Peter James Uscisk nieboszczyka

PETER JAMES UŚCISK NIEBOSZCZYKA Dead Man's Grip Przełożył: Zbigniew Kościuk Dżdżysty poranek w Brighton. Dzień jak co dzień. Prawniczka Carly Chase wyprawia syna do szkoły i rusza do biura. Kierowca chłodni Stuart Ferguson po kilkunastogodzinnej jeździe z towarem, cieszy się, że już niedługo będzie wracał do domu. Tony Revere, student ekonomii, wsiada na rower i pędzi na wykład. Osadzony Ewan Preece może pracować poza więzieniem, więc jak co dnia śpieszy się, by zdążyć na czas. Losy tych zwykłych ludzi splotą się w tragiczny węzeł na ruchliwej Portland Road, a wtedy życie całkowicie wymknie się im spod kontroli. Dostaną się w orbitę zbrodni oraz innego porządku - świata podziemnego, o którego istnieniu mieli tylko mgliste pojęcie. Sprawę okrutnych morderstw w okolicach Brighton prowadzi nadinspektor Roy Grace - glina, który zrobi wszystko, aby uratować najbardziej bezbronnych.

1 Rano, w dzień wypadku, Carly nie nastawiła budzika i zaspała. Obudziła się z paskudnym kacem, pies przygniótł ją swoim mokrym cielskiem, a z sypialni syna dochodziło obłąkane dudnienie perkusji. Jakby jej ponury nastrój nie wystarczył, na zewnątrz padał deszcz. Leżała chwilę bez ruchu, próbując zebrać myśli. Tego dnia umówiła się na wizytę u pedikiurzystki, żeby usunąć bolesny odcisk, a za dwie godziny w jej gabinecie miał się zjawić klient, którego nie znosiła. Zapowiadał się jeden z dni, które z każdą godziną stają się coraz gorsze. Jak nasilające się dudnienie.

− Tyler! − krzyknęła. − Przestań na Boga! Jesteś gotowy?! Otis zeskoczył z łóżka i zaczął szczekać na swoje odbicie w lustrze na ścianie. Dudnienie ustało. Powlekła się do łazienki, odnalazła opakowanie z paracetamolem i łyknęła dwie tabletki. Jaki przykład daję synowi, pomyślała. Nie mogę być wzorem nawet dla własnego psa. Otis wepchnął się do łazienki, jakby wiedział, że o nim pomyślała. W pysku trzymał smycz i spoglądał na nią ślepiami pełnymi nadziei. − Co jest na śniadanie, mamo?! − zawołał Tyler. Spojrzała na swoje odbicie w łazienkowym lustrze. Na szczęście większą część jej czterdziestojednoletniej twarzy − która tego ranka musiała wyglądać tak, jakby miała dwieście czterdzieści jeden lat − zasłaniały potargane jasne włosy przypominające sfilcowaną słomę. − Arszenik! − odkrzyknęła głosem ochrypłym od zbyt wielu papierosów wypalonych ostatniej nocy. − Z cyjankiem i trutką na szczury! Otis podrapał łapą płytkę. − Przepraszam, nie będzie spaceru. Nie dziś rano. Później. Zgoda? − Arszenik jedliśmy wczoraj! − zaprotestował Tyler. − Widać nie podziałało, co? Odkręciła prysznic, poczekała, aż zleci zimna woda, i weszła do kabiny.

2 Stuart Ferguson siedział wysoko w swojej kabinie, czekając na zmianę świateł. Miał na sobie dżinsy, buty Totectory i firmowy kombinezon, na który naciągnął firmową koszulkę polo.

Wycieraczki pracowały rytmicznie, zgarniając krople deszczu. Ferguson spojrzał w dół na zakorkowaną Old Shoreham Road. W Brighton była godzina szczytu. Potężny silnik jego szesnastokołowej, dwudziestoczterotonowej chłodni volvo cicho mruczał, a jednostajny strumień ciepłego powietrza owiewał mu nogi. Chociaż zaczął się kwiecień, zima nie odpuszczała, a jego podróż rozpoczęła się w śniegu. Nikt go nie przekona, że jest jakieś globalne ocieplenie. Ziewnął, spoglądając zaspanymi oczami na ohydny poranek, a następnie pociągnął tęgi łyk red bulla. Wstawił puszkę do uchwytu, przesunął spoconymi mięsistymi łapskami po ogolonej głowie i zabębnił w kierownicę w rytm piosenki Bat Out of Hell, która leciała tak głośno, że mogłaby obudzić mrożone ryby, które przewoził. Była to piąta albo szósta puszka, którą wyżłopał w ciągu kilku ostatnich godzin. Choć dygotał od nadmiaru kofeiny, tylko red bull i głośna muzyka trzymały go przy życiu. Rozpoczął podróż wczoraj po południu i jechał całą noc ze szkockiego Aberdeen. Na liczniku miał już sześćset trzy mile. Prowadził osiemnaście godzin, z krótką przerwą na jedzenie na stacji benzynowej Pagnel Services w Newport i małą drzemkę w zatoczce dla tirów kilka godzin wcześniej. Gdyby nie wypadek na rozjeździe przy M1 i M6, przyjechałby do Brighton godzinę temu. Zgodnie z planem, o ósmej rano. Wiedział, że takie gadanie nie ma sensu, bo wypadki były zawsze. Cały czas. Zbyt wielu ludzi korzystało z dróg, zbyt wiele jeździło samochodów i ciężarówek. Zbyt wielu idiotów, zbyt wiele rzeczy rozpraszających uwagę i spieszących się ludzi. Obserwował to od wielu lat, dumny ze swojego rekordu. Dziewiętnaście lat i ani jednej stłuczki − nawet marnego mandatu. Z przyzwyczajenia rzucił okiem na deskę rozdzielczą, sprawdzając ciśnienie oleju i temperaturę silnika. Kiedy światła się zmieniły, przesunął do przodu dźwignię ośmiobiegowej skrzyni

i zaczął stopniowo nabierać prędkości, mijając skrzyżowanie i wjeżdżając do Cartlon Terrace, a następnie zjeżdżając ze wzgórz w kierunku morza, które znajdowało się niecałą milę dalej. Po odwiedzeniu wędzarni łososia w Springs, kilka mil na północ od Sussex Downs, pozostała mu ostatnia dostawa do supermarketu sieci Tesco w Holmbush Centre na rubieżach miasta. Później miał pojechać do portu w Newhaven, wyładować mrożoną nowozelandzką jagnięcinę, przekimać kilka godzin na nabrzeżu i wrócić do Szkocji. Do Jessie. Tęsknił za nią cholernie. Spojrzał na jej zdjęcie umieszczone na desce rozdzielczej obok fotografii dwójki dzieciaków, Donal i Logana. Ich też mu brakowało. Ta zdzira Maddie, jego była, nie ułatwiała ojcu kontaktu z dziećmi. Na szczęście słodka Jessie pomogła mu poskładać życie do kupy. Od czterech miesięcy nosiła ich dziecko. W końcu, po trzech piekielnych latach, oprócz przeszłości pełnej oskarżeń i goryczy miał przed sobą przyszłość, o której mógł rozmyślać. Zwykle zrobiłby sobie kilka godzin przerwy, żeby się przespać i nie przekroczyć dozwolonego limitu godzin pracy za kółkiem, ale temperatura w chłodni zaczęła niebezpiecznie wzrastać, a on nie mógł ryzykować zniszczenia cennego ładunku przegrzebków, krewetek i łososi. Nie mógł, więc jechał dalej. Jeśli będzie uważał, nie stanie się nic złego. Wiedział, gdzie są punkty kontroli pojazdów, a przez radio CB był na bieżąco informowany o lotnych posterunkach. Właśnie dlatego zrobił objazd przez centrum miasta, zamiast jechać obwodnicą. Zaklął pod nosem. Czerwone światła zaczęły mrugać, a barierki powędrowały w dół. Przejście dla pieszych przed Protslade Station. Włączały się światła hamowania samochodów, które zwalniały, żeby się po chwili zatrzymać. Zahamował z piskiem. Z lewej dostrzegł jasnowłosego mężczyznę skulonego przed deszczem, z czupryną

rozwianą przez wiatr. Facet otwierał drzwi biura nieruchomości Rand & Co. Ciekawe, co to za robota? – pomyślał. Jakby to było, gdyby wstawał rano i jechał do biura, żeby wrócić wieczorem do rodziny, zamiast spędzać dnie i noce za kółkiem. Samotnie, jadając w kawiarniach na stacjach benzynowych lub przeżuwając kanapki przed gównianym telewizorem w tylnej części kabiny. Może gdyby miał taką robotę, nadal byłby żonaty. Nadal każdego wieczoru i w weekendy widywałby dzieci. Tylko że nie byłby szczęśliwy, gdyby tkwił w jednym miejscu. Lubił poczucie wolności towarzyszące życiu w drodze. Potrzebował go. Ciekawe, czy gość, który właśnie otwierał drzwi biura nieruchomości, kiedykolwiek spojrzał na taką ciężarówkę i pomyślał, że wolałby zamiast tego przekręcić kluczyk w stacyjce. Pastwisko sąsiada jest zwykle bardziej zielone. Nauczył się, że w życiu pewne jest tylko jedno: nieważne, kim jesteś i czym się zajmujesz, bo na pewno któregoś dnia wdepniesz w jakieś gówno.

3 Tony nazywał ją Santa, bo gdy kochali się pierwszy raz w śnieżne grudniowe popołudnie w domu jej rodziców w Hamptons, Suzy miała ciemnoczerwone atłasowe majteczki. Powiedział, że czuł się tak, jakby w jednej chwili nadeszły święta. Uśmiechnęła się i odparła, że to jedyna rzecz, która nadchodzi w jednej chwili. Od tego dnia byli w sobie zadurzeni. Zadurzeni tak bardzo, że Tony Revere, ku rozczarowaniu swojej apodyktycznej matki, zrezygnował ze studiów ekonomicznych na Harvardzie i pojechał za nią z Nowego Jorku do Anglii, żeby się zapisać na uniwersytet w Brighton. − Wstawaj, leniuchu! − zawołał. − Rusz się, wałkoniu! − O co ci chodzi? Nie mam dziś wykładów, zapomniałeś?

− Dochodzi ósma trzydzieści, nie zauważyłaś? − Co z tego? Słyszałam cię o ósmej. O ósmej piętnaście i ósmej dwadzieścia pięć. Muszę się wyspać, żeby być piękna. Spojrzał na nią. − Jesteś wystarczająco śliczna. Wiesz co? Nie kochaliśmy się od północy. − Przestałeś mnie lubić? − Chyba tak. − Będę musiała zajrzeć do starej, czarnej księgi. − Czyżby? Podniosła się i chwyciła go stanowczo, choć delikatnie poniżej sprzączki paska. − Wracaj do łóżka − rozkazała z uśmiechem, kiedy wstrzymał oddech. − Mam spotkanie z opiekunem grupy, a później wykład. − O czym? − O wyzwaniach, które współczesny rynek pracy stawia teorii Galbraighta. − Wow! Ty to masz szczęście. − Faktycznie. Zajęcia albo ranek w łóżku z tobą. Wybór jest oczywisty. − Znakomicie! Wskakuj do łóżka! − Nie zamierzam. Wiesz, co się stanie, jeśli nie będę miał dobrych ocen w tym semestrze? − Wrócisz do Stanów do mamusi? − Znasz moją mamę. − I to jak! Przerażająca kobieta! − Sama powiedziałaś. − Boisz się jej?

− Wszyscy się boją mojej mamy. Suzy usiadła na łóżku, odrzucając do tyłu długie, czarne włosy. − Boisz się jej bardziej ode mnie? Czy dlatego tu przyjechałeś? Czyżbym dostarczyła ci wymówki, żeby przed nią uciec? Pochylił się i pocałował ją w usta, smakując jej senny oddech, wdychając go głęboko i rozkoszując się jego aromatem. − Jesteś cudowna! Czy już o tym wspominałem? − Dziesięć tysięcy razy. Ty też. Czy już o tym wspominałam? − Dziesięć tysięcy razy. Jesteś jak zepsuta płyta − rzucił, zakładając lekki plecak. Spojrzała na niego. Był wysoki i szczupły, a jego krótkie czarne włosy sterczały na wszystkie strony. Policzki Tony'ego pokrywał kilkudniowy zarost, który tak lubiła. Miał na sobie watowany anorak narzucony na dwie warstwy T-shirtów, a prócz tego dżinsy i adidasy. Jakby tego było mało, pachniał wodą kolońską Abercrombie & Fitch, za którą przepadała. Promieniował pewnością siebie, która ujęła ją, kiedy rozmawiali pierwszy raz w mrocznym barze Pravda w Greenwich Village, gdy w ostatnie wakacje odwiedziła swoją najlepszą przyjaciółkę w Nowym Jorku. Biedna Katie musiała wracać do Anglii sama, podczas gdy ona została z Tonym. − Kiedy wrócisz? − zapytała. − Gdy tylko będzie to możliwe. − To za długo! Pocałował ją ponownie. − Kocham cię. Uwielbiam. Poruszyła dłonią. − Więcej! − Jesteś najcudowniejszą i najwspanialszą istotą pod słońcem! − Tylko tyle?

− Boli mnie każda sekunda naszego rozstania. Ponownie skinęła dłonią. − Więcej! − Ależ jesteś chciwa! − To twoja wina. − A ty mnie podniecasz. Muszę wyjść, zanim coś się stanie! − Naprawdę tak mnie zostawisz? − Taak. Pocałował ją ponownie i naciągnął baseballówkę na głowę. Wyprowadził z mieszkania górski rower, zszedł po schodach, otworzył frontowe drzwi i wyszedł na chłodny wietrzny kwietniowy ranek. Zamykając za sobą drzwi, poczuł w płucach cierpki słony smak morskiego powietrza Brighton, a później spojrzał na zegarek. Cholera. Za dwadzieścia minut miał spotkanie z opiekunem grupy. Zdąży na czas, jeśli porządnie naciśnie pedały.

4 K lik. Biiii… gliiip… uhuhuhurrr…. glip… grawwwwwp… biff, hahaha. Wrrr, haha… − Ten hałas doprowadza mnie do obłędu − wyjęczała Carly. Tyler, który siedział w fotelu pasażera kabrioletu audi, pochylił się nad swoim iPhone'em i grał w jakąś krwawą grę o nazwie Angry Birds. Czemu wszystko, co robił, wiązało się z hałasem? IPhone zaczął wydawać dźwięki przypominające odgłos pękającego szkła. − Jesteśmy spóźnieni − powiedział, nie podnosząc głowy i nie przestając grać. Twang-griip-hahaha… − Tyler, błagam! Boli mnie głowa! − Co?! − Spojrzał na nią z uśmiechem. − Nie powinnaś była tak

się schlać ostatniej nocy. Znowu. Skrzywiła się, słysząc, jakiego języka używa. Twang… hahaha, grawwwwwpppp… Pomyślała, że za chwilę złapie ten pieprzony telefon i wyrzuci przez okno. − Też być się upił, gdybyś się spotkał z palantem. − Randki w ciemno ci nie służą. − Dziękuję. − Bardzo proszę. Spóźnię się do szkoły. Dostanę pałę. − Nie przestawał się gapić w ekran przez owalne okulary w drucianej oprawie. Klik-klik-bip-bip-bip. − Zadzwonię i cię usprawiedliwię − zaproponowała. − Stale to robisz. Jesteś nieodpowiedzialna. Może powinni mnie zabrać do instytucji opiekuńczej. − Błagam ich o to od lat. Spojrzała na czerwone światło i strumień pojazdów sunących przed nimi, a później na zegarek. Ósma pięćdziesiąt sześć. Jeśli będzie miała szczęście, podrzuci go do szkoły i zdąży do pedikiurzystki. Pieprzony ranek! Podwójny ból! Najpierw usunięcie odcisku, a później ten klient. Pan Maruda. Nic dziwnego, że żona go rzuciła. Carly pomyślała, że pewnie wyszłaby z siebie, gdyby była jego żoną, ale nie płacono jej za to, żeby ich osądzała. Płacił jej, żeby powstrzymała Panią Marudę przed odejściem z dwoma jajami męża i wszystkim innym, co miał… przepraszam, co mieli. Bo taki był plan tej babki. − To naprawdę boli, mamo. Ciągle. − Co? Ach, twój aparat korekcyjny. Tyler dotknął siekaczy. − Jest za ciasny.

− Zadzwonię do ortodonty i umówię cię na wizytę. Chłopak skinął głową i ponownie skupił się na grze. Światła się zmieniły. Zdjęła prawą stopę z hamulca i ruszyła. Zbliżała się pora wiadomości, więc nastawiła głośniej radio. − Jadę do staruszków w ten weekend? − Wolałabym, żebyś tak ich nie nazywał, dobrze? Są twoimi dziadkami. Kilka razy w roku Tyler spędzał dzień z rodzicami jej zmarłego męża. Rozpieszczali go, ale chłopak uważał ich za nudziarzy. Wzruszył ramionami. − Muszę? − Tak, musisz. − Dlaczego? − Nazywają to obsługą spadku. Tyler zmarszczył brwi. − Czym? Uśmiechnęła się. − Żartowałam… nie powtarzaj tego. − Obsługą spadku? − powtórzył jak echo. − Zapomnij, co powiedziałam. Mam kiepskie poczucie humoru. Będzie mi ciebie brakowało. − Kiepsko kłamiesz. Powinnaś to powiedzieć z większym uczuciem. − Przesunął palcem po ekranie iPhone'a, udając obojętność, by po chwili wrócić do gry. Twang… iiiiiiikkkk… griiiip… hahaha… Zdążyła na następne światła i skręciła w prawo, w New Church Road, zajeżdżając drogę ciężarówce z kontenerem, która głośno zatrąbiła. − Chcesz nas zabić czy co? − spytał Tyler. − Nie nas, tylko ciebie − odpowiedziała z uśmiechem.

− Czy wiesz, że są organizacje, które chronią dzieci przed takimi rodzicami jak ty? − rzucił. Wyciągnęła lewą rękę i przesunęła mu palcami po zmierzwionych brązowych włosach. Odsunął raptownie głowę. − Uważaj! Zepsujesz mi fryzurę! Posłała mu czułe spojrzenie. Szybko dorastał i ładnie wyglądał w koszuli z krawatem, czerwonej marynarce, swetrze i szarych spodniach. Nie miał jeszcze trzynastu lat, a dziewczyny już się za nim uganiały. Z każdym dniem coraz bardziej przypominał swego zmarłego ojca, używał też pewnych wyrażeń, które zbyt mocno przypominały jej Kesa. W momentach słabości to wystarczało, żeby w jej oczach błysnęły łzy, choć od czasu jego śmierci minęło pięć lat. Chwilę później, zaledwie kilka minut po dziewiątej, zatrzymała się przed czerwoną bramą szkoły Świętego Krzysztofa. Tyler rozpiął pas i sięgnął do tyłu po plecak. − Włączyłeś Friend Mappera? Spojrzał na nią, jakby chciał powiedzieć: „oczywiście, idiotko”. − Nie jestem dzieckiem, wiesz? Friend Mapper był aplikacją GPS, którą można było uruchomić w iPhonie. Dzięki niej w każdej chwili wiedziała, gdzie chłopak się znajduje. − Dopóki płacę twoje rachunki, ma być włączony. Zawarliśmy umowę. − Jesteś nadopiekuńcza. Przez ciebie będę upośledzony emocjonalnie. Wysiadł z samochodu na deszcz, opierając dłoń na drzwiach. − Powinnaś się zabawić − powiedział z wahaniem.

− Bawiłam się, zanim przyszedłeś na świat. Uśmiechnął się i trzasnął drzwiami. Patrzyła, jak mija bramę i przechodzi przez puste boisko. Wszyscy uczniowie już dawno byli w środku. Bała się o niego zawsze, gdy znikał jej z oczu. Martwiła się. Jedynym zapewnieniem, że nic mu nie jest, była kropka pulsująca na ekranie jej iPhone'a, pokazująca, gdzie się znajduje. Tyler miał rację. Była nadmiernie opiekuńcza, ale nie mogła nic na to poradzić. Kochała go rozpaczliwie, mimo jego przyprawiającej o obłęd postawy i zachowania, bo wiedziała, że darzył ją podobną miłością. Skręciła w stronę Portland Road, jadąc szybciej, niż powinna. Nie mogła się spóźnić do pedikiurzystki. Odcisk bardzo jej dokuczał, więc nie chciała, żeby wizyta przeszła jej koło nosa. Musiała wrócić do biura przed Panem Marudą i, przy odrobinie szczęścia, przejrzeć ważne papiery przed nadchodzącym posiedzeniem. Jej telefon wydał dźwięk sygnalizujący nadejście wiadomości tekstowej. Spojrzała na ekran, gdy dojechała do skrzyżowania z główną drogą. Doskonale się bawiłem ostatniej nocy − chciałbym się spotkać ponownie XXX Możesz sobie pomarzyć, kochasiu. Zadrżała na myśl o nim. Dave z Preston w Lancashire. Preston Dave, jak go nazywała. Postąpiła uczciwie, zamieszczając aktualną fotografię na stronie serwisu randkowego. Stosunkowo uczciwie! Przecież nie szukała ideału. Wystarczyłby sympatyczny facet, który nie waży sto funtów więcej i nie wygląda dziesięć lat starzej niż na ostatniej fotografii. I nie chciała spędzić całego wieczoru na gadaniu o tym, jaki to on jest wspaniały i jaki z niego świetny kochanek. Czy oczekiwała zbyt wiele? Aby jej szczęście było pełne, drań zaprosił ją na obiad. Do znacznie droższej restauracji, niż wybrałaby na pierwsze spotkanie, by na koniec zaproponować podzielenie się rachunkiem.

Trzymając stopę na hamulcu i pochylając się do przodu, usunęła wiadomość zdecydowanym ruchem, z uczuciem satysfakcji umieszczając aparat w uchwycie. Skręciła w lewo, wyprzedziła białą furgonetkę i przyspieszyła. Samochód zatrąbił i gniewnie mrugnął światłami, skrócił dystans i zaczął jechać na jej zderzaku. Pokazała mu dwa palce. W ciągu kolejnych dni i tygodni wielokrotnie gorzko żałowała, że przeczytała i usunęła tę wiadomość. Gdyby nie zatrzymała się na skrzyżowaniu na kilka bezcennych sekund, manipulując telefonem, i skręciła w lewo pół minuty wcześniej, wszystko potoczyłoby się inaczej.

5 Czarny − powiedział Glenn Branson, trzymając duży golfowy parasol nad ich głowami. Nadinspektor Roy Grace podniósł głowę i spojrzał na niego. − To twój jedyny kolor! Mający pięć stóp dziesięć cali Roy Grace był znacznie lepszym golfistą od swojego młodszego stopniem kolegi i znacznie mniej elegancko ubrany od niego. Dobiegający czterdziestki Grace nie był przystojny w zwykłym znaczeniu tego słowa. Miał lekko zdeformowany nos, który nadawał mu nieco surowy wygląd. Złamał go trzy razy − raz podczas bójki i dwa razy na boisku rugby. Jasne włosy miał krótko przycięte, a jasne niebieskie oczy przypominały jego zaginionej dawno temu żonie oczy Paula Newmana. Czując się jak dziecko w sklepie z łakociami, nadinspektor wcisnął dłonie do kieszeni swojego anoraka i przesunął wzrokiem po rzędach samochodów stojących na placu komisu Frosta. Choć wszystkie lśniły od polerowania i deszczu, jego wzrok ciągle powracał do dwudrzwiowej alfy romeo. − Lubię srebrne, ciemnoczerwone i granatowe. − Jego głos niemal zagłuszył huk i ryk klaksonu ciężarówki przejeżdżającej

główną drogą za ich plecami. Skorzystał ze stosunkowo spokojnego tygodnia, żeby ukradkiem wymknąć się z biura. Wóz, który wypatrzył na stronie internetowej „Autotradera”, został wystawiony przez tego handlarza. Sierżant Branson w kremowym płaszczu przeciwdeszczowym Burberry i lśniących brązowych mokasynach pokręcił głową. − Czarny jest najlepszy. To najbardziej popularny kolor. Przekonasz się o tym, kiedy będziesz chciał go sprzedać… chyba że masz zamiar zrzucić go z urwiska, jak ostatni. − Bardzo zabawne. Poprzedni wóz Roya Grace'a, jego ukochany rdzawoczerwony sportowy sedan alfa romeo 147, został skasowany podczas policyjnego pościgu ostatniej jesieni, a on od tego czasu handryczył się z firmą ubezpieczeniową. W końcu uzgodnili jakąś nędzną sumkę. − Powinieneś pamiętać o takich rzeczach, weteranie. Emerytura coraz bliżej, trzeba myśleć o każdym pensie. − Mam trzydzieści dziewięć lat. − Wkrótce stuknie ci czterdziestka. − Dzięki, że przypomniałeś. − W twoim wieku mózg zaczyna obumierać. − Odchrzań się! Czarny jakoś nie pasuje do włoskich sportowych wozów. − To najlepszy kolor do wszystkiego. − Branson poklepał się po klatce piersiowej. − Spójrz na mnie. Roy Grace odwrócił głowę. − I co? − Co widzisz? − Wysokiego, łysego faceta z kiepskim krawatem.

− To Paul Smith − odrzekł urażonym tonem. − Jaki kolor ma moja skóra? − Ustawa o równości rasowej zakazuje mi o tym wspominać. Branson przewrócił oczami. − Czarny to kolor przyszłości. − Skoro jestem taki stary, jak powiadasz, pewnie tego nie dożyję. Szczególnie jeśli będę stał na dworze w tym cholernym deszczu. Zamarzam. Słuchaj, ten mi się podoba − powiedział, wskazując czerwony dwumiejscowy kabriolet. − Chyba śnisz! Zapomniałeś, że niedługo zostaniesz ojcem? Będziesz potrzebował czegoś takiego. − Glenn Branson wskazał na stojącego z drugiej strony renault espace. − Dziękuję, nie zajmuję się przewozem ludzi. − Ale możesz, jeśli będziesz miał kilkoro dzieci. − Na razie w drodze jest tylko jedno. Tak czy inaczej, nie wybiorę niczego bez zgody Cleo. − Wzięła cię pod pantofel, co? Grace się zaczerwienił. − Nie. Podszedł do smukłej srebrnej alfy brera i spojrzał na nią z pożądaniem. − Nie zbliżaj się do niej − ostrzegł go Branson, podążając za przyjacielem i osłaniając go parasolem. − Chyba że jesteś akrobatą! − Te wozy są wspaniałe! − Dwudrzwiowe auto! Jak zamierzasz włożyć niemowlę do środka, a później je wyciągnąć?! − Ponuro potrząsnął głową. − Musisz znaleźć coś bardziej praktycznego, skoro już jesteś głową rodziny. Grace spojrzał na brerę. Był to jeden z najpiękniejszych

samochodów, jakie widział. Na kartoniku wypisano cenę. Dziewięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć funtów. W zasięgu jego możliwości, choć przebieg miała duży. Gdy zrobił kolejny krok, zadzwonił telefon. Kątem oka dostrzegł sprzedawcę w eleganckim garniturze, idącego ku nim szybkim krokiem. Spojrzał na zegarek, odbierając telefon, bo o dziesiątej rano był umówiony z szefem, zastępcą komendanta policji. − Roy Grace − powiedział. Dzwoniła Cleo, która od dwudziestu sześciu tygodni nosiła ich dziecko. Jej głos brzmiał potwornie, jakby ledwie mogła mówić. − Roy − wydusiła. − Jestem w szpitalu.

6 Stuart Ferguson miał już dość Meat Loafa. Kiedy barierka ruszyła w górę, nastawił album Elkie Brooks. Z głośników popłynęła melodia Pearl's a Singer. Grali tę piosenkę w pubie, kiedy pierwszy raz zaprosił Jessie na randkę. Niektóre babki podczas pierwszej randki starają się trzymać faceta na dystans, dopóki go lepiej nie poznają. Ale oni mieli sześć miesięcy na wzajemne poznanie przez telefon i Internet. Kiedy spotkali się pierwszy raz, Jessie sprzątała stoliki w barze na postoju tirów, na północ od Edynburga. Była późna noc i gadali ponad godzinę. Oboje mieli małżeńskie problemy. Nagryzmoliła mu numer telefonu na odwrocie rachunku, nie oczekując, że się odezwie. Kiedy podczas pierwszej randki usadowili się w cichym boksie z boku sali, przysunęła się do niego. Później, gdy popłynęła piosenka, objął ją ramieniem, oczekując, że się skrzywi albo odsunie. Ale ona przysunęła się bliżej i odwróciła twarzą do niego. Wtedy się pocałowali. Uśmiechnął się, ruszając dalej. Spojrzał uważnie na chyboczący się niepewnie motorower, gdy ciężarówka zaczęła podskakiwać na

szynach. Bardzo tęsknił za Jessie, a ta piosenka wydawała się piękna i zarazem bolesna. Dziś wieczorem będzie ją ponownie trzymał w ramionach. − Za sto jardów skręć w lewo − nakazał kobiecy głos z GPS-u. − Tak, szefowo − mruknął, spoglądając na strzałkę w lewo, która pojawiła się na ekranie, nakazując skręcić ze Station Road w Portland Road. Włączył kierunkowskaz i zmienił bieg, wykonując szeroki łuk. Prowadził ostrożnie, żeby obciążona chłodnia nabrała stabilności się przed wjazdem na mokrą drogę. W oddali dostrzegł migające światła. Biała furgonetka jechał na zderzaku jakiegoś samochodu osobowego. Palant, pomyślał.

7 Palant − powiedziała Carly, obserwując białą furgonetkę w lusterku wstecznym. Starała się nie przekroczyć ograniczenia prędkości, jadąc trzydzieści mil na godzinę szeroką ulicą w kierunku Station Road. Minęła kilkanaście małych sklepików, a następnie pocztę, sklep z curry, muzułmańską jatkę, duży kościół z czerwonej cegły i salon używanych samochodów. Nagle ujrzała przed sobą furgonetkę zaparkowaną przed sklepem z wyposażeniem kuchni. Dwaj mężczyźni wyjmowali skrzynię z bagażnika. Spojrzała na chłodnię nadjeżdżającą z drugiej strony. Ciężarówka znajdowała się w odległości kilkuset jardów, ale Carly miała dość miejsca. Gdy zaczęła zmieniać pas, zadzwonił telefon. Rzuciła okiem na monitor i stwierdziła z irytacją, że to Preston Dave. Przez chwilę miała ochotę odebrać i powiedzieć, że czuła się zaskoczona, iż nie zapłacił rachunku, ale nie była w nastroju do rozmowy. Kiedy podniosła głowę, na drogę nie wiedzieć skąd wyskoczył pędzący na złamanie karku rowerzysta. Facet zajechał jej drogę na przejściu dla pieszych, kiedy światło zamieniło się na czerwone.

Pomyślała z przerażeniem, że musi być po niewłaściwej stronie drogi. Szarpnęła kierownicę w lewo, naciskając pedał hamulca, wjeżdżając na krawężnik i mijając rowerzystę o cal. Zablokowane koła sunęły po wilgotnej nawierzchni. Puste stoły i krzesła ulicznej kawiarenki zaczęły pędzić ku niej, jakby uczestniczyła w przerażającej przejażdżce w wesołym miasteczku. Wytrzeszczyła oczy i zamarła z przerażenia. Z całej siły zacisnęła dłonie na kierownicy, bezradnie obserwując zbliżającą się ścianę kawiarni. Gdy jej wóz roztrzaskał jeden ze stolików, pomyślała, że umrze. − Kurwa mać! − krzyknęła, gdy maska wozu wbiła się w ścianę poniżej okna kawiarni. Usłyszała ogłuszający huk i poczuła bolesne szarpnięcie ramienia. Ujrzała jakąś rozmazaną białą plamę i poczuła zapach przypominający proch. Chwilę później pękła przednia szyba, a maska samochodu się wybrzuszyła. Usłyszała stłumione bum i nieco głośniejszy przeraźliwy klakson. − Jezu! − wyjęczała, dygocząc z szoku. − Boże! Jezu! Po chwili uszy się przetkały i dźwięki stały się wyraźniejsze. Na filmach widziała, że rozbite samochody często się zapalają. Musiała się jak najszybciej wydostać na zewnątrz. Jak oszalała rozpięła klamrę pasa bezpieczeństwa i zaczęła szarpać drzwi. Ani drgnęły. Spróbowała ponownie, z większą siłą. Na kolanach spostrzegła obwisłą białą poduszkę. Poduszka powietrzna, pomyślała. Zaczęła się szamotać z klamką, czując coraz większe przerażenie. Pchnęła drzwi z całej siły. Otworzyły się, a ona wypadła na zewnątrz. Nogi zaplątały się jej w pas bezpieczeństwa i rozciągnęła się jak długa na mokrym chodniku. Leżała chwilę nieruchomo, słysząc nad głową przeraźliwe wycie. Alarm samochodowy! Później doleciał ją kolejny

przeraźliwy dźwięk. Tym razem rozpoznała ludzki krzyk. Czy kogoś potrąciła? Czy zraniła człowieka? Kolano i prawa dłoń piekły ją jak cholera, ale ledwie czuła ból, dźwigając się na nogi. Spojrzała na spustoszoną kawiarenkę, a później na drogę. Zamarła z przerażenia. Chłodnia stała na przeciwnym pasie. Potężny ciągnik z naczepą zamarł wygięty pod dziwacznym kątem. Kierowca gramolił się z kabiny. Za nim na drogę wbiegali jacyś ludzie. Pędzili w kierunku górskiego roweru, którzy zastygł w potwornym kształcie, niczym abstrakcyjna rzeźba. Obok czapki baseballowej i kawałków plastiku leżało coś, co w pierwszej chwili wzięła za zwinięty dywan. Z końca dywanu na mokry od deszczu asfalt ciekło coś ciemnego. Nagle cały ruch zamarł, zatrzymali się też biegnący ludzie, jakby zamienili się w posągi. Carly pomyślała, że patrzy na żywy obraz. Kiedy weszła na drogę chwiejnym krokiem, przed stojący samochód, przenikliwe wycie klaksonów zagłuszyły krzyki młodej kobiety trzymającej parasol, która stała na przeciwległym krawężniku i wpatrywała się w zwinięty dywan. Carly chciała zmusić swój mózg do pracy, powiedzieć mu, że to coś innego, niż sądzi, gdy nagle ujrzała, że z drugiej strony dywanu sterczy zawiązany adidas. Zrozumiała, że nie patrzy na kawałek tkaniny, ale oderwaną ludzką nogę. Zwymiotowała, a świat wokół niej zawirował.

8 O dziewiątej rano Phil Davidson i Vicky Donoghue, ubrani w zielone kombinezony ratowników medycznych, siedzieli i gadali w najlepsze w kabinie ambulansu mercedes sprinter. Na polecenie dyspozytora wóz czekał w policyjnej zatoczce naprzeciw postoju taksówek przed Clock Tower w Brighton.

Wytyczne władz wymagały, aby karetki pogotowia dotarły do celu zaliczanego do kategorii A w ciągu ośmiu minut. Z tego miejsca przy odrobinie ostrej jazdy mogli w tym czasie dotrzeć do dowolnego punktu w Brighton i Hove. Ich zmiana trwała już półtorej godziny. Niedawno zaczęła się pora szczytu i sunął nieprzerwany strumień pojazdów, których obraz zamazała warstwa deszczu spływającego po przedniej szybie. Co kilka minut Vicky uruchamiał wycieraczki, żeby lepiej widzieć. Obserwowali przejeżdżające taksówki, autobusy i samochody ciężarowe. Spoglądali na rzesze ludzi drepczących do pracy, skulonych pod parasolami, często przemoczonych i ponurych. Ta część miasta nie prezentowała się najlepiej nawet w słoneczny dzień, a gdy padało, wydawała się strasznie przygnębiająca. Ich praca polegała głównie na udzielaniu pomocy ambulatoryjnej. Dzisiejszego dnia zdążyli już odpowiedzieć na wezwanie kategorii B. Pomogli starszej pani, która przewróciła się na ulicy przed swoim domem w Rottingdean. Pierwsza życiowa lekcja, której nauczył się Phil Davidson w ciągu ośmiu lat pracy ratownika medycznego, była bardzo prosta: Nie zestarzej się, a jeśli już musisz to zrobić, nie zestarzej się samotnie. Około dziewięćdziesięciu procent ratowniczej roboty polegało na udzielaniu pomocy osobom starszym. Ludziom, którzy się przewrócili, mieli kołatanie serca, udar lub zawał, albo byli zbyt słabi, żeby dojechać taksówką do szpitala. Prócz nich było też wiele przebiegłych starych ptaszydeł, które wiedziały, jak wykorzystać system. Ratowników irytowało to, że w połowie przypadków karetka pogotowia była niczym więcej niż dużą darmową taksówką dla leniwych, śmierdzących i często potwornie otyłych ludzi. Dzisiejszą panią, uroczą staruszkę, dostarczyli na oddział wypadków nagłych szpitala Royal Sussex County i teraz czekali na

kolejne wezwanie. Phil Davidson najbardziej lubił w swojej robocie to, że człowiek nigdy nie wiedział, co się wydarzy. Wewnątrz karetki rozlegał się ryk syreny i rozpoczynała się kolejna podróż pompująca adrenalinę do żył. Czy będzie to następna rutynowa robota, czy wydarzenie, które zapamięta do końca życia? Wezwania dzielono na kategorie od A do C. Komunikat wyświetlał się na konsoli razem z miejscem zdarzenia oraz innymi faktami, które na bieżąco aktualizowano. Spojrzał na ekran, jakby chciał przyciągnąć kolejną robotę. W deszczowe dni takie jak dzisiejszy często dochodziło do wypadków, które obecnie nazywano kolizjami drogowymi. Nie było już wypadków, bo wypadek był zwykle przez kogoś zawiniony. Obecnie zdarzały się jedynie kolizje w ruchu drogowym. Phil najbardziej lubił jeździć do ciężkich urazów. Ich ambulans był nafaszerowany nowoczesnym sprzętem. Mieli urządzenie do tamowania masywnego krwotoku zagrażającego życiu, izraelskie opatrunki wojskowe oraz wojskowe opaski uciskowe i opatrunek wentylowy Ashermana − będące standardowym wyposażeniem brytyjskiej i amerykańskiej armii. Korzyści wynikające z wojny, myślał często z cynizmem. Ofiary strasznych wypadków, które ocalały dzięki pracy ratowników, nie zdawały sobie sprawy, że zawdzięczają życie zdobyczom medycznym przetestowanym na polu walki. Vicky wyskoczyła na chwilę za potrzebą do pobliskiej kawiarni Starbucks. Nauczyła się zawsze korzystać z okazji, bo w tej robocie człowiek nigdy nie wiedział, kiedy będzie zajęty i czy w ciągu kolejnych godzin będzie mógł się załatwić. Kiedy ponownie usiadła za kółkiem, jej kolega ze zmiany gadał z żoną przez komórkę. Pracowała z Philem dopiero drugi raz, ale za pierwszym była naprawdę zadowolona. Chudy, żylasty mężczyzna przed czterdziestką, z krótkim jeżem i długim kilkudniowym zarostem przypominał filmowego złego faceta, lecz był obdarzony przez naturę wielkim, czułym sercem i

zbzikowany na punkcie rodziny. Oprócz życzliwości zawsze miał dobre słowo dla każdego, kim się zajmował i, podobnie jak Vicky, serce do tej roboty. Zakończył rozmowę i ponownie spojrzał na ekran. − Niespotykanie spokojny dzień, przynajmniej do tej pory. − Już niedługo. Zobaczysz. Siedzieli w milczeniu, słuchając kapania deszczu. Pracując w pogotowiu, odkryła, że każdy ratownik miał swoją ulubioną specjalność i za sprawą jakiegoś fatum przyciągał odpowiednie wezwania. Jeden z kolegów był bardzo często wzywany do pacjentów z chorobami psychicznymi. Ona sama w ciągu trzech lat odebrała piętnaście porodów, a Phil ani jednego, w ciągu całej swojej kariery. Mimo że od zdobycia kwalifikacji upłynęły już dwa lata, Vicky udzielała pomocy tylko przy jednym poważnym wypadku drogowym i to na pierwszej zmianie w życiu. Dwóch kilkunastoletnich chłopaków zabrało się stopem do Brighton z pijanym kierowcą. Gość uderzył w zaparkowany wóz, jadąc z prędkością osiemdziesięciu mil na godzinę w centrum miasta. Jeden z chłopaków zginął na miejscu, a drugi umarł na poboczu. Chociaż tamten wypadek był przerażający, uważała swoją pracę za niezwykle satysfakcjonującą. − Słuchaj, Phil − powiedziała. − To dziwne, ale od dwóch lat nie wezwano mnie do wypadku drogowego ze skutkiem śmiertelnym. Odkręcił butelkę z wodą. − Jeśli dłużej zagrzejesz miejsce w tej robocie, na pewno się doczekasz. Będziesz miała wszystko. − Ty nigdy nie odebrałeś porodu. Uśmiechnął się do sardonicznie. − Któregoś dnia… Przerwał mu wysoki sygnał wewnątrz

karetki. Taki dźwięk potrafił wpędzić człowieka w obłęd, szczególnie w cichą noc. Dźwięk wezwania. Spojrzał na monitor zamontowany między fotelami i przeczytał informację o wypadku. Kod wezwania: Kategoria B Portland Road, Hove Płeć nieznana Kolizja z udziałem trzech pojazdów i roweru Wcisnął guzik, potwierdzając odebranie wezwania. Urządzenie automatycznie załadowało adres do systemu nawigacji satelitarnej. Na dotarcie do miejsca zdarzenia kategorii B mieli osiemnaście minut – dwa razy więcej niż przy kategorii A, choć wezwanie nadal było pilne. Vicky uruchomiła silnik, a następnie niebieskie światła i syrenę, ostrożnie wjeżdżając na skrzyżowanie na czerwonym świetle. Skręciła w prawo i przyspieszyła, mijając wzgórze i kościół Świętego Mikołaja. Zmieniła pas na prawy, zmuszając do zatrzymania pojazdy nadjeżdżające z drugiej strony. Włączyła czterotonowy sygnał, żeby ostrzec inne samochody oraz pieszych. Chwilę później Phil odczytał najświeższe informacje z monitora. – Sytuacja się komplikuje. Są kolejne wezwania. Zmienili kategorię na A. Samochód osobowy wjechał w kawiarnię. Cholera! Rowerzysta wpadł pod ciężarówkę. Dyspozytor nie zna aktualnej sytuacji. Wezwał posiłki. Sięgnął za przegrodę po kamizelkę odblaskową, a Vicky poczuła ucisk w gardle. Przedzierając się przez zapchaną obwodnicę Seven Dials, skupiła uwagę na prowadzeniu samochodu i nie odzywała się ani słowem. Kierowca taksówki przytomnie zjechał na chodnik, robiąc im drogę. A niech mnie, pomyślał Phil, przytomny taksówkarz! Rozpiął pas bezpieczeństwa, mając nadzieję, że Vicky nie doprowadzi do wypadku, i zaczął się wciskać w kamizelkę.

Jednocześnie nie przestawał obserwować ekranu. – Wiek nieznany, płeć nieznana − przeczytał Vicky. – Nie wiadomo, czy oddycha. Nieznana liczba ofiar. Cholera… SIMAC w drodze. Kod SIMAC oznaczał, że na miejsce zdarzenia wezwano lekarza z oddziału wypadków nagłych, a to oznaczało, że sytuacja pogarsza się z każdą minutą. Jego podejrzenia potwierdziła następna informacja, która pojawiła się na ekranie. – Stracił nogę – przeczytał. – Jasny szlag! Ktoś ma zły dzień. – Później odwrócił się do niej i powiedział: – Twoje życzenie się spełniło.

9 Bał się szpitali, a szczególnie tego. W Royal Sussex County Hospital w odstępie zaledwie kilku lat jego rodzice spędzili ostatnie dni swojego życia. Pierwszy zmarł ojciec Grace'a na raka jelit, w wieku zaledwie pięćdziesięciu pięciu lat. Dwa lata później odeszła jego pięćdziesięciosześcioletnia matka na przerzuty raka piersi. Frontowa fasada okazałego wiktoriańskiego neoklasycznego gmachu z koszmarnym portykiem z poczerniałego metalu przypominała mu miejsce, z którego nie ma powrotu. Za bramą oraz w kierunku wzgórza ciągnął się chaotyczny kompleks budynków, nowych i starych, niskich i wysokich, połączonych pozornie nieskończonym labiryntem korytarzy. Żołądek mu się zacisnął, kiedy skręcił swoim srebrnym nieoznakowanym policyjnym fordem focusem kombi na wzgórze, do wschodniej części kompleksu, aby zajechać na mały parking, gdzie zawracały karetki. Choć miejsce to było przeznaczone wyłącznie dla karetek i taksówek, w tej chwili było mu wszystko jedno. Zaparkował wóz na poboczu, tak by nie tarasował drogi, i

wysiadł na deszcz. Chociaż się modlił jako dziecko, już jako nastolatek nie miał żadnych przekonań religijnych. Nie miał, ale mimo to modlił się, aby jego ukochanej Cleo i ich nienarodzonemu dziecku nie stało się nic złego. Minął pospiesznie kilka karetek zaparkowanych przed wejściem na oddział wypadków nagłych i skinął głową znajomemu ratownikowi stojącemu obok znaku ZAKAZ PALENIA NA TERENIE SZPITALA, ćmiącego papierosa pod daszkiem. Chwilę później minął wejście dla odwiedzających i wszedł do środka drzwiami dla ratowników pogotowia. Z doświadczenia widział, że rano zawsze panuje tu spokój. Dostrzegł nastolatka siedzącego na krześle. Miał kajdanki na rękach i gruby bandaż na czole. Obok niego stała policjantka, rozmawiając z pielęgniarką. Na noszach leżał mężczyzna o długich włosach i twarzy barwy alabastru, gapiąc się nieobecnym wzrokiem w sufit. Na innym krześle siedziała zapłakana nastolatka. W powietrzu unosiła się mocna woń środka dezynfekującego i pasty do podłogi. Dwaj znajomi ratownicy minęli go, pchając nosze. Przebiegł obok stanowiska przyjęć, za którym uwijało się kilku udręczonych pracowników, rozmawiając przez telefon lub stukając w klawiaturę komputera. Sanitariusz w niebieskim fartuchu o rzadkich, potarganych jasnych włosach pisał coś na dużej białej tablicy wiszącej na ścianie. Grace pochylił się nad biurkiem, starając się rozpaczliwie zwrócić czyjąś uwagę. Sanitariusz zagadnął go po boleśnie długiej minucie. Grace mignął legitymacją, nie wspominając, że przyszedł w sprawie osobistej. – Niedawno przyjęliście na oddział Cleo Morey? – Cleo Morey? – Mężczyzna przejrzał listę, a później spojrzał na białą tablicę. – Tak, to prawda.

– Gdzie można ją znaleźć? – Zabrali ją na porodówkę. Wie pan, jak się tu poruszać? – Trochę. – Oddział porodowy jest w Thomas Kent Tower – wyjaśnił. – Proszę iść tędy, za znakami. Doprowadzą pana do wind. Grace podziękował i pobiegł korytarzem, skręcając najpierw w lewo, a później w prawo, mijając znak RENTGEN I ULTRASONOGRAF ORAZ POZOSTAŁE BUDYNKI. Zatrzymał się na chwilę, by wyciągnąć telefon z kieszeni. Serce mu waliło jak młot, a buty kleiły się do podłogi. Była dziewiąta piętnaście rano. Wprowadził numer swojego szefa, zastępcy komendanta policji Rigga, aby uprzedzić, że spóźni się na spotkanie o dziesiątej. Odebrał asystent Rigga i powiedział, żeby się nie martwił, bo szef ma wolny ranek. 1

Minął kawiarenkę WRVS i ruszył korytarzem ozdobionym malowidłem ściennym przedstawiającym pływające ryby. Podążając za kolejnymi znakami, dotarł do dwóch wind, obok których stał wózek do przewożenia pacjentów. Nacisnął guzik, zastanawiając się, czy nie pobiec schodami, ale drzwi się otworzyły i wszedł do środka. Widna sunęła boleśnie długo, tak długo, że Grace nie wiedział, czy się porusza. W końcu wysiadł, czując, że serce podchodzi mu do gardła, i otworzył drzwi z napisem ODDZIAŁ POŁOŻNICZY. Minął recepcję oraz poczekalnię z rzędem różowych i liliowych krzeseł. Z okien rozciągał się piękny widok na dachy Kemp Town i morze. W jednym rogu sali stała kserokopiarka, a w przeciwległym kilka automatów z jedzeniem i napojami. Koszyki przykręcone do ścian były pełne ulotek, a na nowoczesnym ekranie migotał jaskrawy barwny napis opieka nad niemowlęciem. Uprzejma pani w niebieskim kitlu siedziała za dużym

recepcyjnym kontuarem. – Witam, nadinspektorze Grace. Dzwonili z dołu, aby uprzedzić, że pan idzie. – Wskazała korytarz o żółtych ścianach. – Jest w siódemce. Czwarte drzwi po lewej. Grace był zbyt zdenerwowany, żeby wymamrotać coś więcej oprócz zdawkowego „dziękuję”.

10 Ruch przed nimi stopniowo zamierał. Vicky Donoghue zauważyła, że samochody na dalszym odcinku Portland Road całkowicie stanęły. Phil Davidson naciągnął chirurgiczne rękawiczki, przygotowując się psychicznie do czekającego ich zadania. Ciężarówka stała na wprost nich. Drzwi po stronie kierowcy były otwarte, a kilku ludzi zgromadziło się nieopodal tylnej części pojazdu. Pod drugiej stronie ulicy czarne audi zaryło w bok kawiarni. Drzwi kierowcy były otwarte, a obok stała oszołomiona kobieta. Ani śladu innych karetek pogotowia. Vicky przejechała obok kolumny pojazdów, niewłaściwą stroną drogi, bacznie wypatrując ludzi, którzy nie usłyszeli, że nadjeżdżają. Później przyhamowała, zwolniła, wyłączyła syrenę i zatrzymała się przed ciężarówką. Poczuła skurcz żołądka i suchość w ustach. Na cyfrowym wyświetlaczu widniał czas sześć minut i dwadzieścia sekund – tyle zajęło im dotarcie na miejsce po otrzymaniu wezwania. Zmieścili się w ramach przewidzianych ośmiu minut dla wezwań kategorii A. Marne pocieszenie. Phil Davidson przestawił światła w tryb ciągły. Zanim oboje wyskoczyli na ulicę, szybko ocenili sytuację. Obok audi stała blondynka o kręconych włosach, w eleganckim płaszczu przeciwdeszczowym. Trzymała telefon komórkowy w pewnej odległości od głowy, jakby był piłką, którą zamierzała rzucić pałkarzowi. Wokół samochodów leżały roztrzaskane krzesła

i stoliki, ale nie dostrzegli żadnych ofiar. Właściwie nie zauważyli nikogo oprócz młodego mężczyzny w skafandrze z kapturem, który fotografował miejsce zdarzenia aparatem komórkowym. Uwaga koncentrowała się na tylnych kołach ciężarówki. Wyskoczyli z karetki, uważnie rozglądając się dookoła i odnotowując jak najwięcej szczegółów, aby się upewnić, że nic im nie grozi ze strony innych pojazdów. Na szczęście wszystkie stanęły. Niski przysadzisty mężczyzna po czterdziestce, w dżinsach i kombinezonie, przyskoczył do nich z komórką w ręku. Po jego pobladłej twarzy, dzikim spojrzeniu i drżącym głosie Vicky rozpoznała, że jest w szoku. – Pod moją ciężarówką… – wybełkotał. – Leży pod ciężarówką… – Odwrócił się i pokazał. Kawałek dalej Vicky dostrzegła lampę rowerową, siodełko i światełko odblaskowe. Obok nich leżało coś, co na pierwszy rzut oka przypominało owiniętą kawałkiem dżinsu tubę z zatkniętym na końcu adidasem. Poczuła skurcz żołądka, w ustach pojawił się smak żółci. Przełknęła ślinę i pobiegła za Philem w strugach deszczu ku tyłowi szesnastokołowej chłodni z naczepą, delikatnie odsuwając ludzi, żeby zrobić miejsce. Młoda kobieta klęczała pod ciężarówką, ale odsunęła się na ich widok. – Puls wyczuwalny – powiedziała. Skinęli głową i uklęknęli, żeby zajrzeć pod samochód. Światło było słabe. Uderzył ich smród wymiotów zmieszany z zapachem oleju silnikowego i gorącego metalu oraz czegoś jeszcze – kwaśnego, miedzianego, cierpkiego zapachu krwi, kojarzący się Philowi Davidsonowi z jatką, którą odwiedzał razem z matką w dzieciństwie. Vicky zauważyła młodego mężczyznę o krótkich czarnych

włosach poplamionych krwią, poranionej twarzy i wykrzywionym ciele. Leżał z zamkniętymi oczami. Miał na sobie podarty anorak i dżinsy. Jedna noga owinęła się wokół nadkola. Druga była krwawym kikutem urwanym ponad kolanem. Spomiędzy porwanego dżinsu sterczała biała kość. Anorak i podkoszulki wokół brzucha były poszarpane, a wnętrzności leżały na jezdni w kałuży płynu. Vicky wpełzła głębiej pod ciężarówkę, czując na plecach oddech kolegi. Uderzył ją zapach gumy i oleju. Chwyciła nadgarstek mężczyzny, starając się wyczuć puls. Był bardzo słaby. Dwaj ratownicy pobrudzili się olejem, błotem i krwią, która przesiąkła przez ich spodnie oraz kurtki, oblepiła rękawiczki, zamieniając je z niebieskiej chirurgicznej osłony w zakrwawione, ponure rękawice. 2

– Fubar Bundy – szepnął ponuro Phil Davidson. Skinęła głową, przełykając gryzącą żółć. Słyszała to określenie już wcześniej. Wisielczy humor ratowników, jeden z psychologicznych mechanizmów obronnych, pomagający w makabrycznych sytuacjach. Ponieważ narządy wewnętrzne leżały na asfalcie, istniała bardzo mała szansa, że ofiara przeżyje. Nawet gdyby zdołali dowieźć biedaka do szpitala, wykończyłaby go infekcja. Odwróciła się do bardziej doświadczonego kolegi, szukając rady. – Puls? – zapytał. – Nitkowaty – odpowiedziała. Oznaczało to, że ciśnienie krwi jest wystarczające, żeby mogły funkcjonować niektóre narządy wewnętrzne. „Zostajemy i przystępujemy do roboty”, powiedział bezgłośnie, wiedząc, że nie mają wyboru. Nie mogli go przesunąć, bo noga zaplątała się w kołach. – Przyniosę zestaw. „Zostajemy i przystępujemy do roboty” oznaczało więcej od

„podnieś się i zmiataj”. Oznaczało, że chociaż ranny praktycznie nie ma szans, zrobią wszystko, co w ich mocy. Że będą się starali z całych sił, dopóki nie umrze. Dopiero wówczas zaprzestaną wysiłków. Że będą postępowali zgodnie z procedurą. Doleciał ją nasilający się dźwięk syren. Później usłyszała, jak Phil kontaktuje się przez radio ze strażą pożarną, prosząc, by przywieźli sprzęt do podnoszenia pojazdów. – Wytrzymaj – powiedziała. – Słyszysz mnie? Jak ci na imię? Żadnej reakcji. Puls zaczął słabnąć. Zawodzenie syren nadal się wzmagało. Spojrzała na kikut okaleczonej nogi. Prawie nie było krwi. Jedyny pozytywny znak w tych okolicznościach. Ludzkie ciało dobrze radziło sobie z traumą. Naczynia krwionośne same się zamknęły. Było tak jak w wypadku, do którego przyjechała dwa lata temu, kiedy jeden z chłopaków umierał i prawie wcale nie krwawił. Ciało przeżyło szok. Gdyby zdołali umieścić opaskę i ostrożnie ułożyć wnętrzności, może pojawiłaby się jakaś szansa. Zacisnęła palce wokół tętnicy promieniowej. Puls słabł z każdą sekundą. – Wytrzymaj – powtórzyła. – Jeszcze trochę. – Przyjrzała się jego twarzy. Był przystojny, ale z każdą sekundą bladł coraz bardziej. – Nie odchodź! Wyjdziesz z tego! Puls nadal słabł. Poruszyła palcami, rozpaczliwie szukając tętna. – Dasz radę – wyszeptała. – Potrafisz! Nie odpuszczaj! Walcz! Może dla Phila ten chłopak był „Fubarem Bundym”, ale dla niej stanowił wyzwanie. Chciała za dwa tygodnie odwiedzić go w szpitalu, zobaczyć, jak siada na łóżku, otoczony kartkami z życzeniami i kwiatami. – Dalej! – przynagliła go, podnosząc głowę i spoglądając na czarne podbrzusze ciężarówki, na oblepione błotem nadkole i ponure dźwigary osi. – Trzymaj się!

Phil wpełzł pod ciężarówkę z czerwoną torbą i zestawem do tamowania krwawienia. Chociaż dysponowali wszystkim, co współczesna medycyna mogła zaoferować człowiekowi, który doznał ciężkiego urazu, kiedy Phil otworzył czerwoną torbę z kieszeniami pełnymi leków ratujących życie i urządzeń do monitorowania funkcji życiowych, Vicky zdała sobie sprawę, że w obecnej sytuacji to nie wystarczy. Puls młodego mężczyzny stał się praktycznie niewyczuwalny. Usłyszała świst wiertła do kości EZ-10. Dzięki niemu można było najszybciej wprowadzić kaniulę do ciała pacjenta. Liczyła się każda sekunda. Pomogła Philowi, lokalizując kość pod skórą nogi, poniżej kolana. Musieli spróbować. Spróbują. – Zostań z nami! – poprosiła. Było jasne, że nieszczęśnik został wciągnięty do środka i owinął się tułowiem wokół koła, które go zmiażdżyło i poturbowało. Nie przerywając pracy, Phil Davidson dokonał oceny stopnia uszkodzenia narządów wewnętrznych i kości. Jedno z kół najprawdopodobniej zmiażdżyło miednicę, co samo w sobie wystarczyłoby do spowodowania masywnego krwawienia wewnętrznego i niemal pewnej śmierci, nie wspominając o innych obrażeniach. Pracował gorączkowo, choć nie opuszczała go ponura myśl, że dla tego młodego człowieka najlepsza byłaby szybka śmierć.

11 Cleo tak pobladła, że Roy Grace przeżył szok. Leżała na wysokim łóżku w pokoju o jasnobłękitnych ścianach, pełnym gniazdek elektrycznych i sprzętu medycznego. Obok niej stał wysoki trzydziestoletni mężczyzna o krótkich przerzedzonych brązowych włosach, ubrany w niebieski strój lekarski i tenisówki. Stał i zapisywał coś w karcie medycznej. Cleo miała na sobie niebieską szpitalną koszulę, a jej jasne włosy okalające twarz utraciły odrobinę zwykłego blasku. Posłała

Royowi blady, niepewny uśmiech, jakby była zadowolona, że przyjechał, a jednocześnie czuła się zakłopotana, iż widzi ją w takim stanie. Do jej piersi przytwierdzono cały gąszcz elektrod, a przypominające naparstek urządzenie monitorujące zasłaniało jej kciuk. − Przepraszam − wyjąkała, kiedy ujął jej dłoń. Odpowiedziała mu słabym uściskiem. Czuł, jak narasta w nim strach. Czy straciła dziecko? Mężczyzna w fartuchu odwrócił się do niego. Po tabliczce na piersi Grace zorientował się, że facet jest lekarzem robiącym specjalizację. − Jest pan mężem tej pani? − Narzeczonym. − Był tak zdenerwowany, że ledwie wydobył z siebie głos. − Roy Grace. − Rozumiem. − Lekarz spojrzał na jej pierścionek zaręczynowy. − No cóż, panie Grace, Cleo nic nie zagraża, ale straciła dużo krwi. − Co się stało? − zapytał. Zaczęła mu tłumaczyć słabym głosem. − Pojechałam do pracy… szykowałam ciało do sekcji, kiedy zaczęłam krwawić. Bardzo obficie, jakby coś we mnie pękło. Pomyślałam, że za chwilę stracę dziecko. Później przeszył mnie straszny ból, jakbym dostała skurczu brzucha. Obudziłam się na podłodze, a Darren pochylał się nade mną. Zapakował mnie do swojego samochodu i przywiózł do szpitala. Darren był jej asystentem w kostnicy. Grace spojrzał na Cleo z poczuciem ulgi, a jednocześnie niepewności. − A dziecko? − Spojrzał na stażystę. − Przed chwilą wykonaliśmy badanie ultrasonograficzne −

odpowiedział. − Cleo ma zespół placenta previa, łożysko przodujące. Łożysko pana narzeczonej znajduje się nienaturalnie nisko. − Co… co to znaczy? Dla naszego dziecka? − zapytał z przerażeniem Grace. − Wystąpiły komplikacje, ale w chwili obecnej stan dziecka jest dobry − wyjaśnił uprzejmie lekarz, choć w jego głosie dało się wyczuć obawę. Po chwili odwrócił się do drzwi i skinął głową. Grace zauważył, że do pokoju wszedł krępy mężczyzna w okularach. Miał ciemne włosy ostrzyżone na jeża i łysinę pośrodku głowy. Był ubrany w szare spodnie od garnituru i czarne półbuty. Otaczała go aura dobrotliwego menedżera bankowego. − Doktorze Holbein, to narzeczony Cleo. − Witam. − Lekarz uścisnął dłoń Grace'a. − Jestem Des Holbein, konsultant ginekolog. − Dziękuję, że pan przyszedł. − Nie ma za co, po to tu jestem. To ja się cieszę, że pan przyjechał. Będziemy musieli podjąć pewne decyzje. Roy poczuł nagłe ukłucie niepokoju, ale rzeczowa postawa konsultanta dodała mu otuchy. Czekał, co lekarz jeszcze powie. Specjalista usiadł na brzegu łóżka i spojrzał na Roya. − Pięć tygodni temu Cleo przyjechała na rutynowe badanie ultrasonograficzne. W dwudziestym pierwszy tygodniu. W tym czasie łożysko znajdowało się bardzo nisko, ale dziecko miało normalną wielkość. Odwrócił się do Cleo. − Z dzisiejszego badania wynika, że pani dziecko prawie nie urosło. To niezwykłe, a jednocześnie niepokojące, jeśli mam być z państwem szczery. Oznacza to, że łożysko nie pracuje jak należy. Wykonuje swoją robotę na tyle, by utrzymać dziecko przy życiu, ale nie pozwala mu rosnąć. Niestety pojawiły się inne niepokojące

komplikacje. Wykryliśmy u pani placenta percreta. To bardzo rzadki zespół łożyska przerośniętego. Mamy z nim do czynienia, kiedy łożysko przyrasta do ścianki macicy bardziej niż powinno. Po chwili nadziei serce Roya ponownie zamarło. − Co to oznacza? Das Holbein uśmiechnął się do niego, jak bankowy menedżer zatwierdzający pożyczkę z ukrytymi warunkami. − Cóż, moglibyśmy wywołać poród… − Dziś? − spytał zdumiony Grace. − Tak, ale nie byłbym szczęśliwy z takiego rozwiązania. Chociaż pięćdziesiąt procent zdrowych niemowląt urodzonych w tym wieku przeżywa… może nawet nieco więcej… wskaźnik dla niemowląt, które nie rozwinęły się prawidłowo w ciągu dwudziestu jeden tygodni, jest znacznie, znacznie niższy. Kolejny miesiąc oznaczałby duży wzrost szansy przeżycia. Gdyby udało się pobudzić wzrost dziecka, szanse zwiększyłyby się do ponad dziewięćdziesięciu procent. Dodam, że gdybyśmy zdołali dotrwać do trzydziestu czterech tygodni, osiągnęłyby dziewięćdziesiąt osiem procent. Holbein spojrzał na nich ze spokojną nieprzeniknioną miną. Roy poczuł nagły przypływ irracjonalnego gniewu. Ginekolog mówił o ich dziecku, a sypał radośnie procentami, jakby chodziło o zarządzanie ryzykiem finansowym. Czuł się niekompetentny, nie miał zielonego pojęcia, o czym facet gadał. Nie było o tym w żadnej z książek, które czytał, ani w Dzienniku Emmy i innych broszurach, które dali Cleo w szpitalu. Wszędzie opisywano idealną ciążę i równie idealny poród. − Co pan radzi? − spytał Grace. − Co by pan zarobił, gdyby chodziło o pana dziecko? − Zaleciłbym czekanie i uważne obserwowanie łożyska. Jeśli Cleo straci więcej krwi, będziemy się starali utrzymać dziecko w

środku, dokonując transfuzji. Gdybyśmy doprowadzili do porodu w obecnej chwili, wasze maleństwo musiałoby spędzić kilka miesięcy w inkubatorze, co nie jest idealnym rozwiązaniem ani dla dziecka, ani dla matki. Ogólny stan zdrowia Cleo jest bardzo dobry. Decyzja należy do państwa, ale radziłbym, żeby została pani kilka dni w szpitalu. Spróbujemy poprawić krążenie, licząc na to, że krwawienie ustanie. − Czy jeśli ustanie, będę mogła wrócić do pracy? − Tak, ale nie od razu. Nie będzie pani mogła podnosić ciężarów i… to bardzo ważne… będzie pani musiała odpoczywać w ciągu dnia. Pozostanie też pani pod naszą czujną obserwacją do końca ciąży. − Czy krwawienie może wystąpić ponownie? − zapytał Grace. − Szczerze mówiąc, w pięćdziesięciu procentach przypadków to się nie zdarza, ale w pięćdziesięciu pozostałych, tak. Stosuję zasadę „trzy krwawienia i zapomnij o robocie”. Jeśli dojdzie do ponownego krwawienia, będę nalegał na dalsze zmniejszenie obciążenia pracą. W zależności od tego, jak się rozwinie sytuacja z łożyskiem, mogę zalecić, aby pozostała pani w szpitalu do końca ciąży. Zagrożone jest nie tylko życie dziecka − odwrócił się do Cleo − ale także pani… − W jakim stopniu? − zapytał Grace. − Łożysko przerośnięte może zagrażać życiu matki − wyjaśnił konsultant, odwracając się ponownie do Cleo. − Jeśli dojdzie do trzeciego krwawienia, nie będzie co do tego wątpliwości. Będzie pani musiała przeleżeć resztę ciąży w szpitalu. − A ryzyko dla dziecka? Konsultant pokręcił głową. − W obecnym stadium nie stało się jeszcze nic złego. Po prostu część łożyska nie działa prawidłowo. Łożysko jest narządem wewnętrznym takim samym jak nerki lub płuca. Dziecko może się obyć bez jego części, ale jeśli to będzie za duża część,

płód nie rozwinie się prawidłowo. W skrajnej sytuacji może dojść do śmierci. Grace ponownie uścisnął dłoń Cleo i pocałował ją w czoło. W głowie zakotłowały się ponure myśli. Zaczęło mu się robić słabo ze strachu. Pieprzone statystyki. Procenty. Pięćdziesiąt procent gównianych szans. Cleo była silna i pozytywnie nastawiona. Przejdą przez to. Posterunkowy Nick Nicholl rok temu przeżywał to samo, a jego żona urodziła mocne i zdrowe dziecko. − Wszystko będzie dobrze, kochanie − powiedział, czując suchość w ustach. Cleo skinęła głową, posyłając mu chłodny, słaby uśmiech. Grace spojrzał na zegarek, a później odwrócił się do lekarzy. − Moglibyśmy zostać chwilę sami? Niedługo mam spotkanie. − Oczywiście. Mężczyźni odwrócili się i wyszli z pokoju. Roy przysunął twarz do twarzy Cleo, delikatnie kładąc rękę na jej brzuchu. Czuł narastający strach, jak dławi go potworne uczucie niewystarczalności. Wiedział, jak postępować z przestępcami, ale nie mógł w żaden sposób pomóc kobiecie, którą kochał, i ich nienarodzonemu dziecku. Utracił kontrolę nad sytuacją. − Kocham cię − powiedział. − Bardzo cię kocham. Pogładziła jego policzek. − Ja też cię kocham − wyszeptała. − Jesteś cały mokry. Pada na dworze? − Tak. − Obejrzałeś samochód? Alfę? − Tak, rzuciłem na nią okiem. Nie jestem pewien, czy to praktyczny wóz… − Przerwał, by nie dodać „kiedy ma się dzieci”. Ujął jej dłoń i pocałował pierścionek zaręczynowy.

Zawsze gdy go widział, doznawał niesamowitej radości zmieszanej ze złym przeczuciem. Musieli pokonać wielką przeszkodę na drodze do ślubu. Trzeba było przejść pole minowe formalności, żeby jego żona, Sandy, która zaginęła dziesięć lat temu, została oficjalnie uznana za zmarłą. Grace skrupulatnie zadbał o wszystko. Za radą urzędnika stanu cywilnego zamieścił ogłoszenia w lokalnych gazetach Sussexu i gazetach krajowych, prosząc o kontakt Sandy lub każdego, kto ją widział w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Do tej pory nikt się nie zgłosił. Przyjaciel z policji i jego żona byli przekonani, że widzieli Sandy w Monachium minionego lata, ale chociaż poprosił o zachowanie czujności znajomych w niemieckiej policji i poleciał do Niemiec, niczego nie znalazł. Wprawdzie był przekonany, że przyjaciel i jego żona się pomylili, jednak powiadomił o tym urzędnika, który zażądał, by zamieścił ogłoszenia w odpowiednich niemieckich gazetach, co też uczynił. Musiał także złożyć pisemne oświadczenie pod przysięgą, wymieniając ludzi, których wypytywał o żonę, między innymi ostatnią osobę, która widziała Sandy – jej koleżankę z ośrodka medycznego, w którym Sandy pracowała na pół etatu. W dzień zaginięcia widziała, jak Sandy wychodzi z biura o pierwszej po południu. Musiał też dołączyć informację o wyniku policyjnego śledztwa oraz o tym, z którymi z jej kolegów z pracy i przyjaciół się kontaktował. Musiał także zeznać pod przysięgą, że przeszukał dom po zaginięciu żony i nie stwierdził, by cokolwiek zniknęło oprócz jej torebki i samochodu. Mały golf Sandy został odnaleziony dwadzieścia cztery godziny później na parkingu krótkoterminowym lotniska Gatwick. W dzień zniknięcia wykonano dwie transakcje z użyciem jej karty kredytowej: jedną na kwotę siedmiu funtów i pięćdziesięciu szylingów w aptece sieci Boots, drugą na szesnaście funtów czterdzieści dwa szylingi na stacji benzynowej Tesco. Nie zabrała żadnych ubrań ani przedmiotów osobistych.

Wypełnianie formularzy miało osobliwe terapeutyczne działanie. W końcu Grace zaczął odnosić wrażenie, że sprawa zmierza do końca. Jeśli szczęście im dopisze, procedura zakończy się w terminie i będą mogli wziąć ślub przed urodzeniem dziecka. Westchnął i z ciężkim sercem ponownie uścisnął jej dłoń. Błagam, bądź zdrowa, kochana Cleo. Nie zniósłbym, gdyby spotkało cię coś złego. Naprawdę bym tego nie zniósł.

12 W ciągu ośmiu lat pracy w drogówce posterunkowy Dan Pattenden nauczył się, że jeśli jest w pierwszym radiowozie, który dotrze na miejsce wypadku, zastanie chaos. Chaos tym większy, jeśli akurat pada. Jakby tego było mało, z powodu cięć kosztów Pattenden pędził samotnie na sygnale Portland Road, migając światłami. Równie chaotyczna była wiadomość, którą otrzymał przez radio i która pojawiła się na ekranie monitora. Pierwszym sygnałem wskazującym, że wypadek jest poważny, była liczba ludzi, którzy zadzwonili, żeby o nim powiadomić. Do tej pory odebrano osiem telefonów. Zderzenie ciężarówki z rowerem. Poinformowali go, że w kolizji uczestniczył również samochód osobowy. Zderzenie ciężarówki z rowerem zawsze kończyło się fatalnie. Zaczął zwalniać, zbliżając się do miejsca zdarzenia. Nie miał wątpliwości, że scena rozgrywająca się za mokrą od deszczu szybą była ucieleśnieniem totalnego chaosu. Chłodnia z naczepą stała naprzeciw niego, a za nią ambulans pogotowia. Dostrzegł pogięty rower na drodze. Kawałki światełka odblaskowego. Czapkę baseballówkę. Adidas. Wokół roiło się od ludzi. Większość skamieniała z przerażenia, ale niektórzy robili zdjęcia telefonem komórkowym. Mały tłum zebrał się wokół tylnych kół ciężarówki. Z drugiej

strony stał kabriolet audi z wygiętą maską, wbity w ścianę kawiarni. Zatrzymał w poprzek drogi jaskrawe kombi bmw, co było pierwszym krokiem do odgrodzenia miejsca zdarzenia i poprosił przez radio o wsparcie, mając nadzieję, że szybko nadejdzie, bo potrzebował ze dwudziestu par rąk naraz. Później nasunął czapkę na czoło i włożył kamizelkę odblaskową. Chwycił notatnik z formularzem: raport Z miejsca wypadku i wyskoczył z samochodu. Starał się szybko ocenić sytuację, przypominając sobie wszystkie zasady, które wbijano mu do głowy podczas wstępnego szkolenia i na kursach doszkalających, oraz to, co wiedział z własnego doświadczenia. Natychmiast podbiegł do niego młody mężczyzna w przemoczonym dresie. − W zdarzeniu brała udział furgonetka… biała furgonetka! Przejechała na czerwonym świetle! Uderzyła rowerzystę i uciekła! − Zapamiętał pan numer rejestracyjny? Tamten potrząsnął głową. − Nie… przepraszam, ale wszystko działo się tak szybko. − Co może pan o niej powiedzieć? − To był ford, tak mi się wydaje. Podobna do transita. Nie sądzę, żeby miała jakieś napisy. Pattenden zapisał wszystko w notatniku, a później spojrzał na młodego mężczyznę. Świadkowie zwykle szybko znikają, szczególnie w deszczowy dzień. − Proszę mi podać nazwisko i numer telefonu − poprosił, zapisując informacje w notatniku. − Mógłby pan wsiąść do radiowozu i poczekać? Młody mężczyzna skinął głową. Zostanie, jeśli będzie mógł się ogrzać i osuszyć, pomyślał Pattenden. Przekazał informację dyspozytorowi, a później

popędził do ciężarówki. Po drodze minął nogę leżącą na asfalcie, zignorował ją w tej chwili i klęknął obok ratowników. Spojrzał przelotnie na pogruchotanego, nieprzytomnego rowerzystę, wnętrzności i krew na drodze, ale był zbyt zaaferowany tym, co musi zrobić, żeby wywarło to na nim wrażenie. − Jaka jest sytuacja? − zapytał, choć pytania były właściwie zbędne. Ratownik, którego rozpoznał, pokręcił głową. − Kiepska sprawa. Tracimy go. Tylko tej informacji potrzebował. Wszystkie wypadki drogowe ze skutkiem śmiertelnym były uważane za potencjalne zabójstwo, dopóki nie okazało się, że było inaczej. Jako jedyny funkcjonariusz obecny na miejscu wypadku musiał przede wszystkim zabezpieczyć teren będący miejscem przestępstwa. Później trzeba będzie dopilnować, aby nie przesunięto żadnych pojazdów, i zatrzymać świadków. Odetchnął, słysząc daleki ryk syren. Miejmy nadzieję, że kolejne radiowozy są już w drodze. Ruszył pędem do samochodu, wołając do wszystkich, których mijał po drodze: − Jeśli byli państwo świadkami zdarzenia, proszę przyjść do radiowozu i podać swoje nazwisko oraz numer telefonu! Otworzył bagażnik i wyciągnął składany znak z napisem DROGA ZAMKNIĘTA PRZEZ POLICJĘ, by ustawić go w niewielkiej odległości za radiowozem. Jednocześnie krzyknął przez radio, że sprawca mógł potrącić ofiarę i zbiec z miejsca wypadku. Przekazał też, że będzie potrzebny wóz strażacki i zespół do badania wypadków drogowych. Poprosił również o przyjazd inspekcji drogowej, wszystkich dzielnicowych i umundurowanych funkcjonariuszy. Później chwycił rolkę niebiesko-białej taśmy, owinął koniec wokół lampy i przebiegł na drugą stronę drogi, by owinąć ją wokół

znaku informującym o parkingu. Kiedy skończył, ujrzał dwóch policjantów ze swojego zespołu. Gdy do niego dobiegli, polecił, żeby odgrodzili taśmą drogę po przeciwnej stronie ciężarówki, a następnie spisali nazwiska i numery telefonów wszystkich potencjalnych świadków zdarzenia. Kiedy znalazł się wewnątrz opasanego taśmą terenu, ściągnął kamizelkę przeciwodblaskową i przykrył oderwaną nogę, pragnąc oszczędzić ludziom makabrycznego widoku i powstrzymać gustującego w horrorze faceta w płaszczu przeciwdeszczowym, który nie przestawał jej fotografować. − Proszę wyjść za taśmę! − krzyknął do niego. − Jeśli był pan świadkiem wypadku, zapraszam do radiowozu! Jeśli nie, proszę się odsunąć! Nadjechały kolejne karetki. Pattenden dostrzegł drugi wóz pogotowia i samochód ratowniczy, który przywiózł specjalistę od urazów. Jego głównym celem było teraz odnalezienie kierowców ciężarówki i kabrioletu audi w masie gapiów i potencjalnych świadków. Zauważył elegancko ubraną kobietę o włosach przemoczonych deszczem, stojącą obok otwartych drzwi audi. Podbiegł do niej i zapytał, ciężko dysząc: − Pani prowadziła ten samochód? Skinęła nieprzytomnie głową, nie przestając oglądać się za siebie. − Jest pani ranna? Potrzebuje pani pomocy lekarskiej? − Wypadł nie wiadomo skąd. Z bocznej uliczki. Wprost na mnie. Musiałam gwałtownie skręcić, żeby go nie uderzyć. − Kogo? − Pochylił się dyskretnie, aby wyczuć jej oddech. Poczuł słabą woń zwietrzałego alkoholu. − Rowerzystę − odpowiedziała tępo.

− Czy w zdarzeniu brały udział inne pojazdy? − Biała furgonetka jechała tuż za mną, siedziała mi na zderzaku. Rzucił okiem na audi. Chociaż maska była wygięta, a poduszki powietrzne odpalone, wnętrze wyglądało na nienaruszone. − Mogłaby pani wrócić na kilka minut do samochodu? Delikatnie ujął ją pod ramię i odwrócił od ciężarówki. Wiedział, że jeśli kierowcy samochodów biorących udział w wypadku zbyt długo patrzą na ciężko rannych, mogą się nabawić urazu. Ta kobieta była na najlepszej drodze do tego. Odprowadził ją do samochodu i patrzył, jak wsiada do środka. Później z trudnością zamknął drzwi o skrzywionych zawiasach. Kiedy to robił, zauważył jednego z dzielnicowych biegnącego w jego stronę. − Jest was więcej w okolicy? − zapytał Pattenden. − Tak. − Mężczyzna wskazał dwóch innych stojących w pewnej odległości na chodniku. − Dobrze. Zostańcie tu i przypilnujcie, żeby pani nie wysiadła z samochodu. Następnie podbiegł do tamtych dwóch, każąc pilnować miejsca wypadku z dwóch stron i zatrzymywać każdego, kto przekroczy taśmę policyjną. Przynajmniej nie będzie sam za wszystko odpowiadał.

13 Carly siedziała w samochodzie wdzięczna, że spływający po szybach deszcz czynił ją niewidzialną i dawał odrobinę prywatności. Była świadoma obecności ciemnej postaci funkcjonariusza, który stał obok samochodu niczym wartownik. Jej piersi ciężko falowały. Radio było włączone, nastawione jak zawsze na BBC Radio Sussex, lokalną stację informacyjną z pogaduszkami. Słyszała ożywiony głos Neila Pringle'a, ale nie rozumiała, o czym mówił.

W głowie wirowały jej obrazy tego, co się działo pod ciężarówką za jej plecami. Nagle Pringle przerwał i usłyszała ogłoszenie, że na Portland Road w Hove doszło do poważnego wypadku. Jej wypadek. Zegar w samochodzie wskazywał dziewiątą dwadzieścia jeden. Cholera. Zadzwoniła do biura, żeby porozmawiać ze swoją radosną sekretarką, Suzanne. Zaczęła tłumaczyć, że nie zjawi się w biurze, i poprosiła, aby zadzwoniła do pedikiurzystki, gdy wtem się załamała i zaczęła płakać. Przerwała połączenie i zaczęła się zastanawiać, czy powinna zadzwonić najpierw do matki, czy do Sarah Ellis – najlepszej przyjaciółki. Sarah pracowała w firmie prawniczej w Crawley i była jej opoką od śmierci Kesa, który pięć lat temu zginął w śnieżnej lawinie, kiedy jeździł na nartach w Kanadzie. Ku jej uldze Sarah odebrała za piątym sygnałem, ale zanim Carly zdołała wydusić z siebie słowo, ponownie zaczęła szlochać. Później doleciało ją pukanie w szybę. Po chwili drzwi się otworzyły i do środka zajrzał policjant, którego wcześniej widziała. Ten, który kazał jej zaczekać w samochodzie. Był trzydziestokilkuletnim mężczyzną o krępej budowie ciała i poważnym spojrzeniu. Trzymał w ręku mały przedmiot przypominający jakieś urządzenie pomiarowe. − Mogłaby pani wysiąść z samochodu? − Oddzwonię za chwilę, Sarah − wybełkotała, wychodząc na deszcz z oczami zamazanymi przez łzy. Funkcjonariusz spytał ją ponownie, czy prowadziła samochód, a następnie zanotował nazwisko i adres. Później podał jej mały przyrząd w czarno-żółtym wodoszczelnym opakowaniu i zwrócił się do niej nieco chłodniejszym, bardziej oficjalnym tonem. − Ponieważ uczestniczyła pani w wypadku drogowym, muszę

panią przebadać alkomatem. Informuję panią, że odmowa poddania się badaniu jest wykroczeniem, za które może pani zostać aresztowana. Czy pani zrozumiała? Skinęła głową i pociągnęła nosem. − Czy piła pani alkohol w ciągu ostatnich dwudziestu minut? Ilu ludzi pije alkohol przed dziewiątą rano? – pomyślała. Nagle ogarnęła ją fala paniki. Boże! Ile wypiła ostatniej nocy? Na pewno nie tyle. Alkohol musiał zostać wydalony z jej organizmu. Pokręciła głową. − Czy paliła pani w ciągu ostatnich pięciu minut? − Nie − odpowiedziała przez zaciśnięte gardło, czując, że cała dygocze. − Ale potrzebuję fajki jak cholera… Policjant zignorował jej prośbę i spytał o wiek. − Czterdzieści jeden. Nakleił kartkę na przyrządzie, zaznaczył kilka innych pól i podał alkomat Carly. Z urządzenia wystawała rurka owinięta w celofan. − Proszę zdjąć sterylne opakowanie. Zrobiła to, odsłaniając wąską białą plastikową rurkę. − Dziękuję. Proszę wziąć głęboki wdech, wsadzić rurkę do ust i zacząć dmuchać z całej siły, dopóki nie każę pani przestać. Carly zaczerpnęła powietrza i zrobiła wydech. Czekała, aż każe jej przestać, ale on milczał. Płuca były prawie puste, kiedy usłyszała sygnał, a policjant skinął głową. − Dziękuję. Pokazał jej odczyt na urządzeniu. Na monitorze pojawiły się słowa próbkę pobrano. Cofnął się, przez chwilę przypatrując się alkomatowi. Niespokojnie obserwowała jego twarz, trzęsąc się ze zdenerwowania. Nagle jego twarz spoważniała.

− Niestety nie przeszła pani testu. − Podniósł przyrząd, żeby mogła odczytać napis na wyświetlaczu. Było na nim tylko jedno słowo: POZYTYWNY. Nogi się pod nią ugięły. Wiedziała, że jakiś mężczyzna obserwuje ją z wnętrza kawiarni, więc oparła się o samochód. To niemożliwe. Nie mogła mieć pozytywnego wyniku. Po prostu nie mogła. − Proszę pani, przyrząd wskazał, że mogła pani przekroczyć dopuszczalną dawkę alkoholu. Aresztuję panią z tego powodu. Może pani zachować milczenie, ale jeśli nie wspomni pani o czymś, co wyjdzie na jaw podczas rozprawy, pogorszy pani swoją sytuację podczas rozprawy. Wszystko, co pani powie, może zostać wykorzystane przeciwko pani. Pokręciła głową. − To niemożliwe… − wyjąkała. − Nic nie piłam… To było wczorajszego wieczoru, ale… Jeszcze kilka minut temu Carly nie wyobrażała sobie, żeby jej dzień mógł się gorzej zacząć. Teraz szła w deszczu, prowadzona przez funkcjonariusza, w stronę radiowozu stojącego za taśmą policyjną. Zauważyła dwie karetki pogotowia, dwa wozy strażackie i mnóstwo radiowozów. Tył chłodni zasłonięto brezentem, a jej wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach, gdy Carly próbowała odgadnąć, co się dzieje po drugiej stronie. Wszystko zamarło w potwornym, nienaturalnym bezruchu. Mgliście zdawała sobie sprawę z jednostajnego kapania deszczu, i tyle. Minęła żółtą kamizelkę odblaskową rozłożoną na jezdni. Na plecach widniało słowo policja, więc zaciekawiło ją, czemu tam leży. Wysoki, szczupły mężczyzną z dwoma aparatami na szyi zrobił jej zdjęcie, gdy przechodziła pod taśmą. − Jestem z „Argusa”. Jak się pani nazywa? − zapytał. Nie odpowiedziała, bo słowa „aresztuję panią” ciągle huczały

jej w głowie. Wsiadła niezgrabnie na tylne siedzenie bmw kombi i zaczęła majstrować przy pasach. Funkcjonariusz zatrzasnął za nią drzwi. Trzaśnięcie wydawało się tak ostateczne, jakby pewien rozdział jej życia dobiegł końca.

14 Kurz! Nie rozumiesz?! Spójrz tutaj! Widzisz? Nie widzisz? Młoda kobieta patrzyła w osłupieniu na miejsce, które wskazywała jej szefowa. Nie znała zbyt dobrze angielskiego i miała problem z jej zrozumieniem, bo babka mówiła tak szybko, że wypowiadane słowa zlewały się w jeden ciągły nosowy jęk. Czy ta idiotka służąca jest ślepa? Revere chodziła gniewnie po kuchni w jasnoczerwonym stroju do biegania od Versacego i butach od Jimmy'ego Choo, pobrzękując bransoletkami. Drobna czterdziestopięciolatka, o wyglądzie w paru miejscach udoskonalonym chirurgicznie i zmarszczkach likwidowanych przez regularne zastrzyki botoxu, promieniowała jednostajną nerwową energią. Jej mąż, Lou, siedział zgarbiony na barowym stołku przy kuchennej wysepce. Jadł bajgiel na śniadanie i starał się ją ignorować. Na ekranie kindle'a do wyświetlania e-gazet leżącego obok talerza widniał najnowszy numer „Wall Street Journal”, a w telewizorze na ścianie migotał obraz prezydenta Obamy. Fernanda stanęła przed dwoma marmurowymi zlewami, które były tak szerokie, że można by w nich zanurzyć małego słonia. Z szerokiego wykuszowego okna rozciągał się piękny widok na mokry od deszczu, starannie przystrzyżony trawnik, na którego końcu rosły krzaki, za nimi rozciągały się wydmy aż po piaszczysty brzeg Atlantyku. Na podłodze leżał megafon, którego czasem używał jej mąż, by wykrzykiwać groźby pod adresem turystów depczących wydmy należące do rezerwatu przyrody. Tylko że Fernanda nie wyglądała w tej chwili przez okno.

Przesunęła palcem wskazującym po półkach nad zlewem i podetknęła go pod nos służącej. − Widzisz, Mannie? Wiesz, jak to się nazywa? To kurz! Młoda kobieta spojrzała z zażenowaniem na ciemną smugę rozmazaną na elegancko wypielęgnowanym palcu chlebodawczyni. Widziała również niemożliwie długi polakierowany paznokieć i ozdobiony brylantami zegarek od Cartiera. I czuła zapach perfum Jo Malone. Fernanda Revere potrząsnęła gniewnie krótkimi, jasnymi tlenionymi włosami i wytarła kurz o nos służącej. Dziewczyna się wzdrygnęła. − Lepiej, żebyś to zrozumiała, Mannie. Nie toleruję kurzu w swoim domu, jasne? Chcesz tu zostać i u mnie pracować czy wolisz wrócić następnym samolotem na Filipiny? − Kochanie, daj jej spokój! − wtrącił mąż. − Biedne dziecko się uczy. Lou Revere spojrzał ponownie na Obamę. Prezydent podjął właśnie nową inicjatywę dyplomatyczną w Palestynie. Revere pomyślał, że mógłby wykorzystać dyplomatyczne zdolności Obamy we własnym domu. Fernanda spojrzała na męża. − Nie zamierzam cię słuchać, jeśli będziesz nosić takie ciuchy. Za głupio wyglądasz, żeby powiedzieć cokolwiek inteligentnego. − To mój strój do golfa, jasne? Zawsze go noszę. I zawsze wyglądasz w nim jak idiota, pomyślała. Chwycił pilota, czując pokusę, by ustawić głośniej dźwięk w telewizorze i zagłuszyć jej gderanie. − Jezu! Co z nim nie tak? − Co z nim nie tak?! Wyglądasz, jakbyś nosił spodnie cyrkowego klauna i koszulę alfonsa. Wyglądasz tak… tak… − Machnęła ręką, szukając właściwego słowa. − Tak idiotycznie!

Odwróciła się do służącej. − Mam rację?! Czy mój mąż nie wygląda idiotycznie? Mannie nie odpowiedziała. − Czemu wszyscy musicie się ubierać jak klauni, żeby grać w golfa? − Dlatego, żebyśmy się łatwo widzieli na polu − odparł pojednawczo. − Czemu nie nosicie migających lampek na głowie? − Spojrzała na zegar ścienny, by natychmiast sprawdzić godzinę na ręcznym zegarku. Dziewiąta dwadzieścia. Pora na zajęcia jogi. − Do zobaczenia! − Machnęła lekceważąco dłonią, jakby odpędzała muchę. Kiedyś obejmowali się i całowali, nawet jeśli rozstawali się na pół godziny. Lou nie pamiętał, kiedy to się skończyło, i prawdę mówiąc, przestało mu na tym zależeć. − Idziesz dziś do doktora Gottlieba, kochanie? − spytał. − Kolejny idiota! Tak. Mam umówioną wizytę, ale chyba ją odwołam. Potrzebuję innego psychiatry. Paulina z moich zajęć jogi chodzi do kogoś znacznie lepszego. Gottlieb jest do niczego. − Poproś, żeby zapisał ci silniejsze leki. − Chcesz, żeby zamienił mnie w jakieś zombi czy co?! Nie odpowiedział.

15 Carly siedziała z tyłu policyjnego radiowozu. Po szybie spływały krople deszczu, a po jej policzkach łzy. Jechali na północ autostradą A27. Spoglądała na znajomy, zielony krajobraz przedmieść Brighton zamazany przez zasłonę wody. Czuła się, jakby opuściła własne ciało i obserwowała siebie z zewnątrz.

Przerażona i zagubiona, nadal miała przed oczami rowerzystę leżącego pod ciężarówką. Rowerzystę i białą furgonetkę w lusterku wstecznym, która rozpłynęła się niczym zjawa. Czy ją sobie wymyśliła? Czy potrąciła rowerzystę? Ostatnia godzina zamazała się w jej pamięci jak widok za szybą. Na przemian zaciskała i rozluźniała dłonie, przysłuchując się trzaskom i słowom dochodzącym z radionadajnika. W samochodzie pachniało zawilgoconymi anorakami. − Sądzi pan… sądzi pan, że z tego wyjdzie? − zapytała. Posterunkowy Pattenden powiedział coś do mikrofonu, nie słysząc lub ignorując jej słowa. − Hotel Tango trzy-zero-cztery w drodze do Hollingbury z podejrzaną. Podejrzaną. Zadrżała, a jej żołądek się zacisnął. − Sądzi pan, że rowerzysta z tego wyjdzie? − spytała ponownie, tym razem głośniej. Pattenden spojrzał na nią przez lusterko. − Nie wiem − odrzekł, przesuwając dłonie na kierownicy i mijając małe rondo. − Wypadł nie wiadomo skąd, wprost pod koła, ale go nie potrąciłam. Jestem tego pewna. Zaczęli zjeżdżać ze wzgórza. Ponownie na nią przelotnie spojrzał. Wyczuła życzliwość pod fasadą surowości. − Muszę panią ostrzec, że wszystko, co pani powie w tym samochodzie, zostanie automatycznie nagrane. − Dziękuję − odparła. − Miejmy nadzieję, że nic mu nie będzie − rzucił Pattenden. − A pani jak się czuje? Wszystko w porządku? Milczała chwilę, a później pokręciła głową. Zahamował, gdy minęli gmach w stylu przypominającym art

déco, który od zawsze kojarzył się jej z kadłubem wysłużonego statku wycieczkowego. Przed wejściem stało kilka radiowozów. Jak na ironię, wiele wiedziała o tym budynku. Jego fotografie wisiały na ścianie firmy rzeczoznawców BLB, dla której wykonywała pewną prawniczą robotę na początku swojej kariery, gdy była stażystką w kancelarii adwokackiej. Firma BLB nadzorowała przekształcenie pomieszczeń fabryki wytwarzającej karty American Express w komendę główną wydziału kryminalnego policji Sussexu. Minąwszy budynek, posterunkowy Pattenden zwolnił i skręcił ostro w lewo na podjazd, by stanąć przed solidną stalową bramą pomalowaną na zielono. Z prawej strony ciągnęło się wysokie zielone ogrodzenie zakończone ostrymi szpikulcami, a za nim stała wysoka szara budowla z cegieł. Zatrzymali się obok niebieskiego znaku z napisem ARESZT TYMCZASOWY W BRIGHTON. Funkcjonariusz przesunął plastikową kartą w czytniku. Chwilę później brama zaczęła się otwierać. Wjechali stromym podjazdem na tyłu budynku, gdzie znajdowało się wiele ramp załadunkowych, a następnie skręcili w lewo, w jedną z nich. Znaleźli się w półmroku, osłonięci przed deszczem. Pattenden wysiadł i otworzył tylne drzwi, mocno trzymając ramię Carly, gdy wychodziła z samochodu. Miała wrażenie, że bardziej zależało mu na tym, żeby powstrzymać ją przed ucieczką, niż podtrzymać. Przed nimi znajdowały się zielone drzwi z małym okienkiem. Kiedy posterunkowy przesunął kartę w czytniku, otworzyły się i wprowadził ją do wąskiego surowego pomieszczenia o wymiarach piętnaście na osiem stóp. Ściany miały kremową barwę, a drzwi wykonano z jakiegoś brązowego cętkowanego materiału. W środku nie było żadnych sprzętów z wyjątkiem pomalowanej na zielono ławy.

− Może pani usiąść − powiedział. Osunęła się na ławę i oparła brodę na dłoniach, bardzo chciała zapalić papierosa. Mogła o tym zapomnieć. Chwilę później zadzwonił jej telefon. Zaczęła manipulować przy zamku torebki i wyciągnęła aparat, jednak zanim zdążyła odebrać, policjant pokręcił głową. − Obawiam się, że musi pani wyłączyć telefon − zakomunikował, wskazując znak wiszący na ścianie. ZAKAZ UŻYWANIA TELEFONÓW KOMÓRKOWYCH NA TERENIE ARESZTU. Spojrzała na niego, próbując sobie przypomnieć prawa zatrzymanego do korzystania z telefonu. Niestety na studiach zaledwie liznęła prawo karne – nie była to dziedzina jej zainteresowań − a w obecnych okolicznościach nie miała ochoty na spory. Jeśli będzie posłuszna i zrobi wszystko, co jej każą, może ten koszmar szybko się skończy i będzie mogła pojechać do biura. Spotkanie z przykrym klientem trzeba przełożyć na inny termin, ale musi za wszelką cenę zdążyć na czternastą, na spotkanie z obrońcą i kolejnym klientem – kobietą, która jutro miała stanąć przed sądem w sprawach finansowych związanych z rozwodem. Opuszczenie tego spotkania po prostu nie wchodziło w grę. Wyłączyła telefon i zamierzała włożyć go z powrotem do torebki, kiedy policjant wyciągnął rękę, spoglądając na nią z zakłopotaniem. − Przepraszam, ale muszę zabrać telefon do badań kryminalistycznych. − Mój telefon?! − spytała gniewnie, zdumiona jego słowami. − Przepraszam − powtórzył, odbierając jej aparat. Spojrzała na gołą ścianę przed oczami. Przybito do niej laminowaną tabliczkę z napisem: WSZYSCY ZATRZYMANI

ZOSTANĄ STARANNIE PRZESZUKANI PRZEZ FUNKCJONARIUSZA. PROSZĘ POWIADOMIĆ OSOBĘ, KTÓRA DOKONAŁA ZATRZYMANIA, O WSZELKICH ZABRONIONYCH PRZEDMIOTACH, KTÓRE MAJĄ PAŃSTWO PRZY SOBIE LUB W SWOICH RZECZACH. Po chwili zwróciła uwagę na inny znak: ZOSTAŁEŚ ARESZTOWANY. NIEZWŁOCZNIE POBIERZEMY TWOJE ODCISKI PALCÓW, WYKONAMY ZDJĘCIE I POBIERZEMY PRÓBKI DNA. Ciekawe, ile dokładnie wypiła ostatniej nocy. Dwa kieliszki sauvignon blanc w pubie. Dwa czy trzy? Później był cosmopolitan w restauracji i więcej wina do obiadu. Jasna cholera. Drzwi za jej plecami się rozsunęły. Funkcjonariusz dał znak, by weszła do środka, i ruszył w niewielkiej odległości za nią. Za swoją aresztantką. Weszła do dużego, jaskrawo oświetlonego pomieszczenia, w którym dominowało półokrągłe podzielone na dwie części stanowisko, wykonane z lśniącego cętkowanego szarego kompozytu. W każdej części siedzieli mężczyzna i kobiety w białych koszulach, z czarnymi epoletami i czarnymi krawatami. W izbie znajdowało się kilkoro zielonych metalowych drzwi i wewnętrzne okna do innych pomieszczeń, zapewne pokojów przesłuchań. Carly poczuła się tak, jakby znalazła się w innym świecie. Przed jedną z części dostrzegła wysokiego łysiejącego niechlujnie wyglądającego mężczyznę w ortalionowym dresie i adidasach. Obok niego stał policjant w mundurze i niebieskich gumowych rękawiczkach i obszukiwał mu kieszenie. Przed drugim stanowiskiem czekał ponury młodzieniec w obwisłych ciuchach, z rękami skutymi na plecach. Zajmował się nim inny funkcjonariusz. Gliniarz zaprowadził Carly do kontuaru znajdującego się na wysokości jej głowy. Siedział za nim obojętny

czterdziestokilkuletni mężczyzna. Miał białą koszulę, trzy paski na epoletach i czarny krawat. Zachowywał się uprzejmie, choć sprawiał wrażenie człowieka, któremu nie można wcisnąć kitu. Na niebieskim ekranie ustawionym na blacie kontuaru, na poziomie oczu Carly, widniał komunikat: NIE POZWÓL, BY PRZEŚLADOWAŁY CIĘ DAWNE PRZESTĘPSTWA. FUNKCJONARIUSZ POPROSI CIĘ O PRZYZNANIE SIĘ DO INNYCH POPEŁNIONYCH PRZESTĘPSTW Słuchała z otępieniem, jak posterunkowy Pattenden opisuje okoliczności jej aresztowania. Kiedy skończył, mężczyzną w koszuli zwrócił się bezpośrednio do niej. Mówił w taki sposób, jakby wyświadczał jej uprzejmość. − Jestem sierżant Cornford z aresztu śledczego. Słyszała pani, co powiedziano. Potwierdzam pani zatrzymanie w celu zabezpieczenia dowodów i przesłuchania. Czy to jasne? Carly skinęła głową. Pochylił się nad kontuarem, podając jej złożoną żółtą kartkę formatu A4 z nagłówkiem INFORMACJA O PRAWACH I PRZYWILEJACH ZATRZYMANYCH. POLICJA SUSSEXU. − Te informacje mogą się pani przydać, pani Chase. Ma pani prawo poinformować jedną osobę o swoim aresztowaniu i zobaczyć się z adwokatem. Czy chciałaby pani, żebyśmy zapewnili jej obrońcę z urzędu? − Jestem adwokatem − odpowiedziała. − Chcę się skontaktować z jednym z moich kolegów, Kenem Acottem z kancelarii Acott Arlington. Z pewną satysfakcją odnotowała zmarszczkę na jego twarzy. Ken Acott był powszechnie uważany za najlepszego obrońcę w sprawach karnych w mieście. − Mogę prosić o jego numer?

Carly podała telefon do biura, mając nadzieję, że Ken nie był tego dnia w sądzie. − Powiadomię go − oznajmił sierżant. − Muszę jednak poinformować, że chociaż ma pani prawo do spotkania z adwokatem, nie można odłożyć procedury związanej z zarzutem prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu. − Powiedziawszy to, wyciągnął dwie zielone plastikowe tacki i powiedział coś do interkomu. Posterunkowy Pattenden podał sierżantowi telefon Carly i odsunął się na bok, gdy podeszła do niej młoda kobieta w mundurze, naciągając niebieskie lateksowe rękawiczki. Przez chwilę przyglądała się Carly beznamiętnie, a następnie zaczęła ją obszukiwać, poczynając od głowy, i grzebać w kieszeniach kurtki. Później poprosiła, żeby zdjęła buty i rajstopy, a następnie uklękła i sprawdziła jej nogi. Carly milczała, czując się całkowicie upokorzona. Funkcjonariuszka sprawdziła ją ręcznym wykrywaczem metalu, odłożyła przyrząd i zaczęła opróżniać torebkę. Na jednej z tac położyła kluczyki do samochodu, paczkę chusteczek jednorazowych, szminkę i puderniczkę oraz gumę do żucia. Carly z zakłopotaniem patrzyła, jak posterunkowy Pattenden ogląda przedmioty, w tym opakowanie tamponów. Kiedy policjantka skończyła, a Carly podpisała formularz, posterunkowy Pattenden zaprowadził ją do małego pokoiku z boku, gdzie wesoły policjant w niebieskich rękawiczkach pobrał jej odciski palców. Na koniec wziął jej wymaz z ust w celu ustalenia DNA. Później, trzymając żółty formularz, posterunkowy Pattenden zaprowadził ją do wąskiego pokoju przypominającego laboratorium. Z lewej strony stał rząd zestawów kuchennych oraz zlew i lodówka. Przy drugiej ścianie stała szaro-niebieska maszyna z monitorem wideo. Po prawej dostrzegła drewniane biurko i dwa niebieskie

krzesła. Na ścianach wisiały tablice z informacjami. Przeczytała: W POMIESZCZENIU NIE MOŻE PRZEBYWAĆ WIĘCEJ NIŻ JEDEN ZATRZYMANY. DZIĘKUJEMY. Oraz: WRÓCISZ TUTAJ. Obok widniał napis wykonany czerwonymi i białymi literami: CHCESZ PONOWNIE PRZEZ TO PRZECHODZIĆ? Posterunkowy Pattenden wskazał kamerę przytwierdzoną do ściany: − Informuję panią, że wszystko, co wydarzy się w tym pokoju, zostanie zarejestrowane na taśmie. Zrozumiała pani? − Tak. Później powiedział jej o urządzeniu do analizy wydychanego powietrza. Wyjaśnił, że musi pobrać dwie próbki i że uznany zostanie niższy pomiar. Jeśli urządzenie pokaże odczyt między czterdzieści a pięćdziesiąt jeden, potrzebna będzie próbka krwi lub moczu. Dmuchnęła w rurkę z rozpaczliwą nadzieją, że znajdzie się poniżej dolnego progu i ten koszmar − a przynajmniej jego część − wreszcie się zakończy. − Nie mogę w to uwierzyć. Nie wypiłam tak dużo… naprawdę. − Proszę dmuchnąć ponownie. Przeprowadzimy drugi test − odpowiedział spokojnie Pattenden. Chwilę później pokazał jej wydruk pierwszego badania. Ku jej przerażeniu miała pięćdziesiąt pięć. Później pokazał jej drugi. Ponownie pięćdziesiąt pięć.

16 Telefon Roya Grace'a zadzwonił w szpitalnym pokoju. Puścił

dłoń Cleo, sięgnął do kieszeni i odebrał. − Cześć, szefie − zagaił oficjalnym tonem Glenn Branson. − Jak ona się czuje? − W porządku. Wyjdzie z tego. Cleo spojrzała na Grace'a, a on pogładził jej czoło wolną ręką. Nagle skrzywiła się z bólu. Zasłonił mikrofon, spoglądając na nią z przerażeniem. − Nic ci nie jest? Skinęła głową, uśmiechając się blado. − Dzieciak mnie kopnął. − Dzwonił inspektor James Biggs z drogówki. Na Portland Road doszło do wypadku. Jest jedna ofiara śmiertelna. Wygląda na to, że sprawca potrącił rowerzystę i uciekł. Poprosili o wsparcie sekcji poważnych przestępstw, bo śmierć mogła zostać spowodowana przez niebezpieczną jazdę. Nie można wykluczyć nieumyślnego spowodowania śmierci. Jako starszy oficer dyżurny Roy Grace nadzorował wszystkie dochodzenia dotyczące poważnych przestępstw. Pomyślał, że to dobra okazja, by Glenn, którego uważał za swojego protegowanego, pokazał, na co go stać. − Jesteś wolny? − Tak. − Doskonale. Załatw im opiekuna miejsca przestępstwa, a później pojedź tam i pomóż szczurom. Szczury zjadały własne młode, może dlatego funkcjonariuszy drogówki od dawna nazywano czarnymi szczurami. Określenie to pochodziło się z czasów, kiedy wszystkie policyjne samochody były czarne, a funkcjonariusze policji drogowej byli znani z tego, że wypisywali mandaty innym policjantom czy nawet członkom własnej rodziny. Niektórzy do dziś z dumą używali tego określenia.

− Już jadę. Kiedy Grace wsunął telefon do kieszeni, Cleo ujęła jego dłoń. − Nic mi będzie, kochany. Wracaj do pracy − powiedziała. − Naprawdę nic mi się nie stanie. Odwrócił się i spojrzał na nią z powątpiewaniem, a następnie pocałował ją w czoło. − Kocham cię. − Ja też cię kocham − odpowiedziała. − Nie chcę cię tutaj zostawiać. − Musisz stąd wyjść, żeby schwytać złych facetów. Chcę, żeby wszyscy siedzieli w pudle, zanim dziecko się urodzi! Uśmiechnął się. Wyglądała na taką kruchą i bezbronną na szpitalnym łóżku. Nosiła ich dziecko. Życie Cleo i ich nienarodzonego dziecka zawisło na tak cienkiej nitce, że wolał o tym nie myśleć. Cleo była niezwykle silną i optymistycznie nastawioną do życia kobietą. Cechy te były jednymi z tysięcy innych, które sprawiły, że się w niej zakochał. Wydawało się niemożliwe, by coś poszło źle. By dziecko mogło zagrozić jej życiu. Przejdzie przez to. Wszystko będzie dobrze, na pewno. Dzięki Cleo odżył po koszmarnych latach, które nastąpiły po zniknięciu Sandy. Chyba jej teraz nie utraci? Patrząc na jej twarz, bladą i delikatną cerę, niebieskie oczy, wyraźnie zadarty nosek, długą zgrabną szyję i usta wydęte w buntowniczym uśmiechu, wiedział z całkowitą pewnością, że wszystko dobrze się skończy. − Przejdziemy przez to! Dziecko i ja! − powiedziała, ściskając rękę Grace'a, jakby czytała w jego myślach. − To tylko drobny problem. Wracaj do biura i zadbaj, żeby świat był bezpieczniejszym miejscem dla mnie i dziecka! *

Grace został w szpitalu kolejną godzinę, bo chciał porozmawiać prywatnie z Holbeinem, konsultantem ginekologiem, ale mężczyzna nie mógł wiele dodać do tego, co już wcześniej powiedział. Od tej pory pacjentka będzie pod ścisłą obserwacją. Po pożegnaniu z Cleo i obiecaniu, że jeszcze dzisiaj wróci, wyjechał ze szpitala i skręcił w Eastern Road. Powinien skręcić w lewo i wrócić obwodnicą do miasta, ale zamiast tego wykonał skręt w prawo, w stronę Portland Road, gdzie doszło do wypadku. Podobnie jak wielu kolegów z sekcji poważnych przestępstw, fascynowały go morderstwa. Już dawno uodpornił się na makabrę większości miejsc zbrodni, ale z wypadkami drogowymi było inaczej. Te niemal zawsze wywoływały w nim niepokój, bo zdarzały się ciut za blisko domu. Dziś potrzebował dodatkowego wsparcia ze strony swego partnera, Glenna Bransona. Choć sierżant, który przechodził piekło związane z rozpadem własnego małżeństwa, nie bardzo nadawał się na pocieszyciela, tego ranka znajdował się w radośniejszym humorze niż zwykle. Grace miał plan, jak wyrwać kolegę z ponurego nastroju. Chciał, żeby w tym roku Branson wystąpił o awans na stanowisko inspektora. Facet miał odpowiednie kwalifikacje i najważniejszą cechę dobrego gliny − ogromną inteligencję emocjonalną. Był pewien, że Glenn osiąg nie sukces, jeśli tylko uda mu się wyrwać go z przygnębienia wywołanego sypiącym się małżeństwem. Późnym rankiem ruch w Brighton był niewielki, a deszcz przeszedł w słabą mżawkę. Portland Road, ze sklepami, kawiarniami i dużymi kompleksami mieszkalnymi, była zwykle zatłoczona przez cały dzień, ale gdy Grace skręcił w nią swoim srebrnym fordem focusem, przypominała wymarłe miasto. Kawałek dalej ujrzał radiowóz drogówki − kombi bmw ustawione w poprzek drogi. Zauważył również dzielnicowego z notatnikiem i stadko ciekawskich, z których niektórzy robili zdjęcia aparatami

fotograficznymi i komórkami. Za policyjną taśmą trwała spokojna, rzeczowa robota. Grace dostrzegł dużą ciężarówkę z naczepą, której tył zasłonięto brezentem. Jego uwadze nie umknął również czarny kabriolet audi wbity w ścianę kawiarni po drugiej stronie ulicy. I wóz strażacki oraz ciemnozielona furgonetka koronera. Obok niej dostrzegł szczupłą postać młodego Darrena Wallace'a, zastępcy Cleo na oddziale anatomopatologii, jak nazywano zastępcę szefa kostnicy, oraz jego kolegę, wytwornego i uprzejmego Waltera Horderna. Obaj mieli na sobie eleganckie anoraki narzucone na białe koszule oraz czarne krawaty, czarne spodnie i czarne buty. Nieco dalej drogę zagradzała kolejna policyjna taśma i kolejny radiowóz drogówki, za którym tłoczyli się kolejni gapie. Obok 3 niego stał samochód VOSA , furgonetka inspektorów drogowych i wóz zespołu do badania wypadków drogowych. Grace zauważył kilku znajomych funkcjonariuszy, między innymi Jamesa Biggsa w mundurze inspektora drogówki oraz pracującego metodycznie Jamesa Gartrella, fotografa zespołu kryminalistycznego. Niektórzy przeczesywali drogę, a starszy funkcjonariusz zespołu do badania wypadków drogowych, Colin O'Neill, obchodził teren i sporządzał notatki, jednocześnie rozmawiając z Glennem Bransonem i Tracy Stocker, opiekunką miejsca przestępstwa z sekcji poważnych przestępstw, oraz funkcjonariuszem biura koronera, Philipem Keayem. Żadne z nich nie nosiło stroju ochronnego ani osłon na buty, bo miejsca wypadków drogowych były powszechnie uważane za zbyt zanieczyszczone. Wygięty rower leżał na drodze, opatrzony żółtym markerem używanym do oznaczania przedmiotów znalezionych na miejscu przestępstwa. Kolejny marker spoczywał obok kawałków plastiku przypominających potłuczoną lampę rowerową. W niewielkiej odległości za ciężarówką Grace zauważył kamizelkę odblaskową,

która coś zasłaniała, oraz następny marker. Dalej znajdowały się kolejne. Zanim zdążył przywołać Bransona, niczym zjawa wyrósł przed nim Kevin Spinella, jak zawsze w ostatnim czasie. Spinella był młodym reporterem działu kryminalnego lokalnej gazety „Argus”. Dwudziestokilkuletni mężczyzna o jasnych oczach i szczupłej twarzy żuł gumę małymi ostrymi zębami, które zawsze kojarzyły się Grace'owi z zębami szczura. Głowę oblepiały mu krótkie, wilgotne włosy. Mężczyzna nosił czarny płaszcz przeciwdeszczowy z postawionym kołnierzem, krzykliwy krawat związany w duży węzeł i mokasyny z frędzlami. − Dzień dobry, nadinspektorze! − zawołał. − Paskudnie, prawda? − Mówisz o pogodzie? − spytał Grace. Spinella się uśmiechnął, wykonując dziwny ruch szczęką, jakby kawałek gumy przykleił się w niewłaściwym miejscu ust. − Nie! Dobrze pan wie o czym. Z tego, co słyszałem, wynika, że mogło dojść do morderstwa. Co pan sądzi? Grace zachowywał czujność, ale nie chciał okazywać tamtemu otwartej wrogości. Policja potrzebowała wsparcia lokalnych mediów, które czasem okazywało się niezwykle cenne. Z drugiej strony wiedział, że dziennikarze potrafią ugryźć mocno i boleśnie. − A pan? Właśnie przyjechałem, więc wie pan pewnie więcej ode mnie. − Świadek, z którym rozmawiałem, widział białą furgonetkę, która przejechała na czerwonym świetle, potrąciła rowerzystę i odjechała z dużą prędkością. − Powinien pan zostać detektywem − odrzekł Grace, widząc, że Glenn Branson idzie w jego stronę. − Myślę, że zostanę przy swoim zajęciu. Chciałby pan powiedzieć coś jeszcze?

Tak, odpieprz się, pomyślał Grace. Zamiast tego odrzekł uprzejmie: − Jeśli coś odkryjemy, dowie się pan o tym pierwszy. − W ostatniej chwili powstrzymał się przed dodaniem: „tak jak zawsze, nawet jeśli nic panu nie powiem”. Źródłem ciągłej irytacji Roya Grace'a było to, że Spinella miał wtyczkę w policji Sussexu, dzięki czemu zawsze zjawiał się na miejscu przed innymi reporterami. Przez ostatni rok Grace prowadził ciche dochodzenie, żeby ustalić, kto to taki, ale do tej pory mu się to nie udało. Mimo to obiecywał sobie, że pewnego dnia dopadnie tę kreaturę. Odwrócił się, wpisał się do księgi i zanurkował pod taśmą, żeby przywitać Glenna Bransona. Kiedy ruszyli w stronę ciężarówki i znaleźli się poza zasięgiem uszu reportera, Grace zapytał: − Co masz? − Młodego mężczyznę pod ciężarówką. Znaleźli przy nim legitymację studencką. Nazywa się Anthony Revere i studiuje na uniwersytecie w Brighton. Ktoś miał się zająć zebraniem informacji na jego temat i ustaleniem najbliższych krewnych. Z dotychczasowych ustaleń zespołu do badania wypadków drogowych wynika, że wyjechał z bocznej drogi… St Heliers Avenue… skręcił w prawo, na wschód, na niewłaściwą stronę Portland Road, zmuszając audi jadące na zachód do gwałtownego skrętu na chodnik. Później został potrącony przez białą furgonetkę, która przejechała na czerwonym świetle. Przez transita lub podobny wóz, który jechał tuż za audi na zachód. Furgonetka zepchnęła rowerzystę wprost pod koła ciężarówki naczepowej, która zmierzała na wschód, i uciekła z miejsca wypadku. Grace pomyślał chwilę. − Znamy tożsamość kierowcy?

Branson pokręcił głową. − Było wielu świadków. Utworzyłem zespół, który ma się zająć nagraniami z kamer telewizji przemysłowej w okolicy. Powiadomiłem też wszystkie radiowozy drogówki, nakazując zatrzymanie każdej białej furgonetki w odległości dwóch godzin jazdy, ale to jak szukanie igły w stogu siana. Grace skinął głową. − Znamy numer rejestracyjny? − Jeszcze nie, ale przy odrobinie szczęścia uda się coś uzyskać z kamer telewizji przemysłowej. − A kierowcy audi i ciężarówki? − Kobieta kierująca audi została zatrzymana, nie przeszła badania alkomatem. Kierowca ciężarówki jest w szoku. Colin O'Neill z zespołu do badania wypadków drogowych rzucił okiem na jego tachometr. Facet znacznie przekroczył dopuszczalną liczbę godzin pracy za kółkiem. − Wspaniale − mruknął sarkastycznie Grace. − W jednym samochodzie kierowca pod wpływem alkoholu, w drugim wyczerpany, a trzeci dał drapaka. − Udało się nam znaleźć jeden dowód − dodał Branson. − Fragment uszkodzonego lusterka bocznego pochodzącego przypuszczalnie z furgonetki. Jest na nim numer seryjny. Grace skinął głową. − Dobrze. − Wskazał drogę. − Co jest pod tą kamizelką odblaskową? − Prawa noga rowerzysty. Grace przełknął ślinę. − Dobrze, że zapytałem.

17 Specjalnie przeszkolonych policjantów z sekcji do spraw kontaktów z rodzinami poszkodowanych wykorzystywano zawsze,

gdy to było możliwe, ale w razie potrzeby każdy funkcjonariusz policji mógł przekazać rodzinie wiadomość o śmierci krewnego. Obowiązek ten należał do najmniej lubianych, a funkcjonariusze drogówki z niechęcią brali na swoje barki jego lwią część. Posterunkowy Tony Omotoso był muskularnym, krępym, czarnoskórym policjantem z dziesięcioletnim stażem, który sam otarł się o śmierć, jeżdżąc w patrolu motocyklowym. Mimo potwornych rzeczy, które widział, i doświadczenia zachował pogodny, optymistyczny stosunek do życia i był zawsze uprzejmy, nawet wobec najgorszych gburów, których napotkał na swojej drodze. Jego pierwszym zadaniem było ustalenie krewnych ofiary na podstawie informacji, które znalazł w plecaku leżącym pod ciężarówką. Najbardziej użytecznym przedmiotem okazała się legitymacja studencka wystawiona przez uniwersytet w Brighton. Kiedy odwiedził dziekanat, okazało się, że Tony Revere był obywatelem Stanów Zjednoczonych, miał dwadzieścia jeden lat i mieszkał ze studentką Susan Caplan, Angielką z Brighton. Tego dnia nikt jej nie widział na terenie kampusu, ustalono też, że miała być obecna dopiero na jutrzejszych wykładach, więc prawdopodobnie przebywała w domu. Władze uniwersyteckie dysponowały szczegółowymi informacjami na temat rodziny Revere w Nowym Jorku, ale Omotoso i pracownicy dziekanatu podjęli decyzję, że najpierw należy powiadomić Susan Caplan. Może dowiedzą się od niego czegoś więcej i zdoła ona dokonać formalnej identyfikacji ciała. Aby mieć moralne wsparcie, Omotoso pojechał na miejsce wypadku, po swojego partnera, posterunkowego Iana Uppertona. Wysoki szczupły funkcjonariusz o jasnej czuprynie miał młode rodzeństwo. Makabryczne wypadki podobne do dzisiejszego stanowiły część jego codziennej rutyny, ale gdy ofiarą był młody człowiek, Upperton długo pamiętał takie zdarzenie.

Zareagował na prośbę posterunkowego Omotoso zrezygnowanym wzruszeniem ramion. W drogówce człowiek uczył się wykonywać każdą robotę, nawet gdy była nieprzyjemna, a przeciętnie raz w tygodniu była paskudna jak cholera. W ostatnią sobotę po południu zbierał z drogi części ciała motocyklisty, a trzy dni później miał dostarczyć rodzinie wiadomość o śmierci bliskiego. Jeśli człowiek przeżywał to osobiście, był załatwiony, więc Upperton starał się ze wszystkich sił do tego nie dopuścić. Czasami jednak po prostu nie dawał rady. Szczególnie że ostatnio kupił sobie rower. Jechali w milczeniu. Tony Omotoso kierował radiowozem, sunąc wolno Westbourne Villas, szeroką ulicą biegnącą na południe od New Church Road, po stronie morza. Obaj spoglądali na numery dużych wolno stojących domów i bliźniaków w stylu wiktoriańskim. Co kilka sekund rozlegało się skrzypienie wycieraczek usuwających krople z szyby. W dali, tam gdzie kończyła się ulica, szarzały niespokojne wody kanału La Manche. Mroczne i ponure. Mroczne i ponure jak ich serca. − Po prawej − powiedział Upperton. Zaparkowali przed bliźniakiem, który wyglądał zaskakująco elegancko jak na studencką kwaterę, a następnie ruszyli ścieżką wyłożoną czarnymi i białymi płytkami do drzwi frontowych, poprawiając czapki. Obaj spojrzeli na domofon z listą lokatorów. Pod ósemką widniał napis: CaCaplan/Revere. Posterunkowy Omotoso nacisnął dzwonek. Obaj mieli nadzieję, że nikt nie odpowie. Cisza. Nacisnął ponownie. Pomyślał, że spróbuje jeszcze ze dwa razy i odejdą. Jeśli dopisze im szczęście, zadanie przypadnie komu innemu.

Ku ich zaskoczeniu w głośniku rozległy się trzaski, a po nich zaspany głos: − Słucham? − Susan Caplan? − zapytał Omotoso. − Tak, kto pyta? − Policja Sussexu. Moglibyśmy wejść? Zapanowała kilkusekundowa cisza, która wydawała się trwać znacznie dłużej. − Policja? Omotoso i Upperton spojrzeli po sobie. Byli wystarczająco doświadczeni, aby wiedzieć, że pukanie policji do drzwi rzadko było mile widziane. − Chcielibyśmy z panią porozmawiać − zakomunikował Omotoso uprzejmym, ale stanowczym tonem. − Wejdźcie na drugie piętro. To drzwi na górze. Chodzi o moją torebkę? − Torebkę? − powtórzył Omotoso, zaskoczony pytaniem. Chwilę później rozległ się zgrzytliwy dzwonek, a po nim ostre kliknięcie. Omotoso pchnął drzwi. Weszli na korytarz, gdzie pachniało wczorajszym jedzeniem − jakimś daniem z gotowanych warzyw − oraz starym drewnem i starymi dywanami. Przy ścianie stały dwa rowery. Zauważyli prostą szafkę z przegrodami na listy, a na podłodze kilka broszur okolicznych firm. Z zewnątrz dom prezentował się elegancko, ale wnętrze było zaniedbane. Ruszyli na drugie piętro schodami wyłożonymi brudną, wytartą wykładziną dywanową. Kiedy dotarli na miejsce, otworzyły się drzwi pokryte łuszczącą się farbą. Powitała ich ładna dziewczyna, której wiek Omotoso ocenił na dwadzieścia lat. Miała na sobie duży, biały ręcznik kąpielowy i była boso. Uśmiechnęła się do nich zaspana. Jej sięgające ramion włosy wyglądały na wymagające odrobinę pielęgnacji.

− Tylko nie mówcie, że ją znaleźliście! − zawołała. − Byłabym zdumiona! Policjanci uprzejmie zdjęli czapki. Wchodząc do wąskiego korytarza, poczuli unoszący się w powietrzu zapach świeżo parzonej kawy i męskiej wody kolońskiej. − Co mieliśmy znaleźć? − spytał Tony Omotoso. − Moją torebkę. − Dziewczyna spojrzała na nich pytająco. − Torebkę? − Tak. W ostatnią sobotę ukradł mi ją jakiś dupek w Escape Two, kiedy tańczyliśmy. Wchodząc do salonu, Omotoso pomyślał, że mieszkanie było ładne, choć niechlujne i kiepsko umeblowane, w typowym studenckim stylu. Miało wypolerowaną dębową podłogę, duży płaski telewizor, drogi zestaw hi-fi oraz skromne, choć sfatygowane meble obite ciemnobrązową skórą. Laptop stojący na biurku obok wychodzącego na ulicę okna był włączony, a na ekranie widniała strona Facebooka. Na podłodze leżały rozrzucone bezładnie adidasy, zmięty rozpinany sweter, damskie figi, kilka płyt DVD, iPod ze słuchawkami oraz resztki chińskiego jedzenia na wynos. Ponieważ ostatnim razem to Ian Upperton przekazał złe wieści, ustalili, że pora na Omotosa. Każdy funkcjonariusz miał własną metodę przekazywania wiadomości o śmierci bliskiego. Omotoso preferował delikatnie, acz bezpośrednie podejście. − Nie, proszę pani. Nie przyszliśmy w sprawie torebki. Obawiam się, że nic o niej nie wiemy. Jesteśmy z policji drogowej. − Na twarzy kobiety pojawił się wyraz zaskoczenia. − Z informacji przekazanych nam przez dziekanat uniwersytetu w Brighton wynika, że mieszka pani z Tonym Revere. Czy to prawda? Skinęła głową, spoglądając na nich podejrzliwym wzrokiem. − Tony jechał na rowerze i doszło do wypadku. Utkwiła w nim wzrok.

− Przykro mi, ale obrażenia był tak ciężkie, że nie przeżył. Zrobił celową przerwę. Pozwalał, żeby ludzie sami wypowiedzieli te słowa. Z doświadczenia wiedział, że w ten sposób lepiej i szybciej sobie przyswoją przykrą informację. − Chce pan powiedzieć, że Tony nie żyje? − spytała. − Bardzo mi przykro, ale tak. Zachwiała się. Posterunkowy Upperton chwycił ją za ramię i posadził na dużej brązowej kanapie, przy której stał niski szklany stolik. Siedziała w milczeniu kilka sekund, a policjanci stali nad nią niezgrabnie. Za każdym razem reakcja bliskich była inna. Susan Caplan cały czas milczała, a później zaczęła dygotać. Trzęsła się coraz bardziej, a oni nadal nad nią stali. Po chwili zaczęła kręcić głową na boki. − Cholera! − powiedziała nagle. − Jasna cholera! − Później jakby zapadła się w sobie, kryjąc twarz w dłoniach. − Jasna cholera! Błagam, powiedzcie, że to nieprawda! Mężczyźni spojrzeli po sobie. − Czy ma pani kogoś, kto mógłby tu przyjść i dotrzymać pani towarzystwa? − spytał Tony Omotoso. − Przyjaciółkę? Członka rodziny, do którego moglibyśmy zadzwonić? Zamknęła oczy. − Co się stało? − Wpadł pod ciężarówkę, ale nie znamy szczegółów. Zapanowało dłuższe milczenie. Caplan objęła tułów i zaczęła szlochać. − Susan, czy ma pani sąsiadkę, która mogłaby z panią posiedzieć? − spytał Omotoso. − Nie… nie mam… ja… my… ja, o cholera! Jasna cholera! − Chciałaby pani się czegoś napić? − spytał Ian Upperton. − Możemy zaparzyć pani filiżankę kawy lub herbaty?

− Nie chcę pieprzonej kawy, chcę Tony'ego − zaszlochała. − Proszę mi powiedzieć, co się stało. Radiotelefon Omotosa zatrzeszczał. Przyciszył go. − Musimy się upewnić, że to Tony Revere − powiedział pod dłuższej chwili milczenia Omotoso. − Mogłaby pani zidentyfikować ciało? Żeby było wiadomo, że nie doszło do pomyłki. − Jego matka ma bzika na punkcie kontroli − wybełkotała. − Porozmawiajcie z nią. − Porozmawiamy z każdym, z kim pani zechce, Susan. Ma pani jej numer? − Mieszka w Nowym Jorku… w Hamptons. Nienawidzi mnie. − Dlaczego? − Przyleci tu pierwszym samolotem. Zapewniam was. − Woli pani, żeby to ona zidentyfikowała Tony'ego? Ponownie umilkła i tylko szlochała. − Lepiej, żeby ona to zrobiła − wyjąkała w końcu. − I tak by mi nie uwierzyła.

18 Tooth był niski. Miał z tym problemy od dzieciństwa. Inne dzieciaki dokuczały mu z powodu niewielkiego wzrostu, ale niewielu zrobiło to po raz drugi. Był jednym z najdrobniejszych niemowląt, które odebrał Harvey Shannon, położnik z Brooklynu, choć chłopak nie zaliczał się do wcześniaków. Jego matka chodziła ciągle naćpana i przez sześć miesięcy nie zauważyła, że jest w ciąży, ale donosiła go do końca. Doktor Shannon nie był pewien, czy wiedziała, że go urodziła. Personel szpitala powtarzał, że przyglądała się ze zdumieniem

niemowlęciu, jakby nie wiedziała, skąd się wzięło. Ale położnik miał poważniejsze zmartwienia. Centralny układ nerwowy chłopaka wydawał się zupełnie źle poskładany. Wyglądało, jakby był pozbawiony receptorów bólu. Mogłeś wbić igłę w drobne ramię malca i nie zaobserwować żadnej reakcji. W podobnych okolicznościach większość niemowląt darłaby się ile sił w płucach. Przyczyn mogło być kilka, ale doktor Shannon za najbardziej prawdopodobną uznał zażywanie przez matkę środków odurzających. Mamusia Tootha zmarła wskutek przedawkowania heroiny, gdy miał trzy lata, i chłopak przez większość dzieciństwa tułał się po przybranych rodzinach z całej Ameryki. Nigdzie nie zagrzał dłużej miejsca, bo nikt go nie lubił. Ludzie się go bali. Kiedy skończył jedenaście lat, a inne dzieciaki zaczęły mu dokuczać z powodu niskiego wzrostu, nauczył się bronić, zaczął trenować wschodnie sztuki walki. Wkrótce dawał wycisk wszystkim, którzy go zdenerwowali. Tęgi wycisk. Tak tęgi, że w żadnej szkole nie zabawił dłużej niż kilka miesięcy, bo inne dzieci się go bały, a nauczyciele nalegali na jego usunięcie. W ostatniej szkole nauczył się, jak zarobić parę dolców na swojej nienormalności. Posługując się umiejętnością samokontroli nabytą z treningów wschodnich sztuk walki, potrafił wstrzymać oddech do pięciu minut, pokonując wszystkich, którzy odważyli się rzucić mu wyzwanie. Inną sztuczką było pozwalanie kolegom, żeby walili go w brzuch z całej siły, po dolarze za jeden cios. Za pięć dolców mogli wbić mu kulkowy długopis w ramię albo nogę. Był to najbliższy kontakt, jaki udało mu się nawiązać z innymi uczniami. Nigdy nie miał prawdziwego przyjaciela. Nie miał go nawet dzisiaj, w wieku czterdziestu jeden lat. Miał tylko psa – Yossariana. Tyle że Tooth i jego pies nie byli przyjaciółmi, ale wspólnikami. Jak ludzie, dla których pracował. Ten jego pies to

było prawdziwe bydlę. Prawe i lewe ślepie miało inną barwę, jedno jasnoczerwone, drugie szare, a zwierzak wyglądał jak szczenię dalmatyńczyka, który parzył się z mopsem. Nazwał go Yossarian od nazwiska bohatera jednej z nielicznych książek, które przeczytał od deski do deski, Paragrafu 22. Historia zaczynała się od tego, że niejaki Yossarian zakochiwał się irracjonalnie, od pierwszej chwili, w kapelanie swojego oddziału. Ten pies też zapałał niezrozumiałą miłością do Tootha, kiedy tylko go zobaczył. Zobaczył go i zaczął za nim łazić ulicą w Beverly Hills, cztery lata temu, kiedy Tooth namierzał dom na kolejny skok. Była to jedna z tych szerokich, cichych, eleganckich ulic z wiązami o pniach pobielonych wapnem, przy której stały ogromne, wolno stojące rezydencje, a podjazdy lśniły metalicznie. Wszystkie chaty miały trawniki, wyglądające tak, jakby ktoś je przyciął nożyczkami do paznokci, i wszędzie zamontowano zraszacze doglądane przez całe armie latynoskich ogrodników. Pies tam po prostu nie pasował. Był parchaty, z jednym okiem zaatakowanym przez infekcję. Tooth nie miał pojęcia o psach, ale bydlę nie przypominało mu żadnej znanej rasy, nie wyglądało też wystarczająco modnie, aby mogło pochodzić z tej okolicy. Może wyskoczył z samochodu jakiegoś Latynosa? A może ktoś wyrzucił go z samochodu w nadziei, że jakiś bogacz przygarnie biedaka z litości. Zamiast bogacza znalazł go Tooth. Tooth karmił bydlę, ale nie okazywał mu czułości. Bo nie był do niej zdolny.

19 Co teraz? – spytała policjanta Carly. – Proszę napisać tu swoje nazwisko – odparł Dan Pattenden, wręczając jej długi wąski pasek papieru z nagłówkiem WYNIK BADANIA PODEJRZANEGO. Trochę dalej widniały jej nazwisko, data urodzin i słowa

PODPIS PODEJRZANEGO. W następnym polu dostrzegła wyniki badań: „Próbka 1: 10.42 – 55. Próbka 2: 10.45 – 55". Dłoń dygotała jej tak mocno, że podpisała się z najwyższym trudem. – Teraz zaprowadzę panią do celi, w której zaczeka pani na obrońcę – wyjaśnił, składając własny podpis w dolnej części formularza. – Obrońca będzie pani towarzyszył podczas przesłuchania. – Mam bardzo ważne spotkanie z klientem – wyjąkała. – Muszę pojechać do biura. Uśmiechnął się do niej życzliwie. – Obawiam się, że wszyscy uczestnicy dzisiejszego wypadku mieli coś ważnego do zrobienia. – Wskazał drzwi, ujmując ją delikatnie pod ramię. Nagle stanął i powiedział coś do radiotelefonu, który zatrzeszczał i ożył. – Dan Pattenden – odpowiedział i zamilkł na chwilę. – Rozumiem. Dziękuję, szefie. Jestem z aresztantką. Aresztantka. Wzdrygnęła się na dźwięk tego słowa. – Tak, proszę pana. Dziękuję. – Wsunął aparat do futerału na piersi i odwrócił się do niej. Jego twarz była pozbawiona wyrazu. – Przykro mi, ale muszę powtórzyć ostrzeżenie, którego udzieliłem pani na miejscu wypadku. Pani Chase, zatrzymuję panią pod zarzutem spowodowania śmierci z powodu prowadzenia pojazdem pod wpływem alkoholu. Nie musi pani nic mówić, ale może to niekorzystnie wpłynąć na pani sytuację, jeśli w trakcie przesłuchania pominie pani coś, co zostanie ujawnione podczas rozprawy. Wszystko, co pani powie, może zostać wykorzystane przeciwko pani. Poczuła, że jej gardło się zaciska, jakby owinięto je podwiązką. W ustach nagle zrobiło się sucho. – Czy rowerzysta zmarł? – zapytała ledwie słyszalnym szeptem.

– Obawiam się, że tak. – To nie ja – wybełkotała. – Nie potrąciłam go. Rozbiłam wóz, bo… bo go ominęłam. Skręciłam gwałtownie, żeby go nie przejechać, bo znajdował się po niewłaściwej stronie drogi. Potrąciłabym go, gdybym tego nie zrobiła. – Proszę to powiedzieć podczas przesłuchania. Kiedy mijali recepcję aresztu, odwróciła się do niego z nagłym lękiem i powiedziała: – Mój samochód… muszę wezwać pomoc drogową, żeby go odholowali. Trzeba wóz naprawić… ja… – Zatroszczymy się o to. Obawiam się, że zostanie zatrzymany w depozycie sądowym. Ruszyli wąskim korytarzem, by zatrzymać się przed zielonymi drzwiami z małym szklanym okienkiem. Pattenden je otworzył i ku przerażeniu Carly wprowadził ją do celi. – Chyba nie zamierza pan mnie tu zamknąć? Jego radiotelefon ponownie ożył. Kiedy odebrał, rozejrzała się ze strachem po celi. Było to małe, wąskie pomieszczenie z toaletą i umywalką zamontowanymi w ścianie. Obok przeciwległej ściany stała twarda prycza z niebieską poduszką opartą o ścianę. Uderzył ją lekki zapach środka dezynfekcyjnego. Posterunkowy Pattenden zakończył rozmowę i odwrócił się do niej. – Zaczeka pani tutaj na przyjazd adwokata. – Ale… co z moim samochodem? Kiedy zostanie naprawiony? – To będzie zależało od decyzji starszego oficera śledczego, ale może minąć kilka miesięcy, zanim pojazd zostanie wydany. – Miesięcy? – Tak. Przykro mi. Podobnie będzie ze wszystkimi pojazdami uczestniczącymi w dzisiejszym wypadku.

– A moje rzeczy? – Będzie pani mogła zabrać je z parkingu, na który zostanie odholowany. Powiadomimy panią o wszystkim. Proszę wybaczyć, ale muszę już iść. Dobrze? Nie było dobrze. Wręcz przeciwnie, ale była zbyt zaszokowana, żeby się kłócić. Zamiast tego bez przekonania skinęła głową. Wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Carly podniosła głowę i spojrzała w obiektyw kamery. Później odwróciła się w stronę pryczy i popatrzyła na umieszczone wysoko oszronione okno. Usiadła, nie zawracając sobie głowy poduszką. Starała się trzeźwo myśleć, ale mogła się skoncentrować jedynie na wypadku, który ciągle na nowo odtwarzała w głowie. Widziała jadącą za nią białą furgonetkę i rowerzystę, który utkwił pod ciężarówką. Zginął. Usłyszała pukanie, a po chwili ktoś otworzył drzwi. Ujrzała niską, grubą kobietę w białej spódniczce, z czarnymi klapami i tabliczką z napisem Firma Ochroniarska Zaufanie wyhaftowanym na piersi. Kobieta pchała wózek ze sfatygowanymi książkami w broszurowym wydaniu. – Chcesz coś z biblioteki? – zapytała. Carly pokręciła głową. Nagle pomyślała o Tylerze. Dzisiejszego dnia miał być do późna w szkole, bo miał lekcję kornetu. Chwilę później drzwi zatrzasnęły się ponownie. Poczuła nagłą potrzebę zrobienia siusiu, ale nie miała zamiaru tego robić pod okiem kamery. Później ogarnęła ją fala wściekłości. Pieprzony Preston Dave! Gdyby nie był takim palantem, tyle by

nie wypiła. Rzadko była wstawiona. Jasne, że lubiła wypić wieczorem jedną lub dwie lampki wina, ale nigdy nie upiła się tak, jak ostatniej nocy. Gdyby mu odmówiła. Gdyby podrzuciła Tylera do szkoły kilka minut wcześniej. Tyle cholernych „gdyby”. Zginął. Rowerzysta zginął. W ciągu ułamka sekundy wyskoczył wprost nią. Wyjechał nie wiadomo skąd. A teraz nie żył. Tylko że ona go nie potrąciła. Była tego pewna. Na Boga! Facet jechał niewłaściwą stroną drogi, a oni chcieli zwalić na nią całą winę! Nagle drzwi się otworzyły. Podniosła głowę i ujrzała wysokiego szczupłego mężczyznę w białej koszuli z czarnymi pagonami. Obok niego stała układna postać jednego ze starszych wspólników jej firmy, Kena Acotta. Kilku kolegów twierdziło, że prawnik specjalizujący się w sprawach karnych przypominał młodego Dustina Hoffmana. W tej chwili wyglądał faktycznie jak gwiazda filmowa. Krótko przystrzyżone czarne włosy, elegancki szary garnitur w wąskie prążki i czarna dyplomatka powodowały, że otaczała go aura władzy i pewności siebie, gdy wchodził do celi, błyskając klamrami mokasynów od Gucciego. Acott cieszył się zasłużoną reputacją jednego z najlepszych w tej branży. Jeśli ktoś mógł ją wyciągnąć z tego bagna, to tylko on. Wyraz zachęty na jego twarzy dodał jej otuchy. Straciła nad sobą panowanie i ruszyła ku niemu chwiejnym krokiem z oczami pełnymi łez.

20 Dochodziła siedemnasta, a Roy Grace siedział w swoim

gabinecie na pierwszym piętrze, w siedzibie sekcji poważnych przestępstw policji kryminalnej Sussexu. Siedział i popijał herbatę. Prawie wystygła, bo Grace myszkował po Internecie, starając się dowiedzieć wszystkiego, o dolegliwości Cleo. Nie obchodziła go herbata, bo przyzwyczaił się do zimnego żarcia i letnich napojów. Od czasu gdy jako nastolatek wstąpił do policji, czyli ponad dwadzieścia lat temu, nauczył się, że dostanie czegokolwiek do jedzenia lub picia to luksus. Gdyby był człowiekiem przywiązującym wagę do świeżo parzonej kawy oraz zdrowego domowego posiłku, nie pasowałby tutaj. Otaczająca go sterta papierów wydawała się rosnąć w tempie namnażających się bakterii. Miał wrażenie, że tego dnia e-maile napływały szybciej, niż był w stanie je czytać. Z drugiej strony wciąż myślał Cleo. Od chwili opuszczenia szpitala dzwonił do niej w regularnych odstępach, żeby sprawdzić, co się dzieje. Siostra oddziałowa doszła pewnie do wniosku, że cierpi na jakieś zaburzenie obsesyjno-kompulsywne, ale miał to gdzieś. Spojrzał na otwartą, grubą teczkę, która leżała na biurku. Jako szef sekcji poważnych przestępstw i starszy oficer śledczy Grace wiedział o wszystkich prowadzonych obecnie dochodzeniach. Praca niektórych funkcjonariuszy kończyła się w momencie aresztowania podejrzanego, ale dla niego był to zaledwie pierwszy etap. Doprowadzenie do skazania było pod wieloma względami trudniejsze i bardziej czasochłonne od chwytania złoczyńców. Jego świat zamieszkiwało wiele nieprzyjemnych typów, ale niewielu dorównywało otyłym bydlakom, których policyjne zdjęcia z profilu i en face miał przed sobą na biurku. Na przykład Carl Venner, były oficer armii amerykańskiej, przebywający tymczasowo w skrzydle Lewes, więzienia kategorii B w hrabstwie Sussex, zajmował się lukratywnym interesem polegającym na rozprowadzaniu „filmów ostatniego tchnienia” – filmów pokazujących prawdziwe tortury i zabijanie − które sprzedawał na

subskrypcję, za pośrednictwem Internetu bogatym, skrajnie popieprzonym dupkom. Podczas aresztowania Vennera został postrzelony Glenn Branson, co sprawiało, że dla Grace'a ta sprawa nabrała bardziej osobistego charakteru niż zwykle. Zrobił sobie chwilę przerwy, odchylając się w fotelu i spoglądając przez wychodzące na południe okno. Komenda policji kryminalnej, zwana Sussex House, mieściła się w przemysłowym budynku na przedmieściach Brighton i Hove. Poniżej widać było szkielety drzew otoczone owalnym murkiem z cegieł oraz popękany betonowy chodnik prowadzący do wąskiego parkingu. Za parkingiem przebiegała ruchliwa droga oddzielona metalową barierką, a po drugiej stronie, za rzadkimi drzewami, majaczyła szara bryła supermarketu ASDA, który pełnił funkcję nieoficjalnej policyjnej kantyny. Za supermarketem w jasny dzień można było dostrzec dachy Brighton, a czasem nawet siną toń kanału La Manche. Dziś wszystko spowijała szara mgła. Grace spojrzał na zieloną ciężarówkę ASDA z naczepą, która skręciła na drogę i zaczęła gramolić się pod górę, a następnie odwrócił się do ekranu. Wcisnął kilka klawiszy i jak co pół godziny przywołał „serial”. Serialem nazywali aktualizowany na bieżąco rejestr zdarzeń. Przejrzał listę i nie zauważył niczego nowego oprócz wypadku na Port land Road. Zwykłe, codzienne zdarzenia. Kolizje drogowe, incydenty z udziałem hałaśliwych sąsiadów, zaginiony pies, kilka napaści i włamań do domów, włamanie do furgonetki, kradzież samochodu, kilka wyjść za kaucją, parę wybitych witryn sklepowych, rodzinna awantura, dwie kradzieże roweru, podejrzanie wyglądający młodzi ludzie zauważeni przez kierowcę samochodu, parę czekolad ukradzionych z Tesco oraz G5 (nagły zgon) starszej pani, który nie wzbudzał większych podejrzeń… przynajmniej na obecnym etapie.

Z wyjątkiem śledztwa w sprawie gwałtu, które Grace prowadził jako starszy oficer śledczy, pierwsze dwa miesiące roku upłynęły stosunkowo spokojnie. Jednak z nadejściem wiosny całe miasto zaczynało wierzgać. Do trzech z dwudziestu morderstw popełnianych co roku w Susseksie doszło w ciągu ostatnich sześciu tygodni. Oprócz tego mieli napad z bronią w ręku na sklep jubilerski, podczas pościgu za sprawcami jeden funkcjonariusz został ranny w nogę. A cztery dni temu popełniono brutalny gwałt na pielęgniarce spacerującej brzegiem morza w Brighton. Duża liczba spraw powodowała, że większość czterech pomieszczeń sekcji poważnych przestępstw była używana na okrągło, w tym dwa pokoje w Sussex House. Zamiast przeprowadzić się do wolnych pomieszczeń sekcji poważnych przestępstw w Eastbourne, pół godziny drogi stąd, Roy Grace zaanektował wolny gabinet Jacka Skerritta, który sąsiadował z jego własnym, na pierwszą odprawę operacji Skrzypce − bo taką nazwę komputer nadał wypadkowi ze skutkiem śmiertelnym na Portland Road, którego sprawca zbiegł. Oczywiście szef policji kryminalnej był nieobecny, a konferencyjny stół w jego gabinecie był znacznie większy niż u Grace'a. Grace chciał, żeby zespół dochodzeniowy był mały i zwarty. Po przeanalizowaniu zgromadzonych dowodów i zapoznaniu się z zeznaniami świadków sprawa wydawała się prosta. Zachowanie kierowcy furgonetki mogło mieć wiele powodów – facet mógł ukraść samochód, nie mieć ubezpieczenia, bać się, że zostanie sprawdzony alkomatem, lub przewozić coś nielegalnego. Grace nie sądził, żeby odnalezienie gościa stanowiło większy problem. Jego protegowana, zastępczyni starszego oficera śledczego Lizzie Mantle, była na urlopie, więc skorzystał z okazji i zrobił Glenna swoim tymczasowym zastępcą. Pomyślał, że to dobra okazja, żeby sprawdzić umiejętności sierżanta, a jednocześnie pomoże biedakowi na chwilę zapomnieć

o kłopotach małżeńskich. Co więcej, da mu okazję zabłysnąć przed szefostwem, zanim poprosi o awans na stanowisko inspektora, co miało nastąpić w późniejszym okresie tego roku, gdy dowiedzie, że umie prowadzić śledztwo. Grace usłyszał pukanie do drzwi i do pokoju wszedł posterunkowy Nick Nicholl. Facet był wysoki jak tyczka i miał na sobie szary garnitur wyglądający tak, jakby został uszyty dla kogoś jeszcze pokaźniejszych rozmiarów. Na dodatek miał zaczerwienione oczy, bo małe dziecko nie dawało mu spać w nocy. − Powiedziałeś, że odprawa będzie o piątej, szefie? Grace skinął głową. Zwołał spotkanie nieco wcześniej niż o swojej ulubionej osiemnastej trzydzieści, bo chciał jak najszybciej pojechać do szpitala i pobyć z Cleo. − W sali obok. W gabinecie nadinspektora Skerritta. Wstał i ruszył za posterunkowym. − Słyszałem, że Cleo jest w szpitalu. Jak się czuje? − zagaił Nick Nicholl. − Dzięki, że spytałeś. Jak dotąd wszystko w porządku. O ile pamiętam, twoja żona też miała problemy w ciąży. Czy to prawda, Nick? − Taak. Dwukrotne wewnętrzne krwawienie. Pierwsze w dwudziestym czwartym tygodniu. − Brzmi podobnie. Wszystko dobrze się skończyło? − Tak, choć z początku nie najlepiej to wyglądało. − To trudny okres. − Nie mogę zaprzeczyć! Musisz jej zapewnić dużo odpoczynku. To bardzo ważne. − Dzięki za radę. Zadbam o to. Grace, który szefował policyjnej drużynie rugby, był dumny z tego, że nawrócił Nicka Nicholla z piłki nożnej na tę dyscyplinę sportu, bo młody posterunkowy był świetnym skrzydłowym.

Niestety od urodzin syna kilka miesięcy temu miał co innego na głowie i często bywał zmęczony. Nicholl usiadł przy długim konferencyjnym stole, a kilka sekund później dołączyła do niego Bella Moy. Pani sierżant miała trzydzieści kilka lat, wesołą twarz okoloną plątaniną brązowych włosów ufarbowanych henną i była nieco niedbale ubrana. W jednej ręce trzymała paczkę czekoladek Maltesers, a w drugiej butelkę wody. Poza pracą zawodową, zajmowała się opieką nad starzejącą matką. Grace zawsze uważał, że gdyby jej zrobić porządny makijaż, byłaby całkiem atrakcyjna. Po Moy zjawiła się posterunkowa Emma-Jane Boutwood. Szczupła dziewczyna o czujniej twarzy i długich włosach upiętych w kucyk, wróciła cudownie do zdrowia po tym, jak rok temu omal nie zginęła podczas pościgu za skradzioną furgonetką. Za Emmą-Jane Boutwood ukazał się powłóczący nogami sierżant Norman Potting. Ze względu na sposób wynagradzania pracowników operacyjnych policji większość funkcjonariuszy przechodziła na emeryturę po odpracowaniu trzydziestu lat, ale Pottinga nie motywowały pieniądze. Lubił pracę gliniarza i był zdecydowany wykonywać ją, dopóki będzie mógł. Z powodu długiej serii katastrof w życiu osobistym ludzie z wydziału kryminalnego policji Sussexu byli jego jedyną rodziną − choć Grace podejrzewał, że wielu ludzi, w tym szef policji, wolałoby, żeby odszedł, bo wywodził się ze starej szkoły i daleko mu było do politycznej poprawności. Chociaż Potting irytował wielu kolegów, Grace darzył go szczerym szacunkiem. Norman Potting był prawdziwym gliniarzem w najlepszym znaczeniu tego słowa. Przypominał rottweilera w świecie zdominowanym przez politycznie poprawne kociaki. Z wydatnym brzuszkiem i rzadkimi włosami zaczesanymi na łysinę, ubrany w coś, co przypominało ciuchy z demobilu z drugiej wojny światowej, cuchnący fajką i kulkami na mole, Potting usiadł ciężko i stęknął głośno, jak przygnieciona poduszka. Bella Moy, która szczerze gardziła facetem, posłała mu zmęczone

spojrzenie, zastanawiając się, co powie. Nie rozczarował jej, biadoląc z szorstkim prowincjonalnym akcentem: − Co się stało z tym miastem i futbolem? Manchester ma Manchester United, Londyn ma Gunnersów, a Newcastle – Toon Army. A co ma Brighton? Największą pieprzoną kolonię pedałów w całej Anglii! Bella Moy odwróciła się do niego. − Czy choć raz w życiu zdarzyło ci się kopnąć piłkę? − Tak, Bello. Zdarzyło mi się − odparł. − Może w to nie uwierzysz, ale kiedy byłem młody, grałem w drugiej drużynie Portsmouth. Jako środkowy pomocnik. Planowałem zostać zawodowym piłkarzem, dopóki podczas meczu nie uszkodziłem sobie rzepki kolanowej. − Nie wiedziałem − powiedział Grace. Norman Potting wzruszył ramionami, a później się rozpromienił. − Jestem fanem Winstona Churchilla, szefie. Zawsze nim byłem. Wiesz, co gość powiedział? Grace potrząsnął głową. − Sukces to zdolność przechodzenia od jednej porażki do drugiej bez utraty entuzjazmu. − Wzruszył ramionami. Roy Grace spojrzał na niego z sympatią. Sierżantowi nie wyszły trzy małżeństwa, a czwarte, z Tajką, którą wyszukał w Internecie, najprawdopodobniej wkrótce się rozpadnie. − Nikt nie miał okazji się o tym przekonać tak dobrze, jak ty. Czekając na Glenna Bransona, Roy Grace zajrzał do notatek przepisanych na komputerze przez asystenta. Branson po chwili wszedł do pokoju i usiadł. Za Glennem zjawił się wesoły policjant drogówki w mundurze, inspektor James Biggs, który poprosił o pozwolenie na udział w dochodzeniu

prowadzonym przez sekcję poważnych przestępstw. − Możemy zaczynać − oznajmił Grace, kładąc przed sobą wydruk z planem spotkania i podręcznik procedury. − To pierwsza odprawa operacji Skrzypce, śledztwa w sprawie śmierci Tony'ego Revere, studenta uniwersytetu w Brighton. − Przerwał, by przedstawić członkom zespołu Biggsa, inteligentnie wyglądającego faceta o krótko przyciętych włosach. − James, czy mógłbyś rozpocząć od krótkiego przedstawienia tego, co się stało? Inspektor podsumował tragiczne wydarzenia ostatniego ranka, koncentrując się na zeznaniach świadków wspominających o białej furgonetce, która zniknęła z miejsca wypadku po przejechaniu skrzyżowania na czerwonym świetle i potrąceniu rowerzysty. Do tej pory udało się dotrzeć do dwóch kamer przemysłowych w okolicy, które zarejestrowały pojazd, ale żadne z nagrań nie miało wystarczającej jakości, nawet po korekcie obrazu, więc nie zdołali ustalić numeru rejestracyjnego. Pierwszy film pokazywał forda transita, pasującego do opisu świadków, który pędził na zachód od miejsca wypadku niecałe pół minuty po zdarzeniu. Na drugim nagraniu, zarejestrowanym minutę później, ujrzeli furgonetkę bez lusterka po stronie kierowcy, która skręcała w prawo jakąś milę dalej. Biggs wyjaśnił, że to ważne nagranie, bo kawałki bocznego lusterka znaleziono na miejscu zdarzenia. Obecnie ustalano jego pochodzenie na podstawie numeru seryjnego widniejącego na obudowie. To było wszystko, czym dysponowali do tej pory. − Za godzinę rozpocznie się oficjalna sekcja zwłok − poinformował Grace. − Weźmie w niej udział Glenn Branson, który został moim tymczasowym zastępcą, oraz Tracy Stocker z biura koronera. − Spojrzał na Glenna, który lekko się skrzywił. Glenn Branson podniósł dłoń, a Grace udzielił mu głosu skinieniem głowy. − Szefie, przed chwilą rozmawiałem z gliniarzem z drogówki,

który został oddelegowany do tej sprawy − powiedział. − Właśnie otrzymał telefon od funkcjonariusza policji z Nowego Jorku. Zmarły, Tony Revere, był amerykańskim obywatelem i studiował ekonomię na uniwersytecie w Brighton. Nie wiem, czy będzie to miało jakieś znaczenie, ale panieńskie nazwisko matki zmarłego to Giordino. Wszyscy obecni spojrzeli na Glenna. − Czy to nazwisko coś wam mówi? − zapytał Branson, spoglądając na zebranych. Pokręcili głowami. − A Sal Giordino? Nadal żadnej reakcji. − Oglądaliście Ojca chrzestnego? − spytał Glenn. Tym razem wszyscy skinęli głowami. − Pamiętacie Marlona Brando? Szef szefów? Ojca chrzestnego? Tego człowieka? Capo di tutti cappi? − Tak − przytaknął Grace. − To jej tata. Sal Giordino jest obecnym ojcem chrzestnym w Nowym Jorku.

21 Zgodnie z obowiązującą procedurą po otrzymaniu zawiadomienia o śmierci amerykańskiego obywatela przebywającego za granicą biuro Interpolu przy komendzie policji nowojorskiej informowało lokalny posterunek w miejscu, gdzie mieszkali najbliżsi krewni zmarłego, a ci przekazywali wiadomość o zgonie. W przypadku Tony'ego Revere była to policja hrabstwa Suffolk, w którym znajdowało się Hamptons. Wszystkie sprawy związane z taką słynną rodziną jak Giordino traktowano wyjątkowo. Przy nazwiskach znanych członków mafijnej rodziny, nawet dalekich krewnych, umieszczono komputerowe markery z informacjami kontaktowymi do

wydziałów policji i funkcjonariuszy, którzy mogli być nimi zainteresowani. Detektyw Pat Lanigan ze specjalnego zespołu dochodzeniowego w biurze prokuratora okręgowego siedział przy swoim biurku na Brooklynie, kiedy zadzwonili z Interpolu. Lanigan właśnie myszkował w Internecie, wertując katalog Tiffany'ego w poszukiwaniu rzeczy, na które było go stać. Szukał prezentu dla swojej żony, Francene, z okazji trzydziestej rocznicy ślubu. Po kilku sekundach sięgnął po długopis i skoncentrował się całkowicie na rozmowie. Lanigan, wysoki mężczyzna o irlandzkim pochodzeniu, dziobatej twarzy, siwiejących krótko przyciętych włosach i brooklińskim akcencie, rozpoczynał swoją karierę w marynarce wojennej, a później pracował jako doker na nabrzeżu Manhattanu, by w końcu wstąpić w szeregi nowojorskiej policji. Miał surowy wygląd filmowego twardziela i potężną budowę ciała, więc niewielu miało ochotę z nim zadzierać. W wieku pięćdziesięciu czterech lat dysponował około trzydziestoletnim doświadczeniom w pracy z „mądralami” − jak w policji nowojorskiej określano mafiosów. Znał osobiście wielu szeregowych członków wszystkich mafijnych rodzin, w czym po części pomógł mu fakt, że urodził się i wychował na Brooklynie, gdzie mieszkała większość członków rodzin Gambino i Genovese, Colombo i Luchese, Bonnano i Giordino. W latach siedemdziesiątych, po wstąpieniu do policji nowojorskiej, Lanigan został przydzielony do zespołu tropiącego od kilku lat morderców gangstera Joego Gallo. Facet został zamordowany w odwecie, gdy jadł posiłek w Umberto's Clam House w Małej Italii. Mimo to Lanigan nie był zdolny do okazania mu współczucia. „Szalony Joey”, jak go nazywano, trzymał w piwnicy dorosłego lwa. Głodził zwierzaka trzy dni, a później przedstawiał ryczącej bestii swoich dłużników, pytając, czy wolą oddać forsę, czy zabawić się z kociakiem.

Od tego czasu Lanigan przez większą część swojej zawodowej kariery trudnił się walką z mafią. Wysłuchał informacji przekazanej przez oficera Interpolu. Nie spodobała mu się wzmianka o potrąceniu i ucieczce z miejsca wypadku. Zemsta stanowiła ważny element mafijnej kultury. Każda rodzina miała swoich wrogów − starych, historycznych rywali oraz nowych, których przysparzała sobie niemal codziennie. Zdecydował, że najlepszym sposobem przekonania się, czy tok jego rozumowania ma sens, będzie pojechanie do East Hampton i osobiste przekazanie wiadomości rodzinie. Lubił odwiedzać mądrali w ich legowisku. Można było wówczas ujrzeć ich drugie oblicze, którego nie pokazywali w policyjnym pokoju przesłuchań, a tak szokująca wiadomość mogła sprowokować mafiosa do wybuchu i wypaplania czegoś. Pół godziny później, zjadłszy sałatkę z kurczakiem przygotowaną przez żonę i popiwszy ją dietetyczną colą oraz filiżanką kawy, poprawił krawat, naciągnął sportową kurtkę i zgarnął swojego partnera, Dennisa Bootle'a. Następnie obaj udali się na parking i wsiedli do nieoznakowanego szaro-brązowego forda crown victoria. Pat Lanigan był zwolennikiem Obamy i większość wolnego czasu poświęcał pracy społecznej na rzecz rannych weteranów. Z kolei Dennis Bootle był zatwardziałym republikaninem, który spędzał wolny czas na polowaniach i lobbowaniu na rzecz powszechnego prawa do posiadanie broni palnej. Choć dwa lata młodszy od kolegi, Bootle miał młodzieńcze bujne jasne włosy i chłopięcą fryzurę. W przeciwieństwie do Lanigana, który mimo perypetii z mafią celowo ani razu nie strzelił w swojej długiej karierze, Bootle postrzelił trzech ludzi, przy trzech okazjach, zabijając dwóch z nich. Krótko mówiąc, pasowali do siebie jak wół do karety. Stale się kłócili, a mimo to byli bardzo zżyci. Kiedy Lanigan włączył silnik i ruszył, dwunastocalowy kawałek

kartonu z napisem Ze sprawą do prokuratora okręgowego na brooklynie ześlizgnął się z deski rozdzielczej i upadł na kolana Bootle'a, który odłożył go na tylne siedzenie napisem do dołu, nie odzywając się ani słowem. Był małomównym gościem i czasem milczał po kilka godzin. Ale nigdy niczego nie przeoczył. * Wczesnym popołudniem ruch na Long Island był niewielki, toteż w półtorej godziny dojechali do Hamptons. W szczycie sezonu tym odcinkiem drogi podróżowało się powoli, zderzak w zderzak. Zrelaksowany Lanigan prowadził wóz wzdłuż linii krzaków i trawy, wypatrując znaków zjazdu i nie ufając sporadycznym poleceniom GPS. Bootle miał nową dziewczynę. Powiedział Patowi, że babka jest bogata i ma spore ranczo na Florydzie. Planował przejść na emeryturę i zamieszkać tam razem z nią. Lanigan się zmartwił, bo wiedział, że będzie mu brakowało kumpla. Sam nie chciał jeszcze myśleć o emeryturze − za bardzo kochał tę robotę. GPS zasygnalizował skręt w prawo, gdzie rozstępowały się drzewa i krzewy. Przedmieścia East Hampton były pełne dużych domów stojących z dala od drogi i rzędów białych drogich sklepów. Skręcili w prawo przed stacją benzynową Mobil Oil i ruszyli zieloną aleją z podwójną żółtą linią pośrodku asfaltu. − Wiesz, co mogę ci zagwarantować w Hamptons? − spytał nagle Bootle z tym swoim urywanym bostońskim akcentem, przerywając dwudziestominutowy okres milczenia. − Co? − Lanigan zawsze mówił tak, jakby miał w ustach kilka szklanych kulek. Bootle wskazał głową dużą rezydencję w stylu kolonialnym z kolumnadowym portykiem. − W żadnym z tych domów nie znajdziesz emerytowanego

funkcjonariusza nowojorskiej policji! − Nie jest to również typowe miejsce dla mądrali − odparł Pat Lanigan. − Matka tego dzieciaka to żona Lou Revere'a, tak? − Yhm. − Facet jest bankierem mafii. Wiedziałeś o tym? Krążyły plotki, że podczas ostatniej kampanii przekazał republikanom dziesięć milionów. − To kolejny powód, żeby go przymknąć. − Odpieprz się. Pat Lanigan uśmiechnął się do partnera. Podwójna żółta się skończyła i aleja zwęziła się do jednego pasa. Po obu stronach drogi rosły przystrzyżone żywopłoty. − Dobrze jedziemy? − Taak. GPS oznajmił, że dotarli na miejsce. Przed nimi pojawiła się wysoka pomalowana szarą farbą brama. Poniżej głośnika widniał znak UZBROJONA OCHRONA. Pat zatrzymał wóz i opuścił szybę, by nacisnąć przycisk na panelu. Cyklopowe oko kamery przemysłowej łypnęło na nich podejrzliwie. W słuchawce rozległ się urywany głos przerywany trzaskami. − Słucham? − Policja − zakomunikował Pat, wyciągając blachę i pokazując ją kamerze. Chwilę później brama powoli się otworzyła i wjechali do środka. Przed nimi, za rozległym trawnikiem i roślinami pochodzącymi wprost z lasu tropikalnego, wznosiła się szara bryła imponującej

nowoczesnej rezydencji z okrągłym budynkiem z lewej strony, który skojarzył się Patowi z kioskiem atomowego okrętu podwodnego. − Twoja nowa ma taką chatę? − spytał Lanigan. − Nieee. Większą, ta tutaj przypomina jej domek nad stawem. Pat uśmiechnął się do kumpla, ruszając drogą wysypaną kawałkami kory w kierunku dużego garażu, w którym mógłby się zmieścić lotniskowiec. Chwilę później zaparkował obok złocistego porsche cayenne. Wysiedli i rozejrzeli się po okolicy. Zza uchylonych drzwi wyjrzała nerwowo filipińska służąca w uniformie. Podeszli ku niej. − Szukamy pana i pani Revere − oznajmił Pat, wyciągając odznakę. Dennis Bootle błysnął swoją. Służąca zdenerwowała się jeszcze bardziej, a Patowi zrobiło się jej instynktownie żal. Ktoś nie traktował jej jak należy. Lanigan zawsze potrafił to wyczuć. Powiedziała coś, zbyt cicho, żeby zdołali usłyszeć, a później wprowadziła ich do przepastnego korytarza o kamiennej posadzce i wielkich okrągłych schodach prowadzących na piętro. Na ścianach wisiały ogromne lustra w bogato zdobionych ramach oraz abstrakcyjne dzieła sztuki nowoczesnej. Podążając za nerwowymi gestami jej dłoni, weszli do okazałego, wysoko sklepionego salonu z balkonem dla orkiestry. Jak na planie filmu o Anglii z epoki Tudorów, pomyślał Pat Lanigan. Na suficie biegły odsłonięte dębowe belki, a na ścianach wisiały gobeliny i portrety przodków, wśród których Lanigan nikogo nie rozpoznał. Wywnioskował, że zostały kupione na aukcji, a nie odziedziczone. Także meble były antykami − kanapy, fotele i szezlong. Z

dużego panoramicznego okna rozciągał się widok na trawnik, krzaki i ocean. Kamienną podłogę pokrywały dywany, a słaby słodki piżmowy zapach przypominał mu woń muzeum. Pomyślał, że dla takiej chaty i takiego salonu można by zabić. Jednego był też pewien, że wielu faktycznie zabito. W salonie siedziała atrakcyjna, choć surowo wyglądająca czterdziestokilkuletnia kobieta, o krótkich jasnych włosach i kształtnym nosie. Była ubrana w różowy dres i drogie adidasy. W jednej dłoni trzymała paczkę marlboro light, a w drugiej zapalniczkę. Kiedy weszli, wyciągnęła papierosa, wetknęła go do ust i pstryknęła zapalniczką, jakby rzucała im wyzwanie, żeby ją powstrzymali. − Słucham? − powiedziała, zaciągając się i wydmuchując dym w kierunku sufitu. Lanigan pokazał odznakę. − Detektyw Lanigan i detektyw Bootle. Pani Fernanda Revere? Potrząsnęła głową, jakby odsuwała z twarzy długie pukle wyimaginowanych włosów. − Czemu pan pyta? − Czy pani mąż jest w domu? − spytał cierpliwie Lanigan. − Gra w golfa. Dwaj policjanci rozejrzeli się szybko po pokoju. Obaj szukali fotografii. Było ich tu całe mnóstwo − na kominku, stołach i półkach, ale na wszystkich widnieli Lou i Fernanda Revere z dziećmi. Ku swojemu rozczarowaniu Lanigan nie zauważył zdjęcia żadnego z przyjaciół lub współpracowników. − Kiedy wróci mąż? − Nie mam pojęcia − odrzekła. − Za dwie godziny, może trzy. Detektywi spojrzeli na siebie. − Trudno − zaczął Lanigan. − Przykro mi, że muszę panią o tym zawiadomić, pani Revere. Ma pani syna Tony'ego, prawda?

Miała zamiar zaciągnąć się ponownie, ale się powstrzymała. Na jej twarzy pojawiło się zaniepokojenie. − Tak? − Angielska policja z Brighton w Susseksie powiadomiła nas, że pani syn zginął dziś rano w wypadku drogowym. Usiedli bez zaproszenia w fotelach naprzeciwko niej. Spojrzała na nich w milczeniu. − Co?! Pat Lanigan powtórzył to, co powiedział. Siedziała, patrząc na nich z niedowierzaniem. − Pieprzycie, prawda? − Obawiam się, że nie − odparł Pat. − Bardzo mi przykro. Czy ktoś może z panią posiedzieć, dopóki mąż nie wróci do domu? Sąsiadka? Przyjaciółka? − Pan pieprzy głupoty, co? Proszę powiedzieć, że to nieprawda! Papieros zaczął się wypalać. Strząsnęła popiół do dużej kryształowej popielniczki. − Bardzo mi przykro, pani Revere. Chciałbym, aby było inaczej. Jej źrenice się zwęziły. − To jakieś bzdury, prawda? Pat zauważył, że jej ręce dygoczą. Dźgnęła popielniczkę papierosem, jakby wbijała komuś nóż w plecy. Chwilę później chwyciła ją i cisnęła o ścianę. Trafiła poniżej obrazu, sprawiając, że kryształ eksplodował odłamkami. − Nie! − krzyknęła, coraz szybciej oddychając. − Nieeeeeeeee! Podniosła stolik, na którym stała przed chwilą popielniczka, i rzuciła nim o podłogę, wyłamując nogi. − Nie! − wrzasnęła. − Nieeeeeeeee! To nieprawda!

Proszę powiedzieć, że to nieprawda! Niech pan mi to powie! Funkcjonariusze siedzieli w milczeniu, obserwując, jak skacze i ściąga obraz wiszący na ścianie. Rozbiła go mocnym uderzeniem o kolana, rozdzierając twarz i ciało Madonny z dzieciątkiem. − Nie mój Tony! Mój syn! Nieeeeeeeee! Nie on! Chwyciła rzeźbę przedstawiającą wysokiego szczupłego mężczyznę z hantlami. Lanigan ani Bootle nie mieli pojęcia, kogo przedstawiała ani jaką miała wartość. Chwilę później roztrzaskała ją o podłogę. − Wynoście się! − ryknęła. − Wynoście się! Ale już!

22 Tyler siedział pochylony nad kuchennym stołem. Miał na sobie szare szkolne spodnie, białą rozpiętą koszulę i przykrótki czerwono-szary krawat. W telewizorze wiszącym na ścianie leciał jeden z jego ulubionych programów, Top Gear. W wyświetlanym odcinku prowadzący rozbijali wóz kempingowy. Głos był nastawiony niemal na cały regulator. Proste brązowe włosy chłopca opadały na czoło, częściowo zasłaniając oczy ukryte za szkłami w owalnej drucianej oprawce, które zdaniem wielu upodabniały go do młodego Harry'ego Pottera. Tyler nie miał z tym problemu, bo dodawało mu to odrobinę prestiżu, choć zdaniem Carly znaczniej bardziej przypominał jej zmarłego męża, Kesa. Tyler był jego miniaturową wersją. Kiedy kuchenka mikrofalowa zadzwoniła, z trudem powstrzymała łzy. Boże, jaka szkoda, że go przy niej nie było. Kes wiedziałby, jak sobie poradzić z tym całym bałaganem, jak sprawić, żeby poczuła się choć odrobinę lepiej. Wyjęła naczynie z kuchenki. − Zdejmij łokcie ze stołu! − powiedziała. Otis, ich czarny labrador skrzyżowany z nie wiadomo czym,

ruszył za nią pokrytą płytkami podłogą, jak zawsze ufny i pełen nadziei. Postawiła talerz przed synem, sięgnęła po pilota i ściszyła dźwięk. − Klopsiki i makaron? − Tylera skrzywił się z niesmakiem. − Przecież to jedno z dań, które lubisz najbardziej, prawda? − zapytała, stawiając obok niego miskę z sałatką. − Jadłem to w szkole na lunch. − Szczęściarz. − Gotują lepiej od ciebie. − Dzięki. − Ciągle powtarzasz, żeby mówić prawdę. − Nie wspominałam o takcie? Wzruszył ramionami. − Jak sobie życzysz. − Podejrzliwie trącił klopsika widelcem. − W jaki sposób dostanę się jutro do szkoły? − Pieszo? − Super! − Nagle podniósł głowę. − Mógłbym pojechać rowerem! Carly poczuła, że przeszedł ją lodowaty dreszcz. − Nie ma mowy! Nie pojedziesz rowerem do szkoły, jasne? Zamówię ci taksówkę. Otis spojrzał błagalnie na Tylera. − Otis! − ostrzegła Carly. − Bez żebrania! Usiadła obok syna. − Słuchaj, miałam paskudny dzień. Rozumiesz? − Nie tak paskudny jak ten rowerzysta, prawda? − O co ci chodzi? Tyler nagle zerwał się z krzesła i popędził do drzwi, krzycząc: − Założę się, że nie miał matki pijaczki! − Wybiegł z domu,

trzaskając za sobą drzwiami. Carly utkwiła wzrok w drzwiach. Podniosła się lekko, jakby chciała wstać, lecz po chwili ponownie opadła na krzesło. Kilka sekund później usłyszała wściekłe bębnienie w perkusję. Otis warknął i szczeknął dwa razy. Czekał na smakowity kąsek. − Przepraszam, Otis. Kiepsko się czuję, rozumiesz? Zabiorę cię na spacer. Zapach klopsików sprawiał, że dostawała mdłości. Że czuła się jeszcze gorzej niż przedtem. Wstała, podeszła do drzwi i otworzyła je szeroko, jakby chciała krzyknąć do Tylera, ale po chwili namysłu uznała, że lepiej będzie tego nie robić. Wróciła do stołu, usiadła i zapaliła papierosa, śledząc tępo ruchy warg bohaterów Top Gear. Czuła się zupełnie otępiała. Zadzwonił telefon. Sarah Ellis, żona adwokata, Justina, nie była jej najbliższą przyjaciółką, choć Carly uważała ją za najbardziej rozsądną ze swoich znajomych. W tej chwili, gdy jej świat zamienił się w koszmar − najgorszy od dnia, w którym dowiedziała się o śmierci męża − bardzo potrzebowała rozsądku. − Jak się miewasz? − Nie za dobrze − odrzekła ponuro. − Byłaś w telewizji. Przed chwilą oglądałam cię w lokalnych wiadomościach. Mówili o wypadku. Policja poszukuje białej furgonetki. Powiedzieli ci? − Nie są zbyt rozmowni. − Jedziemy z butelką szampana, żeby cię rozweselić − oznajmiła Sarah. − Zjawimy się lada chwila. − Dzięki, towarzystwo się przyda, ale cholerny drink jest ostatnią rzeczą, jakiej mi potrzeba.

23

Cleo zasnęła na szpitalnym łóżku. Rękaw niebieskiej koszuli podwinął się za łokieć. Grace, który od pół godziny siedział obok, spojrzał na jej twarz, a później na delikatne jasne włoski na smukłym ramieniu, myśląc o tym, jak pięknie wygląda, gdy śpi. Później zatrzymał wzrok na szarej plastikowej opasce oplatającej nadgarstek i poczuł, że wzbiera w nim strach. Przewody przytwierdzone do jej brzucha biegły do umieszczonego w nogach łóżka komputera, dostarczając nieprzerwanego strumienia informacji, ale Grace nie miał pojęcia, co oznaczały liczby pojawiające się na ekranie. Mógł mieć jedynie nadzieję, że wszystko się dobrze skończy. W słabym świetle migoczącego ekranu telewizora Cleo wyglądała na niezwykle bladą i kruchą. Był przerażony. Czuł się chory z obawy o jej zdrowie. Wsłuchiwał się w jednostajny oddech Cleo. Później ciszę przerwał ponury jęk sygnału i do budynku podjechała karetka. Cleo była taka silna i zdrowa. Dbała o siebie, odżywiała się prawidłowo, ćwiczyła i pilnowała formy. Zanim zaszła w ciążę, lubiła wypić odrobinę wieczorem, ale gdy dowiedziała się o dziecku, zredukowała alkohol do okazjonalnej lampki wina. W ciągu ostatnich tygodni posłusznie zrezygnowała nawet z tego. Jedną z cech, które tak w niej kochał, był optymizm. Cleo zawsze dostrzegała w ludziach dobre strony, potrafiła odkryć ich najlepsze cechy niezależnie od sytuacji. Grace wierzył, że będzie z niej wspaniała matka, dlatego coraz bardziej się bał utraty dziecka. Jeszcze gorszą perspektywą, rzeczą wprost nie do pomyślenia, była śmierć Cleo, tę ewentualność lekarz też brał pod uwagę. Na kolanach Grace'a leżał spis materiałów niezbędnych do postawienia przed sądem tej szumowiny, Carla Vennera, handlującego „filmami ostatniego tchnienia”. Przez ostatnie pół godziny próbował się skoncentrować na tej sprawie − musiał się zapoznać z materiałami w ciągu nocy, żeby sprawdzić, czy o

niczym nie zapomniano, bo jutro rano miał spotkanie z Emily Curtis, śledczą zajmującą się przestępstwami finansowymi, ale myślami był przy Cleo. Przypomniał sobie, że musi spytać Emily o jej psa, Bobby'ego. Babka miała bzika na jego punkcie i stale pokazywała Grace'owi jego zdjęcia. Była dwudziesta pierwsza dziesięć. W telewizji leciał serial kryminalny, ale dźwięk był niemal całkowicie ściszony. Podobnie jak większość policjantów, Grace rzadko oglądał filmy o gliniarzach, bo niedokładności, które w nich wyłapywał, rozpraszały jego uwagę. Z oglądania tego serialu zrezygnował już po pierwszym odcinku, tydzień temu, właściwie po piętnastu minutach, kiedy główny bohater, rzekomo doświadczony detektyw, łaził po miejscu popełnienia morderstwa w zwykłych ciuchach. Powrócił myślami do wypadku, który zdarzył się tego ranka. Wysłuchał podsumowania zeznań pierwszych świadków. Rowerzysta jechał niewłaściwą stroną drogi, ale nie było to niczym niezwykłym − często zdarzali się idioci, którzy to robili. Jeśli mężczyzna został potrącony celowo, stworzył kierowcy białej furgonetki idealną okazję. Tylko skąd facet mógł wiedzieć, że ofiara znajdzie się po niewłaściwej stronie drogi? Ta teoria wydawała się nielogiczna, więc Grace nie był z niej zadowolony, choć wiedzieli, że furgonetka przejechała na czerwonym świetle. Z niejasnych powodów niepokoiło go powiązanie ofiary z nowojorską rodziną mafijną. Po prostu miał złe przeczucie. Wielu ludzi sądziło, że włoska mafia z filmów rodzaju Ojca chrzestnego należała dziś do przeszłości, ale Grace wiedział, że jest inaczej. Sześć lat temu uczestniczył w krótkim kursie zorganizowanym w ośrodku szkoleniowym FBI w Quantico, w Wirginii. Zaprzyjaźnił się wówczas z detektywem z Brooklynu, który specjalizował się w sprawach związanych z mafią. To prawda, że obecnie była to inna organizacja niż zapamiętana z dawnych złotych czasów. W okresie prohibicji amerykańskie

rodziny mafijne stale rosły w siłę. W połowie lat trzydziestych ich struktura dowodzenia była wzorowana na rzymskich legionach, a macki wpływów sięgały niemal każdego w Ameryce. Mafia kontrolowała wiele głównych związków zawodowych. Działała w przemyśle odzieżowym, budowlanym, na kolei, w nowojorskich dokach, przemyśle tytoniowym, hazardzie, nocnych klubach i prostytucji. Zapewniała ochronę tysiącom firm i nieruchomości oraz udzielała pożyczek na lichwiarski procent. Dzisiaj tradycyjne rodziny mafijne były mniej widoczne, ale nie mniej zamożne niż kiedyś, mimo konkurencji ze strony rosyjskiej mafii. Ich głównym źródłem dochodów był obecnie handel narkotykami, którego kiedyś się wystrzegały, podrobionymi markowymi towarami i pirackimi filmami. Przed wyjściem z biura wpisał do Google „Sal Giordino”, a to, co znalazł, bynajmniej go nie uspokoiło. Chociaż Sal Giordino gnił w pudle, jego liczna ekipa nie próżnowała. Z równą bezwzględnością eliminowali rywali, jak i inne mafijne rodziny, zupełnie jakby znajdowali ponad prawem. Czy macki rodziny Giordino mogły sięgać Brighton? W tym mieście narkotyki od dawna stanowiły poważny problem. Od dziewięciu lat Brighton cieszyło się niechlubnym tytułem Stolicy Złotego Strzału całej Wielkiej Brytanii. Lokalnych narkomanów zaopatrywał prężny przemysł, ale okazjonalnie zażywane narkotyki, takie jak kokaina, stanowiły jeszcze większe zagrożenie. Obecny program policji, określany wdzięcznym mianem operacja Redukcja, okazał się niezwykle skuteczny, prowadząc do zatrzymania członków wielu głównych gangów narkotykowych, ale niezależnie od tego, ilu ludzi aresztowano, w odwodzie zawsze czekali nowi gracze, gotowi przejąć pałeczkę. Do tej pory ludziom z policyjnego wywiadu nie udało się ustalić ich powiązań z amerykańskimi rodzinami mafijnymi.

Nagle zadzwonił jego telefon. Wyszedł z pokoju, nie chcąc ryzykować obudzenia Cleo. Lekarz powiedział, że powinna jak najwięcej odpoczywać. Dzwonił Norman Potting z centrum operacyjnego. Grace znał smutny powód tego stanu rzeczy. Potting miał tak popieprzone życie rodzinne, że wolał siedzieć do późna w robocie, w środowisku, w którym był przynajmniej tolerowany. − Szefie, przed chwilą dzwonili z nowojorskiego Interpolu. Rodzice zmarłego rowerzysty, Tony'ego Revere, lecą do nas prywatnym odrzutowcem. Wylądują na lotnisku Gatwick o szóstej rano. Pomyślałem, że powinieneś wiedzieć. Zarezerwowali pokój w hotelu Metropole w Brighton. Drogówka załatwiła oficera rodzinnego, który ma ich zawieźć rano do kostnicy, ale pomyślałem, że będziesz chciał tam posłać kogoś z poważnych przestępstw. − Słusznie, Norman − powiedział Grace, dziękując Pottingowi. Rozłączył się i zaczął intensywnie myśleć. Miał ochotę osobiście poznać i ocenić rodziców, ale nie chciał, żeby stali się czujni − żeby uznali, iż policja coś podejrzewa, co mogłoby nastąpić, gdyby spotkał się z nimi wyższy oficer. Zdecydował, że nie warto podejmować ryzyka. Jeśli policja się czegoś dowie, to jedynie dzięki dyskretnej obecności. Lepiej posłać policjanta niższego stopniem − takie postępowanie będzie stosowniejsze. Wprowadził numer i po chwili w słuchawce rozległ się głos Glenna Bransona. W tle leciała tytułowa piosenka z filmu Dobry, zły i brzydki z Clintem Eastwoodem. Branson uwielbiał stare filmy. Wyobraził sobie przyjaciela rozwalonego na jego kanapie − Grace'a − w jego domu, w którym kwaterował od miesięcy, od czasu gdy żona wyrzuciła go z domu. Pomyślał, że już niedługo to potrwa, bo niedawno wystawił mieszkanie na sprzedaż.

− Witaj, weteranie! − odezwał się Branson takim głosem, jakby sobie wypił. Przed rozpadem małżeństwa prawie nie tykał alkoholu, ale w ostatnim czasie zaczął tyle pić, że Grace się o niego martwił. − Jak tam sekcja? − Do tej pory niczego nie znaleziono. Na prawym rękawie anoraka znajdował się biały ślad farby zgodny z otarciami na skórze. Pewnie tam, gdzie potrącił go transit. Śmierć została spowodowana przez wiele obrażeń wewnętrznych. Pobrano krew i próbki innych płynów, żeby zbadać je na obecność narkotyków. − Wszyscy świadkowie zeznali, że jechał niewłaściwą stronę drogi. − To Amerykanin. Był wczesny ranek. Facet mógł być zmęczony albo zdezorientowany, albo to jakiś obłąkany rowerzysta. Kamery telewizji przemysłowej nie zarejestrowały potrącenia. Grace zmienił temat. − Nakarmiłeś Marlona? − Musiał codziennie przypominać Brightonowi o karmieniu swojej złotej rybki. − Taak, zabrałem go do Jamie Olivera. Zjadł trzy dania łącznie z deserem. Grace uśmiechnął się do siebie. Później Branson powiedział: − Wygląda na smutnego, wiesz? Potrzebuje partnerki. Tak jak ty, pomyślał Grace, zanim wyjaśnił: − Próbowałem mu załatwić, ale zawsze je pożerał. − Jak Ari. Ignorując przytyk Bransona pod adresem żony, powiedział: − Chyba nie planowałeś, że jutro dłużej sobie pośpisz.

− A to czemu? − Chciałbym, żebyś ponownie odwiedził kostnicę.

24 O siódmej piętnaście rano, zaledwie dwanaście godzin od chwili, gdy opuścił to miejsce, Glenn Branson zaparkował nieoznakowanego srebrnego hyundaia getza na opustoszałym parkingu dla gości z tyłu kostnicy miejskiej Brighton i Hove. Wyłączył silnik i mocno potarł skronie, starając się uśmierzyć ból zlokalizowany w przedniej części czaszki. W ustach miał sucho, a krtań wydawała się spieczona, choć wyżłopał mnóstwo wody. Najwyraźniej dwie tabletki paracetamolu, które połknął godzinę temu, kiedy się obudził, jeszcze nie zaczęły działać. Miał coraz gorszego kaca, pewnie dlatego, że coraz więcej pił. Tym razem wypił butelkę czerwonego wina nabytą okazyjnie w sklepie ADAC. Ostatniego wieczoru miał zamiar wypić jedną lampkę przed telewizorem, kiedy podgrzewał w kuchence mikrofalowej duszoną potrawkę z kurczaka, ale jakoś opróżnił ją do dna. Utopił w winie swój gniew. Próbował znieczulić alkoholem straszny ból, który rozdzierał mu serce. Stale tęsknił za dziećmi, czuł skurcz żołądka za każdym razem, gdy myślał o nowym facecie, który mieszkał teraz z jego żoną, bawił się z jego dziećmi i je kąpał. Psiakrew! Był bliski zabicia tego sukinsyna, jej osobistego trenera. Na dodatek szlag go trafiał, gdy czytał wszystkie te kłamstwa w dokumentach rozwodowych. Leżały teraz obok niego, w białej kopercie, na fotelu pasażera. Po południu miał się spotkać z prawnikiem, żeby wspólnie je przejrzeć, wysłuchać rad w kwestii finansowych skutków rozwodu oraz poznać swoje prawa w kwestii kontaktowania się dziećmi. Wszystko wydawało się takie niesprawiedliwe. Kiedy policja wypruwała sobie flaki, ryzykując życie, by zapobiec fali

przestępstw i zapuszkować złych facetów, przez okno wyrzucano wszelkie moralne zasady. Twoja żona nie musiała być wierna. Mogła cię zdradzać i pieprzyć się, z kim chciała, wyrzucić cię z domu i sprowadzić kochanka. Wysiadł niechętnie z samochodu na lekką mżawkę i rozłożył parasol. Jego ubranie nie poprawiało mu nastroju. Na ciemny garnitur włożył granatowy płaszcz przeciwdeszczowy, nietypowy dla siebie ponury krawat i najprostsze czarne półbuty, jakie miał wyczyszczone na wysoki połysk. Jedną z nielicznych rad Roya Grace'a na temat wyglądu, którą sobie przyswoił, było ubieranie się z szacunkiem w takich sytuacjach jak obecna. Świeże powietrze lekko go ożywiło, więc spojrzał nieswojo na zamknięte drzwi rampy. Kostnica za każdym razem napędzała mu strachu, a kac dodatkowo go pogłębiał. Tego ranka budynek wyglądał bardziej szaro i ponuro niż zwykle. Z przodu przypominał długi podmiejski bungalow z kamyczkowym tynkiem i matowymi szybami. Z tyłu kostnica wyglądała niczym magazyn, z dużymi drzwiami po obu końcach, którymi można było wjechać do środka, aby dyskretnie dostarczyć lub odebrać zwłoki. Gmach znajdował się w centrum Brighton, przy zatłoczonej Lewes Road, oddzielony od sąsiednich szeregowców wysokim murem i zielonym, milczącym cmentarzem Woodvale rozciągającym się na wysokim wzgórzu za jego plecami. Usłyszał dźwięk nadjeżdżającego samochodu. Chwilę później zza rogu wyjechała Bella Moy w swoim fioletowym nissanie micra i zaparkowała obok niego. Przyjechała na prośbę Roya Grace'a, bo oprócz tego, że pracowała jako detektyw w sekcji poważnych przestępstw, była też wyszkolonym i doświadczonym funkcjonariuszem do spraw kontaktów z rodzinami ofiar.

Glenn otworzył jej uprzejmie drzwi i potrzymał parasol, kiedy wysiadała. Podziękowała i posłała mu słaby uśmiech. − Wszystko w porządku? Skrzywił się i skinął głową. − Dzięki, taak. Jakoś się trzymam. Zauważył, że spojrzała na niego badawczo. Ciekawe, czy zauważyła, że miał przekrwione oczy? Nie był w formie, to oczywiste. Od paru miesięcy nie zajrzał do siłowni i pierwszy raz w życiu miejsce „kaloryfera” zastąpił niewielki brzuszek. Był ciekaw, czy wyczuła alkohol w jego oddechu. Wetknął dłonie w kieszenie i wyciągnął paczkę miętowej gumy do żucia. Zaproponował Belli, ale grzecznie podziękowała, kręcąc głową. Później wsunął kawałek do ust i zaczął żuć. Zrobiło mu się żal koleżanki. Bella była świetnym detektywem, ale zupełnie nie potrafiła się ubrać. Miała ładną twarz i fatalną fryzurę. Na dodatek jak zwykle beznadziejnie się ubrała − zarzuciła obszerną czerwoną watowaną kurtkę na staromodny dwuczęściowy butelkowozielony kostium, a do tego włożyła toporne czarne buty do pół łydki. Wszystkie elementy jej wyglądu były pozbawione stylu, od ponurego swatcha ze zużytym paskiem po samochód − jego zdaniem taki wóz nadawał się dla staruszków. Wyglądała tak, jakby w wieku trzydziestu pięciu lat zrezygnowała z własnego życia, dzieląc czas między pracę zawodową i opiekowanie się starą matką, i było jej wszystko jedno, jak wygląda. Może gdyby zdobył się na odwagę i zafundował jej wizytę w salonie piękności, zamieniłaby się w urodziwą kobietę? Przecież udało mu się poprawić styl Roya Grace'a. Tylko jak miał jej o tym powiedzieć? W dzisiejszym świecie politycznej poprawności człowiek musiał cały czas uważać na to, co mówi. Mogłaby mu puścić wiązankę albo oskarżyć go o seksistowskie traktowanie.

Oboje odwrócili się na dźwięk innego samochodu. Ich oczom ukazał się niebieski ford mondeo, który po chwili zaparkował obok ich wozów. Branson rozpoznał kierowcę, posterunkowego Dana Pattendena z drogówki. Obok siedział pochylony do przodu, arogancki pięćdziesięciolatek o zaczesanych do tyłu siwych włosach i podejrzliwym wyrazie twarzy. Facet wysiadł z wozu, ziewnął, a następnie rozejrzał się wokół, mrugając zmęczonymi, smutnymi oczami. Nosił drogi płowy płaszcz od Crombiego z aksamitnym kołnierzem, krzykliwy pomarańczowo-brązowy krawat i brązowe mokasyny ze złotymi sprzączkami, a na palcu serdecznym miał ozdobny sygnet ze szmaragdem. Jego skóra miała żółtawe zabarwienie od sztucznej opalenizny i nieprzespanej nocy. Wczoraj stracił syna, dlatego niezależnie od roli, jaką odgrywał w amerykańskim światku przestępczym, Glennowi zrobiło mu się go żal. Tylne drzwi otworzyły się gwałtownie, jakby je kopnięto. Branson poczuł zapach perfum, gdy z forda wyłoniła się kobieta. Była nieco wyższa od męża i miała ładną, choć surową twarz ściągniętą grymasem cierpienia. Jej krótkie jasne włosy były modnie uczesane i nieskazitelne, a płaszcz z wielbłądziej wełny, ciemnobrązowa torebka i dopasowane kozaczki ze skóry krokodyla świadczyły o zamożności. − Państwo Revere? − spytał Branson, występując do przodu i wyciągając dłoń. Kobieta spojrzała na niego jak na powietrze, pogardliwie odwracając głowę, jakby nie rozmawiała z czarnoskórymi. Mężczyzna uśmiechnął się ponuro. − Lou Revere − przedstawił się. − To moja żona, Fernanda. − Uścisnął dłoń Glenna znacznie mocniej, niż można by oczekiwać.

− Jestem sierżant Branson, a to sierżant Moy. Przyjechaliśmy z posterunkowym Pattendenem, żeby się państwem zaopiekować i pomóc w każdy możliwy sposób. Bardzo nam przykro z powodu państwa syna. Jak minęła podróż? − Okropnie, jeśli to pana interesuje − odburknęła kobieta, nadal nie patrząc na niego. − Nie mieli lodu w samolocie. Da pan wiarę? Nie mieli lodu! I tylko kilka nieświeżych kanapek! Musimy stać na tym cholernym deszczu?! − Nie. Zapraszam do środka − powiedział Glenn, wskazując drogę. − Kochanie… − powiedział mężczyzna. − Kochanie… − Spojrzał przepraszająco na dwóch detektywów. − Zorganizowaliśmy wszystko w ostatniej chwili. Mój współpracownik właśnie przyleciał, samolot stał na pasie startowym La Guardii. Zabrał nas z lokalnego lotniska. Gdyby nie to, przylecielibyśmy znacznie później… może nawet jutro. − Zapłaciliśmy dwadzieścia pięć tysięcy dolarów, a oni nie mieli pieprzonego lodu! − powtórzyła. Glenn Branson nie mógł uwierzyć, że kobieta, która wczoraj straciła syna, przejmuje się tak trywialną rzeczą jak brak lodu. − Faktycznie kiepska sprawa − odrzekł dyplomatycznie, wysuwając się naprzód i prowadząc gości w kierunku frontowej części budynku. Później zatrzymał się przed małymi niebieskimi drzwiami z matową szybką, pod kamerą telewizji przemysłowej i nacisnął dzwonek. Otworzył asystent Cleo Morey, Darren Wallace. Był pogodnym dwudziestokilkuletnim mężczyzną o czarnych włosach pokrytych żelem, miał na sobie niebieski fartuch, a nogawki spodni wetknął w białe gumowe buty. Powitał ich uprzejmym uśmiechem i wprowadził do środka. Glenna Bransona jak zawsze uderzyła przykra woń, powodując, że niemal zebrało mu się na wymioty.

Chorobliwie słodki odór środka dezynfekcyjnego trochę zamaskował woń śmierci przenikającej to miejsce, ale nie zdołał jej usunąć. Woń tę człowiek zawsze zabierał ze sobą na ubraniu. Weszli do małego gabinetu i zostali przedstawieni Philipowi Keayowi, pracownikowi biura koronera. Wysoki, szczupły mężczyzna ubrany w poważny ciemny garnitur miał śniadą cerę, krótko przycięte włosy i gęste brwi. Jego sposób bycia był uprzejmy i profesjonalny. Asystent anatomopatologa poprowadził ich pokrytym płytkami korytarzem obok szklanych drzwi izolatki. Przeprowadził ich pospiesznie obok otwartych drzwi sali sekcyjnej, gdzie na stołach leżały trzy nagie ciała, kierując do małej sali konferencyjnej. W środku znajdował się ośmioboczny stół z ośmioma krzesłami i dwie białe tablice. Wskazówki na tarczy zegara ściennego w oprawie z nierdzewnej stali wskazywały siódmą dwadzieścia osiem. − Mogę zaproponować państwu herbatę albo kawę? − spytał Darren Wallace, wskazując ręką, żeby usiedli. Amerykanie pokręcili głowami, pozostając w pozycji stojącej. − Nie wiedziałam, że to jakiś pieprzony Starbucks − warknęła Fernanda Revere. − Przyleciałam, żeby zidentyfikować syna, a nie pić waszą cholerną kawę… − Kochanie − przerwał jej mąż, unosząc ostrzegawczo dłoń. − Przestań mówić do mnie „kochanie”! − odparła. − Paplasz jak pieprzona papuga. Darren Wallace wymienił spojrzenie z policjantami, a następnie pracownikiem biura koronera, by zwrócić się do Amerykanów cichym, choć stanowczym głosem: − Dziękuję, że państwo przyjechali. Wiem, że nie będzie to dla państwa łatwe. – Naprawdę?! − prychnęła Fernanda Revere. − Naprawdę pan wie?!

Philip Keay siedział wyprostowany, dyplomatycznie zachowując milczenie. Później, ignorując pytanie, ponownie zwrócił się do małżeństwa Revere, spoglądając to na jedno, to na drugie: − W wyniku wypadku państwa syn doznał bardzo poważnych obrażeń. Ułożyliśmy go tak, żeby było widać lepszą stronę, bo pewnie w taki sposób chcieliby go państwo zapamiętać. Sugerowałbym dokonanie identyfikacji oględzin przez szybę. − Nie przeleciałam z tak daleka, żeby oglądać syna przez szybę − odpowiedziała lodowatym tonem Fernanda Revere. − Chcę go zobaczyć, jasne? Chcę go wziąć w ramiona, objąć. Na pewno mu tu zimno. Potrzebuje mamy. Po kolejnej wymianie spojrzeń Darren Wallace powiedział: − Tak, oczywiście, ale proszę się przygotować. Weszli do urządzonej po spartańsku poczekalni z białymi krzesłami stojącymi przy ścianach i automatem z ciepłymi napojami. Trzej policjanci pozostali w poczekalni, a Darren Wallace wprowadził państwa Revere oraz Philipa Keaya przeciwległymi drzwiami do wąskiego pomieszczenia pełniącego funkcję bezwyznaniowej kaplicy, a jednocześnie sali oględzin. Kremowe ściany pokrywały drewniane panele sięgające ramion. W sali znajdowały się imitacje okiennych wykuszy, a w jednym z nich w wazonie stały sztuczne kwiaty. Zamiast ołtarza była abstrakcyjna instalacja przedstawiająca złote gwiazdy na czarnym tle, pomiędzy ciężkimi chmurami. Na półkach po obydwu stronach leżały niebieskie pudełka z chusteczkami jednorazowymi dla gości opłakujących zmarłych. Pośrodku sali znajdował się stół, na którym pod jedwabną kremową zasłoną spoczywały zwłoki. Fernanda Revere wydała głęboki gardłowy szloch. Mąż otoczył ją ramieniem.

Darren Wallace delikatnie odsunął zasłonę, ukazując ułożoną na boku głowę młodego mężczyzny. Dzięki specjalnemu szkoleniu wiedział, jak się zachować w niemal każdej sytuacji, która mogła się zdarzyć w tak trudnej chwili, ale nawet on nie potrafił przewidzieć, jak rodzina zareaguje na widok ciała ukochanej osoby. Wielokrotnie słyszał krzyk matek, ale ani razu w swojej karierze nie usłyszał takiego skowytu, jaki nieoczekiwanie wydała z siebie Fernanda Revere. Zawyła tak, jakby rozwarły się wnętrzności piekieł.

25 Fernanda Revere opuściła salę oględzin po godzinie, ledwie idąc, podtrzymywana przez przybitego męża. Darren Wallace zaprowadził ich do krzeseł stojących obok stołu w poczekalni. Fernanda usiadła, wyciągnęła z torebki paczkę papierosów i zapaliła jednego. − Bardzo mi przykro, ale tu nie można palić. Musi pani wyjść na zewnątrz. Zaciągnęła się głęboko, spojrzała na niego, jakby nie powiedział ani słowa, i wydmuchnęła dym, a następnie zaciągnęła się ponownie. Branson dyplomatycznie podsunął jej pusty kubek po kawie. − Może go pani użyć jako popielniczki − powiedział, kiwając nieznacznie głową w stronę Wallace'a i pozostałych kolegów. Jej mąż popatrzył kolejno na każdego z policjantów i przemówił spokojnie, ale niezwykle stanowczo, z lekkim brooklińskim akcentem. − Moja żona i ja chcielibyśmy dokładnie wiedzieć, co się stało. Jak zginął nasz syn. Domyślacie się, o co mi chodzi? Mamy jedynie informacje z drugiej ręki. Co możecie nam powiedzieć? Branson spojrzał na Bellę Moy, a następnie zwrócił się do Dana

Pattendena. − Obawiam się, że nie mamy jeszcze pełnego obrazu, proszę państwa − zaczął policjant drogówki. − W wypadku brały udział trzy pojazdy. Z zeznań świadków wynika, że wasz syn wyjechał z bocznej drogi na drogę główną, Portland Road, i znalazł się po niewłaściwej stronie, przed kabrioletem audi. Kobieta, która nim kierowała, wykonała gwałtowny skręt, żeby go nie potrącić, i uderzyła w ścianę kawiarni. W jej organizmie wykryto obecność alkoholu, dlatego została aresztowana pod zarzutem prowadzenia samochodu w stanie nietrzeźwym. − Cholerny ruch − mruknęła Fernanda Revere, ponownie zaciągając się głęboko papierosem. − Na obecnym etapie śledztwa trudno powiedzieć, w jakim stopniu faktycznie brała udział w wypadku − ciągnął Pattenden, spoglądając do notatnika leżącego na stole. − Biały ford transit, który za nią jechał, minął skrzyżowanie na czerwonym świetle i potrącił państwa syna. Siła uderzenia zepchnęła ofiarę wraz z rowerem pod koła ciężarówki naczepowej nadjeżdżającej z drugiej strony. To właśnie zderzenie z samochodem ciężarowym spowodowało śmiertelne obrażenia. Zapanowała długa cisza. − Ciężarówka naczepowa? − zdziwił się Lou Revere. − A cóż to takiego? − W Stanach nazywacie je dużymi samochodami ciężarowymi − wyjaśnił uczynnie Glenn Branson. − Albo ciągnikami siodłowymi z naczepą. − Coś w rodzaju maca? − zapytał mąż. − Właśnie, to bardzo duża ciężarówka. Dan Pattenden dodał: − Ustaliliśmy, że kierowca ciężarówki przekroczył dopuszczalny czas pracy.

− Co to znaczy? − spytał Lou Revere. − W naszym kraju przepisy regulują, ile godzin kierowca ciężarówki może spędzić za kółkiem. Wszystkie przejazdy rejestruje tachometr, który powinien się znajdować w pojeździe. Z naszych oględzin wynika, że kierowca uczestniczący w śmiertelnym wypadku państwa syna przekroczył dozwolony limit. Fernanda Revere wrzuciła peta do filiżanki, wyciągnęła kolejnego papierosa i burknęła: − Wspaniale! Cholera, wspaniale! − Kiedy zapaliła kolejnego papierosa, opuściła głowę, a po jej policzku spłynęła samotna łza. − Co z białą furgonetką? − dopytywał się jej mąż. − Co z człowiekiem, który nią kierował? Szoferem? Pattenden przewrócił kilka kartek. − Uciekł z miejsca wypadku. Nie dysponujemy jego opisem. Trwają poszukiwania pojazdu, ale brak rysopisu kierowcy. Mamy nadzieję, że dowiemy się czegoś z nagrań kamer telewizji przemysłowej… − Chciałabym dobrze zrozumieć − przerwała mu Fernanda Revere. − Macie pijanego kierowcę audi, kierowcę ciężarówki, który przekroczył dopuszczalny limit godzin pracy, i kierowcę furgonetki, który uciekł z miejsca wypadku. Czy tak? Pattenden spojrzał na nią nieufnie. − Tak. Mamy nadzieję, że w miarę postępów śledztwa zdobędziemy więcej informacji. − Macie nadzieję? − spytała jadowitym tonem, wskazując zamknięte drzwi. − Tam leży mój syn. − Spojrzała na męża. − Nasz syn. Jak pan sądzi, jak się czujemy? Pattenden popatrzył na nią. − Nie potrafię sobie tego wyobrazić, panie Revere. Mogę jedynie zapewnić, że ja sam i moi koledzy z policji drogowej oraz z zespołu do badania wypadków drogowych zrobimy wszystko, żeby ustalić okoliczności wypadku. Bardzo

współczujemy państwu i waszym krewnym. Jestem tutaj, żeby odpowiedzieć na wszelkie pytania i zapewnić państwa, że dołożymy wszelkich starań, aby ustalić fakty związane ze śmiercią waszego syna. − Podał jej swoją wizytówkę. − To moje dane kontaktowe. Proszę dzwonić o każdym czasie, siedem dni w tygodniu, całą dobę, a przekażę państwu wszelkie informacje, jakimi będę dysponował. Rzuciła okiem na wizytówkę leżącą na stole. − Proszę mi powiedzieć, czy stracił pan dziecko. Przez chwilę patrzył jej w oczy. − Nie, ale jestem rodzicem. Nie mogę sobie tego wyobrazić i nie mogę sobie wyobrazić tego, przez co państwo przechodzą. Wszelka próba byłaby wyrazem arogancji z mojej strony. − Taak − przytaknęła lodowatym głosem. − Ma pan rację. Proszę nawet tego nie próbować.

26 Tooth i jego wspólnik Yossarian siedzieli na tarasie baru Shark Bite Sports. Z baru rozciągał się widok na zatokę znajdującą się za południowym krańcem mariny Turtle Cove, na wyspie Providenciales. Ten skrawek lądu, liczący trzydzieści mil długości i pięć szerokości, wchodził w skład Wysp Karaibskich i leżał na południe od Bahamów. Providenciales była główną turystyczną wyspą archipelagu Turks i Caicos, terytorium zamorskiego Wielkiej Brytanii. Tooth postanowił, że się stąd wyniesie, gdy wyspa zbytnio się ucywilizuje. Wilgotne wieczorne powietrze miało temperaturę trzydziestu sześciu stopni. Tooth, ubrany w dżinsy ucięte na wysokości kolan, T-shirt ze zdjęciem Jimmy'ego Page'a i klapki, był cały mokry. Co kilka minut zabijał pacnięciem komara lądującego na jego skórze. Palił lucky strike'a i pił burbona Maker's Mark z lodem. Pies siedział obok niego, przypatrując się otoczeniu i co jakiś czas chłepcząc wodę z miski stojącej na pokrytej deskami podłodze.

W barze mieli „szczęśliwą godzinę” i klimatyzowane wnętrze roiło się od ekspatriantów z Wielkiej Brytanii, Ameryki i Kanady, którzy doskonale się znali i regularnie upijali w barze. Tooth nigdy z nimi nie rozmawiał. Nie lubił z nikim gadać. Miał urodziny i był rad, że może spędzić ten dzień ze swoim wspólnikiem. Zrobił sobie urodzinowy prezent, idąc do fryzjera i goląc głowę, a później przeleciał czarnoskórą dziewczynę imieniem Tia, którą odwiedzał co tydzień w nocnym klubie Cameos przy Airport Road. Było jej wszystko jedno, że akurat wypadały jego urodziny, podobnie jak Yossarianowi. Nie miał do nich żalu. Dawno przestał się przejmować takimi sprawami. Z wnętrza baru doleciała salwa śmiechu. Kilka tygodni temu w lokalu doszło do strzelaniny. Do środka wpadło dwóch Haitańczyków, potrząsając pistoletami i drąc się do gości, żeby położyli się na ziemię i wyciągnęli portfele. Pijany otyły prawnik, angielski ekspatriant, ubrany w marynarkę, białe flanelowe spodnie i stary szkolny krawat, wyciągnął glocka czterdziestkępiątkę i zastrzelił obu na miejscu. Później krzyknął do barmana, żeby podał mu następną kolejkę różowego dżinu. Takie to było miejsce. Właśnie dlatego Tooth zamieszkał na Providenciales. Nikt tu nie zadawał pytań i wszyscy mieli wszystko gdzieś. Nie czepiali się Tootha i jego wspólnika, a on nie czepiał się ich. Mieszkał w apartamencie na parterze, w kompleksie po drugiej stronie i miał mały ogród, w którym jego wspólnik mógł srać do woli. Umówił się ze sprzątaczką, która karmiła psa dwa albo trzy razy w roku, kiedy Tooth wyjeżdżał w interesach. Wyspy Turks i Caicos były terytorium zależnym, którego Wielka Brytania nie potrzebowała i na które właściwie nie było jej stać. Jednak z powodu strategicznego położenia pomiędzy Haiti, Jamajką i Florydą wyspy były ulubionym przystankiem handlarzy narkotyków oraz nielegalnych haitańskich emigrantów zmierzających do Stanów Zjednoczonych. Brytyjczycy udawali, że

ich pilnują, mianowali nawet marionetkowego gubernatora, ale większość spraw pozostawiali skorumpowanej miejscowej policji. Na wyspie stacjonowały znaczne siły amerykańskie straży przybrzeżnej, ale interesowało je tylko to, co się działo na morzu. Nikogo nie interesował biznes Tootha. Wypił dwa kolejne burbony i wypalił cztery papierosy, a następnie ruszył do domu ciemną opuszczoną drogą w towarzystwie swojego wspólnika. Mogła to być ostatnia noc jego życia, albo i nie. Za chwilę się o tym przekona. Właściwie miał to gdzieś i nie było to żadne pijackie ględzenie. O wszystkim miał zadecydować twardy kawałek metalu zamknięty w szafie w jego domu. Tooth rzucił szkołę w wieku piętnastu lat i jakiś czas szwendał się bez celu. Zaczepił się w Nowym Jorku, pracując na zmiany w magazynie jakiegoś gościa, a później jako monter w fabryce Grummana na Long Island produkującej wojskowe myśliwce. Kiedy George Bush senior wydał rozkaz inwazji na Irak, Tooth się zaciągnął. Wtedy odkrył, że w pewnej dziedzinie może wykorzystać swój naturalny spokój. Był piekielnie dobrym strzelcem, potrafiącym celnie trafić z dużej odległości. Po dwóch turach na wspomnianym teatrze wojny jego porucznik rekomendował go do szkoły snajperów. Właśnie tam Tooth odkrył swoje powołanie. Świadczył o tym rząd odznaczeń wiszących na ścianie jego mieszkania. Od czasu do czasu spoglądał na nie obojętnie, jakby znalazł się w muzeum i oglądał pamiątki po zmarłym dawno temu nieznajomym. Jedną z nagród było oprawione w ramkę świadectwo męstwa, które otrzymał za wyciągnięcie rannego kumpla spod nieprzyjacielskiego ognia. Wśród widniejących na nim określeń było „Wielki amerykański patriota”. Ten pijany angielski prawnik z baru Shark Bite Sports, który

sprzątnął dwóch Haitańczyków, kilka lat temu chciał postawić mu drinka. Siedział sobie, popijając dżin i kiwając głową, a później spytał Tootha, czy jest patriotą. Tooth powiedział, że nie, nie jest patriotą i ruszył dalej. Wtedy tamten krzyknął za nim. − Porządny z ciebie gość! Patriotyzm to ostatnia deska ratunku dla drani! Tooth przypomniał sobie te słowa, spoglądając ostatni raz na medale i słowa w ramce w noc swoich czterdziestych drugich urodzin. Później, jak co roku w dzień urodzin, wyszedł na balkon ze swoim partnerem i szklaneczką maker's marka. Usiadł i zapalił kolejnego papierosa, popijając kolejną szklankę whiskey i licząc w myślach stan swoich finansów. Wykombinował, że przy obecnym tempie wydatków gotówki starczyłoby mu na pięć kolejnych lat. Dobrze by było, gdyby trafił się jeszcze jeden dobry kontrakt. Zgromadził około dwóch i pół miliona dolarów na swoim koncie w szwajcarskim banku, co zapewniało pewien margines bezpieczeństwa, choć z drugiej strony nie miał pojęcia, ile jeszcze pożyje. Musiał poić paliwem swoją łódkę, liczący trzydzieści pięć stóp długości jacht motorowy o wdzięcznej nazwie „Long Shot”. Łajba miała dwa silniki mercedesa i codziennie zabierała go na łowy po żarcie. Godziny spędzone na pokładzie „Long Shot” były całym jego życiem, choć nigdy nie wiedział, który to dzień miesiąca. Co roku, zgodnie z urodzinowym zwyczajem, grał w rosyjską ruletkę. Wsuwał kciukiem kulę w jedną z sześciu komór, obracał bęben i wsłuchiwał się w metaliczny klik, a później przytykał lufę do skroni i pociągał spust. Tylko raz. Jeśli kurek trafił w pustą komorę, tak miało być. Wrócił do środka, otworzył szafkę i wyciągnął broń. Ta sama kula kalibru trzydzieści osiem spoczywała w komorze

od dziesięciu lat. Otworzył pistolet i wysunął ją na dłoń. Dziesięć lat temu osobiście zrobił z niej kulę dumdum. Wykonał dwa głębokie pionowe nacięcia na czubku. W chwili uderzenia wyrywałaby w dowolnym celu otwór wielkości piłki tenisowej. Nie miałby żadnych szans. Starannie wsunął nabój do jednej z komór, a następnie obrócił bębenek, nasłuchując jednostajnego klikania. Może nabój znajdzie się w komorze, a może nie. Chwilę później przytknął lufę do skroni. Do tej części, w której kula spowodowałaby największe spustoszenie. Nacisnął spust.

27 Grace zmienił miejsce porannej odprawy z gabinetu Jacka Skerritta na salę konferencyjną, w której mogło się pomieścić więcej osób mających uczestniczyć w spotkaniu. Wśród nich byli Tracy Stocker, opiekun miejsca przestępstwa, James Gartrell, fotograf zespołu kryminalistycznego, i Paul Wood, sierżant zespołu badającego wypadki drogowe, który znajdował się na miejscu wczorajszego zdarzenia, oraz opiekun miejsca przestępstwa z zespołu Grace'a. Grace przyprowadził dwóch dodatkowych ludzi z własnego zespołu dochodzeniowego. Pierwszym był dwudziestodwuletni posterunkowy, Alec Davies, który zrobił na nim wcześniej wrażenie i którego szybko dokooptował do wydziału policji kryminalnej, przenosząc go do swojego zespołu. Cichy, wyglądający na nieśmiałego Davies miał dowodzić zewnętrzną grupą dochodzeniową złożoną z dzielnicowych, którzy zaglądali do każdej firmy w promieniu jednej mili od miejsca wypadku w nadziei, że znajdą nagrania wideo. Drugą osobą był David Howes, wysoki, uprzejmy czterdziestokilkuletni detektyw. Ubrany w szary garnitur w wąskie prążki i koszulę w kratę, ze starannie uczesanymi rudymi włosami,

mógłby uchodzić za maklera albo menedżera. W policji kryminalnej pełnił funkcję negocjatora. Był również dawniej rzecznikiem więziennym. Sala mogła pomieścić dwadzieścia pięć osób usadowionych na twardych czerwonych krzesłach wokół prostokątnego, otwartego pośrodku stołu i trzydzieści stojących, gdyby zaszła taka potrzeba. Pomieszczenia używano między innymi do organizowania konferencji prasowych i to właśnie w tym celu na przeciwległej ścianie zawieszono duży ekran wideo oraz niebieską tablicę o dwóch odcieniach, wysoką na sześć i szeroką na dziesięć stóp, na której widniał wyraźny adres internetowy policji w Susseksie oraz lista organizacji Crimestoppers z numerami telefonów. Wszystkie komunikaty prasowe i oświadczenia przeznaczone dla mediów policjanci wygłaszali właśnie stąd. Żaluzje zasłaniały ponury gmach aresztu śledczego górujący nad nimi. Na ścianie obok ekranu wideo znajdował się biała tablica, na której James Biggs naszkicował rysunek przedstawiający położenie pojazdów biorących udział w wypadku, tuż przed zderzeniem z rowerzystą. Biała furgonetka transit, która później zniknęła, została nazwana POJAZDEM 1. Rower oznaczono jako POJAZD 2, ciężarówkę naczepową jako POJAZD 3, a kabriolet audi jako POJAZD 4. Roy Grace sięgnął po notatki. − Mamy ósmą trzydzieści rano, jest czwartek, dwudziesty drugi kwietnia. Rozpoczynamy drugą odprawę operacji Skrzypce, śledztwa w sprawie śmierci studenta uniwersytetu w Brighton, Anthony'ego Vincenta Revere. Doszło do niej dwa dni temu w wyniku zderzenia na Portland Road w Hove z niezidentyfikowaną furgonetką, a później ciężarówką należącą do Aberdeen Ocean Fisheries. W spotkaniu nie uczestniczą sierżant Brighton, posterunkowy Pattenden i sierżant Moy, towarzyszący rodzicom ofiary podczas identyfikacji ciała. Państwo Revere przylecieli dziś ze Stanów Zjednoczonych.

Odwrócił się do sierżanta Wooda. − Mógłbyś zacząć, Paul? Wood podniósł się z krzesła. − Wprowadziliśmy wszystkie informacje uzyskane od naocznych świadków oraz ślady kół i szczątków samochodów do programu CAD, którym posługujemy się do symulacji wypadków drogowych. Najpierw pokażę obraz z audi. Sięgnął po pilota i nacisnął guzik. Na ekranie wideo pojawiła się szara droga szerokości zbliżonej do Portland Road, z chodnikiem i dalszymi zabudowaniami zaznaczonymi jaśniejszym odcieniem szarości. Tuż za kabrioletem jechała biała furgonetka. W bocznej uliczce widać było rowerzystę, a w oddali – ciężarówkę naczepową nadjeżdżającą z drugiej strony. Nacisnął przycisk i obraz ożył. Ciężarówka zaczęła się zbliżać. Nagle z bocznej uliczki wypadł rowerzysta, zmierzając niewłaściwą stronę drogi wprost pod koła audi. Samochód wykonał ostry skręt w lewo i wjechał na chodnik. Chwilę później furgonetka potrąciła rowerzystę, spychając go na drugą stronę drogi pod nadjeżdżającą ciężarówkę, tak że dostał się pomiędzy przednie i tylne koła. Rowerzysta obrócił się wokół tylnego nadkola, gdy ciężarówka zaczęła hamować, a później spod chłodni wyleciała jego prawa noga. Kiedy film dobiegł końca, zapadła długa cisza. W końcu Grace przerwał milczenie, zwracając się do inspektora drogówki: − James, z przedstawionej symulacji wynika, że kierowca audi, pani Carly Chase, nie miała żadnego kontaktu z Revere'em. − Tak wynika ze zgromadzonych dotychczas informacji, ale nie jestem pewny, czy usłyszeliśmy całą historię. Mogła mieć pecha i zostać przypadkowo sprawdzona na alkomacie po zdarzeniu, ale jest za wcześnie, by na tym etapie śledztwa wykluczyć jej winę. Grace odwrócił się do opiekuna miejsca przestępstwa z sekcji

poważnych przestępstw: − Chciałabyś coś dodać, Tracy? Tracy Stocker, starsza funkcjonariuszka występująca w roli opiekuna miejsca przestępstwa, miała nieco ponad pięć stóp wzrostu i była drobnej budowy. Uważano ją za jednego z najlepszych policyjnych specjalistów w tej dziedzinie. Miała wyrazistą, ładną twarz okoloną prostymi brązowymi włosami i była ubrana w cywilne ciuchy – granatowy kostium oraz szarą bluzkę. Na sznurku zawieszonym na szyi widniał standardowy biały policyjny identyfikator, na którym niebieskimi literami wypisano policja sussexu. − Tak, szefie. Mamy coś, co może okazać się ważne. Przesłaliśmy numer seryjny znajdujący się na części bocznego lusterka forda, znalezionej na miejscu wypadku. Niebawem się dowiemy, czy pochodzi z forda transita. Będziemy też wiedzieli, w którym roku go wyprodukowano. − Takich furgonetek mogą być tysiące, prawda? − spytał Nick Nicholl. − Zgadza się − przytaknęła, by po chwili dodać: − Większość powinna mieć oba boczne lusterka. Może kamera telewizji przemysłowej zarejestrowała jakiś wóz bez lusterka. Chociaż lusterko pękło, poprosiłam o pobranie odcisków palców z obudowy. Większość ludzi ręcznie reguluje boczne lusterka, więc istnieje duża szansa, że czegoś się dowiemy. Może to jednak zająć trochę czasu, bo plastik był mokry od deszczu, a nie należy do materiałów, z których najłatwiej się zdejmuje odciski palców. − Dziękuję. Dobra robota, Tracy. Grace spojrzał na Aleca Daviesa. − Dopisało wam szczęście z kamerami telewizji przemysłowej? Młody posterunkowy pokręcił głową.

− Nie, sir. Przejrzeliśmy wszystkie materiały, ale kąt i odległość nie pozwoliły na uzyskanie wystarczająco szczegółowych informacji. Kiedy Davies mówił, Grace zaczął błądzić myślami, osaczony wspomnieniami o Cleo, które powracały regularnie co kilka minut. Gdy rozmawiali rano, jej głos brzmiał znacznie lepiej. Miał nadzieję, że jutro wróci do domu. Po chwili zdał sobie sprawę, że Davies w dalszym ciągu mówi. Spojrzał nieobecnym wzrokiem na młodego posterunkowego. − Przepraszam, czy mógłbyś powtórzyć? Słuchając Aleca, Grace zebrał myśli i powiedział: − W porządku, myślę, że trzeba poszerzyć sieć. Jeśli furgonetka jechała z prędkością trzydziestu mil na godzinę, daje to jedną milę na minutę. Trzeba zwiększyć obszar poszukiwań do promienia dziesięciu mil. Daj mi znać, ilu ludzi będziesz potrzebował, a wystawię upoważnienie. Norman Potting uniósł dłoń, a Grace dał znak, że może zabrać głos. − Szefie, może powinniśmy zbadać, czy to był zwykły wypadek drogowy? Z powodu związku łączącego zmarłego z nowojorską mafią. Wiemy, że sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia, ale to wcale nie musiał być wypadek. − Słuszna uwaga, Normanie − odrzekł Grace. − Nie sądzę, aby chodziło o gangsterskie porachunki, ale trzeba sprawdzić, czy ta śmierć nie ma związku z mafią. Będziemy potrzebowali pewnych informacji wywiadowczych. − Spojrzał na analityka kryminalnego, którego dołączył do zespołu, Ellen Zoratti, inteligentną dwudziestoośmiolatkę. − Ellen nawiązała już kontakt z nowojorską policją. Starają się ustalić, czy rodzina Tony'ego Revere lub rodzina jego matki miała ostatnio jakieś zatargi z członkami własnej rodziny lub innych rodzin mafijnych.

W tym momencie zadzwonił telefon Grace'a. Przeprosił zebranych i odebrał. Dzwonił jego szef, zastępca komendanta policji Rigg, mówiąc, że musi się z nim niezwłocznie spotkać. Nie był w szczególnie pogodnym nastroju. Grace powiedział, że zjawi się u niego za pół godziny.

28 Gmach Malling House, komendy głównej policji Sussexu, znajdował się w odległości piętnastu minut jazdy od miejsca pracy Grace'a. Stał na przedmieściach Lewes, stolicy hrabstwa East Sussex. Większość operacji związanych z administrowaniem i zarządzeniem pięcioma tysiącami policjantów i innymi pracownikami odbywała się w tym kompleksie budynków. Podjeżdżając srebrnym fordem focusem do barierki ochronnej, Roy Grace poczuł ściskanie w żołądku, jak wtedy gdy w szkole wzywano go do gabinetu dyrektora. Nie mógł nic na to poradzić. Zawsze tak się czuł, gdy tu wchodził, choć nowy zastępca szefa policji, Peter Rigg, był bardziej dobroduszny od swojej poprzedniczki, chłodnej i nieprzewidywalnej Alison Vosper. Skinął ochroniarzowi i wjechał do środka. Przyhamował raptownie, minąwszy bazę policji drogowej oraz szkołę jazdy, a następnie skręcił na parking. Próbował się skontaktować z Glennem Bransonem, żeby uzyskać najświeższe informacje, ale od razu został przekierowany na pocztę głosową. Zostawił wiadomość i wybrał numer Belli Moy, ale też nie uzyskał połączenia. W końcu ruszył parkingiem z pochyloną z głową, w siąpiącej bez przerwy mżawce. Gabinet Petera Rigga znajdował się na parterze, w przedniej części głównego budynku, ładnej rezydencji w stylu królowej Anny. Z dużego okna rozciągał się widok na wysypany żwirem podjazd i okrągły trawnik.

Wszystkie pokoje miały ładny drewniany wystrój i piękną sztukaterię na sufitach, skrupulatnie odrestaurowaną po pożarze, który kilka lat temu zniszczył niemal cały budynek. Od początku roku, odkąd zastępca szefa policji objął posadę, Grace wiedział, że zrobił na nim dobre wrażenie. Lubił faceta, ale w jego obecności zawsze się czuł, jakby stąpał na palcach. Rigg był wytwornym, dystyngowanym czterdziestolatkiem o zdrowej cerze, schludnej, konserwatywnej fryzurze i przenikliwym głosie nawykłym do publicznego przemawiania. Chociaż kilka cali niższy od Grace'a, trzymał się prosto, dzięki czemu wydawał się wyższy. Miał na sobie prosty granatowy garnitur, koszulę bawełnianą w kratę i krawat w paski. Ściany gabinetu zdobiło kilka zdjęć z wyścigów samochodowych. Kiedy Grace wszedł do gabinetu, Rigg rozmawiał przez telefon, ale dał znak, żeby usiadł w jednym z dwóch skórzanych foteli stojących przed ogromnym biurkiem z palisandru. Chwilę później zasłonił mikrofon dłonią i spytał Grace'a, czy chciałby się czegoś napić. − Chętnie. Mocnej kawy z odrobiną mleka. Rigg powtórzył jego prośbę do słuchawki. Później zakończył rozmowę i uśmiechnął się do Grace'a. Facet był uprzejmy, a jednocześnie rzeczowy. Podobnie jak większość funkcjonariuszy, Grace uważał, że pewnego dnia może zostać szefem policji. Sam nigdy nie miał takich ambicji, bo wiedział, że brak mu opanowania, by uprawiać politykę związaną z tym stanowiskiem. Po awansie na nadinspektora i objęciu sekcji poważnych przestępstw miał po dziurki w nosie biurokracji i polityki. Teraz, gdy naszła go ochota, mógł zakasać rękawy i osobiście zaangażować się w śledztwo. Nikt by go przed tym nie powstrzymał. Jedyną rzeczą, która go odstraszała, był stos papierów piętrzący się na biurku. − Słyszałem, że twoja narzeczona trafiła do szpitala − zaczął

Rigg. − Tak, sir. Jest w ciąży. Pojawiły się komplikacje. Spojrzał na dwie fotografie w ramkach stojące na biurku. Na pierwszej widać było pewnego siebie nastolatka z potarganymi jasnymi włosami, ubranego w koszulkę do rugby i uśmiechającego się tak, jakby nie miał w ogóle zmartwień, a na drugiej dziewczynkę w wieku około dwunastu lat, w fartuchu, z długimi kręconymi jasnymi włosami i zawadiackim uśmiechem na twarzy. Poczuł ukłucie zazdrości. Jeśli szczęście mu dopisze, może pewnego dnia będzie miał podobne na biurku. − Przykro mi to słyszeć − powiedział Rigg. − Daj znać, jeśli będziesz potrzebował urlopu. Który to tydzień? − Dwudziesty szósty. Rigg zmarszczył brwi. − Miejmy nadzieję, że wszystko będzie w porządku. − Jutro wychodzi do domu, więc chyba nie jest aż tak źle. W gabinecie zjawiła się asystentka z kawą dla Grace'a, a zastępca szefa policji spojrzał na wydruk komputerowy z odręcznymi notatkami leżący na podkładce biurka. – Operacja Skrzypce − zaczął w zadumie, by po chwili podnieść głowę i uśmiechnąć się do Grace'a. − Widzę, że nasz komputer ma poczucie humoru. Teraz to Grace'a zmarszczył brwi. − Poczucie humoru? − Nie pamiętasz Pół żartem, pół serio? Czy gangsterzy nie noszą automatów w futerale skrzypiec? − Ach! Tak! Oczywiście, w pierwszej chwili nie skojarzyłem. Grace się uśmiechnął, ale nagle zrobiło mu się głupio. Był to ulubiony film Sandy. Oglądali ten film w każde święta Bożego Narodzenia, kiedy pokazywali go w telewizji. Znała na pamięć niektóre kwestie. Szczególnie ostatnie słowa. Przechylała

głowę, spoglądała mu w oczy i mówiła: „Cóż, nikt nie jest doskonały!”. Zastępca szefa policji też przestał się uśmiechać. − Roy, martwię się, że mafia mogła maczać w tym palce. Grace skinął głową. − Rodzice Revere'a przyjechali zidentyfikować ciało. − Wiem. Mam obawy. Boję się, że coś może pójść nie tak. − To znaczy? Od razu zrozumiał, że nie powinien tego mówić, ale było za późno, żeby się wycofać. Twarz Rigga spochmurniała. − Jesteśmy w samym środku cholernej recesji. Nasz przemysł na tym cierpi. Dochody z turystyki maleją. Brighton od siedmiu dekad cieszy się niezasłużoną sławą przestępczej stolicy kraju. Próbujemy coś z tym zrobić, przekonać ludzi, że miasto jest tak bezpieczne, jak każde inne na tej planecie. Nie trzeba nam teraz nagłówków gazet z cholerną amerykańską mafią. − Pozostajemy w dobrych stosunkach z redakcją „Argusa”, dlatego jestem pewny, że zdołamy nad tym zapanować. − Czyżby? Naprawdę jesteś tego pewien? Rigg zrobił rozgniewaną minę. Grace pierwszy raz ujrzał go takiego. − Myślę, że zdołamy, jeśli ostrożnie nimi pokierujemy i dostarczymy odpowiednią ilość informacji przed powiadomieniem prasy ogólnokrajowej. Poradzimy sobie, sir. − A nagroda? Słowo „nagroda” uderzyło Grace'a jak młot. − Nagroda? − spytał zdumiony. − Tak, nagroda.

− Przepraszam, ale nie wiem, o czym pan mówi. Rigg skinął ręką, aby Grace podszedł i stanął z jego strony stołu. Pochylił się do przodu, nacisnął kilka klawiszy i wskazał komputerowy monitor. Grace ujrzał nagłówek „Argusa”, czarne litery podkreślone na czerwono. Poniżej nagłówka widniały słowa: Najświeższe wiadomości. Zaktualizowano o 9.25. CÓRKA MAFIJNEGO BOSSA WYZNACZYŁA 100 000 DOLARÓW NAGRODY ZA WSKAZANIE ZABÓJCY JEJ SYNA Serce w nim zamarło, gdy zaczął czytać dalej: Fernanda Revere, córka bossa nowojorskiej mafii, capo Sala Giordino, odsiadującego łącznie 11 kar dożywocia za morderstwo, powiedziała tego ranka reporterowi „Argusa”, Kevinowi Spinelli, przed bramą miejskiej kostnicy Brighton i Hove, że zapłaci 100 000 dolarów za informacje, które pozwolą ustalić tożsamość kierowcy furgonetki odpowiedzialnego za śmierć jej syna, Tony'ego Revere. Revere, dwudziestojednoletni student uniwersytetu w Brighton, jechał wczoraj na rowerze i zginął w wypadku na Portland Road w Hove, w którym brało udział kilka pojazdów, m.in. audi, furgonetka i duża ciężarówka. Policja zwróciła się z apelem do świadków. Inspektor James Biggs z drogówki w Hove powiedział: „Staramy się ustalić tożsamość kierowcy białego forda transita uczestniczącego w zdarzeniu, który szybko odjechał z miejsca wypadku. Był to bezduszny akt”. − Wiesz, co szczególnie mi się w tym nie podoba, Roy? Grace domyślił się, o co chodzi. − Wzmianka o nagrodzie, sir? Rigg skinął głową. − Tożsamość − odparł. − Nie podoba mi się to słowo. Martwi mnie. Zwykle wspomina się o „informacjach, które

doprowadzą do ujęcia i skazania”. „Ustalenie tożsamości” to sformułowanie, które mi nie leży. Sugeruje wymierzenie sprawiedliwości na własną rękę. − Może pani Revere była po prostu zmęczona? Może miała na myśli co innego? Zanim skończył, już wiedział, że była to kiepska wymówka. Rigg spojrzał na niego z wyrzutem. − Kiedy rozmawialiśmy niedawno, powiedziałeś, że masz w kieszeni tego reportera. W tym momencie Grace z radością udusiłby Spinellę gołymi rękami, choć szybka śmierć byłaby dla niego zbyt dobra. − Niezupełnie, proszę pana. Powiedziałem, że mamy dobre stosunki robocze i że martwię się wtyczką w policji Sussexu. Myślę, że to najlepszy dowód. − Dla mnie to dowód na coś zupełnie innego, Roy. Grace spojrzał na niego, czując się nagle bardzo niezręcznie. − To dowód, że moja poprzedniczka − ciągnął Rigg − miała rację, mówiąc, żebym miał na ciebie oko.

29 Grace wyjechał z komendy głównej policji i ruszył przedmieściami Brighton w kierunku szpitala, dysząc z gniewu i upokorzenia. Dobra reputacja, którą zyskał w oczach zastępcy szefa policji Rigga podczas poprzedniej sprawy, gdy tropili seryjnego gwałciciela, legła w gruzach. Miał nadzieję, że rządy Alison Vosper odeszły na dobre, ale teraz ku swojemu rozczarowaniu odkrył, że pozostawiła po sobie zatrute dziedzictwo. Wybrał numer komórki Kevina Spinelli. Reporter zgłosił się niemal natychmiast. − Przed chwilą straciłeś chody, którą miałeś u mnie i w komendzie głównej policji kryminalnej − zaczął z furią Grace.

− Dlaczego, nadinspektorze Grace? Co się stało? − Jego głos brzmiał nieco mniej pewnie niż zazwyczaj. − Dobrze wiesz, do cholery! Chodzi o twoją sensację z pierwszej strony! − Ach! Rozumiem. O to. − Grace usłyszał mlaśnięcie, jakby facet żuł gumę. − Nie mogę uwierzyć, że mogłeś się tak nieodpowiedzialnie zachować. − Opublikowaliśmy te słowa na prośbę pani Revere. − Nie zadawszy sobie trudu, by pogadać z kimś z zespołu dochodzeniowego? Zapadła chwila milczenia, po której Spinella podjął nieco pokorniejszym tonem: − Nie sądziłem, że to konieczne. − Nie pomyślałeś o konsekwencjach? Kiedy policja wyznacza nagrodę, zwykle jest to kwota rzędu pięciu tysięcy funtów. Jak sądzisz, co w ten sposób osiągniesz? Chcesz, żeby na ulicach Brighton pojawiły się furgonetki samozwańczej straży obywatelskiej z karabinami na dachu? Może pani Revere postępuje tak w swoim kraju, ale my działamy inaczej, a ty masz wystarczające doświadczenie, by o tym wiedzieć. − Przepraszam, jeśli pana rozgniewałem, nadinspektorze. − Wiesz co? Twój ton nie wskazuje, aby było ci przykro, choć gwarantuję, że tak się stanie. Ta sprawa obróci się przeciwko tobie, tyle mogę obiecać. Grace przerwał połączenie, by odpowiedzieć na telefon od Glenna Bransona. − Cześć, stary! − zawołał sierżant, zanim Grace zdążył się odezwać. − Słuchaj, przed chwilą coś do mnie dotarło. Operacja Skrzypce to bardzo inteligentne określenie! Pasuje do sprawy mającej związek z nowojorską mafią!

− Pół żartem, pół serio? − spytał Grace. − Domyśliłeś się? − Głos Bransona był wyraźnie zawiedziony. − Taak, przepraszam, że zepsułem ci ranek. − Grace postanowił nie psuć rzadkiej okazji udowodnienia swojej wyższości w dziedzinie filmu ujawnieniem źródła zdobytej wiedzy. − Co się stało? − spytał, nagle zmieniając temat. − Przed kostnicą wpadliśmy na tę mendę Spinellę. Pewnie w wieczornym wydaniu „Argusa” ukaże się coś na ten temat. − W numerze on-line już jest − odpowiedział Grace. Przedstawił mu sedno komunikatu, przechodząc do spotkania z zastępcą szefa policji Riggiem i rozmowy z reporterem. − Nie mogłem nic poradzić, szefie. Spinella czekał na zewnątrz. Wiedział dokładnie, kim są, i zabrał ich na stronę. − Kto dał mu cynk? − Tuzin ludzi wiedziało, że rodzice Revere'a tu lecą. Nie tylko z policji kryminalnej. Równie dobrze mógł to być ktoś z hotelu. O Spinelli mogę powiedzieć jedno, to łapówkarz. Grace milczał przez chwilę. Jasne, że mógł go powiadomić ktoś z hotelu. Portier dostający co jakiś czas w łapę za powiadamianie reporterów gazety. Może tak właśnie było, ale Spinella zawsze znajdował się we właściwym miejscu o właściwym czasie. Za często. Musiał mieć kogoś w środku. − Gdzie są obecnie rodzice Revere'a? − Z Bellą Moy i urzędnikiem biura koronera. Nie byli uradowani tym, że ciało nie zostanie natychmiast wydane. Decyzja należy do koronera. Obrona może zażądać ponownej sekcji. − Co to za ludzie? − spytał Grace.

− Ojciec jest odrażający, choć wydaje się całkiem wrażliwy. Był bardzo wstrząśnięty. Matka to istna trucizna. Z drugiej strony zidentyfikowała martwego syna, nie? To niezbyt dobra sytuacja, żeby kogoś osądzać, więc kto wie? Zapewniam cię jednak, że ta babka nosi spodnie. Powiedziałbym, że to pieprzona królowa z piekła rodem. Wolałbym nie mieć z nimi na pieńku. Grace jechał na zachód autostradą A27. Po prawej stronie minął kampus uniwersytetu w Susseksie. Skręcił w lewo, do Falmer, mijając po prawej uniwersytet w Brighton, do którego uczęszczał zabity chłopak, oraz imponującą bryłę American Express Community Stadium, do którego miała się wkrótce przeprowadzić miejscowa drużyna piłkarska – Albion. Zaczął lubić tę budowlę, kiedy jeszcze ją budowano, choć nie należał do fanów piłki. − Pamiętasz słowa, których użył Spinella w ogłoszeniu o nagrodzie? Dostrzegasz w nich coś złowrogiego? W tym, że babka chce zapłacić za informacje, które pomogą w ustaleniu tożsamości kierowcy furgonetki zamiast w jego zatrzymaniu i skazaniu? Jego pytanie spotkało się z milczącą odpowiedzią. Grace zdał sobie sprawę, że połączenie zostało przerwane. Pochylił się i ponownie wprowadził numer Bransona. Kiedy Glenn odebrał, Grace opowiedział mu o tym, co zmartwiło zastępcę szefa. − Co miał na myśli, mówiąc, że coś się może nie udać? − zaciekawił się Branson. − Nie wiem − odparł zgodnie z prawdą Grace. − Myślę, że wielu ludzi dostaje drżączki na samą myśl o mafii. Szef jest pod presją, chce uwolnić Brighton od historycznego dziedzictwa kurortu opanowanego przez światek przestępczy. Pewnie chce, żeby nie eksponować nadmiernie wątków związanych z mafią. − Sądziłem, że nowojorska mafia została zdziesiątkowana.

− Nie są tak potężni jak kiedyś, ale nadal utrzymują się w grze. Musimy szybko odnaleźć kierowcę białej furgonetki i wsadzić go do pudła. W ten sposób zapanujemy nad sytuacją. − Miałeś na myśli areszt prewencyjny, szefie? − Obejrzałeś zbyt wiele filmów o mafii − odrzekł Grace. − Puszczasz wodze fantazji. − Sto tysięcy dolców − powiedział Branson, naśladując sposób mówienia Marlona Brando. − Ktoś nie oprze się takiej pokusie. − Zamknij się − mruknął Grace, choć pomyślał, że Branson zapewne ma rację.

30 Lou Revere nie lubił, gdy jego żona za dużo piła, a w ciągu ostatnich lat, kiedy trójka ich dzieci dorosła i opuściła dom, Fernanda niemal co wieczór zaglądała do kieliszka. Stało się normą, że około dwudziestej łaziła chwiejnym krokiem po domu. Im bardziej była wstawiona, tym bardziej się wściekała. Potrafiła obwiniać Lou niemal o wszystko, co jej przyszło do łba. O wszystko, z czego nie była zadowolona. Darła się, bo telewizor wisiał za wysoko i od zadzierania głowy bolała ją szyja. Wrzeszczała, bo Lou zostawiał ubrania do golfa na podłodze w łazience. Ale większość gniewnych tyrad miała związek z ich najmłodszym synem, Tonym, na którego punkcie dostała bzika. Szczególnie od kiedy chłopak zamieszkał z tą angielską miernotą. − Gdybyś był mężczyzną − darła się na niego − postawiłbyś się i zmusił go do ukończenia nauki w Stanach! Ojciec nigdy by nie pozwolił, żeby jego syn wyjechał za granicę! Lou wzruszał ramionami i mówił: − Teraz jest inaczej. Trzeba pozwalać dzieciom robić to, na co mają ochotę. Tony to bystry chłopak. Jest mężczyzną i potrzebuje niezależności. Też za nim tęsknię, ale cieszę się z jego samodzielności. − Cieszysz się, że zostawił rodzinę?! − wrzeszczała. − Moją

rodzinę?! Miała rację. Choć Lou nie odważyłby się tego powiedzieć, prywatnie miał nadzieję, że chłopak wyrwie się ze szponów rodziny Giordino. Żałował, że sam się na to nie zdobył, ale teraz było już na to za późno. Sam podjął taką decyzję. Miał dobre życie i więcej forsy, niż mógł zamarzyć. Zgoda, pieniądze to nie wszystko, a jego szmal był brudny, czasem zbrukany krwią. Ale taki już był ten świat. Lou mimo wszystko kochał żonę. Był dumny z jej wyglądu, z wystawnych bankietów, które organizowała. W łóżku nadal potrafiła zaszaleć, jeśli wcześniej nie popadła w pijackie zamroczenie. Poza tym kontakty żony nie zaszkodziły jego karierze. Lou Revere rozpoczynał jako księgowy z dyplomem Harvardu. Chociaż miał kontakty z rywalizującą z Giordinem rodziną mafijną z Nowego Jorku, nie zamierzał się wiązać z przestępczym światem. Wszystko się zmieniło, kiedy na balu charytatywnym poznał Fernandę. Był wówczas szczupły i przystojny, a ona wyjątkowo go lubiła, bo umiał ją rozweselić i miał w sobie coś, co przypominało Fernandzie głęboką wewnętrzną siłę jej ojca. Sal Giordino był pod dużym wrażeniem strategicznego umysłu Lou i od jakiegoś czasu zabiegał, żeby Revere wstąpił do jego mafijnej rodziny. Pragnąc dla córki tego, co najlepsze, zrozumiał, że osiągnie to, pomagając facetowi, którego chciała poślubić. Może chłopak okaże się użyteczny także dla niego. W ciągu pięciu lat Lou Revere stał się głównym doradcą finansowym mafijnej rodziny Giordino, biorąc na siebie odpowiedzialność za pranie setek milionów dolarów z handlu narkotykami, prostytucji i handlu podrabianą markową odzieżą. W ciągu następnych dwudziestu lat mądrze inwestował forsę w legalne przedsięwzięcia, z których największym sukcesem okazało się imperium utylizacji odpadków, swoim zasięgiem obejmujące całe Stany Zjednoczone aż do granicy z Kanadą, a także

dystrybucja filmów pornograficznych. Inwestował również w nieruchomości, głównie zamorskie, na takich wschodzących rynkach jak Chiny, Rumunia, Polska i Tajlandia. W tym okresie Lou Revere sprytnie zabezpieczał własne interesy i interesy najbliższej rodziny. Kiedy Sala Giordino skazano za unikanie płacenia podatków, Lou nie tknięto. Bliski współpracownik Giordina, stojąc w obliczu utraty majątku, poszedł na układ z prokuratorami i przez trzy miesiące dostarczał dowodów przeciwko capo. W rezultacie to, co zaczęło się jako epokowe postępowanie podatkowe, doprowadziło do postawienia Giordina przed sądem pod zarzutem spisku i morderstwa. Miał zgnić w pudle, ale nawet gdyby starego potwora to obeszło, za nic by się nie przyznał. Kiedy jakiś reporter spytał go, jak się czuje na myśl, że już nigdy nie wyjdzie na wolność, ryknął: − Trzeba gdzieś wykorkować! Teraz też była wstawiona. Załoga gulfstreama, ochrzaniona za zaniedbania podczas lotu do Anglii, zaopatrzyła barek w wódkę Grey Goose i sok żurawinowy na drogę powrotną do domu, zadbała też o jedzenie, którego Fernanda nie tknęła. Pod koniec trwającego siedem godzin lotu opróżniła jedną butelkę i zaczęła się dobierać do drugiej. Nadal trzymała w dłoni szklankę, kiedy samolot wylądował na pasie Republic Airport w East Farmingdale o czternastej piętnaście czasu lokalnego. Lou pomógł jej zejść po krótkim trapie na pas. Była ledwie świadoma tego, co się dzieje. Przeszli pobieżną kontrolę imigracyjną, a piętnaście minut później grzebała już w lodówce z drinkami w tylnej części limuzyny wiozącej ich do pobliskiego domu. − Nie sądzisz, że masz już dość, kochanie? − spytał Lou. − Mój ojciec wiedziałby, co zrobić − wymamrotała w odpowiedzi. − Ale ty nie masz pojęcia, prawda? − Zaczęła niezgrabnie przeglądać ulubione adresy w iPhonie, mrużąc oczy i odczytując nazwiska oraz numery. Po chwili wybrała nazwisko

brata. Była na tyle trzeźwa, żeby się upewnić, czy szyba oddzielająca ich od szofera jest zasunięta, a interkom wyłączony, zanim przytknęła aparat do ucha, czekając na odpowiedź. − Do kogo dzwonisz? − spytał Lou. − Do Ricky'ego. − Przecież już mu powiedziałaś. − Nie dzwonię z wiadomościami. Potrzebuję pomocy. − Przerwała, by po chwili warknąć: − Cholera, głupia poczta głosowa! Ricky, to ja! Oddzwoń! Muszę z tobą pilnie pogadać! − rzuciła do mikrofonu. Lou spojrzał na nią uważnie. − O co chodzi? Jej brat był kanalią. Leniwą, zadowoloną z siebie, paskudną kanalią. Odziedziczył po ojcu brutalność, ale był pozbawiony jego sprytu. Lou, chcąc nie chcąc, musiał go tolerować, ale nigdy nie lubił szwagra. − Powiem ci, o co chodzi − wybełkotała. − O pijaną kobietę za kierownicą, pieprzonego kierowcę furgonetki, który nie raczył się zatrzymać, i kierowcę ciężarówki, który nie powinien był znajdować się na drodze! O to chodzi! − Czego chcesz od Ricky'ego? − Na pewno kogoś zna. − Kogo? Odwróciła się i posłała mu gniewne spojrzenie. − Mój syn nie żyje! Chcę dopaść tę pijaną dziwkę, kierowcę furgonetki i kierowcę ciężarówki, którzy go zabili, rozumiesz?! Chcę, żeby cierpieli!

31 Roy Grace zajrzał do notatek i otworzył spotkanie zespołu

zgromadzonego w sali konferencyjnej Sussex House: − Ósma trzydzieści rano, sobota, dwudziesty czwarty kwietnia. Rozpoczynam szóstą odprawę operacji Skrzypce, dochodzenia w sprawie śmierci Tony'ego Revere. Czwarty dzień śledztwa. To, że odprawę zwołano w weekend, nie miało większego znaczenia. Pierwszy raz od kilku tygodni zespół zajmujący się ciężkimi przestępstwami pracował na okrągło, choć w obecnej dobie finansowych ograniczeń znacznie dokładniej kontrolowano nadgodziny. Na poprzedniej wieczornej odprawie posterunkowy Alec Davies pokazał materiał wideo z punktu przyjmowania zakładów przy Portland Road, w niewielkiej odległości od miejsca wypadku. Obraz był ziarnisty, ale wyraźnie dowodził, że choć niewiele brakowało, nie doszło do zderzenia rowerzysty z audi. Inspektor James Biggs z drogówki dodał, że po drugim przesłuchaniu kobiety kierującej pojazdem, pani Carly Chase, i analizie przeprowadzonej przez zespół kryminalistyków potwierdzono, że nie doszło do zetknięcia obu pojazdów. Co więcej, nie mieli zamiaru stawiać jej innych zarzutów niż prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu. Grace wiedział, że błąd Carly Chase, podobnie jak większości ludzi, polegał na przekonaniu, że alkohol obecny w krwi poprzedniej nocy zniknie do rana. Zawsze go to martwiło u Cleo. Bywało, że przed ciążą sporo piła po pracy. Czasami myślał, że postępowałby podobnie, gdyby miał taką robotę. Liczył na to, że Cleo wróci wczoraj do domu, ale w ostatniej chwili lekarz zdecydował zatrzymać ją w szpitalu dzień dłużej. Grace miał po nią przyjechać dziś po południu. Głównym celem porannego spotkania było ograniczenie strat spowodowanych hojną nagrodą, którą wyznaczyli rodzice zabitego chłopaka. Informacja o stu tysiącach dolarów pojawiła się w nagłówkach wielu ogólnokrajowych dzienników, dostarczając przyczynku kilku teoriom spiskowym. Sugerowano, że Tony

Revere został zamordowany przez gang z Brighton podczas wojny narkotykowej, że była to zemsta rywalizującej rodziny mafijnej albo że chłopak pracował pod przykrywką jako tajny agent CIA. Glenn Branson i Bella Moy ponownie opisali zebranym reakcję rodziców zmarłego. Ustalono, że nic nie wskazuje na to, aby śmierć ich syna mogła być celowa, zaprzeczyli też, by miał jakichś wrogów. Jedynym problemem z rodzicami, dodał sierżant Branson, był ich gniew wywołany tym, że nie mogą zabrać zwłok syna do domu i że nie można wykluczyć kolejnej sekcji. Philip Keay z biura koronera wyjaśnił im, że takie postępowanie może leżeć w ich interesie. Jeśli kierowca furgonetki zostanie odnaleziony i postawiony przed sądem, jego obrońca może być niezadowolony z wyników pierwszej sekcji. W odpowiedzi ojciec Tony'ego Revere stwierdził dosadną angielszczyzną, że nie trzeba żadnego pieprzonego Sherlocka Holmesa, aby ustalić przyczynę śmierć jego syna. Tracy Stocker, opiekun miejsca przestępstwa, podniosła dłoń, a Grace skinął głową, by udzielić jej głosu. − Szefie, Philip Keay i ja wyjaśniliśmy rodzicom Revere'a, że niezależnie od tego, czy zajdzie potrzeba przeprowadzenia drugiej sekcji, koroner nie wyda ciała, dopóki nie otrzyma wyniku testów toksykologicznych. Na wyniki trzeba zaczekać minimum dwa tygodnie, może więcej. Tony Revere jechał po niewłaściwej stronie drogi, co sugeruje, że mógł się znajdować pod wpływem narkotyków lub alkoholu, być może po przebawionej nocy. − Zamówiliśmy pełną analizę toksykologiczną, Roy? − spytał David Howes. Komendant policji, Tom Martinson, dostał rządową wytyczną, by zmniejszyć roczny budżet policji o pięćdziesiąt dwa miliony funtów. Wydział kryminalny otrzymał dyrektywę, by zamawiać w laboratorium jedynie niezbędne badania, bo każde wiązało się z dużymi wydatkami. Koszt przeprowadzenia pełnego badania toksykologicznego wraz z płynami ocznymi przekraczał dwa

tysiące funtów. W normalnych okolicznościach Grace starałby się zaoszczędzić te pieniądze. Rowerzysta popełnił wyraźny błąd. Kobieta kierująca audi znajdowała się pod wpływem alkoholu, ale nie spowodowała wypadku. Kierowca furgonetki przejechał skrzyżowanie na czerwonym świetle, więc gdyby został ujęty, zostałyby mu postawione poważne zarzuty. Kierowca ciężarówki, choć przekroczył dopuszczalną liczbę godzin pracy, nie mógł w żaden sposób uniknąć wypadku. Raport toksykologiczny nie dodałby niczego do znanych faktów, ale mógłby wyjaśnić, dlaczego rowerzysta znajdował się po niewłaściwej stronie drogi, co pewnie miałoby znaczenie dla linii obrony kierowcy. Ale sytuacja nie była normalna. Rodzice zmarłego okazywali gniew, co można było uznać za naturalną reakcję każdego rodzica, ale państwo Revere mogli na tym nie poprzestać. Grace był pewny, że udadzą się wprost do swoich prawników w Nowym Jorku. Tom Martinson był znany z chuchania na zimne. Jeśli rodzice chłopaka wysuną jakieś roszczenia pod adresem kobiety kierującej audi, zbiegłego kierowcy furgonetki lub kierowcy chłodni, firmy ubezpieczeniowe w pierwszej kolejności zgłoszą się do policji, żeby sprawdzić, czy nie można obciążyć winą rowerzysty. Będą zadawali mnóstwo dziwnych pytań, jeśli nie zostaną wykonane staranne testy toksykologiczne. − Tak, Davidzie − odrzekł Grace. − Obawiam się, że to konieczne. − Przedstawił powody członkom zespołu, a następnie zmienił temat. − Być może dzisiejszego ranka doszło do przełomu w śledztwie − ciągnął. − Zidentyfikowano odcisk palca z uszkodzonego zewnętrznego lusterka znalezionego na miejscu wypadku, które zostało oderwane od drzwi forda transita w momencie zderzenia z rowerzystą, a także z innego fragmentu znalezionego wczoraj podczas dalszego przeszukania miejsca wypadku. Wszyscy spojrzeli na nadinspektora. W sali zapadła głucha cisza, ale zaraz przerwała ją melodia przewodnia z Indiany

Jonesa, którą Norman Potting nastawił jako sygnał swojej komórki. Wyłączył aparat i mruknął do Grace'a „przepraszam”. Po niej zaświergotał aparat posterunkowego Daviesa. Ten spojrzał na ekran i go ściszył. − To odcisk palca Ewana Preece'a, trzydziestojednoletniego handlarza narkotyków, wcześniej karanego, który odsiaduje trzy ostatnie tygodnie sześcioletniego wyroku w więzieniu w Ford − oznajmił Grace. − Facet bierze udział w programie rehabilitacji, w dzień pracuje na budowie w Arundell. W środę dwudziestego pierwszego kwietnia, w dzień wypadku, nie wrócił wieczorem do aresztu. Sprawdziliśmy jego nazwisko w rejestrze właścicieli pojazdów w Swansea. Jedynym pojazdem zarejestrowanym na jego nazwisko jest vauxhall astra rocznik tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty czwarty, który został skonfiskowany i złomowany kilka miesięcy temu z powodu nieopłacenia podatku drogowego lub ubezpieczenia… − Znam to nazwisko − przerwał mu Norman Potting. − Ewan Preece. Mały sukinsyn. Przymknąłem go kilka lat temu za kradzież samochodów. Jako nastolatek był jednym z rozrabiaków ze stacji Moulsecoomb. − Co o nim wiesz, Norman? − spytał Grace. − Domyślasz się, gdzie można go znaleźć? Czemu miałby się pakować w kłopoty, skoro do końca odsiadki pozostały mu zaledwie trzy tygodnie? − Wiem, gdzie popytać, szefie. Grace zapisał to w notatniku. − W porządku. Doskonale. Mógłbyś to sprawdzić? Przed spotkaniem rozmawiałem z Lisą Setterington, starszym oficerem z więzienia Ford. Powiedziała, że facet sprawował się wzorowo. Przykładał się, nauczył się kłaść tynki. Powiedziała, że dobrze go zna i że to do niego niepodobne. − Niepodobne do takiego szmaciarza jak Preece?! − prychnął Potting. − Pamiętam go z czasów, gdy miał piętnaście lat.

Pracowałem wówczas jako dzielnicowy. Otrzymał oficjalne ostrzeżenie za zadawanie się z paczką gnojków, którzy zostali zapuszkowani za jeżdżenie kradzionymi wozami. Było mi go żal, więc załatwiłem mu robotę w tartaku Wenban-Smith, ale nigdy nie przyszedł na rozmowę kwalifikacyjną. Zatrzymałem go w nocy, kilka tygodni później, razem z dwoma innymi. Kiedy spytałem, czemu nie poszedł, zasunął mi bajeczkę o tym, że jego rodzina została wyeksmitowana z komunalnego mieszkania. − Potting puknął się palcem w czoło. − Trudno zostać wyeksmitowanym z mieszkania komunalnego, szczególnie jeśli ma się dzieci. Jego rodzice byli szumowinami, chłopak nie miał żadnych szans. Pomyślałem, że może nie jest do końca zepsuty i zrobiło mi się go żal. Założyłem się z nim o dychę, że zanim skończy szesnaście lat, trafi do pudła. Zgodził się. Bella Moy spojrzała na niego z niedowierzaniem. − Postawiłeś własną forsę? Potting skinął głową. − Wiedziałem, że nic nie ryzykuję. Przymknęli go pół roku później za kradzież samochodu. Nie zaskoczyło mnie, że tak skończył. − Ponownie smutno skinął głową. − Zapłacił? − zapytał David Howes. − Dobre sobie! − Potting zaśmiał się. Nagle przerwał im Nick Nicholl. − Szefie, czy nie powinniśmy rozgłosić w Ford wiadomość o nagrodzie? Może ktoś wiedział, co knuje Preece. Więźniowie znają plany kolegów. − Świetny pomysł − odpowiedział Grace. − Pojedź tam, Norman. Sprawdź, czy któryś z więźniów nie zechce z tobą pogadać. − Rozkaz, szefie. Wiem też, gdzie poszukać w Brighton. Taki gość jak Ewan Preece nie jest zdolny do tego, żeby zbyt długo się ukrywać.

− Szczególnie gdy wyznaczono nagrodę stu tysięcy dolarów za jego głowę − dodał Grace.

32 Tooth wstał skoro świt, jak co rano, żeby zdążyć, zanim zrobi się nieznośny upał. Wstał i razem ze wspólnikiem przebiegł standardową dziesięciomilową trasę po jałowych wzgórzach otaczających dom, ubrany w podkoszulek, szorty i adidasy. Kiedy półtorej godziny później wrócił do domu, poćwiczył trochę z ciężarkami w siłowni urządzonej w małym klimatyzowanym pomieszczeniu, a Yossarian czekał cierpliwie na swoje śniadanie. Później wykonał rutynowy zestaw ćwiczeń sztuk walki. Czasami, gdy znajdował się za liniami wroga, używanie broni nie było praktyczne, ale Tooth potrafił załatwić nieprzyjaciela gołymi rękami. Wolał własne dłonie od noża. Gołymi rękoma można było wyrządzić znacznie większą krzywdę, jeśli człowiek wiedział, gdzie nacisnąć. Można było rąbnąć w uszy, oczy albo jądra. Mógł zadać sporo bólu, zanim zabił. Ćwiczył te ruchy na siłowni, przywiązując szczególną wagę do mięśni dłoni. Uderzał worek treningowy dłońmi obciążonymi ciężarkami, a później wykonywał uciski. Może i był mały, ale potrafił zamienić cegłę w proszek uściskiem prawej lub lewej ręki. Kiedy skończył w siłowni, wziął prysznic, rzucił parę psich biszkoptów do miski wspólnika, a następnie otworzył puszkę z psim żarciem, wywalił jej zawartość obok biszkoptów i wyniósł wszystko na balkon. Kilka minut później zjadł śniadanie. Wypił energetyczny napój z proszku rozpuszczonego w wodzie, spoglądając na płaską toń Turtle Bay Cove i łodzie zakotwiczone wzdłuż pontonowego pomostu poniżej baru Shark Bite Sports oraz czytając najnowszy numer „New York Timesa” na swoim kindle'u. Był piękny dzień, niemal jak zawsze tutaj, a prognoza morska była pomyślna. Kiedy on i Yossarian wypłyną w morze na pokładzie „Long Shot”, włączy boczny sonar i zaczną polowanie na

ryby. Cokolwiek złapie, podzieli się ze wspólnikiem. Byli razem w tym pieprzonym życiu, więc troszczyli się o siebie. Kilka miesięcy temu miejscowy menel włamał się do jego mieszkania, kiedy on poszedł na zakupy. Nie było to szczególnie trudne, bo drzwi prowadzące na taras i ogród zostawił otwarte, na wypadek gdyby Yossarian, który lubił spać w mieszkaniu, chciał wyjść, żeby sobie ulżyć. Tooth nie zorientowałby się, że miał gości, gdyby nie cztery odgryzione palce ociekające krwią, które leżały na terakocie obok stołu w jadali. Jego wspólnik zrobił, co do niego należało. Przed udaniem się na ryby Tooth musiał wykonać pewną robotę − mały rytuał odprawiany rano następnego dnia po urodzinach. Życie było proste: trzeba się troszczyć o tych, którzy się troszczą o ciebie. Tooth dbał o swojego wspólnika i swojego colta. Wyciągnął broń z zamykanej szafki, położył na gazecie i zaczął rozbierać na części. Lubił chłodny dotyk metalu. Lubił patrzyć na lufę, spust, szkielet, kurek, celownik i osłonę spustu leżące naprzeciw niego. Lubił świadomość, że ta nieożywiona, pięknie skonstruowana maszyna podejmie za niego decyzję w sprawie życia i śmierci. Umycie rąk od odpowiedzialności było przyjemnym uczuciem. Wylał kroplę oliwy do czyszczenia broni na kawałek szmaty i przesunął nią wzdłuż lufy. Lubił jej woń tak, jak niektórzy faceci lubili zapach dobrego wina. Słyszał, jak eksperci od win gadali w telewizji o aromacie cedrowego drewna, cygar, pieprzu i cynamonu, o agreście i cytrusach. Ten olej miał metaliczny, cierpki zapach, ze szczyptą siemienia lnianego, miedzi i zgniłych jabłek. Był dla Tootha równie wspaniały, jak najprzedniejsze wino. Spędził samotnie wiele godzin na terytorium wroga, z karabinem i pistoletem. Zapach broni i oleju, który sprawiał, że gładko chodziła, działał na niego silniej niż woń najpiękniejszej kobiety. Był to jedyny zapach na świecie, któremu mógł ufać.

Nagle zadzwonił telefon. Spojrzał na czarną nokię leżącą na stole. Na ekranie wyświetlił się numer. Był z Nowego Jorku, ale go nie rozpoznał. Usunął numer, a następnie odczekał kilka chwil, zbierając myśli. Tylko jedna osoba wiedziała, jak się z nim skontaktować. Facet miał numer jego obecnej komórki na kartę. Tooth miał pięć takich telefonów w sejfie. Po wykonaniu jednego telefonu niszczył aparat. Ten środek ostrożności dobrze mu się przysłużył. Facet, który był zastępcą bossa nowojorskiej rodziny mafijnej, rozumiał Tootha, a Tooth rozumiał jego. Wyjął kartę SIM z aparatu i potrzymał nad ogniem zapalniczki, aż uległa stopieniu. Następnie wyciągnął z sejfu kolejny telefon, sprawdził, czy jest ustawiony tak, by nie wyświetlał dzwoniącego numeru, i wprowadził dane. − Tak? − Z drugiej strony niemal natychmiast doleciał męski głos. − Dzwoniłeś przed chwilą. − Powiedziano mi, że możesz pomóc. − Znasz warunki? − Przyjmuję. Kiedy możemy się spotkać? Dziś wieczorem? Tooth szybko obliczył czasy lotu. Znał wszystkie połączenia do Miami i czasy przesiadek w większości stolic, które go obchodziły. Sam wyszykowałby się w ciągu godziny. − Facet, od którego dostałeś ten numer, da ci kolejny. Zadzwoń o osiemnastej i podaj adres − powiedział i zakończył rozmowę. Zadzwonił do sprzątaczki, która opiekowała się Yossarianem, kiedy wyjeżdżał w interesach. Następnie dorzucił kilka rzeczy do torby, która zawsze na niego czekała, i zamówił taksówkę. Czekając na samochód, zagadał do wspólnika i dorzucił mu kolejnego psiego biszkopta w kształcie kości.

Yossarian chwycił go w zęby i zniknął zasmucony w ciemnym kącie mieszkania, gdzie miał swoje posłanie. Wiedział, że gdy dostawał dużego biszkopta, przywódca watahy znikał, a to oznaczało, że nie będzie spacerów. Przypominało to jakiś rodzaj kary, ale nie wiedział, czym sobie na nią zasłużył. Rzucił biszkopt na legowisko, lecz nie zaczął go jeść. Wiedział, że będzie miał na to dużo czasu. Kilka minut później usłyszał znajomy dźwięk. Oddalające się kroki i trzask zamykanych drzwi.

33 Krótko po czternastej trzydzieści Roy Grace opuścił swój zespół w Sussex House, mówiąc, że za cztery godziny wróci na odprawę, a następnie pojechał do oddalonego kilka mil domu. Chciał odebrać listy i skontrolować, w jakim stanie się znajduje, bo agent nieruchomości miał jutro kogoś przyprowadzić. Musiał też zadbać o to, by jego złota rybka, Marlon, miała dość jedzenia w pojemniku. Nie ufał Glennowi, który był rozkojarzony z powodu kłopotów małżeńskich i mógł zapomnieć o jego napełnieniu. Było słoneczne popołudnie, a ciepłe powietrze zapowiadało bliskie nadejście lata. Jadąc Church Road i mijając charakterystyczne elementy krajobrazu, poczuł nagły przypływ smutku. Dziesięć lat temu czuł dreszcz podniecenia za każdym razem, gdy jechał tą szeroką ulicą przecinającą dzielnicę mieszkalną, bo wiedział, że za chwilę będzie w domu. W domu, gdzie czekała kobieta, którą tak bardzo kochał. Sandy. Zaczekał na końcu ulicy, aż przejedzie starszy mężczyzna na wózku inwalidzkim z silnikiem, a następnie skręcił w kierunku morza. Po obu stronach drogi stał rząd podobnych domów, bliźniaków z trzema sypialniami, w stylu nieudolnie naśladującym styl Tudorów, z wewnętrznym garażem, małym ogródkiem od frontu i większym z tyłu. Mimo upływu lat niewiele się tu zmieniło z wyjątkiem modeli samochodów i tabliczek „na

sprzedaż”, jak ta należąca do agencji nieruchomości Rand & Co., która tkwiła teraz przed jego domem. Kiedy zwolnił i skręcił na podjazd, pomyślał, że dom jest jak wymarły. W ciągu ostatnich miesięcy starał się usunąć wszystkie pamiątki po Sandy, nawet popakował jej ubrania w kartony i zawiózł do sklepu z używanymi ciuchami, z którego dochód szedł na cele charytatywne. Mimo to nadal wyraźnie wyczuwał jej obecność. Zatrzymał forda przed frontowym garażem, wiedząc, że z drugiej strony stoi stary czarny volkswagen golf oblepiony kurzem, z akumulatorem, który padł dawno temu. Nie miał pojęcia, dlaczego go nie sprzedał, nie wiedział też, jaką wartość przedstawia. Znaleziono go dwadzieścia cztery godziny po zniknięciu Sandy, na parkingu krótkoterminowym południowego terminalu lotniska Gatwick. Może nie zrobił tego, bo nie był pewny, czy nie kryje jakichś śladów kryminalistycznych. A może powód był bardziej sentymentalnej natury? Facet, który napisał, że przeszłość przypomina obcą krainę, miał rację, pomyślał. Choć zmieniło się tu tak niewiele, ten dom i ta ulica stawały się dla niego coraz bardziej obce za każdym razem, gdy do nich powracał. Wysiadłszy z samochodu, ujrzał jeden ze stałych elementów sobotniego krajobrazu ulicy − Noreen Grinstead, sąsiadkę z naprzeciwka. Nerwowa siedemdziesięciokilkuletnia wszystko widząca staruszka, której mąż zmarł kilka lat temu na alzheimera, stała przed domem, w gumowych rękawiczkach, i polerowała swojego starego nissana z takim zapałem, jakby zależało od tego jej życie. Rozejrzała się wokół, zauważyła Grace'a i pomachała mu żałośnie. Ostatnimi czasy musiał się zbierać na odwagę, żeby wejść do środka, bo wspomnienia tak mu dokuczały. Dom był ruiną, kiedy go kupili na wyprzedaży zorganizowanej przez wykonawcę testamentu. Dzięki wyrafinowanemu smakowi i zamiłowaniu do

minimalistycznej sztuki zen Sandy zamieniła tę ruinę w modny nowoczesny dom. Teraz, gdy dom i ogród zen popadły w zapomnienie, zaczął powoli wracać do poprzedniego stanu. Może kupi go jakieś młode małżeństwo pełne szczęścia i marzeń, żeby uczynić go swoim szczególnym miejscem. Niestety na rynku nieruchomości doszło do długiego, gwałtownego załamania i niewiele domów zmieniało właściciela. Szef agencji nieruchomości, Graham Rand, zasugerował, by obniżył cenę, i Grace poszedł za jego radą. Była wiosna, może rynek ożyje i przy odrobinie szczęścia dom zostanie sprzedany. Później, gdy nadejdzie akt zgonu Sandy, będzie mógł ruszyć dalej. Przynajmniej taką miał nadzieję. Ku jego zaskoczeniu listy leżały w schludnej stercie na stole w korytarzu. Z jeszcze większym zdumieniem stwierdził, że pomieszczenie wygląda tak, jakby zostało sprzątnięte. Podobnie jak salon, który Glenn w ciągu ostatnich miesięcy zamienił w wysypisko śmieci. Grace pognał na górę i zajrzał do sypialni zajmowanej przez przyjaciela. Także ten pokój był nieskazitelnie czysty, a łóżko starannie zasłane. Chata wyglądała jak dom na pokaz. Czy było to dzieło Bransona? O dziwo, porządek sprawił, że dom wydał mu się jeszcze bardziej obcy. Jakby duch Sandy powrócił. Zawsze miała obsesję na punkcie porządku. Pojemnik z karmą Marlona był pełen, a ulubieniec Grace'a wyraźnie ucieszył się na jego widok. Kilka razy opłynął szklaną kulę, stanął i zbliżył pyszczek do szyby, otwierając go szeroko i zamykając. Grace'a nie przestawało zdumiewać, że głupie stworzenie nadal żyło. Wygrał Marlona na strzelnicy podczas wyprawy do wesołego miasteczka, całe jedenaście lat temu i do dziś pamiętał radosny okrzyk Sandy. Kiedy wpisał później w Google „złota rybka wesołe miasteczko” i poprosił o radę, dowiedział się, że bardzo ważne jest

zapewnienie zwierzakowi towarzystwa. Niestety Marlon pożerał wszystkich potencjalnych towarzyszy, których mu przynosił. Wyjrzał przez okno i przeżył kolejny szok. Trawnik został przystrzyżony. Ciekawe, co strzeliło Bransonowi do głowy? Czyżby tabliczka z napisem „na sprzedaż” tak go spłoszyła, że zrobił porządek, sądząc, że Grace da sobie spokój i nie zechce pozbyć się domu? Spojrzał na zegarek. Dochodziła trzecia, a w szpitalu powiedzieli, że może zabrać Cleo po czwartej, kiedy lekarze skończą obchód. Zaparzył herbatę i zaczął przeglądać listy, głównie korespondencję reklamową. Znalazł też kilka rachunków oraz przypomnienie o konieczności nabycia nalepki za opłacenie podatku drogowego za wyrejestrowaną alfę romeo. Na koniec dotarł do listu adresowanego do pani Sandy Grace. Było to zaproszenie na prywatny pokaz w galerii sztuki w Brighton. Sandy pasjonowała się sztuką nowoczesną. Wrzucił je do kosza, myśląc, że jej nazwisko musi figurować na jakiejś bardzo starej liście adresowej, która od dawna przestała być aktualna. * Dwadzieścia minut później, oddalając się od brzegu w kierunku Kemp Town, nadal zastanawiał się, co skłoniło Glenna Bransona do tak starannego sprzątnięcia domu. Poczucie winy? Później wrócił myślami do opieprzu, który otrzymał od Petera Rigga, bo nadal go to bolało. Nie mógł uwierzyć, że ta dziwka Alison Vosper ostrzegła zastępcę komendanta, iż powinien mieć na niego oko. Dlaczego to zrobiła? W minionym roku miał dobre wyniki. Każde śledztwo, w którym uczestniczył, zakończyło się pomyślnym rezultatem. W porządku, dwaj podejrzani zginęli w samochodzie, a dwaj członkowie jego zespołu, Emma-Jane Boutwood i Glenn Branson, zostali ranni. Może mógł być

ostrożniejszy, ale czy wtedy osiągałby takie wyniki? Nawet jeśli zastępca szefa policji nie miał do niego pełnego zaufania, wiedział, że może liczyć na wsparcie komendanta Jacka Skerritta, szefa policji kryminalnej. Do licha, czy nie zrobił wrażenia na zastępcy, rozwiązując zagadkę seryjnego gwałciciela, która sięgała dwunastu lat wstecz? Wrócił myślami do obecnej sprawy. Ewan Preece, kierowca furgonetki, która odjechała z miejsca wypadku. Nie było pewności, że faktycznie siedział za kółkiem, choć na lusterku znajdowały się jego odciski palców. Ale nie wrócił tamtej nocy do więzienia w Ford, co wskazywało na jego winę. Stosując zasadę brzytwy Ockhama, którą Grace zawsze interpretował w duchu, że najprostsza i najbardziej oczywista odpowiedź jest zwykle prawdziwa, był przekonany, że Preece okaże się tym, którego poszukiwali. Równie pewne było to, że facet zostanie szybko schwytany. Jego twarz była znana połowie policjantów z Brighton, mundurowym i tajniakom z kryminalnej, a Grace wielokrotnie widywał jego policyjne zdjęcie na tablicach poszukiwanych wiszących na posterunkach. Jeśli policja pierwsza go nie dopadnie, z pewnością zrobi to ktoś inny, żeby zgarnąć forsę. Przy odrobinie szczęścia zapuszkują go w ciągu kilku dni – zapuszkują i dowiedzą się, czemu czmychnął. Pewnie dlatego, pomyślał, że w środę o dziewiątej rano powinien pracować na budowie w pobliżu więzienia, zamiast prowadzić furgonetkę w Brighton, dwadzieścia mil dalej. Z pewnością przewoził jakiś nielegalny towar. Jeśli zdołają skłonić Preece'a do mówienia, powinien zamknąć dochodzenie do końca następnego tygodnia i zdobyć parę punktów u Petera Rigga. Wszystko wyglądało całkiem prosto. Niestety Roy Grace nie wiedział, jak brutalny obrót przybierze

ta sprawa.

34 Przed rondem naprzeciw Palace Pier, które zdaniem konserwatywnie myślącego Roya Grace'a zostało błędnie przemianowane na Molo w Brighton, utworzył się długi zator. Kiedy wolno przedzierał się naprzód, zauważył parę pchającą wózek miejską promenadą. Przyłapał się na tym, że obserwuje ich z dużym zaciekawieniem. Zdał sobie sprawę, że coś w jego życiu się zmieniło. Nigdy, nawet w najmniejszym stopniu, nie interesowały go małe dzieci. Jednak w ostatnich tygodniach, niezależnie od części miasta, w której się akurat znajdował, nagle przyłapywał się na tym, że patrzy na niemowlęta w wózku. Kilka dni temu, kupując kanapkę w supermarkecie ASDA naprzeciw biura, wdał się w niedorzeczną rozmowę z rodzicami niemowlaka w wózku, jakby we troje byli członkami jakiegoś ekskluzywnego klubu. Teraz, gdy silnik chodził na wolnych obrotach, a w BBC Radio Sussex leciała stara piosenka Kinksów, przyłapał się na tym, że rozgląda się za wózkami. Kilka wieczorów temu, zanim Cleo poszła do szpitala, spędzili dużo czasu na szukaniu ich w Internecie, a następnie sporządzili krótką listę pojazdów, które by się nadały. Cleo skłaniała się ku tym, z którymi mogłaby biegać. Uważała, że to pomoże jej wzmocnić więź z dzieckiem, bo praca zawodowa nie będzie im pozwalała na spędzanie ze sobą zbyt wiele czasu. Jedna z książek o ciąży, które wspólnie przeczytali, ostrzegała, że jeśli matka pozostaje w domu, rozwijając relację z dzieckiem, a ojciec pracuje, stają mu się coraz bardziej obcy. Po drugiej stronie ulicy dostrzegł biegnącego mężczyznę w jego wieku z dzieckiem w wózku marki Mountain Buggy Swift. Później zauważył biegnącą kobietę z jednym z ich ulubionych

wózków iCandy Apple Jogger. Po nim pojawił się kolejny wózek, który zwrócił uwagę Grace'a, bo nazywał się Graco Cleo. Po przeciwnej stronie promenady ukazała się samotna kobieta, pchająca pojazd, który spodobał się im najbardziej ze wszystkich − niestety był również najdroższy − Bugaboo Gecko. Na szczęście pieniądze nie stanowiły problemu. Cleo powiedziała, że jej rodzice chcą sprezentować im wózek. W zwykłych okolicznościach Grace upierałby się, że sam zapłaci, bo tak został wychowany, ale podliczył wszystko i odkrył, że niemowlak strasznie drogo kosztuje. Jakby tego było mało, wydatki wydawały się nie mieć końca. Zaczęło się od przekształcenia wolnego pomieszczenia w domu Cleo w pokój dla dziecka. Doradzono im, żeby go pomalować znacznie wcześniej, aby opary farby nie zaszkodziły niemowlęciu. Później Cleo zażyczyła sobie cyfrowy przyrząd monitorujący stan dziecka, żeby mogli słyszeć jego oddech. Po nim przyszła kolej na kosz do noszenia dziecka, żeby maluch miał gdzie spać podczas pierwszych miesięcy. Do tego dekoracje pokoju i ubranka, których jeszcze nie kupili, bo nie znali jego płci. Dziwne, że nie mogli tego ustalić. Podczas rozmów używali formy ono. Żadne nie chciało tego wiedzieć, choć Cleo kilka raz napomknęła, że według niej to chłopiec, bo dziecko jest ułożone wysoko, a ona ma ochotę raczej na kwaśne niż słodkie rzeczy, a po tym babki odgadywały płeć. Grace'owi było to obojętne. Zależało mu tylko na tym, żeby dziecko było zdrowe i, co ważniejsze, żeby Cleo nic się nie stało. Czytał, że czasami, gdy sytuacja przybierze zły obrót, ojciec musi dokonać wyboru między życiem dziecka i matki. Nie miałby z tym problemu. Zawsze uratowałby Cleo. Na promenadzie pojawił się wózek Ziko Herbie, a po nim Phil & Teds Dash, Mountain Buggy i Mothercare Mychoice. Pomyślał, że to smutne, iż w tak krótkim czasie zdobył encyklopedyczną

wiedzę na temat wózków dziecięcych. Z zadumy wyrwał go dzwonek telefonu. Zgłosił się Norman Potting. − Szefie, mam dla ciebie dobrą i… niezbyt dobrą wiadomość, ale kończy mi się bateria w moim blackberry. − Mów. W odpowiedzi usłyszał milczenie.

35 Ktoś zostawił „Münchner Merkur” na blacie długiego drewnianego stołu na kozłach, przy którym siedziała samotnie nad jeziorem Seehaus w Englischer Garten. „Merkur” był jedną z dwóch lokalnych gazet wychodzących w Monachium. Na pierwszej stronie widniało zdjęcie dużego srebrnego autobusu leżącego na boku oraz pogiętej barierki autostrady. Wokół stali ratownicy w pomarańczowych kombinezonach, a na noszach widać było fragment ciała krwawiącej ofiary. Nagłówek, który przetłumaczyła w myślach na angielski, brzmiał: siedem ofiar śmiertelnych wypadku autobusu na autostradzie. Chociaż mówiła teraz płynnie po niemiecku, nadal myślała po angielsku. Pewnego dnia odkryła, że nawet śni w tym języku. Była ciekawa, czy kiedykolwiek się to zmieni. Miała w sobie niemiecką krew. Jej dziadek ze strony matki pochodził z małego miasteczka niedaleko Monachium, a ona z każdym dniem nabierała przekonania, że Bawaria jest jej duchową ojczyzną. Kochała to miasto. Englischer Garten był jej ulubionym miejscem. Jeśli mogła, przychodziła tu w każdy sobotni ranek. Tego kwietniowego dnia słońce prażyło bardzo intensywnie, ale na szczęście od strony jeziora wiał słaby wiaterek.

Chociaż miała na sobie lekki strój składający się z T-shirta, szortów do biegania z lycry i adidasów, ciężko dyszała po przebiegnięciu dystansu dziesięciu kilometrów. Z ochotą wypiła pół butelki chłodnej wody mineralnej, którą kupiła w automacie. Później siedziała nieruchomo, wdychając słodki zapach traw, wody jeziora, drzew i czystego świeżego powietrza. Nagle poczuła woń papierosa. Zapach ten jak zawsze wywołał falę smutku − wspomnienie mężczyzny, którego kiedyś tak bardzo kochała. Pociągnęła kolejny łyk wody i sięgnęła po gazetę, którą ktoś najwyraźniej celowo pozostawił. Choć była dopiero jedenasta, w parku panował gwar. Ludzie siedzieli przy ogrodowych stolikach nad kuflem piwa. Niektórzy byli turystami, ale dostrzegła także wielu 4 miejscowych. Większość miała przed sobą mass piwa, ciesząc się początkiem weekendu, ale niektórzy, jak ona, pili wodę lub colę. Kilku ludzi wiosłowało na jeziorze albo pływało rowerem wodnym. Przez chwilę patrzyła na kaczkę, za którą wokół porośniętej drzewami wyspy płynął rządek małych brązowych kaczątek. Nagle dostrzegła kobietę uprawiającą nordic walking. Szła wprost ku niej pełna determinacji, ubrana w jasnoczerwoną lycrę, zaciskając zęby i odpychając się kijkami od ziemi. Zostaw mnie w spokoju, nie naruszaj mojej prywatnej przestrzeni, pomyślała, opierając łokcie na stole i posyłając jej gniewne spojrzenie. Podziałało. Kobieta skręciła i usiadła przy stole kawałek dalej. W takich chwilach pragnęła samotności. Czasami zdarzały się bezcenne chwile, kiedy udawało się ją znaleźć. Jedną z rzeczy, które uważała za najdroższe, było sobotnie bieganie. Miała niewiele czasu i wiele spraw do przemyślenia. Nowi przełożeni co tydzień zmuszali ją do refleksji. W tym tygodniu usłyszała: „Zanim

zaczniesz wypatrywać nowych horyzontów, musisz mieć odwagę, by stracić z oczu brzeg”. Czy nie zrobiła tego dziesięć lat temu? Kolejny powiew niosący woń papierosa sprawił, że poczuła nagły skurcz serca. Miała zły dzień i równie zły tydzień. Zwątpiła we wszystko. Czuła się samotna, ponura, pozbawiona wiary w siebie. Miała trzydzieści siedem lat. Była sama. Za sobą miała dwa nieudane związki, a przed sobą? W obecnej chwili nie miała niczego. Przenikliwy stary niemiecki filozof Nietzsche powiedział, że jeśli długo będziesz wpatrywać się w otchłań, otchłań zacznie wpatrywać się ciebie. Rozumiała, co miał na myśli. Aby odegnać złe myśli, zaczęła czytać doniesienie o wypadku autobusowym. Wszyscy pasażerowie byli członkami chrześcijańskiej wspólnoty z Kolonii. Siedmiu zginęło, dwudziestu trzech zostało ciężko rannych. Ciekawe, co myśleli teraz o Bogu. Nagle poczuła ukłucie winy i odwróciła kartkę. Ujrzała zdjęcie rowerzysty uciekającego policji i kolejne doniesienie o wypadku drogowym. Tym razem na boku leżał volkswagen passat. Na kolejnej stronie zamieszczono artykuł o zamknięciu fabryki, ale nie zwrócił jej uwagi. Nie zwróciła jej również fotografia szkolnej drużyny piłkarskiej. Spojrzała na kolejną stronę i zamarła. Wpatrywała się w słowa, nie mogąc uwierzyć własnym oczom, tłumacząc je na angielski we własnej głowie. Przeczytała cały tekst, a później zrobiła to ponownie. Przeczytała i zaczęła na niego patrzyć, jakby zamieniła się w słup soli. Ogłoszenie było niezbyt duże. Szerokości kolumny i długości kilku centymetrów. Treść brzmiała: SANDRA (SANDY)

CHRISTINA GRACE Żona Roya Jacka Grace'a zamieszkałego w Hove, w mieście Brighton i Hove, East Sussex, Anglia. Zaginęła dziesięć lat temu, uważana za zmarłą. Ostatnio widziano ją w Hove, East Sussex. Pięć stóp siedem cali wzrostu (170 centymetrów), szczupłej budowy ciała. Gdy widziano ją ostatni raz, miała włosy sięgające ramion. Jeśli nikt nie dostarczy firmie Edwards and Edwards sp. z o.o., na adres podany niżej, dowodów, że nadal żyje, zostanie oficjalnie uznana za zmarłą. Wpatrywała się w tekst i czytała raz po raz na nowo. I znowu.

36 Wiesz, czego nie mogę się doczekać? − spytała Cleo. − Na co mam nieodpartą ochotę? − Na dziki seks? − spytał z nadzieją w głosie Roy, uśmiechając się kącikiem ust. Jechali samochodem do domu, a Cleo wyglądała teraz znacznie lepiej. Jej twarz odzyskała dawną barwę i promienny blask. Wydawała się piękniejsza niż kiedykolwiek. Odpoczynek w szpitalu wyraźnie jej pomógł. Przesunęła kusząco palcem w górę uda. − Teraz? Zatrzymał samochód na światłach przy Edward Street, niemal pod posterunkiem przy John Street, potocznie nazywanym komisariatem w Brighton. − Nie jest to najlepsze miejsce. − Dziki seks byłby niezły − rzuciła, nie przestając prowokacyjnie gładzić uda. − Zaryzykuję urażenie twojego ego i powiem, że istnieje coś, czego moje ciało pożąda w tej chwili jeszcze bardziej, nadinspektorze Grace. − Cóż to może być?

− Coś, czego nie mogę dostać. Duży kawałek sera brie i lampka czerwonego wina! − Wspaniale! Mam rywalizować z serem o twoje uczucia? − Nie masz szans. Z serem nie wygrasz. − Może powinienem cię odwieźć do szpitala? Pochyliła się i pocałowała go w policzek. Później, gdy światło zamieniło się na zielone, przysunęła palce jeszcze wyżej i powiedziała: − Nie zrozum mnie źle. Ruszył, udając naburmuszonego. − Zaaresztuję każdy kawałek cholernego brie w tym mieście. − Wspaniale! Zapakuj je wszystkie do zamrażarki, a gdy dziecko się urodzi, pożrę cały zapas. Obiecuję! Skręcając na południe w Grang Parade, zmieniając pas na prawy i mijając Royal Pavilion, Grace poczuł nagły przypływ euforii. Po wszystkich obawach o Cleo i ich dziecko, które nie dawały mu spokoju przez ostatnie dni, sytuacja znowu wróciła do normy. Cleo dobrze się czuła, odzyskała pogodny nastrój. Ich dziecko było zdrowe. Opieprz zastępcy komendanta wydał się nagle drobiazgiem pozbawionym znaczenia. Drobny oszust Ewan Preece, który kierował furgonetką, zostanie ujęty w ciągu paru najbliższych dni, jeśli nie godzin, co udobrucha Rigga. Jedyna osoba, która się teraz naprawdę liczyła, siedziała obok niego. − Ależ ja cię kocham. − Westchnął. − Naprawdę? − Taak. − Jesteś pewny? Chociaż mam duży brzuch i wolę brie od ciebie? − Lubię twój duży brzuszek. Powiem więcej, uwielbiam.

Nagle ujęła jego lewą dłoń i położyła na swoim brzuchu. Poczuł, że w środku coś się poruszyło, coś małego, ale silnego. Gardło ścisnęło mu się z radości. − Dziecko? − Kopie! Jest szczęśliwe, że wraca do domu! − Wow! Cleo puściła jego rękę i odgarnęła włosy z czoła. Grace zatrzymał wóz przed Pavilion. − Tęskniłeś za mną? − spytała. − Cały czas. − Kłamca. − Naprawdę. − Zapaliło się zielone światło i przejechali skrzyżowanie, a następnie zawrócili na Old Steine. − Szukałem na Google wózków i imion dla dziecka. − Też się nad tym zastanawiałam − odpowiedziała. − I? − Jeśli to dziewczynka, choć nie sądzę, żeby tak było, to podobają mi się imiona Amelia, Tilly lub Freya. − A jeśli to chłopak? − Jak chłopak, to Jack. Po twoim ojcu. − Słowo? Skinęła głową. Nagle odezwał się jego telefon. Uniósł przepraszająco palec i wcisnął przycisk urządzenia głośnomówiącego. Znowu Norman Potting. − Przepraszam, szefie, ale bateria mi się kończy. Pomyślałem, że powinieneś wiedzieć… Znowu cisza. − Co? − spytał Grace. Okazało się, że mówi w próżnię.

Zadzwonił do dyspozytora i zapytał, czy Potting nie zostawił jakiejś wiadomości, ale Nick Nicholl, który odebrał, odpowiedział, że nikt nie miał nim kontaktu. Grace poinformował, że przyjedzie na wieczorną odprawę i przerwał połączenie. Cleo spojrzała na niego prowokacyjnie. − W takim razie dziki seks, prawda? Szybki numerek? − Trudna sprawa. Twardy ser − odrzekł. − Miękkie przenoszą listeriozę. − Pocałowała go ponownie. − Ale twardy dobrze brzmi.

37 Straciła ochotę na bieganie, nabrała na alkohol. Kiedy zjawiła się kelnerka, zamówiła mass piwa. Cały litr. Później ponownie wbiła wzrok w treść ogłoszenia zamieszczonego na łamach „Münchner Merkur”. Poczuła, jak narasta w niej ślepa furia. Jakoś musiała nad nią zapanować. Była to jedna z rzeczy, których się uczyła – sztuka panowania nad gniewem. Teraz szło jej to znacznie lepiej, ale musiała się mocno skoncentrować, wrócić myślami do miejsca, w którym się znajdowała, zanim wpadła we wściekłość. Do numeru „Münchner Merkur”, który leżał na stole. Zamknęła gazetę i odsunęła ją od siebie, uspokajając się odrobinę. Z trudem. Mogła wybuchnąć furią w każdej chwili, a na to nie mogła sobie pozwolić. Wiedziała o tym. Nie mogła pozwolić, żeby gniew zwyciężył. Gniew zdominował zbyt dużą część jej życia, a jego panowanie nie było ani dobre, ani mądre. Stłum go, pomyślała. Zgaś, jak płomień zapałki na wietrze. Pozwól, żeby się wypalił. Obserwuj, jak gaśnie. Nieco uspokojona, ponownie otworzyła gazetę i spojrzała na ostatnią stronę. Na szczegóły u dołu szpalty. Był tam adres pocztowy, e-mail i numer telefonu.

Dlaczego? Jakie to ma znaczenie, pomyślała, uspokoiwszy się jeszcze bardziej. Śledziła jego losy, szczególnie w ostatnich lata, gdy „Argus”, lokalna gazeta Sussexu, zaczęła wychodzić w Internecie. Gdy chodziło o zajmującego coraz wyższe stanowiska funkcjonariusza policji, było to stosunkowo łatwe. Często wymieniano go w wiadomościach w związku z prowadzonymi dochodzeniami. Robił to, co kochał – był gliniarzem. Fatalny mąż i świetny glina. Żona była zawsze na drugim miejscu. Niektóre się z tym godziły. Niektóre same pracowały w policji, więc rozumiały, ale ona nie chciała takiego życia. A przynajmniej tak jej się wydawało. Teraz, gdy w samotności przeżywała kolejny dzień, nie była już taka pewna podjętej decyzji, a przeczytane ogłoszenie wstrząsnęło nią bardziej, niż przypuszczała. Uznana za zmarłą? Ja? To doskonałe rozwiązanie, nadinspektorze Royu Grasie, szefie sekcji poważnych przestępstw policji w Susseksie. Tak, śledziłam cię. Podążałam kilka kroków za tobą niczym duch, który cię prześladuje. Idealne rozwiązanie dla kogoś z taką pasją do pracy. Twój ojciec dochrapał się ledwie stopnia sierżanta, a ty już zaszedłeś wyżej niż w najśmielszych marzeniach − a przynajmniej tych, o których mi powiedziałeś. Jak wysoko zajdziesz? Jak wysoko byś chciał? Na sam szczyt? Tam, gdzie rzekomo nigdy nie chciałbyś się znaleźć? Jesteś szczęśliwy? Pamiętasz nasze rozmowy o szczęściu? Pamiętasz tamtą noc, kiedy upiliśmy się w barze w Browns i powiedziałeś, że można mieć w życiu szczęśliwe chwile, ale tylko idiota mógłby być szczęśliwy ustawicznie? Miałeś rację.

Otworzyła gazetę i jeszcze raz przeczytała ogłoszenie. Poczuła, że gniew ponownie w niej zabulgotał. Milcząca furia. Ogień, który musiała stłumić. Była to jedna z pierwszych rzeczy, których się o sobie nauczyła. O gniewie, który był dla niej takim wielkim problemem. Dali jej mantrę, którą miała sobie powtarzać. Powtarzać raz po raz. Przypomniała sobie jej słowa i wypowiedziała bezgłośnie. W życiu nie chodzi o czekanie na burze, które nadejdą, ale o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu. Zaczęła ją powtarzać i ponownie powoli się uspokoiła.

38 Tony Case, starszy oficer pomocniczy z komendy policji kryminalnej, zadzwonił do Roya Grace'a wczesnym popołudniem, mówiąc, że dochodzenie w Sussex House zakończyło się szybciej, niż oczekiwali, co oznaczało, że MIR-1 − pierwsze centrum kryzysowe − jest wolne. Case, z którym Grace'owi zawsze dobrze się układało, wiedział, że w tej sali nadinspektor lubi prowadzić swoje śledztwa. Kiedy szedł na odprawę o osiemnastej trzydzieści w sali MIR1, odezwała się jego komórka. Stanął w korytarzu, przed rysunkiem na ścianie − białą płachtą przypiętą do czerwonej tablicy − z napisem OCENA MIEJSCA POPEŁNIENIA PRZESTĘPSTWA. Dzwonił Kevin Spinella. − Nadinspektorze, nie znalazłby pan dla mnie sekundy? − Nie mam nanosekundy. Obawiam się, że nie mam pikosekundy, a nawet femtosekundy. − Ha, ha! Niezłe! Jedna biliardowa część sekundy. Nawet tyle pan nie znajdzie? − Wie pan, co to femtosekunda? − spytał z lekkim zdziwieniem

Grace. − Wiem, że nanosekuda do jedna miliardowa część sekundy, a pikosekunda to jedna trylionowa. Taak, wiem, co to femtosekunda. Grace usłyszał, że facet żuje gumę. Jak zawsze. Brzmiało to tak, jak odgłos końskich kopyt mlaszczących w błocie. − Nie wiedziałem, że jest pan fizykiem. − Cóż, życie jest pełne niespodzianek, prawda? Ma pan czas, żeby porozmawiać o operacji Skrzypce? − Właśnie idę na spotkanie. − To o osiemnastej trzydzieści? Grace z trudem opanował gniew. Skąd gnojek wszystko wiedział? − Tak. Pewnie znasz plan lepiej ode mnie. − Ewan Preece, wasz główny podejrzany… − zaczął Spinella, ignorując przytyk. Grace milczał chwilę, czując, że w głowie mu wiruje. Skąd Spinella o tym wiedział? Jakim sposobem? Zdał sobie sprawę, że przeciek mógł mieć wiele źródeł, poczynając od więzienia w Ford. Niczego by się nie dowiedział, nawet gdyby tam zadzwonił. − Na obecnym etapie śledztwa nie mamy głównego podejrzanego − rzekł, myśląc gorączkowo o tym, jak wykorzystać Spinellę w śledztwie. − Chcemy przesłuchać Ewana Preece'a, żeby wyeliminować go z kręgu podejrzanych − powiedział, chcąc uzyskać trochę czasu. − I umieścić pod kluczem w więzieniu Ford? Nie zastanawiał się pan, czemu ktoś, komu do końca odsiadki pozostały trzy tygodnie, miałby uciekać z pudła? Grace ponownie odpowiedział po namyśle. Sam się nad tym

zastanawiał. Starał się znaleźć w skórze Preece'a, choć było to trudne, bo sposób myślenia recydywisty zależał od okoliczności, w których ten się znajdował. Jednak tylko idiota uciekałby trzy tygodnie przed zakończeniem odsiadki, chyba że miał naprawdę dobry powód. Mogła być nim zazdrość albo wyjątkowy interes do zrobienia. A może znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie? Kierował furgonetką w Brighton, kiedy powinien pracować na budowie w Arundel? − Jestem pewien, że sto tysięcy dolarów nagrody pomoże wam odnaleźć kierowcę furgonetki − podjął Spinella. − Mieliście jakieś telefony? Właściwie było ich podejrzanie niewiele, co zdumiało Grace'a. Zwykle nagroda powodowała, że zgłaszali się różni wariaci i cwaniacy. − Tak − skłamał. − Jesteśmy zadowoleni z odzewu społeczeństwa. Czekamy na sprawdzenie kilku wątków, które mogą nas doprowadzić do poszukiwanego dzięki tej ogromnej nagrodzie. − Mogę to opublikować? − Tak. Grace skończył rozmowę, wchodząc do sali MIR-1. Jak zawsze podczas poważnego dochodzenia jakiś dowcipniś powiesił zabawny obrazek z drugiej strony drzwi. Tego dnia był szczególnie dobry − przedstawiał mężczyznę w fedorze i płaszczu przeciwdeszczowym z postawionym kołnierzem, ściskającego futerał skrzypiec i palącego olbrzymią cygaretkę. Dwa centra kryzysowe w Sussex House, MIR-1 i MIR-2, stanowiły główny ośrodek nerwowy ważnych policyjnych śledztw. Oprócz umieszczonych wysoko matowych szyb, co zapobiegało zajrzeniu do środka, sala MIR-1 była przestronna, widna, dobrze oświetlona i emanowała dobrą energią. Było to ulubione pomieszczenie Grace'a w całej komendzie. W

innych częściach Sussex House brakowało mu chaotycznego gwaru policyjnej sali dochodzeń, do którego przywykł, ale tutaj czuł się niczym w elektrowni. Pomieszczenie miało kształt litery L, podzielone na trzy duże sekcje robocze składające się z długiego wygiętego stołu, przy którym mogło usiąść osiem osób, oraz kilka dużych białych tablic. Na jednej z nich, opatrzonej napisem operacja Skrzypce, inspektor Biggs z drogówki zaznaczył pojazdy uczestniczące w wypadku. Na innej naszkicowano drzewo genealogiczne rodziny Tony'ego Revere, a także nazwisko i najbliższą rodzinę jego dziewczyny. Na trzeciej znajdowała się lista nazwisk i telefonów głównych świadków zdarzenia. W sali panowała atmosfera koncentracji, przerywana ciągłymi dzwonkami telefonów, które członkowie poszerzającego się zespołu Grace'a odbierali na chybił trafił. Zauważył Normana Pottinga siedzącego przy telefonie, notującego podczas prowadzenia rozmowy. Nie miał okazji zamienić z nim słowa od czasu dwóch nieudanych prób podjętych w samochodzie. Usiadł przy pustym biurku i rozłożył notatki. − W porządku − zaczął, gdy Potting skończył rozmowę. Podniósł głos, by zwrócić uwagę zebranych. − Jest osiemnasta trzydzieści, sobota, dwudziesty czwarty kwietnia. Rozpoczynam siódmą odprawę operacji Skrzypce, śledztwa w sprawie śmierci Tony'ego Revere. − Spojrzał na opiekunkę miejsca przestępstwa. − Mamy coś nowego, Tracy? Nagle gruchnęła jakaś muzyka. Zakłopotany posterunkowy Alec Davies szybko wyłączył telefon. − Tak, szefie − odpowiedziała Stocker. − Na podstawie numeru seryjnego bocznego lusterka potwierdziliśmy, że była to furgonetka marki Ford. Montowano takie w modelach rocznik dwa tysiące sześć. Zważywszy na czas i miejsce, w którym znaleziono części

lusterka, można przyjąć, że należało do naszego podejrzanego forda transita. − Wskazała rysunek. − Do pojazdu pierwszego. − Czy wiadomo, ile tego wyprodukowano w dwa tysiące szóstym? − zapytała Emma-Jane Boutwood. − Tak − odrzekła Stocker. − W dwa tysiące szóstym roku w Wielkiej Brytanii sprzedano pięćdziesiąt siedem tysięcy czterysta trzydzieści cztery furgonetki Ford Transit. W tym dziewięćdziesiąt trzy procent białych, co daje pięćdziesiąt trzy tysiące czterysta dziesięć furgonetek pasujących do naszego opisu. − Uśmiechnęła się cierpko. Sierżant Paul Wood z zespołu do badania wypadków drogowych powiedział: − Może warto by się skontaktować z warsztatami naprawczymi i sprawdzić, czy ktoś nie przyjechał transitem, żeby naprawić prawe lusterko. Lusterka często się psują. Grace skinął głową i zapisał. − Też o tym pomyślałem, ale facet musiałby być głupcem, gdyby tak szybko pojechał do naprawy. Przypuszczalnie gdzieś go ukrył. − Ewan Preece nie wygląda na specjalnego bystrzachę. − Zlecę to zadanie zewnętrznej grupie dochodzeniowej. Może da się wprowadzić do niej paru dzielnicowych. − Odwrócił się do Pottinga. − Norman, masz najświeższe wiadomości z więzienia w Ford? Potting wydął wargi zanim odpowiedział. − Tak, szefie − oznajmił w końcu z charakterystycznym wiejskim akcentem. Grace pomyślał, że w innych czasach facet mógłby być sierżantem w jakimś prowincjonalnym miasteczku. Potting mówił wolno i metodycznie, spoglądając z ukosa do notatnika. Co jakiś czas mrużył oczy, by odczytać własne pismo.

− Przesłuchałem starszego oficera więziennego, Lisę Setterington, tę samą, z którą pan rozmawiał, szefie − zaczął. Grace skinął głową. − Potwierdziła, że Preece był wzorowym więźniem i chciał wrócić na dobrą drogę. Przerwało mu parsknięcie kilku funkcjonariuszy, którzy mieli z nim wcześniej do czynienia. − Jeśli był wzorowym więźniem − spytała sarkastycznie Bella Moy − czemu w środę prowadził furgonetkę dwadzieścia pięć mil od miejsca, w którym powinien się znajdować? − Właśnie − przytaknął Potting. − Wzorowi więźniowie nie uciekają z więzienia − dodała cierpko. − Masz rację, Bello. Nie robią tego − przyznał z wyższością Potting, jakby rozmawiał z dzieckiem. Grace spojrzał na nich znużony, zastanawiając się, czy rozpoczną kolejną z regularnych potyczek. − Mam również dobrą wiadomość − ciągnął dalej Potting. − Tak jak oczekiwaliśmy, wiadomość o nagrodzie rozeszła się w więzieniu. Do naczelnika zgłosiło się kilku osadzonych, którzy mieli kontakt z Preece'em i domyślają się, o co mogło chodzić. Mam sześć adresów i nazwisk, od których można zacząć. − Dobra robota, Norman − pochwalił go Grace. Potting pozwolił sobie na przelotny triumfalny uśmiech, pociągnął łyk herbaty i kontynuował: − Jest też zła wiadomość. Ewan Preece miał przyjaciela w więzieniu Ford, innego osadzonego. Przesiedzieli razem wiele lat. − Zajrzał do notatek. − Warren Tulley miał podobną historię jak Ewan. Trzymali się blisko. Naczelnik załatwił mi rozmowę z Tulleyem. Ktoś poszedł, żeby go przyprowadzić, ale znaleziono go

martwego w celi. Facet się powiesił. Zebrani umilkli, zastanawiając się nad jego słowami. Grace od razu pomyślał, że Spinella jeszcze o tym nie wiedział. − W jakiej był sytuacji? − spytał posterunkowy David Howes. − Zostały mu dwa miesiące odsiadki − powiedział Potting. − Miał żonę i trójkę dzieci. Nic nie wskazuje na małżeńskie problemy. Lisa Setterington znała także jego. Zapewniła, że czekał na wyjście z więzienia, żeby móc spędzać czas z dziećmi. − Nie miał powodu, żeby ze sobą skończyć? − zapytał Howes, były więzienny oficer łącznikowy. − Nic na to nie wskazuje − odrzekł Potting. − To tylko domysły − ciągnął dalej Howes − ale czy to możliwe, że Warren Tulley wiedział, gdzie znaleźć Preece'a? − Wzruszył ramionami. − Może dlatego zginął? − zapytał Grace. − Może to nie było samobójstwo? − Władze więzienia wszczęły oddzielne śledztwo, ściśle współpracują z sekcją poważnych przestępstw rejonu zachodniego − dodał Potting. − Uważają tę sprawę za dziwnie przypadkową. − Czy w Ford trudno się powiesić? − zapytał Glenn Branson. − Łatwiej niż w większości więzień. Wszyscy osadzeni mają prywatne pokoje, jak w motelu − odpowiedziała Potting. − Ponieważ jest to zakład otwarty, mają znacznie więcej swobody niż w więzieniach o ostrzejszym rygorze. Gdybyś chciał się powiesić, mógłbyś to zrobić bez trudu. − Pewnie równie łatwo dałoby się powiesić kogoś innego − powiedział Howes. Zapadło długie niezręczne milczenie. − Sto tysięcy dolarów to wielka pokusa dla kogoś w pudle − przyznał Glenn.

− Dla każdego − poprawił go Nick Nicholl. − Wystarczy, żeby zabić − zauważył ponuro Howes. Posterunkowy Alec Davies podniósł dłoń. − Proszę pana, może to, co powiem wyda się oczywiste… − zaczął nieśmiało. − Skoro Warren Tulley wiedział, gdzie przebywa Preece, i ktoś go sprzątnął, zrobił to z tylko z jednego powodu. On również wiedział, gdzie jest Preece.

39 Fernanda Revere balansowała niespokojnie na krawędzi zielonej kanapy. W jednej ręce trzymała szklankę, a w drugiej papierosa, co kilka sekund nerwowo strząsając popiół do kryształowej popielniczki. Później z nagłym prychnięciem odłożyła papierosa, wyciągnęła komórkę i spojrzała na ekran. Na dworze szalała zawierucha. Wiatr i burza smagały Atlantyk, wydmy, nadmorską trawę i krzewy. Słyszała krople deszczu uderzające o szyby i mimo zamkniętych okien czuła lodowaty powiew. Tego wieczoru ogromny salon z balkonem dla orkiestry, eleganckimi meblami i ścianami ozdobionymi gobelinami przypominał mauzoleum. Ogień trzaskał w kominku, ale nie czuła jego ciepła. W telewizji pokazywano mecz. Nowojorscy Giganci grali z jakąś drużyną, na którą jej brat co chwila pokrzykiwał. Fernanda miał gdzieś futbol. Głupia gra dla facetów. − Czemu ci durni Anglicy się nie odzywają? − zapytała, spoglądając na telefon, jakby chciała go zmusić, żeby zadzwonił. − Mamy środek nocy, kochanie − przypomniał jej mąż, spoglądając na zegarek. − U nich jest pięć godzin później. Dochodzi pierwsza w nocy. − Co z tego?! − Zaciągnęła się gniewnie kolejny raz i wydmuchnęła dym. − Gdzie jest ten wasz facet? Kiedy się wreszcie pokaże? Jesteś pewny, że przyjedzie? Masz pewność, Ricky?

Spojrzała podejrzliwie na brata, który siedział naprzeciw niej, obracając w palcach szklaneczkę whisky i ćmiąc cygaro przypominające duże dildo. Lou, ubrany w kraciasty sweterek naciągnięty na koszulkę polo, spodnie khaki i buty żeglarskie spojrzał na Ricky'ego, którego twarz nagle stwardniała. − Pokaże się, prawda? − zapytał. − Można mu wierzyć? Znasz gościa? − Jest wiarygodny. To jeden z najlepszych w branży. Jedzie samochodem. Zjawi się tu lada chwila. Ricky podniósł brązową kopertę, którą przygotował, i jeszcze raz sprawdził zawartość. Po chwili odłożył ją, wyraźnie usatysfakcjonowany i ponownie skupił się na grze. Czterdziestoletni Ricky Giordino wyglądał na Włocha jak jego ojciec, choć brakowało mu surowych rysów twarzy staruszka. Jego buźka była lekko pucołowata jak u dziecka, z bliznami po ospie. Lśniła od łoju z powodu wrodzonego problemu z gruczołami potowymi. Czarne włosy były uczesany w czub, a usta nieco zniekształcone z powodu operacji zajęczej wargi, którą przeszedł w dzieciństwie. Miał na sobie gruby czarny rozpinany sweter z metalowymi guzikami. Obszerne niebieskie dżinsy skrywające pistolet, który stale nosił w kaburze na łydce, dopełniały czarne buty za kostkę. Do tej pory był kawalerem, ku rozczarowaniu ich matki. Miał w odwodzie całe stado bezmózgich laluń, ale tej nocy przyszedł sam, co było jego szczególnym sposobem okazania szacunku. − Pracowałeś z facetem? − spytała Fernanda. − Ktoś mi go polecił − odrzekł Ricky wyraźnie zadowolony z siebie. − Współpracownik. Jest też dodatkowa premia. Facet zna miasto. To ichnie Brighton. Wykonywał tam zlecenie. Zrobi, co zechcesz. − Mam nadzieję. Chcę, że cierpieli. Powiedziałeś mu?

− Nie trzeba. On wie. − Ricky wydmuchnął obłok dymu. − Rozmawiałaś z mamą? Jak się czuje? − A jak sądzisz?! − Fernanda dopiła koktajl morska bryza, wstała i chwiejnym krokiem ruszyła w kierunku kredensu z alkoholami. Ricky skupił uwagę na meczu. Chwilę później skoczył w fotelu, potrząsając pięścią i rozsypując popiół wokół siebie. − Kurwa! − krzyknął. − Co oni wyprawiają?! Kiedy usiadł, z holu doleciał przenikliwy dźwięk gongu. Ricky ponownie skoczył na nogi. − To on! − Mannie go wpuści − powiedział Lou. * Tooth siedział na tylnej kanapie lincolna town cara, ubrany swobodnie, choć elegancko, w sportową kurtkę, koszulę z rozpiętym kołnierzykiem, spodnie khaki i brązowe skórzane mokasyny − ubranie, w którym mógłby pokazać się wszędzie bez wywoływania uniesienia brwi. Na siedzeniu obok leżała brązowa podręczna torba. Szofer chciał ją umieścić w bagażniku, kiedy odebrał go z lotniska Kennedy'ego, ale Tooth nie spuszczał jej z oczu ani na chwilę. Nigdy nie oddał jej z bagażem głównym, tylko zabierał ze sobą do kabiny samolotu. W torbie znajdowała się czysta bielizna, zapasowa koszula, spodnie, buty, laptop, cztery telefony komórkowe, trzy zapasowe paszporty oraz różne podrobione dokumenty ukryte w wydrążonych książkach w broszurowej oprawie. Tooth nigdy nie podróżował z bronią, jeśli pominąć obezwładniający 3-chinuklidynobenzylan − w skrócie BZ − zakamuflowany jako dwa dezodoranty, umieszczone w jego kosmetyczce. Ryzyko nie było tego warte. Najlepszą broń miał na

końcu własnych ramion. Swoje dłonie. W świetle reflektorów obserwował otwierającą się wysoką szarą elektryczną bramę. Deszcz zadudnił o dach. Jechali, dopóki nie dostrzegł przed sobą zarysu pretensjonalnej nowoczesnej rezydencji. Podczas drogi szofer nie odezwał się ani słowem, co doskonale odpowiadało Toothowi. Nie lubił gadać z obcymi. Teraz kierowca odezwał się drugi raz od czasu, gdy zapytał Tootha o nazwisko w hali przylotów na lotnisku. − Jesteśmy na miejscu. Tooth nie odpowiedział. Przecież widział. Szofer otworzył tylne drzwi i Tooth wysiadł z torbą na deszcz. Kiedy dotarli na werandę, drzwi otworzyła nerwowa filipińska służąca w uniformie. Niemal natychmiast stanął za nią facet z ponurą gębą i wydatnym brzuchem, ubrany w elegancki czarny rozpinany sweter, dżinsy i czarne buty. W ręku trzymał wielkie cygaro. W pierwszej chwili Tooth pomyślał, że cygaro to dobry znak, bo oznaczało, że będzie mógł zapalić. Wszedł do środka i stanął w ogromnym korytarzu o szarej kamiennej posadzce. Przed nim pięły się w górę szerokie spiralne schody. Zauważył bogato zdobione lustra i duże dziwaczne malowidła, które nie miały dla niego żadnego sensu. Tooth nie zajmował się sztuką. Facet wyciągnął mięsiste łapsko z lśniącymi sygnetami na paluchach. − Pan Tooth? Ricky Giordino. Miał pan przyjemną podróż? Tooth przelotnie uścisnął oślizgłą dłoń, jak najszybciej cofając swoją, jakby dotknął rozkładającego się gryzonia. Nie lubił uścisku dłoni. Dłonie przenosiły zarazki. − W porządku.

− Podać panu drinka? Whisky? Wódkę? Lampkę wina? Mamy wszystko. − Nie piję w robocie. Ricky się rozpromienił. − Jeszcze nie zacząłeś. − Powiedziałem, że nie piję w robocie. Z twarzy Ricky'ego zniknął uśmiech, pozostawiając po sobie zakłopotany grymas. − W porządku. Może wody? − Piłem w samochodzie. − Świetnie. Wspaniale. − Ricky spojrzał na cygaro i pociągnął parę razy, żeby nie zgasło. − Może coś do zjedzenia? − Jadłem w samolocie. − Pewnie nic szczególnego, dają teraz gówniane żarcie, co? − Było w porządku. Po pięciu turach, czasem odbywanych samotnie, gdy był zdany na własne siły za liniami wroga i jadł chrząszcze, gryzonie i jagody, czasami wiele dni, wszystko, co dostał na talerzu albo w misce, było w porządku. Nigdy nie przepadał za wyrafinowanym jedzeniem. − W takim razie do rzeczy. Wszystko jest gotowe. Chce pan zostawić torbę? − Nie. − Rozumiem. Proszę za mną. Tooth ruszył za nim, nie wypuszczając torby z rąk. Minęli korytarz z zabytkowym antykiem, na którym stały chińskie wazy, oraz salon podobny do sali w domu angielskiego barona, który oglądał na jakimś filmie dawno temu. Na kanapie siedziała zdzira w granatowej aksamitnej sukience, paląc

papierosa. Obok stała popielniczka pełna petów. Z boku przycupnął jakiś palant, patrząc, jak banda pieprzonych idiotów gra w futbol amerykański. Ryzykuję życie, poświęcam wszystko, żeby takie dupki mogły siedzieć w swoich eleganckich domach, z wyszukanymi telefonami, obserwując na ekranie wielkiego telewizora, jak jacyś kretyni latają za piłką? Ricky zniknął w pokoju i wrócił niemal natychmiast z brązową kopertą. Zaprowadził Tootha do holu, a następnie powiódł go schodami w dół do piwnicy. U dołu schodów wisiał abstrakcyjny obraz wysokości Tootha, pokryty czymś, co przypominało fotografie dziwacznych twarzy. Jego oczy błysnęły umiarkowanym zainteresowaniem. − To coś wyjątkowego − powiedział facet. − Obraz Santlofera, jednego z przyszłych wielkich amerykańskich malarzy współczesnych. Teraz zapłacisz za niego parę tysięcy, ale za dziesięć będzie wart milion. Rodzina Revere to wielcy mecenasi sztuki. To jedna z rzeczy, którymi zajmują się moja siostra i szwagier. Poszukują talentów. Trzeba wspierać sztukę, kumasz? Słyszałeś o mecenasach sztuki? Obraz skojarzył się Toothowi z jednym z tych krzywych zwierciadeł, jakie mają w wesołych miasteczkach. Wszedł za facetem do ogromnej sali bilardowej, w której stół niemal niknął na wzorzystym dywanie. W kącie znajdował się bar ze skórzanymi stołkami i zaopatrzona w wina lodówka o szklanych drzwiach. Facet ponownie zaciągnął się cygarem i wydmuchnął dym, aż jego twarz osłonił gęsty szary obłok. − Moja siostra jest wkurzona. Straciła najmłodszego syna. Był jej ulubieńcem. Powinieneś o tym wiedzieć. Tooth nie odpowiedział. − Grasz w bilard? − spytał. Tooth wzruszył ramionami.

− Może w kręgle? Skinął, żeby poszedł za nim. Znaleźli się w kolejnym pomieszczeniu. Tym razem Tooth był pod wrażeniem. Miał przed sobą podziemny tor z dziesięcioma kręglami. Tor był tylko jeden, o wypolerowanej drewnianej podłodze. Nieskazitelny. Kule stały w rynnie. Na ścianie wzdłuż toru naklejono tapetę stwarzającą iluzję rzędów półek wypełnionych książkami. − Grasz w kręgle? Zamiast odpowiedzieć, Tooth wybrał kulę i ujął ją w palce, wkładając kciuk w otwór. Następnie przykucnął i zbadał, czy wszystkie białe i lśniące kręgle są na miejscu. − Śmiało − zachęcił go tamten. − Zabaw się! Tooth nie miał odpowiednich butów, więc podbiegł ostrożnie i posłał kulę. W ciszy panującej w piwnicy zadudniła niczym daleki grzmot. Trafiła pierwszy z kręgli dokładnie tam gdzie celował, lekko z boku. Efekt był piorunujący. Runęła cała dziesiątka. − Świetny rzut! Muszę przyznać, że całkiem nieźle! Ponownie zaciągnął się cygarem, wciągając policzki i wydmuchując ciężki kłąb dymu. Nacisnął guzik, obserwując, jak mechaniczne urządzenie unosi kręgle i ustawia je na miejscu. Tooth wsunął rękę do kieszeni, wyciągnął paczkę lucky strike'ów i zapalił jednego. Kiedy tylko się zaciągnął, facet wyrwał mu go z ust i zgasił w onyksowej popielniczce za plecami. − Dopiero co zapaliłem… − powiedział Tooth. − Nie chcę, żeby ten tani chłam skaził woń mojej hawany. − Nie palę cygar. − Tu się nie pali papierosów! − Spojrzał wyzywająco na Tootha. − Babka na górze paliła papierosa. − Jesteś na dole, ze mną. Będziemy robili interesy po mojemu

albo wcale. Nie jestem pewien, czy twoja postawa mi się podoba, panie Tooth. Tooth miał ochotę sprzątnąć faceta. Byłoby to łatwe i zajęłoby zaledwie kilka sekund, ale oferta wydawała się atrakcyjna. Ostatnio nie zasypywano go propozycjami. Nawet bez oglądania domu wiedział, że ta rodzina jest zamożna. Niezła fucha. Lepiej jej nie zmarnować. Podniósł kolejną kulę, obrócił ją w dłoni i potoczył, ponownie zwalając dziesięć kręgli. − Dobry jesteś − przyznał niechętnie tamten. Tooth nie zareagował. − Byłeś w tym ich mieście w Anglii? W Brighton? Jak Brighton Beach w Nowym Jorku, nie? − Nie przypominam sobie. − Wykonałeś robotę dla mojego kuzyna. Sprzątnąłeś kapitana estońskiego statku w miejscowym porcie, bo dorabiał sobie na boku, przewożąc prochy. − Nie pamiętam − powtórzył mgliście. − Sześć lat temu. Mój kuzyn powiedział, że jesteś dobry. Nigdy nie znaleźli ciała − dodał, kiwając głową z aprobatą. Tooth wzruszył ramionami. − Oto umowa. W tej kopercie znajdziesz nazwiska i wszystko, co o nich wiemy. Siostra jest gotowa zapłacić milion dolarów, połowę teraz, połowę po robocie. Chce, żeby każde z nich cierpiało, porządnie. To twoja specjalność, nie? − Jakiego rodzaju cierpienia masz na myśli? − Krążą plotki, że skopiowałeś numer Icemana ze szczurami. To prawda? − Nigdy nikogo nie kopiuję. Icemanowi zapłacono za to, żeby pewien człowiek cierpiał.

Klient chciał dowodu. Iceman owinął nagiego gościa mocną taśmą, pozostawiając na wierzchu jedynie oczy, wargi i genitalia, a następnie zostawił go w podziemnej jaskini z gromadą wygłodzonych szczurów i kamerą wideo. Później klient mógł obejrzeć, jak szczury zżerają faceta, poczynając od odsłoniętych części. − Dobrze. Siostra ceni kreatywność. Umowa stoi? − Cała forsa z góry − odparł Tooth. − Nie negocjuję warunków. − Wiesz, z kim gadasz? Tooth, który był niższy od Ricky'ego dobre sześć cali, spojrzał mu twardo w oczy. − Wiem, a ty? − Wytrząsnął z paczki kolejnego papierosa i wetknął go do ust. − Masz ogień? Ricky Giordino spojrzał na niego ze zdumieniem. − Widzę, że masz jaja. − Ponownie nacisnął guzik, żeby kręgle powróciły na miejsce. − Skąd mam wiedzieć, że wykonasz robotę? Że sprzątniesz całą trójkę? Tooth sięgnął po kolejną kulę. Ustawił się, podbiegł kawałek, przykucnął i posłał kulę. Dziesięć kręgli ponownie upadło na ziemię. Wsunął dłoń do kieszeni i wyciągnął plastikową zapalniczkę, a następnie uniósł ją wysoko, jakby go prowokował. Ricky Giordino go zaskoczył, wyciągając złotego dunhilla, otwierając zapalniczkę i przystawiając płomień do papierosa. − Myślę, że świetnie się rozumiemy. Tooth przyjął ogień, ale nie odpowiedział. Nie płacili mu, żeby rozumiał.

40 P ewny siebie, odnoszący sukcesy, czuły i wrażliwy mężczyzna, 46 lat, lubiący rocka i muzykę klasyczną, belgijskie czekoladki i sztukę przetrwania w buszu, ceniący prawość i lojalność. Pozna inteligentną, serdeczną kobietę w wielu 40-50

lat, żeby dzielić z nią życie. Sztukę przetrwania w buszu? Carly siedziała skulona na kanapie z kieliszkiem czerwonego wina Rioja w dłoni, czekając na następny odcinek Top Gear, który miał się zacząć lada moment. Wokół niej leżały rozrzucone niedzielne dodatki. Był to jej pierwszy drink od czasu wypadku. Bardzo go potrzebowała, bo znajdowała się w paskudnym dołku. Przed nią leżał numer „Sunday Timesa”, na który czekała co tydzień, otwarty na kolumnie randkowej zatytułowanej „Spotkania”. Jak zwykle nie szukała „pana odpowiedniego”, ale kogoś, kto od biedy by uszedł, z kim mogłaby się zabawić. Sztuka przetrwania w buszu? Co to, u licha, mogło znaczyć? Z długiego doświadczenia wiedziała, że wiele sformułowań w ogłoszeniach miało jakiś podtekst. Co faceta kręciło? Chodzenie nago po dworze? Powrót do natury? Strzelanie z łuku do dzikiej zwierzyny? Pozostałe rzeczy brzmiały w porządku, ale sztuka przetrwania w buszu? Piękne dzięki. Może dałaby mu szansę, gdyby napisał „skamieniałości” albo „archeologia”, co przemawiało do wyobraźni Tylera. Wyobraziła sobie brodatego dziwaka gramolącego się ze starego land-rovera w kapeluszu Davy'ego Crocketta i przepasce z trawy. Wiedziała, że już nic jej nie zaskoczy. Od dawna z nikim nie spała. Od ostatniej łóżkowej katastrofy minął prawie rok, a wcześniej był tylko jeden raz. Wszystkie randki okazały się pieprzoną katastrofą, z Prestonem Dave'em na końcu długiej listy. Facet przesłał jej trzy wiadomości w weekend, ale wszystkie usunęła. Boże, minęło pięć lat, a ona nadal tęskniła za Kesem. Jej klienci często wspominali, że czują się pewnie, bo jest taka twarda. W rzeczywistości, a dziś wiedziała o tym lepiej niż kiedykolwiek, wcale taka nie była. Po prostu przed nimi grała. Wkładała maskę. Roboczą maskę Carly Chase. Gdyby naprawdę

była twarda, umiałaby zostawić sprawy klientów w biurze, wracając codziennie do domu. A niejednokrotnie nie potrafiła tego zrobić. Nawet Kes zwracał jej uwagę, że zbytnio się przejmuje klientami. Zdarzało się, że ją to przygniatało, jak nieznośny ciężar. Nic nie mogła na to poradzić. Dobre małżeństwo, a ich z pewnością takie było, dawało człowiekowi niezwykłą siłę wewnętrzną i poczucie spełnienia. Nieudane związki, z którymi stykała się codziennie, obserwując swoich płaczących klientów, którzy mówili drżącym głosem i podpisywali oświadczenia niepewną ręką, przypominały więzienie. „Argus” zamieszczał codziennie artykuły o wypadku, z wyjątkiem dzisiejszego dnia, bo na szczęście nie ukazywał się w niedzielę. Na przedniej stronie czwartkowego numeru była informacja o stu tysiącach dolarów nagrody ufundowanej przez rodzinę zmarłego za informacje, które pozwolą ustalić tożsamość kierowcy białej furgonetki. Jej fotografię zamieszczono na drugiej stronie: „Adwokat z Brighton aresztowana po wypadku, w którym zginęła jedna osoba”. Mogła się ponownie zobaczyć w piątkowej i wczorajszej gazecie. Przebiła się nawet do prasy krajowej, robiąc wielkie zamieszanie w brukowcach, a także na łamach ostatniego „Sunday Timesa”. Sensacyjny nagłówek głosił, że Tony Revere okazał się wnukiem nowojorskiego mafijnego capo Sala Giordina. Reporterzy wydzwaniali nawet do jej kancelarii, ale za radą Acotta, jej kolegi i obrońcy, nie rozmawiała z nimi. Nie rozmawiała, choć rozpaczliwie pragnęła dowieść… dowieść, że nie spowodowała wypadku ani nie potrąciła rowerzysty. Wszystko, co mogło pójść źle w domu i życiu osobistym, zawaliło się w jednej chwili. Ogarnął ją ciemny obłok. Uczucie, którego zwykle doznawała w poniedziałek, zjawiło się nieproszone dwanaście godzin wcześniej, jak to czyniło, od kiedy sięgała pamięcią, już we wczesnym dzieciństwie.

Od śmierci Kesa niedzielne wieczory stały się jeszcze gorsze. To właśnie o tej porze, pięć lat temu, dwaj policjanci zapukali do jej drzwi. Funkcjonariusze Królewskiej Kanadyjskiej Policji Konnej z Whistler w Kanadzie powiadomili ich o tym za pośrednictwem Interpolu. Poprosili o przekazanie wiadomości, że jej mąż zaginął i jest uważany za zmarłego. Helikopterem poleciał na szczyt góry, a gdy zjeżdżał z niej na nartach, zeszła lawina. Czekała niespokojnie cztery dni, żywiąc mimo wszystko nadzieję, że zdarzy się cud. Aż odnaleźli jego ciało. Często myślała o sprzedaniu domu i przeprowadzeniu się do innej części miasta, ale chciała stworzyć Tylerowi poczucie ciągłości i stabilności. Przyjaciele i matka, którą kochała, poradzili jej, żeby nie podejmowała pochopnych decyzji kilka miesięcy po śmierci Kesa. W ten sposób pozostała tu pięć lat. Z zewnątrz dom nie przedstawiał się szczególnie atrakcyjnie. Budynek z czerwonej cegły, z lat sześćdziesiątych, z podwójnym garażem w piwnicy, niezgrabną przybudówką o brzydkich podwójnych okiennicach zamontowanych przez poprzednich właścicieli, które Carly i Kes planowali usunąć. Oboje uwielbiali ogromny salon z drzwiami wychodzącymi na taras i rozległy ogród położony na stromym wzgórzu. Były tam dwie małe sadzawki, skalniak i altana na szczycie, którą Kes i Tyler uczynili swoim męskim królestwem. Tyler lubił grywać tam na perkusji, a Kes przesiadywał, paląc cygara i dumając. Kes i Tyler byli sobie bliscy jak ojciec i syn, ale też jak kumple. Razem chodzili na mecze, kibicując drużynie Albionu podczas spotkań rozgrywanych w mieście. Latem jeździli na ryby albo grali w krykieta, często też odwiedzali ulubione muzeum Tylera – Muzeum Historii Naturalnej Bootha. Byli sobie tak bliscy, że czasami niemal czuła zazdrość, myśląc, że została wykluczona z ich sekretów. Po śmierci Kesa Tyler przeniósł perkusję do domu i nie

widywała go już w altanie. Chłopak zamknął się w sobie. Starała się, jak mogła, zabierając go na mecze piłki nożnej i krykieta, wypływając łódką na ryby z mariny w Brighton. W nagrodę za swoje trudy nabawiła się paskudnej choroby morskiej. Zbliżyli się do siebie, ale nadal coś ich dzieliło, jakaś przepaść, której nie potrafiła pokonać. Jakby duch ojca zawsze unosił się w pobliżu. Spojrzała na brązową plamę rozlewającą się na tapecie. Dom zaczęła zżerać wilgoć. Rozpadał się. Zamierzała się tym zająć. Planowała zrobić remont generalny albo w końcu się wyprowadzić. Tylko dokąd? Nadal lubiła to miejsce. Lubiła czuć obecność Kesa. Szczególnie w tym salonie. Urządzili go przytulnie, ustawiając dwie duże kanapy przed telewizorem i montując nowoczesny elektryczny kominek z tańczącymi płomieniami. Na gzymsie kominka stały zaproszenia na przyjęcia i śluby oraz inne wydarzenia towarzyskie, na które planowali pójść po jego powrocie z dorocznego wyjazdu na narty z kolegami. Do dziś nie miała serca ich zdjąć. Wiedziała, że wszystko to przypominało życie w zakrzywionej czasoprzestrzeni. Pewnego dnia się przeprowadzi, ale jeszcze nie teraz. Jeszcze nie była gotowa. Po traumatycznych przeżyciach ostatnich dni była na to mniej przygotowana niż kiedykolwiek. Spojrzała na fotografię Kesa na kominku, między zaproszeniami. Stał obok niej na trawie, przed kościołem Wszystkich Świętych w Patcham, w dniu ich ślubu, w czarnym fraku, spodniach w prążki i z cylindrem w dłoni. Wysoki i przystojny, z nieco niesfornymi kruczoczarnymi włosami, promieniował aurą aroganckiej niefrasobliwości. Jeśli się go nie znało. Za tą fasadą, którą konsekwentnie wykorzystywał, by siać spustoszenie na salach sądowych, był uprzejmym i zaskakująco niepewnym człowiekiem.

Pociągnęła kolejny łyk wina i poruszyła dłonią, by rozpędzić smród bąka, którego puścił Otis drzemiący w jej nogach. Normalnie Tyler wbiegłby do pokoju i zwinął się na kanapie obok niej. Był to jego ulubiony program, jeden z niewielu, które wspólnie oglądali. W ten szczególnie ponury, deszczowy wieczór czuła silniejszą potrzebę towarzystwa niż zwykle. − Tyler! − krzyknęła. − Zaczyna się Top Gear! Wołanie obudziło Otisa, który wstał z jej stóp, by nagle postawić uszy i wybiec z salonu, głośno warcząc. Jeremy Clarkson w krzykliwej marynarce i dżinsach luźniejszych niż zwykle mówił o nowym modelu ferrari. Chwyciła pilota i zatrzymała obraz, żeby Tyler niczego nie przeoczył. Chłopak był od kilku dni w dziwnym nastroju, od czasu jej wypadku. Nie wiedziała dlaczego, ale to ją niepokoiło. Jakby obwiniał ją o to, co się stało. Po raz tysięczny od środowego poranka odtworzyła tamte chwile i doszła do identycznej konkluzji: nie można było jej winić. Nawet gdyby telefon nie odwrócił jej uwagi i gdyby zahamowała sekundę wcześniej, rowerzysta i tak wyjechałby na drogę i został potrącony przez furgonetkę. Prawda? Nagle usłyszała szuranie psich łap na kuchennej posadzce, a po nim zajadłe szczekanie Otisa dolatujące z ogrodu. Ciekawe, co zobaczył, pomyślała. Czasami zaglądały do nich mieszkające w mieście lisy. Martwiła się, że pies może w końcu zaatakować równego sobie. Podniosła się, ale gdy weszła do kuchni, pies już wrócił, ciężko dysząc. − Tyler! − zawołała ponownie, nie dostając odpowiedzi. Weszła na górę, mając nadzieję, że syn nie ogląda programu we własnym pokoju. Ku jej zaskoczeniu siedział na krześle przy

biurku, przeglądając zawartość pudełka wspomnień zrobionego dla ojca. Tyler miał niezwykłe marzenia jak na dwunastolatka. Chciał zostać kustoszem muzeum, a konkretnie – kustoszem muzeum historii naturalnej. Można to było wyczuć w jego małej, przypominającej muzeum sypialni, która odzwierciedlała zmieniające się wraz z wiekiem upodobania. Nawet kolorystyka pokoju − jasnoniebieskie ściany i pastelowo zielone drewniane panele oraz barwne chorągiewki krzyżujące się na suficie − nadawały pomieszczeniu ekologiczną atmosferę. Na półkach stały plastikowe rośliny i modele gadów oraz tomy Przygód Tintina i Gwiezdnych wojen, książki o historii naturalnej i paleontologii oraz jedna z typowych dla niego pozycji Naprawdę, ale to naprawdę wielkie pytania. Na ścianach wisiały starannie wybrane fotografie dzikiej przyrody i skamieniałości oraz własnoręczne, podzielone na sekcje rysunki. Jej ulubiony nosił tytuł Marzenie Tylera. Chłopak przedstawił siebie jako obłąkanego profesora ze szkieletem prehistorycznego potwora opatrzonym karteczką „Tylersaurus” oraz rzędem nagryzmolonych mały obiektów z dopiskiem „skamieliny”. U dołu rysunku napisał: „Chcę być specjalistą od skamieniałości, pracować w muzeum historii naturalnej… Mieć największą kolekcję skamielin na świecie i… odkryć dinozaura”. Część ściany poświęcona Tintinowi była starannie wyklejona rysunkami. W muzycznej części pokoju stała perkusja. Na ścianie wisiała gitara oraz samotne bongo. Kornet leżał na półce obok książki Codziennie nowa melodia. − Tyler, zaczął się Top Gear − powiedziała. Chłopak ani drgnął. Siedział w milczeniu, w swoim szarym skafandrze z kapturem, z napisem new york jets na plecach, przed starym pudełkiem po butach, które wypełnił pamiątkami po ojcu. Nie miała pojęcia, jak wpadł na pomysł pudełka wspomnień. Może zapożyczył go z jakiegoś amerykańskiego serialu, pomyślała.

Mimo to pomysł jej się podobał. Tyler odsunął na bok klawiaturę komputerową i mysz, wykładając zawartość pudełka na niewielką powierzchnię pomiędzy lampą z lawy, teleskopem, mikroskopem i projektorem do slajdów. Zauważyła, że wyciągnął jedwabną chusteczkę w groszki ojca, jego niebieski futerał na okulary, kartę wędkarską, karnet na mecze drużyny Brighton & Hove Albion, pudełko z muszkami na pstrągi oraz mały rysunek przedstawiający ojca jako skrzydlatego anioła przelatującego obok drogowskazu wskazującego niebo. Przeszła ostrożnie obok perkusji i położyła mu dłonie na ramionach. − Co się stało? − spytała delikatnie. Wyjął rybacki nóż ojca, ignorując ją. W tym momencie doleciało gniewne warknięcie Otisa. Sekundę później uderzała psia klapka. Otis było ponownie w ogrodzie, szczekając z furią. Podeszła do okna i ze zdumieniem wyjrzała na zewnątrz. Jeszcze nie zapadły ciemności. Ogród tonął w poświacie bijącej z pobliskich okien. Spojrzała na zbocze porośnięte trawą, a następnie podążyła wzrokiem w kierunku altany za sadzawkami. Otis biegał w kółko, przeraźliwie szczekając. Na co? Niczego nie zauważyła, ale w tej samej chwili przeszedł ją zimny dreszcz. Pies nigdy tak się nie zachowywał. Czyżby w ogrodzie był intruz? Otis przestał szczekać i ponownie obiegł trawnik z nosem przy ziemi, jakby wyczuł trop. Lis, pomyślała. Pewnie to tylko lis. Odwróciła się do Tylera i ze zdumieniem spostrzegła, że chłopak płacze. Uklęknęła obok i go objęła. − Co się stało, kochanie? Powiedz. Zza okularów spojrzały na nią zapłakane oczy. − Boję się. − Czego?

− Boję się po twoim wypadku. Możesz mieć kolejny, prawda? − Spojrzał na nią poważnie. − Nie chcę kolejnego pudełka wspomnień, mamo. Nie chcę go robić dla ciebie. Carly otoczyła go ramionami i przytuliła. − Nigdzie się nie wybieram, rozumiesz? Jesteś na mnie skazany. − Pocałowała go w policzek. Nagle Otis zaczął ponownie szczekać w ogrodzie. Jeszcze gwałtowniej niż wcześniej. Carly wstała i podeszła do okna. Wyjrzała na zewnątrz, czując coraz większy niepokój.

41 Samolot twardo wylądował, uderzając o pas, jakby pilot nie wiedział o jego istnieniu. Wszystkie przedmioty w części kuchennej brzęknęły i zaklekotały, a drzwiczki jednego ze schowków się otworzyły, by po chwili ponownie się zatrzasnąć. Toothowi nie przeszkadzało latanie. Od czasu wojska był szczęśliwy, kiedy mógł wylądować w miejscu, gdzie do niego nie strzelano. Siedział obojętny, przygotowany na hamowanie. Siedział i intensywnie myślał. Przespał na siedząco większą część trwającego sześć i pół godziny lotu z Newark. Przyzwyczaił się do spania w taki sposób, kiedy działał jako strzelec wyborowy. Jeśli było trzeba, mógł całymi dniami tkwić w tym samym miejscu, w tej samej pozycji, załatwiając się do butelki i torebek. Potrafił też zasnąć w dowolnym miejscu o dowolnej porze. Mógłby obciążyć klienta kosztem biletu w klasie biznes, ale wolał anonimowość klasy turystycznej. Załoga zwracała na ciebie uwagę, jeśli leciałeś z przodu maszyny, a on wolał, żeby nikt go nie zapamiętał. Drobny środek ostrożności. Tooth nie zapominał nawet o najdrobniejszych. Z tego samego powodu wyruszył z Newark, zamiast z lotniska Kennedy'ego.

Newark było bardziej dyskretne, a rygory bezpieczeństwa nieco łagodniejsze. Po okienku spływały strużki deszczu. Jego zegarek wskazywał siódmą piętnaście rano czasu brytyjskiego. Zegarek Tootha miał wbudowaną kamerę wideo z soczewką wielkości główki od szpilki ukrytą na tarczy. Dla klientów, którzy chcieli zobaczyć jego robotę. Takich jak obecny. Kobiecy głos odczytał ogłoszenie dla pasażerów podróżujących tranzytem, co go nie dotyczyło. Spojrzał na szare niebo i beton, zieloną trawę i stojące samoloty, znaki i światła na pasie startowym oraz bryły budynków przypominające te na lotnisku Gatwick. Dla Tootha wszystkie cywilne lotniska wyglądały podobnie. Czasami różnił je jedynie kolor trawy. Siedzący obok Amerykanin w okularach ściskał w ręku paszport i wypełnioną kartę przekroczenia granicy. − Twarde lądowanie, co? − powiedział. Tooth go zignorował. Facet próbował nawiązać rozmowę w chwili, gdy usiadł obok ostatniej nocy, ale także wówczas nie zareagował. * Piętnaście minut później funkcjonariusz służb imigracyjnych otworzył brytyjski paszport i spojrzał na zdjęcie Jamesa Johna Robertsona, zeskanował je i oddał bez słowa. Kolejny brytyjski obywatel wracający do domu. Tooth przeszedł bramkę, podążając za znakami do sali odbioru bagażu i wyjścia. Nikt nawet nie spojrzał na szczupłego, drobnego mężczyznę z ogoloną głową, ubranego w czarną sportową kurtkę narzuconą na szarą koszulkę polo i czarne dżinsy oraz czarne buty na grubej zelówce. Ruszył w kierunku zielonego stanowiska odprawy celnej, trzymając w ręku małą torbę podróżną i gruby beżowy anorak.

Sala odprawy celnej była pusta. Przechodząc, dostrzegł dwustronne lustro nad ławami z nierdzewnej stali, gdzie sprawdzano zawartość bagażu. Minął sklepy bezcłowe i wszedł do hali przylotów. Nagle znalazł się w morzu przejętych twarzy, przed ścianą kartek z nazwiskami. Nawykowo przesunął wzrokiem po twarzach, ale nie dostrzegł nikogo znajomego, nikogo, kto by się mu przypatrywał, niczego, czym musiałby się przejmować. Podszedł do kontuaru wypożyczalni samochodów Avis. Kobieta sprawdziła jego rezerwację. − Zamówił pan małego sedana? Ciemnego, z automatyczną skrzynią biegów? Czy tak, panie Robertson? − Tak. − Naśladowanie angielskiego akcentu dobrze mu wychodziło. − Chciałby pan coś lepszego? − Gdybym chciał lepszy wóz, pewnie bym go zamówił − odrzekł obojętnie. Podsunęła mu druk do podpisania, zanotowała numer jego angielskiego prawa jazdy i oddała dokument wraz z kopertą, na której widniał numer rejestracyjny wypisany dużymi czarnymi literami. − Wszystko gotowe. Oto kluczyki. Czy zwróci pan wóz z pełnym bakiem? Tooth wzruszył ramionami. Jeśli jego plan się powiedzie, nie ujrzą więcej tego wozu. Nie zwracał wypożyczonych samochodów.

42 Brak postępów w ważnym śledztwie zwykle powodował, że początkowy entuzjazm szybko malał. Roy Grace uważał, że jednym z głównych obowiązków starszego oficera jest dbanie o to, aby jego zespół pozostał skupiony i pełen werwy. Należało sprawić, aby ludzie czuli, że robią postępy. Prawdę mówiąc, jeśli nie udało się doprowadzić do szybkiego rozwiązania, wiele dochodzeń w sprawie ciężkich przestępstw

wlokło się w nieskończoność. Toczyły się zbyt wolno dla szefów z Malling House, którzy byli przewrażliwieni na punkcie mediów, swojej powinności wobec społeczeństwa i statystyk kryminalnych. Rzecz jasna podobne odczucia miały rodziny ofiar. Dni szybko zamieniały się w tygodnie, a tygodnie – w miesiące. Nierzadko bywało, że miesiące stawały się latami. Jeden z jego idoli, Arthur Conan Doyle, został kiedyś zapytany, czemu po skończeniu medycyny zajął się pisaniem powieści detektywistycznych. Odpowiedział: „Podstawą każdej trafnej diagnozy medycznej jest precyzyjne i inteligentne rozpoznanie oraz ocena drobnych różnic. Czyż nie wymaga się tego samego od dobrego detektywa?”. Grace rozmyślał o tych słowach, siedząc z członkami swojego zespołu na poniedziałkowej odprawie. Szósty dzień dochodzenia. Ósma trzydzieści rano. Na dworze wilgotny szary ranek. Wewnątrz narastające poczucie frustracji. Norman Potting wyraził to, co czuli wszyscy: − Ewan Preece to kanalia. Do tego tępak. Nie jest wystarczająco bystry, żeby się ukryć… na jakikolwiek okres. Ktoś go przehandluje, jeśli wcześniej nie zostanie zatrzymany przez policję. Sto tysięcy dolarów nagrody… facet nie ma szans. − Chcesz powiedzieć, że powinniśmy zaczekać? Nie ciągnąć tej linii śledztwa? − zaczęła drążyć Bella. Potting wskazał białą tablicę z kółkiem pośrodku, w którym dużymi czerwonymi literami napisano „Ewan Preece” i umieszczono więzienne zdjęcie. Ze zdjęcia spoglądała szczupła twarz młodego mężczyzny. Miał krótkie, nastroszone włosy i gniewny wyraz twarzy, przypominający Grace'owi pysk ryczącego osła, oraz złoty kolczyk w uchu. Z kołem wokół nazwiska stykały się linie połączone z innymi nazwiskami członków rodziny, przyjaciół, wspólników i znajomych. − To jeden z nich! Na pewno wiedzą, gdzie przebywa! Jest tu, w

tym mieście! Zapamiętajcie moje słowa! Grace skinął głową. Gość pokroju Preece'a nie miał znajomych spoza małego światka drobnych przestępców z Brighton i Hove. Przypuszczalnie wspomniane miasta stanowiły granice jego horyzontów. Tym bardziej irytowało, że gnojek zdołał się uchować na wolności całe pięć dni, tak by nikt go nie zauważył. Na kartce z komputerowym wydrukiem przygotowanej przez asystenta Grace miał wypisane cztery wątki śledztwa. 1. Ewan Preece – rodzina, przyjaciele, współpracownicy i znajomi 2. Poszukiwanie furgonetki − naoczni świadkowie i nagrania z kamer telewizji przemysłowej 3. Boczne lusterko forda transita 4. Więzienie w Ford – (patrz 1.) Spojrzał na białą tablicę z drzewem genealogicznym krewnych Preece'a oraz jego siatkę znajomych, którą wspólnie zrekonstruowali. Przesunął wzrok na szczurzą, pokrytą bliznami gębę Preece'a. Była tak pociągła, że wyglądała na wychudzoną. Miał już z nim wcześniej do czynienia, kiedy dwa lata pracował w zespole reagowania, zanim wstąpił do policji kryminalnej. Jak wielu w tym mieście, Preece został wychowany przez samotnego rodzica z niższej warstwy społecznej. Chłopak nie otrzymał właściwego wychowania od swojej beznadziejnej matki. Grace zapamiętał ich spotkanie, kiedy Preece, wówczas czternastolatek, został aresztowany za jeżdżenie cudzymi wozami. Do dziś pamiętał, jak otworzyła mu drzwi z petem w ustach. „Czego ode mnie chcesz? Idę na bingo”. Spojrzał na zmęczoną twarz posterunkowego Daviesa. − Masz coś nowego, Alec? − Tak, szefie − odpowiedział Davies, tłumiąc ziewanie. − Przepraszam, ale całą noc nie zmrużyłem oka. Przeglądaliśmy nagrania z kamer telewizji przemysłowej. Na kilku filmach zarejestrowano samochód odpowiadający

naszej furgonetce. Czas się zgadza. − Czy kamery zdołały zarejestrować numer rejestracyjny? Davies pokręcił głową. − Nie, ale jest kilka całkiem dobrych zdjęć, na których widać, że brakuje lusterka. Pierwsze ze skrzyżowania Carlton Terrace i Old Shoreham Road. Furgonetka jechała na zachód. Nadal poruszała się w tym kierunku, kiedy uchwyciła ją kamera w okolicy skrzyżowania Benfield Way i Old Shoreham Road. Podobnie na materiale utrwalonym w okolicy Trafalgar Road i Apllesham Way. Kiedy widziano ją ostatni raz, jechała na południe w kierunku Southwick. − Są jakieś zdjęcia kierowcy? − spytał Glenn Branson. Davies skinął głową. − Tak, ale nie dość wyraźne, żeby go zidentyfikować. Przekazałem materiał Chrisowi Heaverowi z sekcji obróbki obrazu. Może zdoła go poprawić. − Dobrze − pochwalił go Grace. − Myślę, że mógł się zaszyć gdzieś w środkowym Southwick − powiedział Alec Davies, wstając i podchodząc niepewnie do innej białej tablicy, do której przytwierdzono dużą mapę miasta. − Wyjaśnię dlaczego. Tutaj ostatni raz widziano furgonetkę. − Mówiąc to, wskazał obszar na mapie. − Kamera wideo znajduje się na zewnątrz sklepu monopolowego w pobliżu Southwick Green. Więcej już się nie pokazał. Poleciłem funkcjonariuszom, żeby rozejrzeli się po okolicy. Znaleźli kilka kamer, które z pewnością by go zarejestrowały, gdyby skręcił w kierunku zatoki, zawrócił i ruszył Old Shoreham Road albo pojechał w kierunku dwudziestkisiódemki. − Spojrzał na Grace'a. − Mogłoby to wskazywać, że nadal jest w tym rejonie. − Powiódł palcem wokół

Southwick i Portslade, docierając do północnej granicy zatoki Shoreham. − Dobra robota − powiedział Grace. − Masz rację. Oznacz obszar, zbierz zespół pomocniczy i miejscowych funkcjonariuszy, którzy znają teren, i przeszukajcie ulicę po ulicy. Zapukajcie do drzwi każdego domu, który ma zamykany garaż, i poproście, żeby pozwolono wam zajrzeć do środka. Sprawdźcie, czy w okolicy nie ma garaży albo innych miejsc, w których można ukryć furgonetkę. Poleć swoim ludziom, żeby porozmawiali z ludźmi w okolicy. Może w dniu wypadku ktoś widział podejrzaną furgonetkę. − Tak jest, sir. − Przyda ci się też odrobina odpoczynku. Davies się uśmiechnął. − Zatankowałem kofeinę, sir. Wszystko jest w porządku. Grace przyjrzał mu się uważnie. − Zuch chłopak, ale nie przeciągaj struny. − Rzucił okiem na kolejny punkt listy, odwracając się do sierżanta Paula Wooda z zespołu dochodzeniowego badającego wypadki drogowe. − Czy dowiedzieliśmy się czegoś więcej na temat zewnętrznego lusterka furgonetki? − Nie byłem zadowolony, szefie, bo nie zabraliśmy wszystkich elementów lusterka z miejsca wypadku − odparł Wood. − Wysłałem Specjalistyczną Jednostkę Poszukiwawczą, żeby sprawdzili kratki kanalizacyjne. Udało się odnaleźć brakującą część. Jeśli czegoś nie przeoczyliśmy, w co osobiście wątpię, podstawa lusterka jest nienaruszona. Wystarczyłoby kupić − lub ukraść − brakującą część. Człowiek choć trochę się na tym znający i mający narzędzia zdoła to zrobić w ciągu kilku minut. Grace zanotował jego słowa, przypominając sobie, że wczoraj, czyli w niedzielę, większość sklepów z częściami

samochodowymi była zamknięta. Spojrzał na Normana Pottinga, na którego staranności mógł zawsze polegać, i Nicka Nicholla, który harował jak wół. − Norman i Nick, sprawdźcie wszystkie miejsca, w których można nabyć nowe lub używane lusterko do tego samochodu. Skontaktujcie się z dilerami Forda, magazynami części zamiennych, sklepami z akcesoriami w rodzaju Halfordsa i złomowiskami samochodów. Sprawdźcie też, czy w rejonie Brighton i Hove nie zgłoszono kradzieży lusterka z podobnej furgonetki. Jeśli będziecie potrzebowali wsparcia, dajcie znać. Chcę, żeby do wieczornej odprawy wszystko zostało sprawdzone. Nicholl skinął głową jak pilny uczeń, a Potting zanotował coś ze skupioną twarzą. − Co z eBayem? Można tam kupić taką część. − Słuszna uwaga, Norman. Zleć to zadanie Rayowi Packhamowi z zespołu do zwalczania przestępstw z użyciem nowoczesnej technologii. Będzie wiedział, jak to ustalić. Wrócił do listy. − W porządku. Ostatni punkt to więzienie w Ford. Glenn i Bella, chcę, żebyście tam pojechali i zobaczyli, co da się wyciągnąć od więźniów, którzy znali Preece'a lub Warrena Tulleya. Rozmawiałem z Lisą Setterington, funkcjonariuszką, która była odpowiedzialna za Preece'a. Współpracowała z naszym więziennym oficerem łącznikowym. Myślę, że powinniście postępować tak, jakby Preece zaginął, a nie był podejrzany o spowodowanie wypadku i ucieczkę z miejsca zdarzenia. W ogóle nie wspominajcie o Tulleyu. Setterington to doświadczona funkcjonariuszka. Skontaktuje was ze wszystkimi kumplami Preece'a. Jeśli któryś będzie chciał rozmawiać, przypomnijcie o nagrodzie. Nastraszcie ich − powiedzcie, że ktoś

na pewno sprzeda Preece'a, więc równie dobrze mogą to być oni. − Czy mamy już wyniki sekcji Tulleya, szefie? − spytał Nick Nicholl. − Oczekujemy ich w każdej chwili − odparł Grace, a następnie zajrzał do notatek. − Preece to dobry podejrzany. Porozmawiajcie ze wszystkimi informatorami, których znacie. Rozgłoście wiadomość o nagrodzie i o tym, że go szukamy. Nie każdy czyta gazety i ogląda wiadomości. Posterunkowa Boutwood podniosła rękę. − Szefie, rozmawiałem z tajniakiem, który uczestniczy w operacji Redukcja. Ma własną siatkę informatorów. Wypytał ich za mnie. Od tygodnia żaden ze starych znajomych Preece'a nie miał z nim kontaktu. Nie sądzę, abym rozmawiał z kumplami, gdyby wyznaczono nagrodę za moją głowę, pomyślał Grace, ale powiedział: − Pewnie się przyczaił, E-J. Prędzej czy później się pokaże.

43 Kiedy spotkanie się skończyło, Grace poprosił Glenna Bransona, żeby za dziesięć minut zajrzał do jego gabinetu. Później, idąc samotnie korytarzem, zadzwonił do Cleo. Chociaż lekarz kazał jej odpoczywać, uparła się, by pójść dzisiaj do pracy, obiecując, że nie będzie podnosić nic ciężkiego. Jej głos brzmiał normalnie, ale nie miała czasu, by z nim dłużej rozmawiać. W weekend umierało wielu ludzi – właściciele domów spadali z drabiny podczas samodzielnego dokonywania napraw, nawiedzeni rowerzyści wyruszali na szybkie przejażdżki, jeszcze inni padali na zawał podczas jedynego bzykanka w tygodniu, a samotni nie mogli znieść kolejnego weekendu. Zaparzył sobie kawę w kuchennym kąciku wielkości małej szafy, w którym znajdował się czajnik, blat, zlew i lodówka − skromne „przepraszam” Sussex House za brak kantyny − i zaniósł ją do gabinetu. Ledwie usiadł, gdy do pokoju wszedł Glenn.

− Cześć, staruszku. Co u ciebie trzeszczy? Grace uśmiechnął się na dźwięk tego słowa. Niedawno puścił między kolegów z kryminalnej w Susseksie płytę DVD, którą dostał od starszego detektywa z Los Angeles poznanego rok temu na dorocznym sympozjum Międzynarodowego Stowarzyszenia Detektywów Wydziału Zabójstw. Film był poświęcony latynoskim gangom, które rządziły na ulicach Los Angeles i w miejscowych więzieniach, ze wskazówkami jak rozpoznawać i rozumieć ich slang, symbole widniejące na ubraniu i tatuaże, a także gesty. Naśladowały je mniej zorganizowane, ale równie paskudne uliczne gangi z Wielkiej Brytanii. − Trzeszczy? − Yhm. − Ano trzeszczy to, że chcę, abyś poprowadził wieczorną odprawę… − odparł z uśmiechem Grace, spoglądając przenikliwym wzrokiem na elegantszy niż zwykle garnitur Bransona, szary w cienkie fioletowe prążki. − Jeśli nie jesteś umówiony z krawcem… − Muszę cię któremuś podesłać. Sprawimy ci eleganckie letnie ciuchy. − Dzięki, posłuchałem cię rok temu i wybuliłem dwa tysiące. − Dzięki temu zdobyłeś piękną młodą narzeczoną. Chyba nie chcesz jej zapraszać do miasta ubrany jak stary zgred. − Właśnie dlatego chcę, żebyś zastąpił mnie dziś wieczorem. Chcę ją gdzieś zaprosić. Kupiłem bilety na koncert w arenie O w Londynie. Branson zrobił oczy. − Super! Co za koncert? − Eaglesów. Branson spojrzał na niego i pokręcił głową.

− Gdzie ty żyjesz?! Eagles?! To muzyka dobra dla ramoli! Jest ich fanką? Grace poklepał się po klatce piersiowej. − Nie, ja nim jestem. − Wiem, staruszku. Widziałem u ciebie ich płyty. Aż trudno uwierzyć, ile ich masz. − Lyin' Eyes i Take It Easy to dwa najlepsze single wszechczasów. Branson potrząsnął głową. − Za chwilę mi powiesz, że masz piosenki Very Lynn na iPodzie. Grace się zarumienił. − Słuchaj, nie mam iPoda. − To o czymś świadczy. − Branson usiadł, opierając łokcie na biurku Grace'a i spoglądając na niego twardym wzrokiem. − Dopiero co wyszła ze szpitala, a ty chcesz ją dobić Eaglesami? Nie wierzę własnym uszom! − Kupiłem bilety wieki temu, wydałem fortunę. Tak czy owak to quid pro quo. − Naprawdę? − Obiecałem, że w nagrodę zaproszę ją na musical. − Spojrzał bezradnie na Glenna. − Nienawidzę musicali. Wiesz, coś za coś? Branson zrobił wielkie oczy. − Bajerujesz? Na Sound of Music? Grace się uśmiechnął. − Nawet tego nie próbuj.

44 Tooth wyjechał z parkingu Avis, okrążył terminal i opuścił plac przez bramkę oznaczoną tablicą PARKING DŁUGOTERMINOWY. Zamiast pojechać za znakami na PARKING DZIENNY, ruszył dalej, wzdłuż szeregu zaparkowanych

samochodów, szukając toyoty yaris o kolorze i roczniku jego wozu. W ciągu dwudziestu minut znalazł dziesięć. Trzy stały zaparkowane w odludnej części parkingu z dala od kamer telewizji przemysłowej. Pospiesznie odkręcił przednie i tylne tablice, wkładając je do bagażnika swojego wozu. Następnie zapłacił minimalną opłatę, zawrócił przez parking i skręcił w kierunku Premier Inn, jednego z hoteli usytuowanych w pobliżu lotniska. Poprosił o pokój na drugim piętrze, z widokiem na parking i główne wejście. Lubił pokoje na drugim piętrze. Nikt z zewnątrz nie mógł zajrzeć do środka, a gdy trzeba było szybko je opuścić, mógł to zrobić przez okno. Z jego umiejętnościami przeżyłby skok z takiej wysokości. Powiadomił też recepcjonistkę, że spodziewa się przesyłki FedEx. Znalazłszy się w pokoju, zamknął drzwi, położył torbę na łóżku, a następnie otworzył ją i wyjął brązową kopertę otrzymaną od Ricky'ego Giordino. Chwilę później przysunął biurko pod okno, wspiął się na blat i zakleił wykrywacz dymu na suficie. Na koniec usiadł na fioletowym krześle i rozejrzał się wokół. Z hotelu widać było parking, starannie przystrzyżone krzaki, niski ozdobny żywopłot, okrągłe drewniane stoliki i zamkniętą altanę dla palaczy. Siedemdziesiąt dwa samochody, w tym jego mała ciemnoszara toyota, stały zaparkowane w schludnych rzędach. Zapamiętał markę, kolor i pozycję wszystkich. Nauczył się tego podczas służby wojskowej. Człowiek zapamiętywał to, co widział. Gdyby jakiś szczegół, choćby najmniejszy, uległ zmianie, miałby powód do niepokoju. Za parkingiem stał wysoki czerwony dźwig, a dalej widniała ciemna bryła budynku z napisem północny terminal gatwick poniżej linii dachu, wykonanym z dużych białych liter. Zrobił sobie rozpuszczalną kawę i jeszcze raz przejrzał zawartość koperty.

Trzy zdjęcia i trzy nazwiska. Stuart Ferguson, korpulentny czterdziestopięciolatek o ogolonej głowie i potrójnym podbródku, ubrany w zieloną koszulę polo z żółtym napisem aberdeen ocean fisheries. Carly Chase, całkiem atrakcyjna babka, w eleganckim czarnym żakiecie i białej bluzce. Ewan Preece, trzydzieści jeden lat, kanalia o krótkich, sterczących włosach, w ciemnym, nieprzemakalnym skafandrze z kapturem i szarym T-shircie. Miał adresy dwóch pierwszych, ale jeśli chodzi o Preece'a, dysponował jedynie telefonem. Wyciągnął komórkę i włożył jedną z kart SIM, które przed chwilą kupił na lotnisku Gatwick, a następnie wprowadził numer. Ktoś odebrał po szóstym dzwonku. − Słucham? − warknął poirytowany męski głos. − Ricky powiedział, żebym do ciebie zadzwonił. − A, taak. Zaczekaj. − Tooth usłyszał szuranie, a następnie ten sam głos, tym razem cichszy, bardziej konspiracyjny. − Taak, słucham. Trudno tu gadać, kapujesz? Tooth nie kapował. − Masz dla mnie adres. − Taak, racja. Ricky zna umowę, nie? Nie podobała mu się ta gadka, więc przerwał połączenie. Spojrzał na wykrywacz dymu, czując silną potrzebę zapalenia papierosa. Chwilę później jego komórka odezwała się ponownie. Na monitorze nie wyświetlił się żaden numer. Wcisnął przycisk, ale nie powiedział ani słowa. Po sekundzie odezwał się ten sam facet: − To ty? − Jak nie chcesz go podać, to spieprzaj − warknął Tooth. Podał. Tooth zapisał wszystko w hotelowym notatniku, a

następnie rozłączył się bez podziękowania. Wyjął kartę SIM, stopił ją nad płomieniem zapalniczki i spuścił w toalecie. Następnie rozłożył mapę miasta Brighton i Hove, którą kupił na stoisku z książkami WH Smith, i zaczął szukać adresu. Zajęło mu to dobrą chwilę. Wyciągnął drugi aparat, google android zarejestrowany na nazwisko jego wspólnika Yossariana, i wprowadził adres do programu nawigacji satelitarnej. Urządzenie wskazało drogę i podało czas dotarcia do celu. Dojechanie na miejsce samochodem z Premier Inn zajmie czterdzieści jeden minut. Włączył laptop, uruchomił Google Earth i wprowadził adres Carly Chase. Chwilę później miał przed sobą satelitarne zdjęcie domu. Chyba otaczał go spory ustronny ogród. Doskonale. Wziął prysznic, zmienił bieliznę i zrobił sobie kolejną kawę. Później wrócił do Google Earth i odświeżył sobie w pamięci inną część miasta, którą świetnie poznał ostatnim razem, gdy tu bawił. Zatoka Shoreham, port w zachodniej części miasta. Liczące siedem mil długości nabrzeże przypominało labirynt składający się z wielu miejsc, do których nikt nie zaglądał. Do tego dwadzieścia cztery drogi dojazdu. Znał okolicę tak dobrze, jakby była nieprzyjacielskim terytorium. Krótko po jedenastej zadzwonił hotelowy telefon. Telefonistka powiadomiła go, że na dole oczekuje kurier z przesyłką. Zszedł do recepcji i odebrał pakunek, a następnie zaniósł do pokoju i opróżnił jego zawartość, przenosząc ją do torby. Później spalił paragon i kwit doręczenia, a także wszystkie elementy opakowania wskazujące miejsce nadania przesyłki. Resztę spakował do torby, a następnie podniósł ją i zabrał ze sobą. Zapłacił za tydzień z góry, ale nie wiedział jeszcze, kiedy wróci, jeśli w ogóle wróci.

45

Carly nie zaczęła nowego tygodnia w zbyt dobrym humorze. Pocieszało ją jedynie to, że przy odrobinie szczęścia ten tydzień będzie ciut mniej kiepski od poprzedniego. Widząc klientkę sadowiącą się na krześle naprzeciw niej, poczuła, że poniedziałek nie zapowiada się szczególnie obiecująco. Ken Acott poinformował ją, że przesłuchanie przed sądem wyznaczono na przyszłą środę. Starał się, by jej audi jak najszybciej wydano z policyjnego parkingu, ale wóz był poważnie uszkodzony i istniała nikła nadzieja, że zostanie naprawiony w ciągu dziesięciu dni. Z pewnością straci prawo jazdy, miejmy nadzieję, że jedynie na rok. Clair May, matka chłopaka ze szkoły Tylera, z którą Carly była zaprzyjaźniona, zawiozła go dziś rano do szkoły i obiecała, że odwiezie po zajęciach. Powiedziała Carly, że może to robić tak długo, jak będzie trzeba. Była jej za to wdzięczna. Nigdy nie podejrzewała, że będzie się czuła tak zagubiona bez samochodu, ale postanowiła, że nie pozwoli, by to ją złamało. Kes powtarzał, żeby każdą wadę traktowała jak potencjalną zaletę. Zdecydowała, że spróbuje. Pierwszą rzeczą, którą sprawdziła tego ranka, były usługi firm taksówkowych. Później odnalazła w Google rozkład jazdy autobusów i sprawdziła ceny rowerów. Z domu do najbliższego przystanku był spory kawałek, a rozkład nieszczególnie jej pasował. Zdecydowała, że rower stanowiłby najlepsze rozwiązanie − przynajmniej w pogodne dni. Z drugiej strony miała świeżo w pamięci sceny z miejsca wypadku, więc nie czuła szczególnego entuzjazmu do tego rozwiązania. Przed nią leżała otwarta teczka klientki. Christine Lavinia Goodenough. Pięćdziesiąt dwa lata. Może i kiedyś miała ładną figurę, ale teraz zamieniła się w bezkształtną masę, a siwiejące włosy wyglądały tak, jakby zostały ułożone w salonie dla pudli. Oparła grube dłonie na torebce, którą położyła zaborczo na kolanach, jakby nie ufała Carly, i spoglądała na nią z urażoną miną.

Carly pomyślała, że małżeństwa rzadko rozpadają się z powodu wielkich rzeczy. Do zdrady małżeńskiej nie dochodziło tak często, jak się wydawało. Poza tym związek mógł zwykle przetrwać taki kryzys. Najczęściej chodziło o drobne sprawy, a punkt krytyczny był zwykle błahostką. Jak u kobiety, która teraz przed nią siedziała. − Zastanawiałam się nad tym cały tydzień. Oprócz chrapania, do którego nie chce się przyznać, cały czas łazi w nocy do ubikacji − powiedziała, wypowiadając ostatnie słowa z bolesnym grymasem. − Robi to celowo, żeby mnie denerwować. Cleo wytrzeszczyła oczy. Jej kancelaria i biurko nie były okazałe ani eleganckie pod jakimkolwiek względem. Biurko było na tyle duże, że zmieściła się na nim suszka oraz kilka fotografii jej i Tylera. Sam pokój, z którego rozciągał się piękny widok na Royal Pavilion − i skąd słychać było niezbyt piękny hałas ulicznego ruchu − był tak spartańsko urządzony, ze stertami akt na podłodze, że wyglądał, jakby dopiero co się wprowadziła, choć urzędowała w nim od pięciu lat. − Jak to, celowo? − zapytała. − Sika wprost do wody, tak że słychać głośny plusk. Robi to codziennie, punktualnie o drugiej w nocy. Później ponownie o czwartej. Gdyby był choć odrobinę wrażliwy, sikałby na ściankę, prawda? Carly pomyślała o Kesie. Nie mogła sobie przypomnieć, czy sikał w nocy. Jeśli już, to wtedy, gdy był całkowicie zalany. − Naprawdę? − odpowiedziała pytaniem. − Naprawdę pani tak sądzi? Chociaż Carly dostawała wynagrodzenie za prowadzenie spraw rozwodowych, zawsze starała się odwieść klientów od sporu sądowego. Więcej zadowolenia dawało jej pomaganie małżonkom we wspólnym rozwiązywaniu problemów. − Może po prostu jest zmęczony i nie potrafi się skupić? − Zmęczony? Robi to celowo! Po co Bóg obdarzył facetów

fiutami? Żeby mogli celować, kiedy sikają. Cóż, dobry Bóg pomyślał o wszystkim, prawda? Choć miała pokusę to powiedzieć, poradziła: − Myślę, że podczas rozprawy może pani mieć z tym problem. − Bo wszyscy sędziowie mają małe ptaszki? Carly spojrzała na kobietę, starając się zachować profesjonalną uczciwość i neutralność. Niestety zaczęła dochodzić do wniosku, że gdyby była mężem tej krowy, zamordowałaby ją dawno temu. Wiedziała, że ma niewłaściwą postawę, ale chrzanić to.

46 Tooth nie był zbyt uszczęśliwiony, gdy skręcił w ulicę dzielnicy mieszkalnej i podskoczył na progu zwalniającym. Była szeroka i otwarta, z niewielką liczbą drzew. Na takiej uliczce trudno się schować. Krótki rząd sklepów, kilka bliźniaków i parterowych domów. Niektóre miały wewnętrzne garaże, w innych zamieniono je na dodatkową izbę. Po obu stronach ulicy stały zaparkowane samochody, ale zostało dużo wolnego miejsca. Gdzieś dalej znajdowała się szkoła, a to nie była dobra wiadomość. Niemal natychmiast odnalazł dom, którego szukał, z numerem dwieście dziewięć. Znajdował się niemal naprzeciwko sklepów i miał dobudowany garaż. Otrzymał informację, że zaszył się w nim pierwszy obiekt, Ewan Preece. Minął go szybko i przejechał kilkaset metrów, a następnie skręcił w labirynt bocznych uliczek, by pięć minut później powrócić do celu. Dostrzegł wolne miejsce w niewielkiej odległości od domu, pomiędzy rozpadającym się kamperem i oryginalnym kremowym volkswagenem beatle z zardzewiałymi bocznymi lusterkami. Z tego miejsca miał niemal idealny widok na dom. Dom, który rozpaczliwie potrzebował remontu.

Zewnętrzny tynk miał kiedyś białą barwę, ale teraz całkiem poszarzał. Parapety wydawały się zbutwiałe. W ogródku od frontu stały czarne worki na śmieci oraz zardzewiała pralka, która wyglądała tak, jakby stała w tym miejscu od lat. Ludzie powinni mieć dla siebie więcej szacunku, pomyślał. Nie powinni zostawiać śmieci przed domem. Może wspomni o tym Preece'owi. Będą mieli dużo czasu na rozmowę. A raczej Preece będzie miał dużo czasu, żeby go wysłuchać. Lekko uchylił szybę i ziewnął, a następnie wyłączył silnik. Chociaż spał w samolocie, ogarnęła go fala zmęczenia i pomyślał, że przydałaby mu się kolejna kawa. Zapalił lucky strike'a i siedział, obserwując dom. Obmyślił kilka scenariuszy zależnie od tego, co się wydarzy w ciągu następnych godzin. Wyciągnął zdjęcie Ewana Preece'a i przyjrzał mu się ponownie. Preece wyglądał jak dupek. Rozpoznałby go, gdyby wyszedł albo wrócił do domu. Jeśli informacja, którą otrzymał, była prawdziwa, nadal tam przebywał. W domu o numerze dwieście dziewięć. Nie wiedział kilku ważnych rzeczy. Zacznijmy od tego, że w domu mógł być ktoś oprócz Preece'a. Nie żeby stanowiło to jakiś problem. Radził sobie w podobnych sytuacjach. Człowiek, który krył typka pokroju Ewana Preece'a, musiał być takim samym prymitywem. Żaden kłopot. Kilka kropli deszczu uderzyło o szybę. Miał szczęście. Deszcz bywał przydatny. Ładniutka ulewa mogła zmatowić szybę i uczynić go mniej widocznym, a także przegonić ludzi z ulicy. Wiadomo, mniej świadków. Nagle zesztywniał. Dwóch umundurowanych policjantów wyszło zza rogu na drugim końcu ulicy. Obserwował, jak podchodzą do frontowych drzwi domu i dzwonią. Zadzwonili ponownie, a następnie zapukali. Jeden z nich wyciągnął notes i coś zapisał. Chwilę później

podeszli do następnego, bliżej niego, i powtórzyli wszystko od początku. Tym razem drzwi się otworzyły i na zewnątrz wyjrzała starsza kobieta. Kiedy zamienili z nią kilka słów na progu, wróciła do środka, by po chwili ukazać się ponownie w płaszczu przeciwdeszczowym, podejść do garażu i podnieść uchylne drzwi. Nie musiał być geniuszem, żeby odgadnąć, czego szukali, ale ich obecność całkowicie go zaskoczyła. Patrzył, jak policjanci kiwają głowami, a następnie odwracają się i podchodzą do kolejnego domu, zbliżając się coraz bardziej. Zaczął gorączkowo myśleć. Odjechanie nie wchodziło w grę, bo policjanci znajdowali się tak blisko, że mogli zwrócić na niego uwagę, a nie chciał, żeby spisali numery wozu. Rozejrzał się wokół, skupiając wzrok na szeregu sklepów. Lepiej się nie ruszaj, zachowaj spokój. Nic nie wskazywało na to, żeby na ulicy obowiązywał zakaz parkowania. Żadne prawo nie zabraniało mu siedzenia w samochodzie i palenia papierosa, nie? Zgasił niedopałek w samochodowej popielniczce i siedział, bacznie obserwując. W następnym domu nie było nikogo, więc gliniarze odbyli krótką rozmowę na chodniku i rozdzielili się. Jeden przeszedł na drugą stronę i wszedł do pierwszego ze sklepów. Jego kolega zapukał do domu o numerze dwieście dziewięć. Tooth poczuł ochotę na kolejnego papierosa. Wytrząsnął jednego z paczki, wsunął do ust i zapalił, obserwując okna domu, gdy policjant stał na stopniach, czekając na odpowiedź. Zauważył, że zasłona na górze drgnęła na ułamek sekundy. Ruch był tak delikatny, że nie zauważyłby go, gdyby bacznie się nie przyglądał. Był delikatny, ale oznaczał, że w środku ktoś jest. Ktoś, kto nie zamierzał otworzyć drzwi gliniarzowi.

Doskonale. Funkcjonariusz zapukał ponownie, a następnie nacisnął coś, co według Tootha było dzwonkiem. Po chwili zrobił to ponownie, a później się odwrócił, jednak zamiast podejść do drzwi kolejnego domu, ruszył w kierunku jego samochodu. Tooth zachował spokój, zaciągając się ponownie i upuszczając zdjęcie Ewana Preece'a między stopy. Policjant pochylił się, pukając w szybę po stronie pasażera. Tooth włączył silnik i opuścił szybę. Gliniarz miał dwadzieścia kilka lat, przenikliwe, czujne oczy i poważny, sumienny wyraz twarzy. − Dzień dobry panu. − Witam − odpowiedział z angielskim akcentem. − Szukamy podejrzanego białego forda transita, który jeździł tu w ostatnią środę. Może go pan wiedział? Tooth potrząsnął głową i spokojnie odpowiedział: − Nie. − Dziękuję. To czysta formalność, co pan tu robi? Tooth był przygotowany na takie pytanie. − Czekam na dziewczynę. Jest u fryzjera. − Wskazał na salon z napisem „U Jane”. − Jeśli jest taka, jak moja stara, zapowiada się dłuższe czekanie. Policjant przyjrzał mu się uważnie, a następnie wyprostował i podszedł do następnego domu. Tooth podniósł szybę, obserwując go w lusterku. Nagle policjant się zatrzymał, odwrócił i jeszcze raz spojrzał na jego samochód, a później podszedł do drzwi kolejnego domu. Tooth w dalszym ciągu obserwował gliniarza i jego kolegę, dopóki nie zniknęli mu z oczu. Później odjechał, na wypadek gdyby tamci wrócili. Nie zamierzał tu sterczeć cały dzień. Wróci o

zmroku. Jeszcze miał dużo do zrobienia.

47 Siadając przy stole konferencyjnym w sali MIR-1, Roy Grace czuł się zmęczony i lekko przybity. Ewan Preece zapadł się pod ziemię i cholera wie, na jak długo. Jutro mijał tydzień od wypadku, a mimo nagrody nie zgłosił się nikt, kto go widział. Po stronie plusów zapisał, że Preece nie jest szczególnie bystry, więc prędzej czy później na pewno popełni błąd i zostanie zauważony. Jeśli wcześniej ktoś go nie wyda. Tymczasem musiał znosić naciski zastępcy komendanta policji Rigga, który sam był naciskany przez komendanta Toma Martinsona, oczekującego szybkich wyników. Choć było wiadomo, że w miarę upływu czasu sprawa przycichnie, szczególnie gdy pojawią się inne sensacyjne wiadomości, w tej chwili operacja Skrzypce powodowała, że wielu ludzi czuło się nieswojo. Szczególnie nowy przewodniczący rady miejskiej Brighton i Hove, John Barradell, który starał się z całych sił uwolnić miasto od niepożądanej etykietki przestępczej stolicy Wielkiej Brytanii. To właśnie on wywierał największy nacisk na szefów policji. − Jest ósma trzydzieści rano, dwudziesty siódmy kwietnia − zaczął Grace, otwierając poranną odprawę. Spojrzał na komputerowe wydruki notatek. − Otrzymaliśmy nowe informacje z więzienia w Ford, w sprawie śmierci Warrena Tulleya, kolegi Ewana Preece'a. Spojrzał na Glenna Bransona i resztę zespołu, który powiększał się z każdym dniem. Siedzieli już przy wszystkich stołach dużej sali. Ostatnim nabytkiem był sierżant Duncan Crocker, którego Grace wprowadził jako specjalistę od wywiadu. Czterdziestosiedmioletni Crocker miał rzadkie kręcone włosy, które zaczynały siwieć na końcach, i wiecznie pogodny nastrój

sugerujący, że niezależnie od tego, jaka ponura robota mu przypadnie, pod koniec dnia zawsze będzie na niego czekał przyzwoity drink. Mógłby dać się zwieść i zwątpić w jego skuteczność, ale Crocker był stuprocentowym zawodowcem, przenikliwym i przebiegłym detektywem mającym oko do szczegółów. − Są wyniki sekcji zwłok Tulleya, szefie − zaczął Glenn Branson. − Gość się powiesił na stalowej belce w celi, na sznurze zrobionym z podartego w paski prześcieradła. Funkcjonariusz, który go znalazł, odciął ciało i przystąpił do robienia sztucznego oddychania, ale dwadzieścia minut później Tulley został uznany za martwego przez ratownika medycznego. Podsumowując raport… − uniósł dokument, pokazując, że składa się z kilku kartek − kilka 5 elementów wskazuje, że nie było to samobójstwo. Raport ACCT nie wykazał żadnych skłonności samobójczych. Poza tym, podobnie jak Ewan Preece, za trzy tygodnie miał wyjść na wolność. Komórka Normana Pottinga zaczęła grać melodię z Jamesa Bonda. Sierżant burknął coś pod nosem i ją wyłączył. − Wykasowałeś Indianę Jonesa? − spytała Bella Moy. − Tak jakoś wyszło − odpowiedział wymijająco. − Wiesz, jaki to obciach? − spytała. Branson zajrzał do notatek. − W celi Tulleya znaleziono ślady walki, a na jego ciele są siniaki. Patolog uważa, że facet został najpierw uduszony, a dopiero później powieszony. Znalazł też fragmenty ludzkiej tkanki pod paznokciami denata. Przesłał je do laboratorium w celu ustalenia DNA. − Jeśli został uduszony przez innego więźnia z Ford, sprawcę wskaże DNA − zauważył Duncan Crocker. − Przy odrobinie szczęścia − podjął Branson − uda się to szybko ustalić. Powinniśmy mieć wyniki dziś wieczorem albo

jutro rano. − Ponownie zajrzał do notatek, a następnie rzucił okiem na Roya Grace'a, jakby szukał zachęty. Grace uśmiechnął się, dumny ze swego protegowanego. − Funkcjonariuszka Setterington − kontynuował − rozmawiała z kilkoma więźniami, którzy przyjaźnili się z Preece'em i Tulleyem. Tulley nie chciał gadać o nagrodzie. Dowiedzieli się o niej z telewizji i „Argusa”. Tulley się przechwalał, że wie, gdzie jest Preece, ale było widać, że waha się między lojalnością wobec kumpla a obietnicą nagrody. − Myślisz, że naprawdę wiedział? − spytała Bella Moy. Branson uniósł palec, a następnie stuknął w swoją klawiaturę. − Każdy więzień w Wielkiej Brytanii dostaje kod PIN do więziennego telefonu, prawda? Muszą podać numery, pod które będą dzwonili, nie więcej niż dziesięć. − Sądziłem, że wszyscy mają komórki − powiedział Potting z chytrym uśmiechem. Branson odpowiedział tym samym. Stara sztuczka. W więzieniach nie wolno było korzystać z komórek, więc ceniono je wyżej od narkotyków. − Taak. Na szczęście Tulley jej nie miał. Posłuchajcie nagrania jego rozmowy z Ewanem Preece'em, którą przeprowadził z więziennego telefonu. Ponownie wcisnął klawisz. Usłyszeli głośny trzask, a po nim krótką szeptaną rozmowę dwóch niższych form życia. − Ewan, gdzie się, kurwa, podziewasz? Nie wróciłeś. Co jest grane? − Słuchaj, mam pewien problem. Wkrótce się dowiesz. − Jaki pieprzony problem? Wisisz mi forsę. Włożyłem szmal w ten interes. − Taak, jasne. Nie pękaj. Miałem mały wypadek.

Dzwonisz z więziennego telefonu? − Ta. − Czemu nie używasz prywatnego? − Bo go nie mam! Nie wiedziałeś? − Odpierdol się! Przyczaiłem się, kumasz? Nie martw się o forsę. Zobaczymy się niebawem. Teraz się chrzań. Usłyszeli kliknięcie i rozmowa się zakończyła. Branson spojrzał na Roya Grace'a. − Nagranie wykonano w miniony czwartek o osiemnastej dwadzieścia pięć, czyli dzień po wypadku. Sprawdziłem czas. Więźniowie pracują, za co im się płaci, to element resocjalizacji. Tak było z Preece'em. Mogą opuścić więzienie o szóstej trzydzieści rano i nie wracać do dwudziestej drugiej. Miał dość czasu, żeby znaleźć się na Portland Road około dziewiątej. − Ukrył się − powtórzył w zamyśleniu Grace. − Trzeba mieć kogoś zaufanego, żeby się ukryć. − Wstał i podszedł do białej tablicy, na której naszkicowano drzewo genealogiczne Ewana Preece'a. Następnie odwrócił się do Pottinga. − Norman, ty sporo o nim wiesz. Masz pojęcie, z kim był blisko? − Pogadam z kimś z zespołów lokalnych, szefie. − Skoro furgonetka zniknęła w Southwick, zgaduję, że właśnie tam się zaszył. U dziewczyny albo krewnego. − Grace spojrzał na nazwiska widniejące na tablicy. Jak to zwykle bywa u dziecka samotnego rodzica o niskich dochodach, Preece miał mnóstwo przyrodnich braci i sióstr ze strony ojca i matki – wielu dobrze znanych policji. − Szefie − powiedział Duncan Crocker, podnosząc się z miejsca. − Już się tym zająłem. − Podszedł do tablicy. − Preece ma trzy siostry. Jedna z nich, Mandy, cztery lata temu wyemigrowała z mężem do Perth w Australii.

Druga, Amy, mieszka w Saltdean. Nie wiem, gdzie mieszka najmłodsza, Evie, ale ona i Preece trzymali się razem jako dzieci. Zostali przymknięci, kiedy Preece miał czternaście lat, a ona dziesięć, za włamanie do pralni samoobsługowej. Później siedziała razem z nim w cudzym samochodzie, którym wyruszył na przejażdżkę. Myślę, że powinniśmy jej poszukać. − Byłoby super, gdyby okazało się, że mieszka w Southwick − zauważył Grace. − Znam kogoś, kto będzie wiedział − odrzekł Crocker. − Jej kurator sądowy. − Za co ma kuratora? − zaciekawił się Branson. − Za posiadanie i przechowywanie − odpowiedział Crocker. − Dla swojego brata! − Dzwoń natychmiast do kuratora − polecił mu Grace. Crocker odszedł w ustronne miejsce sali, by wykonać telefon, a oni kontynuowali odprawę. Wrócił dwie minuty później z wielkim uśmiechem na twarzy. − Szefie, Evie Preece mieszka w Southwick! Jeszcze przed chwilą przygnębiony Grace poczuł świeży przypływ adrenaliny. Grzmotnął w blat z radości. Wow! − Dobra robota, Duncan! − powiedział. − Masz jej aktualny adres? − Oczywiście! Manor Hall Road dwieście dziewięć. Dalsze kontynuowanie odprawy wydawało się bezcelowe. Grace odwrócił się do Nicka Nicholla. − Potrzebujemy migiem nakazu rewizji w domu o numerze dwieście dziewięć przy Manor Hall Road w Southwick. Posterunkowy skinął głową.

Grace popatrzył na Bransona. − W porządku. Wezwijmy lokalny zespół wsparcia i złóżmy mu wizytę. − Spojrzał na zegarek. − Jeśli dopisze nam szczęście i szybko dostaniemy nakaz, zjawimy się tam na tyle wcześnie, żeby podać mu śniadanie do łóżka. − Tylko żeby nie nabawił się niestrawności − rzucił Norman Potting. − Spokojna głowa, Norman − odrzekł Grace. − Powiem ludziom, żeby delikatnie się z nim obeszli. Żeby spytali, jakie jajka lubi i czy życzy sobie, aby zeskrobać przypaloną warstwę grzanki. Ewan Preece jest jednym z tych, którzy budzą we mnie to, co najlepsze. Zamienił mnie w samarytanina.

48 Półtorej godziny później Grace i Branson przejechali wolno obok domu z numerem dwieście dziewięć przy Manor Hall Road. Branson siedział za kółkiem, a Grace lustrował posesję. Zobaczyli zaciągnięte zasłony, co było dobrym znakiem, bo wskazywało, że mieszkańcy jeszcze nie wstali, a przynajmniej znajdują się w środku. Drzwi garażu były zamknięte. Jeśli szczęście im dopisze, znajdą w środku białą furgonetkę. Grace wywołał przez radio inne samochody zespołu, a Branson pojechał przecznicę dalej na południe i zawrócił. Udało się ustalić, że Evie Preece była w separacji z konkubentem i mieszkała samotnie pod wspomnianym adresem. Miała dwadzieścia siedem lat i była notowana za napaść, picie alkoholu na ulicy, paserstwo i przechowywanie narkotyków. Z powodu aspołecznych zachowań miała półroczny zakaz wstępu do centrum Brighton. Jej trójką dzieci, spłodzoną z trzema różnymi facetami, zajmowała się opieka społeczna. Ona i jej brat są do siebie podobni jak dwie krople wody, pomyślał Grace. Z pewnością nieźle im nawymyśla, kiedy wejdą. − Jak się udał wczorajszy koncert, staruszku? Co Cleo sądzi o tym zespole żałosnych starych pierdzieli?

− Uważa, że Eaglesi są wspaniali! Branson spojrzał na niego z niedowierzaniem. − Poważnie? − Taak! − Jesteś pewien, że nie powiedziała tego z uprzejmości? − Oznajmiła, że chętnie pójdzie ponownie na ich koncert, a później kupiła płytę. Branson uderzył się w czoło. − Wszystko jasne! Miłość sprawia, że ludzie dostają obłędu. − Bardzo śmieszne! − Pewnie uciąłeś sobie małą drzemkę podczas koncertu, jak członkowie zespołu. − Przestań chrzanić! Mówisz o największym zespole wszech czasów. − Pojedziesz w piątek wieczór do Londynu na Jersey Boys? − zapytał Glenn. − Ten musical też chcesz zmieszać z błotem? − Frankie Valli i Four Seasons są w porządku. Grace się uśmiechnął i już miał coś powiedzieć, gdy w lusterku zauważył furgonetkę z opiekunami psów. Po chwili obok nich stanęła nieoznakowana biała furgonetka z ośmioma członkami lokalnego zespołu wsparcia, blokując drogę. Dwa inne radiowozy zameldowały o zajęciu pozycji na przeciwległych krańcach ulicy. Jason Hazzard, inspektor lokalnego zespołu wsparcia, spojrzał na nich, a Grace uniósł kciuk, mówiąc bezgłośnie: „Zaczynamy”. Hazzard nasunął osłonę hełmu i trzy pojazdy ruszyły naprzód, gwałtownie przyspieszając, by z piskiem opon stanąć pod domem. Wszyscy wyskoczyli na chodnik. Dzięki Google Earth mogli zapoznać się z okolicą. Dwa zespoły z psami ruszyły bokiem, żeby przeczesać tylny

ogród. Członkowie lokalnego zespołu wsparcia w niebieskich uniformach i plastikowych ochraniaczach na kolana, wojskowych hełmach z opuszczoną osłoną i mocnych czarnych rękawicach podbiegli do frontowych drzwi. Jeden z nich trzymał metalowy cylinder wielkości gaśnicy − taran do drzwi, potocznie nazywany Wielkim Dużym Kluczem. Dwaj inni biegnący na końcu nieśli zapasowy taran hydrauliczny wraz z przenośnym zasilaniem, na wypadek gdyby frontowe drzwi były wzmocnione. Dwaj kolejni stanęli na zewnątrz garażu, żeby nikt nimi nie uciekł. Pierwsi członkowie zespołu, którzy dotarli do drzwi, zadudnili pięściami, wołając: − POLICJA! OTWIERAĆ! POLICJA! OTWIERAĆ! Była to celowa taktyka zastraszenia. Jeden z funkcjonariuszy uderzył taranem i drzwi rozleciały się w kawałki. Wpadli do środka, krzycząc z całych sił: − POLICJA! POLICJA! Grace i Branson wbiegli do małego korytarza cuchnącego starym dymem papierosowym. Grace poczuł przypływ adrenaliny. Podobnie jak większość gliniarzy, lubił stan podniecenia towarzyszący nalotom i związany z nimi lęk. Człowiek nigdy nie wiedział, co zastanie w środku. Jakiej broni użyją przeciwko niemu. Rozglądał się gorączkowo dookoła, świadomy, że w każdej chwili może na niego wyskoczyć ktoś z gnatem i że obaj z Glennem są słabiej zabezpieczeni od członków zespołu, bo mają pod kurtką jedynie cienkie kamizelki chroniące przed nożem. Doskonale wyszkoleni członkowie lokalnego zespołu wsparcia rozdzielili się na mniejsze grupy. Jedni popędzili do pomieszczeń na dole, a drudzy ruszyli w górę schodami, wołając przeraźliwie: − POLICJA! NIE RUSZAĆ SIĘ! POLICJA! Dwaj detektywi zostali w wąskim, pozbawionym mebli korytarzu, słysząc dźwięk drzwi otwieranych na górze i ciężki

odgłos kroków. Po chwili Vicky Jones, którą Grace uważał za wyjątkowo inteligentną i dzielną policjantkę, zawołała do niego zatroskanym głosem: − Sir, proszę tu przyjść! Weszli z Bransonem do małego zagraconego salonu po prawej stronie, w którym cuchnęło papierosowym dymem i moczem. Zauważył kanapę z drewnianymi bokami, butelki wina i piwa walające się na podłodze oraz brudne ubrania i ogromny telewizor plazmowy wiszący na ścianie. Na wolnym kawałku podłogi wiła się i jęczała kobieta w puszystym różowym szlafroczku. Ktoś skrępował jej ręce i nogi szarą taśmą i wetknął knebel w usta. − Na górze nikogo nie ma! − krzyknął Jason Hazzard. − Garaż jest pusty! − zawołał ktoś inny. Grace wbiegł szybko na górę, zajrzał do dwóch sypialni i łazienki, a następnie zszedł na dół i uklęknął obok kobiety, którą Vicky Jones i inny członek zespołu uwalniali z taśmy. Dwudziestokilkuletnia kobieta miała gęste jasne krótkie włosy i zaciętą twarz. Zaczęła się drzeć, gdy tylko zdjęli jej taśmę z ust. − Pierdoły! − zawołała. − Czemu to, kurwa, tak długo trwało? Która jest godzina, do cholery? − Pięć po dziesiątej − odpowiedziała Vicky Jones. − Jak się nazywasz? − Evie Preece. − Jesteś ranna, Evie? – Spojrzała na innego funkcjonariusza i powiedziała: − Wezwij karetkę. − Nie potrzebuję pieprzonej karetki! Potrzebuję cholernego drinka i szluga! Grace przyjrzał się jej uważnie. Nie miał pojęcia, jak długo tak leżała, ale wyglądała wyjątkowo spokojnie jak na kogoś, kto został związany i zakneblowany. Był ciekaw, czy nie zainscenizowali tej

scenki. Evie Preece nie należała do kobiet, którym można ufać. − Gdzie twój brat? − zapytał. − Który? − Ewan. − W pudle. Tam gdzie go zamknęliście, świnie! − Nie nocował tutaj? − nacisnął. − Nikt tu nie nocował! − Ktoś spał na wolnym łóżku − zauważył Grace. − Pewnie facet z księżyca. − Kto cię związał? Facet z księżyca gustuje w krępowaniu partnerek? − Chcę adwokata. − Nie jesteś aresztowana, Evie. Możesz dostać adwokata, gdy zostaniesz o coś oskarżona. − To mnie oskarż! − Zrobię to za minutę − odrzekł Grace. − Za utrudnianie pracy policji. Mów, kto u ciebie spał? Nic nie odpowiedziała. − Ta sama osoba, która cię związała? − Nie! Dobrze, pomyślał. Zrobiliśmy duży krok naprzód. − Martwimy się o twojego brata − powiedział. − Cholernie wzruszające. Wsadzaliście go do pudła, gdy był dzieckiem, a teraz się o niego martwicie? Niezłe!

49 Podczas wieczornej odprawy Grace opisał szczegóły nalotu na dom przy Manor Hall Road dwieście dziewięć w Southwick. Evie Preece nie potrafiła podać żadnych informacji na temat napastnika, ale jej niechętna zgoda na badanie lekarskie przekonała

Grace'a, że napaść była prawdziwa i nie została wymyślona przez nią i brata, jak początkowo sądził. Dom tak bardzo przypominał chlew, że trudno było stwierdzić, czy został splądrowany i czy możliwym motywem napaści mógł być rabunek. Zdaniem policyjnej lekarki rozległy siniak na szyi mógł wskazywać na silne uderzenie. Dodała, że odcinek szyi powyżej obojczyka jest miejscem, w które uderzyłby ktoś znający wschodnie sztuki walki, gdyby chciał, żeby ofiara błyskawicznie straciła przytomność. Zgadzało się to z opowieścią Evie, która zeznała, że około dwudziestej trzeciej wyszła do ogrodu, żeby wypuścić kota, a później obudziła się związana na podłodze w salonie. Nadal gwałtownie zaprzeczała, że jej brat u niej nocował i że w garażu stał jakiś samochód, choć dowody wskazywały na coś przeciwnego. Po pierwsze, na posadzce była duża plama oleju silnikowego, która wyglądała na całkiem świeżą. Drugim, jeszcze bardziej znaczącym faktem było odkrycie części męskiej garderoby w wolnej sypialni. Para adidasów i dżinsy odpowiadały rozmiarom Ewana Preece'a, a w pralce znaleziono T-shirt o jego numerze. Grace wydał polecenie jej aresztowania pod zarzutem ukrywania poszukiwanej osoby i utrudniania pracy policji, wyznaczył też specjalistę od przesłuchań, Bellę Moy, żeby opracowała strategię przesłuchań, gdy kobieta będzie siedziała w policyjnym areszcie. Oprócz tego sprowadził doświadczonego policyjnego eksperta od przeszukań i zespół poszukiwawczy, żeby dokładnie sprawdzili dom i ogród. Do tej pory nie znaleźli niczego, co wskazywałoby na wtargnięcie siłą przez kuchenne drzwi wychodzące na ogród. Intruz musiał znać się na zamkach i zrobić to subtelnie, z użyciem śrubokrętu. Zdaniem Grace'a wykluczało to drobnych przestępców z kręgu znajomych Ewana Preece'a i jego siostry, którzy mogli się zjawić

po pieniądze albo narkotyki. Kanalie ich pokroju wybiłyby szybę lub wyważyłyby zamek. Człowiek, który dostał się do środka, został doskonale wyszkolony. Umiał się nie tylko włamać i wejść do środka, ale zaatakować i skrępować ofiarę. Do tej pory nie znaleziono żadnych odcisków palców, śladów DNA ani innych wskazówek. Było jeszcze wcześnie, ale sytuacja nie wyglądała najlepiej.

50 David Harris, ubrany w grubą kurtkę z polaru, grube dżinsy, czapkę z podszewką i gumowe buty, rozpoczął pracę punktualnie o siódmej rano od sprawdzenia rzędu magazynów, w których przechowywali ryby. Był w doskonałym humorze: interes kwitł mimo recesji, a on naprawdę kochał tę robotę. Szczególnie lubił słodkawą woń palonego drewna i bogaty oleisty zapach ryb. W ten piękny, słoneczny ranek powietrze wciąż było rześkie i chłodne. Właśnie takie ranki lubił najbardziej. Spojrzał na rosę lśniącą na porośniętych trawą zboczach South Downs, które wznosiły się za wędzarnią – na widok, który mu się nie znudził, choć przepracował tu całe życie. Springs Smoked Salmon była marką, pod którą ich rodzinna, dumna z jakości swoich produktów firma działała w Europie. Harris, jako przedstawiciel drugiego pokolenia, prowadził przedsiębiorstwo założone przez rodziców. Lokalizacja zakładu w położonym w dolinie South Downs, niedaleko Brighton, wydawała się niezwykła jak na przetwórnię ryb. Budynki też nie były szczególnie atrakcyjne − grupa rozpadających się jednopiętrowych domów, bardziej pasujących do podupadającego gospodarstwa niż firmy, która stała się międzynarodową legendą. Wszedł na wzniesienie, mijając podnośnik widłowy i szereg dostawczych furgonetek stojących między identycznymi szopami. W środku szop na hakach umieszczonych ponad półkami długości stu stóp wisiały rzędy bezgłowych szkockich łososi i pstrągów, specjalności jego firmy. Na podłodze stały białe pudła ze

styropianu, w których umieszczono towar przygotowany do wysłania do delikatesów, restauracji i firm cateringowych na całym świecie. Na paletach znajdowały się także inne ryby i owoce morza, w które zaopatrywali swoich klientów, w szczególności homarce i szkockie krewetki królewskie oraz przegrzebki, homary i kraby. Otworzył kłódkę i odsunął pierwsze drzwi, żeby sprawdzić, czy temperatura jest odpowiednia. Później sprawdził trzy kolejne szopy i przeszedł do wędzarni. Budynki wędzarni znajdowały się w doskonałym stanie, chociaż miały niemal pięćdziesiąt lat. Ogromne, ponure pomieszczenia z cegły i stali miały opalany drewnem piec oraz sufit z półkami i hakami, na których wisiały rzędy różowych i złocisto-brunatnych filetów wędzonej ryby. Kiedy zakończył inspekcję, dorzucił do pieca dębowe kłody i poszedł do sklepu. Był to długi wąski budynek z kontuarem biegnącym wzdłuż jednej ściany oraz półkami pełnymi wszelkich morskich delikatesów w puszkach, dżemów, pasztetów i marmolad na drugiej. Pracownicy działu sprzedaży detalicznej ubrani w długie ciemnoniebieskie kombinezony i białe czapki właśnie wystawiali na półki świeżo uwędzone ryby i realizowali zamówienia, które napłynęły w ciągu nocy drogą telefoniczną lub mailową. Jane, kierowniczka sklepu, zasygnalizowała mu problem. Jedno z zamówień pochodziło od firmy delikatesowej, która irytująco wolno płaciła za dostarczony towar. − Myślę, że powinniśmy zażądać zapłaty przed wysłaniem kolejnej partii, panie Harris − powiedziała. Skinął głową. Przez dziesięć minut pracowali nad zamówieniami, a później zasiadł do komputera i zaczął sprawdzać stany magazynowe. Właśnie wtedy zadzwonił telefon. Był najbliżej, więc odebrał. W słuchawce rozległ się głos z amerykańskim akcentem.

− Jak szybko mogą państwo dostarczyć dwa tysiące pięćset homarców? − Jakiej wielkości i w jakim terminie, proszę pana? Tamten odpowiedział po chwili: − Jak największych. Do końca następnego tygodnia. Mój dostawca nie wywiązał się z umowy. Harris powiedział mu, żeby poczekał minutkę i sprawdził w komputerze. − W chwili obecnej mamy niewielki zapas, ale spodziewamy się nocnej dostawy. Nasz dostawca ze Szkocji wysyła wóz we wtorek. Będzie u nas w środę wczesnym rankiem. Jeśli pan chce, mogę dodać pański towar do wysyłki. − Kiedy musiałbym potwierdzić zamówienie? − Jak najszybciej, proszę pana. Mam podać cenę? − Nie stanowi problemu. Towar zostanie dostarczony na czas? Może pan zagwarantować środę rano? − Mamy dostawy ze Szkocji w każdą środę, proszę pana. − Doskonale. Oddzwonię. * Tooth zakończył rozmowę, siedząc w wynajętym samochodzie nieopodal wędzarni. Później zawrócił i ruszył wąską drogą, mijając znak z napisem springs smoked salmon – sklep otwarty. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie zajechać na parking dla klientów i nie przeprowadzić rekonesansu w sklepie. Mógł coś kupić, ale już widział wszystko, czego potrzebował, więc uznał, że nie ma sensu tam się pokazywać. Zbędne ryzyko. Oprócz tego nie lubił wędzonych ryb.

51 Chociaż minął kolejny tydzień, zespół Roya Grace'a nie posunął się ani krok do przodu. DNA pobrane z tkanki znalezionej

pod paznokciami Tulleya wskazało jednego z pensjonariuszy więzienia w Ford – olbrzymiego Lee Rogana. Rogan odsiadywał ostatnie miesiące wyroku za napaść z bronią w ręku i poważne uszkodzenie ciała i miał niebawem wyjść na zwolnienie warunkowe. Aresztowali go pod zarzutem zamordowania Warrena Tulleya, ale facet twierdził, że w wieczór śmierci Tulleya pobił się z nim o pieniądze. Wewnętrzne śledztwo nie wykazało żadnych rozmów wykonanych z więziennego telefonu przy użyciu PIN-u Rogana, a w jego celi nie znaleziono telefonu komórkowego. Nie mieli żadnych dowodów, że miał zamiar zgłosić się po nagrodę. Zważywszy na dużą liczbę nielegalnych telefonów w więzieniu Ford, wydawało się możliwe, że pożyczył albo wynajął jakiś od innego osadzonego. Nie było sposobu, żeby to ustalić. Sekcja poważnych przestępstw z rejonu zachodniego informowała Grace'a na bieżąco o postępach śledztwa. Dzięki swojemu inteligentnemu doradcy prawnemu, Leightonowi Lloydowi, którego Grace znał z wielu wcześniejszych nalotów, Evie Preece wyszła z policyjnego aresztu po osiemnastu godzinach. Grace kazał obserwować jej dom na wypadek, gdyby brat wrócił. Wiedział, że to mało prawdopodobne, choć Preece był głupcem, więc mógł to zrobić. Grace odbył też rozmowę z uczynnym funkcjonariuszem nowojorskiej policji, detektywem Patem Laniganem, ze specjalnej jednostki dochodzeniowej w biurze prokuratora okręgowego, który dostarczył mu szczegółowych informacji na temat rodziców zabitego chłopaka. Lanigan nie miał jednak żadnych informacji wywiadowczych z ostatniej chwili, wiedział tylko, że Fernanda Revere wpadła w furię na wieść o śmierci syna, co potwierdziło jej zachowanie w Wielkiej Brytanii. Grace wiedział, że to zły znak, gdy reporter „Argusa” przestaje do niego wydzwaniać, a nie słyszał Spinelli już od kilku dni.

Postanowił zwołać konferencję prasową na następny dzień, w piątek, mając nadzieję, że rekonstrukcja wypadku pobudzi ludzką pamięć. Poza tym chciał pokazać rodzinie Revere, że zrobili wszystko, co można, aby znaleźć kierowcę zamieszanego w śmiertelny wypadek ich syna. * O jedenastej rano sala konferencyjna Sussex House pękała w szwach. Związek z mafią i nagroda wysokości stu tysięcy dolarów wzbudziły ogromne zainteresowanie mediów, przekraczając najśmielsze oczekiwania Grace'a. Zaapelował do ludzi, którzy w środę rano dwudziestego pierwszego kwietnia znajdowali się w pobliżu Portland Road, aby sięgnęli pamięcią wstecz i sprawdzili, czy nie przypominają sobie białego forda transita. Zaprosił ich też, by wzięli udział w rekonstrukcji zdarzenia, która miała się odbyć następnego dnia. Zaapelował również do mieszkańców Southwick i Manor Hall Road, pytając, czy ktoś nie widział białej furgonetki lub Ewana Preece'a. Mówiąc to, pokazał serię jego policyjnych i więziennych zdjęć. Współpraca ze Spinellą przychodziła mu z najwyższym trudem, ale mały gnojek wykazywał teraz chęć do współpracy. Idąc korytarzem do swojego gabinetu po konferencji prasowej, zajrzał do terminarza na blackberry. Na ekranie ukazało się przypomnienie o spotkaniu zaplanowanym na czternastą, w którym miał wziąć udział. Glenn Branson dopędził go i zagaił: − Jak na staruszka całkiem nieźle ci wychodzą te konferencje. − Taak. Będziesz musiał się tego nauczyć. Potrzebujemy dziennikarzy. Kochamy ich, a jednocześnie nimi gardzimy. Mógłbyś poprowadzić konferencję? Branson spojrzał na niego. − Czemu pytasz?

− Pomyślałem, że zlecę ci poprowadzenie następnej. − Cholera. − Powtarzam to przed każdą konferencją prasową i wieczorną odprawą. Co ty na to? − W porządku, gorzej już być nie może. − Co u was słychać? − Zdaniem prawników Ari zastraszałem ją, byłem agresywny i miałem nierozsądne żądania seksualne. − Naprawdę? − Taak, najwyraźniej. Poprosiłem, żeby na mnie usiadła. Okazało się, że to wbrew jej zasadom religijnym. Kocha się wyłącznie w pozycji misjonarskiej. − Zasadom religijnym? − zdziwił się Grace. − W niektórych stanach USA seks można uprawiać wyłącznie w pozycji misjonarskiej. Teraz udaje bigotkę. Najwyraźniej w oczach Boga jestem dewiantem. − Czy nie czyni go to podglądaczem? W tym momencie zadzwoniła komórka Grace'a. Skinął przepraszająco głową i odebrał. Dzwoniła opiekunka miejsca przestępstwa, Tracy Stocker. − Roy − powiedziała. − Jestem w zatoce Shoreham. Lepiej tu przyjedź. Obawiam się, że znaleźliśmy Preece'a.

52 Grace oddał kierownicę Glennowi Bransonowi. Zawsze gdy uczestniczyli w pościgu lub należeli do grupy szybkiego reagowania, Branson palił się, by zaprezentować przyjacielowi swoje rajdowe umiejętności. Zawsze też, gdy Grace pozwolił Bransonowi usiąść za kółkiem, natychmiast tego żałował.

Jechali autostradą A27, szerokim obniżeniem terenu, mijając biegnącą w oddali A23. Wskazówka prędkościomierza znajdowała się po niewłaściwej stronie stu dwudziestu mil na godzinę. Zdaniem Grace'a Branson zbytnio ufał migającym niebieskim światłom i wyjącej syrenie. Normalny, względnie przytomny funkcjonariusz potrzebował kilku dni pracy w zespole szybkiego reagowania, aby odkryć, że inni uczestnicy ruchu są głusi, ślepi lub głupi, a często występuje u nich kombinacja trzech wspomnianych czynników. Grace zaparł się stopami o podłogę, jakby chciał skłonić przyjaciela, żeby zwolnił, gdy mijali rząd samochodów, z których każdy mógł zajechać im drogę, zmuszając do uderzenia w środkową barierkę i pogrążenia się w nicości. To, że dotarli w nienaruszonym stanie, choć z nadszarpniętymi nerwami do zjazdu na Soreham Port i mijali położoną z lewej lagunę Hove − niedaleko domu Grace'a − złożył raczej na karb szczęścia niż umiejętności Bransona. − Niezły jestem, staruszku, prawda? Coraz lepiej prowadzę, nie? Myślę, że już opanowałem dryfowanie na czterech kołach! Grace nie był pewny, gdzie są jego struny głosowe. Czuł się tak, jakby zostały kilka mil za nimi. − Myślę, że powinieneś być bardziej świadomy tego, co mogą zrobić inni uczestnicy ruchu − odrzekł dyplomatycznie. − Musisz nad tym popracować. Przecięli małe rondo, mijając o włos nissana micrę kierowanego przez faceta w kapeluszu z szerokim rondem i wpadli do dzielnicy przemysłowej. Po prawej wznosił się wysoki magazyn z cegły, a za nim biegła podwójna linia ciągła i stał magazyn z niebieskiej blachy falistej. W prześwicie między dwoma budynkami mignęła lekko wzburzona woda basenu Aldrington, wschodniego końca portowego kanału Shoreham. Minęli furgonetkę z napisem „D & H Electirical Installations” i na budynku przed sobą dostrzegli reklamę karmy dla psów i kotów.

Nagle ujrzeli policyjny radiowóz z migającymi jednostajnie światłami. Kiedy podjechali bliżej, dostrzegli kilka innych zaparkowanych bokiem pojazdów, w tym wóz opiekuna miejsca przestępstwa oraz kolejny radiowóz. Samochody stały między dwoma budynkami, blokując bramę pośrodku drucianej siatki. Za nimi rozciągało się nabrzeże. Policyjna taśma biegła między ścianami budynków, a przed nią stała funkcjonariuszka z zespołu zabezpieczania miejsca przestępstwa. Wysiedli targani porywistym, wilgotnym wiatrem, podeszli i podali nazwiska. − Proszę o włożenie kombinezonów, sir − powiedziała do Grace'a, a następnie z szacunkiem skinęła głową Bransonowi. − To prośba opiekuna miejsca przestępstwa.

Kiedy opiekun zjawiał się na miejscu przestępstwa, brał za nie pełną odpowiedzialność. Jedną z najważniejszych rzeczy było ograniczenie liczby ludzi, którzy mogli wejść do środka, oraz dopilnowanie, aby byli odpowiednio ubrani i nie zatarli śladów takimi drobiazgami, jak włókna odzieży stanowiące fałszywy trop. Wrócili do samochodu i włożyli niebieskie papierowe kombinezony z kapturem. Chociaż Grace wkładał je setki razy, odkrył, że wcale nie szło mu to łatwiej. Buty wiecznie utykały w pół drogi, gdy wciągał kombinezon na biodra. Kiedy w końcu byli gotowi, przeszli pod taśmą i ruszyli do nabrzeża, mijając usmolony znak z napisem WSZYSCY KIEROWCY MAJĄ SIĘ STAWIĆ W RECEPCJI. Grace rozejrzał się wokół, szukając kamer telewizji przemysłowej, ale ku swemu rozczarowaniu żadnej nie spostrzegł. Tuż przed nimi znajdował się tył dużego żółtego wozu Specjalistycznej Jednostki Poszukiwawczej, dziób zacumowanego kutra rybackiego oraz zardzewiały wózek widłowy i kontener pełen śmieci. Po drugiej stronie, za kanałem, ciągnęły się portowe składy i sterty desek jednego z głównych magazynów drewna w mieście. Grace zawsze lubił tę część Brighton. Wziął głęboki oddech, czując w nozdrzach cierpką woń soli, oleju, smoły i lin, która przypominały mu dzieciństwo, kiedy przychodził tu z ojcem łowić ryby na końcu portowego falochronu. Jako dziecko uważał port Shoreham za niezwykle tajemnicze i ekscytujące miejsce − ze zbiornikowcami i towarowcami cumującymi wzdłuż nabrzeża, ozdobionymi banderami różnych krajów, wielkimi dźwigami, ciężarówkami, pachołkami, magazynami i ogromną elektrownią. Kiedy wyszli zza rogu, ujrzeli gromadkę ludzi kręcących się z ożywieniem. Było wśród nich kilku funkcjonariuszy policji w ochronnych strojach, ale Grace natychmiast rozpoznał niską, krępą postać Tracy Stocker, opiekunki miejsca przestępstwa, wysoką sylwetkę fotografa zespołu kryminalistycznego, Jamesa Gartrella, oraz szczupłego funkcjonariusza z biura koronera, Philipa Keaya.

Członkowie Specjalistycznej Jednostki Poszukiwawczej stali wokół, ubrani w ciemnoniebieskie polary, wodoszczelne spodnie, gumowe buty i czarne czapki baseballowe z napisem POLICJA nad daszkiem. Jeden pilnował zwiniętego czerwono-żółto-niebieskiego kabla biegnącego od jakiegoś urządzenia do krawędzi nadbrzeża i niknącego w wodzie. Grace zrozumiał, że pod wodą był nurek. Pośrodku nabrzeża stał nijaki biały sfatygowany ford transit o dachu i bokach umazanych błotem. Spod drzwi wylewał się strumień wody. Grace zauważył, że po stronie kierowcy brakowało lusterka. Cztery stalowe cumy wystawały pionowo spod nadkoli, przytwierdzone do bloku na ramieniu ruchomego dźwigu. Grace więcej na niego nie spojrzał, bo skupił wzrok na mężczyźnie siedzącym w fotelu kierowcy, pochylonym nieruchomo nad kierownicą. Tracy Stocker podeszła, żeby ich przywitać. Towarzyszył jej przysadzisty pięćdziesięciokilkuletni facet o twardej, ogorzałej od wiatru twarzy, szpakowatych włosach i odsłoniętych ramionach ozdobionych marynarskim tatuażem. Miał fluorescencyjną żółtą kamizelkę narzuconą na białą koszulę z krótkim rękawem, ciemne robocze spodnie i wytrzymałe gumowe buty. Wydawał się nie zwracać uwagi na przenikliwy wiatr. − Część, Roy! Witaj, Glenn! − powiedziała wesoło. − To Keith Wadey, zastępca głównego inżyniera portu Shoreham. Keith to nadinspektor Grace, starszy oficer śledczy, i jego zastępca, sierżant Glenn Branson. Uścisnęli sobie dłonie. Grace od pierwszej chwili polubił Wadeya, który roztaczał wokół przyjazną aurę pewności siebie i doświadczenia. Odwrócił się do Tracy. − Sprawdziliście tablice rejestracyjne furgonetki?

− Tak, szefie. Są fałszywe. Numer seryjny spiłowano z podwozia i bloku silnika, więc została niemal na pewno skradziona. Nie wiemy nic więcej. Grace podziękował Stocker i popatrzył na Wadeya. − Jak go znaleźliście? − zapytał, ponownie spoglądając na zwłoki tkwiące w furgonetce. − Wykonywaliśmy regularny boczny skan kanału sonarem − odparł Wadey, zwracając się do Grace'a i Bransona. − Sprawdzaliśmy poziom szlamu i szukaliśmy innych przeszkód. Wczoraj po południu, około szesnastej trzydzieści, zidentyfikowaliśmy coś, co wyglądało na samochód. Obiekt znajdował się w odległości około stu dwudziestu stóp od brzegu, na głębokości dwudziestu pięciu stóp. Leżał na dachu, kołami do góry. Zwykle tak się dzieje, gdy wóz idzie głęboko na dno − umieszczony z przodu silnik ciągnie go w dół, powodując, że się przewraca. Grace skinął głową. − Na dole jest zerowa widoczność. Prąd wywołany otwieraniem i zamykaniem wrót śluzy powoduje, że w wodzie unosi się muł. Zlokalizowałem samochód, wysyłając nurków wzdłuż liny poszukiwawczej. Furgonetka była pogrążona cztery stopy w mule. Później skontaktowałem się z policyjnym zespołem nurków, to standardowa procedura, i dziś rano, jakąś godzinę temu, pomogliśmy im wyciągnąć pojazd z wody. Znaleźliśmy w środku tego sukinsyna. Może popełnił samobójstwo, bo nie podjął żadnej próby, żeby się wydostać. Sporo ludzi tak robi. Grace rozejrzał się wokół. Duży rdzewiejący magazyn wyglądał tak, jakby miał się rozlecieć, choć obecność kontenera na gruz wskazywała, że coś się tu działo. − Co to za miejsce? − zapytał. − Magazyn jest własnością firmy Dudman handlującej

kruszywem. Kupili go kilka miesięcy temu. Od paru lat stał pusty. Poprzedni właściciel zbankrutował. − Czy ktoś tu pracuje? Jacyś strażnicy? − Nie ma ochrony ani kamer. Tydzień temu kręcili się tu jacyś robotnicy, ale zostali przeniesieni do budynków innych firm. Ustronne nabrzeże, pomyślał Grace. Starannie wybrane? Nie było to miejsce z rodzaju tych, w których można się znaleźć przypadkiem. − Czy brama jest zamykana na noc? − Na łańcuch i kłódkę − odparł Wadey. − Gdy dotarłem na miejsce, była otwarta. Ktoś ją otworzył albo zerwał kłódkę. Grace podszedł do drzwi furgonetki od strony kierowcy. − Jak długo był w wodzie? − Według mnie nie więcej niż trzy, cztery dni − odpowiedział inżynier. − Widać wzdęcie, które rozpoczyna się w ciągu dwudziestu czterech godzin, ale zwłoki są nienaruszone. Ryby i skorupiaki lubią odczekać tydzień, żeby ciało zaczęło się rozpadać. Dopiero wtedy zabierają się do pracy. − Dziękuję. Grace zajrzał do środka i zauważył, że szyba jest opuszczona, podobnie jak szyba po stronie pasażera. Żeby samochód szybciej poszedł na dno? Tylne drzwi też były otwarte. Natychmiast przyszło mu do głowy pytanie, czy był to wypadek, samobójstwo, czy morderstwo. Z doświadczenia wiedział, że nigdy nie należy wyciągać pochopnych wniosków. Chociaż ciało wzdęły gazy, twarz była szczupła, usmarowana błotem. Wytrzeszczone oczy spoglądały przed siebie z przerażeniem. Wprawdzie Preece wyglądał na bledszego niż na fotografiach, a głowę oblepiały potargane, pokryte żelem włosy, tożsamość denata nie budziła najmniejszych wątpliwości. Dla pewności Roy Grace wyciągnął z kieszeni zdjęcie Ewana Preece'a.

Był pewny. Rozpoznał ranę po nożu poniżej prawego oka, cienki złoty łańcuszek na szyi i skórzaną opaskę na nadgarstku. Mimo to trzeba będzie pobrać odciski palców lub próbkę DNA, żeby ponad wszelką wątpliwość potwierdzić tożsamość denata. Grace nie zamierzał ufać identyfikacji dokonanej przez któregoś z podejrzanych członków rodziny Preece'a. Spojrzał na dłonie zmarłego. Mężczyzna z ponurą determinacją uczepił się kierownicy. Jakby sądził, że jeśli zdoła ją utrzymać, wykaraska się z kłopotów. Bez sensu. − Uścisk nieboszczyka − usłyszał kobiecy głos za plecami. Odwrócił się i ujrzał Lornę Dennison-Wilkins, sierżant dowodzącą jednostką poszukiwawczą. − Cześć, Lorna! − powiedział. − Co u ciebie słychać? Uśmiechnęła się do niego. − Mam za mało ludzi, czuję się niedoceniona i zapracowana. A u ciebie? − Nie mógłbym tego lepiej ująć! – Skinął głową w stronę zmarłego, jednocześnie słysząc dziwny metaliczny dźwięk dochodzący z wnętrza furgonetki. − Uścisk nieboszczyka? − Rigor mortis − odpowiedziała. − Nagłe zanurzenie wywołuje go bardzo szybko. Kiedy ktoś tonie i chwyta przedmiot, który ma pod ręką, bardzo trudno mu go później wyjąć. Spojrzał na palce Preece'a. Zaciskały się z całej siły wokół dużej kierownicy. − Jeszcze nie podjęliśmy próby ich zdjęcia − powiedziała. − Nie chcemy zniszczyć dowodów kryminalistycznych. Choć Roy Grace wielokrotnie współpracował z Lorną i jej zespołem, nadal był pełen podziwu dla ich dbałości o to, żeby nie zanieczyścić potencjalnego miejsca przestępstwa. Czemu Preece

uczepił się tak kurczowo kierownicy? Czy przywarł do niej z przerażenia? Grace wiedział, że gdyby zjechał z nabrzeża do wody, zrobiłby wszystko, żeby jak najszybciej się z niej wydostać, zamiast siedzieć kurczowo uczepiony kierownicy. Czy uderzenie pozbawiło go przytomności? Na głowie nie było żadnych wyraźnych śladów obrażeń, miał też zapięte pasy, ale wszystko to ustali patolog podczas sekcji. Z jakiego powodu mógł tak kurczowo trzymać się kierownicy? Czy chciał utonąć? Przecież Ewan Preece nie miał skłonności samobójczych. Z wywiadu przeprowadzonego w więzieniu i osobistych kontaktów z podejrzanym wiedział, że Preece ma wszystko gdzieś. Trudno było uznać, żeby popadł w stan samobójczej desperacji z powodu śmierci przypadkowego rowerzysty. Poza tym niebawem wyszedłby z pudła. Grace naciągnął jednorazowe rękawiczki wyjęte z kieszeni kombinezonu i zajrzał przez otwór do środka, próbując oderwać prawy palec wskazujący denata od kierownicy. Ten ani drgnął. Maleńki krab wielkości paznokcia przebiegł po desce rozdzielczej. Z tyłu furgonetki ponownie doleciał metaliczny dźwięk. Grace podjął kolejną próbę oderwania palca od kierownicy, starając się nie uszkodzić skóry i nie zaprzepaścić okazji pobrania odcisku palca, ale ten nie ruszył się ani o milimetr. − Jasny szlag! − zawołał nagle Keith Wadey. Inżynier portowy zajrzał do środa przez tylne drzwi. Chwilę później podniósł się, trzymając w ręku dużego, czarnego homara. Wijący się wściekle skorupiak miał dobre dwie stopy długości i szczypce wielkości męskiej dłoni. − Ładny okaz! − rzucił do członków jednostki poszukiwawczej, pokazując im homara. W jednej chwili przykuł uwagę wszystkich na nabrzeżu.

− Czy ktoś ma ochotę dziś wieczorem zaserwować homara ukochanej? Nie było chętnych. W odpowiedzi otrzymał jedynie spojrzenia wyrażające odrazę i kilka okrzyków. Wyrzucił homara do kanału i skorupiak natychmiast zniknął pod lekko wzburzoną powierzchnią.

53 Po krótkiej rozmowie z Royem Grace'em i opiekunką miejsca przestępstwa lekarka sądowa zgodziła się obejrzeć zwłoki in situ, przed przewiezieniem ich do kostnicy. Właśnie kończyła robotę w laboratorium w Londynie, co oznaczało, że czekało ich dłuższe tkwienie na chłodnym nabrzeżu. Dobrą nowiną było to, że z dwóch patologów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych obsługujących ich rejon oddelegowali Nadiuskę De Sanchę, z którą Grace i wszyscy inni lubili współpracować. Oprócz tego, że posągowo piękna, rudowłosa Hiszpanka była dobra, szybka w robocie i niezwykle pomocna, miło było na nią popatrzyć. Dobiegająca pięćdziesiątki Nadiuska De Sancha mogłaby równie dobrze uchodzić za dziesięć lat młodszą. Gdyby ludzie chcieli być złośliwi, mogliby powiedzieć, że młody wygląd ma coś wspólnego z umiejętnościami jej męża, chirurga plastycznego, ale z powodu otwartej i serdecznej natury koleżanki niewielu pozwalało sobie na takie zachowanie. Znacznie więcej osób zazdrościło jej wyglądu, a połowa facetów z sekcji ciężkich przestępstw jej pożądała, tak jak pożądali Cleo Morey. W zwykłych okolicznościach ciało znalezione w morzu zostałoby odwiezione do kostnicy, a następnego dnia zespół patologów przeprowadziłby sekcję. Jeśli jednak zaistniały okoliczności dające koronerowi podstawę do podejrzeń, trzeba było przeprowadzić pełną sekcję, a w całej Wielkiej Brytanii było zaledwie trzydziestu specjalistów. Typowa sekcja trwała niecałą

godzinę. Sekcja przeprowadzona przez patologa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, w zależności od stanu ciała i innych okoliczności oraz od tego, kto ją wykonywał, mogła zająć od trzech do sześciu godzin, a czasami dłużej. Jako starszy oficer śledczy Roy Grace miał obowiązek brać w niej udział. Z przerażeniem zdał sobie sprawę, że oznaczało to, iż nie zdąży dziś wieczór na musical Jersey Boys w Londynie, na który wybierał się z Cleo. Zarezerwował pokój w hotelu na dwa pierwsze dni majowego weekendu, mieli też bilety na mecz rugby w Twickenham między reprezentacją wojsk lądowych i marynarki − na zaproszenie Nobby'ego Halla i jego żony Helen. Nobby był starym przyjacielem szefującym policji morskiej na Cyprze. W przeciwieństwie do Sandy, Cleo to zrozumie, pomyślał z nagłym przypływem smutku. Choć w miarę upływu czasu obraz Sandy coraz bardziej zacierał się w pamięci, zawsze gdy o niej myślał, czuł się tak, jakby ogarniała go ciemna, wywołująca poczucie zagubienia chmura. Sandy czasem szlag trafiał z powodu jego pracy, choć próbował jej wytłumaczyć, że dochodzenie w sprawie morderstwa wymaga odsunięcia innych spraw na dalszy plan, i wyłuszczał powody. Nie lubiła tego, że zajmuje drugie miejsce po jego pracy. Niezależnie od tego, jak bardzo starał się zaprzeczać, wiedziała swoje. Kogo byś wybrał? – spytała kiedyś . Kogo byś wybrał, gdybyś musiał dokonać wyboru między pracą i mną, Grace? Zawsze mówiła do niego „Grace”. Ciebie – odpowiedział. Kłamca! – rzuciła z uśmiechem. To prawda! Obserwowałam twoje oczy. Pamiętasz tę sztuczkę z oczami, której mnie nauczyłeś? Jeśli poruszają się w taki sposób, znaczy, że kłamiesz, jeśli w inny, że mówisz prawdę. Twoje poruszyły się w prawo, Grace. Zawsze patrzysz w tę stronę, gdy kłamiesz! Na jego głową krzyknęła mewa. Spojrzał na zegarek.

Dochodziła dwunasta trzydzieści. Obok nich środkiem kanału przepłynęła pogłębiarka, zmierzając w stronę wrót śluzy i otwartego morza. Nadiuska powiedziała, że zjawi się około drugiej. Zabawi tu co najmniej godzinę, badając ciało i pozycję, w jakiej je znaleziono, fotografując wszystko, sprawdzając zwłoki Preece'a w poszukiwaniu siniaków i otarć, które mógł sobie zrobić we wnętrzu furgonetki, szukając włókien ubrania, włosów lub wszystkiego innego, co mogło zostać zgubione podczas przenoszenia ciała. Grace wątpił, by znalazła wiele włókien lub włosów na ciele – bądź co bądź spędziło kilka dni w wodzie – stale zaskakiwała go jednak liczba drobnych śladów, które mógł odnaleźć dobry patolog, a które umknęły uwadze bystrych detektywów i wyszkolonych funkcjonariuszy Specjalistycznej Jednostki Poszukiwawczej. Zajrzał do środka przez drzwi kierowcy. Szczupłe, ostro zarysowane rysy Preece'a z fotografii nie uległy zmianie, choć jego skóra miała upiorny, niemal przezroczysty połysk. Padlinożercy nie nadgryźli go w wyraźny sposób. Preece miał na sobie biały T-shirt, czarne dżinsy i był boso. Dziwne, że prowadził wóz bez butów, pomyślał Grace. Przypomniał sobie parę adidasów, które znaleźli w gościnnej sypialni domu jego siostry. Czyżby opuszczał go w takim pośpiechu, że nie zdążył ich włożyć? Niegodny koniec krótkiego, smutnego i zmarnowanego życia, pomyślał. Przynajmniej nie naruszyły go skorupiaki. Może z tym szczególnym rodzajem ludzkiego śmiecia obchodziły się inaczej?

54 Grace zadzwonił do centrum operacyjnego, żeby odwołać poszukiwania Ewana Preece'a i forda transita oraz skoncentrować działania zespołu na najbliższych sąsiadach siostry tego ostatniego. Trzeba było sprawdzić, czy ktoś nie widział ani nie słyszał czegoś podejrzanego w nocy dwudziestego szóstego albo wczesnym rankiem dwudziestego siódmego kwietnia. Był też

ciekaw, czy siostra zmarłego będzie na tyle zaszokowana, by powiedzieć prawdę o tym, co wydarzyło się ostatniej nocy – jeśli wiedziała. Godzinę później zakończył staranne badanie okolicy. Bez powodzenia szukał kamer telewizji przemysłowej skierowanych na nabrzeże. Ponieważ panował przenikliwy chłód, z radością przyjął zaproszenie na kawę w środku wozu Specjalistycznego Jednostki Poszukiwawczej, gdzie wokół stołu znajdowały się przytulne miejsca do siedzenia. Wspięli się do środka z Bransonem, rozcierając ręce. Któryś z funkcjonariuszy poszedł do pobliskiego supermarketu po kanapki. Chwilę później przyłączył się do nich wysoki funkcjonariusz z biura koronera i Tracy Stocker, która oznajmiła, że dzwoniła Nadiuska De Sancha i za kilka minut będzie na miejscu. Dwaj członkowie jednostki poszukiwawczej, jeden przysadzisty, którego koledzy wołali Juice, a drugi jasnowłosy, 6 nieco delikatniejszej budowy ciała, o ksywie WAFI , przesunęli się, żeby zrobić im miejsce. Grace próbował się dodzwonić od Cleo, ale jej komórka i telefon w kostnicy miały włączoną pocztę głosową. Poczuł lekkie ukłucie niepokoju. Może była sama i upadła? Kiedy nie przeprowadzano sekcji, w budynku przebywały tylko trzy osoby − Cleo, Darren i Walter. Gdyby Darren i Walter wyjechali po ciało, byłaby zdana na własne siły. Mogłaby leżeć kilka godzin i nikt by jej nie pomógł. Często się martwił, że przebywa sama w takim miejscu, a teraz zadręczał się jeszcze bardziej. Zadzwonił do jej domu, ale tam również nikt nie odpowiedział. Zaczął poważnie myśleć o tym, aby pojechać do kostnicy i sprawdzić, czy wszystko jest w porządku, kiedy nagle, ku swemu zaskoczeniu, usłyszał jej głos.

− Cześć! Nazywacie to pracą? − zapytała bezczelnie, stając w drzwiach wozu. Grace wstał. Na niewielu ludziach niebieski papierowy kombinezon leżał jak ciuch z eleganckiego butiku, ale na Cleo tak. Wsunąwszy nogawki spodni w buty, z włosami upiętymi do góry i wydatnym brzuchem, przypominała kogoś, kto przed chwilą przybył statkiem kosmicznym z innej planety, gdzie wszystko jest piękniejsze niż na Ziemi. Z nowego świata, którego Grace był teraz częścią, choć nadal nie mógł w to uwierzyć. Jego serce zatrzepotało z radości, jak zawsze gdy ją widział. Juice i WAFI zagwizdali na jej widok. Cleo wygląda bardziej promiennie niż zwykle, pomyślał Grace, schodząc po stopniach, by przywitać ją lekkim cmoknięciem w policzek. − Co tu robisz? − zapytał, pragnąć ją przytulić, ale nie mógł tego zrobić na oczach paczki cynicznych kolegów, którzy nabijaliby się z niego przy każdej okazji. − Pomyślałam, że skoro nie idziemy na musical, mogę się przynajmniej wybrać nad morze. Zrozumiałam, że znaleźliście interesujący gatunek pod wodą. Grace się uśmiechnął. − Pamiętasz, że lekarz zabronił ci podnoszenia ciężarów? Poruszyła wymownie głową. − Nic mi nie jest. Użyję tego wózka widłowego! − Po chwili dodała ze śmiechem: − Nie martw się, jest ze mną Darren. Walter dziś zachorował. Grace usłyszał trzask radionadajnika. Zgłosił się strażnik pilnujący taśmy otaczającej miejsce przestępstwa. − Szefie, jakiś facet chce się z panem zobaczyć. Mówi, że pan na niego czeka. Nazywa się Kevin Spinella. Grace faktycznie go oczekiwał, ale tak, jak oczekuje się much nad rozkładającym się ciałem. Obszedł róg budynku i zbliżył się

do taśmy. Niski i szczupły Spinella stał z postawionym kołnierzem beżowego płaszcza przeciwdeszczowego, na wzór filmowego prywatnego detektywa. Żuł gumę, a jego nastroszone, potraktowane żelem włosy były nietknięte przez wiatr. − Dzień dobry, nadinspektorze! − powiedział. Grace wskazał wymownie zegarek. − Już południe. − Rzucił mu karcące spojrzenie. − Tak się spóźnić, to do pana niepodobne. − Cha, cha − zarechotał Spinella. Grace popatrzył na niego zagadkowo, ale nic nie powiedział. − Słyszałem, że ma pan denata w furgonetce − zagaił reporter. − Jestem zaskoczony, że zajęło to panu tyle czasu − odparł Grace. − Siedzę tu od dobrych kilku godzin. Spinella spojrzał na niego wyraźnie skonsternowany. − Co może mi pan o nim powiedzieć? − Pewnie mniej niż pan mnie − odparł Grace. − Nie sądzi pan, że denat to Ewan Preece? Domysł oparty na rzetelnej wiedzy, pomyślał Grace. A może ktoś z zespołu zadzwonił do faceta? − W furgonetce jest ciało, ale nie zostało jeszcze zidentyfikowane − odrzekł. − Czy to możliwe, że szukaliście właśnie tej furgonetki? Grace dostrzegł Nadiuskę De Sanchę ubraną w kombinezon i białe buty, idącą ku nim z dużą czarną torbą. − Za wcześnie, żeby cokolwiek powiedzieć. Spinella zanotował jego słowa. − Minęło dziesięć dni od wypadku. Czy sądzi pan, że zrobiliście jakieś postępy w poszukiwaniu furgonetki i jej kierowcy, panie nadinspektorze?

− Jesteśmy zadowoleni z odzewu społeczeństwa − skłamał Grace. − Mimo to chcielibyśmy się zwrócić ze specjalnym apelem do mieszkańców rejonu Southwick, którzy widzieli białą furgonetkę między osiemnastą dwudziestego szóstego i ósmą rano dwudziestego siódmego kwietnia, z poniedziałku na wtorek. Prosimy, żeby zadzwonili do centrum operacyjnego albo anonimowo pod numer Crimestoppers. Chce pan, żebym podał numery? − Znam je − odparł Spinella. − To wszystko, co mam do przekazania w chwili obecnej − zakomunikował Grace, witając patolog milczącym skinieniem głowy i dając znak, że za chwilę do niej dołączy. − Pozwoli pan, że teraz zidentyfikuję ciało i ustalę, co to za furgonetka. − Bardzo zabawne. Nadiuska wpisała się do księgi wstępu na miejsce przestępstwa, a następnie pochyliła się i przeszła pod taśmą podniesioną przez Grace'a. − Patolog z MSW? − zdziwił się Spinella. − To mi wygląda na dochodzenie w sprawie morderstwa. Grace odwrócił się i utkwił w nim wzrok. − Przykro dowiedzieć się o tym na końcu, prawda? Odwrócił się z satysfakcją i poprowadził Nadiuskę w kierunku nabrzeża, skręcając w prawo i znikając z oczu reporterowi. Później, wiedząc, że Nadiuska lubi pracować sama, we własnym tempie, przyłączył się do Cleo i pozostałych członków zespołu siedzących w ciepłym wozie Specjalistycznej Jednostki Poszukiwawczej. * Pół godziny później Nadiuska De Sancha weszła po stopniach i oznajmiła: − Roy, muszę ci coś pokazać.

Grace włożył anorak i wyszedł na zewnątrz, okrążając za nią białą furgonetkę. Patolog zatrzymała się przy drzwiach kierowcy, teraz otwartych. − Myślę, że możemy wykluczyć wypadek, Roy. Sądzę, że nie było to również samobójstwo. Spojrzał na nią pytająco. Wskazała mały cylindryczny przedmiot, na który Grace nie zwrócił wcześniej uwagi, przymocowany do osłony przeciwsłonecznej po stronie kierowcy. − Widzisz? To cyfrowa kamera podwodna z nadajnikiem. Jest włączona, choć bateria siadła. Grace zmarszczył brwi, a jednocześnie poczuł się urażony, że wcześniej tego nie dostrzegł. Jak, u licha, mógł to przeoczyć? Przedmiot miał około cala średnicy, trzy cale długości, ciemnogranatową metalową obudowę i obiektyw rybie oko. Na cholerę? Czyżby Preece sfilmował samego siebie? Wyrwała go z zadumy, spoglądając na niego zdeprymowana i wskazując dłonie denata. − Uścisk nieboszczyka jest wywoływany przez rigor mortis, prawda? Grace skinął głową. Wyciągnęła dłoń w niebieskiej lateksowej rękawiczce i uniosła jeden z cielistych, alabastrowobiałych palców. Skóra opuszki pozostała przyklejona do kierownicy. Przypominała pęcherzyk z ciągnącymi się kosmykami. − Będę musiała przeprowadzić badania laboratoryjne, aby to potwierdzić, ale wszystko wskazuje, że na dłonie denata nałożono jakiś klej. Na podstawie tego, co tu widzę, powiedziałabym, że dłonie biedaka przyklejono czymś do kierownicy.

55 Tooth siedział przy biurku w swoim pokoju hotelu Premier Inn.

Przed sobą miał laptop, sączył kawę z kubka i edytował film wideo z ostatnimi minutami życia Ewana Preece'a. Detektor dymu na suficie nadal był zaklejony, a paczka papierosów i plastikowa zapalniczka leżały obok spodka, którego używał jako popielniczki. Kamery były trzy: jedna na jego nadgarstku, druga w środku furgonetki, trzecia na krawędzi kontenera z gruzem. Surowy materiał filmowy, który zamierzał zmontować, zaczynał się od zewnętrznego nocnego ujęcia furgonetki stojącej na nabrzeżu. Po prawej stronie samochodu widać było pachołek. Czas i data widniejące w prawej górnej części kadru wskazywały drugą w nocy, wtorek dwudziestego siódmy kwietnia. Za kółkiem siedział nieprzytomny Preece, z ustami zaklejonymi taśmą. Kolejne ujęcie pokazywało wnętrze pojazdu i Preece'a w brudnym białym T-shircie, przypiętego pasami do siedzenia. Zaczął otwierać oczy, jakby się budził, wyraźnie zagubiony i zdezorientowany. Spojrzał na dłonie spoczywające na kierownicy, zdumionym tym, że nie może ich oderwać. Zaczął się szarpać, próbując uwolnić ręce. Wytrzeszczył oczy ze strachu, gdy zrozumiał, że dzieje się coś złego. W kadrze pojawiła się ręka i zerwała mu taśmę z ust. Preece zaskowyczał z bólu, a później odwrócił się w kierunku drzwi, rozmawiając z niewidoczną osobą. Jego głos był bezczelny, choć pełen strachu. − Coś ty za jeden?! Co robisz?! Co ty, kurwa, robisz?! Drzwi kierowcy zamknęły się z hukiem. Na ekranie pojawiło się ujęcie z zewnątrz pokazujące bok furgonetki od strony kierowcy i kawałek przestrzeni za samochodem. Jakiś facet w kapturze na głowie podjechał wózkiem widłowym pod tył furgonetki, podniósł ją kilka cali i zaczął przesuwać w stronę końca nabrzeża. Nagle furgonetka przechyliła się do przodu, gdy przednie koła znalazły się za nabrzeżem. Podwozie z metalicznym chrzęstem zgrzytnęło o kamienie.

Ponownie ujrzał wnętrze furgonetki. Ewan Preece siedział z wytrzeszczony oczami, drąc się przeraźliwie: − Nie! Nie! Czego chcesz?! Powiedz, czego chcesz?! Błagam! Powiedz, kurwa, o co ci chodzi! − Później zanurkował do przodu, przytrzymywany pasami, z ustami otwartymi w długim bezgłośnym krzyku, jakby z przerażenia nie mógł wydobyć z siebie głosu. Znowu ujęcie z zewnątrz. Wózek widłowy pchnął furgonetkę ostatni raz i tył samochodu zniknął za krawędzią nabrzeża. Rozległ się głuchy plusk. Ponownie ujęcie ze środka. Furgonetka zaczęła tonąć, unosząc się na falach w niewielkiej odległości od nabrzeża. Cięższa z przodu, tonęła powoli wśród bąbelków powietrza. Na ekranie ponownie mignęło wnętrze furgonetki i twarz Preece'a wykrzywiona w wyrazie skrajnego przerażenia. Szarpał się, próbując uwolnić dłonie. Rzucał się jak oszalały. Rytmicznie poruszał rękami i ramionami, z ustami wykrzywionymi w błagalnym krzyku. − Proszę… błagam… błagam… Pomocy! Pomocy! Niech ktoś mi pomoże! Długie ujęcie z zewnątrz, z furgonetką odwróconą zgrabnie bokiem do nabrzeża. Preece wiercił się na siedzeniu kierowcy, a przód pojazdu opadał coraz głębiej. Chwilę później furgonetka przechyliła się do przodu, a woda zaczęła się wlewać do środka przez otwarte okna. Ponownie ujęcie wnętrza. Głośny stłumiony ryk. Do środka wlewała się czarna woda, mieniąc się białymi bąbelkami. Jej poziom szybko się podnosił, zasłaniając coraz większą część dygoczącej piersi Preece'a. Mężczyzna szarpał się w przód i w tył, wydając gwałtowne, przenikliwie okrzyki rozpaczy, próbując się uwolnić i w końcu skomląc niskim jednostajnym głosem:

− Nie… Nie… Nie… Nie… Woda dotarła do szyi i zaczęła sięgać brody, a później małżowiny ucha, wciąż szybko się podnosiła. W ciągu kilku sekund zakryła brodę. Trochę wody dostało się do ust, więc Preece ją wypluł. Później usta znalazły się pod powierzchnią. W rozpaczy szarpnął głową do tyłu, wysuwając brodę ponad wodę. Krzyknął żałośnie: − Pomocy! Błagam, niech ktoś mi pomoże! Poziom wody nadal się podnosił, zakrywając odsłoniętą szyję i ponownie sięgając brody. Preece zaczął szarpać głową na boki. Tooth wziął do ust kolejny łyk kawy, a następnie zapalił papierosa, beznamiętnie przypatrując się agonii. Słuchał, jak tamten dyszy, próbując głęboko oddychać. Woda sięgnęła sufitu furgonetki. Głowa Preece'a drgała, a oczy były nadal szeroko otwarte. Po chwili z ust wydostał się strumień bąbelków. Drgania stawały się coraz wolniejsze, a później całkowicie ustały. Głowa zaczęła delikatnie falować, kołysząc się razem z prądem. Film kończyło kolejne ujęcie z zewnątrz, pokazujące tylną część furgonetki z otwartymi drzwiami, wślizgującą się pod powierzchnię lekko wzburzonej wody barwy atramentu. Na powierzchni ukazało się trochę bąbelków i w końcu otchłań zamknęła się nad nią jak zasunięta kurtyna.

56 Sala kostnicy Brighton i Hove, w której przeprowadzano sekcje, została ostatnio niemal dwukrotnie powiększona, dzięki czemu do sekcji można było przygotować więcej ciał. Stare lodówki trzeba było zastąpić szerszymi, bo społeczeństwo wykazywało tendencje do tycia. Roy Grace uważał poprzednie pomieszczenie za klaustrofobiczne, szczególnie gdy znajdowało się w nim dużo zwłok, których sekcję przeprowadzał patolog MSW. Teraz było przynajmniej więcej miejsca. Jednak sala o

pokrytych płytkami ścianach i surowym chłodnym oświetleniu nadal wywoływała w nim podświadomy lęk. Kiedy studiował w college'u, żeby zostać detektywem, instruktor przeczytał im fragment zasad etycznych FBI związanych z prowadzeniem śledztwa w sprawie morderstwa, napisanych przez pierwszego dyrektor Biura, J. Edgara Hoovera: Nie ma większego zaszczytu dla funkcjonariusza ani większego obowiązku niż prowadzenie śledztwa w sprawie śmierci innej istoty ludzkiej. Grace pamiętał o tych słowach i ciężarze odpowiedzialności, który spoczywał na nim jako starszym oficerze śledczym podczas każdej sprawy. Oprócz tego brzemienia zawsze towarzyszył mu cień smutku, gdy ktoś stracił życie − nawet taki śmieć jak Ewan Preece. Kto wie, kim Preece mógłby zostać w innych okolicznościach, gdyby życie obeszło się z nim łaskawiej? Mimo ciężaru odpowiedzialności Grace czuł się czasami tak, jakby był intruzem na tej sali. Przemiana w zwłoki, otworzenie na stole sekcyjnym i sama autopsja stanowiły całkowitą utratę prywatności. Jednak zmarły ani jego najbliżsi nie mieli w tej sprawie nic do powiedzenia. Jeśli człowiek zginął w podejrzanych okolicznościach, koroner żądał zwykle przeprowadzenia sekcji. Ewan Preece przedstawiał iście surrealistyczny widok, leżąc na plecach na nierdzewnym sekcyjnym stole w dżinsach i T-shircie, z dłońmi zaciśniętymi na kierownicy, którą Nadiuska De Sancha kazała odkręcić od pojazdu i przywieźć razem z nim do kostnicy. Po śmierci wyglądał tak, jakby prowadził jakiś widmowy pojazd. Na drugim stole ustawionym po przeciwnej stronie sali rozłożono zakrwawione narządy wewnętrzne wydobyte z innych zwłok dla studenta jednego z konsulatów patologów w Brighton. Jak zawsze Grace'owi zrobiło się słabo od zapachu środków dezynfekcyjnych, krwi i rozkładających się ludzkich wnętrzności. Spojrzał na mózg, wątrobę, serce i nerki oraz elektroniczną wagę stojącą na półce za nimi. Obok, na innym stole, leżały zwłoki, z

których je wydobyto − ciało starszej kobiety o barwie alabastru, z otwartymi ustami, szeroko rozpłatanym brzuchem i żółtą tkanką tłuszczową wewnątrz zadartych do góry piersi, z mostkiem na wzgórku łonowym, jakby patolog chciał jej pomóc zachować resztkę przyzwoitości. Wzdrygnął się i podszedł do ciała Preece'a, słysząc szelest swojego zielonego kitla. Nadiuska delikatnie odrywała pęsetą skórę jednego z palców denata. James Gartrell, fotograf, obchodził ciało, robiąc zdjęcia. Glenn Branson stał w kącie, ukradkiem rozmawiając przez telefon. Ze swoją żoną, pomyślał Grace. A może z adwokatem? Pracownik biura koronera, Philip Keay, stał w zielonym fartuchu i niebieskiej masce zwisającej na paskach poniżej szczęki i mówił coś do dyktafonu z zatroskanym wyrazem twarzy. Cleo i jej asystent, Darren, stali obok, żeby w razie czego pomóc Nadiusce, ale w chwili obecnej mogli się jedynie przyglądać. Cleo co jakiś czas odwracała się do Grace'a i posyłała mu ukradkowy uśmiech. Nadinspektor gorączkowo myślał. Osobiście nie miał wątpliwości, że dłonie Preece'a zostały przyklejone do kierownicy, a facet został zamordowany. Bardzo martwiła go obecność kamery w samochodzie. Czy umieścił ją tam zabójca? Jakiś sadystyczny łowca nagród? Znajomy Preece'a, który wiedział, gdzie ten się ukrywa? A może zabójstwo miało jeszcze mroczniejszą stronę? Nie dawały mu spokoju związki z mafią. Czy to możliwe, żeby zabójstwo było sadystyczną zemstą? Ciało nie zostało jeszcze oficjalnie zidentyfikowane. Później zrobi to matka lub siostra zmarłego. Nadiuska powiedziała, że zdoła rozpuścić klej acetonem, dzięki czemu zespół Grace'a będzie mógł pobrać odciski palców, aby dodatkowo potwierdzić tożsamość. Na wszelki wypadek pobiorą również próbki DNA. Jednak na podstawie tatuażu i blizny na twarzy władze

więzienia w Ford potwierdziły ponad wszelką wątpliwość tożsamość denata. Ponieważ Kevin Spinella i inni reporterzy nie mieli wstępu na miejsce przestępstwa, tylko członkowie zespołu obecni na nabrzeżu i ci w kostnicy wiedzieli, że dłonie denata zostały przyklejone do kierownicy. Grace chciał, żeby przez jakiś czas zachować tę informację w tajemnicy. Gdyby wiadomość przedostała się do prasy w ciągu kolejnych godzin, wiedziałby, gdzie szukać przecieku. Wyszedł z sali i zadzwonił do MIR-1, każąc Normanowi Pottingowi stworzyć specjalną grupę w ramach zespołu dochodzeniowego oraz ustalić wszystko, co się da, na temat odnalezionej kamery. W jakich sklepach można ją kupić w Brighton i gdzie indziej. Poprosił też, by prześledzili ostatnie transakcje. Później zatelefonował do detektywa Pata Lanigana, który był ich oficerem łącznikowym z rodziną Revere w Ameryce, żeby zapytać, czy rodzice chłopaka mogliby szukać zemsty. Lanigan powiedział, że państwo Revere mają do tego wystarczające środki, władzę i koneksje oraz że ludzie ich pokroju stosują w życiu zupełnie inne reguły niż inni. Powiedział, że sprawdzi, jakie informacje wywiadowcze uda się zdobyć. Czasami słyszeli, gdy ktoś dostawał zlecenie na taką robotę. Obiecał, że zadzwoni do Grace'a, kiedy tylko się czegoś dowie. Grace zakończył rozmowę z ciężkim sercem. Nagle przyłapał się na tym, iż ma nadzieję, że Preece'a sprzątnął jakiś miejscowy cwaniaczek. Pomysł o mafii mordującej ludzi w sercu Brighton nikomu by się nie spodobał − ratuszowi, wydziałowi turystyki, jego przełożonemu, zastępcy komendanta policji Riggowi, ani jemu samemu. Usiadł na kanapie w małym biurze kostnicy, nalał sobie kawy z dzbanka stojącego na płycie grzewczej i nagle ogarnęła go fala

ponurej determinacji. Lanigan powiedział, że ci ludzie stosują w życiu zupełnie inne reguły. Cóż, w jego ukochanym mieście nie będą tego robić.

57 Jest ósma trzydzieści rano, sobota, pierwszy maja − oznajmił Roy Grace członkom swojego zespołu zgromadzonym w MIR-1. − Rozpoczynam osiemnastą odprawę operacji Skrzypce. Zacznę od potwierdzenia identyfikacji Ewana Preece'a. − Przykro stracić tak wybitnego członka społeczności Brighton, szefie − powiedział Norman Potting. − Do tego facet zginął w paskudny sposób. Na sali rozległ się cichy chichot. Grace spojrzał z naganą na Pottinga. − Dziękuję, Normanie. Powściągnijmy wodze wesołości. Sprawa jest poważna. Bella Moy zaszeleściła opakowaniem malteserów, wyciągnęła czekoladkę i wsunęła do ust, a po chwili głośno ją chrupała. Grace zajrzał do notatek. − Za kilka dni otrzymamy wyniki badań toksykologicznych, ale mam ważne informacje z sekcji zwłok. Po pierwsze, na szyi Preece'a widnieje podobny siniak jak u jego siostry, Evie, która twierdzi, że nie pamięta niczego po tym, jak w poniedziałek wieczór wypuściła kota na dwór. Zdaniem Nadiuski De Sanchy podobny ślad zostawia cios wschodnich sztuk walki, zadany kantem dłoni i powodujący utratę przytomności. Być może napastnik właśnie w taki sposób obezwładnił Preece'a. Grace ponownie zajrzał do kartek. − Obecność wody w płucach Preece'a wskazuje, że żył, gdy furgonetka pogrążała się w wodzie. Przyczyną śmierci było utonięcie. Ponieważ jego dłonie zostały przyklejone do kierownicy, jest bardzo mało prawdopodobne, że popełnił

samobójstwo. Czy ktoś jest odmiennego zdania? − Skoro był nieprzytomny, jak furgonetka znalazła się w wodzie? − spytał Nick Nicholl. − Trudno ją zepchnąć, bo gdy przednie koła wyjdą poza krawędź nabrzeża, podwozie się na nim zatrzyma. Czy nie musiała jechać z pewną prędkością? − Słuszne spostrzeżenie − zauważył Grace. − Firma Dudman, która jest właścicielem tej części nabrzeża, twierdzi, że ktoś przestawił ich wózek widłowy. Mogli go użyć, żeby zepchnąć furgonetkę do kanału. − Czy nie potrzeba do tego kluczyka? − spytała Bella Moy. − Powiedziano mi, że ten rodzaj wózka widłowego ma uniwersalny klucz, którym uruchamia się silnik − odrzekł Grace. − Jednym kluczykiem można uruchomić wszystkie takie wózki w całej Wielkiej Brytanii. Poza tym każdy, kto choć trochę zna się na technice, uruchomiłby go śrubokrętem. − Czy ustalono, jakiego kleju użyto? − zapytał sierżant Duncan Crocker. − Wysłaliśmy próbkę do laboratorium. Do tej pory nie otrzymaliśmy odpowiedzi. − Nie znaleziono żadnej tubki w samochodzie? − spytał Crocker. − Nie − odparł Grace. − Specjalistyczna Jednostka Poszukiwawcza przeprowadziła skrupulatne badanie terenu, ale do tej pory niczego nie znaleziono. W wodzie jest niemal zerowa widzialność, co nie pomaga im w pracy. Dzisiaj kontynuują poszukiwania i zbierają odciski palców z nabrzeża. Według mnie nie znajdą niczego, co nam pomoże. − Dlaczego tak sądzisz, szefie? − spytał Glenn Branson. − Bo wygląda mi to na robotę zawodowca. Ma wszystkie cechy charakterystyczne. − Spojrzał na członków swojego zespołu. − Nie podoba mi się sposób sformułowania ogłoszenia o nagrodzie. Nie poproszono o informacje, które doprowadzą do aresztowania i

skazania, a jedynie o tożsamość kierowcy. Myślę, że możemy mieć do czynienia z zemstą podziemnego światka. − Czy zmienia to cokolwiek w naszym śledztwie, sir? − spytała Emma-Jane Boutwood. − W latach trzydziestych Brighton zyskało przydomek europejskiej stolicy zabójstw − odparł Grace. − Nie chcę, żeby ktokolwiek pomyślał, że może tu przyjechać, sprzątnąć kogoś dla nagrody i spokojnie wyjechać. Podejrzewam, że mamy do czynienia z właśnie taką sytuacją. − Jeśli to zemsta mafii, sprawca mógł już wrócić do Stanów − powiedział Nick Nicholl. − Albo tam skąd przyjechał. − W domu Evie Preece nie było wewnętrznych drzwi do garażu − odparł Grace. − Jeśli zabójca ogłuszył Preece'a, musiał go przenieść z domu do garażu na gęsto zaludnionym osiedlu. Później, gdy dojechał do zatoki Shoreham, musiał go zostawić w furgonetce, żeby otworzyć bramę. Przykleił mu dłonie do kierownicy, uruchomił wózek widłowy i zepchnął samochód do wody. W okolicy ktoś mógł wyprowadzać psa na spacer albo coś w tym rodzaju. Na pewno ktoś coś widział, trzeba go odnaleźć. Ponownie zajrzał do notatek i odwrócił się do posterunkowego Howesa. − Davidzie, masz nowe wieści z więzienia w Ford? − Jeszcze nie, szefie − odrzekł. − Typowa więzienna sytuacja, wszyscy zwierają szyki. Nikt nic nie wiedział. Nadal nad tym pracują – przesłuchują wszystkie rozmowy telefoniczne nagrane w okresie, który nas interesuje, ale to może potrwać kilka dni. Grace zwrócił się do posterunkowych Boutwood i Nicholla, którym zlecił dochodzenie w sprawie kamery znalezionej w furgonetce.

− Macie coś? E-J pokręciła głową. − Jeszcze nie, sir. To model canona szeroko dostępny w sprzedaży. Można go kupić za tysiąc kawałków tu i za oceanem. W Brighton jest siedemdziesiąt sklepów, które mają go w ofercie, do tego wiele sklepów internetowych, w tym Amazon. W Stanach takich sklepów są tysiące, a ogólnokrajowa sieć Radio Shack należy do głównych sklepów sprzedających ten gadżet z rabatem. − Wspaniale. Zatem szukamy igły w stogu siana. Czy właśnie to chciałaś nam powiedzieć? − Coś w tym rodzaju, szefie. − W porządku − odparł Grace, spoglądając jej w oczy. − Właśnie na tym znamy się najlepiej. Na znajdowaniu igły w stogu siana. − Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, sir! Grace coś zanotował, a następnie siedział w milczeniu dłuższą chwilę. Nie mógł wskazać niczego palcem, ale miał złe przeczucie. Nazywali to „nosem gliniarza”, przeczuciem albo instynktem. Wszystko jedno. Ten mały gnojek Kevin Spinella chciał na nim wymóc kolejną konferencję prasową. Grace nie był na nią gotowy, więc postanowił zyskać trochę czasu. Na obecnym etapie reporter – jeśli nie miał informatora w środku − wiedział jedynie o zwłokach w furgonetce wydobytej z zatoki Shoreham. Fakt, że informacja zajęła tylko kilka linijek w dzisiejszym numerze, wskazywał zdaniem Grace'a, że przynajmniej do tej pory reporter poruszał się po omacku. Bardzo dobrze. Niestety on także poruszał się po omacku, a to już nie było dobre.

58 Tooth, ubrany w czarne ciuchy, z czarną czapką baseballową nasuniętą nisko na czoło, wiedział, że jest prawie niewidzialny z zewnątrz. Był wtorek, dwudziesta trzecia dwadzieścia trzy. Nie padało, na autostradzie panował ruch. Widać było jedynie tylne światła, reflektory i sporadycznie migające kierunkowskazy. Jechał skupiony, zastanawiając się i planując kolejne kroki, opracowując scenariusze na najlepszą i najgorszą sytuację. W końcu ciężarówka, za którą podążał od Aberdeen, skręciła na stację benzynową. Kierowca jechał bez przerwy pięć godzin od czasu krótkiej przerwy na A74M, na południe od Lockerbie. Tooth musiał się odlać. Potrzeba stała się tak paląca, że był bliski użycia butelki, którą trzymał w samochodzie na takie okazje. Podobną zabierał ze sobą za linie wroga, kiedy nie chciał zostawiać śladów, po których mogliby go odnaleźć. Jechał za tylnymi światłami ciężarówki, śliską drogą w górę lekkiego wzniesienia. Minęli znaki z symbolami stacji benzynowej, baru i motelu oraz kolejny porządny parking dla samochodów. Jakby wysłuchał milczącego pragnienia Tootha, kierowca przejechał obok szeregu zaparkowanych ciężarówek, a następnie wjechał w zatoczkę, kilka miejsc za ostatnim z wozów, w ciemnym miejscu parkingu. Tooth zgasił światła. Kilka mil wcześniej wyłączył wewnętrzne oświetlenie w toyocie. Teraz zatrzymał auto, wyskoczył i zaczął biec nisko pochylony. Kierowca spał, oglądał telewizję, albo uprawiał seks z prostytutką. Chociaż Tooth rozpaczliwie chciał się odlać, zatrzymał się i obserwował. *

Siedzący w kabinie szesnastokołowej, dwudziestoczterotonowej chłodni marki Renault, Stuart Ferguson wyciągnął rękę, by zaciągnąć hamulec postojowy, gdy nagle sobie przypomniał, że ten znajdował się gdzie indziej niż w volvo, którym zwykle jeździł. Poprzedni wóz stał na policyjnym parkingu w Susseksie i miał tam pozostać do zakończenia śledztwa w sprawie młodego mężczyzny, który wpadł pod jego samochód i zginął na miejscu. Jutro miną dwa tygodnie od tego czasu. Wyłączył silnik i zgasił światła. Wraz z nimi umilkł głos Steviego Wondera dobiegający z odtwarzacza CD. Nadal był wstrząśnięty tym, co się stało, i miał koszmary. Słodka Jessie budziła go delikatnie kilka razy w ciągu ostatnich dwóch tygodni, mówiąc, że płakał i krzyczał przez sen. Ciągle widział tego biedaka pędzącego ku niemu, a właściwie wprost na niego, kurczowo trzymającego kierownicę. Później, kiedy się zatrzymał, ujrzał w lusterku odciętą nogę leżącą kilka jardów dalej. Obawiał się, że wypadek może oznaczać koniec jego kariery kierowcy ciężarówki. Ponieważ przekroczył dozwoloną liczbę godzin pracy za kółkiem, groził mu zarzut spowodowania śmierci przez niebezpieczną jazdę. Z ulgą usłyszał się, że policja chce mu postawić jedynie stosunkowo lekki zarzut przekroczenia dozwolonych godzin pracy. Pomimo wypadku kochał swoją pracę, poza tym jego była żona, Maddie, puściła go z torbami. Musiał nieźle zarabiać, żeby móc jej płacić alimenty i żeby dzieci miały wszystko, czego potrzebowały. W każdym razie powrót do pracy za kółkiem okazał się łatwiejszy, niż sądził. Brakowało mu kursu do Sussexu w ostatni wtorek. Firma nie miała zapasowego samochodu, więc szef dał mu tydzień wolnego. W sumie okazali mu dużo wsparcia mimo oskarżenia, które nad nim wisiało. Nie mogli oficjalnie sankcjonować przekraczania limitu godzin pracy za kółkiem, ale wszyscy wiedzieli, jak jest. Do licha, była recesja, każdy

potrzebował roboty. Jedynym promykiem słońca wśród ponurych czarnych chmur był fakt, że Jessie, ciężarna od czterech miesięcy, okazywała mu ogromne wsparcie. Odkrył kolejną uroczą stronę tej kobiety. Bardziej niż kiedykolwiek pragnął dowieźć na miejsce ładunek mrożonych ryb i owoców morza, wyładować go i wrócić do niej. Jeśli nic mu nie przeszkodzi, w czwartek wczesnym rankiem wejdzie do łóżka i obejmie jej ciepłe, nagie ciało. Tęsknił tak bardzo, że miał ochotę zadzwonić do niej jeszcze raz tego wieczoru. Tylko że była dwudziesta trzecia trzydzieści. Za późno. Myślał również o mocnej kawie i zastrzyku cukru. Prawdziwą ucztą byłby pączek albo ciastko z budyniem, choć czekoladowy baton też dodałby mu sił na ostatnim odcinku do Sussexu. Kiedy znajdzie się kilka mil na północ od Brighton, będzie mógł zjechać na parking i uciąć sobie kilkugodzinną drzemkę. Zszedł po stopniu na jezdnię, zamknął drzwi i przekręcił klucz. W chwili gdy jego stopa dotknęła asfaltu, poczuł cios w szyję. Przed oczami błysnęły mu białe pasemka, a po nich fontanna iskier. Jak na psychodelicznym pokazie sztucznych ogni, pomyślał ułamek sekundy przed utratą przytomności. * Tooth uklęknął, trzymając w ramionach bezwładne ciało niskiego, krępego mężczyzny. Rozejrzał się wokół. Słyszał szum przejeżdżających samochodów dochodzący z pobliskiej autostrady. Terkot uruchamianych diesli. Słabe dźwięki muzyki z ciężarówki zaparkowanej gdzieś w pobliżu. Przeciągnął mężczyznę krótki kawałek do swojego samochodu. Ciężkie buty kierowcy hałaśliwie skrzypiały o asfalt, ale Tooth wiedział, że w pobliżu nie ma nikogo, kto by je usłyszał. Wciągnął nieprzytomnego na tylne siedzenie, zamknął drzwi, a następnie odjechał kawałek dalej, gdzie panowały całkowite ciemności, z daleka od innych samochodów.

Później wyciągnął mu koszulę polo ze spodni. Kciukami namacał kręgosłup i starannie odliczył krąg C4 od góry. Następnie wyciągnął Fergusona z samochodu, uniósł i rzucił z całej siłą plecami na kolano, aż usłyszał głośne chrupnięcie. Uszkodzony kręgosłup nie zabił kierowcy ciężarówki. Uniemożliwił mu jedynie ucieczkę. Wtaszczył go ponownie do samochodu i przystąpił do roboty, zaklejając mu usta i krępując ręce mocną taśmą. Później wepchnął go w przestrzeń między przednimi i tylnymi fotelami, a następnie przykrył kupionym specjalnie w tym celu kocem, na wypadek gdyby z jakiegoś powodu zatrzymała go policja. Zamknął samochód. Miał do wykonania jeszcze jedną robotę, do której potrzebował śrubokrętu. Zajęło mu to zaledwie piętnaście minut. Później przeszedł wolnym krokiem do kawiarni na stacji, naciskając głębiej baseballówkę i podnosząc kołnierz, na wypadek gdyby zarejestrowały go kamery telewizji przemysłowej. Przeszedł obok, odwracając głowę w drugą stronę i wchodząc do budynku. W końcu mógł skorzystać z toalety. Potem kupił sobie czarną kawę i ciastko z budyniem. Wybrał stolik w cichej części sali i zjadł deser, popijając gorącą kawą. Po chwili wyszedł z kawą na zewnątrz, oparł się o ścianę, zapalił papierosa i wypił kolejny łyk. Papieros smakował wyjątkowo. Tooth też tak się czuł. Plan okazał się dobry, jak wszystkie jego plany. Nie interesowały go nieudane misje.

59 Stuart Ferguson obudził się całkiem zagubiony. Przez chwilę myślał, że jest w domu ze swoją byłą, Maddie, tylko że pokój wydawał się jakiś inny. Jessie? Czy był z Jessie? Ze wszystkich stron otaczała go pustka przypominająca próżnię. W głowie mu pulsowało. Słyszał hałas, szum, słaby pisk przypominający tarcie opon o asfalt. Jego głowa kiwała się rytmicznie, wibrując i lekko

się kołysząc, jakby unosiła się w przestrzeni. Czyżby zasnął w kabinie? Starał się jasno myśleć. Zajechał na stację benzynową, żeby coś zjeść i chwilę odpocząć. Może zasnął na łóżku w kabinie? Starał się sięgnąć ręką do przełącznika światła, ale nic się nie stało – jakby zapomniał, jak poruszyć ramieniem. Spróbował ponownie. Nadal bez skutku. Czyżby na niej leżał? Zdał sobie sprawę, w ogólne nie czuje własnych kończyn. Nagle ogarnęła go panika. Po twarzy spłynęły krople potu. Wsłuchiwał się w szum. W jęk. Chciał coś powiedzieć, ale okazało się, że nie może poruszyć ustami. Leżał twarzą do dołu. Czy był skrępowany? Czemu niczego nie czuł? Czyżby uległ wypadkowi? Czy wieźli go do szpitala? Krople potu dotarły do oczu. Zamrugał powiekami, czując pieczenie. Swędział go lewy policzek. Co się stało? Jasna cholera. Przez chwilę czujnie nasłuchiwał. Bez wątpienia znajdował się w jadącym samochodzie. Widział światła. Światła reflektorów, ale nie miał pojęcia, gdzie jest. Widział jedynie jakąś ciemną tkaninę i czuł woń zakurzonego dywanu. Ogarnęła go fala paniki. Pragnął być z Jessie, znaleźć się w jej ramionach, usłyszeć jej głos. Jęknął, starając się odwrócić głowę. Usłyszał jednostajny dźwięk. Regularne, dochodzące co kilka sekund klikanie. Samochód zaczął zwalniać, a jego strach narastać. Pomyślał o Jessie. Kochanej Jessie. Rozpaczliwie pragnął z nią być. Krzyknął do niej, ale żaden dźwięk nie wydobył się z ust zaklejonych taśmą.

60 David Harris, ubrany w gruby polar, dżinsy, czapkę i gumowe buty, spojrzał w niebo, jak co rano obchodząc wędzarnię. Gruba warstwa chmur, która jeszcze niedawno zasłaniała niebo, zaczęła rzednąć i w przerwach ukazały się fragmenty szklistego, błękitnego nieba. Powietrze wydawało się odrobinę cieplejsze. W

końcu nadeszła spóźniona wiosna. Spojrzał na zegarek. Siódma czterdzieści pięć. Kierowca Aberdeen Ocean Fisheries przyjeżdżał zwykle punktualnie o siódmej trzydzieści w środę. Ten wesoły mały Szkot, Stuart Ferguson. Facet był szybki i rzeczowy. Wyładowywał towar do hangarów, pomagając Harrisowi i jego ludziom, sprawdzał fracht, wyciągał kwit przewozowy, dawał do podpisania i odjeżdżał. Tydzień temu nie było dostawy z Aberdeen, co zdarzało się niezwykle rzadko. Ich ciężarówka uczestniczyła w poważnym wypadku drogowym, o którym mówiły wszystkie media. Zginął syn jakiejś znanej nowojorskiej rodziny mafijnej. Fergusona wymieniono jako kierowcę ciężarówki. Harris wykombinował sobie, że do wypadku musiało dojść zaraz po dostawie. Był ciekaw, czy dzisiejszego dnia ujrzy Fergusona, czy wyślą innego kierowcę. Miał nadzieję, że go zobaczy, bo chciał zapytać o wypadek. Może facet stracił z tego powodu robotę? Albo go zawiesili? Ponownie spojrzał na zegarek i chwilę nasłuchiwał dźwięku nadjeżdżającej ciężarówki, ale doleciało go tylko słabe natarczywe pobekiwanie owiec od strony Downs. Musieli wysłać nowego kierowcę, pomyślał. Może facet ma inny rozkład albo się zgubił, o co nie było trudno na okolicznych wąskich, krętych drogach. Ruszył w górę wzniesienia między dwoma niskimi budynkami, mijając po drodze rząd zaparkowanych furgonetek dostawczych, by ku swojemu zaskoczeniu odkryć, że kłódka pierwszej wędzarni, którą jeden z pracowników zamykał wieczorem ostatnią, luźno dynda na skoblu. Nagle przeszedł go dreszcz niepokoju. Każda z wędzarni wzniesionych z cegły i stali zawierała ryby warte tysiące funtów. Jego firma ani razu w swojej historii nie została okradziona, dlatego nie zainwestował w drogi sprzęt do ochrony, taki jak alarm lub telewizja przemysłowa. Pomyślał, że chyba

będzie to konieczne. Przyspieszył kroku, odsunął drzwi i wszedł do środka. Poczuł ulubioną znajomą silną woń dymu i ryb. W mrocznym wnętrzu wszystko wyglądało jak należy. Ryby – w tej suszarni wyłącznie szkockie łososie − wisiały w gęstych rzędach na hakach przytwierdzonych do szyny na suficie. Miał zamiar wyjść, ale w ostatniej chwili postanowił przeprowadzić szybką kontrolę. Przestawił dźwignię, dzięki której można było przesunąć ryby. W połowie zauważył, że cztery duże sztuki spadły z haków i leżą na ociekaczu. Jakim cudem spadły? Czyżby w nocy były jakieś problemy z suszarnią? Jednym z nowoczesnych urządzeń, w które zainwestowali, był system alarmowy reagujący na temperaturę. Gdyby temperatura w jednej z suszarń zbytnio się obniżyła albo za bardzo wzrosła w chłodzonych pomieszczeniach magazynowych, jego inżynier, Tom White, otrzymałby sygnał na swoją komórkę i niezwłocznie przyjechał. Czyżby Tom musiał wykonać jakąś robotę w tej suszarni? Z drugiej strony, White był znany ze staranności, więc nie zostawiłby czterech drogich łososi na ociekaczu. Zadzwonił na komórkę inżyniera. O tej porze White był pewnie w warsztacie z drugiej strony zakładu. Odebrał natychmiast, ale nie udzielił takiej odpowiedzi, jakiej David Harries oczekiwał. W nocy nie było żadnych problemów. Nie otrzymał żadnego sygnału. Wieszając ryby, pomyślał, że mogło dojść do próby kradzieży. Pospiesznie zawiesił łososie i sprawdził cztery sąsiednie wędzarnie. Wszystko było w porządku. Później ruszył do chłodnych pomieszczeń magazynowych i ze zdumieniem spojrzał na kłódkę pierwszego magazynku. Ta również była otwarta. Cholera! Podszedł i odsunął ze zgrzytem ciężkie przesuwane drzwi,

spodziewając się, że cały towar został zrabowany. Zamarł ze zdumienia, nie wierząc własnym oczom, czując uderzenie chłodnego powietrza. Tutaj także wszystko wyglądało jak należy. Rzędy wędzonych łososi wisiały na hakach przytwierdzonych do szyny u sufitu, będącej elementem systemu automatycznie przesuwanych bloków. Sześć rzędów umieszczonych w niewielkiej odległości od siebie tworzyło niemal jednolitą ścianę. Zasunął drzwi z uczuciem ulgi. Dopiero później, kiedy jego pracownicy zaczęli pakować ryby dla klienta, odkryli coś, czego Harris nie zauważył.

61 Jest ósma trzydzieści rano, środa, piąty maja − odczytał z kartki Roy Grace członkom swojego zespołu zgromadzonym w MIR-1. − Rozpoczynam dwudziestą szóstą odprawę operacji Skrzypce. – Chciał dodać, bez żadnego cholernego sukcesu, ale się opanował. Niemal w każdym dochodzeniu zdarzały się okresy zastoju. Znajdował się w ponurym nastroju. Jego największym zmartwieniem była Cleo. Dziś rano omal nie zemdlała, wychodząc spod prysznica. Twierdziła, że to z powodu zbyt wysokiej temperatury wody, ale Grace chciał ją zabrać prosto do szpitala. Odmówiła, mówiąc, że dobrze się czuje. Że jest zdrowa jak ryba. Poza tym mają za mało personelu w kostnicy i musi pojechać do roboty. Martwił się także śledztwem. Choć prowadzili dochodzenie w sprawie morderstwa, wyczuwał, że brakuje im entuzjazmu. Miał w zespole wszystkich zaufanych współpracowników, ale nie wyczuwał u nich takiego poświęcenia i skupienia jak kiedyś. Znał powód. Zły powód, ale taka już była ludzka natura. Wszystko dlatego, że ofiarą morderstwa był Ewan Preece. Mimo przerażających okoliczności jego śmierci nikt z policji

w Susseksie nie uronił za nim ani jednej łzy – chociaż wysłał parę funkcjonariuszy ubranych po cywilnemu na pogrzeb, aby sprawdzili, kto przyszedł lub zaczaił się w pobliżu. Niezależnie od tego, jak odstręczającą postacią był Preece, facet został zamordowany. Zadanie Grace'a nie polegało na napiętnowaniu nieszczęśnika, ale na znalezieniu zabójcy i wsadzeniu go do więzienia. Żeby to osiągnąć, musiał lepiej zmotywować swój zespół. − Zanim przejdziemy do raportów − zaczął − chciałbym dokonać podsumowania dotychczasowych wątków śledztwa. – Podniósł się i wskazał białą tablicę, na której dużymi czerwonymi literami wypisano trzy ponumerowane hasła. − Po pierwsze, trzeba sprawdzić, czy istnieje związek między zamordowaniem Preece'a a śmiercią tego rowerzysty, Tony'ego Revere, czy to jasne? Preece był człowiekiem, który z łatwością robił sobie wrogów. Mogło chodzić o narkotykową wojnę gangów albo oszustwo. Facet mógł zadrzeć z niewłaściwym człowiekiem. Duncan Crocker podniósł rękę. − Do tej linii śledztwa nie pasuje kamera, szefie. Czemu zwyczajnie go nie sprzątnęli? Po co mieliby marnować taki drogi sprzęt? − Na świecie jest wielu sadystów − odparł Grace. − Ale zgadzam się z twoją uwagą na temat kamery. Jeszcze do tego wrócimy. Dobrze. Druga hipoteza: Preece został przez kogoś zabity dla nagrody. − Czy uwaga z kamerą nie odnosi się także do tej sytuacji? − spytała Bella Moy. − Skoro chcieli nagrody, czemu mieliby ją pomniejszać o koszt sprzętu? − Przypomnij sobie treść ogłoszenia o nagrodzie, Bello − odrzekł Grace. − Nie ma w nim zwyczajowego sformułowania „za informacje prowadzące do ujęcia i skazania”. − Na chwilę zajrzał do notatek, przewrócił parę stron i przeczytał: − „Za informacje

pozwalające ustalić tożsamość kierowcy furgonetki odpowiedzialnego za śmierć mojego syna”. – Podniósł głowę i spojrzał na zebranych. − To duża różnica. − Myślisz, że coś mogło pójść źle, Roy? − spytał Nick Nicholl. − Może zabójca chciał, żeby Preece przyznał się przed kamerą, ale do tego nie doszło? − Albo doszło − powiedział Glenn Branson. − To kamera z nadajnikiem. Nie wiemy, co zostało powiedziane ani kto był adresatem. − Pewnie nie był zbyt rozmowny pod wodą − przerwał mu Norman Potting i zachichotał. Na sali rozległ się stłumiony chichot. − Nie mogę spekulować, czy coś poszło źle, Nick − odrzekł Grace. Później ponownie wskazał tablicę. − Ze względu na związki łączące rodzinę Revere ze zorganizowaną przestępczością mogło dojść do zabójstwa z zemsty, na zlecenie. Użyłem swoich kontaktów w Stanach, ale amerykańscy koledzy nic o tym nie wiedzą. Trzeba się jednak nieco dokładniej przyjrzeć Stanom. − Odwrócił się do Crockera. − Duncan, zdobądź więcej informacji na temat rodziny Revere i ich powiązań. − Tak, szefie − odparł sierżant i zapisał w notatniku. − O piętnastej trzydzieści mam spotkanie z zastępcą komendanta. Muszę mu coś przekazać, aby wiedział, że się nie obijamy. W tej chwili zadzwonił jego telefon. Roy Grace uniósł rękę w przepraszającym geście i odebrał. Z drugiej strony był Kevin Spinella. To, co powiedział mu reporter „Argusa”, sprawiło, że podły nastrój Grace'a znacznie się pogorszył.

62 Ta środa nie zapowiadała się na jeden z najszczęśliwszych dni w życiu Carly. O dziewiątej piętnaście rano miała się spotkać ze

swoim obrońcą i kolegą Kenem Acottem przed budynkiem sądu pokoju w Brighton i wypić z nim kawę przed zaplanowaną rozprawą. Ken ostrzegł ją, jej zdaniem zupełnie niepotrzebnie, żeby nie przyjeżdżała samochodem, bo na pewno odbiorą jej prawo jazdy. Przecież jej rozbite audi nadal stało na policyjnym parkingu. Skoro skorzystanie z własnego samochodu nie wchodziło w grę, skorzystała z taksówki. Miała na sobie prosty, granatowy dwuczęściowy kostium, białą bluzkę i stonowaną jedwabną apaszkę od Cornelii James, a do tego granatowe czółenka. Ken doradził jej, żeby wyglądała schludnie i porządnie. Nie powinna wkładać stroju bizneswoman ani drogiej biżuterii. Jakby kiedykolwiek jej się to zdarzyło! Później, gdy wysiadła z taksówki, pękł jej prawy obcas. Niemal u podeszwy. Nie, nie, nie! Tylko nie to! A przed sądem ani śladu Acotta. Jedynie para nastolatków i rozzłoszczona kobieta w średnim wieku. Jeden z młodzieńców, w dresie i czapce baseballowej, garbił się żałośnie, a drugi, w kapturze nasuniętym na głowę, wydawał się bardziej pewny siebie. Pomyślała, że kobieta była matką jednego albo obydwu. Młodzi mężczyźni wyglądali na twardych i brutalnych, jakby mimo młodego wieku byli doświadczonymi bywalcami sądu. Carly czuła gorące promienie słońca, ale obietnica ładnego dnia nie złagodziła mrocznego chłodu, który wypełniał jej wnętrze. Denerwowała się jak diabli. Acott ostrzegł ją, że wiele zależy od tego, na jakich sędziów pokoju trafią. W najlepszym razie dostanie roczny zakaz prowadzenia pojazdów − najmniejszą karę przewidzianą w brytyjskim prawie za prowadzenie pod wpływem alkoholu − i dużą grzywnę. Jeśli będzie miała pecha, skończy się znacznie gorzej. Chociaż policja nie postawiła jej zarzutu

spowodowania śmierci przez lekkomyślną lub niebezpieczną jazdę, sędziowie mogli wymierzyć karę stosownie do okoliczności i wyciągnąć wobec niej surowe konsekwencje. Mogło to oznaczać trzyletni albo dłuższy zakaz prowadzenia samochodu i grzywnę sięgającą wielu tysięcy funtów. Na szczęście nie miała dotąd, od śmierci Kesa, problemu z pieniędzmi, ale firmy prawnicze z prowincji nie płaciły dużo, a za rok Tyler miał rozpocząć naukę w szkole prywatnej, gdzie opłaty były trzykrotnie wyższe niż u Świętego Krzysztofa. Będzie musiała zacisnąć pasa. Perspektywa trzyletniego zakazu prowadzenia samochodu i koszt taksówek, a także spora grzywna i to, że wiadomość o jej skazaniu rozniesie się szerokim echem w lokalnej prasie, nie poprawiały jej nastroju. Na dodatek ten cholerny obcas! Czy zrobi dobre wrażenie, kuśtykając w sądzie? Oparła się o ścianę, wciągnęła w nozdrza kuszący zapach dymu z papierosa i ściągnęła pantofel. Mewa zatoczyła krąg nad jej głową, głośno krzycząc, jakby się z niej śmiała. − Odczep się! − rzuciła z ponurą miną. Obcas wisiał na pasku skóry. Z góry wystawały dwa wygięte małe gwoździki. Może zdołałaby dokuśtykać do zakładu szewskiego i poprosić o jego naprawienie? Tylko gdzie był najbliższy punkt? Ostatnio widziała jeden niedaleko stąd. Tylko gdzie? Jej iPhone zasygnalizował nadejście wiadomości tekstowej. Wyciągnęła aparat i spojrzała na ekran. Ken Acott donosił, że zjawi się za dwie minuty. Przesunęła kilka ekranów, żeby uruchomić Friend Mappera i sprawdzić, czy jej przyjaciółka, Clair May, bezpieczne dostarczyła Tylera do szkoły. Niepokoił ją ponury nastrój syna. Byli ze sobą bardzo blisko związani − po śmierci Kesa ich więź stała się jeszcze bardziej wyjątkowa – ale teraz miała wrażenie, że chłopak

otoczył się murem i codziennie sprzeciwiał się włączaniu Friend Mappera. − Nie chcesz wiedzieć, gdzie jestem? − spytała wczoraj. − Po co? − odpowiedział, wzruszając ramionami. Przez ostatnie dwa dni używali swoich programów GPS. Mała niebieska kropka wskazywała jej dokładną pozycję na siatce ulic, a fioletowa pozycję Tylera. Kiedy się zalogowali, mogli zobaczyć, gdzie znajduje się drugie. Tyler traktował to jako grę i cieszył się, że może ją śledzić. Czasami, gdy nie była w biurze, przesyłał jej tekst: Widzę cię. Ku jej uldze fioletowa kropeczka znajdowała się tam, gdzie powinna, w pobliżu skrzyżowania New Church Road i Westbourne Gardens, gdzie mieściła się szkoła Świętego Krzysztofa. Wyłączyła telefon i odłożyła go do torebki. W tej samej chwili zza rogu wyszedł Ken Acott. Wyglądał elegancko w ciemnoszarym garniturze i zielonym krawacie, kołysząc wypchaną dyplomatką. Uśmiechnął się do niej. − Przepraszam za spóźnienie, Carly. Miałem pilne przesłuchanie w areszcie, ale przynoszę ci dobre wieści! Wyglądał tak, jakby chciał powiedzieć, że jej sprawę oddalono. − Przed chwilą rozmawiałem z pracownikiem sądu. Będzie przewodniczyć Juliet Smith. To bardzo doświadczona i sprawiedliwa sędzina. − Wspaniale − powiedziała Carly, witając tę wiadomość z takim samym entuzjazmem jak skazany na śmierć, któremu oznajmiono, że komora gazowa została niedawno odmalowana.

63 Tooth był zmęczony, ale jechał dalej, utrzymując stałe tempo. Prędkość miała kluczowe znaczenie. Gdyby się ociągał, policja szybko by go dopadła. Jednak gdy człowiek był zmęczony,

ryzykował popełnienie błędu. Funkcjonował dzięki adrenalinie i krótkim drzemkom, tak jak w wojsku, kiedy walczył za liniami wroga. Pięć minut drzemki i czuł się jak nowy. Było to elementem jego szkolenia snajperskiego. Mógł tak funkcjonować wiele dni, nawet tygodni. Ale drzemki były bardzo ważne. Gdyby pozbawić kota snu, umarłby w ciągu dwóch tygodni. Gdyby pozbawić człowieka snu, zostałby psychopatą. Wyśpi się później, kiedy wykona robotę. Będzie mógł spać ile dusza zapragnie, dopóki nie przegra w rosyjską ruletkę. Ale nigdy w życiu nie spał dłużej niż cztery godziny. Nie czuł się komfortowo, zasypiając − wolał nie myśleć, co może go spotkać podczas snu. Jadąc, przypatrywał się okolicy. Nie trzeba być geniuszem, żeby się domyślić, że to zamożna okolica. Wolno stojące domy, ładne trawniki, eleganckie samochody. Za pieniądze można było kupić odosobnienie. Lepsze powietrze. Prywatność. Te domy miały duże ogrody. Ogrody to miejska dżungla, a Tooth znał się na walce w dżungli. Jadąc długim szerokim łukiem, ujrzał duży park po lewej. Korty tenisowe. Ogrodzony plac zabaw z dziećmi i obserwującymi je matkami. Tooth zmarszczył brwi. Nie lubił dzieci. Zobaczył, jak jakaś kobieta podnosi kupę swojego psa i wkłada ją do plastikowej torebki. Na boisku piłkarskim trwał mecz. Bezpieczne sąsiedztwo, jakie można stworzyć po pięciu wiekach zwycięskich wojen z najeźdźcami. W takim miejscu człowiek nie musiał się przejmować maruderami zabijającymi mężczyzn, gwałcącymi kobiety i dzieci − nie tak jak w innych miejscach na świecie, w których bywał. Bezpieczna strefa cywilizacji. Bezpieczna strefa, w której mieszkała Carly Chase… Skręcił w ulicę, przy której mieszkała. Hove Park Avenue. Już wcześniej złożył tam wizytę, wracając z firmy Springs Smoked Salmon.

Łatwa robota. Jego klientowi się to spodoba. Tooth był tego pewien.

64 Grace był nadal wzburzony rozmową z Kevinem Spinellą, gdy punktualnie o piętnastej trzydzieści wchodził do gabinetu Petera Rigga. Zastępca komendanta prezentował się elegancko w granatowym garniturze w kredowe prążki i jaskrawym nakrapianym krawacie. Gdy Grace siadał, zaproponował mu herbatą, co ten przyjął z wdzięcznością. Liczył, że dostanie także parę biszkoptów, bo nie jadł lunchu. Pracował cały dzień, próbując zebrać dla szefa pozytywne strzępy informacji w związku z operacją Skrzypce, ale niewiele ich znalazł. W ręce trzymał brązową kopertę zawierające najnowsze dowody, które poznał godzinę wcześniej na spotkaniu zespołu. − Jak nam idzie, Roy? − zaszczebiotał Rigg. Grace zapoznał go z trzema wątkami śledztwa oraz poinformował o dochodzeniu dotyczącym zabójstwa Warrena Tulleya w więzieniu Ford. Później wręczył mu listę dowodów rzeczowych i omówił główne punkty. − Nie podoba mi się ta kamera − powiedział zastępca komendanta. − Jakoś mi nie pasuje. − Do czego, sir? Asystentka Rigga wniosła do pokoju porcelanowy dzbanek z herbatą, cukiernicę i, ku zadowoleniu Grace'a, talerzyk z kruchymi ciasteczkami. Za czasów poprzedniego zastępcy komendanta nie mógł liczyć na takie frykasy. Rigg skinął ręką, żeby się poczęstował, a Grace przełknął ciasteczko z dżemem w środku i rzucił okiem na kolejne z czekoladą. Ku jego rozczarowaniu szef pochylił się i sprzątnął mu je sprzed nosa. − Mieliśmy już do czynienia z przypadkami, gdy szumowiny filmowały swoje brutalne wyczyny kamerą w komórce, bicie i

torturowanie, ale to jest zbyt wyrafinowane. Czemu ktoś miały sobie zadać tyle trudu? Co ważniejsze, takim kosztem? − Myślę podobnie, sir. − Jakie są twoje wnioski? − Staram się zachować otwarty umysł, ale sądzę, że ktoś mógł zabić Preece'a dla nagrody. To prowadzi do następnego punktu, który chciałbym poruszyć. Mamy poważny problem z reporterem rubryki kryminalnej „Argusa”, Kevinem Spinellą. − Tak? Rigg wyciągnął rękę i sprzątnął z talerza inne ciasteczko, na które Grace miał chrapkę. − Zadzwonił do mnie przed naszym spotkaniem. Mimo wysiłków, by tym razem zachować wszystko w tajemnicy, Spinella dowiedział się, że Ewanowi Preece'owi przyklejono ręce do kierownicy. Grace przypomniał historię innych przecieków, dzięki którym Spinella zdobywał informacje w ciągu ostatniego roku. − Domyślasz się, kto może być informatorem? − W obecnej chwili nie. − Zatem Spinella o tym napisze? − Nie, zdołałem go przekonać, żeby tego nie robił. − Bardzo dobrze. Telefon Grace'a zadzwonił. Przeprosił szefa i odebrał. Była to Tracy Stocker, opiekunka miejsca przestępstwa. Nie miała mu do przekazania żadnych dobrych wiadomości. Grace zadał kilka krótkich pytań, a następnie zakończył rozmowę i spojrzał na szefa z uwagą przeglądającego listę dowodów rzeczowych. Rzucił okiem na kolejne pełnoziarniste czekoladowe ciasteczko, ale nagle odeszła mu ochota na jedzenie.

Rigg odłożył listę i spojrzał na niego pytająco. − Obawiam się, że mamy kolejne ciało − powiedział Grace. Wyszedł z gabinetu szefa i ruszył biegiem, by jak najszybciej dotrzeć do samochodu.

65 Jedną z wielu rzeczy, które Roy Grace kochał w Brighton, była wyraźna granica między północną częścią miasta a uderzająco pięknym wiejskim krajobrazem. Nie było tam ciągnących się w nieskończoność przedmieść, tylko wyraźna linia drogi szybkiego ruchu A27 wytyczała granicę między miastem i Downs. Devil's Dyke, część hrabstwa, do której jechał obecnie, było obszarem, który nigdy nie przestał go zachwycać, niezależnie od tego, jak często oraz w jakim celu tu przyjeżdżał, nawet tego popołudnia, gdy wiedział, że zobaczy ponure sceny. Przywoził tu Sandy w okresie ich narzeczeństwa, gdy często wybierali się na piesze wędrówki. Robili to także później, już jako małżeństwo. Jechali na parking, zostawiali samochód i spacerowali po polach, z których rozciągały się piękne widoki na łagodne wzgórza i morze. Wybierali ścieżkę obok starego, opuszczonego, nieco upiornego fortu, który Grace uwielbiał od dzieciństwa, gdyż przychodził tu z rodzicami. Wokół walących się murów razem z siostrą bawił się w kowbojów i Indian, policjantów i złodziei − uważając, by nie wdepnąć w krowi placek, co było tu największym zagrożeniem. Jeśli na szczycie za mocno wiało, schodzili stromym zboczem do rozciągającej się w dole doliny. Legenda głosiła, że diabeł wykopał rozległy rów – w rzeczywistości była to piękna naturalna dolina − by morze mogło wedrzeć się w głąb lądu i zalać wszystkie kościoły w Susseksie. Był to jeden z najmniej prawdziwych mitów o mrocznej przeszłości tego miasta. W ciągu pierwszy lat po zniknięciu Sandy często przyjeżdżał tu

samotnie i siedział w samochodzie, gapiąc się przez szybę, albo wychodził i krążył wokół. W jego umyśle świtała mroczna nadzieja, że może ją spotkać. Kurczowo trzymał się myśli, że mogła stracić pamięć. Neurolog, którego się poradził, powiedział mu, że ludzie w tym stanie czasem odzyskują fragmenty pamięci i mogą powrócić do miejsc, które znają. Czasami w tamtych samotnych latach przyjeżdżał tu po prostu po to, żeby czuć jej obecność, jej ducha unoszącego się w powiewach wiatru. Nigdy nie spacerował tu z Cleo. Nie chciał, by mroczny obłok wspomnień rzucił cień na ich związek. Nie chciał, żeby Cleo musiała się mierzyć z jego koszmarami. Ich miejscami były inne części miasta i jego okolic. Jechał tak szybko, na ile starczało mu odwagi na stromej drodze, z migającymi niebieskimi światłami i wyjącą syreną. Po obu stronach rozciągała się szeroka przestrzeń, lśniąca pod niemal bezchmurnym popołudniowym niebem. W odległości mili na południe pola ustępowały domom zamieszkanej części Hangleton, a jeszcze dalej – Shoreham i jego zatoce. Na ułamek sekundy przesunął wzrok z pustej drogi na wysoki komin elektrowni, po którym żeglarze rozpoznawali miasto. Wykonując długi zakręt w prawo, ujrzał w oddali samochód wyjeżdżający z parkingu Waterhall Golf Club na drogę i wcisnął przycisk pośrodku deski rozdzielczej, żeby zmienić sygnał syreny z ciągłego na przerywany. Podziałało, bo tamten momentalnie stanął. Za każdym razem, gdy Roy Grace jechał na miejsce popełnienia przestępstwa, robił w głowie osobliwy przegląd. Przypominał sobie wszystkie najważniejsze punkty biblii detektywa − Podręcznika śledztwa w sprawie morderstwa. Rysunek z nagłówkami i sekwencją działań został umieszczony na

ścianie głównego korytarza sekcji poważnych przestępstw. Każdy detektyw, który u nich pracował, mijał go kilka razy w tygodniu. Niezależnie od tego, ile razy prowadziłeś śledztwo w sprawie morderstwa, musiałeś pamiętać o tym, żeby zacząć od rzeczy podstawowych i nie popadać w samozadowolenie. Jedną z cech dobrego detektywa była metodyczność i irytująca drobiazgowość. Jak zawsze Grace czuł na sobie ciężar odpowiedzialności. Czuł go także w ubiegłym tygodniu, gdy oglądał furgonetkę ze zwłokami Ewana Preece'a na nabrzeżu. Pierwszym etapem była zawsze ocena miejsca przestępstwa. W jego pamięć wryło się pięć głównych punktów: MIEJSCE, OFIARA, SPRAWCA, DOWODY KRYMINALISTYCZNE, sekcja Zwłok. Pierwszym, a jednocześnie kluczowym etapem śledztwa, było sześćdziesiąt minut od znalezienia ciała, tak zwana złota godzina. Była to najlepsza pora na zebranie dowodów, zanim miejsce przestępstwa zostało skażone przez coraz większą liczbę ludzi, nawet w strojach ochronnych, i pogodę, na przykład deszcz i silny wiatr, które mogły całkowicie zmienić jego obraz. Minął wioskę Poynings, a następnie jeszcze ładniejszą wieś Fulking, wykonując ostry zakręt za pubem Shepherd and Dog, do którego zapraszał Sandy na drinka i posiłek podczas ich pierwszych randek. Później przyspieszył na drodze u podnóża Downs. Springs Smoked Salmon było firmą z Sussexu cieszącą się światową sławą. Jadał w wielu restauracjach, które chlubiły się tym, że mają ich ryby, uważając to za świadectwo jakości, choć zawsze się dziwił, że na miejsce prowadzenia działalności wybrali środek pustego pola. Może dlatego, że w okolicy nie było sąsiadów, którym mógłby przeszkadzać zapach ryb? Minął grupę domów i zabudowań gospodarczych, a następnie zwolnił, zjeżdżając ostro w dół. Za kolejnym zakrętem ujrzał migające światła zaparkowanego radiowozu. Za nim stało kilka

innych pojazdów − para radiowozów, kombi zespołu kryminalistycznego i furgonetka opiekuna miejsca przestępstwa − zaparkowanych ciasno na porośniętym krzakami poboczu. Stanął za ostatnim samochodem, wyłączył silnik i wysiadł. Zmagając się z papierowym kombinezonem, poczuł woń drewna i ostrzejszy zapach ryb zmieszany ze świeżym zapachem wiejskich traw. Wejście do wędzarni zagradzała biało-niebieska taśma policyjna i młody posterunkowy pełniący funkcję strażnika, którego Grace nie rozpoznał. Grace pokazał legitymację. − Dobry wieczór, sir − odpowiedział nieco zdenerwowany posterunkowy. Grace naciągnął rękawiczki i zanurkował pod taśmą. Posterunkowy skierował go w stronę stromego zbocza, między rząd hangarów. Grace pokonał krótki dystans i dostrzegł grupkę ludzi ubranych podobnie jak on. Wśród nich była Tracy Stocker. − Nie możemy tak iść na randkę, Roy! − zaszczebiotała. Uśmiechnął się do niej. Bardzo lubił Tracy. Świetnie wykonywała swoją robotę i nie była cyniczna jak niektórzy jej koledzy. Jako starszy oficer dochodzeniowy Grace szybko się połapał, że sprawny opiekun miejsca przestępstwa mógł w dużym stopniu nadać kierunek śledztwu. − Co tu mamy? − Nie jest to najpiękniejszy widok, jaki w życiu widziałam. Odwróciła się, żeby pokazać mu drogę. Grace skinął głową kilku znajomym detektywom. Zostali tu wezwani przez oficera dyżurnego, żeby ocenić sytuację. Ruszył za nią do pierwszego z szarych, jednopiętrowych hangarów o grubym asfaltowym dachu i otwartych, białych, przesuwanych drzwiach. Nagle poczuł w powietrzu woń wymiocin. Zły znak.

Tracy ustąpiła mu miejsca, wskazując ręką, żeby wszedł do środka. Poczuł na twarzy falę zimnego powietrza i bardzo silny, niemal obezwładniający smród wędzonych ryb. Przed sobą ujrzał jednolitą ścianę bezgłowych, ciemnoróżowych ryb zawieszonych na solidnych hakach przytwierdzonych do szyny biegnącej u sufitu. Ryby wisiały w czterech ciasnych rzędach, między którymi trudno się było przecisnąć. Jego wzrok niemal natychmiast powędrował w kierunku trzeciego rzędu. Ujrzał coś, co w pierwszej chwili wziął za ogromne utuczone zwierzę o poczerniałej skórze, wiszące między rybami. Świnia, pomyślał przelotnie. Chwilę później, gdy jego mózg nadał sens obrazowi, zdał sobie sprawę, co faktycznie widzi.

66 Lubiła widok Izary, pięknej rzeki płynącej niemal wyłącznie przez tereny parkowe i dzielącej Monachium na dwie części. Lubiła siadywać w oknie swojego mieszkania na czwartym piętrze, ponad ruchliwą Widenmayerstrasse, i obserwować ludzi spacerujących z psami, biegających i pchających wózki z dziećmi wzdłuż jej brzegów. Ale najbardziej lubiła patrzyć na wodę. Z tego samego powodu lubiła chodzić do Englischer Garten i siadywać nad brzegiem jeziora. Bliskość wody działała na nią jak narkotyk. Bardzo brakowało jej morza. Tęskniła za Brighton. Kochała wszystko inne w tym mieście, ale były dni, kiedy usychała z tęsknoty za morzem. W inne dni tęskniła za czymś innym − za samotnością, którą się wówczas cieszyła. Jasne, że czasami sprzeciwiała się temu wymuszonemu odosobnieniu, kiedy jej męża wzywały obowiązki, a ich plany w jednej chwili diabli brali. Przesiadywała sama cały weekend i kolejne. Włoski pisarz Gian Vincenzo Gravina napisał: „Nudny jest człowiek, który pozbawia cię samotności, nie

dostarczając w zamian towarzystwa”. Właśnie tak zaczęła się czuć w swoim nowym życiu. On był taki zaborczy. Całe jej nowe życie obracało się wokół niego. Spojrzała na zegarek. Niebawem wróci. Tak to już teraz było. Zdawała sprawę z każdej godziny życia. Na ekranie komputera stojącego na biurku wyświetliła się strona „Argusa” – internetowej wersji lokalnej gazety Sussexu. Musiał mieć powód, żeby po tak długim czasie podjąć zabiegi, by uznano ją za zmarłą. Przychodził jej do głowy tylko jeden. Wzięła głęboki oddech, a następnie przypomniała sobie mantrę, dzięki której uczyła się kontrolować gniew. W życiu nie chodzi o czekanie na burze, które nadejdą, ale o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu. Wypowiedziała ją na głos, a później ponownie i jeszcze raz. W końcu uspokoiła się na tyle, by zajrzeć do rubryki NADCHODZĄCE ŚLUBY. Przejrzała kolumnę, ale nie dostrzegła tam jego nazwiska. Wylogowała się z takim samym uczuciem ulgi jak co dzień.

67 Wciągu wielu lat w policji Roy Grace oglądał wiele przerażających scen. Zwykle, gdy nabrał doświadczenia, nauczył się zostawiać je w pracy, ale co jakiś czas, jak większość policjantów, widział coś, co zabierał ze sobą do domu. Leżał wówczas na łóżku, nie mogąc zasnąć i bez końca powracając do oglądanych obrazów. Albo budził się z krzykiem z sennego koszmaru. Jednym z jego najgorszych doświadczeń pierwszych lat służby był widok pięcioletniego chłopca zmiażdżonego kołami ciągnika siodłowego. Grace zjawił się pierwszy na miejscu wypadku. Głowa chłopca została zdeformowana, nieszczęsny malec z nastroszonymi jasnymi włosami przypominał Grace'owi upiornego

Barta Simpsona. Przez kilka lat dwa lub trzy razy w miesiącu miał senne koszmary, w których pojawiał się obraz chłopca. Nawet dziś miał problem z oglądaniem Barta w telewizji, bo przywoływał natrętne obrazy z przeszłości. Wiedział, że także tę scenę zabierze ze sobą do domu. Choć obraz był przerażający, nie mógł oderwać od niego wzroku. Nie mógł przestać myśleć o tym, jakie bolesne były ostatnie chwile życia tego biedaka. Miał nadzieję, że szybko umarł, choć przeczucie podpowiadało mu, że było inaczej. Niski i krępy mężczyzna miał krótko przycięte włosy, parę podbródków i tatuaże na grzbietach dłoni. Był nagi. Jego rzeczy leżały na ziemi, jakby je zdjął, żeby wziąć kąpiel lub popływać. Na niebieskim kombinezonie schludnie złożonym obok ciężkich butów roboczych widniał napis ABERDEEN OCEAN FISHERIES. Fragmenty skóry były poczerniałe od dymu, a na głowie, twarzy i dłoniach widniały małe kryształki lodu. Denat wisiał na jednym z ciężkich haków. Ostry koniec wchodził przez podniebienie szeroko otwartych ust i wychodził poniżej lewego oka, jak u źle powieszonej ryby. Twarz mężczyzny i jego wytrzeszczone z przerażenia oczy wyrażały całkowity szok i właśnie to było najgorsze. Lodowate powietrze wtłaczane do hangaru niosło silną woń wędzonej ryby zmieszaną ze smrodem moczu i ekskrementów. Biedak nie wytrzymał. Trudno się dziwić, pomyślał Grace, nie przestając na niego patrzeć i analizując pierwsze skrawki informacji. Włamano się także do jednej z wędzarni. Zabójca umieścił tam najpierw biedaka, a później przeniósł tutaj, żeby wykończyło go zimno? Mieszanka zapachów sprawiła, że Grace'owi zrobiło się niedobrze. Idąc za radą patologa, zaczął oddychać przez usta. − Nie spodoba ci się to, co za chwilę usłyszysz, Roy −

powiedziała pogodnie Tracy, jakby ten widok nie zrobił na niej żadnego wrażenia. − Nie podoba mi się to, co widzę. Wiemy, co to za człowiek? − Tak, szef zakładu go zna. To kierowca ciężarówki. Dostarczał tu regularnie ryby z Aberdeen. Od lat. Grace nie mógł oderwać wzroku od ciała. − Sporządzono akt zgonu? − Jeszcze nie. Karetka jest w drodze. Niezależnie od tego, jak martwa była ofiara, prawo wymagało, żeby ratownik medyczny formalnie stwierdził zgon. W dawnych czasach robił to policyjny chirurg. Grace miał wątpliwości co do stanu nieszczęśnika. Pomyślał cynicznie, że bardziej martwy od biedaka jest jedynie popiół w urnie z krematorium. − Czy wezwano lekarza sądowego? Skinęła głową. − Nie jestem pewna, kto przyjedzie. − Miejmy nadzieję, że Nadiuska. − Ponownie spojrzał na ciało. − Wybacz, że wyjdę, gdy będą zdejmować go z haka. − Pójdę razem z tobą − powiedziała. Uśmiechnął się ponuro. − Pewien fakt może być bardzo znaczący, Roy − dodała. − Jaki? − Według pana Harrisa, który tu rządzi, to kierowca, który uczestniczył w śmiertelnym wypadku na Portland Road. Stuart Ferguson. Grace spojrzał na nią. Zanim w pełni dotarły do niego jej słowa, opiekunka miejsca przestępstwa kontynuowała: − Myślę, że powinniśmy podejść nieco bliżej, Roy.

Znaleźliśmy coś, co powinieneś zobaczyć. Zrobiła kilka kroków przed siebie, a Grace poszedł za nią. Później odwróciła się i wskazała wewnętrzną ścianę nad górną krawędzią drzwi. − Czy to ci czegoś nie przypomina? Grace spojrzał na cylindryczny przedmiot ze lśniącą szklaną soczewką. Spojrzał i wiedział na pewno, że potwierdziły się najgorsze jego obawy. Kolejna kamera.

68 Carly powitała kobietę, która weszła do jej gabinetu, i z uśmiechem poprowadziła do krzesła. Umówiły się tak późno, o szesnastej czterdzieści pięć, bo cały ten dzień był przewrócony do góry nogami. Nazywała się Angelina Goldsmith. Była matką trójki nastolatków, która niedawno odkryła, że jej mąż, architekt, od dwudziestu lat prowadzi podwójne życie i ma drugą rodzinę w oddalonym o trzydzieści mil Chichester. Choć nie poślubił tamtej kobiety i w sensie prawnym nie dopuścił się bigamii, z moralnego z punktu widzenia był cholernym bigamistą. Nic dziwnego, że biedaczka czuła się zdruzgotana. Na dodatek babka zasługuje na adwokata, który skoncentruje się na jej sprawie lepiej niż ja, pomyślała Carly. Angelina Goldsmith była jedną z ufnych, przyzwoitych kobiet, które były do głębi wstrząśnięte, kiedy okazywało się, że mąż je rzucił i odszedł z inną. Ta delikatna, ładna i zgrabna brunetka dla rodziny zrezygnowała z kariery geologa. Jej zaufanie zostało zniszczone i teraz pilnie potrzebowała porady. Carly wyraziła jej współczucie i przedstawiła możliwości. Udzieliła również kilku rad, mając nadzieję, że dzięki nim dostrzeże przyszłość dla siebie i dzieci.

Kiedy klientka wyszła, Carly podyktowała kilka listów swojej sekretarce Suzanne. Następnie sprawdziła pocztę głosową, odsłuchała wiadomości od klientów i, na koniec, nagranie swojej przyjaciółki, Clair May, który ponownie zawiozła Tylera do szkoły i odwiozła do domu po zajęciach. Clair powiedziała, że Tyler płakał całą drogę, ale nie chciał jej powiedzieć dlaczego. Na szczęście w domu była jej matka, więc mogła się nim zająć, zanim Carly wróci do domu. Tyler lubił babcię, więc miejmy nadzieję, że jej obecność go rozweseli. Zachowanie syna zaczęło ją naprawdę niepokoić. Kiedy wróci do domu, spróbuje z nim porozmawiać. Zadzwoniła po taksówkę i wyszła z biura. * W drodze do domu pogrążyła się w myślach. Kierowca, schludnie ubrany mężczyzna w garniturze, próbował ją wciągnąć w rozmowę, ale Carly nie reagowała. Nie miała nastroju do pogaduszek. Ken Acott nie mylił się co do sędziny pokoju. Carly dostała roczny zakaz prowadzenia samochodu i grzywnę wysokości tysiąca funtów. Później powiedział jej, że otrzymała najniższą możliwą karę. Wyraziła również zgodę na udział w kursie edukacyjnym dla kierowców, co miało ograniczyć zakaz do dziewięciu miesięcy. Czuła się jak idiotka, kuśtykając do miejsca dla świadków i wracając na miejsce. Później, gdy pomyślała o lunchu z Sarah Ellis, który zaplanowała, żeby się rozweselić, ta zadzwoniła z wiadomością, że jej stary ojciec, który mieszkał samotnie, upadł i przypuszczalnie złamał nadgarstek. Właśnie jechała z nim do szpitala. Niech to szlag, zamiast iść do szewca, znajdzie sklep z butami. Pokuśtykała wzdłuż Duke's Lane, żeby się poddać terapii zakupowej. W rezultacie miała teraz na nogach drogie buty od Christiana Louboutina na absurdalnie wysokich obcasach, z czarnej lakierowanej skóry, o podwójnym pasku na kostce i

czerwonych podeszwach. Tylko one budziły w niej dzisiaj pozytywne uczucia. Wyjrzała przez okno. Poruszali się wolno zakorkowaną Old Shoreham Road. Wysłała Tylerowi wiadomość tekstową, informując, że będzie w domu za dziesięć minut, podpisując ją uśmiechem i rzędem całusów. − Numer domu wskazuje, że mieszka pani przy Goldston Crescent, prawda? − Tak. Zgadł pan. − Yhm. Radio w taksówce zatrzeszczało, by po chwili zamilknąć. Po kilku sekundach powiedział: − Ma pani toaletę z niską czy wysoką spłuczką? − Z niską czy wysoką spłuczką? − Yhm. − Nie mam pojęcia − odrzekła. Tyler odpisał: Wyłączyłaś Mappera :( Odpowiedziała: Przepraszam. Miałam okropny dzień. Kocham Cię XXXX − Jeśli ma pani wysoką spłuczkę, jest łańcuch, jeśli niską – rączka. − Mamy rączki, więc pewnie to niska spłuczka. − Dlaczego pan pyta? Głos mężczyzny był beztroski i natrętny. Jeśli nie przestanie gadać o toaletach, nie dostanie cholernego napiwku. Łaskawie zachował milczenie, dopóki nie zatrzymali się przed jej domem. Licznik wskazywał dziewięć funtów. Dała mu dziesięć, mówiąc, żeby zatrzymał resztę. Kiedy wysiadła na chodnik, zawołał: − Ładne buty! Christian Louboutin? Szóstka? − Zgadł pan − odrzekła, uśmiechając się wbrew sobie.

Nie odpowiedział uśmiechem. Po prostu skinął głową i odkręcił pokrywkę termosu. Odrażający facet. Przez chwilę miała ochotę zadzwonić do firmy taksówkowej i powiedzieć, że nie chce więcej jechać z tym kierowcą. Z drugiej strony może była niemiła? Może facet po prostu próbował być przyjacielski? Wchodząc po schodach do drzwi, nie odwróciła się za siebie. Weszła na werandę i zajrzała do torebki w poszukiwaniu kluczy. Tooth siedzący po drugiej stronie ulicy w wynajętej szarej toyocie, której rozpaczliwie przydałoby się mycie, zapisał w elektronicznym notatniku: Chłopak wrócił do domu o szesnastej czterdzieści pięć, matka – o osiemnastej. Później ziewnął. To był naprawdę długi dzień. Włączył silnik i ruszył. Odjeżdżając, zauważył policyjny radiowóz jadący wolno w przeciwną stronę. Nasunął głębiej na czoło baseballówkę, kiedy się mijali, a później obserwował go w lusterku wstecznym. Błysnęły światła stopu.

69 Carly usłyszała dolatujący z kuchni brzęk naczyń wskazujący, że jej matka zmywa po kolacji przygotowanej dla Tylera. W domu unosił się zapach jedzenia. Lazania. Promienie słońca wpadały przez okno. Nadchodzi lato, pomyślała Carly, wchodząc do środka z ciężkim sercem. Zwykle o tej porze roku, kiedy przesuwano wskazówki zegara do przodu, a dni stawały się dłuższe, poprawiał się jej humor. Lubiła światło wczesnego ranka i chór ptaków towarzyszący świtowi. W pierwszych strasznych latach po śmierci Kesa zimy były najgorsze. Latem nieco łatwiej radziła sobie ze smutkiem. Tylko co było teraz normalne? Normalnie Tyler wybiegłby ze szkoły, żeby ją przywitać. Normalnie podbiegłby do drzwi i ją przytulił, gdyby skądś wróciła.

Teraz stała samotnie w korytarzu, gapiąc się na wiktoriański wieszak na palta z hakiem, na którym nadal wisiała panama Kesa oraz fedora – kupiła mu ją kiedyś pod wpływem kaprysu – a w suszarce stał jego parasol o srebrnej rączce w kształcie kaczego łba. Kes lubił kreskówki, więc na ścianie wisiał duży dowcip rysunkowy z czasów edwardiańskich przedstawiający ludzi jeżdżących na łyżwach po starym lodowisku Brighton przy West Street, a obok grafika przedstawiająca od dawna nieistniejący łańcuchowy pomost w Brighton. Nagle pomyślała, że tego lata z powodu braku prawa jazdy ze wszystkim będzie kłopot. Pal to licho. Trzeba mieć pozytywne nastawienie. Była to winna Tylerowi i sobie. Nie może pozwolić, żeby ją to przygniotło. Po śmierci ojca cztery lata temu matka rzuciła w typowy dla siebie filozoficzny sposób, że życie przypomina rozdziały książki i że teraz otwiera nowy. Zdecydowała, że tak właśnie będzie. W jej życiu rozpoczął się nowy rozdział zatytułowany „Carly nie ma prawa jazdy”. Będzie musiała rozpracować rozkład jazdy autobusów i pociągów jak tysiące innych ludzi. Jakież to będzie zdrowe dla środowiska! Zamierzała wykorzystać urlop, aby Tyler miał takie letnie wakacje. Będą spędzali całe dnie na plaży. Wybiorą się do zoo i lunaparku, na przykład Thorpe Park, oraz do londyńskich muzeów, szczególnie do Muzeum Historii Naturalnej, które Tyler lubił najbardziej ze wszystkich. Może tak polubi ten sposób podróżowania, że w ogóle zapomni o samochodzie? Może świnie nauczą się latać? Weszła do kuchni i ujrzała swoją matkę w fartuchu z napisem Zaufaj mi, jestem prawnikiem narzuconym na czarny golf i dżinsy. Matka podeszła, przytuliła ją i pocałowała. − Biedaczko, cóż za męka. Sześćdziesięciokilkulatka, o krótkich, kasztanowych włosach, była ładną, choć nieco smutną kobietą, która pomagała jej całe

życie. Pracowała jako położna, a później pielęgniarka rejonowa i do dziś działała w kilku organizacjach dobroczynnych, między innymi w Martlets, hospicjum Brighton. − Przynajmniej część mam za sobą − odpowiedziała Carly, spoglądając na „Argusa” rozłożonego na kuchennym stole. Wyglądał na przeczytanego od deski do deski. Nie kupiła ostatniego numeru, bo nie miała odwagi go otworzyć. − Napisali o mnie? − Jest tylko mała wzmianka na piątej stronie. Główny artykuł na pierwszej kolumnie był poświęcony seryjnemu zabójcy Lee Coherneyowi, który mieszkał kiedyś w Brighton. Policja przekopywała ogrody jego dwóch dawnych rezydencji. Mówili o tym także w wiadomościach wyświetlanych na małym płaskim telewizorze zawieszonym na ścianie nad kuchennym stołem. Przystojny policjant informował o postępach śledztwa. U dołu ekranu pojawił się napis z jego nazwiskiem. Główny inspektor Nick Sloan z policji kryminalnej Sussexu. Przewróciła kartki i znalazła krótką wzmiankę na swój temat, czując wdzięczność dla tego potwora Coherneya, gdyż dzięki niemu jej historia zeszła na dalszy plan. − Co u Tylera? − zapytała. − W porządku. Jest na górze. Bawią się z Harrisonem. Wpadł przed chwilą. − Pójdę się przywitać. Musisz iść? − Zostanę, żeby zrobić ci kolację. Na co masz ochotę? Zostało trochę lazanii i sałatki. − Mam ochotę na porządną lampkę wina! − Chętnie się z tobą napiję! Ktoś zadzwonił do drzwi. Carly spojrzała pytająco na matkę, a następnie rzuciła okiem na zegarek. Była osiemnasta piętnaście.

− Tyler powiedział, że może do nich dołączyć inny kolega. Będą grali w jakąś komputerową strzelankę dziś wieczorem. Carly wyszła na korytarz i ruszyła do drzwi. Łańcuch zwisał luźno, ale był wczesny wieczór, więc nie widziała potrzeby, aby go założyć. Otworzyła i ujrzała wysokiego czarnoskórego mężczyznę w wieku trzydziestu paru lat, ubranego w elegancki garnitur i odlotowy krawat. U jego boku stała tradycyjnie ubrana kobieta w podobnym wieku. Miała plątaninę brązowych, ufarbowanych henną włosów, które opadały na ramiona, oraz szare spodnium z bluzką zapiętą na ostatni guzik, co nadawało jej nieco sztywny wygląd. Mężczyzna podniósł mały czarny portfel z dokumentem, na którym widniał znak policji Sussexu oraz fotografia. − Pani Carly Chase? − Tak − rzekła z lekkim wahaniem, myśląc, że dziś wieczór nie ma ochoty odpowiadać na kolejne pytania dotyczące wypadku. Facet wydawał się przyjacielski, choć był wyraźnie spięty. − Sierżant Branson i sierżant Moy z policji kryminalnej Sussexu. Możemy wejść? Mamy dla pani pilną wiadomość. Spojrzał ze znużeniem przez ramię. Jego koleżanka popatrzyła w jedną i drugą stronę ulicy. Carly cofnęła się i zaprosiła ich do środka, czując bliżej nieokreślony niepokój. Zauważyła, że matka wygląda z kuchni. − Chcielibyśmy porozmawiać z panią na osobności − rzekł Branson. Carly zaprowadziła ich do salonu, dając matce znak, że wszystko w porządku. Poszła za nimi i wskazała jedną z dwóch kanap, a następnie zamknęła drzwi, spoglądając z zakłopotaniem na poszerzającą się brązową plamę na tapecie, która zajmowała teraz niemal całą ścianę. Później usiadła na kanapie naprzeciwko nich i spojrzała buntowniczo, zastanawiając się, czego od niej chcą.

− Czym mogę państwu służyć? − spytała w końcu. − Pani Chase, mamy powody sądzić, że grozi pani bezpośrednie niebezpieczeństwo − powiedział Glenn Branson. Carly zamrugała. − Przepraszam? Dopiero teraz zauważyła, że policjant ma w dłoni dużą brązową kopertę. Trzymał ją w dziwnie delikatny sposób jak na tak rosłego mężczyznę, jakby była kruchą wazą. − Chodzi o wypadek drogowy sprzed dwóch tygodni, w którym zginął młody student uniwersytetu w Brighton, Tony Revere − powiedział. − Co to znaczy „bezpośrednie niebezpieczeństwo”? − W wypadku uczestniczyły dwa inne pojazdy, pani Chase – furgonetka Ford Transit i ciężarówka chłodnia marki Volvo. − Tak, to one potrąciły tego biedaka rowerzystę. − Spojrzała na policjantkę, która uśmiechała się do niej w irytujący sposób. − Czy wie pani, kim był rowerzysta? − zapytał Branson. − Czytam gazety. Tak. To bardzo smutne… i przygnębiające, że uczestniczyłam w tym wypadku. − Czy wie pani, że jego matka jest córką człowieka uważanego za szefa nowojorskiej mafii? − Czytałam o tym. Wyznaczyła nagrodę. Nie sądziłam, że mafia nadal istnieje. Sądziłam, że to zamknięty rozdział przeszłości. Sierżant spojrzał na koleżankę, która zabrała głos: − Pani Chase, jestem rodzinnym oficerem łącznikowym. Myślę, że jako adwokat słyszała pani ten termin. − Tak, choć nie zajmuję się prawem kryminalnym. − Jestem tu, aby pomóc pani w poczynieniu następnych kroków. Pamięta pani forda transita, o którym wspomniał przed chwilą kolega?

− Tego, który za mną jechał? − Tak. Pewnie pani wie, że kierowca furgonetki nie żyje. Jego ciało znaleziono w piątek w furgonetce wyłowionej z zatoki Shoreham. − Czytałam o tym w „Argusie”. − Tak − przytaknęła Bella Moy. − Ale nie mogła pani przeczytać, że uczestniczył w wypadku. Nie przeczytała pani również, że został zamordowany. Carly zmarszczyła brwi. − Zamordowany. − Tak. Nie mogę podać szczegółów, ale proszę mi uwierzyć, że go zamordowano. Przyszliśmy do pani, bo kilka godzin temu znaleziono ciało kierowcy ciężarówki Volvo biorącej udział w wypadku, w którym zginął Tony Revere. Został zamordowany podobnie jak poprzedni. Carly poczuła zimny dreszcz. Pokój się zakołysał. Nagle Carly miała wrażenie, jakby znalazła się poza własnym ciałem, jakby pozostawiła je za sobą, odpływając w mroczną, lodowatą i milczącą pustkę. Próbowała coś powiedzieć, ale słowa nie chciały jej przejść przez gardło. Obraz dwójki policjantów raz był ostry, raz zamazany. Później zaczęło ją palić czoło. Podłoga się podniosła, by po chwili opaść, jak na statku. Przesunęła prawą rękę na oparcie sofy, żeby się przytrzymać. − Ja… − zaczęła − ja… sądziłam, że… że matka… że matka wyznaczyła nagrodę za pomoc w odnalezieniu kierowcy furgonetki. − To prawda − powiedziała Bella Moy. − Czemu… czemu więc zostali zamordowani? − spytała, czując narastający lęk. − Nie wiemy, pani Chase − odpowiedział Branson. − Mógł to

być zwykły przypadek, ale policja ma obowiązek chronić obywateli. Zespół dochodzeniowy dokonał oceny zagrożenia. Sądzimy, że grozi pani śmiertelne niebezpieczeństwo. To niemożliwe, pomyślała Carly. To jakiś chory żart. Musi być jakaś puenta. Na pewno zastawili jakąś subtelną pułapkę. Jej prawniczy umysł zaczął gorączkowo pracować. Przyszli, żeby ją nastraszyć i zmusić do jakichś zeznań w sprawie wypadku. − Pani Chase − ciągnął Branson. − Możemy podjąć wiele działań, by zapewnić pani bezpieczeństwo. Przenieść w inne bezpieczne miejsce w tym mieście. Co pani na to? Spojrzała na niego, czując nasilający się strach. − Co pan przez to rozumie? − To tak jakby umieścić świadka w areszcie prewencyjnym, pani Chase. Mogę mówić pani „Carly”? Carly skinęła nieprzytomnie głową, starając się zrozumieć, co jej powiedziano. − Przenieść mnie? − Carly, przewieziemy ciebie i twoją rodzinę pod eskortą do innego domu, to będzie przejściowy środek zapobiegawczy. Jeśli uznamy, że zagrożenie nie minęło, pomyślimy o przeniesieniu cię do innej części Anglii, zmianie nazwiska i dostarczeniu zupełnie nowej tożsamości. Carly patrzyła na nich ze zdumieniem, jak zaszczute zwierzę. − Zmienicie nazwisko? Dacie nową tożsamość? Przeniesiecie z Brighton? W tej chwili? − W tej chwili − przytaknął Glenn Branson. − Zaczekamy, aż się spakujesz, a później zapewnimy ci eskortę policyjną. Carly uniosła dłoń.

− Chwileczkę. To jakiś obłęd. Żyję w tym mieście. Mój syn chodzi tu do szkoły. Mieszka tu moja matka. Nie mogę po prostu spakować manatków i przeprowadzić się do innego domu. To wykluczone. Z pewnością nie dzisiaj. Przeprowadzka do innej części Anglii to absurd. − Jej głos zaczął drżeć. − Posłuchajcie, nie brałam udziału w tym wypadku. Wiem, że zostałam skazana za prowadzenie pod wpływem alkoholu… ale na Boga nie uderzyłam tego biedaka! Nie można mnie obwiniać o jego śmierć, prawda? Przecież policja drogowa to stwierdziła. Potwierdziła to również dzisiejsza rozprawa sądowa. − Wiemy o tym, Carly − przytaknęła Bella Moy. − Rodzice zmarłego chłopca otrzymali wszelkie informacje na temat wypadku, ale, jak powiedział mój kolega, policja ma obowiązek zapewnić ci ochronę. Carly wykręcała palce, starając się trzeźwo myśleć. Starała się, ale jej to nie wychodziło. − Wyjaśnijmy sobie wszystko od początku − powiedziała. − Kierowca białej furgonetki, która za mną jechała… powiedzieliście, że został zamordowany? Glenn Branson spojrzał na nią bardzo poważnie. − Nie mamy co do tego żadnych wątpliwości. Tak, został zamordowany. − A kierowca ciężarówki? − Nie mamy wątpliwości, że on też. Przeprowadziliśmy rozpoznanie i stwierdziliśmy, że rodzina zmarłego jest zdolna do zlecenia morderstwa z zemsty. Ośmielę się przypomnieć, że to element ich kultury. Ci ludzie żyją w innym świecie. − Cholernie wspaniałe, co? − powiedziała Carly, czując, że jej lęk zamienia się w gniew. Nagle poczuła nieodpartą chęć na drinka

lub papierosa. − Chcecie się czegoś napić? Policjanci potrząsnęli głowami. Siedziała chwilę nieruchomo, starając się zebrać myśli, lecz przychodziło jej to z trudem. − Chcecie powiedzieć, że jego rodzina wynajęła płatnego zabójcę czy jak go tam nazywają? − To możliwe, Carly − odparła delikatnie Bella Moy. − Rozumiem, a inne możliwości? Może to przypadek? Musiałby to być niezwykły, cholerny zbieg okoliczności, prawda? − Sto tysięcy dolarów to dużo pieniędzy − zauważył Branson. − Kwota mówi o sile gniewu rodziców. − Sugerujecie, że mój syn i ja możemy być zmuszeni do przeprowadzki? Zmiany tożsamości? Że będziecie nas chronić do końca życia? Czy tak to ma wyglądać? Detektywi spojrzeli na siebie. − Nie sądzę, żeby jakakolwiek policja na świecie miała środki, aby zapewnić wam taką ochronę, ale możemy pomóc w zmianie tożsamości. − To mój dom. Tutaj żyjemy. Tu są nasi przyjaciele. Tyler stracił ojca, a teraz ma utracić wszystkich przyjaciół? Naprawdę chcecie, żebym zaczęła żyć w ukryciu? Rzuciła pracę? Powiedzmy, że wyprowadzimy się z tego domu i hrabstwa. Jeśli ci ludzie nie żartują, nie sądzicie, że zdołają nas odnaleźć? Czy mam spędzić resztę życia, bojąc się każdego pukania do drzwi, skrzypnięcia podłogi albo trzasku gałązki w ogrodzie? − Nie zmuszamy cię do wyprowadzki, Carly − przypomniała Bella Moy. − Twierdzimy jedynie, że naszym zdaniem byłoby to najlepsze rozwiązanie. − Jeśli zdecydujesz się tu zostać, zapewnimy ci ochronę − dodał Glenn Branson. − Zainstalujemy kamery i zapewnimy

bezpośrednią ochronę, ale tylko na dwa tygodnie. − Dwa tygodnie? − zdziwiła się Carly. − Dlaczego? Z powodu ograniczonego budżetu? Branson szeroko rozłożył ręce. − To dla ciebie dwa najlepsze rozwiązania. − Po tych słowach podniósł kopertę i wyjął z niej dokument. − Proszę, żebyś to przeczytała i podpisała. Carly spojrzała na dokument. Widząc to, co powiedzieli, na piśmie, poczuła jeszcze większy lęk.

70 DODATEK F – POLICJA SUSSEXU Ostrzeżenie „Osman” Powiadomienie o zagrożeniu osobistego bezpieczeństwa Pani Carly Chase 37 Hove Park Avenue Hove BN3 6L East Sussex Szanowna Pani Chase Z moich informacji wynika, że zagraża Pani bezpośrednie niebezpieczeństwo. Podkreślam, że choć w żadnych okolicznościach nie mogę ujawnić pani ich źródła ani komentować ich wiarygodności oraz treści, nie mam powodu, by nie wierzyć w przekazane mi dane. Nie dysponuję innymi informacjami mającymi związek z tą sprawą ani nie jestem w nią bezpośrednio zaangażowany. Mam powody sądzić, że po śmierci Ewana Preece'a, kierowcy furgonetki, która potrąciła rowerzystę Tony'ego Revere'a, oraz Stuarta Fergusona, kierowcy ciężarówki, która także uderzyła Tony'ego Revere'a, może pani zostać zamordowana w akcie zemsty, gdyż najprawdopodobniej ktoś, kogo tożsamości jeszcze nie znamy, wystawił takie zlecenie nieznanej osobie lub osobom. Chociaż policja w Susseksie poczyni wszelkie kroki, żeby zminimalizować zagrożenie, nie może chronić pani całymi dniami. Podkreślam również, że przekazane przeze mnie informacje w żaden sposób nie upoważniają Pani do podejmowania działań sprzecznych z prawem (np. noszenia broni w celu samoobrony, atakowania innych lub

zakłócania porządku publicznego), a gdyby okazało się, że jednak Pani coś takiego zrobiła, zostanie Pani pociągnięta do odpowiedzialności karnej. W związku z tym sugeruję podjęcie działań, które uzna Pani za stosowne w celu zwiększenia osobistego bezpieczeństwa (np. zainstalowanie alarmu antywłamaniowego, zmianę codziennych zwyczajów itd.). Może Pani nawet zdecydować, że lepsze będzie tymczasowe opuszczenie dotychczasowego miejsca zamieszkania. Musi Pani jednak samodzielnie podjąć decyzję w tej sprawie. Jeśli przekaże mi Pani pełny adres nowego miejsca zamieszkania, dopilnuję, żeby policja sprawdziła okolicę i doradziła Pani stosowne środki ostrożności. Chciałbym również prosić o niezwłoczne skontaktowanie się z policją w sprawie wszelkich podejrzanych zdarzeń mogących mieć związek ze wspomnianym zagrożeniem. Podpisano Nadinspektor Roy Grace Czas/Data 17.35, środa, 5 maja Ja… oświadczam, że w dniu… o godzinie… niniejsze zawiadomienie odczytali mi… z policji w Susseksie Podpis… Podpis funkcjonariusza przekazującego powiadomienie… Czas/Data Podpis funkcjonariusza będącego świadkiem odczytania powiadomienia… Czas/Data Carly przeczytała dokument od początku do końca. Kiedy skończyła, podniosła głowę i spojrzała na dwoje policjantów. − Możecie mi coś wytłumaczyć? Czy jeśli nie zgodzę się wyprowadzić, będę zdana wyłącznie na siebie? Bella Moy pokręciła głową. − Nie, Carly. Sierżant Branson powiedział, że zapewnimy ci cało dobową ochronę przez dwa tygodnie. Dla twojego bezpieczeństwa zainstalujemy w domu kamery.

Nie możemy ci jednak zagwarantować bezpieczeństwa. Możemy jedynie zrobić wszystko, co w naszej mocy. − Mam to podpisać? Bella skinęła głową. − Ten podpis nie jest dla mnie, prawda? Chronicie własne tyłki. Jeśli zostanę zamordowana, będziecie mogli udowodnić, że zrobiliście wszystko, co w waszej mocy, prawda? − Jest pani inteligentną kobietą − odpowiedział Branson. − Każdy policjant w Susseksie zrobi wszystko, żeby panią chronić. Skoro jednak nie chce się pani wyprowadzić, co potrafię zrozumieć, i przebywać w bezpiecznym miejscu, nasze możliwości będą ograniczone. − Położył swoją wizytówkę na stoliku. − Sierżant Moy będzie z panią bezpośrednio współpracowała, ale proszę dzwonić do mnie o każdej porze. Dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Carly sięgnęła po długopis. − Wspaniale − powiedziała, składając podpis. Starała się jasno myśleć, choć ze strachu robiło się jej słabo.

71 Roy Grace leżał na łóżku obok Cleo, wiercąc się i obracając z boku na bok, zupełnie przebudzony i spięty. Był w kostnicy do drugiej w nocy, kiedy zakończyła się sekcja kierowcy ciężarówki. Na szczęście udało mu się przekonać Cleo, żeby wróciła wcześniej do domu, więc opuściła ich krótko po północy. Żył teraz w ciągłym strachu, że w każdej chwili może wystąpić kolejne krwawienie. Krwawienie mogące zagrozić życiu Cleo i ich dziecka. Nadiuska De Sancha była niedostępna, więc przeprowadzenie sekcji zlecono pedantycznemu doktorowi Frazerowi Theobaldowi z MSW. Choć powolny, Theobald był niezwykle skrupulatny, dostarczył też od razu kilku cennych informacji na temat śmierci nieszczęśnika.

Jasnoniebieska tarcza zegara stojącego kilka cali od oczu Grace'a zmieniła się z trzeciej pięćdziesiąt osiem na trzecią pięćdziesiąt dziewięć, by po czasie, który wydawał się wiecznością, wyświetlić czwartą nad ranem. Cholera. Czekał go długi, trudny dzień, podczas którego musiał być w szczytowej formie, by zarządzać rosnącym zespołem dochodzeniowym, odpowiadać na pytania Petera Rigga oraz podejmować ważne decyzje w sprawie nowej strategii, którą mieli przyjąć na najbliższej konferencji prasowej. Najważniejszą rzeczą było zapewnienie ochrony kobiecie, której mogło zagrażać śmiertelne niebezpieczeństwo. Ponownie spojrzał na zegarek. Czwarta zero jeden. Miasto oświetliły pierwsze promienie słońca, ale on stawał się coraz bardziej ponury. Jak mógł kogoś chronić, jeśli nie zamknął go w celi ani bezpiecznej kryjówce? Carly Chase nie chciała się wyprowadzić, co byłoby dla niej najlepszym rozwiązaniem. Grace nie mógł zrozumieć motywów postępowania kobiety, ale odpowiadał za zapewnienie jej bezpieczeństwa. Ponownie pomyślał o Ewanie Preesie znalezionym w furgonetce i makabrycznym widoku, jaki przedstawiał Stuart Ferguson powieszony na haku. Jednak najbardziej niepokoiły go kamery. Szczególnie druga. Zasięg urządzenia wynosił zaledwie sto jardów, co oznaczało, że zabójca musiał czekać w pobliżu z odbiornikiem, przypuszczalnie w samochodzie. Grace zdawał sobie sprawę, że wydobycie kamery z furgonetki byłoby trudne, ale z pewnością mógł wrócić po drugą. Dwie kamery, wodoszczelne i wyposażone w urządzenie umożliwiające nocne filmowanie, były warte ponad tysiąc funtów każda. Kupa forsy wyrzucona w błoto.

Kim był morderca? Wydawał się inteligentny, przebiegły i dobrze zorganizowany. W całej swojej policyjnej karierze Grace nie natknął się na takiego. Filmowanie ofiar przypomniało mu sprawę, nad którą pracował ostatniego lata. Było w nią zamieszane chore środowisko oglądające filmy przedstawiające sceny autentycznego morderstwa. Przyszło mu do głowy, że może chodzić o to samo, ale natychmiast odrzucił tę hipotezę. Najwyraźniej chodziło o zemstę za śmierć Tony'ego Revere'a. Na kierowcy chłodni pełnej mrożonych ryb wykonano egzekucję w wędzarni. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Patolog badający zwłoki stwierdził, że Ferguson przypuszczalnie zmarł z zimna w ciągu dwóch godzin, a przypuszczalnie jeszcze szybciej. Jeśli zabójca czekał w pobliżu na śmierć kierowcy ciężarówki, czemu nie wrócił po kamerę? Bo nie chciał podejmować zbędnego ryzyka? Bo został przez kogoś spłoszony? Może minął go policyjny radiowóz? A może zostawił dla kogoś wiadomość? Znak? Cyniczne przesłanie dla następnej ofiary? Spotka cię podobny los, pieniądze nie stanowią problemu… Czy zabójca siedział w samochodzie, oglądając wijącego się i dygoczącego z zimna Fergusona, który dwie godziny zamarzał na śmierć? Frazer Theobald stwierdził, że skóra denata była częściowo spalona, a w płucach znajdował się dym, choć nie w takiej ilości, żeby się udusił. Śmierć w chłodni musiała być bardzo bolesna. Co sadysta zaplanował dla Carly Chase? Zespół Lanigana miał przesłuchać rodzinę Revere'ów, a także brata Fernandy, który stanął na czele mafijnej rodziny po uwięzieniu ojca, ale Amerykanin nie sądził, żeby udało się z nich cokolwiek wyciągnąć. Grace upił łyk wody, a następnie delikatnie przewrócił poduszki, starając się je odświeżyć. Cleo też kiepsko spała, bo niewygodnie jej było leżeć na

lewym boku z poduszką pod ramieniem, jak jej kazano, a poza tym niemal co godzina chodziła do toalety. Teraz spała, ciężko oddychając. Może by się uspokoił, gdyby poczytał kilka minut? Na podłodze, w niewielkiej odległości od łóżka, leżał ich mieszaniec labradora z border collie, Humphrey, chrapiąc co jakiś czas. Poruszył się wolno, starając się nie obudzić Cleo. Włączył lampkę, ustawił minimalne światło i spojrzał na niewielką stertę książek leżących na nocnym stoliku, z czego połowę kupił za radą Nicka Nicholla. Ojcostwo. Od kawalera do ojca. Nowa książeczka niemowlęcia. Tajemnice szeptu niemowlaka. Sięgnął po pierwszą z brzegu, Ojcostwo, i zaczął czytać od miejsca, w którym znajdowała się zakładka. Po kilku stronach, zamiast się uspokoić, poczuł rosnące zdenerwowanie z powodu ciężaru odpowiedzialności związanego z ojcostwem. Musiał się zatroszczyć o tyle rzeczy, a przecież miał na głowie policyjne obowiązki. Od chwili gdy Cleo oznajmiła, że jest w ciąży, postanowił, iż będzie zaangażowanym i oddanym rodzicem. Jednak po przeczytaniu paru książek obowiązki ojca wydawały mu się przytłaczające. Chciał poświęcić dziecku czas i nie uchylał się od odpowiedzialności, ale czy to w ogóle możliwe? O piątej trzydzieści zaprzestał prób zaśnięcia. Wyślizgnął się z łóżka, poszedł do łazienki i obmył twarz zimną wodą. Potarł oczy, czując się tak, jakby przesunął po nich papierem ściernym. Pomyślał, że obudzi go krótki bieg, ale był na to zbyt zmęczony. Zamiast tego włożył dres, postanawiając, że obejdzie okolicę, próbując się skoncentrować na tym, co go czeka, a jednocześnie wyprowadzi Humphreya, który koniecznie chciał się do niego przyłączyć. Później zaparzył sobie kawę, wziął prysznic, ubrał się i pojechał do biura. Przyjechał przed siódmą rano, wypił red bulla i zadzwonił do starszego oficera z zespołu ochrony bezpośredniej, który ukrył się na zewnątrz domu Carly Chase. Ku jego uldze w okolicy panował

spokój. W każdym razie przez ostatnią noc.

72 Chcę, żebyście wiedzieli − oznajmił Roy Grace, zaczynając odprawę o ósmej trzydzieści rano w MIR-1 − że nie jestem szczęśliwy z rozwoju sytuacji. Wszyscy obecni w pokoju znali już okoliczności śmierci kierowcy ciężarówki. Najważniejsze informacje w śledztwie prowadzonym na taką skalę rozchodziły się błyskawicznie. Grace wypił łyk kawy i zajrzał do notatek, a następnie kontynuował: − Punkt pierwszy spotkania to ciągłe przecieki, dzięki którym nasz przyjaciel Kevin Spinella z „Argusa” ma najnowsze wiadomości. Czy wszyscy wiedzą, o co chodzi? Spojrzał na trzydzieści pięć poważnych twarzy. Wczorajsze przerażające odkrycie wstrząsnęło nawet najtwardszymi z nich. − Nie oskarżam nikogo z was, ale ktoś musiał dać facetowi cynk, że dłonie Preece'a zostały przyklejone do kierownicy. Źródłem przecieku mógł być członek naszej ekipy dochodzeniowej, ktoś ze Specjalnej Jednostki Poszukiwawczej, jakiś pracownik z nabrzeża Shoreham albo ktoś z kostnicy. Prędzej czy później go dopadnę, a wtedy powieszę drania, żeby się zasuszył, na czymś gorszym od rzeźnickiego haka. Wyrażam się jasno? Wszyscy skinęli głowami. Ludzie pracujący z Royem Grace'em znali go jako człowieka spokojnego i łagodnego, który rzadko tracił głowę. Zdumiało ich, że jest taki rozgniewany. Pociągnął kolejny łyk kawy. − Bardzo ważna jest nasza strategia postępowania z mediami. Sądzimy, że w Brighton przebywa płatny zabójca, przypuszczalnie

zatrudniony przez rodzinę Revere z Nowego Jorku, która chce pomścić śmierć syna. Musimy postępować bardzo ostrożnie z mediami, żeby ludzie pomogli nam w odnalezieniu mordercy, zanim ponownie uderzy, a jednocześnie uniknąć negatywnego wpływu, który ta wiadomość może wywrzeć na miejscową społeczność. − Sir − przerwała posterunkowa Stacey Horobin, inteligentna młoda kobieta po trzydziestce, o modnie nastroszonych kasztanowych włosach, która została niedawno dokooptowana do ich zespołu − co ma pan na myśli, mówiąc o wpływie na lokalną społeczność? Zadzwonił telefon Nicka Nicholla, ale ten pospiesznie go wyłączył pod miażdżącym spojrzeniem Grace'a. Przez krótką chwilę nadinspektor wyglądał tak, jakby miał eksplodować, ale zareagował spokojnie: − Powinniśmy zapewnić ludzi, jeśli zajdzie taka potrzeba, że nic im nie zagraża − odparł. − Nie chcę, aby się okazało, że policja nie potrafi zapewnić ochrony niewinnemu obywatelowi. − Czy pani Chase otrzymała „Osmana”, szefie? − zapytał Duncan Crocker. − Tak − odrzekł Glenn Branson za Grace'a. − Bella i ja dostarczyliśmy jej pismo wczoraj wieczorem, tuż po osiemnastej. Dostała propozycję przeprowadzki, ale odmówiła z przyczyn rodzinnych i zawodowych. Szczerze mówiąc, uważam, że postąpiła nieroztropnie. Sierżant Moy spędziła noc w jej domu, dziś rano zainstalowano kamery. Zespół ochrony bezpośredniej był na zewnątrz od dwudziestej pierwszej. Do tej pory nic się nie wydarzyło. − Czy ma ochronę w drodze do pracy? − Rozmawiałem z inspektorem Hazzardem z komendy rejonowej w Hove − odpowiedział Grace. − Dziś i jutro, a także przez pierwsze dni następnego tygodnia będzie zawożona do pracy i odwożona oznakowanym radiowozem. Umieściłem

funkcjonariusza w recepcji. Chcę przesłać wyraźną wiadomość zabójcy. Jeśli czai się w pobliżu i chce zabić tę kobietę, dopadniemy go. − Co z rodziną Revere w Nowym Jorku, szefie? − spytał Nick Nicholl. − Czy ktoś z nimi rozmawiał? − Powiadomiłem nasz kontakt w nowojorskiej policji, pracują nad tą sprawą. Detektyw Lanigan powiedział mi, że zabójstwa są w stylu byłego zabójcy mafii, Richarda Kuklinskiego, nazywanego Icemanem. Facet wykorzystywał chłodnie. Jedną z jego specjalności było krępowanie ofiar i umieszczenie ich w jaskini, w której zainstalowano kamerę nagrywającą, gdzie żywcem zjadały ich szczury. Bella, która sięgała po maltesera, cofnęła dłoń i skrzywiła się z niesmakiem. − To mi wygląda na naszego gościa, szefie! − ożywił się Norman Potting. − Faktycznie, Normanie − odrzekł Grace. − Tylko że z Kuklinskim jest pewien problem. Potting spojrzał na niego z niepokojem. − Zmarł w więzieniu cztery lata temu. − Cóż, w takim razie możemy go wyeliminować − skwitował Potting. Rozejrzał się wokół z uśmiechem, ale nikt nie zareagował. − Śmierdzący interes ta wczorajsza chłodnia − dodał, ponownie spoglądając na zebranych, daremnie wypatrując uśmiechów. Otrzymał jedynie miażdżące spojrzenie Belli Moy. − Dziękuję, Normanie − odrzekł grzecznie Grace. − Detektyw Lanigan miał pojechać wczoraj wieczorem na spotkanie z państwem Revere. Obiecał, że mnie powiadomi o jej wyniku. Powiem szczerze, nie mam większych nadziei. Lanigan przekazał mi inną złą wiadomość: mają bardzo skąpe informacje wywiadowcze na temat płatnych zabójców.

− Szefie, czy ten Kuklinski najpierw paraliżował swoje ofiary? − Nie, Nick. Przynajmniej z tego, co wiemy na podstawie dotychczasowych wyników sekcji. Nasz nie sparaliżował Preece'a, a jedynie Fergusona. − Czemu to zrobił? Grace wzruszył ramionami. − Może to sadysta. Może dzięki temu łatwiej mu było nad nim zapanować. Miejmy nadzieję, że zdołamy go o to zapytać − dodał, unosząc brwi. − Szefie, jaką informację przekażesz do prasy w sprawie śmierci kierowcy ciężarówki? − zapytała posterunkowa EmmaJane Boutwood. − Że w chłodni Springs Smoked Salmon znaleziono zwłoki − odpowiedział Grace. − Nie chcę się wdawać w spekulacje. Niech ludzie myślą, że był to zwyczajny wypadek w fabryce. Spojrzał na telefon komórkowy leżący obok wydrukowanych notatek, jakby czekał na nieunikniony telefon od Spinelli. Ten jednak milczał. − Jeszcze nie zdecydowałem, czy powiem coś więcej, choć pewnie ktoś podejmie za mnie tę decyzję. Spojrzał na nich wyzywająco, nie skupiając wzroku na nikim konkretnym. Później ponownie zajrzał do notatek. − Według jego pracodawców, Stuart Ferguson wyjechał dużą chłodnią we wtorek po czternastej. Musimy znaleźć wóz. − Spojrzał na posterunkową Horobin. − Stacey, prześledź trasę chłodni i miejsca, w których ją widziano od czasu, gdy opuściła skład w Aberdeen, do miejsca, w którym się obecnie znajduje. 7 Powinnaś prześledzić znaczną część drogi za pomocą ANPR . Kamery automatycznego systemu rozpoznawania numerów rejestracyjnych były umieszczone na wielu brytyjskich autostradach i skrzyżowaniach ważniejszych dróg. Urządzenia automatycznie filmowały tablice rejestracyjne przejeżdżających

pojazdów i przekazywały je do bazy danych. − Tak jest, sir − odpowiedziała. Grace przeszedł do odczytania wstępnego raportu z sekcji zwłok. Kiedy odpowiedział na kilka pytań i wypił do końca kawę, odczytał kolejny punkt listy. − Przejdźmy do najnowszych informacji związanych z poszczególnymi wątkami śledztwa. Zabójca przyjaciela Ewana Preece'a, zamordowanego w więzieniu Ford, jest nadal na wolności. − Spojrzał na sierżanta Crockera. − Duncan, masz dla nas coś nowego? − Nic, szefie. Inni osadzeni nadal milczą. Zespół przesłuchujący rozmawia po kolei z każdym z więźniów, ale do tej pory nie doszło do przełomu. Grace podziękował mu i spojrzał na posterunkowego Nicka Nicholla. − Co z klejem znalezionym na dłoniach Ewana Preece'a? Udało się coś ustalić, Nick? − Pomocniczy zespół dochodzeniowy odwiedza wszystkie sklepy detaliczne w rejonie Brighton i Hove, które sprzedają superglue. To ogromne wyzwanie, szefie. Mamy stanowczo za mało ludzi. Wszystkie kioski z gazetami, sklepy dla majsterkowiczów i składy żelazne, każdy supermarket… − Niech szukają dalej − przerwał mu Grace. − Coś nowego w sprawie kamery? − Sprawdziliśmy wszystkich sprzedawców detalicznych handlujących takim sprzętem, szefie. Także lombardy, które sprzedają używane kamery. Jeden z nich był łaskaw sprawdzić numer seryjny kamery zamontowanej w furgonetce. Twierdzi, że ten model nie został kupiony na terenie Wielkiej Brytanii. Można ją nabyć jedynie w Stanach. Nie zdążyłam sprawdzić tej, którą znaleźliśmy w chłodni w Springs, ale wygląda tak samo jak poprzednia.

Kiedy spotkanie dobiegło końca, Glenn Branson otrzymał meldunek przez radio. Od jednego z ochroniarzy, Duncana Steele'a, z recepcji. Podziękował mu i spojrzał na Roya Grace'a. − Pani Chase czeka na dole. Grace zmarszczył brwi. − Tutaj? U nas? − Taak, mówi, że musi się ze mną pilnie zobaczyć. − Może odzyskała rozum.

73 Tooth siedział za biurkiem w swoim pokoju w hotelu Premier Inn. Spoglądał na ekran laptopa, jednocześnie śledząc parking. Z tego miejsca widział daleki budynek północnego terminalu lotniska Gatwick rysujący się na tle błękitnego nieba. Niebawem znajdzie się na pokładzie samolotu wzbijającego się w błękitne niebo, zmierzając do domu na wyspach Turks i Caicos, gdzie niebo prawie zawsze miało taką barwę. Tooth lubił ciepło. Lubił misje wojskowe w ciepłych miejscach. Z jego obserwacji wynikało, że w Anglii padało prawie cały czas. Nie lubił deszczu. Z warg zwisał mu lucky strike. Tooth gapił się w ekran, w zamyśleniu klikając zdjęcia. Zdjęcia przedstawiały Hove Park Avenue, przy której mieszkała Carly Chase. Oglądał zdjęcia frontu, tyłu i boków domu. Wczesnym rankiem skończył robotę w wędzarni w Springs i przejechał tą ulicą, a następnie złożył krótką wizytę na terenie jej posiadłości. W głębi domu zaczął szczekać pies, a gdy odchodził, na górze zapaliło się światło. Ostatniej nocy pojechał tam ponownie i dostrzegł zaparkowane w pobliżu ciemne audi oraz mroczną postać za kółkiem. Audi, którego tam wcześniej nie było. Policja nie jest głupia. Wieloletnie doświadczenie nauczyło go,

że nigdy nie należy lekceważyć przeciwnika. Dzięki temu tak długo przeżył. W ten sposób nie trafił do pudła. W Stanach policjanci prowadzący inwigilację pracowali w ośmioosobowych zespołach. Na ośmiogodzinnej zmianie. Do dwudziestoczterogodzinnej obserwacji trzeba było dwudziestu czterech funkcjonariuszy. Wiedział, że w pobliżu byli inni, których nie zauważył. Niektórzy byli pieszo, przypuszczalnie w ogrodzie lub z boku domu. Dzięki wycelowanym w okna mikroskopijnym mikrofonom kierunkowym, które ukrył na tyłach, podsłuchał rozmowę prowadzoną w domu Carly Chase, kiedy policja odwiedziła ją wczorajszego wieczoru. Wtedy, gdy powiedziała im, że nie wyjedzie. Zajrzał do notatek. O ósmej dwadzieścia pięć kobieta w czarnym range roverze z dwójką dzieci zabrała chłopaka w szkolnym mundurku. O ósmej trzydzieści pięć Carly Chase ruszyła sprzed domu oznakowanym radiowozem. O dziewiątej pięć zadzwonił do jej biura, podając się za klienta i mówiąc, że musi się z nią pilnie skontaktować. Powiedzieli, że jeszcze nie przyjechała. O dziewiątej trzydzieści zadzwonił ponownie, ale nadal się nie zjawiła. Gdzie się, u licha, podziewała?

74 Carly Chase usiadła obok Glenna Bransona przy małym okrągłym stoliku w gabinecie Roya Grace'a, który po chwili do nich dołączył. − Cieszę się, że mogę panią poznać − powiedział Grace, siadając. − Szkoda tylko, że w takich okolicznościach. Napije się pani czegoś? Czuła się nadal tak fatalnie, że nie zdołałaby nic przełknąć. − Nie… dziękuję.

Zauważył, że jej prawa stopa nerwowo dygocze, nie mogła nad tym odruchem zapanować. − Chciałam z panem pogadać… − wyjąkała, spoglądając na Glenna Bransona, a następnie przesuwając wzrok na nadinspektora. − Sierżant Branson i jego koleżanka wyjaśnili mi sytuację wczoraj wieczór. Rozmyślałam o tym całą noc. Nie wiem, czy pan wie, ale jestem prawnikiem specjalizującym się w rozwodach. Grace skinął głową. − Wiem o pani całkiem sporo. Wykręciła palce i przełknęła ślinę, starając się opanować szum w uszach. Przesunęła wzrok z kolekcji starych zapalniczek stojących na półce na oprawione w ramki dyplomy i wypchanego pstrąga w gablocie, by ponownie zatrzymać go na policjancie. − Jestem głęboko przekonana, że kompromis jest lepszy od konfrontacji… − zaczęła. − Staram się ratować małżeństwa, zamiast je niszczyć… zawsze miałam taką filozofię. Grace ponownie skinął głową. − To bardzo szlachetna postawa. Spojrzała na niego z ukosa, jakby podejrzewała, że z niej żartuje, a później zdała sobie sprawę, iż nie ma zielonego pojęcia o jego życiu osobistym. − Z mojego doświadczenia wynika, że zawsze brakuje dialogu − powiedziała, wzruszając ramionami i czując, że jej stopa dygocze coraz mocniej. Grace przyglądał się jej uporczywie. Nie miał pojęcia, do czego zmierza. − Straciłam męża pięć lat temu, w wypadku w górach. Zginął pod śnieżną lawiną w Kanadzie. W pierwszym odruchu chciałam wsiąść na pokład samolotu lecącego do Kanady, znaleźć przewodnika narciarskiego, który zabrał go na tę górę… nawiasem

mówiąc, facet przeżył… i zabić go gołymi rękami. Rozumiecie? Grace spojrzał na Bransona, który bezradnie wzruszył ramionami. − Każdy radzi sobie z bólem na własny sposób − odpowiedział. − Właśnie − przytaknęła. − Właśnie dlatego do was przyszłam. − Odwróciła się do Glenna Bransona. − Ostatniej nocy powiedział pan, że moje życie jest zagrożone, bo rodzice tego biednego chłopaka wynajęli płatnego zabójcę, żeby się zemścić. Ale ja nic nie zawiniłam. Wiem, że postawiono mi zarzut prowadzenia samochodu pod wpływem alkoholu, ale nie zrobiłoby żadnej cholernej różnicy, gdybym była całkowicie trzeźwa − potwierdzili to wasi koledzy z drogówki. Nie zawinił także kierowca furgonetki, choć potrącił tamtego i zbiegł z miejsca wypadku. Wiem też, że wina nie leżała po stronie kierowcy ciężarówki. Wypadek spowodował ten nieszczęsny dzieciak, który jechał niewłaściwą stroną drogi! Branson chciał coś powiedzieć, ale Grace uciszył go ruchem dłoni. − Wiemy o tym, pani Chase, ale kolega wyjaśnił, że nie mamy do czynienia z normalnymi, racjonalnie myślącymi ludźmi. O ile wiemy, rodzina Revere należy do środowiska, w którym sporów nie rozstrzyga się na sali sądowej, ale za pomocy brutalnej siły. Zawiadomiliśmy ich, że nie potrąciła pani ich syna, może zrezygnują z tej makabrycznej zemsty… jeśli dwa ostatnie zabójstwa miały właśnie taki charakter. Jestem jednak odpowiedzialny za pani bezpieczeństwo i mam obowiązek panią chronić. − Nie mogę żyć w ciągłym strachu, panie Grace… przepraszam… nadinspektorze. Zawsze istnieje jakiś sposób rozwiązania problemu. Sądzę, że go znalazłam. Spojrzeli na nią twardym wzrokiem. − Znalazła pani?

− Tak… ja… ostatniej nocy nie zmrużyłam oka, starając się wymyślić jakieś rozwiązanie. Postanowiłam, że pojadę do Stanów i z nimi pomówię. Pojadę do Nowego Jorku i pogadam z tą kobietą… panią Revere. Straciła syna. Ja straciłam męża. Obie próbowałyśmy obwinić o to innych ludzi… dopatrzyć się jakiegoś sensu w stracie. Ciągle myślałam o tym głupim przewodniku narciarskim, który nie powinien był zabierać mojego męża na stok w tak trudnych zimowych warunkach, ale żadna zemsta nie przywróci życia Kesowi ani nie złagodzi mojej straty. Muszę znaleźć sposób, by dalej żyć. Ona i jej mąż muszą postąpić podobnie… − Ja również doświadczyłem straty − przerwał jej delikatnie Roy Grace. − Znam te uczucia. Domyślam się, o czym pani mówi, ale na podstawie tego, co wiemy na ich temat, nie sądzę, żeby był to dobry pomysł. Policja w Susseksie z pewnością nie mogłaby tego zaaprobować. − Czemu nie? − zapytała, spoglądając na Grace'a z nagłym gniewem. − Bo jesteśmy odpowiedzialni za pani bezpieczeństwo. Możemy chronić panią tutaj, w Brighton, ale nie w Nowym Jorku. Odwróciła się do Glenna Bransona. − Powiedział pan wczoraj, że możecie mnie chronić jedynie dwa tygodnie, prawda? Branson skinął głową i powiedział: − Cóż, przed końcem tego okresu ponownie przeanalizujemy sytuację. − Ale nie możecie mnie chronić do końca życia. Właśnie tego najbardziej się boję. Nie mogę pięćdziesiąt lat oglądać się przez ramię. Muszę zająć się tym teraz. − Zamilkła, by po chwili podjąć dalej: − Chcecie powiedzieć, że uniemożliwicie mi wyjazd? Grace rozpostarł ręce.

− Nie mam takiej władzy, ale nie mogę zagwarantować pani bezpieczeństwa, jeśli pani pojedzie. Mogę wysłać z panią funkcjonariusza, ale mówiąc szczerze, poza obszarem swojej jurysdykcji niewiele będzie mógł zrobić… − Pojadę sama − odrzekła. − Potrafię się o siebie zatroszczyć. Dam sobie radę. Cały czas mam do czynienia z trudnymi ludźmi. Glenn Branson podziwiał jej determinację i po cichu żałował, że nie zatrudnił tej przerażonej, a jednocześnie zadziornej babki, by reprezentowała go podczas sprawy rozwodowej, zamiast nijakiego adwokata, któremu płacił. − Pani Chase − powiedział Roy Grace. − Mamy pewne informacje wywiadowcze na temat rodziny Revere. Czy chce je pani poznać przed podjęciem ostatecznej decyzji? − Będę wdzięczna za wszelkie informacje. − Rozumiem. Do niedawna Revere'owie byli właścicielami Concubine, nocnego klubu na Brooklynie. Zapraszali tam swoich wrogów na drinka, a kiedy nieszczęśnicy przyjeżdżali w charakterze specjalnych gości, prowadzili ich na dół do salonu dla VIP-ów. Gdy wchodzili do środka, witało ich trzech mężczyzn, wśród nich wysoki Amerykanin włoskiego pochodzenia o ksywie Dracula, bo wyglądał jak Bela Lugosi. Czwarty, którego nigdy nie ujrzeli, strzelał im w tył głowy z pistoletu z tłumikiem. Później Dracula spuszczał krew w wannie, a inny facet, który niegdyś pracował jako rzeźnik, ćwiartował zwłoki na sześć części. Czwarty pakował każdą kończynę, tułów i głowę, a następnie wyrzucał na różnych wysypiskach śmieci w rejonie Nowego Jorku i rzeki Hudson. Zgładzili w ten sposób ponad stu ludzi. Sal Giordino, dziadek Tony'ego Revere, odbywa łączną karę jedenastu wyroków dożywocia i musi odsiedzieć w więzieniu minimum osiemdziesiąt siedem lat. Czy zdaje pani sobie sprawę, z jakimi ludźmi będzie miała do czynienia? − Dowiedziałam się o nich dzięki Google − odpowiedziała. − Jest tam dużo o Salu Giordino, ale nie znalazłam niczego o jego

córce. Czy po tym, co mi pan powiedział o ich świecie, nie wydaje się bardziej uzasadnione pojechanie tam i przemówienie im do rozsądku? − zapytała. − To niemożliwe − odpowiedział Grace. − Pozwólcie mi przynajmniej spróbować. Macie ich adres? Domowy? − Może najpierw wyśle pani e-mail lub zadzwoni do pani Revere, żeby sprawdzić, jak zareaguje? − zapytał Grace. − Niektóre sprawy załatwia się twarzą w twarz, jak matka z matką − odparła Carly. Detektywi spojrzeli na siebie. − Dowiemy się o adres pod jednym warunkiem − powiedział Roy Grace. − Jakim? − Że w Nowym Jorku zgodzi się pani na policyjną eskortę. − Czy… czy będę miała w tej sprawie coś do powiedzenia? − spytała po dłuższej chwili. − Nie − odpowiedział.

75 O dziesiątej siedemnaście Tootha zaalarmował dźwięk laptopa. Nagranie głosowe. Ktoś prowadził rozmowę w domu Carly Chase. Nacisnął klawisz i zaczął nasłuchiwać. Chase rozmawiała z jakąś kobietą imieniem Claire, pytając o dzisiejsze loty do Nowego Jorku i potwierdzając, że ma ważne zwolnienie z obowiązku posiadania wizy po podróży odbytej rok temu. Wyglądało, że Clair jest pracowniczką biura podróży. Zaczęła odczytywać listę z czasami połączeń. Po chwili, sprawdziwszy, czy na pokładzie samolotu są miejsca, zarezerwowała Carly Chase bilet na lot British Airways z Londynu na lotnisko Kennedy'ego. Samolot startował o czternastej pięćdziesiąt pięć. Dziś po południu. Później zaczęły rozmawiać o hotelach. Chase

zarezerwowała pokój w Sheratonie nieopodal lotniska. Tooth spojrzał na zegarek, sprawdzając czas i uśmiechając się do siebie. Ułatwiała mu robotę. Nie miała pojęcia jak! Później usłyszał, jak dzwoni do firmy taksówkowej Streamline. Zamówiła kurs na piąty terminal lotniska Heathrow. Mieli po nią przyjechać o jedenastej trzydzieści, za godzinę z hakiem. Później wykonała jeszcze jeden telefon. Do jakiejś Sarah. Rozmawiały ze sobą jak przyjaciółki. Carly Chase wyjaśniła, że jutro rano na jedenastą trzydzieści Tyler jest umówiony z dentystą, który ma mu dopasować aparat korekcyjny. Normalnie zawiozłaby go babcia, ale lekarz zapisał ją na badanie, bo coś go niepokoiło, a Carly nie chciała, żeby je przegapiła. Wyjaśniła, że sama zamierzała go zawieźć, ale wypadło jej coś pilnego. Czy Sarah mogłaby to zrobić? Okazało się, że nie może, bo jej ojciec faktycznie złamał nadgarstek, ale Justin wziął w pracy tydzień wolnego, żeby wykonać pewne prace w nowym domu, więc pewnie będzie mógł podwieźć Tylera. Powiedziała, że oddzwoni za kilka minut. Tooth zaparzył sobie kolejną kawę i zapalił kolejnego papierosa. Później jego laptop piknął ponownie i Sarah oznajmiła Carly, że wszystko jest w porządku. Justin – przypuszczalnie jej mąż – odbierze chłopaka ze szkoły o jedenastej piętnaście. Chase podała jej adres i podziękowała. Tooth spojrzał do notatnika, w którym zapisał szczegółowe informacje dotyczące lotu Carly. Zarezerwowała bilet otwarty w jedną stronę. Ciekawe, dokąd zamierzała polecieć. Coś przyszło mu do głowy. Może jej celem była jakaś kręgielnia? Nie sądził, żeby zdołała dotrzeć tak daleko, aż do kręgielni rodziny Revere. Miał nadzieję, że jej nie zabiją, bo to by pokrzyżowało mu plany.

76 Nie możemy jej na to pozwolić − powiedział Roy Grace, opierając dłonie na stacji roboczej MIR-1 i pochylając się nad Glennem Bransonem. − Nie mamy prawa jej zatrzymać − odrzekł Branson. − Poza tym jest cholernie przerażona. − Wiem. Widziałem. Na jej miejscu czułbym się podobnie. Carly Chase wyszła przed godziną. Grace miał tonę pilnych spraw, którymi musiał się zająć, przede wszystkim zorganizowaniem konferencji prasowej. Dawno temu nauczył się, że współpraca z mediami układa się znacznie lepiej, gdy to on poinformuje ich o morderstwie, a nie na odwrót. Dotyczyło to szczególnie Kevina Spinelli. Mimo to nie mógł się na tym skoncentrować. Martwił się o bezpieczeństwo tej kobiety. W Nowym Jorku była piąta trzydzieści, a telefon detektywa Pata Lanigana natychmiast przeszedł w tryb poczty głosowej. Pewnie go wyłączył. Rozsądny gość, pomyślał Grace. Do tego ma szczęście. Od kiedy sam został szefem sekcji poważnych przestępstw, był pozbawiony luksusu wyłączania telefonu. Zadzwoniła komórka Bransona. Sierżant uniósł rękę, odebrał i grzecznie oznajmił: − Nie mogę teraz rozmawiać. Zadzwoń później. − Wyłączył telefon, spojrzał na aparat i po chwili rzucił: − Dziwka! − Potrząsnął głową. − Czemu tak mnie nienawidzi? Rozumiem, gdybym miał romans, ale nie miałem. Nigdy nie spojrzałem na inną kobietę. Ari zachęcała mnie, żebym się rozwijał, a później zachowywała się tak, jakby… jakby nie mogła tego znieść. Powtarzała, że kariera jest dla mnie ważniejsza od niej i rodziny. − Wzruszył ramionami. − Czy rozumiesz, co się dzieje w kobiecej głowie? − Chciałbym wiedzieć, co się dzieje w głowie tej nieszczęsnej

babki, która nas niedawno odwiedziła − odparł Grace. − To nic trudnego. Mogę ci to objaśnić bez konieczności płacenia dwustu pięćdziesięciu funciaków za godzinę jak u psychiatry. Strach. Kapujesz, staruszku? Jest piekielnie przerażona. Nie obwiniam jej. Sam miałbym pietra. Grace skinął głową. Zadzwonił telefon. Jeden z kumpli pytał, czy jak co czwartek zagra z nimi w pokera. Drugi raz z rzędu odmówił, tłumacząc, że to niemożliwe. Grywali ze sobą od lat i na szczęście wszyscy byli gliniarzami, więc rozumieli, jak wymagająca bywa ta robota. − Paskudna sprawa, gdy nie możemy człowiekowi zapewnić ochrony, prawda? − powiedział Branson, gdy Grace się rozłączał. − Możemy zapewnić ludziom ochronę pod warunkiem, że tego chcą − odparł nadinspektor. − Jeśli są gotowi się przeprowadzić i zmienić tożsamość, potrafimy im zapewnić względne bezpieczeństwo. Z drugiej strony doskonale ją rozumiem. Nie zostawiłbym domu, roboty i nie zabrał dzieciaka ze szkoły. Jednak ludzie cały czas się na to decydują − pakują manatki i wyjeżdżają – i to nie tylko dlatego, że ktoś na nich poluje. − Mamy pozwolić, żeby pojechała sama do Nowego Jorku? Czy nie powinniśmy posłać z nią kogoś? Może Bellę? − Abstrahując od kosztów, to nie nasza jurysdykcja. Miejmy nadzieję, że nowojorska policja zdoła jej zapewnić bezpieczeństwo. Będziemy obserwowali jej dom, matka i syn zostaną sami. Na wszelki wypadek będziemy śledzić ich samochód na trasie dom-szkoła. Detektyw Lanigan, nasz kontakt w Nowym Jorku, to chyba porządny gość. Będzie wiedział, co robić, lepiej od każdego z naszych. − Grace skrzywił się i spojrzał na przyjaciela. − Nic się nie zmieniło z Ari?

− Zmieniło! Z jej głowy wyrosły rogi!

77 Carly stała w długiej, krętej kolejce w zatłoczonej sali kontroli paszportowej lotniska Kennedy'ego. Co kilka minut zerkała nerwowo na zegarek. Cofnęła go o pięć godzin, zmieniając czas na nowojorski, a następnie dwukrotnie sprawdziła biały formularz celny, który wypełniła na pokładzie samolotu. Była bliska załamania nerwowego. Nigdy w życiu nie czuła się tak niepewnie. Chociaż jej samolot miał prawie dwie godziny opóźnienia, liczyła, że limuzyna, którą zamówiła przez komputer, będzie na nią czekała. W Anglii była dwudziesta druga trzydzieści, co oznaczało, że tutaj była siedemnasta trzydzieści. Może wypicie krwawej mary i kilku lampek chardonnaya w samolocie wcale nie było takim dobrym pomysłem. Sądziła, że alkohol ją uspokoi i pomoże się zdrzemnąć choćby kilka godzin, ale teraz dokuczał jej paraliżujący ból głowy, miała spieczone usta i czuła się zmarnowana. Dziwna sprawa, pomyślała. W grudniu, przed świętami Bożego Narodzenia, zabrała Tylera do Nowego Jorku. Wtedy oboje byli podekscytowani, stojąc w tej samej kolejce. Zadzwoniła do domu, niepokojąc się o syna, ale gdy jej matka odebrała, jakiś gniewny facet w mundurze stanął przed nią, pokazując znak zakazu używania komórki. Carly uśmiechnęła się przepraszająco i wyłączyła aparat. W końcu, po kolejnych dwudziestu minutach oczekiwania, dotarła do żółtej linii. Za chwilę wreszcie przejdzie odprawę. Funkcjonariuszka imigracyjna, pulchna czarnoskóra kobieta o wesołej twarzy, gadała bez końca z tyczkowatym facetem z plecakiem, który stał przed nią. Facet ruszył dalej, a Carly została przywołana do kontuaru. Podała paszport. Kazali jej spojrzeć w soczewki kamery, a później przycisnąć palce do elektronicznej podkładki.

Funkcjonariuszka mogła się uśmiechać i żartować z poprzednią osobą, ale teraz nie była w nastroju do żartów. − Nacisnąć mocniej − poleciła. Carly nacisnęła mocniej. − Nie mam żadnego odczytu. Carly wzmocniła nacisk i w końcu czerwone światło zmieniło barwę na zieloną. − Prawy kciuk. Nacisnęła mocno prawym kciukiem, a tamta zmrużyła oczy, wpatrując się w monitor. − Lewy kciuk. Carly posłuchała. Nagle tamta oznajmiła: − Proszę za mną. Zdumiona Carly ruszyła obok rzędu biurek do drzwi w drugim końcu sali. Ujrzała kilku uzbrojonych funkcjonariuszy służb imigracyjnych, którzy ze sobą rozmawiali, oraz paru zmęczonych ludzi różnych ras, siedzących bez ruchu, ze wzrokiem wbitym w ścianę. − Pani Carly Chase z Wielkiej Brytanii − oznajmiła głośno funkcjonariuszka, nie zwracając się do nikogo konkretnego. Ruszył ku niej wysoki mężczyzna w sportowej kraciastej kurtce, białej gładkiej koszuli i brązowym krawacie. − Pani Chase? − spytał z brooklińskim akcentem. − Tak. − Detektyw Lanigan z biura prokuratora okręgowego na Brooklynie. Policja z Sussexu poprosiła mnie, żebym się panią zaopiekował. Przyjrzała mu się uważnie. Był potężny jak na pięćdziesiąt lat, które mu dała. O zatroskanej, choć przyjaznej twarzy oszpeconej

bliznami po trądziku i siwiejących, krótko przystrzyżonych włosach. − Rozumiem, że zna pan adres państwa Revere'ów? − zapytała. − Tak i mam zamiar tam panią zawieźć. Pokręciła głową. − Zamówiłam samochód. Muszę pojechać tam sama. − Nie mogę na to pozwolić, pani Chase. To wykluczone. Stanowczość jego tonu przekonała ją, że decyzja została podjęta i nie podlega dyskusji. Zaczęła gorączkowo myśleć. − W porządku, proszę za mną jechać, ale niech mi pan przynajmniej pozwoli załatwić to samej. Poradzę sobie. Mogę pana o to prosić? Patrzył na nią przez chwilę. − To dwie i pół godziny drogi. Pojedziemy w konwoju. Zaczekam na zewnątrz, ale co piętnaście minut będzie mi pani przesyłała wiadomość tekstową, abym wiedział, że wszystko w porządku. Jeśli nie dostanę wiadomości, wchodzę. Zrozumiała pani? − Czy mam inny wybór? − Oczywiście. Mogę kazać tym z imigracyjnego, żeby odesłali panią do Londynu następnym samolotem. − Dziękuję − powiedziała. − Bardzo proszę, droga pani.

78 Na tylnym siedzeniu lincolna town cara było ciemno i cicho. Carly siedziała, pogrążona w myślach, co jakiś czas popijając wodę z jednej z małych butelek stojących w uchwycie na środkowym podłokietniku. Może powinna była powiedzieć „tak” temu detektywowi z Nowego Jorku i pozwolić, żeby imigracyjni

wsadzili ją w następny samolot wracający do Anglii. Czuła grudę w gardle i zimne dreszcze, co dodatkowo potęgowała klimatyzacja w samochodzie. Czarne fotel i przyciemnione szyby czyniły wnętrze tak ponurym, jak jej nastrój. Szofer też wydawał się w podłym nastroju i prawie się nie odzywał od czasu, gdy wyjechali z lotniska. Co kilka minut rozmawiał z kimś przez telefon. Rzucał kilka gniewnych słów w języku, którego nie rozumiała, i kończył połączenie. Jego telefony irytowały ją coraz bardziej. Potrzebowała ciszy. Musiała się zastanowić. Zadzwoniła ponownie do domu, kiedy tylko wsiadła do samochodu, aby powiedzieć matce, że u niej wszystko w porządku. Przypomniała, że jutro rano Tyler ma wizytę u dentysty, i życzyła, by wyniki badań okazały się pomyślne. Jej dziadek zmarł na raka okrężnicy, a teraz w brzuchu matki lekarz odkrył coś, co go zaniepokoiło. Od śmierci Kesa matka była dla niej opoką. Gdyby Carly spotkało coś złego, babcia byłaby opoką dla Tylera. Carly nie zniosłaby myśli, że matka mogłaby zachorować i umrzeć. Miała nadzieję i modliła się o to, żeby badania niczego nie wykazały. Pomyślała o tym, co powie, kiedy stanie w drzwiach domu rodziny Revere. Jeśli wpuszczą ją do środka. Co jakiś czas odwracała głowę, wyglądając przez tylne okno. Ciemnoszary sedan detektywa Lanigana wlókł się za nimi cały czas. Czuła się sparaliżowana jego obecnością, bo instynkt podpowiadał jej, że musi być sama, jeśli ma mieć najmniejszą szansę na spotkanie z Fernandą Revere. Przez większą część drogi przyglądała się nudnemu krajobrazowi i ciągnącej się bez końca prostej drodze z pasem zielonych krzewów i niskich drzew na poboczu. Z tyłu zaczęło zachodzić słońce i szybko zapadał zmierzch.

Za godzinę będzie ciemno. Sądziła, że spotkanie z rodziną Tony'ego Revere'a odbędzie się za dnia. Spojrzała na zegarek. Była dziewiętnasta trzydzieści. Spytała szofera, o której godzinie dotrą na miejsce. − O dziewiątej albo coś koło tego – odburknął. − Dobrze, że to nie lato, bo dojechalibyśmy na jedenastą. Latem jest duży ruch. Ból głowy nasilał się z minuty na minutę, podobnie jak jej wątpliwości. Opuściły ją resztki pewności siebie, którą wcześniej odczuwała. Próbowała w myślach zamienić się z Fernandą Revere rolami. Jak by się czuła na miejscu tamtej? Nie miała pojęcia. Nagle ogarnęła ją pokusa powiedzenia kierowcy, żeby zawrócił. Mogłaby wrócić do hotelu, w którym zarezerwowała pokój, i o wszystkim zapomnieć. Tylko co wtedy? Może nic. Może te dwa zabójstwa były przypadkowe? Może Revere nie chcieli się dalej mścić? W przypływie olśnienia dotarło do niej, że w żaden sposób się tego nie dowie. Czy mogłaby żyć w lęku? Wiedziała, że bez tej rozmowy nie zdoła. Jej determinacja wzrosła. Racja była po jej stronie. Musiała im jedynie powiedzieć, jak było. Wjechali do jakiegoś miasta, choć miała wrażenie, że upłynęło zaledwie kilka minut. − To East Hampton − wyjaśnił szofer bardziej przyjaznym tonem, jakby zrozumiał, że za chwilę straci szansę na napiwek. Carly spojrzała na zegarek. Była dwudziesta pięćdziesiąt pięć, co oznaczało, że w Anglii dochodziła pierwsza pięćdziesiąt pięć w nocy. Jej żołądek się zacisnął. Miała nerwy w strzępach. Strach nasilił się jeszcze bardziej, gdy samochód skręcił obok stacji benzynowej Mobil Oil i wjechał w zieloną aleję z biegnącą

pośrodku podwójną żółtą linią ciągłą. Jasne myśli przesłoniła mgiełka paniki. Carly zaczęła się pocić i ciężko dyszeć, bliska hiperwentylacji. Odwróciła się i w tylnym oknie dostrzegła reflektory samochodu detektywa Lanigana. Zamiast ją zirytować, jego obecność dodała jej otuchy. Czuła grudę w gardle i żołądek zaciskający się w węzeł. Dłonie zaczęły jej dygotać. Wzięła kilka głębszych oddechów, żeby się uspokoić. Próbowała zebrać myśli, przećwiczyć sposób, w jaki się przedstawi. Telefon szofera zadzwonił ponownie, ale kierowca, jakby wyczuwając jej nastrój, odrzucił połączenie. Podwójna żółta linia się urwała, a alejka zwęziła się do jednego pasa. W świetle reflektorów ujrzała żywopłot z obu stron drogi. Samochód zwolnił i stanął. Przed nimi ukazała się wysoka szara brama z ostrymi szpikulcami. Dostrzegła głośnik i znak ostrzegawczy z napisem UZBROJONA OCHRONA. − Chce pani, żebym zadzwonił? − spytał szofer. Wyjrzała przez tylne okno i zauważyła, że inspektor wysiada ze swojego samochodu. Carly też wysiadła. − Życzę powodzenia, proszę pani − powiedział Lanigan. − Zobaczymy, czy panią wpuszczą. Jeśli tak, zaczekam tu na panią. Pierwsza wiadomość tekstowa za piętnaście minut. Pamięta pani? Próbowała odpowiedzieć, ale nie zdołała wydusić z siebie słowa. Jej usta były spieczone, a gardło opasywał stalowy pierścień. Skinęła głową. Zapisał swój numer w pamięci telefonu Carly i wcisnął „zapisz”. − Proszę przesyłać mi tę wiadomość co piętnaście minut. Powietrze było nieruchome i delikatne. Carly miała na sobie swobodne, choć konserwatywne ubranie – lekki beżowy płaszcz przeciwdeszczowy narzucony na ciemnoszarą kurtkę, gładką białą bluzkę, czarne dżinsy i czarne skórzane buty. Opuściły ją resztki

pewności siebie i mimo przypływu adrenaliny czuła się półprzytomna. Przypomniała sobie, że dla jej organizmu była druga nad ranem. Nacisnęła kwadratowy metalowy przycisk. Jej twarz oświetlił snop światła. W górze dostrzegła oko kamery. Usłyszała trzask i pytanie zadane łamaną angielszczyzną: − Słucham? Kim pani jest? Carly spojrzała w kamerę z wymuszonym uśmiechem. − Przyjechałam z Anglii, do państwa Revere. Nazywam się Carly Chase. − Oczekują pani? − Nie. Nie sądzę, żeby wiedzieli, kim jestem. Brałam udział w wypadku, w którym zginął ich syn. − Proszę zaczekać. Światło zgasło. Carly czekała, ściskając w ręku iPhone'a, z palcem zastygłym nad klawiszem „wyślij”. Odwróciła się i ujrzała, że detektyw Lanigan stoi oparty o swój samochód i pali papierosa. Uniósł kciuk, życząc jej szczęścia. Poczuła w nozdrzach zapach dymu i pomyślała o Kesie. Minutę później brama zaczęła się bezszelestnie otwierać. Słychać było jedynie słaby elektryczny szum. Wsiadła do samochodu, czując, że robi się jej słabo ze strachu.

79 Wysiadła w cichą noc. Ponad nią górowała fasada ogromnej nowoczesnej rezydencji. Wyglądała mrocznie i odpychająco, niemal całkowicie pozbawiona świateł. Odwróciła się i z wahaniem spojrzała na limuzynę. Samochód stał zaparkowany kilka jardów dalej, na podjeździe wysypanym kawałkami kory, obok SUV-a porsche cayenne. Reflektory rzeźbiły ostre cienie krzaków i drzew na

nieskazitelnym trawniku. Strach ją paraliżował, wiedziała, że z wnętrza domu ją obserwują. Dwukrotnie przełknęła ślinę i ruszyła do drzwi, które znajdowały się pod imponującym portykiem o kwadratowych, nowoczesnych pilastrach. Boże, co ja robię? Czuła, że cisza zaciska się wokół niej. Z oddali dolatywał słaby, monotonny szum oceanu. Poczuła w nozdrzach cierpkie słone powietrze i woń świeżo skoszonej trawy. Normalność tych doznań ją przeraziła. Ci ludzie normalnie żyli. Ich syn zginął, a oni skosili trawnik. Coś w tym fakcie ją przeraziło. Po śmierci Kesa nie kosiła trawnika. Pozwoliła, żeby ogród zarósł, a dom popadł w ruinę. Wzięła się w garść jedynie z powodu Tylera. Zanim zdążyła zmienić zdanie, drzwi się otworzyły. Stanęła w nich chwiejnie kobieta ubrana w turkusowy dres i błyszczące adidasy. Miała krótkie jasne włosy i atrakcyjną, choć twardą twarz. W jednej ręce trzymała pełny kieliszek, a w drugiej papierosa. Jej postawa komunikowała wrogość. Carly zrobiła kilka nieśmiałych kroków w jej stronę. − Pani Revere? − spytała, próbując się uśmiechnąć, co jej najwyraźniej nie wyszło. − Fernanda Revere? Tamta spojrzała na nią oczami chłodnymi i twardymi jak kawałki lodu. Carly czuła, jak wzrok tamtej przewierca ją na wylot. − Masz cholerny tupet, że tu przychodzisz − powiedziała z rozgoryczeniem, lekko bełkotliwie. − Nie jesteś mile widziana w moim domu. Won do samochodu. Kobieta ją wystraszyła, ale Carly się nie cofnęła. Przygotowała się na najróżniejsze reakcje, także na coś takiego, choć nie wzięła pod uwagę, że Fernanda Revere może być wstawiona. − Przyleciałam z Anglii, żeby z panią pomówić − zaczęła. −

Zajmę pani tylko kilka minut. Nie będę udawała, że rozumiem, przez co pani przechodzi… ale myślę, że obie mamy coś wspólnego. − Doprawdy? Chyba tylko to, że w tej chwili obie żyjemy. Nie sądzę, żeby łączyło nas coś jeszcze. Carly wiedziała, że rozmowa nie będzie należała do łatwych, ale miała nadzieję, iż zdoła nawiązać z nią jakiś dialog. − Mogłabym wejść? Wyjdę, kiedy pani zechce. Proszę, porozmawiajmy choć kilka minut… Fernanda Revere zaciągnęła się papierosem. Wydmuchnęła dym ustami i nosem i wyrzuciła niedopałek pogardliwym ruchem. Podreptała do środka, dając Carly znak, żeby za nią poszła, dysząc nienawiścią tylko nieznacznie osłabioną przez ciekawość. Carly się zawahała. Fernanda Revere wyglądała na niebezpiecznie nieprzewidywalną, nie miała też pojęcia, jak zareaguje jej mąż. Była wdzięczna, że detektyw Lanigan czeka w samochodzie za bramą, i spojrzała ukradkiem na zegarek. Do czasu wysłania pierwszej wiadomości pozostało trzynaście minut. Weszła do wielkiego holu o kamiennej posadzce i krętych schodach i ruszyła korytarzem umeblowanym antykami za panią domu, która kilka razy obiła się o ścianę. Znalazły się w ogromnym salonie z balkonem dla orkiestry. Strop podtrzymywały dębowe belki, a na ścianach wisiały gobeliny i piękne obrazy olejne. Niemal wszystkie sprzęty były antykami z wyjątkiem jednego przedmiotu. Na rażąco nowoczesnym skórzanym szezlongu spoczywał pięćdziesięcioletni mężczyzna o zaczesanych do tyłu szpakowatych włosach i gęstych czarnych brwiach, oglądając transmisję meczu w telewizji. W jednej ręce trzymał puszkę piwa, a w drugiej duże cygaro. Kobieta podeszła do niego i sięgnęła po pilota leżącego na

antycznym stoliku. Spojrzała na urządzenie, jakby widziała je pierwszy raz w życiu, a następnie wyłączyła dźwięk i głośno cisnęła na stolik. − Hej! Co robisz… − zaprotestował. − Mamy gościa, Lou. − Fernanda wskazała Carly. − Babka przyjechała z Anglii. Miło, nie? − powiedziała lodowatym tonem. Lou Revere posłał Carly słaby uśmiech i machnął dłonią z nieobecnym wyrazem twarzy, by ponownie utkwić wzrok w zawodnikach grających na ekranie. Odwrócił się do żony i sięgnął po pilota. − To ważny fragment meczu. − Taak, racja − przytaknęła Fernanda. − Ten moment też jest ważny. − Sięgnęła po paczkę marlboro light i wytrząsnęła papierosa. Później posłała Carly miażdżące spojrzenie. Carly stała niezręcznie, spoglądając to na jedno, to na drugie, myśląc gorączkowo i rozpaczliwie pragnąc przypomnieć sobie wyuczone słowa. − Wiesz, co to za dziwka? − spytała Fernanda. Lou Revere sięgnął po pilota i włączył dźwięk. − Nie. Słuchaj, potrzebuję odrobiny spokoju. − Po chwili dodał: − Poczęstuj ją drinkiem. − Rzucił Carly obojętne spojrzenie. − Chcesz drinka? Rozpaczliwie pragnęła drinka, a słodka woń dymu sprawiała jej nieopisaną torturę. Marzyła o papierosie. − Prędzej umrę, niż poczęstuję czymkolwiek tę pieprzoną zdzirę! − warknęła Fernanda Revere, zmierzając niepewnym krokiem do antycznego barku z otwartymi drzwiczkami, niezgrabnie napełniając kieliszek płynem ze srebrnego koktajlowego shakera i wylewając odrobinę zawartości na stolik. Wypiła łyk, odstawiła kieliszek i podreptała do męża, by złapać pilota i wyłączyć telewizję.

− Hej! − zawołał. Cisnęła pilota na dywan i nadepnęła z całej siły. Carly usłyszała chrupnięcie pękającego plastiku. Jej strach się nasilił. Ta kobieta była szalona i zupełnie nieprzewidywalna. Spojrzała ponownie na mężczyznę, a później na kobietę, by ukradkiem rzucić okiem na zegarek. Minęły trzy minuty. Co tamta teraz zrobi? Musiała ją jakoś uspokoić. − Jezu Chryste! − Mąż Fernandy odstawił piwo i dźwignął się z szezlonga. Odwrócił się do żony i powiedział: − Do cholery! Wiesz, jaki to ważny mecz? Masz pojęcie? Czy to cię obchodzi? Ruszył do drzwi. Fernanda chwyciła go za ramię, upuszczając kieliszek, który rozbił się o podłogę. − Do licha, wiesz, co to za zdzira? Obchodzi cię to?! − krzyknęła do męża. − W tej chwili obchodzi mnie wyłącznie to, czy Jankesi wygrają mecz. Nie masz pojęcia, jak byłoby paskudnie, gdyby zremisowali. − Czy Jankesów obchodzi, że ich oglądasz? Skup się na chwilę! Ta dziwka zabiła naszego syna! Słyszałeś, co powiedziałam? Carly patrzyła to na jedno, to na drugie. Próbowała zachować spokój, ale nerwy zaczęły jej puszczać. Mężczyzna zawrócił i ruszył ku niej. Rzucił żonie krótkie spojrzenie i zapytał: − Co to ma znaczyć, kochanie? − Kiedy odwrócił się do Carly, jego postawa uległa całkowitej zmianie. − Ta zdzira została zatrzymana na miejscu wypadku za kierowanie po pijanemu. Zabiła naszego syna, a teraz stoi sobie przed nami. Fernanda Revere ruszyła do baru, stawiając starannie odmierzone kroki, jakby podłoga stanowiła przeszkodę, którą

musiała pokonać. W głosie Lou Revere zabrzmiała nieoczekiwana groźba. Zniknął lekko wkurzony facet, którego przed chwilą miała przed sobą. − Co ty sobie myślisz, do licha? Że możesz wejść ot tak do naszego domu?! Po tym, ile cierpienia nam zadałaś?! Mało ci tego, co zrobiłaś?! − Przeciwnie, panie Revere… − odparła Carly drżącym głosem. − Jestem wdzięczna, że mogę z państwem porozmawiać i wyjaśnić, co się stało. − Wiemy, co się stało − warknął. − Byłaś pijana, a nasz syn zginął − dodała z goryczą Fernanda, ruszając w ich stronę chwiejnym krokiem i rozchlapując drinka przelewającego się przez brzeg nowego kieliszka. Carly zebrała resztkę sił. − Bardzo państwu współczuję. Ogromnie mi przykro z powodu waszej straty, ale powinniście wiedzieć, jak doszło do wypadku. Ja bym chciała, gdyby chodziło o moje dziecko. Moglibyśmy usiąść we trójkę i porozmawiać? Wyjdę, kiedy zechcecie, ale proszę, pozwólcie mi opowiedzieć, jak do tego doszło… − Wiemy, jak doszło do wypadku − przerwała jej Fernanda Revere, odwracając się do męża. − Wywal stąd tę dziwkę! Zabiła Tony'ego, a teraz kala nasz dom. − Kochanie, daj jej powiedzieć − odrzekł Revere, mierząc Carly wściekłym wzrokiem. − Nie wierzę, kurwa, po prostu nie wierzę! − wrzasnęła Fernanda Revere. − Wyjdę, jeśli nie każesz jej, żeby sobie poszła! Nie zostanę z nią pod jednym dachem! Każ jej wyjść! − Kochanie, daj jej powiedzieć! − SPIEPRDALAJ STĄD! Fernanda wypadła z pokoju, trzaskając za sobą drzwiami.

Carly stała naprzeciw Lou, czując się bardzo niezręcznie. − Panie Revere, może powinnam wyjść… mogę wrócić… mogę wrócić rano, jeśli tak będzie lepiej… Wymierzył w nią palec. − Przyszłaś mówić, to mów. Carly spojrzała na niego w milczeniu, zastanawiając się, jak go uspokoić. − Co jest? Głos ci odebrało czy co? − Nie, ja… proszę posłuchać, ja… nie mogę sobie wyobrazić, jak musicie się czuć… − Nie potrafisz? − spytał z goryczą, którą ją zaskoczyła. − Mam syna − odpowiedziała. − Masz? − odrzekł. − Szczęściara z ciebie, paniusiu, bo my mieliśmy, zanim zabił go pijany kierowca. − To było inaczej. Sprzed domu doleciał słaby dźwięk otwieranych drzwi samochodu. − Inaczej? − Lou Revere patrzył na Carly tak, jakby chciał ją udusić gołymi rękami. Uniósł je, zaciskając i otwierając. Nagle Carly zrozumiała, co mieli na myśli dwaj policjanci z Brighton, gdy próbowali jej wyjaśnić naturę tych ludzi. Byli inni. Wywodzili się z innej kultury. Zawahała się, zanim wcisnęła przycisk „wyślij”, ale postanowiła stawić mu czoło. Musiała znaleźć sposób, żeby dotrzeć do tego człowieka. Zdała sobie sprawę, że był jej ostatnią deską ratunku.

80 Pat Lanigan siedział w samochodzie i palił cygaro, kiedy usłyszał dźwięk uruchamianego samochodu i ujrzał otwierającą się bramę. Czyżby ta zwariowana Angielka już wyjeżdżała? Była tam zaledwie pięć minut. Spojrzał na zegarek i sprawdził ponownie.

To dobrze, że już wychodziła, bo gdyby została tam jeszcze pięć minut, na pewno nie skończyłoby się dobrze. Może do tej małej lekkomyślnej główki wróciła odrobina rozsądku. Później, ku swojemu zaskoczeniu, ujrzał porsche cayenne i postać kobiety zgarbioną za kółkiem. Mignęła obok niego, pędząc na złamanie karku. Odwrócił się, zapamiętał rejestrację i patrzył, jak tylne światła znikają za zakrętem alejki. Nie wyglądało to najlepiej. Spojrzał na ekran telefonu. Nie było wiadomości tekstowej ani komunikatu o nieodebranej rozmowie. Przestało mu się to podobać. Przejrzał książkę telefoniczną i wprowadził numer policji hrabstwa Suffolk, informując, kim jest, i prosząc, żeby mieli oko na cayenne. Chciał wiedzieć, dokąd jedzie. * Fernanda Revere zatrzymała się na skrzyżowaniu w kształcie litery T, obok stacji benzynowej, wyciągnęła z torebki paczkę marlboro light, wytrząsnęła papierosa i wetknęła w usta. Później zapaliła zapalniczkę, skręciła w lewo i przyspieszyła na autostradzie. Furia sprawiała, że wszystko się zamazało. Wyprzedziła jadącą wolno taksówkę, przyspieszając do siedemdziesięciu…. osiemdziesięciu… dziewięćdziesięciu mil na godzinę. Wyprzedziła kilka samochodów, zapaliła papierosa i próbowała odłożyć zapalniczkę, ale ta upadła jej pod nogi. Trzęsła się z wściekłości. Droga wiła się przed nią, znikając w dali. Kierując jedną ręką i czując w oczach dym papierosowy, zaczęła grzebać w torebce. Wyciągnęła ozdobiony diamentami telefon Vertu, a następnie zmrużyła oczy, patrząc na ekran przez zasłonę dymu. Był zamazany. Przysunęła go bliżej twarzy, wybrała numer brata i nacisnęła „połącz”. Minęła ciągnik siodłowy z naczepą, nadal kierując jedną ręką.

Musiała uciec. Odjechać jak najdalej od tej dziwki, która skalała jej dom. Po sześciu dzwonkach rozległ się komunikat poczty głosowej. − Gdzie, kurwa, jesteś, Ricky?! − krzyknęła. − Wiesz, co się dzieje? Ta angielska zdzira przyszła do naszego domu! Jest tam?! Czemu jeszcze żyje?! Zapłaciłam ci, więc dlaczego jeszcze żyje?! Co się dzieje?! Musisz się tym zająć, Ricky! Oddzwoń! Cholera, oddzwoń natychmiast! Przerwała połączenie i rzuciła telefon na fotel obok siebie. Nie wiedziała, dokąd jedzie. Byle dalej od domu, w ciemność, która pędziła na jej spotkanie. Im dalej, tym lepiej. Lou może się pozbyć tej dziwki. Wróci, kiedy Lou do niej zadzwoni, kiedy jej powie, że ta zdzira sobie poszła, opuściła ich dom i życie. Wyprzedziła kolejny samochód. Noc śmigała obok niej. Z naprzeciwka mignęły światła, zamazały się i zniknęły. Tony odszedł. Nie żył. Mało brakowało, a umarłby jako dziecko. Pierwszy rok życia przeleżał w szpitalu pod respiratorem. Pod namiotem tlenowym. Siedziała przy łóżku dniami i nocami, kiedy Lou pracował, całował jej ojca w dupę albo grał w golfa. Tony z tego wyszedł, ale pozostał chorowitym dzieckiem z przewlekłą astmą. W wieku ośmiu lat spędził większą część roku przykuty do łóżka z powodu wirusowego zapalenia płuc. Karmiła go łyżeczką. Ocierała czoło. Wyciągnęła go z tego. Pielęgnowała, aż stopniowo nabrał sił. Jako nastolatek był jak inne dzieci. Dziesięć lat później zakochał się w tej głupiej angielskiej dziewczynie. Błagała Lou, żeby go powstrzymał, ale czy Lou to zrobił? Nigdy! Cały czas wciskał jej kit, że trzeba pozwalać dzieciom prowadzić własne życie. Może niektóre umiały sobie poradzić za granicą, ale Tony był od niej zależny. Potrzebował jej. Okazało się, że miała rację. Trzy kanalie pozbawiły go życia. Jakiś dupek w furgonetce, drugi w ciężarówce i ta pijana dziwka, która miała czelność przyjść

do ich domu z tym swoim cichym, jękliwym głosem. „Jestem wdzięczna, że mogę porozmawiać z państwem i wyjaśnić, co się stało”. Już ja ci wyjaśnię, co się stało, ty jękliwa dziwko! Upiłaś się i zabiłaś mi syna! To się stało! Której części nie rozumiesz? Wskazówka prędkościomierza zbliżyła się do stu dziesięciu, może stu dwudziestu mil na godzinę. Ledwie ją widziała. Na fotelu obok zaczęło migotać światełko. Zrozumiała, że dzwoni jej telefon. Chwyciła go i przysunęła do twarzy. Nazwisko tak się zamazało, że nie mogła go odczytać. Jej brat. Odebrała, śmigając obok następnego samochodu i wchodząc w ostry zakręt w lewo, z jedną ręką na kierownicy. Z papierosem wypalonym niemal do końca, wilgotnymi oczami i łzami spływającymi po policzkach. − Ricky, myślałam, że się tym zająłeś?! − powiedziała. − Jak mogłeś pozwolić, żeby ta głupia dziwka przyszła do naszego domu?! Jak?! − Słuchaj, świetnie się składa! − Świetnie?! Przyszła do mojego domu… to ma być świetnie?! Co w tym takiego świetnego?! − Mamy plan! Wjechała w zakręt, a po nim w kolejny. Skręciła jeszcze ostrzej w prawo. Zdała sobie sprawę, że jedzie za szybko. Wdepnęła hamulec. Wóz zarzuciło w lewo, później w prawo i jeszcze mocniej w lewo. − Cholera! Rzuciła telefon. Papieros upadł jej między nogi. Ujrzała światła, które z każdą sekundą stawały się coraz jaśniejsze i bardziej oślepiające. Usłyszał ryk klaksonu.

Szarpnęła kierownicę. Cayenne zaczął kręcić piruety. Nagle kierownica szarpnęła z taką siłą, że wyskoczyła jej z rąk i zaczęła się kręcić, jakby żyła własnym życiem. Światła stały się jeszcze bardziej intensywne. Klakson zawył ogłuszająco. Reflektory znajdowały się na wysokości jej oczu. Oślepiały ją. W głowie jej się zakręciło. Te pieprzone oślepiające światła zbliżały się do niej. Były coraz bliżej. Klakson ryknął jeszcze głośniej, tak że omal nie popękały jej bębenki w uszach. Światła paliły jej siatkówkę. Poczuła uderzenie. Rozległ się głośny metaliczny zgrzyt, jakby wpadły na siebie dwie ogromne beczki na ropę. W ciszy, która zapanowała, usłyszała głos Ricky'ego dolatujący z telefonu. − Hej, mała? Fernanda? Siostrzyczko? Mała? Posłuchaj, wszystko w porządku? Mała? Mała? Słuchaj, jest super! Posłuchaj, dziecinko! Ale ona już go nie słyszała.

81 Porządnie wkurzyłaś moją żonę − wycedził Lou Revere. − Jest wystarczająco przybita, podobnie jak ja. Nie wiem, co chciałaś osiągnąć, przychodząc tutaj, ale nie chcemy cię w naszym domu. Nie jesteś tu mile widziana. – Wycelował w nią cygarem. − Wynoś się! − Proszę dać mi szansę − wybełkotała z rozpaczą, czując, że jest bliska łez. − Miałaś szansę, paniusiu, kiedy podejmowałaś decyzję, czy wsiąść w takim stanie do samochodu. Mój syn jej nie miał. − To było inaczej, panie Revere… Proszę mi uwierzyć… To

było inaczej… Kiedy przerwał na chwilę, Carly sądziła, że ustąpi, ale wtedy wycelował w nią cygarem z jeszcze większą wściekłością. − Jasne, że było inaczej, paniusiu. Wasza policja przesłała wyniki badania toksykologicznego naszego syna. Niczego w nim nie znaleźli. Ani kropli alkoholu lub innego paskudztwa. − Opuścił głowę jak byk szykujący się do ataku. − A twoje wyniki? Co? Chcesz mi powiedzieć, jakie były twoje wyniki badania toksykologicznego? Wal śmiało! Zamieniam się w słuch. Patrzyli na siebie w milczeniu. Carly próbowała rozpaczliwie do niego dotrzeć, ale ten mężczyzna ją przerażał. Jakby miał pod skórą coś jadowitego i dzikiego. Na zewnątrz mógł odgrywać rolę ojca pogrążonego w żałobie, ale było w nim coś takiego, że ciarki przechodziły jej po plecach. Spotkała wielu przykrych ludzi, czasami musiała sobie radzić z głęboką odrazą, ale nigdy nie miała do czynienia z kimś takim jak Lou Revere. Czuła się, jakby stała wobec absolutnego, nieludzkiego zła. − Słucham − powtórzył. − Słucham i niczego nie słyszę. No, mów. − Może powinnam wrócić tu jutro − odpowiedziała. − Czy to możliwe? Zrobił kolejny krok w jej stronę, dygocząc z wściekłości. − Tylko spróbuj! − powiedział. − Tylko spróbuj! Jeśli ośmielisz się pojawić w odległości stu mil od mojego domu, rezerwę cię na strzępy. − Uniósł drżące ręce. − Zrozumiałaś? Carly skinęła głową, czując suchość w ustach. − Tam są drzwi. Chwilę później wyszła w noc, a drzwi wejściowe zatrzasnęły się z hukiem.

82

Roy Grace miał wrażenie, że telefon zaczął dzwonić i wibrować zaledwie chwilę po tym, jak zapadł w sen. Przekręcił się na bok i sięgnął po świecący w ciemności wyświetlacz. Zegar przy łóżku wskazywał pierwszą trzydzieści siedem w nocy. − W porządku i tak nie spałam − szepnęła oschle Cleo. Włączył lampkę przy łóżku, chwycił telefon i wcisnął zielony guzik. − Słucham? Z drugiej strony był Duncan Crocker. − Obudziłem cię, szefie? Idiotyczne pytanie, pomyślał Grace. Czy sierżant Crocker znał jakichś ludzi, którzy odbieraliby telefon przez sen? Wstał z łóżka i potknął się o Humphreya, który zaskomlał ze zdumienia. Rzucił telefon i chwycił się boku łóżka, mało co nie wyrżnąwszy twarzą o podłogę. Podniósł aparat. − Nie rozłączaj się, Duncan. W T-shircie, w którym zwykle sypiał, wyszedł z pokoju w towarzystwie psa, który podskakiwał uradowany, boleśnie wbijając ostre pazury w jego nogę. − Siad! − syknął, zamykając za sobą drzwi. Humphrey zbiegł po schodach, szczekając, a później wbiegł na górę i skoczył Grace'owi do krocza. Bronił się rękami, trzymając słuchawkę ramieniem. − Za chwilę wrócę, Duncan. Siad! Odejdź, Humphrey! Idź sobie! Zszedł na dół z Humphreyem, który szczekał jak szalony, zapalił światło, odłożył numer „Sussex Life” otwarty na stronie z nieruchomościami − Cleo funkcjonowała ostatnio w trybie polowania na dom – i usiadł na kanapie. Humphrey wskoczył na

poduszkę obok niego. Głaszcząc psa, żeby się uspokoił, powiedział: − Przepraszam. Mów. − Kazałeś, żebyśmy zadzwonili, gdy tylko znajdziemy ciężarówkę, szefie. − Macie ją? Jesteś jeszcze w robocie? − Tak. − Dzięki, że zostałeś do późna. Słucham. − Właśnie dostaliśmy telefon od patrolu policji drogowej z Thames Valley. Ciężarówka stoi na parkingu obok stacji benzynowej Newport Pagnell przy autostradzie M1. − Jak ją znaleźli? − Grace starał się jasno myśleć mimo zmęczenia. − Została zarejestrowana przez kamerę ANPR, gdy wjeżdżała M1 do Bucks, we wtorek w nocy, szefie. Ponieważ nie została zarejestrowana nigdzie indziej, poprosiliśmy miejscową policję, żeby sprawdzili wszystkie parkingi. − Dobra robota. Czy na stacji są kamery? − Mają kamery przy wjeździe dla prywatnych samochodów i ciężarówek. − Rozumiem. Będziemy potrzebowali nagrań, żeby sprawdzić, czy Ferguson wszedł do środka. Jak długo planujesz zostać na nogach? − Tak długo, jak będzie trzeba. − Poproś ich o kopie nagrań wideo z czasu, gdy zarejestrował go APNR. Niech je nam dostarczą jak najszybciej. − Załatwione. Grace ponownie pogłaskał psa. Wiedział, że nie myśli tak jasno, jak powinien.

− Słuchaj, jest inna rzecz… ciężarówka Fergusona. Chcę, żeby ją chroniono jak miejsce popełnienia przestępstwa. Przekaż tym z Thames Valley, żeby ją zabezpieczyli. Niech ją otoczą kordonem w promieniu dwudziestu stóp. Jeśli kierowca został zaatakowany, przypuszczalnie doszło do tego w pobliżu pojazdu. Zespół poszukiwawczy powinien przystąpić do pracy o brzasku. Jaką mają tam teraz pogodę? − Sucho, lekki wiatr… pogoda nie zmieniła się od wtorku. Podobna prognoza na dzisiejszy ranek. Grace'owi ulżyło. Deszcz mógł bardzo szybko zmyć dowody kryminalistyczne. − Ja załatwię zespół poszukiwawczy. Ty zajmij się zapisem z kamer wideo. Później jedź do domu i trochę się prześpij. Świetnie się spisałeś. − Dzięki, szefie. Grace wypuścił Humphreya na dwór i patrzył, jak sika. Później poszedł do kuchni i nastawił czajnik. Z góry doleciał go dźwięk spuszczanej wody. Przez chwilę zastanawiał się, czy Cleo zejdzie na dół, aby się do niego przyłączyć. Zamiast tego usłyszał trzask zamykanych drzwi − nieco za głośny. Sandy trzaskała drzwiami sypialni, kiedy była wściekła z powodu późnych telefonów, które nie dawały jej spokoju. Cleo wydawała się znacznie bardziej tolerancyjna, ale Grace czuł, że ciąża zaczyna jej się dawać we znaki. Im obojgu. Choć zwykle była to wspólna radość lub wspólne zaniepokojenie, czasami czuł, że wbija się między nich niczym klin, a ostatniej nocy Cleo była w naprawdę zrzędliwym nastroju. Zadzwonił do Tracy Stocker, opiekunki miejsca przestępstwa, przeprosił na późny telefon i przedstawił sytuację. Poprosił, żeby wysłała zespół poszukiwawczy do Newport Pagnell − jakieś dwie i pół godziny drogi od Brighton − by o świcie mogli przystąpić do

pracy. Jednocześnie, w świetle ostatnich wydarzeń, omówili wspólną strategię w stosunku do policyjnego doradcy do spraw zaginionych i zespołu poszukiwawczego. Później wsypał do kubka łyżkę rozpuszczalnej kawy, zalał wrzątkiem i zaniósł do salonu. Było mu zimno, ale nie chciał zawracać sobie głowy ubieraniem. Usiadł na kanapie przed laptopem. Zamieszał kawę i patrzył, jak urządzenie ożywa. Humphrey znalazł kość i zaczął za nią gonić na złamanie karku. Grace uśmiechnął się, zazdroszcząc zwierzakowi prostego życia. Może gdyby mógł wybrać, wróciłby po śmierci pod postacią psa. Oczywiście pod warunkiem, że znalazłby opiekunów. Odszukał w Google stację benzynową Newport Pagnell. Chwilę później miał przed sobą pełną listę świadczonych usług, ale niewiele mu to pomogło. Otworzył Google Earth i ponownie wprowadził „Newport Pagnell Services”. Kiedy jego oczom ukazała się kula ziemska, zrobił zbliżenie. Chwilę później miał przed sobą obraz M1 i najbliższej okolicy. Spojrzał na ekran, pijąc gorącą kawę i gorączkowo myśląc. Ferguson musiał pojechać w głąb Sussexu innym samochodem. Wozem zabójcy? Jak w takim razie się spotkali? Może go znał i umówili się na parkingu? To niewykluczone, pomyślał. Prawdopodobnie jednak morderca go śledził, czekając na odpowiednią chwilę. Jeśli jego domysły były słuszne, zabójca musiał się znajdować najwyżej kilka pojazdów za ciężarówką Fergusona. Odstawił kubek i zaczął chodzić po pokoju. Humphrey skoczył na niego ponownie, pragnąc się bawić. − Siad! − syknął, a następnie wykręcił numer MIR-1 i z ulgą

stwierdził, że Crocker niemal natychmiast podniósł słuchawkę. − Przepraszam, ale mam dla ciebie jeszcze jedno zadanie, Duncan. Chcę mieć numery rejestracyjne samochodów, które jechały przed i za ciężarówką Fergusona przed stacją benzynową Newport Pagnell Services − powiedział. − Pięć przed i dwadzieścia za chłodnią. Chcę znać numery wszystkich pojazdów, które wjechały na stację w tym samym czasie, i wiedzieć, dokąd się później udały. Bardzo możliwe, że Ferguson był w jednym z nich. Z własnej woli albo nie. Przypuszczalnie samochód był wynajęty, więc szukamy nowego modelu małego lub średniego sedana. − Zrobię, co się da, ale zajmie mi to trochę czasu. Może być na poranną odprawę? Nie, nie wystarczy, pomyślał Grace. Z drugiej strony musiał być realistą, a Crocker sprawiał wrażenie wykończonego. − W porządku. Zrób, co możesz, i trochę się zdrzemnij. Postanowił posłuchać własnej rady i powlókł się na górę z Humphreyem. Wrócił do łóżka, starając się nie obudzić Cleo. W południe czekała go konferencja prasowa, podczas której zamierzał ogłosić, że policja od tej pory traktuje śmierć Stuarta Fergusona jako morderstwo. Chociaż omówił tę kwestię z zastępcą komendanta Riggiem i zespołem do spraw mediów policji Sussexu, nie zdecydował jeszcze, jak poprowadzi konferencję. Chciał dać jasno do zrozumienia, że policja wie, iż oba morderstwa są ze sobą powiązane, ale przede wszystkim poszukuje świadków. Gdyby wskazał wątek mafijny i napomknął o płatnym zabójcy, mogłoby to przynieść więcej złego niż dobrego, a wystraszeni ludzie by milczeli. Na szczęście Spinella i reszta reporterów dali się nabrać i wierzyli, że śmierć Fergusona była wypadkiem w miejscu pracy. Dostarczyło mu to drobnej satysfakcji. W końcu usnął zmęczony, aby obudzić się godzinę później, gdy Cleo poszła do toalety.

83 Carly siedziała z tyłu limuzyny, gdy przejeżdżali przez bramę posiadłości rodziny Revere. Kilka jardów dalej ujrzała detektywa Lanigana stojącego obok swojego wozu, kazał jej szoferowi się zatrzymać. − Jak było? − spytał, posyłając jej badawcze, choć przyjazne spojrzenie. − Miał pan rację − odpowiedziała, wzruszając bezradnie ramionami. Była nadal w szoku po tym, co usłyszała od Lou Revere'a. − Nie poszło po pani myśli? − Nie. − Czemu Fernanda tak szybko odjechała? Była na panią wściekła? Carly sięgnęła do torebki, wyciągnęła papierosa, zapaliła i zaciągnęła się głęboko. − Przede wszystkim pijana. Nie zachowywała się racjonalnie. Muszę spróbować jeszcze raz − powiedziała. − Może powinnam przyjść rano, kiedy wytrzeźwieje. Lanigan zaciągnął się papierosem i w zamyśleniu wydmuchnął dym. − Ma pani ikrę, muszę to przyznać. − Uśmiechnął się do niej. − Widzę, że przydałby się pani drink. Carly skinęła głową. − Co pan radzi? − zapytała po chwili. − Co powinnam zrobić? Wie pan, jak postępować z takimi ludźmi? Musi być jakiś sposób… zawsze jest. − Pojedźmy do hotelu. Wypijemy drinka i opowie mi pani, co zaszło. Czy zanim odjedziemy, powinienem pomówić z panem Revere'em? − Nie sądzę − odparła. − Nie tej nocy… Nie.

− W porządku. Szofer wie, dokąd jechać? − Zarezerwowałam pokój w Sheraton Airport przy lotnisku Kennedy'ego. − Pojadę za wami. Dwa razy pospiesznie się zaciągnęła, zgasiła papierosa, wsiadła do limuzyny i przekazała instrukcje kierowcy. Przysiadła na krawędzi kanapy, odtwarzając wydarzenia, gdy jechali aleją, a następnie skręcili w lewo, oddalając się od miasta. Dygotała ze zdenerwowania i zmęczenia. Koszmar tylko się pogłębił. Zamknęła oczy i zmówiła krótką, cichą modlitwę. Poprosiła Boga, z którym nie rozmawiała od lat, żeby dał jej siły i jasny umysł. Później sięgnęła do torebki po chusteczkę i otarła łzy spływające po policzkach. Samochód otoczył mrok. Choć jechali kilka minut, nie zauważyła, że z drugiej strony nie zbliżają się do nich żadne światła. Spojrzała na zegarek. W Nowym Jorku była dwudziesta pierwsza dwadzieścia pięć, a w Anglii druga dwadzieścia pięć na ranem. Za późno, żeby zadzwonić do sierżanta Bransona i przekazać mu najnowsze wiadomości. Zrobi to rano, jak zrewiduje swoje plany wspólnie z detektywem Laniganem. Ziewnęła. Przed sobą ujrzała migające czerwone reflektory i jasne światła hamujących samochodów. Chwilę później jej limuzyna zwolniła, by raptownie stanąć. Zatrzymali się za linią nieruchomych pojazdów. Szofer zakończył kolejną rozmowę i spojrzał w jej stronę. − Pewnie jakiś wypadek. W milczeniu skinęła głową. Chwilę później usłyszała pukanie w okno i ujrzała detektywa Lanigana. Nacisnęła guzik i opuściła szybę. − Wysiądzie pani? Wygląda na to, że pani Revere uczestniczyła

w wypadku. Droga jest zamknięta. − W wypadku? Fernanda Revere? − Tak − odrzekł ponuro, otwierając jej drzwi. Te słowa sprawiły, że ogarnęło ją przerażenie. Wysiadła, dygocząc ze strachu. Nagle nocne powietrze wydało się znacznie chłodniejsze niż dziesięć minut temu. Otuliła się płaszczem przeciwdeszczowym, idąc obok detektywa w kierunku ustawionego w poprzek drogi radiowozu. Kogut wirujący na dachu wysyłał promienie czerwonego światła w każdą stronę. Drogę za radiowozem zagradzał rząd pachołków. Wypadek. Na pewno uzna, że to jej wina. Na jej miejscu każdy by to zrobił. Usłyszeli narastającą kakofonię syren. Za radiowozem ujrzała wrak porsche wbity w przód białej ciężarówki. Stanęła. Nie była to drobna stłuczka, ale bardzo poważny wypadek. Poważny i przerażający. Odwróciła się w drugą stronę, do Lanigana. − Nic jej się nie stało? − spytała. − Powiedzieli, że nic się jej nie stało? Została ranna? Syreny zaczęły wyć jeszcze głośniej. Przeszedł między pachołkami, nie odzywając się ani słowem. Carly pospieszyła za nim, czując się tak, jakby w jej wnętrzu zaciskały się tysiące węzłów. Próbowała odwrócić głowę, a jednocześnie czuła się zahipnotyzowana tym, co widziała. Patrzyła i patrzyła. Drogę zastąpił im policjant. Młody, pulchny chłopak w okularach i czapce, która wydawała się na niego za duża. Wyglądał, jakby miał osiemnaście lat i czekał, aż urośnie na tyle, by wypełnić sobą mundur. − Proszę się cofnąć. Lanigan pokazał policyjną odznakę.

− W porządku, sir. − Spojrzał pytająco na Carly. − Pani jest ze mną − wyjaśnił inspektor. Przepuścił ich i odwrócił się zakłopotany, gdy karetka i wóz strażacki zatrzymały się z piskiem opon. Z prawej strony Carly ujrzała mężczyznę w kombinezonie, krążącego nerwowo, jakby nie wiedział, co ze sobą zrobić. Zrozumiała, że jest w szoku. Idący przodem Lanigan wyciągnął i zapalił latarkę. W promieniu światła ujrzała coś, co mogłoby być ponurym żywym obrazem w muzeum sztuki nowoczesnej. Siła uderzenia przesunęła przednie koła ciężarówki kilka stóp do tyłu, tak że znalazły się pod kabiną. Bok zwróconego ku nim porsche był tak wgięty, że przód i tył samochodu wydawały się nachylone pod kątem prostym. Zniszczony pojazd przypominał prymitywnie wyciosany artystyczny obraz śnieżnego pługu, jakby cayenne stało się elementem przodu ciężarówki. Carly poczuła zapach wymiocin, a później usłyszała, że ktoś się krztusi. W powietrzu unosiła się woń benzyny i oleju oraz inny bardzo nieprzyjemny metaliczny zapach. − Jezu! − krzyknął Lanigan. − Cholera jasna! Cofnął się, żeby zasłonić Carly widok, ale było za późno. W świetle latarki ujrzała parę nóg zasłoniętych od kolan w dół turkusowym dresem, ale góra była naga. Dół brzucha pokrywała masa krwi. Ze środka, na wysokość osiemnastu cali, sterczało coś przypominającego olbrzymią białą rybią ość. Carly zrozumiała, że to fragment kręgosłupa Fernandy Revere, i odruchowo ścisnęła detektywa za ramię, czując, że żołądek podchodzi jej do gardła. Fernanda Revere została przecięta na dwoje. Odwróciła się, dygocząc z szoku i przerażenia. Cofnęła się na chwiejnych nogach kilka jardów, a później padła

na kolana i zwymiotowała. Jej oczy przesłoniły łzy.

84 Duża whisky w hotelowym barze i dwie szklanki pinot noir pomogły Carly nieco się uspokoić, ale nadal była w szoku. Lanigan zamówił małe piwo. Wyglądał jakby nigdy nic – jakby codziennie oglądał takie wypadki i był na nie uodporniony. Mimo to wydawał się bardzo opiekuńczy. Nie wiedziała, jak można się przyzwyczaić do takich potworności. Mimo szorstkości, z jaką została potraktowana, Carly była bardzo smutna z powodu śmierci Fernandy Revere. Lanigan powiedział, że nie powinna odczuwać żalu, bo ta kobieta miała krew na rękach i pochodziła z przestępczej rodziny, która żyła w luksusie, czerpiąc zyski z przestępczej działalności. Ale Carly nie mogła na to nic poradzić. Niezależnie od tego, kim była Fernanda Revere, pozostała człowiekiem. Matką zdolną darzyć wielką miłością swojego syna. Nikt nie zasłużył na taki koniec. A to ona, Carly, była pośrednio za to odpowiedzialna. Detektyw Lanigan powiedział, że nie powinna myśleć w taki sposób. Fernanda Revere nie musiała wsiadać do samochodu w takim stanie. Nie musiała odjeżdżać z piskiem opon. Sama podjęła tę decyzję. Mogła po prostu kazać Carly wyjść. Jazda samochodem − do tego w stanie alkoholowego zamroczenia − nie była rozsądna. Mimo to Carly się obwiniała. Nie mogła odpędzić natrętnej myśli, że to ona spowodowała jej śmierć. Że gdyby nie poszła do jej domu, Fernanda Revere nadal by żyła. Jakaś jej cząstka pragnęła wrócić do Hamptons i przeprosić Lou Revere'a. Pat Lanigan sprzeciwił się temu szybko i zdecydowanie. Stali długi czas na zewnątrz. On palił kolejne cygaro, a ona opróżniła pół paczki papierosów. Żadne nie musiał zadawać pytania: Co teraz?

Czuła się całkowicie oszołomiona. Jak zareaguje mąż Fernandy? Co zrobią pozostali członkowie rodziny? Kiedy wsiadała na pokład samolotu, żeby tu przylecieć, wiedziała, że czeka ją trudne zadanie, ale nigdy, nawet przez moment, nie pomyślała, że jej przyjazd spowoduje takie następstwa. Zapaliła kolejnego papierosa drżącą ręką. − Myślę, że powinnaś jak najszybciej skorzystać z programu ochrony świadków, Carly − powiedział Pat Lanigan. − Dopilnuję, żeby zapewniono ci w Stanach stałą ochronę, ale ludzie pokroju Revere'a mają długą pamięć i równie długie ręce. − Naprawdę sądzisz, że będę całkowicie bezpieczna w programie ochrony świadków? − Nikt ci nie gwarantuje stu procent, ale szanse wzrosną. − Wiesz, co to oznacza? Przeprowadzkę do innej części kraju z dzieckiem. Zerwanie na zawsze wszelkich kontaktów z rodziną i przyjaciółmi. Jak ci się to podoba? Lanigan wzruszył ramionami. − Niezbyt. Jednak gdybym doszedł do wniosku, że nie mam innego wyboru, uznałbym to za lepsze od alternatywny. − Alternatywy? Jakiej alternatywy? Spojrzał na nią twardym wzrokiem. − Właśnie.

85 Klimatyzacja w pokoju hotelowym pracowała za głośno, poza tym było za zimno, a manipulowanie pokrętłami nic nie dawało. Nie mogła znaleźć dodatkowej poście li, więc skończyło się na tym, że poszła spać częściowo w ubraniu. Kręciła się pod kołdrą, gdy przez jej głowę przewalała się fala myśli niczym mroczne tsunami. Tuż po szóstej obudziła się na dobre i wstała.

Podeszła do okna i rozsunęła zasłony. Do pokoju wlało się światło bezchmurnego dnia. Obserwowała wzbijający się w górę odrzutowiec, a następnie opuściła wzrok na chaotyczną plątaninę budynków przemysłowych i ruchliwą drogę przebiegającą trzydzieści pięter niżej. W głowie jej huczało. Miała mdłości i dręczył ją niepokój. Boże, jak bardzo chciała zobaczyć teraz Kesa. Bardziej niż kiedykolwiek. Gdyby mogła to z nim omówić. Poradziłby sobie z każdym gównem, którym obrzuciłby go ten świat. Nie dał tylko rady temu przeklętemu białemu cholerstwu, które go uwięziło i zadusiło. Czasem bywa gównianie, mawiał. Miał rację. Jego śmierć była gówniana. Jej wypadek również. Śmierć Fernanda Revere też. Wszystko było gówniane. Jednak myśl o rezygnacji z dotychczasowego życia i ukrywaniu się przez nie wiadomo ile lat była w najwyższym stopniu gówniana. Niedoczekanie. Musiało istnieć lepsze rozwiązanie. Musiało. Nagle odezwała się jej komórka. Podbiegła do stolika przy łóżku, podniosła ją i przeczytała komunikat: Rozmowa międzynarodowa. − Słucham? − zapytała. − Cześć! To ty, Carly? − Głos Justina Ellisa brzmiał jakoś dziwnie. − Tak, wszystko w porządku? − spytała Carly, zdając sobie sprawę, że jest zdenerwowana. Rozpaczliwie potrzebowała paracetamolu i filiżanki herbaty. − Słuchaj… nie do końca − odparł Justin. − Doszło do jakiegoś nieporozumienia z Tylerem. − Co? Chodzi o jego wizytę u dentysty? Czyżbym coś pomyliła? − Spojrzała na zegar, dokonując pospiesznych obliczeń. Zawsze miała problem z określeniem różnicy czasu. W domu

dochodziła jedenasta piętnaście. Tyler był umówiony na spotkanie o jedenastej trzydzieści, prawda? − W czym problem, Justin? − Poprosiłaś, żebym go zabrał do dentysty. Przyjechałem do szkoły, ale powiedzieli mi, że już zamówiłaś taksówkę. Carly usiadła na łóżku. − Taksówkę? Nie zamawiałam żadnej… Ogarnęło ją koszmarne, mroczne przerażenie. − Taksówka odebrała go pół godziny temu − ciągnął Justin, sprawiając wrażenie lekko wkurzonego. − Zapomniałaś? − Boże − wyjąkała. − Justin! Mój Boże! Powiedz, że to nieprawda. − Nie rozumiem. − To niemożliwe! Musieli się pomylić! Tyler musi być w szkole! Sprawdzili? Czy wszędzie sprawdzili? − Jej głos drżał od narastającej paniki. − Błagam, poproś ich, żeby sprawdzili! Niech sprawdzą! Powiedz, że muszą sprawdzić! − Co się stało, Carly? O co chodzi? − Błagam, oby tam był! Justin, musisz go znaleźć! Proszę! − Wstała, ciężko dysząc i na oślep krążąc po pokoju. − Błagam, Justin! − Nie rozumiem, Carly. Rozmawiałem z panią Rich. Odprowadziła go do bramy i widziała, jak wsiadł bezpiecznie do taksówki. − To niemożliwe! Nie, to niemożliwe, Justin! To nie mógł być on! − Zaczęła szlochać i krzyczeć z rozpaczy. − Błagam, powiedz mi, że tam jest! Odpowiedział po krótkiej chwili milczenia. − O co chodzi, Carly? Uspokój się! Powiedz mi, o co chodzi?

− Justin, zadzwoń na policję! Nie zamawiałam żadnej taksówki!

86 Korek na ulicy biegnącej wzdłuż wybrzeża irytował Tootha. Nie miał tego w planie. Na tę część podróży przewidział nie więcej niż dziesięć minut, a jechali już dwadzieścia dwie. W dodatku wlekli się jednym pasem z powodu robót drogowych. Irytował go również dochodzący z tyłu hałas, ale gra na szczęście odwracała uwagę dzieciaka. Obserwował go w lusterku. Chłopak w czerwonej szkolnej marynarce i drucianych okularach był skupiony na jakiejś elektronicznej grze. Klik. Biiip… gliiip… hahaha… gliip… grałłłłłp… biff, ha, ha, ha… łarrrp… haha… Nagle dzieciak podniósł głowę. − Dokąd jedziemy? Myślałem, że do Drive? To zła droga. − Otrzymałem wiadomość, że adres uległ zmianie − odpowiedział z angielskim akcentem Tooth. − Twój dentysta pracuje dzisiaj w innej klinice, w innej części miasta, przy Regency Square. − W porzo. Klik. Biiip… gliiip… uhuhuh… gleep… grałłłłłp… biff, ha, ha, ha… łarrrp… haha… Radiostacja taksówki zatrzeszczała. − Kurs z Withdean Crescent. Ktoś jest blisko Withdean Crescent? − spytał dyspozytor. Zza pleców Tootha doleciało kolejne Tuang… ha, ha, ha, grałłłłpppp… Byli coraz bliżej. Za chwilę skręci w lewo. Tuang… iiiiiiikkk… griiiip… ha, ha, ha… − Co to za gra? − spytał Tooth, pragnąc, żeby dzieciak się rozluźnił. Żeby przynajmniej przez kilka minut zachowywał się normalnie. − To „Angry Birds”. Jest super. Grałeś w to? Tooth nie odpowiedział, koncentrując się na ruchu. Taksówka marki Skoda wykonała ostry skręt w lewo, w kierunku Regency Square, oddalając się od morza. Kiedy to

zrobiła, Tooth kichnął głośno, a później zrobił to ponownie. − Na zdrowie − powiedział grzecznie Tyler. Tooth burknął coś pod nosem. Wjechał na Regency Square, przy którym stały szeregowce. Wszystkie były pomalowane na biało i znajdowały się w różnym stadium rozpadu, niektóre podzielone na mieszkania, inne przerobione na hotele. Na końcu skręcił w prawo, okrążając porośnięty trawą środek placu, a później zawrócił ponownie w stronę morza i zjechał do podziemnego garażu. Na rampie dostał kolejnego ataku kichania. Zatrzymał wóz, kichnął ponownie i wyciągnął chusteczkę z kieszeni. Kichnął w nią jeszcze raz. − Na zdrowie − powtórzył Tyler. Taksówkarz się odwrócił. Tyler sądził, że facet chce mu podziękować, ale zamiast tego ujrzał coś czarnego w jego dłoni. Wyglądało to na spust, choć nie zauważył reszty pistoletu. Później usłyszał ostry syk i poczuł mocne uderzenie powietrza w twarz. Nagle nie mógł oddychać. Zaczerpnął głęboki oddech, ale powietrze nadal wystrzeliwało do niego z kapsuły. Tooth patrzył, jak oczy chłopaka się zamykają, a następnie odwrócił się i ruszył w dół, opuszczając szybę i odejmując chusteczkę od twarzy. Zjechał na najniższy poziom parkingu. Nie było tam innych samochodów oprócz jego wozu. Pożyczonej toyoty z nowymi numerami. Cofnął na miejsce obok niej.

87 Była jedenasta dwadzieścia pięć, a Roy Grace siedział za biurkiem, robiąc ostatnie poprawki w oświadczeniu dla prasy, które miał odczytać w samo południe. Odnosił wrażenie, że do tej pory nic w tym śledztwie nie potoczyło się po jego myśli. Jakby tego było mało, za dwa tygodnie miał się rozpocząć proces Carla Vennera, który

handlował „filmami ostatniego tchnienia”. W obecnej chwili nie miał jednak czasu na nic innego oprócz operacji Skrzypce. Podczas porannej odprawy nie przedstawiono żadnych postępów w śledztwie. Pomocniczy zespół poszukiwawczy nie odnalazł nikogo, kto sprzedał kamery, którymi sfilmowano śmierć Preece'a i Fergusona. Nikt też nie zauważył niczego podejrzanego na zewnątrz domu Evie Preece. Szef sekcji poważnych przestępstw rejonu zachodniego nie doprowadził do przełomu w śledztwie dotyczącym morderstwa Warrena Tulleya w więzieniu Ford. Na dodatek w ubiegłym tygodniu tylu ludzi kupiło superglue w sklepach w rejonie Brighton, że sprawdzenie wszystkich wydawało się sennym koszmarem. Mimo to członkowie zespołu zebrali wszystkie zapisy z kamer wideo zainstalowanych w pomieszczeniach i na zewnątrz. Kiedy, jeśli w ogóle, poznają twarz podejrzanego, będą mogli zacząć przeglądać setki godzin nagrań wideo. Zadzwonił telefon. Opiekunka miejsca przestępstwa, Tracy Stocker, dzwoniła ze stacji benzynowej Newport Pagnell Services. − Do tej pory znaleźliśmy tylko jeden interesujący przedmiot. Niedopałek papierosa Lucky Strike. Nie wiem, czy to ważny dowód, ale u nas to rzadko spotykana marka. Jako okazjonalny palacz Grace wiedział to i owo o markach papierosów. Lucky strike były amerykańskimi papierosami. Jeśli, jak podejrzewał, morderstwa Preece'a i Fergusona były dziełem zawodowca, przypuszczalnie zabójca jest znany rodzinie Revere i cieszy się jej zaufaniem. Mógł być Amerykaninem przysłanym do wykonania brudnej roboty. Poczuł przypływ podniecenia, jakby ów mały przedmiot faktycznie okazał się znaczący… choć wiedział, że jego obecność mogła mieć całkiem niewinne wytłumaczenie. − Udało się pobrać z niego odciski palców, Tracy? − zapytał. Pobranie odcisków palców z niedopałka było trudne i zależało od sposobu, w jaki człowiek trzymał papierosa.

− Nie. Prześlemy go do analizy chemicznej, ale może bardziej się nam poszczęści z DNA. Chcesz, żebym nadała sprawie szybki bieg? Grace pomyślał chwilę. Szybki bieg oznaczał, że mieliby rezultaty w ciągu jednego lub dwóch dni. W przeciwnym razie trwałoby to tydzień albo dłużej. Proces był kosztowny, a im kazano ciąć wszystkie koszty. Z drugiej strony pieniądze nie mogły być przeszkodą w śledztwie o morderstwo. − Zdecydowanie − odpowiedział. − Świetnie się spisałaś, Tracy. Dobra robota. − Prześlę ci jego zdjęcie − powiedziała. − Poszczęściło się wam z odciskami butów lub śladami opon? − Jak dotąd nie. Niestety ziemia jest wysuszona, ale jeśli coś tu jest, z pewnością znajdziemy. Uśmiechnął się, bo wiedział, że tylko ona mogła tego dokonać. Kiedy przerwał połączenie, jego telefon zadzwonił ponownie. Duncan Crocker miał taki głos, jakby spędził całą noc na nogach. − Szefie, mamy dwa możliwe trafienia samochodów, które zajechały na stację Newport Pagnell Services w tym samym czasie co Stuart Ferguson. Jeden wóz to vauxhall astra, drugi – toyota yaris. Obydwa modele są popularne w wypożyczalniach − dodał sierżant. − Wyeliminowaliśmy astrę, którą jechał przedstawiciel handlowy firmy zajmującej się sitodrukiem. Znacznie bardziej interesująca wydaje się yaris. − Słucham. − Miał pan rację. To wypożyczony samochód. W firmie Avis, na lotnisku Gatwick. Oznaczyłem go markerem. Dziś o ósmej rano został zarejestrowany przez kamerę ANPR na autostradzie M11 w pobliżu Brentwood. Auto zatrzymał miejscowy policyjny radiowóz. Okazało się, że jest własnością dwudziestosiedmioletniej kobiety mieszkającej w

Brentwood. Była w drodze do pracy. Grace zmarszczył czoło. Czyżby Crocker dostał zaćmienia umysłu? − Pewnie nie namierzyłeś właściwego, Duncan. − Myślę, że zmieni pan zdanie, kiedy posłucha do końca. Gdy młoda kobieta wysiadła z wozu, odkryła, że jeździ na cudzych numerach. Ktoś podmienił jej tablice. − Kiedy była na stacji? − Głowy nie da, sir. Nie pamięta, kiedy ostatni raz sprawdzała tablice. Szczerze mówiąc, rzadko to robimy. Grace pomyślał chwilę. − Możliwe, że podejrzany zamienił tablice. Oznaczyłeś jej rejestrację? − Tak, sir. Do tej pory nic. − Dobra robota. Daj mi znać, kiedy ktoś zauważy ten wóz. − Oczywiście, sir. − Wysłałeś kogoś do Avisa na Gatwick? − Sarę Papesch i Emmę-Jane Boutwood. Grace zmarszczył brwi. − Jaką Sarę Papesch? − Właśnie do nas dołączyła. Bystra dziewczyna… Detektyw z Nowej Zelandii, tymczasowo przeniesiona. − W porządku. Grace lubił znać osobiście wszystkich członków swojego zespołu. Martwiło go, gdy śledztwo zaczynało zataczać tak szerokie kręgi, że przyjmowano nowych członków bez jego wiedzy. Miał poczucie, rzadkie w ciągu swojej zawodowej kariery, że sytuacja zaczyna go przytłaczać. Musiał się uspokoić, odzyskać równowagę. Spojrzał na okrągły drewniany zegar wiszący na ścianie.

Zegar był rekwizytem z posterunku występującego w policyjnym serialu Bill. Sandy kupiła go na jego dwudzieste szóste urodziny. Pod nim stał wypchany pstrąg ważący siedem funtów sześć uncji, którego także podarowała mu w prezencie. Kupiła go na straganie ze starociami przy Portobello Road, w pierwszych latach ich małżeństwa. Umieścił go pod zegarem, żeby móc opowiadać podwładnym dowcip o cierpliwości i wielkiej rybie. Stał tam także po to, by mu o czymś przypominać. O cierpliwości. Każde dochodzenie w sprawie morderstwa było zagadką. Należało znaleźć i poskładać miliardy szczególików. Szef i przedstawiciele lokalnych mediów stale deptali ci po piętach, a ty musiałeś jakimś cudem zachować spokój. Panika mogłaby jedynie doprowadzić do błędnych decyzji. Drzwi gabinetu Grace'a się otworzyły i do środka wszedł Glenn Branson. Wyglądał tak, jakby dźwigał na barkach ciężar całego świata, co często mu się zdarzało w ostatnim czasie. Grace sądził, że zacznie mu opowiadać najnowszy odcinek serialu o rozpadzie swojego małżeństwa, ale sierżant oparł masywne łapska na jednym z dwóch krzeseł stojących naprzeciw biurka i pochylił się ku niemu. − Mam wiadomości, staruszku. Złe wiadomości. Przed chwilą dostałem telefon od Carly Chase z Nowego Jorku. Grace skupił na nim całą uwagę. − Jej misja się nie powiodła? Tak jak przewidywaliśmy? − Można tak powiedzieć, szefie. Matka Tony'ego Revere zginęła w wypadku samochodowym ostatniej nocy. Grace spojrzał na niego ze zdumieniem. − Zabiła się? − Tak. Przez chwilę nadinspektor był zbyt zaszokowany, żeby jasno myśleć.

− Co wiesz? Jak zginęła? Wiesz, co się stało? − Wrócę do tego. To najmniejszy z naszych problemów. Mamy znacznie większy. Zaginął dwunastoletni syn Carly Chase. − Zaginął? Co to znaczy? − Wygląda na to, że został porwany. Grace spojrzał na Bransona wielkimi, okrągłymi oczami. Czuł się tak, jakby wepchnięto mu do żołądka balon pełen lodowatej wody. − Kiedy… kiedy to się stało? − Przyjaciel Carly, Justin Ellis, miał odebrać chłopaka ze szkoły Świętego Krzysztofa o jedenastej piętnaście rano i zawieźć do dentysty. Żeby poprawił mu aparat ortodontyczny. Ellis zjawił się o jedenastej dziesięć i usłyszał, że Tylera dziesięć minut wcześniej odebrała taksówka. Carly Chase jest absolutnie pewna, że nie zamawiała taksówki. Grace patrzył na niego, analizując informacje i starając się je połączyć z wiadomościami o tablicy rejestracyjnej, które przed chwilą otrzymał do Duncana Crockera. − Wczoraj była w kiepskim stanie. Jesteś pewien, że o tym nie zapomniała? − Przed chwilą z nią rozmawiałem. Nie zamówiła taksówki. Jest tego pewna na sto procent. − Branson usiadł naprzeciw niego, splótł ramiona na piersi i kontynuował: − Jedna z jego nauczycielek dostała telefon, że taksówka czeka na zewnątrz. Wiedziała, że po niego przyjadą, bo matka chłopca ją o tym uprzedziła. Nie pomyślała, żeby przyjrzeć się temu uważniej. − Widziała kierowcę? − Nie. Facet miał na głowie baseballówkę. Nie patrzyła na niego. Chciała jedynie dopilnować, żeby Tyler wsiadł bezpieczne do samochodu… i patrzyła, jak odjeżdża, stojąc w szkolnej

bramie. − Pozwalają uczniom wsiadać do taksówki, nie zapytawszy nikogo? − zdziwił się Grace. − Mają bardzo surowe procedury − odparł Branson. − Rodzice muszą wcześniej wyrazić na to zgodę, co Carly Chase zrobiła. Najwyraźniej Tyler był często podwożony i odwożony taksówką, więc nie mieli tego dnia powodu do obaw. Grace siedział chwilę w milczeniu, gorączkowo myśląc. − Był umówiony o jedenastej trzydzieści? − Tak. − Czy ktoś zadzwonił do dentysty, żeby sprawdzić, czy się zjawił? − Właśnie to sprawdzają. Jeszcze kilka minut temu go nie było. − Gdzie jest gabinet? − Przy Wilbury Road. − Święty Krzysztof to prywatna szkoła? Przy New Church Road? Branson skinął głową. − Skontaktowaliście się z przedsiębiorstwami taksówkowymi? − Ze wszystkimi. Norman Potting, Nick Nicholl, Bella Moy i Stacey Horobin właśnie z nimi rozmawiają. Grace grzmotnął w biurko z gniewu i frustracji. − Jasna cholera! Branson spojrzał na niego bezradnie. − Całą noc pilnowaliśmy domu z chłopakiem i jej matką… babcią dzieciaka. Jechaliśmy za samochodem przyjaciółki Carly Chase, która odwiozła go do szkoły… by dopilnować, że bezpiecznie dotarł na miejsce. Zamierzaliśmy zrobić to samo po południu, kiedy wyjdzie ze szkoły. Nikt nam nie wspomniał o wizycie u dentysty.

Grace pokręcił głową. − Była narażona na atak, a to znaczy, że także jej bliscy. Powinniśmy byli wysłać kogoś z naszych do szkoły. − To łatwe, kiedy wiesz już, co się stało, tyle że większość ludzi nie wstałaby z łóżka, gdyby wiedziała, co ich czeka. Grace spojrzał na niego ponuro. − Nasza robota byłaby znacznie łatwiejsza, gdybyśmy wiedzieli, co się stanie. − Podniósł długopis i zaczął zapisywać coś w notatniku, jednocześnie gorączkowo myśląc. − Mamy jego zdjęcie? − Nie. Dysponuję jedynie opisem. Pięć stóp wzrostu, przypomina trochę młodego Harry'ego Pottera. Długie brązowe włosy, czerwona szkolna marynarka, biała koszula, czerwono-szary krawat i szare spodnie. − Świetnie, charakterystyczny wygląd − zauważył Grace. − Potrzebujemy zdjęcia i to migiem. − Już nad tym pracujemy. − Ktoś rozmawiał z babcią? − Pojechała na wizytę do lekarza w szpitalu hrabstwa Sussex. Już tam kogoś wysłałem. − Mamy opis taksówki? Sedan, kombi czy van? − Jeszcze nie. − Dlaczego? − Bo nie miałem czasu. Chciałem cię jak najszybciej zawiadomić. Grace spojrzał na mapę wschodniego i zachodniego Sussexu, która wisiała na ścianie, a następnie na półkę, gdzie stał Podręcznik postępowania w przypadku porwania zawierający wszystkie procedury i protokoły stosowane przy zaginięciu i porwaniu. Wiele znał na pamięć, ale postanowił jeszcze raz uważnie przejrzeć książkę. Wcześniej trzeba będzie jednak

poczynić kilka pilnych kroków. Sięgnął po telefon stojący na biurku, wprowadził numer i powiedział: − Glenn, musimy wykreślić promień wokół szkoły… Jak daleko można odjechać w ciągu pół godziny, w dowolnym kierunku? Trzeba też ustalić, jak wyglądała taksówka. Czy ktoś mógłby porozmawiać z tą nauczycielką? − Dwaj funkcjonariusze pomocniczego zespołu dochodzeniowego powinni już być w szkole. − Trzeba natychmiast sprowadzić więcej ludzi w rejon szkoły. Niech wypytują wszystkich, po domach, wyprowadzających psy, koty czy złote rybki. Grace wykręcił numer MIR-1. Zgłosiła się inspektor dyżurna z centrum koordynacji, Becky Newman. Szybko przedstawił jej sytuację i spytał ją, kto jest dziś Złotym Szefem. Był nim zwykle nadinspektor lub komendant policji, który sprawował nadzór nad wszelkimi kryzysowymi zdarzeniami, jakie zaistniały podczas jego zmiany. Z radością usłyszał, że był nim komendant Graham Barrington, obecny szef policji Brighton i Hove, wyjątkowo zdolny i inteligentny oficer. Chwilę później miał go na linii. Grace szybko zapoznał Barringtona z zaistniałą sytuacją. Komendant powiedział, że potrzebuje zastępcy – Srebrnego – i zaproponował nadinspektora Trevora Barnesa. Szybko wymienił dodatkowych podkomendnych, którzy mieli wejść do zespołu: specjalistę od działań poszukiwawczych, wywiadu, prowadzenia śledztwa i mediów. Przy zaginięciu lub porwaniu dziecka kontakt z mediami miał zwykle kluczowe znaczenie. − Myślę, że z powodu powagi sytuacji kontaktem z mediami powinien się zająć zastępca komendanta. Dziś ma dyżur Rigg. Grace uśmiechnął się pod nosem. Spodobał mu się pomysł, by arogancki Peter Rigg otrzymał rolę, która zwykle przypadała stojącym niżej w porządku dziobania, i popracował pod nadinspektorem.

− Myślę, że powinniśmy zrobić Brązowym twojego zastępcę, starszego oficera śledczego. Facet zna sytuację na bieżąco sytuację. Kto to? − Glenn Branson. − Sierżant? − Tak, ale jest dobry − dodał Grace, odwracając się do kolegi i mrugając porozumiewawczo. − W porządku. − Powinniśmy się skupić na kontrolach drogowych, Graham. − Rozumiem, zarządzę kontrole na wszystkich głównych drogach. W odległości czterdziestu pięciu czy sześćdziesięciu minut jazdy od szkoły? Grace spojrzał na zegarek, dokonując szybkich obliczeń. Trzeba czasu, żeby samochody znalazły się na wyznaczonych pozycjach. − W odległości godziny jazdy. Tak będzie bezpieczniej. Czy możemy skorzystać z „Hotelu dziewięćset”? „Hotel dziewięćset” oznaczał sygnał wywoławczy policyjnego helikoptera. − Natychmiast. Przekaż mi opis taksówki, kiedy tylko go otrzymasz. Czy wykorzystać Dziecięcy Alarm Ratunkowy? − Miałem zamiar to zrobić − powiedział Grace, choć zdawał sobie sprawę, że członkowie jego zespołu otrzymają mnóstwo telefonów, które w większości okażą się fałszywym alarmem. Dziecięcy Alarm Ratunkowy był nową inicjatywą policji wzorowaną na amerykańskim Amber Alert, dzięki której opis zaginionego lub porwanego dziecka mógł zostać szybko rozpowszechniany w całym kraju. Program obejmował przesyłanie wiadomości na komórki, portale społecznościowe, biuletyny informacyjne oraz umieszczanie opisu zaginionego na tablicach drogowych. Zwykle Dziecięcy Alarm Ratunkowy generował tysiące

odpowiedzi, z których każdą należało zweryfikować, ale był cennym narzędziem zdobywania informacji, idealnym w obecnej sytuacji. − Trzeba ogłosić alarm we wszystkich portach − dodał Grace. − Nikt nie może opuścić kraju z młodym chłopcem bez dokładnego sprawdzenia. Musimy znaleźć tego drania i zrobić to szybko, zanim zrobi dziecku krzywdę. Grace odłożył słuchawkę, aby komendant mógł przystąpić do działania, i odwrócił się do Bransona. − Jesteś Brązowym. Komendant Barrington zapozna cię z sytuacją. Musisz zrobić niezwłocznie trzy rzeczy. − Tak? − Po pierwsze, trzeba zdobyć komputer chłopca… zakładam, że go ma… zdobyć komputer i przekazać do analizy zespołowi do zwalczania przestępstw z użyciem nowoczesnej technologii. Ustalicie, z kim się komunikował na Facebooku, na czatach i mailowo. Branson skinął głową. − Zdobędę komputer za pośrednictwem jego babci. − Po drugie, trzeba przeczesać każdy cal jego domu i ogrodu oraz bezpośrednią okolicę… domy wszystkich kolegów. Może uda ci się ściągnąć do pomocy miejscowych, żeby pomogli w przeszukaniu terenu wokół domu. − Tak. − Po trzecie, trzeba się rozejrzeć u dentysty i w szkole. Nie chcę, żeby mnie obrzucono jajami, jeśli chłopak wróci cały i zdrowy, bo jego mama o czymś zapomniała. − Rozumiem, choć tak się nie stanie. Informacje, które mi przekazała, na to nie wskazują. − Lepiej, żeby tak się nie stało. − Po chwili Grace wzruszył ramionami. − Z drugiej strony nie byłoby to najgorsze. Wiesz, o

co mi chodzi. Branson skinął głową i ruszył do drzwi. Doskonale wiedział, co miał na myśli Roy. Kiedy drzwi się zamknęły, Grace sięgnął po Podręcznik postępowania w przypadku porwania i położył go na biurku. Zanim otworzył książkę, zapisał kilka uwag, a następnie siedział kilka sekund w milczeniu, gorączkowo myśląc. Chwilę później zadzwonił telefon. To jego asystentka, Eleanor Hodgson, chciała spytać, czy ma poprawioną wersję oświadczenia dla prasy, żeby mogła ją przepisać. Zdał sobie sprawę, że w nerwowej atmosferze ostatnich minut całkiem o tym zapomniał. Powiedział Hodgson, że będzie musiał napisać wszystko od nowa i że konferencję prasową trzeba będzie przesunąć o pół godziny. Niepokoił się o los tego młodego chłopca. Człowiek, który zamordował Preece'a i Fergusona, był wyjątkowym sadystą. Chociaż nie wiedzieli, co obmyślił dla Tylera Chase'a, cała uwaga Grace'a skupiła się na tym, jak wyrwać dzieciaka z jego szponów. Od porwania upłynęło trzydzieści minut. W ciągu trzydziestu minut mogli dotrzeć w wiele miejsc. Z drugiej strony mężczyzna i chłopiec mieli charakterystyczny wygląd − szczególnie jeśli Tyler miała nadal na sobie szkolny uniform. Poczuł, jak ogarnia go głębokie, mroczne przerażenie. Chociaż nie był winien temu, co się wydarzyło, na jego barkach spoczywał obowiązek zapewnienia Carly i jej rodzinie wszelkiej ochrony i był wściekły, że dopuścił do czegoś takiego. Na szczęście czas zwołania konferencji prasowej nie mógłby być lepszy. W ciągu godziny, dzięki łącznemu działaniu Dziecięcego Alarmu Ratunkowego, prasy i mediów, powiadomi cały kraj o zaginięciu chłopca. Później podniósł słuchawkę, żeby wykonać rozmowę, na którą

nie miał najmniejszej ochoty. Zastępca komendanta Peter Rigg odpowiedział po pierwszym dzwonku.

88 Przerażona Carly krążyła po pokoju hotelowym, łzy spływały jej po twarzy. Rozpaczliwie pragnęła wrócić do Anglii. Czuła zawroty głowy i była wykończona fizycznie. Jak mogła być tak cholernie głupia, żeby zostawić go w domu bez opieki? Dlaczego? Dlaczego przed podjęciem idiotycznej decyzji, by tu przyjechać, nie przemyślała wszystkiego dokładniej? Czyżby o czymś zapomniała? Może istniało jakieś proste wytłumaczenie przyjazdu taksówki? Może coś przeoczyła w chaosie wydarzeń ostatnich tygodni? Kiedy miała dużo roboty, zwykle zamawiała taksówkę, żeby zawiozła go tam, gdzie trzeba. Może przez pomyłkę umówiła mu drugą wizytę w innym gabinecie? U kogo? Czy mogła zamówić taksówkę parę tygodni temu i całkowicie o tym zapomnieć? Może taksówka zabrała niewłaściwego chłopca? To niewykluczone, w szkole mogło dojść do nieporozumienia! Poczuła przelotną ulgę. Wiedziała, że chwyta się brzytwy. Próbowała wymazać z pamięci obraz Fernandy Revere tkwiącej w rozbitym samochodzie. Niektóre obrazy przeplatały się upiornie ze wspomnieniami o Tylerze. Zadrżała z zimna i pomyślała o wzięciu gorącego prysznica, ale nie chciała ryzykować, że nie usłyszy telefonu. Musiała wrócić do domu. Ktoś uczynny w recepcji zaproponował, że sprawdzi dla niej loty do Anglii. Musiała wrócić dzisiaj, nie wiedziała jak, ale musiała. Spojrzała na zegarek, z trudem odczytując godzinę. Odniosła wrażenie, że jej oczy nie działają prawidłowo. Wszystko, na co patrzyła, wydawało się zamazane. Musiała trzeźwo myśleć. Jasno i wyraźnie. Niestety jedynym

obrazem, który miała przed oczami, był Tyler wsiadający do taksówki. Do taksówki kierowanej przez potwora. Podeszła do okna i wyjrzała ponownie na zewnątrz. Jeszcze kilka minut temu niebo było błękitne. Teraz zaciągnęło się szarością. Cały krajobraz był zamazany. Spojrzała na mężczyznę w wywrotce. Czy twój syn został porwany? Ujrzała kobietę wysiadającą z małego samochodu. Rozpoczynającą nowy dzień. Dla niej był to pewnie typowy dzień. Czy twój syn został porwany? Poszła do łazienki, żeby umyć zęby, ale ręce tak jej drżały, że pasta wpadała do umywalki za każdym razem, gdy próbowała wycisnąć ją na szczoteczkę. Czuła, że sprężyna zwinięta w jej wnętrzu staje się coraz bardziej napięta. Nalała wody do czajnika, ale nie mogła znaleźć przeklętego włącznika. Cały czas trzymała przy sobie telefon, modląc się rozpaczliwie, żeby Tyler zadzwonił. Nagle aparat się odezwał. Na ekranie pojawił się napis „rozmówca nieznany”. − Tak… cześć… słucham − wybełkotała. − Carly? Tu sierżant Branson. − Tak? − odpowiedziała, próbując ukryć rozczarowanie. Może miał dla niej jakieś wiadomości? Błagam, przekaż mi jakąś dobrą nowinę. − Muszę ci zadać kilka pytań, Carly. Serce w niej zamarło. − Pomyślałam… sama nie wiem… − zaczęła pospiesznie. − Może w szkole doszło do nieporozumienia i przez pomyłkę zabrano innego chłopca? Sprawdziliście, czy nie ma go w szkole? Lubi przyrodę, historię i podobne rzeczy. Bywa samotnikiem. Czy sprawdzili? Sprawdzili czy nie? − W tej chwili przeszukują szkołę. Taksówka na pewno

przyjechała po twojego syna, Tylera. − Czy pojawił się u dentysty? Macie jakieś wiadomości? − Do tej pory nie, ale się nie martw. Potrzebuję twojej pomocy. − MAM SIĘ NIE MARTWIĆ?! MÓWISZ, ŻE MAM SIĘ NIE MARTWIĆ?! − krzyknęła. − Robimy wszystko, co w naszej mocy, Carly. − Wracam do domu pierwszym samolotem. Może uda mi się polecieć najbliższym rejsem i wieczorem będę w domu. − Powinnaś wrócić jak najszybciej. Zadzwoń, kiedy będziesz znała szczegóły lotu, wyjedziemy po ciebie na lotnisko. Słyszeliśmy o Fernandzie Revere. − To jakiś koszmar − powiedziała. − Pomóż mi, błagam! Proszę, znajdź mojego syna! Na Boga, błagam! − Chciałem cię zapytać o coś, co może mieć znaczenie. Kto mógł wiedzieć o wizycie Tylera u dentysty? − Kto? Wiedzieli… wiedzieli o niej tylko w szkole… i moi przyjaciele, Sarah i Justin Ellisowie. On… to znaczy Justin… miał po niego przyjechać. Ja… nie przychodzi mi do głowy nikt inny. − Sprawdzają to nasi ludzie z zespołu do zwalczania przestępstw z użyciem nowoczesnych technologii. Tyler był aktywny na kilku portalach społecznościowych, pewnie wiesz… − powiedział Branson. − Tak, o niektórych… − Korzystał z Twittera? Czy mógł napisać w Facebooku, że idzie do dentysty? Żeby sobie zażartować? Czy wspominał o jakichś odpowiedziach, które otrzymał? − Nie. − Pokręciła głową. − Przez dwa tygodnie od mojego wypadku był w dziwnym nastroju. Ja… ja… − Przerwała, próbując powstrzymać łzy. − Tyler to wyjątkowy chłopak. Jest niezwykle pomysłowy. Nie wsiadłby do samochodu z nieznajomym. Możesz się dziwić, skąd to wiem, ale tak jest. Naprawdę. Potrafi być

sprytny. Sprawdziliście, czy nie wrócił do domu? − Obserwujemy twój dom na okrągło. Obecnie nie ma tam nikogo. Tyler na pewno odjechał ze szkoły taksówką. − Proszę, znajdźcie go − wyjęczała. − Błagam. − Znajdziemy, obiecuję. Szuka go cały kraj. Oczy zapiekły ją od łez. Wszystko się zamazało. Głos Bransona sprawiał, że zbierało się jej na płacz. − Revere mogą zrobić ze mną, co zechcą − zaszlochała. − Jest mi to obojętne. Powiedzcie im. Powiedzcie, że mogą mnie zabić. Powiedzcie, żeby oddali mi syna i mnie zabili. Obiecał, że oddzwoni, gdy tylko się czegoś dowie. Kiedy odłożyła słuchawkę, podeszła do okna i spojrzała na bezbarwny krajobraz. Chryste, ten świat jest taki wielki. Jak można kogoś odnaleźć? Gdzie zacząć szukać? W dole ujrzała mężczyznę idącego z telefonem przy uchu. Nagle przyszła jej do głowy pewna myśl. Otarła łzy i spojrzała na ekran swojego iPhone'a, przeglądając aplikacje, aż dotarła do tej, której szukała. Nacisnęła z całej siły. Chwilę później poczuła nagłą iskierkę nadziei. Zmrużyła oczy i przysunęła ekran do twarzy. − Tak! Dobry z ciebie chłopak, Tyler! Spryciarzu!

89 Grace opuścił salę konferencyjną za dziesięć pierwsza, z ogromną ulgą, zadowolony z udanego wystąpienia zastępcy komendanta Rigga. Dla niego każda konferencja prasowa przypominała pole minowe. Jedna zła odpowiedź i człowiek mógł wyjść na kompletnego idiotę. Rigg był rozsądny, wypowiadał się zwięźle i rzeczowo.

Tuż za nim wyszedł Kevin Spinella, jak zawsze pragnąc zadać jeszcze jedno pytanie, ale nadinspektor nie był w nastroju do rozmowy. Dotarłszy do drzwi z czytnikiem na początku korytarza, odwrócił się do reportera. − Nie mam nic do dodania. Jeśli chcesz więcej informacji, musisz porozmawiać z zastępcą komendanta Riggiem, który jest oficerem łącznikowym do kontaktów z prasą w operacji Skrzypce. − Nadal pan się gniewa, że napisałem o nagrodzie − zaczął Spinella. − Czasami zachowuje się pan tak, jakby zapomniał, że obaj mamy do wykonania zadanie i że nie jest ono identyczne. Pan rozwiązuje zagadki kryminalne, a ja pomagam zwiększyć nakład gazety. Powinien pan to zrozumieć. Grace spojrzał na niego z niedowierzaniem. Na szali leżało życia dziecka, Grace był zaabsorbowany jedną z najpoważniejszych spraw w swojej karierze, a młody reporter uznał, że to odpowiednia chwila na prawienie mu kazań o gazetowym biznesie. − Której części nie zrozumiałeś, Kevin? − spytał Grace, odwracając się do drzwi i przykładając kartę do czytnika. − Musi pan zrozumieć, że nie jestem pańską marionetką. Chcę pomóc, ale przede wszystkim jestem lojalny wobec redakcji. − Czemu nie zaoszczędzisz oddechu, nie pobiegniesz do biura i nie napiszesz artykułu, który pomoże uratować życie Tylerowi Chase'owi? − Bo nie muszę. Mogę użyć tego − odparł Spinella, wyciągając blackberry i pokazując go z pełnym satysfakcji uśmiechem. Grace zatrzasnął za sobą drzwi. Miał zadzwonić do Złotego, żeby uzyskać najświeższe informacje, gdy odezwał się jego telefon. Na linii był Glenn Branson. − Już po konferencji, szefie? − Tak. − Wreszcie ruszyliśmy naprzód! Mamy przełom w sprawie Tylera!

− Gdzie jesteś? − W MIR-1. − Zaraz tam będę. Grace zbiegł po stopniach, popędził korytarzem i wpadł do zatłoczonego centrum kryzysowego. W odróżnieniu od korytarza, gdzie zawsze pachniało świeżą farbą, w porze lunchu czuło się tu takie zapachy jak w kantynie. Tego dnia woń gorącej zupy i dań warzywnych podgrzanych w kuchence mikrofalowej była zabarwiona szczyptą curry. W środku dało się wyczuć gorączkowy szum, który Grace tak uwielbiał. Szum i poczucie celu. Niektórzy członkowie zespołu siedzieli przy stacjach roboczych − rozmawiając przez telefon, czytając lub pisząc – inni stali, wprowadzając poprawki do drzewa genealogicznego lub zmieniając fotografie na białych tablicach. Nieprzerwanie słychać było stłumione dzwonki telefonów stacjonarnych oraz nieco głośniejsze komórek, a także stukanie klawiatury komputerowej. Niektórzy jedli i pracowali. Norman Potting stał pochylony nad wydrukiem komputerowym, przeżuwając ogromny kornwalijski pasztecik, nieświadomy, że okruszki spadają niczym śnieg na jego krawat i koszulę. Glenn Branson siedział w drugim końcu sali, obok automatu z wodą. Grace podbiegł do niego, ignorując Nicka Nicholla i Davida Howesa, którzy sygnalizowali, że mają mu coś do przekazania. Spojrzał na zegarek, a następnie na zegar wiszący na ścianie, jakby chciał się upewnić. Nie mógł się przed tym powstrzymać. Liczyła się każda sekunda. − Używałeś iPhone'a, szefie? − Nie. Dlaczego pytasz? − zmarszczył brwi Grace. − Jedna z dostępnych aplikacji nazywa się Friend Mapper. Wykorzystuje system GPS, jak nawigacja satelitarna. Ty i bliska osoba, która ma iPhone'a, możecie być stale zalogowani.

Gdybyśmy to zrobili i uruchomiłbym aplikację, mógłbym określić, gdzie się znajdujesz. W dowolnym punkcie na świecie, a ty mógłbyś mnie zobaczyć w promieniu pięćdziesięciu jardów. Nagle Grace zrozumiał, o co chodzi. − Carly Chase i jej syn? − Tak! − Co? Mów! − Pewnie Carly Chase umówiła się z synem, gdy kupowała mu iPhone'a, że zawsze będzie włączał Friend Mappera, gdy nie będą razem. − Jest zalogowany? Zadzwoniła do nich przed dwudziestoma minutami. − Sygnał się nie porusza, dochodzi z Regency Square. Nie wiemy, czy aparat został wyłączony, czy wysiadła bateria. Podejrzewam, że mógł się znaleźć w miejscu o słabym zasięgu. − Jak stary jest sygnał? − Nie potrafi powiedzieć, przed chwilą sprawdziła. Nie rozumie, czemu sygnał dochodzi właśnie stamtąd. Regency Square znajduje się kilka mil na wschód od szkoły, daleko od przychodni dentystycznej, w której był umówiony na wizytę. Nagle Grace poczuł, że udziela mu się podniecenie Bransona. − Gdyby był w podziemnym parkingu, tłumaczyłoby to brak sygnału! Branson odpowiedział uśmiechem. − Złoty skierował tam wszystkie jednostki z rejonu Brighton. Otoczyli teren, zabezpieczyli każdą drogę wylotową, dokładnie przeszukują okolicę i sprawdzają każdy samochód, który ją opuszcza. − Ruszajmy! − krzyknął Grace.

90 Mając świeżo w pamięci rajdowe wyczyny Glenna Bransona, Grace zasiadł za kółkiem, Kiedy mknęli przez Brighton w porze lunchu, sierżant powiedział: − Carly Chase zarezerwowała bilet na samolot BA, który startuje o ósmej czterdzieści osiem rano czasu nowojorskiego… o trzynastej czterdzieści naszego… czyli za niecałą godzinę. Wyląduje na Heathrow o dwudziestej trzydzieści pięć. − W porządku. Zadzwonił telefon Grace'a. − Możesz odebrać, Glenn? Branson sięgnął po komórkę, kiedy Grace mijał rząd samochodów stających na czerwonym świetle, na skrzyżowaniu Dyke Road i Old Shoreham Road, prując na sygnale niewłaściwą stroną drogi. Zadbał o to, żeby wszyscy dostrzegli jego obecność, zmieniając dźwięk syreny i przyspieszając za skrzyżowaniem. Kiedy Branson skończył rozmawiać, odwrócił się do Grace'a. − Dzwoniła E-J z wypożyczalni Avis. Toyota yaris, która nas interesuje, została wypożyczona w ostatni poniedziałek rano przez faceta legitymującego się prawem jazdy wystawionym na Jamesa Johna Robertsona. Podał fikcyjny adres. Koledzy z zespołu do zwalczania przestępstw z użyciem nowoczesnych technologii twierdzą, że karta Visa, którą zapłacił, to bardzo dobry klon. Pracownica Avisa podała rysopis faceta, ale to stanowczo za mało. Niski, szczupły mężczyzna mówiący z angielskim akcentem, w baseballówce i ciemnych okularkach. Zaproponowała mu wóz o podwyższonym standardzie, ale odmówił. − Nie chciał wziąć lepszego? − zdziwił się Grace. − Dlaczego? Branson skinął głową. − Byłoby super, gdybyśmy mogli powitać Carly Chase na lotnisku razem z synem − powiedział.

− Racja. − Przy odrobinie szczęścia nam się uda. Roy Grace podzielał nadzieję przyjaciela, ale nie podzielał jego optymizmu. Po latach służby doświadczenie stopniowo nadszarpywało optymizm. Na tyle, że jeśli człowiek nie był wystarczająco ostrożny, mógł się pewnego dnia obudzić jako cyniczny drań, którym nigdy nie chciał zostać. W normalnych warunkach podróż z Sussex House do Regency Square zajmowała około dwudziestu minut. Grace pokonał ten dystans w osiem. Skręcił w stronę morza, ignorując zakaz wjazdu, i stanął za dwoma oznakowanymi radiowozami i dwoma policyjnymi transitami zaparkowanymi po obu stronach wjazdu do garażu. Wyskoczyli z forda. Cały częściowo popadły w ruinę plac był pełen umundurowanych policjantów. Dostrzegli posągową postać Sue Carpenter, oficer dyżurnej Brighton i Hove, która ruszyła, żeby ich przywitać. Tuż po czterdziestce, miała dobre sześć stóp wzrostu i na głowie czapkę, którą długie włosy wypychały w górę, czyniąc Carpenter jeszcze wyższą. Grace pamiętał ją sprzed kilku lat, gdy była sierżantem. Już wtedy był pod wrażeniem jej kompetencji. − Dzień dobry, sir − powiedziała, witając się z nerwową oficjalnością i rzucając szybki uśmiech Glenn Bransonowi. − Jak wam idzie? − spytał Grace. − Przed chwilą znaleźliśmy taksówkę na trzecim, najniższym poziomie. Wóz jest zamknięty, proszę pana. Przyzna pan, że to niezwykłe znaleźć taksówkę na wielopiętrowym miejskim parkingu. Nawiązaliśmy kontakt z firmą Streamline, w której jest zarejestrowana, żeby uzyskać informacje. Na wszelki wypadek Grace wyciągnął z podręcznej torby w bagażniku parę niebieskich rękawiczek i kilka małych plastikowych torebek na dowody. Woził je, bo nigdy nie wiadomo,

kiedy okażą się potrzebne. Następnie rzucił okiem na porośnięty trawą skwer. Po drugiej stronie, tam gdzie znajdował się wyjazd, ujrzał stojącego jaguara z otwartym bagażnikiem, otoczonego przez policję. − Pewnie mają kamery przy wjeździe i wyjeździe? − Tak, są też inne, w środku, sir, ale wczoraj ktoś wszystkie zniszczył. − Wszystkie? − Zostaną dziś wymienione na nowe, ale nam to pewnie nie pomoże. − Jasna cholera − zaklął, uderzając pięścią w otwartą dłoń. − Podejrzany zbieg okoliczności. − Ten parking sprawia dużo problemów. Właściwie cały rejon − przypomniała, wskazując ruiny Zachodniego Mola – jednego z najbardziej charakterystycznych symbolów Brighton − które spłonęło kilka lat temu w jednym z największych aktów wandalizmu w historii miasta. Grace i Branson przeszli za inspektor Carpenter, obok funkcjonariusza pilnującego wjazdu, w dół cuchnącej betonowej klatki. Po chwili znaleźli się na najniższym, niemal pustym poziomie, który śmierdział kurzem i olejem silnikowym. Stara, zniszczona betonowa posadzka, białe słupki i ciągnące się w oddali czerwone instalacje, za oznaczeniami zatok parkingowych. Z prawej strony, ukryta częściowo za betonowym murkiem, stała taksówka sedan marki Skoda, zaparkowana blisko tylnej ściany. Obok dostrzegli dwóch młodych funkcjonariuszy. Kiedy podeszli bliżej, Grace zauważył kilka kawałków czarnego plastiku leżących obok samochodu. Naciągnął rękawiczki, podniósł fragmenty plastiku i na wszelki wypadek umieścił je w torebce na dowody. Po chwili w radiotelefonie Carpenter rozległ się głos dyżurnego. Grace i Branson słyszeli go wyraźnie.

Dyspozytorka firmy Streamline była zaniepokojona, bo od północy nie miała żadnego sygnału od kierowcy. − Jak się nazywa? − spytała Carpenter. − Mike Howard − padła odpowiedź zakłócana trzaskami. − Spytaj, czy zna numer jego komórki − rzekł Grace. Obejrzał przód i tył samochodu, próbując otworzyć któreś z drzwi. Wszystkie były zamknięte. Sue Carpenter przekazała jego prośbę. Kilka sekund później dyspozytora podała numer. Grace zapisał go w notatniku i natychmiast wybrał. Po chwili usłyszeli stłumiony dzwonek dolatujący z tyłu taksówki. Grace przerwał połączenie, odwrócił się do posterunkowego i poprosił o pałkę. Młody policjant spojrzał na niego z obawą i wykonał polecenie. − Cofnijcie się! − polecił Grace, robiąc mocny zamach i uderzając w szybę kierowcy. Wgięła się z głośnym trzaskiem, ale nie pękła. Uderzył mocniej. Tym razem ustąpiła. Usunął pałką kilka poszarpanych kawałków, włożył rękę do środka, odnalazł rączkę i pociągnął. Otworzył drzwi, nachylił się do środka i zwolnił hamulec ręczny. − Pomóżcie − poprosił funkcjonariuszy, pchając wóz. Samochód początkowo stawiał opór, by po chwili powoli i cicho ruszyć do przodu. Grace pchał, dopóki bagażnik nie znalazł się w odległości kilku stóp od ściany, a następnie ponownie zaciągnął hamulec. Wsunął głowę do środka, przyglądając się nieznanym przełącznikom, i dostrzegł legitymację kierowcy na przedniej szybie. Zdjęcie przedstawiało czterdziestoletniego przysadzistego mężczyznę o rzadkich brązowych włosach i przestraszonym wyrazie twarzy. Poniżej zdjęcia wydrukowano: Mike Howard.

Grace rozejrzał się wokół, szukając wewnętrznej dźwigni bagażnika. Chwilę później odnalazł ją i pociągnął. Glenn Branson pierwszy dotarł na tył. Kiedy zajrzał do środka, mina mu zrzedła. − Jasny szlag! − wyjęczał.

91 Carly siedziała w zatłoczonej poczekalni obok bramki czterdzieści siedem, spoglądając na zegarek. Na chwilę zatrzymała wzrok na dwóch pracownicach British Airways stojących i rozmawiających za kontuarem. Co jakiś czas rozlegał się gong, a po nim ogłoszenie. Ostatnie wezwanie do wejścia na pokład jakiegoś samolotu. Ponownie spojrzała na zegarek. Dwadzieścia po ósmej. Samolot miał wystartować za dwadzieścia minut, a pasażerowie nie zaczęli jeszcze wchodzić na pokład. Co się dzieje? Trzymała przed sobą torbę podróżną ze wszystkimi rzeczami. Nie odprawiła żadnego bagażu, bo nie chciała ryzykować opóźnienia na początku i końcu podróży. Siedziała ze zsuniętymi ciasno kolanami. Potrzebowała filiżanki herbaty i czegoś do zjedzenia, ale czuła, że nic by nie przełknęła. Zadzwoniła do matki. Ta była chyba w jeszcze gorszym stanie niż Carly, obwiniała się o to, że poszła do lekarza, zamiast odebrać Tylera. Później Carly siedziała, dygocząc i obserwując innych pasażerów zaczerwienionymi oczami i co jakiś czas przeglądając e-maile przychodzące na jej iPhone'a. Najczęściej z pracy. Pytania lub informacje, o które prosiła klientów. E-maile od kolegów. Dowcipy od paru przyjaciół, którzy jeszcze nie słyszeli o Tylerze. Nie przeczytała żadnego z nich. Chciała jedynie wiedzieć, czy przypadkiem nie przyszedł email od jej syna.

Obok niej usiadły dwie pary w średnim wieku. Roześmiani Amerykanie lecący do Anglii na golfowe wakacje. Rozmawiali o polach do gry. Hotelach. Restauracjach. Normalność ich rozmów zaczęła ją irytować. Tyler został porwany, a oni gadali o długich piłkach, szybkich greenach i zasadzkach w postaci oczek wodnych, z którymi mieli problem podczas ostatniej wizyty. Wstała i podeszła do kontuaru, aby zapytać, czy samolot odleci o czasie. Usłyszała, że za kilka minut pasażerowie zaczną wchodzić na pokład. Odetchnęła z lekką ulgą. Niewielką. Setny raz od opuszczenia hotelu spojrzała na Friend Mappera, ale kropka Tylera nadal tkwiła uparcie w tym samym miejscu niedaleko wjazdu do parkingu przy Regency Square. Dlaczego tam? Dlaczego akurat tam? Łzy sprawiły, że ekran się zamazał. Od ponad godziny nie rozmawiała z sierżantem Bransonem. Czy mogła do niego zadzwonić jeszcze raz, zanim wsiądzie do samolotu? Przecież obiecał, że da znać, kiedy będzie miał coś nowego, a była pewna, że dotrzyma słowa. Facet wydawał się sensowny. A jeśli dzwonił i nie mógł się z nią połączyć? Lot miał trwać około siedmiu godzin. Jak, u licha, zdoła tak długo wysiedzieć bez żadnej wiadomości? Sprawdziła wiadomości, ale nie było nic nowego. Nic od sierżanta Bransona. Wprowadziła numer komórki. Ku jej uldze, odebrał prawie natychmiast. − Mówi Carly − powiedziała. − Jestem na lotnisku Kennedy'ego, za chwilę wejdę na pokład. Pomyślałam, żeby zadzwonić. − Dobry pomysł. Wszystko w porządku? − Może być.

− Mamy dane dotyczące lotu. Któryś z naszych wyjdzie po ciebie, kiedy wylądujesz. Jego głos miał dziwne brzmienie, jakby coś przed nią ukrywał. Jakby się spieszył. − Zatem nic… nic nowego? − Jeszcze nie, ale mam nadzieję, że niebawem będę mógł ci coś przekazać. Tylera szukają wszyscy policjanci w hrabstwie. Znajdziemy go. − Pomyślałam, że jeśli… jeśli dostaniesz wiadomości, gdy będę w powietrzu… możecie mi je przekazać przez pilota? 8

− Tak. Możemy ci przesłać wiadomość ACARS . Większość samolotów latających na długich trasach ma telefon satelitarny w kokpicie. Kiedy będą jakieś wiadomości, natychmiast je przekażę. Zgoda? Podziękowała i przerwała połączenie. Chwilę później usłyszała wezwanie na pokład. Poszła z torbę podróżną na koniec szybko wydłużającej się kolejki, czując, jak z każdą sekundą coraz mocniej zaciska się w niej węzeł strachu. Siedem godzin. Siedem godzin oczekiwania. Podała paszport i kartę pokładową do kontroli, a później ruszyła w milczeniu, przerażona i samotna bardziej niż kiedykolwiek w życiu. Nagle, gdy stała w ścisku między rzędami foteli, jej telefon zasygnalizował wiadomość przychodzącą. Jej serce podskoczyło z nagłej nadziej. Szybko spojrzała na ekran. Niestety była to wiadomość od sieci komórkowej O2, ostrzegająca, że niebawem przekroczy limit 50 MB danych, którym dysponowała za granicą. Usunęła wiadomość i znalazła miejsce. A przynajmniej jego fragment, który nie był zajęty przez otyłego, spoconego, łysego mężczyznę, wyglądającego, jakby wskazówka pokazująca jego

ciężar przesunęła się do oznaczenia pięciuset funtów. Dzień rozpoczął się fatalnie, a podróż powrotna z piekła zapowiadała się jeszcze gorzej. Usiadła ściśnięta, z łokciami przy piersi, czując, że cała drży ze strachu. Ze strachu, że może już nigdy nie ujrzeć syna.

92 Leżał w całkowitej ciemności, czując potworny ból głowy. Nic nie widział, nie mógł też poruszyć ręką ani nogą. Czuł się przerażony i zagubiony. Wiedział, że to nie żarty, że dzieje się coś złego. Dokądś jechali. Czuł to. Czuł ruch. W nozdrzach miał silną woń dywanu i plastiku. Zapach nowego samochodu. Niedawno jechał nowym hyundaiem przyjaciółki mamy, który pachniał podobnie. Zdawało mu się, że czuje gumę. Słyszał szum. Musiał leżeć w bagażniku samochodu. Taksówki? Wóz hamował i przyspieszał. Mógł poruszać jedynie kolanami, lekko je zginać i napinać. Próbował się oprzeć o coś nieruchomego, ale chwilę później odrzuciło go do tyłu. Potoczył się i uderzył w coś twardego. Chciał krzyknąć do kierowcy, zapytać, gdzie jest i dokąd jadą, ale nie mógł poruszyć ustami, a jego głos wydawał się stłumiony. Kiedy w ich domu zjawili się dwaj policjanci, a koledzy wyszli, mama przyszła do jego sypialni i oznajmiła, że dzieje się coś złego. Że pojawili się jacyś źli ludzie. Muszą być bardzo ostrożni. Musi zwracać uwagę na obcych kręcących się wokół domu. Powinien zadzwonić na policję, jeśli jakiegoś zobaczy. Dokąd wiózł go jeden z nich? Przynajmniej miał w kurtce iPhone'a i aparat był włączony. Dzięki Friend Mapperowi mama będzie dokładnie wiedziała, gdzie jest, i zawiadomi policję. Nie musi się niczego obawiać. Znajdą go.

Miał nadzieję, że znajdą go niedługo, bo po południu były zajęcia z informatyki, których nie chciał opuścić. Poza tym nie lubił ciemności, nie lubił tego, że nie może się poruszyć i że bolą go ramiona. Na szczęście wszystko dobrze się skończy.

93 Grace podbiegł do tyłu taksówki i zajrzał do bagażnika, tak jak Branson. Człowiek, który leżał w środku, wyglądał na przerażonego, a w powietrzu czuć było odór moczu. Jego pulchna twarz była blada i lepka od potu. Skrępowano mu ręce i nogi i zaklejono usta. Grace przypomniał sobie, że w ten sam sposób wcześniej skrępowano Evie Preece. Wyciągnął odznakę, żeby podnieść biedaka na duchu. − Policja − zakomunikował. − Spokojnie, jesteś bezpieczny. Zaraz cię wydostaniemy. Odwrócił się do Bransona i inspektor Sue Carpenter, która się do nich przyłączyła. − Najpierw odklejmy mu taśmę z ust. Sue, zadzwoń po karetkę, 9 POLSA i zespół poszukiwawczy. Jeśli to możliwe, niech ktoś przyniesie mu wody lub herbaty. Zamknijcie całe piętro oraz klatkę schodową. Mogli wyjść na piechotę. − Tak jest, sir. Pochylił się i zaczął odklejać taśmę jak najdelikatniej. Zadanie to byłoby łatwiejsze bez rękawiczek, ale celowo ich nie zdejmował. Wiedział, że będzie to niezwykle bolesne, a jednocześnie starał się jej nie uszkodzić, by mogła zostać wykorzystana do analizy kryminalistycznej. Kiedy ją oderwał, mężczyzna jęknął z bólu.

− Przepraszam − mruknął Grace. Taśma biegła wokół głowy, ale Grace nie chciał przysparzać mu więcej bólu. − Mike Howard? − zapytał. − Tak! Jezu, to boli! − Mężczyzna westchnął i uśmiechnął się. Grace starannie zwinął taśmę. − Przepraszam. Spróbujemy cię wyjąć. Jesteś ranny? Coś cię boli? Facet pokręcił głową. − Tylko mnie wyciągnijcie. Mike Howard był dużym, ciężkim mężczyzną. Grace i Branson ledwo go podciągnęli do krawędzi bagażnika. Uwolnili mu ręce i nogi, a następnie usunęli resztę taśmy z głowy. Później postawili faceta na nogach i zrobili razem kilka kroków, podtrzymujące go, aż wróciło krążenie i odzyskał równowagę. Howard oddychał chrapliwie, bliski hiperwentylacji, więc posadzili go na tylnym zderzaku skody. − Możesz nam powiedzieć, co się stało? − spytał łagodnie Grace. − Przepraszam − odpowiedział. − Zlałem się. Nie mogłem nic na to poradzić. Nie wstrzymałem. − Nic się nie stało. Nie przejmuj się. Możesz nam opowiedzieć, co się stało? − Która godzina? − Trzynasta trzydzieści − odparł Glenn Branson. − Jaki mamy dzień? − Piątek. Mężczyzna zmarszczył brwi. − Piątek? Piątek rano?

− Jest południe, pora lunchu. − Jasna cholera. − Jak długo tam byłeś? − zapytał Grace. Mike Howard zrobił kilka głębokich oddechów. − Ostatnio brałem nocne zmiany. Wracałem do domu. Była pierwsza w nocy. Ten gość zatrzymał mnie na drodze biegnącej wzdłuż wybrzeża. − Pamiętasz gdzie? − Niedaleko Peace Statue. Usiadł z tyłu i kazał się zawieźć na lotnisko Shoreham. Powiedział, że pracuje na nocną zmianę. Pamiętam, że skręciłem w obwodnicę i na tym koniec. Grace znał drogę. Nie było tam latarni ulicznych. − Co ostatniego zapamiętałeś? − Obudziłem się kompletnie zdezorientowany. Czułem zapach silnika Diesla i spaliny. Wykombinowałem sobie, że leżę w bagażniku własnego samochodu. Byłem przerażony. Nie wiedziałem, co mnie czeka. − Pamiętasz, jak wyglądał ten facet? − zapytał Grace. − Miał baseballówkę nasuniętą na oczy. Starałem się spojrzeć mu w twarz… zawsze tak robimy, gdy bierzemy kogoś z ulicy w środku nocy… ale nic nie zauważyłem. Grace stwierdził z ulgą, że taksówkarz nieco poweselał. − Jaki miał akcent? − Niewiele mówił. Według mnie gadał jak Anglik. Macie wodę? − Jest już w drodze. Chcesz coś o jedzenia? − Potrzebuję cukru. Jestem diabetykiem. − Za chwilę przyjedzie karetka. Na pewno będę coś dla ciebie mieli. Wytrzymasz kilka minut?

Mike Howard skinął głową. Grace kontynuował przesłuchanie. − Sądzimy, że człowiek, który to zrobił, porwał dziecko. Musimy jak najszybciej go odnaleźć. Wiem, że przeszedłeś koszmar, ale wszystko, co zdołasz nam powiedzieć, wszystko, co zapamiętałeś, może okazać się bezcenne. Mike Howard pochylił się do przodu i rozprostował. − Au! − jęknął. − Mam straszny skurcz. − Przestąpił z nogi na nogę, by po chwili zrobić to samo. − Staram się myśleć. Facet był niski. Niski i szczupły. Mały gość, zwinny jak łasica. Możecie mi coś obiecać? − Co? − spytał Grace. − Czy jeśli go złapiecie, będę mógł zażądać, żeby zapłacił za kurs i walnąć tam, gdzie naprawdę boli? Grace uśmiechnął się pierwszy raz od dłuższego czasu. − Będziesz musiał być szybszy ode mnie − odpowiedział. − O to się nie martw, kolego. − Chcesz, żebyśmy do kogoś zadzwonili i powiedzieli, że jesteś cały? − zapytał Glenn Branson. Grace spojrzał w zamyśleniu na zegarek. Od porwania Tylera Chase'a minęło prawie dwie i pół godziny. Czemu go tu przywiózł? Grace sądził, że porywacz zostawił tu własny samochód. Jeśli mieli szczęście, wypożyczoną toyotę yaris. Musiał uznać, że to miejsce nadaje się do zaatakowania i obezwładnienia chłopca, a następnie zmiany samochodu. Na dodatek kamery nie działały. Inspektor Carpenter mogła sądzić, że to dzieło szumowin i wandali z Brighton, ale Grace był innego zdania. Czuł, że zaczyna rozpoznawać rękę zabójcy. Dokonał w pamięci paru obliczeń. Na ulicach biegnących wzdłuż morza trwały prace remontowe, co znacznie spowalniało i utrudniało ruch. Podróż ze szkoły na Regency Square musiała

zająć od piętnastu do dwudziestu minut, zakładając, że wyruszyli od razu. Sukinsyn lubił filmować śmierć swoich ofiar. Grace wysnuł kolejne przypuszczenie, że nie zrobił tego tutaj. Musiał zabrać chłopaka w miejsce, gdzie mógłby uwiecznić jego śmierć. Najlepiej w jakiejś dramatycznej scenerii. Tylko gdzie? W tym cholernym mieście czy poza jego granicami? Ponownie rzucił okiem na zegarek. Jeśli przywiózł chłopca około jedenastej dwadzieścia, przypuszczalnie długo tu nie zabawił. Pewnie wyjechał w ciągu kilku minut. Na pewno w ciągu pół godziny. Zauważył, że w ich stronę biegnie dwóch ratowników i jeden umundurowany policjant. Odsunął Bransona, robiąc im miejsce, a następnie powiedział do sierżanta: − Jedziemy. − Dokąd? − Powiem ci w samochodzie.

94 Tooth skrupulatnie przestrzegał ograniczenia prędkości do trzydziestu mil na godzinę, jadąc toyotą na zachód główną drogą biegnącą wzdłuż zatoki Shoreham. Wpatrywał się w płaską toń portowego basenu, gdzie Ewan Preece odbył ostatnią przejażdżkę i prawie nie zauważył czerwonego znaku robót drogowych, które się przed nim zapaliło. Mocno przyhamował. Usłyszał uderzenie dolatujące z bagażnika i pisk zablokowanych opon. Przez krótką nerwową chwilę sądził, że uderzy go jadący z tyłu samochód. Drgnął niespokojnie, słysząc nagłe wycie policyjnej syreny. Chwilę później w stronę miasta przemknął radiowóz, migając niebieskimi światłami. Obserwował go uważnie w lusterkach, ale

ten jechał dalej, jakby go nie zauważył albo nie był nim zainteresowany. Odetchnął z ulgą i ruszył dalej, mijając po lewej parę budynków przemysłowych, dopóki nie ujrzał charakterystycznego znaku – kilkupiętrowego niebieskiego budynku kapitanatu portu Shoreham. Skręcił w prawo, w wąską uliczkę po drugiej stronie, mijając salon z nowoczesnym wyposażeniem kuchni w domu na rogu. Jechał w kierunku wiaduktu kolejowego ulicą, która z każdym metrem stawała się coraz bardziej zabiedzona. Tuż przed mostem skręcił w stronę budynków przemysłowych i tanich bloków z mieszkaniami pod wynajem. Dobrze zapamiętał okolicę. Wszystko wskazywało na to, że nic się tu nie zmieniło. Minął dużą, ponurą drukarnię z lewej i samochody zaparkowane przy drodze oraz pozostawione chaotycznie w sąsiedztwie budynków. Wiedział, że w takiej okolicy nikt go nie zauważy, a jeśli nawet, nie zwróci na niego uwagi. Wykonał kolejny skręt w prawo, w miejsce, które odkrył sześć lat temu. Przejechał obok nędznego dziesięciopiętrowego bloku, minął zaparkowane na zewnątrz samochody i furgonetki, by wjechać na szeroki, w połowie pusty parking z tyłu budynku. Plac był otoczony z dwóch stron rozpadającym się murem, z trzeciej drewnianym parkanem, a z czwartej tyłem budynku. Cofnął wóz tak, że niemal dotknął muru, a następnie wyłączył silnik i zjadł kanapkę, którą kupił wcześniej na stacji benzynowej, popijając sokiem żurawinowym. Kiedy skończył, wysiadł i zamknął samochód. Spojrzał w ponure okna, szukając ciekawskiej twarzy, ale ujrzał jedynie pranie suszące się na kilku balkonach. Stanął obok samochodu, udając, że sprawdza tylną oponę, i nasłuchując, czy jego pasażer jest cicho. Usłyszał łomot. Gniewnie otworzył bagażnik i ujrzał przerażone oczy chłopaka spoglądające na niego zza drucianych oprawek. Nie miało znaczenia, jak mocno go skrępował, bo nie było go

do czego przymocować. Może powinien był mu złamać kręgosłup i sparaliżować, ale to oznaczałoby konieczność wyjęcia gnojka z bagażnika, a tego nie chciał ryzykować. − Kopnij jeszcze raz, a będziesz trupem! − warknął. − Zrozumiałeś?! Chłopak skinął głową, sprawiając wrażenie jeszcze bardziej przerażonego. Tooth zatrzasnął klapę.

95 Na widok człowieka w czarnej baseballówce i ciemnych okularach Tyler poczuł przerażenie i gniew. Nadgarstki bolały go od więzów i miał skurcz prawej stopy. Uporczywie nasłuchiwał oddalających się kroków. Poczuł, że samochód się poruszył, gdy tamten wysiadł, ale nie zakołysał się ponownie, co oznaczało, że nie wrócił. Pewnie dokądś poszedł. Próbował odgadnąć, gdzie się znajduje i jaka jest pogoda. Kiedy klapa bagażnika się uniosła, zauważył promienie słońca i ścianę jakiegoś budynku, nędzny mur oraz parę okien – mógł być w dowolnej części miasta. Jednak świeże powietrze, które wpadło do środka, wydało się natychmiast znajome. Cierpki smak soli zmieszany z wonią dymu, spalin i innych zapachów przemysłowych. Pomyślał, że są niedaleko zatoki. Z pewnością zatoki Shoreham. Kilka razy pływali tu kajakami z klasą. Chociaż światło słoneczne nie było intensywne, nic nie wskazywało, że jest wieczór. Pewnie dzień był pochmurny albo zanosiło się na deszcz. Wkrótce go znajdą. Matka zorientuje się, gdzie jest na podstawie Friend Mappera. Może nawet do niego zadzwoni, choć on nie będzie mógł odebrać.

Gniewnie kopnął z całych sił w bok samochodu. Wierzgnął jeszcze raz i dwa. Kopał, dopóki się nie zmęczył, ale nie wyglądało, żeby ktoś go usłyszał. Chyba go znajdą?

96 Grace i Branson wbiegli na trzecie piętro posterunku przy John Street w Brighton, przemknęli korytarzem i wpadli do sali z monitorami, które pracowały całą dobę. Było to duże pomieszczenie z niebieską wykładziną dywanową i ciemnoniebieskimi krzesłami, z trzema oddzielnymi stacjami roboczymi, każda z paroma monitorami, na których widać było ruchome obrazy z różnych części Brighton i Hove oraz innych miejsc w Susseksie. Do tego klawiatury, terminale komputerowe i telefony. Z tego miejsca można było uzyskać obraz z każdej policyjnej kamery w hrabstwie. Przy dwóch stacjach siedzieli oficerowie dyżurni pochyleni nad ekranami, w słuchawkach na głowie. Jeden wyglądał na zajętego, jakby uczestniczył w policyjnej operacji, ale drugi odwrócił się, gdy weszli, i skinął głową na powitanie. Był trzydziestokilkuletnim mężczyzną o młodej twarzy i schludnie ostrzyżonych brązowych włosach, ubranym w lekką czarną marynarkę. Na plakietce z nazwiskiem widniał napis „Jon Pumfrey”. Chwilę później dołączył do nich nadinspektor Graham Barrington, Złoty. Czterdziestokilkuletni Barrington był wysokim, szczupłym mężczyzną o jasnych włosach, promieniującym aurą sportowca regularnie biegającego w maratonie. Miał na sobie białą koszulę mundurową z krótkim rękawem, czarne spodnie i buty. W ręku trzymał radiotelefon, a do paska miał przypięty futerał z telefonem.

− Czy mamy jakieś kamery niedaleko parkingu na Regency Square, Jon? − zapytał nadinspektor. − Jedną, policyjną, na wprost wyjazdu, szefie − odparł Pumfrey − ale to beznadziejna sprawa. Ciągle są zakłócenia. Wpisał coś na klawiaturze i chwilę później ujrzeli fale przesuwające się na ekranie. − Od dawna tak się dzieje? − spytał podejrzliwie Roy Grace. − Przynajmniej od roku. Stale ich proszę, żeby coś z tym zrobili. − Wzruszył ramionami. − Są też kamery na wschód i na zachód od parkingu. Którą pan chce? − Przed chwilą przeprowadziliśmy krótki rekonesans − odparł Grace. − Po wyjeździe z parkingu na Regency Square trzeba skręcić w lewo, w King's Road… chyba że chce się pojechać objazdem w kierunku Western Road, co jest trochę skomplikowane. Ta część drogi była przeznaczona wyłącznie dla autobusów i taksówek. Grace nie sądził, żeby porywacz narażał się na ryzyko policyjnej kontroli. − Mam pewne dane − powiedział. − Chcielibyśmy obejrzeć zdjęcia wszystkich samochodów poruszających się w pobliżu parkingu, na wschód lub na zachód od King's Road, dziś między jedenastą piętnaście i jedenastą czterdzieści pięć. Szukamy ciemnej toyoty yaris, sedana. Pojazdem kieruje mężczyzna. Podróżuje sam albo w towarzystwie dwunastoletniego chłopca. − W porządku, panowie − powiedział Graham Barrington. − Zostawię was samych. Jeśli będziecie czegoś potrzebowali, dajcie znać. Grace podziękował. Dwaj detektywi stanęli za Pumfreyem, intensywnie wpatrując się w ekran. − Yaris to popularny wóz, sir − zauważył Pumfrey. − Pod drogach jeżdżą ich tysiące. Kilka na pewno zobaczymy.

− Oznaczymy markerami pierwszych pięć − odpowiedział Grace. − Jeśli skręcił w lewo, mógł pojechać na wschód, by po chwili zawrócić i ruszyć na zachód. Sprawdźmy najpierw wschodnią stronę… Nie skończył mówić, bo na ekranie pojawiła się ciemna toyota yaris zmierzająca na wschód, dołem West Street. Kamera znajdowała się po południowej stronie drogi. − Zatrzymaj! − krzyknął Branson. − Możesz zrobić zbliżenie?! Jon Pumfrey wcisnął klawisz, wykonując najazd kamerą, która szybko zamarła na drzwiach i oknie po stronie kierowcy. Obraz był ziarnisty, ale na tyle wyraźny, że dostrzegli dwie starsze panie. − Dalej − powiedział Grace. Obserwowali szybko poruszające się obrazy ze smugami samochodów. Nagle Grace zawołał: − Zatrzymaj! Cofnij! Wpatrywali się w przewijany do tyłu obraz. − W porządku! Ten! − Ujrzeli ciemnoszarą yaris, w której podróżowała jedna osoba. Mężczyzna. Zegar wskazywał jedenastą trzydzieści osiem. − Proszę zrobić zbliżenie. Choć obraz był ziarnisty, tym razem dostrzegli męską postać z głęboko nasuniętą na czoło baseballówką i ciemnymi okularami. − Dzień jest pochmurny, czemu nosi okulary przeciwsłoneczne? − zdziwił się Pumfrey. Grace odwrócił się do Bransona. − Taki opis podała nauczycielka. Taksówkarz miał na głowie baseballówkę, podobnie jak mężczyzna, który wypożyczył samochód w Avisie! − Nagle poczuł przypływ adrenaliny. Odwrócił się do Pumfreya i zapytał: − To najlepszy obraz, jaki da się uzyskać? − Mogę go wysłać do obróbki, ale to zajmie trochę czasu.

− W porządku! Przewiń dalej! Widać numery! Pumfrey zaczął przesuwać film klatka po klatce. − Golf, victor, zero, osiem, whisky, delta, iks − odczytał głośno Branson, a Grace zanotował. − Świetnie. Możesz wprowadzić ten numer do systemu ANPR? − zapytał Pumfreya. − Oczywiście, sir. W dalszym ciągu wpatrywali się w ekran. Chwilę później podekscytowany Grace ujrzał go ponownie, tym razem jadącego na zachód. − Wykonał objazd przy Palace Pier! Zawrócił! − krzyknął. − Gdzie jest następna kamera?! − Oprócz tego próchna naprzeciw parkingu przy Regency Square? Milę na zachód, przy Brunswick Lawns. − Sprawdźmy ją − powiedział Grace. Pięć minut później, co wskazywało, że wóz dokładnie przestrzegał ograniczenia prędkości i stawał na czerwonym świetle, yaris pojawiła się ponownie, nadal zmierzając na zachód. − Gdzie jest następna? − zapytał Grace. − To ostatnia z miejskich kamer, sir − odpowiedział Pumfrey. − Dobrze. Sprawdźmy, czy zarejestrowała go któraś z kamer ANPR po jedenastej piętnaście. Gdzie jest następna położona na zachód od tego punktu? Pumfrey odwrócił się do innego komputera i wprowadził dane. Grace zauważył częściowo zjedzony lunch leżący na drewnianym stoliku. Pusty plastikowy pojemnik, zwiniętą skórkę od pomarańczy i nieruszony jogurt. Zdrowo się odżywia, pomyślał, choć nie wiadomo, z czym była kanapka. − Mam. Jedenasta czterdzieści pięć. To obraz z kamery ANPR na końcu Boundary Road, przy skrzyżowaniu z Kingsway. Nagle na ekranie ukazało się zdjęcie ciemnoszarej toyoty yaris.

Tablicę rejestracyjną była wyraźnie widać, ale kierowcy już nie. − Czy można uzyskać lepszy obraz twarzy? − zapytał Branson. − Wszystko zależy od kąta, pod jakim światło pada na szybę − odpowiedział Pumfrey. − Te kamery są przeznaczone do odczytu tablic rejestracyjnych, a nie filmowania twarzy. Jeśli pan chce, mogę przesłać obraz do dalszej obróbki. − Wyślij obydwa − polecił Grace. − Tylko jedna kamera ANPR się uaktywniła? − Dzisiaj, tak. Grace dokonał w pamięci kilku obliczeń. Jeśli kierowca jechał przepisowo, nie chcąc ryzykować zatrzymania, bo w samochodzie było porwane dziecko… po wyjeździe z parkingu na King's Road mógł skręcić jedynie w lewo… Oznaczało to, że musiał jechać do końca King's Road, okrążyć rondo przy Palace Pier, a później zawrócić. Uwzględniając odległość i postoje na światłach, mniej więcej w tym czasie zjawiłby się przed kamerą na King's Road. Poczuł, jak narasta w nim entuzjazm. Wóz znajdował się w rejonie zatoki Shoreham, niedaleko Southwick. Był pewien, że sadysta dobrze zna ten teren. Przestępcy zwykle popełniali zbrodnie w miejscach, które znali, bo stanowiły ich strefę bezpieczeństwa. Zanotował w pamięci nowy wątek śledztwa. Duncan powinien przejrzeć wszystkie brutalne przestępstwa popełnione w tym rejonie. Jednak wcześniej, mając ciągle przed oczami zatrzymany na monitorze obraz toyoty yaris i niewyraźny zarys postaci kierowcy, zadzwonił, by w policyjnej bazie danych sprawdzili wspomniany wóz. Odpowiedź nadeszła niemal natychmiast. Właścicielem był mężczyzna, Barry Simons, zamieszkały w Worthing, w West Sussex, około piętnastu mil nad zachód od Brighton. Podniecenie Grace'a nieco osłabło. Obraz z kamery pasował do samochodu zmierzającego w kierunku miejsca, gdzie mieszkał jego właściciel. Liczył jednak na

to, że yaris zatrzymała się gdzieś w Shoreham albo Southwick. Już miał zadzwonić do Złotego, żeby poprosić go o helikopter i zablokowanie całego rejonu, gdy odezwał się jego telefon. Na linii był Duncan Crocker. − Roy, znaleźliśmy wóz, toyotę yaris z tablicami zamienionymi na stacji benzynowej Newport Pagnell Services… z numerami tej kobiety… dwudziestosiedmiolatki, którą zatrzymano na autostradzie M11 w okolicy Brentwood. Został przed chwilą przechwycony przez kamerę ANPR. Jechał autostradą A23 na północ od Brighton.

97 Tyler kopnął ponownie. Usłyszał puste metaliczne bum-bumbum, pobrzmiewające echem w bagażniku. A jeśli tamten nie wróci? Czytał historię o kimś, kto został zamknięty w bagażniku samochodu i omal się nie udusił. Jak długo zdoła wytrzymać? Jak długo już tu był? Czy w środku była jakaś ostra krawędź, o którą mógłby się otrzeć? Próbował się przekręcić, zbadać przestrzeń wokół, ale było ciasno i nie wymacał nic ostrego. Jego zegarek miał fluorescencyjną tarczę, ale nie mógł jej zobaczyć. Stracił rachubę czasu. Nie wiedział, jak dawno temu tamten wyszedł. Czy był dzień, czy już zapadła noc? Jeśli facet nie wróci, po jakim czasie ktoś zainteresuje się samochodem? Nagle przestraszył się o Friend Mappera. Czy mama pamiętała, żeby się zalogować? Stale mu o tym przypominała, ale sama często zapominała to zrobić. Nie lubiła nowoczesnych gadżetów. Może powinien nadal kopać? Może usłyszałby go ktoś przechodzący obok? Z drugiej strony był przerażony. Gdyby tamten wrócił i usłyszał walenie, mógłby się wściec. Postanowił zaczekać jeszcze chwilę, gdy usłyszał zbliżające się kroki. Szybki, ostry chrzęst. Poczuł, że samochód się lekko

przechylił. Ktoś wsiadł do środka.

98 Grace siedział w policyjnym centrum operacyjnym, wpatrując się w zdjęcie ciemnoszarej toyoty yaris na znajomym odcinku autostrady A23, na północ od Brighton. Ku jego rozczarowaniu przednia szyba wydawała się bardziej matowa niż samochodu z rejonu zatoki Shoreham na poprzedniej fotografii. Nie było widać niczego w środku, żadnego cienia ani zarysu postaci, żadnej wskazówki, ilu ludzi mogło podróżować samochodem. Branson natychmiast poinformował Złotego, który z napięciem przysłuchiwał się meldunkom. Grace polecił, żeby Jon Pumfrey oznaczył pojazd ogólnokrajowym markerem wysokiego znaczenia. Nie chciał ryzykować. Później przysiadł na chwilę, zaciskając pięści. Może w końcu go znaleźli? − Jakie kamery mamy na A23? − spytał funkcjonariusza. − Stacjonarne są jedynie na autostradzie. Jeśli pojedzie na północ, następna będzie w Gatwick. Grace czuł podniecenie zmieszane z frustracją. Chciał być na miejscu, kiedy zatrzymają samochód. Pumfrey wyświetlił mapę drogową na jednym z monitorów, pokazując pozycje dwóch innych kamer ANPR. Podejrzany miał mnóstwo okazji do zjazdu z autostrady, ale przy odrobinie szczęścia helikopter natychmiast by go namierzył. Odwrócił się od monitorów i spojrzał na sfotografowany wóz, który poruszał się na wschód, wzdłuż wybrzeża. Sądzą po rejestracji, był własnością Barry'ego Simonsa. Na wszelki wypadek zadzwonił do centrum kryzysowego. Odebrał Nick Nicholl. Grace polecił mu odnaleźć Barry'ego Simonsa i zapytać, czy dziś rano jechał swoim wozem wzdłuż wybrzeża w Brighton. Z aktualnej pozycji podejrzanego na A23 wynikało, że pojawi

się na następnej kamerze ANPR w Gatwick za jakieś dwadzieścia pięć minut. Dzięki radiotelefonowi Grace mógł śledzić rozwój wydarzeń. Sytuacja zaczynała się rozwijać w naprawdę dynamicznym tempie. Policyjny helikopter wyposażony w ANPR miał się znaleźć nad autostradą M23 w ciągu dziewięćdziesięciu sekund. Jeden nieoznakowany radiowóz już był na miejscu, a dwa inne znajdowały się w odległości zaledwie kilku minut jazdy. Podczas akcji odbijania porwanych policja starała się używać nieoznakowanych samochodów. Dzięki temu sprawca nie panikował na widok policyjnych radiowozów i nie uciekał z maksymalną prędkością, co mogło być groźne dla porwanych. Jeśli udało się umieścić nieoznakowane samochody przed i za podejrzanym pojazdem, minimum trzy, a najlepiej cztery, mogli go zablokować, zanim się połapie, co jest grane. − Muszę wrócić do Sussex House − powiedział Glenn. − Ja również. − Mogę przesłać obraz do waszego centrum operacyjnego − powiedział Pumfrey. Grace podziękował i obaj detektywi opuścili salę. Kiedy szli na tyły budynku, odezwał się telefon Grace'a. Dzwoniła Sue Carpenter z parkingu na Regency Square. − Sir, nie wiem, czy to ma jakieś znaczenie… − zaczęła. − O ile dobrze zrozumiałam, parking przy Regency Square został odnaleziony dzięki aplikacji w iPhonie zaginionego chłopca. − Tak − odrzekł Grace z nadzieją w głosie. − Friend Mappera. Mamy nadzieję, że urządzenie jest włączone. Że nas do niego doprowadzi, jeśli wcześniej nie zdołamy go odnaleźć. − Obawiam się, że jeden z zespołów poszukiwawczych znalazł rozbity iPhone w śmietniku na parkingu, niedaleko porzuconej taksówki.

99

Kiedy Grace wsiadł do samochodu, polecił Sue Carpenter sprawdzenie, czy na aparacie nie ma odcisków palców lub butów, a następnie jak najszybciej przekazała go zespołowi do ścigania przestępstw z użyciem nowoczesnej technologii. Powiedział, że chce, aby go obejrzeli, gdy tylko zdejmą odciski palców. Najlepiej w ciągu następnych trzydziestu minut. W obecnej sytuacji analiza zawartości telefonu była dla niego ważniejsza od pobrania dowodów kryminalistycznych. Później, gdy wyjechali z placu przed komendą i skręcili w lewo, w dół stromego wzgórza, powiedział do Bransona, który słuchał przez radio komunikatów z pierwszego centrum kryzysowego: − Nadal nie rozumiem, dlaczego to zrobił. Może porwał chłopaka, bo matka była niedostępna? − Bo nieoczekiwanie wyjechała do Nowego Jorku? Wyjechała, więc musiał się zadowolić chłopakiem? To chciałeś powiedzieć? − Tak − odrzekł Grace. − A może cały czas planował jego porwanie? − Dlaczego? − Mam wrażenie, że facet wszystko planuje. Nie jest człowiekiem, który działa w sposób przypadkowy. Uważam, że wyjeżdżając do Stanów, Carly Chase ułatwiła mu jedynie zadanie. Branson skinął głową i spojrzał na zegarek. − Wyląduje za sześć godzin. − Może zdołamy ją przywitać dobrymi wiadomościami. − Obiecałem, że gdy tylko się czegoś dowiemy, przekażę jej wiadomość do kokpitu. − Przy odrobinie szczęścia zrobisz to za minutę. Grace posłał Bransonowi smętny uśmiech i spojrzał na zegarek

w samochodzie. Była trzynasta trzydzieści. Wiedział, że powinien coś zjeść, ale pewnie nie będzie miał apetytu, więc nie chciał tracić cennego czasu na postój w barze. Sięgnął do kieszeni kurtki i wyciągnął marsa w pogniecionym opakowaniu, który tkwił tam od paru dni. − Jadłeś lunch? Jesteś głody? − spytał Bransona. − Chcesz kawałek? − Człowieku, wiesz, jak dodać kumplowi otuchy! − odparł Branson, odwijając papierek. − Wystawny darmowy posiłek w towarzystwie Roya Grace'a. Połowa starego batonika Mars. Nosisz go w kieszeni od czasów szkoły? − Odchrzań się! Branson przełamał baton i podał większy kawałek Grace'owi, który wsunął go do ust. − Widziałeś ten film… W tym momencie zadzwonił telefon Grace'a. Ponieważ nie jechał szybko, wyjął słuchawkę z uchwytu i odebrał. Obaj usłyszeli głos nadinspektora Trevora Barnesa, niedawno mianowanego Srebrnym. Ten doświadczony, metodyczny starszy oficer śledczy podobnie jak Roy Grace prowadził wiele dochodzeń w sprawie ciężkich przestępstw. − Roy − powiedział − przed chwilą zatrzymaliśmy toyotę yaris na M23, cztery mile za krzyżówką w Crawley. Grace uderzył kierownicę z radości, z ustami pełnymi ciągnącej się czekolady i toffi. − Wspaniale! − zawołał Branson. − To ty, Glenn? − spytał Barnes. − Tak, jesteśmy w samochodzie. − Opowiadaj. − No cóż − odparł Barnes tonem pozbawionym entuzjazmu, chociaż zawsze mówił wyważonym, śmiertelnie poważnym głosem

− obawiam się, że to nie on. − Możesz go opisać, Trevor? − spytał Grace, bo słowa Srebrnego sprawiły, że poczuł się nieswojo. Stanął na światłach. − Cóż, nie sądzę, żeby wasz płatny zabójca miał osiemdziesiąt cztery lata. − Co to znaczy? − zdziwił się Grace, czując, że ogarniają go złe przeczucia. − Toyota yaris, numer rejestracyjny: igrek, delta, pięć, osiem, Victor, Juliet, tysiąc. Grace wyciągnął notatnik i otworzył na właściwej stronie. − Tak. Te tablice skradziono z samochodu na parkingu stacji benzynowej Newport Pagnell. Sądzimy, że są używane przez porywacza. − Kierowca tego wozu ma osiemdziesiąt cztery lata, a obok siedzi jego osiemdziesięciotrzyletnia żona. To ich samochód, ale tablice rejestracyjne już nie. − To nie ich rejestracja? − powtórzył jak echo Grace. Zapaliło się zielone światło, więc ruszyli. − Tablica rejestracyjna należy do innego samochodu, Roy. Kierowca może i jest stary, ale powiedzieli mi, że ma jeszcze wszystkie klepki. Znał numer na pamięć. Wygląda, że ktoś podmienił im tablice. − Skąd jechał? − zapytał Grace, choć czuł, że już zna odpowiedź. − Byli w Brighton. Najwyraźniej lubią morskie powietrze i spacery z psem między pomostami. To ich regularna trasa. Zjedli rybę z frytkami w jakimś barze nad morzem. − Jasne. Pozwól, że zgadnę, gdzie zostawili wóz. Na parkingu przy Regency Square?

− Bardzo dobrze, Roy. Myślałeś o tym, żeby wziąć udział w teleturnieju „Mastermind”? − Kiedyś, gdy mój mózg jeszcze działał. Podajcie numery tablic, które im skradziono. Branson zapisał. Grace jechał chwilę w milczeniu, myśląc o zabójcy z coraz większym niechętnym podziwem. Kimkolwiek jesteś, sprytny z ciebie drań. Co więcej, masz poczucie humoru. Może nie wiesz, ale u mnie jest z tym kiepsko. Jego telefon zadzwonił ponownie. Tym razem odezwał się Nick Nicholl z MIR-1. Jego głos był pełen zdumienia. − Sprawdziłem właściciela samochodu, tego Barry'ego Simonsa, o którego prosiłeś. − Dzięki, Nick. Co masz? − Przed chwilą z nim gadałem. Wysłałem kogoś do jego domu. Wypytali sąsiadów, którzy wiedzieli, gdzie pracuje. W firmie dali mi numer jego komórki. − Dobra robota. Posterunkowy się zawahał. − Chciałeś, żebym sprawdził, czy dziś rano jechał swoim wozem na wschód, a później na zachód King's Road, przez skrzyżowanie z Kingsway i Boundary Road? Numer rejestracyjny: golf, Victor, zero, osiem, whisky, delta, iks? − Tak. − Był nieco zdziwiony, szefie. Właśnie leży z żoną na plaży w Limassol na Cyprze. Bawią tam prawie od dwóch tygodni. − Czy ktoś mógł używać ich samochodu, gdy wyjechali? − Nie − odparł Nick Nicholl. − Zostawili go na parkingu długoterminowym lotniska Gatwick.

Grace zjechał na pobocze i gwałtownie zahamował. − Nick, oznacz ten wóz priorytetowym markerem. Połącz się z rejonową jednostką wywiadu. Chcę znać wszystkie miejsca, w których kamery ANPR zarejestrowały wóz Barry'ego Simonsa, od kiedy zostawił go na parkingu w Gatwick. − Powtórzę jeszcze raz, szefie. Golf, Victor, zero, osiem, whisky, delta, iks? − Tak. Grace włączył światła i syrenę, a następnie odwrócił do Glenna Bransona. − Pojedziemy na przejażdżkę do Shoreham. − Chcesz, żebym poprowadził? − spytał Branson. Grace potrząsnął głową. − Dziękuję za propozycję, ale sądzę, że żywy zdołam lepiej pomóc Tylerowi Chase'owi.

100 Tooth siedział w samochodzie stojącym na parkingu za budynkiem mieszkalnym. Wkoło widział te same wozy co poprzednio, gdy godzinę temu wychodził, żeby przeprowadzić renesans. Było nadal wczesne popołudnie, więc może parking się zapełni, kiedy ludzie wrócą z roboty, ale sześć lat temu tak się nie stało. Okna wyglądały tak, jakby od tamtego czasu ich nie myto. Może mieszkali tu starzy ludzie? Może wszyscy umarli? Spojrzał na tekst, który pojawił się na ekranie, skłaniając go do wcześniejszego powrotu do samochodu. Właściwie było to jedno słowo. „Zadzwoń”. Jak zawsze wyjął kartę SIM i umieścił nad płomieniem zapalniczki, czekając, aż się roztopi. Wyrzuci ją później. Później wyjął z torby jeden z telefonów, których jeszcze nie używał, i wprowadził numer.

Ricky Giordino odpowiedział po pierwszym dzwonku. − Czego? − Napisałeś, żebym zadzwonił. − Czemu zajęło ci to tyle czasu, Tooth? Tooth nie odpowiedział. − Jesteś tam? Halo? Panie Tooth? − Tak. − Posłuchaj uważnie. Przeżyliśmy kolejną rodzinną tragedię. Spowodowała ją ta babka, Chase. Moja siostra nie żyje. Chcę, żeby Chase naprawdę zabolało. Żeby nigdy tego nie zapomniała. Słuchasz mnie? − Staram się, jak mogę − odrzekł Tooth. − Posłuchaj, nie zapłaciłem miliona dolców za to, żebyś się starał. Rozumiesz? Zapłaciłem, żebyś zrobił coś więcej. Coś specjalnego, kumasz? Coś twórczego. Zaskocz mnie. Wstrząśnij. Pokaż, że masz jaja! − Jaja − powtórzył Tooth. − Tak, dobrze usłyszałeś. Jaja. Przywieziesz mi te nagrania wideo, nie? Kiedy skończysz? − Jutro − odrzekł Tooth. Przerwał połączenie i ponownie roztopił kartę SIM, a następnie zapalił papierosa. Nie lubił tego człowieka. Nie lubił chamstwa.

101 Roy Grace wyłączył syrenę i światła, gdy minęli lagunę Hove i dwa płytkie sztuczne jeziorka obok placu zabaw dla dzieci. Wzdłuż biegnącej za nimi promenady ciągnął się długi rząd kabin plażowych zwróconych w stronę morza. Jeziorka kończyły się w okolicy basenu portowego Aldrington, na wschodnim krańcu zatoki Shoreham. Od tego miejsca do

Shoreham, które zaczynało się parę mil dalej, znajdowały się głównie obiekty przemysłowe i doki. Gdy dojeżdżali do skrzyżowania z Boundary Road, Grace zwolnił i pokazał przez szybę. − To antena ANPR, która dziś rano zarejestrowała wóz Barry'ego Simonsa. Radio zatrzeszczało i po chwili zgłosił się Nick Nicholl: − Szefie, mam informacje, o które prosiłeś, na temat toyoty yaris o numerach: golf, Victor, zero, osiem, whisky, delta, iks. To jakaś dziwna sprawa, więc cofnąłem się o dwa tygodnie. Mam wszystkie zdjęcia z ostatniego miesiąca. Przez pierwsze dwa tygodnie odczyty wykonane w dni powszednie odpowiadają regularnym porannym dojazdom z Worthing do centrum Brighton i wieczornym powrotom. Później, w niedzielę rano, prawie dwa tygodnie temu, wóz pojechał z Worthing do Gatwick. − Tak powiedział Simons − wtrącił Branson. − Pojechali z żoną na lotnisko Gatwick i zostawili wóz na parkingu długoterminowym przed wylotem na Cypr. − Właśnie − przyznał Nicholl. − Potem zdarzyło się coś, co nie ma sensu. Dziś rano kamera w dolnej części West Street, nad morzem, zarejestrowała go ponownie. Samochód jechał na wschód. Nic nie wskazuje, by dotarł z lotniska Gatwick na Kingsway. Jeśli jechał z lotniska do Brighton i był oznaczony markerem, powinien zostać zarejestrowany przez kamerę na A23 w Gatwick, a następnie przez kolejną, kiedy zbliżał się do Brighton. Zarejestrowałyby go również inne kamery w mieście. − Chyba że rozpoczął podróż z parkingu na Regency Square − powiedział w zamyśleniu Grace. − Wówczas wyjechałby z parkingu na King's Road, skręcił lewo, a następnie pojechał wzdłuż wybrzeża, co tłumaczyłoby, czemu dwukrotnie minął kamerę w dolnym odcinku West Street. Najpierw jechał na wschód, a kilka minut później, na zachód. Później, kolejną milę na zachód,

zarejestrowała go kamera na Brunswick Lawns, a następnie ta. − Nie zrozumiał mnie pan. − Nicholl westchnął. − To nie wyjaśnia, jak wóz dotarł z lotniska Gatwick na parking. − Nie dotarł − odrzekł Grace. − Podejrzany dowiódł, że potrafi zręcznie manipulować tablicami rejestracyjnymi. Sądzimy, że wypożyczył toyotę w biurze Avis na lotnisku Gatwick. Założę się, że państwo Simonsowie po powrocie z wakacji na Cyprze odkryją, że ktoś podmienił im tablice. Dobra robota. Co z kolejnymi zdjęciami, począwszy od Boundary Road? − Nie ma żadnych. Grace pomyślał, że zabójca mógł zaparkować samochód albo ponownie zmienił numery. Zakończył rozmowę i skontaktował się z Grahamem Barringtonem, żeby przekazać najświeższe informacje. − Nos mi podpowiada, że jest w rejonie zatoki Shoreham − powiedział Grace. − Ale nie możemy opierać się na instynkcie. Myślę, że trzeba zatrzymać i przeszukać każdą ciemną toyotę yaris w odległości trzech godzin jazdy od Brighton. − Już to robimy. − Trzeba rzucić wszystkie siły w rejon zatoki Shoreham i jej bezpośrednią okolicę. − To duży teren, Roy. − Wiem. Trzeba również sprawdzić każdy statek wypływający z portu i samolot startujący z lotniska w Shoreham. Należy także zwrócić uwagę na odpływ. Zatoka ma płytkie wejście, więc przez pewien czas wiele statków nie może wpłynąć do zatoki ani z niej wypłynąć z powodu niskiego stanu wody. − Mam te dane. Gdzie jesteś? − Przy końcu Boundary Road, z sierżantem Bransonem. W miejscu gdzie ostatnio widziano podejrzanego. Myślę, że

powinniśmy przeszukać teren w promieniu pół mili na zachód od kamery. − W stronę zatoki i w głąb lądu? − Tak. Trzeba sprawdzić dom po domu, wszystkie zewnętrzne zabudowania, garaże i szopy, budynki przemysłowe, statki i łodzie. Będziemy poza zasięgiem sieci kamer rejonu Brighton i Hove, więc trzeba się skupić na budynkach przemysłowych wyposażonych we własne kamery. Samochód nie mógł się rozpłynąć w powietrzu. Ktoś musiał go widzieć. Musiała go zarejestrować jakaś kamera. − Powtórzę dla pewności, Roy. Ostatni raz widziano samochód w dolnym odcinku Boundary Road, na skrzyżowaniu z Kingsway? Jechał na zachód? − Tak, Graham. − To wystarczy. Grace wiedział, że Złoty, który szczęśliwym trafem należał do oficerów darzonych przez niego największym szacunkiem w całej policji, zajrzy pod każdy kamień. Powinien pozwolić Barringtonowi tym się zająć i wrócić do komendy w Sussex House, najpierw do MIR-1, pierwszego centrum zarządzania kryzysowego, żeby udzielić wsparcia swoim ludziom, a później przygotować się do wieczornej odprawy. Ponieważ komendant policji Tom Martinson i jego zastępca Peter Rigg mieli wziąć w niej udział, lepiej, żeby zrobił wszystko jak należy. Z drugiej strony nie chciał zrezygnować z udziału w pościgu. Grace był pewien, że zabójca jest w rejonie Shoreham. Gdyby ktoś go spytał dlaczego, mógłby jedynie wzruszyć ramionami i udzielić banalnej odpowiedzi w rodzaju „instynkt gliniarza”. Ale Glenn Branson go rozumiał. Właśnie dlatego jego kumpel pewnego dnia osiągnie szczyt w tym zawodzie, o ile przeżyje

rozpad małżeństwa. Zadzwonił do centrum kryzysowego. Słuchawkę podniósł Nick Nicholl. − Posłuchaj, Nick. Chcę, żeby na dwie minuty wszyscy przestali robić to, czym są akurat zajęci, i pomyśleli o tym, co ci powiem. Gdybyś porwał dziecko, gdzie w rejonie Shoreham byłoby dobre miejsce, żeby je ukryć? Miejsce, do którego nikt nie zajrzy, o którym nikt nie wie. Całe miasto jest pełne sekretnych korytarzy z czasów, gdy kwitła kontrabanda. Zorganizuj błyskawiczną burzę mózgów z całym zespołem, dobrze? − Tak jest, szefie. Już się robi. − Mamy do czynienia ze sprytnym i przebiegłym przeciwnikiem. Mądrze wybierze miejsce. − Już się do tego biorę. Grace podziękował Nichollowi i ruszył dalej, przy najbliższej okazji skręcił w prawo. Jechał wolno siatką uliczek, przez okolicę pełną szeregowców i budynków przemysłowych. Wiedział, że szuka igły w stogu siana. Wiedział, ale powtarzał jak mantrę słowa zasłyszane od ojca, który był policjantem jak on. Nikt nie popełnił większego błędu od człowieka, który nie uczynił niczego, bo mógł niewiele zrobić. 102 Tyler poczuł, że samochód się nagle zakołysał. Usłyszał odgłos przypominający zamykanie drzwi i zgrzyt kroków na żwirze. Odczekał, aż staną się niesłyszalne, a następnie zaczął się ponownie miotać, wierzgając z całej siły, uderzając nogami, prawym ramieniem i głową, aż zalał się potem. Walił, dopóki nie opadł z sił. Później zastygł nieruchomo, gorączkowo myśląc. Czemu go jeszcze nie znaleźli?

Mamo! Mapper! Pamiętasz o Mapperze?! Gdzie był jego telefon? Musiał gdzieś tu być. Gdyby w jakiś sposób zdołał zdjąć to, czym zaklejono mu usta, mógłby zacząć krzyczeć. Przekręcił się na brzuch i poruszył głową, ale poczuł jedynie nitki dywanu. Gdzieś musiała być jakaś ostra krawędź. Przesunął się do przodu, unosząc głowę. Poczuł nową miękką wykładzinę. Jakby pocierał skórą o szczotkę. Co zrobiliby jego bohaterowie? Harry Potter? Alex Rider? Albo Amy i Dan Cahill z książki The 39 Clues? Wszyscy wydostawali się z tarapatów. Wiedzieli jak. Co przeoczył? Nagle usłyszał chrzęst opon na żwirze. Samochód! Zaczął kopać z całej siły, jak oszalały! Tutaj! Jestem tutaj! Tutaj! Doleciał go trzask zamykanych drzwi i odgłos kroków. Kroków słabnących w oddali.

103 Podczas lotu Carly nie usłyszała ani słowa od policji w Susseksie. Za każdym razem, gdy ktoś z obsługi pokładowej szedł korytarzem w jej stronę, miała nadzieję, że przyniesie jej wiadomość. Dochodziła dwudziesta czterdzieści pięć czasu londyńskiego. Tyler zaginął niemal dziesięć godzin temu. Z każdą minutą czuła się coraz bardziej chora. Nie tknęła jedzenia, wypiła jedynie odrobinę wody podczas lotu z piekła, ściśnięta na skrawku fotela, na który nie przelał się siedzący obok tłusty jegomość, cuchnący potem i bez przerwy żłopiący wódkę z colą. Raz po raz wracała do swojej decyzji wyjazdu do Nowego Jorku. Gdyby nie poleciała do Stanów, osobiście odebrałaby Tylera ze szkoły i chłopak byłby bezpieczny. Siedziałby w swoim pokoju przy komputerze, sam albo z

przyjacielem, zajmował się swoją kolekcją skamieniałości albo ćwiczył na kornecie. Fernanda Revere, która mogła to wszystko powstrzymać, nie żyła. Lou Revere ją przeraził. Było w nim coś dzikiego i demonicznego. Może zdołałaby coś wskórać z Fernandą Revere, jak kobieta z kobietą, gdyby ta była trzeźwa. Ale nie z jej mężem. Nie ma mowy. Szczególnie teraz. Samolot się zatrzymał. Usłyszała gong, a następnie dźwięk rozpinanych pasów i otwieranych szafek nad głową. Ludzie wstali, a ona się do nich przyłączyła, rada, że może się uwolnić od cuchnącego tłustego faceta. Wyjęła z szafki torbę i płaszcz, a następnie zadzwoniła do matki, aby powiedzieć, że wylądowała. Miała nadzieję, że usłyszy od niej jakieś nowiny. Nic z tego. Kilka minut później skinęła głową dwóm stewardesom stojącym w wyjściu, a następnie wyszła z samolotu za pasażerami, którzy ruszyli przed nią do rękawa. Natychmiast spostrzegła wysoką postać Glenna Bransona w towarzystwie nieznajomego młodszego funkcjonariusza w mundurze i sierżant Belli Moy. − Ma pan jakieś wiadomości? Branson odebrał jej torbę i odprowadził ją na bok z dala od fali wychodzących pasażerów. Spojrzała na niego, a później na sierżant Moy i nieznajomego policja w mundurze, rozpaczliwie szukając w ich oczach pozytywnego sygnału, ale nie dostrzegła niczego. − Jeszcze nie, Carly − powiedziała Bella Moy. − Widzę, że ty również się niczego nie dowiedziałaś. − Obdzwoniłam wszystkich przyjaciół Tylera… rodziców… zanim wsiadłam do samolotu. Nikt go nie widział… − Są pewni, że nie ma go w ich domu, ogrodzie albo garażu? − Wszystko starannie sprawdzili − odpowiedziała ze smutkiem. − Jak minął lot? − spytał Glenn Branson.

− Strasznie. − Mam dla ciebie jedną pozytywną wiadomość, Carly − podjął Branson. − Jesteśmy przekonani, że Tyler znajduje się nadal w rejonie Brighton i Hove. Może być w Shoreham, Southwick lub Portslade. Masz tam jakichś krewnych lub znajomych, do których mógłby pójść, gdyby udało mu się uciec? − Uciec? Temu, kto go porwał? − Tak. − Mam kilku przyjaciół w Shoreham Beach, ale nie sądzę, żeby Tyler wiedział, gdzie mieszkają − odpowiedziała. − Odwieziemy cię jak najszybciej do domu − wtrąciła Bella − i będziemy na bieżąco informować. − Wskazała umundurowanego policja. − To posterunkowy Jackson z policji miejskiej. Heathrow to jego jurysdykcja. Przeprowadzi cię szybko przez odprawę. Carly podziękowała. Piętnaście minut później siedziała z tyłu policyjnego samochodu jadącego tunelem pod lotniskiem. Glenn Branson prowadził, a Bella Moy zajęła miejsce obok niego. Moy odwróciła się i spojrzała na Carly. − Chcielibyśmy ci zadać kilka pytań o Tylera, Carly. Porozmawiamy w samochodzie czy wolisz poczekać, aż dojedziemy do domu? − Możemy rozmawiać − odpowiedziała. − Pytajcie o wszystko, co może wam pomóc. − Podałaś nam nazwiska i adresy jego przyjaciół. Sprawdzamy, z kim mógł się kontaktować spoza bezpośredniego kręgu znajomych za pośrednictwem komputera i iPhone'a. Koledzy z zespołu do ścigania przestępstw z użyciem nowoczesnej technologii już je badają… − Jego iPhone'a? − zdziwiła się Carly. − Macie jego telefon?

Sierżant Moy skamieniała. Spojrzała na Bransona, a później odwróciła się niezgrabnie do Carly. − Przykro mi… Nikt ci nie powiedział? − O czym? – Carly zaczęła jednocześnie drżeć i intensywnie się pocić. Pochyliła się do przodu. − O czym? − powtórzyła. − Co to znaczy? − Znaleźliśmy jego iPhone'a w podziemnym garażu… tym, który nam wskazałaś dzięki jego Friend Mapperowi. − Znaleźliście? Jak to znaleźliście? Bella Moy się zawahała, nie wiedząc, ile jej powiedzieć. Z drugiej strony matka miała prawo znać prawdę. − Znaleźliśmy na posadzce fragmenty rozbitego telefonu… a później odkryliśmy aparat w pojemniku na śmieci… na parkingu. − Nieeee. Błagam… nie… − Mógł go upuścić, Carly − powiedział Glenn Branson, starając się przedstawić sytuację z pozytywnej strony, dać jej choćby najmniejszy powód do optymizmu. − Mógł go upuścić, kiedy uciekał. Może uciekł i gdzieś się ukrywa. − Błagam, nie mówcie mi, że znaleźliście jego telefon. − Jęknęła rozpaczliwie, dygocząc ze strachu. − Tyler to bystry chłopak. Sądziłam, że ma włączonego Friend Mappera. Że dzięki temu go odnajdziemy. Liczyłam na to… Jej ciałem wstrząsnął niekontrolowany szloch.

104 O dwudziestej pierwszej trzydzieści zrobiło się ciemno, na dodatek zerwał się wiatr i zaczęło padać. Tooth wrócił do Shoreham toyotą camry, którą wypożyczył kawałek dalej, w biurze Sixt, przy Boundry Road w Brighton, posługując się nowym dokumentem tożsamości. Objechał

budynek mieszkalny i wjechał od tyłu na ciemny parking. Miejsce obok toyoty yaris było wolne. Wycofał wóz, a następnie wyłączył silnik i zgasił światła. Był w kiepskim nastroju. Niezależnie od tego, jak starannie zaplanowałeś operację, zdarzało się, że coś szło nie tak. Zawsze pojawiały się czynniki, których nie uwzględniłeś. W tym wypadku okazał się nim odpływ. Jakoś o tym nie pomyślał. Teraz w kupionym plecaku leżącym na fotelu obok miał mapę, którą wydrukował w kawiarence internetowej pół godziny temu. Kilka minut studiował ją uważnie, łamiąc sobie nad nią głowę. Chciał jak najszybciej przewieźć chłopaka. W okolicy roiło się od policji. Wyglądało to na operację poszukiwawczą prowadzoną na dużą skalę. Ćwierć mili dalej zauważył blokadę drogową, ale interesowały ich jedynie toyoty yaris. Zbyt skrupulatnie je sprawdzali. Za duże było ryzyko, że go znajdą. Obliczył, że zanim dotrą w to miejsce, minie półtorej, może dwie godziny. Zadba o to, żeby niczego nie znaleźli. Wysiadł z samochodu, otworzył bagażnik i podszedł energicznie do bagażnika toyoty yaris. * Tyler zacisnął zęby, próbując zapanować nad pęcherzem. Z drugiej strony spieczone usta i gardło łaknęły wody. Nagle usłyszał odgłos nadjeżdżającego i zatrzymującego się w pobliżu samochodu. Już miał zacząć kopać, gdy nagle usłyszał metaliczny dźwięk i bagażnik się otworzył. Poczuł na twarzy podmuch świeżego, wilgotnego powietrza. Nie dostrzegł promieni słońca, a jedynie ciemność z pomarańczową poświatą latarni ulicznych. Chwilę później oślepiło go światło latarki. Ujrzał mroczną postać w baseballówce i okularach przeciwsłonecznych. Był przerażony. Może gdyby wydusił z siebie słowo, tamten dałby mu coś do picia? Nagle poczuł, że ktoś go unosi. Poszybował w powietrzu,

czując na twarzy krople deszczu, by upaść boleśnie w innym miejscu o podobnym, choć innym zapachu. Może nieco nowszym od poprzedniego. Usłyszał dźwięk zamykanego bagażnika i ponownie ogarnęły go nieprzeniknione ciemności. Nasłuchiwał kroków, ale zamiast nich rozległ się dźwięk uruchamianego silnika. Po podskakiwaniu na wybojach rozpoznał, że ponownie ruszyli. Wóz ostro przyspieszył, powodując, że potoczył się do tyłu i boleśnie wyrżnął głową o coś ostrego. Wydał stłumiony okrzyk bólu. Kiedy wóz gwałtownie stanął, potoczył się kilka stóp do przodu. Przedmiot, w który uderzył głową, był zdecydowanie ostry. Przesunął się do tyłu, gdy samochód ponownie przyspieszył, i wymacał go twarzą, pocierając nosem o coś, co było pewnie tylną częścią bagażnika. W końcu znalazł jakiś wystający element. Nie wiedział, co to takiego – może obudowa jednego z tylnych świateł. W pewnym momencie wóz ostro zahamował i skręcił. Tyler turlał się bezwładnie z boku na bok. Kiedy samochód mocno podskoczył, ponownie wyrżnął głową o pokrywę bagażnika. Po chwili auto się zatrzymało, rzucając nim do przodu. * Kiedy Tooth minął zatokę, rozejrzał się ostrożnie i zjechał na pobocze. Pokonał krawężnik i wjechał głęboko w trawę, tak że samochód był prawie niewidoczny z drogi. Obok migały światła przejeżdżających samochodów, a z zasłoniętych okien domów po drugiej stronie biła słaba poświata. Zatrzymał wóz obok małego, opuszczonego budynku wielkości autobusowej wiaty, naprzeciw potężnej elektrowni Shoreham, której zarys górował za ciemnymi wodami zatoki Shoreham. Mały budynek był zbudowany z cegły, miał kryty dachówką dach i zardzewiałe metalowe drzwi z dużą zardzewiałą kłódką. Tą samą, którą założył sześć lat temu, gdy tu był. Najwyraźniej nikt nie zaglądał do środka, co było dobrym znakiem.

Właściwie nie było powodu, żeby to robić. Miejsce wydawało się przeklęte, bardzo niebezpieczne, toksyczne i grożące zawaleniem. Na ścianie widniał duży żółty znak z czarnym symbolem napięcia elektrycznego i słowami: „Zbliżanie się grozi śmiercią!”. Z oddali doleciał go odgłos helikoptera. Maszyna krążyła bez końca, tam i z powrotem, przez większą część popołudnia i wieczoru. Nałożył rękawiczki, a następnie wyciągnął z plecaka latarkę czołową i przymocował ją do baseballówki. Później sięgnął po przegubowe szczypce do stali, które kupił w sklepie żelaznym. Zapalił latarkę, przeciął kłódkę wiszącą na drzwiach i ponownie zgasił światło. Jeszcze raz spojrzał w kierunku okien, a następnie wyciągnął chłopca z samochodu i zaniósł do środka razem z plecakiem. Drzwi zamknęły się ze szczękiem, wywołując głośne echo. Ponownie zapalił latarkę. Przed nim ciągnął się krótki rząd biegnących w dół stopni. W ciemności na dole błysnęła para małych czerwonych oczek, by natychmiast zniknąć. Tooth postawił chłopaka na nogach, podtrzymując go, żeby nie upadł. − Chcesz się wysikać, mały? Chłopak skinął głową. Pomógł mu, a później zapiął spodnie. Następnie zniósł go po stopniach, ściągając po drodze kilka pajęczych sieci. Na dole znajdowała się kratowana metalowa platforma z poręczą oraz całe mnóstwo rur na suficie i ścianach, w większości nagich, strasznie zardzewiałych, pokrytych czymś przypominającym spieczony azbest. Było cicho jak w grobowcu. Po drugiej stronie barierki znajdował się szyb ze stalową drabinką opadającą sto dziewięćdziesiąt stóp w dół. Tooth spojrzał na dzieciaka, ignorując błagalne spojrzenie jego oczu, a następnie oświetlił latarką szyb, żeby chłopak mógł zobaczyć pionowy spadek. Tyler wytrzeszczył oczy z przerażenia. Tooth wyciągnął z plecaka długą niebieską linkę i skrępował nią

starannie kostki chłopca. Następnie lekko opuścił szamoczącego i wijącego się ze strachu dzieciaka, który wydawał stłumione jęki przez taśmę, i przywiązał sznur do poręczy. − Wrócę za chwilę, mały − powiedział. − Nie szarp się za mocno. Lepiej, żebyś nie zwichnął kostek.

105 Tyler poczuł, że okulary zsuwają mu się po nosie. Był przerażony, że w każdej chwil spadną w mroczną otchłań. Co gorsza, czuł, że lina się ześlizguje, szczególnie ta na lewej kostce. Kołysał się całkowicie zdezorientowany, czując, jak kręci mu się w głowie. Po nosie przebiegło mu coś małego, zimny podmuch owionął twarz. Powietrze było wilgotne i cuchnące stęchlizną, niosące ledwo wyczuwalną obrzydliwą woń rozkładu. Sznur obsunął się jeszcze bardziej. Czy tamten wróci? Gdzie był jego telefon? W samochodzie? Jak go znajdą bez Friend Mappera? Poczuł, że przeszywa go dreszcz paniki, a później lina ześlizgnęła się jeszcze bardziej. Zamarł, napinając nogi i stopy, trzymając się sznura jak najmocniej. Dziwne stworzenie zaczęło wędrować po jego wargach, łaskocząc w nos. Czuł, że krew napływa mu do głowy. Nagle coś dotknęło jego prawego ramienia. Krzyknął, ale taśma sprawiła, że dźwięk uwiązł w ustach. Zrozumiał, że dotknął bocznej ściany szybu. Ściany wyglądały na szorstkie. Przez ułamek sekundy miał wrażenie, że widzi je w świetle latarki. Krawędzie drabiny były chropowate, ostre. Odwrócił się delikatnie. Chwilę później zakołysał się i ponownie uderzył o ścianę szybu, a później boleśnie wyrżnął w drabinę. Tak!

Gdyby udało mu się potrzeć taśmę na rękach o ostrą krawędź, może zdołałby ją przeciąć. Okulary zsunęły się na czoło, a owad zaczął spacerować po jego powiece. Sznur jeszcze bardziej ześlizgnął się z kostek.

106 Tooth pomyślał, że ostatnim razem to miejsce dobrze się sprawdziło. Było ciemne i nikt do niego nie zaglądał, nie zauważył również kamer telewizji przemysłowej. Oprócz elektrowni w tym rejonie znajdowały się jedynie mroczne magazyny z tarcicą, które zamykano na noc. Woda była głęboka. Ktoś wymienił kłódkę na ogrodzeniu z siatki. Przeciął ją szczypcami i otworzył bramę. Południowy wiatr wiejący znad wzburzonego basenu portowego nasilał się z minuty na minutę, raz za razem zamykając bramę. Tooth otworzył ją ponownie i zablokował starą beczką po oleju, która stała w pobliżu. Później wsiadł do toyoty yaris i ruszył w stronę nabrzeża, mijając kontener na gruz, który znajdował się tu tydzień temu, oraz stary wózek widłowy, pozostawiony jakby dla jego wygody, choć tym razem nie był mu potrzebny. Wysiadł z samochodu i uważnie rozejrzał się wokół. Doleciał go plusk wody i daleki szelest jachtowego takielunku łopoczącego na wietrze. W oddali rozległ się ponownie odgłos helikoptera. Później, przyświecając sobie latarką, po raz ostatni sprawdził wnętrze pojazdu. Wyciągnął popielniczkę i wrzucił nadpalone pety oraz stopione karty SIM do wzburzonej wody. Zadowolony, że nie pozostawił w samochodzie niczego więcej, przygotował się, biorąc kilka głębokich oddechów. Wycofał wóz kawałek, a następnie otworzył wszystkie okna,

drzwi i bagażnik. Wsunął się za kierownicę i nie zamykając drzwi, uruchomił silnik, następnie ruszył w kierunku końca nabrzeża. W ostatniej chwili wyskoczył i potoczył się po ziemi. Chwilę później usłyszał głośny plusk. Podniósł się i ujrzał, że samochód tonie. Zanurzony po próg, kołysał się do przodu i do tyłu razem z falami. Już miał zamiar włączyć latarkę, żeby lepiej wszystko zobaczyć, gdy z przerażeniem usłyszał dźwięk silnika. Miał wrażenie, że hałas się wzmaga, jakby obiekt się zbliżał. Jakby w jego stronę płynęła łódź. Zamarł. Wokół samochodu zabulgotały bąbelki. Wóz tonął. Pod wodą znajdowała się niemal cała komora silnika. Hałas ciągle się nasilał. Toń! Toń, do jasnej cholery! Toń! Dostrzegł światło. Było słabe, choć z każdą chwilą stawało się coraz bardziej intensywne. Zbliżało się z prawej strony. Toń! Woda i bąbelki powietrza sięgnęły przedniej szyby. Toń! Kipiel dotarła do dachu. Samochód zaczął iść na dno. Najpierw zniknęło okno, a po nim bagażnik. Po toyocie nie został najmniejszy ślad. Chwilę później nadpłynęła łódź kapitanatu portu z zapalonymi światłami nawigacyjnymi i szperaczami. Na pokładzie stali dwaj funkcjonariusze policji. Tooth przykucnął za kontenerem. Motorówka odpłynęła. Na chwilę, poprzez dudnienie silników i uderzenia fali dziobowej, usłyszał trzask radiotelefonu, ale dźwięki łodzi zaczęły słabnąć, a jej światła ponownie przygasły. Odetchnął z ulgą.

107 Tyler usłyszał głośny metaliczny szczęk, a później odgłos przypominający kroki. Poczuł przypływ nadziei. Kroki zbliżały się w jego stronę. Poczuł zapach papierosa i usłyszał znajomy głos. − Podoba ci się widok, mały? * Tooth włączył latarkę, rozwiązał linę i zaczął chłopca opuszczać coraz niżej. Czuł, jak ciało obija się o ściany, a później napięcie liny osłabło. Dobrze. Chłopak wylądował na pierwszej z trzech platform umieszczonych w odległości pięćdziesięciu stóp. Z plecakiem na grzbiecie i zapaloną latarką Tooth zaczął schodzić w dół, przytrzymując się jedną ręką, a drugą zbierając linę. Kiedy dotarł do platformy, powtórzył wszystko od nowa, a później jeszcze raz, aż dzieciak wylądował twarzą w dół na dnie szybu. Tooth pokonał ostatni odcinek i przyłączył się do niego, a później wyciągnął z plecaka małą lampę, włączył i postawił na posadzce. Przed nimi ukazał się tunel biegnący pod basenem zatoki. Tooth odkrył go, kiedy przetrząsał archiwa podczas planowania wcześniejszej wizyty w tym mieście. Zanim z powodu złego stanu technicznego zastąpiono go nowym, biegły nim przewody ze starej elektrowni. Zamknięto go, kiedy wybudowano nową i wydrążono nowy tunel. Tunel przypominał wnętrze zardzewiałej, niemającej końca beczki niknącej w ciemności. Wokół ścian ciągnęły się duże metalowe rury owinięte azbestem, w których znajdowały się stare kable. Na dnie leżała zbutwiała drewniana kładka upstrzona kałużami wody. Duże sine plamy rdzy pokrywał wnętrze nitowanych płyt, a ostre kremowe stalaktyty i stalagmity

przypominały częściowo stopniałe świece. Jednak Tooth patrzył na coś innego. Z głębi tunelu uśmiechała się do niego ludzka czaszka wykrzywiona w zastygłym grymasie. Tooth spojrzał na nią z pewną satysfakcją. Dwanaście szczurów, które kupił w sklepach dla zwierząt w okolicy Sussexu, a później głodził pięć dni, spisało się na medal. Mundur i szamerowana czapka kapitana estońskiego statku handlowego zniknęły wraz z całym ciałem oraz niemal wszystkimi ścięgnami i włosami. Zwierzęta dobrały się nawet do butów. Większość kości leżała rozrzucona na podłodze z wyjątkiem kości ramienia i nienaruszonych kości dłoni, które zwisały z metalowej rury ponad nim, w łańcuchu zamkniętym na kłódkę. Tooth nie chciał ryzykować, że szczury przegryzą więzy i pozwolą mu uciec. Odwrócił się i posadził chłopca na posadzce, opierając go plecami o ścianę. Chłopak zamrugał. Wyglądał jakoś inaczej. Po chwili Tooth zrozumiał, co się stało. Mały zgubił okulary. Oświetlił latarką okolicę, zauważył je i wsunął dzieciakowi na nos. Chłopak utkwił w nim wzrok, a później znowu zamrugał, wpatrując się w szczątki szkieletu. W jego oczach błysnęło przerażenie, gdy Tooth oświetlił je snopem latarki. Tooth uklęknął i ściągnął taśmę z ust chłopca. − Nic ci nie jest, mały? − Nie. Właściwie, nic. Chcę do domu. Do mamy. Chce mi się pić. Kim jesteś? Czego ode mnie chcesz? − Jesteś za ciekawski − odparł Tooth. Tyler spojrzał na szkielet. − Jak na mój gust facet nie wygląda szczególnie zdrowo. Co o nim sądzisz, mały? − Mężczyzna, pięćdziesiąt, sześćdziesiąt lat. Z Europy Wschodniej.

Tooth zmarszczy brwi. − Skąd wiesz? − Interesuję się archeologią i antropologią. Mogę dostać trochę wody? Błagam! − Cholerny mądrala, co? − Chce mi się tylko pić − powtórzył Tyler. − Czemu mnie tu przywiozłeś? Kim jesteś? − Ten gość − powiedział Tooth, wskazując palcem szkielet − tkwi tu od sześciu lat. Nikt nie wie o tym miejscu. Jakbyś się czuł, gdybyś miał tu spędzić sześć lat? − Nieszczególnie − odparł Tyler. − Pewnie, jak każdy, co? Tyler skinął głową na znak zgody. Pomyślał, że facet musi być trochę szurnięty. Ale kto wie, pewnie niewiele bardziej od niektórych jego nauczycieli. − Co zrobił? − Chciał kogoś wykiwać − odrzekł Tooth. − Kapujesz? Tyler wzruszył ramionami. − Jasne − wychrypiał przez ściśnięte strachem gardło. − Zaraz ci wszystko wytłumaczę, mały. Uważaj. Widzisz, ty i ja mamy poważny problem. Problem, który ma związek z przypływem, nie? Tyler spojrzał na niego, a później przesunął wzrok na szkielet i zaczął dygotać. Czy będzie tak wyglądał za sześć lat? − Z przypływem? Mężczyzna wyciągnął z plecaka złożony wydruk komputerowy i go rozwinął. − Znasz się na tym, mały? Przystawił kartkę do twarzy Tylera i oświetlił latarką.

Chłopak spojrzał na nią, a następnie na zegarek tamtego. − Duże statki nie wpływają do tej zatoki dwie godziny przed odpływem i dwie po nim − wyjaśnił Tooth. Spojrzał na kwadratowe pola, w których znajdowały się litery LW (odpływ) albo HW (przypływ). Obok widniał napis „Przewidywana głębokość w metrach w stosunku do zera mapy”. − Trudno to pojąć. Szczyt odpływu będzie o dwudziestej trzeciej trzydzieści jeden, ale nie mam pewności, czy dobrze zrozumiałem. Ruch statków zacznie się po pierwszej trzydzieści jeden nad ranem. − To nie jest dzisiejsza data − zauważył Tyler. − Dzisiaj będzie o drugiej sześć w nocy. Chcesz mnie zabrać na łódź? Tooth nie odpowiedział.

108 Telefony w MIR-1 urywały się od chwili, gdy ogłoszono Dziecięcy Alarm Poszukiwawczy. Wiadomość o porwaniu Tylera Chase'a znalazła się na czołówkach większości gazet oraz na pierwszym miejscu głównych wiadomości telewizyjnych i radiowych. Dochodziło wpół do pierwszej w nocy. Po upływie niemal czternastu godzin od porwania wszyscy w kraju oprócz tych, którzy przebywali na kompletnym odludziu, znali jego nazwisko, a wielu widziało także zdjęcie. W pokoju panował taki ruch, jakby było południe, a powietrze wydawało się gęste od dzwonków telefonów stacjonarnych i komórkowych. Roy Grace zdjął marynarkę. Siedział z podwiniętymi rękawami i poluzowanym krawatem i przeglądał email od detektywa Lanigana o metodach działania wszystkich znanych płatnych zabójców. Nie chcąc ograniczyć poszukiwań do Stanów Zjednoczonych, Grace powiadomił europejską policję, która zaczęła im przesyłać informacje. Jednak jak dotąd nic nie pasowało do ich człowieka.

Ani jego samochodu. Widząc, jak często podejrzany zmienia tablice rejestracyjne, Grace rozesłał prośbę do wszystkich oddziałów policji w całej Wielkiej Brytanii, żeby zatrzymać i przeszukać każdą ciemną toyotę yaris niezależnie od koloru. Chciał zrobić wszystko, by podejrzany nie wyślizgnął się z sieci, choćby dlatego, że ktoś nie rozróżnia kolorów. Nie można było wykluczyć, że chłopak był już za granicą mimo alarmu ogłoszonego na wszystkich lotniskach, w portach i tunelu biegnącym pod kanałem. Jednak Grace był pewny, że Tyler Chase wyjechał z parkingu przy Regency Square w toyocie yaris należącej do Barry'ego Simonsa. Jeśli rzeczywiście tak było, nie sądził, by chłopak opuścił rejon Shoreham. Przeszukiwali okolicę wspólnie z kapitanatem, władzami portu oraz strażą wybrzeża. Sprawdzono wszystkie jednostki, które tego dnia wypłynęły z zatoki Shoreham. Po dwudziestej żaden statek towarowy nie przepłynął przez śluzę portową. Wypłynęło zaledwie parę kutrów rybackich. Nagle podeszła do niego Stacey Horobin. − Sir, dzwoni Lynn Sebbage z firmy rzeczoznawców budowlanych BLB. Chce mówić z Normanem Pottingiem… powiedziała, że nie odbiera komórki. Do późnej nocy szukała informacji, o które ją prosił. Sądzi, że coś znalazła. Grace zmarszczył brwi. − Rzeczoznawców budowlanych? − Tak, rzeczoznawców z BLB. − Masz na myśli rzeczoznawców budowlanych? Takich jak inżynierowie budowlani? Horobin skinęła głową. − Tak, sir.

− Czego chce o tak późnej porze? − Nie mam pojęcia. − Gdzie jest sierżant Potting? − Sierżant Moy sądzi, że poszedł coś zjeść. − W porządku, daj mi ją. Powiedziałaś, że nazywa się Sebbage? − Lynn Sebbage. Podniósł słuchawkę i po chwili uzyskał połączenie. − Nadinspektor Grace, słucham. Czym mogę pani służyć? − Już wyjaśniam − odpowiedziała tak rześkim głosem, jakby był środek dnia. − Jestem wspólnikiem w firmie BLB. Działamy w Brighton od bardzo dawna. Dziś po południu odwiedził nas sierżant Potting w sprawie tego porwanego chłopca. Powiedział, że szuka miejsc w okolicy zatoki Shoreham, gdzie można ukryć dziecko. Główny inżynier portu powiedział mu, że nasza firma w ciągu ostatnich stu lat wykonała dużo zleceń dla portu, szczególnie przy budowie pierwszej elektrowni węglowej. Powiedział, że pod basenem portowym biegnie tunel nie używany od dziesiątków lat. − Co to za tunel? − spytał Grace. − Całą noc przeglądam archiwa… sięgają stu lat wstecz… myślę, że znalazłam coś, co mógł mieć na myśli. Ten tunel wydrążono dla starej elektrowni, Shoreham B, jakieś siedemdziesiąt lat temu, żeby przeciągnąć kable elektryczne pod zatoką. Zamknięto go przed dwudziestu laty, gdy zbudowano nową. − Czy mógłby się o nim dowiedzieć ktoś, kto nie pracuje w rejonie zatoki? − Może to bez trudu zrobić każdy studiujący historię tego rejonu. Jeśli człowiek bardzo się postara, można je uzyskać nawet za pośrednictwem Google. Później wyjaśniła, gdzie znajdują się wejścia.

Kilka minut po tym, jak jej podziękował i odłożył słuchawkę, do sali wszedł Glenn Branson, niosąc dwa parujące kubki kawy. − Przyniosłem ci coś do picia. − Dzięki. Chcesz się przejechać? Moglibyśmy na krótko zmienić otoczenie. − Dokąd? − Do miejsca w Brighton, w którym żaden z nas wcześniej nie był. − Dziękuję, szefie, ale zabawa w turystę o pierwszej w nocy jakoś mnie nie kręci. − Nie martw się. Nie wsiądziemy na łódkę. Zejdziemy pod wodę. − Wspaniale. Z każdą sekundą robi się coraz ciekawiej. Będziemy nurkować? − Nie. Przespacerujemy się tunelem. − Tunelem? Teraz? O tej porze? Żartujesz? Grace wstał. − Zabieraj płaszcz i latarkę. − Mam klaustrofobię. − To tak jak ja. Będziemy się trzymać za ręce.

109 Jaką mamy szansę? − spytał Glenn Branson, kiedy Grace zwolnił, szukając budynku opisanego przez Lynn Sebbage. Samochodem zakołysał silny podmuch wiatru, a na szybę spadły duże krople deszczu. − Jedną na milion? Na miliard? A może jedną na bilion, że facet jest w tunelu? − Nie starasz się myśleć jak przestępca − odparł Grace. − Taak, racja. Gdybym myślał jak zabójca, pewnie wisiałbyś teraz na haku, a ja bym cię filmował.

Grace uśmiechnął się do kolegi. − Nie sądzę. Starałbyś się nas przechytrzyć. Ile razy facet zmienił tablice rejestracyjne? Pozostawione kamery przypominały pokazanie nam dwóch palców. To bardzo bystry gość. − Mówisz, jakbyś go podziwiał. − Bo podziwiam… za profesjonalizm. Wszystko inne sprawia, że niewypowiedzianie nim gardzę, ale podziwiam jego spryt. Jeśli zaszył się gdzieś z dzieciakiem, na pewno nie w ogrodowej altanie pełnej grzybów. Ukrył się w miejscu, które nie przyjdzie nam do głowy. Dlatego nie sądzę, żeby nasza szansa wynosiła jeden do miliona. Myślę, że jest całkiem spora, dlatego musimy wyeliminować tę możliwość. − Nie mogłeś tam posłać paru mundurowych? − mruknął ponuro Branson. − Choćby Normana Pottinga… − I pozbawić nas całej frajdy? − odparł Grace, zjeżdżając na chodnik. − To chyba tutaj. Chwilę później w świetle latarki ujrzał leżącą na ziemi kłódkę. Uklęknął i przyjrzał się jej uważnie. − Została przecięta − powiedział. Otworzył drzwi i zaczął schodzić betonowymi stopniami. Dotarli do kratowanej metalowej platformy z poręczą. Wokół biegła sieć starych metalowych rur. Branson wciągnął powietrze w nozdrza. − Widzę, że ktoś używał tego miejsca jako toalety. Grace pochylił się nad poręczą i skierował snop światła w dół pionowego szybu. − Cholera! − mruknął pod nosem. Wyglądało na to, że w dół jest całkiem spory kawałek. − Policja! Jest tam kto?! Odpowiedziało mu echo. Krzyknął ponownie. I tym razem echo wybrzmiało w ciszy. Spojrzeli na siebie.

− Ktoś tu był − powiedział Glenn Branson. − Może nadal jest − odparł Grace, ponownie zaglądając w dół szybu, a później mierząc wzrokiem drabinę. − Czy wspominałem, że mam cholerny lęk wysokości? − To tak jak ja. − Masz klaustrofobię i lęk wysokości? Czy jest coś, czego się nie boisz? − Grace spojrzał na niego pytająco i uśmiechnął się. − Chyba nie… − Poświeć latarką. Widzę platformę pięćdziesiąt stóp niżej. Zaczekam tam na ciebie. − A zdrowie i bezpieczeństwo? − spytał Branson. Grace poklepał się po piersi. − Patrzysz na nie. Podniosę cię, jeśli upadniesz. Przelazł przez barierkę i chwycił oburącz drabinę, zdecydowany nie patrzyć w dół. Odnalazł stopą pierwszy szczebel i zaczął powoli, ostrożnie schodzić. Dotarcie na dno zajęło mu kilka minut. − Słuchaj, to wcale nie było zabawne − powiedział Glenn Branson, oświetlając pomieszczenie latarką. Skierował snop do wnętrza tunelu. − Jasny szlag! − zawołał, widząc fragmenty ludzkiego szkieletu. Podeszli bliżej. − Wygląda, że będziesz miał na karku nową sprawę, szefie − zauważył Branson. Grace nie patrzył na czaszkę i kości, ale na małą kulkę papieru leżącą na ziemi. Wciągnął rękawiczki, podniósł ją i otworzył. Zmarszczył brwi. − Co to? − zaciekawił się Branson. Grace pokazał mu papier. − To mapa przypływów. − Cholera! Jak długo mogła tu leżeć?

− Niedługo − odparł Grace. − Jest całkiem świeża. Z tego tygodnia. Prognoza na siedem dni dla zatoki Shoreham, poczynając od wczoraj. − Na co komu mapa przypływów? − Podczas odpływu śluza portowa ma zaledwie sześć stóp głębokości. Za mało dla dużych statków chcących wpłynąć do portu lub wypłynąć. − Myślisz, że to ma jakiś związek z Tylerem? Mało brakowało, a Grace przeoczyłby niewielki przedmiot leżący pod zardzewiałą rurą. Uklęknął ponownie i podniósł go ostrożnie w dwóch placach, przysuwając do oczu. − Nie mam pewności − powiedział. − To lucky strike. − Przytknął koniec do policzka. − Wiesz co? Jest jeszcze ciepły. Glenn Branson naciągnął rękawiczki, wziął mapę przypływów i studiował ją przez chwilę. Później rzucił okiem na zegarek. − Śluzy portowe, czy jak je tam nazywają, otwierają o drugiej sześć nad ranem. To za pięćdziesiąt sześć minut. Do licha! Żaden statek nie może wypłynąć z portu. Tym razem sierżant zapomniał o lęku wysokości i zaczął się wspinać po drabinie z Grace'em podążającym tuż za nim.

110 Przerażony Tyler wił się i krztusił, starając się jednocześnie nie szarpnąć za mocno. Kilka cali poniżej jego stóp kipiała wzburzona, ciemna jak atrament woda, uderzając niczym dzikie, wściekłe stworzenie. Z góry smagał go deszcz. Wisiał skrępowany za ręce, boleśnie rozpostarty jakby ktoś go ukrzyżował. Sądził, że tamten wrzuci go do wody, ale później został mocno skrępowany tuż ponad nią. Starał się krzyczeć, ale usta miał zaklejone taśmą, więc wszystkie wołania odbijały się echem we wnętrzu jego czaszki.

Płakał, szlochał i wzywał matkę. Czuł ostrą woń wodorostów. Opaska, którą porywacz zasłonił mu oczy po wyjściu z tunelu, została zdjęta na chwilę przed opuszczeniem. Poprzez chlupot wody usłyszał odgłos nadlatującego helikoptera. Przesunął się po nim silny promień reflektora, a później ponownie ogarnęły go ciemności. Tutaj! Tutaj! Przyleć tutaj! Tu jestem! Tutaj przyleć! Błagam, pomóż mi. Pomóż. Pomóż mi, mamo. Błagam.

111 Dopiero gdy Grace i Branson dotarli na szczyt drabiny, uzyskali sygnał radiowy i telefoniczny. Grace natychmiast zadzwonił do Trevora Barnesa, Srebrnego, który dyżurował przy swoim biurku w Sussex House. Później popędzili betonowymi schodami, wypadając na wiatr i deszcz. Spocili się, więc byli wdzięczni za chłodne powietrze. Ponad głowami usłyszeli łoskot helikoptera sunącego wolno nad basenem portowym i oświetlającego intensywnym światłem szperaczy szeroki pas wzburzonej wody. Chwilę później odpowiedzieli Bransonowi przez radio, że skontaktowali się z kapitanatem portu. Jedyną jednostką, która miała opuścić zatokę przez śluzy, była pogłębiarka „Arco Dee”. Już odbiła od przystani i zmierzała kanałem w stronę wyjścia. − Byłem na tym statku! − zawołał Grace do Bransona, starając się przekrzyczeć łoskot helikoptera i wycie wiatru. − Może go wykorzystać na wiele sposobów do zabicia dziecka. − Później nawiązał łączność radiową ze Srebrnym. − Trevor, poślij tam ludzi. Niech ją sprawdzą, kiedy pogłębiarka jeszcze jest w kanale. Grace stał chwilę nieruchomo, podążając za snopem światła przesuwającym się po masywnej budowli elektrowni Shoreham. Elektrownia składała się z modułów, z pierwszą sekcją o płaskim

dachu wznoszącą się około sześćdziesięciu stóp nad ziemią i główną częścią wysokości około stu stóp. Na zachodnim końcu górował samotny komin. Nagle w promieniu przesuwającego się szperacza Grace dostrzegł coś na płaskim dachu. Natychmiast powiadomił dyżurnego. − Połącz mnie z „Hotelem dziewięćset”. Chwilę później usłyszał trzaski i głos obserwatora w helikopterze. − Przelećcie jeszcze raz wokół elektrowni! Oświetlcie dach! − krzyknął. Czekali, aż maszyna zatoczy szeroki łuk. Promień najpierw sięgnął komina i drabiny, a następnie podążył w górę, omiatając płaski dach pierwszej części. Dostrzegli biegnącego mężczyznę, który ukrył się za przewodem wentylacyjnym. − Nie przestawaj krążyć! − polecił Grace. − Ktoś tam jest! − Odwrócił się do Bransona. − Wiem, jak szybko się tam dostać! Podbiegli do samochodu i wskoczyli do środka. Ruszyli z migającymi światłami i włączoną syreną. − Zawiadom Srebrnego − powiedział. − Niech wyśle wszystkie jednostki do elektrowni! Ćwierć mili dalej ostro zahamował i skręcił w lewo, przed budynkiem kapitanatu portu, a następnie przyspieszył drogą wjazdową prowadzącą do ogrodzenia z wysokich stalowych prętów. Przymocowano do nich tablicę z napisem: KAPITANAT PORTU NIEUPOWAŻNIONYM WSTĘP WZBRONIONY DROGA PUBLICZNA PO DRUGIEJ STRONIE ŚLUZY Zostawili samochód i ruszyli pomostem otoczonym z dwóch stron wysoką poręczą. Grace skierował przed siebie snop latarki. Po prawej stronie ujrzał jasno oświetlone podwójne śluzy prowadzące do zatoki − jedną małą, dla łodzi rybackich i jachtów, drugą znacznie większą, dla tankowców, pogłębiarek i kontenerowców. Obie śluzy dzieliło długie nabrzeże, pośrodku którego stał

spory budynek mieszczący sterownię. Na ścianie poniżej okien znajdował się pionowy sygnalizator z trzema czerwonymi światłami. Przelotnie rzucił okiem na znak ostrzegawczy umieszczony na bramie wejściowej prowadzącej na nabrzeże, zakazujący wstępu osobom nieupoważnionym. Zauważył, że brama nie była zamknięta na kłódkę, a później spojrzał w lewo, na masywny gmach elektrowni częściowo oświetlony szperaczami helikoptera. Biegł dalej po metalowych płytach, słysząc za plecami sapanie Bransona. Minął kolejne czerwone światła ostrzegawcze umieszczone na początku łukowato wygiętego pomostu prowadzącego do głównej śluzy. Znak ostrzegał przed wchodzeniem, gdy palą się czerwone światła i słychać sygnał dźwiękowy. Kiedy dotarł do starych masywnych drewnianych wrót, spojrzał na elektrownię. Jeśli na dachu był podejrzany, co tam robił? Z pewnością był to świetny punkt obserwacyjny, tylko po co mu on? Czy zabrał chłopaka ze sobą? Minęli zakrzywione nabrzeże za drugą połową śluzy i popędzili w kierunku elektrowni. Grace dostrzegł przed sobą wysokie pręty zewnętrznego ogrodzenia. − Zaczekaj tutaj − powiedział do Bransona, wspinając się w górę. Wgramolił się na szczyt i spadł z wysokości dziesięciu stóp. Poleciał naprzód, próbując się turlać, żeby zamortyzować upadek. Zamiast tego grzmotnął piersią o ziemię i zwinął się z bólu. W górze hałasował helikopter. Promień przesunął się po Royu, oświetlając stalową drabinkę na bocznej ścianie nadbudówki. Podbiegł do niej i zaczął się wspinać. Wiatr nim szarpał, gdy piął się coraz wyżej. Nie przestawał gramolić się w górę, szczebel po szczeblu. To jakiś cholerny obłęd, pomyślał. Chwytał szczeble z całej siły, przywierając do nich ciałem. Czuł smaganie deszczu i

szarpanie wiatru, jakby ten postawił sobie za cel oderwanie go od drabiny. Nagle usłyszał przerażający żałosny wrzask przypominający okrzyk cierpiącej kobiety. Z ciemności w górze wyłonił się ogromny mroczny kształt. Grace instynktownie odwrócił głowę, widząc w dole światła zatoki i dalekie migotanie miasta. Czarne stworzenie zanurkowało, łopocząc skrzydłami i wołając. Sokoły wędrowne, pomyślał nagle. W ścianie musiało znajdować się gniazdo. Znowu jakiś pieprzona umowa z ekologami, dzięki której można było zbudować elektrownię. Ptak zanurkował ponownie. Wspaniale! Przeżyłem dwadzieścia lat na służbie, a teraz zabije mnie cholerny ptak będący na dodatek pod ochroną. Przywarł do szczebli drabiny, czując nagły zawrót głowy. Nie puszczaj. Trzymaj się. Trzymaj. Pamiętaj o zasadzie z drabinami. Zawsze trzymaj na niej trzy kończyny, a nie spadniesz. Czwartą kończyną, prawą ręką, zamachnął się w powietrzu, mając gdzieś, jaką krzywdę wyrządzi chronionemu drapieżnikowi. Później podjął wspinaczkę z jeszcze większą determinacją. Ptak najwyraźniej go zrozumiał, bo zniknął w ciemności. W końcu dotarł do szczytu. Wciągnął się na pokryty asfaltem dach i zaczął iść na czworakach, dopóki nie oddalił się na bezpieczną odległość od krawędzi. Później zatrzymał się i przykucnął, starając się złapać oddech. Gdy rozglądał się dookoła, serce tak mu waliło, jakby za chwilę miało eksplodować w klatce piersiowej. Chwilę później usłyszał dźwięk helikoptera. Promień reflektora sprawił, że w jednej chwili na dachu i ścianie następnej części zrobiło się jasno jak w dzień. Wtedy zobaczył kamerę. Znajdowała na wprost niego, na niskim metalowym statywie. Teleobiektyw był skierowany w dół.

Rozejrzał się wokół, ale nie dostrzegł ani śladu tamtego. Kiedy promień reflektora się przesunął, podbiegł do kamery o skomplikowanej budowie, odnalazł wizjer i spojrzał, mrużąc drugie oko. Jasna cholera! Nie! Tylko nie to! W upiornej zielonkawej poświacie noktowizora, w nastawionym na zbliżenie obiektywie ujrzał Tylera Chase'a. Chłopak był rozpięty w poprzek zamkniętej śluzy, kilka stóp poniżej wierzchołka, tak że stopy niemal dotykały powierzchni wody. Miał rozpostarte ramiona, a lewa i prawa dłoń były przywiązane do odchylanych wrót. Małe migające światełko wskazywało, że urządzenie znajdowało się w trybie filmowania lub transmisji. W jednej chwili zrozumiał, do czego była potrzebna mapa przypływów. Wywołał Glenna przez radio, ale kanał był zajęty. Sfrustrowany, podjął kolejną próbę. Za trzecim razem, gdy helikopter niemal zawisł mu nad głową, usłyszał głos kolegi. − Glenn! − krzyknął. − Niech nie otwierają śluzy! Na Boga, zatrzymaj ich! Zabiją chłopca! Rozerwie go na pół! Łoskot helikoptera, ryk wiatru i deszcz stały się ogłuszające. − Co?! − krzyknął Branson. − Nie słyszę cię, szefie! − ZATRZYMAJ TĘ PIEPRZONĄ ŚLUZĘ! − krzyknął Grace. Chwilę później coś uderzyło go w tył głowy, powalając na ziemię. Usłyszał słaby trzask statyczny i głos z radiotelefonu: − Powiedziałeś, żeby nie otwierać wrót śluzy? Próbował wstać, ale przewrócił się na bok. Leżał bezwładnie, czując, że za chwilę zwymiotuje. Przed sobą do strzegł postać przełażącą nad krawędzią dachu i znikającą w ciemności. W świetle reflektora helikoptera ponownie spojrzał na kamerę.

Potoczył się ku niej z furią, uderzając w statyw i zwalając urządzenie na ziemię. Chciał ponownie wstać, ale nogi miał jak z waty. W rozpaczy dźwignął się na ręce i kolana, szukając radiotelefonu, ale ten zniknął. Zebrał siły, próbując wstać, ale tym razem posłał go na ziemię podmuch wiatru. Nie, nie, nie. Znowu się podniósł, jakby nieświadomy rozdzierającego bólu głowy, i powlókł po dachu. Chwycił górny szczebel drabiny, a później popełnił błąd i spojrzał w dół. Cały świat zawirował. Musiał to zrobić. Musiał i już. Chwycił górny szczebel i przerzucił nogi za krawędź dachu. Podmuch wiatru próbował pchnąć go do tyłu. Nie patrz w dół. W ciągu ułamka sekundy pomyślał o Cleo. O ich nienarodzonym dziecku. O życiu, które mieli przed sobą, i o tym, że za chwilę może runąć w dół i zginąć. Czy warto? Później pomyślał o chłopcu przywiązanym za ręce do wrót śluzy portowej. Warto było zrobić wszystko, żeby ocalić mu życie. Na pół schodząc, na pół ześlizgując się, opuszczał się jak najszybciej. Cały czas patrzył przed siebie, nigdy w dół. Zdał sobie sprawę, że nadal ma na dłoniach rękawiczki, ale metal drabiny je rozciął i Grace poranił sobie dłonie. Kiedy stopami dotknął ziemi, upadł na plecy. Wstał. Z prawej dostrzegł światło na dziobie pogłębiarki „Arco Dee”, przesuwające się jednostajnie po ścianie elektrowni. Zauważył, że sygnalizator na śluzie zaczął migać. Nie, nie, nie. Dobiegł do stalowego ogrodzenia i stwierdził ze złością, że jest w pułapce. Wejście do środka było proste, ale przedostanie

się na drugą stronę okazało się trudniejsze. Nie miał na czym oprzeć nogi. − Glenn! − krzyknął, nie mając pojęcia, gdzie może być przyjaciel. − Glenn! − Tutaj, szefie! − odkrzyknął Branson. Ku swojej uldze stwierdził, że sierżant jest po drugiej stronie ogrodzenia. − Pomóż mi się stąd wydostać! Chwilę później Glenn pochylił się przez wierzchołek ogrodzenia. Grace chwycił mocną dłoń i poszybował w górę. Wgramolił się na szczyt, a później przelazł po brezencie rozłożonym na szczycie. Kiedy zeskoczył na ziemię, dziób pogłębiarki zrównał się z nimi. − Czy ktoś jest na śluzie?! − wrzasnął Grace. Branson pokręcił głową. − Nie możemy dopuścić, żeby się otworzyła! Grace ruszył sprintem, a Branson za nim. Kiedy biegli, Grace usłyszał narastającą kakofonię policyjnych syren. Dobiegli nabrzeżem do bramy. Czerwone światła migały, po chwili rozległ się sygnał alarmowy. Kiedy Grace stanął na kładce śluzy, poczuł, że cała wibruje. Nie przestawał biec, czując, że znajdujący się pod nim pomost drży. Dotarł do miejsca, w którym wrota łączyły się ze sobą. Nagle wibracja ustała. Wrota śluzy zamarły. Wtedy spojrzał w dół i zauważył chłopca. Helikopter wisiał nad jego głową, oświetlając groteskową postać ukrzyżowanego Tylera, z wodą kipiącą pod jego stopami. Jeszcze chwila, a wrota rozerwą go na strzępy. − Zatrzymaj tę cholerną śluzę! − krzyknął do Bransona, przełażąc przez wierzchołek. Dostrzegł koniec sznura przytwierdzony do drewnianego kołka wbitego poniżej krawędzi wrót i pociągnął jak szalony.

Pod nim wzbierała wodna kipiel. Bramy śluzy drgnęły, a przestrzeń między nimi zaczęła się poszerzać cal za calem. * Branson biegł po drugiej stronie, czując, że wrota coraz bardziej dygoczą. Rzucił się na metalowe płyty, otwierając uchyloną bramę. Gdy to zrobił poczuł, że coś oplotło mu nogi, i runął twarzą na ziemię. * Grace ponownie pociągnął za linę, która z każdą sekundą robiła się coraz bardziej napięta. Przez huk helikoptera, szum wiatru i deszczu oraz jęk sygnału słyszał stłumione wołanie. Nagle lina puściła, a po chwili wrota otworzyły się szerzej. Chłopak wpadł do wody i zniknął z pluskiem. Jedno z wrót śluzy poruszało się jednostajnie, znikając z oczu po lewej stronie. Grace skoczył w spienioną, lodowatą kipiel. Wokół niego eksplodowały bąbelki powietrza. Woda była dziesięć razy zimniejsza, niż sądził. Przed sobą ujrzał wznoszący się niczym drapacz chmur dziób pogłębiarki oddalony nie więcej niż kilkaset jardów. Próbował płynąć, ale przeciwny prąd podpowierzchniowy wessał go w dół. Wynurzył się, wypluwając obrzydliwą wodę zmieszaną ze smarem. Mimo ciężkiego ubrania zaczął płynąć w kierunku wystającej z wody liny. Złapał ją i pociągnął z całej siły. Chwilę później na powierzchni pojawiła się głowa Tylera. Chwycił ją i próbował wilgotnymi, śliskimi palcami zerwać taśmę z ust chłopca. Zanurzyli się, by po chwili wypłynąć ponownie. Grace krztusił się i kaszlał. − Nic ci nie jest! Nic ci nie jest! − próbował zachęcić Tylera. Zniknęli ponownie i ponownie się wynurzyli. Pogłębiarka stanęła. Ogarnął ich snop światła helikoptera.

Chłopak dygotał z przerażenia. Grace walczył, kopiąc nogami, próbując się uchwycić wodorostów, a jednocześnie nie wypuścić chłopca. Dygotał z zimna. Rozpaczliwie złapał pęk wodorostów. Głowa chłopca zanurzyła się pod powierzchnię. Wyciągnął ją z powrotem, a później z całej siły przywarł do wodorostów i dzieciaka, czując, że ręka niemal zdrętwiała mu z zimna. * Branson odwrócił się i ujrzał niskiego mężczyznę biegnącego w kierunku drzwi sterowni śluzy. Dźwignął się na nogi, ruszył za nim i przy drzwiach dopadł faceta. Tamten odwrócił się, uderzył go w twarz i pobiegł w głąb doku. W złą stronę, pomyślał Branson, który był ogłuszony, ale nie aż tak, żeby nie myśleć jasno. Powlókł się w tamtą stronę, a następnie zastąpił drogę porywaczowi, gdy tamten próbował obiec go zygzakiem. Mężczyzna zamarkował cios, próbując uniknąć rąk sierżanta, ale Branson go chwycił. Zamachnął się, starając się uderzyć Bransona w twarz, ale Glenn nauczył się samoobrony w poprzednim życiu, gdy pracował jako wykidajło w nocnym klubie. Uchylił się i kopnął napastnika. Kiedy facet padał, Branson grzmotnął go z całej siły w lewą nerkę. Nie wiedział, że są tak blisko krawędzi doku. Mężczyzna skoczył do tyłu, przesadzając krawędź i znikając w kipieli poniżej. Reflektor helikoptera omiótł wodę, ale mężczyzna zniknął. Później sierżant usłyszał wołanie: − Hej! Jest tam kto! Glenn! Gdzie jesteś, u licha?! Niech nas ktoś stąd wyciągnie! Szybciej! Zimno tu jak diabli!

112 Był to pierwszy naprawdę ciepły dzień roku.

Termometr w Brighton wskazywał dwadzieścia cztery stopnie Celsjusza, a miejskie plaże oraz ciągnące się wzdłuż nich bary i kafejki roiły się od ludzi. Roy Grace i Cleo wrócili do domu po krótkim spacerze z Humphreyem, nie przejmując się zaleceniami ginekologa, który zakazał Cleo wysiłku. Usiedli na tarasie, na dachu jej domu. Grace pił rosé, Cleo smakowała napar z kwiatu dzikiego bzu, a Humphrey gryzł kość. − Co się teraz stanie z Carly Chase? Twój główny podejrzany utonął w zatoce Shoreham, matka Tony'ego Revere nie żyje, tak? − Nasi nurkowie przeczesują zatokę. Przy dnie jest bardzo ciemno. Nic nie widać nawet z reflektorami, więc trzeba sprawdzać wszystko sonarem albo na wyczucie. Musisz wiedzieć, że są tam bardzo silne prądy. Ciało mogło zostać wciągnięte w głąb morza. − Sądziłam, że zwłoki po kilku dniach wypływają na powierzchnię. − Trzeba około tygodnia, żeby w ciele nagromadziły się gazy. Jeśli wypłyną w nocy, gdy wiatr i odpływ pchają masy wody w złą stronę, może do tego dojść na pełnym morzu. Kiedy ponownie utoną, obgryzą je ryby, kraby i homary. − Co z ojcem Tony'ego Revere? − Rozmawiałem z detektywem Laniganem z Nowego Jorku. Człowiekiem, który może stwarzać problemy, jest brat jego żony − wuj zmarłego, Ricky Giordino. Jego ojciec, Sal, dostał wielokrotne dożywocie, więc pewnie objął po nim schedę. Lanigan sądzi, że to Ricky wynajął płatnego zabójcę. Przez jakiś czas będziemy chronić Carly Chase i jej rodzinę, choć nie sądzę, aby zagrożenie było tak poważne. Cleo położył dłoń Roya na swoim pokaźnym brzuchu i powiedziała: − Dziecko dzisiaj nie próżnuje. Poczuł, że dziecko poruszyło się w łonie.

− Może dlatego, że przed chwilą jadłaś lody czekoladowe? Mówiłaś, że zawsze się ożywia, gdy zjesz czekoladę. Że pewnie będzie czekoladoholikiem. − On? − spytała zagadkowo. Grace się uśmiechnął. − Zawsze powtarzałaś te babskie porzekadła, że jeśli dziecko znajduje się wysoko albo często kopie, to będzie chłopak. Wzruszyła ramionami. − Moglibyśmy się tego łatwo dowiedzieć. − Chcesz? − zapytał. − Nie, a ty? Ostatnim razem, gdy o tym rozmawialiśmy, nie chciałeś. − Będę kochał to dziecko, chłopca czy dziewczynkę. Będę je kochał, bo to nasze dziecko. − Jesteś pewny, Roy? Gdyby okazało się chłopcem, mogłoby być takim człowiekiem czynu jak mój bohater, Roy Grace? Biedakiem cierpiącym na klaustrofobię, który włazi do wnętrza tunelu, i facetem z lękiem wysokości, który gramoli się na dach elektrowni. Marnym pływakiem, który rzuca się do zatoki i ratuje życie małemu chłopcu. Grace wzruszył ramionami. − Jestem gliną. W tej robocie nie można podejmować decyzji, kierując się strachem. Jeśli to zrobisz, wybrałaś niewłaściwy zawód. − Kochasz swoją pracę, prawda? − Nie chciałem schodzić po drabinie do tunelu. Byłem przerażony jak diabli, kiedy wspinałem się na dach elektrowni, ale dzięki temu małemu Tylerowi nic się nie stało. Szkoda, że nie widziałaś twarzy jego matki, kiedy zabraliśmy ją do szpitala hrabstwa Sussex, gdzie go badali. To było coś. Dlatego jestem policjantem. Nie przychodzi mi do głowy inna praca, w

której można tyle zdziałać. − A mnie tak − odpowiedziała Cleo, całując go w czoło. − Dokonałbyś tego w każdej robocie, bo takim jesteś człowiekiem. Dlatego cię kocham. Spojrzał na nią z ukosa. − Naprawdę? − Taak. − Skinęła głową i wypiła łyk naparu. − Czasami myślę o tobie i Sandy. − W jakim sensie? − Powiedziałeś, że kilka lat staraliście się o dziecko. Bez powodzenia, tak? Przytaknął. − Co by było, gdyby wam się udało? Czy ty i ja… wiesz, czy bylibyśmy razem? − Nie mam pojęcia, ale mogę powiedzieć ci jedno: cieszę się, że jesteśmy razem. Jesteś dla mnie opoką. − A ty dla mnie. Uścisnęła jego dłoń. − Pozwól, że cię o coś zapytam. Czy Sandy kiedykolwiek nazywała cię swoją opoką? Roy Grace ją przytulił, by po dłuższej chwili odpowiedzieć: − Słyszałaś o tym, że przeszłość jest jak obca kraina? Skinęła głową. − Nie odwiedzajmy jej. Pocałował Cleo. − Dobry pomysł – powiedziała.

113 Ósma trzydzieści rano, poniedziałek, dwunasty maja − odczytał z notatnika Roy Grace, zwracając się do członków swojego

zespołu zgromadzonych w pierwszym centrum kryzysowym. − Przekażę wam najświeższe informacje w sprawie operacji Skrzypce. Rozpoczął się piąty dzień poszukiwań podejrzanego o nieustalonej tożsamości, który przypuszczalnie utonął w zatoce. Specjalistyczna Jednostka Poszukiwawcza bada akwen Shoreham. Jedynym postępem dokonanym wczorajszego dnia było wydobycie toyoty yaris z basenu Aldrington, gdzie spoczywała na głębokości trzydziestu stóp, niedaleko miejsca znalezienia Ewana Preece'a w białej furgonetce. Na pojeździe były ostatnie tablice rejestracyjne, którymi posługiwał się podejrzany. Obecnie pojazd badają kryminalistycy. Duncan Crocker podniósł rękę. − Szefie, czy są jakieś wieści z więzienia Ford w sprawie śmierci Warrena Tulleya? Grace spojrzał na Pottinga. − Norman, masz coś dla nas? − Wczoraj po południu rozmawiałem z funkcjonariuszką więzienną Lisą Setterington, szefie. Gadałem też z naszymi z sekcji ciężkich przestępstw z rejonu zachodniego. Szykują się do postawienia zarzutów pierwszemu podejrzanemu, koledze Tulleya z celi, niejakiemu Lee Roganowi. Grace podziękował mu i ciągnął dalej: − W dalszym ciągu ochraniamy Carly Chase i jej rodzinę. Czekam na informacje wywiadowcze ze Stanów, na podstawie których podejmiemy decyzję, jak długo i w jakiej formie to ciągnąć. * Informacje wywiadowcze napłynęły szybciej, niż Grace się spodziewał. Gdy tylko opuścił salę po odprawie, telefon poinformował go o nieodebranej wiadomości. To dzwonił detektyw Lanigan.

Kiedy Grace wrócił do siebie, wybrał numer kolegi, zdając sobie sprawę, że w Nowym Jorku jest środek nocy. Lanigan odebrał natychmiast, jakby czekał. − Stało się tu coś dziwnego, Roy. Pomyślałem, że możesz być zainteresowany. − Co? − Wiesz, nie żebym za nim płakał. Chodzi o brata Fernandy Revere, Ricky'ego Giordina… syna Sala Giordina, pamiętasz? − Capo nowojorskiej mafii odsiadującego kilka wyroków dożywocia? − Właśnie. Chyba ci wspomniałem, że Ricky jest facetem, który naszym zdaniem był przyczyną wszystkich waszych kłopotów? − Taak. − Pewnie chciałbyś wiedzieć, że kilka godzin temu znaleziono faceta martwego w jego mieszkaniu. Makabryczna sprawa. Jakby ktoś dał na niego zlecenie. Wiesz, jak to bywa między mądralami. Znaleziono go przywiązanego do łóżka, z odciętym fiutem. Wygląda, że wykrwawił się na śmierć. Wetknęli mu go do ust i zakleili taśmą. Wygląda, że ten kto to zrobił, odciął mu jaja i zabrał ze sobą. − Przed śmiercią czy po? − zaciekawił się Grace. Lanigan wybuchnął śmiechem. − Cóż, dla takiego gościa chciałbym wszystkiego, co najlepsze. Wiesz, co mam na myśli? − Absolutnie! − Zatem miejmy nadzieję, że przed. Aha, jeszcze jedno. Właśnie dlatego pomyślałem, że może cię to zainteresować. Sprawca zostawił na miejscu zbrodni włączoną kamerę.

114

Yossarian leżał tam, gdzie zwykle, z dala od południowego skwaru, przy otwartych drzwiach na patio. Drzemał sobie w najlepsze. Raz dziennie budziła go kobieta, która przynosiła jedzenie i zmieniała wodę w misce. Jadł, co przyniosła, wypijał trochę wody i wracał do drzemki. Tęsknił za wspólnikiem. Brakowało mu biegania po wzgórzach i dni spędzonych na łódce, kiedy miał pod dostatkiem świeżych ryb. Dziś było inaczej. Czuł dziwne fluidy. Był podekscytowany. Co kilka minut budził się z drzemki i obchodził cały dom, a następnie biegł na zewnątrz, na gorące słońce, by po chwili powrócić do cienia. Właśnie zasypiał kolejny raz, gdy usłyszał, że drzwi się otwierają. Kiedy przychodziła kobieta, wydawały inny dźwięk. Ten rozpoznał od razu. Zaczął merdać ogonem, a później zerwał się i podbiegł do drzwi, szczekając z entuzjazmem. Jego wspólnik wrócił do domu. Jego wspólnik go podrapał i wydał kilka miłych dźwięków. − Hej, dobrze cię widzieć, stary! Jak się masz? Wspólnik postawił walizkę na podłodze, otworzył ją i wyjął mały plastikowy woreczek. Podszedł do pustej psiej miski stojącej na podłodze, w cieniu, niedaleko drzwi na patio. − Przywiozłem ci frykasy! − oznajmił. − Specjalny przysmak z Nowego Jorku. Co ty na to? Yossarian spojrzał na niego z wyczekiwaniem, a później przesunął wzrok na miskę. Dwa małe owalne przedmioty upadły z miękkim głuchym odgłosem. Pożarł je i ponownie podniósł wzrok na wspólnika, prosząc o więcej. Tooth potrząsnął głową. Nie szedł na ilość. Liczyła się jakość.

115 Biuro klubu jachtowego Rheindelta mieściło się w małym drewnianym budynku stojącym na brzegu ogromnego Jeziora Bodeńskiego. Wybrali się na tygodniowe wakacje. Pomyślała, że będzie fajnie, jeśli popłyną razem na jolce. Był naprawdę zainteresowany, gdy podsunęła mu ten pomysł. Wysportowany młody Niemiec za kontuarem był uprzejmy i pomocny. − Czy państwo wcześniej żeglowali? Skinęła głową. − Tak, mój… mój były mąż był zapalonym żeglarzem. Żeglowaliśmy trochę w Anglii, wokół wybrzeża Brighton. Pływaliśmy też podczas wakacji w Grecji. − Znakomicie. − Uśmiechnął się i zaczął wypełniać formularz. − Zacznijmy od tego młodzieńca. Ile ma lat? − W następne urodziny skończy dziesięć lat. − Kiedy? − W marcu przyszłego roku. Niemiec uśmiechnął się do chłopa. − Może odziedziczyłeś żeglarskie geny po ojcu? − Masz wiele genów ojca, prawda? − spytała, patrząc na syna. Wzruszył ramionami. − Może. Nie wiem. Nigdy go nie poznałem. Uśmiech na twarzy mężczyzny zastąpiło zmarszczenie brwi. − Rozumiem. Poproszę o pełne imię i nazwisko. Napisała Bruno Lohmann i oddała formularz. − Przepraszam, ale trzeba wpisać pełne imię i nazwisko. Czy Bruno ma drugie imię? Sandy uśmiechnęła się przepraszająco.

− Tak, przepraszam. Sięgnęła po formularz i w miejscu pośrodku dopisała Roy.

PODZIĘKOWANIA Staram się, żeby w każdej mojej książce wszystko było jak należy. Większość nazw miejsc jest prawdziwa, choć czasami musiałem wymyślić jakąś fikcyjną ulicę albo numer domu. Prawdziwa jest z pewnością wspaniała rezydencja w Hamptons i naprawdę ma tor kręglarski w piwnicy! Muszę jednak wyraźnie zaznaczyć, że nie jest własnością rodziny mafijnej, ale uroczego małżeństwa, Jacka i June Rivkinów, którzy łaskawie wyrazili zgodę na to, żeby w powieści ich rezydencja stała się domem rodziny Revere'ów. Jestem ogromnie zobowiązany wielu ludziom, którzy z wielką życzliwością i cierpliwością odpowiadali na moje niekończące się pytania i poświęcili mi mnóstwo swojego czasu. Czuję się niewymownie zobowiązany policji Sussexu. Dziękuję przede wszystkim miejscowemu komendantowi, Martinowi Richardsowi, który nie tylko wyraził uprzejmą zgodę, ale zainteresował się książkami o Royu Grasie, a także przekazał mi liczne cenne obserwacje i sugestie. Pierwowzorem Roya Grace'a jest David Gaylor, były nadinspektor policji kryminalnej Sussexu, mój bliski przyjaciel i niewyczerpane źródło mądrości, który pilnuje, żeby Roy Grace myślał jak bystry detektyw, i pod wieloma względami nadaje kształt moim książkom. Nieocenionej pomocy udzielił mi także nadinspektor Graham Bartlett, szef policji Brighton i Hove. Odbierał telefony i dostarczał twórczych sugestii, nawet kiedy trenował przed maratonem w Brighton! Pod wieloma względami ogromnie pomocni okazali się główny inspektor Steve Curry i inspektor Jason Tingley. Dziękuję za pomoc nadinspektorowi Andy'emu Griffithsowi, inspektorom Nickowi Sloanowi i Trevorowi Bowlesowi, a także starszemu oficerowi pomocniczemu Tony'emu

Case'owi; inspektorowi Gary'emy Medlandowi z policji w Gatwick, inspektorowi Williamowi Warnerowi; sierżantowi Philowi Taylorowi oraz Rayowi Pack hamowi i Dave'owi Reddowi z komórki do zwalczania przestępczości z użyciem nowoczesnej technologii; inspektorowi Jamesowi Biggsowi; sierżantowi Melowi Doyle'owi; sierżantowi Paulowi Woodowi, posterunkowemu Tony'emu Omotoso; posterunkowemu Ianowi Uppertonowi i posterunkowemu Danowi Pattendenowi z policji drogowej; sierżant Lornie Dennison-Wilkins i członkom Specjalistycznej Jednostki Poszukiwawczej − szczególnie Critchowi za jego wspaniałe kanapki z bekonem! − Chrisowi Heaverowi; Martinowi Bloomfieldowi, Sue Heard, oficer do spraw mediów i public relations, oraz Neilowi (Nobby) Hallowi, byłemu zastępcy komisarza policji na Wyspach Turks i Caicos. Szczególne podziękowania składam Colinowi O'Neillowi z zespołu wypadków drogowych za pomoc w szczegółowym opisie wypadku ze skutkiem śmiertelnym, który pojawia się na kartach powieści. Ogromne wyrazy wdzięczności przekazuję członkom nowojorskiej policji: detektywowi Patrickowi Laniganowi (z jednostki dochodzeń specjalnych) z biura prokuratora okręgowego i emerytowanemu detektywowi Dennisowi Bootle'owi za niezwykłą pomoc i szczodrość ducha. Wyjątkowe „dziękuję” przesyłam Ashleyowi Carterowi, który był pierwowzorem Tylera Chase'a i z entuzjazmem pomagał mi opisać wiele cech swojego charakteru, a także jego mamie, Helene, za pozwolenie na to, żebym myszkował po ich domu. Jak zawsze jestem ogromnie zobowiązany Seanowi Didcottowi z kostnicy Brighton i Hove, a także patologowi doktorowi Nigelowi Kirkhamowi z Newcastle. Dziękuję opiekunce miejsca przestępstwa, Tracy Stocker, oraz jej podkomendnemu, Jamesowi Gartrellowi. Dziękuję analitykowi odcisków palców Samowi Kennorowi,

archeologowi kryminalistycznemu, Lucy Sibun i lekarzowi sądowemu doktorowi Beniaminowi Swiftowi. Wyrażam podziękowania Michele Websdale z UK Border Agency, Sharon Williams, naczelniczce więzienia Ford oraz jej zastępczyniom, Lisie Setterington i Jackie Jefcut. Dziękuję również mojemu wspaniałemu zespołowi badawczemu: Tracey Connolly, Tarze Lester oraz Nicky Mitchell, a także Sian i Richardowi Laurie za opowiedzenie o swoich przeżyciach związanych z ciążą. Dziękuję także Juliet Smith, głównej sędzi pokoju okręgu Brighton i Hove, Michaelowi Beardowi, redaktorowi naczelnemu „Argusa”; kapitanowi British Airways Wayne'owi Schofieldowi, Judith Richards i personelowi szkoły Świętego Krzysztofa. Składam podziękowania Dave'owi Phillipsowi i Vicky Seal ze stacji pogotowia rejonu południowo-wschodniego wybrzeża; lekarzowi położnikowi Desowi Hooldenowi; Lesowi Jonesowi; Robowi Kempsonowi, Sheili Catt z Okręgowego Urzędu Spadkowego w Brighton; Mar Dixon; Danielle Newson; Hansowi Jürgenowi Stockerlowi; Samowi Brennanowi; Markowi Tuckwellowi i Davidowi Crouchowi z biura prasowego angielskiego oddziału Toyoty. Zatoka Shoreham to jedna z moich ulubionych części miasta, która odgrywa ważną rolę w tej książce. Jestem ogromnie wdzięczny dyrektorowi portu, Rodneyowi Lunnowi, głównemu inżynierowi, Tony'emu Parkerowi, i zastępcy głównego inżyniera, Keithowi Wadeyowi. Jako człowiek, który podobnie jak Roy Grace cierpi na klaustrofobię i lęk wysokości, jestem niewymownie zobowiązany Davidowi Seelowi, Jamesowi Seelowi i Barry'emu Wade'owi z zespołu pogotowia ratunkowego za spuszczenie mnie dwieście stóp w dół do tunelu biegnącego pod zatoką. Dziękuję również Keithowi Carterowi i Colinowi Dobsonowi ze Scottish Power za wspaniałe oprowadzenie po elektrowni Shoreham i przekazanie cennych informacji. Jak zawsze dziękuję Chrisowi Webbowi z MacService, człowiekowi nieskończonej cierpliwości, który pilnuje, żeby mój

komputer wiedział, kto tu rządzi… Ogromne podziękowania ślę Annie-Lisie Lindeblad, która i tym razem była moim niestrudzonym, wspaniałym „nieoficjalnym redaktorem”, krytykiem całej serii powieści o Royu Grasie. Dziękuję Martinowi i Jane Diplockom, przenikliwym nowym członkom tego zespołu, oraz Sue Ansell, której spostrzegawcze oko wielokrotnie uchroniło mnie od wstydu. Jeśli chodzi o stronę zawodową, jestem winien podziękowania mojemu wydawniczemu zespołowi marzeń: wspaniałej Carole Blake, która reprezentuje moje interesy; moim fantastycznym specjalistom od reklamy, Tony'emu Mullikenowi, Sophie Ransom i Claire Richman z Midas Portland Road. Nie ma tu dość miejsca, żeby podziękować imiennie wszystkim pracownikom wydawnictwa Macmillan, ale muszę wspomnieć o moim fantastycznym dyrektorze wydawniczym Waynie Brookesie i redaktorce Susan Opie. Wielkie dzięki przesyłam cudownej asystentce Lindzie Buckley. Helen, jak zawsze niestrudzenie mnie wspierała, a moi psi przyjaciele dbali o to, żebym nie zwariował. Dziękuję wiecznie radosnej Coco, uroczej Phoebe i całkowicie wyluzowanemu Oscarowi za to, że nie pozwolili mi zapomnieć o następnym spacerze… Na koniec dziękuję Wam, drodzy Czytelnicy, za wspaniałe, entuzjastyczne wsparcie, którego mi dostarczacie. Czekam na Wasze e-maile, wypowiedzi na blogach i Twitterze! Peter James [email protected] www.peterjames.com Odnajdźcie i śledźcie mnie na http://twitter.com/peterjamesuk ================================== Konwersja do wersji elektronicznej ..... GromiTnT

Notatki [←1] Women's Royal Voluntary Service – organizacja ochotnicza zajmująca się pomocą potrzebującym w Anglii, Szkocji i Walii.

[←2] Fucked Up Beyond All Recovery But Unfortunately Not Dead Yet – Tak rozpieprzony, że już nic mu nie pomoże, ale niestety nadal żywy.

[←3] VOSA, Vehicle and Operator Services Agency, agencja obsługi pojazdów i operatorów, zajmująca się przeglądami oraz egzaminami dla kierowców ciężarówek i autobusów.

[←4] Niem. kufel.

[←5] ACCT, Assessment, Care in Custody and Teamwork − Raport Oceny Więźnia, Opieki w Zakładzie Karnym oraz Pracy Zespołowej.

[←6] Water Assisted Fucking Idiot − Pieprzony idiota dysponujący wodnym wsparciem.

[←7] Automatic Number Plate Recognition − Automatyczny System Rozpoznawania Numerów Rejestracyjnych Pojazdów.

[←8] System transmisji cyfrowej służący do przekazywania krótkich wiadomości tekstowych pomiędzy samolotami i stacjami naziemnymi za pośrednictwem kokpitu.

[←9] Police Search poszukiwawczych.

Advisors

−

policyjni

specjaliści

do

działań