Smith N. Guy 1976 - Bestia - Horror

Guy N. Smith Bestia tytuł oryginału Slime Beast Przełożył Andrzej Sawicki

I

Błota. Całe mile płaskich, ciemnozielonych solanek przylegających do bagien ciągnących się dalej, niż można było sięgnąć okiem. Niektóre z nich zostały wydarte morzu przez człowieka. Inne były takie same jak przed wiekami. Spokojne, przyjazne i zdradzieckie. Ich nastrój zmieniał się wraz z wędrującymi, szepczącymi, lotnymi piaskami. Pewny grunt - tutaj, a nie opodal - śmierć. Bez ostrzeżenia. Był już późny październik, gdy cała grupa rozbiła obóz obok terenów należących kiedyś do Shepa White'a, w odległości mniej więcej mili na wschód od wioski Sutton. Stara farma położona po drugiej stronie wielkiej grobli dawno przestała istnieć, pozostała po niej jedynie waląca się ruina. Nie było już tu również Shepa White'a. Miejsce to mówiło o ostatecznym, całkowitym opuszczeniu. Jedynym towarzystwem były tu wywodzące swoje trele kuliki i wrzaskliwe gęsi, które w nocy i rano przelatywały nad tamą. Bunkier był najbardziej oczywistym miejscem na rozbicie obozu. Zbudowany dla potrzeb wojny, w której nie odegrał żadnej roli, wytrzymał napór ćwierci stulecia zim, solidny do ostatniego bloku betonu.

5

Nie potrzebował zbyt wielu przygotowań: nieco worków na podłogę, listwy na oknach, by zatrzymać przeciągi. Pachniało tu zastarzałą uryną i odchodami. Przybyło ich tu tylko troje. Profesor Lowson był mężczyzną niewysokim i żylastym, o trudnym do określenia wieku, bo czarna, krzaczasta broda przyprószona siwizną ukrywała zmarszczki na jego twarzy. Za miesiąc miał skończyć 55 lat, ale czuł się o dziesięć młodziej. Gavin Royle miał około dwudziestu pięciu lat. Był przystojny, często się uśmiechał, a jego dobrze zbudowaną sylwetkę zdobiły długie ciemne włosy, przedmiot stałej dezaprobaty profesora. Jego ostatnie stanowisko, którym była posada asystenta kustosza w British Museum, stawiało go na równi z kierownikiem tej małej ekspedycji, ale profesor nie uznawał tej równości. Liz Beck, trzeci i ostatni członek grupy, była dwudziestoletnią kuzynką profesora. Od czasu, kiedy prawie dziesięć lat temu jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym, musiała ze wszystkimi swoimi potrzebami zwracać się do tego nieprzystępnego, starego archeologa. Na swój sposób był dość miły, choć myślami stale błądził w przeszłości. Pod jego przewodnictwem zdała egzaminy uniwersyteckie i w rezultacie głęboko zainteresowała się archeologią.

6

To wstyd, że nie mogła spędzić wakacji tak, jakby wolała: leżąc po prostu na jakiejś plaży i

pozwalając słońcu opalać na głęboki brąz jej pięknie ukształtowane ciało. Ale wujek potrzebował kogoś, kto uważałby na niego, gdy wyruszał na jedną z tych swoich ekspedycji. Skarb króla Jana, doprawdy! Mężczyźni szukali go zawsze, od czasu gdy pogrążył się w słonych odmętach. Zabierano się do tego z najbardziej nowoczesnym wyposażeniem na świecie, ale skarb wciąż odmawiał zdradzenia miejsca swojego spoczynku. A teraz pojawiła się tu kolejna grupa badawcza. Gavin przeniósł ostatni karton ze stojącego za groblą landrovera i ustawił go w otworze wejściowym wybranej przez nich kwatery. - No, sporo tego - wydyszał. Miał niejasne przeczucie, że to on jest koniem roboczym całej grupy. Robolem. Zabranym, aby odwalił całą związaną z kopaniem pracę. - Uważaj, jak trzymasz detektor metalu - z wnętrza kwatery profesora zabrzmiał jego głos, przypominający rżenie konia. Trzymasz teraz w ręce cenne przyrządy, mój chłopcze. Wiesz, to nie tylko żywność. „Jestem jedynym, który, psiakrew, trzyma to wszystko” - pomyślał Gavin, ale głośno powiedział tylko: - No dobrze, dobrze. Nie ma się co jeżyć. Wiem, co robię.

7

Przytłumionej odpowiedzi nie można było zrozumieć. - Nie bądź zbyt srogi dla wuja. - W drzwiach pokoju, w którym już się rozlokowała, ukazała się Liz Beck. - On naprawdę jest niezłym, starym badylem. - Przypuszczam, że masz rację. - Gavin z aprobatą zmierzył spojrzeniem jej drobne ciało zaokrąglone kusząco we właściwych miejscach. Doskonała rzeźba rysów twarzy, długie, kruczoczarne włosy. Westchnął. Znali się zaledwie od kilku godzin, to jest od chwili wyjazdu z Londynu, a w myślach już miał zamęt i zastanawiał się, czy jest dziewicą, a potem zmuszał się do myślenia o innych rzeczach. Czy nią była, czy nie, to w końcu nie jego cholerny interes.

- Pomóż nam w rozpakowaniu tych kilku ostatnich rzeczy - powiedział. - W urządzaniu domu kobieta zawsze jest o wiele lepsza od mężczyzny. - Myślisz, że jesteśmy wariatami? Tylko dlatego, że zamierzamy odnaleźć skarb zaginiony siedemset lat temu, którego od tego czasu szukał prawie każdy? - zapytał w czasie, gdy pracowali. - A ty tak nie myślisz? - odparowała. - Mnie za to płacą. - Aby ukryć swoje prawdziwe uczucia, usiłował udawać wyłącznie najemnika. Poza tym jest to pewien odpoczynek od rutynowych zajęć w muzeum. Niekiedy robi się tam śmiertelnie nudno.

8

- Ze mną jest tak samo. Oprócz tego zaś wuj Jack w głębi serca jest odrobinę marzycielem. Potrzebuje przy sobie kogoś, kto będzie mu przypominał, że nadal żyje w dwudziestym wieku. Przez chwilę pracowali w milczeniu. W końcu zapaliła prymus i ustawiła na nim czajnik z wodą. - Przypuszczam, że lepiej będzie, jak pomyślę o zrobieniu herbaty - powiedziała. - Bez wątpienia wuj będzie wolał jeść w swojej małej norce. W czasie posiłków nie lubi mieć towarzystwa. Perspektywa ta ucieszyła Gavina Royle'a, ale powstrzymał się od wypowiedzenia tego na głos. Im dłużej będzie miał Liz dla siebie, tym bardziej będzie mu to odpowiadało. Zmywali w milczeniu naczynia. Poza dźwiękiem brzęczącej zastawy stołowej słychać było tylko stałe drapanie zapałek o papier ścierny, gdy profesor Lowson wciąż od nowa zapalał swoją solidną, poczerniałą, wrzoścową fajkę. - Przez najbliższą godzinę będzie jeszcze jasno - stwierdził Gavin, susząc ostatni z talerzy. – Co powiedziałabyś na przechadzkę wzdłuż grobli? Jest ładny wieczór. Zbyt przyjemny, by tracić go siedząc tutaj.

9

- Znakomicie - uśmiechnęła się z zapałem. - Nie ma sensu zapraszać wuja. Tak czy siak nie będzie nas potrzebował. Powietrze było świeże i czyste, przesycone zapachem morza. Przez jakiś czas szli w milczeniu. Wysoko ponad ich głowami rozgęgały się dzikie gęsi ciągnące kluczem na odległe, znajdujące się na bagiennych nizinach tereny, gdzie osiadały na zimę. - Czy naprawdę sądzisz, że jest jakaś szansa, aby ktoś kiedykolwiek odnalazł ten skarb? Gavin potrząsnął głową. - Któż może wiedzieć? Te Błota to strasznie rozległy obszar. I tak jest w połowie niedostępny. Ruchome bagna i przypływy mogą ukrywać jakąś rzecz przez całe stulecia. Słońce zanurzało się już za horyzontem, nagle zrobiło się dużo chłodniej przypominając im, że to już nie lato. Zaczęli wracać po swoich śladach. Gavin popatrzył na Liz. Znowu zaczął o niej myśleć. Zastanawiał się, czy tam, na uniwersytecie, miała jakiegoś faceta. Większość

dziewcząt miała i to dla różnych powodów. Opuścił swoją rękę i poszukał jej dłoni, zamykając swoje palce wokół jej, tak jakby to była rzecz najbardziej naturalna. I była. Jego serce zabiło mocniej. Zakłopotany prawie oczekiwał, że się cofnie, ale nie zrobiła tego. Przez czas jakiś nie uczyniła nic. Potem, jak

10

gdyby właśnie zdecydowała się, jak postępować dalej, jej małe, delikatne palce zmieniły pozycję na wygodniejszą i uściskiem wyraziły jej odpowiedź. Dwieście jardów dalej wypuścił jej dłoń i objął ją wpół. Jej ciało oparło się o niego. Żadne z nich nie przemówiło ani słowem. Zapadał już zmierzch, gdy powrócili do bunkra. U wejścia przystanęli zwracając się twarzami do siebie. Żadne z nich nie mogło wymyślić niczego, co w tej sytuacji należałoby powiedzieć. Słowa zresztą wydawały się zbędne. Gavin przyciągnął ją do siebie i pocałował. Początkowo delikatnie. Potem bardziej gwałtownie, gdy już ciała ich przylgnęły do siebie. Przez chwilę pomyślał o swojej twardości, którą wpierał w uda dziewczyny. Pragnął pieścić wypukłości pod jej swetrem, ale udało mu się opanować. Wszystko we właściwym czasie. Jak do tej pory szło mu świetnie.

- Liz! - głos profesora Lowsona spowodował, że odskoczyli od siebie. - Liz! A może byś tak zapaliła te lampy? Westchnęli oboje z nagłą ulgą. Staruszek zauważył tylko, że robi się ciemno. Nie wychodził oczywiście ze swojego pomieszczenia w tym czasie, gdy byli na spacerze. - Już idę - zawołała Liz i weszła do środka, by poszukać zapałek. Gavin i Liz próbowali przez chwilę czytać, potem zrezygnowali i zrobili sobie kawy. Wydawało się, że nie potrafią się skupić, usiedli 11 więc i zaczęli rozmawiać. Ciszę i spokój przerwało nagle łomotanie do zaimprowizowanych drzwi wejściowych. Liz lekko zadrżała. - To nie jest miejsce, gdzie ktoś mógłby oczekiwać gości. I nie znamy nikogo w tej okolicy. Któż to może być? - No cóż, jest tylko jeden sposób, aby się tego dowiedzieć. Uśmiech Gavina Royle'a dodał jej otuchy, gdy ten wstał i ruszył ku drzwiom. Silnie pociągnął za drewniany szkielet i zaimprowizowane drzwi ze zgrzytem i jękiem stanęły otworem. - Dobry wieczór. Stojący na progu mężczyzna był wysoki, o surowym wyglądzie, z orlą twarzą, krzaczastymi brwiami i wąsami, które wskazywały na to, iż swego czasu miał coś wspólnego ze służbą wojskową. Kompletnie łysa czaszka nadawała mu nieco złowieszczy wygląd. Jego

tweedowa marynarka, pumpy i sztylpy świetnie pasowały do otoczenia. - Czy mam honor z profesorem Lowsonem? - głos przybysza był spokojny i zdecydowany. - Co? - Ach, nie - przez chwilę Gavin był nieco zmieszany. - Ale poproszę go zaraz. Czy nie zechciałby pan wejść na moment do środka? - Dziękuję.

12

Gavin odwrócił się, ale profesor Lowson był już w „przedpokoju”. - Któż to taki? Jak to miał w zwyczaju, gdy bywał zaskoczony lub gdy mu przeszkadzano, zmarszczył nos i spojrzał na przybysza sponad okularów. Gość wydawał się równie zaskoczony pojawieniem się profesora. - Nazywam się Manton Haywood. Musieliście zauważyć małą latarnię morską w miejscu, gdzie droga dochodzi do grobli. Tam właśnie mieszkam. Jestem ornitologiem. - Podpatrywacz ptaków?! - w głosie profesora Lowsona sły-

chać było leciutką nutę lekceważenia. - Właśnie. W tej chwili prowadzę poszukiwania w celu odnalezienia grupki gęsi różowostopych, które zimują na Błotach. Profesor Lowson prychnął. - Bardzo to ciekawe, jestem pewien. Ale nie bardzo widzę, w czym mogę panu pomóc. - Może mi pan pomóc - powiedział ornitolog zirytowany nieco nastawieniem rozmówcy - trzymając się z dala od mokradeł. Rozmawiałem właśnie z Ramseyem Keenem, lekarzem z Sutton. On sam jest trochę archeologiem. Wie o panu wszystko. No cóż, te mokradła są głównym terenem gniazdowiska dzikich gęsi w tych okolicach. Jeśli ktoś będzie im przeszkadzał, spłoszą się i to uczyni moją pracę dziesięć razy trudniejszą. Muszę więc pana poprosić,

13

aby nie posuwał się pan dalej niż do skraju solanek. Broda Lowsona zadrżała. Liz znała te symptomy aż za dobrze. W profesorze zbierały się chmury burzowe. - Ach tak - Lowson wysunął głowę do przodu i zmierzył gościa płonącym spojrzeniem, które rzucił sponad swoich okularów. - No więc niech mi wolno powiedzieć panu, panie... - nigdy nie mógł

spamiętać nazwisk - panie, jakkolwiek tam się pan nazywasz. Mokradła są własnością Korony. Znaczy to, że każdy, kto ma na to ochotę, może po nich spacerować. I kopać na nich. Robić, co mu się tam podoba. Pojmuje pan? Manton Haywood wyprostował się, znacznie górując nad profesorem. Pięści jego zwarły się, aż pobielały mu knykcie. Twarz mu poczerwieniała, a wargi pobladły i zrobiły się bezkrwiste. Potem bez słowa odwrócił się na pięcie i wyszedł na zewnątrz. Przez jakiś czas cała trójka stała razem w milczeniu. Nikt nie przemówił, póki nie umilkł w oddali ostatni mlaszczący odgłos kroków. - Niech szlag trafi impertynencję tego faceta! - Lowson poprawił okulary i przygładził swoją brodę. - Za kogo on się uważa? Myślę, że jutro powinniśmy rozpocząć swoje poszukiwania właśnie na tych mokradłach. Nie można pozwolić, by takiej jak nasza misji stawali na przeszkodzie ludzie podobni temu tam.

14

Ruszył z powrotem do swojej kwatery, a Liz ponownie zagrzała wodę w czajniku.

- Twój wuj to zdecydowany gość, no nie? - zaśmiał się Gavin. - Gdy wsiądzie na swojego konika, nic nie jest w stanie go powstrzymać - Liz uśmiechnęła się także i dodała - nawet ja! Zaledwie jednak nalali sobie kawy, znów ciężko załomotano do drzwi. - Któż u licha... Gavin usiłował wstać, ale profesor Lowson gniewnie mrucząc coś pod nosem był już w drodze, by odpowiedzieć pukającemu. - Szlag by trafił tego faceta - warknął. - Myślałem, że dostatecznie jasno wyraziłem swoje stanowisko. - Szarpnął drzwi tak, że stanęły otworem. - Po raz ostatni... Słowa zamarły mu na ustach. To nie Manton Haywood stanął na progu. Człowiek ten miał drobną budowę ciała. Kilkudniowy zarost skrywał ostro rzeźbioną twarz, a jego głęboko osadzone oczy podejrzliwie śmigały we wszystkich kierunkach. Miał na sobie maskującą wojskową kurtkę z demobilu i nieprzemakalne buty do połowy ud. Sponiewierana i kilka numerów za mała czapka zaledwie przykrywała zmierzwione loki długich, siwych włosów. - Czego pan tu chce? - profesor Lowson nie był w zbyt przyjaznym nastroju.

15

- Właśnie o to samo chciałem pana zapytać - odpowiedział przybysz. - Za kogo, do cholery, się pan uważa wprowadzając się tu tak, jak gdybyś był pan właścicielem tego miejsca. Wy, przeklęci strzelcy, jesteście tylko przeszkodą przez cały czas trwania sezonu łowieckiego. Troszczycie się tylko o to, żeby ani jednej kaczki i gęsi nie zostało dla człeka takiego jak ja, co musi z nich żyć! - Po pierwsze - profesor Lowson cofnął się o krok - nie jesteśmy myśliwymi. Po drugie, jak już powiedziałem jednemu z miejscowych typów, gdy tu jesteśmy, będziemy robić, do cholery, to, co nam się podoba. A po trzecie, kim pan jest, żeby przychodzić o tej porze w nocy łomotać do moich drzwi? - Zwą mnie Mallard Glover. - Kłusownik stał z rękami wspartymi o biodra - i to, co powiem na tych bagnach - to tak ma być! Od prawie trzydziestu lat zastawiam tu pułapki i zbieram skóry. Nigdy żem nie miał żadnych kłopotów, dopóki wy, szlag by was trafił, niedzielni strzelcy, nie zaczęliście przyłazić tu z miast. Muszę zarobić na życie i nie pozwolę, by mi grandził jakiś brodaty, stary skurwysyn, taki jak pan. Gradowe chmury, które od dawna już zbierały się w Lowsonie, nagle pękły. Gniew przyćmił mu rozsądek. Jego zaciśnięta pięść zatoczyła szeroki łuk i wsparta całą siłą ciała trzasnęła w szczękę

16

Glovera. Kłusownik na moment zawisnął w powietrzu, a potem jak długi runął w błoto. Przez chwilę leżał nieruchomo, a następnie bardzo powoli i z wysiłkiem uniósł się na kolana. Rysy jego twarzy całkowicie zniknęły w grubej warstwie błotnistego mułu. - Wuju Jacku! - Liz skoczyła do przodu, uspokajająco położyła dłoń na ramieniu wuja, powstrzymując go przed kontynuacją ataku. - Wuju! Nie powinieneś był tego robić. - Jak cholera nie powinien! - zanim przemówił, Mallard Glover musiał wypluć z ust błoto. - To jest napaść, ot co! Mogę pójść na policję. Ale nie zrobię tego. Odegram się. Zobaczycie, że się odegram. - Zmiataj pan! - Gavin zdecydował, że nadszedł czas na jego interwencję. - Dostał pan tylko to, o co sam się pan prosił. Teraz zmiataj pan i nie wracaj. W przeciwnym razie mój but w pańskiej dupie pomoże panu odnaleźć drogę. Mallard Glover pozbierał się, otrząsnął jak pies i bez jednego nawet spojrzenia wstecz zanurzył się w mroku. - Jezu! - Gavin nie bez trudności zamknął drzwi i podążył za

resztą do środka. Wydaje się, łagodnie mówiąc, że nie jesteśmy tu zbyt popularni. - Lekcja numer jeden. Gdy zabierasz się do roboty takiej jak ta,

17

nigdy nie zadawaj się z tubylcarni. Nigdy ci nie pomogą. Przeszkadzają tylko i stwarzają trudności. Sądzą zawsze, że zamierzasz świsnąć im coś, co zgodnie z prawem należy do nich. A teraz lepiej chodźmy i prześpijmy się trochę. Jutro czeka nas bardzo pracowity dzień. Cofnął się w głąb swojej kwatery. Gavin spojrzał na Liz. - No cóż, radośnie rozpoczyna się nasz pobyt na Błotach. Zastanawiam się, dlaczego każdy tu pragnie, abyśmy się wynieśli. Czy naprawdę powodem jest fakt, że chyba trochę popłoszymy ptaszęta? - Gavin, co masz na myśli? - jej twarz wyrażała zaskoczenie. - Nie mam pojęcia - odparł. - Jestem zmęczony i trochę popuściłem wodze wyobraźni. Usta ich zwarły się w tęsknym pocałunku. Tym razem dłońmi,

poprzez sweter, pieścił jej piersi. Nie cofnęła się. Patrzył za nią, gdy szła do swojego pokoju. Podniecenie i instynkty nakazywały mu iść za nią. Rozum radził poczekać. Nie za długo jednak. II Następny dzień był ciepły. - Zbyt ciepły - pomyślał Gavin, gdy cała trójka ciężkim krokiem wyruszała na Błota. Każde z nich niosło ze sobą małą łopatę i pożywienie na cały dzień. Profesor, który dźwigał wykrywacz metali, miał zadecydować, czy zachodzi konieczność kopania. - Uff! - zauważyła Liz - zupełnie jak w lecie. - Zbyt gorąco na taką zabawę - odpowiedział Gavin. - Powinniśmy przyjechać tu w zimie. Im dalej szli, tym trudniejsze stawało się podążanie do przodu. Lowson dwukrotnie kazał im kopać. Pierwsza jama objawiła im resztki motorówki zaryte na prawie trzy stopy w błoto. Drugie wykopalisko okazało się zardzewiałym, metalowym łóżkiem. Przy tej ostatniej okazji zmuszeni byli zagłębić się na siedem do ośmiu stóp. Spokój ducha profesora pozostawał niczym niezmącony. - To nie będzie łatwe - mówił im, metodycznie napełniając i rozpalając swoją fajkę. - Będziemy musieli kopać wiele razy, nie wątpię w to, zanim natkniemy się na szansę powodzenia. Nie można niczego przeoczyć.

19

„Nie mówiłbyś tak, gdybyś, psiakrew, musiał kopać” pomyślał Gavin, wysączając resztki piwa z ostatniej puszki. Słońce minęło już zenit. Przez chwilę profesor naradzał się ze swoim zegarkiem i kompasem. - Musimy rozpocząć powrót w kierunku lądu - powiedział nagle. - Nim miną dwie godziny rozpocznie się przypływ. Potrafi on prześliznąć się obok was i wypełnić strumienie z przodu, zanim to spostrzeżecie i wtedy wpadacie w pułapkę. Rozpoczęli więc długi, mozolny marsz powrotny. W śmierdzącym, mlaskającym błocku każdy krok wymagał wysiłku. Dwukrotnie w czasie tej wędrówki zabrzęczał detektor, ale nie mieli czasu na kopanie. W końcu przed sobą ujrzeli z dala ciemną zieleń ostrej trawy. Gavin popatrzył na zegarek. Była już czwarta po południu, do zapadnięcia zmroku pozostały jeszcze mniej więcej trzy godziny. Z tęsknotą pomyślał, że profesor mógłby odłożyć ten przeklęty detektor. Jak na dziś, przewalili już dostateczną ilość błota. Po monotonii mokradeł solanki były pożądaną odmianą. Liz spojrzała wyczekująco na wuja, ale ten mozolnie szedł dalej. Nie

zamierzał odpoczywać aż do zapadnięcia zmroku. - Mam nadzieję, że nie codziennie będzie taka zabawa - mruknął idący obok Liz Gavin.

20

- Pozostaw to mnie - szybko ścisnęła go za rękę. - Spróbuję go przekonać, że jutro powinniśmy przeszukać groblę. W czasie jej budowy skarb mógł zostać przypadkowo wybrany dragą i zagrzebany w nasypie. Profesor Lowson zatrzymał się i podniósł wolną rękę, w drugiej ponownie zatrzeszczał detektor. - Ach! - jego oczy myszkowały taksująco po okolicy. - Możemy sobie pozwolić na jeszcze jedną próbę. Gavin, Liz, to pasmo miękkiego błota pomiędzy trawą. Tam musimy kopać. Gavin niechętnie zdjął łopatę z zatrzasków. - Profesorze, czy nie moglibyśmy wrócić tu jutro i spróbować rano? - Nie - Lowson nie był człowiekiem przychylającym się do sugestii innych. Nie wtedy, gdy jego detektor wzbudził w nim kolejny błysk nadziei. - Nie wolno nam zwlekać.

Miękkie błoto oblepiało ich nogi, obciążało zmęczone mięśnie i co najmniej połowa zawartości każdej łopaty opadała z powrotem. Słońce właśnie dotykało linii horyzontu, gdy łopata Liz uderzyła o coś twardego. I metalicznego. Zeszła na dół i podniosła to, ale zanim zdążyła dokładniej obejrzeć swoje znalezisko, Lowson wyrwał je z jej ręki i uniósł do góry. Rzecz była podłużna, mniej więcej sześciocalowa, skręcona i opalona, jakby poddana została obróbce w palenisku.

21

- To kawałek starego rupiecia - Gavin odrzucił łopatę z rozczarowaniem. - Jak tamta rama i wrak. Kolejna strata czasu i energii. - Poczekajcie! - W oczach badacza pojawił się błysk podniecenia. Obejrzał przedmiot ze wszystkich stron. Zmarszczył brwi ze zdziwieniem. - Kopcie dalej! - rozkazał głosem drżącym z podniecenia. - Na Boga! - Gavin wzniósł oczy do nieba. - Spędziliśmy pięć godzin na ciężkim kopaniu. Z jakim rezultatem? Mamy kupę rupieci, których handlarz starzyzną nie wziąłby za darmo. A teraz, gdy mamy już dość, chce pan, byśmy kopali dalej.

- To nie jest zwykły metal - głos profesora Lowsona drżał. Nigdy przedtem nie widziałem niczego takiego. Błagam was, kopcie jeszcze trochę. Tylko kilka minut. - No dobrze - Gavin podniósł swoją łopatę. Możliwe, że staruszek w końcu dostał bzika. Kopali jeszcze pięć minut. - Tu jest jeszcze jeden kawałek - Liz podniosła coś ociekającego mułem. - I jeszcze jeden - Gavin podał swoje znalezisko profesorowi Lowsonowi. Lowson wytarł obiekt z błota. - Zastanawiające... zastanawiające... Cóż to może być? Wygląda na jakiś stop żelaza. A jednak jest lekkie i wytrzymałe.

22

- Liz nagle puściła łopatę i zatkała ręką nos. - Ale smród! Gavin zakrztusił się. - Czy przypadkiem przez pomyłkę nie rozbiliśmy kanału ściekowego? - Śmierdzi jak gnijące mięso. - Liz skrzywiła się z niesmakiem. - Hej, a to co takiego?

Stopą natknęła się w błocie na coś twardego. - Tutaj jest coś jeszcze. Gavin, chodź, pomóż mi usunąć z tego warstwę błota. Pracowali razem przez minutę lub dwie, wreszcie to zobaczyli. Liz cofnęła się o krok z wyrazem najwyższej odrazy na twarzy. - To ręka! Profesor Lowson ześliznął się na dno jamy i dołączył do nich. Niech to zobaczę - sapnął. - Dobry Boże! To... to... to jest coś! - To pazur - mruknął Gavin - pazur otoczony błoną pławną. Jakiś gad, czy co? Zdrapali jeszcze trochę błota. - Pod nami tutaj jest jakieś ciało – warknął Gavin. - Liz, wyskakuj z tej jamy. Stań i patrz z góry, jeśli masz ochotę. Ale zmiataj stąd. Dziewczyna usłuchała pospiesznie. Pewna była, że zaraz zwymiotuje. Ten smród i... to! - Masz rację, tu jest jakieś ciało – mruknął Lowson. - Ale nie należało do człowieka. Spójrz na te łuski - podobne do gadzich, szarozielone.

23

Nigdy nie widziałem czegoś takiego. Ten smród. I... popatrz tylko na tę twarz. W porównaniu z tym kamienny maszkaron byłby całkiem przystojny. Zgniecione, zniekształcone rysy twarzy i płaski nos z jamowatymi nozdrzami. Stworzenie musiało być bezwłose, pozbawione uszu, jego górna warga zwisała nad dolną. Całe ciało pokrywały łuski, a także jakiś śluz. Liz odwróciła się i zwymiotowała. W jamie niżej to samo robili obaj mężczyźni, ochlapując tę potworność treścią swoich żołądków. Smród był już dużo silniejszy, zawisając nad całym miejscem w bezwietrznej atmosferze. Aby utrzymać równowagę, Gavin chwycił się kurczowo błotnistych ścian jamy. - Cóż to jest? Skąd, do cholery, to się tu wzięło, profesorze? Ciekawość zaczynała brać w nich górę nad strachem i odrazą. - Spójrzcie na przykład na te łuski - szarozielone. Błoto w tych stronach jest prawie czarne. Jak większość gadów, to stworzenie przybrałoby kolor otoczenia. Spójrzcie też na ten śluz. Wydobywa się z samego stwora. Jak pot. To właśnie możemy wyczuć węchem. - Pozaziemski, co? Gavin Royle usiłował odzyskać nieco swojej zimnej krwi.

24

W cichym, wieczornym powietrzu zadzwonił nagle nad nimi przeraźliwy okrzyk. Odwrócili się błyskawicznie. Liz Beck wsparta na dłoniach i kolanach patrzyła w dół z twarzą pełną zgrozy. - Patrzcie - wrzasnęła raz jeszcze. Patrzcie tylko! O Boże! - Co się stało? Liz, na miłość boską, co się stało? Dziewczyno, postradałaś zmysły - Gavin rozpaczliwie szukał oparcia dla stóp w miękkich zboczach wykopanej przez nich jamy. Dziewczyna prawie pogrążała się w histerii. - Ta... ta rzecz... jej pierś się porusza. To oddycha! To żyje! Odwrócili się i raz jeszcze popatrzyli na łuskowatego, pokrytego śluzem potwora. Jego pierś rytmicznie unosiła się i opadała. Teraz mogli już słyszeć świszczący, ciężki oddech. Na jednym z nozdrzy uformował się pęcherz śluzu i pękł. Błoto strumyczkami spływało z jego paszczy. Gavin chwycił Lowsona i pchnął go na ścianę jamy z siłą zrodzoną z przerażenia. - Wiejmy! - wrzasnął. - Wiejmy, zanim nie będzie za późno. Liz pomogła im wydostać się w bezpieczne miejsce i wszyscy zwalili się bezładnie w mech i trawę. Wydawało się, że zatracili

25

zdolność mówienia. Ich mięśnie niezdolne były do ruchu. Ponownie ich zemdliło i zwymiotowali. W jamie, którą opuścili, była cisza, dobiegał stamtąd jedynie świszczący odgłos oddechu. - No cóż, to nadal pozostaje uśpione – Gavin znalazł papierosy, zapalił dwa i podał jeden dziewczynie. - Bóg jedyny wie, co toto zrobiłoby, gdybyśmy to obudzili. Profesor, którego obawy szybko przeminęły, podczołgał się z powrotem do brzegu jamy i spojrzał w dół. - Interesujące - mruczał sam do siebie. - Fascynujące, niewiarygodne. I pomyśleć, że to nam przypadł w udziale honor odnalezienia tego. - Jak pan myśli, profesorze, co to jest? - pytający o to Gavin obejmował Liz ramieniem. - Lub, by być bardziej ścisłym, co pan myśli o jego pochodzeniu? Era prehistoryczna? Życie zakonserwowane przez muł? Profesor potrząsnął głową. - Nie - odpowiedział - absolutnie nie. To stworzenie nie pochodzi stąd. Ten śluz jest dostatecznym tego dowodem. Zaryzykował-

bym twierdzenie, że w jakiś sposób to przybyło do nas z innego świata z dalekiej planety, może odległej galaktyki. Skądś, gdzie żyje pod szarozielonym mułem. Choć określenie, dlaczego i jak dostało się tutaj, jest poza moją zdolnością pojmowania.

26

- To szaleństwo! - zaśmiał się Gavin. Nieszczerze jednak i nieprzekonywająco. – Bestia z innej planety! Gdzieś tu musi być jakieś logiczne wyjaśnienie. Może toto pochodzi z zoo albo z parku safari. Zostało złapane w dzikich okolicach Ameryki Południowej lub gdzie indziej w podobnym miejscu, a potem uciekło. Profesor Lowson rzadko się śmiał, za to teraz sobie nie żałował. W jego śmiechu nie było jednak radości, a dźwięki na wpół histerycznego chichotu tak się rozległy, że aż Liz i Gavin zaczęli obawiać się, iż archeolog zwariował. Nagle umilkł. Znów był sobą, bystro rozumującym i kłótliwym gościem. - Nie - zamruczał - coś takiego nie mogło by zrodzić się nawet w najbardziej mrocznych dżunglach nad Amazonką. Ale jednak gdzieś jest miejsce, z którego toto pochodzi, a nam przypadł w udziale zaszczyt odkrycia.

Zmierzch szybko przechodził w ciemności. Przed nimi było jeszcze dobre pół godziny marszu i Gavina nie cieszyła perspektywa możliwego zgubienia drogi na słonych bagnach. Szczególnie z tak odrażającym stworem pozostającym gdzieś w pobliżu. Teraz spał, oczywiście, ale kiedyś musi się obudzić. - Lepiej stąd chodźmy - pomagał Liz wstać na nogi. - Pierwszą

27

rzeczą, którą zrobię jutro rano, będzie uzyskanie połączenia z British Museum. To coś, czego z pewnością nie chcieliby stracić. Głos Lowsona ciął go jak chlaśnięcie batem. - Nie. To jest nasze. Nasze, Liz. Moje. Największe odkrycie wszystkich czasów, a wy pozwolilibyście, żeby ktoś inny wyciągnął z niego korzyści? Pozwolić, by zepchnięto nas w niepamięć? Człowieku, pomyśl choć trochę! Zresztą nie mieliśmy okazji zbadać tego jak należy. Nie możemy zadowolić się pobieżnymi oględzinami w kiepskim świetle i półmroku. Najlepsza rzecz, jaką możemy zrobić, to powrócić tu jutro i przyjrzeć się temu w świetle dziennym, wziąć kilka próbek i wtedy zadecydować, co robić dalej. Gavin skinął głową. Wydawało się to logiczne. Tak długo, jak

długo ktoś nie natknąłby się na znalezisko podczas ich nieobecności. Profesor Lowson ruszył za Liz i Gavinem. Mając umysł zajęty ostatnimi wydarzeniami, mówił niewiele. - Ten kretyn Gavin Royle. Jakże typowe dla tego rodzaju ludzi było natychmiastowe wzywanie ekspertów. Eksperci. Ci mieli na temat pochodzenia bestii na pewno mniejsze pojęcie niż on sam. Ale jego teorię odrzucono by. Ktoś o jakim takim autorytecie wystąpiłby z kretyńskimi uwagami. Najwcześniejszy z przodków człowieka i całe to pieprzenie. Mógł sobie

28

wyobrazić, jak maleńką rolę w dniach, które by potem nastąpiły, odegrałaby jego własna ekspedycja. Gazety opisałyby całą rzecz jako odkrytą przez „małą grupkę poszukującą skarbu króla Jana”. Być może nawet nie wymieniono by żadnych nazwisk. A co zrobiliby z potworem! Najprawdopodobniej wsadziliby go do klatki i żądali wyśrubowanych cen od publiki, która przychodziłaby i gapiła się na niego. Mógłby nawet zdechnąć. A potem zająłby się nim dermoplasta. Było zresztą coś jeszcze. Coś, co tylko on zauważył, a co emano-

wało z tego stwora. Moc i siła! Sam sobie nie mógł tego wyjaśnić, po prostu wiedział, że tak jest - wyczuł to. Jak promieniowanie radioaktywne. Złe, ale wszechobecne i wszechmocne. Przemyślał to raz jeszcze. Moc istniała po to, by ująć ją w cugle, używać jej i kontrolować. Weźmy na przykład roboty: maszyneria silniejsza, potężniejsza od całych ludzkich narodów, ale bezmyślna i stworzona po to, by służyć. Jeśli pominąć fakt, że żyła, ta bestia była robotem. Prawdopodobnie brakowało jej zdolności myślenia logicznego właściwej nawet pierwszym z ludzi. Brakowało jej pana, a tylko jeden człowiek pośród milionów potrafiłby tego dokonać: profesor Jack Lowson. Myśl ta bardzo mu się uśmiechała. Nie było sensu mówić o tym Gavinowi albo Liz. Żadne z nich nie miało krzty ambicji.

29

Można było tego dokonać. W tej chwili nie bardzo wiedział jak, ale na pewno znajdzie sposób. Wszystko, czego potrzebował, to czas. Czas na badania. Czas, by znaleźć zastosowanie dla wyników tych badań. Na razie zyskał jeden dzień. Dzień jutrzejszy spędzą z pogrążoną we śnie bestią, ale pojutrze... Gavin na pewno zechce

powiadomić o znalezisku British Museum. Całe szczęście, że ciemności nie pozwalały, by tamtych dwoje dostrzegło wyraz jego twarzy. Nie zatrzyma go nic. Wiele byłoby sposobów na zapewnienie sobie milczenia towarzyszy... na zawsze, nawet jeżeli wśród nich była jego siostrzenica. Gaz używany do prymusów miał paskudny zwyczaj wydobywania się z zamknięcia, szczególnie podczas godzin nocnych, gdy ludzie spali... by nie obudzić się już nigdy. Była jednak jeszcze jedna szansa, że usłuchają głosu rozsądku. Przed nimi wznosił się posępny, niegościnny masyw bunkra. Gdy tylko dostali się do środka, Liz opadła na najbliższe krzesło drżąc z ulgi. Gavin zajął się przygotowywaniem posiłku. - Może jednak lepiej będzie, jeśli jutro zostaniesz tutaj. Zresztą, niezależnie od tej okropnej rzeczy tam w bagnie, ten smród szkodzi każdemu. Masz wszelkie szanse na to, żeby złapać grypę.

30

Ale dziewczyna była w buntowniczym nastroju. - Nie uda wam się zgarnąć dla siebie całej sławy. Zresztą to tylko... Błotna Bestia.

- Błotna Bestia - Gavin przerwał pracę i odwrócił się. - Wiesz, ta nazwa do niej pasuje. Błotna Bestia - doskonale ją to określa. Podał każdemu menażkę z zupą i wziął trzecią dla siebie. - No cóż, myślę, że jutro o tej porze będziemy wiedzieć o tym stworzeniu dużo więcej. I wtedy będziemy mogli przekazać chłopcom z prasy nieco informacji na początek. Profesor Lowson wziął zupę do swojej kwatery. Nie chciał ryzykować, że wyrazem twarzy zdradzi swe myśli. III Posiłek, nawet tak skromny jak ten, zdawał się przywracać siły. Wstąpiło w nich nowe życie i zniknęły wszelkie ślady zmęczenia. Gavin popatrzył na zegarek. - Ósma - powiedział. -. Zbyt wcześnie, by położyć się spać. Możemy jednak wybrać się na drinka do Sutton. Zabierzemy się landroverem. Liz zaczęła szczotkować włosy. - To niezły pomysł. Przyda mi się przerwa. Wydostanie się z tej dziury choćby na godzinę dobrze mi zrobi. Przeszła do przyległego pomieszczenia, by powiadomić profesora o wycieczce i znalazła go siedzącego przy małym stoliku, obłożonego książkami i papierami i pospiesznie piszącego coś w notesie. Nawet nie podniósł wzroku. - Wuju - powiedziała - Gavin i ja wyskakujemy do Sutton na drinka.

- Hmm - i pisał dalej. Wróciła do Gavina. - Pogrążył się we własnym świecie - uśmiechnęła się. - Prawdopodobnie pisze tezy do pracy o Błotnej Bestii. Przygotowuje się, by przekazać je gotowe British Museum wraz z samą bestią. Brrr... wzdrygnęła się.

32

W Sutton była tylko jedna knajpa, „The Bull”, stojąca tuż koło ujścia rzeki pośrodku szeregu brudnych domów. Nazwisko właściciela zobaczyli nad drzwiami, gdy wchodzili do środka. „THOMAS SOUTHGATE LICENCJA NA SPRZEDAŻ PIWA, SPIRYTUALIÓW I TYTONIU”. Była to tylko knajpka publiczna i nic więcej. Gołe ławy, pół tuzina stołów z krzesłami i tarcze do strzałek w głębi. Jacyś rybacy grali w domino, a jeszcze trzech czy czterech zgromadziło się przy barze. Rosły, brodaty mężczyzna nalewający półlitrowe kufle piwa to był oczywiście Tom Southgate, człowiek posępny i małomówny. Gavin usadowił Liz w jednym z krzeseł i poszedł do baru. Southgate podniósł wzrok. Zmierzył go spojrzeniem, skrzywił się i

nalewał dalej. „Zgryźliwy skurwysyn” - pomyślał Gavin. - Pintę jasnego i szkocką z imbirem - powiedział, gdy - nadeszła jego kolej. - Przypuszczam, że jesteście jednymi z tych poszukiwaczy skarbów - mruknął Southgate przyjmując od Gavina pieniądze. Gavin skinął głową. Prawdopodobnie był tu już Glover i rozpuścił jęzor. - Marnujecie tu swój cholerny czas i przeszkadzacie ludziskom żyć po swojemu – gospodarz rzucił resztę z hałasem na blat. - Nie

33

przyszło wam do głowy, że ten cholerny ładunek byłby już znaleziony, gdyby gdzieś tam leżał? Cholera jasna. Błota zostały już przekopane z dziesięć razy przez takich jak wy narwańców. Gavin poczuł, że narasta w nim gniew, ale spróbował się opanować. - Powinien pan się cieszyć z ruchu w interesie. Niech pan pomyśli o tych stadach klientów, które tłoczyłyby się tutaj, gdyby naprawdę coś znaleziono. - Cholernie dobrze radzimy sobie bez nich - odciął się Southga-

te. - I tak nie należy to do nich, więc nic obcym do tego. Jeśli tam to jest, to mówię, że powinno tam zostać. Nikomu nie przeszkadza. Ludzie muszą zarabiać na życie. Oprócz tego nie wiecie, z czym igracie. Na tych mokradłach dzieją się dziwne rzeczy. Weźcie choćby ten meteoryt z ostatniej nocy. Jeśli nie był to znak, żeby was ostrzec, byście poszli precz, to nie wiem, co to było. - Jaki meteoryt? - Gavin nie potrafił ukryć podniecenia brzmiącego w jego głosie. - Oczywiście ten, co trzasnął tam na bagniskach, właśnie gdy miałem zamykać - Southgate widocznie nie był skłonny do okazywania przesadnej cierpliwości swoim klientom. - Każdy tutaj go widział. Spadał powoli, prawie dryfując. Płonąca kula. Wylądował gdzieś tam na skraju bagien. Jak powiedziałem, lepiej, panie, pilnujcie swojego cholernego interesu. Nigdy nic nie wiadomo. Jeden

34

taki może zwalić się na ten bunkier, który zajęliście, by w nim rozbić obóz. To cholerna samowola, jeśli już jest o tym mowa. Gavin nic nie odpowiedział, zignorował wybuchy śmiechu i uwagi stałych klientów. Miał zamęt w myślach, gdy niósł napoje ku Liz.

- Słyszałaś to? - O tym meteorycie? Nie sądzisz chyba, że to, co mówił wuj, mogłoby być prawdą? - Jej cera nieco przybladła. - To znaczy naprawdę myślisz, że ta Błotna Bestia przybyła z kosmosu? A jeśli tak, to po co? - Nie wiem, co o tym myśleć, ale to by się zgadzało. A jeśli chodzi o cel... no cóż, Rosjanie robili już eksperymenty wysyłając małpy w kosmos, prawda? Wyobraź sobie inne istoty, może ziemnowodne, na odległej planecie, świecie błota i wody. Być może ich planecie grozi susza. Muszą znaleźć inną. Na Ziemi jest więcej niż sporo terenów, jakich potrzebują do życia, więc wysyłają starą Błotną Bestię jako zwierzę doświadczalne. Ale coś nawaliło, statek się zapalił, lądował awaryjnie na błotach zagrzebując siebie i swojego pasażera głęboko w bagnie. Szczęśliwym zrządzeniem losu wykrywacz metali naszego profesora zlokalizował przypalone fragmenty i wykopaliśmy tego potwora. Cudem jest, że pozostał przy życiu. Wszystko to oczywiście przypuszczenia, ale co powinniśmy teraz zrobić?

35

- To zbyt potworne, by o tym myśleć. – Liz zadrżała i łyknęła nieco whisky. - Przypuśćmy, że przyślą następnego. Albo że przybędą tu wszyscy. Zbrojna emigracja... Gavin osuszył kufel i wstał. - Z tego wszystkiego, co wiemy, możemy też sądzić, że są absolutnie nieszkodliwi. Sądzimy go źle wyłącznie na podstawie jego wyglądu. - I smrodu - Liz zmarszczyła nosek. - Tak czy inaczej lepiej będzie, jeśli wrócimy i zobaczymy, co twój wuj ma do powiedzenia na temat tych nowin. Kiedy wychodzili, Gavin usłyszał jeszcze, jak Southgate zwraca się do jednego ze stałych klientów. - Nachalne skurwysyny -powiedział - powinni wpakować się po szyję w lotne piaski. Gdybym nawet stał w pobliżu z liną, nie rzuciłbym jej. A niechby ich wessało. Gdy Gavin i Liz wrócili, profesor Lowson nadal ślęczał nad książkami i papierami. Gavin otworzył drzwi tak, żeby mgiełka tytoniowa mogła się nieco ulotnić, po czym krótko przekazał to, co usłyszeli w „The Bull”. Profesor Lowson zmrużył oczy i słuchał z uwagą. - Tak więc - zakończył Gavin - mimo wszystko w pańskiej teorii może być nieco prawdy.

36

- Hmm - przez chwilę profesor rozmyślał o tym, co usłyszał, a potem powrócił do swojej pracy. Dziś w nocy nie był w szczególnie wylewnym nastroju. Po jakiejś półgodzinie Liz usłyszała dźwięk delikatnie otwieranych drzwi do jej „sypialni” i szybko wślizgnęła się do śpiwora. - Gavin, to ty? - zapytała szeptem. - Nie, to Błotna Bestia - odpowiedział jej z cichym chichotem. - Gavin, proszę cię, nie żartuj na ten temat. - Wyczuła, że kładzie się obok niej. - Przepraszam - pocałował ją lekko. - Cały czas słyszałem straszliwe chrapanie twojego wuja. Czy masz coś przeciwko temu, że tu przyszedłem? - Oczywiście, że nie. Na kilka minut oboje zapadli w milczenie. Gavin przyniósł ze sobą własny śpiwór i teraz na nim siadł. Dziewczyna wyciągnęła rękę. Poprowadził jej palce tam, gdzie chciał je poczuć. Doznał takiego uczucia, jak gdyby przez całe jego ciało przeszedł prąd elektryczny. Naparł na nią biodrami, całując równocześnie. Nie cofnęła dłoni. - Jeśli zepniemy te dwa śpiwory razem - mruknął - to możemy z nich zrobić jeden podwójny. - Nie potrwa to i minuty - szepnął rozpinając już koszulę i zsu-

wając dżinsy. - Musimy zapalić lampę, aby połączyć te dwa zamki błyskawiczne.

37

Zanim oświetlił pomieszczenie, upewnił się, że jest zupełnie nagi. Gdy w małej zamkniętej przestrzeni było już dostatecznie jasno, otworzył śpiwór Liz i odsunął jego górną część. Popatrzyli na siebie. Wielkie, brązowe oczy dziewczyny skoncentrowały się na jego sterczącym członku. Chłopak wpatrywał się w jej nieduże, ale pełne piersi. Gdy na nią patrzył, podświadomie zwarła uda, przelotnie ujrzał tylko wilgotną różowość pomiędzy ciemnymi włosami. Podwójne łóżko było już gotowe. Wślizgnęła się w miękką pościel w chwili, kiedy gasił światło. A potem już byli ze sobą, a ich nagie ciała odpowiadały na wzajemne dotknięcia. Nieśmiałość dziewczyny ulotniła się z nastaniem ciemności i jej nogi rozchyliły się bez oporu, pozwalając jego ochoczym palcom wniknąć w głąb. Oddech jej stał się szybki, urywany i wreszcie jęknęła z rozkoszy. - Ty... robiłeś już to z dziewczyną. - Nie było to pytanie, a kon-

statacja faktu. Natychmiast zresztą chciała cofnąć pochopnie wypowiedziane słowa. Nie miała żadnego prawa, by wtrącać się w jego przeszłość. - Gavin, przepraszam... nie powinnam była tego robić. To tylko dlatego, że... wydajesz się doskonale świadomy tego, co robić... - Nie ma zbyt wielu chłopaków po dwudziestce, którzy nie mieli dziewczyny - ostrożnie dobierał słów. Powiedział to, co chciała

38

wiedzieć. Bez szczegółów. Na kilka minut zapadła cisza. - Ja... mam nadzieję, że nie będziesz mną rozczarowany - mówiąc te słowa lekko drżała. - Widzisz... ja... jeszcze nigdy tego nie robiłam... W odpowiedzi na to wpił się w jej usta namiętnym pocałunkiem. On także nigdy przedtem nie miał jeszcze dziewicy. Będzie musiał postępować bardzo delikatnie. Ten pierwszy raz może umocnić albo zerwać ich związek. Łagodnie, bardzo łagodnie wsuwał się w jej płeć... stopniowo. Przerywając i pozwalając jej się rozluźnić, ilekroć westchnęła z bólu. Aż wreszcie dotarł do celu. Przeszedł całą drogę.

- Już nie jesteś dziewicą - szepnął. - Już dawno chciałam, żebyś mi to zrobił - odparła, gdy łagodnie zaczął się w niej poruszać. - Och, mój Boże! Gavin, obiecaj mi, że zrobisz to jeszcze raz... i jeszcze raz... - Obiecuję. - A co będzie... jeśli zajdę w ciążę? Studentki na uniwersytecie zabezpieczają się jakoś. Słyszałam, jak o tym mówiły. - Będę uważał - wydyszał. - Ten jeden raz mi zaufaj. Później będziemy używali czegoś bardziej niezawodnego. Skinęła głową i ponownie się rozluźniła. Zresztą gdyby rzeczywiście zaszła w ciążę, to nie wiadomo jeszcze, czy naprawdę by ją to 39 chociaż trochę zmartwiło. Po upływie pół godziny, odpoczywając co kilka minut, poczuł, ze nie potrafi już dłużej się powstrzymać. Szybko się wycofał. W samą porę! Liz poczuła falę ciepła zalewającą jej uda. Nie zawiódł jej zaufania. Potem po prostu leżeli ciesząc się wzajemnym zmęczeniem, drżąc ze świadomości tego, co przed chwilą zrobili. Drzemali. Wreszcie zasnęli twardym snem. Gdy Liz ponownie otworzyła oczy, wydało jej się, że zasnęła dopiero przed chwilą. Jej zmęczenie nagle minęło. Była zupełnie rozbudzona. Obok siebie wyczuwała ciało Gavina, słyszała jego miarowy, ciężki oddech. Zerknęła na lśniące cyfry stojącego na skrzyni obok

niej turystycznego budzika. 2.20 po północy. To ją zaskoczyło. Bardzo rzadko budziła się w nocy. Coś musiało ją obudzić. Być może podniecenie wywołane utratą dziewictwa. Poczuła, że sama myśl o tym budzi w niej ponownie falę pożądania. Sięgnęła ręką niżej i dotknęła Gavina. Miękkość podnieciła ją równie silnie jak poprzednia sztywność. Pobudziła go i poruszył się niespokojnie. Z poczuciem winy szybko cofnęła dłoń. Na zewnątrz ostra trawa szeleściła poruszona delikatną bryzą. A potem usłyszała coś jeszcze. Nie potrafiła określić tego dźwięku.

40

Głośniejszy był niż westchnienia wiatru i bardziej ochrypły podobny do stukrotnie wzmocnionego charkotu astmatyka. Nasłuchiwała, a to się zbliżało. Teraz było już tuż za deskami kryjącymi zaryglowane okiennice i otwór wejściowy. Charczące i niesamowite, przypominało jej węszenie jakiejś dzikiej bestii szukającej łupu. Nagle zaczęła się bać. Tam na zewnątrz coś było. Coś lub ktoś usiłował dostać się do środka. - Gavin! Gavin! - nalegała szeptem. - Obudź się! Tam za bunkrem coś szuka łupu!

Usiadł. Dźwięk rozległ się ponownie. Ciężkie, ochrypłe dyszenie. Ale było w tym i coś jeszcze. Coś, co mimo braku logicznego wytłumaczenia spowodowało, że nagły dreszcz wstrząsnął jego ciałem. Hałas ten przypominał mu coś mokrego i śliskiego poruszającego się z trudem po stałym lądzie i często przystającego, by odpocząć, tak jak gdyby wysiłek był dla niego zbyt duży. Nagle zadrgały ich nozdrza. Zapach słonych bagien, który towarzyszył im od przybycia tutaj, teraz został przytłumiony smrodem o wiele potężniejszym. Przemożny zapach zgnilizny pamiętali aż za dobrze. - To... to... - Liz zakrztusiła się, zachwiała i mocno przytuliła do Gavina. - Tak - wycharczał - ten straszny smród z jamy - to Błotna Bestia!

41

- To nie może być ta okropność! Gavin nie odpowiedział. Nie ośmielił się. W jaki sposób ten odrażający stwór mógł wstać ze swojego grobu w bagnie, by szukać żeru na solankach? Ale przecież nie był martwy! Wiedzieli o tym. Oddy-

chał. Wynikało z tego, że żył. Dlaczego więc miałby być niezdolny do poruszania się? Było to logiczne. Ale nic potrafił zmusić się, by o tym myśleć. Ślizganie na zewnątrz ustało. Bestia była teraz za prowizorycznie zbitymi z desek drzwiami. Usłyszeli zgrzytliwy dźwięk - znalazła wejście, kruchą konstrukcję, która nie sprosta brutalnej sile fizycznej. Liz poczuła, że panika zaczyna brać w niej górę nad rozumem. Coś trzasnęło rozdzierająco. Gavin jednym skokiem wypadł ze śpiwora. Chciałby mieć teraz pistolet, choć prawdopodobnie nie zdałby mu się na wiele. Nie, nic nie przeniknęłoby przez ten pokryty śluzem pancerz. Znalazł latarkę Liz i zapalił ją omiatając małą przestrzeń smugami światła. Broń! Musi odeprzeć to odrażające stworzenie. I wtedy w jego prawie otumanionym przerażeniem mózgu błysnęła nagle myśl. Ujrzał bowiem pudełko zapałek i gazetę sprzed trzech dni. Ogień! Żywioł, którego obawiają się wszystkie dzikie bestie. Szybko chwycił gazetę, otworzył ją, zwinął w ogromny fidybus, a

42

czynności tej towarzyszyły dalsze trzaski i odgłosy pękającego drewna. Wygrzebał zapałki i błysnął płomień, z każdą sekundą łapczywie połykając więcej papieru. Przeciąg z korytarza rozdmuchał płomienie, ich blask rozjaśnił wszystko dookoła złotawą poświatą i rozrzucał niesamowite cienie. Chłopak zmusił się, by spojrzeć na drzwi. Na betonie wewnątrz bunkra leżały już kawałki popękanego drewna, a w postrzępionej dziurze coś śmignęło: lśniący szarozielony śluz na otoczonym błoną pławną szponie, który szarpał już następną szczapę drewna. Przez sekundę Gavin stał jak sparaliżowany. Wydawało się, że wszystkie ruchy jego ciała zostały zatrzymane przez jakąś niewidzialną siłę. Słyszał oczywiście o ludziach, których sparaliżował strach. Nigdy nie wierzył, że jest to możliwe - aż do tej chwili! Płomień chybnął się ku niemu. Poczuł na twarzy jego żar. Cofnął się. I odkrył, że ponownie może się poruszać. O podłogę uderzył kolejny kawał drewna. Gavin skoczył przed siebie. Nie było czasu do stracenia. Otwór był teraz już większy. Coś przepychało się przezeń do środka. Głowa. Spłaszczone, okryte łuską rysy, wyszczerzony gadzi pysk, szeroko otwarte drgające nozdrza, złowrogo połyskujące oczy, w których odbijał się tańczący płomień zaimprowizowanej pochodni.

43

Smród był prawie obezwładniający. Gavin zwymiotował i cisnął płonącą gazetę w pysk wroga. Chybnął się w tył, dzięki czemu w ostatniej chwili uniknął ciosu tych potężnych szponów, który mógłby oznaczać natychmiastową śmierć, gdyby go dosięgną!. Potknął się i runął na podłogę. Nocne powietrze wypełnił nieziemski, przeraźliwy wrzask gniewu i strachu. Jęk tysięcy potępionych dusz wydanych na piekielne męki nie mógłby zabrzmieć bardziej straszliwie. Dźwięk ten porażał umysł. Chciał także wrzasnąć. Liz już krzyczała. I nagle po kilku sekundach zapadła cisza. Na zewnątrz nie słychać było żadnego ruchu. Odgłos bezładnych, człapiących i ślizgających się kroków ucichł gdzieś w głębi bagien. - Co tu się dzieje? Oślepił go promień latarki, ale poznał głos profesora. Z trudem dźwignął się na nogi. Na scenie pojawiła się także Liz, błysk jej latarki oświetlił wuja dziewczyny stojącego ze zmierzwionymi włosami, odzianego w koszulę i długie gacie. Gavin z wysiłkiem się opanował. - Mieliśmy gościa, ale już poszedł. To ta Błotna Bestia. - Bzdura, coś ci się śniło...

- No to proszę popatrzeć tutaj! Gavin wskazał leżące na podłodze szczapy drewna i najeżoną drzazgami dziurę w drzwiach, które ociekały jeszcze straszliwie śmierdzącym śluzem.

44

- Nie czuje pan tego, profesorze? Lowson z głupawą miną skinął głową. - No cóż, teraz ona jest na wolności - mówił dalej Gavin - a my jesteśmy temu winni. Uwolniliśmy ją z błota. Jutro rano musimy przede wszystkim o tym zameldować. - O tak! - głos profesora Lowsona przesycony był sarkazmem - i zrobić z siebie pośmiewisko. Przecież może się już nigdy nie pojawić. I wtedy w oczach świata wyjdziemy na durniów. Myślałem, iż uzgodniliśmy już między sobą, że powinniśmy poświęcić jutrzejszy dzień na zbadanie tego stwora. Wtedy dopiero, w zależności od tego, co odkryjemy, możemy określić dalsze postępowanie. - No cóż, myślę, że ma pan rację - Gavin zaczął wciągać dżinsy i usiłował stworzyć wrażenie, że odpierając atak Błotnej Bestii wyszedł z własnego pokoju. - Ale musimy pamiętać o jednej rzeczy. To

bydlę jest bardzo niebezpieczne. Jakikolwiek będzie wynik naszych badań, w końcu trzeba będzie je zabić. Ono jest zagrożeniem dla ludzkości! IV Resztę nocy przespali źle. Gavin dobrze wiedział, że zaimprowizowana przez niego naprawa drzwi bunkra nie stanowiłaby dostatecznej ochrony przeciw Błotnej Bestii, gdyby ta zechciała wrócić. Ale nie mogłaby wejść bez narobienia hałasu i Gavin liczył na to, że ostrzeżony będzie miał dość czasu, by ponownie użyć płonącej gazety. Gdy profesor wycofał się do swej kwatery, Gavin i Liz powrócili do swojego śpiwora. - To zbyt straszne, by dało się wyrazić słowami - załkała Liz, przytulając się mocno do mężczyzny. Mam na myśli to, iż dobrze jest, że wuj Jack chce sprawę utrzymać w tajemnicy, ale nie możemy milczeć, gdy taki potwór szaleje. - Na razie będziemy musieli - odparł Gavin. Jeśli pójdziemy i powiemy władzom o tym stworze na zewnątrz, nie posiadając żadnych dowodów jego istnienia, to wsadzą nas do domu wariatów. Wkrótce po świcie cała trójka była już na nogach. Liz przygotowała śniadanie składające się z bekonu, fasoli i kawy, po którym wszyscy poczuli się znacznie lepiej. Profesor Lowson nabił fajkę tytoniem. - No cóż, nie możemy się ruszyć przed dziewiątą. Odpływ nie zacznie się przed ósmą i wcześniej

46

nie będziemy mogli przejść przez ten wielki strumień na drugą stronę bagien. Oczekiwanie ciągnęło się bardzo długo. Profesor wrócił do swojej dusznej celi szperać w książkach i papierach. Gavin i Liz usiedli na trawie na zewnątrz bunkra i obserwowali wznoszące się w górę słońce. - Chciałabym, żebyśmy nie musieli wracać do tej okropnej jamy - Liz ścisnęła rękę chłopca mówiąc te słowa. - Już w tej chwili mam ochotę spakować wszystko i wracać. Nie chcę więcej oglądać tego strasznego miejsca. - Nie martw się - Gavin próbował dodać jej otuchy. - Być może ruszymy stąd, gdy tylko wuj skończy z badaniami tej Błotnej Bestii. Przypuszczam, że skarb biednego starego króla Jana będzie musiał trochę poczekać. Liz nagle usiadła prosto i wskazała na groblę. - Tam ktoś nadchodzi. Wygląda to na sporą gromadkę. Gavin przyjrzał się dalekiej jeszcze grupie przez lornetkę. - To zabawne! Policjanci. Trzech w mundurach i dwaj inni, któ-

rzy najwidoczniej dowodzą. Ci dwaj są w cywilu. I jeszcze ktoś. Wydaje się, że ich prowadzi. To ten facet, któremu twój wuj wczoraj dał w pysk. Kłusownik. - Opuścił lornetkę. - Może idzie tu, by

47

oskarżyć profesora o napaść. Ale wątpię, by w takim przypadku sprowadził tu połowę miejscowej policji. Wystarczyłby jeden konstabl. - Biedny, stary wuj Jack - jęknęła Liz. - Zawsze ma jakieś kłopoty. Siedzieli i obserwowali, jak Glover prowadzi małą grupkę przez bagna, wybierając dość krętą trasę, by uniknąć głębszych strumieni. Teraz widzieli ich już dość wyraźnie. Myśliwy miał zmartwiony prawie przestraszony - wyraz twarzy. Niemal bez śladu gniewu. Prowadzący oficer policji był wysoki i surowy, a jego towarzysz niski i krępy. Trzej konstable wyglądali na zakłopotanych. Zatrzymali się wszyscy przed Gavinem i Liz. - Czy jest tu gdzieś, profesor Lowson? Urzędnik nie był w przyjacielskim nastroju i Liz poczuła nagły skurcz mięśni brzucha.

- Kto mnie potrzebuje? - Profesor z poirytowaną miną i fajką w zębach ukazał się w drzwiach bunkra. Glover skrzywił się na jego widok, ale na profesorze widocznie nie zrobiło to żadnego wrażenia. - Jestem nadinspektor Harborne - policjant wyjął swoją legitymację. - A to mój kolega, inspektor dochodzeniowy Borg. - Co możemy zrobić dla panów? - Lowson był nieco zaskoczony. Nie przywykł do rozmów ze stróżami porządku publicznego i

48

czuł się mocno skrępowany. - Popełniono tu okropne morderstwo - Harborne mówił zwięźle i rzeczowo. - Okropne okaleczenie bez żadnych widocznych motywów. Ze słów obecnego tu pana Glovera wywnioskowałem, że zamordowany spotkał się z panem wczoraj przed wieczorem. Okazało się, że to pan Manton Haywood. Gavin i Liz głośno westchnęli. Nawet profesorem Lowsonem wstrząsnęła ta wiadomość. - Co? - zaskrzeczał. - Ten podpatrywacz ptaków? - Właśnie.

Gdy Harborne mówił, Borg i trzej pozostali policjanci myszkowali na zewnątrz budynku! Mallard Glover nerwowo zacierał ręce i patrzył w ziemię. - Mieszkał w starej latarni, którą możecie dostrzec na końcu grobli. Zastanawiam się, czy w nocy nie słyszał pan albo nie widział czegoś niezwykłego? - Absolutnie nie - powiedział profesor Lowson. - Wpadł tu zaraz po zapadnięciu zmroku. Twierdził, że swoją obecnością płoszymy jego ptaki, ale nie został tu dłużej. Właściwie to nawet nie wchodził. - Rozumiem - nadinspektor Harborne wparł w rozmówcę uparte spojrzenie. - Czy mogę z tego wnioskować, że nie było to przyjazne spotkanie?

49

- Niespecjalnie przyjazne. - No dobrze - głos Harborne'a brzmiał ponuro. - To jedno z najokrutniejszych zabójstw, z jakimi zetknąłem się w czasie trzydziestoletniej pracy w policji. Ciało zostało - zniżył głos tak, żeby Liz nie mogła go usłyszeć - poszarpane i rozerwane. Wnętrzności znik-

nęły. Wszędzie była krew i... śluz. Okropny szarozielony śluz, który śmierdział zgnilizną. W tej chwili eksperci usiłują zidentyfikować to świństwo. Ale na pewno nie ma nic wspólnego z tymi bagnami. Był tego cały szlak prowadzący od grobli do latarni, wzdłuż drogi do Sutton i ponownie skręcający w błota. Ale większa część tego wydaje się ulatniać. Jak gdyby jakiś Behemot powstał ze swojego wodnego legowiska, a potem do niego wrócił. Problem polega na tym, że na bagnach nie można tego śledzić, w przeciwnym razie już byśmy go dopadli. Uważani, że morderstwo jest dziełem maniakalnego zabójcy. Użył tego świństwa jako podstępu, by zatrzeć zapach. Cholernie okrutny gość - ale nie żaden potwór. To materiał dla filmów grozy i komiksów. - Argumentacja pańska wydaje się nieco naciągana - Lowson jak gdyby znudzony zapalił fajkę. - Jeśli zobaczymy gdzieś tutaj jakiegoś potwora, to skontaktujemy się z panem. - Niech pan zostawi tego potwora - głos Harborne'a brzmiał kwaśno. - Poszukujemy mordercy i nie spoczniemy, póki go nie

50

dostaniemy w swoje ręce. Jeśli już musicie państwo tu obozować, to

proszę dobrze zamykać drzwi. Po dziesięciu minutach cała grupka oddaliła się, idąc za Gloverem ponownie ku grobli. Gavin odwrócił się do profesora Lowsona. - Do cholery, dlaczego im pan nie powiedział? - wybuchnął. - Może się pan znaleźć w poważnych kłopotach wskutek ukrywania ważnych dowodów. Nie chciałem zdradzać pana przed nimi, ale jeśli w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin nie powie im pan wszystkiego, to ja to zrobię. Znajdujemy się tu w śmiertelnym niebezpieczeństwie. To nasza trójka mogła zostać poszarpana i porozrywana zamiast Haywooda. - Chłopcze, nie pozwól, by poniosły cię nerwy! Jeszcze kilka godzin nie zrobi żadnej różnicy. Chcę podjąć próbę zbadania tego potwora. Jeśli pragniesz znać moje zdanie, to zapada on w śpiączkę w czasie dnia, a żeruje w nocy. To daje nam cały dzień. Zacznijcie się zbierać. Odpływ już się zaczął i łatwo przejdziemy przez ten duży strumień. Jak na tę porę dnia bar w „The Bull” zatłoczony był nadzwyczajnie. Zwykle bowiem przez pierwsze pół godziny po otwarciu rzadko widywał klienta. Około południa kilku wpadało na kufel piwa i kanapkę, a potem znowu trwał zastój w interesie.

51

Ale nie tego słonecznego, jesiennego poranka. Rybacy, zbieracze muszli i miejscowi handlarze - wydawało się, że wszyscy oni wzięli sobie dzień wolny. Ale w barze nie wyczuwało się radosnego, świątecznego nastroju. Wszystkim było nie do śmiechu. Unosiła się nad nimi atmosfera przygnębienia i obaw. - I co to, do cholery, było? - zakrakał mały zbieracz muszli, zwracając twarz ku milczącemu zgromadzeniu. - To cosik łaziło koło naszej chałupy. Zostawiło ślad z paskudnego, śmierdzącego świństwa przed gankiem. Widziałżem to błoto na własne ślepia. Nie z tej ziemi. W życiu. Nie z tej ziemi. Żebyście to powąchali... - przerwał. - Toto pachniało... truposzem! - Myślę, że Glover coś o tym wie - wtrącił się ktoś inny. - Dziwny gość. Większość czasu spędza łażąc po tych słonych bagniskach. Ten ślad tam wracał. A jeszcze - tu łypnął okiem - on i ten podpatrywacz ptaków nienawidzili jeden drugiego jak zarazy. Glover nieraz groził tamtemu, że go ustrzeli. No i biedak teraz został wykończony w taki sposób, że na Glovera nic nie mają. - Bzdury! - Tom Southgate z hukiem postawił pusty kufel na kontuarze. - Samie Slights, nie masz pojęcia, co gadasz! Glover nie ma nic do tego, choć prawda, że dziwaczny z niego facet. Cokolwiek zabiło Haywooda, nie jest z tego świata! I zważcie na to, co mówię...

52

zabije jeszcze... nieraz. - Tom, co za pierdoły nam tu gadasz - wrzasnął jeden z rybaków. Ale mimo że przeczył gospodarzowi, w jego głosie nie było pewności siebie. - Tam na wolności jest jakiś zbiegły maniak. Wiesz o tym. Wszyscy to wiemy. Tak mówi policja, no nie? - No - Southgate zwrócił się do mówcy. - Racja, tak mówi policja. Muszą tak mówić. Nie chcą szerzyć paniki, dobrze mówię? Traktują nas jak... Myślą, że lepiej, byśmy nic nie wiedzieli. - No to co ty o tym myślisz, Tom? - odezwał się ktoś jeszcze. - Mam wam powiedzieć? - gospodarz zniżył głos i oparł się o ladę. Wszyscy umilkli. Byli niespokojni i obawiali się samych siebie. - No... - przerwał dla większego efektu - winni są ci łowcy skarbów! - Spojrzał dookoła. Odpowiedzią był pomruk zaskoczenia. - To oni zbudzili licho! Być może nikt z was nie zna starej gadki. Skarb króla Jana powinien zostać w ukryciu na zawsze. Żaden człek nie ma do niego prawa. Należy tylko do Jana. Do martwego! Morski potwór strzeże go w dzień i w nocy. A jeśli jakiś śmiertelnik będzie kopał w pobliżu skarbu, bestia wstanie i ruszy, aby szukać pomsty.

To właśnie robiła ostatniej nocy. Ale natknęła się tylko na tego

53

podpatrywacza ptaków. I nie uspokoiła się. O nie! Spała przez siedemset lat i musi być potężnie głodna. Przyszła do wioski, ale nie znalazła nic. Wszyscy spali w swoich domach i nie mogła ich dosięgnąć. Ale wróci. Zapamiętajcie moje słowa. Wróci. - Tom, skąd ty to wszystko wiesz? - zawołał człowiek stojący w głębi pokoju. - Od mojego starego - padła odpowiedź - a on usłyszał to od swojego ojca, który usłyszał to... - Jasne. No więc przypuśćmy, że teraz tak to się dzieje. A jak uwolnić się od przekleństwa? - Widzę tylko jeden sposób - Tom Southgate wysunął do przodu obrośniętą szczękę i wściekłym spojrzeniem zmierzył całe towarzystwo. - Musimy pozbyć się tych skurwysynów z bunkra. Przepędzić ich. Jeśli będziemy zmuszeni, to i... - nie dokończył. - Nie zaznamy spokoju, dopóki oni nie znikną z tych bagien. Żywi albo martwi. Gdy mała grupka pokonywała rozmiękłe mokradła, jej członkom

marsz wydawał się nawet cięższy niż poprzedniego dnia. Jedynie profesor Lowson wydawał się mieć niewyczerpany zapas energii, jak gdyby wiodła go jakaś niewidzialna siła. Gavin co chwila musiał przyspieszać kroku i pomagać Liz, by utrzymała tempo marszu.

54

Wkrótce po dziesiątej zobaczyli w odległości może stu jardów jamę wykopaną poprzedniego dnia. - No proszę, oto ona! - zawołał Lowson. Liz przystanęła. Odczuwała nagłą potrzebę ucieczki. Dokądkolwiek. Pragnęła po prostu uciec od, tego strasznego miejsca i okropności, która tu się czaiła. Gavin odwrócił się ku niej. - Może lepiej zostań tutaj - powiedział. - Posiedź sobie na słońcu z godzinę albo dwie. Ja zejdę na dół z profesorem. Potrząsnęła głową. - Nie - na jej twarzy pojawił się wymuszony uśmiech. - Doszłam aż tutaj i nie zostawię cię teraz samego. Wolałabym pozostać z tobą. Dołączyli do Lowsona. Na bagiennej trawie nadal jeszcze wzno-

siła się, jak miniaturowa piramida, kupa błota. A za nią... W powietrzu wisiał mocny zapach wodorostów i Gavin wdychał go głęboko, aż nagle uderzyła go pewna myśl. Nie powinien był czuć tej woni. Ten przyjemny, przenikliwy aromat powinien być całkowicie przytłumiony przez powodujący mdłości i wymioty smród zgnilizny. A powietrze było czyste i świeże. Gavin dołączył do stojącego na brzegu jamy profesora. Liz zawahała się i stanęła mniej więcej jard za nimi. Spojrzeli w dół. Gęste i

55

czarne muliste błoto. Cal lub dwa wody, która nie zdążyła, wsiąknąć. Poza tym... nic. - Mój Boże! - Lowson opadł na czworaki i w tej pozycji nadal gapił się w pustą jamę. Gdzieniegdzie widać jeszcze było szybko znikające, niewyraźne ślady szarozielonego śluzu. I to wszystko. - Uciekła - wyraz twarzy Gavina był czujny i nienaturalny. Błotna Bestia uciekła. - No cóż - odwrócił się do Lowsona z satysfakcją - profesorku, teraz ja przejmuję dowodzenie. Dałem panu szansę. Teraz do zro-

bienia pozostała nam tylko jedna rzecz. Na bagnach szaleje niebezpieczna bestia. Raz już zabiła. Możliwe, że będzie zabijała nadal, chyba że coś się z tym zrobi. Wracam prosto do Sutton, by poinformować o wszystkim nadinspektora Harborne'a, a potem zatelefonuję do moich kolegów z British Museum. Przez kilka sekund profesor Lowson patrzył na niego, a później wybuchnął grzmiącym śmiechem. Jego radość była prawie szaleńcza i niekontrolowana. Zgięty we dwoje chichotał, aż w końcu atak kaszlu sprawił, że cera nabiegła mu głęboką purpurą. Wreszcie przemówił. - Ty kretynie, biedny kretynie - jego słowa cięły Gavina jadem, o który młody człowiek aż do tej pory nie podejrzewał starego ekscentryka. - Czyś ty zwariował? Nawet ci przedstawiciele policji,

56

którzy właściwie sugerowali istnienie jakiegoś strasznego stworzenia, nie uwierzą. Szukają maniakalnego mordercy. Jakie masz dowody? Ten śluz po jakimś czasie znika. Spójrz, w tej jamie pozostały jedynie ślady. Za godzinę i one przepadną. Tylko dlatego, iż twierdzisz, że widziałeś tę... tę Błotną Bestię, jak ją nazywacie... Ty i

Liz. - Pan też! - wypalił Gavin gniewnie. - Ja? - profesor był oburzony. - Ja! Zaprzeczę, iż wiem o tym cokolwiek. Czysty wymysł ze strony dwójki bardzo przejętych, obdarzonych wyobraźnią młodych ludzi. Durniu! Czy sądzisz, że pozwolę, by szansa taka jak ta wyślizgnęła mi się z rąk? Największe naukowe odkrycie wszystkich czasów. Prawie w zasięgu mojej dłoni. Czy myślisz, że ustąpię i pozwolę, by zyskali na tym inni? Teraz nadeszła pora na to, by śmiechem wybuchnął Gavin Royle. - To pan jest idiotą - odparł. - To pan jest tym, który żyje w świecie iluzji. Człowieku, Błotna Bestia zniknęła. Szaleje gdzieś na wolności. Nigdy nie nadarzy się już okazja, by ją pan zbadał. - Naprawdę? - Teraz Lowson był bardziej wyrachowany i przebiegły. - Przyjacielu, zamierzam ją odnaleźć. Jeśli będę zmuszony, przeszukam całą ziemię. Co więcej, będziecie mi pomagać. Idźcie na policję, a wsadzą was do domu dla obłąkanych. Zapominasz o

57

jednej rzeczy. Ja jestem profesorem Johnem Lowsonem, największym archeologiem w Anglii, może nawet na całym świecie. Wy

oboje jesteście niczym. Parą szczeniaków, która mi pomaga. Czy sądzicie, że uwierzą wam, jeśli ja temu zaprzeczę? - Może pan sobie być największym współczesnym archeologiem - warknął Gavin - ale jest pan także samolubnym, podstępnym skurwysynem. Dobra. Pan jest szefem. Przyznaję, że niczego nie wskóram bez dowodów. A więc pomogę panu odnaleźć Błotną Bestię. Ale kiedy... jeśli... ją znajdziemy, proszę nie myśleć, że postąpimy zgodnie z pańskim planem. Ja chcę ją odnaleźć, aby zabezpieczyć ludzkość przed zagrożeniem. Nie mam żadnego innego celu. I jeśli odkryję, w jaki sposób można zniszczyć potwora, zrobię to. Przez chwilę patrzyli na siebie w kompletnej ciszy. Potem Lowson skinął głową. - Zatem na tych warunkach - zakpił - opieramy naszą współpracę. Ale jasne jest, że tutaj nic nie zdziałamy. Im szybciej więc wrócimy do bazy, tym lepiej. V Gavin i Liz zjedli kolację w milczeniu. Gdy tylko wrócili do bunkra, profesor zamknął się u siebie. Potem już się nie pokazał. - Naprawdę myślisz, że natkniemy się jeszcze na Błotną Bestię? - zapytała Liz zaczynając sprzątać ze stołu. Gavin potrząsnął głową. - Wolałbym nie zgadywać - mruknął. - Zastanawiam się właśnie, gdzie ona się ukrywa. Tak czy owak na tych słonych bagnach i mokradłach niewiele jest kryjówek. Bestia albo musi zagrzebywać

się w błocie, albo pozostanie widoczna. Jutrzejszy dzień spędzimy na tropieniu wzdłuż i wszerz, by znaleźć miejsce, w którym się zakopała, ale będzie to trudne zadanie. Może lepiej weźmiesz landrovera, pojedziesz do Spalding i pozostaniesz tam przez cały dzień. - Ani myślę - robiła wrażenie zdecydowanej. - Gdzie pojedziesz ty, pojadę i ja. Żadnych argumentów. Zanim udali się na spoczynek, Gavin zrobił, co mógł, aby lepiej zabezpieczyć drzwi. Nie spodziewał się zresztą, żeby zapora ta skutecznie zagrodziła drogę Błotnej Bestii - chodziło o zatrzymanie jej

59

na krótko, o narobienie hałasu. Zadbał także o to, by pod ręką była odpowiednia ilość gazet i pudełek zapałek. - A jednak - gdy Liz zdjęła bluzkę i zaczynała rozpinać biustonosz, uderzyła ją niespodziewana myśl - przypuśćmy tylko, że znajdziemy Błotną Bestię. Co wówczas zrobimy? Mam na myśli fakt, że nie posiadamy żadnej broni, prawda? - Nie - uśmiechnął się Gavin. - Ale jeśli nasza teoria jest prawdziwa, to bestia śpi podczas dnia. Jeśli odnajdziemy jej kryjówkę,

pójdę od razu zadzwonić na policję i guzik mnie obchodzi to, co mówi twój wuj. Wezwiemy wojsko, żeby się z nią rozprawiło. Oczywiście będzie to koniec mojej współpracy z profesorem, ale nic na to nie poradzę. Liz potrząsnęła głową. - Gdy już raz wbije sobie jakiś pomysł do głowy, to koniec. Nigdy nie wybacza i nie zapomina. - Stała obnażona do pasa rumieniąc się z radości, jaką sprawiło jej zachwycone spojrzenie Gavina, które spoczęło na nagich piersiach dziewczyny i tam już zostało. Podszedł bliżej, pocałował ją i zaczął pieścić. Jego palce zaczęły szukać zapięcia jej wypłowiałych dżinsów. Powoli zaczął zsuwać je w dół. Trzask! Oboje odwrócili się zaalarmowani, gdy coś ciężkiego uderzyło w zewnętrzną okiennicę kryjącą wąskie, szczelinowe okno.

60

- Co u licha! - Gavin odepchnął Liz na bok. Trzęsącymi się palcami zaczęła wciągać spodnie. - Czy... czy to Błotna Bestia? - zapytała drżącym głosem. - Jeśli tak - odparł - to zmieniła taktykę. To był kamień rzucony

przez kogoś, kto ma w tym dużą wprawę. Uchylę tylko trochę okiennicę i rozejrzę się nieco. Trzymaj pod ręką te gazety i zapałki. Tylko tak, na wszelki wypadek. Gavin odciągnął na bok jedną z wąskich listew, uzyskując w ten sposób mocno ograniczony widok na zalane blaskiem księżyca mokradła. Nawet Błotna Bestia nie potrafiłaby wsunąć do wnętrza więcej niż jeden pokryty łuskami szpon. Początkowo widział tylko porośniętą wiechlicą i lśniącą w blasku księżyca płaszczyznę. Wszędzie panowała cisza, którą przerywały tylko samotne trele kulików. A potem z półmroku złowrogo wystrzeliły promienie kilkunastu latarek, bijące wprost w jego oczy. Oślepiające. Coś rąbnęło o beton kilka cali od jego głowy i odbiło się. I głosy - zawodzące, złowrogie, gniewne. - Wychodźcie, skurwysyny! - Przez was zginął już jeden człowiek. Wy pójdziecie za nim! - Złapać ich! Wrzućmy ich w lotne piaski! Gavin dostrzegał poruszające się sylwetki. Naliczył ich trzy, ale prawdopodobnie napastników było około tuzina i wszyscy otaczali

61

bunkier, skąpani w świetle własnych latarek. - Co to było? - Liz stanęła u jego boku. Odepchnął ją od okna. - Schyl się! - syknął. - Wygląda na to; że tubylcy uciekają się do linczu! Usłyszeli odgłos pękającego drewna. Przy drzwiach ktoś używał topora. Nagle w przejściu ukazał się profesor Lowson. Jego wygląd wskazywał na to, iż właśnie się obudził. - Tam na zewnątrz jest cały tłum – warknął - wrzeszczą coś i rzucają kamieniami. Gavin odwrócił się ku niemu. - Profesorku, oni zamierzają rzucić nas w lotne piaski. Niech pan coś szybko wymyśli, ponieważ mnie właśnie teraz zabrakło pomysłów. - Wyjdę i porozmawiam z nimi. Wyjaśnię wszystko i odwołam się do ich rozsądku. - Zwariował pan chyba! - Jedyną troską Gavina było bezpieczeństwo Liz. - Nie posłuchają nikogo. Są śmiertelnie przerażeni. Ich działaniami kierują teraz zabobony i uważają, że nasza śmierć uchroni ich samych przed dalszymi zabójstwami. Cała ta sytuacja jest rodem ze średniowiecza! Z kupy drewna w rogu zaczął szybko wyciągać niektóre z polan.

Większość z nich była przegniła. Prawdopodobnie kilka miesięcy

62

temu jakiś rybak używał ich do rozwieszania sieci, zostawił je tu, a potem o nich zapomniał. Tak czy owak lepsza to broń niż żadna. Użyte właściwie polano może rozbić łeb lub dwa, zanim pęknie. Gavin skrzywił się. Jakkolwiek napastnicy mieli przewagę liczebną, obrońcy bunkra zamierzali drogo sprzedać swoje życie. Objął Liz ramieniem i pocałował ją, próbując słowami dodać jej otuchy i pewności siebie, których sam nie odczuwał. - To tylko banda głupich, ciemnych chłopów. W pewnym sensie stanowiło to prawdę, napastnicy byli ciemni, ale bardzo niebezpieczni. Człowiek z toporem prawie przerąbał drzwi. Towarzysze zbiegli się do niego, aby mu pomóc, wydzierając deski gołymi dłońmi. - Dziewczynę dajcie nam, zanim rzucimy ją w piachy - wrzasnęło kilku młodszych. - Szkoda, żeby zmarniała. Najpierw ją wypieprzymy! Resztki drzwi z łoskotem wpadły do środka. Napastnicy stłoczyli się w wejściu, jak gdyby obawiając się tego, co mogli znaleźć we-

wnątrz. W poprzek korytarza stał Gavin z zaimprowizowaną pałką trzymaną pewnie w prawej dłoni. - No, chodźcie - szydził z nich - komu spieszno do rozbitego łba? Przywódca bandy spojrzał na krótki topór, który trzymał w dłoni. Wydawało się, że dodało mu to pewności siebie. Postąpił naprzód.

63

Był to bodziec, na który czekała reszta i wszyscy jak jeden mąż ruszyli jego śladem. Gavin zebrał się w sobie. Nadszedł jego czas, ale nie potrwa to już długo. A potem wzdłuż korytarza i w trzech mniejszych pomieszczeniach zagrzmiała eksplozja, której zwielokrotnione echo huczało z narastającą siłą. Natarcie zatrzymało się w tej samej prawie chwili, w której ruszyło. Ktoś zaczął jęczeć. Był to jeden z młodzików, który już rozpiął zamek błyskawiczny u spodni i obnażył się w pożądliwym oczekiwaniu. Runął na ziemię trzymając się oburącz za nogi. Jednocześnie jego spodnie zaczęły nasączać się krwią. - Jestem ranny! - zawył. - Niech ktoś coś zrobi!

Ale wokoło zaległa martwa cisza. Nikt się nie poruszył. Wszystkie usta otwarte były w zaskoczeniu, szoku i przerażeniu. Na zewnątrz rozległ się jeszcze jeden gwałtowny, rozrywający uszy huk. Tym razem nawet bliższy. Coś uderzyło w dach bunkra jak piekielny grad i wyszczerbiło beton. - No, już w porządku, to wystarczy. Niech nikt się nie rusza. Pierwszy skurwysyn, który choćby drgnie, dostanie prosto w jaja. Ten głos był jak gdyby znajomy. Gavin rozpoznał go. Ten spokojny rozlewny akcent ludzi z bagien, który nagle eksplodował

64

spazmem wściekłości - to był Glover. Mallard Glover, pustelnik i kłusownik. - No, jazda! Wracajcie do domów, pijane pedały. Zabierzcie tego gnoja, nie jest z nim tak źle. Jak już wrócicie do siebie, niech ktoś wydłubie mu scyzorykiem śrut z dupy. Napastnicy powoli usłuchali. Dwaj z nich podnieśli rannego młodzika na nogi i przytrzymali między sobą. Ponurzy i przygnębieni, poczłapali wszyscy z powrotem ku grobli. Gavin wyszedł na zewnątrz. W odległości może dziesięciu jardów

stał Glover trzymający pod pachą długą dubeltówkę. Twarz miał skrytą w cieniu. I nie odzywał się. Gavin zrobił ruch w jego stronę, ale nagle się zatrzymał. Bliźniacze lufy broni skierowały się ku jego brzuchowi. - Nie kuś swego szczęścia - zaskrzypiał Glover. - Widzisz teraz, jak rzeczy stoją. Zresztą oni nie wrócą już dzisiaj ani nawet jutro, o ile znam tych skurwysynów. - Dzięki - Gavin był zaskoczony. - Uratował nam pan życie. Nie wiem, jak... - Daj pan spokój - prychnął kłusownik. - I tak nie zrobiłem tego dla was. No, a teraz już sobie pójdę. Spróbujcie zapomnieć o dzisiejszej nocy. Nic dobrego nie wyniknie z rozgrzebywania tego.

65

Profesor Lowson i Liz dołączyli do stojącego nu zewnątrz Gavina. Stali w milczeniu i spoglądali za idącym przez mokradła w kierunku morza Gioverem. Widać było, że niezależnie od tego, co się przed chwilą stało, zamierza skorzystać z okazji i zająć się łowami przy świetle księżyca. - No cóż - Gavin westchnął i potrząsnął głową. - Gdyby się nie

wmieszał, nie sądzę, że stałbym teraz tutaj. Uratował nam życie. Ale dlaczego? Dwie noce temu chciał nas stąd przepędzić i za swoją fatygę dostał po pysku. Nie chce, żebyśmy tu tkwili, a ta banda rozwiązałaby jego problem. A jednak zmienił nastawienie i rozpędził tę hołotę ryzykując w zamian własne życie. To po prostu się nie klei. - Być może pod tą surową powierzchownością ma łagodne serce. - Nie on, Liz. On nie czyni niczego bez powodu i dałbym wiele, żeby wiedzieć, co się za tym kryje. Weszli wszyscy do środka. - Dopiero północ! - Profesor Lowson popatrzył na swój zegarek. - Do świtu jeszcze siedem godzin i nie ma nic, co zastąpiłoby drzwi wejściowe. - Będziemy pilnowali wejścia na zmianę. Wieśniacy już nie wrócą, ale Błotna Bestia może. Musimy podzielić to między siebie, profesorze. Pan bierze pierwsze trzy godziny, a ja następne cztery.

66

I niech pan nie drzemie - mógłby się pan już nie obudzić. Gavin i Liz udali się każde do swojej kwatery. Pod czujnym okiem

profesora i tak nie mogliby spędzić reszty nocy razem. Świt był chłodny i posępny. Znad morza w kierunku bagien nadciągnęły pasma mgły. Widoczność nie sięgała dalej niż dwadzieścia jardów. Archeologowie spali dość długo. Nie było sensu wstawać wcześnie. W tej mgle mogliby przejść w odległości kilku metrów od dziennej kryjówki Błotnej Bestii i nawet by tego nie podejrzewali. Mogliby też zabłądzić, zboczyć ku morzu i paść ofiarą bezwzględnej fali przypływu. Najbardziej zresztą ze wszystkiego potrzebowali snu, a dopiero nadejście dnia dało im poczucie bezpieczeństwa. Wstali w południe. Zaczęła dąć bryza i mgła zniknęła bardzo szybko, tak że mokradła pławiły się w słabym blasku słonecznym. - Idziemy szeregiem - rozkazał profesor Lowson - w odległości nie większej niż dwadzieścia jardów jeden od drugiego i dobrze się rozglądajcie, to spory obszar. Zaglądajcie do każdego strumyka. Chodźmy powoli. Ruszyli. Odbywało się to mozolnie, ale chłód przynosił ulgę. Godziny mijały na poszukiwaniach, lecz nie znaleźli niczego oprócz traw i błota.

67

O piątej trzydzieści po południu wrócili do bunkra. Przez godzinę mogliby jeszcze kontynuować poszukiwania, ale przed zapadnięciem zmroku trzeba było naprawić drzwi. W milczeniu zjedli przygotowaną przez Liz kolację. Profesor był przygnębiony, nie chciał przyznać się do porażki. Gavin był wściekły. Błotnej Bestii powinna była szukać zorganizowana grupa uzbrojona w odpowiednią broń. Liz była przestraszona: oczekiwała ich kolejna noc strachu: wieśniacy, potwór; w ciemności wszystko to przypominało jej się raz jeszcze. Po zmyciu talerzy siadła razem z Gavinem i zaczęli rozmawiać. Lowson zabrał się do kolejnej sesji z książkami i papierami. Nie włączali radia, choć chętnie by to uczynili, bo jego dźwięk przytłumiłby inne odgłosy. A było to sprawą życia i śmierci. - Jak długo jeszcze mamy tu siedzieć - Liz rzuciła w róg gazetę, którą właśnie czytała. - Tracę już nerwy. Przeszliśmy dziś wiele mil i nie widzieliśmy żadnego śladu Błotnej Bestii. Wygląda na to, że zniknęła, a wuj zapomniał chyba o skarbie, ten zaś był przecież pierwotnym powodem, dla którego tu przyjechaliśmy. Nie możemy wyspać się w nocy ze strachu, że pojawi się potwór albo banda

68

przesądnych chłopów rzuci nas w lotne piaski. Nie wytrzymam tego dłużej, Gavin. Gavin przechylił ją ku sobie i pocałował w kark. - Kochanie, nie martw się - zamruczał. - Poświęcimy na to jeszcze jeden dzień. A potem, jeśli nie natrafimy na ślad bestii, wrócimy we dwójkę do Londynu. Jeśli profesor zechce pozostać tu sam, to jego sprawa. Oparła się o niego. - Dziękuję. Z przyjemnością opuszczę to miejsce, jeśli uczynimy to razem. W ciągu najbliższych trzydziestu minut nie padło pomiędzy nimi ani jedno słowo. I nie było potrzebne. Dłońmi badali nawzajem swoje ciała bez śladu zakłopotania. Gavin pozwolił jej robić to, czego i tak pragnął, a jego oddech stawał się szybszy i szybszy, aż wreszcie całym ciałem chłopca wstrząsnęła ulga rozładowanego napięcia. A potem po prostu leżeli częściowo rozebrani, zapominając na chwilę o otaczającej ich okropności. - Ktoś nadchodzi! - Gavin usiłował uklęknąć naciągając równocześnie spodnie. Liz zbladła. Oboje nasłuchiwali. Usłyszeli szybkie kroki człowieka

gnanego strachem, zbliżające się od nadmorskiej części bagien. Towarzyszyły im odgłosy chlupotu rozpryskiwanej wody, upadków, ciężkiego sapania, a potem u nowo naprawionych drzwi rozległo się gwałtowne łomotanie.

69

- Kto... kto to może być - szepnęła Liz. - O Boże, czy w tym miejscu nie można spędzić jednej nocy, by ktoś nie przyniósł ze sobą kłopotów? - No cóż, na pewno to nie Błotna Bestia - odparł Gavin. - Ani wieśniacy, jeśli już mowa o kłopotach. Ktokolwiek tam jest, boi się czegoś śmiertelnie. Lepiej pójdę i zobaczę, kto to. - Nie! Proszę, nie! - Liz złapała go za ramię. - Za każdym razem, gdy ktoś tu przychodzi, oznacza to kłopoty i przerażenie. Gavin, nie otwieraj drzwi. Być może oni sobie pójdą. Kroki w korytarzu oznajmiły nadejście profesora Lowsona. Zobaczyli, jak przechodzi obok, a potem usłyszeli, jak ciągnie drzwi. Zafascynowani, nie potrafiąc się oprzeć pokusie ujrzenia czegoś nowego i przerażającego, podeszli do miejsca, z którego mogli wszystko obserwować.

- Wpuście mnie! Na miłość Boską, pomóżcie mi! - nawet gdy profesor szarpał już drzwi do tyłu, pięści przybysza nie przestały o nie łomotać, a później przez wąskie przejście przecisnął się jakiś człowiek. - Zamknijcie! Zaryglujcie! Człowieku, pospiesz się albo to dopadnie nas wszystkich. - Glover! - głośno krzyknął Gavin. - Mallard Glover. Kłusownik drżał. W dłoni trzymał swoją długolufą dwunastkę. Włosy miał w

70

nieładzie i przepadł gdzieś jego wełniany kapelusz. Łapał powietrze wielkimi haustami, a jego oczy tańczyły nieprzytomnie. Profesor Lowson z wysiłkiem zamknął i zablokował drzwi. - Człowieku, co się z tobą dzieje? Przez chwilę wydawało się, że Glover nie jest już zdolny do rozumnej odpowiedzi. Oparł się o betonową ścianę i zamknął oczy. - Mój Boże! - charczał - o mój Boże! Zaprowadzili go do środka, posadzili na odwróconym pudle. Gavin znalazł skrzynkę z medykamentami i szczodrą ręką nalał mu koniaku. - Proszę to wypić - powiedział szybko. - Może wtedy będzie pan

mógł nam opowiedzieć, o co chodzi. Kłusownik łyknął bursztynowy płyn jednym haustem. Zakrztusił się i rozkaszlał, ale po chwili spróbował wziąć się w garść. Wszyscy troje wpatrywali się w niego. Nie mówili nic. Kiedy się opanuje przemówi. - Potwornie wstrętne! - zbladł, gdy powróciły doń wspomnienia ostatnich trzydziestu minut. - Nie z tej ziemi! To właśnie zabiło Haywooda. Nie ma wątpliwości. Ludzie ze wsi mieli rację. Skarbu strzeże demon. Przerwał na chwilę, by złapać oddech. Gavin i Liz popatrzyli na siebie. Profesor Lowson uśmiechnął się triumfująco.

71

- Skurwysyn prawie mnie dostał. Strzelba przeciw temu - na nic. - Proszę opowiedzieć nam wszystko od początku - Gavin spróbował uspokoić gościa, aby wydobyć zeń fakty. - No dobrze - Glover przyjął oferowanego mu papierosa, zapalił, zaciągnął się głęboko, a potem zaczął opowiadać. - Przecinałem błota w kierunku na rzekę Welland. Przy pełni księżyca bywają tam

gęsi, a dziś wszystko pasowało. Kręciłem się tam z godzinkę. Ale nic nie widziałem ani nie słyszałem i pomyślałem, że trzeba się zmywać. Usłyszałem, że coś łazi na głębszej wodzie w strumieniu. Myślałem, że to może nutria. I zobaczyłem to! Póki żyję, nie zapomnę tej chwili. Z początku myślałem, że to człowiek, jakiś inny ptasznik ubrany w swetry i wodołazy - a potem zaświecił księżyc. Pokryte łuskami jak jakiś cholerny gad - a twarz - o kurwa! Powinniście ją zobaczyć. Morda z piekła rodem. A potem zobaczyło mnie. Dzieliło nas dwadzieścia kroków. Dałem mu z obu rur. Grubym kaczym śrutem, jak zwykle. Powinien przeciąć toto na dwa kawały. A to nawet nie zauważyło, że dostało. A potem ruszyło na mnie. Jedną dobrą rzecz można o nim powiedzieć - nie może łazić za szybko. Powłóczy nogami - ale jest uparte. I nie musi omijać głębszych strumieni, przełazi przez nie, daje nura i wyłazi z drugiej strony. Ale

72

wreszcie mu zwiałem. Zmieniło w końcu kierunek i polazło z powrotem na groblę. Chyba w głąb lądu. Pomyślałem, że najlepiej będzie przyjść tutaj. Przez jakiś czas siedzieli w milczeniu. - No cóż - profesor Lowson wystukał resztki tytoniu ze swojej

fajki. - Najlepiej zrobimy wychodząc i próbując to odnaleźć. Pójdziemy za tym do jego legowiska. Glover, ty poprowadzisz. Pamiętasz, gdzie to zobaczyłeś ostatni raz. Mallard Glover skulił się ze strachu. - Nie pójdę, panie - warknął - nawet za tysiąc funtów nagrody. I za dziesięć tysięcy też nie. Dzisiaj w nocy już nikt mnie stąd nie wyciągnie. Jeśli pan chce próbować go odnaleźć - droga wolna. Ale ja z panem nie idę. I koniec. Gavin i Lowson spojrzeli na siebie. Liz odwróciła głowę. - Nie możemy pana zmusić – odpowiedział Gavin spokojnie. Ale też nie możemy wziąć Liz ze sobą i nie uśmiecha nam się myśl zostawienia jej tutaj, gdy to bydlę czai się w pobliżu. Jedynym logicznym rozwiązaniem jest więc, abyście zostali tu razem, a my dwaj ruszymy na poszukiwania. Glover odetchnął z ulgą. W jego oczach coś błysnęło. - No dobra, zostanę tutaj. - Jedno słówko ostrzeżenia - wargi Gavina były blade, bezkrwiste. - Jeśli cokolwiek złego spotka tu Liz, na pana złożę

73

odpowiedzialność, a wtedy o wiele lepiej dla pana byłoby stać się ofiarą Błotnej Bestii. Gdy szykowali się do wyjścia, Liz przytuliła twarz do piersi Gavina. - Czy musisz iść? - spytała bliska załamania. - Czy po prostu nie możemy wziąć landrovera i pojechać do Sutton zadzwonić na policję? Potrząsnął głową. - Nadal nie mamy żadnych dowodów. Najmilsza, nie martw się. Chcemy tylko iść za nią w pewnej odległości i znaleźć jej legowisko, a skoro już to zrobimy, zadzwonię na policję. I guzik mnie obchodzi, co mówi twój wuj. Przy odrobinie szczęścia jutro o tej porze na dobre opuścimy Błota. - Nie mogę się tego doczekać. Do końca życia nie chcę już oglądać tego miejsca. Usta ich spotkały się i dziewczyna zamknęła oczy. Nie mogła zmusić się, by otworzyć je ponownie. Jak gdyby w transie wsłuchiwała się w kroki dwu zagłębiających się w słone bagna mężczyzn. A potem z wolna ze wszystkich stron ponownie zaczęła napływać cisza. VI Po kolejnej miarce brandy, którą podała mu Liz, Mallard Glover poczuł się dużo lepiej. Przestał się trząść. Tak czy owak potrafił prześcignąć tą piekielną rzecz, którą archeologowie nazywali Błotną

Bestią. A więc jak długo nie dasz się zapędzić w jakieś ciasne miejsce - jesteś w porządku. Uśmiechnął się sam do siebie. Załóżmy, że bestii udałoby się zaskoczyć tych dwu gości, którzy poszli jej szukać, i poharatać ich tak, jak uczyniła to z Mantonem Haywoodem. Spojrzał na Liz. Do diabła! Gdyby nie ona, nie powstrzymywałby tej bandy z wioski. A ona nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Leżała sobie na śpiworze i z zamkniętymi oczami spała. Kilka guzików jej bluzki było rozpiętych. Nawet nie nosiła biustonosza. Pochylił się do przodu, by mieć lepszy widok. Teraz mógł dostrzec sutkę. Jego oczy taksowały badawczo szczupłą sylwetkę dziewczyny. Pomiędzy jej udami na dżinsach była plama wilgoci. Wyobraźnia Maliarda zaczęła pracować. Zabawiała się tu z tym gościem o imieniu Gavin. Przeleciał ją. Myśl ta pobudziła wspomnienia kłusownika. Tak naprawdę to nigdy nie miał dziewczyny, jedynie Violet, wioskową kurwę, a Violet należała do wszystkich. Jeszcze przed

75

wojną brała funta. Żadnych głupich targów o forsę. Nie ściągała nawet majtek. To dlatego zawsze nosiła te z szerokimi nogawkami. Pomyślał o nagości Liz. Nigdy właściwie nie widział dobrze tej rze-

czy pomiędzy nogami kobiety. Coś twardego zaczęło wypuczać jego spodnie. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy to ostatni raz tak się rozjuszyło. Patrząc na nią cały czas zaczął rozpinać guziki. I nawet nie mrugnął okiem. Być może mógłby zrobić sobie sam przyjemność i na tym poprzestać. O niczym by nie wiedziała po obudzeniu. Może gdyby zdecydował się naprawdę na zuchwałość, no... jeszcze jedna plama na jej dżinsach. Nawet by nie odgadła. W minutę później jego pożądliwość gwałtownie wzrosła. Dodał sobie otuchy. To po prostu marnotrawstwo. Czysta fantazja. Zresztą jakiż jeszcze inny pożytek jest z młodych dziewcząt? Wstał, ciągle trzymając go w dłoni i podszedł do niej na palcach. Przez chwilę patrzył na nią z góry. Poruszyła się przez sen. Teraz jej nogi były szeroko rozrzucone. Powoli pochylił się i ukląkł pomiędzy nimi. Wyciągnął ku niej rękę. Trzeci guzik przy jej bluzce był prawie rozpięty. Wystarczyło tylko delikatnie go dotknąć. Odzież zsunęła się z niej i teraz miał już niczym nieograniczony widok na

76

czyste jasne ciało unoszące się i opadające w rytm jej oddechu.

Różowe sutki zdawały się zapraszać jego usta. Liz otworzyła oczy w tym samym momencie, w którym wargi Glovera zamknęły się na jej lewej piersi. Poczuła ogarniającą ją falę niesmaku i wstydu. Instynktownie prawa jej ręka z głośnym trzaskiem uderzyła w pooraną zmarszczkami gębę. - Ty brudna, pożądliwa świnio! - Oczy dziewczyny płonęły gniewem. Gdy się cofnął, zwinęła się pod nim i skoczyła na nogi. I wtedy zobaczyła dolną część jego ciała. Prawie zwymiotowała. I pomyśleć, że tak niewiele brakowało! - Ty szalona, zwariowana gadzino! - z jej gardła wydarł się prawie skrzek, cofnęła się i odgrodziła od Glovera pudłem. Oburącz ujął w dłonie część ciała, która napełniała ją taką odrazą i wymierzył to w jej stronę. Łypnął pożądliwie okiem. A potem wyraz jego twarzy zmienił się na prawie błagalny. - Nie zrobię ci krzywdy - powiedział unikając jej wzroku - tylko ten jeden raz, proszę. - Nie próbuj nawet mnie dotknąć! - w głosie dziewczyny brzmiały odraza i oburzenie. Stał i patrzył na nią poruszając jedynie dłońmi. Ponownie zaczęło narastać w nim podniecenie. Rysy jego twarzy wykrzywił dziki grymas. Był już tylko zwierzęciem - potrzebował samicy.

77

- Uważasz, że jesteś dla mnie za dobra, co? - zaczął krzyczeć ale pozwoliłaś to robić temu nerwowemu szczeniakowi, co? A może robicie to regularnie? No to dlaczego nie ja? Była przerażona. Jeśli nie da mu sama tego, czego chce, weźmie to siłą. Mógł to zrobić w każdej chwili. Nie był lepszy od Błotnej Bestii. A właściwie był o wiele gorszy. Z tym zamulonym potworem wiadomo było przynajmniej, czego się spodziewać. Sięgnął po nią. W tej zagraconej, ciasnej przestrzeni nie miała możliwości uniku. Jej spoczywająca w pustej skrzyni noga strzeliła nagle ku niemu nieoczekiwanym kopnięciem. Gdy drewniana skrzynka rąbnęła go w brodę i drzazgi wlazły głęboko w ciało, kłusownik zachwiał się i cofnął. Liz skoczyła ku drzwiom. Spróbował ją złapać i chybił. Wypadła na korytarz. Na całe szczęście, gdy sięgała ku drzwiom - ustąpiły, choć potem utknęły. Szczelina miała nie więcej niż stopę szerokości, ale jej to wystarczyło. Czuła jego palce zamykające się na jej bluzce, gdy wywijała się na zewnątrz. Usłyszała tylko trzask dartego materiału i już była wolna. Naga do pasa, ale wolna. Glover musiał stracić kilka cennych sekund szarpiąc drzwi, żeby

się przedostać i Liz nie zamierzała utracić tej przewagi. Wielkimi

78

skokami pomknęła ku mokradłom, gdzie miękki dywan pod jej stopami mlaskał po każdym kroku. Przy blasku pełni księżyca mokradła połyskiwały srebrzyście i widziała otoczenie dość dobrze. Groblę miała z prawej strony. Stał za nią ich landrover. Skoczyła ku niemu, ale potem nagle zmieniła kierunek. Po pierwsze - kluczyki do wozu miał ze sobą Gavin. Drugą przyczynę stanowił szeroki strumień, który teraz podczas przypływu musiał być pełny. Próbowała opanować ogarniającą ją panikę. Najlepiej byłoby trzymać się kierunku równoległego do grobli, bo droga poza opuszczoną latarnią była krętą, starą ścieżką dla pieszych. Tutaj mogła przez nią przejść. A potem najlepiej skierować się do Sutton. Telefon z najbliższej budki wkrótce zrobi porządek z Mallardem Gloverem. Szybko obejrzała się za siebie. Kłusownik oddalony był od niej o mniej niż sto kroków i miał nad nią jedną przewagę. Znał każdy cal tych mokradeł. Ale po jej stronie była młodość. Próba pomiędzy

nimi mogła się zakończyć dwojako. Serce jej waliło dziko. Modliła się o wytrzymałość i wytrwałość. I żeby błota nie stały się miększe. Teraz mogła go już usłyszeć, był bliżej. Biegła brzegiem szerokiego strumienia. Na prawo miała piętnaście stóp błotnistej wody,

79

ciemnej i złowieszczej. A jednak jeśli będzie musiała, to da w nią nura i popłynie. Nie ośmieliła się zaryzykować zwłoki i zerknąć za siebie. Był teraz o wiele bliżej, a wysokie trzciny i ostra trawa utrudniały jej bieg. Słyszała jego oddech, ciężki i świszczący. Jak to się stało, że tak nagle uzyskał znaczną przewagę? Rzuciła za siebie szybkie spojrzenie przez ramię. - Boże miłosierny! - jęknęła. Głośno i wyraźnie. Resztkami rozsądku walczyła z ogarniającym ją szaleństwem. I zmusiła swoje zbolałe mięśnie i spalone płuca do jeszcze większego wysiłku. To nie Mallard Glover podążał za nią. To była Błotna Bestia! Na wpół świadomie wyczuwała w ustach smak krwi. Ten nagły, a

wielki wysiłek był dla niej niemal zbyt ciężką próbą. Jej ciało krzyczało, by się poddała - by położyła się i pozwoliła nadejść śmierci. Jedynie siła woli kazała jej biec. Krok po kroku i cały czas coraz wolniej. Teraz bestia ją dostanie. Zamknęła oczy w oczekiwaniu. Raz jeszcze błagała w modlitwie, aby to stało się szybko. A potem zapadła cisza. Otworzyła oczy. Była sama. Wznoszące

się dookoła niej sitowie mogłoby ukryć tysiące takich gadzich potworów jak ten, który ją ścigał. Ale dlaczego bestia wycofała się, by skradać się ku niej? Przecież monstrum miało ją w swej mocy!

80

Ponownie usłyszała kroki. Brezentowe buty człapiące w błocie. Glover! Musi się gdzieś ukryć. Za późno na dalszą ucieczkę, bo mógł być nie dalej niż trzydzieści kroków. Dobiegł ją odgłos jakiegoś ruchu i wrzask najwyższej, śmiertelnej trwogi. A potem ujrzała chwiejącego się na nogach i wyjącego Glovera. Wydawało się, że oszalał już całkowicie. Tuż za nim była Błotna Bestia. Dzieliły ich dwa kroki. Krok. Wrzask zamarł nagle w kaszlącym charkocie. Chciała odwrócić głowę, ale nie mogła. Coś zmuszało ją do patrzenia. Łuskowate szpony rozdarły ubranie i ciało. Buchnęła krew. Szarozielone łuski w kilka sekund okryły się szkarłatem. Szpony ciągnące skrwawione wnętrzności usiłowały wepchnąć je w czeluść paszczy. Ociekająca krwią szczelinowata morda nie mogła ich wszystkich wchłonąć, tak że większość opadła na zwłoki Glovera i plasnęła w błoto.

Błotna Bestia rozdzierała dalej ciało, poszerzając powstały otwór i umożliwiając sobie szukanie głębiej. Metodycznie i żarłocznie. W końcu wewnątrz nie było już nic. Szarpiące pazury znajdowały jedynie mięso. Bestia warknęła z wściekłością. Podniosła nagle zniekształcone zwłoki za szyję, trzymając je na długość ramienia. Połączone razem szpony uderzyły w czaszkę Glovera z siłą parowego tłoka. Kości trzasnęły i pękły, a ze szczelin wypłynęło mózgowie.

81

Potwór przyciągnął swoją ofiarę bliżej, obejmując ją strasznym odrażającym uściskiem. Z jego paszczy wystrzelił długi płat żółtego języka, który błyskał w świetle księżyca śmigając tam i z powrotem i w ciągu paru sekund w zmiażdżonej czaszce nie było już mózgu. Zapomniane ciało zostało ciśnięte na bok. Błotna Bestia odwróciła się, a Liz jeszcze bardziej przylgnęła do ziemi. Głód bestii został na chwilę zaspokojony - ale czy tak naprawdę? Czy to bydlę pamiętało, że w swoim zasięgu miało dwoje ludzi? Liz ponownie zwymiotowała. Miała nadzieję, że stwór jej nie usłyszy. Zastanawiała się też, czy umie on węszyć. Utrata przytomności byłaby dla niej łaską. Nie wiedziałaby, czy stwór ją odkrył, czy

nie. Ale chęć omdlenia szybko jej przeszła. Jakkolwiek o tym, czego była świadkiem, myślała z najwyższym wstrętem, rozumowała jasno i sprawnie. Myślała jedynie o ucieczce. Ale teraz nie mogła puścić się biegiem. Każdy mięsień jej ciała odmawiał posłuszeństwa impulsom ucieczki. Jeśli Błotna Bestia teraz ją odnajdzie, Liz nie będzie zdolna jej wyprzedzić. Miała nadzieję, że to bydlę jej nie odkryje. Może odejdzie i wtedy będzie mogła powrócić do bunkra. Nie odczuwała wyrzutów sumienia z powodu śmierci Maliarda Glovera. Sam ściągnął ją na siebie. Gdyby nie próbował jej zgwałcić, żyłby nadal.

82

Przez kilka minut Błotna Bestia pozostawała nieruchoma. Milcząca. Potem się poruszyła. Prawie bezmyślnie. Powłócząc nogami ruszyła prosto w trzciny przed nią. Liz wstrzymała oddech. Potwór szedł wprost na nią. Zagryzła dolną wargę, aby nie wybuchnąć krzykiem przerażenia. Nie mogła biec. Zamknęła więc oczy. Przynajmniej nie będzie widziała! Czuła, jak wokół niej chlupie błoto. Coś otarło się o jej głowę.

Powrócił ten mdlący smród. Piekący w nozdrzach i płucach. Wstrzymała oddech oczekując, że potężna stopa wgniecie jej głowę w błoto i mrok. Ale nie. Błotna Bestia zbliżyła się, a później przeszła, nawet nie dostrzegając na wpół nagiego ciała wśród trzcin. Wielkie oślizgłe ślady stóp z obu stron jej głowy były jedynym dowodem tego, co się stało. Śmierć minęła ją o trzy cale. Po kilku minutach z trudem wstała na nogi. Każdy mięsień jej ciała drżał spazmatycznie. Musi iść do bunkra, odnaleźć wuja, Gavina. Powinni już być z powrotem. Musi dostać jakąś pomoc. Kogoś, kto zniszczy tę odrażającą bestię, a wtedy będzie mogła wrócić do Londynu. Myśli te zajmowały ją nieustannie, gdy wracała przez srebrzyste mokradła. VII Profesor Lowson i Gavin Royle zatrzymali się nad brzegiem szerokiego strumienia. Zamierzali przejść przezeń i dotrzeć do grobli znajdującej się w odległości mniej więcej mili, by mieć z niej lepszy widok na mokradła. Istniała możliwość, że jeśli Błotna Bestia zechce ponownie odwiedzić Sutton, będzie zmuszona tędy przejść. Musieli jednak porzucić te plany. Przypływ, prawdopodobnie dzięki pełni księżyca, nadszedł o wiele wcześniej, niż tego oczekiwali. Przed nimi niespokojnie przelewało się osiem stóp wody i z każdą sekundą przybywało jej więcej.

Profesor Lowson zwrócił się do swojego towarzysza. - Będziemy musieli spróbować tej rozklekotanej starej kładki nieco dalej. Wczoraj ją sobie obejrzałem. Powinna wytrzymać nasz ciężar, zakładając oczywiście, że nie będziemy przechodzili razem. Mostek został wzniesiony przez mieszkańców moczarów jeszcze przed wojną i teraz wiek zaczynał już go nadgryzać. - Przejdę pierwszy - powiedział profesor próbując stopą nadgniłe belki. Zatrzeszczały złowieszczo. Zrobił kolejny krok. Dwa...

84

- Wydaje się, że jest w porządku - stwierdził. - Ja... Gdyby Gavin miał krótsze ręce, nie udałoby mu się nigdy w porę złapać Lowsona. Z hukiem podobnym do wystrzału główna, podtrzymująca całą konstrukcję belka oddzieliła się od reszty desek. Mostek zachwiał się, zachybotał i zawalił. Mocne palce Gavina złapały wyciągnięte ramię profesora i chłopak szarpnął za nie, równocześnie całym ciałem rzucając się do tyłu. Obaj zwalili się razem w błoto, Gavin jedną ręką podtrzymywał towarzysza, a dłoń drugiej zacisnął na kępie traw. Stromy brzeg był śliski, ale jakoś udało mu

się utrzymać. Patrzyli razem, jak zwalone resztki mostku wirując w wodzie nikną z oczu. - Niewiele brakowało - sapnął Lowson - naprawdę niewiele. Dziękuję. - Dzisiejszej nocy nie dotrzemy już do grobli. - Gavin dyszał ciężko przeciągając siebie i towarzysza przez brzeg w bezpieczny rejon stosunkowo solidnie wyglądającej trawy. – Idziemy dalej. To właśnie wtedy usłyszeli wrzask. Tylko jeden. A potem zapadła absolutna cisza. - To z tamtej strony - szybko zareagował profesor. - Gdzieś przy zakręcie strumienia, jakieś pięćset jardów stąd. Jazda!

85

- Zaraz, zaraz - powstrzymał go Gavin. - Nie chcemy przecież na oślep wpakować się w tarapaty. Chodźmy spokojnie tą ścieżką przez trzciny i dobrze się rozglądajmy. Ścieżka była rozmiękła i błotnista, co zmuszało ich do zwolnienia kroków. Ale nawet i wtedy często przystawali, by nasłuchiwać. Cisza była niesamowita, a światło księżyca rzucało budzące grozę

cienie. - A to co? - Gavin przystanął nagle, profesor wpadł na niego. Nasłuchiwali przez moment. Nie opodal rozległ się siorbiący, mlaskający dźwięk, a potem znowu zapadła cisza. Coś trzasnęło, pękło jak kawałki cienkich prętów drewnianych. Jeszcze jeden ruch... A później usłyszeli ciężkie zdecydowane kroki, wolne i miarowe. - Szybko na ziemię! - rzucił Gavin. - Nadchodzi! W samą porę dali nura w trzciny. Kilka sekund później zobaczyli Błotną Bestię przekraczającą wąską bagienną ścieżkę w odległości nie więcej niż dziesięciu jardów od nich. - Boże Wszechmogący! - westchnął Gavin. - Proszę na nią spojrzeć. Czy czuje pan ten zapach? A te łuski... ociekają nie tylko śluzem... to krew! - Za nią! - szybko powiedział Lowson. - Nie pozwólmy jej zniknąć z oczu.

86

- Ale ten krzyk... - Ktokolwiek to był, już nie potrzebuje pomocy... Nie możemy

jej zgubić. Człowieku, rusz się. Dość łatwo było nadążyć za Błotną Bestią. Zgniecione trzciny pozwalały na marsz bez wysiłku, a wiatr wiał znad morza. Ale gdy doleciał ich zapach bydlęcia, obaj zwymiotowali. Wydostawszy się poza obszar trzcinowiska musieli pozostać nieco bardziej z tyłu, bo na płaskich mokradłach łatwo mogli zostać zauważeni. Ale Błotna Bestia uparcie podążała przed siebie ani razu nie oglądając się wstecz. Podążali za nią utrzymując stały dystans mniej więcej pięciuset jardów. W świetle księżyca zobaczyli, że w oddali coś zalśniło. - Trzęsawisko! - syknął Lowson. - A raczej morze! Przypływ nadchodzi. To właśnie tam idzie Błotna Bestia. Była to prawda. Błotna Bestia zmierzała prosto w rozlewisko. Szła wprost ku zbliżającej się fali przypływu. - Ma pan rację! - rzucił Gavin. - Proszę tylko popatrzeć. Idzie prosto w morze. Oto gdzie ma swoje legowisko - na dnie morza! Niewiele więcej dało się już zrobić. Nie odzywając się do siebie powoli zawrócili i po swoich śladach dotarli do bunkra.

87

Osobą, która otworzyła drzwi i wpuściła ich do środka, była bardzo przerażona Liz Beck. - O co chodzi? - Gavin schwycił ją za ramiona i przyciągnął ku sobie. - Co się stało? Gdzie jest Glover? - Nie żyje! - wybuchnęła płaczem i potrząsając głową skryła twarz na jego szerokiej piersi. Powoli, wielokrotnie przerywając opowiedziała im całą historię. - To było... okropne - zakończyła. - Czy nie możemy stąd wyjechać? Teraz, zaraz. Proszę. - No, dzisiejszej nocy będziemy w miarę bezpieczni - powiedział Gavin wlewając resztki brandy do kubka i podając go dziewczynie. Błotna Bestia powróciła do morza. W tej chwili jest zaspokojona i są szanse, że nie wyjdzie na żer aż do jutra, do wieczora. A więc pierwszą rzeczą, jaką zamierzam zrobić rano, jest spacer do Sutton, by zobaczyć się z nadinspektorem Harborne'em. Liz, chcę, żebyś poszła ze mną. Przekażemy im fakty tak, jak je znamy. A potem to już ich sprawa. Oczekiwany wybuch sprzeciwu ze strony profesora Lowsona nie nastąpił. Zamiast niego naukowiec po prostu skinął głową, obrócił się na pięcie i poszedł do swojej kwatery. - Żadnych sprzeciwów - Liz dochodziła już do siebie i zdobyła się nawet na słaby uśmiech. - Oczekiwałam, że trafi go szlag.

88

Domyśla się prawdopodobnie, że sprzeciw nie ma sensu Gavin objął dziewczynę ramieniem i pocałował. - A jednak mu nie ufam. Coś tam knuje. Po prostu nie widzę go w roli poddającego się i przekazującego całą sprawę w ręce władz. Ja też nie mogę sobie tego wyobrazić. Jeszcze jedna sprawa. Jeśli kiedykolwiek uda się nam przekonać ich, że jest tam niebezpieczna bestia, być może pochodzenia pozaziemskiego, szalejąca na wolności - to co wtedy? Wracamy do Londynu? Wsadzam cię do pierwszego pociągu - obiecał. Potrząsnęła głową, a do jej spojrzenia zakradł się przekorny błysk. Mówiłam o nas obojgu - syknęła gniewnie. - A co z tobą, Gavinie? Prawdopodobnie zostanę tu jeszcze dzień lub dwa - powiedział, próbując nadać głosowi obojętne brzmienie. Chciałbym zoba-

czyć zakończenie tej sprawy, ponieważ to my ją zaczęliśmy. A więc zostaję z tobą. Nie odjadę stąd bez ciebie. Wstał. - To nie ma sensu. Popatrz na to rozsądnie. Armia da sobie radę, nie ma wątpliwości. Nie będzie żadnego niebezpieczeństwa. - No więc nic się nie stanie, jeśli nie wyjadę. Gavin rozpaczliwie rozłożył ręce.

89

- No dobrze - westchnął. - Zobaczymy, co powiedzą Harborne i Borg. Nie możemy planować niczego, dopóki nie porozmawiamy z nimi. Gdy połączyli swoje śpiwory, ich obawy wydawały się znikać. Gdy czuli swoje nagie ciała, Błotna Bestia obchodziła ich tak samo, jak gdyby znajdowała się o miliony mil stąd, w swoim naturalnym środowisku. Usta ich zetknęły się, języki zwarły, a dłonie zaczęły swoją grę w chowanego. Gavin wyczuwał, że Liz zesztywniała, gdy jego palce odnalazły małe, jędrne piersi i podrażniły sutki do jeszcze większego stopnia

niż podczas całej poprzedniej nocy. Potem przesunął dłoń niżej i dziewczyna rozchyliła uda. Delikatnie odnalazł miękką, ciepłą wilgoć, aż jęknęła z rozkoszy. Jej ręce przesunęły się po nim i zamknęły na jego twardym członku. Pieszcząc go zadrżała i zaczęła przysuwać się coraz bliżej, aż nagle zetknęli się ze sobą. Z westchnieniem wciągnęła powietrze, a potem poddając się fali pożądania mocno i zdecydowanie przycisnęła do siebie jego męskość. Gavin uniósł się lekko i wsunął pomiędzy jej rozwarte uda. Serce dziewczyny waliło jak młot, a jej oddech stawał się coraz szybszy. - Zrób to dobrze, Gavinie, tak jak kobieta ma prawo żądać od swojego mężczyzny.

90

Wszedł w nią powoli, ale dopiero wtedy, gdy skrył się w niej do końca, odpowiedział. - Liz! Och, Liz! Uwierz mi, chciałbym pójść na całość, ale... psiakrew... możesz zajść w ciążę. Spróbuję tak samo jak poprzedniej nocy... Ja... - Nie, proszę, nie! - uniosła nogi i zamknęła je wokół jego ciała

jak kleszcze. - Nie chcę, byś się wycofał. Chcę cię całego... w środku... nawet jeśli będę miała dziecko... Pochylił się nad nią i usta ich się spotkały. - Liz - westchnął. Liz... kocham cię. Wiem, że znamy się zaledwie od kilku dni... ale... Ale nie robię tego tylko dla przyjemności... Chcę być z tobą... Nie chcę nawet myśleć o tym, że moglibyśmy się rozstać. Ja... ja chciałbym, żebyśmy mieli dziecko... To znaczy, jeśli naprawdę tego chcesz... - Oczywiście, że chcę - próbowała wcisnąć go w siebie jeszcze głębiej. - Ja też kocham ciebie, Gavinie... Nie ośmieliła się jednak zdradzić swoich najbardziej intymnych myśli. Bo dopiero wtedy zdała sobie sprawę z tego, co naprawdę próbuje zrobić. W jakiś sposób to ją przerażało i napawało niesmakiem. Dziewczyny, które upatrzyły sobie chłopaka, uważały, że to niezły haczyk na niego. Z absolutną pewnością wiedziała, że próbuje zastawić na niego sidła. Używała sztuczki starej jak świat. Tego samego chwytu mogłaby użyć Ewa, aby złapać Adama. Liz

91

pogardzała sobą za to, co robiła. Jeśli zajdzie w ciążę, Gavin jej nie

opuści. To po prostu nie leżało w jego charakterze. Na długi czas byli wzajemnie dla siebie całym światem. Błota, Błotna Bestia, profesor Lowson - o wszystkim tym zapomnieli. Pozostały tylko łagodne rytmiczne poruszenia dwu ciał, z których każde chciało dać rozkosz drugiemu. Często też rozluźniali się próbując przedłużyć największą radość znaną rodzajowi ludzkiemu, by trwała tak długo, jak to tylko było możliwe. Liz uwolniła mężczyznę z uścisku. Nie było to już potrzebne. Nic na świecie nie potrafiłoby go teraz powstrzymać. I nagle żadne z nich nie mogło już się zatrzymać. Narastające napięcie uwolniło się raptownie i oto oboje w jednym rytmie wili się i wstrząsały nimi drgawki. Liz poczuła się tak, jak gdyby coś rzuciło ją w powietrze, gdzie całą swoją istotą zawisnęła na chwilę, a potem runęła w bezdenną przepaść. Lecąc w dół doznała uczucia rozkosznego ciepła wlewającego się w nią niepowstrzymaną falą i rodzącego w niej wrażenia, których nie doświadczyła nigdy przedtem. Całkowicie wyczerpani leżeli trzymając się w objęciach, myśląc wyłącznie o tym, co stało się przed chwilą.

92

- Ja... ja nigdy nie myślałam, że kiedykolwiek pozwolę komuś zrobić mi to przed ślubem - zamruczała sennie Liz. - Och, Gavinie, gdybyśmy tylko nie znajdowali się w tym okropnym miejscu. Chciałabym, żebyśmy tu nigdy nie przyjechali. - Ale wtedy nie spotkalibyśmy się, nieprawdaż? - zaśmiał się Gavin w odpowiedzi i pocałował ją namiętnie. - Myślę, że możemy podziękować za to staremu królowi Janowi. Niech go licho, może sobie zatrzymać te cholerne klejnoty. Ja znalazłem swój skarb, nawet jeśli nie udało się to profesorowi! Drzemali jednak niespokojnie. Myśl o błądzącej po bagnach potworności chmurą cienia kładła się na ich absolutnym szczęściu. Gavin obiecał sobie, że nazajutrz uczyni wszystko, co w jego mocy, aby zniszczyć bestię. Gdyby tylko policjanci zechcieli go wysłuchać... Nadinspektor Harborne spoglądał zza biurka na dwójkę młodych ludzi, którzy opowiedzieli mu właśnie najdziwniejszą historię, jaką usłyszał od chwili, gdy wstąpił do policji. Zanim zdecydował się na odpowiedź, przypatrywał się im przez moment. - W każdej chwili mogę zażądać, byście państwo poddali się badaniom - powiedział. – To historia rodem z niesamowitego magazynu fantastyczno-naukowego. Istotnie, w ciągu ostatnich paru dni natknęliśmy się tu na rzeczy, których nie potrafimy wyjaśnić

93

logicznie. Ten dziwny ślad. Ten dziwny ślad śmierdzącego śluzu, który ten stwór zostawił za sobą... ulatniał się, zanim mieliśmy możliwość właściwie go zbadać. Nikt oprócz państwa nie widział tego stwora, ale proszę mi powiedzieć, dlaczego dzisiejszego ranka nie towarzyszy wam profesor Lowson? Myślałbym raczej, że w tej sprawie powinien okazywać więcej zainteresowania niż do tej pory. - Wuja wiążą i inne sprawy - Liz przedstawiła rzecz dyplomatycznie, zanim Gavin zdążył cokolwiek powiedzieć. - Żyje przeszłością. Nie interesują go sprawy dziejące się obok niego. - Ach tak... - Harborne zwrócił się ku milczącemu aż do tej chwili detektywowi Borgowi. - Oczywiście powinniśmy przeprowadzić śledztwo na temat tego, co opowiedzieli nam ci ludzie. Nie możemy jednak wezwać wojska, by rozprawiło się z jakimś mitycznym stworzeniem, które widzieli tylko oni. Może więc, inspektorze, weźmiecie kilku ludzi i odnajdziecie ciało tego Glovera. Borg skinął głową i wyszedł z pokoju. - Dziękuję za odwiedziny. Harborne uśmiechnął się prowadząc ich w kierunku drzwi. – Proszę nie myśleć, że państwu nie dowierzam. Oczywiście dzieje się tu coś bardzo dziwnego. Ale odczuwam

pewność, że to wszystko ma jakieś logiczne wytłumaczenie.

94

- Jakie na przykład? - Gavin usiłował się opanować. Ten cholerny bałwan zamierzał stracić jeszcze więcej cennego czasu próbując znaleźć jakieś przyziemne rozwiązanie. - No cóż... - Harborne odchrząknął i uciekł spojrzeniem gdzieś w bok. - Ten pomysł z pozaziemskim potworem jest trochę, przyznacie to sami, naciągnięty. Musimy znaleźć coś bardziej wytłumaczalnego. Na tej ziemi żyją stworzenia, których człowiek nie widział nigdy albo widywał je bardzo rzadko. Dno oceanu kryje wiele jeszcze sekretów, dżungle Amazonii też. Czyż nie mogło być tak, że jakaś wracająca z Ameryki Południowej grupa przywiozła tu Błotną Bestię potajemnie? Uciekła ona właścicielom, którzy obawiają się powiadomić o tym władze. Można wymyślić tu wiele różnych rozwiązań. Gavin przypomniał sobie własne wcześniejsze teorie i nie powiedział ani słowa. Gdy Gavin i Liz wrócili do bunkra, stwierdzili, że profesor Lowson wyszedł gdzieś - i to sam.

- I to byłoby na tyle - rozmyślał Gavin, gdy jedli kanapki. Prawdopodobnie nie osiągnęliśmy niczego. Podejrzewam, że policja nam trochę nie dowierza. Teraz musimy poczekać kilka dni, aż eksperci dojdą do jakichś wniosków. Wymyślą albo gigantyczną jaszczurkę z pustyni Gila przemyconą potajemnie do kraju, albo

95

maniakalnego mordercę, który odkrył jakiś rodzaj śluzu, którym zbija policję z tropu. Cokolwiek wymyślą, wyjdzie ż tego jedna rzecz - strata czasu. Każda godzina niezdecydowania oznacza kolejną godzinę wolności dla Błotnej Bestii. - Czy nie możemy zniszczyć jej sami? - Liz zapaliła papierosa i zaczęła sprzątać ze skrzyni, której używali jako stołu. - Co? - popatrzył na nią zaskoczony, z widoczną troską na twarzy. - Dziewczyno, czyś ty oszalała? - a potem bardziej łagodnie przeszłaś bardzo wiele w ciągu kilku ostatnich dni. Może powinienem był jednak odwieźć cię do Londynu. Uśmiechnęła się, pewna siebie, pokpiwając z niego. - Teraz to ty się wycofujesz - powiedziała. - To dlatego, że ostatnio wiele myślałam i mam już pewną teorię. Gdybyś na kilka minut zamilkł i raczył

mnie wysłuchać. - No dobrze - westchnął - przedstaw tę swoją koncepcję. Mieliśmy już ich tak wiele, że jedna więcej nie zrobi nam różnicy. - No więc - w kąciku jej ust pojawił się łobuzerski uśmieszek czy pamiętasz, jak Błotna Bestia próbowała dostać się tutaj? Odparłeś ją płonącymi gazetami. Skinął głową.

96

- Oczywiste jest, że stworzenie to żyje w chłodzie i wilgoci - ciągnęła dalej. - Ogień przeraża większość dzikich bestii, ale myślę, że przeciw tej może wskórać jeszcze więcej - trzeba potwora zniszczyć tym, czego jego ciało nie znosi. Gorąco i susza są przeciwieństwem chłodu i wilgoci. Jego chłodne ciało nie wytrzyma tego, jestem pewna. Pomyśl o tym śluzie, który ono zostawia i o tym, jak szybko to świństwo znika. A te łuski, sądząc z tego, co widziałam, są twardsze niż zbroja, nawet kula czy grubszy pocisk odbije się od nich i tak... - Do czego zmierzasz? - Gavin był zaintrygowany. - Myślę - powiedziała - iż Błotna Bestia może zostać zniszczona

ogniem. I nie mam tu na myśli wiązki płonących gazet. Myślę o ogniu wyrzucanym z dużą siłą. Na przykład z miotacza płomieni. Model na naftę możesz kupić za kilka funtów. Wielu ludzi używa ich do palenia chwastów w ogródku. Przez kilka chwil milczał. Potem spojrzał na nią, a z jego twarzy zniknął kpiący wyraz. - Wiesz, Liz, możliwe, że coś w tym jest. Być może natrafiłaś na jedyną rzecz, która uwolni świat od tej potworności. Nawet jeśli płomienie nie są dla niej zabójcze, to trzyma się od nich z dala. Prawdopodobnie można ją w ten sposób odpędzić.

97

Uśmiechnęła się i nie powiedziała nic. Gavin popatrzył na zegarek. - Jutro rano skoczę do Spalding i kupię ten miotacz. O ile dobrze pamiętam, dzisiaj sklepy czynne są tylko do południa. W nocy zostaniemy tutaj z nadzieją, że Błotna Bestia nas nie ruszy. W tej chwili niewiele więcej możemy zrobić. Po upływie jeszcze połowy godziny powrócił profesor. Dostrzegli wyraz jego twarzy i nie powiedzieli niczego. Nie był w dobrym hu-

morze i najlepszą rzeczą wydawało się pozostawienie go w spokoju, ale ujrzeli, że niesie coś pod pachą. Cokolwiek to było, zostało ukryte w heskim plecaku i wyglądało na rzecz bardzo pękatą. - Co on znowu wymyślił? - szepnął Gavin do Liz, a profesor zignorował obecność młodych i zamknął się w swoim pokoju. - Trzeba na niego mieć oko - mruknęła. - Zawsze był dziwacznym typem, ale tym razem wydaje się, że przegiął pałę. O cokolwiek jednak chodzi, możesz założyć się, że ma to jakiś związek z Błotną Bestią. Dopiero bezpiecznie zamknięty we własnej celi w bunkrze profesor wyjął zawartość dużego wora. Gdy rozciągał całe metry specjalnie wzmocnionej sieci układając ją na podłodze, jego oczy płonęły triumfalnym blaskiem. Szarpnął workiem raz jeszcze i cztery stalowe kotwiczki brzękły o beton.

98

Przed podjęciem dalszych prac wstępnych starannie nabił i zapalił fajkę. Sękate, ale zręczne palce profesora rozwinęły sieć, a potem zaczęły mocować węzłami haki do wszystkich czterech jej rogów. Mocno pociągnął za każdy z nich próbując siłę połączenia. Nie mo-

że być słabych punktów. Źle zawiązany węzeł może narazić cały plan na niepowodzenie, a jego własne życie znajdzie się wtedy w opałach. Sprawdził każde oczko sieci. Rybak, który mu ją sprzedał, zapewniał, że może ona utrzymać dorosłego rekina. Ale sieć musi być o wiele silniejsza, jeśli zamierzał ująć w nią Błotną Bestię. Ostrożnie zwinął ją, ponownie upewniając się, że cztery rogi złożone były razem na wierzchu pakunku i trzymane na razie przez cztery haki. Podniósł wszystko razem i uniósł nad głową. Była teraz o wiele bardziej wygodna w użyciu - można nią było rzucić i rozwijała się w powietrzu. Obecnie potrzebował już tylko trzech rzeczy dobrego oka, pewnej ręki i... Błotnej Bestii. Przez cały ten dzień na rozległych polach pasły się dzikie gęsi. Miały tu mnóstwo żeru. Beztroscy zbieracze ziemniaków pozostawili tu sporo dorodnych bulw leżących pomiędzy kopcami. Nie trzeba było z trudem wyszukiwać pożywienia. Leżało tu i czekało, by ktoś je podniósł.

99

Mijało popołudnie. Raz jeden na przyległym polu ujrzały człowieka i wolno odeszły w drugą stronę gęgając nieco zaniepokojone.

Nie sprawił im jednak kłopotów i wkrótce już spokojnie pasły się dalej. Słońce zaczęło zapadać za daleki horyzont. Dorodny szary gąsior, który w ciągu ostatniego tygodnia przyprowadzał je tu codziennie, nagle wyciągnął ku niebu długą szyję i głośno zagęgał. Sześćdziesiąt gęsi przerwało żerowanie. Zagęgały i załopotały mocnymi skrzydłami, bo wiedziały, że nadeszła pora odlotu. Szum skrzydeł, dziki, ale melodyjny klangor - i już były w powietrzu szybko nabierając wysokości. Wkrótce ustawiły się w locie w doskonały klin i pod przewodem starego gąsiora wzięły kurs wprost na odległe moczary lśniące w odblaskach wieczoru. Przelatując nad ciemnozielonymi, słonymi bagnami, spróbowały wznieść się jeszcze wyżej. Zbyt dobrze znały rozlegający się w dole odległy huk strzelb. Tylko sztorm lub mgła mogłyby je zmusić, by leciały niżej i dostały się w morderczy ogień oczekujących na nie myśliwych. Niektórym z ptaków nie udałoby się przedrzeć i zanurkowałyby w dół trafione ładunkiem, by lec bez życia w bagiennej trawie. Ale takie jest życie. Akceptowały to i być może nawet traktowały jak wyzwanie. Dziś w nocy strzały ich nie sięgały. A jednak

100

myśliwi walili nadal, mając nadzieję, że przypadkowy ładunek zwali w dół pechową gęś, ale tak się nie stało i klucz przeleciał nienaruszony. Po kilku minutach stary gąsior zobaczył przed sobą mokradła. Teraz gęsi były już bezpieczne. Mogły pozwolić skrzydłom na odpoczynek i szybko tracąc wysokość poszybować nad brzegi Kanału Welland, gdzie mogły spokojnie spędzić noc. Nadchodził przypływ, ale nie miało to znaczenia, bo mogły spać równie bezpiecznie unosząc się na wodzie, jak i na błocie. Uwagę bystrych oczu gąsiora przyciągnął nagle jakiś ruch na brzegu kanału. Oczekujący w zasadzce strzelec? Zanim jeszcze jego oczy zdołały dobrze przyjrzeć się wrogowi, skrzydła już uderzyły silniej i zaczął nabierać wysokości. Reszta klucza podążała za nim gęgając ostrzegawczo. Ptaki z napięciem oczekiwały strzałów, bo wiedziały, że teraz są w zasięgu broni. Strzały nie padły. Zamiast tego na brzegu strumienia zmaterializował się jakiś kształt, unoszący się ze swojego błotnistego łoża jak Behemot obudzony z tysiącletniego snu. Rozpryskujące się na prawo i lewo, mijające zaledwie o piętnaście kroków łuskowatego, człekokształtnego potwora, gęsi zapomniały o trzymaniu się w szyku. Piekielny pysk zwrócił się ku górze, bezmyślne oczy zanotowały

101

ich obecność, ale połączone błoną szpony nie sięgnęły w próżnej nadziei złapania tłustej gęsi. Błotną Bestię niewiele interesowały zwierzęta czy ptaki. Ludzkie ciało i wnętrzności o wiele bardziej pociągały jej zwyrodniały smak. Gęsi gęgały w zapadającym zmierzchu, zapominając o ulubionym miejscu do noclegu. Przeleciały całe dwie mile, zanim znowu skierowały się ku błotom i zdecydowały się lądować dopiero po kilkakrotnym okrążeniu terenu i upewnieniu się, że nie czeka na nie żadna okropność. Gdy zamknęły się nad nimi ciemności, stłoczyły się razem, czując się w gromadzie bardziej bezpieczne. Ale niewiele z nich spało spokojnie. Podobnie jak Gavin i Liz w odległym o cztery mile bunkrze, obawiały się, że potwór z bagien dopadnie je w milczeniu, złowrogo wynurzając się z mroku. Stary gąsior na swój instynktowny sposób podjął decyzję. Jutro zabierze swoje stado dalej. Oczywiste było, że ta okolica przestała być królestwem dzikich gęsi. VIII Według wszelkiego prawdopodobieństwa tej nocy nie miało już

być wiatru, a mgła, która zaczynała się nad mokradłami, powinna zgęstnieć po wschodzie księżyca. Gavina cieszyło to, że nie przewidywano żadnej ekspedycji na dzisiejszą noc. Niebezpieczeństwa czyhające na Błotach byłyby stokroć groźniejsze. Istniały bowiem nie tylko szanse natknięcia się na Błotną Bestię, ale i ugrzęźnięcia w lotnych piaskach albo zaskoczenia przez przypływ. - Nie jest to noc do spacerów – powiedział do Liz, zamykając ciężko drewnianą okiennicę chroniącą wąskie szczelinowe okno. Mam na dzieję, że jutro mgły nie będzie albo rzecz stanie się podwójnie niebezpieczna. Wkrótce po dziewiątej w maleńkim korytarzu usłyszeli odgłosy kroków, a potem zgrzyt otwieranych i zasuwanych ponownie drzwi. Gavin wstał. - Twój wuj wychodzi na zewnątrz. W noc taką jak ta. A jednak prawie się tego spodziewałem. Od powrotu nie odezwał się do nas ani słowem. - On chyba zwariował - zgrzytnęła zębami Liz. - Wpadnie do jakiejś jamy albo w podobne miejsce, o ile nie dopadnie go wcześniej

103

Błotna Bestia. Lepiej chodźmy za nim, dobrze? Gavin potrząsnął głową. - Nie - odparł. - Absolutnie nie. Ja nie wychodzę i tobie też nie pozwolę. I koniec dyskusji. Jeśli zamierza zginąć w jakimś mulistym grobie, to jego rzecz. Nikt go nie prosił, by wyłaził. My nie idziemy i tyle. W każdym razie nie bez miotacza płomieni. Gdy profesor Lowson dotarł do brzegu terenów porośniętych sitowiem, zdążył już dostać zadyszki. Sieć była cięższa niż myślał, rzucił ją więc na ziemię, by dać odpoczynek zmęczonym mięśniom. Po raz kolejny tej nocy spojrzał na kompas. Cholera z tą mgłą! Że też zechciała opaść właśnie tej nocy, mając do dyspozycji tyle innych. Wbił wzrok w przestrzeń przed sobą, ale widoczność była ograniczona do nie więcej niż pięciu jardów i nie mógł nawet dostrzec mokradeł, choć wiedział, że stoi na ich brzegu. Być może jednakże mógłby obrócić pogodę na swoją korzyść. Może uda mu się zbliżyć do Błotnej Bestii bez zwrócenia na siebie jej uwagi. Ta myśl bardzo mu się uśmiechała. Nie bał się bydlęcia. Rozum uniósł go ponad strach. Pomyślał o przyszłości oczekującej go po schwytaniu bestii. Nie miał wątpliwości, że ją złapie. Jeśli nie

104

dziś, to jutro lub pojutrze. Gdybyż tylko ten dureń Royle zechciał mu pomóc. Ale teraz całą władzę zagarnie dla siebie. Z nikim nie będzie musiał jej dzielić. Zapalił fajkę i przykucnął w oczekiwaniu. To będzie długa, chłodna noc. Gdy usłyszał pierwsze chlupoczące odgłosy ciężkich kroków, księżyc był już wysoko na niebie. Z morza wychodziła Błotna Bestia! Chwycił gorączkowo sieć i uwolnił cztery kotwiczki. Będzie miał tylko jedną szansę. Mgła chyba jeszcze bardziej zgęstniała. Kłębiła się przed jego twarzą zacierając wszelkie kształty. Wokół zaległa absolutna cisza, nie słychać było żadnych odgłosów. Nasłuchiwał dalej, a minuty mijały ze śmiertelną powolnością. Co ona teraz robiła? Czy wyczuła jego obecność? A może potrafiła widzieć we mgle? Jeśli tak, to na pewno go zaatakuje. A potem usłyszał ją ponownie - charczącą, chrząkającą i daleko z tyłu za nim. Był wściekły i zaskoczony. Jak mogła go minąć tak, że jej nie usłyszał? Bardzo pomyliłby się ten, kto przypisywałby jej umiejętność cichego poruszania się w terenie. Przeszedł nieco na lewo podążając wzdłuż granicy sitowia i mokradeł. I nagle się zatrzymał. Jeszcze krok i zwaliłby się w mulistą głębię szerokiego strumienia wpadającego w tym miejscu do morza.

105

I wtedy zrozumiał. Błotna Bestia przeszła w głąb lądu po dnie tej głębokiej rzeczułki. Cholerna mgła! Gdyby nie ona, ujrzałby potwora. Zarzucił na ramiona kłąb sieci, spojrzał na kompas i ciężkim krokiem ruszył w sitowie. Podążanie za bestią nie miało już sensu. Może jutrzejsza noc nie będzie mglista... Wioska Sutton pogrążona była we śnie. Mgła, która przesączyła się znad bagien, tutaj zgęstniała i w jasnym, usiłującym ją przenikać świetle księżyca wyglądała jeszcze bardziej niesamowicie. Szeregi domków i zabudowań były pozostałościami z czasów minionych, prymitywnych i ubogich. Nawet w tych dostatnich czasach wioska nie nadążała za postępem. Ale tego właśnie chcieli ludzie z Błot, konserwatywni i żyjący w swoim własnym odizolowanym światku. Daleko za Bagnami zegar na wieży kościelnej w Holbeach wybił pierwszą. Dźwięk, aczkolwiek przytłumiony przez mgłę, został usłyszany przez każdego prawie mieszkańca Sutton. Nieomal wszyscy byli już w łóżkach, ale nikt nie spał. W ciągu ostatnich kilku nocy niewielu z mieszkańców Sutton nie miało kłopotów z zasypianiem.

Niektórzy z nich przypominali sobie legendę o strażniku skarbu króla Jana. Tom Southgate zadbał już o to, żeby ci, którzy o niej nie

106

słyszeli wcześniej, zostali dokładnie poinformowani o jej treści. Historia rozchodziła się szybciej niż ogień, który kiedyś, podsycony morską bryzą, spustoszył młyn Harrisona. - To ci z bunkra zbudzili potwora - niezliczoną ilość razy dudnił gospodarz znad baru. - Sutton nie zazna spokoju, dopóki nie pójdą sobie precz. I wtedy przez zatłoczony bar przebiegały gniewne pomruki. Nie mieli jednak ochoty iść i „załatwić ich” tak, jak jednej z poprzednich nocy. Całą tą aferę otaczała aura niesamowitości. Dlaczego człowiek taki jak Glover zdecydował się pomóc tamtej grupie? Gdyby się nie wmieszał, archeologowie leżeliby już na dnie jamy lotnych piasków. W wiosce panowała cisza mącona jedynie trzaskiem klapy kubła na śmieci za sklepem Growsona. Wszyscy znali ten odgłos. Rozpoznawali go i oddychali z ulgą. Reks, rosły czarny wilczur alzacki należący do Growsona, spuszczony z łańcucha myszkował w nocy jak wilk, do którego zresztą bardzo był podobny. Nikomu nie robił

krzywdy. Po prostu szukał żarcia. Ludzie niespokojnie wiercili się w łóżkach. Niektórzy drzemali. Nieliczni byli ci, którym udało się zasnąć głębszym snem. Zegar na wieży kościoła w Holbeach wydzwaniał kwadranse. O drugiej po północy pokrywy od pojemników na śmieci nadal jeszcze łomotały.

107

Reks dotarł do nabrzeża i węszył nad wodą. Zazwyczaj lubił zapach zgnilizny. Przypominał mu jego pożywienie. Ale ten dzisiejszej nocy był silniejszy niż zwykle. Sierść na grzbiecie psa zjeżyła się lekko, a w jego gardzieli narodził się niski warkot. W atmosferze nocy wisiało coś, czego nie pojmował, coś złego i potężnego. Trochę go to przeraziło. Postanowił wrócić do domu. Ale zapach zdawał się postępować za nim. Był cierpki i przenikliwy. Warknął raz jeszcze i wydłużył krok; teraz poruszał się skokami. Mgła mu nie przeszkadzała. Znał zapach każdego zaułka w Sutton. Nie potrzebował wzroku, by wiedzieć, gdzie jest. Przebiegał obok „The Bull” na Main Street i nagle się zatrzymał. Coś było na ulicy. Pies dostrzegał niewyraźny kształt podobny do Człowieka, ale nie był to Człowiek! Smród był teraz silniejszy i powstrzymywał

zwierzę jak niewidzialna bariera. Spojrzał w górę. Ta rzecz była dużo większa, niż wydawała się z początku. Dmuchnęła bryza i z każdą sekundą mgła stawała się rzadsza. W księżycowym świetle błysnęły oślizłe łuski. Reks chciał uciekać, ale mięśnie odmówiły posłuszeństwa naturalnym instynktom zwierzęcia. Zaszczekał. Zabrzmiało to słabo i niegroźnie. Bestia natomiast wydała niskie charczące warknięcie. Zrobiła krok naprzód. I jeszcze jeden. Wtedy już go miała.

108

Długie, przeciągłe wycie przerażonego psa sprawiło, że wolno zazwyczaj poruszający się Tom Southgate wypadł z łóżka jednym skokiem. Wyjrzał na zewnątrz przez okiennicę. Mgła zniknęła już całkowicie. Wtedy to po raz pierwszy zobaczył Błotną Bestię. Trzymała Reksa na wysokości głowy. Wilczur walczył rozpaczliwie, kłapiąc zębami i warcząc na łuskowate szpony, które go trzymały. Złowrogo wyglądające psie zęby zamknęły się na śmierdzącym ramieniu potwora. Chrupnęły i pękły, a skrwawione ułamki kłów opadły na bruk. - Co tam się dzieje? - Marjorie Southgate usiadła na łóżku. -

Tom, co się tam stało? Oberżysta złapał się za ramę okna, by nie upaść. - To... to potwór. Morduje Reksa! On istnieje naprawdę! Błotna Bestia trzymała teraz Reksa za szyję. Złamanie psiego karku było sprawą prostą. Potwór z rozmachem cisnął martwym wilczurem o ziemię. Jego szpony zagłębiły się w sierści zwierzęcia i rozszarpały mięśnie, później bestia opadła na czworaki, by łatwiej rozerwać swą ofiarę na części. W ciągu kilku sekund Reks zamienił się w kilka oddzielnych krwawych szczątków. Błotna Bestia żarłocznie dobrała się do serca i wątroby, równocześnie pakując je sobie w szczelinowatą paszczę.

109

Żując parskała, charczała, a z pyska opadały jej zakrwawione wnętrzności ofiary. Tom brutalnie odepchnął zbliżającą się do okna Marjorie. - Cofnij się! - wrzasnął. - Nie patrz, na miłość boską. Zwariujesz od tego widoku. Kobieta drżąc opadła na łóżko. Gospodarz skoczył w odległy kąt pokoju. Porwał leżącą na wierz-

chu stosu ubrań dwunastkę i gorączkowo zaczął grzebać w komódce szukając nabojów. Po krótkiej chwili, która jemu wydawała się wiecznością, znalazł kilka i wcisnął je w otwartą komorę nabojową. Nic nie mówił. Język odmówił mu posłuszeństwa. Być może dlatego zresztą, że nie było nic, co należałoby powiedzieć, w każdym razie nic, co trzeba wyrazić słowami. Skrzydło okienne stawiło opór i musiał użyć całej siły, by je wypchnąć. Bestia nadal tam była, ale spostrzegł, że z biednego Reksa niewiele już pozostało. Głowa. Nogi. Kilka strzępów futra. Przypomniał sobie opis zwłok Mantona Haywooda. Teraz już nie było wątpliwości, kto był za to odpowiedzialny. Istota wstała i zwróciła się w stronę Southgate'a. Czyżby go widziała? Jeżeli tak, to nie okazywała tego. Wymierzył w nią. Przerażający pysk był teraz dokładnie na przedłużeniu linii obu luf.

110

Nacisnął równocześnie oba spusty. A masz, skurwysynu! Odrzut podwójnego ładunku cisnął nim do tyłu. Zachwiał się, odzyskał równowagę i skoczył do okna. Bestia nadal tam była. Niewzruszona, po prostu patrzyła na niego. Widziała go czy nie?

- Na rany Chrystusa! - raz jeszcze odepchnął Marjorie do tyłu. - Kobieto, więcej amunicji, szybko! Zatłuczemy skurwysyna! Na ulicy słychać już było trzask otwieranych okiennic. Jakiś mężczyzna klął, aż dymiło. Wrzeszczały jakieś kobiety. Ludzi wyrwał z łóżek huk wystrzału Southgate'a. Jego pomysł szybko znalazł swoich zwolenników. Światło księżyca zalśniło na lufach kilkunastu dubeltówek. Trzasnęły sucho zamki. Brzęknęły bezpieczniki. Ale Błotna Bestia zdawała się tego nie zauważać. Nażarła się i była zaspokojona, nie widziała więc powodu, dla którego miałaby tu jeszcze się zatrzymywać. Człapiącym krokiem ruszyła w stronę mokradeł, szarozielony śluz kapał z jej łusek, a krew z pyska. A potem rozległ się ogłuszający łoskot. Ktoś walił z ciężkiej dubeltówki kalibru cztery i jej huk prawie zagłuszył odgłosy strzałów lżejszej broni. Ognia, przeładuj, ognia! Dym popłynął mniej więcej z tuzina okien, wściekła palba prowadzona przez ludzi zdolnych z

111

podrzutu trafić w półmroku świtu czy zmierzchu zrywającą się do lotu cyrankę. Teraz mieli przed sobą cel sto razy większy i prawie nieruchomy.

Tom Southgate opuścił broń na podłogę. Nie miał już amunicji. Lufy były prawie zbyt gorące, by ich dotknąć. Na końcu Main Street ktoś nadal jeszcze prowadził ogień. Człowiek z czwórką. Miał w lufie ostatni nabój, a Błotna Bestia była prawie na jego wysokości. Dwadzieścia jardów, nie więcej. Łatwy strzał prosto w łeb. Bolało go ramię, ale jeszcze raz przyłożył do niego kolbę. Gęsta chmura prochowego dymu wypełniała pokój i zawisła nad wiejską uliczką. Błotna Bestia niewzruszona szła dalej. W ostatnim domku rosły mężczyzna naciągał na siebie ciemnobłękitny mundur. Nieco trudniej niż zwykle przychodziło mu dziś zapinanie srebrzyście wykładanych guzików. Sięgnął po hełm i pałkę, potem rozmyślił się i wyjął radiotelefon. To nie była robota dla wiejskiego konstabla. Trzeba naradzić się ze zwierzchnikiem. IX Było już południe, gdy do bunkra przybyli nadinspektor Harborne i detektyw Borg. Zauważyli, że przy grobli nie było landrovera i to, że betonowy budynek na pierwszy rzut oka wyglądał na opuszczony. A jednak gdy przygotowywali się, by wejść do środka, w otworze drzwiowym ukazał się profesor Lowson. Miał nieuczesane włosy, a ubrany był w koszulę o luźnym kołnierzyku i bryczesy. Wyglądał tak, jakby właśnie wstał z łóżka. - Dzień dobry panom! Był grzeczniejszy niż zwykle. - Czym mogę panom służyć?

- Ustaliliśmy ponad wszelką wątpliwość - Harborne mówił tak, jakby chciał zaskoczyć rozmówcę odrzucając wszelkie formalne powitania - że gdzieś tu na wolności znajduje się niebezpieczny stwór. Bóg jedyny wie, skąd przybył i gdzie się ukrywa. Tak czy inaczej ostatniej nocy złożył wizytę w Sutton, zabił psa... i pożarł go. Walił w niego każdy, kto posiada tam broń. Równie dobrze mogliby strzelać z pukawek na groch - skutek byłby ten sam. Profesor Lowson zapalił fajkę i czekał, by rozmówca mówił dalej.

113

- Gdzie są pan Royle i panna Beck? - wypalił nagle Harborne. - Pojechali do Spalding po żywność - odparł Lowson bystro, patrząc na dwu przedstawicieli władz. Daleki był od zadowolenia, ale udało mu się ukryć te uczucia. Jak na jego upodobania zbyt wielu ludzi zaczynało się interesować Błotną Bestią. Nie zadał sobie trudu, by zaprosić gości do środka. Im szybciej sobie pójdą, tym lepiej. - Wezwałem wojsko - Harborne nie czynił sekretu z tego, że czuł się teraz kimś. - Dziś po południu do wioski przybędzie trochę ciężkiej artylerii i oddziałek żołnierzy. Nie mam wątpliwości, że to stworzenie wróci - jeśli nie dziś, to jutro albo następnej nocy. Co-

kolwiek to jest, załatwimy je raz na zawsze. Niech pan nie ma co do tego żadnych wątpliwości i nie liczy na nic innego. Lowson życzyłby sobie, żeby już poszli. Ale wydawało się, że policjantom się nie spieszy. - Wczoraj po południu jeszcze raz wydobyliśmy to, co pozostało z Glovera - warknął Harborne. - Początkowo wyglądało to na robotę kolejnego maniakalnego mordercy. Straszliwie okaleczone, a ten wstrętny śluz już zniknął. Nigdy nie zostaje dłużej niż kilka godzin. Sprowadziliśmy tu z Londynu jednego z czołowych mózgowców, ale i on nie potrafił tego rozgryźć. A czy pan ma jakieś pomysły?

114

- Przeszukajcie mnie - Lowson zaśmiał się głucho. - Wszyscy inni sądzą, że to przyleciało z kosmosu. Równie dobrze możecie przyjąć tę teorię. Nie jest gorsza od innych. - To idiotyczne. Musi byś jakieś logiczne ziemskie wyjaśnienie tej sprawy. Niewątpliwie znajdziemy jakieś, kiedy już przygwoździmy tego potwora raz na zawsze. Gapie już ściągają ze wszystkich stron. Wkrótce rozejdą się wieści, a ten Southgate robi z tego bombę. Dziś rano sprzedał więcej piwa niż w ciągu całego roku. Wszyst-

kie miejsca w jego hoteliku są już zajęte. W sadzie porozstawiano przyczepy kempingowe i porozbijano obozy. Lowson zakipiał wewnętrznie. Cholerni, wsadzający wszędzie swój nos ciekawscy. Właśnie wtedy, kiedy chciał, by zostawiono go w spokoju. Jeszcze tylko jedna noc - to było wszystko, czego potrzebował. Szansa, by zarzucić sieć na Błotną Bestię. Potem gapie nie będą mu już przeszkadzali. - I w tym punkcie przechodzimy do następnej sprawy - kontynuował Harborne. - Nie jestem specjalnie zadowolony z tego, że wy tu rozbiliście swój obóz. Szczególnie ta dziewczyna. Wczoraj pan Royle poinformował mnie, że kilka razy otarliście się już o niebezpieczeństwo. Rzecz nie jest warta ryzyka. Wyjedźcie na kilka dni, profesorze. Dajcie nam po prostu szansę wyjaśnienia tej całej sprawy i wtedy spokojnie możecie wrócić.

115

- Na pewno nie. - Oczy Lowsona rozbłysły i zjeżyła mu się broda. Przybyłem tu w określonym celu. To ekspedycja w interesie społeczeństwa. Mam tu pracę i zamierzam ją wykonać nie bacząc na nic. Guzik mnie obchodzi potwór z kosmosu, czy jak tam go

nazywacie. - Jest pan cholernym głupcem - warknął Harborne - jak wszyscy ci kretyni, którzy przyjechali dzisiaj. Prosi się pan wprost o to, by go zabito. Mógłbym postarać się o nakaz, by usunąć was stąd siłą, ale po jaką cholerę? Mam z tą sprawą dość kłopotów i bez was. Po tych słowach ruszył jak burza z powrotem na mokradła z milczącym detektywem Borgiem depczącym mu po piętach. Lowson stał w wejściu do bunkra i patrzył za nimi, aż zamienili się w dwie plamki na tle grobli. Wytrzepał popiół z fajki i cofnął się do środka. Szlag by ich trafił. Do cholery z nimi wszystkimi! A jednak złapie Błotną Bestię, nieważne jakim sposobem. Gavin i Liz wrócili zaraz po trzeciej. Ich coraz większe zdenerwowanie częściowo zostało rozładowane uciechą z udanego zakupu miotacza płomieni. - Choć musieliśmy odwiedzić sześć sklepów, żeby kupić jedną sztukę, mamy go wreszcie - żartowała Liz, gdy zbliżali się do bunkra.

116

Gavin niósł ich najnowszą broń w wojnie przeciwko Błotnej Bestii zawiniętą w brązowy papier. Lepiej żeby twój wuj tego nie widział - mruknął - stary czort coś knuje, jestem tego pewien. Nie spędził całej nocy na mokradłach na darmo. Weszli do środka. Miejsce było puste. Nawet dym tytoniowy wypełniający celę profesora był już zwietrzały. Gdzieś poszedł - szepnęła Liz. - Wyszedł godzinę albo dwie temu, sądząc po zapachu dymu z fajki. W tym wypadku to dobrze - powiedział Gavin zawijając paczkę w koc. - Zamierzam szybko rozejrzeć się po jego kwaterze. Wydaje się, że to trochę nieuczciwe. A do diabła z tym! Nie ma wątpliwości, że gmerał w naszych rzeczach, gdy my byliśmy poza domem. Właściwie jestem tego pewien. No, chodź! Betonowy sześcian, w którym mieszkał profesor, zawalony był bezładnie gazetami, czasopismami i książkami. Dziesiątki kart papieru zapełniały odręczne bazgroły Lowsona, ale na nie Gavin zaledwie spojrzał. I tak zresztą nie potrafiłby ich odcyfrować. Wła-

ściwie sam nie wiedział, czego szuka, dopóki tego nie znalazł, a i wtedy patrzył na to przez kilka sekund, zanim domyślił się, co ma przed sobą.

117

- No proszę, wielka, kwadratowa sieć rybacka! - wykrzyknął po rozwinięciu pakunku, który znaleźli ukryty pod kilkoma kartonami. - Popatrz tylko na to. Na wszystkich czterech rogach węzły. I kotwiczki. Co ten czort wymyślił? - Chce tego użyć, by złapać żywcem Błotną Bestię. - Boże wszechmogący! - zrozumienie celu olśniło Gavina. - A więc to był powód, dla którego nie było go przez pół nocy. Zwariowane - ale może zadziałać. Nagle małe wejście przesłonił jakiś cień. Zaniepokojeni odwrócili się w tym kierunku. - Ach tak? - w głosie profesora Lowsona zabrzmiała nuta triumfalnej ironii. - A więc postanowiliście poszperać w moich rzeczach, co? Gavin zdecydował w tym momencie, że najlepszą bronią jest atak.

- Wyjaśnijmy to sobie, profesorze - powiedział szybko, widząc, że Liz zarumieniła się z poczucia winy. - Jako członkowie pańskiej ekspedycji, której celem, jak mniemam, jest odnalezienie skarbu króla Jana, mamy prawo wiedzieć, co się dzieje. Wydaje się, że zapomniał pan o pierwotnej przyczynie naszego przybycia tu. Opanowała pana myśl o Błotnej Bestii. Ma pan nadzieję schwytać ją żywcem w swoją sieć, co? Jak piskorza w górskim stawie. Pan chyba całkowicie stracił poczucie rzeczywistości. Okolica aż roi się od

118

łowców potworów. Do Sutton przybyły oddziały wojska i zajęły pozycje obronne pośrodku wiejskiej uliczki, a na ich wyposażeniu znajdują się pociski przeciwpancerne, granaty i tak dalej... Jak pan sądzi, jaką szansę ma pan ze swoją cholerną siecią rybacką? - To już moja sprawa - odparł Lowson przysuwając twarz tuż do twarzy Gavina. Od początku nie chcieliście współpracować ze mną, więc od tej pory pracujemy oddzielnie: Przed waszym powrotem była tu policja z sugestią, byśmy się spakowali i wynieśli. Powiedziałem im, co mogą mi zrobić. Ale teraz widzę, że nie byłby to zły pomysł, gdybyście we dwójkę z niego skorzystali. Prawo nie

życzy sobie waszej obecności tu, a ja tym bardziej. Jeśli jednak zamierzacie tu pozostać, to zejdźcie mi z oczu! - Zrobimy to na pewno, niech się pan nie martwi - warknął Gavin, skinieniem ręki zapraszając Liz, by poszła za nim. - Jeśli zamierza pan rozegrać to w ten sposób, to od tej pory każdy dba o siebie. A my pozostajemy! Z przybyciem wojska mieszkańcy Sutton pozbyli się swoich obaw, a podniecenie z powodu stojącego na parkingu przy „The Bull” czołgu zatarło prawie wrażenie grozy, jakiego doznali poprzedniej nocy. Widok ciężkiej artylerii uzbrojonej w pociski Milla i

119

kilka karabinów kalibru 0.303 pomógł im odzyskać pewność siebie. Bestię z mokradeł można już było uważać za prawie martwą. - Ja nie byłbym tego taki pewny – powiedział Tom Southgate, zyskujący sobie ogromną popularność w zatłoczonym barze. - To nie jest taka sobie zwykła bestia. Przeciwpancerne pociski nie zrobią na niej wrażenia. Zapamiętajcie moje słowa. Wywaliłem w nią połowę paczki nabojów w czasie ostatniej nocy. Każdy trafił prosto w pysk, nie było dalej niż dwadzieścia metrów, a toto nawet nie

mrugnęło! Wieczór mijał. Aż do godziny dziesiątej nikt prawie nie zwracał uwagi na mały przenośny odbiornik telewizyjny. A potem nadeszła pora wiadomości wieczornych i wszyscy aż pochylili się do przodu. Z otwartymi ustami patrzyli teraz na obraz tej samej knajpki, w której siedzieli i w milczeniu słuchali unoszących się w powietrzu słów komentatora. - Rozeszły się wieści o tym, że w okolicy wioski Sutton w rejonie zwanym Błota pojawiła się dziwna bestia. Dwa zabójstwa, przedtem składane na karb jakiegoś maniakalnego mordercy, przypisuje się teraz temu stworzeniu z głębin. Dzisiaj we wczesnych godzinach rannych kilkunastu mieszkańców wioski z okien swoich sypialni otworzyło ogień do czegoś, co wyglądało na jaszczura, ale mającego wyraźne cechy ludzkie. Potwór zabił wilczura

120

i - najwidoczniej niezraniony - uciekł, przeżywszy wiele celnych trafień z dubeltówek. W przewidywaniu powrotu potwora wokół wioski rozstawiono wojskowe posterunki obronne. Dla magazynu ,, Wiadomości o dziesiątej” z Sutton w Lincolnshire mówił do państwa Gerald Watson.

W barze na nowo zabrzmiała wrzawa rozmów i Tom Southgate wyłączył odbiornik. To było wspaniałe. Im dłużej potwór zechce zwlekać z powrotem na scenę - tym lepiej. Zanotował sobie w pamięci, żeby rano zadzwonić do browaru i poprosić o dodatkową dostawę jasnego. Cała ta sprawa mogła ciągnąć się jeszcze bardzo długo. Wkrótce po zapadnięciu zmroku Gavin i Liz usłyszeli, że profesor wychodzi. Nie rozmawiali z nim od czasu poprzedniej buntowniczej wymiany zdań i napięcie, które powstało w jej wyniku, wyraźnie spadło po wyjściu naukowca. - Dlaczego za nim nie idziemy? - zapytała Liz, gdy odgłos jego kroków zamarł w oddali. - Bo to nie ma sensu - odpowiedział Gavin wciągając właśnie gruby sweter polo. - Nie bardziej niż my wie, gdzie znaleźć Błotną Bestię. Gdyby znał jej kryjówkę, to poprzedniej nocy albo zostałby zabity, albo miałby ją żywą w sieci. Zakładam, że najlepiej będzie,

121

jeśli ukryjemy się gdzieś przy tym szerokim strumieniu w miejscu, w którym wpływa on na mokradła. Tam właśnie zobaczyliśmy tego

stwora wchodzącego do morza, a na początek jest to miejsce równie dobre jak każde inne. Ostrożnie rozpakował miotacz płomieni i upewnił się, iż nadaje się on do użytku. Potem z korytarza przyniósł kanister z naftą i napełnił pojemnik urządzenia. - To dopiero zajęcie - mruknął. - Wiesz, Liz, czułbym się o wiele szczęśliwszy, gdybyś została tu, dopóki nie wrócę. Jeśli to nie będzie działało albo nie zrobi wrażenia na Błotnej Bestii... - No to pomyśl, co będzie, jeśli Błotna Bestia przyjdzie tu, podczas gdy ty będziesz nad strumieniem - sprzeciwiła się - a ja pozostanę zdana na własne siły. - Wygrałaś - westchnął. - A może mimo wszystko powinniśmy zostawić to wojsku i... profesorowi. Nie odpowiedziała jednak i w pięć minut potem zatrzasnęli za sobą drzwi i zagłębili się w noc. Raz jeszcze światło księżyca było dostatecznie mocne, by mokradła skąpały się w jego srebrzystym blasku i para wędrowców dość łatwo mogła odnajdować drogę. Nie było śladu mgły. Zamiast tego w ich twarze dęła ożywcza bryza znad morza, a sól osiadająca na ich wargach lekko szczypała.

122

- Oto przed nami ten szeroki strumień - wskazał Gavin kłębiącą się pomiędzy sitowiem wodę. - Przemyślawszy sprawę doszedłem do wniosku, że nie powinniśmy zaczaić się przy wejściu. Jeżeli Błotna Bestia wynurzy się na przeciwnym brzegu, nie będziemy mogli podejść bliżej i nie dostanie się ona w zasięg rażenia broni. Lepiej będzie, jeśli zajmiemy pozycję w miejscu, w którym będę mógł przeskoczyć strumień w razie konieczności. Profesor Lowson uśmiechnął się do siebie, gdy dotarł do ujścia szerokiego strumienia. Płytka jama na pobliskim brzegu ofiarowywała zarówno kryjówkę i schronienie, jak i dobry widok na rozciągające się przed nim mokradła. Ostrożnie zapakował zwój sieci składając go precyzyjnie w niewielki kwadrat z kotwiczkami na wierzchu. Sprawdził wagę całości w prawej ręce. Ciężkie, ale można tym manewrować. Zapalił fajkę i zasiadł na czatach. X Nadciągał przypływ. Zwolnił. Potem zaczął opadać. Rzadko sięgał poza linię zarośli wikliny na obszarze należącym niegdyś do Shepa White'a, wyjąwszy jedynie przypływy wiosenne albo sztormy. Dzisiejszej nocy poziom wody był wysoki i podnoszące się niestrudzenie fale podeszły prawie na pięćdziesiąt jardów do starego bunkra. Raz jeden piętnaście lat temu woda wdarła się do wnętrza betonowej budowli właśnie wtedy, gdy dwaj przyjezdni myśliwi

wzgardzili ostrzeżeniami swoich tablic pływowych i rozbili tam obóz. Obaj utonęli. Gdy woda opadła, w blasku księżyca zalśniły słone sadzawki. Gdzieś zagęgały dzikie gęsi. Ale słone moczary wcale nie były opustoszałe. Przed groblą, skulony za pniem martwego drzewa wyrzuconego na brzeg w czasie lata, oczekiwał jakiś mężczyzna. Nie było w nim nic, co zwróciłoby uwagę przechodnia. Był średniego wzrostu, przeciętnie zbudowany, gładko wygolony, nie różnił się niczym od innych łowców sensacji, którzy jednak woleli czuwać w zamkniętej przestrzeni wioski, czując się bezpiecznie, bo wiedzieli, że wojsko ochroni ich przed zagrożeniem, jakie kryła noc. Człowiek ten co chwila spoglądał z dumą na drogą kamerę i lampę błyskową

124

zwisające mu z szyi. Kosztowały go kupę forsy. Przy odrobinie szczęścia zarobi dzięki nim dużo więcej. Coś się poruszyło. Usłyszał to raczej niż dostrzegł. Na lewo od niego zaczynały się łany trzcin. Może to nutria albo wydra. Może nawet foka myszkująca w głębi lądu. Było zimno i czuł się zmęczony. Raz jeszcze pomyślał o swojej

kamerze. Magazyny nieźle płaciły za zdjęcia przyrody. Nie aż tak dobrze, jak niektóre czołowe dzienniki zapłaciłyby za zdjęcia Błotnej Bestii, ale nic nie stało na przeszkodzie, by zarobił u jednych i u drugich. Wstał i ostrożnie wybierając drogę, by uniknąć głośniejszych chlupnięć w kałużach błota, ruszył ku trzcinom. Nadal to słyszał. Gdzieś tam na brzegu wąskiego kanału zwierzę tarzało się w lepkim mule. Pewnie nutria. Nastawił lampę błyskową i wszedł w wysoką trzcinę. Tutaj było ciemniej. Dookoła tańczyły czarne cienie. Trudniej było wyraźnie coś zobaczyć. Cholera jasna! Drugi już raz pod jego stopą cmoknęła kałuża mułu. Ofiara musiała już teraz wiedzieć, że zbliża się do niej. Cisza. Być może prąd uniósł zwierzę w bezpieczniejsze miejsce. Widział błysk księżyca na wodzie na skraju tej trzcinowej dżungli. Jeszcze kilka jardów i wyjdzie na otwartą przestrzeń. Jego palec zatrzymał się na spuście kamery. To już. Zaraz.

125

Wyszedł z trzcin, ale nie zobaczył nic - tylko światło księżyca, błota i leniwie płynące wody. Brzegi były opustoszałe i kompletnie bez

życia. Popatrzył zaskoczony w lewo i w prawo. Nagle coś zobaczył. Zatrzymał się i nachylił, by obejrzeć znalezisko bardziej dokładnie ślady stóp. Chyba, że były to ślady, które pozostawiło w błocie jakieś stworzenie - nutria na przykład - skaczące z miejsca na miejsce i zostawiające po swoim przejściu odciski całego ciała. Ślady na pewno były spore - dwanaście cali wzdłuż, pięć w poprzek - ale najbardziej przypominały spięte błoną pławną szpony skierowane w stronę, z której przyszedł. W powietrzu wisiał zapach martwego smrodu. Zbyt późno pojął, co to wszystko znaczy. Trzciny zaszeleściły i rozdzieliły się, usłyszał charczący, chrząkający ciężki oddech, poczuł duszący przenikliwy zapach. Pokryte śluzem łuski, otwarta szeroko paszcza, rybie oczy... Mężczyzna zawył. Uciekałby, gdyby nie to, że stopy powyżej kostek ugrzęzły mu w błocie. Za późno. Gdy pierwszy tnący cios rozerwał skórę na jego obojczyku, instynktownie i rozpaczliwie nacisnął guzik kamery. Oślepiający, przeszywający oczy błysk. Mężczyzna poczuł ból w barku i ciepło krwi zwilżającej poszarpaną koszulę. Zacisnął mocno powieki w nadziei, że następny cios będzie celny i bezbolesny.

126

I wszystko szybko się skończy. Ponownie otworzył oczy. Coś było nie tak. Żył nadal. Nigdzie też nie widać było potwora. W powietrzu wisiał tylko jego smród, rozpędzony przez bryzę, aż zastąpił go kwaśno-słodki zapach wodorostów i morza. W końcu uszy człowieka złowiły słaby dźwięk. Odległy odgłos chlupoczących i rozbryzgujących wodę kroków spiesznie zdążających ku grobli. Być może Błotna Bestia w ogóle nie zamierzała odwiedzić dzisiaj Sutton. Albo może podążała tam okrężną drogą. Mężczyzna zapomniał o swojej leżącej w błocie kamerze. Tom Southgate byłby absolutnie szczęśliwy, gdyby musiał obsługiwać gości w „The Bull” aż do świtu. Żaden z nich zresztą nie wykazywał chęci wycofania się do pokojów, które wynajęli na noc. Wyglądało na to, że rzeczywiście napełniałby kufle do chwili, w której pierwsze blade światło ukazałoby się na wschodzie, gdyby nie to, że krótko po jedenastej prawo wetknęło głowę przez drzwi. - Ej, ej - konstabl Thorpe próbował mówić surowo, choć głos wewnętrzny namawiał go, by poszedł do domu, zmienił mundur na ubranie cywilne i wrócił tu, gdzie strumieniem lało się piwo. - Tom, wiesz przecie, że to nie Sylwester!

127

- No dobrze, dobrze - Southgate wyciągał już ściereczkę w kierunku szpuntu przy barze. - I tak właśnie zamykałem, Joe. Minęło jednak całe dwadzieścia minut, zanim bar się opróżnił. Nawet ci, którzy mieli wynajęte pokoje na górze, nie ruszyli wąskimi drewnianymi schodami na piętro. Zamiast tego wyszli na Main Street. Na Main Street było zresztą całe Sutton. Jedna czy dwie gospodynie domowe przez otwarte okna swoich domów sprzedawały herbatę i kawę. Ludzie śmiali się beztrosko i żartowali. W atmosferze nocy nie wyczuwało się żadnego śladu przerażenia. Jedynie zaciekawienie. W końcu ochraniało ich wojsko... - Nie zamierzasz iść do łóżka? - Marjorie Southgate wytarła ostatnie szklanki i z tym pytaniem zwróciła się do męża, który przez ostatnie dziesięć minut wyglądał przez okno. - Gdybym to zrobił, nie zasnąłbym i tak - odpowiedział nie odwracając głowy. - Dzisiejszej nocy nikt w Sutton nie zaśnie. Nie ma nikogo, kto chciałby stracić widok Błotnej Bestii dostającej jednym z tych wielkich pocisków. - Prawdopodobnie w ogóle nie przyjdzie. Biorąc pod uwagę tę bandę na ulicy nie mogę powiedzieć, że miałbym do niej pretensję. Słychać ich na milę dookoła. No cóż, ja idę do łóżka. A ty, Tomie

Southgate, rób jak ci się podoba.

128

Chrząknięciem skwitował przemowę żony, myślami zaś wrócił do sytuacji na zewnątrz. Być może tych sześciu chłopaków w szarozielonych uniformach ucieszyłoby się ze skrzynki piwa? Problem w tym, że nie byliby skłonni do uregulowania rachunku, nie miało więc sensu wynoszenie im choćby jednej puszki. Otworzył drzwi i wyszedł przed dom. Wieczór był ciepły, prawie tak jak w lecie, zbyt przyjemny, aby pozostawać w domu. Przecinając w poprzek ulicę ruszył ku miejscu, w którym grupka żołnierzy zebrała się wokół lekkiego czołgu. Zauważył, że ktoś już zaopatrzył ich w piwo. - Mógłbym to robić co tydzień - przemawiał kapral do grupki dziewcząt, które stały wokół niego. - Daje to człowiekowi czas, by nacieszyć się życiem. Nie musi się obawiać, że w każdej chwili dostanie od snajpera w plecy. Jeśli o mnie chodzi, to ta bestia specjalnie mi nie przeszkadza. Wystarczy tak się wykazać, by zadowoleni byli szefowie. Tak czy owak nie zamierzamy zabić jej zbyt szybko, prawda?

Rozległ się śmiech. Southgate też się uśmiechnął. Istnienie Błotnej Bestii było wszystkim na rękę. Nad miasteczkiem przeleciała lekka bryza. W miły sposób zmieniła atmosferę nocy. Przyniosła z sobą zapach farm, świeżo zebranych ziemniaków i ściernisk po zbożu.

129

Southgate zatrzymał się. Jego nozdrza lekko zadrgały. Wyglądało na to, że w jakimś kopcu ziemniaki już gniją. A może gdzieś tam za wioską był duży staw, który po okresie suszy zaczął się kisić, a jego powierzchnię pokrywały już pływające, gnijące wodorosty. Ten okropny smród w jakiś nieokreślony sposób wydawał się znajomy. Śmiech wokół czołgu przybierał na sile. Ktoś tam przyniósł jeszcze trochę piwa. A potem rozległ się pierwszy wrzask. Głośny i przeszywający, zawierający w sobie wszelkie odcienie ludzkiego strachu. Krzyczała jakaś dziewczyna stojąca w odległości może stu metrów od czołgu w głębi wioski. Był z nią jeden z żołnierzy. Zabawiali się ze sobą w odosobnionej bocznej uliczce - aż odkryli, że nie są już w niej sami.

Wydawało się, że potwór zmaterializował się z cienia. Mogliby go wyczuć wcześniej, gdyby uwaga ich nie była zwrócona na co innego. Widoczna na pierwszy rzut oka powolność ruchów Błotnej Bestii była zwodnicza. W świetle księżyca mignęła jej wznosząca się w górę i opadająca szponiasta, łuskowata łapa. Pazury dotknęły ciała, zamknęły się na nim i szarpnęły w tył. Lewa pierś dziewczyny ciągnąc za sobą szkarłatne korzenie oderwała się całkowicie, obnażając w ziejącej ranie pulsujące i tryskające krwią serce.

130

Reakcje żołnierza spowolnione zostały zaplątanymi wokół kostek spodniami i gaciami. Jego dłoń sięgnęła po opartą o ścianę trzysta trójkę, ale do niej nie dotarła. Druga łapa bestii opadła w dół rozszarpując udo chłopaka. Potwór raz jeszcze rozerwał ciało i znów wydarł kawał mięśnia. Nastąpił kolejny przeraźliwy krzyk, krew chlusnęła strumieniem i żołnierz zwalił się na martwe ciało dziewczyny, mieszając swoją krew z jej krwią. Dający największą ze znanych ludzkości rozkoszy akt zakończył się śmiercią dla obojga. - Co jest? Co się dzieje? - wysoki sierżant starał się rozpędzić opary piwa zaczynające spowijać jego mózg i odepchnął od czołgu

dwie dziewczyny. - Tam z drugiego końca ulicy coś nadchodzi! Chłopaki, chodźcie tutaj! Gotuj broń! Pięć odzianych w maskujące kombinezony figurek ruszyło do przodu na sposób komandosów, ale jakoś brakowało im w tym polotu zawodowców. W szkole nie uczono ich nacierania w takim otoczeniu. Poprzednia atmosfera rozluźnienia osłabiła chęć działania, a piwo przyćmiło zmysły. Wróg zaś był nierzeczywisty. Czyż nie żartował z nich dowódca w Lincoln mówiąc, że głównym ich wrogiem są przesądy bandy chłopków ze wschodniego wybrzeża? To nie była wojna. A potem zobaczyli go! Czającego się w mroku. Nisko pochylonego, czujnego, czekającego na nich i nieokazującego strachu.

131

Pierwszy strzał sierżanta chybił. Ze ściany domku nad głową Błotnej Bestii posypały się ceglane odpryski, a odbita kula nieszkodliwie, ale złowrogo zawyła w powietrzu. Stwór ruszył i wyszedł z cienia. Teraz już wszyscy widzieli go doskonale. Jego wąska paszcza była otwarta, nieustannie żując i łykając ciało ofiar. Po złowieszczym obliczu strumykami spływała krew. Potwór przełknął kęs i

zaryczał wyrażając gniew i irytację na tych, którzy bez przerwy przeszkadzali mu po to tylko, by strzelać weń ołowianymi pociskami. Palec sierżanta zamknął się na spuście po raz drugi. Ale nie nacisnął go. Ten ryk zdawał się paraliżować umysł żołnierza. Całym jego ciałem wstrząsały drgawki. Przez skórę przebiegały dreszcze. Pozostali zatrzymali się również. Po raz pierwszy usłyszano Błotną Bestię wykorzystującą w pełni swoje struny głosowe. Poprzednie charczenie i chrząkanie w porównaniu z tym, co teraz dało się słyszeć, wydawały się słodkimi melodiami. Sierżant jednak zmusił się do działania. Nacisnął spust i nie cofał palca. Tryskające z lufy automatycznej broni płomienie w istocie wcale nie gasły. Inni strzelali także. I wrzeszczeli: - „Walić w skurwysyna!” Byli przestraszeni. Musieli dodać sobie otuchy, by powstrzymać się od ucieczki. A Błotna Bestia po prostu sobie stała. Każda z kul trafiała w cel.

132

Bąble grubego, gęstego śluzu znaczyły miejsca, w które uderzał każdy pocisk, jakby ktoś rzucał kamyczki w błoto. Potwór po prostu sobie tam stał.

- Uważajcie na to! - krzyknął sierżant. Zapadła chwila ciszy, podczas której drżące palce wtykały w zamki nowe magazynki. Ognia jeszcze raz! Zwalmy go na ziemię! Nie pociągnie już długo! Kapralu, wezwijcie czołg. Rozwalimy to na strzępy!. Kapral odwrócił się i pobiegł z powrotem, zadowolony, że na kilka minut może oddalić się z tego miejsca. Obserwujący potyczkę tłum gapiów zafalował niespokojnie. Każde wyżej położone okno zdawało się wypełnione pobladłymi twarzami. Znowu posypały się serie, którym towarzyszyły pojedyncze wystrzały z okien domków. Każdy był zdecydowany wpakować trochę ołowiu w tego stwora, który wyłonił się z otchłani. Ulica i domy zadrżały, gdy czołg ruszył w stronę potyczki, zataczając szeroki łuk i podążając w górę zaułka. Kapral wymierzył w tę stronę reflektor. Dobry Boże! W kręgu jasnego światła potwór wydawał się jeszcze okropniejszy. Widać było każdy szczegół odrażającej postaci. Pociski trafiały w nią nadal. Pasma szarawej mgiełki zaznaczały miejsca, gdzie uderzał każdy z nich. Smród był prawie nie do wytrzymania. Sierżant sprawnie dowodził swoimi ludźmi, wołając równocześnie do gapiów, by się cofnęli.

133

- Z drogi! - wrzeszczał. - Dajcie nam możliwość wypróbowania tego działa! Kapralu, wywalcie mu flaki! Dajcie mu solidnie! Prosto w bebechy! Żołnierz w czołgu naprowadzał działo. I nagle w kręgu jasnego światła zrobiło się pusto. Błotna Bestia cofnęła się w mrok. Zatrzeszczały kolejne serie, tym razem mierzone na oślep, chaotycznie. Trzaskały pękające okiennice. Jęczeli ludzie. Patrzący na wszystko tłum rozbiegł się w panice. Niektórzy skoczyli w kierunku nabrzeża. Inni jak szaleni zaczęli walić pięściami w zamknięte drzwi. - Wstrzymać ogień! - wrzeszczał sierżant, który nie miał zamiaru odpowiadać za pół tuzina trupów. Kapralu, trzymajcie to w kręgu światła reflektora! Łatwiej było rozkazać niż wykonać. Błotna Bestia niespodziewanie zaczęła wykazywać sporą przebiegłość. Nie była już teraz przerażającym, ale polegającym wyłącznie na brutalnej sile i rozsiewanym przez siebie strachu wrogiem. Przelazła przez ceglany murek, który ciągnął się wzdłuż ogródków leżących przed domkami. Teraz poruszała się na czworakach i reflektor przypadkowo tylko wyławiał z mroku jej grzbiet, gdy przedzierała się przez drewniane płotki oddzielające jedne dywaniki trawy i krzewy róż od drugich. - Za nim! - Czterej żołnierze piechoty stłoczyli się przed maską

134

dudniącego głucho czołgu, usiłując dotrzymać mu kroku. Ktoś wychylił się z górnego okna i z odległości nie większej niż pięć jardów wypalił z dwulufowej dwunastki. Z równym skutkiem mógłby wylać wiadro wody. Sierżanta kusiła myśl, aby przez radio wezwać posiłki. Większa liczba ludzi i bardziej potężna broń wreszcie wykończą tę istotę. Zawahał się, ale potem zmienił zamiar. W ten sposób nie zdobywa się awansów. A potem stracili kontakt z celem. Bestia znalazła przejście, skrót wiodący na tyły zabudowań. Kapral zatrzymał czołg i wyłączył silnik. Zapanowała cisza. Urwały się nawet wrzaski. - Cholera, szefie, to zniknęło! - Przeszukajcie uliczkę reflektorem. Nie może ukrywać się wiecznie. Tom Southgate obserwował wszystko z okna w barze. Niespecjalnie dużo widział, ale nie miał zamiaru wychodzić i zostawiać pustej gospody, w której na górze przebywała tylko Marjorie. Nie

chodziło mu zresztą w tym przypadku o Błotną Bestię. Obawiał się raczej tego tłumu na zewnątrz. Wielu z nich wypiło już stanowczo zbyt dużo. Zamknięte drzwi nie powstrzymają ich przed poszukiwaniem okazji, by wypić jeszcze więcej. Ale teraz palba ucichła. Ludzie biegli w stronę nabrzeża i coś wrzeszczeli. No cóż, przynajmniej na razie nie będą myśleli o piwie. Zapadła irytująco głęboka cisza. Nagle usłyszał słabe odgłosy

135

poruszeń. Ktoś był w piwnicy. - Wszawe gnoje! - warknął i poszedł na górę po dwunastkę. - Co się stało? - Marjorie była w łóżku, ale jeszcze nie spała. Czy zaśniemy wreszcie dzisiejszej nocy? Chcesz mi powiedzieć, że ta kupa żołnierzy i czołg też nie mogą załatwić potwora? - Wygląda na to, że chyba go dostali - odparł wciskając naboje w podwójne lufy dubeltówki. - Strzelanina ucichła. Ale ludzie z tłumu stracili nad sobą panowanie i biegają wszędzie jak wariaci. Kilku z nich dostało się do piwnicy przez pochylnię z parkingu. No cóż, chyba czeka ich szok! Cholerny szok! Zszedł na dół i otworzył drzwi piwnicy. Czyniąc to przypomniał

sobie, że nie wymienił żarówki, która wysiadła wieczorem. Ale światło księżyca wpadające przez ziejący otwór po nieistniejącej teraz kracie powinno oświetlić miejsce dostatecznie wyraźnie, by zorientował się, co jest grane. Powoli schodził w dół po wąskich kamiennych stopniach. Małą piwniczkę wypełniał zapach zgnilizny, jak gdyby ostatnio dotarł tu przypływ i zostawił po sobie brud i szlam. W drugim kącie coś się poruszało. - No dobrze, kutasie - warknął. - Wyjdź lepiej, zanim strzelę! No, wyłaź. Wcale nie żartuję. XI Cholerny mrok! Tom Southgate wiedział, że w odległym kącie ktoś się krył. Słyszał oddech intruza. Głośny charkot, tak jak gdyby złodziej przedtem długo biegał. A może powodem był tylko strach? Obawa przed złapaniem? Gospodarz demonstracyjnie głośno odciągnął oba kurki. - No, wyłaź - warknął ponownie. - I tak cię mam. Nie będę tu sterczał całą noc. Coś tam się poruszyło, na chwilę zamarło w bezruchu, a potem raz jeszcze zmieniło pozycję. I wtedy zobaczył to, gdy na zielonych, pokrytych śluzem łuskach błysnęło światło księżyca. Błotna Bestia. Southgate strzelił prawie z przyłożenia. No, był może jard. Nie więcej. Z obu rur prosto w paszczę. Kwaśny, gryzący dym. Kaszlnął i zamknął oczy na sekundę. Nic nie było w stanie przeżyć tego po-

dwójnego ładunku. Stanął na wysokości zadania, gdy zawiodło wojsko. Będzie bohaterem. Będzie... W jego otwarte usta wbiły się błoniaste szpony. Ostry pazur wyszarpnął mu język i Southgate zachłysnął się własną krwią. Uścisk łapy bestii zamknął się na jego policzku. Szarpnęła. Połowa twarzy Toma oderwała się prawie bez oporu, obnażając połamane i

137

okrwawione kości. Stracił zdolność widzenia. Jego gałki oczne zaczęły wysuwać się z orbit. Wokół nich zwarły się ostre pazury. I wyrwały je. Po raz pierwszy w życiu modlił się. Prosił o śmierć. Nadeszła wraz z rozszarpaniem tętnicy szyjnej, a tryskająca krew splamiła szkarłatem łuski napastnika. - Tom! Tom! Nic ci się nie stało? Błotna Bestia odwróciła głowę. Ujrzała stojącą na szczycie schodów kobietę. Przez na wpół przeźroczystą tkaninę koszuli nocnej wyraźnie widać było jej baniaste piersi. Bestia widziała, jak kobieta mdleje i koziołkuje głową w dół po wąskich schodach, aż w końcu pada, zwrócona głową w jej stronę Marjorie leżała z zupełnie teraz

obnażonymi piersiami, których widok był już znany potworowi. Ten posmak świeżości. Krągłości, z których można było siorbać do woli. Bestia odwróciła się. Coś ją powstrzymało. Głęboko wewnątrz niej odezwał się głos instynktu nakazujący maleńkiemu mózgowi posłuszeństwo, ucieczkę i ukrycie się w błocie. W bezpiecznej kryjówce. Bez wahania usłuchała. Zalany światłem księżyca kwadrat nad nią ukazywał drogę ucieczki. Po minucie już stała na asfalcie opustoszałego parkingu. Z daleka dobiegał ją gwar głosów. Najkrótsza droga powrotna ku morzu była zablokowana. Ale jakie to w końcu

138

miało znaczenie. Stwór nie miał poczucia czasu. Ruszył ciężkim krokiem powłócząc przy tym nogami. Na prawo poza ścierniskami, w odległości mniej więcej mili, widział groblę. Bezpieczeństwo. Ranny odkrył, że bez przerwy na odpoczynek może przebiegać nie więcej niż dziesięć kroków na raz. Jego koszulę pokrywała zaschnięta krew, a w ramieniu czuł ból, jak gdyby włożył je w ogień. Mgliście przypomniał sobie, że gdzieś tam w błocie zostawił swoją

kamerę. Było mu jej szkoda, ale i za dziesięć takich nie zawróciłby w kierunku morza. Widok koszmarnego stworzenia pozostanie w jego pamięci na zawsze. Obawiał się, że już traci zmysły. Usłyszał odległy huk wystrzałów. Potem zapadła cisza. Musieli zabić tę istotę. Zaklął, wściekły na siebie, że nie pozostał w wiosce. Teraz już szybko tracił siły. Nie potrafił dłużej utrzymać się na nogach. Posuwanie się na czworakach przez mokradła Błot było powolne i prawie niemożliwe. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek mu się to uda. Być może o świcie mewy i wrony będą już dziobać jego trupa. Ktoś szedł w jego stronę. Spróbował powstać, by spojrzeć ponad sitowiem, ale ponownie zwalił się w błoto. Zapłakał cicho. Jeśli go

139

miną... Musi jakoś zwrócić na siebie uwagę. Natężył swoje struny głosowe. - Pomocy! Ratunku! Tutaj! Proszę... pomóżcie mi! - Głos uwiązł mu w gardle. Wiedział, że dłużej nie potrafi już pełzać ani krzyczeć. Słysząc odgłos kroków zrozumiał, że idący zmienili kierunek marszu. Jego krzyk został usłyszany. Zaczął ponownie płakać - tym

razem z ulgi. Stracił rozum w tej właśnie chwili, gdy ponownie zobaczył Błotną Bestię. Nawet nie była straszna. Była piękna. Nie mógł zrozumieć, dlaczego wszyscy robili wokół niej takie zamieszanie. Nienawidził wieśniaków, którzy próbowali ją zabić. Gdyby tylko przyjaźnie wyciągnęli ku niej ręce, na pewno odpowiedziałaby im w ten sam sposób. Ból już mu przeszedł. Właściwie przecież wcale go nie zraniła. Wszystko to tylko mu się wydawało. Teraz już widział to wyraźnie, choć inni tego nie rozumieli. To stworzenie szukało jedynie przyjaźni. Ze zdumieniem stwierdził, że teraz może wstać. Bez wysiłku. Uśmiechnął się. Wyciągnął przed siebie rękę. Wróci z nią do wioski. Pokaże im wszystkim! Będzie im wtedy głupio. Żołnierzom też. Patrzcie! Wyciągnęła ku niemu ręce. Obejmowała go. Szpony objęły jego szyję. Lodowaty cuchnący oddech wionął mu prosto w twarz. Perfumy... Nigdy nie uwierzyłby, że można skonać odczuwając tak dojmujące szczęście...

140

Szukająca ciepła Liz przytuliła się do Gavina, gdy przysłuchiwali się odgłosom strzelaniny dobiegającym z odległej wioski.

- Wydaje się, że wybraliśmy złe miejsce. - Wygląda na to, że wojsko tam trochę marudzi - odparł i pocałował ją w policzek. - Ale cieszę się. Oszczędzi nam to wielu kłopotów. - Wujowi też - uśmiechnęła się. - Wścieknie się, gdy usłyszy, że ją zabili. Zaśmiał się cicho. - Nie mogę doczekać się, by zobaczyć jego minę. - Naprawdę możemy jutro wrócić do Londynu? - zamruczała pytająco. - Wszystkie skarbce wszystkich królów Anglii nie zdołają mnie zatrzymać tu choćby dzień dłużej - obiecał i wtulił usta w jej wargi, sięgając głęboko językiem. Nagle zesztywniał i przechylił głowę na bok. - Co jest? - głos dziewczyny ponownie zabarwił niepokój. - Nie jestem pewien - odpowiedział - ale wydaje mi się, że coś słyszałem, tam w kierunku na ujście strumienia, może kilkaset jardów stąd. Posłuchajmy przez chwilę. Może mi się zdawało. Mijały minuty, wreszcie usłyszeli słaby odgłos rozsuwanego sitowia. Miękkie cmoknięcie, jakie mogłoby towarzyszyć szalupie siłą

141

wyciąganej z błota. Na srebrzystym tle cofającej się fali pływowej zamajaczyła sylwetka człowieka. Jej zarys był wyraźny i znany im aż za dobrze. Kapelusz typu safari, krzaczasta broda. - To wuj! - Tak, to naprawdę on - warknął Gavin. - Musiał tam siedzieć cały czas. Cóż, myślę, że powinniśmy wrócić i pozwolić mu dotrzeć do bunkra na własną rękę. Stosunki pomiędzy nami są, łagodnie mówiąc, dość napięte i nie odczuwam o tej porze szczególnej tęsknoty za jego towarzystwem. Wpadło mi do głowy, że jutro nasza ekspedycja ulegnie ostatecznemu rozwiązaniu. Obserwowali, jak profesor Lowson zbierał swoją sieć w zawiniątko i ruszał przez mokradła. Niezależnie od dzielącej ich ostatnio wrogości nie mogli nie podziwiać jego zręczności. Pozwolili mu oddalić się o trzysta kroków, zanim zdecydowali się podążyć za nim. Profesor Lowson kipiał z wściekłości. On także słyszał strzelaninę, po której nastąpiła cisza. Durnie! Cholerne durnie! W zasięgu ludzkości było najbardziej zdumiewające naukowe odkrycie wszystkich czasów. A cóż oni zrobili? Rozpieprzyli to na atomy, jak gdyby to było zwykłe, zbiegłe z zoo, dzikie zwierzę. Teraz nie uda się już odkryć, skąd pochodziło. Pomyślał o teorii Gavina: możliwe, że ten młody idiota miał trochę

142

racji. Pionierska misja z innej galaktyki. Być może kiedy Błotna Bestia nie powróci, przyślą innego potwora, ale tamten może wylądować gdziekolwiek. Druga taka szansa może się już nie nadarzyć. Jego umysł pogrążył się w mrokach przygnębienia. Siła, o której marzył, nigdy nie stanie się jego udziałem. No właśnie, jakie były granice siły Błotnej Bestii? A może mimo wszystko nie zginęła pod gradem ołowiu? Założyłby się o własne życie, że tych łusek prawdopodobnie nic nie było w stanie przebić! Szedł dalej zwalniając ciągle kroku. Wszystko diabli wzięli. Rozejrzał się dookoła. Światło księżyca już bladło. Na wschodniej części nieba pojawiły się smugi szarości. Przedświt. Za pół godziny nadejdzie pierwszy brzask. Minęła już prawie kolejna noc. Zmienił nieco kierunek, by uniknąć konieczności pokonywania labiryntu małych sadzawek. Najłatwiej było podążać wąską ścieżką biegnącą brzegiem zarośli sitowia i trzcin. Wysokie łodygi zachwiały się, mimo że bryza już zamarła. Wiatru nie było wcale. Człowiek mniej spostrzegawczy niż profesor Lowson nie poświęciłby temu powtórnej myśli, ale lata sumiennej pracy nauczyły go zastanawiać się nad wszystkim. Niczego nie przyjmo-

wał na wiarę. Podniósł więc do góry zwilżony palec. Stwierdził z całkowitą pewnością brak jakiegokolwiek ruchu powietrza.

143

A jednak trzciny nadal się poruszały. Coś się przez nie przeciskało. Stał i obserwował. Cokolwiek to było, poruszało się bardzo powoli. Potrzebowało aż pięciu minut, by pokonać ostatnie piętnaście kroków, zanim wychynęło z trzcin na wydeptany solidnie szlak przez bagna. Zanim wyłaniający się przed nim obraz został zarejestrowany przez mózg Lowsona, upłynęło parę chwil. Profesor po prostu stał i patrzył na Błotną Bestię. Ona też spoglądała na niego swoimi nie wyrażającymi żadnych emocji oczyma. Żadne z nich się nie poruszyło. Przypominali teraz starych przyjaciół spotykających się ponownie po krótkiej rozłące. Wreszcie Lowson uśmiechnął się tak, jak uczyniłby to spotykając przyjaciela. Uśmiechnął się, a potem wybuchnął śmiechem. W jego sercu nie było obawy. Jedynie radość. I triumf. - A więc w końcu udało ci się odnieść zwycięstwo nad ludzkością, przyjacielu - zachichotał. - Nie zdołali pobić cię ostatecznie

nawet przy pomocy tych swoich czołgów i karabinów. Błotna Bestia nadal pozostawała na czworakach i patrzyła na niego. Z jej łusek spływał śluz, strumyczkami spadając w błocko i formując tam szarozielone kałuże. Z jej ciała wyłaniały się pasemka mgiełki unoszące w powietrze zapach zgnilizny, gdzie zawisał w postaci małych obłoczków. Wydawało się prawie, że jej straszliwa

144

moc ulatnia się z każdą sekundą. - Coś się z tobą dzieje, stary byku - Lowson użył najbardziej czułego ze swych wyrażeń. - Tracisz swój śluz. Gdybyś pochodził z naszego świata, powiedziałbym, że wykrwawiasz się na śmierć. Rozmyślał intensywnie. Na ciele stworzenia nie było widać ran jako takich. Deszcz ołowiu, który wytrzymało stworzenie, nie pozostawił na nim żadnych widocznych śladów. Być może w grę wchodziły inne czynniki, takie jak zatrucie ołowiem, wpływ klimatu albo soli z bagien. Mogła też odegrać rolę dowolna kombinacja tych trzech czynników. Podjął decyzję. Próba wyleczenia stwora była niepraktyczna i niemożliwa, zresztą nie było na nic czasu. Pozostawała jedna tylko

rzecz do zrobienia. Musi przeprowadzić badania nad Błotną Bestią, dopóki jeszcze utrzymywała się przy życiu. Zanim nie będzie za późno. Nie wszystko było jeszcze stracone! Nachylił się i podniósł sieć. Sprawa wydawała się zbyt prosta, aby to wszystko działo się naprawdę - przypominało to zastrzelenie siedzącego spokojnie królika. Stworzenie nadal nie mogło się poruszać. Jego siły wyczerpywały się bardzo szybko. Może nawet nie zajdzie potrzeba użycia sieci. Lepiej jednak nie ryzykować bez potrzeby.

145

Odrzucił ramiona do tyłu, przez chwilę pozostawał w tej pozycji, a potem sieć wyfrunęła z jego dłoni, rozpostarła się i na ułamek sekundy, zanim opadła na ofiarę, zawisła pozornie nieruchomo w powietrzu. Trafił idealnie, rzut przeszedł jego najśmielsze oczekiwania. Błotna Bestia nadal się nie poruszała. Jeśli nawet zdawała sobie sprawę z faktu, że była uwięziona... nie dawała tego po sobie poznać. Złowrogie oczy bez wyrazu dalej spoglądały przez unoszące się obłoki śmierdzącej mgły, a oddech potwora świszczał chrapli-

wie, słabnąc z każdą sekundą. Profesor Lowson wiedział, co należy teraz zrobić. Pewien był, że źródło siły Błotnej Bestii stanowił ten straszny śluz, który nieustannie sączył się ze wszystkich otworów w jej skórze. Opuściwszy ciało ulatniał się on w nicość po bardzo krótkim czasie. Lowson wierzył jednak, że jeśli uda mu się pobrać próbkę i zamknąć ją w szczelnym pojemniku, zachowa ona swoją pierwotną formę pozwalając mu na przeprowadzenie późniejszych badań. Wyciągnął z kieszeni niewielką pustą buteleczkę po lekarstwach. Odkorkował ją i postąpił o przodu. Największy strumień śluzu płynął z rozdętych nozdrzy stwora. To z tego miejsca weźmie potrzebną mu próbkę. XII - O Boże! Spójrz! - Liz Beck odwróciła się od widoku, który powitał ich za zakrętem, gdy mijali sitowie i trzciny. Gavin powstrzymał ją gestem wyciągniętej ręki. - Złapał ją! - szepnął z podziwem i obawą w głosie. - Profesor naprawdę złapał Błotną Bestię. - Co on tam robi? - zapytała również szeptem. - Wygląda to tak, jakby ją prawie pieścił, poklepywał. Gavin usiłował przebić wzrokiem oświetloną księżycem mgiełkę. Z każdą sekundą robiło się jaśniej. Choć byli jedynie w odległości mniej więcej pięćdziesięciu jardów od profesora i jego więźnia, zaledwie mogli rozróżniać szczegóły.

- Coś robi z butelką - mruknął młody archeolog. - Bierze próbkę tego śmierdzącego śluzu. Powoli poziom płynu w małej buteleczce się podnosił. Oddech stwora stawał się coraz słabszy. - Ach! - chrząknął Lowson z zadowoleniem. - Myślę, że to powinno wystarczyć. - Wstał. - Dziękuję, przyjacielu. Dałeś mi władzę, której szukałem przez całe życie. Twoja wizyta na Ziemi nie była daremna.

147

Błotna Bestia oddychała głęboko, a całym ciałem wstrząsało drżenie. A potem zaczęła oddychać szybciej. Wyciek śluzu przeszedł w delikatne sączenie się. I nagle, po raz pierwszy profesor Lowson poczuł tchnienie strachu. Błotna Bestia wcale nie zdychała. Odpoczywała po prostu. Ponownie regenerowała tę swoją straszliwą siłę. Smród również był coraz mocniejszy. Lowson zakrztusił się i zwymiotował. Przypomniało mu to dzień, w którym po raz pierwszy natknęli się na to stworzenie. Teraz schwytany potwór zaczął się poruszać. Coraz bardziej nie-

spokojnie. Usiłował powstać, ale ponownie zwalił się w błoto. Sieć zrobiła swoje. Straszliwy ryk echem rozległ się na bagnach. Bydlę dało z siebie wszystko. Profesor skoczył w tył. Wiedział teraz, że jedyną szansą na ujście z życiem jest natychmiastowa ucieczka. Błotna Bestia już go nie obchodziła. Niech przyjdą żołnierze i załatwią sprawę tak, jak im się spodoba. W tym momencie jeden z jego butów utknął w kępie wiechlicy i profesor wyciągnął się jak długi, a mała buteleczka wyleciała mu z rąk. Jak szalony zaczął grzebać w wysokiej, błotnistej trawie. Nie mógł przecież odejść bez bezcennej próbki. Błotna Bestia pochyliła się jak tygrys sprężający się do skoku. Jej krępa sylwetka spięła się, zwierzę zebrało wszystkie swoje siły,

148

spowijająca je sieć zajęczała opierając się przez chwilę i wreszcie trzasnęła na wszystkie strony. Stwór szarpał się jeszcze przez sekundę i oto był wolny. Profesor spojrzał w górę, gdy wznoszący się nad nim wróg kroczył ku niemu jak posąg Komandora. Wiedział już z absolutną

pewnością, że za chwilę umrze. Potwór wisiał nad nim przez moment wydający się wiecznością. Profesor widział w nim groteskowego kamiennego gargulca, całkowicie nieruchomego, po którego łuskowatym obliczu spływały na ziemię przypadkowe strumyczki śluzu. Niektóre krople padły Lowsonowi na twarz i czuł ich chłód palący go jak kwas, bolesny, ale jednocześnie w dziwny sposób orzeźwiający. W jego żyłach zapłonął ogień, gdy stwór go dotknął i na krótkie mgnienie oka wyobraził sobie, że kąpie się w tym żywiole, a całe jego ciało staje się mocarne i niezwyciężone. I z tą myślą zamknął oczy. Nagle znalazł się w powietrzu. Błotna Bestia wymachiwała nim nad głową, łamiąc mu jednocześnie żebra w potężnym uścisku. Okrzyk Liz wyrwał Gavina ze stanu autohipnozy, w którą się pogrążył. Wszystko to było przerażająco nierealne. Być może zresztą wolałby, aby to wszystko pozostało tylko snem. W dłoniach trzymał już miotacz płomieni. Jego zwykle niezawodna zapalniczka tym razem nie zapaliła natychmiast. Cenne

149

sekundy uciekały. A potem opary naftowe rzygnęły płomieniem.

Ustawił długi wąski jęzor płomienia na jego maksymalną wielkość. Bezcelowe byłoby podchodzenie do przerażającego stwora na odległość mniejszą, niż byłoby to absolutnie koniecznie. A potem biegiem ruszył przed siebie. Profesor Lowson był już martwy, choć Błotna Bestia jeszcze z nim nie skończyła. Jakiś instynkt ostrzegł ją teraz, że zagrażają jej wrogowie znacznie bardziej niebezpieczni niż ci, którzy atakowali ją w wiosce. Zaczęła ryczeć. Jedna jej szponiasta łapa trzymała martwe ciało za pas, druga szukała, aż znalazła pomarszczoną szyję. Potwór zebrał się w sobie i szarpnął. Nastąpił głośny trzask i odgłos darcia, gdy głowa oddzielała się od reszty ciała. Monstrum szarpnęło jeszcze raz i wtedy puściły ostatnie mięśnie. Możliwe, że dopiero wtedy stwór zdał sobie sprawę z tego, że nie jest sam. Gadzi pysk otworzył się do kolejnego dzikiego ryku, ale było już za późno. Huczący płomień trafił prosto w zęby, liżąc żarłocznie szerokie nozdrza i wyżerając rybie oczy. Od intensywnego żaru zaskwierczały i buchnęły parą strumyki śluzu. Oślepiony potwór uderzył przed siebie potężnymi zamachami, lecz napastnik był już za nim, kierując płomienie na szerokie plecy

150

wroga. Zwierzę znów się odwróciło i Gavin strzelił prosto w korpus i brzuch. W ryku zwierzęcia pojawiły się teraz nutki strachu. Para zakryła cel prawie zupełnie, ale Gavin kontynuował atak. Kątem oka dostrzegł, że Liz zemdlała. Tak pewnie było dla niej lepiej. I nagle Gavin zauważył, że jego wróg wydawał się teraz o wiele mniejszy - o głowę niższy niż on sam. Zrozumiał, dlaczego tak się dzieje i poczuł, że wnętrzności skręca mu dreszcz obrzydzenia. W końcu zwymiotował, ale nie przerwał ataku obawiając się, że najmniejszą pauzę Błotna Bestia może wykorzystać przeciw niemu. Stwór już nie miał głowy i ramion. Ale żył nadal! Wił się usiłując uniknąć zżerającego go ognia. Zniknęły już jego ręce. Pozostał korpus na dwu nogach, rzygający chmurami gnijącego smrodu. Płomienie pożerały go z każdą sekundą, ale nie chciał upaść i zdechnąć. Nie znał pojęcia: poddać się wrogowi i uznać swoją klęskę. Dwie leżące osobno nogi. Wyprostowane. Dymiące. Szarpane wewnętrznymi drgawkami. Potem tylko szpony. Niepołączone nawet błoną. Wreszcie już nic. Nie została nawet kałuża śluzu na błotnistym gruncie. To był koniec Bestii. Zniknęła do ostatniego atomu. Jak gdyby nigdy nie istniała. Jedynie okaleczone, bezgłowe ciało profesora przekonywało Gavina, że to wszystko zdarzyło się naprawdę.

151

W odległości kilku jardów z błota wystawała brodata głowa. Oczy miała otwarte, niedostrzegające już niczego, zastygłe w poczuciu klęski. Ambicje całego życia zniszczone w kilka sekund. Gavin wyłączył miotacz, ukląkł obok nieruchomego ciała Liz. Oddychała regularnie. Po chwili jej powieki zatrzepotały i otworzyła oczy. - Czy... czy... - poruszyła ustami, usiłując jednocześnie usiąść. Przesunął się tak, by nie mogła dostrzec tego, co leżało za nim na wąskiej ścieżce. - Owszem - mruknął całując ją. - Wszystko już minęło. Skończone. Milczała przez chwilę. - Wuj nie żyje. - Tak - odparł. - Ale sam ściągnął śmierć na swoją głowę. Czy czujesz się już dość dobrze, by piechotą wrócić do wioski? Skinęła głową. Gdy wstawała, zahaczyła stopą o coś, co leżało w wysokiej trawie. Była to mała, szklana buteleczka. Gavin schylił się, wziął ją do ręki i

podniósł trzymając na tle wschodniej części nieba, które rozjaśniło się już pierwszymi promieniami słońca. - Mój Boże! - westchnął - a więc to właśnie robił profesor. Brał próbkę tego śluzu. Przez chwilę patrzyli na gęsty płyn zamknięty w małym pojemniku.

152

- Czy zamierzasz zabrać to ze sobą i poddać analizie? - zapytała Liz. - Myślę, że to jedyna pozostałość po Błotnej Bestii, prawda? Gavin potrząsnął głową. Potem odkorkował butelkę trzymając ją na odległość wyciągniętej ręki, aby uniknąć przenikliwego, nieznośnego zapachu. Powoli odwrócił butelkę do góry dnem i oboje patrzyli, jak płyn wycieka i wsiąka w gęste trzciny. Wreszcie zniknął cały, jego ostatnie krople błysnęły na łodygach roślin i ulotniły się w nicość. Gavin spojrzał na pustą butelkę w dłoni i cisnął ją tak daleko w gęste trzcinowisko, jak tylko mógł. Usłyszeli głośne „plum” i spojrzeli na siebie. Gavin objął kibić Liz, aby podtrzymać dziewczynę i oboje ruszyli w stronę grobli. - No cóż - westchnął głęboko. - To już koniec Błotnej Bestii i nie mogę powiedzieć, że jest mi przykro z tego powodu. - Ja też nie - mocno uścisnęła jego rękę. - Zdumiewające. Zbyt zdumiewające, by wyrazić słowami. Nadinspektor Harborne spojrzał ponad biurkiem na Gavina i Liz i po raz kolejny potrząsnął głową. Historia, którą mi państwo opowiedzieli, przechodzi wszystko, co zdarzyło się w tej makabrycznej sprawie. Panie Royle, naukowcy będą o niej dyskutowali przez dziesięciolecia. Na temat pochodzenia tego stwora zwanego Błotną Bestią powstanie mnóstwo teorii.

153

Nigdy też chyba nie dowiemy się, czy to przybyło do nas z innego świata, czy zrodziło się w mule Błot. Choć te opowieści o meteorycie i spalone fragmenty niezidentyfikowanego metalu zdają się wskazywać na pierwszą z możliwości. - Panie inspektorze, czy teraz możemy wrócić do Londynu? - w głosie Liz był niepokój. - Ależ oczywiście, że możecie - uśmiechnął się Harborne. - Teraz, gdy śledztwo w sprawie śmierci pani wuja i tych pozostałych nieszczęśników zabitych, gdy potwór szalał na wolności, jest zakończone, nie ma powodu, by państwa tu zatrzymywać. Gdy wyszli na ulicę, gdzie przy krawężniku zaparkowali załadowanego zabranym ze sobą wyposażeniem landrovera, Liz pozwoliła sobie na głośne westchnienie ulgi. - Och, być już w Londynie - mruknęła - nie powrócimy tu już nigdy, prawda, Gavinie? - Chyba że zechcesz spędzić na Błotach miesiąc miodowy - zażartował, a dziewczyna dała mu beztrosko sójkę w bok. - W tym okropnym miejscu nie chcę już nigdy postawić stopy - powiedziała. - Ani szukać skarbu starego króla Jana. Jeśli o mnie chodzi, to może na zawsze pozostać tam, gdzie jest.

154

- I tak prawdopodobnie się stanie - odparł. - Mówią, że przynosi pecha tym, którzy zaczynają go szukać. Tym razem na pewno tak było. Zbyt wielu ludzi zginęło, choć był to tylko uboczny skutek naszych prac wykopaliskowych. - Czy myślisz, że świat nie ujrzy już nigdy więcej Błotnej Bestii? - zapytała. - Chodzi mi o to, czy ci, którzy ją wysłali, nie zechcą przysłać następnej? - Jeśli tak się stanie - jego twarz spoważniała nagle - to prosił będę Boga, by nie było nas w pobliżu. Mam jedynie nadzieję, że jeśli gdzieś tam żyje ich rasa, to zdecydują, iż Ziemia nie jest miejscem dla nich. Otworzył drzwi pasażerskie, by mogła wejść do środka. Nagle powietrze napełnił dziki klangor i dźwięki melodyjnego gęgania. Ustawiony w idealnym szyku klinowym przeleciał nad wioską klucz dzikich gęsi i zaczął opadać zbliżając się do mokradeł. Tam było ich królestwo. Błota.

Koniec