Sny bogow i potworow - Laini Taylor

„Sny Bogów i Potworów” – Laini Taylor

Drogą skomplikowanego oszustwa, Karou przejęła kontrolę nad buntem Chimer i ma zamiar pokierować nim z dala od ślepej zemsty. Przyszłość spoczywa na jej barkach, jeśli jest w ogóle mowa o jakiejkolwiek przyszłości w zniszczonym wojną Eretz. Wspólny wróg, wspólna sprawa. Kiedy brutalna, seraficka armia Jaela wkracza do ludzkiego świata, to co niewyobrażalne staje się niezbędne, a Karou i Akiva muszą sprzymierzyć swoje wrogie armie przeciw zagrożeniu. To pokręcona wersja ich wspólnego marzenia z przeszłości, a oni sami zaczynają mieć nadzieję, że może to być szansa na początek nowej drogi dla ich ludzi. I być może dla nich samych. W kierunku nowego życia i kto wie może nawet miłości. Na horyzoncie pojawiają się inne, większe zagrożenia niż Jael. Okrutna królowa poluje na Akivę, a na niebie Eretz... coś się dzieje. Ogromne plamy rozprzestrzeniają się jak sińce, od horyzontu po horyzont; wielcy, skrzydlaci burzołowcy zjawiają się jak na zawołanie, nieustannie krążą, a świat przenika głębokie poczucie że coś jest nie w porządku. Jakaż to moc kaleczy niebo? Od ulic Rzymu do jaskiń Kirinów i poza nie, ludzie, Chimery i Serafini będą walczyć, kochać i ginąć w tym epickim teatrze, który wykracza poza wszelkie pojęcie dobra i zła. O czym marzą bogowie i potwory będąc na samej krawędzi czasu i przestrzeni? I czy cokolwiek poza tym ma znaczenie?

Dawno, dawno temu, Anioł i Diablica przycisnęli dłonie do swoich serc

i rozpoczęli apokalipsę.

I

Lody po koszmarze Nierówny, urywany oddech i krzyk krwi, dziki i wzburzony, i paraliżujący, i okropny, okropny, okropny – „Eliza. Eliza!” Ten głos. Rozbłysk jasnego światła i Eliza spada ze snu. Tak właśnie się czuje: jakby spadała i wylądowała na czymś twardym. „To był tylko sen,” usłyszała swój głos. „To był tylko sen, wszystko w porządku.” Ile razy w swoim życiu mówiła te słowa? Więcej niż mogłaby policzyć. Ale to był pierwszy raz, kiedy mówiła je do mężczyzny, który w akcie heroicznej odwagi wpadł do jej pokoju z potężnym młotem, przy okazji urywając klamkę, by uratować ją przed śmiercią. „Ty... ty krzyczałaś,” powiedział jej współlokator, Gabriel, zerkając w kąt pokoju, by sprawdzić, czy nie chowa się tam morderca. Był rozczochrany od snu i maksymalnie czujny, młot w jego rękach drżał. „Chciałem powiedzieć... naprawdę, naprawdę krzyczałaś.”

„Wiem,” powiedziała Eliza, od krzyku piekło ją gardło. „Czasami tak robię.” Podniosła się na łóżku. Czuła swoje wciąż szybko bijące serce i odetchnęła głęboko, by rozluźnić spięte mięśnie. Mimo płytkiego, chrapliwego oddechu, starała się brzmieć nonszalancko. „Przepraszam, że cię obudziłam.” Wzdychając, Gabriel opuścił w końcu młot. „Nie o to mi chodziło, Elizo. Nigdy nie słyszałem, żeby ktokolwiek tak krzyczał w prawdziwym życiu. To brzmiało jak krzyk z horrorów.” Wyglądał na zakłopotanego. Idź stąd, miała ochotę powiedzieć. Proszę. Jej ręce zaczynały się trząść. Niedługo nie będzie w stanie tego kontrolować, a nie chciała okazywać słabości. Zastrzyk adrenaliny zaraz po przebudzeniu nie jest najlepszym pomysłem. „Wszystko w porządku. Naprawdę. Ja tylko...” Cholera. Dreszcze. Jej wzrok nagle się zamglił, a w gardle urosła gula. Cholera cholera cholera. Zgięła się w pół i ukryła twarz w pościeli, czując jak szloch wzbiera się w niej i bierze nad nią górę. Przebudzenie się było gorsze od koszmaru, ponieważ na jawie była przytomna, a wciąż bezsilna. Groza i przerażenie powróciły, ale tam było coś jeszcze. Za każdym razem przychodziło ze snem i odchodziło wraz z powrotem świadomości, niczym napis na piasku zmywany przez przypływ. Coś okropnego, niczym gnijące ciało lewiatana wyrzucone na brzeg jej myśli.

Myślenie o tym było niemal bolesne. Panika wbiła się w nią jak noże, które rozdarły ją, pozostawiając czerwoną ranę – poczucie winy. Poczucie winy – dlaczego? To najgorsza część. To było... o bogowie, to niemożliwe do wypowiedzenia. Nic gorszego nigdy się nie przydarzyło, nigdy i nigdzie, i to była jej wina. Ale kiedy była we śnie, nic nie miało znaczenia – ani rozum, ani uczucia, ani nawet prawa fizyki. Strach i poczucie winy zagłuszały wszystko. To było do dupy. Kiedy dreszcze w końcu ustały i podniosła głowę, Gabriel siedział na rogu jej łóżka, wyglądając na zaniepokojonego. Był takim typem człowieka, który w przyszłości będzie chodził do pracy w krawacie. Może nawet z monoklem w oku. Był neurobiologiem, prawdopodobnie najmądrzejszą osobą jaką Eliza znała, i jedną z najmilszych. Oboje prowadzili badania w Narodowym Muzeum Historii Naturalnej Smithsonów i spotykali się od czasu do czasu przez kilka lat, dopóki dziewczyna Gabriela przeprowadziła się do Nowego Jorku, by znaleźć swoje powołanie i Gabriel zaczął szukać nowego współlokatora. Przypominało jej to budowanie zamków z piasku zbyt blisko brzegu, ale nie rezygnowała z marzeń i żyła dalej tak, jak żyłaby będąc normalną, dwudziestoczteroletnią doktorantką ze skromnym budżetem. Presja przez pracę doktorską, złośliwy laborant, wielkie nadzieje, czynsz. Potwory.

„Przepraszam,” powiedziała do Gabriela. „Myślę, że już wszystko w porządku.” „To dobrze.” By przerwać niezręczną ciszę, która zapadła, zapytał, „Filiżanka herbaty?” Herbata. Miła oznaka normalności. „Tak, poproszę.” Podczas, gdy wlewał wodę do czajnika i szukał kubków w szafie, Eliza doprowadzała się do porządku. Rozczesała włosy, ochlapała wodą oczy i policzki, przypudrowała nos, a piżamę zmieniła na wygodny dres. Dopiero potem popatrzyła w lustro. Twarz miała wciąż podpuchniętą, a białka oczu podbiegnięte siatką czerwonych żyłek. Świetnie. Normalnie miała bardzo ładne oczy. Była przyzwyczajona do komplementów pod ich adresem, nawet od nieznajomych. Były duże, okalane długimi rzęsami i jasne – a przynajmniej wtedy, gdy nie były zaczerwienione od płaczu – o kilka odcieni brązu ciemniejsze od jej skóry, która zdawała się błyszczeć. W tej chwili, zauważyła, że wyglądają trochę... dziwnie. „Nie jesteś szalona,” powiedziało do niej odbicie. Potrzebowała teraz swojej naturalnej pewności siebie. Nie jesteś szalona i nigdy nie będziesz. W głębi jej umysły zaświtała inna, desperacka myśl. To mi się nie przydarzy. Jestem silniejsza od innych. A przynajmniej taką miała nadzieję. Kiedy Eliza dołączyła do Gabriela w kuchni, zegar nad kuchenką wskazywał czwartą rano. Herbata stała na stole, tuż koło otworzonego pudełka lodów, z którego wystawała łyżka. Wskazał na nie. „Lody po koszmarze. Rodzinna tradycja.”

„Naprawdę?” „Tak, od teraz.” Eliza przez chwilę próbowała wyobrazić sobie lody w jej własnej rodzinie jako odpowiedź na koszmary, ale nie potrafiła. Kontrast był zbyt duży. Sięgnęła po karton. „Dzięki,” powiedziała. Zjadła kilka łyżek w milczeniu i sięgnęła po herbatę, cały czas czekając na pytania, które po prostu musiały paść. O czym śnisz, Elizo? Jak mam ci pomóc, skoro nie chcesz ze mną rozmawiać, Elizo? Co jest z tobą nie tak, Elizo? Słyszała to wcześniej już wiele razy. „Śniła ci się Morgan Toth, prawda?” zapytał Gabriel. „Morgan Toth i jego nadmuchiwane usta?” Okej, tego jeszcze nie słyszała. Na przekór sobie, Eliza się zaśmiała. Morgan Toth był jej wrogiem, a widok jego ust dobrym powodem do koszmarów, ale nie, to nie było to. „Nie mam ochoty o tym rozmawiać,” powiedziała. „O czym rozmawiać?” zapytał Gabriel, z niewinną miną. „Czym jest to „to”, o którym mówisz?” „Urocze. Ale mówię serio. Przepraszam.” „Okej.” Kolejna łyżka lodów, kolejna krótka chwila bez pytań. „Jako dziecko również miałem koszmary,” Gabriel jako pierwszy przerwał ciszę. „Przez jakiś rok. Bardzo intensywne. Bałem się zasnąć i wciąż śniły mi się jakieś rytuały, obrzędy. Nawet próbowałem robić wymiany za moje ulubione zabawki, jedzenie. Podobno raz

próbowałem poświęcić brata, by zajął moje miejsce. Ja tego nie pamiętam, ale on przysięga, że tak było.” „Poświęcić komu?” zapytała. „Im. Tym ze snów” Im. Iskra rozpoznania, nadzieja. Głupia nadzieja. Eliza również miała swoich „ich”. Oczywiście wiedziała, że są tylko wytworem jej wyobraźni i nigdzie więcej nie istnieją, ale nie zawsze łatwo było racjonalnie myśleć. „Kim oni byli?” zapytała, zanim zdążyła pomyśleć, co robi. Skoro nie zamierzała mówić o swoich snach, to nie powinna pytać o jego sny. To była zasada utrzymywania sekretów, którą praktykowała: Nie pytaj, a nie będziesz pytana. „Potwory,” powiedział ze wzruszeniem ramion i nagle Eliza straciła zainteresowanie – nie z powodu wspomnienia potworów, tylko z jego oczywistego tonu. Nikt, kto z takim spokojem mówił o potworach nie mógł spotkać się z tymi samymi potworami, co ona. „Wiesz, bycie ściganym jest jednym z najczęstszych koszmarów,” powiedział Gabriel i zaczął mówić o znaczeniu snów, podczas gdy Eliza popijała herbatę i okazjonalnie wkładała do ust łyżkę lodów, w rzeczywistości nie słuchając wywodu chłopaka. Już dawno temu prowadziła badania i próbowała zrozumieć swoje sny. Nie pomogło to wtedy i nie pomoże teraz, nawet jeśli Gabriel wplecie w swoje bajdurzenia mądre rzeczy typu „są manifestacją naszych codziennych lęków,” i „wszyscy je mają,” i będzie mówił tym

płaskim, pedantycznym głosem wykładowcy, jak gdyby rozwiązał za nią wszystkie jej problemy. Eliza miała wielką ochotę powiedzieć, I pewnie też wszyscy dostają stymulatory pracy serca kiedy mają siedem lat, ponieważ „manifestacje codziennych lęków” doprowadzają ich do zaburzeń pracy serca? Ale, jak zawsze, nie zrobiła tego, gdyż to mógł być świetny temat na opowiadanie jakimi dzielą się ludzie między sobą na przyjęciach koktajlowych. Wiedziałeś, że Eliza Jones miała stymulator serca w wieku siedmiu lat, ponieważ jej koszmary doprowadziły ją do zaburzeń pracy serca? Naprawdę? To chore. „A więc, co z tobą?” zapytała go. „Co się stało z twoimi potworami?” „Oh, nie chciały przenieść się na mojego brata, ale zostawiły mnie w spokoju. Teraz muszę składać w ofierze kozę w każde obchody święta Michała, ale to niska cena za dobry sen każdej nocy.” Eliza zaśmiała się. „Skąd bierzesz kozy?” zapytała, włączając się do zabawy. „W Maryland jest wspaniała mała farma. Sprzedają tam święcone kozy. Owce też, jeśli ktoś woli.” „Kto by nie chciał? I czym, do diabła, są obchody święta Michała?” „Nie wiem. Przed chwilą to wymyśliłem.” Eliza czuła wdzięczność dla Gabriela, że nie drążył tematu jej koszmarów, a lody i herbata, i nawet jego naukowe paplanie, które wcześniej drażniło Elizę,

pomogły jej częściowo zapomnieć o niedawnych koszmarach. Śmiała się, a to było już coś. I właśnie wtedy jej telefon zawibrował na stole. Kto mógł do niej dzwonić o czwartej nad ranem? Spojrzała na wyświetlacz... ... i kiedy zobaczyła numer na ekranie, upuściła urządzenie – albo może je wyrzuciła. Z głośnym trzaskiem uderzył w posadzkę i odbił się od niej. Przez chwilę miała nadzieję, że go zniszczyła. Leżał przez chwilę, w ciszy. Martwy. I wtedy – bzzzzzzzzzzzzz – niemartwy. Czy kiedykolwiek wcześniej było jej przykro, że nie zepsuła swojego telefonu? To był numer. Tylko cyfry. Bez nazwy. Nie miał nazwy, ponieważ Eliza nie zapisała go w pamięci telefonu. Nie spodziewała się nawet, że wciąż go pamięta, dopóki go nie zobaczyła i to było tak, jakby był w jej głowie zawsze, przez długi czas, od kiedy... od kiedy uciekła. To wszystko tam było, to wszystko wciąż tam było. „Wszystko w porządku?” zapytał Gabriel, schylając się, by podnieść telefon. Prawie krzyknęła Nie dotykaj tego!, ale wiedziała, że to irracjonalne i powstrzymała się. Nawet nie spojrzała na urządzenie, które Gabriel położył na stole, więc leżało koło niej, wciąż bucząc. W końcu na nie zerknęła. Jak się im udało ją znaleźć? Jak? Zmieniła imię i nazwisko. Zniknęła. Czy przez ten

cały czas wiedzieli, gdzie jest, obserwowali ją? A może te wszystkie lata były jedynie iluzją wolności... Buczenie ustało. Włączyła się poczta głosowa, a serce Elizy już biło w szaleńczym galopie. Kto to był? Jej siostra? Jeden z jej „wujów”? Jej matka? Ktokolwiek to był, Eliza miała tylko moment na zastanowienie, czy chce wysłuchiwać wiadomości, zanim telefon zawibrował raz jeszcze. To nie była wiadomość głosowa. To był sms. Przeczytała: Włącz telewizor. Włącz...? Eliza jeszcze raz popatrzyła na ekran, głęboko zdziwiona. Dlaczego? Co chcieli, żeby zobaczyła w telewizji? Przecież nawet go nie miała. Gabriel obserwował ją uważnie i ich oczy spotkały się, gdy usłyszeli pierwszy krzyk. Eliza prawie wyskoczyła z siebie, zrywając się z krzesła. Z zewnątrz dochodził długi, przeciągły płacz. A może to było wewnątrz? Dźwięk był głośny. A więc jednak wewnątrz budynku. Chwila. Tam był ktoś jeszcze. Co się działo, do diabła? Ludzie płakali z zaskoczenia? Radości? Przerażenia? I kiedy telefon Gabriela również zaczął buczeć, Eliza wyobraziła sobie ciąg dźwięków nadchodzących wiadomości – bzzz bzzz bzzz bzzz bzzz, do wszystkich jej znajomych w tym samym czasie, łącznie z Taj w Londynie i Catherine, która pracowała jako wolontariuszka w Południowej Afryce. Różnymi

słowami, ale wszystkie wiadomości mówiły to samo: Włącz telewizor. Oglądasz to? Obudź się. Telewizor. Teraz. Poza ostatnim, który sprawił, że Eliza miała ochotę zwinąć się w pozycji embrionalnej pod łóżkiem i przestać istnieć. Wracaj do domu, mówiła treść wiadomości. Wybaczyliśmy Ci.

II

Powrót Pojawili się w piątek, o wschodzie słońca, na niebie nad Uzbekistanem i zostali zobaczeni po raz pierwszy przez ludzi z małego miasteczka Silk Road w Samarkandzie, gdzie media podały do wiadomości publicznej informacje o... Gościach. Aniołach. Lecieli w idealnie równych szeregach, można było łatwo ich policzyć. Dwadzieścia razy pięćdziesiąt: tysiąc. Tysiąc aniołów. Lecieli na wschód, tak blisko ziemi, że ludzie stojący na dachach mogliby dotknąć białego jedwabiu ich sztandarów i usłyszeć granie ich harf. Harfy. Wieści szybko się roznoszą. Na całym świecie, w radiu i telewizji mówiono tylko o nich. Przerażenie, panika. Oczy wielkie jak monety, głos wysoki i dziwny. Wszędzie połączenia telefoniczne zostały nagle odłączone i zapanowała globalna cisza. Śpiący do tej pory kawałek planety obudził się. Połączenia internetowe zostały zerwane. Ludzie szukali się nawzajem. Ulice

zapełniły się. Głosy łączyły się i rywalizowały ze sobą, wznosiły i opadały. Zaczęły się pierwsze bójki. Zamieszki. Śmierci. Były również narodziny. Dzieci urodzone podczas Powrotu zostały nazwane „cherubinkami” przez jedną z religijnych radiostacji, która była również odpowiedzialna za plotkę, jakoby dzieci te miały mieć zalążki skrzydeł na swoich maleńkich ciałach. Nie było to prawdą, ale mimo to niemowlęta były uważnie obserwowane pod względem pojawienia się aureoli albo mocy magicznych. Tego dnia – dziewiątego sierpnia – zaczęto dzielić czas na „przed” i „po,” i nikt nigdy miał nie zapomnieć, gdzie był kiedy „to” się stało. *** Kazimir Andrasko, aktor, duch, wampir, i głupiec, choć przespał całe wydarzenie, twierdził później, że stracił przytomność podczas czytania Nietzsche – co było później określane jako precyzyjny moment Powrotu – i doznał wizji końca świata. To był początek jego prawdziwej kariery, która rozczarowała go, gdy tylko uświadomił sobie, ile trzeba włożyć pracy w rozpoczęcie nowego kultu. ***

Zuzana Nováková i Mikolas Vavra byli w Aït Benhaddou, znanej twierdzy w Maroku. Mik właśnie oglądał antyczny, srebrny pierścień – możliwe, że antyczny, możliwe, że srebrny, ale pierścień z pewnością – kiedy nagle dotarła do nich wrzawa; wepchnął pierścień głęboko do kieszeni, żeby później przyglądnąć mu się dokładniej. W restauracji, ściśnięci, oglądali wiadomości przekazywane po arabsku. Próbowali zrozumieć cokolwiek, wychwytując treść z komentarzy ludzi dookoła nich i nagłych westchnień, jakie się co chwilę rozlegały; jako jedyni rozumieli jednak dokładnie co się dzieje. Wiedzieli, czym te anioły były, a raczej, czym nie były. Nie było dla nich zaskoczeniem widok zapełnionego nimi nieba. Tak wielu! To był pomysł Zuzany, by ukraść vana naprzeciw restauracji dla turystów. Ich nowa rzeczywistość była tak zakręcona, że kradzież samochodu wydawała im się czymś nieistotnym. To było proste: Wiedziała, że Karou nie ma dostępu do wiadomości; musiała ją ostrzec. Ukradłaby nawet helikopter, gdyby musiała. *** Esther Van de Vloet, emerytowana sprzedawczyni diamentów, mieszkająca do niedawna w Brimstone i tylko czasami odwiedzająca tam swoją matkę w poczuciu obywatelskiego obowiązku, właśnie spacerowała ze swoimi mastiffami w pobliżu swojego domu w Antwerp,

gdy dzwony Kościoła pod wezwaniem Naszej Panienki zaczęły nieprzerwanie dzwonić. To nie było wezwanie na mszę, a nawet gdyby była na to odpowiednia godzina, dźwięk był zbyt ostry i niemal histeryczny. Eshter miała poczucie, że w swoim życiu nie przeżyła nigdy nic ekscytującego, mimo najszczerszych chęci i starań. Zważywszy, że kościelne dzwony bijące o tak nietypowej porze były czymś niezwykłym, żwawo ruszyła w stronę domu, a jej ogromne jak lwy psy podążyły za nią, niczym obrońcy. *** Eliza Jones oglądnęła kilka minut wiadomości na żywo na laptopie współlokatora, a kiedy serwery pękły, szybko ubrała się, wskoczyła do samochodu Gabriela i pojechała do muzeum. Pomimo wczesnej godziny, nie była pierwszą przybyłą, gdyż spora grupka innych zaniepokojonych studentów tłoczyła się wokół ekranu telewizora w laboratorium w piwnicy. Wydali jej się niedojrzali i głupi ze swoim brakiem zrozumienia dla wydarzeń, których byli świadkami. Prowadzili między sobą dyskusje na temat prawdziwości informacji podawanych przez media. To musiała być mistyfikacja, oczywiście. Gdyby anioły rzeczywiście były prawdziwe – co jest przecież niedorzeczne – czy nie powinny choć trochę bardziej przypominać obrazków w katechizmach ze szkółek niedzielnych? To było zbyt doskonałe. Musiało być ustawione.

„Mogli sobie odpuścić te harfy,” powiedział jeden z paleobiologów. „Przesada.” Ponieważ żaden z nich nie był głupi i wszyscy widzieli dziury w swoich teoriach spiskowych, to co zobaczyli na ekranie skutecznie ich uciszyło. W wiadomościach na żywo pokazywano właśnie jak ekipa filmowa odważyła się wreszcie zbliżyć do dziwnego zjawiska, a obraz stał się wyraźniejszy i bardziej jednoznaczny. Nikt nie chciał tego komentować, ale to wyglądało na... prawdziwe. Ich skrzydła, na przykład. Miały co najmniej dwanaście stóp rozpiętości i każde pióro wyglądało, jakby płonęło. Ich gładkie wznoszenie i opadanie, niesamowity wdzięk i siła lotu – to było ponad możliwości współczesnej technologii. „Może ten obraz nie jest w rzeczywistości na żywo, fałszują go przed emisją,” zasugerował słabo Gabriel. „To wszystko pewnie jest po obróbce graficznej. Taka Wojna Światów dwudziestego piątego wieku.” Rozległy się szmery, świadczące o tym, że nikt w to nie uwierzył. Eliza patrzyła w milczeniu. Gdyby nie incydent na Moście Charlesa w Pradze parę miesięcy wcześniej, nie byłaby w stanie utrzymać w sobie sceptyzmu. Podobnie jak Gabriel próbowałaby wyjaśnić te sensacje w racjonalny, trzeźwy sposób. Jednak aktualne wydarzenia były potwierdzeniem, że nie zwariowała, twierdząc, że od upadku z mostu uratowały ją trzy anioły. Miała wrażenie, że od tego czasu upłynęły całe wieki, a mimo

to patrzyła teraz na zimne zastępy tych istot w ekranie telewizora. Mimowolnie pomyślała o swoim telefonie, który zostawiła w mieszkaniu, i wyobraziła sobie jakie nowe wiadomości pojawiają się na ekranie. I pomyślała o nadnaturalnej ciemnej mocy, która oplatał ją tej nocy, we śnie. Znowu poczuła zimne macki oplatające jej talię i pełznące w stronę stóp, a jej oddech przyspieszył. Czy to rzeczywiście były tylko koszmary senne? Skoro anioły okazały się prawdą, to może istniały również inne potwory, które się do tej pory ukrywały, czekając na odpowiedni moment, by wypełznąć na światlo dzienne i zalać świat niczym wulkaniczna lawa.

III

Wybór umiejętności życiowych „Anioły! Anioły! Anioły!” To właśnie krzyczała Zuzana, wyskakując z furgonetki. „Zamek potworów” wyrósł przed nią: to było to miejsce w Maroku, gdzie armia rebeliantów z innego świata ukrywała się, by wskrzeszać swoich poległych. Błotna forteca z cuchnącymi dołami pełnymi węży i ogromnymi, nieludzkimi strażnikami. To z tych ruin uciekła z Mikiem w noc zmarłych. Niezauważenie. Na prośbę Karou. Bardzo wyraźną i przekonującą prośbę. Ponieważ... ich życia były w niebezpieczeństwie. A oni znowu tu wrócili, trąbiąc i złorzecząc. To nie było zgodne z instynktem przetrwania. Karou pojawiła się, gładko zlatując ze ściany, z gracją, niczym balerina w zerowej grawitacji. Zuzana była pod wrażeniem sposobu, w jaki jej przyjaciółka zeszła na dół, by ją powitać. „Anioły,” odetchnęła Zuzana, przekazując wieści. „Cholera, Karou. Na niebie. Setki. Setki. W normalnym świecie. To

przerażające. Bardzo.” Słowa wypływały z niej mechanicznie, ale nie słyszała sama siebie, wpatrując się w przyjaciółkę. Patrzyła i nie wierzyła własnym oczom. Co do cholery...? Trzask samochodowych drzwi, tupot stóp, i Mik znalazł się u jej boku, również wpatrując się w Karou. Nic nie mówił. Nikt nic nie mówił. Cisza wypełniła przestrzeń wokół nich jak bezgłośna bańka: Rozciągnęła się, ale nie wypełniła słowami. Karou... Połowa jej twarz była spuchnięta i fioletowa, pokryta strupami. Jej usta były spuchnięte, uszy zniekształcone. Co do reszty ciała, Zuzana nie potrafiła powiedzieć. Jej rękawy zasłaniały całe ręce, pięści splotła w dziwny, dziecięcy sposób. Zuzana delikatnie dotknęła jej policzka. Została brutalnie pobita, to było oczywiste. I tylko jedna istota mogła być za to odpowiedzialna. Biały Wilk. A to skurwysyn. Zuzanna poczuła, jak ogarnia ją furia. I wtedy go zobaczyła. Schodził swobodnie ze wzgórza, podążając w ich stronę, jak jeden z wielu chimer zaalarmowany ich głośnym przybyciem, a dłonie Zuzany mimowolnie zwinęły się w pięści. Postąpiła kilka kroków na przód, gotowa stanąć między Thiago i Karou, ale Mik złapał ją za ramię. „Co ty wyprawiasz?” wyszeptał, pociągając ją w swoją stronę. „Zwariowałaś? Przecież nie masz żądła ryjówko – skorpiona jak prawdziwa neek-neek.” Neek-neek – jej chimerze przezwisko, nadane jej przez żołnierza Virko. Było to nawiązanie do nieustraszonego, gniewnego ryjówko – skorpiona w Eretz, i choć Zuzanna nie chciała tego przyznać, to wiedziała, że Mik miał rację. Miała w sobie więcej złości niż ryjówko – skorpion, ale była co najwyżej pół-neek i ani trochę tak niebezpieczna, jakby sobie tego życzyła.

I zamierzam coś z tym zrobić, obiecała sobie po raz któryś. Um. Oczywiście, jeśli przeżyjemy. Ponieważ... cholera. Zastępy chimer wydawały jej się nieprzebrane, kiedy teraz widziała je schodzące ze wzgórza. Odwaga neek-neek Zuzany zaczęła powoli zanikać. Była wdzięczna za ramię Mika wokół jej talii – nie, żeby miała wątpliwości, że jego mistrzowska gra na skrzypcach obroni ją lepiej niż zrobiłaby to sama. „Zaczynam zastanawiać się nad naszymi wyborami umiejętności życiowych,” wyszeptała do niego. „Wiem. Czemu nie zostaliśmy samurajami?” „Jeszcze możemy nimi się stać,” odparła. „Wszystko w porządku,” powiedziała Karou, i właśnie wtedy podszedł do nich Wilk, otoczony przez wartowników. Ich spojrzenia skrzyżowały się, a Zuzanna wyprostowała się, starając się wyglądać groźnie. Zauważyła zadrapania na jego policzkach i jej furia rozgorzała na nowo. To były dowody na to, że to on zaatakował Karou. Chwila. Czy Karou powiedziała, „Wszystko w porządku?” Co było w porządku? Ale Zuzanna nie miała czasu, by się nad tym zastanawiać. Była zbyt zajęta gapieniem się. Ponieważ zza pleców Karou, zauważyła punkt na niebie, który zbliżał się i przybierał znajomy, okazały kształt, to był... Akiva? A co on tu robił, do cholery? Kolejny serafin wyłonił się z przestrzeni koło niego. Wyglądał podobnie do tej dziewczyny, która była tak wkurzona na moście w Pradze. Teraz również wyglądała na rozzłoszczoną, tak w stylu podejdź-bliżej-a-cię-zabiję. Jej dłonie oplecione były na rękojeści miecza, a wzrok utkwiony w zgromadzone chimery. Akiva zaś patrzył tylko na Karou, która... nie wydawała się być zaskoczona jego widokiem.

Nikt z nich nie był. Zuzana próbowała zrozumieć tą sytuację. Dlaczego nie atakowali się nawzajem? Wydawało jej się, że właśnie to zwykle robią chimera z serafinem – a zwłaszcza ta chimera i ten serafin. Co tak właściwie zaszło w zamku potworów po ucieczce jej i Mika? Był tu obecny każdy chimerski żołnierz i choć niektórzy wydawali się być rozzłoszczeni widokiem serafinów, żaden z nich nie zachowywał się wrogo. Dojrzała jedynie złośliwość w niektórych nieruchomych spojrzeniach bestii. Z tymi sami żołnierzami kiedyś siedziała na ziemi i śmiała się; tańczyła dla nich swój kukiełkowy taniec, żartowała z nich i była tematem żartów. Lubiła ich. A przynajmniej większość z nich. Ale w tej chwili przerażali ją wszyscy bez wyjątku swoją nieruchomą postawą, gotowi, by zaatakować anioły na dany sygnał. Oczy wszystkich wlepione były w Thiago, jakby oczekiwali na rozkaz, który musiał paść. Ale nie padł. Zuzanna uświadomiła sobie, że wstrzymuje oddech, dopiero kiedy zakręciło jej się w głowie. Cicho wypuściła powietrze z płuc. W tłumie zauważyła Issę i posłała jej bardzo jasne zapytanie ruchem brwi Co do cholery?. Odpowiedź Issy była mniej oczywista. Za krótki uśmiechem, który miał dodawać otuchy, kryła się niepewność i czujność. Co się dzieje? Karou powiedziała ze smutkiem coś cicho do Akivy – w języku chimer, oczywiście. A niech to. Co powiedziała? Akiva jej odpowiedział, również po chimerzemu, zanim skierował swoje następne słowa do Białego Wilka. Może dlatego, że nie rozumiała ich języka i musiała wyciągać wnioski z mimiki ich twarzy i może też dlatego, że widziała ich wcześniej razem i wiedziała, jak się wtedy zachowują, ale Zuzanna zrozumiała wiele: W jakiś sposób, w tym tłumie

chimerskich żołnierzy, z Thiago stojącym obok nich, ta chwila należała do Akivy i Karou. Choć oboje zachowywali stoicki spokój, twarze mieli jak z kamienia i stali w odległości dziesięciu stóp od siebie, nawet na siebie nie patrząc, Zuzanna była pod wrażeniem magnetycznego przyciągania, które się między nimi wyczuwało. Które było niemal namacalne, dopóki ktoś go nie przerwał.

IV

Początek Dwa słowa, dwa życia. Aż do tej pory. Karou dokonała wyboru. „Jestem chimerą,” powiedziała do Akivy. Czy rzeczywiście tylko kilka godzin minęło, od kiedy „uciekł” z fortecy ze swoją siostrą, by odlecieć i spalić portal Samarkand? Mieli powrócić i spalić również ten, by oddzielić Ziemię i Eretz od siebie na zawsze. Czy w ogóle zastanawiał się, jaki świat ona wybierze? Tak jakby miała jakiś wybór. „Moje życie jest tam,” powinna była powiedzieć. Ale tak nie było. Otoczona przez stworzenia, z którymi się utożsamiała, i które bez zastanowienia okrzyknęły ją kochanicą anioła, Karou wiedziała, że to nie było takie życie, jakie czekało ją w Eretz, ale wypełnione służbą i

tajemnicami, czekało na nią wyczerpanie i głód. Strach. Odosobnienie. Możliwe, że śmierć. Z pewnością ból. A teraz? „Możemy razem z nimi walczyć,” powiedział Akiva. „Ja także mam armię.” Karou stała jak wrośnięta w ziemię, ledwo oddychając. Akiva przybył zbyt późno. Armia serafinów została właśnie wypchnięta przez portal – bezwzględne Dominium Jaela, elitarny legion Cesarstwa – i o to była niepojęta oferta Akivy dla swojego wroga, która zaskoczyła wszystkich, łącznie z jego siostrą. Walczyć z nimi razem? Karou zobaczyła jak Liraz spogląda na niego nieufnie. Pasowało to do jej własnej reakcji, ponieważ jedna rzecz była pewna: Oferta Akivy była zbyt nagła, niewyjaśniona, by Thiago miał się na nią kiedykolwiek zgodzić. Biały Wilk musiałby umrzeć tysiąc razy zanim zgodziłby się na współpracę z aniołami. Świat dookoła niego musiałby zniszczeć. Musiałby zobaczyć koniec wszystkiego. Musiałby być końcem wszystkiego zanim przystałby na taką propozycję. Karou była równie zdziwiona jak reszta – choć z innych powodów – gdy Thiago... skinął głową. Syk zdumienia, który wydali Lisseth lub Nisk, oboje z plemienia Naja, i odgłos spadających kamyków ze wzgórza, potrąconych przez bijące ogony, były jedynymi dźwiękami, które wydali żołnierze. Karou słyszała krew

pulsującą w jej uszach. Co on wyprawia? Miała nadzieję, że wie, co robi, bo Karou nie miała pojęcia. Pozwoliła sobie zerknąć na Akivę. Na jego twarzy nie było żalu, obrzydzenia, strachu ani miłości, którą widziała poprzedniej nocy; na twarzy miał kamienną maskę i taką samą nałożyła na swoją twarz. Musiała ukryć swoje radość spowodowaną jego widokiem, co było dla niej trudne. Akiva wrócił do niej. Czy nikt więcej nie zdołał uciec z tego cholernego fortu? To było równie odważne, co lekkomyślne. Ale tym razem nie narażał tylko siebie. Zaskoczyło i zawstydziło ją to, jak bardzo się ucieszyła, że jeszcze żyją. To był Akiva, wróg, w którym zakochała się dwukrotnie, w dwóch oddzielnych życiach, z mocą, która wydawało się, że może zmienić kształ wszechświata i może rzeczywiście tak było, ale to było bez znaczenia. Była po stronie Thiago. To było miejsce, które wybrała z własnej woli, przez wzgląd na swoich ludzi: po stronie Thiago. Ponadto - czego Akiva nie widział – to był Thiago, którego zrobiła dla siebie: jedyny, po którego stronie mogła stać. Biały Wilk ostatnio... nie był sobą. Umieściła lepszą duszę w ciele w ciele, którym gardziła – oh, Ziri – i modliła się do każdego w nieskończonym wachlarzu bóstw obu światów, by nikt się nie zorientował. Ten sekret był jak odbezpieczony granat w jej dłoni. Przez cały czas jej serce galopowało i zwalniało, kompletnie gubiąc właściwy rytm. Dłonie drżały i pokryły się potem.

To było potężne oszustwo, a jego konsekwencje uderzyłyby najmocniej w Ziriego. Nabrać tych wszystkich żołnierzy? Większość z nich służyła generałowi od dekad, niektórzy od wieków, przez kolejne wcielenia, i znali każdy jego gest, sposób, w jaki mówił. Ziri musiał być Wilkiem, w zachowaniu, postawie i chłodzie, tłumionej brutalności – być nim, ale, paradoksalnie, lepszym nim, kimś, kto poprowadzi ich ludzi ku przetrwaniu, a nie ślepej zemście. To mogło się zdarzyć tylko w snach. Biały Wilk przecież nigdy nie obudziłby się pewnego ranka, ziewnął, przeciągnął i stwierdził, że zawrze pokój ze swoimi śmiertelnymi wrogami. Ale to było właśnie to, co zrobił Ziri. „Jael musi zostać powstrzymany,” stwierdził. „Jeśli przekona ludzi, by wytwarzali dla niego broń i wspierali jego armię, nie będzie dla nas nadziei. Mamy więc wspólny cel.” Mówił niskim głosem, wymagającym absolutnego posłuszeństwa i nawet na chwilę nie zawahał się, czy jego decyzja zostanie poparta. Tak właśnie robił Wilk i Ziri idealnie to odtworzył. „Ilu ich jest?” „Tysiąc,” odpowiedział Akiva. „Na tym świecie. Niewątpliwie, po drugiej stronie portalu są jeszcze ci ciężko uzbrojeni.” „Tego portalu?” zapytał Thiago, skinieniem głowy wskazując Góry Atlas. „Przeszli przez inny,” powiedział Akiva. „Ale ten również może być zagrożeniem. Wkrótce go znajdą.”

Mówiąc to, nie patrzył na Karou, ale i tak ogarnęło ją poczucie winy. To przez nią wstrętny Razgut miał swobodę działania i mógł z łatwością wskazać Dominium ten portal, tak jak pokazał go jej. Gdyby był tu uwięziony, wciąż byliby bezpieczni w zaciszu ich własnego świata, podczas gdy ich serafińscy wrogowi odcięci od nich z obu stron. Ta przytulna przystań może wkrótce stać się ich grobem. Thiago przyjął to ze spokojem. „Jeszcze się o tym przekonamy.” Popatrzył na swoich żołnierzy, a oni patrzyli na niego, z uwagą i konsternacją obserwując każdy jego ruch. Co on wyprawia? zastanawiali się, ponieważ to zachowanie było do niego nie podobne. Zaraz wyda rozkaz, by zabić anioły. To tylko część jakiejś strategii. Na pewno. „Oora, Sarsagon,” rozkazał, „stwórzcie szybkie i wytrzymałe zespoły. Chcę natychmiast wiedzieć, kiedy Dominium się pojawi. Kiedy już to zrobi, powstrzymacie ich. Utrzymajcie portal. Niech żaden anioł nie przejdzie przez niego żywy.” Gdy na jego twarzy pojawił się wilczy uśmiech na myśl o martwych aniołach, Karou zobaczyła jak podejrzliwość opuszcza żołnierzy. Nawet jeśli nie rozumieli, co się dzieje, to było dla nich coś znajomego: Wilk rozkoszujący się perspektywą przelania serafińskiej krwi. „Wyślij posłańca, którego jesteście pewne. Idźcie już,” powiedział, a one go posłuchały. Oora i Sarsagon wybrały swoje zespoły szybkimi, stanowczymi gestami i natychmiast ruszyli w drogę.

Bast, Keita – Eiri, gryfy Vazra i Ashtra, Lilivett, Helget, Emylion. „Reszta, rozejść się. Bądźcie gotowi do drogi, jeśli raport będzie korzystny.” Generał zawiesił głos. „I gotowi do walki, gdyby nie był.” Znowu zamilkł, z nie więcej jak cieniem uśmiechu, sugerując, że wolałby tą krwawszą możliwość. Dobrze to rozegrał, i cień nadziei rozproszył na chwilę niepokój Karou. Nikt się nie zorientował, a rozkazy były wydane i wypełnione. Odpowiedź nadeszła szybko i bezzwłocznie. Jeśli Ziri zdoła utrzymać tą władczą postawę, nawet najbardziej gburowaci z oddziału będą w pośpiechu wykonywać jego polecenia. Ale, no cóż, nie wszyscy. Była jeszcze Issa, idąca w tym momencie w stronę gromady żołnierzy, by zejść ze wzgórza oraz przyboczne Thiago. Poza Sarsagon, która wypełniała teraz rozkazy, świta Wilka skupiła się wokół niego. Ten, Nisk, Lesseth, Rark, i Virko. To były te same chimery, które spiskowały, by zostawić Karou sam na sam w dole z Thiago – za wyjątkiem Ten, która popełniła błąd zabierając Issę i była teraz Ten w tym samym stopniu, w jakim Thiago był Thiago – i nienawidziła ich. Nie miała wątpliwości, że uwięziliby ją dla niego, gdyby poprosił, i była wdzięczna, że nie uznał tego za konieczne. Teraz ich zwłoka była złowieszcza. Nie poszli wykonywać rozkazów Thiago, ponieważ wierzyli, że ich nie dotyczą. Ponieważ oczekiwali, że dla nich rozkazy

będą inne. I sposób, w jaki patrzyli na Akivę i Liraz, nie pozostawiał wątpliwości, na jakie rozkazy czekają. „Karou,” szepnęła Zuzana, wieszając się na ramieniu Karou. „Co takiego tu się do cholery dzieje?” Co takiego się tu nie działo? Wszystkie kłopoty, które wydawało się Karou, że są już zażegnane, w ciągu kilku ostatnich dni powróciły niczym bumerang i rozbiły się w jednej chwili u jej stóp. „Wszystko,” powiedziała przez zaciśnięte zęby. „Wszystko się dzieje.” Potworne Nisk i Liseth z na wpół wzniesionymi rękami, czekające na sygnał do ataku na anioły, gotowe, by zabić – a przynajmniej spróbować. Akiva i Liraz z twarzami wypranymi z emocji, a po środku tego wszystkiego Ziri. Biedny, słodki Ziri noszący skórę Thiago i starający się nosić również jego brutalność – ale nie wkładał w to serca. To było dla niego wyzwanie. To było więcej niż wyzwanie. To było dla niego życie i wszystko od tego zależało. Rebelia, przyszłość – jakakolwiek miałaby być – dla wszystkich wciąż żyjących chimer i wszystkich dusz spalonych w katedrze Brimstone’a. To oszustwo było ich jedyną nadzieją. Kolejne dziesięć sekund ciągnęło się jak rozgrzane żelazo. Issa podeszła do nich w tym samym momencie, w którym Lisseth zapytała. „Panie, jakie są rozkazy dla nas?” Issa objęła Mika i Zuzannę, i rzuciła Karou zagadkowe spojrzenie. Karou zauważyła, że wygląda na podekscytowaną. Wyglądała, jakby zrozumiała.

„Wydałem już rozkazy,” powiedział chłodno Thiago do Liseth. „Czy któreś nie było dla ciebie idealnie jasne?” Zrozumiała? Ale co? Myśli Karou przeskoczyły nagle do poprzedniej nocy. Po tym, jak pożegnała Akivę z chłodną, ostateczną pewnością, że nic nie czuje i odesłała go, sądząc, że to po raz ostatni, Issa powiedziała jej, „Twoje serce się nie myli. Nie musisz się niczego wstydzić.” Miała na myśli miłość do Akivy. I co wtedy odpowiedziała Karou? „To nie ma znaczenia.” Próbowała w to uwierzyć: że jej serce nie ma nic do rzeczy, że Akiva nie ma znaczenia, że stawką są słowa, i to właśnie one się liczą. „Panie,” zaprotestowała Nisk, partnerka Lisseth z plemienia Naja. „Chyba nie zamierzasz pozostawić te anioły żywe –” Pozostawić anioły żywe. To nawet nie miało prawa być ujęte w porządnym pytaniu: życie Akivy i Liraz. Wrócili tu, żeby ich ostrzec. Prawdziwy Thiago nie zastanowiłby się nawet, żeby jakkolwiek wynagrodzić ich za ich kłopot. Akiva nie wiedział, że to nie jest prawdziwy Thiago, a mimo to wrócił. Przez wzgląd na nią. Karou popatrzyła na niego, a w jego oczach odnalazła pewność, że jej kłamstwo zdostało zdemaskowane. To miało znaczenie. Oni mieli znaczenie, i cokolwiek było to coś, co sprawiło, że nie pozabijali się nawzajem na plaży Bullfinch lata temu... wciąż coś znaczyło.

Thiago nie odpowiedział Nisk. A przynajmniej nie słowami. Spojrzenie, jakie jej rzucił zmieniło jej niedokończone pytanie w ciszę. Wilk miał tę moc od dawna; Ziri wciąż uczył się, jak jej używać. „Do warowni,” powiedział z ledwo skrywaną groźbą. „Za wyjątkiem Ten/ Musimy zamienić kilka słów na temat moich... oczekiwań... kiedy tu skończę. Idź.” Poszli. Karou z pewnością cieszyłaby się widokiem ich zawstydzonych twarzy, ale Wilk w tej chwili zwrócił swoją uwagę na Issę i na nią. „Ty też,” powiedział. Tak zrobiłby Wilk. Nigdy nie ufał Karou, a tylko manipulował ją i kłamał, i w tej sytuacji odprawiłby Karou razem z innymi. I tak jak Ziri grał swoją rolę, ona też grała swoją. W sekrecie mogła być główną siłą ich nowego celu, namaszczoną przez Brimstonea i z błogosławieństwem Wielkiego Wojownika, ale w oczach chimerskich żołnierzy była wciąż – a przynajmniej do tej pory – dziewczyną, która powróciła z dołu przesiąknięta krwią. Zepsuta laleczka Thiago. Ich ponowne życie – wszystkich bez wyjątku – zaczęło się z tego samego punktu, z dołu – żwiru, krwi, śmierci i kłamstw – a ona nie miała w tej chwili innego wyjścia, jak tylko podtrzymywać swoje oszustwo. Skinęła głową, wyrażając swoje posłuszeństwo dla Wilka i poczuła, jakby w jej żoładku rozlał się kwas, gdy zobaczyła ciemniejące oczy Akivy. Ale wzrok Liraz był jeszcze gorszy. Wzrok Liraz wyrażał pogardę. To było trochę ciężej znieść.

Wilk jest martwy!, chciała krzyknąć. Zabiłam go. Nie patrz na mnie w ten sposób! Ale nie mogła. Teraz musiała być wystarczająco silna, by wyglądać na słabą. „Chodź,” powiedziała Karou, pociągając za sobą Issę, Zuzanę i Mika. Ale Akiva nie zamierzał odpuścić tak łatwo. „Czekaj.” Powiedział w języku serafinów, którego nikt poza Karou nie rozumiał. „To nie z nim przybyłem porozmawiać. Chciałem spotkać się z tobą samotnie, by dać ci wybór. Chcę wiedzieć, czego ty chcesz.” Czego ja chcę? Karou stłumiła zaczątek histerii, która w tym momencie mogła być równie niebezpieczna, co śmiech. Jak gdyby kiedykolwiek stało się coś choć trochę przypominające jej pragnienia! Ale, zważywszy na okoliczności, czym było to, czego pragnęła? Rzadko się nad tym zastanawiała. Pokoju. Chimerskiej rebelii, do której dołączyli bękarci bracia Akivy, by zająć Imperium? Szalone marzenie. „Zjednoczeni,” powiedziała, „bylibyśmy znacznie liczniejsi.” „Pojednanie to coś więcej niż liczba mieczy,” powiedział Akiva. Jego głos był jak cień dawnego życia, gdy dodał miękko, „To i jeszcze więcej.” Karou zagapiła się na niego przez jedną, długą sekundę, a potem ocknęła się i spuściła oczy. To i jeszcze więcej. To była odpowiedź na pytanie czy inni dołączą się do ich marzenia o pokoju. „Jesteśmy początkiem,” powiedział Akiva przykładając dłoń do serca, nim wreszcie odwrócił się do Thiago. Nikt nie wiedział, co to

znaczyło, ale Karou wiedziała i uderzyło ją marzenie skryte w jej sercu. Jesteśmy początkiem. Powiedziała do niego dawno temu; teraz on to powiedział do niej. To właśnie znaczyła jego propozycja współpracy: przeszłość, przyszłość, skruchę, odrodzenie. Nadzieję. To znaczyło wszystko. Karou nie mogła tego przyznać. Nie tutaj. Nisk i Lisseth zatrzymały się na wzgórzu, by na nich spojrzeć: Karou „kochanica anioła” i Akiva – całkowicie anioł rozmawiali cicho po serafińsku, podczas gdy Thiago po prostu koło nich stał i nic z tym nie robił? Wszystko było nie tak. Wilk, którego znały, dawno miałby ich krew na pazurach. Każda chwila była testem na oszustwo; każda sylaba, którą między sobą wymienili zmniejszała wiarygodność Wilka. Karou wypuściła powietrze z płuc i opuściła ramiona, tak jak zrobiłaby to zepsuta laleczka, którą powinna być. „Wybór należy do Thiago,” powiedziała po chimersku i starała się dalej odgrywać swoją rolę. Starała się. Ale nie mogła tego tak zostawić. Po tym wszystkim Akiva wciąż chwytał się choćby cienia nadziei. Pomimo całej krwi i popiołu, których ilości nawet nie mogliby sobie wyobrazić w czasach ich miłości, on wciąż starał się wybłagać ich dawne życie. Czy była jeszcze jakaś droga powrotu? To było właśnie to, czego chciała. Musiała dać mu jakiś znak.

Issa trzymała ją za łokieć. Karou pochyliła się do niej i obróciła tak, wężowe ciało kobiety zasłoniło ją przed obserwującymi chimerami, i wtedy, tak szybko, że obawiała się, że Akiva mógł to przegapić, przyłożyła dłoń do swojego serca. Gdy odeszła, jej serce wciąż głośno obijało się o żebra. Jesteśmy początkiem, pomyślała, i jej wiara w to pochodziła ze wspomnienia. Przysło od Madrigal, jej głębszej osobowości, która umarła wierząc w to, i to było czynnikiem decydującym. Objęła Issę, chowając twarz w zagłębieniu na jej szyi, by nikt nie mógł zobaczyć jej rumieńca. Głos Issy był tak cichy, że mogłoby się wydawać, że to jej własne myśli. „Widzisz, dziecko? Twoje serce się nie myli.” Po raz pierwszy od długiego, długiego czasu, Karou poczuła, że to może być prawda. Jej serce się nie myliło. Pośrodku tej całej zdrady i desperacji, wsród wrogich bestii, inwazji aniołów i oszustwa, które tylko czekało, by wybuchnąć, gdzieś tam był początek.

V

Reguły gry Akiva nie przegapił tego. Zauważył, jak koniuszki palców Karou dotykają jej serca, gdy się odwróciła i wszystko nagle stało się warte swojej ceny. Ryzyko, przełamanie wewnętrznych oporów przed rozmową z Wilkiem, nawet świadomość nieufności Liraz co do niego. „Jesteś szalony,” powiedziała. „Ja też mam armię? Ty nie masz żadnej armii, Akivo. Jesteś tylko częścią armii. A to spora różnica.”

„Wiem,” odpowiedział. Ta decyzja nie powinna należeć do niego. Ich nieślubni bracia czekali na nich w jaskiniach Kirinów; to było bardziej prawdą. Byli urodzeni do bycia bronią. Nie synami i córkami, nawet nie mężczyznami i kobietami, tylko bronią. No cóż, teraz byli bronią bez ręki, która by nimi poruszała i myśleli, że wystarczy poprzeć Akivę, by sprzeciwić się Imperium, sojusz z ich śmiertelnymi wrogami był poza ich rozumieniem. „Przekonam ich,” powiedział, i w swojej radości – Karou dotknęła swojego serca – naprawdę w to wierzył. „Zacznij ode mnie,” syknęła jego siostra. „Jesteśmy tu, by ich ostrzec, a nie dołączać do nich.” Akiva wiedział, że jeśli przekona siostrę, reszta za nią podąży. Nie wiedział, jak to zrobi i zgoda Białego Wilka uprzedziła jego próby. Z wilczycami po swojej stronie, był w lepszej sytuacji, i radość Akivy wyparowała. Przypomniał sobie, jak po raz pierwszy zobaczył Wilka. To było w Bath Kol, w Ataku Cieni, kiedy był jeszcze tylko zielonym żołnierzem, świeżo po obozie treningowym. Widział jak chimerski dowódca walczy i widok ten, bardziej niż jakakolwiek propaganda, której byli poddawani, wzmógł nienawiść do potworów. Z mieczem w jednej ręce i z toporem w drugiej, Thiago wycinał sobie drogę poprzez anielskie zastępy, przegryzając gardła, jakby działał instynktownie. Jakby był głodny. To wspomnienie zatruwało Akivę. Wszystko w Thiagu zatruwało go, a zwłaszcza malująca się na jego twarzy

pewność, co do lojalności Karou. Kiedy dowódca stanął przed nim, Akiva z trudem się powstrzymał, by nie uderzyć go w twarz i posłać do piachu. Miecz na jego sercu, tak jak było to w przypadku Jorama, i mogliby stworzyć swój własny początek, wszyscy razem, wolni od panów, którzy wysyłali swoich ludzi do walki ze sobą nawzajem już od tak dawna. Ale nie mógł tego zrobić. Karou spojrzała na niego jeszcze raz, ze zmartwieniem wypisanym na swojej pięknej twarzy – wciąż posłuszna, pomimo przemocy, której od niego doświadczyła – i odeszła, i pozostali tylko Thiago i Ten stojący naprzeciw Akivy i Liraz, świecące słońce, niebieskie niebo, brunatna ziemia. „Więc,” powiedział Thiago, „w końcu możemy porozmawiać bez publiczności.” „Wydawało mi się, że lubisz publiczność,” powiedział Akiva, wspomnienia tortur wciąż były świeże, jakby wydarzyły się przed chwilą. Stojący przed nim Thiago przeszedł przemianę: znowu był Białym Wilkiem, obserwującym swoje krwawe przedstawienie. Thiago zmarszczył czoło z rozdrażnieniem. „Zostawmy przeszłość za nami, dobrze? Teraźniejszość daje nam wystarczająco tematów do rozmowy, a jest jeszcze przyszłość.” Przyszłość, która ciebie nie dotyczy, pomyślał Akiva. To było zbyt przewrotne, myśleć o przyszłości, tym niemożliwym marzeniu, gdy Biały Wil wciąż tu jest,

wciąż żywy, wciąż zadowolony z siebie i wciąż stojący między nim a Karou, po tym wszystkim, co zrobił. Ale nie. To było złe. Akiva zacisnął i rozluźnił szczękę. Karou nie była nagrodą do wygrania; to nie dlatego tu był. Była kobietą i mogła sama decydować o swoim życiu. Był tu po to, by zrobić wszystko, co możliwe, by miała możliwość wyboru. Kimkolwiek i czymkolwiek był ten wybór. Zazgrzytał zębami. „A więc porozmawiajmy o teraźniejszości.” „Postawiłeś mnie w trudnej sytuacji przychodząc tutaj,” powiedział Wilk. „Moi żołnierze tylko czekają na okazję do zabicia was. Nie, żeby potrzebowali jakiegoś konkretnego powodu.” To rozwścieczyło Liraz. „Myślisz, że zdołasz nas zabić?” warknęła. „Możesz spróbować, Wilku.” Thiago zwrócił twarz w jej stronę, jego spokój onieśmielał. „Nie zostaliśmy sobie właściwie przedstawieni.” „Wiesz, kim jestem, a ja wiem, kim ty jesteś, i na tym poprzestaniemy.” Typowa bezceremonialność Liraz. „Jak wolisz,” powiedział Thiago. „Wy wszyscy i tak wyglądacie tak samo,” wtrąciła Ten. „No cóż,” powiedziała Liraz. „To może utrudnić ustalenie reguł gry dla was.” „Co to za gra?” drążyła Ten. Lir, nie, pomyślał Akiva. Na próżno.

Ta, w której próbujemy zgadnąć, którzy z naszych zabili waszych, gdy ci byli w poprzednich ciałach. Jestem pewna, że niektórzy z was muszą mnie pamiętać.” Uniosła dłonie, by pokazać swoje tatuaże, i Akiva chwycił za bliższą z nich, zaciskając swoje własne naznaczone pięści na jej nadgarstku i popychając w dół. „Nie obnoś się z tym tutaj,” powiedział. Co jest z nią nie tak? Czy naprawdę chce zmienić to w krwawą rzeź – cokolwiek „to” było, te cienkie, niemal nie widoczne przerwy między walką. Ten roześmiała się, gdy Akiva przycisnął rękę siostry z powrotem do jej boku. „Nie martw się, Pomorze Dzikich. To nie jest żaden sekret. Pamiętam każdego anioła, który mnie zabił, i wciąż tu stoję, rozmawiając z tobą. Czy możesz to samo powiedzieć o aniołach, które ja zabiłam? Gdzie są ci wszyscy martwi serafini? Gdzie jest wasz brat?” Liraz wzdrygnęła się. Akiva odczuł te słowa jak uderzenie w ranę – widmo Hazaela wzbudziło jego zaciekłość – i gdy gorąco wokół nich wzrosło, wiedział, że to nie tylko gniew jego siostry, ale też i jego własny. Oto był ponownie, gotowy do naturalnego odruchu: walki. Albo... nie. „To nie chimera zabiła twojego brata,” powiedział Thiago. „Tylko Jael. Co sprowadza nas do punktu wyjścia.” Akiva skupił uwagę na jego wrogich bladych oczach. Nie było w nich kpiny, nie było nienawiści, ani chłodnego triumfu, który dostrzegł Akiva w komnacie

tortur, lata temu. Było tylko dziwne skupienie. „Nie ma znaczenia, gdzie są ci utalentowani zabójcy,” powiedział miękko. „Wydawało mi się, że jesteśmy tu z innego powodu.” Pierwszym, co poczuł Akiva, był wstyd – być uprzejmie upomnianym przez Thiago? – a następnym gniew. „Tak. To nie była kłótnia o nasze życie. Potrzebujesz powodu, by nas zabić? To co powiesz na to: Macie coś lepszego do roboty?” „Nie. Nie mamy.” Proste. Szczere. „Ale słucham. To był, mimo wszystko, twój pomysł.” Tak było. Jego szalony pomysł, oferta pokoju Białemu Wilkowi. Teraz, gdy stał z nim twarzą w twarz, a Karou nie było w pobliżu, zauważył absurdalność tego pomysłu. Był zaślepiony przez desperację, by znaleźć się blisko niej, nie stracić jej w ogromie Eretz, odwiecznych wrogów. Więc złożył swoją propozycję i zdał sobie sprawę, z opóźnieniem, jak dziwne było to, że Wilk w ogóle rozważał to. Czy Wilk nie szukał jakiegokolwiek powodu, by ich zabić? To było prawie jak agresja, ten spokój, jak prowokacja. Ale była to, może, szczerość? Czy to mogła być prawda, że chciał pokoju, ale musiał jakoś wyjaśnić to swoim żołnierzom? Bastardzi muszą wycofać się w jakieś bezpieczne miejsce,” powiedział Akiva. „W oczach Imperium jesteśmy zdrajcami. Jestem ojcobójcą i królobójcą, a

moja wina dotyka nas wszystkich.” Przemyślał swoje następne słowa. „Jeśli rzeczywiście rozważasz to –” „To nie jest żaden podstęp z mojej strony,” przerwał mu Thiago. „Daję ci moje słowo.” „Twoje słowo.” To powiedziała Liraz, wydając dźwięk tylko z nazwy będący śmiechem. „Musisz zrobić co więcej niż to, Wilku. Nie mamy powodu, żeby ci ufać.” „Nie zapuszczałbym się tak daleko. Wciąż żyjesz, nieprawda? Nie proszę o wdzięczność, ale mam nadzieję, że to oczywiste, że nie zamierzam was zabić. Przybyliście tu na wpół żywi. Gdybym chciał dokończyć robotę, zrobiłbym to.” Nie można się z tym było nie zgodzić. Bezspornie, Thiago pozwolił im żyć. Pozwolił im uciec. Dlaczego? Ze względu na Karou? Czy błagała o ich życia? Nie... ... targowała się o nie? Akiva popatrzył w miejsce, w którym zniknęła. Stała pod łukowatym wejściem do kazby, obserwowała ich, zbyt daleko, by zrozumieć, co mówią. Odwrócił się do Thiago i zauważył, że jego wzrok wciąż pozbawiony jest okrucieństwa, fałszu, a nawet jego zwyczajowego chłodu. Jego oczy były otwarte, a nie zmrużone z arogancją i pogardą. To oznaczało dla niego wyraźną zmianę. Co chciał tym zyskać? Akiva zatonął w znienawidzonych wspomnieniach. W komnacie tortur, wściekłość Thiago skupiała się na rywalu – przegrywającym rywalu. Poza odwieczną nienawiścią ich ras, rozpalał go bardziej osobisty gniew

alfy do konkurenta. Poniżenie przez niewybranego. Zemsta za miłość Madrigal do Akivy. Ale tego teraz brakowało – tak samo jak powodów do tego. Akiva nie był już jego rywalem, nie był już zagrożeniem. Ponieważ tym razem Karou dokonała innego wyboru. Kiedy ten pomysł przyszedł do Akivy, brak złośliwości Thiago wydawał się na to twardym dowodem. Biały Wilk był wystarczająco pewny swojego miejsca, że nie potrzebował zabijać Akivy. Karou, o bogowie. Karou. Gdyby nie mieli za sobą krwawej przeszłości, gdyby Akiva nie wiedział, co tak naprawdę czai się w sercu Thiaga, mogłoby to być oczywiste równanie: dowódca i wskrzesicielka, pan i pani dla ostatniej nadziei chimer. Ale znał prawdziwe serce Thiago, podobnie jak Karou. Przemoc Thiago nie przeszła do historii. Spuszczone oczy Karou, drżenie jej ramion. Siniaki, zadrapania. Nagle stojąca przed nim postać stała się dla Akivy najlepszym wizerunkiem Białego Wilka: inteligentny, potężny i uprzejmy. Wartościowy sojusznik. Patrząc na niego, Akiva nie wiedział już, na co miał nadzieje. Jeśli taki był Thiago, wtedy sojusz miał jakieś szanse, a Akiva mógłby być obecny w życiu Karou, nawet jęsli tylko gdzieś na marginesie. Mógłby ją widywać i wiedzieć, że wszystko z nią w porządku. Nie wspominając o tym, że mieliby szansę, by powstrzymać Jaela. Z drugiej strony, jeśli taki był Thiago – inteligentny, potężny i uprzejmy – i stałby ramię w ramię z Karou kształtując przeznaczenie ich ludzi, gdzie byłoby wtedy

miejsce dla Akivy? Co więcej, czy mógłby stać obok i patrzeć na to? „Jest coś jeszcze,” powiedział Thiago. „Coś, co ci zawdzięczam. Rozumiem, że to tobie powinienem podziękować za kilka dusz, które dzięki tobie powróciły do nas.” Akiva przymrużył oczy. „Nie mam pojęcia, o czym mówisz,” powiedział. „W Hintermost. Przeszkodziłeś w torturach chimerskiego żołnierza. Uciekł i powrócił do nas z duszami ze swojego oddziału.” Ah. Ten Kirińczyk. Ale kto mógł wiedzieć, że to sprawka Akivy. Był pewny, że nikt go wtedy nie widział. Przyzwał ptaki, każdego ptaka z odległości wielu mil. Potrząsnął tylko głową, by zaprzeczyć. Liraz go zaskoczyła. „Gdzie on jest?” zapytała Thiago. „Nie widziałam go z innymi.” Rozglądała się? Akiva popatrzył na nią zaskoczony. Thiago wyglądał na jeszcze bardziej zaskoczonego. Wciągnął powietrze przez zęby, nim odpowiedział. „On jest martwy.” Martwy. Młody Kirin, ostatni ze stada Madrigal. Liraz nie odpowiedziała. „Przykro mi to słyszeć,” powiedział Akiva. Thiago odwrócił sięz powrotem w jego stronę. „Ale dziękuję ci, jego oddział będzie znowu żył. A wracając do tematu, nie był przypadkiem torturowany przez anioła, z którym teraz zamierzamy walczyć?”

Akiva przytaknął. „Jael. Kapitan Dominum. Teraz władca. Stoimy tu, podczas gdy on rośnie w siłę, i choć twoje słowa nic dla mnie nie znaczą, wierzę w jedną rzecz: ty możesz go powstrzymać. I jeśli wierzysz, że twoi żołnierze będą potrafili odróżnić jednego anioła od drugiego wystarczająco długo, by walczyć z Dominium u boku Bastardów, chodź z nami, i zobaczymy, co się stanie.” Liraz powiedziała chłodno do Ten, „My ubieramy się na czarno, oni na biało. To powinno pomóc.” „Oni wszyscy smakują tak samo,” brzmiała lakoniczna odpowiedź Ten. „Ten, proszę,” powiedział Thiago ostrzegawczym głosem, a potem zwrócił siędo Akivy, „Tak, zobaczymy.” Wyraził zgodę patrząc Akivie w oczy, a uprzejmość wciąż w nich była, bez okrucieństwa, ale Akiva wciąż nie mógł zapomnieć mu rozrywania gardeł, i był na siebie zły za podejmowanie złych decyzji. Wskrzeszeni żołnierze i Bastardzi, razem. W najlepszym wypadku, to będzie pomyłka. W najgorszym, dzieło zniszczenia. Ale w złości przez swoje obawy, czuł, że przyświeca mu coś jasnego – przyszłość bogata w światło, przyzywająca go do siebie. Bez obietnic, po prostu nadzieja. Ale to nie był nadzieja spowodowana jedynie delikatnym gestem Karou. A przynajmniej tak mu się wydawało. Pomyślał o tym, co musi zrobić i to nie było głupie, tylko śmiałe. O tym tylko czas mógł zadecydować.

VI

Migracja bestii Karou widziała już jedną przeprowadzkę tej małej armii z jednego świata do drugie, i nie było to jej najlepsze przeżycie. Wtedy większość żołnierzy nie miała skrzydeł, i żeby przetransportować ich z Eretz musieli odbywać wielokrotne wędrówki tam i z powrotem, a Thiago wciąż namawiał do „wyzwolenia” wielu z nich, zebraniu ich dusz i przeniesienia ich w kadzielnicach.

„Zbędny ciężar,” miał na myśli ciała żołnierzy – poza oczywiście swoim i Ten, i niektórych z jego przybocznych, którzy przelecieli siedząc okrakiem na większych, latających towarzyszach. Tym razem, Karou została ustawiona w linii razem ze wszystkimi na dziedzińcu i uznała, że to co było „zbędnym ciężarem” mogło być przeniesione przez resztę, a wyzwolenie nie byłoby potrzebne. Dół został zapełniony przez ostatnie ciało. Popatrzyła w dół po raz ostatni, gdy jej towarzysze odlatywali. Dolina w jakiś magnetyczny sposób przyciągała jej wzrok. Wyglądała stąd na maleńką, przecinała ją wijąca się ścieżka prowadząca do kazby. Po prostu ciemne wcięcie na pylistej ziemi, z pobliskimi kopcami brudu i sterczącymi z nich niczym tyczki, łopatami. Wydało jej się, że widzi rozkopane ślady, gdzie Thiago ją zaatakował, a ciemne plamy mogły być kałużami krwi. A daleko za kopcami, niedostrzegalne dla nikogo poza nią, była jeszcze jedna rzecz, która przyciągnęła jej wzrok: grób Ziriego. Był płytki, a mimo to wciąż czuła pęcherze na dłoniach od unoszenia łopaty. Ale ten ból nie był wystarczający, by uczcić ostatniego, pierwotnego Kirina, tak samo, jak płytki grób, smród odpadków i brzęczące muchy nie były godne, by złożyć wśród nich jego ciało. Nie uciekła stamtąd tak łatwo. Musiała przechylić się na skraj tej gęstej, kotłującej się ciemności z kadzielnicami Ziriego do przeniesienia dusz Amzallaga i Żywych Cieni,

zabitych przez Wilka i jego kumpli za zbrodnię, którą było stanięcie po jej stronie. Chciałaby mieć ich znów przy sobie zamiast ukrytych w kadzielnicach, ale musieli tam pozostać – przynajmniej na razie. Jak długo? Tego nie wiedziała. O ile można było sobie wyobrazić ten czas: czas, który przyjdzie, gdy to wszystko się skończy, będzie lepszy niż wszystko inne, a oszustwo odejdzie do przeszłości. Jeśli w ogóle doczeka się tej chwili. Odejdzie do przeszłości, jeśli sami je tam przeniesiemy, powiedziała do siebie. Zwiady Thiago zaraportowały o braku jakichkolwiek serafinów w pobliżu kilkumilowego portalu w Eretz, co było dla ulgą, choć Karou nie do końca w to wierzyła. Z Razgutem w rękach Jaela nic nie mogło być pewne. Źle się czuli opuszczając to miejsce – uciekając – jakkolwiek to nazwać, ale co jeszcze mogli zrobić? Naliczyli tylko osiemdziesiąt siedem chimer – osiemdziesiąt siedem „potworów,” w oczach tego świata pewnie również „demonów,” jeśli Jaelowi udało się przekonać ludzi co do swojej fasady świętości. Było ich zbyt mało, by go pokonać lub zawrócić. Jeśli teraz go zaatakują, nie tylko przegrają, ale i pomogą mu w wypełnieniu jego planu. Jedno spojrzenie na żołnierzy stworzonych przez Karou i ludzie sami włożą rakiety atomowe w ręce Jaela. Z Bękartami Akivy mieli przynajmniej jakieś szanse. Oczywiście mieli swoje własne gniazdo szerszeni: sojusz. Przekonanie do niego chimer. Stąpanie po ostrzu

noża oszustwa, by manipulować armią rebeliantów, by postępowali wbrew najgłębszym instynktom. Karou wiedziała, że każdy krok naprzód może napotkać opór z którejś ze stron. By móc kształtować przyszłość musieli wygrać na każdej płaszczyźnie. A kim tak właściwie byli „oni”? Pomijając ją i „Thiago”, tylko Issa i „Ten” – którą była aktualnie Haxaya – mniej zła, ale równie gwałtowna, co prawdziwa Ten – znali sekret. Cóż, teraz także Zuzana i Mik. „Co z tobą?” zapytała Zuzana nieufnie, kiedy oddalili się od negocjujących Akivę i Thiago. „Miziasz się teraz z Białym Wilkiem?” „Nie wiesz czym jest ‘mizianie’, prawda?” zapytała wymijająco Karou. „To głaskanie kogoś palcem pod brodą, jak kota.” „Cóż, jestem pewna, że ma to jakiś związek. Co on ci zrobił? Wszystko z tobą w porządku?” „Teraz tak,” powiedziała Karou i poczuła ulgę, gdy zaczęli interpretować jej definicję miziania, bo nie zadawali na razie więcej pytań i nie musiała mówić im prawdy o Zirim. Oboje by płakali, co ją również zmusiłoby do płaczu, pomijając to, że nie chciała okazywać słabości przed innymi chimerami. Mogła z tym żyć, ale o bogowie i gwiezdny pyle!, Akiva był inną sprawą. Miała pozwolić, by myślał, że „mizia się” z Białym Wilkiem? Co innego powinna była zrobić? Była obserwowana przez cały batalion chimer. Niektóre oczy były po prostu ciekawe – Czy ona wciąż go kocha? – ale była podejrzliwa, gotowa do schwycenia

i przeklęcia za najmniejszy choćby przejaw spisku. Nie mogła dać im żadnych powodów do podejrzliwości, więc unikała Akivy i Liraz w kazbie i starała się nawet nie zerkać w ich kierunku, stojąc na tyłach odległej formacji. Thiago jechał okrakiem na głowie żołnierza Uthema. Uthem był Vispengiem – smoko – koniem, długim i wijącym się. Był największą i najbardziej efektywną z chimer, a siedząc na nim, Thiago wyglądał równie królewsko jak książę. Bliżej Karou, Issa jechała na Rua, z rodzaju Dashnag, podczas gdy pośrodku tego wszystkiego, niczym wróbli na plecach drapieżnych ptaków, byli Zuzana i Mik. Zuzana jechała na Virko, a Mik na Emylionie, i oboje mieli szeroko otwarte oczy, gdy przymocowani skórzanymi paskami do potężnych chimerskich ciał, wraz z nimi wspinali się w przestworza. Kręcone, baranie rogi Virka przypominały Karou o Brimstonie. Był ogromny: miał rozbudowane kocie mięśnie, niczym u lwa na sterydach, z grubego karku wyrastał mu rząd kolców, a futro, które Zuzana porównała z wełnianą pościelą, śmierdziało jak niemyte stopy. „Więc mam do wyboru nadziać sobie gałki oczne na kolce lub całą drogę czuć ten smród? Super.” Teraz krzyczała, „Robisz to specjalnie!” kiedy Virko skręcił gwałtownie w lewo, przez co leciała chwilę z głową w dół, dopóki chimera nie poprawił lotu i mogła wrócić do właściwej pozycji.

Virko zaśmiał się, ale Zuzana nie. Pocierała sobie kark patrząc na Karou i narzekając, „Potrzebuję nowego konia. Ten myśli, że jest bardzo zabawny!” „Sama z nim zaczynałaś!” odpowiedziała Karou Zuzanie. Podleciała bliżej i zrównała się z dwoma przeciążonymi gryfonami. Sama dźwigała ciężki plecak i długi łańcuch złączonych ze sobą kadzielnic z wieloma duszami w środku. Brzęczała przy każdym ruchu i nigdy wcześniej nie czuła się tak niezdarnie. „Sam się do tego zgłosił.” Gdyby Zuzana nie zaprzyjaźniła się tak chimerami, prawdopodobnie niemożliwym byłoby przewiezienie ludzi. Virko niósł ją pomimo całego obciążenia, które miał na plecach, a dwóch czy trzech żołnierzy podzieliło między sobą część aparatury Emyliona, który dzięki temu mógł dźwigać Mika, który choć niewielki, nie był tak lekki jak Zuze. Bez oporów przyjęli również dodatkowy bagaż w postaci skrzypiec. Przyjaciele Karou zjednali sobie chimerskie serca, nawet jeśli jej samej się to nie udało. A przynajmniej u większości z nich. Był jeszcze Ziri. Może i nie wyglądał już jak Ziri, ale wciąż nim był, wiedziała to... Wiedziała, że był w niej zakochany. „Dlaczego nie masz w tej grupie pegaza?” zapytała Zuzana zaciskając oczy, by nie patrzeć na coraz bardziej odległej ziemi. „Miłego, łagodnego latającego konia, z puszystą sierścią zamiast kolców, niczym zwiewna chmurka.”

„Ponieważ nie ma nic bardziej przerażającego niż pegaz,” powiedział Mik. „Hej, w życiu chodzi o coś więcej niż tylko straszenie wrogów,” odcięła się Zuzana. „Jak na przykład patrzenie na swoją śmierć z wysokości tysiąca stóp – aaaah!” Wrzasnęła, gdy Virko nagle zanurkował do kowala Aegira, który ledwo unosił się targając pod sobą ogromną torbę pełną broni i próbował pomóc mu powrócić na właściwą wysokość. Karou chwyciła za drugi róg torby i wspólnymi siłami wznosili się coraz wyżej. „Lepiej bądź dla niej dobry!” krzyknęła do niego po chimersku. „Bo inaczej twoim następnym wcieleniem będzie pegaz!” „Nie!” odwarknął. „Tylko nie to!” Wyprostował się, a Karou znalazła się w jednym z tych mometnów, w których jej życie wciąż ją zaskakiwało. Pomyślała o sobie i Zuze nie tak wiele miesięcy temu, o ich sztalugach na zajęciach malarskich oraz ich stopach na stoliku do kawy w Trującej Kawiarni. Mik był wtedy tylko „skrzypkiem”, a teraz ze swoimi skrzypcami przytroczonymi do plecaka leciał z nimi do innego świata, podczas gdy Karou była wskrzesicielką traktowaną przez potwory z mściwym dystansem za złe zachowanie w poprzednim wcieleniu. Na krótką chwilę, pomimo ciężaru torby, kadzielnic i plecaka – nie wspominając o oszustwie i przyszłości dwóch światów – Karou poczuła się niemal lekko. Pełna nadziei.

Wtedy usłyszała pełny złośliwości śmiech i kątem oka zauważyła mignięcie czyjejś ręki. To był Keita-Eiri, szakalogłowa wojowniczka z rodzaju Sab. Karou obróciła głowę, by zobaczyć z czego się śmiała. Chimera unosiła ramiona – „oczy diabła” wytatuowane na jej dłoniach – w stronę Akivy i Liraz. Rark po jej drugiej stronie robił to samo i oboje się śmiali. Z nadzieją, że serafini są poza ich zasięgiem, Karou zaryzykowała spojrzenie w ich kierunku, w samą porę, by zobaczyć jak Liraz gwałtownie macha skrzydłami i obraca się, całym ciałem wyrażając furię, widoczną nawet z tak daleka. Czyli nie byli poza zasięgiem. Akiva chwycił siostrę za ramię i obrócił plecami do napatników. Gdy radość chimer z powodu nowej zabawy wzrosła, dłonie Karou zacisnęły się w pięści wokół własnych znaków. Nie mogła być tą, która zakończy tą zabawę – to tylko pogorszyłoby sprawę. Z zaciśniętymi zębami obserwowała oddalających się coraz bardziej Akivę i Liraz, a rosnący dystans między nimi wydawał jej się złym znakiem jak na początek. „Wszystko w porządku, Karou?” dobiegł ją wysoki szept. Karou obróciła się. Lisseth leciała tuż koło niej. „W porządku,” odparła. „Czyżby? Wyglądasz na spiętą.” Była z rasy Naja, podobnie jak Issa. Lisseth i jej partner, Nisk, byli jednak dwa razy ciężsi niż Issa – grubi jak pyton przy żmii, umięśnieni i krzepcy, ale wciąż

śmiertelnie szybcy i wyposażeni w jadowite kły i potężne skrzydła. To wszystko była robota Karou. Głupia, głupia. „Nie martw się o mnie,” powiedziała do Lisseth. „To trudne, prawda? Jak mogłabym się nie martwić o kochanicę anioła?” Był czas, bardzo niedawny, kiedy z pokorą przyjęłaby to żądło. Ale nie ttym razem. „Mamy tak wielu wrogów, Lisseth,” powiedziała Karou utrzymując spokojny głos. „Większość z nich jest naszymi wrogami od urodzenia, są częścią naszego obowiązku, ale to ci, których tworzymy sobie sami są wyjątkowi. Powinniśmy dobierać ich z rozsądkiem.” Brwi Lisseth powędrowały w górę. „Próbujesz mnie zastraszyć?” zapytała. „Zastraszyć ciebie? Tak zrozumiałaś to co ci powiedziałam? Mówiłam o robieniu sobie wrogów i nie potrafię sobie wyobrazić żadnego żołnierza wystarczająco głupiego, by robić sobie wroga ze wskrzesicielki.” Tu cię mam, pomyślała patrząc jak twarz Lisseth robi się pociągła. Wyciągnij z tego jakieś wnioski. Przez chwilę poruszali się do przodu, utrzymując się pośrodku tłumu, gdy nagle ciała naprzeciw nich rozstąpiły się na boki, przepuszczając Thiago na Uthemie i wpuszczając ich do środka. Kompania na powrót uformowała się dookoła nich, ale zaczęli lecieć dużo wolniej.

„Mój panie,” powitała go Lisseth, a Karou niemal mogła usłyszeć słowa układające się w jej głowie. Mój panie, kochanica anioła groziła mi. Powinniśmy zwiększyć naszą kontrolę nad nią. Powodzenia z tym, pomyślała, ale Wilk nie pozwolił Lisseth – ani nikomu innemu – cokolwiek powiedzieć. Nie musiał podnosić głosu, by wszyscy mogli go usłyszeć – gwara, a nawet szum skrzydeł dookoła przycichły. Niskim głosem powiedział, „Czy myślicie, że ponieważ lecę z przodu, nie wiem, jak moja armia się zabawia?” Ucichł na moment. „Jesteście jak krew w moim ciele. Czuję każdy wasz dreszcz i westchnienie, znam wasz ból i waszą radość i jestem pewny, że słyszałem wasz śmiech.” Obracając się, patrzył po kolej na żołnierzy i szakalogłowa Keita-Eiri nie śmiała się, kiedy jego wzrok spoczął na niej. „Gdybym chciał podręczyć naszych... sojuszników... powiedziałbym wam. I jeśli spodziewacie się, że zapomniałem jakie wydałem wam rozkazy, oświećcie mnie. W zamian ja oświecę was.” Wiadomość była skierowana do wszystkich. Keita-Eiri miała to nieszczęście, że skupiła na sobie chłodną uwagę przywódcy. „Czy te rozkazy dotarły do ciebie, żołnierzu? Czy zgadzasz się z nimi?” Głosem cienkim z upokorzenia, Keita-Eiri szepnęła, „Tak, panie.” Karou niemal zrobiło się jej żal. „Cieszy mnie to.” Wilk podniósł głos. „Razem będziemy walczyć i razem dbać o los naszych ludzi.

Będziemy krwawić i krzyczeć. Poszliście za mną w ogień, w śmierć i do innego świata, ale prawdopodobnie nigdy nie w coś, co wydawałoby się tak dziwne jak to. Ucieczka z serafinami? To może wydawać się dziwne, ale byłbym zawiedziony widząc wasze zwątpienie. Nie ma tu miejsca na zwątpienie. Każdy, komu nie podoba się miejsce, do którego zmierzamy, może opuścić nas, gdy przekroczymy portal i spróbować swoich sił w pojedynkę.” Z uwagą obserwował ich twarze. Jego własna była niczym wykuta z kamienia. „Przez wzgląd na anioły, proszę was jedynie o cierpliwość. Nie możemy z nimi walczyć, tak jak to robiliśmy, wierząc w naszą liczebność nawet, gdy się wykrwawialiśmy. Nie proszę was o propozycje znalezienia innego sposobu. Jeśli zamierzacie ze mną zostać, oczekuję od was wiary. Nasza przyszłość jest zakryta głębokim cieniem i nie obiecuję wam nic poza tym: Będziemy walczyć do ostatniego echa naszych dusz, a jeśli będziemy bardzo silni i bardzo mądrzy, być może przeżyjemy, by odbudować to, co straciliśmy.” Spojrzał w oczy każdemu z nich, sprawiając, że poczuli się zauważeni i wyróżnieni, docenieni. Wzrokiem przekazywał swoją wiarę w nich – więcej, przekazywał im swoją wiarę w ich wiarę w niego. Kontynuował: „Jedno jest pewne: Jeśli przegramy, zawiedziemy, nie podołamy wyzwaniu, to wszystko się skończy. Chimery znikną.” Zamilkł. Gdy jego spojrzenie wykonało pełne koło i z powrotem spoczęło na Keita-Eiri, powiedział ze spokojem, który wywarł większe wrażenie, niż gdyby

krzyczał: „Nie chcę więcej słyszeć żadnych śmiechów, żołnierzu.” I pokierował Uthema przez sam środek zgromadzonych, by zająć swoje miejsce na czele armii. Karou patrzyła jak żołnierze cicho wracają na swoje miejsca w formacji i wiedziała, że żaden z nich go nie opuści, a Akiva i Liraz będą wolni od uderzeń tatuaży Fatimy przez resztę podróży. To było dobre. Poczuła dumę z Ziriego, a także trochę strachu. W swojej własnej skórze, młody żołnierz był cichy, niemal nieśmiały – przeciwieństwo elokwentnego megalomana, którego skórę teraz nosił. Obserwując go, po raz pierwszy uświadomiła sobie – prawdopodobnie to było głupie, że nie pomyślała o tym wcześniej – że bycie Thiagem może go zmienić. Odrzuciła od siebie tą myśl, ledwo ta uformowała się w jej głowie. To był Ziri. Karou nie musiała się martwić o to, że władza go zniszczy. Za to Lisseth była jej problemem. Karou popatrzyła na nią, wciąż unoszącą się niedaleko i zobaczyła w jej Naja’iskich oczach zwątpienie, gdy patrzła jak Thiago zajmuje swoje miejsce. O czym myślała? Karou wiedziała, że nie było takiej możliwości, by zastąpić przybocznych Thiago, ale bogowie, bardzo by tego chciała. Nikt nie znał go lepiej i nikt nie obserwował go uważniej. Gdy mówiła Lisseth o robieniu sobie wroga ze wskrzesicielki, nie były to żarty ani czcze pogróżki. Dla chimerskich żołnierzy było jasne,

że jeśli będą brać wystarczająco często udział w walce, wkrótce będą potrzebować nowego ciała. Wół, pomyślała Karou. Będzie z ciebie wielka, powolna krowa. I gdy następnym razem Lisseth rzuciła jej spojrzenie, pomyślała ze złośliwością, Moo.

VII

Prezent od natury Chimery wspinały się teraz wysoko na szczyty. Kazba była za nimi, a portal przed nimi, tak jak to wyjaśniła Karou. Wraz ze zmniejszaniem się odległości do portalu, lekki wietrzyk przybierał na sile i musieli zanurkować w

dół, by podmuchy ich nie zmiotły. Większe istoty zginały skrzydła i uderzały w kopułę portalu z ogromną prędkością i jeśli dobrze wycelowały, nie odrzucało ich, a przepuszczało przez portal i pojawiały się na „tamtym” niebie. Tu nie było miejsca na pomyłki, jakie pojawiły się za pierwszym razem, gdy przelatywali przez portal. Tym razem chimery wiedziały co robią i znikały w falującej otchłani pojedynczo. To zajmowało dużo czasu, ale każda błyszcząca postać po chwili zmieniała się w kropkę w eterze. Kiedy przyszła kolej na Virko, Karou krzyknęła, „Poczekaj!” do Zuzany, ale ona jej nie usłyszała i chwilę potem już jej nie było. Emylion i Mik byli następni, a Karou nie spodobało się to, że nie ma ich teraz na oku, więc zerknęła na Wilka, który krążył dookoła pilnując porządku i z ostatnim haustem ziemskiego powietrza zanurkowała. Zakrywając twarz, machała skrzydłami, by przedrzeć się przez galaretowatą membranę, która oddzielała światy i po chwili była na miejscu. Była w Eretz. Nie było tu błękitnego nieba; sklepienie nad ich głowami było białe, a na horyzoncie ciemniało, obwieszczając koniec dnia. Pod nimi była tylko woda, w znikającym świetle dnia wydawała się niemal czarna. Zatoka Bestii. Było coś przerażającego w tej czarnej wodzie. Coś bezlitosnego. Wiatr był silny, wprowadzał zamieszanie w szeregach chimer. Karou owinęła się ciaśniej swetrem i zadrżała.

Jako ostatni przez portal przeszli Thiago i Uthem, Końskie i smocze części Uthema były niesamowicie elastyczne, zielone i perliste, zdawały się pobierać blask ze słońca i błyszczeć własną energią. Rasa Vispeng nie miała z natury skrzydeł, Karou dała mu je odpowiednie do jego długości: dwie pary skrzydeł, główna wielkości żagli w okręcie a mniejsza umieszczona niedaleko jego tylnych nóg. Wyglądało to naprawdę fajnie, jeśli sama mogła tak myśleć o swoim dziele. Wilk pochylił głowę przelatując przez portal, a teraz siedział wyprostowany, obserwując swoich żołnierzy. Jego oczy szybko odnalazły Karou i zatrzymały się na niej na chwilę, a ona poczuła się – uświadomiła sobie – że to jest pierwsza okazana jej troska, w tym i tamtym świecie. Kiedy wiedział już gdzie jest i stwierdził, że wszystko z nią w porządku, wskazał dłonią kierunek i poprowadził swoją armię bezpiecznie przez Zatokę Bestii. Karou z trudnością przyszło odwrócenie się plecami do portalu i zostawienie go tam tak po prostu, gdy każdy mógł go tam znaleźć i użyć. Akiva miał go zniszczyć i zamknąć za nimi, ale Jael zmienił ich plan. Teraz mogli go potrzebować. By wrócić i rozpocząć apokalipsę. Wilk po raz kolejny stanął na przedzie, kierując ich na wschód, z dala od ciemniejącego horyzontu i Gór Adelfas. W jasny, słoneczny dzień, wzgórza prawdopodobnie byłyby już dostrzegalne. Ale to nie był

dzień i nie widzieli dokąd zmierzają, otoczeni gęstniejącą mgłą, która miała swoje plusy i minusy. Plusem otaczającej ich mgły, było to, że byli z daleka niewidoczni dla serafińskich patroli. Minusem było to, że oni również nie widzieli nikogo – ani niczego – dookoła nich. Karou znajdowała się już w centrum grupy i zbliżała do Rua, by sprawdzić co u Issy. „Kochanie, trzymasz się jakoś?” zapytała Issa. „Czuję się dobrze,” odpowiedziała Karou. „Ale tobie przydałoby się więcej ubrań.” „Nie zaprzeczę,” zgodziła się Issa. Miała na sobie już ubrania – sweter Karou ciasno owinięty wokół jej wężowej szyi – co było niecodziennym widokiem u Issy, ale mimo to jej usta były niebieskie, jej ramiona dygotały, a uszy wyglądały na przymarznięte. Rasa Naja była przystosowana do upału. Maroko idealnie do niej pasował. Ta zimna mgła była wbrew jej naturze, a ich chłodny cel podróży tym bardziej, a Karou przyszło do głowy, że podróż w kadzielnicy byłaby dla niej mniej nieprzyjemna. Równocześnie z tą myśla uderzyło w nią odległe wspomnienie geotermalnych komnat w wąskim labiryncie jaskiń. Kirińskie jaskinie. Nigdy później nie powróciła do miejsca jej narodzin, miejsca, które we wcześniejszym życiu było jej domem. Planowała wrócić, pewnego dnia. To właśnie tam spotkała się z Akivą, by rozpocząć rebelię, ale przeznaczenie miało dla nich inny plan.

Ale nie. Karou nie wierzyła w przeznaczenie. To nie przeznaczenie zniszczyło ich plany, ale zdrada. I to nie przeznaczenie sprawiło, że odbudowywali swoje plany teraz – w wersji gry cieni, pełnej podejrzeń i złości. To była ich wola. „Znajdę ci jakiś koc albo coś takiego,” powiedziała do Issy – albo zaczęła mówić. Bo w tym momencie coś ją uderzyło. Albo zaatakowało ją. Ich wszystkich. Mgła lekko się rozwiała, a wraz z nią wyczuła obecność kogoś – czegoś – i to niekoniecznie chimer. Karou wyprostowała się i zaczęła rozglądać na boki. Wszystkie szeregi, żołnierze dookoła niej również to wyczuli. Przystawali, wyciągali bronie, zbijali się w gromadę, byle z dala od... tego czegoś. Przed nimi, białe niebo zdawało się być na wyciągnięcie ręki. To było złudzenie, ale krew w Karou zaszumiała i wtedy brzęczenie, zbyt niskie, by mógł je usłyszeć człowiek, zaczęło narastać, w oddali pojawiły się błyski piorunów, a wiatr, szybki i silny, zaczął popychać żołnierzy niczym zabawki porywane przez falę, przez coś. Dużego. Coś spadało na nich z nieba i szumiało wokół ich głów. Nagle, tak szybko, że Karou nawet się nie spostrzegła, coś ją otoczyło, dotykało, a potem obróciło z ogromną siłą. Czuła się jakby zmiotła ją fala morska, a ciemność ogarnęła już prawie całe niebo, sprawiając, że

niemożliwym było określenie, jak wysoko znajduje się nad wodą. Wiatr nie ustawał, a kadzielnice brzęczały i ciążyły jej coraz bardziej. Machała skrzydłami z całych sił, jednocześnie przytrzymując kadzielnice – nie mogła dopuścić, by Zatoka Bestii pochłonęła chimerskie dusze. Łańcuchy coraz bardziej wrzynały się w jej skórę, ale na razie nic nie straciła – nagły błysk rozświetlił ciemność i mogła zobaczyć, co to było – czym byli. Oh – zanim oślepiająco jasny dzień pochłonął ich ponownie i zniknęli. Burzołowcy. Największe istoty na tym świecie, zazdrośnie broniące głęboko ukrytych morskich sekretów. Ze skrzydłami, które mogłyby zakryć lub pochłonąć mały dom. Właśnie to ją dotykało: skrzydła burzołowcy. Chimery z trudem odbudowały szeregi, w których leciały przed burzą. Gdy w końcu oszołomienie wyparowało z głowy Karou, szybko sprawdziła, czy wiatr nie uszkodził kadzielnic i poleciała sprawdzić co u przyjaciół. Znalazła Issę uczepioną szyi Rua, roztrzęsioną, ale całą i zdrową. Kowal Aegir upuścił część broni – zniknęła w morzu. Akiva i Liraz wciąż byli na swoim miejscu daleko na przedzie, a Zuzana i Mik trochę bliżej, bezpieczni dzięki silnym uderzeniom skrzydeł ich opiekunów. Wyglądali na przestraszonych, rozglądali się dookoła, ale Karou wiedziała, że to o nią się boją, a nie o siebie. Szybki przegląd pozwolił jej stwierdzić, że nie stracili ani jednego żołnierza, którzy, choć zmęczeni, z uporem podążali za swoim przywódcą. Nikt nie był ranny.

Po prostu byli przegonieni przez burzołowców. W jej wcześniejszym życiu, Karou miała wysoką pozycję: była Madrigal z rasy Kirinów, ostatniego plemienia w Górach Adelfas. W najwyższych częściach gór nie mieszkał nikt poza Kirinami i nikt poza Karou nie słyszał i nie widział burzołowców z tak bliska. Chimery nie były celem ich łowów: byli zbyt nieuchwytni, zbyt szybcy, by ich gonić, zbyt czujni na zasadzkę. Wierzono, że potrafią w niewielkim stopniu wpływać na pogodę i jako dziecko – jako Madrigal – Karou miała powód, by w to wierzyć. Widząc je z daleka, dryfujących jak pyłki wokół słońce, zawsze leciała w ich stronę, chcąc lepiej im się przyjrzeć, ale jej skrzydła były zbyt słabe, by pokonać taki dystans i mogła tylko z oddali obserwować ich lot. Nikt nigdy nie znalazł ich gniazd, skorupki jajka, a nawet resztek jedzenia; jeśli burzołowcy się wykluwały, jeśli burzołowcy umierały, nikt nie wiedział gdzie. Teraz Karou miała okazję zobaczyć ich z bliska i było to przerażające doświadczenie. Adrenalina wciąż w niej krążyła, a ona nic nie mogła na to poradzić. Uśmiechnęła się. Widziała ich tylko przez chwilę, ale zauważyła gęste runo pokrywające ciała burzołowców, ich czarne oczy, wielkie jak spodki i pokryte dodatkową błoną, jak u ziemskich ptaków. Ich pióra opalizowały, nie pojedynczym kolorem, ale wszystkimi, rzucając wyzwanie tęczy. Wyglądały jak prezent od natury i przypominały, że nie wszystko w tym świecie zostało zniszczone przez

niekończącą się wojnę. Wzniosła się w powietrze, pobrzękując łańcuchem kadzielnic wokół szyi i znalazła się pomiędzy Zuzaną i Mikiem. Uśmiechnęła się do przyjaciół, którzy byli wciąż trochę zaniepokojeni i powiedziała, „Witajcie w Eretz.” „Zapomnij o pegazie,” powiedziała Zuzana, otwierając szeroko oczy. „Chcę jednego z tamtych!”

XVIII

Niebo całe w sińcach Więcej burzołowców,” powiedział żołnierz Stivan

„

odchodząc od okna i robiąc miejsce dla Melliel. To było jedyne okno w ich celi. Od czterech dni siedzieli w tym więzieniu. Trzy zachody słońca i trzy wschody, które okrywały świat iluzją i sprawiały, że tracił sens. Zbierając się w sobie, Melliel wyjrzała przez okno.

Wschód słońca. Intensywne kolory światła: błyszczące chmury, pozłacane morze i linia horyzontu zbyt jasna, by móc na nią spojrzeć wprost. Wyspy były niczym porozrzucane przypadkowo sylwetki śpiących bestii, a niebo... niebo było nie takie jak powinno, to znaczy, niebo było niewłaściwe. Gdyby niebo było ciałem, można by powiedzieć, że jest posiniaczone. Świt, tak jak wszystkie inne, barwił niebo na typowe kolory – albo raczej odbarwiał: fiolet, indygo, mdła żółć i najbardziej subtelny błękit. Wykwitały na szarzejącym niebie niczym krwiaki lub stłuczenia. Melliel nie wiedziała, jak je nazwać. Początkowo dominowały niebo, ale z minuty na minutę bledły coraz bardziej, w końcu ustępując miejsca innym kolorom. To było piękne i kiedy Melliel i jej towarzysze zostali przyprowadzeni tu po raz pierwszy przez swoich porywaczy, uświadomili sobie, że to jest normalne zjawisko na południowym niebie. To nie był świat, jaki znali. Wszystko na Dalekich Wyspach było piękne i dziwaczne. Powietrze było bogate w nietypowe zapachy, rozchodzące się wszędzie równie łatwo jak dźwięki: perfumy, śpiew ptaków, każdy podmuch wiatru przynosił dźwięki pieśni i słony powiew morza. Morze błyszczało tysiącem barw i nie wszystkie były odcieniami niebieskiego i zielonego. Drzewa kształtem przypominały dziecięce rysunki, różniły się od swoich prostych i nudnych kuzynów z północnej półkuli. A niebo?

Cóż, niebo przebijało wszystko. Ale Melliel uważała, że to wcale nie jest normalne, choćby dlatego, że aktywność burzołowców gwałtownie wzrosła w ciągu zaledwie kilku dni. Gdzieś za morzem istoty te skupiły się wokół jednego celu i krążyły nad nim. Żołnierze Krwi z Armii Bastardów. Melliel, Druga Tego Imienia, nie była młoda, a przez całe swoje życie widziała wiele burzołowców, ale nigdy więcej niż tuzin w jednym miejscu i zawsze przemierzały niebo lecąc w prostej linii, a nie krążąc wokół jednego celu. A tutaj były ich tuziny. Tuziny przeplatające się z innymi tuzinami. To był dziwaczny spektakl, ale mimo to, chciałaby wziąć w nim udział, gdyby nie byli pilnowani przez strażników. Stelianie stali na straży. Coś się tu działo, ale nikt nie odpowiadał na pytania więźniów. Co jest nie tak z tym niebem, co kieruje burzołowcami i jaki będzie ich własny los, nic. Melliel chwyciła się okiennych krat i podciągnęła, by mieć lepszy widok na morze, niebo i wyspy. Stivan miał rację. W nocy liczba burzołowców ponownie wzrosła, jak gdyby każdy z nich w całym Eretz odpowiedział na czyjeś wezwanie. Krążyły i krążyły, podczas gdy niebo krwawiło, uleczało się i siniaczyło na nowo. Jaka moc może posiniaczyć niebo? Melliel puściła się krat i stanęła pod drzwiami celi. Uderzyła w nie i krzyknęła, „Halo? Chciałabym z kimś porozmawiać!”

Jej towarzyszy zwrócili na nią uwagę i zgromadzili się wokół niej. Ci, którzy spali, wstali ze swoich hamaków i postawili stopy na ziemi. Razem było ich dwunastu, zostali schwytani bez jakichkolwiek obrażeń – choć nie bez wstydu ze sposobu, w jaki zostali uwięzieni: zostali oślepieni jasnością tak potężną, że niektórzy do tej pory czuli oszołomienie i mroczki przed oczami – a cela nie była wilgotną klitką, tylko jasnym, długim pokojem z ciężkimi, zamkniętymi drzwiami. Była tu toaleta i woda do mycia się. Hamaki do spania i schowek z jasnymi, wełnianymi strojami, więc zamienili na nie swoje ciemne ubrania i duszną zbroję. Jedzenie było pożywne i daleko lepsze od tego, do którego byli przyzwyczajeni: biała ryba i ziarnisty chleb, i jakie owoce! Smakowały, jak miód i kwiaty, miały grubą, kolorową skórkę. Były też tarty z żółtych jagód i łuskane pomarańczowe nasiona, których nikt nie potrafił otworzyć bez swoich ostrzy. Jedne miały ostre kolce na wierzchu, a w środku słodki budyń; właśnie je zjadali jako pierwsze, i były też takie, które nikomu nie smakowały: dziwny rodzaj mięsistej różowej kuli, niemal bez zapachu i brudzącej niczym krew. Te zostawiali nietknięte w płaskim koszyku pod drzwiami. Melliel nie była pewna, ale wydawało jej się, że to właśnie te owoce zostały postawione u stóp łóża jej ojca imperatora. Nie było żadnej odpowiedzi na jej wołanie, więc zapukała znowu. „Czy jest tam kto? Ktokolwiek!” Tym razem pomyślała o dodaniu upokarzającego „proszę” i

zirytowała się, gdy klucz przekręcił się raz, jak gdyby Eidolon – któż inny jak nie ona – tylko czekała na jej proszę. Stelianka była, jak zwykle, sama i nieuzbrojona. Nosiła prostą, białą tunikę zawiązaną na jednym brązowym ramieniu, a w jej czarne włosy była wpleciona gałązka winnego krzewu. Złota szarfa otaczała jej szczupłe ramiona, a jej stopy były nagie, i zawstydziły Melliel swoją delikatnością. Wrażliwe. Wrażliwość była tylko iluzją, oczywiście. Nie wiedziała nic o Eidolon poza tym, że była żołnierzem – jak wszyscy Stelianie, którzy mieli nawet własną armię – i choć ta młoda kobieta wydawała się na to zbyt delikatna, to oddział Melliel był... pod jej urokiem. I za każdym razem – Melliel wciąż nie mogła tego pojąć – tuzin zahartowanych w boju Bastardów nawet nie myślało o ucieczce, gdy do celi wchodziła ta wiotka, elegancka dziewczyna. Było coś więcej w Eidolon – tak jak i w Dalekich Wyspach – niż tylko piękno. „Macie się dobrze?” zapytała dziewczyna ze steliańskim akcentem, który zmiękczał nawet najostrzejsze słowa. Jej uśmiech był ciepły, jej ogniste spojrzenie tańczyło pomiędzy nimi witając się po kolei z każdym z nich – rodzaj ukłonu i potrząśnięcia dłoni. Żołnierze mruknęli w odpowiedzi. Niezależnie od płci, wszyscy byli zafascynowani tajemniczą Eidolon o tańczących oczach, ale Melliel obserwowała jej gesty z podejrzliwością. Była Stelianką... robiła rzeczy... miłe

rzeczy, co prawda, ale i tak wolałaby, żeby trzymała ręce przy sobie. „Mamy się dość dobrze,” powiedziała. „Jak na więźniów.” Jej własny akcent brzmiał ostro, w porównaniu do dziewczyny, a głos wydawał się być charczącym i bezbarwny. Poczuła się staro i niezdarnie, jak żelazny miecz. „Co się dzieje na zewnątrz?” „Rzeczy, które nie powinny,” odpowiedziała wymijająco Eidolon. To było więcej niż Melliel usłyszała od niej do tej pory. „Jakie rzeczy?” drążyła. „Co jest nie tak z tym niebem?” „Jest zmęczone,” powiedziała dziewczyna z błyskiem w oku, niczym z iskrą, która mogła rozpalić ogień. Ma podobne oczy jak Akiva, pomyślała Melliel. Każdy Stelian, którego widziała takie miał. „Cierpi,” dodała Eidolon. „Wiesz, jest bardzo stare.” Niebo stare i zmęczone? Bezsensowna odpowiedź. Bawiła się nimi. Czy ktoś coś robi z Wiatrem?” zapytała Melliel, myśląc o tym słowie przez dużą literę, by wyróżnić je od tych wszystkich innych wiatrów, które doświadczyła wcześniej. Nazywanie tego „wiatrem” było jak nazywanie burzołowcy ptakiem. Drużyna Melliel była niedaleko Kalifisów, gdy uderzył w nich, odrzucając daleko jakby wcale nie machali zawzięcie potężnymi skrzydłami, a wraz z nimi poleciały wszystkie inne latające istoty – ptaki, ćmy, owady i, tak, nawet, burzołowcy – Wiatr zmiatał wszystko na swojej drodze, stare drzewa uginały się niemal do ziemi pod jego mocą.

Odrzuciło ich wiele mil od miejsca, w którym byli wcześniej. Wiatr złapał ich i poniósł – najpierw na wschód, uderzając w ich skrzydła z obezwładniającą siłą i nagle... nastała cisza. Dał im chwilę na wzięcie kilku ciężkich oddechów i uderzył znowu, pociągając ich tym razem na zachód, z powrotem do Kalifis i dalej, gdzie w końcu zostali schwytani. Taka siła! Te wszystkie dziwne rzeczy się ze sobą łączą, tego Melliel była pewna. Wiatr, posiniaczone niebo, nadaktywność burzołowców? Żadna z tych rzeczy nie była normalna ani właściwa. Uprzejmość Eidolon spłaszczyła się, błysk w oku zniknął. „To nie był wiatr,” powiedziała. „A więc co?” zapytała Melliel, z nadzieją, że niespodziewana szczerość nie zniknie. „Kradzież,” odpowiedziała Stelianka i wycofała się. „Wybaczcie mi. Potrzebujecie jeszcze czegoś?” „Tak,” powiedziała Melliel. „Chcę wiedzieć, co zamierzacie z nami zrobić.” Eidolon obróciła głowę tak szybko, że aż zaskoczyła Melliel, „Czemu sądzisz, że zamierzamy cokolwiek z wami robić?” Melliel zamrugała. „Chciałam tylko wiedzieć – ” „Jeszcze nie zdecydowano. Mamy tutaj jeszcze kilku obcych. Dzieci pewnie chciałyby was zobaczyć. Niebieskie oczy. Takie dziwne.” Powiedziała z rozmysłem, patrząc na Yaw, najmłodszego z oddziału, który były bardzo jasny. Potrząsnął złotymi lokami. Eidolon odwróciła się do Melliel. „Z drugiej strony,

Zjawa uważa, że powinniście zostać oddani na nowicjuszy. Na trening.” Trening? Ale czego? Melliel nie zapytała; zanim zostali złapani przez tych ludzi, widziała kilka razy jak ktoś czaruje. Sztuka ta już od dawna nie występowała w Imperium i napełniała ją strachem. Ale oczy Eidolon błyskały wesoło. Żartowała? Melliel nie umiała tego określić. Kilku innych obcych, powiedziała Stelianka. Melliel zapytała, „Gdzie są inni?” „Inni?” Niepewna, czy chce to ciągnąć, Melliel odpowiedziała, „Tak,” starając się brzmieć pewnie. Bądź co bądź, dowiedzenie się tego było jej zadaniem. Jej oddział został wyznaczony do odnalezienia zaginiony imperialnych emisariuszy. Wyruszyli z deklaracją wojny Jorama do Stelianów – zamiast nich przybył kosz owoców – co byłoby jasnym znakiem pokoju, gdyby ambasadorzy nie zniknęli, a ich ślady urywały się w pobliżu Dalekich Wysp. Wciągu całego swojego pobytu, Melliel i jej towarzysze nie dowiedzieli się niczego o innych więźniach. „Posłańcy imperatora,” powiedziała. „Nie powrócili.” „Jesteś tego pewna?” zapytała dziewczyna. Słodko. Zbyt słodko, jak miód ukrywający pod sobą truciznę. I wtedy, z rozmysłem, nie spuszczając oczu z Melliel, schyliła się, by wziąć owoc z koszyka przy drzwiach. To była jedna z tych różowych kul, których Bękarty nie mogły znieść. Owoc wypełniony mięsistym różowym

miąższem i czerwonym sokiem, który wypełniał gardło i był ciepły. Dziewczyna ugryzła go i Melliel mogłaby przysiąc, że jej zęby wyostrzyły się. Zasłona iluzji odchyliła się, a Eidolon, która się spod niej wyłoniła była inna. Jej subtelność zniknęła; stała się... dzika. Owoc wybuchł w jej ustach, a ona odchyliła głowę do tyłu, mlaszcząc i oblizując się, by zatrzymać cały gęsty sok w ustach. Po szyi ciekł jej miąższ i cienkim strumieniem brudził białą sukienkę, na której wykwitały ciemne, krwiste plamy, a ona wciąż przełykała sok. Żołnierze odsunęli się od niej, a kiedy Eidolon opuściła głowę, by popatrzeć na Melliel, jej twarz była pokryta czerwienią. Jak drapieżnik, pomyślała Melliel, rozszarpujący swoją ofiarę. „Oddaliście nam swoje ciała i krew wraz ze swoim przybyciem,” powiedziała Eidolon, ocierając usta i wydawało się niemożliwe, że to ta sama, elegancka dziewczyna, którą była jeszcze przed chwilą. „Myśleliście, że możecie tak po prostu tu przybyć ze swoim wyzwaniem, a my się nie zorientujemy? Myśleliście, że zostawimy was takimi, jak jesteście, z waszymi niebieskimi oczami, czarnymi dłońmi i tym wszystkim?” Złapała pustą skórkę po owocu i rzuciła nią. Uderzyła w podłogę z plaskiem. Nie mogła mieć na myśli... Nie. Nie owoc. Melliel widziała wiele rzeczy, ale jej umysł nie potrafił uwierzyć w coś takiego. Z pewnością nie. To był tylko taki nieśmieszny żart. Obrzydzenie wręcz z niej biło. „To nie

było nasze wyzwanie,” powiedziała. „My nie mamy takiego luksusu wybierania sobie wrogów. Jesteśmy żołnierzami.” Powiedziała żołnierzami, ale pomyślała: niewolnikami. „Żołnierzami,” powtórzyła Eidolon z pogardą. „Tak. Żołnierze i dzieci zawsze słuchają tego, co im się mówi.” Do wciąż czerwonych ust przykleiło jej się kilka włosów, gdy powiedziała, „Dzieci z tego wyrastają, ale żołnierze po prostu umierają.” Po prostu. Umierają. Potrząsnęła głową i wtedy drzwi same się otworzyły, a ona już była po ich drugiej stronie i stała na korytarzu, mimo że ani trochę się nie poruszyła. Robiła tak już wcześniej: poruszała się zbyt szybko, by można było zauważyć, jak stawia kroki, jak gdyby wycinała ten moment z czasu i połykała go. Połykała czas, tak jak robiła to z czerwonym sokiem owocu, który nie był krwią, nie mógł nią być. Melliel odważyła się jeszcze zapytać, „Więc jesteśmy tu, by umrzeć?” „Królowa zadecyduje, co z wami zrobić.” Królowa? Po raz pierwszy słyszała o królowej. Czy to ona wysłała Joramowi kosz owoców, który sprawił, że czternastu Szczerbulców zawisło na szubenicy koło Wschodniej Bramy? „Kiedy?” zapytała Melliel. „Kiedy zdecyduje?” „Kiedy wróci do domu,” powiedziała dziewczyna. „Cieszcie się swoim ciałami i krwią, póki możecie, słodcy żołnierze. Scarab wkrótce wróci z polowania.” Zaśpiewała to słowo. „Polowanie, polowanie.”

Uśmiechnęła się, a Melliel znowu wydało się, że jej zęby wyglądają na ostrzejsze niż powinny... a może nie. Naginanie czasu, naginanie rzeczywistości. Drzwi zamknęły się z głośnym trzaskiem, Eidolon zniknęła i... ... i w pokoju nastała ciemność. Melliel zamrugała i rozglądnęła się dookoła. Ciemność? Słowa Eidolon wciąż rozbrzmiewały w celi – polowanie polowanie – więc minęła zaledwie chwila, ale w pokoju było ciemno. Stivan także mrugał i Doria, i cała reszta. Młody Yav, który dopiero opuścił obóz treningowy i wciąż miał chłopięcą, okrągłą twarz, miał łzy przerażenie w swoich błękitnych, błękitnych oczach. Polowanie polowanie polowanie. Melliel doskoczyła do okna i, odpychając się skrzydłami, wyjrzała przez nie. Było tak, jak się obawiała. Już dłużej nie świtało. To już nie był nawet dzień. Czerń nocy skryła sine niebo, a oba księżyce były wysoko. Połksiężyc Nitid i pełnia Ellai dawały wystarczająco dużo światła, by mogło się odbijać srebrem od skrzydeł burzołowców wciąż krążących niedaleko. Polowanie – usłyszała głos Eidolon – echo wspomnienia lub złudzenie – i Melliel uderzyła stopami o podłogę i ciężko oparła się o ścianę. Czy umrą tu, każdy z nich? Nie potrafiła – lub nie chciała – uwierzyć Eidolon w sprawie owoców, ale wspomnienie ich gęstego miąższu w jej własnych ustach sprawiło, że chciało jej się wymiotować.

Ci ludzie może i są serafinami, ale podobieństwa na tym się kończyły, a w umyśle Melliel zaczął się tworzyć kształt ich tajemniczej królowej – Scarab? – przybierając formę czegoś okropnego. Polowanie polowanie polowanie. Polowanie na co?

IX

Lądowanie O 15:12 czasu lokalnego, obserwowane z telewizorów przez cały świat, anioły w końcu wylądowały. Minęło już kilka godzin, od kiedy ich szeregi zostały zauważone po raz pierwszy na zachód od Samarkandy, nad Morzem Kaspijskim i Azerbejdżanem, kiedy ich cel był jeszcze nie znany. Leciały przez jakiś czas w stronę Turcji i

stawiano, że kierują się do Ziemi Świętej, ale kiedy minęły równik, przyjęto, że ich celem jest Watykan, i tym razem to była prawda. Wciąż utrzymując formację, w której lecieli, w dwudziestu perfekcyjnych rzędach po pięćdziesiąt aniołów w każdym, Goście zwinęli skrzydła na placu przed Bazyliką Świętego Piotra, w Rzymie. Naukowcy, dyplomowani studenci i wszyscy inni, którzy siedzieli w piwnicy Narodowym Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie, obserwowali ekran w milczeniu, gdy, jak barokowe insygnia określały jego godności – Jego Świątobliwość, Namiestnik Jezusa Chrystusa, Następca Świętego Piotra, Księcia Apostołów, Najwyższy Kapłan Kościoła Powszechnego, Patriarcha Zachodu, Prymas Włoch, Arcybiskup i Metropolita Prowincji Rzymskiej, Głowa Państwa Watykańskiego Papież schodzi po schodach Bazyliki, by powitać swych prześwietnych gości. Gdy to zrobił, w pierwszej i środkowej falandze można było zauważyć wyrwę. Trudno było dostrzec ten szczegół. Kamery krążyły w powietrzu, zawieszone na helikopterach, i z tak wysoka, anioły wyglądały niczym woskowe figury, ubrane w ogień i biały jedwab. Doskonałe. Nagle jeden zrobił krok na przód – miał na głowie coś wyglądającego jak srebrny pióropusz – i w ciągu jednej, krótkiej chwili, cały oddział klęczał na jednym kolanie, pochylając głowy. Papież zbliżył się, drżąc, jego dłoń uniosła się w błogosławieństwie, a dowódca aniołów schylił głowę w

jednym, niskim ukłonie. Stali teraz naprzeciw siebie. Wyglądało na to, że rozmawiają. „Czy... Papież stał się właśnie rzecznikiem ludzkości?” zapytała ogłuszona zoolożka. „Co może pójść nie tak?” odpowiedział oszołomiony antropolog. Koledzy Elizy zrobili na poczekaniu centrum medialne poprzez zgromadzenie telewizorów i komputerów w jednej z pustych pokojów. Po kilku godzinach, ton ich rozmowy przeszedł całą drogę od teorii spiskowych aż po filozoficzno-retoryczne pytania w stylu: Jeśli to jest prawda, to jak to może być prawdą i co to dla nas oznacza? lub jak sprawić, żeby to wszystko nabrało sensu? Tłem dla ich dyskusji były komentarze mediów, które stawały się coraz bardziej idiotyczne. Dziennikarze i spikerzy zaczęli prześcigać się w biblijnym żargonie, jak na przykład to ostatni dzień naszego życia – ale hej, może jednak jest dla nas nadzieja! Apokalipsa. Armagedon. Ekstaza. Największy wróg Elizy, Morgan Toth – ten od nadmuchiwanych ust – używał całkiem innego słownictwa. „Rząd powinien potraktować to jako inwazję kosmitów,” mówił. „Są na to odpowiednie protokoły.” Protokoły. Eliza dokładnie wiedziała do czego zmierza. „To powinno spodobać się tłumom,” powiedziała Yvonne Chen, mikrobiolożka, ze śmiechem. „To Drugie Zstąpienie! Przygotujcie armaty!”

Morgan wydał z siebie teatralne westchnięcie. „Tak,” powiedział pobłażliwym tonem. „Czymkolwiek są, na pewno obchodzą ich ludzkie religijne przekonania. Czy jestem jedynym nie-idiotą na tej planecie?” „Tak, Morganie Toth, jesteś,” pisnął Gabriel. „Czy zostaniesz naszym królem?” „Z przyjemnością,” odpowiedział Morgan, unosząc brew i szarpnięciem głowy odsuwając zbyt długą grzywkę z oczu. Był niskim gościem ze owalną, przystojną twarzą, zgarbionymi ramionami i szyją szczuplejszą od małego palca u ręki Elizy. Na jego pękatych ustach zawsze widniał złośliwy uśmieszek, co sprawiało, że Eliza miała ochotę rzucać w nie różnymi rzeczami. Monetami. Misiowymi żelkami. Krzesłem. Oboje byli dyplomowanymi studentami i pracowali w laboratorium Doktora Anuj Chaudhary’ego, oboje należeli do jednego z najbardziej obiecujących zespołów młodych biologów na świecie, ale od dnia, kiedy się poznali, nienawiść, jaką czuła do Eliza do tego małego, białego chłopaka sprawiała, że miała na sam jego widok nudności. Śmiał się, kiedy powiedziała mu nazwę obskurnego publicznego uniwersytetu, z którego przyszła, twierdząc, że to niesmaczny żart, a to był dopiero początek. Wiedziała, że nigdy nie zaakceptuje tego, że własnymi siłami zdołała wywalczyć sobie miejsce tutaj. Czasami, gdy doktor Chaudhary śmiał się z czegoś, co powiedziała Eliza lub pochylał się nad jej ramieniem, by popatrzeć na jej badania, mogła zobaczyć

obleśne domysły w jego uśmieszku i to ją rozwścieczało. To było dla niej obraźliwe – i dla doktora Chaudhary’ego również, ponieważ był żonaty, miał trójkę dorosłych dzieci i był dość stary, by być jej ojcem. Eliza przyzwyczaiła się do tego, że jest wyśmiewana, bo była czarna, bo była kobietą, ale nikt nigdy nie traktował jej tak podle jak Morgan. Chciała nim potrząsnąć i to było najgorsze. Eliza była na to zbyt łagodna, nawet po tym wszystkim i to sprawiało, że wściekała się na samą siebie – za to, że Morgan Toth potrafił wyzwalać w niej takie uczucia jak nienawiść, samym okrucieństwem swej osobowości. „No sami popatrzcie,” powiedział teraz, wskazując na ekrany telewizorów. Anioł z pióropuszem i papież wciąż rozmawiali. Ktoś odważył zbliżyć się do nich z kamerą, tym razem z ziemi, ale to wciąż nie było wystarczająco blisko, by nagrać głos. „Czym są te rzeczy?” zapytał Morgan. „Wiemy, że nie są ‘cielesnymi bytami’ –” „Nic jeszcze nie wiemy,” powiedziała Eliza, myśląc jednocześnie, że ostatnią rzeczą, której chce to – jak na ironię – kłótnia o aniołach. Tylko Morgan potrafił ją tak sprowokować. Już sam jego głos – zarozumiały i zbyt pewny siebie – wyzwalał w niej automatycznie chęć do kłótni. Jedyne, co musiał zrobić, to zająć pozycję, a ona już odczuwała silną potrzebę, by mu zaprzeczyć. Gdyby powiedział, że woli, gdy jest jasno, Eliza natychmiast chciałaby pogrążyć się w ciemności. A naprawdę nie lubiła ciemności.

„Czy ty w ogóle jesteś naukowcem?” zapytała go. „Jak możesz wygłaszać opinie, skoro nie znasz jeszcze żadnych faktów?” „Do tego zmierzałem, Elizo. Fakty. Potrzebujemy ich. Widzę, że papież stara się je zdobyć, a nie widzę, żeby prezydent robił cokolwiek w tym kierunku.” „Co nie oznacza, że nic nie robi. Powiedział, że każdy scenariusz musi być wzięty pod uwagę.” „Jasne, że tak. A gdyby latający spodek wylądował w Watykanie, zrobiliby dla niego lądowisko pośrodku tego cholernego Placu Świętego Piotra?” „To nie jest latający spodek, nie widzisz tego, Morgan? Naprawdę nie potrafisz dostrzec tej różnicy?” Wiedziała, że to nie ma sensu się z nim kłócić, ale był taki denerwujący. Z jakiegoś powodu nie wychwycił subtelności tej sytuacji, uznając, że wyznaczono go na przywódcę – jak gdyby był tak wysoko ponad wszystkimi, że nie dotykały go rozterki i problemy zwykłych ludzi. Jakimi prymitywnymi postaciami jesteście! Czym jest ta rzecz, którą nazywacie „religią”? Ale Eliza wiedziała, że to zupełnie inny rodzaj zagrożenia niż latający spodek. Kosmici mogliby mieć pokojowe zamiary, jak w filmach science – fiction. Ale było bardziej prawdopodobne, że „anioły” chciały jedynie roznieść ludzkość w tysiąc drobnych kawałków. Powinna się była domyślić. Sama była takim kawałkiem od lat. „Nie ma zbyt wielu rzeczy, za które ludzie ochoczo zabiją lub umrą, ale to jest jedna z tych rzeczy,”

powiedziała. „Religia. Rozumiesz? Nie jest ważne w co ty wierzysz, albo co ty uważasz za głupstwo. Jeśli coś sprowokuje wybuch tej mocy, żaden z twoich ‘protokołów’ nie sprawi, że wszystko będzie cudnie.” Morgan westchnął ponownie, a jego umęczona mina wyrażała Dlaczego to ja muszę znosić kogoś tak ułomnego umysłowo? „Nie ma takiego scenariusza, który mówi, że ma ‘być cudnie’. Powinniśmy kontrolować sytuację, a nie padać na kolana jak banda świrniętych wieśniaków.” I tutaj Eliza ugryzła się od środka w policzek, bo choć nie znosiła się zgadzać z Morganem Toth, to w tym wypadku miał rację. Właśnie o to walczyła przez lata – by nigdy więcej nie padać na kolana, nigdy więcej nie być do niczego zmuszaną. I nagle otwiera się niebo i wylewają się z niego anioły? To było przecież śmieszne. Chciało jej się śmiać. Chciała uderzyć w coś pięścią. W ścianę. W uśmieszek Morgana Toth. Wyobraziła sobie, jakby na nią patrzył, gdyby wiedział skąd pochodzi. Z czego pochodzi. Od czego uciekła. Stworzyłby nowy poziom pogardy, nie spotkany do tej pory w historii ludzkości. Zdecydowała się zamilknąć, podczas gdy Morgan napawał się swoim zwycięstwem, ale wciąż miała dziwne wrażenie, może to przez rybi błysk w jego spojrzeniu, że w ogóle nie powinna się była odzywać. Ludzie z tajemnicami nie powinni robić sobie wrogów, napomniała samą siebie.

Jakby w odpowiedzi na tą myśl, z głębi pamięci, usłyszała głos matki. „Ludzie z przeznaczeniem nie powinni planować.” „A niech to!” wysoki pisk jednego ze zszokowanych dziennikarzy przyciągnął uwagę Elizy z powrotem do telewizorów. Coś się działo. Papież odwrócił się z rozkazami do podwładnego, i teraz ciągnąc ze sobą kamery i mikrofony, dziennikarze zaczęli się przepychać w jego stronę. „Wygląda na to, że Goście chcą wygłosić jakieś oświadczenie!”

X

Prosto do paniki Anioł nosił hełmy ze srebra zwieńczone białymi pióropuszami. Był wzorowany na hełmach rzymiańskich centurionów – wąski pas srebra pokrywał brodę, czoło,

nos i kąciki ust przybysza, efektywnie przepoławiając jego twarz. Odsłonięte były natomiast oczy, kości policzkowe i linia szczęki. To był dziwny krój, tym bardziej, że reszta z oddziału miała gołe głowy, a ich piękne twarze były niczym nieosłonięte. Było jeszcze wiele innych dziwnych rzeczy w aniołach, ale były trudniejsze do oszacowania, a ich przemowa wkrótce przyćmiła to wszystko. Dopiero później analizowano jego postawę, sepleniący głos, i świszczenie, słyszalne zwłaszcza podczas długich pauz, które robił dla złapania oddechu. Szczegóły te sprawiały, że robił raczej złe wrażenie – jak lepkie pozostałości brudu na palcach, o ile ktokolwiek zwrócił na nie uwagę. Jak na razie, jego przemówienie sprawiło, że błyskawicznie, na całym świecie powstała równia pochyła: prosto do paniki. „Córki i synowie prawdziwego boga,” powiedział – ale... w łacinie, więc tylko niewielu ludzi zrozumiało go od razu. Dookoła sfery ziemskiej, ponad modlitwy i przekleństwa wybiły się to samo pytanie w setkach różnych językach, a miliony ludzi rzuciło się do translatorów, by znaleźć tłumaczenie. Co on powiedział??? W międzyczasie, jeszcze zanim przetłumaczono jego słowa, większa część rasy ludzkiej obserwowała, jak na wiadomość aniołów zareaguje papież. To nie było pocieszające.

Arcykapłan zbladł. Chwiejąc się, postąpił krok na przód. Próbował coś powiedzieć, ale anioł uciszył go jednym gestem. Oto jego wiadomość dla ludzkości: „Córki i synowie prawdziwego boga, minęły lata, od kiedy ostatnim razem stąpaliśmy pomiędzy wami, a mimo to nigdy nie spuściliśmy z was naszego wzroku. Od wieków toczymy wojnę ponad ludzkimi głowami. Od dawna chronimy wasze ciała i dusze, utrzymując was w nieświadomości zagrożenia, jakie was spowija. Wroga, który na was poluje. Daleko od waszych ziem rozstrzygnęły się wielkie bitwy. Rozlano krew i pożarto ciała. Ale wasza niewiara i zło w was rosnące jest przyczyną umocnienia się Wroga. I teraz ich siła przewyższa naszą i wkrótce nas zgniecie. Nie możemy was dłużej trzymać w nieświadomości Cieni. Nie możemy dłużej ochraniać was bez waszej pomocy.” Anioł wziął głęboki wdech, zanim dokończył. „Bestie... nadchodzą po was.” *** I wtedy zaczęły się zamieszki.

XI

Rodzaje milczenia Akiva pozostał spokojny. Słowa, które przed chwilą powiedział wisiały ciężko w powietrzu. Atmosfera, jaka zapadła po jego przemówieniu, przypominała lot za

grupą burzołowców – powietrze drżało w oczekiwaniu na kataklizm. W kirińskich jaskiniach otaczało go dwustu dziewięćdziesięciu sześciu Bastardów o ponurych twarzach, pozostałości po bękarcim legionie Imperatora, zszokowanych jego propozycją. Ciśnienie wzrastało, powietrze coraz ciężej przechodziło przez jego płuca. I wtedy... Śmiech. Wymuszony i pełen niedowierzania. „I może jeszcze będziemy spać ze sobą, bestia – serafin – bestia – serafin?” zapytał Xathanael, jeden z tych braci, których Akiva nie znał zbyt dobrze. Pomór Dzikich nie był znany ze swoich żartów, ale to akurat musiał być żart: wrogowie przybywający, by schronić się z nimi? By do nich dołączyć? „I czesać sobie nawzajem włosy przed zaśnięciem?” dodała Sorath. „U nich to raczej jest sierść,” Xathanael zaśmiał się jeszcze głośniej. Akiva wciąż dobrze pamiętał Madrigal śpiącą koło niego i ten żart nie był dla niego zabawny. Tym bardziej tutaj, w jaskiniach, gdzie wciąż rozbrzmiewało echo krzyków jej ludzi, gdzie, jeśli się dobrze przyjrzeć, można było dostrzec ślady krwi z ciągniętych ciał na podłodze. Jak będzie się czuła Karou widząc to wszystko? Jak dużo pamięta z dnia, w którym została osierocona? Osierocona po raz pierwszy, przypomniał sobie. Jej drugi raz był całkiem niedawno i to była jego wina. „Myślę, że najlepiej będzie,” powiedział, „jeśli będziemy spać w osobnych pokojach.”

Śmiech rozbrzmiał i niemal natychmiast przycichł. Wszyscy na niego patrzyli, twarze wyrażały coś pomiędzy rozbawieniem i odrazą, nie wiadomo, które bardziej. Prawdopodobnie coś pomiędzy. Akiva chciał osiągnąć coś innego: akceptację, zamiast niechęci. Jak na razie nie szło mu dobrze. Porzucił towarzystwo chimer w dolinie wysoko w górach, dopóki nie będzie mógł przyprowadzić ich do bezpiecznego miejsca. Bardzo chciał przenieść Karou, gdzieś gdzie jest bezpiecznie – resztę również. Mógł więcej nie mieć takiej okazji. Jeśli nie przekona sióstr i braci do tego, upadnie w drodze do spełnienia marzenia. „Wybór należy do was,” powiedział. „Możecie zdecydować. Odeszliśmy od służby Imperium; teraz możemy sami kierować naszą wojną i możemy sami wybierać naszych sojuszników. Fakty są takie, że potrzebujemy chimer. Tych kilku, którzy przetrwali, są ofiarami wczorajszej wojny. Stawiamy czoło nowemu zagrożeniu, które nie dotyczy już tylko nas, choć jest przez nas spowodowane, ale dotyczy całego Eretz: zaczęła się nowa ery tyranii i wojny, którą rozpoczął nasz ojciec, a która jest zupełnie bez sensu. Musimy powstrzymać Jaela. To jest teraz najważniejsze.” „Nie potrzebujemy do tego bestii,” powiedział Elyon, postępując krok na przód. W przeciwieństwie do Xathanalea, Akiva dobrze znał Elyona i szanował go. Stał pomiędzy starszymi bękartami, ale był od nich młodszy, jego włosy dopiero zaczęły siwieć. Był

myślicielem, strategiem, nie uznawał niepotrzebnej przemocy. „Nie?” Akiva odwrócił się w jego stronę. „Dominium liczy sobie pięciu tysięcy żołnierzy, a Jael jest teraz imperatorem, więc dowodzi również Drugim Legionem.” „A jak wiele jest tych bestii?” „Tych chimer,” poprawił Akiva, „obecnie osiemdziesiąt siedem.” „Osiemdziesiąt siedem.” Elyon zaśmiał się. Nie była to pogarda, raczej smutek. „Tak wielu. Jak to ma nam pomóc?” „To jest o osiemdziesiąt siedem więcej żołnierzy niż mamy teraz,” powiedział Akiva. Jak na razie, pomyślał, ale nie dodał. Nie powiedział im jeszcze, że chimery mają nową wskrzesicielkę. „O osiemdziesięciu siedmiu więcej do walki przeciw Dominium.” „Albo przeciw nam,” zauważył Elyon. Akiva chciał, by mu zaufali. Powiedział, „Nie mają powodów, by kochać nas bardziej niż my ich. A nawet mniej. Popatrzcie na ich kraj. Ale nasze interesy się ze sobą pokrywają. Biały Wilk obiecał nam –” Gdy wspomniał o Białym Wilku, jego bracia i siostry stracili całe opanowanie. „Biały Wilk żyje?” dopytywało się kilku żołnierzy. „Nie zabiłeś go?” przekrzykiwała się reszta, Ich głosy wypełniły jaskinie, odbijając się od ścian i zwielokratniając. „Dowódca żyje, tak,” wyjaśnił Akiva. Musiał ich jakoś uciszyć. „I nie, nie zabiłem go.” Nawet nie wiecie, jakie

to było trudne. „A on nie zabił mnie, chociaż miał możliwość. W końcu ich krzyki ucichły, a po nich echo ich krzyków, ale Akiva nie wiedział już co powiedzieć. Kiedy wspomniał o Thiago, logiczne argumenty gdzieś zniknęły. Jeśli Biały Wilk był martwy, jak wyjaśnić to, że żyje? Nie myśl o niej, napomniał się. Myśl o niej. Tak zrobił. Powiedział, „Jest przeszłość i jest przyszłość. Teraźniejszość jest niczym więcej niż pojedynczą sekundą zmierzającą od jednego do drugiego. Żyjemy uczepieni tej pojedynczej sekundy jakby to było – no właśnie, czym ona jest? Straciliśmy całe życie pozwalając, by kierowało nami Imperium – prosto ku zagładzie bestii – było, minęło. To należy do przeszłości, ale my wciąż żyjemy, mniej niż trzystu z nas i wciąż dążymy do tego, nawet nie będąc już narzędziem w rękach Imperium. Teraz moim celem jest –” Chciał powiedzieć: śmierć Jaela. To byłaby prawda. Ale to była mała prawda skrywająca dużą. W jego pamięci rozległ się głos głębszy od każdego, jaki kiedykolwiek słyszał, mówiący, „To życie jest twoim panem, czy śmierć?” Ostatnie słowa Brimstone’a. „Życie,” powiedział teraz do swoich sióstr i braci. „Chciałbym, żeby moja przyszłość była życiem. To nie chimery stoją mi na drodze. Nigdy tego nie robiły. To zawsze był Joram, a teraz Jael.”

Akiva wiedział, że im bardziej osobiste krzywdy, tym większy jest gniew. Wstrzymał na chwilę swoje kolejne słowa, nie chcąc ich wypowiadać. Dopadło go, bardziej niż kiedykolwiek, poczucie winy. Użył go teraz, by przeciąć ich twarde milczenie. „Hazael nie żyje.” Są różne rodzaje ciszy. Tak samo jak są różne rodzaje chimer. Chimera znaczy nic innego jak „istota o mieszanym pochodzeniu, istota nie będąca serafinem.” To było określenie na każdy gatunek z własnym językiem i rozumem, która żyła w tym świecie i nie była aniołem; to było określenie, które nigdy by nie powstało, gdyby nie serafini, którzy swoją agresją zjednoczyły te plemiona. Cisza, która poprzedzała słowa Akivy i cisza, która po nich nastąpiła, były do siebie równie podobne jak Kirinowie do Hethów. W ciągu ostatniego roku, Bękarci byli porównywani do srebra. Stracili tak wielu braci i sióstr, że ci, którzy pozostali, wręcz tonęli w popiołach tych, którzy zginęli. Byli wychowywani w świadomości, co wcale nie czyniło tego łatwiejszym do zniesienia, i w ostatnich miesiącach wojny, kiedy ilość ciał wielokrotnie przewyższyła ilość żywych żołnierzy, nastąpiła zmiana. Ich wściekłość wzrosła –z powodu strat, a nie z powodu bycia niczym więcej jak bronią, i wciąż ubolewali nad ostatnimi poległymi. A ze wszystkich straconych, Hazael był najbardziej opłakiwany.

„Został zabity przez Dominium w Wieży Triumfu. To było już wcześniej zaplanowane.” Mówiąc to, pamięć akivy przeniosła go tam, widział to, i w niezwykłym blasku siritharu, który nadszedł zbyt późno, musiał patrzeć ponownie, jak jego brat umiera. Nie powiedział reszty: że Hazael zginął, broniąc Liraz przed planami Jaela wobec niej. To było dla niej wystarczająco trudne do zniesienie i bez współczucia wszystkich. „To prawda, że zabiłem naszego ojca,” powiedział. „Właśnie po to tam poszedłem i zrobiłem to. Czegokolwiek byście nie słyszeli, nie zabiłem koronowanego księcia. Ani doradców, strażników, Srebrnomieczy, ani pokojowych.” Tyle krwi. „Wszystko to zrobił Jael i wszystko to jest było częścią jego planu. Nie ważne, jak potoczyłyby się wydarzenia, i tak zamierzał zrzucić to wszystko na mnie i użyć tego jako pretekstu do zgładzenia nas wszystkich.” W miarę jak mówił, cisza zmieniała się i Akiva poczuł, że się rozluźnia, gdy zobaczył, jak pięści zebranych nie ściskają już rękojeści mieczy. Może to było dla nich zaskoczeniem, że ich życia byłyby zagrożone niezależnie od tego, co Akiva zrobił, a może nie. Może to w ogóle nie miało znaczenia. Te dwa imiona – Hazael i Jael – posłużyły do rozbudzenia w nich miłości i nienawiści, a zmieszane razem pobudzały ich chęć do zemsty. Panowanie ich wujka, wygnanie, nawet fakt ich własnej wolności – pojęcie wciąż dla nich obce, bo nigdy nie mieli możliwości jej doświadczyć.

Byli w stanie zrobić teraz wszystko. Nawet... zawrzeć sojusz z bestiami? „Jael nie spodziewa się tego,” kontynuował Akiva. „ To go rozwścieczy. Więcej, to go zaniepokoi. Nie będzie wiedział, czego oczekiwać potem, w świecie, w którym chimery i Bękart połączą siły.” „O ile tak się stanie.” W głosie Elyona Akiva wychwycił jakiś rodzaj marzycielskiej zadumy. „Jest coś jeszcze,” dodał Akiva. „To prawda, że chimery mają nową wskrzesicielkę. I powinniście wiedzieć, zanim cokolwiek zdecydujecie, że była gotowa, by uratować Hazaela.” Jego głos załamał się. „Ale było za późno.” Przetrawili to. „A co z Liraz?” zapytał Elyon i dookoła rozległy się szepty. Liraz. Ktoś powiedział, „ Z pewnością ona nie zgodziła się z tym.” Akiva w myślach pobłogosławił siostrę, bo wiedział, że teraz ich już przekona. „Jest teraz z nimi, czeka na waszą decyzję. I możecie sobie wyobrazić –” Jego głos zmiękł po raz pierwszy od kiedy tu przybył i zaczął mówić; zachciało mu się śmiać. „Że chciałaby być tu teraz z wami. Nie ma czasu na rozdmuchiwanie tego. Jael nie będzie czekał.” Popatrzył na Eylona. „Więc?” Żołnierz zamrugał szybko kilka razy, jakby właśnie się obudził. Uniósł brew. „Pokój,” powiedział, z ostrzeżeniem w głosie, „utrzyma się, dopóki jedna ze stron nie zawiedzie zaufania drugiej.”

„A więc postarajmy się, by to nie nasza strona zawiodła,” powiedział Akiva. „To najlepsze, co możemy zrobić.” Spojrzenie w oczy Elyona powiedziało mu, że nie przekonały go do końca jego słowa, ale mimo to skinął głową. Skinął głową. Akiva poczuł wszechogarniającą go ulgę. Elyon złożył obietnicę i pozostali po nim także. To było proste, jasne, takie, jak oczekiwał: teraz, kiedy ich wrogowie nadejdą, nie zaczną wielki jako pierwsi. Thiago złożył tą samą obietnicę w imieniu swoich żołnierzy. Wkrótce przekonają się, ile są warte te obietnice.

XII

Ciepły pomysł

Wiesz, co chciałabym zrobić?” powiedziała Zuzana,

„

drżąc. „Co chciałabyś zrobić?” zapytał Mik, który siedział koło niej, obejmując ją rękami i opierając głowę w zagłębieniu jej szyi. W tej chwili to był najcieplejszy fragment jej ciała: zagłębienie szyi, gdzie oddech Mika tworzył swój własny mikroklimat, przyjemnie przypominający tropiki. „Znasz tą scenę w Gwiezdnych Wojnach,” powiedziała, „gdzie Han Solo otwiera brzuch wielbłąda i wpycha Luka do środka, by ten nie zamarzł na śmierć?” „Aw,” odpowiedział Mik, „to słodkie. Zamierzasz wepchnąć mnie do świeżych, dymiących jeszcze zwłok, by mnie ogrzać?” „Nie ciebie. Mnie.” „Oh. Okej. To dobrze. Ponieważ zawsze po tej scenie myślałem, że wnętrzności stygną dość szybko i osobiście, wolałbym zamarznąć i nie być przykryty mokrymi wnętrznościami wielbłąda niż –” „W porządku,” przerwała mu Zuzana. „Nie musisz tego mi obrazować.” „To jest nazywane śpiworem Skywalkera,” kontynuował Mik. „Pewna kobieta w Ameryce próbowała tak zrobić z koniem.” Zuzana zakrztusiła się. „Przestań natychmiast.” „Nago.” „O boże.” Odsunęła się, by móc spojrzeć na jego twarz. Natychmiast mikroklimat na jej szyi zaczął tracić ciepłą

temperaturę. Żegnajcie, maleńkie tropiki. „Nie chciałam tego wiedzieć.” „Wybacz,” powiedział Mik, prostując się. „Mam lepszy pomysł, tak między nami.” „Ciepły pomysł?” „Tak. Właśnie nad nim pracowałem, gdy rozproszyłaś mnie Gwiezdnymi Wojnami.” Armia chimer, a do tego oni i Liraz – Akiva poleciał, by powiadomić własną armię, oby mu się udało – rozłożyli obóz w osłoniętej dolinie w górach. Osłonięcie było względnym określeniem, tak samo jak dolina. Ktoś mógłby sobie wyobrazić łąkę z dzikimi kwiatami i taflą jeziora, ale ta wyglądała bardziej jak krater księżyca. Byli wystawieni na zimny wiatr, choć nie był na tyle mocny, by nie można było rozpalić ognia, nawet jeśli nie mieli zbyt dużo paliwa ani drewna, które ktoś – Rark? Aegir? – narąbał swym wojennym toporem, a które paląc się, wyrzucało w górę zielony iskry i śmierdziało niczym mieszkanie cioci Zuzany w Pradze. Naprawdę, ten smród nie miał prawa istnieć w obu światach. Zuzana zaczęła się niecierpliwić, chcąc poznać pomysł Mika. „Czy to mi zaimponuje?” zapytała. „Jeśli zadziała? Tak. Jeśli nie zadziała, a ja wrócę tu, wyglądając na zakłopotanego albo... um, pokiereszowanego, nie drwij ze mnie, dobrze?” Wyglądając na pokiereszowanego? „Nigdy z ciebie nie drwię,” powiedziała Zuzana i zamilkła na chwilę.

„Zwłaszcza, kiedy wisi nad tobą ryzyko pokiereszowania. A nie ma takiego, prawda?” „Nie sądzę. Na pewno jest ryzyko upokorzenia.” Wziął głęboki wdech. „Idę.” Kiedy jego ciepło jego ciała rozwiało się, pozostawiając ją na pastwę żywiołów, Zuzana uświadomiła sobie, że dopiero teraz jest naprawdę zziębnięta. Jak gdyby dopiero wyszła z ciepłych wnętrzności, pokryta mokrym– Ugh. „Co robi Mik?” zapytała Karou, zeskakując z góry kamieni, która miała osłaniać ich – częściowo – od wiatru. Stała tam, wypatrując powrotu Akivy pod pretekstem czuwania na straży. Słońce już zaszło i Zuzana nie spodziewała się szybkiego powrotu serafina, ale nie powiedziała tego przyjaciółce. „Nie wiem,” odpowiedziała. „Coś odważnego, co ma nas uratować przed zamarznięciem na śmierć.” Natychmiast pożałowała swojej skargi. Karou skrzywiła się. „Przepraszam, że nie jesteśmy lepiej przygotowani, Zuze,” powiedziała. „Powinnaś była zostać. To było głupie z mojej strony, że pozwoliłam wam z nami lecieć.” „Cicho już. Mi nie jest przykro, i jeszcze nie zamarzam ani nie chowam się pod kołdrą razem z Issą.” Dookoła nich leżeli zimnokrwiści członkowie kompanii i wszyscy otulali się kołdrami – włącznie ze śmierdzącym kolczasto – szyjnym przewoźnikiem Zuzany. Zuzana miała na sobie bluzę, a Mik miał sweter. Mieli szczęście, że nie zostawili wszystkich swoich

rzeczy podczas ucieczki z kazby, nawet jeśli nie mieli o wiele więcej niż to. „Gdzie on poszedł?” zapytała Karou. Mik nadchodził z kierunku przeciwnego od odpoczywających chimer. „On chyba nie... nie mógł... Oh. Zrobił to.” W jej głosie rozbrzmiewało zdumienie i podziw. Zuzana pokręciła głową. „Co on sobie pomyślał?” wysyczała. „Zawróć. Zawróć.” Ale było za późno. Z rękami wciśniętymi głęboko w kieszenie i nogami szurającymi jak u przerażonego włóczęgi, Mik poszedł do... Liraz. Zuzana podniosła się, by lepiej widzieć. Anielica stała na najodleglejszym od chimer głazie i wciąż wyglądała na równie wkurzoną, jak była w kazbie i na Moście Charlesa. Może nawet na bardziej wkurzoną. A może miała po prostu taką twarz? Zuzana miała jeszcze jeden dowód na to, że anioły nie są takie, jakimi kreował je Kościół. Podczas lotu, zabawiali się z Mikiem w określanie charakterów członków kompanii i Liraz uzgodnili jako: Gorąca, wiecznie wkurzona anielica, żywa poduszeczka do igieł z groźnym wzrokiem, gotowa zaatakować każdego za samo krzywe spojrzenie. Bez ostrzeżenia. Mik nie obawiał się tej poduszki na igły. Zuzana uświadomiła sobie, że to właśnie z powodu tej jej „gorącej” części – dosłownie – Mik po nią poszedł. To było szalone. I lekkomyślne. Nie ma mowy, że Liraz przyjdzie tu rozgrzewać ich wszystkich swoimi skrzydłami. Swoimi ognistymi, pięknymi skrzydłami.

Mik coś do niej mówił. Gestykulując. Zrobił uniwersalny znak brrr i wtedy rozłożył ramiona niczym skrzydła i owinął się nimi, by w końcu złożyć dłonie w formie prośby. Liraz rozglądnęła się i zauważyła przypatrujące się im Zuzanę i Karou. Jej oczy zwęziły się. Zwróciła na chwilę swoją uwagę z powrotem na Mika i popatrzyła na niego – z góry; była wysoka – z brakiem zainteresowania. Nic nie powiedziała, nawet nie potrząsnęła głową, tylko odwróciła się plecami do niego, jakby go tam nie było. Jak śmiała? „Zawielbłąduję ją,” warknęła Zuzana. „Co?” zapytała Karou. „Nic.” Mik wrócił do nich, zawstydzony, ale nie pokiereszowany, z poczuciem przegranej misji – co w ogóle sobie myślał, że Liraz przejmie się ich wygodą? Chimery, z całą swoja potwornością, były bardziej współczujące niż ona. „Mój bohater,” powiedziała Zuzana bez ukrytej złośliwości i łapiąc go za rękę, pociągnęła go, by usiadł koło niej i przywrócił tropikalny klimat w zagłębieniu w jej szyi.

XIII

Razem Zaszło słońce. Za Ellai pojawiła się Nitid, a Karou cieszyła się pierwszym widokiem siostrzanych księżyców, nawet jeśli były teraz cienkimi półkolami.

Oświetlały grupę burzołowców, które wydawały się przez to być jeszcze bliżej niż w rzeczywistości. Temperatura spadła jeszcze bardziej i chimery zbliżyły się do ognia. Gotowali, jedli. Oora opowiadała historię z chwytliwym, rytmicznym refrenem. Liraz wciąż stała w oddali, tak daleko jak mogła od bestii, i kiedy Karou skrzyżowała ramiona, by się ogrzać, ciepło bijące od skrzydeł anielicy wydało się jej kuszące, niczym woda na pustyni. Nie mogła winić Liraz, że stara się od nich oddalić, chimerskie tatuaże niewątpliwie musiały ją razić. Cóż, mogła winić ją za bycie niemiłą dla Mika; Mik nie miał tatuaży, a poza tym: Jak ktokolwiek może być niemiły dla Mika? Nawet najzłośliwsza chimera by tego nie potrafiła. I spójrz na Zuzanę! Nie bez powodu chimery nazywały ją neek-neek, a Mik zmieniał to na kochanie. Liraz udowodniła swoją odporność na urok osobisty Mika. Liraz była wyjątkowa. Wyjątkowo antyspołeczna. A wręcz spektakularnie. Ale Karou czuła się za nią odpowiedzialna, pozostawioną tu samotnie jako... jako kto? Ambasador gatunków? Nikt nie byłby gorszy w tej roli od niej. Był taki moment przed odlotem Akivy, kiedy jego spojrzenie padło prosto na Karou. Nikt nie potrafił tego robić tak, jak Akiva, wypalać wzrokiem ścieżkę w przestrzeni, sprawiać, że czuła się zauważona i kochana. Od opuszczenia kazby nie rozmawiali ze sobą ani nawet nie stali blisko siebie, ale z wielu spojrzeń, które jej rzucał, przynajmniej jedno wyrażało prośbę o opiekę nad jego siostrą.

Nie była pewna, jak to zrobić. Z tego, co widziała, nikt nie dokuczał Liraz i miała nadzieję, że nikt nie będzie na tyle głupi, by to zrobić teraz, kiedy nie było Akivy, by ją powstrzymać. Kiedy on w końcu wróci? W dole, ogień wyrzucał zielone iskry emitując nikłe ciepło, a Karou siedziała na zimnej skale, jednym okiem obserwując chimery, a drugim wypatrując Akivy. Na niebie wciąż nie było śladu świetlistych skrzydeł na ciemniejącym niebie. Jak sobie radził? A co, jeśli powróci ze złymi wieściami? Gdzie pójdą chimery, jeśli nie do jaskiń Kirinóów? Z powrotem do kopalnie, gdzie ukrywali się przed przeprowadzką do świata ludzi? Karou zadrżała na samą myśl o tym. A także na myśl o perspektywie stawienia czoła inwazji aniołów samodzielnie. I stracie tej szansy. Uświadomiła sobie, w jak krótkim czasie uzależniła się od tego perspektywy tego sojuszu i wszystkiego, co oznaczał dla chimer – zaspokojenie podstawowych potrzeb i nadzieję na zwycięstwo. Chimery tego potrzebowały. Ona tego potrzebowała. Poza tym, odmrażała sobie tyłek na zewnątrz, podczas gdy Bękarty cieszyli się wygodami domu jej przodków? Który, jeśli dobrze pamiętała, miał gorące źródła? Nie ma mowy. Usłyszała cichy skrobot pazurów po kamieniu, jedyny znak nadejścia Białego Wilka, i odwróciła się do niego.

Przyniósł herbatę, za co była mu wdzięczna, gdy owijała przemarznięte dłonie wokół gorącego kubka i trzymała go blisko twarzy, by wdychać ciepłe powietrze wokół niego. „Nie musisz siedzieć tutaj, na tym wietrze,” powiedział. „Kasgar i Keita-Eiri mają wartę.” „Wiem,” odparła. „Zaraz stąd zejdę. Dzięki za herbatę.” „Proszę bardzo.” „Gdzie wysłałeś innych?” zapytała. Ze swojego miejsca widziała, jak rozmawiał ze swoimi przybocznymi, a potem wysłał cztery grupy po dwóch żołnierzy z powrotem, do wylotu doliny. „By przelecieli na wschodnią część zatoki,” powiedział. „Żeby obserwowali horyzont. Jeden żołnierz z każdej pary będzie przylatywał tu co dwadzieścia cztery godziny z dwunastogodzinną przerwą między nimi, więc będziemy wiedzieć, że jest czysto, zanim opuścimy góry.” Skinęła głową. To było mądre. Zatoka Bestii należała do terytorium serafinów. Wszystko należało teraz do terytorium serafinów, a nie wiedzieli, co robią teraz pozostałe siły Imperium, albo gdzie są. Góry zapewniały jakąś ochronę, ale by powrócić do świata ludzi, musieliby przebywać na otwartym terenie na tyle długo, by pojedynczo przepuścić cały oddział przez portal. „Jak myślisz, co będzie dalej?” zapytał bardzo cicho. Karou popatrzyła w dół na kompanię, a potem przeniosła wzrok ponad nich, w góry. Jej niepokój wzrósł, ale nikt ich nie obserwował, a przynajmniej tak

jej się wydawało, bo w ciemności nie widziała zbyt dobrze, a wiatr niósł daleko ich głosy. „Myślę, że będzie dobrze,” powiedziała. „Dobrze ci idzie.” Miała na myśli bycie Thiagiem. „To trochę przerażające.” „Przerażające,” powtórzył. „Przekonywujące. Kilka razy niemal zapomniałam –” Nie pozwolił jej dokończyć. „Nie zapominaj. Nigdy. Nawet na sekundę.” Wypuścił drżący oddech. „Proszę.” Tak wiele zawierało się w jednym słowie. Proszę, nie zapominaj, że nie jestem potworem. Proszę, nie zapominaj, jak wiele poświęciłem. Proszę, nie zapominaj o mnie. Karou zawstydziła się swoich niewypowiedzianych słów. Myślała, że to będzie dla niego komplement? Jak mogła pomyśleć, że tak to odbierze? Jesteś dobry w udawaniu maniaka, którego zabiłam. Brzmiało to raczej jak oskarżenie. „Nie zapomnę,” powiedziała do Ziriego. Przypomniała sobie swoje obawy, że noszenie skóry Wilka może go zmienić, ale kiedy patrzyła na niego teraz, wiedziała, że nie ma takiej możliwości. Jego oczy nie były oczami Thiago, nie teraz. Było w nich zbyt wiele ciepła. Oh, wciąż były bladymi oczami Wilka, ale jednocześnie różniły się od jego oczu bardziej niż mogła to sobie wyobrazić. To było nieprawdopodobne, jak dwie dusze mogą w tak różny sposób spoglądać poprzez te same oczy i zmieniać je tak zauważalnie. Bez wyniosłości Wilka ta twarz wyglądała nawet przystojnie. Oczywiście, wciąż był niebezpieczny. Kulturalny, tak, i uprzejmy. Zawierający cień

uprzejmości. Z pewnością. Ale naprawdę miły? Nie, i ta różnica była drastyczna. „Nie zapomnę,” powtórzyła, ściszając głos tak, że można go było pomylić z szumem wiatru. „Nigdy nie zapomnę, kim naprawdę jesteś.” Pochylił się, by usłyszeć jej słowa i nie wyprostował się, gdy uleciały, ale powiedział tym samym sekretnym tonem, wystarczająco blisko, by mogła poczuć jego oddech na uchu, „Dziękuję.” Jego głos był ciepły i kryła się za nim ulga. Karou odwróciła się w ciemność, odsuwając się od niego delikatnie. Nawet z duszą Ziriego, fizyczna bliskość Wilka sprawiała, że drżała. Jej rany wciąż ją bolały. Ucho piekło ją tam, gdzie ugryzły ją jego zęby. I nie musiała zamykać oczu, by przypomnieć sobie upadek, bycie uwięzioną pod ciężarem tego ciała. „Jak to wszystko znosisz?” zapytał, po krótkiej chwili milczenia. „Jest w porządku,” powiedziała. „Będzie lepiej, gdy już będziemy wszystko wiedzieć.” Szarpnęła głową w noc, w niebo, które wkrótce miało przynieść przyszłość – którą, jak się spodziewała, miał być nadlatujący Akiva. Jej serce nagle stanęło. Jak głęboka była przyszłość? Jak daleko sięgała? I kto w niej brał udział przy jej boku? „Ja też,” powiedział Ziri. „Ale oczywiście, najlepiej będzie, jeśli wieści będą dobra. Nie wiem, co zrobimy, jeśli plan zawiedzie.”

Karou starała się zachować spokój. „Wymyślimy coś innego, jeśli będziemy musieli.” Przytaknął. „Mam nadzieję, że zobaczę... miejsce, w którym się urodziłem.” Tak wiele tęsknoty w jego głosie. Był dzieckiem, kiedy stracili swoje plemię, nie miał wspomnień z życia przed Loramendi. „Możesz nazywać to domem,” powiedziała Karou. „A przynajmniej przy mnie.” „Pamiętasz to?” Skinęła głową. „Pamiętam jaskinie. Z twarzami jest trudniej. Moi rodzice są zamazani.” Samo przyznanie się do tego bolało ją. Ziri był wtedy dzieckiem, ale ona miała siedem lat i nie było nikogo, kto mógł ich pamiętać. Kirinowie będą istnieć tak długo, jak będzie o nich pamiętać, a coraz trudniej było jej przypomnieć sobie ich imiona. Skuliła się z wyrzutów sumienia. Czy zapomni również twarz Ziriego? Zabijała ją myśl o płytkim grobie, w którym spoczywało jego ciało. Sposób, w jaki pył osiadł na jego rzęsach i brązowych oczach, dopóki ich nie zamknęła. Pęcherze na jej dłoniach wciąż bolały po rozpaczliwych ruchach łopaty; nie powinna czuć tak wielkiego bólu po stracie ciała, podczas gdy jej przyjaciel wciąż siedział koło niej. Ale wiedziała, że stracił całą swoją niewinność. Powinna go była narysować – żywego – gdy miała taką możliwość. Ale nie chciała, żeby o tym wiedział. Mógłby zrozumieć to w zły sposób, a nie chciała mu dawać nadziei. A przynajmniej nie takiej nadziei, jakiej pragnął.

„Oprowadzisz mnie, kiedy – jeśli – tam dotrzemy?” zapytał. „Nie będzie na to zbyt wiele czasu,” powiedziała. „Wiem. Ale mam nadzieję, że będziemy mogli pobyć sami, nawet jeśli tylko przez chwilę.” Sami? Karou spięła się. Co miał na myśli, chcąc pobyć z nią sam na sam? Ale on również się spiął widząc jej nagły chłód. „Nie miałem na myśli sam z tobą. To znaczy, nie chciałem... nie miałem tego na myśli. Ja tylko –” Wziął głęboki wdech i westchnął ciężko. „Jestem po prostu zmęczony, Karou. Chciałbym choć przez chwilę nie być obserwowanym, nie martwić się, że zrobię coś charakterystycznego dla siebie. Właśnie to miałem na myśli.” O bogowie, jak samolubna była, myśląc tylko o sobie? Jego gra aktorska była tak świetna, przekonująca, że nie mogła nawet znieść myśli o przebywaniu z nim samotnie? Nie mogła nawet dopuścić do siebie tej myśli? „Przepraszam,” powiedziała, spuszczając głowę. „Za to wszystko.” „Nie przepraszaj. Proszę. Nie mówię, że to dla mnie łatwe, ale jest tego warte.” Wyglądał i brzmiał tak optymistycznie. I znowu, te słowa w ustach Wilka, błysk uczuć w jego oczach, rozszczepiły go na dwie części i zestawiły nieosiągalne piękno dowódcy ze słodyczą. Oh, Ziri. Wzniósł teraz swój pusty kubek po herbacie i stuknął nim lekko o jej. „Wypijmy ostatni łyk tej gorzkiej

herbaty za to, czego się podjęliśmy,” powiedział. „Razem.” Razem. Serce Karou było połową innego „razem” – marzenia, które zaczęło się jeszcze w innym ciele i, niezależnie od tych wszystkich kłamstw, które wmawiała sobie od miesięcy, nie zakończyło się do tej pory. Zmusiła się do uśmiechu, bo to nie była wina Ziriego, i zasługiwał na lepsze traktowanie z jej strony, ale nie potrafiła wypowiedzieć tego słowa – razem. A przynajmniej nie do niego.

*** Ziri zauważył, że uśmiech Karou nie jest szczery. Chciał wierzyć, że to dlatego, że była zmuszona patrzeć na niego poprzez to ciało, ale... znał prawdę. Tak po prostu. Jeśli do tej pory nie był absolutnie tego pewny, to była jego wina, a nie jej, bo starał się nie dopuszczać do siebie oczywistych faktów. Nie było tutaj nawet cienia nadziei. Nie będzie szczęśliwego zakończenia, nie dla niego. Życzył jej dobrej nocy i zostawił ją tam, wpatrującą się w ciemność – wyczekującą powrotu anioła – i odszedł, przywołując na twarz zwyczajny wyraz. Wygiął kąciki ust w rodzaju okrutnego uśmieszku. Ale to nie była twarz Ziriego. On nie był rozbawiony. Karou wciąż była zakochana w Akivie? Prawdziwy Thiago byłby

zdegustowany, wściekły. Fałszywy Thiago miał złamane serce. Był również zazdrosny, a to sprawiało, że źle się czuł. Odczuł wady swojego ciała jeszcze bardziej niż zwykle, nie dlatego, że to mogłoby zmienić coś w uczuciach Karou, ale dlatego, że chciał latać – bbyć wolnym chociaż przez chwilę, poczuć zmęczenie w skrzydłach i płucach, poczuć noc na twarzy, która nie należała do niego – nawet tego nie mógł zrobić. Nie miał skrzydeł. Tylko kły. Tylko pazury. Mógłbym zawyć do księżyca, pomyślał z rozpaczą. Z miłością nic nie da się zrobić; nie ma takiej siły, która potrafiłaby przekształcić nadzieję w miłość. To była sprawa szczęścia, a jedyny powód, dla którego mógł kiedyś nazywać się szczęściarzem, gnił teraz w płytkim grobie w świecie ludzi. „Ziri Szczęściarz” – co za żart. Jego nową nadzieją było znowu bycie Kirinem, pewnego dnia. Żyć po tym wszystkim – i nie zostać odkrytym, spalonym jako zdrajca za oszustwo i zostawionym na pastwę losu. Wciąż uważał za prawdę to, co przed chwilą powiedział Karou: że to było tego warte, jego poświęcenie, jeśli mogło pomóc poprowadzić chimery do przyszłości wolnej od barbarzyństwa Białego Wilka. Ale poza tym, pragnienie Ziriego było skromne. Chciał móc znowu latać, być wolnym od tego znienawidzonego ciała z jego ostrymi pazurami i ustami wypełnionymi przez kły. Jeśli ktokolwiek kiedyś go pokocha, pomyślał gorzko, byłoby miło móc ją dotknąć bez rozdrapywania jej skóry.

XIV

Najdłuższe pięć minut w historii

Liraz czuła się... obserwowana. To nie było jej ulubione uczucie. Jej ulubionym uczuciem była nieobecność uczuć; wszystko inne wprowadzało zamieszanie. Na przykład teraz, była zła z powodu poczucia winy, które wynikało z niewłaściwej odpowiedzi, której nie udzieliła. Była zła, ponieważ wiedziała, że musi coś zrobić, by... złagodzić swoją winę. Cholera. To wszystko przez tego człowieka z jego cholernym błagalnym spojrzeniem i dreszczami. Co sobie myślał, prosząc o ogrzanie siebie – i swojej dziewczyny – jak gdyby to ona była za nich odpowiedzialna. W ogóle co tu robili, podróżując z bestiami? To nie był ich świat, a oni byli jej problemem. Poczucie winy było wystarczająco głupie i robiło się coraz gorsze. Coraz głupsze. Liraz złościła się również na chimery, bez żadnego sensownego powodu. Nie razili jej swoimi tatuażami. Nie czuła ich magii, która powodowała nieznośny ból, rażący ją od czasu, gdy rozłożyli tu obóz. Dlatego była zła. Bo nie dali jej żadnego powodu, by mogła być zła. Uczucia. Są. Głupie. Pośpiesz się, Akiva, pomyślała w nocne niebo, jak gdyby jej brat mógł uratować ją przed nią samą. Marna szansa. Był wrakiem uczuć i to był kolejny powód do złości. Karou mu to zrobiła. Liraz wyobraziła sobie swoje palce zaciskające się wokół szyi dziewczyny. Nie.

Mogłaby zawiązać te jej niedorzeczne włosy wokół liny i powiesić ją na nich. Oczywiście pomijając to, że nie mogła tego zrobić. Dała Akivie kolejne pięć minut na powrót, a jeśli się nie pojawi, zrobi to. Nie duszenie Karou. Inną rzecz. Rzecz, którą musi zrobić, by uciszyć swoje absurdalne uczucia. Pięć minut. To były jej trzecie „pięć-minuty”. I pewnie będzie ich więcej. W końcu Liraz zaczęła chodzić dookoła głazu, z każdym krokiem przeklinając Akivę. Dała mu najdłuższe pięć minut w historii, a on wciąż się nie pojawił, by to zakończyć. Obóz spał, chroniony przez gryfony siedzące po przeciwnych szczytach doliny. Nie potrafiłyby stamtąd powiedzieć, co się dzieje w dole. Wilk przestał krążyć dookoła jakąś godzinę temu i leżał przy jednym z ognisk – na szczęście przy jednym z tych odleglejszych. Jego oczy były zamknięte. Tak jak u wszystkich. Jeśli Liraz się postara, nikt się nie obudzi. Nikt nawet nie dowie się, co zrobiła. Skradała się cicho, powoli. Zbliżyła się do ognisk... kłębowiska bestii... i weszła w sam ich środek, uważając, by na nic nie nadepnąć. Ogień wyglądał żałośnie i niemal nie wytwarzał ciepła. Była tu para ludzi, spali przytulanie do siebie, jak bliźniaki w macicy. Noworodki, pomyślała. Wzruszające. Patrzyła na nich przez dłuższą chwilę. Drżeli. Rozejrzała się szybko dookoła. Potem uklęknęła przy nich i rozpostarła skrzydła. Potrafiła regulować bijące od

nich ciepło; prosta myśl i gorąco rozprzestrzeniło się dookoła. W ciągu kilku sekund powietrze dookoła rozgrzało się, ale zauważyła, że minęła dłuższa chwila, nim przestali drżeć. Ona sama nie znała zimna. Słabość, pomyślała, wciąż patrząc na ludzką parę. Strach. Spali dotykając się twarzami. Nie mogła oderwać od nich wzroku. Nigdy nie była z nikim tak blisko. Jej matka? Może. Nie pamiętała. Wiedziała, że coś w ich widoku sprawia, że chce jej się płakać i pomyślała, że powinna ich nienawidzić. Ale nie potrafiła i zastanawiała się dlaczego, obserwując i ogrzewając ich, by po chwili zmrużyć oczy i rozglądnąć się dookoła. Uświadomiła sobie coś jeszcze: czy Karou i Akiva również dzielili coś... takiego? Taką ufną bliskość. Ale gdzie była Karou? Niedaleko spała spokojnie Issa, z plemienia Naja, ale Liraz zauważyła, że Karou nie było wśród śpiących. Więc gdzie była? Jej serce przyśpieszyło, gdy sobie to uświadomiła. Bogowie. Jak mogłam być tak nieostrożna? Przepełniona strachem – strach również ją złościł – Liraz uniosła głowę i rozglądnęła się, i oczywiście, Karou znajdowała się dokładnie nad nią, siedziała na skalnej półce – Jak długo tam była? – z kolanami przyciśniętymi do klatki piersiowej i ciasno owiniętymi wokół niej ramionami. Spała? Nie. Była zmarznięta, oczywiście. Obserwowała. Zaintrygowana. Kiedy ich oczy się spotkały, Karou przechyliła głowę na jedną stronę, w ptasi sposób. Nie uśmiechała się, ale

obdarzyła Liraz ciepłym spojrzeniem, które sprawiło, że poczuła się jakby rozgrzało ją ono od środka. Które chciała jej oddać z powrotem przyczepione do grotu strzały. I wtedy, tak po prostu, Karou oparła twarz na kolanach i zasnęła. Liraz nie wiedziała, co ze sobą zrobić, przyłapana na gorącym uczynku. Odejść? Spalić wszystkich? Cóż, może nie to ostatnie. W końcu została tam, gdzie była. Ale zanim oddział chimer obudził się i Akiva wrócił – z dobrymi wieściami: Bękarty złożyły obietnicę – Liraz wróciła na swoje miejsce i nikt poza Karou nie wiedział, co zrobiła. Liraz myślała o tym, żeby ją ostrzec, by nikomu o tym nie mówiła, ale obawiała się, że to dałoby Karou jeszcze większą przewagę nad nią, więc nie zrobila tego. Ale za to popatrzyła na nią. „Dziękuję ci,” powiedział cicho Akiva, kiedy mieli chwilę dla siebie. „Za co?” zapytała Liraz, patrząc na niego podejrzliwie, jakby wiedział, co robiła przez ostatnie kilka godzin. Wzruszył ramionami. „Za zostanie tutaj. Pilnowanie spokoju. To pewnie nie było dla ciebie zbyt fajne.” „Nie było,” zgodziła się, „i nie dziękuj mi. Byłabym pierwsza do bitki, gdyby ktoś mi dokuczał.” Akiva nie dał się zwieść. „Mm hmm,” mruknął, nieskutecznie próbując ukryć uśmiech. „Tatuaże?” „Nie,” zaprzeczyła niechętnie. „Ani trochę.” Jego brwi uniosły się w zaskoczeniu. „Niesamowite.”

To było niesamowite. Liraz skrzywiła się, przypominając sobie swoją absurdalną złość o to – co mieli na myśli, zostawiając ją w spokoju? To było dziwne. To było niemal obraźliwe. Ale myślenie w ten sposób brzmiało głupio i może takie było. Akiva wyglądał na szczęśliwego. Liraz nie widziała go w takim stanie od, no cóż... zawsze. To ścisnęło jej serce – złe i dobre uczucie. Jak uczucie może być jednocześnie złe i dobre? Akiva był szczęśliwy; to dobrze. Hazael powinien tu być z nimi; to było złe. „Powiedziałeś im?” zapytała Akivę. „O Hazie?” Uczucia zostały zastąpione złym bólem na samo wspomnienie o ukochanym bracie. Akiva skinął głową i z mieszanką poczucia winy i odrobiną triumfu – ale głównie z poczucie winy – zauważyła, że z jego oczu zniknął błysk nadziei, a jego miejsce zastąpił ból. „Wyobrażasz sobie, o ile łatwiejsze by to wszystko było, gdyby on tu był?” Zamiast mnie, pomyślała Liraz, choć wiedziała, że Akiva nie miał tego na myśli. Mogła się bawić w Hazaela w nocy, dzieląc się swoim ogniem, ale to było niewiele w porównaniu do tego, co on wniósłby do tego dziwacznego sojuszu bestii z aniołami. Śmiech i niosący nadzieję uśmiech, przełamujący wszelkie bariery. Nikt nie potrafił tego robić tak, jak Haz. Jej własny udział, pomyślała, wzdrygając się, był zupełnie inny i nie widziany zbyt miło w przyszłości, którą starali się stworzyć. Wszystko, co potrafiła robić dobrze, to było zabijanie.

Bardzo długo było to dla niej powodem do dumy i chwały, a teraz, gdy duma znikła, będzie musiała nosić swoją chwałę już na zawsze. Zacisnęła palce, ukrywając swoje prawdę o swoich osiągnięciach – okropną prawdę, że nie tylko jej ręce były naznaczone. Mogła machać dłońmi przed twarzami chimer w kazbie, ale nie potrafiła obnosić się z pełną i okropną prawdą. Obozowe tatuaże, kolumny na każdym z palców, nie ograniczały się tylko do jej dłoni. Wspinały się w górę jej ramion i sprawiały, że jej skóra wyglądała na czarną. Nikt inny nie miał tylu tatuaży, co ona. Nikt. Kończyły się na łokciach, pozostawiając niedokończoną tabelkę: dwie proste kreski ostatnich dwóch zabójstw zaczynały nowe zestawienie. Przed Loramendi. Loramendi. Od kiedy stamtąd wróciła miała wciąż ten sam, powracający sen, w którym odcinała sobie ramiona, a one odrostały... czyste. Wiedziała jednak, że te sny nigdy nie oczyszczają naprawdę jej ramion. Oh, odcięcie pierwszej ręki było łatwe. Przy drugiej zawsze zastanawiała się, kiedy odrośnie ta pierwsza. Jak właściwie miała sobie sama odciąć obie ręce? Chodziło o to, że one wcale nie odrastały. A przynajmniej, zawsze budziła się, zanim to zrobiły. Mogła okłamywać samą siebie, nie zasypiać, dopóki nie wymyśli sama zakończenia tego snu, gdzie krew przestaje tryskać z jej ramienia, a wszystko – kości, ciało,

palce – zaczynają odrastać, dopóki nie będą znowu całe. Całe i nieoznaczone. Czysty start. Fantazja. Nie powiedziała o tym nikomu poza Hazaelem, który potem przez godzinę starał się wymyślić sposób, który sprawiłby, że odcięte ręce odrosłyby, aż w końcu położył się na plecach i powiedział, że to niemożliwe. Nie powiedziała tego Akivie, bo, cóż, nie było go. Po Loramendi opuścił ich, a nawet kiedy wrócił, był w swoim własnym świecie. Na przykład tak jak teraz. Nie patrzył na Liraz i nie musiała podążać za jego spojrzeniem, by wiedzieć, na kogo patrzy. Jego spojrzenie było rozmarzone; pstryknęła palcami przed jego twarzą. „Może trochę subtelności, bracie? Chimery znowu się na niej zemszczą, gdy zauważą, że wciąż jest coś między wami. Nie słyszałeś, jak na nią wołają?” „Co?” Wyglądał na zaskoczonego. „Nie. Jak na nią wołają?” „Kochanica anioła.” Zobaczyła, jak jego oczy się rozjaśniają i zmrużyła własne. „Nie ciesz się za bardzo. To wcale nie znaczy, że cię kocha. To znaczy, że jej nie ufają.” Napomniała go, jakby to ona była jedyną osobą, która rozumie takie rzeczy – albo jakby się nimi przejmowała. To, co wiedziała Liraz o uczuciach było dla niej wystarczające... cóż, nie zamierzała o tym rozmawiać, ale ból jaki czuła w

sercu sprawiał, że chciała otworzyć skrzydła i otulić nimi swoje zziębnięte serce.

XV

Znajomy strach

Eliza nie spała w noc Przybycia. Czuła, jak sen otula jej ramiona, ale odrzucała go, bo wiedziała, co się stanie, gdy mu ulegnie, choć nie był to jej główny powód. Nikt nie spał. Świat jakby balansował nad ogniem na rozgrzanym pogrzebaczu, a wokół wybuchały iskry szaleństwa. Wiadomość aniołów wywołała zamieszki, podzieliła świat na sekty, rozpoczynając kult czuwania i masowy chrzest, samobójstwa, a nawet – jasna cholera – święcenie i ofiary ze zwierząt. Trwały także całonocne imprezy z okazji końca świata, pijani goście w strojach demonów sikali do rynsztoku, a kobiety oferowały swe ciała, by począć anielskie dzieci. Łatwe do przewidzenia zidiocenie społeczeństwa. Panowała ekstaza i furia, pojawiały się desperackie błagania i ogień, dużo ognia. Szaleństwo, przerażenie, panika, hałas. Narodowe Muzeum Historii Naturalnej było jednym z przystanków pielgrzymki, marszu na Biały Dom, w którym ludzie chcieli wymusić na prezydencie uczestnictwo w tej przełomowej nocy. Niektórzy nieśli transparenty, inni megafony; kilku miało tuby, a więcej niż kilku pistolety w kieszeniach lub pięściach. Eliza nie brała w tym udziału. Nie wróciła do domu, ze strachu, że ktoś może tam na nią czekać. Jeśli rodzina miała jej numer telefonu, nie było wątpliwości, że wiedzieli, gdzie mieszka. I także gdzie pracuje, ale w muzeum była ochrona. Ochrona była dobra.

„Zostanę tutaj,” powiedziała Gabrielowi. „Mam kilka rzeczy do zrobienia.” To nie do końca było kłamstwo. Miała wydobyć DNA z kilku okazów motyli pożyczonych od Muzeum Zoologii Porównawczej w Harvardzie. Zegar tykał, a ona nic nie robiła, ale nie wyobrażała sobie, że ktoś będzie jej winił za wzięcie dnia wolnego, nie po tych wszystkich nocnych wydarzeniach. Nie wyobrażała sobie, by ktokolwiek miał dziś tu coś do zrobienia – poza Morganem Toth, oczywiście. Po ogłoszeniu wiadomości przez anioły, opuściła towarzystwo i spędziła resztę popołudnia w laboratorium, jakby chciała podkreślić kontrast między swoim spokojem a chaosem, który opanował ponad siedem miliardów ludzi. Morgan w końcu wyszedł, ku uldze Elizy, i miała całe laboratorium dla siebie. Zamknęła drzwi na klucz, ściągnęła buty i starała się zebrać myśli. Co to oznaczało? Co to wszystko oznaczało? Pod jej czaszką pojawił się zalążek paniki. Połknęła Tylenol i skuliła się z laptopem na sofie, by oglądnąć przemowę raz jeszcze. Znowu widok anioła sprawił, że skóra jej ścierpła, jeszcze zanim otworzył usta i wypuścił z nich oślizgłe słowa. Dlaczego hełm? Był taki dziwny. Można było zobaczyć większość jego twarzy, ale środkowa jej część była w połowie osłonięta i w efekcie sprawiało to złe wrażenie – w połączeniu z faktem, że w jego oczach nie było ani odrobiny ciepła. Były zdumiewająco niebieskie, płaskie i okrutne.

Sposób w jaki lekko pochylał się do przodu, okazjonalnie zmieniając swój ciężar jakby przesuwał obciążenie na plecy, jak gdyby nic na nich nie było. A było? Nic, co mogłaby zobaczyć. Eliza podkręciła głośność. A do tego to gwizdanie. Wypełniało jego częste przerwy na oddech, ale nie potrafił odgadnąć czym był ten dźwięk. Skąd pochodził? Oglądnęła przemówienie jeszcze kilka razy, wsłuchując się w łacinę bez włączania tłumaczenia, po prostu patrzyła na anioła i starała się uporządkować wszystkie niepasujące elementy w całość. Ale gdy to robiła, wiedziała, że tylko stara się oddalić prawdziwy problem, którym była jego wiadomość. CNN jako pierwsze udostępniło nagranie z napisami i w miarę jak Eliza po raz pierwszy je czytała, ogarniał ją coraz większy chłód, który w końcu zmroził jej serce. ... Wróg, który na was poluje... pożarte ciała... Cienie... Bestie... Włączyła jeszcze raz nagranie z napisami, od czasu do czasu wychwytując małe błędy w tłumaczeniu. Nie miała przy sobie już stymulatora serca. Usunęli go, gdy miała szesnaście lat – nie dlatego, że koszmary ustały, ale dlatego, że była już wystarczająco silna, by sobie z nimi poradzić. Bestie nadchodzą po was. Czuła lód w swoim sercu. Dreszcze i przerażenie. Bestie nadchodzą. Czuła znajomy strach. Bo to była część jej koszmarów.

XVI

Ile warte są obietnice

Kirińskie jaskinie. Dzisiaj miały spotkać się dwie armie. Żołnierze nienawidzący siebie nawzajem, którzy nigdy nie patrzyli na siebie inaczej niż z zamiarem – i rozkazem – by się zabić, i którzy, w większości, nigdy nie próbowali się nie zabić. Chimery miały trochę łatwiej. Mogły poćwiczyć niezabijanie na Akivie i Liraz, i dobrze im to szło. Bastardzi nie byli wcześniej sprawdzani, ale Akiva wierzył, że jego bracia i siostry dotrzymają obietnicy i nie zaatakują jako pierwsi. Choć kirińskie jaskinie i góry wciąż ich od siebie oddzielały, niemal czuła drżenie dwustu dziewięćdziesięciu sześciu ostrzy, które niemal popychały właścicieli do działania według instynktu, do uczczenia życiowego treningu. „Pokój utrzyma się, dopóki jedna ze stron nie zawiedzie zaufania drugiej,” ostrzegł Elyon i Akiva wiedział, że była to prawda. Wierzył, że Bękarci nie są słabym ogniwem. Ogniwa łańcucha były, tak właściwie, ich pieczęcią, oznaczały, że każdy żołnierz jest częścią całości, a ich siła polega na zjednoczeniu. Bastardzi nie składali pustych obietnic. A chimery? Obserwował ich w locie, przyjmując za dobrą kartę to, że bardzo się pilnowali, by nie kierować tatuaży w ich stronę. Do zaufania była jednak daleka droga; nadzieja załatwi resztę. Nadzieja. Uśmiechnął się do słowa, które zastępowało imię Karou.

Karou. Nadzieja. Była jedną z wielu w formacji, znacznie mniejsza od większości, ale wypełniła Akivie cały wzrok. Mała plamka lazuru, błysk srebra. Nawet obarczona kadzielnicami unosiła się lekko, niczym element nieba. Wokół niej lecieli smokopodobni i skrzydlate centaury, Naja i Dashnag, i Sab, Gryfon i Hartkind, a ona błyszczała pośród nich niczym klejnot wśród szorstkich kamyków. Jak gwiazda w objęciach nocy. Jak się będzie czuła w jaskiniach? Artefakty z jej przeszłości wciąż tam były: ich bronie i lekarstwa, sztućce, talerze i bransolety. Były tam instrumenty muzyczne z przetartymi już strunami i lustra, w które patrzyła, gdy jej twarz była zupełnie czym innym. Miała siedem lat, gdy to się działo. Wystarczająco dużo, by pamiętać. Wystarczająco dużo, by pamiętać dzień, w którym anioły wymordowały jej krewnych – a mimo to uratowała mu życie w Bullfinch. Mimo to go kochała. Jesteśmy początkiem, pomyślał i poczuł, jakby to była modlitwa. Zawsze byliśmy. Ale tym razem niech to będzie coś więcej niż początek.

*** Karou zobaczył cienisty półksiężyc na górze przed nimi i ból ścisnął jej serce. Dom. Czyżby? Powiedziała w nocy

do Ziriego: dom. Sprawdziła to teraz i poczuła, że to prawda. Nie było co do tego wątpliwości. Gdziekolwiek mieszkała w obu życiach, czuła, że tylko tutaj naprawdę przynależy – nie była uciekinierką ani wygnańcem, ale córką krwi, jej korzenie były wszczepione głęboko w te skały, jej skrzydła pamiętały to niebo. Dorastała tutaj, wolna. Nie zdawała sobie wcześniej sprawy, jak bardzo wielkie komnaty Loramendi zniekształcają światło – tylko tutaj mogła kąpać się w promieniach słońca lub zimnym świetle księżyców i tylko tutaj nie musiała się martwić, by nie zapomnieć o zaryglowaniu drzwi żelazną sztabą. Pomyślała, co by było, gdyby spędziła całe swoje życie w górach. Nigdy nie poznałaby Brimstona, Issy, Yasri ani Twiga. Jej rodzice wciąż by żyli. Byliby tutaj. Nigdy nie zostałaby człowiekiem, nie posmakowałaby bogactwa świata, nie zawarłaby tak wielu przyjaźni, nie poznałaby sztuki. Mogłaby mieć teraz własne dzieci – kirińskie dzieci, latające w przestworzach, tak jak ona kiedyś. Kirińskiego męża. Nigdy nie poznałaby Akivy. Gdy tylko ta myśl uformowała się w jej głowie, zobaczyła go. Leciał koło Liraz po prawej stronie formacji. Nawet z takiej odległości poczuła dreszcz, gdy ich oczy spotkały się, a cały nowy zestaw co by było gdyby pojawił się w jej umyśle. Mogła odlecieć osiemnaście lat temu zamiast umierać.

Tak wiele do żałowania, ale do czego to prowadziło? Jej teraźniejsze życie zastąpiło to dawne, niedokończone. Nie miała nic poza teraz. Ubrania na ciele, krew w żyłach i obietnice złożone przez jej towarzyszy. O ile ich dotrzymają. Pamiętając o niedawnej zabawie Keita-Eiry, była daleka od tej pewności. Ale nie było czasu na umartwianie się. Byli na miejscu.

*** Tak jak planowali, Akiva i Liraz nadlecieli jako pierwsi. Wejście miało kształt półksiężyca i przystosowane do wysokich, ale szczupłych, kirińskich ciał, więc nie wszystkie chimery będą mogły wylądować na nim jednocześnie. Było tam także kilka niszy dla łuczników, które teraz były zajęte. Kirini byli znani ze swoich zdolności łuczniczych. Bękarci byli trenowani do wszystkich rodzajów broni, ale większość nie była wyposażona w łuk. Dlaczego mieliby być? Byli mięsem armatnim, ich zadanie polegało przełamaniu obrony bestii. To te bardziej cenione oddziały wycofywały się, by z bezpiecznych pozycji strzelać do wrogów. Akiva rozglądnął się, skanując wzrokiem zgromadzonych żołnierzy i oto, co zobaczył: Dłonie jego braci i sióstr ułożone nienaturalnie wzdłuż ciała, ponieważ nie opierali ich jak zwykle na boku, na

głowicach swoich mieczy. Właśnie tam zazwyczaj trzymali dłonie, ale by wykazać dobre zamiary, Bękarty – każdy z całej ich dwustu dziewięćdziesięcio-sześcio osobowej grupy – zrezygnowali z tego, pokazując w ten sposób swoje zaufanie. Niektórzy zaczepili kciuki o paski w spodniach; inni trzymali dłonie za plecami lub skrzyżowali je na klatce piersiowej. Sztuczne, wymuszone pozy. Nadszedł ten moment. Kilka chimer pojawiło się na horyzoncie – nie wydarzyło się nic złego, nie rozległ się żaden wrzask ani dźwięk wyciąganej broni. Nie rozpętała się burza. Nikt się nie poruszał. W tym momencie duma Akivy z nich była ogromna. Czuł, że to wszystko go przerasta, chciał podejście do każdego z nich i objąć go z wdzięczności. Ale nie było teraz na to czasu. Później, jeśli wszystko pójdzie dobrze. Tak jak powinno. Tak jak musiało. Elyon stał na przedzie grupy, więc Akiva i Liraz podeszli do niego. Za wąskim przejściem, „korytarz” wejściowy prowadził do kirińskich jaskiń, schodami w dół, w głąb góry. Dawno temu ściany zostały uformowane w jedną, ogromną przestrzeń, ale wciąż w jaskiniach było wiele tuneli z ostrymi kłami stalaktytów na suficie – skrywających w sobie jeszcze więcej kryjówek dla łuczników; to była twierdza która jednak nie zdołała ocalić Kirinów. Podłoga była nierówną skałą, którą pokrywały mokre kałuże.

Serafini byli cicho, nieruchomi. Narastający dźwięk, zwielakratniany przez echo, nie pochodził od nich. Akiva odwrócił się do nich plecami i obserwował nadejście reszty chimerskiego oddziału. Jako pierwsi przybyli niewielka i wdzięczna para gryfonów. Wylądowali lekko, pomimo obciążenia bagażami, łącznie z kadzielnicami. Okrakiem, na jednym z gryfonów jechała przyboczna Thiago, wilczyca Ten, która opuściła teraz stopy i dotknęła nimi ziemi, zmrużonymi oczami przyglądając się zgromadzonym aniołom. Inni podążyli za nią, ustawiając się w równym szeregu. Jedna armia naprzeciw drugiej. Akiva poczuł zdenerwowanie; przypominało to raczej formację bojową, ale nie mógł oczekiwać od chimery, że odwrócą się na plecy do swoich wrogów. Nadlatywało ich coraz więcej i zauważył pewną właściwość: najmniej przerażające przyleciały jako pierwsze, a ostatnie były te najpotworniejsze i ustawiały się w rzędach tak, by serafini mogli zobaczyć każdego z nich, przyjrzeć się dokładnie swoim śmiertelnym wrogom. Gdzieś w środku byli ludzie i Issa, która z gracją ześlizgnęła się z pleców swojego dashnadzkiego przewoźnika, i uniosła ramiona witając anioły. Była piękna, przypominała raczej kurtyzanę niż wojowniczkę. Akiva zobaczył jak na jej widok oczy Elyona otwarły się szeroko. Anioły natomiast nie miały pojęcia za kogo uważać Karou – z jej skrzydłami i lazurowymi włosami, ale bez jakichkolwiek elementów bestii. Nikt nie wiedział, kim

naprawdę była: Kirinką powracającą do domu. Ale Akiva zauważył jej sztywną postawę i wiedział, że pochłonęły ją wspomnienia. Obserwował jak jej wzrok prześlizguje się po skałach i zapragnął być koło niej. Obserwował ją, podczas gdy powinien był patrzeć na żołnierzy. Po obu stronach. Gdyby tylko patrzył, zauważyłby wiele rzeczy. Osiemdziesięciu siedmiu nie było imponującą liczbą, jak Elyon wcześniej zauważył, a było ich jeszcze mniej z powodu braku zwiadowców, których Thiago wyznaczył. Wkrótce wszystkie chimery stały już na ziemi. Bastardzi słyszeli oczywiście, że ci chimerscy rebelianci są mieszanką niezależnych ras. Kiedy ich pierwsze oddziały zaatakowały karawany niewolników na południu, zostali nazwani zjawami, klątwą nałożoną na anioły przez umierającego Brimstone’a. Teraz widzieli ich dobrze. Bestie były uskrzydlone – w większości – a największe z nich rzucały szary cień na resztę z nich, który sprawiał, że wydawali się być wykuci z kamienia, albo żelaza. Po prawej stronie stała para Naja, tej samej rasy, co Issa, ale zupełnie od niej różni; gdyby Elyon popatrzył na nich, zamrugałby z zupełnie innego powodu i z dużo mniejszą przyjemnością. Byli tam centaury z kopytami szerokimi jak talerze i Hartkind, którego masywne jelenie poroże wydawało się być o wiele więcej warte niż cały pokój trofeów Jorama. Akiva przypomniał sobie barbarzyńskie trofea swojego ojca – głowy chimer przymocowane do ścian – które widział w Wieży Triumfu, i które przyćmiły wszystko

inne. Próbował odgonić od siebie to wspomnienie. Wciąż nie do końca rozumiał, co się wydarzyło tego dnia. Cokolwiek to było, zawiódł – przybył zbyt późno, by uratować Hazaela, podczas gdy Jael uszedł z życiem. Myśli zbyt ponure, jak na tę chwilę. Akiva strząsnął je z siebie. Zobaczył jak Vispeng Thiago zlatuje z nieba jako ostatni. Wszystkie inne chimery już wylądowały; dwie armie stały naprzeciw siebie, czujni i nieufni, dławiąc się swoimi obietnicami. Albo kłamstwami. Akiva zauważył, że nie jest zaskoczony tym sukcesem, spodziewał się, że tak będzie. Był zadowolony – a nawet bardziej. Poruszony. Wdzięczny, całą mocą swojej duszy. Pokój utrzymał się. ... Dopóki się nie załamał.

XVII

Nadzieja, umierająca bezpowrotnie Ze środka formacji widok Karou na jaskinię przysłaniali więksi żołnierze przed nią, ale miała dobry widok na Akivę i Liraz stojących z jednym ze swoich braci. Oto jesteśmy, pomyślała Karou. Chodziło jej o coś więcej niż „dom”. Tak, to był dom i wspomnienia o nim były wciąż żywe, ale to była przeszłość. A to... to był przedsionek przyszłości. Wilk wciąż był w powietrzu; była świadoma jego wzroku na sobie, ale była zajęta obserwowaniem Akivy. Dokonał tego i z tego powodu czuła do niego podziw, trzepoczący w jej brzuchu jak motyle albo kolibro-ćmy albo... jak burzołowcy. Tak właśnie, jak burzołowcy. Czy to się naprawdę działo? To się działo. Kiedy podzielili się z Akivą po raz pierwszy swoimi marzeniami o przyszłości, wyobrażali sobie, że zgromadzą się wokół nich ich plemiona i towarzysze broni. Nie wszyscy, wiedzieli to, ale kilku. Kilku, a potem więcej. I teraz tutaj, przed jaskiniami jej przodków, zgromadziło się ich kilku. To był początek dla więcej.

Oczy Karou utkwione były w aniołach – a konkretnie w Akivie – i dlatego... widziała dokładnie, kiedy to wszystko upadło. Akiva odskoczył. Bez żadnego widzialnego powodu zachwiał się niczym uderzony. Podobnie Liraz i brat koło niej, i Karou nie musiała się rozglądać dookoła, by wiedzieć, że reszta Bękartów również się zachwiała. Nadzieja w jej środku umarła. I wiedziała, że ten sojusz umarł z dniem, w którym Brimstone obdarzył chimery znakami. Tatuaże Fatimy. Kto? Do cholery, kto? Nie miało znaczenia, czy zrobiła to jedna chimera czy wszystkie. Ktoś odbezpieczył broń i wystrzelił. Jeden, krótki gest i wszystko się zmieniło. Tak po prostu, atmosfera w pieczarze z napiętej przeszła we wrogą, gotową by wstrząsnąć tym szaleństwem i zniszczyć to wszystko, co z takim trudem osiągnęli. Poleje się krew. Karou poczuła, jak ogarnia ją panika. Nie. Nie! Już była w ruchu. Podskoczyła i wzniosła się w górę, ponad głowy armii: Kto to zrobił? Kto zaczął? Nikt nie stał z wyciągniętymi dłońmi. Keita-Eiri? Sabka wyglądała na czujną, zaalarmowaną, dłonie zaciskała w pięści; jeśli to ona to zrobiła, zachowywała się jak tchórz, jak nędznik, rozpoczynając wojnę, w której tak wielu zginie... Zuzana i Mik. Serce Karou stanęło. Musi wydostać stąd przyjaciół.

Jej wzrok przesunął się na tył, gdzie kucali żołnierze, którzy jako pierwsi zdawali się na instynkt. I zobaczyła Thiago, który wciąż był w powietrzu. Uthema, który przekrzywił głowę na swojej długiej szyi, zawieszony w powietrzu dzięki dwóm parom pięknych skrzydeł. Kątem oka zauważyła jakąś smugę. Sekundę później poczuła fizyczny ból, gdy zobaczyła... Jak strzała wbija się w gardło Uthema.

*** Gdy poczuł ukłucie magii, pojedyncze słowo zaczęło odbijać się echem w głowie Akivy. Nie nie nie nie nie nie nie! I wtedy strzała – Vispeng zaryczał. To był ryk umierającego konia i dźwięk ten wypełnił pieczarę, dotarł do wszystkich, a potwór zaczął spadać. Zwalił się z powietrza, a chimery uskoczyły na boki, zanim ciężko uderzył w ziemię. Jego oczy zrobiły się dzikie, szyja wygięła się, a strzała wbiła się w nią jeszcze głębiej, powodując, że w nagłym skurczu bestia zrzuciła z siebie jeźdźca nim w końcu znieruchomiała. Biały Wilk padł u stóp Bękartów: spadł prosto na nich, jego ciało potoczyło się jeszcze kawałek po gładkiej, kamiennej ziemi, a jego armia wydała ryk. Akiva poczuł przerażenie. Czy chimery planowały to od początku? Zaczęły jako pierwsze, tego był pewien.

Ale strzała. Skąd nadleciała? Z góry. Oczy Akivy dostrzegły jakiś ruch między stalaktytami i do przerażenia dołączyła furia na jego braci i siostry. Opuściła go uprzednia duma. Te ręce bez broni – to było tylko puste przedstawienie, podczas gdy łucznicy chowali się w górze ze strzałami na cięciwach. Nie wahali się z wypuszczeniem ich. Biały Wilk podźwignął się na kolana. Obnażył zęby w okrutnym uśmiechu. Serafini dookoła niego ocknęli się, unieśli ręce. Wypadki potoczyły się szybko. To wyglądało niczym taniec. W ułamek sekundy jedna dłoń zmieniła się w trzy, dziesięć, piętnaście, a reakcja Akivy jemu samemu wydała się zbyt wolna, zbyt rozpaczliwa. Wzniósł puste ręce w błagalnym geście, usłyszał ochrypły krzyk Liraz, „Nie!” To trwało tylko sekundę. Sekundę. Ręce leżały już na rękojeściach. W ciągu sekundy pokój runął nieodwracalnie. Jedni wyciągali miecze z pochew, inni napinali mięśnie. Ten dzień spłynie krwią, tak samo jak ostatni dzień Kirinów w tych jaskiniach. Błysk lazuru. Oczy Akivy złapały spojrzenie Karou i jej widok był nie do zniesienia. To była nadzieja, umierająca bezpowrotnie. I po raz trzeci w swoim życiu, Akiva poczuł, jak jego ciało wypełnia ogień i światłość – zaraz potem świat się zmienił. Wszystkie dźwięki znikły, a bestie i anioły nie ruszyły się miejsc, zastygły niczym posągi: wyczekujące i gotowe do ataku, lśniące i nieruchome. To był sirithar i Akiva rozglądnął się dookoła zaskoczony.

Czy nie powiedział swoim siostrom i braciom, że teraźniejszość to tylko pojedyncza sekunda między przeszłością do przyszłością? Teraz, gdy przemoc zwolniła, uświadomił sobie, że ten podział nie istnieje. Teraźniejszość i przyszłość były jednym. Każda myśl żołnierzy malowała się przed nim jasno i Akiva zobaczył wszystko, zanim się to wydarzyło. W tych przebłyskach światła były uniesione miecze. Wzniesione ręce, tatuaże i zabijanie, ręce chimer i serafinów mordujące się nawzajem. W świetlistej historii, ten początek umarł, tak jak poprzedni, a jego miejsce zajął inny początek: Jael powrócił do Eretz i nie zastał żadnych sił rebelianckich, z którymi mógłby walczyć – żadnych chimer ani bastardów, którzy by się mu sprzeciwili, a jedynie ich krew zamarznięta na czerwonym lodzie, ponieważ byli na tyle uprzejmi, by pozabijać się nawzajem dla niego. Otworzyła się przed nim wolna droga i Eretz ucierpiało. Akiva zobaczył to wszystko, wielki, wstrząsający światem wstyd i zobaczył... poprzez cały ten chaos... w ciągu kilku sekund, które mu zostały, jak Karou wyciąga swoje noże w kształcie półksiężyców. Będzie dziś zabijać i prawdopodobnie zginie. Jeśli czasu ruszy teraz z miejsca. Nie może tego zrobić. W Astrae, Akiva wypuścił ze swojego umysłu całą swoją wściekłość, frustrację i rozgoryczenie tak potężne, że wysadziło w powietrze wielką Wieżę Triumfu, symbol

Imperium Serafinów. Nie potrafił pojąć, co to było, ani jak to zrobił. Teraz, będąc zawieszonym w czasie, dalej tego nie wiedział, ale poczuł nieznany dotyk, który wyślizgnął się z niego, tak jak wtedy. Wyślizgnął się i zniknął – cokolwiek to było – a razem z nim zniknął sirithar, a czas wokół Akivy wyzwolił się – szybko, dynamicznie, głośno. To było jak wejście do spokojnego, gładkiego jeziora i znalezienie się między piraniami. Nagły ruch oszołomił go i mógł tylko patrzeć, wstrzymując oddech, by zobaczyć co jego magia potrafi. I co jest w stanie zrobić.

XVIII

Płomień świecy zdmuchnięty przez krzyk Serafini z rękami na rękojeściach i chimery skulone przed skokiem. Thiago klęczał pomiędzy armiami – zginie jako pierwszy. Ręce Karou zacisnęły się wokół jej własnych ostrzy, a w jej głowie przebrzmiewał jeszcze bezradny krzyk Liraz: Nie! Gdyby miała choć sekundę na myślenie, nigdy nie uwierzyłaby, że jakakolwiek siła jest w stanie to powstrzymać. Jej nadzieja umarła wraz z pierwszą wypuszczoną przez aniołów strzałą. Jej nadzieja umarła. Nie wierzyła, że rozpacz może sięgać tak głęboko. Ale wtedy to w nią uderzyło. Nagle i mocno. Odrzuciło ją w tył. Była pewna końca. Widziała anielskie ostrza gotowe do cięcia, słyszała warkot chimer gotowych rozgnieść przyszłość między swoimi zębami, to było jakby każdy strzęp myśli albo uczucia, które kiedykolwiek się pojawiło, odeszło i zostało zastąpione tym... tym... tym gorzkim smakiem porażki. Wszystko się skończy, wrzasnęło coś w jej głowie, w imię czego?

Ogarnęła ją rozpacz, objęła w posiadanie, ale tylko na chwilę. Zniewoliła ją i odeszła, ale Karou poczuła się jak... ... płomień świecy zdmuchnięty przez krzyk. I po tym wszystkim Karou nie mogła zrobić nic więcej niż kłębek dymu, który rozprasza się nim zdąży dotknąć nieba – znikomy, krótkotrwały cień w pamięci świata. Wszystko się skończy w imię czego? Wszystko się skończy. Wszystko się skończy. Jej dłonie nie potrafiły skończyć tego, co zaczęły. Nie zabijała. Nie potrafiła. Jej ostrza wisiały dalej na jej biodrach, niemal zaskoczona przez uczucie – wciąż było w niej życie, i powietrze do oddychania. Jedna sekunda. Kolejny oddech, kolejna sekunda. Była w powietrzu i opuściła się, lądując na ugiętych kolanach, a jej myśli wciąż rozbrzmiewały echem Nie! kiedy uświadomiła sobie, że dookoła niej... nic się nie wydarzyło. Nic. Się. Nie. Wydarzyło. Mięśnie bestii rozluźniły się. Wytatuowane na czarno ręce zostały zamrożone na rękojeściach mieczy; ostrza serafińskich mieczy odbijały światło, ale nie były wzniesione w górę. Dwie żądne krwi armie zostały... zatrzymane. Jak? Chwila wydawała się bardzo długa. Karou, tłumiąc w sobie rozpacz, ledwie zauważyła co się dzieje wokół niej. Co się wydarzyło, że wszyscy zostali tak po prostu

powstrzymani? Czy przegapiła katastrofę? Czy zatrzymanie walki mogło być tak proste? Nie. Nie, musiała coś przegapić. Dookoła niej panowała cisza, żołnierze mrugali powoli, oddychali równie chrapliwie, co ona. Spróbowała strząsnąć z siebie to uczucie. I wtedy zobaczyła, jak na pasie pomiędzy dwiema armiami podnosi się Biały Wilk. Wszystkie oczy były w nim utkwione, jej także, a żołnierze dookoła zaczęli powoli otrząsać się z paraliżu. Czy to może... czy to wszystko przez niego? Podniosła się. Trudno jej się było poruszać. Pozbyła się rozpaczy ze swojego ciała, ale ta wciąż czaiła się niedaleko niej, gruba i lepka. Zobaczyła, że kolana Wilka są zakrwawione; Uthem leżał martwy koło niego, a wokół rozprzestrzeniała się jego krew. Thiago podniósł się, zanim krew dotknęła go całego i teraz stał naprzeciw pierwszej linii aniołów. Uthem był ogromny; było w nim dużo krwi i Wilk stwarzał dramatyczne wrażenie stojąc tam, cały biały poza zakrwawionymi kolanami. I dłońmi. Jego dłonie były zakrwawione, a on przycisnął je do siebie. Wyglądał, jakby się modlił, ale było oczywiste, co miał na myśli. Przed atakiem trzymał swoje tatuaże oko przy oku. Trzymał swoją moc w ryzach. Martwy żołnierz na ziemi i brak odwetu od mściwego Białego Wilka? To było nadzwyczajny gest, ale Karou wciąż nie rozumiała. Jak powstrzymał trzystu Bastardów przed atakiem? Thiago powiedział. „Przysięgam na popioły Loramendi, że ja i moi żołnierze przyszliśmy tu po pokój, a nie krew. Źle się stało, ale nie taki był mój plan. Dowiem się, kto

wzniósł rękę bez mojego rozkazu. Ten żołnierz, kimkolwiek jest, złamał moje słowo.” Groźba czająca się w jego cichym teraz głosie sprawiła, że wzdłuż kręgosłupa Karou przebiegł dreszcz. Thiago odwrócił się do swojej armii z błyskiem w oku. „Żołnierz ten,” powiedział, „zaryzykował dziś życie swoich towarzyszy i zostanie za to ukarany.” Obietnica ta była groźbą; wszyscy wiedzieli, co miał na myśli. Jego wzrok prześwietlał chimerskie szeregi, krążył między żołnierzami, którzy kulili się pod jego spojrzeniem. Odwrócił się z powrotem do Bastardów. „Zemściliście się już na jednym z nas. Ale zły początek wciąż może być początkiem.” Zakończył gwałtownie. Potem popatrzył na Akivę; Karou zrozumiała, że czeka aż anioł do niego podejdzie i pomoże mu ponownie zaprowadzić porządek. Ona również na to czekała, była go pewna – to Akiva ich tu przywiódł; musi coś powiedzieć, by naprawić to wszystko – ale przerwa była wypełniona złowieszczą ciszą. Coś było nie tak. Nawet Liraz zerkała na Akivę, czekając. Karou poczuła ukłucie niepokoju. Wyglądał na zmęczonego, może nawet chorego, jego ramiona uginały się jakby pod jakimś ciężarem. Co było z nim nie tak? To ni był efekt działania tatuaży, prawda? Dlaczego uderzyły w niego mocniej niż w resztę? Z widocznym wysiłkiem powiedział w końcu, „Tak, początek,” ale była jakaś pustka w jego głosie, w porównaniu do bogatego tonu Wilka i jego silnych słów,

nawet kiedy kontynuował, „bardzo zły początek. Żałuję tej śmierci i... głęboko żałuję naszej gotowości do walki. Mam nadzieję, że może zostać to naprawione.” „Może i będzie,” odpowiedział Wilk. „Karou? Proszę.” Wezwanie. Karou poczuła na sobie wzrok wszystkich; strach wybuchł w jej żyłach, ale zebrała myśli i ruszyła do przodu. Cała uwaga zebranych była skupiona na niej, gdy szła przez oddział prosto w stronę Uthema. Stanęła w jego krwi. Thiago skinął głową, więc uklękła koło ciała martwej chimery i odczepiła od łańcucha na plecach pustą kadzielnicę. Otworzyła ją i przesunęła wzdłuż ciała Uthema. Chwilę później powietrze wypełnił zapach siarki. Poczuła odpowiedź duszy Uthema. To było jak dotyk szarego nieba i delikatnego ognia, fal uderzających o klif. Wrażenia wzmogły się i opadły, gdy jego dusza wślizgnęła się do kadzielnicy. Zamknęła ją i podniosła się z kolan, uważając, by nie porazić przypadkiem aniołów swoimi tatuażami. Wszystkie oczy skierowane były w jej stronę. Zerknęła na Thiago. Nie uzgadniali tego, ale wiedziała, że ją poprze. Powiedziała, „Nigdy nie wskrzeszałam serafina, ale póki jesteśmy po jednej stronie, będę to robić. Chyba, że nie będziecie tego chcieli. Przemyślcie to; to wasz wybór. Moja oferta, moja obietnica. A nawet więcej.” Spojrzała w oczy aniołów stojących naprzeciw niej. „Może na to nie wyglądam,” kontynuowała, „ale jestem Kirinką, a to jest mój dom. Więc proszę, odsuńcie się i pozwólcie nam wejść.”

I tak zrobili. Rozdzielili się na boki, robiąc dla niej miejsce. Obejrzała się za siebie i odnalazła Issę w tłumie. Zuzanę i Mika z szeroko otwartymi oczami. Akivę, którego ogniste spojrzenie przyzywało ją do siebie. Postąpiła krok na przód. Thiago stał po jej prawej stronie. Ich oddział ruszył za nimi, a Bękarty przepuściły ich. Z krwią na ich butach, Karou i Thiago poprowadzili swoją armię do środka.

*** „Jak on to zrobił?” krzyknęła Liraz. Pytanie w końcu dotarło do Akivy, przedarło się przez jego po-siritharowy letarg. „Jak kto co zrobił?” „Wilk.” Była poruszona. „Myślałam, że już po nas. Czułam to. A wtedy...” Potrząsnęła głową jakby chciała ją oczyścić. „Jak on to powstrzymał?” Akiva popatrzył na nią. Myślała, że to Thiago to powstrzymał? Zaśmiał się głośno. Co jeszcze mógł zrobić? On tego dokonał. Powstrzymał tą rzeź, zanim się zaczęła, i... nikt nie wiedział, że to jego zasługa, nawet Liraz, i na pewno nie Karou. Podczas gdy był w szoku po użyciu magii, Wilk wykorzystał okazję i przypisał sobie tą zasługę, zdobywając podziw wszystkich, nawet Liraz? Więc co odczuwała teraz do niego Karou? Akiva obserwował jak idzie w dół na czele swej armii, z Białym Wilkiem u

boku – tworzyli efektowną parę – i wszystko, co mógł zrobić to był śmiech. Czuł się, jakby ktoś wrzucił mu tłuczone szkło do gardła. Świetnie, pomyślał. Co świetny cios od... od czego? Losu, gwiazd? Szansy? „Co?” zapytała Liraz. „Czemu się śmiejesz?” „Bo życie jest bękartem,” tylko to udało mu się wykrztusić. „No cóż,” brzmiała odpowiedź jego siostry. „Wydaje mi się, że idealnie do niego pasujemy.”

XIX

Polowanie Wzdłuż Eretz przetoczył się magiczny impuls. Nie było Wiatru, który mógłby go wyemitować, żadnego dźwięku ani zamieszania, więc każdy, kto go poczuł – a wszyscy poczuli – uwierzyli, że to ich własna rozpacz. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, uczucia wszystkich myślących – czujących – istot zostały zastąpione absolutną pewnością końca. Jego droga [tego uczucia] była szybka i posępna; przecięło ziemię, niebo i morze, i żadna istota nie była na nie odporna, a żaden materiał ani bariera nie była w stanie go powstrzymać. Rozniosło się szybciej niż gdyby niosły je skrzydła, przetoczyło się przez Astrae, stolicę Imperium Serafinów i tak samo szybko znikło. W ciszy, jaka po tym zapadła, żaden obywatel nie połączył tego ze zniszczeniem ich wielkiej Wieży Triumfu. Ale w cieniu ruin Wieży było pięć aniołów, którzy to zrobili. Byli serafinami, ale nie byli obywatelami Imperium. Pochodzili z daleka, polowali – polowanie polowanie polowanie – i teraz, zgodnie, jak gdyby kompas wskazywał im drogę – wyruszyli na południowy wschód. Ta wszechogarniająca rozpacz była wykroczeniem i pogwałceniem prawa; wiedzieli, że nie pochodziła od nich, i utrzymała się na tyle długo, by mogli określić kierunek, z którego

nadeszła. Kolejny nieznany mag, który poruszył struny świata. „Zatoka Bestii,” usłyszeli jego wołanie poprzez huk miasta. Morderca i zdrajca, zabójca chimer, bękart i ojcobójca. To on to zrobił. Teraz, z oczami w kolorze ognia, pięciu Stelian zwróciło się w stronę Gór Adelfas. A Scarab, ich królowa, rozpostarła skrzydła i powiedziała, „Na polowanie.”

XX

Wypaczenie

Na Dalekich Wyspach była noc i kolejny siniec, który wykwitł na niebie, pozostał niewidoczny aż do świtu. Nie był taki jak inne. Właściwie to, szybko pochłonął inne – wszystkie zostały przykryte przez jego ciemność. Rozciągał się na całe niebo, w kolorze głębszym niż indygo, niemal tak czarnym jak nocne niebo. Ten siniec był czymś więcej niż tylko kolorem. To było wypaczenie, skaza. Zniekształcenie. Eidolon o tańczących oczach, powiedziała, że niebo jest zmęczone i cierpiące. Zbagatelizowała sprawę. Niebo się waliło. Burzołowcy nie musieli widzieć jak ciemnieje. Czuli to. I zaczęli krzyczeć.

XXI

Dłonie Nitid Kirińskie jaskinie były nie tyle wioską w górach, co całą ich serią, połączonych ze sobą masywnymi przejściami. Współpraca między naturą, czasem a rękami sprawiła, że przestrzenie były surowe, faliste, nieplanowane i niespodziewane. Niesamowite. Ogólnie, zachwyt budziły cudowne wytwory geologii, ale tak naprawdę te cudowne wytwory geologii były kształtowane przez setki lat przez pokolenia Kirinów nawiązujące do własnego stylu: „Dłoni Nitid.” Byli narzędziami w rękach bogini, a ich praca polegała nie na projektowaniu lub wymyślaniu, ale na kopiowaniu jej stylu. Każdy szczegół był dopracowany i dopieszczony. Nie było tam żadnych kątów i nawet schody miały zaokrąglone powierzchnie. Było ciemno, ale nie zupełnie. Światło słoneczne lub księżycowe, zależnie od pory dnia, odbijało się od ukrytych na ścianach, pochyłych luster i kryształów. I nigdy nie było tam cicho. Korytarze szumiały wiatrem, który niósł świeże powietrze i poruszał cicho brzęczącymi kryształami, a echo zwielokrotniało każdy dźwięk.

Przechodząc przez korytarze, Karou odkryła, że zarówno stare, jak i nowe wrażenia są podsyłane do jej umysłu z dwóch źródeł: pamięci Madrigal i zmysłów Karou. Wchodząc do wielkiej, głównej komnaty, naszły ją wspomnienia, które odebrały jej dech w piersi i mogła tylko odrzucić głowę do góry i patrzeć. Pamiętała łopot kirińskich skrzydeł nad głową, krzyki i śmiech, i muzykę, poruszenie podczas festiwali i zwykłość codziennego życia. W tej jaskini uczyła się latać. Była potężna, miała kilkanaście metrów wysokości, więc echo gubiło się w niej i tylko czasami odnajdywało drogę powrotną. Kolumny stalagmitów wyrastających z podłogi tworzyły wysokie ściany, tworzone przez setki tysięcy lat. Ściany nasycone były rudą, poprzecinane złotem i tworzyły nisze, które teraz przypominały jej balkony w operze. Właśnie tam rozbili serafini swoje namioty, skąd mieli dobry widok na środek przestrzeni. „Wow,” usłyszała pomruk Zuzany za sobą, a gdy się do niej odwróciła, zobaczyła twarz Wilka, ściągniętą trudnymi do ukrycia emocjami. Nikt tego nie widział; cały oddział podążał za nimi, więc tylko Karou miała widok na tęsknotę i poczucie straty, które odcisnęły się na jego twarzy. „Chodź,” powiedziała i przeszła przez komnatę. Razem, liczba chimer i Bastardów była bliska czterystu, a to było prawdopodobnie więcej niż liczba Kirinów, którzy żyli tu dawniej, ale było wystarczająco dużo pokojów, by pomieścić ich wszystkich, i utrzymać ich w

separacji. Serafini mogli zatrzymać wielką komnatę; było tam zimno. Jej oddech zamieniał się w chmurę. Głębiej, wioski były ogrzewane przez ciepło geotermalne. Pokierowała ich do przejścia, które prowadziło do jednej z nich. Nie jej własnej. Chciała zostawić ją w spokoju, odwiedzić sama, kiedy znajdzie na to czas. „Tędy.”

XXII

Obłąkane spojrzenie otchłani Całe ciasto czekoladowe, wanna, łóżko. W tej

„

kolejności.” Zuzana wyliczyła swoje życzenia na palcach. Mik skinął z powagą głową. „Nieźle,” powiedział. „Ale nie ciasto. Ja chcę gulasz z Trującej Kuchni, z jabłkowym strudlem i herbatą. Dopiero wtedy: wanna i łóżko.” „Nie. To jest pięć życzeń. Wszystkie swoje życzenia zużyłeś na jedzenie.” „Cały mój posiłek jest jednym życzeniem. Gulasz, strudel, herbata.” „To nie działa w ten sposób. Życzenia przepadają. Wygrałam. Ty i twój pełny brzuch możecie tylko patrzeć, jak będę brać niesamowitą, gorącą kąpiel i spać w niewyobrażalnie miękkim, ciepłym łóżku.” Ciepła kąpiel, miękkie łóżko – co za okrutne marzenia. Bolące mięśnie Zuzany błagały ją o litość, ale to było ponad jej siły. Nie mieli życzeń; to była tylko gra. Brwi Mika poszybowały w górę. „Oh. Muszę patrzeć, jak się kąpiesz? Biedny ja.” „Tak, biedaczek z ciebie. Nie chciałbyś wykąpać się ze mną?”

„Właściwie.” Powiedział uroczyście. „Właściwie to chciałbym. I życzę policji powodzenia w wyciąganiu mnie stamtąd.” „Policji.” Parsknęła śmiechem Zuzana. „Policji?” zapytała Karou, również ze śmiechem. Byli w ciągu małych jaskini, które, jak zgadywała Zuzana, były zamieszkiwane przez kirińskie rodziny. Z czterema pokojami, uformowanymi przez gładkie kamienie, był to rodzaj apartamentu w środku góry. Miał swoje udogodnienia – był naturalnie ciepły i miał nawet kamienną toaletę, ale nie było nigdzie śladu wanny ani łóżek. W kącie leżał stos skór, ale były obrzydliwe i stare, i Zuzana była pewna, że są mieszkaniem dla wielu pokoleń maleńkich stworzonek. Był cały zestaw takich mieszkań, rozsianych wokół kwadratowego „rynku” – dużo mniejszej wersji niezwykłych jaskiń, które przekroczyli w drodze tutaj. Żołnierze rozstawili tu dobytek – nie, żeby było dużo do rozstawiania. Cóż, kowal Aegir miał dużo pracy, a Thiago zniknął gdzieś ze swoimi przybocznymi, by robić jakieś wojenne rzeczy przed wielką bitwą. Zuzana nie zrozumiałaby żadnej z tych rzeczy. Prawdy o „Thiagu” ani o wielkiej bitwie. Gdyby spróbowała, zaczęłaby się trząść, a jej umysł przełączałby się na program dziecięcy albo – oooh! – stację z gotowaniem. Podczas, gdy Mik przygotowywał wszystko w „pokojach wskrzesicielki”, Zuzana pomagała zabawnym, małym, futrzastym chimerom, Vovi i Awar, w rozkładaniu tymczasowej kuchni i segregowaniu

produktów przywiezionych z Maroko. Nie miała problemów z zaprzyjaźnieniem się z żywicielkami i liczyła na kilka suszonych moreli w zamian za pomoc, Kilka miesięcy temu, gdyby ktoś jej powiedział, że będzie się cieszyć z kilku suszonych moreli, nie uwierzyłaby mu. Teraz pomyślała, że mogłaby je zatrzymać jako walutę, jak papierosy w więzieniu. „Gramy w Trzy Życzenia,” powiedziała do swojej przyjaciółki. „Ciasto, ciepła kąpiel, miękkie łóżko? A czego ty byś chciała?” „Pokoju na świecie,” mruknęła Karou. Zuzana przewróciła oczami. „No tak, Święta Karou.” „Lekarstwa na raka,” mówiła dalej Karou. „I jednorożców dla wszystkich.” „Uh. Nic tak nie psuje Trzech Życzeń jak altruizm. Musi to być coś dla ciebie, a jeśli nie wymienisz jedzenia, to będzie kłamstwo.” „Wymieniłam jedzenie. Powiedziałam ‘jednorożec’, prawda?” „Mmm. Pragniesz jednorożca?” Zuzana uniosła brwi. „Chwila. Macie je tutaj?” „Niestety nie.” „Mieli,” wtrącił Mik. „Ale Karou zjadła je wszystkie.” „Jestem nienasyconą pożeraczką jednorożców.” „Dodamy to do twojej reklamy personalnej,” powiedziała Zuzana. Karou zmarszczyła brwi. „Mojej reklamy personalnej?” „Układaliśmy takie reklamy dla wszystkich w drodze tutaj,” wyjaśniła. „By zająć czas.”

„No jasne. Więc, jak wygląda moje?” „Cóż, nie zapisaliśmy tego, ale myślę, że to było coś jak: Piękna, wielogatunkowa dziewczyna szuka, um... nieśmiertelnego wroga do nieskomplikowanego związku, długich spacerów po plaży i żyli długo i szczęśliwie?” Karou nie odpowiadała przez dłuższą chwilę i Mik posłał Zuzanie niezadowolone spojrzenie. No co? odpowiedziała unosząc brew. Przecież pominęła tą część „ludobójcze anioły nie będą przyjmowane”, czyż nie? Ale wtedy jej przyjaciółka ukryła twarz w dłoniach. Jej ramiona zaczęły się trząść i Zuzana nie potrafiła powiedzieć czy to był śmiech, czy szloch. Powinien być śmiech, no nie? „Karou?” zapytała zmartwiona. Karou uniosła głowę, nie miała na twarzy łez, ale też nie była uśmiechnięta. „Nieskomplikowanego,” powtórzyła z rozmysłem. „A co to miało znaczyć?” Zuzana popatrzyła na Mika. On był właśnie taki nieskomplikowany. Był wspaniały. Karou nie przegapiła tego spojrzenia. Uśmiechnęła się do nich, tęsknie. „Nawet nie wiecie, ile macie szczęścia,” powiedziała. „Ja wiem,” zaprzeczył Mik. „Ja też wiem,” zgodziła się szybko Zuzana i z większą werwą niż to było w jej stylu. Wciąż czuła się taka... poza. Oh, była z pewnością głodna, brudna i zmęczona – pomimo jej trzech życzeń – ale to uczucie wychodziło daleko poza to. Przez minutę, na zewnątrz jaskiń, czuła się jakby patrzyła na koniec świata. Co to do cholery było?

Kiedy była dzieckiem, miała swoją ulubioną lalkę – tak właściwie to była kaczka – i podobno traktowała ją okrutnie podczas zabaw, włączając w to, jak jej brat Tomas lubił jej przypominać, nawyk ssania jej oczu. To ją pocieszało, ich gładka, twarda okrągłość pomiędzy jej drobnymi zębami. Mniej pocieszający był sposób jej rodziców, by ją tego oduczyć, mówiąc, że to może ją zabić. „Mogłabyś to połknąć, kochanie. Przestałabyś oddychać.” Ale jakie to miało znaczenie dla małego dziecka? Tak naprawdę to Tomas ją tego oduczył. Poprzez podduszenie jej. Tylko troszkę. Bracia, tak pomocni przy demonstrowaniu śmierci. „Mogłabyś umrzeć,” powiedział radośnie, trzymając ręce na jej szyi. „Tak jak teraz.” Zadziałało. Zrozumiała. Rzeczy mogły ją zabić. Różne rodzaje rzeczy, jak zabawki albo starsi bracia. I w miarę, jak rosła, ta lista stawała się coraz dłuższa i dłuższa. Ale nigdy nie czuła niczego z taką intensywnością. Jak brzmiał ten cytat Nietzsche, który gotyccy poeci tak lubią? Kiedy spoglądasz w otchłań, ona również patrzy na ciebie? Cóż, otchłań na nią spojrzała. Nie. Ona na nią łypnęła; rzuciła jej piorunujące spojrzenie. Zuzana była pewna, że zostawiło to skwierczące znaki na jej duszy; trudno byłoby sobie wyobrazić takie uczucie. Ale nie zamierzała mówić Karou o każdym strachu i słabostce. Ona sama chciała tu przyjść. Karou ostrzegała ją, że może być niebezpiecznie – i w porządku, ostrzeżenie to było raczej jak powiedzenie dziecku o

duszeniu się, bez demonstracji... ale była tu teraz i nie chciała być beksą w tej grupie. A co ze szczęściem? „Jestem szczęśliwa, że żyję,” ogłosiła. „Kiedy byłam dzieckiem, lubiłam ssać kacze gałki oczne.” Mik i Zuzana po prostu na nią popatrzyli, a Zuzana ucieszyła się, widząc jak zaduma Karou ustępuje miejsca trosce. „To... interesujące, Zuze,” zaryzykowała. „Wiem. A nawet się nie starałam. Niektórzy ludzie po prostu są interesujący. Ty i to twoje matowe, zwyczajne życie. Powinnaś zaszaleć. Doświadczyć nowych rzeczy.” „Uh-huh,” prychnęła Karou, a Zuzana została nagrodzona jej uśmiechem. „Masz rację. Jest matowe. Ale zbieram znaczki. To już jest interesujące, prawda?” „Nie. Chyba, że przyklejasz je do ciała i nosisz zamiast ubrań.” „To brzmi jak czyjaś praca semestralna do szkoły.” „Dokładnie!” zgodziła się Zuzana. „Helen mogłaby to zrobić. Ale w formie przedstawienia. Zaczęłaby nago, obok wielkiej miski ze znaczkami, a publiczność mogłaby je lizać i przyklejać na jej ciele.” Karou roześmiała się głośno, a Zuzana poczuła się z siebie dumna. Śmiech zaliczony. Może nie mogła sprawić, by życie – i miłość – Karou było mniej skomplikowane i może nie mogła pomóc w walce, gdy dojdzie do, hm, inwazji aniołów albo niebezpiecznych podstępów, albo kiedy armie postanowią pozabijać się

nawzajem, ale nie była tak kompletnie bezużyteczna. Mogła rozśmieszać swoją przyjaciółkę. „Więc, co teraz?” zapytała. „Anioły wyprawią nam niesamowity bankiet na naszą cześć?” Karou roześmiała się znowu, ale tym razem ponuro. „Nie do końca. Następna jest narada wojenna.” „Narada wojenna,” powtórzył Mik, brzmiąc na oszołomionego tak, jak Zuzana. Wydawało jej się, że każdy włosek na jej ciele wciąż stoi po tym dziwnym, elektryzującym strachu ostatniej godziny. Widok umierającego Uthema? To był dla niej cios. Musiała przejść po jego krwi i nawet jeśli zdawało się, że żołnierzy to nie rusza (tak jakby każdego ranka przechodzili po krwi przyjaciół w drodze na śniadanie), to ruszyło nią, kiedy miała trochę czasu, by to przetrawić. Była tak... sparaliżowana swoim własnym strachem, że jedyne o czym mogła myśleć było „obłąkane spojrzenie otchłani”. Karou westchnęła ciężko. „To dlatego jesteśmy tutaj.” Przy tutaj, szybko omiotła wzrokiem pokój i dodała, „Dziwne to wszystko.” Zuzana poczuła smutek, starając się zrozumieć, co znaczy dla jej przyjaciółki przebywanie w tym miejscu. Nie potrafiła, oczywiście. Może to przez echo otchłani, ale wyobraziła sobie, jak wchodzi do swojego rodzinnego domu i zastaje go opuszczonym, ze zbutwiałymi łóżkami i nikim, by ją powitać, i wzięła drżący oddech. „Wszystko w porządku?” Karou zapytała ją.

„Czuję się dobrze. Ważniejsze jest, czy z tobą jest w porządku?” Karou przytaknęła, uśmiechając się delikatnie. „Tak, właściwie tak.” Podniosła swoją pochodnię i rozejrzała się dookoła. „To dziwne. Kiedy tu mieszkałam, te jaskinie były całym moim światem. Nie wiedziałam, że nie wszyscy żyją w sercu gór.” „To niesamowite,” powiedziała Zuzana. „Prawda. A nie widziałaś jeszcze najlepszego,” Karou wygląda na onieśmieloną. „Ohh, co? Powiedz, że jest tu taka jaskinia, gdzie babeczki rosną niczym grzyby.” Kolejny śmiechowy punkt dla Zuzany. „Nie,” powiedziała Karou. „Nie mam też żadnego ciasta i obawiam się, że nie potrafię pomóc w sprawie łóżka, ale...” Zamilkła, czekając aż Zuzana sama się domyśli. Czy to możliwe? „Nie żartuj sobie ze mnie.” Uśmiech Karou był szczery; była szczęśliwa dając szczęście „Chodź. Myślę, że możemy zmarnować kilka minut.”

XXIII

O to właśnie chodzi Baseny termalne były takie, jak zapamiętała je Karou i jednocześnie bardzo się od nich różniły, ponieważ w jej pamięci byli tam Kirinowie. Całe rodziny, kąpiące się razem. Plotkujące stare kobiety. Pluskające się dzieci. Mogła niemal poczuć dłonie matki myjącej jej włosy i pamiętała nawet jego herbaciany zapach, mieszający się z siarkowym zapachem ze źródeł. „Tu jest pięknie,” powiedział Mik i rzeczywiście tak było: blado zielona woda, kamienie niczym pastelowe rysunki, różowa i niebieska piana. Były przytulne, ale nie małe, nie jeden basen, a grupa kilku łączonych basenów zasilanych delikatnym wodospadem, a sufit zdawał się poruszać, lśniąc górskimi kryształami i zasłonami z bladoróżowego ciemnomchu, nazywanego tak, bo rósł w ciemności, a nie, że był ciemny. „Popatrz tam,” powiedziała Karou, wskazując pochodnią miejsce, gdzie ściany jaskini były lekko pofalowane i lśniły srebrem. Lustro. „Wow,” westchnęła Zuzana i odbicie powtórzyło jej ruch. Wyglądali na ubłoconych i oszołomionych. Gładka powierzchnia zafascynowała ich i Karou odsunęła się w bok, bo załamanie lustra zniekształcało jej już i tak

poobijaną i poranioną twarz, niczym lustra w domu śmiechu. Zdawało jej się, że Thiago zaatakował ją wieki temu, ale jej ciało wiedziało lepiej. Minęły dwa dni, a jej twarz nie zagoiła się. Jej psychika również nie. W zasadzie, lustrzane zniekształcenia odzwierciedlały jej uczucia: zewnętrzna manifestacja pogmatwanego chaosu, który w niej panował, a który starała się ukryć. Zrzucili z siebie ubrania i wślizgnęli się do gorącej wody, a w ciągu kilku sekund ich kończyny stały się gładkie niczym u porcelanowej lalki, a włosy miękkie i pachnące. Włosy Karou i Zuzany dryfowały wokół ich głów niczym syrenie loki. Karou zamknęła oczy i położyła się na wodzie, pozwalając jej się unosić i omywać zmęczone ciało. Gdyby miała zagrać szczerze w Trzy Życzenia, zażyczyłaby sobie dryfować po Lethe, Rzece Zapomnienia, i wziąć sobie długą, miła przerwę od armii i losu. Zamiast tego, umyła się, opłukała i dźwignęła do góry. Mik uprzejmie odwrócił wzrok, by mogła się ubrać w czyste ciuchy. „Czyste”, czyli wyprane w marokańskiej rzece i wysuszone na zakurzonym dachu kazby. „Macie pewnie jeszcze godzinę do wypalenia się pochodni,” powiedziała, zabierając jedną i zostawiając im drugą. „Traficie z powrotem?” Przytaknęli, więc Karou zostawiła ich, by mogli w swój perfekcyjny, nieskomplikowany sposób cieszyć się sobą nawzajem i starała się nie być zbyt zazdrosna, kiedy szła z powrotem do brzęczących nieufnością armii.

„Tu jesteś.” Obróciła się w stronę centrum wioski i zobaczyła Thiago. Ziri. Kiedy ich oczy się spotkały, płomień uczucia odmienił go. Szybko to ukrył, ale zdążyła to zobaczyć i rozpoznać. To była miłość nierozerwalnie złączona ze smutkiem, który sprawił, że zabolało ją serce. „Jestem z tobą,” powiedziała mu w kazbie, więc nie powinien się czuć taki samotny w swoim kradzionym ciele. Ale był samotny. Nie była z nim, nawet kiedy koło niego stała. I on to wiedział. Zmusiła się do uśmiechu. „Właśnie zamierzałam iść cię poszukać.” To była prawda. „Czy coś już jest postanowione?” Westchnął i potrząsnął głową. Był zaniedbany, a to było coś, do czego Wilk nigdy by nie dopuścił, nawet w trakcie bitwy. Jego włosy były w nieładzie, czoło było ciemne od upadku, a jego kolana i dłonie, zdarte i zakrwawione, wyglądały jak mięso. Instynktownie zesztywniała i zawahała się. On nie jest Wilkiem, powiedziała do siebie, idąc przed nim do małej komnaty. Była ciemna i zatęchła. Karou zamknęła drzwi i z pochodnią w dłoni obeszła wszystkie kąty, by upewnić się, że są sami. Sami. Czy o to chodziło Ziriemu w nocy, podczas tej krótkiej, smutnej chwili, kiedy odsunął od siebie maskę Wilka? Oparł się ciężko o ścianę, zupełnie wyczerpany. Powiedział, „Lisseth zaproponowała, byśmy wybrali kozła ofiarnego na pokazową egzekucję.” „Co?” krzyknęła Karou. „To okropne!”

„Powiedziałem, że może być, o ile zgłosi się na ochotnika.” „Dobrze by było.” „Wycofała się.” Na jego twarzy pojawił się grymas, zmęczony uśmiech i ściszył głos. „Oni wciąż czekają, aż wszystko to nabierze sensu. Czekają, aż im wyjawię swój prawdziwy plan, który z pewnością musi zakładać wymordowanie aniołów.” „Myślisz, że spodziewają się czegoś takiego,” zapytała szeptem Karou, jej głos był niczym ciche mruknięcie. Chciała móc mówić do niego po czesku, tak jak mówiła do Zuzany i Mika, i nie martwić się, że ktoś ich podsłucha. „Czegoś na pewno. Ale nie sądzę, żeby domyślali się prawdy.” „Lepiej, żeby tak zostało.” „Zachowuję się, jakbym miał cos do ukrycia, ale nie wiem, jak długo to będzie działać. Nigdy nie byłem w ich wewnętrznym kręgu. Co jeśli powiedział im swoje plany i moja tajemniczość będzie dla nich dziwna? Poza tym...” Potarł twarz rękami i wciągnął gwałtownie powietrze, gdy rany zetknęły się z ranami. „Co zrobiłby Wilk? Nic by nie zrobił. Nie dołączyłby się do serafinów, a patrzyłby z góry na ich prośby.” „Masz rację.” Wyobraźnia z łatwością podsunęła Karou obraz lodowatego, pogardliwego spojrzenia Wilka, patrzącego na swych wrogów. „Oczywiście, że mógłby wzniecić taką jatkę.”

„Tak. Ale to jest nasza taktyka, w każdym calu: być wiarygodnymi, ale nie podążać za tym, co mógłby zrobić. Nie oddam aniołom nikogo, bez przeprosin. To sprawa chimer i tyle.” „A jeśli to się powtórzy?” zapytała Karou. „Wtedy się zastanowię, co dalej.” Proste, ciężkie słowa, pełne groźby i żalu. Karou wiedziała, że Ziri nie chciał tej odpowiedzialności, ale pamiętała jego słowa w powietrzu – „Będziemy walczyć za nasz świat aż do ostatniego echa naszych dusz” – i sposób, w jaki stał pomiędzy dwiema żądnymi krwi armiami, powstrzymując je, i nie miała wątpliwości, że świetnie odgrywa swoją rolę. „Okej,” powiedziała i to był koniec tematu. Cisza zapadła pomiędzy nimi, a atmosfera zmieniła się. Byli tylko dwojgiem zmęczonych ludzi stojących w ciemności, szarpani uczuciami i obawami – miłością, zaufaniem, wahaniem i smutkiem. „Powinniśmy wracać,” powiedziała Karou, myśląc, że chciałaby dać Ziriemu jego pokój na chwilę dłużej.” „Serafini będą czekać.” Przytaknął i podążył za nią do drzwi. „Twoje włosy są mokre,” zauważył. „Jest tu łaźnia,” powiedziała, otwierając drzwi i przypominając sobie, że nie mógł tego wiedzieć. „Nie mogę powiedzieć, że to nie brzmi dobrze.” Potrząsnął stopami, na których sierść była posklejana od krwi, wyprostował zdarte dłonie. Na czole miał ranę, gdzie jego głowa uderzyła w kamienną podłogę. Zbliżyła

się do niego i wyciągnęła rękę, by go dotknąć; zamarł. Poczuła na jego czole guz wielkości gęsiego jaja.” „Auć,” syknęła. „Masz zawroty głowy?” „Nie. Tylko pulsowanie. Jest w porządku.” Spoglądał uważnie na jej twarz. „Wyglądasz o wiele lepiej.” Dotknęła swojego policzka, uświadamiając sobie, że ból zniknął. Opuchlizna również. Dotknęła swojego rozdartego ucha i poczuła, że ciało zrosło się. Co? Nagle sobie przypomniała. „To ta woda,” powiedziała. Wspomnienie powróciło do jej umysłu. „Ma lecznicze właściwości.” „Naprawdę?” Ziri ponownie popatrzył na swoje dłonie. „Pokażesz mi drogę?” „Um.” Karou zamilkła skrępowana. „Mogłabym, ale Zuzana i Mik tam są.” Zaczerwieniła się. Możliwe, że oboje byli zbyt zmęczeni, by zachowywać się jak zwykle, ale z uzdrawiającymi wodami, było bardzo prawdopodobne, że jej przyjaciele wykorzystują swoją godzinę samotności w, um, stylu Zuzany i Mika. Ziri natychmiast pojął, o czym mówiła. Również się zaczerwienił, sprawiając, że jego doskonała twarz stała się bardziej ludzka. Ziri nosił to ciało znacznie wdzięczniej niż Thiago. „Poczekam,” powiedział z cichym, zawstydzonym śmiechem, patrząc w oczy Karou i ona też się zaśmiała. Stali w drzwiach, śmiejąc się tym skrępowanym śmiechem i stojąc zbyt blisko – nie trzymała już dłoni na jego czole, ale jej ciało było wciąż odwrócone w jego

stronę – kiedy ktoś wyszedł z korytarza i zamarł z przerażeniem. Bogowie i gwiezdny pyle, Karou chciała krzyknąć. Żartujecie sobie ze mnie? Ponieważ, oczywiście, to był Akiva. Świszczący wiatr zagłuszył jego kroki. Stał pięć metrów od nich i, jak zwykle ukrywał moc swojego uczucia, tak teraz nie był w stanie tego zrobić. Zwątpienie szarpnęło nim, wypłynęło kolorem na jego policzki. Nawet, tego Karou była pewna, przestał oddychać. Dla spokojnego zwykle Akivy, te małe znaki były równoznaczne z odrzuceniem głowy po uderzeniu w policzek. Karou odsunęła się od Wilka, ale nie mogła anulować obrazka, jaki tworzyli przed sekundą. Czuła na sobie płomień uczucia na widok Akivy, ale była pewna, że mógł to zauważyć w jej śmiechu, zakłopotanej twarzy, a teraz, by jeszcze pogorszyć sytuację, doszło do tego zawstydzenie z wykrycia, jak gdyby została przyłapana na zdradzie. Śmianie się i rumienienie z Białym Wilkiem? Według niego, z pewnością była to zdrada. Akiva. Podpłynęła do niego jakby była poza grawitacją, ale w rzeczywistości poruszyło się tylko jej serce. Jej stopy były wrośnięte w ziemię, ciężkie i nieruchome. Głos Akivy był zimny i oficjalny. „Wybraliśmy reprezentantów. Powinniście zrobić to samo.” Zamilkł, a na jego twarzy pojawiła się maska, taka sama jak teraz była na twarzy Wilka. Kiedy stał tak,

patrząc na nich, jego człowieczeństwo znikło i wyglądał tak jak wtedy, kiedy Karou zobaczyła go po raz pierwszy w Marrakeszu: bezwzględny. „Będziemy gotowi wtedy, co wy.” Kiedy skończycie się do siebie lepić w świetle pochodni. Obrócił się na pięcie i odszedł zanim mu odpowiedzieli. „Zaczekaj,” powiedziała Karou, ale jej głos zabrzmiał słabo i został zagłuszony przez wiatr, a Akiva się nie odwrócił. Moglibyśmy mu powiedzieć, pomyślała. Moglibyśmy powiedzieć mu prawdę. Ale szansa odeszła i pozostała tylko myślą. Przez długą chwilę nie mogła oddychać, a kiedy w końcu zdołała, starała się jak najlepiej, by zrobić to spokojnie i naturalnie. „Przepraszam,” powiedział Ziri. „Za co?” zapytała z nadzieją, że nie zrozumiał wszystkiego. Ale oczywiście, że to zrobił. „Przepraszam, że wszystko to nie wygląda inaczej. Dla ciebie.” Dla niej i Akivy, Karou zrozumiała, że to miał na myśli i – drogi Ziri – był szczery. Twarz Wilka była pełna jego współczucia. „Mogą być,” powiedziała, zaskakując samą siebie, a miejsce jej poczucia winy i udręki zajęło oczyszczenie. Brimstone w to wierzył, podobnie Akiva i... największe szczęście w obu jej życiach nastąpiło, kiedy i ona w to uwierzyła. „To wszystko może wyglądać inaczej,” powiedziała do Ziriego. Nie tylko dla niej i Akivy. „Dla nas wszystkich,” powiedziała, uśmiechając się. „O to właśnie chodzi.”

XXIV

Sygnał apokalipsy Kilka godzin później, Karou zapomniała, czym jest uśmiech. To wszystko może wyglądać inaczej, z pewnością. Ale najpierw musisz zabić całe mnóstwo aniołów i prawdopodobnie na zawsze wprowadzić zamęt do świata ludzi. I oh, jest szansa, że mimo to przegrasz. Wszyscy mogą zginąć. To nic takiego. To nie było zaskakujące. To nie była, jak niektórzy nazywali to spotkanie, „pokojowa narada.” To było to, co wpisuje się do książek historycznych. Wysoko w Górach Adelfas, które kiedyś oddzielały Imperium od wolnych gospodarstw, reprezentanci dwóch armii rebeliantów siedzieli naprzeciw siebie. Serafin i chimera, Bękart i zjawa, Pomór Dzikich i Biały Wilk, nie jako wrogowie, ale sojusznicy. „Jestem za najlepszym rozwiązaniem.” To był Elyon, brat, który zajął miejsce Hazaela u boku Akivy. On i dwoje innych aniołów – Briathos i Orit – siedzieli po obu stronach Akivy i Liraz. Koło Thiago i Karou były Ten i Lisseth.

„A najlepszym rozwiązaniem jest... ?” chciał wiedzieć Wilk. Elyon westchnął, jakby to było oczywiste. „Zamkniemy portale. Niech ludzie sami sobie radzą z Jaelem.” Co? Nie tego oczekiwała Karou, „Nie,” powiedziała, mimo że to nie było jej kolej na mówienie. Liraz zaprotestowała w tym samym momencie i ich słowa zderzyły się w powietrzu. Nie. Usadowione po przeciwnych stronach stołu, spotkały się wzrokiem, oczy Liraz były zmrużone, a Karou neutralne. Nie, nie mogli zamknąć portali pomiędzy światami, więżąc Jaela i jego tysiąc żołnierzy Dominium po drugiej stronie z ludźmi, by sobie „z nimi radzili.” W tym jednym się zgadzały, choć z różnych powodów. „Jael zostanie przeze mnie zgładzony,” powiedziała Liraz. Mówiła cichym, bezbarwnym głosem. Nie było to nerwowe, brzmiało pewnie, jak gdyby myślała o tym wiele razy. „Cokolwiek się nie stanie, tego możecie być pewni.” Powodem Liraz była zemsta i Karou nie winiła jej za to. Widziała ciało Hazaela, tak jak widziała rozdartą, wypełnioną smutkiem Liraz i udręczonego Akivę koło niej. Karou czuła również żal tej nocy. Również chciała śmierci Jaela, ale to nie był jej jedyny powód. „Nie możemy go umieścić z ludźmi,” powiedziała. „Jael jest naszym problemem.”

Elyon miał na to gotową odpowiedź. „Jeśli to, co powiedziałaś nam o ludziach i ich broni jest prawdą, to nie powinno być dla nich problemem.” „Nie byłoby, gdyby widzieli w nich wrogów,” odparła. „Widowisko” Jaela było sprytnym posunięciem. „Wezmą nas za bogów,” powiedział Jael Akivie i Karou nie miała wątpliwości, że miał rację. Powiedziała do Elyona, „Wyobraż sobie, że twoi bogowie pojawiają się na niebie i stają przed tobą, żywi i oddychający. Jak właściwie byś sobie z nimi ‘poradził’?” „Myślę, że dałbym im to, o co by prosili,” powiedział i dodał z bezbłędną logiką, „i właśnie dlatego musimy zamknąć portale. Najpierw powinniśmy zadbać o Eretz. Musimy sobie poradzić z tym, co mamy tutaj, zamiast wybierać walkę w nie naszym świecie.” Karou potrząsnęła głową, ale jego słowa wytrąciły ją z równowagi i na ten moment nie wiedziała, co dodać. Miał rację. Było oczywiste, że Jael nie zawaha się przed przyniesieniem ludzkiej broni do Eretz i najlepszym sposobem, by go powstrzymać było zamknięcie portali. Ale to było nie do zaakceptowania. Karou nie mogła tak po prostu umyć rąk od ludzkości i odwrócić się plecami do jej dawnego świata, zwłaszcza, że widowisko Jaela było jej winą. To ona przyniosła wstrętnego Razguta do Eretz, zgubiła go z całą jego niebezpieczną wiedzą, jaką posiadał – w wojnach, religii i geografii – i niemal podarowała Jaelowi. To ona zrzuciła to wszystko na świat ludzi, tak jakby sama zaprowadziła tam anioły.

W chwili, gdy szukała właściwych słów, jej oczy spotkały wzrok Akivy. Jego ogniste spojrzenie było niczym kopniak w jej serce. Było puste; cokolwiek teraz do niej czuł – obrzydzenie? rozczarowanie? ból rezonujący aż w kościach? – było schowane. „Zamknięcie drzwi jest jednym ze sposobów na rozwiązanie problemu,” powiedział. Patrzył prosto na Thiago. „Ale nie jest najlepszy. Nasi wrogowie nie zawsze zostają tam, gdzie ich zostawiliśmy i znajdują sobie coś innego do roboty, ale nacierają z większą siłą i wściekłością.” Nie było wątpliwości, że nawiązywał do swojej własnej ucieczki i jej konsekwencji. Wilk nie przegapił tego przytyku. „Rzeczywiście,” powiedział. „Niech przeszłość będzie naszą nauczycielką. Śmierć może ich jedynie powstrzymać.” Popatrzył na Karou z delikatnym uśmiechem, „Choć czasami nawet to nie wystarczy.” Reszcie zajęło chwilę, by uświadomić sobie, że Pomór Dzikich i Biały Wilk zgodzili się ze sobą, choć z niechęcią. „To byłoby zbyt niepewne,” powiedziała Liraz do Elyona. „I zbyt niesatysfakcjonujące.” To były proste, chłodne słowa. Miała zamiar zabić i zamierzała się czerpać z tego przyjemność. „Więc co proponujesz?” zapytał Elyon. „To, co zawsze robimy,” powiedziała Liraz. „Będziemy walczyć. Akiva zniszczy portal Jaela, więc nie będzie mógł wezwać posiłków. Poradzimy sobie z ich tysiącem

tam i wrócimy przez inny portal, ten niedaleko nas, i uporamy się z resztą tu, w Eretz.” Elyon przemyślał to. „Pomijając na chwilę sprawę tej ‘reszty’ i niemożliwych szans co do tego, ich tysiąc w ludzkim świecie wciąż jest trzema do jednego, na ich korzyść.” „Trzech Dominium na jednego Bękarta?” Uśmiech Liraz był ostry i drapieżny. „To żaden problem. I nie zapominaj, że mamy coś, czego oni nie mają.” „Co takiego?” zapytał Elyon. Liraz przeniosła wzrok na chimery. Nic nie mówiła; jej spojrzenie było nieufne i niechętne, ale zamiar oczywisty: Mamy bestie, powiedziałaby, jej usta delikatnie się rozwarły. „Nie,” zaprotestował gwałtownie Elyon. Popatrzył na Briathosa i Orit, szukając wsparcia. „Zgodziliśmy się ich nie zabijać, to wszystko, jeśli myślicie, że zgodzimy się na walkę z nimi po tym, jak złamali rozejm –” „My złamaliśmy rozejm?” To powiedziała Ten. A raczej Haxaya, która jako jedyna cieszyła się z oszustwa. Karou znała jej prawdziwą twarz. Przyjaźniły się, dawno temu, a jej oblicze nie było wilcze, a lisie, nie różniło się od obecnego – było tylko ostrzejsze i dziksze. Haxaya dobrze się czuła w wilczym ciele i sposób, w jaki uśmiechnęła się wilczymi szczękami Ten był kpiarski. Mogłabym cię zjeść, zdawała się myśleć przez większość czasu, teraz również. „Więc dlaczego to nasza krew pokrywa podłogę pieczary?” warknęła.

„Ponieważ jesteśmy od was szybsi,” powiedziała Orit z pogardą. „Tak jakbyście potrzebowali na to jakichś dowodów.” Ten była już gotowa, by rzucić się na nią przez stół i zatopić w niej zęby. „Wasi łucznicy powinni za to odpowiedzieć, nie my.” „To była obrona. Ktoś z was pokazał tatuaże, my byliśmy gotowi, by wypełnić obietnicę.” Naprawdę? Karou miała ochotę krzyczeć. Czy niczego się nie nauczyli? Byli jak dzieci. Przerażające, śmiercionośne dzieci. „Wystarczy.” To nie był krzyk i to nie była Karou. Warkot Thiago był lodowaty i rozkazujący, wbił się między kłócących się żołnierzy i sprawił, że obie strony zamilkły. Ten zwróciła głowę w stronę swojego przywódcy. Orit zamrugała. Nie była piękna jak Liraz ani jak inne anioły. Miała pełną twarz, małe, szare oczy, a jej nos był złamany dawno temu, gdy wpadła na most z pełną prędkością. „To ty decydujesz co jest wystarczające?” zapytała Thiago. „Nie sądzę.” Odwróciła się do swoich towarzyszy. „Myślałam, że wszyscy zgodziliśmy się, że nie będziemy pertraktować, dopóki nie dowiodą swojej dobrej woli. Nie widzę tu dobrej woli. Widzę bestie śmiejące się nam w twarz.” „Nie,” zaprotestował Thiago. „Nie widzisz.” „I módl się, żebyś nigdy nie zobaczyła,” dodała Lisseth pomocnie.

Thiago kontynuował, jakby się nie odezwała. „Powiedziałem, że ukarzę tego żołnierza lub żołnierzy, którzy złamali moje słowo i tak będzie. To was nie dotyczy i nie będziecie w tym brać udziału.” „Więc skąd będziemy wiedzieć?” zaprotestowała Orit. „Dowiecie się,” brzmiała odpowiedź Wilka, równie ciężka od groźbym jak wtedy, gdy mówił te słowa do Karou, ale bez cienia żalu. Elyon nie był usatysfakcjonowany. Powiedział do swoich, „Nie możemy im ufać w bitwie. Możemy pokonać Jaela bez mieszanych batalionów. Oni słuchają swoich rozkazów, a my swoich. Możemy działać osobno.” Liraz powiedziała, zerkając na chimery, „Nawet jedna para tatuaży w batalionie osłabi Dominium i da nam przewagę.” „Albo osłabi nas,” kłócił się Orit. „i nas przeważy.” Karou popatrzyła na Akivę i zobaczyła błysk w jego oczach – coś wymyślił – i kiedy się odezwał, ucinając dyskusję, spodziewała się, że powie co to było, czymkolwiek by nie było. Ale on powiedział tylko, „Liraz ma rację, ale Orit również. Może jest za wcześnie na rozmowę o mieszanych batalionach. Zostawimy na razie tą sprawę,” i kiedy rozmowa potoczyła się głębiej w plan ataku, Karou wciąż się zastanawiała: Co to był za błysk? Co wymyślił? Patrząc na niego i zastanawiając się, uświadomiła sobie, że jest nadzieja na to, że wszystko się uda, bo stało się dla niej jasne, że w przynajmniej jednej rzeczy, chimera i

serafin zgadzają się ze sobą. W ich wspólnym interesie było odciągnięcie ataku od świata ludzi. Karou starała się zainteresować tym tematem resztę obradujących, ale nikogo nie obchodziły jej troski. Liraz, jak jej się wydawało, dosadnie i głośno zagłuszała jej słowa i nawet jeśli wcześniej ich interesy spotkał się w jednym głośnym nie, teraz radykalnie od siebie odbiegały. Liraz chciała krwi Jaela. Nie obchodziło jej, kto ją przeleje. „Posłuchajcie,” powiedziała Karou niecierpliwie, kiedy wyczuła, że ich porozumienie stawało się niemal namacalne. To był cud, że ta narada doszła do jakiegokolwiek porozumienia, ale to akurat był zły cud. „Jeśli zaatakujemy natychmiast, staniemy się częścią pokazu Jaela. Anioły w bieli atakowani przez anioły w czerni? Pomijając to, co pomyślą ludzie na widok chimer. Mają na to swoje historie, a w tych historiach diabeł jest aniołem –” „Nie musimy dbać o to, co myślą o nas ludzie,” powiedziała Liraz. „To nie jest przedstawienie. To zasadzka. Wpadniemy w nią i wypadniemy. Szybko. Jeśli będą próbowali im pomagać, również staną się naszymi wrogami.” Jej dłonie leżały płasko na blacie stołu; była gotowa uciec i rozpocząć walkę na własną rękę. Oh, była gotowa na krwawą rzeź. „Ci ewentualni wrogowie, których tak niedoceniasz,” powiedziała Karou, „mają...” Chciała powiedzieć, że mają karabiny szturmowe, wyrzutnie rakietowe i samoloty wojskowe. Małym szczegółem było to, że

języki w Eretz nie obejmowały takich słów. „Bronie masowej destrukcji,” powiedziała zamiast tego. „My także,” odpowiedziała Liraz. „Mamy ogień.” Jej głos był tak zimny, że Karou umilkła na chwilę. „Co przez to rozumiesz?” zapytała, ze złości podnosząc głos. Aż nazbyt dobrze wiedziała, co Liraz miała na myśli i wściekło ją to. Stała na popiołach Loramendi. Wiedziała, co może zrobić serafiński ogień. Czy to ta sama Liraz, która użyła swojego ognia do ogrzewania Zuzany i Mika w ich śnie, chciała spalić nim świat? Akiva wkroczył do dyskusji. „Nie dojdzie do tego. Oni nie są naszymi wrogami. Naszym celem musi być spowodowanie tak mało szkód ubocznych, jak to możliwe. Jeśli ludzie staną się pupilkami Jaela, zrobią to z powodu ignorancji.” To było bardzo wygodne. Tak mało szkód ubocznych, jak to możliwe. Karou z trudem utrzymywała kamienną twarz, gdy w jej głowie wrzało. Dosłownie czy nie, świat ludzi byli suchą podpałką dla płomieni takich jak te. Apokalipsa, pomyślała. To było coś wyjątkowego nawet dla jej pojęcia o kataklizmu. Dobrze, że są tylko dwa światy, których zniszczeniem muszę się martwić, dodała w myślach. Poza tym, że prawdopodobnie było ich więcej. Dlaczego nie? Jeden świat i możesz nazwać to przypadkiem – doskonały przypadek stworzenia. Ale jeśli były dwa światy, to jaka była szansa, że jest ich tylko dwa? Podejdźcie tu, światy, pomyślała Karou, przynieście nam swoje kataklizmy! Rozejrzała się znowu wokół stołu,

ale była otoczona przez wojowników w trakcie narady wojennej i wszystko, co tutaj zdecydują, mogłoby być nazwane jako „Oczywiście, idioto? Czego innego się spodziewałaś?” Ale mimo to, wciąż próbowała. Powiedziała, „Nie powinniśmy dopuścić do jakichkolwiek szkód.” Wydało jej się, że oczy Akivy zmiękły, ale to nie on jej odpowiedział. To był głos Lisseth, tuż obok niej. „Ale mi zmartwienie,” powiedziała z sykiem. „Jesteś chimerą czy człowiekiem?” Lisseth. Albo, jak Karou lubiła o niej myśleć: przyszła smakoszka. Zaangażowała w to każdy decymetr jej na wpół wyczerpanej cierpliwości, by nie odwrócić się, spojrzeć w jej twarz i nie powiedzieć, „Moo.” Zamiast tego, powiedziała płaskim, automatycznym głosem, „Jestem chimerą w ludzkim ciele, Lisseth. Myślę, że w końcu to zrozumiesz.” „Zrozumiała to doskonale. Nieprawdaż, żołnierzu?” To był Thiago, który odwrócił się i patrzył teraz na wężycę z ostrzeżeniem w oczach. Wilk nie mógł wyrazić się jaśniej przed tą naradą, mówiąc, że chimery mają popierać się nawzajem, nieważne, w jakiej sprawie. Uderzyło ją to, że Lisseth nie posłuchała jego rozkazu. „Tak, panie,” powiedziała Lisseth, rozsądnie przybierając pełen szacunku głos. „Pomijając ludzi,” kontynuowała Karou, „co z nami? Jak wielu z nas zginie?”

„Tak wielu, jak to będzie konieczne,” odpowiedziała Liraz i Karou poczuła nagłą potrzebę, by potrząsnąć lodową królową aniołów śmierci. „A jeśli żadna z tych śmierci nie będzie konieczna?” drążyła. „Co, jeśli jest jakiś inny sposób?” „Pewnie,” odparła Liraz, brzmiąc na znudzoną. „Dlaczego po prostu tam nie pójdziemy i nie poprosimy Jaela o odejście? Jestem pewna, że gdybyśmy powiedzieli ‘proszę’ –” „Nie to miałam na myśli,” warknęła Karou. „A więc co? Masz jakiś inny pomysł?” Karou, oczywiście, nie miała żadnego. Jej mrukliwa odpowiedź – „Jeszcze nie.” – była pełna goryczy. „Jeśli coś wymyślisz, daj nam znać.” Oh, to pogardliwe spojrzenie, ten sarkastyczny, lekceważący ton. Karou odczuła nienawiść anielicy jak policzek. Czy na to zasłużyła? Rzuciła spojrzenie Akivie, ale nie patrzył na nią. „Jesteśmy tu,” ogłosił Thiago. „Moi żołnierze potrzebują odpoczynku i jedzenia, i mamy do odprawienia wskrzeszenia.” „Wylatujemy o świcie,” powiedziała Liraz. Nikt nie zaprotestował. I to było tyle. Sygnał apokalipsy, pomyślała Karou, gdy narada się skończyła. Lub... może nie. Obserwując Akivę wychodzącego bez jednego spojrzenia w jej kierunku, wciąż nie miała pojęcia, czym był ten błysk w jego oczach, ale nie

zamierzała polegać na nim lub kimkolwiek innym w sprawie świata ludzi. Z jej własnej strony, nie zamierzała dopuścić do tej rzezi. Wciąż miała trochę czasu. Niewiele, ale trochę. To powinno wystarczyć, prawda? Wszystko, co miała zrobić, to zapobiec apokalipsie i jakoś przekonać do tego ponurych i zahartowanych żołnierzy. W zaledwie... dwanaście godzin. W międzyczasie musiała dokonać tak wielu wskrzeszeń, ile była w stanie. Nic wielkiego.

XXV

Wy, oboje Po naradzie, Akiva wrócił do pokoju, który zajmował i zamknął drzwi. Liraz zatrzymała się przed nimi i nasłuchiwała. Podniosła rękę, by zapukać, ale po chwili opuściła ją. Stała tan ponad minutę, jej uczucia oscylowały pomiędzy tęsknotą, a wściekłością. Tęsknotą za czasem, kiedy stała pomiędzy swoimi braćmi. Wściekłością z powodu ich nieobecności i tego, że ich potrzebowała. Czuła się... narażona. Hazael po jednej stronie, Akiva po drugiej; zawsze byli jej barierami. W bitwie, oczywiście. Trenowali razem od kiedy skończyli pięć lat. W najlepszych czasach, walczyli jak jedno ciało z sześcioma ramionami, złączeni myślami, nikt nie był w stanie odeprzeć ich ataku. Ale nie było tak tylko w czasie bitwy, teraz to wiedziała, używała ich jak schronu, jak ścian pomiędzy którymi stała. W takich momentach jak ten także. Ale kiedy Hazael odszedł, a Akiva był w swoim własnym świecie, czuła się jakby wiatr szarpał nią na wszystkie strony, a ona nie miała czego się chwycić. Nie prosiła o towarzystwo. Nie powinna prosić i bolało ją to, że Akiva widocznie potrzebował tego tak, jak ona.

Nie zapukała do drzwi, tylko skrzyżowała ręce na piersi i odeszła. Nie wiedziała dokąd zmierza i nie obchodziło jej to. Wszystko to było tylko wypełnianiem czasu – każdej sekundy dopóki nie wzniesie noża nad sercem jej wuja i powoli, powoli go wepchnie. Nic nie mogło tego powstrzymać, żadni ludzi z ich bronią, żadne szalone pomysły Karou, żadne prośby o pokój. Nic.

*** Akiva nie rozpaczał. Obrazy, które go nawiedzały – ciało jego brata, Karou śmiejąca się z Wilkiem – zablokował to wszystko. Miał zamknięte oczy, a jego twarz była spokojna niczym we śnie, ale nie spał. Nie był również zupełnie przytomny. Był w miejscu, które znalazł lata temu, po Bullfinch, kiedy leczył się z rany, która powinna była go zabić. Choć nie umarł i odzyskał pełną sprawność w ramieniu, rana nigdy nie przestała go boleć, nawet na sekundę, i właśnie tam się znajdował. Był po środku bólu, w miejscu, gdzie ćwiczył magię. Nie w sirithar. To było coś innego. Każdą magię, której używał, stworzył – lub znalazł – tutaj. Na początku czuł się jakby przechodził przez klapy w podłodze, docierając do mrocznych części swojego umysłu, ale z upływem czasu, kiedy rósł w siłę i zapuszczał się głębiej, pojęcie przestrzeni rozszerzyło się i zaczął wybudzać się z tego z

zaburzoną równowagą i rozmazanym wzrokiem, jakby wrócił skądś bardzo daleka. Tworzył magię czy ją znajdywał? Robił to w swoim umyśle czy poza nim? Nie wiedział. Nic nie wiedział. Bez treningu, Akiva zdawał się na instynkt i nadzieję, ale dzisiaj, z minuty na minutę, coraz bardziej wątpił w obie te rzeczy. W środku narady wojennej, naszedł go nagły pomysł. Tatuaże. Nie miał wątpliwości co do prawdopodobieństwa, że te dwie armie osiągną wkrótce porozumienie. Wiedział, że to może być tylko marzenie, ale wiedział, że ich połączona siła może leżeć w prawdziwym sojuszu, a nie tylko w pokoju. Integracja. Jakkolwiek by nie uderzyli w Dominium – w łączonych batalionach czy też w oddzielnych – będą przeważeni liczebnie. Ale Liraz miała rację: Tatuaże w każdym oddziale mogą pomóc w osłabieniu wroga i wyrównaniu sił. Mogły zrobić różnicę między zwycięstwem a porażką. Ale nie mógł oczekiwać od swoich braci i sióstr, że zaufają chimerom, zwłaszcza po ich złym początku. Tatuaże były bronią, na którą nie było obrony. A jeśli by mieli na nią obronę? To właśnie był pomysł Akivy. Co jeśli mógł opracować zaklęcie chroniące Bękarty przed znakami? Nie wiedział, czy potrafi – i czy powinien. Jeśli mu się uda, czy to nie spowoduje więcej szkód? Chimery mogłyby nie być zadowolone ze stracenia swojej przewagi?

A... Karou? Tutaj Akiva tracił pewność. Co, jeśli jego myśli były tylko nadzieją w przebraniu, a nadzieja desperacją paradującą jako możliwość? Ponieważ jeśliby mu się to udało, do szansy na prawdziwy sojusz dochodził inny, bardziej osobisty motyw. Karou mogłaby go dotykać. Jej ręce, ponownie na jego ciele, bez agonii. Nie wiedział, czy będzie chciała go dotykać ani czy będzie miała okazję, ale była na to szansa.

*** Serafini i chimery mieli wystawionych strażników przy wejściu do korytarza, który łączył wioskę z komnatą, z zamiarem trzymania żołnierzy oddzielnie. Wrogowie mogli czaić się w każdym kącie. Niemożliwym było się zrelaksować. Większość z żołnierzy, po obu stronach, czuła się jak w pułapce, z powodu szorstkiego sufitu, kamiennych ścian, braku nieba, niemożliwości ucieczki – zwłaszcza dla chimer, które miały świadomość, że Bękarci obozują pomiędzy nimi a wyjściem. Odpoczywali i jedli, i czyścili sprawne bronie z kirińskiego arsenału. Aegir stopił garnki i narzędzia, by zrobić z nich ostrza, a dźwięk jego młota niósł się echem przez całe wnętrze góry. Niektórzy żołnierze zostali zaprzęgnięci do pracy przy wyrabianiu strzał, ale reszta nie miała czym się zajmować, a ich bezczynność była

niebezpieczna. Nie było otwartej agresji, ale anioły, złe, że bestie nie ukarały winnego sytuacji sprzed groty, skarżyły się, że czują pulsowanie tatuaży przez ściany. Chimery, pomimo zakazu dowódcy, miały dużo okazji, by podręczyć anioły i przyciskały dłonie do kamiennych ścian z całych sił. Było mało prawdopodobne, że magia tatuaży przechodziła przez kamień, ale nie zaszkodziło próbować. „Czarnoręcy rzeźnicy,” tak nazywali Bękarty i rozmawiali cicho między sobą o odcięciu ich naznaczonych dłoni i spaleniu ich. Pomiędzy tym wszystkim był smutek, który rzeźbił ich

*** „No więc?” zapytała Issa, kiedy Karou powróciła samotnie do wioski. Zostawiła za sobą Thiago, Ten i Lisseth, mając dość już ich towarzystwa, i Issa wyszła powitać ją, kiedy schodziła ze ścieżki. „Jak poszło?” „Tak jak się spodziewałaś,” odpowiedziała Karou. „Żądza krwi i zuchwałość.” „Od wszystkich?” dopytywała się Issa. „Praktycznie.” Unikała oczu Issy. To nie była prawda. Ani Akiva, ani Thiago nie okazywali żadnej z tych rzeczy, ale skutki były takie same, nawet gdyby to robili. Zacisnęła oczy. Bogowie, przecież się starała. „Zaplanowali już pełen atak.” „A więc to będzie atak? Cóż. Lepiej bierzmy się do pracy.”

Karou ciężko wypuściła oddech. Mieli zaczynać o świcie. Ile wskrzeszeń może dokonać do tego czasu? „Co jest dobrego w więcej stwarzaniu żołnierzy do walki takiej, jak ta?” „Robimy, co możemy,” powiedziała Issa. „I to wszystko, co możemy zrobić? Ponieważ wojownicy wykonują nasze zamysły.” Issa była cicho przez chwilę. Wciąż stały poza wioską, na ścieżce prowadzącej do „rynku”. „A jeśli artystka będzie wykonywać nasze zamysły?” zapytała Issa delikatnie. Karou zacisnęła zęby. Wiedziała, że na naradzie nie dała żadnych alternatyw do ich pomysłów. Wciąż pamiętała kpinę Liraz: „Dlaczego nie pójdziemy poprosić Jaela o odejście?” Jeśli tylko. I anioły rozeszły się cicho do domów i nikt nie zginął. Koniec. Słaba szansa. „Nie wiem,” powiedziała do Issy, idąc ścieżką. „Pamiętasz ten rysunek, który kiedyś zrobiłam na zajęcia? Miałam zilustrować moje wyobrażenie wojny.” Issa przytaknęła. „Pamiętam do dobrze. Rozmawialiśmy o tym jeszcze długo po tym, jak wyszłaś.” Karou narysowała dwóch ogromnych mężczyzn stojących naprzeciwko siebie, a pomiędzy nimi był stół, na którym stały dwie duże miski pełne... ludzi. Wijące się, maleńkie kończyny, nędzne, maleńkie grymasy. I mężczyźni kopali swoimi widelcami – w misce drugiego

– oszaleli z głodu, wkładając nabitych na widelec ludzi prosto do otwartych ust. „Zamysł był taki, że mężczyzna, który jako pierwszy opróżni miskę drugiego, wygrywa wojnę. I narysowałam to, zanim dowiedziałam się o Eretz, tutejszej wojnie i roli Brimstona w niej.” „Twoja dusza wiedziała,” powiedziała Issa. „Nawet jeśli umysł nie.” „Możliwe,” zgodziła się Karou. „Myślałam o tym rysunku podczas narady i o naszej roli w tym wszystkim. My napełniamy miskę. Napełniamy ją, by potwory mogły nabijać ich na swoje wielkie widelce i z naszego powodu, jest ich wciąż więcej do jedzenia. My podtrzymujemy śmierć. Czy nie to robimy?” „To robiłyśmy,” poprawiła ją Issa, kładąc swoje chłodne ręce na ramionach Karou. „Kochana dziewczyno,” powiedziała. Była taka urocza, miała twarz słodką jak Renesansowa Madonna. „Wiesz, że Brimstone pokładał w was wielkie nadzieje?” W języku chimer, rzeczownik ty ma formę pojedynczą i mnogą, a Issa użyła mnogiej. Brimstone pokładał w was obojgu wielkie nadzieje. W tobie i Akivie. Karou pamiętała Brimstona, mówiącego jej – Madrigal – jej, w celi więziennej, tuż przed egzekucją – że jedynym sposobem na to, by znosić to, co robił stulecie po stuleciu, była wiara w to, że utrzymuje chimery przy życiu... „Dopóki świat się nie zmieni,” powiedziała Karou miękko, powtarzając to, co jej wtedy powiedział.

„Nie mógł tego zrobić. Wielki Wojownik również. Z pewnością Thiago nigdy tego nie zrobi. Ale wy możecie.” Znowu, liczba mnoga. „Nie wiem jak to zrobić,” powiedziała Issie, jakby dzieliła się z nią okropnym sekretem. „Jesteśmy tu, chimery i serafini, razem, ale nie do końca. Wszyscy chcą się nawzajem pozabijać i pewnie w końcu to zrobią. To nie jest prawdziwy nowy świat.” „Posłuchaj swoich instynktów, dziewczyno.” Karou zaśmiała się ponuro. „Co jeśli moje instynkty mówią mi, bym poszła spać i obudziła się, kiedy wszystko już będzie zrobione? Światy naprawione, portale zamknięte, każdy po właściwej stronie, Jael pokonany i bez żadnych wojen.” Issa tylko się uśmiechnęła i powiedziała, „Nie chciałabyś tego przespać, kochanie. To są nadzwyczajne czasy.” Jej uśmiech był radosny, dopóki nie zmienił się w łobuzerski. „Albo raczej będą, kiedy w końcu wymyślisz, jak je takimi uczynić.” Karou uderzyła ją lekko w ramię. „Świetnie. Dzięki. Żadnej presji.” Issa przytuliła ją mocno do siebie i Karou poczuła, jak przekazuje jej w ten sposób swoją wiarę w jej możliwości – ta wiara była więcej warta od innych. Miała też wiarę Brimstona. Czy wciąż miała Akivy? Karou wyprostowała się. Były już niemal koło „komnat wskrzesicielki”, które wybrali dla niej Zuzana i Mik. Zobaczyła zielone migotanie pochodni przez otwarte

drzwi. Dochodziły zza nich zapachy gotowanych potraw. Ziemskie warzywa, kuskus, płaski chleb, ostatnie z ich marokańskich kurczaków. Pachniało dobrze i Karou uświadomiła sobie, że jest bardzo głodna. To przypomniało jej o czymś. Posłuchaj instynktów? A co z brzuchami? To nie był plan ani rozwiązanie; tylko mały pomysł. Zatrzymała się. „Powiedz Zuze i Mikowi, ze zaraz przyjdę,” szepnęła do Issy i poszła szukać Wilka.

XXVI

Krwawienie i wykwitanie Około siódmej rano, więcej niż dwadzieścia cztery godziny po tym, jak obudziła się z krzykiem, Eliza poddała się zmęczeniu i odpłynęła w sen. Zaczęło się, tak jak zwykle, od nieba. To była prosta, niebieska przestrzeń, upstrzona chmurami, nic specjalnego. Ale w snach, Eliza wiedziała różne rzeczy. To nie była fantazja ani wymysł, nie, kiedy w nich była. To było jak wędrówka przez jej umysł do głębokiego i dziwnego miejsca, ale niemniej prawdziwego. Pierwszą rzeczą, jaką wiedziała Eliza było to, że niebo było wyjątkowe i że było bardzo, bardzo daleko. Nie jak Tahiti. Nie jak Chiny. To był ten rodzaj odległości, który zaprzeczał temu, co wiedziała o wszechświecie. Obserwowała je, wstrzymując oddech i czekając aż coś się stanie. Miała nadzieję, że nie. Obawiała się, że mimo wszystko coś się jednak stanie. Podobnie jak żal, słowa nadzieja i obawa były zupełnie nieadekwatne do uczuć we śnie. Zwykła nadzieja i obawa były tylko szkicami – nie ocierały się nawet o to, co wtedy czuła. Ich intensywność miażdżyła jej umysł i doprowadzała do szaleństwa.

Obserwuj niebo. Dzieje się coś. Chyba nie. Nie może. Nie może nie może nie może. Dławiący szloch wydobył się z jej gardła. Wymawiała pojedyncze słowo – proszę – niczym modlitwę, powtarzała je długo i nieprzerwanie, jak gdyby zamierzała to robić aż do końca świata – – na co być może wcale nie będzie musiała długo czekać. Ponieważ świat się już kończył. W kółko, od modlitwy do snu, Eliza została zmuszana, by na to patrzeć. Za pierwszym razem, gdy miała siedem lat i śniło jej się to niezliczoną ilość razy, i bez znaczenia, że wiedziała, co się stanie, za każdym razem pogrążała się w momencie przerażenia, kiedy nadzieja była wciąż niedaleko – – i wtedy znikała. Wykwitanie na błękicie. Zaczęło się subtelnie: ledwie dostrzegalne zakłócenie na niebie, niczym krople wody na atramencie. Rosło szybko i połączyło się z innymi. Niebo krwawiło i kwitło. Okręgi kolorów przesuwały się od horyzontu do horyzontu, łącząc się i mieszając jak plamy w kalejdoskopie. Niebo... spadało. Wyglądało to pięknie i było przerażające. Przerażające i przerażające i przerażające na zawsze, amen. Tak właśnie miał skończyć się świat. Przeze mnie. Przeze mnie. Nic gorszego nie mogło się wydarzyć. W

żadnym czasie, w żadnej przestrzeni. Nie zasługuję na to, by żyć – Niebo spadnie i wpuści ich. Ich. Prześladowanie, łapanie, pożeranie. Bestie idą po ciebie. Bestie. Eliza uciekła od nich, we śnie. Odwróciła się i uciekła, a jej panika i poczucie winy były równie wygłodniałe, co strach, który za nią podążał. Jakkolwiek, to była jej wina. Ona mogła to zrobić. Ona była tą, która ich wpuściła. Nigdy. Nigdy bym tego – „Co, do diabła? Śpisz tutaj?” Eliza zamrugała, rozbudzona i zobaczyła przed sobą Morgana, opierającego się o framugę drzwi, a jego świeżo umyte włosy opadały mu na czoło w stylu chłopców z boys – bandów. Jego pełne usta zaciśnięte były w wyrazie niesmaku. Dobry boże, tylko zaspanie mógł sprawić, że Morgan Toth i jego drwina wydawała się łagodna. Sposób, w jaki na nią patrzył, można by pomylić z obrzydzeniem, jakby przyłapał ją na jakichś sprośnych zabawach, a nie na drzemaniu na kanapie, w pełnym ubraniu. Eliza usiadła. Ekran jej laptopa zrobiła się już czarny. Jak długo spała? Zasłoniła usta dłonią i z zadowoleniem stwierdziła, że nie są oślinione. Żadnej śliny i krzyków, ale ucisk w piersi podpowiedział jej, że krzyk dopiero miał się utworzyć. Mógłby wybuchnąć tutaj, w laboratorium, gdyby Morgan jej nie obudził.

„Która jest godzina?” zapytała, wstając. „Nie jestem twoim zegarkiem,” odpowiedział, przechodząc koło niej w stronę jego ulubionego sekwencera. Były dwa ciężkie sekwencery DNA w laboratorium i Eliza nigdy nie była w stanie wskazać między nimi jakiejś różnicy, ale wiedziała, że Morgan preferuje ten pierwszy od lewej, więc, kiedy to tylko było możliwe, starała się go zajmować jako pierwsza. Takie małe zwycięstwa osładzają dzień. Ale nie dzisiejszy. Pomijając to, że zaczął się koszmarem, po którym była wyczerpana, świat zmierzał ku zagładzie, jej rodzina wyśledziła ją i była tu, gdzieś blisko, i że utknęła we wczorajszych ciuchach, Eliza nie potrafiła sobie wyobrazić, że coś mogło jeszcze pogorszyć ten dzień. Myliła się; było coś takiego. Ale zostało zatrzymane przez wiele innych rzeczy i wkrótce będzie się wykręcać wściekle z każdego możliwego przewidywania, jakiego o nim będzie miała. Wściekle. Zaczęło się kilka godzin później z pukaniem, które oderwało Elizę od jej pracy. Już i tak trudno było jej się skupić, dane przelatywały jej przed oczami i była wdzięczna za rozproszenie. Doktor Chaudhary otworzył drzwi. Przyszedł na krótko po Morganie i krótko skomentował wydarzenia, które opanowały świat. „Dziwne dni,” powiedział, zanim zamknął się w swoim biurze. Anuj Chaudhary nie był plotkarzem. Był wysokim, pięćdziesięcioletnim Indianinem z wydatnym, orlim nosem i gęstymi włosami srebrzącymi się po

bokach głowy. Miał nienaganny angielski akcent i maniery wiktoriańskiego dżentelmena. „Czy mogę wam pomóc?” zapytał teraz dwóch mężczyzn stojących w drzwiach. Eliza popatrzyła na nich i poczuła się jak w programie telewizyjnym. Ciemne garnitury, gładkie fryzury, uprzejmość. Agenci rządowi. „Doktor Anuj Chaudhary?” zapytał wyższy z nich, wyciągając przed siebie odznakę. Doktor Chaudhary przytaknął. „Chcielibyśmy, żeby poszedł pan z nami.” „Teraz?” zapytał doktor, spokojnie jakby otrzymał zaproszenie na herbatę. „Tak.” Żadnych wyjaśnień, nawet pojedynczego słowa, który zmiękczyłby ich rozkaz. Eliza zastanawiała się, czy agenci rządowi przechodzą jakieś kursy tajności. Co to wszystko znaczyło? Doktor Chaudhary miał jakieś kłopoty? Nie. Na pewno nie. Kiedy rządowi przyszli do laboratorium i powiedzieli, „Chcielibyśmy, żeby poszedł pan z nami,” to było tak, jakby potrzebowali do czegoś opinii naukowca. I doświadczenia doktora Chaudharyego w molekularnej filogenetyce. Więc pytanie... jakie DNA chcieli analizować? Eliza obróciła się do Morgana i zobaczyła, jak obserwuje sytuację z przerażającą, ognistą łapczywością. Protokoły o inwazji kosmitów, pomyślała Eliza. Kiedy poczuł, że na niego patrzy, obrócił się ze złośliwym

uśmieszkiem i powiedział, „Może jednak nie jestem jedynym nie-idiotą na tej planecie,” co było jasnym przytykiem, że akurat ją uważał za szefa kompletnych idiotów. I wtedy doktor Chaudhary zapytał agentów, „Czy mogę wziąć ze sobą asystenta?” i, uzyskawszy łaskawe skinienie głową, obrócił się... do niej. Do niej. To było zbyt dobre, by było prawdziwe. „Eliza, będziesz miała coś przeciwko towarzyszeniu mi?” Z dźwięku, jaki wydał Morgan, Eliza mogłaby uwierzyć, że powietrze eksplodowało mu w płucach i ze świstem wydarło się na zewnątrz przez jego zaciśnięte zęby. Jego uszy były czerwone od wściekłości. „Ale doktorze Chaudhary –” zaczął, ale doktor uciszył go, władczym, biznesowym gestem. „Nie teraz, panie Toth.” I Eliza, ześlizgując się ze stołka, zatrzymała się przy nim na tyle długo, by wyszeptać, „Przełknij to, panie Toth.” „To ja powinienem mówić to tobie,” odpowiedział, zgryźliwie i wściekle, zwężonymi oczami wpatrując się w doktora. Eliza zamarła, czując jak jej dłoń drży od chęci uderzenia go w twarz. Obserwowali ją jednak agenci i jej mentor, więc z trudem i żalem się powstrzymała. Wyszła za doktorem z laboratorium, zostawiając za sobą Morgana z jego dziecinną złością. Czekał na nich samochód. Lśniący, czarny, rządowy. Eliza zastanawiała się, z jakiej agencji są ci mężczyźni.

Nie zdążyła przeczytać ich odznaki. FBI? CIA? NSA? Kto miał sprawdzać te... anioły? Doktor Chaudhary wpuścił Elizę pierwszą do samochodu, a potem wślizgnął się na miejsce koło niej. Trzasnęły drzwi, agenci wsiedli do przodu i auto włączyło się do ruchu. W miarę, jak oddalali się od muzeum, tryumf Elizy opadał i zamiast tego ogarniało ją zmartwienie. Czekaj, pomyślała, przemyślmy to. „Um, przepraszam. Gdzie jedziemy?” zapytała. „Dowiesz się na miejscu,” dostała odpowiedź. Okay. Na miejscu, czyli gdzie? Pewnie chodziło o Rzym. Prawda? Eliza zerknęła na doktora, który rzucił jej pocieszające spojrzenie i wzniósł brwi. „To powinno być pouczające,” powiedział. Pouczające? Czyżby? Gdzie naprawdę zmierzają, by dotrzeć do Gości? Wyobraziła sobie siebie, jak zbliża się do jednego z nich, by pobrać od niego próbkę śliny i poczuła szarpnięcie histerii. Kto by zgadł, że nauka przywiedzie ją do spotkania twarzą-w-twarz z aniołami? Musiała zdławić w sobie śmiech. Hey, mamo, popatrz na mnie! Boże. To było śmieszne tylko dlatego, że było tak absurdalne. Wybrała swoją własną ścieżkę, by zapobiec podobnym sytuacjom i do czego ją to doprowadziło? Jedno z najważniejszych wydarzeń w historii ludzkości, a ona tam będzie... wkładając patyczek do ust anioła?

Otwórz szerzej. Kolejne uderzenie histerii, z trudem przełknęła ślinę. Eliza będzie analizować anielskie DNA. Jeśli oni w ogóle mieli DNA. Mieli fizyczne ciała; musieli być z czegoś zrobieni. Nie potrafiła sobie tego wyobrazić, ale wierzyła, że właśnie w ten sposób tajemnica zostanie rozwiązana. Na poziomie molekularnym. Dowie się, czym są. Mogła w końcu się tego dowiedzieć. Zrobi to tak, jak była tego uczona. Nukleotydy w sekwencji i świat, i wszechświat, i przyszłość nabierze w końcu sensu. Filogeny. Porządek. Zdrowie psychiczne. Wtedy inna myśl wyrosła przed nią, zmuszając, by na nią patrzyła i już nie mogła się od niej oderwać. Miała w oczach szaleństwo. To już nie było: dowiem się, czym są anioły. Eliza myślała: Czy dowiem się, kim ja jestem?

XXVII

Zwykłe istoty Kiedy Karou dołączyła do Zuzany, Mika i Issy, odkryła, że byli zajęci podczas jej nieobecności: przygotowując miejsce, rozpakowując naczynia, czyszcząc i układając zęby. Zuzana nawet ułożyła kilka naszyjników – wciąż niedostrojonych, czekających na aprobatę Karou. „Te są dobre,” powiedziała Karou po ostrożnym zbadaniu. „Będą działać?” zapytała Zuzana. Karou popatrzyła na nich. „Czy to Uthem?” zapytała, wskazując na pierwszy z nich. Rząd zębów konia i iguany, poprzetykane kośćmi nietoperza – podwójnymi, dla dwóch zestawów skrzydeł – udoskonalone żelazem i jadeitem dla rozmiaru i wdzięku. „Pomyślałam, że jest pierwszy w kolejce,” pomyślała Zuzana. Karou przytaknęła. Thiago może potrzebować Uthema do jazdy w czasie walki. „Masz do tego talent,” pochwaliła przyjaciółkę. Naszyjnik nie był doskonały, ale był temu bliski – imponujący, biorąc pod uwagę, jak mało doświadczenia miała Zuzana.

„Wiem,” powiedziała Zuzana bez śladu ironii. „Teraz naucz mnie, jak używać magii by przemieniać je w ciało.” „Nie kuś mnie,” powiedziała ponuro Karou. „Co?” „Jest pewna historia o mężczyźnie, którego przeznaczeniem jest przewożenie dusz rzeką do zaświatów. Jest jeden kruczek, o którym on nie wie. Wszystko, co musi zrobić to podać dłoń komuś innemu i przenieść na niego swoje przeznaczenie.” „I ty chcesz przenieść na mnie swoje przeznaczenie?” zapytała Zuzana. „Nie. Nie zamierzam tego zrobić.” „Co powiesz na to, żebyśmy się tym podzieliły?” zaproponowała Zuzana. Karou potrząsnęła stanowczo głową. „Nie, Zuze. Masz życie to przeżycia –” „I przypuszczalnie będę żyć, pomagając tobie?” „Tak, ale –” „I tu cię mam. Mogę robić najbardziej niesamowitą, zadziwiającą, magiczną rzecz, o której inni mogą tylko posłuchać – albo i nie – i po tym wszystkim, gdy cała ta wojna się skończy, pomóc ci we wskrzeszeniu całej populacji kobiet i dzieci, i przywrócić całą rasę istot do życia, i zapoczątkować nową erę świata, w którym nikt nie krzywdzi się nawzajem. Albo... mogę wrócić do domu i robić pacynkowe przedstawienia dla turystów.”

Karou poczuła, jak uśmiech wypływa jej na wargi. „Cóż, skoro tak to przedstawiasz.” Obróciła się do Mika. „Masz coś do dodania?” „Tak,” powiedział poważnie – nie śmiesznie-poważnie, tylko poważnie-poważnie. „O przyszłości chciałbym porozmawiać później, po „tej całej wojnie”, jak to ujęła Zuze, kiedy będziemy wiedzieć, że jest w ogóle jakaś przyszłość.” „Dobry pomysł,” powiedziała Karou i obróciła się do kadzielnic. Najlepszym scenariuszem było dokonanie tuzina wskrzeszeń i był to bardzo optymistyczny scenariusz. Pytanie brzmiało: kto? Kim są dziś te szczęśliwe dusze? Karou zastanawiała się, przechodząc wzdłuż kadzielnic i segregując je na grupy „tak,” „może,” i „oh, boże, ty na pewno zostajesz martwy.” Żadnych więcej Lisseth i Razorów w tej rebelii. Chciała żołnierzy z honorem, którzy zaakceptują nowy cel i nie będą starali się z nim walczyć na każdym kroku. Balieros, Ixander, Minas, Viya i Azay. Skład dawnego patrolu Ziriego – żołnierze, którzy sprzeciwili się rozkazowi Wilka, by napadać serafińskich cywili i zamiast tego polecieli do Hintermost, by tam zginąć. Byli silni, utalentowani i szanowani, ale nie posłuchali rozkazu Wilka. Czy ich wskrzeszenie nie będzie podejrzane, kolejny punkt do listy Rzeczy, Których Thiago Nigdy By Nie Zrobił? Może, ale Karou chciała ich; weźmie winę na siebie. Chciała również Amzallaga i Żywe Cienie, ale wiedziała,

że to by było zbyt wiele. Odłożyła ich kadzielnice na bok, niczym totemy na lepsze dni. Odda im z powrotem ich życia tak szybko, jak to będzie możliwe. Odłożyła zespół Balierosa do grupy „tak.” Było w nim sześć dusz. Przepływając przez ich dusze, Karou odczuła jakąś obcą, nieznaną, która była niczym ostrze światła pomiędzy drzewami. Przypomniała sobie, jak Ziri mówił jej o młodym Dashnadzkim chłopaku, który dołączył się do ich walki i zginął u ich boku. Wybranie duszy niewytrenowanego chłopaka jako jednego z dwunastu do wskrzeszenia tuż przed wielką bitwą nie miało żadnego sensu, ale Karou mimo to to zrobiła. „Zachcianka wskrzesicielki,” wyobraziła sobie, jak mówi to Lisseth, albo, jak lubiła ją nazywać: przyszłej krowie. „Masz z tym jakiś problem?” Co więcej, Dashnag nie mógł już być dłużej chłopcem. Karou nie miała żadnych młodych zębów, a nawet gdyby miała, nie było już tu miejsca na młodość. Więc obudzi się żywy, w pełni dorosły i uskrzydlony, w towarzystwie rebeliantów i serafinów. To będzie dla niego z pewnością ciekawy dzień. Część umysłu Karou podpowiadała jej, że to okropny pomysł, ale czuła, że to właściwe. Dashnagowie są groźnymi chimerami, jednymi z bardziej przerażających, ale Karou zadziwiła niezwykła czystość jego duszy. Ostrze światła. Honor i nowe przeznaczenie. „Okej,” powiedziała do swoich asystentów. „Zaczynamy.”

Godziny mijały jak minuty. Thiago odwiedził ich gdzieś w połowie – wracał z łaźni, Karou zobaczyła, że zmył z siebie całą zaschniętą krew, a jego rany zaczynały się już goić – i razem, on i Karou, dodali do nich kilka świeżych siniaków, ale nie na ramionach i dłoniach. Nie udało im się wykonać tuzina wskrzeszeń. Stworzyli dziewięć ciał w ciągu sześciu godzin i musieli przerwać. Z jednej strony, nie było miejsca na więcej ciał. Te dziewięć zupełnie zapełniało pokój. Z drugiej, Karou była wyczerpana. Zuzana również. „Królestwo za kofeinę,” wymamrotała, wznosząc złożone do modlitwy ręce w stronę sufitu. Kiedy po chwili przyszła Issa, niosąc herbatę, Zuzana nie była zadowolona. „Kawa, miałam na myśli kawę,” powiedziała do sufitu, jakby wszechświat był kelnerem, który źle wypełnił swoje zamówienie. Mimo to, wypili herbatę, w ciszy patrząc na swoje dzieła. Dziewięć ciał, które czekały na napełnienie ich duszami. Karou pozwoliła Mikowi i Zuzanie na poświęcenie swojego bólu, aż ich ramiona zrobiły się siwe, a każdy ruch sprawiał im ból. Oparła się o ścianę koło Thiafo i obserwowała Zuzanę, jak stawia kadzidło na czołach leżących. „Czy zaoferowałeś im zaproszenia?” zapytała Wilka. Przytaknął. „Przedyskutowali to i wstępnie zaakceptowali. Wyglądało to, jakby to oni robili nam przysługę. Niechętnie zgadzamy się na zjedzenie waszego

jedzenia, ale nie oczekujcie, że sprawi nam to przyjemność.” „Tak powiedzieli?” „Nie tymi słowami.” „Cóż,” powiedziała Karou. „To przez dumę. Mogą starać się temu zaprzeczyć, ale sprawi im to przyjemność.” To był jej mały pomysł: nakarmienie serafinów. Ktoś, Elyon lub Bariathos, wspomniał na naradzie wojennej, że Bękarci, pakując się w pośpiechu z powodu zagrożenia ze strony Imperium, wzięli ze sobą bardzo mało jedzenia. Nakarmienie ich – prawie trzystu aniołów – nadszarpnie mocna zapasy chimer, ale był to gest solidarności przez wzgląd na sojusz. Będziemy razem jeść i głodować. Jesteśmy w tym razem. I może kiedy będziemy razem żyć. Jak zwykłe istoty, koło siebie. Czemu nie? Zuzana szybko uporała się ze swoim zadaniem. Zapach kadzidła Brimstona powoli wypełnił kamienną komnatę i pierwszy Uthem, a potem kolejni, obudzili się do życia. Emocje Karou były mieszane. Był dumna: z siebie i Zuzany. Ciała były dobrze zrobione, silne i dumne, nie potworne czy zniekształcone, jak jej pierwsze ciała, które stworzyła w kazbie. Te były bardziej w stylu Brimstona i poczuła nostalgię i tęsknotę za nim, na tę myśl. I gorycz. Stworzyła kolejne wypełnienie mis. Więcej mięsa dla zębów wojny.

Zwykłe istoty, pomyślała chwilę później i zastanawiała się, patrząc, jak się budzą: Czy to kiedykolwiek będzie prawdą?

XVIII

Kochanica anioła, kochanek bestii Gdy oddział wszedł przez wietrzne przejście do wioski, Karou i Thiago przyglądali się im. Bękarty zajęły równą połowę jaskini, pozostawiając drugą połowę dla chimer. Razem, ale nie do końca, jak gdyby ktoś narysował linię przez środek. Jedzenie zostało wniesione, wielkie miski kuskusu wymieszanego z warzywami, morelami i migdałami. Małe ilości kurczaka zostały włączone do tego, i choć jego kawałki trafiały się rzadko, pozostawiały mięsny posmak. Był również chleb pieczony na gorących skałach – więcej chleba niż Karou widziała w całym swoim życiu. Piekł się szybko i była zjadany jeszcze szybciej.

„Wiesz, co by było teraz dobre?” zapytała Zuzana, kiedy ucichło większość odgłosów stukających łyżek. „Czekolada. Nigdy nie zawieraj sojuszu bez czekolady.” Karou nie sądziła, by Bękarci znali czekoladę. „Pomijając to,” powiedział Mik, „co powiecie na trochę muzyki?” Karou uśmiechnęła się. „To świetny pomysł.” Wyciągnął swoje skrzypce i nastroił struny. Od kiedy anioły dołączyły do nich, Karou starała się nie wypatrywać Akivy. Nie było go tu i nie wiedziała, co o tym myśleć. Nie widziała też nigdzie Liraz; tylko kilka setek nieznanych aniołów, których twarze były ponure i wrogie. Karou pomyślała, że wkrótce albo się na nich rzucą, albo połamią między sobą chleb. Mik zaczął grać i uwaga wszystkich skupiła się na nim. Karou obserwowała te dzikie i piękne twarze, zastanawiając się, jakie dusze skrywają. Zauważyła, że muzyka zaczyna na nich działać. Ponurość nie znikła z ich twarzy, ale w atmosferze pojawiło się coś miękkiego. Można było niemal poczuć długie, powolne, stopniowe wyciekanie napięcia od kiluset żołnierzy. O świcie polecą do świata ludzi. Co się tam wydarzy? zastanawiała się. Jak przedstawił się Jael i jak jest odbierany? Jak przekonują ludzi, by powierzyli im swoje bronie? Czy uczą się teraz, jak ich używać? A może ludzie okazali się być bardziej sceptyczni? Z pewnością część była, ale kto był głośniej? A kto zawsze jest głośniejsi? Ci, którzy mają rację. Ci, którzy się boją.

„Karou,” szepnęła Zuzana. „Potrzebuję tłumaczenia.” Karou odwróciła się do przyjaciółki, która uczyła się słownictwa chimer od Virka, tak jak było zawsze w czasie posiłków w kazbie. „Co on mówi?” zapytała. „Nie mogę się domyślić.” Virko powtórzył i Karou prztłumaczyła. „Magia.” „Oh,” powiedziała Zuzana. „Naprawdę? Zapytaj go, skąd wie.” Karou zapytała. „Wszyscy to czujemy,” odpowiedział Virko. „Powiedz jej. W tym samym momencie.” Karou zamrugała. Zamiast przetłumaczyć, zapytała, „Co wszyscy czujecie w tym samym momencie?” Popatrzył jej w oczy. „Koniec,” powiedział. Prosto. Dreszcz przebiegł wzdłuż kręgosłupa Karou. Wiedziała, co miał na myśli, ale mimo to zapytała. „Co masz na myśli, mówiąc ‘koniec’?” „Co powiedział?” chciała wiedzieć Zuzana, ale Karou patrzyła wciąż na Virko. Zrozumienie układało się w niej, jak coś co krąży wokół, aż w końcu opada, zbyt zmęczone by być ostrożne. Virko popatrzył na żołnierzy, siedzących w małych i dużych grupach, niektórzy wsłuchiwali się w muzykę z zamkniętymi oczami, inni patrzyli w ogień. Powiedział, „Po tym, przed jaskinią, pomyślałem: Anioły są farciarzami. Muszę tracić rozum. Zapomniałem o moim dwusiecznym mieczu. Stałem tam po prostu, z otwartymi ustami, czują jak moje serce próbuje przebić się przez żebra. Myślałem, że już nic nas nie uratuje.”

Pozwolił, by to do niej dotarło, a ona poczuła zimno i ciepło, po kolei. „Ale wszyscy czuli tak samo,” powiedział Virko. „To nie byłem ja, ani moje urojenia. Coś się z nami stało. Coś się dokonało.” Zamilkł na chwilę. „Nie wiem, co to było, ale dzięki temu wszyscy wciąż żyjemy.” Karou wyprostowała się, oszołomiona. Jak mogła się nie domyślić? Nigdy nie czuła takiej rozpaczy jak przed jaskinią, nawet wtedy, gdy stała na popiołach Loramendi. A to przyszło i poszło, jak coś przemijającego. Dźwięk lub smuga światła. Albo... magia. To magia powstrzymała ich przed walką. A Biały Wilk wstał i przemówił, przemówił w ciszy, która zapadła, pomagając im powrócić z powrotem ich duszom do równowagi. Ale to nie on tego dokonał, to nie on powstrzymał ich przed zabijaniem się nawzajem. Tylko Akiva. Odpowiedź przyszła do Karou i od razu wiedziała, że ma rację. A kiedy w końcu Akiva wszedł do jaskini, Karou widziała w jego oczach ślad magii. Jej serce zamarło. Kiedy wpatrywała się w niego, on nawet na nią nie spojrzał. Poczuła zamieszanie w szeregach jej towarzyszy. „To był on,” usłyszała. „To on nas ocalił.” Kto domyślił się tego przed nią? Obróciła się dookoła i zaskoczona zobaczyła dashnadzkiego chłopca, który oczywiście, nie był już chłopcem. Miał na imię Rath i nic nie wiedział o

uderzeniu rozpaczy; jego dusza była wtedy w kadzielnicy. Więc o czym mówił? Karou przysłuchała się. „Nigdy nie przeżyłbym Hintermostu,” mówił Balierosowi i innym, z którym został wskrzeszony. „Zmierzałem z innymi na południe. Anioły spaliły las za nami. Cała wioska Caprinów i kilka dziewczyn Dama zostały wyzwolone od handlarzy niewolników razem ze mną. Zostaliśmy przyłapani w dolinie, ukrywając się, a oni nas znaleźli.” Zamilkł na chwilę. „Dwóch Bastardów. Byli dokładnie naprzeciw nas. Popatrzyli na nas... ale udawali, że nas nie widzą. Pozwolili nam żyć.” „Może rzeczywiście was nie widzieli,” zasugerował Balieros. Rath odpowiedział niecierpliwie. „Widzieli. A on był jednym z nich.” Wskazał brodą na Akivę. „Ogniste oczy jak u Dashnaga. Nie mógłbym go zapomnieć.” Kolejne zrozumienie zalało Karou. Oczywiście, że Ziri nie był jedynym, kogo uratował Akiva. „Pomór Dzikich, polujący na bestie?” zapytał z niedowierzaniem Balieros, uśmiechając się lekko. „ I czas dziwnie się zagina, gdy koniec się zbliża.” Czas dziwnie się zagina. To był tekst piosenki. Wszyscy żołnierze to wiedzieli. Może nie do końca dawało to nadzieją, ale pasowało w kontekście magii. Gdy koniec się zbliża. Koniec. Karou nie potrafiła sobie pomóc. Ponownie popatrzyła na Akivę. Nie oglądał się za siebie i to jej wystarczyło, by domyślić się, że nigdy ponownie tego nie zrobi.

Byli w jaskiniach Kirinów. Przeddzień bitwy. Przywiedli wspólnie tu armie, co było niesamowitym osiągnięciem, ale nic nie było takie, jakie wymarzyli. Nie byli koło siebie. Nie mogli nawet na siebie spojrzeć. Akiva otoczony był przez swoich ludzi, a ona przez swoich i wydawało jej się, że to oddala ich od siebie, nawet pomimo wspólnego wroga i czystych, słodkich dźwięków muzyki. Mik usiadł na kamieniu, a jego piosenka brzmiała inaczej niż kazbie. Tam, ulatywała prosto w niebo. Tu, odbijała się echem od ścian. Była tu uwięziona, niczym serce Karou. Poczuła, jak głowa Zuzany opiera się na jej ramieniu. Issa siedziała po jej drugiej stronie, spokojna i skupiona, a Wilk był naprzeciw niej, patrzył w ogień. Wyglądał na rozluźnionego. Wciąż dostojny, doskonały, ale już nie okrutny, groźny, jakby kradzież ciała wymazała wszystkie jego wady. Karou pomyślała o tym, jak sztuka Brimstona zetknęła się z duszą Ziriego. Nie było już co zrobić z Thiago. Ten potwór zniknął na zawsze i jeśli ktokolwiek mógł naprawić szkody, jakie wyczynił, tym kimś był Ziri. Lepiej, żeby był ostrożny, nie rozluźniał się zbyt bardzo. Karou poszukała wzrokiem Lisseth. Nie mogła jej jednak nigdzie znaleźć. Był tylko Nisk, ale nie jego partnerka, a Nisk patrzył tylko w ogień. Karou poczuła na sobie wzrok Wilka, ale nie odwróciła się do niego. Poczuła magnetyczne przyciąganie z drugiego końca jaskini – Akiva. Akiva. Akiva. To była jak

gra z dzieciństwa. Wstrzymując oddech, pomyślała: Jeśli na mnie nie patrzy, straciłam go. Ta możliwość przyniosła jej echo wcześniejszej rozpaczy. Płomień świecy zdmuchnięty przez krzyk. Podniosła oczy. I... ... żywy ogień. Tak wyglądały jego oczy, witając się z nią: jak płomienie rozświetlające mrok dookoła nich. On patrzył na nią. I tak długo, jak to robił, wszystko inne – chimery, serafini, życie, śmierć – znikało, i pozostawał tylko on. Patrzyli na siebie nawzajem. Patrzyli i każdy mógł to zobaczyć. Kochanica anioła. Kochanek bestii. Niech widzą. To było szalone i nieodpowiedzialne, ale Karou nie potrafiła zmusić się do odwrócenia wzroku. Oczy Akivy były ciepłem i światłem, i chciała zatopić się w nich na zawsze. Jutro apokalipsa. Dzisiaj słońce. To Akiva był tym, który złamał to połączenie. Wstał, cicho powiedział coś do aniołów wokół niego i poszedł w stronę wyjścia. Nie patrzył już w jej stronę, ale Karou zrozumiała. Chciał, żeby poszła za nim. Nie mogła, oczywiście. Zobaczą to. Musiałaby przejść przez część jaskini zajmowaną przez anioły, a pomimo nieobecności Lisseth – gdzie ona była? – było mnóstwo innych chimer, które ją obserwowały. Ale musiała spróbować. Nie mogła znieść myśli, że Akiva na nią czeka. To brzmiało jak ostatnia szansa. „Idę spać,” powiedziała, wstając i ziewając, opuściła jaskinię przeciwnymi drzwiami, co Akiva.

Kiedy jednak zeszła z widoku, zrobiła się niewidzialna i przeszła przez jaskinię, lawirując między dwoma armiami, by znaleźć Akivę.

XIX

Marzenia się spełniają „To wszystko może być inne,” powiedziała Karou Ziriemu przed naradą. „O to właśnie chodzi.” O co właśnie chodzi? O to, by zbudować świat, w którym mogłaby mieć swojego kochanka? Widząc spojrzenie, którym wymieniła się z Akivą w jaskini, Ziri uświadomił sobie, że za to właśnie oddał swoje życie. „Dla nas wszystkich,” powiedziała. Dla niego też? Co mogło się dla niego zmienić? Któregoś dnia będzie wolny od tego ciała, poprzez wskrzeszenie lub śmierć. To były jego jedyne możliwości. Widział, jak Akiva wychodzi i nie był zaskoczony widząc, że po chwili Karou również wstaje. Osobno i przez różne drzwi, ale nie miał wątpliwości, że się za chwilę odnajdą. Przypomniał sobie przyjęcie Wielkiego Wojownika, wiele lat temu i co wtedy widział. Był tylko chłopcem, ale było to dla niego jasne jak księżyc: sposób, w jaki ciało Madrigal oddalało się od Wilka, a zbliżało do nieznajomego. I nawet jeśli tajemnice dorosłych były wtedy dla niego nie zrozumiałe, zrozumiał sens tego – niczym ślad zapachu, egzotyczny, upojny... przerażający.

Tajemnice dorosłych nie były już mu obce. Były wciąż upojne i wciąż przerażające, i widząc odchodzących Karou i Akivę, Ziri poczuł się ponownie jak chłopiec. Zostawiony. Porzucony. Może zawsze się miał tak przy niej czuć, niezależnie od wieku czy ciał, które nosili. W drzwiach – tych, w których zniknęła Karou – pojawiła się postać i przez chwilę myślał, że wróciła, ale nie. To była Lisseth. Ziri nie zauważył, że nie było jej z nimi przez cały czas i zaraz zganił się za to. Prawdziwy Wilk wiedziałby, gdyby któryś z jego podwładnych odłączył się od niego. Ale ta myśl odpłynęła, gdy zobaczył wyraz twarzy Lisseth. To była najbardziej paskudna twarz, jaką kiedykolwiek widział, surowa i złośliwa, pełna innych równie okropnych uczuć od chytrości po okrutność, ale teraz wyglądała na... dotkniętą. Jej nozdrza wachlowały, a usta były mocno zaciśnięte. Oczy miała zmrużone, a ramiona napięte. Skinęła mu lakonicznie głową, a on podniósł się i podszedł do niej. Nisk, inny Naja, zobaczył to i dołączył do nich w drzwiach. „Co się stało?” zapytał Ziri. Jej słowa były... oskarżycielskie. Zdawała się być obrażona. „Panie, czy czymś cię niezadowoliłam?” Tak, chciał odpowiedzieć Ziri. Wszystkim. Mocno podejrzewał, że to ona odpowiadała, za porażenie Bękartów tatuażami, ale nie miał dowodów. „Nic mi o

tym nie wiadomo,” powiedział wymijająco. „O co chodzi?” „Ten oddział powinien być mój. Czekałam na to i mam więcej doświadczenia taktycznego. Jestem silniejsza i jeśli chodzi o wytrzymałość, nie mam sobie równych. Ale żeby nawet nie powiedzieć, co planujesz –” „Co planuję –? Żołnierzu, o czym ty mówisz?” Lisseth zamrugała, patrząc na niego i Niska. „Atak na serafinów, panie. Jest w trakcie.” Kłamała? Widzieli, jak zbladł? To była najgorsza odpowiedź. Powinien wpaść w zimną furię i wyszczerzyć kły, gdy uświadomił sobie, że jego żołnierze, w tym momencie, działają wbrew jego rozkazom. „To nie mój plan,” powiedział i zobaczył, jak jej twarz się zmienia. Jej oburzenie wyparowało. Wiedząc, że nie została pominięta, jej pewność siebie powróciła. „Zabierz mnie tam,” rozkazał. „Tak, panie,” powiedziała i ruszyła przed siebie. Ziri i Nisk podążyli za nią. Kto to był? zastanawiał się Ziri. Obstawiałby, że to Lisseth byłaby pierwszą buntowniczką. Czy była? Czy to była pułapka? Możliwe. Na razie nie miał innego wyjścia, jak podążać za nią. Wyrzucał sobie, że nie zawołał Ten i wydawało mu się dziwne to, że wilczyca nie poszła za nim z własnej woli. Zeszli do jednego z jaskiniowych korytarzy prowadzących w dół, głębiej w ziemię. Węch Ziriego w tym ciele był lepszy od tego poprzedniego, ale wciąż

uczył się klasyfikować informacje, jakie mu to dawało. Większość rzeczy bardziej śmierdziała niż pachniała, ale te ładne zapachy były naprawdę wspaniałe. To był jeden z nich, wyróżniający się ze stęchlizny i gliny jak bryłka złota wśród kamieni. Przyprawa, pomyślał. Ten rodzaj, który pali w język i pozostawia smak na długi czas. Cokolwiek to było – to był serafin, tego był pewny – był przytłumiony przez wszechobecny piżmowy zapach chimer. Ziri poczuł, jak nagła informacja wypala dziurę w jego czaszce. Strach. To był strach. Do czego – albo do kogo – zmierzali?

*** Karou przechodziła niewidzialna przez korytarze jej dawnego domu. Przeszła ze strefy chimer do serafinów. Nie wiedziała, gdzie szukać Akivy, ale spodziewała się, że nie będzie się przed nią chować. O ile się nie myliła i chciał, by go odnalazła. Przeszedł ją dreszcz. Miała nadzieję, że się nie myliła. Jaskinie robiły się coraz chłodniejsze, w miarę jak zbliżała się do wyjścia i po chwili widziała, jak jej oddech zmienia się w obłok pary. Minęła ostatniego serafina – Elyona, który wyglądał łagodnie i przyjaźnie, gdy myślał, że nikt nie patrzy – i wstrzymała oddech, przechodząc koło niego, by obłok jej nie zdradził.

Nie było już więcej serafinów; wszyscy siedzieli razem, na dole. Tam był tylko Akiva. Otwarte drzwi i oto był. Czekał. Przez chwilę Karou nie mogła się poruszyć. Był tak blisko niej ostatnio, kiedy... właśnie, kiedy? Od dnia, w którym do niej przyszedł, nad rzekę w Maroku i dał jej kadzielnicę z duszą Issy. Powiedziała mu wtedy okropne rzeczy – że mu nigdy nie wybaczy, na przykład, choć to było kłamstwem – i chciała je od razu cofnąć. Wciąż niewidzialna, przeszła przez drzwi i zobaczyła, jak obraca głowę, szukając jej. Wyczuwał ją, choć jej nie widział. Był tak piękny, tak wspaniały. Czuła ciepło bijące od jego ciała. Czuła tęsknotę, która od niego biła. „Karou?” zapytał miękko. Zamknęła drzwi i ściągnęła czar.

*** To była niemal ulga, móc wypuścić na zewnątrz swoją wściekłość. Nawet na kolanach, chora od bliskości tatuaży, Liraz była w stanie myśleć, bez zadowolenia czy tryumfu, że świat znowu jest taki, jak zawsze. To dlatego bestie zostawiły ją w spokoju tej nocy na świeżym powietrzu, gdy została z nimi z własnej, nieprzymuszonej woli. Ponieważ czekały na lepszą okazję.

Było ich cztery. Troje stało z wyciągniętymi tatuażami, raniąc ją swoją magią. Czwarty trzymał duży, dwusieczny topór. Oczywiście, nie brała pod uwagę trzech, którzy leżeli martwi pomiędzy nimi – świeżo martwi, ich ciała nie wykrwawiły się jeszcze do końca. „Nie powinnaś była tego robić,” powiedziała liderka ich małej grupki zabójców, przechodząc przez ciała towarzyszy i obnażając kły. Ten. Liraz nie wiedziała, czemu była zaskoczona, że to wilczyca Thiago ją zaatakowała. Czyżby zaczynała wierzyć, że Biały Wilk ma honor? Co za głupota. Zastanawiała się, gdzie teraz był i czemu opuszcza zabawę. „Wierz lub nie,” ciągnęła Ten, „nie zamierzaliśmy cię zabić.” „Coś mi się nie chce wierzyć.” Nie widziała nic w ciemności i była pewna, że jej życie jest w niebezpieczeństwie. „Ah, ale to prawda. Chcieliśmy po prostu się zabawić.” Liraz nie mogła się skupić na jej słowach. Trudno było jej myśleć przez działanie magii, ale wtedy to do niej dotarło. Jej gra. Kto z was zabił nas, gdy byliśmy w poprzednich ciałach. Ogarnęła ją słabość, nie tylko z powodu tatuaży. Oczywiście, pomyślała. Czy nie właśnie tego się spodziewała? „Nie podpowiadaj,” powiedziała. „Zabiłam cię raz. A może to było więcej niż raz?” „Raz wystarczyło,” ucięła Ten. „I co teraz? Mam przeprosić?”

Ten zaśmiała się. „Powinnaś. Ale nie wyobrażam sobie ciebie, jak przepraszasz, więc zamiast tego odbiorę ci twoje trofea. Być może będziesz żyła bez nich długo i szczęśliwie. Prawdopodobnie nie, ale to będzie twój własny wybór.” Miała na myśli jej dłonie. Zamierzali odciąć jej dłonie. Cóż, mogą spróbować. „Więc chodź, zrób to,” powiedziała Liraz. „Nie ma pośpiechu,” brzmiała odpowiedź Ten. Raczej nie dla nich. Liraz robiła się coraz słabsza z każdą sekundą działania tatuaży. Cholerne diabelskie oczy. To był ich plan: osłabić ją przed okaleczeniem. To nie był ich oryginalny plan, ale trzy martwe chimery w mniej niż minutę pewnie ich zaskoczyły. Trzy ciała. Głupia, krwawa strata. Na ich widok Liraz chciała krzyczeć. Dlaczego mnie do tego zmuszacie? Ten zbliżyła się. Po jej bokach stały dwa Dracandy, jaszczury, ze wspaniałymi, łuskowatymi kołnierzami wokół szyi, niczym groteskowymi obrożami. Ich ręce były skierowane w stronę jej czaszki i Liraz skupiła się, by powstrzymać drżenie ciała. Wiedziała, że nie wytrzyma długo. Wkrótce magia sparaliżuje ją. Bezsilność była obezwładniająca i straszna. Teraz, powiedziała do siebie. Jeśli chciała mieć jakieś szanse wyjść z tego cało, musiała działać teraz. Magia trzech par tatuaży uderzała w nią jak młot bojowy. Pojedyncza myśl przebiła się przez ból: moje ręce również są bronią.

Rzuciła się. Ten odskoczyła i chwyciła ją za nadgarstek, a magia wgryzła się w skórę Liraz, wypalając niemal jej ciało, kości i myśli. Nieubłaganie. Liraz pomyślała, że to spali ją żywcem, zmieni w popioły albo nicość. Ten trzymała jej nadgarstek, ale Liraz drugą rękę przycisnęła płasko do jej klatki piersiowej krzycząc prosto w twarz chimery aż... wybuchnął ogień. I dym. I popiół. Szare futro na piersi wilczycy zajęło się ogniem. Smród rozszedł się po pomieszczeniu i przypomniał Liraz o spalonych ciałach w Loramendi. Zdekoncentrowało ją to, ale nie przestała przyciskać dłoni do ciała chimery. Ten wrzeszczała równie głośno, jak przed chwilą Liraz. Patrzyły sobie w oczy, trzymając ręce na swoich ciałach i sprawiając sobie nawzajem ból. Nagle Liraz poczuła jak coś ją odpycha, rzuca na kamienną ścianę. Zamrugała. To był koniec jej szansy. Poczuła, jak czyjeś ramiona dźwigają ją w górę – dwa Dracandy. Ich usta były otwarte i czerwone, a cienkie, długie rękawy jej stroju były słabą ochroną przed ich tatuażami. Znowu stała twarzą w twarz z Ten. Powiedziała, „Jeszcze nie skończyłyśmy naszej gry. Tak długo jak wygrywam, gramy na moich zasadach. Pamiętam cię, anielico, ale czy ty pamiętasz mnie?” Liraz nie pamiętała. Wszystkie jej zabójstwa odznaczały się na jej rękach. Jak wiele wilczych chimer mogła zgładzić Liraz przez lata? To wiedzieli tylko

bogowie. „Nigdy nie mówiłam, że jestem dobra w tej grze,” wycharczała. „Dam ci podpowiedź,” powiedziała Ten. Podpowiedzią było pojedyncze słowo, wyszeptane z nienawiścią. „Savvath.” Słowo wślizgnęło się do pamięci Liraz. Savvath. To było dawno temu, ale nie zapomniała tego – tego, co się tam stało. Po prostu ukryła to w sobie, jak świstek papieru w kieszeni. Myślała, że już dawno go spaliła. Nie można spalić wspomnień. To było wspomnienie tego, co zrobiła umierającym wrogom i tego, jak po tym patrzyli na nią jej bracia. Przez długi czas. „To byłaś ty?” usłyszała swój chrapliwy głos. Nie zamierzała się odzywać. To było chore. Jej postanowienia legły w gruzach. Savvath. Spośród tych setek chimer, które zgładziła Liraz w swoim życiu, to proste słowo, Savvath, przypomniało jej o jednej z nich. Ale coś jej nie pasowało. „To nie byłaś ty,” powiedziała Liraz, potrząsając głową. „Ten żołnierz był –” Chciała powiedzieć lisem, ale Ten przerwała jej. „To ja byłam tym żołnierzem. To była moja pierwsza śmierć, wiesz? Zabiłaś moje naturalne ciało, ale to było tylko naczynie. Teraz się zemszczę. Skąd mogłaś wiedzieć, kim się stanę. Nie miałaś szansy, by zgadnąć.” „Masz rację,” zgodziła się Liraz, czując jak jej głowa robi się coraz cięższa.

„Nowa gra,” powiedziała Ten. „Jeśli wygrasz, zatrzymasz dłonie. Wystarczy, że powiesz mi imiona wszystkich, których zabiłaś.” Liraz przypomniała sobie słowa Hazaela, które powiedział jej, gdy zastanawiała się nad rozwiązaniem swojego snu. Jak można uciąć sobie obie ręce? Proste. Wystarczy dać chimerze topór. Ponieważ nie było szansy, by miała wygrać tą grę. Ten popatrzyła na dużą bestię z toporem, przywołała go do przodu i rozkazała Dracandom, „Podciągnijcie jej rękawy.” Posłuchali i Liraz usłyszała ich wściekły syk, gdy zobaczyli jak wiele jest jej tatuaży. Zaczęła tracić ostrość widzenia. Cztery tatuaże przyciśnięte do jej skóry. To było niemal jak łaska. Potrząsnęła głową. Żaden serafin nie doświadczył czegoś takiego. Mogła przegapić swoją własną śmierć, co właściwie nie byłoby takie złe – Ucisk zelżał. A więc bez łaski. Ten musiała widocznie kazać się im cofnąć, bo działanie tatuaży zelżało i Liraz niemal osunęła się na ziemię. „Zaczynaj,” rozkazała Ten. „Ułatwię ci to. Zacznij od końca i idź na przód. Na pewno pamiętasz tych ostatnich.” Odpowiedź Liraz była cicha. „Nie chcę grać w twoją grę,” powiedziała. Coś w niej poddało się. Jej serce biło powoli. Chciała być uratowana. Chciała być bezpieczna.

„Nie obchodzi mnie, czego chcesz. Jeśli wygrasz, Rark odetnie ci je czysto. Jeśli nie...” Liraz nie miała wątpliwości, do czego zmierzała Ten. „Mniej czysto,” powiedziała. „Więcej zabawy.” Złapała anielicę za ramiona. „Zacznijmy ode mnie. Który znak jest mój?” „Żaden z nich,” odpowiedziała Liraz. „Kłamca!” To była prawda. Gdyby śmierć Savvath znaczyła ją, byłaby gdzieś na jej palcach, tak dawno to było. Ale spojrzenie Hazaela powstrzymało ją do tego, patrzył na nią jak na obcą, z niedowierzaniem i smutkiem. Wstydziła się tej śmierci i nie chciała nosić jej na sobie, jakby to ją unieważniało. Nie wyobrażam sobie, jak przepraszasz, powiedziała wcześniej Ten i miała rację, ale Liraz chciałaby to teraz zrobić. Chciałaby przeprosić za Savvath. Gdyby mogła z siebie wydobyć jakiś dźwięk. Ból i strach spowodowały, że nie mogła zrobić nic poza jęczeniem. Straci ramiona, w czysty sposób lub nie, a mimo to chciało jej się śmiać: To było przerażające, sadystyczne i było, właściwie, spełnieniem jej marzeń.

XXX

Bliżej Na początku nie było nikogo. Wtedy wyczuł jej obecność. Wiedział, że już nie jest sam. Potem trzasnęły zamykane drzwi, a powietrze zamigotało. Mrugnął, a Karou już stała przed nim, niczym urzeczywistnienie jego marzeń. Nie marz, ostrzegł samego siebie. Nie wiesz, dlaczego przyszła. Ale samo bycie blisko niej wystarczyło, by jego skóra ożyła, a dłonie, dłonie miały swoje własne wspomnienia i własną wolę. Splótł je ze sobą za plecami, by nie zrobić niczego, co mogłoby ją przestraszyć lub rozgniewać. Samo jej spojrzenie w jaskini – albo raczej sposób, w jaki patrzyła – nie znaczył, że chce od niego czegoś więcej niż tylko tego tymczasowego sojuszu. „Witaj,” powiedziała. Jej spojrzenie powędrowało na podłogę, a na policzki wypełzł rumieniec. Zarumieniła się. A jeśli się rumieniła... Bogowie, jaka ona piękna. „Witaj,” odpowiedział, cicho i ostrożnie, a jego nadzieja w końcu uwolniła się. Powiedz to jeszcze raz, zaklinał ją. Jeśli powie, będzie to znaczyć, że pamięta świątynię Ellai, kiedy ściągnęli z twarzy festiwalowe

maski i zobaczyli swoje twarze po raz pierwszy od bitwy w Bullfinch. Witaj, powiedział wtedy, jak zaklęcie. Witaj, niczym obietnicę. Witaj, oddech przy oddechu. Ostatni oddech przed ich pierwszym pocałunkiem. „Um,” powiedziała teraz, zerkając szybko w jego oczy, „Cześć.” Wystarczająco blisko, pomyślał Akiva, czując jak wzrasta w nim radość, w miarę jak podchodził do niej. Byli sami, w końcu. Mogli rozmawiać, z dala od obserwujących ich oczu. To, że tu była, coś znaczyło. Nie mógł się powstrzymać od nadziei, że to znaczyło... wszystko. Nadzieja ta była jednoznaczna z założeniem sobie pętli na szyję i włożenie sznura w jej ręce. Mogłaby go udusić, gdyby chciała. Rozglądała się dookoła, choć nie było wiele do zobaczenia. To była mała komnata, niemal pusta, z długim, płaskim kamieniem po środku, otoczonym przez kilka kinkietów trzymających bardzo stare świece. Płyta była, według Akivy, niezwykła. Była gładka i miała ostre krawędzie, niezwykłe w tych jaskiniach. „Pamiętam ten pokój,” powiedziała Karou, zamyślona. „To tutaj martwi byli przygotowywani do spalenia.” To było niepokojące. Akiva spędził tu wiele godzin w snach, w miejscu pośrodku własnego bólu. Leżał tu niczym ciała, w miejscu, gdzie tak wiele innych ciał leżało przed nim? „Nie wiedziałem,” powiedział, z nadzieją, że jego obecność tu nie jest obraźliwa.

Przesunęła opuszkami palców po płycie. Była odwrócona do niego, widział jak jej ramiona unoszą się i opadają wraz z jej oddechem. Jej włosy splecione były w warkocz, niebieskie niczym serce płomienia. Kilka pasm uciekło ze splotu i opadały jej na oczy. Akiva poczuła nagłą potrzebę, by je odgarnąć. Dotknąć jej policzka, poczuć ciepło jej policzka. „Robiliśmy zawody, kto odważy się tu położyć,” powiedziała Karou. „To znaczy, jako dzieci.” Zrobiła małe okrążenie wokół stołu i stała teraz po drugiej stronie, płyta tworzyła między nimi barierę. Patrzyła na sufit. Był wysoki i zwężał się na końcu, jak kominek. „To dla dusz,” ciągnęła. „Żeby mogły ulecieć w niebo i nie być uwięzione w górach. Kiedyś wierzyliśmy, że jeśli ktoś tu zaśnie, jego dusza uzna, że nie żyje i ucieknie.” Wyczuł uśmiech w jej głosie, jeszcze zanim pojawił się na jej ustach. „Więc kiedy tu kiedyś zasnęłam, zachowywałam się, jakbym straciła duszę i wszystkie dzieciaki pomagały mi jej szukać. Cały dzień, we wszystkich zakamarkach. Złapałam jakiegoś mojego ptaszka i uznałam, że to jest moja dusza. Biedny. Była małą dzikuską.” Jej spojrzenie było teraz odległe, zatopiła się we wspomnieniach, a uśmiech spowodował, że wyglądała na nieznajomą. Madrigal znał przez miesiąc nocy, a Karou przez... dwie noce? Choć właściwie to była jedna noc, pomijając tą, kiedy zasnął i dwa dni. W ciągu tych kilku spotkań,

wszystko, co u niej widział, to była jej wściekłość, smutek, strach. Tym razem to było coś innego. Uśmiech, promienny niczym księżycowy kamień. Uderzyło go to, jak mało o niej wiedział. Nie chodziło tylko o jej nową twarz. Myślał o niej jak o Madrigal w innym ciele, ale była czymś więcej. Żyła w innym świecie, dopóki nie spotkali się ponownie. Jak bardzo mogło ją to zmienić. Nie wiedział. Ale mógł się dowiedzieć. Ból tęsknoty wypalał mu dziurę w piersiach. „To był wspaniały dzień,” powiedziała Karou, wciąż zatopiona we wspomnieniach. „Jak zachowuje się ktoś, kto straci duszę?” zapytał Akiva. Miał na myśli, jak odgrywała zabawę w dzieciństwie, ale wtedy uświadomił sobie, jak brzmiało to pytanie. Kto może o tym wiedzieć więcej niż ja? Zdradziłeś wszystko, w co wierzyłeś. Zmieniłeś swój żal w zemstę. Zabijałeś i zabijałbyś dopóki nie pozostałoby nikogo przy życiu. Jego myśli musiały odbić się na jego twarzy, bo uśmiech Karou zblakł. Była cicho przez długą chwilę, patrząc mu w oczy. Akiva wiele się musiał nauczyć o jej oczach. Oczy Madrigal były ciepłe, brązowe. Słońce i ziemia. Oczy Karou był zaś czarne, jak nocne niebo. Powiedziała, „Mogę ci powiedzieć, co zrobiłeś, gdy odzyskałeś swoją duszę,” zauważył, że nie mówi już o zabawie. „Ocaliłeś wiele żyć,” mówiła dalej. „Pozwoliłeś

sobie znowu marzyć.” Jej głos zniżył się do szeptu. „Wybaczyłeś.” Cisza. Wstrzymywany oddech. Bicie serc. Czy... czy mówiła o nim?Akiva poczuł się, jakby świat popychał go ku niej: by być bliżej niej. Popatrzyła w dół, znowu onieśmielona. „Zrobiłeś o wiele więcej dobrego niż ja. Ja dopiero zaczynam.” „Ty? Ty nigdy nie straciłaś swojej duszy.” „Coś straciłam. Kiedy ty ratowałeś chimery, ja tworzyłam potwory dla Thiago. Nie wiedziałam, co robię. Te same rzeczy, za które nienawidziłam ciebie, ale nie widziałam, że...” „To żal,” przerwał jej Akiva. „To wściekłość. Popycha nas do robienia rzeczy, którymi gardzimy.” I pomyślał, Ja również byłem przedmiotem twojej pogardy. Czy wciąż nim jestem? „To napędza wszystko, co nasi ludzie zrobili sobie od początku. To przez to pokój wydaje się być niemożliwy. Jak można winić kogoś, że chce zabić zabójcę swojej miłości? Jak można winić kogoś za to, co zrobił z żalu?” Kiedy powiedział to, uświadomił sobie, że to brzmiało jakby się usprawiedliwiał. Opanował go wstyd. „Nie miałem... Nie miałem na myśli siebie. To co zrobiłem, Karou, wiem, że nigdy nie zdołam tego odpokutować.” „Naprawdę w to wierzysz?” przyglądała się mu uważnie, szukając pod wstydem prawdy. Czy naprawdę w to wierzył? A może był tak pochłonięty przez poczucie winy, że nie dopuszczał do siebie nadziei, że pewnego dnia, jakimś sposobem, zdoła

to odkupić? Pewnego dnia poczuje, że zrobił więcej dobra niż zła. Może zdoła więcej żyć ocalić niż zniszczyć. Ale to nie było to, w co wierzył, gdy odpowiadał na pytanie Karou. „Tak,” powiedział. „Nie można odpokutować odebranie jednego życia poprzez ocalenie drugiego. Co dobrego robi śmierć?” „Śmierć,” powiedziała. „I mamy kilka śmierci na swoim sumieniu, ale ty myślisz, że są zwłokami uwieszonymi naszych kostek, a to są oswobodzone dusze.” Wpatrzyła się w kominek, jakby wyobrażała sobie ulatujące nim dusze. „Odeszły, nie mogą być więcej zranione, a my wleczemy za sobą pamięć o nich, robiąc straszne rzeczy w ich imieniu? Nie mogę mówić za wszystkich zmarłych, ale nie chciałabym czegoś takiego dla ciebie. I wiem, że Brimstone nie chciał tego dla mnie ani dla Eretz.” Umilkła na chwilę, jej spojrzenie zmiękło. „Akiva, nigdy nie podziękowałam ci za przyniesienie mi duszy Issy. Ja... Ja przepraszam za to, co wtedy powiedziałam –” przeraziło go to. To, że to przepraszała jego. „Nie.” Powiedział szybko. „Nie było w tym nic, na co bym nie zasługiwał.” Czym był ten błysk w jej oku? Gniew? „Czemu tak uparłeś się, żeby samemu sobie nie wybaczyć?” zapytała. Potrząsnął głową. „Na nic nie zasługuję, Karou, na żadną nadzieję, wybaczenie ani nic innego.” Pod jej czarnym spojrzeniem zapytał samego siebie: Czy to rzeczywiście prawda?

Tak i nie. Wbrew własnym wysiłkom, nie potrafił wstrzymać nadziei, bo ona zawsze powracała. Ale nawet gdyby był pewny, że Karou nigdy mu nie wybaczy i nigdy ponownie nie pokocha, nie ustałby w wysiłkach, by stworzyć dla niej nowy świat. Nawet gdyby musiał stać z boku i przyglądać się, jak odchodzi z Białym Wilkiem? Nawet wtedy. Ale... nie był absolutnie pewny, że nie ma nadziei. Jeszcze nie. *** Wybaczam ci. Kocham cię. Pragnę cię, najbardziej z tego wszystkiego. Marzenia, pokój i ty. To chciała właśnie powiedzieć Karou i usłyszeć również. Nie chciała wiedzieć, że Akiva już w nią nie wierzy. „Wierzę ci,” powiedziała. Nie wyrażało to tego, co naprawdę chciała powiedzieć. Te niewypowiedziane słowa ciążyły jej. Jak można uwierzyć „Kocham cię” rzuconemu w powietrze? Po miesiącach noszenia w sobie wściekłości, Karou marzyła tylko o tym, by położyć dłonie na twarzy Akivy i pocałować go. Pocałować go. To brzmiało jak marzenie. Z trudem odwróciła oczy od jego ust i wbiła wzrok we własne dłonie. Po chwili jednak jej spojrzenie ponownie pofrunęło do niego. Do jego złotej skóry, pełnych ust, do

jego zamyślonej twarzy, do... uczucia w jego oczach. Jego oczy wpatrywały się w nią z dystansem i skupieniem. Karou chciała znowu poczuć ich ciepło. Można by pomyśleć, że ta płyta jest najbardziej interesującą rzeczą na świecie. Cóż. „Kocham cię” nie było jedyną rzeczą, którą chciała mu powiedzieć. Wzięła głęboki wdech i przygotowała się na resztę.

*** „Muszę ci coś powiedzieć.” Akiva popatrzył na nią. Coś nowego w tonie Karou zmartwiło go. Wychwycił w jej głosie wahanie. Nie musiał walczyć, by utrzymać na wodzy swoją nadzieję. Nadzieja go już opuściła. Co chciała powiedzieć? Pewnie to, że jest teraz z Wilkiem. Sojusz był błędem. Chimery odchodzą. Już nigdy jej nie zobaczy. Chciał jej powiedzieć o swojej magii, poprosić o pomoc w pracy nad nią. To było to, na co miał nadzieję, gdy tu przyszła. Chciał jej powiedzieć, co dokonał – dla ich armii i dla nich samych. Rzeczy się zmieniają. Mogą się zmienić, dla tych, którzy się o to starają. Nawet światy. Może. „Chodzi o Thiago,” powiedziała, a on poczuł zimny ucisk na sercu. Oczywiście, że chodzi o Wilka. Kiedy

zobaczył ich w jaskini, śmiejących się razem, wiedział to, ale jakaś część jego nadziei nie do końca dopuściła do niego tą myśl. „On nie jest tym, za kogo go uważasz,” powiedziała Karou, a Akiva przygotował się na cios. „Zabiłam go,” szepnęła. ... ... ... Chwila. „Co?” „Zabiła Thiago. To nie jest on. To znaczy, to nie jest już jego dusza.” Wzięła głęboki oddech i kontynuowała. „Jego dusza odeszła. On odszedł. Nienawidziłam tego, że uwierzyłeś, że ja... że on... że mogłabym kiedykolwiek mu wybaczyć lub śmiać się z nim. Gdyby wciąż żył, nie byłoby pokoju. A ten sojusz?” Potrząsnęła głową ponuro. „Nigdy. Zabiłby ciebie i Liraz już w kazbie.” „Czekaj,” poprosił Akiva, starając się zrozumieć. „Czekaj.” Co powiedziała? Jej słowa nie miały żadnego sensu. Wilk martwy? Wilk jest martwy i ktokolwiek jest teraz w jego ciele... nie jest nim. Akiva popatrzył na Karou. Nie wiedział co powiedzieć. „Chciałam powiedzieć ci już wcześniej,” powiedziała. „Ale musiałam być ostrożna. To jest takie kruche. Nikt o tym nie wie. Tylko Issa i Ten... a Ten też nie jest właściwie Ten, tylko... ale jeśli reszta chimer się dowie, stracimy ich o tak.” Strzeliła palcami. Akiva wciąż był w szoku.

„Nie pójdą za nikim oprócz Thiago, a przynajmniej jeszcze nie teraz,” kontynuowała. „To jasne. Potrzebowaliśmy go. Ta armia go potrzebuje, nasi ludzie także, ale... potrzebowaliśmy lepszego niego.” Lepszego. Akiva przypomniał sobie Wilka, z którym negocjował sojusz. Inteligentny, potężny i uprzejmy, tak go określił i nie zastanawiał się, dlaczego tak się było. W końcu, kawałki układanki wskoczyły na swoje miejsce. Karou włożyła inną duszę do ciała Wilka. „Kto?” zdołał wykrztusić. „Kto tam jest?” Żal przemknął po jej twarzy. „Ziri,” powiedziała i gdy zobaczyła, że nic mu to nie mówi, dodała, „Kirin, którego ocaliłeś.” Młody Kirin, ostatni z rodu. A więc nie umarł, nie do końca. „Ale... jak?” zapytał Akiva. Karou milczała przez chwilę. „Thiago zaatakował mnie,” powiedziała i dotknęła dłonią policzka, który był spuchnięty, kiedy Akiva przyleciał do niej w Maroku, Liraz i ciałem Hazaela pomiędzy nimi. Wyglądała, jakby chciała coś dodać, ale nie zrobiła tego. Akiva przypomniał sobie swoją furię na widok jej posiniaczonej twarzy. Jego pięści to pamiętały i jego serce również, a niewyjaśniona dotąd czułość między nią i Wilkiem tej nocy w kazbie nabrała sensu. Nie pomogło mu to. „Zaatakował mnie i zabiłam go,” kontynuowała. „I nie wiedziałam co zrobić. Wiedziałam, że inni zmuszą mnie do wskrzeszenia go, kiedy nas znajdą i nie mogłam tego

znieść. Skoro było źle już wcześniej, to co będzie teraz? Nie wiem, co bym zrobiła...” Zamarła. Jej oczy skupiły się na nim. Uśmiechnęła się. To nie był rozrzewniony uśmiech, taki jak wcześniej, ale zupełnie inny, mały, nagły i zaskakujący. „Tak wiele razy o tym myślałam,” powiedziała, „i nie zdawałam sobie sprawy, aż do teraz, że to wszystko jest dzięki tobie.” „Mnie?” zapytał zaskoczony. „Zwróciłeś mi zarówno Issę, jak i Ziriego,” wyjaśniła. „Gdyby nie ty, nie miałabym sojuszników i żadnej szansy.” Znowu waga jej słów – jej wdzięczność – poruszyły jego wstydem. „Gdyby nie ja, Karou, miałabyś wielu sojuszników.” O wiele więcej. Jak wiele ciał zawiera się w tych słowach? Loramendi. Tysiące nad tysiącami. „Przestań to robić,” powiedziała z frustracją. „Akiva. Mam na myśli to, co mówiłam o wybaczeniu. To jedyna droga na przód. Kiedy Wilk był Wilkiem, próbowałam się z nim porozumieć, ale ta droga była zamknięta. Nie chciał mnie słuchać. Nie mógł. Odszedł zbyt daleko. Ale wierzę, że niezależnie od tego, jak daleko odejdziesz, zawsze do mnie wrócisz. I... to pomaga wrócić mnie.” Akiva nie wiedział, co na to powiedzieć. To było tak odległe od tego, co spodziewał się od niej usłyszeć, że jego umysł nie potrafił na razie tego pojąć. „Powiedziałeś, że to zależy od nas, że mamy wpływ na przyszłość chimer i serafinów,” powiedziała mu. „I to nie były tylko słowa. Ocaliłeś życie Ziriego. Gdyby nie to,

nie byłoby nas tutaj. Ty byłbyś martwy, a ja... ja byłabym jedną z Wilka...” Nie dokończyła. Strach ponownie zamglił jej oczy, pozostawiając Akivę zastanawiającego się, co te proste słowa – Thiago zaatakował mnie – znaczyły. Wściekłość przesłoniła mu oczy. Wziął głęboki oddech. Thiago nie może zostać ukarany. To tylko zwiększało jego wściekłość. „Nie było mnie tam, by cię chronić,” powiedział zaciskając pięści. „Powinienem był być ciągle przy tobie, kiedy byłaś z nim –” „Sama się chroniłam,” ucięła Karou. „To było po tym, jak potrzebowałam pomocy i była tam Ziri, a teraz jesteśmy tutaj, wszyscy. To właśnie próbuję powiedzieć.” Strach opuścił ją. Akiva przypomniał sobie zażyłość między nią i Wilkiem w kazbie, i w jaskiniach, zaledwie wczoraj. Bogowie. Mógłby być martwy, gdyby Wilk był Wilkiem, nie stałby tu teraz i nie martwił się, że ten „inteligentny, potężny, uprzejmy” Thiago, ten bohaterski Kirin, najbliższy sojusznik Karou, może być największym zagrożeniem dla jego własnych nadziei niż zabójczy, torturujący maniak. O świcie czekała ich bitwa z liczniejszą armią, a on martwił się o to, kogo Karou może kochać? „Ale to nie wszystko,” mówiła dalej. „Przyniosłeś mi Issę i nawet nie wiesz, że przyniosłeś mi także nadzieję.” Jej oczy były tak jasne, w ich czerni odbijał się ogień jego skrzydeł. „To Loramendi. To nie jest odrodzenie, nie

do końca, raczej jego początek. Albo będzie, kiedy uporamy się z tym tutaj.” I wtedy powiedziała mu o krypcie. Ogrom tych wiadomości... ogłupił Akivę i wymazał wszystkie jego małe zmartwienia. Brimstone miał kryptę pod miastem – Akiva nie zauważył tego, gdy szedł po ruinach, ponieważ wszystko było spalone i zawalone gruzami. I w tej krypcie były dusze. Niezliczenie wiele dusz. Kobiety, dzieci. Dusze tysiąca chimer, które nie doczekały się jeszcze lepszych dni. Akiva powiedział Karou, jeszcze Maroku, że zrobiłby wszystko – umarłby za każdą pojedynczą duszę, by ją zwrócić. Mówiąc to, nie wierzył, że będzie mógł coś takiego zrobić. Ale... mógł. „Pozwól mi ci pomóc,” powiedział. „Karou... proszę. Tak wiele dusz, nie możesz zrobić tego sama.” Niezależnie od tego, czy kochała jego, Wilka czy żadnego z nich, chciał jej pomóc. „Wszystko, czego chcę, to być koło ciebie, pomagać ci. Nawet jeśli zajmie to wieczność, tym lepiej, bo będzie to wieczność z tobą.” Kamienna płyta była wciąż pomiędzy nimi, ale nie zdołała zablokować uśmiechu Karou. To był zupełnie inny uśmiech i Akiva pomyślał, że mógłby spędzić z nią tysiąc lat – tak, proszę – i wciąż odkrywałby nowe rodzaje jej uśmiechu. Ten był jasny, słodki jak muzyka i ciężki jak łzy. To była jej niepewność, wahanie, które topiło się w świetle. Ten uśmiech był jej sercem i był tylko dla niego.

„Okej,” powiedziała. Jej głos był cichy, ale słowa niemal materialne, mógł je poczuć na skórze, sięgnąć po nie i zatrzymać przy sobie. Okej. Okej, będzie mógł jej pomóc? Okej dla wieczności? Okej. Tak mogło się to wszystko skończyć. Albo zacząć. AMogliby polecieć teraz razem do Loramendi. Pozwolić wieczności zacząć się już teraz. Ale, oczywiście, nie zrobili tego. Karou przemówiła znowu, a jej głos był wciąż cichy, ale jeśli jej wcześniejsze słowa były jasne i pełne nadziei, tak te miały kolce. „Jeśli dożyjemy do tego czasu,” powiedziała.

XXXI

Przeciwieństwo przetrwania Ziri stanął w przejściu. Oceniał sytuację. Trzech żołnierzy leżało martwych u jego stóp. Oora, Sihid, Ves. Zmarnowane ciała, zmarnowany ból i więcej krwi do chodzenia po niej. Z tych wciąż żyjących, Rark był największy, jego wielki topór odbijał światło, ale oczy Ziriego pobiegły prosto do Liraz. Ogień jej skrzydeł migotał słabo – jak wypalająca się świeczka – ale wciąż była najjaśniejszą rzeczą w pokoju. Była zakrwawiona i blada, patrzyła na niego pustym wzrokiem i... śmiała się? Płakała? Okropny dźwięk. Była otoczona przez chimery, trzymana przez nie i tylko ich uścisk utrzymywał ją w pionie – podtrzymywali ją i zabijali jednocześnie. Czy serafin mógł umrzeć od dotyku tatuaży? Jedno spojrzenie na Liraz i Ziri już wiedział, że tak. Ale nie tak zamierzali ją zabić. Trzymali jej ręce tuż przed sobą i Ziri od razu zrozumiał. Rark. Topór. Zamierzali odciąć jej dłonie. Ale topór spoczywał na grubym ramieniu Rarka i... prawda uderzyła w niego z rozpaczą. Dźwięk, widok,

smród. Warczenie. Światło odbijające się od żółtych pazurów i ryk tryumfu. Ten. To była Ten. Oh Nitid, oh Ellai, nie. Ze wszystkich żołnierzy w jego armii... jego wspólniczka, współkonspiratorka. Jedyna, która znała jego sekret. Jej ciało przypominało teraz bardziej dzikie zwierzę niż człowieka. Była pochylona do przodu, pazury miała wyciągnięte, kły obnażone. Jaskinia śmierdziała krwią, bólem, wściekłością i strachem. Ziri wiedział, że to Ten – Haxaya – jest temu winna. „Stop.” To był głos Bialego Wilka, gładki i zimny jak żelazo, ale był pokryty strachem, który należał do Ziriego. Ta scena nie przestraszyłaby Wilka, który rozrywał gardła aniołów własnymi szczękami. I kiedy Ten odwróciła się w jego stronę, Ziri nie był pewny dlaczego przeraziło go to tak bardzo. Nie zabijał zębami, ale walczył u boku wielu chimer, które tak robiły – szczękami, dziobami, pazurami, rogami, ostrymi ogonami i każdą inną bronią, którą dysponowały. To była sprawa przetrwania. Ale to nie była. To było przeciwieństwo przetrwania. Wszystko stanęło teraz pod znakiem zapytania: sojusz i wykrycie także. Ponieważ to była Ten. Ponieważ to była Ten, Ziri stał cicho, kiedy Rark i Dracandy obróciły się w jego stronę i kiedy Nisk i Lisseth wyrośli za jego plecami. Czul na sobie wyzywające spojrzenie Haxayi, patrzącej zza żółtych oczu wilczycy. Nie było w niej strachu.

Wyzywam cię, zdawała się mówić. Ukaraj mnie, a ja ukaram ciebie. Oszust. Jego serce zamarło. Musiał to odwlec. Naja mogły odgadnąć, co się dzieje i pewnie już to robiły; Nisk i Lisseth wyczuwali wahanie, a Thiago przecież nigdy się nie wahał. Ziri robił wszystko, by podtrzymać na twarzy lodowatą maskę Wilka. „Co to ma znaczyć, żołnierzu?” zapytał ze śmiertelnym spokojem. Głowa Rarka drgnęła z zaskoczenia, a Dracandy, Wiwul i Agwilal, obrócili się do Ten. Widocznie nie powiedziała im, że to nie rozkaz ich dowódcy, a oni nie mieli powodu, by jej nie wierzyć. Była jego zastępcą, najbardziej zaufanym żołnierzem. Już nie. „To akt zemsty,” powiedziała Ten, omijając panie. To był brak szacunku, ale i ostrzeżenie. „Ten anioł jest najgorszy z nich wszystkich. Popatrz na jej ramiona.” Popatrzył i zrobiło mu się słabo na ten widok – czarny tusz pokrywał tak gęsto jej ręce, że wyglądał jak rękawy. Nie znał Liraz. Była piękna, ale co z tego? Większość serafinów taka była. Była także pełna gniewu i gwałtowna i gdyby była w pełni sił, zabiłaby ich wszystkich bez zastanowienia. Ale teraz była złamana i słaba, a kiedy przypomniał ją sobie, jak trzymała na rękach martwe ciało swojego brata, jej dzikość gdzieś zniknęła i była wtedy tylko załamaną, samotną dziewczyną z ognistymi skrzydłami. I zobaczył w niej coś więcej.

W kazbie, ku jego zaskoczeniu, zapytała o niego – o Ziriego – zauważyła jego nieobecność. A kiedy powiedział, że kiriński żołnierz jest martwy, zobaczył – był pewien – błysk smutku w jej oczach, krótki i szybko ukryty. Oczywiście, to nie dlatego nie mógł pozwolić swoim żołnierzom na zabicie albo okaleczenie jej w tej jaskini – był dużo większy i mniej osobisty powód do tego. Ale mimo to, furia urosła w nim, tak zimna i potężna, jakby należała do prawdziwego Wilka. Jego serce uspokoiło się. „Puśćcie ją,” powiedział władczo. Jej oczy były matowe, zdawało się, że jest na granicy przytomności – lub śmierci. „Albo będzie martwa zanim zdążycie się wytłumaczyć.” Wiwul i Agwilal puścili ją od razu, i osunęła się do przodu, ale tylko częściowo, bo Ten wciąż trzymała jej nadgarstki. Zignorowała kolejny rozkaz. Rzucała mu jawne wyzwanie. „Wytłumaczyć siebie?” zapytała z udawanym oburzeniem. „A co z tobą... panie?” To panie było gorsze niż jego brak, oczywista zniewaga, do której Wilk nigdy by nie dopuścił. „Może ty wytłumaczysz siebie jako pierwszy?” Usłyszał za sobą zszokowane syki – Lisseth i Nisk. Rark gapił się na niech nierozumnym wzrokiem, a Ziri nie wiedział, co w tej sytuacji zrobiłby Wilk. Wiedział, co powinien zrobić. Jedno poślizgnięcie i już cię nie ma. Krew otacza cię. Krew jest teraz twoim życiem. Ale jaki miał wybór?

Popatrzył w oczy Ten. Jak mogła być tak głupia? Podszedł do niej powoli, jakby nieświadomie. Uniósł ręce, a ona wciąż nie domyśliła się, co zamierza. Położył ręce na jej głowie. I przegryzł jej szyję. Nie było czasu na zaskoczenie. Bez żadnego dźwięku jej oczy zalśniły pustką. Jej ciało sflaczało i osunęła się na ziemię, pociągając za sobą Liraz. Wilk złapał anielicę, uważając, by nie dotknąć ją tatuażami i ułożył delikatnie na ziemi. Słabe migotanie jej skrzydeł było jedynym znakiem, że wciąż żyje. Odwrócił się do żołnierzy i powiedział stanowczo, „Nie mam się wam z czego tłumaczyć.” Jego wzrok wyzywał ich, by sprzeciwili mu się. Rark odezwał się jako pierwszy. „Panie, my... Ten powiedziała, że to twój rozkaz. My nigdy byśmy –” „Wierzę ci, żołnierzu,” uciął Wilk. Rark wyglądał, jakby mu ulżyło. Było za wcześnie na ulgę. „Wierzę ci, że uwierzyłeś, że mogę być tak głupi.” Ziri zawarczał przez zaciśnięte zęby. „Kilka godzin temu przylecieliśmy tu, zdominowani liczebnie, w stanie wojny, a wy uwierzyliście, że osłabiłbym swoją armię w stanie największej potrzeby.” Zacisnął dłonie i przestąpił nad martwymi żołnierzami. „Uwierzyliście, że zmarnowałbym ciała, by kazać płacić innym za przeszłość? Że zaryzykowałbym naszą jedyną szansę na przeżycie, dla czego? Dla jednego anioła? Myślicie, że jestem tak głupi, by zaryzykować wszystko, zamiast

poczekać... kilka godzin... by pozbyć się tysiąca aniołów, które są prawdziwym i realnym zagrożeniem? Czy to ma sprawić, że poczuję się lepiej?” Nikt mu nie odpowiedział i potrząsnął głową z niesmakiem. „Jedynymi rozkazami, których słuchacie powinny pochodzić z moich ust. Zrobiliście to, ponieważ tego chcieliście. Możliwe, że wszyscy tego chcemy, ale są ważniejsze rzeczy od zemsty.” Odwrócił się do Lisseth. „Chwilowo ocaliło nas to, że Ten nie zaprosiła cię na swoją krucjatę. Ocaliłaś swoich towarzyszy, ale oboje wiemy, że to ten brak zaufania również ocalił ciebie, a nie twoja mądrość.” Gdy zrozumieli znaczenie jego słów, Rark, Wiwul i Agwilal zesztywnieli, a Ziri obrócił się do nich powoli. „Straciliście moje zaufanie,” powiedział, „i straciliście w ten sposób swoje pozycje. Będziecie walczyć w nadchodzącej bitwie, a jeśli przeżyjecie, ofiarujecie swój ból do wskrzeszeń, dopóki nie uznam, że odkupiliście swoje winy. Zrozumiano?” „Tak, panie,” powiedzieli, Nisk i Lisseth także, pięć głosów złączonych w jedno. „Teraz zejdźcie mi z oczu i weźcie tą trójkę ze sobą.” Oora, Sihid, Ves. „Zbierzcie ich dusze i pozbądźcie się ich ciał, potem zaczekajcie na mnie w komnatach wskrzesicielki. Nie mówcie nikomu, co się tu stało. Czy wyraziłem się jasno?” Znowu chór, tak, panie. „Ja zajmę się tymi dwoma.” Ten i Liraz, jedna martwa, druga żywa. Powiedział to mrocznym głosem,

pozostawiając ich w domysłach, co miał na myśli. Podniósł Ten za futro na karku, a Liraz trzymał przed sobą na drugiej ręce – uważając, by nie dotykać dłonią jej nagiej skóry – i ruszył w stronę wyjścia. Nie byłby w stanie trzymać teraz pochodni, ale słaby blask skrzydeł Liraz zupełnie mu wystarczał. Gdyby umarła, znalazłby się w ciemnościach. A ciemność byłaby jego ostatnim ze zmartwień. „Ruszajcie się!” warknął na żołnierzy, którzy patrzyli za nim. Gdy zniknęli za zakrętem, czoło Liraz opadło mu na szczękę i Ziri poczuł ciepło jej ciała oraz – co go zaskoczyło – zapach perfum, naturalny i tak subtelny, że jego dawny, kiriński nos nie wyczułby go nawet z tak bliska. Ziri szedł przed siebie i niósł anielicę, która z pewnością ukarze go, za to, że ją dotykał, kiedy wyzdrowieje – jeśli wyzdrowieje – i był jeszcze bardziej świadom pazurów na swoich dłoniach, kłów w ustach i tych wszystkich rzeczy, które sprawiały, że nie był sobą. Nosił skórę potwora i czuł się niegodny wdychania tego słodkiego zapachu kobiety, niegodny trzymania ręki na jej ciele. Niósł ją i oddychał – bo nie mógł przestać – i dziękował Nitid, bogini życia – i Liraz, której intencje były mniej czyste – za przywiedzenie go do niej na czas. Modlił się, by bliskość jego tatuaży nie pogarszała jeszcze jej stanu. Czy będzie w stanie lecieć z innymi za kilka godzin? Niemożliwe. Gdyby było coś, co może dla niej zrobić...

W tym samym momencie uświadomił sobie, że jest coś takiego. Skręcił w drugie przejście, zostawił ciało Ten przy wejściu do basenów termalnych i podszedł z Liraz na skraj wody. Lecznicza woda – czy działała tylko na siniaki i zadrapania? Tego nie wiedział. Złapał anielicę w obie ręce i wszedł z nią do wody. Kiedy zanurzyli się, otoczyła ich ciemność, a Ziri poczuł panikę, myśląc, że jej skrzydła wypaliły się. Ale nie. Słaby blask został przytłumiony przez wodę, ale wciąż tam był. Ziri stał nieruchomo i z uwagą wpatrywał się w jej oczy i usta. Kiedy Liraz w końcu się poruszyła, zalała go obezwładniająca ulga. Cichy jęk wydobył się zza jej uchylonych ust, a jej złote oczy otwarły się. I skupiły na nim. Pamiętał, co powiedziała mu w kazbie. „Nie zostaliśmy sobie przedstawieni,” powiedział wtedy, a ona mu odpowiedziała, „Wiesz, kim jestem, a ja wiem kim ty jesteś i to wystarczy.” Nie wiedziała, kim jest. A on chciał, żeby wiedziała. „Nie zostaliśmy sobie przedstawieni,” powiedział znowu, trzymając ją na powierzchni gładkiej, ciemnej wody. „Nie tak naprawdę.”

XXXII

Ciasto na później Jeśli dożyjemy do tego czasu.”

„

To nie to chciała powiedzieć Karou. Nie było to nawet bliskie temu. Tak właściwie to nie chciała nic mówić. Akiva stał naprzeciw niej, po drugiej stronie kamiennej płyty, jego oczy wypełnione były obietnicą, a wszystko, czego chciała to było wspięcie się na ten stół i spotkanie się z nim w połowie. Ale kiedy to dostała tego, czego chciała? To... To było jak promienie słoneczne w niej, ale także jak kawałek ciasta zostawiony na później. Kpina. Skończ jeść obiad i możesz wziąć swoje ciasto. Jeśli nie umrzesz. „Przeżyjemy to,” powiedział Akiva stanowczo. „Przetrwamy. Wygramy to.” „Chciałabym być tego tak pewna, jak ty,” powiedziała i pomyślała: armie anioły portale bronie wojna. „Możesz być pewna, Karou, nie pozwolę by coś ci się stało. Po tym wszystkim i... teraz... nie spuszczę cię z oka.” Wziął głęboki oddech. „Dopóki będziesz chciała, bym był przy tobie.” „Chcę, żebyś był przy mnie,” powiedziała gwałtownie. „Ale ja nie mogę z tobą być. Jeszcze nie. To już postanowione. Oddzielne armie, pamiętasz?”

„Pamiętam. Ale ja też muszę ci coś powiedzieć. Albo lepiej, pokazać. To powinno pomóc.” Usiadł na stole, położył na nim nogi i zachęcił ją, by do niego dołączyła. Zrobiła to i poczuła, jak robi się jej gorąco od jego bliskości. Nie było między nimi już żdanej bariery. Podwinęła nogi pod siebie – kamień był zimny – i zastanawiała się, co to ma znaczyć. Akiva nie zbliżył się do niej, ale przypatrywał się jej intensywnie. „Karou, sądzisz, że chimery zgodzą się na utworzenie mieszanych batalionów?” zapytał. Co? „Jeśli Thiago im każe, zrobią to. Ale o co chodzi? Twoi bracia i siostry nie zgodzą się, to oczywiste.” „Wiem,” powiedział. „Z powodu tatuaży. Ponieważ macie broń, na którą nie jesteśmy odporni.” Przytaknęła. Jej własne tatuaże były przyciśnięte do skały; przyzwyczaiła się do zakrywania oczu Fatimy w obecności serafinów, by chronić ich przed magią. Powiedziała, „Nasze dłonie są waszymi wrogami, nawet jeśli my nimi nie jesteśmy,” jej ton był lekki, nawet jeśli jej serce nie. Nie chciała być w żadnym wypadku wrogiem Akivy. „Ale co, jeśli tak nie będzie?” naciskał. „Myślę, że mogę namówić Bękarty do integracji. To ma sens, Karou. W jeden na jednego Dominium nie miałoby z nami szans, ale to niej jeden na jednego, ich oddzialy mają dużą przewagę liczebną. Chimery w naszym oddziale zwiększą naszą siłę i mają również psychologiczne znaczenie. Wytrąci ich z równowagi widok naszej

współpracy.” Popatrzył jej w oczy. „To najlepsze, co zrobią nasze dwie armie.” Do czego zmierzał? „Może powinieneś powiedzieć to Elyonowi i Orit,” zasugerowała ostrożnie. „Powiem im. Jeśli się zgodzisz... i to zadziała.” „Co zadziała?” Wstrzymując oddecha, Akiva pochylił się w jej stronę i opuszkami palców delikatnie dotknął jej policzka, odsunął z niego kosmyk włosów i założył go za jej ucho. Zadrżała od jego dotyku, a jej skóra uwrażliwiła się na jego bliskość. Jego spojrzenie było żywe, obiecujące i ostrożne, a jego dotyk był... cistem, którego Karou nie mogła mieć. To było więcej niż kpina. To była męka. Chciała odwrócić głowę i przycisnąć usta do jego dłoni, potem nadgarstka, podążyć ustami do źródła jego pulsu. Do jego serca. Do jego torsu. Chciała, by otoczył ją ramionami i... przycisnął do siebie, by mogła wsłuchać się w jego oddech. O boże. Jego dotyk ją ogłupiał. Wytrącał ją z rzeczywistości w rytmie bicia jej serca – armie anioły portale bronie wojna – i wtrącał do raju, który wymarzyli sobie dawno temu. Fantazja. Nawet jeśli zmieniliby ją w „wieczność,” to nie byłby raj, tylko świat, który musi się wiele nauczyć i oduczyć. Praca i ból, i... i... i ciasto, pomyślała Karou z przekorą. Akiva każdego dnia, w pracy i w bólu, tak, ale także w miłości. Obróciła się w jego stronę i przycisnęła usta do jego dłoni. Poczuła dreszcz, który po nim przeszedł i wiedziała, że dystans pomiędzy nimi nie miał znaczenia.

Jak łatwo było się w tym zanurzyć i zatracić w ich małym, tymczasowym raju... „Pamiętasz?” zapytał, jego głos był chrapliwy. „To jest początek.” Jego palce dotykały teraz jej szyi, a od jego dotyku w jej ciele drżało wszystko, niczym kolibro-ćmy na wietrze, „Oczywiście, że pamiętam,” powiedziała równie chrapliwie co on. „A więc daj mi swoją dłoń.” Powiedział, a ona wyciągnęła rękę. Chwycił ją za nadgarstek, a Karou wpatrywała się w ogień jego oczu, równie intensywny, co ten na jego skrzydłach. Powoli przyciągnął jej rękę do siebie i skierował ją w stronę swojego serca... Stop. Nagle powróciła do niej świadomość, zwinęła dłoń w pięść. „Nie chcę cię zranić.” „Zaufaj mi,” powiedział. Karou pragnęła go dotknąć. Pozwoliła mu poprowadzić swoją rękę w stronę jego serca. Delikatnie położył jej rękę na swojej skórze. Skóra Akivy. Czuła pod dłonią, pod tatuażem hipnotyzujące bicie jego serca, a na jego twarzy nie widziała bólu. Jej dłoń naprawdę go dotykała. Dotykała go i nie raniła go. Z niedowierzaniem w głosie, zapytała, „Akiva... jak?” Nakrył jej dłoń swoją i przytrzymał tam, czuła ciepło anielskiej skóry na tatuażu, ale Akiva nie drżał, nie zbladł ani nie jęknął. Uśmiechnął się. „Magia,” powiedział i pokazał, co zrobił.

Na jego karku był znak, którego Karou wcześniej tam nie widziała. Był przykryty przez kołnierz czarnej koszuli. Zamknięte oko. Jego własna magia, przeciw magii Brimstone. Oko nie było w kolorze indygo; to nie był tatuaż, tylko blizna. „Kiedy to zrobiłeś?” zapytała. „Dzisiaj.” Dotknęła palcem jego karku. „Jest prawie zagojone.” Skinął głową i wyprostował się. To co zrobił Akiva, zaskoczyło ją. To, że naznaczył się i uleczył w ciągu kilku godzin było nadzwyczajne, ale było niczym w porównaniu z magią. Uodpornił się na najpotężniejszą broń chimer. Może powinno ją to przerazić, ale strach nie był tym, co Karou teraz czuła. „Mogę cię dotykać,” wyszeptała, nie odrywając ręki od jego serca. „Tak długo, jak chcesz,” powiedział i zadrżał, ale nie z bólu. Pochylił się w jej stronę i zbliżył usta do jej ust. Nagle trzasnęły otwierane drzwi.

*** W jaskini zapanowała cisza. Gwar i muzyka zamilkły, wszyscy wstrzymali oddech, gdy w przejściu pojawili się... Thiago i Liraz, ciągnący między sobą ciało Ten. Atmosfera zgęstniała. Mik odsunął smyczek od strun i opuścił skrzypce. Issa podniosła się na swoim ogonie, by lepiej widzeć i teraz jeszcze bardziej niż zwykle przypominała boginię w wężowym ciele. Wokół nich

chimery podnosiły się, zaalarmowane i gotowe do obrony, gdyby była taka potrzeba. Ale nie było. Za tą trójką weszła para i oczy wszystkich zwróciły się na nią i z powrotem powróciły do dwóch wilków i anielicy. Gdy Liraz zastała drzwi Akivy wciąż zamknięte, nie pukała, ale wyważyła je i zamarła na widok Akivy i Karou, patrzących na siebie i dotykających się nawzajem. Ktoś powiedziałby, że Ellai – bogini zabójców i kochanków – była tej nocy pieszo i przychodziła w ostatnim momencie. Gdyby dotarła kilka sekund później, Liraz byłaby martwa, a teraz Karou i Akiva zostaliby przyłapani na czymś więcej niż tylko dotyku. Kilka sekund i pocałowaliby się. Ale Ellai była zmienną patronką i zawiodła ich – spektakularnie – już wcześniej. Karou nie wierzyła w bogów, ale kiedy drzwi otworzyły się i ukazały Liraz i Wilka, zmieniła zdanie. „Cóż,” powiedziała Liraz sucho, choć wyglądała na rozbawioną. „Przynajmniej wciąż macie na sobie ubrania.”

*** I dzięki bogom za to, pomyślała Karou, odsuwając rękę od Akivy. Zadrżała od nagłego chłodu. Jej ciało szybko utraciło ciepło od Akivy i przeszył ją chłód komnaty. Zajęło jej chwilę, nim była zdolna do myślenia.

Ziri pływał z Liraz w basenach termalnych? Okej, to było... dziwne. W pełnym ubraniu? Próbowała znaleźć na to jakieś wytłumaczenie, ale po prostu nie potrafiła tego zrozumieć. Wtedy zobaczyła co Wilk za sobą ciągnął i cała jej uwaga skupiła się na tym. Ciało. „Złamała przysięgę,” powiedział Wilka. Ten. Haxaya. Co? Karou ześlizgnęła się z kamienia i uklękła koło ciała. Zobaczyła wypalone futro na piersi wilczycy i popatrzyła na Liraz, która przyglądała się jej ze spokojem. Akiva uklęknął koło niej i chwilę później korytarz wypełnił się serafinami i chimerami zwabionymi tu przez huk otwieranych drzwi. To było niemal zabawne, jak to zjednoczyło na chwilę dwie armie. Niemal zabawne, ale nie do końca. Przepchnęli się do jaskini, w której siedzieli wszyscy, a ci, którzy do nich dołączyli poszli za nimi. Wśród żołnierzy zapanowało poruszenie. Wilk opowiedział im, co się stało. To Ten to zrobiła. I Ten zginęła. Karou próbowała zrozumieć, jak to się stało. Jako Madrigal znała ją dobrze i ufała jej. Była dzika, ale nie nieobliczalna. Nie głupia. „Dlaczego to zrobiła?” zapytała, nie spodziewając się odpowiedzi. Rzuciła pytanie w powietrze, ale Liraz jej odpowiedziała. „To było osobiste,” powiedziała anielica. Odwróciła się do Akivy, a jej ostre spojrzenie zmiękło. Zmiana była oczywista dla tych, którzy wiedzieli na co patrzeć, przypominała zmianę, jaką wniósł Ziri do twarzy Wilka,

ale nastąpiła z zupełnie iinych powodów. To nie kotoś inny patrzył oczami Liraz. Surowa maska opadła, a spod niej wyłoniła się wrażliwa, dziewczęca twarz. Liraz powiedziała „Savvath,” a Akiva skinął głową ze zrozumieniem. Karou znała tą nazwę. To była wioska na zachodnim wybrzeżu Zatoki Bestii, albo raczej była, kiedyś. Jeszcze zanim się urodziła. Liraz odwróciła się teraz do Thiago i powiedziała, „Rób, co chcesz z jej duszą, ale wiedz, że jej nie winię. Zasłużyłam na jej zemstę.” Thiago coś jej odpowiedział, ale Karou nie dosłyszała co. Coś podrażniało jej pamięć. Przeniosła wzrok z ciała Ten na Liraz, a wypalonych na sierści wilczycy dłoni na tatuaże anielicy, pokrywające gęsto jej ręce. Nasze dłonie są waszymi wrogami, nawet jeśli my nimi nie jesteśmy, przypomniała sobie Karou. I wszystkie anioły wróciły cicho do domów i nikt nie zginął. Koniec. Zaczęło walić jej serce. Pomysł kształtował się w jej głowie. Nie odezwała się, ale pozwoliła swoim myślom płynąć, ubierała argumenty w słowa. Czy to może być takie proste? Głosy wokół niej zmieniły się w szmer i w końcu zniknęły. To może i powinno być takie proste. Jej plan był bardziej niż skomplikowany. Popatrzyła na otaczające ją twarze: Akiva, Liraz i Wilka koło niej, Elyona i Issę w przejściu, postacie z ognia i futra, w czarnych zbrojach i czerwonej chitynie, gładką skórę i szorstką, tuż koło siebie.

Wszyscy byli gotowi do walki, do rozpoczęcia wśród ludzi apokalipsy z ich snów i koszmarów. Albo i nie. To nie Akiva ani Wilk dostrzegli zmianę w Karou – wyprostowane ciało, zamglony wzrok. To była Liraz. „Co ci chodzi po głowie?” zapytała z ciekawością. Jak dobrze, że to ona zapytała. „Jeśli wymyślisz jakiś lepszy pomysł, jestem pewna, że nam o nim powiesz,” powiedziała pod koniec narady wojennej, wyzywająco i z pogardą. Ale teraz Karou wiedziała, co powiedzieć. W jej glosie zabrzmiała stal. „Mam lepszy pomysł,” powiedziała. „Zwołajcie naradę. Teraz.”

Pewnego dnia, dziewczyna poszła zobaczyć menażerię potworów

w której wszystkie eksponaty były martwe.

XXXIII

Niczym inwazja kosmitów Powinni to potraktować jak inwazję kosmitów. Są na

„

to odpowiednie protokoły.” Słowa Morgana nawiedzały Elizę w samolocie. Za oknem rozciągał się tajemniczy widok – chmury rozwiały się w końcu i ukazały... ciemność. Czy byli nad Atlantykiem? Dziwnie było nie wiedzieć tego na pewno. Jak często to się zdarzało ludziom, ta niewiedza, w którym miejscu na świecie są? Eliza westchnęła i oparła czoło na zimnym oknie. Nie było wiele widać z powodu chmur i ciemności. Gdyby to był film lub książka, pomyślała, byłaby w stanie określić ich położenie na podstawie gwiazd. Bohaterowie zawsze mieli właściwą umiejętność i wyjaśniali ją, opowiadając swoje historie. Na przykład, Dzięki bogom za to lato na przemytniczej łódce wujka i za przystojnego marynarza, który nauczył mnie nawigacji na podstawie gwiazd. Ha. Eliza nie miała żadnej książkowej umiejętności. Cóż, właściwie to umiała krzyczeć, jak panienki w horrorach. Niezbyt użyteczne. O, i umiała posługiwać się skalpelem. Kiedy dostała się do laboratorium, jeden z jej przyjaciół zażartował, że pewnie zna już najlepsze miejsca, w które

można kogoś dźgnąć, by szybko umarł i to była prawda, choć nigdy nie przypuszczała, że ta umiejętność może jej się przydać. Więc praktycznie, miała jakąś umiejętność bardziej przydatną niż krzyk z horrorów. Była niemal superbohaterką! O boże. To była jakaś kpina. Obliczyła, że nie spała od trzydziestu sześciu godzin – nie licząc jej krótkiej drzemki w laboratorium – a to nie było coś fajnego. Miękki dźwięk chrapania doktora Chaudharyego z drugiej strony samolotu był torturą. Jak on to zrobił, że zasnął bez strachu? Kim by była, bez swoich snów? Kim była, tak w ogóle? Czy była „Elizą Jones,” czy kimś innym? Ludzie z przeznaczeniem nie powinni robić planów. Zatopiona w myślach, nie zauważyła od razu, że samolot zaczął tracić wysokość. Przyłożyła ponownie twarz do zimnego okna i zobaczyła, że świt rozjaśnił ciemność i... brwi Elizy uniosły się w zdziwieniu. Przysunęła się bliżej i mocniej przycisnęła twarz do szyby. Nigdy nie była we Włoszech, ale była niemal zupełnie pewna, że to nie były Włochy. Włochy nie miały... pustyni, prawda? Zerknęła na agentów, którzy siedzieli kilka siedzeń za nią, ale ich twarze nic jej nie powiedziały. Obudzony przez turbulencje, doktor Chaudhary ziewnął i popatrzył na Elizę. „Jesteśmy na miejscu?” zapytał, pocierając twarz.

„Gdzieś jesteśmy,” odpowiedziała Eliza, a on wyjrzał przez okno. Patrzył długo, aż w końcu oparł głowę o siedzenie. „Hmm,” było wszystkim co powiedział, ale w jego tłumaczeniu znaczyło to: Dziwne, bardzo dziwne. Eliza poczuła się uwięziona, jej serce przyspieszyło. Gdzie nas wywieźli? Do czasu, gdy koła samolotu dotknęły pasa startowego na samym środku pustyni, słońce wstało już całkowicie i oświetliło ziemię w kolorze żółtego pyłu. Pojedynczy budynek majaczył się z boku lądowiska i miał ten sam kolor, co ziemia wokół niego. Środkowy wschód? A może to była Tattooine (fikcyjna, pustynna planeta z Gwiezdnych Wojen)? Znak, ręcznie malowany, był pokryty egzotycznymi literami. Pewnie arabski. To wykluczało Tattooine. Żołnierz w oficjalnym mundurze otworzył drzwi samolotu i odsunął się z przejścia. Jeden z agentów dał mu jakieś papiery. W cieniu brudnego budynku dwóch innych mężczyzn stało koło czarnych SUVów. Jeden był agentem w czarnym garniturze; drugi był ciemnoskóry, w szacie, z długim, niebieskim turbanem na głowie. „To Tuareg,” powiedział cicho doktor Chaudhary. „Niebieski człowiek Sahary.” Sahary? Eliza rozejrzała się dookoła. Afryka. Agenci nic nie powiedzieli, poprowadzili ich tylko w stronę pojazdów. Droga była długa i dziwna: przejeżdżali przez ruiny miast, gdzie sznury na pranie i dym były jedynymi oznakami, że wciąż żyją w nich ludzie. Mijali dzieci

jeżdżące na wielbłądach i kobiety w długich szatach niosące na głowach wysokie naczynia. W którymś momencie auta zjechały z drogi i zaczęły podskakiwać na nierównościach pokonywanych ze zbyt dużą prędkością. Elizę bolały pięści od zaciskania ich na siedzeniu, a wszystkie myśli o aniołach uleciały wraz z opuszczeniem samolotu. Po chwili jednak powróciły do niej znowu, przypomniała sobie dzieciństwo i to, w co wtedy wierzyła: że zło było prawdziwe i obserwowało wszystko, a diabeł skrywał się w cieniu i czekał, by odebrać jej duszę. Nie ma żadnego diabła, pomyślała ze złością. Ale niezależnie od tego, co sobie wmawiała od lat, trudno było uwierzyć w to teraz, w świetle ostatnich wydarzeń. Bestie idą po ciebie. „Patrz.” Doktor Chaudhary wskazał na coś przed nimi. Na wzgórzu, w cieniu gór, pojawił się fort z czerwonej cegły. Kiedy podjechali bliżej, koła zabuksowały na kamieniach, a Eliza zobaczyła więcej pojazdów stojących pod nią, między innymi jeepy i ciężkie ciężarówki. I helikopter po drugiej stronie. Dookoła chodzili żołnierze, ubrani w stroje z pustynnym kamuflażem i... wciągnęła oddech i zerknęła na doktora Chaudharyego. On też ich zauważył. Postacie w białych strojach. Protokół o inwazji kosmitów, pomyślała Eliza. Cholera. Jeden z agentów rozmawiał przez telefon, a kiedy podjechali bliżej innych pojazdów, mężczyzna z

czarnymi wąsami wyszedł im na spotkanie. Nosił cywilne ubrania, mówił z akcentem, a wokół niego unosiła się mgiełka autorytetu. „Witamy w Królestwie Marokańskim, doktorze. Jestem doktor Youssef Amhali.” Mężczyźni potrząsnęli rękami. Eliza skinęła głową. „Doktorze Amhali –” zaczął doktor Chaudhary. „Proszę, mów mi Youssef.” „Youssef. Czy możesz mi powiedzieć, dlaczego tu jesteśmy?” „Oczywiście. Jesteście tu, ponieważ o to prosiłem. Mamy tu... sytuację, która wymaga twojej ekspertyzy.” „A twoją dziedziną jest?” zapytał doktor Chaudhary. „Jestem antropologiem sądowym,” odpowiedział. „Jaka to sytuacja?” zapytała Eliza, zbyt szybko i zbyt głośno. Doktor Amhali – Youssef – uniósł brwi i odwrócił się w jej stronę. Ups. Czy powinna była zachować milczenie jako asystentka, posłuszna kobieta? Może usłyszał strach w jej głosie, a może to było po prostu zbyt głupie pytanie. Eliza dobrze wiedziała, czym zajmuje się antropolog sądowy i jaka sytuacja ich tu przywiodła. Kiedy pochylił głowę i zmarszczył nos, Eliza poczuła to: cierpki zapach unoszący się w powietrzu. Rozkład. „Ten rodzaj sytuacji, panienko, który najgorzej pachnie w upalne dni,” powiedział. Ciała. „Ten rodzaj sytuacji,” kontynuował mężczyzna, „który może rozpocząć wojnę.”

Eliza zrozumiała, a przynajmniej tak się jej wydawało. To był masowy grób. Ale nie wiedziała dlaczego oni tu byli. Doktor Chaudhary pewnie myślał o tym samym. „Jesteś tu specjalistą,” powiedział. „Jaki użytek będziesz miał ze mnie?” „Na to nie ma specjalistów,” powiedział doktor Amhali i zamilkł. Jego uśmiech był niepewny i wymuszony, a pod tym wszystkim Eliza wyczuła strach. Co się tu dzieje? „Proszę.” Puścił ich przed siebie. „Będzie łatwiej, jeśli sami to zobaczycie. Tędy.”

XXXIV

Rzeczy znane i pochowane Od dwudziestu minut zajmowali się wypełnianiem papierów, podpisywaniem ich i odkładaniem na miejsce. Kolejne piętnaście minut wciskali się w białe mundury, zanim w końcu mogli dołączyć do białych figur na ścieżce. Doktor Amhali zatrzymał się na szczycie wzniesienia. Jego głos był przytłumiony przez strój. „Ponieważ jesteście tu na moją prośbę,” powiedział, „muszę wam przypomnieć, że to, co tu zobaczycie jest ściśle tajne. Dyskrecja jest najważniejsz. Świat nie jest gotowy, by to zobaczyć, a my nie jesteśmy gotowi, by mu to pokazać. Zrozumieliście?” Eliza przytaknęła i kątem oka zobaczyła, że doktor Chaudhary również. Kilka białych postaci przed nimi poruszyło się i uświadomiła sobie, że gdyby zamrugała, mogłaby zgubić doktora Chaudharyego. Poczuła się,

jakby wchodziła do jakiegoś rodzaju czyśćca. Wszystko było głęboko nierealistyczne i stawało siętakie coraz bardziej, w miarę jak wchodzili po schodach. Pod kazbą rozciągał się sznur żółtych namiotów. Duże generatory prądu szumiały, a ludze z tej wysokości wyglądali od stóp do głów jak małe, plastikowe żołnierzyki. Słońce świeciło wysoko i Eliza poczuła, że powietrze, wdychane przez nią przez rurę, jest suche i szostkie niczym słoma. Strach ciągnął się za nią niczym cień. Co jest w tych dołach? Co jest w namiotach? Doktor Amhali poprowadził ich do drzwi i zatrzymał się znowu. „Bestie idą po was,” zacytował. „Tak powiedziały anioły.” Eliza poczuła jak w ciągu sekundy jej serce zatrzymuje się. Bestie. O boże, tutaj? „Mogło by się zdawać, że już są między nami.” Między nami, między nami. Z tymi słowami popchnął drzwi, by ukazać... ... bestie. Słowo bestie, Eliza uświadomiła sobie powoli, nie pasowało do tego, co sobie wyobrażała. Zwierzęta, potwory, diabły, nawet nienazwane postacie z koszmarów, tak okropne, że są w stanie zatrzymać serce małej dziewczynki. Te bestie takie nie były. Te nie były jej potworami, a gdy to sobie uświadomiła, jej serce uspokoiło się. Oczywiście, że nie. Co sobie w ogóle myślała? Albo nie myślała. Jej potwory istniały tylko w jej snach. Nazywasz je bestiami, Youssef? chciała go wyśmiać, zapłakać z ulgi. Nic nie wiesz o bestiach.

Nie wyśmiała go. Wyszeptała, „Sfinksy.” „Przepraszam?” zapytał doktor Amhali. „Wyglądają jak sfinksy,” wyjaśniła, podnosząc głos, ale nie odrywając od nich wzroku. Jej strach zniknął, zastąpiła go fascynacja. „Z mitologii.” Kobiety-koty. Dwie, identyczne. Pantery z ludzkimi głowami. Eliza przeszła przez drzwi i poczuła nagły spadek temperatury. Wnętrze było chłodzone przez wielkie generatory, a sfinksy leżały na metalowych stołach otoczone przez such lód. Ich potężne ciała były pokryte miękkim, czarnym futrem, a ich skrzydła – skrzydła – były ciemne i opierzone. Doktor Chaudhary dołączył do Elizy i zdjął hełm. „Doktorze,” powiedział od razu doktor Amhali z naganą w głosie, „muszę zaprotestować.” Ale doktor Chaudhary go nie słuchał. Wpatrywał się w bliższego sfinksa. Jego głowa była śmiesznie mała bez hełmu, ale w tym wielkim kostiumie, a wyraz jego twarzy oscylował na granicy sceptyzmu. Eliza także zdjęła swój hełm i uderzył w nią zapach – lżejszy niż ten na wzgórzu – ale za to mogła wyraźniej przyglądnąć się tym stworom. Ich eskorta była skołowana, mówili im coś o ryzyku i regulaminie, ale było łatwo ich nie słuchać, gdy się patrzyło na to, co przed nimi leżało. „Powiedz mi, co wiesz,” poprosił doktor Chaudhary. Naukowiec zrobił to i nie było tego dużo. Ponad dwa tuziny ciał zostały znalezione w otwartym dole.

„Miałem nadzieję, że szybko odkryję w tym jąkąś mistyfikację,” powiedział Marokańczyk, „ale okazało się, że nie potrafię. Teraz mam nadzieję, że ty zdołasz to zrobić.” W odpowiedzi doktor Chaudhary uniósł brwi. „Czy wszystkie wyglądają tak jak te?” zapytała Eliza. „Niezupełnie,” odpowiedział dr Amhali i przeprosił ich na chwilę. Dr Chaudhary tylko skinął głową i odwrócił się z powrotem do sfinksów. Eliza dołączyła do niego, ściągnęła rękawiczkę i delikatnie dotknęła czarnego skrzydła. „Sowa,” powiedziała, zaskoczona. „Widzisz te fimbrie(*włosowata struktura komórkowa)?” Wskazała na końcówkę pióra. „To jest właściwe dla sowich piór. Pozwala im na cichy lot. To wygląda jak sowie pióra.” „Nie wydaje mi się, żeby to były sowy,” powiedział dr Amhali, który usłyszał jej wyjaśnienie i dołączył do nich. Jesteś pewny? pomyślała Eliza sarkastycznie. Ponieważ słyszałam, żeby afykańskie sowy mają kobiece twarze. Była oszołomiona. Wciąż czuła zmęczenie po chwilowym przerażeniu na myśl o bestiach. „Masz rację. To nie są sowy,” zgodził się dr Chaudhary, ale w jego tonie Eliza zauważyła nutkę sarkazmu. „A przynajmniej, nie do końca.” Następnie pobieżnie sprawdzili ciała, szukając śladów mistyfikacji. „Szukaj szwów chirurgicznych,” polecił Elizie dr Chaudhary oglądając szyję jednego ze sfinksów. Eliza nie podzielała nadziei dr Amhaliego; nie chciała znaleźć szwów. Gdy to zrobiła, jedynym pytaniemy

byłoby... do czego – albo raczej kogo – należały te głowy? Naukowe badania zmieniłyby się w horror klasy B. Wiedziała, że te postacie są prawdziwe. Tak, jak wiedziała, że anioły są prawdziwe. To były jedne z niewielu rzeczy, których była pewna. Nieprawda, zganiła samą siebie. To nie tak działa. Zastanawiasz się, gromadzisz dane i badasz je, ewentualnie stawiasz hipotezę i ją testujesz. Wtedy dopiero możesz wiedzieć. Ale wiedziała. Eliza wzięła głęboki oddech, co nie jest dobrym pomysłem, kiedy stoi się koło zwłok. Musiała cofnąć się i oddychnąć kilka razy głęboko, by oczyścić płuca z odoru śmierci. „Wszystko w porządku?” zapytał dr Chaudhary. „Tak,” powiedziała, starając się ukryć swoje zmieszanie. Nie chciała, by pomyślał, że jest słaba lub nie może tego znieść. A już na pewno nie chciała, by zażyczył sobie na jej miejscu Morgana Totha, a jej kazał wrócić do laboratorium. Jest inny wszechświat. To także wiedziała. W szkole wolała biologię od fizyki, więc miała ograniczone pojęcie o teorii strun, ale wiedziała, że były zamysły, naukowe pogadanki na temat tego, że jest jeszcze jeden, a może i więcej, równoległy wszechświat. Nie wiedziała dokładnie, o co chodziło, ale to i tak nie miało znaczenia. Był jakiś inny wszechświat. Nie musiała tego udowadniać.

Cholera. Dowód był tutaj, leżał martwy przed nią. I dowód był w Rzymie, żywy. I – „Powinni to potraktować jak inwazję kosmitów,” powiedział Morgan i nie mylił się, mały drań. To była inwazja kosmitów. Z tą różnicą, że kosmici wyglądali jak anioły i bestie, i nie pochodzili z odległej galaktyki, tylko równoległej rzeczywistości. Wyobraziła sobie, jak mówi swoje przemyślenia obu szanowany naukowcom – „Hej, wiecie, co myślę?” – i wtedy uświadomiła sobie, że jest niemal spanikowana. Nie z powodu bestii, zapach, gorąca ani nawet wyczerpania. Tylko z powodu wiedzy. Z powodu emocji – prawdy zakopanej głęboko w niej, niczym potwory w dole. Tylko, że potwory były martwe i już nikogo mialy nie skrzywdzić. Wiedza mogła rozerwać ją od wewnątrz. Albo oszaleje. To się już zdarzyło w jej rodzinie. „Masz dar,” powiedziała jej matka, kiedy była bardzo mała i leżała na szpitalnym łóżku otoczona przez pikającą aparaturę. Wtedy po raz pierwszy jej serce zmieniło się w wirówkę i niemal ją zabiło. Jej matka nie pocieszyła jej, nawet wtedy. Klęczała tylko koło jej łóżka, z dłońmi złączonymi w modlitwie, z szaleństwem w oczach – i zazdrością. Zawsze z zazdrością. „Będziesz dla nas patrzeć. Będziesz prowadzić nas wszystkich.” Ale Eliza nie zamierzała nikogo nigdzie prowadzić. „Dar” był jej przekleństwem. Historia jej rodziny obfitowała w szaleńców, a ona nie zamierzała stać się jednym z nim, dać się zamknąć w izolatce, w pokoju bez

klamek i okien. Ciężko pracowała, by zdławić swój „dar” i być tym, kim chciała być, i udało jej się. Z nastoletniej uciekinierki do drużyny Narodowej Fundacji Naukowców? Osiągnęła wszystko o czym marzyła – wszystko, poza jednym. Koszmary. Przychodziły znienacka, zbyt duże, by je ukryć, potężniejsze od niej samej. Potężniejsze od wszystkiego. Ale teraz kotłowały się w niej inne emocje, inne prawdy, które nie należały do niej i to ją przerażało. Zakołysała się kilka razy. Wciągnęła i wydychnęła powietrze, starając się odzyskać kontrolę nad myślami. „Eliza, jesteś pewna, że wszystko w porządku? Jeśli potrzebujesz świeżego powietrza, to proszę –” „Nie. Nie, czuję się dobrze.” Zmusiła się do uśmiechu i popatrzyła na sfinksa. Nie znaleźli nic, co uszczęśliwiłoby dr Amhaliego. Nie było żadnych szwów, żadnych sklejeń i żadnej metki „zrobiony przez Frankensteina.” Było za to coś innego. Eliza długo trzymała martwe ręce sfinksa w dłoniach, patrząc na znaki, nim się odezwała. „Widziałeś to?” Z milczenia dr Amhaliego wywnioskowała, że on je widział i tylko czekał, by doszli do tego sami. Dr Chaudhary zamrugał kilka razy, łącząc wnioski w ten sam sposób, co Eliza. „Dziewczyna z Mostu,” powiedział. Dziewczyna z Mostu: niebieskowłosa piękność, ze wzniesionymi dłońmi i z wytatuowanymi na nich oczami w kolorze indygo. Te oczy były na okładce magazynu Time i stały się synonimem demona. Dzieci lubiały

rysować je w zeszytach i na ulicy, w akcie buntu. Były nowym 666. „Zaczynasz rozumieć, co to znaczy?” zapytał poważnie dr Amhali. „Wiesz, jak świat to zinetrpretuje? Anioły przylatują do Rzymu; to punkt dla Chrześcijan, no nie? Anioły przylatują do Rzymu, ostrzegają przed bestiami i wojną, podczas gdy tutaj, w państwie muzułmańskich, odkrywamy... demony. Jak myślisz, jaka będzie ich reakcja?” Eliza zrozumiała, o co mu chodzi i podzieliła jego strach. Świat potrzebuje znacznie mniejszej prowokacji niż „demony” z krwi i kości, by oszaleć. Te potwory wciąż wprawiały ją w zdumienie i nie przestawała marzyć o tym, by okazały się fałszywe. Z drugiej strony, od tego był cały zestaw rządów i dyplomatów, policji i wojska, nie naukowcy. Ich praca polegała na ciałach przed nimi – na ich fizyczności, tylko tyle. Było wiele do zrobienia: trzeba było zebrać i posegregować próbki skóry, zgodnie z ich specyfikacją, sfotografować ciała i dokładnie zbadać każde ciało. „Czy wszystkie ciała mają znaki?” zapytał dr Chaudhary. „Wszystkie, poza jednym,” odpowiedział dr Amhali i Eliza miała już o niego zapytać, gdy zobaczyła kolejne ciało. Wystarczyłyby jej te dwa ciała, by spanikować, ale szła spokojnie za naukowcami od namiotu do namiotu i w ciszy obserwowała nieziemskie istoty. Czuła się jak w cyrkowej menażerii, z tą różnicą, że tutaj wszystkie eksponaty były martwe.

Ciała były w różnej fazie rozkładu. Im głębiej w dole leżały, tym dłużej były martwe. Cokolwiek tu się stało, to nie była masakra. W końcu dotarli do ostatniego namiotu. „Ten był pochowany sam,” powiedział dr Amhali. „W płytkim grobie.” Eliza weszła do namiotu jako pierwsza i widok ostatniego „okazu” w tej martwej menażerii zasmucił ją bardziej niż wszystko inne. Ten nie miał znaków na dłoniach. Był pochowany z jakąś troską – nie wrzucony do wspólnego dołu, ale pochowany w brudzie i pyle. Szery pył przywarł do jego ciała, przywołując na myśl rzeźbę. Może to dlatego pomyślała, że jest piękny. Ponieważ nie wyglądał prawdziwie. Wyglądał jak dzieło sztuki. Na jego widok chciało jej się płakać, co nie miało żadnego sensu. Jeśli inni byli „potworni”, on był najbardziej „demoniczny” lub „diabelski”: w większości ludzki, za wyjątkiem długich czarnych rogów, rozszczepionych kopyt i nietoperzych skrzydeł, które rozciągały się od ściany do ściany wielkiego namiotu. Ale nie nazwałaby go demonicznym. Tak jak aniołów nie nazwałaby „anielskimi.” Co się tu dzieje? zastanawiała się w ciszy. Pytania mnożyły się, a ona nie potrafiła na nie odpowiedzieć. Kto zabił te istoty i dlaczego? I co robiły na marokańskim pustkowiu? I... jakie były ich imiona? Jakaś część jej umysłu podpowiedziała jej, że to zła reakcja na widok martwych potworów – zastanawianie

się nad ich imionami – ale to ostatnie ciało sprawiło, że chcieli wiedzieć. Końcówka jednego z rogów była ułamana, a ona zastanawiała się, co się z nią stało. Jak wyglądało jego życie i dlaczego zginął? Mężczyźni rozmawiali ze sobą i usłyszała jak dr Amhali mówi doktorowi Chaudharyemu, że istoty mieszkały przez pewien czas w kazbie i opuściły ją zaledwie przedwczoraj. „Kilku nomadów widziało ich odejście,” powiedział dr Amhali. „Chwila,” przerwała mu Eliza. „Byli widzeni żywi? Jak wielu?” „Nie wiemy. Świadkowie byli roztrzęsieni. Mówili, że widzieli tuziny.: Tuziny. Eliza chciałaby to zobaczyć. Chciałaby zobaczyć ich żywych i oddychających. „Gdzie poszli? Znalazłeś ich?” Głos dr Amhaliego był rozzłoszczony. Poszli tamtędy,” powiedział wskazując... w niebo. „I nie, nie znaleźliśmy.” Według świadków, „demony” poleciały w stronę Gór Atlas, ale nie było na to żadnych dowodów. Skoro nie było dowodów, nie mogli uznać tego za prawdę. Helikoptery przeszukiwały góry, a agenci w jeepach i na wielbłądach szukali kogokolwiek, kto coś by wiedział. Eliza wyszła z namiotu za naukowcami. Nie znajdą ich, pomyślała patrząc na góry, widok ośnieżonych szczytów kontrastował z upałem, który czuła. Jest inny wszechświat i właśnie tam odlecieli.

XXXV

Trzykrotnie Upadły Z łaź. Ze mnie.”

„

Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Jael, imperator serafinów, potrząsnął ramionami, by pozbyć się ciężaru z pleców. Jeśli Razgut chciał tam zostać, nie zdołałby go zrzucić. Jego ramiona były silne, podobnie jak wola i tolerancja na ból. „Zmuś mnie,” odwarknął i zaśmiał się swoim śmiechem szaleńca, podczas gdy imperator wpadał w złość. Razgut czerpał przyjemność z torturowania go w ten sposób. Dzisiaj jednak bez większego przedstawienia puścił go i spadł na marmurową podłogę z łomotem i sapaniem, stając się widzialnym w momencie uderzenia. Dźwignął się do pozycji siedzącej, jego bezużyteczne nogi przechyliły się na jedną stronę. „Proszę bardzo,” powiedział z parodią ukłonu. „Myślisz, że zamierzałem ci podziękować?” Jael ściągnął z głowy hełm i rzucił go w stronę strażnika. Tylko w odosobieniu jego zniszczona twarz mogła być

odsłonięta: odrażająca blizna ciągnęła sięod linii jego włosów aż do brody, a zamiast nosa miał dziurę ciągnącą się aż do ust. „Za co?” zapytał, sepleniąc i plując. Grymas oszpecił jeszcze bardziej paskudną twarz Razguta – napuchniętą i fioletową, jego skórę pokrywały bąble. Odpowiedział z irytacją i w łacinie, której imperator nie rozumiał: „Za niezłamanie twojego karku, gdy miałem okazję. To byłoby takie łatwe.” „Skończ z tym twoim ludzkim językiem,” warknął Jael niecierpliwie. „Co powiedziałeś?” Byli w bogatych apartamentach w Pałacu Papieża, przylegającego do Bazyliki Świętego Piotra i właśnie wrócili ze spotkania z liderami świata, którym Jael przedstawił swe żądania. Przedstawił je powtarzając każdą sylabę, którą Razgut szeptał mu do ucha. „Za słowa,” powiedział słodko Razgut, tym razem po serafińsku. Czymże jesteś bez moich słów, mój panie, poza piękną twarzą?” Zachichotał i Jael go kopnął. To nie było dramatyczne kopnięcie. Nie było w nim nic z teatralności, jedynie brutalna siła. Szybkie, twarde uderzenie i jego zakuta w stal stopa wbiła się głęboko w ciało Razguta. Razgut zawył. Ból był ostry i precyzyjny. Skulił się. Śmiejąc się. W umyśle Razguta było pęknięcie. Był to kiedyś bardzo sprawny umysł i to pęknięcie było niczym skaza na diamencie. Wił się. Przemieniał każde zwykłe uczucie w mutanta: rozpoznawalnego, ale, oh, bardzo złego.

Kiedy spojrzał ponownie na Jaela, w jego oczach lśniła nienawiść zmutowana z wesołością. Tylko jego oczy były świadectwem jego przeszłości. Gdyby odsunąć się i popatrzeć na niego w towarzystwie swoich, niemożliwym by było uznanie, że należą do tej samej rasy. Wszyscy serafini byli symetralni i pełni gracji, potężni i znakomici – nawet Jael, o ile jego twarz była zasłonięta – podczas, gdy Razgut był pokraczną, potworną rzeczą, tworem bardziej podobnym do goblina niż anioła. Był kiedyś piękny, tak, ale teraz tylko jego oczy mogły to potwierdzić. Ich migdałowy kształt odcinał się od zniekształconej, posiniaczonej twarzy. Inny dowód jego pochodzenia był bardziej przerażający: kikuty odłamanych kości wystające z jego pleców. Jego skrzydła zostały wyrwane. Nawet nie odcięte, tylko wyrwane. Ból nie opuszczał go od tysiąca lat i nie pozwalał o sobie zapomnieć. „Kiedy broń znajdzie się w rękach moich żołnierzy,” powiedział Jael, patrząc na niego z obrzydzeniem, „kiedy ludzkość padnie przede mną na kolana, wtedy może docenię twoje słowa.” Razgut wiedział lepiej. Wiedział, że zostanie po nim tylko plama krwi, gdy Jael tylko dostanie swoją broń, co stawiało go w ciekawej sytuacji. Skoro i tak miał zginąć, niezależnie od tego czy mu się powiedzie, czy nie, pytanie było: Czy wolał zostać cichą i posłuszną plamą czy raczej samowolną i doprowadzającą do wściekłości plamą, która rozbije w drobne kawałki plany imperatora?

Decyzja była oczywista. Jak łatwo było poniżyć i zniszczyć Jaela. Polegał na Razgucie, na spotkaniu wielkich ludzi, którzy przybyli z daleka, by usłyszeć te wszystkie absurdalne rzeczy, którymi ich nakarmił. Głupiec był tak pewny Razguta, że powtórzyłby wszystko. To było upajająca myśl i kilka razy Razgut się zakrztusił chichotem, wyobrażając to sobie. Nie ma boga, wy, głupcy, mógłby kazać mu powiedzieć. Są tylko potwory, a ja jestem najgorszym z nich. To było zabawne, mieć w rękach taką władzę. Razgut doskonale rozumiał, że gdyby Jael przyszedł tu bez niego i zacząłby mówić w swoim języku, ich oddział zostałby natychmiast rozdzielony do laboratoriów, by w ciągu tygodnia stworzyć program tłumaczący, który pozwoliłby im na porozumiewanie się, a nawet mówienie przez komputerowo generowany głos. Oczywiście, nie wytłumaczył tego Jaelowi. Lepiej było przekazywać każdą sylabę, kontrolować każde zdanie. Mógłby powiedzieć do rosyjskiego ambasadora: Czy ktoś z was ma gumę? Mój oddech jest powalający. Albo, na przykład do Amerykańskiego Sekretarza Stanu: Przypieczętujmy tę umowę pocałunkiem. Chodź do mnie, mój drogi, i ściągnij mój hełm. Czy to nie byłoby zabawne? Ale musiał się powstrzymywać, ponieważ zaplanował coś więcej niż tylko zniszczenie Jaela i było to coś, czego zupełnie się nie spodziewał. Oh. Zupełnie nie.

„Dostaniesz swoją broń,” powiedział mu Razgut. „Ale musimy być ostrożni, mój panie. To jest wolny świat, a nie armia na twoje rozkazy. Trzeba sprawić, by chcieli dać nam, co potrzebujemy.” „Dać mi, co ja potrzebuję,” poprawił go Jael. „Tak, ty. Wszystko dla ciebie, mój panie. Twoja broń, twoja wojna i nieosiągalni Stelianie, czołgający się u twoich stóp.” Stelianie. Byli pierwszym celem Jaela. Razgut nie widział, czym zasłużyli sobie na jego nienawiść, ale powód się nie liczył, tylko rezultat. „Ależ słodki będzie ten dzień.” Wdzięczył się, nadskakiwał. Ukrył swój uśmiech i czuł się dobrze, ponieważ oh, wiedział rzeczy, tak, i tak, i dobrze było być jednym, z tych którzy wiedzą. Jedynym, który wie. Razgut wyznał swój sekret tylko raz, ponieważ potrzebował muła dla siebie, dla upadlego anioła. Izîl. Zaskoczyło go, jak bardzo tęskni za tym starym żebrakiem. Był jasny i dobry, a Razgut go zniszczył. Cóż, czego innego oczekiwał ten człowiek: coś za nic? Z uczonego do szaleńca, z doktora do hieny cmentarnej, taki był jego los, ale dostał to, czego chciał, nieprawdaż? Wiedzy, której nie dostałby nawet od Brimstonea, ponieważ tylko stary diabeł wiedział to. Razgut pamiętał to, o czym nie wiedział nikt inny. Kataklizm. Okropny i okropny, i okropny na zawsze. Umysły niszczeją. Pustoszeją. Ręce słabną i ścierają się przez czas. Ale nie te Razgsuta.

Izîl, stary głupiec, próbował powiedzieć to ognistookiemu aniołowi, który przyszedł do nich w Maroku. Miał na imię Akiva i miał w sobie steliańską krew, ale nie steliańską wiedzę, to było oczywiste, i nie chciał słuchać. „Mogę powiedzieć ci rzeczy!” krzyczał Izîl. „Sekrety! O twoim własnym gatunku. Razgut przekazał mi –” Akiva przegonił go, nie chcąc słuchać słów Upadłego. Jakby wiedział w ogóle co to znaczy! Upadły. Powiedział to jak bluźnierstwo, ale nie miał pojęcia, czym to jest. „Mity w historii rosną jak pleśń na księgach,” mówił Izîl. „Może powinieneś zapytać kogoś, kto tam był, wieki temu. Może powinieneś zapytać Razguta.” Ale nie zrobił tego. Nikt nigdy nie zapytał Razguta. Co ci się stało? Dlaczego ci to zrobiono? Kim jesteś, tak naprawdę? Oh, oh i oh. Powinni byli zapytać. Razgut powiedział teraz Jaelowi, „Przyniesiemy ludziom wiedzę, nie strach. Oni zawsze tacy są, kłócą się. Dla nich mięso i picie. Tak naprawdę to nie tymi ważnymi powinniśmy się zajmować. Oni są tylko na pokaz. Podczas gdy oni zwracają do siebie swoje zwiędłe główki, ludzie pracują w twoim imieniu. Zapamiętaj moje słowa.To tylko kwestia czasu, aż wyciągną w twoją stronę swoją broń, mój panie.” „A więc gdzie jest ta broń?” Wyrzucił z siebie potok śliny. „Gdzie?” „Cierpliwości, cierpliwości –” „Mówiłeś, że będą traktować mnie jak boga!”

„Tak, cóż, jesteś brzydkim bogiem,” powiedział Razgut niecierpliwie. „Zdenerwowałeś ich. Seplenisz, kiedy mówisz, kryjesz się za swoją maską i patrzysz na nich, jakbyś chciał ich pomordować w łóżkach. Może spróbowałbyś być czarujący? To załatwiłoby sprawę.” Znowu, Jael go kopnął. Tym razem ból był mocniejszy i Razgut zwymiotował krwią. Zanurzył palec we krwi i przyjrzał mu się z ciekawością. Jael potrząsnął głową z niesmakiem i podszedł do stołu. Nalał sobie kieliszek wina i zaczął krążyć po pokoju. „To trwa zbyt długo,” powiedział. „Nie przybyłem tu po rytuały i zaklinanie. Przybyłem po broń.” Razgut przewrócił oczami i zaczął czołgaś się powoli w stronę drzwi. „Świetnie. Sam z nimi porozmawiam. Będzie szybciej, poniekąd. Twoja wymowa łaciny jest zatrważająca.” Jael dał znak parze Dominiów pilnujących drzwi i Razgut, śmiejąc się, został rzucony pod nogi Jaela. Zarechotał ze swojego żartu. „Wyobraź sobie ich twarze!” płakał, roniąc łzę z jednego, ciemnego oka. „Oh, albo wyobraź sobie, że wchodzi tu Papież i widzi naszą parę w całej swojej okazałości! ‘To są anioły? Zapłakałby i chwyciłby się za serce. ‘Oh, a więc co, na Boga, nazywacie bestiami?’ ” Razgut złapał się za brzuch, dławiąc się ze śmiech. Jael nie podzielał jego radości. „Nie jesteśmy parą,” powiedział zimno. „A teraz, rzeczo. Jeśli kiedykolwiek mnie zawiedziesz –”

Razgut przerwał mu. „To co? Co mi zrobisz, drogi Imperatorze?” Spojrzał w górę na Jaela i wytrzymał jego spojrzenie. „Rozejrzyj się. Popatrz na mnie. Jestem Razgut, Trzykrotnie Upadły, Nędznik Wśród Aniołów. Nie ma niczego, co możesz mi odebrać, a co nie zostało jeszcze odebrane, nic nie możesz mi zrobić, co jeszcze nie zostało zrobione.” „Nikt cię jeszcze nie zabił,” powiedzial Jael niewzruszenie. Razgut uśmiechnął się na to. Klasnął teatralnie w dłonie i krzyknął, „Tylko nie to mój panie. Zrań mnie, okalecz mnie, ale proszę, proooszę, tylko nie dawaj mi pokoju!” Spazm furii przebiegł przez okaleczoną twarz Jaela. W końcu zrozumiał. Nie mógł zabić Razguta; potrzebował go. By rozumieć język ludzi, tak, ale tu chodziło o coś więcej: o rozumienie ludzi, ich historii i polityki, strategii i retoryki. Mógł go kopnąć znowu, a Razgut odczuwałby ból całą noc i płakałby jak niemowlę, a rano liczyłby swoje siniaki i śmiał się, i wciąż wiedział to, co nikt nie wie, rzeczy, które nie powinny być zapomniane i powód – o bogowie, najwspanialszy i najgorszy powód – dla którego Jael powinien zostawić Stelianów w spokoju. „Jestem Razgut, Trzykrotnie Upadły, Nędznik Wśród Aniołów,” śpiewał we wszystkich ludzkich językach, od łaciny przez arabski, po hebrajski i tak w kółko, wciągając powietrze, gdy dosięgały go kopniaki. „I wiem, czym jest strach! O tak, i wiem także, czym są bestie. Myślisz, że wiesz, ale nie wiesz, ale się dowiesz,

oh dowiesz się, oh dowiesz się. Dam ci twoją broń i będę się śmiał, gdy mnie będzie zabijał, tak jak śmieję się, gdy mnie kopiesz i będziesz słyszał echo mojego śmiechu na końcu wszystkiego i będziesz wiedział, że mogłem cię powstrzymać. Mógłbym ci to powiedzieć.” Nie rób tego, oh nie, nie rób tego, Jael powienien był odpowiedzieć. Albo wszyscy zginą. „I zrobiłbym to,” dodał w serafińskim, „gdybyś był choć trochę milszy dla tej biednej, zepsutej rzeczy.”

XXXVI

Jedyny nie-idiota na świecie Witaj, królu Morganie,” powiedział Gabriel,

„

wsuwając głowę przez drzwi laboratorium. „Jak się ma jedyny nie-idiota na świecie w taki piękny dzień?” „Pieprz się,” odpowiedział Morgan, nie odrywając wzroku od komputera. „Ah, doskonale,” westchnął Gabriel. „Ja również mam się cudownie.” Wszedł do laboratorium i rozglądnął się. „Widziałeś gdzieś Elizę? Nie wróciła do domu.” Morgan prychnął. To był jedyny dźwięk, który mógł wydać jego zatkany nos: prychnięcie. „Taa, widziałem ją. Widok Elizy śpiącej z otwartymi ustami zrujnował mój dzień.” „Oh,” powiedział Gabriel, cała jego radość wyparowała. „Nie, to nie przez to. Był już zrujnowany, kiedy obudziłeś się ze snu, w którym miałeś przyjaciół i uświadomiłeś sobie, że jesteś sobą.”

Morgan w końcu popatrzył na niego. „Czego chcesz, Edinger?” „Już ci powiedziałem. Szukam Elizy.” „Której najwidoczniej tu nie ma,” powiedział Morgan, rozkładając ręce. „Mam jej telefon,” ciągnął Gabriel. „Nie wzięła go ze sobą, a dostał z milion wiadomości. Szczerze, to nie wiedziałem, że możliwym jest przetrwać tak długo bez telefony. Jesteś pewny, że wszystko z nią w porządku?” Morgan drgnął. Wciąż był odwrócony w stronę komputera, ale Gabriel zauważyłby błysk jego oka w jego odbiciu w ekranie, gdyby przyglądał mu się, a on nigdy nie przyglądał się zbyt uważnie Morganowi Toth. „Poszła gdzieś z dr Chaugharym,” powiedział Morgan, kwaśno jak zawsze, ale do jego tonu wkradła się jakaś przebiegłość, chłodna gorliwość. „Pewnie zaraz wrócą, możesz to tu zostawić.” Gabriel zawahał się. Zważył telefon w dłoni i rozglądnął po pokoju. Zobaczył sweter Elizy przewieszony przez krzesło przy jednym z sekwencerów. „Dobra,” powiedział i położył telefon na stole koło urządzenia. „Powiesz jej, żeby do mnie napisała, gdy wróci?” „Jasne,” zgodził się Morgan, a Gabriel zawahał się, ta uprzejmość był podejrzana. Ale wtedy Morgan dodał, „Powiem ci coś. Wstrzymuj do tego czasu oddech,” i Gabriel przewrócił oczami i wyszedł.

Morgan Toth przez chwilę się nie ruszał. Odczekał pięć minut – trzysta cichych pyknięć zegara – zanim zamknął drzwi i podniósł telefon.

XXXVII

Zaabsorbowany szczęściem Jesteś pewna, że możesz to zrobić?” Akiva zapytał

„

siostrę, jego brwi ściągnięte były w trosce. Byli przy wejściu do jaskini, gdzie, zaledwie dzień wcześniej, dwie armie niemal wykończyły się nawzajem. Sytuacja teraz były... troszkę inna. „Co, spędzić kilka dni w towarzystwie twojej kochanki?” odparowała Liraz. „Nie będzie łatwo. Jeśli spróbuje ubrać mnie w ludzkie ubrania, nie ręczę za swoje czyny.”

Akiva odpowiedział jej ponurym uśmiechem. Nie było nic, czego pragnął bardziej od spędzania kilku dni z Karou. „Jesteś odpowiedzialna za więcej niż swoje czyny,” powiedział Liraz. Chciał, by zabrzmiało to lekko. Ale nie udało się. Jej oczy błysnęły złością. „Co, nie wierzysz mi w sprawie swojej wspaniałej pani? Może powinieneś wyznaczyć cały batalion, by ją chronił.” A może tylko siebie, chciał powiedzieć. Powiedział Karou, że nie spuści jej więcej z oczu, ale wygląda na to, że będzie musiał, ten ostatni raz. Wszyscy zgodzili się na jej plan, równie śmiały co chytry, który miał szansę się powieść, ale zatrzymywał go w Eretz, podczas gdy Liraz towarzyszyła Karou w wyprawie do ludzkiego świata. „Wiem, że mogę ci ufać,” powiedział siostrze, co było prawie zupełnie prawdą. Ufał jej w sprawie chronienia Karou. Kiedy pytał czy jest pewna, że może to zrobić, miał na myśli coś innego. „Kiedy przyjdzie na to czas, jesteś pewna, że będziesz w stanie zabić Jaela?” „Poiwedziałam, że będę, nieprawdaż?” „Nie zbyt przekonująco,” odpowiedział Akiva. Na ostatniej naradzie wojennej, Liraz powitała pomysł Karou wybuchem śmiechu, a potem popatrzyła ponad stołem na zebranych i zaproponowała coś bardziej przerażającego. By nie zabijać Jaela. Jeszcze. I wtedy, gdzy po wielu dyskusjach odrzucono ten pomysł, popadła w podejrzaną zadumę, przez którą

Akiva podejrzewał, że niezależnie od tego, co mówiła, jego siostra może postąpić według własnej woli. „Powiedziałam, że będę,” powtórzyła gniewnie, wyzywając go, by zakwestionował jej słowa. Niech będzie jasne, Lir, wyobraził sobie jak mówi. Nie zamierzasz wszystkiego zrujnować, prawda? Odpuścił. „Pomścimy Hazaela,” powiedział. To nie była pusta obietnica. Pragnął tego równie mocno, co ona. Zaśmiała się sarkastycznie. „Cóż. Zrobią to ci z nas, którzy nie są zaabsorbowani swoim szczęściem.” Akiva drgnął. Zaabsorbowany szczęściem. Sprawiła, że zabrzmiało to niewłaściwie i źle. Lekceważąco. Czy bycie zakochanym było jakąś zdradą pamięci Hazaela? Nie musiał się nawet zastanawiać. Wiedział, że Hazael nie winiłby go za bycie szczęśliwym. Ale Liraz to robiła. Nie odpowiedział na jej dźgnięcie. Bo co mógł na to odpowiedzieć? Wystarczyło się przyjrzeć, by zobaczyć jak trudna była ta miłość. Tu, w jaskini, ten niełatwy sojusz chimer z serafinami był czymś więcej niż cudem, i to był ich cud, jego i Karou. Nie mógł powiedzieć tego głośno, ale czuł to w sercu. Oczywiście, Liraz również miała w nim swój udział, ona i Thiago. To było dobrze widoczne: ich para, stojąca ramię w ramię, dający razem przykład swoim armiom. Omawiali łączenie batalionów i wszystkie sprawy negocjowali między sobą. Akiva naznaczył wszystkich swoich dwustu dziewięcdziesięciu szczęściu swoich braci i siostry nowymi tatuażami i teraz armie testowały ich działanie.

Grupy żołnierzy po obu stronach ustawiali się w szeregu, co było trochę niepokojące... coż, to był nowy rodzaj gry, znaczniej mniej brutalny niż ten, w którym Liraz była zmuszona brać udział. Akiva obserwował jak jego brat Xathanael namawiał szakalogłową Sab, by pokazała mu swoje dłonie. Była niezdecydowana i zerkała ciągle na Wilka. Skinął jej głową, a ona uśmiechnęła się. Uniosła dłonie, wytatowane oczy skierowała w Xathanaela i nic się nie stało. Stali w ciemnej plamie po krwi Uthema, w miejscu, gdzie wczoraj niemal wszystko się załamało i nic się nie stało. Xathanael był spięty, ale zaraz rozluźnił się i zaśmiał, po czym dał Sab kuksańca w żebra na tyle silnego, że wygląło to jak uderzenie. Jego śmiech był szczery, a Sab nie oddała mu. Trochę dalej, Akiva zobaczył jak Elyon namawia Issę, by go dotknęła, wyciągając swoją naznaczoną rękę w jej stronę. W tym obrazku był potencjał, który Akiva zapragnął zmienić w eliksir dla reszty Eretz. Kilku, a potem więcej, pomyślał niczym modlitwę. Kątem oka zauważył błysk błękitu, a po skórze przeszedł mu dreszcz. Obrócił się i zobaczył po drugiej stronie jaskini wpatrujące się w niego czarne oczy Karou. Wystarczyło mu jedno spojrzenie i poczuł się niczym pijany światłem. Nie była blisko. Bogowie, dlaczego nie jest blisko mnie? Akiva poczuł, jak między nimi powietrze zaczyna iskrzeć –

„Przepraszam,” szepnęła Liraz. „To nie było sprawiedliwe.” Ciepło rozeszło się po jego sercu i poczuł dumę ze swojej siostry, dla której przeprosiny nie były czymś łatwym. „Nie, nie było,” powiedział równie cicho. „A mówiąc o sprawiedliwości, mogliście poczekać kilka minut zanim wparowaliście do mojego pokoju. Jestem pewny, że jeszcze kilka minut i pocałowalibyśmy się.” Liraz prychnęła i klepnęła go mocno w ramię, napięcie między nimi wyparowało. „Przepraszam, jeśli moja prawie śmierć przeszkodziła twojemu prawie pocałunkowi.” „Wybaczam ci,” powiedział Akiva z powagą. Trudno było żartować z niedawnego strachu, ale czuł, że tak zrobiłby Hazael i to wydawało mu się właściwe. „Wybaczam ci ten jeden raz,” ciągnął. „Następnym razem, wybieraj czas swojej prawie śmierci z większą uwagą. Albo lepiej, nigdy więcej prawie nie umieraj.” Spróbuj za to prawie się całować, pomyślał, albo naprawdę się całować, ale nie powiedział tego, częściowo dlatego, że trudno było mu sobie to wyobrazić, a częściowo dlatego, że to zdenerwowałoby ją. Życzył jej tego, w myślach – by Liraz odnalazła coś, dzięki czemu zaabsorbuje ją szczęście. „Pójdę się umyć przed wylotem,” powiedział, odpychając się od ściany, o którą się opierał. Kilka godzin z magią zmęczyło go. Potarł dłonią kark. „Powinieneś iść do basenów termalnych,” powiedziała Liraz. „Są... magiczne.”

Zamarł i popatrzył na siostrę ze zdziwieniem. „Magiczne?” powtórzył. Nigdy nie słyszał, by Liraz wypowiadała to słowo z takim podziwem i... co to był za rumieniec na jej policzkach? Interesujące. „Lecznicza woda, oczywiście,” powiedziała, unikając jego wzroku. Próbowała ukryć emocje pod maską znudzenia i przesadziła. Najbardziej zdradzał ją rumieniec. Bardzo interesujące. „Cóż. Nie ma teraz na to czasu,” powiedział Akiva. W alkowie, niedaleko wejścia do jaskini był przysznic. „Zaraz wrócę,” powiedział, odlatując. Chciałby iść do basenów termalnych – chciałby iść tam z Karou – ale to była tylko kolejna pozycja na liście rzeczy, które zrobi, gdy w końcu jego życie będzie należało tylko do niego. Kąpiel z Karou. Na samą myśl poczuł uderzenie gorąca. Wolność. Akiva w końcu był na tyle wolny, że mógł o tym marzyć, a to już było coś. Karou wybaczyła mu. Kochała go. I znowu się rozdzielali, a on jej nie pocałował. Nawet, gdyby nie musieli ukrywać swoich uczuć przed dwoma armiami i nawet, gdyby udało im się skraść chwilię samna-sam, Akiva wciąż podzielał żołnierski przesąd na temat pożegnań. Nie mówi się ich. Przynoszą pecha, a pocałunek na pożegnanie jest tylko inną formą

pożegnania. Pocałunek na początek nie powinien być pocałunkiem na pożegnanie. Muszą jeszcze na to poczekać. Przejście rozwidliło się w końcu i skręcił w prawy korytarz, do alkowy. Z wysokiego na kilka metrów sufitu lała się woda, która częściowo spływała też po ścianie i rozpryskiwała się na kamieniu, wpływając w szpary przy podłodze. Jak wszystkie cuda w tych jaskiniach, prysznic wyglądał na naturalny, ale prawdopodobnie taki nie był. Akiva odpiął swój pas z mieczem i położył go na ziemi, a potem ściągnął koszulkę przez głowę. Nabrał trochę wody w dłonie i przemył twarz. Po kolei obmywał szyję, tors i ramiona. Podłożył głowę pod strumień i wyprostował czując, jak zimna woda spływa w dół jego rozpalonych pleców i syczy w zetknięciu ze skrzydłami. Zgodził się na plan Karou, ponieważ wydawał się słuszny. Był sprytny i znacznie mniej ryzykowny niż poprzedni, a jeśli się powiedzie, szkoda wyrządzona przez Jaela w świecie ludzi zostanie znacznie zmniejszona, jak huragan zredukowany do lekkiego wietrzyku. Będą musieli jeszcze tylko powstrzymać wrogów przed uzbrojeniem się w, jak to nazywała Karou, „broń masowej destrukcji”. Liraz mogła z niej szydzić, sugerując proszenie Jaela o odejście, ale tak właściwie, na tym właśnie polegał ten plan: na poproszeniu go, by wziął swoją armię i wrócił do domu bez tego, po co przyszedł, dziękujemy i dobranoc.

Oczywiście, to nakłonienie było sednem sprawy. To było proste i błyskotliwe – nie było prośbą – i Akiva nie wątpił, że Karou i Liraz podołają swemu zadaniu. Obie były groźne i jednocześnie obie dbały równie mocno o losy świata – światów – a on mógł się tylko modlić, by nie napotkały na swojej drodze żadnych trudności. Chciał już teraz znaleźć się w bezpiecznej przyszłości, którą sobie wymarzył, w której niczyje życie nie było zagrożone, a najtrudniejszą decyzją do podjęcia było co zjeść na śniadanie. Liraz miała rację, pomyślał Akiva. Był zaabsorbowany szczęściem. Nie spodziewał się, że będzie mógł spędzić z Karou trochę czasu w samotności, więc kiedy usłyszał cichy szmer – jakby ciche westchnięcie – za swoimi plecami, odwrócił się, oczekując, że ją zobaczy. Nikogo za nim nie było. Uśmiechnął się. Był pewien jej obecności przed sobą, tak jak był pewny tego, że przed chwilą westchnęła na widok jego nagich pleców. Niezależnie od tego, co mówił sobie przed chwilą – że pocałunek na początek nie powinien być pocałunkiem na pożegnanie – poczuł ukłucie nadziei. Potrzebował tego. Czuł, że to, co im przerwano, gdy przykładali sobie dłonie do serc, nie powinno pozostać niedokończone. W końcu przesądy są tylko przesądami. „Karou?” powiedział, wciąż się uśmiechając.”Jesteś tu?” Czekał, aż się ujawni, gotowy pochwycić ją w ramiona. Już teraz. Dopóki nie było nikogo, kto mógł ich zobaczeć.

Nie ujawniła się. I wtedy, nieoczekiwanie, obecność – bo to była obecność – stała się nieznajoma, niemal złowieszcza, jakby była czymś więcej. Wiedział, że w pomieszczeniu z nim jest ktoś jeszcze. Napiął ramiona, intensywnie wypatrując jakiegoś znaku. Poczuł chłód, który nie miał nic wspólniego z zimną wodą oblewającą jego ciało. „Karou? Czy to ty?” zapytał ponownie, pewien, że nie doczeka się odpowiedzi. Usłyszał w korytarzu ciche kroki i do pomieszczenia weszła Karou. Była całkowicie widzialna i zawahała się, gdy zobaczyła, że jest na wpół rozebrany. Zobaczył w jej oczach nadzieję, dokładnie tą, którą miał on sam chwilę wcześniej. „Witaj,” powiedziała miękko, szeroko otwierając oczy. Podeszła do niego powoli i zatrzymała się, gdy jej nie odpowiedział. Popatrzył na nią z napięciem. Przeczucie go nie opuściło. W powietrzu wokół nich wyczuwał ostrzeżenie i groźbę. Coś niewidzialnego. To coś było z nimi w alkowie.

XXXVIII

Doskonały zbieg okoliczności Eliza obudziła się gwałtownie w Maroku. Nie krzyczała i nie była nawet na granicy krzyku. Tak właściwie, to nie była nawet przestraszona, co było miłą niespodzianką. Zapadła w sen z przymusu – wyczerpanie organizmu brakiem snu może doprowadzić do śmierci – i miała nadzieję, że a) sny jakimś cudem zostawią ją w

spokoju, lub b) ściany tego pomieszczenia są na tyle grubę, by stłumić jej krzyki. Wyglądało na to, że spełniła się nadzieja a, ponieważ b nie miała żadnych szans. Słyszała szczekanie psów na zewnątrz i choć ściany wyglądały na grube, nie tłumiły żadnych dźwięków. Co ją obudziło, jeśli nie koszmar? Może psy? Nie. To było coś... Coś subtelniejszego, co tańczyło poza jej umysłem, jak cienie poza promieniem światła. Leżała nieruchomo i próbowała zrozumieć. Jej umysł wciąż balansował na granicy snu, pomiędzy snem a jawą i Eliza poczuła się jak dziewczynka, która weszła do piwnicy z pochodnią i próbowała pokonać wielką ciemność z maleńkim światłem. Co jest naprawdę, naprawdę złym pomysłem, więc usiadła i potrząsnęła głową. A potem potrząsnęła jeszcze raz. Sio, sny. Nie chcę was. Są takie kolce, które można ustawić na parapecie, by zniechęcić gołębie do lądowania na nich; musiała założyć coś takiego w swojej głowie, by trzymać koszmary z daleka od siebie. Psychiczne kolce. Znakomicie. Ponieważ nie miała takich kolców, nie starała się ponownie zasnąć. Uznała, że te cztery godziny snu wystarczą, by na chwilę odsunąć od niej perspektywę śmierci z wyczerpania. Usiadła na łóżku i położyła stopy na ziemi. Jej laptop leżał koło niej. Pobrała wcześniej pierwszą serię zdjęć, które wysłała na swój

zabezpieczony adres e-mail, zanim usunęła je z urządzenia. Razem z Dr Chaudharym zaczęli pobierać próbki tkanek z ciał i mieli kontynuować to dzisiejszego ranka. Zgadywała, że zajmie im to kilka dni. Potrzebowali próbek z każdej części ciała. Skóra, futro, pióra, łuski, szpony. Resztę pracy wykonają w laboratorium i wkrótce ich krótki pobyt tutaj będzie wydawał się tylko snem. Szybkim, dziwnym snem. I co im powiedzą ich znaleziska? Nie chciała się nawet zastanawiać. Czy składały się z różnych DNA? Tutaj pantera, tutaj sowa i trochę człowieka pomiędzy? A może ich DNA było zgodne i tylko wyrażało się inaczej, w ten sam sposób, co pojedynczy ludzki kod genteyczny mógł wyrazić się jako, powiedzmy, gałka oczna lub paznokieć, lub jakakolwiek inna część ciała? Albo... odnajdą coś innego, coś nieznanego dotychczas żadnemu z naukowców? Przebiegł ją dreszcz. Nie wiedziała, jak się do tego ustosunkować. Gdyby mogła o tym rozmawiać, gdyby mogła teraz zadzwonić do Taja lub Catherine – gdyby w ogóle miała ze sobą telefon – co by powiedziała? Podniosła się i podeszła do okna. Wychodziło na wewnętrzny parking, gdzie nic się nie działo, więc Eliza założyła dżinsy i buty, i podkradła się do drzwi. Skradanie się, tak właściwie, było niepotrzebne. Gdyby była w wielkim, bogatym mega-hotelu, czułaby się anonimowo i mogłaby beztrosko iść, gdzie tylko by chciała. Ale to nie był wielki, bogaty mega-hotel. To była

kazba. Nie jakaś tam kazba, ale kazba-zmieniona-whotel, choć niewiele się to różniło. Okej, może jechało się do tego miejsca kilka godzin, ale wobec tego krajobrazu to było niczym. Zjeżdżając z autostrady do tego miejsca, znaleźli się na Pustyni Sahara, która była wielkości Stanów Zjednoczonych. Wobec tego, kilka godzin jazdy mogły zostać sklasyfikowane jako „całkiem krótko.” Kazba nazywała się Tamnogault i w drodze do niej przejeżdżało się przez bramę, w której posążki dzieci z poważnymi minami wskazywały drogę długimi włóczniami. Kazba była niemal jak błotne miasteczko w centrum oazy, masa kamieni rzuconych jedno na drugie. Pokoje były jednak wystarczająco wygodne, z bardzo wysokimi sufitami i wełnianymi dywanami na podłogach, a na dachu był taras, z którego można było podziwiać palmy. Poprzedniej nocy, gdy jadła tam kolację z Dr Chaudharym, widziała więcej gwiazd niż przez całe swoje życie. Widziałam więcej gwiazd niż jakikolwiek inny człowiek. Eliza zatrzymała się i zacisnęła powieki, przyciskając do nich palce, jakby chciała powstrzymać bałagan w swojej głowie. Założyć psychiczne kolce na umysł i odstraszać koszmarne gołębie. Zabiłam więcej gwiazd niż ktokolwiek ich widział. Eliza potrząsnęła głową. Zalążek znajomego strachu i poczucia winy próbował wślizgnąć się do jej zmęczonego umysłu. Sprawiało to, że zaczynała myśleć o rzeczach, których nie chciała poruszać. Zignoruj to, powiedziała do siebie. Nikogo nie zabiłaś. Wiesz to.

Ale nie wiedziała. Pośród wszystkich rzeczy, których była pewna we Wszechświecie nie było pewności co do jej własnej niewinności. Głos rozsądku w jej głowie pobrzmiewał cienko i niepewnie, co raczej nie było dobrym znakiem. Krok za krokiem, Eliza wspięła się po schodach na taras. Jeszcze nie oszalałam i nie oszaleję. To tylko stres i zmęczenie, ale nie szaleństwo. Wychodząc na nocne powietrze, zadrżała od niespodziewanego chłodu, a ujadanie psów stało się jeszcze bardziej wyraźnie. Zobaczyła Dr Chaudharyego, któr wciąż siedział w tym samym miejscu, w którym zostawiła go kilka godzin wcześniej. Pomachał jej, kiedy ruszyła w jego stronę. „Siedziałeś tu przez cały czas?” zapytała, gdy zbliżyła się na tyle, żeby mógł ją dobrze słyszeć. Zaśmiał się. „Nie. Próbowałem zasnąć, ale nie mogłem. Myśli o tych hybrydach nie dają mi spokoju.” „Mnie również.” Skinął głową. „Proszę, usiądź,” powiedział. Siedzieli przez chwilę w ciszy, otoczeni przez noc, aż w końcu Dr Chaudhary odezwał się. „Skąd przybyli?” zapytał. Było to pytanie retoryczne, ale po nim nastąpiła pauza wystarczająco długa, by mogła zaryzykować odpowiedź, gdyby się ośmieliła. Morgan Toth by zaryzykował, więc i ona odpowiedziała po prostu, „Z innego wymiaru.” Zaufaj mi. Jestem tego pewna; mrowienie w mózgu, gdy o tym myślę jest tego najlepszym dowodem.

Dr Chaudhary uniósł brwi. „Tak szybko? Myślałem, Elizo, że może ty wierzysz w Boga.” „Co? Nie. Dlaczego tak pomyślałeś?” „Cóż, to nie miało cię obrazić. Ja wierzę w Boga.” „Naprawdę?” Zaskoczyło ją to. Wiedziała, że mnóstwo naukowców wierzy w Boga, ale nie posądzała o to Dr Chaudharyego. Choćby dlatego, że jego specjalizacja – używanie DNA do odtworzenia historii ewolucji – było poniekąd sprzeczne z kreacjonizmem. „Nie uważasz, że trudno to ze sobą pogodzić?” Wzruszył ramionami. „Moja żona lubi powtarzać, że umysł jest jak pałac z pokojami dla wielu gości. Może lokaj dba o umieszczenie delegacji Naukowców w innym skrzydle niż emisariuszy Wiary, by nie kłócili się ze sobą na korytarzu.” Dziwnie było słyszeć coś takiego od szanowanego naukowca. Eliza była zdumiona. „Cóż,” zaryzykowała, „gdyby zderzyli się teraz ze sobą, jak myślisz, kto by wygrał?” „Masz na myśli, co ja myślę na temat Gości?” „Czuję się zobowiązany, by zaznaczyć, że mogą pochodzić z laboratorium. Myślę, że możemy dowiedzieć się więcej na ich temat, gdy będziemy mogli oprzeć się na wynikach dzisiejszych badań, ale czy to możliwe, by ktoś ich wyhodował?” „Chodzi ci o takie gniazdo pełne czarnych charakterów ukryte w czynnym wulkanie?”

Zaśmiał się. „Dokładnie. I jeśli to są tylko ciała, ta teoria może mieć jakieś zalety, ale te anioły... Są dużo bardziej kłopotliwe.” Tak. Ogień, latanie. „Czy słyszałeś,” zapytała Eliza, „że żadne bazy danych nie potrafią ich sklasyfikować?” Przytaknął. „Wiem. I jeśli założymy, wstępnie, że mogą być z... nie stąd, to skąd są nasze bestie?” „Z innego wymiaru lub... Nieba i Piekła,” odpowiedziała Eliza. „Tak. Ale gdy tak sobie myślę, podziwiając gwiazdy... ‘Patrzenie’ jest nie wystarczające, jak na takie gwiazdy jak te, nie uważasz?” Bardzo dziwne, pomyślała Eliza, przytakując. „Pomyślałem, że to goście w pałacu myśli –” Przyłożył palec do skroni, by wyjaśnić o jaki „pałac” mu chodzi – „ale wciąż nie udało mi się zgadnąć: Co to znaczy? Może to tylko dwa sposoby na określenie tej samej rzeczy? Może ‘Niebo’ i ‘Piekło’ to tylko kolejne wymiary.” „Tylko kolejne wymiary,” powtórzyła Eliza ze śmiechem. „A Wielki Wybuch był tylko eksplozją.” Dr Chaudhary zachichotał. „Czy jest jakiś inny wszechświat większy lub mniejszy od idei Boga? Czy ma to jakieś znaczenie? Jeśli jest przestrzeń, w której żyją ‘anioły,’ czy jest błędem znaczeniowym nazywać to Niebem?” „Nie,” odpowiedziała Eliza, szybko i pewnie, ku własnemu zaskoczeniu. „Tu nie chodzi o znaczenie czy nazewnictwo. Tu chodzi o motywy.”

„Słucham?” Dr Chaudhary spojrzał na nią z ciekawością, przechylając głowę. Coś w tonie Elizy przyciągnęło jego uwagę. „Czego oni chcą?” zapytała. „Myślę, że to najważniejsze pytanie. Przybyli skądś.” Z innego wymiaru. „I jeśli to ‘skądś’ nie ma nic wspólnego z ‘Bogiem’ ” – A nie ma. – „to oni tylko grają, dla swojego własnego użytku. I to jest straszne.” Dr Chaudhary nic nie powiedział, ponownie odwracając spojrzenie w stronę gwiazd. Milczał tak długo, że Eliza zaczęła się obawiać, że stracił już swoją nowo nabytą gadatliwość, kiedy w końcu się odezwał, „Mogę powiedzieć ci coś dziwnego? Zastanawiam się, co ty powiesz na ten temat.” Horyzont zaczynał blednąć. Wkrótce wzejdzie słońce. Patrzenie na to z tego miejsca, z wysokiej wieży pośrodku niczego, sprawiało, że Eliza poczuła się bardzo mała i delikatna. Z tarasu widziała czubki palm, a poza nimi bezmiar piasku, tak wielki, że mógłby stworzyć własny wszechświat, zbyt duży do pojęcia. A przynajmniej zbyt duży do pojęcia dla ludzkiego umysłu. „Słyszałaś o człowieku z Piltdown, oczywiście,” zaczął Dr Chaudhary. „Pewnie.” To było prawdopodobnie jedno z najbardziej znanych oszustw przeciw nauce – odnalezienie ponad sto lat temu w Anglii, ludzkiej czaszki sprzed tysięcy lat. „Cóż,” kontynuował Dr Chaudhary, „w 1953 odkryto, że to była mistyfikacja i właśnie ten rok jest ważny.

Czaszka została usunięta ze skompromitowanego Muzeum Brytyjskiego, gdzie przez czterdzieści lat leżała jako brakujące ogniwo pośrednie między człowiekiem i małpą. Kilka lat później, w 1956, dokonane zostało kolejne odkrycie, w Andach Patagońskich. Niemiecki paleontolog odkrył...” Zrobił krótką pauzę dla lepszego efektu. „Szkielety potworów.” Eliza poczuła szarpnięcie gdzieś w okolicy żołądka, ale nie poruszyła się. Dr Chaudhary powiedział, że powie jej coś dziwnego i nawet jeśli udało jej się zachować pozorny zewnętrzny spokój, musiała się uspokoić, by pojąć, że szkielety potworów były istotny dowodem, i były prawdziwe. Jej umysł odpłynął i dopiero po chwili zorientowała się, gdzie ją przeniosł. Do And Patagońskich. Zobaczyła je: szczyty gór, zaśnieżone i ostre, niczym zęby szlifowane na kościach. Jeziora, absurdalne w przejrzystości swojego błękitu. Lód i doliny glacjalne, i lasy zatopione we mgle. Dzikości, która mogła zabić, która zabijała, ale nie zabiła jej, ponieważ jej nie dało się łatwo zabić, przetrwała o wiele gorsze rzeczy – Potrząsneła głową i z powrotem znalazła się na krześle koło Dr Chaudharyego, który wciąż mówił – o szkieletach potworów i o zamieszaniu, które nastąpiło po odkryciu mistyfikacji człowieka z Piltdown – ale jego słowa spływały po niej, rozbijały się u jej stóp i wnikały w podłodę tarasu. Eliza w tym czasie odpływała i pojawiała się, by wymruczeć jakąś odpowiedź, ale tak naprawdę nie brała udziału w rozmyślaniach naukowca,

była daleko stąd, poza swoim ciałem, była sobą i czymś więcej niż ona. Była czymś więcej niż ona sama i nie wiedziała, co to znaczy, ale czuła, że tak jest. Była czymś więcej i mogła zobaczyć miejsce, o którym mówił Dr Chaudhary – nie szkielety potworów w namiotach pod ich wieżą, ale ziemię i, w szczególności, niebo. Odchyliła się do tyłu i zobaczyła niebo nad nią teraz, i niebo nad nią wtedy – Jakie wtedy? Kiedy? – i ogarnął ją smutek, który przyszedł do niej, jak gdyby był jej przeznaczony. Niebo było jej przeznaczone, wtedy, teraz i na zawsze. Poczuła na policzkach łzy, w tym samym czasie, co Dr Chaudhary je zauważył. „Muzeum Paleontologii w Berkley ma teraz te szczątki,” mówił dalej. „Nie traktują ich poważnie, ale myślę, że to wkrótce się zmieni... Elizo, czy wszystko w porządku?” Otarła łzy, ale wciąż płynęły, a ona nie mogła mówić. Przez krótką chwilę, gdy podziwiała gwiazdy – nie patrzyła na nie, lecz je podziwiała – poczuła, jak wszechświat otworzył się na nią, ukazał jej część swojej potęgi i tajemnic, a ona czuła, że to, co zobaczyła jest zaledwie małą jego częścią... poczuła, że poza nim jest coś więcej... i nie był to kolejny wszechświat. Było ich wiele. Wiele ponad wieloma, niedostępne. Widziałam je, pomyślała Eliza. Łzy spływały jej wciąż po twarzy i w końcu pojęła naturę swoich snów, i to było najgorsze, gorsze niż się spodziwała. To nie była

przepowiednia. Mylili się przez długi czas. Widziała koniec świata. Ale przynajmniej, nie koniec tego świata. Sny nie były przyszłością, a przeszłością. To były wspomnienia, co znaczyło, że nie mogły zostać przerwane, powstrzymane. Ponieważ już się wydarzyły. Widziałam inne wymiary. Byłam w nich. I zniszczyłam je.

XXXIX

Potomek Sirithar przywiódł ją do niego, poprzez kamienne korytarze wypełnione wspomnieniami zmarłych i właśnie

tutaj Scarab, królowa Stelianów, odnalazła maga, którego miała zabić. Polowała na niego i oto był, samotny w cichym i zamkniętym miejscu. Odwrócony do niej plecami, bez koszulki, z wodą spływającą mu po włosach, szyi i ramionach. Wokół niego unosiła się mgiełka utworzona przez wodę, która parowała w zetknięciu z jego gorącą skórą. Potrząsnął głową i przeczesał gęste, czarne włosy wytatowanymi palcami. Gdy się wyprostował, woda spłynęła w dół jego pleców i Scarab zauważyła na nich bliznę. Miała kształt zamkniętego oka i pulsowała mocą znaku, choć ta moc nie była znana królowej. Nie pochodziła z lexici. Podejrzewała, że to był jego własny twór, choć nie wykuł go w skradzionym siritharze, ponieważ poczułaby, gdyby go użył. Sirithar był jednak wciąż przy nim, elektryzował się na jego skórze. Jak warstwa ozonu, lecz bogatsza. Upojna. Stał przed nią nieznany mag, który poruszył struny świata, i który, jeśli go nie powstrzymają, mógł go zniszczyć. Spodziewała się, że będzie musiała zabić skorumpowanego, okrytego żądzą władzy maga, ale nie spodziewała się, że jej dusza zapłacze nad tym, co musiała zrobić. Nie spodziewała się połączonych chimer i serafinów, nie jego. – Zrobisz to, moja pani, czy ja mam to zrobić? Głos Carnassiala rozległ się szeptem w jej głowie. Był kilka kroków za nią – błyszczał, tak jak ona – ale jego umysł ocierał się o jej, niczym oddech przy uchu.

Łaskotanie i ciepło, i nawet ślad jego zapachu. To było bardzo prawdziwe. I bardzo aroganckie. Rzuciła mu ostre spojrzenie. – A jak myślisz? Warknęła. To były jej jedyne słowa, ale wystarczyły na odpowiedź. Telestezja była formą bardziej zbliżoną do snów niż do mowy. Polegała na formowaniu i wysyłaniu myśli na każdym poziomie: dźwięku i obrazu, smaky, dotyku, zapachu i wspomnienia. A nawet – jeśli było się w tym dobrym – emocji. Posługiwanie się telestazją było prawdziwsze od rzeczywistości: było jak sen na jawie przesłany za pomocą myśli. Scarab nie była mistrzynią telestazji, nie do końca, ale była lepsza od większości telestatyków, których znała. Draśnięcie kocich pazurów i ukłucie pokrzywy – nauczył ją tego Eidolon – oznaczało dla Carnassiala: Odsuń się. Czy sądził, że skoro podarowała mu swoje ciało w prezencie, gdy śnił, oznaczało to, że może dotykać jej umysłu bez pozwolenia? Mężczyźni. Jednorazowy, erotyczny sen był tylko snem. Gdyby wybrała go ponownie, to mogłoby coś znaczyć, ale nie sądziła, że to zrobi. Nie dlatego, że jej o to nie prosił, ale raczej: Jak mogła stwierdzić, że jest tego wart, skoro nie miała go z kim porównać? – Wybacz mi, moja królowo. Powiedział to z należytym szacunkiem, co znaczyło, że poprawnie zrozumiał jej ostrzeżenie. Poczuła skruchę,

którą jej wysłał. Carnassial również nie był mistrzem telestezji – minie wiele czasu, zanim oboje osiągną mistrzostwo; wciąż byli bardzo młodzi – ale miał zadatki na mistrza. Nie bez powodu Scarab wybrała go na swojego honorowego obrońcę, i wcale nie chodziło jej o jego zręczne palce, którymi grał jej słodkie melodie na lutni, ani o jego głęboki, dźwięczny śmiech, ani o łatwość z jaką przesyłał i odbierał jej sygnały. Był zdolnym magiem, podobnie jak reszta z jej gwardii, ale żaden z nich – żaden z nich – nie pulsował tak rzadką magią, jak ten serafin przed nią. Jej oczy przesunęły się na jego szerokie plecy i poczuła ukłucie zaskoczenia. To były plecy wojownika, umięśnione i pokryte bliznami, a z wystającej skały po ich prawej zwisała para mieczy w prostych, skórzanych pochwach. Był żołnierzem. Poczuła to jeszcze w Astrae, kiedy to z jego powodu powietrze wypełniło się strachem i rozpaczą, ale nie wierzyła w to aż do teraz. To nie pasowało do siebie. Magowie nie używali stali; nie potrzebowali jej. Kiedy magowie zabijali, nie przelewali krwi. Kiedy ona zabije jego, zrobi to, po co tu przybyła, on po prostu... przestanie żyć. Życie jest tylko cienką nitką łączącą duszę z ciałem i kiedy wie się, jak to zrobić, można je bez najmniejszego problemu przerwać. Więc zrób to, powiedziała do siebie i sięgnęła po nić jego życia, świadoma obecności Carnassiala stojącego za nią, czekającego. „Zrobisz to czy ja mam to zrobić?” zapytał ją i to ją zirytowało. Wątpił, że to zrobi, bo nigdy wcześniej nikogo nie zabiła. Na treningach dotykała nici

życia i kazywała im śpiewać pomiędzy jej palcami – palcami jej animy, jej bezcielesnego ja. To było równoznaczne do przyciskania ostrza do gardła przeciwnika podczas sparingu. Wygrałam, a ty umarłeś, powodzenia następnym razem. Ale nigdy nie przerwała tych nici, a z pewnością była różnica między przyciskaniem ostrza do gardła przeciwnika, a przecięciem jego gardła. To była wielka różnica. Ale mogła to zrobić. By udowodnić Carnassialowi, że ma predyspozycje, by stać się ez vash, czystym wymiarem egzekucji. Natychmiastowym i sprawiedliwym. Nie mogła wyczuć nici życia nieznajomego, ale wystarczyłoby, gdyby przerwała ją swoją animą i byłby martwy, a ona nie musiałaby patrzeć na jego twarz ani dotykac jego życia. Pomyślała wtedy o yoraya i opuściła ją cała brawura. To była tylko legenda. Prawdopodobnie. W Pierwszym Wieku jej ludzi, który trwał dużo dłużej niż ten Drugi Wiek, i który zakończył się aktami brutalnej przemocy, Stelianie byli zupełnie inni niż teraz. Otoczeni przez potężnych wrogów, żyli w stanie ciągłej wojny, a cała ich moc skoncentrowana była na sztukach walki. Opowiadania mówiły o mistycznej yoraya, harfie ze strunami zrobionymi z nici życia zgładzonych wrogów. To była broń animy i nie miała wydźwięku w materialnym świecie; nie mogła zostać uznana za relikwię ani przekazana potomkom jako dziedzictwo. Każdy mag tworzył ją samodzielnie i umierał razem z

nią. Mówiono, że była zbiornikiem najgłębszej mocy, ale także i najciemniejszej, osiągalnej tylko poprzez zabicie na burzowej skale, a zrobienie tego było równie szalone, co kuszące. Kiedy była małą dziewczynką, Scarab zgorszyła swoją niańkę, poprzez oznajmienie, że chce stworzyć swoją własną yoraya. „Będziesz moją pierwszą struną,” powiedziała wtedy, gdy niańka myła ją wbrew jej woli. Te same słowa rozległy się teraz w jej głowie. Będziesz moją pierwszą struną, pomyślała do poranionych i umięśnionych pleców nieznajomego maga przed nią. Połączyła się ze swoją animą, by dokonać egzekucji i ogarnął ją strach, ponieważ odbierze komuś życie, już za kilka chwil. „Uważaj na to, jak kształtujesz swoje życie i panuje nad tym, księżniczko,” powiedziała niańka tego dnia po kąpieli. „Nawet jeśli yoraya były prawdziwe, tylko ktoś z wieloma wrogami mógł je stworzyć, a nie jest to coś, do czego powinnaś dążyć. Mamy o wiele ważniejsze rzeczy do robienia niż walka.” Tak, praca. To praca była tym, co kształtowało ich życie – a także je skracało. „Nikt nam za to nie dziękuje,” odpowiedziała na to Scarab. Była wtedy małym dzieckiem i bardziej interesowały ją krwawe historie niż obowiązki Stelianów. „Ponieważ nikt o tym nie wie. Nie robimy tego dla podziękowań ani dla reszty Eretz, choć ono z tego korzysta. Robimy to dla własnego przetrwania i dlatego, że nikt inny tego nie może.”

Wystawiła wtedy język do niani, ale kiedy podrosła, wzięła sobie jej słowa do serca. Zamierzała nawet niedawno złożyć wizytę wrogiemu imperatorowi, głupcowi Joramowi. Chciała zrobić sobie strunę do harfy z jego nici życia, ale zamiast tego wysłała mu kosz owoców, a teraz i tak był martwy – z ręki tego maga, jeśli historie były prawdziwe – i... było tak, jak być powinno. Nie chciała mieć wrogów. Nie chciała yorayi ani wojny. Ale choć Scarab starała się sama siebie przekonać, że jest inaczej, prawdą było, że jakaś część jej samej pragnęła krwi. Napełniło ją to grozą, a jej mroczne podekscytowanie było najstrasznejsze z tego wszystkiego. Scarab nie zmieniła się w ez vash. Uświadomiła sobie, że stara się udowodnić swoją wartość Carnassialowi – podczas gdy to on powinien udowadniać się przed nią – i że pragnie ujrzeć twarz tego maga i dotknąć jego życia, by dowiedzieć się, kim był, zanim go zabije. Nie było łatwo uwolnić sirithar. To nie była dobra rzecz, ale bez wątpienie wielka, a ona chciała wiedzieć, jak tego dokonał, kiedy cała wiedza na temat magii w tak zwanym Imperium Serafinów została stracona. Więc zamiast przecinać nić jego życia, Scarab sięgnęła po nią swoją animą i dotknęła jej. I westchnęła. To było ciche westchnienie, ale wystarczyło, by się obrócił. – Scarab. Wiadomość Carnassiala był natarczywa. Zrób to.

Ale nie zrobiła tego, ponieważ teraz wiedziała. Dotknęła jego życia i wiedziała, czym jest, jeszcze zanim zobaczyła jego twarz. Na jego widok Carnassial nei westchnął, ale poczuła jego zaskoczenie, które nieświadomie jej wysłał i które połączyło się z jej własnym. Mag zwany Pomorem Dzikich, który uwolnił sirithar i który nie powinien już żyć, który był bękartem, wojownikiem i ojcobójcą, był także Stelianem. Jego oczy płonęły ogniem – przeszukiwały pustą przestrzeń, w której stała niewidzialna Scarab – i to było wystarczające, by zyskać pewność, ale ona wiedziała o nim coś więcej, co wysłała do Carnassiala w najprostszej z wiadomości – bez zmysłów czy emocji, tylko w prostych słowach. Wysłała to także do innych, którzy byli na zewnątrz jaskini i do tych, którzy badali korytarze, starając się zrozumieć, co wydarzyło się w tym miejscu. Wysłała to również do Spectral i Reave, ale zawahała się przed uwolnieniem ich także do Słowik, wiedząc, że te wieści będą oznaczać dla niej... bardzo wiele. Scarab czekała, wstrzymując oddech, jak mag skanuje powietrze w miejscu, w którym stała. Wiedziała, że nie może jej zobaczyć, widziała to w jego oczach, ale jego reakcja zaskoczyła ją. Gdy upewnił się, że w pomieszczeniu z nim jest ktoś jeszcze, nie wszczął alarmu. Jego postawa zmiękła i wtedy – co poruszyło serce Scarab – uśmiechnął się. To był uśmiech pełen zadowolenia i radości, odbierający dech, wypełniony taką niewinnością i światłem, że

Scarab, która jako młoda i piękna królowa, sama uśmiechała się do wielu mężczyzn, odwzajemniła jego uśmiech, jak gdyby ją widział, i uśmiechał się właśnie do niej. Pomijając to, że tak nie było. Kiedy się odezwał, jego głos był niski i cichy, pełen miłości. „Karou? Jesteś tutaj?” Scarab zaczerwieniła się, wdzięczna za niewidzialność i za to, że wypchnęła Carnassiala ze swojego umysłu chwilę wcześniej, i że nie wyczuł gorąca, którym wypełniło się jej ciało w reakcji na uśmiech nieznajomego. Jego piękno – to był ten rodzaj piękna, który pochłania wszystko inne i wywołuje westchnięcie zachwytu. Jego moc była tego częścią – surowe, dzikie falowanie siritharu wciąż trzymało się jego skóry. Bogowie. Nigdy nie czuła takiego szczęścia, jak to, które poczuła w nim przed momentem i była pewna, że nigdy takiego nie doświadczy. Jej pierwszej noc z Carnassialem na wiosnę, kiedy skończyły się tańce i rytuały, i w końcu zostali sami, wyczuła jego pożądanie, jeszcze zanim jej dotknął. Wtedy wydawało jej się to prawdziwe i intensywne, ale teraz straciło jakiekolwiek znaczenie. Wzrok maga wyrażał coś więcej niż tylko pożądanie, a Scarab poczuła ukłucie żalu, którego się nie spodziewała: Dla kogo był przeznaczony ten uśmiech? Odebrała wiadomości od Reave, Spectral i Carnassiala – ale nie od Słowik, której wciąż nic nie powiedziała – i

przez chwilę przytłaczali ją. Reave i Spectral były starszymi, bardziej doświadczonymi maginiam i telestetyczkami niż ona i Carnassial, i jedna z ich wiadomości – tak właściwie to dwie, które przybyły razem i połączyły się tak, że Scarab nie potrafiła powiedzieć, która jest czyja – wyrażała absolutny szok, który spowodował, że zamrugała i cofnęła się o krok. Mag przemówił znowu, jego brwi zmarszyły się, a uśmiech zniknął. „Karou? Czy to ty?” – Ktoś nadchodzi. Scarab usłyszała kroki na korytarzu sekundę przed wiadomością Carnassiala, chwyciła go za nadgarstek i pociągnęła w róg pomieszczenia. Poczuła, że zesztywniał i odsunął się – pewnie z obawy, by nie rozzłościć jej niepożądanym dotykiem. Wtedy jakaś postać wyłoniła się z korytarza. To była dziewczyna mniej więcej w wieku Scarab. Nie była serafinem ani chimerą. Była... obca. Nie z tego świata. Scarab nigdy nie widziała ludzi i myślała, że wie, czym oni są, ale widok jednego z nich oszołomił królową. Dziewczyna nie miała skrzydeł ani żadnych z cech bestii, ale poruszała się z gracją gazeli. Była tak piękna, że Scarab poczuła ukłucie zazdrości. Miała kremową skórę, czarne, ptasie oczy, a jej niebieskie włosy migotały lśniły. Niebieskie. Jej twarz, podobnie jak jej kochanka, wyrażała miłość i szczęście, a także trochę niepewności, co oznaczało, że uczucie między nimi było czymś nowym.

„Witaj,” powiedziała miękko, jej słowa były niczym dotknięcie motylich skrzydeł. Nie odpowiedział. „Gdzie byłaś?” zapytał, przesuwając spojrzenie z niej, na wejście za jej plecami. „Byłaś niewidzialna?” Scarab drgnęła. Wyczuwając obecnoś, mag myślał, że to była ta dziewczyna, niewidzialna, co znaczyło, że człowiek mógł używać magii. „Nie,” odpowiedziała. Wyglądała na zdezorientowaną. „Dlaczego?” Poruszył się gwałtownie. Chwycił ją za ramię i przyciągnął do siebie, niemal wepchnął w strumień wody, rozglądając się po pustej komnacie, która, oczywiście, nie była tak zupełnie pusta. „Czy ktoś tu jest?” warknął, tym razem po serafińsku, a jego oczy zatrzymały się gdzieś w okolicach szyi Scarab, która ujrzała w jego oczach to, co spodziewała się ujrzeć wcześniej: podejrzliwość i niski płomień brutalności. Oraz opiekuńczość – wobec ładnej, niebieskowłosej kosmitki, którą osłaniał własnym ciałem. Scarab nie odrywała od niego wzroku. Nie osłonił swojej animy, tylko stał tam, silny i wojowniczy, jakby myślał, że go to ochroni. Jakby myślał, że linia życia jego i jego ukochanej była czymś więcej niż marną nitką pajęczej sieci. – Zabijemy go? Carnassial wysłał jej pytanie, ukrywając swoje emocje. – Oczywiście, że nie, odpowiedziała Scarab i poczuła złość na niego, jakby otwarcie powiedział, że źle zrobiła.

Dopóki nie wyjaśnisz Słowikowi, że odnaleźliśmy źródło linii z Festiwalu i przerwaliśmy ją. Tak jak niemal to zrobiła. Wzdrygnęła się. By dowieść, że potrafi zabić, niemal zabiła jego. Źródło linii z Festiwalu. Te słowa wysłała do Carnassiala, Reave i Spectral, ale jeszcze nie do Słowik – Słowi, która była Pierwszą Maginią prababki Scarab, uprzedniej królowej, i która dwukrotnie przeżyła veyanę. Nikt inny w Drugim Wieku nie przetrwał veyany dwukrotnie. Scarab mogła być królową, ale miała osiemnaście lat i nie osiągnęła jeszcze pełni swojej mocy. Polowała na zbuntowanych magów, marząc o swoim pierwszym zabójstwie, ale to, co tu znalazła było o wiele większe i musiała skonsultować to ze wszystkimi swoimi magami, a zwłaszcze ze Słowik, zanim cokolwiek postanowi. – A więc chodźmy, powiedział Carnassial, ignorując jej ostatnią ostrzegawczą wiadomość. Zanim on zabije nas. Dobre spostrzeżenie. Naprawdę nie mieli pojęcia do czego był zdolny. Więc Scarab, wciągając ostatni głęboki wdech elektrycznej mocy nieznajomego, wycofała się.

XL

Zakładając najgorsze Z

fascynacją, Stelianie obserwowali ruch w jaskiniach przez następną godzinę i nauczyli się wielu rzeczy, jak i wiele rzeczy wydało im się zaskakujących. Mag nazywał się Akiva. Słowik zabroniła tak go nazywać, ponieważ było to imperialne i bękarcie imię. Nazywała go tylko „Dziecko Festiwalu,” a wszystkie jej

wiadomości utrzymane były w surowym tonie. Była jedną z najlepszych telestetyków na Dalekich Wyspach, artystką i każda jej wiadomość była zazwyczaj dziełem sztuki, wypełniona pięknem, szczegółami i humorem. Brak tego wszystkiego powiedział Scarab, że Słowik była przytłoczona emocjami, która chciała zatrzyma dla siebie, za co nie mogła jej winić, i dopóki nie zobaczy się z nią, nie wiedziała, jak starsza kobieta radziła sobie z nagłym odkryciem istnienia swojego wnuka. Albo jak jego istnienie wpłynęło na los Festiwalu, tak wiele lat tem. Tak wiele tajemnic. Scarab, jako królowa, miała prawo nieproszona dotykać umysłów swoich poddanych, ale nie chciała się w ten sposób narzucać. Popchnęła zamiast tego ciepłą wiadomość do Słowik – obraz ręki ściskającej inną – i skupiła uwagę na tym, co działo się wokół niej. Przygotowania do wojny? Co to było? Rebelia? Bardzo dziwne było przechodzić koło tych żołnierzy, którzy byli przykładami bohaterów z opowiadań, na których się wychowała. Byli jej pobratymcami z odległej części świata. Zamknięci w wojnie, wiek po wieku, bez magii, stali się częścią opowieści, które opowiadano niegrzecznym dzieciom. Nie jesteśmy tacy jak oni, było głównym tematem edukacji Scarab. Stelianie zerwali wszystkie kontakty z Imperium, porzucając je w swoim chaosie, opuszczając je, by spaliło się w swojej własnej głupocie, w wojnach po drugiej stronie świata. A jeśli chimery spalą wszystko, od Hintermost po Góry Adelfas? A jeśli tamta część świata stanie się jednym,

masowym grobem? Jeśli synowie i córki – łącznie z serafinami – nie znają innego życia poza wojną, i nie mają żadnej nadziei na lepsze? Nic na to nie poradzimy. Stelianie wypełniali swoje własne obowiązki, z którymi potrafili sobie poradzić. Wielkie rozdarcie powłoki siritharu, które posiniaczyło niebo i które powiodło Scarab tak daleko od jej wysp, było czymś, z czym mogli sobie poradzić. Odnajdź maga i zabij go, przywróć równowagę i wróć do domu. To była jej misja. A teraz? Nie mogli go zabić, więc go obserwowali, a że był częścią czegoś dziwnego, to również obserwowali. I kiedy dwie buntownicze armie podzieliły się na bataliony i opuściły jaskinię, pięć niewidzialnych Stelianów podążyło za nimi. Szybowali nad górami i przez trzy godziny zanim wylądowali w czymś w rodzaju krateru, który osłaniało wzgórze w kształcie rekiniej płetwy. Trzy chimery już tam czekały – zwiadowcy, jak się domyśliła Scarab, kiedy przecisnęła się w ciszy przez tłum i stanęła w cieniu wilkokształtnego generała nazywanego Thiago. „Gdzie są pozostali?” warknął na zwiadowców, którzy posępnie pokręcili głowami. „Nie wrócili,” powiedział jeden z nich. Po stronie dowódcy – co było zaskakujące – stała przyboczna, nie z jego własnej rasy, ale surowa

serafińska żołnierka niezwykłej urody i to właśnie do niej odezwał się najpierw. „Musimy założyć najgorsze dopóki nie dowiemy się reszty.” Co najgorsze? zastanawiała się Scarab. Była łowczynią i tropiła burzołowców, była maginią, królową, a w dzieciństwie marzyła o yoraya, mitycznej harfie ze strunami z linii życia jej wrogów, ale nigdy nie była na wojnie. Kiedyś jej ludzie byli wojownikami, ale to było w poprzednim Wieku, i Scarab, która ze swoich bezpiecznych Dalekich Wysp szydziła z tych wszystkich głupców, którzy ulegli podżegaczom wojennym, uświadomiła sobie, że nigdy nie widziała śmierci w bitwie. Należało to zmienić. *** „Ale dlaczego Liraz idzie znami? Dlaczego nie Akiva?” zapytała Zuzana. Znowu. „Wiesz dlaczego,” odpowiedziała Karou. Znowu. „Tak, ale nie obchodzą mnie te powody. Obchodzi mnie to, że będę musiała spędzać z nią czas. Patrzy na mnie tak, jakby zamierzała wyssać mi duszę przez ucho.” „Liraz nie może wyssać ci duszy, głuptasie,” powiedziała Karou, by pocieszyć przyjaciółkę. „Może bardziej twój mózg, ale nie duszę.” „Oh, wszystko jedno.”

Karou chciała powiedzieć jej jak Liraz ogrzewała ją i Mika pewnej nocy, gdy spali, ale uznała, że gdyby Liraz się o tym dowiedziała, mogłaby wyssać kilka mózgów. Siedzieli tutaj, z powrotem w kraterze, w którym spędzili niedawno zimną noc. Dopiero co tu przybyli i wkrótce znów wyruszą, w stronę Zatoki Bestii i portalu. A przynajmniej zrobi to kilkoro z nich, a Akiva nie był częścią tej grupki. Karou starała się tym nie przejmować, ale było to trudne. Kiedy w końcu zrozumiała własny plan – gdy ponownie znalazła się w pokoju Akivy z martwą Ten u jej stóp – zrozumiała, że to Akivę chciałaby mieć u swego boku, a nie Liraz. Ale kiedy prezentowała swój pomysł na naradzie, uświadomiła sobie, że ten plan jest tylko małą częścią wielki strategii i jeśli miał się powieść, Aliva, jako Pomór Dzikich, mógł być potrzebny tutaj. Cholera. Tak to wyglądało: Liraz towarzyszyła jej zamiast Akivy i było to w porządku. Chimery mogłyby mieć wątpliwości, gdyby Thiago wysłał ją gdziekolwiek z Akivą, a wciąż musieli ukrywać oszustwo. Było zbyt dużo rzeczy do ukrywania, niech to. Ostatnio kiedy przechodziła przez portal, Karou powiedziała sobie, że nie pozwoli całej armii chimer na obserwowanie każdego jej ruchu. Oczywiście, pod nieobecność Akivy, nie będzie robiła nic, co musiałaby ukrywać. „Wszyscy mamy swoje role do odegrania,” powiedziała do Zuzany i Mika. „Pozbycie się Jaela ze świata ludzi to

dopiero początek. Szybko, czysto i bez apokalipsy. Oby. Kiedy wróci z powrotem do Eretz, wciąż trzeba będzie go pokonać. I jak wiesz, dziwaczność nam nie sprzyja.” Łagodnie mówiąc. „Myślisz, że mogą to zrobić?” zapytał Mik. Patrzył na żołnierzy lądujących w kraterze, chimery i serafinów, razem. Zajmowali całe niebo, nietoperze skrzydła koło ognistych, wszystkie poruszające się w jednym rytmie. „My,” poprawiła Karou. „I tak, myślę, że możemy.” Musimy. „Damy radę.” Pokonamy Jaela. Nawet, jeśli to był dopiero początek. Jak wiele początków minie, zanim spełnią swój sen? Inny rodzaj życia. Harmonia pomiędzy rasami. Pokój. „Córko mego serca,” powiedziała do niej Issa, w jaskiniach. Za wyjątkiem kilku, jak Thiago, chimery, które nie latały, zostały tam i przy pożegnaniu, Issa wyrecytowała ostatnią wiadomość Brimstonea do Karou. „Po dwakroć córko, moja radości. Twoje marzenie jest moim marzeniem, a twoje imię jest prawdą. Jesteś całą naszą nadzieją.” Twoje marzenie jest moim marzeniem. Tak, cóż. Karou wyobrażała sobie, że wizja Brimstonea na temat „harmonii pomiędzy rasami” zakładała mniej pocałunków, niż jej wizja. Przestań fantazjować o całowaniu. Stawką są oba światy. Ciasto na później; podkreślam: na później. To powinno się stać, kiedy poszła za Akivą do alkowy – o bogowie, widok jego nagiego torsu przywodził

bardzo... ciepłe... wspomnienia – ale nic się nie wydarzyło, ponieważ był poruszony, utrzymywał, że coś lub ktoś jest z nimi, niewidzialny i uparł się, by szukać tego z mieczem w dłoni. Karou nie wątpiła w to, ale sama niczego nie wyczuwała i nie miała pojęcia, co to moglo być. Żywioły powietrza? Duchy martwych Kirinów? Bogini Ellai w złym humorze? Cokolwiek to było, ich chwila sam-nasam skończyła się, a oni nie mieli możliwości nawet się pożegnać. Myślała, że to ułatwi rozłąkę. Ale wtedy przypomniała sobie ich rozłąki o świcie, w zapomnianym gaju, wieki temu i jak za każdym razem było to trudne, odlecieć od niego, i musiała przyznać, że pocałunki na pożegnanie niczego nie ułatwiały. Skupiła się więc na swoim zadaniu i starała się nie zerkać na Akivę, który był gdzieś po drugiej stronie masy żołnierzy, którzy podchodzili do lądowania. Zamiast przechodzić przez portal, by zaatakować Jaela na nieznajomym terytorium, Thiago i Elyon wezmą główne siły, by powitać Jaela, kiedy Karou i Liraz wyślą go do domu. I tutaj zaczynało być ciekawie. Nie wiedzieli jeszcze, gdzie Jael umieścił swoje wojsko i nie mogli przewidzieć, czego powinni spodziewać się przy drugim portalu, ponad Granicą Veskal, na północ od Astrae. Mogliby polecieć tam od razy, ale spodziewali się tam większych sił. Dziesięć na jednego, jeśli będą mieli szczęście, gorzej, jeśli nie.

Więc Karou dała im sekretną broń. Parę sekretnej broni. Siedziały cicho koło siebie, na wzgórzu ponad masą żołnierzy i patrzyły w dół. Karou zauważyła, że Tangris uniosła swoją panterzą łapę i polizała ją, gestem, który byłby jak najbardziej koci, gdyby nie to, że jej twarz – a także język – były ludzkie. Sfinksy znowu należały do armii. Karou dała rebeliantom Żywe Cienie. Miała co do tego mieszane uczucia. Znalazła pretekst, by wskrzesić sfinksy, Tangris i Bashees – i Amzallaga razem z nimi, jako, że jego dusza znajdowała się w tej samej kadzielnicy, co one – i to było w porządku. Ale zawsze obawiała się ich osobliwej specjalność, którą było poruszanie się bezszelestnie wśród cieni i zabijanie wrogów podczas snu. Niezależniej od ich daru i magii, preferowały ciszę i spryt. Ich ofiary nawet nie budziły się, by umrzeć. Może to było naiwne, mieć nadzieję, że nie dojdzie do krwawej łaźni, ale Karou była naiwna i nie chciała być odpowiedzialna za coś takiego. „Dominium są beznadziejne,” powiedział jej Elyon. „Zabijanie ich we śnie jest większą łaską, niż na to zasługują.” Nikt się niczego nie nauczył, pomyślała. Niczego. „To samo mógłby powiedzieć ktoś w Imperium o Bastardach. Musimy być lepsi od tego. Nie możemy zabić wszystkich.”

„Więc oszczędzimy ich,” powiedziała Liraz, a Karou czekała na jej zimny sarkazm, ale nic takiego nie nadeszło. „Trzy palce,” powiedziała, wyciągając przed siebie dłoń. „Weź trzy środkowe palce z głównej ręki szermierzowi lub łucznikowi, a będzie bezużyteczny w walce. A przynajmniej dopóki nie nauczą się walczyć drugą ręką, ale to już problem na kiedy indziej.” Popatrzyła prosto na Karou i uniosła brwi, jakby pytając, Więc? Co ty na to? To... mogło by być. Wszyscy się na to zgodzili i Karou miała czas podczas lotu, by zastanowić się nad miłosierdziem – co więcej, dla Dominium – pochodzącym od Liraz. I ta zagadkowa odpowiedź na atak Ten. „Zasłużyłam na jej zemstę,” powiedziała wtedy beznamiętnie. Karou nie wiedziała, czym sobie na to zasłużyła; wystarczyło, że wiedziała, jak się to wszystko skończyło. W końcu, po długim cyklu represji, jedna ze stron powiedziała, „Wystarczy. Zasługuję na to. Niech to się tu skończy.” Co zaskakujące, powiedziała to Liraz. „Co zrobisz zrobisz z jej duszą jest twoją sprawą,” powiedziała również, pozwalając wyciągnąć duszę Haxayi z ciała wilczycy, w której nigdy nie powinna zostać umieszczona. Nie wiedziała, co z nią teraz zrobić, ale miała ją, a teraz Liraz zaproponowała nie tylko oszczędzenie żyć żołnierzy Dominium, ale także nie okaleczać ich do końca. Mogli więcej nie naciągnąć cięciw albo wznieść w pośpiechu mieczy, ale to było o wiele lepsze niż odcięcie

im całej dłoni przy nadgarstku. To było coś więcej niż miłosierdzie. To była uprzejmość. Zaskakujące. Więc to postanowione. Żywe Cienie mogły obezwładnić żołnierzy Jaela pilnujących portal lub pozbyć się tak wielu, jak to będzie możliwe. Akiva miał polecieć na zachód do Przylądka Armasin, gdzie w dawnych gospodarstwach rolnych mieścił się największy garnizon Imperium. Jego zadaniem – i to mogło zmienić wszystko – było zasianie buntu w Drugim Legionie i namówienie żołnierzy na wyrwanie się spod władzy Jaela. Podczas gdy siły Dominium były elitą, arystokratami i broniły przywilejów, z którymi zostały urodzone, żołnierze Drugiego Legionu byli w dużej mierze poborowi i to był powód, dla którego wierzono, że ich sercom nie zależało na wojnie ze Stelianami, którzy nie byli bestiami, ich pobratymcami, nawet jeśli z daleka. Elyon uważał, że reputacja Akivy, jako Pomoru Dzikich, mogłaby mu pomóc w przekonywaniu ich braci i siostry. Karou również potrzebowała perswazji, by namówić Jaela do odejścia, ale to był ten rodzaj „perswazji,” w którym Liraz była lepsza od Akivy. „Pójdę zobaczyć, co mówią zwiadowcy,” powiedziała do Mika i Zuzany, narzucając koc na ramiona. Była zaskoczona, że było tam tylko trzech zwiadowców: Lilivett, Helget i Vazra. Ziri wyznaczył cztery pary zwiadowców i z każdej pary jeden z żołnierzy miał powracać, by meldować raporty na temat aktywności serafinów wokół zatoki.

Powinno ich być czworo. Pewnie się spóźniają, pomyślała Karou, ale wtedy usłyszała, jak Wilk mówi do Liraz, „Musimy założyć najgorsze.” I tak zrobiła. *** I... tak było.

XLI

Niewiadome

Było tak wiele niewadomych. Rebelianci ich nie zauważali, otumanieni względnym poczuciem bezpieczeństwa. W górze były tylko kryształy lodu i żywioły powietrza, ale świat u podnóża gór był pełen żołnierzy i niewolników w łańcuchach, płytkich grobów i popiołów ze spalonych miast. Nie wiedzieli, że Jael wysłał oddział, by ich zabić. Zrobił tak. Nie wiedzieli, że kiedy tylko przekroczą portal w Atlas, dostrzegą ich straże. Nie zrobiły tego, jeszcze, ale nawet teraz patrole przecinały Zatokę Bestii, szukając. Nie wiedzieli nawet, kiedy Jael powróci do Eretz, zwycięski i uzbrojony, ani nie wiedzieli, co stało się z Bast i Sarsagon, pary zwiadowców, które schwytano i przesłuchano dzień wcześniej. Za pomocą żelaza i tortur. I rebelianci nie wiedzieli również tego, że po drugiej stronie świata, niebo było ciemne dłużej niż dzień – dziwna i gęsta ciemność, co nie było spowodowane nieobecnością słońca. Słońce wciąż świeciło, ale było otoczone przez atramentowe indygo. Jego światło wciąż wpadało do morza i ocierało się o zielone wyspy. Kolory wciąż były tropikalnie jasne – wszystkie, poza niebem. Po jego sczerniałym sklepieniu wciąż krążyły burzołowcy, ich krzyki brzmiały ostro i przenikliwie, a więźniowie w ich niewięziennym pokoju obserwowali ich z okna, zastygnięci w bezimiennym przerażeniu. Nie mogli o nic zapytaćswoich porywaczy, ponieważ ich

porywacze nie odwiedzali ich. Ani Eidolon o tańczących oczach, ani nikt. Nie przynoszono im jedzenia ani picia. Został tylko kosz krwawych owoców, ale nikt jeszcze nie był na tyle głodny, by się nad nimi zastanawiać. Melliel, Druga Tego Imienia i jej oddział Bękartów, zostali najwyraźniej zapomnieni, i patrząc przez zakratowane okno uznali, że oznacza to koniec świata. Scarab i jej czterej magowie wiedzieli, co dzieje się z niebem nad ich domami. Wiadomości docierały do nich, nawet tutaj i wyczuwali chorobę swoimi własnymi anima, jakby ich dusze pokrywały się siniakami w miarę czernienia się nieba. Jeśli jednak wyczuli, że zagłada nadciąga z innej strony i jest znacznie bliżej, nie zrobili niczego, by ostrzec oddział, w którego szeregi wniknęli. Może to był wynik obojętności spowodowanej wiekami separacji. Uważali, że ten lud składał się z samych głupców i zasługiwał na swoje wojny. Niektórzy wierzyli, że wojny służą ponuremu dobru: Poprzez zabijanie się i umieranie tutaj, Imperium nie mogło zebrać sił, by zaatakować Stelian. Stelianie muszą być pozostawieni w spokoju. Scarab widziała coś, co Melliel i jej towarzysze w ich celi pod nienaturalnie ciemnym niebem nie wiedzieli: że Eidolon o tańczących oczach była jedną z wielu, którzy próbowali naprawić niebo, przytrzymując jego szwy, by się nie rozpruło. Nie miała teraz czasu dla więźniów ani dla niczego innego. I oczywiście, możliwym było, że mag o płonących oczach nie wyczuł poruszenia wokół nich – choć wydaje

się nieprawdopodobne, by ktoś z tak wyczuloną świadomością nie zauważył powietrza poruszanego przez płuca tysiąca wrogów. W każdym bądź razie, nie ostrzegli rebeliantów. Obserwowali. Scarab wysłała do reszty prostą wiadomość, bez emocji i zmysłów. Nic na to nie możemy poradzić, powiedziała. Wcześniej to było prawdą. Mogła nie wiedzieć, jak bardzo nieprawdziwe były dzisiaj te słowa, czym była ta hybrydowa armia i jakie będą skutki ich porażki. Było tak wiele niewiadomych.

LXII

Najgorsze

Pierwszym ostrzeżeniem jest mrowienie w kręgosłupie. Karou poczuła to i popatrzyła na Akivę przez tłum żołnierzy. Spojrzał na nią w tym samym momencie. Zmarszczył brwi Coś – I wtedy, tak po prostu, niebo zdradziło ich. Było jasne i pokryte białymi chmurami – tak jak wtedy, gdy przekraczali portal. Ale tym razem to nie burzołowcy spadli na nich z nieba. To była armia. Liczna. Anioły stały w ogniu i tworzyły legion, skrzydło prze skrzydle, niebo płonęło od ich skrzydeł. Jasno i żywo. Ale światło dnia było jaśniejsze i oni je przysłonili – tak wielu – i splątany cień padł na oddział pod nimi. Cienie schwytane przez ogień. Bardzo szybkie. Wszystkie bardzo szybkie. Zaczęło się. Krater miał kształt okrągłej miski, a Dominium było płynnym ogniem i było ich tak wielu, skrzydło przy skrzydle, wzniesione miecze i kiedy opadli niczym pojedynczy oddech, nikt nie mógł się wydostać, uciec w niebo. Na dole nikt się nie zawahał. To, co zdarzyło się przed jaskiniami Kirinów, powtórzyło się, jeszcze z większą mocą i szybkością. Miecze: nieosłonięte; dłonie: wzniesione. Efekt tatuaży był natychmiastowy. Jak trawa poruszona przez wiatr, szeregi atakujących zakołysały się i ten moment wykorzystali rebelianci, którzy z rykiem

rzucili się, by powitać wrogów. Nie czekali aż zostaną unieruchomieni między kamieniem a ogniem, ale spotkali się z oddziałami Imperatora w powietrzu, z dźwiękiem pięści uderzających w pięści. Tych pięści było o wiele mniej, ale oni po swojej stronie mieli magię. Przy pierwszym dotknięciu cienia, Akiva sięgnął po sirithar – – i upadł na kolana, uderzony przez kogoś, a potem jeszcze raz, tym razem uderzenie niewidzialnego napastnika posłało go w powietrze, ale ktoś go złapał. To był Dashnag, który nie był już chłopcem. Rath. Jego ogromne ręce trzymały Akivę za ramię. To samo ramię przecięła kiedyś chimera, teraz inna chimera je trzyma i nie ma siritharu, tylko szczęk ostrzy, i wtedy chłopiec Rath rzucił się do walki, a Akiva wyciągnął miecz, i nie mógł nigdzie dostrzec Karou... ... a Karou nie mogła dostrzec jego, choć nie przestawała się rozglądać. W stronę Zuzany i Mika leciał anioł, a ona nie była w stanie dotrzeć do nich na czasy. Otworzyła usta do krzyku i wtedy zauważyła Virko. Wyciągnął pazury. I ciął. Anioł rozpadł się na kawałeczki, a Karou tańczyła ze swoimi ostrzami w kształcie półksiężyców, wycinając sobie drogę do przyjaciół. Akiva próbował sięgnąć po sirithar raz jeszcze i ponownie grzmot uderzył go w głowę i posłał na kolana.

Przez chwilę miał wrażenie, jakby czyjeś chłodne dłonie dotykały jego czoła, kojąc ból i potem zniknęły. Wszystko dookoła niego lśniło i dzwoniło, i warczało, i pomrukiwało, i chwiało się. Magia zawiodła go. Mógł tylko wstać na nogi i walczyć. Zuzana zamknęła oczy. Odruchowa reakcja. Można przejść przez życie, nie wiedząc jakby się zareagowało na widok pazurów wypruwających z kogoś wnętrzności, ale Zuzana teraz to wiedziała i znała obezwładniający strach „wszystkich tych wojennych rzeczy,” ale uznała, że woli wiedzieć, co się dzieje niż nie wiedzieć, i otworzyła ponownie oczy. Mik stał po jej prawej stronie i był piękny, a Virko kucał przed nią, i był jednocześnie potworny, jak i cudowny. Kolce wysunęły się jeszcze bardziej z jego karku. Nie wiedziała, że tak potrafią. Pomiędzy tymi długimi, grubymi kolcami było mnóstwo mniejszych, ale ostrzejszych i Virko wyglądał z nimi na dwa razy większego. To było jak lwia grzywa utworzona z noży. I nagle dotarła do nich Karou z krwią na ostrzach i Virko częściowo schował swoje kolce – zafalowały, a Zuzana zachwyciła się ich elegancją i symetrią. Po środku tego złego snu cieszyła się, że ma przyjaciela z lwią grzywą zrobioną z noży. Mik przysunął się do niej, a ogromne mięśnie Virka owinęły się wokół nich. Chwycił ich, oderwał się od ziemi i... zniknął. Ziri zobaczył odlatującego Virko – znikającego – i Karou kręcącą się dookoła, szukającą. Nie jego; Ziri wiedział to, ale bolało go to o wiele mniej niż wcześniej.

Wielki podmuch niewidzialnych jużskrzydeł Virko rozwiał jej niebieskie włosy, a ona wciąż rozglądała się bezradnie dookoła. Ziri zauważył, że osłaniają ją chimera i Bękart. Była wskrzesicielką i miała inną, bardziej naglącą pracę. Cokolwiek tu się stanie, plan musi się powieść. Jael musi być powtrzymany. Ziri popatrzył na Liraz, a obok niej ujrzał Akivę. Walczyli plecy-w-plecy, chroniąc się nawzajem. Akiva ciął dwoma bliźniaczymi mieczami, Liraz mieczem i toporem, a jej uśmiech był niczym jej trzecia broń. To był ten sam uśmiech, który miała na naradzie wojennej. „Trzy Dominium na jednego Bękarta?” zapytała z pogardą. I Ziri widział to” trzy na jednego, a nawet więcej. Więcej, więcej, ale coś się zmieniło. Zobaczył Niska i Lisseth, jak walczątuż obok Akivy i Liraz. Walczyli pojedynczymi mieczami i tatuażami, osłabiając Dominium walczących z parą Bękartów. Ziri poczuł ukłucie nadziei. Brzydka, czarna nadzieja, że zabijając, zdołają przeżyć chwilę dłużej. Zabij lub umrzyj, nie ma innego wyjścia. Ciała wypełniały krater i wciąż ich przybywało. Ziri wyobraził sobie, jak te ciała leżą na dnie krateru, wylewając się poza jego brzegi i wzniósł modlitwę do Nitid, bogini łez i życia, do bogów, i do pustki. Ciała składały się z chimer i Bękartów, i wtedy – – spadła kolejna ciemność. Nad nimi, drugie niebo ognia opadło na nich i nawet brzydka, czarna nadzieja wygasła. Kolejna fala

Dominium tak wielka, jak poprzednia i dzisiaj Nitid jest boginią jedynie łez. „Karou!” krzyknął Ziri i nie zaskoczył go już głos Wilka wydobywający się z jego własnego gardła – głos, który przebijał się przez szczęk oręża i nawoływał zmęczonych żołnierzy, by się nie poddawali, jakby życie było nagrodą za upuszczanie krwi. Zabijanie i zabijanie, i zabijanie, by przeżyć. Jak wielu i jak długo? Niemożliwym było, by sam Thiago podołał takiej walce, nikt nie zdoła jej przeżyć. Tym bardziej, że nie było żadnego Thiago. Wykrzykiwał rozkazy, chimery i Bękarty traktowali go z szacunkiem. Kiedy w końcu dotarł do Karou, utworzyło się koło z żołnierzy, a pośrodku niego stali Karou, Akiva, Liraz i Thiago. „Wy dwie musicie iść,” powiedział Wilk. Jego głos był podniesiony, ze względu na panujący chaos, a jego oczy były czujne, ale nie zimne, nie szalone. Ten Biały Wilk nie będzie dziś wyrywał gardeł swoimi kłami. „Wydostańcie się stąd. Użyjcie czaru. Macie zadanie do wykonania.” Karou zaprotestowała pierwsza. „Nie możemy was teraz zostawić –” „Musicie. Dla Eretz.” Dla Eretz. Co znaczyło: Jeśli nie dla nas. Bo my będziemy martwi. „Pójdę, jeśli wyznaczysz zabezpieczenie,” powiedziała Karou zdławionym głosem. „Kogoś. Kogokolwiek.”

Czas się rozdzielić. Ziri popatrzył na Liraz tak, jak ona patrzyła na niego, a potem oboje równocześnie odwrócili wzrok. Pozwolili sobie jeszcze przez sekundę na nadzieję, a potem pozwolili, by ich co-by-było-gdyby upadło na ziemię razem z trupami. W legendach, chimery stworzone zostały z łez, a serafini z krwi, ale w tej chwili wszyscy byli dziećmi żalu. Kiedy Karou i Akiva zaczęli odwracać się do siebie, by spojrzeć na siebie po raz ostatni, ich twarze wyrażały bezgraniczną rozpacz – nie proszę nie nie teraz oh proszę – i wtedy Wilk odezwał się. „Akiva,” powiedział. „Weź je. Zabierz je do portalu. Strzeż je.” Akiva zamrugał dwukrotnie. Nie chce odmawiać, ale i tak zamierza to zrobić. Powinien być tutaj, walcząc – „Może być strzeżony,” powiedział Wilk, uprzedzając jego argument. „Mogą potrzebować pomocy.” Bitwa wokół nich przybierała na sile. „Idźcie!” Akiva kiwnął głową i ruszyli. Liraz nawet w powietrzu nie odrywała wzroku od Ziriego, z każdym machnięciem jej skrzydeł niknącego w kotłowaninie ciał. Na jej twarzy nie było zabójczego uśmiechu, którego tak bali się jej wrogowie, nie było agresji, pogardy, chłodu ani żądzy zemsty. Jej rysy twarzy zmiękczone były smutkiem, a jej piękno zaparło mu dech w piersi. I wtedy zniknęła. W samym środku grupy żołnierzy, Biały Wilk pozostał sam. Ziri Szczęściarz, pomyślał ponuro. Już nigdy więcej.

Popatrzył w górę. Zastępy armii rozwiały mgłę i mógł zobaczyć szeregi żołnierzy. Żołnierze i żołnierze, i żołnierze. Zaśmiał się. Wyprostował swoje kradzione ciało, wyszczerzył kły i skoczył. Wspinał się po nich. Byli wystarczająco stabilni; wydawało się to dla niego naturalne. Wystarczyło tylko, że skoczył i złapał jednego w powietrzu, a chwytając, zabijał go. Następnie skakał do następnego, jeszcze zanim ciało przed chwilą zabitego runęło na ziemię. Do następnego i następnego, aż ziemia znalazła się daleko pod nim, a wrogowie zwijali skrzydła, uciekając przed nim. Ale wciąż było ich wystarczająco wielu, by mógł utrzymać się w powietrzu, a on nie miał nawet czasu na modlitwę. Nie miał było chwili bez przelania krwi, a jego śmiech brzmiał jak dławienie się. Jest Białym Wilkiem. Liraz leciała, pędziła w stronę portalu. Bitwa została za nimi, a pęd powietrza wyciskał jej łzy z oczu. To właśnie wywołuje jej łzy: powietrze, prędkość. Nic innego. „Nie zostaliśmy sobie właściwie przedstawieni.” Powiedział to na basenach termalnych, wkładając jej do ręki sekret, niczym sztylet. Możesz mnie tym zabić. Ale wiem, że tego nie zrobisz. Zaufanie. Zaufała mu, ponieważ ocalił jej życie, podzielił się z nią swoim sekretem, czy z obu tych powodów? Widziała jak walczy, jego styl był zjawiskowy; był brutalny i pełen wdzięku, ale to było nic w porównaniu z tym, co widziała w Hintermost, kiedy

nosił swoje prawdziwe ciało i tańczył Kiriński taniec ze swoimi ostrzami w kształcie pół-księżyców. Jak gdyby ostrza były przedłużeniem jego rąk. Ale te miecze nie były. To ciało również nie było. Od kiedy powiedział jej, kim tak naprawdę jest, uważała formę Białego Wilka za kostium, jak gdyby w każdej chwili, mógł go zdjąć i z niego wyjść, wysoki i ciemny, rogaty i skrzydlaty. Tak w jej pamięci wyglądała jego sylwetka. Wcześniej widziała go tylko z dużej odległości i nie wiedziała nawet, jak wygląda jego prawdziwa twarz. Chciałaby ją zobaczyć. W następnej sekundzie uświadomiła sobie, jak głupie było to życzenie. Co za różnica, jak wyglądała jego twarz? Poza nią mógł właśnie umierać – ponownie i na zawsze. Co tak właściwie znaczylo „prawdziwa” w odniesieniu do twarzy? Tylko dusze są prawdziwe, a kiedy wypuścisz je na powietrze, rozpływają się, jak dusza Haza i dołączają do niezliczonych ilości innych dusz, a strata... Strata. Liraz przyłożyła dłoń do żołądka. Ciepło opuściło ją, a świat przygasł. Dlaczego zajęło jej to tyle lat, by poczuła, jak cenne jest życie? Lecieli z pełną prędkością już od dłuższego czasu, aż zostawili za sobą góry i skierowali się w stronę ciemnych wód zatoki. Wyglądały stąd jak morze, bo zlewały się z ciemniejącym niebem tak, że nie było widać lądu za nimi. Karou dostrzegła w końcu Zuzanę i Mika na Virko, tuż przed nimi. Ludzie starali się utrzymać czar, ale nie

do końca im się to udało i migotanie zaalarmowało patrol Dominium. Zbliżali się. Virko zakręcił się i zanurkował. Udało mu się. Zniknęli w zmarszczcena niebie i wtedy Karou, Akiva i Liraz zbliżyli się do portalu, ale zamiast przelecieć przez niego, Karou obróciła się do Akivy. Ściągnęli z siebie czary i kiedy na niego spojrzała, niemożność pożegnania przytłoczyła ją – jeszcze bardziej niż wcześniej, bo wiedziała, że będzie w niebezpieczeństwie. Jak może go tak zostawić? „Ruszaj się!” krzyknęła na nią Liraz. „Teraz!” Karou chwyciła dłoń Akivy. Starała się zapamiętać ten ostatni moment. Przynajmniej wygląd, jeśli nie słowa, jeśli nie coś więcej. Coś do zapamiętania. Jego dłoń była gorąca, a oczy jasne – i czujne. Wyglądał na wściekłego, zrozpaczonego i gotowego przeklinać bogów. Ścisnął jej rękę. „Uda nam się,” powiedział z desperacją. Chciał w to wierzyć, ale nie mógł, a skoro on tego nie robił, to i Karou nie potrafiła. Oh bogowie, bogowie. Chciała pociągnąć go ze sobą przez portal i nigdy nie wypuścić. Liraz wciąż na nią krzyczała i dźwięk ten wypełnił głowę Karou, wypełnił ją paniką – i złością – a Akiva dotknął jej łokcia delikatnie od siebie odepchnął. Poczuła jak niebo zaciska się wokół jej szyi i już nie jest w Eretz, a krzyki Liraz – „Chodź! Rusz się!” – podzwaniały w jej głowie wzmagając panikę. Otrząsnęła się z furią, gotowa, by jej nienawidzić i przeszła przez portal, by poczekać na nią –

–po drugiej stronie. Akiva odwrócił się plecami do portalu. Czuł się pusty w środku. Patrzył tylko, jak Karou znika i spojrzał siostrze w oczy ostatni raz, zanim i ona zniknie. Opiekuj się nią, chciał powiedzieć, ale głos go zawiódł. I sobą. Proszę, Lir. Nie potrzebowała jego słów, wiedziała, o co ją bezgłośnie prosi. „Urna jest pełna, mój bracie,” powiedziała. Urna? Akiva zamrugał; nagle sobie przypomniał. To Hazael mu to powiedział. Akiva był siódmym nosicielem tego imienia; sześcioro Akivów przed nim oznaczało, że urna kremacyjna zapełniła się. „Musisz żyć,” powiedział Hazael z powagą. Hazael, który umarł, podczas gdy Akiva żył. Myśli Akivy są splątane. Dominium dopadnie ich za kilka sekund. Widział ich coraz wyraźniejsze kształty za plecami Liraz. Echo krzyków siostry pobrzmiewało w nim – „Idź! Idź! Idź!” – i Akiva spojrzał na nią ponownie, wyczuwając jej ruch. Zbliżyła się do niego i uśmiechnęła się. I nagle jej stopy połączyły się z jego klatką piersiową. Z zapierającą dech, rozrywającą serce siłą. Poleciał w dół, a powietrze świszczało wokół jego głowy. Nie mógł oddychać i nic nie widział. A kiedy w końcu zapanował nad swoim ciałem, był po drugiej stronie portalu. Portal stanął w płomieniach, a Liraz nie przekroczyła go. Jej krzyk ucichł. Akivie wydało się, że słyszy dźwięk stali – uderzenia miecza o miecz – jeszcze przez chwilę, zanim połączenie pomiędzy światami zostało przerwane.

Rysa na niebie wygładziła się jak zagojona rana. Liraz jest wciąż w Eretz, a Akiva jest na jej miejscu. Z Karou.

XLIII

Ogień na niebie

I

cisza. To nie była tak do końca cisza. Był ogień i wiatr, trzaski i szept i dźwięk ich ciężkich oddechów. Ale w ich głowach pobrzmiewała cisza, gdy odwrócili wzrok od blasku. Portal spalił się gwałtownie i szybko, bez dymu i zapachu. To było wszystko i cokolwiek się spaliło – cokolwiek łączyło światy – nie pozostawiło po sobie nawet popiołów czy smugi. Portal po prostu zniknął. Karou zmrużyła oczy, skanując niebo w poszukiwaniu jakiegokolwiek znaku, że wciąż tam jest. Skazy, blizny, zmarszczki, czegokolwiek. Nie było niczego. Odwróciła się do Akivy. Akiva. Był tutaj. Był tutaj zamiast Liraz. Co się stało? Nie patrzył na nią; jego rozszerzone w przerażeniu oczy wpatrywały się w czyste niebo. „Liraz!” krzyknął chrapliwie, ale droga była zamknięta. Nie tylko zamknięta. Jej po prostu nie było. O bogowie. Krew nie była wytworem wyobraźni. Krew, umieranie. A tutaj było tak cicho, nie było nic poza wiatrem, a ich przyjaciele, ich towarzysze i... rodzina, każdy Bękarci żołnierz, bracia i siostry, z którymi Akiva połączony był krwią, walczyli na innym niebie, a on nie mógł nic z tym zrobić. Zostawił ich tam. Kiedy w końcu się do niej odwrócił, wyglądał jak skazaniec. Blady i niedowierzający. „Co... co się stało?” zapytała go Karou, podlatując do niego.

„Liraz,” powiedział powoli, jakby wciąż nie mógł w to uwierzyć. „Przepchnęła mnie. Zdecydowała...” Przełknął ciężko ślinę. „Że powinienem żyć. Że to ja powinienem być tym, który przeżyje.” Patrzył w powietrze, jakby spodziewał się, że zaraz dołączy do nich Liraz. Ale kiedy portal zniknął, było to niemożliwe. Gdzie było Eretz i jaka magia mogła je teraz dosięgnąć? Kto stworzył portale, kiedy i jak? Umysł Karou popłynął w stronę obrazu znanego kosmosu, wpatrując się w planety i gwiazdy – i nie potrafiła wpasować Eretz do tego miejsca. To było jak próba połączenia ze sobą dwóch niepasujących do siebie puzzli. „Liraz poradzi sobie z tym patrolem,” powiedziała do Akivy. „Albo zniknie i ucieknie.” „I gdzie pójdzie? Z powrotem do masakry?” Masakra. Panika znowu zaczęła pochłaniać jej ciało. Jej serce i jej żołądek; pulsowała wewnątrz niej. Pomyślała o Loramendi i potrząsnęła głową. Nie mogła przez to znowu przechodzić, odlecieć do Eretz i spotkać czekającą na nią śmierć. Nie powinna nawet się nad tym zastanawiać. „Mogą wygrać,” powiedziała. Chciała, by Akiva przytaknął, by się z nią zgodził. „Mieszane bataliony. Chimery osłabią przeciwników, a ty powiedziałeś...” Teraz to ona przełknęła głośno ślinę. „Powiedziałeś, że Dominium nie ma szans z Bękartami.” Oczywiście, nie powiedział czegoś takiego. Mówił tylko, że jeden-na-jednego, Dominium nie ma szans. A to nie było jeden-na-jednego, nie było nawet blisko tego.

Akiva nie poprawił jej. Ale również nie przytaknął ani nie zapewnił, że wszystko będzie dobrze. Wyszeptał tylko, „Próbowałem sięgnąć po sirithar. Źródło... mocy. I nie mogłem. Hazael zginął, bo tego nie zrobiłem, a teraz wszyscy –” Karou potrząsnęła głową. „Nie zginęli.” „Zapoczątkowałem to wszystko. Przekonałem ich. I teraz ja jestem tym, który przeżył?” Karou wciąż kręciła głową. Miała zaciśnięte pięści. Myślała o Dashnadzkim chłopcu z Hintermost, o Żywych Cieniach i Amzallagu, któremu dopiero co przywróciła życie – Amzallagu, który miał nadzieję, że wyciągnie dusze swoich dzieci z ruin Loramendi – i o wszystkich innych, a najwięcej myślałam o Zirim, noszącym teraz samotnie swoje brzemię, gdy nie było Issy, Ten i jej samej. Umierającym jako Wilk. Znikającym. Oddał wszystko, lub też wkrótce odda, podczas gdy ona był tutaj, bezpieczna... z Akivą. Do jej gardła podeszła żółć, gdy zdała sobie sprawę z jeszcze jednej rzeczy. Pod całym tym strachem, grozą i zamętem, krył się cień... o bogowie, zadowolenia. Albo przynajmniej ulgi, że żyje. Nie powinno to być złe, że czuje ulgę, że żyje, ale czuła się, jakby było złe. Tak bardzo, bardzo tchórzliwe. Skrzydła Akivy poruszały się powoli, utrzymując go na wysokości. Karou się po prostu unosiła. Za nimi, Virko pochylał się w przód i w tył, w rytm ruchów skrzydeł, z Zuzaną i Mikiem na plecach... Oh. Karou zamrugała.

Virko. Nie miał tu zostawać; nie mógł uchodzić za czlowieka, nawet dla ślepca. Miał odstawić Mika i Zuzanę i wrócić przez portal. Ale myśli Karou ominęły teraz ten temat. Akiva patrzył na nią i była pewna, że on również czuje tę samą trującą mieszankę ulgi i przerażenia, co ona. A nawet gorszą, z powodu poświęcenia się Liraz. „Zdecydowała,” powiedział. „Że to ja powinienem żyć.” Karou jeszcze raz potrząsnęła głową, starając się wyrzucić z niej czarne myśli. „Gdybyś to był ty,” powiedziała, patrząc mu prosto w oczy, „gdybyś to ty był teraz po drugiej stronie portalu, jak niemal się stalo, musiałabym wierzyć, że wszystko z tobą w porządku. Musiałabym wierzyć i wierzę w to teraz. Nie możemy nic zrobić.” „Możemy wrócić,” powiedział. „Możemy polecieć prosto do innego portalu.” Karou nie miała na to odpowiedzi. Nie chciała powiedzieć nie. Jej serce popierało ten pomysł, nawet jeśli rozum go odrzucał. „Jak długo by to zajęło?” zapytała po chwili. Stąd do Uzbekistanu, a potem, z drugiej strony z Granicy Veskal do Gór Adelfas. Akiva zacisnął i rozluźnił szczękę. „Pół dnia,” powiedział cicho. „W najlepszym razie.” Żadne z nich nie powiedziało tego na głos, ale oboje to wiedzieli: przez ten czas bitwa się zakończy, a oni na dodatek nie wykonaliby zadania. To nie było coś, na co mogli sobie teraz pozwolić.

Nienawidząc być głosem rozsądku w obliczu takich decyzji, Karou zapytała ostrożnie, „Gdyby to Liraz była teraz tutaj ze mną, a ty byłbyś tam, co chciałbyś, żebyśmy zrobiły?” Akiva popatrzył na nią. Jego ogniste oczy pokrywał teraz cień, a ona nie potrafiła odgadnąć jego myśli. Chciała dotknąć go tak, jak zrobiła to po drugiej stronie, ale wydawało jej się to niewłaściwe, jakby używała podstępu, do przekonania go do swojej racji wobec czegoś tak ważnego. Nie chciała tego; nie mogła podjąć tej decyzji za niego, więc czekała, aż wkońcu odpowiedział. „Chciałbym, żebyś zrobiła to, po co przyszłaś.” O to chodziło. To nawet nie był prawdziwy wybór. Nie zdołaliby dotrzeć do innych na czas, nawet gdyby w ogóle mogli do nich dotrzeć. Ale to brzmiało jak wybór, a w Karou, jak siniak, wykwitł zalążek poczucia winy, który ją prześladował. Czy zrobiłam wystarczająco? Czy zrobiłam wszystko, co w mojej mocy? Nie. Nawet teraz, gdy bitwa w innym świecie wciąż trwała, nie mogła powstrzymać się od nadziei na szczęście, kttóre wciąż mogła zbudować z Akivą. To byłby jak taniec na polu bitwy, lawirowanie między trupami, by zbudować z nich nowe życie. Uważaj, nie stań na to, raz dwa trzy, nie potknij się o zwłoki siostry.

„Um, ludziska?” To był głos Mika. Karou odwróciła się do przyjaciół, mruganiem przeganiając łzy. „Nie jestem pewien, jaki jest plan,” mówił dalej, delikatnie. Wyglądał blado i smutno, podobnie jak Zuzana. „Ale musimy się stąd wynosić. Te helikoptery?” To było dla Karou zaskoczenie. Helikoptery? Teraz je widziała i słyszała to, co powinna była zauważyć wcześniej. Whumpwhumpwhump... „Lecą w tą stronę,” powiedział Mik. „Szybko.” I oto były – trzy helikoptery nadciągnęły z trzech różnych stron, uniemożliwiając im zniknięcie. Co do cholery? To była niezamieszkana ziemia. I wtedy poczuła się, jakby ktoś uderzył ją obuchem w głowę. „Kazba,” powiedziała, czując kolejne uderzenie strachu. „Cholera. Dół.” *** Eliza... nie była dziś do końca sobą. Ukrywała to dość dobrze, za co powinna podziękować swojej rodzinie. Dziękuję ci, pomyślała, wyobrażając sobie jak potrząsa ręką matki, a następnie ściska ją mocno, mocno, za całkowite odłączenie emocji od moich mięśni mimicznych. Jest to bardzo przydatne w udawaniu, że nie tracę rozumu. Po latach ukrywania nędzy, wstydu, upokorzenia i strachu, przechodziła przez życie z twarzą godną zawodowego pokerzysty. Oczywiście, poza chwilami, gdy pochłaniał ją sen. A ostatniej nocy, na tarasie... a może to był ranek? Oba jak

sądziła. Na horyzoncie pojawiło się już słońce. Nie była w stanie przestać płakać. Tym razem nawet nie spała, a mimo to ją znalazło. „To.” Sen. Wspomnienie. Płonąca świątynia. Płonące miasto. Cały świat. Wszystko, co musiała zrobić, by wiedzieć lub zacząć wiedzieć, co jeszcze spaliło się przez nią, to było zdmuchnięcie pyłu. Mogła to poczuć. Rosnące, nieskończone, okropne i niesamowite: dar, klątwa. Jej dziedzictwo. Oddała tak wiele z siebie, by pozostało to zakopane, a tą enrgię mogła przeznaczyć na zabawę, na miłość lub na światło. W końcu i tak się wydało. Więc... może powinna przestać z tym walczyć i po prostu to zaakceptować. Ta, w tym sęk. Ponieważ Eliza nie była pierwszą, która miała marzenia. „Dar.” Była tylko ostanim „prorokiem.” Kolejnym w kolejce do azylu. Przywodzące do szaleństwa kłamstwa. Czuła się jak w teatrze Szekspira. W tragedii, oczywiście, a nie komedii. Nie umknęło jej, że kiedy Król Lear wydawał swoje oświadczenie, był na dobrej drodze do szaleństwa. I może ona również. Może traciła rozum. A może... ... może właśnie go odnajdywała. Jak na razie, czuła się zwyczajnie. Popijała zimną mrożoną herbatę w kazbie – nie w hotelu kazba, ale masowym-grobie-bestii-kazbie – i odpoczywała. Dr Chaudhary nie była dziś rozmowny i Eliza ze wstydem

przypomniała sobie, jak poklepał ją po ramieniu, w obliczu jej całkowitego załamania. Cholera. Nie było zbyt wielu ludzi, których opinia ją obchodziła, ale on był jedną z tych osób. Jej umysł powrócił do tego momentu jeszcze raz – kolejna karuzela wstydu – kiedy zauważyła poruszenie wśród pracujących robotników. Z przodu masywnych, antycznych bram fortu, była swego rodzaju stacja do odpoczynku: stolik oferujący mrożoną herbatę i talerze z jedzieniem oraz kilka plastikowych krzeseł do siedzenia. Kazba była odgrodzona; zespół antropologów sądowych otaczał ją ze swoimi grzebieniami ostrych narzędzi. Dosłownie. Odnaleźli kilka długich, niebieskich włosów w jednym z pokoi, a dokładnie – w tym samym pokoju, w który był duży zestaw zębów, co doprowadziło do spekulacji, że „Dziewczyna z Mostu” o „Zębowy Upiór” – sylwetka zarejestrowana przez kamerę w Muzeum Historii Naturalnej w Chicago – może być tą samą istotą. Zamieszanie zgęstniało. Eliza nie widziała, co się dzieje, słyszała jedynie szybką rozmowę w języku arabskim. Wskazywali na niebo ponad szczytami – w tym samym kierunku, w którym Dr Chaudhary pokazał, gdy powiedzial, „Poleciały w tamtą stronę.” One. Żyjące „bestie.” Eliza odetchnęła ciężko. Znaleźli je? Popatrzyła na zbliżające się helikoptery i wtedy, po jej prawej, grupa mężczyzn, których funkcji nie potrafiła

określić – było tu dużo ludzi, którzy nic nie robili – wskazało na helikopter, który jako pierwszy zawisł nad płaskim lądowiskiem. Patrzyła dalej, ściskając w dłoniach zapomniany kubek z herbatą, jak śmigła zwalniają, a pył przez nie wzbity uspokaja się, i maszyna w końcu ląduje. Czuła się odrzucona przez barierę językową, przez którą nie wiedziała, co się dzieje. Odłożyła kubek na stół i podeszła do grupy kobiet. Ogień na niebie, mówiły. Ogień? „Więcej aniołów?” zapytała. „Insha’ Allah,” odpowiedziała jedna z kobiet, nawet na nią nie patrząc. Bóg pozwoli. Eliza przypomniała sobie, jak Dr Amhali mówił dzień wcześniej, „To wszystko jest bardzo wygodne dla chrześcijan, nieprawdaż?” „Anioły” w Rzymie, „demony” tutaj. Muzułmanie wierzyli w anioły i Eliza nie mogła ich za to winić. Ze swojej strony, nie potrafiła zrozumieć – zwłaszcza w świetle tego, w co zaczynała wierzyć – dlaczego perspektywa aniołów przerażała ją bardziej niż perspektywa bestii.

XLIV

To już się dzieje

Serafini lepiej ogłosili swoje przybycie. Mieli swój własny akompaniament, specjalne zbroje na tą okazję i osiągnęli zamierzony efekt. I nawet jeśli byli winni temu wszystkiemu, wydawali się piękni i pełni wdzięku. Wieki mitologicznych wierzeń przewidziały je. Nie było dla nich przeszkód. „Bestie” zadebiutowały ze znacznie mniejszym rozmachem. Ich ubrania były sztywne i ciemne od zaschniętej krwi, akompaniowały im dźwięki prezenterów telewizyjnych, a ich piękna i wdzięku troszeczkę im brakowało. Dwa dni po tym, jak anielski lider wygłosił przemowę pod tytułem „Bestie nadchodzą” – dwa dni zamieszek i masowych chrzestów w zatłoczonych kościołach, dwa dni plotek i podejrzeń, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami narad, gdzie zebrali się przywódcy świata – nagłówki gazet eksplodowały w świadomości ludzi z taką samą siłą jak podczas Przybycia, a nawet bardziej. „To już się dzieje.” Media wpadły w swój wymarzony rytm: szybko szybko szybko i żarłocznie. Wiele odcieni strachu zabarwione zostały zadowoleniem: takie rzeczy były idealne dla kariery pomniejszych szmatławców. Bójcie się. Nie. Bójcie się bardziej! To nie są żarty. W tym kontekście, przesłanie ostatnich „to już się dzieje,” dodawało im powagi i nowych czytelników. Najlepszą historię wyłożył najwyżej opłacanego dziennikarza świata, rodzaj ludzkiego jedzenia na wynos dostarczanego wieczorem do amerykańskich salonów,

rok po roku. Jego twarz na wizji wciąż wyglądała młodo, a to za sprawą licznych operacji plastycznych, które dokładnie tuszował. Był wyniosły i rozpoznawalny na całym świecie. „Moi rodacy, mieszkańcy Ziemi...” Mieszkańcy Ziemi! W tej chwili tysiące pomniejszych pisemek pozieleniało z zazdrości. „Ta stacja właśnie weszła w posiadanie dowodów, które sprawiły, że wymagania Gości zostały zaspokojone. Wiecie, o które wymagania mi chodzi. Pierwsze badania wykazały, że zdjęcia te są prawdziwe, nieprzerabiane, takie jak je widzicie i wywołują wiele pytań, na które nie mamy jeszcze odpowiedzi. Ostrzegam was. Obrazy te mogą być nieodpowiednie dla dzieci.” Pauza. Miliony ludzi pochyliło się w stronę ekranów, wstrzymując dech. „Mogą być nieoodpowiednie dla każdego z was, ale to jest nasz świat i nie możemy odwracać od tego wzroku.” I nikt tego nie zrobił, a wielu odesłało swoje dzieci do pokojów, gdy bez większych ceregieli, w ciszy pokazał zdjęci. W salonach wszystkich nacji, w barach, biurach, na stacjach benzynowych i w piwnicznych laboratoriach Narodowego Muzeum Historii Naturalnej, i wszędzie, gdzie na ekranach pojawiło się pierwsze zdjęcie, brwi wszystkich powędrowały do góry. To trwało krótko – wzniesione brwi, początkowe niedowierzanie. W ciągu kilku minut Co do diabła? Przeszło w O mój boże, a światowa panika osiągnęła apogeum.

Demon. To był Ziri, choć oczywiście nikt nie znał jego imienia ani nie zastanawiał się nad nim tak, jak Eliza. Informacje personalne, które skomponowali dla Kirina Zuzana i Mik podczas lotu brzmiały: „Bohaterski i uroczy, obecnie zajmujący gorące ciało maniaka, by uratować świat. Mógłby poświęcić wszystko dla miłości, ale na szczęście nie musi. Naprawdę zasługuje na szczęśliwe zakończenie.” Zuzana była pewna, że w bajce na pewno takiego by doświadczył. Czyste serca zawsze zwyciężają. Pomiędzy nią i Mikiem była taka bajkowa obietnica: jeśli wypełni trzy bohaterskie zadania, będzie mógł poprosić ją o rękę. Powiedziała to żartem, ale on wziął to sobie do serca i zostało mu tylko jedno – od kiedy naprawił klimatyzację w ich ostatnim pokoju hotelowym, a Zuzana uznała to za wystarczająco heroiczne i zaliczyła mu. Poświęcenie swojego ciała przez Ziriego było więc absolutnie heroiczne, ale życie nie było bajkową opowieścią, a wręcz czasami dowodziło, jak bardzo niebajkowe jest. Tak jak teraz. Daleko stąd, coś się wydarzyło. Nikt nie potrafił połączyć się między światami. Co się działo w Eretz, pozostawało w Eretz i tak samo było z Ziemią. Ale to... to niemal sugerowało, że istnieje jakaś synchronizacja między tymi światami. W tym samym momencie, w którym zdjęcie kirińskiego ciała Ziriego zadebiutowało w ludzkich umysłach –

dokładnie w tym momencie – w Eretz, ostrze Dominium... przebiło jego serce. Jeśli isniały jakieś inne światy poza tymi dwoma, może były połączone i może echa ich historii odgrywały się w nich wszystkich, cień po cieniu. A może to był tylko zbieg okoliczności. Brutalny. Niepotrzebny. Kiedy obraz ciała Ziriego wypalał się w ludzkich świadomościach – demon! – umarł ponownie. Tym razem ból był gorszy i nie było nikogo, kto by go podtrzymał ani nie było gwiazd, które patrzyłyby na jego cichnące życie. Była sam i po chwili już był martwy, a nie było nikogo z kadzielnicą. Obiecał Karou, że wyznaczy kogoś takiego, ale nie zrobił tego. Nie było na to czasu. A teraz nigdy go nie będzie. Kiedy Karou poczuła duszę Ziriego poza jego ciałem, kiedy ta dotknęła jej zmysłów, poczuła w niej rzadką czystość – niczym wysoki, silny wiatr Gór Adelfas; dom – a teraz wyślizgnęła się ponownie, tym razem ze znienawidzonego ciała Białego Wilka i uniosła się ponad czerwoną od krwi ziemię i brzęk kling mieczy. W tym stanie nie było żadnych dźwięków. Tylko światło. A dusza Ziriego była w domu. „Panie i panowie,” powiedział spiker z Nowego Jorku. Jego głos był poważny, bez cienia chorobliwego zadowolenia. „Ciało to odkryto wczoraj w masowym grobie na skraju Pustyni Sahara. Był jednym ze znalezionych ciał. Nie wiadomo, kto ich zabił, choć

wstępne badania wskazują, że większość z nich zginęła co najmniej trzy dni temu.” Pokazano zdjęcia większości ciał i – według Elizy – wszystkie ukazane były tak, by wzbudzać jak największe przerażenie: zbliżenia podciętych gardeł, zwierzęcych szczęk, pociętych, gnijących twarzy, zapadnięte w oczodołach oczy. Spuchnięte języki. W rzeczywistości, Morgan Toth udostępnił tylko najgorsze z jej zdjęć do sieci – prosto z jej skrzynki mailowej, oczywiście. Wiele jej zdjęć ukazywało piękno i wdzięk martwych bestii, godność. Te opuścił. Opierając sięo framugę drzwi w muzeum, obserwował reakcję swoich znajomych z pogardliwym uśmieszkiem. Zrobiłem to, pomyślał, gratulując samemu sobie. Oczywiście, najlepsze dopiero miało nadejść. Nie ufał idiotom z wiadomości, że dodadzą dwa do dwóch, więc wysłał im pomocną wiadomość. To będzie najlepsza część, pomyślał. Dopuszczenie do głosu prywatnych udręk Elizy. Szanowni Państwo, napisał, jako ona. Oh, Eliza. Czuł do niej coś na kształt tkliwości. Szkoda. Naprawdę, teraz, kiedy wiedział kim ona jest, wszystko nabrało sensu. Oczywiście, jedyne ukłucie żalu, jaki czuł Morgan Toth było porównywalne do żalu kota, który w końcu trzymał mysz między pazurami i wiedział, że nie będzie już mógł się nią bawić. Oh, ty nigdy nie miałaś ze mną szans. Czasami koty się nudzą i pozwalają uciec swoim ofiarom, ale Morgan z pewnością się nie nudził.

Szanowni Państwo, napisał. Może mnie pamiętacie. Siedem lat temu szukano mnie, a teraz wychodzę na powierzchnię, droga, jaką przeszłam przez ten czas może wydać się zaskakująca, ale zapewniam was, że to wszystko było częścią większego planu. Bożego planu. Kilka dni temu powiedziała mu, z naiwnym przekonaniem, „Nie ma zbyt wielu rzeczy, za które ludzie zabiją lub umrą z łatwością, ale to jest jedna z tych rzeczy.” Nie, Elizo, pomyślał teraz Morgan. To jest jedna z tych rzeczy. W służbie Jego woli, z łatwością zabiję lub umrę i równie łatwo sprzeciwię się naszemu rządowi i innym, którzy próbowali ukryć przed ludźmi prawdę o tej przeklętej hańbie. Hańba była dobrym słowem. Morgan martwił się, że sprawiło to, że Eliza brzmiała zbyt mądrze, ale nic nie mógł na to poradzić. Nie potrafię brzmieć głupio, nawet jak próbuję. Jego znajomi siedzieli przyklejeni tak blisko ekranu, że nie widział zdjęć, ale to nie był problem. Cieszył się z tego widoku – dziękuję, dziękuję ci, Gabrielu Edingerze; dziękuję ci, Elizo, za brak hasła blokującego twój telefon – i był pewien, że od tej chwili to on, a nie ona, będzie pomagać w pracy Dr Chaudharyemu. Kiedy tylko wyjdzie na jaw imię Elizy, będzie skończona. Pospieszcie się, pieklił się. Dość już tych gnijących potworach. Wiedział, że reszta to tylko dopisek, że to te „demony” tak naprawdę się liczyły, a ci którzy słuchali

reszty jej – jego – wiadomości, nie będą jakoś specjalnie się nią przejmować. Ale Morgan potrzebował ostatniego kawałka układanki i w końcu usłyszał jak sławny spiker mówi, „Źródło tych wstrząsających wieści prowadzi do odpowiedzi innej zagadki, w którą zwątpiono, że kiedykolwiek zostanie rozwiązana. Minęło siedem lat, ale pamiętacie tą historię. Pamiętacie tą młodą kobietę.” W tej chwili Morgan Toth łokciami utorował sobie drogę do ekranu. Nie mógł tego przegapić. W telewizorze widniało zdjęcie, które swego czasu pokazywano wszędzie. Siedem lat temu ta historia została uznana za nierozwiązalną, a Morgan chciał kopnąć siebie samego za to, że nie domyślił się jej w pierwszym momencie, w którym poznał Elizę Jones. Ale jak mógł skojarzyć ją jako dziewczynę z tego zdjecia? To było okropne ujęcie. Jej oczy były zakryte, twarz niewyraźna, a poza tym, uznał ją za martwą. Jak wszyscy. Nagłówek głosił: Prorocze dziecko zaginione, prawdopodobnie zamordowane przez kultystów. Eliza Jones, prorok. Nieomal spadł z krzesła ze śmiechu. „Wszyscy modliliśmy się za nią siedem lat temu,” mówił dalej spiker. „Znaliśmy ją jedynie jako Elazael, a jej... kościół... wierzył, że jest reinkarnacją anioła o tym samym imieniu, który spadł na Ziemię tysiąc lat temu. A to nie wszystko. W niespodziewanych okolicznościach, panie i panowie, ta młoda kobieta nie tylko żyje pod zmienionym nazwiskiem, ale również jest naukowcem w stolicy kraju, na drodze do doktoratu...”

I Morgan nie słyszał reszty, bo ktoś krzyknął, „To Eliza!” i wybuchło szaleństwo. O to mu chodziło. Szalejcie ile chcecie, moi mali idioci, myślał Morgan Toth, wracając do swojego laboratorium. Dobrze jest być królem.

LXV

Koty poza workami

Następne zamieszanie, które wybuchło w kazbie miało inny rodzaj niż na początku. Żadnych Insh’ Allah ani wpatrywania się w niebo. Zapanowało niedowierzanie, żal i... wszyscy wpatrywali się w... Elizę. Eliza miała problem z paranoją przez całe swoje życie. Cóż, przez większą część jej życia to nie była nawet paranoja, ale uczucie, że jest prześladowana: proste i pewne. Ludzie patrzyli na nią i oceniali ją. W dawnym domu na Florydzie, w małej wiosce w Państwowym Lesie Apalachicola, wszyscy wiedzieli, kim była. A po tym, jak uciekła, zawsze czuła pulsowanie na karku, strach przed byciem odnalezioną lub rozpoznaną. Nauczyła się zawsze spoglądać za swoje plecy. W końcu to stopniowo wyblakło – nie całkowicie – ale kiedy żyjesz z sekretem, paranoja nigdy nie jest głęboko pod powierzchnią. Nawet jeśli nie zrobisz nic złego, czujesz poczucie winy z powodu posiadania sekretu, a każde spojrzenie wydaje ci się podejrzane. Wiedzą. Wiedzą, kim jestem. Czy wiedzą? Ale nie wiedzieli. Nigdy. A przynajmniej aż do teraz, i Eliza czuła swego rodzaju wdzięczność dla kościoła. Nie Unikali zdjęć – nie tylko swojego Boga i matki, ale wszystkich proroków, i kiedy Eliza doznała swojej pierwszej wizji, nigdy więcej nie zrobiono jej tam zdjęcia. Zdjęcie używane w wiadomościach zostało zrobione przez turystę przechodzącego przez Sopchoppy

– to było miasto niedaleko ich kościoła – który zrobił zdjęcie „temu anielskiemu kultowi dziwaków,” kiedy przyszli do sklepu po zakupy. „Ten anielski kult dziwaków” był znany przez tubylców od dekad, ale został ogłoszony dopiero, gdy zginęła Eliza. Jej matka – „najwyższa kapłanka” – zgłosiła to kilka tygodni po fakcie, zdesperowana przez zaginięcie swojego proroka na tyle, by szukać pomocy w mediach. Nagłówki gazet głosiły: Prorocze dziecko zaginione, prawdopodobnie zamordowane przez kultystów. Eliza mogła wtedy wyjść z ukrycia – była już w Północnej Karolinie – i powiedzieć, „Tu jestem, żyję.” Ale nie zrobiła tego. Nie było w niej żalu. Nigdy. Ponieważ nie znaleziono nigdy ciala, uznano, że popioły dziewczynki zwanej Elazael muszą leżeć gdzieć w Lesie Apalachicola. Nikt w to nie wątpił. Aż do dzisiaj. „Elizo, przyjdź do mnie, proszę.” Dr Chaudhary. Był spięty. Za nim, Dr Amhali był... gorzej niż spięty. Był wściekły. Oddychał ciężko jak byk z kreskówki. Eliza poczuła jak wybucha w niej panika. O boże, o boże. O bogowie. Kolejna karta tarota obróciła się w jej głowie i dała jej podpowiedź. Bogowie. Załaskotało to jej pamięć, ale nie mogła tego przemyśleć, nie teraz. „O co chodzi?” zapytała, ale Dr Chaudhary odwrócił się i odszedł, pewien, że pójdzie za nim. Byli pośrodku niczego, w

gorącym, zabójczym miejscu, w centrum wojskowego obwodu. Co innego mogła zrobić? *** Koty wyszły z worka. Ciała były poza dołem. Karou nawet nie rozważyła tej możliwości. Czuła się, jakby ktoś uderzył ją w żołądek, jakby jej dom został sprofanowany. Namiastka domu, pomyślała. Była tu bardzo nieszczęśliwa. To był rozdział w jej życiu, którego nie chciała powtarzać, a mimo to krążyła, obserwując sylwetki poruszające się pod nią. Przeleciała pod słońcem i zobaczyła własny cień – malutki z tej odległości – który poruszył się jak ćma na ziemi. Mogła ukryć siebie, ale nie mogła ukryć swojego cienia i ktoś – młoda czarna kobieta – zauważyła go i spojrzała do góry. Karou odsunęła się, zabierając swoją cienio-ćmę z daleka od niej. Wyczuwała zgniły smród chimer nawet stąd. Niedobrze. Jej cały plan, który miał przełożyć „demony” ponad „anioły” już się dymił. „Powinnam była ich spalić,” powiedziała do Akivy, którego obecność koło siebie wyczuwała dzięki gorącu jego skrzydeł. „Czemu o tym nie pomyślałam?” „Mogę spalić ich teraz,” zaoferował. „Nie,” powiedziała po chwili. „To tylko pogorszyłoby sprawę.” Jeśli wszystkie ciała nagle stanęłyby w ogniu? Nie ważne, że to serafini posługiwali się ogniem, to

wyglądałoby dość... piekielnie. „Nic z tym nie możemy zrobić. Musimy sobie jakoś poradzić.” Nie odpowiedział od razu, a jego milczenie było ciężkie. Cieszyła się, że nie może go widzieć, bo bała się, że zobaczy w jego oczach ból. Mogli wrócić do Eretz, kiedy skończą zadanie tutaj, nie wcześniej. I co zastaną, gdy powrócą? Akiva. Namówił ją do wszystkiego. Wystarczyło spojrzenie na niego i była w stanie uwierzyć w niemożliwe. Dobrze, że nie mogła go teraz zobaczyć. Skoro jego wiara potrafiła przekonać ją do wszystkiego, co zrobi z nią jego rozpacz? Pomyślała o rozpaczy, która ogarnęła ich wszystkich przed jaskinią: Czy należała ona do Akivy? Czy istniała w nim taka ciemność? „Jak?” zapytał. „Jak znajdziemy Jaela?” Jak. To była ta łatwa część. Dzięki Ziemi za telekomunikację. Wszystko, czego potrzebowali to dostęp do internetu i naładowanie telefonów, by mogli się kontaktować. Mik i Zuzana pewnie chcieliby poiformować swoje rodziny, że wszystko z nimi w porządku. Byli teraz z Virko, kilka mil stąd, ukrywając swoje cienie między skałami. Nawet w cieniu było niebezpiecznie gorąco. Śmiertelnie gorąco, potrzebowali wody. Jedzenia. Łóżek. Karou zabolało serce. Zuzana nie odezwała się od kiedy przelecieli przez portal. „Wiem, gdzie musimy iść,” powiedziała do Akivy. „Wróćmy po resztę.”

XLVI

Szarlotka i mlecze

J

„ ak możesz... jak możesz myśleć, że ja to zrobiłam?” Eliza była przerażona. Było gorzej niż się obawiała. Zgadywała, że Dr Chaudhary domyślił się, kim była i, oh, sądził, że to ona... że to ona... To mogła być jedynie robota tej łasicy, Totha. Nie. Łasica nie wyrażała dostatecznie jego zepsucia. Hiena, może; padlinożerca. Nie wiedziała, jak odkrył prawdę o niej – Ludzie z sekretami, przypomniała sobie, nie powinni mieć wrogów – ale wiedziała, że tylko on mógł dostać się do zaszyfrowanych zdjęć. Czy w ogóle miał pojęcie, co robi, gdy ujawnił to wszystko światu? A raczej: Czy go to w ogóle obchodziło? Dr Chaudhary ściągnął okulary i potarł nasadę nosa. Zwlekał. Poszli do najbliższego namiotu na szczycie wzgórza, a odór rozkładu unosił się dookoła nich, pomimo klimatyzacji. Dr Amhali pokazał jej ogłoszenie na swoim laptopie, a ona wciąż starała się to pojąć. Poczuła się chora. Zdjęcia. Jej zdjęcia. To było straszne. Jak na to zareagował świat. Pamiętała chaos w Narodowym Centrum Handlowym dwie noce temu. Jak źle było teraz? Kiedy Dr Chaudhary opuścił dłoń, jego wzrok był skupiony, choć mglisty, przez brak okularów. „Więc mówisz, że nie zrobiłaś tego?” „Oczywiście, że nie. Ja nigdy –”

Dr Amhali wtrącił się. „Zaprzeczasz, że to były twoje zdjęcia?” Zmusiła się, by na niego spojrzeć. „Zrobiłam je, ale to nie oznacza, że ja –” „I były wysłane z twojego adresu mailowego.” „Więc zostało zhakowane,” powiedziała, na krawędzi cierpliwości. To było dla niej oczywiste, ale marokański doktor widział tylko własną furię – i własną winę, ponieważ to on ich tu przywiódł, i pogrążył swój kraj w niesławie. „Ta wiadomość nie była ode mnie,” powiedziała Eliza. Odwróciła się do Dr Chaudharyego. „Czy to brzmiało jak ja? Przeklęta hańba? To nie... Ja nie...” Jąkała się. Popatrzyła na martwe sfinksy za jej mentorem. Nigdy nie wydały się jej przeklęte, a anioły nie były dla niej święte. To nie to się tu działo. „Mówiłam ci zeszłej nocy, ja nawet nie wierzę w Boga.” Ale widziała dystans w jego oczach, podejrzliwość i uświadomiła sobie, że przypominanie mu o ostatniej nocy nie było dobrym posunięciem. Frustracja wylewała się z niej. Gdyby została wrobiona w wysłanie tych zdjęć do prasy, powinien uwierzyć w jej niewinność i wspierać ją. Gdyby tylko ten epizod ostatniej nocy nie miał miejsca i wypłakała wystarczająco dużo łez, by zalać pustynię. Gdyby tylko nie została zdemaskowana jako martwe dziecko-prorok. Gdyby gdyby gdyby. „Czy to prawda, co mówią?” zapytał Dr Chaudhary. „Jesteś... nią?” Chciała potrząsnąć głową. Nie była tą zamazaną dziewczynką z zakrytymi oczami. Nie była Elazael.

Powinna była zmienić imię na mniej podobne, gdy uciekła i zaczęła nowe życie, ale, w jakiś sposób, „Eliza” wydawało się być dla niej właściwe. Używała tego imienia jako formę cichego protestu, próbę „normalności.” Elazael klęczała godzinami w modlitwie, dopóki na jej kolanach nie wykwitały siniaki i śpiewała pieśni aż bolało ją gardło. Elazael była zmuszana do robienia wielu rzeczy, których nie chciała robić. Ale Eliza? Oh, ona bawiła się na zewnątrz. Normalna jak szarlotka i wolna jak mlecze. Co za marzenie. Więc zatrzymała to imię i żyła najlepiej jak mogła: jak szarlotka i mlecze. Nigdy więcej nie była Elazael. Ale wiedziała, że nie o to chodzi Dr Chaudharyemu, więc przytaknęła. „Byłam nią,” poprawiła. „Odeszłam. Uciekłam. Nienawidziłam tego. Nienawidziłam ich.” Wzięła głęboki wdech. Nienawiść nie była właściwym słowem; nie oznaczała tego wszystkiego, co czuła Eliza wspominając dzieciństwo z dorosłym rozumieniem tego, do czego była zmuszana. Od kiedy miała siedem lat. Od kiedy wróciła do domu z rozrusznikiem serca i strachem tak wielkim, że przewyższał nawet strach, jaki czuła przed matką. Od kiedy jej „dar” sprawił, że znalazła się w centrum zainteresowania. Stałe dotykanie. Tak wiele rąk. Wyznawali jej swoje grzechy i oczekiwali rozgrzeszenia, mówili jej rzeczy, których siedmiolatka nie powinna słyszeć. Jej łzy były

zbierane do fiolek, jej paznokcie były kruszone i dodawane do chleba. A jej pierwsza krew miesięczna? Wolała o tym nie myśleć. Wstyd był zbyt silny, nawet jeśli to było pół życia temu. I były jeszcze te sny. W wieku dwudziestu czterech lat, Eliza nigdy nie spedziła nocy z kochankiem. Nie mogła znieść nikogo w swoim pokoju. Przez dziesięć lat spała na samym środku świątyni, na małym, twardym łóżku na podwyższeniu, niczym na ołtarzu. Drogi boże. Świszczące oddech, płacz, chrapanie, kaszel. A czasami, w nocy: rytmiczne uderzanie i jęki, których długo nie rozumiała. Pewnie nigdy nie będzie w stanie pozbyć się tych wspomnień. Czekali na jej sny. Modlili się o to. Żarłocznie, chciwie pragnęli jej strachu. Skoro sami nie mogli doświadczać tych snów, chcieli być blisko nich. Jak gdyby Eliza była właściwą zapowiedzią apokalipsy. Gabriel Edinger dał jej lody po koszmarze, a ona dała mu to. „Wciąż ich nienawidzę,” powiedziała teraz, może troszeczkę zbyt gwałtownie. Dr Chaudhary ponownie założył okulary i jego wzrok znów był wyraźny. Kiedy się odezwał, jego głos wciąż był ciężki. „Powinnaś była mi powiedzieć,” powiedział, zerkając na Dr Amhaliego. Odchrząknął. „To może być uznane za konflikt interesów, Elizo.” „Co? Nie ma żadnego konfliktu. Jestem naukowcem.” „I aniołem,” powiedział marokański doktor z prychnięciem.

Kto prycha? zastanowiła się Eliza mimowolnie. Myślała, że robiąto tylko książkowi bohaterowie. „My nie jesteśmy... to znaczy, oni nie są. Nie uważają się za anioły,” wyjaśniła, niepewna, dlaczego ich broni. „Wybacz mi, oczywiście, że nie,” Dr Amhali włożył w to cały swój sarkazm. „Potomkowie. Oh, i wcielenia, nie zapominajmy o tym.” Popatrzył na nią uważnie. „Apokaliptyczne wizje, moja droga? Powiedz mi, czy wciąż je miewasz?” powiedział to z niemal nienawiścią w głosie. Poczuła, że maleje, kurczy się w obliczu podwójnego podejrzenia i pogardy. Znika. Nie była już Elizą, w tym namiocie, w oczach tych mężczyzn. Była Elazael. Nie jestem nią, jestem sobą. Desperacko pragnęła w to uwierzyć. „Zostawiłam to za sobą,” powiedziała. „Zostawiłam.” Ostatnia część była dobitna, ponieważ wciąż wydawało jej się to oczywiste. Zostawiłam. Czy to czegoś nie oznacza? „To musiało być dla ciebie trudne,” odezwał się Dr Chaudhary. Nie chodziło o to, że powiedział coś złego. W innych okolicznościach, jej opowieść pewnie doprowadziłaby do tego, że na ich twarzach pojawiłoby się współczucie. Bo było jej cholernie ciężko. Nie miała nic, żadnych pieniędzy, przyjaciół ani wiedzy o świecie. Nic poza rozumem i wolą, pierwsze żałośnie zaniedbane – nie otrzymała nawet podstawowej edukacji – a to drugie było tak często łamane, że stało się karłowate. Ale nie

wystarczająco karłowate. Pocałuj moją wolę, mogłaby powiedzieć do swojej matki. Nigdy mnie nie złamiesz. Ale w tych okolicznościach, tym tonem, jakim to powiedział – z tą nienaturalną delikatnością, z tą pobłażliwością – nie była to najlepsza rzecz do powiedzenia. „Trudno?” zapytała, odwracając twarz w jego stronę. „A Wielki Wybuch był tylko eksplozją.” Powiedziała to do niego ostatniej nocy, w żarcie. Uśmiechnęła się wtedy ironicznie, a on zachichotał. Chciała, żeby był w takim samym nastroju, ale Dr Chaudhary uniósł ręce w uspokajającym geście. „Nie ma potrzeby się denerwować,” powiedział. Nie ma potrzeby się denerwować? Nie ma potrzeby. Co to znaczyło. Nie ma powodu? Bo Elizie wydawało się, że ma kilka takich powodów. Została przyparta do muru i oskarżana. Jej trudno wypracowana anonimowość legła w gruzach, jej przyszłość zawodowa stanęła pod znakiem zapytania z powodu przeszłości, którą z takim trudem starała się ukryć, konsekwencje prawne, jakie czekały ją z powodu złamania – i to jeszcze nie przez nią – umowy i... do diabła, te gwałtowne zmiany w świecie. Ale najbardziej bezpośrednim powodem było to, że stała w namiocie ze zwłokami, w towarzystwie dwóch mężczyzn, którzy oskarżali ją o zdradę. Spojrzała na ekran laptopa. Został zamrożony na jej starym zdjęciu, z tym samym starym nagłówkiem. Prorocze dziecko zaginione, prawdopodobnie zamordowane przez kultystów.

„Nie jestem zła,” powiedziała, starając się uspokoić oddech. „Nie winię cię za to, kim jesteś, Elizo,” powiedział Anuj Chaudhary. „Nie możemy zmienić tego, kim się urodziliśmy.” „Cóż, to już coś.” „Ale może to czas, by poszukać pomocy. Bardzo wiele przeszłaś.” Zmarszczyła brwi. Dr Chaudhary wciąż unosił ręce w geście nie-róbmy-niczego-pochopnie, a Eliza po prostu na niego patrzyła. O co chodzi? Zachowywał się, jakby wpadła w histerię i przez chwilę to rozważała. Czyżby podniosła głos? Czy miała szeroko otwarte ocza i rozdęte nozdrza? Nie. Po prostu stała, z rękami wzdłuż ciała i była pewna, że nie wygląda na szaloną. Nie wiedziała jak zareagować. „Jedyne w czym potrzebuję pomocy,” powiedziała powoli, z rozmysłem, „to dowiedzenie, że to nie ja to zrobiłam.” „Eliza. Eliza. To nie jest teraz ważne. Wróćmy teraz do domu, będziemy się o to martwić później.” Zaczynało jej szumieć w uszach. To była złość, frustracja i coś jeszcze. Wolna jak mlecze, przypomniała sobie. Normalna jak szarlotka. Cóż, może nie do końca normalna. Może nie zawsze, ale była wolna. Popatrzyła na swojego mentora, szanowanego mężczyznę o rzadko spotykanym rozumie i intelekcie, kótry był dla niej czymś w rodzaju wzoru i poczuła, jak jego hipokryzja przeważa jej prawdę. „Nie,” powiedziała i usłyszała, jak

jej ton stwardniał, wolny od wstydu i słabości. „Pomartwmy się tym teraz.” „Nie sądzę, żeby –” „Oh, za dużo myślisz. Ale jesteś w błędzie.” Wyciągnęła dłoń i popukała palcem w ekran laptopa. „To robota Morgana Totha. Popatrz tylko na to. Może jest inteligentny, ale jest równocześnie płytki jak kałuża. Pomyśl.” Próbował coś wtrącić, ale Eliza uciszyła go machnięciem ręki. „Spodziewałam się po tobie czegoś więcej. Masz bogów spacerujących po twoim ‘pałacu myśli’.” Przy tym słowie zrobiła w powietrzu cudzysłów. „I starają się nie spotkać z... jak im było? Delegatami Nauki, więc trzymają się swojej części. Tak właśnie działa twój ‘otwarty umysł’, prawda?” Kolejny cudzysłów. „A teraz zobaczyłeś anioły i dotknąłeś chimer.” Chimera. To słowo przyszło do niej, tak jak wcześniej bogowie: kolejna karta odsłonięta. „Wiesz, że są prawdziwe. I wiesz – z pewnością wiesz – że skądkolwiek pochodzą, były tu już wcześniej. Wszystkie nasze mity i wierzenia mają prawdziwe, fizyczne pochodzenie. Sfinksy. Demony. Anioły.” Marszczył brwi, słuchając. „Ale pomysł, że mogę pochodzić od jednego z nich? To dopiero jest szalone! Odstaw Elizę do domu, załatw jej pomoc i obserwację, trzymaj ją z daleka od mojego cholernego pałacu myśli!” Zaśmiała się ponuro. „Nie służysz mojemu rodzajowi, tak? Czy ktoś słyszał o czarnych aniołach? I do tego kobietach? To musi być dla ciebie trudne, doktorze.”

Potrząsnął głową. Wyglądał na urażonego. „Eliza. To nie o to chodzi.” „A więc powiem ci, o co chodzi,” powiedziała, ale zawahała się, niepewna czy na pewno chce to zrobić. Powiedzieć to. Tutaj. Patrzyła na Dr Chaudharyego, który wyglądał na zaniepokojonego i... zawstydzonego za nią – za jej czyny, za jej złudzenia – i na Dr Amhaliego, drżącego z pogardy. Nie najlepsza widownia, ale musiała wystarczyć. Wzięła głęboki wdech. „Moja rodzina,” powiedziała, „to nieszczęśliwi, bezwzględni, bezlitośni ludzie i nigdy nie wybaczę im tego, co mi zrobili, ale... mają rację.” Zmrużyła oczy, gdy Dr Amhali prychnął ponownie. „I tak, wciąż mam swoje wizje i nienawidzę ich. Nie chcę wierzyć w żadną z nich. Nie chcę być tego częścią. Próbowałam od tego uciec, ale nie ma znaczenia to, czego chcę. Zabawne, nieprawdaż. Mój los wpisany jest w moje DNA.” Przeniosła wzrok z powrotem na Dr Chaudharyego. „To powinno zatrzymać na długo w holu Delegatów Nauki i Wiary. Jestem potomkinią anioła. To moje cholerne genetyczne przeznaczenie.”

XLVII

Księga Elazael To było wszystko. Po tym jak wyszli z namiotu, każda para oczu wwiercała się w nią, gdy prowadzili ją do samochodu. Zatrzasnęli za nią drzwi i kazali wrócić do Tamnougalt i tam poczekać na jej eskortę do domu. To było kilka godzin jazdy przez pustynię. Eliza zaczęła się śmiać. Wystarczyło tylko zmuchnąć pył. Tam, na tylnym siedzeniu auta, śmiech wydobywał się z niej niczym nowy język. Później, kiedy agenci rządowi przyszli ją zabrać, kierowca przekazał im to, jako wstęp do tego, co się stało potem. Kiedy przestała się śmiać. *** Z powrotem w „starych, dobrych czasach,” w których nie musiała się martwić niczym poza budowaniem armii potworów w ogromnym piaskowym zamku, Karou jechała podniszczoną ciężarówką przez długą, prostą drogę w stronę Agdz, najbliższego miasta, gdzie zamierzała, jak zwykle, z włosami ukrytymi pod hijab, niezauważona, zrobić zakupy. Pełne torby kuskusu, skrzynki z warzywami, gumy do żucia, kurczaki i wielki

zapas suszonych moreli. Teraz, patrzyła na Agdz z nieba. Nijaki. Przeleciała nad nim, wiedząc, że inni podążają za nią. Ich cel leżał trochę dalej. Zobaczyła najpierw czubki palm, oazę, zieloną niespodziankę po środku pustyni. I dopiero wtedy: krzywe błotne ściany. Kolejna kazba. Tamnougalt. Miała hotel, jak pamiętała Karou, jedno z tych miejsc, których wszyscy unikali i które było dość dobre dla ich małej dziwnej grupki. „Możemy się tu zatrzymać,” powiedziała. „Powinni mieć internet i wtyczki. Prysznice, łóżka, wodę. Jedzenie.” Ich maleńkie cienio-ćmy rosły w miarę jak zbliżali się do ziemi i zwalniali czar niewidzialności. Karou popatrzyła najpierw na przyjaciół. Zuzana i Mik wyglądali na słabych i odwodnionych, spoconych i spalonych słońcem – Zapamiętać: Można się opalić będąc niewidzialnym – ale najgorsze było ich rozbiegane spojrzenie i kryjący się w nim strach. Co ona najlepszego zrobiła, zabierając ich na wojnę? Potem popatrzyła na Virko, wciąż obawiając się tego, co może zobaczyć w oczach Akivy. Virko, który był przybocznym Wilka, i jeden z tych, którzy zostawili ją samą z nim w dole. Jedyny, który się zawahał, co nie zmieniało faktu, że jej nie pomógł. Ale uratował życia Zuzany i Mika. Był dzielny i silny, dobrze przygotowany do wysiłku, jakim był lot i walka – nie było po nim widać zmęczenia, ale jego spojrzenie również wyrażało szok. I wciąż wstyd, jak zauważyła Karou. Podobny do tego, który widziała z dna dołu.

Rzuciła mu spojrzenie, które, jak miała nadzieję, było czyste i jasne, i kiwnęła głową. Wybaczenie? Wdzięczność? Partnerstwo? Nie była pewna. Również kiwnął jej głową, z powagą, jakby dopełniał jakiejś ceremoni i wtedy, w końcu, Karou odwróciła się do Akivy. Nie patrzyła na niego od kiedy odlecieli od portalu. Widziała go, w tych krótkich momentach, kiedy był widzialny i w każdym momencie świadoma była jego obecności, ale nie patrzyła na jego twarz, w jego oczy. Bała się i... słusznie. Jego ból był doskonale widoczny, tak surowy, że jej własny ból zaśpiewał z żalu, ale nie była to najgorsza część. Gdyby to był tylko ból, mogłaby znaleźćsposób, by do niego dotrzeć, by wyciągnąć do niego dłoń, tak jak po drugiej stronie portalu. Jesteśmy początkiem. Ale... początkiem czego? Karou zastanawiała się, osamotniona, widząc w oczach Akivy wściekłość i zajadłość. Była tam również nienawiść i chęć zemsty. To było przerażające i zamroziło ją w miejscu. Kiedy po raz pierwszy zobaczyła jego oczy w Jemaa, w Marakeszu, były absolutnie zimne. Nieludzkie, bezlitosne. Później, w Pradze, widziała jak powraca do niego ludzkość, jakby lód opuszczał jego serce. Nie była wtedy w stanie tego docenić, ponieważ nie rozumiała, co to oznacza, ale teraz widziała. Wskrzesił samego siebie – Akivę, którego znała lata temu, pełnego życia i nadziei – albo przynajmniej dopiero zaczynał. Nie widziała jeszcze jego dawnego uśmiechu, uśmiechu tak pięknego, że

przyćmiewał słońce i sprawiał, że czuła się pijana miłością. Wszystko bladło w porównaniu z tym uczuciem. Walka była niczym, a zdrada tylko słowem. Zaczęła wierzyć, że ten uśmiech kiedyś powróci, a z nim uczucie, ale patrząc teraz na Akivę, poczuła, że ponownie się od niego oddaliła. Z tego co zrozumiała, zeszłego roku było kilku tysięcy Bękartów, ale ta liczba zredukowała się do tej liczby, którą znała z kirińskich jaskiń. Akiva zniósł, przeżył to, potem pogodził się i przeżył śmierć Hazaela, a teraz był tutaj, bezpieczny, podczas gdy – prawdopodobie – stracił całą resztę. Karou wciąż widziała w nim chęć zemsty i było to niewłaściwe, nie byli tam, gdzie powinni być, ale to było... nieuniknione. Brimstone powiedział jej, tuż przed jej egzekucją, „Pozostać wiernym w obliczu zła jest kwestią siły,” ale może, pomyślała Karou, choroba w sercu była zbyt wielka. Może ta siła oznaczała zbyt wiele, by móc kogokolwiek o nią prosić. Uczucie pół śmierci wciąż się jej trzymało. Czuła się wydrążona i pusta. Znowu. Odwróciła się do przyjaciół i, z wysiłkiem, powiedziała niemal spokojnie, „Moglibyście iść, zarezerwować pokój? Może najlepiej będzie, jeśli reszta z nas pozostanie niezauważona.” Pomyślała – miała nadzieję – że Zuzana rzuci jakiśsarkastyczny komentarz albo zasugeruje podjechanie do bramy na plecach Virko, ale nie zrobiła tego. Po prostu przytaknęła.

„Czy zdajesz sobie sprawę,” zaczął Mik, próbując przywrócić dawną Zuzanę, „że nasze trzy życzenia mają szansę się spełnić? Nie jestem pewien, czy mają tu ciasto czekoladowe, ale –” Zuzana przerwała mu. „Zmieniam moje życzenia,” powiedziała, wyliczając je na palcach. „Po pierwsze: żeby nasi przyjaciele byli bezpieczni. „Po drugie: żeby Jael był martwy, a po trzecie...” Cokolwiek chciała powiedzieć, nie zrobiła tego. Karou nigdy nie widziała przyjaciółki tak kruchej i zagubionej. Wtrąciła się. „Jeśli nie obejmuje to jedzenia,” przypomniała Zuzanie delikatnie, „to jest kłamstwem. A przynajmniej tak mi powiedziano.” „Dobrze.” Zuzana wzięła głęboki wdech. „A więc zamieniam pokój na świecie na obiad.” Patrzyła pusto przed siebiee, bez cienia uśmiechu. Coś w niej umarło. Karou widziała to i rozpaczała. Wiedziała, że wojna zniszczyła w niej coś pięknego. Kim Zuzana się stanie, z pamięcią o tym wszystkim, co się stało? „Obiad zamiast pokoju na świecie,” mruknął Mik, pocierając brodę. „Czy będzie z frytkami?” „Lepiej, żeby był,” powiedziała Zuzana. „Bo inaczej go zareklamuję.” *** Anioł miał na imię Elazael.

Kościół założony przez jej potomków – bardziej woleli określenie kościół niż kult – był zwany Dzieło Elazael, a każda dziewczynka w nim urodzona otrzymywała imię Elazael. Jeśli przez okres dojrzewania nie wykazała „daru,” zmieniano jej imię. Eliza była jedyną w ciągu ostatnich siedemdziesięciu pięciu lat, która zachowała to imię i często myślała, że najgorsza z tego wszystkiego była zazdrość i zawiść innych. Nic tak nie błyszczy w oczach jak zazdrość. Mało kto wiedział to tak dobrze jak ona. To było coś niewłaściwego, dorastać ze świadomością, że każdy członek twojej wielkiej rodziny bez namysłu zabiłby cię i zjadł, gdyby oznaczało to, że w ten sposób przejmie twój dar. Dzieło Elazael było matriarchalne* (*ustrój polityczny, w którym rządzą kobiety), a matka Elizy była najwyższą kapłanką. Przemienionych nazywano „kuzynami,” a ci spokrewnieni – czczeni nawet, jeśli nie mieli „daru” – byli Elioud. Termin ten pojawiał się w starożytnych tekstach, jako inne tłumaczenie słowa „Nefilim,” którzy byli pierwszym owocem związków aniołów z ludźmi. Zauważono, że w tekstach o Nefilim, biblijnych i apokryficznych, wszystkie anioły były mężczyznami. Księga Enocha – tekst uznawany jedynie przez Żydów wyznających wiarę w Etiopię – opowiadała o dowódcy upadłych aniołów, Samyazie, który rozkazał swoim stu dziewięćdziesięciu dziewięciu braciom obcować ze śmiertelniczkami.

„Spłódźcie nam dzieci,” przykazał, a oni to zrobili i nikt nie zastanawiał się, jak czują się z tym ludzkie kobiety. W tekstach mówiono, że dzieci te były gigantyczne i krwiożercze, już przy porodzie rozrywały swoje matki, niezwykle szybko rosły i nabierały sił. Bóg kazał archaniołowi Gabrielowi je zgładzić. I może to zrobił. Może wszyscy oni istnieli: Gabriel i Bóg, Samyaza ze swoimi upadłymi i wszystkie ich krwiożercze dzieci. Kto wie? Elioudzi uznali Księgę Enocha za absurd, próbę prania mózgów ich wyznawców, ale Eliza zawsze zastanawiała się, czy to nie właśnie to robią wszystkie religie? Naskakiwanie jedna na drugą i krzyczenie, „Moje nieudowodnione wierzenia są lepsze niż twoje nieudowodnione wierzenia. Wypchaj się.” Dzieło miało swoją własną książkę: Księgę Elazael, która utrzymywała, że nie było dwustu upadłych aniołów. Było ich czterystu, z czego połowa była kobietami, które miały władzę nad resztą. Ponadto, w Księdze Elazael anioł nie była dawcą nasienia, ale biorcą. Anielice były matkami, a ich potomstwo nie było potworne. A przynajmniej nie fizjologicznie. W każdym bądź razie, to, czego chciała się dowiedzieć Eliza, nie było w Księdze Elazael. Albo raczej, nie w tym wydaniu. Prawdziwa Księga Elazael była w niej. Czuła ją. Nie w swojej krwi. To było zakodowane raczej w linii jej życia, która przywiązuje duszę do ciała, a której nie udowodnili żadni z najznakomitszych

biologów. Nie wiedzieliby o niej, nawet gdyby spadła im na głowę z siłą kilkutonowego głazu. Eliza czuła ją w swoim sercu i choć nie potrafiła wyjaśnić skąd, wiedziała, że nie czuł tego żaden „prorok” przed nią.

XLVIII

Głód Nie było żadnych frytek w Tamnougalt ani, co Zuzana uznała za rażące naruszenie praw gościnności, nie było również czekolady. Ale nawet jeśli wróciła do siebie na tyle, by zauważyć takie rzeczy, to nie była jeszcze na tyle sobą, by się nimi przejmować. I nigdy już nie będę, pomyślała ponuro, siedząc w cieniu na tarasie nowej kazby. Cóż, nie do końca nowej. Nowej dla niej. Dziwnie było widzieć ludzi spokojnie spacerujących dookoła po miejscu, które tak przypominało jej o „zamku potworów.” Tylko z kilkoma kwitnącymi kwiatami i poduszkami na zakurzonych dywanach więcej. Oh, i z elektrycznością, i bieżącą wodą. Cywilizacja, pewnego rodzaju. Zuzana nie miała wątpliwości, że żadna bieżąca woda nie może się nawet równać z basenami termalnymi w kirińskich jaskiniach. Po tym, jak Karou zostawiła ją i Mika samych, w ich umysłach wykwitło marzenie, by udostępnić te baseny ludziom z Ziemi – nie bogatym, żądnym przygód turystom, ale ludziom, którzy naprawdę tego potrzebują – by zażyli kąpieli w „leczniczych wodach.” Mogliby zostać przetransportowani tam na

grzbietach burzołowców i spać na świeżych skórach w starych, jaskiniowych wioskach. Światło świec i muzyka wiatru, bankiety pod stalaktytami w wielkiej komnacie. Chciała się podzielić z kimś swoimi dobrymi doświadczeniami. A Zuzana nawet nie lubiła ludzi! To pewnie dobry charakter Mika pozwalał mu ją znosić, czy tego chciała, czy nie. Przez chwilę mieli taras tylko dla siebie. Inni poschodzili do swoich pokojów, ukrywając się, jedząc lub śpiąc. Mik i Zuzana wzięli jedzenie ze sobą i wyciągnęli je teraz. Nie rozmawiali o bitwie. Bo o czym mieli mówić? Hej, Virko nieźle rozprawił się z tym aniołem, no nie? Poszatkował go, jakby był soczystą piersią z kurczaka, gotową do podsmażenia. Zuzana nie chciała o tym rozmawiać, nie chciała porównywać doświadczeń i wiedzieć, co widział Mik. Jeśli wiedziałaby, że widział podobne rzeczy, sprawiłoby to, że wszystko stałby się bardziej prawdziwe. Na przykład widok Uthema, którego kościany naszyjnik zrobiła własnoręcznie, pada pod naporem tuzina Dominium. I Rua, Dashnadka, która przeniosła Issę przez portal. Jak wielu innych? „Wiesz co?” zapytała Zuzana. Mik spojrzał na nią pytająco. „Są istoty, które nigdy nie jadły czekolady. Cierpię na jej brak. Wyobrażasz sobie, jak wyglądałoby nasze życie bez czekolady?” „Blado,” powiedział Mik. „Ale o jakim braku czekolady mówisz? Co jest z tym nie tak?” Zapytał, wskazując na menu.

„Nie żartuj sobie ze mnie.” „Nigdy nie żartowałbym na temat czekolady,” odpowiedział, przykładając dłoń do serca. „Popatrz. Przegapiłaś tą stronę.” Rzeczywiście. I było, czarno na biały w menu Mika, w pięciu językach, jak każda inna pozycja, jakby czekolada nie była uniwersalnym słowem: gateau au chocolat torta di cioccolato schokoladenkuchen chocolate cake tort czekoladowy Ale kiedy przyszedł kelner, by odebrać ich zamówienie i kiedy złożyli zamówienie, powiedział im – ignorując rozpacz Zuzany – że się skończyły. ...szum... Wtedy właśnie Zuzana upewniła się co do zmian w swoim charakterze, bo nie przejęła się tym zbyt bardzo. „Cóż, wielka szkoda,” powiedziała bez śladu histerii czy wściekłości. „Ale myślę, że jakoś to zniosę.” Brwi Mika powędrowały w górę. Złożyli zamówienie i poprosili, by jedzenie przyniesiono im do pokoju – kelner trzykrotnie upewniał się co do ilości kebabów i tadżinu, płaskiego chleba, omletów, owoców i jogurtu. „Ale to wystarczyłoby dla... dwudziestu ludzi,” powiedział niepewnie.

Zuzana popatrzyła na niego spokojnie. „Jestem bardzo głodna.” *** Eliza już się nie śmiała. Ona... mówiła. Lub coś w tym rodzaju. Kierowca trzymał telefon przy uchu, próbując ją przekrzyczeć, jednocześnie pędząc przez autostradę. „Coś jest z nią nie tak!” wrzeszczał. „Nie wiem! Nie słyszysz jej?” Wykręcił ramię, by zbliżyć telefon do jej majaczenia i na chwilę stracił panowanie nad kierownicą. Dziewczyna na tylnym siedzeniu siedziała nienaturalnie prosto, z szeroko otwartymi oczami, bredziła bez sensu. Kierowca nie rozpoznawał języka. To nie była arabski, francuski ani angielski, a rozpoznałby niemiecki, hiszpański, włoski i rosyjski, gdyby go usłyszał. To było coś innego, obcego. Język był chrapliwy i nosowy, a ta młoda kobieta była uwięziona w czymś w rodzaju... snu... i poruszała rękami jakby pływała. „Słyszysz to?” krzyczał kierowca. „Co ja mam z nią zrobić?” Co chwilę zerkał do tyłu, w lusterko wsteczne i spojrzał jeszcze trzy, cztery, pięć razy zanim uwierzył w to, co widzi. Dziewczyna przyciskała ręce do szyi, jakby się dusiła. Bo tak było. Uderzył w hamulec.

Eliza spadła z siedzenia i uderzyła w podłogę. Zamilkła. Samochód wpadł w poślizg i jej bezwładne ciało uderzyło w przednie siedzenie, podczas gdy kierowca próbował odzyskać panowanie nad maszyną. Udało mu się w końcu zahamować, wyskoczył w tumanie kurzu i podbiegł, by otworzyć tylne drzwi. Była nieprzytomna. Potrząsnął jej nogą w panice. „Panienko! Panienko!” Był tylko kierowcą. Nie wiedział, jak postępować z wariatką, a teraz możliwe, że ją zabił – Poruszyła się. „Alhamdulillah,” westchnął. Dzięki Bogu. Ale jego ulga była krótkotrwała. Eliza usiadła prosto – krew płynęła jej z nosa, gęsta i lepka, prosto przez usta, i po brodzie – a potem wznowiła swoje zawodzenie, na którego dźwięk, jak później twierdził kierowca, szarpał jego duszą. *** „Rzym,” powiedziała Karou, gdy Zuzana i Mik wrócili do pokoju. „Anioły są w Watykanie.” „Cóż, to ma sens,” odpowiedziała Zuzana, nie wyrażając na głos swojej myśli, że we Włoszech na pewno będą mieć czekoladę. „Czy zdobyli już jakąś broń?” „Nie,” mruknęła Karou, ale mimo to wyglądała na zmartwioną. Cóż. Zmartwienie nie było jedyną emocją, która widniała na jej twarzy. Na liście były również: wyczerpanie, przytłoczenie, smutek, żal i... samotność.

Przybrała swoją „zagubioną” postawę, miała zgarbione ramiona, nieruchomy wzrok, opuszczoną głowę, a Zuzana zauważyła, że jest odwrócona plecami do Akivy. „Ambasadorzy i sekretarze stanów będą przegadywać siebie aż do śmierci,” kontynuowała Karou. „Niektórzy głosują za uzbrojeniem aniołów, inni są przeciwko. Najwidoczniej nie zrobił najlepszego wrażenia. Prywatne grupy próbują uzyskać do niego dostęp, by złożyć własne oferty – oficjalnie, jeszcze tego nie zrobili. Jedna z grup kultystów aniołów z Florydy ma gotowy zapas broni.” Zamilkła, rozważając swoje słowa. „Co brzmi dość przerażająco.” „Jak się tego wszystkiego dowiedziałaś?” zapytał Mik. „Od mojej fałszybej babci,” powiedziała Karou, wskazując na telefon. „Jest bardzo dobrze poinformowana.” Zuzana wiedziała o fałszywej babci Karou, wielkiej belgijskiej damie, której Brimstone ufał i która była jedynym człowiekiem, poza nią i Mikiem, z którą Karou utrzymywała kontakt. Była bardzo bogata i choć Zuzana nigdy jej nie poznała, nie żywiła do niej ciepłych uczuć. Widziała kartki świąteczne, które wysyłała Karou i które były równie osobiste, jak zawiadomienia z banku. Nie słuchała dokładnie, gdy Karou opowiadała Mikowi o Eshter. Obserwowała zamiast tego Akivę. Siedział na fotelu, i wpatrywał się w okno, jego skrzydła były widoczne, opadały i niemal nie pulsowały ogniem. Złapał jej spojrzenie i zanim zdała sobie sprawę, że się w niego wgapia – musiała przekonać swój mózg, że był

prawdziwy; poważnie, tak się czuła, gdy patrzyła na Akivę; jej mózg wykrzykiwał No nie, on musi być przerobiony w Photoshopie, nawet kiedy siedział tuż przed nią – poczuła, jak opanowuje ją dojmujący smutek. Nigdy nic nie było łatwe dla tych dwojga. Ich związek, jeśli można tak to nazwać, przypominał taniec pomiędzy wystrzeliwanymi kulami. Teraz, kiedy w końcu doszli do porozumienia, żal przeciągnął kolejną kurtynę pomiędzy nimi. Nie można odciągnąćtej kurtyny. Smutek nie ustąpi. Ale można ją zrzucić, nieprawda? Skoro musieli cierpieć, zastanawiała się Zuzana, czy nie mogli cierpieć razem? A kiedy rozległo się pukanie do drzwi – ich jedzenie – pomyślała, że może będzie potrafiła pomóc. „Chwileczkę,” krzyknęła do obsługi. „Wy troje, do łazienki. Nie istniejecie, prawda?” Ucięła ręką protesty, że mogą przecież stać się niewidzialni. „Gdzie położą jedzenie z ogromną bestią zajmującą pół podłogi, aniołem tarasującym przejście do okna i dziewczyną na łóżku? Nawet kiedy jesteście niewidzialni zajmujecie miejsce.” Więc wyszli, a skoro pokój był mały, to łazienka była jeszcze mniejsza, więc wepchnęła Karou i Akivę do prysznica. Tylko w ten sposób Virko mógł zmieścić się do małego pomieszczenia. To było doskonale oczywiste. Zamknęła za sobą drzwi do łazienki. Muszą sobie jakoś tam poradzić. Nie mogła robić wszystkiego za nich.

XLIX

Oferta współpracy C

„ ierpliwości, cierpliwości.” Tak radził sobie Razgut z Jaelem pół dnia wcześniej. Cierpliwość. Po dwóch dniach od ich przybycia, jego ciało było fioletowe od siniaków. Wciąż bagatelizował oczekiwania Jaela, ale sam zaczynał się niepokoić. Gdzie były te wszystkie oferty współpracy? Czyżby się przeliczył? Cały ten plan należał do niego. Wystarczy, że przybędziesz w chwale, mówił, a padną na kolana, by dać ci to, czego pragniesz. Oh, nie prezydenci, nie ministrowie ani nawet nie papież. Nie spodziewał się żadnych problemów. Obrady. Oh, oddaj mniej na wpół szalonemu rzeźnikowi, pomyślał Razgut, śmiejąc się z własnego dowcipu. Tylko zabierz mnie z tych obrad! Ale podczas gdy prezydenci, ministrowie i papieże zabawiali się nimi, szybsze, mroczniejsze prądy wiary kształtowały swoje poglądy. Prywatne grupy, czciciele, kultyści i szaleńcy. Powinni tu być, wysyłając ofert, wznosząc błagania i spełniając żądania aniołów niezależnie od kosztów. Wybierz nas! Wybierz nas! Spal świat, zgładź grzeszników i wybierz nas jako twoje sługi!

Świat był nimi wypełniony, nawet w normalny dzień, więc gdzie byli teraz? Jael był w podłym nastroju, chodził po swych wspaniałych pokojach na przemian przeklinając i milcząc. Przeklinał głośno i robił wszystko, co „nieanielskie,” i to tak, że gdyby dowiedzieli się o tym jego pobożni gospodarze, pomarszczyłyby się im piórka, ładnie mówiąc. Odgrywał swoją rolę, kiedy wzywali go do siebie: dyplomatyczna postawa, rozmowność, uprzejmość. Razgut oglądał te przedstawienia wisząc na plecach Jaela i słuchając staruszków w wymyślnych szatach jak nawijają w łacinie, i miał ochotę krzyczeć. Krzyczeć i ujawnić się, by w końcu zaczęło coś się dziać. Do drzwi komnaty ktoś zapukał. Po chwili do pomieszczenia wszedł mężczyzna, który był uprawniony do wejścia tu, by sprawdzić, czy niczego nie potrzebują i teraz stał z oczami wlepionymi w ziemię, w swojej świętoszkowatej postawie. Razgut sądził, że mężczyzna nie zauważyłby go nawet, gdyby nie miał na sobie czaru niewidzialności. Służący odchrząknął. Można było niemal usłyszeć dudnianie jego serca. Strażnicu Dominium pełnili wartę przy drzwiach, nieruchomi jak posągi, a Jael był w swoich prywatnych komnatach, odpoczywając. Razgut rozważył odezwanie się. Czy bezcielesny głos byłby najdziwniejszą rzeczą w życiu tego mężczyzny? Mężczyzna w końcu pochylił się, z kieszeni

wykrochmalonego płaszcza wyciągnął kopertę i położył ją na podłodze. Koperta. Razgut zwęził oczy. Wiedział, co to musi być i jego nadzieja odżyła. W końcu. Kiedy sługa wyszedł, zdjął z siebie czar, doczołgał się do koperty i rozerwał ją, w ostatniej chwili zauważając, że Jael wyszedł ze swoich komnat. „Więc, co mówią?” Jael był niecierpliwy. Jael był władczy. Jael był, jak doskonale wiedział Razgut, na jego łasce. „Nie wiem,” odpowiedział szczerze. Nie otworzył do końca koperty. „To prawdopodobnie list od fana. Może zaproszenie na chrzest. A może propozycja małżeństwa.” „Przeczytaj mi to,” rozkazał Jael. Razgut zastanowił się nad odpowiedzią i pierdnął. Wykrzywił twarz złośliwie. Zapach rozszedł się szybko po komnacie, a imperator nie wyglądał na rozbawionego. „Przeczytaj mi to,” powtórzył niebezpiecznie cichym głosem i Razgut uznał, że jest krok od pobicia go. „Ułatw mi kilka rzeczy,” powiedział znowu Jael, „a ja ułatwię kilka rzeczy tobie.” Ale co było zabawnego w łatwości? Razgut mógł połknąć teraz ten list, a Jael mógł go za to bić po głowie przez całą godzinę. Oboje wiedzieli, że to nic nie da. To było po prostu ich nową rutyną.

Kiedy na ciele Razguta pojawiły się nowe rany, a poduszki na pięćsetletnim krześle ociekały krwią, Jael spróbował jeszcze raz. „Kiedy dotrzemy na Dalekie Wyspy,” powiedział, „a Stelianie będą leżeć pokonani na ulicach, zanim ich wszystkich zgładzę, mogę ich zmusić do jednej rzeczy.” Uśmiech Razguta był diaboliczny. O ile to przeżyjesz, pomyślał, ale nie psuł fantazji imperatora. „Jeśli,” kontynuował Jael, „jeśli... ktoś... zrobi wszystko, by mi pomóc teraz, mogę zmusić ich potem, by pomogli jemu. To nie jet poza możliwościami Stelianów, jestem pewien, że potrafiliby... naprawić cię.” „Co?” Razgut otworzyl szeroko oczy i uniósł ręce do policzków w swoim najlepszym odegraniu pięknej królowej. „Mnie?” zapytał piskliwie. „Poważnie?” Jael nie był aż taki głupcem, by nie zorientować się, że z niego kpił, ale był wystarczająco głupi, by pokazać swoją frustrację przed Upadłym. „Oh, mój błąd. Myślałem, że cię to zainteresuje.” I zainteresowało, ale miało dwa krytyczne punkty. Po pierwsze: Jael kłamał. A nawet jeśli nie, Stelianie nigdy nie wyświadczyliby przysługi wrogowi. Razgut pamiętał ich i nie wydali mu się zbyt dobroduszni. „To nie tego bym sobie życzył,” powiedział Razgut. „A więc czego?” Kiedy Razgut leciał na plecach niebieskowłosej ślicznotki do Eretz, jego życzenie było proste. Latanie? Tak, było jego częścią. Być znowu całym. Odzyskać nogi, skrzydła, godność. Ale jego prawdziwe życzenie, to

z głębi jego duszy było inne. „Chciałbym wrócić do domu,” powiedział. W jego głosie nie bylo sarkazmu ani złośliwości. Zabrzmiało to dziecinnie, nawet dla jego uszu. Jael popatrzyła na niego, mrugając. „Nic prostszego,” powiedział i Razgut poczuł, że teraz bardziej niż zwykle ma ochotę go zabić. Pustka w nim była tak wielka, że czasem musiał wstrzymać oddech, by pamiętać, że Jael nic nie wie. Nikt nie wiedział. „Nie sądzę, żeby to było takie łatwe,” powiedział. Jeśli Razgut Trzykrotnie Upadły wiedział coś bez cienie wątpliwości, to właśnie to: Nigdy nie będzie mógł wrócić do domu. Bardziej, by ukryć swoje zażenowanie niż ulżyć niecierpliwości Jaela, rozprostował list. Co w nim pisze? zastanawiał się. Od kogo? Jaka oferta? Czy to już czas? Zobaczył zgrabne pismo, tusz na dobrym papierze, po łacińsku. I wtedy, w końcu, przeczytał Jaelowi pierwszą ofertę współpracy.

L

Szczęście musi się gdzieś schować Byli bardzo blisko siebie, a sytuacja była absurdalna. Zbyt absurdalna, jeśli się nad tym zastanowić. Kran wbijał się w plecy Karou, pióra skrzydeł Akivy zostały przycięte przez drzwi, a zamiary Zuzany były aż nazbyt jasne. To było słodkie, ale i niezręczne – cholernie niezręczne – i policzki Karou zaczerwieniły się. Wielkość skrzydeł Akivy zmusiły go, by stał blisko niej i oboje czuli potrzebę, by się od siebie odsunąć. Jak nieznajomi w windzie. Bo czyż nie byli dla siebie nieznajomymi? Ponieważ przepaść pomiędzy nimi była tak wielka, jakby nie tylko się nie znali, ale i nie mieli ze sobą nic wspólnego. Karou, która nigdy nie wierzyła w takie rzeczy, była gotowa przyznać, że ich dusze w jakiś sposób się znają – „Twoja dusza śpiewa do mnie,” powiedział jej kiedyś i mogła przysiąc, że to czuła – ale oni siebie nie. Musieli tak wiele się nauczyć, a jak mieli to zrobić, w czasach jak te? Nie mogli po prostu usiąść na szczycie katedry, jeść ciepłego chleba i obserwować wschodu słońca. To nie był czas na miłość.

„Czy wszystko tam z wami w porządku?” zapytał Virko. Jego głos był ściszony, ale nie do szeptu i Karou wyobraziła sobie, co hotelowa obsługa może o tym pomyśleć. „W porządku,” powiedziała zdławionym głosem, choć było to kłamstwo. Zaryzykowała spojrzenie na Akivę. Zobaczyła kolejną odmianę udręki, wciąż ból i złość. Musiała odwrócić wzrok. Akiva, Akiva. W jaskiniach, gdy spoglądali na siebie ponad żołnierzami, jego wzrok był niczym dotyk. Ale nie teraz. Choć stali przyciśnięci do siebie, jego wzrok teraz wyrażał... żal. „Dzieci żalu,” powiedziała na głos. A właściwie, wyszeptała to, ryzykując spojrzenie na niego. „Pamiętasz?” *** „Jak mógłbym zapomnieć?” odpowiedział Akiva z bólem w sercu i napięciem w głosie. Opowiedziała mu historię – ona, Madrigal – w noc, w którą się zakochali. Pamiętał każde słowo i dotyk z tej nocy, każdy uśmiech i spojrzenie. „Powiedziałaś mi, że to okropna historia,” powiedział. To była chimerska legenda o ich powstaniu. Chimery zostały zrodzone z łez księżyca, a serafini z krwi bezlitosnego słońca. „Jest okropna,” odpowiedział jej wtedy. „Owszem,” zgodziła się Karou. „I twoja również.” W serafińskim micie, chimery były cieniami powołanymi do

życia przez potwora, który wyszedł z ciemności. „Ale przekaz jest jasny,” powiedziała. „Czuję się teraz jak obie te rzeczy: istota z łez i cieni.” „Idąc tym tokiem, ja byłbym istotą z krwi.” „I światła,” dodała miękko. Szeptali, jakby sądzili, że Virko po drugiej stronie szklanego parawanu niczego nie słyszy. „Jesteśmy teraz bardziej podobni do istot z twojej legendy niż kiedyś,” kontynuowała. „Staliśmy się bogami ze szczytnym celem: wniesieniem światła do światów.” „A odwaliliśmy partacką robotę,” zakończył. Uśmiechnęła się lekko. „Nie zaprzeczę.” „Legendy mówiły także, że będziemy wrogami aż do końca świata,” przypomniał jej. Kiedy jej to powiedział, byli nadzy, przytuleni i zaraz po miłości – ich pierwszej – i koniec świata wydawał im się takim samym mitem jak płaczące księżyce. „Dlatego właśnie stworzyliśmy swój własny mit,” powiedziała Karou. Przypomniał sobie. „Raj czekający aż go odnajdziemy i wypełnimy swoim szczęściem. Czy wciążw to wierzysz?” Jeszcze niedawno, zaledwie wczoraj, wciąż był skłonny w to wierzyć, kiedy Liraz zarzuciła mu bycie „zaabsorbowanym szczęściem.” Miała rację. W końcu wyobrażał sobie kąpiel z Karou, nieprawdaż? Trzymanie jej przed sobą, jej plecy przy jego torsie, po prostu trzymanie jej i patrzenie, jak jej włosy unoszą się na powierzchni wody. Wkrótce, pomyślał wtedy, to będzie możliwe.

Wylatując z jaskiń tego ranka, widząc ich mieszane bataliony, wyobrażał sobie coś więcej niż to. Miejsce, które należało do nich. Dom. Akiva nigdy nie miał domu. Nic, co by go choćby przypominało. Baraki, namioty, dzieciństwo w haremie. Wyobrażał sobie, jak jego dom mógłby wyglądać. Dywan, stół, gdzie mógłby z Karou jeść wspólnie posiłki, krzesła. Tylko dwa i świeczniki na stole. Mógłby złapać ją za dłoń, by ją tak po prostu trzymać i mogliby rozmawiać, i odkrywać siebie nawzajem, warstwa po warstwie. I byłyby tam drzwi, by odciąć się od świata i miejsce, gdzie mogliby położyć razem swoje rzeczy. Akiva nie wiedział, jakie by to miały być rzeczy. Nigdy nie miał niczego poza mieczami. W swoim obrazku dorysował również te wszystkie stare artefakty z kirińskich jaskiń, które zniszczyli jego ludzi. Talerze, kubki, sztućce, kociołek. I... i łóżko. Łóżko i pościel, która okryłaby ich razem. To wszystko wydało mu się tego ranka na wyciągnięcie ręki. Wolał nie myśleć, co leżało na zewnątrz ich cichego, małego raju ze snów. Wszędzie rozrzucone zwłoki. „Nie raj,” powiedziała Karou, czerwieniąc się i spuszczając oczy. Akiva spoglądał w dół, na nią i zauważył, że rzuciła mu spojrzenie spod długich rzęs. „Wiem, że nie ma żadnego raju, który by na nas czekał,” powiedziała. Ale szczęście jest gdzieś, prawda? Myślę, że Eretz na nie zasługuje...” Była zawstydzona. „Myślę, że moglibyśmy włożyć je tam, a nie do jakiegoś

raju, który go nawet nie potrzebuje.” Westchnęła, patrząc na niego. „Nie sądzisz?” *** „Szczęście,” powiedział, jego głos delikatnie owinął się na tym słowie. „Nie poddawaj się,” szepnęła Karou. „Nie ma nic złego w tym, że jest się szczęśliwym, że się żyje.” Zapadła cisza, a ona czuła, jak Akiva się zastanawia, co jej odpowiedzieć. „Wciąż dostaję drugie szansy,” powiedział w końcu, „choć nigdy nie powinny należeć do mnie.” Nie odpowiedziała. Znała poczucie winy, jakie go przytłaczało. Wielkość poświęcenia Liraz wstrząsnęła nią do głębi. Po długim, głębokim wdechu odszepnęła mu, mając nadzieję, że nie jest to coś złego, „To był jej dar dla ciebie,” i czuła, że to nie była dar tylko dla Akivy, ale i dla niej. I, jeśli Brimstone miał rację, ta nadzieja była jedyną nadzieją, i oboje sprawiali, że ta nadzieja stawała się prawdą, a to był dar również dla Eretz. „Może,” stwierdził. „Twierdziłaś wcześniej, że umarli nie chcą być pomszczeni i może masz rację, ale kiedy jesteś jedynym, który przeżył –” „Nie wiemy czy oni –” Karou nie mogła dokończyć nawet tego zdania. „Życia zostały skradzione.” „Oddane.”

„I jedyną reakcją, która wydaje się mojemu sercu słuszna, jest zemsta,” powiedział. „Wiem. Zaufaj mi. Ale chowam się z tobą w prysznicu, zamiast próbować cię zabić, więc możemy uznać, że serce czasem zmienia zdanie.” Cień uśmiechu. Karou odpowiedziała mu nie cieniem, a prawdziwym uśmiechem, przypominając sobie, jak piękny był jego uśmiech. Ludzie się łamią. Nie zawsze da się ich potem naprawić. Ale nie tym razem. Nie to. „To nie koniec nadziei,” powiedziała. „Nie wiemy co z innymi, a nawet gdybyśmy wiedzieli i nawet, gdyby to było najgorsze... wciąż tu jesteśmy, Akiva. I tak długo, jak to jest prawdą, nie zamierzam się poddawać.” Mówiła poważnie. Pewnie, jakby chciała go przekonać, by jej uwierzył. I może jej się to udało. To nie była mała rzecz. Gdyby można było tak po prostu odrzucić nienawiść. Gdyby wystarczyło rozluźnienie twarzy. „Masz rację,” powiedział Akiva. „Przepraszam.” „Nie chcę, żeby było ci przykro. Chcę, żebyś był... żywy.” Żywy. Z bijącym sercem, krążącą krwią w żyłach, ale i więcej. Chciała zobaczyć błysk życia w jego oczach. „Jestem,” powiedział, a w jego głosie było życie i obietnica. Karou wciąż miewała przebłyski pamięci z oczu Madrigal. W tamtym ciele była wyższa, więc perspektywa była inna, ale ta chwila skojarzyła jej się z

czymś z przeszłości: moment w zapomnianym gaju, tuż przed ich pierwszym pocałunkiem. Płomień w jego spojrzeniu i jego ciało owinięte wokół niej. To, co powodowało wibracje pomiędzy nimi wtedy i teraz. Ich zsynchronizowane bicie serc. Niektóre rzeczy na zawsze pozostają proste. Magnesy, na przykład. Ale nie wszystko było takie same. To nie był zapomniany gaik ani nie było żadnego pocałunku. Policzek Karou był na odpowiedniej wysokości, by móc spocząć na torsie Akivy, a reszta jej ciała podążyła za jego przykładem. Bicie serca Akivy było jej świątynią, a jego ramiona owinęły się wokół niej; był ciepły jak lato, a ona poczuła dreszcz, który po nim przebiegł. Przycisnęli się mocno do siebie, czując, że nie są wystarczająco blisko. Nie ma pomiędzy nami powietrza, pomyślała Karou, ani wstydu. Nic między nami już nie stoi. To brzmiało dobrze. Zacisnęła ręce wokół jego talii i mogła go trzymać jeszcze mocniej, jeszcze ciaśniej. Każdy jej oddech był nim nasycony, przypominając sobie i na nowo odkrywając jego siłę – co przyjęła z niejakim zdziwieniem, ponieważ wciąż wydawał jej się taki... nieziemski. Żywiołowy. Miłość jest żywiołem, przypomniała sobie Karou. Oczy Akivy były ogniem i powietrzem. Ale jego dotyk był wszystkim. Wystarczająco prawdziwy, by utrzymać ich przy sobie na zawsze.

Dłoń Akivy głaskała jej włosy, a jego usta przyciskały się do czubka jej głowy, co wypełniło ją nie tyle pożądaniem, co czułością i poczuła wdzięczność za to, że obojgu im udało się przeżyć. Za to, że ją odnalazł i za to, że odnalazł ją ponownie. I... na bogów i światła gwiazd... kolejny raz. Niech to będzie ostatni raz, kiedy musiał ją szukać. Ułatwię ci to, pomyślała, przyciskając twarz do jego klatki piersiowej tuż nad jego sercem. Będę tuż obok. Tak jakby ją usłyszał – i popierał – jego ramiona zacisnęły się jeszcze mocniej wokół niej. Kiedy Zuzana otworzyła drzwi łazienki i krzyknęła, „Podano do stołu!” powoli wyplątali się ze swoich objęć i obdarzyli spojrzeniem, które wyrażało... wdzięczność, obietnicę i wspólnotę. Bariera została złamana. Nie przez pocałunek – jeszcze nie – ale przez dotyk. Należeli do siebie nawzajem. Karou wciąż czuła na sobie ciepło Akivy, kiedy wychodziła spod prysznica. Zobaczyła ich odbicie w lustrze i pomyślała, Tak. Jest tak, jak być powinno. Ich spojrzenie spotkało się w tafli szkła – miękkie i czyste, tak odległe od niedanego bólu i smutku – i podążyli za Virko do sypialni, gdzie niebywała ilość jedzenia leżała na podłodze niczym na pikniku u sułtana. Zaczęli jeść. Karou i Akiva siedzieli blisko siebie, dotykając się kolanami, co Zuzana skomentowała pełnym zadowolenia spojrzeniem. Trzasnęły drzwi samochodowe i dwa męskie głosy zaczęły się sprzeczać ze sobą. To mogło być cokolwiek,

zwykła, prywatna sprzeczka, ale mimo to cała ich piątka podniosła się na nogi i przecisnęła się do okna. A wszystko przez trzeci głos. Był kobiecy, melodyjny i niepewny. I mówił po serafińsku.

LI

Zbieg Nie mieli na nich widoku ze swojego okna, więc Karou i Akiva stali się niewidzialni i wyszli na zewnątrz. Mik i Zuzana poszli za nimi, widzialni, zostawiając Virko w pokoju. Kłótnia miała miejscę pod głównym wejściem do kazby i nie było wątpliwości, co do jej przyczyny. Młoda kobieta siedziała w na wpół otwartych drzwiach samochodu i zdawała się nie zauważać, co dzieje się wokół niej. Jej twarz była blada i zakrwawiona. Jej skóra miała odcień głębokiego brązu, a oczy wyglądały nienaturalnie: były zbyt jasne i zbyt szeroko otwarte. Opierała się o siedzenie z głową przechyloną na bok, a nieprzerwany strumień słów wypływał z jej zakrwawionych ust. Zajęło im chwilę zanim to sobie przyswoili. Krew, kobieta i dwa języki, głośne i krzyżujące się. Mężczyźni kłócili się po arabsku. Jeden z nich najwyraźniej przywiózł tą kobietę i chciał ją tu zostawić. Drugi był pracownikiem hotelu, który, co zrozumiałe, nie chciał mieć z tym nic wspólnego.

„Nie możesz jej tak po prostu tu zostawić. Co jej się stało? Co ona mówi?” „Skąd mam to wiedzieć. Amerykanie wkrótce po nią przyjadą. Niech oni się martwią.” „Dobrze, ale w międzyczasie? Potrzebuje opieki. Popatrz na nią. Co jest z nią nie tak?” „Nie wiem.” Kierowca był niepewny. Przestraszony. „Nie jest moją odpowiedzialnością.” „A moją?” Prowadzili tą rozmowę, podczas gdy kobieta... prowadziła inną. „Pożeranie i pożeranie, i szybkie, i duże, i polowanie,” mówiła – zawodziła, w serafińskim – a jej głos był głęboki i słodki, i pełen bólu. „Bestie, bestie, Kataklizm! Nieba siniejące i czerniejące, i nic, co mogłoby je podtrzymać. Zostały rozklejone i to nie z naszej winy. Byliśmy otwieraczami drzwi, światłem w ciemnościach. To nigdy nie powinno się przytrafić! Byłam jedną z dwunastu, a teraz jestem sama. Są we mnie mapym ale jestem zgubiona, są we mnie nieba, ale są martwe. Martwe i martwe, i martwe na wieki, o bogowie!” Karou zdrętwiała. Akiva uścisnął jej nadgarstek. „Co jej się stało?” zapytała go. „Wiesz, o czym ona mówi?” „Nie.” „Czy jest serafinem?” Zawahał się, zanim zaprzeczył. „Jest człowiekiem. Nie ma w sobie płomienia. Ale jest w niej coś...” Karou również to czuła, ale nie potrafiła tego nazwać. Kim była ta kobieta? I skąd znała serafiński?

„Meliz jest stracona!” zajęczała, a włoski na przedramionach Karou stanęły dęba. „Nawet Meliz, pierwsza i ostatnia, Meliz odwieczna, Meliz pożarta.” „Wiesz, kto to jest?” Karou zapytała Akivę. „Meliz?” „Nie.” „Co się tu dzieje?” Karou obróciła się na dźwięk głosu Zuzany. Maszerowała prosto w stronę mężczyzn, którzy zamarli na jej widok, prawdopodobnie próbując dopasować stalowy ton do małej dziewczyny przed nimi – dopóki nie zauważyli jej wyglądu neek-neek. Przestali się kłócić. „Ona krwawi,” powiedziała Zuzana – po francusku, który zważywszy na kolonialną przeszłość Maroko był tu najlepiej znanym, europejskim językiem. „Czy to wy jej to zrobiliście?” Jej głos nabrzmiały był groźbą, a obaj mężczyźni zaczęli natychmiast przekonywać ją o swojej niewinności, jak gdyby groziła im nożem. Zuzana była nieporuszona. „Co jest z wami nie tak, że po prostu tak tam stoicie? Nie widzicie, że ona potrzebuje pomocy?” Nie odpowiedzieli, ponieważ Zuzana – przy pomocy Mika – już była przy dziewczynie. Chwycili ją za łokcie i podciągnęli, by wstała, a mężczyźni patrzyli w ciszy, jak prowadzą ją między sobą. Nie przestawała mówić – „Jestem Upadła, samotna, połamałam się na skale i już nigdy nie będę cała...” – ale jej stopy poruszały się i nie protestowała, więc wprowadzili ją do kazby.

Kilka godzin później, kiedy Amerykanie w czarnych garniturach przybyli po nią, hotelowy portier poprowadził ich najpierw do pokoju Elizy i wtedy, gdy zastali go pusty, przeszli do pokoju małej dziewczyny i jej chłopaka, którzy zamówili pół jedzenia z kuchni. Zapukali do drzwi, ale nikt im nie odpowiedział, a kiedy wyważyli drzwi, nie byli zbyt zdziwieni, gdy nikogo nie zastali. Nikt nie widział, jak wychodzą, nawet dzieci bawiące się na placu zabaw, skąd był doskonały widok na drogę. Jakby tak nad tym pomyśleć... nikt także nie widział ich przybycia. Nie zostawili nic poza pustymi naczyniami i kilkoma długimi, niebieskimi włosami pod prysznicem, gdzie ręce anioła tuliły do swej piersi głowę diablicy, zamykając ją w długim uścisku.

Pewnego dnia... Rozpoczęła się podróż,

która miała na celu połączyć światy światłem.

LII

Proch strzelniczy i zgnilizna Dla Morgana Totha to było niczym Gwiazdka – w sensie życzenia-i-prezenty, a nie narodzenie-Chrystusa. Bo było prawdziwe. Smsy na telefonie Elizy były z kążdą godziną rozpaczliwsze i bardziej desperackie. Niemal chciał mieć partnera zbrodni – kogoś, z kim mógłby się cieszyć, że na świecie są tacy ludzie! Ale nie było nikogo, kto nie uniósłby się honorem i nie doniósł na niego na policję, gdyby się dowiedział. Kretyni. Potrzebował fanki. Albo dziewczyny. Szeroko otwarte oczy i zachwyt. „Morgan, jesteś taki zły,” mogłaby wzdychać. Ale zły w dobrym sensie. Zły w bardzo, bardzo dobrym sensie. Telefon zawibrował. Morgan spojrzał na wyświetlacz.

Gdzie jesteś, Elazael? Czas na zabawę w chowanego minął. Musisz w końcu sobie uświadomić, że nie możesz uciekać przed tym, kim jesteś. Nasi przodkowie przybyli na Ziemię, tak jak się spodziewaliśmy. Ofiarowaliśmy im siebie jako uniżone sługi. Dzień Sądu nadchodzi. Niech reszta zginie jako posiłek dla Bestii, podczas gdy my będziemy klęczeć u stóp Boga. Potrzebujemy cię. Uniżone sługi. Morgan zaśmiał się, ponieważ to było coś, czego oczekiwał po dziewczynie. Postanowił odpisać. Odczytał ponownie wiadomość. Jak można walczyć z taką głupotą jak ta? Oferowali się. Co to znaczyło. W jaki sposób zaoferowali siebie aniołom? Po chwili zastanowienia, wystukał odpowiedź. Cześć, Mamuśka! Miałam nową wizję. Klęczeliśmy w niej przed Bogiem, więc było fajnie. Fiu! Ale... złożyliśmy im ofertę? Co to znaczy? Kocham, Eliza. Wiedział, że to za dużo, ale nie mógł się powstrzymać. Przez chwilę bał się, że przesadził, ale nie powinien był się martwić. Gdy na ekranie pojawiła się odpowiedź, aż klepnął się w kolano z uciechy. Twoja cierpkość jest obrazą dla Boga, Elazael. Zostałaś obdarowana niesamowitym darem. Jak wielu nasz poprzedników odeszło, bez widoku świętych twarzy naszych przodków, a ty teraz wyśmiewasz to wszystko? Czy wolisz zostać i zostać pożarta z pozostałymi grzesznikami, kiedy reszta z nas powstanie – Morgan nie dostał szansy, by dokończyć wiadomość. „Czy to telefon Elizy?”

Gabriel. Morgan zakręcił się na obrotowym krześle. Czyżby zapomniał zamknąć drzwi na klucz? „Jezu, to on,” Gabriel wyglądał na wściekłego. Edinger gardził nim. Dlaczego to było dla niego niespodzianką? „Dostawała nowe smsy co trzydzieści sekund. Ktoś desperacko chciał ją znaleźć. Chciałem tylko odpisać, by zobaczyć, kto to –” „Oddaj mi to.” „Nie.” Gabriel nie prosił ponownie. Kopnął nogę krzesła, na którym siedział Morgan. Krzesło zakręciło się i upadło. W bólu i furii nie zauważył, że nie ma już w ręce telefonu, dopóki nie wstał. Cholera. Edinger trzymał telefon. Znowu wyglądał na wściekłego, tylko tym razem bardziej. „To byłeś ty, prawda?” Gabriel popatrzył na niego z odrazą. „To byłeś ty. Jezusie Chrystusie, a ja dałem ci możliwość. Dałem ci jej telefon.” Furia Morgana zmieniła się w strach. „O czym ty mówisz?” zapytał, udając arogancję. Edinger powoli potrząsnął głową. „To była dla ciebie zabawa, ale zniszczyłeś jej życie.” „Nic nie zrobiłem,” powiedział Morgan. „Cóż, nie jestem pewien, czy zrujnuję twoje życie,” wysyczał Gabriel. „Ale obiecuję ci jedno. Upewnię się, że wszyscy dowiedzą się, że to ty ro zrobiłeś.” Potrząsnął telefonem. „A jeśli to zrujnuje twoje życie, nie będzie mi przykro.”

*** Kolejny list. Trzeci. Przyniósł go ten sam służący i Razgut wiedział, że był od tego samego nadawcy, co dwa poprzednie. Tym razem, nie bawił się w żadne gierki z Jaelem. Gdy tylko służący – miał na imię Spivetti – wyszedł, sięgnął po niego i rozerwał kopertę. Poprzednie dwa otwierał z namiaszczeniem. Niemal jak listy miłosne. Nie, żeby Razgut kiedykolwiek napisał list miłosny... Cóż, to nie do końca prawda. Pisał, ale to było Dawno Temu i właściwie mogłoby się zaliczać do innego istnienia. Wyglądał na inne istnienie, tego był pewien. To było dawno temu, ale wciąż pamiętał pisanie tego listu. Imię dziewczyny i jej twarz zniknęły z jego pamięci. Była symbolem tego, co mógłby mieć, gdyby nie został Wybrany. Jeśli nie wrócę, pisał powoli i ostrożnie, wiedz, że będę nosił w sobie wspomnienia o tobie, w ciemnościach każdego jutra i w cieniach poza każdym horyzontem. Coś w tym stylu. Ale został wybrany. O, chwalebny dniu. Razgut był jednym z dwunastu w Dawno Temu, a chwała należała do niego. Tak było wiele światła w mieście, że nie widzieli gwiazd na nocnym niebie, ale gwiazdy widziały ich i to się liczyło – gwiazdy widziały ich i wiedziały: Oni zostali wybrani. Otwieracze drzwi, światła w ciemnościach. Razgut nigdy nie wrócił do domu i nigdy już nie zobaczył dziewczyny. Ale nie skłamał jej, prawda?

Pamiętał ją, w cieniach horyzontu i w ciemności jutra, których nigdy sobie nawet nie wyobrażał. „Co ona mówi?” Ona. Głos Jaela wdarł się do rozmyślań Raguta. Ten list nie był od delikatnej dziewczyny lecz od kobiety, której nigdy nie widział – jako że jej imię było mu nieznane – i nie było w niej słodyczy, co było dobre. Smak Razguta był wypaczony. Słodysz była mdła. Niech ją zatrzymają kolibro-ćmy i motyle. Jak żuk gnojownik, był przyzwyczajony do innych rzeczy. Jak proch strzelniczy i zgnilizna. „Broń, materiały wybuchowe, amunicja,” przetłumaczył Razgut dla Jaela. „Powiedziała, że da ci wszystko, czego pragniesz, jeśli zgodzisz się na jej warunek.” „Warunek!” zaświszczał Jael. „Kim ona jest, by stawiać mi warunki?” Reagował tak za każdym razem. Jael nie miał szacunku dla tej silnej kobiety, była dla niego czymś, co można złamać. Pomysł kobiety stawiającej mu warunki? Kobiety, której nie mógł złamać? To doprowadzało go do furii. „Jest twoją najlepszą opcją,” odpowiedział Razgut. To była jedna z wielu możliwych odpowiedzi i tylko tą jedną Jael musiał usłyszeć. Ona jest sępem. Ona jest cuchnącym mięsem. Ona jest czarnym prochem strzelniczym, czekającym na wystrzelenie. „Nikt więcej nie zdołał do ciebie dotrzeć, więc na dziś oto twoje

wybory: Możesz obserwować głowy stanu i wysłuchiwać ich lub złożyć prostą obietnicę kobiecie. Twa broń czeka na ciebie, imperatorze. Co znaczy wobec tego jeden mały warunek?”

LIII

Mistrzowskie brwi Kiedy Zuzana i Mik weszli do holu hotelu The St. Regis w Rzymie, ucichło kilka rozmów, goniec hotelowy zamarł w miejscu, a elegancka matrona z botoksem w ustach podniosła dłoń do swych pereł na szyi i rozglądnęła się za ochroną. Turyści nie zatrzymywali się w tym hotelu. Nigdy. A ci turyści wyglądali... cóż, trudno to określić słowami. Ktoś zupełnie nietaktowny mógłby powiedzieć, że wyglądają, jakby mieszkali w jaskiniach, brali udział w bitwie, a potem przybyli tu na potworze. Tak właściwie, przylecieli tu prywatnym odrzutowcem z Marakeszu, ale reszta nie była daleka od prawdy; opuścili Tamnougalt w taki pośpiechu, że nie mieli szansy wziąć przysznica, a nie mieli ze sobą czystych ubrań i nie wyglądało na to, że się tym przejmują. Obsługa i goście uznali, że przyszli zapytać, czy mogą skorzystać z łazienki – co mogło się zdarzyć, ponieważ taki margines społeczny zazwyczaj był niewyedukowany

i nie umiał czytać znaków – by móc umyć się w umywalce. Czy nie tak właśnie robili tacy ludzie? Odźwierny z uwagą obserwował podłogę, na której pojawiło się więcej brudu niż spodziewałby się po tej małej dziewczynie i szczupłym chłopaku. Wyglądało to tak, jakby weszło ich więcej niż tylko ta dwójka. Ale co mógł zrobić? Musiał być miły dla wszystkich gości. Za blatem recepcji, dwaj pracownicy popatrzyli na siebie. Weźmiesz ich czy ja mam to zrobić? Zwycięzca postąpił do przodu. „Czy mogę wam pomóc?” Powiedział: Czy mogę wam pomóc, ale to wskazywał raczej na: Moim ponurym obowiązkiem jest obcowanie z wami i zamierzam zrobić to najszybciej jak się da. Zuzana spojrzała na pracownika. Zobaczyła młodą Włoszkę, około dwudziestu lat, atrakcyjną i modnie ubraną. Jej oczy zjechały na marmurową podłogę u stóp Zuzany i zacisnęła usta z obrzydzeniem na widok jej butów z platformami. „Wiesz,” odezwała się Zuzana, po angielsku, „byłabyś dużo ładniejsza, gdybyś nie robiła tej miny.” Twarz kobiety zastygła. Nozdrza rozszerzyły się w wyrazie wściekłości. Jak w zwolnionym tempie, jedna z jej idealnie podkreślonych brwi uniosła się. Niech. Zacznie się. Gra. Zuzana Nováková była ładną dziewczyną. Była często porównywana do lalki lub wróżki, nie tylko ze względu na jej niski wzrost, ale i ładną, małą twarz – delikatne rysy twarzy i skóra gładka jak z porcelany. Mała broda,

okrągłe policzki, duże oczy i pełne usta. Wyglą ten nie pasował jednak do Zuzany Novákovej. Ani trochę. Zuzana nie jadała ludzi. Ona ich gasiła. I właśnie w tym błyszczącym, kryształowym holu jednego z najekskluzywniejszych hoteli w Rzymie, w ciągu zaledwie dwóch sekund, brew Zuzany osiągnęła mistrzostwo. Podniosła się bez trudu. Podkreślała niesmak, wojowniczość i jej chęć do walki. Brew Zuzany porozumiewała się z brwią Włoszki, mówiąc jej, Nie przyszliśmy tutaj, by myć się w waszej umywalce. Przyjmij to do wiadomości. Tak jakby brew przekazała wiadomość, tak twarz recepcjonistki wygładziła się, jeszcze zanim Mik odezwał się, „Zatrzymujemy się w Królewskim Apartamencie?” „Królewskim apartamencie?” Królewski apartament w St Regis był wynajmowany przez władców i legendy rocka, naftowych szejków i divy operowe. Kosztował niemal dwadzieścia tysięcy dolarów w zwykłe dni, a to nie były zwykłe dni. Rzym był obecnie centrum światowych wydarzeń, wypełniony tabunami pielgrzymów, dziennikarzy, delegacji dyplomatycznych i szaleńców. Rodziny wynajmowały balkony i piwnice – a nawet dachy – a policja spędzała czas, wypędzając obozy pielgrzymów z parków. Zuzana i Mik nie wiedzieli, ile to kosztowało Karou – albo jej fałszywą babcię, Esther, czy też kogokolwiek, kto opłacał rachunek. Zazwyczaj taka ekstrawagancja sprawiłaby, że poczuliby się mali i biedni. Ale nie dziś. W świetle ostatnich doświadczeń, ci eleganccy ludzie

wydawali się Zuzanie być parą drogich butów, które leżą w pudełku przez trzysta sześćdziesiąt dwa dni w roku, kiedy nie są używane. Owinięte w papier, schowane w bezpiecznym miejscu i wyciągane tylko na wyjątkowe okazje. Jak nudno. Jak głupio. Dla kontrastu, cały brud z jej podróży, stał się dla niej niczym zbroja. Zasłużyłam na ten brud. Szanuj. Brud. „Tak,” powiedziała. „Apartament królewski.” Rzuciła swój plecak na podłogę, z satysfakcją patrząc, jak kurz z niego rozsypuje się wokół na lśniącej posadzce. „Będę wdzięczna, jeśli się tym zajmiecie,” powiedziała, ziewając. Uniosła ramiona do góry, by rozluźnić spięte mięśnie, prezentując przy okazji pierścienie potu pod jej pachami. Wyprodukowała je w ciągu tych kilku dni. Ten podkoszulek nigdu nie zostanie wyprany. „Oczywiście,” powiedziała kobieta, a jej głos był wyższy o kilka tonów. To było niemal zabawne, widząc jak ta kobieta stara się nie skrzywić, nie zmarszczyć nosa i nie zmrużyć oczu. Była przytłoczona. Jej brew wróciła na normalne miejsce, gdzie pozostała, podczas gdy rejestrowali się w hotelu. Po chwili Mik i Zuzana stali już w windzie. By dołączyć do reszty zespołu.

LIV

Fałszywa babcia Z

powodów praktycznych, rozdzielili się na lotnisku Ciampino w Rzymue, gdzie wysadził ich odrzutowiec Eshter. Zuzana i Mik byli zadowoleni z lotu – jako jedyni widzialni pasażerowie na pokładzie – a reszta poleciała prosto do hotelu, podczas gdy Zuzana i Mik złapali taksówkę, by spotkać się tam z nimi. W hotelowym pokoju, Karou usiadła na sofie i zatopiła się w jej jedwabistej miękkości. Na stoliku przed nią leżała już mapa Watykanu, otwarty laptop i wieża z prawdziwych owoców – miała ochotę wziąć ananasa ze spodu i go ugryźć. „Poczęstuj się, jeśli chcesz,” powiedziała jej fałszywa babcia, Eshter Van de Vloet, która siedziała obok niej, głaskając po głowie masywnego psa. Eshter nie była tym rodzajem starszych pań, które starają się zatrzymać czas poprzez chirurga lub które stosują dietę, by jak najdłużej powstrzymać opadanie skóry, lub które noszą ubrania drogich projektantów, dopasowane bardziej do sylwetki manekinów niż do nich.

Była ubrana w jeansy i tunikę, którą kupiła na ulicznym straganie, a jej białe włosy ściągnięte były w lekki kok. Jej młodość – a dokładniej wygląd siedemnastolatki – nie był wynikiem operacji lub diety, ale życzenia. Bruks, najpotężniejszy z życzeń, bardzo drogi i tylko jeden w ciągu życia. I właśnie na to wydawali swoje bruksy kupcy Brimstona: na długie życie. Nie było dokładnie wiadomo, jak długie miało być to życie. Karou znała jednego malajskiego łowcę, który dochodził dwustu lat, kiedy ostatnio fo widziała. Chyba to zależało od silnej woli. Większość ludzi męczyła się przeżywaniem wszystkich. Eshter mówiła, że nie wie ile pokoleń psów zdoła jeszcze pochować. Obecna para wciąż była młoda i w pełni sił. Psy nazywały się Podróżnik i Methuselah, jak konie generałów Lee i Granta. Wszystkoe mastify Eshter nosiły imiona koni bojowych. To była jej szósta para i tym razem uczciła honor Amerykanów. Karou spojrzała na owocową wieżę. „Ale pewnie zajęło komuś kilka godzin, zanim to ułożył. „A my dobrze płacimy za ich wysiłki. Jedz.” Karou wzięła kilka winogron, zadowolona, że wieża nie runęła. „Będziesz musiała nauczyć się cieszyć pieniędzmi, moja droga,” powiedziała Eshter. Od lat płaciła za jej opiekę – fundowała jej szkoły, załatwiała fałszywe dokumenty i tak dalej – i znała lepiej jej liczne konta bankowe niż sama Karou. „Lekcja pierwsza: Nie

martwimy się, jak zbudowana jest nasza owocowa rzeźba. Po prostu ją jemy.” „Nie potrzebuję się teraz tego uczyć,” powiedziała Karou. „Nie zostaję tutaj.” Eshter rozejrzała się po pokoju. „Nie podoba ci się St. Regis?” Karou nie podążyła za jej spojrzeniem. Wbiła wzrok w psa. „Cóż, nie,” odpowiedziała. „Niespecjalnie. Ale miałam na myśli Ziemię. Nie zostaję.” Eshter zareagowała na jej słowa powolnym pokręceniem głową, nie mogąc sobie wyobrazić, jak można pozostawić taką fortunę, jak ta należąca do Karou. „Rozumiem. Biorąc pod uwagę ten kawałek raju” – kiwnęła głową w kierunku postaci drzemiącej w fotelu kawałek od nich- „nie winię cię.” Eshter była... pod wrażeniem... Akivy. „O rany,” wyszeptała, kiedy Karou ich sobie przedstawiła. Powiedziała teraz, „Poświęcasz wiele dla tej miłości.” Karou pokręciła głową. „Nie czuję się, jakby coś poświęcała.” Jej życie w Pradze wydawało się odległe niczym sen. Wiedziała, że będą dni, kiedy będzie tęsknić za Ziemią, ale teraz całą energię poświęcała myśli, by nie stracić Eretz – Droga Nitid, bogowie, gwiezny pyle czy ktokolwiek, pozwólcie żyć naszym przyjaciołom. „Cóż. Przynajmniej ciesz się bogactwem teraz,” powiedziała Eshter. „Czy kąpiel nie była wspaniała?” Karou musiała przyznać, że w istocie, była. Łazienka była większa niż całe jej mieszkanie w Pradze i z

pewnością o wiele więcej warta. Przed chwilą z niej wyszła; jej włosy tworzyły mokre wzorki na jej koszulce. Podniosła mapę i położyła ją na kanapie między nimi. „Więc,” powiedziała, „gdzie zostały zakwaterowane anioły?” Plan Karou był w rzeczywistości bardzo prosty, więc nie potrzebowała wiedzieć wiele, poza tym, gdzie może znaleźć Jaela. Watykan może i był mały, ale nie mieli czasu, by przeszukiwać każdy pokój hotelowy w mieście. Eshter postukała palcem w Pałac Papieski. „Tutaj,” powiedziała. „Szczyt luksusu.” Wiedziała, które okna dadzą im najbliższy dostęp do Sali Klementyńskiej, wielkiej komnaty, która została oddana do użytku Jaela i wiedziała, gdzie zostały postawione straże, zarówno Szczerbulce, jak i papiescy żołnierze. Następnie jej palec wskazał Muzeum Watykański, gdzie zostały zakwaterowane oddziały aniołów. „Dziękuję,” powiedziała Karou. „To wielka pomoc.” „Oczywiście,” odpowiedziała Eshter, opierając się wygodnie o poduszki. „Wszystko dla mojej ulubionej fałszywej wnuczki. Teraz powiedz, jak się miewa Brimstone i kiedy otworzy ponownie portale? Tęsknię za tym starym potworem.” Ja również, pomyślała Karou. Nie była w stanie powiedzieć Eshter prawdy przez telefon. Jej powitanie było tak niespodziewnie ciepłe – „Oh, dzięki bogu! Gdzie się podziewałaś, drogie dziecko? Byłam chora ze zmartwienia. Jak mogłaś tak długo nie dzwonić?” – że Karou zupełnie się rozkleiła. Zachowywała się jak

prawdziwa babcia, albo raczej jak Karou wyobrażała sobie zachowanie babci. Postanowiła, że przekaże jej te wieści osobiście, ale słowa nie mogły przejść jej przez gardło. Jest martwy. To była rzeź. On... nie żyje. Pukanie do drzwi powitała z ulgą. Podniosła się. „Mik i Zuze,” powiedziała i ruszyła do drzwi. Pokój był tak wielki, że z jednego końca na drugi szło się naprawdę długo. „Dlaczego zajęło wam to tak długo?” zapytała, wpuszczając przyjaciół do apartamentu. „Dwie godziny z lotniska tutaj,” powiedział Mik. „To miasto jest szalone. Karou wiedziała, że to prawda. „Mam nadzieję, że przespaliście się choć trochę w taksówce,” powiedziała. W samolocie spali wszyscy. Karou położyła głowę na ramieniu Akivy i odpłynęła we wspomnienia jego nagiej skóry na niej. Ten sen był... bardzo pobudzający. „Troszeczkę,” przyznała Zuzana. „Ale tak naprawdę potrzebuję kąpieli.” Cofnęła się i zlustrowała Karou wzrokiem. „Popatrz tylko na siebie. Kilka godzin we Włoszech i już stałaś się modystką. Jak zdołałaś zdobyć już nowe ubrania?” „Tak to już tu jest,” zachichotała Karou. „Kiedy przyjeżdżasz na Hawaje, dostajesz wieniec kwiatów. We Włoszech natomiast dają ci perfekcyjne ubrania i skórzane buty.”

„Cóż, ktoś widocznie wziął sobie przerwę, kiedy my przyszliśmy,” Zuzana westchnęła. „Szkoda, że nie widziałaś tego przerażenia, kiedy weszliśmy do hotelu.” „Jezu,” Karou spróbowała sobie to wyobrazić. „Byli nieprzyjemni?” Karou nie widziała hotelowego holu, ponieważ przyleciała prosto na balkon. Mik pospieszył z odpowiedzią, „Recepcjonistka wyglądała na zszokowaną.” „Nie wątpię,” mruknęła Karou. „I nikt nie wziął sobie przerwy. Tylko czekali na was tutaj. Eshter ma dla nas wszystkich nowe ubrania.” Eshter podniosła się i podeszła do nich. „Mam nadzieję, że wszystko będzie pasować,” powiedziała ciepło. „Wiele o was słyszałam, moi drodzy,” uścisnęła dłoń Zuzany. W tej chwili wyglądała jak pokazowa babcia. Eshter Van de Vloet w rzeczywistości nie była niczyją babcią. Nie miała dzieci ani żadnych instynktów macierzyńskich. Grając rolę ‘babci’, była raczej politycznym sojusznikiem Karou, a nie emocjonalnym. „Ja również o tobie wiele słyszałam,” wykrztusiła Zuzana. Odsunęła się i popatrzyła na kobietę z błyskiem w oku. Karou ucieszyła się, że te kobiety nie są przeciwniczkami, że obie są po tej samej stronie. Było dużo tematów do rozmowy. Rozmiar psów. Obsługa hotelowa. Rzym. Aniołowie. Kiedy Eshter powiedziała, „Cieszę się, że Karou w końcu odwiedziła mnie,” nozdrza Zuzany zaczęły niepokojąco szybko wachlować.

„Przyszła do ciebie już wcześniej,” powiedziała Zuzana. Karou domyśliła się do czego zmierza. „Zuze –” zaczęła, ale przyjaciółka zignorowała ją. „Kiedy Karou przyszła do ciebie po życzenia...” Przechyliła głowę i zmrużyła oczy. „Zatrzymałaś je dla siebie, nieprawdaż?” Uśmiech Eshter zblakł, jej twarz wyostrzyła się. Nie wyglądała już jak babcia. „Nie, Zuze,” powiedziała Karou, kładąc dłoń na plecach przyjaciółki. Kłóciły się już o to wcześniej. „Nie zrobiła tego. Nie mogła.” Kiedy zeszłej zimy portale zostały spalone, a ona desperacki próbowała odnaleźć chimerską rodzinę – desperacko potrzebowała gavrielów, które przeniosłyby ją przez portal do Eretz – Karou poszła najpierw do Eshter. Eshter powiedziała, że nie ma życzeń silniejszych od lucknow, a Karou jej uwierzyła, bo dlaczego miałaby nie uwierzyć? „Zrobiłam tak,” powiedziała Eshter poważnie i... skruszenie? Karoi popatrzyla na nią. Czy właśnie powiedziała, że zatrzymała dla siebie silne życzenia? „Co?” zapytała, zaskoczona. „Cóż, przykro mi to mówić, ale nie wierzyłam, że naprawdę go znajdziesz. Jestem samotną, starszą kobietą. Gdyby to miały być moje ostatnie życzenia, powinnam je chronić, prawda? Ciężko mi wyrazić, jak się cieszę, że się myliłam.” Żołądek Karou wykonał fikołka. „Nie myliłaś się,” powiedziała. Eshter zamarła. „Co proszę?”

„Nie myliłaś się. Nie znalazłam Brimstona. On nie żyje,” jej glos brzmial płasko, kiedy patrzyła jak twarz Eshter blednie. „Nie, oh nie. Nie,” mruczała zza zaciśniętej na ustach dłoni. „Oh, Karou. Nie mogę w to uwierzyć.” Jej oczy wypełniły się łzami. „Nie powiedziałaś jej jeszcze?” zapytała Zuzana. Karou potrząsnęła głową. Poczuła się winna, że nie zrobiła tego delikatniej. „Issa ma się dobrze,” powiedziała, mając cichą nadzieję, że w istocie tak jest. „Dobrze to słyszeć.” Głos Eshter drżał. „A Yasri? Twiga?“ Ponownie potrząsnęła głową. Eshter nie widziała, do czego Brimstone używał zębów – i klejnotów, które z nim wymieniała – podobnie jak Karou przed przełamanie rozwidlonej kostki życzeń. „Wielu umarło,” powiedziała, powstrzymując łzy. „I wielu umrze, jeśli nie powstrzymamy aniołów i nie zamkniemy portalu.” „Myślisz, że możesz to zrobić?” zapytała Eshter. „Tak,” powiedziała Karou, mając nadzieję, że brzmi o wiele bardziej pewnie niż się czuje. Zuzana odezwała się ponowanie. „Te życzenia byłyby teraz również mile widziane.” „Oh, cóż,” powiedziała Eshter, rumieniąc się. „Teraz naprawdę ich nie mam. Przykro mi. Gdybym wiedziała, nie wykorzystałabym ich. Oh, moje biedactwo,” powiedziała do Karou, klepiąc ją po ręce. Zuzana zacisnęła usta. „Uh-huh,” mruknęła jedynie.

Mik poczuł się zobowiązany, by coś powiedzieć. „Cóż, dziękujemy za, um, odrzutowiec. I hotel, i wszystko.” „Proszę bardzo,” powiedziała Eshter. Kaoru odwróciła się do przyjaciół. „Wasz pokój jest naprzeciwko mojego. Ubrania są już w łazience. Pospieszcie się.” Zuzana uniosła brwi. „A co z innymi?” Zawahała się. „Eliza? Czy ma się lepiej?” Karou milczała. Co mogła powiedzieć o Elizie? Eliza Jones. Znali jedynie jej imię z identyfikatora, który miała przy sobie, nie dlatego, że im je powiedziała. Wyszukali ją w Google. Elazael, wcielenie anioła. Było to tak dziwne, jak brzmiało. I pytanie Zuzany: Czy miała się lepiej? Karou nie wiedziała co odpowiedzieć. Próbowała ją uleczyć, jeszcze w Maroku, ale jak miała to zrobić, kiedy nie wiedziała, co trzeba naprawić? Teraz próbował Akiva, na swój sposób. Poprowadziła przyjaciół do salonu, mając nadzieję, że gdy je otworzy, zastanie ich pogrążonych w rozmowie. Odwróciła głowę i uśmiechnęła się do Eshter, a ona odpowiedziała jej tym samym. W jej oczach czaił się smutek, żal, może poczucie winy, ale mimo to Karou pomyślała, Cóż, to już jest coś. I było. Ale nie w taki sposób jak myślała.

LV

Poezja lunatyka Akiva przemierzał długie, ciemne korytarze umysłu, do pałacu, w którym pracował nad magią, ale wcale nie był bliżej zrozumienia, gdzie się znajduje. Jak daleko lub głęboko. W końcu dotarł do drzwi umysłu Elizy. Zawahał się. W umyśle można było się zgubić. Spaść i wciąż spadać. Tak jak ona. Czy będzie umiał ją przywrocić? Chciał spróbować. Dla niej, ponieważ czuł, że to jego obowiązek. To jego językiem wciąż zawodziła – serafiński, ale brzmiał inaczej i... bogowie, rzeczy które mówiła... Bestie i czerniejące niebo, otwieracze drzwi i światła w ciemności. Wybrani. Upadli. Mapy, ale jestem zgubiona. Nieba, ale są martwe. Kataklizm.

Meliz. „Poezja lunatyka,” słowa Zuzany przywróciły go do rzeczywistości. Szukał Elizy w jej własnym umyśle, ale nie mógł jej znaleźć. Wołał ją, ale nie odpowiadała. Jej wnętrze było niespokojne, bolące, przestraszone. Była tam jakaś niewłaściwość, której nie potrafił zrozumieć. Nie mógł jej znaleźć. Nie mógł jej przywrócić. Nie mógł. Ale próbował, wykorzystywał własny ból, by przemóc w niej chaos. Kiedy otworzył oczy, jego wzrok spoczął najpierw na Karou i poczuł, jak napięcie z niego opada. Byli tam też Zuzana i Mik, i Virko, ale on był tu cały czas. A przed nim, siedziala Eliza. Była cicho, ale Akiva widział w jej oczach to, co czuł w sercu: nie zdołał jej naprawić. Wypuścił ciężko powietrze. Rozczarowanie zgarbiło mu ramiona. Karou podeszła do niego. Podała mu szklankę wody. Kiedy pił, położyła mu chlodną dłoń na czole i usiadła na oparciu fotela. To było tak naturalne – Karou siedząca koło niego – a dotyk jej biodra na jego ramieniu uspokoił go. „Wydaje się spokojniejsza,” powiedziała Karou, obserwując Elizę. „Jest o wiele lepiej.” „Ale niewystarczająco.” Nie powiedziała, Możesz spróbować później, bo oboje wiedzieli, że nie będzie żadnego później. Noc upływała. Odejdą – on, Karou i Virko – wkrótce i już tu nie wrócą. Eliza Jones zostanie zapomniana, a z nią „Katakliza” i jej sekrety. Ale Akiva nie chciał tego tak zostawić.

„Chciałbym zrozumieć, o czym mówi,” powiedział. „Co jej się stało.” „Dowiedziałeś się czegoś?” „Chaos. Strach.” Potrząsnął głową. „Nic nie wiem o magii, Karou. Nawet podstawowych rzechy. Mam wrażenie, ze każdy z nas ma...” Zastanowił się nad słowem. „Układ energii. Nie wiem, jak to nazwać. To więcej niż umysł, więcej niż dusza. Inne wymiary. Nie wiem, jak tam się poruszać ani nawet jak widzieć. To jak błądzenie w ciemnościach.” Uśmiechnęła się delikatnie. „A skąd masz wiedzieć, czym jest ciemność?” Jej dłoń musnęła jego pióra, które rozbłysły pod jej dotykiem. „Jesteś swoim własnym światłem.” Chciał powiedzieć, Wiem czym jest ciemność, ponieważ rzeczywiście wiedział, w całym tego słowa znaczeniu, ale nie chciał, by Karou pomyślała, że wraca do tego stanu, z którego wyrwała go w Maroku. I był zadowolony, że to zrobił, kiedy Karou dodała miękko, „I moim.” Popatrzył na nią i poczuł się wypełniony jej obecnością – Madrigal i Karou. Chwycił jej dłoń, małą i chłodną, i przycisnął sobie do policzka. „Gotowa?” zapytał. Czas, by spotkać się z jego wujkiem. *** Pożegnali się bez mówienia „do widzenia,” ponieważ Akiva powiedział, że to przynosi pecha. Niezależnie od

użytych słów, był pomiędzy nimi cień, ponieważ to nie miało być tylko chwilowe rozłączenie. Virko nauczył Zuzanę mówić, „Całuję twoje oczy i wkładam serce w twe ręce,” co było starym, chimerskim powiedzeniem i co skłoniło Zuzanę do odegrania pantomimy wyrywania sobie serca i wkładania go w łapy Virko. Eshter kręciła się między nimi, upewniając się, że mają mapę i znają drogę. Zapytała ich, jak zamierzają pokonać tak wielu wrogów, ale Karou nie powiedziała jej. „Po prostu przekonamy ich do powrotu do domu,” brzmiała jej odpowiedź. Eshter wyglądała na skołowaną, ale nie naciskała. „Zamówię szampana,” powiedziała z powagą, „by uczcić wasze zwycięstwo. Mam tylko nadzieję, że będziecie tu, by go z nami wypić.” Eliza przez cały ten czas siedziała wyprostowana. „Zobaczycie, czy nie potrzebuje pomocy?” Karou zapytała Mika i Zuzanę. „Kiedy odejdziemy?” Zuzana mrugała szybko, nie mogąc spojrzeć przyjaciółce w oczy, ale Mik przytaknął. „Nie myśl o tym,” powiedział. „Masz ważniejsze powody do zmartwień.” Rozumiał, co się dzieje, nawet jeśli Zuzana nie rozumiała. Przypominał jej to kilka razy, w drodze tutaj. „Pamiętasz, że nie jesteśmy samurajami, nawet w najmniejszy sposób? Nie możemy im z tym pomóc. Tylko obciążamy Virko i spowalniamy ich. A jeśli dojdzie do walki...” Nie musiał kończyć.

„Dziękuję,” powiedziała Karou, chwytając go za dłonie. „Wiem, że proszę was o wiele, ale tylko wam mogę w tym zaufać. Pokazałam ci, jak uzyskać dostęp do pieniędzy na moim koncie. Proszę, używajcie ich. Dla niej, dla was. Wszystko, czego potrzebujecie.” „Pieniądze,” prychnęła Zuzana. Karou odwróciła się do niej. „Jeśli będziecie wciąż tego chcieli,” obiecała, „znajdę sposób, by po was wrócić.” „Jak? Zamierzacie zamknąć portal.” „Musimy, ale są inne portale. Znajdę je.” „Będziesz miała czas, by szukać portali?” „Nie wiem.” To był jej refren. Nie wiem, co zastaniemy, gdy wrócimy. Nie wiem, jak znajdziemy inny portal. Nie wiem, czy w ogóle przeżyjemy. Nie wiem. Zuzana zmiękła i rzuciła się na szyję Karou. „Uważaj na siebie,” wyszeptała. „Bez bohaterskich czynów. Jeśli będzie to możliwe, wróćcie do nas. Oboje. A właściwie, troje. Możemy zrobić Virko ludzkie ciało albo coś. Obiecajcie, że jeśli tam już będziecie i wszyscy będą...” Nie mogła tego powiedzieć: Martwi. „Po prostu zniknijcie i wróćcie tu, żywi.” Karou nie mogła tego obiecać, ale nie musiała, bo Zuzana nie dała jej nawet szansy na odpowiedź. „Dobrze. Dziękuję. To wszystko,co chciałam usłyszeć,” powiedziała, jakby dostała obietnicę. Karou uścisnęła ją mocniej, a potem wypuściła. Już czas.

LVI

Mój słodki barbarzyńca Nareszcie czyści. Mik i Zuzana na zmianę korzystali z łazienki, by jedno z nich stale siedziało przy Elizie i miało oko na wiadomości. Telewizor był ściszony, a laptop Eshter był ustawiony na najnowsze wieści i stale się odświeżał, ale na razie nic się nie działo. Zuzana wiedziała, że Karou zatrzyma się jeszcze w Muzeum Zoologii. To było muzeum historii naturalnej, a ona wspomniała, że chce tam iść. Zuzana wiedziała po co – by uzupełnić zapasy zębów – i bolało ją serce, że nie może jej pomóc. Cholerna bezużyteczność. Zuzana wymyśliła nawet napis na koszulkę. Bądź samurajem. Ponieważ nigdy nie wiesz, co czai się za pieprzonym niebem.

Nikt by tego nie rozumiał, ale kogo to obchodzi? Patrzyła za nimi, kiedy odchodzili. To by pasowało do każdej sytuacji. Nie, poprawiła sama siebie. Jeśli rzeczywiście by tak było, samuraje nie byliby potrzebni, prawda? Popatrzyła na Elizę i westchnęła. Nie wyglądało na to, że potrzebuje towarzystwa, ale pomysł pozostawienia jej samej sobie, jak mruczący, miękki mebel nie spodobał jej się. Zuzana nie była pielęgniarką i nie czuła takiego powołania, ale czuła, że ta młoda kobieta potrzebuje jej do załatwienia swoich podstawowych, ludzkich czynności. Zuzana nie chciała myśleć, co zrobią z nią później. Jutro wydawało się zbyt odległe. Jutro. Jak na razie, dobrze było być czystą. Czuła się jak nowo narodzona, a ubrania od Eshter były eleganckie, z dobrych materiałów i idealnie pasowały. Nie chciała wyrzucać jednak swojej starej, brudnej koszulki. „Sentymentalistka z ciebie,” prychnął Mik, kiedy wrzuciła ją do swojego plecaka. „Niezupełnie,” powiedziała, prostując się. „Zamierzam ją wystawić w Muzeum Różnoświatowych Przygód. Tytuł ekspozycji: ‘Czego nie nosić, biwakując w lodowych górach, podczas gdy zawiązuje się sojusz między armiami.’ ” „Uh-huh.”

Mik nie czuł sentymentu do swoich ubrań. Był szczęśliwy, wrzucając je do kosza, ale zanim to zrobił, włożył dłoń do kieszeni spodni i wyczuł... ... pierścień. Może – srebrny, może – antyczny pierścień, który nabył, kiedy światy oszalały. Obrócił go w palcach, przyglądając mu się uważniej. Wydawał mu się rzeczą niezwykłą, zwłaszcza w tym miejscu. Wyglądał jak biżuteria barbarzyńców. Perfekcyjnie. Dla mojego słodkiego barbarzyńcy, pomyślał, wsuwając pierścień do kieszeni swoich nowych, włoskich spodni. Pierścień jednak wyślizgnął się z jego dłoni i potoczył po podłodze, ku drzwi. „Wracaj,” wyszeptał. „Mam co do ciebie plany.” Uklęknął, by go podnieść i zobaczył jak w odleglym kącie pokoju jego słodki barbarzyńca wlewa do ust Elizy Jones wodę, a tuż koło drzwi łazienki, zagłuszana muzyką, Eshter Van do Vloet prowadzi cichą rozmowę przez telefon. To musiała być trudna rozmowa, bo kobieta przyciskala sobie dłoń do piersi, a cień jej prawdziwego wieku odbijał się na jej młodej twarzy. Wzięła głeboki oddech i zatrzasnęła klapkę telefonu. Po tym wszystkim, wróciła do swojego pokoju i zatrzasnęła drzwi. ***

Karou i jej towarzysze biegli po dachach muzeum historii naturalnej, w stronę Pałacu Papieskiego. Nocne powietrze było ciężkie i parne. Co chwila ciszę przecinał klakson samochodu i piski opon. W powietrzu unosił się zapach potu – zapach zbyt wielu ludzi ściśniętych na zbyt małej powierzchni. Karou odbiła się od skraju dachu i wzniosła wyżej. Wiedziała, gdzie się kierować. Watykan zbliżał się do nich szybko. Spodziewali się straży. Ludzcy żołnierze spacerowali z psami po idealnie przystrzyżonych trawnikach i pewnie stali też przy drzwiach. Ale wypatrywali również Dominium na dachach, ponieważ to była standardowa procedura w Eretz, gdzie ataki przychodziły zarówno z powietrza, jak i z ziemi. I oto byli. Dwoje. Łatwizna. „Nie rańcie ich,” Karou przypomniała Akivie i Virko – niepotrzebnie, jak miała nadzieję – i poczuła, że ruszyli naprzód. Obserwowała strażników i zauważyła za nimi księżycowe cienie Akivy i Virko. Szybkie uderzenie w głowę. Zemdleli, ale nie znieruchomieli. Ich ciała niczym w zwolnionym tempie przesunęły się na krawędź dachu, ale Akiva u Virko złapali ich i cicho położyli. Będą później mieli wielki guzy i ból głowy, ale nic poza tym. O to chodziło w ich misji: brak krwi.

Szybko i bezkrwawo. Bez rzezi, scen zbrodni, zwykła perswazja. Powinni skończyć zanim ci dwaj żołnierze w ogóle się ockną i pomasują swoje bolące głowy. Karou wylądowała cicho i popatrzyła na nich. Wyglądali jak Bastardzi z kirińskich jaskiń. Przystojni, młodzi, silni. Zarówno ofiary, jak i winni. Przypomniała sobie propozycję Liraz, by odebrać im palce, zamiast żyć i zastanowiła się: Czy żołnierze Dominium potrafiliby żyć w nowym świecie, gdyby taki był? Czy zasługiwali na wybór? Gdy tak na nich patrzyła, na śpiących i niewinnych, odpowiedź była prosta: tak/ Może kiedy się obudzą, a ich oczy napełnią nienawiścią, ta nadzieja przeminie. Ale to było zmartwienie na inny dzień. Z tego miejsca widzieli okna Jaela. „Wpadłam na lepszy pomysł,” powiedziała Karou w kirińskich jaskiniach, pewna, że to sposób, który powstrzyma apokalipsę. Szybkie i ciche zakończenie tego dramatu. Bez kłótni, bez broni, bez „potworów.” Odlatujące anioły. Proste. Okaej,” powiedziała, wysyłając smsa do Zuzany przed wyłączeniem telefonu. „Zróbmy to.”

LVII

Karma dla lwów Ktoś zapukał do drzwi Królewskiego Apartamentu. Psy, Podróżnik i Methuselah, podniosły się, nagle zaalarmowane. Zuzana i Mik nie podnieśli się, ale również stali się ostrożni. Stali teraz w oknie salonu, błądząc spojrzeniami od ekranu telewizora do nieba nad Watykanem, jakby zaraz miało coś się wydarzyć. I coś się wydarzy, kiedy misja Karou i Akivy powiedzie się. „Niebiański orszak” wzniesie się do nieba i skieruje do portalu w Uzbekistanie. Niebo czy telewizor. Gdzie zobaczą to najpierw? Telefon Zuzany leżał na oparciu krzesła, więc od razu zobaczyłaby, gdyby Karou zadzwoniła lub napisała. Do tej pory wysłała tylko jedną wiadomość.

Jesteśmy. Wchodzimy. *buziaczki*. I tyle. Zuzana zaczynała się niecierpliwić. Niebo – telewizor – telefon – Mik, to była stała trasa jej spojrzeń, czasami uwzględniała w niej również Elizę. Dziewczyna siedziała prosto, miała szklane oczy, ale nie czujne, nie przestraszone. Jej źrenice rozszerzały się i kurczyły, choć światło było stałe. PUK PUK PUK. To było alarmujące. Coś jak tajna policja. Nie poruszyli się, ale Eshter wyszła już ze swojego pokoju i przeszła, ze swoimi psami po obu stronach, przez korytarz w stronę drzwi. Zawahała się z ręką na klamce i powiedziała ściszonym tonem, „Powinniście pozbierać swoje rzeczy, dzieci.” Zuzana spojrzała na Mika, a on na nią. Jej serce waliło niespokojnie. „Pakuj swoje rzeczy,” wyszeptał Mik. „Bierz plecak.” I Zuzana wciąż nie wiedziała co się dzieje, ale wtedy weszli dwaj mężczyźni, wielcy i w drogich garniturach, a pierwszą myślą Zuzany było Cholera, oni rzeczywiście są tajniakami, ale potem spojrzała na ich kieszenie płaszczy, i jej strach przerodził się w pierwszą oznakę paniki. Ochrona hotelowa. Eshter ich wyrzucała. „Wszystko w porządku,” powiedział jeden z mężczyzn. „Chodźcie. Już na was czas.” „O czym ty mówisz?” zapytała Zuzana. „Jesteśmy tu gośćmi.”

„Już nie,” zaćwierkała słodkim głosem Eshter. „Tolerowałam was przez wzgląd na Karou. A teraz Karou... Cóż.” Zuzana odwróciła się w jej stronę. Starsza kobieta stała koło drzwi z rękami założonymi na piersi, a jej psy siedziały koło niej. W jej oczach dostrzegła zabójcze błyski. Dopiero po chwili dotarło do Zuzany o czym mówiła. Karou. „Co zrobiłaś?” warknęła pod jej adresem, ponieważ jeśli Eshter ich wyrzucała, znaczyło to, że nie zamierzała się już z nią widzieć – nie tylko dzisiaj, ale kiedykolwiek. „Zrobiłam? Tylko ostrzegłam odpowiednie osoby, że natknęłam się na nieokrzesanych, młodych ludzi. Wiedzieli o czym mówię. Zdaje się, że zrobiliście na nich wrażenie, tam, na dole.” „Pytałam, co zrobiłaś Karou?” wyrzuciła z siebie te słowa i zaczęła wierzyć, że dzięki swojemu neek-neek zdola pokonać tą kobietę, ochroniarzy i psy. Ale nie zdołała uruchomić swojego neek-neek, ponieważ najbliższy z mężczyzn chwycił ją w pasie i podniósł. „Puszczaj mnie!” krzyknęła na niego, próbując uwolnić ramię z jego uścisku. Nie udało się. Był niesamowicie silny, jakby spędzał cały czas na ściskaniu tych głupich gumowych piłek, ale wtedy Mik podszedł do niego i chwycił go za rękę. „Puść ją,” zażądał, próbując swoimi delikatnymi dłoniami skrzypka odciągnąć paskudne paluchy z talii Zuzany. To również się nie udało. Wolną dłonią wskazał korytarz,

nakazując Mikowi, by szedł przodem. Zuzanę bolała talia w miejscu, gdzie ją trzymał, ale to było nic w porównaniu z tornadem zmartwienia i wściekłości, które szalało w jej umyśle. Spojrzała na twarz Eshter – kamienną maskę – która była zaledwie człowiekiem. Nie, ona nie może być osobą, pomyślała Zuzana. To chciwość w ludzkiej skórze. „Co ty narobiłaś? Co ty narobiłaś, Eshter? Co. Ty. Narobiłaś.” Eshter westchnęła. „Jesteś idiotką? A jak ci się wydaje?” „Jesteś dwulicową socjopatką, to mi się wydaje.” Eshter tylko potrząsnęła głową. „Myślisz, że chciałam zrobić to w ten sposób? Byłam szczęśliwa z tym, co było. Nie moja wina, że Brimstone nie żyje.” „Co to ma wspólnego z tym wszystkim?” „Domyśl się. Nie jesteś taką głupiutką laleczką, na jaką wyglądasz. Życie wymaga wyborów, a tylko głupcy wybierają sojuszników, kierując się sercem.” „Wybierają sojuszników? Co to jest, Niedobitku?” Zuzanę przepełniała nienawiść i obrzydzenie. Eshter „wybrała” anioły, to jasne. Ponieważ Brimstone nie żył, a ona pilnowała tylko własnego interesu. W tym momencie przypomniała sobie prawdziwy wiek Eshter. „Ty,” powiedziała, jej slowa aż lepiły się od odrazy. „Założę się, że pracowałaś z nazistami.” Ku jej zdziwieniu, Eshter zaśmiała się. „Mówisz tak jakby to było coś złego. Każdy z odrobiną rozumu wybrałby życie. Wiesz, czym jest głupota. Umieraniem w imię wiary. Popatrz, gdzie jesteśmy. W Rzymie. Pomyśl

o tych wszystkich Chrześcijanach zjadanych przez lwy, bo nie wyrzekli się wiary. Czemu ich bóg nie pozwolił im żyć? Jeśli nie masz podstawowych instynktów przetrwania, nie zasługujesz na życie.” „Żartujesz sobie ze mnie? Obwiniasz Chrześcijan, a nie Rzymian? A co z wrzuceniem ich do lwów na pierwszym miejscu? Nie usprawiedliwiaj się. To ty tu jesteś potworem.” Eshter miała już dość. „Czas na was,” powiedziała. „Powinniście wiedzieć, że po jej śmierci, cały dobytek Karou przechodzi na jej najbliższego krewnego.” Uśmiechnęła się okrutnie. „Na jej oddaną babcię, oczywiście. Więc nawet nie próbujcie otwierać jej konta.” Po jej śmierci, po jej śmierci. Zuzana nie chciała tego słyszeć. Jej umysł odrzucił te słowa. Eshter postukała długim paznokciem we framugę drzwi. „Możecie zatrzymać te ubrania,” powiedziała. „Nie musicie dziękować. A, i nie zapomnijcie o warzywku.” Warzywko. Miała na myśli Elizę. Przez cały ten czas, Eliza milczała. Była bezwładna, a Eshter zamierzała wyrzucić ją, Mika i Zuzanę na ulicę, bez niczego. Po jej śmierci. Tornado w umyśle Zuzany ucichło, pozostawiając ciche szepty. Co się wydarzyło? Czy oni...? Zamknij się.

„Pozwól nam chociaż wziąć nasze plecaki,” poprosił Mik, brzmiąc tak spokojnie i rozsądnie, że Zuzana aż zatrzęsła się z oburzenia. Jak on śmie być taki spokojny i rozsądny? „Dałam wam szansę,” powiedziała Eshter. „Wybraliście stanie tutaj i znieważanie mnie. Jak powiedziałam wcześniej, życie składa się z wyborów.” „Daj mi przynajmniej moje skrzypce,” nie ustępował. „Nie mamy niczego, bez szansy, by wrócić do domu. Będę mógł chociaż grać na dworcu, by uzbierać na bilety na pociąg.” Wizja ich upokarzających się żebranie musiała przemówić do jej wypaczonego umysłu, bo uśmiechnęła się jak rekin i skinęła głową. „Dobrze,” powiedziała i odsunęła się, wpuszczając Mika z powrotem do pokoju. Kiedy z niego wyszedł, przytulał do piersi futerał na skrzypce, jakby niósł dziecko. „Dziękuję,” powiedział Eshter, tak jakby wyświadczyła im jakąś uprzejmość. Zuzana popatrzyła na niego. Czyżby stracił rozum? „Weź Elizę,” powiedział do niej, a ona po chwili już prowadziła przed sobą Elizę, która szła jak lunatyczka. Zuzana zatrzymała się tylko raz, stając twarzą w twarz z Eshter. „Już raz to mówiłam, ale wtedy to był tylko żart. Teraz nie żartowała. Jeszcze nigdy nie była bardziej poważna. „Dorwę cię za to. Obiecuję.”

Eshter zaśmiała się. „To nie tak działa świat, kochanieńka. Ale możesz próbować, jeśli cię to uszczęśliwi.” „Oczekuj tego,” wysyczała Zuzana i z Elizą po boku ruszyła w stronę windy. Przechodząc przez błyszczący hol, słyszała szepty i czuła na sobie spojrzenia wszystkich, a zwłaszcza recepcjonistki – amatorki w poruszaniu brwiami. Płomień upokorzenia garbił jej ramiona, ale to było nic w porównaniu z obezwładniającą paniką, na myśl o przyjaciołach, którzy być może byli teraz na łasce wroga. Co im się stało? Eshter musiała ostrzec anioły. Co jej obiecali? Zuzana zastanowiła się. A co więcej, jak ona i Mik mogli przeszkodzić jej w otrzymaniu tego? Jak? Nie mieli nic. Nic poza skrzypcami. „Nie wierzę, że jej podziękowałeś,” warknęła, kiedy wyszli na ulicę. Rzym otoczył ich, jego gorące, lepkie powietrze stanowiło nieprzyjemny kontrast ze spokojem i chłodem hotelu. „Pozwoliła mi wziąć skrzypce,” powiedział, wzruszając ramionami, wciąż przyciskając futerał do siebie, jakby to był szczeniaczek albo dziecko. Brzmiał na... zadowolonego. Zuzana zatrzymała się – nie mieli celu, ale szli, by oddalić się od hotelu – i odwróciła się do niego. Nie tylko brzmiał na zadowolonego. On też na takiego wyglądał. „Co z tobą?” zapytała go, zagubiona i gotowa, by usiąśc na chodniku i płakać.

„Powiem ci za minutę. Chodź. Nie możemy tu zostać.” „Taa, myślę, że to już ustalone.” „Nie. Chodziło mi o to, że nie możemy zostać nigdzie, gdzie ona może nas znaleźć, a będzie szukać. Chodź.” W jego głosie brzmiała natarczywość, co ją zaskoczyło jeszcze bardziej. Zacisnął dłoń na jej ramieniu, by nią kierować, a ona ciągnęła Elizę za nimi – senną figurę, która bezwładnie za nimi podążała, a ludzie wciągnęli ich. Tłum, na który wcześniej pomstowali, stał się ich ratunkiem i uciekli.

LVIII

Nie ten brzydal Wszystko było tak, jak

być powinno. Ciężkie okno nie było zamknięte i Karou musiała tylko cicho je otworzyć. Zaskrzypiało; zamarła, nie chcąc robić hałasu. Przez chwilę rozpaczała nad brakiem „niemal bezużytecznych życzeń” – które zabierała z filiżanki ze sklepu Brimstona i nawlekała na łańcuszek. Obrót koralika między palcami i życzenie na nieskrzypiące okno. Cóż. Nie potrzebowała ich. Otworzenie powoli okna wymagało cierpliwości, ale udało jej się. Komnata stała

dla nich otworem, a światło księżyca rozjaśniało najgęstszą ciemność. Weszli do środka jedno po drugim, ich sylwetki odcinały się na poświacie księżyca. Zatrzymali się. Coś czaiło się w tej ciemności, jak woda ukryta pod olejem. Ostatni oddech przed zbliżeniem się. Łóżko wyglądało jak nie na miejscu. To była sala wizytowa, najsławniejsza w tym pałacu. Łóżko zostało tu wniesione i zwykły człowiek musiałby wziąć duży kredyt, by zapłacić za ten barokowy przepych. Nad łóżkiem wisiał wielki plakat przedstawiający świętych i anioły. Pod kołdrą leżał jakiś kształt. Ten kształt oddychał. Na stoliku nocnym leżał hełm Jaela, pod którym ukrywał swoją brzydotę przed ludźmi. Jego oddech był głęboki i spokojny. Stopy Karou nie dotykały podłogi. To unoszenie się nie męczyło jej; zdolność ta była dla niej naturalna, jakby od zawsze była częścią niej: Dlaczego miałaby dotykać podłogi, skoro nie musi? Ruszyła powoli na przód. Akiva obszedł łóżko dookoła i stanął po jego drugiej stronie, w pełnej gotowości. Ten moment był najistotniejszy: obudzenie Jaela i utrzymanie go w ciszy, kiedy będą oferować mu „perswazję,” która była kruczkiem planu Karou. Jeśli wszystko pójdzie w porządku, będą na zewnątrz w ciągu dwóch minut. Trzymała sznur konopii w dłoni, by stłumić wszystkie dźwięki, które mógł wydać, zanim przekonają go, że lepiej jest leżeć cicho. I oczywiście, by potem zamaskować dźwięki jego bólu.

Bezkrwawo nie znaczy bezboleśnie. Karou nigdy nie widziała Jaela, ale wyobrażała sobie jego brzydotę z wielu opowieści. Była na nią przygotowana, kiedy anioł obrócił się i ukazał twarz. Oczekiwała brzydoty i dostała brzydotę. Ale to była niewłaściwy brzydal. Oczy otworzyły się z udawanego snu – jasne oczy na zdeformowanej twarzy, ale nie było na niej blizny od brwi do brody, tylko skóra pokryta sińcami i błysk zepsucia, jeszcze głębszy niż u imperatora. „Niebieska ślicznotka,” powiedziała rzecz, z gardłowym bulgotaniem. Karou rzuciła się na niego ze sznurem. Poruszała się szybko, ale nie wystarczająco, by w porę stłumić jego krzyk. Razgut wrzasnął, „Nasi goście przybyli!” zanim owinęła wokół jego gardła sznur i go uciszyła. Leżał cicho, ale to już nie miało znaczenia. Alarm rozbrzmiał. Drzwi trzasnęła otwierane. Dominium wlali się do środka.

LIX

Samowypełniające się proroctwo W Królewskim Apartamencie hotelu St. Regis, Eshter Van de Vloet stała w drzwiach łazienki i patrzyła na... skrzypce, leżące w wannie. Skrzypce, leżące w wannie. Skrzypce. ... ... ...

Jej krzyk był gardłowy, niemal jak charczenie, bulgotanie ropuchy. Jej psy podeszły do niej, rozzłoszczone, ale zignorowała je, padając na kolana i krzycząc. Kiedy tak czołgała się po lśniącej podłodze, potok czystych, prawdziwych emocji wylewał się z niej. To uczucie były dla niej nieznane. To była porażka *** W ciągu godziny, Zuzana do perfekcji opanowała sztukę wściekłych westchnięć. Niebo wciąż było puste, co nie było dobrym znakim. Minęło wystrczająco dużo czasu, by Karou, Akiva i Virko zdążyli rozbić Jaela, ale nie było na to żadnych dowodów, a ekran telefonu zuzany był równie pusty, co niebo. Oczywiście, wysłała im ostrzeżenia, a nawet próbowała dzwonić, ale włączała się poczta głosowa, co przypomniało jej te okropne dni, kiedy Karou opuściła Pragę – i Ziemię – a Zuzana nie wiedziała czy żyje, czy też nie. „Co z tym zrobimy?” Zanurkowali w wąską alejkę, Mik wciąż zachowywał się bardoz tajemniczo. Zuzana posadziła Elizę pod ścianą brudnego budynku i usiadła koło niej. Mik klęknął przed nią i podał jej futerał ze skrzypcami. Kiedy je od niego wzięła, zaskoczyła ją jego waga. To... jet ciężkie? „Mik dlaczego twój futerał na skrzypce waży pięćdziesiąd funtów?”

„Zastanawiam się,” powiedział, zamiast odpowiedzieć. „Czy w bajkach bohaterowie mogą być, um... złodziejami?” „Złodziejami?” Zuzana zmrużyła podejrzliwie oczy. „Nie wiem. „Możliwe. Robin Hood?” „To nie bajka, ale może być. Szlachetny złodziej.” „Jaś i magiczna fasola. Ukradł te wszystkie złote rzeczy olbrzyma.” „Racja. To mniej szlachetne. Zawsze mi było smutno tego olbrzyma.” Odpiął zatrzaski futerału. „Ale nie żal mi tego.” Zatrzymał się. „Mam nadzieję, że możemy to zaliczyć jako jedno z moich zadań.” Kiedy otworzył wieko, opakowanie wypełnione było... medalionami. Wypełnione. Były różnej wielkości i w różnych odcieniach brązu. Niektóre były lekko przyprószone patyną, ale wszystkie miały wygrawerowany ten sam rysunek: lekko zmrużone oko. Brimstone. „Więc,” powiedział Mik z leniwym uśmiechem, „kiedy fałszywa babcia mówiła, że nie ma więcej życzeń? Kłamała. Ale spójrz. Samowypełniające się proroctwo. Teraz naprawdę ich nie ma.”

LX

Nikt dziś nie umrze Drzwi trzasnęły. Dominium wlało się do pomieszczenia. Pierwszym impulsem Karou było sięgnięcie po ból i zniknięcie, ale Razgut złapał ją za nadgarstek i trzymał, więc to nie miało znaczenia. Widzialna czy nie, była złapana. Szarpnęła się, walcząc z Upadłym. Jego uścisk był niezłamalny. Maiała swoje księżycowe ostrza, ale mieli rozlać krew tylko w ostateczności, więc jej ręka zawahała się na biodrze, kiedy obserwowała żołnierzy, nieprzejdnanych i licznych, wypełniających pokój.

Znowu, znowu się nie udało. Czas był powolny. Lepki. Jak wiele może się stać w ciągu sekundy? W ciągu trzech? Dziesięciu? Jak wiele sekund potrzeba, by zniszczyć wszystko, co kochasz? Eshter, pomyślała z ponurą pewnością. Oczekiwali ich. To nie była osobistych sześciu strażników, którzy mieli pilnować komnaty Jaela. Było tu przynajmniej trzydziestu żołnierzy. A może czterdziestu? Przez otwarte drzwi, niespiesznie wszedł Jael. Karou zobaczyła go zanim on zobaczył ją, ponieważ patrzył prosto przed siebie. Jego brzydota była dokładnie taka, jak słyszała, a nawet bardziej. Blizna była poszarpana i otwarta, w miejscu nosa były dwie dziury, z który wydobywał się świszczący oddech. Usta były na wpół otwarte i ukazywały ubytki w uzębieniu. Ale nie to było najgorsze. Najgorszy był uśmiech: mściwość połączona z nienawiścią. „Bratanku,” powiedział, a słowo to było mokre od wrogości i triumfu. *** Jael stanął przed Akivą. Ognistooki Pomór Dzikich, o którego śmierć pokłócił się z bratem, kiedy leżał na łożu, w obozie. „Zabij go,” poradził wtedy Joramowi. Pamiętał uczucie tych słów na języku – gorąc, ponieważ były to pierwsze słowa, które wypowiedził od kiedy ściągnięto mu bandaże z twarzy. Pierwsze, które próbował

powiedzieć, kiedy leżał w agonii, z ustami we krwi, mokrą blizną, a odraza, którą zobaczył w oczach brata – i wszystkich innych – wciąż miała moc zawstydzenia go. Pozwolił pociąć się kobiecie. Nieważne, że on żył, a ona nie. Będzie nosił jej znak już na zawsze. „Gdybyś był mądry, zabiłbyś go teraz,” powiedział do swojego brata. Z perspektywy czasu, wiedział, że była to zła taktyka. Joram był imperatorem i nie wysłuchiwał rozkazów. „Co, wciąż próbujesz ją ukarać?” zadrwił Joram, przyciągając widmo Festiwalu między nich. Oboje starali się i przegrali próbując upokorzyć steliańską konkubinę; mogła być martwa, ale nie złamała się. „Zabicie jej nie ci nie wystarczy, musisz mieć też chłopaka? Co, myślisz, że jakoś się o tym dowie i będzie cierpiała jeszcze bardziej?” „On jest jej nasieniem,” upierał się Jael. „Była zarodnikiem infekcji. Nie wyrośnie z niej nic bezpiecznego.” „Bezpiecznego? Jaki użytek mam z ‘bezpiecznego’ wojownika? On jest moim nasieniem, bracie. Sugerujesz, że moja krew nie jest silniejsza od krwi jakiejś dzikiej dziwki?” Taki właśnie był Joram: ślepy, nierozsądny. Pani Festiwalu Dalekich Wysp mogła być różnie określana, ale na pewno nie „dziwką.” Ani nie „więźniarką.” Przybyła do haremu imperatora i dlaczego wybrała zostanie tam, było poza jego rozumowaniem. Była

Stelianką i chociaż nigdy tego nie dowiodła, Jael był pewny, że miała moc. Więc... dlaczego córka mistycznego plemienia weszła do łóżka Jorama? Jael patrzył na Akivę. W istocie, dlaczego? Wystarczyło spojrzeć na tego bękarta, by zobaczyć, czyja krew była silniejsza. Czarne włosy, śniada skóra – nie tak ciemna, jak u Stelianów, ale bliższa im niż jasnej skórze Jorama. Oczy, oczywiście, były całkowicie jej i sympatia dla magii? W tym nie było wątpliwości. Joram powinien był go posłuchać. Powinien był słuchać jego rad, zamiast wypędzać go i kazać mu jeść posiłki samotnie, twierdząc, że nie może znieść wydawanych przez niego odgłosów. Cóż, Jael mógł się teraz z tego śmiać. I wydawać te świszczące, bulgoczące odgłosy kiedy chciał. „Pomór Bestii,” powiedział, podchodząc bliżej, ale na tyle daleko, by oddzielała ich gruba bariera Dominium. Dziesięciu żołnierzy trzymało specjalną broń, która wcześniej tak spektakularnie osłabiła Akivę: nagie dłonie. Nie ich własne, oczywiście. Wysuszone i zgniłe, niektóre z pazurami, ale wszystkie z oczami diabła. Trzymali je przed sobą, odcięte dłonie chimerskich wojowników. Na ich widok, bestia obok Akivy zaczęła nisko warczeć. Rząd kolców na jego szyi wysunął się i otworzył, niczym śmiertelny kwiat. Wydawał się teraz dwa razy większy, najgorszy koszmar na polu bitwy.

Jael zamarł. Nawet bezpieczny, za barykadą ciał i żywego ognia, ten widok przeraził go. Nawet nie sama chimera, ale serafini i chimery stojący razem? Bestie były krucjatą jego braci. Jael zwrócił swoją uwagę na nowego wroga, ale sojusz, który zobaczył przed sobą, naznaczył tysiące lat walki znakiem zapytania – choroba nie została wypleniona z Eretz, a rozrosła się i ewoluowała. Kiedy się odwrócił, był już spokojny. Reszta rebelii musiała zostać złamana, pomyślał z satysfakcją. Z jakiego innego powodu tych troje przyszło tutaj, bez armii na karku? Chciał zaśmiać się im w twarz z ich głupoty, ale zobaczył, jak blisko łóżka stali i znowu go zmroziło. Gdyby nie ostrzeżenie tej kobiety, spałby w tym łóżku, kiedy wślizgnęli się przez okno. Zbyt blisko. Tylko szczęście uchroniło go od śmierci. Nie powinien być więcej tak nieostrożny. „Książę Bękartów,” kontynuował, czując, że to, czego pragnął wiele lat temu, dzieje się teraz. „Siódmy Tego przeklętego Imienia Akiva.” Zamilkł na chwilę. „Żaden Bękart tego imienia przed Tobą nie dożył do dorosłości. Wiedziałeś to? Stary Byon dał ci je nie bez powodu. Chciał, żeby twoja matka błagała, żeby tego nie robił. Zrobiłaby to każda kobieta w haremie, ale nie ona. ‘Skrob sobie na tej swojej liście co chcesz, staruszku,’ powiedziała mu. ‘Mój syn nie znajdzie się pod wpływem twojej żałosnej klątwy.’ ” Obserwował uważnie Akivę. „Odważne słowa, czyż nie? Jak wiele żyć przeżyłeś? Klątwa twojego imienia dotyka innych wokół ciebie, prawda?”

Wydawało mu się, że Pomór Dzikich drgnął. Jael wyczuł ranę. „Inni umarli, ale ty żyjesz?” ciągnął dalej. „Odwróciłeś klątwę. Ty nie umierasz. Zamiast ciebie umierają twoi bliscy.” Akiva zacisnął szczękę. „To musi być ogromne brzemię,” Jael potrząsnął głowę z udawanym żalem. „Śmierć szuka cię, ale cię nie widzi. Niewidzialny dla śmierci!” Uśmiechnął się. „Bratanku, mam dla ciebie dobre wieści. Dziś złamiemy tę klątwę. Dziś, w końcu, umrzesz.” *** Nawet świadomy okrutności Jaela, jego słowa były dla niego niczym cios w serce. To było niczym echo z Wieży Triumfu, kiedy Jael i jego żołnierze przejęli kontrolę nad pomieszczeniem. „Zabić wszystkich,” powiedział Jael tego dnia, a żołnierze rzucili się na nich. Hazael i Liraz walczyli, starając się zabić jak najwięcej. To była dosłownie krwawa łaźnia, imperator i jego służący leżeli twarzami w basenie krwi. Krew na ścianach, krew na podłodze, krew wszędzie. Głos, twarz, liczba żołnierzy. Akiva zgadywał, że niektórzy ze stojących przed nim teraz mężczyzn było wtedy w wieży i przetrwało eksplozję. Celowali w niego nawet tym samym rodzajem broni, którym zaskoczyli go w ten krwawy dzień.

Powitanie Jaela również było to samo. „Bratanku.” Powiedział to do Japheth, słabego dziedzica Jorama, zanim go zabił. Teraz powiedział to samo do Akivy, dołączając do tego świszczącą litanię jego imion. Pomór Dzikich. Książę Bękartów. Siódmy Tego przeklętego Imienia Akiva. Akiva słuchał w ciszy i zastanawiał się: Co miała na myśli jego matka, mowiąc, że nie będzie pod wpływem słabej klątwy? Czuł, że „Akiva” nie jest jego prawdziwym imieniem, ale tylko kolejnym akcesorium Bękartów, jak jego zbroja lub miecz. Jego imię nie było jego częścią, a słysząc reakcję jego matki na nie, zastanawiał się” Kim jeszcze był? Czym jeszcze? Jestem żywy. Był żywy i zadowolony z tego, więc kiedy jego wuj mówił, słyszał go, ale żadne z jego słów go nie raniło. „Dzisiaj złamiemy tę klątwę. Dziś, w końcu, umrzesz,” powiedział Jael. Akiva potrząsnął głową. Nawet nie pomyślał o tym, że nie czuje słabości. W łazience Jorama, te okropne „trofea” dały Dominium przewagę, której potrzebowali, by pokonać Akivę, Hazaela i Liraz. Dzisiaj sprawy miały się inaczej. Tatuaże nie osłabiały go. Czuł tylko pulsowanie na jego nowym znaku na karku. Przypomniał sobie delikatny dotyk palców Karou, kiedy go jej pokazał i pamiętał nacisk jej dłoni nad jego sercem, bez magii burzącej mu krew i słabości, tylko sam dotyk. Widział jej niespokojny wzrok i jej szamotaninę z Razgutem. Chciał koło niej być, odciąć fioletową głowę i

uwolnić ją. Chciał również zaciągnąć kreaturę do kąta i zarzucić pytaniam. Upadły. Co to znaczyło? Miał szansę kiedyś się tego dowiedzieć, ale teraz nie było na to czasu. Wiedział, że Karou poradzi sobie z tą kreaturą. Jego własny przeciwnik stał przed nim. „Nie dziś,” powiedział Akiva do Jaela. To były pierwsze słowa, jakie powiedział od wejścia tutaj. „Nikt dziś nie zginie.” Śmiech Jaela był tak paskudny, jak zawsze. „Bratanku, rozejrzyj się. Cokolwiek sobie myślałeś przychodząc do mego łóżka w nocy” – po raz pierwszy spojrzał na Karou, a błysk zadowolenia rozjaśnił na chwilęjego oczy – „i spodziewam się, że to było podobne do moich własnych intencji.” Był zadowolony z siebie. Pod tym względem zachowywał się tak samo jak w Wieży Triumfu, ale nie wziął pod uwagę jednej, krytycznej różnicy: Akiva nie był pod wpływem magii. „Było,” powiedział Akiva. „I wątpię, że domyśliłeś się, o co mi chodziło.” „Co?” Ironia. „Że niby nie zamierzałeś mnie zabić?” Powiedział to, jakby był to dobry żart. Z jakiego innego powodu mieliby tu przychodzić? Odpowiedź Akivy była łagodna. „Nie. Nie zamierzaliśmy. Przyszliśmy, by poprosić cię o odejście. Odejście bez niczego, bez rozlewania krwi i bez zabierania czegokolwiek z tego świata. Wróćcie do domu. Wszyscy. Tylko tyle.” „Oh, tylko tyle?” Więcej śmiechu. „Stawiasz żądania?” „To była prośba. Ale jestem przygotowany do stawiania żądań.”

Oczy Jael zwęziły się i Akiva zobaczył, jak szyderczość zmienia się w niedowierzanie, a potem podjerzliwość. Czy zaczął się domyślać, że coś było nie tak? „Potrafisz liczyć, bękarcie?” Jael próbował wrócić do swojego szyderstwa. Chciał być zabawny i pewny siebie, ale zdradziło go drżenie głosu. Akiva widział, że sam teraz przelicza swoje możliwości i stara się uwierzyć w siłę swojej pozycji. „Jest was dwoje przeciw czterdziestu,” powiedział. Dwoje. Nie policzył Karou. Cóż, Akiva nie zamierzał go poprawiać. To nie był jedyny błąd jego wuja; ten był tylko najbardziej oczywisty. „Niezależnie od waszej siły, to liczby mają na końcu znaczenie.” „Liczby mają znaczenie,” zgodził się Akiva, myśląc o cieniach, które spadły na nich w Adelfas. „Ale inne czynniki czasami zmieniają bieg wydarzeń.” Nie czekał aż Jael zapyta, jakie to czynniki. Tylko głupiec by zapytał, a Jael nie był kompletnym głupcem. Więc zanim imperator kazał zaatakować, Akiva przemówił. „Myślisz,” zapytał, „że zdołasz mnie jeszcze zaskoczyć?” Potem powiedział już tylko jedno słowo. To było imię, którego Jael nie znał. I na sekundę jego brwi się zmarszczyły. Ale tylko na sekundę. Potem bieg wydarzeń zawrócił.

LXI

Mimowolne supermoce N

„ ie działajmy pochopnie,” powiedział Mik, trzymając jedno z podłużnych życzeń w dłoni. „Czym dokładnie jest samuraj? Nie sądzisz, że powinniśmy to wiedzieć, zanim sobie to zażyczymy?” „Dobra myśl,” Zuzana trzymała to samo życzenie w dłoni. Ważyło o wiele więcej niż na to wyglądało. „Mogłoby to nas oboje zmienić w japońskich mężczyzn.” Zerknęła na niego. „Czy wciążbyś mnie kochał, gdybym była japońskim facetem?”

„Oczywiście,” powiedział Mik bez wahania. „Jakkolwiek fajnie brzmi słowo samuraj, nie sądzę, żeby było to coś, co mamy na myśli. Chcemy tylko być w stanie skopać tyłki, tak?” „Cóż, nie ujęłabym tego w ten sposób, bo chciałabym skopać im nie tylko tyłki.” Nazywanie było ważne, kiedy chodziło o życzenia. W bajkach zawsze to mówili. Zuzana miała już kilka małych życzeń od Karou, ale nigdy nie trzymała prawdziwego życzenia w ręce. Co jeśli coś pokręci? To był gavriel. Pomyłka mogła być groźna. Stop. Wróć. To był gavriel. Jeden z czterech z futerału Mika. Futerału, na którym siedziała teraz Zuzana. Była wciążpod wrażeniem Mika, który ukradł wszystkie życzenia tuż spod nosa Złej Eshter. Czy się już zorientowała? Jak bardzo była wściekła? Czy to się liczy jako zemsta, kiedy nie widzisz złości wroga? Zaliczyła to jako jedno z zadań Mika i teraz nie mogli dojść do porozumienia. Zuzana powiedziała, że to trzecie i ostatnie, jako że wciąż zaliczała do nich naprawienie klimatyzacji w Ouarzazate. Mik twierdził, że to się nie liczy, bo to było również dla niego samego i że ma jeszcze jedno zadanie do wykonania. Zuzana w końcu uległa, bo kłótnia oznaczałaby, że błaga go o to, by jej się w końcu oświadczył. Ich ręce wciąż zaciskały się na życzeniach: niebo wciąż było złowieszczo puste, a telefon milczał. Nie wiedzieli czego sobie życzyć. Czy z lataniem i zdolnościami do walki mogli pomóc? Co

mogli oni, a czego nie mogli Karou, Akiva i Virko? Zuzana nie sądziła, że można sobie życzyć doświadczenia wojennego i umiejętności strategicznych. A jeszcze trzeba było pomyśleć o Elizie. Nawet jeśli dadzą sobie mimowolne supermoce i wzniosą się, by uratować świat, to czy mogą ją tu zostawić? Hej, chwila. Zuzana popatrzyła na Elizę, a potem na Mika. Uniosla brew. Mik również patrzył na Elizę. „Cóż, tak. Oczywiście,” powiedział. Zaczęli oboje zastanawiać się na jak najlepszym sformułowaniu życzenia. Po chwili Zuzana już mowiła do gavriela. „Życzę sobie, by Eliza Jones, urodzona jako Elazael, była w pełni sprawna na ciele i umyśle. Coś kazało jej dodać na końcu, „Niech będzie w jak najlepszej kondycji.” Nic się nie stało. Mik i Zuzana niepewnie popatrzyli na siebie. Nie wiedzieli, jak inaczej uruchomić zaklęcie. Wpatrywali się w Elizę, szukając choćby małego znaku, że coś się dzieje. Nie było żadnego małego znaku. To znaczy... znak wcale nie był mały. Ani trochę.

LXII

Wiek wojen Słowem, które powiedział Akiva było Haxaya i Jael nie widział, co to znaczy ani że to jest w ogóle imię, ale rezultat był jasny. Sekunda. Powietrze przed nim było puste, a potem nagle zapełniło się, sylwetka ukształtowała się – smuga sierści i zębów – i już była w ruchu. Zobaczył to i to uderzyło w

niego. Dwie połówki jednej sekundy. Został odrzucony daleko w tył. Dwie sekundy. Jego żołnierze byli przed nim. Odwrócili się tylko, kiedy upadł i krzyknął, a po chwili odwróciły się znowu, kiedy znalazł się przy drzwiach, mając ostrze na gardle, a jego napastnik stał za nim, poza ich zasięgiem. Krzyk. Nie z ust Jaela. Nie był w stanie krzyczeć, nie z mieczem na gardle. To był Upadły, który krzyczał, rzucając się po łóżku i walcząc z dziewczyną. Trzy sekundy. Nacisk ostrza. Jael czuł zimno na gardle i spanikował, ale wciąż mógł oddychać. „Tak mi przykro,” powiedział głos – kobiecy szept tuż przy jego uchu. Ostrze było ostre, a ona się tym nie przejmowała. Jeszcze mocniejszy nacisk i więcej zimna, a potem ciepło. Wszyscy ci mężczyźni akurat mieli czas, by odwrócić głowy i na nich patrzeć. Powietrze w ciągu trzech sekund wypełniło się szokiem, strachem i płaczem Razguta. „Nie nie nie!” głos upadłej rzeczy był cimny od furii. „Zabić ich!” wrzeszczał. „Zabić ich!” Jakby na jego rozkaz, jeden z żołnierzy zbliżył się do Jaela i wzniósł ostrze w stronę chimery, która go trzymała. Jej ramię zacisnęło się wokół anioła. Jej pazury wbiły się w jego ciało, a ostrze wcisnęło mocniej w gardło. „Stój!” krzyknął. Do niej, do tego mężczyzny. Nie był zadowolony, że brzmiało to jak płacz. „Nie ruszaj się!” Gorączkowo myślał, co zrobić – pięć sekund – ale

wszystkich żołnierzy umieścił przed sobą, a nikogo nie postawił w głębi pokoju. To był jego własny błąd, chowanie się za ścianą żołnierzy. „Jak łatwo utoczyć ci krwi,” powiedziała. Jej głos był chrapliwy, zwierzęcy. „Myślę, że ona chce być wolna. Nawet twoja własna krew cię nienawidzi.” „Haxaya,” powiedział Akiva, ostrzegawczo. „Miało być bez krwi.” Już na to za późno. Gardło Jaela było od niej śliskie. „Szarpał się,” brzmiała odpowiedź Haxayi. Razgut wciąż zawodził. Dziewczyna już uwolniła się od niego i stanęła po stronie bękarta, troje w jednej linii: człowiek, serafin, bestia, troje, których oczekiwał. Jak mógł nie zauważyć tego czwartego? Jak to się stało? Jak? Akiva odezwał się ponownie do Jaela, jakby kontynuując przerwaną rozmowę. „Inne czynniki,” powiedział, jego głos był spokojny i pewny. Inne czynniki mogą odwrócić bieg wydarzeń, powiedział chwilę wcześniej. „Jak na przykład stawianie jednego życia ponad inne. Twojego własnego, na przykład. Gdyby liczba miała takie znaczenie, wciąż mógłbyś wygrać. Nie osobiście. Ty umarłbyś pierwszy, ale twoi ludzie mogliby walczyć w twojej sprawie niezależnie od tego czy żyjesz.” Zamilkł i powiódł po nich wzrokiem, jakby spodziewał się, że mają jakiś wybór. „Czy to tego chcecie?” Kogo pytał, jego czy ich? Pomysł, że mogą odpowiedzieć, że sami zdecydują o swoim przeznaczeniu,

przeraziła Jaela. „Nie,” wycharczał, zanim zdołali podać inną odpowiedź. „Chcesz żyć,” upewnił się Akiva. Tak, chciał żyć. Ale dla Jaela było nie do pomyślenia, że jego wróg puści go wolno. „Nie baw się ze mną w gierki, Pomorze Dzikich. Czego chcesz?” „Najpierw, powiedział Akiva. „Chcę, żeby wszyscy położyli na ziemi swoje miecze.” *** Karou miała dość szarpania Razguta, więc kiedy Akiva wypowiedział imię Haxayi, wbiła mocno łokieć w oczodół rzeczy i szarpnęła, uwalniając nadgarstek. Nawet wtedy, niemal pociągnął ją w dół. Razgut trzymał się za oko i krzyczał – „Nie nie nie!” – a jego drugie oko było otwarte i szalone, świdrowało dookoła, kiedy szła w stronę Akivy. Stanęła u jego boku, Virko po drugiej stronie i obserwowali jak Haxaya trzyma Jael. Haxaya, znowu żywa i – dzięki zębom zabranym z Muzeum Zoologii – znowu w swojej lisiej postaci, zwinna i bardzo szybka. Nie była częścią planu. Nie pierwotnie. Kadzielnica z jej duszą była malutka i Karou zapomniała o niej, gdzy opuszczali jaskinie. Przypadek? Przeznaczenie? Kto wie. Cokolwiek to było, po opuszczeniu apartamentu Eshter, Karou pomyślała, że da lisiej chimerze szansę na zadośćuczynienie.

Podążała za nimi, ale w pewnej odległości. Plan się nie powiódł, ale nie byli tak głupi, by przybyć tu nieprzygotowani. „Możemy jej zaufać?” zastanawiali się. Jako, że dusza Haxayi była jedyną duszą pod ręką, była jedyną kandydatką do tej roboty. „To było osobiste,” Akiva powtórzył słowa Liraz. Bitwa pod Savvath. Cokolwiek Liraz tam zrobiła, sama uważała, że zasługuje na zemstę lisicy. Może chociaż teraz Haxaya wywiąże się z zadania. Jael miał szeroko otwarte oczy, a jego głos trząsł się, kiedy rozkazał żołnierzom położyć miecze. „Cofnijcie się,” powiedział im Akiva i zrobili tak, przesuwając się pod ściany komnaty. Ciężko było myśleć o nich indywildualnie, jak o pojedynczych istotach. Karou wpatrywała się w ich twarze, starając się dostrzec w ich oczach chęć zmiany, jakieś dobre uczucia. Nie widziała nic. Jeszcze nie. Ale wciąż miała nadzieję. Nie dla Jaela. Nie mógł być częścią przyszłości, którą budowali. Akiva podszedł do niego. Karou i Virko ruszyli za nim. Niemal tu skończyli. „Posłuchajcie mnie,” powiedział Akiva do żołnierzy. „Koniec wieku wojen. Dla tych, którzy powrócą i nie przeleją więcej krwi, będzie amnestia.” Mówił, jakby miał moc składania takich obietnic i słuchając go, Karou wierzyła w niego. A Dominium? Nie potrafiła powiedzieć. Byli cicho przez szkolenie, a Jael był cicho przez nóż Haxayi. Tylko Razgut krzyczał.

„Wiek wojen?” powtórzył. Był już na skraju łóżka. Oko, w które Karou wbiła mu łokieć, było spuchnięte, ale drugie wciąż było nadzwyczaj jasne, niemal ładne. Z tym, że czaiło się w nim szaleństwo. „A kim ty jesteś, by zakończyć wiek?” warknął. „Czy poświęciłeś wszystkich swoich ludzi? Czy klęknąłeś przed maginią i otworzyłeś swoje anima przed jej pazurami? Czy utopiłeś gwiazdy, jakby były dziećmi w wannie? Ja zakończyłem Pierwszy Wiek i ja zakończę drugi.” Z tymi słowami, wyciągnął nóż i rzucił nim w Akivę. Nikt się nie poruszył. Nikt nie stanął mu na drodze. A Razgut dobrze wycelował. Ostrze. Karou nie wierzyła, że to się dzieje naprawdę. Jej dłoń nie zdołała złapać ostrza, jej głowa nie obróciła się na czas. Nie zobaczyła tego oczami, ale widziała. Widziała, jak ostrze wbija się w serce Akivy.

LXIII

Na drugim końcu ostrza Lód i koniec. Wszechogarniające zimno, niemożliwe. Prawdziwe. Całe twoje istnienie przeobraża się w krzyk. Na drugim końcu rzuconego ostrza. Ten krzyk należał do Karou. Nie była w tej chwili z ciała i krwi, ale mimo to poruszała powietrze krzykiem, który mógł nigdy się nie skończyć.

LXIV

Perswazja Pewnego razu anioł umierał we mgle. A diabeł powinien był wykończyć go bez sekundy wahania. Ale nie zrobiła tego. A jeśli zrobi? Karou zastanawiała się nad setkami różnych sposobów. Chciała tego, w swym najczarniejszym gniewie, w kazbie, kiedy

wszystkim, co widziała, były morderstwa dokonane z powodu jej litości. Gdyby tego dnia zabiła Akivę lub chociaż pozwoliła mu umrzeć, wojna wciążby trwała. Kolejne tysiąc lat? Może. Ale nie zabiła, a wojny już nie ma. „Wiek wojen dobiegł końca,” powiedział Akiva, i nawet jeśli Karou widziała, co widziała i nie było możliwości pomyłki, jej serce sprzeciwiało się temu. Wiek wojen dobiegł końca, a Akiva nie mógł umrzeć w ten sposób. Z ostrzem wbitym w serce. Ale krzyk Karou nie rozbrzmiał. Dźwięk. Nóż przeleciał koło jej głowy, w stronę klatki piersiowej Akivy i... zgrzyt. To nie był dźwięk noża wbijanego w ciało. Głowa Karou w koncu obróciła się, a jej spojrzenie zamarło, niepewne czy dobrze widzi. Akiva stał prosto, nieporuszony. Żadnego jęku, żadnej krwi, żadnego noża wystającego z jego piersi. Karou zamrugała ze zdziwienia i nie była w tym jedyna, choć tylko ona czuła sekundę wcześniej wszechogarniającą rozpacz, a teraz radość, kiedy zobaczyła nóż wbity w ścianę za plecami Akivy. Nikt nie czuł tego samego smaku zdziwienia, co ona, choć wszyscy w komnacie byli zaskoczeni. Haxaya odezwala się pierwsza. „Niewidzialny dla śmierci,” wyszeptała, ponieważ nie było wątpliwości, co się przed chwilą stało. Akiva nie poruszył się, a tor lotu był bezbłędny. Nóż przeleciał przez niego.

To na Karou spojrzał najpierw i zobaczyła, że był równie zaskoczony, co wszyscy. Razgut tarzał się po łóżku, uderzając pięściami w swoją twarz. Karou doskoczyła do niego, zrzuciła go na podłogę i sprawdziła piżamę, szukając innej broni. Upadły zdawał się nie zauważyć nawet jej obecności. Dominium wyglądało na czujne, ale i pod wrażeniem Akivy i Karou wiedziała, że nie musi się już martwić o ataki z ich strony. Nie rozluźniła się jednak jeszcze. Musieli jeszcze dokończyć jej plan, w całej jego prostocie. W końcu do tego doszli. Akiva ponownie stanął twarzą w twarz z wujkiem. Jael był cicho, jego twarz była blada jak papier, oddychła ciężko przez usta. Przed obliczem takiej mocy, stracił całą swoją odwagę. Akiva nie wyciągnął nawet swoich mieczy, jego ręce były wolne. Pochylił się teraz nad wujkiem i położył płasko dłoń na jego klatce piersiowej. Gest ten wyglądał niemal przyjaźnie, a oczy Jael ponownie się rozwarły, gdy zastanawiał się, co się z nim stanie. Nie zajęło to długo. Karou obserwowała dłoń Akivy i przypomniała sobie ten moment, kiedy w Paryżu, po zakupie ciężkich, słoniowych kłów, podeszła do drzwi Brimstona i zobaczyła po raz pierwszy dłoń wypaloną w drewnie. Kiedy przyłożyła swoją dłoń do odcisku, popiół oderwał się i spadł. I przypomniała sobie Kishmisha, zwęglonego i umierającego w jej dłoniach, jego uspokajające się

tętno, i jak wycie strażackich syren wyrwało ją z gniewu – wyrwało z gniewu i rzuciło do czegośgorszego, kiedy dobiegła do drzwi Brimstona, i zastała je pogrążone w płomieniach. Niebieski ogień, piekielny, i odcisk skrzydeł. Na całym świecie, w tym samym czasie, tuziny drzwi, wszystkie oznaczone czarną dłonią, buchnęły tym samym, nienaturalnym ogniem. To Akiva to zrobił. Wszystkie serafiny są istotami ognia, ale to on oznaczył wszystkie drzwi Brimstona i spalił je, odcinając swoich wrogów bez ostrzeżenia. To właśnie przypomniała sobie Karou, gdy zobaczyła odciśniętą dłoń Liraz na klatce piersiowej Ten. Z dłoni Akivy zaczął unosić się dym. Jael nie miał na sobie zbroi, nic nie osłaniało go przed ogniem. Karou zobaczyła zrozumienie w jego oczach i panikę, kiedy próbował oderwać się od nacisku dłoni. Miała nadzieję, że Haxaya nie poderżnie mu przez przypadek gardła. Krzyknął i Akiva się odsunął. Karou zobaczyła przypalony znak na ciele Jael. Odcisk dłoni na ciele. Perswazja. „Idź do domu,” powiedział Akiva. „Albo zapalę to. Gdziekolwiek będziesz, gdziekolwiek ja będę. To nie ma znaczenia. Jeśli nie zrobisz tak, jak mówię, spalę cię. Nie będzie nawet popiołu wskazującego, gdzie stałeś.” Haxaya popchnęła Jaela przed siebie i odsunęła się. Jej noż nie był już potrzebny, wytarła go w jego własną, białą koszulę. Potknął się, zachwiał, ale utrzymał na nogach. Odwrócił się do Akivy. „I co wtedy?” zapytał,

świadomy, co stracił. „Kiedy wrócę do Eretz, nosząc twój znak? Spalisz mnie wtedy. Czemu mam robić teraz to, co mi każesz?” Głos Akivy był spokojny. „Daję ci moje słowo. Zrób to. Wróć teraz do domu. Weź ze sobą swoją armię i nic więcej. Nie rób chaosu. Po prostu odejdź, a ja nigdzy nie zapalę znaku. Obiecuję.” Jael prychnął z niedowierzaniem. „Obiecujesz. Puścisz mnie tak po prostu żywego.” Karou patrzyła, jak Akiva myśli nad odpowiedzią. „Nie to powiedziałem.” Czy pomyślał o Hazaelu? Swojej matce? O przyszłości, którą już teraz wspólnie tworzyli? „Nie spalę cię.” Pozwolił, by jego opinia o wujku pojawiła się na jego twarzy. „To moja jedyna obietnica, co nie znaczy, że będziesz żył.” Pozwolił, by głupia wyobraźnie jego wujka zrobiła resztę. „Może dostaniesz szansę. Może zobaczysz mnie nadchodzącego.” Pozwolił, by cisza się przedłużyła i wtedy, tak po prostu, zniknął. „A może nie.” Karou podążyła za jego przykładem i również zniknęła. Virko i Haxaya sekundę później, kiedy Akiva rzucił i na nich swój czar. Jael i Dominium zobaczyli cienie wychodzące przez okno, a w komnacie został złamany imperator, szalony, zawodzący potwór i czterdziestu żołnierzy, nie wiedzących, co ze sobą zrobić.

LXV

Wybrany Był jednym z dwunastu w Dawnych Czasach, a chwała należała do niego. ***

Została wybrana z dwunastu. Oh, chwała. *** Unieśli się ponad tysięczny tłum, kandydaci z każdego królestwa, młodzi i pełni nadziei, pełni dumny, pełni marzeń. Byli piękni, każdy z nich, i silni. Byli bladzi jak perły i czarni jak ropa, czerwoni i kremowi, i brązowi, a nawet – jak Usko Remarroth – niebiescy. To tym byli wtedy serafini: najwspanialszymi istotami świata, jak klejnoty na gobelinie. Jedni mieli w piórach metal, inni jedwab, skóry i nosili złoto, nosili atrament, ich włosy były splecione lub kręcone, były złote, czarne lub zielone. Razgut nie został zauważony przez tłum – nie z powodu stroju, który był czysty, choć blady, ani z powodu jego koloru, który po raz pierwszy wydał mu się monotonny. Strój był beżowy, a jego włosy i oczy brązowe. Także był piękny, wszyscy byli, ale nikt nie był tak efektowny jak Elazael. Należała do Chaviserów, którzy byli najciemniejszymi spośród serafinów. Miała skórę czarną jak skrzydło kruka, a fioletowe włosy gładkim strumieniem spływały na jej ciemne ramiona. Jej oczy były brązowe, stanowiły najjaśniejszy punkt jej ciała i błyszczały. A białka jaj oczu zdawały się być najczystszym śniegiem. Każde królestwo przysłało swoich najlepszych. Wszystkie, poza jednym. Jednego odcienia brakowało: Nie było ognistych oczu pośród tłumu. Stelianie nie

przysłali nikogo i sami się nie pojawili, ale nikt o to nie dbał. Nie wtedy. Tego dnia byli zapomniani, pominięci. Później to się zmieniło. O bogowie, jak się zmieniło. Tylko magini wiedziała, czego szukali i nie powiedziali. Testowali, a testy te były tajemnicą i każdego dnia ubywało kandydatów – nadzieja, duma i marzenia były odsyłane tam, skąd przybyły, bez chwały – ale niektórzy przetrwali. Dzień po dniu, podnosili się, kiedy inni upadali, aż dwunastu najlepszych stanęło przed maginią i magini, w końcu, uśmiechnęła się. Tego dnia dwunastu pożegnało się z życiem, które znali do tej pory i stali się Faerami, pierwszymi i jedynymi. Podzielili się na dwie grupy, dwa zespoły na dwie podróże. Przeszli przez szkolenie, które miało ich przygotować do misji, a to, czym stali się na końcu, różniło się od tego, czym byli na początku. Wprowadzono w nich... znaczne zmiany. W ich anima – niematerialny cząstek ich samych, dla których ciała były jedynie obramowaniem. Magini ukształtowała Faerów w coś nowego. Pasowało to do ich nowego zadania i było wspaniałe. Faerowie zostali wybrani do bycia odkrywcami, światłonoścami dla swojego ludu, przelatującymi przez warstwy Kontinuum, aż do wielkiego Wszystkiego. Mag Regent z Uniwersytetu Kosmologii wyjaśnił im: „Wymiary leżą jeden na drugim jak kartki w książkach. Ale w Kontinuum każda kartka jest nieskończona, a książka nie ma końca.”

Konieczne było je sforsować. Lecąc nie wzdłuż, a przecinając je. Jak końcówka długopisu przesuwająca się po kartce, by napisać coś na nastepnej. Magini uczyła ich, jak to zrobić, po tysiącach lat nauki, ponieważ to właśnie miało być zadaniem Faerów: forsować kolejne kartki i podpisać się na niezapisanych. Pierwsza Szóstka w jedną stronę, druga w przeciwną. Przez resztę ich życia dystans pomiędzt grupami miał rosnąć – do największego dystansu, jaki kiedykolwiek miał miejsce pomiędzy ich rasami. To miał być szczyt osiągnięć bardzo, bardzo starego świata: stworzenie mapy Wszystkiego i połączenie Kontinuum ich światłem. By otwierać drzwi i lecieć, lecieć z jednego wymiaru do drugiego, trzeciego. By poznawać je i przez wiedzę w jakiś sposób zawładnąć nimi. Każda Szóstka była tym samym – zbiorem towarzyszy, rodziną, obrońcami i przyjaciółmi, i kochankami także. Byli wyznaczeni do stworzenia dziedziców dla ich wiedzy. Trzy pary, troje mężczyzn i trzy kobiety, magini rozkazała im: zrodzić nie „dzieci”, ale „dziedziców ich wiedzy.” Mieli dać początek nowej rasie, byli czymś więcej niż ich ludzie kiedyś. Elazael i Razgut byli w jednej Szóstce, razem z Iaoth i Dvirą, Kleosem i Arieth, a ich cel był jasny. Kolejna noc zarysowała oczy gwiezdnych bogów. Lecieli dla chwały wszystkich serafinów, dla tego wspaniałego celu przed nimi, dla tego wielkiego dnia w odległej przyszłości, kiedy oni lub ich dziedzice powrócą do domu. Do Meliz.

Meliz, pierwszej i ostatniej, Meliz odwiecznej. Domu serafinów. Byliby zapamiętani na zawsze. Czczeni. Bohaterowie swojego ludu, otwieracze drzwi, światła w ciemności. To wszystko wionęłoby chwałą dla nich. Oh, złośliwości losu. Oh, tajemnico. Śmiech gryzący, niczym pełen zębów. Nic nie potoczyło się w ten sposób. Nie i nie, i nie, i nie na zawsze. Wydarzył się Kataklizm. *** To był sen, prosty i czysty, i okropny. Obserwuj niebo. Czy to się wydarzy? Nie może. Nie może. Stanie się. Nie każda warstwa Kontinuum może zostać otwarta, nie każdy świat jest gościnny dla światła, jak dowiadywali się Faererzy, ku ich wielkiej rozpaczy. Była tam nieprzebrana ciemność i potwory, które w niej funkcjonowały. Wpuścili ich. Razguta i Elazael, Iaotha i Dvirę, Kleosa i Arieth. Nie o to im chodziło. To nie była ich wina. Poza tym, oczywiście, że to była ich wina. Przelecieli przez portal, o jeden za dużo. Ale skąd mieli wiedzieć? Stelianie ich ostrzegali.

Ale skąd mieli wiedzieć, że powinni słuchać Stelian? Byli zbyt zajęci byciem wybranymi. Oh, chwało. Oh, tajemnico. Jak wiele portali przecięli od tamtego czasu? Jak wiele światów „połączyli światłem”? Jak wiele przejść otworzyli dla Bestii i zostawili je niestrzeżone? Pieczętowali portale w pełnej grozy i paniki wyścigu powrotnym do Meliz. Zamykali za sobą portale i patrzyli, jak Bestie otwierają je na nowo i wciąż się zbliżają. Nie mogli ich powstrzymać. Nie byli nauczeni, jak to zrobić i tak, świat po świecie, strona w książce po stronie odkrywaku czym było Wszystko: ciemnością. Zniszczeniem. Nigdy nie stało się nic gorszego, przez przypadek czy też specjalnie, nigdy, w żadnym świecie czy przestrzeni i to była ich wina. W końcu nie został żaden świat pomiędzy Meliz i Kataklizmem. Meliz pierwszą i ostatnią, Meliz odwieczną. Faerowie wrócili do domu, a Bestie przybyły z nimi. I zniszczyły wszystko.

LXVI

Coś więcej niż ratunek Eliza obudziła się ze snu, by zorientować się, że wciąż śni. To musiał być sen, tylko dlatego, że był nie przypominał rzeczywistości.

Siedziała na schodku, obok małej dziewczyny, ale nie dziecka. Nastolatki, ładnej i z wielkimi oczami. Patrzącej na nią. Dziewczyna przełknęła głośno ślinę i zapytała niepewnie, „Um, przepraszam? Albo... nie ma za co? Które wydaje ci się... właściwsze?” „Przepraszam?” powiedziała Eliza. Powiedziała to raczej z zamysłem: Co? O co tej dziewczynie chodziło? Ale nieznajoma potraktowała to jako odpowiedź na swoje pytanie. „A więc przepraszam,” powiedziała cicho. Wciąż miała szeroko otwarte oczy i nie mrugała. Eliza spojrzała na młodego mężczyznę naprzeciwko nich. Zauważyła zdziwienie w jego oczach. „Nie chcieliśmy,” powiedział. „Nie wiedzieliśmy... że... to się stanie. One po prostu... pojawiły się.” Mieli na myśli skrzydła: skrzydła Elizy wyrastające z jej ramion. Przebudzenie – jeśli tak można nazwać przechodzenie z jednego snu do następnego, by w końcu uświadomić sobie, że powróciła do ciała – zostało spowodowane zmianą w niej samej. Obróciła głowę, by zobaczyć to, czego się już domyślała. Ogniste skrzydła. Poruszyła ramionami, odkrywając nowe mięśnie, wprawiając skrzydla w ruch, rozsypując deszcz iskier. To była najpiękniejsza rzecz, jaką Eliza kiedykolwiek widziała i groza rozprzestrzeniła się w niej. To był najpiękniejszy sen, jakiego do tej pory doświadczyła.

„Przykro mi z powodu twojej koszulki,” powiedziała dziewczyna. W pierwszej chwili Eliza nie zrozumiała, o co jej chodzi, ale potem uświadomiła sobie, że skrzydła rosnąc, rozcięły koszulkę na jej plecach. To było zaskakujące, nawet jak na sen. „Jak się czujesz?” zapytał młody mężczyzna delikatnie. „Czy już... wróciłaś?” Wróciła? Wróciła dokąd lub... wróciła skąd? Eliza uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia, gdzie się znajduje. Co było ostatnią rzeczą, którą pamiętała? Jazda autem z Maroka. Rozglądnęła się teraz i zauważyła, że są w wąskiej alejce. Kostka brukowa i czerwone geranium na parapetach okien. Sznurki na pranie nad ich głowami. Wszystko wskazywało na Włochy. Stary człowiek przystanął przy wlocie do alejki i opierając się ciężko o laskę, wpatrywał się w nią nieruchomo. Eliza po raz pierwszy od przebudzenia pomyślała, że to może nie jest sen. Zaciśnięta na lasce dłoń staruszka drżała. Jedno z geranium było uschnięte, a z ulicy dobiegał ich hałas. Szum samochodów, klaksony, odgłosy miasta. Eliza zaczynała rozumieć. Ale by prawdziwie zrozumieć sytuację, musiała się wsłuchać w siebie. Eliza zrozumiała, czym jest. To wszystko było w niej cały czas, ukryte i okropne – i okropne, i okropne – ale w tej chwili było cicho, i miała nad tym władzę. Była uratowana.

„Co mi zrobiliście?” zapytała. „Nie wiem,” odpowiedziała dziewczyna, zmartwiona. „Nie wiedzieliśmy, co jest z tobą nie tak, więc wykorzystaliśmy życzenie z nadzieją, że magia będzie wiedziała co robić?” Magia? Życzenia? „Ja wiem, co było ze mną nie tak,” powiedziała Eliza z nagłą pewnością. Miała świadomość rzeczy znanych i spalonych, i nie chodziło o to, że jest wcieleniem anielicy Elazael. Podniecenie i chęć zniszczenia były dla niej czymś nowym, i nie wiedziała, jak na to zareagować. Wiedziała, co było z nią nie tak i nie była to rzecz, której bała się najbardziej. „To nie byłam ja,” powiedziała na głos. Poczucie winy z jej snów nie było i nigdy nie będzie jej własnym. Ale Kataklizm był prawdziwy. Rozumiała to i to ją niszczyło. Dotknęła dłońmi głowy i poczuła znajomy dotyk włosów pod palcami – jestem sobą, Elizą – ale w środku nie była taka sama. Młoda para obserwowała ją, prawdopodobnie zastanawiając się, czy zwariowała. Nie zwariowała. Była tego pewna. Jej mózg, jej ciało, jej skrzydła łączyły się w perfekcyjną, nareszcie kompletną, całość. Podwójna helisa. Galaktyka. Plaster miodu. Jej myśli drżały w tym nowym bezmiarze. Była uratowana, pomyślała chwilę wcześniej. Teraz widziała, że jest więcej niż uratowana. O wiele więcej.

„Więc,” powiedziała, starając się nie płakać z ulgi. „Kim tak właściwie jesteście?”

LXVII

Fontanna iskier Karou wyleciała za Akivą z Pałacu Papieskiego, a że oboje byli niewidzialni, wyszło im to trochę niezdarnie. Ale tylko przez pierwsze kilka sekund.

Nie zamierzała tego robić. Ale to nie było też tak, że był to zupelny przypadek. Wpadli na siebie nawzajem. Widocznie ich ciała wiedziały lepiej, czego chcą. Wiedziała, gdzie on jest, wyczuwała jego ciepło i powiew skrzydeł, gdy podążała za nim w stronę kopuły Świętego Piotra. Zamierzali stamtąd obserwować wymarsz Jaela i eskortować armię Dominium do Uzbekistanu, a potem do Eretz. Karou nie widziała Akivy, ale jej ciało lgnęło do jego ciepła. W locie nie do końca świadomie zbliżyła się do niego zbyt blisko i jego skrzydło uderzyło ją w ramię. Zachwiała się, a z nieba sypnęła się fontanna iskier. Akiva gładko obrócił się w jej stronę i złapał ją w ramiona i podtrzymał. Ból w ramieniu natychmiast ustał. Przyciągali się nicym magnesy. Jej dłonie odnalazły jego twarz, a usta dotknęły niewidzialnych ust. Podniosła jedną dłoń do jego serca, by upewnić się, że nie jest iluzją, że jest prawdziwie cały i niezraniony, i taki był, a jej dłoń prześlizgnęła się do miejsca, gdzie szyja łączy się ze szczęką, by jeszcze raz móc zlokalizować jego usta. Nie czekał, aż sama je znajdzie. Uderzył skrzydłami w powietrze i wznieśli się wyżej, objęci ściślej niż pod hotelowym prysznicem, a jej twarz była na równi z jego twarzą. Owinęła nogi wokół jego bioder, a ramiona wokół jego szyi. Wsunęła dłonie w jego włosy i przyciągnęła do siebie jego twarz. W końcu. W końcu się całowali.

Usta Akivy były wygłodniałe i słodkie, i powolne, i gorące, a pocałunek był długi i głęboki. Pocałunek podczas przelatywania nad Placem Świętego Piotra. To brzmiało jak fantazja, ale było bardzo, bardzo prawdziwe. Wreszcie oparli się czoło przy czole, a na ich wargach wykwitły uśmiechy. Odpoczywali stykając się nosami, wyrównując oddechy. Patrol ludzkich żołnierzy zatrzymał się pod nimi, spekulując, skąd biorą się te iskry, więc Karou i Akiva odlecieli kawałek dalej, podtrzymywani przez magię i uderzenia skrzydeł i obejmowali się, mając w pamięci ich pierwsze spotkanie na polu bitwy, dawno temu. Karou dotknęła ponownie serca Akivy. „Jak to zrobiłeś?” zapytała cicho, wciąż czując zawroty glowy po pocałunku. „To tutaj.” „Nie wiem. Nigdy nie wiem. To samo się stało.” „Nóż przeszedł przez twoje ciało. Czułeś to?” Chciała go widzieć, ale że nie mogła, położyła dłoń na jego policzku i przycisnęła czoło do jego czoła. Poczuła, że kiwnął głową, a jego oddech owionął jej usta, kiedy się odezwał. „Czułem i nie czułem. Nie potrafię tego wyjaśnić. Widziałem, jak mnie uderza i jak przenika przeze mnie.” Była cicho przez chwilę, rozważając jego słowa. „To prawda, co Jael powiedział? Jesteś... niewidzialny dla śmierci? Nie muszę się martwić, że umrzesz?” „Nie sądzę, żeby była to prawda.” Jego usta dotknęły jej ust. „Ale przecież zawsze mogłabyś mnie wskrzesić.”

Czy to by się stało, gdyby Akiva umarł? Czy straciliby kontrolę nad sytuacją? Karou nie chciała nawet o tym myśleć. „Pewnie,” powiedziała ze sztucznym spokojem. „Ale dbajmy o to ciało, dobrze? Może i to twoją duszę kocham, ale jestem też zadowolona z jej obramowania.” W miarę, jak to mówiła, jej głos robił się coraz cichszy, a końcówkę wręcz wyszeptała. „Nie mogę powiedzieć, że przykro mi to słyszeć,” wymruczał Akiva do jej ucha, a ona zadrżała od jego oddechu. Przymknęła na chwilę oczy, a kiedy je otworzyła, zza jego ramienia zobaczyła pierwsze szeregi Dominium opuszczające Pałac Papieski i armię Jaela wznoszącą się w niebo.

LXVIII

Upadły T

„ o nie była nasza wina!” krzyczał Razgut, kiedy Faerowie byli skazywani, ale było to kłamstwo. To była

ich wina i świadomość tego wprawiała w drżenie ich ciała i zginała ich karki. Z powrotem do Meliz, ogarnięci paniką. Podnoszący alarm. Szóstka była już tylko czwórką. Iaoth i Dvira zostali, by walczyć z kataklizmem i zostali zniszczeni. Z powrotem do stolicy, krzycząc: Bestie nadchodzą! Uciekać! Bestie nadchodzą! Bestie nadlatywały z jednej strony, niszcząc wszystko na swojej drodze. Ci, którzy mogli odlecieć w innym kierunku, przelatywali do świata obok: do Eretz. Nie było czasu na organizowanie ewakuacji. Ledwie kilku tysiącom z milionów udało się uciec. Nawet nie dziesięciu tysiącom, nawet nie tylu. Cała reszta została. Wielu, kolorowych. Klejnoty wytrząśnięte z gobelinów. Wszystko to, co najlepsze, co oferował ten świat. Stracone. Wielu zdołało dolecieć do portalu tylko po to, by tam umrzeć. Portal był mały. Tylko dwóch lub trzech mogło przecisnąć się przez niego na raz; trwało to długo, a Bestie nadchodziły. Krzyki z jednej strony rozbrzmiewały echem w głowie Razguta niczym krzyki całego świata. Pamiętał, jak szybko ucichały, widział rozpacz tych, którzy utknęli w tym świecie. Portale zamknięto, ale raz rozerwana rana pomiędzy dwoma światami nigdy w pełni się nie zaleczyła. Mogła znowu pęknąć i Kataklizm pochłonąłby także Eretz, a po nim każdy kolejny świat. Ale Stelianie wiedzieli, co wydarzy się w Meliz i byli na to gotowi. Od początku protestowali przeciw

tworzeniu Faerów i w latach po ich odlocie przygotowywali się na to co miało nastąpić: zszywali skórę, zasłonę, membranę, energię, warstwę wielkiego Wszystkiego. Zamknęli portal i trzymali go zamkniętym, a Eretz było uratowane, i Ziemia, i cała reszta. To Stelianie ich uratowali. A dla Faerów była już tylko: potępienie, hańba. I zesłanie. Słyszeli z więziennej celi, co zrobiono z pamięcią ocalonych. Każdemu serafinowi odebrano przeszłość, wspomnienia nie tylko o Kataklizmie, ale i o Meliz, by mogli zacząć nowe życie. Razgut zrozumiał, że ci ludzie nie obudzą się pewnego dnia i nie uświadomią sobie, na czym polegał ich wstyd: magini tak ślepo marząca o nowej rasie, Faerach, o władaniu nad każdym światem, że wybrała najlepszych z każdego ludu i posłała ich na podbój wymiarów. Dzielili wstyd tylko między sobą. Ale nie karę. Iaoth i Dvira byli szczęściarzami: szybko zjedzeni, szybko martwi. Reszcie wyrwano skrzydła. To po pierwsze. Nie odcięto. Nie odkrojono. Wyrwano. Rozerwano kości, oh ból, oh ból, o jakim im się nie śniło. Razgut widział pozostałą trójkę okaleczaną obok nich, ciężkie dłonie rozrywające stawy ich pięknych skrzydeł, a ich agonia była materialna, unosiła się ciężko w powietrzu i zatykała płuca. Cierpieli męki z powodu tego, kim byli, tego, że zostali wybrani. Wyznaczeni.

Ale nie to było najgorsze. To była jedynie sól w ranach ich prawdziwej kary, jaką było wygnanie. Rozdzielono ich. Było ich czworo, tyle też było portali. Wywieziono ich osobno w różne partie Eretz i rzucono na Ziemię, która była ich światem – więzieniem. Samych. Bez skrzydeł. Ze zmiażdżonymi nogami. Rzucono ich do innego świata, cztery złamane istoty, by spadły z nieba i rozbiły się na obcej ziemi. Razguta wywieziono nad Zatokę Bestii, a to był piękny dzień, woda błyszczała zielono, a na niebie nie było nawet chmurki. Piękny dzień na agonię, a oni zanieśli go nad portal i puścili, a on spadał. I spadał. I spadał. I nie umarł z powodu tego, kim był: Był tym, czego dowiodły testy lata temu, za czasów chwały. Był Faerem i był silny, zbyt silny, by umrzeć od upadku, więc żył, jeśli można to tak nazwać i nigdy nie znalazł żadnego ze swoich towarzyszy wygnania, choć czuł ich ból – i ich żal, i ich poczucie winy – dopóki spadali. Przez lata czuł również, kiedy kolejno umierali. Nie jak ani gdzie, ale którzy i w końcu – Kleos, Arieth i Elazael kolejno odchodzili – był prawdziwie sam. Był małą, złamaną rzeczą pośrodku wielkiej nieobecności. Żył ze złamanym umysłem przez tysiące lat wygnania. I oh, złośliwości. Oh, tajemnico. Wciąż żył. ***

Eshter Van de Vloet może i straciła – chwilowo – swoje życzenia, ale jej pieniądze i wpływy były nietknięte, a ona nie leżała rozpaczając na podłodze zbyt długo. Wykonała kilka telefonów, znalazła zdjęcia tych niegodziwców – poszło nadzwyczaj łatwo, młodzi głupcy, bez cienia prywatności – i wysłała ich nie na policję, która była w tych dniach pochłonięta pracą, ale do prywatnej firmy, która znała jej reputację na tyle, by zrobić dla niej wszystko. „Są w Rzymie,” napisała im. „Znajdźcie ich. Zapałata będzie podwójna. Po pierwsze milion euro. Myślę, że to dość?” Oczywiście, że to było dość, ale chciała przez to pytanie podkreślić następne zdanie. „Po drugie, zróbcie to, a nie zniszczę was.” Wysłała e-mail i podeszła do okna. Czekanie było dla żon żołnierzy. Eshter wpatrywała się w niebo. Stała długo, aż w końcu zauważyła zmianę na niebie, a jej noc ze złej zmieniła się w bardzo, bardzo złą. Anioły odlatywały. Płacz i krzyki wzniosły się w nocne niebo. Eshter szarpnęła za szklane drzwi i wypadła na balkon. „Nie.” Z jej gardła wydobyło się charczenie i opadła ponownie na kolana – „Nie. Nie. Nie.”. Anioły odlatują? Ale co z nią? Co z ich umową? Wydała im Karou i obiecywała o wiele więcej – wszystko, czego potrzebowali, by podbić świat za zasłoną. Armię, amunicję, technologię. A o co prosiła w zamian?

O niewiele. Tylko podstawowe potrzeby. O niezamieszkany świat z populacją niewolników i armią broniącą jej interesów. Eshter upewniła się, że nie ma innych rywali, że żadne inne oferty nie docierały do aniołów. A teraz Eshter Van de Vloet obserwowała, jak wzbijają się w niebo. „Niewiele,” powiedziała Karou wymijająco. „Tylko przekonamy ich, by wrócili do domu.” I wygląda na to, że właśnie to robili. Odeszli, a niebo stało się na powrót puste. Eshter włączyła telewizor i z resztą świata obserwowała widok z helikoptera, jak „niebiańskie oddziały” podejmują podróż powrotną do Uzbekistanu, którą przebyli zaledwie trzy dni wcześniej. „Wygląda na to, że Goście odlatują,” powtarzal spiker. „Oszukali nas!” było najczęstszym refrenem. Kiedy anioły po raz pierwszy pojawiły się na niebie, tłumy ludzi w Watykanie wiwatowały i płakały ze szczęścia. Ale kiedy zaczęli odlatywać, wiwaty zmieniły się w lamenty. Papież nie skomentował tego. Furia Eshter zmieniła się w białą pustkę. Klęczała na balkonie z głową opartą o barierkę. Nagły dzwonek telefonu był niczym pacnięcie w powiekę. „Tak, słucham? Halo?” zapytała zdezorientowana. Anioły odleciały, a z nimi jej całe plany. Kiedy odkryła, że na linii jest Salvatti – jej człowiek, który był jej wtyczką w Pałacu Papieskim – płomyk nadziei rozbłysnął w niej.

„Co jest?” wycharczała. „Co się stało, Spivetti? Dlaczego odlecieli?” „Nie wiem, psze pani,” odpowiedział. Brzmiał na wstrząśniętego. „Ale zostawili tu coś?” „Więc? Co to jest?” „Ja... Ja nie wiem,” odpowiedział Spivetti. Zajęło jej godzinę na dotarcie do Watykanu, przez pulsujący, lamentujący tłum. Zarejestrowała przerażenie w oczach Spivettiego, gdzy pojawiła się osobiście w Pałacu. „Zabierz mnie tam,” warknęła. W ten właśnie sposób Eshter Van de Vloet wkroczyła do komnaty Jaela i zbliżyła się do wielkiego łóżka ze skołtunioną pościelą. Jej oczy szukały jakiejś wskazówki, szkatułki ze skarbem czy też jakiegoś wartościowego przedmiotu. Wiadomości, mapy. Czegokolwiek. Nie wyczuła czyjejś obecności, dopóki nie było za późno. Jakiś cień chwycił ją za ramię i owinął rękę wokół jej szyi. Jak brutalny kochanek. Powietrze zafalowało i z cienia wyłoniło się ciało, a Esther po raz pierwszy zobaczyła, kto będzie jej towarzyszem do końca jej dni. To było zarówno obietnica i groźba, kiedy wyszeptał skrzecząco do jej ucha: „Już nigdy nie będziesz sama.”

LXIX

Nie opuszczaj nieba – coś może uderzyć cię w drodze na ziemię

Dwunastego dnia sierpnia, o godzinie 9:12 czasu Greenwich, tysiąc aniołów wzbiło się w niebo. Nie było żadnych świadków ich przybycia. Nie było rozdartych zasłon cumulusów, promieni świetlistego słońca, jak w obrazkach w książkach ze szkółki niedzielnej. Prawda była mniej imponująca. Jeden po drugim przez przez klapkę w niebie. Wyglądało to niemal jak migracja żywego inwentarza. Owce do owczarni, krowy do obory. W przeliczeniu przejście jednemu żołnierzowi zajmowało sześć sekund, więc przez ponad dwie godziny wokół ubywającej armii zgromadziła się cała kadra helikopterów i dronów. Przywódcy świata rozważali wysłanie za nimi specjalnej misji, by odkryć świat, z którego przybyły anioły. Jakie informacje uzyskanoby z tej akcji? Jakie polityczne konsekwencje miałoby to działanie? Co tam do cholery było? Jeden z miliarderów żądnych sławy postanowił dowiedzieć siętego na własną rękę. Pilotując swój własny helikopter, zbliżył się do rozcięcia na niebie, nie spuszczając wzroku z portalu. Zaczął przyspieszać, kiedy buchnął ogień. Ogień na niebie. Odskoczył na czas i miał doskonały widok na pożar: szybki i jasny. Wraz z portalem spłonęła jego szansa na

pobicie czwartego rekordu świata. Pierwsza misja do... nieba? Kto wie? Nikt. I nikt już się nie dowie. *** Zuzana, Mik i Eliza oglądali ogien na niebie na ekranie telewizora w barze w Rzymie i czcili sukces Prosecco (*włoskie, białe wino musujące).

„O co się założysz, że Eshter nigdy nie piła tego szampana, którego zamówiła?” triumfował Mik, biorąc głęboki łyk bąbelków. Po wszystkich ich zmartwieniach i Złej Esther, Karou, Akiva i Virko odnieśli zwycięstwo. Anioły odeszły i to bez tego, po co przyleciały. „Za ciebie, fałszywa babciu,” wzniosła toast Zuzana, ale jej radość miała gorzki posmak. Ostatni portal był zamknięty, a futerał na skrzypce pełen życzeń nie przeniesie jej z powrotem do Eretz, gdzie wciąż rozgrywała się większość wydarzen. Nie pozostało nic do robienia poz zamartwianiem się. „Co chcesz teraz robić?” zapytała Mika. „Wrócić do domu?” Przygryzł wargę. „Tak sądzę. Odwiedzić nasze rodziny. Poza tym, nikczemna marionetka pewnie jest bardzo samotna.” Zuzana prychnęła. „Jak dla mnie, może być samotna już na zawsze. Moje dni jako balerina dobiegły już końca.”

Eliza popatrzyła na nich zdumiona. „Wracacie do Pragi?” Zuzana wzruszyła ramionami. „A ty co zamierzasz zrobić?” „Powiem wam czego nie zamierzam zrobić,” powiedziała. Jej skrzydła były niewidzialne, jakoś sama domyśliła się, jak je ukryć, a jej podarta koszulka nie wyglądała zbyt dziwnie. Właściwie to mogłaby uchodzić za modną. „Nie zamierzam skończyć mojego doktoratu. Wybacz, Danaus plexippus.” „Kto?” zapytał Mik. Eliza uśmiechnęła się. „Motyl monarcha. O tym piszę.” Przerwała, poprawiając się. „Pisałam. Nie mogę wrócić do dawnego życia, nie teraz. Co zamierzam zrobić?” Patrzyła na nich intensywnie jasnymi oczami. „Polecieć do Eretz.” Zuzana i Mik patrzyli na nią nieruchomo. Eliza uśmiechnęła się jeszcze szerzej na ich zdumienie, uniosła brwi, a jej wyraz twarzy mówił Nieźle, co? Mik cicho wypuścił powietrze. Zuzana miała nadzieję usłyszeć coś jeszcze, ale kiedy Eliza odezwała się ponownie, nie mówiła już o Eretz. „Wiedzieliście, że motyle monarcha migrują pięć tysięcy mil, co roku? Żadne inne owady tak nie robią. A najbardziej niesamowite jest to, że ta migracja dotyczy całych pokoleń. Te, które wracają na północ, nie są tymi samymi, które wyleciały na południe rok wcześniej. W jakiś sposób utrzymują ten cykl, choć nikt im tego nie tłumaczy.”

Zamilkła na chwilę z małym uśmiechem na wargach, jakby nie potrafiła powiedzieć czy coś ją śmieszy, czy nie. Zuzana nie wiedziała, co myśleć o Elizie, kiedy ta nie była już roślinką. Była... czymś więcej niż człowiekiem. Nie chodziło tylko o skrzydła. Można było wyczuć w niej coś innego: tą energię, nieznaną i skwierczącą. Co tym jednym gavrielem jej zrobili? „Nie pamiętam, kiedy po raz pierwszy się nimi zainteresowałam. To z powodu tej migracji, teraz to rozumiem. Zawsze czułam, że jestem czymś więcej niż wiem, jeśli ma to sens.” „Nie za bardzo,” powiedziała płasko Zuzana. „Ja jestem motylem,” odparła Eliza, jakby to wszystko wyjaśniało. „Przeszłam przez kilka cyklów życia. Cóż, trochę więcej niż kilka. Tysiąc lat. Nie wiem, jak wiele to jest pokoleń.” Zuzana zmarszczyła brwi, czekając aż dziewczyna powie coś, co ma sens. Mik, reagując tak samo, jak zareagował, kiedy Karou wyznała im, że jest chimerą, powiedział tylko, „Fajnie.” Eliza roześmiała się i powiedziała im o Elazael. Prawdziwej Elazael, o tym kim była i co zrobiła, i o snach, które prześladowały Elizę całe jej życia i co oznaczały, a Zuzana, która myślała, że straciła już zdolność do dziwienia się, odzyskała ją w małym, zatęchłym barze w Rzymie. Zuzana doznała głębokiej przemiany duchowej w tym małym, zatęchłym barze w Rzymie. Wszechświaty. Mieszanie w kontinuum czasoprzestrzennym. Lub czymś.

I anioły, które są niczym odkrywcy kosmosu bez rakiet, jak w science fiction, ale z magią zamiast nauki. „Magini zrobiła coś z umysłami Faerów,” wyjaśniała Eliza. „ Z ich anima, tak dokładnie. To coś więcej niż umysł; to jestestwo. Częścią ich zadania było tworzenie dzieci w czasie ich podróży, kogoś, kto urodziłby się z ich mapami i wspomnieniami... zakodowanymi w sobie. Jak genetyczne przekazywanie rodowej wiedzy. Szaleństwo. By pewnego dnia mogły odnaleźć drogę do domu.” „A ty jesteś jednym z tych dzieci,” domyślił się Mik. „Cóż, tak.” „A ty masz mapy,” drążył. „Wspomnienia.” Eliza przytaknęła. Przez dociekliwość Mika Zuzana domyśliła się, że chodziło tu o coś więcej niż historyjkę. Mapy, wspomnienia. „Mam tu wiele informacji,” powiedziała Eliza, klepiąc się w głowę. „Jeszcze nie przetworzyłam wszystkiego do końca. Historia mojej rodziny jest jakimś szaleństwem. Myślę, że to za dużo do zrozumienia jak na ludzki umysł. To jak przeładowany system. Zepsuł się. Ja się zepsułam. Ale wy mnie naprawiliście. Nigdy nie będę w stanie się wam odwdzięczyć.” Zuzana usiadła prosto. „Jeśli mówisz to, co myślę, że mówisz, wiem, w jaki sposób możesz nam się odwdzięczyć.” Eliza zacisnęła usta w zamyśleniu. „To zależy. Co masz na myśli?” Podejrzliwość błysnęła w jej oczach.

Zuzana zacisnęła ręce na gardle Elizy i wysyczała prosto w jej twarz. „Powiedz. Nam.” „Wiem, gdzie jest ostatni portal,” powiedziała Eliza, wyplątując się z jej uścisku.

LXX

Już nie biały

Skrzydła Jaela uderzały powietrze z furią, od kiedy wrócił do Eretz. Praktycznie rozdrał rozcięcie portalu, kiedy przez nie przelatywał. Miał ochotę coś zniszczyć. Kogoś. Akivę. Tak. Chciał zobaczyć bastarda naszpikowanego strzałami jak słomiana kukła po treningu strzelniczym. Rozglądnął się dookoła. Cholerny bękart, mógł być wszędzie. Czy przeleciał za nim przez portal? Czy może leci tuż obok? Od kiedy wrócili do Eretz, Akiva mógł bez problemu zabić go w jakikolwiek sposób. To dawało wiele możliwości. Ale Jael również miał ich kilka. Więcej, ponieważ nie postępował honorowo, co dawało mu dłuższą listę sposobów, w jaki może zabić wroga. Jael nie zamierzał czekać aż reszta jego armii przejdzie przez portal, ale poleciał prosto do obozu po środku falangi strażników i łuczników, w razie gdyby pojawił się Akiva. Krajobraz był tak samo nudny jak ten, który zostawili za sobą: czerwone, pyliste góry i niebieskie niebo. Obóz rozciągał się u podnóża góry. Większość sił Jael były rozesłane na południe i wschód do tłumienia rebelii. Jak sobie radzili? Pewnie dowie się wkrótce. Wcześniej niż się spodziwał. Obóz był ledwie widoczny, kiedy zobaczył, co czeka go za zaostrzoną palisadą. ***

Karou także to zobaczyła i nie mogła powstrzymać jęku. Z palisady powiewała na wietrze flaga, kiedyś biała, a teraz czerwona od krwi i pyłu. Napis był czytelny, nawet, jeśli emblemat z głową wilka po środku był... rozdarty. Zwycięstwo i Zemsta, głosił napis w języku chimer. To był symbol Białego Wilka – nie kopia, która wisiała w kazbie, ale oryginał zabrany z Loramendi po jej upadku. Ale to nie z powodu flagi Karou jęknęła. Gdyby baner ten wisiał samotnie, można by to zinterpretować jako znak, że Biały Wilk zwyciężył i zajął obóz. Ale z tym co wisiało koło niej, taka sytuacja nie była nawet możliwa. Karou myślała, że straciła już swoją nadzieję. Wierzyła, że jest gotowa na możliwość złych wieści. Złudzenie. Czasami, od kiedy zostawili swoich przyjacił na polu bitwy, przyłapywała się na myśli, że być może wszystko poszło dobrze. Bo musiało, nieprawdaż? Ale nie poszło. Wszystko było nie tak. Kiedyś białe, ale już nie, z pętlą na szyi powiewało pokiereszowane i złamane ciało Thiago. I oto była odpowiedź na to, jak potoczyła się bitwa w Adelfach. Czy zrobiłam wystarczająco? zapytała Karou samą siebie, znając odpowiedź. Czy zrobiłam wszystko, co mogłam? Nie. A ich przyjaciele zostali straceni. Byli martwi.

Akiva złapał ją w ramiona i przycisnął do siebie bez słowa, kilkoma mocnymi machnięciami skrzydeł wzniósł ich wyżej w niebo, z dala od wyniszczającego widoku. A Jael wylądował przed ciałem Białego Wilka i zaniósł się śmiechem.

LXXI

Nieobecność

Karou podeszła do ciała, kiedy Jael odszedł. Tylko na moment, na sekundę. Zbliżając się, przypomniała sobie, jak to ciało ostatnim razem się wykrwawiało. Jej własny mały mieczyk zabił go wtedy, a mała, czysta rana była w sam raz dla duszy Ziriego. Ta rana... nie była mała. Popatrz gdzie indziej. Ta śmierć nie była łatwa, a umysł Karou podsunął jej obraz brązowookiej sieroty, którą spotkała raz w Loramendi. Którą pocałowała w czoło i pamiętała o tym teraz tylko dlatego, że ta sierota jej niedawno o tym przypomniała. Rumieniąc się. Ziri. Ta nadzieja, nadzieja jakiej jeszcze nigdy nie czuła, że wyczuje jego duszę w tym ciele. Oczywiście, że jego duszy tam nie było. Nie przetrwałaby tak długo na powietrzu, w podróży. Oczywiście, że uleciała. Ale mimo to, Karou otworzyła na nią swoje zmysły, ponieważ nie mogła inaczej. Czy zrobiłam wszystko, co mogłam? Wstrzymywała oddech, a niewidzialne łzy płynęły po jej niewidzialnych policzkach. Wciąż miała nadzieję. Nieobecność czasami dało się wyczuć i to właśnie poczuła. Nieobecność była niemal namacalna, dusząca, dławiąca. Ostra jak trawa rosnąca na brzegu oczka wodnego. Nieobecność pozostawiająca dziurę, której nie da się zapełnić. To właśnie poczuła.

LXXII

Kilkudniowy Imperator

Z

wyśmienitym humorem Jael wkroczył do pawilonu. Żołnierze w wieżach wartowniczych salutowali mu, a jeden z nich zleciał na ziemię, by mu się pokłonić i stanąć u jego boku. „Gadaj,” warknął Jael, ściągając hełm i rzucając nim w żołnierza. „Rebelianci?” „Zasadziliśmy się na nich w Adelfach, panie –” Jael uderzył do w twarz. „Panie?” powtórzył. Nie znał tego żołnierza. „Czy nie jestem imperatorem, tak jak ty jesteś generałem?” Żołnierz potrząsnął głową sfrustrowany. „Eminencjo?” zaryzykował. „Mój lordzie imperatorze? Otoczyliśmy rebeliantów w Adelfach. Bastardzi i chimery razem, jeśli potrafisz to sobie wyobrazić.” Oh, Jael potrafił. Zaśmiał się świszcząco. „Nie kłamię, panie,” powiedział żołnierz. Znowu, panie. Jael zmrużył oczy. „I?” „Podjęli rozpaczliwą obronę,” kontynuował żołnierz, a resztę Jael wyczytał z jego uśmieszku. Rozpaczliwa obrona była nieskuteczną obroną. Tego się spodziewał, zwłaszcza po widoku ciała Białego Wilka i to chciał teraz wiedzieć. Rozglądnął się dookoła za swoim stewardem. „Gdzie jest Mechel?” „Nie wiem, mój lordzie imperatorze. Czy mogę ci asystować?” „Przyślij mi kobietę,” powiedział tylko i odwrócił się, by odejść.

„Nie ma takiej potrzeby, panie. Jedna już czeka w twoim namiocie.” Znowu ten uśmieszek. „Z okazji zwycięstwa.” „Czy wyglądam dla ciebie na zwycięzcę,” wysyczał Jael. Podniósł puste ręce do góry. „Czy widzisz tą całą moją nową broń? Ledwo mogę ją unieść! To moje zwycięstwo!” Przypomniał sobie swojego wybuchowego brata, który był znany ze swoich napadów gniewu. Jael uważał sam siebie za przebiegłego, a przebiegłość dla niego była zabijaniem nie w pasji, ale z chłodnym okrucieństwem. Więc tylko odsunął żołnierza ze swojej drogi – zapamiętując ten uśmieszek, by wymyślic za niego odpowiednią karę – i wmaszerował do pawilonu. Musiał przypomnieć swoje własne możliwości. Chciał zmusić swoją krew do szybszego krążenia w żyłach, chciał ciężko oddychać, by udowodnić, kim on – Zatrzymał się gwałtownie. Łóżko było puste. Zmrużył oczy. Gdzie jest ta kobieta? Ukrywa się? Cóż. To może być dobry początek. „Wyjdź, wyjdź, gdziekolwiek jesteś,” zanucił, obracając się powoli. Pawilon był pusty, na materiałowych ścianach wisiały skóry, by powstrzymać wiatr i światło przed wejściem do namiotu. Nie świeciły się żadne latarnie. Jedyne błyski dochodziły ze skrzydeł Jaela... ... i kobiety. Tam.

Nie ukrywała się. Siedziała przy jego biurku. Jael zjeżył się. Dziewucha siedziała przy jego wojennym biurku, kiwając się na jego krześle, a wszystkie papiery i ważne dokumenty leżały rozsypane u jej stóp. Dopiero po chwili zauważył, że jej prawa dłon spoczywa na rękojeści miecza. „Co tu robisz?” warknął. „Czekam na ciebie.” W jej głosie nie było strachu, nieśmiałości ani pokory. Jej własne skrzydła tworzyły poświatę wokół jej smukłego ciała. Jael zbliżył się do niej, gotów chwycić ją za włosy i zrzucić z krzesła. To było lepsze niż ukrywanie się. Może mogła nawet – Popatrzyl na jej twarz i zatrzymał się. Długo próbował uporządkować sobie fakty. Wysłał cztery tysiące Dominium, by złamać mniej niż pięciuset rebeliantów i udało im się, wywiesili nawet ciało Bialego Wilka jako dowód, a straże – Żołnierz, którego nie rozpoznał, wszedł do pawilonu bez rozkazu czy pozwolenia. „Oh, powinienem wyjaśnić,” powiedział ze złośliwym uśmieszkiem. „Nie miałem na myśli twojego zwycięstwa. Panie. Ale naszego.” Jael zachwiał się. Liraz podniosła się z krzesła, wyciągając miecz z pochwy jednym, płynnym ruchem. ***

„Karou,” powiedział Akiva, kiedy cicho przechodzili przez obóz. „Tak?” wyszeptała. Opuszczony obóz był spokojny, ale to nie miało potrwać dlugo. Wkrótce miały przybyć posiłki i niebezpiecznie było zostawać tu zbyt długo. Jeśli chcieli się pozbyć Jaela, musieli to zrobić teraz. Ku jej przerażeniu, Akiva zdjął z siebie czar niewidzialności. „Co ty wyprawiasz?” wyszeptała zaskoczona. Byli na samym środku obozu, świetnie widoczni z wieży strażniczych, a osobista straż Jaela mogla ich w każdej chwili dostrzec. Dlaczego Akiva nie wyglądał na zaniepokojonego? „Ten żołnierz,” powiedział, wskazując na namiot imperatora i strażnika, który właśnie się do niego wślizgnął. „To był Xathanael.” *** Liraz. Jael musiał zamrugać kilka razy, bo przed oczami wykwitły mu czarne plamy. Patrzył jak dziewczyna wychodzi zza biurka. Ciemne plamy okazały się być realną ciemnością, żywym mrokiem, który poruszał się po obu stronach Liraz. Było ich dwoje: uskrzydlone i kocie, z kobiecymi głowami i szyjami. Sfinksy uśmiechnęły siędo niego. „Bastardzi i chimery razem, jeśli potrafisz to sobie wyobrazić,” odezwał się żołnierz stojący za nim.

„Mój brat Xathanael,” powiedziała Liraz spokojnie, jakby odbywała towarzyską pogawędkę. „Oh, i oczywiście znasz Tangris i Banchees? Nie? To może ich bardziej popularne imię. Żywe Cienie?” Jael nie mógł uwierzyć własnym oczom: Liraz, równie zabójcza, co wspaniała, stała pomiędzy Żywymi Cieniami. Żywymi Cieniami. W obozie jak ten nie było nic straszniejszego od tych tajemniczych zabójczyń. Poczuł lód w żołądku. Wreszcie zrozumiał sytuację: Obóz został przejęty, a on i jego strażnicy znaleźli się na łasce bestii. Jego strażnicy, ale nie cała armia. Byli jego zbawieniem, szansą na ratunek, a w liczebności bez wątpienia znacznie przewyższali te marne siły tutaj. Wielokrotnie. Nawet Akiba ugiąłby się pod ich atakiem. Jael nie chciał ponownie wpaść pułapkę i zdać się na czyjąś łaskę. Nie spuszczał oka ze sfinksów. Jedna z nich mruknęła do niego. „Brawurowa strategia,” powiedział ostrożnie, chcąc zyskać na czasie. „Zjednoczenie wrogów.” „To twój prezent dla Eretz,” odpowiedziała Liraz, „i jestem pewna, że wszyscy będą o tym pamiętać. Będziesz nazywany ‘Kilkudniowym Imperatorem,” ponieważ w ciągu kilku dni pogrążyłeś Imperium, a swoimi działaniami wywołałeś zjednoczenie śmiertelnych wrogów w walce przeciw Dominium.” Prychnął. „Kiedy już będę martwy, z powrotem rzucicie się sobie do gardeł.” Zły dobór słów.

„Martwy?” Liraz popatrzyła na niego z udawanym zaskoczeniem. „Dlaczego, wuju? Źle się czujesz? Planujesz wkrótce umrzeć?” Zmieniła się. Nie była już tym prychającym, plującym kociakiem, którego chciał posiąść w Wieży Triumfu. „Nie ma na świecie takiej jazdy,” powiedział wtedy drwiąco, „jak w czasie dzikiej burzy.” A ona nie była już burzą ani nie była dzika. Było w niej coś cichego, ale co nie pozwalało jej zignorować. Nie była zwykłą bronią, choć do tej roli została wyszkolona. Była kobietą w pełni świadomą swoich umiejętności, nieugiętą i niezłamaną, co czyniło ją niebezpieczną postacią. Jael napiął się, próbując usłyszeć jakiś znak, że jego armia jest blisko. Ona musi zostać powstrzymana. Liraz potrząsnęła głową smutno, jakby żałowała go, a potem popatrzyła na żołnierza za plecami Jaela, który skinął głową. „Dobrze.” Odwróciła się z powrotem do Jaela. „Podejdź. Jest coś, co powinieneś zobaczyć.” Jael nie chciał widzieć niczego, co mieli mu do pokazania. Pomyślał o wyciągnięciu miecza, ale sfinks, która do niego mrugnęła, zbliżyła się do niego kocim ruchem i stanęła koło niego. Ten nagły ruch oszołomił go i stracił swoją szansę. Liraz rozbroiła go, jakby był dzieckiem albo pijany, odrzucając jego miecz w bok i wyprowadziła go z namiotu. Przed tym wszystkiem, widział Pomór Dzikich martwym. Instynktywnie się wzdrygnął. Przybył tu, by go zabić, a straże Jaela rozproszyli się i uciekli?

Ale Pomór Dzikich nawet na niego nie patrzył. „Liraz!” krzyknął, a w jego głosie brzmiała radość. Jael ledwo to odnotował patrząc na to, co chcieli mu pokazać. Cień armii przysłonił niebo niczym burzowe chmury. I to nie była jego armia. Odrzucił głowę w górę i patrzył w niebo, zapominając o wszystkim i starając się skalkulować liczbę szeregów. Nie powinno być ich więcej niż trzystu Bękartów, nawet jeśli przeżyli atak w Adelfach. Nawet jeśli... Żołnierz z uśmieszkiem. „Podjęli rozpaczliwą obronę,” powiedział wcześniej. Z proporców nad jego głową dostrzegał czerń Bękartów. A reszta? Były pomiędzy nimi chimery. Nie utrzymywały równych szeregów jak serafini, ale w końcu były tym, czego się po nich spodziewano: dzikimi bestiami, bez mundurów. Byli niczym otwarty bestiariusz, a bogowie wspomogli anioły, które się z nimi sprzymierzyły. Bogowie pomogli Drugiemu Legionowi, zauważył Jael z furią. Armia wyglądała niemal na ubogą w swoich standardowych zbrojach, bez kolorów, bez sztandarów. Tylko miecze i tarcze. Oh, tak wiele mieczy i tarczy. I wtedy, od gór nadpłynęli Dominium w białych zbrojach, odsłonięci i bez łuczników, a Jael nie miał innego wyjścia jak stać między dwoma armiami. Emisariusze wysunęli się z obu szeregów, by spotkać się w połowie drogi, a Jael zaśmiał się prosto w twarze Bastardów i krzyknął, „Dominium nigdy się nie poddaje! Tak brzmi nasze kredo! Sam je napisałem!”

Niech walczą, pomyślał teraz. Niech umrą i niezależnie od tego czy wygrają, niech zabiorą ze do grobów zdrajców i rebeliantów. Z tej odległości nie mógł zobaczyć, kto rozmawia w jego imieniu, ale rezultaty rozmów pokazały się niemal natychmiast, gdy Dominium opadło na ziemię w formie... poddaństwa. „Może się nie poddają,” powiedział żołnierz za nim z fałszywą pociechą. „Może muszą wszyscy się wysikać.” Jael nie widział, jak jego armia odkłada miecze. Nie musiał. Wiedział, że jest stracony. Jego Eminencja, Jael Przecięty w Połowie – Kilkudniwy Imperator – stracił swoją armię i swoje imperium. A teraz prawdopodobnie i życie. „Na co czekasz?” krzyknął i rzucił się na Liraz. Odskoczyła w bok i kopnęła go w żołądek, posyłając twarzą do piachu, a potem kolejnym kopnięciem odwróciła go na plecy. „Zabij mnie!” krzyknął, leżąc przed nią. „Wiem,że tego chcesz!” Ale ona tylko potrząsnęła głową i uśmiechnęła się, a Jael jęknął, bo jej uśmiech... z jej uśmiechu domyślił się, że nie będzie miał łatwej, szybkiej śmierci.

LXXIII

Motyl w butelce

Karou i Liraz spotkały się przy palisadzie, gdzie poszły zdjąć ciało. W obozie panował chaos, od kiedy przybyło Dominium i nikt nie zainteresował się co robią razem chimera i anielica. Ponowne spotkania i nowe twarze, okrzyki i wyjaśnienia, logistyka i strategia do omówienia i świętowanie także – przyprószone odpowiednią ilością żalu po poległych w Adelfach. Było też trochę kadzielnic, a Karou otworzyła każdą z nich, by poczuć dusze w nich ukryte, ale żadna nie była tą, której szukała. Z trudem podeszła do ciała, które powinna była nienawidzić i odkryła, że nie potrafi. Żałowała Ziriego, ale w niewielkim stopniu żałowała również prawdziwego Wilka, który pomimo swoich błędów, oddał tak wiele – wtak wiele lat, tak wiele żyć, tak wiele bólu – dla swych ludzi. Ku jej zaskoczeniu, Liraz już tam była, już odcięła ciało, które opadło bezwładnie na czerwony piasek. „Oh,” powiedziała Karou, zatrzymując się. „Cześć.” Liraz nie odpowiedziała na powitanie. „Położę go tutaj,” powiedziała zamiast tego, nie odwracając głowy. Jej głos drżał. Karou zrozumiała, że go – Ziriego – opłakuje i choć nie wiedziała, jak to się stało, jakim cudem uczucie zakiełkowało między nimi, ale nie była zaskoczona. Nie z powodu Liraz, już nigdy więcej.

„To było dla Jaela, by nie nabrał podejrzeń wchodząc do obozu.” Rzuciła Karou ostrożne spojrzenie. „To nie był... brak szacunku.” „Wiem.” Zabrzmiało to ostro, więc Karou dodała miękko, „To nie był on. W żaden sposób.” „Wiem.” Głos Liraz brzmiał tym razem burkliwie. Nie odezwały się ponownie, dopóki nie rozcięły lin oplatających ciało. Ściągnęły również sztandar. Te słowa – zwycięstwo i zemsta – należały do przeszłości. Karou położyła flagę na ciele, jako całun mający ukryć gwałtowną śmierć. „Spalisz to?” zapytała. To, a nie jego, ponieważ tym teraz był. Pustym przedmiotem, jak muszelka porzucona na plaży. Liraz kiwnęła głową i przyklęknęła, by dotknąć ogniem martwy tors. Smużki dymu zawirowały wokół jej dłoni i – „Czekaj,” powiedziała Karou, przypominając sobie coś. Również przyklęknęła i sięgnęła do kieszeni Thiago. Wyczuła mały przedmiot długości jej palca wskazującego. Był czarny i gładki, zawijał się ku górze. „Z jego prawdziwego ciała,” powiedziała, podając końcówkę rogu Liraz. „To wszystko.” I spłonął. Ogień buchnął wysoko w górę, czysty i nienaturalnie gorący, pozostawiając jedynie popiół, który rozwiał wiatr jeszcze zanim ogień do końca wygasnął. Dopiero wtedy Karou zauważyła niezwykłą ciszę, która zapanowała w obozie. Odwróciła się w stronę bramy i

zobaczyła zgromadzony tam oddział, obserwujący je. Akiva stał na przedzie koło Haxayi, która patrzyła na Liraz, a Liraz odwdzięczała się jej spojrzeniem. Pomiędzy nimi nie było już wrogości. „Chodźcie,” powiedział Akiva, a oddział poszedł za nim, pozostawiając Liraz i Karou same. Bez ciała. Bez nawet popiołu. Karou zwlekała. Chciała desperacko się o coś zapytać Liraz, ale nie potrafiła się do tego zmusić. „Nie widziałam, jak zginął,” powiedziała Liraz. Zaciskała róg w pięści, przyciskając go do piersi. Karou nie odezwała się, ale cisza nie trwała długo. „Kiedy wróciłam od portalu, wszędzie panował chaos. Raz zdołałam go dojrzeć, ale nie byłam w stanie się do niego dostać, a potem już nie mogłam go znaleźć. Później...” Przełknęła głośno ślinę i potarła kark dłonią. „Nie wiem, jak to się stało. Jak wygraliśmy. Nie da się tego wyjaśnić. Widziałam żołnierzy spadających z nieba, bez strzał, bez ran, bez nikogo, kto mógłby ich zranić. Inni uciekli. Myślę, że więcej uciekło niż spadło. Nie wiem.” Potrząsnęła głową, jakby chciała poukładać myśli. Karou słyszała coś podobnego z reportu Elyona i Balierosa dla Akivy. Tajemnicze – niesamowite – zwycięstwo. Co to mogło oznaczać? „W końcu znalazłam jego ciało. Spadło do wąwozu. Do potoku.” Popatrzyła na Karou, a wszystko w niej zdawało się być czujne i napięte. Zdawała się czekać aż dziewczyna się odezwie.

Czy sądziła, że Karou zacznie ją obwiniać? „To nie twoja wina,” powiedziała ostrożnie. Cokolwiek Liraz po niej oczekiwała, to nie było to. Westchnęła niecierpliwie. „Woda,” powiedziała. „Woda, płynąca woda, czy to... przyspiesza... zanikanie?” Karou popatrzyła na Liraz, kiedy dotarło do niej, o czym mówi. Siedziała zupełnie nieruchomo. Nawet nie oddychała. Czy to znaczyło...? Karou przypomniała sobie twarz Liraz, kiedy ta zrozumiała, że dusza Hazaela odeszła. Jak przeniosła ciało przez dwa nieba, zamiast zebrać jego duszę. Czy to dlatego przyniosła tu ciało Thiago? Karou popatrzyła na miejsce, gdzie spłonęło ciało, co zauważyła Liraz. „Myślisz, że się niczego nie nauczyłam?” zapytała anielica z niedowierzaniem. Karou pozwoliła sobie na mały płomyk nadziei. „Czy ty...?” zapytała cienkim głosem. Czy się nauczyłaś? Czy zebrałaś duszę Ziriego? Na bogów i gwiezdny pył, czy zrobiłaś to? Liraz zadygotała. „Nie wiem,” powiedziała. „Nie wiem.” Jej głos drżał od powstrzymywanego płaczu. Sięgnęła za pasek i wyciągnęła Karou coś w trzęsących się dłoniach. To była jej manierka. „To nie kadzielnica, ale zamyka się. Nie miałam kadzidła i nie mogłam nikogo znaleźć, nie w pobliżu, a bałam się, że potem może być za późno. Nic nie widziałam ani nie czułam, więc boję się... Boję się, że odszedł.” Wyrzucała z siebie serię słów, a w jej oczach

błyszczały łzy. „Ja... ja śpiewałam,” wyszeptała, „jeśli ma to jakieś znaczenie,” a Karou poczuła, jak rośnie jej serce. Ta Bękarcka wojowniczka, najzacieklejsza ze wszystkich śpiewała chimerską piosenkę do swojej manierki, bo nie wiedziała, co jeszcze mogłaby zrobić. Śpiewanie nie miało znaczenia, ale nie powiedziała tego Liraz. Jeśli dusza Ziriego była w manierce, nauczy się piosenki Liraz i uczyni ją częścią swojego rytuału wskrzeszania na zawsze, by ta anielica nigdy nie poczuła, że się wygłupiła. I kto wie? pomyślała Karou, sięgając po manierkę. Kto naprawdę wie? Ponieważ ja wiem, że nie wiem. Jej ręce również się trzęsły, kiedy odkręcała korek. Tak delikatnie jak tylko mogła zaglądnęła do środka butelki. Zamarła, nasłuchując wszystkimi swoimi zmysłami. Jakaś niewiadoma część jej sięgnęła naprzód, szukając. Jak to Akiva nazwał? Układ energii, więcej niż umysł i więcej niż dusza. Sięgnęła po to, cokolwiek to było i poczuła... ... dom. Dom jej i Ziriego. Może teraz ich wszystkich. Z radością by się nim podzieliła. Mogliby stworzyć wielką, szaloną rodzinę, wszyscy razem, anioły i diałby w spokoju i miłości, i kłótni, i uczyliby się od Mika grać na skrzypcach, i uczyliby dzieci latać na skrzydłach, które nie bylyby ani kirińskie, ani serafiński, ale swego rodzaju nietoperzo-ogniste. Czy ona myśli o dzieciach? Karou zaśmiała się i poderwała na nogi, a Liraz zaśmiała się razem z nią i chwyciły się w objęcia, a manierka zawisła

między nimi. Karou poczuła, że razem z nimi raduje się całe Eretz, czuła uderzenia skrzydeł burzołowców i wiatr wyjący pomiędzy szczytami Gór Adelfas, i piękną, eteryczną muzykę wiatru w kirińskich jaskiniach, i coś nowego: ogień wokół szyi, kiedy Liraz w radości uniosła je obie i zawirowała w powietrzu. Liraz zamknęła dusze Ziriego jak motyla w butelce, ale to była tylko formalność. Należał do niej. I kiedy tak wirowały w powietrzu, a ciepły, radosny śmiech anielicy ogrzewał jej kark, wiedziała, że ona również należy do niego.

LXIV

Rozdział pierwszy

Więc. Jael został obalony, portale zamknięte, a broń pozostała w świecie ludzi. Dominium było pokonane, zostawiając Drugi Legion lub tak zwaną armię główną jako dominujące siły w Eretz. Byli najliczniejszą armią i zawsze zajmowali miejsce pomiędzy Dominium i Bękartami, ale jeśli mogliby wybierać – do niedawna było to nie do pomyślenia – wstawiliby się za Bękartami. Pod rozkazami Ormerod, którego Akiva znał i szanował, właśnie to zrobili, ratując armię chimer i Bastardów i ogłaszając koniec działań wojennych. Drugi Legion był daleki od uznania chimer jako towarzyszy broni, ale podpisali z nimi tą samą ugodę, która została uznana w kirińskich jaskiniach. Ugoda nie jest sojuszem, ale zawsze to jakiś początek. Po zwycięstwie Ormerod odeskortował Jael do Astrae, by zapoczątkować nową erę w jego życiu. Od kapitana przez imperatora po... eksponat. Kilkudniowy Imperator miał występować w swoim własnym zoo. Nikt nie winiłby Liraz za zabicie go ani nikt by go nie opłakiwał. Ale kiedy tak stała i patrzyła, jak się wije, poczuła, że szybka śmierć byłaby dla niego aktem łaski, na który nie zasłużył. W Wieży Triumfu wolała wybrać śmierć niż poddać się losowi, który jej zgotował. „Zabij mnie razem z braćmi albo pożałujesz, że tego nie zrobiłeś,” powiedziała wtedy do niego. „Wolałabyś zginąć z nimi, niż szorować mi plecy?”

„Po tysiąckroć,” wycedziła. A on? Przycisnął dłoń do serca. „Moja droga. Ale czy nie widzisz, że ta świadomość uczyni to jeszcze słodszym?” Teraz to ona była tą, która decyduje o losie. „Tak sobie myślałam,” wymruczała, stojąc nad nim, „że ludzi podniosłoby na duchu zobaczenie na własne oczy tyrana, którego się obawiali. Co innego jest słyszenie o przerażającym tobie, a co innego doświadczenie tego z pierwszej ręki. Przestał się wić, by popatrzeć na nią, osłupiały. „Przyjdź i zobacz, czym naprawdę był imperator,” powiedziała, szczerząc zęby w okrutnym uśmiechu. Przypomniała sobie jak Jael przebił dłonie Ziriego mieczami i jak zmusił go do zjedzenia popiołów swoich towarzyszy. „Przyjdź i zerknij, zobacz od czego cię uratowaliśmy, a padniesz na kolana, dziękując nam za to.” Jedynym, czego wiedzieli po tej nocy, było to, jak niewiele wiedzą. Napisali właśnie „Rozdział Pierwszy” na pierwszej stronie nowej książki i wszystko – wszystko – zasługiwało na spisanie. Karou miała nadzieję, że będzie to długa, nudna książka. „Nudna?” powtórzył Akiva sceptycznie. Siedzieli razem przy ognisku, jedząc racje Dominium. Karou była zaintrygowana widokiem Liraz pomiędzy Tangris i Bashees, i pomyślała, że są dobrym towarzystwem dla siebie nawzajem.

„Nudna,” potwierdziła Karou. Historia zawęża twoją skalę postrzegania nieszczęścia. Kiedy czytała o ofiarach bitew w I wojnie światowej, przyłapała się na myśleniu, Zginęło tu tylko osiem tysięcy ludzi. Cóż, to nie tak dużo. Ponieważ w porównaniu do miliona, którzy zginęli nad Sommą, to rzeczywiście nie było wiele. Wielkie liczby tylko tłumią twoje przeżywanie tragedii, a historia nie mówi o tych dobrych dniach. Dzisiejszego dnia nikt nie został zamordowany. Lwica urodziła młode. Biedronka żerowała na mszycach. Zakochana dziewczyna marzyła cały dzień wypełniając swoje obowiązki i nie została nawet skarcona. Co może być lepszego od nudnego dnia? „Nudna w dobrym sensie,” wyjaśniła. „Bez wojen. Bez podbojów i niewolników, tylko naprawianie i budowanie.” „I co jest w tym nudnego?” zapytał Akiva zdziwiony. „Oto przykład,” powiedziała Karou, przybierając głos szacownego historyka. „Jedenasty stycznia, rok... neekneek. Garnizon z Przylądka Armasin wrócił z kłodami drewna. Miasteczko obraduje. Ktoś zaproponował wybudowanie wieży zegarowej. Rada wojenna zebrała się, rozpoczęły się kłótnie...” Urwała. „Znajdź różnicę. „Wieża zegarowa nudno wybudowana. Warzywa urosły i zostały zjedzone. Podziwiano wiele zachodów słońca.” Akiva roześmiał się. „To,” powiedział, „jest umyślnym przekształceniem wyobraźni. Jestem pewien, że w twoim miasteczku wydarzyło się wiele ciekawych rzeczy.” „Okej, twoja kolej.”

„Okej,” zamyślił się. Kiedy się odezwał, naśladował historyczny głos Karou. „Jedenasty stycznia, rok neekneek. Garnizonowi z Przylądka Armasin chimery pomogły przynieść kłody drewna do miasteczka i zaklimatyzowały się w nim. Chimery i serafini żyli koło siebie jako równi sobie. Niektórzy nawet...” Jego głos się załamał. Odchrząknął, a kiedy ponownie się odezwał, jego głos był cichy i miękki. „Niektórzy nawet żyli razem.” Żyli razem. Czy ma na myśli –? Tak, ma. Patrzył na Karou spokojnie. Spróbowała to sobie wyobrazić. Życie razem. Myśl ta wciąż miała nieziemską, złotą poświatę marzenia. „Niektórzy,” ciągnął dalej, „leżeli razem pod jedną kołdrą dzieląc oddech podczas snu. Śnili o zagubionej świątyni w zapomnianym gaju i o marzeniach, które tam snuli... i które stały się prawdą.” Pamiętała tą świątynię – każdą noc, każdą chwilę, każde życzenie. Pamiętała jego ciepło. Jego ciężar. Ale to ciało nie pamiętało. Dla tego ciała wszystko będzie nowe. Zarumieniła się, ale nie odwróciła. „Niektórzy,” powiedział miękko, „nie musieli już długo na to czekać.” Odchrząknęła, odnajdując glos. „Masz rację,” wyszeptała. „To nie jest nudne.” *** Nie musieć już długo czekać. „Niedługo,” ale jednak.

Spędzili dwie noce w obozie Dominium, kiedy Elyon, Ormerod i kilku innych, łącznie z byczym centaurem Balierosem byli zajęci planowaniem do świtu, więc Karou nie dostała szansy na wślizgnięcie się z Akivą do pustego namiotu. Trzeciego ranka w końcu wylecieli. Było z tym trochę zamieszania. Ormerod uważał, że Akiva będzie potrzebny w stolicy, która jeszcze nie została przeniesiona do poimperialnej ery. Akiva odparł, że będzie lepiej bez jego obecności, która może wywołać histerię. „Poza ty,” powiedział, „mam wcześniejsze zobowiązania.” Kiedy spojrzał na Karou, a jego spojrzenie zmiękło, stało się jasne, jakie zobowiązania ma na myśli. „To z pewnością może poczekać,” zaprotestował Ormerod uparcie. Karou westchnęła, wiedząc o czym myślą – i nie mylili się, myśląc w ten sposób. Czy kiedykolwiek przyjdzie czas na ciasto? Całowanie Akivy nie ułatwiało czekania, a jeszcze zaostrzało głód. Czy nie zasłużyli na już na odpoczynek? Liraz rozstrzygnęła sprawę, stwierdzając, że chimery potrzebują serafińskiej eskorty, kiedy było jeszcze daleko do ogłoszenia zupełnego pokoju, więc ich misja była jedną z ważniejszych. Mówiła w ten sam cichy i spokojny sposób, jak na naradzie wojennej i efekt był taki sam: Liraz przemówiła i stało się tak, jak chciała.

To jest moc, pomyślała Karou, patrząc na nią ze skrytym szacunkiem, którego anielica nie zaczęłaby podejrzewać. Kiedy tylko Liraz przedstawiła swoje zdanie, serafini zrozumieli wagę utrzymania chimer przy życiu i zgłaszali się na ochotników do eskorty. To właśnie wtedy, patrząc na ich twarze, Karou pozwoliła sobie na nadzieję odnośnie przyszłości Eretz. I tak jak wcześniej, kiedy Liraz przyznała się do śpiewania dla duszy Ziriego, tak teraz serce urosło jej z dumy. Prawie każdy Bękart zgłosił się do wyprawy do Loramendi, by pomóc w wydobywaniu kadzielnic z duszami. Wszyscy byli wojownikami; niektórych z nich prześladowały wspomnienia, większość wstydziła się swoich dawnych czynów. Ale żaden z nich nie miał nigdy szansy, by... odbudować miasto. W pewnym sensie właśnie to robili, wydobywając dusze pogrzebane w katedrze Brimstona – te tysiące ukrytych dusz, które umarły tamtego dnia z nadzieją na odrodzenie. Nadzieja Brimstona i Wielkiego Wojownika: pewnego dnia ta dziewczyna, nieświadoma swej prawdziwej tożsamości ani magii, którą ma w sobie, odnajdzie drogę do tych dusz i przywróci je. I jeszcze ważniejsza nadzieja: świat będzie gotów na przyjęcie ich z powrotem. Karou stała w samym środku armii chimer i serafinów, i patrzyła na Akivę bez którego nigdy by się to nie udało. Kostka życzeń. Życie Ziriego. Kadzielnica Issy. Oferta

sojuszu. To wszystko. Każdy krok, o który musieli walczyć, by móc się tu teraz znaleźć. Ale na długo przed tym wszystkim było marzenie. „Marzenie życia,” jak to kiedyś nazwał. Każdego rodzaju życia.

Dawno, dawno temu Była tylko ciemność.

I były potwory rozległe jak światy, w których pływały. LXXV

Chcieć

Było dwa tuziny Bękartów i tyle samo chimer. Wszyscy inni – siły z granicy Veskel, które do nich dołączyły – mieli polecieć na południe, by oznajmić sięw Astrae. „Potrzebujemy kadzielnic i kadzideł,” powiedział Amzallag, który dowodził pracami w katedrze Brimstona. Stracił w Loramendi rodzinę i był więcej niż gotowy, by ją odzyskać. Łopaty i kilofy, namioty i jedzenie zabrali z obozu Dominium, ale po pojemniki na dusze musieli polecieć specjalnie do kirińskich jaskiń. Karou chciała zobaczyć się z Issą i była świadoma, że ci, którzy zostali w jaskiniach nie mieli zbyt dużo jedzenia na zapas, a że większość nie miała skrzydeł, musieli wyjść i go poszukać. Co ważniejsze, pozostawała jeszcze sprawa Ziriego. Nikt poza nią, Liraz, Akivą i Haxayą, nie wiedział, że Liraz zabrała duszę z ciała Białego Wilka, i Karou miała nadzieję, że ta sprawa zostanie zamieciona pod dywan historii. To Thiago, syn Wielkiego Wojownika, najzacieklejszy wróg serafinów, zawarł sojusz z Bękartami, by pokonać Imperium i rozpocząć nową erę w Eretz. Czy to ograbiało Ziriego z chwały, która należała mu się po roli, jaką odegrał w ich zwycięstwie? Może. Ale Karou wiedziała, że nie będzie z tego powodu zły. Może, pewnego dnia, świat będzie gotowy by poznać prawdę. Karou wiedziała również, że uda im się wymyślić wiarygodną historię, by wyjaśnić jego nagłe pojawienie się, bez powiązywania go ze śmiercią Białego Wilka. Jego koniec był tajemniczy – nigdy nie powrócił z

ostatniej misji Thiago – i nikt poza Karou nie widział jego ciała. Wydawało jej się właściwe, że jego wskrzeszenie powinno odbyć się w domu ich przodków – i ich własnym. Może nawet Karou znajdzie czas, by powrócić do rodzinnej wioski daleko po górą. I był jeszcze jeden powód, dla którego chciała wrócić do jaskiń – ostatni, ale nie najgorszy – było tam wiele ciemnych, opuszczonych miejsc, do których mogliby się z Akivą wślizgnąć na godzinkę lub dwie. Ewentualnie siedem. *** Liraz miała swoje własne pragnienie. Uwierało jej serce jak kolec, ale nie wymówiła go na głos. Miała odłamek rogu w kieszeni, ale to Karou niosła teraz manierkę i Liraz tęskniła za jej ciężarem. Kiedy go wskrzesi? Liraz zapomniała ją zapytać. Nie było na to czasu. Łzy i śmiech! Gdyby tydzień temu ktoś powiedział jej, że będzie szlochać w te niebieskie włosy... cóż. Rzuciłaby temu komuś mrożące krew w żyłach spojrzenie. Nic więcej, bo byłoby to agresywne. Nie możesz być tak agresywna, wyobraziła sobie leniwy głos Hazaela w swojej głowie. Odstraszasz wszystkich swoich zalotników. Tylko on mógł powiedzieć coś takiego. Liraz nigdy nie oglądała się za mężczyznami – lub kobietami – nie... w taki sposób. Gdyby wiedział, jak ją przeraża ta myśl,

nigdy by sobie tak z niej nie żartował. Zawsze chciał ją ochraniać. „Każdy kto zadrze z moją siostrą,” powiedział kiedyś zuchwale na polu treningowym, „będzie miał doczynienia z... moją siostrą.” A potem zanurkował pod jej ramieniem i skulił się. Haz. Co by powiedział teraz, widząc jak tęskni do... powietrza w manierce? Bękarci nie mieli zbyt wiele okazji do romansów, ale Hazael zakochiwał się, jakby to było jego hobby – i odkochiwał w ten sam sposób. Liraz uznała, że to w żadnym wypadku nie była miłość. Akiva to co innego. Jedna jedyna na zawsze. Cichy, cierpiący Akiva. Liraz nigdy nie czuła z nim większego pokrewieństwa niż teraz. Wiedziała, że to nie dlatego, że on się zmienił, ale dlatego, że ona się zmieniła. To było nawet interesujące. Czucie się w ten sposób. Część niej tego nienawidziła. Uczucia są głupie, mówił głos w jej głowie, ale to był bardzo cichy głos. Ten głośniejszy rozpoznawała jako swój własny. Głos, który pochodził z tej części niej samej, której nie miała okazji poznać. Prawdziwy śmiech, dla przykładu. W stylu Hazaela: szczery, zaraźliwy i wolny. Albo dotyk, pod którego wpływem serce wykonuje koziołki. Wiedziała, jak zareagowałby na to Hazael. Rzuciłby jej pełne samozadowolenia spojrzenie i powiedział, „Widzisz? Są o wiele lepsze sposoby od bitwy na sprawienie, by krew zaczęła szybciej krążyć.” A potem dodałby, co do tego nie miała wątpliwości, bo mówił to już wiele razy, „I, proszę, zrób coś ze swoimi włosami.

Boli mnie patrzenie na nie w takim stanie. Czym sobie zasłużyłem na taką karę?” Liraz uśmiechnęła się lekko myśląc o tym i jednocześnie łzy stanęły jej w oczach, ale nikt ich nie widział, bo zamarzły zanim dotarli do gór. Liraz nie odrywała oczu od biodra Karou, gdzie błyszczała srebrna manierka. Kiedy? zastanawiała się. I Co potem? *** Akiva przez cały lot marzył tylko o tym, by znaleźć się przy wejściu do jaskiń, wylądować na kamiennej posadzce i pociągnąć Karou za sobą w głąb korytarzy. Położyć się koło niej i trzymać ją w ramionach i śmiać się do zagłębienia w jej obojczyku, że wreszcie cała należy do niego, a świat w końcu jest ich, i wszystko jest tak, jak chcieli. A raczej, tak jak chcieli chcieć. Ale z tyłu jego głowy ciągle czaił się dziwny niepokój. Był tam cały czas, od kiedy sięgnął po sirithar podczas wojny w Adelfas, a zamiast niego otrzymał uderzenie. I wcześniej, kiedy wyczuł czyjąś obecność za swoimi plecami w jaskini. I jeszcze wcześniej, kiedy sięgnął po sirithar po raz pierwszy, źródło mocy jego umysłu miało niematerialną postać, którą bez konsekwencji obudził w czymś rodzaju siły katastroficznej. Powodzi lub

huraganu. Nie mógł tego kontrolować. Mógł to obudzić, a to nie było to samo. Mówił Karou o „układzie energii” i to była prawda – miejsce, które odkrył podczas swojego pierwszego doświadczenia z magią. Wyczuł w nim nieskończoność, bezmiar i został przez nie pochłonięty, ale... to nie było to. To najbardziej go zastanawiało: podejrzenie, że kiedy osiągnął sirithar, nie pochodził on od niego, ale z zewnątrz. Spoza niego. I właśnie to źródło mocy nie było nim, nie było jego. Więc... co to było?

LXXVI

Czekanie na magię

Byli obserwowani. Pozostawieni w jakiniach musieli trzymać wartę, bo kiedy tylko wylądowali, wszyscy zgromadzili się wokół nich, by ich powitać i to było miłe. Jak powrót do domu. Karou wleciała prosto w ramiona Issy i została w nich na tyle długo, by gniazdo węży owinęło się wokół niej, ściskając i posykując radośnie. „Kochanie,” wyszeptała Issa, „czy wszystko jest już w porządku?” „Bardziej niż w porządku,” odpowiedziała Karou, zarumieniona z emocji, wiedząc, że to było najbliższe jej najsłodzemu marzeniu: powiedzeniu Brimstonowi, że już się zaczęło. Po gratulacjach przyszedł czas na wiadomości. Nie byłoby im końca, gdyby Issa nie zinterpretowała poprawnie spojrzenia, którym Akiva i Karou się wymienili. To było ogniste spojrzenie, przestrzeń między nimi wypełniła się ciepłem, a na ustach Issy pojawił się uśmiech. Nie wiedzieli, że to zauważyła, więc kiedy powiedziała, „Cóż, sądzę, że nasi podróżnicy są zmęczeni” i zaczęła rozpraszać zebranych, na początku nie zorientowali się, że było to na ich użytek. Wszystkim udzieliła się domowa atmosfera, nawet Bękartom, i cała impreza weszła do jaskiń. Kiedy dotarli do wielkiej komnaty, którą chimery zwykle mijały, by zejść do wioski, wszystkie chimery zostały na miejscu, by wspólnie z aniołami przygotować posiłek pomiędzy stalaktytami.

Karou nie była głodna. Nie po Domińskich racjach. Naszło ją uczucie oczekiwania, jak w bożonarodzeniowy poranek. Nie oczekiwania w strzachu, ale najlepszy rodzaj czekania: czekania na magię. I to właśnie na magię czekała Karou. Nie mogła oderwać oczu od Akivy. W kącikach jego ust czaił się uśmiech. To była gra na spojrzenia. Ich ciała – dwa pośrodku wielu – przyciągały się nawzajem z magnetyczną siła. Karou czuła się, jakby po jej skórze błąkało się tysiące iskier. Uświadomiła je sobie podczas pocałunku w powietrzu – dokładniej kiedy Akiva dotknął ustami jej ucha. Małe cząsteczki elektryczności przeskoczyły między nimi. Nie mogła zmusić swoich dłoni do zaprzestania drżenia. „Chemia miłości” była jej znana jeszcze z szkoły: dopamina, norepinefryna. Pamiętała, jak jeden z naukowców nazwał jej „koktajlem pożądania” i jak Zuzana nie potrafiła przestać się śmiać z jego słów. Cóż, teraz właśnie Karou zatonęła w tym koktajlu. Drżąc i rumieniąc się, z brzuchem pełnym motyli. Papilio stopachus. Jej tętno gwałtownie wzrosło, a oddech był płytki. Akiva również nie odrywał od niej ognistego spojrzenia. Już się nie uśmiechał. Karou zauważyła, że jego dłonie również drżały. Zacisnął je w pięści. Rozluźnił je ponownie, ale nie mogły zaznać spokoju, dopóki nie będą mogły jej dotknąć. Całe jego ciało było napięte. Podobnie jak jej. Byli strunami skrzypiec, gotowymi, by grać.

Pytanie w jego oczach, pochyleniu głowy, napięciu ramion. Całe jego jestestwo było pytaniem. A odpowiedź była taka prosta. Karou kiwnęła głową, a jej skóra niemal zamruczała. W końcu. W końcu. Spojrzała w dół przejścia, które prowadziło do źródeł – źródeł? Skąd pochodziło to pojęcie? Jej twarz zaczerwieniła się. Zauważyła Liraz. Liraz stała z boku, wysoka i wyprostowana, jakby ktoś – może Ellai – wcisnął jej żądło pod czaszkę i nie pozwalał się odprężyć. Ta jej sztywność i podejrzliwe spojrzenie uspokoiło Karou. Iskry zniknęły, temperatura skóry opadła, koktajl pożądania zneutralizował się. Jezu, co było z nią nie tak? Zamrugała. Dusza Ziriego zwisała z jej paska, a ona...? Potrząsnęła głową, szybko i mocno. Akiva zmarszczył brwi. Rzuciła mu przepraszające spojrzenie i dotknęła manierki, a on zrozumiał. Jego spojrzenie poleciało do Liraz, która widziała wszystko, co się między nimi działo i wyglądała na urażoną. „To nie zajmie długo,” powiedziała Karou. „Pomogę ci,” odpowiedział Akiva, a ona przytaknęła. Była na to gotowa, od kiedy Ziri podciął sobie gardło, by stać się Wilkiem. Od dawna miała przed oczami kirińskie ciało, które zamierzała stworzyć, tak silne i prawdziwe, jak tylko mogło być. Ludzki i antylopie zęby, kość nietoperza, żelazo i jadeit. Nawet diamenty, odłożone specjalnie dla niego. Były zawinięte w małą

chusteczkę, schowane w jaskiniach razem z kadzielnicami i kadzidłem. Składniki dla Ziriego. Chciała stworzyć dla niego nowe ciało, tak bliskie jego prawdziwemu kirińskiemu ciału, jak to możliwe. Do głowy przyszła jej nagła myśl. „Poczekaj chwilę,” powiedziała i podeszła do samotnej Liraz. „Nie musisz teraz–” zaczęła Liraz. Karou machnęła dłonią. „Masz ten kawałek rogu, który ci dałam?” Liraz wyciągnęła dłoń w jej stronę i delikatnie położyła róg na jej dłoni. Karou przyłapała się na nadziei, że uczucia anielicy były takie same, jak Ziriego. Ona sama miała kiedyś Brimstona i wspomnienia rodziców, i plemienia. Kogo miał Ziri. Niech to będzie kolejny nieprawdopodobny, wspaniały początek, pomyślała. „Chcesz przyjść?” zapytała, ale Liraz potrząsnęła głową i została tam, sama, na zewnątrz kręgu żołnierzy.

LXXVII

Nie zostaliśmy sobie przedstawieni

Liraz nie mogła dłużej zostać w wielkiej komnacie. Czuła się zbyt na widoku, więc poszła do jaskini wejściowej. Jedna z bezskrzydłych chimer stała na straży, więc przejęła ją od niego i oparła się o wejście do jaskini. Słońce zachodziło, a połksiężyc stawał się coraz wyraźniejszy. Złote światło pochłaniało świat daleko o jaskini, ustępując miejsca lodowej poświacie księżyca. Bladło i jaśniało, złoto zmieniało się w szarość, a niebo z błękitu, fioletu i pomarańczu przechodziło w głęboki granat, kiedy usłyszała z sobą stąpanie i bała się odwrócić. Kroki były powolne, ostre clip, clip. Dźwięk kopyt. To był pierwszy znak jego obecności – kopyta – a ona nie potrafiła sobie pomóc, to było w niej zbyt mocno i zbyt głęboko wytrenowane. Był chimerą. Co z nią było nie tak? Tylko dlatego, że ktoś uratował ci życie, nie musisz go od razu pokochać. Pokochać? Bogowie. Po raz pierwszy to słowo w ogóle pojawiło się w jej umyśle, gdy myślała o swoich uczuciach. A razem z nim pojawił się znany już strach, paraliżujący i krępujący umysł. Musiała ze sobą walczyć, by się nie poruszyć. Nie zrobiła nic. W tym momencie ani nawet przed jego śmiercią w skórze Wilka, nigdy. Nie wydarzyło się między nimi nic, czego można by żałować lub do czego wracać. Był tylko towarzyszem, tylko – „Nie zostaliśmy sobie przedstawieni.”

Serce Liraz zamarło. Nie był to głos Wilka. Nie był warkliwy, brutalny. Nawet kiedy ze sobą rozmawiali sam na sam – tylko raz, leżąc razem w ciepłej, leczniczej wodzie – głos Wilka był jakby na skraju warkotu. To mogła być zasługa jego dłoni zakończonych pazurami, ust wypełnionych kłami. Czysta brutalność. Ten głos był gładki i melodyjny niczym wiatr grający na kryształach w kirińskich jaskiniach, bogaty i delikatny. Teraz była jej kolej na odezwanie się. Odnalazła swój drżący głos i odpowiedziała, „Wiesz, kim jestem, a ja wiem kim ty jesteś i –” „– tak nie może być.” Jego głos zmieszał się z jej, zmieniając tekst. A w dźwięku tych słów usłyszała oczekiwanie. Jak można usłyszeć oczekiwanie? Nie wiedziała, ale właśnie tak zrobiła. Czekał, aż się odwróci, a ona nie mogła dłużej z tym zwlekać. Odwróciła się, a Kirin Ziri stał dokładnie przed nią. Zaczerpnęła urywany oddech. Był wysoki. Wiedziała o tym, widziała jak walczył pośrodku grupy Dominium, którzy przy nim wyglądali jak niedorostki. Ale widzenie tego z odległości, a konieczność zadzierania głowy to dwie różne rzeczy. Liraz zadarła głowę do góry. I jeszcze wyżej, by spojrzeć na rogi. Były co najmniej tak długie, jak jej ramiona, długie i proste, czarne i błyszczące. Nienaruszone, jak zauważyła, bez brakującego czubka. Był szczupły, umięśniony, mniej niż Akiva czy większość Bastardów, ale to tylko z winy wzrostu,

ponieważ jego ramiona były szerokie. Miał złożone skrzydła. Ciemne. Liraz mogła się tylko domyślać ich rozpiętości, patrząc na jego długość. Miał białe ubranie i wydawało się to nie właściwe. Musiał zauważyć jej zmarszone brw, ponieważ wskazał na swoją koszulkę i powiedział, „Należały do Wilka. Nie mam niczego... własnego. Poza–” uśmiechanął się i wskazał na swoje ciało „–całą resztą.” To był uśmiech. Ziri się uśmiechał, Liraz widziała to. Rogi, kopyta, których tak się obawiała, wszystko idealnie do niego pasowało. Był taki, jaki powinien być, w każdy sposób olśniewający i zmuszający serce do galopu. Jego kirińskie piękno było z rodzaju dzikiego piękna. Ostre rogi, ostre kopyta i ostre końcówki skrzydeł. Był jak spełnienie marzeń i był ciemny, był jej przeciwieństwem – księżycowa postać przy jej słońcu, cień przy jej blasku. Ale to była tylko sylwetka. Wszystko zawierało się w jego uśmiechu, jego oczach i jego oczekiwaniu – bo wciąż czekał – aż go zobaczy i rozpozna. Siła i gracja, i samotność, i tęsknota. I nadzieja. I wahanie. Pozwalał jej, by się z nim oswoiła i to ją zawstydziło. Dostrzegła to w jego bezruchu. Bał się, że uzna go za bestię i nie winiła go za to, bo jeszcze dwie minuty temu sama nie była tego pewna. Nie wiedziała, jak mu powiedzieć, że jest olśniewający, a ona zaniemówiła i jest porażona nie odrazą, ale zachwytem. Spróbowała. „Ja... Ty... To jest...”

Nic więcej nie mogła wykrztusić. Żadnych słów. To było poza jej możliwościami. Poczuła złość na swoją nieudolność. Przecież mógł pomyśleć, że się nim brzydzi albo gorzej – że się go boi. Spróbowała jeszcze raz. Ona... kiwnęła głową. Oh, świetnie. Zrób to jeszcze raz. Najlepiej uderz głową w stalagmity. Owinęła ramię wokół żeber, a drugą dłoń położyła na ustach i nie mogła przestać kiwać głową. Naprawdę? To naprawdę najlepsze, na co ją stać? Obserwował ją uważnie, jej dłoń zaciśniętą na ustach, a błysk niepewności w jego wielkich, brązowych – słodkich, niesamowitych, hipnotyzujących, brązowych – oczach urósł do końcowego, ogromnego żalu. „Podoba mi się,” wyszeptała, ale jej dłoń wciąż zaciśnięta na ustach zniekształciła jej słowa tak, że Ziri nie zrozumiał. Zmarszczył brwi pytająco. „Co?” Odsunęła dłoń i powiedziała tak wyraźnie jak mogła – czyli niebardzo – „Podoba mi się. To znaczy, ty mi się podobasz.” I położyła dłoń z powrotem na ustach i zaczeriwniła się, gotowa, by rozwinąć skrzydła i odlecieć, zagrzebać się w ziemię, kiedy błysk niepewności zniknął z brązowych oczu Ziriego. Jego uśmiech rozjaśnił jego twarz, rozbłysnął w jego oczach, tak szczęśliwy i czysty, że Liraz poczuła go w sercu. „To dobrze,” powiedział. „Ty również mi się podobasz.”

Zarumieniła się jeszcze bardziej, ale on również się zaczerwienił, więc to nie było takie złe. Nie, to wciąż było złe. Co teraz? Czy powinna wydobyć z siebie więcej niespójnych zdań? Może powinna wymienić wszystkie inne rzeczy, które jej się podobają, ale cóż – nie było zbyt wielu rzeczy, które jej się podobały, więc lista bylaby krótka i zajęłaby tylko krótką chwilę. Nie chciała zajmować chwili. Chciała przeżyć jedną. Przeżyć wiele. Więc co innego mam zrobić? „Uh,” powiedział Ziri. Poruszył ramionami i rozwinął skrzydła. Z tak bliska wyglądały na równie wielkie i silne, jak te burzołowców. Odchrząknął i powiedział, „Jedną z najgorszych rzeczy w byciu Wilkiem była niemożność latania. Zamierzam to teraz zrobić.” Był zawstydzony kiedy wskazał na niebo, które zdążyło już zrobić się czarne, a gwiazdy błyszczały jasno i blisko siebie, niczym cukier w cukierniczce. Oh. Okej. Liraz była niemal – niemal – zawiedziona, że nie przyszedł tu tylko dla niej, ale w ten sposób mogła się wymknąć. Stopnieć. Przekląć siebie. Ziri odchrząknął ponownie i popatrzył na nią. Poważnie. Z nadzieją. „Czy ty... chcesz lecieć ze mną?” Latanie? To coś, co potrafiła. Nie musiała nawet zmuszać się do wycharknięcia odpowiedzi. Wystarczyłoby gdyby kiwnęła głową.

LVIII

(Oddychaj)

Karou myła włosy. Spokojnie. Cóż, spokój był jej ćwiczeniem. (Oddychaj.) Wycisnęła mokre włosy. Znalazła kiriński relikt: zakręconą kostkę kształtem przypominającą burzołowcę. Zamierzała ją zatrzymać. (Oddychaj.) Popatrzyła na siebie w migotliwym świetle pochodni. Wciąż była w ubraniach Eshter. Zostawiła kilka ubrań w jaskiniach, ale były brudniejsze od tych, które miała na sobie. Próbowała sobie przypomnieć, jak było mieć szafę pełną ubrań – czystych ubrań – które mogła założyć na spotkanie z... kim? Jak miała nazywać Akivę? Chłopak brzmiało zbyt ludzko. Kochanek brzmiało sztucznie. „Poznałaś już mojego kochanka? Czyż nie jest boski?” Nie. To znaczy, tak, był boski. Nie, nie zamierzała go tak nazywać, nawet jeśli chciała go nim uczynić. (Oddychaj.) Partner? Zbyt sucho. Bratnia dusza? Ha! „Lubissz Pixie? Przysięgam, jesteśmy jak bratnie dusze!” Cóż, na tą chwilę nie zamierzała go nijak nazywać. Chciała tylko do niego pójść i była pewna, że nie będzie patrzył na to, w co jest ubrana. Akiva pomógł jej stworzyć ciało Ziriego. Wykonywał dokładnie jej polecenia – również te niewypowiedziane – i nie starał się jej dotykać, co było dobre, bo musiała się skupić. Kiedy stworzyła kirińskie ciało, zauważyła, że się jej przygląda. Wyglądał na zadowolonego.

„Po raz pierwszy mogłem przyglądać ci się tak długo,” powiedział. „Myślałam, że będziesz obserwował wskrzeszanie.” Wskazała na nowe ciało, podziwiając je. Wyglądało dokładnie jak naturalna skóra Ziriego. Nie dała mu nawet tatuaży, ponieważ prawdziwy Ziri ich nie miał, a ona nie chciała, by były już potrzebne. „Zamierzałem,” powiedziałAkiva. „Ale zostałem rozproszony.” „Cóż, to niesprawiedliwe. Ja nie mogłam się patrzeć na ciebie.” „Obiecuję, że później będziemy patrzeć na siebie nawzajem.” Później? Chciała już teraz. (Oddychaj.) „Dobrze.” I wtedy, na bogów, w końcu się uśmiechnął. Uśmiechem, którego jeszcze nie widziała na własne oczy, ale który pamiętała z pamięci Madrigal. Ciepły i olśniewający, tak piękny, że to aż niemal bolało. Zaproponował, by dokończyła wskrzeszanie sama, bo domyślił się, że chciała pobyć chwilę z Zirim. A moment w którym Ziri otworzył oczy – brązowe, nie lodowato błękitne i bez śladu arogancji Thiago – był najsłodszym momentem w jej karierze wskrzesicielki. Przytuliła go i długo nie wypuszczała z objęć. W międzyczasie mówiła mu to, co go ominęło, kiedy był w manierce. On również ją przytulił i po chwili sam wyplątał się z jej ramion. Pomyślała, że jest tak szczęśliwy z bycia znowu w swej kirińskiej formie, że nie może doczekać

się lotu. Lub, że wiadomość w czyjej manierce podróżował sprawiła, że odczuł nagłą potrzebę podziękowania tej osobie. Bez względu na powód, zniknął dość szybko, a ona została z poczuciem wypełnionego ostatniego obowiązku. Wzięła głęboki oddech. Z kieszeni torby wyciągnęła małą rzecz, którą nosiła od kiedy znalazła ją w hotelu w Maroku, kilka dni wcześniej. Rozwidlona kostka. Kostka życzeń. Uśmiechając się, zamknęła ją w dłoniach. Była gotowa, by pomyśleć życzenie, ale nie przełamała kostki. Wstała. Ruszyła przed siebie, przyciskając kostkę do serca. A przynajmniej próbowała ruszyć, bo potknęła się o jakiś przedmiot leżący na ziemi i niemal przewróciła. Uśmiechnęła się do siebie i zapaliła pochodnię, która rozbłysła na zielono. Była niemal zużyta, ale Karou wiedziała, że nie będzie jej potrzebować, kiedy będzie z Akivą. Poszła w stronę łaźni. Była szczęśliwa, chciało jej się śmiać, niemal mruczała, W końcu, w końcu, przez zamknięte usta, gardło i– Zatrzymała się. Akivy tam nie było. Oczywiście, wymruczał maleńki, zimny głos w jej sercu. Zignorowała go. Jeszcze. Akivy jeszcze tu nie było. Co było zastanawiające, bo powiedział, że właśnie tam będzie czekał. W porządku. Nie ma co się przejmować.

Może się zgubił. Nie. Karou szanowała poczucie orientacji w terenie Akivy. Może poszedł coś zrobić, myśląc, że zdąży zanim ona tu przyjdzie. Przyszła tu szybko; Ziri nie zwlekał. Woda była bladozielona i parowała, a kurtyny ciemnego mchu zwisały ze ścian i sufitu. Karou rozważała ściągnięcie ubrań i wślizgnięcie się do wody, ale tylko przez chwilę. Przeczucie, że wydarzyło się coś złego nie opuszczało jej. Miała wrażenie, że wszystko to poszło zbyt łatwo. Uścisk w żołądku to potwierdzał. Było coś, co przegapiła. Tak. Akiva. Dlatego była taka zagubiona. Powinien tu już być. Próbowała być rozsądna. Jest tu przecież dopiero od kilku minut; on w każdej sekundzie może wyłonić się zza zakrętu. Ale tego nie zrobił. Oczywiście, oczywiście. Naprawdę myślałaś, że możesz być szczęśliwa? Puls Karou przyśpieszył, a oddech stał się płytki, ale tym razem z powodu paniki, a nie pożądania. Akiva nie nadszedł. Pochodnia Karou syknęła i zgasła, i nie było żadnego serafińskiego ognia, by oświetlić przejście. Nie widziała w ciemności dokąd idzie, gdy przyciskała swoją kostkę życzeń do serca.

LXXIX

Legendy P

„ atrz.” Ziri zauważył burzołowcę przed Liraz. Nie wskazał go, tylko wyszeptał słowo. Te istoty potrafiły wyczuć ruch z

niesamowitych odległości. To był cud, że leciał tak blisko nich. Leciał w ich stronę. Obserwowali go ze zmrużonymi oczami. „Coś jest nie tak,” wyszeptała Liraz. Ziri popatrzył na nią i wrócił ponownie wzrokiem do burzołowcy. Istota w międzyczasie zmieniła kierunek lotu. Wciąż była daleko i przez chwilę nie widział, co zaalarmowało Liraz. To był błysk, światło wznoszące się i opadające. Ziri zmrużył oczy. „Czy to–?” „Tak.” Głos Liraz był pełen napięcia i to nie bez powodu. To bez wątpienia był blask serafinskich skrzydeł. Jego pierwszą myślą było, że anioł polował na zwierzę i w jakiś sposób go doścignął. Ale nic w locie burzołowcy nie świadczyło o jego stresie. Po prostu leciał z aniołem u boku. Czy kiedykolwiek słyszałaś o czymś takim?” zapytał. Liraz zaśmiała się lekko. „Nie. Wiem, że Joram chciał mieć jednego w swoim pokoju trofeów. To był taki sport. Każdy lizusowaty lord w Imperium pragnęli przynieść mu chociaż jednego, ale bez powodzenia. Niektórzy zginęli próbując, więc w końcu musiał zwołać łowców, zawodowców. Najlepszych. I wiesz ilu dla niego zdobyli?” To była najdłuższa wypowiedź jaką słyszał z jej ust od kiedy się poznali. „Jak wielu?” zapytał. „Żadnego.” „Cieszę się.”

„Ja też.” Zauważył, z ukłuciem głębokiego żalu, że węch Wilka był znacznie lepszy od jego kirińskiego węchu i wyłapywał jej zapach z większej odległości i z większą dokładnością. Teraz czuł jedynie smużkę jej tajemniczych perfum, ale wiedział, że zapamięta ich właściwy zapach na zawsze. Tyle dobrego dało mu bycie Wilkiem. Unosili się nieruchomo w powietrzu i obserwowali w ciszy jak burzołowca i anioł lecieli w tym samym tempie, skrzydło przy skrzydle. „Chodźmy,” powiedziała Liraz, kiedy oddalili się na północ od nich. „Lećmy za nimi.” Nie minęło wiele czasu, a burzołowca i tajemnicza postać zawrócilii ruszyli w kierunku zachodnim. Odległość między nimi zmalała i właśnie wtedy Ziri uświadomił sobie, że anioł nie był jedynym towarzyszem burzołowcy. Zwierzę miało jeszcze dwie postacie na swoim grzbiecie. Nie zauważył ich wcześniej, bo jako nie-serafini nie świecili się. „Czy to–?” zapytał skonsternowany. „Tak mi się wydaje,” odmruknęła Liraz tym samym tonem. Tak było. Postacie, zauważywszy Liraz i Ziriego, wydały radosne okrzyki w ich dziwnym, ludzkim języku. Ziri, oczywiście, nie rozumiał, co mówili, ale rozpoznał radość,triumf i ulgę w ich głosach. Ale kto mógłby ich za to winić. Zuzana i Mik okiełznali burzołowcę. Staną się legendami.

LXXX

Wybór Akiva nie wiedział, co się z nim stało. Był w łaźni, czekając na Karou. I nagle nie był. Czas się zatrzymał.

„Jest przeszłość i jest przyszłość,” powiedział swoim braciom i siostrom nie tak dawno temu. „Teraźniejszość nie jest niczym więcej jak pojedynczą sekundą przechodzącą z jednej na drugą.” Mylił się. Jest tylko teraźniejszość, która trwa wiecznie. Przeszłość i przyszłość są tylko zaślepkami, które nosimy, by ta nieskończoność nie przywiodła nas do szaleństwa. Co się z nim stało? Stracił władzę nad swoim ciałem. Był w środku pałacu myśli, prywatnego wszechświata, nieskończonej sferze jego samego, gdzie pracował nad magią, ale nie przyszedł tu z własnej woli i nie mógł się stąd uwolnić. Czy został tu przywołany? Czuł czyjąś obecność. Czuł zbliżające się głosy, ale nie mógł ich usłyszeć. Jedynie wyczuwał je po wzrastającym napięciu w żołądku i z tyłu głowy. Obecności zbliżyły się. Energie zawirowały. Nie należały do niego. Jego własna była ściśnięta, związana. To było jedyne, czego był teraz pewien: Nie był tam, gdzie powinien być. Karou mogła przyjść, a jego tam nie będzie. Może to już się stało. Nie potrafił określić ile czasu już minęło. Minuty? Godziny? To bez znaczenia. Była tylko teraźniejszość. Wystarczy otworzyć oczy we właściwym kierunku, by znaleźć się w dowolnym miejscu i czasie. Była nieskończona ilość kierunków i żadnego kompasu, ale to było bez znaczenia, bo Akiva nie potrafił otworzyć oczu. Były mocno zaciśnięte. Sklejone.

Nie był tam, gdzie powinien być. Został uproswadzony. Nie potrafił tego pojąć. Być porwanym i ograbionym z woli, teraz, kiedy Karou czekała na niego, kiedy w koncu mieli mieć nareszcie tylko dla siebie. To było nie do uwierzenia. Więc Akiva nie wierzył. „To zły sposób.” Głos należał do kobiety, której nieznał, choć głos nie do końca był mu obcy. „Zmarnowaliśmy tu dość czasu.” Ostrzejszy głos, młodszy. Również kobieta. „Czy powinnam pozwolić mu iść na tą jego schadzkę? Nie uważasz, że byłoby to dla niego łatwiejsze, gdyby poznał jej smak?” „Jej smak? On jest zakochany, Scarab. Musisz pozwolić mu wybrać.” „Tu nie ma wyboru.” „Jest. Ty już wybrałaś.” „Pozwalając mu żyć? Myślałam, że będziesz z tego powodu zadowolona.” „Jestem.” Westchnięcie. „Ale to musi być jego decyzja, nie widzisz tego? Albo już na zawsze będzie twoim wrogiem.” „Nie strofuj mnie, starucho. Wiesz, co mogłabym zrobić z takim wrogiem jak on?” Zapadła kolejna cisza, tym razem okraszona szokiem. Akiva rozumiał, że mówią o nim, ale to było jedyne, co rozumiał. Jaki wybór? Jaki wróg? Scarab, tak nazywała się jedna. Było w tym coś jeszcze. Coś, co powinien wiedzieć.

Kiedy ta druga się odezwała, jej głos był cienki, wciąż brzmiał w nim szok. „Zamierzasz z niego uczynić ostrą strunę? Czy właśnie to chcesz zrobić z moim wnukiem?” Wnukiem. Słysząc to, Akiva pomyślał, A więc to nie o mnie dyskutują. Był niczyim wnukiem. Był bękartem. Był– „Tylko jeśli będę musiała.” „Jak to: będziesz musiała?” To był już niemal szloch. „Zapoczątkowałaś coś mrocznego, Scarab. Musisz to zakończyć. To nie tym jesteśmy. Nie jesteśmy wojownikami–” „A powinniśmy być.” Znowu cisza. „Jesteśmy,” ciągnęła Scarab. Był w niej jakiś dziecięcy upór, ślad młodzieńczej ambicji. „I będziemy ponownie.” W głowie Akivy puzzle wskoczyły na właściwe miejsca. Zrozumiał. Scarab. Kobieta nazywająca go wnukiem. Kosz owoców, który Stelianie przysłali Joramowi w odpowiedzi na jego deklarację wojny. Stelianie. Akiva otworzył oczy i odzyskał władzę nad ciałem jednym ruchem. Byli w jaskini, która wyglądała i brzmiała jak jaskinie kirińskie. Nie opuścił ich więc. Karou nie mogła być daleko. Znajdzie ją i wyjaśni, dlaczego nie było go tam, gdzie powinien być. Dwie kobiety były naprzeciwko niego, wydawały się zaskoczone jego nagłym przebudzeniem.Oczy Scarab

były utkwione w niego, a on znowu zamarł, ponownie tracąc władzę nad własnym ciałem. Trzymała go w bezruchu samym tylko spojrzeniem. Jedynym co mógł zrobić, było również patrzenie się na nią. Nie widział Stalianów od kiedy w wieku pięciu lat zdobył się na desperackie spojrzenie zza ramienia na swoją matkę, gdy był od niej odciągany. Tu były dwie kobiety, a starsza z nich... Akiva nie potrafił powiedzieć, czy wyglądała jak Festival, bo nie pamiętal twarzy swojej matki, ale patrzenie na twarz tej kobiety sprawiało, że wydawało mu się, jakby pamiętał. Scarab nazwała ją „starą,” ale nie była ani stara, ani młoda. Miała zmarszczki w kącikach oczu i ust. Jej włosy zaplecione były wokół głowy na kształt korony, a ich srebro było wystarczająco jasne, by móc uznać je za ornament. W jej oczach wciąż czaił się niedawny szok i głęboka powaga. Akiva z trudem przeniósł wzrok na drugą kobietę. Jej czarne włosy wyglądały dziko i buntowniczo. Była ubrana w szarą tunikę, która podkreślała jej szczupłą sylwetkę i kończyła się na piersiach, pozostawiając jej brązowe ramiona nagie. Na nadgarstkach miała złote bransolety. Miała surową twarz. Nie jak Liraz czy Zuzany. To była surowa, piękna twarz z wyrazistymi ciemnymi brwiami ocieniającymi jej oczy. Jej kości policzkowe mogłyby ciąć metal, ale jej usta były ciemne i pełne. Akiva dopiero po chwili zauważył, że za kobietami stoi jeszcze jedna kobieta i dwóch mężczyzn. Byli cisi i

nieruchomi, dlatego nie zauważył ich od razu, ale obserwowali ich z palącą intensywnością. „Sprytny jesteś,” powiedziała Scarab, przyciągając uwagę Akivy do swojej osoby. „Musiałam cię niedocenić, jak sądzę.” Odwróciła się do innej kobiety. „A może to ty go uwolniłaś, Słowiku?” Słowik. Potrząsnęła głową, nawet nie zaszczycając Akivy spojrzeniem. „Nie, moja Królowo.” Królowo? „Ale nie chcę go ponownie więzić. Ściągnęłyśmy go tu, by upewnić się co do jego pochodzenia i porozmawiać z nim.” „Porozmawiać ze mną o czym?” zapytał Akiva. „Czego ode mnie chcecie?” Odpowiedziała mu Scarab, rzucając mroczne spojrzenie na Słowik. Była bezczelna w swej arogancji i Akiva pomyślał, że rzeczywiście musi być królową. „O wyborze podjętym w twoim imieniu. Przeze mnie.” „Jakim wyborze?” „By cię nie zabijać.” Nie było to dla niego zupełnym zaskoczeniem po tym, co tu usłyszał, więc zdołał utrzymać neutralny ton głosu. „A co takie zrobiłem, by postawić własne życie pod znakiem zapytania?” „Wiele,” odpowiedziała. „Nigdy w to nie wątp, potomku Festival. Bądź świadom, że jesteś już niemal martwy.” Próbował poruszyć stopami, ale nie był w stanie. „Czy możesz mnie puścić?” zapytal i, ku jego zaskoczeniu, zrobiła to.

„Ponieważ się ciebie nie boję,” powiedziała, podnosząc wysoko głowę. Potrząsnął prawą stopą, by wrócić jej czucie. „Dlaczego miałabyś się bać? Dlaczego miałbym być dla ciebie zagrożeniem, nawet gdybym mógł? Jak wiele razy widziałem ludzi mojej matki? Skąd właściwie miałbym wiedzieć o twoim istnieniu?” „Nikt nigdy nie był tak blisko zniszczenia nas w ciągu tysięcy lat tak jak ty.” „O czym ty mówisz?” rozzłościł się. Nigdy nawet nie był blisko Dalekich Wysp ani nie widział Steliana. Co takiego mógł zrobić?” Słowik wtrąciła się. „Scarab, nie wiń go. On nic nie wie. Skąd miałby wiedzieć?” „Wiedzieć co?” zapytał już ciszej, ponieważ to na Scarab był zły, nie na Słowik. Zapytał niepewnie, „Co takiego zrobiłem?”

LXXXI

Życzenie policjanta Pierwszym, co Zuzana wykrzyknęła ześlizgując się z grzbietu burzołowcy było, „O mój boże! Wszystkie góry wyglądają tak samo!” Zgubili się, co było bardzo demotywujące, biorąc pod uwagę mapy wypalone w umyśle Elizy. Dzięki skrzypcom Mika – nowym i lepszym od tych

zostawionych w kabinie prysznicowej Eshter – oczarowali latającą istotę rozmiarów małego okrętu. Od momentu, w którym Eliza powiedziała, że zna położenie kolejnego portalu, Zuzana była gotowa do drogi. Ponieważ było to w Patagonii (gdziekolwiek to było... Oh. Cholera. Bardzo, bardzo daleko. Poważnie?), musieli najpierw tam dotrzeć. Życzenia były zabawne. Były również rzadkie i potężne, zrobione przez Brimstona i nie mogły być uzupełnione w najbliższym sklepie ze słodyczami. Karou mogła potrzebować gavrieli bardziej od nich, więc ich misja była prosta: Musieli je jej dostarczyć. I musieli to zrobić bez pomocy gavrieli. Mik żartował kiedyś o „życzeniu policjanta,” gdy grali w jaskiniach w Trzy Życzenia i przypomniał teraz o tym Zuzanie. „Żadnych umiejętności samuraja?” Zrobił szczenięce oczy. „A może jakieś inne supermoce?” „Możemy poprosić Virko lub kogoś innego, by nauczył nas walczyć,” powiedziała. „To byłoby zmarnowanie życzenia.” „To leniwe życzenie. O to w tym chodzi. Nauka jest trudna.” „Powiedział skrzypek do artystki.” „Dobra. Dobra.” Wydął policzki. „Wiemy jak się uczyć pewnych rzeczy.” Zuzana lamentowała nad tym, że nie miała okazji zemścić się na Eshter, ale Mik w tej sprawie był nieprzejednany.

„Wystarczającą zemstą jest pozostawienie jej samej sobie na resztę życia,” powiedział. Zuzana polubiła Elizę. To nie zdarzało się często, więc była z tego bardzo zadowolona. Gdyby Eliza była primadonnąlub mazgaje, ta podróż byłaby koszmarem. To, czym była naprawdę, było niesamowite. Eliza wykorzystała jedno życzenie na własną zemstę, za co Zuzana polubiła ją jeszcze bardziej. Wyglądała uroczo ze swoimi dużymi, wielkimi oczami, ale wiedziała, jak uderzyć, żeby zabolało. Pocałowała gładką powierzchnię życzenia zanim powiedziała, „Życzę sobie, by włosy pomiędzy nosem a ustami Morgana Totha rosły dwa centymetry na godzinę, przez najbliższy miesiąc.” „Czy właśnie opisałaś wąsik Hitlera?” zachichotał Mik. Po błysku w jej oku domyślili się, że właśnie to zrobiła. By dopełnić zemsty, wysłała na jego e-maila swoje zdjęcie, na którym trzyma dwa palce na górnej wardze z podpisem: Pozdrowienia. „Musimy zrobić to samo Esther,” oznajmiła Zuzana. „Właśnie teraz.” I zaczęli tą podróż w najlepszy możliwy sposób: wyobrażając sobie przerażenie swoich wrogów. Długi lot, trochę zakupów na wycieczkę w zimne kraje i trochę jedzenia, długa jazda i byli na miejscu. Rozważali czy nie wykorzystać dwóch gavrieli na przelot przez portal. Niemal to zrobili, ale poczucie honoru ich przed tym odstręczało, aż w końcu Mik powiedział,

„Zobaczmy najpierw co jest po drugiej stronie. Eliza może nas przenieść.” Zrobiła to i znaleźli się w miejscu, którego nikt w całym Eretz nie znał. W gniazdach burzołowców. I odkryli coś, czego nikt nigdy się nie domyślił: Lubiły muzykę. I co stało się oficjalne: trzy zadania Mika zostały wypełnione. A pierścień wypalający mu dziurę w kieszeni? Ten, który wyglądał tak surowa na marmurowej podłodze łazienki w Królewskim Apartamencie? W otoczeniu wspaniałych burzołowców, z falami morza uderzającymi o ostre skały pod nimi, Mik opadł przed Zuzaną na jedno kolano i wyciągnął w jej stronę pierścionek. „Czy wyjdziesz za mnie?” zapytał. *** Odpowiedź brzmiała tak. *** „Tak się cieszę, że was widzę,” płakała teraz Zuzana na widok Liraz i Ziriego. Ziri! Nie Biały Wilk, ale Ziri! Oh. To znaczyło, że musiał... Ale to było nieważne, ponieważ byt tu teraz w swojej kirińskiej formie i wyglądał dokladnie tak samo jak kiedyś. Śmiał się radośnie, tak bardzo przystojny, a Liraz u jego boku również się

śmiała, dźwięcznym, szczerym śmiechem. Śmieje się, jakby robiła to od zawsze. Liraz. To było niemal tak niesamowite jak lot na burzołowcy. Niemal. „Czy możesz im przekazać,” poprosiła Zuzana Elizę, „że nie mogliśmy znaleźć jaskiń?” Eliza przemówiła w serafińskim, co było równie wygodne, jak irytujące. „Tego również musimy się nauczyć,” Mik powiedział na głos jej myśli. „Wskrzeszanie, niewidzialność, walka, a teraz jeszcze nie-ziemskie języki? Co to jest, szkoła?” Eliza nie tłumaczyła już ich słów, ale Zuzana zauważyła, że gapi się na Ziriego z napięciem. Oh! Prawda. Jego ciało. Musiała widzieć jego ciało w dole. „To on,” wyjaśniła Zuzana. „Powiem ci później.” Kiedy znaleźli się nad kamiennym półksiężycem, Zuzana wyobraziła sobie, jak wlatują do wielkiej komnaty, a monstrualne skrzydła burzołowcy odpychają wszystkich niczym kręgle. Ale kiedy zniżyli lot, pojawił się problem. Burzołowca – który nie otrzymał jeszcze imienia – nie mieścił się na półksiężycu. Cóż, cholera. Zuzana skrzywiła się. „Potrzebujemy widowni. To musi być zobaczone przez wielu świadków i rozpowiadane długo i szeroko. Śpiewane. Chcę, żeby napisano o tym piosenki. Rozumiecie? Czy moglibyście zawołać wszystkich? I Karou?”

Ziri i Liraz wymienili zakłopotane spojrzenia, a Mik uścisnął jej ramiona, delikatnie sugerująć, że może Karou i Akiva są... zajęci. Karuzela emocji! Radość, że w końcu Karou i Akiva są „zajęci”! I poczucie krzywdy, że to koliduje z jej momentem chwały. „Ale chyba możemy im na chwilę przeszkodzić, prawda?” jęknęła. Krążyli teraz nad jaskinią, odwlekając moment, w którym będą musieli stanąć na własnych nogach. „Nie,” powiedział stanowczo Mik. „Ale–” „Nie.” „Dobrze. Ale chcę, żeby ktoś nas zobaczył.” Wszyscy ich zobaczyli. Liraz weszła do wielkiej komnaty, by ich zawołać i wszyscy stłoczyli się na półksiężycu, wznosząc okrzyki i wzdychając. Zuzana usłyszała tubalny okrzyk „Neek-neek!” Virko i ucieszyła się, że ta podróż dobiegła końca. Podprowadzili ogromną istotę tak blisko skały jak się dało i zeskoczyli po szyi na skałę. Spodziewali się, że teraz odleci, choć mieli nadzieję, że zostanie („Jeśli zostanie, nadamy mu imię”), ale po chwili burzołowca rozłożył skrzydła i stopił się z nocą. Dopiero wtedy zorientowali się, że coś jest nie tak. Było jakieś napięcie w ich postawach i... Karou tu była. Niezajęta. Dlaczego nie? I dlaczego stała z boku? Gdzie jest Akiva? Karou pomachała im i uśmiechnęła się, jej oczy prześlizgnęły się po skrzydłach Elizy, ale nie podeszła,

by ich powitać. Rozmawiała z Liraz, a Liraz już nie śmiała się jak osoba, która śmieje się całe życie. Jej twarz była blada bardziej niż kiedyś skóra Białego Wilka, oczy niespokojne, a usta zaciśnięte. Zuzana zapomniała o swojej chwale i podbiegła do przyjaciółki. „Co? Co co co? Boże, Karou, co?” „Akiva.” Tak zagubiona. Karou wyglądała na tak zagubioną. Nie tak powinna wyglądać. „Zniknął.”

LXXXII

Naruszenie zasad B

– ądź spokojny. Jesteś dzieckiem mojego dziecka. Festival. Słowik dała mu wspomnienie jego matki. –Chciałabym cię znać. By móc ci pomóc, nie by cię zranić. Dlatego musisz mnie wysłuchać. Jesteś dzieckiem mojego dziecka, ale do niedawna nie wiedziałam o twoim

istnieniu. Festival była dla nas zagniona. Stracona. Tylko dlatego, że tu jesteś, wiem, co się z nią stało. Wiem, że moja córka była konkubiną w haremie serafina, który rozdarł pół świata. Do Akivy dotarł tłumiony, ale wciąż potężny – bo świeży – żal. –Wiem również, że to nie stało się wbrew... jej woli. Była Stelianką, w dodatku moją córką. Była silna. A więc to był jej wybór. Wspomnienia przelatywały przez głowę Akivy, tak wyraziste, jakby były jego własne. Obrazy pięknej i silnej kobiety, którą była Festival. –A więc. A więc musiała mieć jakiś powód. Z myśli Słowik Akiva wyłapał przebłysk żalu, że córka nie podzieliła się z nią swoim planem. Dostrzegł również poczucie winy i złość, że sama nie domyśliła się, co zamierza jej własna córka. –I tym powodem musisz być ty. Wspomnienia wyblakły, zostawiając pustkę. Ty, ty, odbijały się echem w pustce i przyszły do niego kolejne. „Mój syn nie znajdzie się pod wpływem twojej żałosnej klątwy.” Ale zanim zdołał to przyswoić, pojawiła się nowa wiadomość, tym razem chłodna i beznamiętna. –Kontinuum, które jest Wszystkim odbija się i jest odbijane przez energie. Nazywamy je zasłonami. Mają inne imiona, ale to jest najprostsze. Są poza naszymi mapami. Zasłony trzymają światy nienaruszonymi i

odmiennymi od siebie. Dotykają się i oddzielają. Kiedy przechodzisz przez portal, powiększasz dziurę w zasłonie. Zasłony, Kontinuum, wielkie Wszystko. Do tej pory Akiva znał tylko dwa światy: Eretz i Ziemię. W słowach Słowik wyczytał, że jest ich... wiele. –Czerpiemy energię z zasłon, by tworzyć magię. Są jej źródłem. Są źródłem wszystkiego. Mocy nie da się stworzyć z niczego. Jest cena, wymiana energii. Coś jak dziesięcina. „Dziesięcina bólu,” powiedział Akiva. Wymówił to, nie wiedząc, jak komunikować się myślami i zobaczył jak brwi Scarab marszczą się, a brwi Słowik, dotąd zmarszczone, wygładzają się. –Ból jest jednym ze sposobów. Najłatwiejszym i najbardziej prostackim. Dziesięcina bólu to jak... używać kosy, by ściąć kwiatek. Czy wiesz to wszystko? Przytaknął. Podobało mu się to rozmawianie bez mówienia. „Nie wszystko,” zaprotestowała Scarab głośno. „Inaczej nie byłoby nas tutaj.” Akiva zrozumiał. „Sirithar,” wyszeptał ze zgrozą. Scarab wyglądała na zaskoczoną. „A więc wiesz.” „Nic nie wiem,” powiedział. Wyczuwając jego zmartwienie, Słowik zbliżyła się. Nie wyciągnęła w jego stronę ręki, ale poczuł jej dotyk. Kolejne zrozumienie sprawiło, że się zatoczył: Zagadka zwycięstwa w Adelfas. To byli oni. Ta piątka aniołów w jakiś sposób odwróciła falę ataku czterech tysięcy Dominium. Wiele razy w przeszłości

Akiva probował wyobrazić sobie magię swoich przodków, ale nigdy by nie pomyślał, że może być aż tak potężna. Słowik mówiła teraz na głos, nie wchodząc do jego umysłu i Akiva był z tego powodu zadowolony, zwłaszcza kiedy usłyszał co ma jeszcze do powiedzenia. „’Sirithar’ jest energią samą w sobie, rzadką substancją z zasłon. To jest... skorupka i białko jajka. Ochrania i karmi. Nadaje formę przestrzeni i czasu, a bez niego byłby tylko chaos. Pytałeś czym było to, co zrobiłeś. Sięgnąłeś po sirithar.” Wyglądała na smutną. „Gdybyś miał zapłacić odpowiednią dziesięcinę, zabiłoby cię to, ale nie umarłeś, ponieważ nie zapłaciłeś dziesięciny. Dziecko mojego dziecka, nie dałeś niczego w zamian, tylko wziąłeś. To nie powinno być możliwe. To, co powiedziała Scarab jest prawdą. Przybyliśmy tu, by cię zabić–” „Zanim ty zabijesz wszystkich,” wtrąciła się Scarab brutalnie. Akiva potrząsnął głową. Nie zaprzeczał temu, co usłyszał. Wierzył w to. Czuł, że to prawda i, że jest to odpowiedź na dręczące go pytanie. Ale wciąż nie rozumiał. „Nic nie wiem,” powiedział znowu. „Jak miałbym zabić–” Wszystkich. Głos Słowik stał się ochrypły. „Nie wiem dlaczego ananke (* uosobienie przymusu, nieuchronności losu) poprowadziło moją córkę do stworzenia ciebie. Dlaczego zasłony dały życie komuś, kto jest zdolny do ich destrukcji?”

Ananke. Echo i wibracje przeznaczenia. „Destrukcji?” powtórzył Akiva pustym głosem. Całe swoje życie sądził, że nie należy do siebie, że jest tylko bronią w rękach Imperium, ogniwem w łańcuchu; nawet jego imię było pożyczone. Potem uwolnił się. Odzyskał życie i kierował nim poprzez własne wybory i uwierzył, że w końcu jest wolny. Nie do końca jeszcze rozumiał, co mówiła do niego Słowik ani dlaczego Scarab stawiała jego życie pod znakiem zapytania, ale rozumiał jedno: Cały czas był zaplątany w o wiele większą sieć przeznaczenia niż kiedykolwiek to sobie wyobrażał. Z bólem serca uświadomił sobie, że nigdy tak naprawdę nie był wolny. „To nie powinno być możliwe sięgnąć po to bez płacenia dziesięciny,” powtórzyła Słowik. Powiedziała to powoli i wyraźnie, jakby sądziła, że to powinno być dla niego oczywiste. W jej wzroku była konsternacja i ostrożność i jeszcze coś innego – poczucie winy? A może groza? „Nikt inny tego nie potrafi,” dodała, patrząc na niego z dystansem. Anormalność. „Ale ty zrobiłeś to trzykrotnie. Akiva, trzykrotnie rozrzedziłeś zasłonę bez płacenia dziesięciny.” Zerknęła na Scarab i przełknęła ślinę. „Rozrzedzenie zasłony...” Zawahała się. Akiva wiedział, co chciała powiedzieć. Zamknął oczy, a niewypowiedziane słowa przewijały się w jego umyśle. Słyszał je już wcześniej. Wybrani. Upadły. Mapy. Nieba. Kataklizm. Meliz.

Bestie. Słowik chciała coś pominąć, ale Scarab jej nie pozwoliła. „Chcesz z nim rozmawiać? Więc rozmawiaj. Powiedz mu, co robimy, godzina w godzinę, na naszych dalekich, zielonych wyspach i za co powinien nam dziękować. Powiedz mu, dlaczego po niego przyszliśmy i co spoczywa na naszych barkach. Powiedz mu o Katakliźmie.”

LXXXIII

Rzeczy, które mają znaczenie Karou położyła gavriela na dłoni. Wszyscy zgromadzili się wokół niej w wielkiej komnacie. Chimery, Bękarty, ludzie. I Eliza, czymkolwiek teraz

była. Karou popatrzyła na dziewczynę, która stała u boku Virko. Nie była człowiekiem bardziej niż Karou, ale czymś więcej, czymś, co czyniło ją jedyną w swoim rodzaju. „Czego sobie zażyczysz?” zapytała Zuzana. Karou popatrzyła na medalion ciążący jej w dłoni. Miała wrażenie, jakby Brimstone ją obserwował. Wspomnienie przyniosło jej jego głos, głęboki jak dźwięk cienia. „Ja również o tym marzę, dziecko,” powiedział jej w lochu, w którym czekała na egzekucję. Pragnęła móc pokazać mu, jak wygląda teraz świat – ale tego nie mogło dokonać żadne życzenie. Zobacz, czego dokonaliśmy. Zobacz, jak Liraz i Ziri stoją obok siebie. Mogła się założyć, że skóra na ich ramionach, tak blisko siebie, jest naelektryzowana niczym jej własna skóra jeszcze niedawno, gdy Akiva był koło niej. W tłumie stała również Keita-Eiri, która kilka dni wcześniej uderzała tatuażami w Akivę i Liraz, i śmiała się z tego. Stała koło Orit, anielicy z narady wojennej, która kłociła się z Wilkiem o dyscyplinę jego żołnierzy. I Amzallag, w ciele, które stworzyła dla niego Karou – już nie takie, jakie było jego ostatnio: ogromne, szare i przerażające – gotowy, by w popiołach Loramendi szukać duszy swoich dzieci. Byli uroczyści i zjednoczeni, towarzysze broni, którzy walczyli razem i przetrwali niemożliwą do wygrania bitwę.

Karou potrząsnęła głową. Czego mogła zażyczyć sobie od gavriela? Jak sformułować życzenie, które zwróciłoby jej Akivę, a jednocześnie nie wprowadziło innych komplikacji? Brimstone zawsze jasno wyrażał się na temat ograniczeń życzeń. „Są rzeczy większe od jakiegokolwiek życzenia,” powiedział jej, kiedy była jeszcze małą dziewczynką. „Jak na przykład co?” zapytała wtedy, a to pytanie prześladowało ją teraz, bo chciała wierzyć, że ten gavriel w jej dłoni może rozwiązać wszystkie jej problemy. „Rzeczy, które mają znaczenie,” odpowiedział jej Brimstone i wiedziała, że miał rację. Nie mogła zażyczyć sobie spełnienia marzeń ani szczęścia, ani pokoju na świecie. Wiedziała, co wtedy by się wydarzyło. Nic. Gavriel po prostu leżałby na jej dłoni. Życzenia nie były bezużyteczne, dopóki szanowało się ich ograniczenia. „Chcę wiedzieć, gdzie jest teraz Akiva,” powiedziała, a gavriel zniknął z jej dłoni.

LXXXIV

Kataklizm Słowik zaczęła opowieść, ale Scarab ją przejęła. Starsza kobieta była zbyt delikatna, starająć się

umniejszyć horror historii, która była esencją horroru – tak jakby bała się, że wojownik stojący przed nią nie mógł tego znieść. Zniósł to. Zbladł. Zacisnął szczęki tak mocno, że Scarab mogła usłyszeć trzask kości, ale zniósł to. Opowiedziała mu o pysze magini, która wierzyła, że może poznać cale Kontinuum, opowiedziała mu o Faerach i o tym, jak Stelianie prostestowali przeciwko tej podróży. Opowiedziała o rozdartych zasłonach, o tym jak wybrana dwunastka przedzierała się przez nie. I opowiedziała mu, co znaleźli za jedną z nich. Nazwali je nithilam, ponieważ bestie nie miały własnego języka, jedynie głód. Nithilam (*okaleczenie) – tym właśnie byli. Nie wiadomo, jak wyglądają. Nikt z żyjących nigdy ich nie widział, ale Scarab czuła ich obecność, słabiej niż gdy była w domu, ale wciąż czuła. Zawsze tam byli. Nigdy nie przestali tam być. Naciskając, gryząc i szarpiąc zasłonę. Bycie Stelianem oznaczało zasypianie każdej nocy w domu, nad którego dachem potwory próbowały przedrzeć się do tego świata. Ale dachem było niebo. To znaczy zasłona, ale nazywana niebem. Niebo krwawiło, niebo cierpiało. Rozrywało się coraz bardziej, upadało. Zasłona składająca się z niepoliczalnych ilości eneregii – sirithar – którą Stelianie pielęgnowali, strzegli i karmili, każdej sekundy dnia, swoją własną żywotnością. To był ich obowiązek. Tak właśnie zamknęli portale, gdy Faererzy zawiedli i właśnie dlatego ich życia były o

wiele krótsze od żyć rozwiązłych kuzynów z północy, którzy nie pomogli im, a jedynie wkroczyli do tego świata i zajęli go siłą, podporządkowali sobie jego spokojnych mieszkańców winnych jedynie tego, że w ich świecie wylądowali uchodźcy z dopiero co zniszczonego świata. Świata, który zniszczyli jego mieszkańcy na własne życzenie. Stelianie przesyłali energię do zasłon, by chroniły ten świat przed bezmyślną, druzgocącą siłą nithilam. Potworów. Pomóc mogło im jedynie coś większego od potworów: Bogowie. Dlaczego istnieje takie słowo, jeśli nie wyraża takiej niewidzialnej obecności. „Bogowie” tak czczeni przez jej rodzaj dla Scarab byli tylko opowieścią na dobranoc. Co dobrego przynieśliby bogowie, którzy jedynie z daleka obserwują jak mroczne siły próbują pożreć ich jedynych wyznawców? Wyobrażała sobie nithilam jako czarne, rogate istoty z wielkimi paszczami przyssanymi do zasłony i wysysającymi z niej energię. Nie powiedziała tego Akivie. To był jej własny koszmar, który widziała za każdym razem, gdy zamykała oczy. Powiedziała mu tylko, co mówią mity: Za zasłoną była tylko ciemność i potwory pożerające światy. A kiedy powiedziała mu o Meliz, w jego oczach dostrzegła zrozumienie i poczucie straty. Było to echo uczuć, które dostrzegła w nim, gdy Słowik opowiedziała

mu o Festival. Może starsza kobieta chciała być miła. A może była ślepa przez żal po własnej stracie. A teraz jeszcze Meliz. Meliz, korona Kontinuum, ogród Wszystkiego. Dom serafinów i ich tysiącletniej cywilizacji. Obserwowała twarz Akivy, gdy mówiła mu o historii jego przodków, dawnej chwale jego rasy, glorii serafinów w Pierwszej Erze. Meliz, pierwszej i ostatniej. Meliz utraconej. Czuła wypływające z niego fale żalu i straty, tak podobne do jej własnych. Czy rzeczywiście tego chciała? Przybyła tu, by go zabić, ale teraz nie była pewna jego winy. Po bitwie w Adelfas, kiedy przecinała nici życia atakujących żołnierzy, plotąc z nich swoją yoraya – mistyczną broń jej przodków – mogła przeciąć przecież również nić Akivy. Jego życie dołączyłoby do strun jej harfy. Jego moc znalazłaby się pod jej kontrolą. Może to właśnie była odpowiedź. Może taką taki właśnie koniec ananke przygotowało dla syna Festival. Scarab chciałaby, żeby jej własne ananke było choć odrobinę bardziej oczywiste. Tak właściwie, to było bardzo oczywiste. Nithilam byli jej przeznaczeniem. A ona była ich. Scarab, plaga potworów. Zemsta za pożarte światy. Stelianie budowali od nowa swoje życie w wierze, że Kataklizm został jedynie odwleczony. Umierali zbyt młodo i bez chwały. Akceptowali swój obowiązek i wypełniali go bez wahania. Leczyli sińce na niebie i

wzmacniali je swoim własnym życiem, nie podejmując walki, ponieważ wróg był pożeraczem światów, a Stelianie nie byli już dłużej wojownikami. I ponieważ, gdyby przegrali, straciliby... wszystko. Wszystko, co pozostało. Jedynie Eretz powstrzymywało nieprzebraną ciemność. Gdyby Stelianie zawiedli, każdy inny świat byłby stracony. Tego również nie powiedziała Akivie. Przypomniała sobie jego uśmiech – nieprzeznaczony dla niej – i jego radość, i sekretny język, według którego działało jego ciało. Zauważyła to w jaskini, w której czekał na... jak to powiedziała Słowik „jego randkę,” nie chcąc używać jej prawdziwej nazwy. Nazwy tego, czym była dla niego ta urocza, niebieskowłosa kosmitka. Akiva był zakochany. Ale to nie był jej problem. W porównaniu do nithilam było to jak odcisk palca w popiele, łatwy do zdmuchnięcia. Jej milczenie trwało zbyt długo i Słowik spróbowała podjąć przerwaną opowieść, ale Scarab potrząsnęła jedynie głową i sama dopowiedziała resztę. I poczuła ból w sercu, gdy upadł na kolana. Pomyślała o Festival, która dała życie temu mężczyźnie, Bastardowi Akivie, z jakiegoś powodu potężniejszego od wszystkich innych. Cóż, przeznaczeniem Scarab było zmuszenie go do upadku, miała nadzieję, że Festival zrozumiałaby to. Ananke kopało groby tak głębokie, że można było jedynie w nich żyć lub też całe życie starać się z nich

wydostać. Scarab nie zamierzała uciekać. Jej ścieżka leżała tuż przed nią, a Akiva był w nią tylko wplątany. Odbyła tę podróż, by zapolować i zabić maga. Wróci uzbrojona, by zapolować i zabić bogów. *** Dawno, dawno temu była tylko ciemność, w której były potwory rozległe jak światy, w których pływały. Kochały ciemność, ponieważ skrywała ich brzydotę. Kiedy jakakolwiek istota próbowała rozpalić jasność, gasiły ją. Kiedy rodziły się gwiazdy, pożarałt je i zdawało się, że ciemność będzie wieczna. Ale wojownicy światła usłyszeli o nich i przybyli z odległego świata, by z nimi walczyć. Walka trwała długo, światło przeciw ciemności i wielu wojowników poległo. Kiedy w koncu pokonali potwory, zostało ich tylko stu i tych stu byli bogami, którzy wnieśli światło do wszechświata. Akiva próbował przypomnieć sobie, kiedy po raz pierwszy usłyszał ten mit. Pożerające światy potwory, które pływały w ciemności. Wrogowie światła, pochłaniacze gwiazd. Być może na obozie treningowym, jako propagandę, by wzbudzić nienawiść przeciw chimerom, ponieważ tak właśnie działało Imperium: mity przekształcało w taki sposób, że stawały się tak brzydkie, że aż głupie. Powiedział to Madrigal po ich pierwszej nocy spędzonej razem, kiedy leżeli nago na mchu. Śmiali się z

tego. „Brzydki Wujek Zamzumin, który stworzył mnie z cienia,” powiedziała wtedy. Absurd. Lub też nie. Scarab nazywała ich jakoś inaczej. Nithilam byli przeciwieństwem siritharu: bezbożni, w ciągłym szaleństwie walki. Teraz Akiva dowiedział się, że potwory są prawdziwe. Każdej sekundy każdego dnia próbują przedrzeć się przez zasłony pomiędzy światami. Padł na kolana. To, co zrobili Faererzy było tylko połową kataklizmu. W swojej ignorancji niemal go uzupełnił. To nie tylko ignorancja, powiedziała Słowik w jego umyśle. Klęczała tuż przed nim, podczas gdy Scarab nie ruszyła się z miejsca. Ignorancja i moc. Jesteś tragiczną kombinacją. Moc jest równie tajemnicza jak zasłony. Twoja jest znaczniej bardziej niż kogokolwiek innego. Nie możemy ci jej odebrać nie zabijając cię, a tego robić nie chcemy. Nie możemy cię tu również zostawić i mam nadzieję, że to rozumiesz. Akiva rozumiał tylko, że jego wybór nie był tak naprawdę wyborem. „Czego ode mnie chcecie?” zapytał chrapliwie. „Chodź z nami,” powiedziała Słowik na głos. Jej głos był miękki i smutny, ale Akiva nie widział smutku ani przeprosin w oczach Scarab. Jego babcia dodała, „Wróć do domu.” Dom. Domem było to, co miał zrobić z Karou. Karou była domem. Akiva poczuł, jak jego przyszłość wymyka mu się z rąk. „Nie mogę,” powiedział desperacko.

Słowik patrzyła na niego z rozczarowaniem. Twarz Scarab nie wyrażała niczego. Była królową ludzi obarczonych ciężarem tak wielkim, że całe Kontinuum zależało od nich. Nie mogła się wahać. W jego umyśle pojawił się obraz, który mu wysłała: błyszcząca niż trzymana między dwoma palcami. Zrozumiał, że to włókno było życiem Akivy, a palce należały do niej, co oznaczało, że mogła wykończyć go równie łatwo jak rozerwałaby zwykłą nić. I zrobiłaby to. Ale w wiadomości wyczuł coś więcej, coś co go zaskoczyło. Byłoby bezpieczniej dla wszystkich i łatwiej dla niej zabić go teraz. Nie tylko łatwiej, nie tylko bezpieczniej. W tym obrazku błyszczącej nici było coś czego nie potrafił zidentyfikować. Ostra struna. Scarab i Słowik kłóciły się o to wcześniej i Akiva wyczuł, że królowa uzyskałaby coś zabijając go. Ale nie chciała tego. „Więc?” zapytała. To nie był łatwy wybór. „W porządku,” powiedział Akiva przez ściśnięte gardło. „Pójdę z wami.” A ponieważ Ellai wisiała nad nimi – bogini, która zdradziła więcej kochanków niż im pomogła – Karou właśnie w tym momencie weszła do jaskini i usłyszała go.

LXXXV

Zakończenie A

„ kiva?” Karou nie rozumiała tego, co widziała. Gavriel doprowadził ją do tej części kirińskiej jaskiń, która nie była jeszcze zamieszkana przez chimery i aniołów.

Przyszła do tego miejsca, by zobaczyć... Akivę na kolanach. Było tam jeszcze pięciu innych czarnowłosych nieznajomych i słyszała, co im powiedział, ale to nie miało sensu. Podleciała do niego w ciągu sekundy i padła przed nim na kolana, patrząc na niego, patrząc w niego. Otwarła się na niego i wiedziała. Tu był właśnie koniec. Jego ogniste spojrzenie było teraz przygaszone i puste. „Przykro mi,” powiedział, a ona nie mogła zrozumieć, co takiego wydarzyło się w ciągu tych kilku godzin, że tak go złamało. Gdzie było to wyczekujące spojrzenie, żywotność, śmiech, taniec, pożądanie? Co oni mu zrobili? Popatrzyła na nieznajomych i wtedy zobaczyła ich oczy. Oh. „Co to ma być?” zapytała, bojąc się odpowiedzi. Akiva wziął ją w ramiona i przycisnął usta do jej czoła, a ona poczuła jak w jej gardle rośnie wielka gula. To było pożegnanie. Poczuła to w napięciu jego ramion, drżeniu szczęki, zgiętym karku. Wyrwała się z jego objęć, z dala od żegnających ją ust. „Co ty wyprawiasz?” zapytała go. Przypomniała sobie, co powiedział przed chwilą. „Dokąd idziesz?” „Z nimi,” powiedział. „Muszę.” Zrobiła krok w tył, jeszcze raz spoglądając na „nich.” Ludzie Akivy. Stelianie. Wiedziała, że nigdy wcześniej nie spotkał żadnego z nich i nie wiedziała co oznaczało, że byli tu teraz. Starsza kobieta stała najbliżej i była

bardzo piękna, ale to od młodszej Karou nie mogła oderwać wzroku. Może to przez jej artystyczną duszę. Czasami, rzadko, widzisz kogoś, kto nie wygląda jak inni i kogo nigdy już nie da się zapomnieć. Taka właśnie była ta serafinka. Nie chodziło o piękno – nie, żeby nie była piękna w jakiś ostry, ciemny sposób. Była wyjątkowa, nadzwyczajna. Nadzwyczaj anielska, nadzwyczaj intensywna, a jej królewska postawa dodawała jej wzrostu. To był ktoś, kto od urodzenia wie, kim jest. I zamierzała zabrać ze sobą Akivę. Ponieważ cokolwiek się działo, nawet przez sekundę Karou nie pomyślała, że Akiva opuszcza ją z własnego wyboru. Poczuła obecność swoich przyjaciół za swoimi plecami. Byli tam wszyscy: Issa, Liraz, Ziri, Zuzana, Mik i nawet Eliza. Do tego dwa tuziny Bękartów i więcej niż dwa tuziny chimer, wszyscy gotowi, by walczyć za Akivę. Dopóki znaleźli go nie walczącego o siebie samego. „Muszę,” powiedział. To Liraz odezwała się pierwsza. „Nie,” warknęła niczym lwica gotowa do skoku. „Nie musisz.” Wyciągnęła miecz i odwróciła się do Stelian. „Lir, nie.” Akiva uniósł nagląco dłonie. „Proszę. Odłóż to. Nie możesz z nimi walczyć.” Popatrzyła na niego, jakby widziała go tak naprawdę po raz pierwszy. „Nie rozumiesz,” powiedział. „W bitwie. To byli oni.” Popatrzył na starszą Steliankę. „Nieprawda? Walczyliście dla nas z naszymi wrogami.”

Potrząsnęła głową. „Nie. To nie my,” powiedziała, a Akiva zamrugał zdziwiony. Ale potem wskazała na młodszą kobietę, „To była Scarab.” Zapadła cisza. Wszyscy przypomnieli sobie jak podczas bitwy ich wrogowie kolejno spadali z nieba. Jedna kobieta. To wszystko zrobiła jedna kobieta. Liraz na powrót schowała ostrze do pochwy. „Proszę, powiedzcie mi, co się dzieje,” wyszeptała Karou, a wtedy Akiva odwrócił się do starszej kobiety. „Zrobisz to?” zapytał. „Proszę?” Karou nie miała pojęcia co miał przez to na myśli, ale zauważyła, że kobiety wymieniły spojrzenia. W jej umyśle – w umysłach ich wszystkich – pojawiły się emocje i wrażenia, które nie należały do nich samych. Teraz wiedziała, dlaczego Akiva poprosił swoją babcię – swoją babcię – na opowiedzenie im wszystkiego w ten sposób, ponieważ żadne słowa nie mogły tego wyrazić. Doświadczenia, słowa i obrazy przepływały przez nią gęstym od informacji strumieniem: historia tragedii i niewypowiedzonego horroru, nieustępliwie i drobiazgowo. To było jak wspomnienia powracające po przełamaniu kostki życzeń. Ale ta historia była o wiele głębsza i straszliwsza od jej własnej. To był koszmar. I wiedziała już, co stało sięAkivie, ponieważ teraz również czuła się wypalona i pusta. Przez długi moment nikt się nie odzywał. Ich przerażenie było namacalne, oddechy głośniejsze niż powinny. W wiadomości Słowik było wrażenie wielkiej

brutalności, głodu, a teraz czuli to wszyscy: nacisk nithilam na skórę ich świata. Karou stała niedaleko Akivy, ale czuła, że ponownie oddziela ich przepaść. Jego własny udział w tej historii był oczywisty, co do tego nie było możliwości: Musiał iść. Zniszczenie Imperium wydawało im się czymś wielkim, ale teraz było zaledwie dopisaniem pytajnika do przetrwania Eretz. Karou zatoczyła się. Akiva popatrzył jej w oczy i wiedziała, co chciał powiedzieć, ale nie potrafił. Nie mogła iść z nim. Bez niej chimery nie zostaną wskrzeszone. To on powinien zostać z nią – „wcześniejsze zobowiązanie,” jak powiedział Ormerod – ale teraz nie mógł, a ich historia nie stanie się wzorem dla Eretz: serafin i chimera żyjący razem. To Liraz jako pierwsza przełamała milczenie. „A co z bogami?” zapytała błagalnie. „W legendzie walczyli z bestiami i wygrali.” „Nie ma bogów,” powiedziała Scarab bez wahania. „Nigdy ich nie było.” To był najgorszy moment ze wszystkich, który Karou na zawsze zapamięta jako najczarniejszy z cieni – rodzaj czerni, którą cień może wytworzyć tylko koło najjaśniejszego światła. Ponieważ w ich umysłach pojawił się kolejna wiadomość. Przecięła poprzednią. To było światło, wspaniałe i oślepiające. Wrażenie światła. Armia światła. Były tam złote postacie i Karou wiedziała kim lub czym byli. Byli wojownikami światła.

Bogami. Karou widziała jak Scarab i Słowik podrywają głowy i wyczytała na ich twarzach szok. Wiedziała, że wiadomość nie pochodziła od nich ani od innych Stelian. Więc od kogo? „Jeszcze.” Głos był znajomy. Karou obróciła się i nie mogła uwierzyć w to, co widzi. „Ludzie z przeznaczeniem nie powinni mieć planów,” powiedziała Eliza z uśmiechem, „Bogów jeszcze nigdy nie było.” Ponieważ to była właśnie ona. Eliza. Podeszła naprzód i była świetlista, olśniewająca. Nikogo to nie zaskoczyło, bo nikt tak naprawdę nie wiedział, czym ona jest. Powiedziała Mikowi i Zuzanie, że jest motylem, ale wtedy nie domyślili się, o czym mówiła – a była więcej niż motylem. Była odpowiedzią. Tajemnica śpiewała z jej skóry; była nią otulona niczym czarna perła. Nie było żadnego ebonowego serafina od czasów Drugiej Ery; ci z Chavisaery zostali straceni z Meliz, a teraz Stelianie patrzeli na nią z podziwem. „Kim jesteś?” zapytała królowa. Eliza kiwnęła głową, zapraszając królową by ją poznała – dotknęła linii jej życia – a Scarab skorzystała z zaproszenia, z namaszczeniem dotykając jej animy. Cokolwiek Scarab w niej wyczytała, wszyscy zobaczyli, jak w jej oczach zataańczył ogień, a ona sama wyprostowała się z uśmiechem.

Nikt poza Scarab i Elizy nie rozumiał co się dzieje. Nawet Słowik. Ale wszyscy wiedzieli, że tej nocy, w kirińskich jaskiniach zakończyła się mroczna era, a era światła miała tu swój początek. Scarab zrobiła krok na przód. Całe swoje życie była prześladowana przez ananke, cierpki odór przeznaczenia. Niepewność i strach. Ale nigdy nie czuła tak perfekcyjnego poczucia całości jak teraz. Wypełnienie. Więcej niż to. Spełnienie. Ananke odeszło w ciszy. Stała naprzeciw tej kobiety – serafinki ze straconej linii Chavisaery, którą całe Meliz uważało za proroków – a cała niepewność i strach Scarab... wyparowały. „Jak?” zapytała. Jak to możliwe. Skąd Eliza jest? Co oznaczała jej wiadomość? Jak? Eliza popatrzyła na Karou i Akivę, Zuzanę i Mika, i na Virko, który, jak zrozumiała, niósł ją na swoich plecach z dala od kazby, z dala od rządowych agentów i kto wie kogo jeszcze. Uratowali ją od niesławy i szaleństwa, i życia bez przyszłości. Dzięki nim była tam, gdzie powinna być i oh, miała przed sobą przyszłość. „Już czas,” odpowiedziała. Jej słowa były nabrzmiałe od przeznaczenia. Mik i Zuzana, którzy nie mogli wytrzymać napięcia i tego, że nie rozumieją co się dzieje, wykorzystali dwa życzenia, by rozumieć język aniołów. Pomogło im to zrozumieć, co się dzieje, a Zuzana odważyła się zapytać, „Um, czas na co?”

Zgromadzeni drgnęli – z ulgi, że ktoś wypowiedział na głos pytanie, które dręczyło ich wszystkich. Właśnie. Czas na co? „Czas na oswobodzenie,” powiedziała Eliza. „Zbawienie. Czas na bogów.” „Oni są jedynie mitem,” powiedziała Scarab niepewnie. Podobnie jak inni, widziała przesłanie Elizy. „Owszem,” zgodziła się Eliza z uśmiechem. Wszyscy ją obserwowali. Wszyscy słuchali. „Moi ludzie wiedzieli, że czas jest oceanem, a nie rzeką,” powiedziała do nich wszystkich. „Nie odpływa i znika. Przeszłość i przyszłość są jedynie naszym tworem.” „I niektóre mity stworzone są jedynie z wyobraźni. Ale niektóre są prawdą. Niektóre rzeczywiście się wydarzyły. A niektóre nie.” Zamilkła, pozwalając, by jej słowa dotarły do wszystkich. „Niektóre mity są przepowiednią.” Wojownicy światła usłyszeli o nithilam i przebyli długą drogę ze swojego świata, by z nimi walczyć. To byli bogowie, którzy wnieśli światło do wszechświata. Mniej więcej w połowie historii, Karou i Akiva pokonali dzielącą ich przestrzeń. Trzymali się siebie mocno, ich radość wypełniała jaskinię. Ich pożegnanie nie zostało zapomniane ani pominięte. Zniknął ich strach, ale nie smutek. Cokolwiek się tu dzisiaj wydarzy, czeka ich rozstanie. Loramendi czekało, ze wszystkimi duszami spoczywającymi cicho w popiołach. Karou wciąż była

ostatnią nadzieją chimer, a Akiva był czym był, niezbadany i niebezpieczny. Ale widzieli coś więcej w tej złotej wiadomości, a nowa przyszłość, która na nich czekała była równie wspaniała, co przerażająca. Ziri złapał dłoń Liraz, gdy pojawiła się pierwsza mroczna wiadomość i trzymał ją do tej pory. To był pierwszy raz, gdy trzymali się za ręce i dla nich samych było zaskoczeniem jak ich dłonie do siebie pasują. Ich zachwyt również był podbity żalem, w miarę jak rozumieli, że to jeszcze nie koniec walki. Eliza była prorokiem i Faerką, więc to pierwsze było wspaniałe, ponieważ podarowała im przepowiednię, ale to drugie było jeszcze wspanialsze, ponieważ sama była spełnieniem własnej przepowiedni. Mapy i wspomnienia były w niej. Elazael z Chavisaerów, dawno temu, podróżowala przez zasłony i zwiedziała uniwersa, a z powodu tego, co magini zrobiła ich dwunastce, te mapy były teraz w Elizi, podobnie jak wspomnienia bestii. Nikt z żyjących nie widział nithilam ani nie podróżował przez te światy, ale Eliza miała w sobie to wszystko. Jeśli Scarab zdecyduje się na walkę z Kataklizmem, będzie potrzebowała przewodnika. A teraz miała jednego. Kolejna złota wizja utworzyła się w umysłach zebranych. Sylwetki postaci były rozjaśnione światłem, olśniewające i... znajome. Zobaczyli siebie samych, od Ratha, Dashnadzkiego chłopca, który nie był już chłopcem, po Mika, skrzypka z innego świata i Zuzanę .

Po Akivę i Liraz, którzy nigdy nie zapomną o bólu po stracie Hazaela. Po Ziri Kirina, największego szczęściarza wśród chimer i nawet Issę, która nigdy wcześniej nie była wojowniczką. I nawet Karou. Karou, która zapoczątkowała tą historię na plu bitwy, gdy uklękła u boku umierającego anioła i uśmiechnęła się. Możnaby narysować linię czasu od plaży w Bullfinch, przez wszystko, co wydarzyło się od tamtego czasu – życia skończone i rozpoczęte, wojny wygrane i przegrane, miłość i kostki życzeń, i wściekłość, i żal, i oszustwo, i rozpacz, i zawsze, gdzieś pomiędzy, nadzieja – aż tutaj, do jaskiń w Górach Adelfas. Wszyscy we właśnie tych jaskiniach wstrzymali powietrze, by usłyszeć jak Scarab, królowa Stelianów mówi: „A więc istnieją bogowie. I to jesteśmy my.”

Epilog Karou przez większość poranków budziła się na dźwięk uderzeń młota kowalskiego, by zauważyć, że jest sama w namiocie. Issa i Yasri wyślizgiwały się cicho, by pomóc Vovi i Awar przy przygotowywaniu śniadania, które zaczynało dzień w obozie. Haxaya polowała i

dostarczała mięsa znad rzeki Erling, razem z Tangris i Bashees. Kiedy młot Aegira opadał po raz pierwszy – budzikiem Karou było kowadło – załoga poszukiwawcza Amzallaga właśnie kończyła jeść, a kolejny oddział czekał na swoje miejsce w zatłoczonym namiocie. Poza kowalami – którzy wytwarzaku teraz kadzielnice, nie broń – byli jeszcze rybacy, hodowcy i nosiciele wody. Wybudowano i uszczelniono łodzie. Kilka późno letnich roślin zostało posadzonych kilka mil dalej. Reszta ulokowała się w mieście. Spalono kości, których nie zniszczył czas, ale nie było niczego, co dałoby się odzyskać z popiołów. Można by coś wybudować, ale najpierw ruiny musiały zostać oczyszczone z gruzu i pyłu, ale ważniejszą sprawą było wyważenie podwójnych żelaznych drzwi wielkiej komnaty. Wciąż próbowano znaleźć bestię wystarczająco ciężką do podołania temu zadaniu. Niektórzy twierdzili, że nowe Loramendi musi być zbudowane pod starą, a Karou rozumiała, że jest zbyt wcześnie, by chimery czuły się bezpiecznie pod otwartym niebem, ale miała nadzieję, że do tego czasu wybiorą wybudowanie miasta zakładającego jaśniejszą przyszłość. Loramendi pewnego dnia na powrót stanie się piękne. „Przywieźcie ze sobą architekta,” powiedziała Mikowi i Zuzanie, kiedy wracali na Ziemię na grzbiecie burzołowcy, którego nazwali Samuraj. Polecieli po pierwsze po zęby, po drugie po czekoladę i by zobaczyć, jak świat poradził sobie po wizycie Jaela. Karou tęsknila

za nimi. Bez rozśmieszającej ją Zuzany, użalała się nad sobą. Myśląc o tym jak była tu samotna, samotność Karou urastała do wielkości kołdry z mgły: bez słońca, bez horyzontu, tylko trwanie, czekanie, nieunikniony chłód. Za wyjątkiem snów. W niektóre poranki, kiedy młot budził ją dźwięcznymi uderzeniami, czuła się jakby wypadała ze słodkiej złotej sfery prosto w szarą codzienność. Czuła wtedy jakby ciepło i światło, obecność Akivy tak prawdziwą, że niemal czula jego dłoń na swoim sercu. Ziewając, przypomniała sobie głupiutką, ziemską piosenkę o tym, że jeśli chcesz, by sny zostały z tobą, gdy się budzisz, musisz wołać je, jakby były maleńkimi kociątkami. Cała ta piosenka brzmiała, „Hej kici kici kici kici kici kici kici...” i zawsze wywoływała jej uśmiech. Nagle za połami namiotu dobiegło jej chrząknięcie. „Karou?” Głos był na tyle cichy, by nie obudzić jej, gdyby spała. Zobaczyła sylwetkę z ognistymi skrzydłami i fragment złotej ręki, a radość wypchnęła ją bez namysłu z namiotu i rzuciła na szyję anioła. O sekundę za późno zauważyła swoją pomyłkę. To był Carnassial. Nie potrafiła powstrzymać jęku zawodu. Musiała zasłonić twarz rękami. „Przepraszam,” powiedziała po chwili, biorąc głęboki oddech. Odjęła dłonie od twarzy i uśmiechnęła się do steliańskiego maga. „Naprawdę nie jestem zawiedziona, że cię widzę,” powiedziała mu.

„W porządku.” Wszedł do środka. Zobaczyła, że przyniósł jej herbatę i kanapki. „Dobrze jest wiedzieć, jak to jest, gdy ktoś cieszy się na twój widok. Choć nigdy nie sądziłem, że ktoś rzeczywiście reaguje w taki sposób. Ja nigdy tak nie robiłem, ale teraz będę miał na co czekać.” „Może to taka klątwa,” powiedziała Karou, biorąc od niego herbatę. Wiedziała, że coś kiedyś łączyło Carnassiala z królową; podejrzewała, że cokolwiek to było, zakończyło się gdy zgłosił się jako wolontariusz do Loramendi zamiast wrócić z resztą na Odległe Wyspy. Carnassial potrząsnął głową. Nie był podobny do Akivy, ale łatwo go było z nim pomylić, jako że był jedynym Stelianem, który tu został. „On zachowywał się tak samo,” powiedział. „Za pierwszym razem, gdy go zobaczyliśmy. Przyszliśmy go zabić. Scarab wydała jakiś dźwięk, a on odwrócił się i wpatrzył w to miejsce, w którym stała niewidzialna. I uśmiechnął się do ciemności.” Westchnął. „Ponieważ myślał, że to ty.” Dłonie Karou ściskające kubek z herbatą drżały. „Kiedy wróciłeś?” zapytała, zmieniając temat. Btł w Astrae jako reprezentacja Stelianów. Byli tam również Liraz i Ziri, by spotkać się z Elyonem i Balierosem, i przedyskutować plany na nadchodzącą zimę. „Tej nocy,” powiedział Carnassial. „Kilku waszych wróciło ze mną. Ixander jest wściekły z powodu straconej szansy na, jak to określił, bycie bogiem.” Bogiem.

Było już kilka rozmów o znaczeniu tego słowa od czasu wiadomości Elizy i jak na razie wszyscy zgodzili się, że najlepszym określeniem na to, kim się stali będzie słowo „bogowie.” Wzięli udział w realizacji mitu. Wcześniej był to serafiński mit, ale teraz należał do nich wszystkich. Nieważne czy byli śmiertelni czy nieśmiertelni. Bitwa miała miejsce, a oni byli wojownikami światła, którzy wypędzili ciemność. „Zamierzam tam iść i stać się bogiem,” powiedziała Zuzana. „Wy sobie wierzcie w co tam chcecie.” Carnassial mówił dalej o Ixanderze. „Mówi, że zgodnie z prawem powinien być bogiem, kiedy chciał wrócić z tobą do kirińskich jaskiń, a zamiast tego został oddelegowany do Astrae. Obawiam się, że wyznaczył mnie na swoje miejsce.” Uśmiechnął się. Karou również się uśmiechnęła, wyobrażając sobie wielkiego niedźwiedziego żołnierza kłócącego się o luki w przeznaczeniu. „Kto wie,” powiedziała. „Przecież nie zamroziliśmy wiadomości Elizy i nie spisaliśmy listy imion.” I już nie mogli tego zrobić, bo Eliza odleciała na Odległe Wyspy razem ze Stelianami i Akivą. „Może wszyscy widzieliśmy to, co chcieliśmy widzieć.” „Może,” zgodził się Carnassial. „Ja na pewno widziałem ciebie.” Ponownie zmieniła temat. „Czy miałeś jakieś wiadomości z domu,” odważyła się zapytać. Carnassial przytaknął. „Dwie noce temu. U nich wszystko w porządku.”

„Wszystko w porządku?” powtórzyła z niedowierzaniem. „Poważnie to wszystko?” „Cóż, może było tego trochę więcej,” przyznał. „Królowa wróciła do domu, zasłona się leczy i jest niemal sezon snów.” Karou zrozumiała, że zasłona leczy się ponieważ Akiva już jej nie opróżnia i wraca normalny porządek rzeczy, ale nie wiedziała czym jest sezon snów. Zapytała. „To jest... dobry czas w roku,” odpowiedział Carnassial szorstko i odwrócił wzrok. „Oh,” powiedziała, wciąż jeszcze nie rozumiejąc. „Jak dobry?” Jego głos wciąż brzmiał chropowato, gdy odpowiedział, „To zależy z kim go dzielisz,” i tym razem to Karou odwróciła wzrok. Oh. „Okay,” mruknęła, dopijając herbatę. „Powiedz mi, co wydarzyło się w Astrae.” I tak zrobił. W obozie rozbrzmiewały głosy i śmiech – również dziecięcy, ponieważ dołączyli do nich uchodźcy – a o tej porze dnia można było zobaczyć odległe wzgórza. Karou wiedziała, że za nimi znajdują się poczerniałe ruiny świątyni Ellai. Była tam, by odzyskać kadzielnicę Yasri. Poszła tam sama, gotowa na zalanie wspomnieniami miesiąca najsłodszych nocy jej życia, ale to miejsce nie wyglądało już tak samo. Jeśli zapomniany gaj odrósł po tym, jak Thiago przyłożył do niego pochodnię osiemnaście lat temu, to ostatniego roku został spalony po raz kolejny.

Nie było nawet śladu po antycznych drzewach czy ewangeliniach – serpentynowatych ptakach, których świergot towarzyszył im podczas miesiąca miłości, a paniczny krzyk oznaczał koniec tego wszystkiego. Do tego czasu zapisano więcej rozdziałów i zostanie ich zapisanych jeszcze mnóstwo. Swoje dnie spędzała tutaj, pomagając przy wykopaliskach. Tylko ona mogła wyczuć dusze. Cóż, jak do tej pory jeszcze ich nie czuła, ale już wkrótce... Karou wzięła głęboki oddech i popatrzyła w górę. Niebo było dzisiaj czyste, bez jednej chmurki. Chimery i serafini będą pod nim pracować ramię w ramię. Po świecie rozchodziły się wieści, że Loramendi jest odbudowywane i każdego dnia dołączało do nich coraz więcej uchodźców. A w odległym kącie świata, na zielonych wyspach, ognistoocy przygotowywali się do sezonu snów. Cóż, zasługiwali na to. Rozumiała teraz co poświęcili, by ocalić Eretz. Nie wiedziała dlaczego nazywają to sezonem „snów”, ale zamknęła oczy i wyobraziła sobie, że może spotkać się z Akivą w tym złotym miejscu ze swoich snów. *** Akiva nie wiedział czy jego wiadomości docierają do Karou, ale nie przestawał próbować. Słowik ostrzegala go, że tak wielka odległość wymaga wielu lat prób, więc próbował już teraz. „Tak myślałam, że cię tu znajdę.”

Akiva obrócił się. Przyszedł do świątyni na wzniesieniu jak co wieczór. Minęło już sto trzydzieści cztery dni, a poraz pierwszy ktoś zakłócił mu samotność. To była Melliel, siostra Akivy, która została uwolniona na chwilę przed jego przybyciem. Ona i reszta jej zespołu mogli zostać lub wrócić, a jako że Bastardzi nie mieli rodzin, do których można by wrócić, zostali. Kilkoro z nich, łącznie z najmłodszym Yavem, odczuwali silne działanie sezonu snów. Akiva zauważył, że z każdym dniem wyglądają mniej wojowniczo, a sama Melliel przyznała się, że spędza więcej czasu śpiewając niż walcząc. Zawsze miała piękny głos, który teraz zmiękł i upodobnił się do akcentu Stelianów. Przywitał ją i nie zapytał dlaczego go szukała. Zobaczyliby się na obiedzie za godzinę, więc zrozumiał, że to miała być prywatna rozmowa. Jeśli chciała mu coś powiedzieć, nie zamierzał jej tego ułatwiać. „Która z nich?” zapytała, stając koło niego i patrząc wraz z nim na horyzont. W słoneczny dzień można było stąd zobaczyć niemal dwieście wysp. Około dziewięćdziesiąt procent z nich było niezamieszkanych, a Akiva zarezerwował jedną dla siebie. I dla Karou, choć nigdy nie powiedział tego na głos. Wskazał na wyspę na zachodzie. „Ta mała, która wygląda jak żółw,” powiedział. „Czy jest tam świeża woda?” „Kiedy pada,” powiedział, a Melliel roześmiała się. „A dom?” zapytała.

Zerknął na nią z boku. „Przesadą jest nazywanie tego domem.” „Przyjdzie z czasem, co?” Akiva wzruszył ramionami. Nie chciał jej mówić, że dom był już gotowy ani że tworzył go w wyobraźni już od dawna. „Czy jest coś, czego potrzebujesz? Sylph dała mi piękny kociołek, ale nie jest mi potrzebny. Możesz go sobie wziąć, jeśli chcesz.” To była prosta propozycja, ale Akiva rzucił Melliel podejrzliwe spojrzenie. Nie miał kociołka, ale nie wiedział skąd ona o tym wiedziała. „Tak, dziękuję,” powiedział. „Dobrze,” powiedziała, a Akiva czekał aż powie po co tu przyszła, ale ona milczała. „Zobaczymy się na obiedzie,” mruknęła w końcu i dotknęła jego ramienia. Akiva usiadł ponownie na ziemi i wrócił do wysyłania Karou wiadomości. Gdy wrócił do namiotu, pierwszym co zobaczył był kociołek, a potem kolejne prezenty. Rzeźbiony taboret, para mosiężnych lampionów, duża miska z polerowanego drewna pełna różnych owoców z wyspy. Był długi, starannie złożony biały obrus, gliniany dzban, lustro. Próbował to wszystko zrozumieć, gdy usłyszał za sobą szelest skrzydeł. To była jego babcia. Trzymała zapakowaną paczkę. „Ty też?” zapytał oskarżycielskim tonem. Uśmiechnęła się. Co się dzieje z tymi kobietami? Akiva obserwował jak Słowik zbliża się do niego i wręcza mu

prezent. „Może powinieneś zabrać ich na swoją wyspę,” powiedziała. Przez chwilę patrzył się na nią w milczeniu. „Cóż,” powiedziała. „Myślę, że twoja teletesja działa bez zarzutu.” Uśmiechnęła się, gdy zamarł, niezdolny do oddechu. Wysłała mu obraz postaci na niebie. Burzołowca. Kirin. Pół tuzina serafinów i tyleż samo chimer. A wśród nich jedna, która latała bez skrzydeł, z włosami, które odcinały się niebiesko od ciemnego nieba. *** Zostali przyjęcie bez fanfar. Mężczyźni zostali oddzieleni i pozostawieni samym sobie. Carnassial i Reave wykazali się solidarnością i poprowadzili Mika i Ziriego oraz Virko, Ratha, Ixandera i kilku Bękartów do ich pokoi. Scarab, Eliza i Słowik poprowadziły Karou, Zuzanę, Liraz, Issę i Żywe Cienie przez królewskie komnaty aż do łaźni, gdzie gorąca para unosząca się znad potężnej wanny była najlepszym możliwym powitaniem. Cóż, poza jednym. Karou szukała Akivy podczas tych sekund między lądowaniem, a wycieczką przez dwór, ale nie widziała go. Słowik uścisnęła jej słoń i uśmiechnęła się, ale nie uspokoiło jej to. „Czy skończyłaś już swoją pracę?” zapytała Scarab uprzejmie, gdy już wszystkie weszły do przyjemnie gorącej wody. Piana pachniała kwiatowymi olejkami, a

uczucie czystości było niemal najlepszą rzeczą jaka mogła tu ją spotkać. Niemal. Karou była wdzięczna Issie za odpowiedź. Nie czuła się gotowa na jakąkolwiek normalną interakcję. Gdzie on jest? „Zbieranie zostało ukończone,” powiedziała Issa. „Dusze są wydobyte i zabezpieczone. Ale nadchodząca zima będzie ciężka, a każdego dnia napływa coraz więcej uchodźców. Uznaliśmy, że najlepiej będzie zaczekać ze wskrzeszeniami do wiosny.” To był uprzejmy sposób na powodzenie, że nie przywrócą martwych do życia, by nie obciążać już i tak marnych zapasów. Nie było wystarczająco dużo jedzenia, by wykarmić wszystkich przybyłych, gdy nadejdą mrozy i śniegi. Czekanie było rozsądną decyzją, ale sprzeczną z własnymi pragnieniami Karou. Jakby wyczuwając w niej sprzeczność, Scarab powiedziała, „To był odważny wybór i domyślam się, że nie najłatwiejszy. Ale wszystko zmierza w dobrym kierunku. Miasta można odbudować. To kwestia mięśni, woli i czasu.” „A propos czasu,” wtrąciła Słowik, „jak długo zamierzacie zostać?” Tym razem odpowiedziała Liraz, „Większość z nas tylko kilka tygodni, ale postanowiliśmy” – posłała Karou stanowcze spojrzenie – „że Karou zostanie z wami do wiosny.”

To był największy konflikt Karou. Tak mocno jak tego chciała – spędzić tu całą zimę z Akivą – nie mogła przestać myśleć, że porzuca pozostałych. „Zdrowie twojej anima jest najwyższą wartością twoich ludzi,” powiedziała Scarab. „Nigdy o tym nie zapominaj. Potrzebujesz odpoczynku.” „W szczęściu,” dodała Eliza, „anima rozkwita.” Issa kiwała głową, ze słowami A nie mówiłam? wypisanymi na twarzy. „To twój obowiązek, kochanie,” wtrąciła teraz, „by być zdrową na ciele i duszy.” Moje szczęście nie przyszło mnie powitać, pomyślała Karou i z westchnieniem zanurzyła się głębiej. „Cóż, w porządku,” powiedziała. „Skoro muszę.” Umyły się, a Karou opuszczała basen z uczuciem czystości. Dobrze było być otoczoną przez grupę kobiet i to jaką grupę. Najniebezpieczniejsze wsród chimer koło najniebezpieczniejszych wśród serafinów, Naja, dzika neek-neek w uroczej, ludzkiej formie, para ognistookich Stelianek o niewyobrażalnej mocy i Eliza, która była odpowiedzią. Kluczem, który pasował do zamka. Oraz naprawdę niezła laska. Umyły włosy Karou i zawinęły je w miękki ręcznik, a potem ubrały w suknię z jedwabiu, uszytą w stylu Stelianek. „Biały nie pasuje do ciebie,” powiedziała Scarab, pomagając włożyć jej suknię. „Wyglądałabyś jak widmo.” Karou zaśmiała się. Suknia była z czarnego jedwabiu, przetykana jasnymi kryształami, które wyglądały jak konstelacja gwiazd na nocnym niebie. Okręciła się dookoła, a gwiazdy zamigotały wokół niej.

Przypomniała sobie bal Wielkiego Wojownika, kiedy to tańczyła z Akivą po raz pierwszy. „Chcesz zatrzymać te ubrania?” zapytała Eliza wskazując na zakurzoną kupkę materiału u jej stóp. „Spal je,” powiedziała Karou. „Oh. Czekaj.” Wyciągnęła z kieszeni spodni kostkę życzeń, którą nosiła przez te wszystkie miesiące. „Okej, teraz możesz je spalić.” Czuła się jak panna młoda prowadzona do ołtarza. Powietrze było rześkie po niedawnym deszczu, a ziemia wciąż jeszcze parowała po jego wspomnieniu. I był tam Akiva. Z miejsca, z którego stała czuła ciepło bijące od jego skóry. Jego oczy były niespokojne, był zniecierpliwiony czekaniem. Miał zaciśnięte pięści, które przestały drżeć, kiedy ujrzał Karou. Czas się zatrzymał. Pokonali dzielącą ich odległość w ciągu sekundy, a wszystko wokół nich rozmyło się i straciło znaczenie. Zawiśli w powietrzu, wczepieni w siebie. Księżyc ukrył się za chmurami, pozostawiając ich łzy dla siebie samych, a ich żal przeniósł się do zeszłej ery. Usta i oddech, i skrzydła, i taniec. Wdzięczność, ulga i pożądanie. I śmiech. Rzęsy mokre od łez. Usta miękkie i gorące, i serca bijące w jednym rytmie. Karou i Akiva owinęli się wokół siebie i nie puszczali. To nie było szczęśliwe zakończenie, raczej szczęśliwy środek – w końcu, po wielu bardzo złych początkach.

Polecieli na wyspę, jedną spośród setek. Do domu na małej, piaszczystej plaży. Akiva nie skłamał, mówiąc Melliel, że trudno to nazwać domem. Wyobrażał sobie drzwi otwarte na świat, ale nie było tam żadnych drzwi, więc zdawało się, że ten dom jest częścią świata wokół nich: morze i gwiazdy otaczały go, i wpływały do domy. Dom miał budowę pawilonu: dach kryty strzechą, w cieniu skały i otoczony przez nią, podłoga z miękkiego piasku, ściany z zielonych winorośli. I był tam stół z krzesłami. Stół z haftowanym, białym obrusem i drewnianą miską z owocami. Obok stał piękny kociołek z pudełkiem herbaty i dwoma kubkami. Latarnie zwisały ze ścian. Dar od Słowik, przeroczysty, lśniący materiał oddzielający kuchnię od sypialni, zwisał z sufitu. Kiedy Akiva poprowadził Karou do domu, który dla niej stworzył – miejsce wyjęte ze snów, tak idealne, że niemal zapomniała jak się oddych – jego marzenie niemal się spełniło. Na łóżku leżał koc, którym się okryli. Leżeli twarzami zwróconymi w swoją stronę, spelcionymi nogami i kostką życzeń między nimi. Chwycili za dwie rozwidlone części kostki i pociągnęli.

Koniec.

Podziękowania

Jestem niezwykle smutna, ale i głęboko wdzięczna i podekscytowana, zamykając ten rozdział w moim życiu. Trylogia została ukończona! Wciąż jestem tym oszołomiona. Czekam również na Razguta, aż mnie

znajdzie i pokaże mi portal. Ponieważ bez wątpienia Eretz istnieje. A co, myśleliście, że to wszystko sobie wymyśliłam? Nie ma łatwego sposobu na wyrażenie wdzięczności dla wszystkich, którym to zawdzięczam. Czytelnicy! Najgłębsze podziękowania, że trwaliście przy mnie i Karou od czasu Córki Dymu i Kości, i że wspieraliście nas w naszej wędrówce. Dziękuję wam za waszą obecność, wasz entuzjazm i cierpliwość. Podziękowania dla mojego zespołu za czas i wsparcie, i za to, że mogłam ukończyć te książki. Podziękowania dla Alviny Ling za niezawodne dostarczanie natchnienia, gdy tylko go potrzebowałam. Dziękuję również Bethany Strout, Lisa Moraleda, Melanie Chang, Faye Bi, Andrew Smith, Victoria Stapleton, Ann Dye, Nellie Kurtzman, Tina McIntyre, Adrian Palacios, Julia Costa, Amy Habayab, Kristin Dulaney, Nina Pombo, JoAnna Kremer, Andy Ball, Christine Ma, Rebecca Westall, Renée Gelman, Tracy Shaw i Megan Tingley za stworzenie zespołu. Dzięki również dla mojego drugiego domu wydawniczego Hodder & Stoughton w Londynie: Dzięki za wasze wspaniałe pomysły i wiarę we mnie. Zwłaszcza dla Kate Howard, która przekroczyła ocean dla Karou. Wiesz, jak pobudzić natchnienie w pisarzu! Dla Jamiego Hodder-Williams, Carolyn Mays, Lucy Hale, Katie Wickham, Naomi Berwin, Veronique Norton, Lucy Foley, Fleur Clarke, Catherine Worsley, Claudette Morris, and Linnet Mattey: Dziękuję!

Dla mojej rodziny, za cierpliwość, wyrozumiałość i wsparcie. Wiem, że dostarczyłam wam wiele kłopotów. W końcu, podziękowania dla Clementine, która narodziła się miesiąc przed Karou i która zna ją całe swoje życie. Dzięki za bycie najlepszym dzieckiem na świecie.