Saare J. A. - Rhiannonslaw 02 - The Renfield Syndrome

Syndrom Renfield'a

Rozdział pierwszy Zasada Rhiannon nr 22. Nie możesz okłamać sama siebie, więc nie zawracaj sobie głowy próbowaniem. Robienie tego, tylko podnosi twoją głupotę do niesamowitego poziomu i potwierdza to, co inni mówili o tobie przez lata — że jesteś idiotką. Oczywiście nie mogłam winić nikogo za łamanie zasady 22 od czasu do czasu skoro sama to robiłam. Na przykład właśnie teraz. Od chwili, kiedy znalazłam się na tyłku, trzymając w rękach Krwawe Czasy, próbowałam przekonać samą siebie, że to wszystko było tylko złym snem. W jednej chwili byłam, w swoim mieszkaniu, w drodze do mojego wampirzego chłopaka, w następnej układałam się z demonem, w konsekwencji czego, mój tyłek został wysłany, w przyszłość jako część porozumienia. To nie mogła być prawda, ale niech to szlag, beton był solidny i chłodny pod moimi dżinsami a moje zbite kolano pulsowały jak skurwysyn. Przeniosłam spojrzenie z powrotem do gazety trzymanej w dłoni. Jeśli to miał być żart, to jakoś mnie nie rozbawił. Data na gazecie wskazywała na 28 października 2112 roku. W głównym artykule było napisane, że ludzie znikali. Nie tak jakby zaginęli, tylko tak jakby wymarł cały gatunek. Coś nazwane syndromem Renfield'a było za to odpowiedzialne. Efekt uboczny szczepionki Renfield'a produkowanej podczas trzeciej wojny światowej pomiędzy ludźmi i wampirami. Przerzucałam strony, szukając kolejnych informacji. Reszta gazety była pełna reklam i ogłoszeń, większość z nich zamieszczali ludzie oferujący samych siebie, jako niewolników krwi w zamian za nieśmiertelność, pieniądze czy przyzwoite miejsce do życia. To było chore, te ogłoszenia przypominały mi te, gdy nieodpowiedzialni właściciele nie potrafili znaleźć przyzwoitego domu zrodzonym przez ich pupili kociakom, czy psiakom. Tylko, że te ciepłokrwiste ssaki nie były zwierzakami, byli ludźmi i świadomość tego sprawiła, że ścisnęło mnie w żołądku a ręce zaczęły mi delikatnie drżeć. Wciągnęłam strumień powietrza przez zaciśnięte usta, próbując zwolnić szaleńcze bicie mego serca i wziąć się w garść. Chłód cienia na mojej twarzy, gdy słońce schowało się za horyzontem, przyciągnął moją uwagę, nadając wszystkiemu perspektywę. Wkrótce zapadnie noc, muszę znaleźć Disco. Disco. Moje serce gwałtownie zabiło na tą myśl a klatka piersiowa zapadła się pod jego ciężarem. Gdyby nie moje uczucia do tego mężczyzny, nigdy nie zgodziłabym się spłacić jego długu, który wysłał mnie sto lat później do przyszłości. Jak popieprzone nie byłoby to gówno, musiałam wyplenić moją część zobowiązania złożonego Zaganowi, demonowi, u którego dług miał Disco. Kiedy tylko będę miała okazję, aby porozmawiać z moim wampirzym kochankiem, jego zobowiązanie względem tej sadystycznej kreatury z piekła zostanie spłacone. Potrzeba do tego przekazania tylko jednej wiadomości, tylko kilku krótkich słów i cała ich umowa pójdzie z zapomnienie. Nie chciałam być dłużnikiem demona (bez względu na to, który był rok) i nie było lepszego momentu, aby pozbierać się do kupy.

Jęknęłam i podniosłam się na nogi. To cholerne lewe kolano pulsowało przeszywając mnie bólem, aż do samej kości. I chociaż kolano już wracało do siebie, proces ten był dręcząco powolny, pozostawiając mnie z pretensją, jak nieskoordynowaną i bezradną czyniło mnie to obrażenie. Zwinięta gazeta zrobiła się dziwnie ciężka w moich dłoniach, kiedy skierowałam się na południe w stronę klubu Razor. Pewne rzeczy uległy zmianie, ale miałam nadzieję, że w tych okolicznościach pewne pozostały takie same. Razor był klubem należącym do Paine'a (najbardziej zaufanego przyjaciela Disco i drugiego najpotężniejszego wampira w rodzinie), co znaczyło, że odnalezienie go nie było najgorszym pomysłem, aby jakoś zacząć. Nie tylko będzie w stanie skierować mnie do Disco, ale będzie mógł również zaoferować mi bardzo potrzebną ochronę w tych surrealistycznych czasach, w jakich się znalazłam. Szłam tak szybko jak tylko pozwalały mi na to nogi pragnąc, aby jakaś część wampirzej krwi, która uratowała mi tyłek, kiedy cztery tygodnie temu miałam starcie z obłąkanym wampirzym dzieckiem, pozostała jeszcze w moim organizmie i pomogła mi się uleczyć. Nie żebym narzekała. Drobna fizyczna ułomność była niczym w porównaniu z przejściem na drugą stronę. I wiedziałam o tym bardzo dobrze, skoro sama nieomal przeszłam przez perłowe bramy nieba. Ulice były niesamowite, zupełnie pozbawione ludzkich elementów. Nie było samochodów, korków, ludzi, zwierząt. Coś zupełnie nietypowego dla Nowego Jorku, żadnych dźwięków. Każde szurnięcie moich trampek na chodniku było jedynym wyróżniającym się hałasem, tak głośnym, że gdy tak szłam w tej zagubionej ciszy, nieomal mnie ogłuszał. Moja uwaga przeskakiwała nerwowo z budynku na budynek, spojrzałam, z niedowierzaniem na to, co pozostało dzielnicą. Kilka mieszkań było całkowicie zniszczonych, brakowało drzwi i okien, wnętrze było zdewastowane. Mogłam zajrzeć do kilku rezydencji i wyglądały jak po nalocie, czy zamieszkach. Śmieci, ubrania, przedmioty osobiste, walały się przy schodach, rozrzucone na chodniku. Wyglądało to tak, jakby ci, którzy tu mieszkali zostali wyeksmitowani na bruk, dosłownie, bez możliwości spakowania swoich ubrań czy rzeczy. Kuśtykałam wzdłuż kolejnej ulicy z nadzieją, że uda mi się uciec z tego piekielnego koszmaru, tylko po to, aby zobaczyć coraz więcej i więcej podobnych obrazków. Kilka par drzwi, które były zamknięte miało na sobie wielkie krzyże. Większość tylko wymalowane białą farbą, ale znalazłam też kilka prawdziwych rarytasów. Ogromne kawały drewna zbite razem formowały dość oczywiste ostrzeżenie, Nie obawiaj się psa, obawiaj się pieprzonego właściciela. Kilka razy mogłabym przysiądź, że widziałam jak poruszają się ciężkie zasłony, gdy przechodziłam, ale natychmiast stawały się nieruchome, gdy tylko zwróciłam swoją uwagę w tę stronę . Cholerna szkoda, że nie miałam czasu na odgrywanie Nancy Drew¹, chodząc od drzwi do drzwi i rozwiązują tajemnice wiszących na nich świętych relikwii. Jak nic pasowałoby to do surrealizmu sytuacji, w jakiej się znalazłam. Zatrzymałam się na moment i podniosłam twarz w kierunku ciemniejącego nieba. Wampiry wkrótce się pojawią, jeśli już tego nie zrobiły. Promienie słoneczne są niebezpieczne tylko, gdy pochodzą z bezpośredniego źródła, odbicie światła jest tak nieszkodliwe jak kapiący kran dla stworzeń nocy, a było już dobrze po zachodzie słońca. Nabrałam powietrza ustami i wypuściłam je w stałym rytmie nosem, nakazując sobie spokój i przyśpieszenie tępa. Naciskałam moje zbite kolano mocniej niż wiedziałam, że powinnam. Palący ból wzmagał się z każdym krokiem. ¹ Nancy Drew cykl powieści szpiegowski dla młodzieży

Przesunęłam gazetę z prawej do lewej dłoni i wsunęłam palce do kieszenie, wyciągając przedmioty, które miałam w środku. Nóż, złożony i gotowy do działania, jeśli zajdzie taka potrzeba był ciężki w mojej dłoni, różaniec pobłogosławiony przez ojca Rooney'a z drewnianymi koralikami i srebrnym krzyżem wypadał wyjątkowo lekko, w tym porównaniu. Urok wykonany z kawałka drewna z prostym zwykłym kamieniem po jednej stronie (na wypadek gdyby ktoś z mojej grupy wsparcia nekromantów wdepnął w głębokie gówno i musielibyśmy się wzajemnie zlokalizować) znalazł się na szycie tego stosu. Dzięki Bogu Wszechmogącemu. Przynajmniej miałam coś do ochrony samej siebie, jeśli zajdzie taka konieczność. Nawet mimo to, że byłam naznaczona jako członek rodziny Disco, wciąż byłam narażona bez niego w pobliżu a sporo mogło się wydarzyć w ciągu wieku. Gdzie on był? Co się z nim działo w czasie, gdy mnie nie było? Nie byłam do końca pewna czy chciałam poznać odpowiedzi na moje własne pytania. Skręciłam w zaułek decydując się na skrót, gdy każdy krok robił się coraz bardziej bolesny, ogień w moim kolanie teraz płonął już piekielnie. Byłam kilka przecznic od Razor i nie byłam pewna, czy uda mi się przejść ten dystans. Słońce zniknęło, lekkie odcienie szarości i purpury zaćmiewały niebo, kiedy zmierzch chylił się ku końcowi i władzę przejmował księżyc. Ciężki uścisk w żołądku ostrzegał mnie, że nie było dobrze zostać złapanym nocą na zewnątrz, kiedy przerażające potwory wychodziły się zabawić. Mój zmysł nekromanty zaczął dzwonić na alarm ujawniając się w głębokich, szarpanych oddechach. Wampir. Był blisko. Cholernie blisko. Od czasu, gdy Disco otworzył między nami połączenie dzięki temu, że nosiłam jego znak i w pełni nakierował mnie na źródło mojej mocy, byłam w stanie wyczuć cholernie dużo więcej (włączając w to wampiry, w pobliżu dwudziestu, trzydziestu stóp). Z tego, co wyczuwałam teraz, był tylko jeden. Chociaż jeden to i tak o jednego za dużo, o którego trzeba się martwić, gdy jesteś okaleczonym śmiertelnikiem. Nie zawracałam sobie głowy ukrywaniem, idąc dalej swoją trasą w końcu byłam już na półmetku. Wampir i tak będzie wiedział, że jestem w okolicy. Nasze niesamowite zmysły przenikały się nawzajem, tworząc niezaprzeczalną nić przyciągania (coś jak mucha lecąca do stosu gówna) coś niemożliwego do zignorowania. Wampir, którego wyczułam nadchodził dokładnie z nad przeciwka, powoli zbliżając się, z drugiego końca alei. Jej blond włosy były przycięte na krótko, dłuższe pasma spływały z czubka głowy tworząc fryzurę rodem z lat osiemdziesiątych. Byłam prawie pewna, że rozjaśniła je sobie, bo były nieomal białe. Jej blada skóra była śliczna, pozbawiona skaz a pełne usta zabarwione szminką w kolorze dojrzałych pomidorów. Czarne obcasy stukające o chodnik czyniły ją niemożliwie wręcz wysoką (dobrze ponad sześć stóp) i ubrana była w skórę. Czarne spodnie opinały jej nogi aż do bioder, górę opinała skórzana kamizelka odsłaniając gładki, szczupły brzuch. — Przynęta — zazgrzytała i stanęła kilka stóp dalej. Przeniosła spojrzenie patrząc ponad moim ramieniem tak jakby oczekiwała tam kogoś znaleźć. — Nie jestem na łowach, siostro — odparłam i zatrzymałam się. — Czuje ich — warknęła, jej nozdrza zadrgały rozszerzając się szeroko. — Pytanie tylko, w jaki sposób udało się im znaleźć ciebie? — Skróciła dystans używając swojej wampirzej szybkości i pojawiła się tuż przede mną. Jej ręka wyskoczyła a chłodne palce zacisnęły się wokół mego gardła. Pchnęła mnie na ścianę, przyciskając do piersi i zakłócając moją przestrzeń osobistą. Przejechała nosem tuż przy mojej skórze, wdychając głęboko. Nagle szarpnęła w tył głową. Odwróciła się spoglądając wściekle w ciemność spowijającą alejkę a jej głębokie niebieskie oczy rozbłysły.

— Co oni z tobą robią? — Wyszeptała przez zaciśnięte zęby, odwracając się, aby lepiej mi się przyjrzeć. — Kim do cholery są ci oni, mogłabyś powiedzieć? — starałam się oddychać, choć moje zapasy tlenu, kurczyły się przez jej rękę zaciśniętą na moim gardle. Nie miałam okazji, aby odpowiedzieć. Odgłos wielu, biegnących gumowych podeszew nadpłynął z obydwu stron alejki. Obróciłam głowę najlepiej jak tylko mogłam w jej uścisku, najpierw w lewo potem w prawo. Zmierzch zniknął i teraz już oficjalnie nastała noc. Moje ciało dawało mi znak, lekko płonąc, gdy zbliżało się więcej nieumarłych. Jednakże twarze z wycelowaną bronią, które byłam w stanie zobaczyć, nie były wampirze, ale ludzkie. Postacie były pokryte od stóp do głów zabawkami takimi jak pistolety, noże, sprzęt do kamuflażu. Blondyna wydawała sie przewidzieć to pojawiające się towarzystwo. Jej usta zakrzywiły się w pół uśmiechu Jokera. Rozluźniła uścisk, cofnęła się ode mnie w celowym ruchu. Jeden wysunął się do przodu, mierząc w nas bronią. Moje spojrzenie przeskakiwało w tą i z powrotem pomiędzy wampirzycą a człowiekiem. Podniosłam dłonie do góry. Gdy ktoś, kto naprawdę wie jak jej używać i mierzy do ciebie z broni, to nie jest to, ani zabawne, ani ekscytujące, zupełnie. Co gorsza byłam teraz w centrum gównianego sztormu, z którego mogłam się w pełni nigdy nie wyswobodzić. — Nawet o tym nie myśl — warknął jeden z mężczyzn, gdy wampirzyca poruszyła się, tak jakby przygotowywała do ucieczki. Odwróciłam się w kierunku głosu. Jego czarne włosy były zmierzwione u góry i krótsze z tyłu a zdecydowane spojrzenie intensywne i śmiertelne. Trzymał broń na wysokości wampirzycy, ale zwrócił swoją uwagę w moją stronę, jego spojrzenie podróżowało z góry na dół, po moim ciele. — Carter — zamruczała, cofając się do tyłu, potrząsając głową i węsząc w powietrzu. — Powinnam była wiedzieć. — Kate — odparł lekko. — Dlaczego nie jestem zaskoczony, że cię tu widzę? — Czy naprawdę musimy robić to noc w noc? — Westchnęła, wywracając oczami i kładąc ręce na biodrach. — Naprawdę, po co? W końcu będziemy mieć was wszystkich, to tylko kwestia czasu. Mój zmysł nekromanty szalał pełną parą, mrowiąc moją skórę jak swędząca wysypka. Zwalczyłam chęć, aby przestąpić z nogi na nogę i podrapać ramiona. Jakikolwiek ruch w tych okolicznościach, nie był mądrym pomysłem. Poza tym mężczyzna z bronią był ostatnim, z moich zmartwień. Wampiry były blisko i były silne. Oparłam się plecami o ścianę z prawą ręką gotową do wyjęcia jednej, z moich dwóch broni, które miałam w kieszeni. Nie wiedziałam jak długo poniosą mnie nogi, ale byłam pewna, że adrenalina krążąca w moich żyłach, pozwoli mi wydostać się z tej żałosnej alei śmierci. — Weź człowieka. — Zarządził Carter, jego stalowe spojrzenie pozostało na Kate. Garstka ludzi poczęła nadchodzić z każdej strony alejki, robiąc powolne i ostrożne kroki. Trzymali broń wymierzoną w Kate, ich ruchy były obliczone i sprawne. To całe gówno nie było za dobre. Jeden kiepski ruch i gra się skończy. Przeklinałam Zagana za to, że wysłał mnie w sam środek tej futurystycznej wersji piekła i samą siebie, że opuściłam bezpieczny dom Disco tamtego ranka, kiedy błagał abym została. Spoglądanie wstecz było okrutną sztuką. Obracając głowę w prawo, zerknęłam, w dół alejki. Gdy to robiłam solidna i silna dłoń złapała mnie za lewe ramię powodując, że wydałam z siebie głośny jęk paniki. Wyszarpnęłam się z tego uścisku i tracąc równowagę upadłam na tyłek.

Spojrzałam do góry na tego, kto dotknął mnie bez pozwolenia, wściekła i ostrożna. To był jeden z mężczyzn, który pojawił się tu pokryty od ramion po kostki bronią, ubrany w maskujące barwy zieleni. Był koło czterdziestki, zarost w kolorze soli i pieprzu pokrywał jego twarz, pasujący do krótko obciętych włosów. — Chodź ze mną — powiedział cicho i wyciągnął dłoń. — O nie. — Potrząsnęłam głową. — Nie sądzę, amerykański bohaterze. — Jego zmarszczenie brwi było szczere, nie zrozumiał, dlaczego odmawia przyjęcia pomocy. Wsunęłam dłonie do kieszeni, szukając noża. Moje palce oplotły się wokół ciepłego metalu i poczułam pewien komfort wynikający z jego obecności. Cóż lepsze to niż nic. Wampiry były tuż tuż, otaczając nas ze wszystkich stron. — Wychodźcie — krzyknął Carter, oczy miał zwężone, usta zaciśnięte w cienką kreskę. Jego ramiona rozciągały się, gdy zaciskał palce na broni. Wampiry wypełniły alejkę, kilka zeskoczyło z dachów. Wcisnęłam się w ścianę, próbując pozostać niezauważoną. Cokolwiek się działo, do cholery nie dotyczyło to mnie i nie miałam zamiaru stać sie tego częścią. Aleja wypełniła się strzałami, rykiem i całą symfonią odgłosów toczącej się walki. Ktoś złapał mnie za ramiona, podnosząc i ciągnąć mocno w lewo. Zaparłam się stopami i próbowałam szarpnąć ciałem w przeciwnym kierunku, ale potknęłam się gdy moje kolano odmówiło posłuszeństwa. Uchwyt nie osłabł, stalowy i nierozerwalny, jak wielki żołnierz odciągający mnie na stronę. Skupiłam się na bitwie, którą opuszczaliśmy, wpatrując w to, co widziałam. Wampiry atakowały przy użyciu tej niesamowitej szybkości, ale nie zabijały swoich celów. Jednak ci w kamuflażu nie oferowali tej samej uprzejmości, strzelając w okolice głowy i serca. — No chodź! — Warknął mężczyzna szarpiący mnie za ramię. Niezbyt dobrze dla niego, że byłam tak samo wkurzona. — Puszczaj! — Warknęłam, zapierając się nogami i używając lewej, próbując go kopnąć. Jego ciemno brązowe oczy posłały mi ostrzeżenie. — Zabierz ją stąd! Musimy się ruszyć! — zaryczał Carter Jakieś dziwne odczucie oblało całą moją skórę, jakby delikatne muskanie kropelkami rosy obmyło mi twarz i ręce. Przestałam się kłócić z G.I. Joe² (jak go w myślach nazwałam) i podniosłam podbródek w kierunku, z którego napłynęło. Wtedy usłyszałam warkniecie. Mgliste fale kondensacji spływały z dachów, latając w powietrzu nim opadały na dół. Gapiłam się w przeciwległy koniec alejki. Gdyby na niebie było słońce wykreowałoby to tęczę w podobny sposób jak woda z ogrodowego węża, w którego ktoś wbił widelec, tworząc chaotyczny spryskiwacz. Wampiry syknęły oburzone a Kate rozciągnęła usta eksponując wydłużone kły, które wystrzeliły ze środka. Trwało to chwilę, ale gdy spłynęło na mnie zrozumienie, mój żołądek zawiną się w supeł, przyprawiając o takie mdłości, że prawie zwróciłam zjedzone na śniadanie płatki. Woda święcona. To musi być to. — Nie mam na to czasu. — Narzekał G.I. Joe, wykorzystując moje rozkojarzenie, jako okazję do przejęcia kontroli. Pochylił się i podniósł mnie z łatwością. — Postaw mnie, ty głupi skurwysynu! — Walczyłam, kopałam, rzucałam się, wierciłam. Zignorował moją tyradę, krocząc celowo w kierunku reszty swojej armii. Głowa mi latała, próbowałam zobaczyć coś poprzez włosy, jednocześnie walcząc z każdym jego kolejnym krokiem. Niektóre wampiry miały wielkie dziury, przez które wypływała ich życiodajna krew. Kule musiały być pobłogosławione albo srebrne. Tak czy inaczej ich rany zaczną się zaleczać. ² G.I. Joe potoczny skrót którym określa się amerykańskiego żołnierza.

Ściany alejki zniknęły mi z widoku, kiedy ciężar mojego ciała został przeniesiony. Niespodziewanie ramiona, które mnie trzymały zniknęły i podróżowałam teraz wspak. Starałam się przygotować do upadku, który wiedziałam, że zaraz nadejdzie, próbując zrelaksować mięśnie zamiast je napinać, aby zetknięcie z ziemią spowodowało jak najmniej uszkodzeń. Moje plecy poleciały jako pierwsze, gdy wypuściłam powietrze w bolesnym wydechu. Moje kolano załamało się pode mną, gdy próbowałam się podnieść, ale potknęłam się przy tym manewrze i wylądowałam na brzuchu. Walczyłam, aby doprowadzić do pozycji siedzącej używając rąk, jako dźwigni. Kilku mężczyzn w odcieniu zieleni gapiło się na mnie ze swoich miejsc, a ich spojrzenia były całkowicie nieczytelne. Nowy skok adrenaliny pokonał moje zmęczenie. Pozostanie w autobusie pełnym przerażających mężczyzn z przyszłości? Nie, dzięki spasuje. Po przesunięciu odpowiednio nóg, upewniłam się, że lewa będzie tą, od której się odepchnę i rzuciłam na tylne drzwi, które były nadal szeroko otwarte, moje gumowe podeszwy zapiszczały głośno na podłodze, gdy próbowałam uciec. W powietrze natychmiast wystrzeliło jakieś ramie, odbiłam się od niego, obracając w przeciwną stronę i wykorzystując pozycję, aby uderzyć płasko ręką. Cofnęłam się w panice, kiedy dwóch mężczyzn wstało, aby pomóc temu, który próbował mnie zatrzymać. Obserwując ich wszystkich wyjęłam nóż i otworzyłam. Gdy ostrze wyskakiwało na zewnątrz, spojrzałam na nie a potem na mężczyzn i chciałam sama siebie uderzyć. To było śmieszne, naprawdę. Wszystko, co miałam do obrony raczej kiepsko wypadało, przy tych kolesiach uzbrojonych w karabiny. Coś twardego i zimnego trąciło mnie u podstawy czaszki, usłyszałam dźwięk odbezpieczanego pistoletu. Mój oddech opuścił płuca. Zamarłam. — Wyrzuć nóż. Głos należał do Cartera i nie był przyjazny, ani otwarty do polemiki. Moje przerażone spojrzenie powędrowało po całym autobusie. Wszyscy oni wyglądali tak jakby byli gotowi pożreć mnie żywcem. Otworzyłam prawą ręką i krótko po tym nóż upadł na ziemie. — Dobrze. A teraz siadaj. Twarda dłoń pchnęła mnie lekko do przodu, nakazując się ruszyć. Zrobiłam to, zagryzając moje rozbiegane usta. Nie było to łatwe. Mój temperament zawsze żył swoim własnym życiem. Carter położył dłoń na moim ramieniu i poprowadził do pustego miejsca po prawej. Wśliznęłam się na nie a Carter przeszedł obok, kierując się w stronę przedniej części autobusu. Opuścił broń, radząc sobie z nią w zawodowy wręcz sposób. Skrzywiłam się, gdy do moich uszu dobiegł dźwięk serii wystrzeliwanych z karabinów maszynowych, za którym nastąpił dźwięk dziwnego bulgotania, dochodzący z oddali. — Quinn ma drugi zespół.— Carter przemówił ściszonym tonem do kierowcy — Zabierz nas z powrotem. Autobus odpalił z głośnym rykiem i koła potoczyły się gładko. Przesunęłam się na siedzeniu i spojrzałam przez okno, próbując wykombinować, co tu się do cholery działo. Ludzie mogą być na skraju wyginięcia, ale niektórzy z nich najwyraźniej jeszcze istnieli, jako przekąski wampirów. Carter obrócił się i poczułam jak jego oczy wypalają dziurę w mojej twarzy. Oddałam to spojrzenie, zaciskając usta i krzyżując ramiona jak naburmuszona nastolatka. Odwrócił wzrok, wędrując dalej poprzez autobus. Zwróciłam swoją uwagę do okna, spoglądając w ciemność. Jego kroki zatrzymały się po krótkim dystansie, który przebył od mojego miejsca, zawracając w moją stronę. Zbyt znajomy dźwięk metalu zatrzaskującego się razem, zadzwonił w moich uszach, gdy odwróciłam się, aby zobaczyć, że Carter wsuwa mój nóż do swojej kieszeni.

— Niełatwo na nie trafić. Możesz uznać to za zapłatę za uratowanie twojego tyłka — powiedział spokojnie i usiadł na siedzeniu znajdującym się na przeciw mojego. Pochylił się do przodu i podparł łokcie na kolanach. Wypuściłam powietrze i odwróciłam wzrok, wywracając oczami. — Nie bądź taki szybki. Gówno uratowałeś a nie mnie. — Co tam robiłaś po godzinie policyjnej? Olałam go wpatrując się w okno, marząc o tym, abym miała moc sprawienia by się zamknął. Nie miałam pojęcia, że była tu jakaś godzina policyjna. Nic dziwnego w końcu nie było mnie tu, w trakcie minionego wieku. Poza tym, miałam swoje własne problemy, o które musiałam się martwić a mianowicie znalezienie Disco i dostarczenie wiadomości od Zagana. To była jedyna rzecz, która mogła zakończyć naszą umowę i spłacić dług wampira, w którym się zakochałam. Musiałam zrobić to krok po kroku inaczej ryzykowałam, że oszaleję. Pojawił się gniew, ogień zapłonął w mojej piersi. Może od samego początku to było intencją Zagana, abym spanikowałam i wpadła w środek czegoś, nad czym nie miałam kontroli. Podły drań. — Co tam robiłaś po godzinie policyjnej? — Powtórzył Carter. — Wiesz co? — Podniosłam głowę, opierając ją o siedzenie i spoglądając mu w oczy. — I tak byś mi nie uwierzył, gdybym ci powiedziała. Wiec dlaczego nie wyrzucisz mnie na następnym przystanku i będziemy kwita. — Obawiam się, że to nie możliwe. Powinnaś była zostać bezpieczna tam gdzie należysz. Teraz będziemy musieli zabrać cię ze sobą. Taki jest protokół. — Protokół, co? — Nie powiedział nic, tylko skinął, spoglądając na mnie tak, że poczułam dreszcze na skórze.— Pieprz mnie — wymamrotałam i pochyliłam się do przodu, dopóki moja głowa nie oparła się o brązowe skórzane siedzenie znajdujące się przede mną. Wiedziałam już, jaka będzie pierwsza rzecz, którą zrobię, gdy dotrę do domu. Tatuaż na czole twoja podróż do szaleństwa właśnie dotarła na ostatnią stację. — Nie mówiłbym tego głośno, na twoim miejscu. — Jego szare oczy pociemniały a głos zrobił się głęboki, gdy na niego spojrzałam. — Ktoś mógłby spróbować dać ci dokładnie to, o co prosisz. — To nie było zaproszenie. Skrócił dzielący nas dystans i oparł dłonie na siedzeniu dokładnie po obu stronach moich nóg. Poczułam jak moje włosy się poruszyły, gdy jego twarz musnęła ich pasma a on wyszeptał mi do ucha. — Więc zachowaj to dla siebie. Umościłam się na siedzeniu i od tej pory trzymałam moją wielką jadaczkę zamkniętą, zamiast tego wkurzając się bezpiecznie, bo w milczeniu. Widok z okna nie podniósł mnie na duchu. Krajobraz był tak samo martwy jak duchy, które widywałam normalnie. W zasadzie po drodze też zauważyłam kilka z nich. Duchy obserwowały autobus, gdy przejeżdżał, wyczuwając moją obecność. Ich twarze nie wiele mi powiedziały, ale ich zniszczone ciała tak. Niektórzy zginęli straszliwą śmiercią taką, o której nie chciałam myśleć. Mogłam jedynie zgadywać, co się stało, że wszystko przedstawiało się aż tak źle. Całe miasto było martwą strefą. Kierowca skręcił w prawo i oczy normalnie wyskoczyły mi z orbit. Rzeczywistość mojej sytuacji uderzyła mocno i szybko. Widziałam budynki, które były jedynie koncepcją podczas mojego wieku. Zaledwie zarysem pomysłów w moich czasach, teraz w pełni zrealizowanym. Było to imponujące nawet w ciemności. Autobus skręcił ostro za rogiem i pochyliłam się instynktownie, odnosząc wrażenie, że dach autobusu zostanie zerwany przez to, w jaki sposób opada niższa cześć dachu budynku pod który wjeżdżaliśmy. Ledwie się zmieściliśmy w tym słabym świetle.

Uczepiłam się fotela przede mną, gdy kierowca wykonywał ostatnie manewry. Kiedy miał go już tam gdzie chciał, zaczął parkować, skręcają nim w tą i z powrotem, po czym powoli stanął. Dźwięki przemieszczających się ciał i szurających butów, rozległ się wewnątrz zamkniętej przestrzeni i zerknęłam za siebie, żeby zobaczyć mężczyzn wysypujących się tylnymi drzwiami. Carter stał a jego szerokie ciało blokowało mi przejście. Wpatrywał się we mnie, przyglądając uważnie. Nie zawracał sobie głowy tym, aby ponownie się odezwać, nie od momentu, kiedy przekazał mi swoje wcześniejsze ostrzeżenie. Nie miałam nic przeciwko, nie brakowało mi konwersacji. Chciałam tylko wydostać się w cholerę z tego autobusu, najlepiej zmierzając w zupełnie innym kierunku. Podniósł rękę i palec wskazujący skierował na wyjście mówiąc — Chodźmy. Zacisnęłam usta i ugryzłam się w język. Wstałam z miejsca, z takim wdziękiem i gracją, na jaką tylko było mnie stać. Mężczyźni siedzący z tyłu już wyszli, ale mogłam ich zobaczyć wchodzących do budynku znajdującego się dokładnie przed nami. Opadłam niezdarnie na lewą nogę. Zakołysałam się, straciłam równowagę i poleciałam do przodu. Twarde i nieustępliwe dłonie złapały moje ramię stawiając z powrotem w pionie. Carter zaczekał aż odzyskam równowagę, nim mnie wypuścił. Wskazał na kolano. — Co ci się stało w nogę? — To? — Spojrzałam na kolano i wzruszyłam ramionami. — Byłam profesjonalną tancerką musicalu Riverdance dopóki nie wyszedł mi jeden numer.³ To się zdarza. Jego czoło zmarszczyło się w tym, co wyrażało naprawdę zdezorientowane spojrzenie, spojrzenie, które znałam aż za dobrze. Prawdopodobnie nie miał zielonego pojęcia, kim był Michael Flatly a tym bardziej The Lord of the Dance. Nie naciskał na wyjaśnienie, stanął cicho tuż za mną, kiedy szłam po rampie do wnętrza budynku. Korytarz był pusty, pomalowane na kremowo ściany, pokryte były wielokolorowym graffiti. Umieścił rękę pod moim lewym ramieniem i poprowadził mnie w kierunku windy. Mężczyźni z autobusu usuwali się z drogi pozwalając nam przejść. Czułam ciężar ich spojrzeć, ale próbowałam wyglądać na niewzruszoną, patrząc prosto przed siebie na srebrne drzwi winy. Gdy się rozsunęły, weszłam do środka. Carter wcisnął guzik, który miał zabrać nas na górne piętro, po czym drzwi zamknęły się z głośnym dźwiękiem. Ruch windy przyprawił mnie o mdłości. Przeniosłam swoją uwagę, zerkając na Cartera. Był poważny jak zawsze. Z tego, co mogłam stwierdzić miał około trzydziestki. Jednocześnie, gdy marszczył czoło i ściągał gniewnie brwi, wyglądał jakby był około pięćdziesiątki. Gdy dojechaliśmy do miejsca przeznaczenia, winda ponownie wydała ten odgłos i drzwi się rozsunęły. Tuż przed nami był ogromny salon, wypełniony meblami art deco. Carter podniósł dłonie, wskazując abym weszła pierwsza i nerwowo wsunęłam się do wnętrza pomieszczenia. I chociaż nie wysyłał wibracji, że próbowałby zrobić coś wbrew mojej woli, byłam świadoma tego, jakie maski przywdziewają ludzie, kiedy chcą się przedstawiać w nieprawdziwym świetle. — Zajmij miejsce — poinstruował. Przyjęłam jego ofertę nie dlatego, że mi kazał, ale dlatego, że moje kolano zdradzało mnie, jak dwulicowa suką. Kanapa nie była wygodna, ale ani mój posiniaczony tyłek, ani kaleka noga nie narzekały. Usiadłam ostrożnie , odczuwając fizyczną ulgę. — Chciałabyś coś do picia? — Carter ruszył w kierunku baru, odpinając kaburę ze swoich szerokich, umięśnionych ramion, nim rzucił ją na kontuar. ³ Musicale, The Lord of the Dance, Riverdance prezentujące tradycyjne irlandzkie tańce, autorstwa Michael'a Flatly.

Rozpiął rękawy długiej koszuli w barwach maskujących i zrolował je, ukazując przedramiona pokryte ciemnymi włosami. Zdjął ją, zostając w podkoszulku bez rękawów i położył obok kabury. Podszedł do lodówki i usłyszałam odgłos otwieranych drzwi, gdy zawołałam, — Czy zawsze wszystkim każesz się powtarzać? — Jasne, Martha¹, Wezmę drinka. Dlaczego jeszcze nie zaserwujesz mi kolacji, jeśli już tam jesteś? Umieram z głodu. — Próg mojej irytacji był już u kresu wytrzymałości. — Mam na imię Carter. Masz coś przeciwko podaniu swojego? Rozważałam kłamstwo, ale stwierdziłam, że nie mam nic do stracenia. — Rhiannon. — Przyjemne imię. — Słyszałam odgłos uderzanych o siebie szklanek, dźwięk nalewanego do nich płynu i odgłos zamykanych drzwi lodówki. Wyszedł z za baru, z dwoma napojami w dłoni. — Proszę. — Wyciągnął jedną ze szklanek w moją stronę. Wzięłam ją, trzymając z dala od ust. Lekko balansowałam szklanką na kolanie, obserwując bursztynowy płyn przepływający w grubym krysztale. — Nie jesteś spragniona? — Zapytał, za nim przechylił zawartość swojej szklanki. Zasada Rhiannon nr 5. Nie akceptuj drinków od nieznajomych. No chyba, że chcesz zostać odurzona, zgwałcona na randce i zarażona wszelkiego rodzaju chorobami przenoszonymi drogą płciową, nie koniecznie w tej kolejności. — Nie pije niczego, co nie pochodzi z zamkniętej butelki. — Każdy mógł wrzucić coś do szklanki. W normalnym świecie byłam barmanką i był to znany fakt. Widziałam zbyt wiele kobiet, łatwych ofiar mężczyzn, którzy lubią dodać coś ekstra od siebie, do oferowanych paniom drinków. — To musisz być wyjątkowa. Nie piłem czegoś takiego od czasu, gdy byłem chłopcem. — Postawił szklankę na stoliku przede mną. — Jestem zdumiony, że twój mistrz pozwolił ci się tak daleko zapuścić. Jestem pewien, że będzie zmartwiony, gdy dowie się, że zostałaś zabrana. — Posłuchaj. — Usiadłam umieszczając szklankę na stole. — To nie tak jak myślisz i naprawdę nie mam ani czasu, ani dość cierpliwości, aby ci to wyjaśniać. Muszę gdzieś być i powinnam być tam już wczoraj. — Założę się, że jest jakieś miejsce, w którym musisz być, ale na twoje szczęście sprowadziliśmy cię tutaj. Nabierzesz dystansu od tego całego szamba i zobaczysz wszystko wyraźnie. — Uśmiechnął się, podnosząc szklankę w kpiącym toaście i ruszył z powrotem do kuchni. — Nie zostanę tutaj — powiedziałam cicho, powstrzymując się od krzyku, tak jak chciałam to powiedzieć. Zachowywanie się jak wściekła suka raczej mi nie pomoże. Musiałam go trochę uspokoić i potargować się z dupkiem. — Och tak, zostaniesz. Twoja sypialnia jest tutaj. — Wskazał za mną na lewo. — Sugeruję, żebyś się rozgościła. — Potrząsnął głową. — Wszyscy jesteście tacy sami, więc nie myśl, że ty jesteś inna. Zostałaś przeciągnięta na ciemną stronę i zapomniałaś o swoim rodzaju. Kilka miesięcy tutaj otworzy ci oczy. A jeśli nie..... — odchrząknął, potrząsając głową. — Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie. — Nie rozumiesz — warknęłam wstając stabilnie, tym razem moje kolano mnie nie zdradziło, gdy podeszłam do windy.— Nie mogę tu zostać. Mam coś ważnego, czym muszę się zająć. Walcz w swojej wojnie z kimś, kogo to cokolwiek obchodzi. Ja? Zaryzykuje z tym, co czai się na zewnątrz. Wciskałam, cięgle i ciągle, okrągły guzik świecący na żółto sygnalizował, że urządzenie właśnie pracowało. Mój oddech zrobił się ciężki, te kilka pozostałości mego żołądka podeszło mi do gardła. Nie chciałam zwymiotować tu i teraz. Kiedy tylko znajdę się bezpieczna we wnętrzu czystej i schludnej windy zajmę się tym problemem. ¹ Martha – Martha Stewart

Nagle drzwi się rozsunęły ukazując mężczyzn ubranych w spodnie moro, czarne koszulki z przewieszoną bronią. — Jakiś problem? — Ich spojrzenia skupiły się na mnie, gdy zadali to pytanie a dłonie od razu powędrowały do broni. Kochałam mężczyzn, którzy czuli się super ważni tylko dlatego, że byli napakowani i mieli przy sobie automaty. Pozbawione kręgosłupa fiuty. Opuściłam głowę, wypuszczając powietrze z irytacją. To było jakieś najbardziej szalone, popieprzone gówno. Szkoda, że będę powtarzać to samo w przyszłości. Wydawało się, że nie mogę żadną miarą zdobyć przewagi. — Myślę, że ona rozumie konsekwencje, jeśli spróbuje wyjść. — Carter odpowiedział poza mną i usłyszałam jak usadowił się na jednym z miejsc, zarzucając buty na stolik. Wielki drań po prawej pokiwał swoją blond głową a jego bicepsy i pierś rozciągnęły się, gdy wcisnął guzik i drzwi zasunęły się przy akompaniamencie kolejnego radosnego dźwięku. — A więc do tego doszliśmy.— Obróciłam się, aby spojrzeć wściekle na Cartera. — Porywanie ludzi, trzymanie ich jak zakładników. Dobrze wiedzieć, że rasa ludzka ewoluowała podczas mojej nieobecności. — Przestań pieprzyć. — Buty Cartera trzasnęły głośno w kontakcie z podłogą, gdy usiadł. — Jeśli już potrzebujesz kogoś, kogo będziesz obwiniać, zajmij się tymi pijawkami, które zaopatrujesz. To oni do tego doprowadzili, nie my. My robimy wszystko, co w naszej mocy, aby przetrwać. To nasza odpowiedzialność, pokazanie tym wyhodowanym w niewoli jak to jest być wolnym. — Wyhodowanym w niewoli? — Skrzywiłam się z niesmakiem. — Nie mówisz poważnie. — Gdzie byłaś przez ostatnie czterdzieści lat? — zapytał z tym, co łatwo odczytałam, jako agitację. — Przegapiałaś skutki wojny? Gdy przegraliśmy, zmienili wszystko. Nie możesz wierzyć w to, co ci mówią, nawet twoi rodzice nie mogą za to ręczyć. Niewolnicy krwi są skażeni, wszyscy oni, nie jesteś niczym więcej jak chodzącym jedzeniem. Byłam zaciekawiona tym jego oświadczeniem, tak samo jak skonfundowana. Nie będzie lepszej chwili na to, aby dostać kilka odpowiedzi. Nie byłam zbyt dobra w odgrywaniu idiotki (no dobra, może ostatnio trochę częściej musiałam to robić), ale miałam nadzieję, że jakoś się uda. — Wyjaśnijmy sobie coś. Wygrali wojnę i zrobili z nas posiłki na kółkach? Nawet z dzieci? — Niczego się nie nauczyłaś podczas niewoli? Nie jesteś dzieckiem i jesteś o wiele za stara, aby pozwolili ci pozostać z rodziną. — Jego słowa wyrażały zaskoczenie, szok i wątpliwość, jaką odczuwał. — Powiedzmy — odpowiedziałam ostrożnie.— Z tego, co wiem ostatnim razem świat był odrobinę mniej pochrzaniony. — Jak dużo wiesz? — Przyglądał mi się z ciekawością i niedowierzaniem, maskującym nadrzędną irytację. Jego oczy miały teraz trochę jaśniejszy odcień, stalowa szarość zmiękła do czegoś, co przypominało mi spokojne niebo. Wyraz jego twarzy był mniej sceptyczny, tak jakby już dłużej nie postrzegał mnie, jako zagrożenia. — Wiem, że coś zwanego syndromem Renfield'a zmiotło nas nieomal całkowicie i, że ludzie sprowadzili samych siebie do poziomu dziwek, ogłaszających się w gazetach. — Zajmij miejsce. — Poinstruował spokojnie, przeczesując swoimi długimi palcami czarne włosy. — A wszystko ci powiem.

Przytaknęłam, wywracając oczami i spełniłam prośbę. Jeśli miałam utknąć w tej piekielnej dziurze, to przynajmniej dostanę ciasteczka, mleko i historyjkę na dobranoc. Zajęłam miejsce i usiadłam wygodnie. — Pierwszy wampir wyszedł z ukrycia w 2041. Nikt z początku w to nie wierzył, ale po kilku miesiącach, kiedy świat dowiedział się, że nie był to żart, wszystko zaczęło się zmieniać. Rząd Stanów Zjednoczonych i światowi przywódcy zebrali się, wzywając do rejestracji wszystkich wampirów z całego świata. To spotkało się z oporem. Niektóre ze starszych wampirów odmówiły współpracy i linia została wyrysowana. Te wampiry, które nie dopełniły rejestracji zostały uznane za zagrożenie dla ludzkości. W czasie kilku miesięcy, zaczęła się walka. W 2044, wojna była w pełnym rozkwicie. — Przetarł dłońmi swoją pokrytą cieniem zarostu twarz, włosy opadły mu na czoło. — Potrzebuję czegoś mocniejszego niż herbata. Zaparł się dłońmi na kolanach i podniósł na nogi, obszedł kanapę i cicho powrócił do baru. Sięgnął pod niego i wyciągnął butelkę. Niektóre rzeczy mogły ulec zmianie, ale alkohol był ponadczasowy. Natychmiastowo rozpoznałam etykietę. To mój stary przyjaciel. Pan Daniels². Carter sięgnął dwie niskie szklanki i trzymając je razem między palcami wrócił na swoje miejsce. — Teraz. — Postawił szklanki obok siebie, nalewając ostrożnie bursztynowy płyn. — Wampiry mogą być słabe w ciągu dnia, ale dokonują rzezi nocą. Wojskowe oddziały żołnierzy wysłane do wszystkich największych dzielnic, godzina policyjna na całym świecie, wszystko to stało się grą w kotka i myszkę. Podał mi szklankę a ja ją wzięłam. Przechylił swoją, przełykając twardo i potrząsając głową. Natychmiast nalał następną i postawił butelkę na stole. — Potem wojna z krwiopijcami otrzymała nowy rodzaj broni, coś tak dostępnego, że każdy mógł to mieć, szczepionkę Renfield'a. Została wygenerowana z wampirzej krwi i działała w bardzo prosty sposób. Jeśli jesteś zaszczepiony wampir, który cię ugryzie umiera. Wydawało się to łatwym rozwiązaniem. Wszyscy przywódcy z całego świata pokazali w czasie otwartej transmisji jak otrzymują taki zastrzyk. Przed końcem miesiąca, ponad trzy czwarte ludności świata miało szczepionkę w swoim systemie. Nalał sobie trzecią kolejkę i przechylił. — Nieomal trzydzieści lat minęło nim ujawniły się pierwsze efekty uboczne. Ludzie zaczęli gwałtownie się starzeć, umierali w czasie kilku minut, mężczyźni, kobiety, dzieci, wszyscy, którzy zostali zaszczepieni. Jedyna populacja, której to nie dotknęło, to kraje trzeciego świata, które nie miały dostępu do opieki zdrowotnej ale straciliśmy z nimi kontakt lata temu. A skoro pierwszymi, którzy wprowadzili to gówno do swojego krwiobiegu byli światowi przywódcy, tylko kwestią czasu było załamanie całej infrastruktury. Z szeroko otwartymi oczami, wypuściłam miękko powietrze. — Chryste. Carter uśmiechnął się gorzko. — W kilka tygodni syndrom Renfield'a zmiótł nas z powierzchni ziemi. Wampiry zaczęły szukać ocalałych tych, którzy zdecydowali się nie brać szczepionki, rozpuszczając wici, że mieli tu w Nowym Yorku bezpieczną przystań i właśnie tam sama się znalazłaś. To było trzydzieści lat temu i nadal się nie zmieniło. Ludzie nadal walczą o prawo do życia a wampiry wciąż na nich polują i zmuszają do niewolnictwa. — Więc ludzie są niewolnikami? — Powiedziałam powoli w zamyśleniu. — Jak to dokładnie działa? — Są niczym zwierzątka domowe dla wampirów, próbują oszukać cię, tak byś uwierzyła, że możesz mieć normalne życie, rodzinę, dzieci. Ubierają cię, karmią, ale tak naprawdę nigdy nie będziesz wolna. Zawsze musisz być gotowa, aby zapewnić im to, czego potrzebują. Zaufaj mi, wiem o tym. ²Jack Daniel's – amerykańska whiskey

Obracałam szklankę między palcami, spoglądając na dłonie. — Czy to byłoby zbyt osobiste, gdybym zapytała skąd? — Ktoś tutaj i tak w końcu ci powie. Prawdopodobnie lepiej, żebyś usłyszała to z bezpośredniego źródła. — Przesunął się na swoim miejscu. — Kilka lat po tym jak tu przybyliśmy, mój starszy brat zaczął znikać. Każdego dnia Patrick zapuszczał się coraz dalej i dalej w miasto, jednej nocy nie wrócił do domu. Było to bardzo trudne, ale w końcu pogodziliśmy się z faktem, że już go nie ma. Gdy pojawił się kilka lat później, był..... — Carter przerwał, marszcząc się. — Należał do jednego z nich. Nie będę wdawał się w szczegóły, ani wyjaśniał, dlaczego z nas zadrwił, to nie istotne. Twierdził, że chciał tylko pomóc w odbudowaniu społeczeństwa a to stanie się tylko wtedy, gdy nauczymy się jedynej rzeczy, której oni od nas wymagają — poddaństwa. Miał szczęście, że udało mu się wyjść z życiem za drzwi. Gdyby nie był moim bratem, nie przeżyłby. — Przykro mi — powiedziałam ponurym głosem. — Utrata rodzeństwa jest bolesna, ale wyobrażam sobie, że utrata dziecka byłaby o wiele gorsza a to właśnie się stało. Kiedy raz zgodzisz się na to, czego chcą, będziesz ich własnością. A ich władza przejdzie później na twoje dzieci. Oni nie starają się odbudować populacji, ponieważ im na tym nie zależy. Robią, co konieczne do zapewnienia sobie przetrwania. W tej chwili, dzieci są rzadkością, zwłaszcza pośród nas. Kiedy znikniemy, będą udupieni. Marszczyłam czoło dając sobie trochę czasu na to, aby mój mózg przetworzył te informacje. Sprawy stały gorzej niż mogłam to sobie wyobrazić. Wypełnienie mojego zobowiązania względem Zagana, będzie piekłem, gorzej w tej rzeczywistości będzie to nieomal niemożliwe. Przysunęłam szklankę do ust i przechyliłam. Zamknęłam oczy, walcząc ze łzami, które zaczęły się pojawiać. Zesztywniałam, odchrząknęłam i postawiłam szklankę na stole, napotykając jego spojrzenie. — To jakieś popieprzone gówno. — Cieszę się, że tak myślisz. — Przytaknął zgodnie, przechylił następną kolejkę i napełnił nasze szklanki ponownie.

Rozdział drugi Mimo luksusowego zakwaterowania spałam gówniane. Cudownie zapomniane koszmary powróciły mocno i szybko przypominając, dlaczego szukałam schronienia w ramionach mojego kochanka, nim zagłębiłam się w krainę snów. Disco zawsze zabierał mnie w piękne miejsca, kiedy drzemałam, nakierowując mój umysł na bardziej przyziemne myśli w porównaniu z piekłem, którym było moje dzieciństwo, po śmierci rodziców. Już dłużej nie bałam się zamykać oczu, gdy zasypiałam. W zasadzie, to z przyjemnością witałam te wieczory spędzane w jego uścisku. Rzucałam się i obracałam na królewskich rozmiarach materacu i za każdym razem, gdy się budziłam, czułam zimny pot, przerażona, że sny okażą się realne. Powtarzałam sobie, że wszystko skończy się, gdy nadejdzie nowy dzień. Cierpiałam w tym nieszczęsnym schemacie, nim Disco stał się częścią mego życia. Mogłam zrobić to ponownie bez jego pomocy. Kiedy w końcu odpłynęłam do krainy snów, stało się tak z czystego wyczerpania. Obudziłam się w chwili, kiedy promienie słońca przebijały się przez szklaną ścianę, oświetlając moje powieki bladymi odcieniami pomarańcza i żółci. Gapiłam się na sufit wracając do świadomości, próbując zdecydować, co do cholery powinnam zrobić. Carter nie pozwoli mi odejść. Naprawdę wierzył w to, że pokazuje mi lepszą drogę. Odciągnęłam nadmiar bawełny ze swojego gardła, muskając palcami maleńki tatuaż, który pozostał mi po ugryzieniu Disco. Nie widzieli mojego znaku i jeśli mogłam coś na to poradzić, nigdy go nie zobaczą. Ci ludzie żyją życiem zbyt ekstremalnym. Jeśli odkryją, że nie tylko byłam naznaczona, przez wampira, ale również byłam nekromantą związaną z jednym, moje szanse na przeżycie zaczną gwałtownie spadać. Zacisnęłam zęby, pragnąc abym mogła zamiast tego, zacisnąć je na czymś innym. Mogłam się założyć, że Zagan miał teraz niezły ubaw moim kosztem, pieprzony demon. Dokładnie wiedział, co robi, kiedy zawieraliśmy nasze porozumienie. Chciał dostać amulet, dzięki któremu udało mi się zabić dziecięcego wampira i wysłać mój tyłek w podróż w czasie. Przyznaję, nigdy nie byłam dobra w przyznawaniu się do błędu, ale to daleko odbiegało od żartu w dobrym stylu. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie twarz Disco. Jego jasną skórę i wspaniałe, wyraźne rysy, oczy, które były jego najlepszym atrybutem, wielokolorowe, głębokie baseny zieleni, błękitu, złota i turkusu. Oddałabym wszystko, aby poczuć jego solidne ramiona wokół mnie, jego chłodny oddech na mojej twarzy. Noc wcześniej pokazała mi tylko, jak bardzo zaczynam na nim polegać, zmusiła mnie do zaakceptowania tego, że go potrzebuję. Nigdy nie zgodziłabym się na umowę z Zaganem, gdyby nie chodziło o niego. Spychając na bok kołdrę zdecydowałam, że czas zacząć nowy dzień. Sypialnia była biała, aż do szpiku kości, pościel, komoda, szafki nocne, wszystko idealnie do siebie pasowało. Miało to wyglądać wyrafinowanie, ale wyszło zaledwie jasno i prosto. W przylegającej do sypialni łazience też wszystko było dopracowane. Umywalki głębokie i kwadratowe, baterie jasne, wypolerowane ze stali nierdzewnej. Weszłam do środka, aby wypłukać mój smoczy oddech (rezultat niezliczonej ilości kolejek Jacka, które wypiłam poprzedniej nocy). Nabrałam wody w dłonie, opłukałam twarz i użyłam ręcznika leżącego na umywalce, aby wytrzeć się do sucha. Gdy skończyłam nie czułam się jak świeży wiosenny poranek, ale byłam odrobinę czystsza. Przyjrzałam się sobie w lustrze. Kobieta, która na mnie spoglądała nie zmieniła się wcale.

Nadal miała długie mahoniowe włosy, czekoladowo brązowe oczy i twarz w kształcie serca. Delikatne kości policzkowe i dwie łukowate brwi, które wyglądały jak muśnięcia pędzla. Ale obraz ten nie oddawał tak naprawdę tego, co kryło się we wnętrzu dwudziestopięciolatki, które było o wiele, wiele starsze. To było bardziej skomplikowane. Żadne lustro na świecie nie mogło właściwie przedstawić tej kobiety. Gdy wyszłam z sypialni w salonie nikogo nie było. Skierowałam się do szklanych drzwi prowadzących na zewnętrzny balkon. Po tym jak otworzyłam zamek i rozsunęłam drzwi na bok, wyszłam na chłodne poranne powietrze i oparłam się na poręczy. Otaczały mnie tylko lasy, co nie było dziwne, skoro budynek został zbudowany nieopodal pobliskiego parku. Nie było tu żadnych śladów życia, żadnych ludzi czyniących swoje poranne rytuały. Słońce wznosiło się na niebie, zakłócając horyzont odcieniami błękitu, czerwieni, purpury, pomarańcza i żółci. Wzięłam głęboki oddech i zmarszczyłam się. Nie czułam żadnego zapachu spalin czy jedzenia. Tylko czyste powietrze palące moje płuca i utrzymującą się poranną rosę. Coś dotknęło mego ramienia. Stężałam. Obróciłam się i odrzuciłam obiekt podstawą dłoni. Moja prawa noga wystrzeliła automatycznie, kiedy próbowałam przyjąć defensywną pozycję, ale moje cholerne kolano zawiodło. Przyklękłam używając opadającej dłoni, aby podeprzeć się na poręczy, utrzymać równowagę i nie spaść przypadkiem z dachu budynku. — Założę się, że potrafiłaś nieźle skopać komuś tyłek zanim roztrzaskałaś kolano. — Carter zauważył swobodnie. Podniósł kubek z kawą do ust, po czym pochylił się, opierając się na barierce i wpatrując w słonce. Miał na sobie jedne ze swoich kamuflujących spodni, buty i koszulkę bez rękawów. Jego ciemne włosy były w nieładzie, potargane wokół zacienionej twarzy. — Potrafię sobie radzić — warknęłam, wściekła na siebie i moje obrażenia. — Jak je zraniłaś? — Zerknął przez ramię, zakrzywiając usta wokół kubka. — Tym razem powiedz prawdę. — Wampir złamał mi rzepkę. — Odpowiedziałam zanim zdążyłam pomyśleć z brutalną siłą, szczerość spłynęła z moich ust. Przeklęłam brak komunikacji pomiędzy moim mózgiem a ustami w tej samej sekundzie, w której powiedziałam to na głos. Jego zaciekawiony uśmiech zniknął. Opuścił kubek i oparł go na balustradzie, przyglądając mi się — Bez jaj? — Bez jaj — potwierdziłam, żałując, że sama nie mogę skopać swojego własnego tyłka. — Co się stało? — Jego spojrzenie było tak niepokojące, że musiałam odwrócić wzrok. Kilka długich chwil formowałam odpowiedź, decydując, że szczerość mi nie zaszkodzi tak długo, jak nie będę zagłębiać się w szczegóły. Zwróciłam na niego swoją uwagę i wzruszyłam ramionami. — Zabiłam go. — Zabiłaś go? — Odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się sądząc, że sobie żartuję. Cóż nie zawtórowałam mu i jego śmiech i uśmiech zniknęły. Jego ton głosu zmienił się z droczącego na zupełnie trzeźwy. — Mówisz poważnie. — Nie żartuję sobie na temat śmierci — odparłam cicho. — Jak go zabiłaś? — Pochylił się do przodu z zaciekawionym spojrzeniem. Mięśnie jego ramion i bicepsy były wyraźnie widoczne poruszając się, kiedy przesunął kubek w dłoniach. — Cóż...— Nie śpieszyłam się z odpowiedzią upewniając się, że nie powiem mu za dużo. Kiwbe, dziecięcy wampir, którego zabiłam był naprawdę złym kawałkiem gówna. Zasługiwał na śmierć za mordowanie i pożeranie własnego gatunku. Nie miałam żadnych wyrzutów sumienia z powodu tego, co zrobiłam. W końcu powiedziałam. — Najpierw, wbiłam mu ostrze w plecy a potem odcięłam głowę.

Szare oczy Cartera pociemniały nieznacznie a usta lekko rozchyliły. Chłopaczek właśnie przeżył szok. Nie spodziewał się, że dama w opałach ma jaja. No, ale trzeba mu to przyznać, że szybko się pozbierał. — Dobrze dla ciebie. — Skinął mi krótko i wziął łyk kawy. — Skoro już spędzamy razem tak miło czas myślisz, że istnieje możliwość, abyś pozwolił mi stąd wyjść? Zapytałam z pełnym nadziei wyrazem twarzy udając, że w tej chwili jesteśmy przyjaciółmi a nie śmiertelnymi wrogami. Potrząsnął głową z uśmiechem. — Nie. Westchnęłam odpychając się od poręczy. Cofnęłam się i upewniłam, że mam przyzwoitą równowagę, po czym ruszyłam. Taras okrążał szczyt budynku i zrobiłam sobie krótką wycieczkę, aby się rozejrzeć. W miejscu pomiędzy dwoma budynkami znajdował się ogród, wypełniony ziemią, ale bez roślin, tak jakby było dla nich zbyt zimno. Winorośl misternie przetykała listwy z drewna i metalu, zasłaniając część widoku. Jedna rzecz była pewna, nie mogłam zeskoczyć z budynku. Gdybym to zrobiła pozostałaby po mnie tylko czerwona plama. Usiadłam na jednym z metalowych krzeseł, tuż obok pasującego okrągłego stolika. Czas, którego nie miałam powoli mi umykał a nie miałam przy sobie nawet mojej sfatygowanej kopii Jane Eyre dla odprężenia — Posłuchaj. — Pojawił się Carter i odsunął puste krzesło z dala od stolika. — Wybieramy się uzupełnić zapasy. Normalnie nowi mieszkańcy pozostają tutaj. Nie mamy czasu ani chęci, aby bawić się w niańki. Ale jestem gotowy zaproponować ci oliwną gałązkę. Obiecaj, że będziesz się zachowywać a będziesz mogła z nami pójść. — Co sprawia, że jesteś taki pewny, iż nie będę próbowała ucieczki, kiedy tylko nadarzy się okazja? — Zmarszczyłam brwi, gniewnie spoglądając na niego. — W końcu jestem twoim więźniem. — Ponieważ, jeśli to zrobisz, twoje przywileje zostaną ci całkowicie odebrane na czas nieokreślony i będziesz trzymana w piwnicy. Poza tym z tą nogą, która cię spowalnia, daleko nie zajdziesz. — Niech to szlag — warknęłam — nie mogę tu zostać. Carter zaśmiał się niewzruszony. Skończył kawę, ale nie ruszył się z miejsca, przeczesując swoje niesforne włosy opalonymi palcami. — W końcu zobaczysz światło, daj sobie trochę czasu. Daj sobie trochę czasu, moja dupa. Gdyby chłoptaś tylko wiedział, ile czasu już oddałam. — A tak przy okazji, to ilu zakładników trzymasz tu, wspomagając swoje wysiłki w ratowaniu ludzkości? Założył ramiona za głowę i rozciągnął się nieśpiesznie, prężąc mięśnie, gdy nabierał głęboko powietrze. Kiedy opuścił dłonie na krzesło, odpowiedział tylko. — Wystarczająco. Walcząc ze sobą, aby nie zacząć krzyczeć, czy też rzucić w niego krzesłem, wybrałam szybkie wyjście, podnosząc się z taką gracją, z jaką tylko mogłam. Niestety po kilku krokach zmuszona byłam dokuśtykać do szklanych drzwi. Ostro klimatyzowane mieszkanie było dokładnie w takim samym stanie, w jakim je opuściłam, przez moment zastanawiałam się, co pomyślałaby Carter, gdybym zdemolowała i zniszczyła tu wszystko. Gdy skręciłam za róg, solidnie zderzyłam się z ciałem dziewczyny, obie zostałyśmy w wyniku tego uderzenia zepchnięte z kursu i cofnęłyśmy się do tyłu. Tym razem moje uszkodzone kolano dało radę, co było przyjemną odmianą, wydałam z siebie westchnienie ulgi, dziękując w duchu, że znowu nie zamiatam tyłkiem podłogi. — To ty jesteś ta nowa — warknęła dziewczyna, z którą się zderzyłam, mrużąc swoje błękitne jak niebo oczy.

Ubrana była w spodnie moro, które chyba wszyscy wydawali się tu kochać, cienką, czarną koszulkę bez rękawów i wojskowe buty. Broń wystawała z kabur zaczepionych pod ramionami, noże miała umocowane wokół skórzanego paska. Jej rysy twarzy były miękkie (pełne usta, maleńki nosek, delikatny podbródek), ale każda iluzja kobiecości była rujnowana przez jej karmelowo brązowe włosy, przycięte bardzo krótko. Nie wspominając o smukłych, widocznych mięśniach ciągnących się wzdłuż opalonych ramion, z których mógłby być dumny nie jeden facet. Napotkałam jej spojrzenie, krzyżując ramiona defensywnie na klatce. Była dobre trzy cale wyższa ode mnie i prawdopodobnie mogła skopać mi tyłek, biorąc pod uwagę to, że aktualnie byłam kulawa i nie miałam broni, ale niech mnie szlag, jeśli się wycofam. — Mówiłam im — powiedziała miękko, gdy przysunęła się bliżej, pochylając się na de mną tak, że słyszałam ją głośno i wyraźnie — że powinni pozwolić ci wrócić. Zasługujesz na to, aby zgnić. — Witam i pozdrawiam koleżankę sąsiadkę — odparłam zjadliwie. — Jax.— Carter warknął i zakołysałam się na mojej zdrowej nodze, aby móc na niego zerknąć nim zwróciłam swoją uwagę ponownie na nią. — Co tu robisz? — Ona uważa, że powinieneś pozwolić mi odejść. — Odwróciłam się plecami do Cartera i uśmiechnęłam do Jax, pochylając się tak blisko, aby wyszeptać jej do ucha. — Osobiście uważam, że to świetny pomysł. Próbuję przekonać tego tu obecnego pana ważniaka — podniosłam kciuk i wskazałam w kierunku Cartera, — aby wziął to pod rozwagę, ale jak na razie nie słucha. — Zadałem ci pytanie, Jackson. — Carter warknął z nad mego ramienia. Nie spuszczając oczu z mojej twarzy sięgnęła po torbę przerzuconą przez klatkę. Zdjęła ją, podniosła i rzuciła do moich stóp. — Quinn kazał mi przynieść jej jakieś ubrania, zanim sobie czegoś nie znajdzie. — To świetnie — uśmiechnęłam się, przestępując z nogi na nogę i delikatnie dotykając torby, zapytałam. — Nie masz przypadkiem jakichś porządnych butów, którymi mogłabym skopać czyjś tyłek? — Jackson spoglądała na mnie tak, jakby chciała eksplodować. Przymrużyła powieki, zmarszczyła czoło i zacisnęła swoje pełne pomalowane na jagodowo usta. Kolejna zapowietrzona osoba dzięki moim wybitnym umiejętnościom konwersacji. Dla lepszego efektu wyrzuciłabym pięść w powietrze, w geście zwycięstwa, ale miałam wrażenie, że to tylko pogorszy sprawę. — Dziękuję, Jax. — Carter przerwał naszą kocią walkę, stając dokładnie tuż obok mnie. — Możesz odejść. Powiedz wszystkim, że zejdziemy na śniadanie. — Nie czuj się zbyt komfortowo, pływający pojemniku — wycedziła Jax nim podniosła podbródek i skierowała wzrok na Cartera. — Nie jesteś tu mile widziana. Twój czas się kończy. Uśmiechnęłam się, irytując ją jeszcze bardziej. — Chociaż w czymś się zgadzamy. Nawet nie masz pojęcia jak bardzo mój czas się kończy. Zaczęła iść do przodu, kiedy przerażający ryk przetoczył się przez pokój. Nigdy wcześniej nie słyszałam takiego dźwięku, tak głębokiego, iż miałam wrażenie, że ściany zagrzechotały a podłoga się przesunęła. Jackson zerknęła na Cartera nim obróciła się i poszła do windy. Spojrzałam na stojącego obok mnie mężczyznę, który był źródłem tego dźwięku. Ucichł, gdy nasz niespodziewany gość zatrzymał się przed windą. — Pływający pojemnik — Zapytałam go. — Czy zostanę spuszczona na wodę? Nie spojrzał na mnie dopóki Jackson nie zniknęła za zamkniętymi drzwiami winy. — To określenie wampirzego dawcy krwi. Świetnie. Dużo rzeczy uległo zmianie, ale też bardzo dużo nie zmieniło się wcale. Nawet w perspektywie końca świata ludzie nadal osądzali innych i przyklejali im etykietki. Pochyliłam się i złapałam małą czarną torbę.

W środku znalazłam parę spodni moro i kilka czarnych koszulek. — O co chodzi z całą tą zielenią i czernią? — Psioczyłam. — Nasza odzież wyróżnia nas z pośród innych cywilów. — Nie chcę ci tego mówić.— Wskazałam gestem na jego twarz i całe ciało. — Ale wszyscy wyglądacie jak przerażające wojskowe dupki. Kamuflująca odzież to tylko, jak wisienka na torcie. Zirytowany teraz już, Carter wymamrotał. — Zawsze jesteś taką mądralą? — Nie. Nie zawsze. Ta cecha mojego charakteru jest zarezerwowana specjalnie dla popieprzonych sytuacji, w jakie się pakuję. Jak na przykład ta. Carter wydawał się teraz niespokojny i wyczerpany a jego szare oczy zrobiły się ciemne, gdy opadły mu ramiona. Przeczesał palcami włosy, przestępując z nogi na nogę. — Będę z tobą szczery. Osoba, którą dopiero, co ściągnęło się z ulicy, przechodziłaby kwarantannę i byłaby pod obserwacją. Taka procedura jest zgodna z protokołem i gwarantuje, że nikt nie będzie narażony na niebezpieczeństwo. Jedynym powodem, dla którego z tobą tak nie jest, jest to, że interesuję się tobą osobiście. Gdyby nie to, byłabyś trzymana w celi, w piwnicy ze szczurami, do tego dostałabyś miskę z wodą i materac. Nikt tu nie lubi obcych, zwłaszcza ludzkich żyjących pośród wampirów. Już miałam rozpocząć swoje złośliwości, kiedy dotarły do mnie jego ostatnie słowa. Zwłaszcza ludzkich? O co tu chodzi? Powoi, ostrożnie spytałam. — Co masz na myśli mówiąc zwłaszcza ludzkich? — Ile masz lat, Rhiannon? Co za miłe pytanie do dziewczyny, z którą właśnie podzieliłeś się imieniem i wypiłeś kilka kolejek Jacka Daniels'a poprzedniej nocy. Przycisnęłam ciuchy do piersi — Mam potwierdzone ćwierćwiecze. — Jak to możliwe, że wiesz tak niewiele? Nie mogli cię trzymać w takiej ignorancji, że nie masz pojęcia, co się wokół ciebie dzieje. Nie podobało mi się to, że byłam uważana za kompletną kretynkę, ale nie mogłam powiedzieć Carterowi, dlaczego ignorowałam światowe wydarzenia albo, dlaczego nie mam zielonego pojęcia, co się do cholery dzieje. W szczerości czaiło się zbyt duże niebezpieczeństwo. Mogło się to dla mnie skończyć rozszarpanym gardłem, lub upadkiem z dachu. Stałam tam nie będąc w stanie odpowiedzieć na zadane pytanie. — Nagle zamilkłaś? — Warknął wpatrując się we mnie tak, jakby walczył z chęcią, aby mną potrząsnąć. — Co mam ci powiedzieć? — Wypaliłam, czepiając się jedynej szansy, jaką miałam. — Nie wiem, o czym mówisz, czy to naprawdę ma znaczenie, dlaczego? Nie pozwalasz mi stąd odejść, więzisz mnie, to jest...to...— machałam dłonią jak wariatka wskazując na apartament. — To jak zderzenie domu w stylu magazynu 'Lepszy Dom i Ogród' z militarną fortecą Jetsonsów. Carter poruszył się szybko, biorąc moje przedramiona w swoje wielkie dłonie. Ścisnął mocno i warknął. — Kłamiesz. — Nie wiem, o czym mówisz — krzyknęłam, tężejąc wściekła i gotowa dać mu więcej, niż się spodziewa. Może i kiepsko kłamałam, ale wiedziałam jak się bronić a tu była cała masa różnego rodzaju rzeczy, które mogłam wykorzystać w formie broni. Jego nozdrza zadrgały, kiedy wdychał głęboko a mój żołądek fiknął koziołka, gdy jego źrenice zrobiły się srebrne. Nie był wampirem, ale zdecydowanie nie był człowiekiem. Coś więcej niż wirus pojawiło się na świecie od czasu Trzeciej wojny światowej. — Coś ukrywasz. Pachniesz ludźmi, spalinami, samochodami w dzisiejszych czasach nikt już tak nie pachnie. — Zagrzebał swoją twarz w moich włosach i wdychał głęboko, mamrocząc podczas wydechu. — Nikt.

— Czym ty jesteś? — Wyszeptałam słabym głosem, nim napotkałam jego niezachwiane spojrzenie. — Nie uświetnię tego pytania odpowiedzią. Jeśli chcesz zgrywać głupią, to niech tak będzie. — Carter wypuścił mnie i cofnął się o krok. — Weź prysznic i ubierz się. Zjemy a potem zorganizuję ci szybkie zwiedzanie pomieszczeń. Obserwowałam w milczeniu jak odwraca się i odchodzi, mięśnie jego ramion napinały się, gdy zaciskał pięści spazmatycznie. Ta cała sytuacja robiła się tylko gorsza. A najgorsze było to, że nie miałam pojęcia, z jakim światem mam tak naprawdę do czynienia. Obróciłam się na pięcie i powróciłam do sypialni, krocząc po grubym dywanie, któremu udało się złagodzić pulsowanie mojego kolana. Rzuciłam ubrania na łóżko, gotowa coś rozwalić, kiedy coś błyszczącego przykuło moją uwagę. Gdy zbliżałam się do łóżka, mój żołądek zawiązał się na supeł a pot zrosił mi czoło. Serce zaczęło bić jak szalone, gdy strach przetoczył się przez wszystkie moje zmysły. To niemożliwe. Nie ma pieprzonej mowy! Podniosłam amulet drżącymi pacami, przyprawiając maleńki kawałek bursztynu z czarną łezką na środku o wstrząs. Nie byłam pewna jak się tu znalazł, biorąc pod uwagę, że sama dałam tą potępioną rzecz Zaganowi. Ale promieniował zbyt znajomy i niesamowitym szumem, energią, która przekradała się przez moje ciało, płynąc prosto do krwi. Amulet Marigold Vesta’a był w moim posiadaniu.

Rozdział trzeci Carter wskazywał mi różne rzeczy, gdy zmierzaliśmy w kierunku autobusu, który miał nas zawieźć na misję, przez miasto. Na dole w jednym dużym pomieszczeniu znajdował się wielki ekran do projekcji i wiele kanap, używanych chyba, gdy urządzali tu sobie noce filmowe, czy coś w tym stylu. Przedstawił mnie również kilku niewiarygodnym mieszkańcom, którzy pojawili się na naszej drodze. Poza krótkimi spojrzeniami i skinieniami podbródka w uznaniu dla wszystkiego i każdego, kogo mijałam, mój umysł był w zupełnie innym miejscu. Raz po raz przysuwałam rękę do piersi, poklepując wiszący na szyi amulet. Nadal tam był, emitując ten dziwny, potężny szum tuż przy mojej skórze. — Rhiannon? — Głos Cartera przebił się poprzez moje zamyślenie.— Czy ty mnie w ogóle słuchasz? — Tak, przepraszam — westchnęłam i odsunęłam dłoń od niesamowicie cienkiego, ale za dużego czarnego golfu, który znalazłam w ciuchach przyniesionych mi wcześniej przez Jax. Spodnie moro pasowały trochę lepiej, ale tylko dzięki pomocy paska w starym wojskowym stylu z metalowym zapięciem, które lśniło jak wypolerowany mosiądz. Wyglądałam na niezłą twardzielkę, dopóki nikt nie widział moich białych Nikeów na nogach. — O kim myślisz? — Carter zwolnił swoje szybkie tempo. O kim myślałam? Martwiłam się o Disco, bez wątpienia. Mój kochanek nie miał pojęcia, gdzie się podziewałam przez ostatni wiek. Co sprawiło, że myślałam też o innych. Moich współpracownikach. Deena, Cletus, i Butch, co się z nimi stało? Co z klubem Czarna Pantera, w którym pracowałam jako barmanka? No i była jeszcze wampirza rodzina, której byłam częścią, Paine i Nala znajdowali się na szczycie moich myśli. Za każdym razem, gdy rozpoczynałam ten ciąg, wszystko wracało do jednej szczególnej osoby, Ethana McDaniel'a, zwanego przeze mnie Goose'm. Mojego mentora i przyjaciela, jedynej osoby oprócz Disco i Paine'a, której całkowicie ufałam. On wiedziałby, co zrobić, aby mnie stąd wyciągnąć, ale czy w ogóle był jeszcze tutaj? Krew Wampirów gwarantowała mu długowieczność, ale sto lat to cholernie długi okres liftingowania twarzy. — Rhiannon.— Szturchnął mnie Carter — Nie myślę o nikim. — Skłamałam gładko, zwiększając tempo w wąskim korytarzu. Twarda dłoń chwyciła moje ramię i obróciła mnie wokoło, stawiając moją twarz przed wściekłym i pełnym niedowierzania mężczyzną. Szare oczy błyszczały dziwnie, stając się nieomal srebrne. — Jesteś romantycznie zaangażowana z jednym, z nich, prawda? — Jego głos zmienił się, stając się nieomal niewiarygodnie głęboki w moich uszach. — To, dlatego nie chcesz mi nic powiedzieć. Chronisz swojego kochanka. Gdyby to było takie proste. Przekraczając swój własny próg cierpliwości, pozwoliłam mu na to. — Jeśli oni są tak potężni jak twierdzisz, dlaczego miałabym któregoś z nich chronić? To my jesteśmy zagrożonym gatunkiem a nie odwrotnie. — To prawda. Twój gatunek jest zagrożony. — Zgodził się, zaskakując mnie kompletnie, gdy złapał moje ramiona, otarł się swoim wielkim ciałem lekko o moje a ja zrobiłam krok w tył. — Ale my nie jesteśmy. Już niedługo będziemy im równi liczebnie a może nawet ich przekroczymy. Oni kontrolują noc, ale my kontrolujemy dzień. Gdy nadejdzie odpowiedni czas, wszyscy oni spłoną.

— Carter.— Głęboki głos nadpłynął z końca korytarza, powstrzymując moje pytanie, czym dokładnie był. — Jesteśmy gotowi do odjazdu. — Zaraz będziemy — odkrzyknął Carter, ale utrzymywał swoje spojrzenie cały czas skupione na mnie. Przesunął się bliżej, zakłócając moją przestrzeń osobistą i wyszeptał. — Nigdzie nie pójdziesz. Twoje miejsce jest tutaj. Twój dom. — Podkreślił to słowo celowo, pozwalając przez chwilę unosić się mu pomiędzy nami. — Jest tutaj. Nim mogłam odpowiedzieć, uwolnił moje ramiona i ruszył. Minął mnie i skierował się do wyjścia. Zerknął na mnie, gdy zatrzymał się przed jakimś mężczyzną, ale szybko się odwrócił, zagłębiając w prowadzoną rozmowę. Coś było tu bardzo, ale to bardzo nie tak. Coś, w co nie byłam wtajemniczona. I coś, czego nie byłam do końca pewna, czy chcę odkryć. **** Każdy nowy krajobraz, jaki widziałam był ostrym kontrastem tego, co zostawiłam za sobą. Nie było już dłużej równych trawników, czy chodników wszystko pokrywały nieliczne fragmenty trawy, chwastów, czy jakiś losowo sterczących gdzie nie gdzie kwiatów, wystających spomiędzy popękanego asfaltu. Wszystkiemu towarzyszyły walające się, śmieci, papiery, ubrania i zapomniane przedmioty osobiste. Budynki w większości były ruiną, której brakowało cegieł, okien, rozpadające się parapety, wiszące klimatyzatory, wszystko to groziło budowlaną katastrofą. Duży, wzmocniony autobus podróżował poprzez całe miasto, zręcznie manewrując spowitymi w promieniach słońca drogami, które wydawały się opustoszałe, choć czasem na zakręcie tu, czy tam widziałam ludzi, uciekających z pola widzenia, gdy tak jechaliśmy. Czasem też poruszyła się jakaś zasłona. Nasze przystanki były sporadyczne, głównie kończyły się w magazynach tego rozpadającego się miasta, w których uzupełnialiśmy zapasy żywności. Większość zapasów stanowiły różnego rodzaju puszki, każda z etykietą. Zauważyłam, że nadal pokryte były kurzem i brudem, co znaczyło, że rynek niepsujących się produktów nadal tu prosperował pomimo zmian w całej miejskiej strukturze. Nie byłam do końca pewna, jak to możliwe. Gdy zapytałam o to Cartera, odpowiedział mi, że ludzie muszą być karmieni a dostawcy zawsze są chętni zawrzeć umowę za odpowiednią cenę. Udzielił mi też lekcji historii na temat wampirów i ich wstrętu do technologii, stwierdzając, że wolą gazety od internetu i zwyczajne listy od korespondencji wirtualnej. Z tego powodu internet nie był dostępny w większości miast, chociaż telefony działały jak trzeba. Zatrzymaliśmy się raz, żeby coś zjeść, gdy słońce schodziło już w dół, ze środka nieba. Czułam się, jakbym znalazła się, w jakiejś surrealistycznej wersji Nowego Jorku, gdy popijałam wodę i jadłam krakersy z serem, siedząc naprzeciwko publicznej biblioteki Nowego Jorku. Szybko zorientowałam się, że nie było to często odwiedzane przez nich miejsce, gdy wyciągnęli broń i ustawili posterunki, wzdłuż czegoś, co kiedyś znane było, jako piąta aleja. Gołębie wyemigrowały już dawno w poszukiwaniu jedzenia, prawdopodobnie znajdując sobie o wiele lepsze miejsce. Wcale ich za to nie winiłam. Nie było tu żadnych okruchów pozostawionych przez przechodniów, czy też resztek w pojemnikach na śmieci. Carter wyszedł z biblioteki z kilkoma książkami w dłoni. Szybko pozbierałam swoje rzeczy i skoczyłam na nogi, aby uczynić dość pośpieszny odwrót w kierunku autobusu. Nie było to trudne. Trzymałam się na dystans ze wszystkimi mężczyznami przez cały dzień a to znaczyło, że teraz schodzili mi z drogi, miałam czystą ścieżkę do bezpieczeństwa. Bezpieczeństwo, pomyślałam sardonicznie. Kupa śmiechu.

Jedna rzecz i tylko jedna pozostała niezmienna podczas całego dnia i sprawiła, że żołądek związał mi się w supeł. Teraz dopiero rozpoznałam te długie, zaborcze spojrzenia które raz po raz posyłał w moją stronę Carter nim opuściliśmy budynek. Nie wiem, jak do cholery mogłam wcześniej tego nie zauważyć, ale przyczynił się do tego mój wyraźny brak koncentracji uwagi na fakcie, że mogę wzbudzać seksualne zainteresowanie w innych mężczyznach, co spowodowane było tym, że regularnie sypiałam z pewnym wampirem. Carter chciał czegoś więcej, niż tylko czasu na pokazanie mi właściwej drogi życiowej. Czegoś zdecydowanie więcej. Zawołał mnie, gdy byłam w połowie drogi, ale udałam, że go nie słyszę. Wdrapałam się gorączkowo do pustego autobusu i zajęłam swoje miejsce na przedzie. Osunęłam się na siedzenie, siadając tak, że byłam praktycznie niewidoczna, podniosłam do góry kolana, kuląc się nieomal w płodowej pozycji. Gdybym mogła zniknąć, zrobiłabym to. — To na nic, Rhiannon.— Jego głos odbił się echem, we wnętrzu autobusu, gdy stał w wejściu nasłuchiwałam, jak wspina się do środka. — Widziałem cię. Gdy podszedł, udało mi się utrzymać pokerowy wyraz twarzy, skupiając oczy na dziwnym wzorku wyrytym na siedzeniu z fałszywej skóry, znajdującym się przede mną. Przysiadł na skraju siedzenia po drugiej stronie w taki sam sposób, jak pierwszej nocy, gdy do mnie podszedł. Przesortował książki w dłoni i wyciągnął to, czego szukał. — Powiedziałaś, że Brontë była twoją ulubioną autorką, tak? Kiedy podał mi książkę zauważyłam, że rzeczywiście była to pozycja Brontë, ale nie moja ulubiona. Wzięłam kopię Wichrowych Wzgórz, kiwając głową w podzięce. — Ale to nie ta właściwa, prawda? — Nie wydawał się tym faktem zgaszony, jego głos nadal był nienormalnie chrapliwy i zabarwiony rozbawieniem. Gdy nie odpowiedziałam, oplótł swoją dłonią mój nadgarstek i powiedział. — Chodź, wrócimy do środka i wybierzemy, co trzeba. Nie przyjeżdżamy w te okolice zbyt często i nie mogę ci obiecać, że wkrótce tu wrócimy. Prawie powiedziałam mu, że jestem analfabetką, ale w końcu zwietrzyłam w tym świetną okazję. — W porządku — odparłam zamiast tego, gdy próbował mnie ściągnąć z fotela. Oparłam się, przesuwają w przeciwną stronę, ale opór był tu daremny. Wyszłam z nim z autobusu, zamiast robić z samej siebie przedstawienie. Prowadził mnie po schodach do biblioteki tym razem, trzymając jedną dłonią za łokieć. To było przyprawiające o dreszcze, gdy tak przechodziliśmy przez niczym nie zabezpieczone drzwi i wspinaliśmy się w ciszy po schodach, pokrytych warstwą pleśni i kurzu. Carter nie zwolnił swojego uścisku, dopóki nie dotarliśmy na trzecie piętro, pozwalając mi dokuśtykać dalej już na własną rękę. Mojego ulubionego ducha, Zippo nie było w jej normalnym miejscu, zamiast tego dostrzegłam ją wędrująca wzdłuż korytarza. Jej brązowa spódnica była tak schludna jak pamiętałam z białym topem powiewającym przy każdym ruchu. Obróciła się, gdy się zbliżaliśmy, ale nie było to konieczne, ponieważ i tak już przyciągnęliśmy jej uwagę. Duchy byłyby niczym, gdyby nie ich rutyna Wskazałam w dół korytarza w kierunku toalety dla pań. — Potrzebuję pięciu minut. Czy to możliwe? Carter wyszczerzył się w uśmiechu a efekt tego uśmiechu był niesamowity. Gdy był zrelaksowany był pełen chłopięcego uroku, nieomal uroczy. Ostrzegawcze dzwonki rozległy się w mojej głowie, nalegając abym ruszyła natychmiast i tak też zrobiłam. Obróciłam się na pięcie i popędziłam do łazienki. Byłam ciekawa, w jaki sposób elektryczność nadal działała w budynku przerywana tylko okazjonalnym migotaniem i trzaskami.

Czas na odpowiedzi nadejdzie później. Po tym jak już wykombinuję, co się tu do cholery dzieje. Tylko kilka świetlówek wytrzymało próbę czasu i łazienka też była kiepsko oświetlona. Podeszłam do zlewu i przetestowałam pokrętła kranu, oddychając z ulgą, gdy popłynęła czysta i chłodna woda. Nabrałam wody w dłonie i spłukałam twarz wielokrotnie, próbując uspokoić skołatane nerwy. Skóra zjeżyła mi się, gdy przypomniałam sobie spojrzenia rzucane mi przez Cartera. Najwyraźniej krew nie była jedyną rzadkością w tej obłąkańczej wersji przyszłości, rodem opowieści z krypty. Więc byliśmy nowym dodatkiem do populacji. Wróciłam myślami do losowo mijanych twarzy. Były tam też kobiety, wszystkie podobne do Jackson, podobnej budowy i pewnie tak samo długo tam mieszkające. Stosunek panów i pań musiał ulec zmianie w ciągu ostatnich lat. Podniosłam głowę, otworzyłam oczy i spojrzałam w lustro. — Rhiannon Murphy.— Androgeniczna twarz Zagana drwiła z szyby, gdy krawędzie lustra zaczęły drgać i zniekształcać się. — Kurwa! — Sapnęłam i cofnęłam się odruchowo. Opalizujące oczy Zagana nie uległy zmianie, pozostając dziwaczne i świecące. Kolor źrenic zmieniał się jak woda, dryfując po olejowej powierzchni, tworząc oszałamiające kolarze w barwach tęczy, pomarańcz mieszająca się z żółcią i czerwienią. Tuż za demonem była pustynia, którą pamiętałam z naszego ostatniego spotkania w oddali wirowały małe tornada piasku. Zagan miał na sobie ten sam bezpłciowy strój, śnieżnobiałą koszulę, brązowe spodnie z materiału wisiały luźno na biodrach. Obnażył perłowo białe zęby i zasyczał. — Masz coś, co należy do mnie. Natychmiast dotknęłam solidnej bryłki znajdującej się pod moim golfem i zostałam nagrodzona stabilnym przepływem mocy. — Podaj amulet. — Zagan warknął ponownie, czarne smugi utworzyły się wokół jego skroni, znacząc idealną skórę. — Mieliśmy umowę. — Nie — zaprotestowałam wściekła, gdy przypominam sobie o tym, co zrobił mi Zagan. Nie byłam pewna, dlaczego amulet do mnie powrócił, ale prędzej piekło zamarznie, niż dam mu go po raz drugi. — Przekręciłeś warunki umowy bez mojej zgody, wysyłając mnie do futurystycznej wersji piekła. — Nie wściekaj się z powodu swojego własnego wyboru, zgodziłaś się na warunki. — Nie. — Gniew płynął ogniem pod moją skórą. — Nie zgodziłam. — To nie ma znaczenia.— Zagan z łatwością zignorował moją furię. — Dług, który kiedyś należał do Gabriel'a Trevilliana, teraz jest twój. Żądam amuletu, jako części spłaty długu. — Nie dałeś mi okazji do dostarczenia wiadomości. Gówno jestem ci winna. — Moje, drogie słodkie dziecko. — Zagan zapiał wesoło, tak wysokim, że nieomal bolesnym tonem. Odrzucił głowę do tyłu, posyłając pasma, płynnych brązowych włosów do tyłu. — Co cię tak śmieszy — zażądałam odpowiedzi, robiąc drżący krok w tył. — Gabriel Trevillian już nie istnieje — poinformował mnie Zagan w przerwach między swoim szalonym chichotem. — Przestał istnieć dawno temu. Nie możesz dostarczyć wiadomości martwemu mężczyźnie. Martwy mężczyzna. Wszystko zamarło w tej chwili, gdy moje serce przestało bić. Lodowaty chłód przeszył moją skórę, wypełniając żyły i paraliżując otaczający mnie świat. Odszedł.

To dlatego nie mogłam go wyczuć w taki sposób, jak zawsze, dlatego jego nieobecność była tak niesamowicie bolesna i dogłębna. Nie musiałam się z nim kłócić, ani żądać dowodów. Czułam jego utratę. Czułam to w chwili, kiedy tylko dostałam się do tej przeklętej przyszłości, ale jeszcze wtedy nie mogłam określić, co to właściwie oznacza. To dlatego moje sny były wypełnione koszmarami. Dlatego nie mogłam znaleźć pocieszenia nawet wtedy, gdy zamykałam oczy i szukałam tego miejsca, w którym spełniały się jego swobodne fantazje. Gdyby Disco żył, nigdy nie pozwoliłby na coś takiego, bez względu na dzielący nas dystans. Była to obietnica, którą złożył mi kiedyś, nie tak dawno temu. Poczułam jak osuwam się na podłogę a ciepłe strużki słonej agonii, spływają w dół mojej twarzy. — Nie świruj zwierzaczku — zagruchał Zagan a dźwięk ten przyprawił mnie o dreszcze. — Oddaj mi amulet a zakończę twoje cierpnie. Daję ci moje słowo. Mój język był ciężki i gruby. Gdy przełykałam, spowodował dźwięk, który przerwał moją rozpacz, przywracając do rzeczywistości. Disco został mi odebrany na długo przed tym, nim byłam gotowa, aby pozwolić mu odejść a przyczyna naszego wspólnego utraconego czasu stała tuż przede mną. Podniosłam oczy, widząc ekstatyczny wyraz twarzy Zagana i wiedziałam już, że prędzej udławię się tym pieprzonym amuletem, nim zwrócę mu przeklęty relikt — Nie — powiedziałam, wczepiając się w sweter, aby zlokalizować tą cholerną rzecz, po którą przyszedł demon i zacisnęłam na niej palce, poprzez cienką bawełnę. Sapnęłam, gdy poczułam mrowienie mocy rozprzestrzeniającej się przez moje palce, ogrzewającej moją dłoń i płynącej wzdłuż ramienia. — Nie wkurwiaj mnie, ty duchołapie — zaryczał Zagan. — Zaakceptuj kierunek swojego przeznaczenia. Oddaj mi to, co naprawdę należy do mnie, albo wyrwę ci kręgosłup! Kręgi w lustrze wydłużyły się, pokrywając krawędzie ramy, demon zsunął się z powierzchni. Smród siarki palił mi nozdrza, wypełniając tą niewielką przestrzeń, otaczając mnie falami gorąca. Zagan wyskoczył z lustra i ruszył do przodu, gdy drzwi łazienki otworzyły się z impetem, rozsypując fragmenty drewna, farby i tynku po całej podłodze. Broń Cartera była w gotowości, wymierzona i odbezpieczona. — Odsuń się od niej. — Ta sprawa cię nie dotyczy — zasyczał Zagan ukazując zęby. — Powiedziałem...— Płonący furią głos Cartera opadł o oktawę, kiedy wyryczał akcentując każde słowo pojedynczo, jak ostrzeżenie. — Odsuń. Się. Od. Niej. — Rhiannon Murphy ma coś, co należy do mnie. — Zagan nie wydawał się przejęty bronią Cartera. — Nie odejdę póki nie powierzy tego mojej opiece. — Daj mu to Rhiannon. — Wydał komendę Carter, dodając — Paranie się demoniczną magią oznacza pośród nas wyrok śmierci. — Nie — odparłam głośno, wpatrując się w oczy Zagana.— Demon może iść się pieprzyć. To poskutkowało. Zagan zaatakował, tak samo jak Carter. Starli się w pokazie straszliwej siły i mięśni. Szczupła sylwetka Zagana była myląca, demon był równy Carterowi i poradził sobie z nim, z łatwością. Broń wysunęła się z palców Cartera i zagruchotała głośno na kafelkach, kręcąc się dopóki nie zatrzymała się na ścianie. Sięgnęłam po nią, rozjeżdżając się na nogach i lądując na rękach, dopóki nie dotarłam na czworaka w jej kierunku. Tuż za mną rozległ się głośny huk, ale nie odwróciłam głowy. Sięgnęłam broni i oplotłam ją palcami. Nieoczekiwanie okrutna dłoń wsunęła się w moje włosy, wyrywając ich pasma z mojej czaszki i szarpiąc mnie z powrotem.

— Tym razem oddasz mi amulet z własnej woli — zagrzmiał Zagan prosto w moje ucho. — To był inteligenty ruch z twojej strony, oddanie mi amuletu bez poinformowania, że rozpoczęłaś na nim rytuał krwi. Jesteś sprytniejsza niż myślałem, śmiertelniku. Uwierzyłem ci kompletnie ignorując to, co się wokół ciebie działo. Następny huk pochodził już od mojej czaszki, nawiązującej solidny kontakt ze ścianą. Pomieszczenie zaczęło się rozmywać, mój wzrok zrobił się zamglony. Obróciłam głowę i dostrzegłam błysk moro, Carter. Przez chwilę miałam wrażenie, że jego ubrania rozdzierają się na strzępy, podczas gdy jego ciało wyginało się i przekształcało w coś, czego nigdy do tej pory nie widziałam, na pewno nie w mężczyznę. Czy to było możliwe? Nie mógł być... Zamrugałam gwałtownie, próbując skoncentrować wzrok na czymś w pomieszczeniu, co byłabym w stanie rozpoznać. Oddech Zagana gorący na mym policzku i zakończone szponami palce wbijały się w moją skórę, ale to Carter był osobą, na której skupiała się moja niepodzielna uwaga. Zmienił się w kilka sekund, stając się czymś przerażającym i zupełnie niepodobnym do tego, co przedstawiali w podręcznikach. Gęste, ciemne włosy porastały groteskowe ciało. Kończyny, tors i uda były nieproporcjonalnie wielkie. Twarz już nie była normalna, zastąpiona szerokim pyskiem i ostrymi zębami. Pięści, które kiedyś obserwowałam, były zakończone ciemnymi pazurami a każdy jeden był długi, ostry i całkowicie śmiertelny. Był bardziej bestią niż człowiekiem, choć bardziej człowiekiem niż wilkiem, mieszaniną czegoś pomiędzy. Ogłuszający ryk wydobył się z jego gardła, jak u lwa czy niedźwiedzia który w obliczu pewnej śmierci, wydaje z siebie końcowy, okrzyk bojowy. Ostry, niezaprzeczalny dreszcz przerażenia przetoczył się przez cały mój kręgosłup. W tym momencie Carter przerażał mnie bardziej niż Zagan. Carter przekroczył dystans szybciej niż kiedykolwiek wyobrażałam sobie, że to w ogóle możliwe, łapiąc Zagana za gardło i posyłając jego ciało prosto w lustro wiszące nad umywalkami. Dało mi to akurat potrzebną ilość czasu, aby zrobić unik. Woda eksplodowała z dziury wykreowanej po tym, jak ciało Zagana spotkało się ceramiką. Dwie umywalki odpadły od ściany, mocząc moje ubranie i zalewając łazienkę falą zimnej wody. Podparłam się na solidnym ciężarze broni, wstając na rozjeżdżających się nogach i kierując w stronę tego, co pozostało po drzwiach z dala od otaczającego mnie chaosu. — Mniej niż dwa tygodnie! — Zagan zaskrzeczał w trakcie rozbijania szkła i, w jakiś sposób udało mu się pomieszać te dźwięki razem. — Skoro pogwałciłaś warunki naszego porozumienia, masz jeszcze trzynaście dni na spłacenie długu, zgodnie z warunkami naszej umowy! A potem będę właścicielem twojej pieprzonej duszy! Czas znaczył dla mnie niewiele, było to coś, czego byłam świadoma, ale tak naprawdę wcale o tym nie myślałam. Dochodzące odgłosy walki ustały. Skończyły się przerażające ryki i przeszywające uszy posykiwania, zastąpione przez odgłosy moich mokrych Nikeów w kontakcie z podłogą. Biegłam z wyciągniętymi rękoma, aby jakoś utrzymać równowagę. Jeśli moje kolano protestowało, to tego nie czułam. Mój umysł był zbyt odrętwiały a serce cholernie ciężkie. Myśl o zbliżającym się towarzystwie wywoływała we mnie niekontrolowaną panikę. Rzuciłam się do schodów, spojrzałam w dół i straciłam równowagę, spadając i lądując u podstawy. Cokolwiek dotknęło mojego ramienia posłało mnie na niezrozumiałą krawędź strachu, rozpaczy i przerażenia. Zamachnęłam się gwałtownie na oślep pięściami, miotając przy tym bronią. To było, być albo nie być i nie miałam zamiaru tu umierać. Nie tu. Nie teraz. Nie sama.

Ciepłe dłonie objęły moje ramiona i przyciągnęły do solidnej piersi, uspokajając moje gwałtowne drżenie. Byłam świadoma tego stałego, uspokajającego kołysania. Wtedy w moich uszach rozległy się najspokojniejsze słowa, które nie miały żadnego sensu, wyszeptane przy akompaniamencie delikatnych dłoni głaskających moje mokre włosy, wciąż i wciąż, podążając aż do wgięcia kręgosłupa. Płakałam nie mogąc znieść duszącego ciężaru cierpienia. Płakałam, aż moja klatka piersiowa nie mogła już znieść utraty powietrza. — Nie płacz — powiedział nieoczekiwany, damski głos. Wstrzymałam oddech, serce zamarło mi na chwilę, po czym uruchomiło bicie, gdy podniosłam głowę. Spoglądając ponad ramionami tulącymi moje drżące ciało, napotkałam pełne zrozumienia oczy Zippo. Skinęła do mnie i po raz pierwszy byłam w stanie dostrzec ją naprawdę, nie postrzegając jak jakiejś anomalii. A wtedy nadeszli. Duchy biblioteki publicznej Nowego Jorku otaczały mnie ze wszystkich stron a wraz z nimi nadpłynął najbardziej nieoczekiwany przypływ mocy, solidarności i komfortu. Teraz ich spojrzenia nie były bezduszne a twarze, nie były już dłużej puste. Ich uwaga była skupiona całkowicie na mnie. Ciężar, który dźwigałam nie był już dłużej aż taki straszny. Nic tak naprawdę nie umiera do końca. Wiedziałam o tym. — Teraz widzisz mnie naprawdę. — Zippo promieniowała czymś, co od razu rozpoznałam, jako aprobatę. — Tak — wymamrotałam — widzę. Pytający głos Cartera przeszkodził naszej rozmowie. — Rhiannon? Odwróciłam spojrzenia od tych, których nigdy tak naprawdę nie dostrzegałam i skierowałam uwagę na twarz tego, który teraz, jako mężczyzna a nie bestia, trzymał mnie w ramionach. Nie wiedziałam, czym był Carter i nie obchodziło mnie to. Nie to mnie martwiło. Miałam teraz znacznie większe problemy na głowie. Ludzi, z którymi musiałam się zobaczyć rzeczy, które musiałam zrobić i dług który musiałam spłacić. — Będziesz musiał mnie wypuścić — poinformowałam go lekkim głosem, przepełnionym jedną rzeczą, której potrzebowałam najbardziej. Nadzieją.

Rozdział czwarty Czułam mrowienie, słona oceaniczna bryza pieściła moją twarz, powlekała włosy, podczas gdy słońce ogrzewało skórę i pokrywało wizję odcieniami żółci i bieli. Przymknęłam oczy, przechyliłam do tyłu głowę i odetchnęłam ciężkim powietrzem. Mokra wilgoć zestalała otaczającą mnie przestrzeń, obejmowała mnie, trzymała mnie wysoko. Byłam w miejscu, do którego zawsze zabierał mnie Disco, gdy potrzebowałam poczucia bezpieczeństwa i miękkiego miejsca, na które mogłabym upaść, moje własne schronienie w świecie ze snów. Nasze ciepłe miejsce. Solidna pierś otarła się o moje plecy, twarde ciało wpasowało się w miękkie kontury mojego własnego, całkowicie niewzruszone, gdy wypchnęłam do tyłu plecy i biodra. Gładkie palce odsunęły włosy z mego karku w czasie, gdy drugie ramię oplotło mnie w pasie. Miękkie usta muskały to wrażliwe miejsce pomiędzy szyją i ramieniem, wędrując do mojego znaku i tym samym wysyłając czysty płynny ogień, pędzący do wszystkich sfer erogennych mojego ciała. — Tak — wyszeptałam zachęcająco, przyciskając się do jego piersi. — Boże, właśnie tak... Dłoń spoczywająca na mojej talii powędrowała w górę koszulki, muskając żebra, otaczając miękkość piersi i w końcu nakrywając ją i pieszcząc przez cienką koronkę stanika. Szorstki kciuk pocierał brodawkę, zataczając leniwe kręgi dopóki wrażliwy kawałek ciała nie stwardniał, jak kamyk. Ostre zęby ocierały się o skórę gardła, przesuwając w tą i z powrotem w niebezpiecznej pieszczocie, dopóki nie zastąpił ich wilgotny język. Jęknęłam, gdy poczułam te drażniące liźnięcia i delikatne ugryzienia na swojej skórze. Podniosłam dłoń, aby opleść drżące palce wokół ręki spoczywającej na mojej piersi. Disco zamarł na ten nagły kontakt, jego ciało stężało a ramię zacisnęło się. Nie byłam pewna, dlaczego. Zawsze wiedział czego pragnęłam, czego potrzebowałam. Zwłaszcza w moich snach. — Nie — wyjęczałam, obawiając się otworzyć oczy i zobaczyć, że zniknął. — Nie przestawaj. Jego głos tuż przy moim uchu był znacznie głębszy niż przywykłam w jakiś sposób jeszcze bardziej gardłowy. — Chcesz więcej? Mój głos był tak samo ciężki, jak obietnica uwiedzenia. — Tak. Palce pieszczące moje ramie powędrowały w dół, zataczając ścieżkę wokół biodra i powędrowały dalej po drżącej skórze mego żołądka. Z łatwością zsunęły się do linii majtek, wędrując niżej do wilgotnego ciepła mojej płci. Duży palec musną mnie lekko nim rozsunął delikatnie i wśliznął do drżącego środka powodując, że wygięłam plecy i sapnęłam miękko. Jego kciuk masował moją łechtaczkę a kolejny palec dołączył do pierwszego, którym rozpoczął już znajomy, droczący się ruch, do środka i z powrotem, powoli i rytmicznie. Za każdym razem, gdy się wycofywał spotykała mnie nagroda w postaci jego czułego powrotu. Każde kolejne przejście jego palców było bardziej zachwycające i elektryzujące niż poprzednie. Dyszałam coraz głośniej. Niewielki połysk potu pojawił się na mojej skórze chłodząc mnie, gdy poruszałam się i ocierałam o jego rękę. Kojące podmuchy powietrza pieściły moją szyje, a tuż po nich następowały mokre pocałunki zaczynające się u postawy mego ramienia i pracujące metodycznie na całym tym obszarze.

Gdy jego usta dotarły w pobliże mego ucha i usłyszałam jego płytki oddech, poczułam jak nadchodzi mój orgazm. Cudowne ciarki rozprzestrzeniające się pod moją skórą rozkwitające w coś, co stawało się zawrotną eksplozją i sięgnęłam po to, błagałam o to. Moje wołanie zabrzmiało jak żałosne kwilenie. — Proszę. Jęknął tuż przy moim uchu zanim polizał mnie wzdłuż płatka i zwiększył tempo, przyspieszając pchnięcia, aby pasowały do rytmu jego drugiego kciuka na moim sutku. Te palce były mistrzowskie, doskonale wiedziały, czego potrzebuję, co powinny zrobić, aby wysłać mnie na krawędź zbliżając się do klifu przyjemności. Zagryzłam dolną wargę, gdy to niewyobrażalne uczucie zdetonowało się w moim wnętrzu, poczynając od podbrzusza i rozszerzając się w niekontrolowanych drgawkach. Moje kończyny drgały a serce waliło , gdy głębokimi haustami łykałam powietrze. Zacisnęłam się na palcach, które kontynuowały pracę w moim wnętrzu, zaciskałam się na nich tak jakby moje ciało obawiało się, że mogą mnie zostawić i odebrać tą erotyczną rozkosz, którą stworzyły. O dziwo, ciepło i światło słoneczne rozproszyło się, gdy mój orgazm stał się wstrząsająca konkluzją, było jakby sztuczne na moich powiekach, gdy powoli zstępowałam z chmur, na które właśnie się wspięłam. Nie stałam już dłużej na spalonej słońcem plaży. Leżałam wtulona na bardzo miękkim i wygodnym materacu I nie byłam sama… Zrozumienie uderzyło we mnie szybko a oczy otworzyły się szeroko. Pozbierałam się tak szybko jak tylko mogłam, lecz nie wystarczająco biorąc pod uwagę koce zaplątane w nasze splecione razem kończyny. Mój umysł nie chciał zaakceptować tego, co już wiedziałam, że jest faktem. Właśnie zaangażowałam się w bardzo zmysłową i w pełni zrealizowaną grę wstępną a mężczyzną, który nagrodził mnie za to zaangażowanie nie był Disco. Ta wiedza sprawiła, że moje potrzebujące ciało czuło się niesamowicie pogwałcone i skrzywdzone. — Jak mogłeś?! Ty pieprzony draniu! Ty cholerny gwałcicielu! — krzyknęłam nim stoczyłam się na podłogę, razem ze splątanym stosem prześcieradeł. Nie widziałam z tej pozycji Cartera, ale gdy przemówił nie brzmiał jakby miał jakiekolwiek wyrzuty sumienia. — Gwałt implikowałby, że byłabyś niechętna. Próbowałem to przerwać, to ty powiedziałaś, że chcesz więcej. — Bo myślałam, że jesteś kimś innym! — warknęłam, gdy jedna noga zaplątana jeszcze w prześcieradła zachwiała moją równowagę i musiałam się złapać krawędzi materaca. Carter miał na sobie tylko obcisłe czarne bokserki i leniwy uśmieszek. Zacisnęłam dłonie w pięści przygotowując się do tego, aby spuścić mu łomot. Cholerny, pieprzony fiut! — Jak do cholery się tu znalazłam? Wzruszył ramionami. — Straciłaś przytomność, gdy wracaliśmy. — Gniew ustąpił zepchnięty na bok, gdy próbowałam sobie przypomnieć dokładnie jak to się stało, że znalazłam się dokładnie tu gdzie byłam. Straciłam przytomność? Pamiętam, że byłam niesiona z biblioteki w popołudniowym słońcu. Głosy nadchodzących mężczyzn były zbyt rozmyte, aby je zrozumieć, odbijały się wielokrotnym echem w moim mózgu. Założyłam, że stało się tak ze względu na duchy, które pojawiły się po drodze, obserwując jak wędrujemy w dół po schodach biblioteki. Carter wspiął się ze mną do autobusu, zajął miejsce i kazał komuś przynieść szklankę wody... — Odurzyłeś mnie? — zapytałam z niedowierzaniem. Jego uśmieszek wyparował. — Byłaś niepocieszona Rhiannon. — Nic mi nie było! — Zszarpywałam z siebie tą cholerną pościel, dopóki nie znalazła się na środku pokoju i znowu stawiłam mu czoła. — Powinnam skopać twój cholerny tyłek!

Podniósł się z materaca z gracją dzikiego drapieżnego kota, jego mięśnie rozciągały się bezproblemowo. — Mówiłaś do siebie, mamrotałaś rzeczy, które nie miały żadnego sensu. Nie miałem wyboru. Ku mojemu przerażeniu odkryłam, że koszulka, w którą byłam ubrana była jakieś kilka rozmiarów za duża i pachniała silnie mężczyzną, który podstępem zaliczył drugą bazę, co tylko wzmocniło moje poczucie winy, wstyd i zakłopotanie. — Nie mówiłam do siebie — mruknęłam chodzą po pokoju i szukając ubrań. Zamarłam, gdy powiedział cicho. — Wiem to, teraz. Coś jeszcze mnie olśniło i moje dłonie podskoczyły do gardła, które kąsał i którym się zabawiał, zamykając na umieszczonym tam znaku. Nie był zakryty, ale uwidoczniony tak, aby cały świat mógł go zobaczyć. Kim byłam dla wampira nie było już dłużej tajemnicą. A jednak nadal żyłam nie byłam martwa. Napotkałam srebrne oczy Cartera i zapytałam. — Gdzie są moje ciuchy? I dlaczego jesteśmy w twoim łóżku? — Nie odwrócił wzroku. — W praniu. Byłaś przemoczona, gdy przyjechaliśmy nie mogłem położyć cię w tych ubraniach do łóżka. Rozebrałem cię, ubrałem w jedną ze swoich koszulek i położyłem obok , aby cię rozgrzać. Rozgrzać, moja dupa. — Ale z ciebie skaut i dżentelmen, normalne dwa w jednym. — Zerwałam kontakt wzrokowy i złapałam kraniec jednego z leżących u mych stóp prześcieradeł, aby nakryć nagą, dolną część mego ciała. Szarpnęłam, ale nie udało mi się go wyciągnąć. Zaklęłam szpetnie próbując ponownie, wykorzystując wszystkie niepoprawne określenia z mojego prywatnego słownika. — Rozmawiałaś z duchami w bibliotece prawda? — Carter zignorował mój pokaz werbalnej złości. — Wampiry przyjmują tylko tych na swoje najbardziej wartościowe owce, którzy potrafią rozmawiać z umarłymi. Ten znak na twoim gardle oznacza, że z całą pewnością należysz do jednego z nich. Prześcieradło w moich palcach opadło na podłogę, gdy zobaczyłam na ziemie ubrania Cartera, razem z bronią i całym ekwipunkiem. Rzuciłam się na ten stos, szarpnęłam pistolet z kabury i obróciłam celując w łóżko. — Masz rację. Należę. A ty właśnie dotknąłeś czegoś, co nie należy do ciebie. — Pierwsza kula drasnęła go w ramię, ale druga już tam utkwiła. Spoglądał na mnie szeroko rozwartymi oczami a krew sączyła się w dół jego torsu. Zapadła niezbyt komfortowa cisza i miałam wrażenie, że żadne z nas się nie rusza, nie mówi i nie oddycha. Złożoność tej całej sytuacji wprawiała mnie jednocześnie w stan spokoju i podenerwowania. — Nie możesz mnie tym zabić. — Chcesz się założyć? — Wycelowałam broń w jego głowę. — Nie strzeliłam ci między oczy tylko, dlatego że nie chciałam. W tej chwili jednak mam zamiar to zrobić. Błysk niezdecydowania w jego spojrzeniu powiedział mi, że kula w środku czoła mogła zabić drania. — Zabiłabyś mnie za to, że cię dotykałem? Pokiwałam i uśmiechnęłam się. — Zaraz po tym jak odcięłabym ci fiuta i wepchnęła do gardła. Był zamyślony, ostrożny i poruszał się powoli, przesuwając z jednej strony łóżka na drugą. Stał z ramionami założonymi na piersi czekając. Wspomnienie tego, że nie był całkowicie ludzki pozostawiło na końcu mego języka pytania, ale stwierdziłam, że z nimi zaczekam. — Odłóż broń. — Nie sądzę. — Pozostałam na miejscu, gotowa do strzału. — Nie grozi ci z mojej strony żadne niebezpieczeństwo. — Założę się, że mówisz to wszystkim dziewczynom, które szprycujesz, dupku.

— Odłóż broń — powtórzył twardo. — Straże już są w drodze na górę i jeśli zobaczą cię z bronią zabiją cię. — Będzie tak. — Skoro czas mi się kurczył musiałam mówić szybko. — Nie dotkniesz mnie. Ani teraz ani nigdy. Jeśli poczuję twoje palce chociażby muskające moje włosy nie będziesz już ich miał. — Dobrze. Odłóż broń. Byłam już gotowa na jakąś dowcipną odpowiedź, gdy usłyszałam jak otwierają się drzwi windy. Rzuciłam broń na łóżko w ostatnim momencie. Dwóch strażników weszło z bronią w dłoniach. — Co jest grane, Carter? Carter nawet na nich nie spojrzał. — Nieporozumienie. — Cholerne nieporozumienie. Zakrwawiłeś całe pomieszczenie. — Gdy usunę kulę, zaleczę się. — Podniósł ramię, wskazując na drzwi. — Wyjdźcie. Jeden ze strażników spojrzał na mnie ze zmrużonymi oczami. — Z tą szaloną suką? — Czy brzmiałem jakbym was o coś prosił! — Carter odwrócił swój wzrok ode mnie i spojrzał na strażników. — Wypierdalać! Nie chcieli odejść, przynajmniej to było dla mnie oczywiste, ale opuścili sypialnie i krótko potem usłyszałam dźwięk otwierających się i zamykających drzwi widny. — Powiedz, dlaczego zawarłaś układ z demonem. — Jeśli Carter odczuwał jakiś ból to nie dał po sobie tego poznać. I chociaż krew nadal wypływała z jego ran, nie robił nic prócz tego, że raz tylko zerknął na obrażenia. — Nie zawarłam. — Nie traktuj mnie jak idioty — ryknął a jego oczy rozbłysły mniej więcej jak oczy Disco, kiedy podkręcałam swoim zachowaniem jego temperament. — Demony mogą wkroczyć do naszego wymiaru tylko, jeśli zostaną wezwane. — Albo, kiedy ktoś jest im coś winien — skorygowałam. Spojrzenie Cartera powędrowało do mojej twarzy tak, jakby szukał tam prawdy. — Jesteś dłużniczką demona? — Nie byłam, ale...— Moje oczy zapłonęły, gdy przypomniałam sobie te wszystkie różnice wzniesione przez upływ czasu. Zapomniałam, że można było tak bardzo cierpieć, dusić się od czystych emocji. Odsunęłam na bok swoje nieszczęście, zdeterminowana, że jakoś uda mi się wszystko naprawić. — Skoro Disco już nie ma, jego zobowiązanie spadło na mnie. — Disco? — powiedział z niesmakiem. — Tak, Disco — powtórzyłam — znany również, jako Gabriel Trevillian. — Twój właściciel. — Mój kochanek. — Furia uniosła mnie ponad płonąca krawędź bólu. — Nie właściciel. I to niegrzeczne mówić źle o zmarłych, i to tych dwukrotnie. Okaż trochę pieprzonego szacunku. Kilka emocji błysnęło na jego twarzy, zakłopotanie, troska, rosnące zrozumienie a potem gniew. Jego oburzenie na moje wyznanie nie było wyrażone w tej samej manierze, do której przywykłam. Disco był skory do dawania mi przestrzeni, tak abym nie wiedziała jak bardzo był zagniewany. Carter nie był. Rzucił się przez łóżko płynnym ruchem i wylądował kilka cali ode mnie. Nie cofnęłam się, nawet wtedy, gdy wyszły mu kły i wkroczył w moją przestrzeń osobistą. Byłam zaznajomiona z zaostrzonymi zębami i tym, co się z nimi wiąże, poza tym czas na kopanie tyłków i narzekanie już minął.

— Sama z własnej woli poszłabyś z jednym do łóżka po tym wszystkim, co ci zrobili? — Zażądał odpowiedzi, łapiąc moje przedramiona w uścisku, który był nierozerwalny a jednocześnie dziwacznie delikatny i ostrożny. — Jest wiele gównianych spraw, o których nie wiesz Carter. Chyba już czas abyśmy byli ze sobą szczerzy. Nie sądzisz? I zabieraj ode mnie swoje pieprzone łapy Jego szczęka zacisnęła się a kiedy ją uwolnił, zażądał odpowiedzi tak jakby mówił do jednego ze swoich ludzi. — Zacznij mówić. — Urodziłam się 22 lutego 1986 w spokojny lekko pochmurny wtorkowy poranek. Zamarł, przyglądając mi się wnikliwie. — Mówiłaś, że masz dwadzieścia pięć lat. — Jego nozdrza zadrgały a na twarzy odmalowały się wątpliwości i niedowierzanie. — A jesteś człowiekiem. — Masz rację, mówiłam — przytaknęłam — i jestem. Jego głos zdradzał dezorientację. — Nie rozumiem. — Pamiętasz jak wyczułeś na mnie rzeczy, które nie powinny istnieć? Rzeczy, które zniknęły dawno temu? — Pokiwałam i dodałam. — To, dlatego że przybyłam dokładnie z tego okresu. Te zapachy trzymały się mnie, ponieważ stamtąd właśnie jestem. Demon, który pojawił się w bibliotece wysłał mnie tu abym spłaciła dług. — Więc, co chcesz powiedzieć? Że odbyłaś podróż w czasie? — Dokładnie to próbuję ci powiedzieć. Wybuchnął głębokim i ciężkim śmiechem, dźwięk ten wypełnił pomieszczenie. Potrząsał jeszcze przez chwile głową, gdy jego wesoły nastrój umykał i w końcu odetchnął głośno. — Wiele rzeczy jest możliwych, Rhiannon. Do cholery, jestem na to chodzącym żywym dowodem. Ale podróżowanie w czasie nie jest jedną z nich. — Nie zamierzam się z tobą kłócić. — Próbowałam się przesunąć, ale oparł dłonie po obu stronach mego ciała, blokując ucieczkę. — A kto się kłóci? — Przestał się śmiać, znowu był poważny. Gapił się na mnie w sposób, który wskazywał, co myślał zanim jeszcze to powiedział. — Nie obchodzą mnie twoje zmyślone historyjki, chcę tylko wiedzieć, jaki masz u niego dług, tak byśmy mogli go spłacić. — Posłuchaj! — wykrzyczałam mu w twarz. — Nie wymyślam niczego, pomyśl przez chwile. Dlaczego na Boga miałabym kłamać? Co dobrego by mi to przyniosło? — Spojrzałam mu prosto w oczy i warknęłam. — Nie mogę spłacić tego długu. Mleko już się rozlało. Zagan wróci za dwa tygodnie i zaciągnie moja żałosną dupę do piekła, jako zapłatę. Musisz mnie wypuścić. Zginę, jeśli mnie tu zatrzymasz. — Nie pozwolę, aby coś ci się stało.— Sukinsyn, ostatnią rzeczą, jakiej było mi trzeba, to rycerz w lśniącej zbroi. Z jakiegoś dziwnego powodu moje kolano nie było już tak słabowite jak przedtem i trzymało się samo po raz pierwszy od tygodni. Wsunęłam stopę pomiędzy nogi Cartera i wbiłam nogę w kolano, używając jego ciężkiej masy przeciwko niemu samemu, jednocześnie rzucając się do przodu i uderzając go w pierś. Zaaplikowałam mu jeszcze dodatkowy nacisk z tyłu na łydkę, cofnął się rozdzielając nasze ciała, ale nie upadł. Nie żebym tego oczekiwała. Okazało się, że jego refleks jest tak samo szybki jak wampira (nawet wtedy, gdy on był nieustannie delikatny, tam gdzie oni byliby lekceważąco silni). Odzyskał równowagę nieomal tak szybko jak ją utracił, ale udało mi się rzucić na łóżko, przekroczyć je w dwóch chwiejnych krokach po śliskich prześcieradłach i wylądować po drugiej stronie. Moje kolano nadal wspierało mnie bez narzekania i musiałam stłumić ciekawość, aby podejrzeć jak to możliwe. Moja uwaga skupiona była na Carterze, oczywisty był jego szok wywołany moją nową mobilnością. Oczy miał szeroko rozwarte a usta rozluźnione.

— Jestem dużą dziewczynką, która potrafi o siebie zadbać już od bardzo długiego czasu. Widziałam i przetrwałam gówno, którego prawdopodobnie nie jesteś sobie w ogóle, w stanie wyobrazić. Więc wyświadcz nam obojgu przysługę, przestań mnie lekceważyć. Nie chcesz wierzyć w to, że jestem z przeszłości? Twoja sprawa. Ja też nie chciałam uwierzyć w to, co pokazywał mi wzrok, gdy wyrosło ci futro i paszcza pełna ostrych zębów, — Chcesz mi powiedzieć, że naprawdę wierzysz w to, że jesteś z przeszłości? — W nic nie wierze. — Poprawiłam go ponownie, próbując zachować spokój. — Ja jestem z przeszłości. Z roku 2011, jeśli już chodzi o ścisłość. — Powiedzmy, że to kupuję. — Zaczął przesuwać się w moją stronę, ale zatrzymał się, gdy na jego poczynania zareagowałam gwałtownym krokiem wstecz. — Dlaczego na cholerę demon miałby mi cię przysłać. Tu i teraz? — Zagan nie przysłał mnie do ciebie, ty arogancki fiucie. Wysłał mnie 101 lat w przyszłość, abym dostarczyła wiadomość Disco. Ty po prostu przypadkowo stanąłeś mi na drodze krótko po moim przybyciu. Nasze oczy starły się, gdy tak wpatrywaliśmy się w siebie, żadne nie chciało odwrócić wzroku. Po chwili przetarł twarz dłońmi i przeniósł ciężar ciała z nogi na nogę. — Skoro jesteśmy ze sobą szczerzy, chyba będzie w porządku, jeśli sam zaoferuję ci jakieś informację. — Jego oczy na moment odnalazły moje, po czym szybko odpłynęły. — Jesteś moja, Rhiannon. Zwalając to na moje uszy z nadzieją, że go nie zrozumiałam wypaliłam. — Możesz powtórzyć? — Jesteś moja. — Napotkał moje spojrzenie, po czym wyjaśnił. — Z racji i pozycji, którą zajmuję mam prawo wybrać moje przeznaczenie...moją towarzyszkę. Wybrałem ciebie tej nocy, gdy cię ujrzałem. O Boże, nie teraz! Jęknęłam opierając się chęci podejścia do ściany i uderzenia w nią rytmicznie, kilka razy głową. Jego towarzyszka? Co to do cholery znaczyło? Był zwierzęciem, Wielkim pokrytym sierścią z ostrymi zębami. Widziałam jego przemianę na własne oczy. Może jego deklaracja miała z tym coś wspólnego? Albo być może był częściowo jaskiniowcem? Szybko zrezygnowałam z teorii z jaskiniowcem. Carter mógł przemieniać się w jakąś przerażającą wersję Pięknej i Bestii, ale potrafił się kontrolować. W innym razie nigdy nie byłby w stanie zmienić się z powrotem, aby ukoić mnie na schodach. Był zwierzęciem, to było jasne. Ale jak daleko sięgały jego dzikie skłonności? — Wyjaśnijmy sobie coś. Nie możesz mieć partnerki, której nie możesz dotknąć a mnie już kurwa nie dotkniesz, to pewne jak cholera. — Nie znasz mnie. Nigdy bym cię nie dotknął bez twojej zgody. — No więc problem rozwiązany. Nie masz mojej zgody. — Rhiannon...— Jego głęboki ryk teraz mnie nie przestraszył. Tylko mnie wkurzył. — Przykro mi, że muszę zepsuć twój świetny plan, ale ja należę do kogoś innego. — Szybko dodałam moją własną wersję. — Kocham kogoś innego. Zwierzęcy? Jak cholera. Nie poruszał się z taką gracją jak Disco w pełnej szybkości, ale był równie zręczny. Po przeskoczeniu materaca, tak jak zrobił to wcześniej, zatrzymał się przede mną nim miałam okazję do ucieczki. Przycisnęłam plecy do ściany, bez możliwości manewru. Duże, opalone dłonie wylądowały po obu stronach mojej głowy i musiałam pohamować instynktowne szarpnięcie. Carter przesunął się bliżej, zauważyłam zmianę w jego tęczówkach, stalowa szarość stała się żywym srebrem. Głos był zniekształcony nie w pełni ludzki. — Może to i prawda, ale twój kochanek nie żyje. Sama tak powiedziałaś. — Widziałam go wczoraj — wyszeptałam gardłowo a moje oczy zaczęły wypełniać się gorącymi łzami, którymi nie chciałam się dzielić. Pozbierałam się na tyle, aby wydusić: — Wszystko to dla mnie stało się w ciągu kilku godzin. — Jego twarz złagodniała na moje wyznanie, ale nie poruszył się.

Przycisnął się swoim gorącym ciałem bliżej moich nagich nóg i skąpo okrytej reszty. Debatowanie nad szczegółami doprowadzi mnie donikąd. Carter nie było gotowy, aby się złamać czy ustąpić. Musiałam rozegrać to ostrożnie ( z gracją i taktem). A były to dwie cechy, których nie miałam w swoich genach. — Muszę kogoś znaleźć. — Myślałam na głos. — Będzie wiedział, co zrobić w sprawie demona. Nozdrza Cartera zadrgały, gdy jego twarz dosłownie tłoczyła się przed moją.— A tym kimś będzie kolejny wampir jak zakładam? — Wbiłabym swoją głowę w tynk gdybym tylko mogła, aby się od niego uwolnić. Jakby tego było mało jego oddech otarł się o moje usta w gorącej pieszczocie. — Nie wiem. — Podniosłam ręce i przycisnęłam drżące dłonie do jego nagiej, zakrwawionej piersi, domagając się przestrzeni i podejmując decyzję, aby sprawdzić czy jego wilcze jaja są tak trwałe jak wampirze, jeśli się do cholerny nie odsunie. — W moich czasach był taki jak ja. Carter odsunął się, ale tylko o kilka cali. — Brałaś pod uwagę fakt, że może już nie istnieć? Syndrom zmiótł większość populacji, na wypadek gdybyś zapomniała. — Bez niego jestem martwa — powiedziałam to z absolutną pewnością. — Musimy znaleźć Goose'a. Będzie wiedział, co robić. Zawsze wie. — I jak sugerujesz, że mamy tego dokonać? — Ciało Carter musnęło moje i wycofałam się na tyle na ile pozwoliła mi ściana, powiększając odrobinę odległość między nami. — Zlokalizowanie kogoś w tych czasach nie jest łatwe. Zajmuje dużo czasu. Zlokalizowanie kogoś...— W mojej głowie rozległ się mały alarm. Urok osobisty, który miałam w kieszeni! Czysta desperacja pozwoliła mi wyrwać się z więzienia Cartera. Prześliznęłam się przy ścianie, pędząc z jego sypialni boso do pokoju, w którym spałam po przeciwnej stronie apartamentu. Drzwi były otwarte, modliłam się tylko, aby moje ciuchy leżały tak jak zostawiłam je rano, staranie złożone przy umywalce. Widok moich niebieskich dżinsów przyniósł mi ulgę. Nadzieja nadpłynęła po raz drugi od czasu mojej zapomnianej przez Boga podróży do piekła, napełniona na nowo falą optymizmu. Słyszałam jak podążają za mną ciężkie kroki Cartera, ściągnęłam spodnie z umywalki i zaczęłam przeczesywać kieszenie, pozostawiając na materiale ślady krwi Cartera. Niewielki przedmiot był splątany z moim różańcem, zmusiłam się do powolnych ruchów, gdy je rozdzielałam. Nie mogłam pozwolić sobie teraz na utratę uroku, była to jedyna rzecz, która stała pomiędzy mną a prawdopodobną wiecznością w piekle. — Co to takiego? — Carter zapytał podejrzliwie, kiedy pracowałam nad uwolnieniem przedmiotu. — To mój bilet do domu — odpowiedziałam i obróciłam się zderzając z Carterem w pośpiechu. Próbował mnie przytrzymać, ale w momencie, w którym odzyskałam równowagę uciekłam na balkon. Na zewnątrz było ciemno, sierp księżyca oświetlał niebo i małe rozproszone gwiazdy. Podeszłam do krawędzi, chwyciłam urok i pozwoliłam mu zwisać swobodnie. Carter stanął tuż obok, ale moje oczy były skupione na kamieniu umieszczonym w kawałku drewna. Kolor był czysto niebieski, nieomal biały. Serce mi waliło, sekundy mijały powoli. Wewnętrzna odezwa do wyższych mocy odbijała się echem w mojej głowie. Już, kiedy byłam gotowa opuścić głowę i poddać się, kamień rozbłysnął odcieniem ciemnego seledynu. Kolor nie był intensywny, ale nie miał taki być. Byłby taki gdyby Goose stał tuż przede mną a tak nie było. Powoli, naszyjnik zaczął się kołysać, zmierzając w kierunku swojego stwórcy. Podekscytowana spojrzałam w górę na Cartera z uśmieszkiem pełnym satysfakcji.

— Goose żyje. Może mi pomóc. A to — pomachałam mu dłonią z kołyszącym się w powolnym rytmie urokiem — Doprowadzi nas prosto do niego.

Rozdział Piąty Wściekłe spojrzenia i pomruki witały mnie, gdy wędrowałam poprzez budynek bez eskorty, rozglądając się po pierwszym piętrze kompleksu, podczas gdy Carter informował resztę swojego stada o tym, że będzie eskortował mnie do miasta, abym mogła odnaleźć Goose'a i zakończyć moją sprawę z Zaganem. Stado. To słowo przyprawiało mnie o dreszcze, stawiając na sztorc wszystkie włoski na mym karku. Chociaż jeśli istnieją wampiry, demony i nekromanci to sprawiedliwie było, aby żyli też lykanotropii. Wydawało się, że Bóg naprawdę miał poczucie humoru, kiedy kreował swoje stworzenia, obdarowując nielicznych możliwością zmiany kształtu z człowieka do wilka, leoparda, tygrysa …. Cóż, do wszystkiego, co tylko mogę sobie wyobrazić. Jedyny powód, dla którego wilkołaki (albo Lykanie, jak sami siebie nazywają) przetrwali skutki uboczne syndromu Renfield'a był taki, że byli, czym byli, mistycznymi stworzeniami niewrażliwymi na ludzkie choroby. Jak wampiry, nieprawdopodobnie wolno się starzeli, żyjąc przynajmniej setki lat. A to był tylko wierzchołek góry lodowej. — Powinien po prostu ją przemienić — wymamrotał ktoś w pobliżu — albo zabić. Został szybko nagrodzony, stłumioną zgodą. — To zaoszczędziłoby mu wielu kłopotów. — Nie mogę uwierzyć, że chce sobie wziąć za partnerkę wampirzą kochankę. Nie jest wcale lepszy od swojego brata. — Patrick opuścił nas dla wampirów powiedziałabym, że to czyni go gorszym. — Nie kontrolował się, to się tak naprawdę nie liczy. — Liczy. Był jednym z nas. Jego miejsce było tutaj. Zamiast przyjąć odpowiedzialność, którą został obdarzony, zdecydował się węszyć w poszukiwaniu wampirzej cipki. Jeśli chcesz znać moje zdanie, to całkowity brak męskości. Obróciłam głowę, aby zerknąć na konwersujących. Nie byłam w szoku, że skrzyżowały się ze mną spojrzeniem, pełne zazdrości harpie, wszystkie one tutaj chciały, abym wróciła tam skąd przyszłam. W tym miejscu przewaga liczebna kobiet do mężczyzn wynosiła dwa do jednego, co znaczyło, że musiały trzymać się razem, albo spać same każdej nocy. Jak u Jackson, ich brązowe włosy były przycięte krótko a opalone ciała porządnie umięśnione. Spojrzenia, które posłały w moją stronę były nieprzyjazne i szczerze wrogie. Również ubrane były jak mężczyźni w swoje zwyczajowe ciuchy przeznaczone do kopania cudzych tyłków. W tej właśnie chwili zdecydowałam, że jeśli nigdy więcej nie zobaczę ciuchów moro to umrę, jako szczęśliwa kobieta. — Hej! — Znękałam te babochłopy bezwstydnie, posyłając im mój najszerszy, najbardziej dziarski uśmiech i pomachałam. — Jak leci? Ta niższa ryknęła na mnie a jej źrenice przybrały dziwny odcień żółci, ta druga zmarszczyła brwi i splunęła na podłogę. — Bardzo ładnie moje panie. — Zaczęłam przeciągle pokazując dwa kciuki skierowane do góry. —Teraz widzę, dlaczego Patrick zdecydował się nie zostawać tutaj. — Obróciłam się zanim zdążyły wykrzesać z siebie odpowiedź, chociaż słyszałam jakieś pojedyncze pieprz się suko, gdy odchodziłam. Korytarze były w większości puste z kilkoma workami na śmieci umieszczonymi pod losowo wybranymi drzwiami. Nie było żadnego ruchu, czy też dźwięku, który mogłabym rozszyfrować, co znaczyło, że mieszkańcy musieli zostawić te śmieci i popędzić na górę, wysłuchać planu Cartera. — Psst! Hej. Hej! Tutaj!

Zmarszczyłam brwi, wyruszając na poszukiwania cienkiego głosiku, rozglądałam się przez chwilę dopóki nie odkryłam młodego chłopca, który nie wydawał się mieć więcej niż dziewięć lat, wyzierającego z za rogu. Poruszał rękoma w szalonych gestach, wskazując, że powinnam przysunąć się bliżej i to szybko. Po chwili zaczęłam iść w jego stronę. Gdy znalazłam się już w jego zasięgu złapał moje ramię i pociągnął za sobą, holując w stronę jedynych otwartych drzwi. Ledwie udało nam się wejść do mieszkania zanim obrócił się i zamknął drzwi, opierając się z widoczną ulgą o drewno. Już miałam go zapytać, czego chciał, gdy pojawił się duch kobiety, wyszedł z kuchni w taki sposób, jakby nadal była żywa. Zatrzymała się i podniosła głowę. Jej kasztanowe włosy były znacznie ciemniejsze, niż u innych kobiet, ale nadal tak samo przycięte, na boba sięgającego jej podbródka. Przeżyłam szok, gdy ją ujrzałam duchy, które do tej pory stawały mi na drodze nigdy nie wkraczały do cudzego mieszkania. Musiała tu zginąć ( w tym budynku) w mieszkaniu, w którym staliśmy. — Mówią, że widzisz duchy. — Głos małego chłopca przyciągnął moją uwagę, kiedy wszedł do pokoju. Zatrzymał się przede mną, blokując ducha stojącego tuż za nim. — Więc? — zażądał odpowiedzi. — Widzisz czy nie widzisz? Rzuciłam szybkie spojrzenie na ducha, próbując zdecydować, co lepsze prawda, czy kłamstwo. Już i tak tkwiłam po uszy w gównie i nie chciałam dorzucać go sobie jeszcze więcej. Po chwili odpowiedziałam ostrożnie: — Widzę. — Jego twarz rozjaśniła się, małe czekoladowo brązowe oczy były wyraziste i pełne entuzjazmu. — Widzisz ją? — spytał w pośpiechu, obracając się wokół własnej osi, wpatrując intensywnie w pokój. — Nathaniel mówi, że oszalałem, ale ja wiem, że ona tu jest. — Nathaniel? — Mój najlepszy przyjaciel — odparł nie odwracając się, gdy jego oczy nadal wędrowały po otwartej przestrzeni. Jego wzrok skupiał się na obszarze, w którym unosił się duch, tak jakby w jakiś sposób ją wyczuwał. Podniosłam głowę, przenosząc swoją uwagę z chłopca. Duch miał tak samo gorliwy wyraz twarzy, przyglądał mi się z mieszaniną słabo skrywanego optymizmu. Zmiany w mojej nekromancji były niepokojące i dezorientujące. Ta kobieta wydawała się bardzo żywa (pomijając to, że miała przezroczyste ciało) i świadoma. Jej oczy były urzekającym, pięknym odcieniem błękitu, strój był tą samą przerażającą kombinacją zieleni moro i czerni, którą nosiły tutaj wszystkie kobiety. Zauważyłam, że nie było żadnych zewnętrznych oznak tego, co ją zabiło. Żadnych ran czy obrażeń. — Widzisz ją, prawda? — Dziecko pytało podekscytowane, szarpiąc moje ramię abym skupiła ponownie na nim uwagę. — Wiem, że ona tu jest. Czuje jej perfumy. Gdzie ona jest? Możesz z nią porozmawiać? Czy ona może mnie zobaczyć? Obserwowałam jego rozentuzjazmowaną twarz i wyprodukowałam niewielki uśmiech. Nie byłam pewna, dlaczego był aż tak podekscytowany, ale coś wewnątrz mnie ostrzegało, że konwersację z duchem lepiej przeprowadzać na osobności. — Może będę w stanie to zrobić, ale musisz usiąść i zachowywać się cicho. Sądzisz, że dasz radę to zrobić? Pokiwał, opadając na ciemno brązową kanapę, sadowiąc się na poduszkach. Usiadł na skraju siedziska, opierając łokcie na kolanach i splatając swoje małe palce pod brodą. Dotknięcie ducha było najlepszym sposobem na komunikację, chociaż byłam pewna, że mogę porozmawiać z nią tak samo jak z duchami na schodach w bibliotece. Stała spokojnie, gdy podchodziłam, czekając cierpliwe na moją wyciągniętą rękę. Gdy nawiązałam kontakt z jej nagim ramieniem, amulet zrobił się ciepły przy mojej skórze, emitując ostre, palące mrowienie.

Wydawała się solidna pod moimi dłońmi tak jak, powinna ale nasze umysły nie mogły się połączyć. — Sukinsyn — warknęła, marszcząc się i opuszczając dłoń. — Widzisz ją? — zapytał ponownie mały chłopiec.— Wiem, że ona tu jest, czuję ją. — Shhh. — Potrząsnęłam głową utrzymując spojrzenie na duchu. — Ciii pamiętasz? — Przepraszam — wymamrotał. Nabrałam głęboko powietrza skupiając się na tym, czego chciałam, nakierowując swoją koncentrację na ducha znajdującego się przede mną. Gdy moja dłoń się uniosła, amulet znowu zaczął szumieć, palące mrowienie przy skórze kuło boleśnie. Tym razem, otaczający mnie świat zniknął, gdy nawiązałam kontakt, zniknęło też bolesne uczucie płynące od wisiorka. Co dziwne, pomieszczenie wyglądało dokładnie tak samo jak mieszkanie, w którym byliśmy, tylko bez pełnego entuzjazmu chłopca, który mnie tu sprowadził. — Kim jesteś? Uśmiechnęła się z oczywistą ulgą.— Nazywam się Marianne. — Jak się tu znalazłaś? — Puściłam jej ramię obserwując teraz solidną formę. — Umarli nie mogą przekraczać bariery domu śmiertelników chyba, że zginęli w jego wnętrzu. — Tu właśnie zginęłam — odpowiedziała lekko. — Więc dlaczego nie przeszłaś na druga stronę? — Rzuciłam jej kolejne spojrzenie. — Nie mogę odejść dopóki tego, kto mnie zamordował nie dosięgnie sprawiedliwość. Wtedy wszystko nabrało sensu. Marianne została zabita, zabrana zanim była gotowa odejść. Teraz jej dusza nie zazna spoczynku, dopóki nie zostanie pomszczona. Nie byłam pewna czy mogłam cokolwiek tu poradzić. Mój czas był ograniczony i nie miałam pojęcia, kto ją zabił ani, jak zginęła. — Świetnie — narzekałam. — Szukający zemsty duch. Tylko tego mi trzeba. Obróciłam się i rozejrzałam po mieszkaniu. Przestrzeń, która była praktycznie taka sama, była jednocześnie wyraźnie różna. Piękna, płowa skórzana sofa zastępowała brązową, którą widziałam przy ścianie. Do tego pasujące skórzane fotele stojące w rogu tworzyły przytulny kącik. Domowa atmosfera tej rzeczywistości dawno zniknęła w obecnej. — Rozebrali wszystko, kiedy zginęłam — poinformowała jakby czytała w moich myślach. — Lykanie nie są podatni na syndrom Renfield'a, ale ludzie, których tu sobie sprowadzają są. Gdy uległam zabrali wszystko, wyobrażam sobie, że musieli wszystko spalić. Mój podbródek wyskoczył do góry i napotkałam jej spojrzenie. — Byłaś człowiekiem? — Tak, byłam. Była człowiekiem i zginęła z powodu syndromu, ale oczywiste było, że miała jakieś dwadzieścia kilka lat i żyła pośród wilkołaków. To znaczyło, że miała kontakt z wirusem Renfield'a, w którymś momencie, co dla mnie samej nie było zbyt dobrą nowiną. Miałam nadzieję, że tego gówna już dawno nie ma. — Jak zaraziłaś się wirusem? Zakładałam, że szczepionka została zniszczona dawno temu za szkody, jakie spowodowała. Pochyliła się i podniosła nogawkę spodni, odsłaniając unieruchomioną stopę. Dopiero wtedy zauważyłam niewielkie krople krwi w kształcie łez rozbryzgane na spodniach, które z łatwością można było przeoczyć.

Podniosła materiał do kolana i ujawniała fragment ciała, na którym znajdowało się paskudne ugryzienie. Ranny były poszarpane i głębokie, dwa największe ujawniały biały przebłysk kości. — Słodki Jezu. — Zmarszczyłam nos. — Jeden z nich cię ugryzł, prawda? — Nosiciel przekazał mi wirusa. — Puściła materiał, który opadł zakrywając nogę.— Wiedziała, że wszyscy pomyślą, że transformacja spowodowała moją śmierć. Nie byłabym pierwszym człowiekiem, który zginął po tym, jak został zainfekowany genem Lykanów. Szansa, że przeżyjesz skutki ugryzienia wynosi pół na pół. Już sama gorączka może usmażyć ci mózg. — Nosiciel? — Człowiek, który został zaszczepiony, ale przeszedł transformację na Lykanina, nim syndrom zaczął działać w jego organizmie. Lykanie są niewrażliwi na tego wirusa, ale ci, którzy go nosili nigdy go nie utracili. Przejawia się u nich do tego stopnia, że jedno ugryzienie wysyła człowieka w końcową fazę syndromu. Słabość ciała jest mniej więcej taka sama, jak przy okresie przejściowym. — Kim jest to dziecko? — Myśląc o chłopcu, który był w stanie wyczuć jej obecność. — Mój syn, Joshua. Przyjrzałam się bliżej. Podobieństwo zdecydowanie tam było. Po prostu moja koncentracja na niej samej w jakiś sposób to pominęła. Mieli ten sam kształt oczu i łagodnie zaokrąglone nosy. — Jest człowiekiem? — Nie cierpiałam faktu, że muszę zadać to pytanie, czując się prawdziwą ignorantką w tej rzeczywistości tak samo jak, w swojej. Im więcej rzeczy się zmieniało, tym więcej pozostawało dokładnie takich samych. — Nie, nie jest. — Potrząsnęła głową i westchnęła z ulgą. — Jego ojciec jest Lykanem, więc Joshua odziedziczył, tą cechę w trakcie poczęcia. — Jego ojciec, czyli twój mąż? — Tak. — Potwierdziła zdezorientowana wpatrując się we mnie dziwacznie. — Jestem pewna, że poznałaś Quinna. Jest betą stada, drugim po Carterze. — Nie — westchnęłam nagle zmęczona i marudna. — Zawsze jestem ostatnia, jeśli chodzi o tych, których powinnam znać. — Chociaż rozpoznałam imię jej męża, samego mężczyzny nie poznałam. A nawet gdybym poznała to i tak prawdopodobnie nie miałoby to znaczenia. Było tu zbyt wiele nowych twarzy i żadnej tak naprawdę nie chciałam poznać na osobistym poziomie. Amulet znowu powrócił do życia, płonąc i kłując moją skórę. Zasyczałam sięgając po niego i przygotowując się do odsunięcia go od piersi. — Posłuchaj mnie proszę. — Marianne brzmiała na zdesperowaną, jej słowa były szalonym pędem sylab. — Zabiła mnie, bo chciała mieć Quinna dla siebie. Jak sama widzisz nie ma tu zbyt wielu mężczyzn. Czekała kilka lat na swoją szanse i kiedy nadarzyła się okazja wykorzystała ją. Ugryzła mnie, gdy byłyśmy na patrolu, twierdząc, że zaatakował wampirzy sługus a ja zostałam zwabiona w krzyżowy ogień. Ale jej plan nie wypalił. Lykanie biorą sobie na partnerki tylko takie kobiety, które akceptują i, których pragnie ich połowiczna bestia. To oznacza, że raczej wybierają partnerki wśród ludzkich kobiet, niż wśród swojej rasy. Nie wiemy, dlaczego tak jest, ale Carter uważa, że ma to coś wspólnego z zachowaniem czystości linii krwi. Quinn jej nie chciał, ale ona jest tu akceptowana, musiała mieć wyższe aspiracje, jeśli chciała zajmować szanowane miejsce w stadzie. Sycząc na ciepło parzące mi palce, gdy biżuteria tworzyła pęcherzyki na mojej skórze warknęłam: — Czy oni nie wiedzą, że jest tu nosiciel?

— Nie. Nie wiedzą. Musiała zostać przemieniona zanim zaczęła ujawniać jakieś zewnętrzne symptomy. Jedyny sposób, aby się dowiedzieli to, gdy ty im powiesz. Nie możesz jej ufać. Podsłuchałam ją i te suki, z którymi spiskuje. Chcą zniszczyć wszystkie nowo sprowadzone kobiety. — Marianne umieściła dłoń na moim ramieniu, zerknęłam w dół na błyszczący bursztynowym światłem wisiorek zwisający kilka centymetrów od mego golfu. — Włączając w to ciebie. To przykuło moją uwagę. — Co? Dlaczego? —wypaliłam.— A co ja jej do cholery zrobiłam? — Jeśli ludzkie kobiety nie będą dostępne, mężczyźni będą zmuszeni łączyć się w pary, w obrębie swojego stada. Jesteś następna w kolejce na jej krótkiej liście. Ona nie może ryzykować, że obierzesz Cartera, jako jego prawowita partnerka. On jest alfą stada. Jego dzieci będą przewodzić stadu, kiedy jego już nie będzie. To oznacza, że musisz się stąd wydostać zanim będzie miała szanse ugryźć cię i zmienić. Narazi się nawet na gniew stada tylko po to, aby do tego doprowadzić. — Dobra, posłuchaj. — Odsunęłam się przekładając gorący amulet pomiędzy rękoma. — Nie mam zamiaru zostawać w tej piekielnej dziurze. O kimkolwiek mówisz może sobie wziąć Cartera. Nie chcę go. Chcę się tylko stąd wydostać i udawać, że pobyt tutaj był tylko jakimś pieprzonym koszmarem. — Nie mówisz tego poważnie. Jeśli Carter cię wybrał to oznacza, że dzielicie razem pewien poziom wzajemnej atrakcyjności. Wiem, że na początku jest ciężko, ale później jest już łatwiej. — Wepchnęłam dłoń prosto w jej twarz, co zaskoczyło ją kompletnie i powiedziałam. — Zaufaj mi, nie jestem zainteresowana. — No to mi pomóż. — Prosiła Marianne a jej cała postawa balansowała na granicy desperacji, gdy chwyciła moje ramiona. — Wkrótce wywalczy dla jakiejś kobiety to miejsce. Quinn był sam przez dwa lata, ale nie będzie sam do końca życia. Mój syn zasługuje na matkę, która będzie go kochała. A nie na jakąś sukę, która będzie chciała zajść w ciąże tak szybko jak to tylko możliwe, aby zastąpić mojego syna całkowicie. Rozkojarzona, bawiąc się gorącym naszyjnikiem spytałam: — Kim tak w ogóle jest ta ona, tak przy okazji? Nie mogę ci pomóc skoro nie wiem, o kim mówisz. — Poznałaś ją. Słyszałam jak opowiadała Delores o waszym spotkaniu w apartamencie Cartera. Powiedziała, że na następnym spotkaniu stada już dłużej nie będziesz problemem. Próbowałam skupić się na tym, co mówiła Marianne, kiedy przedstawiała ich plan pozbycia się mnie, blokując jednocześnie bolesny płomień. Było tak, jakby amulet próbował ostrzec mnie przed czymś, próbując przerwać moją koncentrację. Moje połączenie z Marianne zaczęło się przełamywać, rzeczywistość jej przeszłości stała się rzeczywistością mojej teraźniejszości. Ale słowa, które chciała abym usłyszała (choć wypowiedziane miękko) były czyste i wyraźne, gdy wpadłam już z powrotem do mieszkania z tanimi, ciemnymi meblami, przerażonym młodym chłopcem i kobietą, której imię i twarz były dla mnie tak znajome jak duch mówił, że będą. — Nazywa się Jackson Montgomery.

Rozdział szósty — Kazałam ci iść do pieprzonego pokoju! — Jackson warknęła na Joshuę, podnosząc rękę i wskazując na korytarz. Jej krótkie karmelowe włosy były w nieładzie a muskularne plecy skurczyły się, kiedy kierowała się do pustego korytarza. — N..Nie, — wyjąkał i widać było, że cały drży. — Nie każ mi się powtarzać. Marianne popędziła, by znaleźć się pomiędzy synem a roztrzęsioną kobietą, tak jakby jej ciało mogło go w jakiś sposób ochronić. Jackson ruszyła w stronę Joshuy, przechodząc przez ducha jak przez gęstą zimową mgłę Nowego Jorku. Nie było dobrze. Wcale nie było dobrze. Rozglądałam się wokół nerwowo. Całe mieszkanie zostało rozebrane na części, nie było tu niczego, co można by wykorzystać w czasie walki. Porcelanowe lampy roztrzaskają się w drobny mak już po jednokrotnym użyciu, a telewizora raczej nie uda mi się podnieść. Moje spojrzenie skupiło się na starym, dębowym stoliku do kawy, kolor ciemnego drewna pasował do reszty ponurych mebli i mrocznego klimatu. Bóg ma zdecydowanie wypaczone poczucie humoru. Moją jedyną szansą była ogromna biblia znajdująca się na półce. Stary dobry Jezus Chrystus spoglądał ze środka białej skóry, na tle czerwonego płonącego serca. Nie zawahałam się, zdjęłam ciężką książkę i z rozmachem wyrżnęłam dobrym słowem w głowę Jackson, jak kijem bejsbolowym w pędzącą piłkę. Jej głowa odskoczyła w bok przy akompaniamencie odgłosu uderzenia, obracając się tak jak reszta jej ciała, mój cios posłał ją oszołomioną na podłogę, gdy ugięły się pod nią kolana. Pistolet wisiał zablokowany w kaburze przypiętej przy jej pasie. Właśnie tego szukałam. Opadłam na ziemię łapiąc broń jedną ręką, drugą szarpiąc się z zamknięciem kabury. Zapięcie puściło w momencie, w którym Jackson obróciła się i uderzyła mnie w podbródek zaciśniętą pięścią. Udało mi się uwolnić broń, ale wyśliznęła mi się przez palce uderzając w podłogę i lądując tuż pod stopami Joshuy. Przekręciłam się na plecy, obracając i umieszczając stopy na podłodze, dzięki Bogu moje cholerne kolano nie dokuczało mi po tym cudownym uzdrowieniu, które nastąpiło po wizycie w bibliotece. Jackson może i była szybsza i silniejsza, ale praca barmanki w niebezpiecznym mieście nauczyła mnie jak się bronić. Gdy się pozbierała, kucałam już nisko na ziemie i odskoczyłam w lewo, gdy ona celowała w prawo. W tej samej sekundzie, w której mnie minęła ruszyłam po broń, rzucając się w stronę kanapy. Wyciągnęłam ramię, palcami muskając twardą stal, gdy nagle dłoń zacisnęła się wokół mojej kostki. — Nie tak szybko suko — wycharczała Jackson, szarpiąc mnie z siłą i wyciągając moje palce z zasięgu. W jednej minucie mój żołądek szorował po syntetycznym dywanie, w następnej leciał w powietrzu. W pierwszej kolejności moje ramiona i głowa nawiązały solidny kontakt z przeciwległą ścianą, potem dołączyły do tego moje bezwładne jak makaron nogi. Jęknęłabym gdyby nie doszły do tego jeszcze problemy z oddychaniem. Nogi miałam słabe, ale stabilne, kiedy podniosłam się, aby stawić czoła tej nadchodzącej wilkołaczej suce. Jej oczy błyszczały na biało, tęczówki w środku były wielkie. Jej krótkie brązowe włosy sterczały w różnych kierunkach a paskudne szpony wystawały z każdego palca. Podwójne kły, grubsze i dłuższe niż widziałam kiedykolwiek u jakiegokolwiek wampira sterczały w jej pełnych ustach, sprawiając, że wyglądała jak jakaś szablozębna szalona suka z jaskini.

— Pieprz mnie — jęknęłam, przygotowując się na atak. Dźwięk wystrzału pojawił się najpierw, po nim nastąpił dźwięk szarpanego ciała Jackson, kiedy została uderzona. Kula musiała utknąć gdzieś w jej wnętrzu, ponieważ nie pędziła teraz na mnie. Jej zszokowany wyraz twarzy był bezcenny, ale nie miałam przyzwoitej okazji, aby się nim po rozkoszować. Obróciła się twarzą do chłopca, który stał za nią z bronią wymierzoną w jej pierś. — Zostaw ją w spokoju — wycedził pełnym żałości, łamiącym się głosikiem Joshua i zaczął płakać. Walka dwóch kobiet nigdy nie jest zbyt atrakcyjna i godna podziwu zwłaszcza, kiedy się bronisz i wiesz jak solidnie kogoś trzasnąć lub z półobrotu złamać komuś szczękę. Ale mój instruktor Mike zawsze chętnie przypominał swoim oddanym kursantom: inteligentny wojownik z zaklimatyzuje się, z otoczeniem weźmie to, co mu dają i podziękuje za swoje szczęście. Ten sposób myślenia spowodował, że oderwałam się od podłogi i rzuciłam na Jackson, kiedy ta ruszyła w stronę chłopca. Oplotłam swoimi nogami jej szczupły pas i zacisnęłam je razem w kostkach. Obróciła się w około tnąc moje ramiona. Ostre krawędzie kuchennego blatu napotkały okolice mego krzyża i krzyknęłam głośno. Po omacku przesuwałam palcami po całej jej twarzy szukając oczu. Wbiłam palec w śliską tkankę, upewniając się, że mój paznokieć przebił się, jako pierwszy. Jej zachrypnięty okrzyk bólu był bardzo satysfakcjonujący, tak samo jak odrażający odgłos, gdy mój palec przebił się przez miękką powłokę dostając aż do solidnej kości. Potrząsała swoim ciałem z jednej strony na drugą, próbując pozbyć się moich dłoni i dostać do urazów, które pozbawiły ją wzroku. — Nie lubisz tego? — krzyknęłam, wiedząc, że suka dostała lekcję, na którą zasłużyła już dawno temu. — Nie jest zabawnie, kiedy dostajesz to, co sama chciałaś, komuś dać, prawda? Rozkoszowanie się moim zwycięstwem nie było czymś właściwym. Jackson zaczęła walić swoimi plecami o kontuar, używając całej swojej siły, która była cholernie imponująca. Moje nogi automatycznie poluzowały uścisk tak samo jak moje nagle bardzo zmęczone ramiona. Ból kręgosłupa był potworny a każde kolejne uderzenie silniejsze niż poprzednie. Moje palce zsunęły się teraz z pustych oczodołów Jackson. Kiedy zostałam zmuszona, aby umieścić palce gdzieś indziej na jej ciele, wybrałam uszy. Cienka chrząstka oderwała się z jej czaszki, kiedy odrzuciła mnie do tyłu, obróciłam nadgarstki celowo ciągnąc tkankę w dół i w górę. Krzyczała, był to straszliwy ryk bólu i wściekłości, który dodał mi sił. Pociągnęłam płatki jej uszu, szarpiąc je w dół, zrywając skórę i chrząstki. Kiedy przestała się rzucać na moment krzycząc, zacisnęłam mięśnie ud, trzymając mocno. Przestała wierzgać, sięgając nad głowę i przesuwając się tuż przy mojej twarzy. Kilka zadrapań załamało powierzchnie skóry, ale uczucie to było przyjemnością w porównaniu z bólem, jaki zadała mi przy pomocy ceramicznego kontuaru, który całowałam niezliczoną ilość razy swoimi nerkami, — Kurwa zabiję cię! — zaryczała, tnąc na oślep szponami moją twarz i ramiona. Byłam już tak wściekła i wyczerpana, że moja złośliwa odpowiedź nie wypadła tak jakbym sobie tego życzyła. — Nie, to ja zabiję cię pierwsza. Zimna prawda była taka, że miałam już dość bycia szarpaną, masakrowaną i ciągle nieprzyjemnie zaskakiwaną. Pobyt w tej rzeczywistości dawał mi się nieźle we znaki. Byłam zmęczona, zdezorientowana i chciałam tylko zabrać mój zmęczony tyłek do domu. Nie miałam mojego różańca, broni czy też ukochanego noża. Była tylko jedna rzecz, dzięki której trzymałam się jeszcze jakoś, cierpienie i udręka, która potrzebowała swojego ujścia. Pochyliłam się do przodu, używając ud oplecionych w pasie Jackson, jako dźwigni i zagłębiłam zęby w jej karku. Skóra poddała się pod moimi tępymi zębami bez pomocy ostrych siekaczy czy kłów, jej krew splamiła moje usta. Amulet jakby stopił się na mojej piersi i płoną jak żywy płomień na mojej skórze przez cienka bawełnę, ale wcale tego nie czułam. Ryki bólu Jackson były jedyną rzeczą, o której chciałam myśleć.

Obróciła się wokoło i potknęła. Dłonie spoczywające na moich ramionach osunęły się w dół dopóki pazury nie wbiły w miękkość moich nóg i z łatwością przeorały ciepłe ciało pod spodniami moro. Uwolniłam jej szyję i zagryzłam wargę, czując metaliczny i gorzki posmak krwi, gdy jej pazury przeszły przez moje mięśnie aż do kości. Moje ręce i nogi zwiotczały na skutek tego dręczącego, mrowiącego uczucia, które nakazywało mi zsunąć się z jej pleców a ona zrobiła coś, czego nie mogłam sobie wyobrazić coś, czego nie mogłam przewidzieć, że nadejdzie. Uderzyła we mnie swoim ciałem. Ból (czysty, ostry i intensywny) promieniował w całym moim ciele, gdy posłała mnie na ziemie i wylądowała na mnie. Puściłam Jackson, przerażona czarnymi plamkami zakłócającymi moją wizję. Jeśli stracę przytomność to będzie koniec. Jakaś dłoń pojawiła się w polu mojego widzenia i poczułam długie palce wplątujące się w moje włosy. Silne pociągnięcie oddzieliło kilka pasemek od mojej czaszki, zmuszając abym podniosła się na kolana. Walczyłam o oddech, balansują ciężarem ciała na podłodze przy pomocy drżących dłoni, próbując ignorować amulet, który jakoś przepalił się przez mój golf i teraz muskał moją nagą skórę. Rozległ się ponowny strzał, tym razem Jackson zadrżała nim puściła garść moich włosów. Przerażający ryk doszedł z głębi jej gardła, gdy zapomniała o mnie i ruszyła w kierunku Joshuy. Pełen przerażenia krzyk Marianne postawił mnie na nogi, mimo tego, że pomieszczenie nadal wirowało. Zamrugałam i potrząsnęłam głową, próbując zobaczyć wyraźnie i odzyskać równowagę. Jackson była tylko rozmytą smugą na tym krótkim dystansie, gdy dotarła na miejsce i uwięziła ciało dziecka pod swoim. Joshua wił się na szczycie zdemolowanego stolika do kawy, jego nieduże nogi kopały żałośnie. Słyszałam jak charczy tak jakby dusił się krwią. — Pomóż mu — błagała Marianne, śpiesząc do mnie i łapiąc za ramię. Ziemia przesunęła się pod moimi nogami, kiedy jej dłoń dotknęła mojego ramienia i jakieś dziwaczne, głębokie drżenie przejęło moje ciało. Ból w plecach i nogach zniknął, mięśnie i kończyny stały się silne pomimo wcześniejszego zmęczenia. Pomieszczenie nabrało żywej ostrości, pozwalając mi zobaczyć wszystko wyraźnie. Mój kręgosłup wyprostował się, gdy stanęłam prosto i podniosłam głowę, prowadzona przez nieoczekiwany przypływ mocy. Wolne ramię Jackson nabrało rozpędu zaciskając się w pięść i już się nie wahałam. Złapałam sukę za nadgarstek i szarpnęłam do tyłu stosując odpowiedni nacisk, aby usłyszeć dźwięk łamanej kości, która przeszła przez skórę. Róż, kość słoniowa, krwista czerwień, wszystko to tworzyło jakieś makabryczne dzieło anatomicznej sztuki. Nie wiedziałam skąd pochodzi ta moja nowo odkryta nieludzka siła i tak naprawdę o to nie dbałam. Kiedy zobaczyłam krew wypływającą z ust Joshuy, chciałam widzieć jak ta owłosiona, wilkołacza psica cierpi. Jackson usunęła dłoń z gardła Joshuy i puściła go. Zwiotczał, jego brązowe oczy zamknęły się, gdy uderzył w stolik. Gdy odwróciła się do mnie, nie czułam strachu, wisiorek przy mojej skórze bił i pulsował bardzo żywo. Bijące czarne centrum amuletu, uwięzione we wnętrzu bursztynu, waliło w zgodnym rytmie mego serca, każde uderzenie wzmacniało moje mięśnie, oczy i kończyny niewyjaśnioną, ale niezaprzeczalną energią. — Czym ty jesteś? — zażądała odpowiedzi, rozkładając się na niestabilnych nogach, drgając nozdrzami, co powiedziało mi, że to jej węch ją prowadził. Jej oczy były krwawymi plamami. Fragmenty oka miała rozsmarowane na policzkach. — Kimś z kim nigdy nie powinnaś była zadzierać — uśmiechnęłam się, gdy to powiedziałam, krwawiąca i poraniona, ale w znacznie lepszym stanie, niż to stworzenie stojące przede mną. Nie potrzeba było naukowca z NASA, aby przewidzieć następny ruch Jackson. Ruszyła na mnie jak kamienna ściana, dzika i szalona.

Jej zęby lśniły w świetle, duże i jasne, górowały nad nimi, tylko jej puste oczodoły i rzucające się w moją stronę pazury. Nie powinnam była być w stanie przewidzieć tego ruchu, był zbyt szybki, pieprzenie szybki. A jednak moje ciało zareagowało instynktownie, przemieszczając się do defensywnej pozycji, gdy przygotowywałam się do szybkiego ofensywnego ataku. Każde gwałtowne pchnięcie czy uderzenie, jakie wypuszczała w moją stronę, ja blokowałam. W jakiś sposób wiedziałam, co chciała zrobić zanim jeszcze wykonała ruch. Jej wściekły ryk tylko mnie nakręcał do dalszej walki. Kiedy rzuciła się na mnie jedną ręką zachęcałam, aby spróbowała mocniej i mocniej, raz po raz. Chciałam patrzeć na upadek tej bestialskiej kobiety. Chciałam zobaczyć ją na jej pieprzonych kolanach. Ból chwycił mnie w piersi ( dokładnie w miejscu gdzie znajdował się amulet Marigold) pozbawiając równowagi. Moja niewiarygodna siła zaczęła zanikać, usłyszałam jak Marianne płacze. Poprzez ciężką mgłę nasłuchiwałam jej błagania, desperackich próśb, aby powrócić do swego dziecka jeszcze, chociaż raz nim przejdzie na drugą stronę. Gdy skupiłam się na jej głosie moja siła osłabła i Jackson uderzyła mnie w nos swoim czołem, tworząc niepohamowaną rzekę płynącej krwi. Ciężkie uderzenia płynące ze zdrowej dłoni spływały na moje ramiona i twarz, powodując, że skuliłam się jak piłka u jej stóp. Jej buty znalazły nieochronione zagłębienie a twarde gumowe podeszwy pozostawiały ślady, gdy kopała. Próbowałam wykasłać gorzką krew zalewająca mi usta. Brutalne razy nadal spadały, wciąż i wciąż, dopóki nie zdałam sobie sprawy, że to może być koniec. Równie dobrze mogłam zginąć w tym miejscu, zanim Zagan będzie miał okazję zabrać mi duszę. Nie byłam pewna, czy była to dobra, czy zła rzecz. Solidne uderzenie zarzuciło mną porządnie, zmuszając podbródek do podskoków. Gdy moje plecy uderzyły w kanapę, powitałam znajomy i zapraszający chłód metalu w mojej dłoni. Złapałam broń, kiedy Jackson znalazła się nade mną. Rysy jej twarzy były na wpół człowiecze na wpół wilcze, nie wiedziałam niczego o wilkołakach, ale założyłam, że obowiązują tu generalne zasady. Głowa albo serce. W momencie, gdy broń już pewnie trzymała się w moich dłoniach, podniosłam ją, wycelował dokładnie pod jej podbródkiem i nacisnęłam spust, niezliczoną ilość razy. Naboje płynęły z komory do jej głowy, każda nowa kula roztrzaskiwała zęby i kości. Oczodoły sączyły się swobodnie, gdy krew płynęła z każdej wyżłobionej przez kule dziury. Kiedy ostatnia kula przeszła przez to, co zostało z jej czaszki i wylądowała w suficie ponad nią wiedziałam, że suka jest martwa. Padła w moją stronę. Ciężki przepływ krwi płynący z tego, co pozostało z jej twarzy połączył się z moim rozkwaszonym nosem. Jej ciężar był nie do zniesienia i zepchnęłam ją na bok, kopiąc nogi i tors dopóki nie zsunęła się cała z mojego ciała. Kiedy już leżała obok, odetchnęłam kilka razy głęboko, aby się uspokoić i zebrać do kupy. Odsunęłam na bok szczątki stolika i podeszłam do Joshuy, składając jego małą głowę na kolanie i odsuwając zakrwawione pasma włosów z policzka. Moje palce drżały, gdy dotknęłam jego gardła i wypuściłam z siebie ciężkie westchnienie na witający mnie stabilny puls. Był odważnym i niezwykle odpornym dzieckiem. Marianne pojawiła się przed nami, obserwując swojego syna. Przejechała dłońmi po jego twarzy i zamknęła oczy, gdy jej pace przeszły przez jego czoło. Gdy się podniosła i odwróciła w kierunku korytarza, jej oczy rozszerzyły się a usta rozchyliły. Nie pytałam, czego jest świadkiem, ponieważ pamiętałam to zbyt dobrze. Niebiański blask jest czymś, czego nie można zapomnieć zwłaszcza, jeśli zostaje się z niego wyrwanym wbrew swojej woli. Rozpoczęła swoją podróż w kierunku światła, jedna noga za drugą, dopóki nagle się nie zatrzymała.

Nie mogłam sobie wyobrazić, jaką siłę woli trzeba było mieć, aby to zrobić. Też kiedyś byłam przyciągana w kierunku spirali tego białego światła. Anielska pieśń rosła w duszy, w taki sposób, w jaki słońce kusi różę do rozkwitu sprawiając, że niemożliwym jest dla ducha ujrzenie, czy pomyślenie o czymkolwiek innym. Gdyby nie połączone siły Goose'a i Sonji zmuszające mnie do pozostania w świecie śmiertelników z radością przekroczyłabym tą granicę. — Zajmiesz się nim? — wyszeptała, spoglądając na swoje dziecko. Chciałam dać jej rozwiązanie, którego pragnęła, ale nie chciałam kłamać. Nie wiedziałam, ile czasu mi pozostało, ani tego czy będę w pobliżu, aby zrobić to, o co prosiła. — Nie martw się. — Przytuliłam go bliżej do siebie. — Powiem im wszystko, nic mu nie będzie. — Jej oczy zamknęły się i zwróciła się w stronę tego błogiego miejsca, którego nie widziałam, ale przypominałam sobie aż za dobrze, krocząc ku niemu z szeroko rozpartymi rękoma. Błogi spokój, który pojawił się na twarzy był piękny, tak jakby zatoczyła pełen krąg i obserwowałam jak podchodzi do ściany i znika. W tej właśnie chwili przez moje ciało przetoczył się ból, tak jakby warstwa ochronna została zerwana z delikatnej tkanki. Amulet zaszumiał raz, czy dwa zanim osunął się gładko pomiędzy moją poparzoną skórą i nadpalony sweter, bursztyn nie był już dłużej gorący, ale chłodny. Opadłam wdzięczna na poduszki i pokrytą bawełną sklejkę znajdującą się za moimi plecami. Odgłos ciężkich kroków i pokrzykiwań dochodził zza ściany, ale słyszałam masowy popłoch zbliżający się korytarzem. Czekałam wiedząc, że ta walka może dla mnie trwała wieczność, ale pierwszy strzał padł tylko kilka minut wcześniej. Drzwi zostały zniszczone, kompletnie wyrwane z zawiasów, siła uderzenia posypała z nich grube drzazgi i fragmenty tynku. Jakiś zwalisty mężczyzna wbiegł do środka z depczącym mu po piętach Carterem. Gdy zobaczył Joshue w moich ramionach, ruszył do przodu, szczerząc kły dopóki jego oczy nie dostrzegły zmasakrowanego ciała Jackson, leżącego u naszych stóp. — Co tu się kurwa dzieje? — zapytał Carter klękając przy mnie z tym wielkim facetem, który najwidoczniej był słynnym betą Quinnem. — Ugryzła cię? Uwolniłam Joshuę z uścisku i podałam go jego zmartwionemu ojcu, krzywiąc się na widok rozsmarowanej krwi na rękach. Ramiona miałam ciężkie jak kawałki drewna, mięśnie wydrenowane po odejściu tego, co wcześniej dało mi siłę i przejęło moje ciało. — Nie, nie ugryzła. — Wybuchnęłam śmiechem, gdy przypomniałam sobie jak walczyłam i jak ugryzłam ją w szyję. — I udało mi się dostać całkiem spory kawałek jej samej. — To nie jest zabawne — warknął Carter. — Gen Lykanotropii przenosi się przez ślinę. Jeśli cię ugryzła wkrótce zaczniesz się przemieniać. Pierwsze dwadzieścia cztery godziny są krytyczne. Muszę wiedzieć, czy będziesz przechodzić przemianę. — Nie ugryzła mnie — powtórzyłam i zerknęłam na ciało Jackson. — Nie miała szansy. Nie mogłam stwierdzić czy odczuł ulgę, czy był zawiedziony. — Powiedz, co się stało. — Jackson zabiła jego żonę. — Podniosłam podbródek wskazują na Quinna. Po czym zamknęłam oczy. Walenie w mojej głowie spowodowało jęk, więc pozwoliłam sobie opaść z powrotem na poduszki. — Była nosicielką wirusa Renfield'a i ugryzła Marianne celowo. Niech to szlag. Syndrom.

Miałam cholerną nadzieję, że nie przenosił się przez ugryzienie. Marianne powiedziała, że na zewnętrzne objawy nie trzeba długo czekać, dreszcze, gorączka i inne okropności. Czy czułam dreszcze? Nie bardzo. Gorączka? Raczej nie. Poza tym, że czułam się jak jajko przerobione na jajecznicę nic mi nie było. Wydałam z siebie mentalne westchnienie ulgi. Udało mi się przeżyć kolejny dzień. — Duch Marianne tkwił w zawieszeniu, w konsekwencji tego czynu, utknął w mieszkaniu dopóki nie dokonała się zemsta — kontynuowałam. — Jackson złożyła nam wizytę w czasie, gdy rozmawiałam z duchem i stwierdziła, że już czas abym stąd odeszła. — Dlaczego miałbym ci wierzyć? — Carter brzmiał na bardziej niż zirytowanego. Brzmiał tak jakby miał już dość. — Odkąd się tu pojawiłaś są z tobą tylko same problemy. — Ostrzegałam cię, żebyś mnie wypuścił. — Podniosłam głowę, otworzyłam oczy i napotkałam jego wściekłe spojrzenie. — Ale skoro potrzebujesz dowodu, możesz wyśledzić partnerkę Jackson w tej krucjacie nienawiści. Delores. Marianne powiedziała, że słyszała jak dyskutują o swoich planach. Jestem pewna, że wypełni dla ciebie wszystkie luki. — Josh mówił prawdę? — zażądał wyjaśnienia Quinn z nutką nadziei w głosie, trzymając zwiotczałe ciało swego syna ciasno przy piersi. — Marianne nadal tu jest? — Była. — Potrząsnęłam głową, krzywiąc się na ból w skroniach, który pojawił się w rezultacie. — To, co ją trzymało zostało rozwiązane. Marianne przeszła na drugą stronę krótko po tym, jak poszła tam ta suka.— Ich sceptyczne spojrzenia tylko mnie wkurzyły. — Jeśli się tu dobrze rozejrzycie będziecie wiedzieć, że nie kłamie. Jackson próbowała zabić twojego syna, bo stanął jej na drodze. Carter obserwował mnie cicho przez chwilę nim zaryczał. — Cam! Weź Delores i odprowadź ją do celi.— Z oddali usłyszałam tylko — Już się robi. — Wyglądasz jak gówno — poinformował mnie Carter, przesuwając palcami po moim czole. Gdy je zabrał były pokryte krwią i czymś jeszcze. Podniósł palce przyglądają się różowemu bałaganowi. — Jesteś pokryta krwią, kośćmi i mózgiem. — Moja dowcipna odpowiedź zniknęła z ust, gdy potrząsnął głową i zaczął zmywać ten bałagan z moich policzków, czule przesuwając palcami. Kusiło mnie, aby powiedzieć, żeby trzymał swoje pieprzone ręce przy sobie, ale nie byłam w nastroju do kłótni, nie po tym jak omal nie skopano mi tyłka już na amen. Każda walka na śmierć i życie wymagała czasu, aby dojść do siebie, jeśli uszło się z niej z życiem. — Wolę mieć to na sobie niż oddać swoje, dziękuję pieprzenie bardzo — odetchnęłam głęboko i zamknęłam oczy. — Dlaczego to zrobiła? — zapytał. — Sprowokowałaś ją? — Sprowokowałam? Proszę cię. Nie stoję w kolejce do powicia dzieci. Możesz to sobie wyobrazić? Mnie, jako mamuśkę? Nie sądzę — parsknęłam śmiechem na to całkowicie idiotyczne stwierdzenie, ale zamarłam gdy amulet przesunął się na mojej pokrytej pęcherzami skórze i skrzywiłam się brzydko. — To co mówisz nie ma żadnego sensu — mruknął przeprowadzając dokładną inspekcje moich ran na udach. — Pewnie, że ma. Masz tu cholerną posuchę, jeśli chodzi o facetów i Jackson nie chciała się dzielić. To fundamentalna zasada matki natury, według niej nie ma tu wystarczającej ilości mężczyzn. — O czym ty mówisz?

— Celowo zgrywasz głupka? Mówię o płodzeniu dzieci. Naturalnym procesie w trakcie, którego ludzie dobierają się w pary i prokreują. Jego dłonie zamarły. — Walczyła z tobą, ponieważ chciałaś się ze mną związać? Jasne. — Nie panie przerośnięte ego. — Potrząsnęłam głową z boku na bok, chociaż zabolało jak cholera. — Walczyła ze mną, ponieważ chciała być twoją towarzyszką. To spora różnica. — Zaprzeczanie temu, że pociągamy się wzajemnie nic ci nie da. W końcu i tak będziesz musiała zmierzyć się z prawdą. Prawda. — Słowo (chociaż w całkowicie śmiesznym porównaniu) było szokująco podobne do tych, które jeszcze nie tak dano temu powiedział mi Disco. Wspomnienie tej rozmowy (i nasz utracony wspólny czas) sprowokowało żal dołączający do mojego fizycznego nieszczęścia. To sprawiło, że milczałam, zaciskając powieki. Wspomnienia o Disco były zbyt bolesne. Zwłaszcza, gdy zdałam sobie sprawę z tego, że już nigdy więcej go nie zobaczę. Odkopując moją wewnętrzną Scarlett, zdecydowałam, że nie chce myśleć o tym gównie dzisiaj. Pomyśle o tym jutro. — Jax mogła cię zabić. — Poinformował mnie Carter podciągając moje spodnie, aby lepiej przyjrzeć się ranom. Przeklął, gdy znalazł to, czego szukał i rozerwał materiał ukazując połacie poszarpanego ciała. — Dostała swoją najlepszą szansę. — Machnęłam lekceważąco ręką. — Chyba miała kiepski dzień. — Jego ręka zamarła i wiedziałam, że znowu mi się przygląda. — To nie jest zabawne. Jax trenowała przez dekady razem ze stadem. Jest silniejsza i szybsza niż człowiek, zwłaszcza, jeśli wezwie swojego wilka. Jesteś bardzo słaba w porównaniu do nas. Podniosłam powieki tylko na tyle, aby mógł zobaczyć, że wściekle na niego spoglądam. — Czyżby? Jego oczy błysnęły srebrem. — Tak, właśnie tak. Ogarnęło mnie wspaniałe uczucie zwane gniewem, obmywając mnie znajomą i tak wytęsknioną falą gorąca tuż pod mostkiem. Może i nie byłam tak szybka jak ta nadprzyrodzona istota, ale do cholery nie byłam bezradna. Prawdą było to, że Jackson zginęła bo była głupia. Mądra osoba skręciłaby mi kark na oczach Joshuy i stawiła czoła plutonowi egzekucyjnemu potem. Pewnie następstwem byłyby oczywiste pytania i reperkusje, ale byłam pewna, że suka wytłumaczyłaby się, że została wciągnięta w bójkę. Próbowałam stawić czoła swoim obrażeniom, każdy mięsień protestował przeciwko temu ruchowi, miliony punkcików pod skórą krzyczały na mnie za to, że zmuszam je do pracy tak szybko po takim sadystycznym traktowaniu. Ale nie mogłam tak leżeć. To, co miałam do powiedzenia wymagało, aby znaleźć się na nogach. Przez chwilę kołysałam się na czworakach jak koń na biegunach na zardzewiałej sprężynie. Kiedy pomieszczenie przestało się obracać, stanęłam na nogach i wyprostowałam się. Gdy odzyskałam równowagę i odepchnęłam chcącego mi pomóc Cartera, podeszłam do Jackson i zerknęłam na jej martwe ciało. Była w rozsypce. Jej twarz z przodu była teraz wklęsła, pełne usta pogrążyły się w gumowatych zębach z tyłu jej szczęki, której udało się uniknąć mojego gniewu. Górna część jej czaszki zniknęła całkowicie, prawe ucho wisiało oderwane od głowy jak upiorna biżuteria. — Powinna mnie zabić, co? — Pchnęłam ramię Jackson zrujnowanym butem i spojrzałam na Cartera. — Dlaczego jej tego nie powiesz? Obróciłam się na pięcie i przepychając między wilkołakami stojącymi mi na drodze, które obserwowały wszystko w milczeniu opuściłam mieszkanie przez roztrzaskane drzwi z wysoko podniesionym czołem, oblepionym resztkami mózgu. Słuchałam radośnie odgłosów moich zakrwawionych trampek, kiedy szłam po drogiej ceramice pozostawiając za sobą krwawą ścieżkę.

Rozdział siódmy Ja cię pieprze. Nowy Jork z przyszłości nie był Nowym Jorkiem, który aprobowałam. Gdy tak jechaliśmy poprzez wyludnione miejskie ulice z Carterem za kółkiem wydającym komendy, obserwowałam tą absolutną dewastację, którą napotykaliśmy po drodze. To było tak jakby serce miasta przestało bić dokładnie wraz z jego mieszkańcami. Dorothy¹ kiedyś powiedziała, że nie ma takiego drugiego miejsca jak dom i po tym, co stało się z moim nie mogłam się z tym nie zgodzić. Zamiast ulicznych korków zderzak w zderzak z ludźmi zapychającymi ulice była pustka, która przypominała mi o powieści Richarda Mathesona „Jestem Legendą”². Wyruszyliśmy dziewięć dni po tym jak zabiłam Jackson tracąc zbyt wiele czasu według mojej opinii, która została po prostu zignorowana. Carter trzymał mnie w swoim mieszkaniu przez cały ten czas. Mówił, że to dlatego, żebym mogła wypocząć i dojść do siebie, ale ja wiedziałam swoje. Pomijając moje ostrzeżenia, aby trzymał się z daleka, jego stała uwaga utwierdzała mnie, że chciał abyśmy odnaleźli jakiś wspólny grunt. To były najdłuższe dni mojego życia. On chciał rozmawiać a ja nie. Nie było o czym mówić. Carter mnie nie interesował, zero, nic, kompletnie nic. Nie poddał się, ale zapuszczał się do miasta w celu załatwienia jakiś interesów stada. To znaczyło, że zostawiał mnie samą godzinami, gapiącą się w sufit z moimi obawami, myślami i nieszczęściami, jako jedyne towarzystwo. Niezbyt dobra kombinacja, gdy jesteś w żałobie i niańczysz swoje złamane serce. Czułam się taka zagubiona, taka samotna. Miałam nadziej, że nie potrwa to już zbyt długo. Wyruszyliśmy po południu, więc mieliśmy tylko kilka godzin na zlokalizowanie Goose'a, zdobycie potrzebnych mi informacji i powrót do bazy. Oczywiście Carter nie miał pojęcia, że nie miałam zamiaru nigdzie z nim wracać. Kiedy tylko znajdę Goose'a przykleję się do niego jak klej. Nie tylko był teraz jedynym przyjacielem, jakiego miałam, był prawdopodobnie moją jedyną szansą na spłacenie długu Zaganowi. — Nie podoba mi się to — narzekał Carter po raz chyba piąty od naszego odjazdu, ściskając kierownice tak mocno, że jego opalone knykcie zrobiły się białe. Najwyraźniej podróżowanie na przedmieścia nie było czymś, co często robili jego ludzie. Wydawało się, że wampiry uczyniły te tereny niedostępnymi, ponieważ dawcy, pracownicy i ich rodziny tu właśnie żyli. Spoglądał z drogi na wisiorek, który prowadził nas w stronę Brooklynu. Mogłam z łatwością stwierdzić, że nie marzył o niczym innym jak tylko o zniszczeniu tej cholernej rzeczy. Ruch samochodu poruszył wisiorkiem więcej niż raz, co z kolei spowodowało, że skierowaliśmy się w złą stronę i straciliśmy sporo naszego cennego czasu. Odwróciłam wzrok od Cartera spoglądając przez maleńkie brudne okno. Dostrzegłam błysk swojego odbicia i przeraziło mnie ono na tyle, że odwróciłam wzrok. Obrażenia wyglądały jakby miały kilka tygodni a nie dni. Nos już dłużej nie był opuchnięty rany, które zadała mi Jackson były już pozasklepiane tak jakbym użyła do ich zaleczenia wampirzej krwi. Nawet głębokie, wyryte sznyty na nogach zaleczały się w taki sposób, że wiedziałam, iż nie pozostaną po nich żadne blizny. Nie rozumiałam tego i w tej chwili nie chciałam o tym myśleć.

¹Odniesienie do powieści Czarnoksiężnik z Krainy Oz , Dorotę chyba wszyscy znają;) ²Jedna z najważniejszych dwudziestowiecznych powieści o wampirach, wirusie i opustoszałym Nowym Jorku;)

Wszystko i tak było już dostatecznie popieprzone bez dodawania do sytuacji dodatkowej presji. W tej właśnie chwili mogłam się skupić tylko na jednej rzeczy. Wyjechaliśmy z Parku Prospect, przejechaliśmy Union Street i wkroczyliśmy do miejsca, które kiedyś znałam. Lękliwie czekałam na jakieś wielkie ujawnianie, na doświadczenie jeszcze więcej dziwactwa, niż przywykłam doświadczać. Zamiast tego w momencie, w którym wjechaliśmy do popularnej dzielnicy na wzgórzach Brooklynu, poczułam się jakbyśmy cofnęli się z powrotem w czasie, poczułam się jak w domu. Ludzie tu normalnie żyli, rozmawiali ze sobą popychając wózki, chodząc ulicami, robiąc zakupy. Ulica nie była tak zatłoczona jak do tego przywykłam, ale minęło nas po drodze kilka samochodów z pasażerami. — Co jest grane do cholery? — spytałam, obserwując ludzi, gdy przystawali, aby pogapić się na nasz wehikuł. — To niewolnicy krwi — poinformował mnie Carter. Jad podszywał każde jego słowo. — Każdy jeden z nich. Włączając w to dzieci, które tu widzisz. — Jak dla mnie nie wygląda, aby cierpieli. — Dlaczego nie jestem zaskoczony, że to mówisz? — Bo jesteś panem negatywnym? Carter warknął i spojrzał na mnie, błyszczącymi oczami.— Nie będę się z tobą kłócił. — Mam jeszcze lepszy pomysł. — Utrzymałam polubowny ton głosu. — Dlaczego mnie tu nie wyrzucisz i nie będziemy udawać, że nigdy się nie spotkaliśmy, co? To idealne rozwiązanie dla nas obojga. Nie odpowiedział i westchnęłam, gdy zdałam sobie sprawę, że nie ma zamiaru tego zrobić. Po kilku minutach, pojawiło się miejsce naszego przeznaczenia. Powinnam była wiedzieć. Mimo tego, że tyle rzeczy się zmieniło, niektóre i tak pozostały takie same. Podczas tych wszystkich lat, które minęły Ethan McDaniel nadal mieszkał w tym samym miejscu. Zaparkowaliśmy przy krawężniku i Carter zgasił silnik. Gapiłam się na budynek, wizja dzielonych z Disco pocałunków u szczytu schodów uderzyła we mnie niczym cios prosto w żołądek tak nieoczekiwanie, że nie mogłam oddychać. To było niesprawiedliwe. Kiedyś moje wspomnienia były gorzkie, żrące i pozwalały mi oderwać się od wszystkiego, co mnie otaczało. Teraz to, że się zakochałam kierowało moje emocje przeciwko mnie samej. Wiedziałam, że było to konsekwencją bycia w związku nawet, jeśli próbowałam temu zaprzeczyć. Życie naprawdę było do bani. Złapałam urok i dotknęłam kamienia. Świecił jasno. Wraz z blaskiem akwamarynu nadeszła nadzieja. Może, ale tylko może znajdę sposób na to, aby wydostać swój tyłek z tego bałaganu. Jakiś cień we wstecznym lusterku odciągnął moją uwagę od uroku. Kilka wielkich wilkołaków wyskoczyło z jadącego za nami vana. Było ich sześciu, nadal w ludzkiej formie, bez swojego standardowego wachlarza przeróżnej broni. Ludzie na chodniku pouciekali na drugą stronę, inni znikali w swoich mieszkaniach. — Oczekuję, że będziesz mnie słuchać, gdy wejdziemy do środka. Ostrzegł Carter zdobywają moją uwagę.— Nie pogrywaj sobie ze mną. Nie dzisiaj. Złamałem niezliczoną ilość reguł przyjeżdżając tutaj. Nasz rodzaj nie jest mile widziany po tej stronie rzeki, chyba, że zostaliśmy zaproszeni lub pojmani. Takim przyjazdem bez uprzedzenia prosimy się tylko o kłopoty. Odwróciłam się od niego i wymamrotałam pod nosem.

— Miejmy nadzieję, że nie zostanę w tej piekielnej dziurze aż tak długo. — I otworzyłam drzwi. Członkowie stada, którzy przyjechali za nami zajęli miejsca u podstawy schodów, ich masywne ramiona skrzyżowane na piersiach. Nie spoglądałam na nich, kiedy szłam w kierunku drzwi. Wzięłam głęboki wdech i odmówiłam pośpieszną modlitwę z nadzieją, że chociaż raz mi się poszczęści. Wypuszczając powietrze, zdobyłam się na odwagę i zapukałam, podczas gdy Carter umieścił swoją zastraszającą postać twardo u mego boku. Opuściłam ramię rzucają mu wściekłe spojrzenie, zastanawiając się jak wielkie kłopoty będę miała, jeśli pchnę go przez balustradę, prosto w znajdujące się tam krzaki. — Otworzę! — Rozległ się głos z drugiej strony. Oddech uwiązł mi w gardle, gdy usłyszałam zgrzyt przesuwanej zasuwy i odgłos zdejmowanego łańcucha. Sekundy dzieliły mnie od mojej przyszłości. Wkrótce będę wiedziała, czy istniej, chociaż cień szansy, że uda mi się ujść z życiem z tego pieprzonego koszmaru. Drzwi stanęły otworem i moim oczom ukazała się kobieta na oko w moim wieku. Jej czarne włosy były krótko obcięte, ta figlarna fryzura tylko podkreślała śliczne rysy jej twarzy. Jej nos był mały a kości policzkowe wysokie i równomierne, usta miała odrobinę opuchnięte. Uśmiech, który mi posłała pasował do jej ciepłych pięknych czekoladowo brązowych oczu. — Kto to Bells? Określenia moje serce zamarło, używałam zawsze w przenośni. W końcu serce nie może stanąć, nie? Ale w tej chwili odkryłam, że nie tylko może, ale również cały świat może obrócić się wokół własnej osi i momentalnie zatrzymać. Być może to z powodu ulgi a może kombinacji, stresu, żalu, dezorientacji, ale gdy usłyszałam głos Goose'a nieomal się nie rozpadłam. — Nie jestem pewna. Dziewczyna — odpowiedziała Bells. Utraciła swój powitalny uśmiech, gdy spojrzała po nade mną i dostrzegła wilkołaki stojące u podstawy jej schodów. — Goose — wyszeptałam gardłowo i skrzywiłam się na dźwięk własnego głosu, który brzmiał jak głos kompletnie załamanego dziecka. — Twarz Bell’s zbladła, gdy usłyszała jak wypowiadam to imię a jej brązowe oczy stały się miniaturowymi spodkami. — Och, dzięki Bogu. W końcu jesteś. Słyszałam nadchodzące kroki i głos Goose'a teraz już dochodzący ze znacznie bliższej odległości. — Bells z kim rozmawiasz? — Odsunęła się na bok i naprawdę czułam się jak postać w kiepskim epizodzie jakiegoś serialu. Chociaż ubrany był nieomal dokładnie tak samo (zapinana na guziki biała koszula, materiałowe spodnie, odpowiednie buty) Goose się postarzał. Skronie mu posiwiały, ale jego gładko ogolona twarz była taka sama z tylko kilkoma zmarszczkami w kącikach. W momencie, w którym nasze oczy się spotkały i nastąpiło rozpoznanie, znieruchomiał. Usta rozchyliły mu się mimowolnie z przeżytego szoku a jego brązowe oczy biły na alarm. Wyglądał jakby zobaczył ducha. — To ja. Już dłużej nie jesteś w Kansas³. — W końcu udało mi się wykrztusić, próbując znaleźć trochę humoru w tej całej sytuacji. — Och, dobry Boże, Rhiannon. — Wyrwał się ze swojego transu i ruszył do przodu. Wyciągnął ramiona w kierunku moich łokci, dotykając mnie jakbym była wytworem jego wyobraźni. — Jest tyle rzeczy, które muszę ci powiedzieć — wyjaśniłam w pośpiechu, czując nagłą chęć do pozbycia się mojego brzemienia. Był prawdziwy. Nie byłam w tej futurystycznej wersji piekła już dłużej sama. — Nawet nie masz pojęcia, przez jakiego rodzaju gówno przeszłam. ³Odniesienie do powieści Czarnoksiężnik z Krainy Oz , Dorotę z Kansas chyba wszyscy znają;)

— Nie tutaj. — Goose rozejrzał się wokoło. W momencie, gdy jego spojrzenie spoczęło na Carterze, jego brwi powędrowały do góry. — Nie wiem, co on z tobą robi, ale pies zostaje na zewnątrz. — Nie sądzę — warknął Carter i głęboki, groźny dźwięk popłynął z głębi jego gardła. — Ona zostaje ze mną. — Bells! — zawołał Goose przez ramię, ale spojrzenie cały czas trzymał skupione na Carterze. — Jestem krok za tobą. — Bells pojawiła się na widoku, trzymając w dłoniach paskudnie wyglądający karabin, tak jakby wiedziała dokładnie jak go użyć. — Cofnij się Fido.¹ Carter sięgnął po mnie, ale Goose szarpnął wcześniej, przyciskając do swojej piersi. Jego solidne i bezlitosne ramiona objęły mnie, gdy mężczyźni za plecami Cartera zaczęli wspinać się do góry, warcząc. — Zostać na dole! — Zagrzmiał Carter i dźwięki kroków ucichły. — Możemy to zrobić w łatwy albo naprawdę przykry sposób. Ona chce twojej pomocy, więc jej udziel. Ale jeśli ci się wydaje, że oddam ci ją tak, żebyś mógł przekazać ją dalej jednemu z twoich wampirzych mistrzów lub mistrzyń, to masz problem. Kim ona jest dla ciebie, twoją partnerką? — Jak śmiesz uważać się za coś lepszego! — Goose nigdy nie brzmiał na tak wściekłego. Tej strony jego osobowości nigdy wcześniej nie widziałam. — Ze mną przynajmniej będzie miała jakiś wybór. — Carter mówił, ze złością tak oczywistą, że można było ją poczuć. — To nazywasz wyborem? — Goose nie chciał mnie puścić. Wszystko, co widziałam to Bells i tą wielką spluwę balansującą na jej ramieniu z palcami spokojnie, spoczywającymi na spuście. Pozwoliłam sobie na chwilę relaksu w ramionach Goose’a dziękując, że nadal żył i miał parę całkiem solidnych jaj, stawiając czoła Carterowi. Goose, czy chciałam to przyznać, czy nie stał się swego rodzaju wentylem bezpieczeństwa podczas naszej przyjaźni, trzymając mnie, gdy trzeba było na uwięzi. Nigdy nie przypuszczałam, że tak bardzo będę za nim tęsknić. — Jeśli jesteś mądry — powiedział Goose — odejdziesz. — Nigdzie się nie wybieram. — Carter już nie ryczał, ale było coś takiego w jego głosie, co mówiło mi, że walczy o zachowanie kontroli. — Przyszliśmy tu po to, aby zakończyć jej sprawę z demonem i odejść. Ona tu nie zostanie. — Jestem świadom tego, dlaczego tu jesteście. — Uścisk Goose'a trochę osłabł tak jakby szok spowodowany moim przybyciem już do niego doszedł. — Co? Jesteś? — Próbowałam się wyrwać z jego ramion, gotowa na otrzymanie odpowiedzi. — Jak? — To długa historia. — Spojrzał w dół na mnie ale jego spojrzenie trudno było mi odczytać. Goose zawsze był poważny, ale tu chodziło o coś innego. Mój żołądek skurczył się intuicyjnie mówiąc, że nie spodoba mi się wszystko, co będzie miał mi do powiedzenia. — Oczekiwałeś mnie? — Zadałam to pytanie, chociaż i tak znałam już odpowiedź. Nie odwrócił wzroku. — Tak. — Musimy porozmawiać, jest tyle rzeczy, których nie wiem. Jego spojrzenie zmiękło i przez moment widziałam Goose'a, z którym byłam blisko. Był jedną z niewielu osób, którym ufałam. Kimś, na kim pozwoliłam się sobie oprzeć i w kogo uwierzyć. — Masz racje. Musimy.

¹ Fido, pies prezydenta Abrahama Lincolna

— Nie mam zamiaru wyrządzić tobie ani twoim ludziom żadnej krzywdy — powiedział Carter, ingerując w naszą prywatną chwilę i poczułam jego dłoń na swoim ramieniu. — Dałem jej słowo, że będę ją chronił i nie mam zamiaru go złamać. — Bells? — spytał Goose. — Mówi prawdę. Goose wypuścił mnie i odprowadził na stronę. — Wejdź — powiedział, po czym odwrócił się do Cartera i ostrzegł, — Moja córka i ja jesteśmy bezpośrednio związani z królową Victorią Delcroix. Wiesz, co się stanie, jeśli przekroczysz linie. Brak wzmianki o Paine'm wraz z podaniem imienia królowej Victori zaskoczył mnie od razu. Paine był zastępcą Disco, co znaczyło, że on i Goose, powinni pozostać związani chyba, że coś się stało. Miałam nadzieję, że jednak nie o to chodziło. Paine był jednym z moich fundamentów, kimś, komu Disco ufał całkowicie. W ciągu minionych kilku tygodni dowiedziałam się, że również mogę na niego liczyć, niezależnie od sytuacji. Wtedy spłynęła na mnie kolejna rewelacja. Przyglądam się Bells, szukając podobieństwa, oczy, włosy, nawet przykładny strój. Cóż, niech mnie gęś kopnie. Goose był ojcem. Nie sądziłam, że pan sztywny i pruderyjny miał to w sobie a jednak. Gdy Goose zamknął drzwi i weszliśmy do czegoś, co kiedy było jego gabinetem, zauważyłam zmiany. Kute żelazne schody znajdowały się przed regałem z książkami, oszałamiającą spiralą wijąc się do idealnie wybitej dziury w suficie prowadzącej na drugie piętro, wystrój również uległ zmianie. Było w nim więcej życia, bardziej domowo. Goose powrócił do wizji człowieka, którego znałam, dżentelmena absolutnego, nawet wtedy, gdy stawiał czoła absolutnemu surrealizmowi. — Podać ci coś? — Carter puścił moje ramię i stanął naprzeciwko wyjścia. Skrzyżował ramiona i stał przed nami jak pieprzony kamienny posąg. Cala jego postawa aż krzyczała lepiej ze mną nie zadzierajcie. Chryste. — Ja poproszę kilka odpowiedzi. — Zaczęłam spacerować, a moje chaotyczne myśli kłębiły mi się w głowie. — Nie wiem, od czego zacząć. — Nie musisz. — Goose podszedł do ściany i odsunął obraz ukazując sejf.— Już wiemy. Zatrzymałam się opuszczając ramiona. — Skąd możesz wiedzieć skoro dopiero, co tu dotarłam? — Nie było cię ponad sto lat. Otworzył sejf i wyjął niewielkie pudełko. — To dało nam więcej czasu niż trzeba było, aby dowiedzieć się, co się stało. — Obrócił się z pudełkiem przy piersi, obserwując mnie ponuro. — Czy wiesz cokolwiek z tego, co wydarzyło się podczas twojej nieobecności? — Zobaczmy. — Oparłam ręce na biodrach zakładając, że poza przedstawiającą wkurzoną kobietę, nie zmieniła się na przestrzeni wieków. — Świat się całkowicie popieprzył? Zamiast oburzenia, do którego byłam tak bardzo przyzwyczajona Goose naprawdę się uśmiechnął. — Zawsze pyskata. — Potrząsnął głową i podszedł do mnie, podając pudełko. — Masz. — Co to jest? Jego pełne powagi oczy napotkały moje i zawahał się. Po chwili odchrząknął i w końcu powiedział. — Szczątki Gabriela.

Puściłam pudełko, chcąc wierzyć w to, że źle go usłyszałam. Prostokątny kawałek drewna runął na ziemie z głośnym hukiem, lądując u mych stóp. Pokój zaczął wirować, książki na półkach wydawały się przysuwać to oddalać. — Zabierz to ode mnie. — Zakrztusiłam się na te słowa, cofając do tyłu czując, że zaraz zwymiotuje. Disco nie mógł być we wnętrzu tego małego pudełka, które wyglądało jak miniaturowa trumna. Wampir, który miał ponad sześć stóp wzrostu nigdy nie zmieściłby się w środku. W moich oczach był większy niż całe moje życie. Na myśl o tym, że został redukowany do czegoś tak malutkiego poczułam się chora. Kolana załamały się pode mną, zachwiałam się podnosząc dłoń do ust próbując zwalczyć falę mdłości wznoszącą się z głębi mego żołądka, zdeterminowana nie zwymiotować i nie zrobić z siebie kompletnej idiotki. Goose oplótł swoje dłonie na moich przedramionach, aby mnie ustabilizować, jego chwyt był mocny a głos kojący. — Wszystko będzie dobrze. — Rhiannon? — zapytał Carter — Jest w szoku. — Usłyszałam głos Bells, ale nie odwróciłam się w jej stronę. Nie mogłam się otrząsnąć, widząc wszystko dookoła a jednocześnie nic. Trzymając nierozerwalny chwyt na moim ramieniu, Goose podniósł pudełko. Wbijając krawędź drewnianej skrzynki w mój żołądek. — Dałem słowo Gabrielowi, że ci to oddam. To mu przyniosło ukojenie. — Zerknęłam z nienawiścią na przeklęty przedmiot, chcąc zniszczyć go, aby wymazać ten ciężki ból w moim sercu. Przyjęcie tego pudełka oznaczało odrzucenie wszystkich moich marzeń. Zostanę zmuszona do podeptania własnego pieprzonego serca, przywrócenia mu bicia i życia już po tym, jak emocjonalny zombie. Podniosłam głowę i spojrzałam w pełne współczucia i zrozumienia oczy Goose'a, po czym pustym szeptem złamanego serca powiedziałam — Nie zmuszaj mnie, nie mogę. — Akceptując to, co chciał mi przekazać przyznawałam, że Disco naprawdę już nie ma. Nie zmienił zdania, wciskając pudełko w moje dłonie. — Możesz. To było jak działanie na autopilocie, zrobiłam to, co miało sens dla mojej głowy, ale nie serca. Zerknęłam w dół na rzeźbione, drewniane pudełko i przejechałam lekko palcami po wcięciach. Chciałam wrócić do domu. Chciałam powiedzieć Disco te trzy malutkie słowa, na które tak długo czekał tylko, dlatego że byłam pieprzonym tchórzem i nigdy mu ich nie powiedziałam. Byłam tak blisko ujawnienia swoich uczuć tego ranka, gdy wybrałam się na zakupy i wróciłam do domu tylko po to, aby zmierzyć się z Zaganem. Dobijając targu, aby wymazać dług Gabriela. Chciałam mu powiedzieć zanim wtedy od niego wyszłam, chciałam dać mu to, na co czekał i gdy spoglądałam w te niesamowicie niebiesko złote oczy, nieomal znajdowałam odwagę, aby ujawnić mu jak bardzo mi na nim zależy. Ale jak ostatni tchórz zawahałam się. Obydwoje wiedzieliśmy, co czułam, to było jak wielki przysłowiowy słoń stojący w centrum pomieszczenia. Nawet wtedy, gdy on potrafił nazwać swoje uczucia i czułam ciepłą powódź szczęścia zalewającą moje serce, milczałam. Konsumowana przez obawy i lęki dziewczyny, która nadal istniała w kobiecie, która z niej wyrosła. Przelała się przeze mnie gorycz i po raz pierwszy od długiego czasu poczułam nienawiść do pijanego kierowcy, który zabił moją rodzinę, stanu Floryda, moich przybrany rodziców, którzy zniszczyli mi dzieciństwo i Raya Shawa, bardziej niż kiedykolwiek w całym moim życiu. Teraz już nigdy nie będę miała szansy (aby kochać, cieszyć się, dzielić ciepłem i komfortem, przeżywać tych najbardziej intensywnych emocji z drugą osobą) aby ich piętno na stałe wyryło się na mojej duszy. Ta część mnie, która dopiero, co odkryła nowe życia została zagłuszona już na zawsze i już dłużej nie była w stanie oddychać. Zaakceptowałam lekki ciężar w moich rękach, przeszłam do dużego salonu, przez okno spoglądając na tonące południowe słońce i zapadając się na skórzanej kanapie Goose'a.

— Dajcie nam chwilę — powiedział Goose idąc za mną, zerknęłam przez ramię akurat, aby zobaczyć, że Bells wychodzi do kuchni a Carter kieruje się do wyjściowych drzwi Skóra zapadła się pod jego ciężarem, gdy usiadł koło mnie i zaczął opowiadać, skąd o mnie wiedział, o moim zniknięciu i moim przybyciu. Ale ja nie była gotowa, aby rozmawiać z Goosem. Czułam zbyt wiele bólu, było zbyt wcześnie po mojej utracie, więc słuchałam i próbowałam przetworzyć historię, która wydawała się nieprawdopodobna. Prawie dwa tygodnie po moim zniknięciu, Disco udał się na spotkanie z jego bliskim znajomym i kolegą wampirzym mistrzem, Josephem, aby przedyskutować jakieś sprawy miasta. Był rozkojarzony, zmartwiony, trudno się z nim rozmawiało. Joseph, będąc absolutnym draniem takim, jakim go zresztą zapamiętałam, wykorzystał tą wiedzę przeciwko niemu. — Gabriel zupełnie się tego nie spodziewał — kontynuował Goose. — Był tak skoncentrowany na tobie, że całkowicie stracił swoją czujność. — Oddychał gwałtownie, tak jakby próbował odbudować swoją odwagę, aby opowiedzieć mi resztę. — Byłem z nim, kiedy to się stało. Biorąc pod uwagę obietnicę złożoną Disco, że zwróci mi jego szczątki już założyłam, że był świadkiem jego śmierci. Spoglądając prosto przed siebie na zachodzące promienie słońca przygotowałam się na to, co miało nadejść i wyszeptałam. — Powiedz mi. — Joseph przyszedł z Sonją i jednym członkiem swojej rodziny tak, aby jego intencje nie były takie oczywiste. Spotkaliśmy się w magazynie niedaleko Brooklynu tego, który Gabriel zakupił tuż przed twoim zniknięciem, to nie miało być nić specjalnego, tylko wymiana informacji. Jak tylko weszliśmy do środka, Gabriel poczuł, że coś jest nie tak. Pojawiała się jakaś wpływowa rodzina z Vermont. Zawarli oni jakiś sojusz z Josephem, co znaczyło, że w Nowym Jorku było teraz o jedną rodzinę za dużo. — Więc go zabili. — Nie bez walki. Gabriel wyzwał Joseph. Miasto jest na tyle duże, żeby pomieścić niezliczoną ilość rodzin, ale wedle niepisanej zasady terytorium to zawsze należało do Gabriela, przekazane mu przez jego stwórcę. Obracając głowę napotkałam spojrzenie Goose’a. — Co się stało? — Joseph zaakceptował wyzwanie. Nie była to ładna walka. Gabriel był przepełniony żalem i gniewem, i wykorzystał to. Nigdy wcześniej go takim nie widziałem. Ludzie wierzą w to, że demon, od którego wywodzi się wampiryzm nie ma wpływu na tych, którzy kiedyś byli ludźmi, ale będąc świadkiem destrukcji, którą spowodował nie jestem tego taki pewny. Zmarszczyłam się i potrząsnęłam głową. — Nie rozumiem. Skoro był taki silny, to jak zginął? — Sonja.— Goose nakrył moją dłoń swoją własną. — W momencie, gdy siła Josepha zaczęła słabnąć zrekompensował to sobie czerpiąc z niej. Kiedy Gabriel zdał sobie z sprawę, z tego, że Joseph wyczerpie ją do końca, tym samym zabijając, aby tylko wygrać, zawahał się. Był to ułamek sekundy, ale to mu wystarczyło. Chował w płaszczu srebrne ostrze, gdy Gabriel zdał sobie sprawę z tego, co zamierza było już za późno. Ale.... — Palce Goose’a ścisnęły moje. — Tu wszystko robi się dziwaczne. — Dziwaczne? — Biorąc wszystko pod uwagę to było niedopowiedzenie tego wieku. — Wampiry potrafią uleczyć się z każdej rany, ale te zadane srebrem, bezpośrednio w serce mogą być fatalne. Gdy Gabriel leżał i umierał, pojawił się Zagan. Zeskoczyłam z kanapy, odrzucając pudełko i odwracając się do niego. — To nie możliwe! Demon nie może wrócić chyba, że zostaje przywołany, lub ktoś ma wobec niego dług.

— Technicznie dług nadal był niespłacony — powiedział ostrożnie Goose. — Ciebie już dłużej tu nie było. — Skąd to wszystko wiesz? — Histerycznie żądałam odpowiedzi, chodząc w kółko po pokoju i pokrzykując. — Skąd ty zawsze wszystko wiesz? To ja przeżyłam to pieprzone doświadczenie a ty nadal wiesz więcej niż ja! Czy masz w ogóle pojęcie, jakie to wszystko jest popieprzone? To życie w ciemności? — Uspokój się i posłuchaj. — Goose oplótł mnie własną cierpliwością jak pajęczyną. — Dowiedziałem się wszystkiego, ponieważ Zagan poinformował Gabriela. Powiedział, że oferuje ostatnią szansę na porozumienie przed śmiercią. — Jaki rodzaj porozumienia? — Jeśli Gabriel z ciebie zrezygnuje, Zagan usunie srebrne ostrze i rana się zaleczy a jego dług zostanie spłacony. Albo Gabriel zginie a Zagan powie, co się z tobą stało i zapewni ci bezpieczny powrót. Chyba wiesz, co wybrał Gabriel. — O mój Boże. — Nie mogłam zamaskować bólu w swoim głosie (niewidzialne imadło ścisnęło moją pierś) był gwałtowny, intensywny i brutalny. Byłam wściekła, zraniona i zła sama na siebie za to, że byłam prawdopodobnie najgłupszą osobą na ziemie. To wszystko było podstępem (pieprzoną grą demona) a ja poleciała na to jak każdy ignorant, jakim Zagan wierzył, że byłam. Próbowałam sobie wyobrazić Disco, zdradzonego przez tych, którym ufał, tylko po to, aby w swojej najczarniejszej godzinie być dręczony przez demona odpowiedzialnego za moje zniknięcie. Owinął mnie błogi i pyszny gniew, odsuwając na bok ból, i przepełniając czymś znajomym, i mile widzianym. Nie wiem jeszcze jak to zrobię i nie ważne ile będzie mnie to kosztowało, ale sprawię, że Zagan będzie cierpiał. Upewnię się, że skurwiel dostanie to, co mu się należy z nawiązką. — Powiedział Disco, co zrobił? — zapytałam. Goose pokiwał. — Nim Gabriel zginął, wymusił na mnie obietnicę, że kiedy w końcu powrócisz, Paine i ja o ciebie zadbamy. Zagan nie określił, kiedy to będzie, więc była to gra oczekiwania. Już nieomal się poddaliśmy. — Gdzie jest Paine? Dlaczego nie ma go tutaj? Moje pytanie zostało przerwane, kiedy pojawił się Carter, jego spojrzenie było ponure. — Lepiej bierz, po co przyszłaś. — Chyba żartujesz? — Byłam tak wściekła i zrozpaczona, że chciałam go spoliczkować. — Nie potrafisz okazać pieprzonego szacunku? — Pomogłeś jej? — Carter zignorował mnie wpatrując się w Goose'a. — Musimy iść. Słońce zachodzi. — Nie było wystarczająco dużo... — Nie waż się mu tłumaczyć. — Przerwałam zaczęte zdanie Goose'a i stawiłam czoła Carterowi. — Nigdzie z tobą nie idę — powiedziałam chłodno. — Nie mam zamiaru zostać w tym popieprzonym miejscu, w którym …— Gdy jego ramię nawiązało solidny kontakt z moim podbrzuszem, pozbawiło mnie oddechu. Sapnęłam, nie mogąc oddychać, kiedy odepchnął na bok Goose'a i ruszył ze mną przewieszoną na nim do drzwi. Tylko kilka długich kroków zajęło nam wyjście na zewnątrz. — Ruszajcie się! — krzyknął Carter i wszyscy to właśnie zrobili. — Niech cię szlag! — Wierzgałam na jego ciele kopiąc go po plecach. — Nie rób tego. Postaw mnie! Natychmiast! — Powinieneś to przemyśleć — krzyczał z drzwi Goose. — Igrasz z ogniem! Carter wspiął się na tyły vana ignorując ostrzeżenie Goose'a i ktoś zamknął drzwi. Silnik zaryczał i samochód ruszył. Walczyłam z Carterem wszystkimi siłami, gdy przeniósł mnie na swoje kolano, udało mi się zdzielić go solidnie w szczękę i skopać mu łydki. Miejsce było ograniczone i trzymał mnie tak blisko, że nie mogłam nabrać odpowiedniego rozmachu, ale jego pomruki i przekleństwa były jak muzyka dla moich uszu.

Nie miałam zamiaru już dłużej znosić tego gówna. Nieruchomiejąc, wygięłam plecy i podniosłam głowę. Byliśmy pierś w pierś, biodro w biodro. Napotkał moje wściekłe spojrzenie a ja uśmiechnęłam się nabierając tyle siły ile tylko mogłam i biorąc największy zamach, jaki mogłam w tej ograniczone przestrzeni i posłałam swoje czoło prosto w kierunku jego nosa. Satysfakcjonujący dźwięk łamanej kości pieścił moje uszy na równi z jego pełnym oburzenia krzykiem. Ale lukrem na torcie były jego ramiona dające mi dokładnie tyle luzu abym mogła się wyrwać. Jeden z mężczyzn po jego lewej rzucił się w moją stronę, lecz przeskoczyłam na puste siedzenie pasażera, depcząc po drodze wszystkie przeszkody. Ramię ostatniego mężczyzny wystrzeliło w moim kierunku, ale zdążyłam potraktować go kopnięciem ostro w podbródek. Była to dokładnie taka okazja, jakiej potrzebowałam. Przeskoczyłam przez siedzenia, złapałam klamkę i zmówiłam pośpieszną modlitwę. Zdążyłam jeszcze zerknąć przez okno i upewnić się, że na swojej drodze nie miałam żadnych samochodów, tylko beton. Nic oprócz surowego betonu. To będzie bolało jak cholera. Pchnęłam drzwi, skoczyłam i poturlałam się, przyjmując impakt uderzenia na łokcie, kolana i podbródek, gdy zderzyłam się z okrutnym i pamiętliwym asfaltem. Pisk hamulców poderwał mnie na nogi, ruszyłam w przeciwnym kierunku. Słońce naprawdę już zachodziło, było tak nisko nad horyzontem, że niebo wkrótce nabierze tego pięknego, pomarańczowego koloru a wampiry będą mogły wyjść ze swoich jaskiń. Gdyby tylko udało mi się wrócić do Goose'a miałabym jakąś szanse. W przeciwieństwie do opustoszałego miasta, którym tu przyjechaliśmy, ludzie blokowali mi drogę, kiedy uciekałam przed czymś, co brzmiało jak pędzący spanikowany byk, depczący mi po piętach. Kolejny raz amulet wiszący na mojej szyi zrobił się ciepły a potem gorący. Pojawiły się duchy, niektóre z nich tak słabo widoczne, że musiały zginąć wieki wcześniej. Zwróciły się w moją stronę, takie solidne i poczułam falę tej samej energii przesączającej się przez moje ciało, co wtedy w bibliotece. Jakieś ramię oplotło mnie w pasie i podniosło w powietrze. Zdecydowałam się na tą samą taktykę, którą wykorzystałam w vanie, ale tym razem uderzyłam podwójnie. Nastąpił solidny trzask i głośne 'kurwa' wydane przez mojego napastnika, po czym zostałam uwolniona. W momencie, gdy tylko moje trampki opadły na ziemie, zaczęłam biec. — Jak to możliwe, że ona biegnie tak szybko? — Głęboki, wściekły głos grzmiał poza mną. — Nie wiem — warknął Carter niedaleko moich pleców. Kurwa! Przyśpieszyłam, zmuszając mięśnie do pracy i skręcając ostro w prawo na bardziej zaludnioną ulicę. Budynki, które kiedyś były rezydencjami, teraz były różnymi sklepami z szyldami w witrynach. Kilka luźnych stoisk rozstawionych tu i tam, były przeszkodami, które natychmiast wykorzystałam, jako swoją przewagę, zgrabnie je omijając, skręcając to na lewo, to na prawo. A przynajmniej tak myślałam. Usłyszałam dźwięki rozwalanych stoisk. Carter i jego stado psów demolowali wszystko, co stało im na drodze, krzyki zdezorientowanym i przerażonych zakupowiczów mieszały się z dźwiękami roztrzaskiwanego szkła, drewna i Bóg wie, czego jeszcze. Ogłuszający ryk vana był jedynym ostrzeżeniem, jakie dostałam nim, zostałam zmuszona do skręcenia za róg. Rzuciłam się na chodnik gotowa przejść do ofensywy, gdy jeden z ludzi Cartera wyskoczył z poruszającego się samochodu.

Otaczające mnie duchy sapnęły, ich głosy odbijały się donośnym echem w mojej głowie, agonia przyprawiała mnie o dreszcze a amulet znowu zaczął palić moją skórę. Dokładnie jak wcześniej przewidziałam intencje atakującego tuż za nim uderzył. Jego ramie cofnęło się gotowe wyrwać się i chwycić, odskoczyłam na lewo, uderzając prawą dłonią z siłą, która nie była moja własną, prosto w podbródek. Zachwiał się nim upadł na tyłek a ja kontynuowałam swój bieg, jakby gonił mnie sam diabeł. — Zatrzymać ją! — ryczał Carter. Wychylając się ostrożnie spoza vana, skoczyłam na lewo. Pojawiały się kolejne duchy, jeden za drugim, mieniące się i solidne. Gdy tak napływały moje serce i płuca wydawały się złapać nowe życie, oddychając z taką łatwością, jakbym była na spacerze w parku a nie ścigała się o własne życie. Tylko jedno odczucie mogłam z tym porównać (kiedy Disco uwolnił istniejące między nami połączenie) ale nawet to poczucie mocy słabo wypadało w tym porównaniu. Budynki stały się niewyraźne, będąc niczym więcej tylko kolorami zmieniającymi się w polu mojego widzenia. Słyszałam ciężkie kroki za swoimi plecami i wiedziałam, że są za mną, ale nie są w stanie mnie doścignąć. Moje nogi nigdy w całym moim życiu nie poruszały się tak szybko. Moje kiedyś strzaskane kolano było teraz tylko odległym wspomnieniem. Coś uderzyło we mnie mniej więcej na wysokości łopatek, pozbawiając równowagi i posyłając na ziemie. Krzyknęłam wyciągając ramiona i dłonie na spotkanie z asfaltem. Maleńkie odłamki żwiru i cementu pozrywały skórę na miękkich częściach moich dłoni, pozostawiając brud i resztki gumy w moim ciele. W ciągu kliku sekund dołączyły moje kolana a ból był równie intensywny. Podniosłam głowę i przed sobą ujrzałam tego samego dziwoląga, którym Carter stał się w bibliotece. Pół mężczyzna, pół bestia, warczał na mnie a jego wielkie zakończone szponami dłonie były tylko cal od moich. Jego szczęka pracowała a ślina ściekała z pyska, gdy zęby zatrzymały się kilka centymetrów od mojej twarzy. Amerykański Wilkołak w Londynie² nie miał niczego z tego gówna. Absolutnie niczego. Nie było okazji aby podnieść się na nogi, czy też pokusić do próby ucieczki. Carter oplótł mnie ramieniem w pasie i podniósł z ziemi owijając drugą ręką moje gardło. — Ostrzegałem cię. — Jego głos był inny nieomal nie mogłam go rozpoznać. Moje szarpanie nie wiele dało. Siła, którą tak ostrożnie zawsze trzymał w ryzach teraz była jednoznaczna i oczywista. Ramiona miałam zakleszczone do boków a głowę pochyloną pod dziwnym kątem, który trzymał podstawę mojej czaszki przy samych ramionach. Van powrócił i po raz kolejny wszyscy znaleźliśmy się w środku, włączając tych, którzy zmienili się z powrotem i teraz mieli na sobie poszarpane ubrania. Wściekłe spojrzenia stada skupiały się na mnie, ich źrenice świeciły jasno, nikt jednak nie powiedział słowa, nie żeby było wiele do powiedzenia. Zamiast tego wykorzystałam ten czas, aby przetworzyć sobie wszystko, czego się dowiedziałam w ciągu ostatnich kilku godzin. Disco nie żył, nie byłam na to przygotowana, ale nie wszystko było jeszcze stracone, jeśli tylko znalazłabym jakiś sposób, aby skontaktować się z Disco mogłabym przekazać mu wiadomość, spłacić dług u Zagana i znaleźć sposób, aby zniszczyć drania. Goose był moim asem w rękawie, co znaczyło, że muszę znaleźć jakiś sposób, aby wrócić na przedmieścia. Przełykając ciężko zerkałam na wilkołaki, wszystkie one wyglądały tak jakby chciały rozszarpać mi gardło i powiedzieć w cholerę z tym wszystkim. Jak tylko będą mieli mnie pod kluczem, nigdy w życiu nie wyjdę na czas, aby spłacić dług, Zagan powiedział trzynaście dni a to było dziewięć dni temu. Zegar tykał. — Cholera.

Na początku myślałam, że to słowo było jeszcze jednym z moich wewnętrznych wywodów. Ale wtedy zdałam sobie sprawę, że to słowo pochodziło od kierowcy, bardzo głośnego, zaniepokojonego i warczącego wilka. — Mamy kłopoty, Carter. Hamulce vana wydały z siebie przerażający dźwięk a cała jego zawartość poleciała z hukiem do tyłu. Carter przesunął się tak, aby mógł spojrzeć przez zagłówek siedzenia pasażera. Cokolwiek tam zobaczył nie spodobało mu się. Jego uścisk stężał a stały, drżący ryk, wibrował teraz na moich plecach. — Co do kurwy nędzy robią tu tak wcześnie? — Jeden z mężczyzn po naszej prawej zapytał. — Zmieniać się. — Wydał komendę Carter i przesunął się do tylnych drzwi. Obserwowałam w przerażeniu jak mężczyźni rozrywają swoje koszule i ich ciała zaczęły się deformować, kończyny zmieniać, gdy pękały kości. Mięśnie na ich kręgosłupach falowały, rozciągając skórę z niepokojącym trzaskającym dźwiękiem, gdy kręgi stawały się większe i zniekształcone. Carter nie zawahał się, gdy wyskakiwał z tylnej części vana, obchodząc go i stawiając czoła kosztownym samochodom i limuzynom ustawionym w jednej linii. Wszystkie auta były nawoskowane i wypolerowane, chromowane felgi lśniły w świetle zapalających się powoli ulicznych latarni. Kilka osób stało przed samochodami, ich stylizowane ubrania były tak samo wyszukane i luksusowe jak środki transportu. Nawet bez mojej nekromancji, ich jasna skóra i błyszczące oczy od razu by ich zdradziły. Wampiry stały pomiędzy nami i naszą drogą do domu, efektywnie nas przyblokowując. O dziwo (i po raz pierwszy, jeśli dobrze pamiętałam) odczułam ulgę na ich widok. Chyba po prostu musisz znaleźć się w pieprzenie gównianych okolicznościach, aby docenić to, co kiedyś brałeś za pewnik. Mężczyzna wyszedł na przód całej grupy, skórzany płaszcz z postawionym kołnierzem jak druga skóra oplatał jego szerokie ramiona jednocześnie luzując się w pasie. Koszula pod spodem była idealnie dopasowana, czarna jak heban, rozpięta przy kołnierzyku. Kosztowne czarne garniturowe spodnie przylegały do jego bioder, lśniąca stalowa klamra paska migała z każdym długim kokiem. Jego włosy opadały na ramiona, bujne brązowe fale, dzikie i wolne, okalające twarz, która zapierała dech w piersiach nawet w dzikiej furii. Obsydianowe oczy napotkały moje i nie odwróciłam wzroku, gdy nadchodził. Jego zaciśnięte pięści powiedziały mi, że jest bardziej niż gotowy do nadchodzącej walki. Serce mi waliło a krew szumiała w uszach. Zawsze był piękny, jak anioł zemsty zesłany by nad wszystkimi czuwać. Teraz, widząc go tutaj, dziękowałam Bogu, Szatanowi i wszelakiej sile, która pozwoliła mu mnie znaleźć. — Masz coś, co należy do mnie — powiedział Paine miękkim i złowrogim głosem, zatrzymując się zaledwie jard dalej.— Chcę ją z powrotem.

Rozdział ósmy Uścisk Cartera na mojej szyi zintensyfikował się, prawie odcinając mi tak bardzo potrzebny zapas tlenu. Paine najwyraźniej to zauważył, bo jego czarne oczy zwęziły się złowrogo a usta rozsunęły ukazują kły gdy odwracał wzrok ode mnie, rycząc na Cartera. — Ma prawo żyć według swojego własnego wyboru — warknął Carter. — Masz racje. — Wyraz twarzy Paine'a był niezgłębiony, gdy jego onyksowe spojrzenie wwiercało się we mnie. — Wybierz, Rhiannon. — Puszczaj mnie...— wysapałam. — Posłuchaj — wyszeptał mi Carter prosto do ucha, rozluźniając chwyt i pozwalając zaczerpnąć tlenu. — Nigdy nie pozwolą ci odejść. Będziesz egzystować tak jak zawsze, jako ich niewolnik. Z nami masz szanse, aby żyć na swoich własnych warunkach. — W twoim stadzie, jako twoja partnerka? — wysapałam chrapliwie, wściekła na zuchwałość tego faceta. Jak to możliwe, że on nie dostrzegał, że nie oferował mi niczego innego? — Jeśli mnie nie chcesz, masz wolną wolę, możesz wybrać innego — odpowiedział nie ukrywając zgorzknienia w swoim głosie. — Nie poświęcaj swojej wolności, szansy na życie, dzieci, rodzinę. — W tej chwili moja wolność jest sprawą dyskusyjną, moje życie z pewnością zależy chwilowo od przypadku, dzieci w ogóle nie wchodzą w grę, — Spojrzałam prosto na Paine'a, komunikując swoje intencję. — Ale nie martw się, tą częścią z rodziną, już się zajęłam. Rozpętało się piekło, gdy podniosłam rękę do góry i złapałam ramię Cartera podnosząc jego dłoń do moich ust. Ugryzłam mocno, ciało tuż za kciukiem, przebijając się przez skórę. Zmieniające się wilkołaki starły się z wampirami w okrutnym ataku. Nigdy czegoś takiego nie widziałam. Mimo, że wampiry były szybsze, wilkołaki były silniejsze i z przerażeniem to przyznawałam, straszniejsze. Krew trysnęła w powietrzu, gdy jeden z wampirów stracił ramię. Kolejny obok niego padł, gdy szczęki zacisnęły się na jego gardle łamiąc kości i kark. Nie mogłam ogarnąć tego, co się wokół mnie działo. Wilkołaki były w mniejszości jakieś pięć do jednego a wampiry nie zadały im jeszcze żadnej straty. Jedyne ciała wypełniające ulice należały do Paine'a. Większość miała rozszarpane gardła, ale kilkoro jeszcze żyło z poodrywanymi kończynami. — Wypuść ją — Paine posunął się na przód, kompletnie niewzruszony rozlegającą się wokół niego rzezią. — Chcesz ją? — zaśmiał się Carter prowokując go. — To chodź i ją sobie weź. Carter pchnął mnie na ziemie. Stanęli twarzą w twarz i zderzyli się uderzając raz po raz nawzajem swoje twarze. Paine został odepchnięty nokautem kilka metrów dalej a Carter wykorzystał powstałą odległość i zaczął się przemieniać. Ziemia drżała jakby się trzęsła, gdy podnosiłam się na chwiejnych nogach, obserwując w przerażeniu jak coraz więcej wilkołaków nadciągało z miasta. Poruszali się szybko, skracając dzielący nas dystans. Były ich dziesiątki, liczebnością znacznie przewyższając wampiry. Jeśli wcześniej była tu krwawa kąpiel to teraz na pewno skończy się masakrą. Paine złapał Cartera za gardło nim ten dokończył przemianę. Kolanem wyrżnął Cartera w szczękę, po czym poprawił jeszcze raz tym razem celując w głowę. Ryk oburzenia wydostał się z gardła Cartera i Paine uskoczył z zasięgu uderzenia jego dłoni zakończonej pazurami. Za nimi wilkołaki przeskakiwały przez samochody, aby dołączyć do jatki, zabijając wampiry jeden po drugim.

Nagły i niespodziewany błysk oślepiającej czerwieni posłał mój tyłek z powrotem na ziemie, odrzucając kilka stóp do tyłu. Straszliwy ból, rozrywał mój bok, gdy lądowałam na krawężniku, próbując złapać oddech. Paine i Carter rozdzielili się (Paine wylądował blisko mnie, podczas gdy Carter ruszył w przeciwnym kierunku), gdy eksplozje huczały mi w uszach i przyprawiały o wibracje beton. Patrzyłam oszołomiona na przyczynę tych nagłych zakłóceń. Jakiegoś rodzaju pociski nawiązywały kontakt z wilkołakami, po czym po prostu eksplodowały. Tak po prostu. W jednej sekundzie byli w drugiej już nie. Obróciłam się i zerknęłam przez ramię. Zauważyłam samochody, które widziałam wcześniej na wzgórzach Brooklynu. Ludzcy niewolnicy najwyraźniej usłyszeli, co jest grane i przybyli z odsieczą. Kilkoro z nich trzymało coś, co wyglądało jak bazooki na ramionach, podróżując na czymś, co wyglądało jak żywcem wyciągnięte z 3 części Mad Maxa¹. Nie potrzebujemy kolejnych bohaterów? ² Pieprzyć cię Tina. Komu potrzebna siła nieśmiertelnych, kiedy posiada broń masowej destrukcji? Odgłos wystrzałów niósł się poprzez noc, podążało za nim coraz więcej eksplozji, spływająca krew pokrywała wszystko, ulice, samochody i wszystko inne, co tylko znajdowało się w pobliżu. Okrutne i pełne oburzenia okrzyki mieszały się z gradowym warczeniem. Wilkołaki zostały rozbite i obserwowałam jak Carter podnosi się na nogi, a jego pokryta sierścią masywna pierś ciężko faluje. Jego wściekłe, srebrne spojrzenie zmroziło mnie w miejscu. Znałam to spojrzenie, nawet poprzez oczy bestii. Zdrada. Odrzucił w tył głowę i zawył głęboko i przejmująco, co przyprawiło mnie o dreszcze. Mężczyźni wilkołaki, zatrzymali się, cofnęli i otoczyli go zwartą grupą. Przyglądał mi się długo i twardo nim ruszył w kierunku samochodów blokujących mu drogę do domu. Żaden z wampirów nie stawiał oporu i strzały ustały. Cisza, która zaległa była kompletnie nie na miejscu, biorąc pod uwagę to, co się stało. — Rhiannon! — Ochrypłe krzyki Goose’a były jedyną rzeczą, która miała moc, aby oderwać moje oczy od porozrzucanych wokół szczątków krwawych ciał i futra. Zerwał się z fotela pasażera ciężarówki, podczas gdy Bells zeskakiwała z siedzenia kierowcy. Gdy próbowałam się podnieść przeszyła mnie ostra szpila bólu. Spojrzałam w dół i skrzywiłam się, kiedy zobaczyłam kość wystającą z mego boku. Charczenie towarzyszyło moim staraniom, aby złapać oddech. Czy wcześniej też tak trudno było mi oddychać? Podniosłam dłoń do ust i przejechałam knykciami poprzez sączącą się z nich ciepłą wilgoć. Gdy je odsunęłam były zakrwawione, jasno czerwona ciecz lśniła na mojej bladej skórze. Pamiętałam jak to jest cierpieć z przebitym płucem i nie chciałam powtarzać tego doświadczenia. — Rhiannon.— Miękki tembr głosu Paine’a pieścił moje uszy, gdy odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć. W przeciwieństwie do Goose'a, w ogóle się nie zmienił. Jego twarz była tak wspaniała jak pamiętałam a głos równie pociągający. W rzeczywistości widziałam go tydzień wcześniej w siedzibie rodziny Disco, kiedy zatrzymał się w kuchni, aby ze mną pogadać, gdy jadłam tosty z masłem orzechowym. Była to rzadka okazja, ponieważ Paine prawie nigdy nie bywał w domu dokańczając sprawę, która nieomal zakończyła moje życie. Nie byłam pewna, dlaczego, ale czułam jakby ta nasza wspólna chwila, którą dzieliliśmy wydarzyła się cholernie dawno temu. — Znowu załatwiłam sobie złamanie — wysyczałam odsuwając rękę i pozwalając mu przyjrzeć się ranie. ¹ Mad Max pod kopułą gromu, wszyscy chyba wiedza o jaki film z Melem Gibsonem chodzi ;) ² We don't need another hero, piosenka wykonywana przez Tinę Turner, występującą w tymże filmie, jest też ścieżką dźwiękową do niego.

— Zajmę się tym. — Sięgnął, aby dotknąć mojej twarzy i zawahał się na moment, tak jakby był niepewny czy powinien to robić. Po chwili musnął poduszkami swoich palców mój policzek i tak je zatrzymał. Jego oblicze zrelaksowało się i obdarzył mnie jednym ze swoich bardzo rzadkich, ale wstrzymujących bicie serca uśmiechów. Goose klęknął przy mnie zmuszając Paine'a do przesunięcia i podciągnął mi koszulkę obnażając ranę. Rozdzierał cienki materiał dopóki nie miał czystego widoku. Skóra na moich żebrach była nierównomiernie porozdzierana a miejsce przebicia się kości ociekało krwią. Zmarszczył się na to, co zobaczył. — Trzeba coś zrobić z kością, inaczej nie zaleczy się prawidłowo. — Przesuń się. — Wydała komendę Bells i klęknęła przy mnie. Nie nawiązała żadnego kontaktu z moją skórą, kiedy tak przejeżdżała rozpostartą na płasko dłonią nad tym krwawym bałaganem, unosząc ją tuż nad kością i powiedziała — Przygotuj się, to cię zaboli. To było jedyne ostrzeżenie, jakie otrzymałam nim ostry ogień buchnął z uszkodzonego ciała, tak jakby dźgała ranę pogrzebaczem. Niemożliwym było nie płakać z bólu, ale na szczęście dźwięk ten nie potrwał zbyt długo, gdyż oddech uwiązł mi w gardle. Światło płynące z jej dłoni było białe i przypominało mi promienie chwały, w których wygrzewałam się nieomal przechodząc na drugą stronę. Uwięziona we własnym nieszczęściu, spojrzałam na twarz Bells i dostrzegłam niezachwianą uwagę skupioną na swoim celu, nic więcej. Nie było żadnego nadnaturalnego blasku w jej oczach niczego, co sugerowałoby, że jest czymś ponad normalną dziewczyną. Ale normalne dziewczyny nie chodzą sobie po tym świecie z mistycznymi mocami, które potrafią poskładać połamane kości i przywrócić je na właściwe miejsce, tylko za pomocą światła emitującego się z ich dłoni. Czym ona do cholery była? Jakaś dłoń złapała moją, chłodne palce, gładka skóra. Paine. Ścisnęłam jego palce, zaciskając zęby, gdy żebro zostało zmuszone do powrotu na właściwe miejsce. — Gotowe. — Bells zakołysała się na pięcie, gdy przygryzałam cisnące się na usta przekleństwo. Paine uwolnił moją dłoń, podciągnął rękaw płaszcza, rozerwał koszule i ugryzł swój nadgarstek. Kiedy przysunął go do moich ust (prezentując mi okrągłe ranki, spływające szkarłatnym płynem, który uzdrowi mnie w ciągu kilku minut) zawahałam się. Chociaż Paine pił moją krew, jako zastępca w domu Disco, ja nie piłam jego. To działo się tylko wtedy, gdy głowa rodziny odchodził lub opuszczała dom. Moje serce skurczyło się, ściśnięte przez fantomową rękę, która bawiła się nim jak jakąś jednorazową zabawką. Kurwa, jeśli przypomnienie o śmierci Disco nie bolało. Miałam wrażenie, że twarda pięść zaciska się wokół mego serca, tak mocno, że nie moge oddychać. — Wszystko w porządku — powiedział cicho Paine, tak jakby wiedział, o czym myślałam. — Przyjmij ją, Rhiannon. Nie wspomniał ani słowem o obawach związanych z tym, że krew może mnie przemienić, jeśli przysysam się do niej i stracę umiar, co wydarzyło się jeszcze nie tak dawno temu, ale byłam świadoma, że myślimy o tym samy. Biorąc pod uwagę fakt, że on i Disco byli przyjaciółmi od czasów dzieciństwa, na długo zanim stali się wampirami, ta utrata dla niego musiała być tak samo rozdzierająca serce. Być może nawet bardziej, skoro był świadkiem śmierci Disco, zanim ta jeszcze w ogóle miała miejsce. To był jego dar i jego przekleństwo, widzenie przeszłości i przyszłości tych, których dotykał. Gniew pojawił się razem z tą myślą, chociaż wiedziałam, że to nie w porządku. Paine mógł nam wszystkim oszczędzić wiele nieszczęścia, gdyby tylko złamał swoje reguły dotyczące przeznaczenia, okoliczności i szansy.

Niech go szlag, jego i jego pieprzone morały. Tak jakby wyczuwając moją wściekłość, przycisnął swój nadgarstek do moich ust, zapobiegając mojemu werbalnemu atakowi. Przyciągnęłam jego ramię i zrobiłam coś, czego nigdy nie zrobiłam z Disco, ugryzłam. I chociaż musiał to poczuć nie poruszył się, ani nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Jego krew smakował inaczej niż krew Disco. Zamiast goździków i cynamonu czułam słodkawą melisę. Jedno przełknięcie, potem następne i moja percepcja zmieniła się całkowicie. Wzrok się wyostrzył, słuch też a rozszerzony zmysł zapachu pozwolił docenić soczysty aromat skóry Paine’a. W momencie, w którym poczułam odpowiednie mrowienie wskazujące, że jego krew omijała już mój żołądek i rozprzestrzeniała się przez cały system, puściłam i odsunęłam jego rękę. Paine odwrócił się do mnie, ale jak zawsze nie potrafiłam niczego z niego wyczytać. Skinął na Bells. — Dziękuje, że po mnie zadzwoniłaś. — Nie ma problemu. — Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się. — Kiedy zobaczyłam psy wiedziałam, że zrobi się nieciekawie. — Musimy iść. — Goose wstał i wyciągnął rękę w moją stronę. — Nadal mamy sporo rzeczy, o których musimy porozmawiać, poza tym nie jest bezpiecznie tak na otwartej przestrzeni. — To niedopowiedzenie pieprzonego wieku — wymamrotałam i umieściłam swoją dłoń w jego. — Możemy o tym porozmawiać w klubie. — Paine nie przysunął się bliżej, gdy wstałam, ale jego uwaga nadal pozostawała skupiona na mnie. Nierzadko zdarzało się, że przyłapywałam go na tym jak się we mnie wpatruje. W tamtym czasie robił to, kiedy myślał że nie jestem tego świadoma, tak jakby wiedział o czymś o czym nie wiedziałam ja. Zawsze zakładałam, że to z powodu tego, co nas łączyło. Chociaż powinno być to niemożliwe byłam jedyną osobą niewrażliwą na jego specjalne zdolności. Zatrzymałam się wspominając jego wcześniejsze zachowanie, to wahanie nim mnie dotknął. Być może teraz był w stanie zobaczyć moją przyszłość? Może wszystko się zmieniło? — Co zobaczyłeś kiedy mnie dotknąłeś? — spytałam z nadzieją, że w jakiś przewrotny sposób teraz mógł już wszystko zobaczyć. Zrobił jeden krok, potem kolejny, dopóki nie znalazł się tuż przede mną. Czas wydawał się stanąć w miejscu, gdy tak czekałam, nadzieja i strach walczyły ze sobą. Nasza przyjaźń uformowała się na jego niezdolności do zobaczenia czegokolwiek z mojej przeszłości, teraźniejszości, czy przyszłości. Jeśli teraz mógł zobaczyć to wszystko, to całkowicie zmieni nasze relacje a w tej rzeczywistości potrzebowałam więcej przyjaciół niż wrogów. Jego odpowiedz przyszła w postaci dotyku. Złapał moją twarz w swoje dłonie, głaszcząc szczękę i podnosząc delikatnie podbródek dopóki nasze oczy się nie spotkały. — Nic się nie zmieniło. Przez moment rozważałam powiedzenie mu, że się myli. Że wszystko się zmieniło, ale nie zrobiłam tego. Fala zmęczenia przetoczyła się przez mnie, akceptacja tego, że pomimo gniewu i bólu, byłam teraz tutaj. Użalanie się nad sobą do niczego mnie nie doprowadzi. Z tą myślą, podniosłam dłonie i oplotłam palce wokół jego nadgarstków delikatnie ściskając, znajdując pocieszenie w jego chłodnej, miękkiej skórze. — Chodź — powiedziałam wpatrując się w jego oczy. — Wynośmy się stąd.

Rozdział dziewiąty W roku 2011, klub Paine’a, Razor, był niszowy. I choć wampiry były ludziom znane (tak samo jak tym rzadkim indywidualnością, które czerpały przyjemność z tego, że są przekąskami) generalnie ludzka populacja pozostała nieświadoma. Miejsce było prywatne i ekskluzywne. Nie możliwym było dostać się do środka chyba, że miało się właściwe zaproszenie, co mówiło całkiem sporo o klubie znajdującym się Nowym Jorku. Poza tym, okazało się, że był to klub jak każda inna prywatna własność, wykreowana do tańca i przeznaczona dla klubowych entuzjastów tego miasta. Ta tajemnica była już teraz przeszłością. Ciężko było pojąć to, że wampiry pożywiają się tak otwarcie, ich dawcy oferujący swoje nadgarstki, gardła jak żyjące i oddychające przekąski. Atmosfera wydawała się jakoś niebezpieczna (światło było jeszcze słabsze niż przedtem, natomiast niebieskie żarówki zastąpiono czerwonymi) a klienci byli ubrani zdecydowanie inaczej, czego akurat się spodziewałam. Uścisk Paine’a był pewny, gdy trzymał moją dłoń i prowadził mnie poprzez masę ciał, i przez chwilę rozmyślałam nad tą jego niechęcią do tego by mnie puścić. Na początku założyłam, że było to spowodowane szokiem. Minęło dużo czasu, od kiedy widział mnie po raz ostatni i fakt, że chciał upewnić się, że naprawdę tu jestem miałby całkiem spory sens. Jednakże spojrzenia, jakie posyłał mi Goose i Bells mówiły mi, że to zupełnie inna historia. Sprawiły, że zastanawiałam się teraz, czego jeszcze nie wiem? Doszliśmy do tyłu, ale inaczej niż zwykle podwójne drzwi prowadzące do kryjówki Paine'a nie były zamknięte. Nikt nie czekał na nas po drugiej stronie. Miejsce było lepiej oświetlone, ale poza tym, nic się nie zmieniło. Szliśmy dalej w górę schodami, dopóki nie znaleźliśmy się przy jego prywatnym biurze. Paine szedł, jako pierwszy, ale zatrzymał się zaraz po przekroczeniu progu. Uwolnił moją rękę i siłą przesunął za siebie, gdy jego prawe ramie objęło mnie a jego dłoń wciskała się w łuk kręgosłupa. Gestem nakazał mi przysunąć się bliżej, przesuwając się przy tym nieznacznie do tyłu. — Victoria — powiedział z obojętnością i może dałabym się nabrać na ten jego kamuflaż, gdyby jego palce nie wbiły się w dolną część moich pleców tak jak zrobiły, ujawniając jego niepokój. — Nie próbuj jej przede mną chować — odpowiedział wymowny kobiecy głos. — Już szepnięto mi słowo o tym, jak pomogłeś sobie moimi ludźmi, odbijając swoją dawno utraconą ukochaną. Na wypadek gdybyś zapomniał mam oczy i uszy wszędzie, Paine — wypowiedziała jego imię tak, jakby był niczym więcej niż kasjerką w sklepie, do którego była zmuszona się udać po pudełko tamponów, ponieważ zaskoczył ją wcześniej, pojawiający się okres i zrujnował parę jej ulubionych majtek. Powoli, Paine opuścił ramię. Wyszłam zza rogu i stanęłam twarzą w twarz z jednym, z najpiękniejszych stworzeń, jakie kiedykolwiek widziałam. Stała w otoczeniu ogromnej ilości wampirów, czujnych i na posterunku. I chociaż byłam nieobecna na większości spotkań dotyczących wampirów i ich domów, byłam w stanie dostrzec znaczenie jej obecności, jak również niebezpieczeństwo. Włosy miała tak ciemnie i błyszczące, że przypomniały mi bezgwiezdne niebo o północy. Kruczoczarno, niebieskie pasma pięknie kontrastowały z jej jasną skórą i pełnymi czerwonymi ustami. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, miałam pełny widok na te żywe oczy w kolorze zielonej trawy.

Czasem, gdy kogoś poznajesz ten instynkt, z którym wszyscy przychodzimy na ten świat (dar o świętego kreatora) kopie cię ostrzegając, aby trzymać się z daleka, no chyba, że chcesz zostać pożartym, czy coś w tym stylu. Wibracje płynące od tej kobiety były silniejsze niż od innych, podobnie jak jej dziwne a jednocześnie nie całkowicie mi obce moce. I chociaż wyglądała jak dwudziesto kilkuletnia kobieta, mój zmysł nekromancji powiedział mi, że suka była starsza niż brud. — Nie jesteś tym, czego oczekiwałam. Nie poruszyłam się, nie odezwałam, nie dałam jej w żaden sposób odczuć, że obchodzi mnie to, czego po mnie oczekiwała. Czasem najlepiej jest nie robić nic i zaczekać, jak się sprawy rozwiną. Przyglądała mi się poczynając od moich zakrwawionych butów, poprzez spodnie moro kończąc na twarzy. Biorąc pod uwagę to, że sama była spowita w dopasowany jak druga skóra, czarny aksamitny kombinezon rodem jak z gorączki sobotniej nocy, byłam pewna, że mój strój nie spełniał jej standardów. To akurat było dobre. Może i podarty, zakrwawiony, obrzydliwy strój moro nie był szczytem moich marzeń, ale przynajmniej nie zginę w kombinezonie. — Ona jest moja, Victorio.— Paine przełamał ciszę i wykonał zdecydowany krok do przodu, osłaniając mnie swoim wysokim, szerokim ciałem. — Nie masz już dłużej nic do powiedzenia, jeśli chodzi o nią. Więź, którą kiedyś dzieliliście została zerwana, gdy ustąpiłeś i porzuciłeś to, za co byłeś odpowiedzialny. — Przyrzekała mi swoją lojalność. — Głos Paine'a uległ zmianie, jego poważny baryton opadł o oktawę. Czułam furię płynąca pod powierzchnią jego ostrożnie skonstruowanej fasady, dostrzegałam to w sposobie, w jaki napinały się jego ramiona i prężyły mięśnie, w sposobie, w jakim ustawiał stopy, jakby szykował się do walki. — Nie jesteś już dłużej głową rodziny. — Victoria oparła dłonie w pasie, jej długie, paznokcie pomalowane były na ten sam odcień czerwieni, który błyszczał na jej ustach. — To wszystko zmienia. — A to, dlaczego? — Stanęłam u boku Paine'a wsuwając swoją dłoń w jego. Było to coś więcej niż tylko sposób na to, aby go uspokoić. Był to też sposób na przypomnienie naszego połączenia, bez względu na to, czy Victoria chciała to zaakceptować, czy nie. — Opuścił swoją enklawę. Nie zasługuje na żadnego bliskiego mu członka rodziny. — Przyrzekałam mu swoją lojalność — powtórzyłam to, co wcześniej Paine, poruszając się całkowicie po omacku z nadzieją, że wiem, o czym mówię, bazując trochę na tym, czego nauczył mnie Disco. — Nie zgodziłam się na to, aby być zobowiązaną innemu. — Proszę, proszę mądrala z ciebie nieprawdaż?— Obserwowała mnie uważnie, ze zmrużonymi oczami i zaciśniętymi ustami. Choć raz, zabrakło mi słów. Czy to było podchwytliwe pytanie? Goose ścisnął mnie za ramię. — Biorąc pod uwagę okoliczności, założyłem, że pozwolisz jej nawiązać kontakt z tym, co dla niej znajome. Nawet gdyby pozostała bliską Paine'a, nadal będzie przecież w obszarze twojej władzy i pod twoją mocą. — Jej wielkie wężowe oczy zezowały teraz na Goose'a — Nie prosiłam cię o opinię, Ethan. Jak skarcone dziecko, które wiedziało, że gówno w końcu wykipi, jeśli nie przykryje się go pokrywką, Goose natychmiast pochylił głowę, opierając podbródek na piersi i nie mówiąc już ani słowa. Goose zawsze był uprzejmy, ale nigdy nie widziałam, aby w taki sposób się wycofał. Tak jakby zamiast przed wampirem stał przed jakimś bogiem. Kim do kurwy nędzy była ta suka?

— Co powiesz? — zapytała mnie, wydając się znudzoną, gdy tak zerkała na Paine'a. Jednak jej uwaga skupiła się na nim dłużej niż powinna, tak jakby pieściła jego ciało swoimi oczami. — Czy zdegradowałabyś samą siebie pozostając w jego towarzystwie? Czy z własnej woli byłabyś bliską wampira, który odwrócił się plecami do swojego własnego rodzaju? Gdy to powiedziała chmury odpłynęły i ukazały mi to, czego nie mogłam dostrzec wcześniej, od razu zrozumiałam powód jej niechęci. Panna Kleopatra w kocim wdzianku była napalona na Paine'a. Nic dziwnego, że wyglądała tak jakby chciała mnie zabić. — Oczywiście, że tak — wymruczałam i wypuściłam dłoń Paine'a przyklejając moje ciało do jego boku. Chociaż wiedziałam, że był zaskoczony, szybko się pozbierał i podjął grę, oplatając mnie ramieniem w pasie. Odzwierciedlając jego ruch, przesunęłam dłonią nieśpiesznie po jego podbrzuszu, zarysowując wcięcia mięśni wzdłuż jego brzucha i uśmiechając się szeroko, gdy spostrzegłam jak zaciska się szczęka królowej suki i zgrzyta zębami. O tak, zdecydowanie była na niego napalona. Bingo. — Wierze, że udzieliła odpowiedzi na twoje pytanie. — Paine pozostał uprzejmy, ale jego brak zainteresowania był rażący. Victoria poruszała się szybko, przecinając dystans i zatrzymując kilka cali ode mnie. Jej piękna twarz zbliżyła się i uderzyła mnie jej alabastrowa skóra, wydająca się tak gładka i pozbawiona skaz jak skóra porcelanowej lalki. Długie, ciemne rzęsy oprawiały jej oczy i z tak bliskiej odległości widziałam, że nie były sztuczne. — Nie obchodzi mnie to, kim jesteś, skąd pochodzisz ani, co potrafisz zrobić. Wszystko mi o tobie powiedziano, Rhiannon Murphy. Stań mi na drodze a rozszarpię ci to pieprzone gardło, pozwalając wykrwawić się na śmierć i każąc obserwować to wszystko tym, którym na tobie zależy. — Obracając głowę, spojrzała na Paine'a. — To samo tyczy się ciebie. Zadrzyj ze mną a nie będzie takiego miejsca, w którym się ukryjesz. Będę miała twoją duszę na własność. Paine szarpnął mnie za siebie, gdy Victoria mijała nas z wysoko postawioną głową. Tuzin towarzyszących jej mężczyzn podążył za nią w milczeniu, chociaż każdy z nich rzucił, choć przelotne spojrzenie w moją stronę. Przystanęła w drzwiach, odwróciła się i powiedziała. — Nie zapomnij o naszej umowie Paine. Oczekuje czasu twojej nekromantki, już wkrótce. — Paine nie odpowiedział, ja też nie. Mentalnie dodałam to, co powiedziała do rosnącej coraz bardziej listy pytań, wszystkie miałam zamiar zadać w sprzyjających okolicznościach. W chwili, w której zniknęli, Goose i Bells szybko weszli do środka i zamknęli drzwi. — Kto to kurwa był? — Odsunęłam się od Paine'a i opadłam na kanapę. Mięśnie mnie bolały a głowa zaczynała walić. Adrenalina krążąca w moim ciele przyprawiła mnie o dreszcze, powodując drgawki całego mojego ciała, nad którymi nie mogłam zapanować. — Tak wiele się zmieniło, kiedy cię nie było — odpowiedział Goose i zerknęłam na niego. — Powiedz mi coś, o czym nie wiem — westchnęłam błogo, gdy oparłam się o miękką poduszkę. Paine podszedł, przyklękając u moich stóp. Położył swoją dłoń na moim udzie, był to pocieszający ciężar. Nie mogłam nie zauważyć tego całego fizycznego kontaktu. Wydawało się, że nie może utrzymać rąk przy sobie, gdy chodziło o mnie. — Victoria jest królową nowo powstałej północno wschodniej prowincji — wyjaśnił Paine. — Kontroluje wszystko do tego, co kiedyś było kanadyjską granicą. — Królowa, co? — Wypuściłam powietrze miękko, przymykając oczy i pozwalając głowie opaść w tył. Teraz światem rządziła wampirza rodzina królewska. Dlaczego nie byłam tym zaskoczona?

— To nie żart.— Goose brzmiał na zirytowanego i z przyjemnością powitałam tą zmianę. Jak bardzo popieprzone by to nie było, jego irytacja przypomniała mi dom. Podniosłam głowę, otworzyłam powieki i spojrzałam mu prosto w oczy. — Widzisz abym się śmiała? — Jej rodzaj jest odpowiedzialny za wszystko, co cię otacza — wyjaśniła cicho Bells, jej głos był ponury. — Wojnę, syndrom, wszystko. — Co? — Podniosłam się opierając łokcie na kolanach. — Chcesz mi powiedzieć, że ona nie jest wampirem? Nacisk dłoni Paine'a na moją nogę wzrósł, gdy przemówił. — Lady Victoria nie jest tym, kim wydaje się być. Piękno jest tylko iluzją, sprytną magią. — Chcesz powiedzieć, że jest czarownicą? — Zerknęłam na Bells, myśląc, że być może w jej przypadku trafiłam z tym stwierdzaniem. Bells skrzyżowała ramiona na piersi, ewidentnie obrażona. — Ona w niczym nie przypomina mnie. Czuje się obrażona tą insynuacją. — Ona jest pół demonem — wyjaśnił Paine, gdy Bells się nie odezwała. — Rezultatem powstałym ze spotkania pomiędzy przyzywającą demona czarownicą a demonem. Cholera. Demoniczne dzieci były potężnymi stworzeniami. W zasadzie to one były odpowiedzialne za stworzenie wampirów, poprzez osuszenie z krwi człowieka i zastąpienie jego krwi swoją własną. — Myślałam, że zostały odesłane do piekła dawno temu. — Zostały, dopóki demony nie zdecydowały, że nadszedł czas na wyjście z ukrycia. W zasadzie to one są powodem tego, że istnienie wampirów zostało ujawnione światu. — Paine przysunął się bliżej, naruszając moją przestrzeń osobistą, po czym dokończył. — Teraz kontrolują wszystko. Demoniczna magia, świat kurwa oszalał. Przerażająca myśl spowodowała, że ścisnęłam nadgarstek Paine'a jak imadło, strach zmieszał się z furią, gdy spytałam. — Czy demony mogą teraz swobodnie pojawiać się w tej rzeczywistości? — Zagan przyszedł po mnie do biblioteki. Czy możliwym było, aby demony przechodziły na drugą stronę, bez wezwania, czy długu do odebrania? — Nie. — Ton głosu Paine’a był uspokajający, tak jakby wiedział jak blisko byłam wszechogarniającej paniki i szoku. — Obowiązują te same zasady. Tylko ich dzieci mogą podróżować swobodnie pomiędzy wymiarami. — Wampiry, wilkołaki i demony, o Boże. — Puściłam jego nadgarstek i potrząsnęłam głową. — Masz szczęście, że wywieźli cię poza swoje granice.— Dłoń Paine’a przesunęła się z mojego uda i owinęła wokół palców. — Normalnie, trzymają wszystkich, których znajdą pod kluczem. Miał oczywiście na myśli wilkołaki. Chryste, ciężko było pojąć, że jeszcze miesiąc temu byłam na tyle głupia, aby wierzyć, że to wampiry były najgorszymi, najbardziej przerażającymi stworzeniami, jakie istniały — Nie mieli wyboru. — Zamiast odsuwać się od Paine'a zaakceptowałam komfort, który dawał mi jego dotyk. Bóg wiedział, że tego właśnie potrzebowałam. — Nie mogli mnie zatrzymać, nie w sytuacji, gdy mam do spłacenia dług u demona. W całym pomieszczeniu zapadła cisza a Paine zamarł. — Zgadza się chłopcy i dziewczęta — kontynuowałam, spoglądając na ich zaskoczone twarze. — Teraz to ja mam dług u Zagana, co oznacza, że mam cztery dni na dostarczenie wiadomości Disco, zanim z mojego tyłka zostanie tylko mokra plama. — Co masz na myśli mówiąc dług? — Goose zrobił krok do przodu. — Zagan powiedziałam, że wysłał cię do przyszłości. Nie wspomniał nic o żadnym długu.

— To był podstęp — przyznałam, po raz kolejny wściekła sama na siebie. — Zagan powiedział, że spłacę dług pomiędzy nim i Disco, jeśli oddam mu amulet Marigold Vesta i dostarczę wiadomość. — Wiadomość? — zapytał miękko Paine, pocierając moje knykcie swoim kciukiem. — Dla Disco. — Nie możesz dostarczyć wiadomości Gabrielowi. Goose brzmiał na przerażonego a gdy odwróciłam się w jego stronę, jego twarz była kredowo biała. Mój żołądek zwinął się w supeł. Spojrzenie Goose'a mówiło mi o tych wszystkich złych rzeczach, które nadejdą, było jak czerwień pokrywająca księżyc, albo czarny kot przecinający drogę. — Dlaczego nie? — Przeszedł na druga stronę, po śmierci — wydukał Goose łamiącym się głosem a jego dłonie wyraźnie drżały. — Już dłużej nie ma go w tej rzeczywistości. Byłam samolubną suką, ponieważ nawet, jeśli część mnie była wdzięczna za to, że Disco przeszedł przez perłowe bramy nieba a nie piekła, była jeszcze ta druga część, która wiedziała, co to oznacza. Dług Disco już oficjalnie był mój. Wcześniej, kiedy jeszcze miałam szanse, aby jakoś dostarczyć tą wiadomość (nawet, jeśli tylko jego duchowi) miałam nadzieję. Ale ten skrawek światła został mi teraz odebrany i pozostała tylko ciemność — Coś wymyślimy — powiedział Paine, pozornie uspokajająco, chociaż język jego ciała krzyczał niebezpieczeństwo. Wiedziałam, że jest w błędzie. Że nie było niczego, co można byłoby wymyślić. Disco już nie było i żadna potęga nekromanty, czy też magia nie przywróci go z powrotem. Czytałam zapiski Goose'a i byłam doskonale świadoma, że kiedy już raz przekroczysz niebiańskie bramy, to koniec. Bóg nie pozwalał na igraszki ze śmiertelnikami, nie chyba, że byłeś jednym z aniołów wysłanych do utrzymywania tak istotnej równowagi. Poza tym niebo to nie piekło, więc dlaczego ktoś chciałby je kiedykolwiek opuścić? Odpowiedź brzmi, nikt by nie chciał. Dla nikogo i dla niczego. Strach osiadł w moim wnętrzu, tuż za nim pojawiała się ostateczna akceptacja tego, co nieuniknione. Spojrzałam na otaczających mnie ludzi, dostrzegając troskę malującą się na ich twarzach. Wiedzieli, co się stanie tak samo jak i ja. Miałam dług u Zagana i za cztery dni będę musiała go spłacić.

Rozdział dziesiąty — Niech to szlag. — Rzuciłam ciężkie tomisko na podłogę, przeczesując palcami włosy i biorąc głęboki, wzmacniający oddech. Ogromny, starodawny zegar stojący po drugiej stronie pokoju wybił godzinę informując, że to popołudnie oficjalnie dobiegło końca a wieczór jest w pełnym rozkwicie. Minęły dwadzieścia cztery godziny od momentu, gdy znalazłam Goose, zostałam uratowana przez Paine'a, dowiedziałam się, że potomek demona kontrolował teraz solidną część populacji, skracając liczbę dni, które zostały mi na znalezienie jakiegoś sposobu spłaty mojego długu względem Zagana do trzech. Plus minus siedemdziesiąt dwie godziny. Plus minus cztery tysiące trzysta dwadzieścia minut. Tik, tak, tik, tak. Jak na razie dowiedziałam się jak wezwać demona, odesłać go i zawrzeć z nim układ, gdybym była naprawdę ku temu skłonna. Te informacje najłatwiej było znaleźć, co było pieprzenie i ekstremalnie przerażające. Wezwanie kreatury z piekielnej otchłani było tak proste, jak zamówienie pizzy przy pomocy książki telefonicznej i telefonu. Wszystko, czego było ci trzeba, to właściwa forma zapłaty, jakiegoś odbijającego światło obiektu, przez który przejdzie demon i gówno, zamiast mózgu, jeśli w ogóle to rozważasz. Oczywiście informacji o tym jak pozbyć się niechcianego zobowiązania nie było na tych stronach. Przecież nie mogła zawierać w sobie wyjścia dla zwykłego śmiertelnika. Kiedy już coś spieprzysz musisz przyjąć związane z tym konsekwencje bez względu na to, czy ci się to podoba, czy nie. Wzdychając, podniosłam moje założone pod siebie nogi spod nakrytego książkami stolika. Goose i Bells robili mniej więcej to samo u siebie w domu (szukając sposobu na spłacenie długu lub ewentualnie kupienie dodatkowego czasu), ale jak na razie niczego nie znaleźli. To było jak szukanie igły w stogu siana. Kolejne porozumienie z demonem mogłoby zadziałać i było jakąś opcją, ale jedynie w ostateczności skoro w zasadzie zniweczyłoby jeden dług na rzecz drugiego. Poza tym nie miałam się nawet, czym potargować. Rozglądając się po pustym salonie Paine'a nasłuchiwałam dźwięków, które wskazywałyby, że jest w pobliżu. Jego mieszkanie było usytuowane tuż za klubem Razor w budynku, który był jakby przedłużeniem klubu. Odnowił całe ostatnie piętro, pozostawiając otwartą ogromną przestrzeń, składającą się z drewnianych podłóg i minimalnej ilości pasujących mebli oraz kilku sypialni. A skoro już dłużej nie był członkiem rodziny, była tu w większości pusta przestrzeń. Wysunęłam amulet spod pluszowego swetra, który dała mi Bells i przyjrzałam mu się. Nie był już dłużej ciepły, ale ten zbyt zaangażowany szum nadal był obecny. Jakiś dziwny impuls powiedział mi, żebym nie informowała Goose'a o tym, że go mam, gdy wymienialiśmy się informacjami o tym, co wydarzyło się między moim zniknięciem a tym, co teraz. Może to z powodu jego reakcji tak dawno temu a może, dlatego że teraz już i tak mieliśmy dość problemów i nie chciałam go jeszcze dodatkowo denerwować, nie powiedziałam mu o tym. Stojąc tak, potarłam oczy i rozciągnęłam się, pozwalając swojej głowie odpłynąć gdy chowałam amulet z powrotem pod sweter. Ciężko było uwierzyć, że Paine przekazał kontrolę Peterowi (następnemu w kolejce do zostanie głową rodziny) i zostawił wszystko, po tym jak Disco odszedł. Dlaczego to zrobił? Nie byłam pewna.

Pomiędzy aklimatyzacją zmian życia wokół wampirów i burzą mózgów z Goosem i Bells, nie miałam okazji, aby porozmawiać z nim na osobności. W zasadzie to był pierwszy wieczór, kiedy on i ja byliśmy jednymi osobami wewnątrz tego mieszkania. Wkrótce opuści swoją sypialnie i przyjdzie mnie szukać. Wiedziałam, że nie musiał spać, ale zostawił mnie z moimi poszukiwaniami bladym świtem. Nie byłam pewna dlaczego, ale miałam przeczucie, że zrobił to bo wiedział jak wykończona i przerażona byłam i chciał mi dać trochę czasu na dojście do siebie. Zaburczało mi w brzuchu przypominając, że nic nie jadłam i ruszyłam w stronę kuchni. Gdy tu przyjechałam nie było jedzenia, ale Paine zadbał już o to. Obserwowałam kuchenny blat, na którym piętrzyły się, banany, jabłka, pomarańcze i wiele innych rzeczy, próbując zdecydować, od czego by tu zacząć. Szept powietrza na moim karku był jedynym ostrzeżeniem, jakie wyczułam nim Paine przesunął się koło mnie, swymi długimi, zwinnymi , śmiertelnie cichymi krokami. — Jeśli wciąż będziesz robił to gówno, kupię ci obrożę z dzwoneczkiem — powiedziałam, decydując się na kanapkę z masłem orzechowym i banana. — Jesteś taki sam jak Disco, zbyt pieprzenie cichy. Zamarliśmy oboje jak tylko te słowa opuściły moje usta. Rozmowy o Disco były ograniczone do minimum, tak jakby żadne z nas nie chciało zapuszczać się w tą stronę. Nie byłam pewna, czy mógł dostrzec moje cierpienia tak, jak ja dostrzegałam jego, ale miałam przeczucie, że mógł. — Uwielbiał to w tobie. — W końcu powiedział, kończąc tą dręczącą ciszę i uśmiechnął się lekko na wspomnienie, dopóki nie zobaczył wyrazu mojej twarzy. Szybko się z tego otrząsnęłam i przypomniałam sobie, że dla niego, Disco zginął dawno temu. W przeciwieństwie do mnie miał czas, aby jakoś się z tym pogodzić. — Rozpiętość mojej uwagi? — zapytałam wdzięczna za to, że smutku, który czułam nie było słychać w moim głosie. Pokiwał i przesunął się bliżej, skracając dzielący nas dystans, krok po kroku. Gdy to zrobił staliśmy przy sobie, nos w nos. Odchyliłam głowę, podnosząc podbródek, tak abyśmy mogli nawiązać kontakt wzrokowy. — Gabriel chciał, abym się tobą zajął. — Podniósł ręce, oplatające palcami moje ramiona. — Mówił mi to, przy nie jednej okazji. — Wiedziałeś, prawda? — Nie chciałam pokazywać mu swojego oburzenia. — Jak zginie. Paine zmarszczył brwi, bliźniacze łuki bujnego brązu złączyły się razem i przez moment widziałam ten niewidoczny ciężar, który spoczywał na jego barkach, to przerażające brzemię, które zawsze nosił. Jego płynne czarne tęczówki przygasły, sprawiając, że nie mogłam odróżnić źrenic i spuściłam oczy z poczuciem winy. — Nie musisz na to odpowiadać — powiedziałam zanim zdążył to zrobić. Już miałam moją odpowiedź. — To nie ma znaczenia. Kiedy próbowałam przejść obok niego złapał mnie za łokieć w lekkim uścisku.— Nienawidzisz mnie za to. Prawda? — Nawet, kiedy odpowiedziałam nie byłam pewna, czy to prawdy czy kłamstwa użyłam, aby go uspokoić. — Nie nienawidzę. To, co się stało nie było twoją winą. — Nie? — Szarpnął mnie za ramię, czekając aż spojrzę mu w oczy. — A więc gdy zobaczyłem Gabriela wychodzącego tamtej nocy, ubranego dokładnie tak jak w wizji jego śmierci, którą miałem, nie była to moja wina, że pozwoliłem mu wyjść za drzwi? Nie zastanawiasz się nad tym? Co mogłoby się stać gdybym, choć raz dla odmiany złamał swoje zasady? Ponieważ ja tak. Myślę o tym każdego dnia.

— Więc, dlaczego tego nie zrobiłeś? — Nie mogłam powstrzymać tego pytania. To było coś, co musiałam wiedzieć i byłam naprawdę zdeterminowana, aby zrozumieć. Intensywne i niepokojące spojrzenie Paine’a było czymś, czego nieomal nie mogłam znieść. Wydawał się coś rozważać. Nagle wziął mnie za rękę. — Chodź ze mną. Poprowadził mnie długim korytarzem, w którym znajdowały się pokoje. Szliśmy tak dopóki nie stanęliśmy przy drzwiach po lewej. Za nimi były schody, weszliśmy na dach. Gdy już tam byliśmy, poprowadził mnie do długiej kamienne ściany otaczającej szczyt budynku. Zapierający dech widok rozciągał się stamtąd na znajdującą się tuż poniżej ulicę. Witał nas Razor i ożywające uliczne latarnie, gdy słońce oddawało swój autorytet i do życia budziła się noc. — Rok, w którym przeszedłem przemianę był dla mnie trudny. — Paine spoglądał prosto przed siebie, kiedy mówił, wpatrując się w noc. Bujne fale ciemnobrązowych włosów zasłaniały jego twarz przed wszelkim widokiem. — Szybko nauczyłem się, że bez względu na to, czego dotknę, będę świadkiem śmierci. To było męczące i nieomal doprowadziło mnie do szaleństwa. Wspomnienia, gdy im na to pozwolisz, potrafią cię pochłonąć. Ceną kontroli tego była izolacja, która potrafiłaby przytłoczyć każdego. Przez jakiś czas nie byłem pewny, czy będę w stanie to znieść. Aż pewnego dnia zdecydowałem, zaingerować w przeznaczanie. — Jego kciuk musnął tył moje dłoni raz czy dwa nim kontynuował. — Pojawił się na mojej drodze najbardziej rozkoszny szczeniak, jakiego kiedykolwiek widziałem, był brudny, zagłodzony i chory. Gdy go dotknąłem wiedziałem, że pewnego dnia potrąci go samochód. Nie było przebłysków późniejszych tragedii, tylko szczęście. On zapewnił mi towarzystwo a ja mu dom. Wszystko było pięknie aż pewnego dnia, jego przeznaczenie miało się wypełnić a ja nie mogłem stać bezczynnie i na to pozwolić. Odwrócił się od widoku przed sobą, zwracając swoją twarz ku mojej. — Tamtego dnia, gdy uratowałem Lexa, zaczął się efekt domina. Każda pojedyncza osoba, która weszła z nim w jakikolwiek kontakt doznała jakiegoś wypadku lub nieszczęścia i ciągnęło się to przez parę miesięcy. Gdy czas mijał stało się jasne, że zmieniał bieg rzeczy (nie ważne w jak niewielkim stopniu) i w rezultacie to, co miało nastąpić i tak nastąpiło, tylko inaczej. Nie byłam pewna, czy chcę wiedzieć, ale musiałam zapytać. — Co się stało? — Któregoś dnia w czasie lata. Lex wpadł do jednego z szybów naftowych. Musiał tam pływać dopóki starczyło mu sił, ale w końcu uległ ciepłu i wyczerpaniu. Znalazł go jeden z pracowników i wyłowił. — Paine puścił moją dłoń, łapiąc za ramiona. — Cierpiał straszliwie. Gdyby zginął tego dnia, którego miał zginąć, byłaby to szybka śmierć. Zamiast tego męczył się w nieprawdopodobnej gorączce, Bóg tylko raczy wiedzieć jak długo. — Nie wiedziałeś, że tak się stanie? — Byłam szczerze zdezorientowana. — Nie mogłeś zobaczyć jak zginie i tego powstrzymać? — Zmrużył ciemne oczy i zacisnął usta. — Nie. Widzę śmierć danej osoby tylko raz. — Ale. — On nie miał żyć. — Przerwał mi Paine bezkompromisowym tonem.— Moja ingerencja doprowadziła tylko do tego, że kiedy w końcu odszedł, umarł w bardzo okrutny sposób. — Nie możesz wierzyć w to, że zginął straszliwą śmiercią, tylko dlatego, że się wmieszałeś. — Nie ma sposobu aby to sprawdzić i wiedzieć na pewno — przyznał — ale nie ma też sposobu na to, aby sprawdzić i wiedzieć, że się myliłem. Śmierć przychodzi do nas wszystkich. To nie moja rola dyktować, kiedy tak się stanie i gdzie.

Cokolwiek jeszcze mogłabym powiedzieć zostało to przerwane krzykami dochodzącymi z mieszkania Paine'a. Odwróciliśmy się akurat, gdy wampir, którego nie rozpoznałam, wpadł przez drzwi prowadzące na dach z zaalarmowanym wyrazem twarzy. — Jesteś potrzebny na dole. Natychmiast. — Co się stało? — Paine puścił mnie i ruszył w kierunku wampira, który zerknął na mnie raz nim zaczął odpowiadać. — Niektórzy z gości przyprowadzili swoich pupili. Zrobiło się nieprzyjemnie. Paine przeklął i popędził przez drzwi. On i drugi wampir poruszali się zbyt szybko, abym mogła nadążyć, ale udało mi się pozostać mniej więcej za nimi, gdy usłyszałam przeszywający uszy dźwięk dochodzący z budynku obok. Czym bliżej byłam, tym dźwięk robił się głośniejszy, dopóki nie dotarło do mnie przerażające, ściskające żołądek wycie. Mieszkanie Paine’a łączyło się z klubem na drugim piętrze w miejscu, gdzie wąski korytarz wznosił się pomiędzy dwoma kamiennymi ścianami. Morze wampirów zostało już rozproszone, gdy w końcu tam dotarłam, biegnąc po metalowych schodach i zatrzymując daleko poza tłumem. Paine i wampir, który go zawiadomił już pędzili do walki, ale ja nie obserwowałam ich. Byłam zbyt zajęta obserwowaniem wilkołaków zablokowanych w tej gorączce na środku parkietu. Były kompletnie nagie, pokryte, grubym futrem o ciele dwukrotnie przewyższającym wielkością ciało człowieka. Ich obdarte, krwawiące rany pokrywające piesi i ramiona, krwawiły swobodnie. Strumienie czerwieni rozpryskiwały się, gdy cięły się nawzajem pazurami i kłami. Gdy tak gapiłam się z niedowierzaniem, dostrzegłam stojące w pobliżu cztery wampiry trzymające łańcuchy, do których zaczepione były obroże bijących się mężczyzn. Wampiry tworzące krąg wokół rozwścieczonych stworzeń śmiały się na ten widok, jakby te walczące bestie były tu specjalnie dla ich rozrywki. Sporo z nich pozostało jednak na swoich miejscach a wraz z nimi ich ludzkie przekąski depcząc im po piętach. Gdy spojrzałam na prawo zobaczyłam Victorię, wznoszącą się na dużym, antycznym krześle. Czerwona, aksamitna poduszka pod jej tyłkiem i plecami, odbijała się żywo na tle jej ciemnych włosów i jasnej skóry. Paine ruszył obchodząc utworzony przez wampiry krąg, zmierzając prosto w jej stronę, zupełnie nie zważając na otaczające ją wampirze straże. Powstałe zamieszanie było zbyt głośne, żebym mogła usłyszeć, co mówił, ale ruch jego warg i postawa ciała powiedziała mi wszystko, co chciałam wiedzieć. Nie podobało mu się to, co działo się w jego klubie. Victoria podniosła się z miejsca i przesunęła bliżej Paine'a dopóki ich ramiona nieomal się nie stykały. Gdy jej dłoń podsunęła się do góry i zaczęła kłaść ją na jego piersi, ten zrobił zwinny krok w tył, tak jakby jej bliskość była dla niego toksyczna. Zmrużyła na to oczy i zacisnęła usta, podnosząc ręke i strzelając palcami. Stojące za nią wampiry otoczyły Paine'a i zaczęłam się przepychać w jego kierunku. Biegnąc po dwa stopnie naraz, odmówiłam cichą modlitwę, prosząc Boga abym nie skręciła sobie karku. Gdy dotarłam do parkietu miałam już czyste przejście i z walącym sercem przebiegłam dzielący mnie od nich dystans. Amulet zaczął się nagrzewać, szumiąc tuż przy mojej skórze i rozprzestrzeniając ciepło od piersi do kończyn. Nim dotarłam do Paine'a, gdy miałam go już na wyciągnięcie ręki, jakieś ramię oplotło mi się w pasie i podniosło do góry. Przygotowując się do ucieczki i wyrwania z uścisku oniemiałam, gdy nagle poczułam, że amulet zrobił się gorący. Zasyczałam czując nieoczekiwane poparzenie i ten, kto mnie trzymał gwałtownie wypuścił. Naszyjnik znowu zrobił się chłodny, gdy odwróciłam się szybko, zobaczyłam, co się dzieje i podniosłam nogę, kierując ją dokładnie w podbródek drania. W momencie, gdy moja solidna gumowa podeszwa nawiązała z nim kontakt, obserwowałam oszołomiona jak leci w powietrzu kilka stóp do tyłu. Wszystko, co działo się na środku parkietu, działo się tam nadal, ale zostało natychmiastowo zapomniane, kiedy uwaga przesunęła się na mnie. Paine ruszyły w moją stronę, ale zaroiło się wokół niego od wampirów Victorii.

— To znowu ty. — Victoria przepchnęła się pomiędzy nimi wszystkimi a ja stałam tam, gdzie byłam (z ramionami opuszczonymi po bokach w defensywnej pozie) ze stopami ustawionymi w idealnej pozycji, aby chronić się i uniknąć ciosów, jeśli zajdzie taka konieczność, moja prawa noga była lekko wysunięta pod kątem za lewą a równowaga utrzymana dokładnie pośrodku. — Nie mów — zażartowałam. — Musimy przestać się tak spotykać. Uśmiechnęła się bez humoru. — Mówiono mi, że uważasz to, co mówisz za zabawne. Dobrze wiedzieć, że Ethan nie kłamał. — Kłamał? Jej uśmiech teraz stał się szczery.— Nie jesteś zabawna. — To wszystko zależy od poczucia humoru. — Zerknęłam na Paine'a. Jego ciemne oczy były jak oczy drapieżnika, zawierające w sobie wszystko i w tej właśnie chwili wysyłały mi dość klarowną wiadomość. Zamknij się, Rhiannon. Victoria obeszła mnie w około, jej krzyczące zerżnij mnie, obcasy stukały z każdym jej krokiem. Zatrzymała się po tym jak zatoczyła pełne koło. Zauważyłam, że odgłosy walki za moimi plecami ustały, choć pozostało jeszcze wściekłe powarkiwanie. Nie mogłam odwrócić się i zobaczyć, dlaczego. Nie było szansy na to, abym odwróciła się plecami do tej obłąkanej demonicznej suki. Ponownie strzeliła palcami, jeden z wampirów stojących tuż przed Paine'm osunął się na bok. — Chce mieć lepszy widok — powiedziała nie spuszczając ze mnie wzroku. — I postawicie jedno krzesło obok mojego. Wampir robił, co mu kazano a ona gestem nakazała mi, że ma iść za nią implikując, że powinnam umieścić swój tyłek na tanim metalowym krześle, które teraz stało koło niej. — Chodź, zajmij miejsce. Gdy podniosłam wzrok, aby spojrzeć na Paine'a, stanęła przede mną, zasłaniając widok. — Nie patrz na niego szukając pomocy. On nie może ci pomóc. — Gdy napotkałam jej wzrok widziałam, że specjalnie mnie naciska, tak abym straciła kontrolę i miała w końcu pretekst. Nie mogąc zrobić niczego innego, trzymałam buzie na kłódkę i usiadłam. Krzesło było twarde, gdy oprałam na nim plecy a jego nogi znacznie krótsze, niż znajdującego się obok mnie tronu. Zrobiła to specjalnie, tak abym musiałam spoglądać na nią do góry z góry ustawiając mnie psychicznie na poddańczej pozycji. Mojej dumie się to nie spodobało, ale umysł przezwyciężył te emocje, utrzymując mnie w milczeniu, gdy wszystko, o czym mogłam myśleć to aby wstać, złapać to obrzydliwe twarde krzesło i pocałować nim czaszkę Vicky. Z mojego punktu widzenia, mogłam zobaczyć, że wilkołaki były trzymane osobno, łańcuchy znajdowały się w rękach wampirów stojących po obu stronach bestii. Rany na ich piersiach powoli się zamykały, ale ich futro pokryte było krwią, począwszy od tej głębokiej czerwieni płynącej ze świeżych ran, aż na starym zaschniętym, rdzawym brązie skończywszy. A obroża nie była zwyczajną obrożą, tylko bardziej przemyślana konstrukcją, pozwalająca wampirom na całkowitą kontrolę nawet w ruchu. — Ohydne stworzenia, prawda? — powiedziała Victoria. Wampiry trzymające łańcuchy zbliżyły się, luzują zablokowane na chwilę metalowe kółka i pozwalając na zadawanie kolejnych ran. Chciałam się obrócić, aby zobaczyć, czy Paine nadal stoi tuż za mną, otoczony tak, że nie może wykonać żadnego ruchu. Ale wiedziałam, że lepiej tego nie robić. Zamiast tego skupiłam się na jego obecności, na komforcie płynącym z jego dotyku, poczuciu bezpieczeństwa, które czułam w jego towarzystwie i nieomal zdradziłam się z tym wszystkim, gdy poczułam, tym razem zupełnie nowe a jednocześnie tak łamiąco serce znajome uczucie, płynące przez całe moje ciało i umysł.

Gdy Disco otworzył połączenie między nami wynikające z wymiany krwi, pozwoliło nam to dzielić się nie tylko fizyczną siła, ale też emocjami. Nie byliśmy już dłużej indywidualnościami rozdzielonymi i osobnymi. Więź, jaka tworzyła się pomiędzy członkiem rodziny a jego głową, była związkiem idealnym pod każdym względem. Dzięki temu Disco widział, co do niego czułam, pomimo mojego lęku by powiedzieć mu o tym głośno. Mógł wyczuć wszystko, czego nie mogłam sformułować werbalnie, ja też wyczuwałam jego nastroje i działanie, które od nich zależało. Mógł zamknąć to połączenie, kiedy tylko chciał, ale w intymnej sytuacji albo, kiedy chciał przekazać mi, jak ważna byłam dla niego, pozwalał bramom otwierać się szeroko, gwarantując nam czerpanie radości z tego, jak specjalny był nasz związek. Połączenie pomiędzy mną i Paine'm, choć inne od tego, które dzieliłam z Disco, było równie potężne, jeśli nie alarmująco bardziej. Nie byłam pewna, czy było tak, dlatego, że minęło tyle czasu i był teraz starszy i tym samym bardziej przerażający, czy może był silniejszy niż Disco już wcześniej, a ja byłam tego po prostu błogo nieświadoma, aż do teraz. Tak czy inaczej, jego siła i bardzo wyróżniająca się obecność, otaczała mnie jak niezauważalny koc, przenikając moją duszę, dopóki nasze połączenie nie znalazło się na właściwym miejscu i mogłam poczuć, jak wściekły, zatroskany i niespokojny był właśnie w tej chwili. Jednak, to nie te emocje, które przetoczyły się przeze mnie, zaniepokoiły mnie tak bardzo i sprawiły, że moje serce stanęło na moment a oddech uwiązł mi w gardle. Wyczułam ją pod wszystkimi innymi tą, która zatrzęsła mnie w alarmującej świadomości zmuszając, abym zobaczyła to, na co byłam całkowicie obojętna, przez Bóg tylko raczy wiedzieć, jak cholernie długo. Zanim zdążyłam zastanowić się nad znaczeniem tego, czego się właśnie dowiedziałam, Victoria wyszeptała mi do ucha. — Szalone dzikusy to wszystko, czym są. Niczym więcej niż zwierzętami. To prawdziwa szkoda. Gdy nie są tak odrażający i pokryci futrem, są wspaniałymi kochankami. — Uśmiechnęła się do mnie, głosem przyjemnym i całkowicie pustym dodała. — Jestem pewna, że Paine jest wyjątkowy w łóżku, ale jeśli nigdy nie miałaś wilka.... — Posłał mi spojrzenie, które ścisnęło mnie w dołku. — Lubisz jak ktoś rżnie cię ostro i mocno? Pytanie byłoby obraźliwe, gdyby zapytała o to przeciętnego człowieka, ale skoro pracowałam, jako barmanka w klubie ze striptizem, tak naprawdę nie zrobiło na mnie najmniejszego wrażenia. Przez krótką chwilę poczułam się jakbym była z powrotem w klubie Czarna Pantera, stawiając czoła pijanemu klientowi, który ma nadzieję, że jak potraktuje mnie super wyjątkowo, być może dostanie się do moich majtek. — Jak cholera — odparłam — Nie, mówię poważnie. — Jej uśmiech przypomniał mi o kocie Cheshire¹ (wzbudzającym śmiech u dzieci i przerażenie u dorosłych, którzy wiedzieli lepiej) — Jeśli jesteś zainteresowana, jestem pewna, że będę w stanie coś zaaranżować. Paine miał cię dla siebie przez cały dzień i mogę stwierdzić, że nie scementował waszego związku. Musisz umierać z seksualnej potrzeby. Podnosząc się z miejsca posłałam jej uśmiech tak fałszywy, jak silikonowe piersi tancerek w Czarnej Panterze. — Dzięki za propozycję, ale nadal dostosowuję się do zmiany klimatu. Wzruszyła ramionami i odwróciła się ukazując profil, którego pozazdrościć by jej mogła sama afrodyta. — Popatrz na nich. — Wskazała na jednego z wilkołaków, wgryzającego się w ramię drugiego, usuwając przy tym spory kawałek ciała, aż do kości. — Mimo całej tej głupoty są doskonali, jeśli chodzi o przemoc. ¹ postać z Alicji w krainie czarów

— Dlaczego walczą ze sobą? — Myślałam o tym, jak blisko związane ze sobą było stado w przypadku Cartera. Nawet mimo tego, że był pomiędzy nimi zdrajca, pozostali bardzo silnie ze sobą związani i lojalni. Nie można było tego w żaden sposób porównać, do tego, czego teraz byłam świadkiem. Victoria wybuchnęła śmiechem a mnie przeszły dreszcze na ten dźwięk. — Tego typu pytanie mógł zadać tylko ktoś taki, jak ty. Wskazała na lewo od siebie, błyszcząc długimi pomalowanymi paznokciami w blasku świateł. — Tego schwytaliśmy, gdy przyszedł węszyć niedaleko hodowli. — Wskazała na prawo. — A ten stracił swoją kobietę, gdy wmieszały się w to straże. Nie trzeba dodawać, że mieli na to ochotę już od długiego czasu. — Hodowli? — powtórzyłam ochrypniętym głosem, czując podchodzące mi do gardła mdłości. — Trzymacie ich w klatkach? — Niektórych tak. — Brzmiała na znudzoną. — Ci, którzy zostają członkami naszych rodzina, mają pewne przywileje, ale to rzadkie przypadki. Nie możemy pozwolić sobie na wałęsające się bezpańskie psy. — Gdy nie odpowiedziałam, zwróciła na mnie swoją całkowitą uwagę i zdałam sobie sprawę, że było to coś, czego za wszelką cenę chciałam uniknąć. — A czego oczekiwałaś? To zwierzęta. — To również ludzie. — Poprawiłam. Poruszała się szybciej, niż byłam w stanie dostrzec, łapiąc mój podbródek w swoje pace i opuszczając głowę, dopóki nie znalazłyśmy się nos w nos. Nie był to bolesny chwyt, ale przebywanie tak blisko niej spowodowało, że serce mi zamarło. — Są tym czym mówię, że są. Nie zawracała sobie głowy czekaniem na moją odpowiedź, uwalniając mnie tak szybko, jak przycisnęła. Oparłam się naturalnej chęć pomasowania miejsca, którego dotykała, czekając aż będę mogła zmyć to odczucie jej palców i długich paznokci wbijających się w moją skórę. Rozlegający się za nami hałas rozproszył moją uwagę, odciągając ją od walczących przed nami ciał. Wygięłam lekko głowę, zerkając na to, co się dzieje kątem oka. Paine próbował siłą przedostać się przez otaczające go straże. Napotkał moje spojrzenie i szybko odwróciłam głowę, wytrącona przez emocje, które czułam już wcześniej zmieszane z tym, co teraz rozpoznałam w tych basenach połyskującej czerni skierowanych w moją stronę. — Victoria — powiedział Paine niskim, pełnym gniewu głosem, którego nie można było pomylić z niczym, był wyraźnym ostrzeżeniem. — Jeśli nie każesz swojemu haremowi odpierdolić się i zejść mi z drogi, nie dostaniesz żadnego z nich, z powrotem w jednym kawałku. — Mężczyźni — Victoria z irytacją wywróciła oczami. — Kiedy już złapią zapach swojej cipki nie przestaną gonić za własnym ogonem. — Przesunęła językiem wzdłuż górnych zębów, koncentrując się na wilkołakach, po czym popatrzyła na mnie takim wzrokiem, że marzyłam tylko o tym, aby stamtąd zniknąć. — Cóż, nie mogę powiedzieć, że ich za to winię w tych czasach nie często trafia się świeże mięso. Kolejne szybkie przesunięcie językiem i usłyszałam za sobą więcej szarpanych odgłosów. Poczułam długie, chłodne palce Paine'a muskające krzywiznę mego gardła tuż przed tym, jak jego dłoń objęła podstawę mojej czaszki i przesunęła się zatrzymując na stałym rytmie mego pulsu. Kiedyś, ten dotyk byłyby uspokajający, trzymający pod kontrolą. W świetle mojego ostatniego oświecenia, ten przejaw troski był agresywny, celowo zaborczy. Przysunął się bliżej, dopóki nie poczułam jak jego uda muskają moje ramiona. Pachniał mieszaniną skóry, mydła i dymu z kluby, bez tej promieniującej słodyczy cynamon, którą tak dobrze znałam.

— Powiedziałem ci, żebyś nie przyprowadzała ich do mojego klubu. — W jego głosie nie było słychać gniewu (co sprawiło, że jego nastrój był trudny do rozszyfrowania) chociaż ja byłam w stanie wyczuć go poprzez naszą więź. — Przeceniasz swoje znaczenie. — Nie patrzyła na Paine'a, trzymając wzrok skupiony przed sobą. — Nie będziesz mi mówił, co mam robić. Zaległa ciężka cisza, ale czułam, jakiś istotny komfort w obecności Paine’a. Walka nadal trwała, wampiry obserwowały ścierających się w boju Lykanów, śmiejąc się i konwersując, obojętnie i nieczule. — Więc. — Victoria wycedziła niedbale. — Rozmawiałeś już ze swoim zwierzaczkiem, Paine? Powiedziałeś jej, czego się od niej oczekuje teraz, kiedy już tu przybyła? Jego palce napięły się wokół mojej szyi. — Jeszcze nie. Victoria nie odwracała wzroku od tego, co się przed nią działo. — A to dlaczego? Wściekły ryk Paine'a był nieomal tak intensywny jak ten pochodzący od walczących wilkołaków. — Nie miałem okazji. Victoria westchnęła i odwróciła się do mnie. — Przypuszczam, że chciał ci wynagrodzić utracony czas lub być może wciąż próbuje zwabić cię do swojego łóżka. — Gdy zobaczyła mój oniemiały wyraz twarzy, wybuchła śmiechem. — O tak, jestem świadoma tego, jak zginął twój były mistrz oraz jaką więź mieliście. Nie łatwo jest pogodzić się z taką stratą, co jest zrozumiałe, jednakże teraz, gdy tu jesteś, możemy przedyskutować od razu, co dla mnie zrobisz, nekromanto. — Ona potrzebuje czasu. — Przerwij mi jeszcze raz — powiedziała Victoria zerkając nade mną — a usunę ją spod twojej pieczy. Jego milczenie mówiło samo za siebie. Moc tego szalonego demona była czymś, czemu nawet on nie mógł stawić czoła. Mimowolne dreszcze przebiegły mi po plecach a palce Paine'a stały się delikatne, gdy zaczął pieścić mój kark. Każdą uncję mojej samokontroli zabrało mi powstrzymanie się od opowiedzenia czegoś pyskatego Victorii, gdy poinformowała mnie. — Mamy problem. Przeciągające się milczenie Paine’a uzmysłowiło mi, że teraz moja kolej na spacer po linie i stawienie czoła niebezpieczeństwu rozmowy z tą obłąkaną kobieta. — Jakiego rodzaju problem? — Poltergeist zamieszkał w miejscu, które ja chcę mieć, rozmawiałam już o tym z Ethanem i poinformował mnie, że możesz usunąć go stamtąd. Zawahałam się. Jeśli Goose nie mógł sobie z tym poradzić, to jak ja mogłam? — Nie mógł tego zrobić sam? — Nie — zaśmiała się Victoria. — Jedyny raz, gdy próbował, nic z tego nie wyszło. Poltergeisty były czymś, o czym wiedziałam bardzo niewiele. Podczas moich codziennych spotkań z Goosem, gdy uczyłam się o tych wszystkich rzeczach, które mnie otaczały, niewiele o nich rozmawialiśmy i nadal mało wiedziałam o tym, jak w ogóle działały. Były duchami, które mogły fizycznie dotykać, niszczyć, okaleczać. Było to dokładnie coś, czego nie chciałam być częścią, albo w czymś takim w szczególności uczestniczyć. — O jakiego rodzaju duchu tu mówimy? — Victoria wzruszyła ramionami. — Takiego, który jest związany z budynkiem przez morderstwo lub jakiś rytuał. Tak czy inaczej chcę, aby zniknął. Ten budynek jest w moim mieście i chcę go mieć. Usuniesz go dla mnie. Szczerość była niebezpieczna, ale jakoś nie widziałam innej alternatywy. —Nie jestem pewna czy mogę ci pomóc. — Victoria nawet nie odwróciła się w moją stronę. — Oczywiście, że możesz.

Z kolejnym machnięciem jej dłoni, wampiry stojące po drugiej stronie pomieszczenia zaczęły się zbliżać. Pośrodku nich była jakaś przerażona dziewczyna w podartych ubraniach. Włosy miała potargane a jej skóra pokryta była smugami brudu. — Widzisz. — Victoria pstryknęła palcami i mężczyźni pchnęli dziewczynę w kierunku walczących wilkołaków. — To nie podlega dyskusji. Ja ci mówię, co masz robić a ty to robisz. Teraz jesteś na moim terenie. Tutaj robi się wszystko, co każę. A ja mówię ci, że mam poltergeista w budynku, z którego ma zniknąć a ty go dla mnie usuniesz. To całkiem proste. Jedyną rzeczą potężną na tyle, aby w tej właśnie chwili odciągnąć mój wzrok od suki siedzącej obok, była zalegająca cisza, która nastąpiła, gdy wilkołaki przestały walczyć i zwróciły się ku dziewczynie, drżącej tak gwałtownie, że nawet ja mogłam to dostrzec. Ich postawa uległa zmianie i obserwowałam w szczerym przerażeniu, ich widoczne podniecenie. Ich wiotkie penisy zrobiły się twarde, wystając wyraźnie z ich owłosionych i dziwacznych ciał do połowy podbrzusza. — Popatrz na nią. — Emocje przepełniały teraz głos Victorii. — Jest przerażona. A ty byś nie była? Boże dopomóż mi, w innym czasie i miejscu wypowiedziałabym te słowa, zamiast tego jednak, pomyślałam o nich, przetwarzając jak złe było to, co właśnie oglądałam. — Jest tylko jedna rzecz, która może rozpędzić kundle podczas żądzy krwi — kontynuowała Victoria — Samica w rui. Z moich ustaleń wynika, że to jej pierwsza. Gniew rozpuścił moją powściągliwość. — To tylko dziecko. — Nie. — Okrutny śmiech Victorii sprawił, że zapragnęłam takiej mocy, abym mogła wbić jej swoją pięść do gardła. — To tylko szczeniak, pies. Ciągle o tym zapominasz. Mężczyźni siłą pchali dziewczynę ku wilkołakom a Lykanie rzucali się w swoich łańcuchach. Krzyczała, gdy jej ubrania były zdzierane z ciała a pazury zostawiały krwawe ślady. Kilkoro wampirów wdychało głęboko, czując świeżą krew w powietrzu. Dotyk Paine’a już dłużej nie był czuły. Teraz jego place zaciskały się nieomal boleśnie na mojej skórze. Było to przypomnieniem, że pod żadnym pozorem nie powinnam się w to mieszać. Niestety, jako ofiara tego samego rodzaju zbrodni w dzieciństwie nie mogłam się podporządkować. Próbowałam wstać z krzesła, ale jego dłonie trzymały mnie na miejscu, dodając jeszcze trochę brutalnej siły do tej, którą trzymał na moim ramieniu. Obróciłam głową nie zważając na palce zaplecione wokół szyi i spojrzałam na niego. — Nie możesz im na to pozwolić. Victoria parsknęła śmiechem, podczas gdy Paine milczał. — Nie może zrobić niczego, co byłoby wbrew moim życzeniom. Nie proś go o coś, czego nie może ci dać. Jeśli nie nauczyłaś się niczego podczas spędzonego tutaj czasu przypomnij sobie starą prawdę, nie myśl, że możesz zmienić mężczyznę, albo ukształtować go w coś, czym chcesz, aby był. Wilkołaki zaczęły zdzierać spodnie z dziewczyny i jej pełne przerażenia krzyki to było dla mnie zbyt wiele. Zaczęłam szarpać się na swoim krześle wściekła i zdeterminowana, aby coś zrobić. Nie miałam pojęcia jak mogłam jej pomóc albo, co zrobić, aby zatrzymać to, co miało tu miejsce, ale nie miałam zamiaru siedzieć cicho i patrzeć. — Twój gniew smakuje przepysznie. — Victoria zerknęła na mnie z uśmiechem. — Niczego bardziej nie pragniesz niż wskoczyć tam i ich powstrzymać, prawda? — To, czego pragnę, to wziąć krzesło, na którym teraz siedzę, rozwalić je na twojej pieprzonej głowie i wepchnąć ci je do gardła, kiedy skończę, ty chora suko — warknęłam, nieczuła na niebezpieczeństwo jakie na siebie ściągnęłam. — Rhiannon — ostrzegł Paine, zaciskając chwyt, dopóki ugryzienia koniuszków jego placów wbijających się w moją skórę były nieomal nie do zniesienia.

— Niech mówi, to zabawne. — Victoria zaskoczyła mnie na moment, po czym sięgnęła po mnie. Dłoń Paine'a zniknęła dając mi wolność i wiedziałam, że zabrał ją nim ona zdążyła go dotknąć. Zerwałam się z krzesła i pognałam na przód zatrzymana, gdy palce Victorii oplotły się na moim nadgarstku. Poczułam jak coś solidnego i ciepłego wsuwa mi się w rękę. Zerknęłam na dół. Zobaczyłam ostrze. Stal nierdzewna owinięta była w skórę, ostra końcówka lśniła. — Nigdy nie walcz nieuzbrojona. Nadal musisz wyegzorcyzmować tego poltergeista, pamiętasz? Jeśli sądzisz, że uda ci się ich powstrzymać, zrób to. Ja będę rozkoszować się przedstawieniem. — Victoria puściła mnie i zwróciła do Paine'a. — Zrobi to sama. Ty zostajesz tu gdzie jesteś. Z jakiegoś nieznanego mi powodu, sięgnęłam po siłę amuletu. Ogień tym razem był inny, tak jakby magia mnie rozpoznała i odczuwał ulgę z powodu mojego wezwania. Czysta moc popłynęła przez moje ciało, wzmacniając moje mięśnie jak przedtem tylko, że tym razem było inaczej. Czułam szum, który wpływa do mego ciała, zamiast go otoczyć, wypełniając mnie elektrycznym mrowieniem. — Rhiannon, nie. — Prośba Paine’a napłynęła zbyt późno. Już byłam w ruchu. Wilkołak najbliżej mnie zrywał majtki z krzyczącego dziecka, które teraz łkało wzywając pomocy. Nie widział jak podchodziłam, stając za nim, łapiąc z tyłu za włosy i odchylając do tyłu szyję. Jeden ruch i ostrze wbiło się w jego gardło. Szarpnęłam w prawo, przecinając arterie i kreując rzekę krwi, która pokryła plecy dziewczyny, znajdującej się pod nim. Skoro ostrze przecięło jego struny głosowe nie byłam pewna, czy dźwięk, który z siebie wydał miał być warknięciem, czy rykiem. Jego dłonie przesunęły się z tyłka dziewczyny do własnego gardła, przesuwając palcami po krwawej ranie. Wtedy zdałam sobie sprawę, że ostrze było srebrne, co znaczyło, że skurwiel nie zaleczy swoich ran i prawdopodobnie się tu wykrwawi. Głosy w pomieszczeniu zrobiły się donośne, gdy obserwujące wampiry nagle zainteresowały się tym zaskakującym przebiegiem wydarzeń. Drugi wilkołak puścił głowę dziewczyny i rzucił się na mnie z wycelowanymi ostrymi jak żyletki pazurami. Powróciła zwiększona szybkość, którą odczułam też, gdy gonili mnie ludzie Cartera. I zgrabnie wyminęła nacierającego wilkołaka. Obróciłam się na pięcie, przykucnęłam czekając na jego powrót, gotowa zapoznać go z takim samym traktowaniem, jak jego kompana, teraz leżącego na podłodze, skulonego i charczącego. Dziewczyna odczołgała się dalej, ale zamiast zmierzać w kierunku wampirów, które zmusiły ją do tej sytuacji, odczołgała się poza mnie. Nie było czasu na to, aby ją uspokajać, czy reagować na jej szeptane, dziękuję, dziękuję, dziękuję. Mój przeciwnik oceniał mnie, nieśpiesznie i wkrótce będę musiała ruszyć z nim do tańca. — Zabij go a dam ci szczeniaka w nagrodę — zawołała Victoria — każda dziewczyna zasługuje na swojego szczeniaka. Wilkołak naparł na mnie jak pociąg, tak szybko, że nie miałam czasu, aby umknąć spod jego pazurów. Ostre końcówki, wbiły się w mój bok, orając skórę i muskając kości. Amulet ponownie się rozgrzał i zdałam sobie sprawę z tego, że nie czułam bólu, tylko świadomość, że zostałam zraniona. Obracając się, też zadałam mu ranę, wbijając nóż w jego udo, gdy się przesunął. Ciepło spływające po moim boku świadczyło, że moja krew płynie swobodnie, przemaczając sweter. Przez moment rozważałam słabość wynikającą z utraty krwi, potem poczułam coś innego wdzierające się do mego systemu. Moja wieź z Paine’m uderzyła we mnie tak mocno, że nieomal zwaliła mnie z nóg. Wilkołak wybrał sobie dokładnie ten moment do ponownego ataku. Starliśmy się, pierś w pierś, pazur w pięść. Była to naprawdę dobra walka. Za każdym razem, gdy został trafiony, uskakiwałam i uchylałam się, gdy odzwierciedlał moje ruchy, próbując robić to samo. Gdy cofnął się, aby uderzyć swoją zakończoną pazurami pięścią, wbiłam nóż prosto w jego nieosłoniętą pierś.

Ostrze weszło tuż nad jego sercem. A gdy było już głęboko cofnęłam się, oceniając odległość i obróciłam, aby kopnąć je i wbić jeszcze bardziej w ranę. Ku mojemu własnemu zaskoczeniu, nóż zniknął w całości, zagłębiony tak bardzo, że bez rozcinania nie dałoby się już go usunąć. Pochylił się i opadł na kolana, jego pokryta futrem twarz uniosła się do góry a dzikie oczy spoglądały na mnie. Było tam niedowierzanie, ale moje serce zamarło, gdy dostrzegłam jeszcze coś, czego nigdy bym się nie spodziewała, ulgę. Upadł i drgał jeszcze przez chwile spazmatycznie na podłodze. Stałam tak nad nim, dysząc płytko, gdy wampiry zaczęły klaskać z uznaniem, tak jakby właśnie obejrzały pieprzoną operę a nie śmierć dwóch mężczyzn. Uścisk na kostce zwrócił moją uwagę z powrotem na dziewczynę, (która miała szesnaście może siedemnaście lat) leżącą u mych stóp. Oplotła ramionami moje nogi tak, jakbym była jakimś arturiańskim rycerzem, ratującym ją z rąk hordy bandytów. Jej pełna żałości twarz poruszyła coś w moim wnętrzu, przypominając o czasach nie tak dawno temu, gdy wczepiałam się tak w policjanta, podnoszącego mnie z zakrwawionego łóżka. — Doskonale! — Victoria podniosła się z krzesła a w pomieszczeniu zaległa cisza. — Zwycięzca dostaje łup.— Wskazała na dziewczynę i powiedziała do znajdujących się za nią wampirów. — Weźcie ją i wyczyśćcie. Potem przekażcie nowej właścicielce. — Nie. — Nie poruszyłam się, stawiając czoła suce, której nienawidziłam coraz bardziej i bardziej. Gdy Victoria wygięła w łuk brew powiedziałam — Sama ją umyję. Złośliwy uśmieszek rozkwitł na jej twarzy. — A więc nie tylko mężczyźni cię interesują. A więc dobrze, rozkoszuj się swoją nową zabawką a jutro oczekuję, że zajmiesz się moim poltergeistem. Nie musiałam się odwracać, aby wiedzieć, że ta dłoń oplatająca moje przedramie należała do Paine'a. Nasza wieź była otwarta pozwalając mi wyczuwać jego gniew i lęk o mnie. Bez zrywania tego kontaktu pomogłam dziewczynie podnieść się z podłogi. — Jak się nazywasz? — zapytałam miękko rozdarta zakłopotaniem i przerażeniem malującym się w jej oczach. — J-Jennifer — wypaliła. Jennifer. Wstrzymałam oddech i udało mi się ustać na nogach dzięki sile mojej woli. Czasem przypadek gości w naszym życiu. Jak tragiczne wydarzenia, których nie możesz przewidzieć. Nie mogłam ocalić mojej siostry, ale mogłam ocalić dziewczynę noszącą jej imię. Być może była w tym jakaś nadzieja, jakieś poczucie sprawiedliwości. Opuściłam głowę, próbując nie pozwolić sobie na to, aby rozpaść się na kawałki, gdy ta dziewczyna tak łkała. Nawet, jeśli czułam, że coś w moim wnętrzu zostało rozdarte na strzępy i bezpowrotnie zniszczone.

Rozdział jedenasty Od momentu, gdy wróciliśmy do mieszkania Paine'a, Jennifer dosłownie się do mnie przyssała. Dowiedziałam się sporo popieprzonych rzeczy, gdy wpakowałam ją do wanny i zostałam, aby porozmawiać i trochę ją uspokoić. I nie pytałam o szczegóły, zbyt obwiałam się zaczepiać tematu jej rodziców, czy też miejsca, gdzie się wychowała, albo tego jak to się stało, że wampiry zaczęły wychowywać ją na swojego osobistego szczeniaka. Gdy była już czysta, zapakowałam ją do łóżka w jednej z dodatkowych sypialni. Nie chciała spać, tak jakby obawiała się, że zbudzi się w tym samym przerażającym koszmarze. Z racji tego, że sama miewałam koszmary, zostałam z nią aż w końcu odpłynęła. — W końcu zasnęła — wyszeptałam do Paine'a przechodząc przez pokój. Nasza więź nadal była otwarta i bardzo żywa coś, co było obce i nowe, skoro Disco zawsze trzymał to połączenie między nami ostrożnie zamknięte chyba, że istniała inna konieczność. Przez ten związek byłam świadoma tego, że Paine jest na mnie wściekły, ale jednak głównym odczuciem było zamartwianie się o moje bezpieczeństwo. Wiedziałam, że działa to w obie strony i on też był w stanie wyczuwać moje własne dylematy. Co rodziło pytanie... Siadając na przeciwko niego po drugiej stronie kanapy zapytałam — Nie noszę twojego znaku. Jak to możliwe, że jesteśmy połączeni? Wyraz jego twarzy nie uległ zmianie. — Nosiłaś mój znak od momentu, kiedy dałem ci krew, po tym jak zostałaś ranna w tamtym magazynie. Gdy moja krew dostała się do twojego ciała powstała wieź. Zmarszczyłam się na tą dawkę nieoczekiwanych informacji. Owszem, Paine uleczył mnie swoją krwią, ale zawsze zakładałam, że znak i idącą za tym wieź, tworzy się poprzez picie z wampira a nie dzielenie się krwią, znajdującą się bezpośrednio na ranie czy obrażeniu. — Disco nigdy nic mi nie powiedział. — Nie było potrzeby. Wiedział, że nigdy nie zawiódłbym jego zaufania a w zaistniałych okolicznościach było to konieczne — Więc, jak to dokładnie działa? — W taki sam sposób, w jaki działało z Gabrielem. Nie jest to czymś niezwykłym, dla kogoś, kto znajduje się w wampirzej rodzinie, być naznaczonym przez więcej niż jednego jej wampira. Przetarłam twarz rękoma, próbując zmierzyć się z tym wszystkim, co zaszło w ciągu minionej godziny, jak również z nieodkrytymi informacjami o tym, że Paine miał dostęp do mojej nekromancji i wszystko to mógł zrobić tak łatwo, jak robił Disco. Paine przesunął się w moją stronę skracając dystans dopóki nie stykaliśmy się udami i objął mnie ramieniem. Gdy podniosłam głowę, dzieliły nas zaledwie cale. Spojrzenie jego oczu i nasza więź pozwoliła mi poczuć inną emocję taką, która należała tylko do niego, ale teraz była wzmocniona przez nasze połączenie. Ścisnęła mnie ona w dołku, kiedy czułam, że jest jednocześnie tak właściwa i tak niewłaściwa w tym samy czasie. — Paine... Cokolwiek jeszcze chciałam powiedzieć zniknęło, kiedy jego usta miękko musnęły moje w najbardziej czułym i rozdzierającym serce pocałunku.

Czułam się zdezorientowana przez ten kontakt, rozdarta, gdy moje serce się buntowało nawet wtedy, gdy ciało ogrzewało tym komfortem i zaufaniem. Jego dłoń wplątała się w moje włosy, palce muskały delikatnie skórę głowy. Gdy się odsunął, jego ciemne oczy błyszczały gorączką, którą znałam aż za dobrze. — Nawet nie masz pojęcia od jak dawna chciałem to zrobić. Pochylił się ponownie a ja się nie poruszyłam, moje serce było zbyt ciężkie, żal wciąż obecny, ale poszukujący czegoś, co mogłoby stępić ten ból. Jego usta rozsunęły się, gdy język prześliznął po szczelinie moich nim je rozsunął. Nie był to pasjonujący pocałunek, był raczej słodki, tak jakbyśmy oboje rozumieli jak znacząca była to chwila. Nie byłam pewna, ile czasu upłynęło odkąd całował kobietę, ale byłam przekonana, że było to bardzo dawno temu. — Smakujesz tak słodko, tak nieprawdopodobnie.... — Nie powinniśmy tego robić — wymamrotałam pomimo, że oplotłam ramionami jego kark, szukając schronienia, czegoś co mogłam kontrolować, jeśli chociaż tylko na moment. — Tak — odpowiedział z ciężkim jękiem — powinniśmy. Z powodu naszej więzi, czułam jego potrzebę, agonię, którą przeżywał w oczekiwaniu na mnie, jego rozdarcie, spowodowane tym, że moje serce należało do innego, podczas gdy on tęsknił do mnie w taki sposób, którym nie mógł się podzielić, czy też cokolwiek z tym zrobić. Nie byłam jakąś normalną kobietą. Byłam jedyną kobietą, z którą mógł być w taki sposób (dokładnie tak) bez lęku, bólu, obrzydzenia czy niesmaku. Gdy jego dłonie wśliznęły się pod moje nogi i wziął mnie na ręce nie zaprotestowałam. Nie miałam zielonego pojęcia ile jeszcze zostało mi czasu, ani tego, czy przeżyję poranne spotkanie z poltergeistem. Nic nie szło zgodnie z planem. Jeśli to był jedyny prezent, jaki mogłam mu dać, to nie miałam w sobie tego, czego potrzeba, aby powiedzieć nie. Przyciągnął mnie do siebie ostrożnie, przytulając do piersi, gdy opuścił głowę i ponownie mnie pocałował. Kiedy otworzyłam oczy byliśmy już w jego sypialnia za zamkniętymi drzwiami. Położył mnie na łóżku i zalała mnie fala paniki spowodowana moimi doświadczeniami z przeszłości. Tylko Disco zbliżył się tak bardzo do mnie wcześniej, tylko on był w stanie zburzyć mury, którymi sama się otoczyłam. — Shh — szepnął w moje usta, widząc mój niepokój. — Przyrzekałem, że się tobą zaopiekuję. Pozwól mi się kochać. Te słowa przyprawiły mnie o łzy w oczach, przypominając o innym czasie, innym miejscu i innej osobie. Odchyliłam się a on obserwował mnie, gdy jego dłonie poszukiwały rąbka mego swetra. Jego palce były chłodne na wrażliwej skórze mojego podbrzusza, przyprawiając o dreszcze, gdy podniósł materiał do góry. Instynktownie podniosłam ramiona. Na szczęście amulet ześliznął się z mojej szyi wraz ze swetrem, dzięki czemu nie zobaczył go. Nie byłam pewna, czy w ogóle by go rozpoznał, tym bardziej odgadując znacznie, ale odczułam ulgę na myśl, że nie muszę tłumaczyć, co u mnie robił. Przez moment myślałam, że sięga do moich dżinsów, ale zamiast tego wprawił mnie w zdumienie, gdy umieścił usta na moim gardle, wtulając się we mnie, w taki sposób, który implikował, że tego rodzaju kontakt miał dla niego większe znaczenie, niż sam erotyzm. — Ile czasu minęło dla ciebie? — zapytałam miękko, wplatając place w jego włosy. — Sto jeden lat, plus minus. — Przerwał, pociągnęłam delikatnie jego włosy dopóki nie spojrzał na mnie. — Czego mi nie mówisz? Całując mój podbródek, tchnął chłodnym powietrzem wzdłuż linii mojej szczeki. — To zawsze byłaś ty. Od chwili, gdy cię dotknąłem, posmakowałem twojej krwi, wiedziałem. Jedyna osoba, której mogłem tak naprawdę dotknąć była jedyną osobą, której nigdy nie mogłem mieć. — Podniósł głowę ponownie, napotykając moje zdezorientowane spojrzenie. — Aż do teraz.

— Disco.— Mój głos się załamał, gdy wypowiedziałam to imię, które istniało jak jakaś przepaść pomiędzy nami. — Nie żyje. — Agonia Paine’a na to stwierdzenie była ewidentna. — Chciał tego dla nas. Dwóch osób, które kochał najbardziej. Nie chciałby abyś była sama i zawsze był świadomy tego, co czułem. To dlatego chciał, abym pozostawił na tobie swój znak, aby upewnić się, że to się wydarzy, kiedy jego już nie będzie. Zawsze wiedział, Rhiannon. Zawsze był tego świadomy. Moja chętna zgoda i rosnące pragnienie były jak zdrada, ale jednocześnie to, co powiedział Painie było prawdą. To, że minęły dni zamiast lat, kiedy mnie nie było, nie miało znaczenia. Moje życie, jeśli w ogóle można było je tak nazwać w żadnym aspekcie nie przypominało normalnego. Kiedy ponownie pochylił głowę, odsunęłam na bok wspomnienia grożące zakończeniem tego, co działo się między nami. Jego dotyk był delikatny, palce muskały moją skórę. Opuściłam głowę i przycisnęłam nos do jego włosów, wdychając głęboko, zanurzając się w jego własny niepowtarzalny zapach, stwierdzając, że podczas gdy był inny od tego, który znałam, był tak samo kuszący i dziwnie pocieszający. Jego skóra pulsowała, gdy przejechałam placami w dół jego karku, przyciągnął mnie bliżej, gdy się zawahałam. — Nie przestawaj mnie dotykać...proszę. Było tak wiele nieszczęścia w jego prośbie, że znowu poczułam zbierające się pod powiekami łzy, tym razem jednak zupełnie z innego powodu. Nie mogłam sobie wyobrazić bycia rozdzieloną z tymi wokół mnie przez tak długi czas, bycia zdolną tylko do patrzenia, ale nigdy dotykania. — Zdejmij koszule. Odchylając się do tyłu zrobił, o co prosiłam. Jego skóra była tak nieskazitelna jak oczekiwałam, tak jak mięśnie wypełniające jego klatkę piersiową i ramiona. Przymknął oczy, gdy umieściłam dłoń na jego sercu szukając i znajdując wolny, stały rytm tuż pod moją dłonią. — Śniłem o tym — powiedział, biorąc głęboki urwany oddech — tak, wiele razy. Przyszło mi na myśl pytanie i po prostu nie mogłam go nie zadać. — Jak wielu kobiet tak dotykałeś? — Żadnej od czasu przemiany. — Przesunął się dopóki nie znaleźliśmy się twarzą w twarz. — Seks to był tylko seks, zawsze jednostronny. — Na moje pytające spojrzenie, wyjaśnił. — Nie jestem z tego dumny, ale wykorzystuję kobiety, z którym uprawiam seks. One nigdy mnie nie dotykają a ja używam zabezpieczenia i w ten sposób naprawdę nigdy ich nie dotykam, to czyni seks w miarę znośnym. — Więc nikt nigdy nie robił tego? — Przesunęłam palcami w dół po jego piersi, wzdłuż wcięcia prowadzącego do podbrzusza. Po raz kolejny przymknął oczy, tak jakby wygrzewał się w promieniach mojego dotyku na swoim ciele — Nie. Moje spojrzenie popłynęło do zegara stojącego obok, którego sekundy tykały miarowo. Ostra szpila bólu przeszyła moją pierś, gdy zdałam sobie sprawę z tego, jak wyglądać będzie jego przyszłość, gdy już dłużej nie będę częścią jego życia, zabrana stąd, kiedy nie uda mi się spłacić długu Zaganowi. Impakt tej realizacji był zaskakujący. Paine i ja mamy kilka dni, które możemy spędzić razem a być może tylko tą noc. Tym razem, to ja ruszyłam do niego. Nasze usta się spotkały i ten pocałunek nie miał już dłużej nic wspólnego z moim żalem, czy lękiem. Tym razem pocieszaliśmy się nawzajem, ciesząc tym, że jesteśmy żywi, tu i teraz, razem. Pożeraliśmy się nawzajem, gdy nasze dłonie wędrowały, owijając się, obejmując, ślizgając wzdłuż nagiej skóry. Gdy jego palce musnęły guziki moich dżinsów wypchnęłam biodra, pomagając mu, podczas gdy moje własne dłonie popłynęły do jego spodni zrobić to samo.

W ułamku sekundy byliśmy oboje nadzy, za wyjątkiem mojego stanika. Moja skóra rozgrzewała się w miejscach, do których dryfowało jego spojrzenie. Powoli sięgnął poza mnie i odpiął zatrzask między łopatkami. Wyśliznęłam ramiona z cienkich ramiączek, a on rzucił stanik na podłogę. Przez kilka sekund żadne z nas się nie poruszyło, wpatrując się w siebie. Po czym, Paine pochylił się do przodu zataczając bez końca swoim nosem kręgi wokół prawej piersi w drażniącej pieszczocie. — Pachniesz tak dobrze — powiedział i przeniósł się na drugą stronę, powtarzając cały ruch. Kiedy w końcu possał ustami moją sutkę, był to niepewny, niewprawny ruch. Był bardzo delikatny, żadnego przygryzania, żadnego delikatnego szarpania. Gdy wygięłam plecy w łuk i przycisnęła się mocniej do jego ust, jego ruchy stały się odważniejsze i bardzie pewne. Jęknęłam, gdy ugryzł delikatnie, muskając skórę zębami jednoczenie jej nie przegryzając. Moja reakcja spowodowała, że stał się bardziej gwałtowny, dopóki nie wbiłam paznokci w jego plecy. Odsunął się spoglądając do góry, niepewny. — Czy to zbyt wiele? — Nie — wytchnęłam to słowo potrząsając głową. — Ja…— Potrząsając głową, szukał słów. — Jak sama prawdopodobnie możesz stwierdzić, jestem w tym nowy. Musnęłam palcami jego skroń. — Wszyscy jesteśmy w pewnym stopniu. Uśmiechnął się szeroko i moje serce popędziło. Paine nigdy się nie uśmiechał, przynajmniej nie tak naprawdę, niezależnie od sytuacji. Nigdy nie widziałam u niego czegoś więcej niż krzywy pół uśmieszek tu, czy tam, ale nigdy czegoś takiego. To był szok dla moich zmysłów, zamykających nas razem w tej właśnie chwili, w której nie było miejsca dla nikogo innego. — Chcę, żeby było ci dobrze. Nadal głaskałam jego włosy. — Więc będzie. Wtulił się w moją dłoń z taką czułością, że przez chwilę miałam wrażenie, iż pęknie mi serce. — Powiedz mi, jeśli zrobię coś, co ci się nie spodoba. A wtedy jego usta znalazły się na mnie, kreując ścieżkę wzdłuż moich żeber w górę, aż do ramienia i zagłębienia szyi. Jego dłonie objęły moje piesi, muskając kciukami sutki. Posuwając się dalej, całowałam delikatnie jego ramiona, za każdym razem przyprawiając go o dreszcze. W końcu dotarliśmy do momentu, w którym to ja leżałam na plecach po środku łóżka. Pochylił się nade mną, nieśpiesznie, odkrywając moje ciało jak gdyby było to coś nowego i jeszcze niezbadanego. Gdy to robił kontynuowałam wędrówkę moich dłoni, po jego ramionach, plecach, brzuchu. — To niesamowite uczucie — jęknął, całując ścieżkę na mojej szyi. Nadal delikatnie prześliznęłam się palcami z jego pleców na przód ciała, sięgając w dół dopóki jego penis nie znalazł się w mojej dłoni. Sapnął, wypuszczając głośno powietrze i zwiększyłam nacisk swoich palców na ten nabrzmiały trzon. Ściskałam delikatnie, ostrożnie przesuwając palcami w górę i w dół całej jego długości, luźnymi palcami. Po kilku sekundach powstrzymał moje ruchy solidnie zaciskając dłoń wokół mego nadgarstka. — To zbyt wiele. Unosząc się na łokciach, odsunęłam go od siebie i poinstruowałam. — Połóż się na plecach. Gdy leżał już oparty o zagłówek i poduszki, rozpoczęłam swoją wędrówkę poczynając od kostek i zmierzając w górę, dotykając go tak jak zawsze pragnął być dotykany. Czcząc jego skórę swoimi palcami, gdy te podróżowały w górę jego umięśnionych łydek do równie wyrzeźbionych ud. Zerknęłam do góry i zobaczyłam, że przymknął oczy a jego twarz pokryła maska błogości. Sadowiąc się pomiędzy jego wyciągniętymi nogami, uklękłam szukając idealnej pozycji, aby zrobić coś, czego wiedziałam, że nigdy nie doświadczył.

Tym razem to ja byłam kimś, kto łagodził i uspokajał, kiedy wzięłam jego nabrzmiałą długość w swoje dłonie. — Rhiannon... — Wszystko w porządku — wyszeptałam i pochyliłam głowę. Jego oczy były zamglone a wargi delikatnie się rozchyliły, gdy obserwował jak biorę go między swoje usta. Wypchnął biodra, gdy go zassałam, przyjmując głębiej. Wtedy przymknęłam oczy, próbując zablokować wspomnienia innego mężczyzny, dla którego nie było miejsca w tej właśnie chwili. To nie dotyczyło Disco, ani naszego wspólnie spędzonego czasu. Tu chodziło o podarowanie komuś czegoś, zrobienie dla Paine'a czegoś, kiedy nadal jeszcze mogłam. Nikt inny nie mógł mu tego dać, tylko ja. — Czuje się...— sapnął, zaciskając pięści na prześcieradłach. — To uczucie... Jęknęłam a on odetchnął głośnio, kiedy wibracje wytworzone przez moje usta marszczyły jego penis. Mięśnie jego nóg stężały pod moimi kolanami. Przez naszą więź byłam w stanie poczuć jego przyjemność i szok. Dla niego to było coś całkowicie obcego coś, o czym mógł jedynie fantazjować a rzeczywistość okazała się o wiele lepsza, o wiele słodsza, niż kiedykolwiek myślał, że to możliwe. Musiał odsunąć mnie od siebie, gdy moje usta szybowały tak w górę i, w dół. Wyczułam przebłysk paniki, gdy poczuł napięcie w całym swoim ciele, którego wszyscy doświadczamy, gdy znajdujemy się u progu orgazmu. Przerwałam nim stracił kontrolę wspinając się po jego ciele i kończąc swoją wędrówkę siadając na nim okrakiem. Nieproszone obrazy Disco przemykały przez moją głowę, nie miałam odwagi, aby spojrzeć w oczy Paine'a, świadoma tego, że musiał wiedzieć o czym myślałam, co czułam. Tak jakby było to już z góry przesądzone, duży zegar w jego pokoju oznajmił początek nowej godziny. Ten dźwięk wystarczył, aby przełamać moje wątpliwości, przypomniał mi, że ta chwila była chwilą dzielenia się, gdy jeszcze mogłam to zrobić, skoro mogę już nie mieć drugiej szansy. — Popatrz na mnie. — Ciężko było mi to zrobić, ale jakoś udało mi się napotkać jego spojrzenie, które odbijało dokładnie moje uczucia (rozdarcie, ale też determinacje). — Nie pozwolę, aby coś ci się stało. Daję ci moje słowo. Coś wymyślimy. Zaufaj mi. Nie odpowiedziałam, opuściłam głowę, nakierowując go wolna dłonią, ku niebu mojego ciała, czując jak wślizguje się w tą gorącą wilgoć, która zagwarantuje mu łatwe wejście. Słowa już dłużej nie były potrzebne ( czy też możliwe), gdy zaczęłam opuszczać się w dół długości i szerokość jego penisa (szerszego niż przywykłam, choć nieco krótszego), który wypełniał mnie i rozciągał w najbardziej rozkoszny ze sposobów. Wspomnienia Disco przysłoniły mój umysł i poczułam się jakby jakiś kolec wbijał się w moją pierś. Nigdy więcej nie będę tego miała z mężczyzną, którego kochałam poza wszelkim rozumowaniem, z mężczyzną, który teraz był martwy, ale dla mnie pozostał tak samo ważny jak oddychanie. — Przestań. — Paine ścisnął mój nadgarstek, zmuszając abym na niego spojrzała. — Chce, żebyś mnie widziała. Była ze mną. — nie dodał a nie z Gabrielem, ponieważ wiedziałam, że to właśnie miał na myśli. Gdy ześliznęłam się w dół aż znalazł się cały pogrzebany w moim wnętrzu, podparłam się dłonią na jego brzuchu i spojrzałam mu w twarz. Była tam taka adoracja, taka potrzeba. Jego obsydianowe oczy, były niezachwiane zmuszając abym widziała jego i tylko jego. Rozpoczynając swój taniec, podnosiłam się i opuszczałam, kręcąc biodrami, powoli i rytmicznie. Paine uwolnił mój nadgarstek, biorąc w dłonie moje piersi i pieszcząc kciukami sutki. Jęknęłam, odrzucając głowę do tyłu, przyjmując go głębiej. Wypuścił moje piersi, wodząc palcami po bliznach na podbrzuszu, w końcu umieszczając swoje duże dłonie na moich biodrach, jego szorstkie palce wbijające się w moją skórę.

— Jesteś niesamowita, czuć cię....jest mi tak dobrze. — Wygiął plecy w łuk, wbijając się we mnie głębiej, sprawiając, że westchnęłam na to niespodziewane odczucie. I chociaż wiedziałam, że chciał abym odwzajemniła jego uczucia nie mogłam. Zamiast tego dałam mu dokładnie to, czego chciał, bliskość i zaufanie, które wiązały się z tym ostatecznym aktem intymności. Zwiększając tempo, zamknęłam mu usta, choć wiedziałam, że chciał powiedzieć więcej. Nie sądziłam, że to możliwe, ale moje ciało szybko przyśpieszyło gdy jego szerokość rozciągała się, pochłaniając mnie całkowicie i pozwalając osiągnąć moment, który wysłał mnie drżącą do gwiazd. — Piękna, Rhiannon.— Paine kontynuował pchnięcia. — Jesteś tak cholernie piękna. Kręcąc biodrami, przymknęłam oczy, przyjmując budujące się w moim podbrzuszu napięcie, coraz silniejsze i silniejsze dopóki nie przygryzłam wargi z wysiłku, aby nie wykrzyczeć imienia, które groziło ucieczką. Gdy dosięgnął mnie orgazm, Paine wykrzyczał moje imię, przyśpieszając pode mną i unosząc biodra dopóki nie poczułam silnego strumienia chłodu, który powiedział mi, że on również znalazł tego rodzaju zaspokojenie, na które czekał od wieków, a którego nie mógł mieć przez tak długi czas. Nasycona i zasmucona, nie mogąc spojrzeć na mężczyznę pode mną, ułożyłam się na jego piersi, przyjmując schronienie w oplatających mnie ramionach. Nasze miękkie oddechy były jedynym dźwiękiem w pokoju, ale nie zagłuszyły hałasu, który stale przypominał o dniu jutrzejszym i o tym, co może ten dzień przynieść, jedynej rzeczy na tyle potężnej, że posłała mnie do łóżka mężczyzny, który potrzebował wsparcia, otuchy i poczucia bliskości tak samo jak ja. Nieuniknionego tykania zegara.

Rozdział dwunasty — Rhiannon? — Głos Goose’a wyrwał mnie z transu, w którym znalazłam się od momentu, gdy powitałam nowy dzień w ramionach Paine'a. — Wszystko w porządku? — Po prostu bosko. — Próbowałam wykreować namiastkę szczęścia tam, gdzie go nie było, ale wiedziałam, że Goose mógł ( i na pewno to zrobił) przejrzeć mnie na wylot. Nie naciskał, za co byłam wdzięczna. Nie byłam gotowa, aby o tym rozmawiać Wyskoczenie z łóżka Paine'a (w całkowitym milczeniu podczas ubierania, gdy on obserwował ze zdezorientowanym i zranionym spojrzeniem) i wyjście bez pożegnania, było już wystarczająco trudne. Zwłaszcza, że trzymał tą naszą cholerną więź otwartą, pozwalając mi odczuwać jego ból na mój psychiczny i fizyczny odwrót. W konsekwencji był również, w stanie wyczuć moje zaniepokojenie kończącym się czasem na spłatę długu u demona. — Nie mogę wejść z tobą. Duch rozpozna moją obecność i nie będziemy w stanie dotrzeć dalej niż do holu. — Goose stał przed drzwiami wielkiego budynku, najwyraźniej wściekły z powodu tego, że nie może mi towarzyszyć tak, jak na pewno zrobiłby to w przeszłości. — Tak jak ci wcześniej mówiłem, nie byliśmy sobie w stanie z nim poradzić. Nie mamy pojęcia, kim kiedyś był, jak został zabity, ani dlaczego wybrał akurat to miejsce. — Ja z nią będę, — Jennifer przesunęła się bliżej mnie, nie chcąc opuścić mego boku, szukała mnie po tym jak opuściłam pokój Paine'a, aby wziąć prysznic. Kazałam jej zaczekać, aż wyjdę z łazienki i gdy to zrobiłam znalazłam ją dokładnie w tym samym miejscu. Od tej chwili wisi mi nad głową Goose zerkał na nią, ale nie powiedział ani słowa, jego twarz była maską nieufności. Kiedy dowiedział się o tym, co miało miejsce w klubie, był wściekły zwłaszcza, gdy odkrył mojego nowego sojusznika. Nie rozumiałam, dlaczego nie ufał Jennifer, ale biorąc wszystko pod uwagę, nie było to wcale takie ważne. Miałam inne, bardziej naglące gówno, którym musiałam się zająć. Żądanie Victorii, dostarczone przez Goose'a w postaci klucza przyjechało, nim miałam szanse zjeść śniadanie i wypić do końca kubek tak niezbędnej kofeiny, czy też wziąć udział w dyskusji, którą próbował wszcząć Paine, gdy wyszedł już ubrany ze swojej sypialni. Victoria chciała abym wykonała zadanie i chciała tego teraz. Dom, który miałam egzorcyzmować w ogóle nie był domem, tylko ogromnym bliźniakiem. Ku mojemu zdziwieniu dowiedziałam się, że miejsce to kiedyś należało do Josepha, wampira odpowiedzialnego za śmierć Disco. Bells podała mi dużą torbę, zmuszając abym powstrzymała swoja wściekłość i oburzenie razem z małym transporterem z poświęconym kotem zombie. Próbowałam nie patrzeć na to biedactwo wiedząc, jaki los go czeka. Goose zapewnił mnie, że zwierzak nie był już dłużej w pełni świadomy tego, co będzie się działo, ale to jakoś nie zmniejszyło mojego poczucia winy. — Wszystko, czego potrzebujesz jest w środku. Skinęłam biorąc torbę i transporter. Na szczęście, Goose znalazł czas, aby mnie trochę przeszkolić, więc wiedziałam, co muszę zrobić. Pobłogosławić się święconym olejem, stworzyć krąg z soli i krwi, pograsować trochę po tym ternie prowokując ducha i jeśli bóg da to mój żałosny tyłek będzie bezpieczny w tym poświęconym kręgu, kiedy będę się go pozbywać

Mieszanka mojej krwi z solą stworzy we wnętrzu tego domu moje własne schronienie, jedyne miejsce, do którego duch nie będzie mógł wejść. Ta ograniczona przestrzeń będzie jedynym miejscem, w którym będę w stanie powstrzymać tą pieprzona rzecz, przed dotknięciem mnie. Kiedy już tak się stanie, nieumarły kot będzie gospodarzem wściekłej zarazy, czymś, co będę musiała zniszczyć, aby zakończyć bytowanie ducha w tym budynku. Goose ruszył do przodu. — Jeśli nie będziesz mogła tego zrobić, zaczekaj aż poltergeist będzie poza kręgiem. To może potrwać kilka godzin, ale cokolwiek zrobisz nie wychodź z kręgu. Pokiwałam. — Nie ma problemu. Zarzuciłam torbę na ramię i spojrzałam na Jennifer. Jeśli była nerwowa, to nie potrafiłam tego stwierdzić. Wzięłam klucz, który wyciągnął w moją stronę Goose, przyjrzałam mu się i przygotowałam się do wejścia. Oddychając głęboko, aby się trochę uspokoić otworzyłam kluczem drzwi i weszłam do środka. Ku mojemu zaskoczeniu całe wnętrze zostało zmienione i teraz naprawdę przypominało to dom. Było tu foyer z salonem mieszczącym się tuż za nim. Wszystkie sypialnie były na górze. W momencie, w którym przekroczyłam próg poczułam obecność ducha i była ona oszałamiająca. Cokolwiek pozostało w tym miejscu zostawiło swoje ślady wszędzie. Jennifer warknęła podążając za mną do dużego pokoju tuż na wprost, kiedy odwróciłam się do niej zauważyłam, że jej brązowe oczy błyszczały teraz na bursztynowo złoto. — Ty też to czujesz? — Czuję. — Jej głos również się zmienił, stał się szorstki. Goose poinstruował mnie jak stworzyć krąg w środku, w samym centrum struktury budynku, które znajdowało się dokładnie, w salonie naprzeciwko. Kiedy weszłam do tego miejsca mogłam zobaczyć, że sam też próbował to zrobić. Meble były połamane a kręgi z soli usypane wzdłuż ciemnego dywanu. Jednak nie to przyciągnęło moją uwagę. To odbicie ludzi z przeszłości zatrzymało mnie w miejscu, najwyraźniej byłam zdolna widzieć martwe wampiry także, w przyszłości. Niektóre były wampirami, które rozpoznałam, niektórym nigdy nie zostałam przedstawiona. Kilkoro siedziało na kanapie, niektóre wychodziły. Niezaprzeczalne przyciąganie, które miało miejsce podczas całej tej prezentacji, wabiło mnie na schody prowadzące do sypialni. Otrząsając się z pokusy, weszłam do miejsca, które chciałam zablokować i Jennifer sumiennie wykonała wszystkie moje instrukcje, gdy kazałam jej stanąć w centrum. Kiedy była już na miejscu, przekopałam się przez torbę wyciągając sól. — Ter circum orbes adligatum male omnis cade in solum. Trzykrotny krąg zwiąże całe zło z ziemią. Powtarzając zaklęcie, którego nauczył mnie Goose, otworzyłam wieko i zaczęłam wysypywać ziarnistą substancję, idąc i ustanawiając swój krąg, który był mniejszy niż Goose'a. Przecinanie już ustanowionych przez niego kręgów nie przyniosłoby mi nic dobrego zwłaszcza, że walczył już z duchem i przegrał. Kiedy skończyłam, wyjęłam nóż, aby naznaczyć go też krwią i wyszczerzyłam się w uśmiechu. Mój nadal ulubiony nóż. Otworzyłam go i przesunęłam przecinając rękę. Krew zaczęła skapywać na pokrytą białą solą podłogę, gęstymi kroplami, dopóki krąg nie był kompletny. Po tym schowałam nóż do tylnej kieszeni i wróciłam do torby wyciągając fiolkę oleju. Jennifer przestała powarkiwać, ale wyobrażałam sobie, że była wściekła. Wstałam i ruszyłam w jej kierunku, mentalnie przygotowując się do tego, co miało nadejść. Kiedy wymalowałam olejem krzyżyk na jej czole, ostrzegłam: — Bez względu na to, co się wydarzy nie wychodź z kręgu. Nie wiadomo, jakie szalone gówno zejdzie po tych schodach, mogę to powstrzymać, ale nie mogę zająć się sobą, jeśli będę musiała martwić się o ciebie, zrozumiano?

Nie byłam pewna, co mogłoby się stać z Jennifer, mimo to, że była silniejsza i bardziej wytrzymała niż ja. Moja skóra płonęła teraz pragnieniem, aby pójść do góry, tam gdzie chciał mnie widzieć mój zmysł nekromanty, zaczęłam drżeć walcząc z tym pragnieniem, bardzo świadoma, że wkrótce nie będę w stanie już mu się przeciwstawić. — Nie podoba mi się to. — Nozdrza Jennifer zadrgały a źrenice przybrały ten sam odcień bursztynu. Nie była jedyną, która czuła się nieswojo. — Mi też nie. Nim ruszyłam do serca domu (i sypialni, które znajdowały się na górze) wyciągnęłam broń, którą włożył mi do torby Goose. Wiedziałam, że nic nią nie wskóram, przeciw poltergeistowi, ale kule z pobłogosławionego srebra choć odrobinę go spowolnią i dobrze się czułam z ciężarem broni w moich dłoniach. Po tym jak odbezpieczyłam pistolet, wsunęłam broń z tyłu za pasek dżinsów. Po raz ostatni spojrzałam na Jennifer i ruszyłam schodami znajdującymi się wzdłuż lewej ściany. Wykładzina wyłożona na schodach sprawiała, że poruszałam się cicho, ale to tak naprawdę nie miało znaczenia, skoro każdy krok powodował narastającą sensację pod moją skórą mówiącą, że duch jest bardzo świadom mojej obecności. Pojawiło się więcej obrazów duchów z przeszłości, śmiejących się stojących, tuż przy ścianach, jeden pożywiał się na człowieku, który był tak wiotki, iż byłam pewna, że nie żyje. Gdy dotarłam do szczytu schodów, skręciłam w prawo i ruszyłam w dół korytarza, do pokoju, który znajdował się na samym końcu. Drzwi (inaczej niż wszystkie inne, które były zrobione z ciemnego drewna) pomalowano na krwawą czerwień. Na ich powierzchni, widniało wymalowane na czarno godło z inskrypcją w języku, którego nie znałam. Wzięłam głęboki wdech i sięgnęłam po szklaną klamkę. Gdy ją obróciłam, poczułam pieczenie pod skórą i bicie mego serca. Amulet rozgrzał się na mojej skórze i ochoczo powitałam to ciepło. Jakiekolwiek moce kwitły w jego wnętrzu jak do tej pory pomagały mi. Mogłam tylko mieć nadzieję, że teraz też tak będzie. Drzwi zaskrzypiały, gdy pchnęłam je do przodu i chociaż spodziewałam się wszystkiego, nie byłam przygotowana na to, co zobaczyłam. Zamarłam, gdy kolejna zjawa pojawiła się przede mną. To była Sonja, członkini rodziny Joseph’a, ich nekromanta, ubrana w jakiegoś rodzaju czarną szatę. Jej głowa była pochylona a ona sama siedziała w środku kręgu utworzonego ze świec, zawodząc coś, czego nie mogłam usłyszeć. Sięgnęła po długi nóż leżący obok, płomienie połyskiwały nienaturalna szarością. Obserwowałam przerażona, jak przesunęła skrajem noża nad łokieć i zaczęła ciąć w dół, w taki sposób, który zapewniał, że zdąży się wykrwawić nim nadejdzie pomoc. Rzeki czerwieni płynęły w dół jej ramion, ale ona się nie zatrzymała, szybko przesuwając dalej. Dywan w jej pokoju był biały, co dawało dość ostry kontrast z pomalowanymi na czarno ścianami. To było jak oglądanie kwitnącej róży w zimowym krajobrazie, gdy jej krew plamiła go wsiąkając w otaczającą ją podłogę, dopóki nie zaczęła chwiejny krokiem poruszać się w przód i w tył. Zaparła się jedną ręką o podłogę i przysunęła ostrze do gardła. Wiedziałam, co nadchodzi, ale nie mogłam oderwać od niej wzroku, gdy wbijała ostrze w tchawicę, kreując rzekę szkarłatu spływającego w dół jej szaty. Wtedy upadła, prosto na świece. Szare płomienie otoczyły ją, ale nie było żadnego ognia. Zamiast tego wydawały się całkowicie ją pochłonąć dopóki nie była już tylko skuloną, czarną masą, pod bardzo gęstą mgłą. Byłam tak pochłonięta tym obrazem, że nie zauważyłam tego, co odrzuciło mnie z wystarczającą siłą, abym poleciała na przeciwległą ścianę.

Po tym jak uderzyłam w nieznającą litości powierzchnie, sięgnęłam po broń na moich plecach i odwróciłam się do czegoś znacznie potężniejszego niż ja. Nigdy wcześniej nie widziałam poltergeista, ale ostrzegano mnie, że był to przerażający widok, rodem prosto z koszmarów. Goose nie żartował. To coś nie było niczym więcej, niż gnijącym ciałem, roztrzaskanymi mięśniami i łysą głową z kępkami włosów to tu, to tam. To właśnie włosy powiedziały mi, kto nawiedza dom Joseph’a. Tylko jedna osoba na całym świecie była wystarczająco odważna, aby nosić na głowie tęczowe pasemka. — Sonja — wyszeptałam. Jeśli słyszała nie dała tego po sobie poznać. Ruszyła na mnie i wystrzeliłam cały magazynek prosto w jej pierś. W następnej sekundzie zostałam wyrzucona na korytarz. Nie oglądałam się za siebie, aby zobaczyć, czy podążą za mną. Popędziłam do schodów gotowa zaprowadzić ją tam, gdzie jej potrzebowałam. Już, kiedy dotarłam do pierwszego u góry stopnia, złapała mnie za nogę i pchnęła tak, że wylądowałam na brzuchu. Broń wyśliznęła mi się z dłoni i uderzyła w podłogę, po czym zaczęłam balansować nad schodami. — Cholera — warknęłam obracając się i próbując złapać równowagę. Przypuszczam, że Sonja nie chciała, abym wyszła z pomieszczenia, skoro poczułam, jak łapie mnie za kostkę i ciągnie z powrotem w kierunku, z którego przyszłyśmy. Schody zniknęły, gdy zostałam zaciągnięta do środka. Drzwi sypialni zamknęły się z hukiem a moja kostka została uwolniona, gdy się odwróciłam i podniosłam głowę, stanęłam twarzą w twarz z kobietą, którą kiedyś znałam, a która stała się czymś przerażającym. Nie ruszyła się ze swojego miejsca przy drzwiach zagradzając moje wyjście. Obserwowała mnie dziwacznie kiwając głową z boku na bok. Jej kiedyś czysto niebieskie oczy teraz były zupełnie czarne z dostrzegalnymi czerwonymi źrenicami, które teraz zaczęły się rozszerzać. Otworzyła usta, skrzywiłam się, gdy zobaczyłam, że brak jej większości zębów. — W końcu wróciłaś. — Jej głos tak naprawdę wcale nie był głosem, bardziej szeptem wiatru, któremu w jakiś sposób udawało się uformować głoski i spółgłoski. — Coś ty zrobiła, Sonja? — Nie zawracałam sobie głowy przyjmowaniem pozycji obronnej w tej formie mogła zjeść mnie żywcem i nie byłam na tyle głupia, aby ją prowokować. Uśmiechnęła się i nie był to ładny widok. — W końcu spotkało mnie dobrodziejstwo, za tą wieczność w żywym piekle, twój przyjazd. — Nie rozumiem. — Nie rozumiesz? — Eksplodowała a dźwięk ten rozproszył się i odbił od okien. — Oczywiście, że nie. Nie oczekiwałam, że tak będzie. Warczenie i skrobanie pazurami dochodziło z drugiej strony drzwi i wiedziałam już, że Jennifer głupio zignorowała moje nakazy. Sonja jakoś nie wydawała się tym rozkojarzona. Zamiast tego odwróciła się, machnęła ręką i drzwi zaczęły połyskiwać jakby płonęły. Skrobanie pazurów natychmiast ustało i usłyszałam przerażający skowyt. — Nie martw się — powiedziała Sonja. — Nie będzie nam przeszkadzała dopóki, nie porozmawiamy. Masz pewne rzeczy do zrobienia a ja jestem tu, aby upewnić się, że je zrobisz. To był jedyny powód, dla którego zgodziłam się sprzedać moją duszę. Nie mogłam zamaskować obrzydzenia, gdy usiadła tuż obok mnie a jej rozkładające się ciało było wielokrotnie gorsze niż ciało jakiejkolwiek martwej osoby, na którą wpadłam za życia. Trzeba jej jednak przyznać, że nie przejęła się tym wcale.

— Nie wyglądam już tak dobrze jak kiedyś, co? Tak właśnie się dzieje, kiedy umierasz i oddajesz swoje ciało do pożarcia demonom. To właśnie lubią najbardziej, wiesz? Świeże ciało i krew. — Spojrzenie jej oczu przylgnęło do mojego nacięcia, które już zaczęło się zaleczać, przycisnęłam je do piersi. To ją rozgniewało i warknęła — Ja nie spożywam ciała. Gdyby tak było, zakończyłabym swój czas tutaj i w końcu sama zeszłabym do piekła. — Czego chcesz? — Było oczywiste, że to zaplanowała, musiałam tylko wiedzieć, dlaczego. — Zemsty — stwierdziła rzeczowo. — Wyprostowania błędów tego, co złe. Szansy na to, aby wszystko było tak jak być powinno, aby świat nie był tą otchłanią, jaką jest teraz. — Nie bardzo wiem jak mogę ci w tym pomóc. Na wypadek gdybyś nie zauważyła w tej właśnie chwili jestem po szyje w gównie i mam totalnie przerąbane. — Och, ale możesz mi pomóc. — Zbliżyła się i wskazał na moją pierś, jej palec zatrzymał się dokładnie w miejscu gdzie po drugiej stronie miałam amulet. — Masz wszystko, czego potrzeba, aby cofnąć czas, aby dopilnować, że sprawy nie potoczą się tak, jak teraz, przynosząc nienaturalną równowagę. Serce mi waliło, dłonie się spociły, rozpierał mnie optymizm. — Co masz na myśli mówiąc cofnąć czas? — Mam dla ciebie prezent. Coś, co może położyć kres tarapatom, w których się znalazłyśmy. Ale musisz być gotowa do poświęcenia, aby to zrobić. Wszystko, co jest coś warte ma swoją cenę. Nie wahałam się. — Powiedz mi. — Gdy zginął Gabriel i dowiedziałam się, co zaszło, zagłębiłam się w poszukiwaniach. Widzisz wampiry, które przekonały Josepha do zabicia Gabriela, to były wampiry, z którymi wiedział, żeby nie zadzierać, zrodzone z wampirów o wiele silniejszych i bardziej nieśmiertelnych. Wiesz, o czym mówię? — Pół demony. — Było to całkiem proste skoro teraz rządziły światem. — To Victoria Delcroix puściła wszystko w ruch. — Sonja zmrużyła swoje czarne oczy i widziałam jej zęby zaciskające się razem przez jej postrzępione usta — Musiała kontrolować jedno z najpotężniejszych miast, aby zapoczątkować swój plan. Gdy Gabriel zniknął wiedziała, że już nikt jej nie powstrzyma. — Dlaczego Gabriel? — Potrząsnęłam głową, próbując poskładać to wszystko razem. — Dlatego, że rządził Nowym Jorkiem? — Zawsze byłaś głupia — parsknęła. — Dlaczego ktoś spiskuje przeciwko komuś innemu? Dam ci trzy powody, władza, kontrola i dominacja. Skoro Gabriel był potomkiem wampira, którego ojcem był pół demon, miał dodatkowy poziom ochrony. Gdyby Graham Tavish próbował zniszczyć Gabriela, jego stwórca szukałby zemsty a gdyby to zrobił, jego ojciec musiałby przyjść mu z pomocą.— Niech to szlag, stwórca Gabriela został powołany do życia przez pół demona. Nie miałam pojęcia jak potężny był naprawdę wampir, który przemienił Mariusa Dymocka (stwórcę Gabriela i Paine'a). — Graham Tavish? — Przyrodni brat Victorii. Jej przyrodni brat? Cholera. — Nadal nie widzę, co mogę zrobić. Utknęłam tutaj. Spoliczkowała mnie, mocno. Gdy podniosłam głowę, żeby rozmasować uderzenie, warknęła: — Nie bądź głucha. Jesteś w posiadaniu amuletu Marigold Vesta’a. Z nim możesz zrobić więcej, niż kiedykolwiek marzyłaś. Cóż, ona oczywiście będzie oczekiwała zapłaty za udzieloną ci pomoc, to oczywiste i dlatego powiedziałam, że będziesz musiała zapłacić za to pewną cenę. To był nadmiar informacji, nieomal więcej niż byłam w stanie przyjąć. Jednakże, nadal była jedna rzecz, która mimo wszystko tłukła mi się po głowę coś, czego poszukiwałam ponad wszelką miarę.

— Mogę wrócić? To. — Złapałam amulet pod koszulką. — Może odesłać mnie do domu? — Znalezienie informacji do tego potrzebnych było prawie, że niemożliwe, ale udało mi się dowiedzieć wystarczająco dużo. — Jeśli zawrzesz umowę z Marigold, niewątpliwe da ci w zamian to, o co tylko poprosisz. — Nadal masowałam mój czerwony, piekący policzek. — Dlaczego dajesz mi te informacje? Co będziesz z tego miała? — Odpowiadając na twoje pierwsze pytanie chcę, aby Graham Tavish był martwy. To istota, która nie zasługuje na to, aby żyć. Zniszczył każdego i wszystko, co kochałam. Powiedziałam mu, że zapłaci mi za to, gdy zabił Josepha i uczynił mnie członkiem swojej rodziny. Przysięgłam, że dostanę moją zemstę, nawet gdyby miało to oznaczać życie w piekle. Ty możesz sprawić, że tak się stanie. A jeśli chodzi o to, co ja dostanę. Chcę szanse na nowe życie. — Uważasz, że jestem zdolna, aby to zrobić? — Jeśli zmienisz bieg wydarzeń w przeszłości, to możesz. Zmienić przeszłość. Ostrzeżenie Paine'a o ingerencji w przyszłość przebiegło przez moje myśli, tak samo jak świadomość tego, co tak lekkomyślnie zrobiłam z Paine'm wierząc w to, że nigdy już nie wrócę. Ale jakie będą tego reperkusje? Jak powiem Disco o tym, co zrobiłam? Chryste, nie byłam pewna, czy będę miała na tyle odwagi, aby stawić temu czoła. Czy mi wybaczy? Jeśli nie, czy nadal uda mi się zapobiec jego śmierci? Tak wiele pytań i tylko kilka odpowiedzi. Efekt kręgów na wodzie tak nazywał to Paine. Ingerencja, doprowadzała do zmiany, zmiany przyszłości. To było niebezpieczne, ryzykowne, to było coś, co nigdy nie powinno zostać uczynione. Nawet wiedząc o tym, nawet biorąc pod uwagę gniew Disco i poczucie zdrady z powodu tego, co zrobiłam, nic mnie to nie obchodziło. — Powinnaś wiedzieć, że krótko po tym jak Gabriel został zabity, doszło do zmiany władzy. Nie trwało długo nim Joseph został pozostawiony z niczym. Został odstawiony na bok jak zużyta zabawka, jego rodzina była niczym więcej jak tylko plagą, która zniszczyła najpotężniejszego wampira w mieście. Joseph nigdy nie chciał zrobić krzywdy Gabrielowi. Po prostu nie pozostawiono mu wyboru. — Więc, chcesz abym wróciła, zabiła pół demona i skierowała przyszłość na zupełnie inny tor. — Rozejrzyj się. Czy to świat, jakiego chciałabyś dla dzieci z twojej przeszłości? Żeby żyły jak bydło? Zmuszane do uległości, mając do wyboru to albo śmierć? Nie widzę, w jaki sposób zmiana przeszłości mogłaby pogorszyć to, co jest teraz, a ty? — Nie. — Odpowiedź była automatyczna i szczera. — Ja też. — Wróć do swojego mieszkania, idź do szafy i znajdź pudełko ukryte głęboko z tyłu. Wszystko, czego potrzebujesz, aby wezwać demona jest właśnie tam, włączając w to wszystkie informacje, które udało mi się znaleźć na temat Marigold Vesta. Zrób, co musisz. Spłać dług Zaganowi, wróć tam, gdzie twoje miejsce, zmień bieg historii tej, którą teraz znamy. — Gdy nie odpowiedziałam natychmiast spytała: — Zrobisz to? Czy jesteś wystarczająco odważna, aby zaryzykować swoim życiem i ocalić osobę, która kochała cię tak bardzo, że gotowa była zginać, aby tylko dowiedzieć się, co się z tobą stało? Powoli pokiwałam, już dokonałam wyboru. — Tak — powiedziałam i spojrzałam na nią. — Zrobię to. Jej uśmiech był straszny, częściowo brakowało jej ust, no i nie miała wszystkich zębów.

— Więc z własnej woli potowarzyszę ci na dół i pozwolę zrobić to, co mówisz. Chociaż jest coś, co powinnaś wiedzieć, nie możesz powiedzieć o tym nikomu. Jeśli zdecydujesz się to zrobić zrobisz to zupełnie sama. Ethan jest związany z Victorią a ona ma nad nim całkowitą kontrolę i władzę, tak samo jak nad ich córką. Szarpnęłam podbródkiem. — Ich córką? — Isabella McDaniel jest wynikiem uwiedzenia, które zmusiło Ethana do bycia chętnym sługą tego, czego nienawidzi najbardziej. Spowijając go w swoim uroku i nosząc jego dziecko, nie miał innego wyboru, jak tylko się podporządkować. — Będzie próbował mnie powstrzymać.— Myślałam na głos, wiedząc, że w tych okolicznościach zrobiłabym to samo. — Zrobiłby to i zostałabyś zabita. Wszystko, o czym tu rozmawiamy musi tu pozostać, nie możesz mu powiedzieć, nie możesz powiedzieć nikomu. — Jej nieskończone hebanowe spojrzenie napotkało moje. — Nikomu. Zaczęłam podnosić się na nogi, myśląc już o tym, co będę musiała zrobić. — Rozumiem. Jennifer czekała, gdy otworzyłam drzwi, na wpół przemieniona. Jej pokryta futrem twarz przeszła z wściekłości w konsternacje, gdy wyszłam z pokoju razem z Sonją. Warknęła, ale zatrzymałam ją delikatnie kładąc dłoń na ramieniu. — Przestań. To nie jest konieczne. Zaufaj mi. Jej zaskoczone spojrzenie nie zniknęło, gdy wszystkie trzy zeszłyśmy ze schodów, nekromanta, wilkołak i poltergeist. Gdy weszłyśmy do kręgu, otworzyłam metalowe drzwiczki transportera dla zwierząt i wyciągnęłam brudnego kota za kark. Nie byłam pewna, czego się spodziewać, ale na szczęście Sonja wszystko ułatwiła. Nie walczyła, gdy wyszłam z kręgu i podniosłam kota w powietrze trzymając go tak, aby jego oczy mogły napotkać moje. W momencie, w którym zaczęła się rozpraszać wyciągnęłam nóż z kieszeni. Kot oszalał, gdy Sonja weszła w jego ciało, drapiąc moje ramiona, ale nie mogłam wypuścić noża, który przeciął arterie w jego gardle. Kiedy Sonja była już całkowicie uwieziona w ciele czegoś, co mogłam kontrolować, zaczęłam pracować ostrzem przebijając się przez kości, wdzięczna, że przyjęłam krew Paine'a i miałam teraz na to wystarczająco dużo siły. — Z prochu powstałaś, w proch się obrócisz. Wracaj do zaświatów skąd przybyłaś. Niech bóg ulituje się nad twoją duszą. Wiedziałam, że Jennifer obserwuje mnie z mieszaniną szoku i przerażenia. Gdy głowa kota w końcu oddzieliła się od ciała i upadła na podłogę, zastygł w moich ramionach. Delikatnie położyłam go na podłogę, zbierając moje rzeczy, chociaż dłużej niż bym chciała zajęło mi znalezienie zagubionej broni. Kiedy wstałam, poczułam ciężar spojrzenia Jennifer. Nie odwróciłam wzroku, gdy wsuwałam broń za pasek spodni. To było to. Nie było czasu, aby kontemplować nad tym, co zrobiłam, albo zastanawiać się nad tymi wszystkimi informacjami, które zdobyłam. Musiałam zdobyć rzeczy, które obiecała mi Sonja, dowiedzieć się, czego trzeba i działać. Nadszedł czas bym rozpoczęła przygotowania. Czas, aby wrócić do domu.

Rozdział trzynasty i czternasty Do czasu, gdy wróciłam do mieszkania Paine'a udało mi się jakoś ogarnąć te chaotyczne emocje. Nie było to takie trudne, nie z Goose'm wypytującym o szczegóły egzorcyzmu, jego niedowierzaniem, że tak łatwo mi poszło i niekończącą się ilością informacji w kwestii rozwiązania mojego problemu z demonem. Jeśli to nie było wystarczające, to była jeszcze Jennifer z jej nieustannym spojrzeniem, w którym mówiła mi, że chce odpowiedzi. Tak jakbym nie miała innego gówna, o które musiałabym się martwić. Rzucając na kanapę torbę, którą zapomniałam oddać, zwróciłam się do Jennifer nadal depczącej mi po piętach. — Idź coś zjedz, muszę wziąć prysznic. Zamiast czekać na jej odpowiedź ruszyłam do łazienki. Byłam już prawie na miejscu, gdy dotarło do mnie, że potrzebuję świeżych ubrań, które znajdują się bezpieczne w sypialni Paine'a. Wiedziałam, że nie śpi. Poczułam nasze emocjonalne połączenie ścinające mnie z nóg natychmiast jak tylko otworzyłam drzwi. Był tak samo wstrząśnięty i niepewny jak ja (walcząc ze sobą i swoją potrzebą powtórki poprzedniej nocy), jednoczenie też całkowicie świadomy, że potrzeba mi czasu i przestrzeni. Nie sądziłam, aby moje poczucie winy mogło być jeszcze większe, ale jak to zwykle ze mną bywa, myliłam się. Siedział ubrany w fotelu, gdy weszłam do środka. Jego posępny, zraniony wyraz twarzy był czymś, czego naprawdę nie chciałam oglądać. Ścisnęło mnie w dołku. Nie byłam świadoma, że wpływał na mnie, aż tak dogłębnie. Odchrząkając spojrzał na moje zakrwawione ubrania. — Jak poszło? Wiedziałam, że istotne szczegóły muszę zachować dla siebie, więc odpowiedziałam ostrożnie. — Lepiej niż myślałam. Duch podjął walkę, ale jakoś udało mi się go w końcu pozbyć. Pokiwał, chociaż wiedziałam, że chciał powiedzieć coś więcej. Podeszłam do torby znajdującej się w rogu, wyciągając świeżą zmianę ubrań, gdy poinformował mnie. — Musimy porozmawiać. Kurwa. Kurwa. Kurwa. Nie chciałam w tej chwili rozmawiać. A przynajmniej nie chciałam rozmawiać o tym, o czym on chciał rozmawiać. Już i tak było we mnie zbyt dużo gniewu i frustracji. Nie żałowałam tego, co dla niego zrobiłam, ani tego, co zaszło między nami. Zasługiwał na ten jeden moment szczęścia nawet, jeśli ja miałam zapłacić za to cenę. Jednakże wiedziałam, że powtórka zaprowadzi nas poza te zacierające się linie czerni i bieli na terytorium, o którym nie chciałam nawet myśleć. — O czym? — Przestań, Rhiannon. Wiem, że czujesz jakby ostatnia noc była błędem, ale nie udawaj, że się nie wydarzyła. Jakże bym mogła kiedykolwiek to zrobić? — Nie udaję — odpowiedziałam wymijająco. — Jestem wykończona. Stawianie czoła kreaturom prosto z piekła rodem, może człowieka wykończyć. — Nie chciałem, żebyś szła tam beze mnie. — Jego gniewu nie można było z niczym pomylić. — Powinnaś była poczekać do zachodu słońca. — Nocą byłoby niebezpiecznie. Demoniczne stworzenia czerpią energię z ciemności. Pójście tam rano prawdopodobnie uratowało mi tyłek.

Wstał z fotela i podszedł do mnie. Próbowałam nie spinać się, kiedy wziął mnie w ramiona i przytulił do piersi. — Jesteś ranna? Czuje twoją krew. Potrząsnęłam głową, relaksując się. — Musiałam użyć swojej krwi, żeby ustanowić krąg. — Nie zrobiliśmy niczego złego, wiesz. — Oplótł mnie ramionami, nie pozwalając się odsunąć. — Ostatnia noc nie była błędem. To miało się zdarzyć. Żałowanie tego w świetle dnia, niczego nie zmieni. Boże, gdyby tylko wiedział. — Wiem o tym. Potrzebuję tylko trochę czasu, aby sobie to wszystko poukładać. Dla mnie to wszystko wydarzyło się o wiele za szybko. — Rozumiem i wiem, że martwisz się o dług u demona, dlatego postaram się dać ci trochę wolnej przestrzeni. Jego emocje przytłoczyły mnie po raz kolejny i nie mogłam powstrzymać tego, co popłynęło z moich ust. — Jeśli chcesz dać mi wolna przestrzeń, to zamknij naszą więź i pozwól mi oddychać. Nie mogę myśleć, kiedy muszę radzić sobie z tym, co oboje czujemy w tej chwili. Wypuścił mnie z ramion i nagle nasza więź kompletnie zniknęła. — Nie byłem świadom tego, że to ci przeszkadza. Przeszedł na drugą stronę pokoju, wprowadzając między nami pewien dystans. — Powinnaś była coś powiedzieć. Z westchnieniem kucnęłam aby pozbierać ubrania, po które przyszłam — Disco nigdy nie otwierał więzi między nami chyba, że było to konieczne. Teraz zaczynam rozumieć, dlaczego. — Miał więcej członków rodziny niż ty, Rhiannon. Paine brzmiał na zirytowanego i sfrustrowanego.— To dla mnie zupełna nowość. Zamierając, spojrzałam na niego. Wiedziałam, że Disco naznaczył Goose'a, ale nigdy nie brałam pod uwagę faktu, że przed nami byli jeszcze inni. — Nie byłam tego świadoma. Jego lekceważące wzruszenie ramion, cholernie mnie zirytowało. — Czas mija, niektórzy czasem umierają. Życie pośród wampirów nie jest zbyt bezpieczne dla człowieka. — A ty nigdy nie miałeś wcześniej nikogo takiego? — Nie. — Jego uporczywe spojrzenie przebijało się przez mnie. — Nie miałem. — Jak to możliwe? Teraz to on wydawał się czuć niekomfortowo. — Nie mogę dotykać ludzi, pamiętasz? Naznaczenie kogoś tworzy więź. To wymaga bliskości z osobą, z którą jesteś związany. To dla nas naturalne. Nie wiedziałem, że Gabriel trzymał swoje uczucia na dystans, nie ukazując ci ich, chociaż z jego zdolnościami, to miałoby sens. Ta ukryta implikacja solidnie mnie wkurzyła. — Nie ukrywał niczego przede mną. Respektował to, że potrzeba mi przestrzeni. Nie widzę, aby jego umiejętności miały z tym coś wspólnego. — Mylisz się. Podniosłam się na nogi ze stosem ubrań pod pachą. — Co chcesz powiedzieć? Że coś przede mną ukrywał? — To już teraz nie ma znaczenia. — Painie opuścił wzrok. — Ale miałoby znaczenie w przeszłości? — Tak, miałoby. — Czego mi nie mówisz? Co Disco trzymałby tylko dla siebie, ukrywając przede mną?

— Gabriel...— Przerwał Paine. Potrząsając głową.— Był potężną osobą z potężnym darem, który musiał sobie radzić z wieloma rzeczami. Rzeczami, na które nie byłaś gotowa. Jestem pewien, że nie chciał cię przestraszyć. — Znowu poczułam nadmiar informacji, zbyt dużo i zbyt szybko. Przeszłam koło łóżka i ruszyłam do wyjścia, kiedy Paine zatrzymał mnie z ręką na ramieniu. — Nie możesz ciągle trzymać się przeszłości. Twoje życie jest teraz tutaj. Czym szybciej to zaakceptujesz, tym szybciej będziesz mogła poradzić sobie z żalem i gniewem. Zaufaj mi, ja też przez to przechodziłem. Otrząsnęłam się z jego uścisku i ruszyłam, aby go wyminąć, gdy zablokował moją ucieczkę. Spojrzałam mu w oczy już dłużej nie bojąc się, ani nie czując się winna, tylko wściekła. — Czego ode mnie chcesz? — Tego, czego zawsze chciałem. — Jego usta zacisnęły się w cienką kreskę. — Jest coś, o czym powinnaś wiedzieć coś, co i tak w końcu bym ci powiedział. — Teraz na moje pytające spojrzenie, kontynuował. — Miałem zamiar odejść. W momencie, w którym utworzyła się między nami więź, po akcji w magazynie, to było dla mnie zbyt wiele. Planowałem powiedzieć Gabrielowi i reszcie rodziny, ale zniknęłaś zanim miałem szanse powiedzieć ci, co czuję. Moje uczucia do ciebie były niezaprzeczalne już wtedy i wiedziałem, że z czasem tylko przybiorą na sile. Zalały mnie wspomnienia z przeszłości, tym jak wszystko się zmieniło. Paine będący zawsze w pobliżu, zawsze blisko, dotykał mnie w taki sposób, który nigdy nie wprawiał mnie w zakłopotanie, ale zawsze go zauważałam przy tych rzadkich okazjach, kiedy wpadaliśmy na siebie. Myślałam, że to dlatego, że jest wdzięczny mogąc kogoś dotknąć. Teraz wiedziałam, że cały czas chodziło o coś więcej. — Odszedłbyś? — Ból, który poczułam na te rewelacje był większy niż oczekiwałam. Jeśli zrobię to, co planowałam, uczyni to coś więcej niż tylko zmieni przyszłość, zmieni wszystko pomiędzy nami. — Oglądanie cię z Gabrielem, dzieląc się tym, czego chciałem... — Przesunął dłońmi po moich ramionach. — Nigdy nie pożądałem tego, co należało do innego. Nie miałem pojęcia jak potężna to pokusa. Chciałam powiedzieć tyle rzeczy, aby go pocieszyć, dać mu to, czego potrzebował, ale nie mogłam. Zamiast tego wspięłam się na palce i wycisnęła szybki pocałunek na jego ustach, po czym odwróciłam się, aby wyjść z pokoju. Nie pozwolił mi na to, obracając gwałtownie, biorąc w ramiona i całując tak jakby, jego świat miał się skończyć. Wykorzystując wolne ramię, dotknęłam jego twarzy, muskając palcami skórę i dając mu to, czego potrzebował. Kiedy przesunął się, aby pójść o krok dalej, odsunęłam się, spoglądając mu w oczy i biorąc jego twarz w dłonie.— Nigdy nie chciałabym abyś odszedł. Nie z mojego powodu. Wszyscy cię potrzebowaliśmy, ja cię potrzebowałam. — Nigdy mi tego nie mówiłaś. Nigdy nawet tego nie zasygnalizowałaś. Nie, nie zrobiłam tego, ale zrobię. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z moim planem, jeśli będę miała szanse, upewnię się, że będzie świadom tego jak wyjątkowy był. Jak ważny. Wiedziałam jak to jest, być samotnym, oddzielonym od wszystkiego i wszystkich wokół ciebie. Paine i ja dzieliliśmy to na wiele sposobów, co prawdopodobnie przyczyniło się do tego, że moje relacje z nim zaczynały wznosić się na zupełnie inny poziom. — Nadal mamy sporo do przedyskutowania. Udało mi się wymyślić coś, aby spłacić twój dług. Zaczynam zastanawiać się, że może dobrym pomysłem byłoby potargowanie się z demonem, jak zrobił to Gabriel. Jeśli uda mi się wszystko dobrze rozegrać, żadne z nas nie będzie mu nic winne. Zaskoczona, mruknęłam: — Możesz to zrobić?

Uśmiechnął się lekko. — Jeżeli wymiana będzie tego warta, mogę. — Mój dług w miejsce innego? Nie spojrzał mi w oczy. — Coś w tym rodzaju. Jeśli wszystko pójdzie tak jak zaplanowaliśmy. Chcemy dziś go wezwać, czas ucieka. — Tak, to ma sens. — Pokiwałam, chociaż zżerała mnie panika. Jeśli teraz spłacę dług Zaganowi, to czy wciąż będę mogła zmienić wydarzenia z przeszłości? Paine na pewno nie myślał o tym samym, kiedy musnął ustami moje brwi i powiedział — Idź weź prysznic. Możemy porozmawiać, kiedy skończysz. Nawet bez naszej więzi wiedziałam, że chce do mnie dołączyć, ale gdy opuściłam głowę i odwróciłam się od niego, nie zrobił tego. Czułam ciężar jego spojrzenia, podążający za mną, gdy szłam. Nie odwróciłam się i nie zatrzymałam, dopóki nie weszłam do łazienki i nie zamknęłam za sobą drzwi. *** Paine zniknął, gdy wyszłam z łazienki, ale Jennifer została. Czekała w salonie, podnosząc się z kanapy, gdy tylko weszłam. Nie zapytałam, dokąd udał się pan domu w tej chwili myślałam tylko o jednym. — Będziemy musiały pojechać na niebezpieczne terytorium — powiedziałam jej wsuwając mój nóż do przedniej kieszeni, broń znowu znajdowała się za paskiem moich spodni, dodatkowy magazynek, który wyjęłam z torby wsunęłam ostrożnie do kieszeni. — Jest coś, o co muszę cię zapytać? — W porządku. — Stała tam gdzie wcześniej z rękoma założonymi na piersi. — Wiesz gdzie są hodowle? Nazywanie tak jej domu, było kiepskie z mojej strony, ale tylko taką terminologię znałam. Jennifer przyglądała mi się uważnie. — Na terenach zamkniętych należących do Victorii. — Możesz podać mi bardziej precyzyjną lokalizację? — Kiedyś słyszałam, jak ktoś mówił, że znajdują się na terenach zwanych stare SoHo, ale to mogła być tylko plotka. — Bałabyś w stanie je znaleźć gdybyś musiała? — Prawdopodobnie, mamy dobry węch jeszcze lepsze wyczucie kierunku.— Obserwowała mnie przez chwilę, przestępując z nogi na nogę. — Dlaczego? — Ponieważ po tym jak zbiorę wszystko, czego mi trzeba, mam zamiar cie wypuścić. Lykanie muszą dowiedzieć się wszystkiego tego, co ty wiesz. Jestem pewna, że będą chcieli abyś zaprowadziła ich do miejsca, w którym cię trzymali, aby odbić najwięcej was jak tylko się da. Emocje przeskoczyły po jej twarzy — Mówisz o stadzie. — Tak. — Mówiono mi, że to mit coś, co utrzymuje nadzieje przy życiu, nie wiedziałam, że są prawdziwi. Zaśmiałam się na to. Oczywiście, że Victoria karmiła swoje trzymane w klatkach zabawki fałszywą nadzieją. Sadystyczna suka kwitła na ich nieszczęściu. — Nie są mitem, ale chcieli dobrać mi się do tyłka, więc nie mogę cię tam zabrać. Mogę cię tylko wysłać we właściwym kierunku. — Nie rozumiem. — Zmartwienie ukazało się na jej twarzy. — Dlaczego chcieli cię skrzywdzić? — Zdradziłam ich.

— Gdy jej oczy rozwarły się szeroko, wypuściłam powoli powietrze próbując znaleźć właściwe słowa. — Ostrzegano mnie jak to jest z wampirami, ale nie słuchałam. Chciałam tylko wrócić do ludzi, którzy wierzyłam, że mogą mi pomóc. — Ty jesteś inna. — Kiedy na nią spojrzałam wyjaśniła. — Niż reszta. — Tak, jestem. — Nie zaoferowałam innego wyjaśnienia. Biorąc pod uwagę to, co miałam zrobić za kilka godzin, to i tak nie miało znaczenia. Próbując ułożyć w głowie jakiś plan zaczęłam przechodzić się po pokoju. Potrzebowałam podwózki do mojego mieszkania na Greenpoint, które było bardzo blisko terytorium wilkołaków. Poproszenie Goose'a nie wchodziło w grę, wiedziałam, że będzie chciał więcej informacji niż mogłabym mu udzielić. Paine był kolejnym nie. W momencie, w którym dowiedziałby się, że mam mieć coś wspólnego z demoniczną magią zakończyłby wszystko, nim w ogóle by się zaczęło. — Powiedz mi, co mogę zrobić, aby ci pomóc. Nieomal zapomniałam o Jennifer, gdy tak chodziłam w tą i z powrotem. Przystanęłam przyglądając się jej. — Muszę dostać się do mojego starego mieszkania, ale nie mogę poprosić nikogo, aby ze mną poszedł. Pójście tam jest zbyt niebezpieczne. Musimy dostać się tam niezauważone a to cholernie daleko. Jej twarz przybrała wyraz twarzy dziecka, kiedy okazuje się, że nie było wystarczająco dobre. — Nie mogę ci z tym pomóc. Podeszłam do niej i położyłam rękę na jej ramieniu ściskając delikatnie. — Wszystko w porządku, coś wymyśle. Pukanie do drzwi przerwało naszą chwilę. Wzięłam głęboki oddech i poszłam powitać nieoczekiwanego gościa. Bells czekała po drugiej stronie z niewielkim uśmiechem na ustach. Odsunęłam się na bok zapraszając ją do środka i weszła niosąc jakieś rzeczy. — Nie sądziłam, że ubrania, które ci dałam były wystarczające, więc przyniosłam więcej. Tata mówi, że nas styl nie dokładnie się pokrywa. Uśmiechnęłam się próbując wypaść najbardziej wiarygodnie jak tylko mogłam i zaakceptowałam jej ofertę, kiedy przyszła mi do głowy pewna myśl. Wydawała się kompletnie nie właściwa, skoro to, o co poproszę przyczyni się do tego, że Isabella McDaniel nigdy nie pojawi się na tym świecie. Ale czasem te największe decyzje i wybory są tymi najtrudniejszymi. — W zasadzie to o tym właśnie myślałam. — Postawiłam torby na kanapie i zwróciłam swoją twarz na damską wersję Goose'a. — Zastanawiałam się, czy nie mogłabym wybrać się do mojego starego mieszkania. Niektóre z moich rzeczy mogą nadal jeszcze tam być. — Z tego, co mi wiadomo, wszystko jest dokładnie tak jak to zostawiłaś. Tata prawdopodobnie mógłby zabrać cię tam wieczorem z Paine'm. — Wolałabym jechać za dnia. — Starałam się mówić jasno i klarownie. — Ostatnim razem, gdy widziałam moje mieszkanie, wydarzyło się tam sporo gównianych rzeczy. — Chyba nie boisz się ciemności, co? — Bells wygięła figlarnie brew — Nie. Po prostu lubię wiedzieć gdzie jestem i wolę załatwiać swoje sprawy w ciągu dnia. Nie miałam jeszcze szansy, aby przyzwyczaić się do nocnego życia. Bells nie wydawała się zbyt podekscytowana tym pomysłem. — Chyba mogłabym poprosić o eskortę i cię tam zabrać. — Zerknęła na Jennifer. — Zgaduję, że chcesz zabrać ze sobą swoją nową przyjaciółkę. Ciężko było utrzymać moją irytację w ryzach, ale skoro dawałam sobie radę z dupkami w barze w zasadzie codziennie, z tym też sobie poradzę. — Czy to jakiś problem?

— Nie. — Bells zwróciła swoją uwagę na mnie. — Po prostu nie sądzę, aby Paine był zadowolony, że zabieram cię bez jego zgody. Jest w klubie. Powinnaś pójść i powiedzieć mu nim wyjdziemy. Cholera. Ponowne spotkanie z Paine'm nie było tym, czego chciałam. Jednakże sądząc po, nieubłaganej postawie Bells, raczej nie miałam wyboru. — W porządku to żaden problem. — Bells zrelaksowała się a Jennifer zerknęła na mnie. Spojrzałam na młodą dziewczynę z nadzieją, że decyzja, jaką za nią podejmuję jest właściwa. — Ty zostaniesz tutaj. Wrócę po ciebie i wtedy pójdziemy. Jennifer pokiwała a ja rozpoczęłam swoją podróż, która miała zaprowadzić mnie do klubu. Nie wpadłam na nikogo po drodze, miejsce było niesamowicie ciche, tak inne od tego, do czego przywykłam. Byłam raz w Razor za dnia, gdy było zamknięte, ciekawa jak wszystko tu wygląda, kiedy wampiry nie tłoczą się w każdy zakamarku. Dziwne, ale przypomniało mi to w dużym stopniu Czarną Panterę za dnia. Była tu ekipa sprzątająca i zaopatrzeniowcy, poza tym nikogo. Paine'a nie było na dole, więc poszłam schodami do góry, do jego prywatnych pomieszczeń. Rozmawiał przez telefon, gdy weszłam, ale szybko skończył rozmowę, gdy tylko mnie zobaczył, jego ciemne włosy był zmierzwione a kosztowna koszula poluzowana wokół szyi, kilka guzików rozpiętych schodzących w dół jego gardła. — Jesteś gotowa, aby porozmawiać? Jego władczy ton był jak lód na mojej skórze. — Chciałam ci powiedzieć, że Bells zawiezie mnie do mojego mieszkania, abym mogła zabrać trochę rzeczy. — To przeniosło całą jego uwagę na moją twarz. — Wolałbym abyś zaczekała do wieczora, tak bym mógł ci towarzyszyć, mielibyśmy też okazje, aby porozmawiać. Z uśmiechem przypomniałam mu: — Przestrzeń, pamiętasz? — Skrzywił się i podniósł, poruszając tak szybko, że krzesło uderzyło o ścianę. Nie obszedł biurka na około. Kroczył a każdy jego krok był śmiertelny i groźny. Gdy stanął w końcu przede mną nie mogłam stwierdzić, czy walczy ze sobą, aby mną potrząsnąć, czy wziąć w ramiona i pocałować, czy może zrobić jedno i drugie. — Nie każę ci tu zostać, ale poproszę o to. — Spojrzał mi w oczy. — Czy zaczekasz na mnie, tak abym mógł ci towarzyszyć? Na zewnątrz jest niebezpiecznie, nie chcę abyś szła sama. Wykorzystywanie bliskości fizycznej było złe i wiedziałam o tym. Nadal jednak, nie powstrzymało mnie to od położenia mu dłoni na piersi. — Nie będę sama, pamiętasz? To nie potrwa długo. Szybka podróż, aby zabrać kilka rzeczy i będę z powrotem. Wtedy porozmawiamy. Zamknął oczy, gdy moje pace muskały skórę na jego gardle i nigdy w całym swoim życiu nie czułam się bardziej jak zdradziecka suka. To nie byłam ja, wykorzystująca kobiece sztuczki, aby dostać to, czego chciałam. Stałam się kimś, kogo nie rozpoznawałam, kimś kto upadł tak nisko, że było to wręcz niewyobrażalne. Otworzył oczy i przeszył mnie spojrzeniem tych swoich wspaniałych obsydianowych głębin.— Możesz iść, ale jest jeden warunek. Panika podeszła mi do gardła, gdy zobaczyłam jak poważne jest jego spojrzenie, ale zdławiłam ją natychmiast. — Jaki warunek? — Następnym razem, gdy znajdziesz się w moim łóżku z własnej i nieprzymuszonej woli, nie chcę twojego pieprzenia z litości, ani tego, żebyś używała mnie, myśląc o kimś innym. Kiedy będziemy razem, będziesz ze mną i tylko ze mną. Nie mogę zgodzić się na mniej niż to.

Na mój urywany wdech powietrza, oplótł swoimi chłodnymi palcami mój kark. — Wiem, że nie miałaś dużo czasu na to, aby oswoić się z tym, co się wydarzyło i prosząc cię o aż tyle, zachowuję się jak pieprzony kutas, ale nie mogę nic na to poradzić. Czekałem na ciebie całe lata, niepewny, czy w ogóle kiedyś wrócisz. Teraz, gdy posmakowałem nieba, nie mogę wrócić do swojej samotności. Nie każ mi tego robić. — Nie jestem pewna czy mogę. — Czułam strumienie gorących łez wiedząc, że jeśli zrobię, o co prosił tym razem będzie to zdrada a nie coś uczynione z czystej desperacji i potrzeby posiadania kontroli nad czymkolwiek w moim szalonym życiu. Przytulając mnie do piersi wyszeptał w moje włosy. — Naciskam na ciebie, przepraszam. Coś wymyślimy, mamy czas i mamy siebie. Chryste, jak niewiele wiedział. To było pieprzenie niesprawiedliwe. Zawsze nienawidziłam łez. Reprezentowały słabość, na którą nie mogłam sobie pozwolić. Gdy zaczęły płynąć, chciałam zmusić je do powrotu żądając, aby pozostały tam gdzie należało. Paine przytulił mnie mocniej i zaczął gładzić moje włosy w taki sposób, że byłam pewna, iż miało mnie to tylko ukoić. To, czego nie mógł zrozumieć to, to, że jego dotyk sprawiał, że czułam się jeszcze gorzej, skoro wykorzystywałam tą maleńka rzecz, której tak pragnął, przeciw niemu. Tak szybko jak tylko się pozbierałam, odsunęłam się wycierając policzki i powiedziałam. — To nie potrwa długo. Tylko kilka godzin. Sięgnął do kieszeni i wyjął stamtąd klucz i telefon. — Proszę, to klucz do twojego mieszkania. Zmieniłem zamki krótko po twoim zniknięciu. Zabierz to ze sobą. — Wręczył mi klucz i telefon. — Oczekuję, że zadzwonisz i powiadomisz, że dojechałaś. Numer mojego biura jest zaprogramowany w pamięci. Pokiwałam i wzięłam z jego rąk ekstremalnie cienką komórkę i klucze, wsuwając je do wolnej kieszeni. Poczułam końcówki jego palców pod moim podbródkiem, przymknęłam oczy unosząc twarz, przewidując pocałunek, który miał nadejść. Był miękki, delikatny i czuły, tymczasowe rozstanie obiecujące coś więcej, chociaż ja nie mogłam niczego więcej mu dać. — Nie zostawaj zbyt długo. — Jego oddech był chłodny na moich ustach. — Chcę zająć się wszystkim tak szybko, jak to tylko możliwe. Czując jakbym tonęła i nie mogła oddychać, zamknęłam oczy, mentalnie utrwalając tą chwilę, jego tu teraz w tym czasie i wymamrotałam: — Nie zostanę.

Rozdział piętnasty Mój pomysł został wprowadzony w czyn, kreowany decyzją, która była niezachwiana. Od chwili, gdy spotkałam się z Bells i eskortą, którą przedstawiła mi, jako Mardocka oraz Jennifer, byłam gotowa stawić czoła wszystkiemu, co tylko stanie mi na drodze. Miałam zamiar zdradzić nie tylko Paine'a ale też sukę, która kontrolowała miasto. Czy obchodziła mnie ona choć trochę? Nie. Zupełnie. Jazda do mojego mieszkania była słodko gorzka, minuty mijały szybciej niż bym chciała. Każda przebyta mila przybliżająca mnie do domu, podnosiła moją adrenalinę i niech mnie szlag, jeśli nie zachowam zimnej krwi w sprawie tego, co miałam zrobić. Ale nie było to łatwe, nie z Bells i jej uśmiechem, wiedząc, że nie będzie istniała, że stanie się nicością w przyszłości, nie działało to wszystko zbyt dobrze na moje skrupuły. Gdy podjechaliśmy pod mój budynek powiedziałam do niej: — Daj mi kilka minut. Jej podniesione lekko brwi powiedziały mi, że mi nie ufa i wcale jej za to nie winiłam. Na szczęście nie kłóciła się, gdy wyskakiwałam z samochodu. Jennifer nadal deptała mi po piętach, ale nie przeszkadzało mi to. Częścią mojego planu było to, żeby towarzyszyła mi w mieszkaniu. Ku mojemu zaskoczeniu, nie wiele się zmieniło. Nadal były tam szklane drzwi, które musiałam otworzyć, aby wejść do budynku. Gdy wspinaliśmy się po schodach, serce mi przyśpieszyło, rozpoczynając wyścig w mojej piersi. Wśliznęłam klucz w błyszczący mosiężny zamek w zniszczonych drzwiach i przestąpiłam prób mojego domostwa. Jedno spojrzenie powiedziało mi, że wszystko było tak jak to zostawiłam. Wiśniowy stoliczek obok drzwi, nadal zawierał moją automatyczną sekretarkę, chociaż nie było żadnych migoczących sygnalizacji, czekających na mnie wiadomości i kurz pokrywał jej powierzchnie. Jennifer zamknęła drzwi za nami i zaczęłam przekopywać się przez moją sypialnię. Sonja powiedziała, że wszystko, czego będę potrzebowała znajdę w swojej szafie, ale jakaś część mnie nadal pozostała sceptyczna. No dobra, co prawda pozwoliła mi wysłać swojego ducha tam gdzie był skazany aby zamieszkać, ale to jeszcze o niczym nie świadczyło. Już dawno temu nauczyłam się, że nie wszystko jest takie jak się wydaje. Po wejściu do sypialni musiałam zmusić się, aby podejść a nie pobiec do podwójnych pokrytych lustrem drzwi, które były zaparowane i nie odzwierciedlały w pełni mojego odbicia. Gdy je otworzyłam, zobaczyłam moje ciuchy, tak jak je zostawiłam, chociaż jeansy, koszulki i swetry popakowane zostały w plastikowe worki. Nie miałam czasu myśleć o tym, kto zdecydował się zachować moje rzeczy. Nadszedł czas, aby zobaczyć, czy za bramką numer jeden naprawdę czekała nagroda. Z tyłu szafy nie znalazłam niczego, ale natychmiast zauważyłam pudełko na górnej półce, pudełko, które zdecydowanie tu nie pasowało. Zdjęłam je, ścierając warstwę kurzu, która wzbiła się w powietrze prosto na moją twarz po czym odkryłam, że nie było to pudełko tylko niewielka walizka. Zerkając kątem oka na Jennifer, zaniosłam ją do łóżka. Otwarcie tej cholernej rzeczy wymagało ode mnie sporej odwagi, ale pstrykając dwoma palcami na zatrzaskach znajdujących się od frontu dostałam się do środka. Wewnątrz znalazłam dziennik, jakiś folder i nóż w pochwie. Najpierw wyjęłam dziennik, drżącymi pacami i odetchnęłam z ulgą, gdy na jego stronach odnalazłam obiecane informacje. Wkładając go z powrotem sięgnęłam po folder. W środku było więcej stron i nie miałam teraz czasu aby je przeczytać.

— Posłuchaj mnie uważnie — powiedziałam do Jennifer wślizgując folder do walizki. — Widzisz to okno? Z tyłu jest droga przeciwpożarowa. Nikt nie będzie w stanie zobaczyć jak wychodzisz. Zerknęła w stronę okna. — Chcesz, żebym uciekła? — Chcę żebyś żyła takim życiem, na jakie zasługujesz. — Tak jakbym chciała się upewnić, zapytałam jeszcze. — Mówiłaś, że masz silny zmysł zapachu tak? W jej głosie usłyszałam szczery śmiech, co tylko umocniło mnie w mojej decyzji. — Przychodzi z genami — Dobrze, ponieważ będziesz potrzebowała swojego nosa, aby cię poprowadził. Skierujesz się na południe w stronę zalesionych terenów, tak szybko jak to tylko możliwe. Unikaj ludzi i głównych ulic. Słońce nadal świeci, co oznacza, że nie powinnaś mieć z tym problemu. — Jak mam ich znaleźć? — Jej dobry humor zniknął, zastąpiony strachem. — Miejmy nadzieję, że nie będziesz musiała. — Uśmiechnęłam się do niej pokrzepiająco. — Mają straże wystawione w ciągu dnia, wyruszają po zaopatrzenie i patroluje teren. Jeśli zrobisz, co ci każę jeden z nich na pewno cię znajdzie. — A co z tobą? — Podążała za mną, gdy podeszłam do szafy i wzięłam duży worek wrzucając do środka ubrania, aby moja wycieczka wyglądała wiarygodnie. — Zaakceptuję konsekwencje. Powiedziano mi, że jesteś moja i mogę zrobić z tobą, co zechcę, więc jeśli cię wypuszczam to tylko i wyłącznie mój wybór. — Victoria cię zabije. — Nie było słychać groźby w jej głosie, tylko zwyczajne stwierdzenie faktu. Wrzucając ciuchy do worka wzruszyłam ramionami. — Nie będzie pierwszą, którą spróbuje. Jennifer oplotła swoje palce wokół mojego bicepsa jej uścisk był stalowy. — Nie żartuję. Widziałam jak niszczy swoich własnych pobratymców za mniej niż to. Gdy dowie się, co zrobiłaś albo cię zabije, albo zmieni cię w coś ot tak dla rozrywki. Tak właśnie robi. Gdy wyrwałam się z jej uścisku, cofnęła się i stanęłyśmy twarzą w twarz. — Posłuchaj, moja skóra jest niewiele warta, mam dług u demona i mniej niż czterdzieści osiem godzin, aby go spłacić. W tej chwili, szanse na to, że uda mi się to zrobić są znikome. Już po mnie bez względu na to, co się stanie. Więc jeśli i tak mam odejść, zrobię to, na co mam pieprzoną ochotę z czasem, który mi jeszcze pozostał. W tej chwili chcę wiedzieć, że nigdy nie powrócisz, do tego, co wyobrażam sobie jest twoją wersją piekła. Na jej oniemiały wyraz twarzy, potrząsnęłam i opuściłam głowę. — Już po mnie, bez względu na to, czy cię wypuszczę, czy nie. Dlatego mam zamiar cię wypuścić. To proste. Nic nie odpowiedziała, więc wskazałam na okno. — Dam ci przyzwoite fory. Mam zamiar spakować trochę rzeczy i nie spieszyć się, gdy będę to robić. Do czasu, gdy ktoś tu do mnie zajrzy ciebie już dawno nie będzie. Niewinne i rozdarte wewnętrznie spojrzenie jej oczu, przypomniało mi własną przeszłość. — Nie mogę cię zostawić. — Możesz i zrobisz to. Proszę cię tylko o jedną rzecz w zamian. Jej niepewny wyraz twarzy nie uległ zmianie. — W porządku. — Powiedz Carterowi, że się myliłam. Powiedz mu, że gdybym miała cokolwiek na ten temat do powiedzenia to szambo, w którym teraz żyjemy nigdy by się nie wydarzyło. On zrozumie moją wiadomość. — Kim jest Carter? Gestem popędziłam ją w kierunku okna i rozsunęłam zasłony. Otworzyłam je i sięgnęłam po kraniec drabinki przeciwpożarowej. — Zobaczysz. A teraz ruszaj, marnujesz czas.

Rozważałam nawet zmówienie modlitwy dziękczynnej, kiedy już dłużej się nie kłóciła. Gdy Jennifer wyskakiwała przez okno, obserwowałam dopóki nie znalazła sie bezpiecznie na dole. Gdy już tam była spojrzała na mnie po raz ostatni i popędziła. Miałam cholerną nadzieję, że jej się uda, że pobiegnie dalej na południe i zostanie odnaleziona przez jednego ze swoich. To była jedyna rzecz, którą mogłam jej ofiarować i niech mnie cholera, jeśli mogłam to zrobić, to zrobiłam. Wrzucenie ulubionych ciuchów do worka nie zajęło mi wiele czasu, szybko wyciągnęłam jeszcze moje sznurowane buty z niewielkiej suszarni znajdującej się przy kuchni. Strzepałam z nich kurz i wciągnęłam na nogi, po czym wróciłam do sypialni i usiadłam na podłodze, na przeciwko walizki. Nie byłam pewna ile czasu minęło, ale zgadywałam, że coś około dziesięciu minut. W folderze znajdowały się informację, które już mniej więcej znałam, wzywanie demona, jak wygnać demona do piekła, jak zabić demona. Do zabicia potrzebne było coś pobłogosławionego przez świętego człowieka i czystej krwi demona, co zgadywałam było tą niespodzianką, znajdującą się w zawiniątku w walizce. Odkładając na bok folder, wśliznęłam sztylet do nadal otwartego worka z ciuchami i wzięłam następną rzecz. Gdy zawartość znajdującej się dalej koperty wysypała mi się na nogi usłyszałam jak podłoga skrzypi i podniosłam głowę, napotykając parę tak dobrze mi znanych czekoladowo brązowych oczu. Bells nic nie mówiła przez kilka sekund, pozwalając mi przybrać twarz w poczucie winy. Wtedy odepchnęła się od drzwi, o które stała oparta i weszła do pokoju. — Zakładam, że dałam ci wystarczająco dużo czasu na pozbycie się twojego cienia. Prawie się zaśmiałam. Prawie. — Wiedziałaś? — Domyślałam się. — Usiadła na przeciwko. — Pytanie tylko, co teraz kombinujesz? Mogłam ją okłamać, ale po co? Informacje o amulecie Marigold Vesta, leżały na moich klonach. Bells podniosła jedną z kartek papieru i zaczęła ją czytać. Nie widziałam w niej żadnego przejawu wściekłości, leku, czy też zdenerwowania. — Wiedziałam, że go masz. Czułam go wtedy, gdy zajmowałam się twoją raną. Tylko coś tak potężnego jak amulet upadłego anioła mógł zrównoważyć moją ciemność. — Twoją ciemność? — Wygięła brew i w tym momencie bardzo przypomniała swojego ojca. — Jesteś świadoma tego jak zostałam poczęta, prawda? Przełknęłam, dźwięk odbił się głośnym echem w moich uszach, gdy przytaknęłam. — Jesteś również świadoma, co się dzieję, gdy prokreuje śmiertelnik i pół demon? — Nie. — Nienawidziłam tego jak słabo brzmiał teraz mój głos. — Cóż. — Uśmiechnęła się do mnie, ale jej oczy pozostały pochmurne, tak ciemne, że prawie nie widziałam źrenic. — Przeżywamy ludzkie życie, jako hybryda. Po trochu z każdego. Gdy dojrzewamy i robimy się starsze, przejmuje nas demon. To coś, czego nie możesz kontrolować ani powstrzymać. To naturalne, że istota zrodzona z połową duszy w końcu weźmie w objęcia ciemność, którą nosi. — Przerwała. — Pamiętasz jak powiedziałaś, że jestem taka jak moja matka, a ja powiedziałam ci, że nie ma w nas żadnego podobieństwa. Kurcze, zrobiłam to. — Nie byłaś zachwycona tym pomysłem. — Dlatego, że trafiłaś w sedno. Za kilka miesięcy osiągnę dojrzałość. Wszystko zaczyna się od zdolności leczniczych a potem staje się czymś innym. Zamiast pragnienia łagodzenia bólu, będę chciała go zadawać. Czuje, że to nadchodzi już od kilku miesięcy. — Goose. — Nie wie. Nie powiedziałam mu. Biorąc pod uwagę okoliczności to i tak nie miałoby znaczenia. Jestem, czym jestem. Wiem, czym jestem i wiem, czym w końcu się stanę.

Bells wzięła z moich kolan więcej papierów i zaczęła je przeglądać, jeden po drugim, nie odzywając się ani słowem. Gdy skończyła wzięła dziennik i zaczęła go kartkować. Przerwała, gdy dotarła do końca i zaczęła czytać. To była ostatnia strona dziennika, więc nie byłam pewna, co tam znalazła dopóki się nie uśmiechnęła. Gdy na mnie spojrzała to, co wcześniej było czernią w jej oczach zastąpiło teraz spojrzenie, którego nie mogłam do niczego przyporządkować. Podała mi dziennik. — Zobacz. Zamiast jakiegoś rodzaju zaklęcia, na ostatniej stronie znalazłam list napisany przez Sonję, który mówił mi, że skoro dotarłam tutaj, to być może jestem gotowa do przebycia całej drogi i powrotu do domu. — Masz zamiar dobić targu, aby wrócić prawda? Moje palce zamarły na stronie.— To zależy. — Od czego? Podnosząc wzrok, odpowiedziałam jej prosto. — Od tego czy będziesz próbowała mnie powstrzymać. — Dlaczego miałabym chcieć to zrobić? Była taka poważna, ale nie mogłam znaleźć w sobie tego czegoś, co pozwoliłoby mi nie odpowiedzieć jak pyskata mądrala. — Ponieważ przestaniesz istnieć, tak na początek? Odwracając wzrok, zaczęła sortować kartki na kolanach. — Nigdy nie miałam istnieć. Zostałam stworzona, jako część gry demona, jako sposób aby przywiązać do siebie kogoś, kto nigdy jej nie chciał. Tata jej nienawidzi, wiesz? Mimo, że mnie kocha wie, na co jestem skazana. Dostrzegam jak to na niego wpływa. Powoli obserwuję jak znikam mu przed oczami, stając się czymś, co będzie kochał, ale i nienawidził, związany z suką której nienawidzi, i nic nie może z tym zrobić. Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszałam. — Więc chcesz abym coś z tym zrobiła? — Znam historię śmiertelników. Dużo o tym czytałam, studiowałam i znam ją jak własną kieszeń. To, co istnieje teraz, to jak skorupa tego jak powinno być, świat zniszczony i przejęty przez demony. Wkrótce niewiele tu pozostanie. Widziałaś jak tu jest i uwierz mi będzie tylko gorzej. W tej chwili inne pół demony przejmują kontrolę nad większością dużych miast na całym świecie. Gdy to zrobią, wezwą czysto krwistych braci, aby ci przejęli ich miejsce. Bóg może i wygrał pierwszą rundę, ale drugiej już nie przeżyje. Armagedon na wyciągnięcie ręki. — Z tego, co widać, to już się dzieje. Wydała z siebie parsknięcie i wybuchnęła śmiechem. — Prawdopodobnie masz rację. — Wzięła głęboki oddech i położyła dłonie na kolanach.— Więc kiedy planujesz ją wezwać? Zakładam, że to twój plan? Mimo, że mnie kusiło nie powiedziałam: A może teraz? — Czym szybciej tym lepiej. Kończy mi się czas. Zmarszczyła się zamyślona. — Nie będziesz miała okazji zrobić czegokolwiek, jeśli Victoria dowie się, co zrobiłaś. To znaczy, że będziemy musiały improwizować. Ogromne odczucie ulgi spłynęło na mnie. — Czy to znaczy, że mi pomożesz? Pokiwała i osunęła się na kolana spoglądając mi w oczy.— Tak, pomogę ci. Ale niestety będzie to wymagało odrobiny bólu. Nie możemy pozwolić ci powrócić samej bez dobrej wymówki. Zanim zdążyłam zapytać, co dokładnie ma na myśli, chlapnęła mnie w twarz z taką siłą, że poleciałam na plecy i zatoczyłam pod przeciwległą ścianę.

Rozdział szesnasty — Więc cię zaatakowała? — Victoria krążyła wokół mnie jak rekin, który zwietrzył łatwą zdobycz. — Łatwo poradziłaś sobie z tymi w klubie, jak udało jej się zyskać nad tobą taką przewagę? Przyciskając chusteczkę, którą dał mi Goose do zakrwawionego, rozkwaszonego nosa wymamrotałam: — Zaczekała aż zwrócę się do niej plecami i wskoczyła na mnie. — I oczekujesz, że w to uwierzę? — Nie, nie oczekuję — westchnęłam, próbując się zrelaksować na wyjątkowo niewygodnym krześle, na którym kazano mi usiąść. — Też bym w to nie wierzyła gdyby nie skopała mi tyłka. Paine obserwował to wszystko zza swojego biurka, nieporuszony, przypatrując mi się wnikliwe. Równie milczący tuż obok niego stali Goose i Bells. Straże Victorii jak zawsze obstawiały jej tyły. Victoria odwróciła się ode mnie zerkając na Bells. — Jakieś wiadomości od Mardocka? Bells wystąpiła do przodu i potrząsnęła głową. — Już dawno jej nie było, gdy weszłam do mieszkania. — Co stawia pytanie. — Victoria pochyliła się do przodu zerkając z taką nienawiścią na swoje dziecko, z jaką żaden rodzic nigdy nie powinien. — Dlaczego puściłaś ją samą? Wydałam rozkazy, miała nie zostawać bez nadzoru dopóki nie przekonamy się o jej lojalności. — Tym się już zajęto. — Paine wstał, obchodząc biurko. — Nasze połączenie zostało scalone jak również więź pomiędzy tymi, którzy są ze sobą związani. Dowiodła swojej lojalności względem mnie, to wystarczy. Cholera. Ten pełen oszołomienia wyraz twarzy Goose’a powiedział mi, że moje życie seksualne było teraz kwestią otwartą. Dlaczego nie mieliśmy okazji porozmawiać? Tak abym choć spróbowała mu wszystko wyjaśnić? — Czyż to nie wygodne? — Victoria wznowiła krążenie wokół mego krzesła, przyglądając się dokładnie każdemu obrażeniu zadanemu mi przez Bells, musiałam jej to przyznać, dziewczyna wiedziała jak skopać komuś tyłek. Pierwsze uderzenie było tylko rozgrzewką. Miałam siniaki, zadrapania i podpuchnięte oko, aby to udowodnić. — Nie ucieknie. — Głos Goose'a był tak neutralny, tak obojętny. — Potrzebuje naszej pomocy, aby spłacić swój dług. Nie przyniosłoby jej to żadnych korzyści. — No, tak. — Niesamowity uśmiech Victorii zmusił mnie do odwrócenia wzroku, gdy stanęła przede mną. — Transakcja w końcu została ostatecznie wynegocjowana, czyż to również dla ciebie nie szczęśliwy przypadek? Jednak, szczerze to jestem zaskoczona, skoro cena wydaje się zbyt wysoka. Wtedy spojrzałam do góry, zauważając, że Paine wpatruje się w podłogę, unikając mojego spojrzenia. W zasadzie to wszyscy wydawali się być bardzo skrępowani. Victoria rozejrzała się po pokoju i zaczęła śmiać jak jakaś pieprzona, szalona hiena. Gdy przestała, przyklęknęła przede mną, czekając aż spojrzę jej w oczy i powiedziała. — Paine ci nie powiedział, prawda? Niegrzeczny, niegrzeczny chłopiec. Nie trzaśnij jej, tylko jej nie trzaśnij, powtarzałam sobie w głowie jak mantrę. — O czym ty mówisz? — Ceną mojej pomocy jest noc w moim łóżku. Twój kochanek unikał tego już wystarczająco długo.

Rzuciłam się na nią bez zastanowienia. Nie dbałam o niebezpieczeństwo, o fakt, że mogę nigdy nie wrócić do domu. Myśl o tym naruszeniu, którego miał doświadczyć Paine (tego samego, które ja przeżyłam) była niemożliwa do zignorowania. Jej początkowe zaskoczenie było krótkotrwałe. Oplotła moje gardło swoja dłonią, naciskając całym ciężarem swojego ciała na moją pierś i rycząc na mnie z góry. — Nigdy, nigdy więcej nie rób czegoś tak głupiego. Rzucasz mi wyzwanie. — Zacisnęła palce odcinając mi dopływ tlenu. — mogłabym cię złamać. Gówno mnie obchodzisz. Wszystko czym jesteś to zabawką dzięki, której dostanę to, czego chcę i nie popełnij błędu, bo mogę cię zapewnić, że dostanę to czego chcę. Zerżnę twojego wampira, pożywię się nim a nim noc dobiegnie końca będzie nazywał mnie swoją panią. Będę we władaniu jego duszy a ona zrobi każdą jedną rzecz, którą będę kazała mu zrobić, bez zawahania. Nawet, jeśli będzie przy tym przeżywał śmierć wszystkich żyć, które odebrałam. Gdy do ciebie powróci, część mnie już zawsze w nim pozostanie i nie ma ani jednej cholernej rzeczy jaką mogłabyś w tej kwestii zrobić. Uwolniła mnie i wstała. Przysunęłam dłonie do szyi kaszląc i walcząc o oddech, nie zważając na moje obolałe podbrzusze, które miałam dzięki uprzejmości skopania mojego tyłka przez Bells. Nikt nie przyszedł mi z pomocą nie, żebym tego od nich oczekiwała. Gdy się już pozbierałam, zmusiłam się, żeby spoglądać na podłogę i nie patrzeć na Paine'a. Nie chcąc zobaczyć, gniewu, wyrzutów sumienia, czy też frustracji, którą wiedziałam, że musi odczuwać. — Rytuał przywołania odbędzie się o zachodzie słońca, co będzie za kilka minut. Spotkamy się na dole w klubie. Tam odprawimy rytuał. — Victoria odwrócila się do mnie plecami, zwracając sie do Paine'a. — Kiedy jej dług zostanie spłacony, przyjdziesz do mnie. Nie mogłam dostrzec, czy przytaknął ale skoro nie przemówił założyłam, że musiał. Chciałam krzyczeć. Chciałam coś rozwalić. Chciałam zrobić cokolwiek, ale zostałam na tym pieprzonym dywanie, gdy ta suka wychodziła z podążającym za nią haremem. Wbiłam dłonie w miękki dywan znajdujący się pode mną, próbując skupić się na obolałym ciele, był to jedyny sposób na to, abym nie straciła nad sobą panowania. — Rhiannon. — Gdy głos Paine'a dobiegł do mnie z góry, przesunęłam się dalej, jakby ten dźwięk mnie parzył. Teraz rozumiałam, dlaczego trzymał w ukryciu szczegóły tego swojego planu przede mną, ale to nie sprawiło, że poczułam się mniej wściekła, czy też poczułam mniejsze ukłucie bólu. — Powinieneś był mi powiedzieć. — Wiem, przepraszam. — Ból i cierpienie w jego głosie oplotły jakieś niewidzialne palce wokół mego serca palce, które ściskały dopóki nie miałam wrażenia, że moje serce zaraz przestanie bić. Jego przeprosiny tylko wprawiły mnie w złość. Za co przepraszał? To przeze mnie znalazł się w takich tarapatach i w tym nieszczęsnym miejscu. Nigdy nie zapytałam, dlaczego był tak wrażliwy na punkcie tego, aby nie dotykała go Victoria zakładając, że to z tego samego powodu, co z innymi, zobaczyłby rzeczy, które by mu się nie spodobały. — Zobaczysz wszystkich ludzi, których zabiła. — Zobaczę. — Ton jego głosu nie zamaskował do końca drżenia, które wychwyciłam. Poświęcenie, którego był gotowy dokonać wszystko zmieniało, było jak nieodwracalna zmiana biegu wydarzeń, która zmieni nie tylko przyszłość, ale też przeszłość. To było nieuniknione coś, czego sama bym sobie odmówiła, ale teraz wiedziałam, że tak naprawdę nigdy nie mogłabym uniknąć. Paine zrobi dla mnie coś, czego nikt inny nigdy nie był gotowy zrobić i wiedza o tym zmieniała to, co do niego czułam, bez względu na to, czy tego chciałam czy nie. — Potrzebuję kilku minut w samotności.

Nikt tego nie zakwestionował, ale udało mi się zatrzymać Bells, gdy koło mnie przechodziła. — Czekaj — powiedziałam — chcę z tobą porozmawiać. Kroki przystanęły dopóki Bells nie powiedziała.— Idźcie, przyprowadzę ją na dół, gdy nadejdzie czas. Zaczekałam aż zamknęły się drzwi, po czym wypuściłam z siebie krzyk, który tak długo trzymałam. Nie miało to znaczenia, że wciąż mogli słyszeć moją wściekłość, ból złamanego serca, niepokój. To było jak prekursor tego, czego ode mnie oczekiwali. Gdy skończyłam, gardło miałam zdarte. Podniosłam głowę. Bells stała w tym samym miejscu czekając. — Nie przyjrzałam się za dobrze, gdy tam byłam ostatnim razem. Czy lustra nadal są na przeciwko parkietu, pod budką DJ'a? — Tak, to tam planują odprawić rytuał przywołania — Bells klęknęła przy mnie. — Co ty planujesz, Rhiannon? Nie rób niczego głupiego. — Od głupiego możesz oczekiwać tylko głupoty — wymamrotałam, przypominając sobie moją zasadę nr 51. — Powiedz, co zamierzasz, nie mogę ci pomóc, jeśli nie wiem. — Lepiej, żebyś nie wiedziała. — Podniosłam się na nogi, odpychając Bells, gdy próbowała mi pomóc. — Więc powiedz mi co mogę zrobić. Strząsając zesztywniałe ramiona w końcu na nią spojrzałam. Jej twarz była napięta i zamyślona. — Gdy wszystko się zacznie, trzymaj się z daleka. Rozejrzałam się po biurze dopóki nie zlokalizowałam swojego worka. Wszystko, czego potrzebowałam było w środku. Był to pieprzenie ryzykowany hazard, ale jedyny jakiego byłam gotowa się podjąć. Jeśli to będzie konieczne, spalę cały budynek aż do samych fundamentów, aby wszystko naprawić. Wezwanie Marigold Vesta będzie wymagało mojej krwi i poświęcenia. Większość czarownic lubi korzystać ze zwierząt, jak kurczaki, koty, psy. W moimi przypadku, miałam na myśli znacznie większy cel taki, który zasługiwał na zesłanie do piekieł. Wyjęłam informacje o Marigold i jej amulecie i zaczęłam ponownie się w nie zagłębiać. Było tu sporo informacji do ogarnięcia, włączając w to zdolność amuletu do zapobiegania chorobom, takim jak lykanotropia, uleczanie obrażeń, ukrywanie twojej obecności przed innymi, włączając w to wampiry, z którymi jesteś związany, aż do zwiększania mocy. Tylko kilka stron zawierało to, czego naprawdę potrzebowałam, więc złożyłam je i wcisnęłam do tylnej kieszeni. Gdy nadejdzie odpowiednia chwila, wykorzystam dar, jaki otrzymałam. Nie było to coś przeznaczone do lekkomyślnego użytku, było to, bowiem coś, co tylko, jeśli otrzyma szanse może wyryć się trwale w twojej duszy. Taka była moc amuletu. Coś w stylu jeden pierścień by wszystkie zgromadzić i w ciemność związać. Jego siła i urok stawała się tylko coraz silniejsza. To dlatego Goose tak bardzo się go obawiał. Czyste dusze (te niedotknięte tragedią i przemocą) były odpychane przez szum amuletu, który mnie wydał się tak zachwycający. Dla innych takich jak ja, którzy doświadczyli w życiu takiego gówna, był jak narkotyk. — Przynajmniej pozwól się uleczyć. — Bells złapał mnie za ramię, ale odsunęłam się. — To tylko wzbudzi ich podejrzenia. Muszę pozostać tak jak teraz. — Na jej zmartwione spojrzenie posłałam jej uśmiech. — Uwierz mi, mimo że byłaś dobra, bywało już ze mną gorzej. Ostatnia rzecz, której potrzebowałam znajdowała się na samym dnie mojego worka. Wyjęłam antycznie wyglądający sztylet z pochwy obserwując lśniące ostrze, które nie do końca pasowało do prawie zardzewiałej pochwy. Ciężko było uwierzyć, że to coś karmiło się krwią. Gdy już raz odblokuje jego głód, będę zmuszona do karmienia go.

Dobrze, że w moim arsenale zawsze przydaje się przyzwoite ostrze, chociaż tęskniłam za własnym nożem. Ten nie pasował do mojej kieszeni (za długie i za szerokie), więc wsunęłam go z przodu za spodnie i przykryłam swetrem. Metal był chłodny na mojej skórze, głuchy dopóki nie zostanie przywrócony do życia. Na dole usłyszałam bicie zegara i gdy dźwięk zamarł, wiedziałam, że nadszedł czas. — Jesteś pewna, że jesteś na to gotowa? — Bells zapytała miękko. Może i zabrzmiało to trochę kiepsko, ale niech mnie cholera, jeśli tak właśnie się nie czułam właśnie w tej chwili. — Dajmy czadu.

Rozdział siedemnasty Wszyscy już się zebrali do czasu, gdy się pojawiłam, włączając w to kilka nowych twarzy, których nie rozpoznawałam. Krąg z soli zdobił środek parkietu, co jak dla mnie było idealne. Wszystko, co musiałam zrobić aby uczynić go własnym, to zaznaczyć wnętrze własną krwią i gotowe. Mam swoje bezpieczne miejsce. Nie żeby to miało jakiekolwiek znaczenie. Jeśli wyjdę z mojej banki bezpieczeństwa to zrobię to z własnej i nieprzymuszonej woli. Paine nie patrzył na mnie, gdy nadchodziłam. Jego wstyd sprawił, że ogień w moich żyłach tylko jeszcze bardziej się rozgrzał, a mój gniew wzmógł się do nowego poziomu. Wydawał się oszołomiony, gdy zatrzymałam się przed nim i umieściłam dłonie na ramionach, podnosząc się na palcach wyszeptałam mu do ucha. — Bez względu na wszystko, nie otwieraj naszej więzi. Zacisnął swoje dłonie w moim pasie, przyciągając bliżej. — Dlaczego miałabyś coś takiego powiedzieć? — Jego ciemne oczy przeszukiwały moje. — Co ty planujesz? Okłamanie go zabolało mnie bardziej niż oczekiwałam. — Nie chcę wiedzieć, co będziesz czuł, gdy to wszystko się skończy. Nie zniosę tego. Jego palce wbiły się w moje plecy, oplotłam ramionami jego szyje, trzymając mocno. To mogła być nasza ostatnia wspólna chwila, jak ujęcie zamrożone w czasie. Byłam wdzięczna, że nie mógł wejść do mego umysłu w taki sposób, w jaki mógł zrobić to Disco. W tej chwili musiał uwierzyć w to, co mu powiedziałam i dzięki bogu uwierzył. Gdy mnie pocałował, dałam z siebie wszystko. To, co jest między nami, nie zmieni się. Zbyt wiele się wydarzyło. Miałam możliwość zajrzeć w dusze tego mężczyzny, dowiedzieć się jak daleko był gotowy posunąć się dla kogoś, kogo kochał. I to była miłość. Tego byłam pewna. Może i nie mieszał się w sprawy przeznaczenia, ale był gotowy zrobić wszystko, co tylko mógł aby chronić tych o których dbał, jeśli tylko był w stanie. Czułam się jakby ktoś rozdzierał mnie na połowę, gdy wyplątywałam się z komfortu i solidności, jaką zapewniały jego objęcia, przygotowując na to, co miało się wydarzyć. Niechętnie mnie puścił, trzymając tak długo jak tylko mógł. — Zaczynajmy. — Powiedziała Victoria z zarozumiałym uśmieszkiem takim, z którym łączyła się duma i poczucie zwycięstwa. Tym uśmiechem tylko ułatwiła mi wybór. Zrobię to albo zginę. Życie albo śmierć. Już kiedyś byłam w takiej sytuacji i nie bałam się. — Dimitri — powiedziała i machnęła w stronę kręgu. Jakiś mężczyzna wystąpił z kręgu wampirów obstawiających jej plecy i wszedł do kręgu z soli. Był człowiekiem i nekromantą. Czułam spływającą z niego moc, o wiele bardziej niż kiedykolwiek wcześniej doświadczyłam tego z Goosem, czy Sonją. Obserwowanie jak przyzywa demona przyprawiło mnie o swędzenie skóry, tak jakby rozprzestrzeniały się pod jej powierzchnią jakieś iskry. Powtarzałam sobie, aby być cierpliwa, aby zaczekać. Nadal jednak, nie mogłam powstrzymać tego mrowiącego oczekiwania wędrującącego, po moim kręgosłupie. Lustro, którego sama wkrótce użyje, zafalowało, błysk jasnego świtała ogarnął pomieszczenie wraz z towarzyszącym mu zapachem siarki, gdy jakaś figura pojawiła się w lustrze. Tak jak z Zaganem, tuż za nim znajdowała się dziwaczna pustynia, obraz piekła ukazujący się naszym oczom. — Nemnoc, przyzywam cię — Nie jestem ci nic winien, człowieku. — Demon był androgeniczny tak samo jak Zagan, ubrany w takie same nie pozwalające określić płci ubranie. Z tą różnicą, że jego włosy zamiast brązu były jasnym, żywym srebrem.

Dziwaczne, czarne znaki widniały na jego skroniach a oczy były w takim samym opalizującym odcieniu, jakie widziałam we wnętrzu twarzy potwora, który umieścił mnie w tym miejscu. — Nie, ale jesteś coś winien mnie. — Victoria weszła do kręgu, arogancka i wyniosła jak zawsze. — Victoria Delcroix. — Demon wyszczerzył zęby w uśmiechu i zaczął przechodzić przez lustro. Jego krawędzie zaczęły się zmieniać stając się nieomal płynne, gdy przechodził. W ułamku sekundy, niesamowita gorączka ogarnęła to miejsce, po czym stanął przed nami. — Masz u mnie dług, który jestem gotowa pozwolić ci spłacić, jeśli użyjesz swoich wpływów, aby spłacić inny dług. — Interesujące. — Nemnoc uśmiechnął się szeroko. — Tak myślałam. — Victoria przesunęła się bliżej demona, ale nie opuściła kręgu. — Mam człowieka, który ma dług u Zagana. — Zagan? — Wszystkie demony mają u ciebie jakiegoś rodzaju dług, to powszechnie widome. Ureguluj dług śmiertelnika a ja ureguluje twój względem mnie. Nemnoc rozglądał się po pomieszczeniu dopóki jego spojrzenie nie spoczęło na mnie. — Znowu, coś interesującego. — Nie wezwałam cię po to abyś się tu pieprzył. — Victoria już dłużej nie miała na sobie tego szczęśliwego wyrazu twarzy, ale demon nie wydawał się być skonsternowany. Jeśli już to jej agitacja, tylko go rozbawiła. — Nie widzę sposobu, aby można było tu dokonać jakiegokolwiek pieprzenia, Victorio Delcroix, skoro pozostajesz bezpieczna w swoim kręgu. — Prawda. — Wzruszyła ramionami i chociaż stała zwrócona do mnie plecami wiedziałam, że się uśmiecha. Pieprzona suka. Nikt nie zauważył, gdy odsunęłam się dalej od Paine'a z wyjątkiem jego samego. Poczułam jak coś łapie mnie za plecy, ale było już za późno, byłam w ruchu. Tylko kroki dzieliły mnie od demona, który mógł roznieść mnie w pył, ale jeśli wszystko pójdzie tak jak miałam nadzieję, to nie będzie problemem. — Mam dla ciebie propozycje, Nemnoc. Taką, której nie mógłbyś odrzucić. Głowa Victorii obróciła się, wokoło gdy wściekle na mnie spojrzała. — Cofnij się albo sama to zrobię. — Rhiannon Murphy .— Nemnoc obserwował mnie, gdy się zbliżałam.— Plotki o twoim układzie rozprzestrzeniły się po całym piekle. — Jestem tego pewna. — Zatrzymałam się kilka cali od miejsca, w którym przemawiał. — Warunku twojej propozycji — powiedział Nemnoc — słucham. — To prawda, że jeśli ten komu, jesteś winien dług zostaje zabity, nie jesteś już dłużej zobowiązany, do jego spłaty. Tak? Demon wydawał się zaintrygowany tym pytaniem. — Tak, to prawda. — Więc oferuje ci życie Victorii Delcroix. W zamian za to, powrócisz do piekła i uznasz dług za spłacony. — Straże! — Krzyknęła Victoria, sięgnęłam pod sweter i wyciągnęłam amulet, po czym oplotłam go palcami. Pamiętałam, że Kibwe używał tego samego zaklęcia, ale to dzięki sprytnie sporządzonym notatkom Sonji mogłam je powtórzyć teraz, gdy najbardziej tego potrzebowałam.

— Vim corporem, potestatem praesentiamque tuam da mihi! Libere tibi me do! — Pokaż mi swoja siłę, fizyczną i swoją obecność. Z własnej woli oddaje się tobie. Miałam wrażenie, że upadnę, gdy moc ogarnęła mnie jak w szale, pulsująca i czysta. Jednak udało mi się pozostać na nogach. Gdy lęk stał się czymś innym, czymś, do czego nie byłam przyzwyczajona. Nie czułam się już dłużej jak człowiek, czułam się tak, jakby nie mogły zagrozić mi ludzkie słabości czy kruchość. Czułam bóstwo, silniejsze niż obecność kogokolwiek obok mnie. Energia owinęła mnie, wpływając do ciała i gotując się w środku. Nie przestała, ale rosła dopóki nie mogłam już nad nią zapanować. A wtedy uderzyła mnie przerażająca realizacja. Nie byłam pewna czy tego chciałam Odwracając się od Nemnoc'a, podnosząc dłoń na nadchodzącą grupę , powiedziałam miękko. — Stójcie. — To stało się natychmiast, gdy tylko mój rozkaz przejął usta, aby uformować sylaby. Ale nie tylko wampirze straże zamarły, zamarły wszystkie wampiry w pomieszczeniu (nieumarli), ci których byłam w stanie zobaczyć dzięki zdolnościom z jakimi się narodziłam, wzmocnionym teraz przez amulet, którym mogłam ich kontrolować. — Rhiannon, nie rób tego, proszę. — Prośba Paine’a docierała do mnie jakby z dystansu, stłumiona przez falę mocy przetaczającą się po mojej skórze. — Dimitri! — Krzyknęła Victoria — Zabij ją. Nekromanta wyszedł z kręgu i czekałam na niego jak lew na jagnię chętna, gdy tak nadchodził. Nie miał żadnej szansy. W momencie, gdy do mnie sięgał złapałam go za gardło. Jeden gładki ruch moich palców i delikatne kości szyi zostały zmiażdżone. Poleciał jak zwalone drzewo, zbyt martwy, aby zamortyzować swój upadek. — Akceptuję, twoją propozycje Rhiannon Murphy, Nemnoc zawołał z poza mnie — Zakończ życie Victorii Delcroix a odejdę. To było jak muzyka dla moich uszu, jedyna rzecz, jaką chciałam usłyszeć. Oferowałam demonowi drogę wyjścia nie żądając za to zapłaty. Tak myślałam, że pokusa będzie dla niego zbyt duża, aby z niej zrezygnować i miałam rację. Victoria wyjęła podwójne ostrza z jakiegoś ukrytego miejsca w swojej dopasowane, skórzanej spódniczce, jej buty na wysokich obcasach wbijały się mocno w podłogę, gdy weszłam do kręgu — Rozszarpię ci gardło, ty niewdzięczna suko. Uśmiechając się sięgnęłam po nóż, uwalniając go i kierując końcówką w jej stronę. — Daj z siebie wszystko, świrusko. Rzuciła się na mnie, ale z łatwością uskoczyłam, obserwując jakby poruszała się w zwolnionym tempie. Była dobrze wyszkolona, trzymając ostrza jak przedłużenie samej siebie, ale to nie miało znaczenia. Z amuletem, byłam tak samo szybka jak ona, jeśli nawet nie szybsza. Zginie a ja wygram. Jedyne pytanie jest takie, jak długo to potrwa. — Rhiannon, stój! Ile razy Paine wykrzyczał to zanim go usłyszałam? Nie byłam pewna, ale kiedy przełamał się przez błogi wpływ amuletu, zareagowałam. Kopniak w klatkę posłał Victorię na plecy. Stanęłam na jej nadgarstku, wbijając się w niego dopóki nie wypuściła ostrza z ręki, za którym natychmiast podążyło drugie, kopniakiem odrzuciłam broń z daleka i usiadłam na niej okrakiem jak na kucu. Jej piękne zielone oczy były pełne przerażenia. Chyba byłam w stanie to zrozumieć. Nieczęsto spotykasz swojego stwórcę. Łapiąc garść jej włosów na czubku głowy opuściłam twarz dopóki nasze oczy się nie spotkały. — Zanim cię zabiję, chcę abyś coś wiedziała. Mam zamiar wrócić, a kiedy to zrobię, zrobię twojemu bratu to samo, co teraz tobie. A po wszystkim, przyjdę po ciebie. Spotkamy się ponownie.

Nim miała szanse odpowiedzieć, szarpnęłam jej włosy, odsłaniając szyje i zatopiłam ostrze w jej gardle. Nie było krwi, ostrze zachowało się dokładnie tak jak mi powiedziano, że się zachowa. Piło z niej, wysysając siły życiowe. Kontynuowałam nacisk dopóki nóż nie przełamał kości kręgosłupa i napotkał znajdującej się pod nią podłogi. Dopiero wtedy plama czerwienie poplamiła podłogę. — Teraz dopełnię warunków naszej umowy, Rhiannon Murphy. Usłyszałam dziwaczne dźwięki, które powiedziały mi, że Nemnoc faktycznie odchodził. Gdy podniosłam głowę, zobaczyłam oszołomione spojrzenia wampirów, które właśnie straciły swoje podstawowe źródło mocy. Akceptacja pełnego przerażenia spojrzenia na twarzy Paine’a była tylko kolejną ceną, którą zmuszona byłam zapłacić. Wsuwając ostrze z powrotem za pasek spodni podniosłam się na kolana i wyciągnęłam swój nóż. Musiałam zmieszać swoją krew z krwią Victorii zanim będę mogła dokończyć to, co zaczęłam. Zrobiłam nacięcie na dłoni ( dokładnie na tym zaleczającym się już, które zrobiła mi wcześniej Sonja) i zagłębiłam się w ciemnoczerwoną kałużę starając się złapać jak największą ilość krwi Victorii, jaką tylko mogłam. Wtedy przesunęłam się na skraj solnego kręgu, i wstałam. — Co robisz, Rhiannon! Odwróciłam się, gdy usłyszałam Goose'a, który stał przytrzymywany przez swoją córkę. Jego spojrzenie odzwierciedlało to, które posłał mi Paine. Te kilkoro ludzi znajdujących się w pomieszczeniu było zbyt przerażonych, aby w ogóle się poruszyć, oczy i usta mieli szeroko rozwarte. Smutek w moim głosie był bardzo prawdziwy. — To, co muszę. Obracając się w kręgu, otworzyłam dłoń, kreując też cienką linię mojej własnej krwi zmieszanej z krwią Victorii. — Marigold Vesta, przyzywam cię, aby zawrzeć z tobą porozumienie. Odpowiedz na moje wezwanie i ukaż się przede mną. Lustro uległo zniekształceniu, ale nie w taki sam sposób. Zamiast falowania, szkło pękało, jakby miało się roztrzaskać. Ściany wibrowały, roztrzaskując kilka żarówek. Wtedy pojawiło się białe światło, jaśniejsze niż słońce, całkowicie mnie oślepiając. Wszyscy sapnęli krzycząc, gdy promienie zaatakowały też ich wzrok. Mrugając gwałtownie potrząsnęłam głową. Gdy byłam już w stanie coś zobaczyć, dostrzegłam wyraźnie stojącą przede mną kobietę. Jej włosy miały kolor dziecięcego blondu z pasmami naturalnie rozjaśnionymi słońcem a skóra była tak blada i delikatna jak najpiękniejsza i najdelikatniejsza porcelana. Jej jasne fioletowe oczy przyglądały się temu, co działo się przede mną i w jakiś dziwaczny sposób, krzyki wokół nas ustały, tak jakby ona i ja byłyśmy jedynymi osobami w tym pokoju. Wtedy jej spojrzenie powróciło do mnie, nasze oczy się spotkały a jej uśmiech był tak wibrujący, że kreował własną świetlną poświatę. — Widzę, że amulet wrócił do ciebie, tak jak chciałam. — Chcę dobić z tobą targu. — Wiem, czego pragniesz, Rhiannon Murphy. Wiedziałam od chwili, gdy się tu znalazłaś. To dlatego zwróciłam ci amulet. Zagan wykazał się głupotą zapominając o tym, że nakarmiłaś amulet swoją krwią. Nie żeby zasługiwał na moc, jaką posiada amulet. W tej chwili gówno mnie obchodził Zagan, czy też rytuał krwi.— Skoro wiesz, czego chcę to podaj cenę. — Pragnę zostać przywrócona do życia, coś czego z twoją mocą łatwo możesz dokonać. Brzmiało to wystarczająco prosto, ale pamiętałam zbyt dobrze jak poprzednim razem moja ignorancja ugryzła mnie w tyłek. — Muszę znać warunki, wymagania, ramy czasowe, jak również konsekwencje nie wypełnienia zobowiązania

— Dobrze, uczysz się. — Jej uśmiech zapierał dech w piersiach. — To posłuży obu naszym celom. — Nie zapominaj o swoich błędach — powiedziałam cytując kolejną z moich zasad. — Inaczej będziesz skłonny je powtarzać — Nie wiem, gdzie zlokalizowane jest moje ciało. Musisz je odnaleźć i odprawić rytuał, aby przywrócić powłokę, która kiedyś zawierała moją duszę. Biorąc pod uwagę to, że znalezienie jej może zająć ci dużo czasu, daje ci na to rok. — A jeśli nie będę mogła zrobić tego, o co prosisz? — Wtedy sama mnie wezwiesz, otworzysz swój krąg i zaoferujesz swoje ciało, jako ofiarę. Chociaż wolałabym twarz, jaką zawsze nosiłam, możesz zaoferować mi sama swoje ciało, jako naczynie dla jednego z upadłych. Wtedy będę egzystować w twojej formie, szukając mojej własnej. — A moja dusza? — To zależy. — Od czego? Wygięła swoją blond brew. — Od tego, w jakich stosunkach jesteś ze stwórcą, oczywiście. Te sprawy leżą w jego gestii, nie w mojej. Było tyle pytań bez odpowiedzi, na przykład jak to się stało, że w ogóle wylądowała w piekle? Jak upada anioł? I co zrobiła, że stała się członkiem rodziny Lucyfera (rządzącego piekłem) tak samo jak jego konkubiną. Niestety nie miałam czasu ani luksu, aby je wszystkie zadać. — Zgadzam się, ale jest jeden warunek. — Jaki? Zacisnęłam amulet w pięści. — Zatrzymam amulet, bez względu na to, co się wydarzy. Jej uśmiech przygasł a oczy pociemniały o kilka odcieni.— Czyżbyś już pławiła się w chwale jego mocy, powinien wskazać ci jak niebezpieczna jest magia, którą dzierżysz, jak uwodzicielska. — Będę go potrzebować, gdy powrócę. Jej nieubłagane spojrzenie było siłą, z którą trzeba było się liczyć. — Zgadzasz się na warunki? — Wyjdź z kręgu, Rhiannon Murphy a przeniosę cię z powrotem do twoich czasów. Twój dług względem mnie jak również czas na jego spłatę, rozpoczyna się w momencie, w którym powrócisz uważaj naszą umowę za zawartą. Zanim zrobiłam to, o co posila, odwróciłam się żeby zobaczyć Paine'a. Był zamrożony na swoim miejscu, ale to nie ukryło tego jak jego brwi łączyły się razem, jak zaciskały się jego usta a oczy wypełnione były czerwienią, wampirzymi łzami. Czy to w ogóle było możliwe, aby moje serce rozpadło się na jeszcze więcej kawałków? Najwyraźniej tak. — Wszystko pomiędzy nami się zmieni — powiedziałam mu i naprawdę tak myślałam, wypowiadając każde słowo. — Obiecuję ci to. Błagał mnie oczami, tak nieszczęśliwym spojrzeniem, że nie sposób mu było odmówić. — Nie odchodź. Odwróciłam się od niego, nie mogąc znieść, że nie mogę dać mu tego, czego pragnął i wyszłam z kręgu. Gdy tylko to zrobiłam, dźwięk demolowanych drzwi rozległ się w pomieszczeniu. Obserwowałam z przerażeniem jak do pomieszczenia wparowuje Carter z oddziałem wilkołaków u swego boku. Jennifer była pośród nich usytuowana gdzieś po środku. Spojrzenie Cartera odpłynęło na martwego demona w kręgu tuż za mną, jego oczy rozwierały się w oszołomieniu. Wtedy bez ostrzeżenia, wilkołaki zaczynały się zmieniać i zdałam sobie sprawę, że wszystko nie pójdzie tak łatwo jak myślałam.

— Ruszyć się! — krzyknęłam uwalniając wampiry z magicznego uścisku, który je powstrzymywał. Już chciałam zaakceptować umowę z Marigold, rzucając się w jej stronę, gdy silne ramiona oplotły mnie w pasie. Paine. — Nie pozwolę ci tego zrobić. Wilkołaki i wampiry starły się w walce, demolując całe pomieszczenie wokół nas i zachlapując wszystko krwią. Próbowałam uwolnić się z uścisku Paine’a, ale on nie chciał mnie wypuścić, blokując mnie ramionami wokół tali. — Carter! — Zagrzmiałam nad polem bitwy, gorączkowo szukając w tym chaosie. — Proszę cię posłuchaj! Paine wypuścił mnie, gdy ktoś uderzył go od tyłu. Siła uderzenia posłała nas oboje na podłogę, wysyłając w przeciwnych kierunkach. Carter znalazł się pomiędzy nami, na czterech łapach, zmieniony w pół mężczyznę, pół bestię, które były tak makabryczne w swoim okrucieństwie. — Zdradziłaś mnie, wampirza kochanko — warknął, zamachując się na mnie pokrytą szponami dłonią. Jennifer pojawiła się z nikąd, częściowo zmieniona, rzucając się na niego nim mnie dosięgnął. Szamotali się przez chwilę, chociaż od razu było jasne, kto z tej dwójki jest silniejszy. Paine wrócił do mnie, ale został uderzony w pierś przez kolejnego wilkołaka, który kłapał ostrymi jak żyletki zębami wokół jego twarzy. — Obiecałeś. — Słyszałam jak Jennifer załkała, gdy Carter przycisnął ją do podłogi, więżąc ją pod sobą. — Powiedziałaś, że jej nie skrzywdzisz. — Jest zagrożeniem dla nas wszystkich — warknął Carter. — Nie można pozwolić jej, aby istniała. — Więc niczego więcej ci nie powiem. — Jennifer warknęła i podniosła głowę, aby na mnie spojrzeć. — Zabij mnie, jeśli chcesz. Nie dbam o to. Nie po to uwolniłam się od potwora, aby wpaść w łapy kolejnego. — Nie prowokuj mnie, mała dziewczynko. — Zacisnął dłoń na jej karku, powodują skowyt, ale nie powiedziała już ani jednego słowa. Rycząc z wściekłości, podniósł głowę i spojrzał na mnie. — Czego chcesz, ty zdradziecka suko? Wskazując na Victorię, poinformowałam go: — Zabiłam ją. Już dłużej nie stanowi zagrożenia dla ciebie i waszego stada. Musicie odbudować się w siłę i przygotować na następnego pół demona, który będzie stał w kolejce na jej miejsce. Wampiry nie są przyczyną tego, co się teraz dzieje, tylko ci, którzy je stworzyli. Pomiędzy wampirami i lykanami może zapanować pokój. — Kłamstwo! — pochylił głowę, a jego oczy zmieniły kolor. — Prawda — odpowiedziałam twardo. — Masz okazje, tu i teraz, aby wszystko wyprostować. Możesz to zrobić. Paine kontroluje teraz miasto, to ja do tego doprowadziłam. On cię nie zdradzi. Proszę posłuchaj mnie. — Przesunęłam się bliżej Cartera, powoli i ostrożnie.— Już czas na zmianę. Sprawy nie mogą dalej toczyć się w taki sposób. Odwołaj swoich ludzi, posłuchaj mnie. — Odwołam swoich jeśli ty odwołasz swoich. — Wyszczerzył się w uśmiechu, nieświadomy, że w tej właśnie chwili miałam taką władzę. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, upewniając, że nikt w tej chwili nie walczył z Paine'm i zawołałam. — Stójcie! Cóż, zajęło to kilka minut i śmierć wielu z mężczyzn Victorii, aby Carter zdał sobie sprawę, że zrobiłam to, o co poprosił. Gdy był już tego w pełni świadom, zrobił to samo. — Stać! To było dziwaczne odczucie obserwować tak stojące na przeciwko siebie bez ruchu wilkołaki i wampiry, kły i siekacze obnażone, ale nic poza tym. Carter zwęził oczy, uwydatniając kły. — Masz minutę. Wiec sugeruję, żebyś zaczęła.

— Królowa jest martwa. Władza w wampirzej hierarchii uległa zmianie. Zawrzyj sojusz z wampirami, które nie akceptują tego do czego doszło. Zmień coś na lepsze, nim kolejny demon zostanie przysłany na jej miejsce. Razem powstrzymacie każdego, kto tylko będzie chciał przekroczyć stan. Jest was wystarczająco dużo, abyście mogli to zrobić. — Jak mogę zaufać twojemu słowu? Zawarliśmy już taką umowę raz wcześniej i odbiło się to nam czkawką. Jak ci się wydaje, dlaczego tak wielu z nas pojmano? Podeszłam do Paine'a uwalniając go z magii amuletu. — Chodź ze mną. Paine był wściekły i nie ukrywał tego wcale. — Masz sporo do wyjaśnienia. — Później. — Odgarnęłam z twarzy jego włosy i wzięłam za rękę. Wściekłość Cartera, była wypisana na jego twarzy. — I oczekujesz, że mu zaufam? — Tak. — Nieomal westchnęłam z ulgą, gdy puścił Jennifer i wstał. — Jak mam to zrobić wiedząc, czym jest? — Ponieważ nic z tego nie było moim dziełem ani dziełem tych, którzy istnieli tu przed pojawieniem się Victorii. — Paine odpowiedział gładko, stając sie ponownie tym pewnym siebie wampirem, którego znałam. — To jej moc, przejęła wampirze domy i podporządkowała wampiry jej woli. — Tak jakbyś nie mógł jej zabić. — Carter zaczął wracać do ludzkiej formy, nie wstydząc się swojej nagości. — Jeśli ona — Carter wskazał na mnie. — Zwyczajny człowiek mógł to zrobić, nie możesz myśleć, że uwierzę w to, że nie byłeś w stanie zrobić tego samego. — Victoria była pół demonem — odpowiedziałam nim zdążył to zrobić Paine. — Jedyną rzeczą, którą mogła ją zabić była broń, której się nie spodziewała i element zaskoczenia. Spojrzenie Cartera spłynęła na Marigold Vestę i jego oczy rozbłysły po raz kolejny. — Widzę, że znowu układasz się z demonami. — Zawieram układ, aby wrócić do domu, aby zmienić wszystko, co miało tu miejsce. Jeśli wrócę, mogę powstrzymać to wszystko. — Rhiannon. — Palce, które Paine oplótł wokół mojego nadgarstka, były okrutne i szorstkie, ściskając tak mocno, że jedyne, co mogłam zrobić to tylko zamrugać zaskoczona. — Powiedziałem ci, co się dzieje, gdy zmieniasz bieg wydarzeń. Nie możesz się mieszać. Nie możesz tego zrobić. — A jaki mam inny wybór? — Zmiękłam przy nim, wiedząc, że kombinacja jego lęku o mnie na równi z jego adoracją, żądała od niego tego, aby zmusił mnie to pozostania, przy jego boku. — Rozejrzyj się wokoło. Czy to świat, jakiego pragniesz? Czy istniej coś gorszego niż to? — Ból na jaki się narazisz zniszczy cię. — Być może ale zamierzam zaryzykować. Nie mogę pozwolić na taki świat. Nie jeśli wiem, że jest jakiś sposób, w jaki mogę to powstrzymać. To nie twoja decyzja i nie twój wybór, należy do mnie. Będziesz musiał pozwolić mi odejść. — Oplotłam swoje palce wokół jego luzując jego śmiertelny uścisk. — Jest coś, co muszę ci powiedzieć, coś o czym musisz wiedzieć. — Nic, co mi powiesz nie zmieni tego, co czuję. Biorąc głęboki oddech wyszeptałam:— I dlatego mam zamiar ułożyć sprawy między nami, gdy wrócę. Nie wiem jak i nie jestem pewna, co się stanie, ale teraz, kiedy już wiem to, co wiem nie dopuszczę do tego, aby coś nas rozdzieliło. Znajdę sposób, aby wszystko się jakoś ułożyło. — Gabriel nigdy nie pozwoli, aby to się stało. Niewidzialne imadło wokół mojej piersi pozbawiło mnie na moment oddechu. — Kiedy już dowie się, co zaszło między nami tutaj, prawdopodobne nie będzie to miało znaczenia.

— Masz zamiar mu powiedzieć? — Jego kciuk pieścił moje knykcie. — Tak. Zastanawiał się nad tym przez chwilę. — Nie przyjmie tego dobrze. — Nie. — Poczułam to tak, jakby waga tych słów nagle wylądowała na moich zbyt słabych ramionach. — Ale nie będzie miał wyboru, będzie musiał mnie wysłuchać. — Podniosłam wolną dłoń i wtuliłam w nią jego szczękę. — Nie wiedziałam jak głębokie są twoje uczucia, ani tego jak się poczuje, gdy się o nich dowiem. To zmieniło pewne rzeczy. Nie jestem pewna, co się wydarzy, ale wiem jedno, nie pozwolę ci odejść, kiedy powrócę. Nie pozwolę ci odejść z powodu tej przeszkody między nami. Znajdziemy jakiś sposób, aby poukładać to wszystko.— Zdeterminowana dodałam. — Ja znajdę sposób. Opuścił głowę, dopóki nasze czoła się nie zetknęły. — Czy kiedykolwiek mówiłem ci, że ludzcy członkowie wampirzej rodziny czasem dzielą się pomiędzy tymi, z którymi utworzyli więź? Nie jest to powszechna praktyka, ponieważ wampiry są z natury zaborcze, ale czasem się zdarza. Wieź pomiędzy tymi związanymi ze sobą znakiem powstającym podczas wymiany krwi jest zbyt silna, aby się jej wypierać. Gabriel nie chciał abyś o tym wiedziała i dlatego trzymał cię tak blisko przy sobie. Obawiał się, że mogłabyś ją poczuć i nie był gotowy rozważać tego, co mogłoby to oznaczać dla całej naszej trójki tego, co mogłoby to oznaczać dla ciebie po tym, co przeszłaś w całym swoim życiu. Nie chciał cię tym przerazić. — Z powodu znaku, który ze mną ustanowiłeś i więzi, która się przez to utworzyła kiedy uratowałeś mi życie? Pokiwał a jego chłodna skóra musnęła moją. — To było konieczne, ale było też czymś, czego pragnąłem. Gabriel o tym wiedział. Zaskakująco, ale te rewelacje nie przeraziły mnie w ogóle. — Więc znajdę jakiś sposób. Wszyscy znajdziemy. — Czekam, Rhiannon Murphy.— Marigold brzmiała na lekko rozbawioną. Spojrzałam w górę na Paine'a, uśmiechnęłam się i oderwałam od niego. — Jeśli wszystko nie ułoży się tak jak mam nadzieję, macie szanse aby poukładać wszystko już teraz. Tak jak być powinno. Zmieńcie coś. Nie Carter. — Daje wam obu szanse, tu i teraz. Wykorzystajcie ją. Nie pozwólcie, aby fałszywa duma czy nienawiść stanęła wam na drodze. Nikt nie wygra, jeśli tak zrobicie. Przeszłam krótki dystans i stanęłam naprzeciwko upadłego anioła. — Zgadzam się na twoje warunki. — Więc uważaj nasze porozumienie za zawarte. Gdy dotknęła mnie dłoń Marigold, ogarnęło mnie wahadło czasu przyprawiając o narastające mdłości, gdy obrazy przesuwały się przed moimi oczami, jak zdjęcia z przeszłości, gdy wciągnęła mnie przeszłość i upadłam na kolana. Ziemia przesuwała się pode mną zapachy, których nie mogłam rozpoznać przyprawiały o dławiące mdłości, gdy kolory zlewały się razem. Gdy myślałam już, że nie powstrzymam mdłości, świat ponownie się zatrzymał. Podniosłam głowę i rozejrzałam się wokoło na znajomą zabudowę mojej sypialni. Byłam dokładnie w tym samym miejscu, z którego w przyszłość wysłał mnie Zagan, jedyną różnicę stanowiły ubrania, jakie miałam na sobie wszystko, co miałam na sobie opuszczając przyszłość było tam nadal. Zachwiałam się wstając, pozbawiona równowagi. Podparłam się używając ściany w korytarzu pędząc do telefonu z tylko jedną osobą w moich myślach. Wiśniowy stoliczek nadal stał tuż przy drzwiach, przewróciłam go i połamałam w pośpiechu dostania się do telefonu, gdy ponownie straciłam równowagę. Palce mi drżały, gdy wybierałam numery. Telefon zadzwonił raz, drugi a potem odebrała Nala. — Hallo?

— Disco — sapnęłam w telefon. — Daj go do aparatu. — Rhiannon! Gdzie byłaś? Wszyscy cię szukają. Nie masz pojęcia, co tu się działo. — Disco — powtórzyłam. — Nie ma go, on...— Usłyszałam jej sapnięcie i odgłos przesuwanej słuchawki. — Rhiannon? — Liryczna barwa głosu Paine’a dobiegła z drugiej strony linii. — Gdzie jesteś? — Muszę porozmawiać z Disco. — Mój głos był teraz bardziej miarowy. — Daj go do telefonu. Jego wahanie, przyprawiło mnie o lęk. — Nie ma go tutaj. — Powiedz mi gdzie jest! — krzyczałam do telefonu. — Gdzie on do cholery jest? — Przykro mi Rhiannon.— Smutek w jego głosie powiedział mi wszystko, co musiałam wiedzieć. — Nie mogę ci tego powiedzieć. Mdłości nasiliły się grożąc, że zaraz pośle resztki jedzenia na podłogę. — Jaki dziś dzień, Paine? Jak długo mnie nie było? Gniew pojawił się w tonie jego głosu. — Czy to nie ja powinienem zadać ci to pytanie? — Nie igraj ze mną — warknęłam. — Nie w tej chwili. — Prawie dwa tygodnie. — Brzmiał sceptycznie i zdezorientowanie. — Jak możesz tego nie wiedzieć? Rozłączyłam się. Paine niczego mi nie powie a musiałam dowiedzieć się dokładnie gdzie jest Disco. Został zabity kilka tygodni po tym jak zniknęłam i jakieś dziwne uczucie powiedziało mi, że stało się to właśnie dzisiaj. Gorączkowo wybrałam numer komórki Goose’a modląc się abym dotarła tam na czas, wiedząc, że istniej bardzo realna możliwość, że może mi się nie udać. Odebrał po pierwszym dzwonku. — Rhiannon? Gdzie do cholery jesteś? Gdzie byłaś? Wszyscy zamartwiają się na śmierć. — Odpowiem na twoje pytania później. Gdzie jesteś? — W magazynie na Brooklynie. Właśnie miałem tam wejść. Niech to szlag. — Gdzie Disco? Daj go do telefonu. — Nie mogę. Jest już w środku, rozmawia z Josephem.— Poczułam się jakby ktoś zwalił mnie z nóg, gdy to powiedział. Spotkanie już się zaczęło. Nie było czasu do stracenia. Rozłączyłam się bez pożegnania i popędziłam do szafy po broń. Umieściłam ją z tyłu na krzyżu, wzięłam też zapasowe magazynki. Nie zawracałam sobie głowy zamykaniem drzwi, biorąc jeszcze gotówkę ze stołu. Opuściłam mieszkanie i zbiegłam po schodach. Na szczęście, gdy wybiegłam na zewnątrz, pofarciło mi się w oddali moją ulicą sunęła żółta taksówka. Wyskoczyłam na ulicę zatrzymując się przed maską, gdy taksówka wyhamowała z piskiem opon wskoczyłam na siedzenie pasażera — Oszalałaś paniusiu? — zagrzmiał kierowca. — Mogłem cię zabić! Pięćdziesięciodolarowy banknot, który rzuciłam mu na przednie siedzenie zmienił jego nastawienie. Wziął pieniądze i zapytał. — Dokąd? Moje serce pędziło jak na złamanie karku a ciało drżało niekontrolowanie. — Magazyn przy dokach na Brooklynie — powiedziałam, gdy ruszył. — Dorzucę kolejną pięćdziesiątkę jeśli zawieziesz mnie tam w ciągu pięciu minut.— Na to dodał gazu a ja opadłam wyczerpana na siedzenie.

Rozdział osiemnasty Do czasu gdy dotarłam do magazynu, miałam wrażenie, że przyjechałam za późno. W piersi czułam straszliwy ból, tak jakby moje serce było rozdzierane na kawałki. Nie zawracałam sobie głowy dziękowaniem kierowcy, gdy rzucałam mu obiecaną pięćdziesiątkę na siedzenie i wyskakiwałam z samochodu. Nie mogłam znaleźć wejścia do budynku, więc wspięłam się na piętrzący pod oknem stos pudeł, rozbiłam szybę łokciem, oczyszczając resztki szkła tak abym mogła wejść do środka. Gdy się tam znalazłam usłyszałam głosy i zdałam sobie sprawę, że wszystko dzieję się na dole. Biegnąc tak jakby od tego zależało moje życie, popędziłam pierwszymi schodami, dopóki nie znalazłam się na niższym poziomie i podążyłam następnymi. Głosy stawały się coraz wyraźniejsze, tak jakbym wkraczała na jakiś podziemny ring. Wtedy ich zobaczyłam. Disco leżał na ziemi z metalowym kołkiem w piersi, jego dłonie obejmowały srebrny przedmiot, pokrywając się przy tym pęcherzami. Krew zebrała się pod nim i w jej odbiciu widziałam znajome falowanie powierzchni zwiastujące przybycie Zagana. Goose już ruszył do przodu, ale zatrzymał się, gdy zobaczył pojawiającego się demona z pełnym satysfakcji uśmiechem na twarzy. Gdy wyszedł z kałuży krwi, ogarnęło mnie potężne oburzenie. Słuchałam z nim wściekła, jak Zagan oferuje Disco drugą szanse na życie. — Oferuje ci możliwość spłaty twojego długu, Gabrielu Trevellian. Mogę ocalić ci życie, usunąć kołek i wszystko będzie dobrze. Jednakże, musisz zapomnieć i nigdy nie dowiesz się, co stało się z członkiem twojej rodziny i kochanką Rhiannon Murphy. Albo, jeśli jesteś skłonny to zrobić, możesz umrzeć i dowiedzieć się gdzie ona jest, i dokąd została wysłana. Odpowiedź Gabriela była natychmiastowa, ale zanim zdążył sformułować słowa, które by mi go odebrały, krzyknęłam: — Gabrielu Trevellian, twój dług względem Zagana został spłacony. Natychmiast wszystkie oczy znalazły się na mnie, ale to Disco spojrzenia szukałam. Podniósł głowę, jego miodowe blond włosy poplamione były z tyłu czerwienią. Było tam tak wiele bólu, ale pomimo tego była również miłość, ulga i akceptacja tak wielka, że musiałam powstrzymać się od płaczu. — Rhiannon Murphy! — Zagan zawrzał. Pokonując ostatnie stopnie schodów, stawiłam czoła demonowi, przygotowując się, aby odesłać go tam gdzie należał. — Dług pomiędzy Tobą a Gabrielem Trevillian został spłacony. Wracaj skąd przyszedłeś. Nie jesteś tu dłużej mile widziany. — Nie możesz mi rozkazywać, suko! — Gdy tylko zaczął wyrzucać z siebie te słowa, rozpłynął się z powrotem we krwi. W momencie, w którym uświadomił sobie, że został pokonany, warknął. — To jeszcze nie koniec. Wrócę. A kiedy to zrobię, będziesz moja. — Dobra, dobra — wymamrotałam na tyle głośno, że mógł mnie usłyszeć. — Już to kiedyś słyszałam. Joseph ponownie ruszył do przodu, tak jakby miał zamiar dokończyć, co zaczął. Sięgnęłam po amulet wiszący nad moim sercem, szepcząc zaklęcie budzące go do życia, pędem pokonując te ostatnie kilka metrów. — Nie ruszać się! — krzyknęłam, chroniona przez amulet. — Zostańcie dokładnie tam gdzie stoicie.

Wszyscy zamarli z wyjątkiem Goose'a i Sonji, którzy rozglądali się wkoło oszołomieni i zaskoczeni. Szybko rozejrzałam się po pomieszczeniu, szukając pół demona Grahama Tavisha. Cholernego brata Victori i przyczyny całego tego bałaganu. Był podobny do siostry z błyszczącymi czarnymi włosami i zielonymi oczami. Kiedy miałam już cel w zasięgu wzroku, podeszłam do Disco. Bladł szybko coraz bardziej, zmieniając kolor skóry na dziwny odcień sinego fioletu, który sprawiał, że miałam ochotę krzyczeć na los i przeklinać go za to, że zesłał cierpienie na kogoś, kto nie zasługiwał na nie. Goose zaoferował mu nadgarstek, ale Gabriel odmówił. — Musi się pożywić od nas obojga — powiedział Goose w pośpiechu spanikowany. — Zginie jeśli tego nie zrobi. — Nie martw się. — Napotkałam jego rozgorączkowane spojrzenie. — Ja się tym zajmę. Nie użyłam przezwiska, którego nienawidził Disco, gdy opadłam na kolana u jego boku, łapiąc za srebrny nóż i uwalniając go z pochwy. Przysunęłam nadgarstek do jego ust — Gabrielu, napij się ode mnie. Zrób to. — Za późno. — Ciężko było zrozumieć te słowa, wymamrotane przez zalewającą mu usta krew. — Nie jest za późno. Posłuchaj. — Gdzie...byłaś...? Zadawanie pytań w najmniej odpowiednim momencie zostawcie Disco. — Popatrz na mnie, ty altruistyczny dupku, — chwyciłam jego twarz w dłonie, rozsmarowując krew po policzkach. — Kocham cię i nie mam zamiaru cię stracić. Zawsze mówiłeś mi, żebym ci zaufała. Teraz ty musisz zaufać mnie. Proszę, wypij ze mnie. — Ponownie umieściłam swój nadgarstek przy jego ustach. — Weź ode mnie krew. — Powiedz to...jeszcze raz. — Na jego twarzy pojawił się uśmiech i miałam ochotę go udusić, kiedy zdałam sobie sprawę o co mu chodziło, po raz pierwszy usłyszał te słowa, na które czekał tak długo. Przypomniałam sobie, że gdyby tylko zrobił to, o co go teraz prosiłam miałabym mnóstwo czasu, aby powtarzać je w przyszłości. — Będę je cały czas powtarzać, jeśli tylko zrobisz o co proszę. Kocham cię, słyszysz? Zawsze kochałam. Zawsze to wiedziałeś. Byłam po prostu zbyt pieprzonym tchórzem, aby to powiedzieć. — Nadal jednak, dobrze jest to usłyszeć. — Jego zęby, uderzyły czysto i chociaż bolało, nie czułam, aby pobierał ze mnie energię, której potrzebował, aby się uleczyć. Wściekła, spojrzałam mu w twarz. — Weź, co potrzebujesz ode mnie w tej chwili, do cholery! Nie pozwolę ci umrzeć! Słyszysz mnie? Nie pozwolę. Wtedy to poczułam, napływ siły. Wolną dłonią oplotłam amulet, koncentrując się na wampirach w pomieszczeniu, powtarzając zaklęcie, które uśmierci je wszystkie. Panika w ich oczach czyniła to wszystko jeszcze więcej warte. Pieprzysz się z bykiem, możesz dostać rogiem. — Zaraz będziecie żałować, że z nami zadarliście — powiedziałam, gdy skończyłam recytować niezbędną łaciną .— Wasze nieumarłe tyłki należą teraz do mnie. Na kolana. Nie byłam pewna czy to rozkaz zmusił ich do zrobienia tego czego chciałam, czy może to, że moje osłabienie zniknęło w momencie, w którym zaabsorbowałam ich siły życiowe dla siebie. W tym czy innym razie, ich kolana padały na cement, kiedy czerpałam moc dającą im życie. Ich siła uderzyła we mnie, obmywając niewiarygodną ilością energii. — Och, Boże Rhiannon. Jak ty to robisz? Goose był zdziwiony, ale wyczułam też jego przerażenie.

— Później porozmawiamy. Teraz czas na domknięcie paru spraw. Po kilku dręczących sekundach, rana w klatce piersiowej Disco zaczęła się zamykać, łącząc ciało razem. Słyszałam bicie jego serca w swoich uszach, jak robi się coraz głośniejsze i głośniejsze, gdy wracały mu siły. Gdy rana była już nieomal w całości zaleczona, wzięłam głęboki oddech, znajdując pocieszenie w jego ustach na mojej skórze. Nie chciałam aby przerywał, ale wiedziałam, że potrzebuje energii na to, co dopiero miało nadejść. — Teraz, Goose się tym zajmie.— Skinęłam na niego a on zaoferował swój nadgarstek, gdy się odsunęłam. — Zaufaj mi, to coś, co muszę zrobić. Gdy będziemy już bezpieczni, daleko stąd, odpowiem na twoje pytania. — Nawet, jeśli będzie to coś o czym nie będzie chciał wiedzieć. Nadal był zbyt słaby by zrobić coś więcej niż usiąść, ale złapał moją dłoń i powiedział. — Jeszcze raz, powiedz mi. Pocałowałam go mocno i odsunęłam się. — Kocham cię, ty arogancki draniu. Zadowolony? — Bardziej niż myślisz — odparł i opadł z powrotem na podłogę, przyjmując nadgarstek Goose’a zbyt słaby, aby zrobić coś więcej. Wstając, zwróciłam się w stronę jedynej osoby w pomieszczeniu, która musiała odejść. Obserwował mnie wnikliwie, tak jakby oceniał zagrożenie, jakim byłam i ustawił trzech ludzkich członków rodziny Joshepa przed sobą jak barierę. — Graham Tavish. Zwęził swoje zielone oczy. — Znamy się? — Nie zupełnie. — Ruszyłam w jego stronę, sięgając do broni. — Szkoda — powiedział i machnął lekceważąco ręką. Wyjęłam broń i powaliłam na ziemie solidnym strzałem między oczy, wszystkich nekromantów. Popadali jak muchy nawet nie pięć stóp od swojego pana. — Zabić ją! — ryknął do otaczających go wampirów. — Nie mogą, Graham. Widzisz, teraz to ja trzymam wszystkie karty. Muszą robić, co im każę. Może zrobić ci małą prezentację? Spoglądając na otaczające go wampiry zarządziłam. — Umieśćcie swojego pana na podłodze. Szok na twarzy Grahama był chwilowy. Jego cały wampirzy sabat, posłuszny memu żądaniu, przeniósł go na ziemie, gdzie ten szarpał się i walczył. Nie trwało to długo (tylko kilka sekund) nim został uwięziony, wampiry przytrzymywały mu ramiona, nogi i gardło. Przeszłam do Grahama siadając na nim okrakiem, ciężar ciała skupiając na brzuchu, gdy wyciągałam nóż z kieszeni spodni i podniosłam tak aby go widział. Jego strach był wyraźnie widoczny w oczach. Byłam pewna, że to pierwszy raz gdy poczuł tą emocję. Szkoda, że będzie to również jego ostatni raz. — Oto jak będzie, Graham. Zrobiłeś jedną z najgłupszych rzeczy, jaką kiedykolwiek mogłeś zrobić, przychodząc tutaj. Wydawało ci się, że jesteś cwany. Przyszedłeś do Josepha, oferując porozumienie, a gdy dowiedziałeś się jak osłabiony jest Gabriel wiedziałeś, że możesz zmusić Josepha aby się zwrócił przeciwko swoim. Cóż to było sprytne. To było bardzo sprytne biorąc pod uwagę to, że nigdy nie chciałeś, aby Marius się w to zaangażował. W końcu pół demony nie ściągają swojego własnego rodzaju. — Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, pochyliłam się do przodu i kontynuowałam. — Chodzi o to, że wiem wszystko o Victori i o tobie. Jestem świadoma waszego planu ustanowienia demonicznego piekła na ziemi. Szkoda tylko, że to nigdy się nie wydarzy. Dla twojej siostry też mam przygotowaną niespodziankę, kiedy już ją znajdę. — Victoria przeżuje cię żywcem i wypluje — warknął Graham. — Gdy dowie się, co zrobiłaś, przybędzie tu i skończy z tobą.

Wzruszyłam ramionami z uśmiechem. — Na to liczę. Chcę, żeby tu przyszła. To bardzo ułatwi mi zadanie. Mam też inne gówno, z którym muszę się uporać, więc czym szybciej mnie znajdzie tym lepiej. Spoglądając na wampiry znajdujące się nad nim powiedziałam. — Odsłońcie mu gardło. — Nie rób tego — wykrztusił Graham, szarpiąc się.— Możemy się dogadać, nie musi tak być. — I tu właśnie się mylisz. Będzie dokładnie tak. Czas abyś spotkał się ze swoim stwórcą. Amulet zrobił się gorący na moim mostku. Gdy zobaczyłam jego arterie, wzięłam ostrze i pogrzebałam je głęboko w jego gardle. Tym razem, obcięłam głowę, jednym, mocny szarpnięciem. Trzask kości nastąpił tuż przed tym jak beton zatrzymał progres ostrza. Szarpanie Graham ustało natychmiast, ale oczy i usta nadal pracowały całkiem w porządku. Złapałam jego odciętą głowę za włosy, wstałam i podeszłam do Josepha. Nie mógł się poruszyć, ale na szczęście z łatwością widziałam przerażenie w jego oczach. — To, mogłeś być ty. Zadrzyj jeszcze raz z moją rodziną a to będziesz ty. To miasto Gabriela. Należy do niego. Spróbuj zrobić coś jeszcze, aby zakłócić tą równowagę a zabiję cię. Zrozumiałeś? Powiedz, że zrozumiałaś, Joseph. Jego usta się poruszyły, chociaż ciało nadal pozostało nieruchome. — Zrozumiałem. — Dobry chłopiec. — Rzuciłam głowę za siebie, niepewna gdzie wyładowała i przesunęłam się do Sonji. — Ty i ja będziemy rozwijać szorstką i oportunistyczną przyjaźń. Może ci się to nie podobać, ale biorąc pod uwagę informację, którymi jestem gotowa się z tobą podzielić, przejdziesz nad tym do porządku dziennego. Możesz być słabsza od tego, komu służysz, ale tylko fizycznie. To, co nosisz tutaj (wskazałam palcem na skroń) czyni cię siłą, z którą trzeba się liczyć. Sapnęła, dźwięk odbił się echem w cichym pomieszczeniu. — Joseph... — Na to pozwoli. Dostanie odpowiednią prośbę od tego, kto rządzi tym miastem, co znaczy, że nie będzie miał autorytetu, aby powiedzieć nie. Oczekuj telefonu ode mnie za kilka dni. Mamy sporo do zrobienia. Wsuwając ostrze do spodni zobaczyłam, że Disco zrobił swój pierwszy krok. Był odrobinę niepewny, ale fioletowy odcień zdobiący jego skórę zniknął. Otworzył ramiona i poczułam jak emocje, które tak długo trzymałam na uwięzi w końcu puszczają. Kochałam go, bardziej niż cokolwiek innego na świecie. Jednakże, wiedziałam również pomijając moją deklaracje, że wszystko między nami ulegnie zmianie. Zrobiłam coś, czego większość kochanków nigdy nie wybacza. Kiedy się dowie, wszystko może już nigdy nie być takie same. Zmuszając się do odepchnięcia tych myśli na bok, popędziłam do raju, którym były jego objęcia, rozkoszując się zapachem goździków i cynamonu, tak cholernie wdzięczna za to, że jestem z powrotem w ramionach mężczyzny, którego uważałam za pewnik, zbyt pieprzenie długo. — Chryste, tęskniłem za tobą — wymamrotał w moje włosy. — Gdzie byłaś? — To naprawdę długa historia — westchnęłam — opowiem ci wszystko gdy wrócimy do domu. — Do domu? — Odsunął się spoglądając mi w oczy. — Próbujesz mi coś przez to powiedzieć. Zanim wyszłam od Disco ostatnim razem, powiedziałam mu, że nie mogę obiecać, że będę żyła z nim razem w jego domu, że potrzebuję własnego miejsca, wolnej przestrzeni. Poprzez tą utratę, uświadomiłam sobie, że nie chcę przegapić żadnej pojedynczej chwili, jaką mogłabym spędzić z tym mężczyzną.

Było to trochę ironiczne, zważywszy na to, że kiedy dowie się o tym, co zaszło pomiędzy mną i Paine'm zaproszenie może zostać cofnięte. Ale do tego czasu byłam gotowa otworzyć swoje serce. — Jestem gotowa, aby spakować się i wprowadzić, jeśli tego chcesz. — Uśmiech zakrzywił jego usta, poczułam ostre ukłucie zdrady w swoim własnym sercu. — Ale jest dużo spraw, które musimy omówić. I sporo rzeczy, o których musisz się dowiedzieć. — To nie ma znaczenia. — Przyciągnął mnie do piersi. — Teraz jesteśmy razem. Rozklejenie się nie było częścią mojego planu, ale nieomal do tego doszło. Próbując pozbierać się jakoś do kupy odwróciłam się do wampirów, uwalniając je z magicznego wpływu, po czym zwróciłam swoją całą uwagę na Disco. — Jest sporo rzeczy, o których muszę ci powiedzieć, ale nie tutaj. — Wracamy do domu? — Czekał, chcąc usłyszeć to ponownie. — Tak. — Zerknęłam przez ramie, na rzeź, którą spowodowałam.— Wracajmy do domu.

Rozdział dziewiętnasty Jazda do domu był dziwna, co najmniej. Goose i Disco chcieli zadawać pytania, czułam to, ale tego nie robili. Byłam im wdzięczna za ten czas, musiałam najpierw poukładać sobie w głowie, co mam zamiar im powiedzieć i jak przebrnę przez to wszystko, co mnie czeka, gdy już to zrobię. Gdy weszliśmy do domu Disco, pierwszą osobą, która nas powitała nie była Nala, tylko Paine. Musiałam trzymać emocje na wodzy. Wiedziałam, co czuł, ale dla niego nic się nie zmieniło. Jego zdenerwowanie i niezadowolenie spowodowane naszą obecnością było ewidentne, zszokowało również wszystkich członków domu, którzy zebrali się i czekali, gdy wyszarpał mnie z pod ramienia Disco i zażądał rozmowy. — Musimy porozmawiać, — Później. — Powiedział Disco próbując przyciągnąć mnie z powrotem. — Nie, Gabriel. Rhiannon i ja musimy pomówić, teraz. — W porządku. — Ułagodziłam go muskając placami po twarzy. — Idź na górę, ogarnij się i zaczekaj na mnie. Twarz Disco stwardniała stając się nieprzeniknioną maską. — Po wszystkim, co się wydarzyło, nie chcę spuszczać cię z oczu. Przysunęłam się bliżej do niego wtulając w jego ucho. Boże, tak dobrze pachniał, to był tak komfortowo znajomy zapach — To nie potrwa długo. Daj nam chwile. — Powiedz to jeszcze raz — wyszeptał. — Powiedz mi. — Kocham cię. Ty neandertalczyku. A teraz idź na górę i zaczekaj na mnie. Mamy sporo do omówienia. Poczułam jak Disco podnosi głowę, patrząc po nade mną. — Macie pięć minut. Wszyscy rozstąpili się, gdy Paine złapał mój nadgarstek i zaczął prowadzić w stronę pokoju używanego do narad i spotkań. Tym razem w kominku nie było płonącego ognia i byłam pewna, że żadne z nich nie oczekiwało ludzkiego towarzystwa. Paine wepchnął mnie do pokoju, zamykając drzwi za nami na klucz. — Co ty zrobiłaś? — warknął, gorącym od emocji głosem.— Nie przestrzegałem cię przed zmianą przyszłości? Przed konsekwencjami? Właśnie poigrałaś sobie z przeznaczeniem a konsekwencje tego będą większe niż będziesz w stanie znieść! — Tak bardzo przypominał Paine'a, którego zostawiłam w przyszłości. Był tak podobny a jednocześnie tak inny. Zewnętrznie był taki sam mroczny, tajemniczy, seksowny, ale postawa była tak niepodobna do tej, z którą byłam tak blisko w ciągu ostatnich kilku dni. Ten Paine miał się dopiero nauczyć jak to jest żyć w piekielnej przyszłości z demonami kontrolującymi świat. Zamiast tego, trwał w swoich przekonaniach wzmocnionych jeszcze tragicznymi zdarzeniami z własnej przeszłości. Próbując o tym pamiętać stawiłam mu czoła. — Nie uwierzysz mi gdy to powiem, ale przyszłość, którą wydaje ci się, że ratujesz jest przyszłością, której nigdy być nie powinno. Możesz mieć rację. Może i zapłacę ogromną ceną za tą interwencję, ale jestem gotowa stawić temu czoła. Paine odwrócił się ode mnie w kierunku kominka i wiedziałam, że chciał zaryczeć z oburzenia. Czuł tak wielki żal z powodu swojej decyzji nie pójścia za Gabrielem, aby powstrzymać koło, które już zostało wprawione w ruch , tylko po to, aby dowiedzieć się, że ja się wmieszałam. Co się teraz stanie? Co stanie się z tymi, o których tak bardzo się troszczył? W tej właśnie chwili wiedziałam, że nieświadomie otworzył łączącą nas więź, choć tylko odrobinę.

Obietnica, którą złożyłam powróciła do mnie i zareagowałam bez zastanowienia. Przeszłam przez pokój i oplotłam go ramionami wokół piersi, był to pierwszy raz, kiedy dotknęłam go sama w tej rzeczywistości. Jego urywany oddech i dreszcz przechodzący po ciele, był wystarczającym sygnałem, że wie, iż to wyczułam. Próbował zatrzasnąć naszą więź, ale go powstrzymałam. — Nie. Wiem, że mam na sobie twój znak, wiem o naszej więzi. Nie ma sensu teraz tego ukrywać. Stężał. — Gabriel ci powiedział? Nie będzie lepszego momentu, aby powiedzieć prawdę, nawet jeśli brzmiała całkowicie niewiarygodnie. — Nie. Dowiedziałam się, gdy zawarłam układ z Zaganem, aby spłacić dług Gabriela w następstwie czego zostałam wysłana sto jeden lat w przyszłość. — Co zrobiłaś? — Wyszarpał się z moich ramion i odwrócił do mnie. Westchnęłam, zaskoczona tym jak wyczerpana nagle się poczułam. — Wiem, że trudno w to uwierzyć, do cholery sama pewnie też bym w to nie uwierzyła, ale to prawda. Zagan powiedział mi, że wszystko, co muszę zrobić to dostarczyć wiadomość Gabrielowi, powiedzieć mu, że dług został spłacony i to zakończy sprawę. Zmarszczył się.— I wysłał cię sto jeden lat w przyszłość? — Ignorancja z mojej strony. Zapomniałam, że te dranie lubią zabawiać się drobnymi szczegółami. — To leży w ich naturze, jak wróciłaś? Podróżowanie w czasie jest niemożliwe. Gdyby tylko o to chodziło. — Zawarłam kolejny układ, co jest cholernie długą historią, której nie zdążę ci streścić w ciągu pięciu minut. Szorstkie dłonie chwyciły moje ramiona — Powiedz mi tylko, że nie zawarłaś układu z demonem. Technicznie nie zawarłam, ale nie byłam gotowa, aby o tym mówić, jeszcze nie. — W porządku, nie powiem ci. — Niech cię, Rhiannon.— Uwolnił mnie i zaczął przemierzać pokój. — To, co zrobiłaś zapoczątkuje cały łańcuch reakcji. Mówiłem ci, co się stanie gdy zmieniasz to, co powinno się wydarzyć. — Krążąc wokół mnie warczał. — Gabriel powinien był dzisiaj zginąć. Nie miał wrócić do domu. To, co zrobiłaś...Nie masz pojęcia nawet nie mieści ci się to w głowie. Ale dowiesz się, już wkrótce. — Widziałam przyszłość, pamiętasz? — Przypomniałam mu miękko. — To, co widziałam jest niczym w porównaniu do tego, co mogę zobaczyć w konsekwencji swojej decyzji. — Teraz możesz tak myśleć, ale kiedy przyjdzie ci zapłacić ten rachunek, będziesz żałowała, że mnie nie posłuchałaś. Tak bardzo kusiło mnie, aby pójść dalej, powiedzieć mu dokładnie, co między nami zaszło w przyszłości w wyniku moich działań. Na szczęście coś kazało mi się wstrzymać, zatrzymać to dla siebie. Pierwsza osoba, która zasługiwała na to, aby się dowiedzieć czekała na mnie u góry. To jego reakcji obawiałam się najbardziej. Muszę najpierw dowiedzieć się, na czym stoję z Disco nim umieszczę Paine'a na linii ognia. — Masz rację, może tak będzie. Ale możesz się też mylić. Pomyślałeś o tym kiedyś? Minęłam go i skierowałam się do drzwi, gdy zatrzymało mnie jego złowieszcze ostrzeżenie. — Czy wzięłaś pod uwagę przyszłość, która teraz czeka na Gabriela? Co stanie się z tobą w jej wyniku? Czy pomyślałaś kiedykolwiek o tym, jak dużo gorzej będzie teraz, kiedy już zmieniłaś przyszłość? Czy o tym myślałam? Tak. Myślałam. Być może to czyniło mnie psychotyczną i egoistyczną suka, ale uważałam, że ze mną u boku nikt i nic nie będzie w stanie zagrozić Disco.

Nie tylko byłam nekromantą, który musi się jeszcze nauczy w pełni wykorzystywać swój potencjał, ale z amuletem Marigold mogłam pozbawić głowy wszystko, co tylko wejdzie mu w drogę. Odwrócona do niego plecami odpowiedziałam. — Ten, kto będzie próbował go zabić, będzie miał do czynienia ze mną. Biorąc pod uwagę to, jak wiele się zmieniło, tylko głupiec ryzykowałby coś takiego, spytaj Goose'a. Czeka na zewnątrz. Pełne poczucia winy oblicze Goose’a ukazało sie moim oczom jak tylko otworzyłam drzwi. Czułam jego obecność w momencie, w którym Paine i ja zamknęliśmy się w pokoju. Jeden telefon Goose'a do Disco i nastąpiłby trwały rozłam w rodzinie. Szczęśliwie nie było to konieczne. — Powiedz mu, co widziałeś w magazynie, — Powiedziałam do Goose'a wychodząc na korytarz. — Później cię we wszystko wprowadzę. Muszę iść na górę. — To ta rzecz. — Wskazał na amulet. — Prawda? Oplotłam palcami kamień, zasłaniając go przed widokiem. — Zawsze wiedziałeś, że jest w nim coś, co wprawia cię w zdenerwowanie. Jest ku temu dobry powód. — Nie powinnaś parać się czarną magią, przez to zginiesz. Uśmiechnęłam się potrząsając głową. — Wygląda na to, że mogę zginąć przez wszystko z czym mam ostatnio do czynienia. Jego poirytowane skrzywienie twarzy było czymś znajomym. — Nie jesteś zabawna. — Chyba pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają. — Porozmawiamy z samego rana. Spotkajmy się w kuchni jak tylko się obudzisz. Masz sporo do wyjaśnienia. — Zgoda, tylko wyświadcz mi przysługę. — Na jego pytające spojrzenie odpowiedziałam — Upewnij się, że nie zjesz śniadania. Nie chciałabym przyprawić o mdłości tego twojego słabego żołądka. Nim zdążył cokolwiek powiedzieć, minęłam resztę rodziny ignorując ich zaciekawione i wściekłe spojrzenia. Zniknęłam na kilka tygodni, bez żadnego wyjaśnienia i rozumiałam ich oburzenie. Też byłabym wściekła na ich miejscu. Wampirze rodziny trwały przez lata opierając się na sile i solidarności wynikającej z ich więzi. Mogłam zdradzić ich w czasie, gdy mnie nie było. Usłyszałam ciche kroki tuż za sobą, gdy wspinałam się na górę, zaczekałam aż byłam już prawie w korytarzu prowadzącym do sypialni, po czym stanęłam i odwróciłam się. To była Nala, piękna jak zawsze z wyrazem twarzy, którego nie mogłam odczytać. — Każdy ma prawo wiedzieć gdzie byłaś. Chcą odpowiedzi. Znowu, kolejna prawda. Byłam im winna wyjaśnienie. Niestety dla nich, była jedna osoba, która musiała usłyszeć je, jako pierwsza. To on rządził tym domem, jego słowo było tu prawem i to do niego należała decyzja czy mnie tu zatrzyma, czy każe się spakować. — Najpierw muszę porozmawiać z Disco. To on jest tu szefem i on powinien dowiedzieć się jako pierwszy. — Rozumiem, ale to niczego nie zmienia. Sprawy po twoim zniknięciu, przybrały straszny obrót. Nawet nie masz pojęcia jak to na wszystkich wpłynęło. Nie byłam pewna jak na to odpowiedzieć.— Przykro mi, to nie było moim zamiarem. Nigdy wcześniej nie widziałam jej wściekłej i było to coś, czego nie chciałam już nigdy oglądać. Piękno, które znałam tak dobrze zniknęło, zniszczone przez to jak wykrzywiły się jej usta i zmrużyły z gniewu oczy. — Więc sugeruję abyś przygotowała się na konieczność skopania wielu tyłków. Każdy będzie na zebraniu zwołanym na jutro. Lepiej wykorzystaj swój czas z Gabrielem na wymyślenie odpowiednich przeprosin i wyjaśnienia. Nam wszystkim będziesz wina dokładnie to samo.

Cios prosto w splot słoneczny miałby taki sam efekt. Czułam impakt jej słów, wiedziałam, że miała rację i walczyłam z rosnącą w gardle kulą żółci, kiedy szłam do sypialni Disco. Czy znienawidzi mnie, kiedy dowie się co zrobiłam? Czy to możliwe, że mi wybaczy? Paine z przyszłości powiedział mi, że nie było to często spotykane, ale ci, którzy należeli do rodziny, byli czasem naznaczani przez więcej niż jednego wampira i często byli między nimi dzieleni. Czy przez to, jego poczucie mojej zdrady wyda mu się mniejsze? Czy złagodzi upadek, którego z pewnością doświadczy? Roztarłam skronie stając przed drzwiami jego sypialni, próbując zobaczyć przyszłość. Disco zawsze wykazywał zrozumienie we wszystkim, co mnie dotyczyło, wznosząc się ponad wszystko i samego siebie, stając się osobą, na którą mogłam zawsze liczyć. Teraz nie byłam już taka pewna, czy stanie po mojej stronie, czy nadal będzie rycerzem w lśniącej zbroi trzymającym potwory z daleka. Nie mogłam powiedzieć, że nadal na to zasługiwałam, biorąc pod uwagę okoliczności. Choć bardzo go kochałam, uprawiałam miłość z innym mężczyzną, jego najlepszym przyjacielem i nie mogłam tego cofnąć. Minuty mijały a ja nadal stałam jak tchórz, którym byłam próbując znaleźć słowa, aby wszystko wyjaśnić. Obrazy mieszały się razem, te z przeszłości nim poszłam na układ z Zaganem z godzinami spędzonymi w ramionach Disco, decyzją podarowania Painemu jedynej rzeczy, którą mogłam mu dać, tylko po to, aby odkryć, że w konsekwencji zdradziłam jedynego mężczyznę, którego kiedykolwiek kochałam. Do tego jeszcze dochodziło to, co czułam do Paine'a, coś co było najgłębszymi emocjami, których jeszcze nie potrafiłam zdefiniować. — Jeśli każesz mi czekać dłużej, wyjdę i sam cię wezmę — zawołał Disco przez drzwi. Oplotłam palce wokół klamki wstrzymując oddech. Kiedy zaakceptowałam, że nic więcej nie mogłam zrobić, otworzyłam drzwi i weszłam do środka.

Rozdział Dwudziesty pierwszy Nie miałam czasu, aby się przygotować. W momencie, w którym weszłam do pokoju, zostałam obrócona i przyszpilona do drzwi, zmuszając je do zamknięcia. Disco uwięził mnie pomiędzy sobą a drewnem, jego pierś przyciśnięta do moich pleców, a twarda krawędź penisa do moich pośladków. Jago chłodny oddech na mojej szyi gdy pochylił się, pocierając nosem moje gardło. — Masz sporo do wytłumaczenia, kochana. Nie mogę się zdecydować, czy chce wziąć cię do swojego łóżka i ujeżdżać ten twój perfekcyjny tyłeczek. — Jego dłonie zsunęły się niżej, łapiąc mój prawy pośladek. — Czy zerwać z ciebie ubranie i wziąć cię tu, przy tej ścianie. — Musimy porozmawiać. — Chciałam się skrzywić, gdy usłyszałam brzmienie swojego własnego głosu, tak samo ochrypłego jak głos palącej papierosy operatorki z seks telefonu. Nie było szans, że weźmie mnie na poważnie, gdy jestem w takim stanie. — Porozmawiamy wtedy, gdy będę gotowy, nie wcześniej. — Naparł na mnie swoim ciałem, używając tyle siły, że musiałam obrócić głowę i przytulić ją do ściany, aby uniknąć złamania nosa. — Wydobyłaś ze mnie moją ciemną stronę, coś co starałem się trzymać pod kontrolą. Gdy zniknęłaś bez śladu, przyrzekłem sobie, że pokaże ci, co znaczyłoby gdybyś próbowała mnie opuścić...— Wziął głęboki oddech. — Zawsze chciałem wiedzieć jak głęboko sięga nasze wzajemne zaufanie. Chyba już czas, abym to sprawdził. — Disco... — Próbowałam przypomnieć sobie, dlaczego to było takie ważne abyśmy porozmawiali. Ale z nim tak blisko to było takie kuszące, po tym jak myślałam, że już nigdy więcej go nie zobaczę, nie mogłam myśleć jasno. — Jak mnie nazwałaś? — Ugryzł mnie w ucho wystarczająco mocno, że syknęłam. — Gabriel.— Szybko się poprawiłam, upokorzona tym, że brzmiałam na tak podnieconą jak najwyraźniej chciał abym była. — Zgadza się. Dzisiaj, to ja rozdaje karty, żadnych więcej gierek, Rhiannon. Odsunął się z wampirzą szybkością pozostawiając mnie drżącą przy drzwiach. Utrata jego obecności nawiedzała mnie przypominając jak bardzo znowu chciałam z nim być. Potrząsnęłam głową, próbując trzymać pożądanie na uwięzi. — Musimy porozmawiać. Wracając z tą samą imponującą prędkością, rzucił mnie z powrotem na drzwi, wplatając palce w moje włosy i zmuszając abym spojrzała na niego przez ramię. Pozbył się krwi ze swoich włosów i twarzy. Nigdy podczas naszego wspólnie spędzonego czasu nie był tak dominujący. Przełknęłam, gdy jego złoto błękitne spojrzenie osiadło na moich ustach. — Cofnę się do tyłu, a ty odwrócisz się, rozbierzesz i przyjdziesz do mnie, podczas gdy ja będę to obserwował. Dostanę twoje odpowiedzi, gdy będę na nie gotowy. Jasna cholera. Był całkowicie poważny. Nawet, gdy moje serce przyśpieszyło bijąc na alarm, moje majtki zrobiły się mokre. Chciałam tego nawet, jeśli jakaś część mnie była przerażona. Zanim zdążyłam zagłębić się w zmianach, jakie zaszły w moim kochanku, zrobił dokładnie to, co obiecał zrobić. Trzymałam dłonie na drzwiach, aby nie upaść. Nogi mi drżały a całe ciało zalewała gorączką. Obróciłam sie powoli i zaczęłam ściągać kaburę z ramion. Jakaś część mnie ostrzegała, w głębi serca wiedziałam, że to jest złe. Seks z innym mężczyzną a potem powrót do łóżka swojego partnera. Disco—Gabriel, miał prawo wiedzieć. Niestety, sądząc z pożądania, które widziałam w jego oczach, nie był w nastroju do rozmowy.

Amulet zszedł razem ze swetrem, rzuciłam wszystko na podłogę. Potem broń, noże i pistolet następnie spodnie, buty i skarpetki. Została tylko bielizna, którą dała mi Bells, gładka i biała, bez koronki, którą tak uwielbiał rozszarpywać Disco. — Piękna — wymamrotał. — Chodź do mnie. Czułam się jakbym była pod jakimś urokiem, gdy tak wypełniałam jego rozkazy. Nie mogłam patrzeć na nic oprócz niego, gdy odpinał swoją koszulę odkrywając zagojoną już w pełni klatkę. Stał tak nieporuszony, obserwując jak nadchodzę. Gdy byłam kilka cali od niego, podniósł dłoń czekając aż się zatrzymam i zaczął odpinać pasek. — Na kolana. To nie była zupełna nowość. Sama często lubiłam szokować Disco, gdy był w swoim biurze, zamykając drzwi i opadając na kolana na przeciwko jego krzesła. Drażniąc go ustami i językiem dopóki nie rzucał mnie na biurko i nie kochał się ze mną dziko, bez żadnych ograniczeń. Jednakże, nigdy nie prosił ani nie żądał tego rodzaju intymności. Aż do teraz. Część mnie, ta wierna i zdrowa część, która powoli malała tak, że już nic z niej prawie nie pozostało, mówiła mi, że to złe nawet, jeśli robiłam to, o co mnie prosił. Miał całkowite prawo wiedzieć, co zrobiłam, wyrzucić mnie ze swojego łóżka, ze swoich ramion. Powinnam była dać mu ku temu okazję, ale byłam zbyt słaba, zbyt krucha, za bardzo pragnęłam cieszyć się komfortem jego skóry na mojej, chłodem jego oddechu, szeptem miłosnych słów, które da mi, a na które nie zasługiwałam. Jego penis był twardy, wyginający się w kierunku podbrzusza, gdy odpiął swoje spodnie i uwolnił go. Nie musiał mi mówić, czego pragnął. Poruszyłam się pomiędzy jego udami i złapałam go wolną dłonią. Twardy jak granit, jego skóra gładka jak satyna i miękka jak jedwab. Przysunęłam go do ust, rozchylając je i muskając językiem szczelinę na główce. — Patrz na mnie kochana. — Jego gos był ochrypły z pożądania, słowa podszyte adoracją. Ostry ton jego głosu zniknął i chciałam opleść ramionami jego uda i trzymać go mocno. Nasze uprawianie miłości nigdy nie doprowadziło mnie do łez i wiedziałam, że jeśli się teraz rozsypię, będzie chciał wiedzieć, dlaczego. Więc skupiłam się tylko na tym odczuciu, jaka to ulga, po prostu znowu z nim być, jak ważna była ta chwila. Już dokonałam poświęcenia, aby go ocalić i niech mnie szlag, jeśli odmówię sobie tej ostatniej nocy w jego łóżku. Biorąc go w usta spoglądałam w jego złoto, turkusowe oczy z solidną granicą czerni, która oświetlała je jak klejnoty. Nie ruszył się, chociaż jęknął, gdy moje usta go otoczyły. Przesuwając językiem, wzięłam go więcej wykorzystując rękę, aby zatroszczyć się o obszar, którego nie mogłam przyjąć nawet wtedy, gdy zrelaksowałam całkowicie swoje gardło. — Tak bardzo za tobą tęskniłem. Nie masz pojęcia jak bardzo byłem przerażony. Oczekuję, że powiesz mi wszystko, co chcę wiedzieć, kiedy to się skończyć, ale najpierw chcę tego z tobą. Potrzebuję tego z tobą. Muszę wiedzieć, że tu jesteś, że naprawdę tu jesteś, tutaj ze mną. Przesunęłam głową, jako skinienie jak również, po to aby zwiększyć jego przyjemność i byłam wdzięczna, że nie powiedział nic więcej, gdy przerwałam kontakt wzrokowy, aby ukryć łzy. Nie wiedział tego, ale potrzebowałam dokładnie tego samego. Upewnić się, że jest bezpieczny, że jest tutaj, że pomijając całe zło, które po drodze uczyniłam upewniłam się, że przetrwał, aby zobaczyć kolejny zachód słońca. Czułam znajomą słodycz na języku i zaczęłam ssać mocniej, posuwając się w górę całej jego długości aż do końca. Uwielbiał, gdy doprowadzałam go nad krawędź, gdy tuż za zakrętem czaił się orgazm. Właśnie tak jak teraz, rzucałam mu wyzwanie aby utrzymał kontrolę, kiedy myślał, że już nie może, zmuszałam go aby oddał mi się cały.

To było jak gra w kotka i myszkę, od kiedy nauczyłam się jak długo będę w stanie utrzymać go w tym stanie, pożerając go ustami aż w końcu siłą odepchnie mnie od siebie. — Tym razem nie wygrasz — powiedział tak jakby znał moje myśli, chociaż wiedziałam, że nie używał ani naszej więzi ani swoich zdolności do czytania w głowie. — Za długo na to czekałam, będę cię tak trzymać dopóki nie będziesz mógł już dłużej tego znieść. — Zassałam mocniej, pocierając całą długość jego penisa językiem. Jego syk powiedział mi, że trafiłam we właściwe miejsce, więc kontynuowałam poruszając się w górę i w dół. Za każdym razem przesuwając palcami wzdłuż mokrej skóry, pozostawianej przez moje usta, utrzymując go nad przepaścią. Myślałam, że to wystarczy, jednakże gdy minuty mijały a moja szczeka zaczęła boleć, wiedziałam już, że to test. Chciał abym złamała się pierwsza, abym stała się niewolnikiem jego pragnień. Uwolniłam go dysząc. — Dobrze a teraz coś dla mnie. Poruszył się z prędkością, za którą tak bardzo tęskniłam, wziął mnie w ramiona i zaniósł do łóżka. Ułożył na materacu opierając głowę na poduszkach. Gdy mnie całował nie było niczego, tylko my dwoje, schwytani w ferworze pasji i potrzeby pragnienia, aby połączyć, scementować to, co nas łączyło, aby złapać to mocno i nigdy nie wypuścić. — Kocham cię — powiedziałam po raz pierwszy, gdy się kochaliśmy zdesperowana, aby go o tym uświadomić. — Zawsze o tym wiedziałem — wymamrotał, całując moją szyje, poświęcając specjalną uwagę na znak znajdujący się na gardle i zdejmując mi stanik. — Wiedziałem, że potrzeba ci tylko cierpliwości i czasu. Czegoś, czego mam aż w nadmiarze. Nawet nie miał pojęcia, jaką miałam nadzieję, że słowa te okażą się prawdziwe. Zanim zdążyłam to zgłębić, przesunął się w dół mojego ciała. Gabriel rozkoszował się zabawą z piersiami, poświęcając dużo czasu każdej do póki nie zaróżowiły się i nie stały wyjątkowo wrażliwe. Gdy drażnił zębami delikatnie moje sutki wiedział, że pragnę więcej. Chciał abym błagała go o więcej prosiła, aby dał mi to, czego pragnę. — Proszę, nie torturuj mnie — jęknęłam wijąc się pod nim. Przez ułamek sekundy obawiałam się, że mógłby to zrobić, wracając do bycia mężczyzną, który przygniótł mnie do ściany i domagał się uległości, pokazując mi dokładnie, co przeżywał a nawet więcej. Ale wtedy jego usta otoczyły mój prawy sutek i wplotłam dłonie w jego blond włosy skłaniając, aby zrobił więcej. Possał go, przygryzając delikatnie i łagodząc ukąszenie delikatnym językiem. Gdy to robił, wykorzystał wolną dłoń, aby zająć się drugą stroną, przyprawiając mnie o sapnięcia i drżenie. Zaśmiał się, uwalniając moje piersi i zaczął posuwać się w dół ścieżką, którą rozkoszowałam się aż za bardzo. Westchnęłam, gdy jego język obrysował mój pępek, poświęcając czas każdej bliźnie znajdującej się na brzuchu i stężałam w oczekiwaniu, kiedy rozsunął mi uda i umościł się między nimi. Chociaż moje majtki były z cienkiej bawełny a nie koronki nie miał żadnego problemu z zerwaniem ich ze mnie w gwałtownym pociągnięciu. Z przymkniętymi oczami przygotowałam się na niebiańskie odczucie jego języka wiedząc, że nie da się tego z niczym porównać. O dziwo poczułam tylko jedno chłodne muśnięcie z góry na dół, po czym zamarł. Otworzyłam oczy zdezorientowana, pragnąc więcej i napotkałam jego wściekłe spojrzenie, na które byłam całkowicie nieprzygotowana. W mgnieniu okaz zerwał się z łóżka, patrząc się na mnie jak na kogoś zupełnie obcego, jego wspaniałe niebieskie oczy błyszczały jasnym odcieniem turkusu. — Coś ty kurwa zrobiła Rhiannon? A może powinienem powiedzieć z kim to kurwa zrobiłaś? O boże. Cholera. Szukając odpowiednich słów mamrotałam jak kretynka. — To nie tak, jak myślisz.

— Nie? — Chodził w tą i z powrotem przede mną, oddychając ciężko. — Wiec, dlaczego czuję w tobie, smak innego nasienia? — Zatrzymał się stając przede mną. Nienawiść w jego oczach spowodowała, że coś w moim wnętrzu w jakimś stopniu umarło. — Nie zawracaj sobie głowy kłamstwem, zapachu innego wampira, oznaczającego cię, jako swoją nie da się zamaskować. — Proszę cię, wysłuchaj mnie, muszę ci… — Nie waż się dodawać zaufania do tego zdania nie, jeśli wiesz, co dla ciebie dobre. Ufałem ci pamiętasz? Słuchałem każdego słowa, które miałaś do powiedzenia włączając w to twoje deklaracje miłości. Dwa tygodnie bez ciebie i zachowuję się jak dziewica gotowa obnażyć swoją duszę tylko po to, żeby odkryć, że nie jesteś kobietą, którą myślałem, że jesteś. Usiadłam, zakrywając piersi rękoma. — To niesprawiedliwe. Jeszcze mnie nie wysłuchałeś. Był na mnie w następnej sekundzie, zaciskając moje ręce nad głową, więżąc w pułapce. — Wysłuchałem Sienny. Słuchałem jej kiepskich wymówek, ponieważ nie byłem wystarczająco silny, aby spojrzeć ponad twarz, którą kochałem i dostrzec to, jakim zdrajcą się stała. Z jej powodu nieomal zniszczyłem swoją rodzinę. — Nie jestem Sienną. — Nie mogłam utrzymać swojego własnego gniewu na smyczy. — Nie, nie jesteś. Ona była przynajmniej wierna. — To nie w porządku i wiesz o tym! — Użyłam całej swojej siły próbując się oswobodzić i zdałam sobie sprawę, że bez amuletu mi się to nie uda. — Czyżby? Spójrz na to moimi oczami. Nieomal zginąłem, bo nie potrafiłem myśleć rozsądnie, jeśli chodzi o ciebie. Wtedy nagle się pojawiasz z mocami, których nigdy nie posiadałaś i przespałaś się z innym. Jakie jeszcze kłamstwa chcesz abym usłyszał? Co jeszcze chcesz mi powiedzieć, aby zmiękczyć mnie bardziej? Czy takie miałaś zamiary? Czy ty i twój kochanek liczyliście na to, że przejmiecie nade mną kontrolę i użyjecie mnie, jako karty przetargowej? — Nie mogłam uciec od tego bezlitosnego spojrzenia. — Jeśli taki był twój cel, to zmarnowałaś swoje dziewictwo, bo właśnie popełniłaś największy błąd swojego życia. — Niech cie szlag! Posłuchaj mnie! — krzyczałam, mimo że zaczęłam płakać słaba w obliczu własnej furii. Myślałam, że wiem jak to jest mieć złamane serce, ale byłam w błędzie. To, na co cierpiałam wcześniej, to był żal po utracie coś bolesnego, ale możliwego do zniesienia. To z drugiej strony, było jakby moja dusza została rozszarpana na części, zniszczona w taki sposób, że niemożliwym było posklejanie jej do kupy, tak abym mogła ponownie stać się kobietą, którą byłam. — Nie mogę uwierzyć, że znowu znalazłem się w takiej sytuacji. Było w tobie coś z czego nie mogłem się otrząsnąć wrażliwość, od której po prostu nie mogłem się odwrócić. Czy to też było kłamstwem? — Spojrzał na mnie i widziałam nie tylko jego gniew, ale także poczucie nieszczęścia, które malowało się na jego twarzy. — Czy nie wystarczyło ci, że rzuciłaś wampira na kolana? — Proszę — przemówiłam miękkim głosem, próbując jakoś do niego przemówić. — Pozwól mi wyjaśnić. Mój czuły ton uruchomił jakiś przełącznik wewnątrz tego mężczyzny, gdy spojrzał na mnie jego wzrok zmienił się z udręczonego na wściekły. — Nie muszę pozwalać ci niczego wyjaśniać, pamiętasz? — Nigdy wcześniej w jego oczach nie widziałam takiego spojrzenia, tak jakbym została całkowicie wykluczona, na zawsze wyrzucona z jego serca. — Mogę sobie wziąć każdą jedną informację, jaką tylko będę chciał, bez tego.

Ostatnim razem, gdy Disco odczytał moje wspomnienia, było to przyjemne uczucie, tak jakby motyle wirowały w moim umyśle. Mówiono mi, że jego zdolność była silniejsza, bardziej przerażająca niż sobie wyobrażałam, ale nie wierzyłam. Powinnam się wstydzić, że nie posłuchałam. Zawodziłam, krzykiem niepodobnym do niczego, co do tej pory przeżyłam, gdy zaatakował mój umysł bez mojej zgody, przedostając się do wszystkich moich myśli i wspomnień. Gdy już się tam dostał, to było tak jakbym oglądała film tylko, że pokazywał przebłyski z mojego życia. Nie mogłam tego zatrzymać ani spowolnić. Gdy zbliżyliśmy się do wspomnień o śmierci moich rodziców krzyczałam ponownie, tylko głośniej. Nie obawiałam się konfrontacji z tym, co przydarzyło się tym, których kochałam. To tego, co działo się później nie chciałam zobaczyć. Parł do przodu nie zważając na moją szarpaninę poprzez wspomnienia, które były słodkie i przerażające, aż nie było już żadnej części mnie, której by nie znał, na zewnątrz i w środku. Gdy dotarł do mojego przyjazdu do Nowego Jorku i naszego pierwszego spotkania, moje krzyki przeszły w żałosne popiskiwania, a oddech był tak urywany, że miałam wrażenie, iż przestanę oddychać. Kontynuował bezwzględnie, przechodząc przez czas spędzony razem, naszą historię aż dotarł do momentu zawarcia układu z Zaganem. Gdy zagłębił się we wspomnieniach z przyszłości zwiotczałam pod nim zbyt słaba, aby walczyć, zbyt wycieńczona, aby mnie to jeszcze obchodziło. Przyglądał się każdemu wspomnieniu dokładnie, czułam jak drży gwałtownie, gdy doszedł do tego jednego momentu, który wykreował tą nieprzeniknioną ścianę pomiędzy nami. Nie wiem jak się poczuł, gdy dowiedział się prawdy. Mój umysł był kompletnym wrakiem niebędącym w stanie skupić się na wspomnieniach, czy myślach. Nieoczekiwanie dłonie na moich nadgarstkach, poluzowały się, mogłam się wyrwać gdybym chciała, ale nie chciałam. Zamiast tego pozwoliłam mu zobaczyć resztę, aby wiedział o każdej jednej rzeczy która miała miejsce, i sprowadziła mnie tutaj, do tej właśnie chwili. Gdy skończył, nie ruszył się z miejsca, pozostając nade mną w tej samej pozycji. Przyglądał mi się. Czułam ciężar jego spojrzenia na swojej twarzy. Leżałam dokładnie tak jak mnie położył, płacząc cicho z przymkniętymi oczami. Odsunął się, ale nie miałam siły ani woli, aby się tym przejąć. Pozostałam na tym samym miejscu, zniszczona i krwawiąca od wewnątrz, jakby moje serce zostało wycięte ze środka. Zawsze sądziłam, że gwałt oznacza, że twoje ciało zostaje wzięte siłą, wbrew twojej woli. Nie miałam pojęcia, że to samo można zrobić z umysłem. Czułam się naruszona w sposób, którego nie mogłam jeszcze pojąć, umiejscowić czy nazwać słowami. Obrazy z przeszłości krwawiły mieszając się z tymi z teraźniejszości i to wszystko to było dla mnie zbyt wiele. Kurewsko za wiele. Łóżko zatrzęsło się, gdy Disco odsuwał się ode mnie, nasłuchiwałam łkając cicho, gdy zbierał swoje ubrania. Chociaż nie zasługiwałam na to, co mi zrobił jakaś część mnie zasługiwała. Wiedziałam, żeby nie iść z nim do łóżka nie mówiąc mu wcześniej, co się stało. Igrałam z ogniem, decydując się zaspokoić swoje pragnienia nie biorąc pod uwagę uczuć drugiej strony. Po tym jak usłyszałam, że zapina pasek spodni, wyczułam, że stanął przy łóżku, obserwując mnie. Nie miałam odwagi, aby na niego spojrzeć. To było najdziwniejsze mężczyzna, którego kochałam był teraz tym, którym gardziłam. Tak jak chciałam go pocałować, tak chciałam go rozszarpać gołymi rękoma. Był niczym, tylko kłamcą kimś, kto zapracował sobie na moje zaufanie tylko po to, aby je zniszczyć.

Nawet, gdy naszła mnie ta myśl, zaraz za nią podążyła miękkość, która zakwitła we mnie w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Ta delikatna, kobieca część mnie chciała wierzyć w to, że to wszystko było tylko wielkim błędem. Był zły i zrobił coś kompletnie do niego niepodobnego. Czy to było właściwe czuć to wszystko? Czy w porządku było nienawidzić kogoś, o kogo tak bardzo się troszczyłam? Poczucie winy uderzyło mocno i szybko. Odebrało mi oddech. Przez moment myślałam, że Disco do mnie podejdzie, ale zaraz nasza wieź zamknęła się, pozostawiając mnie swobodnie pływającą w morzu własnych myśli i uczuć. Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że poczucie winy jakie poczułam należało do niego, wzmocnione przez mój własny żal i skruchę. — Zwołam spotkanie z rodziną, aby przedyskutować wszystko i dać ci czas, byś pozbierała się do kupy. — Jego głos był ochrypły i podszyty wstydem.— Wtedy wrócę i porozmawiamy. Jego kroki oddaliły się od łóżka i zatrzymały po kilku sekundach. Wtedy usłyszałam odgłos otwieranych i zamykanych drzwi. Wyczołgałam się z łóżka walcząc by pozbierać ubrania odrętwiałymi, drżącymi i bezużytecznymi dłońmi. Materiał wyślizgiwał się z mego uścisku. Nie miałam poczucia czasu gdy się ubierałam, ale zajęło mi to dłużej niż zwykle, biorąc pod uwagę, że nie mogłam zapiąć guzików w spodniach, naciągnąć skarpetek i włożyć butów. Wspomnienia Ray'a te, które trzymałam martwe i pogrzebane, bardzo, bardzo żywe, oddychające i zagrażające, spłynęły na mnie, gorsze niż w moich najgorszych koszmarach. Po inwazji Disco, Ray w mojej głowie zmartwychwstał, kilka lat budowania tej zabezpieczającej mnie ściany zdemolowane w zaledwie kilka minut. Wraz z tymi wspomnieniami napłynęły te o Jennifer o jej bólu, o jej podróży od zwyczajnej dziewczyny, która oszalała po tym, co ją spotkało wraz z moimi własnymi lękami, niepewnościami i słabościami. — Chodź tu, Rhia.— Ray wyszeptał w mojej głowie, drwiąc ze mnie — Mam coś dla ciebie. — Weź się w garść natychmiast — warknęłam, do siebie ścierając łzy płynące po moich policzkach. Miałam tylko kilka minut, może mniej, dopóki Disco nie wróci. I nie miałam zamiaru czekać tu na niego jak ofiarny baranek, czołgający się na czworakach tylko po to, aby go ułagodzić, tylko po to, aby mnie więcej nie krzywdził. Dokładnie tak jak postępowałam z Rayem. W momencie, gdy wsunęłam na szyję amulet, ogarnął mnie spokój, otaczając mnie czymś innym niż żal. Wykorzystałam jego promieniująca obecność używając go do pomocy przy wstawaniu i opuszczeniu pokoju, aby jak najciszej wydostać się z domu. Usłyszałam głosy, gdy znalazłam się na schodach, rodzinne spotkanie powoli dobiegało końca, pośpieszyłam do frontowych drzwi. Gdy tylko je otworzyłam i znalazłam się na zewnątrz rzuciłam się do biegu. Nie byłam pewna, dokąd biegnę, ale jednego byłam pewna. Nie miałam zamiaru stawać przed nimi z poczuciem wstydu i hańby. Nie, kiedy mogłam tego uniknąć.

Rozdział dwudziesty pierwszy — Pobudka śpiochu. — Delikatny dotyk na mym ramieniu wprawił mnie w stan alarmu i zeskoczyłam z kanapy, na której spałam, gotowa do walki. Gdy zobaczyłam swoje otoczenie, uświadomiłam sobie, że byłam w mieszkaniu Goose’a. Wiedziałam gdzie trzyma zapasowy klucz i użyłam go, aby dostać się do środka. Miałam nadzieję, że tu będę bezpieczna, że Disco tutaj nie będzie mnie szukał. Amulet dał mi pewność, że nie będzie mógł mnie namierzyć, ale nie mogłam powstrzymać go przed próbowaniem. — Hej, wszystko w porządku. — Goose nie podszedł bliżej. — To tylko ja. Potrząsnęłam głową próbując zatrzymać falę obrazów, która zalała mnie, gdy tylko zasnęłam. Koszmary nawiedzającego mnie Raya. Śmiejącego się z moich łez, zmuszającego dokładnie do tego, czego ode mnie chciał, wbijającego się we mnie wciąż i wciąż, pomimo tego, że prosiłam go aby przestał. Gdy podnosiłam głowę, widziałam Jennifer obserwującą nas z krzesła stojącego w kącie pokoju... — Może zrobię nam kawę? — Goose stał w tym samym miejscu, obserwując mnie ostrożnie. Odchrząknęłam i pokiwałam. — Kawa, brzmi dobrze. — Przynajmniej, jeśli zwymiotuje to czymś płynnym nie stałym. Gdy poszedł do kuchni, skierowałam się do łazienki. Światło raziło mi oczy, ale tylko przez chwilę, gdy zobaczyłam swoją twarz chciałam kopnąć się w tyłek. Rozpoznałam kobietę stojącą przede mną. Opuchnięte, zaczerwienione oczy i pokryte śladami łez policzki. Przyrzekałam jeszcze nie tak dawno temu, że nigdy nie doprowadzę się do takiego stanu dla nikogo i niczego. Odetchnęłam głęboko, przekręcając kurki i czekając aż woda zacznie parować. Parzyła mi dłonie i twarz, gdy szorowałam się używając mydła, które Goose trzymał nad zlewem, ścierając z siebie ślady wydarzeń poprzedniej nocy. Gdy skończyłam, opuchlizna nadal tam była i znowu byłam czerwona. Tak naprawdę w niczym mi to nie pomogło, ale przynajmniej mogłam zamaskować mój żal. Goose czekał w kuchni, gdy zajęłam miejsce przy stole. Przede mną stała filiżanka kawy, pełna śmietanki i cukru. Rozkoszowałam się powoli małymi łykami, wyczułam też nutkę czekolady i mięty, która powinna wzburzyć mój żołądek, ale zamiast tego uspokoiła go. — Gabriel cię szuka — powiedział siadając przede mną. Zaczęłam się podnosić, gdy zatrzymał mnie dłonią. — Powiedziałem mu, że tu cię nie ma. Podejrzliwie i niechętnie umieściłam swój tyłek z powrotem na krześle. — Dlaczego miałbyś to zrobić? — Ponieważ ty nigdy nie uciekasz. Przez ten cały czas, gdy cię znam, nigdy nie uciekałaś przed niczym ani nikim. Gdy znalazłem cię na mojej kanapie, wiedziałem, że musiało stać się coś bardzo złego, skoro to zrobiłaś. — Disco ci nie powiedział? — Sięgnęłam po filiżankę. — Powiedział nam o podróży w czasie, w co muszę to wyznać ciężko jest mi uwierzyć. Powiedział nam również, dlaczego zrobiłaś to, co zrobiłaś wczorajszej nocy i co by się stało gdybyś tego nie zrobiła. Wzięłam kolejny łyk kawy i zapytałam. — To wszystko? — To wszystko. Zakończył spotkanie i wrócił do swojego pokoju. Gdy odkrył, że wyszłaś próbował sam cie znaleźć, do wschodu słońca. W tej chwili zrzucił to na mnie.

Byłem w twoim mieszkaniu, więc zadzwoniłem i powiedziałem mu, że cię tam nie ma, co było prawdą. Gdy znalazłem cię tutaj, zadzwoniłem i powiedziałem, że tutaj również cię nie było. Stwierdziłem, że dam ci trochę czasu, abyś mogła sobie wszystko poukładać. — Zawahał się i obdarzył mnie ciepłym uśmiechem, który tak dobrze znałam. — Albo porozmawiać z przyjacielem, jeśli chcesz. To było takie kuszące, aby wszystko mu opowiedzieć, ale Goose też był członkiem rodziny Disco. Nie zajęłoby mu dużo czasu wyciągniecie informacji o tym, co czułam w związku z tym co mi zrobił ze wspomnień Goose’a. — Nie chce o tym rozmawiać. To nie przyniosłoby w tej chwili niczego dobrego, byłabym tylko jeszcze bardziej zdezorientowana. — Słyszałem twoje krzyki. — Goose brzmiał na wściekłego i gdy spojrzałam na niego nad parującą kawą, zobaczyłam, że był. — Wszyscy słyszeliśmy. Paine chciał interweniować, ale powstrzymała go reszta rodziny. Wszyscy wiemy, że coś złego wydarzyło się pomiędzy tobą a Gabrielem. Coś bardzo, bardzo złego. Bardzo, bardzo złego? To było delikatne niedopowiedzenie. — A więc, wiecie również, że jeśli Disco o tym nie wspomniał, to pozostaje naszą sprawą. Nadal był wściekły, ale ustąpił. — Dobrze. Zadzwonił telefon Goose’a i podskoczyłam na krześle. Nakazał mi usiąść i podszedł do aparatu wiszącego przy kuchennych drzwiach. — Halo? Słyszałam głos Disco w słuchawce. — Znalazłeś ją? — Jeszcze nie. Wezmę prysznic i pojadę do Central Parku. — Zadzwoń jak tylko ją znajdziesz. — Czy to panikę usłyszałam? Zmartwienie? Część mnie, która chciała w to uwierzyć została szybko zduszona przez porcje bólu, której zawsze udawało się odcinać od takich myśli. Nie rani się tych, których się kocha. Kto się raz sparzy dmucha na zimne. To coś więcej niż tylko świetna piosenka z lat osiemdziesiątych, to motto, według którego warto było żyć. — Nie martw się, tak zrobię. Goose rozłączył się i wrócił na miejsce. — Widzisz, nie okłamałem cię. Bez względu na to, co stało się pomiędzy tobą a Gabrielem, zawsze możesz mi zaufać. Nasza przyjaźń stoi ponad sprawami rodziny wampirów. Zawsze tak było. Możesz mi zaufać, Rhiannon. Niech to szlag, znowu chciałam płakać. — W tej chwili nie mogę zaufać nikomu. — Wiec, gdy będziesz gotowa, jestem tutaj, dobrze? Po prostu chcę abyś o tym wiedziała. Gdy stały szum amuletu ogrzewał mi skórę, wiedziałam, że jest coś w czym mogę mu zaufać, nawet jeśli nie będzie chciał mi w tym pomóc. — Jest coś, co możesz dla mnie zrobić. — Wyjęłam biżuterię z za swetra tak aby mógł ją zobaczyć. Zmrużył oczy. — Mówiłem, żebyś się tego pozbyła. To nic dobrego, mogę to poczuć, Wypuściłam kamień na koszulkę. — To nie ma znaczenia. Dobro czy zło, teraz mam dług, który musi zostać spłacony w ciągu roku. Powrót tutaj nie był czymś, co dostałam za darmo. Napięcie, które z niego spłynęło było wyczuwalne. — Zawarłaś układ z demonem? — Nie, zawarłam układ z upadłym aniołem, Marigold Vesta, jeśli chodzi o ścisłość. Goose wypuścił z ręki filiżankę rozlewając kawę na stole. Nie śpieszył się ze sprzątaniem, wpatrywał się we mnie jakbym straciła rozum. Gdy w końcu udało mu się odnaleźć język wydusił z siebie, z niedowierzaniem. — Upadły anioł? — Nie wiem o niej zbyt dużo. — Wyjęłam notatki, które wsunęłam do tylnej kieszeni i rzuciłam mu je. — Tylko informacje, które dostałam w przyszłości.

Zaczął przeglądać kartki, pytając: — Jakiego rodzaju układ z nią zawarłaś? To była ta przykra część. — Chce zostać przywrócona do życia. Powiedziała, że jej szczątki są ukryte w miejscu, którego nie jest świadoma i chce abym znalazła jej ciało, i sprowadziła ją z piekła. Nieomal mu podziękowałam, za to, że utrzymał kartki w dłoniach a nie upuścił ich na rozlaną kawę, skoro jego palce drżały no i widać było, że jest zdenerwowany. — Zawarłaś układ z upadłym aniołem, który jest uwięziony w piekle? — Tak i powiem ci coś jeszcze. — Wzięłam łyk kawy z nadzieją, że nie zacznie krzyczeć. — Ona jest konkubiną Lucyfera. Fajnie nie? — Tylko ty mogłabyś zrobić coś tak głupiego. — Wstał z miejsca, położył notatki na kontuarze i złapał papierowy ręcznik. — Wkurzanie władcy piekieł to nie do końca mądre posunięcie. — Nie miałam innego wyboru, uwierz. Albo to albo pozostanie w futurystycznej wersji piekła na ziemi. Odwróciłam wzrok, gdy na mnie spojrzał, zbyt bardzo przypominał mi w tej chwili córkę, której nigdy nie pozna z powodu tego, co zrobiłam, tą samą, która poświęciła swoje życie, abym mogła przyczynić się do innej, lepszej wersji przyszłości. — Więc, co planujesz? Nie biorę udziału w tego typu rzeczach. Pokiwałam myśląc głośno. — Ty nie, ale Sonja tak. I dlatego ona i ja zostaniemy kumpelkami. To ona dała mi te informacje, które trzymasz w rękach, gdy byłam w przyszłości. Uspokoił się trochę, próbując wytrzeć rozlaną kawę. — Nie byłem świadom tego, że Sonja jest zainteresowana czarną magią. Chciałam wziąć kolejnego łyka kawy, ale odpowiedziałam nim to zrobiłam. — Jestem pewna, że jest cała masa rzeczy, których nie wiesz o Sonji. Goose zostawił poplamione rzeczniki na podłodze i ponownie zajął miejsce na przeciwko mnie — Jesteś świadoma tego, jaką cenę trzeba zapłacić aby przywrócić kogoś z powrotem do życia? I nie mówię tu o stworzeniu zombie, czy przywróceniu kogoś tylko po to, aby odesłać go tam skąd przyszedł. — Równie wartościowe życie musi zostać zaoferowane za przywrócenie bytu ze śmierci — wyrecytowałam, na jego oniemiałe spojrzenie, nie mogłam się powstrzymać i wybuchnęłam śmiechem. — Odrobiłam lekcję, jak dobra dziewczynka, ucząc się, gdy dochodziłam do siebie u Disco. Nie jestem już taka głupia jak kiedyś. — A więc wiesz, że życie musi być tak samo wartościowe i silne jak byt, który przywracasz do życia. Jeśli masz zamiar przywrócić upadłego anioła, to będzie wymagało od ciebie czegoś więcej niż ofiary ze zwierząt. Będziesz musiała kogoś zabić, żeby to zrobić. Kiwając, skupiłam oczy na kawie i powiedziałam. — Jestem tego świadoma. — Chryste, Rhiannon! — Goose podniósł się po raz drugi, uderzając w stolik. — Nie mogę uwierzyć, że to od ciebie słyszę! Naprawdę rozważasz zabicie kogoś? Nie martwi cię to, że zakończysz czyjeś życie? Było to trudne pytanie takie, które sama zadawałam sobie kilkakrotnie. Czy mogłam zabić kogoś innego, aby przywrócić Marigold? Czy będę miała dość siły, własnej woli, aby to zrobić? Zabicie kogoś, aby ochronić samą siebie było zdecydowanie czymś innym, niż zabicie kogoś, kto niczego złego mi nie uczynił. Na początku myślałam, że odpowiedź brzmi nie, ale po nocy spędzonej z Disco, przypomniałam sobie, że nie każde życie jest sobie równe. Świat, do którego powróciłam, był co prawda lepszy niż ten z przyszłości, ale i tak był wypełniony przestępcami, dziecięcymi gwałcicielami i seryjnymi mordercami. Tymi, którzy zabijali swoje własne rodziny we śnie, porywaczami, gwałcicielami i dręczycielami niewinnych.

Bez względu na upływ czasu zawsze znajdzie się ktoś, kto nie zasługuje na to, by oddychać tym samym, co my powietrzem, nie zasługuje na to, by cieszyć się życiem. — Nie oczekuję, że to zrozumiesz i nie proszę cię o pomoc przy tym. Po prostu potrzebne mi wszystkie informację o Marigold Vesta. Muszę wykombinować gdzie spoczywa jej ciało, jak się tam dostać i muszę się tego dowiedzieć najszybciej jak to tylko możliwe. Mój zegar odlicza minuty od momentu, w którym wróciłam. — Nie jestem pewny czy mogę to zrobić. — Gdy zerknęłam na Goose'a cały zzieleniał. — Nie mogę nikogo zabić. Postawiłam filiżankę na stole i spojrzałam mu w oczy. — Nie zabijesz. Jak tylko będę miała potrzebne informacje, resztę zrobię sama. Nie proszę cię o to, żebyś brudził sobie ręce. Proszę tylko o informację. To wszystko. — Ale to tak naprawdę to samo, prawda? W chwili, kiedy dam ci, czego potrzebujesz znajdziesz kogoś zabierzesz go na grób Marigold i przywrócisz ją z powrotem używając tego życia. Nie odwróciłam wzroku wiedząc, że musi to usłyszeć i zaakceptować albo odejść. — Nie zadawaj pytań, na które nie chcesz poznać odpowiedzi. Telefon zadzwonił ponownie. Goose podszedł do ściany, ściągnął słuchawkę z widełek i przyłożył do ucha. — Hallo? — Jeszcze nie wyszedłeś? — Tym razem był to Paine. — Najwyraźniej nie — warknął Goose. Gwałtowny wzrost temperamentu Goose’a najwyraźniej zirytował Paine’a. — Co cię zatrzymuje? — Rzeczy takie jak kofeina, prysznic i zmiana ubrań na początek. Słyszałam jak Paine wzdycha do słuchawki.— Tylko zadzwoń jak coś znajdziesz, dobrze? — Jak tylko coś znajdę, będziesz pierwszym, który się dowie. Rozmowa zakończyła się tak nagle jak się zaczęła, ruszyłam do pokoju, który pełnił rolę gabinetu Goose’a. Nie mogłam tak siedzieć. Miałam plany do wykonania, czym szybciej tym lepiej, i nie chciałam ryzykować, że wpadnę na kogoś oprócz Goose'a. — Rhiannon, zaczekaj. — Goose był tuż za mną i gdy odwróciłam się stałam z nim twarzą w twarz. Nie oczekiwałam uścisku, którym mnie obdarował, ale zaakceptowałam go natychmiast. Było w nim ciepło i komfort wynikający z przyjaźni. — Nigdy nie będziesz musiała przede mną uciekać. Bez względu na to, co się wydarzy jestem tutaj. Chcę abyś o tym wiedziała. Odsunęłam się, uśmiechnęłam i poklepałam go delikatnie po piersi. — Więc bądź pod telefonem. Kiedy dogram szczegóły planu, odezwę się. Gdy podeszłam do drzwi, zatrzymało mnie jego pytanie. — Nie planujesz uciec, prawda? — Tym razem mój uśmiech był bardzo prawdziwy. Goose powiedział dziś jedną rzecz, która przypomniała mi, że bez względu na wszystko, nie jestem niczyim ' chłopcem do bicia' Gdy otwierałam drzwi, zerknęłam przez ramie. — Ja nie uciekam, przed nikim i przed niczym.

Rozdział Dwudziesty drugi Przerzucając worek przez ramię, ruszyłam do wyjścia autobusu wąską ścieżką między siedzeniami. Czekałam cierpliwie nim inni pasażerowie wyjdą, aż nadeszła moja kolej. Ciepłe i wilgotne powietrze Florydy zadziałało orzeźwiająco, po długiej podróży z wielkiego miasta. Kilku taksówkarzy zapytało czy nie potrzebuje podwiezienia, ale uprzejmie odmówiłam, idąc powoli obok ulicznego ruchu w poszukiwaniu miejsca mojego przeznaczania. Szczęśliwie nie znajdowało się ono daleko. Tą podróż powinnam była odbyć już dawno temu, ale nadal musiałam mentalnie przygotować się na to, co mnie tu czeka. Po kilku kilometrach rozważań w nieznanym terenie stanęłam na przeciwko szpitala psychiatrycznego stanu Floryda. Z zewnątrz wyglądał jak normalny budynek, ale wiedziałam lepiej. W środku byli ludzie z masą demonów uwiezionych w ich wnętrzu. Demonów, które sprawiały, że przy nich czeluście piekieł wyglądały jak słońce i tęcza. Gdy przeszłam przez podwójne szklane drzwi, skierowałam się w stronę biurka recepcjonistki. Rozmawiała przez telefon i machnięciem dłoni nakazała mi zaczekać. Podczas gdy ona rozmawiała dalej, ja rozglądałam się po holu, niewiele się tu zmieniło od czasu mojej ostatniej wizyty. — W czym mogę pomóc? — Recepcjonistka zapytała po zakończeniu rozmowy, Upuściłam worek na podłogę wyjaśniając. — Chciałam zobaczyć się z siostrą. — Nazwisko? — Jennifer Cunningham. Recepcjonistka uśmiechnęła się. — Kolejny gość. To świetnie. Jestem pewna, że Jennifer ucieszy się z towarzystwa. Alarm w mojej głowie zabrzmiał całkiem głośno. — Kolejny gość? Uśmiech recepcjonistki zniknął. — Wasza matka była u niej wcześniej. Przychodzi raz w tygodniu. Właśnie się z nią minęłaś. Doszłam do siebie, ale niezbyt szybko. — Carrie tu była? Pokiwała.— Przychodzi raz w tygodniu od kilku miesięcy. — Podniosła wzrok i spytała. — Nie wiedziałaś? — Nie. — Potrząsnęłam głową. Wyczułam jej nieufność. — Nazwisko? — Rhiannon Murphy. Zobaczyła, że jestem na liście odwiedzających, ale jej uśmiech nie powrócił. Nie wiedziałam, dlaczego ale tak naprawdę wcale mnie to nie obchodziło. Miałam prawo tu być i nie mogła zrobić nic, aby mnie powstrzymać. — Wpisz się tutaj. — Podała mi podkładkę i sięgnęła po jedną z tymczasowych imiennych plakietek dla odwiedzających, która zapewni mi dostęp do pokoju Jennifer. Podpisałam się, czekając aż skończy wypełniać plakietkę i wzięłam ją od niej. A ponieważ byłam w sukowatym nastroju, specjalnie nie trafiłam do kosza, wyrzucając resztę z odklejonej nalepki zapewniając jej jeszcze coś innego do zrobienia. Podniosłam worek i spytałam — Nadal jest w tym samym pokoju? — Nie została przeniesiona od czasu przyjazdu. Zmieliłam cisnące się na usta przekleństwo i ruszyłam przechodząc pomiędzy ludźmi na wózkach. Jeśli Jennifer nie została przeniesiona, znaczyło to tylko tyle, że wciąż leżała na oddziale psychiatryczny dla tych, którzy stanowili zagrożenie dla samych siebie i innych.

Nie wiem, dlaczego myślałam, że ten stan uległ zmianie. Być może jakaś część mnie liczyła na to, że poczyniła jakieś postępy podczas mojej nieobecności. Wszechogarniający odór moczu, gówna i wymiocin był niemożliwy do ukrycia nawet pod najlepszymi środkami czyszczącymi na świecie i starałam się powstrzymać odruch wymiotny, gdy mijałam pokój, z którego wydobywał się ten zapach, bardziej niż z innych. To był krótki spacer do windy i gdy drzwi zamknęły się w końcu za mną, odetchnęłam z westchnieniem ulgi. Gdy tak podróżowałam w górę, roztarłam powieki błagając moje ciało, wyczerpane po godzinach podróży, aby wytrzymało jeszcze trochę. Gdy w końcu dotarłam na ostatnie piętro i wyszłam z przypominającej trumnę windy, przywitało mnie kolejne biurko, które musiałam minąć, aby dostać się dalej do pokoju pacjentów niebezpiecznych dla przeciętnego gościa. Starsza pani strzegąca tego przejścia była znacznie milsza niż ta pierwsza. — Pacjent? — spytała stukając po klawiaturze. — Jennifer Cunningham. — A ty jesteś? — Rhiannon Murphy. Gdy palce kobiety stężały na moment wiedziałam, że zna naszą historię. Do cholery to, co się nam przydarzyło było kiedyś w wiadomościach. Muszę jej oddać sprawiedliwość, że szybko się pozbierała. Nie, co dzień spotykasz kogoś, kto przeżył to, co spotkało mnie i moją siostrę. — Zostaw swój bagaż u mnie i wróć po niego jak skończysz. Niedawno dostała leki, więc możesz zostać godzinę. Było to coś, czego tak naprawdę nie chciałam wiedzieć, więc nic nie powiedziałam podając jej worek. Jennifer musiała przyjmować leki w innym razie próbowałaby się zabić. Droga do jej pokoju wydawała się najdłuższa, jaką przeszłam w całym swoim życiu. Pamiętałam jak odbywałam tą samą podróż zanim jeszcze opuściłam Miami czując się tak, jakby moje stopy były obciążone workami z piaskiem. W tej chwili było mniej więcej tak samo. I było to cholernie ironiczne, tak wielkie pragnienie, aby kogoś zobaczy i jednocześnie tak wielki przed tym strach. Gdy dotarłam do drzwi, były delikatnie uchylone. Weszłam do środka zerkając odruchowo w prawy róg na suficie gdzie znajdowała się kamera. Jennifer siedziała na przeciwko okna, rolety były podniesione tak, aby mogła zobaczyć rozciągające się poza jej zasięgiem niebo. Powoli podeszłam do niej zmuszając stopy do pracy, obawiając się tego, co zobaczę, gdy będę już blisko. Musiała być niedawno kąpana, ponieważ włosy miała świeżo umyte i nie było śladu śliny na jej ustach. Niestety nie było takiego prysznica na świecie, który mógłby zmyć to puste spojrzenie z jej twarzy, czy zaszklonych oczu. Przyklęknęłam przed nią ostrożnie nakrywając palcami jej lewą dłoń. Nic się nie wydarzyło. Nie poruszyła się ani nie odpowiedziała. Dokładnie tak jak ostatnim razem, wciąż patrzyła po nade mną, widząc coś, czego ja nie mogłam. — Witaj Jenny — wyszeptałam z nadzieją, że gdzieś tam w głębi tym razem mnie usłyszy. — To ja. Gdy nie zareagowała zaczęłam mówić. Opowiadałam o Nowym Jorku i moim życiu, włączając w to nekromancję. Nigdy nie dzieliłam się z nią swoimi sekretami przerażona, że wystraszę nimi jedyną osobę, która pozostała w moim życiu. Gdy doszłam do Disco ujawniłam, co do niego czułam, powiedziałam jak bardzo mnie zranił i jak bardzo boje się wrócić. Powiedziałam jej wszystko to, czego nie mogłam powiedzieć nikomu, włączając w to, to co zaszło w sypialni Disco, czyli coś czego nie zdradzę nigdy żadnej innej duszy. Milczała, gdy ja paplałam spoglądając po nade mną na słońce, jej dłoń była nieruchoma pod moją. Gdy popłynęły łzy, pozwoliłam im na to. Była tylko jedna osoba, przed którą nigdy nie wstydziłam się płakać i była nią kobieta siedzącą na wózku przede mną. Gdy skończyłam, wytarłam nos i powiedziałam. — Widzisz, opuszczam miasto na chwilę i dzieją się takie rzeczy. Jestem pieprzonym wrakiem.

Przez chwilę myślałam, że czuje jak jej palce się poruszają, ale gdy na nią spojrzałam, wyraz jej twarzy był dokładnie taki sam. To tak naprawdę nie miało znaczenia. Wróciłam tu po to, aby się z nią zobaczyć i teraz gdy już to zrobiłam wiedziałam, że mogę zrobić to ponownie. Nie była niechcianym wspomnieniem mojej przeszłości, była klejem trzymającym mnie do kupy. — Nie będę czekać tak długo, nim znowu cię odwiedzę — powiedziałam, kładąc głowę na jej kolanach.— Przyrzekam. Ponownie, jeśli słyszała, nie dała po sobie poznać. Ale w jakiś dziwny sposób wiedziałam, że jest świadoma, że wie, iż do niej wrócę. To było wszystko, co tak naprawdę miało znaczenie. **** Nie byłam pewna, dlaczego tak zszokował mnie fakt, że Carrie Shaw nadal mieszkała w tym domu z horroru, w którym kiedyś dorastałam. Przypuszczałam, że był to jakiegoś rodzaju sposób, aby mogła odpokutować za swoje grzechy, wynagrodzić to, na co pozwalała pod swoim dachem, mierząc się z tymi okropnymi wspomnieniami, na co dzień. Zapłaciłam taksówkarzowi, złapałam bagaż i wzięłam głęboki oddech. Przyjazd tutaj nie wchodził w część mojego planu, gdy zdecydowałam się zobaczyć z Jennifer, ale było to coś, co musiałam zrobić, aby uporać się ze swoją przeszłością. Po tym jak zapukałam do drzwi, zacisnęłam pięści na sznurkach mojego podróżnego worka, aby zapanować trochę nad temperamentem. Wkrótce dowiedziałam się, że nie było to konieczne nie, gdy zerknęłam na to, czym stała się Carrie. Bardzo schudła przypominając teraz obciągnięty skórą szkielet a kiedyś długie włosy miała teraz przycięte krótko przy skórze. Zamrugała zaskoczona, gdy mnie zobaczyła, tak jakby nie mogła uwierzyć. — Rhia? — We własnej osobie. Oczywistym było to, że jest oszołomiona, ale szybko się pozbierała. — Chcesz wejść? — Wyglądała tak pieprzenie krucho, co wydawało się cholernie nie sprawiedliwe. Gdy byłam młodsza, była cięższa, większa, jakoś bardziej zastraszająca. Teraz to ja byłam tą straszniejszą. Czyż to nie zabawne jak czasem układa się życie? Nie chciałam wchodzić do środka, ale moja podróż okazywała się czymś więcej niż chciałam. Chodziło tu o stawienie czoła temu, co mnie przerażało, spojrzeniu temu w oczy i kazaniu się odpierdolić. — Pewnie — powiedziałam z większym entuzjazmem niż naprawdę czułam. Odsunęła się na bok i odkryłam, że dom w ogóle nie przypominał tego, jaki był kiedyś. Całe miejsce zostało odnowione, żadnych drewnianych paneli, starych mebli, czy wielkich obrazów pozbieranych z garażowych wyprzedaży. — Podać ci coś do picia? — zapytała, prowadząc mnie w stronę kanapy. Nie usiadłam. Potrząsnęłam głową, mówiąc — Nie przyszłam tu na pogawędkę. — Och. — Niepewna i nerwowa zaczęła bawić się rękoma. Nie mogłam uwierzyć w to, co miałam zamiar powiedzieć, ale czas zmienia postrzeganie pewnych spraw, włączając w to postawy i opinie innych ludzi. — Chciałam wpaść i powiedzieć ci, żebyś nadal odwiedzała Jennifer. Nie mogę być tu tak często jakbym chciała a ona nie zasługuje na to, aby była sama. — Zaczęła przestępować z nogi na nogę, jeszcze bardziej nerwowo bawiąc się dłońmi. — Nie byłam pewna czy będziesz pochwalała to, że się z nią widuje. — Myślę, że jeśli chcesz w jakiś sposób zadośćuczynić to, na co pozwalałaś w swoim domu, to najlepsze miejsce, od którego możesz zacząć. To jej wybaczenia potrzebujesz najbardziej, nie mojego.

— To prawda. — Pokiwała Carrie, nadal poruszając rękoma i przestępując z nogi na nogę. — Prywatny detektyw, którego wynajęłam powiedział, że nie chcesz mnie widzieć — Nadal nie chcę. Nazwij to moim osobistym programem dwunastu kroków. — Więc, przynajmniej mnie wysłuchaj. Daj mi minutę i posłuchaj, co mam ci do powiedzenia. — Dobrze. Twoja minuta właśnie się zaczęła. — Myliłam się. Wszystko, co zrobiłam, zrobiłam źle. Pozwoliłam, aby strach przed mężczyzną kontrolował moje działania i myśli. Ale musisz coś zrozumieć. Ray był o wiele gorszy dla mnie niż kiedykolwiek dla was. Przed naszym ślubem, był mężczyzną z moich snów. Nie miałam pojęcia, jakiego rodzaju potworem był dopóki nie było za późno. Zmuszał mnie do straszliwych rzeczy — załkała, załamując się. — Nie jesteś sobie w stanie wyobrazić tego, do czego mnie zmuszał. — Och — zaśmiałam się bez humoru. — Chyba jestem. — Zmuszał mnie do — Zawahała się, ścierając łzy i znajdując siłę aby kontynuować. — Nie będę ci tego mówić. Przeżyłam to wszystko, co już samo w sobie jest wystarczające. Powiem ci tylko, że do czasu, gdy zostaliśmy rodziną zastępczą, wydawał się kontrolować. Miałam nadzieję, że to wystarczy, że zobaczy, co złego robił w przeszłości. Nigdy nie wiedziałam, co robił, gdy był w pobliżu Jennifer. Nigdy nie sądziłam, że widział w niej kogoś więcej niż dziecko. Dusząc płacz w sobie w końcu się załamała i wybuchnęła spazmatycznym szlochem. Płakała tak mocno, że nie mogła oddychać, ostro i gwałtownie wdychając powietrze nim wypuszczała je w przerażającym łkaniu. Jej całe ciało drżało i byłam cholernie pewna, że nie było to udawane drżenie. Poruszyłoby to najtwardszą nawet osobę, ale nie mnie. Nie kogoś kto przeżył życie, którego żadne dziecko nie powinno było przeżywać, ponieważ ta kobieta była zbyt wielkim tchórzem, aby coś z tym zrobić. Zaczekałam aż odzyska nad sobą kontrolę, po czym przemówiłam. — Carrie nie będę wstawiać ci kitu. Nadal jestem na ciebie wściekła. Nadal cię obwiniam. I nadal myślę, że jesteś absolutną kupą gówna. — Nowy potok jej łez nie powstrzymał mnie, nie żeby kiedykolwiek mógł. — Ale próbujesz odpokutować za to, co zrobiłaś, co i tak jest czymś cholernie większym niż mogę powiedzieć o większość ludzi. Jeśli jesteś szczera w tym, co próbujesz zrobić, skup się na mojej siostrze. Upewnij się, że otrzymuje najlepszą opiekę, jaką została jej przyznana. Zrób wszystko co w twojej mocy aby upewniać się, że otrzymuje najlepsze leczenie jakie jest tam możliwe tak, aby miała przynajmniej szanse na to, by kiedyś dojść do siebie. — Sięgając do kieszeni wyciągnęłam kawałek papieru z numerem mojej komórki. — Jeśli nie uda ci się załatwić opieki jaką czujesz, że potrzebuje, zadzwoń do mnie a ja postaram się żeby tak się stało. Kiedy się w końcu uspokoiła i wzięła kawałek papieru, obróciłam się gotowa do wyjścia. Zrobiłam, co musiałam, stawiłam czoła przeszłości. I chociaż nie czułam się tak dobrze jak myślałam, że poczuję był to jakiś początek. — Rhiannon? — Głos Carrie był słaby i drżący, tak jakby w każdej chwili znowu mogła się załamać Obracając się w drzwiach spojrzałam na nią. — Tak? — Nie trzymaj się z daleka od Jennifer zbyt długo. Kilka miesięcy temu, wyrwała się ze swojego odrętwienia i wciąż powtarzała tylko jedną rzecz.— Gdy nie dodała nic więcej, zapytałam. — Jaką? — Twoje imię. — Zaczęła znowu płakać, ściskając kawałek papieru. — Rhiannon. Myślałam, że nic nie mogło mnie zranić tak mocno jak zdrada Disco, ale niech to szlag byłam w błędzie. Zamknęłam drzwi i wyruszyłam wypielęgnowanym trawnikiem, całkowicie ogłupiona zmuszając się do funkcjonowania na autopilocie.

Jakoś udało mi się opuścić dom Carrie nie załamując się, ale gdy tylko dotarłam do pierwszej wolnej łazienki w pobliżu stacji benzynowej, pozwoliłam sobie na to wymiotując pochylona nad paskudną toaletą, dopóki mój żołądek nie wydalił z siebie wszystkiego. Łkałam niekontrolowanie w tych brudnych, ponurych ścianach. Gdy opadła ostatnia łza, wstałam podeszłam do zlewu i obmyłam twarz. Gdy przetarłam oczy dłońmi, usuwając ślady bólu i łez chciałam, aby równie łatwo można było usunąć blizny mojej przeszłości, zdrady którą nie byłam pewna czy mogłam wybaczyć i ten ciężki ból w moim sercu.

Rozdział Dwudziesty Trzeci Zasada Rhiannon nr 27: Dom jest tam gdzie sobie go stworzysz. Może być nim każde miejsce, w którym tylko czujesz się komfortowo we własnej skórze. Może być to sala gier, basen czy jak w moim przypadku lokalna knajpa. Muzyka buchnęła z głośników, zagłuszając krzyki klientów, gdy Cassie przejęła scenę. Tak jak przewidziałam, była równie popularna, jak Lacey z tym swoim egzotycznym wyglądem. Kruczoczarnymi włosami z pasmami czerwieni i nogami, które nigdy nie przestawały pracować. W tej samej sekundzie, w której Lacey usłyszała wybór piosenki Cassie, przyjęła to tak jakby tamta pokazała jej ze sceny środkowy palec. Wyszczerzyłam się w uśmiechu. To była właśnie Czarna Pantera, tu zawsze wszystko pozostawało prawdziwe. — Barmanka! Normalnie, stały bywalec Czarnej Pantery z grubym tyłkiem i wielką gębą Lonnie, wkurzyłby mnie okrutnie. Ale teraz wywołał na mej twarzy tylko uśmiech. Nigdy nie sądziłam, że będę tęsknić za tym gównianym traktowaniem, ale tak właśnie było. To była moja strefa, miejsce, w którym czułam się bezpiecznie i Lonnie był jednym z wielu rzeczy, które mi o tym przypominało. Pochylając się do przodu zapytałam: — Co mogę ci podać, Lonnie? Aby dopełnić całości, nie spojrzał na mnie oczywiście. — Coronę z colą. — Jasna sprawa. Przygotowałam drinka dodając do niego trochę więcej Corony. Deena pojawiła się wychodząc z zaplecza, gdy stawiałam drinka przed nim. Mogłam stwierdzić, że spodziewała się jakiegoś pyskatego komentarza na temat jak niegrzeczny był tym razem, albo jak bardzo obrzydza mnie kolejna plama jedzenia na jego, kiedyś białej koszulce, ale nie połknęłam przynęty. Nie. Tym razem postrzegałam wszystko zupełnie nowym spojrzeniem. — Wszystko w porządku? — Zmarszczyła się, gdy nie wygłosiłam swojej zwyczajowej tyrady. — Absolutnie — uśmiechnęłam się mijając ją i kierując do miejsca, do którego podszedł już kolejny klient, zakładając, że był gotowy na kolejną rundę. Minął tydzień od mojej wycieczki do Jennifer, ale wydawało się jakby upłynęło więcej czasu. Zdecydowałam się przyjąć propozycję Deeny i zatrzymać się u niej, gdy opowiedziałam jej, że potrzebuje zmiany scenerii, unikając Disco, Goose'a i Paine'a za wszelką cenę. Oczywiście wiedziałam, że nadejdzie czas, gdy moje uniki nie będą dłużej akceptowane. Nie miałam z tym problemu, skoro moja głowa była na właściwym miejscu a serce tam gdzie być powinno. Skończyłam z byciem idiotką, porzuconą przez ukochanego, głupią dziewczyną, która zapomniała o swoich błędach i dlatego była podatna na ich powtarzanie. — Podwójną kolejkę Wild Turkey.— Mężczyzną pchnął w moją stronę swoją szklankę i przyjęłam to bez żadnego komentarza. Co z tego, że moje życie w tej chwili kręciło się wokół dupków i godzin spędzonych na wertowaniu książek w publicznej bibliotece Nowego Jorku? Mogło być znacznie gorzej.

Przyrządziłam mu drinka tak jak prosił, zaakceptowałam gotówkę i podeszłam do staromodnej kasy, która mogła powalić cię na ziemie uderzeniem w bebechy o ile nie zeszło się jej z drogi po naciśnięciu właściwego guzika. Gdy wrzuciłam już resztę do słoika na napiwki, sięgnęłam po szmatę, aby przetrzeć bar. To była noc, podczas której czas szybko leciał (sobota) i jeśli nie przecierałabym, co jakiś czas baru, byłby cały zapaskudzony resztkami z powylewanych tu i ówdzie drinków. — Rhiannon! — krzyknęła Deena, spojrzałam w górę. — Potrzebna kolejna beczka Samuela Adamsa. — Jasne! — Rzuciłam ścierkę na miejsce i skierowałam się na zaplecze. Komórka zawirowała w kieszeni, wyciągnęłam ją tylko po to, aby zobaczyć, że to Disco, znowu. Mrowienie w brzuchu było czymś, nad czym nie mogłam zapanować, ale mogłam zdecydować, co zrobić. Nie odebrałam, co już teraz stało się swego rodzaju codzienną rutyną. Porozmawiam z nim, kiedy będę gotowa. Mieliśmy pewne sprawy do wyjaśnienia, to na pewno, ale to dopiero po tym jak będzie miał czas, aby przemyśleć to, co mi zrobił. Znalazłam beczkę i podniosłam ją z łatwością. Amulet bardzo ułatwiał mi tego typu drobne sprawy. Wiedziałam, że nie powinnam nosić go tak często jak nosiłam, ale dopóki sama nie wzywałam jego mocy wszystko było w porządku. Gdy umieściłam beczkę pod barem i podłączyłam, usłyszałam jak ktoś odchrząka. Zerknęłam do góry stając twarzą w twarz z przystojnym mężczyzna mniej więcej w moim wieku. Spoglądał na mnie tak jak byłam do tego przyzwyczajona, jakbym była cukierkiem przygotowanym do spróbowania. — Pomóc ci z tym, kochanie? — Nie. — Odwróciłam się, aby powrócić do przerwanej pracy. — Już się tym zajęłam. Wiedziałam, żeby unikać kontaktu wzrokowego aż zaskoczy, że nie jestem zainteresowana i odejdzie, zanim wynurzę się ponownie spod baru. Westchnęłam z ulgą, gdy ktoś inny poprosił o piwo i lampkę koniaku. Hector przechodził obok, gdy dostarczałam drinki, uśmiechnął się i skinął do mnie. Nie byłam pewna czy pozwoli mi wrócić do pracy po tym wszystkim, co się stało, ale byłam cholernie wdzięczna, że się zgodził. Okazało się, że oboje potrzebowaliśmy się nawzajem, bez względu na to czy tego chcieliśmy czy nie. Piosenka Cassie dobiegła końca, obserwowałam jak zbiera swój zarobek ze sceny, po czym znika za kurtyną. Za kilka minut będzie na sali, co oznacza, że będę musiała uważać na jakąś potencjalną kocią walkę. Jak na razie Lacey i Cassie jakoś udało się tego unikać, ale wiedziałam, że taki stan rzeczy nie będzie trwał wiecznie. Każda chciała być lepsza od drugiej pod koniec nocy a jak na razie szala przechylała się na korzyść Cassie. — Przepraszam. Czy mogę prosić o Grey Goose? Podwójną? Obróciłam się powoli, stając twarzą w twarz z jednym z trójki mężczyzn, których próbowałam unikać. Goose uśmiechał się tak, jakby czas zatrzymał się dla niego w miejscu. Jeśli był na mnie wściekły za to, że nie odpowiadam na jego telefony, to wcale tego po sobie nie pokazał. — Jasne — odparłam, odpowiadając uśmiechem i przygotowując drinka. Nie trwało to długo. Gdy postawiłam go przed nim, podał mi dwudziestkę i powiedział to samo, co wtedy bardzo, dawno temu. — Zatrzymaj resztę. — Dzięki. — Odwróciłam się do kasy, płacąc za drinka i wrzucając resztę do słoika na napiwki. Kusiło mnie, aby wrócić na drugi koniec baru. Zamiast tego podeszłam do niego, opierając łokcie na kontuarze. — Więc, jak leci? Zaśmiał się.— Naprawdę musisz o to pytać? — Niech zgadnę. — Nie mogłam całkowicie wymazać sarkazmu ze swojego głosu. — Wysłali cię abyś sprawdził, co u mnie?

— Po czym zgadłaś? — Postawił szklankę na barze. — No nie wiem, może po tych tuzinach wiadomości na moim telefonie? Westchnął, gapiąc się na swojego drinka. — Nie możesz wiecznie uciekać od Gabriela. — A kto powiedział, że od niego uciekam? — Gdy na mnie spojrzał, uśmiechnęłam się. — Po prostu daję mu tylko odrobinę tego, co sam lubi rozdawać, to po prostu sprawiedliwe, — On cierpi, Rhiannon. Naprawdę. Włóczy się po tym domu, noc za nocą, jest niespokojny. Musisz z nim porozmawiać, rozwiązać to, co zaszło między wami. Myślałam, że gdy usłyszę o agonii Disco to poczuję się lepiej. Niestety przez to tylko poczułam się gorzej. Tak, zrobił coś okrutnego, coś całkowicie niewybaczalnego, ale pomijając to wszystko, nadal kochałam tego drania. Nie wspominając już o tym, że nie byłam tak do końca niewinna. — Porozmawiam z nim. — Kiedy? — zapytał Goose nim zdążyłam skończyć zdanie. Nie mogąc zobowiązać się do jakiejś konkretnej daty powiedziałam tylko: — Wkrótce. Na szczęście nasza pogawędka została przerwana przez klientów, którzy wciąż napływali i zapewnili mi bieganie po barze w tą i z powrotem była sobota, więc można było się tego spodziewać. Gdy wróciłam ponownie do Goose'a trzymał przed sobą jakiś folder. — Jeszcze raz to samo? — Nie, ale jeśli chcesz poznać zawartość tego folderu, spotkasz się ze mną po pracy. Spojrzałam podejrzliwie na folder. — A co jest tam takiego specjalnego, że będę gotowa to zrobić? — Informacje, których potrzebujesz. Te dotyczące amuletu Marigold Vesta. Trochę czasu zajęło mi ich zebranie, ale z pomocą Sonij udało mi się to zrobić. Sięgnęłam po folder, ale go odsunął. — Jeśli go chcesz, przyjdź do jadłodajni u Ruby, po skończonej pracy. To zaraz za rogiem. Mrużąc oczy burknęłam: — Wiem gdzie to jest. — Więc będziesz wiedziała gdzie to znaleźć. — Pomachał folderem w powietrzu i wstał. — Dobranoc, Rhiannon. — Zaczekaj. — Sięgnęłam ponad barem i złapałam go za koszulkę. — Skąd mam wiedzieć, że mówisz mi prawdę? Przysunął się bliżej tak, że dzieliły nas tylko cale. — Wiedziałaś, że ten wampir Kibwe ukradł ten amulet swojej własnej babci, po tym jak ją zabił? Potrzeba do tego odprawienia rytuału krwi, który jest tak naprawdę jedynym sposobem na wzięcie we władanie tego naszyjnika. Musi zostać przejęty siłą i scementowany krwią poprzedniego właściciela. W taki sposób Kibwe przejął jego moc. Zanim był w stanie dostrzegać duchy. Czy to ci wystarczy? Puściłam go, ruszył poprzez tłum, szybko znikając pomiędzy ludźmi. Zerknęłam na zegar. Była dopiero 12:30, co znaczyło, że dopiero za półtorej godziny będę mogła się stąd wyrwać. Hector marudziłby okrutnie, gdybym poprosiła o wcześniejsze zwolnienie a Deena nie poradziłabym sobie dziś sama za barem. Gdy próbowałam zapomnieć o tym, czym pomachał mi przed nosem Goose i rzuciłam się w wir barowej roboty, pojawiła się Deena, podekscytowana i zarumieniona. — Hej, masz minutę? — Skinęła w stronę drzwi na zaplecze i ruszyłam za nią. — Co tam?

— Widzisz tego faceta o tam? — wskazała na mężczyznę, który zaczepiał mnie, gdy podłączałam beczkę z piwem. — Tak, widzę. — Chce mnie gdzieś zabrać po zamknięciu. Normalnie nie robię tego typu rzeczy, ale popatrz na niego! Nie chce mu odmawiać, ale skoro.... Widać, że szczęście coraz szybciej mnie opuszczało. — Skoro sypiam na twojej kanapie, pokrzyżowałabym twoje plany. — Masz coś przeciwko, abyś przespała się u siebie tą jedną noc? Obiecuję, że więcej nie poproszę, ale on jest taki... — Pieprzenie fantastyczny? — wyszczerzyłam się w uśmiechu, gdy zachichotała i pokiwała. — Nie ma problemu. I tak już czas abym wróciła do siebie. Gdy zaczęłam odchodził złapała mnie jeszcze za ramię. — Jesteś pewna? Mogę mu odmówić. Potrząsnęłam głową. I tak musiałam kiedyś wrócić do swojego mieszkania. I chyba już najwyższa pora przestać chować głowę w piasek. — Jestem pewna. Bawcie się dobrze. Czas wrócić do siebie, jestem gotowa. Nie ustąpiła. — Tylko, jeśli jesteś pewna. Zaśmiałam się, odsuwając jej palce z ramienia. — Całkowicie. A teraz wracajmy zanim Hector zacznie marudzić. Wróciłyśmy do pracy. Tłum gęstniał. Nie mogłam powstrzymać spojrzenia, co chwila odpływającego w stronę zegara. Chciałam informacji, które miał Goose, ale nie byłam pewna, czy jestem gotowa na pytania, które będzie chciał mi zadać i szczerą rozmowę. Telefon zawibrował na moim pośladku. Znowu. Ale nie zawracałam sobie głowy sprawdzaniem, kto to. Był to albo Paine albo Disco, tego akurat byłam pewna. Jedyne, co miałam na swoją obronę, to to że czułam się źle, jeśli chodziło o Paine'a w końcu obiecałam, że po moim powrocie wszystko między nami się zmieni. Jak tylko uda mi się zapanować nad wszystkim wiedziałam, że była to obietnica, której zamierzałam dotrzymać. Niestety nadal nie miałam pojęcia jak to zrobić. Poza tym nie byłam nawet pewna, czy Disco mu powiedział o tych wszystkich intymnych szczegółach tego, co między nami zaszło w przyszłości. Muzyka buchnęła z głośników, jakiś mix piosenki Eurythmics 'Sweet Dreams i White Stripes 'Seven Nation Army'. Wiedziałam, że tańczyć będzie Destiny, nie musiałam podnosić głowy. Uwielbiała lata osiemdziesiąte a w szczególności muzykę. Obserwowałam jak pracuje, a faceci rzucają w jej stronę banknotami, szczerząc się w uśmiechu, gdy zrobiła ten swój popisowy numer, pozwalający umieścić stopy bezpośrednio nad głową. Tak jak oczekiwałam, spadł na nią kolejny deszcz banknotów. To był jej popisowy ruch, którego żadna dziewczyna nie mogła skopiować i czułam, że wart był każdego jednego centa. — Przepraszam, raz jeszcze. Odwróciłam się w stronę głosu mężczyzny, który przy pomocy swego uroku próbował dostać się do moich majtek i gdy go spławiałam, udało mu się dostać do majtek Deen'y — Co ci podać? — Cóż. — Jego głos obniżył się o oktawę, stając się gardłowy. — Twoja przyjaciółka powiedziała, że jesteście współlokatorkami. Zastanawiałem się, czy byłabyś może zainteresowana trójkątem? Ta wspaniała samokontrola, którą udało mi się do tej pory utrzymać, zniknęła. Robienie mnie w konia, było jedną rzeczą, ale robienie w konia mojej przyjaciółki, było już czymś zupełnie innym. Wyszczerzyłam się do niego w uśmiechu, zerkając na Deene kątem oka i wyszeptałam. — No nie wiem, zobaczmy.

— Deena! — krzyknęłam a on szarpnął się do tyłu, najwyraźniej dostrzegając, że sam właśnie się załatwił. — Możesz tu na chwilę podejść? — Czekaj, to już nie ważne. — Próbował się wycofać, ale było już za późno. Jego szansa na wyrwanie dziś wieczorem kawałka dupy, dawno przeminęła. — Co jest grane? — Deena spoglądała ode mnie na swój wymarzony seks i poczułam się odrobinę winna. — Ten kochaś mówi, że jest zainteresowany trójkątem. — Wciąż wpatrywałam się w tego dupka, obserwując jak pochyla głowę. — Chciałam najpierw poznać twoją opinię. Znałam ją na tyle dobrze, że wiedziałam, iż lepiej się cofnąć, kiedy chwyciła dozownik z Colą. Nie chcąc tracić na niego Coli, wystrzeliła w niego z wody. Obserwowałam z niekłamaną satysfakcją, jak zlała go od stóp do głów na oczach wszystkich. Gdy skończyła, odłożyła dozownik na miejsce, łapiąc kilka serwetek i rzucając nimi w jego stronę. — Nie trać czasu dupku, spierdalaj stąd! Gdy nie poruszył się wystarczająco szybko, żeby ją zadowolić, krzyknęła: — Cletus! Największy i najstraszniejszy bramkarz w mieście nie zadawał pytań i nie tracił czasu. Tłum rozstępował się przed nim jak woda, złapał delikwenta za kołnierz i powiedział: — Już wychodzisz, — Prowadząc go między stolikami. — Przepraszam. — Deena nie miała zbyt długo złamanego serca, co było jedną z rzeczy, które najbardziej w niej podziwiałam. Jak większość facetów nie miała żadnego problemu z przygodami na jedną noc lub samotnymi pobudkami. Chyba nawet wolała ten stan. Myślenie o jej historiach z mężczyznami wprawiło mnie w zakłopotanie, skoro teraz tak naprawdę wcale nie byłam lepsza. — Po prostu pomyślałam, że powinnaś wiedzieć. — Do cholery, pewnie, że powinnam! Co za pieprzony dupek! Możesz w to uwierzyć? Po czym odwróciła się wracając do pracy, bez ani jednego słowa. Cała Deena. W końcu wieczór dobiegł końca, zajmowałam się brudnymi szklankami, barem i mokrymi serwetkami, podczas gdy Butch i Cletus zamiatali podłogi udowadniając, że są czymś więcej niż tylko górą mięśni. Wszystko było idealnie. To było coś znajomego, coś stałego. Gdy zaczęłam wycierać bar, pojawił się Hector wyciągając swoje cygaro. — Więc — powiedział, obserwując je. — Dobrze mieć cię z powrotem. — Miło to słyszeć. — Podniosłam głowę i uśmiechnęłam się. — Miło jest być tu z powrotem. — Cieszę się, że to mówisz. Po czym zniknął, odchodząc poluzował krawat przygotowując się do podliczania nocnego utargu. Hector też nadal był taki sam. Mężczyzna, który nie lubi zbędnych słów. Właśnie tak jak lubiłam.

Epilog Czułam się jakby mój żołądek był przepełniony kwasem do czasu, aż zdecydowałam się opuścić klub i skierować do Ruby, ale byłam zdeterminowana, aby zdobyć informację Goose’a. Będę ich potrzebowała skoro moje własne umiejętności poszukiwawcze były zawstydzające. Jeśli to były materiały, które zdobył razem z Sonją, to musiały być dobre i nie mogłam przepuścić takiej okazji. Gdy wyszłam za róg budynku i skierowałam się w stronę Ruby, owinęłam się ciaśniej kurtką. Było cholernie zimno. Koniec ze spódniczkami i sukienkami. Pozostały mi tylko Jeansy i moje ulubione buty przeznaczone do kopania tyłków, co pasowało mi idealnie. Widziałam już światła jadłodajni, gdy znalazłam się za rogiem. Gdy zaczęłam przechodzić przez ulice, coś złapało mnie od tyłu. To była głupia nieostrożność z mojej strony, powinnam była uważać od momentu, gdy tylko wyszłam z baru, ale byłam tak skoncentrowana na informacjach, które miałam otrzymać, że nie włączyłam swoich zmysłów i teraz znalazłam się w szponach wampira. — Pamiętasz mnie? Gdy się odwróciłam stanęłam twarzą w twarz z Evanem, wampirem z mojej przeszłości, tym samym, który próbowała naznaczyć mnie przed tym nim miał szanse zrobić to Disco. Nadal miał na sobie ciuchy w stylu emo, no i przyprowadził ze sobą kilku towarzyszy. — Nie chcesz tego zrobić — ostrzegłam, gdy podszedł bliżej. — Zadrzesz z najpotężniejszym wampirem w mieście. — Nie będzie nas na miejscu, aby się o to martwić. Potraktuj to, jako niezakończoną sprawę. Amulet płoną gorącem na mojej skórze i właśnie szykowałam się do skopania tyłka Evana tak, że nigdy tego nie zapomni, gdy znajomy głos zapytał. — Pamiętasz mnie? Paine złapał Evana za gardło, podnosząc z ziemi w powietrze i łamiąc jego kark z głuchym odgłosem uderzanego nadgarstka. Obserwowałam oniemiała, jak Paine kołysze głową Evana w tą i z powrotem, obracając jego głową w kółko, raz za razem, dopóki jego szyja nie zaczęła przypominać jakiegoś pieprzonego korkociągu. W chwili, w której Paine upuścił Evana, pozostałe wampiry uciekły jakby ścigał je sam diabeł. Zerkałam na ciało Evana, zdegustowana nie mogąc jednak odwrócić wzroku. — Czy to go zabije? — Jeśli odetniesz głowę to tak. Zakładam, że w tej chwili znajduje się najbliżej utraty głowy jak to tylko możliwe, poza tym. — Spojrzał na mnie i roztarł skronie — Widziałem jak odejdzie. — A więc to koniec? — Dla niego tak. Potrząsając głową, zmusiłam się aby odwrócić wzrok wiedząc, że ten obraz i tak pozostanie w mojej głowie do końca życia. — Co tu robisz? — Ethan mówił, że ma coś, czego potrzebujesz. Poprosił mnie abym to dostarczył. Cholerny Goose! Pieprzona zasadzka! Wyciągnęłam dłoń i westchnęłam. — Więc, daj mi to. To była długa noc i chcę wracać do domu. — Do domu? Dokąd? — spytał miękko. — Nie byłaś w domu ponad tydzień.

— Skąd o tym wiesz? — zapytałam, pogardzając sobą za ciekawość. Może Disco kazał mu pilnować mojego mieszkania, noc za nocą. — Może pójdziemy do Ruby i pogadamy? Biorąc głęboki wdech udało mi się wykrztusić. — Co powiedział ci Disco? Wydawał się zaskoczony pytaniem a jego reakcja była tak natychmiastowa, że od razu wiedziałam, że musi być szczera. — Tylko to, co powiedział reszcie rodziny. Nie rozmawia z nikim, od kiedy odeszłaś, za wyjątkiem aktualizacji danych na temat miejsca twojego pobytu. Nie chce ze mną rozmawiać, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. — Więc o niczym nie wiesz? — O czym nie wiem, Rhiannon? Nie sądziłam, że serce mogło się skurczyć, ale uczucie jakiego doświadczyłam było właśnie takie. Paine nie wiedział. Nie miał pojęcia o tym, co wydarzyło się między nami w przyszłości. Dziwne ale myślałam, że Disco mu powie. Jeśli cokolwiek, to przysłużyłoby się to Disco zaraz po tym, co zrobił. Ale może był zbyt przerażony, aby mu powiedzieć, zbyt wystraszony, aby powiedzieć mu ''o kręgach na wodzie'', o tym ,że zmieniłam coś więcej niż czas, że zmieniłam także nasze relacje. Staliśmy tak pod światłem ulicznej latarni przez kilka minut, zanim miękki tembr głosu Paine'a nie przerwał moich myśli. — Co powiesz na kawę i kopertę, po którą przyszłaś? Ten dupek. — Paine trącił ciało Evana butem. — Może zaczekać, aż wrócą jego kumple, pozbierać resztki i uprzątnąć ten cały bałagan. Miałam wrażenie, że popełniam głupi błąd taki, którego nie będę mogła cofnąć, ale był to jakiś początek. Paine musi poznać prawdę. Przyrzekałam, że wszystko między nami będzie wyglądało inaczej a teraz nadszedł czas, aby zacząć spełniać tą obietnice. Nie byłam pewna, czy skończy się to tym, że zostaniemy bliższymi przyjaciółmi, czy nasze drogi zupełnie się rozejdą. Wszystko, czego byłam pewna to, to, że moje imię właśnie zostało wywołane i nadszedł czas wygłosić mowę na środku, przed całą moją klasą. — Kawa i koperta z informacjami, brzmią całkiem nieźle. — Szliśmy razem, w niewielkiej odległości od siebie. Gdy weszliśmy do środka wybraliśmy loże na samym końcu, pragnąć możliwie jak najwięcej prywatności. Było późno, więc nie było z tym problemu. Większość osób siedziała przy barze, zajadając już nie pierwszej świeżości szarlotkę i popijając świeżą kawą. Gdy kelnerka zawitała do naszego stolika zamówiłam dwie kawy tylko, jako pretekst. Paine na pewno jej nie wypije, ale skoro miałam pozostać przytomna jeszcze przez chwilę, mogłam zadbać o jego kubek, jak tylko opróżnię swój. — Nie powinnaś tak długo trzymać się z daleka. — Paine mówił przyciszonym głosem, opierając łokcie na stole z głową pochyloną nisko prawie na środku stołu. — Martwiliśmy się o ciebie. — Miałam parę spraw, którymi musiałam się zająć. — Nie cała prawda, ale też nie kłamstwo. — Więc ta sprawa pomiędzy tobą a Gabrielem... Nie dokończył tylko usiadł prosto, gdy pojawiła się kelnerka przynosząc nasze kawy i garść śmietanek. Nie zapytała czy potrzebujemy czegoś jeszcze, gdy stawiała wszystko przed nami, co akurat pasowało mi idealnie. Nie chciałam, aby wróciła do naszego stolika, szybciej niż to konieczne. Paine znowu przesunął się bliżej, gdy wlewałam dwie śmietanki do swojego kubka i doprawiałam cukrem. Kiedy skończyłam, rozerwałam serwetkę, w którą owinięta była łyżka i wymieszałam. Debatowałam nad tym, czy wziąć łyka, gdy zdałam sobie sprawę, że żadna ilość kofeiny na świecie nie powstrzyma mnie przed tym, co właśnie miałam zamiar zrobić i nie zmieni tego, co powiem.

Gdy spojrzałam do góry i napotkałam jego onyksowe oczy wiedziałam, że bez względu na to, co się wydarzy od tego momentu, bez względu na to, jakim przeszkodom będę musiała stawić czoło, przyszłość była moim własnym wyborem. Od tego momentu, to ja decyduje. Zasada Rhiannon me 14 : Jest powód, dla którego prawda boli. Kiedy przestajesz czuć jej żądło, to znaczy, że przestaje cię to obchodzić. I do cholery, czy to nie byłoby pieprzonym marnotrawstwem i stratą? Wzięłam głęboki oddech sięgnęłam przez stół łapiąc dłonie Paine'a w swoje własne i zaczęłam mówić.

Koniec