Roberts Nora - BoonsBoro 02 - Ostatni narzeczony

Nora Roberts

Ostatni narzeczony BoonsBoro 02 Tytuł oryginału THE LAST BOYFRIEND

1

R

Dla Dana i Charlotte

za ufność, która pozwoliła wam siebie odnaleźć,

L T

za wasze hojne, otwarte ramiona,

za humor, który wnosi światło w wasze życie.

I za miłość, tak bogatą i jasną, która łączy wszystko w całość.

2

Słodką miłość jest szukana, Lecz stokroć słodszą będzie miłość dana. Szekspir

R

Serce ma swoje racje, których nie zna rozum.

L T

Pascal

3

Rozdział pierwszy Okrągły, zimowy księżyc oblewał światłem stare kamienie i cegły fasady hotelu na rynku. Nowe balkony i barierki jaśniały w księżycowym blasku, a miedziany, wypolerowany jak moneta dach lśnił. Tu w szczęśliwym małżeństwie łączyło się stare z nowym, przeszłość z teraźniejszością. W ten grudniowy wieczór okna hotelu były ciemne, skrywając jego tajemnice w cieniu. Jednak za kilka tygodni rozświetlą się jak tyle innych wzdłuż głównej ulicy Boonsboro.

R

Siedząc w furgonetce i czekając na zmianę świateł, Owen Montgomery patrzył na sklepy i domy stojące przy Main Street, ustrojone na święta.

L T

Światełka mrugały i tańczyły. Po jego prawej stronie, w oknie na drugim piętrze,

lśniła

piękna

choinka.

Tymczasowe

mieszkanie

przyszłej

menedżerki hotelu odzwierciedlało jej styl. Precyzyjna elegancja. Na następną Gwiazdkę, pomyślał, udekorują cały hotel BoonsBoro białymi lampkami i gałązkami. A Hope Beaumont postawi swoją śliczną choinkę w oknie mieszkania menedżera na trzecim piętrze. Zerknął na lewo, gdzie Avery MacTavish, właścicielka Pizzerii i Restauracji Rodzinnej Vesta, ozdobiła cały ganek lampkami. W oknie jej mieszkania nad restauracją – które wcześniej należało do brata Owena, Becketta – także stało drzewko. Pozostałe okna były ciemne. Pewnie Avery pracuje, uznał, widząc ruch w restauracji. Pochylił się, ale nie mógł jej dostrzec za ladą. Światła się zmieniły i Owen skręcił w prawo, w St. Paul, a potem w lewo na parking za hotelem. Siedział przez chwilę w furgonetce i rozmyślał.

1

Mógłby pójść do Vesty na pizzę i piwo, posiedzieć do zamknięcia. A potem jeszcze zrobić rundkę po hotelu. Nie musiał obchodzić hotelu, upomniał sam siebie. Jednak nie był tam przez cały dzień, zajęty spotkaniami w innych sprawach Przedsiębiorstwa Budowlanego Montgomerych, a nie chciał czekać do rana, żeby zobaczyć, czego dzisiaj dokonali jego bracia wraz z ekipą. Poza tym Vesta wyglądała na zatłoczoną i zostało ledwo pół godziny do zamknięcia. Nie żeby Avery miała go wykopać, gdy tylko zamknie drzwi za ostatnim gościem. Raczej usiadłaby i razem z nim napiła się piwa.

R

Kusząca perspektywa, pomyślał, ale naprawdę powinien szybko przejść przez hotel i wracać do domu. Jutro musi być tu z powrotem o siódmej rano, gotowy do pracy.

L T

Wysiadł na mroźne powietrze, jednocześnie wyjmując klucze. Wysoki jak bracia i smukły, skulił się, idąc wzdłuż kamiennej ściany obok dziedzińca do drzwi prowadzących do recepcji.

Wszystkie klucze oznaczał kolorami, co jego bracia uważali za skrajny pedantyzm, a on za wyjątkowe usprawnienie. Dzięki temu w kilka sekund znalazł się w ciepłym budynku.

Zapalił światło i stanął, szczerząc zęby w uśmiechu jak wariat. Ozdobny dywan podkreślał błysk podłogi i dodawał uroku pastelowym ścianom, wyłożonym do połowy kremową boazerią. Beckett trafił w dziesiątkę, proponując, żeby zostawić jedną z bocznych ścian ceglaną. A ich matka doskonale dobrała żyrandol: niewydziwiony, ale i nietradycyjny, przypominający gałąź drzewa z ramionami z brązu i wąskimi, falującymi lampami, zwieszającymi się nad dywanem. Owen spojrzał w prawo i zauważył, że pomalowano już ściany w łazience z wymyślnymi kafelkami i umywalkami, pociętymi zielonymi żyłkami. 2

Wyjął notes, zapisał kilka niezbędnych poprawek, po czym przeszedł pod kamiennym łukiem w lewo. Więcej odsłoniętych cegieł – tak, Beckett miał nosa. Na półkach w pralni panował idealny porządek – to musiała być zasługa Hope, która dzięki stalowej woli wyrzuciła Rydera z jego tymczasowego biura i wszystko tu urządziła. Przystanął przed przyszłym biurem Hope i zobaczył, że teraz brat przeniósł się tutaj – kawał dykty na kozłach służył za prowizoryczne biurko, na którym leżał biały segregator – ich biblia – a także kilka narzędzi, stały też puszki z farbą.

R

Nie upłynie dużo czasu, pomyślał, a Hope znowu wyrzuci Rydera. Szedł dalej, aż przystanął, żeby podziwiać kuchnię.

L T

Zainstalowali już oświetlenie. Wielki żyrandol nad wyspą kuchenną, mniejsze lampki przy oknach. Szafki z drewna w ciepłym kolorze, kremowe akcenty i blaty z gładkiego granitu doskonale harmonizowały z lśniącymi urządzeniami ze stali.

Otworzył lodówkę i już miał sięgnąć po piwo, kiedy przypomniał sobie, że zaraz będzie prowadził, wziął więc colę i zanotował w myślach, że musi zadzwonić w sprawie żaluzji i okiennic. Już prawie byli na nie gotowi.

Poszedł do recepcji, rozejrzał się i znowu uśmiechnął szeroko. Półka nad kominkiem, którą Ryder wyczarował ze starej deski, pasowała do cegieł i głębokiego, otwartego paleniska. Na razie w pomieszczeniu pełno było płacht, puszek z farbami i narzędzi. Owen zrobił kilka notatek, wycofał się, przeszedł przez pierwszy łuk i zatrzymał się w połowie holu, słysząc dobiegające z drugiego piętra odgłosy kroków. Przeszedł przez drugi łuk do krótkiego korytarza, prowadzącego na 3

schody. Zobaczył, że Luther ciężko pracował przy żelaznej barierce, po której przesuwał teraz dłonią, idąc do góry. – No dobrze, cholernie cudownie. Ry? Jesteś tam? Huknęły zatrzaśnięte drzwi, aż Owen lekko podskoczył. Zmrużył błękitne oczy, wchodząc na drugie piętro. Jego bracia mogli mu robić psikusy, ale niech go szlag, jeśli da któremukolwiek z nich pretekst do choćby parsknięcia. – Ooch – powiedział z udawanym przerażeniem. – To musi być duch. Tak bardzo się boję!

R

Odwrócił się ku frontowi budynku i zobaczył, że drzwi do Elizabeth i Darcy’ego rzeczywiście są zamknięte, chociaż te od Tytanii i Oberona naprzeciwko stoją otworem.

L T

Bardzo zabawne, pomyślał cierpko.

Podkradł się do drzwi, zamierzając otworzyć je gwałtownie i przestraszyć brata, który stroił sobie żarty. Zacisnął dłoń na rzeźbionej klamce i powoli nacisnął. Drzwi ani drgnęły.

– Przestań, dupku. – Ale – wbrew sobie – zaczął się cicho śmiać. Przynajmniej do chwili, kiedy drzwi otworzyły się gwałtownie, a razem z nimi obie pary tych prowadzących na balkon. W podmuchu lodowatego powietrza wyczuł zapach kapryfolium, słodki jak lato. – O rany. Prawie akceptował fakt, że mieli ducha, prawie w niego wierzył. Przecież doszło do różnych incydentów, a Beckett był pewny. Tak pewny, że nazwał ducha Elizabeth, na cześć pokoju, który najbardziej lubiła. Jednak to było pierwsze osobiste, niezaprzeczalne doświadczenie 4

Owena. Stał z otwartymi ustami, gdy nagle drzwi do łazienki zatrzasnęły się, otworzyły i znowu zamknęły z hukiem. – W porządku. Rany, okej. Przepraszam, że przeszkadzam. Ja tylko... – Drzwi zatrzasnęłyby mu się prosto w twarz, gdyby nie odskoczył na tyle szybko, by nie rozkwasić sobie nosa. – Hej, przestań. Musisz mnie znać. Jestem tutaj prawie codziennie. Owen, brat Becka. Ja, uch, przychodzę w pokojowych zamiarach i tak dalej. Znowu trzasnęły drzwi łazienki, aż się skrzywił.

R

– Delikatnie z tym drewnem, dobrze? O co chodzi? Ja tylko... Och. Rozumiem.

Odchrząknął, zdjął wełnianą czapkę i przeczesał palcami gęste, brązowe włosy.

L T

– Słuchaj, to nie ciebie nazwałem dupkiem. Myślałem, że to Ry. Znasz mojego drugiego brata. Ryder? Potrafi być dupkiem, musisz to przyznać. A ja stoję na korytarzu i tłumaczę się przed duchem. Drzwi uchyliły się odrobinę, więc Owen ostrożnie otworzył je szerzej. – Zamknę tylko drzwi na balkon. Naprawdę nie możemy zostawiać ich otwartych.

Musiał przyznać, tylko przed sobą, że echo jego własnego głosu, odbijającego się w pustym pokoju, przyprawiło go o ciarki, ale wcisnął czapkę do kieszeni kurtki, ruszył do dalszych drzwi balkonowych i je zamknął. Kiedy podszedł do drugich drzwi, dostrzegł zapalone światło w mieszkaniu Avery nad restauracją. Zobaczył ją w oknie, a właściwie jej postać. Powietrze znieruchomiało, a zapach kapryfolium stał się jeszcze intensywniejszy. 5

– Już wcześniej czułem twój zapach – szepnął, nie odrywając oczu od okien Avery. – Beckett mówił, że ostrzegłaś go tamtego wieczoru, kiedy ten skurwysyn – przepraszam za wyrażenie – Sam Freemont napadł na Clare. Dzięki za to. Biorą ślub, Beck i Clare. Pewnie o tym wiesz. On się w niej kochał prawie przez całe życie. Zamknął drzwi i odwrócił się do wyjścia. – W każdym razie, jeszcze raz dzięki. Drzwi do łazienki były teraz otwarte i kątem oka dostrzegł swoje odbicie w lustrze w ozdobnej, żelaznej ramie.

R

Musiał przyznać, że wyglądał na przestraszonego, z szeroko otwartymi oczami i włosami sterczącymi na wszystkie strony.

Odruchowo przesunął ręką po włosach, próbując je przygładzić.

L T

– Ja tylko obchodzę hotel i robię notatki. Właściwie zostały nam jedynie prace wykończeniowe. Chociaż nie tutaj, ten pokój jest gotowy. Myślę, że chłopaki chcieli go jak najszybciej skończyć, niektórzy trochę się boją. Bez urazy. A zatem... Zrobię, co mam do zrobienia, i idę. Do zobaczenia, a właściwie nie do zobaczenia, tylko... Wszystko jedno, uznał i wyszedł z pokoju. Przez następne pół godziny chodził od pokoju do pokoju, z piętra na piętro i robił notatki. Jeszcze kilka razy poczuł zapach kapryfolium, a tu i ówdzie uchyliły się drzwi. Nie mógł zaprzeczyć, że jej obecność nie była już uciążliwa, jednak nie mógł również nie przyznać, że kiedy wyszedł z hotelu i zamknął za sobą drzwi na klucz, poczuł ulgę. *** Śnieg chrzęścił cicho pod butami, kiedy Owen szedł z rękami pełnymi kubków kawy i pączków. Pół godziny przed świtem wszedł do hotelu i 6

pomaszerował prosto do kuchni, gdzie położył na blacie pudełko pączków, tacę z kawą na wynos i teczkę. Żeby poprawić sobie nastrój, włączył gazowy kominek w recepcji. Zadowolony z ciepła i światła zdjął rękawiczki i schował je do kieszeni kurtki. Wrócił do kuchni, wyjął z teczki notes i przejrzał – po raz kolejny – plan dnia. Zapiszczał telefon, który miał przyczepiony do paska, sygnalizując rozpoczęcie porannego zebrania. Zanim usłyszał furgonetkę Rydera, zdążył zjeść połowę pączka z lukrem.

R

Jego brat miał czapkę Przedsiębiorstwa Budowlanego Montgomery i grubą, zniszczoną roboczą kurtkę, a na twarzy grymas, sygnalizujący natychmiastową potrzebę kofeiny. Cymbał, pies Rydera, przytruchtał za

L T

nim, powęszył, po czym spojrzał tęsknie na połówkę pączka Owena. Ryder burknął coś i sięgnął po kubek.

– Ta jest Becka – powiedział Owen, prawie nie patrząc na brata. – O czym wyraźnie informuje litera „B”, którą napisałem na boku. Ryder znowu coś mruknął i wziął kubek z literą „R”. Wypił duży łyk kawy, po czym uważnie obejrzał pączki i wybrał tego z galaretką. Cymbał zaczął walić w podłogę ogonem i Ryder rzucił mu kawałek. – Beck się spóźnia – zauważył Owen.

– To ty zarządziłeś zebranie przed świtem. – Ryder odgryzł wielki kęs pączka i popił go kawą. Nie ogolił się i ciemny zarost pokrywał ostre rysy jego twarzy, jednak dzięki dawce kofeiny i cukru zielone, poznaczone złotymi plamkami oczy zaczynały patrzeć nieco przytomniej. – Jak przyjdzie ekipa, nie będziemy mogli się skupić. Rozejrzałem się tu trochę wczoraj wieczorem. Mieliście udany dzień. – Cholerna racja. Dziś rano dokończymy na trzecim piętrze. Na 7

drugim musimy jeszcze w kilku pokojach zrobić listwy podłogowe i sufitowe, zainstalować parę lamp i te cholerne podgrzewane stojaki na ręczniki. Luther zaczął pracować nad barierkami. – Widziałem. Zrobiłem trochę notatek. – Tak, tak. – Zapewne zrobię ich więcej, kiedy skończę na drugim i przejdę na trzecie piętro. – To na co czekamy? – Ryder wziął drugiego pączka i ruszył do wyjścia. Cisnął kawałek ciastka przez ramię, nawet nie patrząc na psa, który potruchtał za nim. Cymbał złapał kąsek z idealną precyzją. – Nie ma Becketta.

L T

R

– Chłop ma kobietę – przypomniał Ryder – i trójkę dzieciaków, które chodzą do szkoły. Będzie, jak przyjdzie, i nas dogoni.

– Tutaj trzeba jeszcze raz pomalować – zaczął Owen. – Ja też mam oczy.

– Umówię się na instalację żaluzji. Jeśli dzisiaj skończycie trzecie piętro, będą mogli zacząć pracować nad oknami na początku przyszłego tygodnia.

– Ludzie posprzątali, ale to robota budowlańców. Trzeba tu porządnie wszystko wyczyścić i wypolerować. Musisz zlecić to menedżerce. – Dziś rano będę rozmawiał z Hope. Chcę też pogadać z administracją, żeby pozwolili nam zacząć się wprowadzać. Ryder spojrzał na brata z ukosa. – Zostały nam jeszcze co najmniej dwa tygodnie, i to nie licząc świąt. Jednak Owen, jak zawsze, miał plan. – Możemy skończyć trzecie piętro, Ry, i schodzić niżej. Myślisz, że 8

mama i Carolee, nie mówiąc już o Hope, nie zaczną jak szalone kupować nowych rzeczy do wyposażenia, kiedy tylko ustawimy meble? – Domyślam się. Nie potrzeba, żeby kręciły się nam pod nogami jeszcze bardziej niż teraz. Kiedy skręcili na trzecie piętro, usłyszeli dźwięk otwieranych na dole drzwi. – Na trzecim! – zawołał Owen. – W kuchni jest kawa. – Dziękuję Ci, Jezu. – Jezus nie kupił ci kawy. – Owen musnął palcami błyszczącą, owalną

R

plakietkę z brązu z wygrawerowanym napisem „menedżer”. – Elegancki akcent.

– Wszędzie ich pełno. – Ryder, popijając kawę, wszedł do mieszkania Hope.

L T

– Dobrze wygląda. – Owen kiwał głową, przechodząc przez małą kuchnię i łazienkę, potem zlustrował obie sypialnie. – To przytulne i wygodne mieszkanie. Ładne i praktyczne jak nasza menedżerka. – Ona jest prawie tak cholernie pedantyczna jak ty. – Pamiętaj, kto zaopatruje cię w pączki, brachu. Na słowo „pączki” Cymbał pokręcił całym ciałem. – Ty już swoje zjadłeś, kolego – poinformował go Ryder i pies z melancholijnym westchnieniem rozciągnął się na podłodze. Owen podniósł wzrok na wchodzącego po schodach Becketta. Ogolił się, zauważył Owen, a oczy mu błyszczały. Oczy, w których czaiła się odrobina paniki – jak zapewne u większości mężczyzn, którzy właśnie wyprawili do szkoły trzech chłopców poniżej dziesiątego roku życia. Owen wystarczająco dobrze pamiętał ich własne poranki i zastanawiał 9

się, jakim cudem rodzice oparli się pokusie brania twardych narkotyków. – Jeden z psów zarzygał Murphy’emu łóżko – ogłosił Beckett. – Nie chcę o tym rozmawiać. – Ja też nie. Owen opowiada o żaluzjach i meblowaniu hotelu. Beckett pochylił się i pogłaskał Cymbała po głowie. – Jeszcze musimy dokończyć listwy, pomalować i zrobić kilka poprawek. – Nie tutaj. – Owen wszedł do pierwszego z dwóch apartamentów, penthouse’u. – Ten apartament moglibyśmy już urządzić, a Hope mogłaby

R

się wprowadzić do mieszkania po drugiej stronie korytarza. Jak stoimy z Westleyem i Buttercup?

– Gotowy. Wczoraj powiesiliśmy lustro w łazience i lampy.

L T

– W takim razie powiem Hope, żeby wyciągnęła mop i wysprzątała to piętro na błysk. – Pomimo że ufał Ryderowi, sam sprawdził apartament. – Ona ma rozpiskę, co gdzie stoi, więc może wpaść do Basta i powiedzieć, co mają dostarczyć.

Zrobił kolejne notatki – dostawa ręczników i pościeli, zakup żarówek i tak dalej. Za jego plecami Beckett i Ryder wymienili spojrzenia. – Chyba się wprowadzamy.

– Nie wiem, jakie „my” – zaprotestował Ryder. – Na pewno nie ja z ekipą, musimy wykończyć tę cholerną budę. – Nie wyżywaj się na mnie. – Beckett uniósł dłonie. – Ja muszę dokończyć zmiany w projekcie piekarni, jeśli mamy przerzucić tam ekipę bez dłuższej przerwy w pracy. – Przydałaby mi się przerwa – mruknął Ryder, ale ruszył schodami na dół za Owenem. Owen przystanął przed Elizabeth i Darcym i popatrzył na otwarte na 10

oścież drzwi. – Beckett, mógłbyś porozmawiać ze swoją kumpelką, Lizzy? Poproś ją, żeby nie zamykała tych drzwi i nie otwierała balkonowych. – Te są otwarte, a tamte nie. – Teraz. Wczoraj wieczorem trochę się zirytowała. Zaintrygowany Beckett uniósł brwi. – Naprawdę? – Chyba mieliśmy pierwsze bliskie spotkanie. Wczoraj wieczorem obchodziłem hotel i usłyszałem, że ktoś jest na górze. Uznałem, że to któryś

R

z was robi mi kawały. Ona myślała, że nazwałem ją dupkiem, i dała mi do zrozumienia, że jej się to nie spodobało. Beckett uśmiechnął się szeroko.

L T

– Ma temperament.

– Nie musisz mi mówić. Chyba się pogodziliśmy, ale porozmawiaj z nią, na wypadek gdyby chowała do mnie urazę.

– Tu też skończyliśmy – zmienił temat Ryder. – Iw T&O. W N&N musimy zamontować listwy pod sufitem i przy podłodze, E&R wymaga jeszcze kilku poprawek i trzeba tam powiesić lampę w łazience, którą wreszcie wczoraj dostarczyli. W J&R jest pełno pudeł. Lampy, lampy, jeszcze więcej lamp, jakieś półki i Bóg jeden wie co jeszcze. Ale pokój jest skończony. Ja też mam listę. – Popukał się palcem w czoło, a pies podszedł i usiadł mu u stóp. – Tylko ja nie muszę zapisywać każdego cholernego szczegółu w dziesięciu miejscach. – Wieszaki na szlafroki, stojaki na ręczniki, uchwyty na papier toaletowy – wylicza! Owen. – Dzisiaj przywiozą. 11

– Lustra, telewizory, włączniki i kontakty, blokady do drzwi. – Dzisiaj przywiozą, Owen. – Masz listę, co gdzie idzie? – Przestań gderać, panienko. – Trzeba oznaczyć wyjścia awaryjne – ciągnął Owen, czytając z listy i idąc do jadalni. – A tutaj zamontować kinkiety na ścianach. I jeszcze pomalować i powiesić skrzynki, które zrobiliśmy na gaśnice. – Kiedy tylko się zamkniesz, zabiorę się do roboty. – Prospekty, strona internetowa, reklamy, cennik, pakiety dla gości, prospekty do pokojów. – Nie moja działka.

R

– Słusznie. Masz się z czego cieszyć. Ile zajmie ci poprawianie

L T

planów piekarni? – zapytał Owen Becketta. – Jutro rano zaniosę je do akceptacji.

– Świetnie. – Wyjął telefon i włączył kalendarz.

– W takim razie ustalmy daty. Powiem Hope, żeby pierwsze rezerwacje zaczęła robić na piętnastego stycznia. Moglibyśmy trzynastego urządzić wielkie otwarcie, mielibyśmy jeszcze dzień po przyjęciu, żeby doprowadzić wszystko do porządku. I zaczynamy. – To mniej niż miesiąc – jęknął Ryder. – Ty wiesz, Beck wie i ja też wiem, że zostało tu pracy na mniej niż dwa tygodnie. Skończycie przed świętami. Jeżeli w tym tygodniu zaczniemy meblować, przed pierwszym skończymy i nie widzę żadnego powodu, dla którego nie mielibyśmy dostać pozwolenia na działalność zaraz po świętach. To daje nam dwa tygodnie, żeby dopiąć wszystko na ostatni guzik i zapobiec potencjalnym wpadkom, skoro Hope już będzie tu mieszkała. – Zgadzam się z Owenem. To już ostatnia prosta, Ry. 12

Ryder wbił ręce w kieszenie i wzruszył ramionami. – Po prostu dziwnie się czuję na myśl, że naprawdę już kończymy. – Rozchmurz się – pocieszył go Owen. – W takim budynku praca nigdy się nie kończy. Ryder pokiwał głową i w tej samej chwili usłyszał trzaśnięcie drzwi i łomot ciężkich butów na posadzce. – Przyszła ekipa. Bierzcie narzędzia. *** Zadowolony Owen przykręcał listwy pod sufitem. Nie miał nic

R

przeciwko regularnym przerwom, które musiał robić, żeby odebrać telefon, odpisać na SMS – a lub mejla. Telefon był dla niego takim samym narzędziem pracy jak młotek. W całym budynku wrzała praca, od ścian

L T

odbijały się głosy i muzyka z radia Becketta. Pachniało farbą, świeżo ciętym drewnem i mocną kawą – mieszanka, która była dla niego symbolem Przedsiębiorstwa Budowlanego Montgomerych i zawsze przypominała mu ojca.

Wszystkiego, co wiedział na temat stolarstwa i budowlanki, nauczył się od taty. Teraz, schodząc z drabiny, żeby obejrzeć swoje dzieło, był pewien, że ojciec byłby dumny.

Przejęli stary budynek z pozapadanymi balkonami i powybijanymi oknami, popękanymi ścianami i zniszczonymi podłogami i zamienili go w klejnot błyszczący na rynku. Wizja Becketta, pomyślał, wyobraźnia i bystre oko ich matki, pot i talent Rydera, jego własna koncentracja na szczegółach w połączeniu z pracą solidnej ekipy przemieniły pomysł zrodzony przy kuchennym stole w rzeczywistość. Odłożył pistolet do gwoździ i rozluźniając ramiona, rozejrzał się po 13

pokoju. Tak, bystre oko matki, powtórzył w myślach. Nie pochwalał jej pomysłu pomalowania ścian na bladoseledynowo, a sufitu na czekoladowy brąz – dopóki nie zobaczył efektu. „Spektakularny” było najlepszym określeniem na Nicka i Norę, z apogeum w łazience. Ta sama kolorystyka, ściana z błękitnych, szklanych kafelków, kontrastujące odcienie brązu, a wszystko to lśniło w świetle żyrandola z kryształów. Żyrandol w klozecie, pomyślał, kręcąc głową. Efekt bez wątpienia oszałamiający. Nic pospolitego ani przypominającego hotel – nie, kiedy Justine

R

Montgomery przejmowała dowodzenie. Uznał, że ten pokój w stylu art deco może stać się jego ulubionym.

Alarm w komórce powiedział mu, że nadeszła pora na telefony do kontrahentów.

L T

Wyszedł z pokoju i ruszył w stronę tylnych drzwi, mijając Luthera, który pracował nad barierkami. Zaciskając zęby, wyskoczył w podmuchach lodowatego wiatru na ganek i wbiegł do recepcji. – Cholernie zimno. – Radio ryczało na cały regulator, młotki waliły. Nie było mowy, żeby załatwił cokolwiek w tym hałasie. Złapał kurtkę i teczkę.

Zajrzał do baru, gdzie Beckett siedział na podłodze i montował listwy. – Idę do Vesty. – Jeszcze nie ma dziesiątej. Zamknięte. – I o to chodzi. Na zewnątrz Owen skulił się przed zimnem, przeklinając w duchu samochody, które jechały tak nieprzerwanym strumieniem, że nie mógł przebiec przez Main. Wydmuchując lodowate obłoczki pary, poczekał na zmianę świateł, po czym przeciął ulicę, zignorował napis „zamknięte” i 14

zaczął się dobijać do drzwi. W środku widział zapalone światła, ale nie dostrzegł żadnego ruchu. Znowu wyjął telefon i wybrał z pamięci numer Avery. – Cholera, Owen, teraz mam cały telefon w cieście. – A więc jesteś tam. Otwieraj, zanim dostanę odmrożeń. – Cholera – powtórzyła i rozłączyła się. Jednak kilka sekund później zobaczył ją w fartuchu nałożonym na dżinsy i czarny sweter z wysoko podciągniętymi rękawami. Jej włosy... jaki, u diabła, miały teraz kolor? Najbardziej przypominały mu lśniący nowością, miedziany dach hotelu.

R

Kilka miesięcy wcześniej Avery zaczęła farbować włosy na każdy możliwy kolor oprócz jej naturalnej czerwieni szkockiej wojowniczki. Obcięła je też na krótko, ale zdążyły już odrosnąć na tyle, że mogła

L T

związywać je do pracy w maleńki ogonek.

Jej oczy, równie intensywnie niebieskie, jak włosy miedziane, patrzyły na Owena nieżyczliwie, gdy otwierała zamki.

– Czego chcesz? – zapytała. – Mam pełne ręce roboty. – Potrzebuję tylko trochę miejsca i ciszy. Nawet nie będziesz wiedziała, że tu jestem. – Wepchnął się do środka, na wypadek gdyby chciała zatrzasnąć mu drzwi przed nosem. – Nie mogę rozmawiać przez telefon w tym huku w hotelu, a muszę zadzwonić w kilka miejsc. Avery spojrzała zmrużonymi oczami na jego teczkę, więc spróbował wykorzystać swój ujmujący uśmiech. – No dobrze, mam też trochę papierkowej roboty. Usiądę przy ladzie i będę bardzo, bardzo cicho. – Och, no dobrze. Tylko mi nie przeszkadzaj. – Zanim wrócisz do pracy... Nie masz przypadkiem odrobiny kawy? – Nie, nie mam przypadkiem odrobiny kawy. Robię ciasto, które teraz 15

jest na moim nowym telefonie. Wczoraj wieczorem pracowałam do zamknięcia, a dziś o ósmej zadzwoniła Franny i powiedziała, że jest chora. Głos miała taki, jakby ktoś przepuścił jej krtań przez maszynkę do mięsa. Wczoraj wieczorem dwoje kelnerów skarżyło się na to samo, co oznacza, że prawdopodobnie dzisiaj też będę siedziała tu do zamknięcia. Dave nie może pracować wieczorem, bo o czwartej ma leczenie kanałowe, a ja mam grupową rezerwację na dwunastą trzydzieści. Terkotała jak karabin, więc Owen tylko kiwał głową. – Okej.

R

– Po prostu... – Machnęła ręką w stronę długiej lady. – Rób, co chcesz.

I pobiegła z powrotem do kuchni, aż zamigały jej jaskrawozielone adidasy.

L T

Zaproponowałby pomoc, ale widział, że Avery nie była w nastroju. Potrafił rozpoznać jej nastroje – znali się od zawsze – i teraz wyraźnie widział pośpiech, niecierpliwość i stres.

Poradzi sobie, pomyślał. Zawsze sobie radziła. Bezczelny mały rudzielec z czasów jego dzieciństwa, była cheerleaderka z liceum Boonsboro – współkapitanka razem z Clare Becketta – zmieniła się w ciężko pracującą właścicielkę restauracji. Która robiła niesamowitą pizzę. Pozostawiła za sobą delikatny, cytrynowy zapach i powietrze naładowane energią. Siadając przy ladzie, Owen słyszał ciche stukanie i brzęczenie dobiegające z kuchni, które wydało mu się w jakiś sposób kojące. Otworzył teczkę, wyjął iPada i notes, odpiął telefon od paska. Dzwonił, wysyłał e – maile i SMS – y, wpisywał daty do kalendarza, liczył. 16

Pogrążył się w pracy bez reszty i wrócił do rzeczywistości dopiero wtedy, gdy pod nos wjechał mu kubek kawy. Podniósł wzrok i popatrzył prosto w śliczną twarz Avery. – Dzięki. Nie musiałaś robić sobie kłopotu. Zaraz idę. – Owen, siedzisz tu już czterdzieści minut. – Naprawdę? Straciłem poczucie czasu. Mam sobie pójść? – Jak chcesz. – Przycisnęła pięść do dołu pleców, ale mówiła już o wiele spokojniej. – Mam wszystko pod kontrolą. Poczuł nowy zapach i zerkając na wielki piec, zobaczył, że nastawiła sosy.

R

Rude włosy, mlecznobiała skóra i piegi mogły świadczyć o jej szkockim pochodzeniu, ale jej sos marinara był równie włoski jak garnitur od Armaniego.

L T

Owen często się zastanawiał, skąd u niej taki talent, dryg, ale jedno i drugie wydawało się równie wrodzone jak wielkie, błękitne oczy. Ukucnęła przed lodówką ukrytą pod ladą i zaczęła napełniać pojemniki na dodatki.

– Przykro mi z powodu Franny.

– Mnie też. Jest naprawdę chora. A Dave nieszczęśliwy. Przyjdzie dziś po południu, tylko na kilka godzin, bo brakuje mi rąk do pracy. Czuję się okropnie, że musiałam go o to prosić. Przyjrzał się jej uważnie, kiedy pracowała, i teraz dostrzegł bladosine kręgi pod jej oczami. – Wyglądasz na zmęczoną. Posłała mu zniesmaczone spojrzenie znad słoika z czarnymi oliwkami. – Dzięki. To właśnie pragnie usłyszeć każda dziewczyna. – Wzruszyła ramionami. – Jestem zmęczona. Myślałam, że dziś rano 17

się wyśpię, bo Franny otworzy, a ja przyjdę koło pół do dwunastej. Nie mam daleko, odkąd wprowadziłam się do mieszkania na górze. Dlatego pooglądałam telewizję, skończyłam książkę, na którą nie miałam czasu przez cały tydzień, i położyłam się spać dopiero przed drugą. A tu o ósmej zadzwoniła Franny. Sześć godzin snu powinno wystarczyć, o ile nie pracowałeś na podwójnej zmianie i dzisiaj nie czeka cię to samo. – Dobre strony? Interes się kręci. – Pomyślę o dobrych stronach po tej rezerwacji grupowej. Dosyć o mnie. Jak wam idzie w hotelu?

R

– Tak dobrze, że zamierzamy jutro zacząć zastawiać trzecie piętro. – Zastawiać czym? – Meblami, Avery.

L T

Odstawiła słoik i popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. – Naprawdę? Naprawdę?

– Inspektor przyjdzie dzisiaj po południu i albo da nam zielone światło, albo nie. Moim zdaniem da, bo nie widzę żadnego powodu, dla którego miałby tego nie zrobić. Przed chwilą rozmawiałem z Hope, żeby zaczęła już sprzątać. Moja matka i ciotka też przyjdą – być może już są, skoro dochodzi jedenasta – żeby pomóc.

– Ja też chciałam pomóc. A nie mogę.

– Nie przejmuj się tym. Mamy mnóstwo rąk do pracy. – Chciałam, żeby moja para też do nich należała. Może jutro, ale to zależy od chorób i zabiegów kanałowych. Rany, Owen, to dopiero nowina! – Wykonała krótki taniec w swoich jaskrawych adidasach. – I czekałeś prawie godzinę, żeby puścić farbę? – Byłaś zbyt zajęta ochrzanianiem mnie. – Gdybyś puścił farbę, byłabym zbyt przejęta, żeby cię ochrzaniać. 18

Twoja wina. Uśmiechnęła się do niego, śliczna Avery MacTavish o zmęczonych oczach. – Może usiądziesz na kilka minut? – Dziś muszę być w ruchu bez ustanku, jak rekin. – Zakręciła słoik, schowała go i podeszła do kuchenki, żeby sprawdzić sosy. Owen patrzył, jak pracowała. Zawsze wydawało się, że Avery robi dziesięć rzeczy naraz, jakby żonglowała piłkami, z których część wisiała w

R

powietrzu, a część fruwała jak szalona, zanim znowu je schwyci i rzuci do góry.

To fascynowało jego doskonale zorganizowany umysł.

L T

– Muszę już iść. Dzięki za kawę.

– Nie ma sprawy. Jeśli ktoś z ekipy chce tu zjeść dzisiaj lunch, to powiedz, że zapraszam koło pół do drugiej. Powinno już być trochę spokojniej.

– Dobrze. – Owen pozbierał swoje rzeczy, ale jeszcze przystanął w drzwiach. – Avery? Jaki to kolor? Chodzi mi o – To? Lśniąca miedź.

Uśmiechnął się szeroko i pokiwał głową. – Wiedziałem. Do zobaczenia.

19

twoje włosy.

Rozdział drugi Owen przypiął pas z narzędziami i porównał swoją listę zadań z listą Rydera. – Na trzecim piętrze jest pełno kobiet – powiedział Ryder z nutą goryczy w głosie. – Czy są nagie? – Mama jest jedną z nich. – No dobra, skreśl „nagie”.

R

– Mama, Carolee, menedżerka. Może jeszcze Clare. Chłopie, są jak szarańcza. Co chwilę któraś zbiega na dół i zadaje milion pytań. – Ryder wziął napój energetyczny stojący na wyspie kuchennej, na której rozłożył

L T

też swoje listy i plany, ponieważ Hope już go wyrzuciła ze swojego przyszłego biura. – Skoro to ty otworzyłeś im drzwi, to ty będziesz odpowiadał na te wszystkie cholerne pytania. I gdzie, u diabła, byłeś? – Zostawiłem wiadomość. Poszedłem do Avery załatwić kilka telefonów. Inspektor sprawdzi trzecie piętro, żebyśmy mogli zacząć wnosić meble. Obejrzy też resztę budynku, jak już tu będzie. Meble na trzecie są zapakowane i gotowe do wstawienia. Po południu zaczną instalować żaluzje. Mam mówić dalej?

– Już rozbolała mnie głowa. – Dlatego to ja zajmuję się telefonami. Mogę zabrać się do listew na drugim piętrze. – Trzecie piętro. – Ryder dźgnął go palcem w pierś. – Kobiety. Wszystkie twoje, bracie. – Dobrze, dobrze. Chciał pracować, wejść w rytm młotków, wiertarek i pił. Mężczyzn. 20

Jednak znowu wyszedł na dwór i przeklinając zimno, okrążył budynek i wbiegł po schodach. I wkroczył do świata kobiet. Poczuł zapach perfum, balsamu i cytrynowego środka do czyszczenia, a na tle hałasu dobiegającego z dołu usłyszał kobiece głosy. Znalazł matkę, która na czworakach szorowała podłogę w brodziku w penthousie. Podpięła ciemne włosy do góry, podwinęła rękawy szarej, workowatej bluzy od dresu i kołysała pośladkami w dżinsach w rytm muzyki, która grała jej w słuchawkach.

R

Owen podszedł do prysznica i ukucnął. Matka nie podskoczyła – zawsze jej wierzył, kiedy twierdziła, że ma oczy z tylu głowy – tylko z uśmiechem przysiadła na piętach i zdjęła słuchawki.

L T

– Ale jazda – powiedziała.

– Jesteś na to gotowa, mamo?

– Od dawna. Wypucujemy wszystko na błysk, tylko zapomniałam, jak upierdliwy jest brud po remoncie. Podzieliłyśmy się. Carolee jest w Westleyu i Buttercup, a Hope w swoim mieszkaniu. Po południu pomoże nam Clare.

– Byłem przed chwilą w Veście. Avery ma grupową rezerwację, a Franny się rozchorowała. Avery tak bardzo chciała tu przyjść. – Popatrzył na wiadro pełne pienistej wody. – Bóg jeden wie dlaczego. – Ta praca daje dużą satysfakcję. Spójrz dookoła, Owen. – Rozejrzała się, poprawiając kilka luźnych spinek we włosach. – Popatrz na to, czego dokonaliście tutaj ty i twoi bracia. – Czego dokonaliśmy my i nasza mama – poprawił ją, na co Justine znowu się uśmiechnęła. – Masz cholerną rację. Skoro już tu jesteś, wyjmij z tamtego pudełka 21

półki. Jedna powinna wisieć tam, a druga tutaj. – Wskazała palcem. – To tu są półki? – Będą, kiedy je powiesisz. Możesz poprosić kogoś z ekipy o pomoc i powiesić lustro w sypialni. Jak będziesz gotowy, pokażę ci, w którym miejscu. – Poczekaj, muszę to zapisać. – Powieś najpierw te półeczki, a potem pokażę ci resztę. Jednak będzie mógł użyć swoich narzędzi. Może nie w taki sposób, jak lubił – według listy, na której czekały na odhaczenie zadania ułożone według ważności – ale mógł pracować.

R

Kiedy powiesił dekoracyjne półki, zawołał jednego z robotników i wnieśli razem wielkie, ścienne lustro w ozdobnej, pozłacanej ramie.

L T

Justine stała z rękami na biodrach i dyrygowała akcją, mówiąc: „trochę w lewo, odrobinę wyżej – nie, niżej”, po czym wróciła do szorowania, a Owen zaznaczał, mierzył i wiercił. – Gotowe! – zawołał. – Poczekaj chwilkę.

Usłyszał chlupot wody, gdy mama opróżniła wiadro. Wyszła z łazienki i znowu stanęła z rękami na biodrach. – Cudownie!

Podeszła do niego i oboje spojrzeli na swoje odbicia w lustrze. Justine uśmiechnęła się szeroko i objęła syna w pasie. – Jest idealne. Dziękuję, synu. A teraz idź do Hope, dobrze? Ona wie, co trzeba zrobić na dole. Ja mam jeszcze kilometry kafelków do wyszorowania. – Możemy wynająć firmę sprzątającą. Potrząsnęła głową. 22

– Ten etap jest dla rodziny. Owen przypuszczał, że to czyniło z Hope Beaumont członka rodziny. Ona i jego matka od razu się dogadały, pomyślał, idąc przez korytarz. Od pierwszego spotkania. Była królowa piękności stała na niskim stołku w kuchni i polerowała drzwi szafek. Ciemne włosy przewiązała chustką, ścierka wystawała z tylnej kieszeni jej poplamionych białą farbą dżinsów, prawie zupełnie przetartych na prawym kolanie. Spojrzała na niego przez ramię i wypuściła głośno oddech, aż podskoczyły wystrzępione kosmyki. – Nie wyglądały na takie brudne.

R

– Brud po remoncie włazi wszędzie. – Zastanowił się, czy powinien ją

L T

uprzedzić, że będzie ten brud czyścić i wycierać przez kilka dni. A może tygodni.

Sama się przekona, uznał.

– Robicie postępy – powiedział zamiast tego. – I to jakie. – Usiadła na stołku, wzięła z blatu butelkę wody i odkręciła korek. – Naprawdę jutro wniosą tu meble? – Wszystko na to wskazuje.

Wypiła łyk i uśmiechnęła się.

Miała aksamitny głos, który pasował do jej tajemniczej urody, wielkich, ciemnych oczu i kształtnych, pełnych ust. Owen sądził, że seksowna menedżerka na pewno nie wyrządzi im szkody, dla niego jednak o wiele ważniejszy był fakt, że była równie doskonale zorganizowana i skuteczna jak on sam. – Mama mówiła, że wiesz, co trzeba zrobić na drugim piętrze, jeśli masz chwilę. 23

– I na pierwszym, jeżeli uda nam się coś tam zmieścić. Im więcej rozładujemy kartonów, tym łatwiej będzie sprzątać i wnosić meble. – Celna uwaga. – Ta kobieta, pomyślał, mówiła jego językiem. – Jestem do twojej dyspozycji. Mam coś zrobić tutaj? – Trzeba powiesić kilka półek. No cóż, widocznie dzisiaj był Dzień Półek. – Zaraz powieszę. – Będę wdzięczna. Są w moim mieszkaniu. Za chwilę je przyniosę. – Mogę kogoś po nie posłać.

R

– Pewnie, jeśli masz kogoś wolnego. Ale najpierw zajmijmy się tym, co jest na miejscu. Przygotowałam wszystko, co Justine chce powiesić w J&R.

L T

Jego język, powtórzył w myślach.

– Chcesz kurtkę? – zapytał, gdy wstała ze stołka.

– Nie, dzięki. Nie mamy daleko. – Odwinęła rękawy bluzy. – Dziś rano rozmawiałam z Avery – ciągnęła, gdy szli na tyły budynku. – Nie wyrabia na zakrętach przy takich brakach w personelu. Miałam nadzieję, że zajrzę do niej wieczorem i pomogę, ale wygląda na to, że większą część wieczoru spędzimy tutaj.

Kiedy wyszli na zewnątrz, przytrzymała ręką chustkę, żeby nie zerwał jej wiatr. – Założę się, że w ten mróz będzie zasypana zamówieniami. Kto chciałby wychodzić w taką pogodę? Weszła do Jane i Rochestera i roztarła dłonie. – Możemy zacząć od W&B. Albo, skoro już tu jesteśmy, możemy zrobić drugie piętro, posuwając się od tyłu do frontu budynku. Tu możemy zacząć od półek i lustra w łazience. – Postukała w starannie opisane pudła. 24

– Lustro łazienkowe. Pokazała mu przedmioty przeznaczone do każdego pokoju, od trzeciego do pierwszego piętra. – Chyba nie będę się nudził. Oszczędźmy sobie czasu i zacznijmy tutaj. – Dobrze. Pokażę, gdzie co trzeba powiesić, i zejdę ci z drogi. Możesz kogoś po mnie posłać, gdybyś miał jakieś pytania. – Wyjęła z kieszeni scyzoryk i rozcięła jedno z pudeł. – Lubię kobiety, które noszą przy sobie nóż.

R

– Weszłam w posiadanie całej tony narzędzi, odkąd się tu wprowadziłam. Nawet myślałam o kupnie własnego pistoletu do gwoździ, ale uznałam, że posunęłabym się za daleko. – Wyjęła dwie półokrągłe, miedziane półki.

L T

– Dlatego zrekompensowałam to sobie artykułami biurowymi. Co jest takiego w nowych segregatorach albo dobranych kolorystycznie post – itach?

– Nie wiem, ale zgadzam się w stu procentach, że coś jest. Gawędzili przyjaźnie, Hope dawała mu wskazówki, a on mierzył, dopasowywał, wiercił.

– Idealnie. Spójrz, jak to stare złoto na ramie harmonizuje z kafelkami, miedzią wanny i półek. Poczekaj tylko, aż Justine to zobaczy. – Hope odwróciła się na pięcie i skierowała z powrotem do sypialni. – Nie mogę się doczekać, kiedy zacznę urządzać ten pokój. Zresztą, każdy tak samo. Myślę, że kominek i to fantastyczne łóżko sprawią, że będzie to jeden z naszych najbardziej popularnych pokoi. Wyjęła z kieszeni notes, odhaczyła kilka punktów, zrobiła parę notatek. 25

– Na dłuższą metę robienie notatek oszczędza czas. – I znowu w stu procentach się z tobą zgadzam. Razem zebrali puste kartony i wynieśli je na balkon. Hope ruszyła w kierunku Eve i Roarke’a i prawie wpadła na Rydera. – Mama chce, żebym powiesił lampę pod sufitem. Gdzie ta cholerna lampa? – Właśnie trzymam ją w rękach – powiedział Owen. – W takim razie ty ją powiesisz. – Taki jest plan. Hope ma u siebie kilka rzeczy do mieszkania na górze. Mógłbyś po nie pójść?

R

– Mogę przynieść je później – wtrąciła Hope. – Co to za rzeczy? I gdzie są?

L T

– Półki, ścienne półki do łazienki i salonu. Są w opisanych pudełkach w moim magazynku. W drugiej sypialni – poprawiła się. – Używam jej jako składziku. – Zajmę się tym.

– Drzwi są zamknięte – przypomniała mu, kiedy się odwrócił. Sięgnęła do kieszeni i podała mu klucz. Ryder wcisnął go do kieszeni.

– Masz w tych pudełkach te ustrojstwa do wieszania na drzwi? – Niektóre – odpowiedział Owen. – Zanieś je na górę, na litość boską. Nie chcę już więcej o

nich

słyszeć. Gdzie jest ten wieszak do pokoju dla niepełnosprawnych? Ponieważ zaczęły ją boleć ramiona, Hope postawiła kartony na ziemi. – W Jane i Rochesterze, przy ścianie wychodzącej na St. Paul, w pudełku wyraźnie opisanym „M&P, wieszak na ubrania”. Jak będziesz je brał, to może zechcesz też zabrać dwa inne pudła do tego samego pokoju, 26

opisane: „M&P, półki łazienkowe”. Tylko nie wieszaj ich beze mnie albo bez waszej matki. I w M&P chcemy zamontować małą narożną półkę koło umywalki. Wyjęła notes i przerzuciła kilka stron. – Tu mam rozmiary, ogólną koncepcję. Ryder popatrzył zmrużonymi oczami na kartkę, a potem na Hope. – Dlaczego? –

Ponieważ

przez

wytyczne

dotyczące

pokojów

dla

niepełnosprawnych i rozkład pomieszczenia nie ma tam nawet miejsca, żeby

R

postawić szczotkę do zębów. A tak będziemy je mieli. – Daj mi ten cholerny papier. Hope wyrwała kartkę.

L T

– Jestem pewna, że Owen, Beckett albo ktoś z ekipy może się tym zająć, jeśli ty jesteś zbyt zajęty.

Ale Ryder tylko wcisnął kartkę do kieszeni i wyszedł. – Jesteś pewien, że to twój brat? – mruknęła Hope.

– Całkiem pewien. Trochę się denerwuje, że musimy tu skończyć na czas, a jest jeszcze sporo pracy przy domu Becka i remoncie piekarni obok. – To sporo – przyznała Hope. – A dlaczego ty się nie denerwujesz? Masz tyle samo na głowie.

– Inna kategoria. Ja nie muszę być szefem. Ja negocjuję. – Owen postawił karton na podłodze w łazience. Hope z namysłem rozpakowała malutką, szklaną półkę. – Taki drobiazg, szczegół, którego prawie nikt nie zauważy. – Chyba żeby go nie było. – Jak miejsce na szczoteczkę do zębów. – Uśmiechnęła się i popukała w ścianę. – Tutaj. Jeśli nie jestem ci potrzebna, wrócę na górę. 27

Po drodze zajrzała do Westleya i Buttercup, gdzie Carolee z zapałem wycierała mopem podłogę. – Carolee, łazienka wygląda wspaniale. Cała lśni. Siostra Justine, z policzkami zaróżowionymi od wysiłku, odgarnęła włosy z twarzy. – Przysięgam, nie pucowałam tak od lat. Ale warto. Cały czas myślę o tym, że będę tu pracować! Będę przychodziła do tego pokoju. Jestem ci potrzebna? Szefowo? Hope roześmiała się.

R

– Wyprzedziłaś mnie. Przerwałam sprzątanie, żeby dać Owenowi półki i inne rzeczy. Sprawdzę tylko, jak idzie Justine, i będę w swoim mieszkaniu. W moim mieszkaniu menedżera! Och, byłabym zapomniała.

L T

Jak będziesz miała chwilę, chciałabym jeszcze raz powtórzyć z tobą obsługę programu do rezerwacji. Ponieważ już będziemy przyjmować rezerwacje. – O rany. – Carolee wyrzuciła ręce w powietrze. – O rany, o rany.

Hope czuła to samo. Ostatni raz była tak podekscytowana pracą, kiedy zaczynała w hotelu Wickham w Georgetown. Niezbyt dobre porównanie, pomyślała, biorąc pod uwagę, jak to się skończyło. A jednak rozstanie z Jonathanem Wickhamem i rezygnacja z posady menedżera otworzyły jej drzwi do hotelu BoonsBoro. Piękny budynek, malowniczo położony w czarującym mieście, w którym mieszkały jej dwie najbliższe przyjaciółki. Nie, jeszcze nigdy nie była tak podekscytowana pracą. Zajrzała do penthouse’u i zobaczyła Justine, która siedziała na szerokim parapecie w salonie, wyglądając na Main Street. – Zrobiłam sobie przerwę – powiedziała Justine. – Ta łazienka jest 28

ogromna – i nikogo nie mogę za to winić oprócz siebie. – Ja dokończę. – Już skończyłam, ale myślę, że trzeba ją będzie jeszcze odświeżyć przed wielkim otwarciem. Siedzę tutaj i wspominam, jak ten budynek wyglądał, kiedy pierwszy raz przyciągnęłam tu chłopców na oględziny. Mój Boże. I myślę, jak szczęśliwy i zadowolony byłby Tommy. I że pewnie jest trochę zły, że nie mógł sam wbić kilku gwoździ. – Nauczył synów, jak je wbijać, więc miał taki sam udział w tworzeniu tego miejsca, co oni. Oczy Justine zalśniły.

R

– To piękne, co powiedziałaś. I prawdziwe. – Wyciągnęła rękę do Hope i uścisnęła jej dłoń. – Chciałabym, żeby spadł śnieg. Chcę zobaczyć

L T

hotel pod śniegiem, a potem wiosną, latem i jesienią. Chcę patrzeć, jak lśni o każdej porze roku.

– Będę dbała, żeby lśnił.

– Wiem. Będziesz tu szczęśliwa, Hope. Chcę, żebyś była tu szczęśliwa, i wszyscy, którzy tu przyjadą. – Ja już jestem tu szczęśliwa.

***

Właściwie już dawno nie była tak szczęśliwa, uznała Hope, wracając do polerowania szafek kuchennych. Mogła robić dobrą robotę dla dobrych ludzi. Przekrzywiła głowę, studiując uważnie swoje dzieło. A w ramach nagrody zajrzy przed zamknięciem do sklepu z upominkami i kupi te cudowne misy, które już dawno wpadły jej w oko. Mały prezent na nowe mieszkanie. Ryder wszedł, niosąc kartony. 29

– Co jest z kobietami i półkami? – zapytał. – Ile metrów płaskiej powierzchni potrzebuje jedna osoba? – To zależy – odparła chłodno Hope – od ilości przedmiotów, które dana osoba chce na tej powierzchni ustawić. – Siedliska kurzu. – Siedliska kurzu dla jednych, pamiątki i oznaka własnego stylu dla drugich. – Gdzie, do diabła, chcesz umieścić te swoje płaskie powierzchnie na pamiątki i własny styl? Nie mam całego dnia.

R

– Po prostu je zostaw. Później się tym zajmę. – W porządku. Postawił pudła na podłodze i odwrócił się.

L T

W drzwiach stała jego matka ze skrzyżowanymi rękami i wbijała w niego spojrzenie, od którego wciąż kuliły mu się ramiona, a jądra kurczyły odrobinę.

– Przepraszam cię za swojego syna, Hope. Najwidoczniej jego dobre maniery zniknęły pod warstwą parszywego nastroju. – Nic się nie stało. Ryder jest zajęty. Dzisiaj wszyscy mają dużo prący.

– Duża ilość pracy nie stanowi usprawiedliwienia dla nieuprzejmości. Prawda, Ryder? – Tak, proszę pani. Z radością powieszę ci półki – zwrócił się do Hope – jeżeli pokażesz mi, gdzie wybrałaś na nie miejsce. – Tak lepiej. – Justine posłała synowi ostatnie surowe spojrzenie, po czym wróciła na drugą stronę korytarza. – No więc? Gdzie mam je powiesić? – Jeżeli miałabym w tej chwili wskazać ci miejsce, nie byłaby to 30

ściana. Uśmiechnął się szeroko, kompletnie ją zaskakując. – Ponieważ nie mam żadnych pamiątek, które chciałbym wsadzić sobie w dupę, może wybierzesz inną lokalizację? – Po prostu je tu zostaw, a sam możesz... – Wskazała ręką na drzwi. Patrząc na nią chłodno, zaczepił kciuki o pasek. – Ciebie się nie boję, ale jej tak. Jeżeli ich nie powieszę, będę musiał za to zapłacić. Dlatego nie wyjdę stąd, dopóki nie pokażesz mi gdzie. – Już zaznaczyłam. – Co zaznaczyłaś?

R

– Zmierzyłam półki i wymierzyłam ściany. Zaznaczyłam, gdzie co ma wisieć. – Wskazała na miejsce między oknami, a potem w stronę łazienki. –

L T

Myślę, że tam możesz zacząć.

Rzuciła ścierkę i wymaszerowała z mieszkania. Pomoże Owenowi, dopóki jego gderliwy brat nie opuści jej terytorium. ***

Avery była na bieżąco z postępami prac po drugiej stronie ulicy dzięki SMS – om i krótkiej wizycie Clare.

Ponieważ wycieczka już wyszła i ruch zmalał, zrobiła sobie krótką przerwę i usiadła w tylnej sali z przyjaciółką i talerzem pasty. Na razie gry wideo milczały. Szacowała, że upłynie jeszcze godzina lub dwie, zanim dzieciaki wyjdą ze szkoły i wszystkie maszyny zaczną piszczeć i wyć. Dwudziestopięciocentówki z gier to też zarobek, upomniała samą siebie. – Naprawdę chciałam wpaść i sama zobaczyć, choćby na minutę. – Wypiła duży łyk napoju energetycznego. Będzie potrzebowała mnóstwa 31

energii, żeby dotrwać do końca dnia. – Hope przysłała mi na telefon kilka zdjęć. – Ja też nie mogłam poświęcić im dużo czasu, nas także zalała ta wycieczka. Niech Bóg ich wszystkich błogosławi. – Clare uśmiechnęła się, skubiąc sałatkę. – Beckett powiedział, że inspektor dal im zielone światło. Na wszystko. – Na wszystko? – Zostały już tylko detale i jeszcze wróci na ostateczną kontrolę, ale powiedział, że mogą już wnosić rzeczy. Oczywiście Hope nie może się

R

jeszcze wprowadzić, ale naprawdę zaczynamy meblować hotel. Zachmurzona Avery dziabała makaron widelcem. – Ja też chcę brać w tym udział!

L T

– Avery, to będzie trwało całymi dniami. Może nawet tygodniami. – Ale ja chcę się bawić teraz. – Wypuściła głośno oddech. – No dobrze, nie teraz, bo potwornie bolą mnie stopy, ale jutro. Może. – Zjadła jeszcze trochę makaronu.

– Spójrz tylko na siebie. Wyglądasz na taką szczęśliwą. – Jestem coraz szczęśliwsza, z każdym dniem. Dziś rano Yoda zwymiotował Murphy’emu do łóżka.

– To dopiero powód do świętowania.

– Absolutnie nie, ale Murphy pobiegł po Becketta. To było cudowne. – Tak, też byłabym szczęśliwa, gdybym nie musiała sprzątać psich wymiocin. – To jeden z aspektów. – W oczach Clare tańczyły radosne ogniki. – Ale naprawdę uszczęśliwia mnie to, jak chłopcy kochają Becketta, jak mu ufają. Teraz jest częścią nas. Wychodzę za mąż, Avery. Jestem taką szczęściarą, że w ciągu jednego życia mogłam pokochać i wyjść za mąż za 32

dwóch wspaniałych mężczyzn. – Chyba dostał ci się mój przydział. Naprawdę powinnaś oddać mi Becka. – Nie ma mowy, jest mój! – Jej słoneczny ogon podskoczył, gdy pokręciła głową. – Wybierz sobie któregoś z pozostałych braci. – Może powinnam wziąć obu. Dziś wieczorem przydałyby mi się dwie dodatkowe pary rąk. I jeszcze muszę zrobić świąteczne zakupy. Dlaczego zawsze mi się wydaje, że będę miała więcej czasu? – Ponieważ zawsze udaje ci się ten czas znaleźć. Rozmawiałaś z

R

Montgomerymi o budynku po drugiej stronie ulicy?

– Jeszcze nie. Ciągle nad tym myślę. Nie wygadałaś się Beckettowi? – Przecież ci obiecałam. Ale to trudne. Przyzwyczaiłam się już, że

L T

mówię mu o wszystkim.

– Ach, ta miłość. – Avery westchnęła i poruszyła zmęczonymi palcami stóp. – W takich dniach jak dzisiejszy ten pomysł wydaje się szalony. Ale...

– Możesz to zrobić, i to zrobić dobrze.

– Mówisz tak tylko dlatego, żebym naprawdę w to uwierzyła. – Avery roześmiała się i od razu wydala się trochę mniej zmęczona. I mnie kochasz. Muszę wracać do pracy. Idziesz do hotelu?

– Laurie i Charlene zostały w księgarni, więc pomyślałam, że wpadnę na godzinę. Potem muszę jechać po chłopców. – Przyślij mi więcej zdjęć. – Przyślę. – Clare wstała, naciągnęła wełnianą czapkę na lśniące blond włosy i włożyła płaszcz. – Wyśpij się, skarbie. – Nie musisz mnie namawiać. Jak tylko zamkniemy, idę na górę i padam na twarz na co najmniej osiem godzin. Do zobaczenia jutro. Ja to 33

wezmę – powiedziała, kiedy Clare sięgnęła po talerze. – I tak idę do kuchni. Pomachała przyjaciółce, poruszała bolącymi ramionami i wróciła do pracy. O siódmej harowała bez wytchnienia, wkładała i wyciągała z pieca pizze, pakowała je do pudełek albo podawała kelnerom, którzy roznosili zamówienia do stolików. Restauracja pękała w szwach – i Avery upominała samą siebie, że powinna się z tego cieszyć. Nakładała na talerze pasty, frytki i hamburgery, zerkając na chłopca, który siedział przy ladzie i grał na komputerze z takim

R

zaangażowaniem, jakby od tego zależały losy świata.

Pognała do kuchni po więcej dodatków dokładnie w chwili, gdy do restauracji wszedł Owen.

L T

Rozejrzał się i zmarszczył czoło, gdy nie zobaczył Avery za ladą. – Gdzie Avery? – zapytał kelnerkę.

– Gdzieś tutaj. Szkolny chór postanowił wpaść na pizzę po próbie. Mamy urwanie głowy. Pewnie jest w kuchni. – Okej. – Bez namysłu podszedł do kasy, wziął bloczek na zamówienia i ruszył do drugiej sali.

Kiedy wrócił, Avery stała za ladą z policzkami zarumienionymi z gorąca i smarowała pizzę sosem.

– Zamówienia z drugiej sali – powiedział, przyczepiając kartki na miejsce. – Ja zaniosę napoje. Zerkając na niego kątem oka, posypała pizzę mozzarellą i ułożyła dodatki. Na Owena można liczyć, pomyślała; w latach chudych i tłustych zawsze można liczyć na Owena. Przez następne trzy godziny pracowała jak automat. Przygotowywała 34

spaghetti, Pizzę Wojownika, bakłażana w parmezanie, calzone, gyrosy. O dziesiątej była jak w transie, podliczyła wpływy, wytarła blaty i wyłączyła piece. – Weź sobie piwo – zachęciła Owena. – Zarobiłeś na nie. – Może usiądziesz? – Usiądę, jak wszystko skończę. Zamknęła drzwi na klucz za ostatnim pracownikiem i odwróciła się z westchnieniem. Na ladzie stał kieliszek czerwonego wina, a obok talerz z kawałkiem pizzy pepperoni. Owen siedział na stołku nad swoim kieliszkiem i talerzem. Boże, tak, na Owena zawsze można liczyć. – A teraz usiądź – rozkazał.

L T

R

– Teraz usiądę. Dzięki. Naprawdę, Owen, dziękuję.

– To niezła zabawa, jeśli się nie musi tego robić codziennie. – Nawet wtedy jest to całkiem niezła zabawa, na ogół.

– Usiadła i wypiła łyk wina. – Och rany, jakie dobre. – Ugryzła kęs pizzy. – I to też.

– Nikt nie robi lepszej.

– Pewnie powinnam mieć dosyć pizzy, a to wciąż moje ulubione danie. – Z westchnieniem ugryzła drugi kęs.

– Clare mówiła, że możecie wnosić meble. Jak poszło ekipie sprzątającej? – Dobrze, naprawdę dobrze. Zostało jeszcze trochę pracy, ale powoli zbliżamy się do końca. – Poszłabym zobaczyć, gdybym dała radę tam dojść. – Jutro hotel nadal będzie stał na miejscu. – Goście nie rozmawiali dzisiaj o niczym innym. Musisz być taki 35

dumny. Pamiętam, jak było ze mną przed samym otwarciem, wieszałam obrazy,

rozpakowywałam

sprzęty

kuchenne.

Byłam

dumna,

podekscytowana i trochę przerażona. To moja restauracja. To wszystko należy do mnie. Nadal czasami tak się czuję. Chociaż nie w tej chwili. – Roześmiała się słabo. – Ale czasami. – Naprawdę masz powód do dumy. To wspaniałe miejsce. – Wiem, wielu ludzi uważało, że twoja mama zwariowała, kiedy wynajęła mi ten lokal. Jak ja miałam prowadzić restaurację? Pokręcił głową i pomyślał, że Avery jest blada jak ściana. Fakt, że nie

R

tryskała swoją zwykłą energią, oznaczał, że musiała być naprawdę wyczerpana.

Zagada ją, dopóki Avery nie skończy swojego kawałka pizzy, musi w

L T

końcu coś zjeść. A potem odprowadzi ją na górę, żeby wreszcie mogła się wyspać.

– Ja nigdy nie uważałem, że zwariowała. Ty zrobisz wszystko, co sobie postanowisz. Zawsze mogłaś.

– Nie mogłam zostać gwiazdą rocka. A miałam takie plany. Pamiętał, jak usiłowała grać na gitarze. Pamiętał też, że miała więcej entuzjazmu niż talentu.

– Ile miałaś wtedy lat, czternaście?

– Piętnaście. Myślałam, że mój tata zemdleje, kiedy ufarbowałam włosy na czarno i zrobiłam sobie tatuaże. – Dobrze, że nie były prawdziwe. Uśmiechnęła się i wypiła jeszcze trochę wina. – Nie wszystkie. – Ach tak? Gdzie... Poczekaj chwilkę – poprosił, bo zadzwonił jego telefon. – Co jest, Ry? 36

Zsunął się ze stołka i słuchał, odpowiadał, patrząc przez szklane drzwi na rozświetlony hotel. Kiedy przypiął telefon z powrotem do paska i odwrócił się, Avery spała jak zabita z głową wtuloną w ramiona, oparta na ladzie. Udało jej się zjeść pół kawałka pizzy i wypić pół kieliszka wina. Owen wytarł ladę, pogasił światła w kuchni i w całej restauracji. Potem popatrzył na nią z namysłem. Mógłby zanieść ją na górę – nie była ciężka – ale nie był pewien, czy z Avery na rękach dałby radę zamknąć drzwi. Zaniesie ją na górę, postanowił, a potem wróci i wszystko pozamyka.

R

Ale kiedy zaczął ją podnosić, podskoczyła tak gwałtownie, że o mało nie wbiła mu łokcia w twarz.

L T

– Co? Co się dzieje?

– Pora spać. Chodź, zaprowadzę cię na górę. – Pozamykałam?

– Od frontu tak, ja zamknę z tyłu. – Nic mi nie jest. Już idę.

Wyjęła klucze, które Owen od niej wziął, ale głupio mu było brać ją teraz na ręce, więc tylko objął ją w pasie i na wpół śpiącą poprowadził do drzwi.

– Zamknęłam oczy tylko na minutę. – Powinnaś trzymać je zamknięte przez następnych osiem albo dziewięć godzin. – Oparł ją o siebie i zamknął za nimi drzwi. – Idziemy na górę – powiedział i zaprowadził ją do mieszkania. – Jestem trochę nieprzytomna. Dzięki za wszystko i w ogóle. – Bardzo proszę. Otworzył drzwi i próbował się nie skrzywić, kiedy zobaczył, że jeszcze 37

nie do końca się rozpakowała – chociaż przeprowadziła się dokładnie miesiąc temu. Położył klucze na stoliku przy drzwiach. – Musisz za mną zamknąć. – ... brze. – Uśmiechnęła się, chwiejąc się ze zmęczenia. – Jesteś taki słodki, Owen. Wybrałabym ciebie. – Do czego? – Jako mój przydział. Branoc. – No tak. Zamknij drzwi, Avery. Stał pod drzwiami, czekając, aż usłyszy zgrzyt zamykanego zamka.

R

Jej przydział czego?, zastanowił się przelotnie, po czym potrząsnął głową i zszedł na parking, gdzie stała jego furgonetka.

Wsiadając do samochodu, zerknął w górę na okna Avery. Wciąż czuł

L T

zapach cytryny, który miała we włosach i na rękach. Czuł ten zapach przez całą drogę do domu.

38

Rozdział trzeci Gdy tylko miała szansę wyrwać się z restauracji, Avery włożyła kurtkę i czapkę i popędziła na drugą stronę ulicy. Zauważyła na parkingu wóz meblowy i jeszcze przyspieszyła kroku, zarówno z podniecenia, jak i żeby jak najszybciej znaleźć się w ciepłym pomieszczeniu. Praca aż wrzała – malarze na drabinach kończyli malować ściany, z holu i jadalni dobiegał łomot pistoletów do gwoździ i huk wiertarek.

R

Przeszła przez frontowy łuk, po czym zawołała „oooch” na widok barierek przy schodach. Ryder wyjrzał z jadalni.

– Zrób mi przysługę, nie wchodź tędy. Luther pracuje nad barierkami.

L T

– Są takie piękne – szepnęła, przesuwając dłonią po ozdobach z ciemnego brązu.

– Tak, to prawda. Luther leży na górze schodów i jest zbyt uprzejmy, żeby kazać ci iść tylnymi schodami. Ale ja nie. – Żaden problem. – Podeszła do drzwi jadalni i spojrzała w górę. – Boże, jakie to śliczne. Spójrz tylko na żyrandole. – Cholernie ciężkie. – Ale też podniósł wzrok na wielkie lampy w kształcie żołędzi, otoczone dębowymi liśćmi. – Wyglądają nieźle. – Wyglądają cudownie. I kinkiety też. Wystarczy, że przez kilka dni tu nie zaglądam i proszę, co się dzieje. Nie mam dużo czasu, ale chcę wszystko zobaczyć. Jest tu gdzieś Hope? – Pewnie na trzecim, bawi się meblami. – Meble! – Avery z okrzykiem radości ruszyła w stronę holu i wybiegła na zewnątrz. 39

Wydychając obłoczki pary, popędziła na drugie piętro. Otworzyła drzwi do Westleya i Buttercup i stanęła jak wryta, patrząc z szerokim uśmiechem na migoczący kominek wbudowany w ścianę i ciemne okiennice. Chciała odkrywać, obejrzeć każdy drobiazg, ale jeszcze bardziej pragnęła zobaczyć ludzi. Podeszła do drzwi na balkon, wyszła przez nie i słysząc głosy, pospieszyła do penthouse’u. I aż otworzyła usta ze zdziwienia. Justine i Hope ustawiały dwa fotele, pokryte jedwabną tkaniną w

R

błękitno – złoty wzór, doskonale harmonizujący z głębokim złotem ozdobnej sofy, na której Carolee układała poduszki.

– Chyba powinnyśmy... Avery. – Justine wyprostowała się. – Podejdź

L T

do okna. Chcę sprawdzić przejście.

– Wmurowało mnie w podłogę. Mój Boże, Justine, jak tu pięknie. – Ale czy praktycznie? Nie chcę, żeby goście wpadali na fotele albo musieli uprawiać slalom. Udawaj, że właśnie przyjechałaś, a teraz chcesz podejść do okna i wyjrzeć na St. Paul.

– Dobrze. – Avery uniosła ręce i na chwilę zamknęła oczy. – Cóż, Alfonsie, chyba damy radę spędzić tu jedną noc. – Alfonsie? – zdziwiła się Hope.

– To mój kochanek. Właśnie wróciliśmy z Paryża. – Przeszła powoli przez pokój i z wyniosłą miną wyjrzała przez okno. Jednak nie wytrzymała długo, odwróciła się z szerokim uśmiechem i zatańczyła w miejscu. – Jest wspaniały. I na nic nie wpadłam ani nie uprawiałam żadnego slalomu. Naprawdę pozwolicie ludziom siadać na tych meblach? – Po to tu są. 40

Avery musnęła palcami wygięte oparcie sofy. – Wiecie, oni będą na niej nie tylko siedzieć. – Akurat o tym nie muszę myśleć. Na tej komodzie chcę postawić małą lampę. Coś smukłego, z błyszczącym abażurem. – Widziałam coś takiego w Baście – powiedziała Hope. – Myślę, że będzie tu pasowała. – Zanotuj to, dobrze? Któraś z nas tam zajrzy, wybierze kilka dodatków. – Ten pokój jest oszałamiający – uznała Avery. – Nawet bez dodatków.

R

– Jeszcze nic nie widziałaś. – Hope puściła do niej oko. – Zaproś Alfonsa do sypialni.

L T

– To jego ulubione miejsce. Facet jest jak maszyna. Poszła za Hope i chciała zajrzeć po drodze do łazienki, ale przyjaciółka złapała ją za ramię. – Najpierw tam. – I słysząc jęk Avery, rozpromieniła się jak dumna młoda matka.

– To łóżko! Widziałam zdjęcia, ale nie ma żadnego porównania z rzeczywistością.

– Jestem zachwycona tym rzeźbieniem. – Hope przesunęła palcami po jednym z wysokich słupków. – A z pościelą naprawdę wygląda luksusowo. Przysięgam, Carolee układała narzutę, poduszki i wałki przez godzinę. – Cudowne... jasnobeżowe poduszki na tle białej narzuty. – Kaszmir. Taki ładny dodatek. – Wspaniały. I te stoliki, lampki. A komoda! – Ten delikatny, złoty połysk naprawdę tu pasuje. Chciałabym dzisiaj wszystko skończyć. Gazety, książki, filmy, wszystkie drobiazgi. Musimy zrobić zdjęcia na stronę internetową. 41

– Śliczne są te wykładane pluszem stołki w nogach łóżka. Wszystko tutaj świadczy o luksusie. Nawet Alfons byłby pod wrażeniem. – A Bóg mi świadkiem, że na Alfonsie niełatwo wywrzeć wrażenie. Ekipa z Basta dopiero co wyszła. Teraz wnoszą Westleya i Buttercup. Tachanie tego wszystkiego po schodach to naprawdę ciężka robota. – Cieszę się, że nie moja. Teraz nie mogę długo zostać, ale po południu wraca Dave, więc mam wolny wieczór. Mogę pomóc. – Masz tę robotę. Pomyślałam, że wieczorem przyniosę kilka swoich rzeczy, które nie są mi niezbędne w tej chwili. Musimy też zacząć wieszać obrazy, a ja mam na oku kilka z „Upominków”. – To się dzieje naprawdę.

R

– Potrzebuję twojego menu do prospektów do pokojów.

L T

– Przyniosę ci. – Avery przeszła do łazienki. – Wszystko już wyłożyłaś! Podstawki na mydło, szampony i w ogóle.

– Musimy zrobić zdjęcia, w każdym razie taką mam wymówkę. Bardzo chciałyśmy zobaczyć, jak to będzie wyglądało. Jeszcze powieszę ręczniki i szlafroki. Ryder zrobi fotografie, podobno jest w tym niezły. – To prawda – potwierdziła Avery. – Wciąż mam zdjęcie, które zrobił mnie i Owenowi, kiedy byliśmy nastolatkami. Jest ładne, wesołe. Wiesz, że on wczoraj przyszedł i pomagał mi w restauracji? – Ryder? – Nie, Owen. Potem musiał prawie wnieść mnie na górę. Dwie podwójne zmiany, rezerwacja grupowa, spontaniczna impreza szkolnego chóru, drobna awaria komputera i tak dalej. Przed zamknięciem byłam jak zombi. – Jest słodki. – Tak, na ogół. 42

– Beckett też. Ale co się stało z Ryderem? Avery roześmiała się, przesuwając palcem po brzegu jednej z owalnych umywalek. – Och, on też ma w sobie dużo słodyczy. Tylko trzeba się do niej dokopać. – Według mnie trzeba by do tego użyć materiałów wybuchowych. Ale zna się na swojej robocie. Możemy pięknie udekorować pokoje, jednak ozdoby na nic by się zdały bez solidnego szkieletu. I jest cholernie dokładny, jeśli chodzi o szczegóły. Szanuję to. Tak czy inaczej, muszę wracać do pracy.

R

– Ja też. Powinnam skończyć o czwartej, najpóźniej o piątej. Wtedy wam pomogę.

L T

– Podobno jeszcze dzisiaj mamy zacząć urządzać bibliotekę, a przynajmniej poustawiać rzeczy na półkach.

I prawdopodobnie Elizabeth i Darcy’ego.

– Na pewno przyjdę. Hope! – Avery podskoczyła, zarzuciła przyjaciółce ręce na szyję i podskoczyła jeszcze raz. – Tak się cieszę. Do zobaczenia.

Wyszła i zbiegła ze schodów dokładnie w chwili, w której Owen przeszedł przez bramę między piekarnią a dziedzińcem hotelu. – Cześć! – zawołała. – I tobie cześć. – Podszedł do niej z notesem w dłoni. – Lepiej wyglądasz. – Lepiej niż jak? – Lepiej niż żywy trup. Avery dała mu lekkiego kuksańca w brzuch. – Coś bym ci powiedziała, ale jestem twoją dłużniczką. Zapomniałam 43

zapytać, jak wczoraj wyszedłeś na napiwkach. – Nieźle. Wyciągnąłem jakieś dwadzieścia pięć dolarów. – Odruchowo zaczął zapinać jej kurtkę. – Proszę, powiedz mi, że Franny i Dave wrócili. – Dave tak, pewnie właśnie przyszedł. Franny jeszcze nie. Czuje się lepiej, ale chciałam, żeby wzięła jeszcze jeden wolny dzień. Przed chwilą niemal padłam z wrażenia w penthousie. Jezu, Owen, jest w dechę. – Jeszcze tam nie dotarłem. – Zerknął do góry. – Co jest gotowe? – Wszystko. Salon, sypialnia. Teraz wnoszą B&R albo za chwilę

R

będą. Wrócę później i włączę się do akcji. Będziesz tutaj?

– Wygląda na to, że dopóki nie skończymy, ktoś z nas będzie tutaj dwadzieścia cztery godziny na dobę.

L T

– W takim razie do zobaczenia. – Oboje zrobili krok w tył, bo na dziedziniec wjechała ciężarówka z meblami.

– Och, tak bardzo chciałabym zostać. Tylko, cholera, trzeba zarabiać na życie.

– I tak nie możesz tak tu stać na zimnie. – Wziął ją za ręce i roztarł dłonie. – Gdzie masz rękawiczki? – W kieszeni.

– Służyłyby ci lepiej, gdybyś miała je na rękach. – Może i tak, ale wtedy nikt nie rozcierałby mi dłoni. – Avery wspięła się na palce i pocałowała go głośno w policzek. – Muszę lecieć, ale wrócę – obiecała i długimi susami pobiegła przed siebie. Szybko się rusza, pomyślał. Avery zawsze była szybka. Często się zastanawiał, dlaczego nie została biegaczką zamiast cheerleaderką. Kiedy ją zapytał, przewróciła tylko oczami. Ładniejsze ubrania. Musiał przyznać, że wyglądała cholernie ładnie w stroju cheerleaderki. 44

Zastanowił się, czy wciąż go miała. Zastanowił się, czy powinien myśleć o Avery w stroju cheerleaderki. A potem się zastanowił, dlaczego w ogóle, u diabła, stoi na mrozie i nad czymkolwiek się zastanawia. Wrócił do hotelu i zajął się pracą. *** Godzina mijała za godziną, a kiedy ekipa skończyła na dzisiaj, Owen miał ogromną ochotę na piwo. Jednak jego matka nie.

R

Zamiast podnosić zimną szklankę do ust, wnosił po schodach pudła pełne książek.

Justine stała na górze ze ścierką zaciśniętą w jednej z opartych na biodrach pięści.

L T

– Zanieście je prosto do biblioteki. Dziewczyny polerują tam półki. Carolee i ja sprzątamy w Nicku i Norze.

– Tak jest, proszę pani. – Lekko sapiąc, pokonał ostatnie stopnie, za nim Ryder taszczył następne pudła, Beckett szedł na końcu. – Mnóstwo cholernych książek – burknął Ryder, gdy matka nie mogła go już usłyszeć.

– Mnóstwo cholernych półek do zapełnienia – odpowiedział Owen. W bibliotece pachniało pastą do drewna i perfumami. Avery stała na drabince na samym końcu pomieszczenia i polerowała górne półki jednego z regałów, stojących po obu stronach kominka. Owen i jego bracia sami zrobili te wszystkie meble w rodzinnym warsztacie. Pamiętał, ile pracy w to włożyli, jak cięli, szlifowali, kleili, malowali. Ogromny wysiłek, pomyślał teraz, i ogromna satysfakcja. 45

A jeszcze większa, gdy patrzył, jak drewno lśni pod ścierkami. – Wygląda wspaniale, moje panie – pochwalił Beckett, stawiając kartony. Objął Clare od tyłu i przyciągnął do siebie, żeby pocałować ją w kark. – Cześć, maleńka. – Który to z was? – Odwróciła głowę i się roześmiała. – Ach tak. Mój. – Żadnego migdalenia się, dopóki nie skończymy. – Ryder wskazał kciukiem na drzwi. – Idziemy po następną porcję. – Dwa pudła są w J&R. – Hope przykucnęła, polerując drzwiczki szafek. – Są opisane „biblioteka, półki”.

R

– Ja skończyłam. – Avery zeskoczyła z drabinki. – Pójdę po nie. Pomożesz mi? – zapytała Owena. – Pewnie.

L T

Kiedy weszli do pokoju, Avery zauważyła, że liczba kartonów zmniejszyła się o połowę.

– Coraz mniejsza sterta. Poprzestawiałeś to, co zostało? – Dzięki temu łatwiej wszystko znaleźć. – Powinieneś przyjść i poustawiać pudła w moim mieszkaniu. Może wtedy znalazłabym fioletowy szal, który kupiłam w „Upominkach” w zeszłym miesiącu.

– Byłoby ci łatwiej, gdybyś najpierw się rozpakowała. – Prawie się rozpakowałam. Zachował komentarz dla siebie. Obszedł stertę pudeł, żeby dotrzeć do kąta przy łazience. – Co będziesz robił z wolnym czasem, jak już tu skończycie? – zapytała Avery. – Masz na myśli, co będę robił poza remontem piekarni, budowaniem 46

domu dla Becka, konserwacją wynajmowanych budynków i remontem kuchni Lynn Barney? – Lynn Barney remontuje kuchnię? Nie wiedziałam. – Nie wiesz wszystkiego. – Prawie. Ludzie rozmawiają nad pizzą i makaronem. – Pochyliła się po pudło opisane wyraźnym pismem Hope: „biblioteka, półki”. – To jest za ciężkie. Weź tamto. – A co z lokalem pod mieszkaniem Hope? Jej tymczasowym mieszkaniem. – Pomyślimy nad tym. Jeden krok naraz. – Czasami lubię robić wiele kroków naraz.

L T

R

– W ten sposób można się potknąć. – Wziął pudło i otworzył biodrem drzwi.

– Ale szybciej dociera się do celu.

– Nie, jeżeli się potkniesz. – Zamknął za nimi drzwi. – Mam dobre wyczucie równowagi. To świetna lokalizacja – dodała, gdy w ten sam sposób otworzył drzwi na ganek. – Najpierw piekarnia i dom Becka. Budynek nie zniknie do jutra. Avery miała odmienne zdanie. Po co ci lokal na Main Street, skoro nie zamierzałeś z niego korzystać? Spojrzała w stronę Nicka i Nory, skąd dochodził głos Justine. Chyba lepiej pójść z tym od razu na samą górę, uznała. W bibliotece razem z Hope i Clare rozpakowała pudła, poustawiała na półkach bibeloty i książki. Romanse, kryminały, lokalna historia, klasyka. Kolekcja starych butelek, stary model samochodu, który należał do ojca Owena, żelazne świeczniki, dzieło ojca Avery. 47

– Myślałam, że mamy tego mnóstwo – powiedziała Hope – nawet zastanawiałam się, czy nie za dużo. A nam potrzeba jeszcze więcej. – Mam jeszcze kilka drobiazgów w księgarni i zawsze coś znajdziesz w „Upominkach”. – Tam, na dolnej półce, postawimy tacę z karafką whisky i szklankami. – Hope cofnęła się o krok i obrzuciła krytycznym spojrzeniem efekt wspólnej pracy. – Ale owszem, jeszcze kilka drobiazgów się przyda. Książek nam wystarczy. Świetnie się spisałaś, Clare. – I świetnie się przy tym bawiłam.

R

– Wiecie, czego tu potrzeba? – Avery oparła się o przeciwległą ścianę. – Powinniśmy zebrać całą ekipę na ganku, zrobić zdjęcie, oprawić je i tu postawić. Ekipa hotelu BoonsBoro.

L T

– Świetnie! Doskonały pomysł. Pownosimy resztę mebli, powiesimy obrazy. – Hope rozejrzała się dookoła. – Pod oknem postawimy biurko, z laptopem dla gości. Obok położymy wielką księgę w skórzanej okładce. Piękna, skórzana sofa, fotele, lampy.

– Pójdę po Justine i Carolee – zaproponowała Clare. – Zobaczymy, co one o tym myślą.

Jednak gdy tylko ruszyła do drzwi, na schodach rozległy się okrzyki wojenne.

– Wygląda na to, że moi chłopcy rozpoczęli atak. Mówiłam Alvie Ridenour, że po nich przyjadę i zabiorę na pizzę, ale chyba postanowiła sama mi ich przywieźć. Na schodach rozległ się łomot, jakby biegło po nich stado bawołów. Wyszły akurat w chwili, gdy trzej synowie Clare wpadli na korytarz. – Mamo! Pani Ridenour powiedziała, że ona i jej mąż też chcą zjeść pizzę. Przyszliśmy zobaczyć hotel. – Harry, najstarszy, na sekundę wpadł w 48

objęcia matki, po czym popędził dalej. – Stójcie, stójcie. – Clare udało się złapać go za rękę, średniego objęła w pasie, podczas gdy Murphy, najmłodszy, tulił jej się do nóg. Uścisnęła rękę Harry’ego i posadziła sobie Murphy’ego na biodrze. – Cześć! – Murphy dał matce mokrego buziaka. – Odrobiliśmy lekcje i zjedliśmy podwieczorek, i graliśmy w Bendomino, nakarmiliśmy Bena i Yodę, i pani Ridenour powiedziała, że każdy z nas dostanie po dwa dolary na gry wideo, bo byliśmy grzeczni. – Milo to słyszeć.

R

– Chcemy zobaczyć hotel. – Liam uniósł twarz. – Pani Ridenour i pan Ridenour też. Możemy iść, mamo? Możemy iść obejrzeć?

– Żadnego biegania, żadnego dotykania. – Potargała już i tak

L T

rozczochraną złotobrązową czuprynę Liama.

– Wydawało mi się, że słyszałam szwadron wojska.

– Babcia! – Chłopcy natychmiast otoczyli Justine, która ukucnęła, przytuliła ich wszystkich naraz i z promiennym uśmiechem spojrzała na Clare.

– Jestem babcią. – Głośno pocałowała każdego z chłopców w policzek. – To najlepsze uczucie na świecie.

– Babciu, możemy obejrzeć hotel? – Murphy wykorzystał niezawodną broń w postaci anielskiego uśmiechu i spojrzenia wielkich, brązowych oczu. – Proszę? Nie będziemy niczego dotykać. – No pewnie. – Może zaczniemy od góry? – Beckett obszedł schody i wziął Clare za rękę. – Ry pokazuje państwu Ridenour jadalnię. Przyjdą za chwilę. – Pójdziesz z nami, babciu? – Harry pociągnął Justine za rękę. – Chcemy, żebyś poszła z nami. 49

– Nigdy bym sobie tego nie odmówiła. – Beckett mówi, że będziemy mogli tu przenocować, kiedy wszystko będzie skończone. – Liam wziął Justine za drugą rękę, a Murphy wyciągnął ramiona do Becketta. – I będziemy mogli spać w jednym z tych wielkich łóżek. Ty też będziesz tu spała? – Taki jest plan. Pierwszej nocy wszyscy będziemy tu spali. Ruszyli na trzecie piętro, a Avery wsparła się o Owena. – Czyż to nie śliczny obrazek? Naprawdę, naprawdę piękny! Clare i

R

chłopcy, Clare i Beckett, Clare i Beckett, i chłopcy. I twoja mama z nimi wszystkimi. – Pociągnęła nosem i położyła dłoń na sercu. – Wzruszyłam się. – Przynajmniej ja i Ry mamy spokój. Żartuję – poprawił się, kiedy

L T

spojrzała na niego zmrużonymi oczami.

– Mama przepada za tymi chłopakami. – Szczęściarze. Teraz mają trzy babcie. – Mój tata by ich uwielbiał.

– Wiem. – Czując ukłucie w sercu, pogłaskała go po plecach. – Zawsze świetnie sobie radził z dziećmi. Pamiętam przyjęcia u was w ogrodzie, zawsze bawił się z nami wtedy. Szalałam za nim. Za każdym razem, gdy przychodził do ojca, zawsze mówił: „Cześć, Ruda, co słychać? ”. Westchnęła. – Wygląda na to, że jestem dziś w bardzo sentymentalnym nastroju. Chodź, zobacz, co zrobiłyśmy w bibliotece. – Tata uważał cię za członka rodziny. – Och, Owen. – Tak było. Uważał twojego tatę za brata, więc ty byłaś jedną z nas. Zawsze mi mówił, żebym miał na ciebie oko. 50

– Nieprawda. – Prawda. – Pociągnął ją lekko za mikroskopijny kucyk, po czym wszedł do biblioteki. – O rety. Świetna robota – i jaka szybka. – Wszystko było precyzyjnie opisane – powiedziała Avery i roześmiała się. – O czym zresztą doskonale wiesz. Trzeba dodać jeszcze kilka drobiazgów, a ja wpadłam na pomysł, żeby zrobić zdjęcie całej ekipie, oprawić je i postawić tutaj. Ci wszyscy ludzie stanowią teraz część historii tego miejsca. – Masz rację. Zajmiemy się tym.

R

– Ja mogę zrobić zdjęcie – zwłaszcza jeśli Ryder pożyczy mi aparat. Daj mi znać, kiedy wszyscy będą mogli się zebrać, to przyjdę. Gdzie Hope? – Poszła z Carolee do Nicka i Nory, pewnie coś kończą.

L T

– Sama nigdy nie skończy, chyba że ktoś jej każe. Idź I jej to powiedz. – Trąciła Owena łokciem. – Powiedz, że powinna przyjść do mnie na kolację, Carolee też. A ty i Ry pewnie też marzycie o jedzeniu i piwie. – Od dawna.

– W takim razie idź i ją pospiesz. Ciebie posłucha. Pobiegnę do restauracji i uprzedzę załogę, że robimy imprezę. Może uda mi się zarezerwować dla was drugą salę.

– Dla nas. Ty też musisz coś zjeść. Rozbawiona przekrzywiła głowę. – Miałeś mieć na mnie oko? – Jestem posłusznym synem.

– Kiedy ci to pasuje. Do zobaczenia na kolacji. Rozdzielili się, ale mijając Elizabeth i Darcy’ego, Avery usłyszała dobiegające ze środka głosy. Uznała, że część wycieczki zrobiła sobie tu przystanek, i uchyliła drzwi. 51

W pustym pokoju, w otwartych drzwiach na balkon stał Murphy i z kimś gawędził. Ale nikogo obok nie było. – Murph? – Cześć! – Cześć. Kochanie, jest zimno. Nie wolno otwierać drzwi na balkon. – Nie otwierałem. Niczego nie dotykałem. Ona lubi wychodzić, żeby się rozejrzeć. Avery ostrożnie podeszła do drzwi i kuląc się z zimna, wyjrzała na balkon. – Kto lubi wychodzić?

R

– Ta pani. Powiedziała, że mogę nazywać ją Lizzy, jak Beckett. – Och. – Avery poczuła chłód, który nie miał nic wspólnego z

L T

otwartymi drzwiami. – O rany. Czy... ona jest tu teraz?

– No pewnie, tam, przy poręczy. – Wskazał palcem.

– Powiedziała, żebym nie wychodził, bo mama będzie zła. – Miała rację. – Ona czeka. – Czeka? Na co?

– Na Billy’ego. Idziemy na pizzę?

– Ach... tak, za chwilę. – Avery podskoczyła jak zając na dźwięk otwieranych drzwi. Po czym roześmiała się słabo, widząc w nich Owena. – My tylko... właściwie nie wiem. Murphy, słyszę twoją mamę i Becka na górze. Idź do nich, dobrze? I obiecaj, że nie będziesz się od nich oddalał. – Dobrze. Ja tylko chciałem przywitać się z Lizzy. Ona lubi sobie z kimś porozmawiać. Pa! – Jasny gwint – powiedziała Avery, kiedy wybiegł. – Usłyszałam głosy, to znaczy ktoś z kimś rozmawiał, i otworzyłam 52

drzwi. Zobaczyłam Murphy’ego, który sam jak palec stał w otwartych drzwiach. Powiedział, że ta pani, Lizzy, stoi przy barierce. On ją widzi i z nią rozmawia. Słyszałam głosy, Owen, nie jeden głos. I... – Powoli, weź głęboki oddech. Owen wszedł do pokoju i zamknął drzwi na balkon. – Ale ona tam jest. Nie powinieneś poczekać, aż wróci? – Myślę, że sobie poradzi. – A może jest już w środku. – Avery rozejrzała się dookoła szeroko otwartymi oczami. – To było takie... super! Murphy Brewster,

R

Rozmawiający z Duchami. Powiedział, że ona czeka na kogoś o imieniu Billy. Muszę spędzić noc w tym pokoju, może będę miała spotkanie pierwszego stopnia... chociaż to chyba z kosmitami, prawda? Rany.

L T

Terkotała jak karabin, gdy Owen położył ręce na jej ramionach. – Weź jeszcze jeden głęboki oddech.

– Nic mi nie jest. To takie ekscytujące i trochę przerażające, ale naprawdę ekstra. Dlaczego ty jesteś taki spokojny? – Bo wykorzystałaś całą pulę podniecenia. Czeka na Billy’ego? – Tak powiedział Murphy, a wydaje się, że miał bezpośrednie połączenie. Może Billy był jej mężem albo kochankiem? – Mężowie zwykle są kochankami.

– Wiesz, o czym mówię. A ona czeka tu na niego przez te wszystkie lata. Czeka na swojego Billy’ego. To takie romantyczne. – Raczej tragiczne. – Cóż, tak, ale romantyczne też. Wieczna miłość, która trwa... w rzeczywistości rzadko się to zdarza, prawda? – Nie jestem pewien... – zaczął, ale Avery trajkotała dalej: – Trzyma ją tutaj, ponieważ to miłość pełna mocy. Magiczna. Taka, 53

która jest najważniejsza. Jest... Drzwi za jej plecami otworzyły się i pchnęły Avery prosto w ramiona Owena. Objął ją mocno, żeby nie straciła równowagi, a wtedy uniosła głowę i spojrzała mu w oczy. – Wszystkim – dokończyła. Nic nie powiedział. Stali tak, przyciśnięci do siebie drzwiami, wśród odgłosów bieganiny i śmiechów, rozlegających się w hotelu. I wtedy pomyślał: a co mi tam? A co mi tam? Jego usta opadły na jej wargi, jej palce wplątały się w jego włosy.

R

Gorąca i jasna – tak o niej myślał, tak czuł ten pocałunek. Gorący i jasny, pełen światła i energii. Pełen Avery.

Stracił zmysły, zabrakło mu tchu, czuł tylko uporczywe pragnienie w

L T

środku, płonący żar pod skórą. Wszystko inne przestało istnieć, wszystko oprócz jej smaku i ciepła, żądania jej ust, zapachu cytryny i kapryfolium. Avery wspięła się na palce i przylgnęła do niego całym ciałem, czując, jak zalewają ją fale podniecenia i zdumienia. Pozwoliła im szaleć; szybkie, gwałtowne przypływy pchały ją w nieznane, jednocześnie więżąc w tej jednej chwili.

Owen cofnął się pierwszy i spojrzał na nią jak człowiek wyrwany z transu.

– – Co to było? Co to było? – Nie wiem. – Nie była pewna, czy w ogóle ją to obchodzi, zwłaszcza kiedy on znowu mocniej ją objął. Zatrzymała tę lśniącą chwilę, zanurzyła w niej. Ktoś zaczął walić w drzwi. – Owen? Avery? – zawołał Beckett. – Co się dzieje? Otwórzcie te cholerne drzwi! 54

– Poczekaj. – Owen delikatnie puścił Avery. – Poczekaj – powtórzył, tym razem do niej. Złapał oddech, podszedł do drzwi i bez trudu je otworzył. – Co się, u diabła, dzieje? – Spojrzenie Becketta powędrowało do otwartych drzwi na balkon. – Och! – Nic się nie stało. Wszystko w porządku. Zajmę się tym. – Murphy powiedział, że jesteście tu z Avery. – Beckett zerknął przez ramię, żeby sprawdzić, czy w pobliżu nie ma dzieci. – Nic wam nie jest? – Nie. Wszystko w porządku. My... uch... idziemy na pizzę. – Racja. Pamiętajcie, żeby zamknąć tamte drzwi.

R

– Już zamykam. – Avery cicho zamknęła drzwi na balkon i przekręciła klucz. – No dobrze. Do zobaczenia w Vescie.

L T

Beckett jeszcze raz obrzucił ich uważnym spojrzeniem i poszedł. Owen nie ruszał się z miejsca, stał z ręką na klamce, wpatrując się w Avery.

– To chyba było dziwne... – zaczęła. – Czy to było normalne? – Nie wiem.

– Chyba... całe to gadanie o romantyzmie i miłości... wywołało taką reakcję.

– Tak. Prawdopodobnie. Okej.

Westchnęła głęboko i podeszła do niego. – Nie chcę, żeby między nami było dziwnie. – Okej. – Pewnie powinniśmy stąd wyjść. To znaczy, z tego pokoju. – Okej. – Pójdę pomóc Dave’owi. – Okej. 55

Uderzyła go w pierś. – Tylko tyle masz do powiedzenia? Okej, okej, okej? – W obecnej chwili akurat to wydaje mi się najbezpieczniejsze. – Bezpieczeństwo, rzeczywiście. – Znowu przeciągle westchnęła. – Nie będzie między nami dziwnie i nie mów „okej”. Wymaszerowała z pokoju i ruszyła w dół po schodach. – Okej – powiedział Owen pod nosem. Zamknął drzwi. Kiedy pod nimi stał, wydawało mu się, że słyszy dolatujący ze środka cichutki, kobiecy śmiech.

R

– Tak, świetny dowcip – mruknął. Wcisnął ręce w kieszenie i naburmuszony poszedł na dół.

L T 56

Rozdział czwarty Chwycił silny mróz. Niebo było jaskrawobłękitne, ale każdy oddech wymagał wysiłku. Ścieżki na dziedzińcu błyszczały lodem, kiedy Owen, Beckett i Ryder wchodzili po zewnętrznych schodach hotelu. – Nie chcę słyszeć o żadnych zmianach, ozdobach ani „a gdyby tak” – zrzędził Ryder. – Tylko na to popatrzmy. – Beckett wszedł pierwszy do Jane i Rochestera.

R

– Tu jest jeszcze od zarąbania pudeł. – Ryder wbił ręce w kieszenie. – Chyba mama kupiła dosyć lamp, żeby oświetlić pół miasta.

– Równie dobrze możemy znieść, ile możemy, do NN, jak będziemy

L T

wracali. – Owen wskazał kąt pokoju.

– W czym tu jest problem, Beck?

– Nie wiem, czy jest jakiś problem, ale w tej chwili to jedyne ciche miejsce w całym hotelu, a od wczorajszego wieczoru nie mieliśmy okazji porozmawiać. Uciekłeś od Avery, zanim zdążyłem cię przycisnąć, więc powiedz mi teraz, co, u diabła, wydarzyło się z Elizabeth? – Na litość boską. – Ryder ściągnął czapkę i przeczesał palcami gęste, kasztanowe włosy. – Przyciągnąłeś nas tutaj, żeby rozmawiać o duchach? – Murphy był w tamtym pokoju – przypomniał mu Beckett. – Sam, drzwi na korytarz zamknięte, na balkon otwarte. Do licha, on dopiero skończył sześć lat. Co prawda Clare już tak bardzo nie boi się Elizabeth. Gdyby Lizzy nie ostrzegła nas, pisząc na lustrze w łazience – chociaż naprawdę nie wiem, jak jej się to udało – moglibyśmy nie zdążyć na czas, kiedy Freemont napadł na Clare. Jednak Murphy jest tylko małym chłopcem. 57

– No dobrze. – Ryder założył czapkę z powrotem. – No dobrze, masz rację. Ale cala ta historia z duchem jest mocno irytująca. – Czasami masz taki nastrój, że irytują cię ławki w parku. – To zależy, czy mam ochotę usiąść czy nie. Beckett tylko pokręcił głową. – Murphy prawie wszystko nam opowiedział. Tego dzieciaka nie da się wyłączyć. Postanowił złożyć jej wizytę, więc tu przyszedł, opowiedział jej o szkole, o szczeniakach. Pytała go o rodzinę.

R

– A zatem Murph Smerf odbył towarzyską pogawędkę z duchem – podsumował Ryder. – Powinien mieć własny program w telewizji. „Murph, godzina pogaduszek z duchami”.

L T

– Bardzo zabawne – powiedział Beckett oschle.

– Wyszła na balkon, ale zabroniła małemu wychodzić, powiedziała, że jego mama będzie zła. I że ona lubi tam stać, bo czeka na Billy’ego. A teraz, kiedy hotel został wyremontowany, jest pełen światła i ludzi, łatwiej mu będzie ją znaleźć.

– Na jakiego Billy’ego? – chciał wiedzieć Ryder.. – Nie wiadomo. Murphy tego nie zrozumiał. – Dlaczego patrzysz na mnie? – zapytał Owen. – Mnie w ogóle przy tym nie było. Kiedy przyszedłem, Avery rozmawiała z Murphym. Posłaliśmy go na górę, żeby Clare się nie martwiła. – Tak, a on nam opowiedział o Lizzy i o tym, że jesteście tu z Avery. Nie mogłem otworzyć drzwi. Ani drgnęły. – Lizzy doskonale się bawiła. – Owen wzruszył ramionami, próbując niczego po sobie nie pokazać. – Nie po raz pierwszy. – I nie ostatni – mruknął Ryder. 58

– Nie, nie pierwszy i nie ostatni – zgodził się Beckett. – Ale kiedy otworzyłeś drzwi, wyglądałeś, jakby ktoś cię rąbnął tępym przedmiotem w głowę. Chcę wiedzieć, co się wydarzyło między momentem, kiedy posłałeś Murphy’ego na górę, a otwarciem drzwi. – Nic. Nic szczególnego. – Bzdura. – Ryder parsknął. – Jesteś fatalnym kłamcą. I jeśli nie wydarzyło się nic specjalnego, to dlaczego w Veście byłeś taki zasępiony? Zachowywałeś się jak kura na stercie potłuczonych jajek, a potem zacząłeś coś gadać o papierach i zniknąłeś. – Ryder wyszczerzył zęby i skinął głową do Becketta. – To było coś szczególnego.

R

– Wyrzuć to z siebie, Owen – poradził Beckett.

– Dobra, dobra. Avery opowiedziała mi, co mówił Murphy. Była taka

L T

podekscytowana i rozmarzona. Duch, który czeka na Billy’ego. Jak w filmie. Romantyczna miłość silniejsza niż śmierć i tak dalej. Wiecie, jak Avery potrafi puścić wodze fantazji.

– Nie bardzo. – Ryder wzruszył ramionami. – Nigdy nie prowadziłem z Avery konwersacji na temat romantycznej miłości silniejszej niż śmierć. A ty? – zapytał Becketta.

– Nie przypominam sobie. Ale przecież to Owen był jej pierwszym narzeczonym.

– Przestańcie. – Zakłopotany i zirytowany Owen przestąpił z nogi na nogę. – Miała pięć, może sześć lat. Była w wieku Murphy’ego. Jezu. – Powiedziała, że wyjdzie za ciebie za mąż – przypomniał mu Beckett, teraz już parskając śmiechem razem z Ryderem. – I że będziecie mieli trzy psy, dwa koty i pięcioro dzieci. A może to było troje dzieci i pięć psów. – Brachu, dałeś jej pierścionek. 59

Osaczony Owen bronił się gwałtownie. – Z cholernego automatu z gumami do żucia. Tylko się wygłupialiśmy. Na litość boską, ja też byłem mały. – Pocałowałeś ją prosto w usta – przypomniał sobie Beckett. – Przypadkiem! Ten twój pachnący kapryfolium, porywczy duch otworzył drzwi balkonowe, o które opierała się Avery. Zanim zdążyłem się zorientować, była już w moich ramionach i... Beckett przekrzywił głowę i z uniesionymi brwiami wpatrzył się w twarz brata.

R

– Mówiłem o czasach, kiedy miała pięć lat. – Och.

– Chyba mamy nieaktualne informacje – zauważył Ryder. –

L T

Pocałowałeś Małego Rudzielca?

– Przypadkiem – upierał się Owen. – Drzwi ją na mnie popchnęły. – Tak, ja też całuję każdą kobietę, która się przy mnie potyka – zgodził się Ryder.

– Wypchaj się – poradził mu Owen.

– To musiał być cholernie wyjątkowy, przypadkowy pocałunek – snuł domysły Beckett. – Sądząc z tego, jak wyglądałeś, kiedy przekręciłeś klucz w zamku.

– Nie przekręciłem żadnego klucza, bo drzwi nie były zamknięte na klucz. Ona to zrobiła. – Rudzielec? – Nie, nie Avery. Elizabeth. A potem się śmiała. – Avery? – Nie! – Owen, gotów rwać włosy z głowy, zaczął chodzić tam i z powrotem między stertami pudeł. – Elizabeth. Avery wściekła się i wyszła, a 60

ja usłyszałem jej śmiech. – Avery się wściekła, bo ją pocałowałeś? – zapytał Beckett. – Nie. Może. A skąd, u diabła, mam wiedzieć, co wkurza kobiety? – Poziom irytacji Owena niebezpiecznie wzrastał. – Nikt tego nie wie, bo to może być każdy cholerny drobiazg. To nieodgadniona tajemnica. A następnego dnia ten drobiazg w ogóle im nie przeszkadza i wkurza je coś zupełnie innego. Żaden mężczyzna tego nie odgadnie – podsumował posępnie. – Ma chłop rację – uzna! Ryder. – A zatem, ustalmy fakty. – Wsunął

R

kciuki w kieszenie. – Czy ona odwzajemniła twój pocałunek? To akurat mężczyźni potrafią odgadnąć. – Tak, odwzajemniła.

L T

– To był odruch czy „chodź tu, kotku”?

– Zaangażowała się w to – mruknął Owen. – To nie był przyjacielski buziak. – Języki? – Jezu, Ry!

– Nie tylko ty potrafisz docenić szczegóły. – Ryder kiwnął do Becketta głową. – Definitywnie były języki.

– Powiedziałem, że się zaangażowała, prawda? I wtedy Beck zaczął walić w drzwi i wszystko zrobiło się takie surrealistyczne. Ona nie chciała, żeby było między nami dziwnie, więc powiedziałem „okej”. I powiedziała, że idzie pomóc Dave’owi, więc powtórzyłem „okej”. – Jesteś idiotą. – Ryder z politowaniem potrząsnął głową. – A podobno ty jesteś ten mądry. Ty jesteś mądry, Beckett miły, a ja przystojny. Ale ty jesteś idiotą. Spieprzyłeś sprawę, chłopie. – Nie chciała, żeby między nami było dziwnie. Próbowałem 61

zachowywać się tak, żeby nie było. – Martwa kobieta popycha drzwi, ty lądujesz w uścisku z narzeczoną z dzieciństwa, a duch blokuje zamek. To jest cholernie dziwne – ocenił Ryder. – Ona nie jest moją narzeczoną. Miała wtedy pięć lat! Ryder przyjacielskim gestem położył Owenowi dłoń na ramieniu. – Kobiety nigdy nie zapominają. Jeżeli nie chcesz, żeby zrobiło się jeszcze dziwniej, musisz z nią porozmawiać. Ty biedny sukinsynu. – Avery miała rację – powiedział Beckett. – Lizzy jest romantyczna.

R

Pierwszy raz też pocałowałem Clare w tym budynku i później doszedłem do wniosku, że Lizzy do tego doprowadziła. Przynajmniej po części. – To z nią porozmawiaj – polecił Owen. – Powiedz, żeby dała sobie spokój.

L T

– Pocałunek z Rudzielcem musiał cię pozbawić części komórek mózgowych – uzna! Ryder. – Możesz powiedzieć kobiecie, co ma robić, i jeśli dobrze to rozegrasz, może, może, w pięćdziesięciu procentach zrobi to albo coś podobnego. Żywej kobiecie. Ale duchowi? Moim zdaniem szanse są bliskie zeru. – Cholera.

– Lepiej porozmawiaj z Avery – poradzi! Beckett. – I to jak najszybciej. – Cholera. – No dobrze, moje panie, skoro już pogadałyśmy sobie od serca, to może, do diabła, wrócimy do roboty. – Ryder podszedł do drzwi. – Mamy hotel do skończenia.

62

*** Nie mógł jej unikać – i wcale nie chciał. Normalnie widywał Avery przynajmniej raz w tygodniu, jednak odkąd zaczęto prace w hotelu, spotykali się prawie codziennie. A teraz, gdy remont dobiega! końca, ich ścieżki przecinały się kilka razy na dzień. Jednak – ponieważ nie był idiotą – rozumiał, że podczas żadnego z tych spotkań nie ma warunków do prywatnej rozmowy. Nawet gdyby udało mu się znaleźć miejsce, w którym akurat nie kręciło się pół tuzina ludzi, i tak co kilka minut ktoś by im przeszkadzał.

R

Dlatego Owen robił to, co uznał w tej sytuacji za najlepsze. Zachowywał się tak, jakby nic się nie wydarzyło. Rozmawiał z Avery, nosił dla niej pudła, zamawiał u niej jedzenie, tak jak zawsze.

L T

Ponieważ ona zachowywała się dokładnie w ten sam sposób doszedł do wniosku, że problem został rozwiązany.

Jako ostatnie zadanie tego dnia – a miał nadzieję, że tygodnia – niósł do Nicka i Nory pudełko żarówek.

Zawahał się tylko przez chwilę, gdy zobaczył Avery, która przywieszała szklane paciorki do lampy stojącej na podłodze. Zerknęła na niego.

– I co myślisz? – zapytała. – Wygląda dobrze.

– Zawiesiłam je inaczej niż na zdjęciu, ale tak mi się bardziej podoba. Justine powiedziała, że jej też. – Dla mnie bomba. – Zauważył, że lampy ze szklanych kul już stały na nocnych stolikach. – Dzisiaj jestem Dziewczyną od Lamp. Już miał zażartować, że on jest Chłopcem od Żarówek, ale się 63

powstrzymał. Cholera. Było między nimi dziwnie. – Jestem facetem z żarówkami, więc niech się stanie jasność. – Wyjął żarówkę z pudełka. – Słuchaj, Avery... – Zobaczcie! – Hope, w płaszczu i szaliku, wpadła do pokoju. – Czyż nie jest cudowna? W ręku trzymała małą rzeźbę w stylu art deco, przedstawiającą mężczyznę i kobietę. – Piękna! Nick i Nora Charles. – Avery wstała, żeby obejrzeć bibelot z bliska.

R

– Ci cudowni ludzie od Basta dali ją nam w prezencie. – Rany. Teraz jeszcze bardziej mi się podoba.

L T

– Jest po prostu idealna! – Hope rozejrzała się po pokoju, po czym postawiła rzeźbę na rogu drewnianej osłony kominka, wykonanej przez Owena. – Po prostu idealna. Ta lampa jest cudowna. Trochę poblasku, mnóstwo czaru i stylu. Avery, jak tu skończysz, może pomożesz nam podjąć decyzję w J&R? Owen, próbujemy powiesić szydełkowe prace twojej babci, te oprawione przez twoją matkę. Są takie piękne. Była prawdziwą artystką. – Gdyby miała dosyć nici, wyszydełkowałaby Tadż Mahal. – Wierzę. Ograniczyłyśmy wybór do dwóch miejsc, ale potrzebujemy jeszcze jednej pary oczu, Avery. – Możecie wykorzystać moje. To ostatnie szkiełko. Dzięki Bogu. – Cofnęła się o krok i skinęła głową. – Doskonale. – W takim razie chodź. Wybierzemy miejsce i na dzisiaj koniec. – Świetnie, bo muszę pędzić do restauracji, załatwić kilka spraw. – Potem przyjdź do mnie – zaprosiła ją Hope. – Rodzice Clare 64

zabierają chłopców, a Beckett idzie na kolację z klientem. Napijemy się wina, coś ugotuję. – Wchodzę w to. Daj mi tu jeszcze dwie minuty. Hope wyszła, a Avery ukucnęła, żeby pozbierać opakowania. – Wyglądają jeszcze ładniej, kiedy są włączone – zauważyła, gdy Owen wypróbowywał lampy. – Tak. Słuchaj, Avery... między nami wszystko okej? Po chwili głuchej ciszy zerknęła na niego przelotnie. – Znowu powiedziałeś to słowo. – Daj spokój, Avery.

R

Popatrzyła na niego uważnie spod uniesionych brwi. – Ja jestem okej. Ty jesteś okej? – Tak, tylko...

L T

– W takim razie wygląda na to, że między nami okej. To nie był mój pierwszy pocałunek w życiu, Owen. – Nie, ale...

– To nawet nie był mój pierwszy pocałunek z tobą. Przełożył pudełko z żarówkami na drugie biodro. – To było...

– A zatem wszystko w porządku.

– Wszystko w porządku – powtórzył, chociaż czuł, jakby jednak nie było w porządku. – Wezmę te opakowania. I tak mamy mnóstwo śmieci do wyniesienia. – Dobrze. – Ruszyła do drzwi. – Och, gdybyś miał czas, to może mógłbyś powiesić to lustro. Hope zaznaczyła gdzie. – Pewnie. – Udanego weekendu, jeśli się nie zobaczymy. 65

– I nawzajem. Marszcząc brwi, popatrzył na pudełko, lustro i pusty pokój. – Cholera – mruknął i poszedł po wiertarkę. *** – „Czy między nami wszystko okej? ” – Avery machnęła kieliszkiem wina. – Dupek. Clare, skulona na kanapie w salonie Hope, uśmiechnęła się do przyjaciółki. – On po prostu nie wie, jak ma się teraz zachować.

R

Avery, daleka od współczucia, tylko sapnęła.

– Tamtego wieczoru doskonale wiedział, jak się zachować. – Beckett też zachowywał się niezdarnie i trochę dupkowato po tym,

L T

jak po raz pierwszy prawie się pocałowaliśmy. Może to wspólna cecha braci Montgomerych.

– Ale kiedy już się pocałowaliście, nie zachowywał się niezdarnie. – Prawda. – Clare uśmiechnęła się ciepło. – Święta prawda. Jednak wziąwszy pod uwagę waszą przeszłość... – Przeszłość – sreszłość.

– Jaką przeszłość? – Hope przyniosła z małej kuchni tacę pełną owoców i serów. – Nie miałam okazji poznać wszystkich szczegółów. Kuksaniec od ducha, namiętny pocałunek, niezdarne zachowanie Owena. – I to wszystko. – Przeszłość? Jakaś inna poza tym, że znacie się od zawsze? Clare i Beckett też znali się od lat, zanim się zeszli. – Ja byłam z Clintem – przypomniała jej Clare. – Od początku byliśmy parą, więc z Beckettem łączyła mnie tylko znajomość. – A ciebie łączyło z Owenem coś więcej? – drążyła Hope. – Coś mi 66

umknęło? – Byli zaręczeni. – Clare z szerokim uśmiechem uniosła kieliszek w stronę Avery. – Co? – Czekoladowe oczy Hope zrobiły się okrągłe ze zdziwienia. – Kiedy? Dlaczego nic o tym nie wiem? Ale numer! – Byliśmy dziećmi. Ja miałam chyba pięć lat... prawie sześć. Nasi ojcowie byli przyjaciółmi, więc często się spotykaliśmy. Byłam zakochana w Owenie. – I mu się oświadczyła. A raczej obwieściła, że się pobiorą, kiedy dorosną. – Och, to takie słodkie.

R

Trochę obłaskawiona Avery wzruszyła ramionami.

L T

– Dla niego musiał to być straszny wstyd, miał wtedy chyba z osiem lat. Ale był dla mnie miły. Cierpliwy – przypomniała sobie, łagodniejąc jeszcze bardziej. – Kochałam się w nim przez kilka lat. – To długo w takim wieku – zauważyła Hope. – Nie lubię skakać z kwiatka na kwiatek. Potem on zaczął chodzić z Kirby Anderson. – W jej oczach pojawiły się stalowe błyski. – Z tą dziesięcioletnią małpą. Owen Montgomery złamał mi serce, umawiając się z tą złodziejką cudzych narzeczonych.

– Powinnam wspomnieć, bo Hope nie wie, że Kirby Anderson ma teraz męża, dwoje dzieci, mieszka w Arlington w stanie Wirginia i aktywnie działa na rzecz środowiska. – Wyrosła z tego. – Avery wzruszyła ramionami. – Jednak wciąż może w niej drzemać uśpiona złodziejka narzeczonych. Tak czy inaczej, wtedy dałam sobie spokój z chłopakami aż do pełnoletności. 67

– Jednak wybaczyłaś Owenowi – wtrąciła Hope. – Tak. Postanowiłam nie usychać z tęsknoty. Poza tym pierwszy narzeczony dziewczyny nie musi być jej ostatnim, prawda? – Ukroiła kawałek goudy i ugryzła kęs. – Zwłaszcza jeśli jest dupkiem. – Nie bądź dla niego taka surowa. – Clare poklepała ją po ręku. – Pewnie jest zakłopotany, nie wie, jak się zachować. Wiesz, że jesteś dla niego bardzo ważna. Dla nich wszystkich. – Tak, tak. – Westchnęła. – To był cholernie dobry pocałunek. Od

R

tamtego razu Owen sporo się nauczył – albo ja się nauczyłam. Oboje. Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby znowu go pocałować.

– Naprawdę? – zapytała Hope, przeciągając zgłoski, i ugryzła plasterek jabłka.

L T

– Pewnie. Nie jestem głupia. On świetnie całuje – o czym teraz już wiem. I jest naprawdę ładny.

– Przespałabyś się z nim? – chciała wiedzieć Hope. – Hmm. – Avery z namysłem sięgnęła po kwaśne, zielone winogrono. – Oboje jesteśmy w tej chwili wolni, dorośli. Może. Tak, może. O ile oboje weszlibyśmy w ten układ na jasno określonych warunkach. Owenowi można ufać. To bardzo ważne, być z kimś, komu możesz ufać. – Wbiła zęby w winogrono i uśmiechnęła się. – I kto jest naprawdę ładny. – Kiedy tak cię słucham, coraz bardziej się cieszę, że jestem poza konkurencją. – Zadowolona Hope usadowiła się na fotelu, trzymając kieliszek wina w dłoni. – Nie na długo. – Avery pokręciła głową. – Jesteś piękna, mądra, interesująca – i jesteś człowiekiem. – W tej chwili randki mnie nie interesują. Nie tylko z powodu 68

Jonathana. Tak naprawdę, kiedy o tym myślę, to absolutnie nie z powodu tego palanta. W tej chwili chcę się skupić na hotelu, na tym, żeby być najlepszym menedżerem na świecie i żeby to piękne miasto było idealne. Mężczyźni, randki, seks? Obecnie nie figurują w moich planach. – Uważaj – ostrzegła ją Clare. – Życie weryfikuje najlepsze plany. – Ale ja jestem doskonała w planowaniu. *** Owen nie spał dobrze, co go zirytowało. On zawsze dobrze sypiał. Uznawał to za talent, jak zdolności do stolarki czy umiejętność dodawania kolumn liczb w pamięci.

R

Jednak zamiast zasnąć jak kamień po całym dniu pracy, ciężkim, godzinnym treningu i relaksującej kąpieli w wannie, przewracał się z boku

L T

na bok i co chwilę się budził.

Obiecał sobie, że nie będzie pracował w weekend, ale co, u diabła, ma zrobić ze sobą człowiek, który wstał przed świtem?

W domu panował porządek. Zwykle tak było, ale przez natężenie prac w hotelu w ciągu ostatnich tygodni praktycznie tylko tu sypiał i nawet on nie mógł się do niczego przyczepić.

Zaprojektowali ten dom razem z Beckettem, rzut kamieniem od domu matki, domu Rydera i domu Becketta, domu, który wreszcie miał zostać wykończony. Owen lubił być blisko rodziny, a jednocześnie mieć swobodę i trochę samotności na swojej zadrzewionej działce. Ten dom pasował do jego praktycznej natury; kuchnia połączona z jadalnią czasem służyła za salon, a czasem za bawialnię, kiedy miał gości. Pralnia i składzik na lewo pełniły także funkcję sieni. Owen cenił wielofunkcyjność, nawet w architekturze. Teraz, mając na sobie luźne spodnie od dresu, stanął w drzwiach 69

prowadzących na szerokie, brukowane patio i popijał świeżo zmieloną kawę, zaparzoną w lśniącym ekspresie, który sobie sprawił na ostatnie urodziny. Ryder nazwał go Hildą, tłumacząc, że coś równie błyszczącego i skomplikowanego musi być rodzaju żeńskiego. Zwykle ta pierwsza filiżanka mocnej kawy sprawiała mu przyjemność i budziła w nim siły na nadchodzący dzień, teraz jednak ani na jotę nie zmniejszyła irytacji. To Avery zachowywała się dziwnie, powiedział do siebie, tak jak już

R

niezliczoną ilość razy podczas bezsennej nocy. Powiedziała, że nie chce, żeby było między nimi dziwnie, a potem sama się tak zachowywała. Próbowała wpędzić go w poczucie winy, podczas gdy absolutnie nie miał

L T

powodu, by czuć się winnym.

To wszystko było po prostu głupie i musi o tym zapomnieć. Nie zamierzał spędzić kolejnej bezsennej nocy z powodu jakiejś cholernej głupoty.

Pomyślał o śniadaniu, ale nie chciało mu się gotować. Zwykle nie miał nic przeciwko krzątaniu się po kuchni, zwłaszcza w weekendy, kiedy mógł objadać się na śniadanie bekonem i jajkami, siedząc przy kuchennym blacie i bawiąc się iPadem.

Nie miał też ochoty bawić się iPadem i to było po prostu chore. Zawsze lubił włączyć iPada. Zabierze się do roboty. Popracuje w warsztacie nad obudową kominka do sypialni Becketta, może nawet ją skończy, żeby Beckett mógł wyszlifować kasztanowe drzewo. Nie było sensu spędzać całego dnia w domu, skoro nie miał ochoty się byczyć. Poza tym matka zawsze wcześnie wstawała, pomyślał, idąc po 70

schodach, które zbudowali z braćmi. Mama zrobi mu śniadanie – a jemu może uda się wypytać ją trochę, dyskretnie, na temat Avery. Nie zamierzał opowiadać matce całej historii, to było zbyt... no dobrze, dziwne. Ale nie znał nikogo, kto lepiej rozumiał ludzi niż Justine Montgomery. Wszedł do sypialni, włączył mały, gazowy kominek wbudowany w ścianę koloru mokki, po czym poszedł z kawą do łazienki. Wziął prysznic, ogolił się, włożył robocze ubranie i buty z okutymi nosami. Pościeli! łóżko – wygładził prześcieradła, ułożył białą kołdrę i poduszki w ciemnobrązowych poszewkach.

R

Zdjął telefon z ładowarki i przypiął go do paska, wziął scyzoryk, drobne monety i portfel z tacy stojącej na nocnym stoliku. Z szuflady

L T

komody wyjął świeżą bandanę.

I stał przez chwilę ze zmarszczonym czołem. Za cicho, pomyślał. Jego dom i działka były dokładnie takie, jak sobie wymarzył, ale jest tu za cicho. Pora sprawić sobie psa, zdecydował. Nadszedł czas, żeby naprawdę poważnie pomyślał o psie. Może mieszaniec labradora, jak psy jego matki. Albo wierny kundel, jak pies Rydera.

Kiedyś obiecał sobie, że weźmie psa, jednak w związku z nawałem pracy w hotelu odłożył to na później.

Lepiej poczekać do wiosny, uznał teraz, idąc na dół. Łatwiej nauczyć szczeniaka czystości, kiedy jest ciepło. A może weźmie starszego psa – oby tylko miał choć połowę tego szczęścia, co Ryder z Cymbałem. Wyjął z szafy roboczą kurtkę, nałożył czapkę narciarską, rękawiczki i wziął klucze z miski stojącej przy drzwiach. Może po śniadaniu z matką i pracy w warsztacie zajrzy do schroniska. Wsiadł do furgonetki, kiwając z satysfakcją głową. Chyba miał plan – 71

a Owen lubił mieć dobry plan. Wyjechał z podjazdu, minął małą szopę, którą zbudował na dżipa i pług śnieżny, wyjechał na główną drogę. Skręcił raz, a potem drugi w aleję prowadzącą do domu matki na wzgórzu. Psy pędziły ku niemu w podskokach, Cus – skrót od Atticusa – z nieodłączną, pogryzioną piłką w pysku i oczami pełnymi dzikiej radości. Jego brat, Finch, zabiegł mu drogę i oba zaczęły się tarzać radośnie po ziemi. Tak, pomyślał Owen z szerokim uśmiechem, definitywnie musi sprawić sobie psa.

R

Wjechał na podjazd i zdziwił się na widok furgonetki Willy’ego B., zaparkowanej obok samochodu matki.

L T

Wczesna pora na wizytę, uznał, nawet jak na ojca Avery. Jednak wiedział, że Willy B. często tu wpadał, a teraz, kiedy stał się jednym z ważniejszych artystów, których prace mama sprzedawała w swoim sklepie z upominkami, pewnie bywał tu jeszcze częściej z jakimś nowym dziełem czy szkicem.

Łut szczęścia, uznał, parkując. Może uda mu się uzyskać jakieś informacje o Avery bezpośrednio od jej ojca – tylko delikatnie, delikatnie. Przystanął na chwilę, żeby podnieść piłkę, którą Cus z błagalną miną położył mu u stóp. Cisnął zabawkę jak mógł najdalej, psy pognały za nią, ile sił w łapach, a on ruszył szybko do kuchennych drzwi. Już kilka metrów od domu usłyszał muzykę i pokręcił głową. Typowe dla jego mamy – która nigdy nie wrzeszczała na synów, żeby ściszyli tę cholerną muzykę. Sama zawsze puszczała swoją głośniej. Otworzył drzwi i poczuł zapach bekonu i kawy. Wyszczerzył zęby w 72

uśmiechu i pomyślał: w samą porę. I wtedy stanął jak wryty. Na patelni skwierczał bekon. Jego matka stała przy kuchence. Stał tam też Willy B., całe metr osiemdziesiąt dwa wzrostu, ubrany jedynie w białe bokserki, trzymając dłonie na tyłku Justine i z ustami na jej wargach.

L T 73

R

Rozdział piąty Owen musiał wydać jakiś dźwięk, który przedarł się przez ryk muzyki i przerwał ów namiętny uścisk. Może wrzasnął. Miał nadzieję, że jednak nie, a przynajmniej tylko w myślach. Jednak jego matka – w rozchylonym szlafroku, narzuconym na krótkie, czerwone spodenki od piżamy i cienki (o wiele za cienki) biały podkoszulek na ramiączkach – cofnęła się o krok. Spojrzała Owenowi w twarz i zamrugała. Po czym zaczęła się śmiać. Śmiała się.

R

Willy B. okazał na tyle taktu, by spłonąć rumieńcem równie ognistym

L T

jak jego rozczochrane włosy i równo przycięta broda.

– Co? – wykrztusił Owen, zszokowany do głębi swego jestestwa. – Co... wy... Co?

– Robię śniadanie – powiedziała swobodnie Justine, nadal się uśmiechając. – Chyba muszę usmażyć więcej jajek. – Wy... ale... co? Mamo.

– Owen, spróbuj wyartykułować pełne zdanie. Napij się kawy. – Sięgnęła po dzbanek.

– Ach... ja powinienem... – Willy B., wciąż czerwony jak piwonia, zaszurał wielkimi stopami. – Włożyć spodnie. – Tak! – Owen poczuł, że macha rękami w powietrzu, ale nie mógł się powstrzymać. – Tak. Spodnie. Ty! Proszę, Boże! Willy B. odchrząknął i umknął jak niedźwiedź do gawry. – Mamo! – Tak na mnie mówią. – Wesoła jak szczygieł Justine uśmiechnęła się 74

jeszcze promienniej. – Usiądź, kochanie, i wypij kawę. – Co... Wzięła szczypce, żeby zdjąć bekon z patelni. – Tym razem dokończ zdanie. Ja ci pomogę. Co...? – Co... – Z trudem przełknął wielką, kłującą kulę, która utkwiła mu w gardle. – Co ty robisz? Tutaj. Z nim. Naga. Popatrzyła po sobie, unosząc brwi. – Nie jestem naga. – Prawie.

R

Z całych sił próbując powstrzymać uśmiech, Justine owinęła się szczelnie szlafrokiem i zawiązała pasek. – Lepiej?

L T

– Tak. Nie. Nie wiem. Moja głowa. Czy moja głowa eksplodowała? – Owen poklepał się po czaszce.

Justine bez mrugnięcia okiem wyjęła z wielkiej lodówki jajka i mleko. – Zamierzałam zrobić jajecznicę, ale w zaistniałych okolicznościach zjemy francuskie tosty. Uwielbiasz francuskie tosty. Nie jadłeś jeszcze śniadania, prawda?

– Nie. Mamo, nic z tego nie rozumiem. – Czego dokładnie nie rozumiesz, kotku? – Niczego. Wszystkiego. – No dobrze, pozwól, że ci wytłumaczę. Kiedy ludzie są dorośli, często chcą być ze sobą blisko. Najlepiej, żeby naprawdę się lubili i szanowali nawzajem. Ważną rolę w tej bliskości odgrywa seks, co oznacza... – Mamo. – Owen poczuł, jak po jego twarzy rozlewa się fala gorąca, ale nie był pewien, jakie emocje ją wywołały. – Przestań. 75

– A zatem tego nie rozumiesz. Willy B. i ja naprawdę się lubimy i szanujemy i czasami uprawiamy seks. – Nie, nie, nie używaj słów „Willy B. ”, „seks” i „ja” w jednym zdaniu. – Inaczej ci tego nie wytłumaczę, prawda? Musisz się z tym pogodzić, Owen – poradziła synowi i podała mu plasterek bekonu. – Ale... – Wziął bekon. Nie mógł pozbierać myśli nawet na tyle, żeby ułożyć zdanie. – Kochałam waszego ojca. Bardzo, naprawdę bardzo. Miałam

R

osiemnaście lat, kiedy go zobaczyłam, to był mój pierwszy dzień pracy w Przedsiębiorstwie Budowlanym Wilsona. Stal na drabinie, w podartych dżinsach i wielkich butach, z pasem na narzędzia, bez koszuli. I o mój Boże.

L T

– Położyła dłoń na sercu. – Do końca dnia nie mogłam myśleć o niczym innym. Tom Montgomery. Mój Tommy.

Wyjęła miskę i zaczęła mieszać widelcem jajka z mlekiem. – Nie potrafiłam nawet udawać nieśmiałej, kiedy zaprosił mnie na randkę. I od tego pierwszego spotkania już nigdy nie umówiłam się z nikim innym. Nigdy nie chciałam nikogo innego. Nigdy nie kochałam nikogo tak, jak kochałam waszego tatę. – Wiem, mamo.

– Mieliśmy wspaniale życie. Był taki dobry. Mądry, silny, dowcipny. Był takim dobrym człowiekiem i dobrym ojcem. Stworzyliśmy razem firmę, bo chcieliśmy pracować na swoim. Ten dom, ta rodzina, tu wszędzie jest pełno Tommy’ego. Wy wszyscy macie go w sobie, w wyglądzie, w charakterze. Ty masz jego usta, Beckett oczy, Ryder jego dłonie. I więcej. To dla mnie bezcenny skarb. – Przepraszam. – Patrząc na nią, słuchając jej, czuł, jak serce mu się 76

ściska. – Przepraszam. Nie płacz. – To nie są łzy smutku, tylko wdzięczności. – Wsypała do miski cukier, dodała szczyptę wanilii, posypała całość obficie cynamonem. – Prowadziliśmy razem cudowne, interesujące, wypełnione życie i nagle on umarł. Nie wiecie, nigdy nie pozwoliłam, żebyście się dowiedzieli, jaka byłam na niego wściekła za to, że umarł. Taka wściekła, przez całe tygodnie, miesiące. Nie wiem, jak długo. Nie wolno mu było tak umrzeć. Mieliśmy pozostać razem na zawsze, a jego zabrakło. On odszedł, Owen, a ja będę za nim tęskniła do końca życia. – Ja też.

R

Wyciągnęła rękę nad blatem i przykryła ręką dłoń syna, po czym odwróciła się i wyjęła bochenek chleba.

L T

– Willy B. kochał Tommy’ego. Byli sobie tak bliscy jak wy trzej. – Wiem. Wiem o tym, mamo. –

Potrzebowaliśmy

siebie

nawzajem,

kiedy

Tommy

zmarł.

Potrzebowaliśmy drugiej osoby, która go kochała, która mogła o nim opowiadać. Kogoś, na kim można było się oprzeć, z kim można płakać i się śmiać. I to właśnie robiliśmy, tylko to robiliśmy, przez długi czas. A potem, kilka lat temu... po prostu powiedzmy, że zaczęłam od czasu do czasu robić mu śniadanie. – Kilka... lat. – Może powinnam wam powiedzieć. – Matka wzruszyła ramionami, maczając chleb w jajku z mlekiem. – Może nie byłam pewna, czy mam ochotę rozmawiać o moim życiu seksualnym z dorosłymi synami. I prawda jest taka, że Willy B. jest nieśmiały. – Czy ty... jesteś w nim zakochana? – Kocham go, oczywiście. Kocham go od lat, tak jak kochał go 77

Tommy. Jest dobrym człowiekiem, dobrze o tym wiesz. I dobrym ojcem, przecież musiał sam zająć się Avery, kiedy jej matka zniknęła. Jest wręcz przesiąknięty dobrocią. Zakochana? – Panierowany chleb zaskwierczał na patelni. – Lubimy swoje towarzystwo, Owen. Lubimy być razem, kiedy mamy czas. A prócz tego każde z nas ma własny dom, życie, rodzinę. Jesteśmy szczęśliwi tak, jak jest, i to nam wystarcza. Czy teraz mogę mu powiedzieć, żeby zszedł i zjadł śniadanie? – Tak, oczywiście. Może powinienem już iść? – Nie ruszysz się z miejsca. Przygotowałam tyle jajek, że wystarczyłoby dla całej armii.

R

Wyszła z kuchni, stanęła z rękami na biodrach i zawołała do góry: – Willy B., na pewno włożyłeś już spodnie, więc chodź na śniadanie.

L T

Wróciła do kuchni, nałożyła na talerze jajka, bekon i francuskie tosty i postawiła wszystko na blacie.

Zanim Willy B. wszedł nieśmiało do kuchni, na patelni skwierczała kolejna porcja chleba.

– Siadaj i jedz – rozkazała – bo ci wystygnie. – Wygląda doskonale, Justine. – Willy B. odchrząknął i usiadł na wysokim stołku obok Owena.

Justine kątem oka posłała synowi znaczące spojrzenie. – Uhm, więc... jak leci, Willy B.? – Och, no wiesz. – Tak. – Nie mając wyboru, Owen polał tosty syropem. – Ach... hotel wygląda coraz lepiej – spróbował Willy B. – To prawdziwa atrakcja na rynku. Twój tata byłby bardzo dumny i szczęśliwy. – To prawda. – Owen westchnął. – Kobiety umieściły w pokojach trochę twoich prac. Dobrze tam wyglądają. 78

– To świetnie. Stojąca przy kuchence Justine wrzuciła na patelnię kolejne kawałki chleba i z uśmiechem słuchała, jak mężczyźni brną przez śniadaniową konwersację. Owen jakoś przebrnął. Nadal nie do końca wiedział, co o tym myśleć, ale przebrnął przez śniadanie u matki... z Willym B. Psy pobiegły z nim do warsztatu, Cus, jak zawsze pełen nadziei, z nieodłączną piłką w pysku. Owen zapalił światło, włączył radio i podkręcił ogrzewanie. A po półgodzinie bezsensownej krzątaniny postanowił dać sobie spokój. Zupełnie

R

nie mógł się skupić, a nie chciał przez nieuwagę obciąć sobie palców. Przykręcił ogrzewanie, wyłączył radio i zgasił światło. Psy posłusznie wyszły z nim na zewnątrz, więc żeby sprawić przyjemność Cusowi, kopnął

L T

piłkę z całej siły, zanim wsiadł do furgonetki.

Prosta, ciężka stolarka, postanowił i ruszył w stronę domu Becketta. Mógł się skupić chociaż na tyle, żeby zrobić boazerię w dodatkowych pokojach, które dobudowali dla synów Clare. Na miejscu zobaczył samochody obu braci i nie mógł się zdecydować, czy poczuł zdenerwowanie czy ulgę.

Co im powiedzieć? Czy w ogóle powinien coś mówić? Oczywiście, że tak. Musi im powiedzieć – przynajmniej nie będzie gryzł się sam. Biorąc z furgonetki pas z narzędziami, usłyszał muzykę młotka, piły i tę płynącą z iPoda Becketta. Prace wykończeniowe idą pełną parą, pomyślał, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, że zajmowali się domem tylko w chwilach wolnych od pracy w hotelu. Zdążyli położyć dach na dobudowanej części – i dzięki Bogu, przecież przyszły mrozy. Okna wyglądały dobrze i będzie się z nich 79

roztaczał piękny widok. Taras i patia muszą poczekać do wiosny, ale gdyby udało się skończyć resztę do kwietnia, Beckett mógłby zaraz po ślubie zamieszkać tu razem z nową rodziną. Owen wszedł do domu kuchennymi drzwiami, przebiegł szybko przez parter i ruszył prowizorycznymi schodami na drugie piętro. Dom jest olbrzymi, pomyślał, ale chyba taki powinien być, skoro miała w nim zamieszkać pięcioosobowa rodzina. W wielkiej sypialni zamontowali duży kominek, ponieważ chłopcy powiedzieli Beckettowi, że ich mama zawsze o takim marzyła. Jedna łazienka łączyła dwie sypialnie, na drugim piętrze układ był ten sam.

R

Kiedy zmierzał do źródła hałasu, na powitanie wybiegł mu Cymbał. Pies usiadł i wpatrywał się w twarz Owena, waląc ogonem o podłogę.

L T

– Nic nie mam. – Owen rozłożył puste ręce, po czym podrapał psa za uszami. Celowo unikał słów związanych z jedzeniem, żeby nie dawać zwierzakowi fałszywej nadziei.

Wszedł do jednej z sypialni, gdzie Beckett piłował drewno, a Ryder kończył szafę.

– Nie dzwonisz, nie piszesz – wytknął mu Owen, usiłując przekrzyczeć hałas.

Beckett wyprostował się z szerokim uśmiechem i zdjął okulary ochronne. – Ry przed chwilą przyszedł. Powinienem był wiedzieć, że na ciebie nie trzeba będzie długo czekać. Dzięki. – Nie przyniosłeś pączków? – zapytał Ryder, na co Cymbał znowu zaczął machać ogonem. – Nie dzisiaj. – Clare pracuje dziś rano w księgarni, około południa odbiera 80

dzieciaki od rodziców i jadą na zakupy. Może nam przywieźć jakieś kanapki czy coś. I tak tu przyjadą, żeby pomóc. – Biedaku. Beckett wzruszył ramionami. – Kiedy byliśmy w ich wieku, tata często zabierał nas na budowę. – W tamtych czasach za mało wiedziałem, żeby mu współczuć. A skoro mowa o czasie, mógłbyś go mnóstwo zaoszczędzić, gdybyś zmniejszył ilość sypialni. Po co ci aż pięć? Chyba, że Clare już nie chce z tobą spać – powiedział Ryder.

R

– Jedna dla każdego dziecka – wyjaśnił Owen. – Jedna dla nich i jedna dla gości.

– Rozkładane łóżko w salonie wystarczyłoby dla każdego, kto

L T

chciałby zostać na noc. Albo polówka w gabinecie.

– Właściwie to będziemy potrzebowali pięciu sypialni. Chcemy mieć jeszcze jedno dziecko.

Owen przerwał zdejmowanie kurtki. – Clare jest w ciąży?

– Jeszcze nie. Czekamy do ślubu, ale potem ruszamy całą parą. – Dzieci nie robi się za pomocą pary – wytknął bratu Ryder, po czym opuścił młotek. – Czwórka dzieci? Serio? – To tylko jedno więcej niż trójka. Owen potrząsnął głową. – Moim zdaniem, jeśli chodzi o dzieci, liczba wzrasta wykładniczo. Ale co tam. Świetnie radzicie sobie z trójką, to i z czwórką poradzicie sobie doskonale. – Mama oszaleje z radości na wieść o kolejnym wnuku. – Ryder wziął gwoździe. 81

– Ach, skoro mowa o mamie. Pomyślałem, że popracuję trochę w warsztacie, więc rano do niej zajrzałem. – Żeby wyłudzić śniadanie – domyślił się Ryder. – Między innymi. W każdym razie był u niej Willy B. – Kolejny sęp śniadaniowy. – Beckett opuścił okulary i sięgnął po piłę. – Jeszcze nie włączaj. – Chłop mógłby stracić palec, pomyślał Owen. Beckett zmarszczył czoło i znowu uniósł okulary. – Mama ma jakieś problemy?

R

– Nie. Nie wiem. Nie. W każdym razie dla niej to żaden problem. – To kto ma problem?

– Dajcie mi skończyć, do cholery. Poszedłem do kuchni, mama już

L T

robiła śniadanie i był z nią Willy B. Miał na sobie tylko bokserki i oni... no wiecie.

Teraz Ryder odłożył młotek. – Co oni? Dokładnie?

– Oni... – Owen zatoczył ramionami koło. – Tyle że Willy B. trzymał ręce na tyłku mamy, a ona miała na sobie szlafrok, niezapięty, a pod spodem też niewiele. I nie chcę wnikać w szczegóły.

– Położył na niej łapy? – zapytał miękko Ryder. – No dobrze. Jest wielki, ale stary. Poradzę z nim sobie. – Poczekaj. – Beckett wyciągnął rękę i popchnął Rydera do tyłu. – Czy ty chcesz powiedzieć, że mama i Willy B. są... – To właśnie chcę powiedzieć. I to od kilku lat. – Ja pierdolę – sapnął Ryder. – Nie mów o pierdoleniu, kiedy on opowiada o mamie i Willym B. Nie chcę, żeby ten czasownik i ich imiona rozbrzmiewały razem w mojej 82

głowie. – Beckett wziął litrową butelkę coli i napił się łapczywie. – No dobrze, niech każdy weźmie głęboki oddech. Mówisz, że mama i Willy B... się spotykają. – Ona mówi, że... spotykają się od czasu do czasu. Wyjaśniła mi to, kiedy Willy poszedł na górę włożyć spodnie. Od zawsze byli przyjaciółmi. Oboje kochali tatę. Wiecie, że on kochał tatę, to trzeba mu przyznać. – Tak, tak. – Ry – upomniał brata Beckett. – No dobra, cholera, byli blisko. Ale jeżeli dla mamy to nie problem, to po co się ukrywają?

R

– Chyba raczej chodzi o zachowanie dyskrecji. W każdym razie ja to tak odebrałem, kiedy mi wyjaśniła. Opowiadała mi, jak czuła się po śmierci taty, i płakała.

L T

– Cholera. – Ryder podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. – Mama i Willy B. są przyjaciółmi, to wiemy. Wspierali się, kiedy umarł tata, i o tym też wiemy. Pewnie po jakimś czasie... – Zaczęli się wspierać nago.

– Do diabła, Ry. – Beckett przycisnął powieki palcami. – Przestań mnożyć te obrazy w mojej głowie.

– Mnożą się w mojej, więc w twojej też mogą. I tak mi się wydaje, że powinienem go walnąć, przynajmniej jeden, dobry cios. Dla zasady. – Jej by się to nie spodobało. – Owen wzruszył ramionami. – I mówimy o Willym B., więc wiesz, że pozwoliłby ci się uderzyć, gdybyś chciał to zrobić. – Cholera, masz rację. To na nic. Muszę nad tym pomyśleć. – Zaciskając mocno zęby, Ryder wziął młotek i gwóźdź i zaczął walić. – Chyba wszyscy musimy. – Beckett włożył okulary ochronne i 83

włączył piłę. Owen skinął głową i zapiął pas z narzędziami. Lepiej pracować, pomyślał, lepiej przejść przez ten dziwny dzień w zapachu wiórów i przy dźwiękach gwoździ wbijanych w drewno. Zanim Clare przyjechała z dziećmi i prowiantem, bracia skończyli pracę na drugim piętrze i zeszli na parter. – Ależ wy szybko działacie! – Clare przeszła z kuchni do pomieszczenia, które miało stać się jej domowym gabinetem – będzie miała własny gabinet!

R

– Mamy system. – Beckett objął ją ramieniem, podczas gdy chłopcy tupali po prowizorycznej podłodze.

– Działa. Przyszliśmy pomóc, jeśli możemy. A w ramach zapłaty w

L T

domu czeka na was duszona wołowina. Męski posiłek dla prawdziwych mężczyzn.

– Wchodzę w to – powiedział Owen.

– Z przykrością muszę odmówić, ale mam randkę. – Ryder rzucił w powietrze kawałek kanapki, który Cymbał złapał ze zręcznością bramkarza – weterana.

– Mógłbyś nauczyć tego Bena i Yodę? – zapytał Liam. – Zwykle jedzenie odbija im się tylko od pysków.

– Ten oto Cymbał urodził się z umiejętnością chwytania pokarmu w locie, ale owszem, mogę je nauczyć. – Tylko nie w domu – zastrzegła Clare, odruchowo pochylając się nad projektami. Ryder uśmiechnął się do chłopca i oderwał następny kawałek kanapki. – No dalej, poćwicz z Cymbałem. – Cymbał to przezwisko – obwieścił Murphy – ale nam nie wolno 84

nikogo przezywać. To nieładnie. – To zależy, prawda? – Od czego? – No cóż. – Ryder z namysłem wyjął z pasa na narzędzia ołówek i zaczął rysować na podłodze. – Co to jest? – Cymbałki. Ładnie rysujesz. – A duże to będą cymbały, prawda? – Mamo! Ryder narysujował cymbały na podłodze! – Narysował – poprawiła go Clare. Westchnęła i posłała Ryderowi znaczące spojrzenie.

R

– Ja lubię rysować. Mogę rysować na podłodze? Ryder podał chłopcu ołówek.

L T

– Dalej, śmiało, mały.

Uszczęśliwiony Murphy usiadł na podłodze i narysował kwadrat z trójkątem na wierzchu.

– To będzie nasz dom, kiedy weźmiemy ślub. Liam podszedł do Owena.

– Już nie mam czego rzucać Cymbałowi. Owen podał mu jeszcze kawałek kanapki. – Będziesz naszym wujkiem. – Tak słyszałem. – Wiec musisz nam kupić prezenty na Gwiazdkę. – Chyba tak. – Zrobiłem listę. – Oto mężczyzna, który mówi moim językiem. Gdzie ją masz? – W domu, na lodówce. Do Bożego Narodzenia zostało już tylko dziesięć dni. 85

– W takim razie lepiej, żebym ją jak najszybciej zobaczył. Liam spojrzał na drugą stronę pokoju, gdzie Beckett uczył Harry’ego wbijać gwoździe. – Ja też chcę wbijać. – W takim razie pomóż mi z listwami w spiżarni. – Co to jest spiżarnia? – To miejsce, w którym twoja mama będzie przechowywała jedzenie. – To lodówka. – Nie wszystko trzyma się w lodówce, synu. A na przykład zupy w puszkach?

R

– Ja lubię kurczakową z makaronem w kształcie gwiazdek. – A kto nie lubi? To do roboty.

L T

Pomimo niepowstrzymanego strumienia pytań Owenowi dobrze się pracowało z Liamem, kiedy pokazywał chłopcu, jak mierzyć, zaznaczać, trzymać młotek. I uznał za dowód sympatii fakt, że Liam wytrzymał prawie godzinę, zanim pobiegł do Murphy’ego, który siedział na podłodze, bawiąc się stertą figurek superbohaterów.

Musiał przyznać, że Clare też się nie leniła. Podawała, nosiła, nawet sama wbiła kilka gwoździ – cały czas pilnując synów. Pamiętał, że kiedy rodzice rozbudowywali dom, jego matka robiła to samo. Gdy skończyli pracę, Liam zapytał, czy może z nim jechać, czym bardzo Owenowi pochlebił. Wstawili więc fotelik do furgonetki i zapięli w nim chłopca. – Gdzie jest twój dom? – chciał wiedzieć Liam. – Musiałbyś pojechać prosto tą drogą albo przejść przez las, gdybyś szedł na piechotę. 86

– Mogę go obejrzeć? – Ach... pewnie, czemu nie. Nie zbaczali tak bardzo z drogi. Owen skręcił i wjechał na swój podjazd. Powiesił kilka lampek, w oknie ustawił choinkę – wszystkie światełka włączały się o określonej porze i teraz lśniły w grudniowych ciemnościach. – Nasza choinka jest większa – orzekł Liam. – No pewnie, was jest więcej. – Mieszkasz tu zupełnie sam? – Tak. – Dlaczego? – Ponieważ... to mój dom.

L T

– Nie masz się z kim bawić.

R

Owen nigdy nie myślał o tym w ten sposób.

– Chyba nie, ale Ryder mieszka całkiem niedaleko, a kiedy wasz dom będzie gotowy, wy też będziecie blisko.

– Mogę przyjść do ciebie, żeby się pobawić? – Pewnie. – O tym także nigdy nie pomyślał, ale co tam, może być wesoło. – Oczywiście. – Okej.

Owen zawrócił i ruszył w kierunku głównej drogi. – Mam zamiar wziąć sobie psa. – Psy są fajne. – Liam z powagą skinął głową. – Możesz się z nimi bawić i musisz je karmić i uczyć robić „siad”. Odstraszają złych ludzi. Do naszego domu przyszedł zły człowiek, ale nasze psy są jeszcze szczeniakami. Owen zastanawiał się nad odpowiedzią. Nie był pewien, ile chłopcy 87

wiedzieli o Samie Freemoncie. – Macie wspaniałe psy. – Są już większe, ale dalej są szczeniakami. Kiedy urosną, będą odstraszać złych ludzi. Zły człowiek przyszedł do nas i przestraszył moją mamę. – Wiem. Ale nic jej się nie stało, a ten zły człowiek jest w więzieniu. – Beckett przyszedł i go pokonał. I ty, i Ryder też przyszliście. – To prawda. – Jeżeli Liam chciał porozmawiać na ten temat, uznał Owen, to znaczy, że dzieciak się martwi. – Nie musisz się bać, Liam. Zawsze wam pomożemy. – Bo Beckett i mama biorą ślub. – Tak, z tego powodu też, ale nie tylko.

L T

R

– Jeśli ten zły człowiek wróci, a Becketta nie będzie, Harry i ja będziemy z nim walczyć, a Murphy zadzwoni pod sto dwanaście, a potem do Becketta. Rozmawialiśmy o tym. Ćwiczyliśmy. – Bardzo mądrze.

– A kiedy psy urosną, a on będzie próbował wrócić, to go ugryzą. – Liam zerknął na niego z ukosa. – W jego cymbał. Owen roześmiał się i dał chłopcu lekkiego kuksańca. – Cholerna racja.

Po kolacji, kiedy Clare zagoniła chłopców do wanny, Owen powtórzył rozmowę Beckettowi. – Ugryzą go w cymbał. Dzieciak ma gadane. Clare i ja rozmawialiśmy z nimi. Staraliśmy się ich nie przestraszyć, ale mówiliśmy szczerze. I tak słyszeli różne rzeczy w szkole, więc Harry zwołał naradę plemienną i przyszli z tym do mnie. – Nie chcieliście mieszać do tego kobiet? 88

Beckett zerknął przez ramię na schody. – Może to nie było poprawne politycznie ani pod żadnym innym względem, ale w tym wypadku wydało mi się właściwe. Chłopcy muszą wiedzieć, że mamy plan awaryjny i że ja wierzę, że potrafią obronić swoją mamę. – My zrobilibyśmy tak samo. – Tak, to prawda. A w ogóle to udało mi się opowiedzieć Clare o tym, co zastałeś u mamy w domu. Jeżeli nastawisz głośniej radio w samochodzie i mówisz odpowiednio cicho, nie będzie cię słychać na tylnych siedzeniach. Poza tym używaliśmy szyfru, – I co powiedziała?

R

– A jak myślisz? Mama ma prawo do swojego życia. Jest pełną życia

L T

kobietą, a Willy B. to dobry człowiek. Bla, bla. To znaczy, ma rację, ale mimo wszystko.

– To nie jej matka obściskiwała się z półnagim Willym B. w kuchni. Beckett westchnął głęboko i przymknął oczy. – Dziękuję ci bardzo za ten nowy obraz do mojej kolekcji. – Moglibyśmy się nimi wymieniać jak kartami z graczami bejsbolowymi.

Beckett potrząsnął głową ze śmiechem. – A co do tej drugiej sprawy, to Clare wcale nie wydawała się zaskoczona. – Co masz na myśli? – Owen opuścił poobiednie piwo. – To znaczy, że wiedziała? – Albo wiedziała, albo to ten kobiecy radar. W takich sprawach kobiety są jak nietoperze. W każdym razie już miałem ją o to zapytać, ale Harry i Murphy zaczęli się kłócić i to był koniec rozmowy dorosłych. 89

Nagle Owenowi przyszła do głowy okropna myśl. – Skoro Clare wiedziała, to Avery... O jasna dupa. – To mógł być ten radar. – Avery jest kobietą. Też ma radar. Jest takim samym nietoperzem jak one wszystkie. Poza tym to jej ojciec obłapia naszą matkę. – Przestań. Przestań. – Beckett zasłonił uszy rękami. – Jeżeli wiedziała, powinna była mi powiedzieć. – Ta myśl już na dobre zakorzeniła się w jego głowie i zaczęła rosnąć niczym chwast. – Ja bym jej powiedział.

R

– Teraz już wiemy. I chyba będziemy musieli się do tego przyzwyczaić.

Owen już miał coś odpowiedzieć, ale do pokoju wbiegł Harry, aż

L T

błyszczący czystością po kąpieli, ubrany w piżamę z X – Menem, i ogłosił turniej gier wideo.

Spięty Owen grał przez godzinę. Lubił chłopców, lubił gry, ale po prostu nie mógł przestać myśleć o tym, że Avery nic mu nie powiedziała. Obracał tę myśl w głowie przez całą drogę do domu, potem siedział w furgonetce i nadal się gryzł. Aż w końcu zawrócił, pojechał do miasta i wszedł do Vesty tylnymi drzwiami.

– Cześć, Owen! – Franny stała przy ładzie i kroiła dużą pizzę. – Co mogę ci podać? – Jest Avery? – Właśnie się z nią minąłeś. Pojechała z dostawami. Dzisiaj więcej ludzi zamawia przez telefon, niż przychodzi. Ja zamykam, więc pewnie po powrocie pójdzie prosto na górę. Mogę do niej zadzwonić, jeśli to coś ważnego. – Nie. Nic ważnego. Złapię ją później. Jak się czujesz? 90

– Już dobrze. Naprawdę otwieracie hotel w przyszłym miesiącu? – Tak, naprawdę. – Ja już rozpuszczam wici. – Rozpuszczaj dalej. Do zobaczenia, Franny. Wyszedł tylnymi drzwiami i po krótkiej dyskusji z samym sobą poszedł na górę. Kiedyś będzie musiała wrócić. Miał przy sobie klucze, w końcu był właścicielem mieszkania, ale uznał, że to by było przekroczenie pewnych granic.

R

Zamiast tego usiadł na podłodze pod drzwiami mieszkania Avery i wyjął telefon. Wykorzysta czas oczekiwania na czytanie i odpowiadanie na e – maile oraz SMS – y.

L T

Sprawdził, która godzina, i zastanowił się, dokąd, u diabła, trzeba było dostarczyć pizze. Do Portugalii?

Żałował, że nie poprosił Franny o kawę. Potem spróbował się rozerwać, grając w Angry Birds1.

Zamknął oczy – tylko na chwilkę, żeby odpocząć – i bezsenna noc dała o sobie znać. Owen zasnął na podłodze z wiernym telefonem w dłoni.

________________________________ 1

.

Angry Birds – popularna gra na telefon komórkowy

91

Rozdział szósty Obładowana siatkami Avery popchnęła drzwi na klatkę schodową i poprawiła ciężary. Z przyzwyczajenia przystanęła na półpiętrze, by sprawdzić, czy tylne drzwi Vesty są zamknięte na klucz, po czym poszła na górę do swojego mieszkania. I stanęła ze zmarszczonym czołem na widok opartego o jej drzwi Owena, z zamkniętymi oczami i telefonem w dłoni. – Co jest? – zapytała, a kiedy nie odpowiedział, zorientowała się, że

R

śpi jak suseł. – Na litość boską – mruknęła, podeszła bliżej i kopnęła go. – Aua! Co? Cholera!

L T

– Co ty tu, u diabła, robisz?

– Czekam na ciebie. – Zirytowany roztarł biodro, w które trafiła go kanarkowożółtym butem. – Gdzieś ty, u licha, była?

– Rozwiozłam pizzę, a potem pojechałam na zakupy. Spotkałam koleżankę i... – Przerwała i popatrzyła na niego spode łba. – A właściwie czemu ja ci się tłumaczę? Dlaczego śpisz na podłodze pod moimi drzwiami? – Ponieważ nie było cię w domu. Nie spałem. Ja tylko... rozmyślałem. – Wstał i zamrugał oczami. – Masz mokre włosy. – Pada śnieg z deszczem. Rusz się, co? Te torby są ciężkie. Zamrugał jeszcze raz i wziął od niej siatki. Avery otworzyła drzwi i weszła do mieszkania. Owen ruszył przez salon prosto do kuchni i położył zakupy na blacie. Avery, nie spuszczając zeń wzroku, zdjęła kurtkę i szalik. – Jak długo tu siedzisz? – A która godzina? 92

Spojrzała na zegarek i uniosła brwi. – Jest godzina co – tu – się – u – diabła – dzieje. – Rzuciła kurtkę i szalik na oparcie krzesła. – Właśnie taką odpowiedź chciałem usłyszeć. – To ty spałeś na progu – przypomniała mu, zabierając się do rozpakowywania toreb. Odwrotnie niż w salonie, który zdaniem Owena wyglądał jak po przejściu tornada, w jej szafkach kuchennych i lodówce panował idealny porządek. – Nie spałem. Może zdrzemnąłem się na minutkę i w ogóle nie o to chodzi. – A o co?

R

– Wiedziałaś. Wiedziałaś, co się dzieje, i nic mi nie powiedziałaś.

L T

– Nie mówię ci wielu rzeczy. – Popatrzyła na niego zmrużonymi oczami, wyjmując jajka z opakowania i układając je w lodówce. – Sprecyzuj.

– Wiedziałaś, że twój ojciec sypia z moją matką. Jajko wysunęło się z jej palców i rozbiło na podłodze jak mała bomba. – Co?

– No dobrze, nie wiedziałaś. – Owen wbił ręce w kieszenie. – To teraz już wiesz. – Powiem jeszcze raz: co? – Moja matka, twój ojciec. – Nie mogąc znaleźć odpowiednich słów, pokazał rękami. – Daj spokój. Naprawdę? Nie. – Roześmiała się, oderwała i zmoczyła kawałek ręcznika papierowego, żeby wytrzeć podłogę. – Coś ci się musiało przyśnić, kiedy rozbiłeś obóz pod moimi drzwiami. 93

– Tak i nie, nic mi się nie przyśniło. Nadal kręcąc głową, Avery zmoczyła drugi ręcznik i zebrała skorupki. – Gdzie ty się tego dowiedziałeś? Podczas krótkiej wycieczki na wyspy Bergamuty? – Widziałem na własne, osobiste oczy. – Rozstawił palce i wskazał na wspomniane oczy. – Poszedłem dziś rano do domu matki i wpadłem prosto na nich. Avery wyprostowała się powoli i aż otworzyła usta zszokowana. – Zastałeś swoją mamę i mojego tatę w łóżku? – Nie, dzięki Bogu. Byli w kuchni.

R

– Jezu! – Cofnęła się o krok, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. – Uprawiali seks w kuchni?!

L T

– Nie. Zamknij się. – Przerażony Owen zakrył rękami uszy. – Teraz już wiem, o co chodziło Beckettowi z tymi obrazami w głowie. O Boże. – Mówisz zupełnie bez sensu. Kompletnie.

Zacznij od początku, rozkazał sobie, ponieważ miała rację. – Poszedłem tam, a oni byli w kuchni. Twój ojciec w bokserkach, moja mama w tym skąpym... czymś. I oni... dłonie, usta, języki. Patrzyła na niego jeszcze przez chwilę, po czym uniosła palec. Odwróciła się, otworzyła szafkę, wyjęła z niej butelkę whisky i dwie pękate szklanki. Bez słowa nalała do każdej szklanki alkoholu na dwa palce i podała jedną Owenowi. Wypiła swoją porcję jednym haustem, po czym zaczerpnęła powietrza. – Powtórzmy to jeszcze raz. Nasi rodzice ze sobą sypiają. – To właśnie powiedziałem. – I zastałeś ich, skąpo ubranych, kiedy obściskiwali się w kuchni twojej mamy. 94

– Przecież ci mówię. – Teraz on wypił duszkiem swoją whisky. Kiedy zaczęła się śmiać, uznał, że wpadła w histerię, ale już po chwili dostrzegł, że Avery po prostu świetnie się bawi. – Myślisz, że to zabawne? – Po części. Kiedy tam wszedłeś? – Przycisnęła rękę do brzucha. – Och, och! Chciałabym zobaczyć twoją minę. Założę się, że wyglądałeś tak. – Wykrzywiła twarz w udawanym szoku i przerażeniu, po czym znowu zaczęła się śmiać. Owen miał złe przeczucie, że trafiła w samo sedno. Wykrzywił się ze złości.

R

– Założę się, że ty byś powiedziała: „Hej, wrzućcie dla mnie na patelnię jeszcze trochę bekonu”.

L T

– Twoja mama robiła śniadanie. To miło z jej strony. – Miło? Myślisz, że to miłe? – Tak, tak myślę. Ty nie? – Nie wiem, co myślę.

Avery skinęła głową i wróciła do rozpakowywania zakupów. – Pozwól, że cię o coś zapytam. Uważasz, że twoja matka powinna być sama do końca życia? – Nie jest sama.

– Owen. – Odwróciła głowę i posłała mu pełne politowania spojrzenie. – Nie wiem. Nie. Nie. Po prostu nigdy nie myślałem o tym... o niej... w ten sposób. – A teraz, skoro już myślisz, czy nie uważasz, że miała prawo znaleźć sobie kogoś? – Ja... tak. Chyba. 95

– Masz coś przeciwko mojemu ojcu? – Wiesz, że nie. Willy B... jest najlepszy. – Jest najlepszy – zgodziła się Avery. – Nie cieszysz się, że twoja matka jest z najlepszym? – Ja... – Teraz już zupełnie nie wiedział, co powiedzieć. – Jeśli zamierzasz zachowywać się tak racjonalnie i dojrzale... – Wybacz, w tej sytuacji muszę. Przecież od wielu lat są bliskimi przyjaciółmi. A zatem będą dla siebie dobrzy. – Z uśmiechem poskładała torby. – Kilka razy próbowałam umówić

R

ojca na randkę, ale nigdy nic z tego nie wyszło. Martwiłam się, że ciągle jest sam. Moja matka wycięła mu taki numer. Wam obojgu, pomyślał Owen.

L T

– Mama powiedziała mi, że oni... – Znowu wykonał ten gest w powietrzu. – Już od kilku lat.

– Od kilku lat? – Avery pokręciła głową i nalała im drugą kolejkę whisky. – Willy B., jesteś taki skryty. Kto by przypuszczał? Ja nie miałam pojęcia. Jak mogłam się nie zorientować?

– Nikt z nas się nie zorientował. Myślałem, że ty wiedziałaś i nic mi nie powiedziałaś.

– Powiedziałabym ci, chyba żeby mnie poprosili o dyskrecję. – Rozumiem. – Owen wziął szklankę i zapatrzył się w jej zawartość. – Co powiedział mój ojciec, kiedy ich nakryłeś? – Że lepiej pójdzie włożyć spodnie. Avery odrzuciła głowę do tyłu i zaczęła się tak serdecznie śmiać, że nawet Owen poczuł, jak usta mu się rozciągają w uśmiechu. – Teraz trochę łatwiej mi dostrzec zabawną stronę tej sytuacji. – Zrobiłeś taką minę? – Powtórzyła grymas pełen szoku i przerażenia. 96

– I zacząłeś się jąkać? „Mamo! Co! Ty! ”. Próbował posłać jej stalowe spojrzenie, bo naprawdę trafiła w samo sedno. – Może miałem taki chwilowy moment. – Chwilowy moment. – Przynajmniej nie uderzyłem twojego taty. A Ryder chciał, kiedy opowiedziałem wszystko jemu i Beckettowi. Avery uniosła rękę. – To problem Ry’a, ale i tak nie uderzyłby taty. Ry jest dobry w biciu

R

dupków i agresywnych łobuzów, ale Willy’ego B. kocha. – Mnie też kocha, a mimo to nieraz mnie walnął. – Cóż, Owen, czasami bywasz dupkiem.

L T

Mówiąc to, uśmiechnęła się słodko i stuknęła swoją szklanką w jego. – Za naszych rodziców.

– Okej. – Upił łyk. – Dziwny dzień – westchnął. – Już nie jesteś na mnie zła.

– Nie byłam na ciebie zła. Nie bardzo. A teraz zrozumiałam, że masz problem z seksem.

– Co? – Na jego twarzy pojawił się wyraz bardzo podobny do wcześniejszego udawanego grymasu Avery. – Nieprawda. Dlaczego? – Widzisz? – Wycelowała w niego palec. – Tylko powiedziałam to słowo, a ty już zaczynasz się jąkać. Problem. – Nie mam problemu z seksem. Wierzę w seks. Lubię seks. Lubię mnóstwo seksu. – Dziwne. Całujesz mnie i zapominasz języka w gębie. Widzisz, jak nasi rodzice się całują, i wpadasz w panikę. 97

– Nie. Tak. Może. Do diabła, to nie ma nic wspólnego z żadnymi problemami. Każdy normalny człowiek miałby... – Chwilowy moment. Mądrala, pomyślał. Zawsze taka była. – Po prostu reakcja na widok własnej matki w gorącym uścisku z wieloletnim przyjacielem rodziny. A to między nami? Wiesz, że to było niespodziewane. – Właściwie mnie nie wydało się aż takie niespodziewane. Ale ja nie mam problemów z seksem. – Ja też nie mam problemów z seksem.

R

– Hmm. – Wypiła łyk whisky i podeszła do okna. – Och, teraz pada śnieg. Jak ładnie. Boże! Muszę dokończyć świąteczne zakupy. Lepiej już

L T

jedź, zanim zrobi się ślisko. – Poczekaj chwilę.

Zerknęła na niego przez ramię. – Na co?

– Cholera, Avery, nie możesz mówić czegoś takiego, a potem kazać mi iść do domu.

– Przedstawiłam tylko swoją opinię. – Kiedy Owen obszedł szafkę, Avery wyjęła mu szklankę z ręki. – Nie powinieneś więcej pić. Wiem, że masz mocną głowę, ale whisky i jazda samochodem w śniegu to nie jest dobre zestawienie. Powtórzył z całą cierpliwością i mocą, na jaką było go stać: – Nie mam problemów z seksem. – Ciągle o tym mówimy? No dobrze, mój błąd. Jesteś absolutnie seksualnie bezproblemowy. – Nie schlebiaj mi. 98

– Jezu, Owen, czego ty ode mnie chcesz? – Gdy złapał ją za łokcie i uniósł na palce, z jej oczu wystrzeliły lasery. – Uważaj – ostrzegła. – Teraz się tego spodziewamy – powiedział i lekko nią potrząsnął. Wiedziała, gdzie miał ukryte przyciski i jak ich używać, i musiała przyznać, że w pełni tę wiedzę wykorzystała. Nie przeszkadzał jej fakt, że zirytowała go na tyle, by ją pocałował. Chciała powtórki, chciała zobaczyć, jak teraz oboje zareagują. – No dobrze. – Powoli splotła palce na jego karku.

R

– Teraz się tego spodziewamy. – Zaczęła pierwsza, zanim on zdążył w ogóle pomyśleć, czy się wycofać.

Nie eksplozja tym razem, uznała, tylko raczej długi, powolny upadek,

L T

coraz bardziej nabierający tempa. Jego dłonie opadły na jej biodra, po czym zaczęły sunąć do góry, centymetr po centymetrze. Uniósł ją i uwięził między sobą a blatem. Napięcie rosło.

Zmanipulowała go – wiedział o tym, ale nic go to nie obchodziło. Posmak whisky na jej języku, delikatny zapach cytryny we włosach, pulsujące ciepło jej ciała tuż przy jego ciele, to wszystko splątało jego zmysły w śliski węzeł pożądania.

Poczuł, jak jej oddech przyśpiesza, a pocałunek staje się coraz bardziej gorący. Odsunął się z całej siły, próbując zachować rozsądek, gdy ona patrzyła na niego zamglonymi, błękitnymi oczami. – Problemy z seksem, akurat. Na sekundę przedtem, nim się roześmiała, w jej oczach zatańczyły wesołe ogniki. – Czuję się pouczona. 99

– To... co teraz? Wzdychając, położyła mu na chwilę dłonie na policzkach. – Owen – szepnęła, po czym odsunęła się na bok i odeszła. – Co, Owen? – Co teraz? – Wzięła szklankę whisky. Do diabła, ona nigdzie nie jechała. – Teraz zedrzemy z siebie nawzajem ubrania i pójdziemy do łóżka. I jeżeli mam jakąkolwiek zdolność oceny, będziemy uprawiali naprawdę wyjątkowy seks. Ale skoro pytasz, to znaczy, że już rozpatrujesz wszystkie „co jeżeli” i „co potem” jako konsekwencje „teraz”, zachowując się

R

racjonalnie i dojrzale. Dlatego pójdziesz do domu i będziesz rozważał „co jeżeli” i „co potem”, dopóki nie dojdziesz do jakichś wniosków. – „Co jeżeli” i „co potem” jest ważne, Avery.

L T

– Masz rację. Masz absolutną rację.

– Ty jesteś ważna. Ty i ja, ty i my wszyscy – to ważne. – Wiem. I między innymi to, że tak myślisz, zamiast zedrzeć ze mnie ubranie, czyni cię Owenem i również dlatego pozwoliłabym ci je z siebie zedrzeć.

Teraz w jego głowie pojawiły się całkiem nowe obrazy i doszedł do wniosku, że wcale tak bardzo nie chce się zachowywać racjonalnie i dojrzale.

– Jesteś skomplikowaną kobietą, Avery. – Nie bardzo. Po prostu umiem doceniać fakt, że dbasz o

to

co

ważne, i jednocześnie żałować, że nie chcesz o to zadbać dopiero po tym wyjątkowym seksie. – Kocham cię. – Och, Boże, wiem. – Odwróciła się najswobodniej, jak mogła, przerażona, że z oczu popłyną jej łzy, że Owen je zobaczy. – Ja też cię 100

kocham. – Wiem, co z tym uczuciem robić, co o nim myśleć. Ale nie wiem, co robić, co myśleć o tym, że pragnę cię w taki sposób. Że tak bardzo cię pragnę. Wzięła ostrożnie oddech, odwróciła się i uśmiechnęła. – To pomaga, bardzo. I co za nagła zmiana. Nigdy nie myślałeś o mnie w ten sposób. – Nie powiedziałbym, że nigdy. – No proszę. – Już spokojniejsza przyglądała mu się znad szklanki. – Naprawdę?

R

– Do diabła, Avery, oczywiście, że o tym myślałem, czasami. Jesteś prześliczna.

L T

– Nie, nie jestem. To Hope jest śliczna. Ja jestem słodka, a jeśli mam czas i narzędzia, mogę stać się seksowna. Ale dzięki. I co teraz? – Nie spuszczając z niego wzroku, usiadła na oparciu fotela. – Jedź do domu, zanim śnieg zupełnie zasypie drogi, i zrób to, na co tak bardzo masz ochotę. Pomyśl o tym. I ja też pomyślę.

– Okej. – Podszedł do niej, pochylił się i musnął ustami jej wargi. – Gdyby na twoim miejscu była jakakolwiek inna kobieta, zostałbym. I to zupełnie nie zabrzmiało tak, jak powinno. Chciałem powiedzieć... – Na twoje szczęście wiem, co chciałeś powiedzieć. Jedź do domu, Owen. Podszedł do drzwi, ale otwierając je, zerknął jeszcze przez ramię. – Do zobaczenia. – Do zobaczenia. Avery siedziała, słuchając jego kroków na schodach. Wstała, podeszła do okna i zapatrzyła się na padający śnieg. 101

I przez chwilę wydawało jej się, że przez białą śniegową zasłonę widzi kobietę stojącą w oknie hotelu, która wpatruje się w ciemność tak samo jak ona. Czekał, zastanowiła się. Czy ona, Avery, też robi to samo? Nigdy nie lubiła czekać, zawsze wolała działać. A jednak... może czekała, przez cały ten czas. Czekała na Owena. Ta myśl ją zaskoczyła – słodka, irytująca i zdumiewająca jednocześnie. I co teraz?, powtórzyła w myślach. Wyglądało na to, że miała więcej do przemyślenia, niż się spodziewała. ***

R

Śnieg padał przez całą noc i poranek. Owen pracował przez większą część dnia, odśnieżając pługiem swój podjazd i podjazdy matki i braci. Lubił

L T

to zajęcie – przynajmniej jeszcze teraz, na początku zimy – warkot dżipa, łoskot pługa, strategicznie przemyślane zgarnianie śniegu w zaspy. Pracując na podjeździe Rydera, zauważył brata, który targał odśnieżarkę, żeby wykopać ścieżki do domu. Jedną od frontu, gdzie Ryder stawiał samochód, a drugą z tyłu, żeby Cymbał mógł wybiec i załatwić się jak najdalej od budynku. Ryder i Owen pracowali, nawet nie machając do siebie, dopóki Owen nie zaparkował na odśnieżonym miejscu koło furgonetki brata i nie wyłączył silnika. – To powinno wystarczyć. – Może być – zgodził się Ryder, odstawiając odśnieżarkę pod dach. – Chcesz piwo? – A dlaczego miałbym nie chcieć? Razem weszli do domu, prosto do pokoju gier połączonego z siłownią. Na wyłożonej kafelkami podłodze otupali buty ze śniegu i zdjęli je, pościągali liczne warstwy ciepłych ubrań i powiesili na wieszakach. 102

Podszedł do nich Cymbał, otarł się o nogi Owena, po czym wbił wzrok w Rydera. – Tak, droga wolna. – Ryder otworzył drzwi. – Ten pies może tarzać się w śniegu, biegać w śniegu, jeść ten cholerny śnieg, ale nie może przez niego przejść, żeby się załatwić. Gdybym nie odśnieżył, srałby pod samymi drzwiami. Dlaczego? – Stąd jego imię. – Tak, racja. Tyle że to ja latam po mrozie w śnieżycy. Poszli na górę do kuchni, gdzie Ryder wyjął z lodówki dwa piwa. – Jak twoja randka? – zapytał Owen.

R

– Ona jest prawniczką. Bystra. Lubię bystre. I ma zabójcze ciało. – Ryder pociągnął długi łyk piwa. – Potrafi nawet rozmawiać o sporcie, co

L T

zasługuje na wielki plus w kolumnie zalet. Dlatego sam sobie zadaję pytanie, dlaczego nie chcę pójść na całość? – A odpowiedź brzmi?

– Chichot. Wpadłem na to wczoraj wieczorem. Ona chichocze. Ciągle. To powinno być urocze, ale jest cholernie wkurzające. – I przez jej chichot nie chcesz iść na całość? – To straszny zgrzyt, stary. – Ryder odgarnął włosy jak zawsze, kiedy za długo zwlekał z wizytą u fryzjera. – Taki jak skrobanie paznokciem po tablicy. I myślę sobie, co by było, gdybyśmy zaczęli grzać prześcieradła, a ona zaczęłaby chichotać? – Uniósł palec, po czym go zgiął. – Wiem to, więc po co w ogóle zawracać sobie głowę? – Zatyczki do uszu? – Dobry pomysł, ale chyba nie. Czułbym, że ona chichocze, albo bym się zastanawiał, czy zaraz nie zacznie. Nie warto. – Stanowcze postawienie sprawy, ale uczciwe. – Czując się jak u 103

siebie w domu, Owen opadł na krzesło przy czarnym blacie kuchennym. – Masz jakieś jedzenie? – Mam mrożone paszteciki. – Ryder otworzył szafkę. – I chipsy taco, i salsę. – Przyjmuję w ramach wynagrodzenia za odśnieżanie. – Zgoda. – Przetrząsał zamrażalnik. – Kurczak czy wołowina? – Kurczak. Włożył kilka pasztecików do mikrofalówki, rzucił na stół paczkę chipsów, wlał sos salsa do miski. Oderwał kilka papierowych ręczników, wyjął talerze i uznał dzieło za skończone.

R

– Jesteś jak męska Martha Stewart* – skomentował Owen. – Kuchnia to moja świątynia. – Ryder poszedł wpuścić psa, po czym usiadł obok brata.

L T

– Zastanawiam się, czyby nie uprawiać seksu z Avery.

– Co to za nagłe przyciąganie między rodzinami Montgomerych i MacTavishów? – Ry rzucił Cymbałowi chipsa, a drugiego zanurzył w sosie. – Wolałbym nie mieszać do tego mamy i Willy’ego B. Jeszcze się do tego nie przyzwyczaiłem.

Ryder napił się piwa.

– A co Avery myśli o uprawianiu seksu z tobą? – O ile nie zmieniła zdania od wczorajszego wieczoru, jest otwarta na propozycje. – To dlaczego nie uprawiacie seksu? – Bo to Avery. _____________________ *

Martha Stewart – wydala książkę pt. Entertaining (Przyjęcia), w której zaprezentowała zbiór przepisów kulinarnych. Od tego

momentu uznawana jest za kreatorkę stylu życia typowego dla bogatego społeczeństwa Ameryki.

104

Ryder pomachał chipsem umaczanym w sosie. – Chcesz, żebym przespał się z nią pierwszy? Zrobił jazdę próbną? – To naprawdę wspaniałomyślne z twojej strony, Ry – powiedział sucho Owen – ale sam sobie poradzę. – Tylko próbuję pomóc bratu. – Mikrofalówka zapiszczała, a Ryder wstał i wyłożył paszteciki na talerze. – Moja rada: idź na całość. – Dlaczego? – Poza oczywistymi powodami? Ponieważ to Avery. Zawsze miałeś do niej słabość. – Ja... może.

R

– A ona zawsze miała słabość do ciebie – inaczej już dawno wskoczyłaby mi do łóżka. – Ryder z szerokim uśmiechem wbił zęby w

L T

pasztecik. – Dlatego cała naprzód, sprawdź, czy to coś poważniejszego. W czym problem?

– A jeśli nam nie wyjdzie? Jeśli spieprzy się między nami? Ryder pokręcił głową, dał Cymbałowi ćwiartkę pasztecika i wziął następny.

– Człowieku, mówimy o Avery. Może wam nie wyjść, to się często zdarza, ale między wami nic się nie spieprzy. – Dlaczego nie?

– Ponieważ oboje jesteście na to zbyt mądrzy i za bardzo się lubicie. Może pojawią się jakieś górki i dołki, ale je wygładzicie. A na razie będziesz uprawiał seks z gorącym rudzielcem. Owen pomaczał chipsa w salsie. – Ona nie chichocze. – Nie mam nic więcej do dodania. – Muszę nad tym pomyśleć. 105

Ryder obrócił się i wyjął z lodówki jeszcze dwa piwa. – To ci dopiero nowina. *** Bez względu na jego potrzebę rozmyślań praca musiała zostać wykonana. Przez cały następny tydzień Owen przybijał listwy, malował, wieszał lustra. Rozpakowywał kartony, składał lampy, przyjmował dostawy i wspinał się po schodach hotelu większą ilość razy, niż był w stanie zliczyć. W pewnej chwili matka złapała go za ramię i wciągnęła do Elizabeth i Darcy’ego.

R

– Znalazłam w „Upominkach” śliczny obrazek. Chcę, żebyś powiesił go w łazience.

– Ale mieliśmy wieszać obrazy dopiero kiedy...

L T

– To co innego. Mam tu wszystko, czego potrzeba, żeby skończyć ten pokój. Lustro do powieszenia tam.

– Wskazała na wąski kawałek ściany rozdzielający dwie pary drzwi na balkon. – Wyszywanki twojej babci tu, a ten słodki obrazek tam. – Weszła do łazienki i poklepała miejsce na ścianie. – Hope zaraz przyniesie kosmetyki, ręczniki i inne drobiazgi, które wybrałyśmy. Chcemy zobaczyć, jak to wszystko będzie wyglądało. Chcemy zobaczyć jeden pokój w pełni gotowy. – W penthousie... – Brakuje obrazów, więc nie jest tak naprawdę gotowy. A obrazy do tego pokoju mam tutaj, więc urządzimy go do samego końca. Odwróciła się do łóżka z lawendowym zagłówkiem. – Ty powieś, a ja pościelę to łóżko. – Zostały jeszcze trzy tygodnie do przyjęcia z okazji otwarcia... – zaczął Owen, ale napotkał stalowe spojrzenie matki. – Dobrze, już dobrze. 106

Wyjął haczyk i ołówek, po czym posłusznie wykonywał wszystkie komendy: „wyżej, niżej, na prawo”, których spodziewał się przy każdym obrazie, wyszukanym przez matkę. Musiał jednak przyznać, że doskonale wybrała mały obrazek, który wydał mu się czarujący i bardzo angielski z tymi delikatnymi pastelami. Hope przyszła z koszem pełnym ręczników, kosmetyków i innych drobiazgów. Teraz już dwie kobiety mówiły mu: „niżej”, „wyżej”, dopóki nie były w pełni zadowolone z efektu. Owen wbijał haczyki, a one układały bieliznę.

R

Słuchał jednym uchem ich rozmowy o planach dotyczących przyjęcia z okazji otwarcia, o zrobionych już rezerwacjach, o drobiazgach, których jeszcze potrzebowały, które chciały kupić lub już zamówiły.

L T

– Justine, to wygląda idealnie. – Hope wyszła z łazienki, żeby podziwiać oprawione serwetki, robione na szydełku.

– To prawda. – Justine przerwała układanie narzuty i skinęła głową. – Mama by się cieszyła, że wiszą tu i w J&R.

– Moim zdaniem to cudowne, że użyczyliście do hotelu pamiątek rodzinnych. Dzięki temu wystrój ma bardziej osobisty charakter. – Cały budynek ma osobisty charakter. – Justine pogłaskała Owena po ramieniu. – Powieś to lustro i masz wolne.

– Możesz zobaczyć, czy podoba ci się takie ustawienie? – poprosiła Hope Justine. Kobiety poszły do łazienki, a Owen natychmiast wykorzystał tę okazję, żeby powiesić lustro bez dwóch wybrednych doradczyń. Odmierzył, zaznaczył, jeszcze raz pochwalił w myślach wybór matki – rama lustra podkreślała fiolet obicia fotela, jednocześnie nie tracąc nic z elegancji. 107

Skupiony na zadaniu i na innych, które go potem czekały, nie wyczuł delikatnej woni kapryfolium. Wbijając haczyk, zaczął nucić, nieświadomie powtarzając melodię, która rozbrzmiewała w powietrzu. Podniósł lustro i powiesił je na miejscu. Będąc Owenem, wyjął z pasa na narzędzia maleńką poziomicę, żeby sprawdzić, czy całość równo wisi. I wtedy ją zobaczył. Stała w długiej, gołębiej sukni, z dłońmi splecionymi na wysokości talii. Blond włosy miała upięte w kok nisko na karku, jednak kilka kosmyków uwolniło się i muskało jej policzki. Uśmiechnęła się do niego.

R

Odwrócił się błyskawicznie, ale w tym samym miejscu stała teraz Hope – z upiętymi, ciemnymi włosami, ścierką wystającą z kieszeni

L T

dżinsów i czarnymi oczami, żarzącymi się w bladej jak płótno twarzy. – Widziałaś to? – zapytał Owen. – Ja...

Ona jednak nie patrzyła na niego. Wpatrywała się w drzwi prowadzące na korytarz. W Rydera.

– Kiedy skończysz bawić się z kobietami w dom, mam dla ciebie prawdziwą robotę – powiedział Ryder.

– Czy ty to widziałaś? – powtórzył Owen. – Ona tu była. – Która ona? Są w każdym cholernym kącie. – Ryder zerknął na Hope i zmarszczył brwi. – Usiądź – rozkazał. Ponieważ nie zareagowała, tylko wciąż wpatrywała się w niego, podszedł, złapał ją za rękę i popchnął na małe krzesło. – Mamo! Twoja menedżerka zasłabła. Justine wybiegła z łazienki, jednym rzutem oka oceniła sytuację i uklękła obok Hope. 108

– Kochanie, co się stało? Ryder, przynieś jej wody. – Nie. Nie. Nic mi nie jest. Ja tylko... – Jezu Chryste, czy ktokolwiek to widział? – Sfrustrowany Owen pomachał rękami w powietrzu. – Gdzie, u diabła, jest... – Beckett przerwał, wchodząc do pokoju. – Co się stało? – Widziałem ją. Stała dokładnie tam. Widzieliście ją? – Kogo? Hope? Właśnie na nią patrzę. – Nagle zmrużył oczy. – Elizabeth? Widziałeś Lizzy? – Stała dokładnie tam.

R

– Widziałeś ją? Dlaczego ty? Jestem trochę zły – uznał Beckett. – Widziałaś ją? – Owen, ignorując brata, zwrócił się do Hope. – Tam stała. Tam gdzie ty. – Ja...

L T

Ryder wyszarpnął z pasa butelkę wody i podstawił ją młodej kobiecie pod nos. – Pij.

– Przyniosę ci szklankę – zaoferowała Justine, kiedy Hope tylko wpatrywała się w butelkę.

– Nie. Nic mi nie jest. – Ale wzięła butelkę i piła łapczywie. – Nic mi nie jest. Po prostu się nie spodziewałam. – Widziałaś ją. – Tak. I nie. Przez sekundę myślałam, że tak, ale raczej ją wyczułam. To brzmi, jakbym zwariowała. – Popatrzyła prosto na Rydera. – Ona czeka. – Na co? – Ja... nie jestem pewna. – Uśmiechnęła się do mnie. Wieszałem lustro i zobaczyłem jej 109

odbicie. Szara suknia, włosy osłonięte jakąś siatką. Blondynka, ładna. Młoda. – Hope chciała oddać butelkę Ryderowi, ale Owen ją przechwycił i wypił wodę do końca. – Rany. – Nuciła – powiedziała Justine. – Usłyszałam czyjeś nucenie i poczułam zapach kapryfolium. Przez chwilę stałam bez ruchu i zastanawiałam się czy... ale jej nie widziałam. Chodź, kotku, sprowadzę cię na dół. – Nic mi nie jest – powtórzyła Hope. – To tylko... dziwne doświadczenie, ale ja się jej nie boję. Już wcześniej ją czułam, tylko teraz to uczucie było bardziej intensywne.

R

– Budynek jest już prawie skończony. A ten pokój?

– Beckett obszedł pomieszczenie. – Jest w pełni gotowy. Obrazy i

L T

lustra na ścianach, narzuta na łóżku, ręczniki na wieszakach. Myślę, że jej się tu podoba.

– Skoro już usatysfakcjonowaliśmy naszego ducha, to może zabierzemy się do roboty?

– Ry nie ma w duszy za grosz romantyzmu – skonstatował ze smutkiem Beckett. – Nic nikomu nie jest? Hope skinęła głową. – Nic mi...

– Nie jest – dokończył Ryder. – Ile razy ma ci to powtarzać? Zabierajmy się do pracy. – Jednak zatrzymał się w drzwiach i jeszcze raz spojrzał na Hope. – Ładnie tu. – Przynajmniej w tym wypadku ma rację. Zrób sobie przerwę, jeśli chcesz – powiedział Beckett do Owena, po czym wyszedł za Ryderem. – Widziałem ją – powtórzył Owen z szerokim uśmiechem. – Ale jazda. Uśmiechnęła się do mnie – dodał i wyszedł. 110

– Chcesz wyjść na świeże powietrze, odpocząć? Hope pokręciła głową. – Nie, ale dziękuję, Justine. Ryder miał rację, to tylko chwila słabości. Pewnie będzie ich więcej. – Hope wstała. – Powiedziałabym, że ona lubi ten pokój. – Byłaby szalona, gdyby nie lubiła. – Justine nadal głaskała Hope po ramieniu. – Jeżeli masz siłę, możemy pójść dokończyć T&O. – Chodźmy. Doświadczenie, powtórzyła w myślach Hope, biorąc pusty kosz. I

R

Elizabeth rzeczywiście uśmiechnęła się do Owena – przelotnie. Ale to Ryder wywołał w Hope tę nagłą eksplozję emocji, tę słodko – gorzką mieszankę radości i smutku, tak silną, tak prawdziwą, że dosłownie ugięły się pod nią nogi.

L T

Na pewno dowie się, co to oznacza, kiedy się wprowadzi do hotelu.

111

Rozdział siódmy W jej życiu panował chaos i nie mogła o to winić nikogo oprócz siebie. Avery siedziała na podłodze w dawnym gabinecie Becketta, otoczona pudełkami, papierami do pakowania, bibułą, wstążkami i kokardami. Istne szaleństwo. Każdego roku obiecywała sobie, że przed następną Gwiazdką lepiej wszystko zaplanuje. Wcześniej pójdzie na zakupy – i z gotową listą – będzie trzymała ozdobny papier, wstążki i całą resztę w odpowiednich pojemni-

R

kach, a po każdym pakowaniu prezentów schowa wszystko na swoje miejsce.

Podejdzie do zakupów, przechowywania papierów i pakowania

L T

prezentów jak rozsądna, dorosła kobieta. I naprawdę miała taki zamiar.

W przyszłym roku, na sto procent.

Potrafiła się dobrze zorganizować, ale najwidoczniej cały swój talent organizacyjny wykorzystała w pracy i już nic nie pozostało na życie prywatne.

Dlatego, jak zwykle, na trzy dni przed świętami przekopywała się przez pudła na prezenty, przedzierała przez kilometry wstążek, wpadała w panikę za każdym razem, gdy nie mogła znaleźć czegoś, co położyła dokładnie w tym miejscu dosłownie przed chwilą i ogólnie doprowadzała samą siebie na skraj wyczerpania. Uwielbiała święta Bożego Narodzenia. Uwielbiała świąteczne piosenki – które doprowadzały innych do szału, zanim w ogóle nadszedł wielki dzień. Uwielbiała lampki, kolory, tajemnice, podniecenie. 112

Uwielbiała kupować

i pakować

prezenty,

odczuwać

radosną

satysfakcję na widok kolorowych, ślicznych pudełek, poustawianych w równe sterty. Więc dlaczego zawsze zostawiała to wszystko na ostatnią chwilę? Jednak przynajmniej w tym roku nie spędzi ostatnich godzin Wigilii w szalonym, wieczoru

jedenastogodzinnym wszystkie

prezenty

maratonie. będą

Pod

zapakowane,

koniec

dzisiejszego

posegregowane

i

pochowane w torby. Najpóźniej jutro.

R

Zrezygnowała z pracy przy blacie, po prostu miała za dużo tego wszystkiego i usiadła na podłodze, otoczona pudełkami, kawałkami papieru, skrawkami wstążek. W przyszłym roku definitywnie najpierw uporządkuje

L T

blaty i kupi więcej pojemników na kokardki i tym podobne. I oznaczy je, tak jak Hope. Piekielna Hope.

Myśląc o Hope i jej chwilowo irytującej skrupulatności, Avery podziwiała kolczyki, które kupiła dla przyjaciółki. Doskonały wybór, pogratulowała sobie. Przełożyła kolczyki do ładniejszego pudełeczka, wybrała srebrny, błyszczący papier, ozdobną, czerwoną kokardkę i dopasowany do niej bilecik. Kiwając głową w takt piosenki Springsteena Santa Claus Is Coming to Town, starannie przycięta papier i skrupulatnie owinęła pudełeczko. Może i miała pewne braki w kwestiach organizacyjnych, ale na Boga, jej prezenty będą naprawdę pięknie opakowane. Sięgnęła po taśmę klejącą, pociągnęła za końcówkę – i wysunęła ostatni skrawek. – Cholera. 113

Żaden problem, uspokoiła samą siebie. Przecież kupiła taśmę. Była tego pewna. Po kwadransie poszukiwań, czując rosnącą frustrację i pierwsze ukłucia paniki, musiała przyznać, że miała zamiar kupić taśmę klejącą. Żaden kłopot. Zaraz pobiegnie i kupi rolkę. Spojrzała na zegarek i znowu zaklęła. Jakim cudem dochodziła północ? Potrzebowała taśmy klejącej! Spędziła kolejny kwadrans, przetrząsając szuflady, nie – rozpakowane od przeprowadzki kartony i szafy.

R

To był naprawdę dobry powód, uznała, żeby mieszkać w Nowym Jorku, bo tam mogłaś wyjść i kupić wszystko, czego potrzebowałaś, o

L T

każdej porze dnia i nocy. Jeśli w szale pakowania prezentów zabrakło ci taśmy klejącej, mogłaś po prostu iść i kupić tę cholerną taśmę. Wzięła głęboki oddech, rozkazując sobie, by przestała się zachowywać jak idiotka, i przesunęła wzrokiem po krajobrazie po bitwie. Szukając taśmy, wywróciła wszystko do góry nogami, odkryła nawet potencjalne prezenty, które kupiła we wczesnej fazie „kup na wszelki wypadek” jeszcze latem.

Jest źle, przyznała, ale to nie katastrofa. Taśma klejąca leży na dole w restauracji. Złapała klucze, zostawiła włączone światła i muzykę i zbiegła na dół. Zapaliła lampy, podeszła do lady i przeszukała szufladę pod kasą. – Aha! – Wyjęła gilotynkę, pociągnęła. I poczuła, jak siły ją opuszczają, kiedy z rolki oderwał się ostatni mały kawałek. Zaczęła szukać innych rolek – w szufladach, pojemnikach, w szafie w magazynku. Kiedy złapała się na grzebaniu w lodówkach, poddała się i 114

nalała sobie kieliszek białego wina. Usiadła przy ladzie, oparła głowę na dłoni i zastanawiała się, jakim cudem jej wszystkie dobre intencje może trafić szlag przez brak jednej rolki taśmy klejącej. Słysząc pukanie do drzwi, podskoczyła jak oparzona, niemal rozlewając wino na blat. Na ulicy przed restauracją stał Owen i zaglądał do środka przez szklane szyby. Nowy Jork definitywnie jest lepszy. W Boonsboro kobieta nawet nie

R

mogła przeżyć w samotności kryzysu spowodowanego brakiem taśmy klejącej.

Avery niechętnie podeszła do drzwi i odsunęła zamki. – Zamknięte.

L T

– To dlaczego tu siedzisz i pijesz wino? – Pakuję prezenty gwiazdkowe.

– Zabawne, to naprawdę wygląda, jakbyś siedziała w pustej pizzerii i piła wino.

– Skończyła mi się taśma klejąca. Myślałam, że kupiłam więcej, ale nie kupiłam, a tu została tylko jakaś marna resztka. Jest za późno, żeby kupić jakąkolwiek cholerną taśmę, bo to nie Nowy Jork. Owen przyglądał jej się uważnie. Flanelowe spodnie w szkocką kratę, które pewnie stanowiły dół od piżamy, bluzka z długim rękawem, grube skarpety. Włosy spięte jedną z tych spinek, które zawsze przywodziły mu na myśl wielkie zęby. – Jak zwykle chciałaś zapakować wszystko naraz? – I co z tego? – Tylko pytam. 115

– Co ty tu robisz? Dlaczego nie pakujesz prezentów? Ponieważ wszystkie są już zapakowane – odpowiedziała sama sobie z goryczą. – Schludnie

owinięte

ozdobnym

papierem

i

pochowane

do

toreb,

posegregowanych zgodnie z miejscem przeznaczenia. I wiem, że daliście już prezenty ludziom z ekipy, bo widziałam bluzy z logo hotelu. – Chcesz taką? – Tak. – Poczęstuj mnie kieliszkiem wina, to jutro ci przyniosę. – Właściwie czemu nie, i tak nie mogę pakować prezentów. – Poszła po drugi kieliszek i butelkę. – Co ty tu robisz?

R

– Zobaczyłem światło i ciebie, ganiającą po restauracji jak wariatka. Byłem po drugiej stronie ulicy – dodał.

L T

– Sprawdzałem, czy wszystko zrobione. Skończyliśmy. – Co skończyliście?

– Hotel. Trzeba jeszcze poustawiać meble, ale prace są skończone. – Żartujesz.

– Gotowe – powtórzył i uniósł kieliszek w toaście. – Jutro ostatnia kontrola.

– Owen! – Avery natychmiast odzyskała dobry humor, a twarz jej pojaśniała. – Zdążyliście przed świętami.

– Zdążyliśmy. Pozwolenie powinniśmy dostać bez problemu, a Hope może się już wprowadzić. Wniesiemy resztę mebli i wypucujemy wszystko na błysk. Kiedy Hope tam zamieszka, powinniśmy przed otwarciem wytropić wszelkie ewentualne usterki. – Gratulacje. Hope mówiła, że już kończycie, ale nie sądziłam, że jesteście aż tak blisko. – Zostało jeszcze mnóstwo pracy, ale powoli wszystko składa się w 116

całość. Po świętach ekipa przejdzie już do piekarni. Avery podeszła do drzwi i wyjrzała. – Ten hotel jest taki piękny. Za każdym razem, kiedy na niego patrzę, poprawia mi się humor. Hope mówiła, że już macie pierwsze rezerwacje. – Będziemy mieć więcej, kiedy umieścimy na stronie wszystkie zdjęcia i wieści rozejdą się pocztą pantoflową. W przyszłym tygodniu Hope udzieli kilku wywiadów, oprowadzi dziennikarzy po hotelu. My też się pokażemy. Rodzinne przedsięwzięcie i tak dalej. To robi dobrą prasę. – I dobre życie. Slainte1 – dodała, stukając kieliszkiem w jego

R

kieliszek. – Przyjdę rano, zanim otworzę restaurację. Jak już kupię taśmę klejącą. – Mam taśmę w samochodzie.

L T

Avery opuściła kieliszek i zmrużyła oczy. – Masz w samochodzie taśmę klejącą?

– No pewnie, w schowku na rękawiczki. I zanim wymknie ci się jakiś złośliwy komentarz, pamiętaj – ty jej potrzebujesz, ja ją mam. – Miałam zamiar powiedzieć, że to bardzo mądre, wozić taśmę w schowku na rękawiczki. – Uśmiechnęła się słodko. – Nie, nie miałaś takiego zamiaru, ale gratuluję refleksu. Pójdę po nią. – Ja pójdę. Zaparkowałeś pewnie za hotelem. – Tak, a jest mróz. Gdzie twoja kurtka, buty? – Na górze, ale to tylko po drugiej stronie ulicy. Nie ma mowy, żeby w grudniu o północy biegała po rynku w piżamie i skarpetkach. – Ja przyniosę. Zamknij drzwi, spotkamy się z tyłu. – Dzięki. Naprawdę. 1

Slainte (irl. ) – na zdrowie.

117

Owen podał jej kieliszek i wyszedł. Avery zasunęła zamki i odniosła puste kieliszki do kuchni. Gasząc światła, przeszła na klatkę schodową i już miała otworzyć drzwi, kiedy usłyszała zgrzyt klucza w zamku. Miał klucz, oczywiście. Właściciel budynku. Spotkała Owena w połowie schodów i wzięła od niego taśmę. – Jutro pójdę do sklepu i kupię sto rolek tego cholerstwa. – Dobrze mieć wszystko w zapasie. Roześmiała się.

R

– Założę się, że masz zapasowe rolki w samochodzie, w domu i w warsztacie.

L T

Owen popatrzył na nią spokojnie. Brwi miał lekko uniesione. – Czy to złośliwy komentarz?

– Spostrzeżenie. Nie, komplement – poprawiła się.

– I zamierzam pójść w twoje ślady w kwestii strategii taśmowej. Stał niżej niż ona, tak że ich twarze były na równym poziomie, i nie spuszczając z niej wzroku, sięgnął do kieszeni. – Zacznij od teraz.

– Przyniosłeś mi zapasową. Tak naprawdę miałeś dwie rolki w samochodzie. – Wzięła je ze śmiechem. Trzy, pomyślał, ale kto by liczył? – Mógłbym ci pomóc w pakowaniu. Zmarszczyła brwi. – Na pewno wygłosiłbyś kilka złośliwych uwag na temat mojego warsztatu pracy, ale dopiero po tym, jakbym cię ocuciła, ponieważ najpierw zemdlałbyś na ten widok. 118

– Już widywałem twoje tak zwane warsztaty pracy. – Nie ten. Jest gorzej niż kiedykolwiek. Mam więcej miejsca na robienie bałaganu. – Dostrzegła zmianę w jego oczach i przysunęła się odrobinę. – Owen, myślałam o tym. – O bałaganie? – Między innymi. Myślałam o tym, o czym oboje myślimy w tej chwili.

Na

początku

zastanawiałam

się,

dlaczego

wcześniej

nie

pomyśleliśmy o zrobieniu tego, o czym myślimy teraz. Potem pomyślałam, do diabła, po prostu zróbmy to, o czym myślimy. Aż w końcu zrozumiałam,

R

że nie zrobiliśmy tego wcześniej, bo to mogłoby wszystko popsuć. Naprawdę, Owen, dużo dla mnie znaczysz. Bardzo, bardzo dużo. – Zabawne, ja też myślałem o tym, o czym oboje myślimy. I

L T

doszedłem do punktu, w którym jestem gotów zaryzykować. Ryder uważa, że nic nie popsujemy. – Ryder mówi?

– Zasięgnąłem jego opinii. Nie mów, że nie rozmawiałaś o tym z Clare i Hope.

Avery stłumiła odruchową złość.

– Masz rację. Dlaczego Ryder sądzi, że nic nie popsujemy? – Ponieważ oboje jesteśmy na to zbyt mądrzy i za bardzo się lubimy. Przechyliła głowę. – Święta prawda. Inna sprawa, że skoro już myślimy... – Położyła mu ręce, w których wciąż trzymała rolki taśmy, na ramionach. – Może wcale nie będzie tak wspaniale jak przedtem. Moglibyśmy sprawdzić. Położył jej ręce na biodrach. – Taki test. 119

– To ma sens, prawda? Po co tracić czas na myślenie o tym, o czym myślimy, jeżeli okaże się, że to wcale nie jest warte rozmyślań? A jeżeli jest warte rozmyślań, to... – Bądź cicho, Avery. Pochylił się i musnął lekko wargami jej usta. Taki test. Przyciągnął ją do siebie trochę mocniej, musnął znowu. I patrzył, jak powoli zamykają się te jej błękitne oczy. Avery wydała gardłowy pomruk, gdy jej usta rozchyliły się, gdy zacieśnił się jej uścisk, kiedy otoczyła go tą całą swoją energią.

R

Aż zadrżał od nagłej eksplozji pożądania – jego, jej. Gdzie ono wcześniej było? Jak mogli tego nie odczuć?

Upór i żar, cytryny i ogień – a wszystko niecierpliwe, otwarte i chętne.

L T

Podniósł ją, a wtedy bez zastanowienia objęła go w pasie nogami. Przytuliła się mocniej, ufając mu bezgranicznie, kiedy niósł ją po schodach na półpiętro i oparł plecami o ścianę.

Chciała złapać go za włosy – Boże, jak ona uwielbiała te jego włosy – i uderzyła go w głowę gilotynką do taśmy.

Ze śmiechem opuściła głowę na jego ramię. – Au – powiedział Owen, co wywołało u Avery kolejną salwę śmiechu.

– Przepraszam, przepraszam. – Objęła go i potarła nosem o jego szyję. – Owen. – Westchnęła i powtórzyła w myślach – bardziej miękko, cieplej – Owen, po czym uniosła głowę i popatrzyła na niego. – Na pewno warto o tym myśleć. – Dobrze, że to powiedziałaś, bo musiałbym cię upuścić. – I tak już lepiej mnie postaw. – Mogę zanieść cię na górę. I możemy razem zapakować prezenty. 120

– Jeżeli pójdziemy na górę, nie będziemy pakować prezentów. – To był taki szyfr. – Ach. – Jednak odsunęła się lekko od niego i stanęła na własnych nogach. – Myślę, że powinniśmy zaczekać jeszcze kilka dni. Nie podważam opinii Ry’a, ale za parę dni nie będziemy działali pod wpływem impulsu. – A ja właśnie myślałem, że nigdy tak naprawdę nie dałem szansy impulsowi. – Ja dałam ich zbyt wiele, więc uważam, że to się wyrównuje. – Gdyby nie myślała o tym, żeby się z nim przespać, mogłaby go zapytać

R

wprost, czy spotyka się lub sypia z kimś innym. Ale zadając to pytanie teraz, czułaby się, jakby stawiała jakieś żądania. Jednak mimo to...

L T

– Pewnie już umówiłeś się z kimś na sylwestra. – A wiesz, że nie. – Nie?

– Miałem tyle pracy, że nawet o tym nie pomyślałem. Widziała wyraźnie, że myślał teraz – i najprawdopodobniej jego myśli biegły tym samym torem, co jej. – A ty się umówiłaś?

– Tak. Z Hope. Daliście wszystkim wolne w Nowy Rok, więc będziemy oglądały romansidła i mówiły, że wcale nam nie przeszkadza, że nie poszłyśmy na żadną randkę. – My możemy umówić się na randkę. Słodkie, pomyślała. Seksowne. I, niestety, niemożliwe. – Nie mogłabym zrobić tego Hope, nie w taki wieczór. – Urządzimy przyjęcie. U mnie. Avery popatrzyła na niego tak, jakby zaczął mówić w jakimś obcym 121

języku. – Mówisz o tym sylwestrze? Tym, który jest za tydzień? – No pewnie. – Owen, to się nazywa spontaniczność. Nie masz w tym zbyt wielkiej wprawy. – Umiem być spontaniczny. – Zaplanowanie przyjęcia zajmuje ci pół roku. Robisz arkusze kalkulacyjne i harmonogramy. Taka spontaniczność? Możesz zrobić sobie krzywdę.

R

– Przyjęcie – powtórzył stanowczo, ignorując fakt, że mówiła świętą prawdę. – U mnie w domu. W sylwestra. I zostaniesz na noc. Ze mną. Z nim. W sylwestra.

L T

– Umowa stoi. I jeżeli rzeczywiście ci to wyjdzie, nie tylko zostanę, ale i zrobię ci śniadanie.

– Umowa stoi. – Znowu ją przytulił i całował, dopóki cała nie zrobiła się zupełnie bezwładna. – Zamknę tylne drzwi. – Brze. – Gdy schodził po schodach, Avery próbowała odzyskać oddech. – Owen?

Odwrócił się i uśmiechnął do niej, a jej serce zrobiło długie, powolne salto. I jak tu się dziwić, że zakochała się w nim, kiedy miała pięć lat? – Dziękuję za taśmę. – Zawsze do usług. Idąc na drżących nogach na górę, usłyszała trzask zamka. Teraz nie będzie miała żadnego problemu z pakowaniem prezentów do białego rana, pomyślała. Nie dość, że miała mnóstwo taśmy, to jeszcze na pewno nie byłaby w stanie zasnąć, kiedy jej myśli zaprzątał Owen Montgomery.

122

*** Najwidoczniej cała krew odpłynęła mu z mózgu do członka. Inaczej, uznał Owen, wracając z Hagerstown w wietrzne popołudnie, nigdy nie obiecałby Avery, że wyprawi w sylwestra przyjęcie. Musiał otworzyć hotel, zająć się świętami i dopiero co rozpoczęli nowy projekt. Jak, u diabła, miał za tydzień wydać przyjęcie? Zapewne wkrótce się tego dowie. Zatrzymał się na światłach i wyjął telefon, żeby zrobić kilka notatek na

R

temat jedzenia i napojów, sprawdził wiadomości. Dwie od Rydera, obie mało subtelne: „Gdzie, do cholery, jesteś? ”.

Ponieważ był dwie minuty od Boonsboro, nie zamierzał odpisywać.

L T

Jadąc dalej, przeskoczył myślami z jednego przyjęcia na drugie. Przygotowania do otwarcia hotelu były bardziej zaawansowane niż do jego spontanicznego sylwestra.

Prawie wszystkie pokoje zostały już umeblowane, a jego matka, ciotka i Hope zajęły się szykowaniem przyjęcia.

Jednak i tak Owen miał segregator w teczce i kilka arkuszy kalkulacyjnych na komputerze.

Zastanowił się, czyby nie założyć segregatora dotyczącego sylwestra, i zapewnił sam siebie, że to nie obsesja. Tylko praktycyzm. I sposób, by oszczędzić sobie czasu i nerwów. Skręcając w St. Paul, zerknął na Vestę i pomyślał o Avery. Dlaczego po prostu nie zaprosił jej na kolację, a potem nie zaciągnął do łóżka?, zastanawiał się, parkując za hotelem. Ponieważ ona poruszyła temat sylwestra, a jemu odpłynęła krew. W tamtej chwili to wszystko wydawało się mieć sens. 123

Wysiadł z furgonetki i stał przez chwilę na mrozie, patrząc na dziedziniec i eleganckie linie balkonów. Cała ta elegancja i urok, pomyślał, nie przyszły łatwo. Pamiętał gruz, błoto, kamienie. Pamiętał koszmar gołębiego guana – chociaż akurat tego naprawdę wolałby nie pamiętać. Ale przywrócili hotel do życia, a nawet zrobili jeszcze więcej. Jeżeli mógł to osiągnąć, to może zorganizować cholerną zabawę sylwestrową. Przechodząc przez hol, przystanął i uśmiechnął się szeroko na widok lśniącego stołu pod wielkim żyrandolem oraz foteli w kolorze słomy stojących na tle ceglanej ściany.

R

I jeszcze więcej, powtórzył w myślach, idąc do jadalni, skąd dolatywały znajome głosy.

L T

Ryder i Beckett montowali wielki, wygięty bufet pod ścianą z odsłoniętej cegły, a jego matka i Hope ustawiały małe, drewniane stoliki. Cymbał leżał w najdalszym kącie, ale na widok Owena uniósł głowę i zaczął walić ogonem w podłogę.

Owen zastanowił się przez chwilę, czy ten pies nie postrzegał go jako pączka rozmiarów człowieka.

– Gdzieś ty, do cholery, był? – chciał wiedzieć Ryder. – Miałem kilka spraw do załatwienia. Świetnie to wygląda. – To prawda. – Justine uśmiechnęła się promiennie, przysuwając krzesło do stolika. – Tam powiesimy wielkie lustro. Wiesz, to stare. I okazało się, że potrzebujemy jeszcze jednego bufetu. Moglibyśmy postawić go tutaj, pod oknem. Wymierzę tę przestrzeń i pojadę do Basta, zobaczę, czy mają coś odpowiedniego. – Masz ten mebelek, który kupiłaś w tamtym śmiesznym francuskim sklepie we Frederick – przypomniał matce Ryder. 124

– Jest krzywy. – Justine natychmiast się zachmurzyła. – Jedna noga okazała się krótsza niż pozostałe. W ogóle nie powinnam była tam nic kupować. – Mówiłem ci, że skróciłem tamte nogi. Jak czymś to przykryjesz, nie będzie nic widać. – Byli opryskliwi – wtrąciła Hope. – Żadna firma, która nie potrafi być uprzejma przy sprzedaży uszkodzonego przedmiotu, nie powinna być firmą. – Zapłacone, naprawione. Zapomnij.

R

– Kupiłyśmy go do holu – upierała się Hope. – Ale już widziałyśmy w Baście odpowiedni bufet, który będzie tam pasował.

– Gdybyś nie miała dupy wyżej niż nosa, dopasowałbym go do holu.

L T

Justine posiała synowi lodowate spojrzenie.

– Do czyjej dupy się odnosisz, Ryder, skoro to ja kazałam ci zanieść uszkodzony mebel do piwnicy?

– Gdzie go naprawiłem – mruknął – – Pójdę po niego. Pomóż mi – powiedział do Becketta.

Bardziej niż chętnie schodząc z linii ognia, Beckett skierował się do piwnicy.

– Jeżeli nie będzie tu pasował albo nie będzie wam się podobał, wyniesiemy go – obieca! Owen. – To całkiem ładny bufet. – Wadliwy i niewart swojej ceny. Zauroczył mnie – przyznała Justine i podrapała za uszami psa, który do niej podszedł. – Cóż, zobaczymy. Hope, to pewnie Carolee przyniosła rzeczy do kuchni – dodała, słysząc kroki na schodach. – Może pochowacie talerze do szafek. Zobaczcie, jak to wszystko będzie wyglądało. 125

– Oczywiście. Owen otworzył usta, ale jedno spojrzenie matki wystarczyło, żeby nie zaproponował pomocy. Justine milczała, dopóki nie umilkły kroki Hope. – Chciałam, żebyśmy zostali sami na kilka minut. – Skrzyżowała ręce na piersi, kiedy Ryder i Beckett wnieśli naprawiony bufet. – Ryderze Thomasie Montgomery! Owen znał ten ton, to spojrzenie. I pomimo że nie były wymierzone w niego – tym razem – poczuł, jak jemu samemu lekko kurczą się jądra.

R

Cymbał pochylił łeb, podwinął ogon pod siebie i uciekł chyłkiem do swojego kąta. – Tak, proszę pani?

L T

– Nie wychowałam cię tak, żebyś był gburem, odzywał się ordynarnie do kobiet i pokrzykiwał na pracowników.

Oczekuję, że będziesz uprzejmy wobec Hope, bez względu na to, czy się z nią zgadzasz, czy nie.

Ryder postawił bufet. – Dobrze. Ale...

– Ale? – To jedno słowo zawierało zarówno ostrzeżenie, jak i wyzwanie.

Ryder przestąpił z nogi na nogę i zrobił najbardziej uległą minę, jaką potrafił. – Sama powiedziałaś, że mamy ją traktować jak członka rodziny. To mam być uprzejmy czy traktować ją jak członka rodziny? Justine milczała przez długą, pełną napięcia chwilę. Kiedy ruszyła do przodu, Beckett odsunął się od brata, a matka wyciągnęła ręce i złapała Rydera za uszy. 126

– Myślisz, że jesteś taki sprytny? – Tak, proszę pani. Mam to po mamie. Roześmiała się i potrząsnęła jego głową w obie strony. – Jesteś wykapany ojciec, ot co. – Wbiła mu palec w brzuch. – Uważaj, jak się do mnie zwracasz. – Dobrze. Justine skinęła głową, cofnęła się i wsparła ręce na biodrach. – Ten bufet jest krzywy, Ry. – Może trochę. Jest źle wykonany i stanowczo zbyt drogi, ale się nada

R

– i całkiem nieźle się prezentuje. Będzie jeszcze lepiej, jak postawisz na nim to wielkie miedziane coś. – Może tak. Wkurza mnie. Mój błąd.

L T

– To prawda. – Ryder wzruszył ramionami. – Wyposażyłaś osiemset czterdzieści metrów kwadratowych hotelu, od kolanek hydraulicznych po baldachimy, i to jest twój błąd? To nie jest żaden rupieć, mamo. Zerknęła na niego z ukosa.

– Bystry z ciebie chłopak. Może jednak odziedziczyłeś coś po mnie. Odwróciła się, kiedy weszła Hope z wielkim pudłem w objęciach, a za nią Carolee z drugim.

– Pozwól, że ja to wezmę. – Ryder wziął karton od Hope. – Jestem uprzejmy. – Bardzo boli? – Jeszcze nie, ale później może trochę dokuczać. Beckett wziął pudło od Carolee, a Owen stanął z boku i przyglądał im się przez chwilę. Wyciągnęli z kartonów wielki ekspres do kawy, bemary, stojaki, odrzucając tekturę i opakowania na bok – to wszystko on wyniesie. 127

Carolee mówiła o myciu kieliszków, jego matka poprawiała spinkę we włosach. Beckett i Ryder pomrukiwali coś na temat powieszenia lustra, żeby mogli dołączyć do ekipy w piekarni. Odczekał, aż trzy kobiety ocenią wygląd kwestionowanego mebla. – Nie widać, ale ja wiem, że jest krzywy. – Hope odgarnęła włosy z twarzy. – To mnie irytuje. – Zerknęła na Rydera. – Ale mi przejdzie. – I dobrze. Powieśmy to lustro, zanim każą nam tachać następny mebel. – Daj mi chwilę. Krótkie zebranie. – Jak skończymy... – zaczął Ryder.

R

– Nie, teraz. – Owen zrobił przesadnie poważną minę. – Chodzi o zezwolenie.

L T

– Chryste, nie mów mi, że są jakieś problemy. Inspektor wszystko podpisał.

Owen westchnął ciężko i pokręcił głową, zwracając się do Rydera. – Tak. Pojechałem do Hagerstown, żeby sprawdzić, czy uda mi się coś przyśpieszyć. I... mam je.

Beckett wycelował w niego palec. – Masz ostateczne zezwolenie.

Owen wyszczerzył zęby w uśmiechu i też wycelował w brata palec. – Mam ostateczne zezwolenie. – O mój Boże. O mój Boże! Carolee! – Justine złapała siostrę za rękę. Owen dał kuksańca Ryderowi, po czym uśmiechnął się szeroko do Hope. – Jesteś gotowa, żeby się wprowadzać? Możemy zaraz przenieść resztę twoich rzeczy. Już dzisiaj możesz tu spać. – Jestem bardziej niż gotowa. Owen! – Ze śmiechem rzuciła mu się na 128

szyję i pocałowała go w usta. – Wprowadzam się! – Piszcząc z radości, podskoczyła z Justine, z ciotką, wreszcie podbiegła do Becketta i dała mu głośnego całusa. Po czym zatrzymała się przed Ryderem. – A ja co dostanę? Serdeczny uścisk dłoni? Znowu się roześmiała, pokręciła głową i bardzo sztywno i niewinnie pocałowała go w policzek. – To to samo – poskarżył się. Ale objął braci ramionami. – No, sukinsyny, zrobiliśmy to. Oczy Justine wypełniły się łzami.

R

– Moi chłopcy – szepnęła i rozłożyła szeroko ramiona, żeby objąć

L T

synów. Tuliła ich mocno przez chwilę, a Cymbał usiłował wepchnąć się między nich. – No dobrze.

– Cofnęła się i ocierając łzy z policzków, skinęła głową. – Lunch, tutaj. Ja stawiam. Beckett, sprawdź, czy Clare może przyjść. Owen, zadzwoń do Avery, zamów jedzenie i poproś, żeby je przyniosła i została z nami, jeśli może. Hope, otwórz jedną... nie, dwie butelki szampana, którego kupiłyśmy dla gości. – Och, już lecę.

– Nie umyłam wszystkich kieliszków! – Carolee popędziła do kuchni. – Szampan? – zapytał Ryder. – Do lunchu? – Właśnie tak. – A skoro już mówimy o szampanie... – Owen podrapał się po brodzie. – Ry, umówiłeś się na sylwestra na randkę? – Tak, z Panną Chichotką. Ale zamierzam się wymigać. – W sylwestra? – zapytała groźnie jego matka. 129

– Uwierz mi, zrozumiałabyś mnie, gdybyś usłyszała ten chichot. A co? – zapytał Owena. – Chcesz mnie zabrać na tańce? – Urządzam przyjęcie. – W tego sylwestra? – uściśliła Justine, otwierając szeroko oczy. – Tak, w tego. – Rety! – To nic wielkiego, zwykłe przyjęcie. Sylwestrowa impreza. Takie spotkanie przy jedzeniu i piciu. Możesz przyjść, prawda? Justine wydęła policzki, nie spuszczając z niego oczu. – Pewnie. – Ry? – Dlaczego nie?

R

– Clare już idzie – ogłosił Beckett, chowając telefon do kieszeni.

L T

– Sylwester u mnie. Okej?

– Którego roku? – spytał Beckett.

– To już stary dowcip. Będziecie czy nie?

– Mieliśmy zostać w domu. Chłopcy chcieli obejrzeć w telewizji pokaz fajerwerków, ale tylko Murphy ma szansę tego doczekać. Zapytam Clare, czy nie mogłaby wynająć opiekunki.

– Bardzo dobrze. – Owen wyciągnął notes. – Lunch – powiedział, a Cymbał zamachał wyczekująco ogonem. – Zbieram zamówienia. Zaczął pisać i usłyszał huk korka, wystrzelającego z szampana. – To naprawdę oficjalne otwarcie. – Uśmiechnął się szeroko do rodziny. – Witam w hotelu BoonsBoro.

130

Rozdział ósmy Ponieważ Hope jej zaufała – a pewnie i tak poprzestawia wszystko według swojego uznania – Avery urządzała nową kuchnię przyjaciółki. Podobała jej się ta prosta, funkcjonalna przestrzeń, w której wszystko lśniło nowością. – Ale zabawa super, co? – Ubrana w robocze dżinsy i koszulkę z Vesty z radością układała sztućce w szufladzie. – Szkoda, że Clare nie mogła przyjść.

R

– Tak to bywa, kiedy ma się dzieci – zawołała Hope z łazienki, gdzie rozstawiała kosmetyki. – Tak, to prawda. Chciałabyś mieć dzieci?

L T

– Pewnie, kiedyś. A ty?

– Oczywiście. Zwłaszcza jak spędzam dłuższy czas z chłopcami Clare. Od nich można się poważnie uzależnić. – Zamknęła szufladę i zabrała się do następnej. – Tyle że posiadanie dzieci na ogół jest poprzedzone ślubem – i w tym tkwi haczyk.

– Jesteś zbytnią romantyczką, żeby uważać małżeństwo za haczyk. – Łatwo być romantyczką w sprawach dotyczących innych, kiedy nie ponosisz tak dużego ryzyka jak we własnych. Tak czy inaczej, zaczynasz zupełnie nową przygodę. Dziś twoja pierwsza noc. Nie boisz się zostać tu sama? – Nie. – Hope wyjrzała z łazienki. – Ale pomyślałam, że może ty też chciałabyś zostać na noc. Wybierz sobie pokój. – Super! – Avery wyrzuciła w powietrze pięści zaciśnięte na łyżkach i widelcach. – Już myślałam, że nigdy mnie nie zaprosisz. Jesteś pewna, że to żaden problem? 131

– W stu procentach. Justine prosiła mnie, żebym przez następnych kilka tygodni sypiała w różnych pokojach, wtedy łatwiej będzie dostrzec ewentualne usterki hydrauliczne, elektryczne i po prostu poczuć atmosferę. A dzisiaj w nocy bardzo chciałabym spać w swoim mieszkaniu

– to

pierwsza noc. A ty możesz być moim pierwszym gościem. – T&O. Pierwsza zanurzę się po czubki uszu w tej wielkiej, miedzianej wannie. Nie, poczekaj. J&R. Będę miała kominek i miedzianą wannę. Albo... Hope wyszła ze śmiechem z łazienki. – Trudny wybór, co?

R

– Ale cudowny. Może powinnam wybrać na chybił trafił. I tak nie mogę dokonać złego wyboru. Czy Owen wybrał już pokój na otwarcie? – Nicka i Norę.

L T

– Dobrze, w takim razie ten sobie odpuszczę, ponieważ i tak prawdopodobnie będę już wtedy sypiała z Owenem, więc wtedy go wypróbuję.

– Och, doprawdy?

– Tak. Daliśmy sobie kilka dni, żeby się upewnić, że to nie tylko szaleństwo chwili. – Avery zamknęła szufladę i się odwróciła. – Nie wydaje mi się, żeby to było tylko spontaniczne szaleństwo. – A dlaczego miałoby być? To świetny facet, przystojny, bystry, słodki. Łapiecie razem fajny rytm. – I to właśnie element tego szaleństwa. Łapiemy fajny rytm, a seks zmienia tempo. – Myślę, że oboje z łatwością się dostosujecie. – Mam taką nadzieję, a skoro już o tym mówimy, to chciałabym cię poprosić o wielką przysługę. Wczoraj wieczorem Owen pożyczył mi taśmę 132

klejącą i od słowa do słowa... Hope oparła ręce na biodrach. – Już się z nim przespałaś i usiłujesz mi o tym powiedzieć? – Nie. Prawie, ale nie. Ale kiedy postanowiliśmy poczekać kilka dni, zapytałam go, co robi w sylwestra. Przede wszystkim dlatego, że chciałam wiedzieć, czy się spotyka – no dobrze, czy sypia – z kimś innym. – Bardzo rozsądnie. – Powinnam była po prostu zapytać, ale zbyt długo się czaiłam i to Owen zapytał mnie o plany, a ja powiedziałam, że umówiłam się z tobą.

R

– Avery, jeśli chcesz umówić się z Owenem w najlepszy wieczór na randki, to ja nie mam nic przeciwko temu. Naprawdę. Powinnaś o tym wiedzieć.

L T

– Wiem, tak jak ty powinnaś wiedzieć, że nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym cię zostawiła. Ty byś mi tego nie zrobiła. – Może bym zrobiła, gdyby Owen chciał się ze mną umówić. – Hope zatrzepotała rzęsami.

– Znajdź sobie własnego Montgomery’ego. Został jeszcze jeden. – Może po prostu pożyczę sobie Owena. Wypróbuję go dla ciebie. – Och, jesteś taką cudowną przyjaciółką. – Avery, udając, że ociera łzy, uścisnęła Hope. – Nie. W każdym razie Owen wyskoczył z pomysłem, że wyprawi u siebie przyjęcie, co jest zupełnie nie w jego stylu, ponieważ urządzi imprezę, której nie planował od tygodni, a najlepiej miesięcy. I wszyscy przywitamy Nowy Rok u niego w domu. Hope w zamyśleniu zaczęła otwierać szafki, żeby obejrzeć dzieło Avery. – Avery, ja nie mam z kim pójść. Nie muszę mieć partnera, ale pójście samej na sylwestra jest po prostu żenujące. 133

– Nie, kiedy ktoś wygląda tak jak ty. Poza tym nie wszyscy będą w parach. Mogę wyrecytować z pamięci listę gości Owena i gwarantuję ci, że będą tam single obu płci. On potrafi wyprawić naprawdę udane przyjęcie. Poznasz nowych ludzi – przekonywała Avery – i nawiążesz nowe kontakty, co bardzo ważne dla menedżera hotelu. Hope obróciła filiżankę odrobinę w lewo. – Teraz grasz nie fair. – Może odrobinę, ale to prawda. Clare i Beck wynajmą opiekunkę do chłopców i mogą cię odwieźć do domu. Chyba że się rozszalejesz i zostaniesz na noc.

R

– Nie rozszaleję się, obiecuję. – Hope głośno wypuściła oddech. – Ale pewnie nie powinnam odrzucać zaproszenia jednego z szefów, nie na tym etapie współpracy.

L T

– Będziesz się świetnie bawić. Obiecuję. – Uszczęśliwiona Avery objęła przyjaciółkę. – Dzięki.

Wciąż z ręką na ramieniu Hope odwróciła się i przyjrzała salonowi. – To naprawdę miło ze strony Rydera, że przeniósł twoją choinkę. – Zrzędził na ilość ozdób.

– Ale je spakował i przyniósł.

– No dobrze, miło z jego strony, ale prawdopodobnie Justine kazała mu to zrobić. – Tak czy inaczej, masz w nowym mieszkaniu swoją choinkę. To naprawdę twój dom. Jesteś szczęśliwa? – Owszem, i taka podekscytowana. Nie mogę się doczekać... Obie podskoczyły, gdy rozległ się dźwięk przekręcanej gałki u drzwi, i obserwowały szeroko otwartymi oczami, jak drzwi się uchylają. – O Jezu, Clare! Następnym razem po prostu nas zastrzel! – zawołała 134

Avery. – Przepraszam. Chłopcy zasnęli, a Beckett dał mi klucz i kazał pozawracać wam tyłki przez kilka godzin. Wiedział, jak bardzo chciałam tu przyjść. – Rozglądając się dookoła, zdjęła rękawiczki. – Och, już tak dużo zrobiłyście! To jest cała... – Hope – dokończyła Avery. – Tak, to prawda. Co mam robić? – Kuchnia jest moja. – Właśnie skończyłam łazienkę – powiedziała Hope

R

– więc chyba powinnam przejść do sypialni.

– W takim razie... – Clare znowu otworzyła drzwi i podniosła obraz, który oparła o ścianę.

L T

– Mój prezent na nowe mieszkanie! – Och, jaki piękny.

– Madeline powiedziała, że możesz go wymienić – zapewniła Avery – jeżeli nie będzie ci pasował. Możesz wybrać sobie inny obraz albo cokolwiek innego.

– To jest dokładnie to, czego chcę. Jest cudowny i każdego dnia będę patrzyła na wiosnę. Dziękuję. Wam obu. I wiem dokładnie, gdzie chcę go powiesić, w sypialni.

Podniosła obraz i odsunęła na odległość ramienia. – Natychmiast idę to zrobić. W sypialni Clare pościeliła łóżko, spulchniła poduszki, wygładziła narzutę, podczas gdy Hope – dokładna jak Owen – mierzyła, znaczyła i sprawdzała. – Idealnie. W doskonałym miejscu – mruknęła do siebie. – Tak jak ty. Idealnie dopasowana do tego miejsca. 135

– Chciałabym być. – Kuchnia gotowa. – Avery weszła do sypialni i uśmiechnęła się na widok obrazu. – Miałaś rację. Od razu przywodzi na myśl wiosnę, nawet w taki wieczór jak dzisiejszy. Witaj w domu, Hope. *** Później, kiedy Clare wyszła, a Avery pobiegła do domu po rzeczy niezbędne na noc, Hope zrobiła sobie samotny spacer po budynku. Czuła się tu naprawdę dobrze. Jak w domu. Wracając do mieszkania, poczuła delikatny zapach kapryfolium, słodkiego jak lato.

R

– Jestem tu – powiedziała – i już zostanę. Chyba żadna z nas już nie musi być sama.

L T ***

Kiedy Avery zeszła na dół następnego ranka, cała rodzina Montgomerych uwijała się już przy pracy, a Hope przygotowywała w kuchni śniadanie.

– Jeszcze nie urządziłyśmy kuchni do końca – zauważyła Avery. – Sprawdzam wszystko w praniu. Chciałam wypróbować kilka rozwiązań i mam ku temu dobrą okazję. – Pomogę ci.

– Nie. – Żeby podkreślić wagę zakazu, Hope uniosła palec. – Żadnej pomocy. Jesteś gościem. Idź do jadalni. – A jest tam kawa? – Jest. Avery? Jak J&R? – Jak sen. Brakowało tylko szalonej kobiety na strychu, ale pewnie

136

wtedy sen zamieniłby się w koszmar2. Najpierw kawa, relacja potem. Avery poszła do jadalni i zamyślona nalała sobie kawy. To może być idealny moment, mówiła sobie w myślach. Wszyscy są szczęśliwi i podekscytowani, właśnie ukończyli ogromne przedsięwzięcie. Oczywiście zostało jeszcze kilka dni pracy, parę szczegółów, ale właściwie hotel był już gotowy – i naprawdę piękny. Do jadalni wszedł Owen. – Słyszałem, że byłaś pierwszym gościem. – Spotkał mnie ten zaszczyt.

R

– Ale śniadanie dostaniemy wszyscy. Hope zaprosiła wszystkich nas rano SMS – em. – Usiadł naprzeciwko Avery. – Jak było?

L T

– Cudownie. Pełna relacja, kiedy wszyscy przyjdą. Pracujecie w barze?

– Mama chce postawić jeszcze jedną małą szafkę w kącie. Ry wiesza lustro, a Beckett montuje półki w szafie. Dobrze wyglądasz – dodał. Spojrzała na niego znad filiżanki. – Doprawdy?

– Doprawdy. Wypoczęta i pełna energii. Pracujesz dzisiaj? – Dopiero od czwartej. Zamykam.

– To dlaczego tak wcześnie wstałaś? – Z przyzwyczajenia. I pewnie wyczułam, że ktoś inny gotuje. Carolee wniosła półmisek puszystych gofrów, których zapach wypełnił całe pomieszczenie, gdy przekładała je do bemaru. Puściła do siostrzeńca i Avery oko, po czym wyszła, a Hope przyniosła szklaną miskę pełną jagód i dzbanek soku. 2 W powieści Dziwne losy Jane Eyre chora psychicznie pierwsza żona właściciela posiadłości, u którego pracuje Jane, jest przetrzymywana na strychu.

137

– Hope, mogłabym... Hope prychnęła groźnie. – Gość – powiedziała i już jej nie było. – Naprawdę chciałabym wypróbować tę kuchenkę – mruknęła Avery. – Jest taka lśniąca. Do jadalni wpłynął półmisek bekonu i drugi, pełen jajecznicy. – Zostaliśmy wezwani. – Beckett wszedł do pomieszczenia i pociągnął nosem. – Pachnie jak śniadanie. – Uniósł pokrywkę jednego z bemarów. – I wygląda jak śniadanie.

R

– Ukradł plasterek bekonu. – Och, tak. Smakuje jak śniadanie. Hej, gofry!

– Gofry? – Ryder poszedł prosto do bemarów. – O, te grube, okrągłe.

L T

– Częstujcie się. – Hope wciągnęła Justine do jadalni. – Proście o wszystko, czego wam potrzeba. I błagam o szczerą

informację

zwrotną.

Lepiej, żebym poznała wszystkie usterki teraz, niż dowiedziała się o nich później, kiedy już będziemy mieli gości.

Stanęła z tyłu, czekając, aż talerze zostaną napełnione, a miejsca zajęte.

Ryder ugryzł pierwszy kęs polanego syropem gofra. – Nie jesteś zwolniona – powiedział. – Chwalić Pana. – Jest cudownie, Hope. – Justine nabrała na widelec odrobinę jajka. – A stoliki wyglądają tak wesoło, dokładnie tak, jak sobie wyobrażałyśmy. Usiądź. – Mam jeszcze kilka rzeczy do zrobienia, ale bardzo chciałabym usłyszeć wrażenia Avery po pierwszej nocy w J&R. – Czułam się, jakbym wygrała jakąś nagrodę. Pierwszą nagrodę – 138

poprawiła się. – Jestem wyjątkowo czysta, bo wczoraj wieczorem wypróbowałam wannę, a dzisiaj rano prysznic. Jedno i drugie boskie. A kosmetyki są po prostu smakowite. – Wyciągnęła rękę do Owena. – Powąchaj. Wykonał polecenie. – Ładnie. – Tak, bardzo. Ręczniki są miękkie i puszyste – i Boże, podgrzewana podłoga w łazience, podgrzewane stojaki na ręczniki! Cudowne. Wszystko w tej łazience sprawia, że czujesz się rozpieszczana, odprężona i zadbana.

R

– Taki był plan. – Justine uśmiechnęła się promiennie. – Strzał w dziesiątkę.

– Koniecznie chcę mieć jeden z tych szlafroków. Kominek sprawdza

L T

się doskonale, zwłaszcza kiedy się leży w tym cudownym łóżku. I pozwólcie mi dodać, że to najwygodniejsze łóżko, w jakim miałam kiedykolwiek przyjemność spać. Te wszystkie poduszki o różnej twardości są fenomenalne. Wypróbowałam telewizor, radiobudzik, przeczytałam kilka rozdziałów Dziwnych losów Jane Eyre, obejrzałam fragment filmu na DVD. Gdybym miała dziesięć kciuków, uniosłabym je wszystkie. To było absolutnie fantastyczne przeżycie. Naprawdę dziękuję wam, że mogłam przetestować ten pokój.

– To właśnie chciałam usłyszeć. Zajrzę do was za kilka minut – powiedziała Hope, idąc z powrotem do kuchni. – Żadnych pytań, skarg, sugestii? – dociekała Justine. – Mam jedną sugestię. Absolutnie nic nie zmieniajcie w tym pokoju. Wszystko jest idealne. – W porządku. – Justine z satysfakcją skinęła głową, opierając się wygodniej na krześle. – Jeden z głowy. 139

– Skoro już wszyscy tu jesteśmy, chciałabym o czymś z wami porozmawiać. To ma związek z hotelem, pośrednio – dodała Avery. – Mów – zezwolił Ryder, wstając. – Chcę więcej gofrów. Poczekajcie, gdzie jest Cymbał? – W recepcji, przy kominku. Pies nie może się kręcić koło jedzenia, Ryder – powiedziała jego matka. – Ale... – Nie będziesz go karmił przy stole. Hope dała mu kilka psich ciastek i jest w pełni usatysfakcjonowany. No dobrze, Avery, o co chodzi?

R

Serce waliło jej jak młotem, ale powtórzyła w myślach, że to najlepszy moment.

– Spodziewam się, że niektórzy goście waszego hotelu będą

L T

przychodzili do Vesty na lunch, na kolację albo na piwo. Inni mogą szukać bardziej eleganckiego lokalu niż pizzeria i wtedy muszą pojechać do South Mountain albo Sheperdstown. Wielka szkoda, że restauracja na rogu nie wypaliła.

– Nawet mi nie przypominaj – mruknął Owen. – Co do tego wszyscy jesteśmy zgodni – ciągnęła Avery – ale w mieście przydałaby się jeszcze jedna restauracja, o trochę wyższym standardzie niż włoska kuchnia rodzinna.

Czuła, że ręce jej drżą. Nienawidziła się denerwować i skupiła całą uwagę na tym, by jej głos był pełen energii. – Ludzie często przychodzą do pizzerii i pytają, gdzie mogliby wypić kieliszek wina. Oczywiście ja podaję wino, ale Vesta nie jest miejscem, do którego idziesz na spokojnego drinka czy romantyczną kolację. – Najpierw chcemy się zająć piekarnią – powiedział Owen – a potem poszukamy innego najemcy restauracji. Po prostu tym razem musimy 140

staranniej dokonać wyboru, znaleźć kogoś z sensownym biznesplanem i zrozumieniem dla lokalizacji. – Zgadzam się. – Avery odchrząknęła. – Kupiliście sąsiedni dom. – Żeby zająć czymś ręce, dłubała widelcem w jajecznicy. – Wiem, że zastanawialiście się nad otwarciem tam sklepu, ale kiedyś to był jeden budynek i gdybyście znowu je połączyli, po jednej stronie można by otworzyć bar, a po drugiej restaurację, połączone ze sobą. Ludzie przychodziliby tam na drinka albo na kolację. Albo na jedno i drugie. W drugiej części jest miejsce na małą scenę. Muzyka na żywo zawsze

R

przyciąga gości, a w mieście nie ma żadnego takiego lokalu. Dobra restauracja z przyległym barem czy pubem. Smaczne jedzenie, dobre wino, piwo i koktajle, muzyka.

L T

– To dobry pomysł... – zaczęła Justine. – Nawet jej nie mów – ostrzegł Ryder.

– To by przyniosło korzyści dla hotelu – kontynuowała Avery. – Goście mieliby większy wybór i mogliby tylko przejść przez St. Paul, wypić butelkę wina i nie martwić się o powrót. Moglibyście zorganizować dostawę do pokojów, tak samo jak zamierzacie zrobić to z Vestą. I przygotowujecie pakiety. Możecie dodać do nich kolację dla dwojga w sympatycznej restauracji tuż obok albo dostawę posiłku do pokoju. – Bez wątpienia. – Beckett skinął głową. – I myśleliśmy o

tym,

ale

trudno znaleźć kogoś, kto nie tylko chciałby poprowadzić takie miejsce, ale też umiałby to zrobić, jak należy. – Ja chcę – powiedziała szybko Avery, zaciskając pod stołem pięści. – I potrafię zrobić to, jak należy. – Ty już masz restaurację. Masz Vestę. – Ryder popatrzył na nią zmrużonymi oczami. – I jeśli myślisz, Rudzielcu, o jej zamknięciu, to na 141

serio mnie wkurzysz. Ja potrzebuję mojej dziennej dawki Pizzy Wojownika. – Ona wcale o tym nie myśli. – Zatroskany Owen odsunął talerz na bok. – Dwie restauracje, Avery? Nie masz już teraz dosyć roboty? – Przekazałabym więcej obowiązków Franny i w obu miejscach zatrudniła Dave’a. Do nowej restauracji potrzebowałabym dobrego menedżera i już mam kogoś na oku. Justine, poprzednia restauracja nie wypaliła, bo po prostu tam nie pasowała. Ja wiem dokładnie, co trzeba zrobić, żeby to miejsce prosperowało, kwitło. – Słucham.

R

– O rany. – Ryder opuścił głowę i skupił się na gofrach. – Potrzebne jest wam miejsce przytulne, nowoczesne, ale bez przepychu. Może kilka niskich kanap, pufy i wysokie stołki w pubie. Jeden

L T

wielki bar i barmani, którzy znają się na swojej robocie. Luz, ale z odrobiną klasy. Dobre wino, dobre piwo, może lokalne. Z klasą.

Ponieważ nikt jej nie przerywał, Avery mówiła dalej.

– Na lunch duży wybór sałatek, kanapek i zup i lokal otwarty codziennie w porze lunchu – co wcześniej było problemem. Ceny utrzymane na rozsądnym poziomie, obsługa przyjazna i miła. – Co również wcześniej stanowiło problem – zauważył Beckett. – Tak, to prawda. – Kiwnęła głową. – Na kolację dodajemy przystawki. Serwujemy dobre steki, rybę, kurczaka, oryginalne przekąski. Jeśli tylko można, bazujemy na lokalnych produktach, mięsie. Goście dobrze się bawią i nie zapominajmy, że znajdujemy się przy głównym placu w Boonsboro. Ja znam to miasto, wiem, czego chcą ludzie. – Nie wątpię – mruknęła Justine. – Stworzyłam biznesplan. Przygotowałam projekt menu, przykładowy cennik. Wiem, że wymagałoby to od was trochę pracy, żeby znowu połączyć 142

oba budynki i przebudować przestrzeń na pub, ale warto to zrobić. – Wzięła głęboki oddech. – Ja sprawię, że będzie warto. – Od jak dawna o tym myślisz? – zapytał Owen. – Od jakichś dwóch lat, od kiedy się zorientowałam, że tamta restauracja naprawdę nie ma szans, i zrozumiałam dlaczego. To nie jest impuls – ciągnęła, znając to jego spojrzenie. – Wiem, że potrafię działać impulsywnie, ale nie w interesach. Zaufaliście mi, kiedy przyszłam do was z propozycją otwarcia Vesty w waszym budynku. – I mieliśmy rację. – Beckett patrzył na nią z namysłem.

R

– Chciałbym jeszcze raz obejrzeć to miejsce, zanim podejmę jakąkolwiek decyzję.

– Oczywiście. Prześlę wam biznesplan, przykładowe menu i tak dalej.

L T

– Dobrze. – Justine skinęła głową. – Chcę zobaczyć, co przygotowałaś. Jednak i tak będziemy musieli to przedyskutować, ja i moi chłopcy.

– Wiem o tym. A jeśli się nie zgodzicie, cóż... Spróbuję was przekonać do zmiany zdania. No dobrze. Lepiej już pójdę. – Wstała i odruchowo zabrała swoje naczynia.

– Jeszcze raz dziękuję, że pozwoliliście mi spać w tym pokoju. To była niezapomniana noc.

– Wkrótce wrócimy do tej rozmowy – obiecała Justine, po czym popatrzyła na wystygłą już kawę. – I co o tym myślicie? – Prowadzenie restauracji to ciężka praca – zaczął Owen. – A prowadzenie dwóch? Musiałaby panować nad dwoma zespołami, dwoma zestawami menu, a z pubem praktycznie prowadziłaby trzy firmy. – To Mała Czerwona Maszyna. – Ryder wzruszył ramionami, wstając po świeżą kawę dla matki. – Ja stawiam na nią. 143

– Muszę obejrzeć te pomieszczenia, sprawdzić, czy to w ogóle jest wykonalne. Justine tylko uśmiechnęła się do Becketta. – Wszystko jest wykonalne. Pierwszą zaletą jest fakt, że mielibyśmy tam kogoś, kogo znamy, komu możemy ufać i kto ma solidny, innowacyjny pomysł. Jej koncepcja jest prawie idealna. – Sam pomysł mi się podoba – zawahał się Owen. – Martwiłbym się tylko, że jedna osoba, Avery, będzie miała tyle spraw na głowie.

R

– Martwisz się o nią. Martwisz się, że się zaharuje, że weźmie na siebie zbyt wiele. Martwisz się jak przyjaciel – dodała Justine – a do tego dochodzi jeszcze myśl: „Kiedy znajdziemy czas dla siebie, skoro już wiemy,

L T

że chcemy go spędzać razem”.

Owen posłał Ryderowi lodowate spojrzenie, a Ryder wyrzucił ręce w powietrze.

– Nie pisnąłem ani słówka. Nie ja.

– Daj spokój. – Justine parsknęła i machnęła dłonią. – Myślisz, że trzeba mi mówić? Niemądry, niemądry chłopcze. Nadal nie pojmujesz mojej mocy? – Uśmiechnęła się chytrze, gdy Owen zaczął wiercić się na krześle.

– Rozumiem twoją troskę. I sama mam kilka obaw. Jednak tak jak Ry, postawiłabym na Avery, ponieważ wierzę, że uda jej się stworzyć na tym rogu knajpę, która ożywi miasto. I hotel – dodała. – I pomoże innym lokalnym firmom. Przez chwilę siedziała, kiwając głową. – Chodźmy obejrzeć te budynki. Potem będziecie mogli się zastanowić, jak to zrobić, czy w ogóle powinniśmy to zrobić i co będzie do 144

tego potrzebne. I wtedy będziemy mogli jeszcze raz porozmawiać z Avery. Zgoda? – Mnie to pasuje – powiedział Ryder, a Beckett skinął głową. – Obejrzymy budynek – zgodził się Owen – i wtedy zadecydujemy, co dalej. *** Później Owen znalazł Avery w barze. Siedziała na podłodze w otoczeniu filmów DVD i pracowicie otwierała opakowania małym narzędziem. – Co robisz? – Opalam się na plaży w Saint – Tropez. – Posmarowałaś się kremem z filtrem?

L T

R

– Z taką karnacją? Używam tarczy ochronnej. Usiadł na brązowej skórzanej sofie.

– Czy ty nie masz dzisiaj wolnego dnia?

– Mam i właśnie dlatego jestem na plaży. Opalam się i jednocześnie bawię filmami. Hope dała mi taki nożyk. Nie wiedziałam, że robią specjalne nożyki do otwierania filmów DVD. Tyle godzin walki z tymi lepkimi paseczkami i folią, a wystarczy tylko przeciąć nożykiem. Teraz sobie to wynagradzam i otwieram wszystkie filmy w hotelu, a Hope i Carolee odbywają naradę wojenną. Widziałeś to kiedyś? Pokazała mu film To właśnie miłość. – Nie. Przekrzywiła głowę i posłała mu spojrzenie pełne mądrości. – Ponieważ myślisz, że to romansidło. – To jest romansidło. – I tu się mylisz. 145

– Czy są w nim jakieś wybuchy? – Nie, ale jest nagość i język tylko dla dorosłych. To nie romansidło, tylko naprawdę dobry film. Mam go w domu. A ten? – Wybrała Terminatora. – To dopiero film. Dlaczego się denerwujesz? – Wcale się nie denerwuję. Opalam się i używam sprytnego nożyka, jednocześnie prowadząc dyskusję o filmach. – Avery. Rozmowa z kimś, kto tak doskonale znał twoje nastroje, mogła być

R

satysfakcjonująca lub deprymująca, uznała Avery, zależnie od okoliczności. Tak czy inaczej, pomagała oszczędzać czas.

– Boję się, że twoja rodzina przysłała cię do mnie, żebyś mi przekazał

L T

absolutne weto w sprawie nowej restauracji.

– Jeszcze nie podjęliśmy żadnej decyzji. Obejrzeliśmy budynek, rozważaliśmy kilka koncepcji. To wygląda na wykonalne, z naszej strony, ale Beckett musi jeszcze trochę nad tym popracować. – Wykonalne, z waszej strony. – Ona też dobrze go znała. – Jednak z mojej już nie tak bardzo.

– Tego nie powiedziałem. Ale zastanawiam się, jak sobie poradzisz z rozplanowaniem czasu i sił. Doskonale wiem, ile czasu i energii inwestujesz w Vestę. Avery rozcięła opakowanie następnego filmu. – A skąd to wiesz? Ponieważ obserwowałem cię, pomyślał, uważniej, niż zdawałem sobie z tego sprawę. – Jadam tam, umawiam się na spotkania. Od ponad roku właściwie każdego cholernego dnia pracuję po drugiej stronie ulicy. Mam oczy, Avery. 146

– Gdybyś miał je otwarte, widziałbyś, że wiem, co robię. – Nie twierdzę, że jest inaczej. Ale twój pomysł oznacza, że musiałabyś robić to w dwóch miejscach. Wydaje mi się, że wzięłabyś na siebie więcej obowiązków, niż jedna osoba mogłaby udźwignąć. Avery powoli zmięła folię w kulę i wrzuciła do pustego pudła. – A mnie się wydaje, że jeśli chodzi o moją propozycję, ty zagłosujesz na „nie”. – Tego także nie powiedziałem. – Nie musiałeś. Znam cię, Owen, tak samo długo, jak ty znasz mnie.

R

– Nikt z nas nie chce, żebyś się zaharowywała albo czuła jak w pułapce.

Avery odłożyła nożyk na bok, na wypadek gdyby naszła ją ochota,

L T

żeby nim rzucić w Owena.

– Myślisz, że nie znam swoich umiejętności, granic i możliwości? Ile srok ty trzymasz za ogon, Owen? Ile wynajętych budynków nadzorujesz? Ile prowadzisz projektów, na różnych etapach, ilu masz klientów, ilu pracowników na liście plac, ilu podwykonawców?

– Nas jest dużo, a Avery jest tylko jedna. Odgarnęła włosy – obecnie w kolorze lśniącego mahoniu. – Nie próbuj mydlić mi oczu. Wiem, że ty zajmujesz się najemcami. Wiem to doskonale, ponieważ sama jestem najemcą. Jesteś facetem od szczegółów, Owen, a w Przedsiębiorstwie Budowlanym Montgomerych jest od cholery szczegółów. Ryder kieruje ekipą na placu budowy, Beckett projektuje, twoja mama zajmuje się księgowością, pomaga klientom w dekoracji wnętrz i nadzoruje całość. Ty spajasz wszystkie te fragmenty w jedno. I każde z was – w tym twoja mama, od czasu do czasu – buduje. – To prawda, ale... 147

– Nie ma żadnego „ale” – warknęła, czując narastającą złość. – Od ponad roku pracujesz po drugiej stronie ulicy. I nawzajem. Ja też widziałam, co robiłeś, co musiałeś zrobić, z czym się zmierzyć. Ty sam, Owen, i cała wasza rodzina. Gdybyś mi powiedział, że zamierzasz przebudować cholerny Biały Dom, byłabym pewna, że ci się uda. I ty powinieneś mieć taką samą wiarę we mnie. – To nie jest kwestia wiary... – zaczął, ale Avery zerwała się na równe nogi. – Posłuchaj, jeśli odpowiedź brzmi „nie”, to nie. To wasz budynek i macie prawo go wynająć, komu zechcecie.

R

Nie będę żywiła urazy wobec żadnego z was. Ale lepiej, żebyście nie mówili „nie” tylko dlatego, że uważacie, iż sobie nie poradzę. – Avery...

L T

– Nie. Po prostu nie. Powinieneś był poprosić mnie o biznesplan, harmonogram, menu, rachunek zysków i strat z Vesty, a także planowany budżet dla nowej restauracji. Powinieneś okazać mi taki sam szacunek, jaki okazałbyś każdemu innemu przedsiębiorcy, każdemu innemu potencjalnemu najemcy. Nie jestem marzycielką, Owen, i nigdy nie byłam. Wiem, co mogę zrobić, i wtedy to robię. Jeżeli tego nie rozumiesz, to znaczy, że nie znasz mnie tak dobrze, jak nam obojgu się wydawało. Znał ją na tyle dobrze, żeby za nią nie pójść, gdy wybiegła z pokoju. Nie była tylko wściekła, z tym by sobie poradził. Ale udało mu się nie tylko wkurzyć, ale i zranić Avery. – Świetna robota – mruknął. Żeby dać sobie chwilę do namysłu, pozbierał filmy, które rozpakowała, i zaczął ustawiać na półce pod wiszącym na ścianie telewizorem – odruchowo w kolejności alfabetycznej.

148

Rozdział dziewiąty Owen zastanawiał się nad metodą i wyborem chwili, aż w końcu zdecydował się postawić na ducha świąt. O siedemnastej w Wigilię zapukał do drzwi Avery. Przefarbowała włosy – znowu – tym razem na kolor, który określiłby jako bożonarodzeniowa czerwień. Włożyła obcisłe, czarne spodnie, które podkreślały kształt jej nóg i grubo dziergany sweter, równie błękitny jak jej oczy. Miała bose stopy i zauważył, że do czerwonych włosów dopasowała zielony jak choinka lakier do paznokci. Dlaczego to wyglądało seksownie? – Wesołych świąt. – Jeszcze nie.

L T

R

– No dobrze, wesołej Wigilii. – Zmusił się do swobodnego uśmiechu. – Masz chwilę?

– Niewiele więcej. Idę do Clare, a potem do taty. Zostaję u niego na noc, żeby...

– Zrobić mu świąteczne śniadanie, zanim oboje udacie się do mojej matki na świąteczne przyjęcie. – Popukał się palcem w skroń. – Mam tu cały świąteczny grafik. Hope jest w Filadelfii, spędza Wigilię z rodziną i wraca jutro po południu. Ry wpadnie na chwilę do Clare, a potem pewnie obaj pojedziemy na noc do mamy. – Żeby dostać świąteczne śniadanie i obiad. – Pokusa nie do odparcia. – Skoro idziesz do Clare, to co tu robisz? Zobaczylibyśmy się za pół godziny. – Chciałem porozmawiać na osobności. Mogę wejść czy nadal jesteś 149

na mnie zła? – Nie jestem na ciebie zła. Już mi przeszło. – Cofnęła się trochę, żeby go wpuścić. – Zaczęłaś się rozpakowywać – zauważył. Według jego oceny sterta pudeł zmniejszyła się o połowę. – Kontynuowałam rozpakowywanie – poprawiła go. – Byłam zła. Kiedy jestem zła lub smutna, gotuję. Mój ojciec ma cały zamrażalnik zapchany lazanią, manicotti3 i zupami, więc musiałam przestać gotować i skierować energię na rozpakowywanie. Już prawie skończyłam. – Produktywne.

R

– Nie cierpię marnować dobrego napadu złości. – Przepraszam.

L T

Avery potrząsnęła głową, zbywając jego przeprosiny machnięciem ręki.

– Muszę skończyć się ubierać. Poszedł za nią do sypialni.

Nie skrzywił się – nie chciał jej znowu zdenerwować

– ale

najwidoczniej miała pewien kłopot z wyborem swetra i spodni. Zdjęte części garderoby leżały porozrzucane na łóżku. Zawsze się zachwycał tym antycznym, mosiężnym meblem z toczonymi kulami, ale teraz trudno było dostrzec jego urok spod sterty ubrań, poduszek i torby podróżnej. Avery wysunęła górną szufladę komody – gdzie zdaniem Owena większość ludzi trzymała bieliznę – wypełnioną po brzegi kolczykami. – Jezu, Avery, ile ty masz par uszu? – Na co dzień nie noszę pierścionków, zegarka ani bransoletek, bo nie pasują 3

do

surowego

ciasta

i

sosów.

Manicotti – gatunek makaronu.

150

Dlatego

muszę

to

sobie

zrekompensować. – Po dłuższym namyśle przymierzyła srebrne kółka z mniejszymi kółeczkami dyndającymi w środku. – Co myślisz? – Ach... ładnie. – Hmm. – Zdjęła kółka i przymierzyła wiszące kolczyki z niebieskich kamyków i srebrnych paciorków. – Przyszedłem, żeby... Spojrzała mu w lustrze prosto w oczy. – Najpierw ja mam ci coś do powiedzenia. – No dobrze. Ty pierwsza.

R

Podeszła do łóżka, włożyła jeszcze kilka rzeczy do torby i zasunęła zamek.

– Może zareagowałam wtedy trochę zbyt gwałtownie. Trochę. Chyba

L T

dlatego, że chodziło o ciebie i oczekiwałam, że akurat ty będziesz we mnie wierzył. – Avery...

– Jeszcze nie skończyłam. – Szybkim krokiem poszła do łazienki i przyniosła kosmetyczkę. Kiedy położyła ją na łóżku, Owen zobaczył, że jest pełna kosmetyków do makijażu i tych dziwnych przyrządów, których używają kobiety do malowania się.

Kiedy znajdowała czas na zrobienie takiego makijażu? I kiedy w ogóle się malowała? Widział jej twarz bez całej tej tapety i była to naprawdę ładna twarz. – Powinnam się spodziewać, że najpierw pomyślisz o stronie praktycznej, a chyba chciałam, żebyś najpierw pomyślał o tym, czego ja pragnę. Nadal nie skończyłam – uprzedziła go, kiedy otworzył usta. Zapięła kosmetyczkę i schowała ją do kieszeni torby. – Potem, kiedy już ugotowałam tyle jedzenia, że wystarczyłoby dla 151

wszystkich mieszkańców Boonsboro w razie nagłej klęski głodowej i rozpakowałam rzeczy, które chyba w ogóle nie są mi potrzebne, zdałam sobie sprawę, że chociaż byłoby mi naprawdę przykro, gdyby twoja rodzina mi odmówiła, ponieważ uznałaby, że sobie nie poradzę, to czułabym się o wiele gorzej, gdybyście powiedzieli „tak” tylko dlatego, że chodzi o mnie, a nasze rodziny przyjaźnią się od lat. Odwróciła się do niego. – Chcę, żeby darzono mnie szacunkiem, ale nie zależy mi na taryfie ulgowej. Może tobie trudno to rozgraniczyć, Owen, ale taka jest moja granica. I jej nie przesunę.

R

– To, co mówisz, ma sens, ale pewnie parę razy przesunę się za tę granicę. I ty też.

L T

– Tak, masz rację, ale musimy starać się ją zachować.

– Podeszła do szafy i wyjęła kozaczki. Długie, czarne, na wysokiej szpilce.

Nigdy jej w nich nie widział. Ani w żadnych butach w podobnym stylu. Avery usiadła na ławeczce w nogach łóżka. Owen poczuł, że robi mu się sucho w ustach, kiedy wkładała buty i zapinała suwak. – Uhm. Chciałem powiedzieć... – Zamilkł, gdy wstała. – O kurczę.

– To te buty, prawda? – Popatrzyła na nie z namysłem. – Hope mnie na nie namówiła. – Kocham Hope – powiedział, gdy Avery otworzyła drzwi szafy i przejrzała się w lustrze. – Nigdy nie widziałem ciebie w czymś takim. – Jest Wigilia. Nie pracuję. – Pracujesz dla mnie. Roześmiała się i posłała mu roziskrzone spojrzenie. 152

– Twoja reakcja została odnotowana i doceniona. Rzadko mam okazję, żeby włożyć szpilki. Hope pomaga mi wypełnić przepastne luki w moich zasobach obuwniczych. Powinniśmy już iść. Skoro już tu jesteś, możesz mi pomóc znieść prezenty, żebym nie musiała biegać po schodach tam i z powrotem w tych butach. – Oczywiście, ale wciąż mam ci coś do powiedzenia. – Och, racja, przepraszam. Myślałam, że załatwiliśmy już sprawę. – Nie do końca. – Owen wyjął z kieszeni pudełeczko opakowane w kolorowy papier. – Mamy w rodzinie taką tradycję, że jeden prezent dajemy sobie w Wigilię4. – Pamiętam. – No to tu jest twój.

L T

R

– Czy to taki prezent „lepiej się z nią pogodzę, bo nie prześpi się ze mną w przyszłym tygodniu”?

– Nie, ten dostaniesz jutro.

Znowu się roześmiała, tak spontanicznie, że Owen też nie mógł się powstrzymać od uśmiechu.

– Nie mogę się doczekać, żeby go zobaczyć. Wzięła pudełeczko i potrząsnęła nim ostrożnie. – Wyścieliłeś je.

– Zawsze potrząsasz prezentami. Każdy to wie. – Lubię najpierw zgadywać, to zwiększa napięcie. Może to kolczyki – myślała głośno. – Ponieważ tak zbulwersowała cię moja szuflada, muszę ci powiedzieć, że nigdy nie można mieć ich zbyt wiele. – Rozerwała papier i wstążkę, rzuciła wszystko na komodę. Otworzyła pudełko i podniosła bawełnianą szmatkę, której Owen użył 4 W Stanach Zjednoczonych prezenty wiesza się w skarpetach albo układa pod choinką w noc wigilijną i ogląda rano w pierwszy dzień świąt.

153

jako wypełniacza. Zobaczyła dwa klucze. – Do budynku po drugiej stronie ulicy – wyjaśnił. – Do obu wejść. Avery spojrzała mu w oczy, nadal nic nie mówiąc. – Przeczytałem twój biznesplan, który przesłałaś mamie, twoje menu i resztę dokumentów. Twój projekt ma solidne podstawy. Jest dobry. Avery usiadła na ławeczce i wpatrując się w klucze, wypuściła oddech. – Protokół z głosowania. Ryder od razu dał ci zielone światło. Małej Czerwonej Maszynie. Wiesz, że czasami cię tak nazywa. Skinęła głową bez słowa.

R

– Beckett przeszedł na twoją stronę po oględzinach budynku. Moim zdaniem po części dlatego, że teraz sam też chce zrobić ten projekt, mieć w

L T

tym swój udział. Ale też dlatego, że wierzy w ciebie. A mama? Postanowiła zrobić dokładnie to, co chciałaby widzieć w tym miejscu, a nawet więcej, niż się spodziewała otrzymać. Ona nie ma żadnych wątpliwości. Za to ja... – Gdybyś się nie zgodził, odpowiedź brzmiałaby „nie”. Owen zmarszczył brwi i wbił ręce w kieszenie. – Poczekaj chwilę. Poczekaj. Nie działamy w ten sposób. – Daj spokój, Owen. – Z opuszczoną głową obracała klucze na wszystkie strony. – Oni cię słuchają. Może ty nie czujesz ani nie widzisz tego przez cały czas, ale w takim wypadku? W interesach? Wiedzą, że to ty podejmujesz ostateczną decyzję, i szanują twoje zdanie. Tak samo jak wszyscy ufacie Beckettowi co do projektów, a Ryderowi w kwestiach budowlanych, zatrudniania i zwalniania robotników. Nie masz pojęcia, jak bardzo zazdrościłam waszej rodzinie przez te wszystkie lata. Owen nie wiedział, co powiedzieć. – Nie powiedziałeś „nie”. 154

– To nie była kwestia braku wiary w ciebie, Avery, nigdy. Miałaś rację, że powinienem był poprosić cię o harmonogram i plany. Ale ja nie myślałem o tobie w ten sposób. Nie patrzyłem tak na ciebie. Nie jestem przyzwyczajony do myślenia, do patrzenia na ciebie, na to, na nas, w taki sposób jak teraz. A tak naprawdę jeszcze nawet nie zaczęliśmy. Nadal bez słowa wpatrywała się w klucze. – Tak ciężko pracujesz. – Muszę. – Na chwilę zacisnęła wargi. – Ale nie chcę o tym mówić ani wgłębiać się w tę samą psychologiczną gadkę, nie teraz. Dobrze? – Dobrze.

R

– O rany. – Kiedy uniosła na niego wzrok, oczy miała pełne łez – te cudowne, przepiękne, lśniącobłękitne oczy.

L T

– Nie będę płakać. Do diabła, nie zrujnuję sobie makijażu. Robiłam go przez kilka godzin.

– I świetnie wyglądasz. – Usiadł obok niej. – Wyglądasz wspaniale. – Nie będę płakać. Potrzebuję tylko minuty, żeby się pozbierać. – Ale przegrała walkę z jedną, samotną łzą, którą natychmiast otarła ręką. – Nie wiedziałam, jak bardzo tego pragnę, dopóki nie otworzyłam twojego pudełka. A może nie pozwoliłam sobie na tę świadomość, żeby wasza odmowa mnie nie zdruzgotała.

Wciąż walcząc z łzami, Avery wzięła kolejny głęboki oddech. – Wolę być pesymistką, niż przeżyć rozczarowanie, dlatego nikomu nie mówiłam, jak bardzo tego chcę, nawet Clare. Nawet tacie. Wmawiałam sobie, że to tylko interesy, propozycja biznesowa. Ale dla mnie to o wiele więcej. W tej chwili nie mogę ci tego wytłumaczyć. Nie mogę popsuć sobie makijażu, a za chwilkę i tak będę bardzo szczęśliwa. Owen wziął ją za rękę, zastanawiając się, jak przemienić te łzy w łzy 155

szczęścia. – Jak ją nazwiesz? – Restauracja i piwiarnia „U MacT”. – Podoba mi się. – Mnie też. – A co mówi na ten temat słynne przeczucie MacTavishów? – Że naprawdę rozkręcę to miasto. Och, Boże, będzie wspaniale! Och, Boże! – Już roześmiana objęła go, po czym podskoczyła i zatańczyła w tych wysokich, seksownych butach. – Poczekaj. Skoczę na dół, wezmę butelkę

R

szampana. Dwie butelki! – Kiedy wstał, rzuciła mu się w ramiona. – Dziękuję. – To interesy.

L T

– I tak nie zaszkodzi podziękować. – Masz rację.

– A to prywatnie, dla ciebie. – Pocałowała go w usta i wplotła palce w jego włosy. – Tak bardzo ci dziękuję.

– Nie zamierzasz w ten sposób dziękować moim braciom, prawda? – Im podziękuję w trochę inny sposób. – Roześmiała się i znowu go uściskała. – Żaden z nich nie był moim pierwszym narzeczonym. – Odsunęła się i sięgnęła po torbę.

– No i jesteśmy spóźnieni. A ty nie cierpisz się spóźniać. – Dzisiaj zrobię wyjątek. – A możesz zrobić jeszcze jeden? Nie rób tej swojej miny, kiedy pójdziemy po prezenty. Wiem, że straszny tam bałagan. – Nie zrobię żadnej miny. Wziął jej torbę, a Avery włożyła płaszcz, szalik i rękawiczki. I bohatersko zachował kamienną twarz, kiedy wprowadziła go do pokoju 156

pełnego prezentów, toreb, papierów ozdobnych i poplątanych wstążek. – Chcesz to wszystko zabrać? – Część jest na dzisiaj, część dla taty, a część na przyjęcie u twojej mamy. Lubię Boże Narodzenie. – To widać. – Podał jej torbę podróżną, która wydawała się najlżejsza. – Idź na dół po szampana, a ja zacznę to wynosić. – Dzięki. Dobrze, że przynajmniej poukładała prezenty w kartonowych pudłach, pomyślał, unosząc jedno z nich. A ponieważ wyszła już z pokoju, wzniósł oczy do sufitu.

R

– Czułam tę twoją minę! – zawołała, a jej śmiech rozległ się echem, kiedy zbiegała po schodach.

L T ***

Od chwili, kiedy weszła do domu Clare, z prezentami dla dzieci, psów i przyjaciół, z dwiema butelkami szampana i tacą lazanii, którą zrobiła w napadzie złości, aż do momentu, gdy położyła się w swoim starym łóżku, Avery była absolutnie zachwycona Wigilią.

Odkąd Clare wróciła do Boonsboro jako młoda wdowa z dwoma małymi synkami i trzecim w drodze, Avery spędzała wieczór poprzedzający święta z nią i jej dziećmi.

W tym roku jednak dom był pełen Montgomerych. W tym roku patrzyła, jak mały Murphy, zwinny niczym małpka, wspinał się po nodze Becketta, który rozmawia! z ojcem Clare o piłce nożnej. Owen

cierpliwie

pomagał

Harry’emu

budować

niezwykle

skomplikowany okręt bojowy z około pół miliona klocków Lego. Ryder wyzwał Liama na pojedynek w PlayStation, a Cymbał i oba szczeniaki 157

kręciły się wszędzie, mocowały ze sobą i ukradkiem żebrały o jedzenie. Avery z przyjemnością słuchała rozmowy Justine i matki Clare na temat ślubu. Dostrzegła błysk w oku ojca, kiedy patrzył na Justine – jak mogła wcześniej tego nie zauważyć? Ogarnęło ją rozkoszne ciepło, gdy usłyszała serdeczny, głęboki śmiech Willy’ego B., kiedy Murphy porzucił Becketta i rozpoczął wspinaczkę po jego nodze, wielkiej niczym drzewo. Jest jeszcze magia na święcie, pomyślała; sama ją widziała w tych trzech chłopcach. A zrobiło się jeszcze bardziej magicznie, pomyślała, leżąc w łóżku i

R

patrząc, jak słońce powoli zabarwia niebo za oknem na różowo, kiedy Owen odprowadził ją do samochodu. Kiedy pocałował ją na mrozie, w blasku świątecznych lampek i zapachu choinek.

L T

Cudowny wieczór. Zamknęła oczy, żeby zatrzymać go jeszcze na chwilę. I cudowny dzień przed nią.

Zsunęła się z łóżka – cicho, jak najciszej – włożyła grube skarpety i związała włosy. Wyjęła torebkę z szuflady nocnego stolika, po czym wymknęła się z pokoju.

Na palcach zeszła na dół – przemknęła po prawej stronie na czwartym stopniu, który skrzypiał na środku – i weszła do salonu, gdzie stała ogromna, kolorowa choinka, a nad małym, kamiennym kominkiem wisiały dwie skarpety. Jej była pełna. – Jak on to robi? – mruknęła. Wczoraj wieczorem skarpeta była pusta. Położyli się o tej

samej

porze, a ona jeszcze godzinę czytała, żeby ochłonąć po wieczorze pełnym wrażeń. Słyszała, jak ojciec chrapał w pokoju obok. 158

Co roku mu się to udawało. Nieważne, jak późno położyła się spać ani jak wcześnie wstała, ojciec napełniał tę skarpetę w każde święta jej życia. Kręcąc głową, wsunęła do jego skarpety drobne upominki, ulubione cukierki taty, voucher do księgarni, a także los na doroczną loterię, bo nigdy nic nie wiadomo. Cofnęła się o krok, uśmiechnęła i objęła ramionami. Tylko dwie skarpety, pomyślała, ale były pełne, blisko siebie i bardzo wiele znaczyły. W grubych skarpetach i flanelowej piżamie poszła do kuchni, niewiele większej od jej własnej.

R

To tutaj nauczyła się gotować, na starej kuchence gazowej. Na początku z konieczności. Willy B. potrafił robić mnóstwo rzeczy, i robił je

L T

dobrze, ale gotowanie nie znajdowało się na liście jego talentów. Pamiętała, jak próbował. Bardzo się starał.

Kiedy matka odeszła, starał się z całych sił zapełnić tę pustkę, sprawić, żeby córka czuła się spokojna, szczęśliwa i wiedziała, jak bardzo tata ją kocha.

W tym odniósł sukces, ale w kuchni? Przypalone patelnie, półsurowy kurczak, osmalone mięso, twarde warzywa – lub też rozgotowane na miazgę.

Dlatego Avery nauczyła się gotować. A to, co zaczęła robić z konieczności, przerodziło się w pasję. I może trochę stanowiło dowód wdzięczności, pomyślała teraz, wyjmując z lodówki jajka, mleko i masło. Ojciec zrobił dla niej tak wiele, a przygotowaniem posiłku mogła choć trochę mu się odwdzięczyć. Bóg świadkiem, że wychwalał jej pierwsze próby pod niebiosa. Zaczęła szykować świąteczne śniadanie, tak jak to robiła co roku, 159

odkąd skończyła dwanaście lat. Gdy kawa była już zaparzona, bekon usmażony, a mały stół w jadalni nakryty do posiłku, usłyszała kroki ojca i gromki okrzyk: – Ho, ho, ho! Jak co roku, pomyślała z szerokim uśmiechem Avery. Równie niezawodny jak wschód słońca. – Wesołych świąt, moja piękna, mała córeczko. – Wesołych świąt, mój duży, przystojny ojcze. – Wspięła się na palce, żeby go pocałować i utonęła w jego wielkich ramionach.

R

Nikt, pomyślała, kołysząc się lekko razem z nim, absolutnie nikt nie przytulał tak cudownie jak Willy B. MacTavish. Ojciec pocałował ją w czubek głowy.

L T

– Widziałem, że przyszedł Mikołaj i napełnił prezentami skarpety. – Też widziałam. Spryciarz z niego. Napij się kawy. Przygotowałam sok pomarańczowy, jagody, bekon i grzeję patelnię na gofry. – Nikt nie gotuje tak jak moja córcia. – Nikt nie je tak jak mój tata. Klepnął się ręką po brzuchu.

– Dużo miejsca do wypełnienia.

– To prawda, Willy B. Ale wiesz, kiedy mężczyzna ma dziewczynę, musi dbać o linię. Jego uszy zrobiły się różowe. – Och, proszę, Avery. Zachwycona Avery wkręciła mu palec w brzuch, po czym spoważniała. – Cieszę się razem z tobą, tato. Z wami obojgiem, że macie siebie nawzajem. Wiesz, że Tommy też byłby szczęśliwy, że Justine ma ciebie, a 160

ty ją. – My tylko... – To bez znaczenia. Ważne, że macie siebie nawzajem. Pij kawę. – Dobrze, proszę pani. – Upił pierwszy łyk. – Nigdy nie jest taka dobra, kiedy ja ją parzę. – W kuchni jesteś na straconej pozycji, tato. Nic na to nie poradzisz. – Bardzo za tobą tęskniłem. Cieszę się, że tu jesteś, kochanie. Zawsze byłaś urodzoną kucharką. A teraz będziesz miała dwie restauracje. – I pub. – Masz czym rządzić.

R

Roześmiała się, wlewając ciasto na patelnię.

– Jeszcze nie, ale już jestem bardzo podekscytowana. To trochę

L T

potrwa, ale potrzebuję tej chwili, żeby dopracować wszystkie plany. – Justine też jest podekscytowana i bardzo się cieszy, że to ty się tam wprowadzisz. Bardzo cię szanuje.

– Ja ją też, ich wszystkich. Wczorajszy wieczór u Clare był cudowny, prawda? – Ciesząc się tym świątecznym porankiem, Avery przewróciła gofry. – Wszyscy tam byli, a chłopcy tak doskonale rozumieją się z Beckettem i z całą resztą. Cały ten hałas, tyle miłości i... rodzina. Spojrzała na ojca, który uśmiechnął się melancholijnie. – Zawsze chciałeś mieć dużą rodzinę. – Mam najlepszą rodzinę, jaką można sobie wymarzyć, i to tutaj, w tej kuchni. – Ja też. Ale chciałam powiedzieć, że wiem, że zawsze chciałeś mieć dużo dzieci i że byłbyś dla nich równie doskonałym ojcem, jak jesteś dla mnie. – A czego ty chcesz, kochanie? 161

– Wygląda na to, że chcę mieć dwie restauracje. Willy B. odchrząknął. – I Owena. Avery przełożyła gofry na półmisek i zerknęła na ojca przez ramię. Tak jak się spodziewała, zarumienił się jak pensjonarka. – Tak, wygląda na to, że jego też chcę. Masz coś przeciwko temu? – To dobry chłopak... mężczyzna. Już dawno wpadł ci w oko. – Tato, miałam pięć lat. Nawet nie wiedziałam, co znaczy zwrot „wpadać komuś w oko”.

R

– Nie byłbym tego taki pewien. Tylko... daj mi znać, gdyby nie traktował cię należycie. – A ty go zmiażdżysz jak robaka.

L T

Willy B. zmarszczył groźnie brwi i napiął ogromne bicepsy. – Jeżeli będę musiał.

– Będę o tym pamiętać. – Odwróciła się do niego z półmiskiem pełnym dymiących gofrów. – Zjedzmy, żebyśmy mogli się dorwać do prezentów.

***

Dla Avery święta nie byłyby świętami bez tłumu gości w kuchni. Zawsze była wdzięczna Justine za to, że na Gwiazdkę otwierała swój dom i wielką kuchnię przed nią i jej ojcem. A w tym roku również przed Clare, jej synami i rodzicami oraz Hope, tak że goście kłębili się wszędzie. I dzieci. Synowie Clare, dwie wnuczki Carolee. Do tego dwa psy Justine, które wpychały nosy wszędzie, gdzie tylko to było możliwe. Cymbał Rydera, dwa szczeniaki i święta Bożego Narodzenia były – zdaniem Avery – absolutnie idealne. Uwielbiała spędzać czas sam na sam z ojcem, ale ten hałas, rozbrykane 162

dzieci, podekscytowane psy, zapach pieczonej szynki, pyrkoczących sosów, stygnących ciast – to wszystko poruszało jakąś strunę, ukrytą głęboko w niej. Zawsze tego pragnęła dla siebie i swojej rodziny. Przerwała wyciskanie czosnku i wzięła od Owena kieliszek wina. – Wyglądasz na szczęśliwą. – Jeżeli nie jesteś szczęśliwy w Boże Narodzenie, to kiedy? Zaciekawiony zajrzał do miski, która stała obok. – Ładnie pachnie.

R

– A będzie smakowało jeszcze lepiej, kiedy znajdzie się w pieczarkach i zostanie upieczone.

– Nadziewane pieczarki, co? Może mogłabyś zrobić takie na przyszły tydzień.

L T

Wypiła jeszcze jeden łyk wina, odstawiła kieliszek i wróciła do wyciskania czosnku. – Mogę.

– A te małe mięsne kuleczki, które czasami robisz? – Klopsiki koktajlowe. – Tak, te.

– Prawdopodobnie.

Wycyganiłem od mamy szynkę, pomyślałem, że pokroję ją na kanapki, może zamówię kilka półmisków z serami z warzywami i dipami, coś w tym stylu. I... – Nie zamawiaj. Kup tylko produkty. Ja ci pokażę, co z nimi zrobić. Miał nadzieję, że to powie. – Dobrze. Daj mi listę składników, których potrzebujesz, to zrobię zakupy. – Cymbał podkradł się do nich i delikatnie przysiadł na stopie 163

Avery, żeby zwrócić jej uwagę, a wtedy posłała mu równie poważne spojrzenie, jak on jej. – Nie chcesz tego – zapewniła psa. Usłyszała dziki śmiech – Harry’ego? – rozbrzmiewający z pokoju zabaw, urządzonego w piwnicy. – Jestem numerem jeden! Jestem mistrzem, cieniasy! – Uuu. – Owen pokręcił głową z udawanym smutkiem. – Święta wydobywają z nas to, co najlepsze lub to, co najgorsze. – W co oni się bawią?

R

– Grali na konsoli w boks, kiedy szedłem na górę.

– W boksie mogę pokonać dzieciaka. Mogę być lepsza. – Avery spojrzała na Clare, która przygotowywała ogromną blachę

L T

pieczonych ziemniaków. – Wyzywam twojego pierworodnego na pojedynek na macie. To będzie krótka piłka. Nie okażę litości. – Jest podstępny i dużo ćwiczył.

Avery napięła biceps, tak jak jej tata przed śniadaniem. – Małe, ale mocarne.

– On bije poniżej pasa. – Do kuchni wszedł nadąsany Ryder. – Wychowujesz boksera, który kopie w jaja – poskarżył się Clare. – Pokonał cię?

– Trzy razy z rzędu, ale on oszukuje. – Otworzył lodówkę, żeby wziąć sobie piwo, i zmarszczył brwi. – Co to jest to dziwne tutaj? – Bagatelka. – Hope sięgnęła obok niego i wyjęła miskę pokrojonych warzyw. – Jaka bagatelka? Wydaje się całkiem spora. – To deser, bagatelka z podwójną czekoladą. Proszę, możesz zanieść to na dół. 164

Obrzucił miskę tak samo podejrzliwym spojrzeniem, jak wcześniej deser. – Dzieciaki nie chcą jeść marchewki, selerów i trawy. Chcą chipsów z sosem salsa. Im ostrzejszym, tym lepszym. – Zjedzą marchewkę, selery i trawę – powiedziała Clare. – A Murphy nie dostanie salsy i chipsów przed obiadem. – I ty też nie. – Justine nawet nie zerknęła na syna, sprawdzając szynkę. – Owen, weź te rękawice i wyjmij bryt – fankę. Jest ciężka. Clare, piekarnik jest twój.

R

– Za ile dostaniemy prawdziwe jedzenie? – chciał wiedzieć Ryder. – Za około półtorej godziny.

– Jesteśmy mężczyznami. Mężczyznami, którzy się boksują, jeżdżą na

L T

nartach, walczą z obcymi, grają w piłkę i ścigają się samochodami. Potrzebujemy prawdziwego jedzenia teraz.

– Przystawki za pół godziny – zawołała Avery, przykuwając jego uwagę.

– Robisz te swoje bajery, które zwykle robisz? – Tak.

– Okej. – Wrócił, wziął miskę i piwo i ruszył do drzwi. – Dlaczego nazywają to „bagatelką”, skoro jest duże? – Sprawdzę to – obiecała Hope. – Sprawdź. Chodź, Cymbał. Nic więcej tu nie uzyskamy. Lekko zasmucony pies poszedł za swoim panem do piwnicy, skąd dolatywały triumfalne okrzyki Harry’ego. – Wciąż jestem mistrzem! – No dobrze, pięć minut przerwy. – Avery zdjęła fartuch i rzuciła go na bok. – Ktoś zasłużył na klapsa. – Rozgrzała ramiona i pomaszerowała na 165

dół. I

wmaszerowała

z

powrotem

pięć

minut

później

przy

akompaniamencie głośnych gwizdów Harry’ego. – Stłukł mnie na kwaśne jabłko. Przystanęła na chwilę, obrzuciła spojrzeniem kuchnię, kobiety, ruch, usłyszała serdeczny śmiech ojca z piwnicy, głosy Justine i Carolee z jadalni. Wymknęła się do salonu, gdzie po poranku wciąż panował nieład. Otwarte prezenty leżały porozrzucane pod choinką, lśniącą w oknie. Pies Justine, Cus, leżał rozciągnięty na plecach, z łapami w powietrzu, i drzemał przed pełgającym w kominku ogniem.

R

Pod stopami czuła bieganie na dole jak małe trzęsienie ziemi. – Coś się stało? – zapytał Owen, a wtedy Avery się odwróciła.

L T

Uśmiechnęła się, podeszła do niego i objęła go w pasie ramieniem. Oparła mu głowę na piersi.

– Nic się nie stało. Wszystko w porządku. W idealnym porządku.

166

Rozdział dziesiąty Podczas zakupów, po które pojechała po świętach, Avery złamała się i kupiła sobie własną konsolę do gier. Długo się broniła – już teraz była na nogach po kilkanaście godzin dziennie i nie miała czasu na gry. A w ogóle dlaczego miałaby grać sama ze sobą? Jednak po drugiej porażce, w rewanżu z Harrym po świątecznym obiedzie i sromotnej klęsce w kręgle tak upokarzającej, że nawet czteroletnia wnuczka Carolee miała lepszy wynik, Avery zmieniła zdanie.

R

Nauczy się. Będzie ćwiczyć. Wróci i jeszcze im wszystkim pokaże. Na razie jednak uwijała się jak w ukropie. Robiła pizze, gotowała sosy, zwolniła dostarczyciela – cholera – i zmieniła grafik, dopóki nie znajdzie kogoś na zastępstwo.

L T

Kiedy tylko mogła, pomagała Hope w hotelu i – cóż za wielkie poświęcenie – spędziła noc w apartamencie Westley i Buttercup, żeby móc przedstawić raport.

Znalazła jeszcze czas na dopracowywanie projektów i planów nowej restauracji, obeszła cały budynek, aby wykonać własne pomiary, naszkicowała dla Becketta kilka własnych koncepcji. Prawie nie widywała Owena. Bracia skupili się na budynku obok hotelu i Avery naprawdę nie miała ani wymówki, ani czasu, żeby tam zaglądać. Na razie. Każdego wieczoru przed położeniem się spać wyglądała przez okno na budynek po drugiej stronie ulicy i wyobrażała sobie „U MacT” – jej własne królestwo. I mówiła „dobranoc” hotelowi. Raz czy dwa wydawało jej się, że przy barierce na balkonie dostrzega 167

sylwetkę kobiety. Czekającej na Billy’ego. Zastanawiała się nad jej wiernością. Większość ludzi, jej zdaniem, nie potrafiła wytrwać w związku w normalnych okolicznościach, a oto ktoś, kto trwał dłużej, niż to wydawało się możliwe. Może pewnego dnia – miała taką nadzieję – lojalność Elizabeth zostanie nagrodzona, przynajmniej uzyskaniem odpowiedzi. Każdego ranka ponownie wyglądała przez okno na to, co będzie należało do niej, czego będzie mogła dokonać.

R

I chociaż ona też czekała, nigdy nie widziała niezłomnej postaci w świetle dnia.

Między tymi dwoma punktami – ostatnim spojrzeniem przed snem i

L T

pierwszym o poranku, tydzień po świętach minął, jak z bicza trzasnął. ***

W sylwestra Avery zamknęła restaurację o szesnastej, pobiegła na górę i natychmiast zbiegła na dół z garnkiem klopsików, które zrobiła poprzedniego wieczoru.

Popędziła znowu na górę.

Do piątej wzięła prysznic, ułożyła włosy, zrobiła makijaż, ubrała się i spakowała torbę.

Czuła się zupełnie inaczej niż tydzień temu, ponieważ teraz miała na sobie seksowną bieliznę i spakowała mikroskopijne, czarne szorty i obcisłą, czarną koszulkę, żeby w nich „spać”. Jak to będzie, iść do łóżka z Owenem? Okej, postanowiła, zapinając torbę na suwak, nie będzie o tym myśleć ani próbować sobie czegokolwiek wyobrażać czy spekulować. Niech wszystko dzieje się samo, niech ją zaskoczy. 168

Złapała torbę i schodząc na dół, wysłała do Hope SMS: „Nadciągam na ocenę garderoby”. Wsiadła do samochodu, odrzuciła włosy, teraz w kolorze krwistej czerwieni, i odetchnęła głośno. Odpowiedź od Hope nadeszła, zanim Avery zdążyła przekręcić kluczyk w stacyjce. „Do usług”. Avery przejechała przez rynek, skręciła na hotelowy parking i wyskoczyła z auta, gdy tylko Hope otworzyła drzwi recepcji. – Porządkowałam biuro. – Twoje biuro już jest uporządkowane.

R

– Chciałam dokonać kilku zmian. A skoro już tam byłam,

L T

sprawdziłam rezerwacje. Dwie nowe na marzec.

– Super. No dobrze, mów szczerze. – Zdjęła płaszcz, rzuciła go na wysokie oparcie fotela, stojącego przed kominkiem, i zrobiła szybki obrót. – Zwolnij, błyskawico.

– Racja. – Avery wzięła kolejny głęboki oddech. – Trochę się denerwuję. Miałam fatalny dzień, o którym później ci opowiem, a potem nie mogłam wybrać kolczyków, co mi uświadomiło, że jestem zdenerwowana. Będę uprawiała seks z Owenem, w przyszłym roku. To znaczy jutro... dziś w nocy. Po przyjęciu. – Te kolczyki są świetne – pochwaliła Hope, kiwając z aprobatą głową na widok cienkich, srebrnych spiralek, zakończonych kroplami z cytrynu. – Ten kolor doskonale pasuje do ciebie i do sukienki. A teraz obróć się powoli. Avery posłuchała i zaprezentowała krótką, obcisłą sukienkę w kolorze lśniącej miedzi. 169

– Fantastycznie, świetnie, a buty subtelnie podkreślają metaliczny błysk sukienki. – Wiesz, że odkąd się tu wprowadziłaś, kupiłam więcej butów niż przez pięć poprzednich lat? – Widzisz, jaka jestem dla ciebie dobra? Co masz pod sukienką? – Balsam do ciała Marguerite i Percy o zapachu granatu, wycięty stanik i stringi w kolorze cytrynowym, na które mnie namówiłaś. – Doskonały wybór, pod każdym względem. – A poza tym – Avery poruszyła brwiami i wskazała na swój biust –

R

stanik tak wszystko uniósł i ścisnął, że wyglądam, jakbym miała więcej, niż mam.

– Do czego każda kobieta ma prawo, a każdy mężczyzna to docenia.

L T

Ale... – Hope z namysłem obeszła przyjaciółkę dookoła. – Potrzebujesz jeszcze jednego drobiazgu. – Potrzebuję?

– I ja go mam. Bransoletka, którą dostałam na Gwiazdkę od siostry. – Nie mogę zabrać twojego nowego prezentu. – Oczywiście, że możesz. Moja siostra cię lubi. Ta bransoletka jest lekka i nie będzie ci przeszkadzać, z paciorków w kolorach brązu, miedzi i spatynowanego złota. Pójdę po nią.

– A czemu ty się nie ubierasz? – Clare i Beckett przyjadą po mnie dopiero o ósmej, więc mam mnóstwo czasu. Weź sobie coś do picia, jeśli chcesz, i są muffinki. Testuję nowe przepisy. Avery uznała, że kofeina to nie jest najlepszy pomysł, i wybrała piwo imbirowe. Już i tak była wystarczająco podminowana. W pozytywny sposób. 170

Uwielbiała przyjęcia, a Owen umiał zrobić dobrą imprezę. Wiedziała, że jedzenie będzie przyzwoite, ponieważ sama przygotowała większość potraw. I wyglądała świetnie. Hope by jej powiedziała, gdyby było inaczej. Będzie fantastycznie. Tłum przyjaciół, jedzenie, picie, muzyka, plotki. A na koniec otworzy nowe drzwi, w nowym roku tym... połączeniem z Owenem. – Jeśli nam nie wyjdzie, to trudno, nic się nie stanie, prawda? – szepnęła i idąc w stronę holu, wypiła duży łyk piwa.

R

Brakowało jeszcze kwiatów, ale wszystko wokół błyszczało i lśniło. Już Hope zadba, żeby wnętrza nie straciły blasku. W powietrzu czuć było zapach z T&O, Mgiełkę Wróżek, subtelny i słodki.

L T

Weszła do jadalni i popatrzyła na budynek po drugiej stronie St. Paul. Za kilka miesięcy otworzy tam swoją nową restaurację. Miała nadzieję, że będzie gotowa.

Miała nadzieję, że jest gotowa na krok, który zamierzała zrobić dziś wieczór.

– On był moim pierwszym narzeczonym. Poczuła zapach kapryfolium, letnią bryzę. Serce podskoczyło jej do gardła, po części ze zdenerwowania, a po części z podniecenia, i szybko się odwróciła. – Nie wiedziałam, że tu bywasz, ale pewnie możesz chodzić, gdzie chcesz. Ładnie wyglądają tu te obrazy. Właściwie sama myślałam, żeby odłożyć trochę pieniędzy i kupić... Martwa natura ze słonecznikami przechyliła się w bok, po czym wróciła na swoje miejsce. – Ha. Tak. Właśnie ten. Niezła sztuczka. W każdym razie... 171

szczęśliwego Nowego Roku – dodała, kiedy usłyszała schodzącą na dół Hope, i poszła do holu. – Nie wiedziałam, że twoja współlokatorka zagląda na parter. – Od czasu do czasu. A co, wpadła z wizytą? – Tak. Odbyłyśmy pierwsze spotkanie w cztery oczy. Jak ty sobie z tym radzisz? – Bez problemu. – Niewzruszona Hope ruszyła w kierunku kuchni. – Wczoraj spałam w Elizabeth i Darcym. – Naprawdę? Nie byłaś trochę... – zamiast dokończyć, Avery przesadnie zadrżała.

R

– Nie. Jeżeli ja nie mogę tam spać, to jak mam oczekiwać od gości, że będą płacili za nocleg? Nic się nie działo.

L T

– Wyjęła z lodówki butelkę wody. – To piękny, wygodny pokój. – I to wszystko? Żadnych komunikatów z tamtej strony? – Cóż, byłam już w łóżku i pracowałam na laptopie, kiedy około północy zgasły nocne lampki.

– O rany! Nie słyszałam twojego wrzasku. – Nie wrzasnęłam. Przestraszyłam się, nie zaprzeczam, ale kiedy nacisnęłam włącznik, lampki znowu się zaświeciły. Tyle że kilka sekund później ona znów je zgasiła i w końcu zrozumiałam, o co jej chodzi. Gasimy światło, pora spać. – I co zrobiłaś? – Wyłączyłam laptopa. – Hope roześmiała się i wypiła łyk wody. – I tak już prawie nad nim zasypiałam. A kiedy się położyłam, zdarzyło się coś jeszcze dziwniejszego. – Jeszcze bardziej? – Usłyszałam, jak otwierają się i zamykają drzwi do pokoju po drugiej 172

stronie korytarza. Uznałam, że dała mi sygnał: ona tam zostanie, żebym miała trochę prywatności. Podziękowałam jej. Przymierz. – Hope zapięła bransoletkę na przegubie Avery. – Powinnyśmy spróbować się dowiedzieć, kim był Billy. – Światła zaczęły migać, po czym rozjarzyły się jakby trochę jaśniej. – Och, chyba podoba jej się ten pomysł. – Zupełnie nie miałam na to czasu. Jak już otworzymy hotel i wejdę w rytm pracy, spróbuję go poszukać. – Wspomnę o tym Owenowi. We dwójkę na pewno coś znajdziecie. Jaka ładna. – Avery zgięła dłoń w nadgarstku.

R

– Dziękuję. Powinnam już iść. Obiecałam Owenowi, że przyjdę koło wpół do szóstej, żeby mu pomóc w przygotowaniach.

L T

– Ma szczęście, że ma taką dziewczynę.

– Jeszcze nie ma. – Roześmiała się. – Ale może w przyszłym roku. – Zawahała się, gdy Hope odprowadziła ją do recepcji. – Jesteś pewna, że nie przeszkadza ci, kiedy jesteś tu sama?

– Jak widziałaś, nie jestem sama. – Hope obejrzała się na światła za ich plecami. – I naprawdę mi to nie przeszkadza. – Gdybyś tylko chciała, żebym została na noc... – Po prostu chcesz się pławić w luksusie. – To kusząca perspektywa, ale na serio, Hope. Kiedy tylko będziesz chciała. – Wiem. – Hope podała przyjaciółce płaszcz. – Idź. Bądź jego dziewczyną. – Spróbuję.

173

*** Owen przejrzał listę zadań do wykonania przed przyjęciem i odhaczył muzykę. Załatwione. Tak samo jak kominek, zakupy i sprzątanie. Przygotował pokój gier dla gości, którzy będą mieli ochotę na taką rozrywkę, oraz postawił kilka grzejników na patio dla tych, którzy będą woleli posiedzieć na zewnątrz. Teraz już musiał tylko zrobić przekąski, przygotować bar, rozstawić jedzenie, przesypać lód z worków upchanych w zamrażarce do lodówek na piwo i napoje i... i. O

R

czym on myślał, kiedy zaproponował, że zrobi tę imprezę?

Och tak, już sobie przypomniał. Avery. Myślał o Avery. Najwyższa pora, żeby zaczął gotować – mieszać, doprawiać, siekać, kroić i układać.

L T

Powinien wziąć się do roboty.

Zebrał całą energię i powyjmował składniki, narzędzia kuchenne, miski oraz tace. Kiedy wziął do ręki menu, usłyszał dźwięk otwieranych drzwi frontowych i radosne powitanie Avery. Uśmiechnął się szeroko. Jego własna kawaleria, pomyślał i wyszedł na spotkanie. I od razu wziął od niej ogromny, stalowy garnek, który dźwigała. – To waży tyle, co ty.

– Moje klopsiki mają wielkie powodzenie, dlatego zrobiłam ich tonę. Muszę wrócić do samochodu po torbę. – Ja pójdę. Zdejmij płaszcz – zaproponował, stawiając garnek na kuchence. – Wypij kieliszek wina. – Dobrze, torba jest na tylnym siedzeniu. – Zaraz wracam. – Ładnie to wygląda – zawołała za nim. W sumie jego dom zawsze 174

wyglądał ładnie. Schludny i czysty, oczywiście, ale przy tym wygodny i pełen przestrzeni. Pastelowe kolory, rozmyślała, idąc do kuchni, które ona ożywiłaby o kilka tonów, pasowały do. Owena. I uwielbiała jego kuchnię. Może nie gotował często – z tego, co wiedziała – ale to nie przeszkodziło mu w stworzeniu praktycznego i eleganckiego miejsca na działania kulinarne. Ciemne szafki na ścianach w kolorze bladej, zielonej cebulki – który ona podrasowałaby do zielonego pomidora, żeby dodać pomieszczeniu trochę energii.

R

Ciemne framugi wokół dużych okien i drzwi, prowadzących na patio. Szare blaty z kafelków – nieskazitelnie czyste, oczywiście – i lśniące, białe sprzęty kuchenne.

L T

Zdejmując płaszcz, Avery przeczytała listę, którą przypiął. na lodówce, i roześmiała się cicho. Pomysł przyjęcia może i był spontaniczny, ale przygotowania zostały starannie zaplanowane. Znając Owena, nie rzuciła płaszcza i szalika na jeden z kuchennych stołków, tylko zaniosła ubranie do schowka i powiesiła na wieszaku obok jego kurtki roboczej. Zauważyła, że w jego schowku panował większy porządek niż w jej sypialni.

Wróciła do kuchni i wyjęła fartuch z szafki na szczotki. Włączyła gaz pod garnkiem, przykręciła palnik. – Zaniosłem twoją torbę na górę, więc jeśli potrzebujesz... Kiedy się odwróciła, słowa – i, jak sądził, połowa jego IQ – wyparowały mu z mózgu. – Co? – Natychmiast popatrzyła po sobie. – Oblałam się czymś? – Uch – uch. Po prostu... Wyglądasz... Wyglądasz... 175

– wyjąkał, a twarz Avery rozjaśniła się jak słońce. – To dobrze? – To... – Może więcej niż połowa IQ. – Tak. O tak. – To nowa sukienka. Hope pomaga mi uzupełnić braki w garderobie i uszczuplić konto w banku. – Warto było. Zapomniałem o twoich nogach. – Słucham? – To znaczy nie, że je masz, tylko że są... takie. – Chyba przed samym sylwestrem sprawiłeś mi największą radość w

R

tym roku. – Podeszła do niego i nawet na wysokich obcasach musiała wspiąć się lekko na palce, żeby zbliżyć wargi do jego ust. – Dzięki. – Absolutnie zawsze do usług.

L T

Cudownie pachniał. Cudownie smakował. I fantastycznie wyglądał. Avery przyszedł do głowy pewien pomysł, więc nie ruszając się z miejsca, splotła palce na karku Owena. – Zrobiłeś wspaniałą listę.

– Listę? Och, listę. Tak, w zeszłym tygodniu miałem mnóstwo pracy i nie zdążyłem zrobić tak dużo, jak planowałem. – I tak wiele zrobiłeś. Przyszła mi do głowy pewna myśl. Mamy jeszcze kilka godzin, zanim przyjdą goście. A jesteśmy trochę napięci, ty i ja. Przez to czekanie do zakończenia imprezy, kiedykolwiek to nastąpi, z rozpoczęciem nowego rozdziału, że tak powiem. Otoczył ją luźno w talii. – Mógłbym wywiesić plakaty, że przyjęcie odwołane. – To dosyć ekstremalne rozwiązanie, a poza tym połowa zaproszonych i tak waliłaby do drzwi, dopóki byśmy ich nie wpuścili. Ale może wykorzystamy czas, który mamy teraz? Moglibyśmy pójść na górę i... 176

zamknąć stary rozdział. W ten sposób nie będziemy spięci podczas imprezy. – To naprawdę doskonała myśl. Nie chcę się spieszyć, nie chcę, żebyś ty się spieszyła... my. – Myślę, że znajdziemy odpowiednie tempo. Mógłbyś nawet wpisać ten punkt na swoją listę. Na te słowa uśmiechnął się i oparł czoło o czubek jej głowy. – Avery. Pocałował ją; powolny, łagodny pocałunek stopniowo coraz bardziej nabierał rozpędu.

R

Bardzo odpowiednie tempo, uznała i sama się postarała, żeby to tempo jeszcze się zwiększyło.

Nagle otworzyły się drzwi kuchenne i wbiegł Cymbał, a zaraz za nim wszedł Ryder.

L T

– Przyniosłem twoją gigantyczną szynkę. Jeżeli macie zamiar migdalić się tu na podłodze, mogę zostawić bryt – fankę, wziąć piwo i sobie pójść. – Chryste, Ry.

– Przepraszam. – Ale jego uśmiech zadawał kłam przeprosinom. – Wykonuję tylko rozkazy mamy. Powiedziała: „wpadnij do mnie, zabierz szynkę i przywieź ją do Owena” – jak sądziła, będziesz nadrabiał stracony czas, a nie obłapiał Sexy Rudzielca. Jakim zdecydowanie jesteś, kotku – zwrócił się do Avery. – Jakim zdecydowanie jestem – zgodziła się i odwzajemniła jego uśmiech. – Według rozkazu miałem pokroić tę wielką szynkę, gdybyś potrzebował pomocy. Ale skoro nadrabiacie stracony czas, obściskując się – dodał, idąc do lodówki po piwo – nie potrzebujecie mojej pomocy. 177

Otworzył butelkę otwieraczem przytwierdzonym do ściany i przyjrzał się uważnie Avery. – Definitywnie Sexy Rudzielec. Chłopie, jeśli zamierzasz pognieść jej ciuchy, to przynajmniej zabierz ją na górę. – Cholera – powiedział tylko Owen. – Myślę, że chwila minęła. – Avery poklepała Owena po ramieniu i zawiązała fartuch. – Przepraszam – powtórzył Ryder. – Rozkazy. – Pewnie tak będzie lepiej. Lista rzeczy do zrobienia jest długa –

R

dodała, widząc spojrzenie Owena. – A teraz mamy kolejną parę rąk, ponieważ w tej sytuacji Ryder nam pomoże. Jak tylko będzie potrafił. – Rozkazy. Ale dobra. – Opuścił butelkę i pochylił się nad Avery. –

L T

Ładnie pachniesz. Jak egzotyczny owoc i... kapryfolium.

– Granat. Kapryfolium? – Powąchała własne ramię.

– Musiała wetrzeć mi trochę w skórę. Jak jej się to udało? Elizabeth. Zanim tu przyjechałam, wpadłam do Hope, a Elizabeth zeszła na dół, żeby powiedzieć „cześć” albo życzyć nam szczęśliwego Nowego Roku.

– Widziałaś ją? – zapytał Owen.

– Nie i nie wiem, czy mam się z tego powodu złościć, czy czuć ulgę. – Wyjęła drewnianą łyżkę, uniosła pokrywkę i pomieszała klopsiki. – Poczułam jej zapach, a kiedy rozmawiałyśmy z Hope o tym, że razem z tobą powinna poszukać informacji na temat owego Billy’ego, na którego ona czeka, Elizabeth zamigała światłami, a potem dodała kilka watów. Obie uznałyśmy, że bardzo by chciała, żebyście znaleźli jej ukochanego. – Żaden problem. Wpiszę w Google’a „Billy, chłopak martwej Elizabeth” i już go mam. 178

– We dwoje z Hope na pewno coś wymyślicie. – Widząc, jak Ryder marszczy czoło, Avery uniosła brwi. – Co? – Jak menedżerka radzi sobie z tą sytuacją? – Mało co może wytrącić Hope z równowagi. Właściwie nic. Chętnie napiłabym się tego wina – zwróciła się do Owena. – Widziałem ją wytrąconą z równowagi – mruknął Ryder. –

Tego dnia, kiedy Owen

Powiedziałabym,

że

Hope

przez

zobaczył chwilę

Elizabeth była

w lustrze?

skonsternowana.

Skonsternowana – powtórzyła Avery, bo spodobało jej się to określenie.

R

Ryder pomyślał o pierwszym spotkaniu z Hope Beaumont, kiedy matka przyprowadziła potencjalną menedżerkę do pokoju, w którym pracował. Hope zbladła jak płótno i wpatrywała się weń szklistymi oczami, jakby to on był duchem.

L T

Wzruszył ramionami. – Wszystko jedno.

– Spędziła noc w E&D, gdzie Elizabeth złożyła jej krótką wizytę, ale ponieważ Hope jest osobą praktyczną, poszła spać. Cała Hope. No dobrze, mamy zrobić dip z karczochów i szpinaku, faszerowane pieczarki i... parówki w cieście? Naprawdę? Owen trochę się zgarbił. – Ludzie je lubią. – To prawda. Owen, ty przygotuj bar, a ty, Ry, pokrój tę szynkę. Na słowo „szynka” Cymbał zaczął walić ogonem w podłogę. – Dlaczego nie robił tego przy szpinaku albo pieczarkach? – zastanowiła się głośno Avery. – Jedyne warzywo, jakie jada, to frytki – wyjaśnił jej Ryder. – Ten pies jest bardzo wybredny. 179

Parsknęła i zabrała się do pracy. „Pewnie tak będzie lepiej”. Owen powtórzył w myślach słowa Avery, ustawiając szklanki, butelki, szykując lód. Na pewno nie zdążyłby ze wszystkim, gdyby... zamknęli stary rozdział. Dużo lepiej trzymać się planu, zwłaszcza że nie miał wyboru, skoro Ryder kroił szynkę, a pełen nadziei Cymbał siedział u jego stóp. Kiedy

skończył

przygotowywać

bar,

czekały

już

na

niego

wyszorowane warzywa, deska do krojenia, obieraczka i nóż. – Obieraj, siekaj i krój – poleciła Avery. – Masz wszystkie składniki,

R

więc dodaję do menu sałatkę z makaronem. Węglowodany się przydadzą, zwłaszcza że ludzie będą pili. Ja też. – Na poparcie swoich słów uniosła kieliszek.

L T

Ciepło bijące od kuchenki zaróżowiło jej policzki, w błękitnych oczach migotały iskierki radości.

Owen zdał sobie sprawę, że widywał ją taką już wcześniej, właśnie tu, w jego kuchni, kiedy pomagała przy przyjęciach i śmiała się z jego braćmi. Ale nie widział jej właśnie tak, jako kobiety, której pragnął. I która pragnęła jego.

Czy ten nieplanowany, spontaniczny pocałunek naprawdę zmienił tonację, charakter tego, co ich łączyło? A może zawsze tam coś było i tylko czekało, aż ktoś naciśnie guzik? Dostrzegł w jej oczach zmianę, rozbawienie przerodziło się w pewność, kiedy do niej podszedł; uśmiechnęła się, gdy przyciągnął ją do siebie i pocałował. Długo, miękko i słodko. – Nie musicie wynajmować pokoju w hotelu – powiedział Ryder, myjąc ręce. – Macie ich kilka na górze. – Nie powinieneś pojechać po swoją towarzyszkę na wieczór? 180

– Dzisiaj występuję solo. Mówiłem wam, że nie mógłbym znieść chichotu. – Odwołałeś sylwestrową randkę? – zdziwiła się Avery. – Uratowałem jej życie. Gdybym ja sam jej nie udusił przed końcem przyjęcia, zrobiłby to ktoś inny. Pomyślałem sobie, że gdybym umówił się z inną kobietą, zrobiłoby się z tego wielkie halo, ponieważ chodzi o sylwestra. Nie mam nastroju na wielkie halo, więc występuję solo. Avery wyjęła drugi nóż. – Krój – poleciła Ryderowi. – I nie udawaj, że nie umiesz.

R

Wróciła do kuchenki, ale posłała Owenowi przez ramię to roziskrzone spojrzenie.

Nigdy wcześniej nie chciał, żeby przyjęcie dobiegło końca, jeszcze

L T

zanim w ogóle się zaczęło.

***

Mimo wszystko była to bardzo udana impreza. Mnóstwo ludzi, mnóstwo jedzenia, grupki gości w całym domu, na patio. W pewnym momencie ktoś włączył muzykę i zaczęli tańczyć. Owen gawędził, sprawdzał lodówki, tace i półmiski, uzupełniał zapasy, wziął udział w krótkim sparingu w pokoju gier. I pocałował matkę, którą znalazł w kuchni, gdzie płukała pusty półmisek. – Nie musisz tego robić. – Jeśli nie ja, to ty to zrobisz, a to twoje przyjęcie. I bardzo udane. Wziął od niej półmisek i odstawił. – Jeżeli jest takie udane, to dlaczego ze mną nie zatańczysz? – Cóż. – Spuściła oczy i poprawiła włosy. – Czekałam, żebyś mnie poprosił. Wyprowadził Justine z kuchni. 181

Avery uśmiechnęła się na ich widok. Tak cudownie razem wyglądali, poruszali się tak zgodnie. W połowie tańca Ryder wszedł między nich i odbił Owenowi partnerkę. – Ukradł ci dziewczynę – powiedziała Avery do Owena, kiedy do niej podszedł. – Nie szkodzi. Mam drugą. Wyjął jej z ręki kieliszek i postawił, po czym pociągnął ją w tłum tancerzy. – Nieźle się ruszasz.

R

– To nie jest nasz pierwszy taniec – przypomniał jej. – Zawsze nieźle sobie radziłeś na parkiecie.

– Znam kilka figur, których ci jeszcze nie pokazałem. – Doprawdy?

L T

Przyciągnął ją do siebie. – Później.

To jedno słowo sprawiło, że przeszedł ją rozkoszny dreszcz. – Później. Już prawie północ. – Dzięki Bogu.

Roześmiała się i potrząsnęła włosami. – Otworzysz szampana?

– Tak, za chwilę. Chcę pocałować cię o północy, więc nie odchodź daleko. – Możesz na mnie liczyć. Uzupełniała półmiski i miski, podczas gdy Owen strzela! korkami, a ze starego roku zostały jedynie minuty. Do pokoju wrócili goście i poziom hałasu coraz bardziej wzrastał. Owen wziął Avery za rękę, gdy zaczęli odliczać – dziesięć, dziewięć, 182

osiem. Odwróciła się do niego i uniosła na palce – siedem, sześć, pięć. Objął ją mocno – cztery, trzy, dwa. – Szczęśliwego Nowego Roku. Ich usta spotkały się, gdy wokół rozbrzmiały wiwaty, a nowy rok rozpoczął swój bieg. Kiedy Avery uniosła się na palce, Hope wymknęła się do kuchni. Otworzy jeszcze butelkę lub dwie szampana, uniknie całej tej szopki z całującymi się parami, pomyślała. Zdjęła sreberko, gdy zebrani odliczali dalej. I wtedy do kuchni wszedł Ryder. Ona zamarła. On zamarł.

R

– Otwieram jeszcze jedną butelkę... – zaczęła. – Właśnie widzę.

L T

Głośne okrzyki „szczęśliwego Nowego Roku! ” otoczyły ich ze wszystkich stron.

– Cóż – powiedziała – szczęśliwego Nowego Roku. – Tak. Szczęśliwego Nowego Roku. – Gdy Hope wyciągnęła do niego rękę, uniósł wysoko brwi. – Poważnie? Znowu serdeczny uścisk dłoni? – Potrząsnął głową i podszedł bliżej. – Zróbmy to tak, jak należy. Położył ręce na jej biodrach, znowu uniósł brwi i czekał. – Pewnie. – Wzruszając lekko ramionami, Hope położyła mu dłonie na barkach. Po przyjacielsku musnęli się ustami. Ona wbiła mu paznokcie w ramiona, on objął ją mocno w talii. Wtedy nagle coś eksplodowało, jak błyskawica, wyzwolone przez dotyk, i pozbawiło Hope tchu. On odsunął się, cofnął – i ona też. Przez długą chwilę wpatrywali się w 183

siebie bez słowa. – Okej – powiedział. – Tak, okej. Ryder skinął głową i szybko wyszedł. Hope wypuściła oddech, który ledwo udało się jej odzyskać, i sięgnęła po otwartą butelkę ręką nie tak stabilną, jak by sobie życzyła. A to, pomyślała, był bardzo głupi sposób na rozpoczęcie nowego roku.

L T 184

R

Rozdział jedenasty Chociaż o północy nadszedł Nowy Rok, dochodziła trzecia, gdy Owen wreszcie pożegnał ostatnich maruderów. Zamknął drzwi i odwrócił się do Avery. – Nikt nigdzie nie leży nieprzytomny? To byli ostatni z ostatnich? Dając mu znak ręką, spojrzała przez okno na tylne światła samochodu, który ruszył po podjeździe. – I w ten oto sposób mówimy „dobranoc” ostatniemu kierowcy i jego

R

załodze. Chyba skończyliśmy. Uff – westchnęła, odchodząc od okna. – Oznaką dobrego przyjęcia jest to, że goście nie chcą wyjść. To również wada udanego przyjęcia.

L T

– W takim razie możemy z pewnością stwierdzić, że to było udane. Zaplanowane i wydane w tydzień.

– Nie myśl, że to czyni z ciebie Pana Spontanicznego, ale dobrze ci poszło.

– Ty przygotowałaś większość jedzenia. – Prawda. – Poklepała samą siebie po plecach. – No dobrze, chcesz napić się kawy – jest świeża – i dokonać poprzyjęciowej analizy? – Tak. Przy śniadaniu.

Uśmiechnęła się szeroko. – Dokładnie to samo pomyślałam. Wziął ją za rękę i przeszli razem przez dom, gasząc za sobą światła. – Wcale nie czuję się dziwnie. – Jeszcze nie. Weszli razem po schodach. – I tak już widziałem cię nago. 185

– Naga pięciolatka się nie liczy. – Tak naprawdę to miałaś wtedy jakieś trzynaście lat. Tak, trzynaście. Avery zatrzymała się przed drzwiami sypialni. – Jakim cudem widziałeś mnie nago, kiedy miałam trzynaście lat? – Pamiętasz to lato, kiedy wszyscy wynajęliśmy na dwa tygodnie dom w Pensylwanii? W Laurel Highlands, nad jeziorem. – Tak. – Było to pierwsze lato po odejściu matki. Bardzo dobrze je pamiętała. – Kilka razy wymknęłaś się z domu w środku nocy, żeby popływać nago. – Ja... to prawda. Szpiegowałeś mnie?

R

– To nie moja wina, że akurat siedziałem przy oknie i oglądałem

L T

gwiazdy przez teleskop, kiedy ty odgrywałaś Panią Jeziora5. – Przez teleskop?

– Tak. Brałem od Ry’a i Becka po dolarze za minutę patrzenia. – To dopiero było miłe wspomnienie. – Pamiętam, że zarobiłem około dwudziestu ośmiu dolców.

– Kazałeś im płacić, żebyście wszyscy mogli mnie podglądać! –

„Podglądanie”

obserwowaliśmy.

to

zbyt

mocne

słowo.

Powiedzmy,

że

– Cóż za przedsiębiorczość. – Zawsze miałem głowę do interesów. Poza tym, to był ładny widok. Światło księżyca, woda. Miałaś wtedy długie włosy. – Teraz przeczesał je palcami. – Jaki to kolor? – Czerwony Alarm i nie zmieniaj tematu. – To było romantyczne, chociaż wtedy nie zdawałem sobie z tego 5 Pani Jeziora – jedna z postaci pojawiających się w legendach o królu Arturze.

186

sprawy. Wtedy myślałem: „o rany, naga laska”. Nastoletni chłopcy już tacy są. Avery wróciła myślami do tamtych gorących, letnich dni nad jeziorem. – W tamtym tygodniu kupiłeś mi lody. Dwa razy. – Może czułem się odrobinę winny i uznałem, że zasługujesz na udział w zyskach. – A ja myślałam, że ci się podobam. – Podobałaś się. Widziałem cię nago. Nawet chciałem cię zaprosić do kina. – Nie mów. Na serio?

R

– I wtedy zaczęłaś opowiadać o Jasonie Wexelu, pamiętasz go? I że umówiliście się na pizzę po powrocie. Więc odpuściłem.

L T

Pamiętała, że była lekko zadurzona w Jasonie Wexelu, chociaż w tej chwili nie potrafiła przywołać z pamięci jego twarzy.

– Byłam na pizzy z Jasonem i z jakąś piętnastką innych dzieciaków. To były czyjeś urodziny, nawet nie pamiętam czyje. Chciałam, żeby to wyglądało jak randka, bo nastoletnie dziewczyny takie już są. – Stracona okazja. – Aż do teraz.

– Aż do teraz. – Ujął twarz Avery w dłonie i pocałował ją w usta. Powoli i delikatnie, nie nerwowo i z pośpiechem, jak to mogłoby się zdarzyć w innych okolicznościach. Rozluźniona Avery zatraciła się w tym pocałunku bez obaw, bez wątpliwości. Gdy jego dłonie zaczęły powolną wędrówkę w dół z jej ramion na piersi, zaczęło w niej wzbierać podniecenie i uderzać jak silny, równy puls. Niczym tancerze zbliżali się do łóżka. – Naprawdę chcę znowu zobaczyć cię nago. 187

Poczuł, jak Avery się uśmiecha; usta miała tuż przy jego wargach. – To będzie cię kosztowało dwadzieścia osiem dolarów. Owen zaczął rozpinać jej suwak na plecach. – To warte każdych pieniędzy. – Może najpierw się upewnij – powiedziała i wysunęła się z sukienki. Podniosła ją i rzuciła w stronę krzesła. Owen nawet nie zauważył, że sukienka zawisła na chwilę na oparciu, po czym opadła na podłogę. – Chyba moje serce właśnie przestało bić. Popatrz tylko na siebie.

R

A on patrzył, przez chwilę tak, pomyślała, jakby widział ją po raz pierwszy w życiu, po czym spojrzał jej w oczy i zanim przyciągnął ją do siebie, przebiegła między nimi iskra rozpoznania.

L T

Dotyk jego ciepłych dłoni na jej ciele wzbudził w niej nowe fale pożądania, które zdawały się nie mieć końca.

Nie odrywając ust od jego warg, rozpięła mu koszulę.

Stał przed nią Owen, wysoki i przystojny. Czuła bicie jego serca, galopującego pod jej palcami. Jej Owen, ponieważ pod pewnym względem zawsze był jej, z sercem bijącym tuż przy jej dłoni. Oto nowy rozdział.

Osunął się z nią na łóżko. Była tu przy nim – drobna, kształtna Avery; jaskrawe włosy, świetliste oczy, skóra biała jak światło księżyca. Otoczyły go doznania – jej zapach, smak, szelest prześcieradeł, gdy poruszała się wraz z nim. Wszystko w niej wydawało się takie znajome, a jednocześnie tak niespodziewane. Z gardłowym pomrukiem wygięła się ku niemu w łuk, wysyłając zaproszenie. Jego wargi musnęły brzeg koronki, po czym jego język wsunął się pod spód, a jej palce zacisnęły się na jego rękach. 188

Położył się na niej, serce przylgnęło do serca, a ona znowu uniosła się ku niemu, gdy ją całował, gdy napełniał się jej smakiem, aż jej palce rozluźniły uścisk. Puścił jej dłonie, żeby jej dotykać, skóry, jedwabiu i koronki, zachwycony każdym nowym odkryciem. Muskając ustami szyję Avery, rozpiął jej stanik i znowu splatając palce z jej palcami, dotknął wargami piersi. Dokładny. Powinna była wiedzieć, że będzie dokładny, kiedy ustami, dłońmi przesuwał po jej skórze. Rozpalał w niej ogień tym niespiesznym

R

błądzeniem po jej ciele, tą nieskończoną cierpliwością, która była nieodłączną częścią jego natury.

Krew burzyła się w niej i wrzała, puls przyspieszył do galopu, gdy

L T

Owen dotykiem popychał ją w słodką rozkosz. Z urywanym oddechem uniosła się i otworzyła, aż nie czuła żadnych hamulców, żadnych barier. Tylko jego.

Wypełniła go i otoczyła tym, co mu oferowała. Nie miała żadnych granic, pomyślał, jej energia, ta szybka odpowiedź, to niecierpliwe żądanie, wszystko w niej było takie świeże, nowe, a jednocześnie tak cudownie znane.

Wstrzymała oddech, po czym z jękiem wypuściła powietrze, kiedy się w nią wsunął, gdy to on ją wypełnił. Znowu wydawało mu się, że jego serce stanęło – oszałamiający, pozbawiony tchu moment. Zatrzymał się w nim i popatrzył ze zdziwieniem na Avery. Ona uniosła się, otoczyła go ramionami, objęła nogami w pasie. Głowa opadła jej do tyłu, a on wsparł czoło o jej ramię. Już nie mogli być ani powolni, ani łagodni. Poruszała się teraz, gładka 189

jak pocisk, szybka niczym błyskawica, porywając go z tej chwili zadziwienia w rozkosz, pożądanie i zachłanność. Odrzuciła na bok rozsądek, lekkomyślna i chętna, przylgnęła do niego, biorąc równie żarliwie, jak on dawał. Na samej krawędzi zwarła się z nim, czując, jak wzbiera i wzbiera w niej napięcie, aż w końcu, nareszcie, znalazło ujście. Nie położyli się, lecz opadli na łóżko i leżeli rozciągnięci na pościeli, próbując złapać oddech. – Dlaczego... – wykrztusił Owen, ale przerwał, bo musiał skoncentrować się na oddychaniu. – Dlaczego?

R

Nie otwierając oczu, uniósł palec, dając Avery znak, żeby poczekała jeszcze minutę.

L T

– Dlaczego – powtórzył – nigdy wcześniej tego nie robiliśmy? – Cholernie dobre pytanie. Oboje jesteśmy całkiem nieźli w te klocki. – Chwała Panu.

Śmiejąc się ochryple, poklepała go po pupie. – Wiedziałam, że będziesz niezły. Jesteś specjalistą od szczegółów. I bardzo ci dziękuję, że nie pominąłeś ani jednego. – Bardzo proszę i ja też tobie dziękuję. A tak przy okazji, masz na tyłku wytatuowany kwiatek. – To nie do końca kwiatek, tylko oset. Symbol Szkocji, zrobiłam go na cześć mojego pochodzenia – wyjaśniła. – A na tyłku, bo to jedyne miejsce, w którym nie zauważyłby go mój ojciec. – Bardzo rozsądnie. Podoba mi się. Mrucząc z zadowolenia, Avery zamknęła oczy. 190

– Powinnam być wyczerpana. – A nie jesteś? W takim razie moja misja nie dobiegła końca. – Och, dobiegła. Chcę powiedzieć, że pewnie dochodzi czwarta, a ja mam za sobą bardzo długi dzień. Powinnam być wyczerpana, ale czuję się dobrze, jestem zrelaksowana i śpiąca. Uniósł się, żeby ją przytulić i przykryć ich kołdrą. – Nie idziemy jutro do pracy. – Żadnej pracy. – Uśmiechnęła się z twarzą tuż przy jego twarzy. – Jeszcze raz chwalmy Pana.

R

– Może zdrzemniemy się trochę, a potem sprawdzimy, czy podczas pierwszej rundy na pewno nie pominęliśmy żadnych szczegółów? – Doskonały plan. – Przytuliła się do niego mocniej i spojrzała mu w

L T

oczy. – Szczęśliwego Nowego Roku.

– Szczęśliwego Nowego Roku.

Znowu zamknęła oczy i pozwoliła sobie odpłynąć. Jej ostatnią myślą było, że teraz jej przyjaciel był jej kochankiem. I że jest szczęśliwa. ***

Owen rozpoznał tę ciszę, jakby świat został otulony bawełną, która oznaczała tylko jedno.

Otworzył oczy, zamrugał i spojrzał na padający za oknem śnieg. Pora wyciągnąć pług, pomyślał, ale później. Przewrócił się na bok z zamiarem obudzenia Avery w sposób, jaki – miał nadzieję – sprawiłby jej przyjemność, ale łóżko było puste. Gdzie ona, u licha, była? Zwlókł się z łóżka i zajrzał do łazienki. Na brzegu umywalki zauważył jej szczoteczkę do zębów, co uznał za dobry znak, i wyjął z komody parę flanelowych spodni. 191

Idąc po schodach, poczuł zapach kawy – i, o rany, bekonu. W telewizorze w kuchni maszerowała orkiestra dęta, całe patio otulał śnieg, a Avery stała przy blacie i kroiła paprykę. Na szlafrok w niebieską kratkę włożyła biały fartuch, włosy upięła do góry, stopy miała bose. Pamiętał, jak wyglądała wczoraj wieczorem, w tej seksownej sukience, i potem, w jeszcze bardziej seksownej bieliźnie. Zdał sobie jednak sprawę, że najczęściej wyobrażał sobie ją właśnie tak – w fartuchu, w kuchni. – Co jest na śniadanie?

R

Podniosła na niego wzrok i uśmiechnęła się. – Już nie śpisz. – Prawie. A ty dlaczego nie śpisz?

L T

– Ponieważ dochodzi jedenasta, pada śnieg, a ja umieram z głodu. – Jedenasta? – Marszcząc brwi, spojrzał na zegar na kuchence. – Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak długo spałem. Ale chyba nic się nie stało. – Wskazał na okno. – Odwołali lekcje. – Hura.

Podszedł do niej, przyciągnął ją do siebie i pocałował. – Dzień dobry.

– Dzień dobry. – Wtuliła się w niego na chwilę. – Tak tu cicho. W mieście, nawet jak jest cicho, słychać jakieś dźwięki, ale tutaj, kiedy pada śnieg, ma się wrażenie, że świat się wyłączył. Odwrócił ją tyłem do siebie, żeby oboje mogli patrzeć przez szklane drzwi na patio. – Spójrz. Na linii lasu, wśród pokrytych śniegiem drzew, przechadzały się trzy jelenie, ciche, niczym duchy. 192

– Och, jakie piękne. Założę się, że ciągle widujesz tu jelenie. – Często. – Chłopcy będą wniebowzięci, kiedy wprowadzą się do nowego domu. Wy byliście. Pamiętam, jak we trzech buszowaliście po tych lasach, kiedy byliśmy mali. – Stare, dobre czasy. – Pocałował ją w czubek głowy. – A teraz są nowe, dobre czasy. Co tu gotujesz? – Zostało to i owo z przyjęcia, więc robię z resztek omlety. – Brzmi świetnie. Ale nie musisz.

R

– Jedzenie, kuchnia? – Rozłożyła ręce. – Po prostu nie potrafię się oprzeć. Masz doskonałe narzędzia i wiem, że prawie wcale ich nie używasz. – Ale są tu, gdybym chciał coś zrobić.

L T

– Racja. Mogłabym wrzucić to do garnka, ludzie nigdy nie zjedzą tylu warzyw z dipami, ile się spodziewasz, a szkoda, żeby się zmarnowały. Mogę ugotować zupę.

– Śnieg za oknem, domowa zupa? – Czy to oznaczało, że zamierzała jeszcze trochę zostać? – Czy można chcieć więcej? Będę musiał wyciągnąć pług.

– Pewnie tak, ale szkoda. To takie miłe uczucie, kiedy dom jest otulony śniegiem jak kołdrą. Cóż, mężczyzna, który ma w planach odśnieżanie, musi zjeść męski posiłek. Kiedy Avery gotowała, Owen pochował talerze, zadowolony ze wspólnego, harmonijnego rytmu pracy. – A zatem, opóźniona wymiana relacji z przyjęcia – zaczęła. – Słyszałeś, co się stało między Jimem i Karyn? – Zrozumiałem, że Jim jest w Pittsburghu, a Karyn nie chciała przyjść sama. 193

– Nie rozmawiałeś z właściwymi ludźmi. – Złożyła omlety na pół. – Jim jest w Pittsburghu u matki, ponieważ Karyn wyrzuciła go z domu. – Co? Dlaczego? – Ponieważ dowiedziała się, że Jim ma romans z matką kolegi ich najstarszego syna. – Jim? Daj spokój, to nie może być prawda. – Niestety jest, i według moich źródeł romans trwa od prawie dwóch lat. – Przełożyła omlety na talerze, dodała bekon, grzanki i podała jeden Owenowi. – Ale... oni wydawali się taką zgraną parą.

R

– Cóż. – Avery wzięła swój talerz i usiadła obok przy barze. – Ona przychodzi do pizzerii z dziećmi, częściej sama niż z nim, a tuż. przed

L T

świętami spotkałam ją w sklepie. Wyglądała na zestresowaną, ledwo się do mnie odezwała. Wtedy uznałam, że to po prostu przedświąteczne nerwy matki trojga dzieci, ale teraz... Znalazła w swoim łóżku majtki innej kobiety. – O Jezu. To nie tylko okropne, chamskie i okrutne, ale też po prostu głupie.

– Możliwe, że ta dziwka czy też kochanka – która już jest w separacji ze swoim mężem – zostawiła je celowo. W każdym razie, bielizna przelała czarę goryczy. Karyn wyrzuciła Jima na zbity pysk i natychmiast wynajęła prawnika. – Powiedziałbym, że dobrze sobie poradziła, ale to raczej niewłaściwy komentarz w zaistniałych okolicznościach. Trudno mi się pogodzić, że Jim zrobił coś takiego. Byli małżeństwem ile? Dziesięć lat? – Tak, około dziesięciu, ale przez ostatnie dwa on chodził na dziwki. Nie ma na to usprawiedliwienia. Jeśli jesteś nieszczęśliwy w związku, to albo go naprawiasz, albo kończysz. Poza tym, skoro jest u mamusi w 194

Pittsburghu, to znaczy, że nie traktuje dziwki serio. Zaskoczony jej logiką Owen wziął grzankę, którą posmarowała dla niego masłem. – Dlaczego tak myślisz? – Ponieważ gdyby traktował ją poważnie, zamieszkałby u niej. A teraz rozbił rodzinę, zrujnował swoje małżeństwo i reputację, nie mówiąc już o tym, jak bardzo skrzywdził swoje małe dzieci. I wszystko dla jakiejś obcej baby. Mam nadzieję, że ona oskubie go do czysta. – Bez komentarza? – zapytała po chwili ciszy.

R

– Moim zdaniem osoba z zewnątrz nigdy dokładnie nie wie, co się dzieje między dwojgiem ludzi, ale sądząc z tego, co powiedziałaś, rzeczywiście zasłużył na oskubanie do czysta. Lubię Jima. Dzwonił do mnie

L T

kilka tygodni temu w sprawie remontu łazienki, miałem obejrzeć ją po świętach.

Avery pomachała plasterkiem bekonu.

– Planuje remont łazienki, a jednocześnie bzyka swoją dziwkę w łóżku własnej żony. Nie traktuje serio dziwki, nie ma szacunku dla żony ani dla rodziny.

– Żadnego szacunku, zgadzam się. Ale może jego kochanka wcale nie jest dziwką.

– No wiesz. – Avery włożyła do ust duży kęs omleta. – Była przecież mężatką, kiedy zagięła parol na Jima, a moje źródła mówią, że nie był jej pierwszym kowbojem. – Skąd ludzie wiedzą takie rzeczy? A tak w ogóle, to kim ona jest? – Nie znam jej. Podobno mieszka w Sharpsburgu, pracuje w jakiejś agencji ubezpieczeniowej. Ma dziwne imię – chociaż nie powinno się tak mówić, kiedy ma się na imię Avery – dodała. – Harmony, co wydaje się 195

zupełnie nieodpowiednie. – Och. – Och? – Znam Harmony, która pracuje w agencji ubezpieczeniowej. Ten omlet jest pyszny. – Aha! – Aha? – Zmiana tematu, kręcenie się na krześle. – Popatrzyła na niego uważnie i pogroziła mu palcem. – Oczywiste znaki poczucia winy i/lub unikania tematu. Spotykałeś się z nią?

R

– Nie! Ona ma męża, a raczej miała. Poza tym nie jest w moim typie. Powiedzmy, że rozmawiałem z nią na temat ubezpieczeń. I że mógł tam

L T

występować pewien podtekst.

– Dziwka. – Avery napisała palcem to słowo w powietrzu. – Potrafię rozpoznać je na kilometr.

– Muszę przyznać, że pierwsze podteksty pojawiły się, kiedy jeszcze miała obrączkę na palcu.

– Dziwka! Jak ona wygląda? Opowiedz mi wszystko. – Nie pamiętam dokładnie. Blond. – Farbowana.

Owen popatrzył na jej potargane, spięte kosmyki. – Pozwolę sobie zauważyć, że akurat ty nie możesz nikogo potępiać za zmianę koloru włosów. – Masz rację. Ale mimo wszystko. Czy jest ładna? – Chyba tak. Nie w moim typie – powtórzył. – Jest... rzuca się w oczy, to chyba najlepsze określenie. Zna się na swojej pracy i tylko to mnie interesuje... interesowało. Kiedy go wyrzuciła? 196

– Dzień po świętach. Dowiedziała się tydzień wcześniej, ale pozwoliła mu zostać, żeby dzieci miały ostatnie rodzinne Boże Narodzenie. A dlaczego pytasz? – Kilka dni temu musiałem wpaść do agencji, żeby podpisać dokumenty. Ona nie wyglądała, jakby miała jakieś kłopoty. Ach i były kolejne podteksty. Błękitne oczy Avery pociemniały. – Dziwka... obrzydliwa dziwka bez cienia sumienia. Rozwala małżeństwo, a potem idzie dalej w poszukiwaniu następnego frajera. Moja matka robiła tak samo.

R

Owen nic nie powiedział, tylko przykrył jej dłoń swoją. – Pewnie dlatego mam zero tolerancji dla dziwek i oszustów. – Avery

L T

wzruszyła ramionami, wstała i wzięła kubki, żeby dolać im kawy. – A abstrahując od Karyn i Jima, wiesz, że Beth i Garrett biorą ślub? – Tak, pokazywała wczoraj wszystkim pierścionek. Oboje wyglądaj ą na szczęśliwych.

– Są szczęśliwi – a Beth wygląda jeszcze promienniej, ponieważ jest w ósmym tygodniu ciąży.

– Co? Dlaczego ja nigdy nic nie wiem? – Ponieważ spędzasz zbyt wiele czasu z mężczyznami, którzy nie znają żadnych ciekawych plotek. Bardzo się cieszą z tej ciąży. Są razem od dwóch lat i wygląda na to, że dziecko dało im ostateczny impuls, żeby zalegalizować sprawę. Rozmawiałam z Beth na temat ślubu w hotelu. – W hotelu?! – Clare i Beckett pobiorą się tam na wiosnę, więc ślub Beth i Garretta mógłby być jak jazda próbna. Chcą urządzić skromną uroczystość, i to jak najszybciej. Nawet myśleli, żeby wziąć tylko ślub cywilny, ale na tę wieść 197

obie matki zalały się łzami – dodała, stawiając na blacie kubki z kawą. – Beth była wniebowzięta, kiedy zasugerowałam hotel. Nie wiedziała, że istnieje taka możliwość. – Ja też nie. – Oczywiście to zależy od was, ale Hope sobie z tym poradzi. Ja mogę się zająć kateringiem, żaden problem. Mountainside może przygotować kwiaty. Beth i Garrett chcą zaprosić tylko najbliższych przyjaciół i rodzinę. Może dwadzieścia, najwyżej trzydzieści osób. Macie już rezerwacje na walentynki, ale następny weekend jest wolny.

R

– W przyszłym miesiącu? – Owen głośno przełknął kawę. – To dosyć szybko.

– Jak mówiłam wczoraj, jedno spontaniczne – a właściwie

L T

półspontaniczne – przyjęcie nie czyni cię Panem

Spontanicznym. Ale spokojnie, nie musielibyście nic robić. Beth chce móc włożyć ładną sukienkę, zanim ciąża zacznie być widoczna, dlatego nie będą czekać. Już myśleli o spędzeniu w hotelu nocy poślubnej, a tak mieliby wszystko na miejscu.

– Jaką podalibyśmy cenę za organizację ślubu? Avery się uśmiechnęła.

– Wyliczycie to z Hope. Ja dałabym im zniżkę, ponieważ to pierwszy ślub w hotelu i w ogóle. Rozegrajcie to właściwie, a goście weselni zarezerwują wszystkie pokoje na noc przed i noc po weselu. Dobry pomysł, uznał Owen. Avery miała głowę do interesów. – Jutro porozmawiam z Hope. Masz bardzo pracowity umysł, Avery. – Wiem. Który w tej chwili podpowiada mi, że powinniśmy dopić kawę i ty powinieneś iść odśnieżać, a ja posprzątam trochę po przyjęciu. Potem w ramach wynagrodzenia za moje usługi możesz zabrać mnie do 198

łóżka. – W życiu tak nie czekałem, żeby wypłacić komuś wynagrodzenie. – A ja, żeby je odebrać. *** Może i Owen lubił odśnieżać, ale kiedy tylko skończył swój podjazd – odśnieżył go bez zwykłej finezji – pojechał prosto do Rydera. Ścieżki dla Cymbała odśnieżone, odnotował, i dobrze. Zaparkował samochód i wysiadł. Otupał buty ze śniegu, po czym wszedł do domu. – Cześć, Ry. – Na dole.

R

– Chłopie, jestem cały w śniegu. Chodź na górę.

L T

Cymbał przydreptał po schodach, machając ogonem, i zlizał śnieg z butów Owena, a zaraz za nim przyszedł Ryder, ubrany w obcięte spodnie od dresu i przepocony podkoszulek.

– Co jest? Próbuję dokończyć ten cholerny trening, po którym miałem zamiar rozwalić się przed telewizorem i poczekać na mecz. A teraz okazuje się, że mam w planach jazdę na sankach i wojnę na śnieżki u mamy. – Kiedy?

– Zapomniałeś telefonu? Czy świat się skończył? – Mam telefon. – Owen wyjął aparat z kieszeni. – Żadnych wiadomości. – Może ty nie jesteś zaproszony. Mama lubi mnie bardziej niż ciebie. – Udaje, że ciebie bardziej lubi, żebyś nie jęczał jak dziecko. Pewnie dzwoniła do domu. W każdym razie robimy tak: ja biorę twój samochód, a ty kończysz odśnieżanie. U siebie, u Becka i u mamy. Tam możemy z powrotem zamienić się na auta. 199

– Ty jesteś Panem Pługiem. – Czy ty masz tu kobietę? Ryder westchnął ciężko i wbił ręce w kieszenie. – Niestety, nie. – A ja mam. Biorę twój samochód. – Żebyś mógł pojechać i włączyć Małą Czerwoną Maszynę. Powiedziałem to z szacunkiem i sympatią. Dla niej. – Biorę twój samochód, a potem będę uprawiał seks, a ty nie. Jesteś Panem Zastępczym Pługiem.

R

– Tylko nie zrzędź, jak zrobię to po swojemu.

– Nie będę, jeśli zrobisz porządnie. – Wziął kluczyki ze stolika przy drzwiach. – O której u mamy?

L T

– Nie wiem. Nie podbijamy karty. Druga albo trzecia. – W takim razie zobaczymy się, jak się zobaczymy. Owen wyszedł, a Ryder spojrzał na psa.

– Jeden z nas musi znaleźć sobie kobietę. Cholernie nienawidzę odśnieżania.

***

Owen wszedł prosto w aromat gotującej się zupy, zdjął kurtkę i ruszył do wysprzątanej kuchni. Pomimo że było to bez sensu przy ryczącej muzyce, idąc przez dom, zawołał Avery. Usłyszał ją, gdy dotarł do sypialni, śpiewającą pod prysznicem. Ledwo trzymała się melodii, ale nadrabiała entuzjazmem i natężeniem dźwięku. Nie mogąc się oprzeć – i naprawdę, jedynym minusem były szklane drzwi kabiny prysznica zamiast zasłony – Owen odsunął je cicho i zaczął wydawać wysokie dźwięki rodem z Psychozy. 200

Wrzask Avery był wspaniały. Przyklejona plecami do ściany patrzyła na niego wielkimi, szeroko otwartymi oczami, niebieskimi jak księżyce. – Co ty robisz? Owen tak się śmiał, że nie mógł złapać tchu. – Chyba złamałem żebro ze śmiechu. – Jezu, Owen! – Nie mogłem się oprzeć, musiałem to zrobić. – Tak? W takim razie ja muszę zrobić to! – Złapała słuchawkę od

R

prysznica, odkręciła maksymalnie wodę i przemoczyła go do suchej nitki. – I w ten sposób oboje mamy po dwanaście lat. – Zadowolona odłożyła słuchawkę na miejsce.

L T

– Chyba równie dobrze mogę tam teraz wejść. – Hmm. – To była jedyna odpowiedź.

– Gorący prysznic i gorąca kobieta po pracy na zimnie – powiedział, zdejmując ociekającą wodą koszulę. – Myślałam, że to ci zajmie jeszcze co najmniej godzinę. – Przekazałem pałeczkę Ry’owi. – Zdjął buty. – Zupa nieźle pachnie. – Kiedy skończyłam w kuchni, postanowiłam skorzystać z twojego prysznica. Twoja łazienka może śmiało rywalizować z hotelowymi, a ja zasmakowałam w luksusie. I dzwoniła twoja matka. – Sanki i bitwa na śnieżki, po południu. – Powiedziałam, że przyniosę zupę. – Posłała mu pytające spojrzenie. – Dobry pomysł. – Clare wpadnie do mnie do mieszkania, weźmie dla mnie kozaczki i ubranie. – Świetnie. – Zdjął mokre spodnie i rzucił kilka ręczników na 201

podłogę, żeby wciągnęły wodę. – Nie wydawała się zaskoczona, kiedy odebrałam telefon. – Mama zawsze znajdzie sposób, żeby dowiedzieć się tego, co chce wiedzieć. – Owen wszedł pod prysznic, zamknął za sobą drzwi. – Wiesz, że jeśli przestawisz telewizor na radio, stąd będziemy mieli muzykę. – Wskazał na głośniki wmontowane w sufit. – Och. – Tak tylko, żebyś wiedziała. – Uśmiechnął się do niej. – Co?

R

– Właśnie pomyślałem, że kiedy wieki temu patrzyłem, jak kąpałaś się nago, nawet nie przypuszczałem, że znajdziemy się w takiej sytuacji. – Przesunął dłońmi po jej ciele.

L T

– Jesteś cala mokra i ciepła.

– A ty jesteś mokry. – Objęła go. – Ale trochę zimny. – Wykonywałem na zimnie męską robotę.

Avery ze śmiechem odchyliła głowę do tyłu. – Tu też masz do wykonania męską robotę. Pocałował ją w usta, a gorąca woda otoczyła ich niczym deszcz, otuliła parą. Eksplorował dłońmi jej mokrą, śliską skórę, a Avery objęła go za ramiona i uniosła się na palce.

Nie, nigdy się tego nie spodziewał, tej rozkoszy, podniecenia. Nigdy nie wyobrażał sobie tego przedziwnego odkrywania kogoś, kogo znał przez całe życie. Gładka i zaokrąglona, jędrna i zwinna, tak chętna, by dotykać i być dotykaną, brać i być braną. Teraz pachniała jego mydłem, kolejne doznanie, które czyniło nowym to, co znał. 202

Namydliła go, rozkoszując się jego muskulaturą. Rzadko myślała o jego sile, ponieważ to jego umysł, dobroć, „owenowatość” najbardziej ją urzekały. Ale teraz przesuwanie dłońmi po jego twardym ciele, odkrywanie ostrych kantów przypominało jej, że ma do czynienia z mężczyzną, który pracuje dłońmi, plecami i mięśniami tak samo jak głową. A te dłonie, dalekie od miękkości, pobudzały nowe pragnienia, budziły jeszcze gorętsze pożądanie. Drżała, oddech jej się rwał, kiedy zaspokajał te żądze, sięgając dalej, głębiej, aż jej ciało stało się jednym, bolesnym pulsem.

R

Woda odgarniała jej włosy do tyłu. Oczy Avery, świetliście niebieskie, wpatrywały się w jego, po czym zamieniły się w opale, kiedy przeszedł ją dreszcz.

L T

– Ja nie... My nie możemy... – Próbowała odzyskać równowagę, odnaleźć siłę. – Jesteś za wysoki.

– To ty jesteś za niska – poprawił ją, po czym złapał ją za biodra i uniósł do góry. – Więc lepiej się trzymaj. – Owen...

Oparł ją plecami o szkło i w nią wszedł. – Och. – Otworzyła szeroko oczy, teraz przytomne, skupione na jego twarzy. Pchnął jeszcze raz, aż jęknęła z rozkoszy, ale nie odrywała od niego oczu. – Nie puszczaj mnie. Nie puszczaj. – Ty też nie – sapnął i wpił się wargami w jej usta. Podtrzymywali się nawzajem. Później naga Avery rozciągnęła się na brzuchu na jego łóżku. – Za chwilkę wstanę i się ubiorę. – Nie spiesz się – powiedział, podziwiając jej oset. – Mam bardzo ładny widok. 203

– Dlaczego faceci tak lubią kobiece tatuaże? – Nie mam pojęcia. – Może to syndrom Xeny. Kobieta wojowniczka. – Nie masz przypadkiem dwuczęściowego kostiumu wojowniczki z czarnej skóry? – Jest w pralni. – Wsparła głowę na ręku. – Może powinnam zrobić sobie jeszcze jeden tatuaż. – Nie. – Wkładając ubranie, Owen zastanowił się przez chwilę. – A jaki? I gdzie? Po co?

R

– Nie wiem, muszę się nad tym zastanowić. Problem z tatuażem na pupie jest taki, że rzadko go widuję, a uważam, że jeśli ktoś decyduje się na to, powinien móc bez trudności oglądać efekty. Poza tym prawie nikt nigdy

L T

nie ogląda mojego tyłka, więc jaki w tym sens? Chyba że uznam ten tatuaż za tajemny rytuał nastoletniego buntu, czym w sumie był. – Ten nowy byłby dojrzały.

– Dojrzały tatuaż. – Avery przewróciła się na plecy i usiadła. – Bardzo polubiłam twój prysznic. I bardzo polubiłam ciebie pod prysznicem. – Westchnęła leniwie i sięgnęła po szlafrok. – Muszę zajrzeć do zupy. – Zostań dziś na noc.

Przerwała ubieranie i zamrugała.

– Dzisiaj? Jutro oboje idziemy do pracy. – I pójdziemy. Po śnieżkach, zupie i pewnie kłótni przy śnieżkach, wróć ze mną tutaj. Zostań dziś na noc. Owinęła się szlafrokiem, zawiązała pasek i podniosła wzrok. – Dobrze. Sprawdzę zupę i pójdę się ubrać. – Okej. Idąc na dół, Avery zastanawiała się, co zrobić z tym drżeniem serca. 204

Rozpoznawała je, już je kiedyś czuła. Miała wtedy pięć lat. Zakochanie się w Owenie – znowu – dziś było prawdopodobnie równie niemądre jak wtedy. Ale przeczucie MacTavishów nie mogło się mylić. Tylko Avery nie była pewna, co powie na to serce MacTavishów.

L T 205

R

Rozdział dwunasty Na początku nowego roku Avery, z grubym segregatorem w ręku, po raz kolejny obeszła budynek, o którym nie myślała już inaczej jak „U MacT”. Tym razem jednak miała asystę w postaci Hope i Clare. – Tam chciałabym postawić bar. Ciemne drewno, coś okazałego. Zamierzam schlebiać, podlizywać się, błagać i wykorzystywać seks, dopóki Owen nie zgodzi się go dla mnie zrobić. – A jak wam się układa? – zapytała Clare. – Chodzi mi o seksem.

R

tę część z

– Spójrz na tę minę. – Avery wskazała kciukami swoją twarz. – Pełna satysfakcji, zrelaksowana, szczęśliwa. I odrobinę zadufana. To

L T

odpowiedź na moje pytanie.

– Na razie wszystko układa się dobrze. Lampy tam, tam i tam, ciepłe światło. Zastanawiam się nad skórzaną kanapą, może ciemnobrązową, w tamtym kącie, a przed nią stolik kawowy. Kilka wysokich stołków przy oknie, tu i tu niskie stołki. Przejście do restauracji będzie tam. – Brzmi świetnie. Ale zanim zagłębimy się w kolory i rodzaje stolików – dodała Hope – muszę zapytać, dlaczego nie przechwalasz się wspomnianym wyżej seksem ani nie opowiadasz ze szczegółami tej jedynej, smutnej z nas, która żadnego seksu nie uprawia. – Mogłabym zapeszyć, a ciebie jeszcze bardziej zasmucić. – Proszę cię. – Hope machnęła dłonią. – Widziałam dzisiaj Owena, on też wyglądał na usatysfakcjonowanego, zrelaksowanego i szczęśliwego. Nie dostrzegłam tej odrobiny zadufania, ale może się z tym krył. Spotykacie się dzisiaj? – Nie. Za godzinę idę do pizzerii, pracuję. A on, oni wszyscy, są teraz 206

tacy zajęci. Przygotowują się do otwarcia hotelu, pracują w piekarni, planują przebudowę tego budynku. Od Nowego Roku spędzaliśmy ze sobą prawie wszystkie noce i pomyślałam... – Że potrzebujesz przerwy? – podsunęła Clare. – Pomyślałam, że ja... my... tak, powinniśmy zrobić sobie przerwę. Wiecie, jak to ze mną jest. Zawsze pakuję się w taki układ, myśląc, że to nic zobowiązującego, zabawa, coś naturalnego. Lubisz faceta, ufasz mu, on ci się podoba, więc wchodzisz w to. A potem, jak to ja, zaczynam się zastanawiać, czy to nie jest przypadkiem coś więcej, czy nie powinno być czymś więcej, czy to miłość przez duże M? – Kochasz Owena? – zapytała Clare.

R

– Mam to... – Zatrzepotała dłonią koło serca.

L T

– Serce MacTavishów. – Hope skinęła głową.

– Nie można mu ufać. Jednak problem polega na tym, że zawsze kochałam Owena. Kocham wszystkich Montgomerych. Mam to we krwi. Więc to może być miłość. Jeżeli zamieni się w duże M, może wszystko popsuć.

– Dlaczego – chciała wiedzieć Clare – od razu zakładasz, że on nie odwzajemni ci się dużym M?

– Nie wiem, może to też mam we krwi. – Uniosła, po czym opuściła ramiona. – Chyba po części przyczyniła się do tego też moja matka, co jest po prostu przygnębiające. – W niczym nie przypominasz swojej matki. – I w niczym nie chcę jej przypominać. – Avery skinęła głową do Clare. – Ona zdradzała, oszukiwała i wykorzystywała ludzi. Lubiła seks, który na pewno był dla niej cholernie niezobowiązujący. Dlatego myślę, że ta część mnie, która nie może znieść myśli, że w czymkolwiek ją 207

przypominam, usiłuje zrobić z przyjemnego, niezobowiązującego seksu coś więcej. A potem zmieniam zdanie, bo z dużego M rzadko coś wychodzi. To głupie. – Nieprawda – zaprzeczyła Hope. – To ty. – Ale teraz to ja i Owen. Za każdym razem, kiedy spotykałam się z mężczyzną, robiłam z tego coś więcej, bo wiecie, czułam to drżenie serca. A potem drżenie ustawało i zdawałam sobie sprawę, że nie, jednak on nie jest tym jedynym. To naprawdę miły facet – większość z nich taka była – ale nie jest tym jedynym, o ile ten jedyny w ogóle istnieje. – Istnieje – zapewniła ją Clare.

R

– Może. A teraz serce mi drży przy Owenie i kiedy przestanie... – Dlaczego „kiedy”? – Clare potrząsnęła głową. – Może nie przestanie.

L T

– Sądząc z doświadczenia, to tylko kwestia czasu. Nie chcę robić z tego czegoś więcej, a potem musieć minimalizować sprawę. Nie z Owenem. On jest ważniejszy niż drżenie i problemy z mamusią. – Myślę, że nie doceniasz i siebie, i jego. Ale... – Clare spojrzała na zegarek. – Nie mogę się w to teraz zagłębić, ponieważ muszę jechać do domu. Jeszcze porozmawiamy – dodała, celując w Avery palcem. – Doskonale. Ja też będę się zbierać. Mogę pójść z tobą do hotelu, Hope, ustalimy menu na otwarcie. – Dobrze. Rozdzieliły się przed budynkiem, Clare przeszła przez Main Street, a Hope i Avery przez St. Paul. – Ona jest zakochana – powiedziała Avery. – Szczęśliwa miłość robi z ciebie optymistę i sprawia, że patrzysz na świat przez różowe okulary. – A dlaczego ty nie miałabyś być optymistką? 208

– Nie jestem skończoną pesymistką, chyba. Jestem po prostu ostrożna. – Ja nie jestem zakochana ani nie noszę różowych okularów, a i tak muszę ci powiedzieć, że serce mi rośnie, kiedy widzę, jak odnosicie się do siebie z Owenem. – Hope otworzyła drzwi do recepcji. – I rozumiem też, dlaczego ty – każdy zresztą – możesz chcieć zrobić sobie krótką przerwę na przemyślenie pewnych spraw. Seks może być przyjemny i bez zobowiązań, ale potrafi też zaćmić umysł. Dlatego daj sobie dzień lub dwa na pozbieranie myśli. – Trafiłaś w samo sedno. – Dzięki Ci, Boże, za trzeźwo myślącą Hope. – Przerwa na pozbieranie myśli. – Zrobię herbatę, a ty przejrzyj menu.

R

– Robisz herbatę w hotelu. – Avery wspięła się na wysoki stołek przy

L T

wyspie kuchennej. – I omawiamy menu na otwarcie. Rok temu nawet o tym nie marzyłyśmy. Ty nawet nie mieszkałaś w tym mieście.

– Rok temu myślałam, że moja przyszłość to hotel Wickham i Jonathan.

– Czy serce ci drżało?

– Nie. – Zamyślona Hope postawiła czajnik na gazie. – Ale myślałam, że go kocham. Ufałam mu, podziwiałam go, lubiłam jego towarzystwo. I dlatego myślałam, że go kocham. On o tym wiedział. Wiedział, że mu ufam, podziwiam go i że coś do niego czuję – i wiedział, że wierzyłam w naszą wspólną przyszłość. – A dlaczego miałabyś nie wierzyć? – A dlaczego? – zgodziła się Hope, już bez tego posmaku goryczy na języku, który kiedyś zbyt często musiała przełykać. – Jedynie mieszkaliśmy osobno. Mówił, że mnie kocha, opowiadał o naszej wspólnej przyszłości. – Przykro mi, Hope. Czy to wciąż boli? 209

– Nie... może trochę – przyznała przyjaciółka, wyjmując filiżanki. – Tyle że teraz to bardziej zraniona duma niż serce. Wykorzystał mnie i to mnie po prostu wkurza. Nie sądzę, żeby od początku miał taki plan. Ale w tych ostatnich miesiącach okłamywał mnie i wykorzystywał, aż w końcu czułam się przez niego jak skończona idiotka. A to boli. Nikt nie chce czuć się jak skończona idiotka. – To on jest skończonym idiotą. Nigdy nie chciałabym nikogo zranić w ten sposób. – Nie mogłabyś. Nie masz w sobie takiego instynktu, Avery.

R

Miała taką nadzieję, ale od czasu do czasu tak bardzo się tym martwiła, że nie mogła w nocy spać. ***

L T

W cichej, zamkniętej jeszcze restauracji Avery włożyła fartuch i rozpoczęła przygotowania do otwarcia. Włączyła piece, zaparzyła kawę, przeliczyła stan kasy i sprawdziła maszynę do lodu. Chodząc między kuchnią a chłodnią, uzupełniła pojemniki z dodatkami, zanotowała, żeby zamówić więcej kartonów na pizzę, otworzyła nowe opakowanie mozzarelli. Przeniosła kilka porcji ciasta do lodówki pod blatem i obliczyła, że przed południem będzie musiała dorobić więcej. Przytargała wielkie garnki sosów, postawiła na małym gazie. Uznała, że ma za mało marinary, przygotowała więc składniki, żeby zrobić nową porcję. Zatrzymała się, słysząc pukanie do drzwi i, cholera, znowu poczuła to drżenie, kiedy zobaczyła Owena. Uniósł klucz i na jej przyzwalające skinienie otworzył drzwi. – Wyglądasz na zajętą. – Nie bardzo. Mamy mało marinary. – Mogę przez chwilę tu popracować? W piekarni jest za głośno, a 210

hotel wizytują dziennikarze. – Oczywiście. Chcesz kawy? – Zaraz sobie naleję. – Odstawił teczkę i kartonową tubę, zdjął kurtkę, narciarską czapkę i przeczesał palcami włosy. Potem obszedł ladę, uniósł twarz Avery w dłonie i pocałował ją w usta. – Cześć. – Cześć. – Ładnie pachnie. – Najlepsza marinara w hrabstwie.

R

– Mówiłem o tobie, ale sos też pachnie nieźle. Napijesz się kawy? – Na razie będę miała zajęte ręce. Nie powinieneś brać udziału w spotkaniach z dziennikarzami?

L T

– Od czasu do czasu. – Poszedł po kubek i podniósł głos, gdy zaczęła otwierać wielką puszkę przecieru pomidorowego. – Przyjechały niezłe szychy. Hope ma kontakty w Waszyngtonie i w Filadelfii, udało nam się więc przyciągnąć nie tylko lokalne media. Dobrze dla nas. – Bardzo dobrze.

– Mama i Carolee zajmują się nimi razem z Hope, a reszta wypełnia ich polecenia. – Ekscytujące.

Stał i patrzył, jak Avery miesza, dodaje zioła. – Nie musisz odmierzać? – Nie – odrzekła po prostu. – Przejrzałem menu, które przygotowałaś do nowej restauracji. Gdzie nauczyłaś się to wszystko robić? Posłała mu spojrzenie, które Hope nazwałaby zadufanym. – Mam wiele talentów. 211

– Pomyślałem, że powinnaś przetestować kilka z tych dań na chętnym degustatorze. Spojrzała na niego. – A ty? Byłbyś chętny? – Przynajmniej tyle mogę zrobić. – Co za poświęcenie. – Chociaż właściwie to nie jest zły pomysł, uznała. To tak jak testowanie pokojów w hotelu przed otwarciem. – W poniedziałek mam wolny wieczór. – Ja też. – Złóż zamówienie. – Przygotuj, co chcesz.

R

– Nie, przeczytaj jeszcze raz menu i złóż zamówienie na sałatkę,

L T

przystawkę i danie główne. Jak już otworzę restaurację, to zatrudnię kucharza, więc nie będę wszystkiego robiła sama, ale może to być dobry test. Powinnam dać do spróbowania różne dania różnym osobom, lepiej wprowadzić poprawki wcześniej niż później. – Chcę ci coś pokazać.

– Tylko szybko – rzuciła, wycierając ręce. – Powinnam zrobić ciasto na później, skoro mam teraz czas. A czy ty nie powinieneś pracować? – dodała, podchodząc do lodówki. Uznawszy, że potrzebuje kofeiny na zimno, wyjęła dietetyczną colę. – To właśnie jest moja praca. Otworzył tubę, wyjął zwój planów i rozwinął je na blacie. – Czy to piekarnia? Nigdy nie miałam okazji... – Umilkła, ponieważ na widok nazwy odebrało jej mowę. „U MacT. Restauracja i Pub”. – „U MacT”. Tu jest napisane „U MacT”. 212

– Taką nazwę wybrałaś, prawda? Zawsze możesz ją zmienić. Na tych planach da się zmienić absolutnie wszystko. To twoja kopia. Beckett jest teraz zajęty, ale przejrzy je z tobą. Na razie ja mogę odpowiedzieć na większość pytań i wyjaśnić, czego nie będziesz wiedziała. – Moje plany. – Tak. – Poczekaj chwilę. – Obróciła się jak fryga i zaczęła tańczyć wokół stołów. Skakała, okręcała się i wymachiwała nogami, przywodząc mu na myśl czasy, gdy była cheerleaderką w Liceum Boonsboro.

R

Aż podskoczył, kiedy zrobiła salto w tył, po czym wybuchnął śmiechem. – Jezu Chryste, Avery. Nadal to potrafisz?

L T

– Najwidoczniej. – Wskoczyła na niego z radosnym okrzykiem. Złapał ją, zataczając się lekko, gdy zaczęła młócić pięściami w powietrzu.

– Miałem nadzieję, że wykażesz więcej entuzjazmu. – A jak ci się podoba taki entuzjazm? – Otoczyła go ramionami, zacisnęła mu nogi wokół talii i pocałowała go mocno w usta. – Nieźle. – Obrócił się razem z nią w koło. – Naprawdę całkiem nieźle.

– Jeszcze nawet ich nie widziałam. Muszę je zobaczyć! – Zsunęła się w dół i prawie upadła na plany. – Mogę ci wytłumaczyć... – zaczął Owen, ale Avery machnęła ręką. – Myślisz, że nie umiem czytać planów? Praktycznie spałam ze szkicami Vesty. To dobre, to dobre – pomrukiwała. – Będę chciała przestawić tę lodówkę stąd tutaj. Tak będzie praktyczniej, poza tym przy zmywarce muszę mieć stół. 213

Owen wyjął z teczki ołówek. – Zaznacz to. Zrobiła to i wprowadziła jeszcze kilka niewielkich poprawek. – Pomieszczenia połączone tędy, bardzo dobrze. Swobodne przejście dla obsługi i gości. Siedzisz przy barze i pijesz drinka z kumplem. Hej, może zjedlibyśmy kolację? I przechodzisz tylko do drugiej sali. – To wielki bar. Kiwnęła stanowczo głową. – Tak, chcę, żeby był niepowtarzalny.

R

– Musisz mi go dokładnie opisać. Rodzaj drewna, wykończenie, styl, żebym mógł przygotować projekt.

L T

Podniosła na niego wzrok. – Zrobisz go dla mnie?

– Taki mam plan. A co?

– Miałam zamiar cię namówić, oferując seks. – Właściwie to jednak jestem bardzo zajęty. Avery roześmiała się i odwróciła, żeby go objąć. Do diabła z przerwami na pozbieranie myśli. – Owen.

– Może nie jestem tak bardzo zajęty. Przytuliła go mocno i zacisnęła powieki. – Nie zawiodę was. – Nikt w to nie wątpi. Ani przez chwilę. Pokręciła głową i popatrzyła na niego. Nie chodziło tylko o budynek, o interesy, lecz o Owena i drżenie jej serca. – Postaram się nigdy cię nie zawieść. 214

– Okej. Skinęła głową i znowu wsparła głowę na jego piersi. Stare fundamenty, pomyślała, nowe okoliczności. Kto wie, co można z tego zbudować? – Muszę zarobić. – A kto nie musi? Z uśmiechem odchyliła głowę. – Ja muszę zrobić ciasto na pizzę, żeby zarobić na to, o czym ty pomyślałeś, i zapłacić czynsz właścicielowi lokalu.

R

– A ja w tym czasie załatwię kilka telefonów. Uścisnął ją jeszcze raz.

– A co do tego. – Wskazał na szkice. – To chwilę potrwa.

L T

Wprowadzanie zmian, przygotowanie techniczne, uzyskanie zezwoleń. I na razie koncentrujemy się głównie na piekarni.

– Nie ma znaczenia, jak długo to potrwa. – Pomyślała o nim, o nich, o życiu, które dotychczas ze sobą dzielili. – Ważne, jak długo przetrwa.

***

Chwilę po otwarciu w drzwiach restauracji stanęła Hope. Avery układała plasterki pepperoni na dużej pizzy. – Cześć. Jak leci w Hollywood? – Dobrze. Jak na razie bez większych wpadek. Teraz przeprowadzają wywiady z Montgomerymi, więc mam dziesięć minut przerwy. – Siadaj. – Avery wsunęła pizzę do pieca. – Pomyślałam, że powinnam raczej powiedzieć ci to osobiście, niż wysyłać SMS. Większość ekip pytała o lokal na lunch, więc polecaliśmy Vestę. 215

– Doceniam tę reklamę. Dobrze, że przygotowałam ciasto na zapas. – Chodzi o to, że paru dziennikarzy wpadło na pomysł, żeby przeprowadzić kilka wywiadów w miasteczku. Chcą zacząć tutaj. Wywiadem z tobą. – Ze mną? – I może zrobią kilka zdjęć, nagrają krótki materiał do telewizji. – Mnie? Nie ma mowy. Spójrz na mnie. Mam fartuch poplamiony sosem, nie umyłam rano włosów i nie mam ani grama makijażu. – Sos wygląda dobrze, taką masz pracę. Włosy też nie są złe. Zostało

R

mi dziewięć minut. Potrafię zrobić makijaż w sześć. Idziemy. – Ale zamówienia... cholera. Chad, dwie duże w piecu w dostawie. Zajmij się tym. Wracam za pięć minut.

L T

– Za sześć – poprawiła ją Hope.

– Za sześć! – zawołała Avery, pędząc do drzwi.

– Dlaczego nikt mnie nie uprzedził, że może do tego dojść? Umalowałabym się.

– Sześć minut, może mniej. Bogowie obdarzyli cię cudowną skórą. Podkreślimy tylko oczy, dodamy ci trochę koloru i przypudrujemy, żebyś przestała się świecić.

– Świecę się! – Zdesperowana Avery wpadła do mieszkania i pognała do łazienki. – Mam na sobie starą koszulę. – Nie widać jej spod fartucha. – Skupiona Hope otworzyła szufladę toaletki. – Fartuch jest cały w sosie. – Mówię ci, sos dobrze wygląda. Taki rekwizyt. Siadaj – rozkazała. – To nie są zdjęcia próbne do wielkiej produkcji filmowej, tylko kilka sekund w wieczornych wiadomościach. 216

– O Boże! – Cicho. Dlaczego nie możesz poukładać swoich kosmetyków tematycznie? Oczy, usta, policzki? – Nie fukaj na mnie, kiedy przechodzę załamanie nerwowe. Dlaczego ufarbowałam włosy na ten kolor? – Po co w ogóle farbujesz włosy, skoro twoje własne mają taki piękny odcień? – Z początku, żeby nie popaść w rutynę, ale teraz to już chyba uzależnienie. Pomóż mi. – Zamknij się i zamknij oczy.

R

Hope nałożyła cień, roztarła, narysowała kreskę eyelinerem. – Czy nie mówiłam ci, żebyś kupiła zalotkę?

L T

Avery otworzyła jedno oko. – One budzą we mnie lęk.

– Musisz go pokonać. Popatrz tutaj. – Uniosła palec i nałożyła tusz na rzęsy przyjaciółki.

– Dlaczego ty zawsze wyglądasz tak idealnie? – jęknęła Avery. – Dlaczego jesteś piękna? Nienawidzę cię.

– Mogę ci narysować policzki klowna. – Proszę, nie!

– Masz skórę jak porcelana. Nienawidzę cię. – Szybko i sprawnie musnęła policzki Avery różem. – I na litość boską, kup sobie zalotkę. I kredkę do ust. Rozluźnij szczęki. – Wybrała szminkę z dwóch tuzinów, walających się po szufladzie, dodała rozświetlający puder, zebrała chusteczką jego nadmiar. – Gotowe, i to w cztery minuty. – Moje pizze! – Chad się nimi zajmie. Spójrz. 217

Avery wstała i obejrzała efekt w lustrze nad umywalką. Jej oczy wyglądały na większe i bardziej niebieskie, kości policzkowe były wyraźniej zarysowane, a usta pełniejsze. – Jesteś geniuszem. – Jestem. – Ale moje włosy... – Nie ruszaj ich. Dwadzieścia sekund. – Hope tu pociągnęła, tam wygładziła i skinęła głową. – Lekki nieład, swobodnie, odrobinę sexy. – Koszula.

R

– Jest w porządku. Inne kolczyki. Trzydzieści sekund.

Hope wybiegła do sypialni i otworzyła szufladę z kolczykami. Mrużąc oczy, dokonała szybkiego przeglądu zawartości.

L T

– Te. Nie za długie, lekko błyszczące i są z „Upominków”. Symbioza. Zapięła jeden kolczyk, podczas gdy Avery zakładała drugi. – Czy nie powinnam...

– Gotowe – ogłosiła i złapała Avery za rękę. – Skup się. Chcesz, żeby dziennikarze mówili o doskonałym jedzeniu, błyskawicznej i uprzejmej obsłudze w przyjaznej atmosferze, prawda?

– Racja, racja. Jezu, jaka jestem głupia. Nieważne, jak wyglądam. Oczywiście, że ważne, ale muszę uprzedzić personel. Powinnam zadzwonić po Franny. – Nie zaszkodziłoby. Muszę lecieć. – Dzięki za nową twarz. Naprawdę. *** O pierwszej Avery miała zbyt dużo pracy, żeby martwić się o koszulę, sos na fartuchu czy zjedzoną szminkę. Całkowicie skoncentrowała się na pizzach, robiąc placek za plackiem, i dziękowała Bogu za Franny, która 218

przybyła na wezwanie i zajęła się makaronem i sałatkami. Pracowała jak maszyna, stojąc przy blacie, udzieliła dwóch wywiadów i nawet podrzuciła wysoko placek specjalnie do kamery. I myślała o cudownej perspektywie ujrzenia własnej restauracji w stanowych wiadomościach, choćby nawet przez dwie czy trzy sekundy. O trzeciej, kiedy ustał największy ruch, zrobiła sobie pierwszą przerwę i z butelką napoju izotonicznego opadła na krzesło w pustej tylnej sali. Na widok Clare pomachała słabo ręką. – Chyba zużyłam wszystkie elektrolity. U ciebie też byli? Clare uniosła kubek z logo księgarni. – Chuda latte z podwójnym espresso. – To jest odpowiedź na moje pytanie.

L T

R

– Ale to bardzo dobrze. Dobrze dla księgarni, hotelu, miasta. – Założę się, że Hope nie musiała pędzić do „Przewróć Stronę”, żeby zrobić ci makijaż.

– Nie, ale ja nie pracuję przez cały dzień w rozgrzanej kuchni. – Święta racja.

– Reporterka z „Hagerstown Magazine” chce opisać naszą historię. Twoją, moją i Hope.

– Naszą? Jaką historię?

– Trzy kobiety, trzy przyjaciółki. Jedna prowadzi księgarnię, druga restaurację – wkrótce dwie, a trzecia hotel. – Nie chcę być ubrana w poplamiony fartuch. – Wolałabyś fartuszek francuskiej pokojówki? – Zgadnij. – Avery, krzywiąc się, wskazała na plamy sosu. – Ostrzegliby nas wcześniej, prawda? Nie chcę znowu przechodzić przez czterominutowy proces zmiany twarzy. 219

– Dużo wcześniej. Jeżeli przekona swojego wydawcę, będziemy mogły ustalić dzień i godzinę. To by była doskonała reklama dla nas wszystkich. Wciąż nie wiem, jak Hope to robi. Przyprowadziła do księgarni jednego z dziennikarzy. Wyglądała... – Idealnie. – Idealnie i była taka rozluźniona. Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, jak to wszystko będzie wyglądało w telewizji i w gazetach. Beckett odbiera dziś chłopców ze szkoły... właściwie już odebrał. Powiedział, że potrzebują spędzić trochę czasu w męskim gronie. Avery się rozczuliła. – Trafiłaś na czyste złoto, Clare.

R

– Na całą żyłę złota. Dostałam polecenie, żeby zamówić w Veście

L T

spaghetti z klopsami. Męskie porcje. – W tym możemy ci pomóc.

– Wkrótce będę potrzebowała jeszcze więcej twojej pomocy. Po otwarciu zostaną już tylko dwa miesiące do ślubu. Wiem, że nie urządzamy hucznego wesela, ale...

– Wszystko musi być cudowne.

– Poczynając od sukni. Mojej, twojej, Hope. – Poświęcimy na to cały dzień. Wybierz który. Ja się dostosuję. – Czwartek byłby najlepszy, zaraz po otwarciu, jeśli to możliwe. Muszę zapytać Hope. Mogłabym przełożyć kilka spraw i umówić się z wami na środę, gdyby tak było wygodniej. – Mogę i w środę, i w czwartek. – Rozmawiałam z Carol z Mountainside na temat kwiatów. Prawie wszystko ustaliłyśmy. Nie rozmawiałam z tobą o jedzeniu. – A może zostawisz to mnie? Ułożę menu, a potem będziesz mogła 220

wprowadzić poprawki i zmiany, dodawać lub odrzucać. – To mi bardzo ułatwi zadanie. Dzięki. – Clare pochyliła się z promiennym uśmiechem i ujęła jej dłonie. – Wychodzę za mąż, Avery. – Słyszałam takie plotki. – Wszystko dzieje się tak szybko. Pamiętasz, jak rozpoczynali prace w hotelu? Wtedy wydawało się, że będą trwały wiecznie. A teraz hotel jest gotowy, zaraz wielkie otwarcie. Ja wychodzę za mąż, Beckett wykańcza dom. Oglądam kafelki, krany i systemy oświetleniowe. – Denerwujesz się?

R

– Nie, nie denerwuję. Od czasu do czasu czuję się odrobinę przytłoczona. Małżeństwo, nowy dom, a jeżeli wszystko pójdzie po naszej

L T

myśli, za kilka miesięcy dziecko w drodze. – Bardzo ci z tym do twarzy.

– I bardzo dobrze się z tym wszystkim czuję. A ty się denerwujesz? – Czym?

– Tobą i Owenem.

– Nie. Niezupełnie się denerwuję, ale może, tylko może, też czuję się czasami trochę przytłoczona. W jednej chwili myślę, pewnie, oczywiście. A za chwilę: co? Skąd się to wzięło i co mam z tym zrobić? Oparła brodę na pięści. – A potem znowu wracam do „oczywiście”. Przyjaźnimy się z Owenem od dzieciństwa, a teraz patrzymy na siebie w zupełnie nowy sposób. To mnie odrobinę przytłacza. Ale może to dobrze. Inaczej może zbyt łatwo „oczywiście” zmieniłoby się w „i co z tego? ”. Clare ścisnęła dłoń przyjaciółki, po czym odchyliła się na krześle. – Tobie się wydaje, że lekceważysz innych ludzi. Nie wiem, skąd ci 221

się wziął ten pomysł. Znam cię od dawna i nigdy nikogo nie skrzywdziłaś. Znałyśmy się w liceum. Obracałyśmy się w różnych kręgach, pomimo że obie byłyśmy kapitankami drużyny cheerleaderek. – Dalej, Wojownicy. – Dalej, Wojownicy. A kiedy wróciłam do domu po śmierci Clinta, byłaś tu. Byłaś przy mnie, Avery. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. Wtedy i teraz. Avery wyciągnęła rękę i ujęła dłoń Clare. – Nigdy nie będziesz musiała się o tym przekonać.

R

– I nawzajem. Nie jesteś typem kobiety, która mówi „i co z tego”, Avery. Nie, jeśli chodzi o ludzi. Muszę wracać do pracy. Wpadnę po spaghetti i męskie klopsy koło piątej.

L T

– Przyślę ci je, zaoszczędzę ci drogi.

Avery siedziała przez chwilę sama. Miała serdecznie dosyć przerw, i to pod każdym względem. I dosyć martwienia się tym, co może zdarzyć się potem, zamiast cieszyć się tym, co jest teraz.

Wyjęła telefon i napisała wiadomość do Owena: „Kończę za godzinę. Chcesz wpaść na górę na dużą pizzę i wino? ”. Skończyła napój, po czym uśmiechnęła się, czytając odpowiedź: „Zaraz kończę, idę na piwo z Ry do Vesty. Potem odprowadzę cię do domu”. – Odprowadzisz mnie do domu, Owen. Tak właśnie postępuje dobry narzeczony. Wstała, wykonała w miejscu krótki taniec, po czym wróciła do pracy.

222

Rozdział trzynasty W dniu wielkiego otwarcia Avery obliczyła, że od lodowatego poranka do przejmująco zimnego popołudnia musiała pokonać ze trzydzieści kilometrów, biegając tylko między restauracją a hotelem. Nie żałowała ani jednego metra. Przez cały dzień Hope i Carolee polerowały i czyściły, aż każdy centymetr powierzchni lśnił. Za każdym razem, kiedy Avery przybiegała z powrotem, coraz więcej kwiatów zdobiło stoły, półki nad kominkami, a

R

nawet głębokie wykusze okienne w jadalni. Na dziedzińcu i balkonach czekały stoły i krzesła, a w środku płonął ogień w kominkach. Nie wiadomo który już raz Avery przybiegła z tacami pełnymi

L T

przekąsek, kiedy Hope, ubrana w dżinsy i bluzę, odbierała właśnie dostawę wypożyczonych talerzy i kieliszków.

– Zaraz wrócę – obiecała jej Avery. – Ktoś ode mnie dostarczy resztę jedzenia, a potem będziemy donosić, jeśli zabraknie. – Idziemy zgodnie z planem. Carolee właśnie poszła do domu, żeby się przebrać.

– Też zamierzam to zrobić, ale będę najpóźniej za godzinę. – Nie śpiesz się – powiedziała ze zwykłym sobie spokojem Hope. – Doskonale sobie radzimy. – Dlaczego ja się denerwuję? To nie mój hotel. – Avery wybiegła z hotelu i popędziła na drugą stronę ulicy. Wróciła po pięćdziesięciu pięciu minutach, z torbą podróżną w ręku, dumna z siebie, że tak wcześnie jest gotowa. Zastała Hope ustawiającą szklanki na barze. I ubraną w zabójczą, czerwoną sukienkę. – Przebrałaś się! Wyglądasz nieziemsko. To niesprawiedliwe. Znowu 223

cię nienawidzę. – Wykorzystałam chwilę przerwy. Nie chciałam gnać na górę i szykować się w pośpiechu po przyjeździe Montgomerych. A mogą tu być lada moment. – Ja miałam być gotowa pierwsza. To wkurzające. – Przeżyjesz to. – Unosząc brwi pod czarnymi, nastroszonymi kosmykami, Hope wskazała ręką. – Chciałabym zauważyć, że masz na nogach dwa różne buty. – Które mam wybrać? – Żeby zademonstrować oba, Avery wykonała

R

mały piruet. – Nie mogę się zdecydować. Poza tym ta sukienka nie pasuje do okazji, prawda? Jest szara.

– Nie szara, tylko grafitowa. A gorset pięknie lśni. Gdzie kupiłaś te

L T

szafirowe buty? Chcę je mieć.

– Kupiłam je w zeszłym roku w chwili słabości i jeszcze nigdy ich nie nosiłam. Nie byłam pewna, czy...

– Tak. Powiem ci, co jest wkurzające. Masz stopy o rozmiar mniejsze niż ja, inaczej mogłabym ukraść ci te buty. Może i tak spróbuję. – Czyli wkładam szafirowe. Mogę zanieść swoje rzeczy, w tym czarne szpilki, do twojego mieszkania? – Pewnie.

– Zaraz zejdę i ci pomogę. Zdjęła oba buty i boso pobiegła na górę. Zostawiła torbę oraz wzgardzone szpilki w mieszkaniu Hope. Włożyła wybrane pantofle. Ponieważ drzwi penthouse’u były otwarte, weszła w pełne aromatu powietrze. Kwiaty pyszniły się pod oknami w salonie, stały na blacie w łazience, w sypialni. Wszystko błyszczało i lśniło. Nie potrafiła sobie wyobrazić, co czuje rodzina Montgomerych, skoro 224

ona sama odczuwała taką dumę i satysfakcję, a przecież jedynie przyglądała się wszystkiemu z boku, czasem tylko pobrudziła sobie ręce. Zeszła na dół, przesuwając dłonią po żelaznej poręczy. Chcąc więcej, weszła do Nicka i Nory. Spędzi tu dzisiaj noc, pomyślała, z Owenem. W tym pięknym łóżku, w zapachu kwiatów, przy blasku kryształów. Będą się tu kochać, w kryształowej ciemności, pierwsi, którzy w tym pokoju sięgną po siebie. Dla niej to była magia. Odwróciła się, słysząc czyjeś kroki, i uśmiechnęła się do Owena.

R

– Właśnie o tobie myślałam i oto przybywasz. A jaki jesteś przystojny. – Bardzo przystojny, w ciemnym garniturze, w krawacie – znowu ta magia – w kolorze prawie identycznym z barwą jej sukienki.

L T

– Nie przestajesz mnie zaskakiwać, Avery. Jej uśmiech stał się jeszcze cieplejszy.

– Dzisiejszy wieczór wymaga odpowiedniego stylu, a my bez wątpienia wyglądamy stylowo. Myślałam o tym, jak ty i twoja rodzina musicie się teraz czuć. Na pewno wspaniale, ponieważ ja jestem taka dumna i szczęśliwa, a nic nie zrobiłam.

– Ależ zrobiłaś. Dźwigałaś, karmiłaś, sprzątałaś. Pomogłaś nam zatrudnić Hope.

– Masz rację. I złożyłam tę lampę z kryształów, zupełnie sama. – Pstryknęła lekko jeden z paciorków, a jej oczy błysnęły niemal tak samo jak one. – Niezła robota. – Też tak myślę. Mam coś dla ciebie. – Dla mnie? – Żeby ci podziękować za wszystko, co zrobiłaś, żeby nam pomóc w drodze do dzisiejszego dnia. 225

– Prezent? – Podeszła do niego zaskoczona. – Nie zrobiłam niczego dla prezentów, nawet lampy, ale uwielbiam podarunki. Dlatego przyjmę go. Dawaj. Wyjął z kieszeni małe pudełko – po czym wziął od niej ozdobny papier, który zerwała, i zgniótł go w kulkę. Avery uniosła wieczko. – Och. Och, Boże, jak piękny. Mały

platynowy

kluczyk

na

cienkim

łańcuszku,

połyskiwał

mikroskopijnymi diamencikami. – Zobaczyłem go i pomyślałem: to jest to. Symbol. Klucz do hotelu BoonsBoro. Zawsze możesz go użyć.

R

– Ta myśl też jest piękna. Dziękuję ci. Dziękuję – powtórzyła, nachylając się do pocałunku. – Cudowny. Moje pierwsze diamenty.

L T

– Naprawdę? Są dosyć skromne.

– Żaden diament nie może być skromny. Chcę go natychmiast założyć.

– Pomogę ci. – Stanął za nią i zapiął zatrzask. Avery uniosła dłoń do małego klucza, patrząc na ich wspólne odbicie w wielkim stojącym lustrze w srebrnej ramie.

Po czym przykryła ręką dłoń, którą Owen położył jej na ramieniu. Nie mogła znaleźć słów, patrzyła w milczeniu, jak razem wyglądali. Gdy spojrzał jej w oczy, drżenie powróciło. I nagle poczuła coś nowego, powolne, regularne uderzenia pulsu, które rozlewały się po jej ciele, aż poczuła je nawet w podeszwach stóp. – Owen. – Cokolwiek mogła, chciała powiedzieć, umknęło na widok cienia w lustrze. – Owen – powtórzyła. – Tak, widzę. Przełknęła ślinę. 226

– Co widzisz? – Ją. Elizabeth. – Ja widzę cień. Sylwetkę. – Widzę ją. Uśmiecha się, ale oczy ma pełne łez. Ona... Czy ona macha? Nie, pokazuje mi dłoń. Lewą. Pierścionek. Z małym czerwonym kamieniem. – To rubin? – Chyba nie... jakby ciemniejszy. – Granat?

R

– Może. Tak, chyba tak. Czy to pierścionek zaręczynowy? Odpowiedź usłyszał w głowie, delikatną jak tchnienie: „Billy”. – Słyszałaś?

L T

– Nie. Czuję kapryfolium i chyba widzę jej postać. A raczej widziałam – dodała, gdy cień zniknął. – Co usłyszałeś? – Znowu wymówiła jego imię. Billy. Avery odwróciła się do niego.

– Pierścionek, powiedziałeś, że zaręczynowy. – Tak mi się tylko wydaje.

– Pokazała ci pierścionek, a potem usłyszałeś, jak wypowiedziała jego imię. Założę się, że to pierścionek zaręczynowy. Ona i Billy mieli się pobrać. Musimy go odnaleźć, Owen. Avery złapała go za ramiona; Owena zaskoczyło naleganie w jej głosie. – Zrobię, co w mojej mocy. – Tyle czasu – szepnęła Avery. – Ona tak długo czeka. Zdała sobie sprawę, że to daje jej nadzieję. Nadzieję, że 227

miłość naprawdę może być najważniejsza. Na tyle ważna, by przetrwać. – Nie miałem czasu tym się zająć i pewnie dlatego jeszcze niczego nie znalazłem. Od jutra będę miał trochę mniej pracy. Musimy wracać na dół. Za dwadzieścia minut przecinamy wstęgę. – Obiecałam Hope, że zaraz wrócę. – Znowu musnęła palcami kluczyk. – Jeszcze raz dziękuję. – Pasuje do sukienki. – Odruchowo dotknął jej ramienia. – Idź na dół, zaraz tam przyjdę.

R

Potrzebował jeszcze chwili, tylko jednej chwili. Poszedł sam do Elizabeth i Darcy’ego.

– Przepraszam. Byłem taki zajęty przygotowaniami do dzisiejszego

L T

wieczoru i w ogóle... – „życiem” wydawało się złym sformułowaniem – różnymi sprawami. Ale obiecuję, że spróbuję go znaleźć. Chciałbym cię uprzedzić, że dzisiaj przyjdzie tu sporo ludzi, będą oglądać hotel, wchodzić do tego pokoju. Urządzamy przyjęcie. A potem będzie tu spała moja matka. To moja matka, więc... Chciałem tylko, żebyś wiedziała. – Urwał i potrząsnął głową.

– Beckett pewnie już ci powiedział. A zatem, to ważny wieczór dla mojej rodziny, dla miasta. Muszę iść, zaraz się zacznie. Wydawało mu się, że poczuł, jak coś muska klapy jego marynarki – jakby kobieta poprawiała mu ubranie. – Ach... dzięki. Chyba. Wychodząc, obejrzał się przez ramię, ale nic nie zobaczył. Ruszył na dół, w powódź świateł i głosów.

228

*** Po stuleciach pełnych zmian, wojen i burz, zaniedbania i ciężkiej pracy w pocie czoła stary hotel na rynku znowu powitał gości. Przechadzali się po pokojach, które witały ich domowym ciepłem, zbierali się w grupki przy ogniu buzującym w kominkach i gawędzili w przytulnej kuchni. Światło wypełniało pomieszczenia, w których tak długo panował mrok, głosy tchnęły życie w wiekową ciszę. Ludzie chodzili po pięknych mozaikach i polerowanym drewnie, odpoczywali na żółtej niczym masło sofie i sączyli drinki pod kamiennym łukiem. Ci, którzy nie bali się mrozu,

R

wychodzili z budynku, żeby podziwiać dziedziniec albo rozkoszować się widokiem z eleganckich balkonów.

Niektórzy poczuli delikatną, letnią woń kapryfolium, lecz nie zwrócili

L T

na nią uwagi. Parę razy któryś z gości poczuł, że ktoś lub coś muska go po ramieniu, ale kiedy się odwrócił, nikogo nie było. Owen dwukrotnie oprowadzał znajomych po hotelu i za każdym razem drzwi balkonowe w Elizabeth i Darcym były otwarte. Zamykał je, kiedy goście wymieniali uwagi na temat łóżka, kafelków czy lampy z witrażowym abażurem. – Przestań – powiedział w końcu cicho i poszedł dalej. Później zajrzał do pokoju jeszcze raz i zobaczył z zadowoleniem, że drzwi są zamknięte. Pewnie była zbyt zaabsorbowana przyjęciem, żeby uprawiać z nim jakieś gierki. Już miał wyjść, kiedy w drzwiach stanęła Franny. Zamiast codziennych dżinsów i podkoszulki miała na sobie czarne spodnie, koronkową bluzkę i dopasowaną czarną marynarkę. – Cześć! Przyniosłam jedzenie i zrobiłam sobie przerwę na zwiedzanie. – Ładnie wyglądasz, Franny. 229

– Dziękuję. Wystroiłam się trochę, bo wiedziałam, że będę biegała między restauracją a hotelem. Rety, Owen. – Usiłując patrzeć we wszystkich kierunkach naraz, Franny przesunęła palcami po wyściełanym zagłówku łóżka. – To wszystko jest takie piękne. Wiem, ile kosztowało was to czasu i pracy, ale przysięgam, to jak cud. – Dzięki. Jesteśmy z tego bardzo dumni. – I nic dziwnego. Widziałam tylko pokoje na tym piętrze, a już nie mogę się zdecydować, który najbardziej mi się podoba. Owen wielokrotnie słyszał już to zdanie w różnych wersjach w ciągu

R

wieczoru, wciąż jednak nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. – Ja też. Chcesz, żebym cię oprowadził?

– Nie, poradzę sobie sama. To jak ekspedycja badawcza – dodała ze

L T

śmiechem – i doskonale się bawię. Wszędzie spotykam znajomych. Przed chwilę widziałam Dicka w Eve i Roarke’u.

– Dicka fryzjera czy Dicka bankiera?

– Ha. Bardzo zabawne. A w bibliotece spotkałam Justine z rodzicami Clare. – Wyminęła go i zajrzała do łazienki. – Och, spójrz na tę wannę! Zupełnie jak z angielskiej powieści. – Taki był plan.

– Wspaniała. Mogłabym zamieszkać w tej łazience, ale mówiłam tak dziś o każdej, w której byłam. Nie przejmuj się mną. Wracaj na przyjęcie. – Miło zrobić sobie małą przerwę. – Pewnie tak. Skoro jesteśmy przez chwilę sami, chciałabym ci powiedzieć, jak to miło widzieć ciebie i Avery razem. – Och. Ach... – Przyzwyczaiłam się do waszego widoku jako przyjaciół, zapewne jak wszyscy – dlatego byłam zaskoczona. Ale to bardzo miła niespodzianka. 230

– To była... niespodzianka również dla nas. Tak myślę. – To dobrze. Ona zasługuje na szczęście, a ty chyba zasługujesz na nią. – Bardzo się staram. – Podoba mi się, jak się starasz. Ona bardzo wiele dla mnie znaczy. – Wiem. – I tak żebyś wiedział. – Wróciła i postukała go w pierś. – Jeżeli ją skrzywdzisz, dodam do twojej calzone hojną dawkę środków przeczyszczających. Nawet nie będziesz wiedział kiedy. Uniosła brwi i skinęła głową.

R

– A ponieważ ty też jesteś dla mnie ważny i ponieważ jestem sprawiedliwa, to samo zrobię Avery, jeśli vice versa.

L T

Może, tak na wszelki wypadek, na razie przerzucić się na gyrosa? – Trochę mnie przerażasz, Franny. – Lękaj się. Idę dalej.

Kiedy wyszła, Owen usłyszał za plecami cichutki śmiech i owionął go zapach kapryfolium.

– Och, tak, wy, kobiety, jesteście jak mafia. Ponownie chciał wyjść i znów nie odszedł daleko. Tym razem drzwi wypełniła postać Willy’ego B. Owen pomyślał, że jeśli hersztowie band ubierali się kiedykolwiek w garnitury i krawaty w kropki, na pewno wyglądali tak jak Willy B. MacTavish w tej chwili. – Cześć. Właściwie to szukam Justine. – Słyszałem, że jest w bibliotece. Na końcu korytarza, po lewej stronie. – Tak, pamiętam. – Willy B. szurał nogami, niewątpliwy znak, że zamierzał powiedzieć coś, co wprawia go w zakłopotanie. – Ach, skoro 231

przez chwilę jesteśmy sami... – Ten zwrot robi dziś karierę. – Słucham? – Nic takiego. Coś się stało? – Kilka rzeczy. – Wszurał do pokoju i obejrzał się przez ramię. – Pomyślałem, że powinienem powiedzieć tobie... tobie i twoim braciom... że Justine... Zapytała, czy nie chciałbym... – Zamilkł i rozejrzał się po pokoju. – Tutaj. Dziś w nocy. Zostać tutaj. No wiesz. – Och. – Cholera jasna, pomyślał Owen. Powinien był się tego

R

spodziewać. – Cóż – mruknął i wbił ręce w kieszenie.

– Rozumiem, że możesz czuć się trochę... trochę... ale. Cóż. – Tak. Czy powinienem zapytać, czy ty... czy to jest... czy masz jakieś plany? Albo coś?

L T

– Ona bardzo wiele dla mnie znaczy, twoja mama. Kochałem twojego tatę. – Wiem o tym.

– Wiem, że on by chciał, żebym o nią dbał, i ja dbałem. I... To wspaniała kobieta, twoja mama. Bardzo ją szanuję. Nigdy nie zrobiłbym nic, co mogłoby ją zranić. Chyba szybciej obciąłbym sobie ręce. – Okej, Willy B. – Okej. – Rumieńce na jego twarzy odrobinę zbladły. – Porozmawiam z Ryderem i Beckettem. – Ja się tym zajmę. – Albo najpierw sam będzie się tym gryzł przez półtorej godziny. – Jeżeli uważasz, że tak będzie lepiej. – Willy B. skinął głową, odchrząknął. – Uhm, ty i Avery jesteście... Moja Avery. 232

Ta sama łódź, pomyślał Owen, inni wioślarze. – Wszystko, co mówiłeś o mojej matce? Podstaw Avery. Ona wiele dla mnie znaczy. Zawsze znaczyła. – Wiem. I zawsze miała do ciebie słabość. – Och, naprawdę? – Jezu, za chwilę sam zacznie się czerwienić i szurać nogami. – Nie wiem. – Może ty nie wiesz, ale ja tak. Tak jak wiem, że ona gdzieś głęboko wciąż cierpi z powodu odejścia matki. Chcę, żebyś był z nią ostrożny, Owen. Miała już narzeczonych, ale ty jesteś inny. Macie wspólną przeszłość

R

i wiele was łączy, no i jeszcze ta jej słabość do ciebie. Jest twarda, ta moja córka, ale ma miejsca, w których nietrudno zrobić jej siniaki. Łatwo o tym zapomnieć, dlatego... nie zapominaj. Chyba to by było na tyle.

L T

Z długim westchnieniem pełnym ulgi Willy B. rozejrzał się po pokoju. – Naprawdę, mucha nie siada. Macie z czego być dumni. Tam na górze Tommy wypina pierś z dumy, patrząc na Justine i jej chłopców. Wypina pierś. Lepiej już pójdę.

Wyszedł, a Owen usiadł na łóżku. Sporo wrażeń, pomyślał, jak na jeden wieczór. Jego matka i Willy B. I tutaj, właśnie w tym miejscu... Na tę myśl zerwał się z łóżka jak oparzony i obrzucił posłanie nieufnym spojrzeniem.

Chyba tak naprawdę lepiej, żeby się nad tym nie zastanawiał. Uchyliły się drzwi na balkon. – Skoro już o tym wspomniałaś, przydałby mi się łyk świeżego powietrza. Wyszedł na zewnątrz, wciągnął ze świstem zimne powietrze do płuc. Żałował, że nie ma piwa. Main Street wyglądała całkiem ładnie. Chodził po tej ulicy przez całe 233

swoje życie. Zmieniała się, oczywiście

– nowe sklepy, kolory, nowi

sąsiedzi, dzieciaki dorastające tak jak on sam. Ale dla niego wciąż była czymś niezmiennym. Tak jak Avery. Była zawsze. Zmieniła się. Razem się zmieniali. Dorastali, dojrzewali, sięgali coraz dalej. Patrzył na Vestę, na światła, ludzi poruszających się w środku. Ona to zbudowała. Oni zapewnili zewnętrzny kształt

– kamień i

drewno – ale to ona stworzyła to miejsce. A już niedługo zrobi to jeszcze raz.

R

Tak, była twarda, bystra i nie bała się ciężkiej pracy. Okopała się, kiedy odeszła jej matka. Trzymała głowę wysoko, chociaż Owen doskonale

L T

wiedział, że niektóre dzieciaki dokuczały jej na potęgę.

Wymienił na ten temat kilka krótkich zdań z paroma dupkami. Nie sądził, żeby Avery o tym wiedziała, tak jak nie wiedziała, że kiedyś, niedługo po ucieczce Traci MacTavish, wszedł do kuchni i zobaczył, jak płakała w ramionach jego matki.

Wycofał się wtedy, a gdy potem zobaczył Avery, była spokojna i opanowana.

Rzadko zachowywała się inaczej.

Jednak Willy B. miał rację. Musiała mieć miejsca, gdzie łatwo było ją zranić, i on powinien uważać. Miała już narzeczonych. Co oznacza, że zdaniem Willy’ego B. Owen był jej nowym narzeczonym. Albo obecnym. Albo... Tak naprawdę nigdy się nad tym nie zastanawiał. W żartach, oczywiście, był jej pierwszym chłopakiem. Najpierw kilka szczerych słów od Franny, potem Willy B. – oboje otworzyli mu oczy. 234

Nigdy nie zaprosił Avery na randkę. Ani do kina, ani na koncert czy na kolację. Nigdy nie kupił jej kwiatów. No dobrze, kupił jej prezent, zyskał więc kilka punktów. Gdyby zbierał punkty, czego, rzecz jasna, nie robił. Zwykle to ona gotowała dla niego. Oczywiście lubiła gotować, ale to chyba nie w porządku, prawda? Jeżeli chce, żeby stworzyli prawdziwy związek – a chciał – będzie musiał zacząć wkładać w to trochę więcej serca.

R

– Nie włożyłem w to żadnego wysiłku – przyznał sam przed sobą. – Wielki błąd.

Zaczniemy od nowa, postanowił i odwrócił się, żeby wejść do środka.

L T

Na stoliku przy drzwiach stała butelka heinekena.

– Jak to, u diabła, zrobiłaś? – Chociaż przebiegły mu po kręgosłupie ciarki, wziął butelkę i podniósł ją do ust.

– Nie wiem, czy to przerażające, czy wygodne. Ale dzięki. Wypił jeszcze łyk.

– A teraz tu stoję, zamarzam na śmierć, piję piwo podane przez ducha i gadam do siebie.

Kręcąc głową, wrócił do pokoju i zamknął drzwi. Wziął piwo i zszedł na dół, żeby poszukać Avery. Powinien był wiedzieć, że robiła coś pożytecznego. Stała w barze i podawała gościom szampana. – A gdzie twój? – zapytał. – Proszę. Moje co? – Szampan. – Och, trochę już wypiłam. Chyba zostawiłam kieliszek w kuchni, 235

kiedy wymieniałam tace. – Nie przyszłaś tu do pracy. – Wziął butelkę, złapał Avery za rękę i pociągnął ku pustym szampankom. – Jesteś tu po to, żeby się dobrze bawić. – Nalał jej kieliszek. – Bawię się. Masz lodowate dłonie. – Byłem przez chwilę na zewnątrz. Znajdźmy jakieś miejsce do siedzenia. Powinnaś dać chwilę odpocząć stopom. – Musisz bawić gości. – Już bawiłem. Teraz chcę posiedzieć trochę z tobą. – Pochylił się i pocałował ją w usta.

R

Avery zamrugała oczami. Nie, żeby spotykali się potajemnie, ale po raz pierwszy pocałował ją w ten sposób publicznie.

L T

Poza sylwestrem, przypomniała sobie, ale wszyscy zwykle całowali się o północy, więc to się nie liczyło.

Poczuła na sobie zaciekawione spojrzenia. – Wszystko w porządku?

– Jak najlepszym. – Objął ją mocno i pokierował ku schodom. – A ty jak się czujesz?

– Absolutnie doskonale. Chciałam tylko sprawdzić, czy... – Avery, niczego nie musisz sprawdzać. Wszystkiego jest pod dostatkiem, a goście świetnie się bawią. Musisz się zrelaksować. – Nie relaksuję się na przyjęciach, jeśli czegoś nie robię. Zaczynają mnie swędzieć dłonie. – To je podrap – poradził. – Cześć, Owen. Podszedł do nich Charlie Reeder, wieloletni przyjaciel i miejscowy policjant. 236

– Potrzebuję twojej pomocy. – Co się stało? – Twój kuzyn, Spence, zamierza już iść. Przez cały wieczór wlewał w siebie drinki, a nie zgadza się oddać mi kluczyków. Próbowałem z nim rozmawiać, ale wpadł w bojowy nastrój. Wolałbym go nie aresztować. Może ty mógłbyś z nim pogadać? – Tak, pewnie. Zaraz wrócę. Zajęło mu to dwadzieścia minut, z których większość spędził w uścisku pijacko – sentymentalnego kuzyna i na wiwatach, kiedy Spence

R

próbował iść po prostej linii, żeby udowodnić swoją trzeźwość. Gdy po raz trzeci klapnął na tyłek, oddał kluczyki.

– Zawiozę go do domu, Owen – powiedział Charlie. – I tak musimy

L T

już iść, dzieciaki są z opiekunką. Charlene pojedzie za mną i razem odtransportujemy go pod frontowe drzwi. – Dzięki, Charlie.

– Taka praca. – Przystanął na chwilę i opierając ręce na szczupłych biodrach, rozejrzał się po dziedzińcu oraz balkonach. – Jest piękny. Zarezerwowałem pokój na naszą rocznicę w maju. Niespodzianka dla Charlene. – Który pokój?

– Jej chyba najbardziej podobał się ten z zasłonami przy łóżku i gigantyczną wanną. – Tytania i Oberon. Dobry wybór. – Hope namówiła mnie na pakiet z butelką szampana, kolacją dla dwojga i tak dalej. To będzie dziesiąta rocznica, więc powinniśmy zrobić coś wyjątkowego. – Hope zadba, żeby było wyjątkowo – zapewnił go Owen. 237

– Pomogę ci zapakować Spence’a do auta – zaproponował Charlie. – Poradzę sobie, idź po Charlene. Dzięki za pomoc. – Nie ma sprawy. Kiedy Owen wrócił po odprowadzeniu kuzyna, tłum znacznie się przerzedził. Chciał znowu poszukać Avery, ale wychodzący goście zatrzymywali go, żeby podziękować za miły wieczór, komplementować hotel i życzyć wszystkiego dobrego. Doceniał to, naprawdę, ale zdał sobie sprawę, że właśnie po raz drugi byli na przyjęciu jako para, a on znowu spędził więcej czasu bez Avery niż z nią.

R

Ona zaś spędziła więcej czasu, obsługując, niż będąc obsługiwaną. Znalazł ją w jadalni, gdzie sprzątała ze stołów.

L T

– Czy ty nie potrafisz być gościem?

– Nie bardzo. Obiecałam Hope i Carolee, że pomogę im posprzątać po przyjęciu. Było cudownie, Owen. Wszyscy świetnie się bawili i byli zachwyceni hotelem. I mamy kilka nowych rezerwacji. – Słyszałem. – Zabrał od niej talerze. – Gdzie twój szampan? – Odstawiłam go gdzieś, ale tym razem większość wypiłam. Właśnie popędziłam twoją mamę na górę do biblioteki. Przyniesiemy tam owoce, sery i krakersy. Większość z was prawie nic nie zjadła. – Stanowczym ruchem odebrała mu talerze. – Idź na górę, zaraz tam przyjdę. Skończę pomagać Hope, a potem muszę jeszcze zabrać torbę z jej mieszkania. – Ja ją wezmę. Gdzie jest? – Zaraz za drzwiami, ale drzwi są zamknięte na klucz. – Zdobędę go. Owen wziął torbę podróżną Avery, wstawił butelkę szampana do wiaderka z lodem, dołożył dwa kieliszki i schował do kieszeni klucz do 238

Nicka i Nory. Zaniósł wiaderko z szampanem do pokoju, po czym poszedł do biblioteki, gdzie cala jego rodzina i rodzice Clare rzucili się już na tace pełne jedzenia. – Aż do tej chwili nie czułam, że jestem taka głodna. – Justine wzięła kilka krakersów. – A oto mój zaginiony syn. – Spence – wyjaśnił. – Kluczyki od samochodu. Musieliśmy go przekonać. – Powinieneś był mnie zawołać – powiedziała Justine. – Spence mnie słucha.

R

– Poradziłem sobie. – Nagle zdał sobie sprawę, że rzeczywiście niewiele jadł, jak mówiła Avery, i zanim usiadł na podłodze, wziął sobie garść oliwek. – Przybyli, zobaczyli, a my zwyciężyliśmy.

L T

– I to jak – potwierdził Beckett, przytulony do Clare na kanapie, na której oboje siedzieli wraz z jego matką i Willym B.

– Naprawdę to zrobiliśmy. – Justine westchnęła. – Kiedy myślę o ostatnich dwóch latach...

– Zrobiłabyś to jeszcze raz? – zapytała Rosie, mama Clare. – Nie podsuwaj jej żadnych nowych pomysłów. – Ryder uniósł wzrok do sufitu.

– Nie, tego bym już nie chciała robić. To jedyny taki projekt w życiu. – Dzięki Ci, Boże. Justine roześmiała się i kopnęła Rydera w kostkę. – Mam inne pomysły. Na później. A na dzisiejszy wieczór? – Uniosła kieliszek. – Za moich chłopców. Za Rydera, Owena i Becketta. Spełniliście moje sny! Ryder pochylił się i położył dłoń na dłoni matki. – Masz piękne sny – powiedział po chwili. – Ale wyświadcz mi tę 239

przysługę i nie śnij o niczym przez chwilę. Dostrzegając błysk w jej oczach, gdy piła szampana, Owen podejrzewał, że Justine już śniła następny sen.

L T 240

R

Rozdział czternasty Dużo później życzyli sobie wzajemnie dobrej nocy. Avery podejrzewała, że Justine i jej ojciec ustalili między sobą jakiś sygnał, aby nie wprowadzać dzieci w jeszcze większe zakłopotanie. A przynajmniej dzieci rodzaju męskiego, ponieważ ona w ogóle nie czuła się zakłopotana, tylko rozbawiona. Jej ojciec wyszedł, Justine zaś została i dopiero kilka minut później życzyła im wszystkim kolorowych snów.

R

W milczącym porozumieniu nikt nie wspomniał o tym, że Justine i Willy B. spędzają razem noc nie dalej jak na końcu korytarza. Może gdyby Avery zaczęła zastanawiać się nad faktem, że ona i Owen

L T

spędzą razem noc po drugiej stronie tego samego korytarza, nie byłoby jej tak do śmiechu.

Dlatego postanowiła o tym nie myśleć.

Przeciągnęła się, unosząc wysoko ramiona na samym środku Nicka i Nory. Czuła się wspaniale.

Obróciła się dookoła, żeby jeszcze raz obejrzeć cały pokój, i dostrzegła szampana w wiaderku z lodem. – Zwinąłeś butelkę!

– Hej, wolę określenie „zorganizowałem”. – Widząc jej szeroki uśmiech, Owen postanowił głośno otworzyć szampana. – To jak scena ze snu albo z jakiejś pięknej sztuki, w której gram główną rolę. Po doskonałym przyjęciu odpoczywam w pięknym, stylowym pokoju, a seksowny facet podaje mi kieliszek szampana. Sprawdziłabym listę, gdybym taką miała, ale chyba właśnie dostałam wszystko, czego mogłam zapragnąć. 241

Podał jej kieliszek. – Teraz tak. – A zatem, za wszystko, czego można zapragnąć. – Stuknęła kieliszkiem o jego kieliszek i upiła łyk, przechadzając się po pokoju. – Naprawdę dobrze poszło, prawda? – zapytała. – Mnóstwo radosnych twarzy, same komplementy. – Tak, a ty widziałaś i słyszałaś prawie wszystko. Wydawało się, że jesteś we wszystkich miejscach jednocześnie.

R

– Nie potrafię siedzieć bezczynnie na przyjęciu.

– Postawiła buty, które trzymała w ręku, obok toaletki. – Muszę się ruszać, żeby nic mnie nie ominęło. A ty zniknąłeś na chwilę.

L T

Owen zdjął już i tak poluzowany krawat.

– Oprowadzałem kilku gości, a potem musiałem zamknąć drzwi balkonowe w E&D.

– Elizabeth też wszędzie było dziś pełno. Kilka razy czułam jej zapach.

– Spotkałem tam na górze twojego ojca. Chciał mi powiedzieć, że będzie tu spał... i moja mama też. W E&D. Razem. – Hmm. – Avery oparta się plecami o komodę i spoglądała na niego, popijając szampana. – Domyśliłam się tego. I jak sobie poradził? – Trochę się plątał, jak zwykle, a mimo to powiedział wszystko we właściwy sposób. A ja toczyłem desperacką walkę, żeby wygnać z głowy wszelkie możliwe obrazy. Obaj daliśmy radę. – To dobrze. Myślę... – Potem zaczął rozmowę o tobie. 242

– On... co? Teraz przestała się uśmiechać. – I tu już nie było żadnego plątania. Jest dużo bardziej bezpośredni, jeśli chodzi o swoją córeczkę. – Och, na litość boską! – zawołała, po czym przechyliła głowę. – Chociaż jak się nad tym zastanowić, to nawet słodkie. I zabawne. I jak sobie poradziłeś? Owen zdjął buty i postawił obok jej pantofli. – Trochę czułem się dziwnie, a trochę mnie oświeciło.

R

– Naprawdę? – Zaciekawiona upiła łyk szampana. – A co powiedział? – To zostanie między nami, mężczyznami.

L T

Avery przewróciła oczami.

– Jesteś jego córką – powiedział Owen, podchodząc do niej. – Najważniejszą osobą w jego życiu. Powiedziałbym, że centrum jego świata. A dla mnie też jesteś ważna.

Uśmiechnęła się do niego. – Miło być ważną.

– Jesteś. – Odstawił kieliszek, położył jej ręce na ramionach, po czym przesunął dłońmi w dół, do łokci i z powrotem. Wyglądał tak poważnie, patrzył na nią tak intensywnie, że Avery poczuła się lekko wytrącona z równowagi. – Znamy się od zawsze. Wiemy, że jesteśmy dla siebie nawzajem ważni. – Znamy się – przyznał i miękko, bardzo miękko, dotknął ustami jej warg. – Ale teraz jest inaczej. Avery odchyliła głowę. 243

– I jest to. Nie tylko to, pomyślał, całując ją coraz namiętniej. Nie był pewien, co to było, ale coś więcej niż żar i zaspokojone pożądanie. Poczuł, jak ona zsuwa się w to nienazwane doznanie, krok po kroku, i wiedział, że w tej chwili pragnie dokładnie tego samego: długiego, powolnego zjazdu. Zawsze zaskakiwało go, jak bardzo Avery jest miękka. Jej usta, skóra. Wszystko w niej było tak pełne życia, energii, a jednocześnie tak delikatne. I jej serce – ono też było miękkie, czułe. Wiedział o tym od zawsze,

R

ale... Musi zwracać większą uwagę na te czułe miejsca.

– Uwielbiam cię dotykać – szepnął. – Twojej skóry, twoich ust. I uwielbiam, że to, co czujesz, widać w twoich oczach.

L T

Oparła dłonie na komodzie za plecami.

– W tej chwili czuję się nieco oszołomiona. – W takim razie jest nas dwoje.

Ujął jej twarz w dłonie i pokrywał ją pocałunkami delikatnymi jak jej skóra, czułymi jak jej serce. Po czym uniósł ją w ramionach. Avery zabrakło tchu. Spodziewała się zabawy, może nawet wygłupów. A zamiast tego Owen sprawił, że zabrakło jej tchu w piersiach, że drżała, czuła się słaba i trochę niepewna. – Owen. – Masz takie małe dłonie. – Położył ją na łóżku, uniósł jej rękę i przyłożył wnętrzem dłoni do swojej. – Wyglądają na delikatne, ale są niezmordowane. Tym właśnie zaskakujesz wszystkich. A twoje ramiona. – Odsunął na bok ramiączko. – Są gładkie i białe, ale takie silne. Wiele uniosą. Opuścił głowę i przesunął ustami po jej ramieniu, po szyi. 244

Migotanie światła w pokoju, zapach kwiatów, jego dłonie na jej ciele, lekkie jak piórka. Wszystko w niej poddało się, jemu, owej chwili, temu nowemu darowi, równie niespodziewanemu jak błyszczący kluczyk na jej szyi. Owen dotykał jej powoli, nieśpiesznie, aż boleśnie czule. Nikt nigdy nie dotykał jej w ten sposób ani nie sprawiał, że czuła się... taka ważna i cenna. Uniósł brzeg jej sukienki, przesuwając ustami po odsłoniętym ciele, aż zadrżała. Aż westchnęła. Patrzył, jak światło tańczy w jej oczach, zanim je

R

zamknęła, i jak jej ciało drży pod jego dłońmi i wargami. I czuł, jak bije jej serce.

Coraz szybciej unosił ją do góry, popędzał ku szczytowi. Objęła go,

L T

mocno unosząc się na grzbiet fali, dopóki się nie załamała, a jej dłonie opadły bezwładnie na boki.

Właśnie taka, pomyślał Owen, rozbierając się. Właśnie taka Avery: otwarta, odsłonięta, przesycona rozkoszą.

Znowu przykrył wargami jej usta, zatopił w pocałunku, sunąc ręką w dół i w dół, aż poczuł ją pod dłonią. Aż wydobył z niej jęk. Po czym wsunął się w nią, w gorący, mokry jedwab. Teraz on drżał, zanurzony w niej, w desperackim pragnieniu. Jednak poruszał się powoli, poddając ją cudownej torturze. Złapał ją za ręce i splótł palce z jej palcami. Powietrze zgęstniało, wydawało się pulsować niczym serce. Widział jej twarz, tylko jej twarz, gdy wypowiedziała jego imię – a może tylko je pomyślała. Nagle uniosła powieki i spojrzała mu prosto w oczy. Złączeni ciałami i dłońmi. Owen pochylił się i złączył ich usta. Tworząc jedność, zsunęli się 245

razem z urwiska. *** Rano, w ciszy, Owen patrzył, jak Avery spała. Tak rzadko widywał ją w bezruchu. Wrócił myślami do czasów, kiedy planowali remont hotelu, dni niekończących się dyskusji, poprawek, niezliczonych spotkań – i do długich miesięcy pracy. Nigdy nie przypuszczał, że pierwszą noc tutaj spędzi z Avery przy boku.

R

A teraz to się stało. Hotel, pierwsza noc. Rozpoczęty następny remont, kolejny projekt. I ona tu była, spała głęboko, z jaskrawymi włosami na śnieżnobiałej poduszce.

L T

Co się dalej wydarzy?

Planował, przewidywał, obliczał. To właśnie robił, w życiu, w pracy. Ale kiedy w grę wchodziła Avery, nie potrafił sprecyzować planu, nie potrafił myśleć na tyle przytomnie, żeby przewidzieć następny krok, obmyślić kolejny ruch.

To wydawało się dziwne, przecież tak dobrze się znali. Czy następny krok, ruch, nie powinien przyjść łatwo?

Może przyjdzie, uznał. Wiec po co się martwić? Wstał z łóżka, trochę zaskoczony, kiedy Avery nawet nie drgnęła. Zamknął drzwi łazienki i z przyjemnością popatrzył na szklaną kabinę prysznica. – Do roboty, maleńki. Wypróbował bicze, masażery, zmarszczył nos na widok żelu pod prysznic z zieloną herbatą i imbirem, po czym zdecydował, że jednak nie jest zbyt dziewczyński. 246

Kiedy sięgał po jeden z puszystych ręczników, był w pełni obudzony i gotowy do działania – i naprawdę potrzebował kawy, natychmiast. Włożył dżinsy, ciepły T – shirt i flanelową koszulę. Postanowił nie wkładać roboczych butów – robiłby za dużo hałasu na schodach – i wyszedł w skarpetkach. Avery nadal ani drgnęła. Wyszedł z pokoju i ruszył na dół, gdzie słyszał głosy dobiegające z kuchni. Szedł dalej w stronę zapachów i szmeru kobiecych rozmów. – Dzień dobry, kochanie. – Rozpromieniona ciotka uśmiechnęła się do niego, zdejmując z patelni bekon. – Kawy? – Podaj swoją cenę.

R

Wydęła wargi i przyjęła pocałunek w policzek, a potem sięgnęła po dzbanek.

L T

– A to co? – zapytał Owen, wskazując na białe uniformy, które miały na sobie Carolee i Hope.

– Uznałyśmy, że wyglądamy schludnie – wyjaśniła Hope – i trochę bardziej elegancko niż w zwykłych fartuchach. – Podoba mi się. – Z szybkością wynikającą z doświadczenia Owen ukradł plasterek bekonu, zanim Carolee zdążyła pacnąć go w rękę. Wycelowała w niego palec.

– Żadnego podkradania. Śniadanie będzie podane za pół godziny. – Ale bekon jest teraz. Jak ci się podobał penthouse? – Czułam się jak królowa. Byłam taka strasznie zmęczona, a mimo to musiałam wszystko obejść, posiedzieć choć chwilę w każdym fotelu. – Potrząsnęła głową, śmiejąc się z samej siebie. – Cały czas myślę, że to sen. Pamiętam, jak wybierałyśmy z Justine te materiały, a teraz ja na nich siedzę. – A jak ci się podobał twój pokój? – zapytała Hope. 247

– Świetny. Aż żałowałem, że nie mam kapelusza z rondem. Chyba wszyscy padli zaraz po tym, jak się pożegnaliśmy. I przypuszczam, że nadal leżą, ponieważ nikogo nie słyszałem. – Goście mogą sobie pospać. Ale jeśli jesteś głodny, możemy coś ci przyrządzić na szybko. – Nie, dziękuję. – Zwędził jeszcze jeden plasterek bekonu, kiedy ciotka się odwróciła. – Może zaniosę kawę Avery. – Jakiś ty słodki. – Carolee zmrużyła oczy, gdy wbił zęby w bekon. – I podstępny. Hope przygotowała kawę dla Avery.

R

– Powiedz jej, żeby się nie spieszyła. Po to właśnie są podgrzewane bemary.

L T

Owen wrócił na górę i wszedł do pokoju. Avery musiała jednak drgnąć, ponieważ teraz spała rozciągnięta w poprzek łóżka. Nie potrzebowała wiele miejsca, pomyślał, ale kiedy miała szansę, zajmowała najlepszą część posłania.

Usiadł na brzegu łóżka, pochylił się i pocałował ją w policzek. Kiedy to nie zadziałało, pogłaskał ją po ramieniu. Aż w końcu dał sobie spokój z delikatnym budzeniem i ją uszczypnął. – Co! Aua! Huh?

– Chciałem się upewnić, że żyjesz. – Ja... – Uniosła się lekko i potarła szkliste oczy. – Miałam sen Harry’ego. – Słucham? – Harry’ego, synka Clare. On miewa takie dziwaczne sny. Miałam sen Harry’ego

o

zielonych

żyrafach

w

czerwone

ciapki.

Brzmi

to

bożonarodzeniowo i wesoło, ale tak nie było. Galopowałam na jednej 248

żyrafie razem z całym stadem i byłam ubrana jak Lady Gaga. To kawa? – Tak, chyba ci się przyda. – Dzięki. A goniła mnie małpa z krakersów o kształtach zwierzątek. Miała wielkie zęby. – Czy to ci się często zdarza? – Nie, dzięki Bogu. Ale wczoraj wypiliśmy całego szampana. Po tym – dodała z sennym uśmiechem. – Może to wina alkoholu. Jesteś ubrany. Która... – Spojrzała na zegarek i otworzyła szeroko oczy. – Cholera! Prawie ósma. – Szokujące.

R

– Zamierzałam wstać o siódmej i pomóc Hope i Carolee przy śniadaniu.

L T

– Doskonale sobie radzą. Odpręż się. – Wcisnął się na łóżko obok Avery, przesunął ją trochę dalej i wziął do ręki pilota. – Spójrz. Włączył telewizor.

– Możemy tak tu sobie siedzieć, popijać kawę i patrzeć, co się dzieje na świecie.

– Słyszałam o tym wynalazku. – Oparła się na poduszkach obok niego i napiła kawy. – Ale przyjemnie.

– To prawda. – Objął ją ramieniem. – Bardzo. – Czy wszyscy wstali? – Nikt nie wstał. Avery rozluźniła się trochę. – W takim razie nie muszę mieć poczucia winy. To jak miniwakacje. – Poranne wakacje? – Dla mnie bomba. Ten pomysł nasunął mu kolejny. 249

– A może je przedłużymy? Chcesz iść dziś wieczorem do kina? – Och. – Spojrzała na niego. – Dzisiaj zamykam. – W takim razie jutro. – Chcesz zobaczyć coś konkretnego? – Coś wybierzemy. – Tylko żadnej jatki. Ani małp. – Mogę się na to zgodzić. Może przyjadę po ciebie koło szóstej? Pójdziemy najpierw coś zjeść. – Według mnie to dobry plan.

R

Tak, pomyślał, to prawda. I niezły następny krok, kolejny ruch. ***

Myśląc o wiośnie na początku mroźnego lutego, Avery siedziała na

L T

tylnym siedzeniu samochodu Hope i wertowała internet w telefonie w poszukiwaniu sukien ślubnych.

– Martwię się, że już tak późno – denerwowała się Clare siedząca z przodu. – Powinnyśmy były zrobić to przed świętami. – Mamy mnóstwo czasu – uspokoiła ją Hope. – Ten butik jest cudowny, a jeśli nie znajdziesz w nim tego, czego chcesz, to mam w zanadrzu jeszcze dwa inne.

– Nie biała. Moja suknia nie powinna być biała. – Każda panna młoda ma prawo do bieli – zapewniła ją Hope. – Ale co ważniejsze, każda panna młoda ma prawo do takiego koloru, stylu i kroju sukni ślubnej, jaki tylko sobie wymarzy. Żadnych ograniczeń. –

Powinniśmy

byli

zostać

przy

kameralnej

popołudniowej

uroczystości tylko dla rodziny. Ale... – Beckett jeszcze nigdy tego nie robił. – Nie przerywając poszukiwań, Avery powtarzała argumenty, których wcześniej użyła Clare. – Chłopcy są 250

podekscytowani. Chcesz, żeby to był wyjątkowy i niezapomniany dzień dla ciebie i Becketta. Hotel jest idealnym miejscem. Mam mówić dalej? – Nie. – Clare zerknęła na przyjaciółkę przez ramię. – Znalazłaś coś? – Przykro mi, ale ciągle widzę te wielkie, białe suknie. Spójrz na to. Dzieło sztuki! Pokazała Clare zdjęcie. – Przepiękna na pierwszy ślub dla panny młodej z nielimitowanym budżetem. Boże, spójrz na ten tren i wyszywaną spódnicę! Kilometry spódnicy.

R

– Jest piękna, ale nigdy nie mogłabym takiej włożyć. – Avery pokręciła głową. – Utopiłabym się w niej.

L T

Hope spojrzała we wsteczne lusterko.

– Czy jest coś, o czym powinnyśmy wiedzieć? – Że jestem niska?

– O tobie i Owenie – i sukniach ślubnych? – O... Nie! – Avery odebrała od Clare telefon, popatrzyła na suknię i szukała dalej. – To odruch każdej kobiety, że wyobraża sobie, jak by wyglądała w sukni ślubnej, kiedy jest w ślubnym nastroju. – Ale między wami wszystko dobrze? – Clare odwróciła się do tyłu. – Naprawdę dobrze. Oboje jesteśmy wariacko zajęci, ale nawet udało nam się kilka razy wyjść na randkę. Wiecie, do takich miejsc, gdzie inni ludzie przynoszą ci jedzenie, które jeszcze inni ludzie ugotowali. Poza tym wypróbowuję na nim różne dania do MacT. Jest dobrym królikiem doświadczalnym. – Wciąż czujesz tamto drżenie? – zapytała Hope. – Tak, a teraz doszło jeszcze takie szarpanie. To miłe uczucie, ale 251

trochę wytrąca mnie z równowagi. – Znam to – powiedziała Clare z uśmiechem. – To nie tak jak z tobą i Beckettem. – Dlaczego? – Ponieważ to ja i Owen, a my jesteśmy... Nie wiem dokładnie. W każdym razie dzisiaj ty jesteś najważniejsza. – Mamy przed sobą cały dzień – przypomniała jej Clare. – Który zaczyna się teraz. – Hope zgasiła silnik. – Mamy miejsce do parkowania i uznaję to za dobry omen. Butik jest tam.

R

– Och, spójrzcie na tę suknię! – Clare wpatrywała się w wystawę pełną błyszczących, podpinanych spódnic, lśniących bielą gorsetów. – Oszałamiające, ale o wiele zbyt oficjalne, dobre na pierwszy ślub. Nie sądzę,

L T

żeby to było odpowiednie miejsce. Myślę...

– Zaufaj mi. – Hope nie dała się zbić z tropu. Avery otworzyła drzwi samochodu.

– A nawet jeśli jej nie zaufasz, nie przepuszczę okazji, żeby tam wejść.

I zanim Clare zdążyła znowu zaprotestować, Avery wyskoczyła na zewnątrz. Otworzyła drzwi po stronie przyjaciółki i wyciągnęła ją z auta. – Będziemy się świetnie bawić. I tak było. Błysk i lśnienie bieli, kości słoniowej, kremu, kilometry tiulu, hektary koronek. Avery, w dżinsach i kozakach do kolan, włożyła na głowę welon i stanęła w eleganckiej pozie. Spojrzała w lustro i pomyślała, że wygląda, jakby na jej głowie eksplodował wulkan z tiulu. Gwałtownie rzuciła się w stronę Clare. – Zostaw to! 252

Jej ostry ton sprawił, że Clare cofnęła rękę. – Ale to ładne, eleganckie kostiumy. – Nie włożysz kostiumu, eleganckiego czy nie. To strój dla przyszłej teściowej. – Ale... – Zbyt nobliwy. – Avery skrzyżowała ręce na piersi. – Nie ma mowy. – Nie chcę nic oficjalnego ani zbyt wymyślnego. Chcę prostoty. – I będziesz miała. – Avery z powagą skinęła głową. – Panna młoda rządzi. – W takim razie... – Oprócz tego.

L T

R

– Ale mnie naprawdę podoba się ten zielony.

– Jest śliczny – przyznała Hope. – Gdybyś szła do kogoś na ślub, podwieczorek albo zbiórkę charytatywną. – Razem z Avery stanęły po obu stronach Clare i odciągnęły ją od wieszaka z kostiumami. – Najpierw powinnyśmy wybrać wasze suknie – zaproponowała Clare. – Będę wiedziała, od czego zacząć.

– Bądź poważna. Nasze suknie nawiązują do twojej, nie na odwrót. – Wciąż w welonie na głowie, Avery przeszła do innej części sklepu. Jej kolejne sugestie były kwitowane jako zbyt fikuśne, za białe, jak do nocnego klubu. – Och, nie różowa. – Ona nie jest różowa – różowa – upierała się Avery. – Ten kolor jest delikatny, bardziej jak rumieniec, i spójrz na obszycie. – Piękne. – Hope studiowała suknię, wydymając wargi. 253

– Ukośny krój spódnicy, z tej strony powinna kończyć się nad kolanem, a z drugiej w połowie łydki. – Nie jestem pewna. Ja... – No dobrze, musisz coś przymierzyć. Wybieram pierwsza. Biorę tę – orzekła Avery. – Znajdźmy jeszcze kilka i chodźmy do przymierzalni. – Masz rację. Masz rację, a ja jestem upierdliwa. Tę i tę. – Clare wliczyła też suknię trzymaną przez Hope. – Tamtą i zielony kostium. Muszę przymierzyć zielony kostium. – W porządku. Weź je. – Avery podała naręcze sukni Clare. – Ja pójdę po kostium. Najwidoczniej

widząc,

że

pierwsze

R decyzje

zostały

podjęte,

sprzedawczyni przygotowała przebieralnię i zaproponowała wodę do picia.

L T

Clare najpierw wzięła zielony kostium.

– Świetnie, będziemy mieć go z głowy. – Avery wzruszyła ramionami i napiła się wody z cytryną.

– Ma klasyczny krój – upierała się Clare, zdejmując ubranie. – Dobrze mi w tym kolorze. A pogoda w kwietniu bywa kapryśna, więc marynarka to mądry wybór.

Odwróciła się, żeby obejrzeć się w potrójnym lustrze. – Naprawdę ładna zieleń, która podkreśla kolor moich oczu. A z odpowiednimi butami... Nie jest romantyczny. – Nie jest. To elegancki kostium – oceniła Hope – i dobrze w nim wyglądasz, ale to nie jest twoja suknia ślubna, Clare. – Przyznaję się do porażki. Dajcie mi przymierzyć tę błękitną. Ma ładny, stonowany kolor i interesujący krój. Kiedy Clare się przebrała, Avery odstawiła wodę i wstała z małej, pluszowej kanapy. Obeszła przyjaciółkę dookoła. 254

– O niebo lepiej. Ten kolor doskonale pasuje do twoich włosów. – Podoba mi się ten zwiewny dół i mała tiurniura z tyłu. Mogłabym ją wybrać – zastanawiała się na głos Clare. – Może buty z jakimś błyszczącym akcentem. – Ale nie promieniejesz w niej. – Hope pokręciła głową. – Myślę, że kiedy znajdziesz tę jedyną, będziesz w niej promieniała. Ale w tej rzeczywiście wyglądasz cudownie. Masz w niej taką wąską talię i widać twoje nogi. Umieśćmy ją w rubryce „może”. – Zgoda. Czyli mamy „nie” i „może”.

R

Przymierzyła następną suknię w kolorze białego złota, która otrzymała trzy opuszczone kciuki.

– A teraz różowa. – Widząc minę Clare, Avery zmrużyła oczy. – Zawarłyśmy umowę.

L T

– No dobrze, dobrze, ale ta różowa będzie zbyt wymyślna. Poza tym nie ma ramiączek, a ja chcę mieć ramiączka.

– Bla, bla, bla – odpowiedziała Avery, zapinając suwak. – Nie staram się utrudniać, po prostu... Och... – Clare wpatrywała się w swoje odbicie. I promieniała.

– Clare. – Hope westchnęła, patrząc na przyszłą pannę młodą. – Wyglądasz przepięknie. Ten kolor idealnie pasuje do twojej cery. A ten dół... jest kuszący, romantyczny i zalotny. – Obróć się – nakazała Avery. – Och, rany, spójrzcie, jak ta spódnica faluje, a ten krzyżujący się kawałek z tyłu, dyskretnie sexy. Ma taki delikatny połysk. Idealnie! – Jest romantyczna i piękna. I moja. Żadnego „może”. Wychodzę za mąż za Becketta Montgomery’ego w tej sukni! 255

– Musisz ją obejrzeć z butami, nawet jeśli to nie będą buty idealne. – Hope podeszła do drzwi. – Poczekajcie. – Obróć się jeszcze raz – poprosiła Avery. Clare roześmiała się i zrobiła piruet. – Czuję się w niej cudownie. Miałaś rację. – Uwielbiam mieć rację. – Chyba uczeszę się w kok, nie sądzicie? – Clare zebrała włosy do tyłu. – Żadnych ozdób. Tylko lśniąca spinka. – Wyglądasz na taką szczęśliwą.

R

– Jestem bardzo, bardzo szczęśliwa. Chciałabym pewnego dnia zrobić to samo dla was, dla ciebie i Hope. Chcę szukać z wami sukni ślubnych i wiedzieć, że jesteście tak szczęśliwe, jak ja teraz.

L T

– Też bym chciała.

W takich chwilach Avery wierzyła, że może się tak stać. Że pozna tę radość, będzie miała taką wiarę i wykona ten wielki krok. Odwróciła się, żeby wziąć telefon.

– Zrobię ci zdjęcie w tej sukni i wyślemy je twojej mamie i Justine. – Masz rację. Powinny ją zobaczyć.

– Z przodu i z tyłu. – Avery włączyła aparat w komórce. Kiedy wysyłała zdjęcia, wróciła Hope z ekspedientką, obładowane stertami butów. I znowu rozpętało się radosne szaleństwo. *** W drodze do domu, po długim dniu pełnym sukien, butów, dodatków – i kilku ubrań na miesiąc miodowy – Avery rozparła się na tylnym siedzeniu samochodu i wysłała SMS do Owena. „Poszłyśmy na późny obiad i przegląd dzisiejszych zdobyczy. Twoja 256

przyszła szwagierka będzie piękną panną młodą, a Beckettowi kapcie pospadają. Jej druhny też będą niczego sobie. Jedziemy do domu. Przykro mi, że zrobiło się tak późno”. Clare odwróciła się, słysząc dźwięk telefonu Avery. – I co Owen ma do powiedzenia? – Że Beckettowi spadły kapcie, kiedy tylko cię zobaczył, i pyta, czy mam ochotę do niego przyjechać. – A masz? – zapytała Hope. – Mogę cię podrzucić. – Z samego rana muszę jechać do Hagerstown po zakupy, a potem mam spotkanie z Beckettem w nowej restauracji.

R

– Mówiąc, odpisywała Owenowi. – Poza tym wiem, że Owen potrzebuje wolnego wieczoru, żeby poszukać Billy’ego.

L T

– Billy’ego Elizabeth?

Avery skinęła Clare głową.

– Jak na razie niewiele znalazł. Ale to trudne zadanie. Powinnam pojechać prosto do domu i trochę się przespać. Już dochodzi jedenasta. Pisze, że za mną tęskni. – Ach.

– Wiem. Motylki, motylki. Jutro pracuję do czwartej, ale mogłabym rano kupić potrzebne składniki i przygotować dla niego kolejne testowe dania, gdyby miał ochotę. I ma – ogłosiła. – Jutro wieczorem idę na randkę z moim chłopakiem. – Przysięgam, wyglądasz jak kot nad miską śmietany. Avery uśmiechnęła się szeroko do Hope. – I tak się czuję. Co za wspaniały dzień. Może zadzwonię do Owena, jak już się położę do łóżka. – Sekstelefon? 257

Uśmiech Avery nie przygasł ani o wat. – Być może. Jakieś rady? – Mów powoli, niskim głosem. – Ona jest taka mądra. – Avery wyprostowała się, bo Hope wjechała na parking za Vestą. – Boże, jaki wspaniały, cudowny dzień. – Pochyliła się, żeby pocałować przyjaciółki. – Fantastyczny. Kocham was, dziewczyny. Otwórz bagażnik. Wiem, która torba jest moja. – Powiedz Owenowi... cześć. – Hope wydyszała ostatnie słowo. – Od nas.

R

– Będę zbyt zajęta mówieniem mu „cześć” ode mnie. To było boskie, absolutnie i stuprocentowo fenomenalne. Do zobaczenia jutro. – Wzięła torbę i zatrzasnęła bagażnik. Pomachała odjeżdżającym przyjaciółkom i

L T

szybko pobiegła do tylnych drzwi.

Była pewna, że wróci przed zamknięciem, ale w żadnym wypadku nie zamierzała zaglądać do restauracji. Zmusiła się, żeby przejść obojętnie obok zamkniętych drzwi Vesty, i skręciła na schody. Zobaczyła siedzącą na stopniach kobietę. Avery stanęła, instynktownie przekładając kluczyki między palcami, tak żeby wystawały jak ostrze. Rozważała różne opcje, gdy nieznajoma wstała.

Avery była młoda, silna – i szybka, jeśli sytuacja tego wymagała. – Restauracja jest zamknięta – powiedziała ze spokojem. – Wiem. Czekałam na ciebie. – Jeżeli szuka pani pracy, proszę przyjść jutro w ciągu dnia. Jednak teraz... – Nie poznajesz mnie? – Kobieta postąpiła krok naprzód, a Avery napięła mięśnie. – Jestem twoją matką. 258

Avery spojrzała jej w twarz, skąpaną w świetle lamp awaryjnych. Teraz sobie przypominała, oczywiście. Jednak minęło tyle lat, odkąd ostatni raz ją widziała. Tyle czasu, tyle zdarzeń. Czekała na jakieś uczucie, jakiekolwiek, ale żadne się nie pojawiło. – Czego chcesz? – Zobaczyć cię. Porozmawiać z tobą. Czy możemy wejść do środka i porozmawiać? Avery bez słowa ruszyła po schodach i otworzyła drzwi mieszkania. Zdała sobie sprawę, że jednak coś czuje. Strach.

L T 259

R

Rozdział piętnasty Avery odłożyła torbę, zdjęła płaszcz i szalik, starannie powiesiła je na oparciu krzesła. Przez cały ten czas nie wypowiedziała nawet słowa. – Jak tu ładnie. – Głos jej matki był wysoki, pełen nerwowego entuzjazmu. – Masz naprawdę śliczne mieszkanie. Byłam w twojej restauracji. Wygląda świetnie, naprawdę świetnie. Bardzo profesjonalnie. Powinna ufarbować sobie odrosty, pomyślała Avery i miała w nosie,

R

jeśli to stwierdzenie było małostkowe i niemiłe. Traci MacTavish – czy jak tam się teraz nazywała – miała na sobie jaskrawoczerwony płaszcz, a pod nim obcisłe dżinsy i czarny sweter. Avery zauważyła, że była bardziej

L T

koścista niż szczupła, wąską twarz miała bardzo starannie umalowaną, a krótkie, sterczące blond włosy odcinały się od czarnych jak smoła odrostów. Każda myśl, jaka przychodziła Avery do głowy, wydawała się małostkowa i niemiła.

Cóż, cholerna szkoda.

– Czego chcesz? – powtórzyła.

– Chciałam cię zobaczyć. Boże, kochanie, jesteś taka śliczna! Masz cudowne włosy. Zawsze się martwiłam, że zostaniesz z tym czerwonym mopem na głowie i tym okropnym aparatem na zębach, ale tylko spójrz na siebie! Jesteś... – Przestań. – Avery cofnęła się, ponieważ Traci ruszyła w jej stronę. – Nie myśl, że odegrasz tu scenę pojednania jak w Rozmowach w toku. Traci opuściła ramiona i głowę. – Nie zasługuję na to. Wiem, skarbie. Naprawdę. Po prostu kiedy widzę, jak wydoroślałaś, wypiękniałaś... zaczynam zdawać sobie sprawę, ile 260

mnie ominęło. Czy możemy usiąść? Na kilka minut? – Nie chcę siadać. – Jesteś na mnie wściekła. – Niczym dzielny patriota przed plutonem egzekucyjnym, Traci wyprostowała ramiona. – Nie dziwię się. To, co zrobiłam, było głupie, samolubne i złe. Tak mi przykro, Avery. – No proszę, przykro ci! – Nie kryjąc złości, Avery pstryknęła palcami. – Bang. I już wszystko dobrze. – Nie jest dobrze. Wiem, że moje przeprosiny niczego nie zmienią. Pewnie nic tego nie mogłoby zmienić. Zrobiłam coś okropnego, popełniłam

R

straszny błąd. Ja tylko... tylko chciałam cię zobaczyć – wykrztusiła Traci, a w jej oczach błysnęły łzy. – Pomyślałam, że może teraz, kiedy jesteś dorosła, choć trochę zrozumiesz. – Co zrozumiem?

L T

– Dlaczego odeszłam. Byłam taka nieszczęśliwa.

– Wygrzebała z torebki chusteczkę, opadła na krzesło i zaczęła szlochać. – Nikt nie rozumie, przez co przeszłam! Nikt nie może zrozumieć, jak się czułam. Nigdy nie wiesz, co się dzieje w cudzym małżeństwie. – Och, myślę, że dziecko w tym małżeństwie ma całkiem niezłe pojęcie. Odeszłaś nie tylko od małżeństwa, ale i od swojej córki. – Wiem. Wiem, ale nie mogłam zostać. Byłaś zawsze bardziej córeczką tatusia niż moją, więc... – Uważaj na to, co mówisz o moim ojcu. – Nic nie zamierzałam powiedzieć. – Najwidoczniej Traci była do tej rozmowy dobrze przygotowana. Wyjęła kolejną chusteczkę. – On jest dobrym człowiekiem. Może dla mnie zbyt dobrym. Nie powinnam była wychodzić za niego za mąż. Popełniłam błąd. – Wygląda na to, że popełnianie błędów to twoja specjalność. 261

– Skarbie, byłam taka młoda. Ledwo skończyłam dziewiętnaście lat. I myślałam, że go kocham. Naprawdę. Potem zaszłam w ciążę, więc małżeństwo wydawało się najlepszym wyjściem. Moi rodzice byli dla mnie tacy surowi, kiedy im powiedziałam. Nawet nie wiesz, jak bardzo byłam przerażona. Najmniejszy cień sympatii, jaką Avery mogła poczuć dla młodej kobiety w takiej sytuacji, zniknął, zanim zdążył się w pełni uformować. Pamiętała swojego dziadka, serdecznego, cierpliwego człowieka, i smutek, który miał w oczach do końca życia z powodu utraconej córki. I babcię, silną, kochającą, opokę dla całej rodziny. – Wyrzucili cię? Grozili, że wyrzucą? – Oni...

L T

– Uważaj – ostrzegła Avery.

R

– Nie, ale mnie obwiniali. I mówili, że jak będę miała dziecko, to będę musiała na nie pracować i...

– No wyobraź sobie, jak oni mogli oczekiwać, że przyjmiesz na siebie taką odpowiedzialność?

– Byli dla mnie surowi. Od zawsze. Nie mogłam zostać w domu, gdzie mi dokuczali dzień i noc.

– I małżeństwo było drogą ucieczki.

– To nie tak. Miałam tylko dziewiętnaście lat. Myślałam, że chcę wyjść za mąż, mieć rodzinę, własny dom. A Willy B., on był taki silny i przystojny i o wszystko się troszczył. No wiesz, kupił nam dom i w ogóle. Traktował mnie naprawdę dobrze, kiedy byłam w ciąży. Próbowałam, naprawdę próbowałam stworzyć nam miły dom i gotować,i zajmować się tobą, kiedy się pojawiłaś. Byłaś takim kapryśnym dzieckiem, Avery. – Powinnam się wstydzić. 262

– Nie o to chodzi. Po prostu... nie miałam nawet dwudziestu lat, kiedy przyszłaś na świat, i było tyle do zrobienia. – Pewnie mój ojciec nie robił nic. Traci pociągnęła nosem i zacisnęła wargi. – Robił bardzo wiele. Nie zamierzam cię okłamywać. Robił dużo w domu i w ogóle, i nosił cię w nocy, i kołysał. Był dobrym tatą. – Wiem, że był. Nadal jest. – Robiłam, co w mojej mocy, przysięgam. – Patrząc na Avery wilgotnymi oczami, Traci skrzyżowała dłonie na sercu. – Ale Bóg mi

R

świadkiem, kiedy tylko skończyłam coś robić, natychmiast trzeba było robić to jeszcze raz. Potem ty tak szybko zaczęłaś chodzić i wszędzie cię było pełno. Nie mogłam nadążyć. Nawet kiedy znalazłam pracę i oddałam cię do

L T

żłobka, miałam tyle roboty, ciągle te same obowiązki. A on chciał mieć jeszcze jedno dziecko.

Jezu Chryste, chciał mieć więcej dzieci, a ja nie mogłam się na to zgodzić. Kiedy zrobiłam aborcję...

Avery poczuła się, jakby ktoś wymierzył jej nagły, siarczysty policzek. – Miałaś aborcję.

Zalana łzami Traci zbladła.

– Myślałam, że ci powiedział. – Nie, nie powiedział.

– Miałaś trzy lata i, mój Boże, Avery, tak trudno było nad tobą zapanować. Znowu zaszłam w ciążę, pomimo że tak bardzo uważałam. Nie mogłam przechodzić przez to jeszcze raz. Po prostu nie mogłam, więc się tym zajęłam. Nie zamierzałam mu mówić, ale kłóciliśmy się o coś i samo wyszło. – Przerwałaś ciążę, nic nie mówiąc Willy’emu? 263

– Próbowałby mnie nakłonić do zmiany zdania, a ja już postanowiłam. To było moje ciało i mój wybór. Jesteś kobietą. Musisz to uszanować. – Szanuję właściwy wybór. Ale jaki wybór ty dałaś jemu? Jaki szacunek mu okazałaś? Był twoim mężem, ojcem dziecka, a ty podjęłaś decyzję, nic mu nie mówiąc. A może to nie on był ojcem? – Oczywiście, że był! Nie zdradzałam go. – Wtedy jeszcze nie. Traci wbiła wzrok w podartą chusteczkę. – Cóż, nie zdradzałam. Ale nie potrafiłam znieść nawet myśli o

R

kolejnej ciąży. Z tobą prawie przez cały czas było mi niedobrze i zrobiłam się wielka jak szafa. Nie chciałam następnego dziecka. Poddałam się aborcji, kazałam sobie podwiązać jajowody i było po sprawie. – Dla ciebie.

L T

– Kiedy się dowiedział, był strasznie wściekły i smutny. I od tej pory robiło się między nami już tylko gorzej. Musisz zrozumieć, że on też nie czuł się szczęśliwy. To nie była moja wina. Po prostu nie byliśmy szczęśliwi. Ale poszłam do poradni małżeńskiej, tak jak chciał. Nikt nie może powiedzieć, że się nie starałam. Po prostu czułam się nieszczęśliwa, jak w pułapce. Ale próbowałam. – Doprawdy?

– Przez dwanaście lat. To bardzo dużo czasu, a przez te wszystkie lata czułam się, jakbym musiała być kimś, kim nie jestem. – Żoną i matką. – Chciałam więcej od życia. Wiem, że to samolubne, ale chciałam czegoś więcej niż praca w sklepie i powrót do domu, do tego miasteczka, dzień po dniu. W końcu znienawidziłam to miasto i wszystko w nim. To nie jest zdrowe, prawda? To nie jest zdrowe żyć w ten sposób. Życie 264

przeciekało mi przez palce, a ja nie mogłam go dogonić. – Dlatego zaczęłaś wdawać się w romanse. – Nie planowałam tego. Po prostu tak się stało. – Myślę, że uprawianie seksu z innymi mężczyznami wymaga jednak pewnego planowania. – Tylko dwa razy, zanim pojawił się Steve. Byłam taka nieszczęśliwa. Potrzebowałam czegoś więcej. Czegoś dla siebie. – Więc zdradzałaś męża, żeby przezwyciężyć nudę wynikającą z bycia żoną i matką. A kiedy przestało ci to wystarczać, zniknęłaś. – Czy mogę napić się wody? Proszę.

R

Avery poszła do kuchni i nalała do szklanki wody z kranu. Stała przez chwilę z zamkniętymi oczami, oddychając głęboko, dopóki nie uznała, że odzyskuje równowagę.

L T

Traci zdjęła czerwony płaszcz, położyła go sobie na kolanach i nadal siedziała ze zmiętą chusteczką w dłoni i łzami na rzęsach. – Dziękuję. Wiem, że mnie nienawidzisz. – Nie znam cię.

– Byłam przy tobie przez dwanaście lat, Avery. Opiekowałam się tobą. Robiłam, co w mojej mocy.

– Może i tak, ale w takim razie to smutne dla nas obu. Jednak między „wtedy” a „teraz” minęło wiele lat. Ani razu do mnie nie napisałaś, nie zadzwoniłaś, nie przyjechałaś, żeby się ze mną zobaczyć. Ani razu. – Nie wiedziałam, czy twój ojciec pozwoliłby mi... – Mówiłam ci, żebyś uważała. To ostatnie ostrzeżenie. – Dobrze. W porządku. – Traci znowu opuściła wzrok i wygładziła płaszcz. – Chyba czułam, że nie mogę albo że nie powinnam. Wiem tylko, że musiałam odejść i źle to zorganizowałam. Willy B. chciał, żebyśmy dalej 265

chodzili do poradni, ale to by tylko rozciągnęło wszystko w czasie. Ja go nie kochałam, Avery. Nie możesz przejść przez życie bez miłości. Wiem, co on myślał. Powinniśmy się postarać. Należało myśleć o tobie. Ale ty i tak pewnego dnia byś dorosła, prawda? A gdzie ja bym wtedy była? Utknęłabym tutaj, tylko starsza. Starsza, bez perspektyw i nie mając żadnej szansy na to, żeby żyć własnym życiem. Willy B. nie czuł się ze mną szczęśliwszy niż ja z nim. Więc po co było się męczyć? – Chciałaś odejść. Świetnie. Chciałaś żyć własnym życiem. Doskonale. Ale istnieje coś takiego jak rozwody. Słyszałam, że są trudne i

R

bywają bolesne dla wszystkich zainteresowanych. Ale tak to się właśnie robi w cywilizowanym świecie, w którym kobiety nie zostawiają mężów, dzieci i domów bez jednego cholernego słowa.

L T

– Ja tylko... – Traci znowu pociągnęła nosem i odstawiła na bok pustą szklankę. – Zakochałam się! Kiedy spotkałam Steve’a, zakochałam się po uszy. Nie mogłam myśleć o niczym innym. To było złe, wiem, że było złe, ale czułam, że żyję, że wreszcie jestem szczęśliwa. Wiem, że źle postąpiłam. Wiem, że powinnam być uczciwa wobec Willy’ego B., zamiast go zdradzać. On na to nie zasłużył, ale, kochanie, on nie pragnął tego samego co ja. Nie mogłam być tym, kim on chciał, żebym była. A kiedy Steve dostał szansę, prawdziwą szansę na biznes w Miami, musiałam pojechać razem z nim. – Mieszkałaś w Miami. – Na początku. Byłam taka zakochana, a wspólna ucieczka wydawała się taka romantyczna i ekscytująca. Wiedziałam, że twój tatuś dobrze się tobą zajmie. – Przestań. Zapomniałaś o mnie w chwili, w której przekroczyłaś próg. – To nieprawda! Nie zrobiłam tego tak, jak powinnam. Nie myślałam 266

trzeźwo, ale pamiętałam o tobie. Byłam naprawdę dumna, kiedy usłyszałam, że otworzyłaś własną restaurację. To świetny lokal i pękałam z dumy, kiedy się o tym dowiedziałam. W głowie Avery rozległ się cichy dzwonek alarmowy. Miała nadzieję, że to tylko jej cynizm. – Jak się dowiedziałaś? – Od czasu do czasu szukałam informacji o tobie w internecie. Chciałam wiedzieć, jak sobie radzisz, skarbie. Nie potrafię zliczyć, ile razy zaczynałam pisać e – maile do ciebie. I było mi naprawdę przykro, kiedy

R

dowiedziałam się o Tommym Montgomerym. Byli z twoim tatą jak bracia. Wiem, że Justine za mną nie przepadała, ale zawsze była dla mnie miła. Współczułam jej.

L T

– To twoja wersja matczynej troski? Od czasu do czasu poszukać w Google’u?

– Popełniłam błąd. Nie spodziewam się, że mi wybaczysz. Miałam tylko nadzieję na odrobinę zrozumienia.

– A jaką różnicę zrobi ci w tej chwili moje zrozumienie? – Pomyślałam, że może dałabyś mi szansę, żebyśmy się znowu poznały i...

– A co się stało ze Steve’em? Miłością twojego życia? Traci wykrzywiła się i znowu wybuchnęła płaczem. Wyjęła kolejną chusteczkę. – On... on umarł. W listopadzie. Zmarł. Byliśmy ze sobą przez cały ten czas. Często się przeprowadzaliśmy, wiesz, interesy. Oczywiście miał swoje wady, ale kochałam go i byliśmy szczęśliwi. Teraz odszedł i nie mam już nikogo. – Przykro mi. Naprawdę. Ale nie potrafię wypełnić ci tej pustki. Nie 267

chcę. Dokonałaś wyboru i musisz ponosić konsekwencje. – Nie potrafię być sama. Nie mogłabym tu zostać przez kilka dni? Dwa tygodnie? – Tutaj? – Zaszokowana Avery popatrzyła na nią szeroko otwartymi oczami. – Absolutnie wykluczone. Wracając po, ilu, po siedemnastu latach nie zastaje się otwartych drzwi. Musisz sama sobie poradzić z własnym życiem, ponieważ już dawno nie jesteś częścią mojego. – Nie możesz być aż taka zimna. – Mogę – zapewniła ją Avery. – Może mam to w genach.

R

– Tylko kilka tygodni, to wszystko. Nie wiem, co robić, dokąd iść. – Coś innego, gdzieś indziej.

– Wciąż płynie w nas ta sama krew, Avery.

L T

– Jesteś kobietą, która mnie porzuciła i nie myślała o mnie przez połowę mojego życia. Teraz zostałaś sama, więc sobie o mnie przypomniałaś. I to jest prawdziwy powód twojej wizyty – nie przyjechałaś po to, żeby mnie poznać czy jaką tam jeszcze kiepską wymówkę znajdziesz. I Boże, ta pewność sprawiła, że Avery poczuła się bardzo, bardzo zmęczona.

– A to dlatego, że jak zawsze najpierw myślisz o sobie, tylko i wyłącznie o sobie. Wysłuchałam cię, a teraz koniec. Wyjdź. – Nie mam dokąd pójść. – To wielki świat. Znajdź sobie jakieś miejsce. – Gdybym mogła zostać tylko na jedną noc. Jedną noc... – Nie masz pieniędzy – zrozumiała wreszcie Avery. – Mieliśmy pewne... zawirowania finansowe. Sprawy trochę się pokomplikowały i rzeczywiście przydałaby mi się drobna pomoc, żebym mogła znowu stanąć na nogach. 268

Wszystko, wszystko sprowadzało się do tej jednej, brudnej kwestii. – Boże, kim ty jesteś? Pieniądze? Mówisz poważnie? Chcesz ode mnie pieniędzy? – Oddam ci. Gdybyś mogła pożyczyć mi kilka tysięcy, tylko żebym stanęła na nogi. – Gdybym miała kilka tysięcy, na pewno nie dałabym ich tobie. – Masz własną knajpę. – Traci wskazała na torbę z ubraniami. – Stać cię, żeby robić zakupy w drogich sklepach. Nie każ mi błagać, Avery. Proszę, nie każ mi błagać, bo będę. Mam kłopoty.

R

Avery złapała torebkę, wyrwała z niej portfel i wyciągnęła wszystkie banknoty.

L T

– Masz. To wszystko. To wszystko, co ode mnie dostaniesz dziś i kiedykolwiek. A teraz wynoś się i trzymaj z dala od mojego życia. Nie chcę cię więcej widzieć.

– Nie wiesz, jak to jest być samej, nie mieć nikogo. – Masz rację. Mój ojciec zadbał, żebym nie wiedziała. – Avery podeszła do drzwi i otworzyła je na oścież. – Powiedziałam: wynoś się.

Traci podeszła do drzwi, ale przystanęła. – Przepraszam – powiedziała. Avery zatrzasnęła drzwi, zamknęła na zamek i oparła się o nie plecami. Nagle zaczęła się trząść i osunęła się na podłogę. Słuchała echa oddalających się po schodach kroków, aż w końcu pozwoliła sobie na płacz. *** Znalazła szereg wymówek, żeby przełożyć randkę z Owenem. Zmiana w rozkładzie dnia, za dużo pracy, wszystkie informacje wysyłała SMS – 269

ami, żeby nie musieć z nim rozmawiać. Wiedziała, że postępuje głupio, ale naprawdę nie była gotowa, by robić dobrą minę do złej gry, maskować swoje nieszczęście, wątpliwości i palącą złość. Nie chciała z nikim rozmawiać, dlatego unikała przyjaciół i rzuciła się w wir pracy. Jednak w małych miasteczkach przyjaciele nie dawali się tak łatwo zbyć. Kończyła przygotowywać gyros, kiedy do restauracji wszedł Owen. Usiadł na wysokim stołku przy ladzie, a Avery skinęła mu głową i posłała – jak miała nadzieję – zmęczony uśmiech. – Jak leci?

R

– Pracowicie. Przez ostatnich kilka dni ledwo miałam chwilę, żeby złapać oddech.

L T

– Tak pisałaś. Może znajdziesz czas teraz, żeby wreszcie odetchnąć, zrobić sobie małą przerwę. – Mam huk roboty.

– Naprawdę? – Obracając się na stołku, ogarnął wzrokiem gości, którzy przyszli na wczesny lunch i zajmowali dwa stoliki. – Muszę sprawdzić stan naczyń – wymyśliła Avery na poczekaniu. – Ostatnio potłukliśmy sporo szkła.

– Zmień temat, rozkazała samej sobie. – Jak wam idzie po drugiej stronie ulicy? – Do przodu. Myślałem, że wpadniesz i sama zobaczysz. – Wpadnę, jak tylko uda mi się wykroić choć trochę czasu. – Wstawiła gyros i wyjęła pizzę z pieca. – Co mogę ci podać? – zapytała, krojąc placek. – Gyros wyglądał nieźle. 270

– Jakość gwarantowana. Owen podszedł do lodówki, wziął zimny napój i znowu usiadł. – Czy wszystko u ciebie w porządku? – Cóż, nie obraziłabym się na zmianę pogody i dzień dłuższy o kilka godzin, ale poza tym wszystko gra. – Avery. Jego ton sprawił, że podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. – Co? Mam mnóstwo pracy, Owen. Wiesz, jak to bywa. – Tak, wiem, jak to bywa. Dlatego cię pytam.

R

– A ja ci mówię, że wszystko w porządku. Prowadzę restaurację. Muszę znaleźć nowego dostarczyciela, ponieważ facet, którego dopiero co zatrudniłam, palił jointy w piwnicy. Poprawiam biznesplan nowej

L T

restauracji, muszę wybrać oświetlenie, meble, dopracować menu, pomóc Hope w organizacji wieczoru panieńskiego dla Clare. Mój samochód rozpaczliwie potrzebuje nowych opon, a dostawca właśnie poinformował mnie, że ser drożeje.

A kiedy tak się rozpędziła, doszła do wniosku, że ma pełne prawo być zirytowana i zestresowana.

– Po prostu nie mam teraz czasu bawić się z tobą i robić ci obiadków. – Rozumiem i nie o tym mówię.

– W takim razie nie ma o czym gadać. Mam mnóstwo pracy. Koniec kropka. Podeszła do pieca, żeby wyjąć poprzedni gyros i włożyć ten dla Owena i niechcący dotknęła ręką gorącej płyty. – Cholera. Zanim zatrzasnęła drzwiczki pieca, Owen już był za ladą. Złapał ją za nadgarstek, nim zdążyła się odsunąć. 271

– Pokaż. – To nic takiego. Zdarza się. – Gdzie masz apteczkę? – Potrzebuję tylko liścia aloesu. Po to właśnie mam go w kuchni. Zaraz... Pociągnął ją do kuchni, w której pracowała Franny. Zanim zdążyła coś powiedzieć, skinął głową, dając dziewczynie znak, żeby wyszła, i dalej ciągnął Avery do zlewu. – Puść mnie! – zażądała. – Umiem sobie poradzić z głupim oparzeniem. Mam klientów. – Przestań, natychmiast.

R

Tak ostry, niezwykły u niego ton sprawił, że Avery umilkła. Nic nie

L T

powiedziała, kiedy odkręcił kran i włożył jej rękę pod strumień zimnej wody.

– Zagapiłaś się. To do ciebie niepodobne.

– Nie chciałeś się zamknąć. – Popatrzył na nią z zaciśniętymi szczękami. – No co, nie chciałeś. Zajmę się tym, Owen. To tylko oparzenie. – Nie ma pęcherza. Dlaczego się zagapiłaś? – Och, na litość boską. Mam mnóstwo spraw na głowie, jestem zajęta. Lekko się oparzyłam. Przecież nie obcięłam sobie palca. Nadal trzymał jej rękę pod wodą, nie spuszczając wzroku z twarzy Avery. – Widziałem cię już, kiedy miałaś mnóstwo spraw na głowie. Widziałem cię zajętą. Jeżeli sądzisz, że nie znam cię na tyle, by dostrzec, że coś się dzieje, to jesteś głupia. Czy to jakiś problem między tobą a mną? – Zaraz może być. – Nie wyjmuj ręki spod wody – polecił i odłamał liść aloesu. – Wiem 272

tylko, że wszystko było w porządku, kiedy wracałaś z Clare i Hope z zakupów. Rozłamał liść i wycisnął miąższ. – A następnego dnia odwołujesz spotkanie i nawet nie masz czasu zamienić ze mną dwóch słów. Wyjął z szuflady łyżkę, rozgniótł miąższ na miazgę. Powinna była wiedzieć, że Owen znał się na domowej medycynie. Ale w obecnej chwili jego metodyczna cierpliwość sprawiła, że Avery miała ochotę wbić mu w brzuch widelec.

R

– Pokaż. – Zakręcił kran, delikatnie osuszył jej rękę i uważnie obejrzał oparzenie. – Nie jest tak źle. – Mówiłam ci.

L T

– Mówiłaś mi też, że u ciebie wszystko w porządku, kiedy widzę wyraźnie, że to nieprawda. Nie ruszaj się.

– Tak delikatnie, starannie, że aż poczuła w oczach piekące łzy, posmarował oparzenie pastą z aloesu.

– A zatem coś wydarzyło się między powrotem do domu a porankiem. Co?

– Może po prostu zdałam sobie sprawę, że mam za dużo na głowie i że część muszę sobie odpuścić, ustalić priorytety. Zaplanować. Nabraliśmy takiego wiatru w żagle... No dobrze, może wcześniej razem dryfowaliśmy – poprawiła się, kiedy posłał jej kolejne Owenowe spojrzenie. – Potrzebuję trochę czasu, żeby wszystko sobie poukładać, zorganizować pracę. Muszę teraz poświęcić czas nowej restauracji, jeśli ma odnieść sukces. Pozwoliłam nieść się wiatrowi, zaniedbałam kilka spraw. – Może. Może to część prawdy, ale nie cała. Będziemy musieli o tym porozmawiać, Avery. 273

– To nie jest odpowiedni moment. Jestem w pracy, jestem... – Nie, to nie jest odpowiedni moment. – Położył na oparzeniu kawałek gazy, który wyjął z apteczki. – Ale znajdziemy na to czas. Zadbaj, żeby potem ktoś ci zmienił ten opatrunek. – Jeszcze przez chwilę patrzył jej w oczy, musnął wargami jej usta. – No dobrze. – Skinął głową. – Zabiorę gyros i też wrócę do pracy. Do zobaczenia. – Pewnie. Kiedy wyszedł, Avery oparła się o zlew, odbyła ze sobą gwałtowną

R

kłótnię, po czym postanowiła się nad sobą po – użalać. – Wszystko w porządku, Avery?

Z westchnieniem i gorącym życzeniem, żeby ludzie przestali ją o to

L T

pytać, spojrzała na stojącą w drzwiach Franny.

– W porządku. Tylko się oparzyłam, nic wielkiego. Jak tam idzie? – Nie mamy dziś tłumów.

– Posłuchaj, pójdę na górę, załatwię kilka spraw. Zadzwoń, jeśli zrobi się ruch, to zejdę. – Oczywiście.

***

Avery gotowała. Gotowanie pomagało jej jak pluszowy miś, kiedy była smutna, więc pocieszała się, eksperymentując z zupą ziemniaczaną z szynką i kremem z wędzonych pomidorów. Przyniosła laptopa do kuchni i na gorąco zapisywała swoje pomysły. Gotowanie ją uspokoiło, zrelaksowało i wyciszyło na tyle, że usiadła na chwilę, kiedy zupa grzała się na kuchni, i zaczęła planować boksy, ustawienie wysokich stołków, kanap i foteli w nowej restauracji. – Puk, puk! – zawołała Clare. 274

– W kuchni. – To by było na tyle, jeśli chodzi o czas sam na sam z jej pluszowym misiem, pomyślała Avery. – Miałam zamiar przekąsić sałatkę na dole, ale Franny powiedziała, że oparzyłaś się w rękę i pokłóciłaś z Owenem. – Nie pokłóciłam się z Owenem. Oparzyłam się, ale to nic poważnego. Clare ze zmarszczonymi brwiami popatrzyła na garnki. – W takim razie dlaczego gotujesz? Co się stało? – Nic. A następna osoba, która zada mi to pytanie, dostanie pięścią w

R

nos. Wypróbowuję przepisy. Na dole jest mały ruch, jak zapewne sama widziałaś, więc wykorzystuję ten czas, żeby dopracować menu do nowej restauracji.

L T

– Myślałam, że testujesz menu na Owenie.

– Widzisz tu gdzieś Owena? – zapytała Avery. – A czas mam teraz. I testuję teraz.

– Jesteś zła. Przez kilka dni cię nie widziałam, bo byłaś zbyt zajęta, a teraz jesteś zła i kłócisz się z Owenem.

– Nie kłócę się z Owenem, a jeżeli jestem zła, to tylko dlatego, że wszyscy bez przerwy zawracają mi głowę pytaniami, dlaczego jestem zła. Nie wyłączając Owena, który po prostu nie chce się odczepić! – A więc kłócisz się z Owenem. – Nie. – Pomimo że zazgrzytała zębami, udało jej się mówić spokojniejszym tonem. – Byłam zajęta. Beckett skończył plany i posłał je do wstępnej akceptacji, a teraz pracuje nad szczegółami. Mam jeszcze mnóstwo do zrobienia, do zaplanowania, milion decyzji do podjęcia, a wszystko to robię, jednocześnie prowadząc Vestę. – Dlatego jesteś zdenerwowana. Też bym była. Ale wiesz, że będzie 275

wspaniale. – Plany a ich realizacja to nie to samo. – Od robienia uników bolał ją brzuch. Zawsze bolał ją brzuch, kiedy kłamała, z całego serca nienawidziła kłamstwa, uników i półprawd. – To wszystko wymaga wiele czasu i uwagi – ciągnęła, kurczowo trzymając się tematu. – I nie zostaje zbyt dużo czasu i uwagi dla partnera. Dlatego myślę, że powinniśmy z Owenem trochę zwolnić, dopóki nie poczuję się pewnie w siodle. To wszystko. – Co on zrobił? – Nic. Nic, przysięgam. – Zbyt zmęczona, żeby płakać, Avery tylko roześmiała się na automatyczną reakcję Clare. – Po prostu w tej chwili to wszystko odrobinę mnie przerasta. Nareszcie!, pomyślała. Prawda. – Wszystko się samo poukłada. Proszę, zamiast sałatki spróbuj tego. – Wyjęła miskę, nalała do niej trochę zupy ziemniaczanej, posypała pietruszką i tartym parmezanem. – Muszę wybrać zastawę. Może po prostu zdecyduję się na restauracyjną biel, a potem ożywię ją obrusami, szkłem. A może potrzebuję czegoś bardziej fantazyjnego. – To nie będzie miało żadnego znaczenia. – Clare nabrała kolejną łyżkę. – Nikogo nie będzie obchodziło, w czym to podajesz. Ta zupa jest przepyszna. Dlaczego nalałaś mi tak mało? – Ponieważ musisz jeszcze spróbować kremu z wędzonych pomidorów. Druga miska, kolejna chochla – i kilka grzaneczek, liść bazylii. – Och, Boże, jakie to dobre. Gładkie, odrobinkę kremowe, a mimo to ma pazur. – Doskonale. – Avery spróbowała łyżeczkę. – Tak, niezłe – oceniła. – 276

Już nic nie zmieniam. Dam ci pojemnik jednej i drugiej zupy do domu na kolację. – Czy to znaczy, że będę musiała się podzielić? – Clare objęła ją ramieniem. – Powiesz mi, kiedy będziesz gotowa? Avery stanowczo nienawidziła kłamstwa. Poddając się, oparła głowę na ramieniu Clare. – Tak. Ale nie teraz. *** Przejdzie przez to, gotując, postanowiła Avery. Pogrążanie się w

R

smutku do niczego nie prowadziło i tylko przyciągało uwagę innych – a właśnie tego chciała uniknąć.

Zapakowała zupę ziemniaczaną i zabrała z dołu trochę włoskiego

L T

chleba, co kosztowało ją aż godzinę, ale nie miała nic przeciwko temu. W porze obiadu ruch się zwiększył i pomimo że to nie była jej zmiana, przez chwilę pomagała w restauracji.

Praca także poprawiła jej nastrój.

Potrzebowała rozmowy z ojcem i miała nadzieję, że to zakończy proces rekonwalescencji. Miał prawo wiedzieć, upominała samą siebie, wyjeżdżając z miasta. I był jedyną osobą na świecie, przed którą nigdy, przenigdy nie miała tajemnic.

Nakarmi go zupą i przegadają to. Wszystko potrafili przegadać. Ale kiedy wjechała na podjazd, zobaczyła przed jego domem jaskrawoniebieskiego lexusa z rejestracją z Nevady i ogarnęła ją czysta furia. On nie znał nikogo w Nevadzie. Przeprowadzali się, powiedziała Traci. Przeczucie MacTavishów powiedziało Avery, że ostatnio Traci 277

przeniosła się do Nevady. A teraz próbowała zaczerpnąć tutaj z kolejnego źródła. Pędem wpadła do domu ojca. Willy B. poderwał się z krzesła, Traci nadal siedziała z mokrymi oczami, mnąc w palcach przemoczoną chusteczkę. – Ale masz tupet, ty suko! – Avery! Uspokój się. – Nie każ mi się uspokoić – warknęła na ojca. – Czy już doszła do kwestii o pożyczce, czy wciąż opowiada, jak jej cholernie przykro? – Usiądź i... Co?

R

– Wspomniała ci, że kilka dni temu złożyła mi wizytę? – Nie. – Objął Avery ramieniem zarówno po to, żeby ją powstrzymać,

L T

jak i stworzyć wspólny front. – Nie wspomniała.

– Miałam ci powiedzieć. Najpierw musiałam zobaczyć Avery, Willy B. Nie byłam nawet pewna, czy potrafię spojrzeć ci w oczy, a chciałam się spotkać z Avery, powiedzieć jej, jak bardzo mi przykro. – I próbować wyciągnąć ode mnie pieniądze. – Jestem bez grosza. Ale to nie znaczy, że nie jest mi przykro. – Palce Traci drżały, kiedy dała sobie spokój z chusteczką i otarła łzę pięścią. – Tak bardzo żałuję, że nie zrobiłam tego inaczej. Żałuję, że nie byłam inna. Teraz już nic nie mogę zmienić. Straciliśmy dom, zaraz przed śmiercią Steve’a. Wszystko poszło nie tak. On miał nagrane jakieś interesy i nic z tego nie wyszło. Nie wystarczyło mu czasu, żeby to odkręcić. – Na podjeździe stoi nowy lśniący lexus – wytknęła jej Avery. – Sprzedaj go. – Jest w leasingu i też go zaraz stracę. Ten samochód to wszystko, co mam. Potrzebuję tylko małego wsparcia, dopóki nie znajdę mieszkania, 278

pracy. – Wzięłaś pieniądze od Avery? – chciał wiedzieć Willy B. Z twarzy Traci odpłynął cały kolor. – To tylko pożyczka. – Ile? – Kiedy Traci pokręciła głową i znowu zaczęła płakać, odwrócił się do Avery. – Ile? – Nie wiem dokładnie. Wszystko, co miałam w portfelu. Więcej niż zwykle, ponieważ byłam na zakupach i na wszelki wypadek chciałam mieć gotówkę.

R

W głosie Willy’ego B. zabrzmiał tak rzadki u niego gniew. – Zostawiłaś moją córeczkę, Traci, a teraz wracasz i bierzesz od niej pieniądze?

L T

– Ma własną knajpę. Ma ładne mieszkanie. Robiłam dla niej, co w mojej mocy, tak długo, jak mogłam.

– Nic nie robiłaś. – Delikatnie pocałował Avery w czubek głowy. – Rozmawiałaś ze swoją matką, Traci?

– Ja... Pomogła mi trochę zaraz po śmierci Steve’a. We wszystkim panował straszny bałagan. Nie wiedziałam, że on ma takie długi. Pomogła mi trochę, ale potem powiedziała, że już więcej nie dostanę. I nie blefowała. Byłam u niej, zanim przyjechałam tutaj, ale nie chciała mi pomóc. – Ile ci potrzeba? – Tato, nie... – Bądź cicho, Avery. – Ale nie możesz... – To moja sprawa. – Nie podniósł głosu, nigdy nie musiał, tylko spojrzał córce prosto w oczy. – Bądź cicho. Ile, Traci? – Gdybym mogła dostać pięć tysięcy, żeby się jakoś urządzić. Oddam 279

ci, przysięgam. Podpiszemy umowę. Wiem, że nie mam żadnego prawa, ale nie mam się do kogo zwrócić. – Avery, idź na górę i przynieś moją książeczkę czekową. Wiesz, gdzie leży. – Nie pójdę. – Zrobisz, co ci każę, i to natychmiast. Jeśli chcesz się ze mną kłócić, zrobimy to później. – Położył dłoń na ramieniu córki. – Powiesz mi, co masz do powiedzenia, ale potem. To sprawa między nami, jej nie dotyczy. Rzadko wytyczał tak twarde granice, ale jeśli już to robił, nic nie mogło ich przesunąć ani o milimetr.

R

– Dobrze, ale to, co mam do powiedzenia, nie będzie przyjemne. Poszła na górę, tupiąc głośno, i z jeszcze większym hałasem wróciła.

L T

Willy B. usiadł, otworzył książeczkę czekową. – Dam ci te pięć tysięcy. To nie pożyczka. – Ale ja ci oddam.

– Nie chcę, żebyś mi cokolwiek oddawała. O ile Avery nie zmieniła zdania, nie chcę cię widzieć ani słyszeć nigdy więcej. Bierzesz pieniądze i znikasz. Mam nadzieję, że odnajdziesz swoją drogę. – Wiem, że mnie nienawidzisz, ale...

– Nie czuję do ciebie nienawiści. Dałaś mi światło mojego życia i nigdy o tym nie zapomnę. Nigdy. Dlatego dam ci tyle, ile potrzebujesz, i to zakończy sprawy między nami. Twardo wytyczone granice, pomyślała jeszcze raz Avery, teraz dla Traci. – Chcę, żebyś przysłała mi swój adres albo numer telefonu, kiedy już się urządzisz – kontynuował Willy B. – Do mnie, Traci, nie do Avery. Nigdy więcej nie będziesz się z nią kontaktować. Jeżeli będzie chciała z tobą 280

porozmawiać albo cię zobaczyć, może mnie poprosić, a ja dam jej namiary, które mi przyślesz. – Dobrze. Złożył czek i jej podał. – Dziękuję. Ja... Bardzo dbasz o ten dom. Jesteś dobrym człowiekiem. Naprawdę tak myślę. – Spodziewam się. – Jest taka piękna. – Traci przycisnęła dłoń do ust. – Przepraszam. Tak bardzo was przepraszam za wszystko.

R

– Spodziewam się. Lepiej, żebyś już poszła. Jest późno, a lada chwila może zacząć padać śnieg. Traci opanowała się trochę i wstała.

L T

– Chyba byłaś najlepszym, co mi się udało w życiu – powiedziała do Avery. – A ja zrobiłam ci to, co najgorsze. Ciężko się żyje z tą świadomością.

Kiedy Traci wyszła, Avery podeszła do okna i patrzyła, jak odjeżdża. – Dlaczego dałeś jej te pieniądze?

– Ponieważ jest w żałobie. Straciła kogoś, kogo kochała, i nagle zdała sobie sprawę, że kiedyś odrzuciła coś bardzo cennego. Nigdy tego nie odzyska i po tym także nosi żałobę. I ponieważ dla nas to zamknęło drzwi. Dlaczego mi nie powiedziałaś, że cię znalazła? – Właśnie po to dzisiaj przyszłam. Żeby ci powiedzieć. Ja po prostu... przez pewien czas nie mogłam o tym mówić. Powinnam była ci powiedzieć, wtedy byłbyś przygotowany. Powinnam była zadzwonić do babci. Ale ja zamknęłam się w sobie. Sprawiła mi ból, więc się okopałam. – Wiem. – Podszedł do niej i zamknął ją w wielkich ramionach. – Ale dzisiaj, kiedy ją zobaczyłam, wpadłam w furię. Tak jest lepiej, 281

prawda? – Dla ciebie? Zawsze. – Tulił ją mocno, kołysząc się z boku na bok. – Damy sobie radę, kochanie. Ty i ja? Zawsze damy sobie radę. Już ty się nie martw. Avery, uspokojona jego głosem, zapachem, samą obecnością, przycisnęła twarz do jego piersi. – Wtedy też tak mówiłeś i wiele razy potem. Zawsze była to prawda. Tak bardzo cię kocham. – Ja jestem większy. Kocham cię bardziej. Roześmiała się cicho i mocno go uścisnęła.

R

– Ugotowałam zupę. Ziemniaczana zupa z szynką MacTavishów jako recepta na wszystkie smutki.

L T

– Brzmi doskonale.

– Pójdę po nią do samochodu.

282

Rozdział szesnasty Owen postanowił popracować w warsztacie. Będzie miał czas, żeby pomyśleć – no dobrze, może użalanie się nad sobą było lepszym określeniem, ale miał do tego prawo. Kiedy tylko zrobił następny krok, Avery się wycofała. Gdzie tu sens? On się przykłada, dba, żeby czuła się wyjątkowa, stara się traktować ich znajomość jak cholerny związek, a ona nagle jest zbyt zajęta, żeby poświęcić mu dziesięć minut swojego cennego czasu.

R

– Co to za ściema? – zapytał Cusa i w odpowiedzi zobaczył pełne współczucia merdanie ogonem.

Odmierzył płytę, oznaczył i odruchowo zmierzył jeszcze raz, zanim podłożył ją pod piłę.

L T

– Ona lubi być zajęta – ciągnął, przekrzykując ryk piły. – Lubi chaos i pośpiech. A tu ni z tego, ni z owego nie ma czasu ani żeby gdzieś wyjść, ani żeby odbyć cholerną rozmowę. Wyłączył piłę, odstawił płytę i przesunął na głowę okulary ochronne. – Kobiety to same kłopoty.

Ale Avery nigdy taka nie była, nawet nie miała takich skłonności. Tym bardziej to wszystko absolutnie nie miało żadnego sensu. Coś się z nią działo. Czy ona nie rozumie, że on to widzi? Unika go, znajduje tysiąc wymówek, zamyka się w sobie, kiedy zawsze jest taka otwarta. Zachowuje się jakby... – Uch – och. Zaczął zapraszać ją na randki, snuć plany. Chryste, podarował jej biżuterię! Przesunął punkt ciężkości – czy o to chodziło? Ona nie chciała robić następnego kroku. Wszystko było w porządku, wszystko szło gładko, 283

dopóki nie zaczął traktować ich znajomości jako czegoś poważniejszego. Na luzie i bez zobowiązań wszystko grało. Dodaj szczyptę powagi, a ta kobieta wyciąga wtyczkę z gniazdka. Tylko seks, w porządku, ale spróbuj trochę... romantyzmu, a ona zatrzaskuje ci drzwi przed nosem. I przez to on wychodzi na idiotę i czuje się jak imbecyl. Nie mogła mu powiedzieć, że nie chce niczego komplikować? Czy on sam, czy przyjaźń przez całe życie, nie zasługuje na to? Poza tym, kurde, czy on nie miał tu już nic do powiedzenia? Miał, i to cholernie dużo.

R

– Nie jestem jej pieprzoną seksualną zabawką.

– Słowa, które każda matka pragnie usłyszeć od ukochanego syna. Owen skrzywił się i wcisnął ręce w kieszenie. – Cześć, mamo.

L T

– Cześć, Owen. – Justine zamknęła drzwi warsztatu i roztarła zmarznięte dłonie. – Co się dzieje?

– Robię szafę ścienną dla Becka. – Jesteś dobrym bratem.

– Tak, cóż, mam trochę wolnego czasu. Nie widziałem twojego samochodu, kiedy przyjechałem.

– Przed chwilą wróciłam. – Oba psy ocierały się o nią, merdając ogonami. – Byłam u Willy’ego B. Zawiozłam mu obiad, wysłuchałam zwierzeń. Jestem zaskoczona, że ty jesteś dobrym bratem, zamiast zrobić to samo dla Avery. – Co? Dlaczego? – Oni... Hmm. Avery nic ci nie mówiła? – Absolutnie nic. – Zirytowany Owen zdjął okulary. – O niczym ze mną nie rozmawiała. O niczym. Zbyt zajęta, nie ma 284

czasu. Co się, u diabła, dzieje? – To pytanie do niej, nie do mnie. Idź i ją zapytaj. – Mamo, przestań. – Kochanie, to Avery powinna z tobą porozmawiać. Jeżeli tego nie zrobi, wtedy ja ci powiem. Ale to ona powinna ci powiedzieć. Faktem jest, że z mojego punktu widzenia już dawno powinna była to zrobić. – Zaczynam się denerwować. Czy ona jest chora? – Nie, nie. Tylko uparta i, powiedziałabym, że źle ocenia sytuację. – Justine podeszła do syna i lekko westchnęła. – Jesteś rozsądnym,

R

praktycznym mężczyzną, Owen. Bóg jeden wie, skąd ci się to wzięło. Nie wiem, czy ci radzić, żebyś był rozsądny, kiedy będziesz z nią rozmawiał, czy nie, ale na pewno przyda ci się spora dawka cierpliwości.

L T

– Czy ona ma kłopoty?

– Nie, ale się martwi. Idź i z nią porozmawiaj. A później my także porozmawiamy. No idź – ponagliła go, kiedy wziął kurtkę. – Ja tu pozamykam.

Patrzyła, jak wychodzi, i głaskała psy ocierające się o jej nogi. – Kocha ją, ma to wypisane na twarzy. Ale on jeszcze nie ma o tym pojęcia i na sto procent ona też nic o tym nie wie. Stojąc w zapachu wiórów i żywicy, Justine niemal czuła ciepło twarzy Tommy’ego na policzku – i zamknęła oczy, żeby zatrzymać to wrażenie, choćby na chwilę. – Nam było łatwiej, prawda, Tommy? Nie roztrząsaliśmy tak wszystkiego. No dobrze, chłopcy, zamykamy ten kram. *** Owen najpierw zajrzał do restauracji, gdzie Dave podrzucał pizzę, stojąc za ladą. 285

– Avery jest w kuchni? – zapytał. – Pojechała z dostawami. Nie mamy jeszcze dostarczyciela. – Zamykasz dzisiaj? – Nie, Avery. – A możesz zamknąć? Dave uniósł brwi i nabrał chochlą sosu. – Oczywiście, jeżeli... – Dobrze. – Owen wyjął telefon i odchodząc od lady, wybrał numer Becketta. – Wyświadcz mi przysługę.

R

Kiedy dwadzieścia minut później wróciła Avery, zarumieniona od mrozu, siedział przy ladzie nad szklanką piwa.

– Zaczyna padać śnieg – powiedziała. – Na razie na drogach topnieje,

L T

więc nie powinniśmy się spóźnić z dostawami, ale...

Zobaczył, że go zauważyła, zawahała się. I pomyślał: pieprzyć to. – Cześć, Owen.

– Muszę z tobą porozmawiać.

– Rozwożę pizzę. – Machnęła torbami termicznymi, które trzymała w ręku. – Daj mi tylko...

Wstał, zostawiając piwo.

– Tam – powiedział, wziął ją za rękę i pociągnął do drzwi prowadzących na schody. – Muszę rozwieźć pizzę. – Beckett się tym zajmie. – Co? Nie ma mowy, ja... – Ty porozmawiasz ze mną. Teraz. – Porozmawiam z tobą później. Muszę rozwieźć pizzę, a dziś zamykam, więc... 286

– Beckett rozwiezie, Dave zamknie. Owen znał ten wojowniczy błysk w jej oczach i w tej chwili bardzo się z niego ucieszył. – Restauracja nie przestanie działać, a ty będziesz mogła tutaj wrócić po naszej rozmowie. – To po prostu śmieszne. – Usiłowała przecisnąć się obok niego. – Masz rację. – Żeby uprościć sprawy, uniósł ją, przerzucił sobie przez ramię i wszedł na schody. – Oszalałeś? – Próbowała się wyrwać, szarpała. – Skopię ci dupę.

R

– Rób tak dalej, a upuszczę cię na głowę. Co może wcale by ci nie zaszkodziło. – Przytrzymując jej nogi, wyjął wolną ręką klucze i odnalazł ten do jej mieszkania.

L T

– Owen, ostrzegam cię!

Popchnął drzwi i nogą zatrzasnął je za sobą.

Zbyt dobrze znał temperament Avery. Będzie biła, kopała, posunie się nawet do gryzienia. Ponieważ nie chciał mieć śladów jej zębów – znowu – i nie zamierzał zrobić jej krzywdy, rozważał różne wyjścia. Wykorzysta przewagę masy ciała, zdecydował i zaniósł ją do sypialni. – Nawet nie myśl o...

Reszta słów zginęła w chrapliwym jęku, kiedy rzucił ją na łóżko, przygwoździł całym sobą do posłania i unieruchomił jej ręce. – Po prostu się uspokój – poradził. – Dupa! Potrafiła być szybka jak wąż i podstępna jak rekin, więc wolał pozostać poza zasięgiem jej zębów. – Uspokój się, do diabła, to porozmawiamy. Nie puszczę cię, dopóki nie obiecasz, że nie będziesz mnie biła, gryzła ani kopała, ani nie zaczniesz 287

niczym rzucać. Wojownicze błyski w jej oczach zamieniły się w wojenne eksplozje. – Kto dał ci prawo do tego? Myślisz, że możesz przychodzić do mojej restauracji i mówić mi, co mam robić i jak mam to robić? Na oczach moich ludzi? – Nie, nie myślę tak i przepraszam. Ale nie zostawiłaś mi dużego wyboru. – Już ja ci dam wybór. Wynoś się stąd do wszystkich diabłów, natychmiast!

R

– Myślisz, że tylko ty jesteś zła? Mogę tak leżeć całą noc, chyba że się uspokoisz i wyjaśnimy to sobie jak normalni ludzie. – Sprawiasz mi ból. – Nieprawda.

L T

Broda zaczęła jej drżeć.

– Cholera. – Odruchowo rozluźnił uścisk. Avery nie potrzebowała nic więcej.

Szybka jak wąż i podstępna jak rekin, zatopiła zęby w jego dłoni. Owen zaklął i wypuścił głośno powietrze, próbując przycisnąć ją z powrotem do łóżka.

– Jezu, ugryzłaś mnie do krwi. – Zaraz poleje się więcej.

– Świetnie. – Dłoń bolała jak chory ząb, doprowadzając go do jeszcze większej pasji. – Skoro tak chcesz to rozegrać, będę cię trzymał, dopóki nie powiem, co mam do powiedzenia. Chcę wiedzieć, co się z tobą dzieje. – Co się ze mną dzieje? Wywlekasz mnie z mojego miejsca pracy, traktujesz brutalnie, popychasz mnie... – Nie popchnąłem cię. Jeszcze. I mam na myśli, co się z tobą dzieje 288

tak w ogóle, a nie w tej chwili. Odwróciła głowę i wbiła mordercze spojrzenie w ścianę. – Nie rozmawiam z tobą. – No właśnie. I nie rozmawiałaś ze mną prawie wcale przez większą część tygodnia. Jeżeli coś spieprzyłem, musisz mi powiedzieć. Jeśli nie chcesz być ze mną w ten sposób ani rozwijać naszej relacji w tym kierunku, zasługuję, żeby o tym wiedzieć. Cholera, Avery, zasługuję, żebyś ze mną porozmawiała, bez względu na to, co masz mi do powiedzenia. – Tu nie chodzi o ciebie, o nas ani o to, co jest między nami.

R

A może? – pomyślała nagle. Pod pewnym względem tak, ponieważ sama na to pozwoliła.

Zamknęła oczy. Miała tego dość. Miała dosyć samej siebie. Zraniła go.

L T

Teraz widziała to wyraźnie, kiedy wreszcie wyjrzała poza własny ból. A on niczym sobie na to nie zasłużył.

– Coś jest nie tak. Musisz mi powiedzieć.

– Puść mnie, Owen. Nie mogę rozmawiać w ten sposób. Odsunął się ostrożnie, ale ona tylko podniosła się i usiadła. Ukryła twarz w dłoniach.

– Chodzi o pizzerię? – Nic innego nie przychodziło mu do głowy. – Jeśli masz jakieś problemy finansowe albo...

– Nie. Nie. Wszystko w porządku. – Wstała, żeby zdjąć kurtkę. – Wiesz, że po odejściu mojej matki babcia założyła dla mnie fundusz. Pewnie po części z poczucia winy, chociaż naprawdę nie miała żadnego powodu, żeby czuć się winną. Ja jestem następna do dziedziczenia, więc... – Wzruszyła ramionami. – Dzięki temu mogłam otworzyć Vestę i będę mogła otworzyć drugą restaurację. Muszę tylko się postarać, żeby prosperowały. 289

– Czy twoja babcia jest chora? – Nie. Dlaczego... – Pytał, pomyślała, ponieważ wciąż niczego mu nie wyjaśniła. – Nikt nie jest chory. I ty niczego nie spieprzyłeś. – W takim razie o co chodzi? – Odwiedziła mnie moja matka. – Twoja matka? Kiedy? – Czekała na mnie na schodach, jak wróciłam z zakupów z Clare i Hope. Spotkanie naprawdę nie należało do udanych. Wróciła, usiadła obok niego na łóżku i splotła palce, żeby powstrzymać dłonie od drżenia.

R

– Nawet jej nie poznałam. Nie wiedziałam, kim jest, dopóki mi nie powiedziała.

L T

– Minęło dużo czasu.

– Nie wiem, może wyrzuciłam jej twarz z pamięci. Kiedy dokładnie jej się przyjrzałam, zauważyłam, że wcale tak bardzo się nie zmieniła. Powiedziała, że chciała się ze mną spotkać, że przeprasza. Nie miałam zamiaru słuchać. Dużo płakała, ale to mnie nie wzruszyło. – A dlaczego miałoby wzruszyć?

– Była w ciąży, kiedy wzięli ślub. Wiedziałam o tym, umiem liczyć. I już dawno rozmawiałam na ten temat z ojcem. Powiedział, że bardzo się kochali, i z jego punktu widzenia to musiała być prawda. Może ona też myślała, że go kocha. Opowiadała mi, jaka była młoda, miała tylko dziewiętnaście lat, ale tata miał ledwo dwadzieścia jeden. On też był młody, a stanął na wysokości zadania. W odruchu pocieszenia Owen pogładził ją po nodze. – Willy B. to cholernie twardy facet. – Tak, okej, masz rację. – Zawstydzona Avery otarła łzę. – Byłam 290

marudnym dzieciakiem, ona miała za dużo spraw na głowie, była nieszczęśliwa. Bla, bla, cholerne bla. A potem zrzuca bombę, mówiąc, że poddała się aborcji, kiedy miałam około trzech lat. Owen przykry! ręką jej dłoń. – Musiało być ci ciężko tego słuchać. – Założę się, że ojcu było ciężej, kiedy się o tym dowiedział – po fakcie. Poszła, zrobiła sobie aborcję i kazała podwiązać jajowody, nie konsultując z nim żadnej z tych decyzji. Nie powiedziała mu nawet, że jest w ciąży. Kto tak postępuje? – zapytała, patrząc na Owena mokrymi oczami.

R

– Kto traktuje w ten sposób swojego partnera? Wiedziała, że on chciał mieć więcej dzieci, ale uniemożliwiła mu to, nawet nie informując go o tym fakcie. To kolejny, potworny rodzaj zdrady.

L T

Owen nic nie powiedział tylko wstał, poszedł do łazienki po chusteczki i podał je Avery.

– Dzięki. Łzy nic tu nie pomogą, ale na razie nie mogę się powstrzymać.

– W takim razie może jednak pomogą.

– W jej wersji cała prawda wyszła na jaw podczas kłótni i, jejku, on się wściekł. A czego się spodziewała? Zgodziła się na terapię małżeńską, ale, hej, czuła się jak w pułapce i była taka nieszczęśliwa. Dlatego wdała się w romans. A potem w następny. Przyznała się do dwóch, było ich jednak więcej, Owen, nawet ja to wiem. – Spojrzała na niego. – Wiedziałeś. Prawie wszyscy wiedzieli, że ona się puszcza. Zastanowił się przez chwilę, patrząc w jej pełne smutku oczy. Avery nie chciała słuchać pocieszających kłamstw. – Tak, mniej więcej. – Moja matka, miejscowa dziwka. Naprawdę, było mi łatwiej, kiedy 291

odeszła. Uniósł jej dłoń do ust. – To nigdy nie jest łatwe. – Może nie, ale przynajmniej nie robiła już tego na oczach ojca i moich. Związała się z facetem, dla którego nas zostawiła. Tak powiedziała i chyba mówiła prawdę. Steve, tak się nazywał. Opowiadała mi, jaka to była nieszczęśliwa, jak bardzo pragnęła od życia czegoś więcej. Jak kochała tego całego Steve’a. – Przed sobą może usprawiedliwiać się w ten sposób, ale ty nie musisz tego akceptować. Czujesz, co czujesz.

R

– Byłam wobec niej okrutna. Nie chciałam się tak zachowywać, ale tak właśnie się czułam. Cały czas mnie przepraszała, mówiła, jaka jestem

L T

śliczna, jaka ona jest dumna z tego, co zrobiłam ze swoim życiem. Jakby miała z tym coś wspólnego. Potem okazało się, że Steve zmarł kilka miesięcy temu.

– A ona została sama – mruknął Owen. – I kompletnie spłukana. To także wyszło na jaw, kiedy spytała, czy może pożyczyć kilka tysięcy.

Wstał, podszedł do okna i wyjrzał na gęstniejący śnieg. Nie potrafił sobie wyobrazić, jaka matka mogłaby próbować wyłudzić pieniądze od własnego dziecka. Jednak potrafił sobie wyobrazić, jak głęboką musiało to pozostawić ranę, zwłaszcza w kimś takim jak Avery. – I co zrobiłaś? – Powiedziałam jej wiele ostrych słów. Zaczęła płakać jeszcze bardziej i, Jezu, błagać. Chciała u mnie zostać. Na dwa tygodnie, powiedziała, a potem tylko na jedną noc. Zrobiło mi się od tego wszystkiego 292

niedobrze, po prostu mnie zemdliło. Dałam jej, co miałam w portfelu, i wyrzuciłam ją za drzwi. – Zrobiłaś, co uznałaś za słuszne, a było to i tak więcej, niż zrobiłoby wielu ludzi na twoim miejscu. – Odwrócił się od okna. – Dlaczego nic mi nie powiedziałaś, Avery? Dlaczego mnie odepchnęłaś, zamiast pozwolić, żebym ci pomógł? – Na początku nikomu nie powiedziałam. Nie mogłam. Stanął przed nią. – Ja nie jestem nikim.

R

– Nie możesz tego zrozumieć, Owen. Możesz mi współczuć, a ja nie szukałam współczucia, myślę nawet, że współczucia bym nie zniosła. Ale nie możesz zrozumieć, ponieważ nigdy nie czułeś się niechciany, ani razu w

L T

życiu. Zawsze wiedziałeś, że rodzice cię kochają i zrobiliby wszystko, by cię chronić. Nie wiesz, nie masz pojęcia, jak bardzo wam zazdrościłam, nawet przed jej odejściem. Jak bardzo was wszystkich potrzebowałam, całej waszej rodziny, a wy zawsze byliście przy mnie. Mój tata i rodzina Montgomerych. Prawdziwa opoka. – To się nie zmieniło.

– Wiem. Ale musiałam coś osiągnąć, dla samej siebie. Nieważne, jak źle się dzieje, a czasami w naszym domu bywało bardzo źle, zawsze chcesz, żeby twoja matka była przy tobie, żeby cię kochała. A kiedy jej nie ma, czujesz się... gorsza. Nie znajdując innego określenia, uniosła ręce, a potem pozwoliła, by opadły. – Po prostu gorsza. Nieważne, co mówił mój tata, twoi rodzice, a Bóg świadkiem, że mówili i robili wszystko to, co trzeba, ja wciąż czułam, że ona odeszła przeze mnie. Że byłam zła, nic niewarta albo po prostu jej nie 293

wystarczałam. Prawda jest taka, że nie wystarczałam. – To nie twoja wina, Avery. – Wiem o tym. Ale czasami wiesz jedno, a czujesz zupełnie coś innego. Może między innymi przez to, co zrobiła, tak ciężko pracowałam, tak bardzo się starałam i mam to, co mam. Czyli dobrze na tym wyszłam. Po chwili wahania mówiła dalej: – Jednak nawet z tą świadomością wciąż zadaję sobie pytanie, dlaczego nie potrafiłam przetrwać w bliskim, długotrwałym związku, czemu nigdy nie zaangażowałam się na tyle, żeby zostać na dłużej, albo za

R

wcześnie skakałam na główkę, a potem szukałam drogi ucieczki. Dlatego martwię się, że mam to po niej. – Nieprawda.

L T

– Odepchnęłam cię. – Już trochę spokojniejsza Avery popatrzyła mu w oczy. – Co do tego masz rację. Kiedy źle się dzieje, odpycham, zamiast szukać pomocy.

– Ale ja tu jestem.

– Bo to ty, Owen. Ty się nie poddajesz. Rozpracowujesz problem, dopóki nie znajdziesz rozwiązania. Usiadł.

– A jakie jest rozwiązanie, Avery?

– To ty powinieneś je znać. – Oparła mu głowę na ramieniu. – Przepraszam. Zraniłam cię i pozwoliłam ci myśleć, że zrobiłeś coś złego, kiedy ty niczemu nie jesteś winny. Ogólnie mam z tym problem, a jej widok zupełnie mnie zdołował. Zachowywałam się tak nie tylko wobec ciebie, może głównie, ale nie tylko. Nie powiedziałam nawet ojcu. Potem miałam zamiar. Na tyle to przepracowałam. Przykrył jej rękę dłonią. 294

– Co ugotowałaś? – Boże. – Zamrugała, żeby powstrzymać łzy. – Jestem taka przewidywalna. Zupę. Zawiozłam tacie ogromny gar, a ona tam była. Owen pochylił się i znowu pocałował ją w czubek głowy. – Musiało być ci jeszcze ciężej. – Nie wiem. To przelało czarę goryczy. Tak strasznie się wściekłam, że miała czelność pojechać do naszego domu, sprawić, że mój ojciec poczuł się tak ja. Wyglądał na takiego smutnego, kiedy weszłam. Był taki smutny, kiedy ona tam siedziała i płakała, że nie mogłam tego znieść. Mówiła

R

dokładnie to samo i teraz, kiedy upłynęło trochę czasu, sądzę, że nie kłamała. W każdym razie nie do końca. Myślę, że naprawdę żałuje, ponieważ została sama i zaczęła oglądać się za siebie. Ale tylko dlatego. Jest

L T

smutna, samotna, pogrążona w żałobie i wie, że nie ma powrotu. Tata dał jej pięć tysięcy i powiedział, że dostanie je pod warunkiem, że już nigdy więcej nie będzie szukała ze mną kontaktu. Kazał jej przysłać numer telefonu, kiedy się urządzi, i jeśli ja kiedykolwiek będę chciała się z nią skontaktować, on mi go poda.

– Cały Willy B. – powiedział cicho Owen. – Nie mogłam zrozumieć, dlaczego dał jej pieniądze, a kiedy wyszła, wyjaśnił mi, że to z powodu jej żałoby. Tak wielka jest jego dobroć. I dlatego, że w ten sposób zamknęliśmy drzwi, które nie powinny były pozostać otwarte. Tak myśli o mnie, tak mnie kocha. – Jest bardzo dobry. Ale nie tylko on myśli o tobie. – Wiem. Jestem szczęściarą. Nie potrafiłam powiedzieć tobie, Hope ani Clare, ani nikomu, kto jest dla mnie naprawdę ważny. Nie potrafiłam się przyznać, że moja matka wróciła po tych wszystkich latach tylko dlatego, że jest samotna i bez pieniędzy. Nieważne, jak bardzo żałuje tego, co zrobiła, 295

wróciła tylko dlatego, że czegoś potrzebowała. Ta wiedza sprawia, że znowu czuję się gorsza. Chciałam odciąć się od wszystkich, dopóki na powrót nie poczuję się sobą. Owen odczekał chwilę. – Chciałbym coś powiedzieć. – Dobrze. – To ona jest gorsza i zawsze będzie, z powodu tego, że odwróciła się do was plecami, że uciekła nie tylko przed odpowiedzialnością, ale i przed potencjałem, jaki w sobie nosisz. Nigdy nie będzie miała córki, która kocha

R

ją bezgranicznie, bezwarunkowo i z prawdziwą radością. Tak jak ty kochasz swojego ojca. Ona jest gorsza, Avery, nie ty. – Tak, ale...

L T

– Jeszcze nie skończyłem. Czy twój tata jest gorszy? – Boże, nie. Jest lepszy niż większość ludzi.

– A jego też zostawiła. Od niego też odeszła, bez słowa wyjaśnienia. Nawet nie okazała mu tyle szacunku, żeby powiedzieć prawdę, nie pozwoliła mu zacząć wszystkiego od nowa, biorąc z nim rozwód, ale to nie uczyniło z niego gorszego mężczyzny, ojca, przyjaciela. Wróciła, ponieważ czegoś potrzebowała, i wzięła od niego pieniądze. – To jej wina, nie jego.

– Właśnie. To jej wina. Nie jego. Nie twoja. Coś w jej wnętrzu rozluźniło się, coś ciasnego, twardego i bolesnego. – Pomaga mi, kiedy tak mówisz. – Jeszcze nie skończyłem. Bez względu na to, czy jesteś smutna, wściekła czy zadowolona, wciąż jesteś sobą. Jeśli sądzisz, że jestem przy tobie – albo chcesz, żeby tak było – tylko wtedy, kiedy wszystko idzie dobrze, to mylisz się i jesteś głupia. Według mnie to nie działa w ten sposób. 296

Ta kwestia nigdy nie stanowiła między nami problemu i bez względu na to, ile między nami się zmieniło, to jedno na pewno nie. Avery poczuła wstyd przebijający przez słabnący smutek. – Spieprzyłam. – Tak, to prawda. Ale tym razem ci wybaczę. Czując ulgę, uśmiechnęła się słabo. – Jestem ci winna jedno wybaczenie, kiedy ty spieprzysz. – Przypomnę ci o tym, gdy nadejdzie pora. Idąc dalej, nie widzę sensu roztrząsania poprzednich związków, jak i dlaczego się skończyły. Teraz

R

liczymy się ty i ja. Jeśli uznasz, że nam nie wychodzi, lepiej nie szukaj drogi ucieczki, tylko powiedz mi to prosto w twarz. Nie jestem jakimś frajerem, którego musisz się pozbyć.

L T

– Nigdy nie myślałam...

– Próbowałaś mnie zbyć.

Cisnęły jej się na język wymówki, usprawiedliwienia. Marne, uznała. Marne i niewłaściwe.

– Nie wiem, czy próbowałam dlatego, że myślałam, że mogę, czy dlatego, że wiedziałam, że nigdy mi się to nie uda. Nie znam odpowiedzi na to pytanie. Tak czy inaczej, źle postąpiłam, ponieważ masz rację, teraz liczymy się tylko ty i ja.

Położyła mu dłoń na policzku. – Składam solenną obietnicę, tu i teraz. Powiem ci prosto w twarz, kiedy z tobą skończę. Owen się uśmiechnął. – I nawzajem. Gdy Avery przysunęła się do niego, posadził ją sobie na kolanach, a ona mocno się w niego wtuliła. 297

– Cieszę się, że postąpiłeś jak gbur i zaciągnąłeś mnie tutaj. Tęskniłam za rozmową z tobą, za byciem z tobą. – Musiałem zachować się jak gbur, bo ty zachowywałaś się jak idiotka. – Przezywanie mnie nie jest objawem wybaczenia. – Odchyliła się. – I kazałeś Beckettowi rozwozić pizzę. – Facet ma teraz trójkę dzieci, napiwki mu się przydadzą. Avery roześmiała się, sięgnęła po jego dłoń i natychmiast ją puściła, gdy syknął.

R

– Och, Boże! – Uniosła ją znowu, delikatnie. – Naprawdę cię ugryzłam! – Co ty powiesz?

L T

– To twoja własna wina, sam się nabrałeś na stary trik z tym: „ooch, sprawiasz mi ból”. – Ostatni raz. – Odkażę to.

– Później. – Znowu ją przytulił i siedzieli tak przez chwilę, a świat znów wracał na właściwe tory. – Nie zostało ci przypadkiem trochę tej zupy?

– Mam w zamrażalniku krem z wędzonych pomidorów. Mogę odgrzać. – Brzmi nieźle. Później. – Odchylił głowę Avery, znalazł ustami jej wargi. – Stanowczo później. Pokryła twarz Owena pocałunkami, jednocześnie rozpinając mu koszulę. – Za tym też tęskniłam – szepnęła. – Za tym, żeby cię dotykać. 298

Minęło tylko kilka dni, pomyślała, ale przepaść między nimi zrobiła się tak wielka, tak głęboka, że wydawało jej się, jakby upłynęły tygodnie. A teraz Owen tu był, pachnący wiórami, czuła jego pierś tak ciepłą, tak mocną pod szorstką, termiczną koszulką, i dłonie, twarde i pewne, gdy zdejmował z niej sweter. Jej prawdziwa opoka, pomyślała. Trwała i niezniszczalna. Owen tak bardzo jej pragnął, że aż czuł ból. I nie tylko fizyczny. Serce bolało go od cierpienia, przez które przeszła. Przez to, że czuła się zobowiązana znosić je sama.

R

Powiedziała, że nie mógłby tego zrozumieć, ale się myliła. Nigdy nie wierzył, że musisz doświadczyć bólu, żeby go pojąć.

Myślał, że ją znał, od każdej strony, jednak był w błędzie. Ta część

L T

niej, która kwestionowała jej własną wartość, odwagę i serce, była dla niego nowa, sprawiała, że Avery wydała mu się jeszcze bardziej skomplikowana i wrażliwa.

Leczył te rany delikatnym dotknięciem, łagodnym głaskaniem, rozkoszując się jej krągłościami, uderzeniami serca, ciepłym oddechem na jego skórze.

Kiedy ujęła jego twarz w dłonie, gdy zobaczył, jak uśmiecha się do niego, zanim ich usta się spotkały, pomyślał: Oto ona. Oto cała Avery. Sunęła dłońmi w dół, po jego plecach, biodrach i z powrotem do góry, jakby pragnęła poznać jego ciało. Chcąc dawać, tylko dawać i dawać, uniosła się, żeby owinąć się wokół niego i usłyszała przekleństwo, gdy przycisnęła ramieniem jego obolałą rękę. – Ups. – Musiała się roześmiać i wszystko z niej opadło. Całe poczucie winy i żal, przeprosiny i zmartwienie. Ty i ja, pomyślała. Teraz chodzi tylko o ciebie i o mnie. Owinęła się 299

wokół niego, skubiąc wargami jego ramię. – Mam na ciebie ochotę. – Popchnęła Owena na plecy i znowu skubnęła. – Chcesz się ostro zabawić? – Ty już się zabawiłeś. Przytargałeś mnie tutaj, rzuciłeś na łóżko. Zobaczmy, jak tobie się to spodoba. – Uważając na jego zranioną rękę, przygwoździła mu dłonie do łóżka i usiadła na nim okrakiem. – Bardzo mi się podoba. – Ponieważ jesteśmy nadzy. – To może mieć pewien wpływ.

R

Opuściła głowę, zatrzymała wargi przy jego ustach, uniosła głowę i jeszcze raz opuściła. I znowu uniosła.

L T

– Prosisz się o kłopoty.

– Och, potrafię sobie z tobą poradzić.

Pochyliła się znowu i przesunęła językiem po jego piersi. No dobrze, pomyślał, czując, jak wrze w nim krew, ona potrafi sobie z tym poradzić.

Wzięła w posiadanie jego ciało, każdy centymetr, drażniąc go, prowokując, uwodząc, podniecając. Szybko i ostro w jednej chwili, powoli i czule w następnej, wytrącając go z równowagi, z rytmu, obezwładniając bez reszty. – Owen, Owen, Owen – powtarzała szeptem. Uniosła się nad nim, pijana od mocy i pożądania. Przyjęła go w siebie, głęboko, głęboko, zacisnęła palce na jego ramionach, gdy jednocześnie dreszcz triumfu i kapitulacji przeszyły jej ciało. Owen ujął jej piersi, przycisnął dłoń do galopującego serca. Znowu się pochyliła, tym razem pozwalając, by ich usta złączyły się w 300

długim, namiętnym pocałunku, I znów się uniosła i zezwoliła, by wypełniło ją wszystko to, czym razem byli. Po czym powiodła ich oboje aż do absolutnego spełnienia. *** Później Avery opatrzyła mu rękę, pocałowała niewielką ranę. Włożyła szlafrok w niebieską kratę i podgrzała zupę, a Owen nalał im po kieliszku wina. Wiedziona impulsem zapaliła świece. Niezupełnie kolacja o północy, pomyślała, patrząc na zegarek, ale prawie.

R

– Rozpętała się śnieżyca. Powinieneś zostać. – Tak, powinienem.

L T

Zadowolona nalała zupę do grubych, białych misek, a śnieg padał na resztę świata.

301

Rozdział siedemnasty Odkąd sięgał pamięcią, Owen lubił rozwiązywać problemy, znajdować odpowiedzi, wyszukiwać szczegóły. Jego wrodzona skłonność do tworzenia grafików, planów i szukania konkretnych rozwiązań czyniła go najlepszym koordynatorem Przedsiębiorstwa Budowlanego Montgomerych. Nigdy nie wyobrażał sobie, nie na serio, że mógłby robić cokolwiek innego, ani nie wyobrażał sobie żadnego innego zajęcia, które mogłoby mu dawać równie wielką satysfakcję czy stanowiłoby większy powód do dumy.

R

Praca z braćmi także mu odpowiadała. Kłócili się i denerwowali siebie nawzajem, narzekali, ale zawsze dochodzili do porozumienia. Rozumiał ich rytm równie dobrze jak swój własny. Znał ich słabe punkty, co bywało

L T

przydatne, kiedy to on się wkurzył i chciał im dogryźć.

Owen lubił rozwiązywać problemy. Przedstawiał fakty i proponował możliwy kompromis czy ultimatum.

Sytuację z Elizabeth potraktował jako jeden z problemów do rozwiązania.

Mieli w hotelu ducha. Fakt dziwny, ale fakt. Lizzy wydawała się przyjaźnie nastawiona, choć dosyć impulsywna, z temperamentem, i wszyscy byli jej dłużnikami za to, że ostrzegła Becketta, kiedy ten dupek, Sam Freemont, napadł na Clare. Poprosiła ich tylko o jedno. O Billy’ego. Problem polegał na tym, że nie mieli pojęcia, kim, u diabła, był Billy. I kiedy, u licha, żył Billy. Co go łączyło z kobietą, którą nazwali Elizabeth? Pierścionek wskazywał na bliski związek, być może zaręczyny. Ale to według standardów Owena nie był fakt, lecz domysł. Hotelowy duch w tej kwestii nie udzielił im żadnej informacji. 302

Zdaniem Owena najlepiej było zacząć od identyfikacji Elizabeth i określenia czasu, kiedy zmarła. Musiała umrzeć w hotelu – chociaż to również nie był sprawdzony fakt, lecz logiczna konkluzja. – To by miało sens, prawda? – Położył laptop na stole w jadalni, ponieważ uznał, że może Elizabeth da mu więcej wskazówek, jeśli będzie pracował w hotelu. – Też mi się tak wydaje – zgodziła się Hope, stawiając przed nim kawę. – Gdyby było inaczej, dlaczego by tu została?

R

– Przeglądałem strony o zjawiskach paranormalnych. Strasznie dużo tam dziwacznych historii i część jest na pewno wierutną bzdurą, ale z tego, co zrozumiałem, większość ludzi, którzy, no wiesz, nie przeszli na tamtą

L T

stronę, zostaje w miejscach, gdzie zmarli, lub wracają do miejsc, które były dla nich ważne. Jeżeli ona umarła tutaj, to mogła być gościem albo tu pracowała lub była spokrewniona lub powiązana z właścicielami. – Najlepiej byłoby poszukać w rejestrze zgonów, tylko w jakim przedziale czasu zacząć?

– To największy problem, prawda?

– Z twojego opisu jej stroju sądzę, że chodzi o okres od wojny secesyjnej, ale przed tysiąc osiemset siedemdziesiątym rokiem. Twierdzisz, że nie miała bardzo szerokiej spódnicy na drutach. – Tak. Jakby... – Owen wykonał rękami szeroki gest. – Nie miałem zbyt dużo czasu, żeby się przyjrzeć. – Wiedziałabym więcej, gdyby mi też się pokazała. – A właściwie dlaczego tego nie zrobiła? – pomyślała Hope. W końcu były, jak to określiła Avery, współlokatorkami. – A rękawy? – Rękawy? 303

– Rękawy sukienki, Owen. Długie, krótkie, wąskie, bufiaste? – Och. Um... długie. Chyba dosyć szerokie. – Rękawiczki? Czy miała rękawiczki? – Nie wiem czy... wiesz co, chyba tak, ale bez palców. Takie koronkowe, jak serwetki na szydełku robione przez moją babcię. A teraz, kiedy się tak zastanawiam, przypominam sobie, że miała na ramionach jakiś materiał. – Szal. I mówiłeś o siatce na włosach. Popatrzył na nią bez wyrazu. – Mówiłem?

R

– Mówiłeś, że miała włosy zwinięte z tyłu i w jakiejś siatce. – Skoro tak twierdzisz.

L T

– Tak twierdzę. Mam kilka minut. Mogę? – zapytała, wskazując na komputer. – Proszę bardzo.

Odwrócił do niej laptopa i popijał kawę, gdy pisała. – Jestem prawie pewna, że jeśli połączymy te wszystkie elementy, otrzymamy strój mniej więcej z lat sześćdziesiątych dziewiętnastego wieku. Owen pozwolił jej pracować w ciszy. Spokojnie tu, pomyślał, w środku dnia. Powinien niedługo wrócić do budynku obok, pomóc Ryderowi. A później może zajrzy do Vesty, spróbuje namówić Avery, żeby gdzieś razem wyszli – albo razem zostali w domu. – Spójrz na to. – Hope obróciła monitor w jego stronę. – Co o tym myślisz? Zaciekawiony przyjrzał się ilustracji przedstawiającej grupkę kobiet w jakiejś bawialni. – Zastanawiam się, dlaczego kobiety chciały nosić coś, coś wygląda 304

na tak niewygodne. – Moda boli, Owen. My musimy z tym żyć. – Pewnie tak. Ona wyglądała bardzo podobnie. Spódnicę miała prawie taką samą jak ta, rękawy też, a wysoki kołnierz jak tamta. Chyba był z jakiejś koronki czy czegoś w tym stylu. – To jest moda z tysiąc osiemset sześćdziesiątego drugiego roku, więc od tego możesz zacząć. I nie sądzę, żeby chodziło o pokojówkę lub służącą – dodała Hope, studiując ilustrację. – Zbyt wytwornie była ubrana. Oczywiście mogła dostać tę suknię od pracodawców lub krewnych, ale mam przeczucie, że była zamożną kobietą. – Posłuchamy twojego przeczucia. Dzięki.

R

– Bardzo proszę, to ciekawe. Będę w biurze, gdybyś mnie potrzebował.

L T

Owen zamierzał poświęcić na poszukiwania pół godziny, a potem wziąć pas z narzędziami i wyjść, jednak archiwa, artykuły ze starych gazet i drzewo genealogiczne całkowicie go pochłonęły. W pewnej chwili wróciła Hope ze świeżą kawą i talerzem ciepłych ciastek.

W końcu odchylił się na krześle i ze zmarszczonymi brwiami popatrzył na monitor.

– Co się z tobą, do cholery, dzieje? – zapytał Ryder, wchodząc do jadalni. – Siedzisz tu sobie i obżerasz się ciastkami, podczas gdy ja obok urabiam sobie ręce po łokcie? – Co? – Kurna, jest pół do trzeciej. – Och, przepraszam! Chyba ją znalazłem. – Kogo? – Ryder wziął ostatnie ciastko i już po pierwszym kęsie 305

trochę się rozchmurzył. – No wiesz. – Owen wskazał na sufit. – Ją. – Na litość boską, Owen, mamy mnóstwo pracy. Baw się w łowcę duchów w swoim wolnym czasie. – Eliza Ford, z Fordów z Nowego Jorku. – Cieszę się, że to ustaliliśmy. – Naprawdę, Ry, myślę, że to ona. Umarła tutaj z powodu jakiejś choroby w połowie września tysiąc osiemset sześćdziesiątego drugiego roku. Została pochowana w Nowym Jorku. Miała osiemnaście lat. Eliza, Elizabeth, Lizzy. Nieźle, co?

R

– Jestem wniebowzięty. Ona jest tutaj od jakichś stu pięćdziesięciu lat, więc chyba może poczekać, dopóki nie skończymy tego cholernego remontu

L T

obok. – Wziął kubek i napił się kawy. – Ta kawa jest zimna!

– Pójdę na górę, spróbuję z nią porozmawiać. Później nadgonię robotę, Avery i tak pracuje do szóstej.

– Bardzo się cieszę, że taki drobiazg jak praca pasuje do rozkładu twojego życia towarzyskiego.

Ponieważ Ryder znowu przybrał zgryźliwy ton, Owen odpowiedział bratu tym samym.

– Powiedziałem, że nadrobię, i, cholera, jesteśmy jej coś winni. Ostrzegła nas przed Samem Freemontem. On mógł, do diabła, na pewno zrobiłby Clare coś o wiele gorszego, gdyby Beck nie dotarł tam na czas. – Kurna. – Ryder ściągnął czapkę bejsbolową i prze – garnął włosy palcami. – No dobrze, idź pogadać ze swoją zmarłą przyjaciółką, a potem przyjdź obok. Jest więcej ciastek? – Nie wiem. Zapytaj Hope. Ryder tylko coś mruknął i wyszedł. 306

Owen wyłączył laptopa, zostawił go na stole i poszedł na górę. Znalazł kilka kobiet w odpowiednim wieku, które zmarły w mieście w określonym przez nich czasie. A byłoby ich jeszcze więcej, gdyby przyjął teorię, że duch może wybrać sobie wiek. Jednak czuł, że chodziło o Elizę Ford. Dotarł na samą górę, kiedy przypomniał sobie, że Hope i Carolee zamykały pokoje na klucz, kiedy nie mieli gości. Żywych gości, w każdym razie. Odwrócił się i już miał wrócić na dół, kiedy otworzyły się drzwi do Elizabeth i Darcy’ego. —No dobrze, uznam to za zaproszenie.

R

Czuł się dziwnie, wchodząc do pokoju, w którym czuło się angielską

L T

lawendę i zapach rozpoznawczy Elizabeth – a raczej Elizy – kapryfolium. – A zatem.

Drzwi zamknęły się za jego plecami, Owen poczuł ciarki na plecach. – A zatem – powtórzył. – Hotel jest otwarty już od ponad miesiąca. Na razie wszystko idzie dobrze. W zeszły weekend mieliśmy niewielkie wesele, o czym pewnie wiesz. Z tego, co mówiła Hope, wszystko poszło gładko. Muszę wracać do pracy w budynku obok, ale szukałem na dole informacji na twój temat. Pomogłoby nam, gdybyśmy wiedzieli, kim jesteś. Eliza? Światła zamigotały, aż poczuł mrowienie w palcach. – Czy nazywasz się Eliza Ford? Najpierw dostrzegł zamazany i miękki kształt, z którego uformowała się postać kobiety. Uśmiechnęła się do niego i dygnęła. – Wiedziałem! Eliza. Położyła dłoń na sercu i Owen mógłby przysiąc, że usłyszał w głowie 307

szept: Lizzy. – Mówili na ciebie Lizzy. Billy. – Billy tak do ciebie mówił. Jaki Billy? Położyła drugą dłoń na tę, którą trzymała na sercu, i zamknęła oczy. – Kochałaś go, to wiem. Czy on mieszkał tutaj, w Boonsboro, gdzieś w okolicy czy gdzie? Przyjechałaś do niego z wizytą? Czy on był przy tobie, kiedy umarłaś? A może to on umarł pierwszy? Otworzyła gwałtownie oczy. Owen dostrzegł w nich szok i przeklął

R

samego siebie. Może ona nie wiedziała, że sama nie żyje – albo że Billy umarł. O tym też czytał.

– To znaczy, czy poznałaś go tutaj, w hotelu?

L T

Lizzy zniknęła. Chwilę później drzwi na balkon otworzyły się, po czym zatrzasnęły z hukiem.

– No dobrze. Chyba mam nad czym rozmyślać. Porozmawiamy później. Świetna robota, Owen – mruknął pod nosem, schodząc na dół. – Bardzo taktownie. A zatem, Lizzy, jak to jest być martwą? Cholera. Zaniósł laptopa do samochodu, wziął narzędzia i poszedł do piekarni, żeby odpokutować z pistoletem do gwoździ. ***

– To takie smutne. – Avery zalała steki z tuńczyka marynatą, którą zrobiła rano. – Miała tylko osiemnaście lat. Wiem, że wtedy ludzie żyli dużo krócej, a kobiety zwykle wcześnie wychodziły za mąż i rodziły dzieci, ale mimo wszystko. Osiemnaście lat. Zmarła z powodu choroby? – Nie znalazłem zbyt wielu informacji, ale teraz, kiedy już znam jej nazwisko, poszukam jeszcze raz. Tak naprawdę natrafiłem tylko na parę linijek. 308

– Eliza. Tak podobne do imienia, które nadał jej Beckett, i to zdrobnienie, Lizzy. – Zupełnie, jakby to wszystko było z góry zaplanowane. Mama wybrała nazwę dla tego pokoju i z tego powodu Beckett nazwał ją Elizabeth, a potem Lizzy. – Nie wiem, czy zaplanowane, ale trochę przerażające, choć w pozytywny sposób. I myślę, że jesteś wspaniały, nawet cudowny, że ją zidentyfikowałeś, ale czy to ci pomoże w znalezieniu tego Billy’ego? – Potrzebowałem faktów. Znam jej imię, wiem, gdzie mieszkała,

R

gdzie i jak umarła – nawet jeśli ona o tym nie wiedziała – więc po tych śladach mogę dotrzeć do niego. Czy przyjechała tu, żeby się z nim spotkać? Czy on był stąd? Czy też podróżował?

L T

Avery zerknęła na niego przez ramię, myjąc sałatę.

– Wrzesień tysiąc osiemset sześćdziesiąt dwa. To może być odpowiedź. – Jak to?

– Owen. – Zostawiła sałatę do wyschnięcia i podeszła do niego. – Od jak dawna mieszkasz w hrabstwie Południowy Waszyngton? – Przez całe... O cholera. Nie pomyślałem o tym. Byłem taki skupiony na szukaniu jej i kiedy trafiłem z tym imieniem... bitwa nad Antietam. – Albo pod Sharpsburgiem, zależy, po której byłeś stronie. Siedemnastego września tysiąc osiemset sześćdziesiątego drugiego roku. Najkrwawszy dzień w historii wojny secesyjnej. – Billy mógł być żołnierzem. Może, może – zastanawiał się głośno Owen. – Mogła tu przyjechać, żeby spróbować się z nim zobaczyć, skontaktować się. Przecież ludzie nawet chodzili oglądać bitwy, prawda? Robili sobie z tego piknik. 309

– Ludzie zawsze bywali popieprzeni. W każdym razie Lizzy umarła w dniu bitwy. Powiedziałeś, że przyjechała z Nowego Jorku, więc wydaje się logiczne, że zatrzymała się w hotelu. Gdyby miała w okolicy przyjaciół lub krewnych, zapewne pojechałaby do nich. Może Billy też był z Nowego Jorku i z jakiegoś powodu przyjechała tu za nim. – Albo pochodził stąd i przyjechała, żeby z nim być. Albo, jak większość mężczyzn w jego wieku – zakładając, że był mniej więcej w tym samym wieku, co ona – walczył na wojnie. – To najbardziej prawdopodobne. Spróbuj tego.

R

Wziął od niej kawałek cienkiego, chrupkiego chleba. – Dobre. Bardzo dobre. Co to jest?

– Eksperyment. Ciasto na pizzę, rozwałkowane tak, żeby było cienkie

L T

jak papier, posypane ziołami i upieczone.

Zamierzam serwować je w nowej restauracji. A zatem, gdyby spotkali się po jej przyjeździe, nie musiałaby szukać go teraz. Umarła, a jeżeli on by tu był, czuwałby przy niej do końca. Idąc tym tropem, możemy wnioskować, że nie było go tu, kiedy zachorowała. – Czy też po prostu ją zawiódł. Nie przyszedł. Mógł być żonaty albo jej nie kochał.

Zanim Owen zdążył sięgnąć po następny kawałek, Avery zabrała talerz z chlebem. – To nie jest romantyczne. Zostań przy romantycznej wersji, bo nie dostaniesz ani okruszka więcej. – Rozpatruję tylko różne możliwości. – Kiedy nadal trzymała talerz poza jego zasięgiem, przewrócił oczami. – No dobrze, byli Romeem i Julią wojny secesyjnej. Kochankowie po dwóch stronach barykady. – Nie podoba mi się pomysł z samobójstwem. Wymyśl coś innego. 310

– Jestem zbyt głodny, żeby myśleć. Kapitulując, postawiła przed nim talerz. – Tak czy inaczej, nie wydaje się, żeby ta wiedza mogła w jakikolwiek sposób pomóc w odnalezieniu Billy’ego. – Muszę sprawdzić, co jeszcze uda mi się znaleźć na temat Lizzy. I od tego zacznę. – Przełamał chleb na pół, podał jeden kawałek Avery. – Mogłabyś go nazwać Chlebem Nałogowca. Uzależnia. – Cha, cha. Może nazwę go Łamaniec. Myślałam, żeby porozstawiać na każdym stole szklane tuby z tym pieczywem i paluszkami chlebowymi.

R

– Powinniśmy zacząć rozbiórkę w przyszłym tygodniu. – W przyszłym tygodniu? Naprawdę? Serio? Uwielbiał patrzeć, jak jej twarz promieniała.

L T

– Myślę, że tak. Sprawdzałem status pozwolenia, chyba będę mógł je odebrać jutro po południu.

– O rany! – Avery obiegła ladę i wskoczyła mu na kolana. – O rany, o rany!

Kiedy znowu miał wolne usta, uśmiechnął się szeroko. – Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, co zrobisz, jak dostaniemy ostateczne pozwolenie na użytkowanie.

– To może wymagać kostiumów. O rany. – Jakiego rodzaju kostiumów? – Owen. – Wzdychając, przytuliła się do niego. – Pewnie teraz zacznie się dla mnie zwariowany okres. Planowanie, przygotowania, realizacja. Prawdopodobnie będę się zachowywała jak szalona. – A czy będzie się to różniło od twojego zwykłego zachowania? Uszczypnęła go, po czym zsunęła się z jego kolan. – Chcę tylko, żebyś wiedział, że to nie dlatego, że cię unikam czy 311

zamykam się w sobie. – Rozumiem. – Ponieważ sama zaczęła temat, postanowił skorzystać z okazji. – Czy twoja matka przysłała Willy’emu namiary? – Nie. – Avery uniosła ręce, a potem je opuściła. Ale nie mogła zbyć go wzruszeniem ramion, kiedy przytrzymał ją za nadgarstki i spojrzał jej w oczy, chcąc otrzymać uczciwą odpowiedź. – No dobrze, nie czekam na to z zapartym tchem, ale może po prostu jeszcze się nie urządziła. Albo, spójrzmy prawdzie w oczy, może nigdy nic nie przyśle. Ojciec dał jej pieniądze i być może tylko o to jej chodziło. Nie

R

wiem dokładnie, jak się z tym czuję – ciągnęła. – To jak przeświadczenie, że Billy celowo zostawił Lizzy. Okrutne. Na świecie jest wystarczająco dużo okrucieństwa i ja dla odmiany wolę optymistyczne podejście.

L T

– W takim razie zostańmy przy stwierdzeniu, że Billy byłby przy Lizzy, gdyby mógł.

– Ta wersja bardziej mi się podoba. Jeżeli Traci nigdy nic nie przyśle, pogodzę się z tym. I tak nie mam pojęcia, po co w ogóle miałabym się z nią kontaktować. Nie jest częścią mojego życia, i to z własnego wyboru. – Przykro mi, że sprawia to ci ból.

– Mnie też jest przykro z tego powodu. Trudno mi się pogodzić ze świadomością, że ktoś ma taką władzę nad moimi uczuciami. Dlatego nie zamierzam o tym myśleć. Ale dosyć już o niej. Avery pomachała rękami w powietrzu, jakby ścierała tablicę. – Witamy w Eksperymentalnej Kuchni MacT. Dziś wieczorem będę twoim kelnerem, kucharzem i ekspertem od win. – Wszystkim naraz? – A potem być może jeszcze kimś więcej – jeśli będziesz miał szczęście. 312

– Czuję, że dzisiaj szczęście mi dopisuje. – Dziś wieczorem serwujemy opalanego tuńczyka na posianiu z zielonej sałaty i mizerii, skropionego winegretem z szampanem. – Naprawdę jestem szczęściarzem. – Na początek nasza, jak mamy nadzieję, wkrótce słynna przystawka z krabów i karczocha. Wszystko podane ze schłodzonym sauvignon blanc. – Namówiłaś mnie. – Chcę usłyszeć szczerą opinię – oświadczyła. – Możesz na mnie liczyć.

R

Wyjęła patelnię na tuńczyka i się uśmiechnęła. – Liczę. ***

L T

Żeby nadgonić czas spędzony na poszukiwaniach Billy’ego i wieczory z Avery, Owen oddał się do dyspozycji Rydera. Obliczył, że jeśli dalej będą pracowali w tym tempie, piekarnia i mieszkania nad nią będą gotowe w czerwcu.

Zebrał więcej informacji na temat Elizy Ford, ale na jakiś czas przerwał poszukiwania, żeby wszystkie fakty poukładały mu się w głowie. Tak jak obiecał, zaczęli rozbiórkę ścian nowej restauracji Avery i oba projekty szły pełną parą, gdy luty przeszedł w marzec. Kwietniowy ślub zbliżał się wielkimi krokami, toteż bracia Montgomery wraz z częścią ekipy budowlanej spędzali całe weekendy w domu Becketta. W niedzielne popołudnie nagły skok temperatury stopił pokrywę śniegu i zamienił ziemię w wielką, błotnistą kałużę. Jednak podłogi w domu lśniły, a trzej bracia stali na ubłoconych kartonach, oglądając prawie skończoną kuchnię. 313

– Dobrze wygląda – ocenił Beckett. – Cholernie dobrze. Jutro przychodzą faceci od blatów, będą montować tutaj i w łazience. Może zdążymy na czas. – Zdążymy. – Owen miał grafik i nie dał się zbić z tropu. – Gdybyś nie zostawił domu w połowie roboty – wytknął bratu Ryder – nie harowalibyśmy teraz jak woły. – Ucz się na błędach. Ale dzięki temu Clare też miała tu coś do powiedzenia i to będzie teraz nasz dom, nie tylko mój. – Tak mówi mężczyzna gotowy na stryczek.

R

– Tak mówi mężczyzna gotowy na poślubienie miłości swojego życia. – Beckett odwrócił się. – Dobre oświetlenie, doskonale wykorzystana przestrzeń. Wspaniale będzie znowu mieć trochę miejsca. W domu Clare nie

L T

ma już ani jednego wolnego centymetra, ciągle nadeptuję na dziecko albo psa.

– I myślisz, że to się zmieni? – zapytał Owen.

– Nie. – Beckett zastanowił się nad tym chwilę i roześmiał. – Ale to mi nie przeszkadza i chętnie będę nadeptywał na psy i dzieci w tym domu. Został już niecały miesiąc do ślubu.

– Fajnie, że dziewczyny robią wieczór panieński w hotelu – uznał Owen. – Z czasem może się to okazać kolejnym źródłem dochodów. – Dużo ważniejsza sprawa to wieczór kawalerski. – Ryder wsunął kciuki za pas z narzędziami. – Musimy ci wyprawić odpowiednie pożegnanie przed twoją podróżą w wielką niewiadomą. – Pracuję nad tym – przypomniał mu Owen. – Wiem, wiem. Po co tyle zawracania głowy? Nie możemy po prostu pójść do baru ze striptizem? Nie bez powodu to klasyczne rozwiązanie. – Poker, cygara i whisky – wybór pana młodego. 314

– Człowieku, łamiesz mi serce. – Pójdziemy na striptiz, kiedy nadejdzie twoja kolej. – Będę za stary, żeby to docenić. Nie zamierzam wyruszać w wielką niewiadomą, póki nie osiągnę wieku emerytalnego. Chociaż w sumie mężczyzna nigdy nie jest za stary, żeby docenić nagie kobiety. Zrób notatkę. Justine, mając zajęte obie ręce, zapukała łokciem w szklane drzwi przedsionka. Owen otworzył i wziął od matki termoizolacyjną torbę i ogromny termos.

R

– Och, spójrzcie na to! Beckett, jak pięknie.

– On nie zrobił tego sam – przypomniał jej Ryder.

– Wszyscy za jednego – mruknęła. – Będziesz miał śliczny dom.

L T

Wszyscy tak wiele zrobiliście, odkąd byłam tu ostatnio kilka tygodni temu. – Oprowadzę cię.

– Chętnie. Ale najpierw lunch. Zupa jarzynowa, kanapki z grillowaną szynką i serem, szarlotka.

– Najlepsza mama na świecie. – Ryder otworzył torbę. – Zjem tylko zupę. – Owen położył rękę na brzuchu. – Dużo ostatnio jem, bo Avery testuje na mnie swoje dania, a mało ćwiczę przez pracę w domu Becka.

– To ciekawe, że wspomniałeś o ćwiczeniach. – Justine wyjęła ze swojej gigantycznej torebki papierowe talerze, miski i łyżki. – Właśnie o tym chciałam z wami porozmawiać. Rozstawiła wszystko na dykcie, przykrywającej na razie dolne szafki. – W samochodzie mam zimne napoje. – My też mamy. – Beckett otworzył lodówkę. – Jest tam coś dietetycznego? 315

– A dlaczego miałoby być? – zdziwił się Ryder. – No trudno, daj mi normalny napój – poprosiła Justine. – I tak wkrótce spalę nadmiar kalorii. Najchętniej za, powiedzmy dziewięć miesięcy, do roku, w Sportowym Klubie Boonsboro. Ryder właśnie miał odgryźć ogromny kęs kanapki z szynką i serem, ale zamknął usta. – Mamo! – jęknął. Niewzruszona Justine nalała zupy do miski i podała ją Owenowi. – Zauważyłam właśnie, że budynek za hotelem, obok parkingu, jest na sprzedaż. Beckett westchnął. – Mamo!

L T

R

– I zdałam sobie sprawę, że w mieście ani w okolicy nie ma żadnego klubu fitness. Ludzie muszą wsiadać w samochód, jechać na siłownię i znów wsiadać do auta. A Hope mówiła, że goście hotelowi pytają o siłownię. Owen wbił wzrok w zupę. – Mamo!

Justine radosnym tonem mówiła dalej:

– W tej chwili nie jest to zbyt atrakcyjny budynek i nie stanowi ładnego widoku dla gości. A mógłby. Poza tym zyskalibyśmy dodatkowe miejsca parkingowe. – Jeszcze nie skończyliśmy piekarni – przypomniał jej Owen. – I dopiero co zaczęliśmy restaurację. – Z wszystkich moich synów ty najlepiej rozumiesz wagę wczesnego planowania. Jestem w trakcie negocjacji. Jeszcze nie kupiłam tej nieruchomości i nie zrobiłabym tego bez rozmowy z wami. Negocjacje i ustalenia wymagają czasu. Gdyby wszystko poszło dobrze, Beckett mógłby 316

zacząć pracować nad planami po powrocie z miesiąca miodowego. – Mamo – spytał Beckett – czy byłaś tam ostatnio? – Tak się składa, że byłam. Ten budynek wymaga pracy. – Podała mu miskę z zupą. – Mnóstwa pracy. Czyż to nie szczęście, że wiemy, jak się do tego zabrać? I nie jest to nawet w połowie tak skomplikowana praca jak w hotelu. – Trzeba go kupić tylko po to, żeby zrównać go z ziemią – mruknął Ryder. – Jesteś na to za mądry. Przerobić owszem, zburzyć nie.

R

– Ty już dokładnie wiesz, jak on ma wyglądać. Justine uśmiechnęła się do Owena.

– Mam kilka pomysłów. Oczywiście to będzie mały klub, w

L T

porównaniu z tymi wielkimi centrami sieciowymi, ale przedstawimy pełną ofertę. Klub fitness dwudziestego pierwszego wieku, połączony z urokiem małego miasteczka – i dużym wyborem różnorodnych zajęć. – Nawet gdyby udało nam się zrobić z tego budynku to, o czym mówisz, trzeba będzie znaleźć pracowników, instruktorów, trenerów. – Tę działkę pozostaw mnie – uspokoiła Rydera. – Duża sala do fitnessu na drugim piętrze i mały pokój zabaw dla dzieci, może gabinet do masażu. Otwarta przestrzeń z maszynami cardio i do treningu obwodowego, ciężary na pierwszym piętrze, mała salka i szatnie, każda z suchą i parową sauną, w stylu spa. Pomyślimy nad tym. – Poklepała Becketta po policzku. – Prawda? – Pewnie tak. Jeśli go kupisz. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. – To także zostaw mnie. A teraz może mnie oprowadzisz? – Oczywiście. Zaczniemy od góry. 317

Ryder popatrzył za nimi, marszcząc brwi. – Cholera. Cholera, to dobry pomysł. – Ona zazwyczaj takie miewa. Nawet jeśli szybko go kupi, plany i pozwolenia będą gotowe najwcześniej wiosną albo na początku lata. Na razie to głównie robota dla Becka. – Dzięki Bogu. Nie miałbym nic przeciwko wypatroszeniu tego budynku. Lubię dobrą demolkę. Ale najpierw musimy załatwić sprawy z piekarnią. Trzeba kogoś znaleźć, chyba że mama uzna, że sami możemy wypiekać babeczki.

R

– Chyba kogoś mam. Avery zna ją trochę, przeprowadziła się z Nowego Jorku, gdzie pracowała jako szef cukierników. Teraz szuka miejsca na własną piekarnię.

L T

– Kolejna dziewczyna z miasta? – Ryder wzruszył ramionami. – Jak wygląda? – Zamężna.

– No trudno. Zajmij się tym, Beck popracuje nad siłownią, a ja będę doglądał ekipy.

– Czyli jak zawsze – potwierdził Owen. – W końcu zabraknie wolnych budynków w mieście. Owen roześmiał się i wziął jednak kanapkę. – Nie licz na to, synu. *** – Siłownia? – zapytała Hope. – Taki jest plan. Jeżeli kupią ten budynek. – Avery siedziała z przyjaciółką w hotelowej jadalni nad listą zakupów na wieczór panieński Clare. – Owen mówi, że jego mama strasznie się zapaliła do tego pomysłu. – I pomalowaliby go, prawda? Nie zostawiliby tej obrzydliwej zieleni. 318

– Myślę, że tego możesz być pewna. Owen mówił, że Beckett wspominał coś o podniesieniu dachu, zrobieniu spadzistego zamiast płaskiego. – To dopiero byłoby udogodnienie dla gości. I dla mnie. Musiałabym tylko przejść przez parking do nowiutkiej, lśniącej siłowni. Cudownie. Odkąd się tu sprowadziłam, ćwiczę tylko przy filmach DVD. Marzę o porządnych zajęciach jogi. – Zawsze chciałam spróbować jogi. Może zrobiłabym się wyższa, gdybym się wystarczająco dużo porozciągała. No dobrze, jeśli to wszystko,

R

to zrobię zakupy pod koniec tygodnia, kiedy będę jechała po produkty do Vesty.

– Doskonale. Będzie cudownie. Kwiaty, eleganckie przekąski,

L T

szampan, wymyślny tort, kilka niemądrych gier z ładnymi nagrodami. To powinno się spodobać Clare.

– A zanim się obejrzymy, wyjdzie za mąż za Becketta. – Co każe mi spytać, czy ty i Owen myślicie o tym samym? – Nie, nie – zaprzeczyła Avery ze śmiechem. – Jest nam dobrze tak, jak jest. I wiesz, że nigdy nie byłam zwolenniczką małżeństwa – swojego. Może pewnego dnia zdecydujemy się na życie w grzechu. – Słyszę, co mówisz, ale nie czuję się przekonana. Kochasz go. – Kocham i to chyba już bez pamięci. – Łatwiej było to powiedzieć, niż jej się wydawało. – Próbuję przyzwyczaić się do tego, sprawdzić, czy to uczucie przetrwa. Jak powiedziałam, dobrze nam tak, jak jest. Poza tym oboje jesteśmy szalenie zajęci i nie zapowiada się, żeby to miało wkrótce ulec zmianie. – Avery, odkąd znam ciebie i odkąd poznałam jego, zawsze byliście szalenie zajęci. Uwielbiacie to. Oboje. 319

– No i dobrze. – Chciałabym tylko powiedzieć, że za każdym razem, kiedy was widzę, myślę, że wyglądacie razem idealnie. Avery znalazła drugą połówkę. Avery poprawiła się na krześle i potarła rękami uda. – Chyba trochę mnie przerażasz. – Nie bądź mięczakiem. Nie spiesz się, oczywiście, ale jeżeli on nie jest w tobie zakochany bez pamięci tak samo, jak ty w nim, to ja nie umiem urządzić biura. – Mów tak dalej, a zacznę cię swatać z Ryderem.

R

– I kto tu kogo przeraża! Od tej pory milczę jak grób.

L T 320

Rozdział osiemnasty Avery pozwoliła sobie wylegiwać się przez dodatkową godzinę w łóżku Owena, który wstał, ubrał się i wyszedł za kwadrans szósta, żeby zdążyć na spotkanie robocze o siódmej. Tym razem w jej restauracji, pomyślała, moszcząc się wygodnie, żeby podrzemać jeszcze trochę. Zastanawiała się, czy nie pojechać z nim, ale wiedziała, że tylko wchodziłaby robotnikom w drogę i spowalniała pracę. Zajrzy tam później, kiedy zrobi zakupy i załatwi swoje sprawy. Po południu wyburzanie ścian powinno już iść pełną parą.

R

To nawet lepiej, pomyślała leniwie. Zostanie zaskoczona postępem prac.

L T

Wszystko idzie pomyślnie, uznała. Jej najlepsza przyjaciółka za niecały miesiąc wychodzi za mąż, a ona, Avery, będzie brała udział w uroczystości. Będzie patrzyła, jak jej przyjaciele składają sobie przysięgi, tworzą rodzinę, świętują cud.

Miłość też wydawała jej się cudem, którego istnienia nigdy nie była tak naprawdę pewna. Jednak widziała na własne oczy miłość Clare i Becketta, widziała ich razem i sama odnalazła ten cud – a teraz miała dość entuzjazmu i odwagi, by w niego wierzyć.

Jednym z punktów na dzisiejszej liście zadań były ostatnie zakupy na wieczór panieński Clare – według szczegółowego spisu, wydrukowanego przez Hope. Avery była zachwycona, że Clare i Beckett postanowili spędzić tydzień po ślubie tylko we dwoje na wyspie St. Kitts. Pewnego dnia, pomyślała, ona też pojedzie na wakacje do jakiegoś tropikalnego raju. 321

Pewnego dnia będzie musiała zrobić sobie wakacje, uznała, otwierając jedno oko, żeby spojrzeć na pochmurne niebo za oknem. I zrobi. Otworzy nową restaurację, rozkręci ją – a potem w ramach nagrody spędzi kilka dni na słońcu, na białych plażach nad błękitną wodą. Pojedzie gdzieś, gdzie nigdy nie była – i gdzie nikt jej nie zna. Może Owen z nią pojedzie. Czyż nie byłoby ciekawe sprawdzić, jak będą się czuli, kiedy nie będą mieli nic do roboty, gdy będą cudzoziemcami na obcej ziemi – razem. I bardzo jej się podobało, że latem młodzi małżonkowie zamierzają

R

wyjechać na tydzień z dziećmi. Słyszała, jak mały Murphy nazywał ten wyjazd podróżą rodzinoślubną.

Cóż może być lepszego niż podróż rodzinoślubną?

L T

A na razie Owen i Hope w każdej wolnej chwili zgłębiali tajemniczą historię Elizy Ford. Czy między Lizzy i Billym też wydarzył się cud?, zastanawiała się Avery. Czy połączyła ich miłość, zanim nastąpiła tragedia? A może odpowiedź była mniej romantyczna – i pewnie bardziej prawdopodobna – jak sugerował Owen?

Młoda dziewczyna marząca o miłości i młody mężczyzna, który poszedł własną drogą.

Ona też kiedyś marzyła o miłości. Jednak była wtedy dzieckiem, a dla dzieci magia i cuda zawsze są możliwe, szczęśliwe zakończenia zaś oczywiste. Z czasem nauczyła się, że najlepiej wierzyć w te cuda i szczęśliwe zakończenia, do których doprowadziło się samemu ciężką pracą i determinacją. Te dawały największą satysfakcję. I pora, żeby zaczęła dokonywać cudu tego dnia i ruszyła się z łóżka. 322

Usiadła i uśmiechnęła się szeroko na widok ognia w kominku, zostawionego dla niej przez Owena. Jakie to słodkie, pomyślała. Rozpalił ogień i dołożył kilka polan, żeby w ten ponury, marcowy poranek obudziła się w cieple i blasku płonącego drewna. Miała szczęście, że Owen był w jej życiu – zawsze o tym wiedziała. Jednak teraz czuła się podwójnie szczęśliwa, ponieważ łączyła ich ta nowa, fascynująca zażyłość, a on przystał na to, by robili tylko jeden krok naraz. Żadnej presji, żadnych przerażających rozmów o przyszłości. Ledwo zdążyła wstać, kiedy rozległ się dźwięk sygnalizujący nadejście SMS – a.

R

Sięgnęła po telefon z nadzieją, że Owen proponuje, aby jednak przyjechała teraz.

L T

Jednak wiadomość była od Clare, która prosiła, żeby Avery wpadła do księgarni w drodze do Hagerstown, gdy będzie jechała po zakupy. Odpisała nieco zdziwiona i zmieniła plan dnia tak, żeby uwzględniał wizytę w księgarni – i, do diabła, skoro już tam będzie, pozwoli sobie na szybki rzut oka na przyszłą restaurację.

Wzięła prysznic, włożyła dżinsy i znając kapryśną, marcową pogodę, narzuciła sweter na koszulkę z krótkim rękawem. Wydęła wargi, oglądając swoje włosy w lustrze. Kolor trochę zbladł, więc zanotowała w myślach, że musi zajrzeć do drogerii, sprawdzić, na jaki odcień miałaby teraz ochotę. Na dole zobaczyła, że Owen zrobił kawę i postawił kubek termiczny obok ekspresu. Kolejny powód do uśmiechu, pomyślała. Na Owena zawsze można liczyć. Avery nie znała żadnego innego mężczyzny, poza jej ojcem, który byłby tak niezmiennie solidny. Wiedziona impulsem narysowała na kuchennej tablicy serce z ich inicjałami w środku. 323

Wypiła kawę, zjadła mały jogurt i włożyła kozaczki, kurtkę i szalik, przy drzwiach zauważyła kartkę: „Weź ją”. Przewróciła oczami i złapała składaną parasolkę. W połowie drogi do Boonsboro na przednią szybę samochodu spadły pierwsze krople deszczu. Mogła tylko wznieść oczy do nieba i pomyśleć, jak irytujący był fakt, że Owen miał zawsze rację. Kilka minut później, powtarzając w głowie plan dnia, zapomniała o parasolce i w strugach deszczu pobiegła do księgarni.

R

Zapukała w szklane drzwi, po czym użyła klucza, który dała jej Clare po sprawie z Samem Freemontem ubiegłej jesieni. Kiedy wpadła do środka, strzepując krople z włosów, Clare szła po schodach.

L T

– Mam świeżą kawę – powiedziała.

– Dopiero co piłam... ale kto mógłby się oprzeć latte? – Już ci robię. Dziękuję, że przyjechałaś.

– Nie ma sprawy. Dzięki temu mam pretekst, żeby zajrzeć do przyszłej restauracji. Dziś rano zaczęli wyburzać ściany. – Wiem. Ekscytujące. – Clare podgrzewała mleko, a Avery oglądała bestsellery na wystawie.

– Potrzebne mi wolne popołudnie, najlepiej tak deszczowe, jak dziś się zapowiada, żeby nadrobić zaległości w czytaniu. Nie mogłam przebrnąć przez ostatnią pozycję z klubu książki. Dlaczego miałabym czytać o czyimś nieszczęściu? Czy dzięki temu mogłabym poczuć się lepiej, bardziej pewna siebie? Czy wpaść w depresję? Bo ta książka naprawdę mnie dołowała. – Mnie też się nie podobała. Przełknęłam ją tak, jak w dzieciństwie przełykałam brukselkę, bo moja mama upierała się, że brukselka jest zdrowa. To była brukselkowa książka. 324

– Dokładnie. – Avery odłożyła thriller na miejsce. – Poza tym, kiedy tylko zaczynałam ją czytać, miałam ochotę na crème brûlée albo tłusty stek, pizzę pepperoni lub deser lodowy z gorącym karmelem. No i teraz też zrobiłam się głodna. Odwróciła się i z uśmiechem sięgnęła po kawę. – Dzięki. Hej, Clare, wyglądasz na wyczerpaną. – Czuję się trochę niewyraźnie. – Nie możesz chorować. – Avery wycelowała w nią palec. – Za niecały miesiąc bierzesz ślub. Nie wolno ci niczego złapać. Proszę,

R

wyglądasz, jakbyś bardziej jej potrzebowała niż ja. Clare pokręciła głową.

– Nic nie złapałam, nie w tym sensie, o jakim myślisz, i na razie

L T

muszę zrezygnować z kawy. Nie jestem chora.

– Clare wzięła głęboki oddech. – Jestem w ciąży. – Co? Teraz? W ciąży?

– Tak, w ciąży. – Clare ze śmiechem przycisnęła rękę do brzucha, a Avery zadziwiła się, jak szybko bladość może się zamienić w światło. – Och, Clare. Jesteś w ciąży i jesteś szczęśliwa. – Odstawiła kawę, obiegła ladę i chwyciła przyjaciółkę w objęcia. – Tak bardzo się cieszę. Kiedy się dowiedziałaś? Który to miesiąc? Co powiedział Beckett? – Chyba już nie mogłabym być szczęśliwsza. Dziś rano, chociaż podejrzewałam już wczoraj. Pewnie około dwóch tygodni. I jeszcze nic nie mówiłam Beckettowi. – Dlaczego? – Najpierw poproszę cię o przysługę. Jedziesz do Hagerstown, prawda? 325

– Tak, jadę. – Czy mogłabyś mi kupić test ciążowy? – Jeszcze nie zrobiłaś testu? Powiedziałaś, że dowiedziałaś się dziś rano. – Poranne mdłości, już drugi dzień z rzędu. Znam objawy – w końcu to byłby czwarty raz. Jestem rozdrażniona i zmęczona, rano mi niedobrze, a moje ciało wydaje się... trudno to wytłumaczyć. – Znowu dotknęła brzucha, piersi. – W ciąży. Ale chcę się upewnić, zanim powiem Beckettowi, na

R

wypadek gdybym jednak się myliła. Nie chcę kupować testu w miejscowej aptece ani w Sharpsburgu. – Wieści szybko się rozchodzą.

L T

– No właśnie, a skoro i tak jedziesz do Hagerstown, mogłabyś kupić dla mnie test i nikt się o niczym nie dowie.

– Z radością. Rety. Ślub, podróż poślubna, podróż rodzinoślubna, dziecko! Beckett będzie się cieszył, prawda?

– Będzie wniebowzięty. – Clare sięgnęła do lodówki pod ladą po piwo imbirowe. – Chcieliśmy mieć dziecko, ale myśleliśmy, żeby poczekać z tym kilka miesięcy. Nie staraliśmy się, jednak – najwidoczniej – nie staraliśmy się też nie mieć dziecka. Jeśli dobrze obliczyłam, staniemy się sześcioosobową rodziną w styczniu, mniej więcej w pierwsze urodziny hotelu. – Mogę powiedzieć Hope? Będę się z nią widziała, ale mogę złożyć przysięgę milczenia, jeśli chcesz. – Dam ci znać, jak zrobię test. Możesz jej powiedzieć zaraz po tym, jak ja powiem Beckettowi. – A do tego czasu przysięgam milczenie. To taka radosna nowina. 326

Fantastyczna – mówiła Avery, znowu ściskając Clare. – Nie zajrzę do restauracji, nie chcę ryzykować. Z nikim nie będę rozmawiać. Wrócę za kilka godzin. O rany! – Trzymaj kciuki, żeby to była dziewczynka. – Clare się roześmiała. – Wiem, że to głupie, ale Boże, tak bardzo chciałabym mieć córeczkę. – Myśl na różowo! – Objęła Clare po raz ostatni. – Wrócę jak najszybciej. – Dzięki. Poczekaj, leje jak z cebra. Przyniosę ci parasolkę. – Nie trzeba. Mam jedną w samochodzie. – Wybiegła z księgarni i

R

kiedy usiadła za kierownicą, była przemoczona do suchej nitki. Jednak przez całą drogę uśmiech nie schodził jej z twarzy. ***

L T

Owen zostawił ekipę przy pracy w restauracji i zajrzał do piekarni. Szli prawie zgodnie z planem, a ponieważ

Ryder dowodził w jednym, Beckett w drugim miejscu, mógł spokojnie pojechać do Hagerstown po materiały, a także załatwić kilka spraw swoich – i braci, które dopisali mu do listy.

Nie przeszkadzały mu liczne przystanki ani jazda w deszczu. Równie dobrze drogi mógłby pokrywać jeszcze śnieg. Miał dosyć śniegu, dosyć zimy, dlatego prawie z radością powitał deszcz. Miał nadzieję, że Avery nie zapomniała parasolki, ponieważ wiedział, że będzie robiła dokładnie to samo, co on. Mnóstwo przystanków, mnóstwo parkingów, bieganie między sklepami. Szkoda, że nie mogli pojechać razem, ale ich przystanki za bardzo się różniły. Jeżeli goście od pogody mieli rację, będzie padało przez cały dzień i noc. Pamiętał, że Avery pracowała dziś wieczorem i zamykała restaurację. 327

Mógłby wpaść do Vesty na kolację i popracować w mieszkaniu Avery, gdy będzie zajęta na dole. Zostać u niej na noc. Musiał upominać samego siebie, żeby niczego nie zakładać z góry, ale cholera, dotarł do punktu, w którym chciał zakładać. I chciał, żeby ona czuła to samo. A dlaczego mieliby tego nie robić? Dlaczego nie powinni? Jednak nie mógł pozbyć się wrażenia, że Avery zatrzymała się na tym etapie i nie bardzo ma ochotę przechodzić do następnego.

R

Z drugiej strony sam musiał przyznać, że ten etap wcale nie był taki zły.

Podjechał do sklepu z artykułami żelaznymi, złożył zamówienie na

L T

drewno, odebrał farbę i próbki dywanów do mieszkań nad piekarnią. Odhaczał kolejne punkty na liście, na koniec zostawił sobie drogerię. Zrobił zakupy dla siebie, dorzucił krem do golenia dla Rydera, proszki przeciwbólowe dla Becketta i kilka talii kart do gry – jako dodatek do kart z nagimi kobietami, które już kupił na pokera na wieczór kawalerski Becketta. Skręcił w następną alejkę i zobaczył Avery. Serce mu podskoczyło, kiedy ujrzał ją tak niespodziewanie – i pokręcił głową na widok jej mokrych włosów. Jednak nie wzięła parasolki. Pomyślał, że podkradnie się do niej od tyłu i ją obejmie. Wyobraził sobie jej reakcję – jak podskoczy, piśnie zaskoczona, a potem zacznie się śmiać. Była taka skoncentrowana, zauważył z rozbawieniem, gdy próbowała się zdecydować... który test ciążowy wybrać. Jezu Chryste. 328

To była jego ostatnia przytomna myśl, gdy patrzył, jak Avery bierze opakowanie z półki, czyta uważnie informację z przodu i z tyłu pudełka, a potem je wrzuca do koszyka. Stał jak wmurowany, kiedy poszła dalej i zniknęła za rogiem. Test ciążowy? Ale ona brała... On używał... jak mogło...? Avery w ciąży? Jak mogła być w ciąży? To znaczy, wiedział jak, ale nic o tym nie mówiła. Nawet nie napomknęła, że myśli, że być może. Po prostu wrzuciła zestaw „jestem – czy – nie – jestem” do koszyka razem z żelem pod prysznic i płynem do płukania ust. Jeden z produktów na liście zakupów.

R

Chciał pójść za nią i zapytać, co się, u diabła, dzieje.

To nie jest odpowiednie miejsce ani czas, powiedział sobie jednak. I

L T

chyba jego stan umysłu też nie był odpowiedni, skoro nawet on sam nie miał pojęcia, w jakim stanie jest jego umysł.

Popatrzył na produkty, które zebrał w koszyku, nie wiedząc, co z nim zrobić, w ogóle nie mógł myśleć. Otępiały, z drżącymi kolanami, odstawił koszyk na bok i wyszedł ze sklepu.

***

Wrócił do restauracji i włożył całe serce w rozbiórkę. Nie znał lepszego sposobu na pozbycie się napięcia niż burzenie ścian. Dźwigał fragmenty ścianek działowych, połamane framugi, sam wyrwał starą ladę. I wciąż czuł się rozedrgany, sfrustrowany i napięty jak struna. Avery. W ciąży. Jak długo trwa zrobienie takiego testu? Na ile jest dokładny? Żałował, że nie poszukał odpowiedzi na te pytania, miałby przynajmniej tyle gruntu pod nogami. Po pierwsze, jeśli kupiła test ciążowy, to miała powód sądzić, że zaszła 329

w ciążę. Kobiety nie kupują tego rodzaju rzeczy dla kaprysu. A może? Tylko po co? Ludzie kupowali plastry na wypadek, gdyby się skaleczyli, ale nie kupuje się testu ciążowego, jeśli nie podejrzewa się ciąży. A skoro miała powód podejrzewać, to dlaczego nic mu o tym nie powiedziała? Mogła po prostu napomknąć: Owen, istnieje możliwość, że jestem w ciąży, dlatego zamierzam kupić test i mieć pewność. Musiała stracić głowę. Tyle że wcale nie wyglądała na zdenerwowaną. Wydawała się spokojna, przypomniał sobie, nawet uśmiechała się lekko, kiedy wkładała test do koszyka. Czy ona chciała zajść w ciążę?

R

Może tak, może cieszyła się z takiego obrotu rzeczy. Postanowiła nic

L T

mu nie mówić, dopóki nie zyska pewności. Jeżeli okazałoby się, że nie zaszła w ciążę, zapewne w ogóle by o tym nie wspomniała. Ale nie wydawało mu się to właściwe, stanowczo mu się nie podobało. A jeśli była w ciąży, powiedziałaby mu, kiedy by się jej spodobało. Ponieważ nie poinformowała go o takiej możliwości, o niczym nie miałby pojęcia – gdyby nie przypadkowa wizyta w drogerii – i to ona wybrałaby, kiedy i czy w ogóle mu powiedzieć. To nie podobało mu się jeszcze bardziej.

Jeżeli wziąć pod uwagę, co zrobiła jej matka, to przecież Avery ze wszystkich kobiet powinna wiedzieć najlepiej, że ojciec (Jezu, może zostanie ojcem) miał prawo wiedzieć. Ta sprawa dotyczyła dwojga ludzi, nie tylko jej. Nie byli kumplami, którzy od czasu do czasu uprawiali seks, ani przypadkowymi znajomymi, którzy spędzili ze sobą dwie czy trzy noce. Byli... Kiedy się nad tym zastanowił, nie był do końca pewny, ale na pewno 330

łączyło ich coś więcej niż okazjonalny seks. Kimkolwiek dla siebie byli, zaufanie i uczciwość są niezbędne w ich związku. Avery nie zaufała mu na tyle, żeby powiedzieć o wizycie matki, wyznała to, dopiero kiedy przyparł ją do muru. Zamiast tego okopała się, zaniknęła w sobie i odepchnęła go. Jeżeli sądziła, że teraz może zachować się tak samo, to czeka ją wielka niespodzianka. – Sukinsyństwo! – Owen wrzucił kawał ścianki do kontenera na śmieci.

R

– No dobrze. – Beckett stanął za jego plecami. – Nie udało ci się wypocić tego, co cię gryzie, więc puść farbę.

L T

– Mam puścić farbę? – W rzadkim u niego napadzie złości Owen kopnął kontener. – No to puszczę. Avery jest w ciąży.

– Jasna dupa. – Widząc, że jeden z robotników właśnie chciał do nich podejść, Beckett machnął mężczyźnie ręką, złapał Owena za ramię i pociągnął pod balkon, żeby nie stali na deszczu. – Kiedy się dowiedziałeś? – Dziś rano. I wiesz, jak się dowiedziałem? Wiesz jak, ponieważ ona mi nic, kurde, nie powiedziała? Dowiedziałem się, bo poszedłem do cholernej drogerii i przypadkiem zobaczyłem, jak Avery kupuje test ciążowy. – Chryste, Owen. Wyszedł pozytywnie? – Nie wiem. – Coraz bardziej wściekły Owen chodził tam i z powrotem po chodniku. – Ona mi absolutnie nic nie mówi. Wymyka się, żeby kupić pieprzony patyczek do sikania, zamiast ze mną porozmawiać. Mam tego dosyć. – No dobrze, wyluzuj trochę. – Beckett stanął przed nim i uniósł ręce. 331

– Nie masz pewności, czy Avery jest w ciąży. – Powiedziałbym, że przy jej taktyce dowiem się ostatni. – Teraz do wrzącej złości dołączył się jeszcze lodowaty strumień urazy. – Mam tego dość! – Co powiedziała, kiedy ją zapytałeś? – Nic. Nie zapytałem. Beckett patrzył przez chwilę w wykrzywioną złością twarz Owena, po czym potarł oczy. – Nie zapytałeś jej, dlaczego kupuje test?

R

– Nie. Zatkało mnie. Jezu. Wrzuciła go z uśmiechem do koszyka, jakby kupowała torebkę cukierków, i zdębiałem. A ty co byś, do licha, zrobił?

L T

– Ze mną i Clare jest inaczej. – Beckett popatrzył na deszcz. – Rozmawialiśmy o dziecku, chcemy mieć jeszcze jedno. Rozumiem, że wy nie zastanawialiście się, co byście zrobili, gdyby.

– Nie. Nigdy nie myślałem o „gdyby”. Avery powinna mi była powiedzieć, Beckett, i w tym tkwi sedno. Powinna mi powiedzieć, że musi zrobić test. Dlaczego ona myśli, że ze wszystkim musi radzić sobie sama? Nie potrafię tak działać i nie chcę tak żyć.

– Nie, nie potrafisz. – Nie Owen, pomyślał Beckett. Jego brat był urodzonym graczem zespołowym, święcie wierzył w partnerstwo i podział obowiązków. Dla Owena tajemnice były dobre w święta Bożego Narodzenia i urodziny, nie w życiu codziennym. – Musisz z nią porozmawiać, ale Chryste, nie teraz. W pizzerii w porze lunchu jest pewnie tłum, a ty powinieneś trochę ochłonąć. – Nie wiem, czy kiedykolwiek ochłonę. Im więcej o tym myślę, tym bardziej jestem wściekły. 332

– W takim razie odpowiedz sobie na jedno pytanie: jeżeli Avery jest w ciąży, to co będziesz chciał zrobić? – Jeżeli jest w ciąży, to powinienem się z nią ożenić. – Nie pytałem, co powinieneś, ale co chciałbyś zrobić. – Ja... – Owen odczekał chwilę, żeby jego myśli zmieniły tor. – Jeżeli będziemy mieli dziecko, to chciałbym się z nią ożenić. – A teraz pomyśl nad tym wszystkim przez jakąś godzinę. Ty zawsze znajdujesz rozwiązanie, Owen. Akurat ruch w Veście trochę zmaleje. Pójdź tam i powiedz Avery, że musisz porozmawiać z nią na osobności. Tylko, na

R

litość boską, dowiedz się, czy zostaniesz tatą, zanim zaczniesz wariować jeszcze bardziej. A potem staw czoło sytuacji. – Masz rację. Jezu, jest mi trochę... – Niedobrze?

L T

– Niezupełnie. Jestem wytrącony z równowagi. Nigdy nie dopuszczałem takiej możliwości. To niezgodne z...

– Porządkiem Rzeczy Owena. Dostosuj się – poradził Beckett, dając bratu lekkiego kuksańca w ramię.

Owen odczekał godzinę, uznał, że trochę się uspokoił, i w niesłabnącym deszczu poszedł do Vesty. Wszedł prosto w ciepło i zapach sosów i ziół.

Avery podliczała rachunek przy kasie i widząc Owena, puściła do niego oko. Puściła oko, pomyślał i cała złość wróciła. To nie czas na słodkie flirty. – Doskonałe wyczucie chwili – powiedziała. – Właśnie ruch trochę zmalał. Miałam zamiar wyrwać się na chwilę i zobaczyć, jak wam idzie demolka. 333

– Muszę z tobą porozmawiać. – Pewnie, siadaj. Poproszę Franny, żeby przejęła dowodzenie. Chcesz kawałek pizzy? – Nie. I muszę porozmawiać z tobą na górze. W cztery oczy. – Och. Cholera. Czy coś się stało w restauracji? – To nie ma nic wspólnego z restauracją. – W takim razie o co... – Avery. – Ton pozbawiony wyrazu, zmarszczone brwi. – Na górę, teraz. Na osobności.

R

– W porządku, idę, ale psujesz mój naprawdę dobry humor. – Zajrzała przez drzwi do kuchni. – Franny? Muszę wyjść na chwilę. – Mówiąc, zdjęła fartuch, powiesiła na wieszaku. – Bardzo chcę zobaczyć, jak wam idzie... – zaczęła.

L T

– Możesz pójść potem, jeśli będziesz miała ochotę.

– Czemu jesteś taki wściekły? – zapytała, gdy wychodzili bocznym drzwiami. – Nic złego nie zrobiłam.

– Może problem tkwi właśnie w tym, czego nie zrobiłaś. – Naprawdę psujesz mi humor – powtórzyła i pchnęła drzwi do mieszkania. – Co się, do cholery, stało?

Cała starannie zaplanowana, rozsądna przemowa Owena natychmiast wyparowała mu z głowy. – Dlaczego, do cholery, nie powiedziałaś mi, że jesteś w ciąży? – Co? Co? – Nie odstawiaj mi tu szopki, Avery. Widziałem cię w drogerii. Widziałem, jak kupujesz test ciążowy. – Ty... – Wsparła pięści na biodrach. – Szpiegowałeś mnie! – Nie bądź głupia. Pojechałem po zakupy i zajrzałem do drogerii. A 334

tam ty sobie stoisz, bierzesz z półki test ciążowy i wrzucasz do koszyka. Do diabła, co z tobą jest nie tak, że nic mi nie powiedziałaś? Nie ufasz mi, nie szanujesz tego, co jest między nami, na tyle, żeby powiedzieć mi, że jesteś w ciąży? – Może dlatego, że nie jestem. – Nie jesteś? – Nie jestem w ciąży, ty idioto. Poczuł, że dzieje się z nim coś dziwnego, ale nie potrafił tego czegoś zidentyfikować. – Test wyszedł negatywnie.

R

– Nie, wyszedł pozytywnie. – Wyciągnęła telefon.

Teraz jego serce zaczęło galopować jak szalone i podeszło mu do gardła.

L T

– Jeżeli wyszedł pozytywnie, to jesteś w ciąży. I kto tu jest idiotą? – Ty. – Odwróciła telefon, żeby pokazać mu zdjęcie testu z dwiema kreskami. – Ponieważ to był test ciążowy Clare. Test, który kupiłam jej dziś rano, bo mnie o to prosiła.

– Widziałem się z Beckettem dziesięć minut temu. Clare nie jest w ciąży, inaczej by mi powiedział.

– Bo jeszcze mu nie powiedziała. Chce mu powiedzieć, kiedy będą sami, żeby ta chwila była wyjątkowa – ty też byś ją przeżył, gdybyś nie był idiotą. Poprosiła mnie, żebym nikomu nie mówiła, a teraz złamałam dane słowo. A to mnie wkurza. – Na litość boską, przecież nic mu nie powiem. Nie zepsuję im tego. – Zdezorientowany, niepewny, czując, że jest mu trochę słabo, przeczesał mokre włosy palcami. – Ale Jezu, co miałem myśleć, kiedy zobaczyłem, jak to kupujesz? 335

– Nie wiem, Owen. Może dobrym rozwiązaniem byłoby podejść do mnie i powiedzieć: hej, Avery, co za spotkanie, dlaczego kupujesz test ciążowy? – Muszę usiąść. – Usiadł. – Muszę ci przypomnieć, że jesteś mi winna jedno wybaczenie. – Przez chwilę oddychał głęboko. – Nie mogłem myśleć. A ty zaraz poszłaś dalej. Byłaś przy tym taka spokojna, a ja w ogóle nie mogłem zebrać myśli. Avery patrzyła na niego bez słowa. Wyglądał na tak zawstydzonego, zagubionego. Rzadko można było ujrzeć Owena w takim stanie. – Uciekłeś. – W pewnym sensie. Może. – I wyciągnąłeś pochopne wnioski. – Ja... No tak.

L T

R

– Ty nigdy nie wyciągasz pochopnych wniosków.

– Nigdy wcześniej nie widziałem, jak kupujesz test ciążowy, zwłaszcza kiedy tylko ja uprawiam z tobą seks. Zastanowiła się chwilę.

– W sumie można to nawet zrozumieć. Po części. – W kącikach jej warg z wolna pojawił się uśmiech. – Totalnie spanikowałeś.

– Tylko trochę – poprawił ją. – Bardziej byłem zły i... – Równie dobrze może się przyznać, pomyślał. – I dotknięty, kiedy myślałem, że nic mi nie powiedziałaś. Nigdy nie rozmawialiśmy o tym, co byśmy zrobili gdyby. Avery głośno wypuściła oddech. – Co za rozmowa! Nie wiem i to chyba nie jest kwestia, którą możemy omówić w dziesięć minut. Teraz już wszystko w porządku, 336

ponieważ ja nie jestem, a Clare jest. I bardzo się cieszy. Beckett też będzie szczęśliwy. – Tak, to prawda. – Dlatego cieszmy się ich szczęściem, a ja porozkoszuję się świadomością, że byłeś idiotą. Kiedyś porozmawiamy o „gdyby”, ale ja naprawdę chcę zobaczyć demolkę. I obiecałam Clare, że odbiorę chłopców ze szkoły i przywiozę do pizzerii, żeby ona mogła powiedzieć Beckettowi. Na razie nie chce nic mówić dzieciom, pewnie powie im dopiero po ślubie. Na razie ma to zostać między nią i Beckettem, i pewnie tobą, mną, Hope,

R

Ryderem i waszymi rodzicami. To i tak mnóstwo ludzi.

– No dobrze. – Trochę spokojniejszy wstał. – Ale lepiej oboje o tym pomyślmy i przegadajmy, na wszelki wypadek.

L T

– Ty bardziej się martwisz tym „wszelkim wypadkiem” niż ja, ale zgoda. Dziś jest naprawdę dobry dzień, Owen.

– Masz rację. – Uspokoił się jeszcze bardziej, kiedy uniosła dłoń i przygładziła mu włosy. – To naprawdę dobry dzień. – Na razie po prostu cieszmy się razem z Clare i Beckettem. Biorą ślub, powiększają rodzinę. Właśnie tego oboje pragnęli. – Dobrze – powtórzył i przyciągnął ją do siebie. – Będziemy się cieszyć ich szczęściem. Przykro mi, że się na ciebie wściekłem. – A mnie nie, bo mogłam cię nazwać idiotą. – Ze śmiechem odchyliła głowę i pocałowała go. – Chodźmy do nowej restauracji. Czy będę mogła coś rozwalić? – Znajdę ci coś. Przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić.

337

Rozdział dziewiętnasty Hope przesunęła szklany wazon pełen białych róż o centymetr w lewo. – O tak. Pomimo że Avery nie zauważyła żadnej różnicy, pokiwała z aprobatą głową. Przykryły długi stół, pożyczony z księgarni, białym płóciennym obrusem. Szklane, kwadratowe wazony, pełne świeżo rozwiniętych, białych róż i maleńkie, białe świeczki w srebrnych świecznikach ozdabiały bufet przeznaczony na desery i szampana.

R

Może i Clare nie chciała białego ślubu, ale jej wieczór panieński będzie biały jak śnieg.

L T

– Prezenty tam, jedzenie tutaj, deser i szampan tu.

– Hope okręciła się w jadalni z rękami na biodrach. – Pięknie ozdobiłaś jej krzesło. – Zadziwiłam samą siebie.

Ustawiły jedno z krzeseł z wysokim oparciem przodem do pomieszczenia. Oparcie wieńczyła ogromna kokarda z białego tiulu, ze wstęgami spływającymi aż do podłogi. Wokół szczebelków, nóg i oparć wiły się białe i bladoróżowe girlandy.

– Zapomniałam, jak bardzo lubię dziewczyńskie zajęcia. Stukając po posadzce cudownymi, czerwonymi szpilkami, Hope podeszła do bufetu i przesunęła świece o kilka milimetrów. – Wystawię w barze trochę wina i przekąsek, żeby goście, przechadzając się, mogli przysiąść, gdzie będą chcieli. – Wiesz, że wiele dziewczyn jeszcze nie widziało hotelu, więc będą cię prosiły o oprowadzenie. 338

– Domyślam się. Tylko szkoda, że nie jest na tyle ciepło, żebyśmy wyszły na dziedziniec. Tak czy inaczej jadalnia wygląda wspaniale, a my... – Odwróciła się, wzięła Avery pod rękę i spojrzała na ich wspólne odbicie w lustrze w złotej ramie – fantastycznie. – Zgadzam się. – To co, przedimprezowy kieliszek szampana? – Nie odmówię. Poszły do kuchni, gdzie Hope napełniła dwie szampan – ki i stuknęła swoją o kieliszek Avery. – Za druhny i matki chrzestne! – Czyli za nas.

R

– A za około ośmiu miesięcy będziemy urządzały pępkowe.

L T

– Czwórka dzieci. Uff. – Avery wypiła łyk. – Oby starczyło im sił. – Wystarczy. Miłość jest ich paliwem. – Tak myślisz?

– Tak. – Hope usiadła na wysokim stołku. – Ciekawe, jak długo uda im się utrzymać to w tajemnicy. Oboje promienieją. – Większość ludzi myśli, że to z powodu ślubu, co po części jest prawdą. Jeżeli uda im się zachować sekret

do powrotu z miesiąca miodowego, to będą mieli trochę czasu, żeby złapać oddech. – Nie mogę uwierzyć, że ukrywałaś to przede mną przez cały boży dzień! – Tak strasznie chciałam ci powiedzieć. – Avery też przysiadła na stołku i obciągnęła

wąską spódnicę jasnozielonej sukienki. –

I

przybiegłabym do ciebie od razu po pracy, ale zdarzył mi się ten dziwny incydent z Owenem. 339

– Ale zbieg okoliczności. – Ponieważ wciąż ją to bawiło, Hope odchyliła głowę i zaczęła się śmiać. – No naprawdę, on wchodzi do drogerii akurat w chwili, kiedy ty kupujesz test ciążowy! – Przeznaczenie spłatało mu małego figla. – Biedny facet. Wyobraź sobie, jakie myśli musiały kłębić mu się w głowie. – Chodzi o to, że właśnie nie potrafię sobie wyobrazić, a zwykle rozumiem jego sposób myślenia. Ale on stał przede mną taki poważny. Nie wiem, czy był zły, przerażony czy czuł jeszcze coś innego. – Pewnie po trochu i jedno, i drugie.

R

– Nawet jak już mu wyjaśniłam? – To wciąż nie dawało Avery spokoju. – Oboje zamknęliśmy temat, ale tak naprawdę nie wiem, co

L T

myśleć. Był zły i przerażony, dlatego że być może zaszłam w ciążę, czy dlatego, że nic mu nie powiedziałam?

– Podejrzewam, że potrzebował chwili, aby przyswoić sobie informację, że chodzi o Clare, ale gdyby jednak nie chodziło? Ty nie potrzebowałabyś czasu?

– Może. Ale tylko dlatego, że musiałabym pomyśleć, jaką decyzję byśmy podjęli, po jego reakcji. Znasz Owena. Kocha planować. Wszystko we właściwym miejscu i czasie. To facet, który sprawdza datę przydatności mleka na kartonie, zanim je kupi. – Ja też sprawdzam. – I dlatego go rozumiesz. Nieplanowana ciąża? – Avery przewróciła oczami. – To by zachwiało całym fundamentem jego życiowych planów. – A jaki jest jego życiowy plan? – Nie wiem, ale założę się, że jakiś ma. – A ja myślę, że się mylisz. – Hope dolała im szampana. 340

– Mówię tak, ponieważ Owen i ja mamy wiele wspólnych cech. Owszem, prawdopodobnie ma jakiś plan, który zawiera cele i punkty do ich osiągnięcia, ale zawsze mógłby ten plan zmienić. – Uniosła dłoń i zatoczyła koło wokół siebie. – Ja zmieniłam. – Oczywiście, że tak. – Bycie zorganizowanym i skutecznym nie wyklucza elastyczności, powiedziała sobie. Tylko w jej opinii jest trochę... sztywniackie. – No dobrze, skoro już bawimy się w „co by było gdyby”. Gdybym kupowała ten test dla siebie, a wynik okazał się pozytywny, on by się

R

przystosował i zaczął planować od tego punktu. Pierwszym krokiem byłby ślub. – To cię złości?

L T

– Nie. Nie. Owen chciałby zrobić to, co należy, co jest właściwe. A ja nie chcę wychodzić za mąż tylko dlatego, że tak należy.

– To lepsze niż wychodzić za mąż dlatego, że tak nie należy – zauważyła Hope.

– Wiesz, co mam na myśli. Chciałabym wyjść za mąż, ponieważ chcę, jestem na to gotowa, zakochana i podniecona perspektywą spędzenia życia z mężczyzną, którego kocham.

Hope poczęstowała się małą miętówką z misy stojącej na wyspie kuchennej. – Powiedziałabyś „nie”. – Nie wiem. – Ale ja wiem. Powiedziałabyś „nie”, ponieważ czułabyś się zobowiązana, żeby coś udowodnić i uwolnić Owena. – Hope założyła nogę na nogę, spoglądając na Avery znad kieliszka do szampana. – Potrafię zadbać o siebie, a ty nie czuj się zobligowany do małżeństwa. Podzielmy się 341

odpowiedzialnością za dziecko i owszem, powinieneś być ważną i integralną częścią jego życia, ale bez osobistych zobowiązań wobec mnie. – To brzmi dosyć okrutnie. – Nie sądzę. To cała ty – dumna, ostrożna, o wielkim sercu i z problemami w rodzinie. – Czy oni by się pobrali, gdyby ona nie była w ciąży? – Avery z ponurą miną wypiła łyk szampana. – Nie sądzę. – Gdyby się nie pobrali, nie siedziałabyś teraz tutaj i nie zastanawiałbyś się nad tym. Oni dokonali wyboru, którego rezultatem jesteś ty. Avery uniosła ramię.

R

– Praktyczna szkoła logiki Hope Beaumont.

L T

– Zwykle pomaga. Posłuchaj, ja też nie siedziałabym tutaj z tobą, gdyby Jonathan nie dokonał swojego wyboru, który doprowadził do mojego. Przez ostatnie miesiące dużo o tym myślałam. Jestem tu szczęśliwa, o wiele szczęśliwsza, niż kiedy byłam z Jonathanem, kiedy wydawało mi się, że moje życie płynie zgodnie z przyjętym, solidnym, praktycznym planem. Avery zastanowiła się nad tym przez chwilę. – Rozumiem, co mówisz, ale, Hope, Jonathan był dupkiem. Hope ze śmiechem uniosła kieliszek.

– Tak, ale myślałam, że to mój dupek. – Spojrzała na zegarek. – Powinnyśmy wyłożyć resztę jedzenia. Ledwo zaczęły, do drzwi zapukała Clare. – Wiem, że przyszłam za wcześnie – zaczęła, kiedy Avery otworzyła. – Odwiozłam dzieci do nowego domu, który już naprawdę wygląda prawie jak dom. Beckett z braćmi zagoni chłopców do pracy. Boże, dopomóż im wszystkim! Och, matko, spójrzcie na te kwiaty! 342

– Poczekaj, aż zobaczysz jadalnię. Najpierw daj mi płaszcz. Postawiłyśmy wieszak na ubrania w pralni. Jak się czujesz? Jesteśmy same z Hope, nikt jeszcze nie przyszedł. – Dobrze. – Clare ze śmiechem odrzuciła z ramion słoneczne włosy. – Kiedy dziś rano wymiotowałam, myślałam tylko o tym, że będę miała dziecko. Beckett i ja będziemy mieli dziecko! Dlatego czuję się świetnie. – To widać. Nie mówię o dziecku – powiedziała Avery, parskając śmiechem, kiedy Clare położyła rękę na brzuchu. – Chodź zobaczyć. Zaprowadziła Clare do jadalni, akurat w chwili kiedy Hope kończyła szykować bufet. – I co myślisz?

R

– Jak pięknie! Wszystkie te kwiaty i świece. Przygotowałyście dla

L T

mnie krzesło! – Clare zaczęła mrugać oczami pełnymi łez. – Znowu chce mi się płakać. Nie wiem, czy ze szczęścia, czy też to wina hormonów, pewnie jedno i drugie. Dziś rano o mało się nie popłakałam, kiedy Beckett pozmywał naczynia po śniadaniu.

– Pannie młodej wolno płakać na jej wieczorze panieńskim – orzekła Hope.

– Mam taką nadzieję, bo coś czuję, że... Dziękuję wam, tak bardzo wam dziękuję za wszystko. Za to. I za to, że jesteście moje. – Mów tak dalej – ostrzegła ją Avery – a wszystkie będziemy szlochać jak bobry. Pójdę powiesić twój płaszcz. Wyszła i powiesiła płaszcz Clare obok swojej kurtki. Kiedy wracała, coś kazało jej przejść przez hol i zbliżyć się do schodów. Czy coś usłyszała? Raczej poczuła. Cicho poszła na górę, oddalając się od głosów Clare i Hope. Drzwi do Elizabeth i Darcy’ego stały otworem. Ale wszystkie pokoje były otwarte, ponieważ Hope chciała, żeby goście mogli swobodnie 343

przechadzać się po hotelu, gdyby była zbyt zajęta, żeby ich oprowadzać. W E&D drzwi na balkon również były otwarte. W chłodnym, marcowym powietrzu unosił się delikatny zapach kapryfolium. Avery nic nie usłyszała ani nie zobaczyła, ale znowu to wyczula. Smutek. – Proszę, wejdź – szepnęła. – Proszę, wróć do środka. Wiem, że jest ci smutno. Musi ci być trudno to zaakceptować. Owen już szuka Billy’ego. Jeżeli ktokolwiek może go odnaleźć, dowiedzieć się, co się stało, to tylko Owen. Ale na razie nie jesteś tu sama. Znam to uczucie, bo ja też czułam się samotna.

R

Zrobiła jeszcze jeden krok w stronę drzwi i czekała.

– Myliłam się jednak. Zawsze był obok mnie ktoś, kto się o mnie

L T

troszczył, nawet kiedy wszystko wydawało się takie trudne, smutne. Ty też nie jesteś sama. My troszczymy się o ciebie.

Zawahała się, po czym postanowiła pójść za impulsem. Przez większość czasu Lizzy wydawała się szczęśliwa, nawet figlarna. Romantyczna, pomyślała Avery. Młoda kobieta o wesołym usposobieniu. – Mam sekret. Myślę, że mogę ci powiedzieć, ponieważ jestem przekonana, że umiesz dochować tajemnicy. Zwłaszcza tak radosnej jak ta. Proszę, wejdź do środka.

Drzwi na balkon powoli się zamknęły. Biorąc to za dobry znak, Avery usiadła na brzegu łóżka. – Urządzamy dziś na dole przyjęcie. Wieczór panieński Clare. – Nie była pewna, czy tradycja wieczorów panieńskich była znana w czasach Elizy Ford. – To taki babski zwyczaj. Urządzamy przyjęcie, żeby świętować zbliżający się ślub naszej przyjaciółki. Przygotowałyśmy jedzenie, gry, przyniosłyśmy jej prezenty. Tylko kilka kobiet, które dziś przyjdą, zna tę 344

tajemnicę, ale wiem, że Clare nie miałaby nic przeciwko temu, żebym ci powiedziała. Lubisz Becketta, Clare i chłopców. Tworzą taką wspaniałą rodzinę. A za kilka miesięcy ich rodzina się powiększy. Clare jest w ciąży. Zimą będą mieli z Beckettem dziecko. Zapach kapryfolium stał się tak mocny i słodki jak lato, aż powietrze zrobiło się cieplejsze. – Wiem. To wspaniale, prawda? Patrzyłaś, jak się w sobie zakochują. Naprawdę myślę, że to się zaczęło tutaj, w hotelu. Teraz wezmą tu ślub, już za dwa tygodnie. Ich związek jest taki silny, pewny i właściwy. To rzadkie,

R

nie uważasz? Znaleźć osobę, która tak idealnie do ciebie pasuje, tak cię dopełnia. Nawet nie potrafię tego opisać.

Spuściła wzrok i zobaczyła, że ściska w palcach mały kluczyk, który

L T

dostała od Owena. A na grzbiecie dłoni lśniły łzy, jej własne łzy. – Hormony Clare muszą być zaraźliwe. Nie jestem smutna. Nie jestem.

Poczuła, jak coś gładzi ją po włosach, zamknęła oczy zdumiona, że ten serdeczny gest przynosi jej pocieszenie.

– Nie jestem smutna – powtórzyła. – Po prostu nie jestem tak silna i pewna, jak chciałabym być. Jak ludzie podejmują takie ryzyko? Ty musiałaś zaryzykować tak wiele dla Billy’ego. Jak to zrobiłaś? Patrzyła, jak drzwi na balkon pokrywają się parą. Ukazał się na niej kształt serca. – To wydaje się takie proste – szepnęła Avery. – Więc dlaczego nie jest? Od strony schodów doleciał szum głosów i śmiech. – Przyjęcie się zaczyna. Muszę iść. Wstała i podeszła do lustra, żeby sprawdzić, czy w jej oczach nie 345

widać śladu łez. – Powinnaś do nas przyjść. Oficjalnie cię zapraszam. Nie musisz tkwić tu sama – dodała i zeszła na dół do przyjaciółek, wiedząc, że mówiła tak samo do siebie, jak do ducha. Przyłączyła się do zabawy. Tak, lubiła dziewczyńskie sprawy, kiedy miała czas. Ładne sukienki, wytworne jedzenie, rozmowy o ślubach, mężczyznach i modzie, ploteczki. Sprawiało jej to jeszcze większą przyjemność, kiedy przypominała sobie, że sama zna radosny sekret, o którym wie tylko kilka obecnych tu kobiet – i hotelowy duch.

R

Piła i serwowała szampana, jadła wymyślne kanapki i nosiła naczynia do kuchni. Hope zapisywała starannie, kto co przyniósł Clare, Avery

L T

zbierała podarte opakowania, a Carolee zrobiła piękną dekorację ze wstążek i kokard.

Drobne kobiece przyjemności. Zapachy i dźwięki na tle panieńskiej bieli i migoczących świec. Przyszła panna młoda i matka piła piwo imbirowe w kieliszku do szampana i ze śmiechem rozpakowała pośród okrzyków i gwizdów prawie przezroczystą, czarną koszulkę nocną. – Doskonale to przygotowałyście. – Podczas kolejnej hałaśliwej gry Justine uściskała Avery. – Nikt nie zrobiłby tego lepiej. – I sprawiło nam to ogromną przyjemność. – To widać. Clare dopisały rozum i szczęście przy doborze przyjaciółek. – Ja czuję tak samo. – To także widać. Myślę, że przyda nam się kolejna butelka szampana. Pomożesz mi? – Pewnie. 346

– Tak naprawdę chciałam porozmawiać z tobą chwilę na osobności – powiedziała Justine, kiedy weszły do kuchni. – Dobrze. Justine postawiła na blacie butelkę, którą Avery wyjęła z lodówki. – Jestem naprawdę dobrą matką. – Nie znam lepszej. – I nie poznasz. – Odpowiedziała uśmiechem na uśmiech Avery, po czym jej rysy złagodniały, gdy pogładziła młodą kobietę po głowie. – Myślałam o tobie jako o swojej córce, jeszcze zanim Traci odeszła. – Och, Justine.

R

– Zawsze sądziłam, że o tym wiesz, ale nigdy ci tego nie powiedziałam. Może powinnam była.

L T

Poruszona do głębi Avery mogła tylko potrząsnąć głową. – Zawsze wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć, przyjść do ciebie. – Mam taką nadzieję i mam nadzieję, że zawsze będziesz tego pewna. Avery, jesteś jednym z najjaśniejszych świateł, jakie znam, a na pewno jednym z moich najjaśniejszych świateł. Z przykrością patrzyłam, jak przygasłaś przez ostatnich kilka tygodni. – Pracuję nad tym.

– Nie musisz. Czujesz to, co czujesz.

Owen powiedział dokładnie to samo, przypomniała sobie Avery. Te słowa przynosiły pocieszenie, tak jak ciepła ręka Justine na jej włosach. – Zaryzykuję teraz i powiem ci coś, co chciałam powiedzieć przez wiele lat. Traci była, i jest, lekkomyślną, samolubną kobietą, która zawsze chciała więcej, niż miała, i zawsze winiła innych, jeśli tego nie dostała. A jeżeli dostała, to prawie nigdy nie było to, o co jej chodziło, i nie wystarczało jej – co również było winą innych ludzi. Ty w niczym jej nie 347

przypominasz. Patrzyłam, jak dorastałaś, i wiem, kim jesteś. – Myślisz, że ona kiedykolwiek mnie kochała? – Tak. – Justine bez wahania uścisnęła dłoń Avery. – Tak, kochała cię i myślę, że nadal cię kocha. Tylko niewystarczająco mocno. – Kochanie za mało może być gorsze niż niekochanie wcale – szepnęła Avery. – Może, ale to nie twoja wina, skarbie. Nic nie jest twoją winą, wszystkiemu winna jest Traci. Chcę wiedzieć, że w głębi duszy masz tego

R

świadomość. Może jeszcze do niej nie dotarłaś. Dopisały ci rozum i szczęście przy doborze przyjaciół i możesz na nich liczyć, ale czasami dziewczyna potrzebuje mamy. Ty masz mnie.

L T

Avery wsunęła się w jej ramiona i mocno się przytuliła. – Wiedziałam. Zawsze to wiedziałam, ale tak dobrze słyszeć, jak to mówisz. Nie chcę, żebyś się o mnie martwiła.

– To należy do moich obowiązków, ale akurat o ciebie martwię się najmniej. – Uniosła twarz Avery do góry i uśmiechnęła się z tryumfem. – Jasne światło. Ty zawsze znajdziesz swoją drogę. ***

Po wyjściu gości, kiedy już wszystko posprzątały, a Carolee zajęła się dwiema kobietami, które zarezerwowały pokoje na noc, Avery namówiła Hope, żeby przyszła odpocząć do jej mieszkania. – Nogi do góry. – Avery opadła na kanapę i położyła stopy na stoliku do kawy. – Gratuluję, współgospodyni. – I nawzajem. Jezu, ledwo żyję. – To po części kwestia spadku adrenaliny. Byłaś nieźle nakręcona. – To prawda, ale urządziłyśmy wspaniały wieczór panieński. 348

– I zorganizujemy wspaniałe przyjęcie weselne. – Zadowolona z siebie Avery przeciągnęła się i poruszyła ramionami. – Zrobię nam herbaty i będziemy mogły porozmawiać o Janice i o czym ona myślała, wkładając te spodnie. Jej tyłek wyglądał w nich jak gigantyczny stek wołowy. Hope zachichotała, kładąc głowę na oparciu fotela, i zamknęła oczy. – Boże, to prawda. A znowu Laurie wyglądała ślicznie i była taka podekscytowana swoim ślubem. Wielka szkoda, że zarezerwowali lokal, zanim skończyliśmy hotel. – Zawsze znajdziesz dziurę w całym.

R

– Może. Charlene wzięła mnie na bok i powiedziała, że chcą z dziewczynami z księgarni urządzić dla Laurie wieczór panieński, najlepiej w

L T

hotelu. Muszę porozmawiać z Justine, ustalić cennik dla takich imprez. – A już mi się wydawało, że to ja jestem tytanem pracy. – Avery wstała i po drodze do kuchni zrzuciła buty – po czym zawróciła, słysząc pukanie do drzwi. – Proszę, tylko nie kłopoty w Veście, proszę tylko nie kłopoty w Veście – mamrotała pod nosem. – Owen! – Zobaczyłem światło. Pomyślałem, że moglibyśmy... Cześć, Hope. – Cześć. Właśnie wychodziłam.

– Nieprawda. Właśnie miała się napić zasłużonej herbaty. Carolee zajmie się hotelem przez parę godzin. Chcesz herbaty? – zapytała go. – Jest też piwo. – Poproszę piwo. Też mieliśmy długi dzień. Mogę zabrać je do domu, jeśli chcecie... – Rany, usiądź. – Popchnęła go w stronę fotela. – Od tych wszystkich grzeczności bolą mnie zęby. A już i tak mam obolałe stopy. 349

– Zawsze jesteś taką serdeczną gospodynią. – Minął fotel i usiadł na kanapie. – Wczoraj wieczorem i dziś wcześnie rano miałem trochę czasu na poszukiwania. – Przysięgam, że zaraz po ślubie Clare ci pomogę. – W porządku. Ja też nie mogłem poświęcić temu zbyt wiele czasu, naprawdę ciężko harujemy w domu Becka. – I jak wam idzie? – spytała Avery. – Już prawie skończyliśmy. Chociaż czeka nas jeszcze malowanie i dopracowywanie szczegółów.

R

– Skąd ja to znam! – powiedziała Hope z uśmiechem. – Próbuję określić, kiedy skończymy... – To też znamy – wtrąciła Avery z kuchni.

L T

– Może się jednak okazać, że dopiero przed samym ślubem. Dlatego pomyślałem, że moglibyśmy ich przeprowadzić, kiedy pojadą w podróż poślubną. Nie ustawimy wszystkiego dokładnie tak, jak by chcieli, wiecie, nie powiesimy obrazów czy innych ozdób, ale moglibyśmy wnieść meble, urządzić kuchnię, tego rodzaju rzeczy.

Avery wniosła na tacy kubki z herbatą i butelkę piwa. Postawiła napoje i pochyliła się, żeby pocałować Owena.

– To cały ty. To tak bardzo w twoim stylu, żeby o tym pomyśleć. – Miło byłoby wrócić z podróży prosto do nowego domu. – Doskonały pomysł. Pomogę, ile tylko będę mogła – obiecała Hope. – Wiem, jak Clare chce ustawić większość mebli, rozmawiałyśmy o tym. – Hope ma pamięć jak słoń. – Ale przynajmniej nie mam tyłka jak ogromny pomidor. Owen tylko uniósł brwi, kiedy Avery parsknęła w kubek z herbatą. – Dobrze. Zajmiemy się tym. Jak wam dzisiaj poszło? 350

– Świetnie. – Hope podwinęła nogi. – I miałyśmy jednego niespodziewanego gościa. Przez cały czas w różnych miejscach czułam jej zapach i naprawdę myślę, że poczęstowała się szampanem, jeśli to możliwe. Znalazłam w E&D pusty kieliszek i to wtedy, kiedy już sprawdziłam cały hotel, a wszyscy goście wyszli. – Ja ją zaprosiłam. – Avery popijała herbatę. – Przed przyjęciem poszłam do niej na górę i nie wiem, odniosłam wrażenie, że jest smutna. Opowiedziałam jej o ciąży Clare i o wieczorze panieńskim. Chyba to poprawiło jej nastrój.

R

– Cała ty! – mruknął Owen. – To tak bardzo w twoim stylu, żeby o tym pomyśleć. Chyba znalazłem więcej informacji. Poszukałem jej rodziny. Miała dwóch starszych braci i młodszą siostrę. Jeden z braci zginął na

L T

wojnie, drugi wrócił, ożenił się i miał czworo dzieci, więc możemy pójść dalej ich tropem. Siostra wyszła za mąż kilka lat po wojnie. Urodziła pięcioro dzieci, jedno z nich wcześnie zmarło. Z moich informacji wynika, że ta siostra dożyła dziewięćdziesiątki. Kilka lat po ślubie przeprowadziła się z mężem do Filadelfii. Może ty będziesz chciała zbadać ten wątek, Hope, skoro twoja rodzina stamtąd pochodzi. – Mogłabym.

– Słyszałaś o Szkole dla Dziewcząt imienia Wolności? Zaskoczona Hope popatrzyła na niego znad kubka z herbatą. – Tak się składa, że owszem. Dlaczego pytasz? – Nie dotarłem jeszcze do wszystkich szczegółów, ale prześledziłem różne wątki – wiesz, jak to jest – i dotarłem do Szkoły dla Dziewcząt imienia Wolności, założonej w tysiąc osiemset siedemdziesiątym ósmym roku. Siostra Lizzy była jedną z fundatorek – i wielką orędowniczką edukacji dziewcząt w czasach, kiedy nie było to zbyt popularne. Teraz szkoła jest 351

koedukacyjna i nadal ma doskonałą renomę. – Wiem. Chodziłam do niej. – Naprawdę? – Jeszcze bardziej zaskoczony Owen pochylił się, opierając łokcie na udach. – Mały ten świat. – Tak. – Hope ze zmarszczonymi brwiami odstawiła kubek. – Jak ta siostra miała na imię? – Ach, Catherine. – A nazwisko po mężu? – Darby. Catherine Darby. Czytałem, że nazwali jej imieniem szkolną bibliotekę.

R

– To prawda i ten świat jest naprawdę przerażająco mały. Catherine Darby, która pomogła ufundować Szkołę dla Dziewcząt imienia Wolności w tysiąc

osiemset

L T

siedemdziesiątym

praprapraprababcią.

ósmym

roku,

była

moją

– Jasna dupa! – Avery aż otworzyła usta ze zdumienia. – I powtórzę: jasna dupa! Hope, jeśli to wszystko prawda, to jesteś spokrewniona z Lizzy, jesteś jej praprapraprasiostrzenicą.

– Jesteś tego pewna, Hope? – spytał Owen. Hope spojrzała na niego surowo.

– Chodziłam do Szkoły Wolności od zerówki do gimnazjum. Podobnie jak moja matka i wuj, matka mojej matki, mój brat i siostra. To rodzinna tradycja. A zanim zapytasz, niewiele wiem o historii rodziny, zwłaszcza o tej tak odległej. Widzę Catherine Darby jako starą kobietę – starą w oczach dziecka – na obrazie wiszącym w szkolnej bibliotece. Nigdy nie słyszałam, żeby miała siostrę, która zmarła. Nawet nie znałam jej panieńskiego nazwiska. – Myślisz, że ktoś z twojej rodziny mógłby wiedzieć więcej, znać 352

bardziej prywatne szczegóły, których nie można znaleźć w internecie? – Naprawdę nie wiem, ale mogę popytać. To jest... takie dziwne. – Tak dziwne, że czuła łaskotanie w gardle. – Muszę poczekać, aż to do mnie dotrze. Na razie nie mogę o tym jasno myśleć. Pójdę już. – Chcesz, żebym poszła z tobą? Została na noc? – Nie, nie, nie boję się. Nie denerwuję. Muszę tylko przetrawić te informacje. – Może odprowadzę cię do hotelu?

R

– Przestań – poleciła Hope ze śmiechem, zanim Owen zdążył wstać. – Chyba dam radę dotrzeć na drugą stronę rynku. Muszę tylko oczyścić umysł, a potem pomyśleć. Po prostu to jest takie strasznie dziwne.

L T

Avery odprowadziła Hope do drzwi.

– Zadzwoń do mnie, gdybyś nie mogła się uspokoić. Obiecaj. – Obiecuję. Przetwarzanie. – Popukała się w skroń. – Wiesz, że tego potrzebuję.

– Tak, inaczej nie pozwoliłabym ci wyjść samej. Hope? – Tak? – Ale numer.

– Tak, też tak myślę.

Kiedy Hope wyszła, Avery odwróciła się do Owena. – Rany – powtórzyła. Siostra – mruknął. – Tak naprawdę nie wiem, dlaczego poszedłem tym tropem. Szukałem tylko informacji, na zasadzie im więcej wiesz, tym lepiej. Nie miałem pojęcia, jak mogłoby mi to pomóc znaleźć Billy’ego, na którego czeka Lizzy. A teraz... wiem, że istnieją zbiegi okoliczności, ale to? Określenie „zbieg okoliczności” wydaje się niewystarczające. 353

– Więc co? Przeznaczenie? – A co innego? – Wstał i zaczął chodzić tam i z powrotem po pokoju. – Ty urodziłaś się i wychowałaś w Boonsboro, Hope w Filadelfii. Mieszkacie razem w college’u, zostajecie przyjaciółkami. Bliskimi przyjaciółkami. Na tyle, że Hope przyjeżdża tutaj i zaprzyjaźnia się z Clare. Tą samą Clare, z którą wkrótce ożeni się mój brat. Moja matka zakochuje się w starym hotelu, udaje jej się go kupić, my wkładamy krew, pot i łzy w jego renowację. Kobieta, którą zatrudniliśmy na stanowisko menedżera, zachodzi w ciążę, musi się wycofać, a ty i Clare proponujecie Hope.

R

– Która chce się przeprowadzić, ponieważ skrzywdził ją jej chłopak – dupek i jego rodzina.

– Jest idealna na to stanowisko – ciągnął Owen.

L T

– Menedżer hotelu, zna wszystkie tajniki swojego zawodu – w tym takie, o których nawet nie pomyśleliśmy. Ma zbyt wysokie kwalifikacje i tak naprawdę wcale nie chce się tu przeprowadzić. I nagle moja mama zatrudnia ją od ręki – jedna rozmowa i pstryk, już u nas pracuje. A Hope przyjmuje propozycję w ten sam sposób – pstryk. – Cóż, jeśli połączysz to wszystko w ten sposób... – To się nie łączy w żaden inny. – Przerwał nerwowy spacer i stanął twarzą do niej. – Jeden zakręt, potem drugi, jeden wybór, potem następny, a wszystko prowadzi do tego samego. Do hotelu, Lizzy, Hope – i może, jeśli wszystko dalej tak będzie do siebie pasowało – do tego Billy’ego. – Myślisz, że ona wie? To znaczy Eliza? – Nie wiem. Wydaje mi się, że gdyby wiedziała, bardziej by się postarała skontaktować z Hope. Jeśli się nad tym zastanowić, raczej nawiązywała kontakt z nami, z Beckettem, ze mną, z Ry’em, chociaż on niewiele o tym mówi. Z moją matką. Nawet z tobą. 354

– I z Murphym. Z tego, co wiemy, on pierwszy ją zobaczył. – Dzieci. – Owen wzruszył ramionami. – Nie nauczyły się jeszcze odrzucać tego, co niemożliwe. To jest... – Jakie? Popatrzył na nią, a jego twarz rozświetlił szeroki uśmiech. – Zarąbiście fantastyczne. I... poczekaj chwilę. Byłem rozproszony, skupiony na czymś innym. Dopiero teraz zauważyłem. – Co? – Twoje włosy. Wróciły. – Podszedł do niej i przeczesał palcami rudą,

R

złotą czerwień. – Znowu masz swoje włosy Avery.

– Postanowiłam przez chwilę być sobą, zobaczyć, jak mi pójdzie. – Taką lubię cię najbardziej.

L T

– Naprawdę? – Patrzyła na niego, zaintrygowana. – Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?

– To twoje włosy, ale teraz masz swoje włosy. – Pochyli! się i je powącha!. – Pachną jak twoje, wyglądają jak twoje i takie są w dotyku. Szaleję na punkcie twoich włosów. – Daj spokój.

– Zawsze szalałem. Nigdy nie kochałem się z tobą, gdy miałaś swoje prawdziwe włosy.

Avery roześmiała się, a potem jeszcze raz, kiedy uniósł ją do góry i posłusznie objęła go nogami w pasie. – Chyba powinienem – uznał – tak żeby sprawdzić. Wykonać studium porównawcze. – Lubisz prowadzić badania. – A niektóre bardziej niż inne – przyznał, niosąc ją do sypialni.

355

Rozdział dwudziesty Ustrojony kwiatami i migoczącymi lampkami hotel lśnił jak klejnot. Ze wszystkiego, co widział, ze wszystkiego, co przetrwał w swoim długim życiu, ta celebracja miłości i trwałości świeciła najjaśniej. Powietrze pod czystym, błękitnym niebem wypełniał zapach róż z nutką kapryfolium i słodką wonią lilii. W baśniowym buduarze Tytanii i Oberona Clare włożyła suknię ślubną. Wzięła głęboki wdech i uśmiechnęła się do matki, kiedy Hope

R

poprawiała fałdy tak, by leżały dokładnie na swoim miejscu. – Tylko nie płacz, mamo.

– Moja córeczka jest taka śliczna. – Rosie zamrugała, żeby

L T

powstrzymać łzy, i wzięła Clare za rękę. – I taka szczęśliwa. – Idealnie. – Hope cofnęła się i stanęła obok Avery.

– Tak właśnie czuję się w tej chwili. – Clare zrobiła kolejny wdech, odwracając się do lustra. – Idealnie.

– I zgodnie z rozkładem. Idziemy na balkon na zdjęcia – zarządziła Hope – żeby nadal tak było.

– Jesteś pewna, że Beckett nie kręci się gdzieś w pobliżu? Nie chcę, żeby zobaczył mnie przed ceremonią. Wiem, że to głupie, ale... – To nie jest głupie – zaprzeczyła Avery. – Pójdę do J&R i zadbam, żeby mężczyźni zostali po tamtej stronie. – Jesteś nam potrzebna do zdjęć – przypomniała jej Hope. – Zaraz wrócę. Pobiegnę tylko po chłopców i Justine, a potem zdam wam raport z postępów w męskim świecie. Zaczynajcie, wracam za pięć minut – obiecała i już jej nie było. Po drodze zauważyła otwarte drzwi do Elizabeth i Darcy’ego. 356

– Nie mogę teraz do ciebie zajrzeć. Napięty grafik. Ale przyjdę później. Stukając obcasami, w sukni w kolorze szampana falującej wokół nóg, pobiegła na tyły hotelu. Zanim zapukała, usłyszała głosy – podekscytowane okrzyki chłopców, dudniący męski śmiech. – Wszyscy wyglądają przyzwoicie? – zawołała, uchylając drzwi. – Zdefiniuj przyzwoitość – powiedział Ryder. Rozbawiona weszła do środka.

R

Justine, z rozpuszczonymi włosami, przytulała policzek do policzka Becketta. Jeszcze jeden idealny moment, pomyślała Avery. Ryder i chłopcy, wszyscy w ciemnych garniturach, grali na łóżku w wojnę.

L T

– Już czas! – Liam zeskoczył z łóżka, powodując pospolite ruszenie. – Jeszcze nie. Najpierw fotograf zrobi zdjęcia nam, a potem przyjdzie do was. Gdzie jest Owen?

– Poszedł po napoje dla spragnionych – odpowiedział Ryder. – Świetnie wyglądasz. Boże, wszyscy świetnie wyglądacie. Muszę ukraść Justine i chłopców do zdjęć, potem ich oddam. Reszta orszaku pana młodego zostaje na tyłach hotelu. Żadnego przekradania się na front. – A czy ktoś mógłby dostarczyć nam pizzę? – zapytał Ryder, znowu wzniecając zamieszki wśród młodzieży. – Później. – Justine odwróciła się i posłała chłopcom spojrzenie, które, jak domyśliła się Avery, tłumiło zamieszki od dziesięcioleci. – Załoga, idziemy. Do zobaczenia wkrótce – szepnęła, całując Becketta w policzek. – Ale mi się chce pić. – Murphy posłał Justine błagalne spojrzenie, poparte pełnym nadziei uśmiechem. – Zajmę się tym. Zaraz do was dojdę – obiecała Avery Justine. 357

– Wygrywam walkowerem. Harry obrócił się i zobaczył triumfalny uśmiech Rydera. – Nie – e! – Ta – ak. Dla ciebie wojna się skończyła, cieniasie. – Moratorium – ogłosiła Justine. – Przerwa w działaniach wojennych – wyjaśniła Harry’emu, wyprowadzając chłopców z pokoju. Zanim zamknęła drzwi, posłała Ryderowi takie samo spojrzenie. – Naprawdę świetnie wyglądasz – powiedziała Avery z ręką na klamce – ale poczekaj, aż zobaczysz Clare.

R

– Tylko przyrzeknij mi, że nie będę musiał długo czekać. – Jeszcze chwilkę – obiecała Beckettowi i wyszła.

Idąc po schodach, popatrzyła na dziedziniec. Białe jak suknia ślubna

L T

namioty pod błękitnym niebem, jeszcze więcej kwiatów, więcej światła. Hope powiedziałaby: idealnie. I miałaby rację.

Owen wyszedł z kuchni z tacą pełną napojów. Ich oczy się spotkały, ona stała na schodach, on poniżej. Czas zatrzymał się w tej chwili – romantycznej i pięknej – a serce Avery zatrzepotało. Owen nie mógł oderwać od niej oczu. – Wyglądasz oszałamiająco.

– Poczekaj, aż zobaczysz pannę młodą. Owen tylko pokręcił głową, patrząc, jak słońce lśni na jej włosach królowej z gór. – Oszałamiająco. – Wszystko jest takie piękne. – Pokonała kilka ostatnich stopni. – Pomyśl o tym miejscu rok temu. Aż trudno uwierzyć w te zmiany i to, co się wydarzyło. Nadal patrzył jej w oczy. 358

– Właśnie pomyślałem dokładnie to samo. – Justine zabrała chłopców do panny młodej na zdjęcia. Zaniosę spragnionym napoje. Owen spojrzał na tacę, którą trzymał. Dziwne, ale na chwilę w ogóle o niej zapomniał, zapomniał o ślubie, o całym świecie. – Tak. Sprite, który zdaniem Liama jest taki sam jak szampan, i prawdziwy szampan dla mamy. – A także piwo dla ciebie i twoich braci. Zajmie nam to jeszcze jakiś kwadrans – według przerażającej rozpiski Hope. Potem fotograf przyjdzie do was. – Będziemy gotowi. Ja też mam rozpiskę. – Oczywiście.

L T

R

Zaniósł tacę na patio i przekazał napoje Avery.

– Naprawdę oszałamiająco – powtórzył, a ona roześmiała się i popędziła dalej.

Owen otworzył drzwi do J&R i wszedł do środka. – Pamiętacie, jak powiedziałem, że jeśli Avery byłaby w ciąży, chciałbym się z nią ożenić.

– Jezu, Avery jest w ciąży? – Ryder błyskawicznie złapał piwo z tacy. – Nie. – Ale teraz Owen zrozumiał, jakie uczucie go ogarnęło, kiedy się dowiedział, że test był dla Clare. Poczuł się trochę zawiedziony. – Dopiero przed chwilą zdałem sobie z tego sprawę, wcześniej nie wiedziałem, ale teraz już wiem. – Wypluj to z siebie – poradził mu Ryder – albo sam popsujesz własny plan dnia. – Chcę się z nią ożenić. – Trochę oszołomiony Owen przeniósł wzrok z Rydera na Becketta i z powrotem. 359

– Chcę się ożenić z Avery MacTavish. – No cóż. Wypijmy za to. – Beckett wziął piwo dla siebie i dla niego, a potem odstawił tacę na bok. – Proszę. Owen zmarszczył czoło. – Nie jesteś ani trochę zdziwiony? – Nie, ani trochę. – Poczekajcie. Poczekajcie. – Ryder odchylił się i zmrużył oczy. – Powiedziałeś: „ożenić”...? Najpierw Beck, a teraz ty? – Popatrzył podejrzliwie na swoją butelkę. – Czy coś jest w tym piwie? Jakiś narkotyk „bierz ślub”? To by mnie wkurzyło.

R

– To nie w piwie, ty głupku. – Beckett wyszczerzył zęby do Owena. – Powinieneś oświadczyć się dzisiaj wieczorem. Oświadczyny w dzień ślubu

L T

na pewno przynoszą szczęście.

– Popracuję nad tym. – Owen głośno wypuścił oddech. – Muszę się zastanowić, jak to zrobić, kiedy i tak dalej. – On nad tym popracuje. – Ryder napił się piwa. – To dopiero brzmi ekscytująco.

***

Kiedy przedślubne zdjęcia panny młodej i jej orszaku były gotowe, Rosie jeszcze raz uściskała Clare.

– Pomogę odprowadzić chłopców, a potem pójdę po twojego ojca. – Zostało dwadzieścia minut. – Hope uniosła telefon. – Posyłamy sobie z Owenem SMS – y, więc będę wiedziała, kiedy skończą zdjęcia i będą gotowi do zejścia na dziedziniec. – Ustalę to z Owenem, nie martw się. – SMS – y? – zapytała Avery, gdy Rosie wyszła. – Pamiętasz, że to miała być nieformalna uroczystość? 360

– Nieformalna nie znaczy źle zorganizowana. A tak przy okazji, przyjechali już pierwsi goście. – Zaczynamy odliczanie. – Avery wzięła butelkę szampana. – Czy ktoś się napije? – Ja dziękuję – powiedziała Clare, po czym zmarszczyła brwi. – Nie, jednak poproszę. Chyba powinnam wypić jeden mały łyk na szczęście. – Łyk dla panny młodej, po pełnym kieliszku dla druhen. Hope uniosła szampankę. – Za pannę młodą! Clare pokręciła głową.

R

– Nie, za małżeństwo. Za obietnice, kompromisy i trwałość. Za to chciałabym wypić.

L T

– W takim razie za małżeństwo – zgodziła się Hope, gdy stuknęły się kieliszkami.

– I za rodzinę – dodała Clare po maleńkim łyku. – To nie tylko małżeństwo, dzieci, jeśli je masz, rodzice, od których pochodzisz, ale także ludzie, dzięki którym twoje życie jest pełne, bogate i ustabilizowane. Za was.

– Robisz wszystko, żeby doprowadzić nas do płaczu – wykrztusiła Avery.

– Myślałam, że to ja będę miała łzy w oczach. – Clare wypiła jeszcze jeden, mikroskopijny łyk, po czym odstawiła kieliszek na bok. – A widzę wszystko tak wyraźnie. Wczoraj w nocy dużo myślałam o Clincie. I jestem absolutnie pewna, że cieszyłby się z tego, że znalazłam Becketta. Że mam Becketta i że chłopcy go mają. Dzięki tej świadomości jestem jeszcze szczęśliwsza. I jedyne, co chcę teraz zrobić, to zejść na dziedziniec, podejść do Becketta i chłopców, mając w sobie to maleństwo – przycisnęła dłoń do 361

brzucha – i złożyć przysięgę. A potem zatańczę z moim mężem i naszymi synami. – Ale najpierw ja poprawię ci szminkę – powiedziała Hope. Hope poprawiała pannie młodej makijaż, a Avery wyszła na balkon. Potrzebowała chwili samotności. Usłyszawszy dźwięk otwieranych drzwi, spojrzała w stronę Elizabeth i Darcy’ego. Jednak ma towarzystwo. W sumie nie miała nic przeciwko temu. – Nie potrafię sama siebie zrozumieć. Nie jestem smutna, ale nie mogłabym też powiedzieć, że jestem szczęśliwa. Oczywiście, bardzo się

R

cieszę razem z Clare, ale poza tym tkwię gdzieś pośrodku. Wiesz, zastanawiam się, jak to działa. Patrzę na nią i widzę, jaka jest pewna, spokojna, nie ma żadnych pytań ani wątpliwości. Jak to jest, tak się czuć? W

L T

jaki sposób dochodzi się do tego punktu?

Spojrzała na Vestę, a potem na księgarnię Clare. To rozumiała – zaangażowanie, trwałość. Ale co sprawia, że jesteś gotowa uczynić ten krok dla i z drugą osobą?

– Nieważne. Dziś nie chodzi o mnie. To szczęśliwy dzień. Dzień Clare.

Odwróciła się, żeby wejść do pokoju, i zobaczyła, że coś leży na stoliku między drzwiami. Marszcząc brwi, podeszła bliżej i zauważyła mały gładki kamyk w kształcie serca. Położyła go na dłoni, wpatrując się w inicjały wyryte na środku: L. F. B. R. – Lizzy Ford. „B” jak Billy? To oczywiste. – Z bijącym mocno sercem uniosła wzrok. Drzwi nadal były otwarte, powietrze delikatnie pachniało latem. 362

– Czy on ci to dal? Billy? Na pewno. I to... przetrwało. Ale jak? Jakim cudem trzymam to teraz w ręku? Jak mogłaś... – Avery! – zawołała Hope. – Już czas. – To dzień Clare – powtórzyła, zaciskając palce na kamyku. – Teraz nie mogę im go pokazać, ale zaniosę go Owenowi. Obiecuję. – Przyłożyła dłoń z kamykiem do serca. – Obiecuję – powtórzyła. – Avery! – Sekunda! – Wbiegła do środka i wzięła torebkę. – Szminka! – Schowała kamyk do kieszonki, zastanawiając się, czy będzie tam nadal, kiedy ślub się skończy. ***

R

Słońce chyliło się ku wzgórzom, a Avery patrzyła, jak jej przyjaciele

L T

biorą ślub, słuchała, jak przysięgają sobie nawzajem i dzieciom, które współtworzyły ich rodzinę, widziała, jak lśnią obrączki, które wymienili – kolejna obietnica – w miękkim, wieczornym świetle. Radość,

prosta

i

bezgraniczna,

płynęła

od

nich

niczym

niepowstrzymana, powolna rzeka. Avery czuła, jak wzbiera również w niej cudowna i prawdziwa fala szczęścia, trwała i silna. Do oczu napłynęły jej łzy, kiedy Clare i Beckett po raz pierwszy pocałowali się jako mąż i żona.

Potem były uściski, wiwaty, muzyka. Owen wziął ją za rękę i poprowadził alejką wśród krzeseł do drzwi recepcji. Jeszcze więcej uścisków, kilka łez i gromki śmiech, kiedy Murphy ogłosił, stanowczo i wyraźnie, że musi zrobić siusiu, natychmiast. – Najpierw siusiu, potem zdjęcia – zarządziła Hope. – Państwo młodzi, orszak weselny, rodzina. Potem Clare, Beckett i chłopcy, a na końcu tylko Beckett i Clare. 363

– Spojrzała na fotografa. – Czterdzieści pięć minut, żebyśmy zmieścili się w czasie. – Czy ty masz wmontowany stoper? – zapytał Ryder. – Tutaj. – Avery popukała się w czoło. – Clare i Beckett powinni tańczyć, jeść, bawić się... – zaczęła Hope. – Chyba oni się tym nie martwią. – Ryder pokazał na młodą parę, zatopioną w namiętnym pocałunku. – Wyluzuj, komandorze. – Sam się wyluzuj – mruknęła Hope i zaczęła zaganiać pierwszą grupkę do zdjęć.

R

Avery chciała odciągnąć Owena na bok, ale uznała, że nie był to ani dobry czas, ani miejsce.

To mogło poczekać, powiedziała do siebie i poddała się emocjom chwili.

L T

Po zdjęciach, po powrocie państwa młodych, pierwszym toaście i kilku tańcach udało się jej wciągnąć Owena do hotelu. – Chcę z tobą zatańczyć.

– Ja też, ale najpierw muszę ci coś pokazać. Na górze. – Ale na dole jest jedzenie, kusząco to wygląda. – Wrócimy do jedzenia, picia i tańca. – Nie puszczając ręki Owena, poprowadziła go po schodach. – Zanim ze – szłyśmy, stałam na balkonie. Byłam w melancholijnym nastroju. I Lizzy do mnie przyszła. W każdym razie otworzyły się drzwi na balkon. Myślałam o Clare i Becketcie, o ich ślubie, przysięgach i takich tam rzeczach. Zastanawiałam się, skąd ludzie mają tyle odwagi, żeby zdecydować się na ten krok. – To nie jest kwestia odwagi... – zaczął. – Nieważne. – Otworzyła drzwi do T&O, wciągnęła go do środka. – Hope mnie zawołała, a kiedy się odwróciłam, to leżało na stoliku przy 364

drzwiach. Zamknęła oczy, sięgnęła do torebki i westchnęła z ulgą, kiedy jej palce zacisnęły się na kamyku. – Kamień. Niewiarygodne znalezisko. – Bądź cicho. Przyjrzyj mu się, Owen. Wziął od niej kamyk i go obrócił. Rozbawienie zamieniło się w konsternację, a potem w zdumienie. – Ona ci to dała? – Zostawiła na stoliku. Nie było go tam wcześniej, jestem tego pewna.

R

A potem się pojawił. Nie powiedziałabym, że mi go dała, ale chciała, żebym go zobaczyła. Nie sądzisz?

– Wciąż próbuję zrozumieć, jak ona mogła go mieć albo jakim cudem

L T

udało jej się go zmaterializować. Albo... sam już nie wiem.

– Postanowiłam się nad tym nie zastanawiać, inaczej mój mózg mógłby eksplodować. Billy musiał jej go dać. Ten kształt, inicjały. – Dlaczego miałby jej dawać kamień? Jeśli się nad tym zastanowić... – To serce z ich inicjałami w środku. Sentymentalne, prawda? – Chyba tak. „B” jak Billy. William6. „R” – pierwsza litera jego nazwiska, może nam pomóc.

– Razem z Hope szukacie Billy’ego, dlatego chciałam jak najszybciej pokazać wam ten kamyk. Hope pomaga na dole, więc ty jesteś pierwszy, ale porozmawiam z nią po przyjęciu. – Ona ci go dała! – Lizzy? Nie, po prostu zostawiła kamyk tam, gdzie mogłam go znaleźć. – To niewielka różnica. 6

Billy jest zdrobnieniem od imienia William.

365

– Na pewno chciałaby, żeby Hope go miała, to ona jest jej spadkobierczynią. – Nie zostawiła kamyka tam, gdzie mogłaby go znaleźć Hope. – Oddał serduszko Avery. – Musisz go zatrzymać. – Sama nie wiem. – Moim zdaniem istnieje jakiś powód, dla którego zostawiła go tobie. Może jeśli zatrzymasz ten kamyk, zrozumiesz jaki. A na razie ja będę szukał Williama R. Opowiemy wszystko Hope po weselu. – Dobrze, ale i tak dziwnie się z tym czuję. – Avery przesunęła

R

palcem po inicjałach i schowała kamyk do torebki. – A jeśli Lizzy go zabierze, to trudno.

– Czy mówiłem ci, że wyglądasz oszałamiająco? Oczy jej zabłysły.

L T

– Chyba wspominałeś w przelocie.

– Naprawdę. A ja... – Nie, pomyślał, nie impulsywnie, nie w dniu ślubu brata, choćby to miało przynieść szczęście. – Musimy wracać na dół. Mój brat nie żeni się codziennie. – Masz rację.

– Co miałaś na myśli, mówiąc o odwadze? – zapytał, kiedy szli po schodach. – Słucham? – Że potrzeba odwagi, aby wziąć ślub. Odwaga jest potrzebna, żeby, nie wiem, pójść na wojnę, zmierzyć się z urzędem skarbowym albo skoczyć na bungee. – Chciałam tylko powiedzieć, że ludzie muszą nabrać odwagi, zanim powiedzą: „nie opuszczę cię aż do śmierci albo rozwodu”. To wydało mu się złe, po prostu niewłaściwe. 366

– Zawsze byłaś taka cyniczna? – Nie jestem cyniczna – już samo słowo ją irytowało – tylko jestem realistką i jestem ciekawa. Ciekawa realistka. – Spójrz na to – powiedział, kiedy wyszli na dziedziniec pełen tańczących par. – Clare z Beckettem, jego matka, jej ojciec, rodzice Clare i inni. – To jest realizm. To prawdziwe, pomyślał, i właśnie tego chciał. Tego pragnął z Avery. – I bardzo ładnie. Naprawdę. Piękna chwila, ważna. Ale po ślubie nadejdą tysiące innych chwil. A skoro już o tym mówimy, dlaczego ze mną nie tańczysz? – Dobry pomysł.

R

Robił, co w jego mocy, żeby utrzymać swobodną atmosferę, ale po jej

L T

słowach coś się między nimi zmieniło.

I Owen wiedział, że Avery też to poczuła. ***

Nie miała czasu tego roztrząsać, nawet o tym pomyśleć. Został im tylko tydzień na dokończenie domu, ustawienie mebli, urządzenie kuchni. Sytuacja przypominała Avery ostatnie dni przed otwarciem hotelu, jednak teraz, kiedy Clare i Beckett pojechali na miesiąc miodowy, mieli o dwie pary rąk mniej do pracy.

Mimo to nie mogła się pozbyć uczucia déjà vu, gdy razem z Hope chowały do kuchennych szafek talerze, szklanki, sztućce, garnki, patelnie i półmiski. – Clare nie będzie rozczarowana, że nie zrobiła tego sama, prawda? Hope pokręciła głową. – Dużo o tym myślałam i doszłam do wniosku, że kiedy wróci z urlopu i będzie musiała nadrobić zaległości w księgarni, zająć się dziećmi, 367

przyzwyczaić do nowego domu, robić to wszystko, będąc w ciąży, naprawdę ucieszy się, że nie musi taszczyć pudeł, rozpakowywać ich i tak dalej. – Ja też tak myślę, ale czasami nachodzą mnie wątpliwości. To dobrze, że chłopcy spędzają kilka dni z rodzicami Clinta, dla obu stron, ale muszę przyznać, że za nimi tęsknię. I za tymi niezmordowanymi nóżkami, biegającymi tam i z powrotem. – Już prawie skończyliśmy. Justine i Rose zajęły się pościelą i obrusami, Owen z Ryderem wnoszą ciężkie meble i dom na pewno będzie gotowy na powrót młodej pary. Hope przerwała, sięgnęła po telefon.

R

– Powinnam sprawdzić, czy Carolee zamówiła kwiaty. – Wiesz, że zamówiła. Wyluzuj, komandorze.

L T

– Jeżeli jeszcze raz tak do mnie powie, to chyba go kopnę w jaja. – Hope wyprostowała ramiona. – To piękny dom.

– Bracia Montgomery znają się na swojej robocie.

– To prawda. A skoro mówimy o Montgomerych, co się dzieje między tobą a Owenem? – Nic.

Hope zerknęła w stronę schodów.

– Justine i Rose są na drugim piętrze, Owen i Ryder pojechali po następną turę. Jesteśmy same. – Nie wiem dokładnie. Od ślubu coś się między nami jakby popsuło i to chyba z mojej winy. Kiedy pokazałam mu kamienne serce, powiedziałam coś o małżeństwie. Że mówi się „nie opuszczę cię aż do śmierci albo rozwodu”, czy coś w tym stylu. Owen myśli, że jestem cyniczna. – Ciekawe dlaczego. – Nie jestem. 368

– Nie, nie jesteś. Ale wkładasz bagaż twojej matki do swojej szafy. W końcu będziesz musiała go wyrzucić. – Nie wkładam. No może – przyznała Avery, zła na samą siebie. – Ale naprawdę myślę, że to już tylko mała torba podróżna. Teraz między nami jest dziwnie, a to ostatnia rzecz, jakiej bym chciała. Zawsze byliśmy przyjaciółmi. Właściwie... – Rozejrzała się dookoła, żeby się upewnić, że nikogo nie ma w pobliżu. – Wczoraj wieczorem wyszperałam z pudełka z pamiątkami to. Avery otworzył torebkę i wyjęła plastikowy pierścionek z różowym oczkiem w kształcie serca.

R

– Owen mi go dał, kiedy miałam sześć lat i byłam w nim zakochana po uszy.

L T

– Och, Avery, jakie to słodkie.

– To prawda. Pierścionek z automatu z gumami do żucia. On tylko podjął moją grę, ale byłam wtedy w siódmym niebie. Owen robi takie rzeczy. Słodkie.

– Przechowywałaś go przez tyle lat.

– Oczywiście. To mój pierwszy pierścionek zaręczynowy. – Żeby poprawić sobie humor, Avery wsunęła pierścionek na palec i pomachała dłonią. Lecz, co dziwne, ten widok wywołał w niej smutek. – A teraz coś między nami się psuje – ciągnęła, zdejmując pierścionek. – Pewnie Owen chciał zrobić krok wstecz i... Przerwała, słysząc, że ktoś otwiera drzwi, i chowając pierścionek z powrotem do torby, udała, że zamyka usta na suwak. *** Cymbał, wyraźnie zmęczony, leżał na kuchennej podłodze, a Avery pomagała rozstawiać stoły, lampy, układać poduszki. Hope musiała biec z 369

powrotem do hotelu, a ona rozpakowała ręczniki i wyłożyła mydła we wszystkich łazienkach. Za oknami zapadła już ciemność, kiedy wróciła na górę i z szerokim uśmiechem przesunęła wzrokiem po salonie. Przytulnie, pomyślała, komfortowo i ładnie. Usłyszała stukot młotka i poszła do bawialni, gdzie Owen, z pasem na narzędzia wiszącym na biodrach, przybijał oprawiony w ramki plakat X – Mena. – Poskręcałeś szafki. Zerknął na nią przez ramię. – Ryder to zrobił przed wyjściem. – Już poszedł?

L T

R

– Prawie skończyliśmy. Mama prosiła, żeby ci przekazać, że wrócą z Rosie jutro, ale najpierw pojadą do sklepu po jedzenie.

– Świetnie. Pewnie masz rację, już nic nie mogę sobie wymyślić do roboty. Nie byłam pewna, czy zdążymy, a teraz mamy jeszcze cały dzień w zapasie.

– Mieliśmy dużo rąk do pracy.

– I ciebie, i Hope z waszymi harmonogramami. Ten pokój jest fantastyczny. Wesoły. Jak cały dom. – Tak, to prawda. – Masz ochotę na piwo po dobrze wykonanej pracy? – Nie miałbym nic przeciwko temu. Avery poszła do kuchni i otworzyła dwie butelki. Byli dla siebie tacy cholernie uprzejmi, pomyślała. Tacy swobodni. Tacy nienaturalni. Dosyć, zdecydowała, stawiając piwo na blacie. Poczekała, aż Owen odepnie pas. 370

– Jesteś na mnie zły? – Nie. – Popatrzył na nią spokojnie. – Dlaczego miałbym być zły? – Nie wiem. Ale my... ty... wydaje mi się, że od dnia ślubu coś jest nie tak. Patrzył na nią, popijając piwo. – Może masz rację. – Jeżeli nasz związek ci nie odpowiada, wolałabym... – Dlaczego zaczynasz od tego końca? Dlaczego od razu zakładasz, że coś się nie uda, nie przetrwa, nie klei się?

R

– Nie to miałam na myśli. Ja... – Zacisnęła szczęki, kiedy Owen machnął ręką i odszedł do najdalszego okna. – Jesteś na mnie zły.

L T

– Zaraz zacznę być. – Wypił jeszcze łyk, po czym wrócił i odstawił butelkę na blat. Popatrzył Avery prosto w oczy.

– Jak byś się czuła, gdybym powiedział, że nasz związek mi nie odpowiada? Bez uników, Avery, szczera prawda. Jak byś się czuła, gdybym powiedział, że dla mnie to koniec?

Jej zaciśnięte szczęki zaczęły drżeć. Wszystko w niej zadygotało. – Złamałbyś mi serce. Czy właśnie to chciałeś usłyszeć? Chciałeś wiedzieć, że możesz to zrobić?

– Tak. – Owen zamknął oczy i głośno odetchnął. – Dokładnie to chciałem usłyszeć i wiedzieć. – Dlaczego ranisz mnie w ten sposób? Przecież nie jesteś okrutny. Dlaczego sprawiasz mi taki ból? Jeżeli chcesz się wycofać, możesz to zrobić bez takiego okrucieństwa. – Przestań. – W jego głosie zabrzmiała niewyczerpana cierpliwość. – Nie wycofuję się. Nie chcę się cofać. Koniec, kropka. Ale ty nie wierzysz 371

we mnie, w siebie. W nas. – Wierzę. Dlaczego myślisz, że jest inaczej? – Jeszcze zanim skończyła mówić, znała odpowiedź. – Ponieważ czasami mówię głupoty. Myślę głupoty. Powinieneś znać mnie wystarczająco dobrze, żeby to rozumieć. – Znam cię, Avery. Wiem, że jesteś lojalna i szczera, twarda i ambitna. Od ślubu Becketta Owen szukał odpowiedzi, rozpracowywał ten problem. I myślał, że znalazł rozwiązanie.

R

– Avery, za bardzo w siebie wątpisz, za bardzo się martwisz, że jesteś kimś, kim nie jesteś. Uwierz, że w niczym jej nie przypominasz. W niczym i nigdy nie byłaś do niej podobna. Wkurza mnie, że tego nie widzisz.

L T

– Pracuję nad tym.

– Okej. – Już miał wziąć z powrotem piwo, ale zmienił zdanie. – Nie, to wcale nie jest okej. Ciągle wokół tego krążymy i do niczego to nie prowadzi. To nie jest okej, bo ja cię kocham. – O mój Boże!

– Prawdopodobnie zawsze cię kochałem. Zajęło mi dużo czasu, żebym zdał sobie z tego sprawę, i doszedłem do wniosku, że ty też potrzebujesz czasu. Ale już dosyć. Widzisz ten dom? – Tak. Owen... – To nie tylko cholerny budynek. To miejsce, w którym można budować, do którego można wracać, na którym można polegać. – Wypełniło go wszystko, co do niej czuł. Otaczało go wszystko, czego pragnął. Do diabła z „popracuję nad tym”, pomyślał. – Ja też mam cholernie ładny dom. I ty powinnaś być w nim ze mną. Budować ze mną i wracać tam ze mną, polegać na nim – i na mnie. 372

– Chcesz, żebym się do ciebie wprowadziła? Owen zupełnie się nie spodziewał, że rozmowa pójdzie w tym kierunku. Do diabła z tym. Wszystko albo nic. – Chcę, żebyś za mnie wyszła. – O Jezu! – Avery wzięła kilka głębokich oddechów i spuściła wzrok. – Nie czuję stóp. – Ty zawsze musisz zareagować w najbardziej irytujący sposób. – Przepraszam. Daj mi minutkę. – Nie. Do diabła. Nie. Tu nie chodzi o odwagę, ale o miłość, wiarę i

R

nadzieję. Patrzyłem, jak mój brat żeni się z Clare, i zrozumiałem, że ja też chcę tego samego. Zawsze chciałem, ale myślałem, pewnie, kiedyś. Kiedyś się ustatkuję, założę rodzinę. I to „kiedyś” nadeszło, Avery, ponieważ wiem,

L T

że czekałem tylko na ciebie. Zawsze liczyłaś się tylko ty. Moja pierwsza narzeczona. – Muszę usiąść.

I usiadła na podłodze, tam, gdzie stała. Zacisnęła palce na kluczyku wiszącym na łańcuszku. Zamki, pomyślała, muszą zostać otwarte. A Owen się mylił, to wymagało odwagi. Ale ona nie była tchórzem. – Co byś czuł, gdybym powiedziała „nie”, gdybym nie pragnęła tego, co ty?

Ukucnął i znowu spojrzał jej w oczy. – Złamałabyś mi serce. – Nigdy bym tego nie zrobiła. – Wyjdziesz za mnie, żeby nie ranić moich uczuć? – Kocham cię tak bardzo, że mogłabym to zrobić. Przy tobie serce mi drży, Owenie. Zawsze drżało. Przyzwyczaiłam się, że tak jest, i pewnie dlatego przestałam to doceniać. Kiedy zaczęliśmy być razem, poczułam coś 373

więcej i nie wiedziałam, co z tym zrobić. Nigdy, przy nikim tak się nie czułam – nie czuję. Myślałam, że jestem wybrakowana, ponieważ czuję za mało. Ale jedyne, czego mi brakowało, to ty, żaden z tamtych nie był tobą. Owen usiadł naprzeciwko niej. – Teraz żadnemu z nas niczego nie brakuje. Powiedz „tak”. – Poczekaj chwilę. To, co czuję... – Wszystko w niej rozbłysło. – Boże, to jak kamienne serce. Czy to właśnie próbowała mi pokazać? To uczucie jest tak silne, solidne i trwałe. Nigdy nie przypuszczałam, że możesz je odwzajemnić, dlatego nie mogłam wypuścić go z miejsca, w którym je zamknęłam. To wymaga odwagi. – Otarła łzę. – Musiałam ją znaleźć. Owen ujął jej dłoń.

L T

– Kocham cię, Avery. Powiedz „tak”. – Pewnie będę fatalną żoną.

– To już mój problem, prawda?

R

Popatrzyła na jego twarz, taką znajomą, tak jej drogą. Nie, pomyślała, absolutnie niczego im teraz nie brakuje. – Potrzebna mi torebka. – Teraz? – Tak.

– Jezu, ty to umiesz zepsuć moment. – Wstał, podniósł jej torebkę z blatu i położył Avery na kolanach. Patrzył

szeroko

otwartymi

oczami,

kiedy

wyjęła

plastikowy

pierścionek. Wyciągnęła rękę z pierścionkiem w jego stronę. – Chcę być twoim problemem, Owenie, przez resztę mojego życia. – Zatrzymałaś go – szepnął. Uśmiechając się szeroko, chciał wsunąć 374

jej pierścionek na palec, ale na chwilę zacisnęła dłoń. – Nie igraj ze mną, Avery. Powiedz „tak”. – Jeszcze poczekaj. Nie mam takiego... jak to się mówi? spokoju ducha jak Clare ani skuteczności Hope. – Czy ja którąś z nich proszę o rękę? – Nie i lepiej, żebyś tego nie robił. Nie mam twojej cierpliwości i dzięki Bogu, że ty ją masz. Będę się starała – ale to już wiesz. – Wiem. Powiedz „tak”. – Kocham cię. Jesteś moim przyjacielem, kochankiem, moją drugą

R

połową. – Wreszcie się uśmiechnęła i pocałowała go w policzek. – Mój pierwszy narzeczony będzie moim ostatnim. Tak. – Wyciągnęła rękę, gotowa przyjąć pierścionek. – Absolutnie, zdecydowanie tak.

L T

Wsunął jej go na palec. – Prawie pasuje.

– Wtedy, dawno temu, był o wiele za duży. Chyba teraz wygląda lepiej. – Usiadła Owenowi na kolanach.

– Zajęło ci to wystarczająco dużo czasu. – Z mojego punktu widzenia dokładnie tyle, ile trzeba. – Wyciągnęła rękę i pomachała palcami. Tym razem nie czuła smutku. Była szczęśliwa.

– Kupię ci prawdziwy. – Ujął jej dłoń i pocałował w palec nad plastikowym sercem. – No wiesz, z diamentem czy z czym będziesz chciała. – Ten jest prawdziwy, ale przyjmę diament. Przyjmę ciebie, Owenie, i dzięki Bogu, że ty przyjmiesz mnie. Objął ją i mocno przytulił. – Avery. – Kiedy ją pocałował, zalała go fala uczuć. Nareszcie jego, pomyślał, w jego ramionach. – I oto my. 375

– Ty i ja – szepnęła. – Teraz wiem, o czym mówiła Clare. – Kiedy? – Przed samym ślubem. Mówiła, że się nie denerwuje, że wszystko widzi tak wyraźnie. – Odsunęła się i ujęła jego twarz w dłonie. – I ja też. Czuję się spokojna i pewna. Nareszcie jesteś mój. Chodźmy do domu i zacznijmy budować. Owen pomógł jej wstać, razem pogasili światła, pozamykali drzwi i wyszli razem ręka w rękę. Avery pomyślała o kluczyku na szyi i kamiennym serduszku, które

R

wciąż miała w torebce. I słodkim plastikowym pierścionku z torebki gumy do żucia na palcu.

To jej symbole – otwartych drzwi i wiecznej miłości.

L T 376