Sabrina Jeffries - 1 - Narzeczeni mimo woli

1

Jeffries Sabrina Diablęta Hallstead Hall 01 Narzeczeni mimo woli

Pierwsza książka z cyklu "Diablęta Hallstead Hall" o rodzeństwie po tragicznej śmierci rodziców wychowywanym przez babcię. Babcia rozpieszcza wnuki, ale stawia ultimatum, że dostęp do majątku będą mieli, dopiero jak się ożenią lub wyjdą za mąż. Oliver Sharpe, markiz Stonville, wiódł żywot zatwardziałego kawalera i hulaki. A gdy babka poprzysięgła wydziedziczyć niepoprawnego wnuka, jeśli ten nie ustatkuje się i nie ożeni, Oliver postanawia spełnić warunki umowy, sprowadzając do domu fałszywą narzeczoną znalezioną w burdelu! Jednak plany markiza krzyżuje spotkanie z amerykańską pięknością Marią Butterfield, którą ratuje z poważnych tarapatów... i od tej pory nie przestaje jej pragnąć.

2

Drogi Czytelniku Nazywam się Hester Plumtree, ale prawie wszyscy mówią na mnie Hetty. Od śmierci męża sama zarządzam rodzinnym browarem. I choć niektórzy stale z tego powodu narzekają, ja zawsze powtarzam, że jeśli masz czas na komentowanie życia innych i zrzędzenie, znaczy to, że ktoś czym prędzej powinien znaleźć ci zajęcie. Oczywiście, gdy tylko w grę wchodzą moje wnuki, mnie ta zasada nie dotyczy. W końcu jako babcia wiem najlepiej, co jest dla nich dobre, nieprawdaż? To ja wychowywałam te dzieci po tym, jak ich ojciec - markiz, oraz matka, a moja córka, zginęli w tragicznym wypadku. Ale nie będę się nad tym rozwodzić, ludzie wystarczająco dużo o tym plotkują. Tak po prawdzie pragnę jedynie prawnuków. Chyba nie proszę o zbyt wiele? Jednak moje wnuki przynoszą mi tylko same kłopoty. Weźmy, na ten przykład, Olivera. Rozumiem, że każdy sztubak musi się wyszumieć z jedną czy dwiema tancerkami lub śpiewaczkami operowymi, ale Oliver postanowił zamienić hulaszczy tryb życia w swego rodzaju naukę, której nie przestaje zgłębiać. Nawet gdy przez chwilę nie jest pochłonięty piciem lub łajdaczeniem się, szmatławce i tak się prześcigają w podsuwaniu płotek na jego temat - z reguły tyczących się frywołnych igraszek z tą czy inną półnagą kobietą w wannie pełnej przemycanej brandy. Winię za ten stan rzeczy ojca Olivera, którego styl życia chłopak przejął po śmierci rodziców.

3

A o pozostałą czwórkę też lepiej nie pytać: Jarreta z jego hazardem, Mineryę z jej gotyckimi powieściami, o Gabriela i wyścigi oraz o Celię, która nie przepuści żadnej okazji, by chwycić za pistolet i strzelać do celu. Nie bez kozery w towarzystwie zwą ich Diablętami z Halstead Hall. Nie zrozum mnie źle - to dobre wnuki. Dopytują się o moje zdrowie, towarzyszą mi podczas różnych wyjść i wizyt, a także pilnują, żebym się nie przepracowywała. Jednak stanowczo odmawiają porzucenia swych skandalicznych nawyków, a ja mam tego dosyć! Dlatego obmyśliłam sposób na zmuszenie ich do ustatkowania się i zachowywania jak na dziedziców przystało. Nie spodoba mi się to, ale trudne sytuacje wymagają stosowania radykalnych środków. Bóg mi świadkiem, że doczekam się prawnuków... i to już niedługo! Szczerze oddana Hetty Plumtree

4

Prolog Ealing, Anglia 1806 rok Oliver Sharpe, szesnastoletni dziedzic tytułu markiza Stoneville, z sercem w gardle wyjechał ze stajni w Halstead Hall. Jego matka dopiero co popędziła w furii do domku myśliwskiego. Rzadko widywał ją w takim stanie, zazwyczaj była po prostu smutna... Chyba że wytrąciło ją z równowagi coś monumentalnego. Jak na przykład przyłapanie własnego syna na całkowicie niegodnym zachowaniu. Oliver czuł, jak zalewa go fala upokorzenia. „Jesteś zakałą rodziny! - krzyczała głosem słabym z oburzenia i pełnym bólu. - Zachowujesz się identycznie jak ojciec. Niech mnie piekło pochłonie, jeśli pozwolę mu cię zmienić w taką samą nikczemną, samolubną kreaturę! Nie bacząc na nic i na nikogo, goni jedynie za własną przyjemnością!". Oliver nigdy wcześniej nie słyszał przekleństw z ust matki i zmroził go fakt, że w tej chwili złorzeczyła właśnie przez niego. Czy właściwie go oceniła? Czy naprawdę zaczynał upodabniać się do lekkomyślnego rozpustnika, który go spłodził? Mdliło go na samą myśl. Co gorsza, matka jechała teraz z zamiarem wyliczenia mężowi wszystkich grzechów, a Oliver nie mógł temu zapobiec, albowiem nakazała mu nie pokazywać jej się na oczy. Ktoś jednak musiał ruszyć za nią. Oliver widział matkę równie wzburzoną jedynie wtedy, gdy po raz

5

pierwszy dowiedziała się o niewierności męża. Spaliła wtedy na dziedzińcu kolekcję erotycznych książek ojca Chłopiec miał wówczas siedem lat. Bóg jeden wiedział do jak drastycznych czynów mogła się posunąć teraz, gdy wierzyła, że syn podążał w ślady ojca. W dodatku w tym samym momencie, gdy podejmowali gości. Obchodząc mury częściowo ufortyfikowanego dworu który służył ,m za wiejską rezydencję, Oliver dostrzegł na podjeździe znajomy powóz i serce podskoczyło mu w P1ersi. Babcia! Dzięki Bogu, że przyjechała; może zdoła przemówić do swej córki. Oliver dotarł przed dom, gdy powóz stanął, i pospiesznie otworzył babce drzwi. - Proszę, cóż za miła niespodzianka - powiedziała z ciepłym uśmiechem i wysiadła. - Cieszę się, widząc, że me zapomniałeś wytwornych manier, jak wielu młokosów w twoim wieku. Zazwyczaj znalazłby błyskotliwą ripostę na taką uwagę i posprzeczał się z babcią dobrotliwie przez chwilę Tego dnia jednak nie był w stanie. Nie, gdy przepełniał go strach. - Matka jest zła na ojca - rzekł cicho, podając kobiecie ramię , prowadząc do domu. Służący nie mogli tego usłyszeć. I tak pół świata plotkowało o zdradach ojca - wszelka medyskrecja byłaby wodą na młyn plotkarzy - To nic nowego, nieprawdaż? - odparła oschle - Tym razem to co innego. Wpadła w szał. Pokłóciliśmy się, po czym matka ruszyła sama do domku myśliwskiego. - Pewnie pojechała odszukać męża. - Tego się właśnie obawiam. Wiesz, jak on lubi ją prowokować. Jeśli go tam znajdzie, nie wiem, co zrobi. I dobrze. - Babcia posłała wnukowi figlarny uśmiech. - Może zrówna tę chałupę z ziemią. Wtedy Lewis nie będzie miał dokąd sprowadzać swoich latawic

6

- A niech to, babciu, mówię poważnie! - Gdy uniosła brew na takie słownictwo, chłopiec przełknął prawdziwe przekleństwo, które cisnęło mu się na usta. - Wybacz, ale tym razem to całkiem inna historia. Musisz jechać za nią, porozmawiać, uspokoić ją. To ważne. Mnie nie posłucha. Kobieta spojrzała na wnuka podejrzliwie. - Czy jest coś, o czym mi nie mówisz? - Oczywiście, że nie - odparł, czerwieniąc się. - Nie kłam własnej babce. O co się z matką pokłóciliście? Jak miał wszystko wyznać, skoro skręcało go na każdą myśl o tym, co zaszło. - To nie ma znaczenia. Po prostu wierz mi, że ona cię potrzebuje. Babcia prychnęła. - Twoja matka nigdy mnie nie potrzebowała. -Ale, babciu... - Posłuchaj, Ołiverze - rzekła, poklepując go po ręku, jakby był dzieckiem - wiem, że jesteście z matką zżyci i to dla ciebie trudne widzieć ją wzburzoną. Ale jeśli dasz jej trochę czasu, by zdołała ochłonąć, przyrzekam, że nic jej nie będzie. - Nie, musisz... - Dość! - ucięła. - To była długa, trudna podróż i jestem zmęczona. Potrzebne mi filiżanka gorącej herbaty i porządna drzemka. Nie jestem w nastroju do mieszania się w kłótnie twoich rodziców. - Na widok desperacji wymalowanej na jego twarzy złagodziła nieco ton. - Jeśli do zmroku nie wróci, obiecuję że pojadę za nią. Zobaczysz, z pewnością niedługo będzie tu z przeprosinami i oboje o wszystkim zapomnicie. Nigdy jednak nie wróciła. Tej nocy, w domku myśliwskim, zastrzeliła męża, a potem siebie. A życie Ołivera już nigdy nie było takie samo.

7

Rozdział I Ealing 1825 Oliver wpatrywał się w widok za oknem biblioteki w Halstead Hall. Szary, zimowy dzień jedynie potęgował jego ponury nastrój, gdy starał się przegnać precz bolesne wspomnienia, zamknąć je, jak zawsze, w najgłębszych zakamarkach umysłu. Tu, w domu rodzinnym, było to o wiele trudniejsze niż w mieście, gdzie mógł zatracać się w ramionach kurtyzan i mocnych trunkach. Zapomnienie jednak nigdy nie trwało długo. Choć skandal związany z jego nazwiskiem wybuchł już dziewiętnaście lat temu, wciąż szeptano za plecami Olivera, gdziekolwiek się pojawiał. Tamtej nocy babka powiedziała gościom, że jej córka, szukając odosobnienia, udała się do domku myśliwskiego, gdzie zasnęła. Obudzona przez podejrzane odgłosy, przekonana, że naszedł ją intruz, w panice zastrzeliła mężczyznę. Chwilę później odkryła, że był to jej mąż. Zszokowana i pogrążona w żalu użyła tej samej broni, by odebrać sobie życie. To była mało przekonująca historia, jak na próbę zatuszowania morderstwa i samobójstwa, a szepty i plotki nigdy na dobre nie ucichły. Szczególnie że przebywający wtedy w rezydencji goście żywo spekulowali na temat całego zdarzenia. Tamtego dnia babcia zabroniła Olivero-

8

wi i jego rodzeństwu mówić o tej sprawie z kimkolwiek, nawet ze sobą nawzajem. Twierdziła, że miało to uciszyć plotki, lecz Oliver często zastanawiał się, czy tak naprawdę nie jego obarczała winą za wszystko. Inaczej, dlaczego teraz miałaby przerywać milczenie i wypytywać go o kłótnię z matką? Oczywiście nie odpowiedział. Na samą myśl, że miałby wyznać prawdę, czul bolesny ucisk żołądka. Odwrócił się od okna, by kroczyć po pokoju wzdłuż stołu, przy którym jego rodzeństwo oczekiwało na pojawienie się seniorki rodu. Właśnie dlatego unikał Halstead Hall - dom zawsze wprawia! go w sentymentalny nastrój. Dlaczego babka zwołała to przeklęte spotkanie akurat tutaj? Oliver przez lata trzyma! dom zamknięty. Pomieszczenia przesiąkły zapachem wilgoci i pleśni, a do tego były zimne niczym lody Arktyki. Jedynie gabinetu nie zakryto przed kurzem, gdyż pracował w nim zarządca majątku. Trzeba było wysprzątać bibliotekę tylko z powodu spotkania, które babcia mogła przecież bez trudu zaaranżować we własnym domu, w mieście. Zwyczajowo odmówiłby jej wizyty w zaniedbanym majątku, jednak po wypadku brata - Gabriela - rodzeństwo stąpało po cienkim lodzie. Nietypowe milczenie seniorki na ten temat potwierdzało niezbicie, że zaleźli jej za skórę. Coś było na rzeczy... i z pewnością im się nie spodoba. - Jak twoje ramię? - spytała Gabe'a ich siostra, Minerva. - A jak sądzisz? - odburknął. Temblak przewieszony miał na pomiętym, czarnym płaszczu do konnej jazdy, a jasnobrązowe włosy jak zwykle w nieładzie. - Boli jak diabli. - Nie warcz na mnie. To nie ja omal się nie zabiłam. Minerva miała dwadzieścia osiem lat. Była dwa lata starsza od Gabriela, a o cztery lata młodsza od drugiego w kolejności syna, Jarreta, i o cztery starsza od Celii, najmłodszej z rodzeństwa. Jednak jako najstarsza z dziewcząt upierała się, by im wszystkim matkować. Nawet wyglądała

9

jak ich matka, ze swą jasną, gładką cerą, brązowymi włosami, przetykanymi jasnymi pasmami niczym złotem, i z ciemnozielonymi, jak u Gabe'a, oczami. Praktycznie nie było choćby cienia podobieństwa pomiędzy nimi a Oliverem, który odziedziczy! urodę ojca, pół-Włocha - ciemne oczy, ciemne włosy, ciemną karnację. A do kompletu mroczne serce. - Masz szczęście, że porucznik Chetwin na czas się wycofał zwróciła bratu uwagę Celia. Była nieco bledszym wizerunkiem Olivera, oczy miała piwne. - Ponoć odznacza się większą odwagą niż rozsądkiem. - W takim razie dobrali się z Gabe'em znakomicie - warknął Oliver. - Daj mu już spokój - rzekł Jarret. Najbardziej z nich wszystkich przypominał oboje rodziców, miał czarne włosy, ale niebieskozielone oczy i w żadnym razie nie mógłby, tak jak Oliver, uchodzić za Włocha. - Od tego głupiego wyścigu powozów besztasz go bez przerwy. Był pijany. Ten stan, zdaje się, nie jest ci obcy. Oliver odwrócił się do Jarreta. - Zgadza się, jednakże ty nie byłeś pijany, a mimo to pozwoliłeś mu... - Nie obwiniaj Jarreta - wtrącił Gabe. - Chetwin rzucił mi wyzwanie. Gdybym odmówił, wyszedłbym na tchórza. - Lepiej być tchórzem niż martwym. - Oliver nie tolerował tego typu idioctw. Nic nie było warte, by ryzykować własne życie - ani kobieta, ani honor, a z pewnością nie reputacja. Wielka szkoda, że do tej pory nie udało mu się wbić tego swoim zidiociałym braciom do głów. Kto jak kto, ale Gabe powinien byl wiedzieć lepiej. Ścigali się najniebezpieczniejszą trasą w całym Londynie. Dwa wielkie głazy okalały drogę tak ciasno, że tylko jeden powóz mógł między nimi przejechać. Zmuszało to jednego z powożących do wycofania się w ostatniej chwi-

10

li, by nie rozbić pojazdu o kamienie. Wielu śmiałków nie zdołało w porę zareagować. Nazywano to „nawlekaniem igły". Oliver zwal to szaleństwem. Fakt, Chetwin wstrzymał konie, lecz powóz Gabe'a zahaczył bokiem o jeden z głazów. Odłamał kolo i chwilę później stał się plątaniną potrzaskanego drewna, rozdartej skóry i poskręcanego metalu. Dzięki Bogu konie przeżyły katastrofę, a Gabriel wywinął się z niej jedynie ze złamanym obojczykiem. - Powinieneś wiedzieć, że Chetwin znieważył nie tylko mnie. Gabe spojrzał prowokująco. - Powiedział, że nie zdecyduję się z nim ścigać, ponieważ jestem takim samym tchórzem, jak nasza strzelająca do cieni matka. - W jego glosie słychać było gniew. - Nazwał ją morderczynią z Halstead Hall. Wszyscy zesztywnieli, słysząc znajome oszczerstwo, a Oliver zazgrzytał zębami. - Matka nie żyje od lat. Nie potrzebuje, byś bronił jej honoru. - Ktoś musi to robić - odparł Gabe z kamiennym obliczem - skoro ty nie masz zamiaru. Do licha, nie miał najmniejszego zamiaru bronić jej po tym, co zrobiła. Nigdy nie zdoła jej wybaczyć. Ani sobie, że do tego dopuścił. Drzwi otworzyły się i do pokoju weszła ich babcia, a za nią adwokat rodziny, Elias Bogg. Wszyscy zebrani zamarli. Obecność urzędnika nie wróżyła niczego dobrego. Gdy Bogg zajął swoje miejsce, babcia stanęła u szczytu stołu z wyrazem prawdziwego zmęczenia wymalowanym na naznaczonej zmarszczkami twarzy. Olivera zalała nowa fala poczucia winy. Ostatnimi czasy siedemdziesięciojednoletnia kobieta wyglądała jeszcze starzej, jak gdyby ugięła się pod ciężarem obowiązków i nieco skurczyła.

11

Próbował ją przekonać, by zrezygnowała z prowadzenia założonego przez ich dziadka browaru. Powinna zatrudnić zarządcę. Jednak odmówiła. Jak twierdziła, lubiła pracować. Czyżby zamiast tego miała pozostać na wsi i zająć się haftowaniem? Taki pomysł budził jedynie jej szczery śmiech. Być może miała powody do śmiechu. Wielu nazwałoby Hester „Hetty" Plumtree prostą. Jej rodzice prowadzili gospodę. Poznała tam swojego przyszłego męża i razem zmienili Browar Plumtree w imperium wystarczająco wielkie, by stać ich było na najlepsze szkoły dla matki Olivera, Prudence. Wystarczające również, by Prudence usidliła zubożałego markiza. Babcia zawsze upajała się faktem, iż jej córka zdobyła tak dobrą partię, przedstawiciela jednego z najstarszych rodów wśród angielskiej arystokracji. Nigdy jednak nie potrafiła zetrzeć piętna parweniuszki ze swych spódnic. Świadectwo jej pochodzenia dawało o sobie znać w dziwnych momentach, na przykład gdy cieszyła się szklaneczką piwa przy obiedzie lub gdy śmiała się z rubasznych dowcipów. Mimo tego była zdeterminowana dopilnować, by jej wnuki stały się tym, kim ona sama być nie mogła: prawdziwymi arystokratami. Babcia nie znosiła ich tendencji do szokowania towarzystwa, przez którą w oczach ludzi uchodzili za diabelskie pomioty okrytej hańbą pary. Usilnie starała się podnieść status rodziny, uważała więc, że ma prawo widzieć rezultaty swych wysiłków w dobrych małżeństwach i prawnukach. Złościło ją, że żadne z wnuków nie spieszyło zadowolić jej w tej materii. Oliver przypuszczał, że miała podstawy, by tak się czuć. Choć często nieobecna, gdy dorastali, zajęta zarządzaniem Browarem Plumtree po śmierci męża, była jedynym rodzicem, jakiego jego młodsze rodzeństwo kiedykolwiek miało. Dlatego ją uwielbiali.

12

Oliver czul wobec babci to samo, z wyjątkiem momentów, gdy kłócił się z nią o finanse. - Spocznij, Oliverze. - Babka przeszyła go ostrym spojrzeniem niebieskich oczu. - Zaczynam się denerwować, gdy tak chodzisz tam i z powrotem. Lord przystanął, lecz nie zamierzał usiąść. Staruszka wyprostowała się i zmarszczyła brwi. - Moi drodzy, podjęłam co do was ostateczną decyzję - powiedziała, jak gdyby wciąż byli dziećmi. Powiodła wzrokiem po zebranych i kontynuowała głosem nieznoszącym sprzeciwu: Najwyższy czas, żebyście się ustatkowali. Daję wam więc rok, w czasie którego sprawy mieć się będą po staremu, lecz po upływie wyznaczonego czasu każdemu z was odetnę fundusze. Ponadto wykluczę was z mojego testamentu. - Zignorowała pomruki oburzenia. - Chyba że... - Zawiesiła głos, by uzyskać lepszy efekt. - Co masz na myśli? - spytał Oliver przez zaciśnięte zęby. Babcia spojrzała mu w oczy. - Chyba że przyszedł wreszcie czas na małżeństwo. Powinien był się tego spodziewać. Jako trzydziestopięciolatek był w wieku, w którym większość mężczyzn o jego pozycji społecznej znajdowało dla siebie małżonki. Babka często ubolewała nad tym, że nadal nie narodził się spadkobierca tytułu, ale kto przy zdrowych zmysłach byłby na tyle szalony, żeby przedłużać ten ród? Rodzice pobrali się dla pieniędzy i zakończyło się to katastrofą. Niezależnie od tego, jak skąpe stałyby się finanse, Oliver nie mial zamiaru powtarzać tego błędu. Babcia wiedziała o jego uczuciach, dlatego to, że uciekała się do gróźb wobec reszty rodzeństwa, by zmusić go do posłuszeństwa, odebrał jako bolesną zdradę. - Pozbawisz moich braci i siostry środków do życia tylko po to, żeby zakuć mnie w okowy małżeństwa? - warknął.

13

- Źle mnie zrozumiałeś - odparła chłodno. - Miałam na myśli to, że oczekuję zawarcia związków małżeńskich od całej waszej piątki. Spojrzała na resztę wnuków. - Nim upłynie rok, wszyscy musicie znaleźć sobie małżonków albo pożegnacie się ze spadkiem. Co więcej, nie będę dalej wynajmować miejskiej rezydencji, skoro zatrzymywałam się tam jedynie ze względu na dziewczęta. Nie będzie dla nich posagów, nie będę też utrzymywać londyńskich kawalerskich mieszkań Gabea i Jarreta ani stajni dla ich koni. Jeśli wy, chłopcy, się nic pożenicie, a dziewczęta nie wyjdą za mąż, będzie to koniec mojego wsparcia. Oliver, i tylko on, stanie się za was odpowiedzialny. Oliver jęknął. Odziedziczona przez niego kłopotliwa posiadłość jakoś sobie radziła, ale daleko jej było do samowystarczalności. Gabe gwałtownie wstał od stołu. - Babciu, nie wolno ci! Gdzie dziewczęta się podzieją? Gdzie będziemy mieszkać ja i Jarret? - Tu, w Halstead Hall, jak mniemam - powiedziała bez cienia skruchy. Oliver spojrzał na nią spode łba. - Wiesz doskonale, że to niemożliwe. Musiałbym otworzyć dom i odświeżyć go. - Niech go ręka boska broni - skomentował sarkastycznie Jarret. Poza tym Oliver ma dochody z posiadłości, dzięki którym jest w stanie się utrzymać. Nawet jeśli reszta z nas zastosuje się do twojej prośby, on nie musi, więc gdy odmówi, kara spadnie tylko na nas. - Takie są moje warunki - odparła chłodno. - Nie podlegają negocjacji, chłopcze. Niezależnie od obaw Jarreta babcia z pewnością wiedziała, że Oliver nie pozwoliłby rodzeństwu cierpieć. Wreszcie znalazła jedyny sposób na to, by przywołać ich do porządku - wystarczyło posłużyć się uczuciami, który-

14

mi nawzajem się darzyli i które były jedyną stałą wartością w ich życiu. To był plan genialny i zarazem diaboliczny. Jarret mógłby posłać kobietę do wszystkich diabłów, gdyby chodziło jedynie o niego, lecz nie skazałby sióstr na staropanieństwo lub żywot guwernantek. Minerva, która zarabiała nieco na swoich książkach, mogłaby zbagatelizować babcine przykazania i spróbować samodzielnie się utrzymać, lecz także nie potrafiłaby skazać pozostałych na życie w ubóstwie. Każde z nich będzie się martwić o pozostałych, co oznaczało, że wszyscy, nawet Oliver, poczują się zmuszeni przystać na postawione im warunki. - Gdybyście zechcieli, moglibyście doprowadzić do tego, żeby ta posiadłość przynosiła dochód - zwróciła im uwagę babcia. - Może gdyby cała wasza piątka podzieliła między siebie obowiązki... Urwała, by spojrzeć na Olivera wymownie. - Albo gdyby wasz brat bardziej interesował się majątkiem, zamiast pozostawiać go swemu zarządcy i spędzać dnie na łajdaczeniu się i piciu, może zdołałby utrzymać was wszystkich na całkiem wygodnym poziomie. Oliver zdusił cisnącą mu się na usta ripostę. Dobrze wiedziała, dlaczego z trudem znosił sam widok tego miejsca. Ojciec poślubi! matkę dla pieniędzy, by zachować pozycję rodu, na której tak mu zależało, a Olivera prędzej piekło pochłonie, nim pozwoli na to, by ten przeklęty majątek i wszystko, co sobą reprezentuje, zniszczyło go tak jak rodziców. - Tak się składa, że wiem - ciągnęła babcia - iż Oliver sprzedał ostatnią niezapisaną część rodzinnych włości w ramach spłaty kilku długów, które wspólnymi silami nagromadziliście, a ja odmówiłam ich pokrycia. Niewiele już zostało majątku, który moglibyście spieniężyć.

15

Do dalszego wygodnego i dostatniego życia niezbędne wam są środki, które ja mogę zapewnić. A niech ją licho porwie za to, że miała rację. Pozbawione miejskiej rezydencji i kawalerskich mieszkań rodzeństwo nie miałoby innego wyboru, jak tylko przenieść się tutaj. Obecnie nawet sam Oliver nie miał własnego domu - do niedawna mieszkał we wspomnianym przez babcię Acton. Musiał zatrzymać się u braci, nim wymyśli, co począć dalej. Jednak nie planował zagospodarowania rodzinnej posiadłości tak, by utrzymywała ich wszystkich, jak również przyszłych bratanków i siostrzeńców. Nic dziwnego, że przez ostatnie dwadzieścia dwa lata babcia z takim powodzeniem zarządzała browarem. Była Machiavellim w spódnicy. - Kto w takim razie miałby odziedziczyć Browar Plumtree? - spytał. - Chcesz powiedzieć, że nie przekażesz go Jarretowi, tak jak chciał tego nasz dziadek? - Mogłabym zostawić interesy twojemu kuzynowi Desmondowi. Jarret jęknął, a Minerva zawołała: - Nie możesz oddać browaru Desmondowi. Całkiem go zrujnuje! Staruszka wzruszyła ramionami. - A co mnie do tego? Będę martwa. A jeśli wy nie zamierzacie podejmować stosownych kroków, koniecznych do tego, by majątek pozostał w rodzinie, nie ma większego znaczenia, w czyje ręce trafi cale imperium, nieprawdaż? Celia poderwała się z miejsca. - Babciu, wiesz przecież, co zrobi Desmond. Pozatrudnia dzieci i zaharuje je na śmierć - protestowała z troską i pasją, z jakimi angażowała się na co dzień w walkę o poprawę warunków pracy dzieci. - Wystarczy spojrzeć, jak zarządza swoimi młynami. W żadnym wypadku nie wolno ci dopuszczać do rodzinnej fabryki człowieka tego pokroju.

16

- Mogę zostawić interes, komu tylko sobie życzę. - Starsza pani spojrzała na wnuki oczami zimnymi jak stal. To musiał być blef. Przecież równie mocno nienawidziła Desmonda. A jednak nie należała do osób stosujących tego typu sztuczki. - Przypuszczam, że życiowych partnerów dla nas też już wybrałaś? - zapytał gorzko Oliver. - Nie. Tę kwestię pozostawiam wam. Nie ustatkujecie się jednak nigdy, jeśli ja was do tego nie zmuszę. Zbyt długo już wam pobłażałam. Czas, byście przysłużyli się tej rodzinie, a co za tym idzie - zapewnili rodowi spadkobierców stworzonego przeze mnie dziedzictwa. Celia ciężko opadła na krzesło. - Przecież nie możemy z Minervą, ot tak, wybrać sobie na mężów pierwszych lepszych kawalerów. To mężczyzna musi się oświadczyć. A jeśli żaden się o to nie pokusi? Babka przewróciła oczami. - Obie jesteście uroczymi pannami, za którymi wszędzie ogląda się mnóstwo mężczyzn. Gdybyś, droga Celio, przestała bić na głowę wszystkich kolegów twoich braci w zawodach strzeleckich, jeden z nich z pewnością poprosiłby o twoją rękę. A gdyby Minerva skończyła z pisaniem tych okropnych, gotyckich powieści... - Tego nie zrobię - zaprotestowała Minerva. - Przynajmniej pisz pod pseudonimem. Nie rozumiem, dlaczego koniecznie masz obwieszczać wszem wobec, że to ty jesteś autorką tych osławionych powieści, i gorszyć każdego, kogo spotkasz. Babcia spojrzała na Jarreta i Gabriela. - A wy dwaj moglibyście czasem faktycznie pojawić się na balu. Jarret nie musi spędzać każdej nocy na horyzoncie, a Gabe... Westchnęła ciężko. - Gdybyś tylko przestał ścigać się z każdym głupcem, który rzuci ci wyzwanie, miałbyś czas na znalezienie narzeczonej. Z całą pewnością potraficie oczarować szanowane kobiety

17

na tyle, by skłonić je do małżeństwa. Zdaje się, że wabienie kurtyzan i aktorek do własnego łoża nie sprawia wam najmniejszych kłopotów. - O Boże - mruknął Gabe, a uszy zaczęły mu się czerwienić. Sypiać z prostytutką to jedno, ale wysłuchiwać na ten temat uwag własnej babki to już zupełnie inna sprawa. Wpatrując się w Olivera, staruszka dodała: - A wszyscy wiemy, że wasz brat ma nad wami znacząca przewagę w postaci swojego tytułu. - Tak, wymiana „tytuł za pieniądze" w przypadku naszych rodziców skończyła się niezwykle korzystnie - stwierdził sarkastycznie. - Widzę, że z niecierpliwością oczekujesz, bym powtórzy! taką transakcję. Oliver zignorował wyrzuty sumienia, które zaczęły go kąsać, gdy dostrzegł ból, jaki się odmalował na twarzy babci. Jeśli zamierzała ich zmusić do tego wszystkiego, powinna także liczyć się z konsekwencjami. Po głowie kołatały mu się ostatnie usłyszane od matki słowa: „Jesteś zakałą rodziny...". Aż zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. Ruszył do drzwi i je otworzył. - Babciu, zechcesz zamienić ze mną parę słów na osobności? - Jeśli sobie tego życzysz - odparła, unosząc siwą brew. Gdy tylko znaleźli się w holu, Oliver zwrócił się do starszej damy. - Narzucenie jakiejś niewinnej kobiecie mojej osoby w roli męża niczego nie zmieni. - Jesteś pewien? - Babcine spojrzenie tym razem było łagodniejsze. - Stać cię w życiu na o wiele więcej niż takie błądzenie bez celu, Oliverze. Boże, gdyby tylko wiedziała. - Taki właśnie jestem. Czas, byś się z tym pogodziła. Tak, jak to uczyniła moja matka. Na te słowa kobieta pobladła.

18

- Wiem, że nie lubisz mówić o wydarzeniach tamtego dnia... - Zgadza się - przerwał jej. - I to się nie zmieni. Nie opowie o tym nikomu. - Nie chcesz o tym rozmawiać, bo to mnie uważasz za wszystkiemu winną. - A niech to, wcale nie! - Winił jedynie siebie. Gdyby tylko od razu pojechał za matką. Gdyby tylko bardziej nalegał na ingerencję babci. Gdyby tylko, gdyby... - Nie winię cię za przeszłość. Ale za to, co robisz teraz, tak. - Z pewnością sam też widzisz, że coś musi się zmienić. - Dlaczego? Minerva i Celia prędzej czy później wyjdą za mąż, a Gabe i Jarret starają się wyszumieć. Z czasem się ustatkują. - Tobie to się nie udało. - To co innego. - Dlaczegóż to? - Skąd ta nagła potrzeba przymuszenia nas do małżeństw? - Odpowiem na twoje pytanie, jeśli i ty dasz mi odpowiedź. To tego oczekiwała od wnuka - odpowiedzi. Cóż, tego nigdy się nie doczeka. - Pewnego dnia, Oliverze - stwierdziła, gdy nadal milczał - będziesz musiał opowiedzieć o tym, co się wtedy wydarzyło, choćby po to, by w końcu zamknąć ten rozdział. - Już go zamknąłem. - Oliver odwrócił się na pięcie i ruszył do drzwi. Gdy je otworzył, kobieta zawołała za nim: - Nie zmienię zdania co do swoich warunków. Ożeń się albo wszystko stracisz. Gdy Oliver zamarł z dłonią na klamce, stanęła w progu i popatrzyła na wnuki. - Dość mam już słuchania o tym, że brukowce nazywają was Diablętami z Halstead Hall. O tym, jak to moja

19

najmłodsza wnuczka po raz kolejny zgorszyła i przeraziła wszystkich, gdy pojawiła się na jakichś zawodach strzeleckich. Przeniosła spojrzenie na Gabe'a. - Albo o tym, że mój wnuk niemal stracił życie w wyścigu. Ma się to wszystko natychmiast skończyć. - A gdybyśmy obiecali zachowywać więcej dyskrecji? - warkną! Oliver. - To nie wystarczy. Być może jeśli każde z was będzie mieć kogoś, kto jest od was zależny, małżonka lub dzieci, wreszcie nauczycie się cenić to, co posiadacie. - Babciu, do cholery... - Nie przeklinaj mi tu. To koniec tej dyskusji. Pan Bogg wyłoży wam szczegóły moich roszczeń, i to jemu zadawajcie pytania. Ja muszę udać się na spotkanie w browarze. Odeszła korytarzem, postukując żywo laską. Gdy tylko Oliver wrócił do pokoju, rodzeństwo zwróciło się do pana Bogga. - Ona chyba nie mówiła poważnie? - Jak mogła? - Musi jej pan to wyperswadować. Bogg rozsiadł się na zabytkowym krześle, które zaskrzypiało w odpowiedzi. - Przykro mi, ale nic nie mogę zrobić. Po wypadku lorda Gabriela wasza babka powzięła postanowienie, iż nie będzie przyglądać się, jak umieracie, nie wypełniwszy swych obowiązków wobec rodu Sharpe'ow. - Widzisz co narobiłeś, Gabe? - krzyknęła Celia. - Wszystko zepsułeś! - Nie o niego chodzi - rzekł ze znużeniem Oliver - lecz o mnie. Ona nie chce utracić tytułu i pozycji, które z takim trudem dla swej rodziny wywalczyła. Chce się upewnić, że jeden z nas przedłuży ród. - Dlaczego więc wplątuje w to także mnie i Celię? - spytała Minerva.

20

- Za pozwoleniem - wtrącił pan Bogg - wasza lordow-ska mość jest w błędzie. Babka martwi się o was wszystkich. Nim sama uda się na wieczny spoczynek, chce mieć pewność, że przyszłość wszystkich wnuków jest zapewniona. Oliver odwrócił się gwałtownie. - Spoczynek? Babka jest chora? - Na samą myśl ścisnęło go w żołądku. - Czy jest coś, czego nam nie mówi? - Tłumaczyłoby to, dlaczego wystąpiła ze swoim ultimatum tak nagle. Bogg po chwili pokręcil głową. - Jest po prostu zmęczona czekaniem, aż wasza piątka zdecyduje się dać jej prawnuki. W to Oliver mógł bez trudu uwierzyć. Bogg odchrząknął: - Czy są jeszcze jakieś pytania? - Tylko jedno - odparł Oliver. - Czy naprawdę nie zastrzegła, z kim wolno nam wejść w związki małżeńskie? - Przyszedł mu do głowy pomysł, jak przerwać tę farsę. - W tej kwestii nie postawiono żadnych warunków. Są jednak inne zasady. Oliver słuchał kolejno wymienianych punktów: na przykład śluby muszą odbyć się w Anglii, a wybryki w stylu ucieczek na szybki ślub do Gretna Green są całkowicie wykluczone. Najwyraźniej babcia martwiła się, że tego typu małżeństwo mogłoby zostać prawnie podważone. Na szczęście żadne z wymienionych przez adwokata wymagań nie stawało na drodze planowanego przez Olivera przedsięwzięcia. Wypełniwszy swój obowiązek, Bogg pozostawił zebranych ich niedoli. Minerva zwróciła się do Olivera: - Musisz przekonać babcię, że to niedorzeczne. Nie widzę powodu, dla którego miałabym znosić męża, gdy jestem w zupełności pogodzona z obecnym, satysfakcjonującym mnie stylem życia. - Mnie także nie spieszy się do małżeństwa, zapewniam cię warknął Jarret. - Ani się obejrzymy, a będę

21

zmuszony zarządzać tym cholernym browarem. A to ostatnie, na co mam ochotę. - Powinniśmy się wszyscy przenieść tutaj i udowodnić, że nie potrzebujemy jej pieniędzy - stwierdziła Celia. - Zrobić tak, jak zasugerowała, dbać o interesy wspólnie... - Tak, szczególnie że ty tak dobrze znasz się na zarządzaniu majątkiem - uciął Gabe. - Uwaga Celii była słuszna - wtrąciła Minerva. - Gdybyśmy pokazali babci, że świetnie poradzimy sobie sami, może jeszcze przemyślałaby swoje plany. Poza tym, jeśli i tak prędzej czy później wszyscy skończymy tutaj, równie dobrze możemy zacząć się do tego przyzwyczajać. - Boże, dopomóż. - Jarret posłał Oliverowi harde spojrzenie. Chyba nie chcesz, żebyśmy się tu wprowadzili? Oliver westchnął. - Najchętniej nigdy więcej bym tego miejsca nie oglądał. Niestety, Celia ma rację. Jeśli tu zamieszkamy, zmusimy babcię, by się poddała. Możemy ją zaprosić, żeby wpadła z wizytą i przekonała się, jakie rezultaty dadzą jej niedorzeczne knowania, jeśli będzie przy nich obstawać. Oliver z trudem panował nad falą obrzydzenia, jaka zalewała go na myśl o powrocie do Halstead Hall. Jednak gdyby udało mu się wcielić w życie plan, wkrótce znów mógłby puścić przeszłość w niepamięć. - Tymczasem mam jeszcze jednego asa w rękawie. To ryzykowne posunięcie, ale może zmusi staruszkę do zdradzenia się ze wszystkimi planami. Nie przemyślała całej sprawy wystarczająco dokładnie, co zamierzam jej uzmysłowić. Nadal jestem w posiadaniu pewnych funduszy po sprzedaży ostatniej nieruchomości, a oto, co proponuję...

22

Rozdział II Na litość boską, Freddy, nie ociągaj się - mruknęła Maria Butterfield do swego tyczkowatego kuzyna, idąc ubłoconą ulicą. Urzędnik, za którym podążali, narzucał całkiem żwawe tempo. Wystarczyło, że musieli znosić tę nieszczęsną angielską pogodę, a jeśli do tego zgubili trop, nigdy nie odnajdą Nathana Hyatta. Nie mogła do tego dopuścić po tym, jak przybyli aż z Dartmouth w Massachussetts, by odszukać jej narzeczonego. - Jesteś pewna, że torba tego człowieka należy do Nathana? - sapnął Freddy. - Po obu stronach widnieją inicjały, jak te, które specjalnie dla niego zamówiłam. A człowiek, który mial przy sobie torbę, znajdował się w tej samej części miasta co London Maritime, gdzie trzy miesiące temu po raz ostatni widziano Nathana. Muszę jej się bliżej przyjrzeć, żeby zyskać całkowitą pewność. - Niby jak? I nie myśl, że ja to zrobię. Nie zamierzam na twoje życzenie potykać się z jakimś angielskim czortem. - Myślałam, że szablę u boku nosisz po to, by mnie chronić. Odkąd znaleźli się w Londynie, Freddy codziennie przypinał do pasa pochwę ze starą szablą jej ojca. Przy-

23

kuwał tym uwagę gapiów, albowiem w tych czasach nikt już nie nosil przy sobie tego typu broni. - To żelastwo ma chronić mnie - odparł Freddy. - Słyszałem, że pojedynkują się tu dla zabawy. Nie po to przybyłem taki szmat drogi, żeby wyszczerbić w bójce ulubioną szablę. Maria prychnęła. - Przyjechałeś ze mną dlatego, że twoi starsi bracia są zajęci swoimi rodzinami, a ciotka Rose natarłaby ci uszu, gdybyś tego nie zrobił. Zobaczyła, że chłopak się rumieni, więc łagodniej dodała: - Poza tym nie ma powodów do potyczek. Przekonamy tego jegomościa pokojowo, żeby pozwolił nam przyjrzeć się torbie, gdy już się przekonamy, dokąd zmierza. Mam nadzieję, że doprowadzi nas do Nathana. - Wolałbym piekarnię. Minęły blisko trzy godziny od ostatniego posiłku. - Jakby na dowód: zaburczało mu w brzuchu. - Nie sądziłem, że spróbujesz mnie zagłodzić. Maria westchnęła. Freddy żył w stanie permanentnego głodu. Ciocia Rose mawiała, że wszyscy dwudziestojednoletni młodzieńcy mają wilczy apetyt, jednak teraz lepiej byłoby, gdyby chłopak jadł jak ptaszek, za to był groźny niczym wilk. Patrząc na to, w jakim tempie Freddy przejadał ich fundusze, musiała go uznać za kosztownego obrońcę. Jakże żałowała, że Nathan nie pozostał w Ameryce, gdzie było jego miejsce. Gdyby tylko papa nie umarł, pomyślała z żalem. Wciąż nie mogła w to uwierzyć. Mijając kolejne zmrożone kałuże, wspominała minione miesiące. Od jakiegoś czasu papa nie był tak czerstwy jak zwykle, lecz nie spodziewała się, że jego serce zawiedzie i mężczyzna umrze w swoim gabinecie w wieku sześćdziesięciu pięciu lat. Nagle naszła ją niepokojąca myśl. Jeśli Nathan nie otrzymał jej ostatnich listów, mógł nawet nie wiedzieć

24

0 śmierci jej ojca. Nie wiedział, że będzie teraz jedynym właścicielem stoczni New Bedford... Zakładając, że ożeni się z nią, tak jak planowali. A jeśli jej nie poślubi? Czy to dlatego od miesięcy nie miała od niego żadnych wieści? Czyżby postanowił skorzystać z okazji, by uciec przed małżeństwem? Na miejscu Nathana każdego zmęczyłyby ciągłe wymagania, by się sprawdzić, nim poślubi dziedziczkę i przejmie firmę. To właśnie dlatego udał się do Anglii, by wynegocjować intratną sprzedaż kliprowych statków przedstawicielom London Maritime. Może po dotarciu na miejsce zmienił zdanie względem narzeczeństwa. Oczy Marii zaczęły się napełniać Izami. Nie, on by tak nie postąpił. Był honorowym mężczyzną. Ich związek mógł być mniej płomienny niż innych zaręczonych par, ale z pewnością zależało im na sobie. Musiało mu się przydarzyć coś strasznego - w żadnym wypadku nie próbowałby uciec od obowiązków. Musiała go odnaleźć. Szczególnie teraz, gdy straciła najważniejszego mężczyznę w swym życiu. Jednak widok torby Nathana w rękach innego człowieka nie wróżył niczego dobrego. Nathan sam nigdy by się z nią nie rozstał, a zatem ten mężczyzna musiał ją ukraść. Serce Marii waliło w rytm jej pospiesznych kroków. Nathan pewnie leżał martwy pośród jakichś pustkowi, zgładzony przez zdradzieckich Anglików. A jeśli tak, to... Nie, nie wolno jej było tak myśleć, bo całkiem się załamie. - Mopsy... - odezwał się ściszonym głosem Freddy. - Nie nazywaj mnie tak. Nie jesteśmy już dziećmi. - Poza tym Nathan uważał, że to niestosowne wobec damy. Zwracał na tego typu sprawy szczególną uwagę, jako że wychował się w Baltimore pośród wyższych sfer, nim sześć lat temu przeniósł się do prowincjonalnego Dartmouth, by współpracować z jej ojcem.

25

- Wybacz, Mop... Mario - wymamrotał Freddy. - Ciągle się zapominam. - Przysunął się bliżej. - Tak sobie myślę, że nie powinniśmy błąkać się po mieście po zmroku. Ta dzielnica nie wydaje się zbyt sympatyczna. A te panie tam, nieopodal, wyglądają na nieco... roznegliżowane. Maria była tak skupiona na śledzeniu mężczyzny przed sobą, że nie zwracała uwagi na otoczenie. Gdy rozejrzała się dokoła, na moment serce zamarło jej w piersi. Skąpo odziane kobiety wyglądały z okien ponad ich głowami, chwaląc się wdziękami wprost wypływającymi z obfitych dekoltów. Musiało im być okropnie zimno, ale najwyraźniej nie miało to większego znaczenia. Maria stawała się coraz bardziej spięta, w miarę jak jej myśli zaczęły zaprzątać wspomnienia o tym, jak to musiała wyciągać papę z tego typu miejsc. - Kawalerze - zawołała do Freddy'ego jedna z kobiet, a jej oddech wnet zamienił się w widoczną mgiełkę - moja kizia-mizia wnet nastroszy piórka twego kogucika. - Z takim mieczem mógłbyś wypróbować moją pochwę za jedyne pół funcika, kochaneczku - dodała kolejna. Maria nie rozumiała, o czym mówią, jednak sądząc po rumieńcach na piegowatych policzkach Freddy'ego, chodziło o coś raczej... lubieżnego. - Wracajmy do pensjonatu - rzeki. - Jeszcze nie. Nasza zdobycz jest tuż przed nami, musimy przyjrzeć się tej torbie. Druga okazja może się już nie trafić. Zaczekali, aż mężczyzna wejdzie do środka, po czym zbliżyli się do wejścia budynku. Dobywał się stamtąd gromki śmiech, wraz ze skoczną melodią wygrywanego na skrzypcach jiga. Przez otwarte drzwi Maria dostrzegła tańczące lub grzesznie zachowujące się pary. Freddy przyglądał się budynkowi, gdy tymczasem dokoła zapalano uliczne latarnie.

26

- Nie możesz tam wejść. To nie miejsce dla szanowanych kobiet. - Widzę - Maria zadrżała, gdy zimny wiatr na moment rozwiał jej czarny redignot*. - Wygląda na to, że to burdel. - Mopsy! - Policzki kuzyna płonęły czerwienią równie mocno co jego potargane włosy. - Nie powinnaś mówić takich rzeczy. - Dlaczego? Oboje wiemy, że papa uczęszcza! do takich miejsc co sobotę. Za to ty mógłbyś wejść. Nie zwrócą uwagi na kolejnego mężczyznę. Po prostu znajdź tę sakwę i sprawdź, czy należy do Nathana. - A jeśli tak? Co wtedy? - Wywab tego jegomościa na ulicę, żebym mogła z nim pomówić. Powiedz mu, że stoi tu jego matka, która wejdzie po niego, jeśli odmówi wyjścia na zewnątrz. Żaden młodzieniec nie chciałby tego. Freddy zdawał się powątpiewać, więc Maria westchnęła. - Jeśli zrobisz, o co proszę, kupię ci tyle ciastek, ile tylko zechcesz. - W porządku. - Odpiął broń. - Lepiej go weź. Nie powinnaś stać bezbronna na ulicy. Marię wzruszyło, że gotów był choć na chwilę rozstać się z cennym orężem. - Dziękuję. A teraz idź się przekonać, czy mieliśmy rację - dodała, popychając go lekko ku drzwiom. Freddy westchnął ciężko i poczłapał po schodach. Starając się nie wzbudzać podejrzeń, Maria stanęła w cieniu i z rozbawieniem obserwowała wahanie kuzyna. Każdy młodzieniec na miejscu Freddy'ego byłby gotów na wszystko w zamian za możliwość wejścia do domu uciech, lecz on jak zwykle potrafił myśleć tylko o jędzeredingot - wcięty w talii płaszcz do konnej jazdy (przyp. tłum.).

27

niu. Co dziwniejsze, niezależnie od ilości i obfitości pochłanianych potraw był stale chudy jak patyk. Ona zaś, jeśli choćby przez tydzień dodawała cukru do herbaty, przestawała mieścić się w swoje gorsety. Jawna niesprawiedliwość. Ale przecież życie z zasady było dla kobiet surowsze. Gdyby była mężczyzną, sama odziedziczyłaby po ojcu firmę i nie byłby im potrzebny udział osób trzecich. Nie, żeby nie lubiła Nathana. Był zmyślny i całkiem przystojny narzeczony, za jakiego niejedna wiele by dała. A w Dartmouth miała niewielkie szanse na znalezienie innego dobrego kandydata na męża. To było małe, rybackie miasteczko, zamieszkane przez zaledwie garstkę wykształconych, nieżonatych mężczyzn, a barwna przeszłość papy czyniła z Marii pannę niegodną poślubienia prawdziwego dżentelmena. Czasem zastanawiała się, czy Nathan w ogóle rozważałby małżeństwo z nią, gdyby w grę nie wchodziły powiązania ze stocznią New Bedford. Ale nie, nie powinna tak myśleć. Nathan zawsze był dla niej uroczy. To nie była jego wina, że tych kilka pocałunków, do których między nimi doszło, nie było zbyt porywających - to ona musiała zrobić coś nie tak. Może zbyt wiele po nich sobie obiecywała. Może papa miał rację i jednak czytała za dużo powieści pióra Minervy Sharpe? W końcu żaden mężczyzna nie mógł być tak pełen fantazji i dziarski jak wicehrabia Churchgrove lub bohaterski niczym książę Wolfplain. Ani nawet tak fascynujący jak nikczemny markiz Rockton. Maria się skrzywiła. Jak w takiej chwili mogła myśleć o Rocktonie? Wystarczyło, że w duchu cieszyła się z jego ucieczki przed karą pod koniec powieści. Wdzieranie się takiego nikczemnika do jej myśli, gdy powinna myśleć jedynie o Nathanie, było dalece niepokojące. Może nie była normalną kobietą. Z pewnością uchodziła za bardziej zdeklarowaną, szczerą i pewną siebie

28

niż inne znane jej dziewczęta. I tak bardzo lubiła czytać o morderstwach i awanturach. Papa nazywał tę skłonność nienaturalną. Dziewczyna westchnęła. To prawda, że inne panny nie wsłuchiwały się z zapartym tchem w męskie opowieści o walkach rewolucyjnych, ani nie wczytywały się we wszelkie zamieszczane w gazetach doniesienia o przestępstwach. Nie marzyły, by pewnego dnia rozwikłać zagadkę morderstwa. Nagłe okrzyki: „Zatrzymać go! Złodziej!", dochodzące z wewnątrz budynku, gwałtownie przerwały jej rozmyślania. Och, nie, czyżby Freddy... Ale przecież nie zrobiłby tego... Oczywiście, że tak. Freddy nie myślał, nim coś zrobił. Pokonawszy schody z szablą w dłoni, Maria wdarła się do środka, gdy akurat jakiś mężczyzna zablokował Freddy'emu drogę ucieczki. Chłopak przyciskał do piersi sakwę niczym tarczę. - Mamy cię, złodzieju - rzekł mężczyzna. Serce podskoczyło Marii do gardła. Na schodach, kilka stopni nad Freddym, stał śledzony przez nich wcześniej mężczyzna, czerwony na twarzy, do połowy rozebrany. Za nim zaś tłoczyła się grupa gapiów, w tym kobiety o różnym stopniu dezabilu. - Polly, wezwij konstabla - zawołał do jednej z nich. O, nie! To istna katastrofa! Mężczyźni zbliżali się do Freddy'ego, który jąkał się, że „chciał tylko rzucić okiem". Maria skierowała miecz w stronę najbliższego z jego-mościów. - Puść go! Albo przysięgam, że rozpłatam cię jak pomarańczę! - Jak pomarańczę? - wycedził ktoś obok. - Moja droga, to jest ta pani straszna groźba? Marię zalała fala paniki na widok wysokiego mężczyzny, który zmierzał w ich kierunku z jednego z głównych

29

pokoi. Byi bez marynarki, kamizelki czy krawata, a koszulę miał rozchełstaną do polowy torsu, jednak władczy sposób, w jaki się nosił, mówił wyraźnie, że - niezależnie od stroju - ten człowiek jest zawsze panem sytuacji. Stał teraz o wiele za blisko. - Cofnij się! - Maria zwróciła ostrze ku niemu, modląc się, żeby nie musiała go naprawdę użyć. Nie zdawała sobie sprawy z tego że broń jest taka ciężka. - Chcę jedynie zabrać stąd mego kuzyna, sir. - Jej k u z y n usiłował skraść moją sakwę, milordzie - zawołał poszkodowany. Milordzie? Serce dziewczyny zamarło na ułamek chwili. Ten wysoki jegomość nie wygląda! jak eleganccy mężczyźni, których wyobrażała sobie, bazując na opisach z powieści panny Sharpe, chociaż zdawał się odznaczać tą samą arogancją. Jednak skórę miał ciemniejszą, niż mogła się spodziewać, a w oczach śmiertelnie niebezpieczny błysk, aż ciarki przebiegły jej po plecach. Jeśli rzeczywiście był lordem, to oboje z Freddym znaleźli się w jeszcze większych tarapatach. - Proszę zabrać tę kobietę, lordzie Stoneville - rzekł drugi z mężczyzn - a my zajmiemy się tym tutaj. Zatrzymamy złodziei do przybycia konstabla. -Nie jesteśmy złodziejami! - zawołała Maria, machając szablą to w tę, to w tamtą stronę. Wzrokiem ciskała pioruny w stronę oskarżyciela, nie bacząc na ból w omdlewającej pod ciężarem oręża ręce. - To pan jest złodziejem. Ta sakwa należy do mego narzeczonego. Prawda, Freddy? - Nie jestem pewien - pisnął chłopak. - Musiałem wynieść ją na korytarz, żeby móc się lepiej przyjrzeć. Wtedy ten jegomość podniósł raban. Nie wiedziałem, co robić, rzuciłem się do ucieczki. - Też bajeczka - prychnął rzekomy właściciel torby. - Zróbmy tak, Tate - rzekł lord Stoneville. - Jeśli panna...

30

Gdy spojrzał na nią, unosząc czarną brew, bez namysłu odpowiedziała: - Butterfield. Maria Butterfield. - Jeśli panna Butterfield odda mi broń, obiecuję rozstrzygnąć ten niewielki spór ku zadowoleniu wszystkich zainteresowanych. Akurat mogła zaufać roznegliżowanemu pośrodku burdelu lordowi, że rozstrzygnie cokolwiek sprawiedliwie. W powieściach angielscy lordowie dzielili się na dwie kategorie - honorowych dżentelmenów i rozpustnych łajdaków. Ten człowiek zdawał się pasować raczej do typu nikczemnika i hulaki, a Maria nie była na tyle głupia, by oddać się w ręce kogoś takiego. - Mam lepszy plan. - Z dziko bijącym sercem ruszyła naprzód, by przyłożyć czubek ostrza do szyi lorda Stone-ville. - Albo rozkaże im pan nas puścić, albo skończy pan z tą szablą miast krawata. Na tę groźbę mężczyzna ani drgnął. Wtem ujął ostrze w dłoń, a jego twarz rozjaśniło rozbawienie. - W żadnym wypadku, moja droga. Maria zamarła, bojąc się, że skaleczy mu palce. - Proszę posłuchać uważnie, panno Butterfield - ciągną! przerażająco spokojnym tonem. - Już jest panna winna usiłowania kradzieży, nie mówiąc o ataku na szlachcica. Za obie zbrodnie czeka stryczek. Gotów jestem potraktować napaść na mnie pobłażliwie, ale tylko pod warunkiem, że odda pani broń. W zamian pozwolę pani bronić siebie i k u z y n a względem kradzieży. - Słowo „kuzyn" wypowiedział z wyraźnym powątpiewaniem i sarkazmem. - Ustalimy fakty i jeśli uznam was za niewinnych kradzieży, będzie pani mogła wraz z towarzyszem odejść wolno. Zrozumiano? Miał ją w garści i był tego w pełni świadom. Jeśli go zrani, jej życie straci wszelką wartość. Starając się nie okazywać strachu, Maria rzekła:

31

- Czy przysięga pan na honor dżentelmena, że puści nas, jeśli wyjaśnimy to nieporozumienie? - Gdyby się zgodził zachowywać rozsądnie, wskazywałoby to, że może nie jest łajdakiem. Poza tym pozostawiał jej niewielki wybór. Lord Stoneville uśmiechnął się nieznacznie. - Przysięgam. Na honor dżentelmena. Maria zerknęła na Freddy'ego, który wyglądał, jakby miał za moment zemdleć. - W porządku - powiedziała, patrząc szlachcicowi prosto w oczy. Zatem zgadzamy się.

32

Rozdzial III Znakomicie - odetchnął Oliver. Do tej chwili nie był pewien, czy uda mu się wyjść zwycięsko z tej dyskusji. Kobieta odważna na tyle, by grozić mu bronią, była w najlepszym przypadku nieprzewidywalna, a w najgorszym: niebezpieczna. - Gdy doliczę do trzech, oboje puścimy szablę. Zgoda? Maria skinęła głową, a spojrzenie niebieskich oczu utkwiła w miejscu, gdzie jej dłoń kurczowo trzymała rękojeść. - Jeden. Dwa. Trzy - odliczył, a szabla ze szczękiem upadła na podłogę. Porter i Tate natychmiast puścili wyrostka, którego zwała Freddym. Gdy krzyknął, dziewczyna wnet zwróciła się ku nim ze strachem. Oliver schylił się, by podnieść szablę, i oddał ją Polly, burdelmamie, która odłożyła broń w bezpieczne miejsce. - Wprowadźcie go tutaj - rozkazał Oliver, wskazując pobliski salon i biorąc pannę Butterfield za ramię. Pociągnął ją w tamtym kierunku. - Nie ma potrzeby używać siły - syknęła Maria, choć nie stawiała oporu. - Proszę mi zaufać. Jeśli zdecyduję się użyć siły, od razu się pani zorientuje. - Zatrzymał się przy jednym

33

z krzeseł. - Niech pani usiądzie - nakazai, popychając ją. - I powstrzyma chęć atakowania ludzi choć na chwilę, dobrze? - Ja wcale... - Co się zaś tyczy ciebie, młodzieńcze - warknął do Freddy'ego oddaj mi sakwę, przez którą rozpętała się ta awantura. - Tak, sir... to znaczy, milordzie. Oliver wziął torbę od pobladłego chłopca. Najwyraźniej brakło mu zaciekłości, którą odznaczała się jego towarzyszka. Sakwa wyglądała raczej zwyczajnie - wykonano ją z przyzwoitej skóry, opatrzono zwyczajowymi mosiężnymi klamrami. Chociaż zawierała kilka banknotów, nie oznaczało to jeszcze, że chłopak zamierzał ją ukraść. Większość złodziei wzięłaby pieniądze, a torbę pozostawiła - choćby po to, by nie wzbudzić podejrzeń. - Skąd to wziąłeś, Tate? - spytał Oliver. - Z lombardu za rogiem. Kupiłem ją miesiące temu. Gdy panna Butterfield prychnęła, Oliver posłał jej groźne spojrzenie. - Twierdzi pani, że torba należy do jej narzeczonego? - Jeśli spojrzy pan na inicjały - powiedziała wyniośle - jestem pewna, że przekona się pan, iż są to litery „NJH", a z boku wyhaftowano nazwę stoczni New Bedford. Napis wykonano na moje zamówienie. - Doprawdy? - Chociaż miała rację co do inicjałów, był to mało przekonujący dowód. Para przebiegłych ptaszków z Newgate z pewnością dokładnie obejrzała sobie przedmiot, który zamierzała ukraść. Wiedzieliby, jak go ozdobiono. A jednak nie wyglądali na typowych dla tych okolic rzezimieszków. Byli na to zbyt przyzwoicie ubrani, stroje wskazywały na głęboką żałobę. Wnosząc z ich akcentu, pochodzili z Ameryki. New Bedford mieściło się w Ameryce.

34

To mogło tłumaczyć śmiałość dziewczyny. Stale słyszał, że Amerykanki są zadziorne. Ale zadziorność to jedno; odwaga pozwalająca wedrzeć się do burdelu i przystawić człowiekowi ostrze do gardła to zupełnie co innego. Może to złodzieje wyższej klasy. Jeśli tak, przyodzianie czerni było niezłym posunięciem. Któż podejrzewałby kobietę w żałobie o kryminalne inklinacje? Szczególnie kobietę tak urodziwą. Pod rondem czepka z kruczoczarnego jedwabiu i krepy jej piękną twarz okalały kosmyki truskawkowoblond włosów. Miała uroczo zadarty nosek, piegowate policzki i usta stworzone, by uwodzić. Ocenił jej sylwetkę okiem znawcy nawykłego do rozbierania kobiet i dostrzegł, że pod ciężkimi warstwami materiału jej płaszcza z pewnością kryło się ciało pełne zmysłowości, z pełnymi biodrami i jeszcze obfitszym biustem. Dokładnie w jego typie. Hmm... Być może mógł obrócić wypadki na swoją korzyść. Przez cały tydzień nie zdołał znaleźć ladacznicy odpowiedniej, by pchnąć naprzód plan. - Puśćcie chłopaka i zostawcie nas samych - rzekł do Portera i Tate'a. - Hola, milordzie, nie sądzę, żeby... - zaczął Porter. - Dostaną, co im się należy - zapewnił go Oliver. - Nie będziecie mieć powodów do narzekań. - A co z moją sakwą? - nalegał Tate. - Pańską? - Panna Butterfield poderwała się z krzesła. - Jak pan śmie... - Proszę usiąść, panno Butterfield - rozkazał Oliver i spojrzał na nią surowo. - Na pani miejscu na razie trzymałbym język za zębami. Dziewczyna aż poczerwieniała, ale zrobiła, jak powiedział. Oliver rzucił torbę Tate'owi. - Weź ją i odejdź. Wkrótce dam znać, co zdecydowałem w sprawie tych dwojga.

35

Kątem oka dostrzegł, że Amerykanka zaczęła się wiercić, jednak nic nie powiedziała, póki mężczyzna nie wyszedł i nie zamknął za sobą drzwi. Wtedy zerwała się na równe nogi, żeby spiorunować go wzrokiem. - Ta torba należy do mego narzeczonego i dobrze pan to wie! Pan Tate najwyraźniej ukradł ją... - Znam Tate'a od lat, madame. Ma swoje wady, ale nie jest złodziejem. Jeśli twierdzi, że kupił ją w lombardzie, najprawdopodobniej tak było. - Uwierzy pan jemu, a nie damie? - Damie. A jest nią pani? - Posłał jej lekceważące spojrzenie i zapiął koszulę. - Wpada pani do burdelu z tym młokosem jako jedynym obrońcą. Przystawia mi ostrze szabli do gardła i usiłuje wyrwać stąd chłopaka siłą. A potem oczekuje, że uwierzę na słowo w pani wersję wydarzeń jedynie dlatego, że mam do czynienia z kobietą? - Gestem wskazał nieszczęsnego Freddy'ego, który stał struchlały z przerażenia. - Musisz mnie pani uważać za równie głupiego co twój rzekomy kuzyn. Maria podeszła do niego z rękami na biodrach. - Niech pan przestanie wreszcie szydzić z naszego pokrewieństwa. Freddy nie jest jakimś wspólnikiem w zbrodni. - W takim razie, dlaczego to on, a nie narzeczony, pani towarzyszy? - Mój narzeczony zaginął! - Maria wzięła głęboki oddech, by się uspokoić. - Nazywa się Nathan Hyatt i jest partnerem w interesach mego ojca. Przybyliśmy do Londynu, by go odnaleźć. Papa zmarł po wyjeździe Nathana, dlatego on musi wrócić do domu i przejąć zarządzanie New Bedford Ships. Napisałam do niego kilka listów, lecz od miesięcy nie odpowiada. Rozpoznałam torbę Nathana, gdy zobaczyłam ją w rękach pańskiego znajomego w pobliżu miejsca, w którym po raz ostatni widziano mojego narzeczonego. Podążyliśmy więc za tym człowiekiem w nadziei, że doprowadzi nas do Nathana.

36

- Aha. - Lord Stoneville podszedł do krzesła, przez które przewieszony był jego krawat, po czym zaczął wiązać go sobie wokół szyi. - A ja mam uwierzyć w tę bajkę, ponieważ... - Ponieważ to prawda! Proszę spytać ludzi w London Maritime! Nathan przybył tu cztery miesiące temu, aby negocjować z nimi w sprawie kilku okrętów, ale ponoć pertraktacje zakończono w ciągu miesiąca. Od tamtej pory nikt go nie widział. Założyli, że wrócił do Ameryki. Właściciel pensjonatu, w którym się zatrzymał, twierdzi podobnie. Dziewczyna z nerwów zaczęła krążyć po pokoju. - Nie ma jednakże żadnych dowodów na to, że Nathan podróżował którymś z tych statków, a co gorsze, gospodarz miał wszystkie moje listy, wciąż nieotwarte. - Odwróciła się gwałtownie, a jej oczy przepełniał niepokój. - Musiało mu się przydarzyć coś okropnego, a pański znajomy pewnie wie co. Nathan nigdy nie zastawiłby tej sakwy. Podarowałam mu ją na Gwiazdkę... Nie rozstałby się z nią! Jej rozpacz była całkiem przekonująca. Oliver całe życie mieszka! w Londynie lub jego okolicach i widział wielu krętaczy i naciągaczy. Nigdy nie potrafili do końca ukryć hardości pod gładką fasadą granych przez siebie ról. Ona zaś... Zauważył jej przyspieszony oddech i zmartwiony wyraz twarzy. Zdawała się istotą niewinną w każdym znaczeniu tego słowa. Zaletą jego mrocznego serca było to, że z daleka potrafił wyczuć niewiniątko. Dziewczyna najprawdopodobniej mówiła prawdę. W istocie kłamstwo nie miałoby w tych okolicznościach najmniejszego sensu, skoro mógł ją zatrzymać do czasu sprawdzenia jej wersji wydarzeń. Ale nie zamierza! tego robić. Jej tragiczna opowieść czyniła Marię Butterfield wprost idealną do jego celów.

37

Jednak zanim zaproponuje jej ten niekonwencjonalny układ, powinien się dowiedzieć, w co się pakuje. - Ile ma pani lat? Maria zamrugała skonsternowana. - Dwadzieścia sześć. Co to ma do rzeczy? Była więc niewinna, lecz nie była dzieckiem. Dzięki Bogu. Babka nabrałaby podejrzeń, gdyby sprowadził do domu uczennicę. - A pani ojciec jest właścicielem spółki żeglugowej - rzekł i włożył kamizelkę. Bogaty człowiek miał koneksje, co mogło stanowić problem. - Był. Zgadza się. - Uniosła podbródek. - Adam Butterfield. Proszę spytać o niego kogokolwiek trudniącego się tym rzemiosłem. Wszyscy go znali. - Pytanie, moja droga, czy znają panią. - Co to ma niby znaczyć? - Jak dotychczas nie dała mi pani żadnego dowodu na to, że jest jego córką. - Zapiął kamizelkę. - Ma pani jakieś listy polecające, które ułatwiłyby poruszanie się po Londynie? - Nie spodziewałam się, że będzie mi to potrzebne - odparła buntowniczo. - Myślałam, że znajdę Natha-na w London Maritime. - Może pan spytać u oficjeli portowych - wtrąci! usłużnie młokos. Powiedzą panu, którym statkiem przypłynęliśmy. - Powiedzą mi, którym statkiem przypłynęli panna Butterfield i pan Frederick - przerwał mu Oliver, wkładając płaszcz. - Jeśli jednak nie zostaliście im przedstawieni przez kapitana, nadal nie jest to dowód. - Sądzi pan, że kłamiemy? - spytała Maria z oburzeniem. Nie, ale nic by nie zyskał, gdyby się do tego przyznał. - Jedynie zwracam uwagę na fakt, iż nie daliście mi powodu, by wam wierzyć. Wyobrażam sobie, że w pewnych kwestiach Ameryka nie różni się od Anglii, wlaści-

38

ciele spółek żeglarskich mają stanowiska do utrzymania. A zakładając, że pani ojciec był majętny... - O, tak - wtrącił Freddy - wuj Adam miał worki pieniędzy. - A jednak jego córka nie mogła posłać kogoś na poszukiwania, jak zrobiłaby każda szanowana kobieta? - Martwiłam się o niego! - krzyknęła Maria. -1... cóż, pieniądze papy są teraz przypisane do całego majątku, czego nie da się uregulować bez Nathana. O, coraz lepiej. - Można więc rzec, że jest pani całkiem sama, bez pieniędzy, pomimo rzekomej fortuny ojca i pewnego społecznego statusu. Oliver starał się wyciągnąć z niej jak najwięcej informacji. - Mam uwierzyć, że córka bogatego człowieka interesu, którą z pewnością uczono, by siedziała cicho, robiła, co jej każą, i miała baczenie na konwenanse, ruszyłaby przez ocean w poszukiwaniu narzeczonego, co skończyło się wizytą w burdelu i atakiem na pierwszego dżentelmena, który ośmielił się zakwestionować. .. - Na litość boską - zirytowała się - przecież wyjaśniłam, dlaczego to wszystko. - Poza tym - dodał kuzyn - wuj Adam nie jest... Nie był jak inni bogaci panowie. Zaczynał jako żołnierz piechoty. Nigdy się nie wywyższał. Zawsze powtarzał, że urodził się jako ubogi bękart służącej, a umrze jako bogaty bękart służącej, co jest lepsze od bycia bogatym durniem. - Freddy, proszę cię - jęknęła Maria - nie pomagasz. - Widzi pan więc - ciągnął chłopak, ku uciesze Olive-ra - Mop... Maria nie jest taka, jak inne kobiety. Jest podobna do ojca. Nie słucha tych, co każą jej milczeć i siedzieć w miejscu. Nigdy nie słuchała. - Zauważyłem - rzekł oschle Oliver. Przemawiało to na jej korzyść. - A co z jej matką? Nie nauczyła twej kuzynki, jak powinna zachowywać się młoda dama?

39

- Powiem panu, sir... - zaczęła panna Butterfield. - Jej matka zmarła przy porodzie - tłumaczył Freddy. - A poza tym sama była jedynie córką sklepikarza, tak jak moja mama, jej siostra. Wuj Adam przygarnął nas po śmierci papy, żeby mama mogła wychowywać Marię. Dlatego tu z nią przyjechałem. Żeby ją chronić zakończył, z dumą wypiąwszy pierś. -1 świetnie ci idzie - stwierdził sarkastycznie Oliver. - Proszę dać mu spokój - oczy panny Butterfield rozbłysły. - Czy nie widzi pan, że on nie próbował niczego ukraść? Wszedł tu dla mnie, żeby sprawdzić, czy na sakwie były właściwe inicjały. To wszystko. - I został złapany na wybieganiu stąd z sakwą w ręku. Dlatego właśnie tamci ludzie chcą, by zawisł. - W takim razie to głupcy. Każdy widzi, że z Freddy'ego żaden złodziej. - Ona ma rację - wtrąciłąw pospiesznie tępawy Freddy. - Straszna ze mnie niezdara, stale na coś wpadam. Pewnie dlatego mnie złapali. - Ale widzisz, w tego typu przypadkach zazwyczaj to głupcy są górą. Tamtych jegomości nie obchodzi prawda. Są po prostu żądni krwi twego kuzyna. Na twarzy Marii odmalowała się czysta panika. - Nie może pan na to pozwolić! Oliver powstrzymał uśmiech. - Mógłbym szepnąć słówko w jego obronie, uspokoić nieco ich wybuchowe temperamenty i wydostać was z tego bez szwanku. Jeśli... Maria od razu nabrała rezerwy. - Jeśli co? - Jeśli przyjmie pani moją propozycję. Na policzkach ślicznej dziewczyny wnet pojawiły się urocze rumieńce. - Swojego dziewictwa nie poświęcę, nawet dla ratowania życia.

40

- Czy wspomniałem o tym choćby słowem? - Właściwie nie. - Zamrugała niepewnie. - Ale biorąc pod uwagę, z jakim typem człowieka mam do czynienia... - A z jakimż to? - To powinno być zabawne. - Sam pan wie - odparła, unosząc podbródek. - Typem człowieka, który spędza czas w burdelach. Niejedno słyszałam o was, angielskich lordach, i o waszym łajdactwie. - Moja droga, nie chcę pani cnoty. - Obejrzał sobie od stóp do głów jej powabne kształty i zdusił westchnienie. - Choć to kusząca perspektywa, mam jednak pilniejsze sprawy na głowie. Zresztą żaden wysoko urodzony mężczyzna nie był na tyle głupi, by uwieść dziewicę, albowiem był to niezawodny sposób na przykucie się do intrygantki. Poza tym on sam wolał doświadczone kochanki, które wiedziały, jak zadowolić mężczyznę bez zadręczania go pytaniami o uczucia. - Może to panią zaskoczy - ciągnął - ale rzadko miewam problemy ze znalezieniem kobiet, które z chęcią dołączą do mnie w sypialni. Nie potrzebuję przymuszać do tego ładnej złodziejki. - Nie jestem złodziejką! - Szczerze mówiąc, nic mnie to nie obchodzi. Ważne jest jedynie to, że wydaje się pani idealna do moich celów. Odznaczała się tym samym zuchwałym charakterem co jego siostry, opłakiwanym przez babcię. Zdawała się też wychowana w sposób ceniony przez Amerykanów, lecz znienawidzony przez Anglików. Matka będąca córką sklepikarza i ojciec - ubogi Amerykanin z nieprawego łoża. W dodatku - żołnierz walczący o niepodległość Stanów Zjednoczonych w wojnie, która odebrała babce jej jedynego syna. Nie mógł prosić o lepsze okoliczności. A przede wszystkim dziewczyna znalazła się w tarapatach, dzięki czemu nie będzie go kosztować fortuny,

41

w przeciwieństwie do kurtyzany, którą zamierzał wynająć. Ale skoro poznali się w burdelu, nadal mógł rozdrażnić babkę tym szczegółem. Oliver podszedł do dziewczyny. - Chodzi o to, że moja babka i ja toczymy bitwę, którą zamierzam wygrać. Pani może mi w tym pomóc. Dlatego, w zamian za wyplątanie pani i Freddy'ego z tej delikatnej sytuacji, potrzebuję, by zrobiła pani coś dla mnie. - Co konkretnie? - spytała nieufnie. Lord Stoneville uśmiechnął się na myśl o reakcji babci, gdy sprowadzi pannę Butterfield do domu. - Proszę udawać moją narzeczoną.

42

Rozdział IV Maria wpatrywała się w lorda Stoneville, przekonana, że musiała się przesłyszeć. - Chce pan, żebym co zrobiła? Tajemniczy uśmiech na jego zmysłowych ustach nakazał jej być ostrożną. - Udawała moją narzeczoną przez jakiś czas. Gdy tylko przekonam moją babkę, że naprawdę zamierzam się z panią ożenić, szarada przestanie być potrzebna. Maria poczuła się tak, jakby nagle znalazła się w samym środku jednej z gotyckich powieści. - Pan jest szalony. - Nie, jedynie dręczony przez seniorkę rodu, która uważa, że przymuszenie mnie i mego rodzeństwa do małżeństwa ukoi jej strach o naszą przyszłość. Zamierzam udowodnić, że to absurd. - Udając, że zaręczył się pan z całkiem obcą kobietą? Oliver wzruszył ramionami. - Przyszedłem tu z zamiarem znalezienia prostytutki, by wykonała to zadanie. Są jednak kosztowne, a i po co miałbym się nimi zadowalać, skoro pani tak dobrze się nada? Mężczyzna bezczelnie powędrował wzrokiem w dół jej sylwetki.

43

- Jest pani dokładnie typem kobiety, który moja babka uznałaby za dla mnie nieodpowiedni: nisko urodzoną, zuchwałą Amerykanką o ciętym języku. Jest pani także wystarczająco urodziwa, by przekonać ją, że faktycznie mógłbym skłaniać się ku małżeństwu. Maria osłupiała. Nie wiedziała, co było gorsze - jego nonszalancja wobec pomysłu wynajmowania dziwki, by oszukać własną babkę, czy obelgi, jakimi stale obrzucał ją z nieznośną arogancją. - Teraz, gdy już obraził mnie pan na wszystkie możliwe sposoby, mam się zgodzić na to szaleństwo? W jego oczach dostrzegła jedynie rozbawienie. - Biorąc pod uwagę, że alternatywą jest próbowanie sił z panami po drugiej stronie tych drzwi... Tak, sądzę że powinna się pani zgodzić. Oczywiście, jeśli nie chce pani patrzeć, jak kuzyn dynda na szubienicy... - Oliver ruszył do drzwi. - Nie! Mężczyzna zastygł z dłonią na klamce i uniósł pytająco brew. Ten przeklęty człowiek miał ją w garści i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Nikt w Londynie nie mógł poręczyć za nią i Freddy'ego, prawdą było, że nikt ich tu nie znał. Nawet statek, którym przybyli do Anglii, zdążył już wyruszyć w kolejny rejs. W razie aresztowania być może władze byłyby skłonne posłać list do ciotki Rose, żeby potwierdziła ich zeznania. Jednak zapewne czekaliby na odpowiedź w więzieniu. Nie była pewna, czy zdołałaby przeżyć tygodnie w więziennej celi, a Freddy prawdopodobnie nie wytrzymałby nawet dnia. Co za bzdura! Freddy nie przeżyłby tam godziny. Mimo wszystko wzdrygnęła się na myśl, że miałaby pozwolić temu arystokratycznemu szantażyście zmusić się do posłuszeństwa.

44

- Wie pan, że nie jesteśmy przestępcami. Mógłby pan za nas poręczyć, gdyby tylko zechciał. Każdy tutaj uwierzyłby pańskiemu słowu. - A dlaczego miałbym to zrobić? - spytał, mrużąc nieco oczy. - Co bym zyskał? - Satysfakcję ze świadomości, że godnie pan postąpił. - Doprawdy: jest pani uroczo naiwna - wycedził. - A więc nie uznaje pan żadnych zasad? - Żadnych. I jeszcze się do tego przyznawał! W dodatku bez cienia wstydu. Mimo tego Maria nalegała. - Powiedział mi pan, że jeśli uzna nas za niewinnych kradzieży, puści nas pan wolno. Dał pan dżentelmeńskie słowo honoru. Oparłszy się o drzwi, lord Stoneville skrzyżował ręce na imponującym torsie. - Nieszczęśliwie dla pani jestem człowiekiem pozbawionym honoru. Miano dżentelmena też nieszczególnie do mnie pasuje. Jego niefrasobliwość doprowadzała Marię do szału. - Powinnam była przeszyć pana szablą na wylot, gdy miałam okazję! On jednak zdawał się jedynie rozbawiony. - Ach, ale wtedy z pewnością skończyłaby pani na szubienicy. Wielka szkoda wieszać taką piękność. Maria ignorowała próżną część swej kobiecej natury, która dała o sobie znać, gdy Oliver komplementował jej urodę. Zapewne stale przemawiał do kobiet w ten sposób. - Nic dziwnego, że pańska babka jest w rozpaczy. Aż trudno sobie wyobrazić, jak mordują się z takim synem pańscy rodzice. Nagle całe rozbawienie znikło z jego twarzy. - Niestety, rodzice są zbyt martwi, by przejmować się moim zachowaniem.

45

Choć ta uwaga była lekceważąca, cień żalu w jego oczach powiedział jej co innego. - Proszę wybaczyć - odparła pospiesznie, przeklinając swoje gadulstwo. - To straszne stracić rodziców. Wiem to lepiej niż inni. - Nie ma potrzeby przepraszać. - Oliver wyprostował się. - Zwątpili we mnie na długo przed śmiercią, zatem pani uwaga była dość celna. - A jednak nie powinnam była... - Ależ, panno Butterfield, to nie ma nic wspólnego z moją propozycją. Będzie pani udawać mą narzeczoną czy nie? - Gdy się zawahała, Oliver z nutą złości ciągnął dalej: - Nie wiem, dlaczego robić z tego wielkie ceregiele. Nie proszę przecież o nic niegodziwego czy zdrożnego. To niedorzeczne stwierdzenie zdusiło jej chwilowe współczucie. - Chce pan, żebym kłamała! Oszukiwała kobietę dla dobra pańskich planów, jakikolwiek cel zamierza pan osiągnąć. To przeczy wszelkim nakazom moralnym... - A groźba ugodzenia kogoś szablą nie? - Posłał jej chłodny uśmiech. - Proszę potraktować to jak odgrywanie roli, jak gdyby była pani aktorką. Razem z kuzynem będziecie przez tydzień lub dwa gośćmi w mojej posiadłości, będziecie korzystać z wszelkich wygód. Jego oczy pociemniały. - Mogę nawet podstawić manekina, którego będzie pani mogła dźgać do woli. - Brzmi doprawdy kusząco - odwarknęła. - A Freddy będzie mógł jeździć konno, polować i grać w karty z moimi braćmi. To ciekawsze rozrywki od tych, jakie oferuje więzienie. - Jeśli tylko mnie pan uwolni, podążę za panem wszędzie - zapewnił chłopak. - Freddy! - upomniała go Maria. - Co? Ta przeklęta gospoda, w której się zatrzymaliśmy, jest opanowana przez pchły i zimno tam jak w psiar-

46

ni. Do tego tak mocno zaciskamy kiesy, że stale jestem głodny. Dlaczego nie mielibyśmy mu pomóc, jeśli dzięki temu mamy okazję wyspać się w przyzwoitych łóżkach? Przez jakiś czas poudajesz, że jesteś z nim zaręczona, to przecież nic wielkiego. - Zbytek łaski, ja.już jestem z kimś zaręczona - odparła ostro. - A co z Nathanem? Podczas gdy my zajmiemy się oszukiwaniem biednej babki lorda Stoneville, Nathan może być ranny albo w tarapatach. Oczekujesz, że tak po prostu przestanę go szukać, żebyś ty mógł dobrze zjeść? -1 uniknąć szubienicy - zaznaczył Freddy. - Nie zapominajmy o tym. - No tak, zaginiony narzeczony - wtrącił ozięble lord Stoneville. Zastanawiałem się, kiedy wróci pani do tego tematu. Maria spiorunowała go wzrokiem. - Ani na chwilę go nie pominęłam. To z jego powodu tu jestem. - Tak pani twierdzi. - Posłuchaj, ty - zaczęła na nowo wzburzona - nieznośny, arogancki... - W porządku. Skoro obstaje pani przy tej niestworzonej historii, może zrobimy tak: podczas gdy pani będzie udawać moją narzeczoną, ja wynajmę kogoś, by z kolei szukał pani narzeczonego. Prosta wymiana usług. Gończy z Bow Street i tak kosztować będzie mniej niż najęcie prostytutki na dwa tygodnie. - Na litość boską, wątpi pan w moją tożsamość, ponieważ nie wpisuję się w pańskie wyobrażenie o córce bogacza, a tymczasem sam handryczy się o koszty najmowania ludzi? Sądziłam, że wysoko urodzeni lordowie są niezwykle zamożni. Oliver westchnął. - Nie wszyscy. Ale to się zmieni, gdy moja babcia się opamięta. Pomoże mi pani to osiągnąć, prawda?

47

Chociaż było to pytanie, tak naprawdę czuła, że dostała rozkaz od człowieka przyzwyczajonego do stawiania na swoim. Ale oferował pomoc w odnalezieniu Nathana. Musiała wziąć to pod uwagę. Jeżeli mogła mu wierzyć. - Dał mi pan dobitnie do zrozumienia, że nie ma za grosz honoru i nie jest dżentelmenem. Jak więc mogę wierzyć w cokolwiek, co pan powie? Skąd mogę mieć pewność, że po wszystkim nie odda mnie pan w ręce policji? - Nie może pani. - W takim razie zaryzykuję i zdam się na ludzi czekających na nas w korytarzu. Maria ruszyła do drzwi. - Proszę zaczekać! Gdy się odwróciła, nie zobaczyła na jego twarzy choćby cienia zuchwałości i samozadowolenia. - A jeśli przysięgnę na grób mojej matki, że dotrzymam słowa? Spojrzał jej prosto w oczy, śmiertelnie poważnie. - To przysięga, którą traktuję z najwyższą powagą. Po plecach Marii przebiegł dreszcz. Przyzywało ją coś w tym udręczonym spojrzeniu. Jak gdyby to wyczuł -mężczyzna zrobił się spięty, a na jego twarzy znów pojawił się znienawidzony przez nią wyraz znudzonej nonszalancji. Dziewczyna aż zaczęła się zastanawiać, czy tylko wyobraziła sobie tamten cień bezbronności. - Doprawdy, panno Butterfield, proszę nie zmuszać mnie do wizyty w magistracie i spędzania godzin na rozmowach z przedstawicielami policji. Brak mi na to i czasu, i cierpliwości. Szczególnie o tak później porze byłaby to wielka niedogodność. - Przystajemy na tę propozycję - wtrącił pospiesznie kuzyn. - Wielkie nieba, Freddy... - zaczęła Maria, lecz od razu jej przerwał.

48

- Musimy się zgodzić, Mopsy. Nie pójdę do więzienia w imię twoich przekonań. Poza tym, on pomoże nam znaleźć Nathana. Przecież o to właśnie ci chodzi, prawda? Maria westchnęła ciężko. Freddy miał trochę racji. Była zmęczona poszukiwaniami, zmęczona faktem, że w tym przeklętym mieście stale musiała mieć się na baczności, zmęczona znoszeniem ciągłych narzekań kuzyna. Może czas już było znaleźć jakąś pomoc. Spojrzała na lorda Stoneville. - Jak długo musiałabym grać tę rolę? - Najwyżej dwa tygodnie, choć podejrzewam, że nie zajmie to tyle czasu. Musiała zwariować, by w ogóle rozważać coś podobnego. Ale zapędził ją w kozi róg. A jeśli faktycznie wynajmie kogoś, by szukał Nathana... - W porządku - powiedziała. - Dwa tygodnie i ani dnia dłużej. - Gdy mężczyzna zaczął się uśmiechać, dodała: - Ale musi pan przysiąc na grób matki, że pomoże mi odnaleźć narzeczonego, tak jak zaoferował, i porzuci ten niedorzeczny zamiar doprowadzenia do naszego aresztowania. - Zgodnie z życzeniem - odparł niefrasobliwie. - Proszę przysiąc! - Instynkt podpowiadał Marii, że tę przysięgę lord Stoneville rzeczywiście potraktuje poważnie. Mięsień w jego policzku drgnął. Po chwili mężczyzna skinął głową. - Przysięgam na grób matki, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, by odnaleźć pani narzeczonego. A po upływie dwóch tygodni będzie pani wolna i zrobi, co tylko zechce. Maria odetchnęła. - W takim razie zgadzam się na ten układ. - Dobrze. Proszę tu zostać. - Otworzywszy drzwi, lord Stoneville zawołał kogoś. Do pokoju wszedł tęgi mężczyzna, którego wcześniej nie widziała. - Pilnuj ich, póki nie wrócę - rozkazał szlachcic i zniknął w korytarzu.

49

Gdy ich strażnik zaczął przyglądać się Marii, jakby była smakowitą porcją wołowiny, dziewczyna odwróciła się do niego plecami. Usiłowała nie wyobrażać sobie, czym mogło się dla niej skończyć zdanie się na laskę niemoralnego lorda. Starała się nie przypominać sobie niecnych uczynków z przeczytanych w powieściach scen, w których łotrzy więzili kobiety w swych domach i dokonywali na nich lubieżnych aktów. Książki nie podawały szczegółów, jednak to, co pominięto, Maria stworzyła we własnej wyobraźni. Jej praktyczna i trzeźwo myśląca ciotka opowiedziała dziewczynie całkiem sporo o tym, jak mężczyźni i kobiety łączą się w sypialni, lecz i tak niewiele było trzeba, by wyobrazić sobie nikczemnego lorda Rocktona leżącego między kobiecymi nogami i robiącego z niewiastą, co mu się żywnie podoba. Lub niebezpiecznego lorda Stoneville. Freddy podszedł do Marii i zerknąwszy ukradkiem na osiłka pod drzwiami, rzekł przyciszonym głosem: - Stoneville wydaje się dość przyzwoity. Dziewczyna o mato nie wybuchnęła histerycznym śmiechem. - O tak, całkiem przyzwoity jegomość. To nic, że poznaliśmy go w burdelu i szantażuje nas, byśmy zwodzili jego babkę. - Przynajmniej nie odda nas w ręce konstabla. I dowiedział się szczegółów dotyczących sakwy, tak jak potrzebowałaś. Mógł nas wtrącić do więzienia z chwilą, gdy moja szabla wylądowała na podłodze. To prawda, wysłuchał ich. Jednak tylko dlatego, że Maria idealnie wpasowała się w jego plan. Nagle drzwi się otworzyły i lord Stoneville wszedł, niosąc kilka przedmiotów. Skinieniem głowy nakazał człowiekowi odejść, po czym rzucił na kozetkę stertę ubrań, w tym jaskrawoczerwoną suknię.

50

- Musi się pani przebrać. Nie może pani pokazać się mojej babce w żałobnym stroju. Sprowokowałoby to pytania o pani sytuację, a nie chcę, by domyśliła się, że to tylko fikcja. Maria podejrzliwie przyjrzała się ubraniom. Białe rękawiczki, pończochy i czepek z białej krepy, obrębiony czerwoną satyną, z pasującymi do niego wstążkami wyglądały dość przyzwoicie, lecz sama suknia była co najmniej krzykliwa i tandetna. Wykonano ją z bardzo taniego jedwabiu i opatrzono bezwstydnie głębokim dekoltem. - Chyba pan nie sądzi, że to włożę. - Polly twierdzi, że będzie pasować. Jest pani postury jednej z jej dziewcząt. Jej dziewcząt? Polly musiała być zatem właścicielką tego domu publicznego. Nic dziwnego, że lord Stoneville był z tą kobietą w tak koleżeńskich stosunkach, skoro tak się prowadził. - Reszta jest w porządku, ale suknia jest zbyt gorsząca. - Jedyna, jaką udało mi się zdobyć w tak krótkim czasie - warknął. Jutro znajdziemy dla pani inne stroje, a tymczasem włoży pani właśnie ten. Maria najeżyła się, gdy usłyszała ten władczy ton, lecz nie śmiała protestować, póki oboje z Freddym nie znaleźli się w bezpiecznym miejscu. Lord Stoneville tymczasem spoglądał na nią wyczekująco. - Proszę zatem ją włożyć. - Nie w waszej obecności. - Wybaczy mi pani, lecz nie mogę wystawić chłopca na korytarz, ryzykując, że nasi przyjaciele mogliby nie zechcieć go wypuścić. Nie zostawię was też samych, byście, dajmy na to, uciekli przez okno. Przyjrzał jej się pobieżnie. - Proszę mi zaufać, mogę zliczyć więcej kobiet, które widywałem w negliżu, niż pani liczy wiosen. - Wierzę temu bez zastrzeżeń - prychnęła. - Proszę się chociaż odwrócić.

51

- Niech będzie. - Odwrócił się do dziewczyny plecami, a Freddy uczynił to samo. - Proszę się pospieszyć. Chciałbym zdążyć do Halstead Hall na kolację. - Zrób, jak mówi, dobrze? - wtrącił Freddy. - Zaraz zemdleję z głodu. - Choć raz mógłbyś przestać myśleć żołądkiem - mruknęła Maria. Pończochy zdawały się pasować. Zdołała rozpiąć swoją suknię, by włożyć drugą, jednak nigdy nie byłaby w stanie samodzielnie jej zapiąć, tym bardziej że suknia była wąska w talii. I w biuście. O rety, potrzebowała pomocy. - Freddy, podejdź i zapnij mnie, dobrze? Kuzyn stanął sztywno. - Nie mogę! - Na litość boską! - Lord Stoneville podszedł do Marii. Wiedziałem, że wy, Amerykanie, jesteście pruderyjni, ale to wręcz śmieszne. Nim zdążyła zaprotestować, mężczyzna zaczął zapinać suknię. Ku przerażeniu dziewczyny zapach korzennej wody kolońskiej oraz jego palce wprawnie pracujące nad guzikami wywołały w jej ciele dziwne gorąco. To nie wróżyło niczego dobrego. - Zdaje się pan doskonale radzić sobie z damskim strojem. - Maria siliła się na nonszalancję. - Rozumiem, że dużo pan ćwiczył. - Wiadomo - rzeki oschle. - My, rozpustnicy, nie marnujemy żadnej okazji, by kogoś zdeprawować. Maria zaczęła się zastanawiać, ile to już niewinnych ptaszyn zbłądziło do jego łoża. Czy dotykal ich wszędzie, jak ponoć zwykli to czynić mężczyźni? Przełknęła nerwowo pod wpływem wizji, jakie nasuwały jej się na myśl. Trudno było nie wyobrażać sobie takich rzeczy, gdy jego palce stale muskały jej plecy. Co gorsza, im niżej znajdowały się guziki, tym wolniej szło ich zapinanie.

52

- Ta suknia jest na mnie za ciasna - powiedziała zażenowana. - Nie, to przez te przeklęte, tycie guziki. - Oddech mężczyzny owionął policzek Marii i po jej ciele przebiegł dreszcz. - Są zbyt filigranowe dla męskich palców. Maria nie była przekonana. Wciągnęła powietrze, co chyba pomogło, bo lord Stoneville w końcu zdołał zapiąć strój do końca. Jednak to jedynie pozwoliło jej zrozumieć, jak skandaliczny był to fason. Odsłaniał bezwstydnie dużo piersi, co stało się oczywiste, gdy mężczyzna stanął przed nią i omiótł dziewczynę gorącym spojrzeniem. - W sam raz. Jego chropawy głos sprawił, że mimo wszystko pułs Marii znacznie przyspieszył. A gdy wzrok lorda Stoneville ze szczególnym zainteresowaniem skupił się na jej częściowo nagim dekolcie, dziewczyna wnet przypomniała sobie jedną z praktycznych uwag ciotki Rose: „Mężczyźni spróbują dotknąć twoich piersi. Nie pozwól na to". Maria zachichotała nerwowo, a markiz uniósł brew. - Spodziewam się, że nie nawykła pani do tego fasonu. - Bynajmniej. Większość moich sukien leży jak trzeba. Nie będzie pan w stanie mnie nakarmić. Jeden kęs i ta tandetna tkanina pęknie w szwach. Odwróciwszy się, Freddy prychnął: - Nie zaszkodziłoby, gdybyś zgubiła parę kilo, Mopsy. Maria spojrzała groźnie na kuzyna, a lord zaskoczył ją stwierdzeniem: - Pańska kuzynka jest idealna, nie musi niczego zmieniać. - Omiótł ją pełnym uznania spojrzeniem. - Ideał, w rzeczy samej. Policzki Marii zapłonęły. Nie była przyzwyczajona do otrzymywania od mężczyzn ekstrawaganckich komplementów. Papa był zbyt praktyczny, a Nathan zbyt po-

53

chłonięty pracą, by doceniać ją w ten sposób. Ciężko było zaufać pochlebstwom lorda Stoneville. - Ma pan na myśli, że idealnie nadaję się do pańskich celów. Kąciki ust mężczyzny drgnęły. Zdawał się tym razem naprawdę uśmiechać. - To też. - Patrzył, jak dziewczyna zbiera swoje rzeczy, po czym pomógł jej wdziać płaszcz i szarmanckim gestem zaoferował ramię. Pójdziemy? Przez sekundę Maria wpatrywała się w niego. Czy postradała rozum, by oddawać ich życie w jego ręce? Ten człowiek mógł zrobić z nimi, co tylko zechciał, powieść ich w dowolnym kierunku, a oni w żaden sposób nie mogli go powstrzymać. Lepsze to jednak niż więzienie. Gdy ujęła go pod rękę, w oczach lorda wnet pojawił się błysk triumfu. - Mądra decyzja, panno Butterfield - rzekł prowadząc dziewczynę do drzwi. - Nie pożałuje jej pani. Gdyby tylko mogła mieć tę pewność. *** Powóz ruszył, a Oliver wyjął zegarek i przysunął do okna, by spojrzeć na niego w świetle latarni. Było nieco po szóstej wieczorem. Świetnie - powinni dotrzeć w sam raz na kolację. Babcia nigdy nie opuszczała spotkań przy kolacji. Przyjrzał się siedzącej naprzeciw niego urodziwej kobiecie. Szkoda, że miała na sobie płaszcz, gdyż kryjąca się pod nim suknia o niebo lepiej eksponowała jej figurę. Jeszcze smutniejszy był fakt, iż żadnego z tych elementów garderoby nie wolno mu było z niej zdjąć. Gdy pomagał jej się ubrać, piekielnie trudno było mu powstrzymać się od wodzenia ustami po linii karku dziewczyny. Doprawdy, dziwne wrażenie, być tak blisko

54

kobiety, a jednak nie móc pozwolić sobie na pieszczoty. Przyzwyczajony był do tego, by brać od kobiet to, co chciał, do czego zresztą zwykle same go zachęcały. Szyja panny Butterfield byłaby wyśmienitym pierwszym daniem podczas uczty pełnej rarytasów. Same jej usta uszczęśliwiłyby mężczyznę na długi czas, nie wspominając już o jej cudnych, krągłych piersiach. Na moment oddał się fantazjowaniu o tym, jak to zastaje dziewczynę w jakimś odosobnionym miejscu, całuje do nieprzytomności, wsuwa dłoń w jakże łatwo dostępny stanik sukni, by... Oliver zdusił cisnące się na usta przekleństwo, czując, jak jego męskość daje o sobie znać wewnątrz nagle przyciasnych spodni. Nie mogło być mowy o uwiedzeniu panny Butterfield. Poza oczywistą przeszkodą, jaką stanowiło jej dziewictwo, w dowolnej chwili mógł zjawić się jej narzeczony i wszystko skomplikować. Nawet gdyby dziewczyna była skłonna ulec - z naciskiem na „gdyby" - on później by tego pożałował. Nie mógł sobie pozwolić na obrażanie jej zasad moralnych i ryzykować tym samym, że dziewczyna w popłochu ucieknie z Halstead Hall. Podczas gdy jej kuzyn z zaciekawieniem wyglądał przez okno, ona siedziała niespokojnie, kipiąc z oburzenia. Na jej miękkich ustach nie gościł choćby cień uśmiechu, a sztywne ramiona świadczyły o wojowniczym nastawieniu. Doszła do wniosku, że ma do czynienia z nikczemnym uwodzicielem i nawet uratowanie kuzyna przed egzekucją nie zmieniło jej opinii. To było nawet intrygujące. Kobiety z rzadka wypowiadały się szczerze na temat jego charakteru. Te niewinne nie miały odwagi, wystraszone ostrzeżeniami swoich matek o tym, jaki był niebezpieczny. Mężatki zaś zbyt się garnęły do dzielenia z nim łoża, by karcić Olivera za jego perfidię. Chyba że obmawiały go

55

za plecami, wyliczając wszystkie nąjzlośliwsze plotki dotyczące śmierci jego rodziców. Oliver zmarszczy! czoło. Proszę wybaczyć. To straszne stracić rodziców. Wiem to lepiej niż inni. Nagły ucisk w piersi sprawił, że Oliver stał się spięty. Dlaczego miałoby go obchodzić, że jej przykro? Albo to, ze jej łagodne współczucie wśliznęło się poza jego linię obrony i ogrzało tyci fragment mroku tkwiącego w jego duszy? Jej współczucie nic nie znaczyło. Nie znała krążących plotek. Gdy je usłyszy, odwróci się od niego przerażona. Nie była typem kobiety, która uznałaby pogłoski o jego groźnej osobowości za oszałamiające, była na to zbyt... porządna. Przegnał te przygnębiające myśli. Miał tylko godzinę, by ją przygotować. - Zanim dotrzemy na miejsce, powinienem wspomnieć o paru sprawach. - Gdy spojrzała na niego podejrzliwie, wmówił sobie, że to lepiej, niż gdyby miała nim pogardzać. W ten sposób łatwiej utrzyma ją w zasięgu wzroku. - Nasza umowa, wedle której pomogę szukać pani narzeczonego, musi z oczywistych powodów pozostać między nami. - Nie pisnę ani słowa - obiecał siedzący obok Olivera Freddy. - Musi też pani sprawiać wrażenie chętnej do poślubienia mnie dodał Oliver. - Rozumiem. - Czyżby? Oznacza to, że będzie pani musiała sprawiać wrażenie, iż lubi moje towarzystwo. Ku jego zaskoczeniu na ustach dziewczyny pojawił się uśmiech. - Myślę, że będę w stanie to zrobić. - Nagle zdała sobie sprawę, że mięknie, i uśmiech znikł. - Jednak pan również musi zachowywać się odpowiedzialnie. - To znaczy nie próbować pani uwieść. - Nie! - Spłoszyła się. - To znaczy tak... A raczej, wspomniał pan już, że ma pilniejsze sprawy - tłumaczyła zawstydzona. - Ojej, zapomniałam, że przyznał się pan także do braku honoru i zasad. Przez pól życia rzucał podobne stwierdzenia, lecz tego dnia ich pożałował. Szokowanie młodych dam najwyraźniej straciło nieco na atrakcyjności.

56

- Mimo wszystko, panno Butterfield, obiecuję, że pani cnota jest bezpieczna. - Widząc jej sceptycyzm, dodał: - Wolę kobiety w innym typie. - Z szanowanymi kobietami wiązały się ukryte haczyki. - Oczywiście, że nie jestem w pańskim typie - powiedziała, przewracając oczami. - Każdy to dostrzeże. Tym go zaskoczyła. - Mężczyzna bez zasad nie zechce kobiety, która je ma. Nigdy nie pozwoliłaby mu na nic grzesznego. Freddy zakaszlał, jakby się czymś zakrztusił. Oliver zrozumiał, dlaczego. Panna Butterfield miała denerwującą tendencję do trafiania w samo sedno spraw. - Tak - rzekł z braku lepszej odpowiedzi. - Rzeczywiście. - Po chwili przyjrzał jej się uważniej. - Co więc miała pani na myśli, mówiąc, że muszę zachowywać się odpowiedzialnie? - Oczekuję, że dotrzyma pan słowa w sprawie mojego narzeczonego. - Ach, prawda. Pani narzeczony. - Zapominał o tym. Trudno było wyobrazić sobie jakąkolwiek kobietę pokonującą ocean w poszukiwaniu swego narzeczonego. Dla niego żadna by tak nie postąpiła. Choć wcale nie twierdził, że by tego chciał. Świadczyłoby to o tym, że ktoś dbał o niego bardziej niż to roztropne. - Proszę mi opowiedzieć o tym Nathanie - stwierdził nieco ostrzejszym tonem. - Dlaczego było to aż tak pie-

57

kielnie ważne, by przyjechać tu osobiście, miast przystać kogoś z pracowników ojca? -Już mówiłam... Pieniądze papy są przypisane do całego majątku. Moi powiernicy odmówili podjęcia jakichkolwiek działań, twierdząc, że Nathan był pewnie zwyczajnie zajęty negocjacjami. A mnie nie było stać na wysyłanie kogokolwiek innego. - Mogli przypłynąć tym samym, należącym do spółki statkiem, co wy. Nie kosztowałoby to więcej. - Tak, ale na miejscu potrzebowaliby pieniędzy, środków do życia na czas poszukiwań. Freddy i ja jesteśmy... najbardziej przyzwyczajeni do skromnego życia. - Temu nie da się zaprzeczyć - mruknął Freddy, a Maria rzuciła mu groźne spojrzenie. - Przecież to prawda - rzekł stanowczo. - Gdy byliśmy młodsi, wuj z trudem nas wszystkich wykarmiał. A przynajmniej do czasu, gdy zjawił się Nathan i założyli z wujem Adamem spółkę. Wtedy sytuacja trochę się poprawiła. - Choć ma dopiero trzydzieści lat, Nathan ma świetny zmysł do interesów - powiedziała z dumą Maria. - Papa miał praktyczną wiedzę dotyczącą budowania statków, Nathan zaś wiedział, jak te wszystkie plany wcielić w życie. Oliver zaczynał rozumieć, jak się sprawy miały. - Pani ojciec zatem zaoferował Hyattowi swą jedyną córkę za żonę. -To nie tak - protestowała. - Nathan i ja byliśmy już przyjaciółmi, gdy papa zaczął mówić o naszym małżeństwie. Jako że nie miał syna, któremu mógłby przekazać swoją połowę spółki, powiedział, że gdy się pobierzemy, zostawi ją Nathanowi. Papa nie zmuszał go, by wziął mnie za żonę. On tylko... - Doda! nieco okrasy - stwierdził lakonicznie Oliver. - To wcale nie tak bezduszne. - Maria zmarszczyła urocze brwi wyraźnie strapiona.

58

- Nie? Hyatt zyskuje resztę spółki, a pani męża. To częsta praktyka również tutaj. - Całkiem dla niego odrażająca. - To nie tak... Papa nie... Och, jak mam to panu wyjaśnić? Pan na wszystko patrzy tak cynicznie. - Być może pani - odparł łagodniej - nie widzi spraw z odpowiednią dozą cynizmu. Proszę powiedzieć, moja droga, jeśli Hyatt faktycznie jest tak skory do ożenku, dlaczego wcześniej tego nie zrobił? Maria się zarumieniła. - Ponieważ papa nalegał, by Nathan spędził kilka lat, ucząc się zarządzać spółką, nim dojdzie do ślubu. - I ten zgodził się bez marudzenia? - Chciał po prostu zdobyć błogosławieństwo papy. Im dłużej słuchał o tym „narzeczeństwie", tym bardziej go złościło. - Gdybym to ja był zakochany w kobiecie, nie zwlekałbym ze zdobyciem jej, niezależnie od życzeń ojca. - Tak, ale pan nie żyje według obowiązujących zasad, czyż nie? warknęła. Tu go miała. - Co się stanie, jeśli Hyatt pani nie poślubi? - Może odkupić ode mnie połowę spółki. Jeśli się na to nie zdecyduje, powiernicy papy znajdą kupca. Tak czy owak, mam otrzymać zyski. - Zatem poślubienie pani leży w jego najlepszym interesie, prawda? - Z jakiegoś powodu myśl o tym, że ta dziewczyna miałaby być kartą przetargową, doprowadzała go do wściekłości. To nie mogło się dobrze skończyć. Maria spochmurniala. - Nie widzę związku... - Uważam, że to interesujące, w jak podobnych zaleźliśmy się sytuacjach. Pani ojciec próbował narzucić swoją wolę zza grobu, podczas gdy moja babcia próbuje ro-

59

bić to samo pośród żywych. Żadne z nich nie chce dać nam wolnego wyboru. Maria przełknęła nerwowo. - Pan po prostu tego nie rozumie. - Rozumiem lepiej, niż może pani przypuszczać. - Pańska sytuacja jest inna. Choć nie w pełni ją pojmuję. - W takim razie może powinienem wyjaśnić. - Tak. Nie chciałabym popełniać gaf jako pańska narzeczona. - Proszę się nie martwić, poradzi pani sobie. Jeśli to w mig nie zmieni zdania babki, to nic nie pomoże. Sukces gwarantowany.

60

Rozdział V Po wysłuchaniu wyjaśnień lorda Stoneville o postawionych przed jego pokoleniem wymaganiach Maria nie była pewna, czy zgadzała się z jego oceną sytuacji. Seniorka rodu zdawała się niesamowitą kobietą. - Właściwie dlaczego wszyscy jesteście tak przeciwni jej życzeniom? - spytała. - Przecież nie zmusza żadnego z was do poślubienia konkretnej osoby, której wy nie zechcecie. Prędzej czy później każdy wchodzi w związek małżeński. - Nie każdy. - Głos mężczyzny stał się łagodniejszy. - Poza tym to nie w porządku, by moje rodzeństwo musiało podejmować takie decyzje przedwcześnie. A jeśli nie znajdą nikogo odpowiedniego w ciągu wyznaczonego roku? Kogoś, z kim związałoby ich prawdziwe uczucie? Małżeństwo pozbawione uczuć to gorsze piekło niż życie w samotności. - Wyjrzał przez okno, nagle sposępniały. Czyżby był już kiedyś żonaty? Czy też mówił jedynie hipotetycznie? Maria pragnęła wiedzieć więcej, lecz podejrzewała, iż nie odpowiedziałby jej na te pytania. Poza tym jeśli uparł się, by wymigać się od ożenku i ocalić przed podobnym losem rodzeństwo, jej nic do tego. Ważne było jedynie to, czy wywiąże się ze swojej części umowy.

61

Irytowało ją tylko, że z takim cynizmem odnosił się do jej perspektyw życiowych. Sądził, że nikt nie zechciałby się z nią ożenić, gdyby papa nie dodał czegoś „na okrasę"? Może czasem faktycznie zastanawiała się nad motywami Nathana, lecz on zawsze powtarzał, że ożeniłby się z nią i bez złożonej przez jej ojca propozycji. Nie mówił nigdy o miłości, ale też nie flirtował z innymi kobietami, a zatem musiało mu na niej szczerze zależeć. Nawet jeżeli nie były to uczucia tak namiętne, jak te opisywane w powieściach. Maria zmarszczyła brwi. Problem z lordem Stoneville polegał na tym, że patrzył na wszystko przez czarny pryzmat. Nie miał zasad, więc zakładał, że inni także są ich pozbawieni. Nic dziwnego, że jego babcia zwątpiła w przyszłość wnuka. - A niech mnie, patrzcie na to! - zawołał Freddy. Maria podążyła za jego wzrokiem i dostrzegła dobrze oświetlone budynki skupione w oddaleniu od drogi. - Jak nazywa się to miasteczko? - zapytała lorda Stoneville. - To nie miasteczko - wycedził, gdy konie skręciły na długi podjazd, wiodący w stronę świateł. - To Halstead Hall. Mój majątek. Maria zamarła. - Ale jak to... Tyle dachów... - Tak. - Przez chwilę myślała, że mężczyzna nie powie nic więcej, lecz kontynuował dziwnie obojętnym głosem. - Posiadłość zbudowano w czasach, gdy tego typu, rozległe rezydencje były popularne wśród majętnych. Henryk VIII podarował ją pierwszemu markizowi Stoneville w podziękowaniu za jakąś przysługę. Od tamtej pory posiadłość pozostaje w rodzinie. Nie wydawał się z tego faktu zadowolony, co nie miało najmniejszego sensu. To niesamowite być właścicielem tak spektakularnego domostwa. Na dodatek podarowanego przez króla!

62

- Jeśli wolno spytać - zaryzykowała - ile mieści pokoi? - Pewnie kilkaset. - Pewnie? - pisnęła. - Nikt nie doliczył się więcej niż trzystu. Bierzemy to na słowo. Przy piątym dziedzińcu i dziesiątym budynku człowiek zaczyna się gubić. Całość jest dość okazała. Dość okazała? To przecież pałac! Nie wyobrażała sobie, że ktokolwiek spoza rodziny królewskiej mógłby mieszkać w budowli tak wspanialej. - Utrzymanie tego musi kosztować fortunę - skomentował Freddy. - Nie ma pan pojęcia - mruknął lord Stoneville. - Po raz pierwszy od śmierci rodziców widzę posiadłość tak dobrze oświetloną. Same świece... - Skrzywił się. - Teraz, gdy babcia zatrzymała się u nas, ktoś najwyraźniej nie szczędził przepychu. Niech to... Dlaczego miałoby go to złościć? Ta rozmowa robiła się coraz bardziej intrygująca. - Oto rozwiązanie wszelkich finansowych problemów - stwierdziła Maria. - Wystarczy to sprzedać, a pańska rodzina będzie zabezpieczona na kolejne trzysta lat. - Żałuję, że to niemożliwe - rzeki gorzko. - W Anglii mamy rodową ordynację zapobiegającą rozdrobnieniu majątku. Dziedziczona własność nie może zostać sprzedana przez żadnego ze spadkobierców, łącznie ze mną. Nawet zebrane na terenie posiadłości dobra są nietykalne. - Mógłby ją pan wynająć jakiemuś władcy - zasugerował Freddy. - W istocie, obawiam się, że jedynie monarchę byłoby na to stać. Na dodatek dom nie jest w obecnie modnym stylu, jest zbyt stary, a umeblowanie antyczne. Proszę mi wierzyć, już próbowałem. Marię zaskoczył sposób, w jaki lord Stoneville mówił o swoim dziedzictwie. Jak gdyby było to jedynie brzemię.

63

- Zapewne to dla pana niezwykle trudne - skomentowała oschle być właścicielem pałacu i takich włości. Markiz uniósł brew. - Można by rzec: przyganiał kocioł garnkowi, panno Butterfield. Jeśli wierzyć pani słowom, nie jest pani pozbawiona środków do życia. Ojciec był właścicielem prosperującej spółki, a jednak znalazła się tu pani bez funduszy. - To prawda, jednakże nigdy nie mieszkaliśmy w pałacu. - Ja również rzadko tu bywam. - Wyjrzał melancholijnie przez okno. - Do niedawna dom stał zamknięty. - Dlaczego? Nastała cisza. Dziewczyna nie była pewna, czy lord usłyszał pytanie, póki nie powiedział: - Niektóre miejsca lepiej niech zmurszeją. - Co pan ma na myśli, milordzie? - spytała zszokowana. - Nic - odparł sztywno. - I proszę nie mówić do mnie „milordzie". Tak zwraca się do mnie służba. Pani jest moją narzeczoną, nieprawdaż? - Zdawał się poirytowany. - Będę mówił do pani: Mario, a więc powinna pani także mówić mi po imieniu: Oliver. Dość niezwykle imię dla angielskiego lorda. - Czy otrzymał pan imię po dramatopisarzu, Oliverze Goldsmicie? - Niestety! Nazwano mnie tak na cześć purytanina, Olivera Cromwella. - Żartuje pan. - Obawiam się, że nie. Mój ojciec musiał uznać to za zabawne, zważywszy jego... tendencję do rozpasania. Wielkie nieba, nawet imię tego człowieka było kpiną z szacowności. Tymczasem jego majątek zapewne pomieściłby wszystkich mieszkańców Dartmouth! Dziewczynę nagle zdjęła panika. Jak mogła udawać narzeczoną człowieka, który posiadał takie włości? - Ja noszę imię po królu Fryderyku - wtrącił Freddy.

64

- Którym? - spytał lord Stoneville. Oliver. - Był więcej niż jeden? - spytał Freddy. - Przynajmniej dziesięciu - odparł sucho markiz. Freddy zmarszczył czoło. - Nie jestem pewien, o którego chodziło. Dostrzegłszy w oczach Olivera błysk humoru, Maria powiedziała: - Myślę, że ciocia Rose starała się wybrać ogólnie królewsko brzmiące imię. - O, właśnie - wtrącił Freddy. - Po prostu ogółem król Fryderyk. - Rozumiem - rzekł poważnie Oliver, choć kąciki jego ust drgnęły wyraźnie. Spojrzał na Marię. - A w pani przypadku? Która Maria była inspiracją? - Maryja Dziewica, oczywiście - rzekł Freddy. - Oczywiście - odparł Oliver, a oczy mu błyszczały. - Powinienem był wiedzieć. - Jesteśmy katolikami - dodał Freddy. - Moja matka była katoliczką - poprawiła go Maria. - A skoro matka Freddy'ego też jest tego wyznania, wychowano nas na katolików. - Choć nigdy nie traktowała tego zbyt poważnie. Papa zawsze złorzeczył na głupotę religii. Na twarzy Olivera pojawil się przebiegły uśmiech. - Do tego katoliczka. Coraz lepiej. Babcia dostanie ataku apopleksji. Maria była już zmęczona ciągłymi przytykami na temat jej pochodzenia. - Doprawdy... - Jesteśmy na miejscu - oznajmił, gdy powóz się zatrzymał. Maria wyjrzała na zewnątrz, czując coraz większy ucisk w żołądku. Halstead Hall wydawał się rozciągać po horyzont, połyskując w zimowym świetle księżyca niczym oszlifowany klejnot. Front mógłby może być uzna-

65

wany za prosty - bez pokaźnych schodów i piętrzących się kolumn gdyby nie zwieńczona blankami kamienna fasada. Nie wspominając już o dębowych wrotach, otwierających się, by ich powitać. Zupełnie jak gdyby znalazła się na dworze Króla Artura. Lecz spieszący ku nim służący i koniuszy w wyszukanej liberii byli zdecydowanie z tego stulecia. Oliver był spięty. - Najwyraźniej babcia sprowadziła także własną służbę. - Jeden z ludzi rozłożył stopnie i Oliver wysiadł z powozu, po czym pomógł Marii, ująwszy ją pod ramię. - Czy moja babka zasiadła już do kolacji? - spytał służącego tym samym władczym tonem, którego użył wcześniej. - Nie, milordzie. - Dobrze. Uprzedź kucharkę, że przy stole będzie troje gości więcej. Maria trzymała się ramienia Olivera, coraz bardziej zagubiona. Nie chodziło o to, że sama nigdy nie miała służących. Gdy papie zaczęło się powodzić, zatrudnił kilka osób, ale nie stroił ich w liberię. Tu zaś służba krzątała się wokół nich, odbierając odzienia i kapelusze, tak jakby służenie „jego lordowskiej mości" było prawdziwym zaszczytem. Czuła się coraz bardziej nieswojo, stopniowo traciła odwagę. Szczególnie gdy Oliver patrzył na wszystkich spode łba. Brama, którą weszli, zawiodła ich na kamienny dziedziniec z czterech stron otoczony ścianami, każdą opatrzoną kolejnym wejściem. Oliver poprowadził ich po bruku do kolejnych ciężkich, dębowych drzwi, które otworzyły się przed nimi. Prowadzona przez pałac Maria czuła się jak prawdziwa arystokratka. Weszli następnie do pomieszczenia tak olśniewającego, że Marii zaparło dech w piersi.

66

- Oto główna sala - wyjaśnił Oliver. - Wygląda raczej przerażająco średniowiecznie. - Uważam, że jest piękna. - Babcia ją uwielbia. To jej ulubiony pokój. Maria doskonale rozumiała dlaczego. Dwa naznaczone przez czas marmurowe kominki zdobiły pokaźną, wykładaną dębowym drewnem ścianę, a wzdłuż drugiej ustawiono wytarte do połysku ławki. Ale to jakobińskie, dębowe przepierzenie w końcu pokoju - wysokie na dwadzieścia stóp i szerokie na tyle, by pomieścić dwoje drzwi przykuło jej uwagę. Wyrzeźbiono na nim fantastyczne stworzenia i znaki herbowe. Na samym szczycie, tuż przy otynkowanym i także bogato zdobionym suficie, wieńczyło je zapierające dech w piersiach okratowanie. Maria była tak oczarowana przepierzeniem, że nie zauważyła, co znajduje się na drugim końcu sali, póki nie rozległ się za nimi czyjś głos: - Widzę, że zdążyłeś na kolację, Oliverze. Gdy się odwrócili, Maria dostrzegła bogato rzeźbione, malowane i zdobione schody wznoszące się ponad antycznym holem. Z wytartą w niektórych miejscach farbą balustrady wyglądały na starsze od samej Ameryki, lecz całość była wystarczająco mocna, by utrzymać pięć schodzących po stopniach osób. U szczytu schodów, trzymając się ramienia ślicznej, młodej kobiety, stała siwowłosa dama, która przyglądała się Marii z żywym zainteresowaniem. Za plecami miała dwóch młodzieńców i jeszcze jedną dziewczynę, a wszyscy wyglądali na niespokojnych. - Dobry wieczór wszystkim - odezwał się chłodno Oliver. Pozwólcie, że przedstawię moją narzeczoną. Oto panna Maria Butterfield i jej kuzyn, pan Fredderick... Maria uświadomiła sobie, że nie znał jego nazwiska.

67

- Dunse* - wymamrotała. Spojrzał na nią skonsternowany. - Naprawdę? - A gdy dziewczyna skinęła głową, rzekł: - Pan Frederick Dunse. Za nimi Freddy zaklął z cicha. Nie musiała na niego spoglądać, by wiedzieć, że piorunował wszystkich wzrokiem, by nie ośmielili się żartować. - Mario - rzekł Oliver - to moi bracia, lord Jarret i lord Gabriel. Moje siostry, lady Minerva i lady Celia. Oraz moja babka, pani Hester Plumtree. Rodzeństwo przywitało się, a kobieta skinęła głową, choć wzrok utkwiła w gorsząco tandetnej i głęboko wydekoltowanej sukni. - Cóż za ciekawe spotkanie, panno Butterfield. Niedopowiedzenie stulecia. - To zaszczyt panią poznać, madame. - Maria miała nadzieję, że dobrze się wyrażała. Dlaczego do ich babci zwracano się per „pani", gdy do reszty mówiono: „milordzie" i „milady"? - Maria i jej kuzyn pochodzą z Ameryki - kontynuował gładko Oliver. - Poznaliśmy się niedawno, to były błyskawiczne zaloty. Ścisnął Marię za rękę. - Nieprawdaż, moja droga? - Absolutnie - odpowiedziała, niepewna, czego oczekiwał. - Jako że jej zakwaterowanie pozostawiało wiele do życzenia, zaprosiłem Marię i jej kuzyna, by zatrzymali się u nas. - Rzucał słowa niczym wyzwanie. - Po ślubie i tak tu zamieszka, a mamy mnóstwo miejsca. Usłyszawszy to, Maria omal się nie udławiła, a jeden z mężczyzn prędko zdusił śmiech, gdy pani Plumtree popatrzyła na niego groźnie. Brzmieniowo podobne do słowa dense - tępy (przyp. tłum.).

68

Gdy staruszka znów spojrzała na Marię, w jej oczach pojawił się dziwny błysk. Dziewczyna poczuła, że powinna być przygotowana na każdą ewentualność, jednak w tej walce władano bronią, jakiej nie posiadała. Dlatego zdziwiło ją, gdy kobieta zeszła kilka stopni i powiedziała: - Każę przygotować Królewską Komnatę ku ich wygodzie, jeśli się zgadzasz? - Nie wiem, dlaczego pytasz mnie o zdanie - powiedział zimnym głosem Oliver. - Widzę, że bez uprzedzenia przeniosłaś tu całe swe domostwo. - Jeśli wszyscy macie w ciągu roku znaleźć małżonków, nie możecie uchodzić za biedaków. - Pozory są najważniejsze, czyż nie? Kobieta zignorowała jego sarkastyczny ton. - Skoro o tym mowa, trzeba będzie posiać do gazet wiadomość o nadchodzącym ślubie. Nie mówiąc już o tym, że za tydzień odbędzie się bal w Foxmoor. Zapewne zechcesz tam ogłosić wasze zaręczyny. Czy też może zamierzasz wziąć ślub jeszcze przed balem? Palce Olivera zacisnęły się nieco ciaśniej na dłoni Marii. - To zależy. Możemy mieć pewne kłopoty z formalnościami, jako że Maria jest katoliczką. Czyżby, usłyszawszy to, pani Plumtree potknęła się na schodach? Jeśli tak, szybko się opanowała, a jej niebieskie oczy zapłonęły. - Tak, to może nastręczać pewnych trudności, lecz z pewnością uda się je pokonać. - Oczywiście - rzeki Oliver z niezwykłym spokojem. - Człowiek o moim statusie może zwykle postępować wedle życzenia. Wspominałaś, że oczekujesz ode mnie jak najszybszego ożenku. Oczy pani Plumtree się zwęziły. - A rodzina panny Butterfield? Nie zechce przybyć na ślub?

69

- Jej rodzice nie żyją. Fortunnie dla ciebie, jako że nie sądzę, byś życzyła sobie gościć na mym weselu córkę sklepikarza oraz bękarta służącej. Maria ścisnęła go za ramię. Choć miała za zadanie przerazić jego babcię i doprowadzić do tego, by seniorka odstąpiła od swych żądań, Oliver przedstawiał jej rodzinę w gorszym świetle, niż wyglądała w rzeczywistości. Oczywiście, słowem nie wspomniał o New Bedford Ships, czy 0 tym, jak papa zyskał ważną pozycję społeczną. Pani Plumtree spojrzała na Olivera zimnym wzrokiem 1 rzekła: - Z radością powitam na twoim weselu każdego członka rodziny twej przyszłej małżonki. Sądząc po jego krzywej minie, nie takiej odpowiedzi oczekiwał. - Powiedz, Oliverze - odezwał się ciemnowłosy z braci. - Gdzie poznałeś swą uroczą narzeczoną? Maria spłoszyła się, gdy zobaczyła wyrachowany uśmiech na twarzy Olivera. - Zabawne, że pytasz, Jarrecie. Tak się złożyło, że poznaliśmy się w burdelu.

70

Rozdział VI Gdy babcia zaledwie mrugnęła, po czym wyprostowała się nieco i wygładziła spódnice, Oliver przywołał całą siłę woli, by zapanować nad frustracją. Na litość boską, toż Minerva i Celia wyglądały na bardziej przejęte. A właściwie dlaczego były zdenerwowane? Sądziły, że co miał na myśli, gdy oznajmił, że zaręczy się z kimś jawnie niestosownym, żeby przywołać babcię do porządku? Subtelność nigdy nie skutkowała w jej przypadku. Nagle stał się świadom, że w ramię wbijają mu się palce Marii. - Proszę wybaczyć - warknęła Maria. - Muszę zamienić kilka słów z narzeczonym. Gdzie moglibyśmy znaleźć odrobinę prywatności? A niech to wszyscy diabli! Zapomniał o Marii. Teraz będzie musiał sobie i z nią poradzić, a dziewczyna z pewnością nie przełknie jego wyjaśnień gładko, jako że w żadnym wypadku nie była prostytutką. Gdy Minerva wskazała bibliotekę, Maria sztywno ruszyła w tamtym kierunku. Oliverowi nie pozostało nic innego, jak tylko przeprosić wszystkich i podążyć za nią. Ledwie znaleźli się po drugiej stronie drzwi, odwróciła się do niego gwałtownie. - Jak pan śmie! Nie wspominał pan o robieniu ze mnie ladacznicy. Nie tak się umawialiśmy.

71

- Wolałaby pani, bym nazwał ją złodziejką? - odciął się, Nie chciał pozwolić, by zyskała przewagę. Jej oczy płonęły z oburzenia. - Doskonale pan wie, że nią nie jestem. Odmawiam też udawania pańskiej dziwki. - Nawet jeśli odmowa oznacza stawienie czoła londyńskiej policji? Choć pobladła, dziewczyna pozostała nieugięta. - Tak. Proszę nas wtrącić do więzienia, jeśli taka pańska wola, ale nie zamierzam grać w pana chorym przedstawieniu ani minuty dłużej. Ku jego całkowitemu zaskoczeniu ruszyła do drzwi. A niech to, naprawdę zamierzała odejść! Oliver prędko zastąpił jej drogę i chwycił za ramię. - Dobiliśmy targu i tak łatwo pani się z tego nie wywinie. - Planował pan to od początku, prawda? Przebrać mnie za prostytutkę i wykorzystać moje położenie do własnych celów. Myślał pan, że gdy już się tu znajdę, po prostu zgodzę się na wszystko z obawy przed pańskimi groźbami? - Gdy nie odpowiedział od razu, zmarszczyła brwi. - Rzeczywiście taki był pański plan. Wiedziałam! Jest pan podłym, kłamliwym... Rozległo się pukanie do drzwi. - Oliver, czy wszystko w porządku? - spytała seniorka rodu. - W najlepszym - warknął, chcąc pozbyć się kobiety spod drzwi, nim usłyszy pretensje Marii. - Zaraz przyjdziemy. - Sądzę, że powinnam uczestniczyć w tej dyskusji. Usłyszawszy szczęknięcie ciężkiej klamki, Oliver zaklął pod nosem. Babcia zamierzała wejść! By zatrzymać Marię, nim wszystko zepsuje, złapał ją w pół, przyciągnął do siebie i przykrył jej wargi swoimi. Z początku dziewczyna zdawała się zbyt oszołomiona, by zareagować. Gdy po chwili poczuł, że próbuje się odsunąć, przytrzymał ją stanowczo za kark.

72

- Och - odezwała się sztywno babcia. - Wybaczcie. Oliver mgliście zarejestrował odgłos zamykających się drzwi i oddalających kroków, lecz nim zdążył puścić Marię, jego krocze przeszył taki ból, że aż gwiazdy pokazały mu się przed oczami. A niech ją diabli, ta kobieta kopnęła go w klejnoty! Gdy zgiął się wpół, starając się nie zemdleć, dziewczyna syknęła: - To było za to, że teraz wyszłam na ladacznicę! - Proszę zaczekać! - wykrztusił, gdy odwróciła się do drzwi. - Niby dlaczego? - spytała, nie zatrzymując się. - Jedynie mnie pan obraża i upokarza przed swą rodziną. Nadal zataczając się od ciosu, Oliver postawił wszystko na jedną kartę: - Jeśli wróci pani do miasta, co będzie ze sprawą Nathana? Dzięki Bogu, to ją zatrzymało. Nie bacząc na lekkie zawroty głowy, mężczyzna się wyprostował. - Nadal potrzebuje pani mojej pomocy. Dziewczyna odwróciła się do niego powoli. - Jak dotychczas nie zademonstrował pan szczerej chęci pomocy odparła lodowato. - Ale to zrobię. - Wziął parę głębokich wdechów, usiłując zapanować nad bólem. - Jutro wrócimy do miasta i wynajmiemy gończego. Znam jednego bardzo doświadczonego, któremu pani opowie wszystko, czego do tej pory dowiedziała się na temat zniknięcia narzeczonego, a ja dopilnuję, by się tym zajął. - A w zamian ja mam udawać pańską ladacznicę. Oliver skrzywił się. Chryste, traktowała to bardzo poważnie. Powinien był wiedzieć, że kobieta, która groziła mu szablą, nie da się łatwo zastraszyć. -Nie. - Co, nie?

73

- Nie musi pani udawać prostytutki. Tylko proszę zostać. To nadal może się udać. - Nie wiem, jakim cudem - odparowała. - W końcu powiedział im pan, że poznaliśmy się w burdelu. Powiedzenie, że jesteśmy złodziejami, jest nie lepsze. Nie chcę, by myśleli, że zamierzamy was okraść. - Proszę się nie martwić, wymyślę jakąś historię - uciął. - Dzięki której znów wyjdę na podłą intrygantkę? - Nie. - Zapędziła go w kozi róg, o czym dobrze wiedziała. - Proszę mi zaufać, samo pani pochodzenie wystarczy, by zaniepokoić moją babkę. Teraz udaje, że wcale jej to nie przeszkadza, ale z pewnością tego tak nie zostawi. Proszę zostać. Przysięgam, że naprawię sytuację. Odwróciła wzrok wyraźnie zatroskana. - Nie wiem, czy mogę panu wierzyć. Jak mam zaufać człowiekowi, który dysponuje takimi dobrami? - Gestem wskazała wnętrze biblioteki. - Przywykł pan domagać się tego, czego pragnie, i wszystkim rozkazywać. OHvera zalała fala frustracji. Choć to, co powiedziała, było prawdą, status związany z jego tytułem oraz pokaź-nością Halstead Hall nigdy wcześniej nie był przez nikogo uznawany za skazę w jego charakterze. Każda inna kobieta z ich powodu rzuciłaby mu się do stóp. A raczej każda Angielka. Amerykanki były zupełnie innym gatunkiem. Ironia polegała na tym, że ten dom i cała reszta były niczym bez funduszy na ich utrzymanie, a Maria nie była wystarczająco zaznajomiona z obyczajami arystokracji i prawami nią rządzącymi, by zdać sobie z tego sprawę. Widziała jedynie dawny urok i splendor. - Proszę posłuchać, oboje wiemy, że nie chciałaby pani o tej porze wracać do Londynu. Proszę zostać tu na noc, zjeść kolację, wyspać się w wygodnym łóżku. - Gdy uniosła swój zadziorny podbródek, pospiesznie mówił dalej: - Proszę spróbować odgrywać rolę mojej

74

narzeczonej, a rano udamy się do miasta. Jeśli do tego czasu znów wydarzy się cokolwiek nieprzyjemnego i będzie pani chciała, byśmy poszli każde w swoją stronę, będziemy kwita. Wyglądała na niezdecydowaną. - Nie spróbuje mnie pan znów pocałować? - Znając pani odpowiedź na takie zaloty? Nie. Nie przepadam za bólem. Maria popatrzyła na niego podejrzliwie. - A jeśli powiem, że nie chcę jutro kontynuować tej maskarady, nie wtrąci pan nas z Freddym do więzienia? - Nie. Ale też nie zatrudnię nikogo, by szukał pani narzeczonego. Wybór będzie należał do pani. - Surowszym głosem dodał: - Jeśli zaś odejdzie pani dzisiaj, przysięgam, że dopilnuję, by oskarżono was o kradzież. Mógłby rozważyć tę ewentualność, choćby po to, by odpłacić jej za tego kopniaka w czułe miejsce, lecz -o dziwo - powstrzymywały go resztki sumienia. Jeśli namówi ją, by została tej nocy, reszta z pewnością zdoła ją udobruchać. Jego bracia i siostry potrafili być bardzo czarujący, gdy zechcieli, a tym bardziej, gdy wytłumaczy im, że Maria nie jest prostytutką. A nawet jeśli dziewczyna nie będzie skłonna zrozumieć jego racji, to gdy zda sobie sprawę, że babcia żąda od Minervy i Celii, by wyszły za mąż, może będzie im współczuć na tyle, że zgodzi się mu pomóc. - Jedna noc - oznajmiła. - To wszystko. - Chyba że uzna pani, iż nasz układ jednak będzie korzystny. Dziewczyna zerknęła w stronę drzwi i Oliver wiedział, że pomyślała o swoim nieszczęsnym kuzynie. Potem złożyła ręce na piersi. - W porządku. Zostaniemy tej nocy, a potem zobaczymy. Dzięki Bogu. Oliver skinął głową i podszedł do niej nieco sztywno.

75

- Przepraszam, że... musiałam być tak... stanowcza. - Kłamczucha - mruknął. - Ani trochę nie jest ci przykro. Na jej ustach pojawił się cień uśmiechu. - Fakt, niespecjalnie. Oliver zaoferował jej ramię. - A gdzie się tego nauczyłaś? - Jeden z moich starszych kuzynów pokazał mi, co robić, gdyby ktoś mi się narzucał. Przynajmniej dzięki jej wojowniczej postawie uda mu się powstrzymać żądze. Każda kobieta, która gotowa była tak rozprawić się z mężczyzną, oznaczała kłopoty, a on nie miał zamiaru więcej ryzykować rodzinnych klejnotów. W holu jego rodzina stała pochłonięta rozgorączkowanym szeptaniem, podczas gdy Freddy nerwowo krążył z dala od toczących się dyskusji. Oliver odchrząknął, a wszyscy podskoczyli. - Narzeczona wyraźnie dała mi do zrozumienia, że moje poczucie humoru pozostawia wiele do życzenia. - Olivera bawi szokowanie innych - powiedziała spokojnie Maria. Gdy spojrzał na nią nieco zaskoczony, uniosła brew i dodała: - Z pewnością wszyscy zdają sobie z tego sprawę. Moim zdaniem to jego wielka wada. Zdawała się uważać wiele jego cech za wady. Nie mógł jej za to winić. Babcia spojrzała najpierw na Marię, potem na niego. - W takim razie nie poznaliście się w burdelu? - Poznaliśmy się - odparł - ale tylko dlatego, że biedny Freddy się zgubił i przypadkiem tam zawędrował. Próbowałem ustalić, czego szukał, gdy wpadła Maria, oszalała z niepokoju. Widząc dwoje Amerykanów zagubionych w tym brutalnym mieście, zupełnie bezradnych wobec czających się tu niebezpieczeństw, czułem, że powinienem pomóc. Przez ostatni tydzień służyłem im za towarzysza. Prawda, kochana?

76

Maria posłała mu słodki, sztuczny uśmiech. - Tak, najdroższy. Jesteś bardzo obeznanym w świecie przewodnikiem. Jarret uniósł brew. - Zadziwiające, Oliverze, że napotkawszy cię w burdelu, panna Butterfield nadal była skłonna się z tobą zaręczyć. - Nie powinnam była - przyznała Maria. - Ale obiecał, że to już przeszłość, gdy na kolanach przysięgał mi dozgonną miłość. Gabriel i Jarret z trudem powstrzymali śmiech, a Oliver zacisnął szczęki. Na kolanach, akurat. Dziewczyna zamierzała korzystać z każdej okazji, by urazić jego dumę. Pewnie uważała, że na to zasługiwał. Mógł jedynie modlić się, by babcia ustąpiła pola, nim będzie musiał przedstawić dziewczynę komukolwiek ze swych znajomych. Inaczej będą sobie z niego bezlitośnie drwić przez kolejną dekadę. - Obawiam się, moja droga - rzeki lakonicznie - że moim braciom trudno wyobrazić sobie mnie klękającego przed kimkolwiek. Maria starała się wyglądać na zszokowaną. - Czyżby nie mieli pojęcia, jaki z ciebie romantyk? Będę musiała im pokazać sonety sławiące mą urodę, które dla mnie napisałeś. Zdaje się, że zostały w kieszeni płaszcza. - Psotna dziewucha nawet obejrzała się w stronę drzwi. - Mogłabym je przynieść, jeśli sobie życzysz. - Nie teraz - odparł, rozdarty między przemożną chęcią roześmiania się a pokusą, by ją udusić. - Już czas kolacji, a ja umieram z głodu. - Ja też - wtrącił Freddy, a na widok miny Marii dodał: - Choć to, oczywiście, nieistotne. - Oczywiście, że ma to znaczenie - powiedziała uprzejmie babcia. Chcemy, by naszym gościom było wygodnie. Chodźmy zatem, panie Dunse. Może pan towarzyszyć mi do jadalni, skoro mój wnuk jest zajęty.

77

Gdy ruszyli do stołu, Oliver pochylił głowę i szepnął: - Widzę, że podoba się pani robienie ze mnie zakochanego idioty? Jej ładne usta wygięły się w psotnym uśmiechu. - O, tak. To świetna zabawa. - A więc moje wytłumaczenie dla pani obecności w domu publicznym było do zaakceptowania? - Tymczasem wystarczające. - Posłała mu spojrzenie spod długich rzęs. - Ale tak łatwo się pan z tego nie wywinie, sir. Nim nastanie ranek, to się zmieni, pomyślał. Bóg mu świadkiem, że zamierzał nakłonić ją do pomocy, niezależnie od kosztów.

78

Rozdział VII Z chwilą gdy Maria ujrzała królewską jadalnię ozdobioną gipsowymi ornamentami i marmurowe posągi w ściennych niszach, zalała ją nowa fala paniki. Długi stół zastawiono piękną porcelaną i złoconymi kielichami. Adamaszkowe serwetki może i były nieco wyświechtane, a kryształowe miseczki do obmywania palców wyszczerbione, lecz pośród zastawy znalazło się sporo sreber, jakich nigdy wcześniej nie widziała, a tym bardziej nie wiedziała, jak ich użyć. Tymczasem służący czekali nieopodal na polecenia swego pana. Freddy także wyglądał na skonsternowanego, jak gdyby dano mu do rozwikłania trudne matematyczne zadanie. Jak mieli poruszać się w tak wyrafinowanym towarzystwie? Szczególnie jeśli wziąć pod uwagę, jaką musieli mieć o niej opinię. Z największym zażenowaniem wspomniała zszokowane spojrzenia sióstr 01ivera, gdy powiedział, że poznał narzeczoną w burdelu. Nigdy mu tego nie wybaczy. Nie chciała dać się głupio wykorzystać człowiekowi, który zdawał się sądzić, że kobiety istniały wyłącznie dla jego przyjemności. Poczuła, że płoną jej policzki. Ośmielił się ja pocałować! I przez chwilę, naprawdę króciutką, wywarł

79

na niej dokładnie takie wrażenie, jakie zawsze zdawało jej się, że powinien pozostawiać pocałunek - serce zabiło jej szybciej i mocniej. Oto największa zniewaga i upokorzenie. Z pewnością sedno tkwiło w sposobie, w jaki Oliver całował. Może wiedział na ten temat o niebo więcej. Zakładała, że brak wyraźniejszych uczuć, gdy całował ją Nathan, to była jej wina, lecz może to on był winien. Lub może moc złości na Olivera sprawiła, że tym razem zareagowała inaczej niż zwykle. Tak, to na pewno to. Jej gniew jedynie podsyci! płomień innych emocji. W tej chwili Oliver także wyglądał na rozgniewanego, choć wyraźnie nie na Marię. Z chmurną miną zostawił ją na wybranym dla niej miejscu, szczęśliwie tuż przy Freddym, a sam stanął u szczytu stołu. - Możecie zacząć podawać - odezwała się babcia do jednego z służących. - Za chwilę. - Oliver skinął na służących. - Zostawcie nas. - Co, u licha... - To całkiem wystawna kolacja, nie uważasz, babciu? - W oczekiwaniu, aż służący opuszczą pokój, Oliver podszedł do kredensu i kolejno unosił pokrywy dań. - Filety cielęce. Szponder wołowy w winnym sosie. Krewetki i kraby... - Spojrzał groźnie na kobietę. Sprowadziłaś swego francuskiego kucharza. Jak również większą część najlepszych produktów z londyńskiego targu. - Nie ma powodu, dla którego nie miałabym dobrze jadać podczas swego pobytu tutaj - prychnęła. - Tyle że to mój majątek. - Wrócił do stołu. - Jesteś w moim domu, więc jedz to, co daje ta posiadłość: dziczyznę, baraninę i przepiórki, tak jak my. Nie będzie więcej palenia woskowych świec o każdej porze, a otwarte pozostaną tylko te pokoje, których używamy. - Oliverze...

80

- Mogą ci usługiwać tutejsi służący, dlatego życzę sobie, by twoja służba wróciła rano do Londynu. Jeśli nie pasują ci takie warunki, sama także możesz wracać. Oczy pani Plumtree rozbłysły. - Przypuszczam, że w ten sposób chcesz mnie ukarać za wymagania, jakie wam postawiłam. - Skądże. Niezależnie od sytuacji jest to mój majątek. Nigdy wcześniej nie wspierałaś go finansowo i nie zaczniesz teraz. Dbam o swoją własność - mówił ostrzejszym tonem. - Pomyśl o tym w ten sposób: moi bracia i siostry przekonają się, czego mogą się spodziewać, jeśli nie postąpią wedle twoich życzeń. Dama przyjrzała mu się badawczo. - A ja mam się nad nimi ulitować i odstąpić od ultimatum, czy tak? - Życzyłaś mnie sobie tutaj i chciałaś, bym wykazywał zainteresowanie. Oto moje warunki. - Niech ci będzie - powiedziała, machnąwszy ręką. - Ale służba i tak spędza tu noc, a jedzenie już podano, więc równie dobrze możemy skorzystać. Markiz zawahał się, nim wreszcie skinął głową. - Dzięki Bogu - mruknął siedzący obok Marii lord Gabriel. Uwielbiam krewetki. - Ja też - rzekł Freddy. Usilnie starając się zrozumieć zachowanie Ohvera, Maria nie zwracała na nich uwagi. Patrzyła, jak przywołuje służbę z powrotem do pokoju, po czym zasiada sztywno u szczytu stołu. Najwyraźniej cechowała go większa duma, niż mogła przypuszczać po jego nonszalanckich uwagach. Do tej pory sądziła, że jest tylko rozpuszczonym szlachcicem dbającym przede wszystkim o własne wygody. Jednak jego gniew na sędziwą krewną nie pasował do tej charakterystyki. Dziwna wydawała się także jego wyraźna niechęć do tego miejsca. Sądząc po zapachu wilgoci, nie kłamał

81

twierdząc, że przez długi czas dom stał niezamieszkany, lecz dlaczego ktoś miałby celowo pozwolić, by tak wspaniałe miejsce niszczało? Czy chodziło o pieniądze? Czy też miało to coś wspólnego z tym posępnym spojrzeniem, które zauważyła u niego parokrotnie, odkąd zbliżyli się do Halstead Hall? Jedno było pewne - postać markiza Stoneville kryła więcej, niż wydawało się na pierwszy rzut oka. Bitwa pomiędzy wnukiem a babką także była poważniejsza, niż Maria oczekiwała. Dziewczyna zerknęła ukradkiem na panią Plumtree siedzącą w drugim końcu stołu. Kobieta była równie uparta i równie zawzięta co lord Stoneville. Coś wisiało w powietrzu za każdym razem, gdy tych dwoje ścierało się ze sobą, a pani Plumtree nie dawała za wygraną. Nawet po skandalicznym przedstawieniu Marii rodzinie, kobieta nie ustąpiła. Może jednak istniała między nimi poważniejsza animozja z przeszłości? A jeśli tak, to czy dotyczyła pozostałych członków rodziny? Chyba nie. Wszyscy zdawali się dobrze czuć w towarzystwie swojej babki. Lord Jarret, siedzący miedzy siostrami i naprzeciwko Marii, zapytał seniorkę, jak jej minął dzień. Lady Celia opowiedziała babce dowcip i pani Plumtree zachichotała. Lady Minerva zaś przyglądała im się z wyrozumiałym uśmiechem. Minerva. Jakże ciekawe, że siostra Olivera nazywała się tak samo, jak panna Sharpe. Musiało to być popularne imię w tym kraju. Jako że nie spotkała się z tym imieniem, póki nie zaczęła czytywać powieści panny Minervy Sharpe, Maria sądziła, że to jedynie pseudonim. Może jednak było inaczej. Zbliżył się służący, zaproponował zupę z węgorza. Maria zamrugała zaskoczona, po czym skinęła głową. Ludzie naprawdę jadali węgorze? Czy też to tylko afek-tacja angielskich lordów?

82

I jak właściwie należało się zabrać do tego dania? Miała do dyspozycji trzy łyżki: jedna wyglądała jak miniaturowa łopatka, drugą zdobiły śliczne, choć dziwne, wzory, a trzecia, podobna rozmiarem, była całkiem zwyczajna. Której, u licha, używało się do zupy? Żadna nie wyglądała, jakby służyła właśnie w tym celu. Maria nie potrafiła się zdecydować. Przyglądała im się nieprzytomnie, obawiając się, że wybierze niewłaściwą, gdy usłyszała cichutkie chrząknięcie lady Minervy. Gdy Maria uniosła wzrok, zobaczyła, jak kobieta ze znaczącym spojrzeniem w jej stronę unosi zwykłą łyżkę i zaczyna jeść. Z uśmiechem wdzięczności Maria postąpiła tak samo. Zupa okazała się całkiem smaczna. - Panno Butterfield - spytała pani Plumtree - co sprowadza panią do Anglii? Maria zamarła, gorączkowo szukając właściwej odpowiedzi. Co mogła powiedzieć? - Przyjechała szukać Nathana - odrzekł niefrasobliwie Freddy. - Mego kuzyna - dodała szybko Maria, niepostrzeżenie szczypiąc chłopaka w ramię. - Brata Freddy'ego. Nathan przybył tu w interesach. Moja ciotka go potrzebuje, a nie dostała odpowiedzi na posłane mu listy. - I znalazła go pani? - spytała pani Plumtree. - Jeszcze nie - odpada Maria. - Ale Oliver obiecał pomóc nam w poszukiwaniach. - Choć tyle mogę zrobić - rzekł gładko Oliver. Nastała długa cisza, podczas której Maria zastanawiała się, ile razy jeszcze Freddy zdąży coś chlapnąć, nim wieczór dobiegnie końca. Pochłonięty jedzeniem zapominał o bożym świecie. - Czy ma pani braci lub siostry, panno Butterfield? - spytał lord Jarret. - Niestety, nie. Tylko Freddy'ego i jego trzech braci, z którymi dorastałam.

83

- W jednym domu z czterema chłopcami? - zawołała Celia. Biedactwo. Ja ledwie znoszę braci, gdy zatrzymują się w miejskiej rezydencji. Stale są przez nich jakieś kłopoty. - Ach tak, bo ty oczywiście nigdy nie pakujesz się w tarapaty drażnił się z nią Oliver. - Nie będziemy wspominać o zawodach strzeleckich, podczas których między trzema zawodnikami doszło do rękoczynów, gdy mężczyźni zaczęli się spierać o to, z czyjego karabinu będziesz strzelać. Albo o widowisku, jakie zrobiłaś innym razem, gdy przebrałaś się za mężczyznę, żeby wziąć udział w zawodach. Albo... - Lady Celio, potrafi pani strzelać z karabinu? - Maria aż poruszyła się krześle. - Jak się pani tego nauczyła? Ja też zawsze chciałam, ale zarówno papa, jak i kuzyni odmówili pokazania mi, jak działa taka broń. Mogłaby mnie pani nauczyć? - Nie! - odparli jednocześnie Oliver i Freddy. - W żadnym wypadku - dodał Oliver. Lord Gabriel nachylił się, by rzec: - Z chęcią panią nauczę, panno Butterfield. - Nie wtrącaj się, Gabe - warknął Oliver. - Wystarczy, że nauczyłeś Celię. Maria włada już niejednym orężem. - A jakiż to oręż masz na myśli? - spytała babka. Po chwili wahania Oliver uśmiechnął się leniwie. - Niespotykaną urodę, oczywiście. To broń zdolna pokonać każdego. - Nie powstrzyma łotra przed poniewieraniem kobiety - wtrąciła lady Minerva. - Akurat wiesz coś na ten temat - zauważył lord Jarret. - To, że bohaterki twoich powieści są poniewierane wręcz do obrzydzenia, nie znaczy, że przytrafia się to kobietom na co dzień. Maria patrzyła na lady Minervę z bijącym sercem. Czyżby rzeczywiście znalazła się w towarzystwie.

84

- Czy to pani jest autorką, Minervą Sharpe? - Tak, to ja - uśmiechnęła się lady Minerva. - Dobry Boże, panno Butterfield - rzekł lord Jarret. - Proszę nie mówić, że czytuje pani te jej gotyckie upior-ności. - Ależ to nie gotyckie upiorności! To wspaniałe książki! Przeczytałam każdą z nich, a niektóre wielokrotnie. - Cóż, to wyjaśnia parę kwestii - stwierdził Oliver. - Zdaje się, że to moja siostra jest odpowiedzialna za to, że groziła mi pani szablą w tym burdelu. Lord Gabriel wybuchnął śmiechem - Groziła pani szablą naszemu staruszkowi? A to dobre! Lord Jarret sączył wino. - Przynajmniej poznaliśmy tę zagadkową broń. - Źle się zachowywał - tłumaczyła Maria, rzucając Oliverowi ostrzegawcze spojrzenie. Na litość boską, czy on chciał, by wszystkiego się dowiedzieli? - Nie pozostawił mi wyboru. - Marii często zdarza się zrobić coś w tym stylu - rzeki Freddy z ustami pełnymi węgorza. - Dlatego nie chcieliśmy uczyć jej strzelać. Zawsze nam się za to obrywa. - Kobieta musi się bronić - polemizowała. - Otóż to! - Lady Celia uniosła puchar w toaście. - Nie zwracajmy uwagi na te puste makówki. Czego właściwie mogłybyśmy się spodziewać po grupie mężczyzn? Woleliby, żebyśmy pozwalały im się okładać jak zabiedzone szkapy. - Nieprawda - zaprotestował lord Gabriel. - Ja lubię, gdy kobieta ma odrobinę ognia. Oczywiście, nie mogę ręczyć za Oliver a... - Zapewniam cię, że nie bywam zmuszony do obchodzenia się z kobietami w ten sposób - wycedził Oliver. Spojrzał Marii prosto w oczy, a na jego twarzy pojawił się figlarny uśmiech. - Zdarzyło mi się pocałować jedną

85

czy dwie, gdy się tego nie spodziewały, ale każdy mężczyzna czasem tak robi. - Tak - prychnęła lady Minerva - i większość z nich zostaje spoliczkowana, ale oczywiście nie ty. Posiadasz umiejętność oczarowania kobiety, nawet gdy przekroczysz granice i zachowasz się niestosownie. Jak inaczej wytłumaczyć fakt, że grożąca ci w jednej chwili panna Butterfield w następnej zgodziła się zostać twoją żoną? Panno Butterfield? Maria nie odpowiedziała. Jakaś naglą myśl nie dawała jej spokoju podobne zdanie pochodzące z jednej ze wspomnianych powieści: „Posiadał umiejętność oczarowania kobiety, co ekscytowało ją i niepokoiło zarazem". - Wielkie nieba. - Dziewczyna wpatrywała się w Olivera. - To pan jest markizem Rockton! Dziewczyna zdała sobie sprawę z tego, że powiedziała to na głos, dopiero gdy rodzeństwo Olivera wybuchnęło śmiechem. On zaś siedział ze zbolałym wyrazem twarzy. - Proszę mi nie przypominać. - Zerkając na Minervę, dodał: - Nie ma pani pojęcia, jaką radość czerpią moi znajomi z tego, że moja siostra uczyniła ze mnie jednego ze swych książkowych łotrów. - Upajają się tym tylko dlatego, że z nich zrobiła bohaterów - dodał z błyskiem w oku lord Jarret. - Foxmoorowi nieźle uderzyło to do głowy, a Kirkwood chodzi dumny jak paw, od kiedy ukazała się najnowsza powieść Minervy. Szalenie podobało mu się, że mógł sprawić ci lanie. - Ponieważ wie, iż w prawdziwym życiu byłoby to niemożliwe zaznaczył Oliver. - Choć nie przestaje sugerować, że powinniśmy rozstrzygnąć tę kwestie w „pojedynku na rapiery". Maria mogła się jedynie gapić. - To znaczy, że wicehrabia Churchgrove jest prawdziwy? A Foxmoor... wielkie nieba, to Wolfplain!

86

- Zgadza się, to moi przyjaciele. - Oliver przewrócił oczami. Najwyraźniej Minerva ma kłopot z wymyślaniem oryginalnych postaci. - Dobrze wiesz, że bazowałam jedynie na ich nazwiskach - odparła gładko Minerva. - Charaktery stworzyłam od nowa. - Z wyjątkiem twojego, Oliverze - skomentował lord Jarret. Rockton to cały ty. O, tak. Miał to samo ironiczne poczucie humoru, przenikliwość, inteligencję, aparycję włoskiego księcia... Jego nonszalanckie podejście do dżentelmeńskich zasad i honoru także przypominało Rocktona. Tak samo, jak bezpardonowa determinacja, by postawić na swoim. Jednak zaczynała rozumieć, że nie był skończonym łotrem. Przede wszystkim dbał o rodzinę. To, jak opowiadał o swoim rodzeństwie i ich prawach do podejmowania własnych decyzji, świadczyło o tym, że ciągnął tę maskaradę również dla nich. I choć od początku zamierzał wykorzystać Marię do niecnych celów, dość łatwo dał się przekonać do zmiany zdania, gdy mu się sprzeciwiła. Biorąc pod uwagę to, jak i w co go kopnęła, mógł równie dobrze od razu zakuć ją w kajdany. Zamiast tego ponownie zaproponował pomoc w znalezieniu jej narzeczonego. Dał jej także możliwość odejścia, jeśli zechce. Oczywiście, nie była pewna, czy mu wierzyć. Był nieznośnie arogancki i irytujący, a do tego gorsząco cyniczny. Ale były momenty, gdy w jego oczach pojawiało się to posępne spojrzenie i wtedy niemal... robiło jej się go żal. To przecież niedorzeczne. Z pewnością było z mą cos nie tak, skoro czuła coś takiego do tego drania. - Z Rocktona taki Oliver, jak z Kirkwooda Churchgrove. Dajcie spokój - stwierdziła stanowczo lady Minerva. - Dlaczego więc ukradłaś moje imię? - spytał Oliver.

87

- Te imiona nie brzmią identycznie, staruszku - rzeki lord Gabriel. I dobrze wiesz, że Minerva lubi czasem utrzeć ci nosa. - Do diabła, przestań nazywać mnie staruszkiem - odburknął. - Nie jestem zgrzybiałym głupcem. - Ile właściwie masz łat? - spytała Maria, rozbawiona jego próżnością. - Trzydzieści pięć. - Rozmowa najwyraźniej wzbudziła zainteresowanie pani Plumtree. - Już dawno powinien był się ożenić. Nie sądzi pani, panno Butterfield? Świadoma, że Oliver ją obserwował, Maria ostrożnie dobrała słowa. - Przypuszczam, że to zależy od mężczyzny. Papa ożenił się dopiero w podobnym wieku. Był zbyt zajęty walką o niepodległość Stanów Zjednoczonych, by starać się o żonę. Gdy pani Plumtree zbladła, w oczach Olivera pojawił się błysk triumfu. - A tak, wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Chyba zapomniałem wspomnieć, że pan Butterfield był żołnierzem piechoty. Przy stole zapadła cisza. Lady Minerva skupiła całą uwagę na jedzeniu zupy, lady Celia upiła kilka łyków wina, a lord Jarret wpatrywał się w swój talerz, jakby kryły się tam odpowiedzi na dręczące ludzkość pytania. Lord Gabriel mruknął jedynie jakieś przekleństwo. Maria nie miała pojęcia, co było na rzeczy. Oliver obserwował babcię niczym wilk, który lada moment zaatakuje, a pani Plumtree zdawała się zastanawiać, jaka broń będzie przeciw niemu najskuteczniejsza. - Wuj Adam był bohaterem - wtrącił Freddy, nie zdając sobie sprawy z napięcia między stołownikami. - W bitwie pod Princeton póty powstrzymywał dziesięciu Brytyjczyków, póki nie nadeszła pomoc. Był sam, tylko z bagnetem, ciął i dźgał...

88

- Freddy - upomniała przyciszonym głosem Maria - pamiętaj, że nasi gospodarze to Brytyjczycy. Freddy zamrugał. - A tak, fakt. - Zamachał łyżeczką. - Ale wojna była dawno temu. Teraz nikt już o niej nie pamięta. Jedno spojrzenie na odrętwiałą twarz pani Plumtree i wiedziała, że jest wręcz przeciwnie. - Ośmielam się stwierdzić, że babka Olivera przejmuje się tym tematem. Pani Plumtree wyprostowała się sztywno. - Mój jedyny syn został zabity podczas tych bitew. On także był bohaterem. Po prostu nie przeżył, nie może o tym opowiedzieć. Na te słowa Marię zabolało serce. Jak Oliver mógł jej to zrobić? Dziewczyna spiorunowała go wzrokiem, ale on z zaciśniętą szczęką wpatrywał się w babcię. Dlaczego zawsze prowokowała go do najgorszych zachowań? Kobieta spojrzała na niego srogo. - To dlatego zmuszona jestem zostawić rodzinne interesy i fortunę w rękach dzieci mojej córki. Tej zgrai niewdzięczników. - Ach, ale jednak tego nie zrobisz, prawda, babciu? Nie bez odwetu. Kobieta wstała nagle. - Panno Butterfield, czy mogłabym zamienić z panią słowo na osobności? Maria zerknęła na Olivera, którego wzrok wbity był w seniorkę rodu. - Dlaczego? - warknął. - Gdybym chciała, żebyś wiedział - odparła zimno - poprosiłabym, żebyś do nas dołączył, czego zdecydowanie sobie nie życzę. - Maria ledwo miała szansę coś zjeść. Zostaw ją w spokoju.

89

- Nic nie szkodzi - wtrąciła Maria. - Z miłą chęcią porozmawiam z twoją babcią. - Przy odrobinie szczęścia mogła dowiedzieć się od pani Plumtree, o co właściwie chodziło, nie zdradzając tym samym swojej roli. Chociaż odnosiła wrażenie, że kobieta odgadła już, po co markiz ją tu sprowadził. - Mario, nie ma powodu, żeby... - Naprawdę nie mam nic przeciwko. - Wstała i odłożyła serwetkę na stół. - Nie jestem aż tak głodna. - Czy ja też muszę iść? - spytał błagalnym tonem Freddy. - Nie. - Z trudem zdusiła histeryczny śmiech. - Myślę, że nie jest to konieczne. Maria podążyła za panią Plumtree. Gdy tylko znalazły się w pobliskim salonie, starsza kobieta zamknęła drzwi i spojrzała na dziewczynę z ledwo kontrolowanym gniewem. - Ile pieniędzy chce pani za skończenie z tą farsą? - Słucham? - Proszę nie udawać, panno Butterfield - powiedziała ozięble starsza pani. - Wiem, że mój wnuk musiał zaoferować pani pieniądze w zamian za bycie jego narzeczoną, póki ja się nie opamiętam. Mogę podwoić jego ofertę. Proszę powiedzieć ile. Przez moment Maria mogła się jedynie gapić. Jakkolwiek obraźliwa była to oferta, przez krótką chwilę zastanawiała się, czy jej nie przyjąć. Mając pieniądze, mogłaby sama zatrudnić kogoś do znalezienia Nathana i zapomnieć o tej szalonej rodzinie. Nie była Ołiverowi nic winna - jak dotąd zachowywał się skandalicznie. Cóż... uratował ją i Freddy'ego przed linczem. A choć jego babka pewnie nie pozwoliłaby mu spełnić gróźb i wtrącić ich do aresztu, Maria obiecała podtrzymać tę farsę przynajmniej do rana. Nie mogłaby karcić go za brak zasad, gdyby sama nie dotrzymała słowa.

90

Poza tym irytowało ją to, że ta kobieta zakładała, iż każdego można kupić. Czy angielska szlachta nie uważała załatwiania spraw za pomocą mamony za poniżające? Doprawdy byli gorsi od amerykańskich rekinów przemysłu. Pani Plumtree stuknęła laską o podłogę. - Chcę znać pani odpowiedź. - Proszę wybaczyć - odparła Maria krnąbrnie. - Zdumiewa mnie pani swą oceną sytuacji. Twierdzi pani, że pani wnuk nie chce się ze mną ożenić? - Proszę ze mną nie igrać. - Pani Plumtree zbliżyła się z zaskakującą zwinnością, jak na osobę w jej wieku. - Mój wnuk wie, że jest pani dokładnie typem kobiety, która nie spełniłaby moich oczekiwań jako kandydatka na jego żonę. Tylko z tego powodu panią wybrał. - Huknęła laską o podłogę. - A ja tego tolerować nie będę! Dlatego powiedz, do licha, ile pieniędzy żądasz! Coś podobnego! Kobieta z pewnością nie owijała w bawełnę. Lecz jeśli myślała, że krzykiem przegoni Marię precz, to grubo się myliła. - Nie chcę pani pieniędzy. Niczego od pani nie chcę. Oliver wybrał mnie, jak to pani ujęła, ponieważ żywi wobec mnie uczucia. - Nie takie, jakich pani Plumtree mogłaby się spodziewać po parze narzeczonych, ale przynajmniej nie było to kłamstwo. - Przykro mi, jeśli przysparza to pani trosk, jednak zważywszy na to, że ja także żywię do niego uczucia, będzie pani musiała to zdzierżyć. - Zatem przyznaje pani, że nie jest w nim zakochana? Nawet w imię umowy z Oliverem nie była w stanie kłamać tak otwarcie. - W żadnym razie nie znam go na tyle długo, by kochać. Jednak naprawdę go lubię. - Gdy jest sobą i zachowuje się prawdziwie, a nie jak znudzony i cyniczny łajdak. - Zdaje się uważać mą sympatię za wystarczającą, by być chętnym do ożenku, dlatego liczą się dla mnie tylko jego uczucia.

91

Pani Plumtree podeszła bliżej. Spoglądała na dziewczynę gorejącym wzrokiem, choć jej jasnoniebieskie oczy były zimne niczym lód. - Jeśli liczy pani na większą nagrodę po zaślubinach, to ostrzegam, że poza tym domem i jego zawartością Oliver posiada niewiele więcej, a bez moich pieniędzy nie będzie w stanie kupować pani wymyślnych strojów, zabierać do Paryża ani zapewnić innych przyjemności, których łaknie pani serduszko. I obiecuję, że jeśli ożeni się z kimś tak dalece niskiego stanu, by zrobić mi na złość, to go wydziedziczę. Maria przymrużyła nieco oczy. - Przecież powiedziała pani, że to farsa. Że on wcale nie zamierza się ze mną żenić. - Zgadza się. - Na twarzy pani Plumtree pojawił się okrutny uśmiech. - Jednak mężczyzną często rządzi jego kutas. - Podczas gdy Maria zaniemówiła, słysząc coś tak wulgarnego z ust kobiety, pani Plumtree kontynuowała bez cienia wstydu. - Mądra kobieta, jaką pani się zdaje, użyje swej urody i bliskości, by omotać nawet tak chytrego kawalera jak mój wnuk. - Oliver? Omotany? Najwyraźniej nie zna go pani tak dobrze, skoro uważa, że dalby się nakłonić do zrobienia czegoś wbrew swej woli. To właśnie było przyczyną całego tego impasu: przekonanie pani Plumtree, że może go do czegokolwiek zmusić. - Znam mego wnuka lepiej niż pani. Nawet sobie pani nie wyobraża, jak bezbronny mógłby się okazać. Słowa te odbiły się echem w piersi dziewczyny. - Co pani ma na myśli? - Miałabym zdradzić pani jego słabe punkty? - prych-nęła pani Plumtree. - By użyła ich pani przeciw niemu i dostała go w swoje szpony? Nigdy w życiu. - Zbliżyła się. - Po raz ostatni, panno Butterfield, radzę, by przyjęła pani moją propozycję zapłaty.

92

Maria miała dość brania jej za intrygantkę. Spojrzała na kobietę równie groźnie. - Odmawiam. - Chociaż nigdy nie dostanie pani ani funta... - Nie dbam o to. - Pomimo że nie wychodziła za Oli-vera, była wystarczająco uparta i zdecydowana, by sprzeciwiać się despotycznym decyzjom jego babki. Miała też wystarczająco dużo współczucia, by sympatyzować z jego postanowieniem udaremnienia planów despotycznej babki. - Nie lamię składanych obietnic. - Niech pani nie zwiedzie zachowanie Minervy i pozostałych. Nigdy nie zostałaby pani w pełni przyjęta do rodziny ani zaakceptowana przez tutejszą społeczność, nigdy... - Jeśli Oliver o to nie dba, ja tym bardziej. To koniec tej dyskusji, pani Plumtree. - Odwróciwszy się na pięcie, oburzona, ruszyła tą samą drogą, którą przyszła. A wydawało jej się, że to Oliver prawdziwie ją obraził! Przynajmniej teraz wiedziała, po kim mial takie tendencje. Wielkie nieba, co za rodzina! Było jej go niemal żal. Nic dziwnego, iż sądził, że ten plan się powiedzie. W tym momencie Maria postanowiła wytrwać. Jeśli chciał udaremnić plany swej babki, ona mu w tym pomoże, byle tylko wywiązywał się ze swojej części umowy. Robiła to tylko dla Nathana. I żadne złośliwości ze strony babci Olivera nie mogły jej powstrzymać. *** Hetty nadludzkim wysiłkiem utrzymała na twarzy wyraz surowości, póki nie była pewna, że panna Butterfield wyszła. Wtedy pozwoliła sobie na szeroki uśmiech. Podeszła do karafki z brandy i nalała spory kieliszek. Ta dziewczyna była idealna. Wprost idealna! Groziła mu szablą? Zrugała za sugestie, jakoby miała być prosty

93

tutką? Odmawiała zdradzenia go bez względu na oferowaną kompensatę? Hetty sączyła brandy i rozmyślała. Dziewczyna rzeczywiście mogłaby okazać się intrygantką, liczącą na upolowanie sobie tytułu i fortuny, ale wydawało się to mało prawdopodobne. Hetty nie poradziłaby sobie na tym świecie, gdyby nie nauczyła się dobrze odczytywać ludzkiej natury. Mogła przysiąc, że panna Butterfield to kobieta z charakterem. Młoda dama nie twierdziła, że jest w Oliverze szaleńczo zakochana, choć działałoby to na jej korzyść. A broniąc się, pokazała dumę i siłę woli. Oliver najwyraźniej manipulacjami zmusił biedną dziewczynę, by odgrywała tę farsę. Zdecydowanie kryły się za tym dodatkowe motywy i tajemnice. To jednak nie oznaczało, że plan nie mógł się powieść. Co istotne, panna Butterfield była w preferowanym przez Olivera typie - szczodrze obdarzona przez naturę, niebieskooka blondynka. Wyraźnie mu się podobała. Choć pociągało go wiele kobiet, zwykle unikał niewinnych dziewcząt, obawiając się usidlenia. A ta zdecydowanie była cnotliwym stworzeniem, sądząc po tym, jak zszokowało ją użyte przez Hetty obsceniczne określenie. A jednak Oliver wybrał ją zamiast jednej ze swych tancerek operowych lub jakiejś prostytutki, jak by się po nim spodziewała. Najwyraźniej sądził, że niskie pochodzenie dziewczyny zmusi Hetty do poddania się. Ha! Nie znał swojej babki dość dobrze. Pożeniłaby go i z handlarką ryb, gdyby dzięki temu miał się ustatkować. Jednak nie zamierzała mówić tego ani jemu, ani pannie Butterfield. Nieco oporu ze strony groźnej seniorki rodu, którą Hetty tak lubiła udawać, z pewnością zmusi tych dwoje do tego, by połączyli siły przeciwko niej. A to oznaczało prywatne rozmowy, wzajemne zaufanie... A jeśli szczęście dopisze, nawet miłość.

94

Była to Oliverowi winna. Przez jej błędy wystarczająco długo wznosił wokół siebie swą twierdzę i marnotrawił życie, wierząc, że definiował w ten sposób to, jakim jest człowiekiem. Ona wiedziała lepiej. Stać go było na wielkość, gdyby tylko pozwolił sobie do niej dążyć.

95

Rozdział VIII Oliver stal na królewskim dziedzińcu, zwanym tak dlatego, że było to ulubione miejsce Henryka VIII, gdy król mieszkał w częściowo ufortyfikowanym dworze. Był to także ulubiony dziedziniec dorastającego Olivera. Za każdym razem, kiedy między jego rodzicami dochodziło do kłótni, uciekał tu, na pokryte brukiem przestrzenie między budynkami z ciosanego kamienia. Wpatrywał się w gwiazdy i wspominał, jak niegdyś stawał w tym miejscu, marząc, by wzlecieć w niebo i dać się pochłonąć w płomiennym blasku chwały. Zostawiłby wszystko za sobą: majątek, obowiązki związane z dziedziczeniem szlacheckiego tytułu... obłęd, jakim było małżeństwo jego rodziców. Zaśmiał się gorzko. Ależ był idiotą. Ludzie nie potrafili latać, a już na pewno nie byli w stanie uciec od błędów, spalając je wśród gwiazd. Wielka szkoda, teraz bowiem jego największym błędem było zaproszenie do siebie Hetty Plumtree. Nie wziął pod uwagę, że babcia użyje swoich funduszy, by stali się jeszcze bardziej od niej zależni i zgodzili na wszystko. Upił wina z trzymanego w dłoni złotego kielicha. Nie było mowy o tym, że pozwoli, by przejęła władzę w Halstead Hall. Mógł nienawidzić tego miejsca, lecz wciąż

96

należało do niego. Zamierzal rozporządzać nim wedle własnego życzenia. - Pańska siostra powiedziała, że tu pana znajdę - usłyszał za sobą czyjś cichy głos. - Sądziłem, że jest już pani w drodze do Londynu - odparł nieco spięty i upił więcej wina. - Dlaczego? - spytała Maria. Oliver westchnął głośno. - Ponieważ, o ile znam babcię, wasza rozmowa na osobności miała na celu przekonanie pani do zniknięcia w zamian za pieniądze. Poczuł bardziej, niż zobaczył, że Maria podeszła bliżej. Otaczał ją niezwykły zapach - róż i czegoś jeszcze, czego nie potrafił określić. - Spodziewał się pan, że przyjmę pieniądze? Oliver uzbroił się w cynizm, który tak często mu pomagał. - Dlaczego nie? Na pani miejscu, tak właśnie bym postąpił. - Z jaką korzyścią? Przecież zagroził nam pan więzieniem, jeśli nie zostanę tu tej nocy. - Z pewnością odgadła pani, że babcia ma wystarczające wpływy, by temu zapobiec. - Może boję się zaryzykować. - Tak - prychnął - bo jest pani niezwykle bojaźliwa. Tuż obok usłyszał jej cichy śmiech. - O to rzeczywiście nikt mnie jeszcze nie posądzał. Zerkając z ukosa, Oliver starał się ocenić jej nastrój. - Powinna pani zdać się na babkę. Z jej pieniędzmi mogłaby pani wyśledzić narzeczonego i uwolnić się od tego miejsca. -1 ode mnie, dodał w myślach. - Szczęśliwie dla pana nie jestem tak wyrachowana. Obiecałam, że dziś zostanę i tak zamierzam uczynić. Zaniepokoił go nagły przypływ ulgi, jaki wywołały te słowa. Przecież dziewczyna była niczym więcej, jak tylko

97

sposobem na osiągnięcie celu. W razie potrzeby znalazłby kogoś innego. A jednak... W świetle gwiazd od jej twarzy bił anielski blask, a jej splecione w warkocz i upięte u szczytu głowy włosy przypominały aureolę. Oliver jęknął. Aureole, anioły i gwiazdy - co też go napadło, żeby snuć takie fantazje? - Nie winiłbym pani za zniknięcie. Zależy pani tylko na znalezieniu Hyatta, więc nie zdziwiłbym się, gdyby skorzystała pani z oferowanej przez babcię drogi ucieczki. - Ma pan bardzo zle mniemanie o ludziach. Jednak niektórzy z nas dotrzymują obietnic. Niektórzy są uczciwi. Dawno już zapomniał, co to oznacza. - To dobrze dla pani, panno Butterfield. - Uniósł kielich w geście toastu. - To pewnie dla babci nowość natrafić na kogoś, kogo nie mogła przekupić. - Tak? Kogo zatem spłacała wcześniej? Oliver wspomniał ciemną noc, gdy siedział, drżąc z przerażenia, a babcia pospiesznie uciszała służących i przekupywała każdego, kto ośmieliłby się jej sprzeciwić. - Nikogo. Proszę zapomnieć, że to powiedziałem - rzekł i dopił wino. - Często pan to robi, prawda? -Co? - Zamyka się pan w sobie, gdy tylko ktoś próbuje wejrzeć w pańską duszę. Żartuje pan wtedy. - Jeśli przyszła tu pani mnie pouczać - warknął - proszę się nie trudzić. Babka doskonali tę umiejętność od lat. Nie da pani rady z nią konkurować. - Ja tylko pragnę zrozumieć... - A ja pragnę, by pochłonęła mnie gwiazda, ale rzadko dostajemy to, czego chcemy. - Co takiego?

98

- Nieważne. - Odwrócił się w stronę najbliższych drzwi do domu, lecz nim mógł odejść, dziewczyna złapała go za rękę. - Dlaczego jest pan taki zły na swoją babkę? - Mówiłem już, próbuje zniszczyć życie mnie i mojemu rodzeństwu. - Żądając, byście założyli rodziny, mieli dzieci? Sądziłam, że oczekuje się tego od wszystkich lordów i dam. A cała wasza piątka jest z pewnością w odpowiednim wieku. Niektórzy nawet zaczynają się robić za starzy - dodała, drocząc się. - Lepiej uważaj, bezczelna dziewczyno - uciął. - Nie jestem dziś w nastroju do przytyków. - Z powodu sprzeczek z pańską babcią? Nie tylko jej żądania pana rozwścieczyły, prawda? To o wiele starsza historia. Oliver rzuci! jej piorunujące spojrzenie. - Co to panią obchodzi? Czyżby teraz toczyła pani za nią jej bitwy? - Bynajmniej. Po prostu poinformowała mnie, iż jestem, cytuję: „dokładnie tym typem kobiety, która nie sprosta jej wymaganiom na żonę dla pana". Oliver uśmiechnął się. Udatnie naśladowała specyficzny, wyniosły ton Hetty Plumtree. - Uprzedzałem, że będzie takiego zdania. - Tak - odparła oschle. - Oboje jesteście wyjątkowo dobrzy w obrażaniu innych. - To jeden z moich licznych talentów. - I znów to samo. Żartuje pan, by uniknąć niewygodnego tematu. - A jakiż to temat? - Co takiego uczyniła pańska babka, poza stawianiem ultimatum w kwestii małżeństwa, że stale gotów pan jest iść z nią na noże?

99

A niech to wszyscy diabli, dlaczego nie mogła przestać? - Skąd pani wie, że cokolwiek zrobiła? Może po prostu jestem przekorny z natury. - Niewątpliwie jest pan. Lecz nie to jest przyczyną tego gniewu. - Jeśli zamierza pani przez najbliższe dwa tygodnie zadawać idiotyczne pytania, na które nie ma odpowiedzi, ja sam opłacę pani przejazd do Londynu. - Nieprawda. - Uśmiechnęła się. - Potrzebuje mnie pan. - Fakt. Jednak skoro płacę za pani usługę, mam prawo decydować o sposobie, w jaki zostanie wyświadczona. Zamęczania mnie pytaniami nie było w umowie. - Jeszcze mi pan nie zapłacił - odparła z prostotą - zatem zakładam, że mam pewną swobodę działania. Szczególnie że przez cały wieczór ciężko pracowałam nad przeforsowaniem pańskiego planu. Dopiero co skończyłam opowiadać pańskiej babce o uczuciach, jakie żywimy do siebie. - Nie zadławiła się pani tym kłamstwem? - Rzeczywiście, żywię do pana uczucia, choć zapewne nie te, które miała na myśli, ale zdaje się, że mi uwierzyła. Była jednak podejrzliwa. Jest bardziej przebiegła, niż pan sądzi. Najpierw oskarżyła nas o odgrywanie farsy, a gdy zaprzeczyłam, zarzuciła mi wykorzystywanie pana do zdobycia jej fortuny. - I jaka była pani odpowiedź? - Powiedziałam jej, że może ją sobie zatrzymać. - Naprawdę? Dałbym sobie rękę uciąć, by móc to zobaczyć. - Maria nie przestawała go zadziwiać. Dotychczas nikt się babci nie sprzeciwiał, zrobiła to dopiero Amerykanka, naiwnie wierząca w sprawiedliwość, prawość i moralność. Zdumiała go, czyniąc to po tym, jak ją potraktował. Nawet ze strony swojego rodzeństwa nie mógł liczyć na taką solidarność. Poruszyło to pewną, do tej chwili martwą, cząstkę jego wnętrza. Czyżby sumienie? Nie, ono nie było martwe, lecz w ogóle nie istniało. - Rozumiem już, dlaczego nie chce pan dać za wygraną - ciągnęła Maria. - Babka ma bardzo nieprzyjemną cechę charakteru. Oliver wpatrywał się w dno kielicha. - Przypuszczam, że można tak to postrzegać. Ona zaś uważa, że to opiekuńczość. 100

- Mimo tego jest pan na nią zły. - Na litość boską, uczepiła się pani tego niczym harpia. Nie jestem zły na babkę. - Podszedł bliżej. - A jeśli upiera się pani, by dalej dręczyć mnie pytaniami, zajmę pani usta czymś ciekawszym. Spojrzała na niego skonsternowana. - Nie rozu... Oliver uciął jej wypowiedź pocałunkiem. Niech go znów kopnie. Albo spoliczkuje. Wszystko było lepsze od wypytywania go o temat na zawsze zakazany. Dziewczyna nie broniła się, lecz stała całkiem nieruchomo. Cofnął się więc, by przyjrzeć jej się podejrzliwie. - Nie zamierza pani przyłożyć mi po nerkach? Zagrozić nożem? Uśmiechnęła się w odpowiedzi. - To by się panu podobało, prawda? Ja kopnę pana w piszczel i odejdę wzburzona, a pan uniknie wyjaśnień. Ale ja już znam te sztuczki, Oliverze. Nie przestanę pytać tylko dlatego, że..^. Pocałował ją jeszcze raz. Upuścił kielich, by przyciągnąć ją bliżej i wykorzystać element zaskoczenia, dzięki któremu zdołał wniknąć językiem w głąb jej ust. Były słodkie i jedwabiste. Tak ciepłe i niewinne. Jakże niebezpieczne. Oliver wycofał się pospiesznie. Maria wręcz przeciwnie. - Co to było... to, co zrobił pan przed chwilą? - spytała, choć brakło jej tchu.

101

Jej ciężki oddech, będący jawnym dowodem ekscytacji, odezwał się głośnym echem w piersi Ołivera. To nie wróżyło niczego dobrego. - To inny sposób całowania. - Nie potrafiąc się powstrzymać, powiódł kciukiem po jej dolnej wardze. - Bardzo intymny. Maria była odurzona. Inny sposób? Było ich więcej? Czy jej puls powinien był tak przyspieszyć, a serce walić jak oszalałe? I dlaczego Nathan nigdy tego nie zrobił? Wielkie nieba, Nathan. Pozwoliła całować się samemu nikczemnemu Rocktonowi, ani myśląc o narzeczonym! Mimo tego chciała wiedzieć, dlaczego całowanie się z Oliyerem było inne. Czy to z jej powodu? Czy też może dlatego, że markiz posiadł doświadczenie, jakiego nie mógł mieć szanowany Nathan Hyatt? - Proszę zrobić to jeszcze raz - wymamrotała. Oczy Ołivera, mroczne jak otchłanie piekieł, błyszczały w świetle księżyca. - Dlaczego? - Nie chce pan? - Poczuła zawód. To jednak jej wina. Byta tak nieudolna, że nawet taki rozpustnik jak lord Stoneville nie pokusi się o drugi pocałunek. - Oczywiście, że chcę - warknął. - Ale nie podoba mi się groźba czekającego mnie za to kopniaka. - Nic panu nie zrobię. Po prostu... chciałam sprawdzić, jak to jest. To wszystko. - Nathan nigdy pani nie całował? - Nie w ten sposób. - Nigdy? Maria uniosła podbródek. - Nie wszyscy mężczyźni są tak bezwstydni jak pan. Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu. - To prawda - rzekł i pocałował ją namiętnie, wziąwszy jej usta we władanie.

102

To było cudowne, tysiąckrotnie bardziej ekscytujące niż którykolwiek z pocałunków Nathana. Skóra dziewczyny nagle zrobiła się za ciasna, by pomieścić ciało, a ciało zbyt ciasne, by utrzymać galopujące serce. Wszystkie zmysły się wyostrzyły. Cierpko-słodki aromat wina w jego oddechu odurza! ją wraz z zapachem jego korzennej wody kołońskiej. Gdy raz za razem, jego język wnikał w głąb jej ust, mogła jedynie chwycić poły jego marynarki i trzymać się, przekonana, że inaczej rozpadłaby się na miliony kawałeczków. Nieśmiało wsunęła język między wargi mężczyzny, chcąc przekonać się, jakie to uczucie, na co on z głębokim jękiem przycisnął ją żelaznym ramieniem do swej twardej sylwetki. Jego pocałunki zaś stały się bardziej drapieżne, śmielsze i wygłodniałe, całkowicie pochłaniając jej uwagę. Upomniała się w myślach, że dla niego to tylko gra, jeden z tysiąca pocałunków ofiarowanych setkom kobiet. Jednak powróciły do niej słowa jego babki: Nawet sobie pani nie wyobraża, jak bezbronny mógłby się okazać. Oliver oderwał od niej wargi, by wyszeptać: - Pani narzeczony musi być szalony, by zniknąć i zostawić panią zdaną na laskę innych mężczyzn. - Zmysłowo powiódł otwartymi ustami po jej szczęce i szyi. - Nie jest pani godzien. - Za to pan tak? - westchnęła, gdy dotknął językiem zagłębienia u nasady jej szyi. - W żadnym razie. Z tą tylko różnicą, że nic mnie to nie obchodzi. - Niewiele jest rzeczy... o które pan dba, prawda? - Ważne jest dla mnie to - rzekł i przykrył dłonią jej pierś. Ku wielkiemu zaskoczeniu Marii markiz zaczął masować to miejsce, aż jej sutek przeszył słodki ból. - Kochać się z aniołem w świetle gwiazd.

103

Gdy jego słowa przeniknęły mgłę pożądania, dziewczyna zamarła. Kochać się? Wszyscy święci, co też przyszło jej do głowy, by pozwolić mu tak się dotykać! Maria odepchnęła go. - Miał pan na myśli kochanie się z kobietą, prawda? Każda byłaby dobra. Ja akurat nawinęłam się pod rękę. Przez chwilę, widząc żywy gniew w jego oczach, miała nadzieję, że Oliver zaprzeczy. Mężczyznę zaś jedynie przeszył dreszcz, po czym rozgniewanie ustąpiło miejsca minie dalece cynicznej. - Widzę, że dobrze mnie pani zna. - Tak - odparła z pewnym trudem. - Powinnam podziękować za to pańskiej siostrze. Dobrze znam nawyki lorda Rocktona. - Walczyła ze sobą, by stłumić gwałtowne bicie serca. Nie chciała, by odgadł, jak daleko zapędziła się w marzeniach, że mogło mu na niej zależeć. Była pewna, że wykorzystałby tę wiedzę przeciw niej. - Zatem wie pani, że Rockton nie poprzestaje na pocałunkach wycedził i wyciągnął ku niej rękę. Dziewczyna odsunęła się, krzyżując ręce na piersi. Najwyraźniej zbudziła śpiącą bestię i teraz należało uciekać. - Wystarczy ćwiczeń na jeden wieczór, sir. - Ćwiczeń? - Oliver zamarł. - W całowaniu, oczywiście. Skoro jeszcze wiele muszę się nauczyć na ten temat, nim poślubię Nathana, przypuszczam, że nikt lepiej od pana nie pokazałby mi, jak to się robi. Talenty lorda Rocktona z pewnością nie były przesadzone. Drgnienie mięśni w jego twarzy dało jej znać, że trafiła w czuły punkt. - Czy sprostałem oczekiwaniom? -Nikt nie dorówna fantazji. Z pewnością nawet pan to wie. - Tak... - odparł chłodno.

104

- Jednak była to cenna lekcja, za którą jestem wdzięczna. - Mówiła szczerze: nauczył ją, by nie brać go zbyt poważnie. Nie, jeśli chciała zachować niewinność. Jasno dał do zrozumienia, że nie chce się żenić, ona zaś, pomimo braku pewności względem Nathana, nie chciała rezygnować z narzeczonego. Dlatego musiała zachować przy markizie ostrożność. - Myślę, że powinniśmy wrócić do pozostałych - powiedziała. - Proszę iść. Dołączę do was za chwilę. Wdzięczna za okazję do ucieczki Maria opuściła pokój. Dopiero, gdy dotarła do jadalni, przypomniała sobie, że lord Stoneville nie odpowiedział jej, o co tak naprawdę się z babką spierali.

105

Rozdział IX Oliver patrzył, jak Maria odchodzi, kołysząc biodrami w sposób, który bynajmniej nie tłumił jego pożądania. Jeśli dziewczyna zostanie z nimi dłużej, będzie musiał znaleźć dla niej ubrania, które nie będą go prowokowały, by porwać ją w ramiona, położyć i... A niech ją! Jego pocałunki zazwyczaj niezawodnie wabiły kobiety do łoża, ona zaś uznała je za wprawkę przed małżeństwem z tym jej nudnym narzeczonym. Najwyraźniej o Oliverze miała takie samo zdanie. Nikt nie dorówna fantazji. Bezczelna dziewucha! Teraz będzie musiał przeczytać którąś z przeklętych powieści Minervy, żeby się przekonać, co też o nim wypisywała. Tymczasem jego przyrodzenie było jak z granitu, bez szans na odrobinę ulgi. Póki babcia się nie podda, póty musiał udawać czułego narzeczonego, a przecież i tak zdążyła już nabrać podejrzeń. Nigdy nie potraktowałaby jego zaręczyn poważnie, gdyby wybierał się do Londynu za każdym razem, gdy Maria go podnieci. Przeklęty los! Chyba że ją uwiodę, pomyślał. Krew na nowo zawrzała mu w żyłach. To byłaby dla dziewczyny dobra nauczka. To ona poprosiła o kolejny pocałunek. To ona roz-

106

chyliła dla niego cieple, delikatne wargi i sprawiła, że zapłonął z pragnienia i tęsknoty. Oliver nagle poczuł się spięty. Wzbudziła w nim pożądanie, z pewnością, ale tęsknotę? Żadnej z kobiet nie pragnął w ten sposób. Były tylko partnerkami uciech dla zabicia czasu, póki... Póki co? W jednej chwili zobaczył przed sobą przyszłość, lata upijania się do nieprzytomności, by przetrwać noc. Lata trzymania kobiet w swym łóżku, lecz z dala od swego życia, by nie próbowały zawracać mu głowy. Jaki miał wybór? Nie nadawał się do małżeństwa, co wyczułaby każda kobieta z odrobiną rozsądku. Był nieudacznikiem i kanalią. Zachowujesz się identycznie jak ojciec... Z tym że ojciec nie stroniłby od flirtowania z młodymi kobietami pokroju Marii Butterfield. Niedługo po tym, jak zabezpieczył sobie przyszłość z pomocą fortuny swojej żony, powrócił do kawalerskich nawyków, w dodatku mało dyskretnie. Dla matki było to dalece upokarzające. Oliver patrzył, jak stopniowo stawała się coraz drażliwsza, coraz bardziej zazdrosna i zraniona przez każdą kolejną zdradę, aż w końcu zaczęli żyć w dwóch wrogich obozach, z dziećmi uwięzionymi pomiędzy nimi. Oliver podniósł kielich i wpatrywał się w swoje odbicie w złotej powierzchni. Różnił się od ojca tym, że nie zamierzał skazywać nikogo na los, jaki sam musiał wieść w dzieciństwie. Dla niego małżeństwo i dzieci oznaczały wierność. A skoro odznaczał się takim samym temperamentem co ojciec, odmawiał wciągnięcia kobiety do swojego życia. Ani dla babki, ani dla nikogo innego, a już z pewnością nie po to, by przedłużyć dynastię i zabezpieczyć Halstead Hall. Tak powinien był postąpić jego ojciec. Nie zniszczyłby wtedy życia tylu osobom. Niezależnie od obaw babki nie zamierzał stawać przed ołtarzem z jakąś niewinną dziewczyną po to, by za-

107

dowolić seniorkę rodu. Dlatego lepiej, żeby nie myślał o uwodzeniu panny Butterfield. To z pewnością położyłoby kres jego kawalerskiemu życiu. Szczególnie że miała ona przedziwną i bardzo niebezpieczną umiejętność odgadywania tego, co najbardziej starał się ukryć. I znów to samo. Żartuje pan, by uniknąć niewygodnego tematu. Nawet najbliżsi przyjaciele nie zorientowali się, że jego skandaliczne uwagi i flirty miały na celu ukryć fakt, jak bardzo zazdrościł im ich swobodnego samozadowolenia. Zapewne dlatego Maria tak go kusiła. Jak gdyby drażniła się z nim obietnicą szczęścia. Niezależnie od tego, jak często powtarzał sobie, że to ulotna obietnica, że gdyby dziewczyna poznała prawdę o nim, z pewnością by go odtrąciła, nadal ciągnęło go do niej jak pszczołę do nektaru. Charakteryzujące ją połączenie niewinności i ciekawości, determinacji i bezbronności, całkowicie go oczarowywalo. Do tego odmówiła przyjęcia od babci pieniędzy. Jaka kobieta postępuje w ten sposób? Miała okazję utrzeć mu nosa i odejść, lecz zamiast tego pozwoliła mu się pocałować. Oliver wziął nieco drżący oddech. Całowanie jej było niczym kosztowanie zakazanego owocu, bo przecież była niewinną panną z porządnej rodziny. Okazało się to bardziej odurzające niż którykolwiek z pocałunków z doświadczonymi kobietami. Szczególnie po tym, jak dziewczyna poprosiła, by zademonstrował jej, jak to się robi. Nie spodziewał się, że rola nauczyciela może dać mu tyle satysfakcji. Jak by to było pokazać jej inne przyjemności i pieszczoty? Chyba mógł to zrobić, nie wpadając w sidła? Nie musiał jej przecież całkowicie uwodzić, by wykorzystać jej chęć „ćwiczeń". W końcu dawanie kobietom rozkoszy należało do jego mocnych stron. Na samą myśl o widoku Marii w płomiennym uniesieniu, jej ciała drżącego pod wpływem pragnienia, jej słodkich ust błagających

108

o więcej, czuł nagły ucisk w piersi. Chciał być tym, który ofiaruje jej to, czego pożądała, widzieć, jak jej oczy ciemnieją w chwili spełnienia, słyszeć własne imię wypowiedziane jej schrypniętym głosem... Oliver z jękiem odegnał te myśli. To byłoby szaleństwo. Nawet nie wiedział, czy dziewczyna zostanie dłużej niż jedną noc. A jeśli tak, byłby głupcem, gdyby ryzykował, że ją spłoszy. Nie, lepiej, żeby zapomniał, że w ogóle doszło między nimi do pocałunków. A z pewnością nie uda mu się to, jeśli będzie tkwić w miejscu, w którym do nich doszło. Ruszył do drzwi zdecydowanym krokiem. Dawno już powinien wrócić do reszty towarzystwa. Bóg jeden wiedział, co Maria lub - nie daj Boże - Freddy zdążyli naopowiadać jego rodzinie. Jednak gdy wszedł do jadalni, zastał tam jedynie Minervę, która najwyraźniej na niego czekała. - Gdzie są wszyscy? - Jarret i Gabe poszli do pokoju karcianego palić cygara i sączyć porto. Babcia udała się do łóżka. Panna Butterfield była zmęczona i nalegała, by jej kuzyn także udał się na spoczynek, więc Celia zabrała ich na górę, do ich pokoi. Oliver skrzywi! się, rozczarowany. Zachowywał się jak głupiec. - W takim razie chyba dołączę do chłopaków. Gdy ruszy! do drzwi, Minerva wstała. - Oliverze, zaczekaj. -Tak? - Co zamierzasz względem panny Butterfield? - spytała z niepokojem i podeszła do niego. Rozebrać ją do naga i całować każdy skrawek tego powabnego, rozkosznego ciała. Zaklal w duchu. Czyż nie postanowił, że nie mogło do tego dojść?

109

- Nie bardzo wiem, o czym mówisz - rzeki, modląc się, by siostra nie odgadła jego myśli. - Po prostu wygląda na naprawdę bardzo miłą, szacowną kobietę, pomimo twoich sugestii, jakoby miało być inaczej. Nie wiem, skąd wzięła tę okropną suknię, ale... - To moja wina. Gdy ją spotkałem, nosiła żałobę po zmarłym ojcu, więc by babka nie dopytywała, dlaczego wbrew przyzwoitości dziewczyna zaręczyła się w tak delikatnym czasie, ja... cóż, zdobyłem dla niej suknię w burdelu. - Ponieważ chciałeś przedstawić ją jako kobietę upadłą - stwierdziła Minerva z pewną dozą dezaprobaty. - Prosiłaś, żebym zajął się problemem, więc to robię - najeżył się. - Jeśli nie podobają ci się moje metody, sama wymyśl jakieś rozwiązanie. Zmierzyła go wzrokiem. -Ale nie ja jedna kwestionuję twoje metody, nieprawdaż? Rozumiem, że panna Butterfield także uznała je za nieodpowiednie. - Mówiąc delikatnie - prychnął. - Opowiadaj! Co zrobiła, gdy znaleźliście się wtedy sami w pokoju? - Zuchwała siostra uśmiechnęła się szeroko. - Nie ma mowy. Jeszcze tego tylko brakuje, żebyś nauczyła się od niej jakichś nowych sztuczek. - Najwyraźniej jesteś nie w sosie. Pewna jestem, że zasłużyłeś, cokolwiek ci zrobiła. Do tego właśnie zmierzam, lubię ją i nie wydaje się w porządku narażać ją na to, że mogłaby zostać... - Zrujnowana przez takiego łajdaka jak ja - dokończył za nią Oliver. - Skompromitowana - poprawiła go Minerva. - Wiem, że nie zrujnowałbyś rozmyślnie szanowanej kobiety. Ale musisz przyznać, że masz talent do rozkochiwania w sobie kobiet, a potem łamania im serc.

110

- Och, na litość boską, do niczego ich nie zmuszam. - Oliver odstawił kielich z brzękiem. - Po prostu nie słuchają, gdy mówię, że nie jestem zainteresowany małżeństwem. - Tak czy owak, nie chciałabym, aby pannie Butterfield stała się krzywda poprzez znajomość z tobą, gdy jest tak uprzejma, by nam pomóc. Co innego, gdybyś najął kogoś, kto rozumiałby, jak się sprawy mają. Tymczasem panna Butterfield jest niezamężna i pewnie podatna na twoje umizgi jak każda inna młoda dama. Gdyby źle zrozumiała twoje intencje... - Bez obaw, nie dojdzie do tego. Nie jest też mną zainteresowana. Chyba że w roli partnera do zdobywania praktyki, pomyślał kwaśno. Ma prawdziwego narzeczonego. - Nabierasz mnie - powiedziała przestraszona. - Nie. Nathan, o którym wspomniała, nie jest jej kuzynem. Jest z nią zaręczony i zaginą! gdzieś w Anglii. W zamian za pomoc w potyczkach z babką zlecę poszukiwania tego człowieka. Nie musisz więc się martwić o to, że złamię jej serce, i o temu podobne bzdury. To tylko czysty układ. - Tylko? - W oczach Minervy pojawił się błysk zainteresowania. Oliver zaparł się, by wytrzymać jej spojrzenie. - Oczywiście. Chyba nie myślisz, że naprawdę bym się z nią ożenił. - Szczerze mówiąc, nigdy nie jestem pewna twoich decyzji. - Cóż, nie poślubię takiego niewiniątka o słodkiej buzi. Babcia za to zdaje się wierzyć, że tak, więc nasz plan może się udać. Zdążyła już spróbować zapłacić Marii za rezygnację z narzeczeństwa. - To do babci niepodobne - stwierdziła Minerva z dziwnym wyrazem twarzy.

111

- Dlaczego? - Zerknął na siostrę z ukosa. - Stale wykorzystuje pieniądze, by dostać to, czego chce. - A w tym wypadku pragnie, żebyśmy znaleźli małżonków. Szczególnie ty. - Chce, żebyśmy znaleźli dobre partie. A to nie to samo. - Skoro tak mówisz. - Ziewnęła z przesadą. - Chyba też się położę. To był długi dzień. Gdy ruszyła do drzwi, Oliver zawołał za nią: - Gdybym zechciał przeczytać którąś z twoich powieści, pożyczysz mi egzemplarz? Minerva odwróciła się do niego, chichocząc. - Jesteś ciekaw, co napisałam o Rocktonie? - A czego się spodziewałaś? - rzeki ponuro. - Zrobiłaś ze mnie łotra. -1 to w trzech książkach. Nigdy wcześniej nie chciałeś żadnej czytać. - Po prostu byłem zajęty - zbył ją. -Aha. - Pożyczysz mi którąś czy nie? - warknął, gdy nie powiedziała nic więcej. - Zaniosę ci egzemplarz do pokoju. - Zawahała się, po czym łagodniej dodała: - Oliverze, wiem, że wszyscy z tego żartujemy, ale prawda jest taka, że... cóż, niezależnie od tego, co mówią Jarret i Gabe, Rockton nie jest tobą. Tak jak w przypadku Foxmoora i Kirkwooda podobieństw jest naprawdę niewiele. Pomyślałam, że nadanie tej postaci imienia związanego z tobą cię rozbawi. - Oczy jej się śmiały. Tak uwielbiasz być postrzegany jako podły drań. - Bo nim jestem - wycedził - o ile jeszcze tego nie zauważyłaś. - Jak uważasz. Ale i tak musisz tej biednej kobiecie znaleźć jakieś ubrania. Nie może stale pokazywać się w tej okropnej sukni. - Wiem. Może mogłaby pożyczyć coś od ciebie?

112

Minerva się roześmiała. - To byłoby trudne, biorąc pod uwagę, że jestem wyższa i nie tak obfita w biuście. A Celia jest o wiele chudsza. Hm... ubranie dziewczyny będzie kosztować fortunę. Może poprosiłbyś babcię... - W żadnym wypadku. - Zatem pozostają ci sklepy z artykułami z drugiej ręki. Stroje będą nieco niemodne, ale panna Butterfield jest Amerykanką. Po nich wszyscy spodziewają się przestarzałych fasonów. - Świetny pomysł, dzięki. Zajmę się tym, gdy jutro udamy się do miasta. - Mógłbyś także sprowadzić stolarza. Klatka schodowa dla służby wymaga reperacji, skoro znów tu mieszkamy. Jeśli szybko się tym nie zajmiemy, któryś ze stopni z pewnością się zarwie. - Wiem. Ramsden wspominał o tym tydzień temu. Poleciłem mu zatrudnić tego człowieka z Richmond, który reperował podłogę w spiżarni. - A czy nasz ekonom powiedział ci także, że dzierżawcy chcą się z tobą spotkać w sprawie wiosennych siewów? - Tak, pisał do mnie. Zajmę się tym w przyszłym tygodniu. - Jest też sprawa okien w bawialni... - Już załatwiona, Minervo. - Przyjrzał jej się uważnie. - Od kiedy to obchodzi cię, co stanie się z tym domem? - A ciebie? Oliver zmarszczył czoło. - Odkąd zmuszono mnie, bym znów tu zamieszkał. - Gdy spojrzała na niego badawczo, dodał z goryczą: - Ale to o niczym nie świadczy. Zwyczajnie nie lubię przeciągów, ani gdy służący łamią kończyny i stają się niezdolni do pracy. - W pełni cię rozumiem - odparła psotnie. - W końcu jesteś przecież niepoprawnym, całkowicie nieodpowiedzialnym hulaką.

113

- Lepiej o tym nie zapominaj - warknął, poirytowany tym, że nie traktowała go poważnie. - Ależ jak mogłabym, skoro tak pieczołowicie starasz się nam o tym przypominać? - Niech to diabli... - Wiem, wiem. Jesteś groźnym, starszym bratem i tak dalej. Idę spać. - Pomachała mu. - Postaraj się do rana unikać kłopotów. Wyszła z pokoju ze śmiechem. Oliver nie mógł się nie rozchmurzyć. Niech Bóg pomoże każdemu, kto spróbuje okiełznać Minervę. Zjadłaby go żywcem, a na koniec oblizała palce. Ale jej uwagi przypomniały mu, że przed spotkaniem z dzierżawcami musiał przejrzeć księgi. W holu zatrzymał się, usłyszawszy śmiech braci. Obowiązki odciągnęły go jednak w przeciwnym kierunku, w stronę gabinetu i czekających na niego rejestrów. Nagle zrobił się spięty. Tak to się zaczynało - załatwi parę pomniejszych spraw, po czym stopniowo zacznie przyjmować na siebie coraz więcej obowiązków, aż w końcu ten dom schwyta go w pułapkę, a on stanie się jak ojciec, gotów na wszystko, na poślubienie każdej, by tylko utrzymać posiadłość. Nie, do cholery! Nie pozwoli, żeby duchy Halstead Hall wciągnęły go tam, gdzie być nie chciał. Księgi mogły poczekać do jutra. Miał przed sobą noc spędzoną na piciu i kartach, i tego właśnie było mu trzeba. Wtedy, nieproszone, przyszły mu na myśl słowa babki... Stać cię w życiu na o wiele więcej niż takie błądzenie bez celu, Oliverze. Mężczyzna wydał z siebie zduszony śmiech. Myliła się. Nie wiedział, jak stać się lepszym - bez poświęcenia duszy na rzecz przyzwoitości. A na to nie było szans.

114

Rozdział X Pierwszego ranka w Halstead Hall Maria stała przed zmatowiałym, srebrnym zwierciadłem w swojej sypialni, usiłując podciągnąć nieco stanik obrzydliwej, czerwonej sukni. - Na pewno nic nie możesz zrobić, żeby trochę podnieść dekolt, Betty? - spytała pokojówkę, która zaplatała jej włosy. - Och! Na śmierć zapomniałam, panienko. - Betty pospiesznie podeszła do krzesła, gdzie położyła coś, co przyniosła ze sobą. - Lady Minerva powiedziała, że jeśli panienka zechce, może użyć jej pelerynki. - Udrapowała szeroki, koronkowy kołnierz wokół ramion Marii i zapięła maleńki guzik. - Bardzo jej przykro, że nie ma strojów, które by na panienkę pasowały, ale może to pomoże. - To bardzo miłe z jej strony. - Maria z westchnieniem spojrzała na swoje odbicie. - Szkoda, że wyraźniej nie zmniejszy wulgarności tej sukienki. - Tak, panienko... to jest, nie, panienko - zająknęła się Betty. Jak na służącą była dość płochliwa. Zrobiła się niespokojna, gdy tylko weszła wczesnym rankiem i zastała Marię zaścielającą łóżko. Stale próbowała pomóc jej w rzeczach, które dziewczyna równie dobrze mogła zrobić

115

sama. Ledwie Maria stwierdziła, że sobie poradzi, Betty robiła się wyraźnie zdenerwowana. - W porządku, Betty. Możesz powiedzieć, co naprawdę myślisz o tym stroju. - Wygląda w nim panienka bardzo ładnie. - Jedynym, który tak uważa - prychnęła Maria - jest twój pan. - I to tylko dlatego, że ten diabeł wyraźnie lubił wyeksponowane biusty. Jeśli tak ubrana spotka się ze śledczym, nigdy nie potraktuje jej obaw poważnie. Nie mówiąc o tym, że z pewnością uzna, iż ona i Oliver... byli ze sobą blisko związani. Szczególnie jeśli Oliver nadal będzie posyłać jej te płomienne spojrzenia. Maria przełknęła nerwowo. Nathan zawsze spoglądał na nią po bratersku, Oliver zaś sprawiał, że czuła się naga za każdym razem, gdy wodził spojrzeniem tych ciemnych oczu po jej sylwetce. Wstyd, że przeszkadzało jej to o wiele mniej niż powinno. A do tego były jeszcze jego uderzające do głowy pocałunki. Policzki Marii zapłonęły na wspomnienie dotyku ciepłych warg mężczyzny, pieszczot, od których miękły jej kolana. Wielkie nieba, dlaczego nie potrafiła przestać o tym myśleć? Przez pół nocy przewracała się w pościeli, odtwarzając w myślach każdą minutę spędzoną w jego ramionach. Cóż za absurd! Dla niego to nic nie znaczyło. Powinna podejść do tego tak samo, miała przecież narzeczonego! Narzeczonego, który nigdy jej tak nie pocałował. Widząc grymas na jej twarzy, pokojówka odezwała się cicho: - To faktycznie przykra sprawa z tymi strojami, panienko. Lady Minerva opowiedziała nam o sztormie, który wszystko zniszczył, nawet suknię, którą miała panienka na sobie. Ośmielę się rzec, że suknia, którą krawcowa panience pożyczyła, nie jest lepsza.

116

Maria powstrzymała się od śmiechu. Minerva potrafiła snuć najprzeróżniejsze opowieści. Ciekawe, jakie inne szczegóły dodała do tej historii. - Lady Celia zaproponowała, żeby razem z płaszczem założyła panienka jej zrobiony na drutach szal. Wydawało jej się, że wyglądała panienka wczoraj na zmarzniętą. Łzy napłynęły Marii do oczu. Siostry Olivera były takie dobre. Nigdy nie miała sióstr, więc ich zachowanie wobec niej tym bardziej ją wzruszało. - Podziękuj jej ode mnie, jeśli możesz. - Oczywiście, panienko. - Nastała długa chwila milczenia, podczas gdy Betty upinała warkocze Marii. W końcu powiedziała: - Mam nadzieję, że dobrze panienka spała. - Tak, bardzo dobrze - skłamała dziewczyna. - Twarde łóżko nie przeszkadzało? - Nie. - W porównaniu z łóżkiem w jej domu to było spanie na obłoku. - Wiem, że pokój jest nieco zatęchły, ale nie mieliśmy wczoraj czasu go odpowiednio wywietrzyć. Dziś już będzie lepiej. Maria miała ochotę się roześmiać. Jak można jeszcze ulepszyć sypialnię godną księżniczki? Wszystko w tych pokojach było naruszone zębem czasu - bielizna była wyświechtana, obicia wytarte, krzesła skrzypiały, wszystkie srebra pośniedziały - a jednak to było prawdziwe srebro, na litość boską - srebrne ramy, srebrne lichtarze i kinkiety, lustro oraz toaletka do kompletu również inkrustowana czystym srebrem. Haftowany baldachim łóżka uszyto z czerwonego aksamitu i powiązano sznurami splecionymi ze złotych i srebrnych nici, a każdy centymetr drewna był niegdyś bogato złocony. Nawet spłowiały dywan prezentował scenę dworską. Pokój musiał być przed lary przeznaczony dla gości o wysokim statusie.

117

Czy to dlatego pani Plumtree wybrała dla niej tę sypialnię? Żeby ją zastraszyć? A może chciała w ten sposób potwierdzić swoją uwagę na temat kiepskiego stanu finansów Olivera. Kobieta nie mogła jednak wiedzieć, że Maria chętnie zamieszkałaby w angielskiej wersji podupadającego domostwa, jeśli właśnie tak miałoby wyglądać. Zdążyła już zachwycić się tym miejscem. Było ładne, choć gotyckie, walące się, lecz okazałe, niczym wielka dama, której piękne rysy i świetlista cera nigdy nie wychodziły z mody. Maria rozumiała już, dlaczego lady Minerva z taką łatwością ożywiała takie posiadłości w swoich książkach. Sama mieszkała w jednej z nich. - Musi być panienka bardzo zadowolona, że poślubi jego lordowską mość - stwierdziła Betty. Nie pierwszy raz pokojówka rzuciła komentarz mający sprowokować Marię do wyjawienia szczegółów zaręczyn. Wielkie nieba, służących tutaj ciekawiło dosłownie wszystko. Trudno było uważać na to, co się mówi, na dodatek nie wiedząc, która część służby należała do Olivera, a która do pani Plumtree. - Tak. Bardzo się cieszę - odparła Maria niezobowiązująco. - Nasz pan jest bardzo przystojnym dżentelmenem. Maria spojrzała uważnie na dziewczynę, zastanawiając się, czy Oliver był może jednym z mężczyzn, którzy czynili ze służących swe ofiary. Jednak na twarzy dziewczyny zobaczyła jedynie daremne zainteresowanie. - Długo pracujesz dla milorda? - Tak, panienko, wcześniej służyłam w jego drugiej rezydencji. Gdy ją sprzedał, baliśmy się, że długo będziemy bez pracy, ale dla każdego z nas znalazł w mieście posadę. A potem, kiedy zdecydował otworzyć tę posiadłość i dal nam znać, że możemy odzyskać poprzednie stanowiska, prawie wszyscy wrócili.

118

To dziwne, by mężczyzna bez skrupułów tak dbał o swych służących. - W takim razie dobry z niego pracodawca. - Bardzo dobry. Zawsze dobrze nas traktował. Proszę nie słuchać tych wstrętnych plotek na temat rodziny Sharpe'ów. To doprawdy mili ludzie. Gdyby nie ten dawny skandal, ludzie z wyższych sfer nie byliby aż tak złośliwi wobec gier hazardowych lorda Jarreta czy zawodów strzeleckich lady Celii. - Dawny skandal? - spytała niezmiernie zaciekawiona Maria. Betty spłonęła rumieńcem. - Proszę wybaczyć, panienko. Myślałam, że panienka wiedziała. Zagalopowałam się. -Nic się nie stało, ale o co... - Gotowe, włosy panienki wyglądają prześlicznie - powiedziała pokojówka, pospiesznie wpinając ostatnią szpilkę. - Jeśli niczego więcej panienka nie potrzebuje, pójdę pomóc pozostałym damom. Jest nas tylko dwie służące na cztery panie, odkąd służba pani Plumtree wyjechała. - Dobrze. Nie chcę cię zatrzymywać. - Dziękuję, panienko. - Betty dygnęła uroczo i zostawiła Marię samą. Dawny skandal. Czyżby to miało coś wspólnego z tą dziwną intrygą ich babki? Czy Maria śmiała spytać o to Ołivera? Pewnie jak zwykle odmówi udzielenia jej odpowiedzi. Westchnęła i ruszyła korytarzem w nadziei, że zdoła znaleźć właściwą drogę, by dotrzeć na śniadanie. Poprzedniego wieczora starała się uważnie słuchać wskazówek lady Celii, jednak budynek miał tak dziwny układ, że nie była pewna, gdzie właściwie trafi. Na szczęście napotkała służącego, który wskazał jej pokój śniadaniowy. Nieco zaskoczyło ją, gdy zastała przy stole 01ivera z babcią oraz jego siostrami i Freddym. Po rozmowie

119

z lady Celią odniosła wrażenie, że markiz nie był rannym ptaszkiem. Oczywiście nie było aż tak wcześnie. Uładzenie pokoju zajęło Marii tyle czasu, że z pewnością zrobiła się już dziewiąta. - Ach, jest pani, panno Butterfield - powitała ją pani Plumtree. Oliver właśnie opowiadał mi o tragedii z pani bagażami. Wielka szkoda, że krawcowa nie mogła pani pożyczyć lepszej sukni. - W istocie. - Wyjaśniałem babci - wtrącił Oliver - że zamówiłaś dla siebie nowe stroje. Mówiłaś, że dziś będą gotowe, prawda kochanie? - Tak. - Maria odetchnęła. Cala rodzina zmówiła się względem jej strojów, więc nie pozostawało nic innego, jak tylko potakiwać. Tym bardziej że z Freddy'ego nie było zbytniego pożytku. Był zbyt zajęty pochłanianiem jajecznicy, by jej podpowiedzieć, co wymyślili. Oliver spokojnie rozsmarowywał masło na toście. - Pomyślałem, że wybierzemy się po nie do miasta i przy okazji zrobimy parę innych zakupów. Jeśli nie masz nic przeciwko temu. Pani Plumtree uniosła brwi, ale nic nie powiedziała. - Ależ skąd - odparła radośnie Maria. - Ja nie muszę jechać, prawda? - wtrącił nagle Freddy. - Nie znoszę zakupów. - Musisz mi towarzyszyć w roli przyzwoitki - upomniała go. Nie wiedzieć czemu Oliver nagle zrobił się spięty, lecz Freddy niczego nie zauważył. - Aha. No tak. Czy mam wziąć ze sobą szablę? - Zwróciłem mu ją wczoraj wieczorem - wyjaśnił sztywno Oliver. - Rozumiem - odparła dziewczyna. Ten temat zdawał się wytrącać markiza z równowagi. - Zostaw szablę tutaj,

120

Freddy. Jestem pewna, że przy lordzie Stoneville nie mamy się czego obawiać. Oliver odetchnął, więc przyjrzała mu się zdziwiona. Wyglądał, jakby naprawdę mu ulżyło. Zdała sobie sprawę z tego, że zapewne czekał, by przekonać się, czy postanowiła odejść. Od rozmowy z Hetty Plumtree Maria czuła gwałtowną potrzebę, by pomóc Oliverowi, i zachowywała się, jak gdyby wszystko zostało postanowione, a przecież tak nie było. Przez ułamek sekundy rozważała wycofanie się. Zostając, zyskiwała pomoc w odnalezieniu Nathana, lecz jednocześnie ryzykowała, że markiz znów namiętnie ją pocałuje. Czy miała dość odwagi? Nie było innego wyjścia. Bez jego pomocy nie miała szans, a przecież potrafiła oprzeć się kilku pocałunkom, nawet tak niezwykłym. Nieważne, że na samą myśl krew płynęła szybciej w jej żyłach, a żołądek wykonywał dziwne ewolucje. Dobry Boże, jak to świadczyło o jej charakterze? Musiała powściągnąć tę niemądrą fascynację. Atmosfera podczas śniadania była napięta. Babcia Olivera zasypywała Marię pytaniami o jej rodzinę, a dziewczyna nie miała pojęcia, co powiedzieć, by działać na korzyść ich intrygi. Nie lubiła kłamać, ale nie sądziła, by roztropnie było tłumaczyć, że szczycili się wyższym statusem, niż Oliver wcześniej sugerował. Kiedy wreszcie mieli to już za sobą, była tak wdzięczna, że nie protestowała, gdy prowadząc ją przed front rezydencji, Oliver położył dłoń na jej talii. Zignorowała też rozkoszny dreszcz, który na chwilę zawładnął jej ciałem. Gdy znaleźli się na dziedzińcu, Oliver zbliżył ku niej twarz. - Czy mam rozumieć, że zdecydowała się pani nie zrywać naszej umowy? - Dopóty, dopóki pan dotrzyma swoich obietnic. Nadal muszę odnaleźć mego narzeczonego.

121

- Oczywiście - odparł krótko. - Dlaczego powiedział pan babce, że odbieram w mieście zamówione suknie? Gdy wrócę bez nich, nabierze podejrzeń. - Po spotkaniu z gońcem na Bow Street udamy się do sklepów z używaną odzieżą. To, co oferują, nie będzie najmodniejsze, ale wystarczy. - Nie sądzę, bym mogła sobie pozwolić... - Ja za nie zapłacę. To moja maskarada, więc i mój wydatek. Jeśli nie zechce ich pani zatrzymać, może je pani oddać służącym lub odsprzedać. W przeciwnym razie proszę uznać to za dodatek za udzieloną pomoc. - Zatrzymam je, a Nathan zwróci panu koszty, gdy tylko się pobierzemy - odparła sztywno. Oliver przyjrzał jej się uważnie. - Ma pani na myśli: gdy tylko go pani znajdzie. Zastanawiała się pani, co będzie, jeśli się to nie uda? - Nie. - Nie potrafiła znieść myśli o koszmarze zawiłości prawnych, w które się zaplączą. Musiała go odnaleźć. Nie było innego wyjścia. Jednak powagę sytuacji w pełni odczula godzinę później, gdy urzędnik wprowadzi! ich do ciasnego i pozbawionego okien biura pana Jacksona Pintera, gdzie poleci! im zaczekać. Oliver usadowi! się na krześle, a Maria krążyła po pokoju. Do ścian poprzypinano szkice ludzi o hardych rysach, a za szkłem w stojącej obok gablocie zawieszono asortyment broni, które przypomniały jej o tym, że gończy z Bow Street trudnili się ściganiem przestępców. Sytuacja stała się rzeczywiście dramatyczna, skoro musiała uciekać się do najmowania człowieka zaznajomionego z najbardziej zapuszczonymi dzielnicami Londynu. Ale jeśli Nathan wpadł w tarapaty, z pewnością nikt inny nie zdołałby go z nich wyciągnąć. - To dopiero ostrze - rzekł Freddy, podziwiając okazałą szablę wiszącą przy drzwiach na wieszaku na kapelusze.

122

- Nie dotykaj - ostrzegła go. - Jestem przekonana, że jest ostrzejsze niż twoje. Jak zwykle Freddy zignorował kuzynkę. - Pomyśl tylko, co mógłbym z tym zdziałać - powiedział i zdjął broń z wieszaka. - Nie widziałem, żebyś choć raz dobył szablę, chłopcze skomentował oschle Oliver. - Natomiast drżę na myśl o takiej broni w rękach twojej kuzynki. Maria spiorunowała Olivera wzrokiem, lecz on tylko się roześmiał. Tymczasem Freddy zamaszyście wyciągnął szablę z pochwy. - Do licha, Freddy, odłóż to. - Jakiż piękny kawałek stali - rzekł i przeciął ostrzem powietrze. Nawet oręż od wuja Adama nie może się z nim równać. - Na litość boską, proszę coś zrobić - Maria zwróciła się do Olivera - jakoś go powstrzymać. - I dać się w nagrodę nadziać? Nie, dziękuję. Niech się szczeniak pobawi. - Nie nazwałby mnie pan szczeniakiem, gdybym ruszył na pana z taką szablą. - Nie, raczej szaleńcem - wycedził Oliver. - Ale możesz spróbować i się przekonać. - Proszę go nie zachęcać. Nagle otworzyły się drzwi, a Freddy odwrócił się gwałtownie i szablą strącił stojącą na biurku lampę. Szklany klosz rozprysł się na kawałki, olej rozlał szerokim łukiem, a knot podpalił wszystko, wznieciwszy pożar. Maria odskoczyła z krzykiem, Oliver zaś rzucił się gasić płomień, najpierw butami, a potem własną marynarką. Posypały się przekleństwa, głównie z ust markiza, chociaż Freddy też wtrącił swoje trzy grosze, gdy ogień zaczął lizać jego ulubione spodnie. Oliver wreszcie ugasił pożar, po którym został zwęglony ślad na podłodze, pośród odłamków szkła. W drzwiach

123

tymczasem stał ciemnowłosy mężczyzna i obserwował tę scenę z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. - Jeśli chcieli państwo zwrócić moją uwagę - rzekł - to się wam udało. - Pan Pinter, jak mniemam? - spytał Oliver, wrzuciwszy zniszczony surdut i rękawiczki do kosza na śmieci. - Proszę wybaczyć to dramatyczne najście. Jestem Stonevi... - Wiem, kim pan jest, milordzie - przerwał mu. - Nie wiem tylko, dlaczego postanowi! pan puścić z dymem moje biuro. - Panie Pinter - wtrąciła Maria, zbyt zażenowana, by dłużej milczeć - tak mi wstyd za zachowanie mojego kuzyna. Zapewniam pana, że pokryjemy koszty wszelkich napraw. - Nonsens. - Pan Pinter przyjrzał jej się, i choć jego wzrok zdawał się łagodnieć, chropowatość głosu wywołała u dziewczyny dreszcz. Ta lampa dymiła jak diabli. I tak miałem ją wymienić. A ten ślad na podłodze z łatwością przykryje się dywanem. - Spojrzał na Olive -ra. Jestem pewien, że jego lordowska mość mi jakiś podaruje. Musi mieć zbędny choć jeden, po tym jak sprzedał swą sławetną kawalerską kwaterę w Acton. Oliver wyprostował się sztywno. - Wnoszę z tego, że moi znajomi plotkowali o mnie. - Codziennie staję na straży prawa. - Gończy wzruszył ramionami. W moim interesie leży wiedzieć, co poczynają wyższe sfery. - Ponieważ łamiemy prawo? - spytał Oliver i uniósł brew. - Ponieważ większość z was zbyt nisko je ceni. Chyba że działa na waszą korzyść. Na te słowa coś mrocznego pojawiło się w oczach lorda Stoneville. - Rozumiem. Czy mój przyjaciel, lord Kirkwood, wie, że jest pan tak cyniczny wobec szlachty? To on pana polecił.

124

- Jego lordowska mość państwa przysłał? - Pinter zdawał się zaskoczony. - Powiedział mi, że gdybym kiedykolwiek potrzebował usług dochodzeniowych, mogę ufać, że pan zachowa dyskrecję. Czy rzeczywiście? - To zależy od kwestii, która pańskim zdaniem wymaga dyskrecji. - Ta sprawa dotyczy mnie, nie lorda Stoneville - wtrąciła Maria. Z jakiegoś powodu pan Pinter nie był zbyt skory do interesów z Oliverem. Być może chętniej pomoże kobiecie niskiego stanu. - Przepraszam, że od razu nie przedstawiłem... - rzekł Oliver. - Panie Pinter, oto moja narzeczona, panna Maria Butterfield. - Ma pan narzeczoną? - spytał mężczyzna, jakby wystraszony. - Nie jest jego prawdziwą narzeczoną - wtrącił Freddy. - Widzi pan, babka lorda Stoneville... - Chodź no, chłopcze - odezwał się ostro Oliver. Złapał Freddy'ego mocno za ramię i pociągnął do drzwi. - Zostawmy pannę Butterfield i pana Pintera, by omówili sprawy na osobności. W drodze do wyjścia markiz wprawnie zabrał chłopakowi szablę, po czym spojrzał na Pintera. - Proszę zapewnić jej wszystko, czego zechce. Dobrze zapłacę za pańskie usługi. - Krążą plotki, że tonie pan w długach. Jest pan pewien, że go na mnie stać? Maria gwałtownie wciągnęła powietrze. Każdy inny człowiek wziąłby to za zniewagę, może nawet wyzwał mężczyznę na pojedynek. Jednak Oliver poza zmrużeniem oczu nie wykazywał oznak oburzenia. - Jak sam pan zauważył, sprzedałem apartamenty w Acton. Myślę, że znajdzie się kilka funtów.

125

- Ta sprawa, jeśli ją przyjmę, będzie kosztować o wiele więcej niż kilka funtów. - Przyjmie ją pan - odparł Oliver z nagłym błyskiem w oku. - Maria potrafi być bardzo przekonująca. - Odwiesił szablę na wieszak na kapelusze i puścił do dziewczyny oko. - Chociaż na pana miejscu trzymałbym wszelką broń poza jej zasięgiem. To powiedziawszy, Oliver wyszedł, pozostawiwszy za sobą gwałtownie czerwieniącą się Marię. Miała szansę przyjrzeć się panu Pinterowi, gdy wezwał on jednego z pracowników, by zmiótł z podłogi potłuczone szkło. Wydawał się mieć około trzydziestu lat, więc mniej, niż się spodziewała. Był wysoki, tyczkowata szczupły, nosił dopasowaną marynarkę i proste spodnie z czarnej serży, prostą, szarą kamizelkę, białą, lnianą koszulę i prosto wiązany lniany szeroki krawat. Kanciasta szczęka i grube, czarne brwi dodawały jego wyglądowi agresywności. Niektóre kobiety mogłyby uznać go za przystojnego... gdyby pominęły nieprzystępność jego chłodnych rysów. Skończywszy sprzątać, urzędnik wycofał się, a pan Pinter wskazał Marii zwrócone w stronę biurka krzesło. Gdy oboje usiedli, oparł się głębiej w swoim fotelu i złożył przed sobą palce. - A zatem jest pani narzeczoną milorda? Pinter ocenił ją szybko wnikliwym spojrzeniem bystrych, stalowoszarych oczu. Całe szczęście, że Maria włożyła swój płaszcz, inaczej kto wie, co ten człowiek pomyślałby na widok jej sukni. - Właściwie sytuacja jest raczej skomplikowana. - Podczas podróży do miasta ustalili z Oliverem, co opowiedzą gończemu. Musieli kontynuować maskaradę, nawet prosząc pana Pintera o pomoc w poszukiwaniu Na-thana. Freddy zaś najwyraźniej nie uważał podczas tych ustaleń. Można się byto tego po nim spodziewać.

126

Parę chwil zajęło Marii wyjaśnianie zawiłości testamentu jej ojca. Gdy skończyła, z twarzy mężczyzny nie można było odczytać, co sądził na ten temat. Było to dość denerwujące. - Jak pan widzi, póki pan Hyatt się nie znajdzie, póty moja przyszłość pozostaje zawieszona w próżni. - A jaką rolę w tej historii odgrywa markiz? To była ta najtrudniejsza część. - Poznaliśmy się podczas moich poszukiwań. Jedno doprowadziło do drugiego i zaręczyliśmy się. - To była prawda, tak jakby. - Z pewnością zrozumie pan, dlaczego to takie ważne, bym jak najszybciej odnalazła pana Hyatta i rozwiązała ten problem. - Innymi słowy obecnie ma pani dwóch narzeczonych oraz nadzieję, że pomogę się pani pozbyć jednego z nich. - Można by tak powiedzieć - odparła, rumieniąc się. - Rozumiem już, dlaczego lord Stoneville skłonny jest płacić za moje usługi. Nie może położyć rąk na majątku pani ojca, póki nie odnajdę pani narzeczonego. - To wcale nie tak! - Nie sądziła, że mógł spojrzeć na sytuację w ten sposób. - Jak długo zna pani markiza? - spytał Pinter podejrzliwie. - Niezbyt długo - odpowiedziała wymijająco, uznawszy, że tak było bezpieczniej. - Jest więc pani nieświadoma jego reputacji, gdy chodzi o kobiety. - Właściwie sporo wiem na ten temat. Po prostu nie dbam o to. - Aha. - Pochylił się i spojrzał na nią wzgardliwie. - Znalazła pani sposób na zdobycie utytułowanego dżentelmena i odziedziczenie fortuny bez konieczności poślubienia mężczyzny wybranego dla pani przez ojca. Ten pan Hyatt musi być rzeczywiście stary i brzydki.

127

- Też pomysł! - oburzyła się dziewczyna. - Nathan to dobry i porządny młodzieniec, za którego z dumą wy-szłaby niejedna panna! Gdy tylko wyrzekła te słowa, zdała sobie sprawę ze swojego błędu. Szczególnie gdy pan Pinter znów rozsiadł się zadowolony. - Tak naprawdę nie jest pani zaręczona z lordem Stoneville, prawda? Wielkie nieba, była całkiem do niczego w tych maskaradach. -Ja... właściwie... Widzi pan, to... - Skomplikowane - rzekł oschle. - Tak właśnie myślałem. Zerknąwszy na drzwi, Maria pochyliła się i ściszyła głos. - Proszę nikomu nie mówić prawdy. To bardzo ważne, by dochował pan tajemnicy, póki nie znajdzie mego narzeczonego. - Ważne dla pani? Czy dla jego lordowskiej mości? - Dla obojga. Błagam pana... - Proszę opowiedzieć mi o narzeczonym - rzekł i wzdychając, wyjął notes. - O tym prawdziwym. Muszę wiedzieć, gdzie był, skąd pani wie, że zaginął, słowem: wszystko, czego się pani dotychczas dowiedziała. - Spojrzał na nią bystrzej. -1 tym razem chcę usłyszeć prawdę. Nie przyjmuję spraw, w których klienci mnie okłamują. Maria spuściła wzrok, zawstydzona. - Tak, sir. Powiem prawdę. Przez następne pół godziny wyłuszczała mu szczegóły swoich poszukiwań, miejsc, w które z Freddym zaglądali, jak najszczegółowiej odpowiadała na jego pytania. Gdy zapełnił notatkami kilka stron, odłożył notes. - Teraz proszę wyjaśnić, co wspólnego z tym wszystkim ma lord Stoneville. Ręce zaczęły jej się pocić. - Pomaga mi.

128

- Dlaczego? Ponieważ mój kuzyn został oskarżony o okradanie jego znajomych. - Nie ma to wpływu na pańskie poszukiwania - powiedziała stanowczo. Pinter przyjrzał jej się uważnie. - Ma, jeśli cena za jego pomoc jest zbyt wysoka dla szanowanej kobiety. Maria w lot zrozumiała, co miał na myśli, i zarumieniła się mocno. - Zapewniam pana, że tak nie jest. - Proszę powiedzieć, panno Butterfield, czy pani zna charakter człowieka, na którym zdecydowała się pani polegać? - Wystarczająco. - Czy wiedziała pani, że jego matka zamordowała jego ojca? A potem się zastrzeliła? Maria zaniemówiła, zszokowana. A jeśli przysięgnę na grób mojej matki, że dotrzymam słowa? To przysięga, którą traktuję z najwyższą powagą. - Och, biedny Oliver - szepnęła. - Na pani miejscu nie spieszyłbym się tak ze współczuciem - rzucił ostro pan Pinter. - Od tamtego dnia wiódł życie rozpustnika. Człowiek, któremu powierza pani swój los, znany jest z licznych romansów z tancerkami operowymi i rozwiązłymi kobietami. Zabawia się, pozwalając, by Halstead Hall popadało w ruinę. Nagły ucisk w piersi sprawił, że Marii zabrakło powietrza. - Gdzie to się wydarzyło? -Co? - Morderstwo jego ojca i samobójstwo matki. Gdzie miały miejsce? - W domku myśliwskim na terenie posiadłości. Dlaczego?

129

Niektóre miejsca lepiej niech zmurszeją. Jego gorzkie słowa nabrały nowego znaczenia. - Ile miał wtedy lat? - Bodajże szesnaście. Aż zabolało ją serce. - Był zaledwie chłopcem, na litość boską! Nie ma pan za grosz współczucia? Stracił rodziców w najokropniejszych okolicznościach, a potem sam, tak młody, musiał stawić czoła obowiązkom i zaopiekować się liczną rodziną. Czy gdyby panu przydarzyło się coś takiego, nie chciałby się pan odegrać na świecie? Lub zatracić w jakiejś jaskini grzechu? - Nie - skrzywił się mężczyzna. - Czerpałbym naukę z tej tragedii, przyjmując stateczniejszy styl życia. Zamiast tego zarówno on, jak i jego rodzeństwo pędzą życie na wywoływaniu skandali. Maria pomyślała o rodzinie Sharpe'ów, jak uroczy byli razem, i o tym, jak miłe dla niej byty siostry Ołivera. Potem przypomniała sobie o komentarzu służącej na temat tego, jak traktowani byli przez swoje sfery, i poczuła, jak wzbiera w niej gniew. Wstała i spojrzała na gończego surowo. - Ocenia pan ich swoją miarą, choć nie zna tych ludzi osobiście. Jak pan śmie? Wyraźnie stropiony, pan Pinter również wstał. - Nie powiedziałem pani jeszcze najgorszego. Po śmierci rodziców markiz odziedziczył cały majątek. Niektórzy twierdzą, że wiedział o tym, co się wydarzyło, więcej, niż przyznawał. Może nawet był przy tym, jeśli wie pani, co mam na myśli. - Nie, nie wiem, co pan ma na myśli, sir - odparła, czując nieprzyjemny dreszcz. - Z pewnością nie sugeruje pan... - On niczego nie sugeruje - odezwał się zjadliwie ktoś tuż za nią.

130

Dziewczynę ogarnął niepokój, gdy odwróciła się i zobaczyła w drzwiach OHvera. Miał na sobie obszerną, czarną, wełnianą pelerynę, by ukryć brak surduta. Z maską nonszalancji na twarzy i nieco spuszczonymi powiekami przypominał jej wielkiego, czarnego białozora, wielkiego jastrzębia pikującego po ofiarę. Poły peleryny Ohvera uniosły się, gdy wszedł do pokoju. - Pan Pinter całkiem stanowczo wyraził swą opinię na mój temat. Jestem łajdakiem deprawującym zacne niewiasty. Nie jestem godzien zaufania. A co ważniejsze, najprawdopodobniej zamordowałem własnych rodziców.

131

Rozdział X I Gdy Pinter nie zaprzeczył, Oliver miał ochotę go udusić. Czy naprawdę nie wolno mu było pozyskać zaufania choćby jednej osoby, która postrzegałaby go takim, jaki był, bez kolorowania jego wizerunku mnóstwem spekulacji na temat jego przeszłości? Za każdym razem, gdy już myślał, że nadszedł kres plotek, kolejne wypełzały na światło dzienne. I pomyśleć, że Pinter sugerował, iż jego rodzina powinna była „czerpać naukę z tragedii". Przeklęty dureń, nie miał pojęcia, o czym mówił. Oliver zapewne powinien był wkroczyć i powstrzymać mężczyznę, gdy tylko dosłyszał zza drzwi jego pierwszą wypowiedź. Jednak wtedy nie usłyszałby, jak słodko Maria broniła jego oraz jego sióstr. Nie ma pan za grosz współczucia? Słowa te szukały wstępu w głąb jego zabarykadowanej przed światem duszy. Nikt nigdy go nie bronił, a z pewnością nie z równym przekonaniem. Jednak Pinter pospiesznie zdusił wszelkie współczucie, jakie mogła okazać dziewczyna opowiedział jej „najgorszą" część tej historii. Maria miała na twarzy wyraz takiego przerażenia, że Oliver miał chęć zawyć z rozpaczy.

132

- Z pewnością nie wierzy pan, ze jego lordowska mość mógł mieć cokolwiek wspólnego ze spowodowaniem śmierci własnych rodziców - rzekła zaskakująco ostrym tonem. Czyżby rzeczywiście kwestionowała plotki? - Bo jeśli tak, z pewnością opiera pan swe opinie na czystych pomówieniach - mówiła z pasją. - W tej sytuacji nie jestem pewna, czy chcę pana zatrudniać. Oliver poczuł ucisk w gardle. Stała po jego stronie! Ale dlaczego? Jedynie garstce jego przyjaciół zdarzało się podobne zachowanie, i to dlatego, że znali go na długo przed tą straszną nocą w Halstead Hall. - Zajmuję się faktami, panno Butterfield - rzekł stanowczo Pinter. Powiedziałem jedynie prawdę. Oliver niechętnie w duchu przyznał mu rację. Sam rzeczywiście wiódł żywot rozpustnika i zaniedbywał Halstead Hall. Spekulowano co do jego obecności na miejscu zbrodni. To nie fakty go martwiły. To potrzeba Pintera, by opowiedzieć tej dziewczynie najgorsze szczegóły, wytrącała go z równowagi. - Tak - odparła - lecz kiedy wyciąga pan wnioski na podstawie tak niewielu przesłanek, jak mam ufać, że wykona pan porządnie swoje zadanie? - Dość, Mario - wtrącił Oliver. Mógł nie lubić Pintera, mogła go denerwować jego chęć nastawienia Marii przeciw niemu, ale go rozumiał. Poza tym ten człowiek uchodził za najlepszego w swoim fachu. Dla dobra Marii Oliver musiał podejść do wszystkiego praktycznie i zignorować wszelkie antypatie. Zresztą każdy inny gończy także znałby te plotki, może tylko nie spieszyłby się wyliczać ich tak gorliwie. Ponadto Pinter mógł był wypaczyć te opowieści lub podkoloro-wać je, a nie zrobił tego. Oliver zdecydowanie wolał ludzi z przekonaniami niż pochlebców. - Jak większość dżentelmenów pan Pinter pragnie ocalić damę z opresji przed powszechnie znanym hulaką

133

i domniemanym mordercą. Nie jest to jednak powód, by go nie zatrudniać. Właściwie powinniśmy spodziewać się, że o wiele rzetelniej od innych przystąpi do poszukiwań pana Hyatta. - Oliver spojrzał na pracownika Bow Street. - Czy mylę się, zakładając, że weźmie pan tę sprawę? - Nie myli się pan, milordzie. - Mężczyzna zmierzy! go wzrokiem. Jednak nie przyjmę pańskich pieniędzy. Jeśli znajdę pana Hyata, to on może zadbać o moje wynagrodzenie. W przeciwnym razie żadnego nie przyjmę, gdyż wolałbym, aby panna Butterfield nie była panu z tego tytułu zobowiązana. - Pan nie rozumie... - zaczęła Maria. - Nonsens. Pozwólmy człowiekowi na heroizm - uciął Oliver. Nie dał dziewczynie szansy na zdradzenie szczegółów ich umowy. Musiał ją stamtąd zabrać, nim Pinter dowie się czegoś, co jeszcze bardziej rozbudzi w nim instynkt obrońcy. Oliver podał dziewczynie ramię. - Pójdź, kochana, czekają nas jeszcze zakupy. Pan Pinter zaś zechce niezwłocznie rozpocząć poszukiwania. Pinter obruszył się, usłyszawszy ten zawoalowany rozkaz, ale mimo to skinął głową. - Do widzenia, milordzie. - Gdy spojrzał na Marię, jego wzrok złagodniał. - Zdam raport ze swych poszukiwań, gdy tylko się czegoś dowiem, panno Butterfield. A gdyby czegokolwiek pani potrzebowała... - Dziękuję - odparła wyniośle i mało uprzejmie. - Z pewnością wszystko się ułoży. Może się pan ze mną skontaktować w Halstead Hall. Zatrzymałam się u rodziny jego lordowskiej mości. Bóg jeden wiedział, co Pinter sobie o tym pomyśli. Ujęła Olivera pod ramię i ruszyli do drzwi, lecz w progu markiz stanął, nie mogąc oprzeć się pokusie, by mieć ostatnie słowo.

134

- Zdaje pan sobie sprawę, panie Pinter, że rezygnując z wynagrodzenia, zmusza pan dziewczynę, by to u pana zaciągnęła dług wdzięczności. Nasuwa się pytanie, jaką cenę przyjdzie jej zapłacić za pańską pomoc. Nie czekając na odpowiedź, Oliver wyprowadził Marię z biura. - Przeklęta świnia - mruknął, kiedy już znaleźli się na schodach. - Nie musieliśmy go zatrudniać. - Oczywiście, że musieliśmy. Jest najlepszy. - Ale mówił takie... okrutne rzeczy na pański temat. Nie wiem, ile z tego pan słyszał, ale... - Wystarczająco dużo - uciął Oliver, uparcie patrząc przed siebie z obawy, że w jej oczach dostrzegłby wątpliwości. To, że broniła go przed Pinterem, nie znaczyło, że z czasem nie zmieni zdania. Choć nawykł do ignorowania niezdrowo ciekawskich spojrzeń lub jawnej krytyki, nie potrafiłby znieść ich ze strony Marii. Nie po tych wszystkich miłych słowach. - Przykro mi z powodu pańskich rodziców - powiedziała cicho. Łagodne współczucie w jej głosie omal nie zburzyło jego panowania nad sobą. - Dlaczego? - Starał się mówić spokojnym, niewzruszonym głosem, choć wiele go to kosztowało. - Nie miała z tym pani nic wspólnego. - Pan oczywiście także nie. Mam nadzieję, że nie myśli pan, że uwierzyłam w te insynuacje. - Proszę wierzyć, w co pani zechce. To bez znaczenia -skłamał. Przy wyjściu z budynku, gdy Oliver przytrzymał Marii drzwi, dziewczyna przystanęła, zmuszając go, by na nią spojrzał. - To ma znaczenie. Nie powinien byt tego mówić.

135

Przez chwilę Oliver nie był w stanie oderwać od niej wzroku. W jej oczach dostrzegł bezkres empatii, w której zapragnął utonąć. Zaraz potem najchętniej rzuciłby się do ucieczki. Jej uczucia nie miały szans przetrwać... Otrząsnąwszy się, markiz sprowadził dziewczynę po kolejnych stopniach. - Proszę mi zaufać, Mario, że to jedynie ułamek insynuacji, jakie mógł jeszcze przytoczyć. Mógł zrelacjonować pani całą plotkę, głoszącą iż to ja zastrzeliłem mego ojca, by móc odziedziczyć tytuł. A potem także matkę, gdy próbowała wyrwać mi z ręki pistolet. Choć dłoń dziewczyny zacisnęła się boleśnie na jego ramieniu, Oliver nie ustąpił. Równie dobrze mogła poznać całą prawdę o tym, jaką opinię miała jego rodzina, jeśli niemądrze upierała się ich bronić. - Chodzą także słuchy, że nasz ojciec spotykał się z kobietą i dlatego żona postanowiła go zastrzelić. Albo że to babka zleciła zamordowanie go na prośbę swej córki, ale koniec końców coś poszło nie tak. Każda z tych teorii szeptana jest za plecami mej rodziny już blisko dziewiętnaście lat. - To nie w porządku - protestowała. - Tak się nie godzi! - Taka jest ludzka natura - rzekł ze znużeniem. - Jeśli prawda jest zbyt nudna, ludzie tworzą jej ciekawsze warianty. Nikt, nawet ja, nie wie, co tak naprawdę zdarzyło się tamtej nocy. Z tego, co udało się ustalić babci, moja matka wzięła ojca za włamywacza i zastrzeliła go, a potem siebie, gdy ogarnięta żalem zdała sobie sprawę z tego, co zrobiła. - A zatem ich śmierć była jedynie tragicznym wypadkiem? -Tak. To nie było kłamstwo. Babka naprawdę tak uważała. Nie była to jednak również prawda, czego Oliver był w pełni świadom. Nie mógł znieść myśli, że Maria miała-

136

by wiedzieć, że choć nie pociągnął za spust, efekt jego udziału w tej historii był ten sam. Był winien śmierci swych rodziców. I nic tego nie zmieni. Z pewnością nie dokona tego Amerykanka o miękkim sercu. Zajechał powóz, a służący rozłożył dla nich stopień. Gdy Oliver pomagał Marii wsiąść do pojazdu, spytała: - Gdzie jest Freddy? Na Boga, zupełnie zapomniał o jej kuzynie. - Zaprowadziłem go do mojego klubu, tuż za rogiem - odparł i wsiadł za nią. - Nie chciałem, by zdradził Pinterowi nasz fortel, a chłopak przyznał, że i tak nie chce robić z nami zakupów. I rzeczywiście... z tym że pozbył się go również po to, by pobyć z dziewczyną sam na sam. Wiedział, że to szaleństwo. Zdążyła mu już mocno zaleźć za skórę, a czas spędzony tylko we dwoje jedynie pogorszy sprawę. Ubiegłej nocy prawie nie mógł spać z powodu erotycznych snów o Marii leżącej w jego ramionach, w jego łóżku, przeganiającej mrok nocy swymi czułymi wargami, cichymi westchnieniami i promiennymi uśmiechami. Jakże wspaniale byłoby zatracić się w jej ciepłych objęciach, móc ułożyć ją pośród zieleni ogrodów wokół Halstead Hall i kochać się z nią, jak gdyby była leśną nimfą, a on greckim bogiem. Być może to wreszcie zdjęłoby ciążącą nad tym miejscem klątwę. Oliver zazgrzytał zębami. Nawet gdyby dziewczyna na to zezwoliła, wzięcie jej do łóżka dałoby jej tylko przyzwolenie na wtrącanie się w jego sprawy, wyszukiwałaby jego sekrety niczym rodzynki w serniku. A kiedy obejrzałaby je sobie dokładnie, dostrzegłaby jakie są mroczne, i odsunęłaby się od niego. Zostawiłaby go obnażonego i osamotnionego. Byłby sam już na zawsze. Dlaczego, u diabła, obchodziło go, czy Maria Butterfield się od niego odwróci? Przeklinał ją za to, że kusiła

137

go tak niewinnie. A siebie za to, że tak trudno byio mu się jej oprzeć. Oliver rozpiął pelerynę. Choć nie miał na sobie surdu-tu i rękawiczek, nagle zrobiło mu się w powozie niezwykle gorąco. - Odbierzemy Freddy'ego, gdy skończymy sprawunki. W klubie nie będzie mógł zbytnio nabroić. - Mówi pan poważnie? Freddy to największa gaduła na świecie. Zapewne wszyscy pozostali członkowie klubu znają już historię naszego fikcyjnego narzeczeństwa. - Zająłem się tą kwestią. Powiedziałem mu, że może zamówić u tamtejszego szefa kuchni, co tylko zechce, pod warunkiem, że będzie trzymać język za zębami. Z pewnością nie wygada zbyt wiele z ustami pełnymi befsztyku. - Zdziwiłby się pan. Niestety wiele niewłaściwych zachowań zalicza się do jego talentów. - Spojrzała na markiza z sympatią. - Zdaje pan sobie sprawę, że przekupywanie Freddy'ego jedzeniem może pana słono kosztować? - Co to dla mnie? Oszczędzam przecież na zapłacie Pintera. Dziewczyna zasępiła się, a markiz przeklął w duchu swój niewyparzony język. Ostatnią rzeczą, jakiej chciał, było przypominanie jej o tym człowieku. - Tak czy owak, to nie o Freddy'ego powinien się pan martwić powiedziała cicho. - To ja powiedziałam coś, co pozwoliło Pinterowi się domyślić, że nasze zaręczyny to oszustwo. Przykro mi. Oliver zdążył sam dojść do tego wniosku, obserwując zachowanie mężczyzny. - Nie ma potrzeby przepraszać. Byłoby lepiej, gdyby się nie zorientował, ale to przebiegły człowiek i dobrze zna moją reputację. Wiadomo było, że podejdzie do sprawy nieufnie. Jestem pewien, że zdradziła się pani zupełnie niechcący.

138

- Naprawdę nie miałam takiego zamiaru. Ale zaczął spekulować na nasz temat, a potem na temat mój i Nathana, i... - Manipulował panią, by usłyszeć prawdę. Nic się nie stało. Takie metody czynią z niego dobrego śledczego. - Łagodniejszym tonem dodał: - A pani nie nawykła, tak jak ja, do odgrywania ról. To nie leży w pani naturze. - Nie, ale obiecałam panu, że dochowam tajemnicy. Oliver wzruszył ramionami. - Pinter zachowa dyskrecję, bo postanowił panią chronić. Dopóki babcia się o tym wszystkim nie dowie, jesteśmy bezpieczni. Kareta zwolniła. Utknęła w natłoku innych pojazdów, dzięki czemu Oliver zyskał kolejne cenne minuty sam na sam z panną Butterfield. - Czy mówił, jak ocenia swoje szanse na odnalezienie Hyatta? - Niewiele. Ale dzięki panu i tak jestem znacznie bliżej celu. Oliver nie chciał podziękowań. Dla niego Nathan Hyatt mógł iść do diabła. W drodze do klubu podpytał Freddy'ego o kolejne szczegóły. Im więcej wiedział, tym bardziej tym człowiekiem pogardzał. Hyatt wyraźnie chciał żenić się z Marią z praktycznych względów, które nie miały nic wspólnego z jej szczodrym sercem ani silnym poczuciem lojalności. Oliver czuł się, jakby patrzył na błędy własnej matki. Nic dobrego nie mogło wyniknąć z takiego związku. Musiał Marii to uświadomić. - Czy przyszło pani przez myśl, że być może Hyatt nie chce zostać odnaleziony? Przełknąwszy z trudem, dziewczyna wpatrywała się w tłuszczę za oknem. -Tak. - A jeśli tak się okaże, co wtedy pani zrobi?

139

- Nie wiem. - Spojrzała na niego. - Dlaczego pan pyta? Czyżby oferował się pan zająć jego miejsce? - Gdy Oliver momentalnie stał się spięty, dodała pospiesznie: - Ależ niech pan nie będzie niemądry, ja tylko żartuję. Nie poznaje pan, gdy kobieta się droczy? Nie. Kobiety rzadko żartowały z nim na temat małżeństwa. Co gorsza, ten pomysł nie brzmiał dla niego tak odpychająco, jak powinien. Sama myśl o tym, że mógłby ją mieć przy sobie, by rozmawiać w długie noce, gdy nie potrafił odegnać przykrych wspomnień... - Wielka szkoda, że jest pani tak żałośnie niewinna - uciął, starając się mówić równie lekkim tonem, by nie poznała, jak bardzo wytrąciła go z równowagi. - W przeciwnym razie złożyłbym pani mniej chwalebną propozycję. - Tak? - spytała z figlarnym uśmiechem. - Zaoferowałby pan uwodzenie? Gdy tylko wyrzekła te słowa, aż zaiskrzyło między nimi. A Oliver nagle nie potrafił już na ten temat żartować. - Właściwie nie. - Zaczekał, aż dziewczyna spojrzy mu w oczy. Zaproponowałbym, aby została pani moją kochanką.

140

Rozdział XII Marii zaparło dech. Czy markiz mówił poważnie? Jego nigdy nie mogła być pewna, miał w zwyczaju mówić coś po to tylko, by ją zaszokować. Wczoraj mu się to udało. Zaczynała rozumieć, że w ten sposób trzymał ludzi na dystans, upewniał się, że nie odrzucą go pierwsi. Jeśli nonszalancko stwierdził, iż jest diabłem wcielonym, nim ktokolwiek inny wygłosił taką opinię, uważał, że jest górą. Jej ojciec bardzo podobnie podchodził do kwestii bycia bękartem. Nigdy tej prawdy o sobie nie ukrywał - opowiadał o swym pochodzeniu każdemu, kto spytał, jak gdyby stawiał wyzwanie tym, którzy mogliby chcieć się nad nim wywyższać. Jakie to dziwne, że dwóch mężczyzn było pod tym względem aż tak do siebie podobnych. Tylko że papa był zawsze wojowniczy w swych zapewnieniach, tymczasem Oliver opowiadał o sobie chłodnym i znudzonym tonem. Teraz jednak było inaczej, wyglądał na zaskoczonego własnymi słowami. Lecz szybko skupił na Marii całą uwagę, a jego wzrok zapłonął, wzniecając w niej podobny żar. Nagle wyraźnie zdała sobie sprawę, że są zupełnie sami.

141

- Ach, ale przecież właśnie moja niewinność kładzie kres wszelkim podobnym spekulacjom - powiedziała, siląc się na równie spokojny ton. - Przyjmijmy, że tak nie jest - upierał się chropawym głosem. Mogłaby pani pozostać tutaj pod moją opieką, póki się sobą nie znudzimy, a potem wrócić do Ameryki. Nikt nie musi wiedzieć, jak spędziła pani swój pobyt w Anglii. Mówiąc hipotetycznie, oczywiście. Na myśl, że lord Stoneville mógł naprawdę składać jej niemoralne propozycje, owładnęło ją nieznane dotąd odczucie. Nikt nigdy nie zachowywał się wobec niej w ten sposób, a z pewnością nikt tak nieprzyzwoicie wręcz atrakcyjny. Jak on to robił, że coś obraźliwego potrafił zmienić w pochlebstwo? Ostrożnie, Mario, upomniała się w myślach, lord Sto-neville zapracował na swoją reputację. - W takim razie należy też wziąć pod uwagę, że zna mnie pan zaledwie jeden dzień. Z pewnością do wyboru kochanki potrzeba więcej czasu. - Zapragnąłem pani z chwilą, w której ją ujrzałem. Widząc w jego spojrzeniu tyle prymitywnej żądzy, dziewczyna wiedziała, że ta rozmowa była w istocie całkiem poważna. Walcząc ze sobą, by ukryć, jak była wstrząśnięta, Maria stwierdziła: - I byłabym którą? Powiedzmy, piętnastą z kolei kochanką? Oboje oddychali coraz bardziej niespokojnie. - Tak się składa, że byłaby pani pierwsza. - Niski ton jego głosu wywoływał drżenie każdego jej nerwu. - Nigdy nie miałem kochanki. - Akurat w to uwierzę - zaśmiała się krótko. - To prawda. Zawsze preferowałem nie tak stale relacje z kobietami. Mimo wszystko zaskoczyło ją to.

142

- Mam więc również uwierzyć, że dla mnie zmieniłby pan te upodobania? Hipotetycznie oczywiście. Powóz zrobił się dla nich za mały. Choć markiz nie ruszył się miejsca naprzeciw niej, sama jego obecność działała na Marię obezwładniająco. - Dlaczego nie? Ludzie się zmieniają. - Jego oczy przybrały kolor nieprzeniknionej czerni, gdy przyglądał się uważnie jej twarzy. Traktowałbym panią bardzo dobrze. Przyrzekam, że niczego by pani nie brakowało. - Z wyjątkiem poszanowania - odparta, unosząc sceptycznie brew. - Do diabła z reputacją. - Łatwo panu mówić. Niczego by pan nie stracił. Ja natomiast straciłabym wszystko. Mężczyzna wyglądał tak, jakby gotów był ją pochłonąć żywcem. Dziewczyna poruszyła się niespokojnie. - Zadbałbym o panią - rzeki głosem głębokim i lekko drżącym. Miałaby pani dach nad głową. Gdy babka porzuci wreszcie swój szalony plan, znów zacznie utrzymywać moje rodzeństwo, a ja będę mógł sam żyć z własnych dochodów. Nie potrzebowalibyśmy wiele, wystarczyłby domek w Chelsea. Pani mogłaby skorzystać z części swego spadku, tak jak planowała pani, gdy już pozyska do niego dostęp. Przynajmniej nie byłaby pani uwiązana do takiego drania jak Hyatt, który nie miał dość przyzwoitości, by choćby posłać list z informacją, iż zmienił adres. To był bolesny komentarz. - Być może nie mógł - rzekła, dając nieco upust największym obawom. - Zgodnie z tym, co mówi Freddy, pani narzeczony jawnie opuścił pensjonat, a opłata za pobyt została uregulowana w całości. To niepodobne do człowieka, który rzekomo zniknął, napotkawszy niebezpieczeństwo.

143

Niech licho porwie Freddy'ego i jego gadulstwo. Ciekawe, jakie jeszcze z ich prywatnych spraw zdążył omówić z OHverem. - Nie zna pan Nathana. On by nigdy... Nie mógłby. - Porzucić pani bez słowa? Najwyraźniej mógł, i to właśnie uczynił. Markiz dźgnął ją tymi słowami niczym szpadą. - Powiem panu, 01iverze, że żadnego z was nie potrzebuję. Jeśli Nathan naprawdę ucieka przed ożenkiem ze mną, odziedziczę majątek papy i zrobię z nim, co zechcę. - Gdy już go pani otrzyma. Jednak dopóki Hyatt się nie pokaże lub nie potwierdzimy jego śmierci, pani finanse będą w opłakanym stanie. Uwolnienie majątku z zawiłości spadkowych może potrwać lata. - Ja... Jestem pewna, że papa przygotował nas na taką ewentualność. - Tak jak zabezpieczył panią, kupując dla niej męża. - Nie zrobi! niczego podobnego! - Zaczęła mówić szeptem. - To nie tak... Smutek i uraza w jej głosie wzbudziły w Ohverze pewnego rodzaju desperację. Pochylił się ku Marii, a jego oczy płonęły gorączką. - Nawet jeśli zabezpieczy! panią i dostanie pani pieniądze w porę, by uniknąć przymierania głodem, czym to się skończy, jeśli nie skromnym i cnotliwym życiem szanowanej starej panny? - Mogłabym wyjść za mąż. - Nigdy nie mając pewności, czy zalotnicy pragną pani dla niej samej, czy dla pieniędzy. - To nie gorsze od bycia pożądaną jedynie dla mego ciała. - Nie tylko o pani ciało mi... - Urwał wyraźnie roztrzęsiony. Obawia! się myśli, których omal nie wyjawił. - Nie wyobraża sobie pani, co oznacza beznamiętne małżeństwo. Taki związek łączył mych rodziców, a jedyną

144

emocją w nim były niechęć i rozgoryczenie. Pomiędzy jedną kłótnią a drugą nawet nie oddychali tym samym powietrzem. Markiz powoli zdjął dziewczynie rękawiczki. Znieruchomiała pod jego hipnotyzującym spojrzeniem. - A teraz patrzę, jak zmierza pani beztrosko w tę samą pułapkę, w małżeństwo z człowiekiem, który odstawi panią na półkę wraz z innymi posiadanymi dobrami, by sięgać po żonę tylko wtedy, gdy mu wygodnie. - Rzuciwszy rękawiczki na siedzenie obok, ujął dłonie Marii i począł gładzić kciukami wierzch każdej z nich. - Jeśli w ogóle go pani jeszcze kiedykolwiek spotka. Tą uwagą trafił w samo sedno jej lęków: obawiała się, iż Nathan pragnął jedynie zaspokoić dzięki niej własne ambicje. Nie chciała tego słuchać. Nie chciała, by Oliver był tak blisko, przypominając, że tylko przy nim serce biło jej szybciej, kiedy to przy Nathanie powinna tak się czuć. Nie chciała, by jej dotykał, rozniecał w niej pragnienia i tęsknoty. Wyrywając dłonie z jego uścisku, Maria przysunęła się do okna. - Jak daleko jeszcze? - spytała z trudem. Oliver sięgnął ponad ich głowami i zasłonił okno, po czym usiadł obok dziewczyny. Ciało przepełniał jej niepokój, lecz nie uciekła, gdy Oliver objął ją w talii i przyciągnął do swego twardego torsu. - Nawet nie wiesz, z czego rezygnujesz - rzekł ściszonym głosem co to znaczy zadrżeć i rozsypać się na kawałki pod dotykiem mężczyzny. Gdybyś wiedziała, nie porzucałabyś tej szansy tak chętnie dla ponurych wygód małżeństwa z rozsądku. Maria zamknęła oczy, na darmo próbując oprzeć się słowom, które kusiły jak żadne inne. Ubiegły wieczór jedynie wzbudził jej ciekawość. Teraz zaś - z zapachem jego wody kolońskiej w nozdrzach i ciepłem jego odde-

145

chu na policzku - pragnęła wiedzieć więcej, poczuć więcej. - Pozwól chociaż - szeptał - że pokażę ci, co stracisz. Maria poczuła raczej niż dostrzegła, że Oliver zrzuca pelerynę, by zostać w samej koszuli. Po jej plecach przebiegł niespodziewany dreszcz podekscytowania. - Zapomniałeś już, że masz do czynienia z dziewicą? - spytała, usiłując odzyskać kontrolę nad sytuacją. - Nie. Co więcej, gdy skończę, nadal nią będziesz. - Przycisnął usta do odsłoniętego kawałeczka szyi poniżej jej czepka, przyprawiając dziewczynę o rozkoszny dreszcz. Potem rozwiązał tasiemki, zdjął czepek i rzucił go na siedzenie naprzeciwko, by móc bez przeszkód całować jej włosy. - Pragnę jedynie, byś zasmakowała odrobiny namiętności. Wystarczająco, aby wiedzieć jak wspaniale może być między nami. - Oliverze... - protestowała, zwracając ku niemu głowę. To jednak był błąd, ponieważ wtedy on ujął jej twarz w dłonie i pocałował ją. Śmiało. Głęboko. Nie potrafiła zdobyć się na dalsze protesty. Na litość boską, jakże on mocno całował! Ledwie mogła złapać oddech, nim na nowo, raz za razem, bral jej usta w posiadanie, przyprawiając tym serce o dziki galop. Maria wpiła palce w koszulę Olivera, niepewna, czy usiłowała go przyciągnąć bliżej, czy odepchnąć. Nie miało to jednak znaczenia, gdy stopniowo przejmował nad nią kontrolę. Duże dłonie mężczyzny trzymały ją nieruchomą, podczas gdy ich języki splatały się ze sobą. Kciukami gładził szyję dziewczyny z czułością niezwykle kontrastującą z dziką namiętnością jego pocałunków. Markiz sięgnął za siebie, by zasłonić drugie okno, po czym wziął Marię na kolana. Wtedy oderwała od niego usta. - Oliverze, naprawdę nie powinieneś...

146

- Ciii - wyszemrał tuż przy jej wargach i zaczął znaczyć pocałunkami szlak w dół jej twarzy i szyi. - Pozwól mi to zrobić. Przysięgam, że cię nie skrzywdzę. Może nie fizycznie, lecz wiedziała, że posiadał wszelką zdolność, by zadać jej inny, o wiele większy ból. Zanim dowiedziała się o skandalu dręczącym jego rodzinę, potrafiła zignorować go jak każdego innego rozpustnika. Teraz jednak dostrzegała, że w tym mężczyźnie mieszka chłopiec, rozgniewany na świat za odebranie mu rodziców, rzucający wszystkim wyzwanie, by ośmielili się znów o nim plotkować. Aż pękało jej serce. Lecz to rosnące współczucie było niebezpieczne, kiedy skupiało się na mężczyźnie traktującym kobiety jedynie jako obiekt pożądania. A jednak czując, jak Oliver rozwiązuje wstążki u jej płaszcza, nie powstrzymała go. Zrobił to z czcią, jakiej się nie spodziewała: dłonie mu drżały, patrzył zamglonym wzrokiem. - Nie jestem zupełnie nieświadoma... tego, co zachodzi między mężczyzną a kobietą - szepnęła, by ukryć zażenowanie. - Wiem... o niektórych sprawach. - Doprawdy? - spytał, kończąc rozpinanie jej płaszcza. Jego twarz przybrała ostry wyraz. - Czy to Hyatt cię ich nauczył? - Nie - odparła tak szybko, że w utkwionych w nią oczach markiza błysnął triumf. - Moja ciotka... opowiedziała mi to i owo. - Ach tak. - Uśmiechając się nieznacznie, zsunął płaszcz z jej ramion, a dalej pelerynkę. Cieszył oczy widokiem odsłoniętego, głębokiego dekoltu. - A co dokładnie powiedziała? - Mówiła, że... - Ucichła na chwilę, gdy pochyliwszy głowę, Oliver złożył pocałunek u szczytu jednej z jej piersi. Serce dziewczyny zdawało się drżeć coraz gwałtowniej pod każdym dotykiem warg. - Że mężczyźni... zechcą... dotykać mnie... w niestosowny sposób.

147

- Tak jak teraz? - Oliver uniósł dłoń i przykrył nią pierś Marii. Wielkie nieba! Delikatnie, powoli i zmysłowo pieścił ją, aż dziewczyna spłonęła rumieńcem. A gdy poprzez materiał sukni pogładził kciukiem sutek, pomyślała, że z pewnością umrze, jeśli Oliver przestanie jej dotykać. - Tak - szepnęła. - W...właśnie tak. - Nie powinna mu na to pozwalać, lecz łaknęła wiedzy, którą mógł jej przekazać. Poza tym obiecał, że nie odbierze jej dziewictwa, i ufała mu. Jakkolwiek było to dziwne. Jego usta powędrowały niżej, ku drugiej piersi. - Czy wspomniała, że mężczyzna może chcieć zrobić więcej, niż tylko dotykać? - spytał chrapliwym głosem. Zsunął materiał stanika, po czym zaczął rozsznurowywać jej koszulę. Marii zaparło dech. - Że mógłby chcieć zrobić coś takiego? - mruknął cicho, obnażając jej piersi. W następnej chwili przykrył ustami jej sutek, drażnił go i ssał. Żywa, niczym niezmącona rozkosz przeszyła ją na wskroś. Tak intensywna przyjemność musiała być czymś grzesznym. Jednak gdy Maria zacisnęła pałce w gęstych, czarnych włosach Olivera, zamiast odciągnąć go od siebie, jedynie przytuliła bardziej, tak że językiem mógł pieścić jej skórę, szczypać lekko zębami w niezwykły sposób. Nic dziwnego, że kobiety stale rzucały się rozpustnikom do stóp. Wielkie nieba, ustami potrafił flirtować i uwodzić w sposób, o jakim nawet nie śniła. - Oliverze, czy aby na pewno powinieneś tak... - Lubisz to? - wymruczał tuż przy jej biuście. - To... och, litości... - Rozumiem, że to znaczy „tak". - Odchylił dziewczynę do tyłu, aż zaległa bezwstydnie na jego kolanach, z piersiami uniesionymi wprost ku jego zmyślnym dłoniom, a szyją obnażoną dla wędrujących warg. Czy wie-

148

działaś, że nigdy wcześniej nie robiłem tego z dziewicą? - szepnął, pochylając się nad nią. - Nigdy dotąd tego nie pragnąłem. Choć Maria bardzo starała się nie brać sobie tych słów do serca, wiedziała, że ich nie zapomni. Cofnęła głowę, by spojrzeć Ołiverowi w oczy. Były senne, przysłonięte ciężkimi powiekami. Wyglądał, jak ktoś budzący się z głębokiego snu. Dlaczego więc miała poczucie, jakby to ona doznawała przebudzenia? - Dlaczego teraz? - spytała. - Dlaczego ze mną? Jego spojrzenie było gorące niczym lawa. - Nie wiem - odparł i pocałował ją namiętnie, z szaleńczym pragnieniem, które obudziło w niej tę samą potrzebę bliskości. Pożądanie rosło, w miarę jak mężczyzna coraz lubieżniej pieścił palcami jej pierś, gładząc wilgotny sutek kolistymi ruchami, aż zachłysnęła się powietrzem. Wtem jego dłoń zsunęła się niżej, by unieść jej spódnicę. Maria przerwała pocałunek. - Co robisz? - Na ciele kobiety są jeszcze inne miejsca, których mężczyzna pragnie dotykać. - Wsunął rękę pod falbany. - Rozumiem, że o tym ciotka nigdy nie wspominała. - Wspomniała, lecz zaznaczyła także, że wolno to robić jedynie mężowi. - Lub przyszłemu kochankowi - rzekł ochryple. Czując jego dłoń między nogami, Maria zacisnęła uda zszokowana. - Mario... - szepnął, a jej imię zabrzmiało jak modlitwa. - Otwórz się przede mną, aniele. Pozwól mi cię pieścić. Aniele? Na kolanach rozpustnika mógł siedzieć jedynie upadły anioł. - Pragnę tylko tego - z trudem dobywał glos. Maria wydała z siebie stłumiony śmiech, walcząc ze zmysłowym czarem, jaki wokół niej roztaczał, a który

149

sprawiał, że pragnęła poczuć dotyk dłoni Olivera na każdym skrawku swego ciała. - Kazałabym ci przysiąc, jednak wiem, jak niewiele warte są twoje przysięgi. Oliver wyglądał na rozdartego między protestem a rozbawieniem. - W takim razie powiem ci, co zrobimy. - Cofnął dłoń spomiędzy jej ud i zmienił jej pozycję na swych kolanach. Potem położył dłoń Marii na wybrzuszeniu w swych ciasnych spodniach. - Skoro doskonale wiesz, jak zadać mężczyźnie ból, dam ci możliwość zrobienia tego, co konieczne, jeśli ośmielę się posunąć do czegoś więcej niż pieszczoty. Gdy lekko zacisnął jej dłoń wokół przysłoniętego cienkim materiałem ciała, jego głos stal się niższy. - Oczywiście, jeśli mógłbym wybierać, wolałbym, byś ty także mnie dotykała. - Nie wiem jak - szepnęła, zafascynowana tym, jak drgnął pod jej dotykiem. - Po prostu pocieraj. - Puścił jej dłoń, by znów zanurzyć ręce w jej halkach. - Wzdłuż, w górę i w dół. Gdy zrobiła, jak radził, Oliver gwałtownie wciągnął powietrze. - O Boże, tak, dokładnie w ten sposób. Tymczasem sam odnalazł rozcięcie w jej reformach i wsunął dłoń pod material, by pogładzić jej „szczególne miejsce". Gdy dziewczyna jęknęła, jego oczy zapłonęły. - Właśnie tak, aniele. Otwórz się dla mnie... pozwól mi poczuć twą rozkosz... Wielkie nieba, to, co robił... Nie było słów, by to opisać. Pochylił głowę, by dotknąć ustami jej skroni, a niżej jego dłoń napierała na nią w sposób, który sprawiał, że miała ochotę wiercić się i przysunąć jak najbliżej. - Lubisz to, prawda? - szepnął, obsypując jej włosy leciutkimi pocałunkami. Maria skryła płonące policzki w fałdach jego koszuli.

150

- Nie ma się czego wstydzić. Kobiety z natury powinny odczuwać te same przyjemności co mężczyźni, niezależnie od tego, co nakazują konwenanse. - Jego sprawne palce przeczesywały jej wilgotne loczki, jakby w poszukiwaniu jakiegoś skarbu. Maria zastanawiała się, kiedy zdążyła zrobić się tam wilgotna. Ciocia Rose nigdy o tym nie wspominała, jedynie że jej „szczególne miejsce" stanie się gotowe na przyjęcie mężczyzny, który umieści w niej „tę część ciała". Oliver jednak wniknął w nią w inny sposób. Poczuła jego palec, który drażnił, kusił, gładził ją ruchami tak jedwabistymi, że miała ochotę łkać. Kto mógł przypuszczać, że jeden palec mógł... zdziałać tyle magii. - Mój Boże - mruczał Oliver - aniele, w dotyku jesteś jak gorący aksamit. - Jego oddech stał się cięższy; zaczął napierać ciałem na jej dłoń, tak samo jak ona napierała biodrami na niego. Przypomniało jej to, że ona także miała go dotykać. Gdy to uczyniła, pochwycił jej usta w namiętnym pocałunku, od którego aż zakręciło jej się w głowie. Teraz czuła wewnątrz siebie dwa palce. Kciukiem mężczyzna masował ją w sposób, który wprost doprowadzał ją do szaleństwa. Ruchy palców Olivera odnalazły rytm, który swą uporczywością przyzywał dziewczynę coraz bliżej mrocznych wód, których tajemnice fascynowały ją od tak dawna. Nagle poczuła, że spada, wiruje, szybuje z wiatrem, a jej ciało, prężąc się w zapamiętaniu, rzuciło się w głąb sekretnych otchłani. Pośród tętniących fal namiętności poczuła niepodobną do niczego innego dziką radość, pod wpływem której rozsypała się na kawałki. Maria oderwała usta od warg Olivera. Dyszała, napierała na jego dłoń. Kolana jej się trzęsły, ciało drżało, gdy targały nią fale nieopisanej rozkoszy.

151

- O Boże, tak... - wymamrotał Oliver - Tak... nie przestawaj... Co takiego? Och, Maria wciąż dotykała jego nabrzmiałej męskości, przez ostatnie minuty utrzymując ten sam, narzucony przez niego rytm. Wtem z jego gardła wyrwał się ochrypły okrzyk, a jego ciało gwałtownie zadrżało pod dotykiem jej palców. W ciągu paru sekund tkanina spodni stała się wilgotna. Maria cofnęła rękę, niepewna tego, co zrobiła. Lecz gdy Oliver odchylił głowę i westchnął głęboko, zdała sobie sprawę, że sprawiła mu przyjemność. Uśmiechał się lekko, a na jego twarzy zagościł wyraz błogiej rozkoszy. - Aniele... - spojrzał na nią lekko przymrużonymi oczami. - Jesteś... niesamowita. Jestem upadłym aniołem, pomyślała. Lecz niedosłow-nie: kobietą upadłą. Nie zrujnował jej, a mimo to wszystko się zmieniło. Miał rację. Teraz, gdy zakosztowała rozkoszy, nie wiedziała, jak dalej żyć bez tych niezwykłych wrażeń. Nagle powóz stanął, a z zewnątrz dobiegł ich głos woźnicy: - Salon sukien pani Tweedy, milordzie. Maria zamarła, po czym w panice zaczęła odsuwać się od Olivera. Matko Boska! Miała rozchełstany dekolt, leżała na jego kolanach jak jakaś latawica, a służący lada chwila otworzy drzwi! - Wszystko w porządku - rzekł łagodnie Oliver i pomógł jej usiąść. Nie ma pośpiechu. Służba wie, że nie należy otwierać drzwi mego powozu, jeśli zasłony są zaciągnięte. Gdy po chwili do Marii dotarło znaczenie tych słów, zmroziło jej krew w żyłach. Markiz stale robił z kobietami takie rzeczy - ona była tylko jedną z wielu. To, co mówił o pokazaniu jej, czym jest namiętność, propozycja, by zostali kochankami - miało uczynić ją łatwiejszą

152

do uwiedzenia. Do czego jeszcze mogło dojść, gdyby podróż powozem nie dobiegła końca? Odepchnęła dłoń lorda Stoneville. Nie chciała jego pomocy przy zapinaniu stanika sukni. - Ani mi się waż! Sama to zrobię. Gdy zobaczyła zatroskany wyraz twarzy markiza, nabrała wątpliwości co do słuszności swych wniosków, lecz wystarczyło jedno spojrzenie na zasłonięte okna i ta niepewność zniknęła. - Mario - rzekł niskim, zbolałym głosem - co się stało? Łzy napłynęły jej do oczu, lecz prędko zapanowała nad sobą. Może i zachowała się jak idiotka, nie zamierzała jednak dalej się poniżać, płacząc w jego obecności. Nie tu, nie teraz... Nigdy. - Nic się nie stało - skłamała. Dzięki Bogu, jej włosy nadal były upięte. Zakładając i zawiązując najpierw czepek, a potem pelerynkę, w duchu dziękowała Betty, która tak kompetentnie zadbała o jej wygląd. Jednak gdy zaczęła się szarpać ze swym płaszczem, Oliver zaklął i zabrał jej go, upierając się, by pomóc. Dziewczyna zaczęła wiązać tasiemki, a markiz przykrył jej dłonie swoją. - Proszę, mój aniele, powiedz, co ci jest. - Proszę mnie tak nie nazywać - odparła, uwalniając palce. - Nie jestem aniołem. A już z pewnością nie pańskim. Choć jestem wdzięczna za tak cenną lekcję na temat namiętności, nie powinniśmy jej powtarzać. Nacisnęła na klamkę i otworzyła drzwi, nim zdążył ją powstrzymać. - A niech to wszyscy diabli, Mario... - warknął, lecz opamiętał się, gdy służący pospieszył ku nim, by rozłożyć stopień. Dopiero wtedy dziewczyna odważyła się spojrzeć na markiza, który przyglądał jej się z niebezpiecznie drapieżnym błyskiem w oku.

153

Maria zdusiła w sobie wszelki żal i tęsknotę. - Myślę, że najlepiej będzie, jeśli uda się pan po Freddy'ego. Gdy wrócicie, z pewnością będę już po zakupach. Wybór paru sukien nie potrwa długo, a pan tylko by się nudził. - Szczerze w to wątpię - stwierdził krótko. Musiała się go jakoś pozbyć! Nie przeżyłaby kolejnego sam na sam z nim w powozie. - Proszę, milordzie. Będę się przy panu krępować. To dało mu do myślenia. - Kobieta nie powinna zostawać sama, to niebezpieczne. - Ja zostanę z panienką - odezwał się służący, ku zaskoczeniu Marii. Pod groźnym spojrzeniem lorda Stoneville dodał nieco piskliwie: Oczywiście, jeśli wasza lordowska mość sobie tego życzy. Oliver westchnął, patrząc na dziewczynę. - W porządku, John. Jeśli takie jest życzenie panny Butterfield. Powiedz ekspedientce, że gdy będę wracał, ureguluję rachunek. Maria poczuła się jeszcze bardziej spięta. Zasłonięte okna, kupowanie jej strojów... Może w Anglii było to akceptowane zachowanie wobec narzeczonej, lecz ich narzeczeństwo nie miało trwać długo. Jeśli pozwoli mu na taką swobodę, nim skończy się ta cała historia, w oczach wszystkich będzie zrujnowana. Teraz jednak pragnęła jedynie się go pozbyć. - Jest pani pewna? - spyta! z troską w głosie. - Tak. - Zmusiła się do uśmiechu. - Doprawdy, milordzie, nie ma potrzeby, by pan zostawał. Nie podobało mu się, że zwracała się do niego tak oficjalnie. - Wedle życzenia - odparł, po czym zwrócił się do woźnicy. Jedziemy do Niebieskiego Łabędzia, byle szybko. Powóz odjechał, a dziewczyna odetchnęła z ulgą. Przynajmniej uniknęła kolejnej przejażdżki, podczas

154

której znów mógłby ją kusić. Przed sklepem przystanęła, by zwrócić się do służącego: - Bądź tak dobry, John, i nie wspominaj ekspedientkom o zapłacie. Chcę sama załatwić tę sprawę. - Ale jego lordowska mość mówił... - Wiem, co powiedział. - Maria wyprostowała się. - Jednak tego właśnie sobie życzę. - W porządku - przytaknął z dziwną miną John. - Ale powinienem panienkę ostrzec, to nie jest jeden z tych tanich sklepów. Pani Tweedy słynie z towarów najwyższej jakości. Maria miała nadzieję, że nie były zbyt kosztowne. Sklep rzeczywiście wyglądał elegancko. W oknie wystawy widać było czepki z drogiej satyny i jedwabiu, a na manekinach udrapowano bogato zdobione i haftowane suknie balowe. Codzienne stroje poukładano starannie w otwartych szafkach, i nawet te części garderoby wykonano z dobrego muślinu i wełny. Były także półbuty i pantofelki do tańca, szale i koszule - wszystko, czego kobieta mogła potrzebować, by móc obracać się w towarzystwie. W Dartmouth Maria nigdy nie spotkała się z takim przepychem. Krążyła po sklepie, przeglądając towary, a po chwili podeszła do niej ekspedientka. Kobieta przedstawiła się. Maria pokrótce opowiedziała jej, czego potrzebuje. - Tak się składa, że mam kilka bardzo modnych strojów przeznaczonych na okres żałoby, w wielu fasonach i z wielu materiałów. Czy byłaby pani zainteresowana wymianą? Zerknąwszy na porządnie skrojony redingot Marii, sprzedawczyni powiedziała: - Jeśli są dobrej jakości, bardzo chętnie, panienko. Wiele klientek potrzebuje ubrań tego typu, a modne fasony ciężej pozyskać. Maria nie chciała się z nimi rozstawać, ale gdy umowa między nią a Ohverem wygaśnie, zawsze będzie mogła

155

u farbować nowe suknie. Pozostały jej jeszcze tylko dwa miesiące żałoby, a do czasu, gdy opuści Anglię, odpowiednie stroje mogą już nie być potrzebne. Nadal miała też suknię, którą zabrała ze sobą po przebraniu się w burdelu. Ustaliła z ekspedientką, że jeden z subiektów pójdzie z Johnem do pensjonatu, w którym Maria zatrzymała się z Freddym, i przewiezie stamtąd jej kufry. Najpierw jednak wzięła Johna na stronę. - Będę niezmiernie wdzięczna, jeśli nie wspomnisz nic o moich żałobnych sukienkach, szczególnie przy pani Plumtree. Wiem, że i milordowi będzie to na rękę. Mam pierścionek, który mogę zaoferować w zamian za tę przysługę... - Nie, panienko, nie przyjmę niczego w zamian. Moja praca polega właśnie na zachowaniu dyskrecji względem poczynań naszego pana. Tyczy się to również jego narzeczonej. - Dziękuję - odparła z uśmiechem. Gniotąc nerwowo rondo swego kapelusza, służący rozejrzał się po sklepie, a potem znów spojrzał na Marię. - Proszę powiedzieć, panienko, czy jego lordowska mość aby nie zrobił w powozie czegoś, co panienkę zdenerwowało? - Nie - skłamała. John nie wyglądał na przekonanego. - To niepodobne do milorda, by skrzywdzić młodą damę, ale może go poniosło, jako że jest panienka jego narzeczoną. Chcę tylko, by panienka wiedziała, że jeśli... Gdybym mógł jakkolwiek pomóc... - To przemiłe z twojej strony - powiedziała prawdziwie wzruszona. - Nie ma jednak powodów do obaw. Twój pan był dla mnie bardzo dobry. - W takim razie w porządku. - Służący pospiesznie skłonił się i ruszył wypełnić polecenie.

156

Oliver rzeczywiście był dla niej dobry pod wieloma względami. Dotrzymał słowa i najął Pintera. Zaproponował, że zdobędzie dla niej stroje, a Freddy'ego traktował z większym pobłażaniem, niż mogłaby się spodziewać. Jednak jego zachowanie w powozie nie było aktem dobroci. Teraz bowiem wiedziała dokładnie, co straci, jeśli poślubi Nathana i zadowoli się jego łagodnymi pocałunkami. Gdy wybierała sukienki, powtarzała sobie, że prawdopodobnie z czasem między dwojgiem ludzi mogła obudzić się namiętność. Może jednak między nią i Nathanem wszystko się ułoży... Lecz w głębi duszy grzeszny głos, należący do tej strony jej natury, która uwielbiała gorące pocałunki Olivera, podpowiadał, że okłamuje samą siebie. Teraz bowiem marzyła, by nigdy już nie całował jej nikt inny.

157

Rozdział XIII Ruszając spod Niebieskiego Łabędzia, Oliver nie raca! zbytniej uwagi na trajkotanie Freddy'ego, który wychwalał spektakularny posiłek. Zamiast tego słyszał chłodny ton Marii, zwracającej się do niego per „milordzie", jak gdyby chwilę wcześniej wcale nie drżała w jego ramionach. I ten wyraz jej twarzy! Czy ją obraził? Czy też było jej wstyd? Jakim cudem mogła być tak opanowana, gdy on omal nie wyskoczył ze skóry, widząc, jak pięknie czerpała przyjemność z jego pieszczot? Doszedł w spodniach, niczym napalony młokos niepotrafiący zapanować nad chucią. Musiał teraz ukrywać ubranie pod połami peleryny, póki nie dotrze do Halstead Hall, gdzie będzie mógł się przebrać. Dziewczyna strywializowała te ich wspólne przeżycia. Choć wdzięczna jestem za tak cenną lekcję na temat namiętności. .. Do diaska, czy tak niewiele to dla niej znaczyło? Najwyraźniej tak, skoro powiedziała, że ma się to nigdy nie powtórzyć. Choć drażniła go ta myśl, wiedział, że Maria miała rację. Pod każdym względem najroztrop-niej było nie zbliżać się do siebie. Oliver faktycznie zaproponował, że uczyni ją swą kochanką! On, który nigdy wcześniej nie wszedł z kobietą w taki układ, który żarto-

158

wał, że z kochankami więcej kłopotu, niż były tego warte, bo przecież wszystkie są takie same. Zawsze powodował nim strach, że kochanka mogłaby skusić go do opuszczenia gardy i odkrycia sekretów. Wtedy opuściłaby go nawet rodzina, a tego nie zniósłby nigdy. W kontaktach z przyjaciółmi także trzymał wrota do swych tajemnic dobrze zamknięte. Jednak przy Marii... Ołiver wpatrywał się w widok za oknem, starając się dociec, w którym momencie postradał resztki rozsądku. Może gdy powiedziała, że nie wierzy w plotki na jego temat? A może jeszcze wcześniej, gdy zbeształa Pintera za samo ich powtarzanie? Nie. Tak naprawdę ta impulsywna decyzja narodziła się z chwilą, gdy zobaczył wyraz twarzy Marii, kiedy zasugerował, że Hyatt mógł nie chcieć dać się odnaleźć. Nawet teraz pamiętał strach w jej oczach, podobny do obaw jego matki - przekonanej, że jest bezwartościowa i niechciana. Nagle niczego bardziej nie pragnął, niż sprawić, by Maria czuła się pożądana i potrzebna. Do tej pory jednak nie bardzo mu się to udawało. Fakt, iż pragnął jej jedynie za kochankę nie mógł przecież dziewczynie pochlebiać. Nie chciał jej obrazić - po prostu zapamiętał się w marzeniu o nich dwojgu, samych, w domu gdzieś na wsi, z dala od reszty świata, która jedynie komplikowała im życie. Małżeństwo oznaczało dożywocie, mnóstwo drobnych wydatków i spłodzenie potomka dla przedłużenia rodu. W domku z dala od zgiełku wszystko skupiałoby się jedynie na nim i Marii. Ależ z niego głupiec. Nawet kobieta o tak znikomych koneksjach pragnęła więcej. A on nie mógł jej tego dać. Na samą myśl robiło mu się niedobrze, dręczyło go przekonanie, że nigdy nie zdołałby jej uszczęśliwić. Podtrzymałby jedynie ponure pasmo nieszczęść. Z drugiej strony,

159

wolał, by go piekło pochłonęło, nim pozwoli jej zmarnować życie z tym głupcem, Hyattem. Zasługiwała na coś lepszego niż obojętny narzeczony, który nie miał pojęcia, jak sprawić, by jej oczy pociemniały, a ciało zaczęło drżeć z rozkoszy... Oliver jęknął, wspominając jej pełne słodyczy pocałunki. Nie powinien był posuwać się z Marią tak daleko. Na domiar złego całkowicie przerażała go jego własna reakcja oraz gotowość, by to wszystko powtórzyć, bez względu na cenę. Nigdy nie czul się tak wobec innej kobiety. Freddy nie przestawał ględzić i nagle konkretne słowo przykuło uwagę markiza. - Co mówiłeś? - Befsztyk mógł być bardziej słony... - Wcześniej - jęknął Oliver. - Ach tak. W tym klubie był taki jegomość, który podawał się za pańskiego kuzyna. Pan Desmond Plumtree, jeżeli dobrze pamiętam. To było dalece niepokojące. Od kiedy to Desmond miał wstęp do tak elitarnego klubu? Czyżby towarzystwo wreszcie zaczęło akceptować tego drania? - Moim zdaniem jak się ma takich krewnych, to już niepotrzebni są wrogowie. Impertynent. Opowiadał mi stek bzdur o tym, jak to niby zabił pan swego ojca i wszyscy o tym wiedzą. - Freddy prychnął. Powiedziałem mu, że z niego grubianin i prostak, a jeśli nie widzi, że jest pan porządnym człowiekiem, w takim razie jest ślepy jak kret. Nie nadaje się też na towarzysza tamtejszych przyjemnych jegomościów. Oliverowi na moment zupełnie odjęło mowę. Mógł jedynie wyobrażać sobie reakcję Desmonda na tę małą tyradę. - I... co on na to? - Wyglądał na zaskoczonego, potem wymamrotał coś na temat gry w karty i podreptał do sali karcianej. I dobrze. Zjadał wszystkie makaroniki.

160

Oliver wpatrywał się w chłopaka przez chwilę, po czym wybuchnął śmiechem. - Co pana tak śmieszy? - Pan i panna Butterfield. Czy wy, Amerykanie, nigdy nie zważacie na plotki? - Ależ tak, jeżeli mają jakikolwiek sens. Gdyby wszyscy wiedzieli, że zabił pan swego ojca, już dawno by pana powiesili. A skoro siedzi pan tutaj, cały i zdrowy, nie mógł pan tego zrobić. - Freddy postukał się w skroń. - Zwykła, prosta logika. - Racja - odparł Oliver. - Logiczne. - Poczuł ucisk w gardle. Broniąca go Maria, była kobietą o miękkim sercu, inną od tych, które nie powstrzymywały się od plotkowania o nim. Lecz słysząc, że bronił go tak podatny na wpływy młokos... nie wiedział, czy drwić z jego naiwności, czy klepnąć po ramieniu i nazwać równym gościem. - O, proszę spojrzeć. - Freddy zdążył już zmienić temat. - Dzięki Bogu, wygląda na to, że Mopsy skończyła już zakupy. Oliver zmrużył oczy. Albo „Mopsy" wybierała ubiory z mniejszą dbałością niż większość kobiet, albo coś było nie tak. Gdy wysiedli z powozu, wystarczyło kilka słów zamienionych z właścicielką sklepu, by dowiedzieć się, że Maria wymieniła żałobne stroje w ramach zapłaty za nowe, co wymagało znacznie mniejszego budżetu niż planował. Oliver rozumiał dumę, ale to była już przesada. - Moja narzeczona jeszcze nie skończyła zakupów - oznajmił. Potrzeba paru elementów więcej, jeśli mamy skompletować pełną wyprawę. - Oliverze, proszę - syknęła cicho Maria, odciągając go na bok. Pomyślą, że... - Że stać mnie, by ubrać mą narzeczoną jak należy? Taką mam nadzieję. - Użył jedynego skutecznego argumentu. - Inaczej rozejdzie się wieść, że jestem jeszcze

161

bardziej zadłużony, niż powiadają. Oczywiście, jeśli bawi panią obserwowanie, jak piętrzą się plotki na mój temat... - Ależ skąd! - Zerkając na ekspedientkę, dziewczyna ściszyła głos. Nie chcę jednak być panu jeszcze bardziej dłużna. - Teraz przejęła pani rozumowanie Pintera. - Nie miałam na myśli... - zaczęła zatroskana. - Jestem pani winien ubrania - uciął. - To wszystko. Tym bardziej że Pinter odmówił przyjęcia ode mnie zapłaty. - Poza tym chciał widzieć ją dobrze ubraną, w jedwabnej sukni podkreślającej błękit oczu; z kształtnym biustem wyeksponowanym tak, by nie musiała skrywać go pod idiotyczną pelerynką. Jednak gdyby się do tego przyznał, jedynie by ją wystraszył. - Nikt nie uwierzy, że zaręczyłem się z kobietą źle ubraną. Musimy podtrzymać stworzoną iluzję. Sądziłem, że babcia z miejsca podda się tego wieczoru, gdy przedstawiłem panią jako... kobietę w konkretnym typie, ale tak się nie stało. Gdy zobaczy, że wydaję na panią pieniądze, będzie musiała uwierzyć, że traktuję nasz związek poważnie. Widział, że dziewczyna zaczyna ulegać. - Jeśli nie pozwoli mi pani postawić na swoim, uznam, że obraziłem panią wcześniej w powozie. Zarumieniwszy się mocno, Maria spuściła wzrok. - Nie obraził mnie pan. Pozwoliłam na to, chociaż nie powinnam. - Mario, nie zrobiłaś niczego złego - odparł ostro. - To ja zachowałem się nagannie i żeby to wynagrodzić, skłonny jestem nabyć dla ciebie kilka fatałaszków. - Bez czekania na dalsze protesty zwróci! się do sprzedawczyni. - Panna Butterfield zgodziła się, że potrzebuje obszerniejszej garderoby.

162

- Oczywiście, sir. Mam kilka szczególnych towarów, które zatrzymałam na zapleczu. Wystarczy jedynie parę poprawek. Kobieta pospieszyła je odszukać, a Oliver szepnął Marii na ucho: - Jeśli to panią uspokoi, wycofuję propozycję uczynienia pani moją kochanką. Nie miałem na myśli żadnej zniewagi i chcę, by była pani spokojna. - Dziękuję - odpowiedziała, choć nie wyglądała na uspokojoną. Sam także nie czuł ulgi, na którą liczył. Musiał teraz patrzeć, jak dziewczyna przymierza suknie pasujące do jej statusu, co tylko bardziej komplikowało sprawy. Niezależnie od tego, jak słodko drżała w jego ramionach, wciąż była cnotliwą panną z dobrego domu. Nagle kobieta, którą z taką swobodą i tak niestosownie pieścił, stała się jedną z tych nietykalnych dziewic, których unikał. Nie wolno mu było znów o tym zapomnieć. Dwie godziny później opuścili sklep z naręczem sukien i innych elementów garderoby. Oliver sprawił Marii szale, torebki i buty, choć irytowało go, że musiał to zrobić w tak podłym miejscu. Sklep z używaną odzieżą pani Tweedy mógł być najlepszy w mieście, lecz nadal nie był to salon mody najwyższej klasy. A on chciał widzieć Marię ubraną w kosztowne, najmodniejsze jedwabie, z klejnotami zdobiącymi jej szyję. Tak szalonej zachcianki nigdy wcześniej nie doświadczył, jako że dotychczas nie dbał o to, w co ubierały się jego łóżkowe partnerki. Jednak tęskny wzrok, jakim Maria spoglądała na przedmioty, które wydawały jej się nie na jego kieszeń, sprawiał, że coś aż ściskało go w dołku. Właśnie dlatego nigdy nie wziął sobie kochanki. Z chwilą gdy kobieta zdołała wzbudzić sympatię mężczyzny, był zgubiony. Mogła owijać go sobie wokół palca.

163

Stamtąd niedaleko było do odkrycia wszystkich jego tajemnic... i znienawidzenia go z ich powodu. Droga powrotna do Ealing upłynęła w ciszy. Maria unikała wzroku Ołivera, podczas gdy on nie przestawał się jej przyglądać. Wszelkie jego próby nawiązania konwersacji spełzły na niczym. Nawet Freddy musiał zdać sobie sprawę z tego, że coś się zmieniło, ponieważ paplał o wiele mniej niż zwykle. Gdy dotarli do Halstead Hall, nerwy markiza były napięte do granic wytrzymałości. Z ulgą przeprosił wszystkich i udał się pracować nad rejestrami, które zaniedbał poprzedniego wieczoru, ale nie zabrnął zbyt daleko. Po godzinie przewracania stron wciąż uparcie powracał wspomnieniami do westchnień Marii, oczyma wyobraźni widział jej figlarny uśmiech, gdy pytała: „Zaoferowałby pan uwodzenie?". Bez chwili wahania. Pukanie do drzwi wyrwało Ołivera z zamyślenia. Gdy zerknął na zegar, zaskoczony odnotował, że zdążyły minąć dwie godziny. Tymczasem do pokoju wszedł Jarret. - Niesamowite - rzekł od progu. - Gdy służący powiedział, że cię tu znajdę, byłem pewien, że się przesłyszałem. - Bardzo zabawne. Jeśli mamy tu mieszkać przez kolejnych kilka tygodni, trzeba się zająć pewnymi sprawami. - Odchyliwszy się w krześle, spojrzał na brata i uniósł brew. - Chyba że ty miałbyś ochotę przejąć to zadanie. W końcu lepiej ode mnie radzisz sobie z liczbami. Jarret odwrócił księgę, by na nią zerknąć. - No nie wiem. Wyglądasz na człowieka, który ma o tym jako takie pojęcie. - Zasiadł na krześle naprzeciw Olivera. - Poza tym jadę jutro do miasta, by spędzić sobotę w Niebieskim Łabędziu. Będzie tam brat Kirkwooda. Wiesz, że zawsze gra o duże stawki. - Do tego nieudolnie, gdy wypije parę głębszych. Co zresztą zawsze wykorzystujesz.

164

Jarret wzruszył ramionami i splótł dłonie na brzuchu. - Pomyślałem, że powinienem wnieść jakiś wkład do rodzinnej kiesy. - Lepiej zatem wyszedłbyś na grze w karty z bankierami, nie z adwokatami. Giles Masters, niestety, nie jest w stanie wydostać nas z finansowego dołka. - Interesująca uwaga. Minerva powiedziała mi wczoraj wieczorem o zaginionym narzeczonym panny Butterfield. Pogawędziłem sobie rano z Freddym i okazuje się, że dziewczyna niedługo odziedziczy całkiem przyjemną fortunkę, przy założeniu, że nie poślubi pana Hyatta. Byłeś tego świadom? Oliver nalał sobie brandy ze stojącej na biurku karafki. - Nie znam konkretnych sum. Ile może być warta niewielka, amerykańska spółka żeglugowa? - Naprawdę nigdy nie słyszałeś o stoczni New Bedford? - A powinienem? - spytał Oliver i upił trochę brandy. - Nie jest to przemysł, z którym mam wiele do czynienia. - Tak się składa, że jest to jeden z przemysłów, w który ja inwestuję, gdy miewam dodatkowe fundusze. Jarret był niezwykle zdolnym hazardzistą i zazwyczaj wygrywał więcej, niż przegrywał, jednak miał godny ubolewania nawyk: raz na jakiś czas ryzykował zbyt wiele, przez co - koniec końców - wiele tracił. Oliver nie mógł pojąć, dlaczego brat czuł potrzebę stale kusić los. - Podjechałem do miasta zasięgnąć języka - ciągnął Jarret - i przekonać się, czego zdołam dowiedzieć się o tej spółce. Wychodzi na to, że stocznia New Bedford warta jest ćwierć miliona funtów. Zakładając, że panna Butterfield dostanie połowę, wejdzie w posiadanie okrągłych stu dwudziestu pięciu tysięcy funtów. Oliver zakrztusił się trunkiem. - Chyba żartujesz. - Na temat pieniędzy nigdy nie żartuję.

165

Dobrą chwilę zajęło markizowi oswojenie się z tak niezwykłymi wieściami. - Czy ona zdaje sobie sprawę, że to tak wielkie kwoty? - Nie wydaje mi się. Freddy snuł domysły, że może chodzić o jakieś dziesięć tysięcy dolarów, co dla niego jest gigantyczną sumą. Rozumiem, że ojciec dziewczyny należał do ludzi oszczędnych, a o wielu sprawach związanych z interesami w ogóle jej nie mówił. Oliver wiedział dlaczego. Zdążył się już zorientować, że Adam Butterfield chciał kierować życiem córki, nawet zza grobu. Musiał wiedzieć, że gdyby znała wielkość ich rodzinnej fortuny, dziewczyna odmówiłaby poślubienia wybranego przez niego kandydata. Tłumaczyło to także, dlaczego Hyatt zgodził się ożenić, nie okazując narzeczonej prawdziwych uczuć i przywiązania. Gdyby zdecydowała się sprzedać swoją połowę spółki, pewnie nie miałby środków, by ją odkupić, zatem małżeństwo było dla Hyatta korzystniejsze. Dla niej jednak wręcz przeciwnie. Skrzywi! się na tę myśl. - Widzisz więc, braciszku, że rozwiązanie naszych problemów jest w zasięgu ręki. Mógłbyś zapomnieć o udawaniu i naprawdę się z nią ożenić. W Oliverze zawrzał gniew. - Uczyniłoby mnie to również takim samym padal-cem, jakim był ojciec. - A to cię martwi? - Oczywiście! Praktycznie wpędził naszą matkę do grobu. Chociaż Oliver mocno mu w tym pomógł. - Możesz zapomnieć o tym, że poślubię pannę Butterfield dla pieniędzy. - Uważal ten pomysł za obrzydliwy. - W takim razie może jednak nie powinieneś uwodzić jej w swym powozie - odparł stalowym głosem Jarret. Oliver zamarł. - Nie wiem, o czym mówisz.

166

- Ależ wiesz. - Jarret miał na twarzy ten sam pełen napięcia wyraz co w chwilach, gdy ktoś obrażał ich siostry w jego obecności. - John poinformował mnie, że wraz z panną Butterfield parę chwil staliście przed sklepem, w powozie z zasłoniętymi zasłonami i bez Freddy'ego. Powiedział także, że gdy wreszcie wysiedliście, panna Butterfield była podenerwowana. - Widzę, że będę musiał porozmawiać sobie z plotkującym służącym. Dobrze mu płacę za trzymanie gęby na kłódkę. - Żadne pieniądze świata nie uciszą porządnego człowieka, gdy coś jest sprzeczne z jego sumieniem. Poza tym zdaje się, że polubił pannę Butterfied. Wszyscy ją lubimy - doda! poważnym tonem. - Dobrze wiesz, że nie jest jedną z twoich tancerek, z którymi możesz się zabawiać, by potem je porzucić. To cnotliwa kobieta. Jeśli tak bardzo nie chcesz być podobny do ojca, spróbuj pamiętać o tym, zanim znów przyjdzie ci do głowy jej dotknąć. Choć Jarret miał słuszność, nie stłumiło to wściekłości 01ivera. - Nic o niej nie wiesz. - Twierdzisz zatem, że nie jest cnotliwa? - Nie, do diabła! Mówię, że... - Z trudem panował nad nierozsądnym wzburzeniem. - Ten idiota, Hyatt, chce poślubić ją dla pieniędzy, a ona daje się na to namówić z poczucia obowiązku wobec ojca lub niemądrej nadziei, że wszystko dobrze się ułoży. Muszę ją przekonać, że popełnia błąd. - I nie ma na to lepszego sposobu, niż ją uwieść - odparł oschle Jarret. - Spróbuj zamiast tego z nią porozmawiać. Mógłbyś nawet poświęcić trochę czasu, by ją lepiej poznać. Wiem, że to nie w twoim stylu, ale możesz mieć więcej szczęścia, jeśli zaczniesz traktować ją jak rozsądną dziewczynę, którą zdaje się jest, a nie jak kolejną zdobycz.

167

- Nie traktuję jej jak... - Opamiętał się, nim powiedział za dużo. Dziękuję za radę, ale wiem, jak zachowywać się wobec Marii. - To się jeszcze okaże. - Jarret wsta! i oparł dłonie na biurku. Wiedz jedno, żadne z nas nie pozwoli ci zrujnować młodej damy tylko na potrzeby sprowokowania babci. Oliver poderwał się z krzesła, wściekły, że brat mógł posądzić go o coś podobnego i śmiał go pouczać. Nie miał zamiaru na to pozwalać. Pochylając się, póki nie znalazł się z Jarretem oko w oko ponad biurkiem, rzekł: - A jak niby zamierzasz powstrzymać mnie przed robieniem, co mi się podoba? Jarret uśmiechnął się ponuro. - Mógłbym spróbować ci ją odebrać. Gdzieś, w zakamarkach umysłu Oliver wiedział, że brat go prowokuje, lecz było to bez znaczenia. Sama myśl o tym, że Jarret mógłby zaskarbić sobie uczucia Marii, burzyła jego opanowanie. - Jeśli ją tkniesz - wycedził - Gabe nie będzie jedynym w tej rodzinie z ręką na temblaku. Jarret, z zagadkowym spojrzeniem, odepchnął się od blatu. - W porządku. - Jego oczy stały się zimne niczym lód. -Ale ostrzegam cię, że my także dopilnujemy, byś i ty jej nie tknął. Nie czekając na odpowiedź, mężczyzna wyszedł z pokoju. Oliver stał tam, trzęsąc się z wściekłości oraz pod wpływem innych, nienazwanych uczuć, które nim targały. Że też jego brat miał czelność mu rozkazywać! Śmiechu warte. I pomyśleć, że najwierniejszy służący ośmielił się... Żadne pieniądze świata nie uciszą porządnego człowieka, gdy coś jest sprzeczne z jego sumieniem. Skrzywił się. Sumienie Johna musiało zaiste cierpieć, skoro zwrócił się do Jarreta. A sam fakt, że służący do-

168

myślił się, co zaszło, zmroził Olivera. Dlaczego nie zdał sobie sprawy, co w tej sytuacji pomyśli służba? Nagle przypomniał mu się wyraz twarzy Marii, gdy wyjaśnił jej, że nikt nie ośmieli się otworzyć drzwi powozu, jeśli okna są zasłonięte. Opadł na krzesło, zapatrzył się w kominek. Co się z nim działo? Poczuwał się do winy tylko za to, że obraził dziewczynę i przestraszył ją, tymczasem było znacznie gorzej. Nic dziwnego, że gdy wysiedli z powozu, zachowywała się inaczej, ani że bulwersował ją pomysł, by płacił za jej stroje. Właściwie obwieścił służbie, że jego narzeczona jest osobą rozwiązłą, a przecież dziewczyna była na takie rzeczy niezwykle wyczulona. Oczywiście słusznie. Była naprawdę cnotliwą panną, a do tego zamożną dziedziczką. Bardzo zamożną. A niech to wszyscy diabli! Nie spodziewał się, że była tyle warta. A jeśli sama nie zdawała sobie z tego sprawy, jeszcze łatwiej mogła paść ofiarą tego łotra, Hyatta. Oliver dopił brandy i z brzękiem odstawił szklankę na biurko. Musiał uratować Marię przed tym człowiekiem. Był jej to winien w zamian za pomoc w walce przeciw planom jego babki. A gdy mu się powiedzie, panna Maria Butterfield nie będzie dłużej przykuta do jakiegoś szelmy z przerostem ambicji i chrapką na jej fortunę. Nie, jeśli Oliver zdoła temu zaradzić. *** Drzemiącą w fotelu Hetty obudził odgłos otwieranych drzwi. Już miała zdradzić swą obecność temu, kto wszedł do biblioteki, gdy usłyszała głos Minervy: - I jakie jest twoje zdanie? Chyba miałam rację, co do Olivera i panny Butterfield? Staruszka wcisnęła się głębiej w róg fotela, miała nadzieję, że pozostanie niezauważona.

169

- Na to wygląda - rzekł z kolei Jarret. - Nasz brat chyba naprawdę darzy ją uczuciem. Nigdy nie widziałem, by tak się zachowywał z powodu kobiety. Szkoda, że cię przy tym nie było. Gotów był się na mnie rzucić, gdy zasugerowałem, że sam zainteresuję się panną Butterfield. - Cóż za genialne posunięcie! - zawołała Minerva. - Mówiłam ci, że ją lubi. Zaryzykuję stwierdzenie, że on także jej się podoba. Zajrzałam do niej, gdy wrócili, a ona się spłoniła, gdy tylko spytałam, czy Oliver pamiętał o manierach. - W tym właśnie problem. Może ją lubić, ale czy zachowa się honorowo, to zupełnie inna kwestia. Oliver nie nawykł do towarzystwa kobiet, których nie wolno mu... cóż... - Wziąć do łóżka. Usłyszawszy to, Hetty zamrugała zaskoczona. - Dobry Boże, Minervo, nie mów takich rzeczy! Nie powinnaś nawet wiedzieć o tych sprawach. - Ceregiele. Nie mogłam wychować się przy ojcu be-zecniku i trzech rozpustnych braciach, nie zasłyszawszy tego i owego. Hetty musiała zagryźć wargi, by powstrzymać się od śmiechu. - Przynajmniej bądź łaskawa udawać, że nic nie wiesz - mruknął Jarret. - Któregoś dnia powiesz coś podobnego przy ludziach, a mnie serce przestanie bić. - Musimy znaleźć sposób na to, by zbliżyć ich ku sobie - stwierdziła Minerva. - Dobrze wiesz, że jeśli Oliver się ożeni, babcia zapomni o tym niedorzecznym dążeniu do naszych małżeństw. Po prostu chce, by on doczekał się dziedzica. Hetty uniosła brwi. Jej wnuczkę czekała nie lada niespodzianka. - A ty chętnie rzucisz go wilkom na pożarcie, żeby się ratować, czy tak? - skwitował Jarret.

170

- Nie! - odparła i ciągnęła łagodniej: - Oboje wiemy, że on potrzebuje kogoś, kto wyrwie go z melancholii. Jeśli nadal będzie tak zamyka! się w sobie, z wiekiem zrobi się jeszcze straszniejszy. Czy powiedziałeś mu, że panna Butterfield jest dziedziczką? - dodała po chwili. To z pewnością przykuło uwagę przysłuchującej się im pani Plumtree. Nie śniło jej się, że dziewczyna mogła mieć pieniądze. - Tak, lecz obawiam się, że to mógł być błąd. Gdy zasugerowałem, by ożenił się z nią dla jej fortuny, wpadł w gniew. Oczywiście, że się rozzłościł, ty głupcze, pomyślała Hetty, krzywiąc się. Czy jej wnuk doprawdy nie znał własnego brata? - Na litość boską, Jarrecie, nie miałeś sugerować niczego podobnego. Miałeś wzbudzić w nim niepokój, iż dziewczyna padnie ofiarą łowcy posagów. Przynajmniej Minerva miała głowę na karku. - Cholera - mruknął Jarret. - W takim razie pewnie nie powinienem był także wyolbrzymiać sum, o jakie chodzi. - Dobry Boże - westchnęła dziewczyna. - O ile zwielokrotniłeś jej posag? - Tak jakby... potroiłem go. Minerva rzuciła niezbyt pasujące damie przekleństwo. - Dlaczego to zrobiłeś? Przecież teraz on się w ogóle do niej nie zbliży. Nie zauważyłeś, jak nie znosi choćby wzmianek o małżeństwie dla pieniędzy? - Mężczyźni mówią takie rzeczy, ale tak naprawdę są przede wszystkim praktyczni. - Nie Oliver! Wszystko zepsułeś! - Nie dramatyzuj - odparł Jarret. - Poza tym przygotowałem już teren pod nowy plan. Chodź, omówimy go z pozostałymi. Będziemy musieli połączyć wysiłki. - Jego głos stopniowo cichł, w miarę jak wychodzili z pokoju. - Wystarczy, że...

171

Hetty wytężała słuch, jednak nie dosłyszała reszty rozmowy. Nie miało to jednak większego znaczenia. Uśmiechnęła się na myśl, że mimo wszystko nie będzie musiała toczyć tej bitwy w pojedynkę. Wystarczyło obserwować, jak Jarret pracuje nad Oliverem. Na razie pozwoli Minervie wierzyć, że w istocie ożenek markiza wystarczy, by rozwiązać ich problemy. Dzięki temu będą się bardziej starać. Koniec końców liczył się tylko rezultat. Dzięki Bogu, wnuki odziedziczyły po niej zdolność snucia intryg. Była z nich doprawdy dumna. A zatem Oliver sądził, że będzie górą? Jeszcze się zdziwi. Tym razem bowiem miał przeciw sobie o wiele więcej przeciwników. Seniorka rodu roześmiała się na myśl o wszystkich potomkach Sharpe'ow stojących po stronie panny Butterfield. Biedny Oliver nie miał najmniejszych szans.

172

Rozdział XIV Gdy Maria opuściła pokój, by udać się na kolację, jej uwagę zwrócił nagle niski, męski głos. - Widzę, że ochłonęła pani po wyprawie do miasta. Odwróciła się. Oliver siedział na krześle nieopodal drzwi jej sypialni. Czyżby na nią czekał? - Dobry wieczór, milordzie - powiedziała, gdy się podniósł. Dobrze się pan dziś prezentuje. Tak, naprawdę wyglądał świetnie - w stroju wieczorowym, który podkreślał jego sylwetkę lepiej niż któregokolwiek z mężczyzn, których widziała. Jaskrawa biel koszuli i krawata pięknie kontrastowała z jego oliwkową cerą, a czarny frak z wysokim atłasowym kołnierzem podkreślał aksamitną czerń jego oczu. Niestety, dopasowana, wyszywana złotem kamizelka przypominała jej także o rażącej różnicy w ich statusie społecznym, niezależnie od stanu finansów. Obcisłe spodnie z czarnego kaszmiru, przylegające do jego kształtnego ciała, przywodziły na myśl... Nie, nie mogła rozmyślać o ich ostatnim spotkaniu. Należało do przeszłości. - Wygląda pani jak bogini - rzekł cicho i powiódł wzrokiem po jej sylwetce. Maria czuła, że się rozpływa.

173

- Dziękuję. - Starała się mówić chłodnym i wyrafinowanym tonem. - Lepiej się czuję, gdy mam na sobie suknię, która nie jest za ciasna. - Chyba że w miejscach, gdzie jest to pożądane - odparł, spoglądając znacząco na biust dziewczyny. Szczery podziw w jego oczach sprawiał, że rada była, iż pozwoliła Betty doradzić sobie w kwestii stroju na ten wieczór. Po tym, jak została przedstawiona Sharpe'om pierwszego dnia, niechętnie wkładała cokolwiek z głęboko wyciętym dekoltem, jednak tym razem suknia wyglądała na niej pięknie. W łososiowym odcieniu zawsze było jej do twarzy, a dzięki satynowej krynolinie zdobiącej brzegi stroju czuła się śliczna i elegancka. - A zatem jest wystarczająco przyzwoita na kolację z pańską rodziną? - Wręcz nie zasługują na to, by panią w niej oglądać. - Dziewczynie zaparło dech w piersi na dźwięk niskiego tembru głosu markiza. Chciałbym, byśmy we dwoje mogli... - W istocie, wygląda pani cudnie - odezwał się inny głos. Z głębi korytarza wyłoni! się lord Gabriel, jak zwykle odziany w czerń. Proszę wybaczyć spóźnienie, panno Butterfield - rzeki z figlarnym spojrzeniem. - Dziękuję ci, bracie, że tymczasem dotrzymałeś damie towarzystwa. - Co, u diabła, masz na myśli? - Oliver spiorunował go wzrokiem. - Poprowadzę tę młodą damę do stołu. - To zadanie dla jej narzeczonego, nie sądzisz? - wycedził Oliver. - Rzekomego narzeczonego. Nie masz do niej faktycznych praw. A skoro przez cały dzień miałeś ją dla siebie... - Lord Gabriel podał Marii ramię. - Pójdziemy, panno Butterfield?

174

Maria zawahała się, lecz zdała sobie sprawę, że towarzystwo brata markiza będzie znacznie bezpieczniejsze dla jej stanu ducha. - Dziękuję, sir - powiedziała, biorąc go pod rękę. - Jedną chwileczkę. Nie możesz... - Być przyjacielski wobec naszego gościa? - spyta! lord Gabriel z niewinnym obliczem. - Doprawdy, staruszku, nie przypuszczałem, że to dla ciebie takie ważne. Ale jeśli denerwuje cię widok panny Butterfield u boku innego mężczyzny, oczywiście ustąpię pola. Te słowa zdawały się powstrzymać Olivera. Zerknął na Marię, a potem na brata, i uśmiechnął się, choć jego oczy pozostały chłodne. - Nie, nie trzeba - rzekł sztywno. - Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Gdy ruszyli korytarzem, z Oliverem parę kroków z tyłu, lord Gabriel posłał Marii konspiracyjny uśmiech. Dziewczyna nie była pewna, na czym polegała ta konspiracja, ale jako że za cel miała najwyraźniej granie Oliverowi na nerwach, postanowiła korzystać z okazji. To zdarzenie było pierwszym z serii podobnych wypadków w ciągu następnego tygodnia. Gdy tylko choćby na chwilę znaleźli się z Oliverem sam na sam, któreś z rodzeństwa pojawiało się z propozycją rozrywki - spaceru po ogrodzie, przejażdżki do Ealing, partyjki gier. Z niewiadomych dla niej przyczyn Oliver za każdym razem stawał się coraz bardziej poirytowany. Chyba że... Nie, to było szaleństwo. Jeśli jawne starania jego rodziny, by ich rozdzielić, drażniły lorda Stoneville, to z pewnością tylko dlatego, że nie chciał tracić okazji, by ją uwieść. W końcu zaproponował, że uczyni ją swą kochanką. Tak naprawdę wcale mu na niej nie zależało. Nie było więc sensu żywić nadziei na coś więcej między nimi.

175

Nadziei? Cóż za absurd. Niczego od niego nie oczekiwała, miała już narzeczonego. Problem tkwił jednak w tym, że w Halstead Hall trudno jej było o Nathanie pamiętać. To miejsce wyglądało jak z innego świata, przez co każdego dnia człowiek czuł się, jakby żył na kartach powieści. Co dziwniejsze, raz natykała się na zawieszony w buduarze obraz Rembrandta, a innym razem szczur przebiegał jej drogę. A gdzie się nie odwrócić, służący! Litości, krążyli wokół niej jak pszczoły robotnice wokół królowej. Nie potrafiła tego pojąć - nie było ich przecież tak wielu. Jak więc to robili, że zawsze dwoje łub troje znajdowało się pod ręką, gdy tylko niosła coś lub chciała przesunąć krzesło bliżej światła, by poczytać, albo miała chęć udać się do kuchni po przekąskę? Nie wiedziała, jak rodzina Sharpe'ow to znosiła... Tymczasem rodzeństwo Olivera nie przestawało trajkotać na temat nadchodzących walentynek i balu wydawanego z tej okazji przez księżną Foxmoor. Im bliżej do tego wieczoru, tym bardziej Maria była zdenerwowana, albowiem pani Plumtree nalegała, by wtedy Oliver ogłosił ich zaręczyny. Najwyraźniej nie wycofywała swoich żądań, tak jak spodziewał się jej wnuk. Maria poczuła wielką ulgę, gdy w przeddzień balu służąca poinformowała ją, że jego lordowska mość życzył sobie porozmawiać z nią w swym gabinecie. Miała okazję pomówić z nim na osobności. Pospieszyła więc na spotkanie, modląc się, by tym razem nikt im nie przeszkodził. Gdy tylko weszła i zamknęła drzwi, Oliver gestem nakazał jej usiąść. Sam zaczął krążyć po pokoju, wyraźnie skrępowany. Serce Marii waliło jak młotem. Czyżby otrzymał jakieś złe wieści od pana Pintera? Markiz wreszcie stanął za biurkiem. - Czy moi służący czymś panią urazili?

176

Dziewczyna zamrugała zaskoczona. - W żadnym wypadku. - Odnoszę wrażenie, że jednak tak. - Doprawdy, nie mam pojęcia dlaczego. - Powiadają, że sama, pani, ścielisz rano łóżko. - Cóż, istotnie. Markiz uniósł brew. - Sama też rozpala pani w kominku oraz przynosi sobie herbatę. - Dlaczego miałabym tego nie robić? - Czy u siebie nie ma pani służby? - spytał, zmrużywszy oczy. - Oczywiście - odparła, unosząc podbródek. - Mieliśmy woźnicę i koniuszego oraz dwie pokojówki do pomocy mnie i ciotce przy praniu i gotowaniu. - Aha - uśmiechnął się. - Chyba wiem, w czym rzecz. - Mam nadzieję, że zechce mi pan to wytłumaczyć. - Służba w Anglii nie jest do pomocy, lecz do roboty. - Co pan przez to rozumie? Oliver oparł się biodrem o blat. - Za każdym razem, gdy sama ścieli pani łóżko, zakładają, że to dlatego, iż nie jest zadowolona z tego, jak oni wypełniali to zadanie. To samo tyczy się kominka i herbaty. Chcą pani służyć, a gdy im pani na to nie pozwala, sądzą, że zawiedli. - To absurd. Stale powtarzam, że nie potrzebuję ich pomocy. - Właśnie. I tymi samym odbiera im pani życiowy cel i rani ich dumę. Maria wzdrygnęła się na wspomnienie częstego podenerwowania Betty. - Z pewnością nikt nie żyje jedynie po to, by komuś usługiwać. - W Anglii jest to całkiem realne. - Łagodniejszym tonem dodał: Wiem, że dla Amerykanki to trudne

177

do zrozumienia, ale angielscy służący są bardzo dumni z wykonywanej pracy, z rodzin, którym służą, z tego, jaką wagę mają ich stanowiska. Gdy odmawia im pani szans na wykonywanie przypisanych obowiązków, mają wrażenie, że ich pani nie szanuje. Dziewczyna poczuła, że się rumieni. - Ojej. To dlatego stale wchodzą mi pod nogi, starają się robić wszystko za mnie? - Tak. Im więcej czynności wykonuje pani sama, tym bardziej w ich mniemaniu zawinili. - Ależ ja tylko chciałam, aby było im łatwiej. Gdy służba pańskiej babci wróciła do Londynu, przy tak wielkim domostwie i ogromie pracy... - Wiem. Nic nie szkodzi. - Oliver zasiadł za biurkiem. - Proszę po prostu pozwolić im pracować. Widzą w pani przyszłą panią tego domu, więc starają się panią zadowolić. Przełknęła. Czuła, że była to okazja, na którą liczyła. - Skoro już o tym mówimy, to czy naprawdę zamierza pan ogłosić nasze „zaręczyny" na jutrzejszym balu? - Nie dojdzie do tego. Babcia może usiłowała zmusić mnie do odkrycia kart, lecz nigdy nie będzie toczyć tej bitwy publicznie. Za dobrze zna konsekwencje takich zachowań. Zapewniam, że w końcu się wycofa. - A jeśli nie? Jeśli się ujawnimy, wieści o tym mogą dotrzeć do Nathana... - Nikt się o tym nie dowie, ponieważ nie dojdzie do oficjalnych zaręczyn - odparł poważnie. - Mam nadzieję, że się pan nie myli. - Ostatnio naprawdę gryzło ją sumienie. Zgodziła się wyjść za Nathana, złożyła mu uroczystą obietnicę. Jednak pozwalała, by Oliver utrudniał jej dotrzymanie słowa. - Proszę mi zaufać, Mario, wszystko będzie dobrze. Zapadła niezręczna cisza. - Cóż, w takim razie, jeśli to wszystko... - zaczęła, wstając.

178

Oliver także się podniósł. - Proszę nie odchodzić - rzekł cicho. Maria dostrzegła, że przyglądał jej się w niepokojący sposób, lecz nie potrafiła odwrócić się i odejść. - Dlaczego? - Moje rodzeństwo tak dobrze zajmowało pani czas, że prawie nie mieliśmy sposobności pogawędzić - w jego głosie słychać było napięcie. - Doprawdy, proszę usiąść. Porozmawiamy. Rozmawiać? To do Olivera nie podobne. - Dobrze. - Usiadła z powrotem zaskoczona tą zmianą nastroju. - O czym chciałby pan porozmawiać? Markiz zdawał się nieco zagubiony, co okazało się niespodziewanie urocze. Z pewnością rzadko spędzał z kobietami czas na rozmowach. Na jego biurku dostrzegła książkę. Pod wpływem psotnego impulsu powiedziała: - Widzę, że czyta pan najnowszą powieść Minervy. Ku jej zaskoczeniu zarumienił się. - Doszedłem do wniosku, że powinienem się przekonać, co też moja siostra nawymyślala. - Czy to pańska pierwsza przygoda ze światem jej „gotyckich horrorów"? - Tak. - Wyglądało na to, że krępował go ten temat, co oczywiście jedynie podsycało ciekawość Marii. - Dokonał pan doskonałego wyboru. Nieznajomy znad jeziora to moja ulubiona z tej serii książek. - Dlaczego? - zmarszczył brwi. - Ponieważ Rockton dostaje za swoje w tym przeklętym pojedynku na rapiery? - Ponieważ Minerva pozwala mu przeżyć - odpowiedziała z uśmiechem. - Zazwyczaj zabija złe charaktery w okropny sposób. - Aha, a pani nienawidzi tych strasznych fragmentów. - Akurat wręcz przeciwnie, uwielbiam je. Można powiedzieć, że nie mam dość jej opisów tych potworności.

179

- Widząc jego zaskoczenie, uśmiechnęła się szerzej i dodała: - W domu prenumerowałam „The Newgate Calendar"*. A właściwie Freddy prenumerował. Ojciec nie pochwalał mojej fascynacji morderstwami i awanturami. - Wyobrażam sobie. - Oliver oparł się wygodniej i wpatrywał w Marię. - A zatem, skoro podobają się pani okropności, dlaczego cieszy się pani, że Rockton nie zginął? - Autorka zostawia wystarczająco dużo wskazówek na jego temat, by czytelnik zaczął zastanawiać się, co uczyniło bohatera tak nikczemnym. Jeśli zginie, nigdy się tego nie dowiem. - Być może urodził się łotrem. - Nikt nie rodzi się z gruntu zły. - Czyżby? - spytał sceptycznie. - Zatem rodzimy się dobrzy? - Też nie. Zaczynamy jako zwierzęta, ze zwierzęcymi potrzebami i pragnieniami. Trzeba rodziców i nauczycieli oraz wielu pozytywnych przykładów, by pokazać nam, jak we właściwiej chwili zapanować nad tymi potrzebami dla ogólnego dobra. Jednak w dalszym ciągu to do nas należy wybór, czy posłuchać tych nauk, czy też robić, co nam się podoba. - Jak na kobietę, która lubuje się w morderstwach i chaosie, nie lada z pani filozof. - Lubię rozumieć zasadę działania rzeczy. Dlaczego ludzie zachowują się tak, a nie inaczej. Mężczyzna zastanawiał się nad tym przez chwilę. - Ja zaś myślę, że niektórzy z nas, tak jak Rockton, rodzą się ze skłonnością ku niegodziwości. Maria ostrożnie dobrała słowa. - To z pewnością dawałoby mu wygodną wymówkę dla jego zachowania. Spis egzekucji dokonywanych w więzieniu Newgate (przyp. red.)

180

- Co ma pani na myśli? - spytał z kamiennym obliczem. - Bycie zdyscyplinowanym i przyzwoitym to ciężka praca. Bycie nikczemnym nie wymaga za grosz wysiłku, wystarczy ulegać każdemu impulsowi i pragnieniu, niezależnie od tego, jak są szkodliwe czy niemoralne. Twierdząc, iż urodził się łajdakiem, Rockton upewnia się, że nie będzie musiał starać się być dobrym. Wystarczy, że raz za razem stwierdzi, iż nie może się powstrzymać. - Być może rzeczywiście nie jest w stanie - rzekł ostrzej Oliver. - A może po prostu nie chce podjąć walki ze sobą. Ja zaś chcę się dowiedzieć dlaczego. Oto powód, dla którego czytuję książki Minervy. Czyżby Oliver wierzył, że urodził się nikczemnikiem? Istna tragedia! Przepełniało to jego życie beznadzieją, dzięki której łatwiej było zrozumieć te poszukiwania płytkich przyjemności. - Mogę pani zdradzić powód nikczemności Rocktona. - Oliver wsta! i obszedł biurko. Przysiadłszy tuż obok Marii, wyciągnął dłoń i odgarnął jej kosmyk włosów za ucho. Po ciele dziewczyny przebiegł słodki dreszcz. Dlaczego ten mężczyzna tak na nią działał? To było niesprawiedliwe. -Tak? - Rockton wie, że nie może mieć wszystkiego, czego pragnie - rzekł ochryple i dotknął jej policzka. - Heroiny tej opowieści, na przykład. Nie byłaby w stanie tolerować jego... grzesznych skłonności. A jednak jej pragnie. I to pragnienie trawi go żywcem. Maria wstrzymała oddech. Minęły dni, odkąd ostatni raz jej dotknął, lecz ani na minutę nie zapomniała, jakie to uczucie. Mieć go tak blisko, słyszeć takie słowa... Z trudem walczyła o panowanie nad swymi emocjami. - To pragnienie trawi go właśnie dlatego, że nie może jej mieć. Gdyby myślał, że to możliwe, wcale by jej nie chciał.

181

- Nieprawda - mówiąc cichym giosem, markiz obwiódł palcami kontur jej twarzy z czułością, która ścisnęła ją za serce. - Nawet Rockton pozna, że napotkał kobietę niepodobną do innych, której dobroć w obliczu jego nie-godziwości go oczarowuje. Mężczyzna sądzi, że jeśli zdoła posiąść tę dobroć, wtedy mrok spowijający jego duszę rozwieje się, dając jej pokarm inny niż samo zło. - W takim razie jest w błędzie. - Puls dziewczyny przyspieszył, gdy mężczyzna powiódł palcami w dół jej szyi. - Jedyną osobą, która może rozwiać ten mrok, jest on sam. Palce markiza zaprzestały dalszej wędrówki. - A zatem jest zgubiony? - Nie! - Spojrzała mu w oczy. - Nikt nie jest zgubiony. Dla Rocktona nadal jest nadzieja. Zawsze jest nadzieja. Oczy lorda Stoneville płonęły. Nim zdążyła odwrócić wzrok, pochylił się, by ją pocałować. Zrobił to delikatnie i czule... Rozkosznie. Ciszę przerwał jęk, lecz Maria nie była pewna czyj; wiedziała jedynie, że markiz znów nadawał kształt jej ustom swoimi, smakował jej wargi, wzniecając głód, jakiego nie czuła przy żadnym innym mężczyźnie. - Mario... - westchnął. Chwytając dziewczynę za ramiona, uniósł ją i objął. - Mój Boże, od tego dnia w powozie nie myślałem o niczym i nikim prócz ciebie. Znów odnalazł jej wargi, powstrzymując wszelkie protesty. Maria instynktownie wsunęła dłonie pod poły jego surduta, by chwycić go w talii. Dlaczego nie potrafiła mu się oprzeć? Jakże łatwo było głosić prawdy o moralności i dyscyplinie, lecz jak trudno było jej według nich postępować! Samym tylko pocałunkiem sprawiał, że miała ochotę zapomnieć o rozsądku. Lecz nie był to zwykły pocałunek. Oliver pochłaniał jej usta, odważnie biorąc wszystko, czego pragnął. Dłońmi wodził po jej ciele, jak gdyby na nowo uczył się wszystkich

182

kształtów. Odnajdywał każdy wrażliwy fragment skóry, który płonął pod jego dotykiem. Ona zaś upajała się tym. Oliver był taki władczy, zupełnie inny od ostrożnego Na-thana. Zapragnęła odwzajemnić dotyk, uczyć się jego ciała. Dlatego powiodła dłońmi po zdumiewających, przesłoniętych koszulą mięśniach, które naprężały się pod jej palcami. Nie przestawało jej zaskakiwać, że nie był cherlawym, gnuśnym arystokratą, lecz niezwykle silnym mężczyzną, który w pełni panował nad swym ciałem. Dlaczego zatem nie posiadł panowania nad swą duszą? Dlaczego nie widział, że mógłby być kimś więcej, gdyby tylko sobie na to zezwolił? Jak gdyby na dowód tego, jak niewiele zależało mu na poprawie, ujął w dłonie pośladki dziewczyny i wsunął ją sobie między uda, aż wyraźnie poczuła świadectwo jego pożądania na swym miękkim ciele. Dało jej to siłę, by przerwać pocałunek. - Nie możemy tego robić. Pozbawiony jej ust, Oliver zaczął zmysłowo wodzić ciepłymi wargami po szyi. - Możemy robić, co nam się podoba. Maria wyrwała się z jego objęć. - Ty możesz robić, co zechcesz. Ja nie. Nadal wiąże mnie przysięga złożona innemu. Może i zapomniałam 0 niej, gdy byliśmy ze sobą, lecz nie powinnam była. Gdy odwróciła się do drzwi, Oliver złapał ją w talii i przyciągnął ku sobie. - Zapomnij o Hyacie - rzekł ostro, z nutą desperacji w głosie. Oboje wiemy, że to nie mężczyzna dla ciebie. - To bez znaczenia. Złożyłam obietnicę, której muszę dotrzymać. - Potrafię sprawić, byś o niej także zapomniała - mruknął cicho, dotykając dłonią jej piersi, by pieścić delikatnie. Jej ciało przeszyła rozkosz.

183

Gdy druga dłoń mężczyzny powędrowała między nogi dziewczyny i pieścił ją poprzez materiał sukni, z jej gardła wyrwało się tęskne westchnienie. Całował jej ucho, znacząc to miejsce gorącym oddechem, gdy zębami skubał delikatny płatek. Obfitość doznań podnieciła Marię do głębi, aż wygięła się ku niemu niczym kotka, pocierając pośladkami o twarde wybrzuszenie w jego spodniach. Z cichym pomrukiem Oliver obrócił ją w swych ramionach i pocałował, jednocześnie ujął w dłonie jej piersi. Pieszcząc kciukami jej sutki poprzez materiał, stopniowo doprowadzał ją do szaleństwa. Chwyciła go za ramiona, rozkoszując się siłą naprężonych mięśni mężczyzny, gdy tymczasem sama napierała na jego wędrujące dłonie. Jak to możliwe, że on jeden potrafił zmienić ją w istotę przepełnioną płomienną żądzą? Potrafił kusić ją tak bardzo, że całkiem zapominała o przyzwoitości. Wtem rozległo się pukanie do drzwi. Oboje zamarli. - O co chodzi? - spytał ostro Oliver. Nie pozwolił Marii wyzwolić się z objęć. - Oliverze, czy jest z tobą panna Butterfield? - doszedł ich beztroski głos Celii. - Tak - zawołała Maria, korzystając z szansy na ucieczkę. Od niego i własnych słabości. Oliver wypuścił ją z objęć, lecz nie bez narzekań. Celia wparowała do pokoju. Zerkała ciekawie to na brata, to na Marię. - Minerva mówi, że znalazła dla pani idealne pantofle, pasujące do sukni balowej. Chciałaby je pani teraz przymierzyć? - Z radością, dziękuję. - Dziewczyna z trudem zapanowała nad niespokojnym oddechem, lecz nie potrafiła opanować dzikiego bicia serca. Gdy szła do drzwi, czuła na sobie gorący wzrok Olivera.

184

- Mam nadzieję, Mario, że później dokończymy naszą dyskusję. Odwróciła się. Dostrzegła w jego dłoniach powieść Minervy; na twarzy miał wyraz równie zadumany i ponury co każdy gotycki bohater - łotr, jakiego sobie wyobrażała. Jednak jego głos był niczym aksamit, pełen pokus... i grzesznych obietnic. - Jeszcze nie doszliśmy do porozumienia co do powodów niegodziwości Rocktona. Maria zdesperowanym spojrzeniem napotkała jego płomienny wzrok. - Wątpię byśmy kiedykolwiek zgodzili się w tej kwestii, milordzie. Nasze filozofie zbyt się różnią. Nie widzę sensu w dalszych dyskusjach. Opuszczając pokój pod ramię z jego siostrą, modliła się w duchu, by Oliver przyjął jej odmowę. Albowiem im bardziej usiłował ją kusić, tym słabszy stawał się jej opór. Obawiała się, że któregoś dnia wszystkie jej zapewnienia o samodyscyplinie i cnotliwości prysną niczym bańka mydlana. A wtedy to ona będzie zgubiona. Nie mogła do tego dopuścić.

185

Rozdział XV Oliver cisnął książką przez pokój. Jego bracia i siostry zmówili się, by trzymać dziewczynę z dala od niego. To niedopuszczalne! Przez cały miniony tydzień przeżywał męczarnie, do których nie był przyzwyczajony. Oczekiwał, że jego rodzina oczaruje dziewczynę, tymczasem to ona ich oczarowała swoimi szczerymi i niezwykłymi opiniami i skłonnością do mówienia właśnie tego, co myśli. Oliver został zignorowany i oddelegowany do trzymania Freddy'ego z dala od kłopotów, gdy jego siostry nadskakiwały jej, a bracia... Nachmurzył się na samą myśl. Jeśli jeszcze raz zobaczy, jak Jarret flirtuje z Marią, lub jak Gabe ją rozśmiesza, chyba ich udusi. Jarret pewnie opowiedział o jej fortunie i teraz obaj konkurowali o jej względy, doszedłszy do wniosku, iż jeśli któryś z nich ją zdobędzie, rozwiąże tym samym część rodzinnych problemów. A skoro Oliver powiedział jasno, że sam się z nią nie ożeni... Zacisnął dłonie w pięści. Jego bracia nie mogli jej mieć. Hyatt także. Nie zamierzał na to pozwolić! W mgnieniu oka zrozumiał dlaczego. Był zazdrosny. Mój Boże, był zazdrosny o własnych braci. Widywał zazdrość u swych przyjaciół, obserwował, jak zazdrość niszczyła z jego powodu. Zawsze uważał zazdrosnych za sza-

186

leńców, gdyż pozwalali tej emocji przejąć kontrolę. Sam sądził, że jest odporny, nie zaznawszy tego uczucia nigdy wcześniej. Odkrycie, iż jest inaczej, że Maria ma nad nim taką władzę, napawało go przerażeniem. Nie mógł temu zaprzeczyć, zazdrość zżerała go od środka niczym podły bimber. Musiał znaleźć sposób, by sobie z tym poradzić. I utrzymać braci z dala od dziewczyny. Niby jak tego dokonasz?, pomyślał. Oni przynajmniej proponowali jej honorowy związek. Ty możesz zaoferować jej jedynie hańbę. W tym właśnie tkwił problem. Gdyby zaoferował jej coś więcej, skazałby ją na to samo piekło, które przeszła jego matka. Lecz jeśli doprowadzi do tego, że Maria przyjmie od niego mniej przyzwoitą propozycję, skaże ją na los o wiele gorszy. Jedynym wyjściem z tej sytuacji było pozwolić jej odejść nietkniętej. Oznaczało to jednak patrzenie, jak wychodzi za kogoś innego lub wraz z odziedziczoną fortuną wraca do Ameryki. Nie chciał tego. Oliver potarł dłońmi twarz, bezgranicznie zmęczony. Ta szalona obsesja pochłaniała jego energię w momencie, gdy miał ważniejsze zmartwienia. Jak na przykład ciągłe problemy finansowe. W mieście udawało mu się je ignorować i bezmyślnie popadał w coraz większe długi. Lecz tutaj stale przypominano mu, że nie tonął w pojedynkę. Jego rodzina, jak również służba i dzierżawcy, szli na dno razem z nim. To przez ten przeklęty dom - wciągał go w świat wspomnień o życiu, które celowo zostawil za sobą. Dzieciństwo spędził na uczeniu się od ojca, jak zarządzać majątkiem, jak dyrygować dzierżawcami, jak pilnować, by pieniądze były dobrze lokowane... jak o to dbać. Obiecywał sobie, że poświęcenie szczęścia matki, aby ojciec mógł zatrzymać Halstead Hall, nie pójdzie na marne. Lecz wtedy nadeszło to pamiętne popołudnie. Oliver zaklął pod nosem. Do cholery, musiał stąd uciec! Podszedł do drzwi, otworzył je i wezwał Johna.

187

- Każ przygotować mój powóz. Jadę do miasta - warknął, gdy tylko pojawił się służący. - A zatem nie będzie milorda na kolacji? - Nie. Ani na śniadaniu. John poczerwieniał. Zdawał sobie sprawę z tego, co to oznaczało. - Co mam powiedzieć pani Plumtree, sir! I pannie Butterfield? Gryzło go sumienie, lecz je zignorował. - Powiedz, co uważasz. Po prostu szykuj ten przeklęty powóz! - Tak, milordzie - John oddalił się pospiesznie, by wykonać polecenie. Poważne życie to było dla niego zbyt wiele. Trzeba mu porządnej nocy strawionej na dziwkach i piciu, by przypomniał sobie, kim i czym był. Tylko wtedy będzie mógł ciągnąć tę farsę z zaręczynami. Tylko wtedy zdoła przegnać tę niemądrą tęsknotę za czymś, czego nie mógł mieć. *** Choć nie powinna była, tego wieczoru Maria ubrała się na kolację z dużą dbałością. W myślach wciąż słyszała głos 01ivera, że jej dobroć w obliczu jego niegodziwo-ści oczarowuje go. Dobroć? Ależ skąd! Aczkolwiek, podobał jej się pomysł oczarowania lorda Stoneville. Z tego, co zrozumiała, piękne damy często przykuwały jego uwagę, lecz na krótko. Jaką więc szansę miała prosta Amerykanka, która nie umiała obchodzić się ze służbą, by utrzymać jego zainteresowanie dłużej niż inne kobiety? Nawet powtarzając sobie, że to mało prawdopodobne, czuła tlącą się nadzieję. Jednak tylko do chwili, gdy weszła do jadalni i zobaczyła tam wszystkich prócz niego.

188

- A gdzie podział się dziś jego lordowska mość? - nie potrafiła powstrzymać pytania. Zakłopotane spojrzenia, jakie posyłało między sobą rodzeństwo, nie wróżyły niczego dobrego. - Udał się do miasta - rzekł beztrosko Freddy. - Znasz angielskich lordów. Zawsze skorzy do zabawy. Przez chwilę gapiła się na kuzyna, po czym spojrzała na lorda Jarreta, który z kamiennym obliczem zanurzył łyżkę w podanej mu przez służącego zupie. Skorzy do zabawy. Z pewnością nie... - Spędza wieczór w swoim klubie - powiedział lord Jarret. Ukradkiem zerknął na swą babcię. - Pewnie na hazardzie. - Myślałem, że mówił pan lordowi Gabrielowi, że wybierał się do burd... - Freddy urwał ze skowytem i skrzywił się do Celii. - A to za co? - Och, przepraszam. Nadepnęłam panu na palce? - spytała słodko. - Nie chciałam. Freddy pochylił się, by pomasować obolałą stopę. Do burdelu. Oczywiście. Gdzie indziej Oliver mógt szukać dobrej zabawy? Maria spuściła głowę. Usiłowała zapanować nad bólem, który przeszył jej serce. To było niezwykle mile ze strony Celii, że próbowała ją chronić, lecz wszyscy zebrani, poza ich babką, wiedzieli, że markiz miał wszelkie prawo chadzać do domów publicznych. Jakaż była głupia, żywiąc nadzieję, że mogłoby mu na niej naprawdę zależeć! Oliver dbał tylko o jedno - przyjemność. Jeśli nie mógł jej dostać od Marii, udał się po nią gdzie indziej. - Żałuję, że nie wiedziałem, że wybiera się do klubu - ciągnął Freddy, siorbiąc zupę. - Poprosiłbym, żeby zabrał mnie ze sobą. Obiecał, że przedstawi mnie paru znajomym. - Jestem pewna, że jeszcze będzie okazja - powiedziała Maria, modląc się, by jej głos brzmiał nonszalancko.

189

Zdecydowana skrywać przed wszystkimi zranione uczucia dodaia: - A co do jutrzejszego balu u lorda Foxmo-ora... - Po prostu u Foxmoora - podpowiedział Gabe. Gdy siostra szturchnęła go łokciem, rzekł: - Czy chcesz, żeby dziewczyna ośmieszyła się przed gośćmi? To nie byłby akt dobroci. Maria zarumieniła się upokorzona. Jej pomyłkom nie było końca. - Książę nie jest „lordem", panno Butterfield. - Ku zaskoczeniu Marii łagodne upomnienie pochodziło od babci Olivera. Gdy podniosła wzrok na starszą kobietę, pani Plumtree jakby się opamiętała i dodała ostrzejszym tonem: - Należy się do niego zwracać per „wasza miłość", „jego książęca mość", po prostu „Foxmoor" lub „książę". Nigdy „lord" jakiś tam. Ten tytuł przynależy jedynie niższym szczeblom arystokracji. - Dziękuję - rzekła Maria, unosząc nieco podbródek. - Czy powinnam wiedzieć coś jeszcze, nim jutrzejszego wieczoru zrobię z siebie pośmiewisko? - Poradzi pani sobie - stwierdziła z miłym uśmiechem Minerva. Wszyscy będą tak skupieni na loterii walen-tynkowej, że nie zwrócą najmniejszej uwagi na ewentualne potknięcia tego typu. Prawda, Jarrecie? - Ja z pewnością nie będę się podobnymi rzeczami przejmować. Skrzywił się. - Tak dawno nie obchodziłem Dnia Świętego Walentego, że na śmierć zapomniałem o loterii. Czy jest sposób na to, by upewnić się, że nie wylosuję nazwiska jakiejś pomarszczonej niczym śliwka panny, która uprze się mnie nawracać? Na takich spędach szczęście zawsze mnie opuszcza. - A zatem tu także ciągniecie losy? - spytała Maria. - W Ameryce kawalerzy losują spośród nazwisk niezamężnych dam, by sobie wywróżyć, która w nadchodzącym roku będzie ich walentynką.

190

- W Anglii zasada jest ta sama - wtrąciła Celia - ale Foxmoorowie traktują to jako część rozrywki podczas przyjęcia. Gdy mężczyzna wylosuję imię kobiety, może z nią zatańczyć ostatniego walca oraz poprowadzić wylosowaną damę do kolacji, to wszystko. - Dobrze, że odbędzie się to późnym popołudniem - rzekł Freddy. Przynajmniej gromada kobiet nie będzie wałęsać się z zamkniętymi oczami i obijać o sprzęty. - Freddy - upomniała cicho Maria. - Jestem pewna, że Anglicy nie robią takich zabaw w walentynki. To pewnie tylko amerykański zwyczaj. - Właściwie nie - odparła Minerva. - Mnóstwo ludzi tutaj wierzy w ten przesąd. To oczywiście nonsens sądzić, że dziewczyna mogłaby przez los zostać na wieczność przywiązana do mężczyzny, którego pierwszego zobaczy w Dniu Świętego Walentego, ale niektórych ludzi nie da się o tym przekonać. Jarret skinął głową. - Z pewnością znajdzie się parę pokojówek, które rankiem przemykać się będą z zasłoniętymi dłonią oczami. Ze strachu, że spojrzą na niewłaściwego człowieka, nim spotkają się ze swoją sympatią. - Wskazał na Gabriela. -Ten żartowniś czasem prosi je, żeby coś podniosły, aby sprawdzić, czy potrafią zrobić to z zamkniętymi oczami. Taki z niego diabeł. - I dobrze im tak. Po co podtrzymują tak niemądre przesądy? prychnęła pani Plumtree. - Żadnej z własnych służących na to nie zezwalam. Trąci to wiejską ciemnotą. - Ja sądzę, że to romantyczne - dodała Celia rozmarzona. Pozwolić, by przeznaczenie wybrało tego jedynego. Właściwy układ gwiazd i planet sprawia, że nagle spotyka się mężczyznę swoich marzeń. - Lub koszmarów - dodała Maria, myśląc o tym, jak los oddal ją Oliverowi we władanie. - Fortuna potrafi

191

być dość kapryśna. Nie powierzyłabym jej swej przyszłości z pełnym zaufaniem. - Przypuszczam, że to roztropne podejście - skomentowała Minerva, przyglądając się jej znad kieliszka wina. To wszczęło dyskusję między Sharpe'ami o miłości i małżeństwie oraz trudnościach, jakie wiążą się ze znalezieniem partnera wewnątrz ich sfery. Z ukradkowych spojrzeń rzucanych w stronę pani Plumtree Maria wnosiła, że większa część tej dyskusji była prowadzona właśnie ze względu na nią. Zastanawiała się, czy kobieta to zauważyła. Tego wieczoru wydawała się rozkojarzona, pewnie z tego samego powodu co Maria. Z powodu Olivera i jego przeklętych uciech. Gdy tylko skończyli posiłek i Maria mogła opuścić towarzystwo, nie ryzykując, iż będzie nieuprzejma, przeprosiła wszystkich i udała się na górę. Musiała uciec i pobyć sam na sam ze swymi myślami. Jednak nim dotarła do pokoju, pojawił się Freddy. - Co się stało? - spytała. Chłopak wyglądał na zatroskanego, co było do niego niepodobne, jeśli tylko miał pełen żołądek. - Zdenerwowałem cię wzmianką o wypadzie lorda Stoneville do burdelu. - Dlaczego miałoby mnie to zdenerwować? Ma prawo chadzać, gdzie zechce. - Tylko że ja się pomyliłem - nalegał. - Wybrał się grać w karty. Lord Jarret to potwierdza. Maria spojrzała na kuzyna sceptycznie. - Lord Jarret powie cokolwiek, by zatuszować przed babcią miłosne wybryki brata. Przede mną jednak nie musi ukrywać jego kochanek. Znam przywary jego lordowskiej mości. Gdy chciała odejść, Freddy powstrzymał ją dotknięciem ręki.

192

- Przykro mi, Mopsy. Narozrabiałem. Nie chciałem cię urazić. - Nie uraziłeś. Naprawdę, nic się nie stało. - Maria poczuła ucisk w gardle. - Oboje wiemy, że dla lorda Stoneville jestem jedynie kartą przetargową. - Nieprawda - odparł Freddy żarliwie. - Widziałem, jak na ciebie spogląda. Zupełnie tak, jak ja patrzę na ostatni plaster bekonu na półmisku. Podobasz mu się. - Nie bądź śmieszny. - Ty też go lubisz. - Lubię Nathana - stwierdziła i odetchnęła niepewnie. - Ale jeśli pan Pinter go nie znajdzie... - Wtedy pożeglujemy do domu z nadzieją, że Nathan wkrótce powróci. - Mogłabyś wyjść za lorda Stoneville. Maria o mało nie wybuchnęła histerycznym śmiechem. Nie. Tego nie mogła zrobić, nawet gdyby Oliver chciał się z nią ożenić. Nie było jednak sensu tłumaczyć Freddy'emu. - Doprawdy wątpię, aby mężczyzna, który przy byle okazji zagląda do burdeli, był dobrym kandydatem na męża. - Przypuszczam, że nie - odparł Freddy, wyraźnie przygnębiony. - Może dołącz do panów przy porto? Przyrzekam, że czuję się doskonale. Chłopak z wyraźną ulgą skinął głową i oddalił się korytarzem. Maria patrzyła za nim z niepokojem w sercu. Ty też go lubisz. To prawda. Jednak na tym koniec. Nie była na tyle głupia, by stracić głowę dla mężczyzny, który w jednej chwili namiętnie ją całował, by w następnej porzucić dla latawic z domu uciech. Niezależnie od tego, jak głęboko współczuła mu z powodu tego, co wycierpiał.

193

Rozdział XVI Oliver siedział w fotelu, sącząc brandy, przed nim zaś paradowała plejada dziwek i... nie czuł nic. Nawet cienia chęci, by którąś z nich wychędożyć, żadnego mrowienia w lędźwiach, a jedynie przeszywające do szpiku kości obrzydzenie do samego siebie. Kiedy to dziewczęta Polly zaczęły wyglądać tak... smutno? Burdelmama starała się mu dogodzić, wybierając najlepsze panienki, mające wzbudzić jego zainteresowanie, a jednak ich czułe słówka, ponętne sylwetki i erotyczne gesty nie robiły na nim wrażenia. Po raz pierwszy dostrzegł fałsz w ich uśmiechach, znudzenie, które starannie ukrywały. Co gorsza, stale porównywał je z Marią. Jej uśmiech nigdy nie był fałszywy. Mógł być rzadkością, lecz kiedy udało mu się na jakiś zasłużyć, przepełniało go uczucie prawdziwego triumfu. Właśnie dlatego, że uśmiechała się doń szczerze i swobodnie. Jaką zasługą było zdobycie uśmiechu prostytutki, gdy jedyne, czego pragnęła, to zawartość jego sakiewki? Oczywiście nigdy nie twierdził, że bez obietnic zapłaty i tak pchałyby mu się do łóżka, lecz zazwyczaj potrafił podtrzymać iluzję na tyle, by zatracić się w ich ciałach.

194

Tonął we własnym nieszczęściu, nie zwracał uwagi na ich niedolę. Teraz zaś nie dostrzegał niczego innego. Jak gdyby z dnia na dzień przeobraziły się z wdzięcznych towarzyszek grzesznych zabaw w zwykle kobiety pędzące ciężki żywot, w którym przeżycie gwarantowało im jedynie zaspokajanie męskich apetytów. Jego apetytów. Bycie zdyscyplinowanym i przyzwoitym to ciężka praca. Bycie nikczemnym nie wymaga za grosz wysiłku, wystarczy ulegać każdemu impulsowi i pragnieniu, niezależnie od tego, jak są szkodliwe czy niemoralne. Oliver dopił brandy z próżną nadzieją, iż palący trunek oczyści jego umysł z dręczących słów. Co Maria mogła o tym wiedzieć? Dlaczego w ogóle obchodziło go, co naprawdę myślała? Nie jej sprawa, jakich chwytał się sposobów, by zapomnieć o swych troskach. Do cholery, sowicie płacił za przyjemności. Tymczasem cierpiał na tym jego majątek, dzierżawcy od świtu do nocy harowali w swych gospodarstwach, a służba drżała o posady i dach nad głową. Gdy on próbował zatracić się w zabawie, rodzeństwo czekało, aż wszystkich ich ocali. Olivera przeszył ostry chłód, którego nawet brandy nie mogła przegnać. - Milordzie - odezwała się z lubieżnym uśmiechem Polly, przysiadłszy na oparciu jego fotela. - Może trzeba panu czegoś świeższego i słodszego, by połechtać podniebienie. Nie pierwszy raz proponowała mu „dziewicę". Zawsze odmawiał uprzejmie, acz stanowczo. Nie chciał brać udziału w upadku wiejskich dziewcząt, które przybywały do miasta, ciekawe świata, po czym zmuszane były do rozkładania nóg przez sprytne kobiety pokroju Polly. Tym razem sama myśl o tym wywoływała obrzydzenie. Oczyma wyobraźni widział Marię, nie z własnej winy

195

uwikłaną w podobną historię. Czasem granica dzieląca kobietę szanowaną od upadłej była cienka niczym włos. Przecież nawet jego siostry mogłyby paść ofiarą... - Nie - rzekł ochryple i wstał gwałtownie. Poczuł falę mdłości. - Na Boga, nie. Potykając się, wyszedł na zewnątrz i zwymiotował na ulicy. Na pewno przez brandy. Przeklętą, tanią brandy, która w połączeniu z jego ponurym, niezdrowym nastrojem uniemożliwiała odnajdywanie przyjemności tam, gdzie zawsze było ich w bród. A niech to wszyscy diabli, właśnie że będzie się dobrze bawił, choćby miało go to wpędzić do grobu! Były jeszcze inne, mniej plugawe miejsca. Dotarłszy do budynku opery w chwili, gdy kończyło się wieczorne przedstawienie, udał się za kulisy, gdzie kilka tancerek zabawiało wielbicieli w swej garderobie. To były wesołe dziewczęta, zawsze skore nocą ruszyć w miasto. Na pewno takich panien potrzebował. A jednak miał dość zaledwie po dziesięciu minutach flirtowania. Stale myślał, że zadowoliłby je każdy dobrze sytuowany mężczyzna - gdyby lord Stoneville nagle padł tam trupem, opłakałyby go przy tańcu i napitku, i nim minie tydzień, zapomniałyby o jego istnieniu. Nagle poczuł, że to za mało. Wstrząśnięty, klnąc szpetnie, Oliver pojechał stamtąd do oberży, potem do klubu, gdzie znajomy namówił go na udział w przyjęciu, na którym kobiety z półświatka zabawiały się ze swymi patronami. Lecz wszystko, na co było go stać, to pijaństwo, a i tego miał dość, nim wieczór dobiegł końca. Nie było rady. Jakimś sposobem Maria zaraziła go swoją prawością. Musiał oczyścić się z jej wpływu, nim będzie mógł wrócić do stałych nawyków. O ile było to możliwe. Ta trzeźwiąca myśl prześladowała go przez całą drogę do domu.

196

Do domu? Halstead Hall nie był domem! Oto, co się działo, gdy pozwalał, by słodkie niewiniątko wpadło mu w oko. Człowiek zaczynał się zastanawiać nad przyszłością, pozwalał, by ciężar obowiązków wpływał na jego czyny i decyzje. Zaczynał liczyć na niemożliwe. Zaczynał myśleć, że może naprawdę mógł... Aż jęknął. Czuł, że obsesja na punkcie tej dziewczyny jedynie przybiera na sile. Całą noc się włóczył i ani razu nie zanurzył się w ciele chętnej ladacznicy, wręcz nie miał na to ochoty. To było szaleństwo! Tylko Maria zajmowała jego myśli, Maria z błyskiem w oku zapewniająca go, że nie jest stracony. Ona i jej gorliwe, niewinne pocałunki. Przy nikim innym tak się nie czuł. A przecież, do cholery, pragnął być wyzutym z uczuć. Tyle lat przeżył bez nich, a teraz wszystko, co w sobie tłumił, wydobywało się na światło dzienne, niezależnie od tego, jak bardzo się bronił. Gdy tylko dotarł do Halstead Hall, ruszył poprzez dziedzińce, zmierzając na piętro mieszczące sypialnię Marii. Zawahał się, choć obsesyjnie pragnął ją zobaczyć. Ale czy odważy się spróbować? Z góry dało się słyszeć męskie głosy, które przerwały jego rozważania. To byli jego bracia. Co u licha?, pomyślał. Na wpół pijany, wbiegł po schodach i zastał ich w korytarzu, rozpartych na krzesłach pod drzwiami panny Butterfield. Gabe dzierżył w dłoni bukiecik fiołków, a Jarret trzymał zwinięty arkusz pergaminu. - A co wy, gamonie, robicie tutaj w środku nocy? - warknął Oliver. - Prawie świta - odparł chłodno Gabe. - Czego oczywiście nie zauważy ktoś tak pijany jak ty. Krzywiąc się, Oliver podszedł bliżej. - To i tak o wiele za wcześnie jak na ciebie. Gabe zerknął na Jarreta. - Nasz staruszek najwyraźniej nie pamięta, jaki mamy dzień.

197

- Chyba masz rację - odparł Jarret z nutą krytyki w głosie. Oliver wpatrywał się w nich, próbując zrozumieć, o co chodziło. Wtem jęknął z cicha, uświadomiwszy sobie, że to Dzień Świętego Walentego. To od razu go otrzeźwiło. - To nie tłumaczy, dlaczego czaicie się pod drzwiami Marii. Jarret wstał i posłał mu zjadliwe spojrzenie. - A co cię to obchodzi? Pognałeś do miasta w poszukiwaniu rozrywki, więc ustąpiłeś poła. - I wy dwaj zamierzacie dołączyć do gry? - Dlaczego nie? - Gabe również wstał, by spiorunować brata wzrokiem. - Skoro twój plan pokonania babci nie działa i zanosi się na to, że z kimś jednak będziemy musieli się żenić, równie dobrze możemy spróbować szczęścia z panną Butterfield. To dziedziczka i bardzo miła dziewczyna, jeśliś sam nie zauważył. Jeśli jesteś na tyle głupi, by zamiast niej wybrać zgraję dziwek i tancerek, to z chęcią któryś z nas zajmie twoje miejsce. My przynajmniej doceniamy jej zalety. Na samą myśl, że jego bracia mieliby jakkolwiek się do niej zbliżyć, w Oliverze zawrzała krew. - Po pierwsze, dla nikogo jej nie porzuciłem. Po drugie, w żadnym wypadku nie ustępuję pola. A już na pewno nie oddam tej dziewczyny w ręce takich łowców posagów jak wy. Odgłos kroków nadchodzący z klatki schodowej dla służby odwrócił ich uwagę. Betty zbliżyła się do nich, przesłaniając oczy dłonią, i wtedy do niego dotarło. Jego bracia sterczeli tam z powodu tego głupiego przesądu o tym, jak to serce młodej damy łączy się na zawsze z tym, kogo pierwszego jej oczy ujrzą w walentynkowy poranek. - Dzień dobry panom - powiedziała cicho Betty. Unikała spoglądania na któregokolwiek z nich.

198

Na twarzy Gabriela pojawił się szelmowski uśmiech. - Łap, Betty! - zawołał i rzucił jej fiołki. Dziewczyna nawet nie ruszyła palcem, by je złapać, pozwoliła kwiatom opaść na podłogę. - Proszę o wybaczenie - powiedziała opryskliwym tonem - moja pani mnie wzywa. - Z prychnięciem, które świadczyło o jej pogardzie dla tych wygłupów, wślizgnęła się do pokoju Marii i zamknęła za sobą drzwi. - Zachowałeś się haniebnie - powiedział Jarret. - Dobrze wiesz, że Betty i John mają się ku sobie. - To nie moja wina, że John nie zjawił się dziś rano, by jego pierwszego zobaczyła - wzruszył ramionami Gabe. - Nie mógł - mruknął Oliver - bo był ze mną. - No tak - rzekł Jarret chłodno. - W burdelu. Już wiemy. Wszyscy wiedzą, łącznie z nią. - Z błyskiem irytacji w oku mężczyzna wskazał na drzwi panny Butterfield. Olivera przepełnił gniew, lecz głównie na siebie. Oczywiście, musiała słyszeć o jego wypadzie do miasta. Jakżeby inaczej? Służba często plotkowała, a on znów głupio ten fakt zignorował. Ale tak bardzo potrzebował znaleźć się daleko stąd... Był coraz bardziej spięty. Teraz dziewczyna będzie nim pogardzać jeszcze mocniej. W porządku, będzie musiał temu jakoś zaradzić. Nie zamierzał pozwolić braciom wejść w role jej zalotników. To on ją odnalazł. To on ją tu sprowadził, zapłacił za jej suknie i nie będzie im dane czerpać z tego korzyści. Na samą myśl ściskało go w żołądku. I znów to samo. Zazdrość trawiła go żywcem. To było jak choroba, dręcząca go i we dnie, i w nocy. Istniało tylko jedno lekarstwo - musiał wziąć ją do łóżka. Tak, to była odpowiedź. Gdy już zaspokoi swe pragnienie w jej ramionach, położy tym kres obsesji i wróci do siebie. Będzie mógł wieść życie, jakie mu się spodoba, nie bacząc na konsekwencje swych zachowań. Wystarczyło podra-

199

pać tam, gdzie swędzi. Nieważne, jak bardzo jego rodzina chciała się wtrącać, miał już dość ich wybryków. Nie będzie dłużej pozwalał kraść sobie Marii sprzed nosa. Do diabła z nimi wszystkimi! Należała do niego. Musiał ją tylko o tym przekonać. Nawet jeśli oznaczało to podążanie za głupim, romantycznym przesądem. - W porządku, koniec waszej zabawy moim kosztem - oznajmił. Jarret z uśmieszkiem zerknął na Gabriela. - Nie mam pojęcia, o czym on mówi. A ty? - Zielonego - odparł Gabe. - W takim razie może powinienem zademonstrować. - Oliver wziął od brata bukiecik, zapukał do drzwi panny Butterfield, ustawiwszy się w progu, nim którykolwiek z braci zorientował się, co zamierza. Po chwili w drzwiach stanęła zaskoczona Maria. - Oliverze! Co pan tu robi? Nagle słowa go zawiodły. Dziewczyna miała na sobie białą, lnianą koszulę nocną i bawełnianą podomkę, obie zapięte pod szyję i niewinne niczym zakonny habit. Mimo tego wystarczyło jedno spojrzenie na nią w takim stroju, by rozniecić w nim pożądanie, jakiego nie potrafiła obudzić żadna z dziewcząt Polly. Zapragnął wciągnąć dziewczynę do pokoju i całować do nieprzytomności. Zamiast tego wcisnął jej do rąk bukiet fiołków. - Dla pani. Z okazji Dnia Świętego Walentego. Jej błękitne oczy zamieniły się w lód. - Niech je pan zaniesie znajomym z burdelu. Ja ich nie chcę. - Proszę, Mario - rzekł ochryple - proszę dać mi wyjaśnić. - Nie jest mi pan winien żadnych wyjaśnień. - Zerknąwszy na Betty, która stała do nich tyłem, lecz wyraźnie przysłuchiwała się rozmowie, dodała ciszej: - Przecież

200

nie jestem pańską prawdziwą narzeczoną. Jeśli pan wybaczy... - Nie. - Gdyby nie dostrzegł łez w jej oczach, może zostawiłby ją w spokoju. Lecz teraz nie mógł się na to zdobyć. Zranił ją. Poprzysiągł nigdy nie skrzywdzić kobiety i właśnie dlatego starał się do nich zanadto nie zbliżać, nie pozwalać na przywiązanie. A jednak zranił tę jedyną, która znaczyła dla niego najwięcej. Nie podobało mu się to uczucie. Oddałby wszystko, zrobiłby wszystko, żeby przegnać ten nieszczęśliwy wyraz z jej twarzy. - Jestem pierwszym mężczyzną, którego pani dziś ujrzała, a zatem oficjalnie jestem pani sympatią. - Z powodu niemądrego przesądu? - zaśmiała się gorzko. - Nie sądzę. - Ponieważ chcę być dla pani kimś wyjątkowym - odparł niskim głosem. - I ponieważ pani także tego pragnie. Jej wzrok przebiłby na wylot każdego. - Miałabym chcieć za walentynkowego zalotnika zapijaczonego rozpustnika, prosto z łoża jakieś ladacznicy? O nie, nawet gdyby był pan ostatnim mężczyzną na Ziemi. To powiedziawszy, zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Jego bracia wybuchnęli śmiechem, lecz nie zwracał na to uwagi. Nie winił Marii za to, że była zła, dał jej po temu dobry powód. Ale to niczego nie zmieniało. Niech go piekło pochłonie, jeśli teraz pozwoli jej się wymknąć. Maria Butterfield będzie jego. Tak czy inaczej, na pewno będzie dzielić z nim łoże.

201

Rozdział XVII Marii udaio się unikać 01ivera przez większość dnia. Nie byio to trudne - najwyraźniej odsypiał noc hulanek. Nie dbała o to. Już dostała nauczkę. Jej postanowień nie zmienił nawet bukiet pięknych irysów, który markiz popołudniu przysłał do jej pokoju. Strojąc się na wieczorny bal, z dumą stwierdziła, że udało jej się pomyśleć o nim zaledwie kilka razy. Kilka razy na godzinę, prostowało jej sumienie. - Jeszcze tylko jedno i gotowe - powiedziała Betty, wpinając strusie pióra w misternie ufryzowane włosy Marii. Celia twierdziła, że najnowszym krzykiem mody było ozdabianie fryzur rozmaitymi swobodnie wiszącymi piórami. Maria miała tylko nadzieję, że jej ozdoby nie wylądują na podłodze. Betty utrzymała je na miejscu jakby za pomocą magicznego zaklęcia, które w każdej chwili mogło prysnąć. - Ślicznie panienka wygląda. - Jeśli tak jest, to wyłącznie twoja zasługa, Betty. Pokojówka pochyliła głowę, żeby ukryć rumieńce. - Dziękuję, panienko. To zadziwiające, jaka zmiana zaszła w służącej, od kiedy Maria wzięła sobie do serca rady OHvera i pozwoliła

202

dziewczynie krzątać się wokół siebie, sprzątać pokój i robić mnóstwo innych rzeczy, które zwykle spokojnie można było zrobić samemu. Ale markiz miał rację - Betty wręcz jaśniała z dumy. Maria żałowała, że wcześniej nie wiedziała, jak postępować ze służbą, ale przecież nie mogła odgadnąć, że ci szaleni Anglicy lubią służyć! Coś takiego nie mieściło się w światopoglądzie amerykańskiej demokratki. Podziwiając suknię Marii, z satyny w kolorze kości słoniowej, Betty powiedziała: - Spodziewam się, że jego lordowska mość połknie własny język, gdy panienkę dziś zobaczy. - Mam nadzieję, że się nim zadławi - mruknęła Maria. Z chytrym uśmiechem pokojówka poprawiła udrapowany biały tiul krzyżujący się na biuście Marii i upięła go pośrodku broszą z ozdobną, złotą mozaiką. - John mówi, że wczoraj pan nie tknąl ani jednej z tych ladacznic. Powiedział, że pan odrzucił wszystkie propozycje, jakie składała mu właścicielka burdelu. - Śmiem wątpić. Nie zwracając uwagi na ten komentarz, Betty kontynuowała swoją kampanię na rzecz ratowania wątpliwego honoru swego pana. - Potem lord Stoneville pojechał do opery, ale wyszedł stamtąd bez ani jednej tancerki. John twierdzi, że nigdy wcześniej to się nie zdarzyło. Maria przewróciła oczami, choć coś w niej rozpaczliwie pragnęło wierzyć, że to prawda. Ktoś powinien nią porządnie potrząsnąć, żeby po tych niemądrych myślach nie pozostał nawet ślad. Betty przetarła broszę mankietem swego rękawa. - John mówi, że pan całkiem się upil, po czym wrócił do domu, nie pocałowawszy choćby jednej damy. Zdaniem Johna... - John zmyśla bajeczki, by jego pan miał wymówkę.

203

- Ależ nie, panienko! John nigdy by nie skłamał. A i ja mogę panience przysiąc, że lord Stoneville nigdy przedtem nie wrócił do domu tak wcześnie, a już na pewno nie bez... to znaczy, do domu w Acton zdarzało mu się przyprowadzać lafiryndę czy dwie, żeby... sama panienka rozumie. - Pomogły mu udławić się własnym językiem? - warknęła Maria, biorąc do ręki wachlarz. Betty się roześmiała. - To dopiero byłby widok. Dwie panie starające się wepchnąć mu język do gardła. - Dobrze bym im za to zapłaciła. - Westchnąwszy, Maria ruszyła do drzwi. - Nie sprowadził do domu żadnej dziwki tylko ze względu na swą babkę i siostry. W Acton wiódł żywot kawalera. Tutaj jest inaczej. - Przypuszczam, że ma panienka rację - odparła Betty, przygnębiona. - Ale dziękuję, że próbujesz podnieść mnie na duchu - dodała łagodnie Maria. - Byłaś dla mnie bardzo dobra. Doceniam to. Pokojówka uśmiechnęła się promiennie. Doprawdy, tak niewiele trzeba było, aby uszczęśliwić Betty. Maria ruszyła na dół, z ulgą stwierdzając, że reszta domowników zeszła już do głównej sali. Nie będzie musiała być z Oliverem sam na sam. Jeśli służący uparcie go usprawiedliwiali, mogła sobie wyobrazić, jakie on sam robiłby wymówki. Lub, co gorsza, mógłby wcale nie chcieć się tłumaczyć. Nie miała przecież do markiza żadnych praw. Jedynie siebie mogła winić za to, że tak obchodziły ją jego poczynania. Szczególnie że gdy Oliver podniósł wzrok, by obserwować, jak dziewczyna schodzi po schodach, intensywność jego spojrzenia na nowo rozpaliła jej ciało. Boże, dopomóż, markiz wygląda! wspaniale, jak zawsze diablo przystojny. Otaczająca go aura grzechu i wyrafinowania

204

kusiła kobietę: była gotowa podążyć za nim wszędzie i zrobić wszystko, by go mieć. Okryty był operową peleryną z granatowej wełny, pod którą miał wieczorowy frak. W świetle świecy jego włosy połyskiwały granatowo. Długie, wąskie palce, którymi jeszcze niedawno gładził jej policzek, okrywały białe, jedwabne rękawiczki. Litości, czy naprawdę było to zaledwie wczoraj? Wydawało się, jakby minęły wieki. Nie potrafiła przestać myśleć o czułości, z jaką odgarnął kosmyk włosów z jej czoła. Jakże drażniła ją własna, niesforna pamięć. Nic dziwnego, że kobiety tak do niego lgnęły. Gdy w jego spojrzeniu było tyle pragnienia, którego nie starał się już skrywać nawet w obecności swej niezadowolonej babki, Marii wprost zapierało dech w piersi. Niech będzie przeklęty! Nie zamierzała tracić z jego powodu ani oddechu, ani serca... niczego. Nie po ostatniej nocy. Uśmiechając się, Oliver podszedł do Marii. - Suknia, która wygląda na pani tak pięknie, wymaga szczególnych dodatków - rzekł, wyjmując wyściełane atłasem etui. Gdy je otworzył, ujrzała piękny, perłowy naszyjnik z wysadzanym diamentami zapięciem. Gwałtownie wciągnęła powietrze. - Wyraźnie pasuje do tego stroju - dodał, podając jej pudełko. Naszyjnik należał do mojej matki. Dziewczyna zerknęła na jego rodzeństwo, wszyscy wyglądali na zszokowanych. Ich babka zaś była wyraźnie wściekła. - Nie sądzę, by byl to odpowiedni... - zaczęła Maria ściszonym głosem. - Jest pani moją narzeczoną. Nikomu nie powinno przeszkadzać, jeśli podaruję pani prezent. Prezent? Wielkie nieba, sądziła, że to co najwyżej pożyczka.

205

- Jest zbyt kosztowny. - A poza tym robisz to tylko po to, bym zapomniała o ubiegłej nocy, pomyślała. - Przecież dawno już bym go sprzedał, gdyby rzeczywiście był aż tak cenny. Słuszna uwaga. Jednak musiał być coś wart. To była farsa: dawać fałszywej narzeczonej coś, co na pewno miało wielką wartość sentymentalną. - Z pewnością powinna go mieć Minerva lub Celia. - Och, dla mnie jest o wiele za ciężki - powiedziała beztrosko Celia. Zadziwiająco prędko otrząsnęła się z zaskoczenia na widok klejnotu w rękach obcej osoby. - Wyglądałabym jak kurczę z kotwicą u szyi. - A ja nie przepadam za perłami - dodała Minerva. Maria napotkała jej wzrok. - Zdajecie sobie sprawę, że to jedynie próba kupienia przebaczenia za... występki. Oliver zrobił się spięty, a Minerva posłała jej chytry uśmiech. - Tym bardziej powinna go pani przyjąć. Nie znaczy to jednak, że musi mu pani wybaczać. - Może nie powinnaś się wtrącać, Minervo - stwierdziła lodowatym tonem pani Plumtree. Gdy spojrzeli na nią, dodała: - W końcu to perły mojej córki. Jeśli ktokolwiek ma decydować o tym, kto je dostanie, powinnam to być ja. Panna Butterfield przynajmniej ma na tyle zdrowego rozsądku, by to rozumieć. Zapadła niezręczna cisza, a Maria poczuła, że policzki zaczynają jej płonąć od upokorzenia. Ostre spojrzenie, jakie starsza kobieta posłała swemu wnukowi, potwierdzało, że nie zgadza się z jego pomysłem darowania ważnych pamiątek rodzinnych byle komu. W ciągu minionego tygodnia Marii zdarzało się odnosić wrażenie, że pani Plumtree spogląda na nią z pewną łagodnością, lecz najwyraźniej tylko jej się to wydawało.

206

- Należą do mnie, babciu - warknął Oliver. Wyjąl perły z kasetki i stanąwszy za Marią, zapiął je na jej szyi. - I podaruję je, komu zechcę. - Proszę, Oliverze - powiedziała cicho Maria, gdy poczuła na skórze ciężar naszyjnika. - Nie chcę wywoływać sporów. - To nie kłopot. - Stanął obok i podał jej ramię, jednocześnie posyłając seniorce rodu groźne spojrzenie. Maria także zerknęła, lecz pani Plumtree nie zaszczyciła ich swoją uwagą, najwyraźniej nadal oburzona decyzją Olivera. Właściwie, co za znaczenie miała jej opinia, skoro markiz nie zamierzał naprawdę się żenić? Jeśli pani Plumtree nią pogardzała, tym większe szanse, że Oliver szybko osiągnie cel, a Maria wreszcie będzie wolna. A jednak liczyła się ze zdaniem tej kobiety. Prawdę mówiąc, zdążyła już polubić panią Plumtree. Nie potrafiła powiedzieć dlaczego, może poza jednym - lodowate komentarze starszej pani często pokrywały się z tym, co ona sama myślała. Przed dom zajechały dwa powozy. Freddy oznajmił, iż chce podróżować w pierwszym wraz z Jarretem i Gabrielem, których zaczął uważać za swych idoli. Celia stwierdziła, że do nich dołączy. Młoda dama zdawała się czuć o wiele swobodniej w męskim towarzystwie. Maria nie mogła się powstrzymać od dawania Fred-dy'emu ostatnich dobrych rad. - Pamiętaj, żeby na balu postępować dokładnie tak, jak panowie. Takie spotkania mogą tu przebiegać inaczej niż w Ameryce. Jak przystało na młodzika, Freddy wojowniczo wypiął pierś. - Nie jestem dzieckiem, Mopsy. Wiem, jak się zachować. Gdy ruszyli, a drugi powóz zbliżył się ku pozostałym, Oliver poklepał Marię po ręku.

207

- Freddy da sobie radę - uspokaja! swym aksamitnym niczym czekolada głosem. - Dopilnuję tego. Markiz pomógł swojej babce wsiąść, a Minerva się roześmiała. Podał dłoń Marii, jednocześnie spojrzał na siostrę pytająco. - Bawi cię to, Minervo? - Zważywszy na to, w jakie tarapaty pakowaliście się razem z Foxmoorem i resztą, gdy byliście w wieku pana Dunse'a, ciebie to nie bawi? Po raz pierwszy ktokolwiek wspomniał o młodości Olivera. Marii nie udało się zapanować nad ciekawością. - Wyobrażam sobie, jakie spustoszenie musiał siać lord Oliver. Markiz zasiadł w powozie obok niej. - Nie byliśmy tacy znów straszni. - Proszę go nie słuchać - zawołała z błyskiem w oku Minerva. Pewnego, nudnego wieczoru razem z kolegami wybrali się na bal przebrani w liberie najętych tam służących. Wypijali trunki, flirtowali ze starszymi damami, aż zaczęły się rumienić, i głośno krytykowali wszelkie rozrywki. Gdy pani domu przysłała kilku silnych młodzieńców, by ich wyrzucili, zdążyli jeszcze ukraść kamiennego kupidyna z jej ogrodu i zażądali okupu. - Skąd, u diabła, o tym wiesz? - spytał Oliver. - Miałaś wtedy zaledwie jedenaście lat. - Dwanaście - odparła Minerva. - Służący babci nie mówili o niczym innym. Z tego, co pamiętam, wywołaliście w towarzystwie spore poruszenie. O jaki okup chodziło? Pocałunek dla każdego z was od córki owej damy? Oliver uśmiechnął się nieznacznie. - I nigdy go nie zapłaciła. Najwyraźniej konkurenci do ręki dziewczyny mieli coś przeciwko temu. Nie mówiąc o rodzicach. - Wielkie nieba - powiedziała Maria.

208

- Tak sobie teraz myślę, że Kirkwood powinien jeszcze gdzieś mieć ten posążek. Powinienem go zapytać. - Byliście tak okropni, jak Freddy i moi kuzyni - uznała Maria. Wysmarowali mydłem wszystkie okna w powozie burmistrza w dniu, w którym miał poprowadzić przez Dartmouth procesję. Ależ się wtedy rozzłościł. Krzykom nie było końca. - A czy był nadętym idiotą? - spytał Oliver. - Raczej lubieżnikiem. Usiłował wymóc na mej ciotce pocałunek. A przecież to żonaty mężczyzna! - W takim razie mam nadzieję, że nie poprzestali na tym jednym psikusie. Marię zaskoczył ten komentarz. - A pan oczywiście nigdy nie pocałował mężatki? - Nie, jeśli sama o to nie prosiła - odparł z dziwnym napięciem w głosie. - Ale nie mówiliśmy o mnie, tylko o łajdaku burmistrzu. Czy mydlenie okien dało mu nauczkę? - Nie, ale prezent, który chłopcy zostawili mu w powozie, spełnił to zadanie. Zdobyli go od największej w mieście krowy. Oliver i Minerva roześmiali się. Natomiast siedząca obok Marii pani Plumtree milczała niczym grób, najwyraźniej oburzona całą tą rozmową. - Dlaczego chłopcy zawsze czują przemożną potrzebę zrobienia bałaganu, który inni będą zmuszeni posprzątać? - spytała Minerva. - Ponieważ wiedzą, jak bardzo nas to irytuje - odparła Maria. - Nie wiem, jak Oliver stał się takim urwisem. - Pani Plumtree niespodziewanie przerwała ciszę. - W wieku lat czternastu był dżentelmenem o nienagannych manierach, jeździł z ojcem doglądać majątków, spędzał godziny z zarządcą, ucząc się, jak prowadzić księgi rachunkowe...

209

- Nie byiem aż tak idealny, babciu - rzeki Oliver dość ostro. Miałem swoje wady. - Nie tak poważne, póki wasi rodzice nie... - Zapomniałaś już, w jaką kabałę nieraz pakowałem się wcześniej w Eton? - Też mi coś, to były błahostki. Młodzieńcze wygłupy z kolegami. Gdy wracałeś do domu na wakacje, zachowywałeś się jak posłuszny syn i przyszły dziedzic wielkiego majątku. Studiowałeś przeróżne dziedziny i starałeś się udoskonalać pracę gospodarstwa. Byteś odpowiedzialnym młodzieńcem. - Nie masz pojęcia, jaki bytem - syknął. - Nigdy nie miałaś. Jego ostre stówa zawisły między nimi w małej przestrzeni powozu. Maria czuła obok siebie spiętą sylwetkę pani Plumtree. Zrobiło jej się żal kobiety: może miała dość rygorystyczne zapatrywania na życie swoich wnuków, lecz na swój sposób bardzo o nich wszystkich dbała. Oliver westchnął niespokojnie. - Wybacz - rzekł sztywno. - To było niestosowne. - Z pewnością - skomentowała Maria. - Babcia mówiła o panu miłe rzeczy. Markiz spojrzał na dziewczynę. - Po raz kolejny wypominała mi, jak to zawiodłem swoją rodzinę. - Jeśli nie lubi pan o tym słuchać, wystarczy przestać zawodzić. - Touche, Mario - skomentowała cicho Minerva. Zgrzytając zębami, Oliver odwrócił wzrok w stronę okna. Zapewne pragnął znaleźć się od nich wszystkich jak najdalej. Znów zamknął się w sobie, Minerva tymczasem opowiadała jedną za drugą historyjki z czasów dzieciństwa. Maria nie potrafiła nic poradzić na to, że byta oczarowana opowieściami o Oliverze jako małym chłopcu.

210

Śmiała się z tego, jak wpadł do stawu przed Halstead Hall, próbując zaczarować ryby, tak jak Hindusi zaklinają węże, by wskoczyły mu do łodzi. Starała się nie wybuchnąć śmiechem, wyobrażając sobie, jak Oliver przekonał Gabriela do podzielenia się kawałkiem tortu; stwierdził, że tort może być zatruty, ktoś powinien więc go spróbować i sprawdzić, czy można go bezpiecznie zjeść. Niemal do łez wzruszyła ją natomiast historia o tym, jak Oliver obronił Minervę, gdy jakiś piętnastoletni wyrostek ciągnął ją za włosy. Nadal dawało się dostrzec w mężczyźnie tamtego honorowego chłopca. Gdzie zaś podział się ten beztroski Oliver? Jego rodzeństwo na pierwszy rzut oka nie było ani w połowie tak zgorzkniałe po tragicznej śmierci rodziców. Czy to dlatego, że Oliver był od nich starszy? Czy też dręczyło go coś więcej? Nagłe szarpnięcie skłoniło ją do wyjrzenia przez okno. Zasłuchana w opowiadanie Minervy nie zauważyła, że wjechali już do miasta. Zatrzymali się teraz w kolejce innych pojazdów na oświetlonej gazowymi latarniami ulicy, przy której mieścił się rząd niezwykle wystawnych domów. To musiała być bogata dzielnica Londynu. - Zbliżamy się do Foxmoorow - powiedziała pani Plumtree. Powinnam była się spodziewać takich tłumów. - Wbiła wzrok w Olivera. - Domyślam się, że zamierzasz zszokować wszystkich ogłaszając dziś wieczorem swoje zaręczyny z panną Butterfield. - Oczywiście - odparł Oliver bez cienia irytacji. - Chyba że sama wolałabyś to zrobić. Z radością odstąpię ci to zadanie, babciu. Razem z Marią będziemy uśmiechać się i przytakiwać, a ty zbierzesz wszystkie zaszczyty za skojarzenie takiej pary. To się nazywa rzucić komuś rękawicę. Pani Plumtree otworzyła usta zaskoczona, po czym gwałtownie je zamknęła. Gdy znów się odezwała, w jej głosie znać było

211

napięcie, choć Maria mogłaby przysiąc, że w oczach starszej damy dostrzegła nagły błysk. - Być może tak zrobię. Bóg jeden wie, że sam nie weźmiesz się do tego porządnie. - Proszę bardzo. - Jego oczy rzucały jej wyzwanie. Na twarzy Olivera widać było zadowolenie, jak gdyby czuł, że jest bliski wygranej. W powozie zapanowała pełna napięcia cisza. Wnuk i babcia zapewne czekali, aż któreś z nich się podda. Nagle powóz zatrzymał się przed rezydencją i napięcie minęło. Służący pospieszył otworzyć im drzwi, a Oliver pomógł każdej z dam wysiąść. Gdy ujął Marię za ramię i poprowadził do wejścia, szepnęła: - Igrasz z ogniem, Oliverze. Babcia może naprawdę to zrobić. - Nigdy w życiu - odpowiedział równie cicho. - Nie znasz jej tak jak ja. - Poklepał ją po dłoni. - Zobaczysz, nigdy nie ogłosi tych zaręczyn. Maria zerknęła na panią Plumtree i poczuła falę przygnębienia, widząc tajemniczy uśmieszek, który kobieta szybko ukryła, gdy zorientowała się, że dziewczyna ją obserwuje. To nie wróżyło dobrze planom markiza. - Oliverze... - Oliverze, jak dobrze, że już jesteś! - zawołała Celia. Stalą u szczytu schodów, a na jej twarzy malował się niepokój. - Musisz ratować Gabriela, nim zrobi jakieś głupstwo. Chetwin tu jest i zaraz się pobiją o ten głupi wyścig. Są w pokoju karcianym. - Na litość boską, nie wierzę, że Foxmoor zaprosił tego idiotę. Oliver ruszył w głąb rezydencji, a gdy tylko zniknął, Celia i Minerva uśmiechnięte od ucha do ucha odciągnęły Marię na bok. - Pospieszmy się, zanim wróci.

212

Dołączyli do nich lord Gabriel i lord Jarret, którzy przywiedli ze sobą kilku młodych kawalerów. - Lordzie Gabrielu! - zawołała Maria. - Pański brat... - Tak, wiem. Wykorzystajmy jego nieobecność... Razem z Jarretem przedstawili dziewczynie pozostałych dżentelmenów. Do czasu powrotu markiza zdążyła obiecać tańce wszystkim znajomym jego braci. Oliver zmarszczył czoło, na widok beztroskiego Gabriela. - Czy puszczanie mnie w pościg za Chetwinem to twój pomysł na dobry dowcip? - zapytał siostrę. - Po prostu trochę pogubiłam się w ogólnym zamieszaniu - odparła Celia pogodnie. - Gdy cię nie było, przedstawiliśmy Marię paru znajomym. - Dziękuję, że zadbałaś o to, by czuła się mile widziana - rzekł, choć obserwował zebranych kawalerów podejrzliwie. Następnie podał Marii ramię. - Chodźmy, moja droga. Przedstawię panią naszym gospodarzom i będziemy mogli zatańczyć. - Wybacz, staruszku - wtrącił Gabriel, stanąwszy pomiędzy nimi ale panna Butterfield mnie obiecała pierwszy taniec. Oliver spojrzał na nią groźnie i oskarżycielsko. - Niemożliwe. Maria powstrzymała narastające poczucie winy. Dlaczego miałaby się czuć winna? To on spędził noc w burdelu. To on tak zapamiętał się w walce ze swą babką, że nawet nie pofatygował się poprosić narzeczonej o taniec. Z góry założył, że będzie z nim tańczyła, ponieważ zapłacił za jej usługi. Niedoczekanie! Gdy napotkała wzrok mężczyzny, odważnie i stanowczo powiedziała: - Nigdy pan o tym nie wspomniał. Nie miałam pojęcia, że życzy pan sobie mieć pierwszy taniec.

213

- W takim razie do mnie należeć będzie następny - odparł z niezadowoleniem. - Obawiam się, że to ja będę mieć ten zaszczyt - wtrącił Jarret. Zdaje się, że panna Butterfield ma już pełen karnecik. Nieprawdaż, panowie? Rozległ się szmer na potwierdzenie tych słów. Oczy Ołivera zaczęły ciskać gromy. - Do cholery... Pani Plumtree klepnęła go wachlarzem po ramieniu. - Doprawdy, Ołiverze, musisz powściągać język w towarzystwie dam. To szacowne towarzystwo. - Nie dbam o to. To moja na... - W samą porę ugryzł się w język. Maria przyszła tu ze mną. Należy mi się przynajmniej jeden taniec. - W takim razie może powinieneś był o niego poprosić, zanim inni cię ubiegli - powiedziała Celia z psotnym uśmiechem. Gabe wyciągnął dłoń do Marii. - Zapraszam, panno Butterfield - rzekł, przejmując rolę Ohvera przedstawię panią gospodarzom. - Potem błysnął uśmiechem i zwrócił się do brata: - Lepiej zacznij trzymać kciuki, byś wylosował jej nazwisko w loterii o walca, staruszku, ponieważ tylko w taki sposób możesz zatańczyć z nią tego wieczoru.

214

Rozdział XVIII Zabiję go - mruknął Oliver, patrząc, jak brat odchodzi z Marią. Jarrret i inni dżentelmeni także udali się na salę balową, a Celia i Minerva podążyły za nimi, pozostawiwszy go w holu wraz z babcią. - To Amerykanka - odezwała się chłodnym głosem staruszka. - Oni się zachowują jak w stodole. Nie uświadamiała sobie, że powinna była zarezerwować jeden taniec dla ciebie. Chociaż muszę przyznać, że nie spieszyłeś się, żeby ją o niego poprosić. - Jestem jej narzeczonym - powiedział, piorunując babcię wzrokiem. - Cóż, zdecydowanie nie zachowujesz się jak narzeczony. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, gdzie byłeś ubiegłej nocy... - Babciu, do cholery... - zaczął. Czuł, że się czerwieni. Znów klepnęła go wachlarzem. - Nie wiem, gdzie nauczyłeś się tak okropnych manier. - Mogłabyś przestać? - Oliver schwycil wachlarz. - Przysięgam, że razem z Marią czasem potraficie doprowadzić człowieka do obłędu, aż w końcu ma ochotę uciec z krzykiem. Odebrała mu wachlarz, prychając pogardliwie. - Powinieneś trochę pokrzyczeć. To mogłoby okazać się zbawienne dla twojej duszy.

215

Oliver zaśmiał się gorzko. - Dobrałyście się z Marią w korcu maku. Ona także myśli nad ocaleniem mojej duszy. Ktoś powinien jej powiedzieć, że to stracona sprawa. - Doprawdy? - spytała cicho kobieta. W myślach usłyszał słowa Marii na temat jego alter ego, Rocktona: „Nadal jest dla niego nadzieja. Zawsze jest nadzieja". Coś takiego mogłaby powiedzieć babcia. Aż posłał staruszce ostre spojrzenie. Czy to możliwe, by polubiła Marię? Babka skrzywiła się. - Nie wierzę, że podarowałeś tej dziewczynie perły Prudence. Na ten komentarz Oliver rozluźnił się. Babcia nigdy nie uzna Marii za odpowiednią partię dla niego. - Decyzja należała do mnie. Właściwie planował zaoferować naszyjnik jedynie jako ozdobę na ten wieczór. Lecz potem zobaczył Marię w tej pięknej sukni, poczuł zażenowanie z powodu dezaprobaty babci i coś w nim pękło. Może to i lepiej, bronił się sam przed sobą. Jak lepiej mógłby przekonać babcię o swoich intencjach? To był jedyny powód, dla którego dał Marii ten naszyjnik. - Chodźmy znaleźć Foxmoora - rzekł. - Muszę z nim o czymś pomówić. A ty powinnaś pomówić z jego żoną o ogłoszeniu moich zaręczyn. Babka przymrużyła oczy. - Wiesz przecież, że nie musisz kontynuować tej farsy. Mógłbyś teraz z tym skończyć. - Albo ty mogłabyś zrezygnować ze swojego ultimatum. - Nigdy. - Twój wybór - odparł, spoglądając na nią hardo. - Ale jeśli ty nie ogłosisz zaręczyn, ja to zrobię. Nie miał innego wyjścia, jak obstawać przy swoim. Publicznie ogłoszone zaręczyny byłyby zobowiązujące,

216

a babcia nie mogła się zgodzić na jego ślub z katoliczką Amerykanką, więc by ratować honor rodziny, z pewnością się podda. Znaleźli Foxmoora. Wraz z księżną stal w drzwiach sali balowej i witał gości, lecz chętnie dał się Oliverowi odciągnąć na stronę. Tymczasem babcia zaczęła rozmawiać z jego żoną, oczywiście tylko na pokaz. - Co ty tu robisz? - spytał Foxmoor. - Z tego, co pamiętam, przysięgałeś, że na walentynkowy bal będzie cię można ściągnąć tylko w trumnie. - Zerknął ponad ramieniem Olivera. - Gdzie ona? - Drwij sobie, jeśli musisz, ale wyświadcz mi przysługę. Potrzebuję twojej pomocy, by ustawić wynik losowania. - Jeśli sądzisz, że pozwolę ci posłużyć się ulubionym wydarzeniem towarzyskim mojej żony, byś mógł wyciąć jakiś numer swoim braciom... - Nie chodzi o żaden numer. Chcę mieć pewność, że konkretna dama zostanie moją partnerką do walca przed kolacją. Przycisnąwszy dłoń do piersi w dramatycznym geście, Foxmoor zachwiał się lekko. - Ty? Chcesz zatańczyć z panną do wzięcia? - Przyjrzał się przyjacielowi uważnie. - Zdajesz sobie sprawę z tego, że jedyne kobiety biorące udział w loterii to te młode, niezamężne i szanowane? - Jestem tego w pełni świadom - zgodził się Oliver, zacisnąwszy zęby. - I mimo to chcesz zatańczyć z jedną z nich? - Mężczyzna nie mógł powstrzymać się od śmiechu. - Na litość boską, możesz to dla mnie zrobić? - Oczywiście - odparł wesoło Foxmoor. - Jak sobie życzysz. A przy okazji zdobędę dla ciebie jeszcze księżyc, by był twą zastawą przy kolacji, oraz gwiazdy, by oświetlały ci drogę do stołu.

217

- Niech cię licho, mówię poważnie. Muszę z nią zatańczyć, rozumiesz? To ważne. - Zatem dlaczego jej nie poprosisz? - Poprosiłem, ale bracia wystrychnęli mnie na dudka. Rozkojarzony, przeczesał włosy palcami. - Zanim do niej dotarłem, zdążyli już przekonać wszystkich znajomych, by wpisali się do jej karnetu. - Dobry Boże, mówisz o tej ładnej, młodziutkiej dziewczynie, którą Gabe nam przedstawił? Panna... Butter coś tam? Zatrzymała się z wizytą w Halstead Hall, tak? - Tak, to ona. Foxmoor zmarszczyl brwi. - Teraz już wiem, dlaczego chcesz z nią zatańczyć. Wiem, co ci chodzi po głowie. Chcesz ją uwieść. Jest dokładnie w twoim typie, więc postanowiłeś wykorzystać bal mojej żony... - Niech to wszyscy diabli, Foxmoor! Choć raz w życiu mógłbyś zrobić, o co proszę, nie oceniając? Jesteś tak okropny jak Maria, z jej ciągłymi wykładami na temat moralności, współczucia i ratowania ludzkiej duszy. Proszę tylko o małą przysługę, jeden taniec z tą przeklętą kobietą, a ty nawet tak nie chcesz pomóc! Foxmoor zdębiał, a Oliver zdał sobie sprawę, że wyraził się zbyt dobitnie. - Maria, powiadasz? - Książę skomentował poufałość markiza. - Tak ma na imię. - Zdążyłem się zorientować - rzekł i ruszył poprzez salę. - Chcesz ustawić loterię? W porządku. Gdy dziewczyna wrzuci do kapelusza bilecik ze swoim nazwiskiem, wyjmę go niepostrzeżenie, a potem ci podam, żebyś mógł go w stosownej chwili wylosować. Proste. - Już to kiedyś robiłeś - skomentował podejrzliwie Oliver.

218

- Raz czy dwa - uśmiechnął się słabo Foxmoor. - Zakochani mężczyźni z reguły nie lubią ryzykować, że w walentynki dama ich serca mogłaby zostać wylosowana przez kogoś innego. - Nie jestem zakochany - odciął się Oliver. - Jeśli to właśnie myślisz... - Oczywiście, że nie. Jednak książę nie wyglądał na przekonanego. Oliver był gotów zwymyślać go od idiotów i potwierdzić, że istotnie ma ochotę uwieść Marię, byle tylko przyjaciel przestał mu się przyglądać tak podejrzliwie. Nie chciał jednak zaprzepaścić okazji, by zatańczyć z Marią i porozmawiać z nią sam na sam. Odwrócił się, by wzrokiem odszukać ją w tłumie. Tańczyła w tej anielskiej sukni, a Oliver pragnąc jej, czuł się jak sam diabeł. Jakże on jej pragnął. Chciał całować te pełne, wydatne usta, gdy kosmyk po kosmyku rozpuszczał masę jej bursztynowych włosów. Następnie miał ochotę zsunąć z jej kremowo gładkich ramion ledwie trzymający się ich materiał i pieścić jej piersi, językiem skłonić ich szczyty, by się rozkosznie wzniosły... Pragnął zobaczyć, jak Maria ciepło uśmiecha się do niego, gdy on unosi jej spódnicę i zanurza usta między jej udami, by skosztować pikantnego nektaru. Po prostu chciał patrzeć, jak się do niego uśmiecha. Pragnął tego niemal bardziej, niż mieć ją w swoim łóżku. Chryste, co się z nim działo? Jak w ogóle mógł porównywać uśmiech z porządnym chędożeniem? A jednak krew szybciej krążyła mu w żyłach na samo wspomnienie jej uśmiechów. Chciał, by Maria porozmawiała z nim tak jak ostatnim razem, droczyła się z nim albo nawet go zbeształa. Wszystko było lepsze od tych powściągliwych spojrzeń i ciągłych uników. Ale po dzisiejszym wieczorze...

219

Nagła myśl poraziła go jak grom z jasnego nieba. Jeśli wygra bitwę z babcią, Maria nie będzie mieć powodu, by z nimi pozostać. Przestanie ich wiązać jakakolwiek umowa. Oliver poczuł nagły chłód. Nie mógł na to pozwolić. Ponowi propozycję, by dziewczyna została jego kochanką, i tym razem ją przekona. Będzie ją uwodził, aż się zgodzi. Nie mogła odejść - jeszcze nie teraz. Nie mógł znieść samej myśli o tym. - Chyba się ze mną zgodzisz? - odezwał się Foxmoor obok niego. - Oczywiście - odparł Oliver, modląc się, aby była to właściwa odpowiedź. - Nie zamierzasz rzucić jakiejś uszczypliwej uwagi o tym, jak to małżeństwo zrujnuje każdego mężczyznę? Zazwyczaj tak właśnie reagujesz na czyjeś szczęście w tej kwestii. - Dziś nie jestem w nastroju do złośliwych uwag. - Nie słyszałeś ani słowa z tego, co mówiłem, prawda? Oliver skrzywił się. Foxmoor przyglądał mu się stanowczo zbyt wnikliwie. - Mówiłem o Kirkwoodzie, o tym, jaki wydaje się zagubiony bez lady Kirkwood u swego boku. - Czyżby czar zdążył już prysnąć? - spytał Oliver, dziwnie zawiedziony tą perspektywą. - Teraz zaś mówisz jak Stoneville, do jakiego przywykłem. Nie słyszałeś? Lada moment spodziewają się dziecka. Zona jest w odosobnieniu na czas połogu. Niespodziewanie Oliver poczuł silny ucisk w piersi. Kirkwood będzie ojcem. Nie sądził, że tego dożyje. Teraz kolejno wszyscy jego znajomi będą mieć dzieci... Tylko nie on. A co to miało za znaczenie? Zmarszczył czoło, zastanawiając się nad tym. Nie chciał dzieci. Nie potrafił sobie wyobrazić gorszego ojca od siebie.

220

Dlaczego więc przyszedł mu na myśl wizerunek brzemiennej Marii, noszącej pod sercem jego dziecko? Jakim cudem nagle potrafił wyobrazić sobie, jak siedzi w starej łódce z niebieskookim chłopcem i pokazuje mu najlepsze łowiska na stawie w Halstead Hall? Dlaczego zobaczył siebie czytającego bajkę ciemnowłosej dziewczynce, która ssała kciuk, tak jak dawniej mała Celia? A niech to! Całe to gadanie Minervy o jego chłopięcych wybrykach zatruwało mu umysł. Zatęsknił do sielankowego dzieciństwa, które jej zdaniem przeżywał. Nagle zapragnął podarować taki szczęśliwy czas jakiemuś dziecku. Jednak to było niemożliwe. - Zakładam, że Kirkwood nie chciał się tu dziś zjawić - rzekł Foxmoor - lecz jego żona nalegała. Stwierdziła, że chce usłyszeć wszystkie najnowsze plotki, które on będzie musiał dla niej zebrać. - Książę prychnął. - Tak jakby Kirkwood wiedział, jak się do tego zabrać. Kobietę najwyraźniej zaślepiła miłość. W tym właśnie tkwił problem: miłość czyniła człowieka ślepym, aż w końcu stawał się całkiem omotany. Usidlony pogrążał się w nieszczęściu. Oliver był na to za sprytny. Jednak w miarę upływu wieczoru, gdy zmuszony byl obserwować, jak Maria tańczy z coraz to następnym, przystojnym dżentelmenem, zaczął się zastanawiać, ile tak naprawdę wart był ten jego spryt. Widok Marii w tańcu z innymi mocno mu doskwierał. Jeden z tych idiotów kilkakrotnie ją czymś rozśmieszył - jawny występek. Inny przytrzymał dłoń na jej talii po skończeniu tańca - kardynalny grzech. A ostatni partner, tuż przed loterią, miał czelność szepnąć jej na ucho coś, co przyprawiło dziewczynę o rumieniec - zbrodnia tak niewybaczalna, że Oliver żałował, iż nie może spu-

221

ścić człowiekowi batów. Nigdy wcześniej nie miał ochoty zdzierać skóry z tylu mężczyzn na raz. Jakimś cudem udało mu się zachować spokój, gdy panowie zaczęli się schodzić, by rozpocząć losowanie. Patrzył, jak Maria zapisuje swoje imię i nazwisko na karteczce, po czym wkłada ją do cylindra Foxmoora, ale nie potrafił poznać, czy księciu udało się ją przechwycić. Wstrzymywał oddech, gdy mężczyźni zaczęli losować. Foxmoor z porozumiewawczym uśmiechem wrzucił los do kapelusza, w chwili gdy Oliver sięgnął do środka. Rozwinął bilecik i odczytał: - Panna Maria Butterfield. Maria nie skomentowała tego, miała nieprzenikniony wyraz twarzy. Ale czy tego chciała, czy nie, należała do niego na czas tańca i kolacji. Zamierzał wykorzystać to jak najlepiej. *** Maria cały wieczór spędziła na robieniu dobrej miny do złej gry. Chociaż przyjaciele Jarreta i Gabriela byli miłymi dżentelmenami, czuła się, jakby nie milkły szepty na jej temat. Szmer wyraźnie się wzmagał, gdy tylko znalazła się w towarzystwie kogoś z rodu Sharpe'ow, a przecież ten bal zorganizowali ich przyjaciele! Mogła sobie jedynie wyobrażać, jak musieli się czuć na innych spotkaniach towarzyskich. Chociaż może nie zapraszano ich na inne wydarzenia. Wyglądało na to, że Celia i Minerva tańczyły jedynie ze swoimi braćmi lub ich przyjaciółmi, którzy najwyraźniej zostali poproszeni o służenie pannom Sharpe. Maria zauważyła, że przez kilka tańców Minerva stała samotnie, choć po jej wyrazie twarzy widać było wyraźnie, że nie dawała się zgnębić gromadzie plotkarzy.

222

Między kolejnymi tańcami Maria wciąż słyszała szepty: „Ta biedna Amerykanka", „Tak, Sharpe'owie", „Dacie wiarę?". Pewna szczególnie wredna harpia z zaangażowaniem wskrzeszała dawny skandal, wielce się tym rozkoszując. Na szczęście partner Marii, jeden z dobrych kolegów Gabriela, szybko ukrócil jej starania ostrą odpowiedzią. Maria była niezwykle świadoma każdego ruchu i kroku Olivera. Co dziwne, nie zatańczy! z ani jedną damą. Mimo wszystko schlebiało jej to. Markiz obserwował ją, a raczej pożerał wzrokiem. W innych chwilach, piorunował wzrokiem jej partnerów. Jeden z jegomościów nawet wspomniał, że lord Stoneville wydaje się zazdrosny. Maria uznała to za mało prawdopodobne. Jednak gdy w końcu ruszył ku niej, poczuła się niepokojąco szczęśliwa, że ją wylosował. Spędziwszy wieczór na ciągłym uśmiechaniu się, aż do bólu, ignorowaniu złośliwych komentarzy i udawaniu, że poszukuje w Anglii brata Freddy'ego, marzyła o tym, aby choć przez chwilę pobyć z kimś, kto znał ją taką, jaka była naprawdę. Nawet przy braciach Olivera nie czuła się całkiem swobodnie, udawała anielskie stworzenie, którego zdecydowani byli bronić. A choć ów mężczyzna, który stanowił dla niej największe zagrożenie, szedł teraz ku niej z wyrazem przerażającej determinacji na twarzy, nie potrafiła stłumić ogarniającego jej ciało ekscytującego dreszczu emocji. Oliver stanął przy Marii, a reszta gości ciągnęła kolejne losy. Freddy wylosował imię ślicznej, młodziutkiej panienki, do której smalil cholewki. Niejaki Giles Masters wylosował Minervę i wydawał się zadowolony z takiego obrotu spraw. Minerva nie. Wtem Oliver pochylił się, by szeptać Marii do ucha i dziewczyna przestała zauważać, co się wokół niej działo. - Widzę, że dobrze się dziś pani bawi. - Skąd taki wniosek? - szepnęła.

223

- Uśmiecha się pani do każdego głupca, z którym idzie pani pod rękę - narzekał. - A pan piorunuje każdego wzrokiem - zauważyła. - Czy to oznacza, że pan bawi się źle? - Gdybym mógł, zrobiłbym więcej, niż tylko ciskał gromy wzrokiem. Czy zapomniała już pani, że ma narzeczonego? - Fikcyjnego. - Mówiłem o Hyacie. Maria poczuła, że coś ściska ją w gardle. Miała poczucie winy. Potem zaś przyszła jej do głowy pewna myśl. Spojrzała na markiza zaciekawiona. - Od kiedy to broni pan interesów mojego narzeczonego? Lord Stoneville się zasępił. - Uważam jedynie, że zaręczona kobieta nie powinna zachęcać młokosów do umizgów. A to dobre. - A ja sądzę, że mężczyzna, który udaje, iż jest zaręczony, nie powinien pod nosem rzekomej narzeczonej chadzać do burdeli syknęła. Markiz już miał coś odpowiedzieć, ale losowanie dobiegło końca i dżentelmenów poproszono o poprowadzenie dam na parkiet. Gdy znaleźli się na odpowiednim miejscu, Oliver rzekł: - Ma pani całkowitą rację. - Jego spojrzenie było pełne żalu. - To było w okropnie złym tonie i więcej się nie powtórzy. - To miały być przeprosiny? - odburknęła. - Nie - rzekł z uczuciem. - Ale teraz, tak: przepraszam, Mario, że zawstydziłem cię i skompromitowałem przed służbą. Przepraszam, że tak nonszalancko obszedłem się z twoimi uczuciami. A przede wszystkim przepraszam, że sprawiłem, iż pomyślałaś, że tak niewiele dla mnie znaczysz. To nieprawda.

224

Maria spuściła wzrok w obawie, że mężczyzna dostrzeże, jak bardzo poruszyły ją jego słowa. - To bez znaczenia. Oliver wziął ją za rękę, a drugą dłonią ujął w talii, przyciągnąwszy dziewczynę skandalicznie blisko. - To ma znaczenie - rzeki. Powtórzył to, co powiedziała do niego w biurze pana Pintera. Orkiestra zaczęła grać, a Oliver porwał dziewczynę do walca. Mimo jego wyraźnej wprawy w prowadzeniu partnerek Maria nie czuła się jak jeszcze jedna z wielu kobiet. Nie odrywał od niej wzroku i trzymał ją w talii w zaborczy sposób. Serce biło jej szybciej. - Jeśli to jakiekolwiek pocieszenie - powiedział cicho - ubiegła noc nie należała do przyjemnych. - I dobrze. Zasłużył pan sobie. - Uśmiechnęła się. - Chociaż wcale mnie to nie interesuje. - Przestań udawać, że jestem ci obojętny - rzekł ochryple. - Obojgu nam zależy i dobrze o tym wiesz. Mnie zależy bardziej, niż mogłabyś sobie wyobrazić. Chociaż bardzo chciała, jak mogła mu wierzyć? - Mówisz tak tylko po to, by zwabić mnie do łóżka. Oliver uśmiechnął się: - Moja droga, nie muszę wabić kobiet do swego łóżka. Zazwyczaj wskakują tam z własnej woli. - Po chwili uśmiech znikł z jego twarzy. Po raz pierwszy przeprosiłem kobietę. Nigdy nie obchodziło mnie, co o mnie myślą, choć wiele z nich próbowało mnie do tego zmusić. Dlatego wybacz, jeśli nie radzę sobie z tą sytuacją w satysfakcjonujący sposób. Nie jest to stan, do którego byłbym przyzwyczajony. Obejmował ją tak czule, że chciało jej się płakać. Każdy ruch był uwodzicielski - jego noga napierała, gdy ona cofała swoją, jego dłoń podtrzymywała ją w talii, a walc tętnił rytmem, który sprawiał, że dziewczyna miała ocho-

225

tę pozostać tak i wirować na zawsze. Umysł podpowiadał, by się temu oprzeć, lecz serce nie słuchało. Jej głupie serce... Maria zerknęła ponad ramię Ohvera. - Mój ojciec chadzał do burdeli. Nigdy nie ożenił się ponownie, więc bywał tam, żeby... cóż... zaspokoić swoje potrzeby. Parę razy musiałam pójść po niego, gdy kuzyni pracowali lub ciotka zajęta była opiekowaniem się moją babcią. - Nie wiedziała, dlaczego zaczęła tę opowieść, ale dobrze było móc się komuś zwierzyć. Najbliżsi woleli udawać, że nic się nie wydarzyło. - To było upokarzające. On... zapominał wrócić do domu, a my mieliśmy jakiś kłopot lub potrzebowaliśmy pieniędzy i wtedy musiałam sprowadzać go do domu. - Dobry Boże! Maria spojrzała 01iverowi w oczy. - Przysięgłam sobie, że nigdy więcej nie pozwolę nikomu postawić mnie w takim położeniu. - Uniosła dumnie podbródek. - Dlatego cieszę się z narzeczeństwa z Nathanem. Jest nobliwym, porządnym człowiekiem. Nigdy nie odwiedzałby takich miejsc. Oczy Ołivera pociemniały. - Można zostać porzuconym na wiele sposobów. Jeśli mąż cały czas spędza w burdelu, równie dobrze mógłby być za oceanem. Rezultat jest ten sam. Nim odwrócił wzrok, na jego twarzy pojawił się cień rozżalenia i goryczy. - Moja matka nigdy nie sprowadzała ojca z hulanek do domu powiedział dziwnie beznamiętnym tonem. - Ale wiedziała, że chadzał do burdeli. Na początku kłócili się o to, gdy wracał. On odchodził w gniewie, a ona płakała godzinami. - Skąd wiedziała, gdzie się podziewal? - szepnęła dziewczyna. Serce niemal jej pękało na myśl o chłopcu zmuszonym patrzeć, jak rodzice kłócą się o takie rzeczy.

226

Po raz pierwszy wspomniał przy niej o wspólnym życiu swoich rodziców. - Ponieważ wracał do domu śmierdzący tanimi perfumami i kobietą. To zapach, którego się nie zapomina. Maria gapiła się na niego. Tego ranka, gdy zjawił się pod jej drzwiami, śmierdział alkoholem, ale nie perfumami. Niewielki szczegół, a jednak pokrzepiający, gdy dodać do tego uwagi Betty. - Marzyłem, że kiedyś położę temu kres - dodał gorzkim tonem. Koniec końców, matka zrobiła to sama. Czyżby sugerował, że umyślnie zabiła jego ojca? Wcześniej twierdził, że to był tragiczny wypadek. - Niezła z nas para, nieprawdaż? - stwierdził, spoglądając na wirujących wokół nich gości. - Oto tańczymy ze sobą do najbardziej beztroskiej muzyki, jaką kiedykolwiek napisano, otoczeni setkami gawędzących osób, lecz nie potrafimy rozmawiać o niczym innym jak o domach publicznych i śmierci. - Czy to nie lepsze, niźli nigdy o tym nie mówić? - Brzmi, jakby to mówiła moja babka - powiedział i spojrzał na dziewczynę uważniej. - Nie przeszkadza mi to. Zaczynam ją lubić. - Ja także ją lubię... kiedy nie jest tak cholernie napastliwa. Maria przyjrzała mu się zaciekawiona. - Dlaczego tak często pan przy mnie przeklina? Inni mężczyźni tego nie robią. O ile zdążyłam zauważyć, pan również powstrzymuje się, gdy w grę wchodzą inne kobiety. Dlaczego? - Nie wiem - przyznał. - Przypuszczam, że w pani towarzystwie mogę być sobą. A skoro w gruncie rzeczy jestem sukinsynem o niewyparzonym języku... Maria przycisnęła mu palec do ust. - Nie mów tak. Nie jesteś taki zły, za jakiego starasz się uchodzić. Po chwili zorientowała się, że inni zauwa

227

żyli jej intymny gest, i położyła dłoń z powrotem na ramieniu markiza. - Do niedawna sądziłaś inaczej - odparł cichym, chropawym głosem. Dłonią ukradkiem wodził po talii dziewczyny, nie potrafił przestać jej dotykać. - Przyjmijmy, że przekonuje mnie brak kompromitujących dowodów. Kontynuowali taniec w milczeniu, które jedynie bardziej ją pobudzało. Nie potrafili oderwać od siebie wzroku. Każdy wspólny krok zdawał się zbliżać ich do siebie coraz bardziej. Maria była pewna, że niejedną matronę zgorszyli swym uściskiem. Ale nie zwracała uwagi na cudze opinie. Czuła się jak w niebie. Nie zmieniało to ich relacji - nadal nie łączyło ich nic poza tym niewygodnym przyciąganiem. Jednak dziewczyna bezwiednie zapamiętywała jego rysy, starała się zachować w pamięci wrażenie dotyku dłoni na swej talii, ruchów ich ciał poruszających się w jednym rytmie. Oliver mocno trzymał dłoń Marii, a kciukiem zmysłowo gładził miejsce u nasady jej palca wskazującego. Pomimo rękawiczek ten dotyk rozpalał jej zmysły. Gdy muzyka ucichła, markiz uścisnął lekko jej dłoń i podał ramię, by poprowadzić ją na kolację. Powietrze drżało pod wpływem powstałego między nimi napięcia. - Czy jest coś, co powinnam wiedzieć o angielskich zwyczajach związanych z kolacjami na przyjęciach? Nie chciałabym zawstydzić pana łub pańskiej rodziny. - Nigdy nie mogłaby mnie pani ośmieszyć - rzekł głębokim głosem, który wywołał u niej przyjemny dreszcz. Zdawał sobie sprawę, ile zdradza, bo dodał: - Żebym czuł się zażenowany, musiałbym dbać o to, co inni o mnie sądzą, a nic mnie to nie obchodzi. Maria zaczynała sądzić, że nie do końca było to prawdą. Reszta gości kłębiła się w holu, w drodze do jadalni, lecz dziewczyna czuła się, jakby była z lordem Stoneville

228

sama, jak gdyby zamknęli się wewnątrz bańki mydlanej. Czy on też się tak czuł, czy też jedynie udawał, że powstawała między nimi głębsza więź? Gdy weszli do jadalni, Oliver gładko poprowadził ich do stołu z dwoma wolnymi krzesłami. Nagle piękna kobieta zaszła im drogę, jakby z zamiarem przejęcia tych miejsc. - Wybacz, Kitty - rzekł chłodno Oliver, uprzedzając ją i chwytając za oparcie najbliższego krzesła. - Byliśmy pierwsi. - Cóż za niespodzianka widzieć cię tu, Stoneville - skomentowała protekcjonalnie, przyglądając się Marii krytycznie. - A kim jest twoja nowa przyjaciółka? Zadała to pytanie z taką pogardą, że Maria aż zarumieniła się na myśl o tym, co sugerowała. Sądząc po zaciśniętych szczękach Olivera, on także musiał zrozumieć tę implikację. - Lady Tarley, panna Maria Butterfield. Panna Butterfield przybyła niedawno z Ameryki i jest gościem moich sióstr. Lady Tarley uniosła brew. - Cóż za przyjemność panią poznać - powiedziała tonem, który całkowicie przeczył jej słowom. - I jakaż piękna suknia. Sama też dobrze się w niej czułam, nim ją oddałam. Widzę, że drapowanie wokół stanika nosi pani w ten sam sposób co ja, uszyte było specjalnie na moje zamówienie. Świetnie na pani leży. Marii zapłonęły policzki. Wszyscy święci, powinna była wiedzieć, że dojdzie do czegoś podobnego. Oliver groźnie zmrużył oczy. - Musiałaś się pomylić, Kitty. Byłem przy tym, gdy krawcowa pokazała pannie Butterfield ten wzór. Z pewnością zastosowała wariację wykorzystywanego już wcześniej fasonu. - Uśmiechnął się chłodno. - Nigdy nie ufaj krawcowej, która mówi, że szyje coś specjalnie dla cie-

229

bie. Szczególnie jeśli nie jesteś skłonna godziwie jej za to zapłacić. Oczy lady Tarley rozbłysły. - Rozpoznałam haft. Zdaje się, że suknia, tak jak moja, ma z tyłu drobną skazę. Gdy kobieta już chciała sięgnąć do zdobień na sukience Marii, by to sprawdzić, Oliver pochwycił jej dłoń w żelazny uścisk. - Dla własnego dobra radzę, droga pani, trzymać ręce z dala od mojej narzeczonej. Lady Tarley cofnęła dłoń, a minę miała niczym tygrysica, która wyczuła ofiarę. - Pańskiej narzeczonej? Proszę, proszę, cóż za interesująca nowina. Maria jęknęła. Nie mogła uwierzyć, że Oliver to powiedział. Sam siebie zaskoczył; pod palcami poczuła, jak napinają się mięśnie jego ramienia. - Jeszcze nie ogłosiliśmy zaręczyn, dlatego bylibyśmy wdzięczni za dyskrecję. - Oczywiście, Stoneville. - Przycisnęła palec do ust. - Buzia w ciup. Gdy w następnej chwili oddaliła się, szeleszcząc halkami, by zagadnąć pierwszą napotkaną damę, Maria się odezwała: - Nie zamierza dochować tajemnicy, prawda? - Nie - wycedził Oliver. - A niech to wszyscy diabli! Wybacz mi, Mario. Nie wiem, co mnie napadło. Nie wierzę, że zapomniałem, że to nie... - Opamiętał się i wysunął dla niej krzesło. - Zostań tu, a ja postaram się zdusić to w zarodku. Gdy ruszył za lady Tarley, Maria zdała sobie sprawę z tego, że się uśmiecha. Powinna być na niego wściekła, plotki mogą trafić do londyńskich gazet, a przez to i do Nathana. Dlaczego więc nie była zła?

230

Ponieważ zrobił to, by oszczędzić jej kompromitacji. Ponadto Oliver rzadko bywał tak impulsywny i nieostrożny. Zważywszy na to, jak gwałtownie bronił się przed perspektywą małżeństwa, zadziwiające było, że w zwykłej rozmowie wymknęło mu się coś takiego. Dawało jej nadzieję na... Nie, szaleństwem byłoby liczyć na coś więcej ze strony markiza; był przerażony swoim błędem. Kobieta, z którą dopiero co rozmawiała, pani Tarley, pospieszyła do pani Plumtree. Starsza dama, wysłuchawszy jej pospiesznej relacji, uśmiechnęła się niczym kot, który dobrał się do śmietanki. Pani Plumtree spojrzała na Marię i, ku całkowitemu zaskoczeniu dziewczyny, puściła do niej oko. Naprawdę mrugnęła! Maria nie miała pojęcia, co wydarzyło się w ciągu ostatnich paru godzin, lecz jakimś cudem pani Plumtree zaczęła z całego serca pochwalać wybór swego wnuka. O rety! Dziewczyna miała niepokojące wrażenie, że ten wieczór zmierzał w kierunku, którego Oliver zupełnie nie przewidział. A najgorsze w tym wszystkim było to, że w głębi duszy na swój sposób cieszyła się z takiego obrotu spraw.

231

Rozdział XIX Oliver podążył za Kitty, klnąc pod nosem. Jak ta mściwa kreatura śmiała obrażać Marię? Nic dziwnego, że odezwał się niestosownie, gdy zobaczył upokorzenie na twarzy dziewczyny. Miał ochotę udusić tę kobietę. Kitty nienawidziła go, odkąd zignorował niedwuznaczne propozycje, jakie mu czyniła, gdy była kochanką jego przyjaciela. A teraz mimo woli wciągnęła Marię jeszcze głębiej w jego rozgrywki z babcią. Kitty krążyła po sali niczym błyskawica, bez wątpienia sprzedając najnowszą, gorącą plotkę każdemu, kto mógł ją usłyszeć. Na każdym kroku ktoś zatrzymywał Olivera, by spytać, czy rzeczywiście był zaręczony z „tą Amerykanką". Markiz poddał się po kilku pierwszych próbach zaprzeczania, że to jeszcze nic oficjalnego. Historia nabierała takiego tempa, iż zaprzeczanie jedynie dolewałoby oliwy do ognia. Nagle Oliver dostrzegł w tłumie babkę pogrążoną w rozmowie z najlepszą przyjaciółką lady Tarley. Zalała go fala ulgi. Staruszka z pewnością z miejsca zdusi te pogłoski. A wtedy on zwycięży w ich sporze; będzie mógł zagrozić babce posłaniem do gazet oświadczenia o zaręczynach, jeśli ona nie odstąpi od ultimatum. Nie będzie miała innego wyboru, jak tylko się wycofać.

232

Tylko, że... nie zachowywała się, jakby miała zaprzeczyć plotkom. Prowadziła bardzo ożywioną konwersację ze swą towarzyszką, a gdy napotkała wzrok Olivera i posłała mu uśmiech od ucha do ucha, nagle zdał sobie sprawę z tego, że srogo się pomylił. Źle zrozumiał jej intencje. Te wszystkie bzdury z przekupywaniem Marii, spoglądaniem na nią z dezaprobatą i rzucaniem kąśliwych uwag... cały ten czas babka prowokowała go do działań, które doprowadziły do efektu, o który jej chodziło! Niech Bóg ma go w swej opiece. Z przyprawiającym o mdłości poczuciem nieuchronności patrzył, jak babcia podchodzi do księżnej i szepcze kilka słów, po czym księżna wstaje i stuka w kieliszek, by uciszyć towarzystwo. Uśmiechając się z triumfem, Hetty Plumtree ogłosiła zaręczyny swego wnuka, markiza Stoneville z panną Marią Butterfield z Dartmouth, w Massachusetts. Wszystkie spojrzenia powędrowały w stronę lorda Stoneville i szepty rozpoczęły się na nowo. Oliver nie mógł uwierzyć, że był tak ślepy. Przegrał bitwę, może nawet wojnę. A najgorsze było to, że Maria tkwiła uwięziona na linii ognia. Przysiągł jej, że sprawy nie zajdą tak daleko, że nie będzie musiała się martwić, czy wieści o tej historii dotrą do Hyatta. Próbowała ostrzec go, że babcia może nie cofnąć się przed ogłoszeniem ich zaręczyn, ale on był tak piekielnie pewien swego, że nie posłuchał. Teraz przyszło im słono za to zapłacić. W ciągu paru sekund i markiz, i panna Butterfield zostali obsypani życzeniami szczęścia, rozdzieleni przez tłum podekscytowanych gości. W tle złośliwcy już spekulowali, dlaczego lord Stoneville miałby żenić się z dziewczyną bez koneksji. Fakt, iż Maria przez jego nieudolność padła ofiarą tych samych pomówień, które jego rodzina znosiła całymi latami, doprowadzał go do furii.

233

Pół godziny zajęło mu przedarcie się do dziewczyny, lecz nim zdążył się do niej odezwać, Minerva pociągnęła go za rękaw. - Babcia chce już iść. - Jestem zaskoczony - warknął. - Teraz, gdy osiągnęła swój cel, spodziewałbym się, że zechce się napawać sukcesem. Minerva zacisnęła usta, wyraźnie niezadowolona z jego zachowania. - Mówi, że jest zmęczona i na pewno nie kłamie. Ma to wypisane na twarzy. Razem z Celią zabierzemy ją do domu. - W porządku. - Oliver spojrzał na uśmiechającą się sztywno Marię, zagadywaną przez trzy kobiety, i poczuł nagły przypływ opiekuńczości. - Zabierzcie ze sobą Marię. Sytuacja z pewnością ją przytłacza. Ja muszę wszystko załagodzić, ile się da, nim opuszczę przyjęcie, a będzie mi łatwiej, jeśli nie będę musiał się nią opiekować. Jeśli szybko czegoś nie zrobię, wieści trafią jutro do gazet, a Maria się martwi, że mogłyby wtedy dotrzeć do jej prawdziwego narzeczonego. Choć ów narzeczony wcale o to nie dbał. Hyatt na nią nie zasługiwał. Jednak Oliver obiecał, że nic do niego nie dotrze, i musiał znaleźć sposób, by dotrzymać słowa. - Jak to się stało, że lady Tarley dowiedziała się, że ty i Maria... - Nie pytaj - jęknął. - I tak nie uwierzysz. - Zważywszy reakcję babci, powiedziałabym, że twój plan nie przyniósł pożądanych rezultatów. - Wystrychnęła mnie na dudka. - Wygląda na to, że wszystkich nas wywiodła w pole. - Siostra przyjrzała mu się uważnie. - Co zamierzasz zrobić? - Żebym to ja wiedział. Muszę przynajmniej dopilnować, by informacja o tych zaręczynach nie trafiła do gazet. Jestem to Marii winien.

234

Na szczęście dziewczyna zgodziła się wyjść z siostrami i babcią, ułatwiając mu zadanie. Następną godzinę spędził na wyławianiu z tłumu wszystkich gości, którzy mieli jakiekolwiek powiązania z prasą, tłumacząc, że nie życzyli sobie drukowanego ogłoszenia o zaręczynach, póki Maria nie skontaktuje się ze swoją rodziną w Ameryce. Gdy wreszcie wraz z braćmi i Freddym ruszyli do domu, Oliver był tak znużony, że stać go było jedynie na pomruki, gdy bracia zasypywali go pytaniami. Na szczęście Freddy zdominował rozmowę niekończącą się paplaniną na temat balu, imponujących strojów i niesamowitej kolacji. Gdy tylko dotarli do Halstead Hall, Oliver życzył wszystkim dobrej nocy i zamknął się w gabinecie, by napisać listy do redaktorów gazet z prośbą o powstrzymanie przedwczesnych informacji. Była druga w nocy, kiedy wreszcie postanowił udać się na spoczynek. Jednak cały czas był niespokojny. Odkąd sytuacja wymknęła mu się spod kontroli, nie miał sposobności zamienić z Marią choćby kilku słów. Jak to wszystko przyjęła? Nie winiłby jej, gdyby go znienawidziła. Musiał z nią porozmawiać. Choć było bardzo późno, być może jeszcze nie spała. Jeśli zaczeka do rana, będzie musiał stoczyć walkę ze swą kłopotliwą rodziną, by się do niej dostać. Poza tym nie zazna spokoju, póki jej nie zapewni, że najprawdopodobniej sprawa zakończy się na miejscowych plotkach. Chwilę później znalazł się pod sypialnią Marii. Z ulgą zobaczył światło świecy sączące się spod zamkniętych drzwi. Jednak gdy zapukał, nie było odpowiedzi. Zawahał się. Nie mógł tak po prostu wejść w nocy do jej pokoju, ale przecież niebezpiecznie było zostawiać palące się świece, jeśli zapadła w sen... Upewni się tylko, że wszystko w porządku. Uchylił drzwi i zajrzał do środka. Płomień stojącej na stoliku nocnym świecy rzucał złote świa-

235

tlo na sylwetkę śpiącej Marii. Jej bursztynowe włosy rozsypały się po poduszce, do piersi przyciskała książkę, niczym mała dziewczynka przytulająca ulubioną lalkę. Tyle że sylwetka obrysowana kołdrą nie należała do dziewczynki, a do kobiety, której rozpaczliwie pożądał. Oliver wszedł i zamknął za sobą drzwi. Gdy podszedł do łóżka, dostrzegł tytuł książki - Nieznajomy znad jeziora - i ostro wciągnął powietrze. Czy fakt, że wybrała powieść, o której rozmawiali poprzedniego wieczoru, działał na jego korzyść? Czy też oznaczał, że Oliver nie miał już u niej szans, skoro czytała o tym, jak Rockton dopuszczał się coraz to nowych występków? Z pewnością przypominała sobie o wszystkich jego wadach. Oliver wciąż nie był pewien, czy rzeczywiście wybaczyła mu tę nocną wyprawę. Wciąż było między nimi wiele niedomówień. Wewnętrzny, zdradziecki glos podpowiadał, że mógł sprawić, by mu wybaczyła, mógł wdrapać się do jej łóżka i zacząć ją uwodzić, nim dziewczyna zda sobie sprawę z tego, co się dzieje. Wpatrywał się w nią długo, po czym pokręcił głową. Nie, nie mógł tego zrobić. Miał ochotę roześmiać się jak szaleniec. Okazywało się, że mial skrupuły. Kto by pomyślał? Być może nie byl aż tak podobny do ojca... Ta myśl naszła go znienacka, całkowicie zaskakując. Czy to możliwe? Odkąd zjawiła się Maria, zupełnie nie był sobą. Czy to przez nią? Czy to wzajemnie tak na siebie działali? Czy to możliwe, że przy niej był innym... lepszym człowiekiem? Szalony pomysł. Lecz Oliver jedynie stał tam i patrzył na nią, zapamiętując linię jej policzka, burzę włosów. Jak gdyby w transie, sięgnął, by odgarnąć kosmyk zaplątany w jej długie, delikatne rzęsy. Dziewczyna otworzyła oczy, a Oliver wstrzymał oddech. Spojrzała na niego i po chwili się uśmiechnęła. Uśmiechnęła się do niego!

236

Był zgubiony. Nie potrafił się powstrzymać, słysząc tętniącą we własnych żyłach krew, pochylił się i ucałował jej idealne usta. Lecz zaraz zdał sobie sprawę z tego, co robi, i cofnął się. Dziewczyna jednak chwyciła go za szyję i przyciągnęła z powrotem ku sobie. Oliver pozwolił, by uwiodły go jej wargi, by były jego jedynym pokarmem. Po chwili usiadł na łóżku, a Maria uniosła się na łokciach. Wystarczające zaproszenie, by przyciągnął ją do siebie i pogłębił pocałunek. Dziewczyna zatopiła palce w jego włosach, aż jęknął cicho, raz za razem wnikając językiem w ciepłe, miękkie wnętrze jej ust. Pachniała różami i przyprawami. Zastanawiał się, czy zdoła nasycić się jej zapachem... smakiem... dotykaniem jej piersi... A niech to wszyscy diabli! Oswobodziwszy się z jej objęć, Oliver wstał. - Wybacz mi, Mario. Nie chciałem... - Dlaczego przyszedłeś, Oliverze? Maria usiadła, a oczy płonęły jej ciekawością. Pościel zsunęła się: odsłaniała połowę jej ciała, odzianego w koszulę nocną tak cienką, że poprzez materiał dostrzegał ciemne koniuszki jej piersi. Z włosami opadającymi złotorudymi pasmami na ramiona i zaspanymi oczami wyglądała jak marzenie każdego mężczyzny. Fala pożądania ogarnęła go, krusząc samokontrolę. Klnąc pod nosem, Oliver odwrócił się i zaczął niespokojnie krążyć po pokoju. - Przyszedłem przeprosić za to, co stało się dziś na balu. Długa cisza, jaka nastała po tym wyznaniu, sprawiła, że poczuł się nieswojo. W końcu Maria powiedziała łagodnie: - W porządku. Wiem, że nie chciałeś tego powiedzieć. - Nie jesteś zła? - Spojrzał na nią uważnie.

237

- Szczerze mówiąc - wzruszyła ramionami - spodziewałam się, że to Freddy wygada się pierwszy. Nie wiedziałam tylko, czy powie, że jesteśmy zaręczeni, czy że tylko udajemy zaręczoną parę. Przynajmniej nie powiedział niczego, przez co wasza babcia domyśliłaby się, że to oszustwo. Oliver zaśmiał się gorzko. - To teraz bez znaczenia. Ona także grała. Udawała, że nie pochwala mojego wyboru. Chciała, byśmy się zaręczyli. - A może po prostu gotowa jest nie wybrzydzać. - Tak czy owak, ostrzegałaś mnie. - Oliver wrócił na łóżko. Przepraszam, że nie posłuchałem. Gdy wyszłaś z przyjęcia, odnalazłem tylu pismaków i plotkarzy, ilu zdołałem. - Wyjaśnił Marii, jakie sprostowanie przesłał do gazet, po czym niecierpliwie przeczesał palcami włosy. - Zdaje się, że ci, z którymi rozmawiałem, przyjęli moją wersję zdarzeń, lecz gazety uwielbiają drukować plotki na temat małżeństw. - Jestem pewna, że starałeś się im zapobiec. Nie wiadomo nawet, czy Nathan ma dostęp do londyńskich gazet. Dopóki nie dowie się o tym zamieszaniu, wszystko będzie dobrze. Obchodził ją tylko jej najdroższy Nathan, jej przeklęty „nobliwy i porządny" narzeczony. - Mam nadzieję, że jednak się dowie. - Doprawdy? - spytała, patrząc mu prosto w oczy. - Tak. Pomimo moich wysiłków, by sprawę zatuszować, mam nadzieję, że ten cholerny dureń przeczyta o naszych zaręczynach i zda sobie sprawę z tego, co porzucił. Zasługuje na to, by cię stracić. Z nieufną miną Maria wysunęła się z łóżka i sięgnęła po szlafroczek. - A co ze mną? Czy nie zasługuję na dobrego męża? Oliver wyrwał szlafrok z jej palców i rzucił go na podłogę.

238

- Hyatt nie mógłby być dla ciebie dobrym mężem. - A zatem mam żyć w samotności? - Nie. - Chwytając dziewczynę w pół, przyciągnął ją do siebie. Wyjdziesz za mnie. Gdy tylko wyrzekł te słowa, zdał sobie sprawę, że tego właśnie pragnął. By Maria należała do niego. Na zawsze. Nawet jeśli śmiertelnie go to przerażało. Najwyraźniej ona też się bała, ponieważ wpatrywała się w niego zszokowana. - Dlaczego miałabym to zrobić? - szepnęła. - Dlaczego ty miałbyś tego chcieć? - Tylko tak mogę cię mieć, prawda? - Wiedział, że nie były to kwieciste, romantyczne zapewnienia, których większość kobiet oczekiwała w ramach oświadczyn, jednak Maria nie była taka jak większość kobiet. Maria go rozumiała. Dziewczyna spuściła wzrok. - To z pewnością nie jest dość dobry powód, by się żenić. - Dla mnie wystarczający - powiedział i pochylił głowę, by ją pocałować. Z westchnieniem odsunęła się od niego. - Tydzień temu nadawałam się jedynie na kochankę, a teraz jestem odpowiednią kandydatką na twą żonę? - Bycie odpowiednią partią nie ma tu nic do rzeczy. - To byłby mezalians. - Nie dbam o to, kim byli twoi rodzice, ani o twoje pochodzenie. Nigdy nie dbałem. - Gdy milczała, Oliver namawiał dalej: - Pragnę cię. Pragnąłem od początku i to się nie zmieni. Czy nie jest to powód, dla którego żenią się mężczyźni? Z jej twarzy nie dało się niczego wyczytać. - Mężczyźni żenią się z tego samego powodu, dla którego kobiety wychodzą za mąż. Ponieważ się zakochują. - Miłość to tylko wymyślne określenie na żądzę. - Od zawsze wyznawał taką filozofię i nie zamierzał te-

239

raz tego ukrywać. Czy nie wystarczyło, że wręcz błagał tę dziewczynę, by wpuściła go do swego łóżka? - Nie wierzę w to - powiedziała stanowczo. - A zatem jesteś zakochana w Hyacie? - To co innego - wzdrygnęła się. - Jak to? Byłaś gotowa poślubić go z praktycznych względów. Dlaczego nie mnie? Maria zaśmiała się słabo. - A w jaki sposób nasze małżeństwo byłoby praktycznym posunięciem? - Już od trzech miesięcy nie miałaś wiadomości od swego obojętnego narzeczonego. Możesz więc liczyć albo na to, że w porę przypomni sobie, iż jest zaręczony, by uratować cię przed nędzą, albo wyjść za mnie. Ja jestem tutaj, a on nie. Ja pragnę cię dla ciebie samej. Jemu zaś chodzi tylko o pieniądze. Oczy Marii błyszczały. - Jeśli chcesz mnie poślubić, bo twoja babka nie chce ustąpić, i to jedyny sposób, by rodzina odziedziczyła jej fortunę, czyż nie jest to tak samo kwestia pieniędzy? Te ostre słowa skruszyły coś wewnątrz 01ivera. Sądził, że rozumiała, o co mu chodziło, że rozumiała jego pożądanie. Najwyraźniej jednak wcale go nie znała. Budował zamki z piasku. - Wybacz - rzekł sztywno. - Powinienem był zdać sobie sprawę z tego, że tak to odbierzesz. W przyszłości nie będę ci się więcej narzucać. To rzekłszy, odwrócił się na pięcie, żeby odejść.

240

Rozdział XX Przeklinając swój wybuchowy charakter, Maria patrzyła, jak Oliver odchodzi. Nie chciała go zranić. Była po prostu zmęczona tym, że stale przedstawiał Nathana jako łowcę posagów, gdy on sam mógł nosić to miano, gdyby się z nią ożenił. Jednak w głębi serca wiedziała, że nie dlatego jej się oświadczył. Tak bardzo bronił się przed małżeństwem, że nie zmieniłby zdania tylko dla jej posagu. Nim zdążył wyjść, chwyciła go za ramię. - Wybacz mi, Oliverze. Nie chciałam tego powiedzieć. Twoje oświadczyny mnie zaskoczyły. - Masz wszelkie prawo uważać mnie za łowcę posagów - Oliver ślepo wpatrywał się w drzwi - ale nie rozumiesz: jestem ostatnim mężczyzną, który ożeniłby się z tobą dla pieniędzy. - Dlaczego? Milczał tak długo, że bała się, iż nie odpowie. Gdy zaczął mówić, jego głos miał niepokojąco martwe brzmienie. - Ojciec poślubił moją matkę, ponieważ potrzebował bogatej żony, by wyciągnęła go z długów. - Westchnął ciężko. - Niestety, ona nie zdawała sobie sprawy z natury ich umowy. Potem było już za późno. Sądziła, że oboje są w sobie zakochani. Myślała, że będzie żyć jak w baj-

241

ce. Mężczyzna z tytułem markiza był dla niej świetną partią. Co więcej, miała być panią tak wspaniałej rezydencji jak ta. - Zadrżały mu napięte mięśnie. - Lecz gdy tylko znalazła się w swym bajkowym pałacu, poznała prawdę. Chodziło jedynie o jej fortunę. Markiz zrobiłby wszystko, by zdobyć kobietę odpowiednią dla swych celów. Jego głos stał się ostrzejszy. - Nie miał zamiaru zmieniać dla niej swego stylu życia. Z żoną czy bez zamierzał dalej łajdaczyć się po Londynie. W końcu zniszczył ich oboje. Gdyby nie jego podle traktowanie i jej rozpaczliwa potrzeba miłości, moja matka nigdy by... Gdy urwał, Maria wpatrywała się w niego. Wiedziała, że miał zamiar powiedzieć coś niezwykle ważnego. - Czego nigdy by nie zrobiła? - spytała cicho. Obawiała się odpowiedzi, ale musiała ją poznać. Odsunął się od niej i stanął przed kominkiem; samotna mroczna sylwetka rysowała się na tle rudych płomieni. - Kłamałem wcześniej. - Na jaki temat? - spytała zaniepokojona. - Śmierci rodziców. Babcia faktycznie powiedziała wszystkim, że moja matka zabiła ojca, biorąc go za intruza, jednak prawda jest taka, że... zamordowała go. A potem odebrała sobie życie. Serce Marii zaczęło walić jak młotem. - Skąd ta pewność? Mówiłeś, że nikt tak naprawdę nie wie... - Byłem tam. - Widziałeś to? - spytała z niedowierzaniem. - Nie, potem. Dotarłem do nich za późno. - Zatem nie wiesz na pewno, co zamierzała. Jego ostry śmiech zmroził ją do szpiku kości. - A jednak wiem. Pojechała za nim, wściekła z powodu... czegoś, co się wydarzyło. Chciałem, żeby babcia pojechała za nią, ponieważ wiedziałem, że jest w stanie córkę uspokoić, lecz ona uznała, że przesadzam. Gdy za-

242

padła noc, a moja matka nadal nie wracała, udaliśmy się do domku myśliwskiego. Jego głos przycichł do szeptu. Musiała podejść bliżej, jeśli chciała usłyszeć go poprzez szum dzwoniącego o dach deszczu. - Nie paliły się tam żadne światła - mówił. - Panowała taka dziwna cisza. Babcia kazała mi zaczekać, a sama poszła sprawdzić, czy w stajni są konie. Ale nie posłuchałem. Nie mogłem. Popędziłem do środka. - Ciałem markiza wstrząsnął dreszcz. - To ja ich znalazłem. - Och, 01iverze - westchnęła. Nawet nie potrafiła sobie wyobrazić, co czuje człowiek, który natyka się na tak brutalną scenę, a szczególnie jeśli dotyczy ona własnych rodziców. Poczuła mdłości na myśl o jego samotności w tych chwilach; najwyraźniej obwiniał się za to, że nie pojechał za matką wcześniej. Jak znosił ten ból przez tyle lat? Stając za nim, Maria dotknęła dłonią pleców Olivera, lecz zdawał się jej nie zauważać. - Krew zbryzgała pokój od sufitu po podłogę - powiedział przerażająco cichym głosem. - Nadal widuję to w nocnych koszmarach. Matka leżała na dywanie z dziurą w piersi. Przy jej bezwładnej dłoni pistolet. A twarz ojca... Urwał, przeszyty dreszczem, a dziewczyna pogładziła go po plecach, choć wiedziała, że to nędzna pociecha. Po chwili lord Stoneville mówił dalej, już pewniejszym tonem. - Dla niego nic już nie mogłem zrobić, ale podbiegłem do matki, sądziłem, że się poruszyła. Ale nie... Gdy ją objąłem, przekonałem się, że była zimna. Cały poplamiłem się krwią. Wtedy znalazła mnie babcia, kołyszącego w ramionach martwą matkę. Łkałem i trzymałem ją mocno, aż babka musiała niemal wyrwać mi ją z objęć. Maria także płakała, roniła łzy nad tą wielką stratą i nad chłopcem, który nigdy nie powinien był oglądać takich okropności. Usłyszała jego zduszone westchnienie.

243

- Nie pamiętam zbyt wiele z tego, co wydarzyło się później. Babcia owinęła mnie czymś i co koń wyskoczy popędziliśmy z powrotem do domu. Gdzieś po drodze zgubiłem okrycie, więc kilkoro koniuszych widziało mnie w zakrwawionych ubraniach. Nie przejmowałem sie tym, ale babcia wiedziała, co ludzie mogliby pomyśleć. Posłała po konstabla, a potem kazała mi się rozebrać, a moje ubrania spalić. Zapłaciła służącym za milczenie i zmyśliła historię o intruzie. Nie zdziwiłbym się, gdyby i konstabla przekupiła. Niewiele to pomogło dodał zimnym głosem. - Służba milczała, ale byliśmy w trakcie kilkudniowego przyjęcia i nasi goście zauważyli nagłe poruszenie oraz to, że zniknąłem. Stąd wzięły się szepty i pogłoski. W Marii wezbrało oburzenie. - Ludzie potrafią być tacy okrutni. - Tak. - Oliver odwrócił się do niej z oczami zaczerwienionymi od wstrzymywanych łez. - Ale teraz wiesz już, dlaczego nigdy nie poślubiłbym nikogo dla pieniędzy. I nie zamierzam tobie na to pozwolić. To pułapka, która doprowadzi cię do zguby. Pochwycił jej usta w desperackim pocałunku, który skradł jej duszę. Maria wczepiła palce w ramiona mężczyzny - szerokie ramiona, które od lat dźwigały tak wielki ciężar - i najmocniej jak potrafiła trzymała się, gdy przyciągnął ją do siebie. Całował ją, póki nie popadła w błogi stan, w którym nie liczyło się nic poza nim i tą chwilą. Oderwał od niej usta tylko po to by wyszeptać do ucha: - Powiedz, że za mnie wyjdziesz, aniele. Musisz za mnie wyjść. Usłyszawszy jego rozdzierającą historię, obawiała się, że pragnął tego z niewłaściwych powodów. - Chcesz jedynie uratować mnie przed Nathanem. - Zapewniam cię, że jestem o wiele bardziej samolubny. - Powiódł wargami w dół jej szyi. - Pragnę cię. Potrzebuję cię. Boże, nawet nie wiesz, jak bardzo.

244

Mówił o potrzebie, lecz nie o miłości. Lecz przecież w miłość nie wierzył. A choć bolało ją to, przynajmniej był w tych sprawach szczery. Zawsze całkowicie otwarcie mówił o tym, czego chciał. - Masz na myśli, że potrzebujesz mnie w swym łożu. - Dobrze wiesz, że to nie wszystko. - Odsunął się nieco, a wyraz determinacji zaostrzył rysy jego twarzy. Ująwszy jej głowę w swe duże dłonie, spojrzał dziewczynie prosto w oczy. - Udowodnię ci to. Zgódź się mnie poślubić, a ja pozwolę ci spać samej tej nocy i każdej następnej, póki nie złączy nas węzeł małżeński. Będę się zachowywać jak szanowany dżentelmen. Dla nikogo jeszcze tego nie zrobiłem. Maria słyszała gwałtowne bicie swego serca. Dawała wiarę jego słowom. Na twarzy Olivera jaśniało coś ponad pożądanie. A może tylko marzyła, by tak było? - Nie wiem, Oliverze. Póki nie odnajdę Nathana... - Nathan! - Oblicze markiza w jednej chwili zmieniło się w chmurne i groźne. - Zapomnij o nim. Nie pozwolę mu cię mieć. - Jego oczy płonęły pasją, którą Maria odczuwała we własnej piersi. - Nie pozwolę. Oliver zaczął cofać Marię w stronę łóżka, nieświadomie naśladując niezwykle zmysłowe kroki ich wcześniejszego walca. Poczuła nową falę podekscytowania. - Powiedziałeś, że zostawisz mnie samą tej nocy. - Ale nie, byś mogła myśleć o nim i o tym, co jesteś mu winna. Prędzej zacznę się z tobą kochać, niż na to pozwolę. Ponieważ, tak czy inaczej, zamierzam mieć cię za żonę. Choćbym miał cię w tym celu skompromitować. Marię przeszył kolejny rozkoszny dreszcz. - Wtedy już nie będziesz musiał się ze mną żenić. Dostaniesz ode mnie wszystko, czego pragniesz. Stoneville zaśmiał się szorstko. - Całego życia potrzeba, aby dostać to wszystko. Może rzeczywiście jej potrzebował. Może jednak czuł do niej coś więcej.

245

- Poza tym - rzeki z krzywym uśmiechem, zrzucając frak i kamizelkę - moja rodzina upiecze mnie na rożnie, jeśli cię zrujnuję i nie postąpię honorowo, żeniąc się z tobą. - Wcale nie wyraziłam zgody, byś mnie zrujnował. Jego ciemne oczy błyszczały w świetle świec. - Ale to zrobisz. - To powiedziawszy, Oliver pochylił głowę, by pochwycić ustami jej pierś. Maria westchnęła i zamknęła oczy. Stoneville miał powody, by być tak piekielnie pewny siebie. Ofiarował jej oszałamiającą pokusę, najsłodszy z grzechów. Jak miała oprzeć się tak zmyślnemu uwodzeniu... Nie była w stanie, gdyż sama pragnęła tego zbliżenia równie mocno. Oliver potarł jej sutek poprzez cienki materiał koszuli nocnej, aż wspięła się na palce, by być bliżej jego niebiańskich ust. Rozpinając jej koszulę aż po talię, rozsunął brzegi materiału, by obnażyć biust dziewczyny i nasycić wzrok jej pięknem. Potem ukląkł i językiem zmusił jej sutek do wzniesienia się i naprężenia, gdy tymczasem pieścił palcami drugą pierś. - Och... Oliverze... - wzdychała. - Ubóstwiam twoje piersi - wymruczał, tuląc się do tej, którą przed chwilą obrysowywai językiem. - Za każdym razem, gdy cię widzę, mam ochotę uwolnić je z fałd sukni i ssać, aż zaczniesz błagać o więcej. - To z pewnością... dałoby plotkarzom... nowy temat do rozmów wykrztusiła. Obsypywał jej skórę śmiałymi, niekończącymi się pieszczotami. - Kocham cię dotykać. Nigdy nie mam dość - rzekł, a gdy dziewczyna jęknęła z cicha, posłał jej zmysłowy uśmiech. - Uwielbiam dźwięki, które z siebie wydajesz, to, jak bez skrępowania oddajesz się namiętności. Maria spłonęła rumieńcem. - Uwielbiasz patrzeć, jak zachowuję się równie grzesznie co ty.

246

Jego oczy pociemniały, nabierając niebezpiecznego wyrazu. - Uwielbiam też twoje przekonanie o tym, że postępujesz grzesznie, gdy tymczasem nie wiesz, co to znaczy naprawdę grzeszyć. Przykuwając jej wzrok swym gorącym spojrzeniem, Oliver zaczął unosić rąbek jej koszuli. - Z radością ci to pokażę, kochanie. Nie mówiąc nic więcej, pochylił się, by dotknąć ustami miejsca między udami Marii, tam gdzie rozchylały się jej reformy. - Oliverze! - krzyknęła, zaszokowana. Gdy język mężczyzny wniknął między jej loczki, by polizać w całkiem zadziwiającym miejscu, westchnęła: - Oliverze... wielkie nieba... - Od tak dawna pragnąłem to zrobić - wyznał, dalej rozchylając brzegi jej reform, po czym powtórzył tę skandaliczną pieszczotę. Czuła łaskotanie, a gdy drgnęła i odsunęła się odruchowo, markiz pochwyci! jej uda, przyciągnął ją bliżej i zaczął bezlitośnie smagać językiem. Pomyślała, że z pewnością umrze. Zacznie krzyczeć lub zrobi coś równie lekkomyślnego. Ten dotyk był jak ten, który pamiętała z powozu, tyle, że intensywniejszy... bardziej krępujący. Lecz jej pragnienie przezwyciężało zażenowanie. Dlatego, gdy odsunął się, mówiąc: „Lepiej to robić w łóżku", a potem wstał i poprowadził ją tam, poszła bez protestów. Nie chciała myśleć o tym, jak niestosowne było ich zachowanie, ani o tym, jaką głupotą było oddawać się znanemu uwodzicielowi. Ponieważ tej nocy Oliver nie byl tym człowiekiem. Nie dla niej. Był chłopcem, który opłakiwał zmarłą matkę, młodzieńcem, który zatracił się w alkoholu i rozpuście, by zapomnieć o przeszłości, markizem, który poprzysiągł nigdy nie żenić się dla pieniędzy. Byl mężczyzną, który miał stać się jej kochankiem. Dlatego bez dalszych skrupułów czy wątpliwości Maria

247

pozwoliła, by przewrócił ją na łóżko, rozchylił jej uda i ułożył się między nimi. Wtedy wrócił do pieszczot z takim zaangażowaniem, że nie była w stanie zrobić nic innego, jak tylko chwycić się pościeli i rozkoszować nowymi doznaniami. Kto by przypuszczał, że człowiek mógł ustami robić tak niezwykłe rzeczy? Dopiero gdy zaczęła wiercić się, prężyć i błagać, Oliver doprowadził ją do tego samego, pięknego uniesienia, jak wtedy, w powozie. Leżała, drżąca z ekstazy, dyszała ciężko z sercem walącym jak młotem, a on wodził wzrokiem po całym jej ciele, znacząc ją jako swoją. - Kocham sposób, w jaki szczytujesz - powiedział niskim, aksamitnym głosem, ściągając krawat i koszulę. - Ubóstwiam to, jak otwarcie wychodzisz naprzeciw rozkoszy. - Doprawdy? - Maria usiadła i sięgnęła do guzików jego spodni. Pozwól - szepnęła, ciesząc oczy widokiem markiza bez koszuli. Jego umięśniony tors oproszony był ciemnymi włosami. Skupiały się też wokół jego pępka i znikały za paskiem spodni. Jego sutki, tak jak i jej, stwardniały. Maria nie mogła się oprzeć. Przysunęła się bliżej, by polizać je, naśladując jego wcześniejsze pieszczoty. Oliver z jękiem przytrzymał jej głowę przy sobie. - Nie przypuszczałem, że taka z ciebie kokietka - mruknął, gdy skubnęła zębami jeden z sutków. - Lubisz to? Zacisnął dłonie w jej włosach, oddychał coraz ciężej. - Dobrze wiesz, że tak. Poczuł uśmiech dziewczyny na swej skórze. Marii nigdy nawet nie śniło się, że bycie niegrzeczną może być tak przyjemne, że pobudzanie mężczyzny może być tak podniecające. Testując nowo odkryte kobiece sztuczki, powiodła ustami niżej, by złożyć kilka pocałunków

248

na mięśniach, które drżały pod każdym jej dotykiem. Lekko podrapała zębami ciało kochanka. - Boże, uchowaj... - rzekł ochryple. Odepchnął jej dłonie i sam skończył odpinać spodnie i kalesony, po czym zsunął je jednym gładkim ruchem. Maria mogła się jedynie gapić. Odkryta przez niego, olbrzymia część ciała sterczała tuż przed jej twarzą, ciemniejsza, grubsza i dłuższa, niż się spodziewała. Otoczona była gęstwą czarnych jak atrament pukli, a pod spodem wisiały dwa okrągłe jądra. Nagle jego przyrodzenie drgnęło i dziewczyna odrobinę się wystraszyła. - Dotknij mnie - szepnął Oliver. - Dotknij mojego członka... Proszę - dodał. To odwołanie się do etykiety było dla niej w tej chwili tak absurdalne, że nie mogła powstrzymać śmiechu. - Sądzisz, że to zabawne? - wymamrotał. - Zdaje się, że tak. Markiz Rockton błagający... - Cicho - powiedziała z psotnym uśmiechem i ujęła w dłoń jego przyrodzenie. - Nie jesteś Rocktonem. Jesteś sobą. Choć to rzeczywiście zabawne, że mnie błagasz. Jęknął, gdy pogładziła go na całej długości, zafascynowana tym, jak jego ciało drgało pod jej dotykiem. Oliver zacisnął palce na jej dłoni, by przytrzymała go mocniej. - O, tak. Pieściła go zaledwie przez chwilę, nim wykrztusił: - Nie zniosę więcej, kochanie. - Odsunął jej rękę i ułożył dziewczynę z powrotem na łóżku. - Chcę już być w tobie. Gdy zsunął jej reformy, Maria poczuła przypływ paniki. - Wiesz, że nigdy tego nie robiłam - przypomniała mu, gdy ściągał z niej koszulę. - Wiem, aniele - odparł ze smutnym uśmiechem. - Wiem. Ukląkł między jej nogami, a panika jedynie rosła.

249

- Czy ty w ogóle kiedykolwiek... spałeś z dziewicą? - pisnęła. - Nie. - Spojrzał na nią z rozbawieniem, a jego dłoń powędrowała w dół jej brzucha do gładkiej, wrażliwej części ciała, którą niedawno pieścił. - Ale wątpię, by odbywało się to inaczej niż zwykle. Maria zachłysnęła się powietrzem, gdy jeden z jego palców wniknął do jej wnętrza. - C-ciotka Rose powiedziała, że to boli za pierwszym razem. Ze może być krew i... Oliver uciszył ją pocałunkiem. Ciężar jego twardego ciała był jednak dziwnie kojący. Wspierając się na jednym ręku ponad Marią, Oliver drugą dłonią gładził ją, jednocześnie cały czas namiętnie całując usta. Dziewczyna zarzuciła mu ręce na szyję i całkowicie oddała się pocałunkom. Te pieszczoty znała. Lubiła to. Podobało jej się, jak powoli pochłaniał jej usta, jak gdyby była pierwszą kobietą, którą kiedykolwiek całował, i czuł potrzebę spijania z tego aktu każdej kropli przyjemności. Maria była tak zajęta rozkoszowaniem się pocałunkami, że nie zdawała sobie sprawy, iż Oliver zastąpił palce czymś większym, póki nie zaczął wnikać w głąb jej ciała. Nagle, spięta, oderwała od niego usta. - Rozluźnij się. - Patrzył na nią płomiennym wzrokiem. - Choć może się to zdawać dziwne, nasze ciała są do tego stworzone. Niezależnie od tego, co ci mówiono, to najnaturalniejsza rzecz na świecie. - Nie wydaje się tak naturalna. - Ponieważ się temu opierasz. - Przytulił twarz do jej policzka i szepnął: - Nie walcz z tym. Pozwól, by się stało. Obiecuję, że nie sprawię ci więcej bólu niż to konieczne. - To nie zabrzmiało szalenie pokrzepiająco - odparła, czując, jak mężczyzna wnika coraz głębiej. Dusząc śmiech, Oliver przysunął usta do jej ucha.

250

- A może opowiem ci dowcip, żeby odwrócić twoją uwagę? - Zapewne jakiś sprośny. - A jakże. Gdy wszedł jeszcze głębiej, Maria zesztywniała, nie potrafiła nad tym zapanować. To było zbyt dziwne - mieć go w sobie, tak grubego; czuła się tak nieporadna. - D-dobrze. - Pewien starzec zapytał swą córkę, jaka roślina rośnie najszybciej. Odpowiedziała: Łęk siodła. Jakże to?, zapytał. Ponieważ, odparła, gdy jechałam do domu siedząc za lokajem i bałam się, że spadnę, powiedział, żebym objęła go w talii i chwyciła za łęk. Nie był większy od palca, gdy za niego chwyciłam, lecz gdy dojechaliśmy do domu był już gruby jak mój nadgarstek!. Czując zanurzoną w sobie podobną tęgość, Maria nie mogła się nie roześmiać. Oliver tymczasem przerwał jej błonę dziewiczą. Choć poczuła ból, nie było tak źle, jak sobie wyobrażała. Zaś uczucie, jakie ją ogarniało, gdy trwali tak intymnie złączeni, było wprost nie do opisania. - W porządku? - wymruczał jej do ucha nieco nienaturalnym głosem. - Tak - westchnęła. - Będzie lepiej. Oliver wkrótce spełnił tę obietnicę. Gdy wycofał się i pchnął ponownie, a potem znów i jeszcze raz, ból zamienił się w płynne ciepło, po czym stał się natarczywym gorącem pochłaniającym jej zmysły, palącym nerwy i gotującym krew. - Och, aniele - odezwał się ochryple, napierając na nią - cóż za boskie uczucie. - Gdy Maria wyprężyła się ku niemu, poszukując tych niezwykłych doznań, których dzięki niemu zaznała, Oliver wymruczał: - Kocham

251

to, jak na mnie reagujesz. I uwielbiam twoje włosy - dodał, całując je. - Pachną jak przyprawy. Maria wpatrywała się w niego. - Jak na człowieka, który nie wierzy w miłość, doprawdy często używasz tych wielkich słów. Oliver zamrugał. Nagły niepokój przemknął mu po twarzy. W następnej chwili pochylił się i znów pochwycił jej usta swoimi. Maria uniosła się, by napotkać jego pocałunek, tak jak kwiat wznosi się z ziemi na spotkanie wiosny. Gdy była w jego ramionach, czuła się tak, jakby cały świat ożywał po szarej, martwej zimie. Jego pocałunek stał się pełen desperacji, Oliver umiał się nią nasycić, a jego pchnięcia były coraz gwałtowniejsze. Wnikał w dziewczynę silnymi, głębokimi ruchami, wyrywając tym samym z ust kochanki kolejne westchnienia. Nadal ją całując, uniósł wyżej kolana Marii, dzięki czemu uderzał w sam środek miejsca, które tętniło dla niego słodkim bólem. Ogień zapłonął wewnątrz niej i zawładnął jej myślami. Trawił każdy nerw, zalewał ją niczym lawa. -To jest... och... och... Oliver, mój kochany... - Tak - rzekł, a pot zrosił jego czoło. - Tak, aniele. Teraz jesteś moja. Moja, rozumiesz? Moja... moja. ..moja... Słuchając tych słów, Maria eksplodowała, trawiona pożogą świetlistej, rozżarzonej do białości ekstazy tak silnej, że krzyknęła. Oliver z jękiem zatopił się w niej całkowicie, zalewając ją dowodem własnej rozkoszy. Gdy ich ciała drżały w jednym rytmie, spojrzał Marii w oczy i po raz ostatni wyrzekł: - Moja.

252

Rozdział XXI Oliver leżał z Marią w ramionach. Wpatrywał się w sufit, czuł, jak narasta w nim uczucie paniki. Czy naprawdę dopiero co oświadczył się szanowanej kobiecie? A potem zrujnował ją, całkiem umyślnie, aby przyjęła jego propozycję? Jak to się mogło stać? W jednej chwili przyglądał się dziewczynie, gdy spała, i przysięgał, że zostawi ją w spokoju, a w następnej kochał się z nią z desperacją, jakiej nie zaznał nigdy wcześniej. To było najgłębsze, najintensywniejsze doświadczenie w jego życiu. A tym samym przerażające. Nie rozumiał tej sytuacji. Był z wieloma kobietami, ale nigdy w ten sposób. Czy to z jej powodu? Była inna od reszty kobiet i nie tylko z powodu swego dziewictwa. Chodziło o to, w jaki sposób podchodziła do różnych spraw - tak praktycznie... z taką fascynacją... Niegrzeczna i niewinna, słodka i rozkosznie rozpustna. Nigdy nie wiedział, czego się spodziewać, i sama ta niepewność była największą niespodzianką. Na litość boską, opowiedział Marii o tej okropnej nocy z przeszłości! Czy postradał zmysły? Niewiele brakowało, a zdradziłby jej wszystko. Bóg jeden wiedział, co mogłaby sobie o nim pomyśleć, gdyby znała resztę szcze-

253

gółów. Z pewnością przestałaby wierzyć, że można było go „ocalić". Zrobi wszystko, co będzie musiał, by oszczędzić jej rozczarowania. Uzależnił się od jej ciepła, łagodności i współczucia, i przerażała go myśl, że mogło się ono zmienić w odrazę. A niech to diabli, tracił grunt pod nogami. Ale to nie miało znaczenia. Skompromitował ją i tylko małżeństwo mogło naprawić sytuację. - Oliverze? - szepnęła. Popatrzył na jej delikatne rysy, na rumieniec powstały podczas ich wysiłków, i poczuł tę samą falę zaborczości, która kazała mu posiąść ją z finezją buhaja. Moja... moja... m o j a... W myślach wciąż słyszał te gorące słowa. Zdecydowanie wpadł po uszy. - O co chodzi, moja słodka? - Czy kochanie się zawsze jest takie niepohamowane? Tak wszechogarniające? W typowym dla siebie stylu Maria znalazła sedno sprawy. Właśnie dlatego było inaczej, wcześniej zawsze Oliver potrafił zachować jakiś dystans. Z nią zaś kochał się całym sobą. Nie potrafił skłamać, nie gdy patrzyła na niego z bezbronnością jasno wypisaną na twarzy. - Nie, nie zawsze. W każdym razie nie dla mnie. - Zatem dla ciebie to także było wyjątkowe? - To było wręcz niesamowite, aniele - odparł. Martwił się tym, jak wiele ta noc dla niego znaczyła, o wiele więcej niż ktokolwiek mógł przypuszczać. - Wiesz, że nie musisz przesadzać. J...ja rozumiem. - Odwróciła wzrok. Ujmując w dłoń jej podbródek, uniósł twarz Marii ku swojej. - Co takiego rozumiesz? Dziewczyna niepewnie przygryzła dolną wargę. - Cóż, byłeś z tak wieloma kobietami...

254

- Takiej nocy jak ta nie miałem nigdy, z żadną kobietą. - Naprawdę? - Jej oblicze pojaśniało. - Naprawdę - zapewnił i pocałował jej nos. Uwielbiał jej czupurny nosek, z piegami na tle alabastrowej skóry. I jej brzoskwiniowe usta. Kochał to jak... Jak na człowieka, który nie wierzy w miłość, doprawdy często używasz tych wielkich słów. Oliver spiął się na tę myśl. To nic nie znaczyło. Przecież tak się tylko mówi. - Z pewnością było to dobre zakończenie Dnia Świętego Walentego. - Spojrzała na niego z ukosa. - Powiedz, to faktycznie przypadek, że wylosowałeś na balu moje nazwisko? - Jak myślisz? - Nie wiem. W drodze do domu Celia stwierdziła, że to przeznaczenie. Oliver uniósł brew. - Tylko jeśli książę Foxmoor działa w jego imieniu. Ustawił dla mnie losowanie. Ku jego zaskoczeniu Maria się roześmiała. - Powinieneś się wstydzić! Sądziłam, że może przypadkiem zobaczyłeś moje imię, ale specjalnie oszukiwać... Nie masz żadnych zasad, prawda? - Nie, gdy chodzi o ciebie. Tą odpowiedzią chyba sprawił jej przyjemność. Utwierdzona w przekonaniu, że posiadała dar oczarowywania go, Maria przeciągnęła się przy nim niczym kotka, a jej piersi kusząco poruszyły się pod prześcieradłem. Natychmiast pobudziła tym wszystkie jego zmysły. - Na twoim miejscu, moja droga, nie robiłbym tego. - Czego? - Spojrzała na niego z żywą ciekawością. - Nie prezentowałbym tak swoich wdzięków. Inaczej zacznę kochać się z tobą od nowa. Maria uśmiechnęła się nieśmiało. - Naprawdę? - Przysunęła się bliżej i powiodła dłonią po jego torsie, w geście godnym doświadczonej kurtyzany.

255

- Mówię poważnie, psotnico - rzekł, łapiąc ją za rękę. - Nie kuś mnie. Znajdziesz się pode mną tak szybko, że nawet nie zdążysz się zorientować, co się stało. - A co w tym złego? Oliver splótł jej palce ze swoimi. Dlaczego nie potrafił przestać jej dotykać? - To był twój pierwszy raz. Twoje ciało potrzebuje odpoczynku. - Och. - Zmarszczyła czoło. - Może rzeczywiście jestem trochę obolała. - Posłała mu figlarne spojrzenie. - Któż przypuszczał, że kochanie się może być tak... żywiołowe? Lub tak uzależniające. - Nawet nie masz pojęcia. - Pod prześcieradłem jego członek był twardy jak skała. - Gdy będziemy już małżeństwem, z radością pomogę ci zdobyć nowe doświadczenia. Jej uśmiech zbladł. Maria cofnęła dłoń i odwróciła się do niego plecami. To nie był dobry znak. Co gorsza, wzbudziła tym w jego sercu nieznany dotychczas niepokój. Sądził, że gdy pozwoliła mu się posiąść, kwestia ich małżeństwa została raz na zawsze ustalona. - Pobierzemy się, kochanie - rzekł. - Teraz już nie ma od tego odwrotu. - Kładąc się na boku, by przylgnąć do kochanki niczym łyżeczka od kompletu, pocałował jej ramię. - Rano pojadę do miasta, żeby zdobyć potrzebne dokumenty. Przy odrobinie szczęścia możemy pobrać się za dzień lub dwa. - Za dzień lub dwa! Nie, Oliverze, nie możemy - zaprotestowała, odwróciwszy się. - Nie tak szybko. - Dlaczego nie? - spytał z rezerwą. - Najpierw muszę znaleźć Nathana. Zasługuje na to, bym osobiście powiedziała mu, że zrywam z nim zaręczyny. Olivera ogarnęła zazdrość i gniew. - Ale zamierzasz z nim zerwać? - Oczywiście. - Spuściła wzrok. - Teraz, gdy nie jestem już czysta, byłoby nie w porządku inaczej.

256

- Byłby cholernym szczęściarzem, gdyby mógł cię mieć - prychnął. - A skoro zrywasz z nim zaręczyny, nie widzę powodów, by czekać. To on cię opuścił, pamiętasz? Rumieniąc się, Maria chwyciła za koszulę nocną i wyszła z łóżka. Oliver patrzył odrętwiały, jak dziewczyna przerzuca strój przez głowę, po czym wyciąga włosy na wierzch, by opadły swobodnie na plecy. Widywał ten otwarcie kobiecy ruch setki razy, jednak w jej wykonaniu to była prawdziwa poezja. Na to skojarzenie markiz przewrócił oczami. Chryste, zaczynał tracić rozum. - Powtarzam, że wyjdziesz za mnie, Mario. Odwróciła się do niego, gotowa do bitwy. - Najpierw chcę wiedzieć, jakie twoim zdaniem czeka nas małżeństwo. - O co dokładnie pytasz? - spyta! nieufnie, oparłszy się o wezgłowie łóżka. - Wczorajszej nocy powiedziałeś, że wyprawa do burdelu była w okropnie złym tonie i więcej się nie powtórzy. Czy mówiłeś poważnie? Oliver poczuł jak wzrasta w nim napięcie. To było monumentalne pytanie. - Miałem na myśli to, że nigdy więcej nie postawię cię w tak żenującym położeniu. Oczy Marii pociemniały. - Innymi słowy, twoje wizyty w burdelach będą w przyszłości dyskretniejsze, czy tak? - Nie! Tak... Boże, uchowaj, nie wiem. - Zalała go nowa fala paniki. Chciała, by obiecał jej wierność. - Gdy to mówiłem, nie rozważałem małżeństwa między nami. - Zatem - odparła ozięble - mamy mieć taki sam modny, angielski związek, jak twoi rodzice. - W żadnym wypadku - uciął. - Do cholery, Mario, zadajesz pytanie, na które nie znam odpowiedzi. - Wstał z łóżka i włożył kalesony. Po raz pierwszy w życiu nagi

257

czuł się bezbronny. - Jak sądzisz, dlaczego nigdy się nie ożeniłem? Ponieważ nie chcę takiego małżeństwa, jakie mieli moi rodzice. I nie wiem, czy sam... czy zdolny jestem do... - Wierności? - Właśnie - odparł, patrząc jej prosto w oczy. Maria z trudem przełknęła. - Przynajmniej jesteś szczery. Oliver wstał z łóżka i wziął ją w ramiona. - Nie mówię, że nie potrafię dochować wierności, jedynie, że nie wiem, czy mogę to obiecać. Nigdy wcześniej nie próbowałem. Gdy spojrzała na niego, jej oczy mocno błyszczały. - Obawiam się, że mnie to nie wystarczy. - Co masz na myśli? - Zmroziła mu krew w żyłach. - Oliverze, kiedy dowiedziałam się, że poszedłeś do tego domu publicznego... - Gdzie nie przespałem się z żadną dziwką - wtrącił. - Całą noc spędziłem na piciu. Przysięgam. - Wiem, zorientowałam się. Ale wtedy tego nie wiedziałam. I niezależnie od tego, jak bardzo tłumaczyłam sobie, że nie miałam prawa oczekiwać od ciebie wierności, i tak sprawiło mi to ból niemal nie do zniesienia. Nie potrafię sobie wyobrazić, jak zraniłbyś mnie tym, gdybyśmy byli małżeństwem. I nie mam ochoty się przekonać. Oliver wpatrywał się w nią, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszał. - Jeśli prosisz mnie, bym poprzysiągł ci dozgonną miłość czy coś równie absurdalnego, to... - Nie łudzę się, że mogłabym tego od ciebie oczekiwać - odparła zbolałym szeptem. - Ale zasługuję na coś więcej niż mąż, który nie daje z siebie wszystkiego. To ty mnie tego nauczyłeś. Te słowa były jak cios prosto w żołądek. - Odrzucasz mnie - rzekł sztywno, z niedowierzaniem.

258

Dziewczyna z rozbrajającą czułością dotknęła dłonią jego policzka. - Tak naprawdę nie chcesz się żenić. Przyznaj. Nigdy nie chciałeś. - Nie wiesz, czego chcę. - Chwycił dłoń Marii, mocno przycisnął usta do jej wnętrza. - Chcę ciebie. - Ale na twoich warunkach. A ja nie mogę ich przyjąć. - Maria oplotła ramiona wokół własnej talii. - Myślę, że powinieneś już iść. Służący niedługo zaczną krzątać się po domu. -1 dobrze. Nakryją nas razem i nie będziesz mieć wyboru. - Zawsze mam wybór - odparła buntowniczo. - A ty obiecałeś nigdy więcej mnie nie kompromitować. Czyżbyś chciał złamać dane słowo? Markiz poczuł wstyd, emocję tak obcą, że w pierwszej chwili jej nie rozpoznał. Zaczynał także czuć prawdziwą rozpacz na myśl, że Maria naprawdę mogłaby go nie poślubić. - Mario, proszę cię... - A niech to diabli! Już drugi raz w ciągu jednej nocy zmusiła go, żeby błagał. - Nie bądź niemądra - warknął. Przeszedł się po pokoju, zbierając i zakładając byle jak kolejne części garderoby. - Wyjdę, ale nie zamierzam pozwolić, byś sama cierpiała konsekwencje naszych czynów, niezależnie od tego, co sądzisz. Oboje jesteśmy zmęczeni. To był długi dzień... i noc. Dokończymy tę rozmowę jutro. - To niczego nie zmieni. - Czyżby? - Oliver podszedł do niej i przyciągnął do siebie w mocnym, zmysłowym pocałunku. Gdy dziewczyna pozostała sztywna i niewzruszona, cofnął się niezadowolony. Jej opór nie potrwa długo. Gdy chcę, potrafię być bardzo przekonujący. Dopiero gdy zobaczył, że udało mu się wytrącić ją z równowagi, odwrócił się na pięcie i wyszedł. Jednak ca-

259

łą drogę do własnej sypialni prześladowały go słowa Marii: Zatem mamy mieć taki sam modny, angielski związek, jak twoi rodzice. Do stu diabłów - to ostatnie, czego chciał. Ale czy stać go było na coś innego? Miała przecież rację: zasługiwała na coś lepszego. Nie wiedział tylko, czy potrafił być dla niej dobrym mężem. Jednocześnie nie zmieniało to faktu, że ją skompromitował i choć myśl o ożenku napawała go przerażeniem, nie zamierzał zostawić jej samej z tym wszystkim. Nazajutrz zdobędzie specjalne zezwolenie i pobiorą się. Na tym koniec.

260

Rozdział XXII Po wyjściu 01ivera Maria przez długą chwilę stała w miejscu. Czy naprawdę odmówiła właśnie poślubienia mężczyzny, który ją zrujnował? Czy postradała zmysły? Wspominając jego zdanie na temat wierności, uznała, że zachowała się jak najbardziej rozsądnie. Może angielskie damy potrafiły zaakceptować tego typu warunki, by żyć wygodnie w wielkich rezydencjach, ale nie ona. Małżeństwo z samej tylko nazwy jej nie wystarczało. Koniec z tym. Nigdy już nie pozwoli, by kusiła ją perspektywa poślubienia lorda Stoneville. Zdecydowanymi ruchami Maria zmyła z siebie krew, po czym wylała zabarwioną wodę przez okno, licząc na to, że rozmyje ją deszcz. Zmieniła prześcieradła i poszwy, a stare wrzuciła do ognia. Patrzyła, jak płoną i cieszyła się, że parę razy ścieliła swoje łóżko w tym pokoju, bo wiedziała, gdzie znajdzie świeżą bieliznę. Dopiero gdy ukryła wszelkie dowody swego lekkomyślnego aktu, wdrapała się z powrotem do łóżka. Jednak gdy ułożyła się w ciszy, nie potrafiła udawać, że do niczego nie doszło. Nadal czuła jego zapach, oczyma wyobraźni widziała, jak pochyla się nad nią, wnika w nią, rozbija ją na kawałki mocą swego pożądania.

261

Rozpłakała się. Leżała w łożu godnym księżniczki, otoczona urokami Halstead Hall i płakała tak długo, aż opadła z sił. Potem, wpatrując się w płomienie w kominku, wspominała, jak Oliver stał tam i opowiadał jej o katastrofie, jaką był związek jego rodziców. Zdawał się taki nieszczęśliwy. Jak po tym wszystkim mógłby sam pogodzić się z małżeństwem z rozsądku? Dreszcz przebiegł jej po plecach na wspomnienie okropności, które przeżył. Miała też wrażenie, że coś ważnego nadal ukrywał. Pojechała za nim, wściekła z powodu... czegoś, co się wydarzyło. Co to mogło być? Była pewna, że wydarzyło się więcej, niż odważył się jej powiedzieć. Rozumiała, że śmierć bliskich mogła pozostawić w jego życiu pustkę na jakiś czas, ale na dziewiętnaście lat? To nie miało sensu. On zachowywał się absurdalnie. Zmęczyły ją próby rozgryzienia lorda Stoneville. Martwiła ją pogłębiająca się fascynacja markizem. Czy dostrzegała w nim kogoś więcej, niż powinna? Czy rzeczywiście był jedynie uwodzicielem i rozpustnikiem, którego nie było stać na nic innego? Nie chciała w to wierzyć. Ale zważywszy że została porzucona przez Nathana, wyraźnie nie rozumiała mężczyzn. Czy mogła ufać instynktowi w sprawie Olivera, przy którym stale traciła rozsądek? Dopiero przed świtem udało jej się zapaść w niespokojny sen. Gdy się zbudziła, słońce było już wysoko. Kusiło ją, by cały dzień spędzić schowana pod kołdrą, ale nie miała odwagi. Reszta domowników zauważyłaby, że coś jest na rzeczy, a przecież nade wszystko musiała nocne spotkanie z Oliverem utrzymać w tajemnicy. Wołając Betty, by pomogła jej się ubrać, Maria modliła się, by dziewczyna nie dostrzegła w niej tej nowo odkrytej, bezwstydnej natury. Udało jej się gładko odpowiedzieć na pytania o przebieg balu i reakcję lorda Sto-

262

neville na jej suknię, jednak pokojówka zauważyła zwięzłość tych odpowiedzi i zostawiła Marię w spokoju. Gdy skończyła szykować się na spotkanie z resztą rodziny, było już wczesne popołudnie. Gdy schodziła po schodach, Maria usłyszała dobiegający z dołu glos Celii: - A cóż pan tu robi, panie Pinter? Puls Marii znacznie przyspieszył. - Jak już mówiłem lokajowi, lady Celio, chciałbym rozmawiać z panną Butterfield. - Nie umiem sobie wyobrazić, o czym. - Najęła mnie, bym odnalazł jej narzeczonego. - Ciszej, głupcze - syknęła Celia. - Moja babka o tym nie wie. - Nie interesuje mnie to - mówit stanowczym, niemal rozgniewanym głosem. - A już z pewnością nie chcę brać udziału w podejrzanych knowaniach, w jakie są państwo zamieszani. Chcę jedynie pomówić z panną Butterfield. - Jestem, panie Pinter - zawołała Maria, spiesząc na dół. Spojrzała na poczerwieniałą Celię, potem na oziębłego pana Pintera. - Nie wiedziałam, że państwo się znają. Celia uniosła podbródek. - Kilka miesięcy temu pan Pinter zjawił się na zawodach strzeleckich, które wygrywałam. Był niezwykle niegrzeczny i zakończy! pojedynek, nim zdążyłam zdobyć nagrodę. Nigdy mu tego nie wybaczyłam. - Nasza pamięć w kwestii tego zdarzenia znacznie się różni, lady Celio. Nie mogła pani zbliżać się do wygranej, gdyż zawody zaledwie się rozpoczęły. - Stanął bliżej dziewczyny, a jego zwykłą powściągliwość i opanowanie zastępowała złość. - I doskonale pani wie, dlaczego je zakończyłem. Razem z przyjaciółmi lorda Jarreta strzelała pani w publicznym parku, gdzie komuś mogła stać się krzywda. Jako stróż porządku nie mogłem czekać, aż ktoś padnie trupem w pobliskich krzakach z powodu zaimprowizowanych w niestosownym miejscu zawodów.

263

- Nikogo tam nie byio - odparła Celia, nie spuszczając z niego wzroku. - Dopilnowaliśmy tego. - Tak pani twierdzi. Ja jednak nie pozwalam, by moimi decyzjami powodowały zapewnienia lekkomyślnych pannic, które nie mają nic lepszego do roboty, niż wyzywać bandę idiotów na pojedynki. - To właśnie pana irytuje - syknęła Celia - że potrafię strzelać z pistoletu równie dobrze jak każdy mężczyzna. Trzeba panu wiedzieć, że nie jestem lekkomyślna! Widząc, że Pinter szykuje kolejną ripostę, Maria wtrąciła się do rozmowy. - Ma pan dla mnie jakieś wieści, sir? Mężczyzna wyglądał na rozgoryczonego. - Proszę wybaczyć, panno Butterfield. Tak, przynoszę wieści. Czy moglibyśmy porozmawiać na osobności? - Powinniście zaczekać na powrót Olivera - powiedziała Celia. - Wyszedł? - spytała Maria. - Dokąd? - Pojechał do miasta. Jakiś czas go nie będzie. - Dziewczyna zerknęła na śledczego ukradkiem. - Udał się po dokumenty zezwalające na wasze małżeństwo, dlatego sądzę, że wszelkie dyskusje tyczące się pana Hyatta... - Będę wdzięczna, Celio, jeśli nie będzie się pani do tego mieszać przerwała jej Maria. - Płacę panu Pinterowi za jego usługi, więc sprawa nie dotyczy nikogo innego. Celia osłupiała. W ciągu minionego tygodnia zdążyły się zaprzyjaźnić i Maria nigdy nie odezwała się do niej tak szorstko. Wyraźnie ją niepokoiło, że Oliver dążył do małżeństwa bez jej zgody. - Rozumiem - powiedziała urażona Celia. - W takim razie dłużej nie przeszkadzam - dodała i odeszła w stronę jadalni. - Tędy proszę. - Maria wskazała bibliotekę. Poczuła wyrzuty sumienia. Przez te kilka dni bardzo polubiła rodzeństwo Sharpe'ow, choć mieli skłonności

264

do rozstawiania ludzi po kątach, a ona nie miała zamiaru dawać się do czegokolwiek zmuszać. To wszystko miało wpływ nie tylko na ich potyczki z babką, ale na jej własne życie. - Dlaczego Stoneville udał się po zezwolenie na ślub? - spytał cicho Pinter. - To część naszego fałszywego narzeczeństwa - skłamała. - Posuwa się dość daleko, jak na udawanie - rzekł, gdy weszli do biblioteki. - Na pani miejscu, panno Butterfield... - Ale nie jest pan na moim miejscu, prawda? - Zamknęła drzwi i stanęła twarzą do niego. - Wynajęłam pana, by znalazł Nathana, a nie udzielał mi rad. Zacisnął szczęki, lecz skinieniem głowy dał znak, że przyjął jej reprymendę. Maria poczuła się okropnie. Jak dotychczas wykonywał swoje zadanie bez zapłaty; zasługiwał na lepsze traktowanie. - Proszę mi wybaczyć. To był trudny dzień... Czy znalazł pan Nathana? -Tak. Maria wstrzymała oddech. Teraz będzie mogła odziedziczyć pieniądze papy. Jeśli zechce, będzie wolna zarówno od Hyatta, jak i od OHvera. Powinna była czuć ulgę, jednak poczuła nieuchronnie zbliżające się nieszczęście. - Żyje? - spytała przestraszona. - Tak. - Nagle pan Pinter wyglądał na skrępowanego. - Nie wiem, jak to pani powiedzieć, panno Butterfield, ale okazuje się, że pani narzeczony działał niezależnie od spółki pani ojca. - Co to znaczy? - Jest w Southampton, gdzie przebywał, odkąd opuścił Londyn. Przepraszam, że tak dużo czasu zajęło mi odnalezienie go, ale starannie zacierał ślady.

265

- Niemożliwe. Natan nie jest fałszywym człowiekiem. To musi być jakaś pomyłka. Musi chodzić o kogoś innego. - Amerykanin nazwiskiem Nate Hyatt sprzedający klipery? Powiedziała pani, że po to właśnie przyjechał do Anglii, czyż nie tak? - Tak - westchnęła. - Obawiam się, że trop prowadzi bezpośrednio do niego. - Pan Pinter patrzył na nią ze współczuciem. - W Southampton przedstawił siebie jako właściciela amerykańskiej spółki Massachusetts Clippers. Złożył kilku tamtejszym spółkom żeglugowym ofertę sprzedaży statków. To był długi proces, ale pan Hyatt znalazł potencjalnego kupca w niejakim panu Kinsleyu. Jegomościowi zajęło trochę czasu potwierdzenie listów uwierzytelniających pana Hyatta. - Jakże mógł cokolwiek potwierdzić, skoro Nathan wymyślił tę nową spółkę! - Ktoś w Baltimore podtrzymał jego historię. Maria całkiem podupadła na duchu. - Stamtąd pochodzi moja rodzina. Przypuszczam, że posiłkuje się naszym nazwiskiem, by wcielić w życie swój plan. - To tłumaczyło, dlaczego sprzedał torbę od niej; miała na sobie nazwę jej rodzinnej spółki. Dziewczyna poczuła, jak w obliczu jeszcze jednej zdrady przeszywa ją dotkliwy ból. - Jego rodzice nie żyją, lecz rodzina ze strony ojca parała się interesami w tej dziedzinie i zapewne mieli sporo koneksji. Musiał namówić kogoś z krewnych, by kłamał na jego korzyść. - Nie odkryłem, kto to taki, ale jeśli pani zechce, będę kontynuował śledztwo. - Nie ma sensu tego ciągnąć. - Teraz, kiedy wiedziała, gdzie był, zamierzała sama uzyskać od Nathana parę odpowiedzi. Przez cały ten czas martwiła się o niego, a on knuł za jej plecami. Jak mógł jej to zrobić? Cóż za ironia, że

266

po latach zaczytywania się w opowieściach o kanciarzach i oszustach chwytanych przez policję sama padła ofiarą jednego z nich. Zbrodnia traciła na atrakcyjności, gdy to samemu padło się jej ofiarą. - Jest jeszcze coś - dodał pan Pinter. - Tak? - Nie była pewna, czy zniesie więcej. Jego ponury ton sprawiał, że nieprzyjemnie ściskało ją w dołku. - Po Southampton krążą słuchy, że właściciel spółki, z którą pani znajomy chce robić interesy, ma córkę na wydaniu, którą Hyatt się zainteresował. Tamtejsi plotkarze przewidują, że niedługo dojdzie do oświadczyn. Z szumem w uszach Maria podeszła do wielodzietnego okna. Wpatrywała się w przestrzeń i światło, rozbijane przez szyby na fragmenty, i sama czuła się zupełnie rozbita tym, co usłyszała. Nie chodziło o to, że kochała Nathana. Jeśli kiedykolwiek tak było, to uczucie nie przetrwało miesięcy jego milczenia. Z pewnością nie przetrwało nocy spędzonej z Oliverem. Ucierpiała zaś jej duma, jak również przekonanie o zdolności oceny męskiego charakteru. Przez cały ten czasu uważała Nathana za honorowego człowieka, a był zdradzieckim draniem. Co gorsza, Oliver miał rację. - Poinformowałbym Hyatta o śmierci pani ojca - ciągnął Pinter - ale nie upoważniła mnie pani do tego, i pomyślałem, że może zechcieć sama przekazać mu te wieści. - W istocie taki mam zamiar. - Czuła, jak wzbiera w niej słuszny gniew, odwróciła się prędko. - Jak daleko jest stąd do Southampton? - To na południowym wybrzeżu. W porządnym powozie i przy dobrej pogodzie można pokonać tę drogę w dwanaście godzin, może mniej. Jako że nie miała funduszy na podróż, równie dobrze mogło to być dwanaście lat. Westchnęła rozpaczliwie.

267

- Jeśli pani pozwoli, panno Butterfield, chętnie tam panią zawiozę. Mój powóz czeka, przygotowany do długiej podróży. Maria wpatrywała się w niego, a Pinter uśmiechnął się nieznacznie. - Podejrzewałem, że może pani chcieć podjąć dalsze działania. - Tak, ale... cóż, może minąć sporo czasu, nim będę w stanie to wszystko panu wynagrodzić, a taka podróż potrafi być kosztowna... - Ależ to nic takiego. Sprawdziłem pani wiarygodność i jestem przekonany, że mogę ufać, iż zrewanżuje mi się pani w swoim czasie. Miała ochotę go ucałować. - W takim razie ruszajmy niezwłocznie. Pójdę po Freddy'ego i spakuję kufry. - Świetnie. Dopilnuję, by wszystko było gotowe. Maria ruszyła do drzwi, lecz zatrzymała się i wróciła, by energicznie uścisnąć mu dłoń. - Dziękuję, panie Pinter. Pańska pomoc jest doprawdy nieoceniona. - Nie ma o czym mówić - rzekł z życzliwym uśmiechem. - Nie lubię patrzeć, jak łajdacy pokroju Hyatta nadużywają zaufania młodych dam. Zasługuje, by go zdemaskować, a ja z chęcią pomogę pani wyciągnąć na światło dzienne jego krętactwa. Posyłając mu kolejne, pełne wdzięczności spojrzenie, popędziła na górę. Po drodze zagadnęła ją Minerva. - Celia mówiła, że ma pani jakieś wieści. - Pan Pinter odnalazł mojego narzeczonego. Lada chwila ruszamy się z nim spotkać. - Była zbyt zażenowana, by przyznać, jak bardzo pomyliła się co do charakteru Nathana. A z pewnością nie zamierzała zdradzać dokładnie, dokąd jechali. Nie chciała, by te informacje dotarły do Olivera.

268

- A co będzie z moim bratem? Maria zrobiła nonszalancką minę i nawet nie przystanęła. - A co ma być? Minerva starała się za nią nadążyć. - Powiedział, że jedzie po zezwolenie na ślub, więc zakładałam, że... - Źle pani myślała. - Jej serce mogło sądzić inaczej, ale tym razem nie zamierzała go słuchać. Już nieraz skierowało ją na złą drogę. Mimo odegranej na balu farsy nie potrafimy dojść do porozumienia. - Ale przecież wie pani, że zależy mu na niej. Nie może pani odjechać bez słowa! - Mogę. - Oliver będzie przeciwny jej wyjazdowi. Mógł nie chcieć pełnego małżeństwa, ale też nie wyobrażał sobie, by Maria była z kimkolwiek innym. Nie chciał też, by wyjechała z Anglii bez niego. Pewnie była tchórzem, ale wiedziała, że jeśli Oliver zacznie ją namawiać, ulegnie. Nie śmiała ryzykować, i tak niemal doprowadził ją do zguby. Chwyciwszy ją za rękę, Minerva zatrzymała Marię na półpiętrze. - Mario, jesteś niesprawiedliwa! - Niesprawiedliwa? - Dziewczyna wyrwała się. - Nie wiesz, co to sprawiedliwość! Najpierw manipulacją zmuszono mnie do udziału w tej niedorzecznej szaradzie, by ratować waszą piątkę i bym mogła odnaleźć narzeczonego. A potem Nathan, człowiek, którego zamierzałam poślubić, człowiek, któremu ufałam... Czując łzy napływające do oczu, Maria zdała sobie sprawę, że powiedziała za dużo. Wstrzymując płacz ze wszystkich sił, walczyła o panowanie nad głosem. - To bez znaczenia. Muszę to zrobić i nie pozwolę, by Oliver się wtrącał. To sprawa między mną a Nathanem. - Ale czy wrócisz?

269

- Nie ma powodu, bym tu wracała. Wasza babcia wam nie popuści, a zatem plan Olivera nie powiódł się. A ja nie mogę... Nie powinnam... - Długa, nieprzespana noc i okropne wieści w końcu doprowadziły ją do płaczu. Minerva była wyraźnie poruszona. - Serce moje, nie dbam o plan Olivera. Martwię się o ciebie. Powiedz, co się stało. Maria otarła Izy. - Nic, z czym bym sobie nie poradziła. - Czy Oliver zrobił coś niestosownego? - spytała żarliwie Minerva. - Jeśli tak, to przysięgam, że... - Nie, nic z tych rzeczy - skłamała. - Proszę, muszę już iść. To pilne. - W porządku. W takim razie pomogę ci. -Jak? - Przede wszystkim potrafię pakować kufer szybciej niż ktokolwiek inny. - Dziękuję - szepnęła Maria. - Ale to Freddy bardziej będzie potrzebować pomocy. Pakowanie zajmuje mu wieki i zawsze czegoś zapomina. - Załatwione - odparła Minerva i ruszyła do pokoju chłopca. Maria poczuła ulgę. Niewiele brakowało, a uległaby pokusie i zwierzyła się siostrze Olivera, co pogorszyłoby sprawę. Na szczęście Betty wciąż jeszcze krzątała się po sypialni Marii. Choć pokojówka na różne sposoby usiłowała wydobyć od swej pani, dokąd się wybiera i dlaczego, dziewczyna milczała. Kończyły pakować drugi kufer, gdy wtem rozległo się pukanie do drzwi. Sądząc, że to Minerva, Maria otworzyła. W progu zastała panią Plumtree.

270

Rozdział XXIII Pani Plumtree minęła zaskoczoną Marię i weszła do pokoju, po czym zerknęła na otwarte kufry. - Służba mówi, że wybiera się pani w podróż. Maria nie potrafiła zdusić jęku niezadowolenia. Miała nadzieję umknąć bez konieczności rozmów z babcią Olivera. - Tak, proszę pani. Pan Pinter odnalazł... brata Freddy'ego i niebawem po niego ruszamy. Pani Plumtree przyjrzała jej się chytrze. - Dlaczego więc pakuje pani całą garderobę? Właściwie to nie całą. Wszystko, co dostała od Olivera, kazała Betty odłożyć, a zabierała ze sobą jedynie stroje, na które wymieniła żałobne suknie. Ale nie mogła tego wyjaśnić starszej damie. Rzuciwszy Betty ostre spojrzenie, pani Plumtree powiedziała: - Zostaw nas, jeśli łaska. Betty pospiesznie dygnęła i wymknęła się z sypialni. - Pani Plumtree, nie sądzę, aby... - Może dla odmiany odkryjemy karty? - przerwała jej kobieta. Wiem, że Oliver miał pewne plany, z którymi zgadzała się pani z własnych powodów. - A pani miała swoje powody, by mu nie przeszkadzać.

271

- To prawda. - Pani Plumtree posiała jej smutny uśmiech. Obawiam się, że zmuszona byłam grać swoją rolę, gdy się poznałyśmy. Widzi pani, musiałam mieć pewność, że nie zamierzała go pani wykorzystać. - Ja miałabym jego wykorzystać? - spytała z goryczą. - Może to raczej sama mogłabym zostać wykorzystana? - Czy rzeczywiście tak się stało? - spytała staruszka z niepokojem. Dlatego pani ucieka? - Nie - westchnęła Maria. Jakże miała nazwać to wykorzystaniem, skoro rozpustnie oddała się namiętności? Pani Plumtree przyjrzała jej się uważnie. - Pod wszystkimi tymi lekkomyślnymi zachowaniami kryje się dobry człowiek. Oliver naprawdę pragnie się z panią ożenić, po wczorajszym balu jestem tego pewna. Niech więc pani przyjmie jego oświadczyny, na litość boską, i da mi prawnuki. Tylko o to proszę. - A co z moimi pragnieniami? - Pragnie pani Olivera. Widzę to za każdym razem, gdy pani na niego patrzy. To samo widzę w jego oczach, gdy on patrzy na panią. Maria odwróciła się ze zbolałym sercem. - Oliver nie wie, czego chce. - Być może. - Pani Plumtree podeszła i położyła dziewczynie dłoń na ramieniu. - To moja wina. Zbyt długo pozwalałam mu błądzić samotnie. Jednak nareszcie się opamiętuje. Jeśli teraz pani odejdzie... - Nie widzi pani, że się myli? - zawołała Maria, stając z babką Olivera twarzą w twarz. - Nadal trawi go poczucie winy w związku z tą okropną, rodzinną tragedią. - Opowiedział pani o tym? - spytała kobieta zaskoczona. - Tak. Chciał jechać za matką, lecz pani zdecydowała się czekać. Powiedział, że to on znalazł martwych rodziców, że był cały we krwi, a pani przekupiła służbę. Pani Plumtree zadrżała.

272

- Moja droga, on nigdy z nikim o tym nie rozmawiał. Nawet ze mną, a przecież tam byłam. Z tego, co wiem, nigdy nie zdradził tego swemu rodzeństwu ani przyjaciołom. Jest pani pierwszą osobą, z którą rozmawiał o tamtej nocy. To dowód, jak bardzo mu na pani zależy. - Lecz niewystarczająco, by się zmienić. - Jeśli tylko da mu pani szansę... - Mam skończyć w tym samym koszmarze, w jaki wplątała pani swoją córkę? - Gdy pani Plumtree pobladła, Maria dodała: - Proszę wybaczyć. Nie powinnam tak mówić. Pani Plumtree spuściła wzrok i wpatrywała się w swoje dłonie. - Nie. Ma pani rację. Powinnam była widzieć, że Lewis nie był materiałem na dobrego męża. Nie powinnam była popierać tego związku, ani zachęcać Prudence do spotkań z nim i przyjmowania zalotów. - Odetchnęła niespokojnie. - Ale sądziłam, że miłość Prudence go odmieni. - Tak, jak sądzi pani, że moja miłość zmieni Ohvera. Kobieta spojrzała na Marię zaskoczona i przestraszona. - Kocha go pani? Maria wpatrywała się w nią niewidzącym wzrokiem. Wielkie nieba! To prawda. Kochała go. Nie mogła udawać, że było inaczej, nawet przez wzgląd na jego babkę. A jednak on nigdy nie odwzajemni tej miłości. Uważał, że to nie prawdziwe uczucie, lecz „tylko wymyślne określenie żądzy". Z całych sił starała się nie płakać. Ze łzami w oczach chwyciła panią Plumtree za rękę. - Błagam panią, proszę mu nic nie mówić. Wykorzysta to przeciwko mnie, by postawić na swoim. - Ależ moja droga... - Proszę przysiąc, że nic pani nie powie! Proszę pomyśleć o swej córce.

273

- Właśnie o niej myślę. Chciałaby dla swego syna lepszego życia niż to, jakie wiódł dotychczas. - Pani Plum-tree ścisnęła jej dłonie z zaskakującą siłą. - Zdaje się pani sądzić, że Oliver jest taki jak ojciec, lecz tak naprawdę jest podobny do matki. Nie wiem, dlaczego przez tyle lat podążał tą samą ścieżką co poprzedni markiz, ale przysięgam, że nie taki jest jego prawdziwy charakter. - Skąd ta pewność? - szepnęła Maria. W oczach pani Plumtree dostrzegła bezbrzeżny smutek. - Tamtej nocy coś mu się przydarzyło, jeszcze zanim pojechaliśmy do domku myśliwskiego. Powiedział, że pokłócili się z matką i to dlatego pojechała za Lewisem. Oliver nie chciał wyznać, o co poszło, lecz wiem, że głęboko go zraniło. Od tamtej pory jedynie ignorował tę ranę. Ktoś powinien pomóc mu ją zaleczyć. I sądzę, że pani jest tą osobą. - Ale ja nie chcę tego robić. - Maria cofnęła ręce. - Chcę odzyskać moje życie, moje zwykłe życie, w którym ludzie mówią to, co myślą, i postępują tak, jak... - Urwała nagle, gdyż nawet jej dotychczasowe zwykłe życie było kłamstwem. Nathan dał temu dowód. A jednak lepsze to niż nieustanny ból, jaki sprawiała jej nieodwzajemniona miłość do Olivera. - Widzę, że nie zdołam odwieść pani od jej decyzji - odezwała się pani Plumtree. - Zatem nie będę się dłużej naprzykrzać. Mogę jedynie namawiać, by pani nie rezygnowała z Olivera, póki wciąż jest nadzieja. Myślę, że on może panią jeszcze zaskoczyć. - Oczywiście, że tak pani uważa. Zresztą, jako jego babka, całkiem słusznie. Ja nie mogę być równie zaślepiona. Maria odwróciła się i ponownie zabrała do pakowania. Pani Plumtree podeszła do toaletki i wzięła do ręki jeden z przedmiotów. - Ale to chyba weźmie pani ze sobą?

274

Maria zerknęła na trzymaną przez kobietę szkatułkę z perłami od Olivera. - Nie mam prawa ich zatrzymać. - A ja twierdzę, że tak. - Podpierając się laską, pani Plumtree podeszła do dziewczyny. - Należały do mojej córki i chcę, by to pani je miała. - Proszę wybaczyć, lecz w tych okolicznościach nie mogę ich przyjąć. - Jest pani równie uparta co Oliver - stwierdziła babka i pokręciła głową. - To jedyne, co nas łączy. - To cecha łącząca nas wszystkich - uśmiechnęła się słabo. - W porządku. Przechowam je do pani powrotu. - Łagodniejszym tonem dodała: - Zawsze będziesz tu mile widziana, moja droga. Niezależnie od tego, co wydarzy się między tobą a Oliverem. Maria spojrzała na nią nieco wystraszona, a pani Plumtree uśmiechnęła się szerzej. - Wolałabym mieć w tobie krewną, lecz skoro to niemożliwe, będę zaszczycona i szczęśliwa, jeśli uznasz mnie za przyjaciółkę. - Dziękuję - odparła Maria przez ściśnięte gardło. - Ja także bym tego chciała. - Dochowam twojej tajemnicy, Mario, choć nie jestem pewna, czy ma to aż tak wielkie znaczenie. Podejrzewam, że Oliver nie pozwoli ci odejść tak łatwo, jak się spodziewasz. - Proszę mi zaufać, Oliver ucieszy się, że udało mu się wymknąć. - Chyba w to nie wierzysz? - Wiem tylko, że jeśli zostanę, Oliver poślubi mnie z konieczności. Nie chcę zostać żoną mężczyzny dlatego, że jest przekonany, iż musi mnie poślubić. - Lub dlatego, że oboje ich zaślepiła namiętność. Pani Plumtree spojrzała na Marię sceptycznie i wyszła z pokoju. Dziewczyna chciałaby wierzyć w Olivera rów-

275

nie mocno, lecz obawiała się, że był taki, jak każdy mężczyzna, któremu pokrzyżowano plany. Ucierpiała jedynie jego duma. Gdy przekona się, że Maria zniknęła i nic na to nie poradzi, zacznie obmyślać kolejny plan... znajdzie inną kobietę gotową poślubić go dla tytułu i rodzinnej fortuny. Marię przeszył ból, lecz zaraz upomniała się, że przecież jeszcze bardziej cierpiałaby, gdyby musiała patrzeć, jak lord Stoneville łamie przysięgę małżeńską. Lepiej było odejść już teraz, chociaż czuła, że pęka jej serce. *** Oliver dotarł do Halstead Hall koło dziewiątej wieczorem. Niespodziewanie długo szukał arcybiskupa Canterbury, a potem przekonywał go, by wydal mu specjalne zezwolenie. Pozostawało jedynie mieć nadzieję, że Maria jeszcze nie udała się na spoczynek. Pragnął ją zobaczyć z gwałtownością, która całkiem go zaskakiwała. Gdy ruszył w stronę głównego holu, Minerva wyszła mu naprzeciw. Była wściekła. - Jakim cudem pozyskanie zezwolenia na ślub zajęło ci tyle czasu? - A co się stało? - Maria spakowała rzeczy i odjechali razem z Freddym. - Dokąd? - spytał, czując nagły ucisk w żołądku. - Nie chciała powiedzieć. Wiem tylko, że popołudniu zjawił się pan Pinter z wiadomościami ojej narzeczonym i wszyscy troje udali się, by do niego dołączyć. - Niedoczekanie! - Oliver przeczesał włosy palcami. - Nie informując mnie choćby słowem? - Powiedziała, że nie ma powodu zostawać, skoro twój plan oszukania babci nie powiódł się. Gdy zwróciłam jej uwagę na fakt, że chyba doszliście do porozumienia, skoro pojechałeś po zezwolenie na ślub, zaprzeczyła.

276

Oliver wpatrywał się w przestrzeń, a serce biło mu coraz wolniej. Maria wszystkiemu zaprzeczyła. A zatem ubiegłej nocy mówiła szczerze, gdy odrzuciła jego oświadczyny. Maria nie była głupia potrafiła rozpoznać kiepskiego kandydata na męża. To on był głupcem zachowującym się jak młokos po raz pierwszy zauroczony kobietą. I pomyśleć, że cały dzień spędził na oswajaniu się z myślą o małżeństwie z nią! W drodze powrotnej do Halstead Hall potrafił myśleć jedynie o tym, jak bierze dziewczynę w ramiona, całuje ją i przekonuje, że stworzą udany związek. Najwyraźniej Maria miała w to jeszcze mniej wiary niż on. Oliver zazgrzytał zębami. Był skończonym idiotą. Wystarczyło słowo o jej narzeczonym i już gnała wyjść za tego amerykańskiego drania, który dbał tylko o jej pieniądze. Najwyraźniej wolała łowcę posagów od słynnego rozpustnika, który ją uwiódł. Lecz przecież była bez pieniędzy... Jak zamierzała podróżować? Nagle przypomniał sobie naszyjnik z pereł. Z łatwością mogła sprzedać go w Ealing, by zdobyć pieniądze na przeprawę do każdego miejsca w Anglii. - Nie zostawiła dla mnie żadnego listu? - Musiał spytać, choć brzmiał jak żałosny, zakochany głupiec. - Żadnego wytłumaczenia? - Nie. Coś ją wytrąciło z równowagi, lecz za nic nie chciała o tym mówić. - Minerva przyjrzała się bratu uważnie. - Chyba nic jej nie zrobiłeś? - Nic, co mogłoby skłonić ją do ucieczki. - Poza tym, że zrujnował ją w oczach każdego innego mężczyzny, zaproponował małżeństwo, które uznała za zupełnie odpychające, oraz pożądał ją z mocą, która sprawiała, że na myśl o utracie Marii nie mógł dobyć z siebie głosu. Niczym w transie ruszył do swojego gabinetu. Nie mógł uwierzyć, że Maria naprawdę odeszła. Nie mógł

277

uwierzyć, że do tego doprowadził. Zatrzymał się na widok leżącej na jego biurku, kolejnej książki Minervy. Wywołała falę wspomnień o Marii droczącej się z nim, wpatrującej się w niego błękitnymi oczami, gdy mówiła: „Zawsze jest nadzieja". Oliver zmarszczył brwi. Może dla innych ludzi, lecz nie dla niego. W dniu, w którym przywiódł swą matkę do zbrodni, stracił całą nadzieję. Maria oczywiście poznała się na deprawacji, której jego rodzina zdawała się nie zauważać. Minerva weszła za nim do pokoju. - Jak zamierzasz odzyskać Marię? Oliver roześmiał się szorstko. - Nijak. Ona nie chce wracać. Jeśli nawet nie zostawiła listu, ani nie poczekała, żeby... Urwał, gdyż słowa więzły mu w gardle. Próbował zmusić ją do małżeństwa, a Maria nie pozwalała się tyranizować. Nic dziwnego, że uciekła. - Nie możesz siedzieć z założonymi rękami! Musisz jechać za nią i przekonać ją, by za ciebie wyszła. - Dlaczego? - Spojrzał na siostrę, marszcząc brwi. - Byś do spółki z resztą mogła udobruchać babcię? Staruszka ma nas dosyć. A to... szaleństwo z Marią przepełniło czarę goryczy. Równie dobrze możesz zacząć nastawić się na mieszkanie tu przez wieki, ponieważ babcia nie spocznie w swych zamiarach, a ja nie zamierzam się z nikim żenić. Nie, jeśli nie mógł mieć Marii. Odwróciwszy się od Minervy, sięgnął po kieliszek i nalał sobie brandy do pełna. Był szalony, jeśli choć przez chwilę sądził, że jego życie mogło się zmienić... Nikt nie mógł go ocalić. - Nie dbam o babcię i jej ultimatum - odparła Minerva. - Ale obchodzi mnie los Marii, której z pewnością zależy na tobie.

278

- Musiałaby być głupia - rzekł ochryple. - Poza tym, gdyby jej zależało, nie pognałaby za Hyattem. - Nadal twierdzę, że... - Nie wtrącaj się, Minervo. - Oliver upił spory łyk brandy. - Maria dokonała wyboru. To koniec. Minerva prychnęła i poirytowana wyszła z pokoju. On zaś pił, starając się osiągnąć ten błogi stan, w którym nic nie miało znaczenia, w którym nie myślał o ubiegłej nocy, i o tym, jak słodko Maria ofiarowała mu swe dziewictwo. .. Dopił brandy, myśląc, że powinien być szczęśliwy, że umknął przed okowami małżeństwa. - A niech to wszyscy diabli! - Odstawił pusty kieliszek ze szczękiem. - O, to z pewnością pomoże - odezwała się za nim babka. Tego jeszcze było mu trzeba: kolejnej dręczycielki. Ignorując ją, dolał sobie brandy. - Mówiła mi, że tak właśnie się zachowasz. Ze nie obejdzie cię jej wyjazd i pogratulujesz sobie udanej ucieczki przed ożenkiem. Lord Stoneville pił w milczeniu. - Ja zaś twierdziłam, że nie zrezygnujesz z niej tak łatwo. Zdaje się, że się myliłam. - Tym razem to nie zadziała, babciu - rzekł, śmiejąc się gorzko. - Co nie zadziała? Oliver stanął przed nią, spoglądając sceptycznie. - Twoje próby manipulowania mną, bym postąpił tak, jak sobie życzysz. Uczę się na własnych błędach. - A teraz płacił za to bólem, który bezlitośnie ściskał go za serce. - Najwyraźniej Maria także. Dlatego wykorzystała swoją szansę na ucieczkę. - Uciekła, ponieważ boi się, że nie będzie w stanie ci się oprzeć, że nie potrafi być przy tobie i nie poddać się

279

twej woli. Ty powinieneś najlepiej wiedzieć, kiedy kobieta nie ufa samej sobie w obecności mężczyzny. Oliver walczył z wrażeniem, jakie zrobiły na nim te słowa. - Nie zmienia to faktu, że mnie zostawiła. Nie będę się za nią uganiał jak idiota. - Pozwolisz więc, by zatrzyma! ją sobie jej amerykański narzeczony? Babka usiłowała wzbudzić w nim wystarczająco silną zazdrość kolejna zmiana taktyki. Niestety skuteczna. Oliver zacisnął szczęki. - Jeśli chce być z Hyattem, to nie mogę... - Zmrużył oczy. - Skąd wiesz o jej narzeczonym? - Od Minervy. - Oczywiście. - Oliver dopił brandy i odstawił pusty kieliszek na biurko. - Nikt w tym przeklętym domu nie potrafi dochować tajemnicy. - Poza tobą. - Nie zaczynaj od nowa - warknął. - Dlaczego nie? To właśnie z tego powodu pozwalasz, by pobiegła za jakimś głupcem zza oceanu. Czy ciebie to w ogóle nie obchodzi? - Nie - skłamał, choć na myśl o Marii z tym bufonem robiło mu się niedobrze. - Dokonała wyboru. Powinienem go uhonorować. - Nie niepokoi cię fakt, że dziewczyna nie ma funduszy na podróż? - Z pewnością miała na tyle zdrowego rozsądku, żeby sprzedać perły, które ode mnie dostała. - Tak się składa, że zostawiła je tu, w Halstead Hall. - Kuśtykając, pani Plumtree podeszła do biurka i położyła szkatułkę obok karafki z brandy. - Powiedziała, że nie ma do nich prawa. Oliver wpatrywał się w aksamitną szkatułkę. Jak dała radę wybrać się w tę podróż? Jego rodzeństwo musiało

280

ją choć trochę wspomóc, ale i tak stać byłoby ją jedynie na dyliżans pocztowy. Serce zamarło mu na myśl, że Maria i Freddy mieliby podróżować bez opieki, jako łatwe ofiary dla kieszonkowców i nieuczciwych karczmarzy, nie mówiąc już o bandytach. - Nie interesuje mnie to - stwierdził, choć sam już w to nie wierzył. - Zatem pewnie nie zainteresuje cię również fakt, iż wyruszyli razem z panem Pinterem. To on zabrał Marię na spotkanie z jej narzeczonym. - Jeszcze czego! - Oliver przeklął swój zdradziecki język, gdy tylko dostrzegł błysk triumfu w oczach babki. - Kłamiesz. Kobieta jedynie uniosła siwą brew. - Minervo! - zawołał, gdy wyszedł na korytarz. Po chwili usłyszał jej kroki na schodach. - O co chodzi? - Jak Maria stąd wyjechała? Minerva spoglądała niepewnie to na niego, to na babcię. - Pojechała z panem Pinterem. Zaoferował, że zawiezie ją i Freddy'ego tam, gdzie musieli się udać, choć zapowiadało się na długą podróż. Właściwie to było bardzo uprzejmie z jego strony... - Przeklęty drań! - To dżentelmen - wtrąciła babcia - więc przypuszczam, że panna Butterfield jest z nim bezpieczna. - Dżentelmen. Jasne. - Który zapewne spędzi cały czas podróży na oczernianiu Olivera i zwracaniu Marii przeciw niemu... Co to miało za znaczenie, skoro odeszła? Nie zamierzała wrócić. A jednak martwiło go, że mogłaby go znienawidzić. Co gorsza, Pinterowi podobała się rola szlachetnego rycerza, a skoro wkładał w ratowanie damy z opresji tyle wysiłku, zapewne oczekiwał czegoś w za-

281

mian. Maria była bezbronna, zagubiona i zdenerwowana. Spędzając całe godziny, może nawet dni, z dziewczyną w ciasnym powozie, gdzie tylko jedynie niemądry Freddy spróbowałby go powstrzymać, Pinter z łatwością mógłby... Oliver udusi tego człowieka gołymi rękami, jeśli drań tknie Marię choćby palcem! - Kiedy odjechali? - spyta! i ruszył korytarzem. - Pięć godzin temu - odparła Minerva. - Dokąd zmierzali? - Nie w... - Southampton - wtrąciła babcia, próbując nadążyć za długimi krokami wnuka. Gdy na nią spojrzał, dodała: - Jeden ze służących wyciągnął tę informację od woźnicy pana Pintera. Gdyby zdecydował się podróżować całą noc, rano mógł już być na miejscu. Nocne podróże zimą nie były zbyt przyjemne, ale przy świetle księżyca - i zakładając, że powóz i zaprzęg Pintera nie były najlepsze Oliver mógł dojechać tam zaledwie kilka godzin po nich. Niezależnie od stanu finansów markiz nigdy nie szczędzi! pieniędzy na swe konie. Gdy dotrze do Southampton, będzie musiał znaleźć sposób, by ustalić, gdzie się zatrzymali. Wyrwanie Marii z rąk Pintera także nie będzie najłatwiejszym zadaniem. - Minervo - rzekł - każ woźnicy szykować powóz na podróż do Southampton. Chcę wyruszyć w ciągu godziny. - Dobrze - powiedziała i oddaliła się pospiesznie. Oliver ruszył na górę, by spakować niezbędny bagaż, lecz babcia chwyciła go za ramię. - Sprowadzisz ją z powrotem, prawda? Popatrzył na pełną niepokoju i troski twarz kobiety. - Pod warunkiem, że zechce wrócić. Nie jestem tego pewien. - Raz na zawsze skończył z próbami zmuszenia Marii do małżeństwa.

282

Babcia zmarszczyła brwi. - Zatem po co jedziesz taki szmat drogi? - Zamierzam dopilnować, by ten nadęty drań jej nie wykorzystał. Bez pieniędzy, jedynie z Freddym w roli obrońcy, jest narażona na prawdziwe niebezpieczeństwa. Pinter jest tylko człowiekiem, a który mężczyzna oprze się pokusie, jaką stanowi Maria? - To jedyny powód? -Tak. Jednak wiedział, że to kłamstwo. Jechał za nią, ponieważ myśl o niej w objęciach Hyatta zżerała go od środka. Nie mógł pozwolić jej odejść bez pożegnania. Ale przede wszystkim postanowił podążyć za Marią, bo widział swoją przyszłość bez niej... przepełnioną samotnością, której nie potrafił stawić czoła.

283

Rozdział XXIV Wykończona nieprzespaną nocą po balu Maria przysnęła, gdy tylko powóz ruszył spod Halstead Hall. A choć pan Pinter starał się, by podróż w jego zimnym, rozklekotanym powozie była jak najwygodniejsza, wyboiste drogi nie sprzyjały zdrowym drzemkom. Dlatego po przystanku na kolację w karczmie dziewczyna zajęła się omawianiem ze śledczym sytuacji z Nathanem. Freddy także miał swoje opinie na ten temat. . - Mam swoją szablę. Wyzwę go na pojedynek. Jeśli przeszyję go na wylot, twój spadek nie będzie stanowić problemu. - Nie bądź śmieszny, nie będziesz się z nikim pojedynkował odparła Maria. Choć chłopak fechtował nienajgorzej, nigdy by sobie nie wybaczyła, gdyby przez nią zginął. - Powinnaś była powiedzieć markizowi, że odchodzisz - stwierdził Freddy. - To on powinien ci towarzyszyć i walczyć z Nathanem. Dziewczyna zignorowała słabo skrywane zainteresowanie pana Pintera tą rozmową. Przy kolacji wyjaśniła mu, na czym polegał układ między nią a Ohverem, oczywiście pomijając kwestię wspólnej nocy i oświadczyn. - To nie ma nic wspólnego z lordem Stoneville - odparła stanowczo. - Przecież jest twoim narzeczonym.

284

- Dobrze wiesz, że to był tylko fortel. Mógłbyś już dać spokój. - Nie uważam, żeby to wszystko było jedynie fikcją - zaskoczył ją. - Oczywiście, że tak. - Nie, zgodnie z tym, co mówili Celia i chłopcy w drodze powrotnej z balu. Powiedzieli, że perły, które podarował ci lord Stoneville, są warte fortunę. Pan Pinter wyprostował się na swym siedzeniu. Maria zaś spojrzała na Freddy'ego z irytacją. - Nie bądź niemądry. Tak jak powiedział jego lordowska mość, gdyby były tyle warte, dawno by je sprzedał. - Lady Celia twierdzi, że nie potrafił się z nimi rozstać. Sprzedał klejnoty zakupione przez ich ojca, ale te perły pani Plumtree podarowała córce w dniu jej debiutu, co uczyniło z nich szczególnie wartościową pamiątkę. Marii nagle zaschło w gardle. - Celia musiała się mylić - szepnęła. - Musiałeś coś źle zrozumieć Lecz w głębi serca wiedziała, że to prawda. Poczuła jeszcze większe wyrzuty sumienia, że wyjechała z Halstead Hall tak nagle. Była tchórzem. Oliver zasługiwał na to, by ostatecznie odrzuciła jego oświadczyny, stojąc z nim twarzą w twarz. Chociaż uprzedniej nocy powiedziała wyraźnie, że go nie chce. Oliver zwyczajnie postanowił to zignorować. Czy to tchórzostwo uciec, gdy brakło sił, by obstawać przy swym postanowieniu? Niestety, zwierzenia Freddy'ego podsunęły panu Pinterowi na myśl kolejne pytania o zezwolenie na ślub. Gdy dziewczyna dała do zrozumienia, że nie zamierza więcej rozmawiać o lordzie Stoneville, konwersacja zamarła całkowicie. Pan Pinter pewnie uważał ją za idiotkę, skoro próbowała chronić mężczyznę z wyższych sfer. Maria nie dba-

285

ła o to. Za każdym razem, kiedy pomyślała o tym, jak całymi latami Oliver cierpiał z powodu tragicznej śmierci rodziców, na nowo pękało jej serce. Dotarli do Southampton o drugiej nad ranem. Choć Maria bardzo chciała od razu wmaszerować do pokoi Nathana, pan Pinter odradził jej to, twierdząc, że przed konfrontacją z narzeczonym potrzebowała odpoczynku. Miał słuszność, nigdy jeszcze nie była tak zmęczona. Na szczęście jedna z gospód miała jeszcze wolne pokoje, więc śledczy mógł nająć jeden dla siebie i Freddy'ego, a jeden dla Marii. Nim się rozstali, dziewczyna odciągnęła mężczyznę na stronę i poleciła rano zostawić śpiącego Freddy'ego, a ją obudzić wcześnie. Nie chciała, by kuzyn z szablą u boku towarzyszył im w trakcie spotkania z Nathanem. Maria weszła do pokoju, gdzie padła na łóżko i nie kłopocząc się o strój, momentalnie zapadła w sen. Gdy obudziło ją stukanie do solidnych, dębowych drzwi, wydawało się, że minęło zaledwie parę chwil. Jednak przeczyły temu szarówka nadchodzącego poranka i chłód sypialni, w której wygasło w kominku. - Panno Butterfield? - rzekł przez drzwi pan Pinter. - Chciała pani, by obudzić ją o siódmej. Sprowadziłem dla pani pokojówkę. - Dziękuję! - zawołała. Wstała i podeszła do drzwi. Wpuściła do środka dziewczynę o kwaśnej minie i wystawiła głowę do pana Pintera. - Niedługo zejdę na dół. Najprawdopodobniej nawykła do obsługiwania podróżnych w pośpiechu pokojówka prędko pomogła dziewczynie przebrać się z podróżnego stroju w jedną z jej żałobnych sukienek. Tak ubrana Maria wnet zatęskniła za ślicznymi, nowymi sukniami, które nosiła w Halstead Hall i za uroczym trajkotaniem Betty.

286

Przestań!, upomniała się w myślach. Przynajmniej nie żyjesz już w kłamstwie. Znów możesz być sobą. Ale czy rzeczywiście była sobą, jeśli z całego serca pragnęła być gdzie indziej? W Halstead Hall właśnie budziłaby się w łóżku jak z bajki, czekając na Betty z dzbankiem czekolady i tostem do pogryzania, nim przyjdzie czas na śniadanie z resztą rodziny. Gawędziłaby z pokojówką na temat posiadłości, gdy ta pomagałaby jej ubierać się przy ciepłym kominku. Cieszyłaby się na spotkanie z 01iverem... Och, to beznadziejne. Nie potrafiła przestać o nim myśleć. Ale przyszedł czas skupić się na tym, co powie temu zdradzieckiemu Nathanowi. Wyszła z pokoju i pospieszyła na dół, gdzie zrobił się jakiś harmider. O rety, Freddy się obudził. - Idę z wami - mówił do pana Pintera. - Widzę, że próbujecie się wymknąć beze mnie. - Nonsens - powiedziała Maria, podchodząc bliżej. - Razem z panem Pinterem musimy jeszcze omówić parę kwestii związanych z Nathanem. Jako że nie jedliśmy jeszcze śniadania, miałam cię właśnie budzić, żebyś zdobył dla nas coś do jedzenia ze sklepu, który mijaliśmy, wjeżdżając do miasta. Freddy rozpromienił się na myśl o jedzeniu, lecz zaraz spojrzał na kuzynkę podejrzliwie. - Dlaczego nie zjemy śniadania tutaj? Wdzięczna, że akurat w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby ich usłyszeć, powiedziała: - Śniadania tutaj są bardzo kosztowne, prawda, panie Pinter? - Faktycznie - zgodził się oschle. - Uznałam, że powinniśmy starać się oszczędzać. - Maria wyłowiła kilka monet z mikrych zasobów trzymanych w torebce i uśmiechnęła się do kuzyna ujmują-

287

co. - Zatem bądź tak kochany i przynieś parę zapiekanek z nerek, będą idealne. Nadal patrzył na nią nieufnie, lecz takie zapiekanki należały do jego ulubionych dań. - Ale zaraz wrócę. Nigdzie się beze mnie nie ruszajcie. - Oczywiście. Gdy tylko zniknął im z oczu, Maria pociągnęła pana Pintera za drzwi, w stronę pensjonatu, który na szczęście znajdował się w przeciwnym kierunku. Freddy nie miał pojęcia, jak tam trafić, była więc pewna, że zdoła utrzymać chłopca i jego szablę z dala od Nathana. Gdy zajechali pod niewielki, elegancki domek, pan Pinter poprosił o spotkanie z panem Hyattem. Właściciel pensjonatu poszedł go sprowadzić, pozostawiwszy ich w rustykalnym salonie z kredensami pełnymi ślicznej porcelany. Gdy czekali, Maria stanęła przy oknie, z dala od drzwi i pana Pintera. Chciała zaskoczyć Nathana. Jednak, gdy wreszcie się zjawił, to ona była zaskoczona. Wyglądał jak zupełnie inna osoba. Zapuścił pokaźne bokobrody, a jego znacznie dłuższe blond włosy wiły się w luźnych puklach. Czyżby zaczął je podkręcać? A jego strój! Nigdy nie dbał o modę, sprzeciwiając się wadze, jaką przykładał do niej jego ojciec, a tu nagle stał przed nimi, wystrojony tak, że przyćmiłby nawet braci Sharpe'ów. Widząc go w tak dobrej kondycji, zachowującego się jak gdyby nigdy nic, Maria wpadła furię. Wcale jej nie zauważał, drań i ignorant! - W czym mogę panu pomóc, sir? - Nathan spytał pana Pintera chłodnym tonem człowieka interesu. Tego było już za wiele. Nim Pinter zdążył odpowiedzieć, Maria odezwała się: - Dzień dobry, Nathanie. Gdy odwrócił się ku niej, zrobi! się blady jak ściana.

288

- Mario! Co ty tu... - urwał, widząc jej strój. - Co się stało? - Ojciec nie żyje - rzuciła ostro, ledwie nad sobą panując. - Mój Boże! - Wyglądał na faktycznie poruszonego. - Tak mi przykro. Nie słyszałem o tym. - Zdaję sobie z tego sprawę. Posyłałam ci listy, lecz na żaden nie odpowiedziałeś. Tymczasem bez ciebie, przez ten przeklęty testament, powiernicy nie mogli uregulować spraw majątkowych papy. - Podeszła bliżej, a jej gniew rósł z każdym kolejnym krokiem. - Musiałam użyć swoich niknących środków, by przybyć do Anglii i cię szukać. Teraz nie mogę nawet zapłacić panu Pinterowi za odnalezienie cię. A ty co? Wykorzystujesz wiedzę, którą przekazał ci mój ojciec, aby zapoczątkować interes, który zrujnuje jego spółkę! - Mogę wszystko wyjaśnić - rzekł ochryple. Maria jednak nie dawała się powstrzymać. - Pomyśleć, że przez cały ten czas ja bałam się o twoje życie! Bezlitośnie powstrzymywała łzy napływające jej do oczu. - Razem z Freddym przeczesywaliśmy Londyn, przekonani, że spotkało cię jakieś straszne nieszczęście. - Och, moje kochanie, ja... - Ani mi się waż tak mnie nazywać! Twoje oświadczyny, pocałunki, to wszystko były tylko kłamstwa. - Mario - rzekł, spoglądając na pana Pintera - to niestosowne wspominać o tym... - Niestosowne! - niemal krzyknęła. - A okłamywanie swego partnera w interesach i okradanie go jest stosowne? Nathan wyprostował się, wyraźnie urażony. - Nie okradłem twego ojca. Nigdy bym tego nie zrobił. - Doprawdy? Zatem w cudowny sposób zyskałeś całą flotyllę kliperów, którą oferujesz na sprzedaż, chociaż polowa z nich nie należy do ciebie?

289

Nathan się wzdrygnął. Znów zerknął na Pintera i ściszył głos. - Czy moglibyśmy odbyć tę rozmowę na osobności? - W żadnym wypadku. - Nauczyła się tego i owego, czytając o rozmaitych przestępstwach. Kanciarze zawsze wykorzystywali miękkie serca swych ofiar. Potrzebowała niezachwianego rozsądku Pintera, by oprzeć się kłamstwom Nathana. - Chcę, aby pan Pinter był świadkiem tej rozmowy. Nie ufam ci. - To nie to, co myślisz! - zapewniał żarliwie. - Zrobiłem to dla nas. - Dla nas? - spytała z niedowierzaniem. - Czy nigdy nie przyszło ci do głowy, że cztery lata na-rzeczeństwa to raczej długo? - Oczywiście, ale papa mówił... - Wiem - odparł z politowaniem. - Stwierdził, że musi mieć pewność, iż potrafię zarządzać spółką, nim powierzy mi ciebie. - To był tylko sprawdzian. Zawsze w ciebie wierzył. Inaczej nie zostawiłby ci w testamencie połowy interesu. - Ale czy rzeczywiście taki właśnie miał zamiar? Nigdy nie mogłem być tego pewien. - Nathan zaskoczył Marię, nagle ujmując jej dłonie. Przez cztery lata uważa! cię za nieosiągalną nagrodę, a za każdym razem, gdy wspomniałem o naszym małżeństwie, twierdził, że nie jestem gotów. - To nie może być prawda! - Maria wpatrywała się niego. - Wierz mi, że tak. - Ścisną! jej dłonie. - Zacząłem się obawiać, że chciał jedynie pozyskać ode mnie jak najlepsze wyniki, nim sprzeda połowę spółki komuś innemu. Maria wyrwała dłonie z jego uścisku. - Dlaczego miałby to robić? Nie miał syna, który mógłby dziedziczyć. Potrzebował takiego silnego, młodego człowieka jak ty, by zarządzał spółką, kiedy jego zabraknie.

290

- A jednak nie pozwolił nam się pobrać. Nie mogłem dłużej czekać. Pragnąłem żony. - Pojechałeś więc do Anglii, żeby sobie jakąś znaleźć? - Nie! - Potarł nerwowo bokobrody. - Twój ojciec powiedział, że jeśli dobrze spiszę się w Londynie, będziemy mogli wziąć ślub. Ale negocjacje zakończyły się fiaskiem. Wszyscy powtarzali, że twój ojciec jest już stary i nie mogą zaufać, że stocznia New Bedford dostarczy im statki zgodnie z umową, a skoro do mnie należała tylko polowa spółki, to gdyby coś przytrafiło się twemu ojcu, znaleźliby się w stanie zawieszenia. Maria wpatrywała się w niego niepewnie, a Nathan dodał łagodniej: - Wytłumaczyłem im naturę naszych zaręczyn, ale wahali się, czy zaufać tak nieoficjalnej umowie. Obawiali się, że możesz nie chcieć za mnie wyjść, i zdecydujesz się sprzedać swoją połowę spółki komuś innemu. Jak by się to dla nich skończyło? - Wiedziałeś, że nie postąpiłabym w ten sposób. - Tak, lecz oni tego nie wiedzieli. Dlatego pomyślałem, że jeśli zawrę umowę na statki na własną rękę, jako niezależna spółka, będę mógł wrócić do Ameryki z silną pozycją. Mógłbym zagrozić, że przejmę swoją część interesów i wszelkie nowe kontrakty, jeśli twój ojciec znów odmówi nam błogosławieństwa. Wszystko to brzmiało bardzo przekonująco... Poza jednym szczegółem. - A co ze mną? Gdy ty odszedłeś, by zabezpieczyć swoją przyszłość... - Naszą przyszłość - poprawił ją. - .. .ja zostałam bez wieści, co się z tobą stało, nie wiedziałam, czy zmieniłeś zdanie względem naszych zaręczyn, czy też zmarłeś gdzieś po drodze. - Nie miałem wyboru - powiedział cierpliwym tonem, którego używał zawsze, gdy tłumaczył jej zagadnienia

291

związane z interesami. Dlaczego nigdy wcześniej nie zauważyła, jak był protekcjonalny? - Gdybym do ciebie napisał, dowiedziałby się o tym twój ojciec. Wiesz, że nigdy nie pozwalał nam na prywatną korespondencję. Nie mogłem ryzykować, że się zdradzę. - Zatem uznałeś, że moje uczucia, moje troski są bez znaczenia? Westchnął zniecierpliwiony. - Oczywiście, że miały znaczenie. Ale uznałem, że to zrozumiesz, gdy już osiągnę cel, do którego oboje dążyliśmy - szybki ślub. - Gdyby chodziło nam o szybki ślub, mogliśmy uciec - stwierdziła. W jej glosie słychać było rozczarowanie. - Ale tego byś nie zaryzykował. Papa mógłby wycofać się z przekazania ci połowy spółki. - Ależ, Mario, wiesz, że to nie ma z tym nic wspólnego. To ugłaskiwanie zaczynało naprawdę szarpać jej nerwy. - Czy masz mnie za idiotkę? - spytała rozgoryczona. - A może sądziłeś, że tak desperacko chcę wyjść za mąż, że będę siedzieć i czekać, aż przypomnisz sobie, że masz narzeczoną? Najwyraźniej nie martwiłeś się, że znajdę sobie kogoś innego podczas twojej nieobecności. Nathan zamrugał zaskoczony. - Dlaczego miałoby być inaczej? - stwierdziła z gorzkim uśmiechem. - W końcu, kto chciałby poślubić zbyt szczerą córkę bękarta? Byłabym prawdziwą szczęściarą, gdybym miała mężczyznę o twoim statusie społecznym, prawda? Nie zaryzykowałabym utraty tak dobrej partii.' Zapewne sądziłeś, że będę czekać na ciebie wiecznie. - To nie tak... Ja wcale nie patrzyłem na to w ten sposób... A niech to, znałem twój charakter! Złożyłaś mi obietnicę. Wiedziałem, że dotrzymasz słowa. Maria zwalczyła poczucie winy. - A jednak nie czułeś potrzeby honorować własnych obietnic. - Co masz na myśli? - spytał z rezerwą. - Zalecasz się do córki pana Kinsleya, właściciela spółki, która może kupić rzekomo posiadane przez ciebie statki. Na twarzy mężczyzny pojawił się lekki rumieniec, a gdy zerknął w stronę pana Pintera, Maria upewniła się, że to nie były tylko plotki. Jak mogła nigdy nie dostrzec tych cech jego charakteru? Jak mogła być tak ślepa na drzemiącą w tym człowieku chciwość i przebiegłość? 292

- Zakładam, że to pan szeptał mojej narzeczonej do ucha te wszystkie kłamstwa? - Nathan warknął na pana Pintera. - Przekazałem informacje, które tu pozyskałem, zgadza się - odparł spokojnie i chłodno śledczy. - Po to właśnie mnie najęto. Kilkakrotnie widywano pana na spacerze z panną Kinsley, nie wspominając już o wieczorach, gdy towarzyszył pan jej i jej matce na koncertach i temu podobnych. Nathan pociągnął za krawat, jak gdyby materiał go dusił. - Starałem się jedynie być uprzejmy. To nic niezwykłego w interesach. - Wieść niesie, że jest pan o krok od oświadczyn - rzekł pan Pinter. Nathan znów spojrzał na Marię. - Chyba nie wierzysz w te plotki? - A powinnam? - spytała, patrząc mu prosto w oczy. - Nie! - Gdy dziewczyna tylko uniosła brew, mężczyzna znów się zarumienił. - W porządku, przyznaję, że ułatwiłem sobie drogę do zawarcia tej umowy wkupując się w łaski rodziny pana Kinsleya, ale... - Tak właśnie sądziłam. - Maria odwróciła się do drzwi. - Odezwie się do ciebie mój adwokat. Jeśli będziesz chciał odkupić ode mnie moją połowę spółki... - A niech to, Mario, nie bądź śmieszna! - Nathan chwycił ją za ramię. - Nie składałem tamtej pannie żadnych obietnic. Ona nic dla mnie nie znaczy!

293

- To dziwne - odparła, wyrywając się. - Ja najwyraźniej też nie. - To nieprawda! W dziewczynie na nowo wezbrał gniew. - Wypłakiwałam za tobą oczy. Martwiłam się o ciebie. Gdy nie odpowiedziałeś na żaden z listów, przyjechałam szukać cię w tym przeklętym kraju, a ty ani słowem nie dałeś znać, dokąd się udałeś! Byłam niemal bez pieniędzy, bez pomysłu, co robić... - Dlatego powinnaś była zostać w domu, tam gdzie twoje miejsce! Maria wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. Teraz Nathan pokazał swe prawdziwe oblicze. Cały ten czas wierzyła, że był jej przyjacielem, mężczyzną, który rozumiał, że różniła się od reszty kobiet. Prawda jednak była taka, że zawsze starał się stłumić w niej to, co uważał za niestosowne. Robił to subtelnie - przestrogą, uśmiechem lecz to dezaprobata leżała u podstaw ich swobodnego związku. Jeśli miała być ze sobą szczera, musiała przyznać, że Nathan nigdy nie zaakceptował jej takiej, jaka była. Zrobił to jedynie Oliver. Myśl o nim wzbudziła w niej silną tęsknotę. Zapragnęła go zobaczyć. Niemal słyszała cyniczne uwagi, które uczyniłby pod adresem Nathana. A potem powiedziałby jej, że zasługuje na coś więcej. Mogłaby mieć absolutną pewność, że tak właśnie sądził: markiz, choć miał wiele wad i taił sekrety z przeszłości, nigdy jej nie okłamał. - Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że nie zostałam w domu - odparła cicho. - Inaczej nie odkryłabym, jak bardzo do siebie nie pasujemy. - Mylisz się - odparł, kręcąc głową. - Jesteś tylko rozgniewana. Wyciągnął dłoń, jak gdyby chciał pogładzić ją po policzku, lecz gdy się cofnęła, wyraz jego twarzy się

294

zmienił. - Nadal jesteśmy oficjalnie zaręczeni - rzekł hardo. - Jeśli zerwiesz zaręczyny z powodu niemądrej drażliwości na punkcie panny Kinsley, zmusisz mnie do podjęcia odpowiednich kroków. - Co masz na myśli? - spytała z niepokojem. - Zaskarżę cię o złamanie obietnicy. Sąd będzie po mojej stronie, gdy opowiem, że twój ojciec życzył sobie, byśmy się pobrali, ty zaś przyjęłaś oświadczyny, które chcesz teraz zerwać jedynie z powodu humorów. Uraczę ich opowieściami o tym wszystkim, co zrobiłem, aby podnieść wartość stoczni. Mogę na czas procesów zablokować ten kapitał. Czy tego właśnie chcesz? - Jak śmiesz? - zawołała, oburzona, że w ogóle śmiał wpaść na taki pomysł. - A co sąd powie na twoje szalbierstwa i budowanie firmy na kłamstwie? - Nikt nawet nie mrugnie - odparł zimno. - Nie ma niczego nielegalnego w zakładaniu nowej firmy. Musiałem chronić własne interesy. Zgodnie z prawdą powiem, że trzymałem twego ojca z dala od wszystkiego dla jego dobra. - Prawda jest taka, że zdradziłeś go, działając za jego plecami! - Nie możesz tego udowodnić. On nie żyje. Mogę zeznać, że zgodził się na ten fortel. - Dobrze wiesz, że tego nie zrobił - odparła, zszokowana jego całkowitym brakiem etyki. - Co z ciebie za człowiek? W oczach Nathana widać było błysk determinacji. - Człowiek, który chce swojej szansy. Który nadal phce mieć cię za żonę. Maria przypomniała sobie nagle słowa Ołivera: Patrzę, jak zmierza pani beztrosko w tę samą pułapkę, w małżeństwo z człowiekiem, który odstawi panią na półkę wraz z innymi posiadanymi dobrami, by sięgać po żonę tylko wtedy, gdy mu to wygodne.

295

- Ty nie chcesz mnie poślubić. Nawet nie wiesz, kim jestem. Chcesz mieć córkę Adama Butterfielda, współwłaścicielkę stoczni New Bedford. - Myśl, co chcesz. Ale jeśli podejmiesz tę pochopną decyzję i wciągniesz w to prawników, lepiej szykuj się na bitwę. - Idź do diabła - odparła i spiorunowała go wzrokiem. Gdy Nathan nadal gapił się, zaskoczony jej skandalicznym słownictwem, Maria wyszła z pokoju. Chociaż mogła sobie gratulować, że potraktowała go tak, jak sobie zasłużył, jako praktyczna dziewczyna wiedziała, że sytuacja przemawiała na jego korzyść. Wiedziała, z jaką łatwością mężczyzna może splamić kobiecą reputację. A gdy tylko sąd dowie się o jej dziwnych „zaręczynach" z Oliyerem, wszelkie współczucie z powodu tego, jak Nathan ignorował ją całymi miesiącami, natychmiast zniknie. Marię przeszył zimny dreszcz. Spojrzała na towarzyszącego jej w milczeniu pana Pintera. - Czy on naprawdę może podać mnie do sądu za złamanie obietnicy? - Obawiam się, że tak. Znam przynajmniej jeden przypadek, gdy w Ameryce mężczyzna pozyskał tym sposobem bardzo korzystną ugodę. -Ale nie może mi odebrać mojej połowy spółki, prawda? - To możliwe. Będzie argumentował, że spodziewał się przejąć ją z dniem ślubu, a odmawiając poślubienia go, pozbawia go pani tego, co mu obiecano. - Ale czy jego oszustwo nie przekona sądu? - Marię z nerwów ściskało w żołądku. - Jak powiedział - skrzywil się pan Pinter, - nie może pani udowodnić, że nie działa! z ramienia pani ojca. - Jednak z pewnością zaszkodzi to jego planom wobec panny Kinsley, jeśli wyda się, że przez cały czas ich zalotów miał już narzeczoną - zastanawiała się rozpaczliwie.

296

- Umowy jeszcze nie zawarto i nie ma szansy na jej finalizację bez pani polowy spółki, na której kupno zdaje się go nie stać. Zatem jeśli nie może pozyskać tej części poprzez małżeństwo, zamierza zyskać za pomocą perfidii. Tracąc szansę na ożenek z panią, nie ma innego wyjścia. Oczerni panią, by postawić na swoim. - I wykorzysta do tego celu moje publiczne zaręczyny z lordem Stoneville. - Najprawdopodobniej. Niestety, sąd nie patrzy przychylnie na kokieterię. Przez chwilę szli w milczeniu. Maria z całego serca żałowała, że kiedykolwiek spotkała Nathana Hyatta. Gdyby tylko papa zdał sobie sprawę z tego, z kim miał do czynienia. Przynamniej czerpała satysfakcję ze świadomości, że mężczyzna zwiódł ich oboje. Chociaż... może jednak było inaczej, skoro papa tak ociągał się z ostateczną zgodą na ich małżeństwo. Szkoda tylko, że nie zmienił testamentu. Dotarli do gospody, gdzie Maria spodziewała się zastać Freddy'ego. Musiał być wściekły. - To, co musimy teraz zrobić - rzekł pan Pinter, gdy ruszyli po schodach - to spieszyć do Londynu i jak najprędzej nająć adwokata. Jestem pewien, że da się znaleźć sposób na obejście testamentu pani ojca. Proszę nie tracić nadziei. Maria westchnęła. - Dziękuję panu, ale myślę, że pańska szczodrość powinna mieć swoje granice. Naprawdę nie stać mnie, by panu zapłacić. - Nonsens - rzekł, machnąwszy ręką. - Doprowadzenie tej sprawy do końca leży w moim interesie. Proszę spojrzeć na to w ten sposób: jeśli zdołam uwolnić panią od Hyatta, otrzyma pani swoją fortunę i będzie mogła mi zapłacić, nie mówiąc już o polecaniu mnie znajomym. - Których w tym kraju nie mam - stwierdziła, zatęskniwszy za Sharpe'ami. Jednak szukanie u nich pomocy

297

było niemożliwe. Mieli własne problemy. Zresztą nie potrafiłaby spojrzeć OHverowi w twarz, po tym jak odeszła od niego bez słowa. Pan Pinter poklepał Marię po ramieniu, gdy zatrzymali się pod drzwiami jego pokoju. - We mnie ma pani przyjaciela, panno Butterfield. Proszę o tym pamiętać. Dziewczyna z trudem wydobyła glos poprzez ściśnięte wzruszeniem gardło. - Nie rozumiem, dlaczego pan to robi. Z pewnością ma pan w Londynie o wiele pilniejsze sprawy. Mężczyzna spojrzał na nią z powagą. - Znałem kiedyś kobietę w podobnej sytuacji. Naprawdę nie miała przyjaciół i to właśnie doprowadziło do tragedii. Chciałbym wierzyć, że pomagając pani, robię to, co ktoś powinien był wtedy zrobić dla niej. - Otwierając drzwi, zmusił się do uśmiechu. - Ale mniejsza o to. Pokój okazał się pusty. - To dziwne - stwierdziła. - Freddy powinien był już wrócić. - Pójdę po niego, a pani tymczasem niech się pakuje. - Uchylił kapelusza i zawrócił na dół. Przygnębiona Maria udała się do własnego pokoju. Nie mogła uwierzyć, że spotykało ją coś takiego - Nathan groził jej sądem. Pod drzwiami znalazła paczkę, w której kryły się dwie, jeszcze ciepłe zapiekanki. A więc Freddy dopiero co tu był. Dokąd znów poszedł? Kręcąc głową ze zdziwieniem, otworzyła drzwi i weszła do środka. - Najwyższa pora, byś wróciła. - Od okna dobiegł ją głos Olivera. Wystraszona dziewczyna upuściła paczkę. Pomimo cieni pod oczami widok twarzy mężczyzny nigdy wcześniej nie byl jej tak miły. Nawet z krzywo zawią-

298

zanym krawatem, czarnymi, potarganymi włosami i niepewną miną sprawiał, że zapierało jej dech. - Co ty tu robisz? - spytała. - Gdy wyjeżdżałaś z Halstead Hall, zapomniałaś o czymś - rzekł chrapliwym głosem. - O czym? Serce zaczęło jej bić mocniej, gdy powoli zbliżał się do niej. - O mnie.

299

Rozdział XXV Nim Maria zdążyła odpowiedzieć, Oliver całował ją, w porywie namiętności przyciskając do siebie silnymi ramionami, jak gdyby chciał wchłonąć ją w głąb samego siebie. Na jedną oszołamiającą chwilę dziewczyna oddala się we władanie jemu i wszechogarniającej radości. Wkrótce jednak powróciła rzeczywistość. To, że za nią przyjechał, nie znaczyło, że cokolwiek się między nimi zmieniło. Maria odsunęła go od siebie. Choć wyraźnie mu się to nie podobało, Oliver ją puścił. - Jak mnie odnalazłeś? - spytała i odsunęła się od niego. Oliver nie spuszczał z niej wzroku. - Woźnica Pintera wygadał się przed jednym z koniuszych. Gdy tu dotarłem i zobaczyłem piekarnię, postanowiłem zaczekać, aż pokaże się Freddy. Potem podążyłem za nim. - Oliver uniósł brew. - Twój kuzyn nigdy nie oprze się dobrym, angielskim wypiekom. Maria westchnęła ciężko. - Przysięgam, że Freddy mnie kiedyś zgubi. - Boleśnie świadoma tego, jak zaniedbany w oczach markiza musi być jej strój, zdjęła czepek i rzuciła go na krzesło. - Ale gdzie on zniknął? Nie ma go w gospodzie. - Tego nie wiem.

300

- Jak więc dostałeś się do mojego pokoju? Oliver wzruszyl ramionami. - Wspiąłem się przez okno. Nie było zamknięte. - Patrzył na nią z błyskiem w oku. - Przez lata zdążyłem nabrać sporego doświadczenia w zakradaniu się przez kobiece okna. Choć zazwyczaj chodziło o to, żeby wydostać się na zewnątrz. Ten komentarz przypomniał jej, dlaczego od niego uciekła. - Nie powinieneś był przychodzić. Pożałowała tych oschłych słów, gdy cień bólu przemknął mu po twarzy. - Posłuchaj, Mario, popełniłem błąd, próbując zmusić cię do małżeństwa. Powinienem był dać ci więcej czasu do namysłu, nim popędziłem po specjalne zezwolenie na ślub. - Zacisnął dłonie w pięści. - Ale nie możesz poślubić Hyatta. Nie uwierzysz mi, ale on wyraźnie poluje na twój majątek... - Wiem. - Co takiego? - spytał zdziwiony. Nie mogła opowiedzieć mu całej historii. To było zbyt upokarzające - przyznać się, że głupio wierzyła w człowieka tego pokroju. - Nie poślubię go. Nie musisz się o to martwić. Spojrzał na nią mrużąc oczy. - Tym bardziej powinnaś teraz wyjść za mnie. - Podszedł, by chwycić ją za ramiona. - Wiem, że jedyne, co przemawia za mną w roli męża, to mój tytuł, ale... - Nie mów tak. To nieprawda. - Dlaczego więc odeszłaś bez słowa? - spytał głosem tak pełnym urazy, że w duchu przeklęła swoje zachowanie. - Ponieważ tak naprawdę nie chcesz być moim mężem. Chcesz jedynie zadośćuczynić sumieniu za odebranie mi dziewictwa. Oliver zaśmiał się szorstko.

301

- Jesteś pierwszą kobietą, która kiedykolwiek oskarżyła mnie o posiadanie sumienia. - Tylko dlatego, że cię nie znają. - Uczucia boleśnie ścisnęły ją za serce, gdy sięgnęła dłonią szorstkiego policzka Olivera. - Ale ja wiem, jaki naprawdę jesteś. Wiem, że dobry z ciebie człowiek. Oliver puścił jej ramiona z posępnym wyrazem twarzy. - Nie oszukuj się. Pragnę mieć cię za żonę, ale nie chcę cię przekonać, że na ciebie zasługuję. Zapewniam cię, że tak nie jest. Głuchy ton jego głosu ściskał ją za serce. - Mylisz się - szepnęła. - Jesteś dobrym człowiekiem. Jedynie nie ufasz sobie, gdy w grę wchodzi prawość i honor. Jak zatem mam powierzyć ci swoje życie, jeśli sam siebie nie darzysz zaufaniem? - Nie możesz - odparł chłodno. - Nie wiesz, kim... czym jestem. Gdybyś wiedziała, nigdy nawet nie pomyślałabyś o małżeństwie ze mną. Dawno temu już dowiodłem, jaki ze mnie... - Urwał i zaklął z cicha. Dawno temu? Serce Marii zabiło szybciej. - Chodzi o zdarzenia z nocy, gdy zginęli twoi rodzice, prawda? Dotknęła jego ramienia. - Nadal dręczy cię poczucie winy. Ale fakt, iż nie zdążyłeś zapobiec tragedii, nie oznacza, że ją spowodowałeś. - Nie dlatego czuję się winny! - Wyrwał rękę i podszedł do okna, żeby wyjrzeć na podwórze. - Opowiedz mi o tym - błagała. Pani Plumtree miała rację, Oliver musiał zacząć mówić o tej truciźnie, która go trawiła. Jednak wciąż milczał. - Wiem, że pokłóciłeś się tamtego dnia z matką - nalegała. Wasza babka mi o tym wspomniała. Nie wiedziała jednak, o co poszło. - Dzięki Bogu - mruknął. - Nie mogło być aż tak źle. W odpowiedzi posłał jej ostre spojrzenie. - Nie masz o tym pojęcia.

302

- Dlatego właśnie musisz mi to wszystko wytłumaczyć. Chcę zrozumieć. - Nie potrafiłabyś. - Pokłóciliście się o twego ojca? - Chodziło o... Zrobiłem coś tak... horrendalnego, że... Przeczesując włosy, wzdrygnął się na całym ciele. - Nie mogę. Nie poślubisz mnie, jeśli ci powiem. - Nie poślubię cię, jeśli mi tego nie powiesz - odparła łagodnie. - Niech to wszyscy diabli! - Jego głos pełen był desperacji. - Mówię poważnie, Oliverze. Stanął przed nią, z płonącymi pasją oczami. - Moja matka przyłapała mnie w łóżku z kobietą zaproszoną na ich przyjęcie, rozumiesz? Przyłapała mnie na chędożeniu mężatki. - Maria wpatrywała się w niego, niepewna, jak zareagować. Oliver zaś, okropnym głosem, mówił dalej. - Wtedy widziałem matkę po raz ostatni, nim pognała szukać ojca. Oto, moja droga, dlaczego go zabiła. Maria widziała wyraźnie, że Oliver wierzył w to i byl tą świadomością udręczony. Nie potrafiła jednak zrozumieć dlaczego. Rzeczywiście, dla matki widok szesnastoletniego syna w łóżku z mężatką mógł być szokujący, ale czy rozgniewałoby ją to na tyle, by zabić własnego męża? Mało prawdopodobne. - Ale dlaczego... Oliver z trudem powstrzymywał przekleństwa. - Lilith Rawdon była żoną wojskowego. Została zaproszona do Halstead Hall na kilkudniowe przyjęcie wraz z majorem Rawdonem. Zdawała się zdenerwowana i niezadowolona z jakiegoś powodu, lecz nie powstrzymało jej to od flirtu ze mną, gdy nikt nie patrzył. Schlebiało mi to. Jeszcze nigdy nie byłem z kobietą. Zdarzyło mi się pocałować jedną czy dwie dziewki w karcz-

303

mie lub w Eaton, ale nic poza tym. - Jego ton stal się surowszy. Lilith prędko zorientowała się, jak gotów byłem do działania. Gdy drugiego dnia pozostali goście udali się na piknik, ja się wymigałem. Nie znosiłem patrzeć, jak rodzice pod pozorem wyrafinowania i błyskotliwości dogryzali sobie w towarzystwie. Maria milczała, obawiając się przerwać ten potok słów. - Lilith odnalazła mnie w sypialni, czytającego jakieś opasłe tomisko o rolnictwie, które dal mi ojciec. Konałem z nudów. Możesz sobie zatem wyobrazić moją reakcję, gdy weszła, zamknęła drzwi i zaczęła się rozbierać. Choć Marię całkowicie zaszokowało tak niecne zachowanie ze strony kobiety, starała się zachować w miarę obojętny wyraz twarzy. - Nie mogłem odwrócić od niej wzroku. Lilith była niezwykle piękna i zachowywała się tak, jak gdybym ja także jej się podobał. Oliver pokręcił głową. - Boże, ależ byłem głupi. Marii aż się płakać chciało, gdy patrzyła, jak gardził sobą mężczyzna, który z pewnością już wtedy dla wielu dam był niezwykle atrakcyjny. Z łatwością wyobraziła sobie Olivera jako szesnastoletniego, smukłego Adonisa o oliwkowej cerze, pełnego energii i witalności. Maria miała kuzynów w tym wieku, rozumiała więc, że mógł być oczarowany zalotami pięknej, starszej od siebie kobiety. - Wspięła się na mnie i... - Mówił oddychając z trudem. - Cóż, sama możesz odgadnąć resztę. Byłem szczęśliwie zajęty traceniem dziewictwa z niezwykle utalentowaną panią Rawdon, gdy do pokoju weszła moja matka. - Markiz poczerwieniał na twarzy. Biedak. Sądząc po tym, jak jeden z kuzynów Marii spiekł raka, gdy nakryła go zaledwie całującego się ze swą przyszłą żoną, dla Olivera sytuacja musiała być nie-

304

porównywalnie gorsza. Nadal jednak nie rozumiała, jak mogło to doprowadzić do tak wielkiej tragedii. Oliver wpatrywał się w przestrzeń, tak jakby scena, o której opowiadał, rozgrywała się przed jego oczami. - Zamiast się zakryć, Lilith podniosła się, by spojrzeć mej matce prosto w twarz. Gdy uśmiechnęła się podle, a matka pobladła, zrozumiałem. Lilith od początku chciała, byśmy znaleźli się w tak kompromitującej sytuacji. - Czemu miałoby to służyć? - Najwyraźniej czuła jakąś chorą potrzebę odegrania się na mojej matce, która potwierdziła to mówiąc: „Nie wystarczy, że masz jego? Musisz odbierać mi także syna?". Wielkie nieba, zatem Lilith Rawdon musiała być kochanką ojca Olivera. - Zawsze zastanawiałem się, dlaczego Rawdonowie spędzali z moimi rodzicami tyle czasu. - Jego twarz wykrzywiało obrzydzenie. Matka nie przepadała za Lilith, a ojciec naigrywał się z majora Rawdona w szelmowski sposób, który nawet ja zauważałem. Lecz tego dnia, gdy matka zobaczyła mnie... - Zacisnął dłonie w pięści. - Och, Boże, w jej głosie słyszałem tyle bólu. Prześladował mnie przez całe życie. Powiedziała mi, bym zszedł jej z oczu, właściwie wyrzuciła mnie z pokoju. Ostatnie, co pamiętam, to widok Lilith uśmiechającej się do rywalki z satysfakcją. - Ale dlaczego ta kobieta to zrobiła? Jeśli miała romans z twoim ojcem, po co drażniła tym faktem jego żonę? - Przez lata próbowałem to zrozumieć. Krążyły wówczas plotki, że w małżeństwie Rawdonów źle się działo, że zanosiło się na separację. Rozwód był oczywiście wykluczony, lecz może Lilith liczyła na to, że przekona mojego ojca, by uciekł z nią gdzieś, gdzie mogliby być razem. Jak lepiej osiągnąć ten cel, jeśli nie niszcząc jego

305

małżeństwo? Moja matka nigdy nie odeszłaby od ojca bez naprawdę poważnego powodu. - A może to wszystko jedynie wyglądało w ten sposób? - zauważyła Maria. - Lilith Rawdon, kobieta o wyraźnie podłym charakterze, nie mogła oprzeć się pokusie wzięcia do łóżka młodzieńca, który jej się podobał. Czy próbowała spotkać się z tobą ponownie? - Nie. Wyjechali tego wieczoru. Próbowałem się z nią potem skontaktować, wyciągnąć od niej prawdę, ale gdy do niej pojechałem, służący poinformowali mnie, że wraz z mężem wyjechali do Indii. Pisałem do niej, lecz nigdy nie odpowiedziała. Część listów odesłano jako niedostarczone, więc wyraźnie zapomnieli o całej sprawie. - Spojrzał na Marię zbolałym wzrokiem. - Nie mam jednak najmniejszych wątpliwości, że Lilith widziała w tym wszystkim jakiś cel. Oraz że ja, w swej głupocie i słabości do kobiet, pozwoliłem jej wykorzystać się do tego, by zranić moją matkę, by przywieść ją do... - Och, kochany - powiedziała, powstrzymując łzy. - To nie była twoja wina! - Czyżby? - wydusił z trudem. - Ostatnie, co usłyszałem od matki, gdy pospiesznie starałem się ukryć swoją nagość, to: „Jesteś zakałą tej rodziny! Zachowujesz się identycznie jak ojciec. Niech mnie piekło pochłonie, jeśli pozwolę mu zmienić cię w tę samą nikczemną, samolubną kreaturę! Nie bacząc na nic i na nikogo, goni jedynie za własną przyjemnością!". Dlatego go zastrzeliła. By ukrócić jego zły wpływ na mnie. Och, moje biedne kochanie, myślała Maria. Co za przekleństwo mieć takie ostatnie wspomnienie o matce. Nic dziwnego, że całe dorosłe życie stara się zapomnieć o przeszłości. Któż postąpiłby inaczej? W dziewczynie wezbrał gniew na jego matkę za to, że obarczyła syna takim ciężarem. - Nie powinna była mówić takich rzeczy.

306

- To była prawda. - Ależ nie! - Mario, całe życie patrzyłem, jak matka cierpi z powodu romansów mego ojca. Rzadko zachowywał dyskrecję, a ona, naiwnie oddawszy mu swe serce, z czasem stawała się coraz wrażliwsza. Zawsze powtarzała, że dzieci były jej jedyną radością, jedynym pocieszeniem. A ja jednym bezmyślnym wyczynem zadałem jej cios prosto w serce. Udręka wypisana na jego twarzy byta rozdzierająca. Maria chwyciła go za ręce, zmusiła, by na nią spojrzał. - Nie ty nakierowałeś matkę do tak gwałtownych działań. Sama dokonała wyboru. Gdy mówiła te okrutne rzeczy, jestem pewna, że tak nie myślała. Po prostu była wściekła na męża i wyładowała tę złość na tobie, ponieważ tylko ciebie mogła dosięgnąć. - A jednak jego także dosięgł jej gniew. - Tak. To prawdziwa tragedia. Lecz nie jesteś za nią odpowiedzialny. - Nie możesz tego zrozumieć - uciął. - Rozumiem o wiele lepiej, niż myślisz. Pamiętasz, że moja matka zmarła przy porodzie? - Łzy więzły jej w gardle, lecz mówiła dalej. Przez większość mego dzieciństwa czułam się odpowiedzialna za jej śmierć. Jestem pewna, że potrafisz sobie wyobrazić, jak to jest wiedzieć, że swoje istnienie zawdzięczasz cierpieniu i śmierci matki. - To nie to samo. - Cierpienie na jego twarzy poruszało ją do głębi. Nie zamierzałaś... - A czy ty postępowałeś z rozmysłem? Czy wiedziałeś, że Lilith nienawidzi twojej matki? Że związała się z twym ojcem? Że dzieląc z nią łoże, możesz przyczynić się do tak tragicznych wydarzeń? Oliver spróbował ją odepchnąć, lecz Maria nie chciała go wypuścić. Spojrzał na nią, marszcząc brwi.

307

- Mogłem nie wiedzieć o Lilith i ojcu, lecz wiedziałem, że była mężatką. Wiedziałem, że postępuje niemoralnie. Po prostu nic mnie to nie obchodziło. - Miałeś szesnaście lat! Ojca, który żył, łamiąc wszelkie zasady. Wiedziałeś też, że inni mężczyźni w waszych sferach zachowywali się podobnie. - Łzy płynęły jej po policzkach, lecz nic sobie z tego nie robiła. - Powiedz mi, gdy zabawiałeś się z panią Rawdon, czy choć przez chwilę pomyślałeś o swej matce i o tym, że może potępić twoje zachowanie? - Nie bądź śmieszna! - Właśnie. Młodzi mężczyźni nie myślą, nim coś zrobią. Są impulsywni, samolubni i jurni jak zwierzęta. Mam czterech kuzynów, którzy żadnym cudem nie powstrzymaliby się od uciech, gdyby ładna, zamężna kobieta rozebrała się w ich sypialni i weszła im do łóżka. - To mnie nie usprawiedliwia. - Nie. Ale nie czyni cię także winnym tragedii. Czas, byś to sobie uświadomił. Ujął jej twarz w swe duże dłonie i spojrzał jej w oczy gorącym od gniewu wzrokiem. - Zapominasz, że spędziłem życie na udowadnianiu matce, że miała rację. Jestem taki, jak ojciec. Maria wspomniała słowa jego babki: Zdaje się pani sądzić, że Oliver jest taki, jak ojciec, lecz tak naprawdę jest podobny do matki. Nie wiem, dlaczego przez tyle lat podążał tą samą ścieżką co ojciec, ale przysięgam, że nie taki jest jego prawdziwy charakter. Nagle prawda stała się jasna jak słońce. - Nie - powiedziała cicho. - Spędziłeś życie, wyśmiewając ją, wściekły na nią za to, że was opuściła, za to, że zmusiła cię do ukrywania tego, co zdarzyło się tej nocy. Próbowałeś odegrać się na duchu, krzycząc: „Jeśli nie chciałaś, bym stał się taki jak on, powinnaś była zostać i mnie przed tym powstrzymać!".

308

Widząc, że mężczyzna przełyka Izy, Maria przykryła jego dłonie swoimi. - Ale ona cię nie słyszy. Dlatego kroczysz ścieżką, która nie należy do ciebie, z każdym dniem coraz bardziej zmęczony, pragnąc od życia więcej. Lecz jesteś przekonany, że nigdy na to nie zasłużysz. Nikt nie powinien tak żyć, a z pewnością nie mężczyzna o takim potencjale. Oliver westchnął. - Jak możesz wierzyć we mnie tak mocno? - spytał ochryple. - Jak możesz wierzyć, kiedy nie dałem ci do tego żadnych podstaw? - Dałeś mi wiele powodów, ale liczy się tylko jeden. Kocham cię, Oliverze. Nie potrafię się przed tym bronić. To jest mój powód. Oliver zaczął się trząść, a jego oczy błyszczały od łez. - Kocham cię - powtórzyła Maria, całując go w policzek. Słyszysz? - Ucałowała drugi, wilgotny od płaczu, policzek, niepewna, czyje to łzy. - Tak bardzo cię kocham. - Musnęła jego wargi swoimi. Oliver odsunął się nieco, by spojrzeć jej w oczy. - Niech Bóg ma cię w swej opiece, jeśli to kłamstwo - powiedział drżącym głosem. - Ponieważ tym wyznaniem przypieczętowałaś swój los. Teraz już nigdy nie pozwolę ci odejść.

309

Rozdział XXVI Kocham cię. Słowa te rozbrzmiały w uszach Olivera, gdy porwał Marię w objęcia. Nie zdawał sobie sprawy z tego, jak rozpaczliwie pragnął je usłyszeć, póki ich me wypowiedziała, a teraz odbijały się echem w każdym słodkim pocałunku, drżały w każdym dotyku jej dłoni, w każdym muśnięciu języka, którym wniknęła pomiędzy wargi ukochanego. Wyznał jej wszystko, obnażył każdy, najczarniejszy zakątek duszy, a jednak nadal była tu, w jego ramionach, całowała go, obejmowała, płakała nad jego losem. To było wręcz niewyobrażalne. Jeśli Maria potrafiła uwierzyć, że nie był diabłem, jakiego odgrywał przez te wszystkie lata, czy i on będzie umiał sobie zaufać? Czy mógł być mężczyzną, jakiego pragnęła? Takim człowiekiem, jakiego chciała w przyszłości widzieć w nim jego matka? - Kocham cię - szepnęła ponownie tuż przy jego ustach. Serce radośnie podskoczyło mu w piersi. - Mój Boże, Mario - szepnął. - Te słowa targają mą duszą. - Nie wierzysz mi? - Przycisnęła usta do jego szyi w nabożnym pocałunku, od którego jego puls zaczął tętnić szalonym rytmem.

310

- Wierzę, żeś szalona, ot co. - Nie bardziej niż ty. Nie bardziej niż inni zakochani. Znów to słowo, któremu nigdy nie ufał, gdy padało z ust innych kobiet, a które teraz koiło jego duszę niczym ciepły balsam. Rozpaczliwie pragnął zaufać jej zapewnieniom. Chciał ją pochłonąć, położyć na łóżku i wypełniać swym ciałem raz za razem, póki nie przekona się, że mówiła prawdę. Gdy sięgnął do guzików jej sukni, dziewczyna się odsunęła. - Nie, nie możemy, nie teraz. - Właśnie teraz. - Pan Pinter wróci lada chwila. Nie może zastać mnie w środku... - Martwisz się, co pomyśli P i n t e r ? - przerwał jej, owładnięty zaborczością. - Zdaje się, że po drodze tutaj zdążyłaś się z nim zaprzyjaźnić. Maria uśmiechnęła się kokieteryjnie. - Nie mów mi, że jesteś zazdrosny o pana Pintera. - Jak cholera - mruknął i cofnął ją w stronę łóżka. - Jestem zazdrosny o Jarreta, o Gabriela i każdego jegomościa, który spojrzy na ciebie i zapragnie cię mieć. - Nie masz powodów do zazdrości. - Maria oplotła ramionami szyję 01ivera. - Tylko ciebie kocham. Znów to powiedziała, zadając jego sercu ostateczny cios. Okazało się, że jednak miał serce. - Uciekłaś ode mnie bez słowa - skarżył się. - Tylko dlatego, że powiedziałeś, iż nie jesteś pewien, czy zdołasz być mi wierny - odparła cicho. - Przemawiał przeze mnie strach, że mogę mieć charakter identyczny jak mój ojciec. Strach, że nie potrafię być dla ciebie tym, kogo pragniesz. - I co stało się z tą obawą? Gdy spojrzała mu w oczy, szczerze i z wielką tęsknotą, serce Ohvera zabiło jeszcze mocniej.

311

- Zniknęła. Jeden dzień bez ciebie wystarczył, bym zrozumiał, że tylko o ciebie mi chodzi. - Przeczesał palcami włosy dziewczyny, wysunął szpilki i rozsypał pasma wokół jej ramion. - Najdroższa, pośród ludzi dostrzegam tylko ciebie. Wczoraj w Londynie równie dobrze mógłbym być ślepy, bo nie zauważałem żadnej z kobiet. Oliver nie mógł uwierzyć, że wyznawał przed nią teraz te same uczucia, z których się naigrywał, kiedy przyjaciele zasypywali podobnymi słowami swoje żony. Jednak za każdym razem rozbawieniu towarzyszyła odrobina zazdrości, która czyniła ten śmiech pustym. Teraz rozumiał, jak puste było do tej pory jego życie. - Jak mógłbym kiedykolwiek wybrać inną kobietę niż tę, którą kocham? Tylko Maria potrafiła przegnać mrok z jego duszy. Tylko ona dostrzegała w nim chłopca sprzed wielu lat, który marzył w życiu o czymś lepszym. Z nią u boku miał szansę to osiągnąć. Dziewczyna ścisnęła go mocniej za szyję, a jej podbródek zaczął drżeć. - Kochasz mnie? Patrzył na jej obsypany piegami, przywodzący na myśl chochlika nosek i uczucia, dotychczas tak starannie skrywane, znów przybrały na sile. - Pragnę cię w każdej godzinie każdego dnia. Nie potrafię sobie wyobrazić przyszłości, w której by cię zabrakło. Myśl o samotnym powrocie do pustego domu jest jak piekło i wolę podążać krok za tobą, niż żyć bez ciebie. Powiedz mi, czy to jest miłość? - Tak właśnie brzmi - odparła Maria z promiennym uśmiechem. - W takim razie: kocham cię, mój cudowny, wojowniczy aniele o ciętym języku. Chcę, byś została moją żoną. Chcę, byś zasiadała przy moim stole, towarzyszyła mi na balach i dzieliła ze mną łoże. Przepełniało go zupeł-

312

nie wcześniej nieznane poczucie szczęścia. - Pragnę mieć z tobą dzieci, całe mnóstwo, by wypełniły wszystkie pokoje w Halstead Hall. Jej twarz rozjaśniło nagłe zrozumienie. Jego mądra ukochana dostrzegła, że oferował jej nie tylko siebie, lecz wszystko, co do tego pory zaniedbywał. Wszystko, co chciał i potrzebował naprawić. - Mam nadzieję, że jednak nie wszystkie pokoje - zażartowała poprzez łzy wzruszenia. - W końcu jest ich około trzystu. - Zatem sądzę, że będziemy musieli zabrać się do tego jak najszybciej - odparł równie żartobliwym tonem. Z sercem przepełnionym euforią ponownie sięgnął do guzików jej sukni. - Tych spraw nigdy nie należy zostawiać na ostatnią chwilę. Z radosnym śmiechem Maria zaczęła rozwiązywać jego krawat. - Widzę, że będzie z ciebie mąż pełen wigoru. Oliver zdjął jej sukienkę i obrócił Marię, by rozsznurować gorset. - Nawet nie podejrzewasz jak bardzo - wymruczał i wziął w dłonie jej oswobodzone piersi. Maria z jękiem odchyliła się, by przycisnąć do niego pośladki. - Mam pewne przeczucia. Więcej słów nie było im trzeba, gdy zaczęli się nawzajem rozbierać. Dla Olivera było to najdziwniejsze doświadczenie w życiu. Część jego umysłu, dzięki której oceniał, jak czerpać ze zbliżenia jak najwięcej, zwykle aktywna przez cały czas stosunku z kobietą, teraz jakby zniknęła. Znów poczuł się jak napalony młodzik, zbyt podniecony, by zachować rozwagę, zbyt pochłonięty rozkoszą, jaką dawała mu ukochana, by myśleć o czymś ponad prostą przyjemność z odkrywania jej wspaniałego, jedwabistego ciała. Owładnięty pożądaniem rzucił ją na łóżko

313

i pospiesznie znalazł się przy niej, rozpaczliwie pragnąc w nią wejść, by pokazać jej ogrom tego pragnienia. Ale gdy się pochylił, by pocałować jej szyję, Maria odepchnęła go i zeskoczyła z łóżka. - Nie zamknęłam drzwi! Chwytając dziewczynę w talii, pociągnął ją tak, by wylądowała na nim. - Nikt tu nie wejdzie, kochanie. - Oplótł jej nogi swoimi, by utrzymać ją w miejscu. - A gdyby nawet, jedynie przyspieszy to nasz marsz do ołtarza, co zupełnie mi nie przeszkadza. Spoglądając na Olivera z ukosa, Maria odepchnęła się nieco od jego torsu. - Dlaczego zawsze próbujesz mnie uwodzić, gdy ktoś może nas zaskoczyć? Najpierw mnie pocałowałeś, choć wiedziałeś, że twoja babka zaraz wejdzie do pokoju, później zachowywałeś się całkowicie grzesznie w powozie niemal na oczach połowy Londynu, a w końcu... - Cóż mogę powiedzieć - uśmiechnął się szeroko. - Jako że zamierzam mieć cię w swym łożu przez resztę życia, muszę nauczyć cię wszystkiego, co umiem. - Ujął w dłonie jej obfite piersi. - Oto pierwsza lekcja dla mej najdroższej oblubienicy. Kochaj się ze mną. Oliver naparł na nią przyrodzeniem, by pokazać jej dobitniej, czego chciał, a dziewczyna wstrzymała oddech. - Nie jestem pewna, czy rozumiem. - Teraz, gdy usadowiłaś się na mnie tak ponętnie, chcę, byś niczym amazonka odważnie zaprosiła mnie do siebie. Na policzki Marii wystąpił rozkoszny rumieniec. - Ja... mogę to zrobić? - To działa równie dobrze w obie strony, możesz mi zaufać roześmiał się Oliver. Dziewczyna usiadła na piętach i zaciekawiona wpatrywała się w jego nabrzmiały członek.

314

- O, mój Boże.... Oliver dotknął dłonią wrażliwego miejsca między jej udami, rozkoszując się tym, jak było gorące, mokre i zachęcające. - Zaiste - szepnął. - Dalej, mój aniele. Kochaj się ze mną. Zanim oszaleję. Z nieśmiałym uśmiechem Maria uniosła się, po czym opuściła ciało na jego członek. - Cóż - stwierdziła, gdy siedziała na nim całkowicie - muszę przyznać, że to interesujące. - Prawda? - Oliver wykonał pchnięcie. - Ale nie poprzestawaj na tym. Maria zaczęła się poruszać, jej ponętne ciało falowało nad nim, a długie włosy opadały jej na piersi jedwabistą kurtyną, migoczącą rudozłotym blaskiem w świetle południa. Krew zawrzała mu w żyłach, gdy wpatrywał się promienną twarz kobiety i wreszcie zrozumiał, dlaczego mężczyźni decydowali się na małżeństwo. Nieraz wysłuchał słów przysięgi małżeńskiej na ślubach znajomych, nakazów wypowiadanych donośnie i z namaszczeniem przez pastora wyglądającego, jakby sam prawdopodobnie spólkował z żoną z zamkniętymi oczami. Gdy podczas mszy przychodził czas, by mąż obiecał żonie, że będzie ją czcił także swym ciałem, Oliver zawsze musiał zdusić gorzki śmiech. Teraz jednak nie było mu do śmiechu. Łącząc się z ukochaną kobietą, mężczyzna naprawdę oddawał jej cześć. Był to akt wzajemnego uwielbienia. Na twarzy Marii nie widział cienia przebiegłości czy manipulacji, żadnych tajemnic. Kochała go szczerze i bez zastrzeżeń. Wierzyła w niego, gdy sam nie był do tego zdolny. I ta wiara przeobraziła ją w anioła, który zjawił się, by uleczyć jego duszę, obudzić jego ciało swą energią. By się zrewanżować, Oliver podrażnił kciukami jej sutki, obsypał pocałunkami jej ramiona, wsunął dłoń

315

między nogi kochanki. Palcami pieści! szczególnie czule miejsce, aż zachłysnęła się powietrzem. Upajał się żarem jej uśmiechu, delikatnością jej skóry, gdy Maria ujeżdżała go niczym przepiękna bogini o oczach przepełnionych uczuciem, pieszcząc jego ciało czułym dotykiem dłoni. W gardle ściskało go od nieuronionych łez. Pomyśleć, że tamtego dnia w powozie zamierzał uczyć ją namiętności. Musiał postradać zmysły. Choć niedoświadczona, Maria rozumiała to, z czego on nie zdawał sobie sprawy - że namiętności nie budził sam akt, lecz rodziła się ze spotkania dwóch dusz. Potrzeba zaspokojenia zawładnęła Oliverem tak gwałtownie, że obawiał się, iż nie wytrwa do momentu, w którym Maria osiągnie satysfakcję. Jednak z chwilą, gdy w jego lędźwiach nastąpił wybuch, dziewczyna z krzykiem odrzuciła głowę, a jej ciało przeszyła fala wstrząsów. Oliver wypełnił ją swą esencją, modląc się, by poczęli dziecko. Czuł, że tak doniosła chwila powinna zostać uwieczniona w postaci harcującego syna lub roześmianej córki. Maria opadła na jego tors, naga i zaspokojona, a serce Olivera niemal pękło z radości. Roześmiał się na myśl, że jeśli nie będzie ostrożny, stanie się przy niej rozmarzonym poetą. - Dlaczego się śmiejesz? - spytała i uniosła brew. - Jestem szczęśliwy. A będę jeszcze szczęśliwszy, gdy tylko uda nam się znaleźć duchownego i wziąć ślub. - A gdybym się zdecydowała przyjąć twoją propozycję i zostać twoją kochanką? - drażniła się. - A gdybym chciała zatrzymać swój spadek? To dało mu do myślenia. Co właściwie wydarzyło się w trakcie jej spotkania z Hyattem? - Czy tego właśnie chcesz? - Nie - odparła cicho. - Pragnę ciebie.

316

- Z wzajemnością. - Zaskakując ją, Oliver obrócił ich, tak by Maria znalazła się pod nim, i począł całować jej szyję. - W istocie pragnę cię już teraz. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Przestraszona Maria położyła palec na jego ustach. Oliver złapał go zębami i obwiódł opuszkę językiem. Zafascynowany przyglądał się, jak oczy dziewczyny z pożądania stają się ciemne niczym szafiry. Gdy ktoś zapukał ponownie, Oliver odsunął się, klnąc z cicha. - O co chodzi? - zawołała Maria. - Mario, czy Freddy jest tam z panią? Wydawało mi się, że słyszę głosy. Rozpoznawszy głos Pintera, Oliver się skrzywił. - Nie, nie ma go tu. - Maria usiadła, lecz Oliver pociągnął ją z powrotem na łóżko. Przerzucił jej nogę przez biodro, by ją unieruchomić, po czym obsypał pocałunkami jej ramiona. - Cóż, nie było go w sklepie - powiedział przez drzwi pan Pinter. Karczmarz powiedział, że był tu, lecz znów wyszedł. Nie wiemy dokąd. Sfrustrowany Oliver cicho warknął z twarzą przy jej szyi, a Maria przygryzła wargi, najwyraźniej powstrzymując się od śmiechu. - Pewnie powędrował w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia zawołała. - Trzeba sprawdzić w innych piekarniach i gospodach. Jestem pewna, że nie mógł zajść daleko. - Może powinna pani pomóc mi szukać... - Nie mogę. Nie... nie czuję się najlepiej. - Czy mam wezwać żonę karczmarza? - spytał z troską, ale i podejrzliwością. - Nie! Nie jestem ubrana. - To dopiero niedopowiedzenie - szepnął jej do ucha Oliver.

317

- Proszę... poszukać Freddy'ego, a ja tymczasem trochę odpocznę. Z pewnością, gdy wrócicie, będzie mi już znacznie lepiej. - Mogę ci obiecać, że poczujesz się znacznie lepiej, kochanie wymruczał Oliver, dla podkreślenia tych słów skubiąc ją w ucho. Powstrzymując uśmiech, Maria skarciła go spojrzeniem. - W porządku - odezwał się Pinter. - Ale chciałbym wyjechać najpóźniej w południe. Musimy poradzić się adwokata co do wniesienia sprawy przeciw Hyattowi, nim ten nas uprzedzi. Uśmiech Marii znikł. Co, u diabła? - Jestem pewna, że do tego czasu będę gotowa do drogi. Proszę tylko odnaleźć Freddy'ego. Dopiero, gdy odgłosy kroków mężczyzny ucichły, Oliver zdecydował się zapytać: - O czym mówił Pinter? Co mają z tobą wspólnego adwokaci i sądy? - To nic takiego - powiedziała i zaczęła całować jego tors. Oliver czul, że starała się jedynie odwrócić jego uwagę. Wpadła w tarapaty. Nie mógł się na to godzić. Pierwszym obowiązkiem męża było trzymanie żony z dala od kłopotów. - Z pewnością coś jest nie tak, jeśli Pinter tak się niecierpliwi, by z tobą mówić. Powiedz mi, co się stało. - Wolałabym nie. Oliver unieruchomil ją pod sobą ostrzegawczym spojrzeniem. - Opowiedziałem ci wszystko, co chciałaś o mnie wiedzieć. Teraz twoja kolej. Maria przygryzła dolną wargę. - Musisz obiecać, że nie będziesz próbował wkroczyć.

318

- Tego nie mogę ci obiecać, aniele. Dobrze o tym wiesz. - W takim razie nic ci nie powiem - odparła ze znajomym mu uporem. - Zatem będę musiał zapytać Pintera. - Oliver usiadł na łóżku. - Czekaj! Odwrócił się i spojrzał na nią pytająco. - Jesteś takim przeklętym, aroganckim... - Zgadza się. Co wydarzyło się między tobą a Hyattem? Mrucząc pod nosem, Maria opadła na poduszki i przykryła nagie ciało prześcieradłem. Gdy opowiedziała mu o wszystkich występkach jej byłego narzeczonego, Oliver z trudem zapanował nad gniewem. Jednak najtrudniej było mu się opamiętać, gdy zrelacjonowała groźby Nathana, iż pozwie ją o złamanie obietnicy. Wstał z łóżka i powiedział: - Zabiję go gołymi rękami. - Nie zrobisz niczego podobnego! - zawołała i pociągnęła go z powrotem. - Właśnie dlatego nie chciałam ci nic mówić. Jeśli się w to wmieszasz, jedynie pogorszysz sytuację. Nie pozwolę Nathanowi ukraść mi połowy stoczni, ani tobie zaatakować go, by zyskał pretekst potrzebny mu do spełnienia tych gróźb! - Zatem co proponujesz? - wycedził. - Pan Pinter najmie adwokata i zamierzam pozwolić mu zająć się tą sprawą. - Jako twój małżonek powinienem mieć tu coś do powiedzenia stwierdził, marszcząc czoło. - Jeszcze nie jesteś moim mężem. I nie zostaniesz nim póty, póki ta sprawa nie zostanie rozwiązana. Nie chcę wciągać w to ani ciebie, ani twojej rodziny. - Wybór należy do nas, nie sądzisz? - To moja decyzja - upierała się. - Byliście wszyscy dla mnie bardzo dobrzy... Nie chcę mieszać was w poten-

319

cjalny skandal. Już wystarczająco dużo plotek łączy się z waszym nazwiskiem. Oliver przyglądał jej się przez dłuższą chwilę. - W porządku. Nie miał najmniejszego zamiaru trzymać się od tego z dala, ale Maria najwyraźniej gotowa była na wszystko, by nie dopuścić do jego konfrontacji z Hyattem. Potrafiła być niezwykle zawzięta. Dlatego musiał zmienić taktykę - zrelaksować Marię na tyle, by mógł się wymknąć i zająć tym draniem na własną rękę. Pochylił się, by ją pocałować, lecz dziewczyna powstrzymała go, spoglądając podejrzliwie. - Obiecujesz zostawić sprawy mnie i adwokatom? Mruknąwszy niezobowiązująco, Oliver zaczął ssać jej pierś. J 1 - Oliverze... - zaczęła, ostrzegawczym tonem. - Obiecuję nie udusić go, póki nie dasz mi na to zezwolenia. - Nic więcej. Ciągnąc zębami za jej sutek, potarł szybko twardniejącą męskością o jej miękkie ciało, a oczy dziewczyny natychmiast rozbłysły pożądaniem. W tej chwili wdzięczny był za wypracowaną umiejętność zaspokajania kobiecych apetytów. Mógł dzięki temu zyskać na czasie, bez potrzeby okłamywania Marii i bez naruszenia jej poczucia przyzwoitości. -1 czy... przysięgasz nie wtrącać się w żaden inny sposób? - spytała, choć jej ciało chętnie odpowiadało na jego atencje. - Ileż to obietnic próbujesz pozyskać ode mnie - wycedził, sięgając w dół, by ją pieścić, i rozkoszując się jej westchnieniem. - Będę o wiele bardziej skłonny spełnić twe życzenia, aniele, jeśli... nieco mnie udobruchasz. - Czyżby? - uśmiechnęła się niechętnie. - O tak. - Podsuwając jej kolana do góry, wszedł w nią szybko i pewnie, mocnym pchnięciem perfekcyjnie wy-

320

mierzonym, by ją podniecić. Wynagrodziła go, wyginając się w łuk i jęcząc, po czym zaczęła się wić. Oliver zastosował wszystkie ze znanych mu zmysłowych technik, by zaspokoić Marię, i gdy oboje zalegli spełnieni, udał, że zapada w sen. Chwilę potem dziewczyna zasnęła. Przyglądając jej się uważnie, wymknął się z łóżka i włożył ubranie. Na szczęście, jako że pewnie poprzedniej nocy nie zmrużyła oka, gdy był gotowy do wyjścia, twardo spała. Procesowanie się mogło trwać latami, nie mówiąc o tym, że naraziłoby Marię i jej rodzinę na przeróżne okropności. Nadszedł czas, by Oliver udowodnił, że potrafił się nią opiekować. Że był mężczyzną, którego potrzebowała, wartym jej miłości. Lord Stoneville wiedział, jak rozprawiać się z ludźmi pokroju Hyatta. Nie na darmo był wnukiem Hetty Plumtree. Niestety, był tylko jeden sposób na to, by mieć pewność, że ten człowiek zniknie z jej życia na zawsze. Poklepując się po kieszeni, by sprawdzić, czy nadal tkwiło w niej aksamitne, jubilerskie pudełko, ruszył w poszukiwaniu Nathana Hyatta.

321

Rozdział XXVII Maria śniła o swej sypialni w Halstead Hall, gdy nagle coś ją obudziło. Leżała przez chwilę, półdrze-miąc, z uśmiechem na ustach. Oliver ją kochał. Naprawdę ją kochał. Czuła to w każdym pocałunku i pieszczocie, w każdym słodkim słowie, które szepnął, gdy kochali się ze sobą. Dwukrotnie. Z wielkim entuzjazmem oraz niezwykłą pomysłowością. Poczuła, że płoną jej policzki. Najwyraźniej było całkiem sporo rzeczy, których nie wiedziała o uprawianiu miłości. Lecz była bardzo skora do nauki. O tak. Teraz, gdy Oliver zapominał o przeszłości i mieli się pobrać, była w pełni szczęścia. Odwróciła się, by mu to powiedzieć, lecz nigdzie go nie było. Dokąd poszedł? Ktoś zaczął walić do drzwi i Maria wiedziała już co ia obudziło. J4 - Mopsy! Musisz nas wpuścić! Wielkie nieba! Freddy i pan Pinter stali pod drzwiami, a ona była całkiem naga. - Zaczekaj chwilkę, już idę! - Szybko włożyła koszulę i szlafrok, po czym pospiesznie zebrała z podłogi resztę garderoby. Po Oliverze nie było śladu. Wrzuciła ubrania za stojący w rogu pokoju parawan i poszła otworzyć drzwi.

322

Choć Freddy wtargnął do środka bez wahania, pan Pinter spiekł raka, gdy zobaczył Marię w dezabilu. - Proszę wybaczyć, drzemałam. - Dziewczyna skryła się za parawanem, żeby założyć sukienkę. - Widzieliście lorda Stoneville? Podejrzewała, dokąd mógł się udać, co martwiło ją o wiele bardziej niż jej reputacja. - Stoneville jest w Southampton? - spyta! z dezaprobatą śledczy. Maria zerknęła na niego ponad parawanem. - Tak. Przyjechał mnie odnaleźć. Nie spotkaliście go nigdzie? - Nie widziałem go. A ty, Freddy? Freddy pokręcił głową. Oliver z pewnością poszedł szukać Nathana. - Musimy go odnaleźć. Nie był zadowolony, że przyjechałam spotkać się z Nathanem, i boję się, że będzie chciał się z nim zmierzyć. - A ty postanowiłaś się w tym czasie zdrzemnąć? - spytał Freddy. Można było się spodziewać, że chłopak zauważy coś istotnego dokładnie wtedy, kiedy najmniej tego potrzebowała. - Nie, głuptasie. Powiedział, że zaczeka na was na dole, i że do tego czasu mam odpocząć. Byłam tak zmęczona, że dałam się przekonać. To częściowo było prawdą, choć jego perswazja polegała na zmęczeniu jej w łóżku i odczekaniu, aż sen zrobi swoje. Potem bezczelnie się wymknął. Pocieszał ją jedynie fakt, że Oliver nie wiedział, gdzie szukać Nathana. Chociaż odnalezienie Marii nie zajęło mu dużo czasu. - Freddy! - zawołała zza parawanu. - Czy mógłbyś wezwać pokojówkę, żeby pomogła mi się ubierać? Freddy wymienił spojrzenia z panem Pinterem.

323

- Właściwie, Mopsy, jest tu pewna dama, którą chciałbym ci przedstawić. Jestem pewien, że zgodzi się ci pomóc. Wyszedłszy na korytarz, zaprosił do pokoju młodą kobietę z burzą okalających jej twarz prześlicznych złotych loków. Marię zastanowiła troskliwość, z jaką chłopak się z nią obchodził. - Mopsy, zanim was przedstawię, sądzę, że powinnaś wiedzieć, iż ta dama nie miała o niczym pojęcia, zupełnie jak ty, z tym że... - Freddy, przejdź do rzeczy - warknęła, coraz bardziej zniecierpliwiona. Chciała odnaleźć 01ivera. - To jest panna Jane Kinsley. Kto, u licha... och, panna Kinsley. Nowa sympatia Nathana. - Panno Kinsley - rzekł Freddy do rumieniącej się kobiety - oto moja kuzynka, panna Maria Butterfield. - Miło mi panią poznać - odezwała się dziewczyna i dygnęła. - Nie spotykamy w tych stronach zbyt wielu Amerykanów. Znam jedynie troje, panią, pana Dun-se'a i pana Hyatta. - Nie wyglądała na zbytnio zaniepokojoną, iż znalazła się w tym samym pokoju ze swą rywalką, choć może mężczyźni nie zdradzili jej wszystkich szczegółów zaistniałej sytuacji. - Poznaliśmy się z panią Kinsley w piekarni - wyjaśnił Freddy. Oboje równie mocno lubimy wypieki. - Szczególnie zapiekanki z nerek - dodała panna Kinsley - choć ciasto z porem też jest dobre raz na jakiś czas. Spojrzeli na siebie i wybuchnęli śmiechem. - Ciasto z porem - powtórzył Freddy, wciąż chichocząc. - A to dobre. Maria i pan Pinter spoglądali na siebie osłupiali. - Proszę mi wierzyć, że nie chce pani wiedzieć - skomentował pan Pinter, robiąc wymowną minę. - Najwyraźniej pani kuzyn i ta młoda dama przeprowadzili długą konwersację, gdy usłyszała, że rozpytywał o pana Hyatta.

324

- To był... jak pan to nazwał? - spytała pana Pintera dziewczyna, marszcząc brwi. - Uśmiech losu. Wielkie nieba! Freddy napotkał kobietę równie tępą jak on sam. Do tego uwielbiającą jeść. Kto by pomyślał? Maria niemal współczuła Nathanowi, jesh to panna Kinsley była jego obecną wybranką. Choć rozumiała, dlaczego ją sobie upatrzył. Była młoda, ładna, nieświadoma i miała bogatego ojca. Nathan najwyraźniej miał talent do znajdowania tego typu ofiar. Wiedząc, ze była jedną z nich, Maria czuła się niezwykle upokorzona. A jednak niezależnie od tego, jak bardzo pragnęła zadać Nathanowi cios prosto w serce, musiała rozwiązać problem polubownie. I najlepiej, zanim weźmie się do tego Panno Kinsley, czy byłaby pani tak dobra i pomogła mi się ubrać? - Och, oczywiście! Gdy młoda kobieta jej pomagała, Freddy i pan Pinter zaczęli rozmawiać. Chłopak najwyraźniej nie próżnował, podczas gdy Maria była z 01iverem. Zdążył zaprzyjaźnić się z panną Kinsley i zdradzić jej szokującą prawdę na temat jej zalotnika. Najbardziej zdziwiło ją, że mężczyzna okłamał jej ojca na temat ich przyszłych interesów. Gdy Freddy wrócił z dziewczyną do gospody i me zastał tam Marii ani pana Pintera postanowił udać się na rozmowę z rodzicami panny Kinsley i zdemaskować przed nimi łotra Hyatta. Jednak ich także me było w domu Ruszyli więc szukać matki panny Kinsley i kiedy wałęsali się ulicach, pogrążeni w rozmowie, znalazł ich pan Pinter. Czas naglił, więc śledczy zabrał ich z powrotem do gospody. Opowiedział im o wszystkim, co do tej pory zaszło. Najwyraźniej zdawał sobie sprawę z tego, ze rodzice dziewczyny mogą nie być równie skorzy do pomocy.

325

- Wiera, ze to wszystko z pewnością jest niezwykle niepokojące powiedziała Maria, ująwszy dłonie panny Kmsley - I bardzo mi przykro, że musiała się pani dowiedzieć o prawdziwej naturze pana Hyatta w tak okropny sposób. - Nic się nie stało - powiedziała pogodnie panna Kinsley. - Szczerze mówiąc, zaczynałam mieć pewne wątpliwości. - Zatem nie jest pani zakochana w panu Hyacie? - nalegała Maria. Chciała mieć absolutną pewność. - Boże, nie... Ledwie go znam. - Zmarszczyła brwi zamyślona. Poza tym lubi mówić rzeczy, których nie rozumiem. Jest dla mnie zbyt inteligentny. A gdy proszę by mi coś wyjaśnił, traktuje mnie jak dziecko. Nie jestem dzieckiem. Czasem po prostu potrzebuję, by mi niektóre kwestie wytłumaczyć. - Co jest całkowicie zrozumiałe - wtrącił Freddy - Od czasu do czasu każdy potrzebuje takich wyjaśnień Pan Pinter wyglądał, jakby z trudem zachowywał poważny wyraz twarzy. - Ale jeszcze nie słyszałaś najlepszego, Mopsy - zawołał Freddy, prawie tańcząc w miejscu. - Proszę jej powiedzieć, panno Kinsley. Niech jej pani zdradzi najlepsze! Słuchając, Maria gapiła się na dziewczynę. Najwyraźniej me była tak nierozumna, jak się zdawało, a jej nowiny znacznie zmieniały sytuację. - Gdyby zaszła potrzeba, czy byłaby pani skłonna powtórzyć to przed sądem? - Wątpię, by trzeba było czekać - rzekł pan Pinter - Sądzę, ze moglibyśmy już teraz wykorzystać te informacje. Maria napotkała wzrok śledczego. - Ma pan na myśli... - Tak. Czas, byśmy złożyli panu Ffyattowi kolejną wizytę.

326

- Czy mogłaby pani nam towarzyszyć, panno Kinsley? - spytała Maria. - Wiem, że się narzucamy, ale... - Ależ nic podobnego. - Zarumieniwszy się uroczo, panna Kinsley zerknęła na Freddy'ego. - Tak właśnie należy postąpić. - A ja będę was broni! - powiedział Freddy i położył dłoń na rękojeści szabli u boku. - Pójdziesz z nami tylko pod warunkiem, że zostawisz broń tutaj upomniała go Maria, gdy wyszła zza parawanu. Potem jednak zastanowiła się. A jeśli Oliver odnalazł Nathana... - Chociaż, z drugiej strony, może się przydać. Ruszyła do drzwi, lecz po drodze jeszcze uściskała pannę Kinsley. - Dziękuję. - Nie ma za co - uśmiechnęła się promiennie dziewczyna. - Tobie także dziękuję, kuzynie. Freddy przybrał typowo męską, nonszalancką postawę, lecz uszy mu poczerwieniały. - To nic takiego, Mopsy. Mężczyzna robi co trzeba, żeby chronić rodzinę. Jednak czasem niewielka interwencja ze strony przeznaczenia także nie szkodziła. Gdyby tylko los zdołał utrzymać Olivera z dala od Nathana. Ostatnią rzeczą, jakiej Maria pragnęła, było patrzeć, jak wieszają jej ukochanego za morderstwo. Niestety, gdy dotarli na miejsce, okazało się, że Oliver już tam był. Właściciel pensjonatu wydawał się zdegustowany, że Amerykanin budzi takie zainteresowanie. Skierował ich do salonu, w którym parę minut wcześniej spotkali się mężczyźni. Z sercem w gardle Maria pospieszyła w tym kierunku. Nim zdążyła dojść do otwartych drzwi pokoju, usłyszała głos Olivera.

327

- Lepszej oferty pan nie dostanie, panie Hyatt. Radze ją przyjąć. Dziewczyna zatrzymała się, by przysłuchać się rozmowie, swoim towarzyszom nakazując to samo. Zajrzawszy do środka, zobaczyła Olivera i Nathana stojących naprzeciw siebie. Wzrok jej byłego narzeczonego utkwiony był w trzymanej w dłoni, otwartej szkatułce z biżuterią. - Skąd mam wiedzieć, że mogę panu ufać co do wartości tych pereł, sir? Oliver zamierzał oddać temu łotrowi pamiątkę po matce? Nie, jeśli ona na to nie pozwoli! Już chciała wmaszerować do środka, gdy powstrzymał ją pan Pinter. - Każdy, kto ma dobre oko, pozna się na ich wartości. - Ton głosu Olivera był zdecydowanie protekcjonalny. Maria z uśmiechem stwierdziła, że Oliver, gdy chciał, potrafił być bardzo przekonujący. Ale skoro się pan upiera - kontynuował równie znudzony - możemy udać się do jubilera i zasięgnąć fachowej opinii. - Mówi pan, że naszyjnik wart jest pięć tysięcy funtów? To całkiem szczodre wynagrodzenie. Maria gwałtownie wciągnęła powietrze. Pięć tysięcy funtów? Należąca do niej połowa spółki warta była jedynie około czterdziestu tysięcy funtów. Jak na łapówkę Oliver zdecydował się zaoferować doprawdy pokaźną sumę. - To więcej, niż mogłoby się panu należeć - wycedził Oliver. Gdy Nathan poruszył się niespokojnie, markiz dodał: - Zapewniam, że jeśli spróbuje pan procesować się z panną Butterfield, pożałuje pan tego. Adwokaci są kosztowni również w Ameryce. Z powodzeniem pochłoną wszelkie fundusze, jakie uda się panu pozyskać. A sądy są kapryśne - mówił groźnie. - Nie wygra pan procesu, a nawet jeśli się uda, rozgłos mu towarzyszący może poważnie zaszkodzić pańskiej umowie z panem Kinsleyem. Tymczasem spieniężone perły powinny umożliwić

328

wzięcie pożyczki potrzebnej, by odkupić od panny Butterfield jej połowę spółki. W połączeniu z tym, co zyska pan na transakcjach z Kinsleyami, pańska przyszłość byłaby zabezpieczona. - Oliver spojrzał na rywala surowo. - Ale są dwa warunki. Po pierwsze, panna Butterfield nie może się nigdy dowiedzieć o finansowym aspekcie naszego układu. Powie jej pan, że pozwala jej pan odejść, choć z bólem serca, nie może bowiem poślubić kobiety, która najwyraźniej nie jest przychylna waszemu związkowi. - Może rzeczywiście na tę myśl pęka mi serce - stwierdził Nathan, wysunąwszy buntowniczo podbródek. - Tak - odparł sztywno Oliver. - Widzę, jak bardzo pan cierpi. - Gdy na policzkach Nathana pojawił się rumieniec, markiz mówił dalej: - Po drugie, jeśli zdecyduje się pan odkupić jej część rodzinnego interesu, zaoferuje pan uczciwą cenę. Czy to jasne? - Nie oszukałbym jej - rzekł oburzony, ale i wyraźnie nastraszony. Rodzina Nathana może i miała koneksje w Ameryce, lecz niewiele znaczyła w porównaniu z brytyjską arystokracją, czego był w pełni świadom. Zdawał się jednak pewien czegoś jeszcze, bo nagle spojrzał na markiza, mrużąc oczy. - Zdaje się, milordzie, że mam prawo spytać, dlaczego tak interesuje się pan sytuacją Marii. - Moja rodzina przyjęła ją, gdy w raz z kuzynem znalazła się w Londynie w ciężkim położeniu. Zakochałem się w niej i zamierzam z nią ożenić. Jeśli mnie zechce. To dobitne i spokojne wyznanie chwyciło Marię za serce. Niestety, podsyciło także chciwość Nathana. - Ach, teraz rozumiem. Chce pan sam położyć ręce na jej fortunie. Jeśli do tego dojdzie, sądzę, że nasze porozumienie powinno stać się dla mnie nieco... korzystniejsze. Choć markiz zaciskał mocno szczęki, w żaden inny sposób nie dał poznać po sobie narastającego gniewu.

329

- Panna Butterfield jeszcze nie zgodziła się mnie poślubić, jako że w momencie mych oświadczyn była wciąż zaręczona z panem. Robię to dla niej, ponieważ nie zasługuje na to, by być przez pana ciąganą po sądach i cierpieć oszczerstwa, jakie zamierzał pan rzucać publicznie pod jej adresem. - Oliver strzepnął pytek ze swego świetnie skrojonego surduta. - A poza tym czy ja wyglądam, jakbym potrzebował pieniędzy? Maria zdusiła śmiech. Całkiem zabawnie było patrzeć, jak Oliver oszukuje oszusta. Nathan wyglądał dość niewyraźnie. - Nie - przyznał - ale mógł mi pan zaoferować gotówkę. Biżuteria trąci desperacją. - Zwykle nie noszę przy sobie dużych sum. Coraz częściej napotkać można bandytów i złodziei - powiedział, patrząc znacząco. - Perły były dla niej. Ale jeśli zechce pan wrócić ze mną do Londynu, mogę przygotować gotówkę. Oczywiście, kwota musiałaby być mniejsza, by zrekompensować mi fatygę. Odciągnęłoby to pana od Southampton w momencie, gdy chciałby pan upolować nową ptaszynę. Niejaką pannę Kinsley, jak sądzę? Maria ścisnęła dziewczynę mocno za rękę. Nathan nie wyglądał na zadowolonego z faktu, że jego sytuacja stała się tak powszechnie znana. Spojrzał nerwowo na Olivera i na perły, po czym zamknął szkatułkę. - W porządku, milordzie, umowa stoi. - Jeszcze czego! - krzyknęła Maria, wpadając do pokoju. Ledwie zwróciła uwagę, że reszta została w korytarzu. Nathan wyglądał na speszonego, a Oliver zaniepokojonego jej obecnością. - Pozwól mnie to załatwić, Mario - rzekł krótko Oliver. - Ten drań dostanie perły twojej matki jedynie jeśli ja własnoręcznie go nimi uduszę - odparła, wyrywając pu-

330

delko z rąk Nathana. - Poza tym zdążyłeś już mi je podarować. - A ty je zostawiłaś. Babka powiedziała, że nie chciałaś ich zatrzymać. - Teraz chcę. - Ryzykując procesowanie się? - spytał i podszedł do niej. - Że ten gad zszarga twoje dobre imię? - Oliver zniżył głos. - Czy doprawdy chcesz, by prześledził każdy poczyniony przez ciebie krok i wyłożył sędziemu wszystkie szczegóły? Wiedziała, że mówił o jej obecności w burdelu, gdy się poznali, i nieprzyjemnościach, jakie spotkały ją z tego tytułu, jak i z powodu ich publicznych zaręczyn. - Niech robi, co uważa. - Ona miała asa w rękawie. Już chciała przywołać pannę Kinsley, gdy Oliver rzeki: - Hyatt nie zostawi tej sprawy bez kompensaty finansowej. Gdy stawką jest sto dwadzieścia pięć tysięcy funtów... Przerwał mu głośny śmiech Nathana. - Czy to taką wartość spółki panu podała, lordzie Stoneville? prychnął. - Teraz już rozumiem, dlaczego węszy koło niej sam markiz. Oczy Olivera pociemniały groźnie. Chwycił mężczyznę za gardło i przygwoździł do ściany. - Nic mnie nie obchodzi, co warta jest ta spółka, ty nędzny robaku. Mogłaby wejść w nasze małżeństwo jedynie z tym, co ma na sobie, a ja nie dbałbym o to. Jest dla mnie warta więcej niż wszelkie pieniądze. Gdybyś miał choć odrobinę rozsądku, ty także byś ją docenił. Dusząc się, Nathan próbował oderwać od siebie dłonie markiza. Maria podbiegła i dotknęła ramienia Olivera. - Obiecałeś, że go nie udusisz - przypomniała mu, choć czerpała z tej sceny pewną przyjemność. Po chwili wahania Oliver puścił Nathana, wyraźnie zniesmaczony. Maria zerknęła w stronę drzwi.

331

- Panie Pinter? Pozwoli pan? Gdy śledczy, Freddy oraz panna Kinsley weszli do pokoju, Nathan pobladł. Maria zaś uśmiechnęła się do zaskoczonego markiza. - Oliverze, przedstawiam ci pannę Kinsley. Panno Kinsley, markiz Stoneville. - To przyjemność pana poznać, milordzie - powiedziała dziewczyna, skłoniwszy się wdzięcznie. Hyatt jedynie się gapił. - Wzajemnie - odparł Oliver. Niezupełnie potrafił sobie wytłumaczyć jej obecność. - Panno Kinsley - Nathan zdawał się odzyskiwać panowanie nad sobą - nie wiem, co ci ludzie pani naopowiadali, ale... - Gdy się nad ty zastanowiłam, nie zdradzili mi niczego zaskakującego. - Dziewczyna popatrzyła na niego z obrzydzeniem zarezerwowanym dla ropuch i ślimaków. - Żaden mężczyzna, który proponuje dziewczynie, żeby uciekła z domu, zamiast słuchać rad ojca, nie może mieć dobrych zamiarów. - Uciekła? - Oliver przyjrzał się pannie Kinsley uważniej. - Ten łajdak proponował pani małżeństwo? - Ależ panno Kinsley - zaczął ją ugłaskiwać Nathan - oboje wiemy, że to nie było tak... - Zamilcz! - warknął Oliver. - Inaczej przysięgam, że nawet Maria nie zdoła powstrzymać mnie przed uduszeniem cię. Nathan przełknął z trudem. Panna Kinsley zaś prychnęła. - Wczoraj pan Hyatt wemknął się do naszego ogrodu, gdy przycinałam róże, i namawiał mnie, żebyśmy razem uciekli. Widzi pan, papa zabronił mu nas nachodzić. Sądził, że pan Hyatt staje się zbyt przyjacielski, biorąc pod uwagę mój pokaźny posag...

332

- Co rozumie pani przez „pokaźny posag"? - spytał Oliver z uśmiechem. - Z pewnością nie ma to nic do rzeczy - wtrącił Nathan. - Jeszcze słowo... - warknął Oliver. - Panno Kinsley? Byłaby pani łaskawa? - Dwadzieścia tysięcy funtów. Markiz spojrzał na Hyatta rozbawiony. - Jestem przekonany, że sąd wysłucha tych wieści z wielkim zainteresowaniem. - Zerknął na pana Pintera. - Jak pan sądzi, sir? Czy sędzia wziąłby pod uwagę oskarżenie o złamaną przysięgę, jeśli kobieta zmieniła zdanie względem małżeństwa, gdy dowiedziała się, że jej narzeczony oświadczył się innej? - Wątpię, by w ogóle doszło do procesu - odparł Pinter z satysfakcją. - Mogliby wręcz zasugerować, że to owa dama ma prawo wnosić o odszkodowanie wobec złamanego słowa. Na obliczu Nathana pojawiła się czysta panika. - Nie oświadczyłem się pannie Kinsley! Nie możecie jej słuchać! To skończony głuptas! - Niech się pan nie waży jej obrażać! - wtrącił Freddy, wymachując szablą. - Radziłbym uważać - rzekł Oliver. - Gotów pana przeszyć bez zastanowienia. - Ale ona odwraca kota ogonem - protestował Nathan. - Po cóż miałbym proponować małżeństwo pannie Kinsley, jeśli zniszczyłoby to moje szanse na przejęcie New Bedford? - Być może dlatego, że wiadomo było, iż te szanse przepadły bezpowrotnie - rzekł Pinter z nieprzyjemnym i groźnym wyrazem twarzy. - Rozumiem, że pan Kinsley zdecydował się jednak nie kupować pańskich statków. Nathan z trudem łapał oddech. - To... nieprawda.

333

- Papa mówił, że tak właśnie zadecydował - wtrąciła uprzejmie panna Kisnley. - Powiedział mamie, że nie jest pana pewien. Dlatego nie chciał, by pan więcej nas odwiedzał. - Był zaś pańską ostatnią szansą - ciągnął Pinter. - Nie wiedział pan, że pan Butterfield nie żyje, a bez umowy z Anglikami, w której pokładał pan wszystkie nadzieje, pana przyszłość z New Bedford wyglądała czarno. Partner odmówiłby wydania za pana swej córki i utknąłby pan z jedynie połową spółki, nie mając funduszy na odkupienie reszty. Zatem najlepszą alternatywą było poślubienie panny Kinsley i jej dwudziestu tysięcy funtów. Na nieszczęście dla pana, młoda dama wiedziała, że nie należy wierzyć w pańskie pochlebstwa, nie na darmo uczęszczała do Szkoły dla Panien na Wydaniu panny Harris. Gdy Oliver wybuchł śmiechem, Maria spytała: - A co to takiego? - To szkoła ucząca dziedziczki, jak rozpoznać łowców posagów odparła dumnie panna Kinsley. - Ostrzegano nas przed ucieczką z domu. Panna Harris zawsze mawiała: „Jeśli kawaler nie jest w stanie poprosić o waszą rękę jak należy, jego intencje są podejrzane". - Aha! - zawołał Freddy, mierząc ostrzem szabli w Nathana. Powinienem pana wyzwać na pojedynek za narzucanie się pannie Kinsley! - Na litość boską, wszyscy powariowaliście - wymamrotał Hyatt. - A gdy panna Kinsley nie zgodziła się z panem uciec - doda! Pinter - a panna Butterfield zjawiła się, by poinformować o śmierci swego ojca, postanowił pan wrócić z nią do punktu wyjścia. - Tyle że ja także nie jestem głupia - stwierdziła Maria. - Dlatego próbował pan ją zastraszyć - Oliver stanął u jej boku, a oczy błyszczały mu groźnie. - Nie zdziwił-

334

bym się, gdyby to Maria zechciała pana ciągać po sądach i koniec końców wygrała drugą połowę spółki. Nathanowi zrobiło się wyraźnie słabo, a Maria powiedziała: - To niewarte zachodu. Możesz zatrzymać swoją część, Nathanie, jako że faktycznie na nią zapracowałeś. Może nawet znajdziesz sobie inną dziedziczkę, by dokupić resztę. - A surowszym tonem dodała: Jednak lepiej pospiesz się z decyzją. Wystarczająco długo już czekałam na swoje pieniądze. Jeśli do przyszłego tygodnia nie dostanę wiadomości od ciebie lub twego adwokata, zmuszona będę nająć własnego. Możesz mnie znaleźć w Halstead Hall, w Ealing, gdzie się zatrzymałam. - Spojrzała na Olivera. - A teraz, milordzie, chciałabym wrócić do domu. - Oczywiście, moja droga - rzekł i dostojnie wyprowadził ją z salonu. Gdy wszyscy wyszli na zewnątrz, Freddy zaoferował, że odprowadzi pannę Kinsley do domu. Gdy tych dwoje odeszło, Maria zwróciła się do pana Pintera: - Nie wiem, jak panu dziękować za wszystko, co pan dla nas zrobił. - Dołączam do tego również własne podziękowania - zaskoczył ją Oliver. - Ja jedynie odnalazłem tego człowieka - odparł Pinter. - To Freddy odkrył kluczowe informacje. Spojrzeli w dół ulicy, gdzie panna Kinsley szła z Freddym pod rękę i spoglądała na niego z uwielbieniem. - Oto para dobrana w korcu maku - skomentował pan Pinter. - Połączeni miłością do zapiekanek - wtrąciła Maria. - Jednak ojciec panny Kinsley nie wydaje się człowiekiem, który zaakceptuje Freddy'ego w roli zalotnika. - Nigdy nie wiadomo - zauważył Oliver. - W końcu Freddy niedługo będzie kuzynem markizy. To może przechylić szalę na jego korzyść.

335

Pan Pinter spojrzał na Olivera z powagą. - Zatem mówił pan szczerze o zamiarze małżeństwa z panną Butterfield. - Całkowicie. - Oliver przykrył dłoń Marii swoją. - Jeśli mnie zechce. Niewiele mogę jej zaoferować, jako że w dużej mierze doprowadziłem swoje życie do ruiny. Ale kocham ją. Śledczy uśmiechnął się nieznacznie. - To zaś jest najważniejsze, nieprawdaż? - Z pewnością - zgodziła się Maria. - Gdy tylko odzyskam swój spadek, panie Pinter, z radością wypłacę panu wynagrodzenie w wysokości, jakiej tylko pan zażąda, i będę polecać pana wszystkim znajomym. Oliver ścisnął ją za rękę, po czym spojrzał na Pintera. - W zasadzie sam chciałbym pana nająć. Moglibyśmy to omówić w przyszłym tygodniu, gdyby wpadł pan któregoś dnia do rezydencji. - Jak pan sobie życzy, milordzie - odparł Pinter. - A teraz, jeśli nie ma pan nic przeciwko, chciałbym zabrać moją narzeczoną na spacer po parku. Zobaczymy się w gospodzie. - Oczywiście. Gdy Maria szła z Oliverem pod ramię, czuła, jak jej serce przepełnia miłość. Nadal nie mogła uwierzyć w to wszystko, co powiedział Nathanowi na jej temat. Zawsze już będzie pielęgnować to wspomnienie. Gdy tylko znaleźli się pod osłoną drzew, Oliver rzekł: - To zezwolenie na małżeństwo pali mnie w kieszeni żywym ogniem i zastanawiam się, czy nie moglibyśmy odnaleźć pastora i zrobić z niego użytku. Freddy i Pinter mogliby być świadkami. Spojrzał na nią pełen obaw. - Jak sądzisz? - Nie chcesz, by była przy tym twoja rodzina? Myślałam, że wy, lordowie i damy, lubicie wystawne śluby. - Czy tego właśnie chcesz?

336

Tak naprawdę Maria nie marzyła, by dzień jej ślubu był wielkim widowiskiem. To potajemne małżeństwa zawsze działały na jej wyobraźnię, z mrocznym rozpustnikiem w roli narzeczonego i zagadkowymi okolicznościami. Znalazła się w sytuacji, w której miała wszystkie te możliwości. - Ujmę to tak - powiedział - możemy spędzić nieskończenie wiele dni na przemykaniu się, by skraść sobie choć jeden pocałunek, stale mając przy sobie przyzwoitkę, podczas gdy moje siostry i babka będą planowały ślub stulecia, albo możemy pobrać się dzisiaj i dzielić łoże już dziś w gospodzie, jako szanowani mąż i żona. Nie chcę czekać, a gdy chodzi o ciebie, nigdy nie jest to dla mnie łatwe. Jakie zatem jest twoje zdanie? Nie mogła oprzeć się pokusie, by się z nim chwilę podroczyć. - Sądzę, że po prostu chcesz ukarać babcię za jej podchody i pozbawić ją możliwości uczestniczenia w ślubie wnuka. - Może trochę - uśmiechnął się. - A znajomi i przyjaciele z pewnością nie dadzą mi spokoju. Nie zachwyca mnie perspektywa droczenia się z nimi na ślubnej uczcie. Zatrzymał się przy niewielkim zagajniku, gdzie mogli zniknąć z oczu przechodniów. - Ale jeśli pragniesz hucznego wesela, jakoś to zniosę. - Z powagą ujął Marię za ręce. - Zniosę wszystko, jeśli tylko za mnie wyjdziesz, i będziesz mnie kochać do końca naszych dni. Gdy wpatrywała się w jego szczere oblicze, czuła drżenie serca. Sięgnęła ustami jego warg, a Oliver przyciągnął ją do siebie i całował długo i namiętnie. -1 jak? - spytał w końcu chrapliwym głosem. - Gdybym miał choć odrobinę przyzwoitości, dałbym ci szansę skonsultowania się z adwokatem w sprawie intercyzy, jako że niedługo będziesz dysponować sporym majątkiem. Ale...

337

- Nie masz za grosz przyzwoitości, tak, wiem - zażartowała. Postukała się palcem w podbródek. - A może to były zasady... Ne pamiętam. - Uważaj, psotnico - ostrzegł, unosząc brew - Jeśli zamierzasz drwić ze mnie za każdym razem, gdy powiem cos niemądrego, zmusisz mnie do odgrywania Rocktona i zamknięcia cię w mym mrocznym zamczysku gdzie zrobię z tobą, co zechcę. - To brzmi strasznie – odparla spogladajac na ukochanego. - Kiedy możemy zacząć?

338

Rozdział XXVIII Minął miesiąc, odkąd Oliver i Maria pobrali się u proboszcza w Southampton. Nie spieszyli się z powrotem do Halstead Hall. Postali Freddy'ego przodem wraz z panem Pinterem, by zawiadomili rodzinę 0 ich małżeństwie, tymczasem cieszyli się podróżą poślubną po nadmorskich okolicach. Hyatt wrócił do Ameryki, by negocjować z powiernikami spółki. Jego przyjazd poprzedził długi list, w którym Oliver ze szczegółami opisał występki mężczyzny. Przekonana, że ludzie wyznaczeni przez jej ojca do nadzorowania prac i funduszy byli uczciwi, Maria zapewniła Olivera, iż dopilnują, by Hyatt wywiązał się ze sprzedaży części spółki. Markiz wolał jednak nie ryzykować. Za kilka dni zamierzali wraz z Marią wybrać się do Ameryki, by dziewczyna mogła się upewnić, że wszystko było jak należy, a przyszłość jej ciotki jest zabezpieczona. Freddy i jego świeżo upieczona żona, dotychczas panna Kinsley, mieli im towarzyszyć, by chłopak mógł ją przedstawić swej matce. Jednak miała to być tylko wizyta, jako że Freddy zdecydował się zamieszkać w Anglii i pracować u swego teścia. Oliver raczej współczuł panu Kinsleyowi z tego powodu.

339

Przed wyjazdem do Massachusetts pozostało do zrobienia tylko jedno. Byli w Halstead Hall od tygodnia i Oliver odkładał tę powinność najdłużej, jak się dało. - Gotowa? - spytał Marię, gdy stanęli przed drzwiami biblioteki. - Bardziej gotowa nie będę - odparła pełna niepokoju. Wiedział, że niepokoiła się ze względu na niego. Sam też był niespokojny. Przez ułamek sekundy kusiło go, by wrócić do głównej sypialni i spędzić resztę dnia na kochaniu się z żoną, dzięki czemu zapominałby o obowiązkach związanych z majątkiem i rodziną. Ale wątpił, by Maria pozwoliła mu na to. Jak na Amerykankę miała całkiem silne poczucie arystokratycznej odpowiedzialności. Ku swemu zaskoczeniu uważał to za wysoce podniecające. - Wiesz, że znienawidzą nas oboje - rzekł. - Wątpię - odparła. - A jeśli nawet znienawidzą, to nie na długo. Oliver nie był taki pewny, ale otworzył drzwi i wprowadził ją do środka. Bracia i siostry markiza zebrali się wokół stołu w podobny sposób, jak tamtego dnia, gdy czekali na ultimatum babci, jednak tym razem byli w o wiele lepszych humorach. - Twoim zdaniem, jak będzie, Oliverze? - spytał Jar-ret, gdy markiz pomógł Marii usiąść. - Teraz gdy znalazłeś się w okowach małżeństwa, czy babcia ustąpi? - Inaczej po cóż zwoływałaby nas tutaj? - stwierdziła Minerva. Dostała to, o co chodziło jej od samego początku: Oliver ożenił się i będzie zarządzał majątkiem. - Nawet jeśli nie odpuści - wtrącił Gabe - nie będziemy potrzebować jej pieniędzy dzięki fortunie Marii. Prawda, Oliverze? - Posłał Marii szeroki uśmiech. - Mario, jesteśmy ci niezwykle wdzięczni. Czas ostudzić ich zapał.

340

- Właściwie zdecydowaliśmy z żoną, że część spadku przejdzie w ręce jej rodziny, jako że ma w Ameryce ciotkę i czterech kuzynów. Reszta, w formie funduszu, zostanie przeznaczona na przyszłość naszych dzieci. Gabriel przestał się uśmiechać. -1 to ja was tu zaprosiłem. Nie babcia. W tym momencie staruszka, postukując laską, weszła do pokoju. - Przepraszam za spóźnienie, ale w ostatniej chwili wyniknęły ważne sprawy w browarze. - Nic się nie stało - odparł Oliver. - Właśnie zaczynaliśmy.-Przytrzymał kobiecie krzesło, powstrzymując uśmiech, gdy dostrzegł osłupiałe miny rodzeństwa. - Sądzę, iż powinniście wiedzieć, że wymagania babci nadal nas obowiązują. Każde z was musi się ożenić lub wyjść za mąż, inaczej nas wydziedziczy. Ja wywiązałem się ze swojej części umowy. Zatem proponuję, by podczas mojej i Marii podróży do Ameryki wasza czwórka zaczęła szukać sobie życiowych partnerów. Minęło parę chwil, nim do zgromadzonych dotarły jego słowa. Minerva wybuchnęia jako pierwsza. - To nie w porządku! Babciu, jestem pewna, że Oliver i Maria w mig dadzą ci prawnuka, jeśli sądzić po tym, ile czasu spędzają w sypialni. Po co, u licha, ciągnąć dalej tę farsę? - Poprosiłem babcię o to - rzekł Oliver, a gdy rodzeństwo gapiło się oniemiałe, dodał: - Babcia ma rację. Czas, byśmy zrobili coś ze swoim życiem i przestali być tylko diablętami. Zbyt długo lunatykowaliśmy, uwięzieni w przeszłości, niezdolni żyć owocnie. Teraz, gdy Maria mnie zbudziła, pragnę i was obudzić. Chcę, byście zakończyli walkę z cieniem, przestali kryć się w mroku przed skandalem, jakim była śmierć rodziców. Chcę, byście i wy odnaleźli to co ja: miłość.

341

Oliver zerknął na Marię, która uśmiechnęła się do niego pokrzepiająco. Oboje zgadzali się, że to jedyny sposób na to, by potrząsnąć jego braćmi i siostrami. - Mów za siebie - odparła Minerva. - Ja mam się znakomicie. Dla ciebie to tylko wymówka, by dołączyć do babci w rujnowaniu nam życia. - Spojrzała na Marię rozżalona. - Czy to tak nam dziękujesz, że pchnęliśmy go w twoje ramiona? - Pchnęliście mnie w jej ramiona? - powtórzył Oliver. - Tyle starań nad trzymaniem cię z dala od niej i wzbudzeniem twojej zazdrości... - zaczął Gabe. - Do tego kłamstwa na temat jej posagu - dodał Jar-ret. - Chociaż to nie przyniosło spodziewanych efektów. - Gdyby nie my, w ogóle nie bylibyście razem - stwierdziła Celia. - Podejrzewam, że moja żona ma inne zdanie na ten temat - wycedził Oliver. - Ale mniejsza o to. Możecie na mnie złorzeczyć, ile wlezie, ale termin wyznaczony przez babcię zostaje. Macie dziesięć miesięcy na znalezienie małżonków. - Uśmiechnął się chłodno. - Jednak wiedząc, że nie będzie to łatwe, nająłem wam kogoś do pomocy. - Odwrócił się do drzwi. - Panic Pinter? Pozwoli pan na chwilę? Śledczy z Bow Street wszedł do biblioteki chyba nieco skrępowany tym, że stanął przed całą zgrają skandalizu-jących Sharpe'öw. - Pan Pinter zgodził się wam pomóc, sprawdzając przeszłość waszych potencjalnych małżonków. Wiem, że to trudne, szczególnie dla was, dziewcząt, odróżnić prawdziwych konkurentów od łowców posagów. Sam zdążył się o tym przekonać. - Pan Pinter zatem prześledzi każdą z osób, która wzbudzi wasze zainteresowanie. Dzięki temu wszystko powinno pójść gładko. - I dość bezlitośnie - mruknęła pod nosem Celia. Pinter uniósł brew, lecz nie skomentował.

342

- Dziękuję, panie Pinter - rzek) Oliver. - Będę zobowiązany, jeśli poczeka pan na mnie w moim gabinecie. Muszę jeszcze powiedzieć rodzeństwu kilka rzeczy. Mężczyzna skinął głową i wyszedł. Teraz przyszła pora na najgorszą część spotkania. Zamknąwszy drzwi, Oliver stanął u boku Marii. Potrzebował jej wsparcia. Dziewczyna ścisnęła go za rękę. - Nigdy nie powiedziałem wara prawdy o tym, co się wydarzyło tego dnia, gdy nasza matka zabiła ojca. Najwyższy czas, bym to zrobił. Zbyt długo dzieliły nas tajemnice. W pokoju zapanowała kompletna cisza. Oliver powtarzał w myślach swoją mowę ze dwadzieścia razy, lecz teraz ledwie mógł wydusić z siebie słowa. Na szczęście Maria była przy nim. Przebaczyła i rozumiała go, co dodawało mu odwagi. Trzymał się tej myśli, gdy zdradzał zebranym szczegóły tamtego okropnego dnia. Maria próbowała mu tłumaczyć, że nie musiał cierpieć upokorzenia z powodu przygody z Lilith, jednak za każdym razem, gdy starał się wybielić swój udział w tej części historii, nic nie było jak trzeba. Musiał opowiedzieć całą prawdę. Gdy skończył, nie był w stanie na nich spojrzeć. Wiedział, że nie będzie łatwo przyznać się rodzeństwu, że to on odpowiadał za śmierć rodziców, których nadal opłakiwali, lecz nigdy nie przypuszczał, żc będzie to aż tak trudne. Maria wiedziała. By go chronić, wielokrotnie pytała, czy na pewno chce to zrobić. Oni po prostu zasługiwali na to, by wiedzieć. Maria boleśnie mocno ściskała OJivera za rękę, lecz on nadal nie był w stanie podnieść wzroku. Jarret pierwszy przerwał martwą ciszę. - Zimna suka. - Jego głos przepełniony był jadem. - Powinienem był wiedzieć, że pani Rawdon była w to zamieszana. Razem z mężem wyjechali w wielkim pośpiechu.

343

Oliver spojrzał na brata zaskoczony. W jego oczach nie dostrzegł potępienia. - Flirtowała z każdym, nawet zc mną - mówił Jarret. - A miałem wtedy zaledwie trzynaście lat. Równie dobrze mogła tego dnia wejść do mojego pokoju. Tuż przy Jarrecie Celia łkała z cicha, a Gabriel nerwowo odchrząkiwał. Minerva spojrzała na Olivera z takim współczuciem, że i do jego oczu napłynęły łzy. Nie mógł w to uwierzyć. Czy nie zrozumieli sedna sprawy? Nie słuchali? - Uznałem, że powinniście wiedzieć, że to ja jestem winien... - Nic z tego nie było twoją winą! - zawołała Minerva, zerwawszy się z miejsca. - Znalazłeś się w niewłaściwym miejscu, w niewłaściwym czasie i z niewłaściwą osobą. To wszystko. - Jeśli ktokolwiek jest winien - odezwała się babcia z drugiego końca pokoju - to tylko ja. Oliver odwrócił się i zobaczył jej zapłakaną, pokrytą zmarszczkami twarz. Jej spojrzenie było pełne skruchy. - Powinnam była cię posłuchać, gdy nalegałeś, by za nimi pojechać. Zawsze tego żałowałam. Gdybym tylko wiedziała... Oliver położył dłoń na jej ramieniu. - To nie była twoja wina. Byłem zbyt zażenowany, by wyjawić ci, o co pokłóciłem się z matką, - Nic dziwię ci się, staruszku - wtrącił Gabe ochryple. - Ja nigdy bym babce czegoś podobnego nie opowiedział. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić, że matka miałaby mnie nakryć podczas... Koszmar każdego chłopa. Reszta chóralnie się z tym zgodziła. - Wiecie - wtrąciła Celia, otarłszy oczy chusteczką - pani Rawdon musiała powiedzieć matce coś, co skłoniło ją do tego, by udać się do twojego pokoju we właściwym momencie. - Gdy wszyscy spojrzeli na nią, zamru-

344

gała. - To mało prawdopodobne, by matka tak po prostu, bez pukania weszła do sypialni Olivera. - Niestety, tego nigdy nie dowiemy się na pewno - wtrącił Oliver. Lilith wraz z majorem dawno opuścili Anglię, więc nie miałem sposobności spytać. Rozmowa przeszła w spekulacje na temat motywów pani Rawdon, a potem we wspomnienia o ich matce i o tym, jak potrafiła być surowa. Nim się obejrzał, śmiali się z anegdoty Gabe'a o laniu, jakie dostał za ganianie nago po dziedzińcu, gdy miał pięć lat. Oliver posłał Marii skonsternowane spojrzenie, a ona pociągnęła go, by zajął wolne krzesło obok niej. - Niech się śmieją - powiedziała cicho. - W ten sposób łatwiej jest im się z tym wszystkim pogodzić. Musisz dać im czas na przyswojenie faktu, że wasza matka zabiła ojca umyślnie. Muszą rozstrzygnąć, co to dla nich oznacza. Nie chcąc cię ranić, wolą śmiać się, niż płakać. - Ale przecież powinni mnie obwiniać. - Nie zrobili tego, ponieważ mają swój rozum - powiedziała i uśmiechnęła się do niego z miłością. - Dla nich także wina leży po stronie pani Rawdon, waszej matki oraz ojca, bezdusznego rozpustnika. Babcia dotknęła ramienia Olivera. - Twoja matka zawsze była wrażliwą osobą, moim zdaniem aż za bardzo. Ja pogoniłabym twojego ojca pogrzebaczem za pierwszym razem, gdy choć spojrzałby na inną kobietę. - Poklepała Olivera po ręku. Może nie wiesz, ale z twojego dziadka też niegdyś byl nie lada łobuz. Ale gdy mnie poślubił, zmieni! się na lepsze. - Przypuszczam, że nie dałaś mu wyboru - stwierdził, spojrzawszy na babcię z ukosa. - Zgadza się. - Otarła oczy chusteczką. - Brakuje mi go, Panie, świeć nad jego duszą. Czasem mi go przypominasz. Był naprawdę pełen werwy i fantazji. A jak tańczył! Dobry Boże, ileż nocy przetańczyliśmy.

345

- Mówiłam ci - wtrąciła Maria - Wdałeś się w rodzinę matki, nie ojca. Oliver przekonywał się, że miała rację. Z Marią u boku nic wyobrażał sobie, by mógł spojrzeć na inną kobietę, a co dopiero sypiać z inną. Obowiązki w Halstead Hall pochłaniały mu tyle czasu, że doprawdy nie miał pojęcia, jak ojciec dawał radę zajmować się jednocześnie posiadłością, żoną i niezliczonymi lafiryndami. Ten człowiek musiał być szalony. - Czy skończyliśmy? - spytała Minerva. Wyrwała markiza z zamyślenia. - Czy też masz dla nas jeszcze jakieś zdumiewające wieści? Bo jeśli to już wszystko, to chciałabym wrócić do pisania. Reszta zebranych również czekała na jego odpowiedź, Spodziewał się zupełnie innego wyniku tej dyskusji, dlatego był nieco zagubiony. - Tak, to wszystko - powiedziała Maria. - Dziękujemy wam za wyrozumiałość. - W takim razie do zobaczenia przy kolacji. Powoli wszyscy udali się do swoich zajęć. Minerva zatrzymała się jeszcze przy Oliverze. - To, co matka powiedziała o tobie, było okropne. Wiem, że tak nie myślała. Przykro mi, że cierpiałeś przez tyle lat. - Ucałowała go w policzek. - Ale to nie znaczy, że wybaczam ci przejście na stronę babci, ty zdrajco. Nie mógł powstrzymać się od śmiechu. Minerva nigdy nie potrafiła przegrywać. Babcia podniosła się z krzesła jako ostatnia. - Dziękuję, że mnie poparłeś. - Uśmiechnęła się do Marii: - A tobie dziękuję, że się nie poddałaś. - To powiedziawszy, wyszła. Teraz, gdy zostali sami, Oliver zwrócił się do żony: - Muszę przyłączyć się do tych podziękowań. Cieszę się, że ze mnie nic zrezygnowałaś.

346

- Rozważałam tę możliwość - drażniła się. - Ale taki czarujący z ciebie jegomość, że szybko się rozmyśliłam. - A na dodatek moje rodzeństwo stale cię zachęcało. Tyle machinacji, by wspomóc rozwój naszego romansu... Z satysfakcją zauważył, że Maria się zarumieniła. - Ja nic miałam z tym nic wspólnego. Zupełnie nie zdawałam sobie sprawy z tego, że usiłowali popychać cię do czegoś. - Oczywiście, że nie. Nie ma w tobie krztyny wyrachowania. Ale ja wiedziałem, co chcą osiągnąć. - Naprawdę? - spytała zaskoczona. - Zachowania mojego rodzeństwa są tak łatwe do przejrzenia jak ta ponętna nocna koszulka, którą wkładasz co wieczór. - W takim razie dlaczego z nimi nie walczyłeś? - Ponieważ popychali mnie w kierunku, w którym chciałem podążać. - To bardzo słodkie, ale z pewnością nie chciałeś się żenić do momentu, gdy... - Od chwili kiedy cię poznałem, kochanie, wiedziałem, że wpadłem w poważne tarapaty. Nie przyznawałem się do tego przed sobą, jednak podświadomie to czułem. Człowiek od razu wie, kiedy dostrzeże to, czego pragnie, nawet jeśli nigdy nie zdawał sobie sprawy, że owo pragnienie w sobie nosił. Tylko nie zawsze wie, jak to zdobyć. Maria roześmiała się. - Och, sądzę, że bardzo szybko wykombinowałeś, jak to zdobyć. Po prostu całowałeś mnie, aż przestałam kopać cię w czułe miejsce, a potem stopniałam jak wosk. - A zatem w tym tkwi cały sekret? - Oliver wciągnął żonę na kolana. Teraz już wiem, jak spędzę popołudnie. - Na spotkaniach z dzierżawcami? - spytała z błyskiem w oku.

347

- Zgaduj dalej. - Zaczął rozpinać jej suknię. Cale szczęście zapięcie było z przodu. - Konsultując plany z cieślą? - W żadnym wypadku. - Całując każdy odkryty fragment skóry, drugą ręką zaczął podciągać brzegi jej halek. - Uwodząc swą małżonkę? - zażartowała i wstrzymała oddech, gdy Oliver wsunął dłoń między jej uda, by przekonać się, że była na niego gotowa. - Właśnie. Ale jeśli nie masz nic przeciwko, pominiemy tę część, w której kopiesz mnie w czułe miejsce. Gdy wybuchnęła śmiechem, markiz zaczął pokazywać jej kolejne zalety małżeństwa z hulaką.

348

Epilog Wiosna w Dartmouth byta cudowna, wystarczająco ciepła i ukwiecona, by cieszyć Marię. Szkoda, że gdy przyroda wybuchnie pięknem w maju, nie będzie ich tutaj, ale Oliver nie mógł dłużej zostawiać posiadłości i dzierżawców bez nadzoru. Na szczęście jej powiernicy znaleźli człowieka, który kupił połowę spółki po dobrej cenie, i teraz Nathan miał nowego partnera, starego, surowego nudziarza, nieposiadającego córek na wydaniu i skupionego tylko na pracy. Maria widziała Natha-na w mieście ze dwa razy. Nie wyglądał na szczęśliwego. Ona zaś była przeszczęśłiwa, szczególnie po niedawnej rozmowie z lekarzem. Mieli do dyspozycji już tylko ostatnich kilka dni w Ameryce, więc wybrali się w towarzystwie Freddy'ego i Jane na romantyczny piknik. Jak dotychczas nie upływał im zbyt pomyślnie. Biedna Jane płoszyła się na każdy nowy dźwięk. Psotni bracia Freddy'ego przekonali ją, że dzicy Indianie mogą zaatakować ich w każdej chwili. I choć mąż stale dzierżył szablę, by ją chronić, nie dawała się uspokoić. Oliver także nie pomagał. Co chwila udawał, że za którymś z krzewów dostrzega pióropusze, pomimo iż Maria zapewniła, że wszelkie plemiona odeszły z tych te-

349

renów dawno temu. Byt takim samym diabłem jak jej kuzyni, którzy od razu rozpoznali w nim bratnią duszę. Ciocia Rose okrzyknęła Olivcra wygadanym szelmą już po pierwszym jego komplemencie. Gdyby tylko wiedziała... - Jesteś pewien, że to tam jest ten staw, Freddy? - spytała sceptycznie Jane, gdy chłopak poprowadził na tyły opuszczonej chaty. - Całkiem pewien. - Wydął dumnie pierś. - Złapałem tam wiele pięknych łososi. - Raczej przynęty na łososie - odezwała się Maria do Olivera, który leżał wyciągnięty obok niej na kocu i czytał list od Jarreta. - Nigdy nie widziałam w tym stawie ryby dłuższej od kciuka. - Hm? - Oliver nie słuchał. - Jak idzie Jarretowi poszukiwanie narzeczonej? - spytała, przycisnąwszy kartki listu palcem. - O tym nie napisał. - Oczy Olivera pociemniały. - Ale babcia jest chora. Od tygodnia nie była w stanie wyjść z domu. Jarret się martwi. - W takim razie to dobrze, że niedługo wracamy. Markiz skinął głową. - Pisze też coś raczej dziwnego. -Co? - Rozmyślał o dniu śmierci naszych rodziców i jest prawie pewien, że co do jednej kwestii mylę się w swoich wspomnieniach. - Oliver wpatrywał się w pola przed nimi. - Twierdzi, że matka nie pojechała za ojcem. Ze było odwrotnie. - Na czym opiera swą opinię? - Powiedział tylko, że pomówimy o tym więcej po naszym powrocie. Maria zastanowiła się. - Czy to takie ważne, kto za kim pojechał?

350

- Dla mnie tak. Znaczyłoby to, że matka nie pognała w gniewie, z zamiarem zabicia ojca. Może nie byłem aż tak winien, jak sądziłem. - Nigdy nie byłeś winny wszystkiemu - powiedziała łagodnie. - To ty tak twierdzisz - odparł z przelotnym uśmiechem. - Ale nie jesteś obiektywna. - Może niecałkowicie - wzruszyła ramionami. - Lecz nigdy nie zgodziłabym się wyjść za ciebie, gdybym sądziła, że jesteś zdolny do prawdziwej nikczemności. Nie ryzykowałabym, że moje dziecko będzie musiało cierpieć tak samo, jak ty i twoje rodzeństwo. Oliver znieruchomiał. - A czy ta nagła wzmianka o potomku ma coś wspólnego z twoim wymykaniem się z domu do lekarza? - Wiedziałeś? - Maria gapiła się na męża. - Skąd? - Uwierz mi, aniele, że wiem, gdy opuszczasz moje łoże. - Spojrzał na nią z błyskiem w oku. - Odczuwam tę stratę, o, tutaj - rzekł, przyciskając dłoń do piersi w dramatycznym geście. - Ciotka Rose nie myliła się co do ciebie - mruknęła. - Rzeczywiście czarujący z ciebie diabeł. Najwyraźniej czytasz też w myślach. - Twoja ciotka po prostu nie potrafi dochować tajemnicy - zaśmiał się. - Ale jeśli mam być szczery, to nic było trudno zauważyć, że ostatnio wykazujesz niewielkie zainteresowanie śniadaniami i często ucinasz sobie drzemki. Wiem, jakie są objawy ciąży. Patrzyłem, jak moja matka przechodzi przez nie z czwórką dzieci. - A ja miałam nadzieję zrobić ci niespodziankę - na-dąsała się. Doprawdy, nie da się ciebie zaskoczyć. - To dlatego, że wszystkie niespodzianki wykorzystałaś już w pierwszej godzinie naszego spotkania. - Jak to?

351

- Dziarsko grożąc mi szablą Freddy'ego. Godząc się na moją propozycję. A potem okazując współczucie na wieść o tym, że straciłem rodziców. Niewiele osób pomyślało o mnie w ten sposób. Maria poczuła wzruszenie. Oliver wziął ją w ramiona. - Ale największa niespodzianka przyszła później, tego dnia w gospodzie. - Położył dłoń na jej jeszcze płaskim brzuchu i przyznał chrapliwie: - Zaskoczyłaś mnie swą miłością. To była najlepsza niespodzianka w moim życiu. Dalsze losy Diabląt z Halstead Hall w książce KOCHANEK Z PIEKŁA RODEM

352