Corka dymu i kosci - Laini Taylor

Taylor Laini Córka dymu i kości 01 Córka dymu i kości Na wszystkich kontynentach na drzwiach domów pojawiają się czarne odciski dłoni. Wypalają je skrzydlaci nieznajomi, którzy wkradają się do naszego świata przez szczelinę w niebie... Przemierzająca kręte uliczki zasypanej śniegiem Pragi siedemnastolatka ze szkoły sztuk plastycznych zostanie wkrótce uwikłana w brutalną wojnę istot nie z tego świata. I odkryje prawdę o sobie – zrodzonej z dymu i kości… Jej szkicowniki są pełne potworów. Mówi w wielu językach, nie tylko ludzkich. Ma jaskrawoniebieskie niefarbowane włosy, niezwykłe tatuaże i blizny. Kim jest? Karou prowadzi podwójne życie: jedno w Pradze jako utalentowana i tajemnicza artystka, drugie w sekretnym sklepie, gdzie rządzi Brimstone – Dealer Marzeń. Karou nie wie,skąd przybywa i czy jest tylko człowiekiem. Nie wie, po co wyrusza przez magiczny portal na ryzykowne wyprawy. I nie wie, do którego świata należy. Dopóki nie spotka najpiękniejszej istoty: mężczyzny o skrzydłach z płomienia, ustach bez uśmiechu i oczach koloru ognia, których spojrzenie jest jak płonący lont wypalający powietrze pomiędzy nimi. Akiva staje się jej tak bliski, jakby kochała go całe życie...

Dawno, dawno temu, anioł i diablica zakochali się w sobie. Nie skończyło się to dobrze.

Dziewczyna, która się nie boi Idąc do szkoły po pokrytych śniegiem kocich łbach, Karou nie miała żadnych złych przeczuć. Wydawało się, że to poniedziałek jak każdy inny. Poniedziałkowy do szpiku kości i tak samo styczniowy. Było zimno i ciemno - zima., w tym martwym czasie, słońce wstawało dopiero po ósmej, ale i tak było cudownie. Padający śnieg i wczesna godzina sprawiały, że Praga wyglądała jak miasto ze snu albo zdjęcia - ferrotypu srebrzysta i zamglona. Nad brzegiem rzeki przejeżdżały z rykiem autobusy i tramwaje, osadzając dzień w realiach XXI wieku, ale te ustronniejsze zakątki spokojnie mogłyby się odnaleźć w przeszłości. Śnieg, bruk i nierzeczywiste światło, kroki Karou i pióropusz pary unoszący się nad jej kubkiem z kawą, a ona sama zatopiona w przyziemnych myślach o szkole i swoich misjach. Tylko od czasu do czasu zagryzała policzek, gdy odzywało się boleśnie złamane serce, jak to złamane serca mają w zwyczaju, ale odganiała te myśli, gotowa o nich zapomnieć. W jednej ręce trzymała kubek, a drugą zbierała poły płaszcza. Teczkę na rysunki miała przewieszoną przez ramię, a włosy, rozpuszczone, długie, w kolorze pawiego turkusu, pokryte były warstewką śniegu.

Zwykły dzień. Aż tu nagle! Warkot, tupot kroków i znienacka chwyt zza pleców. Została przyciśnięta do męskiej klatki piersiowej, odsunięto jej szalik i poczuła na szyi zęby zęby. Ugryzienie. Jej napastnik ją gryzł. Zirytowana usiłowała się wyrwać, nie wylewając przy tym kawy, ale trochę i tak rozchlapało się na brudny śnieg. - Chryste, Kaz, odwal się - warknęła i odwróciła się, żeby stanąć oko w oko z byłym chłopakiem. Światło latarni miękko układało się na jego pięknej twarzy. Głupiej pięknej twarzy, pomyślała, odpychając go. Co za głupia twarz. - Skąd wiedziałaś, że to ja? - zapytał. - To zawsze ty. I nigdy ci się nie udaje. Kazimir z zaangażowaniem godnym lepszej sprawy niespodziewanie wyskakiwał na Karou z różnych kryjówek i nie mógł znieść, że nie udawało mu się zrobić na niej najmniejszego wrażenia. - Dziewczyna, która się nie boi - narzekał i robił minę, której, jak sądził, nie można się oprzeć. I do niedawna tak właśnie było. Wcześniej musiałaby się wspiąć na palce i polizać jego wydętą, nadąsaną dolną wargę, lizać ją powoli, a potem złapać między zęby i drażnić się z nim, zanim zatopiłaby się w pocałunku, rozpłynęła w nim jak zostawiony na słońcu miód. Ale to już przeszłość. - A może wcale nie jesteś straszny? - powiedziała i odeszła. Kaz dogonił ją i szedł obok, z rękami w kieszeniach. - Właśnie, że jestem straszny. A warczenie? A ugryzienie? Każdy normalny człowiek dostałby zawału. Tylko nie ty, w żyłach masz lód zamiast krwi. A kiedy go zignorowała, dodał:

- Josef i ja zaczynamy nowy projekt. Wampiryczne wycieczki po Starówce. Turyści będą zachwyceni. Będą, pomyślała Karou. Dobrze płacili za wyprawy z duchami Kaza. Prowadził ich nocą przez plątaninę praskich uliczek, zatrzymując się w miejscach, w których dokonano morderstw, a zza drzwi budynków wypadały duchy, które wywoływały wrzaski przerażenia. Kilka razy sama wystąpiła w roli ducha: trzymała wysoko w dłoniach zakrwawioną głowę i zawodziła, a krzyk turystów stopniowo przechodził w śmiech. To było zabawne. Kaz też był zabawny. Do czasu. - Powodzenia - powiedziała bezbarwnym głosem i dalej szła przed siebie. - Mogłabyś się przydać - powiedział. - Nie. - Mogłabyś zagrać seksowną wampirzycę... - Nie. - Kusić mężcz... - Nie. - Włożyłabyś swoją pelerynę... Karou się najeżyła. Kaz dalej się przymilał: - Ciągle ją masz, prawda, kotku? W życiu nie widziałem nic piękniejszego, czarny jedwab na twojej białej skórze... - Zamknij się - syknęła i zatrzymała się na środku placu Maltańskiego. Boże, pomyślała, jaka byłam głupia, żeby zakochać się w tym ślicznym aktorze ulicznym, przebierać się dla niego i fundować mu takie wspomnienia? Bezdenna głupota. Głupota samotnej dziewczyny. Kaz podniósł rękę, żeby strząsnąć z jej rzęs płatki śniegu. - Dotknij mnie, a będziesz miał kawę na twarzy powiedziała.

Opuścił dłoń. - Prrr, moja dzika Karou! Kiedy przestaniesz się na mnie wyżywać? Przecież powiedziałem, że mi przykro. - Więc niech dalej będzie ci przykro. Tylko gdzie indziej. Rozmawiali po czesku, a jej nabyty akcent ani trochę nie różnił się od jego, ojczystego. Westchnął, zirytowany, że Karou wciąż odrzucała przeprosiny. Jego scenariusz tego nie przewidywał. - No chodź - wymruczał. Jego głos był jednocześnie ochrypły i miękki, jak u muzyka bluesowego: mieszanka żwiru i jedwabiu. - Mieliśmy być razem, ty i ja. Mieliśmy. Teraz Karou łudziła się, że jeśli miała być dla kogokolwiek, nie był to Kaz. Popatrzyła na niego, na pięknego Kazimira, którego uśmiech działał jak rozkaz i przyklejał ją do jego boku. Wydawało jej się, że to najszczęśliwsze miejsce na świecie, że kolory są tam żywsze, a doznania intensywniejsze. Później odkryła, że to również miejsce tłumnie uczęszczane przez inne dziewczyny, kiedy jej nie było w pobliżu. - Niech Svetla zostanie twoją kusicielską wampirzycą - powiedziała. Rolę kusicielki ma już przećwiczoną. Wyglądał na przerażonego. - Nie chcę jej. Chcę ciebie. - Niestety, ja nie wchodzę w rachubę. - Nie mów tak - poprosił i wyciągnął rękę. Odepchnęła ją, ale w sercu poczuła ukłucie, mimo starań, by tak się nie stało. Nie warto, wmawiała sobie. Ani trochę. - Zdajesz sobie sprawę, że to już zakrawa na prześladowanie? - Nie prześladuję cię. Tak się składa, że też idę w tę stronę. - Jasne - rzuciła Karou.

Byli już bardzo blisko wejścia do jej szkoły. Czeska Akademia Sztuk była prywatnym liceum mieszczącym się w różowym barokowym pałacyku, słynącym z tego, że podczas wojny dwóch czeskich powstańców poderżnęło tam gardło gestapowcowi i wypisało jego krwią słowo „wolność". Bohaterski przejaw oporu, zanim zostali złapani i nabici na ostrą bramę. Ale Kaz nie był uczniem. Miał dwadzieścia lat, był trochę starszy od Karou i nigdy wcześniej nie widziała go na nogach przed południem. - Właściwie, dlaczego nie śpisz? - Mam nową pracę - odrzekł. - Zaczyna się rano. - Co? Urządzasz poranne wycieczki wampiryczne? - Nie. To coś innego. Wymaga porannego obnażenia -zachichotał. Upajał się tajemnicą. Ponad wszystko chciał, żeby zapytała o szczegóły. Nie miała zamiaru. Obojętnie powiedziała: - W takim razie powodzenia - a potem odeszła. Kaz zawołał za nią: - Nie chcesz wiedzieć, co to takiego? - W jego głosie wciąż brzmiał uśmiech. Słyszała go wyraźnie. - Nie obchodzi mnie to - zawołała przez ramię i minęła bramę. A powinna była zapytać.

Odsłona pierwsza W poniedziałek, środę i piątek pierwszymi zajęciami Karou był rysunek. Kiedy weszła do studia, jej przyjaciółka Zuzana już tam była i rozstawiała dla nich sztalugi tuż przed podestem dla modela. Karou zdjęła teczkę z rysunkami i płaszcz, rozwiązała szalik i oświadczyła: - Jestem prześladowana. Zuzana uniosła brew. Była mistrzynią w wyrażaniu uczuć za pomocą brwi i Karou szalenie jej tego zazdrościła. Jej własne brwi nie chciały działać niezależnie od siebie, przez co nie było ją stać na manifestacje podejrzliwości i niesmaku. Zuzana nie miała z tym najmniejszego problemu, ale tym razem zastosowała dyskretniejszy sygnał, coś w rodzaju oziębłej ciekawości. - Nie mów, że Głąb znowu chciał cię wystraszyć? - Jest teraz w fazie wampirycznej. Ugryzł mnie w szyję. - Aktorzy — mruknęła Zuzana. - Mówię ci, pokaż, na co cię stać. Oducz go wyskakiwania na ludzi. - Nie mam paralizatora. - Karou zachowała dla siebie przekonanie, że wcale go nie potrzebuje, bo doskonale radziła sobie z samoobroną bez użycia elektryczności. Przeszła nietuzinkowe szkolenie.

- No to kup. Serio. Złe zachowanie powinno być karane. A poza tym byłoby śmiesznie, nie sądzisz? Zawsze chciałam kogoś potraktować prądem. Bzzzzz! - Zuzana zasymulowała konwulsyjne wstrząsy. Karou pokręciła głową: - Nie, okrutnico, nie wydaje mi się, żeby to było śmieszne. Jesteś okropna. - Nie ja jestem okropna, Kaz jest. I nie mów, że cię nie ostrzegałam. Rzuciła Karou ostre spojrzenie. - Chyba nie masz zamiaru mu przebaczyć? - Nie - stanowczo powiedziała Karou. - Ale spróbuj jemu to uświadomić. Kaz po prostu nie był w stanie zrozumieć, że jakaś dziewczyna może z własnej woli pozbawiać się jego wdzięków. A ona tylko wzmocniła jego poczucie własnej wartości przez te kilka miesięcy, które spędzili razem, wpatrując mu się w oczy i dając mu... wszystko? Do tego, żeby ją teraz czarował, zmuszała go urażona duma. Chciał udowodnić, że może mieć każdą dziewczynę. Że to zależy tylko od niego. Może Zuzana miała rację? Trzeba go potraktować prądem. - Szkicownik - poleciła Zuzana, wyciągając rękę jak chirurg w czasie operacji. Władczość przyjaciółki Karou była odwrotnie proporcjonalna do jej rozmiarów. W butach na koturnach miała ledwie ponad sto pięćdziesiąt centymetrów, podczas gdy Karou mierzyła metr sześćdziesiąt osiem, ale wydawała się jeszcze wyższa, tak samo jak zawsze wyższe wydajii się baletnice z powodu długich szyj i smukłych kończyn. Karou nie była baleriną, ale miała to w sobie, w figurze, a może i w stylu ubierania się. Tylko że niewiele balet niema jaskrawe niebieskie włosy i całe konstelacje tatuaży, a Karou miała i jedno, i drugie.

Gdy sięgała po szkicownik i podawała go Zuzanie, widać było dwa tatuaże: słowa oplecione wokół nadgarstków jak bransoletki: na jednym historia, na drugim prawdziwa. Kiedy Zuzana wzięła zeszyt, Pavel i Dina, uczniowie, zaczęli zaglądać jej przez ramię. Szkicowniki Karou miały w szkole status kultowych i codziennie podawano je sobie z rąk do rąk. Ten - o numerze seryjnym 92 - był spięty gumową opaską i kiedy Zuzana ją zdjęła, otworzył się sam, a każda strona była tak gęsto pokryta gruntem i farbami, że ledwo mieściły się w okładkach. Kiedy szkicownik rozłożył się jak wachlarz, objawili się stali bohaterowie Karou: imponujący i dziwaczni. Była wśród nich Issa, pół kobieta (od pasa w górę), pół żmija, z nagimi, dużymi piersiami bohaterki Kamasutry, kłami i kapturem kobry oraz twarzą anioła. Był też Twiga z szyją żyrafy; w jednym oku miał jubilerskie szkło powiększające. Spod chustki Yasri, kobiety z papuzim dziobem i ludzkimi oczami, wysypywała się fala pomarańczowych loków. Trzymała tacę pełną owoców i dzban wina. No i oczywiście Brimstone. Gwiazdor szkicowników. Tym razem pokazany był z Kishmishem, usadowionym na jednym z jego splecionych w wianek baranich rogów. W fantastycznych historiach, opowiadanych przez Karou w jej szkicownikach, Brimstone zajmował się spełnianiem życzeń. Czasem nazywała go Dealerem Marzeń, a kiedy indziej po prostu Zgredem. Rysowała te istoty, odkąd była małą dziewczynką, a jej przyjaciele mówili o nich tak, jakby istniały naprawdę. - Co robił Brimstone w czasie weekendu? - spytała Zuzana. - To co zwykle - odparła Karou - kupował zęby od morderców. Wczoraj zdobył kilka kłów krokodyla znad Nilu od tego wstrętnego somalijskiego kłusownika, ale ten idiota

chciał go okraść i został za to podduszony przez kołnierz z węża. Ma szczęście, że w ogóle jeszcze żyje. Zuzana odnalazła tę historię na ostatnich zamalowanych stronach: oczy Somalijczyka wywracały się w stronę wnętrza czaszki, a wąż oplatał mu szyję ciasno jak garota. Ludzie, jak wcześniej wyjaśniła Karou, musieli się zgodzić na oplecenie sobie wokół szyi jednego z węży, zanim weszli do wnętrza sklepu Brimstone'a. Dzięki temu, jeśli mieli niecne plany, byli łatwi do spacyfikowania: podduszenie nie zawsze kończyło się tragicznie; ukąszenie w gardło już tak. - Jak ty wymyślasz te historie, wariatko? - spytała Zuzana z nutką zazdrości. - A kto powiedział, że je wymyślam? Mówię wam, że to wszystko prawda. - Jasne. I włosy też masz naturalnie niebieskie. - Bo mam. Karou wzruszyła ramionami i splątała włosy w niechlujny węzeł na karku, który dla pewności podpięła pędzlem. Jej włosy naprawdę były w takim kolorze jak ultramaryna wyciśnięta prosto z tubki, ale mówiła to zawsze ze znaczącym uśmieszkiem, jakby żartowała. Odkryła, że ten leniwy uśmiech wystarczy, żeby mówić prawdę, nie ryzykując, że ktokolwiek jej uwierzy. To było o wiele prostsze niż snucie siatki kłamstw i stało się jej znakiem rozpoznawczym: Karou z niebieskimi włosami i szaloną wyobraźnią. W rzeczywistości to nie jej wyobraźnia była szalona. Takie było jej życie: niebieskie włosy, Brimstone i cała reszta. Zuzana podała szkicownik Pavlovi i zaczęła przerzucać strony własnego wielkoformatowego szkicownika, szukając pustej strony. - Ciekawa jestem, kto będzie dzisiaj pozował. - Pewnie Wiktor - odrzekła Karou. - Dawno go nie było.

- No właśnie. Miałam nadzieję, że umarł. - Zuzana! - No co? On ma osiem milionów lat. Równie dobrze moglibyśmy malować model szkieletu, zamiast tego żywego worka kości. Przez ich zajęcia przewijało się kilkunastu modeli, mężczyzn i kobiet, o różnych figurach i w różnym wieku. Była wśród nich imponująca madame Svobodnik, która nadawała się bardziej do pozowania na zajęciach z pejzażu niż z anatomii, oraz filigranowa Eliska z talią osy, ulubienica uczniów płci męskiej. Zuzana najmniej lubiła wiekowego Wiktora. Przysięgała, że po każdych zajęciach z nim śniły jej się koszmary. - Wygląda jak niezabandażowana mumia. - Wzdrygnęła się. Wyobrażasz sobie gorszy początek dnia niż oglądanie nagiego starca? - To lepsze niż atak wampira - odparła Karou. Nie miała nic przeciwko rysowaniu Wiktora. On przynajmniej miał na tyle kiepski wzrok, że nie mógł utrzymywać ze studentami kontaktu wzrokowego. Mimo że od lat rysowała nagich modeli, wciąż czuła się niekomfortowo, podchwytując spojrzenie któregoś z młodszych mężczyzn, kiedy podnosiła wzrok znad szkicu jego penisa - nie można było zostawić tej partii rysunku pustej. Karou czuła wtedy, że policzki jej płoną i szybko chowała się za sztalugą. Jak miało się okazać, te chwile dyskomfortu były niczym w porównaniu z dzisiejszym horrorem. Temperowała właśnie ołówek, gdy Zuzana przemówiła dziwnym, zdławionym głosem: - O Boże, Karou! Wiedziała, zanim zdążyła spojrzeć. Wymaga obnażenia, powiedział. Och, jak sprytnie! Przeniosła wzrok ze swojego ołówka na katedrę i zobaczyła tam Kaza, stojącego obok profesor Fiali. Był bosy,

okryty szlafrokiem, a sięgające ramion złote włosy, jeszcze przed chwilą targane wiatrem i posypane płatkami śniegu, zebrał w kucyk. Jego twarz była doskonałą mieszanką słowiańskich ostrych rysów i miękkiej zmysłowości: kości policzkowe miał jakby wycięte za pomocą obrabiarki do diamentów, a jego ust aż chciało się dotknąć palcem, żeby sprawdzić, czy są z aksamitu. A dobrze wiesz, Karou, że takie właśnie były. Głupie usta. Po sali rozeszły się szepty. Nowy model, o mój Boże, cudowny... Wśród nich jeden wybił się wyraźnie: - Czy to nie chłopak Karou? „Były", chciała odpowiedzieć. Bardzo, bardzo były. - To chyba on. Popatrz tylko... Karou patrzyła i miała nadzieję, że jej twarz wyraża niezmącony spokój. Nie zaczerwień się, nakazywała sobie. Nie zaczerwień się! Kaz popatrzył prosto na nią i uśmiechnął się, a na policzku pojawił mu się dołek. Oczy miał roz-anielone i ubawione. A kiedy upewnił się, że patrzy, miał czelność puścić do niej oko! Wokół Karou przetoczyła się fala chichotów. - Ty podły draniu... - zapowietrzyła się Zuzana. Kaz wszedł na podest dla modela. Patrzył prosto na Karou, kiedy rozwiązywał pasek szlafroka i zrzucał go z ramion. A potem jej były chłopak stanął przed całą klasą piękny jak obrazek i nagi jak go Pan Bóg stworzył. Na klatce piersiowej, tuż nad sercem, widniał nowy tatuaż. Wypisana kursywą litera K. Rozległo się jeszcze więcej chichotów. Ludzie nie wiedzieli, na kogo patrzeć: na Karou czy na Kazimira, więc zerkali to na jedno, to na drugie i czekali, aż zacznie się przedstawienie. - Spokój! - nakazała profesor Fiala i klaskała w dłonie, dopóki nie zapadła cisza. Wtedy na policzkach Karou

pojawił się rumieniec. Nie mogła na to nic poradzić. Najpierw poczuła gorąco rozlewające się na jej piersi i szyi, a potem krew dotarła do twarzy. Kaz nie spuszczał z niej wzroku, a jego dołeczek na policzku jeszcze się pogłębił na widok rumieńca. - Proszę cię o zmianę pozycji co minutę, Kazimir -powiedziała Fiala. Kaz przybrał pierwszą pozę. Była dynamiczna, taka, jakie powinny być pozycje jednominutowe - skręcony tułów, napięte mięśnie, kończyny naprężone w złudzeniu ruchu. Te szkice na rozgrzewkę miały się koncentrować właśnie na uchwyceniu ruchu i ćwiczeniu swobodnej kreski, a Kaz wykorzystywał je do popisywania się. Karou zauważyła, że nie słychać skrobania wielu ołówków, które powinny pilnie szkicować. Czy pozostałe dziewczyny gapiły się na niego tak samo bezmyślnie jak ona? Pochyliła głowę, podniosła swój doskonale naostrzony ołówek i myśląc o innych zastosowaniach tego narzędzia, które chętnie wcieliłaby w życie, zaczęła szkicować. Szybkie, płynne pociągnięcia, wszystkie pozycje na jednej stronie; rozplanowała je tak, że wyglądały jak zapis tańca. Kaz wyglądał wspaniale. Spędzał przed lustrem wystarczająco dużo czasu, żeby wiedzieć, jak zrobić wrażenie swoim ciałem. Było jego narzędziem, sam tak mówił. Tak jak głos, ciało to narzędzie aktora. Choć tak naprawdę Kaz był marnym aktorem - dlatego właśnie skazany był na wycieczki z duchami i okazyjne, niskobudżetowe przedstawienia Fausta, ale pozował świetnie, o czym Karou dobrze wiedziała, bo wcześniej malowała go wiele razy. Przypomniał jej się dzień, gdy zobaczyła to ciało po raz pierwszy... nagie... Kojarzył się jej z Michałem Aniołem. W przeciwieństwie do niektórych artystów epoki renesansu, którzy hołdowali szczupłej, wymizerowanej syl-

wetce, Michał Anioł sławił energię, rysował robotników z potężnymi barkami; udawało mu się oddać jednocześnie ich prostotę i elegancję. Taki właśnie był Kaz: nieskomplikowany i elegancki. Oraz fałszywy. Narcystyczny. I prawdę mówiąc, także głupi. - Karou! - Helen z Wielkiej Brytanii usiłowała zwrócić na siebie jej uwagę. - To on? Karou ją zignorowała. Rysowała, udając, że wszystko w porządku, a te zajęcia nie różnią się od innych. A że model miał zadziorny dołeczek w policzku i nie spuszcza! z niej wzroku? Ignorowała go tak skutecznie, jak się dało. Kiedy zadzwonił dzwonek, Kaz spokojnie podniósł szlafrok i włożył go. Karou miała nadzieję, że nie wie, że może spokojnie przemieszczać się po sali. Zostań tam, gdzie jesteś, zaklinała. Ale nie zrobił tego. Ruszył prosto do niej. - Cześć, Głąbie - powiedziała Zuzana. - Ćwiczysz skromność? Kaz nie zwrócił na nią uwagi i zapytał Karou: - Podoba ci się mój tatuaż? Uczniowie wstali ze swoich miejsc, ale zamiast jak zwykle rozpierzchnąć się na papierosa albo do toalety, tłoczyli się w pobliżu i nadstawiali uszu. - Pewnie - odparła Karou swobodnie. - K jak Kazimir, prawda? - Nie wygłupiaj się. Dobrze wiesz, co oznacza to K. - Cóż - przybrała pozę Myśliciela - jest tylko jedna osoba, którą naprawdę kochasz i jej imię zaczyna się na K. Ale myślę, że jest lepsze miejsce dla tego tatuażu niz serce - powiedziała, po czym wzięła ołówek i do ostatniego szkicu dorysowała literę K na jego umięśnionym pośladku. Zuzana roześmiała się, a Kaz zacisną! usta. Jak większość próżnych osób nie znosił, gdy z niego kpiono.

- Przecież nie tylko ja mam tatuaż, prawda, Karou? -zapytał, po czym spojrzał na Zuzanę: - Pokazywała ci? Zuzana uniosła brew na znak powątpiewania i popatrzyła na Karou. - Nie wiem, o którym mówisz - powiedziała spokojnie. - Mam mnóstwo tatuaży. - Nie pokazała słów na nadgarstkach, żmii owiniętej wokół kostki ani żadnego z lepiej ukrytych dzieł sztuki, tylko uniosła dłonie na wysokość twarzy. We wnętrzu każdej z nich miała wymalowane oko w kolorze głębokiego indygo. Przez to jej dłonie zmieniały się w ręce Fatimy, pradawne symbole chroniące przed złym okiem. Tatuaże na dłoniach często bledną, ale jej nie wyblakł. Miała te oczy, odkąd pamięta i o ile wiedziała, urodziła się z nimi. - Nie te - powiedział Kaz. - Mówiłem o napisie „Ka-zimir" wokół twojego serca. - Nie mam takiego tatuażu - usiłowała zabrzmieć niewinnie i zaczęła rozpinać górne guziki swetra. Pod spodem miała koszulkę na ramiączkach, którą lekko opuściła, żeby pokazać, że rzeczywiście nie ma żadnego tatuażu nad piersią. Skórę miała tam białą jak mleko. Kaz zamrugał. - Ale... Jak to zrobiłaś? - Chodźmy. - Zuzana załapała Karou za rękę i odciągnęła ją. Kiedy szły wzdłuż rzędu sztalug, wszystkie oczy zwrócone były na nią. - Karou, zerwaliście ze sobą? - zapytała po angielsku Helen, ale Zuzana uniosła rękę we władczym geście, który ją uciszył, wypchnęła Karou ze studia i zaprowadziła do damskiej toalety. Tam, z wciąż uniesionymi brwiami, zapytała: - Co to do cholery było? - Co? - Prawie go rozerwałaś na strzępy.

- Nieprawda, wcale nie. - Nieważne. O co chodziło z tym tatuażem wokół serca? - Przecież ci pokazałam, nic tam nie ma. - Nie widziała powodu do informowania, że było, zamierzała stać na stanowisku, że nigdy nie zgłupiała aż tak bardzo. Poza tym me mogłaby wytłumaczyć, jakim cudem pozbyła się tatuażu. - No to dobrze. Ostatnia rzecz, jakiej ci trzeba, to imię tego idioty na ciele. Co to za człowiek, czy on myśli, że jeśli będzie cię kąsał jak mały kotek swoją zabawkę, zaczniesz się za nim uganiać? - Oczywiście, że tak myśli - powiedziała Karou. - To jego interpretacja romantyzmu. - Powiedz Fiali, że cię prześladuje, i ona go wykopie. Karou już o tym myślała, ale pokręciła głową. Na pewno jest lepszy sposób na wykurzenie Kaza z jej zajęć i jej życia. Miała do dyspozycji moce niedostępne większości ludzi. Coś się wymyśli. - Ale modelem jest niezłym - Zuzana podeszła do lustra i roztrzepała ciemne włosy na czole - trzeba mu to przyznać. - Tak. Szkoda tylko, że jest takim kosmicznym dupkiem. - Wielki, głupi gnojek. - Owsik na dwóch nogach. - Owsik - roześmiała się Zuzana - podoba mi się. W tym momencie Karou wpadł do głowy pomysł i pr/.ez jej twarz przebiegł złośliwy grymas. - Co? - Zuzana dostrzegła jej minę. - Nic. Lepiej wracajmy. - Na pewno? Nie musisz iść. Karou skinęła głową: - Chodźmy. Kaz dostatecznie nasycił się już swoim triumfem. Teraz jej kolej. Wchodząc z powrotem do sali, uniosła rękę i dotknęła naszyjnika, który miała na szyi. Kilka sznurków

z afrykańskimi paciorkami w różnych kolorach. W każdym razie wyglądało to jak afrykańskie paciorki. Koraliki były czymś więcej. Niewiele potężniejszym, ale zupełnie wystarczały do zrealizowania planu Karou.

Owsik Profesor Fiala poprosiła Kaza o przyjęcie pozycji leżącej na resztę zajęć, a on położył się w sposób jeśli nie lubieżny, to z pewnością sugestywny; kolana miał lekko rozchylone, uśmiechał się zmysłowo. Tym razem obeszło się bez chichotów, ale Karou czuła falę gorącego powietrza dziewczęta zgromadzone w sali i co najmniej jeden chłopak musieli się powachlować. Na niej nie robił wrażenia. Tym razem, kiedy Kaz zerkał spod opuszczonych powiek, odpowiadała mu spojrzeniem prosto w oczy. Szkicowała najlepiej jak potrafiła i myślała, jak dobrze się składa, że ich znajomość zaczęła się od rysowania i tak też się skończy. Kiedy zobaczyła go pierwszy raz, siedział przy stoliku w Mustache Bar. Nosił po łotrzykowsku podkręcone wąsy, które teraz postrzegała jako złowróżbne, ale w końcu bar nazywał się Pod Wąsem. Wszyscy mieli zarost nad wargą. Karou przypadły wąsy Fu Manchu, kupione w automacie. Obydwie pary wąsów wkleiła tego samego wieczoru do swojego szkicownika - o numerze 90 - i wybrzuszenie ułatwiało znalezienie miejsca, w którym narysowała początek znajomości z Kazem.

Pił piwo ze znajomymi, a Karou nie mogła oderwać od niego oczu i narysowała go. Zawsze rysowała, nie tylko Brimstone'a i inne cudowne istoty ze swojego sekretnego życia, ale także scenki i ludzi z normalnego świata. Sokolników i ulicznych muzyków, ortodoksyjnych duchownych z brodami do pasa czy spotkanego czasem pięknego chłopaka. Zwykle jej modele nic o tym nie wiedzieli, ale tym razem piękny chłopiec podchwycił jej spojrzenie i zanim zorientowała się, co się dzieje, uśmiechnął się pod sztucznym wąsem i podszedł. Był zachwycony jej rysunkiem! Pokazał go przyjaciołom i poprowadził do nich za rękę; nie puścił jej nawet, gdy już usiedli przy stole. Tak się zaczęło: ona podziwiała jego urodę, a on się tym upajał. Właściwie na tym samym polegał dalszy ciąg znajomości. Oczywiście cały czas powtarzał jej, że jest piękna, Gdyby nie była, nigdy by do niej nie podszedł. Kaz nie szukał wewnętrznego piękna. A Karou była po prostu urocza. Z alabastrową cerą, zgrabnymi nogami, długimi włosami i oczami gwiazdy niemych filmów, poruszała się jak poezja, a uśmiechała jak Sfinks. Pomijając piękno, jej twarz była promienna, spojrzenie miała zawsze jasne i żywe, przekrzywiała głowę jak ptak, zaciskała usta, a ciemne oczy tańczyły, zdradzając ukryte za nimi cuda i tajemnice. Karou była tajemnicza. Nie miała rodziny, nigdy nie opowiadała o sobie i osiągnęła mistrzostwo w unikaniu odpowiedzi na pytania - z tego, co wiedzieli jej przyjaciele, równie dobrze mogła wyskoczyć z głowy Zeusa. Potrafiła zaskakiwać w nieskończoność. Kieszenie zawsze miała pełne ciekawych drobiazgów: starożytnych brązowych monet, zębów, tygrysków z jadeitu nie większych niż jej paznokieć. Gdy targowała się z Afrykaninem sprzedającym okulary przeciwsłoneczne na ulicznym straganie, wyszło na jaw, że płynnie mówi w języku joruba. Kiedyś, gdy Kaz ją rozbierał,

odkrył, że w bucie nosi nóż. Nie można jej było wystraszyć, no i jeszcze te blizny na brzuchu: trzy lśniące plamki, które mogły zostać tylko po postrzale z broni palnej. - Kim jesteś? - pytał ją czasem Kaz, oczarowany, na co Karou melancholijnie odpowiadała: - Naprawdę nie wiem. Bo nie wiedziała. Rysowała szybko i nie unikała wzroku Kaza, kiedy spoglądała to na niego, to na swój szkic. Chciała widzieć jego twarz. Zauważyć zmianę. Kiedy udało jej się dobrze oddać pozycję, uniosła lewą dłoń - prawą wciąż szkicowała - do paciorków naszyjnika. Schwyciła jeden między kciuk a palec wskazujący i przytrzymała. A potem pomyślała życzenie. Bardzo proste życzenie. Te paciorki to drobniaki. Życzenia, tak jak pieniądze, miały nominały, a drobniaki były jak grosiki. Nawet drobniejsze, bo w przeciwieństwie do monet, życzeń nie można było sumować. Kilka grosików da większą sumę, ale nawet cały sznur życzeniowych drobniaków nie złoży się na życzenie większego kalibru, nadal będzie tylko masą maleńkich, prawie niezauważalnych życzonek. Na przykład fundujących komuś uczucie swędzenia. Karou życzyła Kazowi, żeby coś zaczęło go swędzieć i paciorek zniknął między jej palcami. Wyczerpał się i znikł. Nigdy wcześniej nie życzyła nikomu świądu i nie była pewna, jak to podziała, zatem zaczęła od miejsca, którego nie będzie się wstydził podrapać: od łokcia. Ewidentnie potarł nim o oparcie kanapy, niedostrzegalnie zmieniając pozycję. Karou uśmiechnęła się do siebie i rysowała dalej. Kilka sekund później następny koralik rozpłynął się między jej palcami i tym razem Kaza zaswędział nos. Naszyjnik

skrócił się trochę, a jego twarz się wykrzywiła. Przez kilka sekund powstrzymywał się od wykonania ruchu, ale nie wytrzymał i szybko podrapał się po nosie, nieznacznie się przesuwając. Z jego twarzy zniknął wyraz miłosnego rozmarzenia, czego Karou nie mogła nie zauważyć. Musiała zagryźć wargi, żeby się nie uśmiechnąć szerzej. Och, Kazimir, nie powinieneś tu dzisiaj przychodzić. Lepiej było zostać w łóżku. Następne życzenie wycelowała w ukryte miejsce, tak jak sobie zaplanowała i spojrzała mu prosto w oczy akurat w momencie, gdy to poczuł. W szybkim grymasie uniósł brwi. Przekrzywiła lekko głowę, jakby pytała: - Coś nie tak, mój drogi? Tam nie mógł się podrapać publicznie. Kaz zbladł. Lekko uniósł biodra, nie mógł wytrzymać bez ruchu. Karou dała mu chwilę wytchnienia i rysowała dalej. Kiedy tylko zaczął się z powrotem odprężać... rozkurczać... zrobiła to znowu i zmusiła się do zduszenia śmiechu, kiedy jego twarz stężała. Kolejny koralik mniej. A potem jeszcze jeden. To wszystko, pomyślała, nie jest zapłatą tylko za dzisiaj. To za całokształt. Za złamane serce, które bolało jak cios prosto w brzuch, wciąż tak samo mocno i atakując nieoczekiwanie. Za wypowiadane z uśmiechem kłamstwa i zakłamane wizje; za wstyd, że była tak naiwna. Samotność jest jeszcze gorsza, gdy wraca się do niej po chwili wytchnienia, tak jak paskudnie wkłada się mokry kostium kąpielowy, nieprzyjemnie zimny. I za to, co straciła bezpowrotnie. Za dziewictwo. Jej pierwszy raz, czarna peleryna, pod którą była naga i czuła się taka dorosła jak czeskie dziewczyny, z którymi spotykali się Kaz i Josef, wyluzowane słowiańskie piękności

o imionach takich jak Svetla albo Frantiska, wyglądające, jakby nic nie było w stanie wyprowadzić ich z równowagi ani rozśmieszyć. Naprawdę chciała być taka? Udawała, że tak i grała dziewczynę - kobietę - której jest wszystko jedno. Potraktowała swoje dziewictwo jak pułapkę dzieciństwa i pozbyła się go. Nie zakładała, że pożałuje, i na początku nie żałowała. Akt sam w sobie nie był ani rozczarowujący, ani magiczny, było, jak było, nowy poziom bliskości. Dzielony z kimś sekret. Tak przynajmniej myślała. - Wyglądasz inaczej, Karou - powiedział Josef, przyjaciel Kaza, kiedy spotkali się następnym razem. - Zdąje mi się, że czy promieniejesz? Kaz trzepnął go po ramieniu, żeby go uciszyć, i wyglądał jednocześnie niewinnie i dumnie, więc Karou wiedziała, że im powiedział. Nawet dziewczynom. Ze zrozumieniem wydęły rubinowe usta. Svetla, która potem go poderwała, zauważyła nawet, że peleryny są znów modne. Kaz zaczerwienił się wtedy i odwrócił wzrok; to był jedyny znak, że wiedział, że popełnił błąd. Karou nie powiedziała nic Zuzanie. Po pierwsze, dlatego że to należało tylko do niej i Kaza, a po drugie, było jej wstyd. Nie zwierzyła się nikomu z wyjątkiem Brimstone'a, ale on w jakiś tajemniczy sposób po prostu wiedział wszystko i wykorzystał okazję, żeby udzielić jej niezwykłej nauki. Bardzo ciekawej. Głos Dealera Marzeń był tak głęboki, że zdawał się zaledwie cieniem dźwięku: mroczny ton, który czaił się w najniższych rejestrach słyszalnych ludzkim uchem. - Nie znam wielu reguł, którymi należałoby się kierować w życiu powiedział - ale jednej warto przestrzegać na pewno. Jest bardzo prosta. Nie aplikuj sobie niczego,

co jest zbędne. Trucizn, chemikaliów, oparów, papierosów czy alkoholu, żadnych ostrych przedmiotów, nieistotnych igieł, czyli narkotyków czy tatuaży, ani zbędnych penisów. - Zbędnych penisów? - powtórzyła Karou, zachwycona tym wyrażeniem, mimo żalu, który ją przepełniał. - A istnieje coś takiego, jak niezbędny penis? - Kiedy się pojawi, będziesz wiedziała - odparł. - Nie rozmieniaj się na drobne, moje dziecko. Poczekaj na miłość. - Miłość. - Jej zachwyt wyparował. Myślała, że właśnie to była miłość. - Przyjdzie i rozpoznasz ją - obiecał Brimstone, a ona ze wszystkich sił pragnęła mu uwierzyć. W końcu miai kilkaset lat. Karou nigdy wcześniej nie myślała o Brimstonie i miłości, zresztą na pierwszy rzut oka nie wyglądał na kandydata do romansu, ale miała nadzieję, że w ciągu długiego życia zgromadził zasób wiedzy i miał rację. Bo jako sierota ze wszystkich rzeczy na świecie tego pragnęła najbardziej: miłości. A z całą pewnością nie dostała jej od Kaza. Koniec ołówka ułamał się, tak mocno wbijała go w papier, pracując nad rysunkiem, i w tej samej chwili jej wybuch gniewu zmaterializował się pod postacią seryjnego swędzenia, które skróciło naszyjnik do rozmiarów obroży i sprawiło, że Kaz sturlał się ze swojego postumentu. Karou poluzowała naszyjnik i patrzyła. Zmierzał już w stronę drzwi, szlafrok niósł w garści, wciąż nagi, pragnący zniknąć wszystkim z oczu i zająć się swoją upokarzającą przypadłością. Drzwi zatrzasnęły się za nim, a cała klasa wpatrywała się w niemym zdumieniu w pustą leżankę. Profesor Fiala znad oprawki okularów patrzyła na drzwi, a Karou zrobiło się wstyd. Może przesadziła. - Co się stało Głąbowi? - zainteresowała się Zuzana.

- Nie mam pojęcia - odparła Karou i wlepiła wzrok w rysunek. Widniał na nim Kaz, zmysłowy i elegancki, jakby czekający na ukochaną. To mógł być dobry rysunek, ale zepsuła go. Jej kreska straciła subtelność, aż w końcu zmieniła się w chaotyczny bazgroł, który zakrył jego zbędny penis. Zastanawiała się, co Brimstone powiedziałby teraz. Zawsze strofował ją za lekkomyślne trwonienie życzeń. Ostatnio za to, w którego wyniku w ciągu nocy brwi Svetli pogrubiły się tak, że wyglądały jak gąsienice i odrastały w momencie, gdy kończyła je depilować pęsetą. - Kobiety płonęły na stosach za drobniejsze przewinienia, Karou powiedział wtedy. Całe szczęście, że nie żyjemy w średniowieczu, pomyślała.

Zatruta Kuchnia Reszta dnia minęła spokojnie. Dwie godziny chemii koloru, potem zajęcia z rysunku i lunch, po którym Zuzana udała się na lalkarstwo, a Karou na lekcję malowania. I jeden, i drugi kurs trwał trzy godziny. Gdy wyszły ze szkoły, na dworze było tak samo ciemno jak rano. - Idziemy do Zatrutej? - zapytała Zuzana, gdy znalazły się za progiem. - Jeszcze pytasz? - zdziwiła się Karou. - Umieram z głodu! Schyliły głowy, żeby ochronić się przed lodowatym wiatrem, i ruszyły w stronę rzeki. Dwudziesty pierwszy wiek ledwie musnął ulice Pragi. Dwudziesty i XIX również. To było miasto alchemików i marzycieli, a po jego średniowiecznych brukach stąpały kiedyś golemy, chodzili mistycy i sunęły najeźdźcze armie. Wysokie budynki jarzyły się intensywną żółcią, karminem i jasnym błękitem, ich tynki zdobiły ornamenty, a dachy miały kolor strażackiej czerwieni. Barokowe kopuły były jasnozielone albo w odcieniu miedzi antycznej, a gotyckie wieże trwały w gotowości, by wziąć na siebie ciała upadłych aniołów. Wiatr przywiewał wspomnienia magii, rewolucji, dźwięków skrzypiec, a brukowane uliczki wi-

ły się jak potoki. Opryszki w perukach z czasów Mozarta grały na ulicach muzykę kameralną, a wiszące w oknach marionetki upodabniały całe miasto do wielkiego teatru kukiełkowego, który wprawiali w ruch lalkarze ukryci za aksamitną kotarą. Ponad wszystkim górował zamek na wzgórzu. Jego kontury były ostre jak ciernie. Nocą go iluminowano, stał skąpany w nieziemskim świetle, a tego wieczoru chmury wisiały nisko, obciążone przez śnieg, który każdą latarnię otaczał delikatną aureolą. Zatrutej Kuchni, do której szło się wzdłuż Diabelskiego Strumienia, nie odwiedzały tłumy, bo tylko wtajemniczeni wiedzieli, jak tam trafić: trzeba było zanurkować pod nieoznaczonym w żaden sposób kamiennym łukiem i minąć ogrodzony cmentarz, za którym świeciły się okna kawiarni. Niestety, turyści nie musieli już liczyć na łut szczęścia, żeby odkryć to miejsce, bo w ostatniej edycji przewodnika Lonely Planet lokalizacja knajpki została zdradzona światu. „Kościół, należący niegdyś do klasztoru, spłonął mniej więcej trzysta lat temu, ale cele mieszkalne mnichów przetrwały pożogę i zostały przekształcone w najdziwniejszą kawiarnię, jaką w życiu widzieliście. Jej wnętrze zastawione jest klasycystycznymi posągami, ubranymi w maski gazowe z czasów I wojny światowej, należące do kolekcji właściciela. Legenda głosi, że w czasach średniowiecza pewien klasztorny kucharz oszalał i wytruł wszystkich mnichów gulaszem. Stąd nazwa kawiarni oraz popisowa potrawa, którą oczywiście jest gulasz. Siedząc na aksamitnej kanapie, możesz położyć nogi na trumnie, a czaszki wiszące za barem mogą, choć oczywiście nie muszą, należeć do otrutych braci..."

Z tej przyczyny od pól roku pod kamienny łuk wciąż wtykali głowy turyści z plecakami i szukali tego mrocznego praskiego miejsca, o którym mogliby napisać w pocztówce. Jednak tego wieczoru było spokojnie. W kącie siedzieli jacyś obcokrajowcy i robili swoim dzieciom zdjęcia w maskach gazowych, a przy barze Karou i Zuzana zobaczyły kilku mężczyzn, ale większość stolików, to znaczy trumien, otoczonych niskimi aksamitnymi kanapkami, była wolna. Rzymskie posągi stały wszędzie: bogowie i nimfy naturalnych rozmiarów, z poobtrącanymi rękami i skrzydłami, a na środku replika posągu Marka Aureliusza na koniu, z Kapitolu. - Super, Zaraza jest wolny - powiedziała Karou i skierowała się w jego stronę. Gigantyczny cesarz i jego koń mieli na sobie maski gazowe, tak jak cała reszta statui, i zawsze kojarzyli się Karou z pierwszym jeźdźcem Apokalipsy, Zarazą, który wyciągniętą ręką rozsiewał śmierć. Ulubiony stolik dziewczyn znajdował się w jego cieniu. Gwarantował jednocześnie intymność i dobry widok na bar - między nogami konia - więc nie omijało ich przybycie kogoś interesującego. Odłożyły teczki z rysunkami i zawiesiły kurtki na wyciągniętych palcach Marka Aureliusza. Jednooki właściciel knajpy pomachał im zza baru, więc odmachały mu. Bywały tu od dwóch i pół roku, odkąd skończyły piętnaście lat i poszły do pierwszej klasy liceum. Karou była w Pradze nowa i nie znała nikogo. Dopiero co nauczyła się czeskiego (to znaczy wyczarowała go sobie Karou kolekcjonowała języki i dostawała je w prezencie urodzinowym od Brimstone'a), który jeszcze smakował na jej języku dziwnie, jak nieznana przyprawa. Wcześniej uczyła się w angielskiej szkole z internatem i choć miała nienaganny brytyjski akcent, mówiła z amerykańskim, który przyswoiła sobie jako dziecko, więc koledzy uważali ją za Amerykankę. Tak naprawdę nie miała

narodowości. Wszystkie jej dokumenty były sfabrykowane, a wszystkie akcenty, z wyjątkiem jednego, pierwszego języka, który nie był ludzką mową - fałszywe. Zuzana była Czeszką, wywodziła się ze starego rodu artystów kukiełkowych, zamieszkujących Cesky Krumlov, śliczne miasteczko w Kraju Południowoczeskim. Jej starszy brat zaszokował rodzinę, wstępując do wojska, ale Zuzana miała marionetki we krwi i kontynuowała rodzinną tradycję. Tak samo jak Karou nie znała tu nikogo i szczęśliwym trafem zostały wybrane do pomalowania muralu pobliskiej szkoły podstawowej. Przez cały tydzień spędzały wieczory na drabinach, a potem szły do Zatrutej Kuchni. Tak zaczęła się ich przyjaźń, a gdy skończyły z muralem, właściciel Zat rut ej wynajął je, żeby namalowały kościotrupy na ścianach toalety. Zapłatą był miesiąc darmowych kolacji oraz zapewnienie, że będą tu wracać jeszcze długo i rzeczywiście tak było. Zamówiły gulasz i zjadły go, dyskutując o wygibasach Kaza, włosach w nosie nauczycielki od chemii - które, jak upierała się Zuzana, były tak długie, że można je było zapleść w warkoczyk - i koncepcjach prac semestralnych. Wkrótce rozmowa zeszła na temat nowego, przystojnego skrzypka, grającego w orkiestrze Praskiego Teatru Lalek. - Ma dziewczynę - rozpaczała Zuzana. - Jak to? Skąd wiesz? - W czasie przerw ciągle wysyła esemesy. - I to ma być dowód? Marny. Może w tajemnicy przed wszystkimi walczy z przestępczością i wysyła wiadomości do swoich wrogów? - Tak, to na pewno to, dzięki. - Chcę powiedzieć, że istnieją inne wyjaśnienia niż dziewczyna. A poza tym od kiedy jesteś taka nieśmiała? Pogadaj z nim! - I co mam powiedzieć? Świetne skrzypki, przystojniaku?

- Tak! Zuzana parsknęła. W weekendy pracowała jako pomocnik lalkarzy i kilka tygodni przed Gwiazdką zakochała się w skrzypku. Choć była dość pewna siebie, jeszcze z nim nie rozmawiała. - Pewnie uważa mnie za małą dziewczynkę - powiedziała. - Nie wiesz, jak to jest, gdy ma się wzrost dziecka. - Albo kukiełki - dodała Karou, która nie użalała się nad przyjaciółką. Uważała filigranową budowę Zuzany za cudowną. Była jak spotkana w lesie wróżka, którą chce się złapać i schować do kieszeni. Tyle że w wydaniu Zuzany wróżka byłaby agresywna i kąsająca. - Taaa, Zuzana, zjawiskowa marionetka w ludzkim ciele. Zobaczcie, jak tańczy! - Wykonała kilka kukiełkowych ruchów ramion. Zainspirowana tym Karou zawołała: - Słuchaj, to powinien być twój projekt! Zrób ogromną lalkę i sama zostań lalką. Mogłaby być twoim lustrzanym odbiciem. Chyba jeszcze nikt tego nie zrobił? Jesteś lalką, poruszasz się na sznurkach, ale jednocześnie to ty wprawiasz w ruch prawdziwą marionetkę. Ręka Zuzany, która z kawałkiem chleba wędrowała do ust, zamarła w połowie drogi. Karou wiedziała, że kiedy oczy przyjaciółki robią się rozmarzone, coś sobie wyobraża. - To musiałaby być naprawdę wielka lalka - powiedziała. - Zrobiłabym ci makijaż, byłabyś marionetkową baletnicą. - Jesteś pewna, że chcesz mi to oddać? To twój pomysł. - I myślisz, że zrobię ogromną kukiełkę? Bierz! - Dzięki. A masz pomysł dla siebie? Karou nie miała. W poprzednim semestrze na zajęcia z kostiumu wykonała anielskie skrzydła, zakładane na szelkach, a dzięki ukrytemu mechanizmowi mogła machać

nimi w górę i w dół. Miały rozpiętość trzech i pół metra! Założyła je kiedyś, żeby pokazać Brimstone'owi, ale się nie udało. Delikatna zwykle Issa zatrzymała ją w przedsionku i nasyczała na nią, a nawet rozłożyła kaptur kobry, co zdarzyło się dotychczas tylko kilka razy. - Ze wszystkich obrzydliwości wybrałaś właśnie anioła! Zdejmij to! Och, moja śliczna, nie mogę znieść twojego widoku. To było bardzo dziwne. Teraz skrzydła wisiały nad łóżkiem w małym mieszkanku Karou; zajmowały całą ścianę. W tym semestrze musiała przygotować serię obrazów na jakiś temat, ale na razie żaden jej nie porwał. Kiedy o tym myślała, usłyszała dzwonienie dzwoneczków przy drzwiach. Weszło kilka osób, ale wzrok Karou przykuł szybko poruszający się cień, widoczny za ich plecami. Miał rozmiary i kształt kruka, ale nie był istotą ziemską. To Kishmish. Wyprostowała się i szybko zerknęła na przyjaciółkę. Zuzana szkicowała projekt marionetki i prawie nie zwróciła uwagi na to, że Karou wyszła. Skierowała się do łazienki, a cień bezszelestnie pomknął za nią. Wysłannik Brimstone'a miał ciało i dziób kruka i skrzydła nietoperza, a kiedy wysuwał język, widać było, że jest rozwidlony. Wyglądał, jakby uciekł z obrazu Hieronima Boscha, a w pazurach trzymał karteczkę. Kiedy przejmowała wiadomość, zauważyła, że ostre pazury przecięły papier. Rozłożyła kartkę i przeczytała treść, co zajęło jej jakieś dwie sekundy, bo wiadomość brzmiała: „Zlecenie niecierpiące zwłoki. Przyjdź". - Nigdy nie dodaje „proszę" - mruknęła do Kishmisha. Stworzenie przekrzywiło kruczą głowę, jakby pytało: - Idziesz? - Idę, idę - odparła Karou. - Przecież zawsze przychodzę.

Chwilę później powiedziała Zuzanie: - Muszę iść. - Co? - Zuzana podniosła wzrok znad szkicownika. -Jeszcze deser! Stał już na trumnie: dwie porcje strudla jabłkowego i herbata. - Cholera, nie mogę - powiedziała Karou. - Mam coś do zrobienia. - Zawsze masz coś do zrobienia. Co to takiego, że pojawia się nagle? Zerknęła na telefon Karou, zostawiony na trumnie, wiedziała, że nikt nie dzwonił. - Nic takiego - odparła Karou i Zuzana nie pytała dalej, bo wiedziała już, że to nie ma sensu. Karou miała pewne rzeczy do zrobienia. Czasem zajmowały jej kilka godzin, czasem znikała na całe dnie i wracała zmęczona i zmarnowana; czasem blada, czasem opalona, utykająca albo ze śladami ugryzień, a pewnego razu nie-dająca się zbić gorączka okazała się malarią. - Gdzieś ty złapała chorobę tropikalną? - pytała Zuzana, na co Karou odpowiadała: - Nie wiem, może w tramwaju? Parę dni temu jakaś babka kichnęła mi prosto w twarz. - Nie tak się łapie malarię. - Wiem. Ale to było obrzydliwe. Zastanawiam się, czy nie kupić sobie skutera, żebym nie musiała jeździć komunikacją miejską. To był koniec dyskusji. Jednym z aspektów przyjaźni z Karou było pogodzenie się z tym, że nigdy się jej nie pozna do końca. Zatem Zuzana westchnęła i powiedziała: - W porządku, dwie porcje strudla dla mnie. Jak przy-tyję, to będzie twoja wina. Karou opuściła Zatrutą Kuchnię, a przed nią leciał ledwie dostrzegalny cień.

Gdzieś tam Kishmish wzbił się w niebo i zatrzepotawszy skrzydłami, zniknął. Karou odprowadziła go wzrokiem i pragnęła móc pofrunąć za nim. Jakiego kalibru życzenie dałoby jej moc latania? Pewnie tak potężne, o jakim jej się nie śniło. Brimstone nie skąpił jej drobniaków. Pozwalał uzupełniać naszyjnik tak często, jak chciała, a za realizowanie zleceń płacił w miedziakach. To koraliki odpowiedzialne za bardziej złożone życzenia. Miały większą moc niż drobniaki, umożliwiły na przykład zafundowanie Svetli krzaczastych brwi, usunięcie tatuażu i niebieskie włosy, ale Karou nigdy jeszcze nie miała do czynienia z życzeniem wymagającym prawdziwej magii. I nie będzie miała, chyba że na to zasłuży, ale dobrze wiedziała, co robili ludzie, by zdobyć życzenia. Polowali, rabowali groby, mordowali. No i był jeszcze jeden sposób: szczególna forma samo okaleczenia, wymagająca użycia kombinerek i głębokiego przekonania co do celowości tego aktu. Nie było tak jak w bajkach: czarownice przebrane za złe staruchy nie czaiły się na rozstajach dróg i nie nagradzały wędrowców, którzy dzielili się z nimi chlebem. Dżinye nie wyskakiwały z lamp, a mówiące ryby nie

targowały się o życie. Na całym świecie było jedno miejsce, w którym ludzie mogli zdobyć życzenia. Był nim sklep Brimstone'a. Akceptował tylko jedną walutę. Nie było to złoto, zgadywanka czy dobre słowo ani żadna inna bajkowa niedorzeczność. I nie, ludzka dusza też nie. Chciał czegoś znacznie dziwniejszego. Zębów. Karou przeszła przez most Karola i wsiadła do tramwaju jadącego w stronę Dzielnicy Żydowskiej. To średniowieczne getto zamieniło się w dzielnicę mieszkalną o gęstej, czarującej zabudowie w stylu art nouveau. Zmierzała ku służbowemu wejściu na tyłach jednego z budynków. Gładkie metalowe drzwi nie wyglądały wcale niezwykle i same w sobie takie nie były. Jeśli się je otworzyło od zewnątrz, znajdowała się tam zapleśniała pralnia. Ale Karou ich nie otworzyła. Zamiast tego zastukała i czekała, bo kiedy drzwi otwierały się od środka, prowadziły do niezwykłego miejsca. Drzwi stanęły otworem, a za nimi pojawiła się Issa. Wyglądała dokładnie tak jak w szkicownikach Karou: bogini w jakiejś pradawnej świątyni. Zwoje wężowego ciała wyściełały podłogę westybulu. - Wszystkiego dobrego, kochanie. - Wszystkiego dobrego - odpowiedziała czule Karou i pocałowała ją w policzek. - Czy Kishmish już wrócił? - Tak - odparła Issa. - Usiadł mi na ramieniu zmarznięty jak sopel lodu. Wejdź, w twoim mieście jest bardzo mroźno. Była strażniczką progu i wprowadziła Karou do środka. Zamknęła za nią drzwi i znalazły się w przestrzeni nie większej od wnętrza szafy. Żeby otworzyć wewnętrzne drzwi przedsionka, trzeba było najpierw zamknąć zewnętrzne. To środek bezpieczeństwa podpatrzony w ptasich wolierach. Taki system zapobiega ucieczkom ptaków. Tyle że tutaj nie chodziło o ptaki.

- Jak ci minął dzień, moja słodka? Issa miała na sobie kilkanaście węży: oplatały jej ramiona, sunęły we włosach, a jeden opasywał ją w talii jak łańcuch tancerki wykonującej taniec brzucha. Każdy, kto chciałby wejść dalej, przed otwarciem wewnętrznych drzwi musiał zgodzić się na założenie na szyję węża. Każdy, z wyjątkiem Karou, oczywiście. Była jedyną istotą ludzką, która wchodziła do środka bez naszyjnika. Ufali jej. Zresztą nic dziwnego, przecież tu się wychowała. - Co za dzień. Nie uwierzysz, co zrobił Kaz! Pojawił się jako model na moich zajęciach z rysunku! Issa nigdy nie spotkała Kaza, ale znała go w ten sam sposób, w jaki Kaz znał ją: ze szkicowników Karou. Z tą różnicą, że Kaz myślał, że Issa i jej idealne piersi są projekcją jakiejś erotycznej fantazji Karou, natomiast Issa wiedziała, że Kaz jest prawdziwy. Ona, Twiga i Yasri uwielbiali szkicowniki Karou tak samo jak jej ludzcy przyjaciele, tylko z innego powodu. Lubili patrzeć na zwyczajne rzeczy: turystów skulonych pod parasolami, kury na balkonach, dzieci bawiące się w parku. Issę szczególnie interesowała ludzka nagość. Ciało, proste i niedzielone z innym gatunkiem, było dla niej wielkim nieporozumieniem. Zawsze zerkała na Karou i stwierdzała: - Z rogami byłoby ci ślicznie, moja słodka. albo: - Byłabyś piękną żmiją - mówiła tak, jakby sugerowała nowe uczesanie albo inny odcień szminki. Teraz oczy Issy rozszerzyły się w gniewie: - Chcesz powiedzieć, że przyszedł do twojej szkoły? Co za bezczelny mysi bobek! Narysowałaś go? Pokaż! - Wściekła czy nie, nie przepuściłaby okazji zobaczenia Kaza nago. Karou otworzyła teczkę. - Zamazałaś najlepszą część! - zaprotestowała Issa.

- Wierz mi, nie była aż tak świetna. Issa zachichotała, a kiedy drzwi wejściowe otwarły się, Karou przekroczyła próg. Jak zwykle w czasie przeniesienia doznała lekkich mdłości. Nie była już w Pradze. Chociaż mieszkała w sklepie Brimstone'a, nadal nie rozumiała, gdzie on się tak naprawdę znajduje, poza tym że można było do niego wejść przez drzwi na całym świecie i zawsze trafiało się w to samo miejsce. Kiedy była mała, pytała czasem Brimstone'a, gdzie dokładnie jest „tutaj",' ale on tylko szorstko odpowiadał, że „Gdzieś tam". Brimstone nie był wielbicielem pytań. Gdziekolwiek się znajdował, sklep był zastawioną regałami klitką bez okien, która wyglądała jak wysypisko śmieci należące do zębowej wróżki. Oczywiście o ile zębowa wróżka obsługiwała także inne gatunki. Zęby węży, kły ssaków, ciosy słoni, przerośnięte pomarańczowe siekacze egzotycznych ssaków z dżungli - znajdowały się w skrzyniach i aptekarskich kredensach albo nanizane na sznurki zwisały z sufitu; wypełniały też setki słoików, którymi można było potrząsać jak marakasami. Sklepienie przypominało wnętrze krypty, małe stworzonka biegały w ciemnościach i słychać było tylko skrobanie ich pazurków na kamieniach. Tak jak Kishmish były hybrydami różnych gatunków: skorpiona i myszy, gekona i kraba, żuka i szczura. W wilgoci wokół rur pełzały ślimaki z głowami ropuch, a pod sufitem fruwały stada kolibrów ze skrzydłami ciem, które przysiadały na lampach i wprawiały w kołysanie skrzypiące miedziane łańcuchy. W rogu, nad swoim warsztatem pochylał się Twiga, a jego niezgrabna, długa szyja wyginała się jak podkowa,' gdy czyścił zęby, a potem łączył ze złotem, żeby je nawlec na katgut. Z kącika kuchennego, królestwa Yasri, dochodził stukot garnków.

A z lewej strony, za ogromnym dębowym biurkiem, siedział Brimstone we własnej osobie. Kishmish zajął już swoje ulubione miejsce na jego prawym rogu, a całe biurko założone było zębami i drobnymi kamyczkami. Brimstone właśnie nawlekał je na nitkę i nie podniósł wzroku. - Karou - powiedział - mam wrażenie, że napisałem „niecierpiące zwłoki". - Dlatego przyszłam tak szybko. - Zajęło ci to - spojrzał na zegarek kieszonkowy -czterdzieści minut. - Musiałam przejechać przez całe miasto. Jeśli chcesz, żebym podróżowała szybciej, daj mi skrzydła i będę mogła ścigać się z Kishmishem. Albo podaruj mi gawriela i sama poproszę o moc latania. Gawriel to prawie najpotężniejsze życzenie, godne na przykład obdarzenia kogoś zdolnością latania. Nie odry wając się od pracy, Brimstone powiedział: - Obawiam się, że fruwająca dziewczyna nie umknie uwagi mieszkańców twojego miasta. - Nie ma sprawy - odparła Karou - daj mi dwa gawriele, a poproszę także o dar bycia niewidzialną. Brimstone podniósł wzrok. Miał pomarańczowo-złote, krokodyle oczy z pionowymi, wąskimi źrenicami. Nie był zadowolony. Karou wiedziała, że nie da jej ani jednego gawriela. Zresztą nie poprosiła z nadzieją, że je otrzyma, tylko dlatego, że się jej niesprawiedliwie czepiał. Przecież wyruszyła od razu, gdy tylko ją wezwał. - Mógłbym ci zaufać, jeśli chodzi o gawriele? - Oczywiście! Czemu pytasz? Czuła na sobie jego karcący wzrok, jakby odtwarzał w myślach listę jej dotychczasowych życzeń. Niebieskie włosy: frywolność. Usuwanie pryszczy: próżność. Gaszenie światła bez wstawania z łóżka: lenistwo.

- Twój naszyjnik bardzo się skrócił. Miałaś pracowity dzień? - zapytał. Podniosła rękę, żeby go zakryć, ale było za późno. - Dlaczego ty widzisz wszystko? Nie miała wątpliwości, że jakimś cudem świetnie wiedział, na co wykorzystała drobniaki, i do listy dodawał właśnie punkt: Spowodowanie świądu odbytu u byłego chłopaka: mściwość. - Taka małostkowość, Karou... - Zasłużył sobie - odpowiedziała, zapominając o wstydzie. Tak jak powiedziała Zuzana, złe zachowanie powinno zostać ukarane. I dodała: Poza tym nie pytasz swoich klientów, na co wykorzystają życzenia. A założę się, że robią o wiele gorsze rzeczy niż powodowanie swędzenia. - Od ciebie oczekuję czegoś więcej - odpowiedział Brimstone. - Sugerujesz, że nie spełniam twoich oczekiwań? Handlarze zębami, którzy pojawiali się w sklepie, byli, z małymi wyjątkami, najgorszymi przedstawicielami ludzkości, jakich można sobie wyobrazić. Co prawda Brimstone miał pewną grupę stałych dostawców, którzy nie wywoływali u Karou mdłości - na przykład emerytowanego handlarza diamentów, który wiele razy udawał jej babcię, żeby zapisać ją do jakiejś szkoły - ale w większości byli to cuchnący, bezduszni nikczemnicy z zakrzepłą krwią pod paznokciami. Mordowali i okaleczali. W kieszeniach nosili szczypce, którymi wyrywali zęby zmarłym, a czasem także żywym. Budzili w Karou wstręt i była pewna, że jest lepsza niż oni. - Więc udowodnij to, używając życzeń w dobrym celu - powiedział Brimstone. - Kim jesteś, żeby mówić o dobru? - odszczeknęła się. Wskazała na naszyjnik, który ściskał w szponiastych

łapach. Zęby krokodyla z Somalii. Kły wilka, trzonowce konia i paciorki z hematytu. - Ciekawa jestem, jak wiele zwierząt poniosło śmierć z twojego powodu. Nie wspominając o ludziach. Słyszała, jak zaskoczona Issa łapie oddech, i wiedziała, że powinna zamilknąć, ale jej usta wciąż się poruszały: - Mówię serio. Robisz interesy z mordercami, ale nie musisz oglądać zwłok ich ofiar. Siedzisz tu ukryty jak troll... - Karou - powiedział Brimstone. - Aleja ich widziałam, stosy martwych istot z zakrwawionymi twarzami. Aż do śmierci nie zapomnę dziewczyn z ustami całymi we krwi. I po co to wszystko? Co robisz z tymi zębami? Gdybyś mi powiedział, może bym zrozumiała. Musi być jakiś powód... - Karou - powtórzył Brimstone. Nie powiedział „zamknij się". Nie musiał. Jego ton wyraził to wystarczająco dobitnie, a na dodatek nagle poderwał się z fotela. Karou się zamknęła. Czasem, a może nawet przez cały czas, nie widziała Brimstone'a. Znała go tak dobrze, że kiedy na niego patrzyła, nie widziała bestii, tylko istotę, która z niewiadomego powodu wychowała ją od niemowlęctwa, wkładając w to nawet pewną dozę czułości. Ale wciąż potrafił sprawić, że milkła, kiedy użył tego tonu. Jak syk wślizgiwał się aż do korzeni jej świadomości i otwierał oczy na przerażąjącą prawdę o nim. Brimstone był potworem. Gdyby on, Issa, Twiga i Yasri wyszli ze sklepu, tak właśnie nazwaliby ich ludzie: potwory. Może demony albo nawet diabły. Oni sami mówili, że są chimerami. Ramiona Brimstone'a i masywna pierś były jedynymi ludzkimi częściami jego ciała, ale twarda tkanka, które je pokrywała, była skórą raczej zwierzęcą niż ludzką.

Kwadratowa pierś zryta była starymi bliznami, jeden sutek był całkiem niewidoczny, a na ramionach i plecach widać było dalsze blizny: pomarszczona sieć białych kresek. Poniżej talii Brimstone był czym innym. Miał porośnięte wyblakłym złotym futrem uda, mocne lwią muskulaturą, ale zamiast miękkich lwich łap, zakończone były złowrogimi, szponiastymi stopami, które mogły należeć do drapieżnego ptaka, jaszczurki albo - jak fantazjowała Karou - smoka. I jeszcze jego głowa. Podobna do baraniej, jednak nie-porośnięta futrem, okryta tą samą twardą, beżową skórą co reszta ciała. Pokrywały ją łuski, umiejscowione wokół płaskiego nosa i gadzich oczu, a po obu stronach głowy zawijały się spiralne baranie rogi. Na łańcuszku miał zawieszone szkła jubilerskie i ich ciemnozłote oprawki były jego jedyną ozdobą, chyba żeby wziąć pod uwagę to, co nosił na szyi. Nie była to przykuwająca wzrok błyskotka, tylko stara rozgałęziona kość, ptasi obojczyk, spoczywający w płytkim zagłębieniu jego gardła. Karou nie wiedziała, czemu ją nosi, ale nie wolno jej było tego dotykać, co ją kusiło. Kiedy była mała i huśtał ją na kolanach, próbowała błyskawicznie chwycić kostkę, ale zawsze był szybszy. Nigdy nie osiągnęła nic więcej niż muśnięcie. Teraz, kiedy dorosła, była bardziej opanowana, a i tak łapała się na odruchu sięgnięcia do wisiorka. Ale to nie był dobry moment. Teraz, kiedy Brimstone tak nagle podniósł się z miejsca, jej buńczuczność zniknęła. Cofnęła się o krok i zapytała cicho: - No więc co to za niecierpiące zwłoki zadanie? Gdzie mnie wyślesz? Podał jej saszetkę pełną kolorowych banknotów, jak się okazało, euro. Było ich bardzo wiele. - Paryż - powiedział Brimstone. - Baw się dobrze.

Anioł Zagłady Bawić się? - O tak - mruczała do siebie Karou tego samego wieczoru, kiedy ciągnęła na stację paryskiego metra sto trzydzieści sześć kilogramów nielegalnej kości słoniowej. -Ubaw po pachy. Kiedy wyszła ze sklepu Brimstone'a, Issa wypuściła ją tymi samymi drzwiami, którymi weszła, z tą różnicą, że za progiem nie było Pragi, tylko Paryż. Znalazła się tam ot, tak. Przekraczała próg wiele razy, ale zawsze była tym podekscytowana. Drzwi otwierały się na dziesiątki miast, a Karou była w nich wszystkich, wykonując zlecenia takie jak to. Czasem także dla przyjemności. Brimstone pozwalał jej rysować każde miejsce na świecie, pod warunkiem że nie toczyła się tam wojna, a kiedy miała ochotę na mango, otwierał drzwi do Indii, musiała tylko obiecać, że przyniesie też owoc dla niego. Kiedy meblowała mieszkanie, wypuszczała się na różne egzotyczne targowiska oraz tutaj, na pchle targi w Paryżu. Gdziekolwiek się znajdowała, z chwilą zamknięcia drzwi połączenie ze sklepem zostawało przerwane. Jakakolwiek magia była za to odpowiedzialna, istniała tylko Gdzieś tam, jak myślała o tym miejscu, i nie można jej

było uruchomić z zewnątrz. Nikt nie dałby rady włamać się do sklepu. Mógłby tylko wedrzeć się za te ziemskie drzwi, które zaprowadziłyby go w zupełnie inne miejsce, niż się spodziewał. Nawet Karou była zależna od kaprysów Brimstone'a. Czasem nie otwierał drzwi, bez względu na to, jak długo się dobijała, ale trzeba przyznać, że nigdy nie porzucił jej na dalekiej wyprawie i miała nadzieję, że to się nigdy nie stanie. To zlecenie okazało się nielegalną aukcją w jakimś magazynie na rogatkach Paryża. Karou była już na kilku takich imprezach i wszystkie były identyczne. Oczywiście płatność tylko gotówką. Uczestniczyły w nich rozmaite typki z podziemia, na przykład wypędzeni dyktatorzy czy pretendujący do świata kultury mafioso. Na aukcji licytowano ukradzione eksponaty muzealne: rysunki Chagalla, wyschnięty język jakiegoś dekapitowanego świętego, parę kłów dorosłego słonia afrykańskiego. Właśnie tak: kły dorosłego afrykańskiego słonia. Karou westchnęła, kiedy je zobaczyła. Brimstone nie powiedział jej, co ma zdobyć, wspomniał tylko, że kiedy to zobaczy, będzie wiedziała i tak się stało. Och, czy nie będzie cudownie szamotać się z nimi w środkach komunikacji miejskiej? W przeciwieństwie do innych licytujących nie czekała na nią długa czarna limuzyna i para rosłych bodyguardów do pomocy przy noszeniu ciężkich przedmiotów. Miała tylko sznurek drobniaków i swój urok, ale i jedno, i drugie okazało się niewystarczające do przekonania taksówkarza, żeby przewiózł na tylnym siedzeniu dwumetrowe kły słonia. Zatem, klnąc pod nosem, Karou musiała zaciągnąć je do najbliższej stacji metra, ściągnąć po schodach i przeprawić przez bramki. Kły były owinięte w płótno i obwiązane taśmą. Uliczny grajek opuścił na chwilę skrzypce i zawołał do niej:

- Hej, ślicznotko, co tam masz?! - Muzyków, którzy zadają głupie pytania - odpowiedziała i szarpała się dalej. Ale mogło być gorzej i zwykle było. Brimstone wysyłał ją po zęby do naprawdę strasznych miejsc. Po strzelaninie w Sankt Petersburgu, kiedy leczyła ranę po kuli, zapytała: - Czy moje życie jest dla ciebie aż tak mało warte? Pożałowała tego, zanim jeszcze skończyła mówić. Jeśli naprawdę było mało warte, nie chciała usłyszeć potwierdzenia. Brimstone nie był ideałem, ale był jej jedyną rodziną, nie licząc Issy, Twigi i Yasri. Jeśli traktował ją jak spisaną na straty niewolnicę, nie chciała o tym wiedzieć. Jego odpowiedź nie stanowiła potwierdzenia ani zaprzeczenia. - Twoje życie? Masz na myśli ciało? Twoje ciało jest tylko kopertą, Karou, niczym więcej. Twoja dusza to inna sprawa. Ale ona, o ile wiem, nie znajduje się w poważnym niebezpieczeństwie. - Kopertą? - Nie chciała myśleć o swoim ciele jako o kopercie. Kopertę każdy mógłby otworzyć, przeszukać i zabrać z niej wszystko. - Myślałem, że tak je właśnie traktujesz - powiedział -sądząc po tym, że wciąż coś na nim bazgrzesz. Brimstone nie akceptował jej tatuaży, co było o tyle zabawne, że odpowiadał za pierwszy, oczy na dłoniach. W każdym razie Karou podejrzewała, że to jego sprawka, bo przecież on nie udzielał odpowiedzi nawet na najprostsze pytania. - Nieważne - powiedziała z bolesnym westchnieniem. Naprawdę pełnym bólu. Postrzał z pistoletu bolał, to nic nowego. Oczywiście nie mogła narzekać, że Brimstone naraził ją na niebezpieczeństwo, na które była nieprzygotowana. Od najmłodszych lat uczyła się sztuk walki. Nigdy

nie mówiła o tym znajomym - jej sensei bardzo wcześnie poinformował ją, że to nie powód do chwalenia się - więc zdziwiliby się, że refleks i prostą jak struna sylwetkę Ka-rou zawdzięcza zabójczej umiejętności. Zabójcza czy nie, Karou miała pecha, bo na własnej skórze przekonała się, że w konfrontacji z pistoletem karate nie jest najskuteczniejszą bronią. Wykurowała się szybko, za pomocą szczypiącej maści i, jak przypuszczała, magii, ale jej młodzieńcze nieustraszenie gdzieś zniknęło i w każdą podróż wyruszała teraz ze strachem. Przyjechał jej pociąg, więc wtargała bagaż do środka, starając się nie myśleć o tym, co zawierą paczka, ani o wspaniałym życiu, które zostało przerwane gdzieś tam, w Afryce, pewnie niedawno. Te kły były ogromne, a Karou wiedziała, że rzadko osiągają takie rozmiary, kłusownicy o to dbali. Wymordowali najstarsze słonie i zawęzili pulę genową. Na myśl o tym robiło się jej niedobrze, ale przewożąc kły zagrożonego gatunku paryskim metrem, była ogniwem w tym łańcuchu masakry. Przegoniła te myśli i wyjrzała przez okno pociągu, który mknął ciemnym tunelem. Nie mogła przestać myśleć. Zawsze, gdy robiła coś takiego, życie wydawało się jej plugawe i obrzydliwe. W poprzednim semestrze, gdy zrobiła skrzydła, nazwała siebie Aniołem Zagłady. Było to bardzo adekwatne miano. Skrzydła zrobione były z prawdziwych piór, które „pożyczyła" od Brimstone'a - przez lata skupił od handlarzy setki piór. Bawiła się nimi jako dziecko, dopóki nie zrozumiała, że te ptaki musiały zginąć i wymordowano w ten sposób całe gatunki. Kiedyś była niewinną, małą dziewczynką, która bawiła się piórami na podłodze diabelskiego leża. Już nie była niewinna, ale nie bardzo wiedziała, co zrobić. Takie było

jej życie: magia i wstyd, sekrety, zęby i głęboka, dokuczliwa pustka gdzieś w środku, jakby czegoś tam brakowało. Karou nie mogła się pozbyć wrażenia, że nie jest kompletna. Nie wiedziała, co to znaczy, ale uczucie, że zapomniała o czymś ważnym, towarzyszyło jej przez cale życie. Kiedy była mała, próbowała wyjaśnić to Issie: - To tak, jakbyś stała na środku kuchni i wiedziała, że po coś tu przyszłaś, ale za nic nie możesz sobie przypomnieć po co. - Tak się czujesz? - zapytała Issa, marszcząc brwi. - Cały czas. Issa tylko przygarnęła ją do siebie i pogłaskała po włosach, wtedy jeszcze niemal czarnych, a potem bez przekonania powiedziała: - To na pewno nic takiego, maleńka. Nie przejmuj się. Jasne. No cóż. Wciągnięcie bagażu po schodach metra było znacznie trudniejsze niż stachanie go na dół i na szczycie Karou była wykończona, spocona pod zimowym płaszczem i rozdrażniona. Przejście znajdowało się kawałek drogi stąd, w małym pomieszczeniu należącym do budynku synagogi i kiedy wreszcie tam dotarła, zastała stojących przy nim dwóch ortodoksyjnych rabinów, zatopionych w poważnej rozmowie. - Fantastycznie - mruknęła. Minęła ich i oparła się o żelazną bramę, poza zasięgiem ich wzroku, żeby poczekać, aż ściszonymi głosami skończą rozmawiać o jakimś akcie wandalizmu. W końcu poszli, więc Karou dociągnęła kły do małych drzwiczek i zastukała. Jak zwykle, gdy czekała na otwarcie drzwi w ciemnym zakątku gdzieś na świecie, wyobraziła sobie, że została porzucona. Czasem mijało kilka minut, zanim Issa otworzyła i za każdym razem Karou brała pod uwagę ewentualność, że może się nigdy nie pojawić. Zawsze doświadczała skurczu przerażenia, że

została odcięta od swojego świata, nie tylko na tę noc, ale na zawsze. Ta ewentualność uświadamiała jej, jak bardzo jest bezbronna. Jeśli któregoś dnia drzwi rzeczywiście się nie otworzą, zostanie sama. Czas mijał, więc zmęczona Karou oparła się o framugę. A potem coś zauważyła. Wyprostowała się. Na powierzchni drzwi widniał duży czarny odcisk dłoni. Może nie byłoby w tym nic aż tak dziwnego, gdyby nie to, że ślad został wypalony w drewnie. Wypalony, ale w taki sposób, że kontury odcisku zostały doskonale zachowane. Pewnie o tym właśnie mówili rabini. Dotknęła śladu palcami i odkryła wgłębienie w drewnie. Włożyła tam dłoń, która wydawała się maleńka w porównaniu z odciśniętą, a kiedy ją oderwała, skórę miała pokrytą świeżym popiołem. Zaskoczona otrzepała palce. Skąd wziął się ten ślad? Czy to sprytnie pomyślany drogowskaz? Zdarzało się, że handlarze Brimstone'a zostawiali na drzwiach znaki, żeby następnym razem łatwiej do nich trafić, ale były to tylko maźnięcia farbą albo krzyżyk wycięty nożem. Ten ślad był zbyt wyrafinowany. Ku wielkiej uldze Karou drzwi otworzyły się ze zgrzytem. - Udało się? - zapytała Issa. Karou, ustawiając pakunek pod odpowiednim kątem, żeby zmieścił się w drzwiach, wtargała kość słoniową do przedsionka. - Pewnie. - Oparła paczkę o ścianę. - Z rozkoszą tachałabym kość słoniową przez Paryż codziennie, było super.

Czarne odciski dłoni W ciągu kilku następnych dni czarne odciski dłoni pojawiły się na wielu drzwiach, wypalone w drewnie albo metalu. W Nairobi, Delhi, Sankt Petersburgu i w innych miejscach. To było coś niesamowitego. W Kairze właściciel palarni shishy zamalował ślad, ale po kilku godzinach stwierdził, że odcisk przedarł się przez farbę i jest tak samo wyraźny jak wcześniej. Było kilku świadków tego aktu wandalizmu, ale żaden nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył. - Zrobił to gołą ręką - opowiadało dziecko w Nowym Jorku, pokazując matce przestrzeń za oknem. - Położył tu rękę, błysnęło i się zadymiło. Matka westchnęła i wróciła do łóżka. Chłopiec był znanym kłamczuchem, czego żałował, bo tym razem mówił prawdę. Widział wysokiego mężczyznę, który przyłożył dłoń do drzwi i wypalił ślad. - Miał dziwny cień - mówił matce. - Nie pasował do niego. Pijany turysta w Bangkoku był świadkiem podobnej sceny, tyle że tym razem ślad dłoni pozostawiła kobieta, tak niewiarygodnie piękna, że oczarowany ruszył za nią, ale zobaczył tylko, jak odlatuje.

- Nie miała skrzydeł - zarzekał się - ale jej cień miał. - Jego oczy płonęły - opowiadał mężczyzna, który ze swojego gołębnika na dachu domu widział kolejnego nieznajomego. - Kiedy odlatywał, na ziemię spadł deszcz iskier. Zdarzało się to w mrocznych zaułkach i ciemnych podwórkach Kuala Lumpur, Stambułu, San Fransisco i Paryża. Piękni mężczyźni i piękne kobiety z niepasującymi do nich cieniami wypalali na drzwiach ślady dłoni, a potem zrywali się do lotu, pozostawiając za sobą kłęby gorącego powietrza i łopot niewidzialnych skrzydeł. Od czasu do czasu opadały pióra, przypominające języki białego ognia, ale zamieniały się w popiół, gdy tylko dotknęły ziemi. W Delhi pewna siostra miłosierdzia wyciągnęła rękę i załapała jedno z nich jak kroplę deszczu, ale w przeciwieństwie do wody, pióro spłonęło, pozostawiając na jej skórze doskonały odcisk. Anioł, pomyślała, rozkoszując się bólem. I się nie myliła.

Gawriele Kiedy Karou weszła do sklepu, okazało się, że Brimstone nie jest sam. Naprzeciwko niego siedział handlarz, obleśny amerykański myśliwy, którego twarz, przypominająca kawał mięsa, okolona była największą i najobrzydliwszą brodą, jaką Karou kiedykolwiek widziała. Odwróciła się do Issy i wykrzywiła. - Wiem - zgodziła się Issa, wyprężając wężowe ciało i przekraczając próg. - Dałam mu Avigeth. Zaczyna wylinkę. Karou się roześmiała. Avigeth, koralówka arlekin, była owinięta wokół szyi myśliwego, tworząc kołnierz zbyt zjawiskowy, żeby na niego zasłużył. Nawet teraz, w czasie wylinki, jej czarne, żółte i czerwone znaki układały się we wzór piękny jak na chińskiej emaliowanej wazie. Ale poza tym jad Avigeth był śmiertelnie trujący, a rzadko bywała tak niebezpieczna jak wtedy, gdy rozdrażniało ją swędzenie obłażącej skóry. Wynurzała się co jakiś czas z kołtunów brody myśliwego, jakby wciąż przypominała, że jeśli chce przeżyć, ma się dobrze zachowywać. - Czy w imieniu tych wszystkich zabitych stworzeń nie możesz zmusić jej, żeby go ugryzła? - Mogę, ale Brimstone nie byłby zadowolony. Jak wiesz, Bain jest jednym z jego najcenniejszych handlarzy.

- Wiem - westchnęła Karou. Jeszcze nie było jej na świecie, gdy Bain już zaopatrywał Brimstone'a w zęby niedźwiedzi (brunatnych, polarnych i grizzly), lisów, rysi, pum, wilków, a czasem nawet psów. Specjalizował się w szczególnie cenionych tutaj drapieżnikach. A jak nieraz Karou wypominała Brimstone'owi, cennych także dla świata. Ile istnień kosztowała ta kupka zębów? Z niepokojem obserwowała, jak Brimstone wyciąga z kasy pancernej dwa duże złote medaliony. Każdy był wielkości spodka i ozdobiony. Gawriele. Akurat te dwa wystarczyłyby, żeby zapewnić jej moc latania i niewidzial-ność. Przesunął je w stronę myśliwego. Karou jęknęła, gdy Bain wstał z miejsca i powoli, by nie rozdrażnić Avigeth, skierował się do wyjścia. Kątem oka, w którym nie było odbicia duszy, zerknął na Karou i mogła przysiąc, że jego spojrzenie wyrażało triumf. Miał nawet czelność do niej mrugnąć. Zacisnęła zęby i nie powiedziała nic, kiedy Issa wyprowadzała go na zewnątrz. Czy to naprawdę dziś rano Kaz mrugnął do niej z postumentu dla modela? Co za dzień! Drzwi zamknęły się i Brimstone skinął na Karou. Przysunęła w jego stronę opakowane w płótna kły i pozwoliła, by upadły na podłogę sklepu. - Uważaj - warknął - nie wiesz, jakie to cenne? - Tak się składa, że wiem. Płaciłam za nie. - To ludzka miara wartości. Ci głupcy pocięliby je na kawałki i zrobili biżuterię i ozdoby. - A co ty zrobisz? - zapytała Karou. Starała się mówić normalnym głosem, jakby łudziła się, że Brimstone się zapomni i zdradzi jej wreszcie sekret leżący u podstawy tego wszystkiego: co do diabła robi z zębami? Rzucił jej tylko znużone spojrzenie, jakby chciał powiedzieć: niezła próba.

- No co? Sam zacząłeś. I nie, nie znam pozaludzkiej wartości kości słoniowej. Nie mam o niej pojęcia. - Jest bezcenna - zaczął zakrzywionym nożem rozcinać taśmę klejącą. - To dobrze się składa, że miałam przy sobie moje drobniaki - Karou zajęła miejsce zwolnione przez Baina -bo twoje bezcenne kły kupiłby inny handlarz. - Jak to? - Dałeś mi za mało pieniędzy. Ten drań, zbrodniarz wojenny, wciąż podbijał stawkę. To znaczy nie jestem pewna, czy jest zbrodniarzem wojennym, ale tak wyglądał. Byi zdesperowany, żeby je kupić, więc... Może nie powinnam tego robić, przecież nie pochwalasz mojej małostkowości, tak to nazwałeś? - Uśmiechnęła się i pomajtała pozostałościami swojego naszyjnika. Teraz przypominał raczej bransoletkę. Wykorzystała przetestowany na Kazie trik ze swędzeniem. Nieustające fale swędzenia w tyłku, które zmusiły faceta do opuszczenia miejsca licytacji. Na pewno Brimstone już o tym wiedział, on zawsze wiedział. Byłoby miło, pomyślała, gdyby podziękował. Zamiast tego z trzaskiem położył na stole monetę. Miedziak. - To wszystko? Targałam te ciężary przez cały Paryż za miedziaka? A brodacz wyszedł z dwoma gawrielami? Brimstone zignorował ją i wyciągnął kły z opakowania. Podszedł Twigi i mruczeli coś pod nosem w języku, którego Karou nauczyła się w naturalny sposób jako dziecko, nie dzięki życzeniu. To był szorstki język, przypominający warkot, pełen głosek szczelinowych, wiele z nich zaczynało się w gardle. W porównaniu z nim nawet niemiecki albo hebrajski były melodyjne. Kiedy oni rozmawiali o konfiguracjach zębów, Karou sięgnęła do filiżanek pełnych drobniaków i uzupełniła swój

naszyjnik garstką niemal bezużytecznych życzeń. Postanowiła traktować go teraz jako wielokrotnie oplecioną wokół nadgarstka bransoletkę. Twiga odholował kły do swojego kąta, żeby je oczyścić, a Karou rozważała powrót do domu. Dom. W jej myślach to słowo otoczone było znakami cudzysłowu. Robiła co mogła, żeby mieszkanie było przytulne. Wypełniła je pięknymi przedmiotami, książkami, zdobionymi lampami, był tam perski dywan, miękki jak futro rysia, i oczywiście skrzydła, zajmujące całą ścianę. Ale nie mogła nic poradzić na panującą w nim pustkę: przestrzeni nie wypełniał żaden oddech poza jej własnym. Kiedy była sama, puste miejsce w niej, niepełność, jak o tym myślała, aż bolała. Bycie z Kazem pozwalało jakoś sobie z tym radzić, ale nie dostatecznie. Nigdy wystarczająco. Myślała o swoim małym łóżeczku, ustawionym za wysokimi regałami na zapleczu sklepu, i marzyła, że dzisiaj zostanie tam na noc. Mogłaby zasnąć tak, jak zasypiała w dzieciństwie: ukołysana dźwiękiem ściszonych głosów, cichym ślizganiem się Issy i skrobaniem pazurków małych stworzeń grasujących pod osłoną nocy. - Słodziutka. - Z kuchni wyszła Yasri, niosąc tacę. Obok dzbanka z herbatą stał półmisek z ciasteczkami z kremem, w kształcie rogów, jej specjalność. - Musisz być bardzo głodna - powiedziała swoim papuzim głosem. A potem łypnęła na Brimstone'a i dodała: - To niezdrowe dla dorastającej dziewczyny zawsze ganiać to tu, to tam i być gotową na każde wezwanie. - Taki już mój los, dziewczyna na posyłki. - Karou złapała ciasteczko i usiadła na krześle, żeby je zjeść. Brimstone spojrzał na nią a potem powiedział do Yasri: - Rozumiem, że dla tej samej dorastającej dziewczyny zdrowa jest dieta oparta na ciastkach?

Yasri zacmokała: - Byłabym przeszczęśliwa, gdybym mogła zrobić dla niej porządny obiad, ale musiałbyś mnie uprzedzić, że przyjdzie, ty bezduszna istoto. - Potem odwróciła się do Karou: - Jesteś za chuda, kochanie. To niedobrze. - Mhm - zgodziła się Issa, głaszcząc Karou po włosach. - Powinna być panterą, nie sądzisz? Elegancka, rozleniwiona, z futrem gorącym od słońca, niezbyt chuda. Dobrze odkarmiona dziewczyna-pantera, popijająca śmietankę z miseczki. Karou uśmiechnęła się i jadła dalej. Yasri nalała im wszystkim herbaty, takiej, jaką lubili najbardziej, co w przypadku Brimstone'a oznaczało cztery kostki cukru. Karou cały czas bawiło, że Dealer Marzeń lubił łakocie. Obserwowała, jak wraca do swojej niekończącej się pracy - nawlekania zębów na sznurki. - Oryks arabski - zidentyfikowała gatunek, kiedy sięgnął po ząb. - Antylopę rozpozna nawet dziecko - nie zrobiło to na nim wrażenia. - Więc pokaż coś trudniejszego. Podał jej ząb rekina i Karou przypomniała sobie godziny, które spędziła z nim jako dziecko, kiedy uczył ją rozpoznawania zębów. - Ostronos - odpowiedziała. - Długopłetwy czy krótkopłetwy? - Hm. - Trzymała ząb w palcach i myślała. Brimstone uczył ją tego od dziecka i potrafiła odczytać pochodzenie i cechy zęba po jego wibracjach. - Krótkopłetwy - orzekła. Mruknął, co mogło oznaczać pochwałę. - Wiesz - zapytała go Karou - że płody rekina ostronosa zjadają się nawzajem w macicy? Issa, która głaskała Avigeth, parsknęła cicho z obrzydzeniem.

- To prawda. Przeżywają tylko płody kanibali. Wyobrażasz sobie, że tak samo byłoby u ludzi? - Położyła nogi na biurku i dwie sekundy później, pod spojrzeniem Brimstone'a, postawiła je z powrotem na ziemi. Ciepło panujące w sklepie usypiało ją. Łóżko w małym kąciku wzywało do siebie. Był tam też koc, który zrobiła dla niej Yasri, miękki od lat przytulania. - Brimstone - zaczęła niepewnie - myślisz, że... W tym samym momencie rozległ się brutalny łomot. - Ojej - powiedziała Yasri i w emocjach stukała dziobem, gdy zbierała filiżanki. Pukanie dochodziło od strony drugiego wejścia do sklepu. Za warsztatem Twigi, w cieniu, gdzie nie wisiała żadna lampa, były drugie drzwi. Przez całe życie Karou nigdy nie zostały otwarte w jej obecności. Nie miała pojęcia, co znajduje się za nimi. Łomot powtórzył się, tak gwałtowny, że aż zadzwoniły zęby w słoikach. Brimstone wstał i Karou wiedziała, czego od niej oczekuje: że ona też wstanie i natychmiast wyjdzie, ale zamiast tego skuliła się na krześle. - Pozwól mi zostać - poprosiła. - Będę cicho. Pójdę do mojego łóżka. Nie będę patrzeć... - Karou - powiedział Brimstone. - Znasz zasady. - Nienawidzę ich. Zrobił krok w jej stronę, gotowy do interwencji, gdyby go nie posłuchała, więc zerwała się i uniosła ręce w pod-dańczym geście: - Dobra, dobra. Dudnienie trwało, gdy wkładała kurtkę, więc złapała jeszcze jednio ciastko Yasri i poszła za Issą do przedsionka. Drzwi za nimi zamknęły się i nie dopuszczały żadnego więcej dźwięku.

Nawet nie pytała Issy, kto jest po drugiej stronie tamtych drzwi, bo Issa nie zdradzała sekretów Brimstone'a. Powiedziała tylko, trochę rozżalona: - Chciałam zapytać Brimstone'a, czy mogę dzisiaj spać w moim dawnym łóżku. Issa pochyliła się, pocałowała ją w policzek i powiedziała: - Och, kochanie, byłoby bardzo miło. Możemy tutaj zaczekać, jak to robiłyśmy, gdy byłaś mała. Tak, kiedy Karou była zbyt mała, żeby wędrować samodzielnie po ulicach, Issa zabierała ją tutaj. Czasem spędzały całe godziny na tej maleńkiej przestrzeni, skurczone. Żeby ją zabawić, Issa śpiewała piosenki albo rysowała coś - tak naprawdę to właśnie od Issy zaczęło się rysowanie Karou - albo wkładała jej na głowę korony z jadowitych węży. A w tym czasie Brimstone zajmował się tym, co znajdowało się po drugiej stronie drzwi. Cokolwiek to było. - Możesz wrócić - mówiła dalej Issa - kiedy będzie po wszystkim... - Nie ma sprawy - westchnęła Karou - pójdę już. Issa ścisnęła jej ramię i powiedziała: - Dobranoc, moja słodka. Karou skuliła ramiona i wyszła z powrotem na mróz. Kiedy tak szła, zegary na wieżach w całej Pradze zaczęły wybijać północ i ten długi, obfity w wydarzenia poniedziałek nareszcie się skończył.

Diabelskie Drzwi Akiva stal na krawędzi tarasu na dachu w Riyadh i patrzył w dół, na drzwi. Wyglądały tak samo niepozornie jak pozostałe, ale wiedział, co się za nimi znajduje. Gorzką aurę magii odczuwał jak ból za oczami. Były to jedne z diabelskich drzwi do świata ludzi. Rozpostarł ogromne skrzydła, widoczne tylko na jego cieniu i sfrunął w deszczu iskier. Zauważył go zamiatacz ulic i upadł na kolana, ale Akiva nie zwrócił na niego uwagi; patrzył na drzwi i zaciskał pięść na rękojeści miecza. Niczego nie pragnął tak bardzo, jak wyciągnąć go z pochwy, wpaść tam i zakończyć wszystko w sklepie Brimstone'a. Zakończyć krwawo, ale dobrze wiedział, że wejścia chroni magia, więc zrobił tylko to, po co przyszedł. Wyciągnął rękę i położył na powierzchni drzwi. Pojawił się błysk i zapach spalenizny, a kiedy zabrał dłoń, na drzwiach widniał jej wypalony odcisk. Chwilowo tylko tyle mógł zrobić. Odwrócił się i odszedł, a przechodnie kulili się pod ścianami, żeby zrobić mu przejście. Oczywiście nie widzieli go takim, jakim był naprawdę. Ogniste skrzydła były niewidzialne i mógł wyglądać jak człowiek, ale nie korzystał z tej możliwości. Ludzie postrze-

gali go jako młodego pięknego mężczyznę. Tak pięknego, że zapierał dech w piersi, o urodzie rzadko spotykanej u zwykłych śmiertelników. Przechodził obok z gracją wojownika i nie zwracał na nich uwagi, jak gdyby byli tylko posągami w ogrodzie bogów. U jego boku wisiał miecz, a rękawy miał podwinięte nad opalonymi i umięśnionymi przedramionami. Jego ręce były przedziwne: pocięte białymi bliznami i ciemne od tatuaży - czarne, regularne linie pokrywały wierzch palców. Włosy miał obcięte tuż przy skórze, a ich linia zaczynała się nisko na czole. Złota skóra na twarzy była ciemniejsza w niektórych miejscach: na wysokich kościach policzkowych, nad brwiami i na nosie, jak gdyby spędzał dnie skąpany w miodowym, bogatym słońcu. Choć był piękny, budził respekt. Trudno było sobie wyobrazić, że się uśmiecha i rzeczywiście, Akiva nie uśmiechał się od wielu lat i nie sądził, że zrobi to jeszcze kiedyś. Ale tym, na czym ludzie naprawdę się skupiali, widząc go, były jego oczy. Bursztynowe jak u tygrysa i jak u tygrysa obrysowane czarną kreską czerń ciężkich rzęs i czernidła do powiek jeszcze bardziej podkreślała złoty odcień tęczówek. Jego oczy były czyste i świetliste, hipnotyzujące i boleśnie piękne, ale coś z nimi było nie tak, czegoś brakowało. Może człowieczeństwa, wyrazu życzliwości, nazwanego przez ludzi, bez ironii, na własną cześć. Kiedy starsza kobieta wyszła zza rogu i stanęła mu na drodze, aż westchnęła, kiedy poczuła na sobie ciężar jego spojrzenia. W tych oczach płonął żywy ogień. Była pewna, że mógłby ją podpalić. Westchnęła i zachwiała się, a on wyciągnął rękę, żeby ją podtrzymać. Poczuła ciepło, a kiedy przechodził obok, musnęły ją niewidzialne skrzydła. Posypały się iskry, a kobieta stała bez tchu i sparaliżowana ze strachu odprowadzała

wzrokiem oddalającą się postać. Zobaczyła, jak jego cień rozkłada skrzydła, a potem w powiewie gorąca, który aż zsunął jej z włosów chustę, zniknął. W jednej chwili Akiva znalazł się wysoko w powietrzu, czuł na skórze kłujące kryształki lodu. Jego czar pryskał, a skrzydła niczym języki ognia przecinały ciemność nieba. Mknął do następnego miasta, w którym zamierzał odnaleźć kolejne drzwi, gorzkie od diabelskiej magii, a potem jeszcze następne, aż wszystkie zostaną naznaczone odciskami jego dłoni. W odległych zakątkach świata Hazael i Liraz robili to samo. Kiedy wszystkie drzwi zostaną oznaczone, rozpocznie się koniec. A początkiem końca będzie ogień.

Dziewczyna na posyłki Zazwyczaj Karou udawało się zachować równowagę pomiędzy obydwoma swoimi żywotami. Z jednej strony była siedemnastoletnią uczennicą szkoły plastycznej w Pradze, z drugiej wysłanniczką pozaludzkiej istoty, która była jednocześnie najbliższym członkiem jej rodziny. Zwykle znajdowała czas na obydwa wcielenia, jeśli nie w każdym tygodniu, to przynajmniej przez większość. Ale ten tydzień nie był jednym z nich. We wtorek nie zdążyła jeszcze wyjść ze szkoły, kiedy Kishmish wylądował na parapecie i zaczął pukać dziobem w szybę. Notatka, którą przyniósł, była bardziej lakoniczna niż wczorajsza, bo składała się tylko z jednego słowa: „Przyjdź". Karou wykonała polecenie, ale gdyby wiedziała, dokąd Brimstone ją wysyła, nie zrobiłaby tego. Targ zwierzęcy w Sajgonie był jednym z najbardziej znienawidzonych przez nią miejsc na świecie. Kocięta w klatkach, owczarki niemieckie, nietoperze, niedźwiedzie malajskie i kangury sprzedawane były nie jako zwierzątka domowe, ale jako jedzenie. Stara kobieta, matka rzeźnika, zbierała zwierzęce zęby do urny, więc co kilka miesięcy Karou musiała je odebrać i przypieczętować transakcję łykiem kwaśnego ryżowego wina, przeciw któremu buntował się jej żołądek.

Środa: Północna Kanada. Dwóch atapaskańskich myśliwych i wywołująca mdłości dostawa wilczych kłów. Czwartek: San Francisco i blond pani herpetólog z zapasem kłów grzechotników, które badała. - Wiesz, że możesz przyjść do naszego sklepu osobiście? - powiedziała jej Karou, nieco zirytowana, bo na jutro musiała skończyć autoportret i ten czas mogła wykorzystać na przygotowanie go. Handlarze nie chcieli przychodzić do sklepu z wielu powodów. Niektórzy w wyniku złego zachowania stracili ten przywilej, inni jeszcze go nie dostąpili, a wielu po prostu bało się włożyć kołnierz z węża, co w tym przypadku nie powinno być problemem, bo badaczka spędzała z wężami całe dnie. Ale ona się wzdrygnęła: - Raz byłam. Myślałam, że ta kobieta-wąż mnie zamorduje. Karou stłumiła śmiech. - Aha. Już rozumiała. Issa nie lubiła morderców węży i kiedy emocje rosły, nakłaniała swoje węże do lekkiego podduszania handlarzy. - Niech będzie - odliczyła dwudziestki i ułożyła w stosik - ale gdybyś przyszła osobiście, Brimstone zapłaciłby ci życzeniami o wiele cenniejszymi niż pieniądze. Ku jej rozżaleniu Brimstone nie ufał jej na tyle, żeby powierzyć jej życzenia. - Może następnym razem. - Jak wolisz. - Karou wzruszyła ramionami i wyszła. Skierowała się do przejścia i zanim przekroczyła próg, zanotowała w pamięci, że i tam pojawił się odcisk dłoni na drzwiach. Chciała o tym powiedzieć Brimstone'owi, ale był akurat z klientem, a ona miała pracę domową do zrobienia, więc wyszła bez słowa.

Pół nocy ślęczała nad autoportretem, więc w piątek była wykończona i miała nadzieję, że Brimstone nigdzie jej nie wyśle. Zwykle nie zlecał jej nic częściej niż dwa razy w tygodniu, a w tym wyjeżdżała już cztery razy. Rano, malując starego Wiktora, który nie miał na sobie nic poza boa z piór - Zuzana ledwie to zniosła - rzucała okiem na okno. Przez całe popołudnie w pracowni malarskiej denerwowała się, że pojawi się Kishmish, ale nie przyleciał. Po szkole czekała na Zuzanę. Stała pod parapetem, bo padał deszcz. - No proszę - powiedziała jej przyjaciółka - oto i Karou. Przyjrzyjcie się dobrze, moi drodzy, bo to coraz rzadszy widok. Karou zauważyła w jej głosie chłód. - Zatruta Kuchnia? - zapytała z nadzieją. Po tym tygodniu miała ochotę iść do kawiarni, zapaść się w miękkiej kanapie, plotkować, śmiać się, szkicować, pić herbatę i zachowywać się normalnie. Zuzana uniosła brew: - A co, nie masz nic do zrobienia? - Na szczęście nie. Chodźmy, bo zamarznę. - No nie wiem, Karou. Może tym razem ja mam jakieś sekretne spotkanie? Karou zagryzła wnętrze policzka, bo nie wiedziała, co powiedzieć. Nienawidziła tego, że Brimstone wciąż coś przed nią ukrywa, ale jeszcze bardziej nie znosiła robić tego samego Zuzanie. Co to za przyjaźń, oparta na kłamstwach i unikaniu odpowiedzi? Kiedy dorastała, prawie nie miała przyjaciół, kłamstwa zawsze wcześniej czy później stawały na drodze. Co gorsza, mieszkała w sklepie, nie mogła więc nikogo zaprosić do siebie. Codziennie rano wychodziła do szkoły przez przejście na Manhattanie, potem miała lekcje karate i aikido, a wieczorem tą samą drogą wracała do domu.

To były zabite deskami drzwi w opuszczonym budynku w East Village i w piątej klasie jej koleżanka Belinda zobaczyła, jak Karou przez nie przechodzi i doszła do wniosku, że jest bezdomna. Wieść się rozeszła, zaangażowali się nauczyciele i rodzice, a Karou, która nie była w stanie w tak krótkim czasie zorganizować Esther, swojej fałszywej babci, została zabrana do domu dziecka. Uciekła stamtąd pierwszej nocy i nikt jej więcej nie widział. Potem poszła do szkoły w Hongkongu i wprowadzono środki bezpieczeństwa, żeby nikt już nie zobaczył, jak przechodzi przez drzwi. To pociągnęło za sobą jeszcze więcej kłamstw i niedomówień i całkowicie wykluczało przyjaciół. Teraz była już na tyle duża, że żadne instytucje państwowe się nią nie interesowały, ale jeśli chodzi o przyjaciół, sytuacja wciąż była napięta.'Zuzana była najlepszą przyjaciółka, jaką kiedykolwiek miała, i nie chciała jej stracić. Westchnęła. - Przepraszam za ten tydzień. To było szaleństwo. Ta praca... - Praca? Od kiedy pracujesz? - Pracuję. A jak myślisz, z czego się utrzymuję? Uważasz, że piję krople rosy i żywię się marzeniami? Chciała rozśmieszyć Zuzanę, ale ona tylko się wykrzywiła. - A skąd mam wiedzieć, jak żyjesz, Karou? Przyjaźnimy się od tak dawna, a ty ani razu nie wspomniałaś o pracy, rodzinie czy czymś takim... Karou zignorowała „rodzinę i coś takiego" i powiedziała: - To nie jest do końca praca. Wykonuję różne zlecenia dla tego kolesia. Odbieram i przekazuję przesyłki, spotykam się z ludźmi. - Jak handlarz prochami?

- Daj spokój, Zuza. On jest kolekcjonerem, przynajmniej tak mi się wydaje,. - A co kolekcjonuje? - Różne rzeczy, co za różnica? - Dla mnie duża. Jestem ciekawa. To wszystko brzmi dziwnie, Karou. Nie jesteś zamieszana w nic podejrzanego, prawda? Ależ nie, pomyślała Karou. Ani trochę. Wzięła głęboki wdech i powiedziała: - Naprawdę nie mogę o tym rozmawiać. To jego interesy, nie moje. - Dobrze, niech ci będzie - Zuzana odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie w deszcz. - Zaczekaj! - zawołała za nią Karou. Chciała z nią o tym porozmawiać. Powiedzieć jej wszystko, ponarzekać na zmarnowany tydzień, na kły słonia, koszmarny targ zwierzęcy, na to, że Brimstone płaci jej w głupich miedziakach i na mroczne dudnienie do drugich drzwi. Mogła to narysować, ale rysunek nie wystarczał. Chciała porozmawiać. Ale to oczywiście nie wchodziło w grę. - Czy możemy pójść do Zatrutej Kuchni, proszę? -Jej głos był cichy i zmęczony. Zuzana odwróciła się i zobaczyła na twarzy Karou wyraz, który pojawiał się tam czasem, gdy myślała, że nikt nie widzi. Mina wyrażała smutek i zagubienie, a najgorsze, że wydawało się, iż jest tam zawsze, a inne miny to tylko maski, zakrywające prawdę. Zuzana zmiękła. - Dobra. W porządku. Umieram z głodu i chcę gulaszu. Czaisz? Umieram i chcę gulaszu. Cha, cha! Zatruty gulasz, to był ich stary żarcik i Karou wiedziała, że wszystko jest w porządku. Chwilowo. Ale co będzie następnym razem?

Wyruszyły, bez parasola, i przytulone do siebie brnęły przez deszcz. - Uprzedzam - zaczęła Zuzana - że Głąb kręci się wokół Zatrutej. Głowę daję, że chce cię spotkać. Karou jęknęła. - Świetnie. Kaz dzwonił do niej i wysyłał esemesy, a ona go ignorowała. - Możemy iść gdzie indziej... - Nie, ten mysi bobek nie wygoni nas z Zatrutej. Zatruta Kuchnia jest nasza. - Mysi bobek? - powtórzyła Zuzana. To było ulubione wyzwisko Issy, ale miało sens jedynie w kontekście pół kobiety, pół węża, której dieta składała się głównie z gryzoni. - Tak - odparła Karou - kupa myszy. Mysia kupa z chlebem i keczupem... - Bleee, przestań! - Mogą być też chomiki - kontynuowała Karou - albo świnki morskie. Wiesz, że w Peru jedzą świnki morskie? Przypiekają je na patykach jak pianki marshmallow. - Dość! - zaprotestowała Zuzana. - Świnki morskie, pycha... - Przestań mówić, zanim zwymiotuję. Proszę. I Karou przestała, ale nie dlatego, że prosiła o to Zuzana, tylko dlatego, że kątem oka zauważyła znajomy cień. Nie, nie, nie, mówiła do siebie. Nie mogła... Nie chciała.... Odwróciła głowę. Tylko nie Kishmish, nie dzisiaj. Zuzanę zaniepokoiło nagłe milczenie. - W porządku? Znów ten cień, w świetle lampy, na linii jej wzroku. Zbyt daleko, żeby zwrócić na siebie uwagę innych, ale na tyle blisko, że nie miała wątpliwości. Cholera.

- Tak, w porządku - powiedziała Karou i dalej zmierzała do Zatrutej Kuchni. Niby co miała zrobić? Plasnąć się w czoło i po tym wszystkim powiedzieć, że przypomniała sobie o zleceniu? Zastanawiała się, co powiedziałaby Zuzana na widok dziwacznego posłańca Brimstone'a, ze skrzydłami nietoperza niepasującymi do pokrytego piórami ciała. Na miejscu Zuzany chciałaby zrobić taką marionetkę. - Jak ci idzie projekt z kukiełkami? - zapytała, starając się brzmieć normalnie. Uszczęśliwiona Zuzana zaczęła opowiadać. Karou słuchała jednym uchem, bo rozpraszało ją uczucie buntu i niepokoju jednocześnie. Co powie Brimstone, jeśli się nie stawi? Co może jej zrobić, przyjdzie tu i ją zabierze? Wiedziała, że Kishmish leci za nią i kiedy nurkowała pod kamiennym łukiem, żeby dostać się na dziedziniec Zatrutej Kuchni, rzuciła mu spojrzenie mające wyrażać komunikat: Widzę cię, ale nigdzie nie idę. Zdumiony przekrzywił głowę, a ona zostawiła go na zewnątrz i weszła do kawiarni. W środku było pełno ludzi, ale Kaza na szczęście nie zauważyła. Zebrała się mieszanka ludzi pracujących w okolicy, turystów z plecakami, artystów na emigracji i studentów. Było aż gęsto od dymu z papierosów i rzymskie posągi wyglądały, jakby wyłaniały się z mgły, co dawało nieco makabryczny efekt, bo miały na sobie maski gazowe. - Cholera - powiedziała Karou, widząc ich ulubiony stolik zajęty przez troje turystów. - Zaraza zajęty. - Wszystko zajęte - dodała Zuzana. - Głupie Lonely Planet. Chciałabym cofnąć czas i dopaść autora tego przewodnika na końcu ulicy, żeby nigdy nie zdołał tu trafić. - Jesteś taka okrutna. Ostatnio wszystkich byś tylko napadała i raziła prądem. - A tak - zgodziła się Zuzana. - Przysięgam, że z dnia na dzień nienawidzę ludzi coraz bardziej. Wszyscy mnie

wkurzają. Jeśli teraz tak jest, to co ze mną będzie, gdy się zestarzeję? - Będziesz wredną starą babcią, która strzela z wiatrówki do dzieci na ulicy. - Nie. Wiatrówka tylko je rozdrażni. Kupię sobie kuszę. Albo bazookę. - Jesteś straszna. Zuzana dygnęła, a potem raz jeszcze rozejrzała się po zatłoczonej kawiarni i zapytała sfrustrowanym tonem: - Niech to szlag. Idziemy gdzie indziej? Karou pokręciła głową. Miała już zupełnie mokre włosy, nie zamierzała wracać na dwór. Chciała usiąść przy swoim ulubionym stoliku w swojej ulubionej kawiarni. W kieszeni kurtki przebierała palcami wśród zarobionych w tym tygodniu miedziaków. - Oni chyba zbierają się do wyjścia - wskazała w kierunku turystów siedzących pod Zarazą. - Nie sądzę - zaprotestowała Zuzana - mają pełne kufle piwa. - Jednak wychodzą - pomiędzy palcami Karou zniknął jeden koralik. Sekundę później turyści zerwali się na równe nogi. - Mówiłam? W myślach usłyszała komentarz Brimstone'a: „Wyganianie nieznajomych od ich stolików - egoizm". - To dziwne - stwierdziła Zuzana, kiedy dziewczyny wślizgnęły się za wielki posąg konia, żeby zająć miejsce. Turyści, ze zdziwionymi minami, właśnie wychodzili. -Byli całkiem uroczy. - Chcesz ich zawołać? - Co ty! - Nie lubiły chłopaków z plecakami, którzy tu wpadali i po jakimś czasie zlewali się w jedno, bo wszyscy mieli nieogolone policzki i pogniecione koszulki. - Po prostu wstawiłam ich do rankingu rozkoszności. A poza tym wyglądali na trochę zagubionych. Jak szczeniaczki. Karou zakłuło poczucie winy. Co ona wyprawiała? Przeciwstawiała się Brimstone'owi, marnowała życzenia na niecne zachcianki i wysyłała niewinnych turystów na deszcz. Opadła na kanapę. Bolała ją głowa, włosy miała mokre, była zmęczona i zamartwiała się Dealerem Marzeń.

Co on zrobi? Przez cały czas, kiedy jadły gulasz, wpatrywała się w drzwi. - Czekasz na kogoś? - spytała Zuzana. - Nie, ja tylko... Martwię się, żeby nie przyszedł Kaz. - Jak się pojawi, wepchniemy go do trumny i zatrzaś-niemy wieko. - Dobry pomysł! Zamówiły herbatę, którą dostały w srebrnym, staroświeckim serwisie. Na cukierniczce i dzbanuszku do mleka wygrawerowano słowa „arszenik" i „strychnina". - No więc - zaczęła Karou - jutro widzisz się ze skrzypkiem w teatrze. Jaki masz plan? - Nie mam - powiedziała Zuzana. - Chcę pominąć cały ten etap i zacząć od momentu, gdy jest moim chłopakiem. Nie wspominając już, że przydałaby się chwila, w której on zorientuje się, że istnieję. - Daj spokój, na pewno nie chciałabyś tego przegapić. - Oczywiście, że bym chciała. - Ominąć poznanie go? Motyle w brzuchu, kołatanie serca, rumieńce? Tę chwilę, gdy wasze pola magnetyczne po raz pierwszy nachodzą na siebie i czujecie się tak, jakby pętały was niewidzialne sznury energii... - Niewidzialne sznury energii? - powtórzyła Zuzana. - Będziesz jedną z tych zwariowanych wyznawczyń New Age, które noszą na sobie kryształy i odczytują aurę? - Przecież wiesz, co mam na myśli. Pierwsza randka, trzymanie się ze ręce, pierwszy pocałunek, usychanie z tęsknoty.

- Karou, ty mała, głupiutka romantyczko. - Bez przesady. Chciałam tylko powiedzieć, że to początkowe iskrzenie to najlepsza część. Potem nie da się już zaprzeczyć, że są dupkami. Zuzana się wykrzywiła. - Niemożliwe, żeby wszyscy byli dupkami, co nie? - Nie wiem. Może i nie, może tylko ci ładni. - Ale on jest ładny. Boże, mam nadzieję, że nie jest dupkiem. Myślisz, że jest jakaś szansa na to, że nie jest szkaradny i nie ma dziewczyny? Pytam serio. Jakie jest prawdopodobieństwo? - Niewielkie. - Właśnie. - Zuzana dramatycznym gestem opadła na poduszki i leżała jak zepsuta marionetka. - Podobasz się Pavlowi, wiesz o tym - powiedziała Karou - a on na pewno nie jest szkaradny. - Tak, Pavel jest słodki, ale nie wywołuje motyli. - Motyle w brzuchu - westchnęła Karou. - Wiem coś o tym. Ale myślę, że motyle zawsze są w brzuchu, każdy maje cały czas... - Jak bakterie? - Nie, nie jak bakterie. Czasem motyle reagują na kogoś, na poziomie chemicznym, jak feromony, więc kiedy jesteś blisko tego kogoś, zaczynają tańczyć. Nic na to nie poradzą, to chemia. - Chemia. To jest dopiero romantyczne. - Prawda? Głupie motyle - Karou spodobała się ta wizja, więc otworzyła szkicownik i zaczęła rysować: jelita i brzuch pełen motyli. Po łacinie nazywałyby się Motyliojelitus. - A więc skoro to tylko chemia i nie ma się na to żadnego wpływu, czy to znaczy, że Głąb ciągle sprawia, że twoje motyle w brzuchu tańczą? zapytała Zuzana. - No co ty. Raczej rzygają.

Zuzana wzięła właśnie tyk herbaty i musiała złapać się za usta, żeby jej nie wypluć. Kiedy udało jej się przełknąć, wybuchnęła śmiechem: - Obrzydlistwo, masz w brzuchu pełno motylich rzygów! Karou też się roześmiała i rysowała dalej. - Prawdę mówiąc, myślę, że mój brzuch jest pełen martwych motyli. Kaz je wymordował. Napisała: „Motylio jelitus: delikatne stworzenia, nieodporne na zimno i zdradę". - E tam - zaprotestowała Zuzana. - To musiały być głupie motyle, skoro się w nim zakochały. Wyhodujesz sobie nowe, mądrzejsze. Mądre motyle. Karou uwielbiała Zuzanę za jej gotowość do przeciągania w nieskończoność takich głupot. - Jasne - powiedziała, unosząc filiżankę do toastu. - Za nowe pokolenie motyli, oby mądrzejszych niż poprzednie. Może już teraz dojrzewały w małych kokonach? A może nie. Trudno jej było sobie wyobrazić magiczne doznanie łaskotania w dole brzucha w najbliższym czasie. Postanowiła, że najlepiej będzie się nie przejmować. Nie miała potrzeby. A może raczej nie chciała mieć potrzeby. Pragnienie miłości sprawiało, że czuła się jak kot wiecznie ocierający się o czyjeś kostki i miauczący „pogłaszcz mnie, no głaszcz, popatrz na mnie, kochaj mnie". Znacznie lepiej było być kotem z nieprzeniknioną miną, chłodno spoglądającym w dół z wysokiego muru. Kotem, który unika pieszczot i nie potrzebuje nikogo. Dlaczego nie mogła nim być? „Bądź tym kotem!!!", napisała w rogu kartki, „chłodnym i zdystansowanym". Karou marzyła o byciu dziewczyną zupełnie samowystarczalną, dobrze czującą się w samotności, pogodną. Ale nie była nią. Była samotna i bała się tej niepełności

wewnątrz, jak gdyby mogła się rozprzestrzenić i ją pożreć. Pragnęła czyjejś obecności obok siebie, oparcia. Dotyku palców na karku i głosu witającego ją w ciemności. Kogoś, kto będzie czekał z parasolem, żeby odprowadzić ją do domu, i rozjaśni się w uśmiechu, kiedy zobaczy ją nadchodzącą. Kto będzie z nią tańczył na balkonie, dotrzymywał obietnic, znał jej sekrety i stwarzał świat, w którym będą tylko ich ramiona, jego szept i jej ufność. Drzwi się otworzyły. Zerknęła w lustro i zaklęła pod nosem. Za wchodzącymi turystami wślizgnął się skrzydlaty cień. Karou wstała i ruszyła w stronę łazienki, gdzie odczytała wiadomość, którą dostarczył Kishmish. Ona też zawierała tylko jedno słowo, ale tym razem brzmiało: „Proszę".

Proszę Proszę? Brimstone nigdy nie prosił. W pośpiechu mijając kolejne ulice, zorientowała się, że jest bardziej zdenerwowana, niż gdyby napisał: „Teraz albo nigdy więcej". Issa, kiedy ją wpuszczała, była cichsza niż zwykle. - Co się dzieje? Mam kłopoty? - Cśśś. Wejdź i postaraj się go dzisiaj nie dręczyć. - Dręczyć jego? - Karou zamrugała. Jeśli ktokolwiek był zagrożony dręczeniem, to ona! - Czasem jesteś dla niego bardzo ostra, a i bez tego nie ma łatwo. - Nie ma łatwo? - Jego życie. Jego praca. Jego życie jest pracą. Nieczułą i bezwzględną, a ty to jeszcze utrudniasz. - Ja? - Karou była w szoku. - Czyżbym przegapiła początek rozmowy? Bo w ogóle nie wiem, o czym mówisz... - Cicho, powiedziałam. Proszę cię tylko, żebyś spróbowała być miła, jak wtedy, gdy byłaś mała. Byłaś dla nas taką radością, Karou. Wiem, że nie jest ci łatwo wieść takie życie, jakim żyjesz, ale pamiętaj, pamiętaj o tym zawsze, że nie tylko ty masz problemy. Wewnętrzne drzwi nie były zamknięte, więc Karou przekroczyła próg. Była skołowana, gotowa do stanięcia

w swojej obronie, ale kiedy zobaczyła Brimstone'a, zapomniała o tym. Ciężko leżał na biurku, wielką głowę opierał na jednej dłoni, a drugą dotykał rozgałęzionej kostki na swojej szyi. Kishmish, zaniepokojony, przeskakiwał z jednego rogu na drugi i wydawał pełne obawy trzeszczące dźwięki. Karou zatrzymała się, zaalarmowana. - Wszystko w porządku? - Czuła się dziwnie, pytając o to, i zdała sobie sprawę, że choć zarzucała go wieloma pytaniami, tego nie zadała nigdy. Nie było powodu, nigdy nie okazywał choćby śladu emocji, ze słabością albo zmęczeniem na czele. Podniósł głowę, wypuścił z palców kostkę i powiedział po prostu: - Przyszłaś. - W jego głosie słyszała zaskoczenie, i jak zauważyła z poczuciem winy, ulgę. Chcąc wprowadzić trochę lekkości do rozmowy, powiedziała: - No wiesz, proszę to magiczne słówko. - Myślałem, że cię straciliśmy. - Straciliście mnie? Myślałeś, że umarłam? - Nie, Karou. Myślałem, że wybrałaś wolność. - Ale... - zawahała się. Wybrać wolność? - Co to znaczy? - Zawsze brałem pod uwagę, że ścieżka, po której stąpasz, może zmienić kierunek i zaprowadzić cię gdzieś daleko od nas. Tak powinno się stać, musi się tak zdarzyć. Ale cieszę się, że to jeszcze nie dzisiaj. Karou stała bez ruchu i gapiła się na niego: - Naprawdę? Zawaliłam jedno zlecenie, a ty uważasz, że to już koniec i zniknęłam na zawsze? Chryste! Co ty o mnie myślisz, skoro sądzisz, że mogłabym zniknąć ot, tak? - Pozwolić ci odejść, Karou, to jak otworzyć okno przed motylem. Nikt się nie łudzi, że motyl powróci. - Ale ja nie jestem motylem!

- Nie. Jesteś człowiekiem. Twoje miejsce jest w świecie ludzi. Już nie jesteś dzieckiem... - Więc? Już mnie nie potrzebujesz? - Wręcz przeciwnie. Potrzebuję cię bardziej niż kiedykolwiek. I jak już mówiłem, cieszę się, że jeszcze od nas nie odeszłaś. To była dla Karou nowość. Myśl, że pewnego dnia zostawi swoją rodzinę chimer i zapragnie wybrać wolność. Nie pragnęła jej. P"akt, może chętnie zrezygnowałaby z niektórych koszmarnych wypraw, ale to nie znaczyło, że jest motylem tłukącym się o szybę i szukającym drogi ucieczki. Nie wiedziała, co powiedzieć. Brimstone popchnął w jej kierunku portfel. Zlecenie. Prawie zapomniała, po co tu przyszła. Wściekła złapała portfel i otworzyła go. Dirhamy. Czyli Maroko. Uniosła brew. - Izil? - spytała, a Brimstone skinął głową. - Ale to jeszcze nie czas. Karou spotykała się z hieną cmentarną w Marrakeszu w każdą ostatnią niedzielę miesiąca, a dzisiaj był piątek, czyli o tydzień za wcześnie. - To już czas - odparł Brimstone. Wskazał na wysoki aptekarski słój na półce za nim. Karou dobrze go znała, zwykle pełen był ludzkich zębów. Teraz stał prawie pusty. - Och. - Przebiegła wzrokiem wzdłuż półki i ku swojemu zaskoczeniu zauważyła, że wiele słoików było niemal opróżnionych. Nie pamiętała, kiedy ostatnio zapasy zębów były tak małe. Czyżby coś się działo? To było głupie pytanie. Jak mogła się domyślić, czemu zużywa więcej zębów, skoro nawet nie wiedziała, po co mu one? - Zobacz, co Izil może zaoferować - poinstruował ją Brimstone. Wolałbym nie wysyłać cię po ludzkie zęby nigdzie indziej. - Ja też bym wolała. - Karou przesunęła palcami po bliznach po postrzale na brzuchu i przypomniała sobie

zlecenie w Sankt Petersburgu, które poszło fatalnie. Ludzkie zęby, których źródło było tak obfite, zdobywało się w... interesujący sposób. Nigdy nie zapomni widoku tych dziewcząt w ładowni, wciąż żywych, z zakrwawionymi ustami czekających na dopełnienie swojego losu. Może uciekły. Kiedy Karou o nich myślała, dodawała pomyślne zakończenie. Nauczyła ją tego Issa, kiedy miała koszmary senne; dzięki temu potrafiła spokojnie zasnąć. Mogła znieść wagę tego wspomnienia tylko dzięki wierze, że dziewczyny uciekły. Starała się uwierzyć. Postrzał był dziwnym uczuciem. Nie czuła strachu, błyskawicznie wyjęła ukryty nóż i go użyła. Użyła go. Użyła. Przez lata uczyła się walczyć, ale wtedy po raz pierwszy została zmuszona do obrony swojego życia. W ułamku sekundy okazało się, że po prostu wie, co robić. - Zajrzyj do Jemaa El-Fna - polecił Brimstone. - Kishmish widział tam Izila, ale to było kilka godzin temu, gdy posłałem po ciebie po raz pierwszy. Jeśli będziesz miała szczęście, zastaniesz go tam. To powiedziawszy, wrócił do swojego zajęcia, czyli segregowania małpich zębów, a Karou poczuła, że może odejść. Wrócił stary Brimstone i cieszyła się z tego. Ta nowa istota, która mówiła „proszę" i porównywała ją do motyla, niepokoiła ją. - Znajdę go - powiedziała - i wrócę szybko, z kieszeniami pełnymi ludzkich zębów. Ha! Założę się, że dzisiaj nikt na świecie nie wypowiedział tego zdania. Dealer Marzeń nie odpowiedział, ale Karou ociągała się z przekroczeniem progu. - Brimstone - powiedziała, odwracając się do niego -wiedz, że nigdy cię nie zostawię.

Kiedy podniósł na nią swe gadzie oczy, zobaczyła, że są nieprzytomne ze zmęczenia. - Nie możesz wiedzieć, co będzie - powiedział, a jego ręka znów powędrowała do rozgałęzionej kostki. - Nie będę cię tu trzymał. Issa zamknęła drzwi, a Karou, nawet gdy znalazła się już w Maroku, nie mogła zapomnieć jego twarzy i miała nieprzyjemne przeczucie, że coś było bardzo nie w porządku.

Coś zupełnie innego Akiva zobaczył ją, gdy wychodziła. Zbliżał się właśnie do drzwi i był ledwie kilka kroków od nich, gdy otworzyły się nagle, uwalniając taką ilość cierpkiej magii, że aż się skrzywił. Próg przekroczyła dziewczyna z włosami w niewiarygodnym odcieniu lapis-lazuli. Nie zauważyła go, zatopiona w myślach. Nic nie powiedział, ale patrzył, jak mija zakręt alei i znika mu z oczu, a z nią jej falujące niebieskie włosy. Otrząsnął się, odwrócił do drzwi i położył na nich dłoń. Syk palącego się drewna, jego dłoń w obłoczku dymu i gotowe: ostatnie, które trzeba było oznakować. W innych częściach świata Hazael i Liraz też finiszują ze swoimi zadaniami i będą wracać z powrotem do Samarkandy. Akiva był gotowy do wzbicia się w powietrze i rozpoczęcia ostatniego etapu podróży, żeby spotkać się z nimi przed wyruszeniem do domu, ale mijała chwila za chwilą, a on wciąż stał na ziemi i patrzył w kierunku, gdzie po raz ostatni widział dziewczynę. Wbrew sobie zaczął iść za nią. Jakim cudem, myślał, gdy zauważył jej włosy, dziewczyna taka jak ona mogła mieć coś wspólnego z chimerami? O ile się orientował, pozostali handlarze Brimstone'a byli

bezdusznymi, cuchnącymi rzeźnią brutalami o martwych oczach. Ale ona? Świetlista piękność, zgrabna i pełna życia, ale nie to go zafascynowało. Cała jego rasa była piękna, co prowadziło do tego, że piękno wydawało się pozbawione znaczenia. Co więc zmusiło go do ruszenia za nią, skoro powinien wzbić się w niebo, bo jego misja dobiegała już końca? Nie umiał odpowiedzieć na to pytanie. Czul się niemal tak, jakby jakieś ciche wołanie gnało go naprzód. Marrakesz był jak labirynt, składał się z jakichś trzech tysięcy ślepych uliczek, splątanych jak pudełko pełne węży, ale dziewczyna zdawała się świetnie znać drogę. Zatrzymała się tylko raz, żeby przesunąć palcem po jakiejś tkaninie, a Akiva zwolnił i zszedł na bok, żeby ją lepiej widzieć. Na jej ślicznej bladej twarzy widział wyraz zadumy, a może zagubienia, ale gdy tylko kupiec do niej zagadał, rozjaśniła się w uśmiechu. Odpowiedziała swobodnie, rozśmieszyła sprzedawcę i przekomarzali się ze sobą, a jej arabski był płynny, gardłowy i brzmiący trochę jak pomruk. Akiva obserwował ją ze skupieniem drapieżnego ptaka. Jeszcze kilka dni temu ludzie byli dla niego legendarnymi stworzeniami, a teraz był tutaj, w ich świecie. To jak wstąpienie na karty książki, żywej od kolorów i zapachów, brudu i chaosu, a niebieskowłosa dziewczyna wędrowała przez tę historię jak czarodziejka. Światło padało na nią inaczej niż na innych, a powietrze zdawało się zachowywać wokół niej tak, jakby zaparło mu dech w piersiach. Jak gdyby to miejsce było tylko opowieścią o niej. Kim była? Nie wiedział, ale intuicja podpowiadała mu, że z całą pewnością nie jednym z wielu ulicznych, śmiercionośnych wysłanników Brimstone'a. Był pewien, że jest kimś zupełnie innym. Nie odrywał od niej wzroku, gdy tak błądził za nią przez miasto.

Hiena cmentarna Karou szła z rękami w kieszeniach, starając się pozbyć niepokoju związanego z Brimstone’em i tym całym gadaniem o „zwracaniu jej wolności". O co chodziło? Ta rozmowa sprawiła, że poczuła się jak osierocone dzikie zwierzę, wychowane przez dobrych ludzi, ale mające zostać wypuszczone na wolność. Nie chciała zostać wypuszczona na wolność. Chciała być blisko. Należeć do jakiegoś miejsca, do rodziny, bezwarunkowo. - Magiczne lekarstwo na smutki jelitowe, panienko! -zawołał ktoś za nią, a ona, nie przestając się uśmiechać, pokręciła głową. A może coś na smutki sercowe, pomyślała. Czy istniało na to lekarstwo? Pewnie tak. Wśród tych wszystkich oszustów'zdarzała się prawdziwa magia. Wiedziała o pewnym ubranym na biało skrybie, który pisał listy do śmierci (i dostarczał je) i starym gawędziarzu, który sprzedawał pisarzom pomysły za cenę jednego roku ich życia. Karou widziała turystów, którzy ze śmiechem podpisywali z nim umowę, ani trochę nie wierząc w jej warunki, ale ona wierzyła. Widziała już dziwniejsze rzeczy. Im dalej się zagłębiała w miasto, tym bardziej odwracało jej uwagę od złego nastroju. Tutaj trudno było być

pochmurnym. W niektórych alejkach wydawało się, że świat wyłożony jest dywanami. W innych świeżo zafarbowane szkarłatne lub kobaltowe płachty jedwabiu upinano na głowach przechodniów. Języki mieszały się w powietrzu jak egzotyczne ptaki: arabski, francuski, miejscowe dialekty. Kobiety zaganiały dzieci do domów, do łóżek, a starsi mężczyźni w fezach opierali się jeden o drugiego na progach i palili. Dreszcz śmiechu, zapach cynamonu i osłów oraz kolor, wszechobecny kolor. Karou kierowała się w stronę Jemaa El-Fna, placu stanowiącego serce miasta, bulgoczącego i ludnego tygla ludzkości: zaklinacze węży i tancerki, chłopcy o bosych, zakurzonych stopach, drobne złodziejaszki, pechowi turyści i właściciele straganów z jedzeniem, sprzedąjący wszystko: od soku pomarańczowego po pieczone baranie łby. W przypadku niektórych zleceń nie mogła się wprost doczekać powrotu do przejścia, ale po Marrakeszu lubiła się włóczyć, sączyć miętową herbatę, szkicować, buszować po zwanych sukami targowiskach w poszukiwaniu pantofli 0 ostrych noskach i srebrnych bransoletek. Ale dzisiaj nie miała czasu na zwiedzanie. Brimstone ewidentnie chciał dostać zęby jak najszybciej. Przypomniała sobie o pustych słoikach i niepohamowana ciekawość rozpaliła jej umysł. O co w tym wszystkim chodziło? O co? Usiłowała się powstrzymać przed zastanawianiem się nad tym. Musiała odnaleźć hienę cmentarną, a Izil był niczym więcej jak jednym wielkim ostrzeżeniem. - Nie bądź ciekawski - to była jedna z naczelnych zasad Brimstone'a, a Izil jej nie przestrzegał. Karou było go żal, bo go rozumiała. Ją też ciekawość paliła żywym ogniem 1 z wielkim wysiłkiem udawało jej się opanować. Ale im uporczywiej Brimstone ignorował jej pytania, tym bardziej ona była ciekawa odpowiedzi. A pytań miała wiele.

Przede wszystkim zęby: do czego, do diabła, mu były potrzebne? I te drugie drzwi. Dokąd prowadziły? Czym dokładnie były chimery i skąd się wzięły? Czy było ich więcej? A ona? Kim byli jej rodzice i w jaki sposób trafiła pod opiekę Brimstone'a? Czy była powtórką bajki o karzełku Titeliturym, który pragnął otrzymać pierworodne dziecko w zamian za anulowanie długu? A może jej matka była handlarką, która nie przeżyła próby kołnierza z węża i zostawiła płaczące dziecko na podłodze sklepu? Karou wymyśliła już setki scenariuszy, ale wciąż nie znała prawdy. Czy było gdzieś inne życie, które powinna wieść? Czasem z niezachwianą pewnością czuła, że owszem, istniał jakiś zastępczy żywot i wzywał ją' do siebie. To uczucie spływało na nią, gdy spacerowała albo rysowała, a kiedyś, gdy tańczyła wolny taniec, przytulona do Kaza, poczuła, że ze swoimi dłońmi, nogami, ciałem powinna robić coś zupełnie innego. Coś innego. Coś innego. Coś innego. Ale co? Dotarła na plac i brnęła wśród panującego tam chaosu, a kiedy unikała potrącenia przez motorowerzystów i akrobatów, jej ruchy dostosowały się do rytmu mistycznej muzyki Gnawa. Kłęby dymu unoszące się nad mięsem z grilla były tak gęste, że wydawało się, iż gdzieś się pali, nastoletni chłopcy szeptali „haszysz", a poprzebierani sprzedawcy wody domagali się zdjęć. Z daleka dostrzegła garbatą sylwetkę Izila, stojącego wśród malarzy henną i ulicznych dentystów. Spotykanie się z nim co miesiąc było jak obserwowanie powolnego upadku. Kiedy Karou była dzieckiem, on był lekarzem i uczonym, wyprostowanym, eleganckim mężczyzną o łagodnych brązowych oczach i aksamitnych wąsach, które muskał jak pióra. Sam przyszedł do sklepu,

prowadził interesy przy biurku Brimstone’a i w przeciwieństwie do pozostałych handlarzy, zdawał się traktować to jako spotkanie towarzyskie. Flirtował z Issą, przynosił jej drobne upominki: węże rzeźbione z pestek, jadeitowe kolczyki, migdały. Dla Karou miał lalki i maleńki srebrny serwis dla nich; nie zaniedbywał też Brimstone'a, któremu czasem zostawiał na biurku czekoladki albo słoik miodu. Ale to wszystko działo się, zanim przygniótł go ciężar fatalnego wyboru, którego dokonał. Po tym skurczył się i oszalał. Nie był już mile widziany w sklepie, więc Karou musiała spotykać się z nim tutaj. Kiedy go zobaczyła, poczuła litość. Był zgięty niemal wpół, a przed upadkiem na twarz chroniła go tylko sękata laska z oliwnego drzewa. Oczy miał podkrążone, a sztuczne zęby wydawały się nienaturalnie duże w jego skurczonej twarzy. Wąsy, z których był tak dumny, wisiały teraz mizerne i skołtunione. Każdy przechodzień go żałował, ale dla Karou, która wiedziała, jak wyglądał ledwie kilka lat wcześniej, był obrazem nędzy i rozpaczy. Rozpromienił się, gdy ją zobaczył. - Kogo ja widzę! Śliczna córeczka Dealera Marzeń, słodka ambasadorówna zębów. Przybyłaś, żeby kupić smutnemu staruszkowi filiżankę herbaty? - Cześć, Izil. Filiżanka herbaty to doskonały pomysł - powiedziała i poszli do kawiarni, w której zwykle się spotykali. - Czy już minął miesiąc, moja droga? Obawiam się, że nasze spotkanie wypadło mi z głowy. - Nie, nie zapomniałeś, to ja przyszłam wcześniej. - Rozumiem. Zawsze się cieszę, gdy cię widzę, ale niestety nie mam wiele dla starego diabła. - Ale coś masz? - Coś W przeciwieństwie do większości handlarzy, Izil nie polował ani nie zabijał. Wcześniej, gdy pracował jako

lekarz w strefie walk, miał dostęp do poległych iia wojnie, których zębów nikt nie żałował. Teraz, gdy szaleństwo pozbawiło go środków do życia, musiał rozkopywać groby. Dość ostro rzucił: - Cicho bądź. Zachowuj się, a potem zobaczmy. Karou wiedziała, że nie mówił do niej, więc wyrozumiale udawała, że nic nie słyszała. Dotarli do kawiarni. Kiedy Izil opadł ciężko na krzesło, jęknęło i zatrzeszczało, a nogi ugięły się, jakby zmuszono je do dźwigania ciężaru znacznie większego niż ten mizerny człowiek. - Więc - powiedział, moszcząc się - jak się mają moi starzy przyjaciele? Jak Issa? - Wszystko w porządku. - Tęsknię za widokiem jej twarzy. Masz jakieś nowe rysunki? Karou miała i pokazała mu. - Piękna. - Przesunął palcem po policzku Issy - Bardzo piękna. I obiekt, i wykonanie. Masz wielki talent, moja droga. Oglądając rysunkową historię o somalijskim kłusowniku, parsknął: - Głupcy. Brimstone musi wiele znieść, pracując z ludźmi. Karou uniosła brwi. - Ale przecież ich problem nie wynika z tego, że są ludźmi. Są podludźmi. - Dobrze powiedziane. W każdej rasie zdarzają się gorsze egzemplarze. Czy nie mam racji, ja, bestia? Ostatnie zdanie wypowiedział, odwracając się do tyłu i tym razem w powietrzu pojawiła się subtelna odpowiedź. Karou nie mogła się powstrzymać. Spojrzała na podłogę, w miejsce, gdzie cień Izila kładł się na płytkach.

Wydawało się, że patrzenie tam jest nieuprzejme, bo jego wygląd można było zignorować jak uciekające oko albo znamię, ale cień zdradzał to, czego nie ukazywał on sam. Cienie mówiły prawdę, a cień Izila informował, że do jego pleców przylgnęła jakaś niewidoczna kreatura. Było to ciężkie stworzenie z beczkowatym torsem, które ciasno oplatało ramionami jego szyję. To właśnie dziwadło go opętało i zmuszało do posłuszeństwa. Karou nie rozumiała, jak do tego doszło, wiedziała tylko, że Izil zażyczył sobie wiedzy i życzenie to spełniło się pod postacią tego stworzenia. Brimstone ostrzegał ją, że wyjątkowo potężne życzenia mogą się zrealizować opacznie i w tym przypadku tak się stało. Podejrzewała, że to stworzenie, któremu było na imię Razgut, znało sekrety, które chciał poznać Izil. Ale jakiekolwiek by były, cena okazała się zbyt wysoka. Razgut potrafił mówić. Karou słyszała tylko najcichszy szept i jakby dźwięk stykających się pełnych warg. - Nie - powiedział Izil. - Nie zapytam jej o to. Nie zgodzi się. Karou z obrzydzeniem obserwowała, jak Izil kłóci się ze stworzeniem, które widziała tylko na jego cieniu. W końcu penetrator grobów powiedział: - Dobrze, ale bądź cicho. Zapytam. A potem odwrócił się do Karou i powiedział przepraszającym tonem: - On chce tylko spróbować. Odrobinę. - Spróbować? - Zamrugała. Nie dostali jeszcze zamówionej herbaty. - Ale czego? - Ciebie, córko marzeń. Tylko liźnięcie. Obieca! nie gryźć. Żołądek Karou zwinął się w supeł. - Och, nie.

- A nie mówiłem? - szepnął Izil. - Czy teraz będziesz już cicho, proszę? W odpowiedzi usłyszeli cichy syk. Podszedł kelner ubrany w białą galabiję*i sprawnie nalewał do rżniętych szklanek miętową herbatę z dzbanka trzymanego nad głową. Karou, zauważywszy zapadnięte policzki Izila, zamówiła także ciastka i pozwoliła mu najeść się i napić, zanim zapytała: - No więc? Co dla mnie masz? Wsadził rękę do kieszeni i wyciągnął garść zębów, które rzucił na stolik. Akiva, który patrzył na nich ukryty w cieniu koło wejścia, się wyprostował. Nie widział i nie słyszał nic, były tylko zęby, a dziewczyna przebierała wśród nich jak ten stary wyga. Zęby. Jak niewinnie wyglądały na blacie stołu - brudne przedmioty wyrwane zmarłym. I gdyby zostały w świecie, do którego należą, nie byłyby niczym więcej. Ale w rękach Brimstone'a staną się czymś o wiele ważniejszym. Celem misji Akivy było zakończenie tego niecnego procederu, a tym samym diabelskiej magii. Obserwował, jak dziewczyna sprawdza zęby wprawną ręką, jak gdyby robiła to cały czas. Czuł obrzydzenie, ale i rozczarowanie. Wydawała się zbyt czysta do tego zajęcia, ale ewidentnie tylko mu się zdawało. Mimo wszystko miał rację, nie była zwykłym kupcem. Siedząc tu i wykonując zlecenia dla Brimstone'a, była czymś więcej. Ale czym? - Matko, Izil - powiedziała Karou - są paskudne. Czy przyniosłeś je prosto z cmentarza? - Z masowego grobu. Był ukryty, ale Razgut go wywęszył. Zawsze znajdzie śmierć.

- Cóż za talent. - Karou przeszedł dreszcz, gdy wyobraziła sobie, że Razgut łypie na nią, mając nadzieję na skosztowanie. Skupiła się na zębach. Przy ich korzeniach zostało wyschnięte mięso oraz brud, z którego je wydobyto. Ale nawet mimo brudu widać było, że nie są to zęby wysokiej jakości, bo należały do ludzi, którzy jedli twarde pożywienie, palili fajkę i nie przyjaźnili się z pastą do zębów. Zgarnęła je ze stołu i wrzuciła do fusów herbaty, a potem zamieszała, zanim wysypała je z powrotem na stół, w otoczeniu miętowych liści. Po tym zabiegu były tylko trochę mniej paskudne. Oglądała je jeden po drugim. Siekacze, trzonowce, kły, dorosłych i dzieci. - Izil, wiesz przecież, że Brimstone nie kupuje zębów dzieci. - Nie wiesz o wszystkim - rzucił. - Słucham? - Czasem kupuje. Raz kupił. Raz. Karou mu nie uwierzyła. Brimstone z zasady nie kupował zębów niedojrzałych, ani ludzkich, ani zwierzęcych, ale nie widziała sensu w dyskusji na ten temat. - Cóż. - Odsunęła mały ząbek na bok i starała się nie myśleć o zwłokach dziecka w masowym grobie. - Nie prosił o nie, więc muszę zostawić. Przytrzymała w palcach każdy z zębów dorosłych i wsłuchiwała się w ich przekaz, a potem posortowała je na dwie kupki. Izil obserwował to z niepokojem, patrzył to na jedną kupkę, to na drugą. - Za dużo przeżuwali, tak? Łakomi Cyganie! Żuli coś nawet po śmierci. Żadnej ogłady przy stole. Większość zębów była stępiona, popsuta i nie spełniała wymagań Brimstone'a. Kiedy Karou skończyła sortować, jedna z kupek była większa od drugiej, ale Izil nie wiedział,

która składa się z zębów zakwalifikowanych. Z nadzieją wskazał na tę większą. Pokręciła głową i wyciągnęła kilka banknotów z portfela, który dał jej Brimstone. Zapłaciła mu i tak więcej niż tych kilka nędznych zębów było wartych, ale Izil liczył na coś lepszego. - Tyle kopania - zawodził. - I tylko to? Papierek z rysunkiem martwego króla? Zawsze patrzą na mnie zmarli. - Ściszył głos. - Nie wytrzymam tego, Karou. Jestem stracony. Ledwie mogę utrzymać łopatę. Ryję w twardej ziemi, kopię jak pies. Już po mnie. Ogarnął ją żal. - Na pewno są inne sposoby życia... - Nie. Pozostaje tylko śmierć. Człowiek powinien odejść z godnością, gdy nie może już godnie żyć. Nietzsche tak powiedział. Był mądrym człowiekiem. Miał wielkie wąsy. - Szarpnął swoje wilgotne wąsy i wysilił się na uśmiech. - Izil, nie mów, że chcesz umrzeć. - Gdybym tylko mógł poczuć się wolny... - A nie możesz? - zapytała. - Przecież musi być jakiś sposób. Palce mu drżały, gdy dotykał wąsów. - Nie lubię o tym myśleć, moja droga, ale... Mogłabyś mi pomóc. Jesteś jedyną na tyle odważną i na tyle dobrą osobą, żeby... Auć! - Złapał się ręką za ucho, a spomiędzy palców popłynęła mu krew. Odsunęła się. Razgut go bił. - A właśnie, że zapytam, jeśli będę chciał, ty bestio! -krzyknął Izil. - Tak, jesteś potworem! Nie obchodzi mnie, kim byłeś, teraz jesteś potworem! Zaczęli się szarpać, co wyglądało tak, jakby ten starszy człowiek bił się sam ze sobą. Zaniepokojony kelner pojawił się obok, a Karou odsunęła swoje krzesło, żeby nie narazić się na ciosy kończyn, tych widzialnych i tych niewidzialnych.

- Przestań! Dość! - krzyczał Izil. Miał dziki wzrok. Pozbierał się, złapał swoją laskę i zamachnął się nią, uderzając w swoje ramię, a właściwie w istotę, która tam przebywała. Robił to raz za razem, jak gdyby się za coś karał, a potem krzyknął i upadł na kolana. Laska wypadła mu, gdy obydwiema rękami złapał się za szyję. Krew spływała na kołnierz jego galabii. To stworzenie musiało znów go uderzyć. Karou nie mogła dłużej znieść wyrazu żałości na jego twarzy, bez zastanowienia zerwała się na nogi i pomogła mu wstać. To był błąd. Od razu poczuła to na szyi: śliski dotyk. Zalała ją fala obrzydzenia. To był język. Razgut jej spróbował. Usłyszała obrzydliwy gulgot, kiedy odskoczyła, zostawiając Izila na kolanach. Miała dość. Złapała portfel i szkicownik. - Proszę, zaczekaj! - zawołał Izil. - Karou, proszę. Błagał tak desperacko, że uległa. Wygrzebał coś z kieszeni i wyciągnął rękę. Para szczypiec. Wyglądały na zardzewiałe, ale Karou wiedziała, że to nie była rdza. Stanowiły jego narzędzie pracy i pokrywały je wydzieliny z ust zmarłych. - Proszę cię, moja droga - powiedział. - Nikt inny nie może mi pomóc. W jednej chwili zrozumiała, co ma na myśli i zszokowana odskoczyła. - Nie, Izil! Boże. Odpowiedź brzmi: nie. - Brüx może mnie ocalić. Ja nie mogę już tego zrobić. Zużyłem swój. Potrzebny jest jeszcze jeden, żeby anulować moje życzenie. Mogłabyś go ode mnie zabrać. Proszę. Proszę! Brüx. Był życzeniem jeszcze potężniejszym niż gawriel, a jego moc była jednorazowa: jedyny sposób zdobycia go to własnoręcznie wyrwać sobie zęby. Wszystkie. Samemu.

Myśl, że miałaby wyrwać sobie zęby, jeden po drugim, przyprawiła ją o zawrót głowy. - Nie wygłupiaj się - wyszeptała, zdziwiona, że w ogóle ją o to poprosił. Ale z drugiej strony, był przecież szaleńcem, w tej chwili dokładnie tak wyglądał. Cofnęła się. - Nie poprosiłbym cię, wiesz o tym. Ale to jedyny sposób! Karou odeszła szybko, ze spuszczoną głową, i nie zatrzymała się ani nie odwróciła nawet po krzyku, który rozległ się za jej plecami. Górował nad chaosem panującym na placu Jemaa El-Fna i natychmiast przytłum:, pozostałe dźwięki. Brzmiał jak opętańcze zawodzenie, potok wysokich, cienkich dźwięków, inny niż wszystko, co kiedykolwiek słyszała. To na pewno nie był Izil. Niespotykany lament wzmagał się, falujący i drapieżny, a potem przełamał się niczym fala i zmienił się w język: mrukliwy, pozbawiony twardych głosek. Modulacja dźwięków wskazywała, że są to słowa, ale język był zupełnie obcy, nawet dla Karou, która w swojej kolekcji miała znajomość ponad dwudziestu języków. Odwróciła się i zauważyła, że wszyscy wokół także się odwracają, wykręcają szyje, a potem ich miny, wyrażające najpierw niepokój, zmieniają się w panikę, kiedy zlokalizowali źródło dźwięku. A potem ona też to zobaczyła. Potwór na plecach Izila nie był już niewidzialny.

Bezduszny ptak śmierci Karou nie rozumiała jego mowy, ale Akiva ją znal. - Serafinie, widzę cię! - zabrzmiał głos. - Znam cię! Bracie, bracie! Odpracowałem mój wyrok! Zrobię wszystko! Odpokutowałem, zostałem już ukarany... Akiva, nic nie rozumiejąc, wpatrywał się w stworzenie, które objawiło się na plecach staruszka. Było ubrane, z nadętego korpusu wyrastały mu chude ręce, ciasno oplecione wokół szyi Izila. Nieużywane nogi dyndały na plecach starca, a głowę miało nabrzmiałą, na-biegłą krwią; wyglądała, jakby mogła wybuchnąć, spektakularnie eksplodować wilgocią. Stworzenie było obrzydliwe. Fakt, że mówiło w języku serafinów, był zniewagą. Ta niestosowność sparaliżowała Akivę, więc stał, w zdumieniu wsłuchując się we własny język, a potem dopiero zrozumiał słowa. - Odcięli mi skrzydła, bracie! - Stworzenie wpatrywało się w Akivę. Oderwało jedną rękę od szyi Izila i wyciągnęło ją w błagalnym geście: Skręcili mi nogi, żebym musiał czołgać się po ziemi jak robak! Minęło tysiąc lat odkąd zostałem wykluczony, tysiąc lat męki, ale teraz przybyłeś, żeby mnie zabrać do domu! Do domu?

Nie. To niemożliwe. Na widok kreatury ludzie uciekali. Inni odwracali się w stronę, którą wskazywał, i patrzyli na Akivę. Zorientował się, że jest obiektem zainteresowania i omiótł tłum ognistym spojrzeniem. Niektórzy odsunęli się, modląc się szeptem. A potem jego oczy spoczęły na niebieskowłosej dziewczynie, która stała jakieś dwadzieścia metrów dalej. Wśród rozemocjonowanego tłumu była spokojna i jasna. I też na niego patrzyła. Wpatrywała się w obwiedzione czernidłem oczy, błyszczące w opalonej twarzy. Oczy koloru ognia, które krzesały iskry i wypalały w powietrzu rozżarzoną ścieżkę. Karou zadrżała. To nie było zaskoczenie, wywiązała się reakcja łańcuchowa różnych odruchów, zalała ją fala adrenaliny. W jej kończyny wstąpiło nagle życie, jakaś lekkość, pobudził je impuls ucieczki albo walki, chemiczny i dziki. Kto to? Zastanawiała się, usiłując opanować panoszący się w jej ciele popłoch. Oraz: co? Bo ten mężczyzna, stojący bez ruchu wśród szalejącego tłumu, z pewnością nie był człowiekiem. W nadgarstkach zadudnił jej puls, więc zacisnęła dłonie w pięści i czuła, że krew jej wrze. Wróg. Wróg. Wróg. Ta świadomość pojawiała się w rytmie bijącego serca: płomiennooki nieznajomy był wrogiem. Jego twarz - piękna, idealna, baśniowa - była zupełnie zimna. Karou miotała się pomiędzy chęcią natychmiastowej ucieczki a strachem przed odwróceniem się do niego plecami. To Izil ją oświecił. - Malak! - krzyczał, wskazując na mężczyznę. - Malak! Anioł.

Anioł? - Znam cię, bezduszny ptaku śmierci! Wiem, czym jesteś! - Izil odwrócił się do Karou i rozkazał: - Karou, córko marzeń, musisz się dostać do Brimstone'a. Powiedz mu, że serafini są tutaj. Wrócili. Musisz go ostrzec. Biegnij, dziecko, biegnij! Więc pobiegła. Przez plac Jemaa El-Fna, gdzie zrywających się do ucieczki blokowali zwabieni zamieszaniem. Torowała sobie drogę między nimi, kogoś odepchnęła, wpadła na wielbłąda i przeskoczyła przez zwiniętą spiralnie kobrę, pozbawioną kłów, więc nieszkodliwą, która wyskoczyła na nią. Zaryzykowała rzut oka przez ramię, ale nie widziała pościgu ani jego śladu. A jednak go czuła. Drżenie każdego nerwu. Jej ciało było pobudzone i gotowe do działania. Była ścigana, stała się łupem, a nie wzięła ze sobą noża, który zwykle nosiła ukryty w bucie. Sądziła, że na spotkaniu z hieną cmentarną nie będzie jej potrzebny. Biegła, zostawiła za plecami plac i wpadła w jedną z prowadzących do niego jak dopływy rzeki uliczek. Na targowiskach nie było już takich tłumów jak wcześniej, światła przygaszono, przebiegała więc przez miejsca całkiem ciemne, krokiem długim, lekkim i bezszelestnym. Usiłowała unikać kolizji i co chwilę odwracała się za siebie, ale nie widziała nikogo. Anioł. To słowo odbijało się echem w jej myślach. Była już blisko przejścia, jeszcze tylko jeden zakręt, kolejna ślepa uliczka i będzie na miejscu, skoro udało jej się dotrzeć aż tutaj. Coś się działo w powietrzu. Ciepło i dudniący odgłos skrzydeł. Zapadła ciemność, gdy jakiś kształt zasłonił księżyc. Coś opadało na Karou, na niewiarygodnych, monstrualnych skrzydłach. Gorąco, uderzenia skrzydeł i powietrze

przecinane ostrzem. Ostrzem. Odsunęła się, poczuła muśnięcie stali na ramieniu i osunęła się na rzeźbione drzwi, z których posypały się odłamki drewna. Złapała jeden z nich, ostry, i odwróciła się, by stanąć twarzą w twarz z napastnikiem. Zatrzymał się kawałek od niej, a koniec miecza opierał o ziemię. Och, pomyślała Karou, patrząc na niego. Och. To był anioł. Ujawnił się. Ostrze długiego miecza jarzyło się bielą w blasku rozżarzonych skrzydeł - lśniących, tak szerokich, że ocierały się o ściany domów po obu stronach uliczki, a każde pióro wyglądało jak płomień świecy rozwiewany przez wiatr. I te oczy. Jego spojrzenie było jak płonący lont wypalający powietrze pomiędzy nimi. Był najpiękniejszą istotą, jaką Karou w życiu widziała. W pierwszym odruchu, choć zupełnie nie w porę, przyszło jej do głowy, że musi go dobrze zapamiętać, żeby móc go potem narysować. Druga myśl uświadomiła jej, że nie będzie żadnego potem, bo on ją zaraz zabije. Podszedł tak szybko, że skrzydła zostawiły ślady na ścianach, i gdy Karou ponownie odskoczyła, pod powiekami widziała jego obraz. Miecz ranił ją znów, tym razem w ramię, ale znów uchyliła się od śmiertelnego pchnięcia. Była szybka. Zachowywała wokół siebie wolną przestrzeń i choć starał się jej to uniemożliwić, tańczyła, lekko, zwinnie, płynnie. Ich oczy znów się spotkały i poza zapierającym dech w piersi pięknem Karou zobaczyła w nich nieludzki wyraz. Zupełny brak litości. Znów zaatakował. Karou była szybka, ale nie mogła uniknąć jego miecza. Cios, wymierzony w jej gardło, tra-

fił w bark. Nie bolało - ból przyjdzie później, no chyba że była martwa, czuła tylko rozlewające się ciepło. Wiedziała, że to krew. Kolejne pchnięcie zablokowała kawałkiem drewna. Rozpadł się jak próchno i teraz trzymała w dłoni tylko odłamek starego drzewa o długości sztyletu. Żałosna namiastka broni. Ale kiedy anioł znów się zbliżył, dosko-czyła do niego i dźgnęła. Poczuła, że drewniane ostrze weszło w ciało. Karou raniła już kiedyś człowieka i nie znosiła tego uczucia; potworne doznanie penetracji żywego ciała. Odskoczyła, pozostawiając swoją zdobyczną broń w jego boku. Nie widziała ani bólu, ani zaskoczenia. Miał, jak pomyślała Karou, martwą twarz. Albo raczej żywą twarz człowieka o martwej duszy. To było przerażające. Odciął jej drogę ucieczki i obydwoje wiedzieli, że tym razem mu się nie wymknie. Słyszała okrzyki zdziwienia i przerażenia dochodzące z ulicy i z okien domów, ale skupiona była na aniele. Co to w ogóle znaczyło, anioł? Co powiedział Izil? Serafini wrócili. Słyszała wcześniej to słowo, serafini byli wysokim chórem aniołów, w każdym razie według angelologii chrześcijańskiej, co Brimstone wyjaśniał następująco: - Do ludzi czasem coś dociera - mówił. - Akurat tyle, żeby wymyślić sobie resztę. Wierzą w całą masę bajek, w których tkwi ziarno prawdy. - A więc co jest naprawdę? - dopytywała. - Jeśli ty jesteś w stanie to zabić albo to coś jest w stanie zabić ciebie, jest prawdziwe. Zgodnie z tą definicją anioł był całkiem prawdziwy. Podniósł miecz, a ona patrzyła. Skupiła się na tatuażach z czarnego tuszu biegnących wzdłuż jego palców. Wydawały się znajome, ale to uczucie minęło w chwili, gdy zdała sobie z niego sprawę, więc już tylko wpatrywała się

w swojego zabójcę i obojętnie zastanawiała się dlaczego. Nie mogła uwierzyć, że to jej ostatnie chwile. Przekrzywiła głowę, desperacko poszukując w nim jakiegokolwiek śladu... duszy... i nagle ją zobaczyła. Zawahał się. Maska zsunęła mu się tylko na ułamek sekundy, ale to wystarczyło, żeby Karou dojrzała nagłe uniesienie, falę uczucia, które złagodziło jego niewzruszone i irracjonalnie doskonale rysy. Rozluźnił szczęki, otworzył usta i uniósł brwi w nagłym zadziwieniu. W tej samej chwili zdała sobie sprawę, że w nadgarstkach dudni jej tętno i zacisnęła dłonie w pięści, jak wtedy gdy zobaczyła go po raz pierwszy. Tłoczyła się tam nie-wygasająca energia i Karou była pewna, że emanuje z jej tatuaży. Pod wpływem impulsu uniosła dłonie, nie w geście poddania, ale wnętrzem odważnie skierowanymi do zewnątrz, pokazując wymalowane tam oczy, które nosiła przez całe życie, choć nie wiedziała dlaczego. I coś się wydarzyło. To było jak eksplozja, gwałtowna fala powietrza wypełniła wąski przesmyk ulicy, a potem nastąpił wybuch. Cichy, bez oślepiającego światła, tak że ktoś przypatrujący im się z otwartymi ustami nic by nie zauważył, bo tylko dziewczyna uniosła ręce, ale Karou to poczuła i anioł też poczuł. Szeroko otworzył oczy, jakby coś zrozumiał, a zaraz potem potężna siła odepchnęła go i poleciał na ścianę sześć metrów za nim. Upadł na ziemię, skulił skrzydła, a miecz wylądował kawałek dalej. Karou wstała. Anioł ani drgnął. Ruszyła z miejsca i biegła. Cokolwiek się stało, wywołało ciszę, która ją śledziła. Słyszała tylko własny oddech, dziwacznie zwielokrotniony, jakby była w tunelu. Szybko wzięła zakręt i ze ślizgiem zahamowała, żeby uniknąć zderzenia z osłem, uparcie stojącym na środku ulicy. Przejście miała w zasięgu wzroku, ot, zwykłe drzwi wśród innych

tak samo zwykłych, ale jednak coś się zmieniło. W drewnie wypalony był czarny odcisk dłoni. Karou dopadła do nich i zaczęła walić pięściami z taką siłą, z jaką jeszcze nigdy nie próbowała dostać się do środka. - Isso! - krzyczała. - Wpuść mnie! Długa, potworna chwila, kiedy Karou oglądała się za siebie, a potem drzwi wreszcie stanęły otworem. Wpadła do środka, a potem wybuchła płaczem. To nie była Issa w dobrze znanym przedsionku, tylko marokańska kobieta z miotłą. O nie! Oczy kobiety zwęziły się i już otworzyła usta, żeby wrzasnąć, ale Karou nie czekała. Wepchnęła ją do środka, zatrzasnęła drzwi, a potem w panice dobijała się dalej. - Issa! Słyszała, że kobieta krzyczy i pcha drzwi od środka. Karou zaklęła i przytrzymywała je. Jeśli otworzy, magia przejścia nie zadziała. Poleciła po arabsku: - Proszę się odsunąć od drzwi! Zerknęła przez ramię. Na ulicy panowało zamieszanie, widziała machające ręce, ludzie krzyczeli. Na ośle nie robiło to najmniejszego wrażenia. Anioła nie było. Czyżby go zabiła? Nie. Cokolwiek się stało, wiedziała, że nie jest martwy. Przyjdzie. Ponownie zastukała do drzwi. - Isso, Brimstone, proszę! Nie było innej odpowiedzi, poza poirytowaną Arab-ką. Karou przytrzymywała drzwi stopą i cały czas waliła: - Isso! On mnie zabije! Isso! Wpuść mnie! Dlaczego to trwa tak długo? Sekundy, jak drobniaki zawieszone na sznurku, znikały jedna po drugiej. Drzwi skakały pod jej stopą, ktoś usiłował je otworzyć. Czy to Issa? A potem poczuła powiew gorąca. Tym razem nie zwlekała, przycisnęła drzwi plecami i uniosła ręce, żeby jej tatuaże mogły widzieć. Tym razem nie było eksplozji,

tylko wylądowanie energetyczne, od którego włosy uniosły się jej jak żmije Meduzy. Anioł zbliżał się z głową opuszczoną, ognistymi oczami patrzył spode łba. Szedł niepewnie, wyglądał, jakby walczył z wiatrem. Jakakolwiek siła kryła się w tatuażach Karou, odpychała go, ale nie zatrzymywała. Opuścił ręce, zacisnął je w pięści, a twarz miał dziką i był gotowy do zadawania bólu. Zatrzymał się na chwilę i spojrzał na nią, naprawdę spojrzał, jego oczy nie były już martwe, omiatały jej twarz, szyję, zjechały do wytatuowanych dłoni i wróciły na twarz. Tam i z powrotem, jak gdyby coś mu nie pasowało. - Kim jesteś? - zapytał i prawie nie rozpoznała w jego ustach mowy chimer, brzmiała tak miękko. Kim była? - Czy nie powinieneś dowiedzieć się, zanim kogoś zabijesz? Na plecach poczuła napieranie na drzwi. Jeśli to nie Issa, już po niej. Anioł zrobił krok w jej stronę, a Karou się odsunęła i drzwi stanęły otworem. - Karou - usłyszała ostry głos Issy. Odwróciła się i wpadła do środka, zatrzaskując za sobą drzwi. Akiva rzucił się za nią i otworzył drzwi po to tylko, żeby stanąć twarzą w twarz z rozwścieczoną kobietą, która zbladła i upuściła mu miotłę pod nogi. Dziewczyny już nie było. Stał przez chwilę, całkiem nieświadomy zamieszania. W głowie mu wirowało. Dziewczyna ostrzeże Brimstone'a. Mógł ją powstrzymać, bez trudu mógł ją zabić. Zamiast tego działał powolnie, pozwalając jej z wdziękiem odwrócić się i odejść. Dlaczego?

To proste. Bo chciał na nią patrzeć. Głupiec. I co takiego zobaczył albo myślał, że zobaczył? Odblask przeszłości, która nigdy nie wróci, widmo dziewczyny, która kiedyś, dawno temu, nauczyła go litości, a potem jej los obrócił te nauki wniwecz? Myślał, że pogasły w nim wszystkie iskry litości, a jednak nie był w stanie jej zabić. Potem ujrzał coś, czego się nie spodziewał: ręce Fatimy. Człowiek naznaczony diabelskimi oczami. Dlaczego? Była tylko jedna odpowiedź, tak prosta, że aż nieznośna. Tak naprawdę nie była człowiekiem.

Drugie drzwi W przedsionku Karou upadła na kolana. Oddychając ciężko, oparła się o wężowe zwoje ciała Issy. - Karou! - Issa przytuliła ją i obydwie pokryły się lepką krwią. - Co się stało? Kto ci to zrobił? - Nie widziałaś go? - zdziwiła się Karou. - Kogo? - Anioła... Issa zareagowała gwałtownie. Odskoczyła do tyłu jak wąż przed atakiem i zasyczała: - Anioł? Wszystkie jej węże - we włosach, wokół talii i na ramionach - wiły się razem z nią i syczały. Karou krzyknęła, jej rana zabolała pod wpływem gwałtownego ruchu. - Och, moja słodka. Wybacz. - Issa znów zmiękła, tuląc Karou jak dziecko. - Co masz na myśli, mówiąc o aniele? Na pewno nie... Karou popatrzyła na nią. Cienie się zbliżały. - Dlaczego chciał mnie zabić? - Kochanie, moje kochanie - zatroskała się Issa. Ściągnęła jej przecięty ostrzem miecza płaszcz i szalik, żeby obejrzeć ranę. Krew była gęsta i wciąż ciekła, a światło w przedsionku było przytłumione. - Tyle krwi!

Karou miała wrażenie, że ściany wolno wirują wokół niej. Czekała, aż wewnętrzne drzwi otworzą się, ale tak się nie stało. - Czy możemy wejść? - spytała słabym głosem. - Chcę do Brimstone'a. Pamiętała, jak podniósł ją i trzymał, kiedy wróciła zakrwawiona z Sankt Petersburga. Ufała mu i była spokojna, bo wiedziała, że jej pomoże. Zrobił to wtedy i zrobi teraz... Issa zwinęła przesiąknięty krwią szalik i usiłowała zrobić z niego opatrunek. - W tej chwili go nie ma, maleńka. - A gdzie jest? - Nie można mu przeszkadzać. Karou jęknęła. Chciała do Brimstone'a. Potrzebowała go. - Przeszkodź mu - powiedziała, a potem odpłynęła gdzieś, tracąc świadomość. Leciała w dół. Słyszała głos Issy, z daleka. A potem nic. Przed jej oczami jeden za drugim pojawiały się obrazy jak źle zmontowany film: oczy Issy i Yasri, bliskie, zaniepokojone. Miękkie dłonie, zimna woda. Sny: Izil i to coś na jego plecach, nalana twarz jak brązowo-purpurowy, posiniaczony owoc i anioł patrzący wprost na nią, jak gdyby chciał podpalić ją wzrokiem. Głos Issy, cichy i tajemniczy: - Co to może oznaczać, że pojawili się w świecie ludzi? I odpowiedź Yasri: - Musieli znaleźć drogę powrotną. Mimo ich dobrego mniemania o sobie zabrało im to dużo czasu. To nie sen. Karou odzyskiwała przytomność, jakby płynięła z wysiłkiem do odległego brzegu, i leżała w ciszy, słuchając. Znajdowała się w swoim dziecinnym łóżku, na

tyłach sklepu, wiedziała to, zanim jeszcze otworzyła oczy. Rany szczypały ją, a w powietrzu unosił się zapach uzdrawiającej maści. Na końcu rzędu regałów z książkami stały dwie chimery i rozmawiały szeptem. - Ale dlaczego zaatakował Karou? - syknęła Issa. - Chyba nie sądzisz...? Nie może o niej wiedzieć? - To Yasri. - Nie wygłupiaj się, oczywiście, że nie. - Znowu Issa. - Nie, jasne, że nie - odetchnęła Yasri. - Chciałabym, żeby Brimstone już wrócił. Jak myślisz, powinnyśmy po niego iść? - Wiesz, że nie wolno mu przeszkadzać. Niedługo powinien być z powrotem. - No tak. Potem zapadła krótka cisza i Issa przemówiła znowu. - Będzie bardzo zły. - Tak - zgodziła się Yasri, a w jej głosie słychać było strach. - O tak. Karou poczuła, że na nią patrzą, i starała się ze wszystkich sił sprawiać wrażenie nieprzytomnej. Nie było to trudne. Czuła się parszywie, ból promieniował do klatki piersiowej, ramienia i obojczyka. Rany po cięciach mieczem będą towarzyszyć bliznom po postrzale. Chciało jej się pić i wiedziała, że wystarczy cichy pomruk, żeby Yasri znalazła się przy niej i zaoferowała wodę i kojący dotyk, ale milczała. Miała o czym myśleć. - Nie mogli się o niej dowiedzieć - powiedziała Yasri. Dowiedzieć czego? Te tajemnice doprowadzały ją do szaleństwa. Chciała poderwać się i krzyknąć: Kim ja jestem?! Ale tego nie zrobiła. Udawała, że śpi, bo coś ją bardzo niepokoiło. Nie było Brimstone'a.

A on zawsze był. Nigdy wcześniej nie wpuszczono jej do sklepu w czasie jego nieobecności i na odstępstwo od tej reguły pozwoliła jedynie ta nadzwyczajna okoliczność, że prawie umarła. To była okazja. Karou zaczekała, aż Yasri i Issa odejdą, zerknęła spod rzęs, czy na pewno ich nie ma. Wiedziała, że gdy tylko się podniesie, sprężyny łóżka zaskrzypią, zdradzając jej zamiary, więc sięgnęła do oplątanego wokół nadgarstka sznurka z drobniakami. Kolejne życzenie zmarnowane na coś bezsensownego: prośba, żeby sprężyny były cicho. Wstała i poczekała chwilę, aż przestanie jej się kręcić w głowie i rany przestaną palić. Yasri i Issa zdjęły jej buty, zabrały też sweter i kurtkę, więc miała na sobie tylko bandaże, przesiąknięty krwią podkoszulek i dżinsy. Na bosaka minęła kilka gablotek, przeszła pod sznurkami ciężkimi od wielbłądzich i żyrafich zębów, potem przystanęła, nasłuchiwała i rozejrzała się po sklepie. Przy biurku Brimstone'a było ciemno, na miejscu Twigi też, nie paliły się latarnie, do których mogłyby zlatywać kolibro-ćmy. Issa i Yasri były w kuchni, poza zasięgiem jej wzroku, cały sklep był pogrążony w ciemności, co sprawiało, że drugie drzwi były jeszcze bardziej wyeksponowane, bo zza nich padało światło. Po raz pierwszy w życiu Karou drzwi były otwarte. Serce jej waliło, gdy się do nich zbliżała. Zamarła na moment z ręką na klamce, a potem uchyliła drzwi i zajrzała do środka.

Upadli Akiva znalazł Izila za kupą śmieci na Jemaa El-Fna. To stworzenie nadal przyczepione było do jego pleców. Tłoczyli się wokół nich przerażeni, pokrzykujący coś ludzie, ale gdy Akiva sfrunął z nieba, wzbudzając snopy iskier, rozpierzchli się we wszystkich kierunkach, kwicząc jak zarzynane świnie. Stworzenie wyciągnęło do Akivy rękę: - Bracie - lamentowało - wiedziałem, że po mnie wrócisz. Akiva zacisnął szczęki. Zmusił się do spojrzenia na to coś. W jego nabrzmiałej twarzy widać było echo dawnego piękna: migdałowe oczy, ładny nos i zmysłowe usta wyglądały perwersyjnie na tak żałosnym obliczu. Ale niezbity dowód jego pierwotnej natury znajdował się na plecach. Z łopatek sterczały mu kikuty skrzydeł. Niewiarygodne, to coś naprawdę było serafinem. Mógł być tylko jednym z Upadłych. Akiva słyszał o nich, ale nigdy nie zastanawiał się nad tym, czy opowieści były prawdziwe. W każdym razie nie do tej chwili, gdy stanął twarzą w twarz z dowodem na to, że istniały serafiny dawno temu wykluczone za zdradę i kolaborację z wrogiem, za karę zesłane na zawsze do ludz-

kiego świata. A więc to był jeden z nich i rzeczywiście, po upadku wylądował daleko od istoty, którą był wcześniej. Czas wykrzywił mu plecy, a napięte ciało zdawało się wybrzuszać na każdym kręgu. Bezużyteczne nogi dyndały za nim, co nie było efektem upływu czasu, tylko dziełem przemocy. Zostały brutalnie zmasakrowane, żeby nie mógł się na nich poruszać. Jak gdyby wystarczającą karą nie było wyrwanie mu skrzydeł. Nawet nie odcięcie, ale właśnie wyszarpanie - zniszczono mu też nogi, pozostawiając go, czołgającego się, na łasce obcego świata. Żył tak przez tysiąc lat i nie posiadał się z radości, ujrzawszy Akivę. Izil się nie cieszył. Chował się za cuchnącą górą śmieci, bojąc się Akivy bardziej niż tłumu. Razgut w ekstazie mamrotał: „bracie, mój bracie", a starszy człowiek, drżący od porażenia mięśni, usiłował wycofać się, ale nie miał dokąd pójść. Akiva zawisł nad nim, a blask jego obnażonych skrzydeł oświetlał tę scenę jak słońce. Razgut błagalnie wyciągał do Akivy ręce: - Mój wyrok dobiegł końca i przyszedłeś zabrać mnie z powrotem. Prawda, że tak właśnie jest, bracie? Zabierzesz mnie do domu i sprawisz, że będę znów kompletny. Że będę mógł chodzić, latać... - To nie ma nic wspólnego z tobą - powiedział Akiva. - Czego... Czego chcesz? - wykrztusił Izil w języku serafinów, którego nauczył się od Razguta. - Dziewczyny - odpowiedział Akiva. - Chcę, żebyś opowiedział mi o dziewczynie.

Świat oddzielny P o drugiej stronie drzwi Karou odkryła korytarz wyciosany w czarnej skale. Wychyliła się i zobaczyła, że tunel skręca po jakichś trzech metrach. Tuż przed zakrętem znajdowało się okno -wąski, zakratowany wykusz, umiejscowiony pod takim kątem, że nie mogła przez nie wyjrzeć z miejsca, w którym stała. Wpadało przez nie białe światło i malowało na posadzce prostokąty. Karou pomyślała, że to światło księżyca, i zaczęła się zastanawiać, jaki ujrzałaby krajobraz, gdyby podkradła się bliżej i wyjrzała. Gdzie znajdowało się to miejsce? Czy tak jak drzwi do sklepu mogło się otwierać na tysiące miast, czy to było coś zupełnie innego, najgłębsze odmęty brimstone'owego gdzieś tam, którego nie mogła pojąć? Wystarczyło kilka kroków i mogła się dowiedzieć choćby tego. Ale czy śmiała? Nadstawiała uszu. Coś słyszała, ale z bardzo daleka, jakby echo wołania pośród nocy. Korytarz był cichy. Zrobiła to. Podeszła bliżej. Kilka szybkich kroków na palcach i już była przy oknie. Wyglądała przez ciężkie, żelazne kraty. Patrzyła, co znajduje się po drugiej stronie. Napięte z emocji mięśnie twarzy rozluźniły jej się nagle pod wpływem gwałtownej paniki i szczęka dosłownie

jej opadła. W ostatniej chwili zmitygowała się i zamknęła usta, a potem skrzywiła się, gdy ostrym zgrzytnięciem zębów przerwała ciszę. Wychyliła się, obejmując wzrokiem scenę widoczną przed nią i pod nią. Gdziekolwiek się znajdowała, była pewna jednego: to nie był jej świat. Na niebie widać było dwa księżyce. To rzucało się w oczy najpierw. Dwa księżyce. Żaden nie był w pełni. Jeden, w kształcie półkola, jaśniał ponad jej głową, drugi, blady rożek, oświetlał tylko powierzchnię góry. Z tego, co widziała w ich świetle, zorientowała się, że przebywa w ogromnej twierdzy. Gigantyczne, okolone bramą mury obronne spotykały się z sześciokątnymi bastionami, a wewnątrz tej budowli znajdowało się potężne miasto. Karou znajdowała się w jednej z oblankowanych wież i zerkała z punktu obserwacyjnego, wysoko ponad wszystkim. Na pozostałych wieżach widziała sylwetki strażników. Gdyby nie dwa księżyce, mogłoby to być warowne miasto w Europie. Wykluczały to także kraty. Nie wiedzieć czemu miasto otoczone było kratami. Nigdy wcześniej nie widziała czegoś takiego. Zamykały się łukiem nad całą przestrzenią, biegnąc od jednych murów do drugich. Czarne jak żuki i brzydkie, obejmowały nawet wieże. Szybki rzut oka wykazał, że nie było żadnych dziur, pręty umieszczono tak blisko siebie, że nikt nie zdołałby się między nimi przecisnąć. Ulice i place zamknięte były przez kraty, jak gdyby znajdowały się w klatce, a światło księżyca kładło się na wszystkim zygzakowatymi cieniami. O co w tym chodziło? Czy te kraty miały zatrzymać coś w środku, czy powstrzymać coś z zewnątrz? 1 wtedy Karou zobaczyła uskrzydloną postać zlatującą w dół, z nieba. Prawie się wzdrygnęła i pomyślała, że oto jest odpowiedź na jej pytanie. Anioł - serafin - to była jej

pierwsza myśl; serce zaczęło jej walić, a rany pulsować. Ale to nie był on. To coś przeleciało nad nią i zniknęło, ale zdążyła zauważyć, że było to zwierzę, rodzaj uskrzydlonego jelenia. Czyżby chimera? Zawsze podejrzewała, że musi ich być więcej, ale widywała tylko czwórkę, która nie chciała zdradzić, czy są jeszcze inne prócz nich. Teraz pomyślała, że całe to miasto zamieszkują chimery, a poza murami jest jakiś świat, świat z dwoma księżycami, także zasiedlony przez chimery i aż musiała złapać się krat, żeby nie upaść, bo wszechświat wokół niej zdawał się drżeć i rozrastać. Istniał inny świat. Inny świat. Snując tak wiele teorii na temat tego, co znajduje się za drugimi drzwiami, nigdy nie pomyślała, że może tam być oddzielny świat, kompletny, razem z górami, kontynentami i księżycami. Z powodu utraty krwi była już i tak osłabiona, a to odkrycie sprawiło, że wszystko zaczęło się kołysać, więc uczepiła się krat. A potem usłyszała głosy. Blisko. Znajome głosy. Słuchała ich pomruków przez całe życie, gdy ich dziwaczne głowy pochylały się ku sobie, skupione na dyskusji o zębach. To Brimstone i Twiga zbliżali się do zakrętu korytarza. - Ondine przyniósł Thiago - mówił Twiga. - Głupiec - odparł Brimstone. - Czy on myśli, że armie mogą sobie pozwolić na jego utratę w zaistniałej sytuacji? Ile razy mówiłem mu, że dowódca nie musi walczyć na froncie? - To przez ciebie on nie zna strachu - powiedział Twiga, na co Brimstone zareagował parsknięciem, a parsknięcie rozległo się zaskakująco blisko. Karou prawie wpadła w panikę. Spojrzała na drzwi, którymi tu weszła. Nie uda jej się do nich dotrzeć. Zamiast tego wcisnęła się w wykusz okienny i zamarła w bezruchu.

Minęli ją, przeszli tak blisko, że mogła ich dotknąć. Karou przeraziła się, że wejdą do sklepu i zamkną za sobą drzwi, więżąc ją w tym dziwnym miejscu. Była gotowa krzyknąć, byle tylko ich powstrzymać, ale minęli wejście. Panika osłabła. Zamiast niej pojawiło się inne uczucie: gniew. Gniew na te wszystkie lata tajemnic, jak gdyby nie była godna poznania choćby najdrobniejszych szczegółów na temat jej życia. Gniew dodał jej odwagi i postanowiła za wszelką cenę dowiedzieć się więcej, tyle, ile się da, będąc tutaj. Podejrzewała, że taka okazja może się już nie powtórzyć. Kiedy więc Brimstone i Twiga skręcili na klatkę schodową, poszła za nimi. Schody wieży biegły spiralnie w dół. To wywołało u niej zawroty głowy: w dół i zakręt, w dół i zakręt, jak w transie, aż zaczęło jej się wydawać, że wpadła w sidła schodów i będzie tak schodziła do końca świata. Przez jakiś czas towarzyszyły jej wąskie okienka, ale wkrótce zniknęły. Powietrze robiło się zimne i nieruchome, a Karou miała wrażenie, że znajduje się pod ziemią. Słyszała strzępy rozmowy Brimstone'a i Twigi, ale nie dostrzegała w niej żadnego sensu. - Wkrótce będziemy potrzebowali więcej kadzidła -rzekł Twiga. - Będziemy potrzebowali więcej wszystkiego. Takich ataków nie było od dziesiątków lat. - To Brimstone. - Myślisz, że obserwują miasto? - A czemu nie? - Jak długo - zaczął Twiga drżącym głosem - jak długo jeszcze damy radę ich powstrzymywać? - Nie wiem. I kiedy Karou pomyślała, że nie zniesie ani jednego zakrętu więcej, dotarli do dna. Tutaj robiło się ciekawie. Naprawdę ciekawie.

Schody prowadziły do szerokiego, odbijającego echo korytarza. Karou musiała trzymać się z tyłu, żeby mieć pewność, że Brimstone i Twiga się oddalili, ale kiedy usłyszała, że ich głosy cichną, przytłoczona potęgą przestrzeni, w jakiej się znalazła, pospieszyła za nimi. Zdawało jej się, że jest we wnętrzu katedry. Tysiące lat wody przesączającej się między głazami wyczarowały katedrę z ziemi. To była ogromna naturalna jaskinia, która zamykała się na kształt prawie idealnego gotyckiego sklepienia. Stalagmity stare jak świat uformowane były w kolumny w kształcie potworów, a kandelabry wisiały tak wysoko, że wyglądały jak gwiazdy. W powietrzu unosił się silny zapach ziół i siarki, a między kolumnami kłębiły się smugi dymu, wprawianego w ruch podmuchami powietrza wpadąjącego tu przez niewidoczne szpary w kamiennych ścianach. Brimstone i Twiga szli długą nawą katedry. Nie było ławek dla wiernych, tylko stoły, kamienne stoły wielkie jak menhiry; tak ogromne, że potrzeba było chyba słoni, żeby je tam dostarczyć. W zasadzie były tak wielkie, że mogły udźwignąć ciało słonia i jeden z nich temu właśnie służył. Na stole leżał słoń. Chociaż... nie. To nie był słoń. Miał pazury na łapach i głowę będącą jakąś koszmarną fantazją na temat potężnego łba niedźwiedzia grizzly, razem z kłami. To było co innego. Chimera. Martwa. Na każdym ze stołów leżała martwa chimera, były ich dziesiątki. Dziesiątki. Karou, podekscytowana, rozedrgana, przenosiła wzrok z jednego stołu na drugi. Nie było dwóch takich samych chimer. Niektóre miały ludzkie cechy, na przykład głowę albo tułów, ale nie wszystkie. Była małpa z grzywą lwa, iguanopodobne coś, tak wielkie, że mogłoby uchodzić za smoka, nagie kobiece ciało z głową jaguara.

Brimstone i Twiga chodzili wśród nich, dotykali, badali. Na dłużej zatrzymali się przy mężczyźnie. On też był nagi. To typ, który Karou i Zuzana nazwałyby, z uśmieszkami koneserek, „egzemplarzem wzorcowym". Szerokie ramiona kontrastowały z wąskimi biodrami, umięśniony brzuch z wysklepionymi wszystkimi mięśniami, które Karou znała z kursów rysunku anatomicznego. Na potężnej klatce piersiowej miał białe włosy, takie same jak na głowie. Te, długie i miękkie, rozsypywały się na kamiennym stole. Nad nim wisiała chmura zapachu. Dochodził z rzeźbionej srebrnej latarni umieszczonej na haku nad jego głową, która wydzielała gęsty dym. Kadzielnica, pomyślała Karou, jak te używane w czasie katolickiej mszy. Brimstone położył na piersi mężczyzny dłoń i trzymał ją tak przez chwilę w geście, którego Karou nie potrafiła zinterpretować. Czułość? Smutek? Kiedy on i Twiga odeszli i zniknęli w cieniu okrywającym odległy kraniec nawy, wyszła z ukrycia i podeszła do stołu. Kiedy się zbliżyła, zauważyła, że białe włosy mężczyzny nie pasowały do niego. Był młody, nie miał zmarszczek. Był bardzo przystojny, choć blady i pośmiertnie stężały. Nie wyglądał do końca realnie. Nie był do końca człowiekiem, choć bliżej mu było do tego niż większości tutaj. W połowie ud ciało i mięśnie jego nóg przechodziły w pokryte białym futrem uda wilka, z wykrzywioną po psiemu łapą i czarnymi pazurami. Zauważyła też, że ma kombinowane dłonie: szerokie, z grzbietami pokrytymi futrem, jak łapy, ale z ludzkimi palcami, przechodzącymi w pazury. Leżały wnętrzami do góry, jak gdyby ktoś je tak ułożył i dzięki temu Karou zobaczyła, co znajdowało się na jego skórze. Na środku każdej dłoni wytatuowane miał takie oko jak ona.

Zszokowana cofnęła się o krok. To było coś. Ważnego, decydującego. Ale co mogło oznaczać? Odwróciła się do następnego stołu, do istoty z grzywą lwa. Miała małpie dłonie i czarną skórę, ale mimo to widać było wymalowane na niej oczy. Wędrowała tak od stołu do stołu. Nawet podbicia stóp słoniowatej istoty były naznaczone. Każde z tych martwych stworzeń miało wytatuowane oczy, tak jak ona. Myśli tłukły jej się w głowie, a serce waliło jej w piersi. O co chodziło? Znajdowały się tu dziesiątki chimer, nagich i martwych, choć na ich ciałach nie widać było żadnych ran. Leżały w zimnie, na blatach, jak w jakiejś podziemnej katedrze. Jej własne tatuaże w jakiś sposób łączyły ją z nimi, ale nie mogła sobie jeszcze wyobrazić jak. Wróciła do pierwszego stołu z białowłosym mężczyzną i pochyliła się nad nim. Czuła pachnący dym unoszący się z kadzielnicy i przez moment zaniepokoiła się, że włosy jej nim przesiąkną i zdradzą Yasri i Issie, gdzie była. Sklep. Myśl o powrocie na górę tą niekończącą się spiralą schodów sprawiła, że zapragnęła zwinąć się w pozycji embrionalnej i tu pozostać. Rany ją szarpnęły. Krew sączyła się przez bandaże, a balsam Yasri parował. Bolało. Ale... To miejsce. Ci umarli. Wyczerpana utratą krwi Karou czuła się niegodna tajemnicy. Otwarta dłoń mężczyzny spoczywała tuż przed nią, tatuaż ją kusił. Położyła rękę tuż obok, żeby porównać znaki, ale na jego rysunek padał cień, więc przesunęła ją bliżej światła. Znaki były identyczne. Przytłumione zmysły ostrzegły ją za późno, bo zastanawiała się akurat nad czymś innym. Ta dłoń, martwa dłoń... Była ciepła. Nie była martwa. On nie był martwy. Błyskawiczny ruch i poderwał się, opadając na kolana. Dłonią, spoczywającą w jej dłoniach, złapał ją za gardło,

uniósł do góry i przycisnął do kamiennego stołu. Jej głowa. Na stole. Wzrok jej się mazał. Kiedy odzyskała jasność widzenia, zobaczyła go nad sobą, z bladymi oczami i wargami odsłaniającymi kły. Nie mogła oddychać. Ściskał ją za gardło. Złapała go za rękę, zacisnęła palce i usiłowała go zepchnąć, podkulić kolana, a potem kopnąć. Poluźnił uścisk i spazmatycznie łapała oddech, chcąc zawołać pomocy, ale znów był nad nią, ciężki, nagi i upiorny, a ona walczyła z całych sił, z zażartością, która zepchnęła ich ze stołu na podłogę. Zapanował chaos, szamotanina, a jego obnażone ramiona były tak silne, że nie mogła się od nich uwolnić. Był na niej, obejmował jej nogi i patrzył na nią, ale z jego oczu znikał szalony wyraz. Przestał obnażać zęby, wyglądał znów jak człowiek, prawie, znów był piękny, choć nadal przerażający i... zakłopotany. Złapał ją za nadgarstki, zmusił do otwarcia dłoni, żeby zobaczyć jej tatuaże, a potem gwałtownie popatrzył na nią. Objął wzrokiem ją całą, tak że poczuła się naga, i zawarczał, co przyprawiło ją o dreszcze. - Czym jesteś? Nie mogła odpowiedzieć. Serce waliło jej jak młotem. Rany szarpały. Poza tym, jak zwykle, nie znała na to pytanie odpowiedzi. - Kim jesteś? - Chwycił ją za nadgarstki, uniósł, cisnął z powrotem na kamienny stół i znów znalazł się nad nią. Ruchy miał płynne i zwierzęce, zęby wystarczająco ostre, by rozszarpać jej gardło, i w jednej chwili Karou ujrzała finał swojej wyprawy przez drugie drzwi: skończy w kałuży krwi. Wzięła głęboki wdech. I krzyknęła.

Bitwa nie z potworami Dziewczyna? - Izil zerknął na Akivę. - Masz na myśli Karou? Karou? Akiva znał to słowo. W języku wroga oznaczało nadzieję. A więc nie tylko nosiła tatuaże, ale miała imię chimer. - Kim ona jest? - dopytywał się. Choć przerażony, staruszek wyprostował się i zapytał: - A czemu chcesz to wiedzieć, aniele? - Ja tu zadaję pytania - odparł Akiva. - I dobrze ci radzę, odpowiadaj na nie. Niecierpliwił się, bo chciał się już spotkać z resztą, ale nie mógłby znieść nierozwiązanej zagadki. Jeśli nie dowie się teraz, kim jest dziewczyna, nie dowie się nigdy. Starając się pomóc, Razgut podpowiedział: - Smakuje jak nektar, trochę jak sól. Jak nektar, sól i jabłka. Jak pyłek kwiatowy, gwiazdy i zawiasy. Smakuje jak baśnie. Jak zaczarowana łabędzica o północy. Jak śmietanka na końcu lisiego języka. Smakuje jak nadzieja. Akiva stał z kamienną twarzą, z niewiadomego powodu poruszony myślą, że ta obrzydliwa kreatura mogła skosztować dziewczyny. Zaczekał, aż Razgut skończy, a potem powiedział, głosem z głębi gardła:

- Nie pytam, jak smakuje. Pytam, kim jest. Izil wzruszył ramionami i zamachał rękami, starając się wyglądać nonszalancko: - To zwykła dziewczyna. Umie rysować. Jesl dla mnie miła. Co więcej mogę ci powiedzieć? Mówił bez zająknienia i Akiva zdał sobie sprawę, że on sądzi, że uda mu się ją ochronić. To było szlachetne, ale i żałosne. Nie miał czasu na gierki, więc zdecydował się na bardziej zdecydowane środki. Chwycił Izila za przód koszuli, Razguta za jeden z kikutów skrzydeł i poderwał się z nimi w powietrze, jak gdyby nic nie ważyli. Wystarczyło kilka uderzeń skrzydłami, żeby Marrakesz zalśnił pod nimi. Izil wrzeszczał i zacisnął mocno oczy, ale Razgut był cicho, a jego twarz wyrażała tak niewysłowioną tęsknotę, że Akiva poczuł w sercu ukłucie li tości, boleśniejsze niż ta drewniana drzazga, którą wbiła mu Karou. Zaskoczyło go to. Przez lata nauczył się znieczulać i uwierzył, że litość i miłosierdzie w nim wygasły, ale dzisiejszego wieczoru doświadczył słabych przejawów obydwu tych uczuć. Powoli obniżał lot, pikując jak drapieżny ptak, i wylądował na szczycie najwyższego meczetu w mieście. Gramolili się, usiłując się czegoś złapać, ale ślizgali się po gładkim dachu, desperacko szukali jakiegoś podparcia dla rąk i nóg, aż wreszcie spoczęli na dekoracyjnym gzymsie, który chronił ich przed runięciem w dół, na dachy meczetu, położone dziesiątki metrów pod nimi. Twarz Izila była poszarzała, oddychał z trudem. Kie dy Razgut wdrapał się na plecy staruszka, niebezpiecznie zachwiali się nad krawędzią dachu. Izil wydał strumień spanikowanych poleceń: ma się skulić, nie ruszać, chwy cić czegoś. Akiva stał nad nimi. Za nim pofałdowane grzbiety gór Atlas jaśniały w świetle księżyca. Wiatr rozwiewał pióra

w kształcie płomieni i sprawiał, że wyglądały, jakby tańczyły, a w jego oczach widać było żar. - A teraz, jeśli chcesz żyć, powiedz mi to, co chcę wiedzieć. Kim jest dziewczyna? Izil, który w panice zerknął za krawędź dachu, powiedział szybko: - Nic dla ciebie nie znaczy, jest niewinna... - Niewinna? Ma na sobie tatuaż, dostarcza temu diabelskiemu czarownikowi zęby. To nie jest definicja niewinności. - Nie rozumiesz. Jest niewinna. Po prostu dla niego pracuje, to wszystko. Naprawdę była tylko służącą? Ale to nie tłumaczyło rysunków oczu na dłoniach. - Dlaczego ona? - Jest przybraną córką Dealera Marzeń, zresztą nazywaj ją, jak chcesz. Wychował ją od niemowlęcia. Akiva przemyślał to. - Skąd się wzięła? - Przyklęknął, żeby znaleźć się bliżej twarzy Izila. To było bardzo ważne pytanie. - Nie wiem. Naprawdę! Pewnego dnia po prostu się pojawiła, tulił ją w ramionach i odtąd była już zawsze. Nie wyjaśniał tego. Myślisz, że Brimstone o czymś mi mówił? Gdyby tak było, może wciąż byłbym człowiekiem, a nie mułem. - Wskazał na Razguta i zaniósł się szaleńczym śmiechem. - Uważaj, czego sobie życzysz, mówił Brimstone, ale ja nie słuchałem i popatrz, jak skończyłem. Łzy napływały do pomarszczonych kącików jego oczu, a on śmiał się i śmiał. Akiva był niewzruszony. Ale problem w tym, że wierzył w słowa garbusa. Niby czemu Brimstone miałby mówić cokolwiek swoim ludzkim sługom, szczególnie takim szalonym głupcom? Ale skoro Izil nie wiedział, jak Akiva

miał się czegoś dowiedzieć? Starzec był jedynym źródłem informacji, ale to i tak trwało już za długo. - Więc powiedz mi, gdzie ją znaleźć - zażądał. - Dobrze cię znała. Na pewno wiesz, gdzie mieszka. W oczach starca widać było rozpacz. Z mlaśnięciem umiejscowił zęby z powrotem w jamie ustnej. - Nie mogę ci tego powiedzieć. Ale... Ale... Ale mogę powiedzieć ci co innego. Zdradzę ci sekrety! O twojej własnej rasie. Dzięki Razgutowi wiem o serafinach o wiele więcej niż o chimerach. Targował się, wciąż mając nadzieję, że ochroni Karou. Akiva powiedział: - Myślisz, że mógłbyś mnie zaskoczyć czymkolwiek na temat mojej rasy? - Razgut opowiadał różne historie... - Świat Upadłych. Czy zdradził ci, dlaczego zosta! wykluczony? - Tak, ja to wiem - odparł Izil. - Ale zastanawiam się, czy ty wiesz. - Znam swoją historię. Izil się roześmiał. Jeden policzek przyciskał do dachu meczetu, więc śmiech brzmiał raczej jak charkot. - Historia obrasta mitami tak samo, jak książki pokrywają się pleśnią. Może powinieneś zapytać kogoś, kto tam był, setki lat temu. Może zapytasz Razguta? Akiva spojrzał chłodno na rozdygotanego Razguta, który powtarzał szeptem swoją nieustającą prośbę: - Zabierz mnie do domu, proszę, bracie, zabierz mnie do domu. Już odpokutowałem, zostałem ukarany, zabierz mnie do domu. - Nie muszę go o nic pytać - odparł Akiva. - Ach tak? Rozumiem. Ktoś powiedział kiedyś: „Wszystko, czego trzeba w życiu, to ignorancja i pewność siebie, dzięki temu sukces ma się jak w banku". To

Mark Twain. Miał wspaniałe wąsy. Mędrcy często takie mają. Kiedy Akiva na niego patrzył, coś w starszym człowieku się zmieniało. Uniósł głowę i zerknął poza kamienny gzyms, który chronił go przed śmiercią. Szaleństwo zdawało się ustępować, o ile w ogóle nie było tylko grą. Był odważny, a biorąc pod uwagę okoliczności, robiło to wrażenie. Grał na zwłokę. - Spokojnie, staruszku - powiedział Akiva. - Nie przybyłem tu, żeby zabijać ludzi. - Więc skąd się tu wziąłeś? Nawet chimery tu nie przychodzą. Ten świat nie jest miejscem dla potworów. - Potworów? No cóż. Ja nie jestem potworem. - Nie? Razgut też uważa, że nim nie jest. Prawda, mój potworze? Zadał to pytanie niemal czule i Razgut odpowiedział: - Nie jestem potworem. Jestem serafinem, bytem z ognia, wykutym w innej epoce, w innym świecie. - Łapczywie spoglądał na Akivę. - Jestem taki jak ty, bracie. Taki jak ty. Akivie nie spodobało się to porównanie. - Nie mam z tobą nic wspólnego, kaleko - powiedział tak kwaśnym tonem, że Razgut się wzdrygnął. Izil podniósł rękę, żeby poklepać ramię, które niczym imadło oplatało mu szyję. - No już, już - powiedział tonem, w którym brzmiała nutka współczucia. On tego nie widzi. To cecha potworów, że same się tak nie postrzegają. Pewien smok, który grasował w wiosce i pożerał dziewice, gdy usłyszał krzyk: „Potwór!", obejrzał się za siebie. - Wiem, kim są potwory. - Tygrysie oczy Akivy pociemniały. Wiedział to bardzo dobrze. Chimery sprawiły, że jedynym życiem, jakie znał, była wojna. Miały tysiące potwornych kształtów i bez względu na to, ile udało się ich zabić, pojawiały się wciąż nowe.

Izil odpowiedział: - Ktoś kiedyś powiedział: „Gdy walczysz z potworami, stajesz się jednym z nich. Gdy spoglądasz w otchłań, otchłań spogląda na ciebie". To Nietzsche. Wyjątkowe wąsy. - Powiedz mi... - zaczął Akiva, ale Izil mu przerwał. - Zastanawiałeś się kiedyś, czy to potwory tworzą wojny, czy wojny tworzą potwory? Wiele widziałem, aniele. Są armie partyzantów, które zmuszają małych chłopców, by zabijali swoje rodziny. Coś takiego wyrywa duszę i zostaje po niej miejsce, w którym może rozwinąć się bestia. A wojsko potrzebuje bestii, prawda? Wychowują bestie, żeby miał kto za nich zabijać. A najgorsze jest to, że wydartej duszy nie da się już odzyskać. Zwykle. - Spojrzał na Akivę przenikliwie. - Ale może się udać, gdybyś kiedyś zdecydował się odzyskać swoją. Akiva się wściekł. Iskry posypały się z jego skrzydeł, a wiatr poniósł je ponad dachami Marrakeszu. - Niby czemu miałbym to zrobić? Tam, skąd przychodzę, starcze, dusza jest potrzebna tak samo jak zmarłemu zęby. - Mówisz jak ktoś, kto pamięta, jak to było mieć duszę. Akiva pamiętał. Wspomnienia były jak ostrza noża, które zwracały się przeciwko niemu. - Martw się o swoją duszę, nie o moją. - Moja dusza jest czysta. Nigdy nikogo nie zabiłem. Ale ty to co innego! Spójrz na swoje dłonie! Akiva nie zrobił tego, ale odruchowo podkulił palce. Na palcach miał wytatuowane linie. Każda z nich oznaczała jednego zabitego wroga. Jego dłonie były całe w kreskach. - Ilu? - zapytał Izil. - Pamiętasz czy straciłeś rachubę? Drżący szaleniec, którego Akiva porwał prosto z ulicy, szedł na całość. Siedział, a przynajmniej starał się siedzieć, mimo Razguta przygniatającego mu plecy. Ten patrzył to

na swojego ludzkiego niewolnika, to na anioła, który, jak wierzył, ocali go. Akiva doskonale wiedział, ile morderstw upamiętnionych jest na jego dłoniach - A co z tobą? - Zaatakował Izila. - Ile zębów przez te wszystkie lata? Nie sądzę, żeby tobie udało się je zliczyć. - Zębów? Ale ja biorę zęby tylko od zmarłych. - I sprzedajesz je Brimstone'owi. Wiesz, co to oznacza? Że jesteś kolaborantem. - Kolaborantem? To tylko zęby. On z nich robi naszyjniki, widziałem. To tylko zęby na sznurkach. - Myślisz, że on robi naszyjniki? Głupiec! Przyczyniłeś się do naszej wojny, ale byłeś zbyt głupi, żeby to zauważyć. I ty mi mówisz, że walka z potworami zrobiła ze mnie potwora? A co z ciebie zrobiło zadawanie się z diabłami? Izil gapił się na niego z otwartymi ustami, a potem stwierdził, nagle wszystko rozumiejąc: - Ty wiesz. Wiesz, co on robi z zębami. Akiva odparł z goryczą: - Tak, wiem. - Więc powiedz... - Milcz! - rozkazał Akiva, bo jego cierpliwość się wyczerpała. - Ty mów, gdzie ją znaleźć. Twoje życie nic dla mnie nie znaczy. Rozumiesz? Usłyszał w swoim głosie agresję i ujrzał się jakby cudzymi oczami, jak grozi tym nieszczęsnym, skończonym istotom. Co by pomyślała Madrigal, gdyby go teraz zobaczyła? Ale nie mogła go zobaczyć. O to chodziło. Madrigal umarła. Starzec miał rację. Był potworem, ale stało się tak z powodu jego wrogów. Nie życie spędzone na polu walki uczyniło z niego tego, kim był. Stało się tak z powodu jednego wydarzenia, aktu, o którym nie umiał mówić, zapo-

mnieć ani którego nie potrafił wybaczyć. Z tego powodu poprzysiągł zemstę i zniszczenie królestwa. - Myślisz, że nie zmuszę cię, żebyś mówił? Izil odpowiedział z uśmiechem: - Tak, myślę, że tego nie zrobisz. A potem rzucił się z dachu meczetu, ciągnąc za sobą Razguta. Polecieli sześćdziesiąt metrów w dół i roztrzaskali się na dachach pod nimi.

Nie kto, tylko co Wnętrze katedry rozbrzmiało krzykiem Karou, który rozpierzchł się jak symfonia, a odbite echem dźwięki zderzały się ze sobą, wypełniając jej głosem całą przestrzeń. A potem głos ucichł. Chimera uciszyła ją uderzeniem na odlew, po którym zsunęła się z kamiennego blatu i przewróciła metalowy stojak z kadzidłem, który narobił hałasu. Skoczył za nią i myślała, że zębami rozszarpie jej gardło, jego twarz była tak blisko niej, kiedy nagle... Odpadł od niej, odciągnięty w tył Brimstone tu był. Karou jeszcze nigdy tak się nie cieszyła na jego widok. - Brimstone... - wykrztusiła i zamilkła. Ulga się rozpłynęła. Jego krokodyle źrenice były cienkie jak czarne ostrza noża, jak zawsze, kiedy był wściekły, ale jeśli myślała, że widziała go kiedyś wściekłego, czas było zrewidować poglądy na wściekłość. Czas stanął, gdy usiłował opanować szok wywołany jej widokiem, a jej wydawało się, że pomiędzy poszczególnymi uderzeniami serca mijała wieczność. - Karou? - warknął z niedowierzaniem, a usta wykrzywił w straszliwym grymasie. Oddychał szybko i chrapliwie, gdy wyciągał do niej rękę z zagiętymi pazurami.

Stojący za nim białowłosy wilk dopytywał się: - Kto to jest? - Nikt - odwarknął Brimstone. Karou pomyślała, że może powinna uciekać. Ale było za późno. Szybki ruch i Brimstone chwycił ją za ramię tuż nad owiniętą przesiąkłym bandażem raną zadaną przez anioła i zmiażdżył w uścisku. Pod powiekami Karou pojawiło się światło i aż jęknęła. Złapał ją za drugie ramię i uniósł do góry tak, że jej twarz znajdowała się tylko o kilka centymetrów od jego twarzy. Bosymi stopami szukała oparcia, ale nie znalazła. Ramiona miała unieruchomione, pazurami wbijał się jej w skórę. Nie mogła się ruszać, pozostało jej tylko wpatrywanie się w jego oczy, które jeszcze nigdy nie wydawały jej się tak obce, tak zwierzęce. - Oddaj mi ją - powiedziała chimera. - Musisz odpoczywać, Thiago. Powinieneś spać. Zajmę się nią. - Zajmiesz się nią? Jak? - Thiago żądał odpowiedzi. - Nie będzie nas już niepokoić. Kątem oka Karou zobaczyła Twigę z jego długą, zagiętą szyją na wiszących ramionach, więc odwróciła się do niego, ale wyraz jego twarzy był jeszcze straszliwszy niż Brimstone'a, bo wyrażał jednocześnie szok i przerażenie, jak gdyby wiedział, że zobaczy coś, czego wolałby nie widzieć. Karou wpadła w panikę. - Zaczekaj - sapnęła, wijąc się w uścisku Brimstone^. - Czekaj, czekaj... Ale on już ruszył, skierował się w stronę schodów, pokonując je szybko, w susach. Nie przejmował się nią i czuła się jak lalka w rękach dziecka, ocierana o ściany na zakrętach i obijana o mury, wysuwająca mu się z rąk i podrzucana jak rzecz. Przy drzwiach do sklepu znaleźli się szybciej, niż sądziła, że to w ogóle możliwe, a może po

prostu straciła na jakiś czas przytomność. Rzucił nią przez próg. Nie wylądowała na własnych nogach, tylko upadła, zahaczając policzkiem o kant krzesła tak boleśnie, że zobaczyła gwiazdy. Brimstone zatrzasnął drzwi i rzucił się na nią: - Coś ty sobie myślała? - huknął. - Nie mogłaś wybrać gorszego momentu. Głupie dziecko! A wy! - zwrócił się do Issy i Yasri, które wybiegły z kuchni i oddychały szybko, przerażone. Wzdrygnęły się. Ustaliliśmy, że jeśli ma tu z nami zostać, musimy ustanowić reguły. Nienaruszalne. Tak było? - Tak, ale... - zaczęła Issa, ale Brimstone zajął się z powrotem Karou i podniósł ją z podłogi. - Widział twoje dłonie? - pytał. Jeszcze nigdy nie słyszała takiego tonu w jego głosie. Brzmiał jak kamień tarty o kamień. Przenikał jej czaszkę. Tak mocno trzymał ją za ramiona. Zrobiło jej się biało przed oczami i wystraszyła się, że zemdleje. - Widział? - powtórzył głośniej. Wiedziała, że prawidłową odpowiedzią byłoby „nie", ale nie potrafiła skłamać. - Tak. Tak! - wy dyszała. Od jego wycia przeszły ją dreszcze gorsze niż cokolwiek innego tej nocy. - Czy wiesz, co zrobiłaś? Nie wiedziała. - Brimstone! - zaskrzeczała Yasri. - Brimstone, ona jest ranna! Kobieta-papuga trzepotała rękami, jakby to były skrzydła. Starała się zepchnąć ręce Dealera Marzeń z rany Karou, ale ją odtrącił. Zawlókł ją do drzwi wejściowych i otworzywszy je, wystawił za próg. - Zaczekaj! - zawołała Issa. - Nie możesz jej wyrzucić ot, tak... Ale on nie słuchał.

- Wynoś się! Już! - warkną! do Karou. - Odejdź! - Otworzył zewnętrzne drzwi, co stanowiło kolejny wyraz jego gniewu, bo te drzwi nigdy nie były otwarte jednocześnie, nigdy, to było zabezpieczenie przed intruzami, i ostatnie, co zobaczyła, zanim popchnął ją mocno i zatrzasnął drzwi, była jego wykrzywiona w furii twarz. Tak nagle wypuszczona z mocnego uścisku zrobiła bezwładnie kilka kroków w tył, a potem potknęła się o krawężnik i upadła. Siedziała na ulicy oszołomiona, bosa, z krwawiącą raną, słaba i zdyszana w płatkach topniejącego śniegu. Jej myśli miotały się od ulgi, że wypuścił ją żywą, bo przez chwilę spodziewała się czegoś o wiele gorszego, po niedowierzanie, że wyrzucił ją ranną i nieubraną na mróz. Oszołomiona i skołowana, nie bardzo wiedziała, co robić. Zaczynała się trząść. Było lodowato, a ona, oprócz krwi, była teraz przesiąknięta śnieżną breją. Podniosła się i stała tak, niepewnie. Jej mieszkanie znajdowało się dziesięć minut drogi stąd. Stopy już ją paliły od zimna. Wpatrywała się w drzwi - bez zaskoczenia przyjmując teraz obecność czarnego odcisku dłoni na ich powierzchni i myślała, że muszą się zaraz otworzyć. Że Issa przyniesie jej choćby płaszcz i buty. Na pewno. Ale drzwi się nie otwierały, ani teraz, ani za chwilę, ani za następną. Na końcu ulicy przejechał samochód, tu i tam z mieszkania dochodził śmiech albo odgłosy kłótni, ale w pobliżu nie było nikogo. Karou zaszczękała zębami. Objęła się ramionami, choć była to niewielka pociecha, i wpatrywała się w drzwi, bo nie potrafiła przyjąć do wiadomości, że Brimstone tak po prostu ją tu zostawił. Zimno i smutek spowodowały wreszcie, że łzy rozżalenia napłynęły jej do oczu. Odwróciła się, ciaśniej oplotła ramionami i na sparaliżowanych nogach powlokła się do domu. Po drodze

kilka osób gapiło się na nią z ciekawością, kilka zaoferowało pomoc, co zignorowała, i dopiero pod drzwiami domu, do których dotarła, drżąc konwulsyjnie, i sięgnęła do kieszeni płaszcza po klucze, zdała sobie sprawę, że ich nie ma. Nie ma płaszcza, nie ma kluczy, nie ma miedziaków, które mogłaby poprosić o otwarcie drzwi. - Cholera, cholera, cholera - klęła Karou, a zamarzające łzy ściekały jej po policzkach. Miała tylko sznurek drobniaków, oplecionych wokół nadgarstka. Złapała jednego i wypowiedziała życzenie, ale nic się nie wydarzyło. Drobniaki miały za małą moc, żeby otworzyć drzwi. Już miała dzwonić do sąsiadów, kiedy wyczuła za plecami delikatny ruch. Działała odruchowo. Poczuła na ramieniu rękę i nie myślała, tylko zadziałała instynktownie. Sięgnęła do tej ręki i pochylając się, wzięła na plecy ciężar osoby za nią. Człowiek uniósł się, a Karou o sekundę za późno rozpoznała głos, mówiący: - Chryste, Roo, wszystko okej...? Kaz przefrunął nad jej ramieniem i uderzył w szklane skrzydło drzwi. Szkło popękało, a on z głuchym łupnięciem huknął o ziemię. Karou stała bez ruchu i uświadomiła sobie, że tym razem nie miał zamiaru jej przestraszyć, a teraz leżał na progu wśród odłamków szkła. Powinna coś poczuć -może żal? - ale nie czuła nic. Przynajmniej problem zamkniętych drzwi sam się rozwiązał. - Nic ci się nie stało? - zapytała beznamiętnie. Był w szoku i tylko zamrugał, a ona się rozejrzała. Nie było krwi. Szkło rozprysło się na prostokątne kawałki. Nic mu nie było. Przeszła nad nim i poszła do windy. Przerzucenie Kaza przez bark wyczerpało resztkę sił, jakie jej zostały, i nie była pewna, czy da radę wspiąć się po

sześciu kondygnacjach schodów. Drzwi windy otworzyły się i weszła do środka, stojąc twarzą do Kaza, który wciąż się nie poruszał. Patrzył na nią. - Czym ty jesteś? - spytał. Nie kim, tylko czym. Nie odpowiedziała. Drzwi zamknęły się i została sama ze swoim lustrzanym odbiciem, w którym zobaczyła to, co widział Kaz. Miała na sobie tylko przemoczone dżinsy i biały podkoszulek, który miejscami był zupełnie prze zroczysty. Niebieskie włosy owinęły jej się wokół szyi nie bieskimi strąkami, jak żmije Issy, a wyglądające na prze rdzewiałe bandaże zwieszały jej się z ramion. Mimo krwi skórę miała przezroczystą, prawie niebieską, a sama była skulona i trzęsła się jak narkoman. Już to wystarczyło, ale najbardziej wstrząsnęła nią jej własna twarz. Policzek byl posiniaczony od uderzenia, kiedy Brimstone pchnął ją na krzesło, szczęki miała zaciśnięte, a głowę pochyloną, więc jej oczy kryły się w cieniu. Pomyślała, że gdyby zobaczyła się na ulicy, wolałaby nadłożyć drogi, byle tylko uniknąć spotkania ze sobą. Wyglądała... jakby nie była człowiekiem. Drzwi windy rozsunęły się z piknięciem i wyszła na korytarz. Musiała wyjść przez okno, dostać się na balkon, wybić szybkę w drzwiach i w ten sposób wejść do mieszkania. Udało się w ostatniej chwili, bo siły zupełnie ją opuściły, a dygot odebrał kontrolę nad własnym ciałem. Ale była na miejscu i ściągała mokre ubranie. Weszła do łóżka, otuliła się kocem, zwinęła w kłębek i się rozpłakała. Kim jesteś? - zapytała sama siebie, przypominając sobie pytanie anioła i wilka. Ale to pytanie Kaza rozbrzmiewało jej w uszach echem, które nie chciało zamilknąć. Czym jesteś? Czym?

Prawdziwa historia Karou cały weekend spędziła samotnie w swoim mieszkaniu, z gorączką, posiniaczona, poraniona, pocięta i nieszczęśliwa. Zwleczenie się z łóżka w sobotę było męką. Wydawało jej się, że mięśnie ma poranione obcęgami, wystarczająco mocno zaciśniętymi, żeby je pozrywać. Wszystko ją bolało. Wszystko. Trudno było oddzielić jeden ból od drugiego, a wyglądała jak ofiara przemocy domowej: policzek spuchł jej do rozmiarów kokosa i zakwitł na niebiesko, konkurując z włosami. Zastanawiała się, czy nie zadzwonić do Zuzany i nie poprosić o pomoc, ale zrezygnowała z tego pomysłu, kiedy uświadomiła sobie, że nie ma telefonu. Był w sklepie razem z płaszczem, butami, torbą, portfelem, kluczami i szkicownikiem. Mogła wysłać mejl, ale zanim udało jej się odpalić laptop, wyobraziła sobie reakcję Zuzany na jej wygląd i wiedziała, że tym razem przyjaciółka nie da się zbyć półsłówkami. Karou musiałaby coś powiedzieć. Była zbyt zmęczona wymyślaniem kłamstw, więc skończyło się na tym, że łykała paracetamol, piła herbatę i spędziła weekend, to trzęsąc się, to pocąc, w bólu i wśród koszmarów. Często budziła się na dźwięk nieistniejących głosów i patrzyła w okno z nadzieją, czekając na to jak nigdy

przedtem, że zobaczy Kishmisha z wiadomością, ale on nie przylatywał. Przez cały weekend nikt się nią nie zainteresował, ani Kaz, którego przerzuciła przez szklane drzwi, ani Zuzana, która nauczyła się w milczeniu akceptować jej zniknięcia. Nigdy jeszcze nie czuła się tak samotna. Przyszedł poniedziałek, ale ona wciąż nie wyszla z domu. Trzymały ją przy życiu tylko paracetamol i herbata. We śnie trafiała na karuzelę koszmarów, na której wciąż pojawiały się te same postacie: anioł, to coś na plecach Izila, chimera z ciałem wilka, wściekły Brimstone. Kiedy otwierała oczy, zmieniało się tylko światło, nic poza tym. No, może była jeszcze bardziej nieszczęśliwa. Było już ciemno, gdy zadzwonił domofon. Dzwonił. I dzwonił. Doczłapała do odbiornika przy drzwiach i wychrypiała: - Kto tam? - Karou? - To była Zuzana. - Karou, co się dzieje, do cholery? Wpuść mnie, leserko. Karou była tak szczęśliwa, że słyszy jej głos i ktoś się nią zainteresował, że wybuchła płaczem. Kiedy Zuzana weszła, zastała Karou siedzącą na brzegu łóżka i zalaną łzami, spływającymi po jej zmasakrowanej twarzy. Stanęła jak wryta, w swoich karykaturalnie wysokich butach na platformach i powiedziała: - Och... O Boże, Karou. Jednym susem znalazła się przy niej. Dłonie miała zimne od wiatru, a głos tak ciepły, że Karou położyła jej głowę na ramieniu i przez kilka minut łkała, nie mówiąc ani słowa. Zrobiło jej się po tym lepiej. Zuzana uspokoiła ją, nie zadając pytań, a potem poszła po zakupy: zupa, bandaże, pudełko plastroszwów na ciętą ranę na obojczyku i ramieniu Karou, tam, gdzie uderzył ją miecz anioła.

- Zostaną ci niezłe blizny - zauważyła Zuzana, zajmując się opatrywaniem ran w takim samym skupieniu, w jakim tworzyła marionetki. - Kiedy to się stało? Powinnaś była od razu iść do szpitala. - Poszłam - powiedziała Karou, mając na myśli maść Yasri. - W pewnym sensie. - A to...? Czy to ślady pazurów? - Na obydwu ramionach Karou widniały purpurowe siniaki, w miejscach, gdzie zaciskały się palce Brimstone'a, a skóra poznaczona była punktowymi rankami. - Tak - odparła Karou. Zuzana popatrzyła na nią w milczeniu, a potem podgrzała zupę, którą kupiła. Siedziała na krześle przy łóżku, a kiedy Karou skończyła jeść, położyła nogi - już bez butów - na łóżku i złożyła dłonie na kolanach. - Okej - rzuciła. - Jestem gotowa. - Na co? - Na kawał niezłej historii, mam nadzieję, że będzie prawdziwa. Prawdziwa. Karou próbowała zmienić temat: - Najpierw ty powiedz, jak poszło w sobotę ze skrzypkiem - a sama wałkowała w myślach temat prawdy. - Nic wielkiego. Ma na imię Mik, ale dopóki z nim nie pogadam, wiem tylko tyle - parsknęła Zuzana. - Imię! Wiesz, jak ma na imię! - Ten powiew zwyczajnego życia sprawił, że Karou poczuła się niedorzecznie szczęśliwa. - Karou, ja mówię serio. -1 mówiła serio. Jej ciemne, słowiańskie oczy patrzyły z tak poważną intensywnością, o której Karou powiedziała kiedyś, że zapewniłaby jej sukces w roli tajnej policjantki przeprowadzającej przesłuchania. - Powiedz, co się, do cholery, stało. Problem w tym, że Karou przez cały czas mówiła prawdę, tylko z tak ironicznym uśmiechem, że nikt jej

nie wierzył. Czy jej twarz potrafiła w ogóle przybrać taki wyraz, jaki pasował do mówienia prawdy na poważnie? I co niby miała powiedzieć? To nie była historia, w którą można zanurzać się powoli, najpierw wkładając do zimnej wody tylko palec u nogi. Trzeba było skoczyć. - Próbował mnie zabić anioł - powiedziała. - Jasne. - Naprawdę. Karou wiedziała, jaką ma minę. Czuła się jak aktor na przesłuchaniu do roli mówiącego prawdę, który stara się za bardzo. - Głąb to zrobił? Karou roześmiała się, ale za szybko i za głośno, i zaraz złapała się za bolący policzek. Myśl o Kazie robiącym jej taką krzywdę była głupia. To znaczy fizyczną krzywdę, choć w tej chwili, w obliczu wszystkich problemów, świadomość, że kiedyś potrafił złamać jej serce, wydawała się niedorzeczna. - Nie, to nie Kaz. Rany zadano mieczem, kiedy anioł próbował mnie zabić w piątek wieczorem. W Maroku. Boże, pewnie mówili o tym w wiadomościach. A następny byl ten wilkołak, o którym myślałam, że jest martwy, ale zdecydowanie nie był. A na końcu Brimstone. Aha, wszystko w moim szkicowniku to prawda. - Uniosła dłonie i złożyła tak, że słowa na nadgarstkach ułożyły się w wyrażenie historia prawdziwa. - Widzisz? To wskazówka. - Chryste, Karou... - Zuzana nie była zachwycona. Karou mówiła dalej. Okazało się, że mówienie prawdy szło gładko jak toczenie kamienia w dłoni. - A moje włosy? Nie farbuję ich. Zażyczyłam sobie tego koloru. Mówię w dwudziestu sześciu językach, to w większości także zasługa życzeń. Nigdy cię nie dziwiło, że mówię po czesku? W końcu kto mówi po czesku oprócz Czechów? Brimstone podarował mi ten język na piętnaste

urodziny, krótko przed moim przybyciem tutaj. A pamiętasz malarię? Musiałam jechać do Papui-Nowej Gwinei i było parszywie. Zostałam postrzelona i mam wrażenie, że zabiłam tego drania, i wcale nie żałuję, a teraz, z jakiegoś powodu chce mnie zabić anioł, który był najpiękniejszą istotą, jaką w życiu widziałam, ale jednocześnie najbardziej przerażającą, chociaż ten facet-wilk też był mocny. Do tego zeszłej nocy nieźle wkurzyłam Brimstone'a i wyrzucił mnie, a kiedy wróciłam do domu, czekał na mnie Kaz i rzuciłam nim o szklane drzwi, co okazało się doskonałym posunięciem, bo nie mam klucza do domu. - Pauza. - Nie sądzę, żeby jeszcze kiedyś próbował mnie straszyć, co wydaje się jedyną pozytywną stroną tej sytuacji. Zuzana milczała. Odsunęła krzesło, włożyła buty, postawiła nogi na ziemi z dudnieniem i szykowała się do wyjścia z mieszkania Karou prawdopodobnie na zawsze - gdy zatrzymało ją stukanie do drzwi balkonowych. Karou wydała zduszony okrzyk i wyskoczyła z łóżka, nie zważając na liczne rany. Podbiegła do drzwi balkonowych. To był Kishmish. Kismish, który płonął. Umarł w jej dłoniach. Ugasiła płomienie i tuliła go. Był poparzony do żywego, a roztrzepotane jak koliber serce uspokajało się na coraz dłużej, kiedy pochylała się nad nim i mówiła: - Nie, nie, nie... Jego rozgałęziony język wsuwał się i wysuwał z dzioba, a desperackie odgłosy ucichały razem z zatrzymującym się sercem. - Nie, nie, Kishmish, nie... Umarł. Karou stała zgrabiona na balkonie, trzymając go. Jej litania „nie" ucichła aż do szeptu, ale nie przestała tego powtarzać, dopóki Zuzana się nie odezwała. - Karou? - Jej głos był słaby.

Karou spojrzała na nią. - Czy to... - Zuzana drżącą ręką wskazała na martwe ciało Kishmisha. Wyglądała na zdezorientowaną. - To... Wygląda jak... Karou jej nie pomogła. Patrzyła na Kishmisha i usiłowała zrozumieć tę nagłą śmierć. Wpadł tu, stojąc w płomieniach, przyleciał do niej. Zobaczyła, że coś jest przypięte do jego nóżki, kawałek sztywnego papieru Brimstone'a, spalony na popiół, który rozsypał się w proch, gdy tylko go dotknęła. I coś jeszcze... Odwiązała to drżącymi palcami, a potem położyła sobie przedmiot na dłoni. Serce zaczęło jej walić w odruchu dziecięcego przerażenia. Nie powinna tego dotykać. To była rozgałęziona kostka Brimstone'a. Kishmish przyniósł to dla niej. Przyniósł to, płonąc. Gdzieś w mieście odezwała się syrena alarmowa i w jej mózgu powoli układał się łańcuch skojarzeń. Płomienie. Czarne odciski dłoni. Przejście. Wyprostowała się, weszła do środka i zaczęła wkładać kurtkę i buty. Zuzana pytała: - Karou, co się stało? Co to jest? Co... Ale Karou prawie jej nie słyszała. Wyszła na korytarz i zbiegła schodami na dół, wciąż trzymając Kishmisha i kostkę. Zuzana szła za nią przez całą drogę do drzwi, które były praskim przejściem do sklepu Brimstone'a. W tej chwili było to niebiesko-białe piekło, odporne na strumienie strażackich sikawek. W tej samej chwili, choć Karou nie mogła o tym wiedzieć, na całym świecie każde drzwi naznaczone czarnym odciskiem dłoni stanęły w ogniu. Płomieni nie dawało się ugasić, ale też się nie rozprzestrzeniały. Płomienie strawiły drzwi i całą magię, jaka się z nimi łączyła, a potem samoistnie zanikły, zostawiając czarne dziury w dziesiątkach budynków. Ogień był tak gorący, że metalowe drzwi topiły

się, a pod powiekami świadków, którzy wpatrywali się w płomienie, zapisał się kształt skrzydeł. Karou patrzyła na to i zrozumiała. Drzwi do Gdzieś tam zostały zatrzaśnięte, a ona była uwięziona.

Dawno, dawno temu małą dziewczynkę wychowywały potwory. Ale anioły spaliły drzwi do ich świata i została całkiem sama.

Nadzieje jest prawdziwa magia Kiedyś, gdy Karou była mała, zużyła całą garść drobniaków, żeby wyprostować pognieciony rysunek, na którym usiadła Yasri. Zagniecenie po zagnieceniu, życzenie za życzeniem, wykonywała swoje zadanie w ogromnym skupieniu, a z wysiłku aż zagryzła koniuszek różowego języka. - Gotowe! - Z dumą pokazała naprawiony obrazek. Brimstone wydał dźwięk, który skojarzył jej się z rozczarowanym niedźwiedziem. - Co? - zapytała wojowniczo, ośmioletnia, ciemnowłosa i ciemnooka, chuda jak młode drzewko. - To dobry rysunek, zasługiwał na to, żeby go uratować. To był dobry rysunek. Przedstawiał ją jako chimerę, ze skrzydłami nietoperza i ogonem lisa. Issa aż klasnęła w dłonie. - Kochanie, wyglądałabyś pięknie z lisim ogonem! Brimstone, czy nie możemy jej podarować ogona, tylko na jeden dzień? Karou wolałaby mieć skrzydła, ale ogon też był w porządku. Dealer Marzeń, spojrzawszy na nią poirytowanym wzrokiem, sapnął ze zmęczeniem: - Nie.

Issa nie nalegała. Wzruszyła ramionami, ucałowała Karou w czoło i powiesiła rysunek na honorowym miejscu. Ale Karou, zachwycona pomysłem, drążyła: - Czemu nie? Wystarczy jeden sentinel. - Tylko? - powtórzył. - Czy ty znasz wartość życzeń? - Drobniak, miedziak, sentinel, gawriel, brux - wyrecytowała bez namysłu. Ale najwyraźniej nie o to mu chodziło. Wydał odgłos jeszcze bardziej rozczarowanego niedźwiedzia, jakby pomruk wychodzący przez nos, i powiedział: - Życzenia nie są głupstwami, dziecko. - A ty do czego ich używasz? - Do niczego - odparł. - Ja nie wypowiadam życzeń. - Co? - To ją zszokowało. - Nigdy? - Miał na wyciągnięcie ręki całą magię. - Ale mógłbyś mieć wszystko, czego chcesz... - Nie wszystko. Są rzeczy potężniejsze niż moc życzeń. - Na przykład? - Większość spraw, które są naprawdę ważne. - Ale brux... - Tak jak każde życzenie, brux też ma ograniczenia. Koliber ze skrzydłami ćmy przyleciał do światła i Kishmish oderwał się od rogu Brimstone'a, złapał go w powietrzu i połknął. Stworzenie zostało unicestwione. Było, a potem nagle przestało być. Żołądek Karou zwinął się w supeł, gdy myślała o tym, że mogłaby nagle przestać istnieć. Brimstone popatrzył na nią, a potem powiedział: - Ja mam nadzieję, moje dziecko, ale nie wypowiadam życzeń. To różnica. Zaczęła nad tym intensywnie myśleć, bo wiedziała, że gdyby udało jej się dostrzec różnicę, zrobiłoby to na nim wrażenie. Coś jej zaświtało, ale nie potrafiła tego ubrać w słowa. - Nadzieja jest wewnątrz ciebie, a życzenia to tylko magia?

- Życzenia są nieprawdziwe. Nadzieja jest prawdziwa. Jest jedyną prawdziwą magią. Pokiwała głową z udawanym zrozumieniem, ale nie rozumiała ani wtedy, ani teraz, w trzy miesiące po tym, jak spłonęły przejścia, odbierając jej połowę życia. Przyjeżdżała pod praskie przejście co najmniej dziesięć razy. Wstawiono tu nowe drzwi, a ściana wokół została odnowiona i wyglądało to zbyt nowo i czysto w stosunku do reszty otoczenia. Pukała z nadzieją, wyczerpała zapas nadziei i nic. Wciąż i wciąż nic. Jakakolwiek magia kryła się w nadziei, nie mogła się równać ze starym, dobrym życzeniem, myślała. Teraz stała przy innym wejściu, przy drzwiach myśliwskiego domku gdzieś w Idaho, ale nie zawracała sobie głowy pukaniem. Otworzyła drzwi kopniakiem. - Cześć - powiedziała. Jej głos był jasny i mocny, tak jak uśmiech. Dawno się nie widzieliśmy. Myśliwy Bain był zaskoczony. Siedział przy stoliku kawowym i czyścił broń. Podniósł się i powiedział: - To ty. Czego chcesz? Nie miał na sobie koszuli, wyglądał obrzydliwie ze spasionym, białym brzuchem i skołtunioną brodą opadającą na ramiona. Karou czuła jej smród nawet przy drzwiach, kwaśny jak zapach mysiego gniazda. Choć jej nie zaprosił, weszła do domku. Była ubrana na czarno, miała na sobie obcisłe wełniane spodnie, wysokie buty i skórzany płaszcz z ciuchów, spięty w talii paskiem. Przez ramię przewiesiła plecak, włosy związała w warkocz i się nie pomalowała. Wyglądała na zmęczoną. Była zmęczona. - Zabiłeś ostatnio kogoś ciekawego? - Wiesz coś? - zapytał. - Przejścia są znów otwarte? - Ach. Nie. Nie o to chodzi - odparła Karou swobodnie, jak gdyby plotkowała przez telefon. Oczywiście była

to gra. Nawet gdy realizowała zlecenia dla Brimstone'a, nigdy tu nie bywała, Bain zawsze przychodził do sklepu. - Trudno było cię znaleźć - powiedziała. Żył na marginesie społeczeństwa, Internet twierdził, że w ogóle nie istniał. Karou zużyła kilka życzeń, żeby go wyśledzić. To były życzenia o niewielkiej mocy, zdobyła je od innych handlarzy. Rozejrzała się po pokoju. Stała tam przykryta pledem kanapa, posklejany taśmą klejącą fotel, a na ścianach wisiały łby łosi ze szklanymi oczami. Prądnica buczała za oknem, a pokój oświetlała goła żarówka. - Człowieku, masz tyle gawrieli, a żyjesz w norze? - Czego chcesz? - zapytał z niepokojem. - Zębów? - Ja? Nie. - Usiadła na skraju fotela. Wciąż z tym samym jasnym, szerokim uśmiechem na ustach dodała: - Nie przyszłam tu po zęby. - Więc po co? Uśmiech zniknął z jej twarzy, jakby został wyłączony guzikiem. - Myślę, że wiesz, czego chcę. Wiedział. - Nie mam żadnych. Zużyłem wszystkie. - No cóż, obawiam się, że nie uwierzę na słowo. - Więc poszukaj. Miłej zabawy. - Ale widzisz, chodzi o to, że wiem, gdzie je trzymasz. Myśliwy zamarł, a Karou patrzyła na strzelbę leżącą na stole. Była rozkręcona, więc nie stanowiła zagrożenia. Pytanie tylko, czy w zasięgu ręki miał jakąś inną broń. Pewnie tak. Nie był typem faceta, który ma tylko jedną strzelbę. Palce zadrgały mu prawie niedostrzegalnie. Karou napięła mięśnie ramion. Bain skoczył w kierunku kanapy. Ale ona była szybsza. Wdzięcznie, jak w tańcu, przeskoczyła stolik kawowy i uderzyła go dłonią w głowę. Upadł na kanapę, ale zaraz zaczął się miotać, szukając czegoś po omacku, aż wreszcie znalazł.

Odwrócił się, pistolet miał uniesiony. Karou jedną ręką złapała go za nadgarstek, a drugą za brodę. Huk, nabój przeleciał jej nad głową. Zaparła się stopą o kanapę, uniosła go za brodę i rzuciła na podłogę. Potrącił stół i części strzelby się rozsypały. Wciąż trzymając jego nadgarstek i odsuwając od siebie broń, uklękła na jego przedramieniu i usłyszała dźwięk łamanych kości. Zaskowyczał i wypuścił broń. Karou podniosła ją i przytknęła lufę do jego oczodołu. - Wybaczę ci to - powiedziała. - Wiem, że z twojego punktu widzenia sytuacja wygląda parszywie. Ale jakoś nie jest mi przykro. Bain dyszał ciężko i patrzył na nią z żądzą mordu w oczach. Z bliska cuchnął zgnilizną. Wciąż trzymając pistolet przy jego oku, Karou zmusiła się do zanurzenia ręki w jego tłustej brodzie, żeby ją przeszukać. Od razu wyczula metal. A więc to prawda. Trzymał swoje życzenia w brodzie. Wyciągnęła z buta nóż. - Ciekawy jesteś, skąd wiem? - zapytała. Wydrążył w spełniających życzenia monetach otwory i ponawlekał je na brudne pasma włosów. Odcinała je jeden po drugim. - Od Avigeth. Od węża. Musiała się owinąć wokół twojej cuchnącej szyi. Nie zazdrościłam jej. Myślałeś, że nie powie Issie, co ukrywasz w tym obrzydliwym kołtunie? Bolesne było wspomnienie tych zwyczajnych nocy w sklepie, kiedy ze skrzyżowanymi nogami siedziała na podłodze, rysowała Issę i plotkowała z nią, narzędzia Twigi podzwaniały w kącie, a Brimstone nawlekał swoje niekończące się naszyjniki. Co się tam teraz działo? Co? Bain miał głównie miedziaki, kilka sentineli i co najlepsze, dwa ciężkie jak młotki gawriele. Dobrze. Bardzo dobrze. Od innych handlarzy, których odwiedziła do tej pory, zdobyła tylko sentinele i miedziaki.

- Miałam nadzieję, że jeszcze ich nie wydałeś. Dziękuję ci. Serdecznie. Dziękuję. Nawet nie wiesz, co to dla mnie znaczy, - Suka - warknął. - No, odważny jesteś - rzuciła. - Mówić takie rzeczy dziewczynie, która trzyma pistolet przy twoim oku. Bain leżał nieruchomo, a ona odcinała strąki z jego brody. Był od niej pewnie dwa razy większy, ale nie protestował. W oczach miała błysk szaleństwa i to go powstrzymywało. Poza tym słyszał, co się wydarzyło w Petersburgu, i wiedział, że umie się posługiwać nożem. Wypatroszyła całą jego skrytkę z życzeniami i siadając na piętach, odsunęła mu lufą pistoletu dolną wargę. Zęby były krzywe i brązowe od tytoniu. Prawdziwe, więc nie było nadziei na bruxa. - Wiesz co, jesteś piątym z handlarzy Brimstone'a, do którego dotarłam, i tylko ty masz własne zęby. - Lubię mięso. - No tak, oczywiście, że lubisz. Wszyscy pozostali handlarze, którym złożyła towarzyskie wizyty, przehandlowali swoje zęby na bruxy i większość już je zużyła, głównie fundując sobie długie życie. Jeden z nich, głowa klanu kłusowników, spartaczył życzenie, zapominając dodać do długiego życia także młodość i zdrowie, więc był obrazem nędzy i rozpaczy, ilustracją ostrzeżenia Brimstone'a, że nawet bruxy mają ograniczenia. No cóż, brux byłby nie lada zdobyczą, ale Karou potrzebowała dwóch gawrieli i miała je. Zebrała wszystkie życzenia razem z przywiązanymi do nich brudnymi włosami i wrzuciła cały ten kłąb do plecaka. W palcach zatrzymała jednego miedziaka, potrzebny jej był, żeby stąd wyjść. - Myślisz, że ci się udało? - zapytał Bain niskim głosem. - Wkurzyłaś myśliwego, odtąd będziesz żyła jak ofiara, zawsze zastanawiająca się, kto ją ściga.

Karou zrobiła taką minę, jakby się nad czymś zastanawiała. - Więc nie możemy do tego dopuścić, prawda? - Uniosła broń i wycelowała w niego, a on wytrzeszczył oczy, a potem zacisnął je, gdy wydała odgłos, jaki generują mali chłopcy, bawiący się pistoletami. Ale Karou opuściła lufę. - Cholera, masz szczęście, że nie jestem taka. Położyła pistolet na sofie, a kiedy usiadł, życzyła mu słodkich snów. Jego głowa gruchnęła o podłogę, a miedziak zniknął z jej dłoni. Nie odwróciła się. Zbiegła po drewnianych schodkach i ruszyła ciemnym podjazdem aż do miejsca, gdzie w skupisku skrzynek pocztowych miała na nią czekać taksówka. Gdy tam dotarła, taksówki nie było. Karou westchnęła. Kierowca musiał usłyszeć strzał i uciekł. Nie winiła go. To była scena jak filmu noir: dziewczyna płaci mu fortunę, żeby zawiózł ją z miasta Boise na pustkowie, gdzie znika w domku myśliwskim, a potem rozlega się wystrzał z pistoletu. Kto przy zdrowych zmysłach czekałby tu, żeby zobaczyć, co będzie dalej? Z westchnieniem zamknęła oczy i już miała je potrzeć palcami, gdy przypomniała sobie, że dotykała obrzydliwej brody Baina, więc wytarła palce o dżinsy. Była bardzo zmęczona. Sięgnęła do torby. Oszacowała, że zawrócenie taksówki będzie ją kosztowało sentinela i już miała wypowiedzieć życzenie, gdy nagle się zatrzymała. - Gdzie ja mam głowę? - Gdy się uśmiechnęła, w policzku pojawił się jej dołeczek. Wyjęła gawriela. - Witaj - szepnęła do niego. A potem ułożyła na dłoni, odchyliła głowę i spojrzała w niebo.

Cukierek do polizania Minęły trzy miesiące, odkąd spłonęły przejścia i przez cały ten czas z Karou nikt się nie kontaktował. Bardzo często jej myśli, i tak już zagmatwane, niespodziewanie wracały do spopielonej notatki Kishmisha. Wiadomość odcisnęła się w jej myślach jak rysa na płycie. Jaką informację zawierała notatka? Co Brimstone chciał jej powiedzieć, gdy portal płonął? Co tam było napisane? I jeszcze rozwidlona kostka, którą nosiła na szyi, tak jak Brimstone. Przyszło jej do głowy, że może to też jest życzenie, potężniejsze nawet niż brux, więc trzymała ją w ręku i życzyła sobie, żeby otworzyło się przejście do Gdzieś tam, ale nic się nie działo. Mimo to samo trzymanie kostki w dłoni miało na nią kojący wpływ. Delikatne gałązki tak dobrze dopasowywały się jej do palców, aż prosiło się o trzymanie jej. Ale jeśli było to coś więcej niż tylko kość, nie wiedziała co ani czemu Brimstone jej to przysłał. A co gorsza, bała się, że być może nigdy się nie dowie. Strach dręczył ją do spółki z pytaniami, na które nie było odpowiedzi i które wywoływały nowe obawy, dziwne i nieokreślone. Coś się z nią działo.

Czasem patrzyła w lustro i doznawała chwilowego uczucia obcości, jak gdyby patrzyła na obcego człowieka. Gdy ktoś wołał ją po imieniu, nie zawsze kojarzyła to ze sobą i nawet kształt jej cienia wydawał się nieznajomy. Ostatnio złapała się na tym, że wykonuje dziwne ruchy, żeby sprawdzić, czy cień naprawdę należy do niej. Doskonale wiedziała, że to nie jest normalne zachowanie. Zuzana uważała inaczej. - To pewnie zespół stresu pourazowego - mówiła. -Byłoby dziwne, gdybyś czuła się dobrze. W końcu straciłaś rodzinę. Karou wciąż nie mogła uwierzyć, z jaką łatwością Zuzana przyjęła jej dziwaczną historię. Jej przyjaciółka nie była osobą, która wierzyła w takie rzeczy, ale po ujrzeniu Kishmisha i krótkiego pokazu mocy drobniaków na szczęście kupiła to. Karou jej potrzebowała. Zuzana zakotwiczała ją w codziennym życiu. A raczej w tym, co z niego zostało. Wciąż chodziła do szkoły, nawet jeśli tylko teoretycznie. Rany po ataku anioła goiły się tydzień, a przynajmniej doszły do takiego stanu, w którym żółtawe sińce dało się pokryć makijażem. Wróciła do szkoły na kilka dni, ale to nie miało sensu. Nie mogła się skupić, a jej dłoń, trzymająca ołówek albo pędzel, zdawała się niezdolna do jakiejkolwiek delikatności. Buzowała w niej niezdrowa energia i w stopniu większym niż kiedykolwiek wcześniej doznawała uczucia, że powinna robić coś innego. Coś innego. Coś innego. Coś innego. Skontaktowała się z Esther i mniej nienawistnymi współpracownikami Brimstone'a i potwierdziło się, że to samo wydarzyło się na całym świecie: przejścia poznikały, wszystkie co do jednego. Odkryła również coś, czego się nie spodziewała: była bogata. Okazało się, że Brimstone przez całe jej życie

gromadził dla niej pieniądze w banku. Konta aż opływały od soczystych zer. Posiadała również prawdziwy majątek w postaci aktów własności budynków, w których jeszcze do niedawna znajdowały się przejścia. Oraz ziemię. Moczary. Opuszczone średniowieczne miasteczka u podnóża Etny. Zbocze górskie w Andach, gdzie, jak zarzekał się pewien paleontolog amator - ku uciesze szacownego grona naukowców - odkrył skupisko „szkieletów, które należały do potworów". Brimstone zadbał, żeby nigdy nie musiała się martwić o pieniądze, co było świetne, jako że teraz swoje „wizyty towarzyskie" musiała składać w taki sam sposób jak zwyczajni ludzie: samolot, paszport, zbyt przymilny biznesmen na siedzeniu obok i takie tam. Potem do szkoły chodziła juz tylko sporadycznie, wymawiając się sytuacją rodzinną. Gdyby nie to, że rysowała jak szalona w szkicowniku numer 93, który zastąpił ten o numerze 92, pozostawiony w sklepie Brimstone'a i porzucony tak gwałtownie, pewnie dawno by wyleciała. I tak ta decyzja wisiała nad nią jak topór. Kiedy ostatnio była w szkole, profesor Fiala robiła jej wyrzuty i narzekała. Przeglądając szkicownik Karou, zatrzymała się na jednym rysunku: wykonanym z pamięci portrecie anioła z Marrakeszu. To było wtedy, gdy Karou zobaczyła go pierwszy raz z bliska, na ulicy. - To są zajęcia z rysunku realistycznego, Karou - powiedziała Fiala. - Nie z fantastyki. Karou zerknęła na obrazek. Była prawie pewna, że nie rysowała skrzydeł i rzeczywiście, tak było. - Fantastyki? - spytała. - Nikt nie jest tak idealny - odparła nauczycielka, lekceważąco przewracając stronę. Karou nie polemizowała, ale później powiedziała Zuzanie:

- A przecież ten rysunek nawet nie oddawał jego oczu. Może farby by sobie z nimi poradziły, ale nie rysunek. - No cóż - odparła Zuzana - jest przerażająco pięknym kawałem drania. - Wiem. A gdybyś go zobaczyła! - Mam nadzieję, że mnie to ominie. - A ja mimo wszystko mam nadzieję, że mnie nie ominie - powiedziała Karou, która więcej już nie popełniła tego błędu i nie wychodziła z domu nieuzbrojona. W lej walce wypadła blado i wstyd jej było, kiedy przypomniała sobie, że uciekła. Gdyby spotkała anioła ponownie, stawiłaby mu czoło. Ale jeśli chodzi o szkołę, odpuściła. Nie miała pracy semestralnej, a nie stać jej było na desperackie przeszukiwanie szkicownika i przygotowywanie czegoś na ostat nią chwilę. Trudno jej było tak po prostu odejść, ale miała większe zmartwienia. W pierwszą podróż po pożarach przejść wyruszyła do Marrakeszu. Pamiętała, co krzyczał Izil: - Musisz się dostać do Brimstone'a. Powiedz mu, że serafini są tutaj. Wrócili. Musisz go ostrzec. On coś wiedział. O to prosił bruxa: o wiedzę. Karou zawsze zastanawiała się, jak się to skończyło, ale teraz po prostu musiała mieć pewność. Pojechała, żeby go odnaleźć, ale dowiedziała się tylko, i bardzo ją to zasmuciło, że Izil rzucił się z wieży meczetu Kutubija tej samej nocy, gdy się rozstali. Rzucił się? Nie sądzę, pomyślała, przypominając sobie bezduszne oblicze anioła, uderzenie jego miecza i blizny, które zostawił jej na pamiątkę. Zuzana zaprojektowała dwa T-shirty, które wykonała w szkole. Na jednym był napis: „W Maroku spotkałam anioła, ale jedyne, co mi po nim zostało, to te paskudne blizny", a druga: „Ja widziałam anioła, a ty nie! Wypchaj się, podlizuchu!"

Koszulki były reakcją na dochodzące z całego świata doniesienia o spotkaniach z aniołami. Początkowo brano je za zwidy i kłamstewka pijaków i dzieci, ale dowody były zbyt intrygujące, by je zignorować. Filmik w kiepskiej rozdzielczości i kilka fotografii pojawiło się w Internecie, a wkrótce nawet przeniknęły do mediów, w których opatrzono je komentarzami: Anioły Śmierci: Objawienie czy oszustwo? Wygłaszano je typowym dla serwisów informacyjnych tonem. Najlepszego materiału dostarczył sprzedawca dywanów, który nagrał komórką atak anioła na Karou. Na szczęście nie można jej było zidentyfikować, bo jej kontury rozmywał strumień bijącego ze skrzydeł anioła ciepła. Była prawie pewna, że to jedyny raz, kiedy anioły -a było ich więcej pokazały skrzydła, ale świadkowie twierdzili, że widzieli je w locie, a kilkoro zauważyło cień skrzydeł. Zakonnica w Indiach miała wypalony na dłoni kształt pióra, co ściągało tłumy pielgrzymów z całego świata. Liczyli na jej błogosławieństwo. Zaangażowani religijnie pakowali walizki i zbierali się na wspólnych czuwaniach, czekając na koniec świata. Internet pękał od codziennych doniesień o aniołach, ale żadne nie wydawało się Karou prawdopodobne. - Wszystko to ścierna - mówiła Zuzanie. - To tylko świry czekające na apokalipsę. - Bo to ubaw po pachy, nie? - Zuzana zatarła ręce w udawanej radości: Ale super, apokalipsa! - No nie? Jak bardzo do bani trzeba mieć życie, żeby marzyć o apokalipsie? Spędziły cały wieczór w Zatrutej Kuchni, z Mikiem, dawniej „skrzypkiem", teraz chłopakiem Zuzany, gdzie piły herbatę jabłkową i grały w „Kiedy można by pragnąć apokalipsy". Gdyby bambosze z króliczkami były moimi jedynymi przyjaciółmi.

Gdyby pies merdał ogonem, widząc, że wychodzisz z domu. Gdybym znała wszystkie teksty piosenek Celinę Dion. Gdyby tylko koniec świata mógł mnie uratować przed obudzeniem się raz jeszcze w paskudnym domu, w którym nie ma nic ładnego, koniecznością karmienia nieznośnych bachorów i pójściem do odmóżdżającej pracy, do której ktoś na pewno przyniesie pączki, żeby mój tylek był jeszcze większy. Tak bardzo nędzne musiałoby być moje życie, żebym pragnęła apokalipsy. Zwyciężczynią została Zuzana. Ach, Zuzana! Teraz, gdzieś na peryferiach stanu Idaho, gdy wykorzystała swojego pierwszego w życiu gawriela i wypowiedziała życzenie, które miało zmienić jej życie na zawsze, pomyślała: Zuzana musi to zobaczyć. I lekko odbiła się od ziemi. Dryfowała. Zapiszczała z zachwytu, rozłożyła ramiona, żeby złapać równowagę i przebierała nimi, pływając po niebie jak w wodzie. Ale to nie było morze. To było powietrze. Latała. No, może jeszcze niezupełnie, ale unosiła się u podnóży całego, wielkiego nieba. Które wieńczyło cały, wielki świat. Niebo ponad nią było wielkie, bezkresne, pełne gwiazd i innych dzikich istnień, nieskończenie głębokie i nieprzemierzalne, jak stwierdziła, wzbijając się wyżej i wyżej. Sponad wierzchołków drzew widziała dach domku Bai na. Słyszała szept wiatru, który witał ją tutaj. Nie mogła się powstrzymać od śmiechu. Kiedy zaczęła, nie mogła przestać. To był niepohamowany, pełen niedowierzania śmiech, który brzmiał nieco obłąkańczo, ale kto nie zachowywałby się jak wariat w chwili takiej jak ta? Latała. Boże, jak pragnęła, żeby ktoś przeżył to z nią.

Niedługo będzie miała się z kim podzielić radością, ale, eufemistycznie mówiąc, gdyby miała jakikolwiek wybór, nie wybrałaby tego osobnika na dzielenie się z nim czymkolwiek. Ale nie miała wyboru. Na całym świecie była jedna osoba, która mogła pomóc jej w zrobieniu tego, co zrobić musiała, i na nieszczęście był to Razgut. Myśl o nim przyprawiała Karou o dreszcze, ale jej los był związany z jego losem. Kiedy dowiedziała się o śmierci Izila, spacerowała wokół meczetu, smutna i rozczarowana. Była pewna, że Izil powie jej, co się dzieje. Tak bardzo na to liczyła. Stanęła pod ścianą i się rozpłakała. Łzy były wyrazem żalu po śmierci biednego udręczonego człowieka, ale opłakiwała też siebie. A potem usłyszała echo wstrętnego chichotu, tuż nad ziemią. Spod połamanego wózka coś wypełzło i w świetle pojawił się Razgut. - Witaj, ślicznotko - wymruczał i niech o złym stanie psychicznym Karou zaświadczy fakt, że ucieszyła się na jego widok. - Przeżyłeś upadek - powiedziała. Ale nie wyszedł z niego bez szwanku. Pozbawiony swojego człowieka, był skazany na czołganie się po ziemi. Miał złamaną rękę, którą przyciskał do piersi, i przytrzymywał drugą. Nogi ciągnął za sobą, a jego głowa, purpurowa i obrzydliwa, była spłaszczona na skroni, pokryta zaschniętą krwią i oblepiona kamykami i potłuczonym szkłem. Niecierpliwie machnął ręką. - Spadałem z większych wysokości. Karou była sceptyczna. Wieża minaretu była najwyższą budowlą w mieście. Widząc, że patrzy w górę, Razgut zachichotał znowu. To był złowrogi odgłos, żałosny i złośliwy.

- To nic, niebieskowłosa ślicznotko. Tysiąc lat temu spadłem z nieba. - Niebo. Nieba nie ma. - Łapiesz mnie za słówka. Poza tym nie spadłem sam, bo to by znaczyło, że jestem łamagą, który się potknął i spadł do twojego świata. Nie. Zostałem strącony. Wykluczony. Odrzucony. W ten sposób Karou dowiedziała się, czym był Razgut. Trudno było w to uwierzyć, mając w pamięci twarz anioła, tej niezwykłej, idealnej istoty, ale kiedy zmusiła się, by przyjrzeć się Razgutowi, zaczęła to dostrzegać. A kikuty skrzydeł były dostatecznym dowodem. Poza tym zrozumiała wreszcie, na czym polegało fiasko życzenia Izila. Życzył sobie wiedzy o innym świecie i dostał Razguta, który mógł mu powiedzieć wszystko, czego nie powiedział mu Brimstone. - Co się stało z Izilem? - zapytała. - Nie chciał się zabić, prawda? Ten anioł... - No tak, przyczynił się, bo zabrał nas na szczyt minaretu, ale głupi garbus sam się rzucił na ziemię. A wszystko po to, żeby ochronić ciebie. - Mnie? - Mój brat, serafin, szukał ciebie, ślicznotko. Niedobry chłopak, te wszystkie pytania... Ale zastanawiam się, czego on od ciebie chce. - Nie wiem. - Karou przeszył dreszcz. - Izil powiedział mu, gdzie mieszkam? - Nie powiedział, szlachetny głupiec. Za to zatańczył na niebie, a niebo strąciło go jak zgniłą śliwkę. - O Boże - Karou oparła się o ścianę i objęła ramio nami. - Biedny Izil. - Biedny? Jego nie żałuj, żałuj mnie. On jest wreszcie wolny, ale popatrz na mnie. Myślisz, że łatwo trafić na drugiego muła? Nie nabrałem na to nawet żebraka. - Kazgut

podniósł się i używając zdrowego ramienia, przełożył nogi przed siebie. Twarz wykrzywił mu ból, ale gdy tylko Karou zaczęła odczuwać zaczątki litości, ból zamienił się w chytre spojrzenie. - Ale ty mi pomożesz, słodziutka, prawda? - zapytał z uśmiechem. Miał nieadekwatnie doskonałe zęby. -Przejedziemy się? - Mógł mieć na myśli taką przejażdżkę, jaką fundował mu Izil, ale w jego głosie słyszała sprośny ton. - Przecież to tak naprawdę twoja wina. - Moja wina? Zresztą nieważne. Przymilał się do niej i mruczał: - Zdradzę ci sekrety, jakie poznał Izil. - Poproś o co innego - odparowała Karou. - Nie przejedziemy się. Nigdy. - Będę cię ogrzewał. Będę ci zaplata! włosy. Już nigdy nie będziesz sama. Sama? Gdy ta istota dotarła do jej najgłębiej skrywanych lęków, Karou poczuła się, jakby była zupełnie naga. A on w to brnął: - Pod twoim pięknem jest samotność. Myślisz, że nie czułem jej smaku? Jesteś prawie pusta. Nienadziewany cukierek do polizania, ale fakt, że smakowałaś bosko. - Głowa opadła mu na plecy i na wspomnienie rozkoszy jęknął. Karou zemdliło. - Mógłbym lizać twoją szyję aż do końca świata, ślicznotko - zawodził. Do końca świata. Karou była nieskończenie daleka od skorzystania z tej możliwości. Odepchnęła się od ściany i zaczęła się oddalać: - Miło się gadało. Do widzenia. - Zaczekaj! - zawołał za nią Razgut. - Czekaj! Nie sądziła, że mógł powiedzieć coś, co by ją zatrzymało. Ale krzyknął: - Chcesz jeszcze kiedyś zobaczyć Dealera Marzeń? Mogę cię do niego zabrać. Wiem, gdzie jest przejście. Odwróciła się i spojrzała na niego podejrzliwie.

Po chytrym spojrzeniu nie było już śladu, był znów sobą. Karou rozpoznała jedyną emocję, jaką wyrażał i przez chwilę poczuła więź z tą złamaną istotą. Na jego twarzy malowała się tęsknota. Jeśli ona miała w głębi siebie samotność, on miał tęsknotę. - To przejście, przez które zepchnęli mnie tysiąc lat temu. Wiem, gdzie jest. Pokażę ci, ale musisz mnie ze sobą zabrać. - Oddech mu się urywał, ale wyszeptał: - Chcę tylko wrócić do domu. Serce Karou biło z emocji. Jeszcze jeden portal! - A więc chodźmy - powiedziała. - Natychmiast. Razgut parsknął: - Myślisz, że gdyby to było takie proste, wciąż byłbym tutaj? - Jak to? - Drzwi są w niebie, dziewczyno. Musimy tam polecieć. I teraz, dzięki dwóm tłustym gawrielom wyciętym z brody myśliwego, jednemu dla niej i jednemu dla Razguta, polecą.

Nieskończona cierpliwość Miasteczko jak z bajki. Czerwone dachy oplatały ciemną rzekę, a porośnięte drzewami wzgórza wyglądały jak czarne plamy na tle rozświetlonego zamku, strzelistych gotyckich wież i kopuł, dużych i mniejszych. Rzeka zbierała wszystkie światła i odbijała je długimi, falującymi promieniami, a zacinający pod kątem deszcz rozmywał obraz, tak że wydawał się snem. Tak Akiva po raz pierwszy ujrzał Pragę. To nie on naznaczał praski portal, zrobił to Hazael, który opowiadał o tym później, już w ich świecie. Mówił, że Praga jest piękna i rzeczywiście była. Akiva wyobrażał sobie, że Astrae mogła kiedyś wyglądać podobnie, zanim została zrównana z ziemią przez potwory. Miasto Stu Iglic, jak nazywano stolicę serafinów, miało jedną wieżę dla każdego z gwiezdnych bóstw. Chimery zniszczyły wszystkie. Wiele miast w świecie ludzi zostało zniszczonych w czasie wojny, ale Praga miała szczęście. Przetrwała, piękna, nierzeczywista. Spękane kamienie, z których ją zbudowano, wyszlifowały stulecia burz, miliony kropel deszczu. Była mokra, zimna i niegościnna, ale Akivie to nie przeszkadzało. Potrafił się rozgrzać. Wilgoć syczała, gdy osiadała na jego gorejących skrzydłach, i parowała,

rozświetlając ich kontury na tle ciemnego nieba. Jedyne, co mógł zrobić, to ukryć skrzydła, ale i tak nie było nikogo, kto by je zobaczył. Wylądował na jednym z dachów Starówki. Wieże kościoła Najświętszej Marii Panny przed Tynem sterczały jak diabelskie rogi za rzędem budynków po drugiej stronie ulicy. W jednym z nich mieszkała Karou. W jej oknach było ciemno. Światło nie zapaliło się od dwóch dni, a wtedy odnalazł jej mieszkanie. W kieszeni miał złożoną, wygniecioną od trzymania w dłoni kartkę wyrwaną z jej szkicownika o numerze 92, jak wskazywała liczba na grzbiecie zeszytu. Na pierwszej stronie narysowana była Karou ze złożonymi błagalnie rękami, a pod spodem widniał napis: „Uczciwego znalazcę proszę o zwrot, odeślij szkicownik na adres Kralodvorska 59 m. 12, Praga. Dla znalazcy kosmiczne błogosławieństwo oraz godziwa gotówka. Dziękuję". Akiva nie miał ze sobą całego zeszytu, tylko tę jedną stronę z postrzępioną krawędzią. Nie chciał kosmicznego błogosławieństwa ani godziwej gotówki. Chciał Karou. Czekał na jej powrót z nieskończoną cierpliwością kogoś, kto nauczył się żyć w rozpaczy.

Latanie jest tatwe Zachwycona Karou odkryta, że latanie jest łatwe. Adrenalina zlikwidowała zmęczenie i apatię wynikającą z konieczności spotkania się ze zbyt wieloma handlarzami zębów. Frunęła wysoko, zachwycając się gwiazdami i czując, jakby była wśród nich. Były niewiarygodne. Musiała przyznać Bainowi, że może nie miał zmysłu estetycznego, ale za to żył pod gwiazdami. Niebo wyglądało jak posypane cukrem. Zostawiła jego chatę i leciała nad drogą prowadzącą do Boise. To zniżała się, to wzlatywała w górę, między prądami wiatru. Rozkoszowała się szybkością, choć od pędu łzawiły jej oczy. Wkrótce namierzyła taksówkę, która porzuciła ją na tym pustkowiu. Rozważała różne scenariusze. Mogła na przykład obniżyć lot i zastukać do okna kierowcy, a potem pokazać mu środkowy palec, zanim wzięci z powrotem w górę. Niedobra dziewczynka, pomyślała, a w głowie usłyszała głos Brimstone'a, który nazwałby takie zachowanie nierozważnym. No, może rzeczywiście. A co pomyślałby o życzeniu i o planie, w którego realizacji miało pomóc? Co by pomyślał, gdyby Karou stanęła w progu, z włosami potarganymi wiatrami dwóch światów? Ucieszyłby się, że ją widzi, czy wciąż wściekły, ryknąłby

na nią, nazwał głupią i wyrzucił po raz kolejny? Powinna go szukać? A może chciał, żeby wyleciała jak motyl, przez okno, bez odwracania się za siebie, jak gdyby nigdy nie była członkiem rodziny potworów. Jeśli spodziewał się, że tak zrobi, to znaczy, że wcale jej nie znał. Zamierzała dostać się do Maroka, odnaleźć Hazguta pod kupą śmieci albo połamanym wozem, wszystko jedno, gdzie się chował, i razem z nim, razem! - robiło jej się słabo na samą myśl o słowie, które ją z nim łączy przelecą przez dziurę w niebie i znajdą się w Gdzieś tam. Przeszło jej przez myśl, że o tym mówił Brimstone, kiedy twierdził, że jedyną prawdziwą magią jest nadzie ja. Nie mogła wypowiedzieć życzenia, które otworzy przejście, ale jej siła woli, nadziei, choć mogła już odpuścić i pogodzić się ze stratą chimer, dokonała tego cudu. I oto leciała, a gdzieś czekał przewodnik, który zabierze ją do celu. Była dumna i wierzyła, że Brimstone też będzie z niej dumny, czy to po sobie pokaże, czy też nie. Zadrżała. W górze było zimno, a ekscytacja wywołana lotem ustąpiła miejsca szczękającym zębom i zmęczeniu, więc obniżyła lot i wylądowała na środku szosy tak lekko, jakby robiła to już tysiące razy. Postanowiła poczekać na taksówkę. Nie trzeba mówić, że kierowca był zaskoczony. Patrzy! na nią, jakby była duchem, i w drodze na lotnisko częściej oglądał ją we wstecznym lusterku niż szosę przed sobą. Karou była zbyt zmęczona, żeby się tym bawić. Zamknęła oczy i sięgnęła za kołnierz płaszcza po rozgałęzioną kostkę, a potem trzymała ją między palcami. Prawie spała, gdy zadzwonił jej telefon. Na wyświetlaczu pojawiło się imię Zuzana. - Cześć, wkurzona czarodziejko. - Daj spokój, jeśli ktoś tu jest czarodziejką, to ty - parsknęła.

- Ja nie jestem czarodziejką. Jestem potworem. Ale skoro już jesteśmy przy czarach, mam dla ciebie niespodziankę. -Karou usiłowała sobie wyobrazić minę Zuzany, gdy uniesie się w powietrze. Powinna jej powiedzieć czy poczekać? A może zasymulować upadek z wieży? Czy to byłoby okrutne? - Co? - zapytała Zuzana. - Masz dla mnie prezent? Teraz Karou parsknęła. - Zachowujesz się jak dziecko, którego rodzice wracają z przyjęcia, a ono grzebie im w kieszeniach w poszukiwaniu ciastek. - A więc ciastko! Dobra, niech będzie. Ale nie z kieszeni, to obrzydliwe. - Nie mam ciastka. - Ech. Więc co z ciebie za przyjaciółka? Poza tym że prawie nieobecna. - W tej chwili jestem prawie śmiertelnie zmęczona. Jeśli usłyszysz chrapanie, nie gniewaj się. - Gdzie jesteś? - W Idaho. Jadę na lotnisko. - Hura, lotnisko! A więc wracasz do domu, nie zapomniałaś o nim! Wiedziałam, że nie zapomnisz. - Błagam cię. Marzę o tym od tygodni. Nawet nie wiesz, jak bardzo tęsknię. To było jak przedstawienie kukiełkowe, w którym wszystkie kukiełki to obleśni myśliwi. - Jak poszło? - Obleśnie. Ale nie mówmy o nich. Jesteście gotowi? - Tak jest. Gotowi. Marionetka jest skończona i jest przecudowna, a wiem, co mówię. Teraz potrzebna mi już tylko twoja magia. To znaczy ta niemagiczna. Zwyczajne czary Karou. Kiedy będziesz? - Myślę, że w piątek. Muszę tylko wpaść na chwilę do Paryża... - Wpaść na chwilę do Paryża - powtórzyła Zuzana. -Osoba bardziej małostkowa niż ja mogłaby natychmiast

zakończyć znajomość z tobą, słysząc takie rzeczy, jak „muszę tylko wpaść na chwilę do Paryża..." - Bardziej małostkowa niż ty? - wytknęła Karou. - Może i moje ciało jest małe, ale duszę mam wielką. To dlatego noszę buty na koturnach. Żebym mogła dosięgnąć do czubka mojej duszy. Karou roześmiała się i w taksówce rozległ się jasny dźwięk dzwoneczków, a oczy kierowcy we wstecznym lusterku skupiły się na niej. - No i przydają się do całowania. Gdyby nie one, mog łabym umawiać się tylko z karłami. - No właśnie, a jak tam Mik? Poza tym że nie jest karłem? Głos Zuzany natychmiast zmienił się w słodki jak ulepek : - Dobrze - powiedziała, a słowo „dobrze" rozciągnęła jak krówkę ciągutkę. - Halo? Kto mówi? Daj z powrotem Zuzanę! Zuzana, po drugiej stronie linii jest jakaś ćwierkająca idiotka, która podaje się za ciebie. - Cicho bądź - powiedziała Zuzana. - Po prostu wracaj, dobra? Potrzebuję cię. - Jestem w drodze. - I przywieź mi prezent. - Pff. Tak, jakbyś na niego zasługiwała! Karou rozłączyła się z uśmiechem. Zuzana zasługi wała na prezent i po niego właśnie Karou miała zamiar wpaść do Paryża. Dom. Wokół tego słowa wciąż majaczyły cudzysłowy, ale część jej życia została zniszczona, a druga połowa, ta normalna, była w Pradze. Małe mieszkanko ze stosami szkicowników, Zuzana i jej marionetki, szkoła, sztalugi, nadzy starcy w boa z piór, Zatruta Kuchnia, miseczki dymiącego gulaszu na wieku trumny i nawet ten głąb, jej były chłopak czający się na rogu ulicy w przebraniu wampira.

No dobra, niech będzie, to było prawie normalne życie. Jakaś część jej chciała od razu polecieć do Maroka, spotkać się z obrzydliwym towarzyszem drogi i wyruszyć do Gdzieś tam, ale nie mogła sobie pozwolić na zniknięcie bez słowa, nie po tym wszystkim, co już straciła. Postanowiła wrócić, pożegnać się i pożyć na zapas normalnym życiem, bo nie wiadomo, kiedy uda się jej do niego wrócić. Poza tym nie przegapiłaby kukiełkowego przedstawienia Zuzany.

Pokoju nie będzie Karou wróciła do Pragi w piątek późnym wieczorem. Podała taksówkarzowi adres, ale kiedy już podjeżdżał pod jej dom, zmieniła zdanie i poprosiła o podwiezienie do starego żydowskiego cmentarza w dzielnicy Josefov. To było najbardziej nawiedzone miejsce, jakie znała. Przez stulecia pogrzebów naniesiono tam góry ziemi, a nagrobki były nierówne jak brzydkie zęby. Mieszkały tam kruki, a gałęzie drzew wyglądały jak stare palce. Choć cmentarz już nie funkcjonował, lubiła tam rysować, ale nie on był jej celem. Przytłoczona panującą tam ciszą szła wzdłuż muru do drzwi Brimstone'a. Albo tego, co kiedyś było jego drzwiami. Stała po przeciwnej stronie ulicy i zastanawiała się, czy podejść i zapukać. Może drzwi po prostu by się otworzyły. Może otworzyłyby się ze zgrzytem i stanęłaby w nich Issa z nerwowym uśmiechem. - Brimstone jest w parszywym nastroju - powiedziałaby. - Jesteś pewna, że chcesz wejść? Jak gdyby to wszystko to była tylko pomyłka. Czy to jeszcze możliwe? Przeszła przez ulicę. Serce waliło jej z nadzieją, uniosła rękę i zastukała trzy razy. Kiedy to zrobiła, poczuła nadzieję, która bolała. Wzięła głęboki wdech i nie wypuszczała

go, jej serce wybijało słowa: proszę, proszę, proszę, a oczy szczypały od wzbierających łez. Rozpłacze się, bez względu na to, czy drzwi się otworzą, czy nie. Łzy czekały, żeby wyrazić ulgę albo rozczarowanie. Cisza. Proszę, proszę, proszę. Nic. Odetchnęła, a wdech wyzwolił dwa strumienie łez. Czekała na mrozie, minutę za minutą, zanim się poddała i ruszyła do domu. Tej nocy Akiva patrzył, jak śpi. Usta miała lekko rozchylone, dłonie złożone pod policzkiem, jak dziecko oddychała głęboko. Jest niewinna, zaręczał Izil. Kiedy spała, rzeczywiście wyglądała niewinnie. Ale czy była? Przez ostatnie miesiące Akiva był opętany myślą o niej wciąż widział jej śliczną twarz, ukrytą w jego cieniu, kiedy myślała, że zaraz zginie. To wspomnienie go parzyło. Wciąż i wciąż wracała do niego świadomość, że niewiele brakowało, żeby ją zabił. Co go powstrzymało? Coś w niej przypominało mu inną dziewczynę, znaną dawno temu i dawno temu straconą, ale co takiego? Nie oczy. Nie miały glinianego odcienia brązu i nie były ciepłe jak ziemia, tylko czarne jak oczy łabędzia, kontrastowały z jasną skórą. W jej rysach też nie umiał wskazać podobieństwa do tamtej twarzy, ukochanej i pierwszy raz od bardzo dawna widzianej jak przez mgłę. Łączyło je nie tylko piękno i to nie dawało mu spokoju. Wreszcie skojarzył. To był gest: przypominające ptasie przechylenie głowy, kiedy na niego spojrzała. To ją ocaliło. Taki drobiazg. Akiva stał na jej balkonie, zaglądał przez okno i sam siebie zapytał: co teraz? Przypomniał mu się ostatni raz, gdy patrzył na kogoś we śnie. Tylko że wtedy nie dzieliła ich szklana tafla,

oszroniona jego oddechem, nie stał na zewnątrz i nie zaglądał do środka, tylko leżał w cieple Madrigal i oparty na łokciu sprawdzał, jak długo wytrzyma, zanim jej dotknie. Nie wytrzymywał nawet minuty. W opuszkach jego palców pojawiał się ból, który mógł ukoić tylko jej dotykiem. W tamtym okresie na jego dłoniach pojawiało się mniej symboli śmierci, ale jednak nie były wolne od śmiertelnego atramentu. Już wtedy był mordercą, ale Madrigal całowała jego naznaczone dłonie, pocałunek za pocałunkiem rozgrzeszała go. - Nauczono nas tylko wojny - mówiła - ale są inne drogi życia. Możemy je odnaleźć, Akivo. Możemy je stworzyć. To dopiero początek. - Kładła dłoń na jego nagiej piersi, a serce biło mu mocniej pod jej dotykiem. Jego dłoń przyciskała do swojego serca, do satynowej skóry. - My jesteśmy początkiem. I wydawało mu się, że to jest nowy początek. Już od pierwszej nocy z nią miał wrażenie, że wyznaczają nową drogę. Akiva nigdy nie był tak delikatny jak wtedy, gdy dotykał palcami powiek śpiącej Madrigal i wyobrażał sobie, jakie sny się pod nimi skrywają, czemu wprawiają jej powieki w drżenie. Ufała mu na tyle, że mógł jej dotykać, gdy spała. Nawet teraz zdumiewało go, jakim obdarzyła go zaufaniem, pozwalając leżeć koło siebie i przesuwać palcami po je j uśpionej twarzy, pięknej szyi, szczupłych silnych ramionach i podstawie jej potężnych skrzydeł. Czasem czul, że tętno jej przyspiesza w jakimś śnie, czasem mruczała coś i wyciągała ręce, budziła się i zapraszała go do siebie, a potem, delikatnie, w siebie. Akiva odwrócił się od okna. Dlaczego wspomnienie Madrigal pojawiło się tak szybko i tak wyraźnie? Zalążki wyjaśnienia kiełkowały głęboko w jego umyśle, ale to by oznaczało, że niemożliwe stało się możliwe, więc

nie przyznawał się do tego nawet przed sobą. Nie wierzył, że poczuł choć odrobinę nadziei. Co takiego, pytał, sprawiło, że opuścił nocą swój regiment i nie mówiąc nic nawet Hazaelowi i Liraz, powrócił do tego świata? Bez problemu mógłby stłuc szybę albo ją roztopić. W ciągu sekundy mógł być przy Karou, obudzić ją, przyciskając jej dłoń do ust. Zażądać, żeby powiedziała mu... No właśnie, co? Ona miałaby wiedzieć, czemu on wraca? Poza tym myśl, że mógłby ją wystraszyć, powodowała mdłości. Odwrócił się, oparł o balustradę i spojrzał na miasto. Hazael i Liraz już się pewnie zorientowali, że go nie ma. - Znowu - mrukną do siebie, ale usprawiedliwią jego nieobecność jakąś naprędce zmyśloną historią. Hazael był jego bratem przyrodnim, a Liraz przyrodnią siostrą. Wychowali się w haremie, jako dzieci serafińskiego władcy. Jego hobby było płodzenie bękartów, którzy mieli zostać żołnierzami. Ich „ojciec" słowo to wymawiali zawsze przez zaciśnięte zęby - odwiedzał każdej nocy inną kobietę darowaną mu jako trybut albo wskazywał je palcem, gdy wpadły mu w oko. Sekretarze rejestrowali jego progeniturę w dwóch kolumnach, w jednej dziewczynki, w drugiej chłopców. Dzieci dopisywano do listy, a kiedy dorosły i zginęły na polu walki, skreślano je. Akiva, Hazael i Liraz trafili do spisu w tym samym miesiącu. Dorastali razem, wśród samych kobiet, a w wieku pięciu lat rozpoczęli szkolenie wojskowe. Zawsze byli razem, walczyli w tym samym regimencie, wyruszali na te same misje, z ostatnią włącznie: było nią znakowanie przejść Brimstone'a nieusuwalnymi śladami dłoni, które w jednej chwili spaliły wszystkie drzwi do sklepu czarownika. To drugi raz, kiedy Akiva zniknął bez słowa. Pierwszy raz zdarzyło się to lata temu, gdy zniknął na tak długo, że brat i siostra myśleli, że umarł.

Jakaś jego część rzeczywiście umarła. Nie powiedział ani im, ani nikomu innemu, gdzie był przez te miesiące i co takiego się wydarzyło, że uczyniło z niego człowieka, jakim się stał. Izil nazwał go potworem i czy nie miał racji? Akiva zastanawiał się, co pomyślałaby Madrigal, gdyby zobaczyła jego i to, co zrobił z ich „nową drogą", o której rozmawiali szeptem, dawno temu, w cichym świecie, którego granice wyznaczały ich skrzydła. Po raz pierwszy, odkąd ją stracił, zawiodła go pamięć i nie mógł sobie przypomnieć twarzy Madrigal. Nakładała się na nią inna, twarz Karou. Jej oczy były czarne i przerażone, a kiedy się nad nią pochylał, odbijały się w nich jego skrzydła. Był potworem. Nikt nie mógł usprawiedliwić rzeczy, które zrobił. Rozłożył skrzydła i wzbił się w niebo. To było nie w porządku stać tu w oknie i podpatrywać Karou, gdy spała tak spokojnie. Przeleciał z powrotem na drugą stronę ulicy, żeby też położyć się spać, a gdy w końcu zasnął, śniło mu się, że jest po drugiej stronie szyby. Karou - nie Madngal, ale właśnie Karou - uśmiechała się do niego i przykładała usta do jego palców, jednego po drugim, a każdy pocałunek ścierał z jego skóry czarną linię, aż w końcu dłonie stały się czyste. Niewinne. - Są inne drogi - szepnęła, a wtedy on obudził się z niesmakiem w ustach, bo wiedział, że to nieprawda. Nie było nadziei, tylko topór kata i zemsta. Pokoju też nic było. Nigdy. Przycisnął dłonie do oczu, a frustracja narosła w nim jak krzyk. Dlaczego tu przybył? I dlaczego nie mógł odejść

Delikatna sita W sobotę rano Karou pierwszy raz od tygodni obudziła się we własnym łóżku. Wzięła prysznic, zaparzyła kawę pomyszkowała w spiżarni w poszukiwaniu czegoś do jedzenia, ale nie znalazła, więc wyszła z mieszkania z prezentami dla Zuzany. Po drodze wysłała przyjaciółce esemesa„A kuku! Dziś wielki dzień, przybywam ze śniadaniem", i wpadła po croissanty w piekarni na rogu. Zuzana odpisała: „Bez czekolady nie ma śniadania" Karou uśmiechnęła się i wróciła do piekarni po drożdżówki z czekoladą. Właśnie wtedy, gdy skręcała za róg, poczuła, że coś jest me tak. To było subtelne doznanie, ale wystarczyło by przystanęła i rozejrzała się wkoło. Przypomniała sobie' co mówił Bain o życiu ofiary, która zawsze się zastanawia, kto ją ściga, i się zdenerwowała. Nóż miała w bucie, czuła go przy kostce; ta niewygoda zapewniała jej komfort. Kupiła drożdżówki dla Zuzany i szła dalej, czujnie Ramiona miała napięte i kilkakrotnie obejrzała się za siebie, ale nie zauważyła nic niezwykłego. Szybko dotarła na most Karola. Ten średniowieczny most, symbol Pragi, łączył Stare Miasto z Małą Straną. Po obu stronach zachodniego

wejścia wznosiły się gotyckie wieże, a wzdłuż całego łuku, w tej chwili przeznaczonego tylko dla pieszych, stały posągi świętych. O tak wczesnej porze był prawie pusty, a posągi oświetlane słabiutkim słońcem rzucały długie i delikatne cienie. Handlarze i artyści schodzili się, pchając ręczne wózki, żeby zająć dobre miejsca na tym najbardziej obleganym przez turystów zabytku, a pośrodku, w uwielbianym przez fotografów punkcie, z którego rozciągała się panorama na praskie wzgórze zamkowe, stalą gigantyczna marionetka. - O Boże, jest niewiarygodna! - powiedziała Karou do siebie, bo marionetka siedziała samotna, wysoka na trzy metry i przerażająca, z groźnie wyrzeźbioną twarzą i drewnianymi rękami wielkości łopat do śniegu. Karou zajrzała za nią - marionetka miała na sobie ogromny trencz - ale tam też nie było nikogo. - Halo? - zawołała i zdziwiła się, że Zuzana zostawiła swoje dzieło bez nadzoru. Ale wtedy usłyszała swoje imię, dochodzące z wnętrza marionetki. Szew na plecach trencza otworzył się jak wejście do wigwamu i ukazała się w nim Zuzana. Po czym wyjęła z rąk Karou torebkę z ciastkami. - Dzięki Bogu - powiedziała i zaczęła jeść. - No tak. Ciebie też miło widzieć. - Mmph. Za nią pojawił się Mik i uściskał Karou. A potem powiedział: - Pozwól, że przetłumaczę. W języku Zuzany to znaczy „dziękuję". - Na pewno? - Karou była sceptyczna. - To brzmiało raczej jak chrum chrum. - Właśnie tak! - Mmph - Zuzana zgodziła się, kiwając głową. - To nerwy - wytłumaczył Mik. - Bardzo źle?

- Koszmarnie. - Stanął za Zuzaną, pochylił się i przytulił ją. Wstrząsająco, porażająco, fatalnie. Jest nieznośna. Przejmij ją, bo ja mam dosyć. Zuzana łypnęła na niego złowrogo, a potem zapiszczała, gdy zanurkował do jej szyi i zaczął wydawać przesadnie głośne odgłosy pocałunków. Mik miał włosy w kolorze piasku, bardzo jasną karnację, baczki i kozią bródkę, a także skośne oczy, które wskazywały, że jego przodkowie mogli siać spustoszenie w środkowej Azji. Był przystojny i utalentowany, łatwo się czerwienił i kiedy się koncentrował, mruczał pod nosem, poza tym mówił spokojnie i ciekawie, a to dobre połączenie. I naprawdę słuchał, a nie tylko udawał, że słucha, czekając na przerwę, która pozwoli mu znowu zabrać głos, jak to miał w zwyczaju Kaz. A co najlepsze, miał kompletnego świra na punkcie Zuzany i vice versa. Byli jak postacie z kreskówek, ze swoimi rumieńcami i uśmiechami, brakowało im jeszcze serduszek w oczach, i obserwowanie ich sprawiało, że Karou była jednocześnie bardzo szczęśliwa i przeraźliwie samotna. Wyobrażała sobie, że widzi ich motyle, Motylio jelitus, tańczące tango rodzącej się miłości. Jeśli chodziło o nią, coraz słabiej wierzyła, że jej motyle obudzą się do życia. Czuła się bardziej pusta niż kiedykolwiek. Pustka była niemal uosobiona i złośliwie wytykała jej wszystko, czego nigdy nie zazna. Nie. Przegoniła tę myśl. Zazna. Jest na najlepszej drodze. Kiedy Mik zaczął całować szyję Zuzany, Karou uśmiechała się szczerze, ale po chwili poczuła się jak lalka z przyklejonym uśmiechem. - Czy wspominałam - zaczęła, odchrząkując - że mam prezenty? Zadziałało.

- Prezenty! - pisnęła Zuzana i wyplątała się z objęć Mika. Podskakiwała i klaskała w dłonie: - Prezenty, prezenty! Karou podała jej torbę. W środku były trzy zapakowane w szary papier i obwiązane sznurkiem paczki. Do największej przyczepiona była welinowa wizytówka głosząca, że paczka pochodzi od „Mme V. Vezerizac, Artefakty". Pakunki były eleganckie i w jakiś sposób uroczyste. Kiedy Zuzana wyjęła je z torby, jej brwi zaczęły żyć własnym życiem. - Co to jest? Artefakty? Karou, mówiąc o prezentach, miałam na myśli matrioszkę z lotniska czy coś w tym stylu! - Otwieraj! - odpowiedziała Karou. - Najpierw ten duży. Zuzana spełniła rozkaz. I wybuchnęła płaczem. - O Boże, o Boże - szeptała, przyciskając do pier si kawałek tiulu. To była spódnica baletnicy, ale nie byle jaka. - Nosiła ją Anna Pawłowa w 1905 roku w Paryżu wyjaśniła podekscytowana Karou. Dawanie prezentów było wspaniałe. Jako dziecko nie obchodziła Gwiazdki ani urodzin, ale kiedy dorosła na tyle, żeby samodzielnie opuszczać sklep, uwielbiała przynosić drobiazgi dla Issy i Yasri: kwiaty, dziwne owoce, niebieskie jaszczurki, hiszpańskie wachlarze. - Dobra, nie mam pojęcia, o kim mówisz... - Jak to? To najsłynniejsza balerina w historii. Uniesienie brwi. - Nieważne - westchnęła Karou. - Słynęła z tego, że była drobniutka, więc spódniczka powinna na ciebie pasować. - Jest taka... Taka... Taka... W stylu Degasa - wyją kała Zuzana, unosząc tutu. - Wiem! - Karou się uśmiechnęła. - Rewelacyjna, prawda? Na pchlim targu przy Les Puces jest kobieta, która sprzedaje stare stroje baletowe. - Ale to musiało kosztować fortunę!

- Cśś - powiedziała Karou. - Fortuny wydaje się na głupsze rzeczy. A poza tym pamiętaj, że jestem bogata. Nieznośnie bogata. Magicznie bogata. Jedna wypłata z założonego przez Brimstone'a konta wystarczyła, żeby zapłacić za te prezenty. Sobie też przywiozła coś z Paryża, także artefakt, ale niezwiązany z baletem. Rzut oka na noże, mrugające do niej ze szklanego neseseru, i wiedziała, że musi je mieć. To był jeden z jej ulubionych typów broni, chińskie ostrza w kształcie półksiężyców. Jej własny zestaw, na którym ćwiczyła, był cały czas w Hongkongu, z jej sensei, ale nie odwiedzała Hongkongu, odkąd spłonęły przejścia. W każdym razie spisała je na straty. - Czternasty wiek... - zaczęła swoją kupiecką opowieść madame Vezerizac, ale Karou nie musiała tego słuchać. Wydawało jej się, że targowanie się będzie dla noży uwłaczające, więc bez mrugnięcia okiem zapłaciła wyjściową sumę. Każdy nóż miał kształt przecinających się półksiężyców. Rękojeść była pośrodku i noże prezentowały bogactwo ostrych krawędzi, a co najważniejsze, miejsc blokujących ciosy. Te półksiężyce były doskonałą bronią do walki z kilkoma przeciwnikami, szczególnie uzbrojonymi w długą broń, jak miecze. Gdyby miała je w Maroku, anioł nie pokonałby jej tak łatwo. Przywiozła Zuzanie jeszcze parę baletek i stroik na głowę z jedwabnych płatków róż, również z paryskiej sceny baletowej z przełomu XIX i XX wieku. - Przebierzesz się? - zapytała Karou, a Zuzana, przytłoczona emocjami, skinęła głową. Wślizgnęły się do wnętrza marionetki i odłożyły jej wcześniejszy, też niewiarygodny, kostium na bok. Godzinę później duża grupa uzbrojonych w przewodniki turystów idących przez most Karola na zamek oto-

czyła gigantyczną marionetkę. W środku znajdowały się Karou i Zuzana. - Przestań się miotać - powiedziała Karou i zabrała z twarzy przyjaciółki pędzel do makijażu, bo Zuzana wyczyniała pod swoim tutu wygibasy niegodne damy. - Mam krzywo włożone rajstopy. - Makijaż też chcesz mieć krzywy? Nie ruszaj się. - Dobra. - Zuzana znieruchomiała, a Karou narysowała jej na policzkach idealne różowe koła. Twarz upudrowala Zuzanie na biało i narysowała kredką małe usteczka lalki, od których wychodziły dwie czarne linie, wyobrażające ruchomą szczękę marionetki. Sztuczne rzęsy okalały oczy, miała na sobie tutu, które pasowało idealnie, i balctki pamiętające lepsze dni. Białe pończochy miała upstrzone popuszczanymi oczkami i załatane na kolanach, a jeden ze sznurków przy gorsecie dyndał oderwany. Włosy splotła w rozczochrane chignon, ozdobione sztucznymi płatkami róż. Wyglądała jak lalka, która przez wiele lat przeleżała w skrzyni z zabawkami. A skrzynia czekała, otwarta, gotowa przyjąć ją, gdy kostium zostanie dopieszczony. - Gotowe - powiedziała Karou, podziwiając swoje dzieło. Aż klasnęła w dłonie z zachwytu i czuła się jak Issa, kiedy udało jej się przystroić Karou w tymczasowe rogi z pasternaku albo ogon ze szczotki do kurzu. - Jest doskonale. Wyglądasz zachwycająco żałośnie. Któryś turysta może zechcieć zabrać cię do domu jako pamiątkę z podróży. - Ten turysta pożałuje, że się urodził. - Daj spokój tym pończochom, są w porządku. - Nienawidzę pończoch. - Czekaj, dopiszę je do listy. Od rana zdążyłaś znienawidzić już, niech pomyślę: facetów w kapeluszach, jamniki...

- Właścicieli jamników. Musiałabyś mieć M&M's zamiast serca, żeby nienawidzić jamniki. - ...właścicieli jamników, lakieru do włosów, sztucznych rzęs, a teraz jeszcze pończoch. Na tym koniec? - Rzeczy, których nienawidzę? - zamilkła, wsłuchując się w siebie. - Tak, myślę, że chwilowo tak. Do środka zajrzał Mik. - Są tłumy - powiedział. Przeniesienie semestralnego projektu Zuzany na ulicę to był jego pomysł. On czasem grywał na skrzypcach, z lewym okiem zakrytym przepaską, bo tak było romantyczniej i obiecał Zuzanie, że na dzień dobry zarobi kilka tysięcy koron czeskich. Teraz też miał przepaskę i wyglądał jednocześnie łobuzersko i uroczo. - Matko, jak pociesznie wyglądasz - powiedział, obserwując Zuzanę niezakrytym okiem. „Pociesznie" było słowem, które mogło ją łatwo rozsierdzić. Niemowlęta były pocieszne, odszczeknęłaby się, ale Mikowi wybaczała wszystko. Zarumieniła się. - Sprawiasz, że mam brudne myśli - powiedział i wślizgnął się na mocno ograniczoną przestrzeń, tak że Karou była uwięziona we wnętrzu kukiełki. - Czy to normalne, że kręcą mnie marionetki? - Nie - odparła Zuzana - ale to wyjaśnia, dlaczego pracujesz w teatrze lalek. - Ale nie wszystkie lalki. Tylko ty. - Objął ją w pasie. Zapiszczała. - Ostrożnie! - ostrzegła Karou. - Makijaż! Ale Mik nie słuchał. Z namaszczeniem całował Zuzanę w jej lalczyne usta, rozcierając szminkę i puder, tak że sam miał różowe wargi. Zuzana wytarła mu je ze śmiechem. Karou zastanawiała się, czy poprawić jej szminkę, ale stwierdziła, że to rozmazanie tylko dodało sznytu, więc dała sobie spokój.

Pocałunek w cudowny sposób wpłynął na stan nerwów Zuzany. - Czas na przedstawienie - oznajmiła radośnie. - W porządku - powiedziała Karou. - Więc wskakuj do skrzyni. I przedstawienie się rozpoczęło. Historia, którą przedstawiła Zuzana - o marionetce, która została wyjęta ze skrzyni, żeby zatańczyć ostatni taniec - była bardzo poruszająca. Zaczęła niezdarnie i sztywno, jak zardzewiała rzecz, która musi się rozruszać, i kilka razy upadła w chmurze tiulu. Kiedy Karou patrzyła na twarze widowni, widziała, że chcą podejść i pomóc biednej małej tancerce stanąć na nogi. Pochylała się nad nią przerażająca wielka kukła, której ręce i palce poruszały się, gdy Zuzana tańczyła, jak gdyby to ona wprawiała ją w ruch. Mechanizm był dobrze naoliwiony i nie odwracał uwagi od tańca, więc złudzenie kontroli było doskonałe. Nadszedł w końcu moment, gdy lalka odzyskała pełne gracji ruchy i Zuzana powoli stanęła na pointach, jak gdyby uniesiona na sznurkach. Wyprostowała się, a twarz jaśniała radością. Ze strun skrzypiec Mika spływała sonata Smetany, boleśnie słodka, i w jednej chwili to nie był już uliczny teatr, tylko coś prawdziwego. Karou czuła, że łzy napływają jej do oczu. Pustka w niej rozgorzała. W finale Zuzana została siłą wepchnięta z powrotem do skrzyni i w ostatniej chwili rzuciła w stronę widowni pełne rozpaczy spojrzenie, wyciągnęła rękę w błagalnym geście, a dopiero potem poddała się woli mistrza. Wieko skrzyni zatrzasnęło się, a muzyka urwała się z brzdękiem. Publiczność była zachwycona. Futerał skrzypiec Mika wypełnił się szybko banknotami i monetami, a Zuzana ukłoniła się kilkanaście razy i pozowała do kilku fotografii, zanim razem z Mikiem zniknęła w połach płaszcza

marionetki. Karou nie miała wątpliwości, że przystąpili do obracania w ruinę jej genialnego makijażu, więc usiadła na wieku skrzyni i czekała, aż skończą. Właśnie teraz, w tłumie turystów na moście Karola poczucie nieadekwatności dopadło ją znów, powolne jak strumień sączącej się wody, jak cień, kiedy słońce zachodzi chmurami.

Nie ofiara - sila Będziesz zyła jak ofiara. Słowa Baina dźwięczały jej w głowie, gdy rozglądała się i obserwowała twarze wokół siebie. Czując się na środku mostu widoczna jak na dłoni, zlustrowała dachy domów po obu stronach rzeki, bo wyobraźnia podpowiadała jej myśliwego obserwującego ją przez celownik broni. Odgonila tę myśl, przecież nie mogło go tu być! Uczucie zagrożenia minęło i powiedziała sobie, że ma paranoję, ale lęk jeszcze kilkakrotnie w ciągu dnia powracał w postaci dreszczy, gdy Zuzana tańczyła, za każdym razem nabierając większej pewności siebie, a futerał na skrzypce wciąż wypełniał się pieniędzmi, jak obiecywał Mik. Potem oboje chcieli ją wyciągnąć na obiad, ale odmówiła, wymawiając się jet lagiem, co nie było zupełnym kłamstwem, ale głównym powodem odmowy też nie. Była pewna, że ktoś ją obserwuje. Palce drżały zaciśnięte. Stamtąd w górę ramienia biegło mrowienie. Kiedy zeszła z mostu i poszła na Stare Miasto, wiedziała, że ktoś ją śledzi. Zatrzymała się, kucnęła, po czym udając, że poprawia but, wyjęła z niego nóż, ten codzienny, bo zestaw noży w kształcie półksiężyców został w domu, i rozglądając się, ukryła nóż w rękawie.

Nie zauważyła nikogo podejrzanego, więc szła dalej, Kiedy przyjechała do Pragi po raz pierwszy, zgubiła się w gęstwinie ulic. Minęła jakąś galerię sztuki, a kawałek dalej zawróciła i chciała ją odnaleźć, ale bez skutku. Miasto ją połknęło. Prawdę mówiąc, już nigdy jej nie znalazła. Praga to zwodnicza plątanina uliczek, których układ zmieniał się, gdy tylko odwróciło się do nich plecami, chodzące na palcach gargulce oraz kamienie, które niczym puzzle przetasowywały się, gdy się je spuściło z oczu. Praga mami, wabi jak mityczne istoty wciągające wędrowców tak głęboko w las, że nie mogli już wrócić. Ale zagubienie się w Pradze było przyjemną przygodą, błąkaniem się wśród sklepów z marionetkami i absyntem, a jedyne istoty, które czaiły się na ulicach, to Kaz i jego wampiryczni towarzysze, gotowi do głupich żartów. Zwykle tak właśnie było. Tym razem jednak Karou czuła, że zagrożenie jest realne i z każdym krokiem, stanowczym i precyzyjnym, była tego coraz bardziej pewna. Chciała walczyć. Jej ciało było naprężone jak struna. Od czasu do czasu dawało jej znać, co powinna robić w danej chwili, a teraz była pewna, że w alternatywnym życiu walczy. - No chodź tu - szepnęła do niewidocznego prześladowcy, pochyliła głowę i przyspieszyła. - Mam dla ciebie niespodziankę. Szła teraz przez ulicę Karola, deptak łączący most i Starówkę, na której turyści tłoczyli się jak sardynki w puszce. Szła wśród nich szybko i unikając bezpośredniego kontaktu, co jakiś czas zerkała za siebie, raczej po to, żeby złagodzić strach niż w nadziei na wypatrzenie prześladowcy. Na skrzyżowaniu z cichą, boczną uliczką skręciła w lewo, przytulając się do ściany. Dobrze znała tę okolicę. Znajdowały się tu liczne przystanki wycieczek Kaza. Przed nią, w załomie ściany średniowiecznego ra-

tusza, powstała nisza, w której sama kilka razy czaiła się przebrana za ducha. Teraz schowała się w jej cieniu. I stanęła twarzą w twarz z wampirem. - Hej! - Usłyszała wysoki głos, gdy zachwiała się i poleciała do tyłu, wypadając z powrotem na światło dzienne. - O Boże - powiedział głos. - To ty. Wampir oparł się o ścianę i skrzyżował ramiona w geście znudzonej wyższości. Svetla. Na jej widok Karou zacisnęła zęby. Była wysoka jak modelka i szczupła, miała ładne, ale ostre rysy, które będą przerażająco wyglądały, gdy się zestarzeje. Twarz pomalowała na biało i zrobiła gocki makijaż oczu, założyła sztuczne kły i dorysowała strużkę krwi cieknącą z kącika jej ust. Seksowna wampirzyca Kaza, ubrana w czarna pelerynę, no i, co najbardziej znaczące, ukrywająca się w dawnym miejscu Karou. Ty głupia! - skarciła się Karou, przecież to pora wycieczki. To jasne, że kryjówki Kaza pełne będą aktorów. Zawsze dobrze się bawiła, gdy wieczorem szła przez Starówkę i mijała znudzone duchy, oparte o ścianę, esemesujące albo wysyłające wpisy na Twittera w oczekiwaniu na kolejną grupę turystów. - Co ty tu robisz? - zapytała Svetla, wydymając usta, jakby poczuła brzydki zapach. Była jedną z tych ślicznych dziewczyn, które mają dar do ujmowania sobie urody. Karou zerknęła z powrotem na ulicę Karola, a potem za następny zakręt, który mógł jej udzielić schronienia. Był zbyt daleko, nie miała szans. Czuła, że napastnik zbliża się do niej. - Jeśli szukasz Kaza - wycedziła - daruj sobie. Powiedział mi, co zrobiłaś. Chryste, pomyślała Karou. Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie.

- Zamknij się, Svetla - powiedziała i wsunęła się do wnęki zaraz przed nią, przyciskając jej plecy do ściany. Svetla sapnęła i próbowała się uwolnić. - Co ty robisz, wariatko? - Powiedziałam, żebyś się zamknęła - syknęła Karou, a kiedy Svetla nadal nie reagowała, wyjęła z rękawa nóż. Na końcu był lekko zagięty, jak koci pazur, a ostrze złapało promień słońca i zalśniło. Svetla stęknęła i ucichła, ale nie na długo. - Jasne, niby mam uwierzyć, że mnie dźgniesz? - Posłuchaj - powiedziała Karou cicho. - Jeśli będziesz cicho przez minutę, naprawię twoje idiotyczne brwi. Nastąpiła pełna oburzenia cisza, a potem Svetla wy-stękała: - Co? Svetla miała długą grzywkę, która zachodziła jej aż na oczy i była tak mocno polakierowana, że prawie w ogóle się nie poruszała, a wszystko po to, żeby zasłonić brwi, na które Karou zmarnowała miedziaka około Bożego Narodzenia. Czarne i krzaczaste brwi nie pomagały jej w zrealizowaniu marzenia o karierze modelki. Mina Svetli wyrażała coś pomiędzy zdziwieniem i oburzeniem. Wiedziała, że Karou nie ma prawa wiedzieć ojej brwiach, zawsze tak troskliwe zakrywanych. Pomyślała, że ją śledziła. Ale dla Karou nie miało to żadnego znaczenia. Pragnęła tylko ciszy. - Mówię serio - szepnęła - ale będę to mogła zrobić tylko, jeśli przeżyję, więc się zamknij. Dochodziły tu głosy z ulicy Karola, przemieszane z echem muzyki z pobliskich knajpek i warczeniem silników. Nie było słychać kroków, ale to o niczym nie świadczyło. Myśliwi wiedzieli, jak podejść ofiarę.

Svetla była wstrząśnięta, ale przynajmniej w końcu zamilkła. Karou stała w napięciu, z wyostrzonym wzrokiem i nasłuchiwała. Ktoś się zbliżał. Kroki brzmiały jak echo kroków. W zasięgu jej wzroku pojawił się na ulicy cień. Karou obserwowała, jak się wydłuża, gdy rzucająca go osoba się zbliżała. W nadgarstkach poczuła uderzenia krwi i mocniej zacisnęła dłoń na rękojeści noża. Patrzyła badawczo na cień, usiłując zrozumieć, o co w tym chodzi. Zamrugała. To nie był cień Baina ani Razguta. „Mój brat, serafin, szukał ciebie, ślicznotko". Cień. Cień miał skrzydła. Boże, to anioł. Puls Karou oszalał. Ostrzeżenie Baina wyparowało jak kamfora, gdy Karou zdała sobie sprawę, co się działo: w jej nadgarstkach miotała się jakaś energia. Wytatuowane oczy wrzały. Jak mogła się nie zorientować wcześniej? Rzuciła dzikie, ostrzegawcze spojrzenie Svetli i bezgłośnie wymówiła: - Cicho. Svetla coś mruknęła. Bała się. Cień zbliżał się, a za nim szedł anioł. Patrzył w napięciu przed siebie. Skrzydła miał ukryte, jego oczy żarzyły się w mroku, a Karou miała dobry widok na jego profil. Jego piękno zrobiło na niej tak samo wielkie wrażenie jak za pierwszym razem. Fialo, pomyślała o swojej nauczycielce rysunku, gdybyś to widziała. Na plecach niósł dwa miecze skrzyżowane w pochwach, ale ręce swobodnie zwisały mu wzdłuż boków, a dłonie miał lekko uniesione, palce wyprostowane, jakby na dowód tego, że jest nieuzbrojony. Lepiej dla mnie, pomyślała Karou, zaciskąjąc chwyt na nożu, bo ja jestem. Odwrócił się w stronę wnęki.

Karou się przygotowała. I ruszyła. Musiała wybić się do góry, żeby złapać go za szyję -był wysoki, miał co najmniej sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu. Uderzyła w niego niespodziewanie i z dużą siłą. Od razu poczuła to, czego nie mogła zobaczyć: gorąco bijące od jego potężnych skrzydeł, niewidocznych, ale prawdziwych. Czuła także ciepło i masywność jego barków i ramion, boleśnie świadoma ich możliwości i siły przysunęła ostrze noża do jego gardła. - Szukasz mnie? - Zaczekaj... - powiedział, nie wykonując jakiegokolwiek ruchu, żeby ją strącić albo powstrzymać. - Zaczekaj - zadrwiła Karou i pod wpływem impulsu przytknęła wnętrze dłoni do nagiej szyi anioła. Tak jak w Maroku, gdy po raz pierwszy skierowała przeciwko niemu niezrozumiałą siłę swoich tatuaży, teraz też coś się wydarzyło. Wtedy wyrzuciły go w powietrze. Tym razem ich straszliwa siła nie uderzyła go ani nie odepchnęła, tylko weszła w niego. W miejscu, gdzie dotknęła jego skóry, poczuła drżenie, a potem po całym jego ciele przebiegły dreszcze, które przeniknęły także do jej ramienia, sięgnęły głębi ciała i były wyczuwalne nawet w korzeniach zębów. Mózg jej się rozpadał. To było potworne. I ona to wywołała. On czuł się znacznie gorzej. Spazmy skurczyły jego imponującą sylwetkę, usiłował strząsnąć Karou. Trzymała się mocno. Dławił się. Ta magia go niszczyła. Miał mdłości, wszystko było nie tak - co się działo? Dygotał, trząsł się jak w transie i usiłował odtrącić jej dłoń, ale bezskutecznie. Pod dłonią Karou jego skóra była gładka i gorąca, bardzo, bardzo gorąca, a temperatura wciąż ros-

ła. Skrzydła też rozgrzewały się coraz bardziej, jak rozprzestrzeniający się ogień. Ogień, niewidzialny ogień. Karou nie mogła już dłużej tego znieść. Oderwała dłoń od jego szyi. Gdy jej skóra, szczypiąca od oparzeń, straciła kontakt z jego szyją, anioł doszedł do siebie. Zlapal ją za nadgarstek, odwrócił go od siebie i gwałtownie odsunął. Złapała równowagę i z powrotem odwróciła się do niego. Stał bezradnie, oddychał ciężko i jedną ręką trzymał się za szyję. Patrzył na nią tygrysimi oczami. Czuła się uziemiona i przez jakiś czas mogła tylko patrzeć. Czul ból. Ze zdziwienia zmarszczył czoło, jak gdyby miał do czynienia z jakąś tajemnicą. Jak gdyby ona była jego tajemnicą. A potem drgnął i czas znowu leciał. Uniósł dłonie w uspokajającym geście. Jego bliskość burzyła w niej krew. Czuła pulsowanie w tatuażach. Jej serce, palce, wspomnienia: cięcie miecza, Kishmish w płomieniach, spalone przejścia, Izil krzyczący „malak", kiedy widziała go po raz ostatni. Kiedy ona uniosła ręce, nie zrobiła tego na znak pokoju. W jednej trzymała nóż, druga raziła wytatuowanym okiem. Serafin wzdrygnął się, a siła oka kazała mu cofnąć się kilka kroków. - Zaczekaj - powiedział, próbując przełamać opór nie zrobię ci krzywdy. Karou się roześmiała. Kto tu był w niebezpieczeństwie? Czuła się silna. Jej alternatywne istnienie przestało ją prześladować, wślizgnęło się w jej skórę i przejęło kontrolę. Oto kim była: nie ofiarą, tylko siłą. Runęła na niego, a on upadł. Zaatakowała, a on się wycofał. Przez całe lata treningów sztuk walki zawsze coś ją ograniczało. Ale nie teraz. Czuła siłę, wreszcie była wolna, zadała cios z półobrotu, uderzała w jego pierś, nogi, nawet

w uniesione w poddańczym geście dłonie, a każde uderzenie uświadamiało jej, jaki jest potężny, jak nieprzeniknione jest jego ciało. Anioł czy nie - cokolwiek to w zasadzie oznaczało - nie było w nim nic eterycznego. Był cielesny. - Dlaczego mnie śledzisz? - warknęła w języku chimer. - Nie wiem - odparł. Karou się roześmiała. To naprawdę zabawne. Czuła się lekka jak powietrze i intensywna jak groźba. Atakowała go z zimną furią, a on wciąż prawie się nie bronił, blokował tylko dźgnięcia nożem i uchylał się przed mocą odsłoniętych tatuaży. - Walcz - syknęła, gdy po raz kolejny kopnęła go, a on nie zareagował. Ale nie walczył. Zamiast tego, kiedy zbliżyła się następnym razem, wzbił się w powietrze i zawisł nad nią, poza jej zasięgiem, - Chcę tylko porozmawiać. Zadarła głowę i patrzyła. Uderzenia skrzydeł zwiewały jej na twarz niebieskie kosmyki włosów. Uśmiechnęła się drapieżnie i przykucnęła. - Więc mów - powiedziała i wystrzeliła w powietrze.

Modlitwa pod przymusem Ukryta w cieniu muru Svetla nie mogła złapać tchu. Od strony ulicy Karola nadeszła grupka turystów, kló rzy zamarli w pół kroku. Z otwartych ust wypadły gumy do żucia. Kaz, w cylindrze na głowie i z osikowym kołkiem pod pachą, zorientował się, że jego była dziewczyna wisi w powietrzu. Tak naprawdę nie był bardzo zaskoczony. W Karou było coś, co wywoływało takie niecodzienne zdarzenia. Coś, co w przypadku innych wydawało się niemożliwe, okazywało się zupełnie zwyczajne, jeśli dotyczyło Karou. Karou lata? No tak, czemu nie. Tak więc Kaz nie był zaskoczony. Był zazdrosny. Karou lata, niech będzie, ale nie latała sama. Obok niej byl mężczyzna, absurdalnie piękny, co musiał przyznać nawet Kaz, który uważał dostrzeganie atrakcyjności w innych mężczyznach za niemęskie. Był piękny aż do przesady. Masakra, pomyślał, krzyżując ramiona. Tego, co robiła ta para, nie można było nazwać po prostu lataniem. Wisieli ponad linią dachów, ale prawie się nie poruszali. Okrążali się jak koty, wpatrując się w siebie z niespotykaną intensywnością. Powietrze pomiędzy nimi aż drgało i Kaz odczuwał to jak cios w brzuch.

A potem Karou zaatakowała tego faceta i Kaz od razu poczuł się o wiele lepiej. Zarzekał się później, że powietrzna walka była częścią jego wycieczki i nawet chciał partycypować w napiwkach. Twierdził, że Karou to jego dziewczyna, czym rozwścieczył Svetlę, która poszła do domu i gapiła się w lustrze na swoje brwi - nadal wielkie jak kudłate dżdżownice. Ale w tej chwili wszyscy wpatrywali się w dwie piękne istoty walczące w powietrzu, ponad dachami Pragi. W każdym razie Karou walczyła. Jej przeciwnik robił tylko uniki, z gracją i niezrozumiałą... delikatnością? Wyglądał, jakby się od niej odsuwał i sprawiał wrażenie, że przyjął cios, chociaż wcale go nie dotknęła. To trwało kilka minut, tłum pod nimi gęstniał, a potem facet podpłynął do niej i złapał ją za ręce, tak że wypuściła nóż, który spadł na ziemię i wbił się między kamienie bruku, i trzymał ją. To było dziwne, bo przyciskał jej dłonie do siebie w geście modlitwy. Usiłowała się wyrwać, ale był 0 wiele silniejszy i bez trudu przytrzymywał jej złożone dłonie rękami, jakby zmuszał ją do modlitwy. Przemówił do niej, a jego słowa spłynęły na obserwatorów, obce, melodyjne, surowe i w jakiś sposób zwierzęce. Stopniowo przestawała się szarpać. Ale on i tak trzymał jej dłonie w swoich. Nad Starym Miastem rozległy się uderzenia dzwonu kościoła Najświętszej Marii Panny przed Tynem. Wybijał dziewiątą i kiedy tylko echo dziewiątego uderzenia ucichło, mężczyzna puścił dziewczynę 1 odskoczył w powietrzu, napięty i uważny, jak ktoś, kto wypuścił z klatki dzikie zwierzę i nie jest pewien, czy go nie zaatakuje. Nie zrobiła tego. Podleciała bliżej. Rozmawiali, żywo gestykulując. Ruchy Karou były senne, długie nogi miała podwinięte, a ręce poruszały się w regularnym rytmie, jak gdyby utrzymywała się na powierzchni wody. Wyglądało

to tak prosto, tak prawdopodobnie, że kilkoro turystów tak samo zamachało rękami, zastanawiając się, czy przypadkiem nie trafili do jakiegoś zakrzywienia przestrzeni, w którym... w którym ludzie mogą latać. A kiedy już zaczęli przywykać do nadzwyczajnego widoku niebieskowłosej dziewczyny i czarnowłosego mężczyzny, unoszących się w powietrzu, jakby grali w jakimś zapierającym dech w piersiach przedstawieniu, dziewczyna zrobiła coś nieoczekiwanego. Mężczyzna stracił w powietrzu równowagę i zaczął spadać, desperacko usiłując utrzymać się w górze. Przegrał tę walkę, zwiotczał. Głowa odchyliła mu się w tył, szyja już jej nie podtrzymywała i w deszczu iskier, który przypominał ogon komety, runął na ziemię.

Slonce i mala gwiazda Kiedy anioł pomyślał, że przechytrzy ją, wznosząc się trzy metry w górę, Karou znalazła szatańską przyjemność w zszokowaniu go. Ale nawet jeśli był zaskoczony, nie dał po sobie poznać. Uniosła się w powietrze, a on na nią patrzył. Po prostu patrzył. Czuła jego gorące spojrzenie na policzkach, na ustach. Było jak dotyk. Hipnotyzował ją wzrokiem, brwi miał czarne i aksamitne. Łączył w sobie miedź i cień, miód i zagrożenie, bezwzględność ostrych jak brzytwa kości policzkowych i trójkątny jak czubek sztyletu cień włosów na czole. Wszystko to i stłumiony szum niewidzialnego ognia sprawiały, że patrząc na niego, Karou zamieniała się we wrzącą kipiel krwi, magii i czegoś jeszcze. W brzuchu czuła trzepotanie skrzydełek drżących istot, zapalczywie budzących się do życia. Zarumieniła się. Tylko tych zuchwałych motyli jej brakowało. Przecież nie była głupią dziewczyną, która leci tylko na urodę. - Uroda - parsknął kiedyś Brimstone. - Ludzie są nią opętani. Bezradni jak ćmy, które ładują się w ogień. Karou nie będzie ćmą. Kiedy wirowali wokół siebie, upomniała się, że może w tej chwili serafin jej nie ataku-

je, ale juz wcześniej przelał jej krew. Zostawił blizny. A co gorsza, spalił przejścia i zostawił ją samą. Gniew był jej zbroją i zaatakowała ponownie, nacierała na niego w powietrzu i przez kilka minut oszukiwała się, że jest dla niego godnym przeciwnikiem, że mogłaby go... Co? Zabić? Przecież prawie nie używała noża. Nie chciała go zabić. Więc czego chciała? I czego on chciał? W tym momencie chwycił ją za ręce, rozbroił jednym, płynnym ruchem i odebrał jej jakiekolwiek złudzenie, że wygrywa. Przycisnął do siebie jej nadgarstki, tak że nie mogła pokazać mu tatuaży - z bliska zauważyła, że w miejscu, gdzie go dotknęła, miał biały ślad - a był tak silny, że nie dawała rady się wyrwać. Ciepłe dłonie całkowicie przylegały do jej rąk. Magia, którą dysponowała, została uwięziona, jeden tatuaż gorzał przyciśnięty do drugiego, a nóż wypadł jej z rąk i spadł na ziemię. Była w pułapce. Z przerażeniem przypomniała sobie te chwilę w Maroku, kiedy stał nad nią, a jego twarz była martwa. Teraz nie miała już tego wyrazu. Ani śladu. Był jakby innym człowiekiem, widać, że kłębiło się w nim uczucie. Jakie? Ból. Oczy błyszczały mu jak w gorączce. Miał twarz kogoś w agonii, oddychał nierówno. Ale to nie wszystko. Aż płonął, gdy nachylał się w powietrzu do Karou, wpatrywał się w nią, patrzył, płonąc żywcem, wypatrywał czegoś. Jego dotyk, ciepło, spojrzenie obmywały ją i w jednej chwili zdała sobie sprawę, że to, co czuła, to nie motyle w brzuchu. To było zbyt mało, zwykłe trzepotanie niemądrych dziewczynek. To, co pojawiło się teraz między nimi, było... astralne. Wpłynęło na kształt powietrza między nimi, było w niej, ciepłe, miękkie fale, i teraz, gdy trzymal jej dłonie w swoich, Karou czuła się tak bezbronna jak światło malej gwiazdy,

świecącej u boku słońca w jakiejś wielkiej, obcej przestrzeni. Walczyła z tym, próbowała uciec. Niskim, ochrypłym głosem anioł powiedział: - Nie zrobię ci krzywdy. Przepraszam za to, co się wtedy stało. Proszę, Karou, uwierz, że nie przyszedłem, by zrobić ci krzywdę. Dźwięk jej imienia zaskoczył ją tak, że przestała się wyrywać. Skąd znał jej imię? - Więc po co przyszedłeś? Był bezradny. - Nie wiem - powtórzył, ale tym razem nie rozbawiło jej to. - Po prostu... Porozmawiać - dodał. - Zrozumieć to... To... - Zabrakło mu słów i zamilkł, nie umiejąc jej tego wytłumaczyć, ale Karou wiedziała, co ma na myśli, bo ona też usiłowała to zrozumieć. - Nie zniosę więcej twojej magii - powiedział i ponownie uświadomiła sobie jego cierpienie. Skrzywdziła go. I dobrze, powiedziała sobie. Był jej wrogiem. Buzowanie w dłoniach o tym świadczyło. I blizny, i życie, które straciła. Ale ciało jej nie słuchało. Skupiało się na przeżywaniu zetknięcia ich ciał, jego dłoni na jej dłoniach. - Ale nie będę cię powstrzymywał -rzekł. - Jeśli mnie skrzywdzisz, w porządku, zasłużyłem na to. Uwolnił ją. Ciepło zniknęło i pomiędzy nich wkradła się noc, zimniejsza niż wcześniej. Zaciskając tatuaże w pięściach, wycofała się, prawie zapominając, że wisi w powietrzu. Do diabła. Co to miało być? W pewnym sensie zdawała sobie sprawię, że wisi nad głowami masy ludzi, a nowi wciąż napływali, jak gdyby ta wąska uliczka zamieniła się w zatłoczoną ulicę Karola. Czuła, że ludzie pokazują ją palcami, widziała flesze aparatów, słyszała okrzyki, ale stłumione, wyciszone, jak

gdyby dolatywały z ekranu telewizora, znacznie mniej realne niż to, co przeżywała naprawdę. Dotykała czegoś nienazywalnego. Kiedy serafin dotykał jej dłoni, a potem ją puścił, było tak, jakby została wypełniona, ale zdała sobie z tego sprawę dopiero, gdy odskoczył i pustka powróciła. Pulsowała w niej, zimna i bolesna, bezdenna i spragniona - spragniona - i musiała powstrzymywać najbardziej zdesperowaną część siebie przed wystrzeleniem naprzód i chwyceniem go za ręce. Zaniepokojona tym tętniącym w niej przedziwnym przymusem, zmusiła się do pozostania w miejscu. Czuła, jakby walczyła z przypływem, a ta potyczka wywoływała w niej znajomy strach: przed wciągnięciem pod wodę, z dala od jakiegokolwiek poczucia bezpieczeństwa. Karou wpadła w panikę. Kiedy anioł zrobił taki ruch, jakby chciał się do niej zbliżyć, uniosła obie ręce i trzymała je blisko siebie. Szeroko otworzył oczy i zachwiał się, zniknął gdzieś jego czar. Usiłował utrzymać się w powietrzu, łapał się parapetu na czwartym piętrze, ale mu się nie udało. Oczy wywróciły mu się do wnętrza czaszki i z trzaskiem iskier opadł kilka metrów. Stracił przytomność? Karou zapytała przez ściśnięte gardło: - W porządku? Ale nie było w porządku; spadł. Akiva jak przez mgłę zdawał sobie sprawę, że nie znajduje się już w powietrzu. Leżał na kamieniu. Widział pochylające się nad nim twarze. Wróciła mu świadomość. Słyszał słowa wypowiadane w językach, których nie rozumiał, a kątem oka złapał niebieską plamę. To Karou. Usłyszał ryk, a kiedy podniósł się, okazało się, że to owacje.

Karou, stojąca plecami do niego, kłaniała się teatralnie. Jednocześnie wydobyła nóż spomiędzy kocich łbów, pomiędzy które się wbił, i schowała w bucie. Zerknęła przez ramię na niego, wyraźnie ulżyło jej, że odzyskał przytomność, a potem cofnęła się i... złapała go za rękę. Delikatnie, tylko końcami palców, żeby tatuaże go nie oparzyły. Pomogła mu wstać i szeptem powiedziała mu do ucha: - Ukłon. - Co? - Po prostu się ukłoń, dobra? Pomyślą, że to był występ. Będzie nam znacznie łatwiej stąd odejść. Niech się sami zastanawiają, jak to zrobiliśmy. Zrobił coś, co od biedy przypominało ukłon, i zerwała się kolejna burza oklasków. - Możesz iść? - spytała Karou. Pokiwał głową. Mimo to wciąż nie było im łatwo przejść. Ludzie stali im na drodze, chcieli porozmawiać. Karou mówiła, a on nic nie rozumiał, jednak jej odpowiedzi wyglądały na satysfakcjonujące. Gapie byli zauroczeni i zachwyceni, z wyjątkiem jednego młodego mężczyzny w wysokim kapeluszu, który patrzył na Akivę i starał się schwycić Karou za rękę. To poczucie własności rozsierdziło Akivę i miał ochotę cisnąć tym człowiekiem o ścianę, ale Karou poradziła sobie bez niego. Odepchnęła chłopaka na bok i poprowadziła Akivę przez tłum. Wciąż trzymał w dłoni jej palce, drobne i chłodne, i zrobiło mu się żal, kiedy skręciła za róg na plac pełen pustych straganów i puściła go. - Wszystko w porządku? - zapytała, zwiększając dystans. Oparł się o ścianę w cieniu jednej z markiz. - Wiem, że zasłużyłem - powiedział - ale czuję się, jakby przemaszerował po mnie tabun wojska. Odsunęła się, niepokój w niej wibrował. - Razgut powiedział, że mnie szukałeś. Dlaczego?

- Razgut? - zdziwił się Akiva. - Myślałem, że on... - Nie żyje? Przeżył. Izil nie. Akiva patrzył w ziemię. - Nie sądziłem, że skoczy. - Ale skoczył. To nie jest odpowiedź na moje pytanie. Czemu mnie szukałeś? Znów ta bezradność. Zaczął niepewnie odpowiadać. - Nie mogłem zrozumieć, kim byłaś. Jesteś. Człowiekiem naznaczonym diabelskimi oczami. Karou popatrzyła na swoje dłonie, potem na niego, a w oczach miała wyraz zakłopotania i niepewności. - Dlaczego... one to robią? Tobie. Zmrużył oczy. Naprawdę nie wiedziała? Te tatuaże w kształcie oczu były tylko jednym z dowodów diabelskości Brimstone'a. Ich magia uderzała jak ściana wiatru niosącego słabość i chorobę. Akiva trenował się w pokonywaniu tego uczucia, wszyscy serafińscy żołnierze to ćwiczyli, ale miał swoje granice. Kiedy był na polu bitwy, odcinał przeciwnikowi dłonie, zanim ten zdążył wyemitować w jego stronę zabójczą dawkę diabelskiej mocy. Ale Karou... Ostatnia rzecz, jaką chciałby teraz zrobić, to sprawienie jej bólu ponownie, więc doszedł do kresu wytrzymałości. Bardziej niż kiedykolwiek działała na niego jak wróżka z bajki - taka oszalała, z zamglonym oczami i żądłem jak skorpion. Ślad po oparzeniu jej dotykiem piekł na szyi jak wypalony kwasem, towarzyszyły mu męczące i nieustąjące mdłości wywołane bezlitosnym atakiem. Był słaby i bal się, że może znów zemdleć. - To są symbole zjaw. Na pewno o tym wiesz. - Zjaw? Wpatrywał się w jej twarz. - Naprawdę nie wiesz? - Czego? Zjawa to duch. Coś innego?

- To żołnierz chimer - powiedział, co było po części prawdą. - Oni noszą ten znak. - Zamilkł na moment. - Tylko oni. Mocno zacisnęła pięści. - Najwyraźniej nie tylko. Nie odpowiedział. Było między nimi wszystko, czuł, że wypełniła się dzieląca ich przestrzeń, gdy wisieli naprzeciwko siebie ponad dachami domów. Bycie blisko niej było jak walka o utrzymanie się na nogach, jak balansowanie na krawędzi wiru, który chciał cię wciągnąć. Nie było już powrotu, tylko siła uderzenia; wytęsknionego, słodkiego i kuszącego uderzenia. Czuł to już kiedyś i nie chciał przeżywać raz jeszcze. To mogło tylko zaszkodzić wspomnieniu o Madrigal. Już zaszkodziło. Znów nie udało mu się przywołać jej twarzy. Tak jakby chciał przypomnieć sobie jakąś melodię, słysząc w tle inną piosenkę. Widział tylko twarz Karou, jej lśniące oczy, gładkie policzki, łuk miękkich warg, ściągniętych w osłupieniu. Strząsnął z siebie to uczucie, niemożliwe, żeby to czuł -to szaleństwo, zniecierpliwienie, podniecenie i rytm. A pod tym wszystkim okaleczony kłębek myśli, które trzymał w zamknięciu, w ciemnych odmętach umysłu, tak splątanych, że nawet nie rozpoznawał, czym były kiedyś: nadzieją. Ziarenkiem nadziei. A w jej centrum: Karou. Była wciąż oddalona o rozpiętość jego skrzydeł, stąpała w miejscu. Oboje miotali się na krawędziach tego samego przymusu, który ich do siebie przyciągał, bojąc się zrobić choćby krok. - Czemu spaliłeś przejścia? - spytała. Westchnął przeciągle. Co miał jej powiedzieć? Z zemsty? W imię pokoju? W pewnym sensie obydwie odpowiedzi były prawdziwe. - Zeby zakończyć wojnę - powiedział.

- Wojnę? Gdzieś jest wojna? - Tak, Karou. Jest tylko wojna. Znów wstrząsnęło nią, gdy usłyszała swoje imię w jego ustach. - A czy Brimstone'owi i reszcie... nic nie jest? - Mówiła na przydechu. Akiva zrozumiał, że to strach. Strach przed tym, jakiej odpowiedzi może udzielić. Oprócz dręczących go mdłości wywołanych tatuażami, poczuł jeszcze inną, znacznie głębszą słabość: lęk. - Są w czarnej twierdzy - powiedział. - Twierdza. - W jej głosie zabrzmiała nadzieja. - Tej z kratami. Byłam tam, widziałam ją, tego wieczoru, kiedy mnie zaatakowałeś. Akiva odwrócił wzrok. Poczuł kolejną falę mdłości. Dudnienie w głowie sprawiało, że nie mógł się skupić, do tej pory tylko raz przyjął taką dawkę nieprzerwanej emanacji diabelskich znaków. Myślał, że nie przeżyje tej tortury i wciąż nie rozumiał, jak mu się to udało. Oczy mu się zamykały, a ciało było jak kotwica, chcąca pociągnąć go na dno. Głosy. Karou się odwróciła. Akiva spojrzał tam, gdzie ona. Kilku gapiów szło za nimi i pokazywało na nich palcami. - Chodź ze mną - powiedziała Karou. Jak gdyby miał jakiekolwiek inne wyjście.

Ty Zabrała go do swojego mieszkania, przez całą drogę myśląc: co ty robisz, głupia? Odpowiedzi, informowała sama siebie, zdobywam odpowiedzi. Zawahała się przy windzie, obawiając się trochę przebywania z serafinem na tak małej przestrzeni, ale nie dałby rady wejść po schodach, więc nacisnęła guzik. Wszedł za nią do środka, ale patrzył na windę trochę podejrzliwie i lekko drgnął, gdy mechanizm ruszył. W mieszkaniu wrzuciła klucze do koszyka w przedpokoju i się rozejrzała. Na ścianie wisiały jej skrzydła Anioła Zagłady, łudząco podobne do jego skrzydeł. Ale nawet, jeśli zauważył podobieństwo, nie dał po sobie poznać. Miał za mało miejsca, żeby rozłożyć skrzydła, więc skulił je, ale i tak zajmowały połowę łóżka. Zbudowane z drewna tekowego i wyłożone puchowymi materacami jak łoże księżniczki na ziarnku grochu było w nieładzie, całe zasypane szkicownikami, które przeglądała poprzedniej nocy, szukając towarzystwa rodziny w jedyny w tej chwili dostępny sposób. Jeden leżał otwarty na portrecie Brimstone'a. Zobaczyła, jak anioł zacisnął szczęki na jego widok, więc złapała zeszyt i przycisnęła do piersi. Podszedł do okna i wyjrzał.

- Jak masz na imię? - zapytała. - Akiva. - A jak poznałeś moje imię? - Od tego starca. No jasne, od Izila. Ale... Coś jej przyszło do głowy. Przecież Razgut powiedział, że Izil chronił ją aż do śmierci. - Jak mnie znalazłeś? - zapytała. Na zewnątrz było zimno i oczy Akivy odbijały się na pomarańczowo w szybie okiennej. - To nie było trudne - powiedział tylko. Zamierzała zapytać go o szczegóły, ale zamknął oczy i oparł czoło o szybę. - Siadaj - powiedziała i wskazała głęboki fotel obity zielonym aksamitem - pod warunkiem że niczego nie podpalisz. Wykrzywił usta w grymasie, który mógł przypominać ponurego kuzyna uśmiechu. - Nie podpalę. Rozpiął sprzączkę na krzyżujących się na piersi skórzanych pasach i dwa miecze, umieszczone między łopatkami, opadły na ziemię z hukiem, który, jak pomyślała Karou, nie ucieszył sąsiadów z dołu. Potem usiadł, czy raczej osunął się na fotel. Karou odsunęła na bok szkicowniki, żeby zrobić miejsce na łóżku dla siebie, i usiadła naprzeciwko niego w pozycji kwiatu lotosu. Mieszkanie było maleńkie, mieściło się tam tylko łóżko i fotel oraz zestaw rzeźbionych stolików, chowanych jeden pod drugim, a wszystko ustawione na będącym dumą Karou perskim dywanie, którego cenę targowała, gdy byl jeszcze rozpięty na warsztacie tkackim w Tabriz. Jedną ścianę, tę naprzeciw okna, zajmowały półki z książkami. Na drugim końcu korytarza była mała kuchenka, jeszcze mniejsza szafa i łazienka wielkości kabiny prysznicowej. Sufity znajdowały się na absurdalnej wysokości trzech

i pół metra, co sprawiało, że pokój był wyższy niż szerszy. W związku z tym Karou zbudowała antresolę nad półkami na książki. Wchodziło się na nią po drabinie, lądowało na tureckich poduszkach i można było rozkoszować się widokiem na dachy Starego Miasta i zamek. Obserwowała Akivę. Głowa opadła mu do tyłu i zamknął oczy. Wyglądał na bardzo zmęczonego. Ostrożnie podwinął ramię, krzywiąc się przy tym z bólu. Zastanawiała się, czy nie zaproponować mu herbaty - sama chętnie by się napiła - ale to byłoby zbyt gościnne, a usiłowała pamiętać, jaka relacja istnieje między nimi: są wrogami. Prawda? Przyglądała mu się i w myślach nanosiła poprawki na jego portret, wykonany z pamięci. Palce zaświerzbiły ją, bo chciała sięgnąć po ołówek i narysować go z natury. Głupie palce. Otworzył oczy i podchwycił jej wzrok. Zaczerwieniła się. - Nie czuj się tu zbyt komfortowo - powiedziała zbita z tropu. Podniósł się z trudem. - Przepraszam. Zawsze tak jest po bitwie. Bitwa. Z niepokojem obserwował, jak przetwarza tę myśl. - Bitwa. Z chimerami. Ponieważ jesteście wrogami. Pokiwał głową. - Dlaczego? - Dlaczego? - powtórzył pytanie, jak gdyby pojęcie wrogów nie wymagało wyjaśnienia. - Tak. Dlaczego jesteście wrogami? - Zawsze byliśmy. Wojna trwa od tysiąca lat. - To nie jest wyjaśnienie. Przecież dwie rasy nie mogły się urodzić jako wrogowie? Musiało się od czegoś zacząć. Powoli pokiwał głową.

- Tak, od czegoś się zaczęło. - Potarł twarz dłońmi. -Co wiesz o chimerach? Co wiedziała? - Niewiele - przyznała. - Aż do tego dnia, kiedy mnie zaatakowałeś, nie wiedziałam nawet, że jest ich więcej niż cztery. Nie wiedziałam, że są oddzielną rasą. Pokręcił głową. - Nie są jedną rasą. Jest ich wiele, ale tworzą sojusze. - Aha - powiedziała Karou i stwierdziła, że wziąwszy pod uwagę to, jak różnie wyglądali, miało to sens. -To znaczy, że takich samych jak Issa albo jak Brimstone jest więcej? Akiva skinął głową. To rzuciło nowe światło na miejsce, do którego zajrzała Karou. Wyobraziła sobie ogromną przestrzeń i rozsiane na niej plemiona, całe wioski pełne Iss, pokolenia Brimstone'ów. Chciała ich zobaczyć. Dlaczego jej do tego nie dopuszczali? - Nie rozumiem, jak wyglądało twoje życie - powiedział. - Brimstone wychował cię w sklepie? Nie w twierdzy? - Aż do tej nocy nie wiedziałam nawet, co znajduje się po drugiej stronie drzwi. - Zabrał cię do środka? Na wspomnienie gniewu Dealera Marzeń Karou aż zacisnęła usta. - Tak, powiedzmy, że mnie zabrał. - I co tam zobaczyłaś? - Dlaczego miałabym ci powiedzieć? Skoro jesteś ich wrogiem, moim także. - Nie jestem twoim wrogiem, Karou. - Oni są moją rodziną. Ich wrogowie są moimi wrogami. - Rodzina - powtórzył Akiva i pokręcił głową. - Skąd się wzięłaś? Kim jesteś? - Dlaczego wszyscy mnie o to pytają? - Karou wściekła się, ale tak naprawdę sama zadawała sobie to pytanie

prawie codziennie, odkąd podrosia na tyle, żeby zrozumieć absurd sytuacji, w której się znajdowała. - Jestem mną. A ty kim jesteś? To było pytanie retoryczne, ale potraktował je poważnie. - Jestem żołnierzem - powiedział. - Więc co tu robisz? Twoja wojna jest tam. Po co tu przyleciałeś? Wziął głęboki, urywany wdech i opadł z powrotem na fotel. - Potrzebowałem... czegoś - odparł. - Czegoś innego. Pół wieku spędziłem na polu walki... - Masz pięćdziesiąt lat? - W moim świecie żyje się długo. - Macie szczęście - powiedziała Karou. - U nas, jeśli chcesz żyć długo, musisz sobie własnoręcznie wyrwać wszystkie zęby. Wspomnienie o zębach rozpaliło w jego oczach niebezpieczne ogniki, ale powiedział tylko: - Długie życie to męka, jeśli jest się nieszczęśliwym. Nieszczęście. Czy mówił o sobie? Zapytała o to. Powieki opadły mu, tak jakby od dłuższego czasu walczył, żeby ich nie zamknąć, a teraz nagle się poddał. Milczał tak długo, że Karou stwierdziła, iż zasnął i nie powtarzała pytania. Poza tym było dość osobiste. I czuła, że miał na myśli siebie. Przypomniała sobie, jak wyglądał w Marrakeszu. Co mogło sprawić, że ktoś ma tak bezduszne oczy? Znów musiała zwalczyć w sobie troskliwy odruch zaoferowania mu czegoś. Po prostu na niego patrzyła, na jego rysy, głęboko czarne brwi i rzęsy, linie wytatuowane na dłoniach, które swobodnie rozłożył na poręczach fotela. Odchylił głowę, więc widziała biały ślad na szyi, a ponad nim równy puls w żyle szyjnej. Po raz kolejny uderzyła ją jego fizyczność, to, że był istotą z krwi i kości, a jednocześnie tak różną od jakiej-

kolwiek, którą widziała albo której dotykała. Składal się z żywiołów: ziemi i ognia. Wydawało jej się, że anioł powinien mieć w sobie pierwiastek powietrza, ale on nie miał. Był namacalny: potężny, surowy i rzeczywisty. Otworzył oczy i aż podskoczyła, bo drugi raz przyłapał ją na gapieniu się na niego. Ile jeszcze razy wywoła u niej rumieniec? - Przepraszam - powiedział słabym głosem chyba zasnąłem. - Hm. - Nie mogła na to nic poradzić. - Chcesz trochę wody? - Poproszę - odparł z taką wdzięcznością, że zrobiło jej się wstyd, że nie zapytała wcześniej. Rozplątała nogi z pozycji lotosu, podniosła się i przyniosła mu szklankę wody, którą wypił duszkiem. - Dziękuję - powiedział tak uroczyście, jakby wyrażał wdzięczność za coś znacznie ważniejszego niż szklanka wody. - Aha - odparła zakłopotana. Miała wrażenie, że unosi się w powietrzu. W pokoju nie było się gdzie podziać, więc wróciła na łóżko. Miała ochotę zdjąć buty, ale to jedna z tych rzeczy, których nie powinno się robić, jeśli istniała choć minimalna szansa, że trzeba będzie uciekać albo kogoś kopnąć. Chociaż patrząc na wyczerpanego Akivę, nie sądziła, żeby coś jej groziło. Jedynym zagrożeniem było to, że śmierdzą jej stopy. Nie zdjęła butów. - Wciąż nie rozumiem, czemu spaliłeś przejścia. W jaki sposób ma to pomóc zakończyć twoją wojnę? Akiva zacisnął palce na pustej szklance. - Przez te drzwi przenikała magia. Czarna magia. - Stąd? Tu nie ma żadnej magii. - Powiedziała dziewczyna, która umie latać. - Ale to dzięki życzeniu z twojego świata.

- Od Brimstone'a. Przytaknęła skinieniem głowy. - A więc wiesz, że jest czarownikiem. - No... Tak. - Nigdy wcześniej nie myślała o Brimsto-nie w ten sposób. Czy robił coś więcej ponad produkowanie życzeń? O czym wiedziała, a o czym nie miała pojęcia? Jej niewiedza sytuowała ją w kompletnych ciemnościach i mogła znajdować się równie dobrze w szafie, jak na bezkresnej równinie w środku bezgwiezdnej nocy. W jej myślach, jak w kalejdoskopie, zawirowały obrazy. Buzowanie magii, gdy wchodziła do sklepu. Stosy zębów i kamyków, kamienne stoły w podziemnej katedrze i leżący na nich zmarli... Którzy wcale nie byli martwi, o czym Karou boleśnie się przekonała. Issa, która napominała ją, żeby nie utrudniała życia Brimstone'owi. Jego życia pozbawionego radości, jak mówiła. Jego bezwzględnej pracy. Jakiej pracy? Wzięła pierwszy lepszy szkicownik i zaczęła przerzucać strony tak szybko, że narysowane na niech chimery ruszały się jak w kiepskim filmie animowanym. - Co to za magia? - spytała. - Ta czarna magia? Nie odpowiedział, więc kiedy podniosła wzrok, spodziewała się zobaczyć, że znowu zasnął, ale on obserwował migające w jej szkicowniku rysunki. Zamknęła zeszyt, więc skierował wzrok na nią. I znów, jakby czegoś szukał. - Co? - zapytała, czując się niekomfortowo. - Karou - powiedział. - Nadzieja. Uniosła brwi, jak gdyby pytała: i co z tego? - Dlaczego nadał ci to imię? Wzruszyła ramionami. Zaczynało ją męczyć to, że nic nie wie. - A dlaczego twoi rodzice nazwali cię Akiva? Na wspomnienie o rodzicach twarz mu stężała i żywe, uważne oczy znów wydawały się wyczerpane.

- Nie nazwali mnie tak - odpowiedział. - Zarządca przydzielił mi imię z listy. Inny Akiva zginął, więc imię było wolne. - Och. - Karou nie wiedziała, co powiedzieć. W porównaniu z tym jej własne dzieciństwo wydawało się miłe i rodzinne. - Zostałem wychowany na żołnierza - powiedział Akiva pustym głosem i ponownie zamknął oczy, tym razem zaciskając je mocno, jakby doznał bólu. Przez dłuższą chwilę milczał, a kiedy znów przemówił, powiedział o wiele więcej, niż spodziewała się usłyszeć. - Kiedy miałem pięć lat, zabrano mnie od matki. Nie pamiętam jej twarzy, tylko tyle, że nic nie zrobiła, kiedy po mnie przyszli. To moje najwcześniejsze wspomnienie. Byłem tak mały, że ci otaczający mnie żołnierze wydawali mi się samymi nogami. To była straż pałacowa, więc ich nagolenniki były srebrne i mogłem przeglądać się w nich jak w lustrze, a w każdym widziałem swoją przerażoną twarz. Zabrali mnie do obozu szkoleniowego, gdzie byłem tylko jednym z legionu przerażonych dzieci. - Przełknął ślinę. Karali nas brutalnie i uczyli tuszować ból. Takie stało się moje życie: tuszowanie bólu, aż w końcu w ogóle przestałem go odczuwać. A przy okazji także cokolwiek innego. Karou wyobraziła go sobie jako dziecko, przestraszonego i opuszczonego. Czułość wezbrała w niej jak łzy. Bezbarwnym głosem mówił dalej: - Istnieję tylko z powodu wojny. Wojny, która zaczęła się tysiąc lat temu od masakry moich ludzi. Zginęły dzieci, starcy, nikt nie przeżył. W Astrae, stolicy imperium, chimery dokonały rzezi na serafinach. Jesteśmy wrogami, bo chimery są potworami. W życiu przelewam krew, ponieważ w moim świecie żyją monstra. A potem przybyłem tutaj i ludzie... - Do jego głosu wkradł się ton

rozmarzenia. - Ludzie chodzą sobie swobodnie, bez broni, gromadzą się, siedzą na placach, śmieją się, starzeją. I zobaczyłem dziewczynę... Z czarnymi oczami i włosami koloru kamienia szlachetnego. Smutną. Jej smutek był bardzo głęboki, ale mimo to w ciągu sekundy potrafiła rozświetlić się w uśmiechu i kiedy to zobaczyłem, zacząłem się zastanawiać, jak by to było sprawić, żeby się uśmiechnęła. Myślałem... Myślałem, że to by było jak odkrycie pierwszego uśmiechu. Była związana z wrogiem, ale choć jedyne, czego pragnąłem, to patrzeć na nią, zrobiłem to, do czego mnie stworzono i... skrzywdziłem ją. A kiedy wróciłem do domu, nie mogłem przestać myśleć o tobie i byłem tak wdzięczny, że potrafiłaś się obronić. Ze nie pozwoliłaś mi się zabić. Ty. Karou nie przegapiła zmiany zaimka. Nie mrugała, prawie nie oddychała. - Wróciłem, żeby cię odnaleźć - powiedział Akiva. -Nie wiem czemu, Karou. Karou. Nie wiem czemu. - Mówił tak cicho, że prawie go nie słyszała. - Chciałem cię odnaleźć i być w twoim świecie. Karou czekała, ale nie powiedział nic więcej, a potem... W powietrzu wokół niego coś się zmieniło. Blask, najpierw jak aureola, potem coraz jaśniejszy, aż wreszcie pojawiły się skrzydła - rozłożone i wypiętrzające się ponad jego łopatkami. Spłynęły na dywan i oświetliły go arabeskami ognia. Czar kamuflażu prysł i Karou niemal krzyknęła na widok skrzydeł, od których nic nie zajmowało się ogniem. Płomień nie tworzył dymu i był jakby samowystarczalny. Delikatne ruchy płomiennych piór hipnotyzowały i Karou oddychała głęboko, przez całe minuty obserwując je, a rysy Akivy rozluźniły się i wyglądał spokojnie. Tym razem naprawdę zasnął. Wstała i wyjęła mu szklankę z dłoni. Zgasiła lampę. Światło emitowane przez skrzydła zupełnie wystarczało,

nawet do rysowania. Wzięła szkicownik i ołówek, i narysowała śpiącego Akivę na tle skrzydeł, a potem, już z pamięci, z otwartymi oczami. Starała się precyzyjnie uchwycić ich kształt. Za pomocą węgla oddała namalowane czernidłem linie, które nadawały mu tak egzotyczny wygląd, ale nie mogła zostawić jego ognistych tęczówek niewypełnionych kolorem. Sięgnęła po pudełko z farbami. Rysowała i malowała jeszcze długo, a on ani drgnął, nie licząc miarowego unoszenia się i opadania klatki piersiowej i migotania skrzydeł, które wypełniały pokój blaskiem ognia. Karou nie miała zamiaru spać, ale około północy poddała się i w towarzystwie stosu szkicowników postanowiła „dać oczom odpocząć", na moment. Szybko zapadła w sen i obudziła się tuż przed świtem. Coś ją obudziło, krótki, jasny dźwięk. Na pierwszy rzut oka pokój był obcy. Znajome były tylko skrzydła wiszące na ścianie, dały jej poczucie bezpieczeństwa i z powrotem zasnęła. Oczywiście była w swoim mieszkaniu, we własnym łóżku, a dźwięk, który ją obudził, wydał Akiva. Stał nad nią i miał zatroskane oczy. Były szeroko otwarte, a pomarańczowe tęczówki okalała biała obwódka. Po jednym w każdej dłoni, trzymał jej noże w kształcie półksiężyców.

W porządku Karou poderwała się tak nagle, że szkicowniki pospadały z łóżka. W dłoni wciąż trzymała ołówek i przyszło jej do głowy, że gdy ten anioł jest w pobliżu, zawsze ma jakąś idiotyczną broń. Ale kiedy zacisnęła na nim mocniej dłoń, gotowa do ataku, Akiva już opuszczał noże i się oddalał. Odłożył noże na miejsce, tam gdzie je zostawiła, do futerału leżącego na jednym ze stolików. Kiedy się obudził, leżały mu prawie pod nosem. - Przepraszam - powiedział. - Nie chciałem cię wystraszyć. Kiedy tak stał, oświetlony tylko płomieniami własnych skrzydeł, jego obecność była tak bardzo... w porządku. On był w porządku. To nie miało sensu, ale owo uczucie wezbrało w Karou i cokolwiek oznaczało, było tak kojące jak plama światła na błyszczącej podłodze albo jak kot -chciała się w nim zwinąć w kłębek. Usiłowała udawać, że nie miała zamiaru dźgnąć go ołówkiem. - No cóż - zaczęła, przeciągając się i przy okazji, niby przypadkiem, wypuszczając ołówek z dłoni - nie wiem, jakie zwyczaje panują u ciebie, ale tutaj jeśli nie chcesz

kogoś przestraszyć, raczej nie pochylaj się nad nim, kiedy śpi, z nożami w rękach. Czy to był uśmiech? Nie. Kąciki jego srogich ust drgnęły, ale nie kwalifikowało się to jako uśmiech. Zauważyła, że szkicownik, dowód jej trwającej do późna sesji portretowej, leży otwarty przed nią. Szybko go zamknęła, ale oczywiście i tak go widział, kiedy spała. Jakim cudem zasnęła, gdy w jej mieszkaniu był obcy? Jak mogła przyprowadzić go do mieszkania? Nie czuł się obco. - Są nadzwyczajne - powiedział, wskazując na neseser w nożami. - Dopiero je kupiłam. Piękne, prawda? - Piękne - zgodził się i być może miał na myśli noże, ale patrzył prosto na nią. Zaczerwieniła się, a potem nagle uświadomiła sobie, jak wygląda: potargane włosy, strużka śliny w kąciku warg. Rozzłościła się. Co za różnica jak wygląda? Co tu się w ogóle działo? Otrząsnęła się i wyszła z łóżka, a następnie zaczęła szukać w tym maleńkim pokoju miejsca, w którym znalazłaby się poza zasięgiem płomiennej aury. Było to niemożliwe. - Zaraz wrócę - powiedziała i wyszła na korytarz, a potem do małej łazieneczki. Kiedy się rozstali, doznała nagłego ukłucia strachu, że kiedy wróci, już go tam nie będzie. Wyluzowała się rozmyślaniem o tym, czy Akivy dotyczyły tak przyziemne rzeczy jak na przykład golenie, ale sądząc po brunatniejącej szczęce brzytwa nie była mu obca. Potem ochlapała twarz wodą, umyła zęby i uczesała włosy. Z każdą chwilą rósł strach, że po powrocie do pokoju zastanie tylko otwarte drzwi balkonowe i cały wszechświat nad nią, bez jakiekolwiek szansy na wskazówkę, w którą stronę poleciał.

Ale był tam. Ukrył skrzydła, miecze przypiął na plecach, nieszkodliwe w zdobionych skórzanych pochwach. - Gdybyś, no... - zaczęła - potrzebował, łazienka jest tam... Pokiwał głową i minął ją, a potem niepewnie usiłował zmieścić skrzydła w tej niewielkiej przestrzeni i zamknął za sobą drzwi. Karou błyskawicznie przebrała się w czyste ubrania i podeszła do okna. Na dworze wciąż było ciemno. Zegar wskazywał piątą. Umierała z głodu, a wiedziała już, po poszukiwaniach z poprzedniego poranka, że w kuchni nie było nic, co nadawałoby się do jedzenia. Kiedy Akiva do niej dołączył, zapytała: - Jesteś głodny? - Konam z głodu. - No to chodź. Wzięła kurtkę i klucze i ruszyła w stronę drzwi, potem zatrzymała się i zmieniła kierunek. Zamiast do drzwi poszła na balkon, wdrapała się na balustradę, zerknęła przez ramię na Akivę i zrobiła krok naprzód. Zleciała sześć pięter w dół, na ulicę i kiedy wylądowała z taką lekkością, jakby grała w klasy, nie mogła stłumić uśmiechu. Obok niej wylądował Akiva, jak zwykle z kamienną twarzą. Nawet nie mogła sobie wyobrazić, jak wygląda uśmiechnięty, był taki ponury, ale przecież patrzył na nią w taki sposób... W tym powłóczystym spojrzeniu widoczna była iskra... zauroczenia? Przypomniała sobie, co mówił w nocy i teraz, kiedy widziała w jego oczach ogniki emocji, wytrącające go z permanentnego ponurego smutku, ostry ból przeszył jej serce. Co to za życie, gdy w tak młodym wieku idzie się na wojnę? Wojna. Dla niej to abstrakcja. Nie mogła sobie wyobrazić wojennej rzeczywistości, nawet jej zarysów, ale to, jaki był Akiva, jego martwe oczy i sposób, w jaki na nią patrzył, sprawiało wrażenie, jakby

zmartwychwstawał dla niej. Było to cudowne i onieśmielające. Kiedy ich oczy spotkają się następnym razem, będzie musiała odwrócić wzrok. Zabrała go do piekarni na rogu. Była jeszcze zamknięta, ale piekarz sprzedał im przez okno gorący chleb, miodowo -lawendowy, prosto z pieca, parujący w szeleszczących papierowych torbach. A potem Karou zrobiła to, co zrobiłby na jej miejscu każdy, kto ma moc latania, przebywa w Pradze i wyposażony jest w torebki z gorącymi bochenkami chleba. Wystartowała, gestem zachęciła Akivę, żeby leciał za nią, przecięła rzekę i skierowała się na dach wysokiej dzwonnicy na wieży katedry, żeby stamtąd obserwować wschód słońca. Akiva trzymał się blisko i patrzył na kosmyki jej długich włosów, wilgotnych od mokrego świtu. Karou nie miała racji, myśląc, że to, iż lata, nie robiło na nim wrażenia. Po prostu przez tyle lat nauczył się ukrywać uczucia i hamować reakcje. A przynajmniej myślał, że się nauczył. W obecności tej dziewczyny niczego nie był już pewien. Przecinała powietrze z gracją. To była magia - nie miała skrzydeł, ona chciała latać. Podejrzewał, że było to jedno z życzeń z manufaktury Brimstone'a. Wspomnienie o czarowniku było jak chluśnięcie atramentem, czarna myśl na tle jasności Karou. Jakim cudem coś tak jasnego i wdzięcznego jak jej lot mogło powstać z diabelskiej magii Brimstone'a? Lecieli wysoko nad rzeką i zmierzali w stronę zamku, a tam obniżyli lot i skierowali się ku sercu wzgórza zamkowego, ku katedrze. To była gotycka bestia, rzeźbiona i wyblakła jak zniszczony klif, nadwerężony latami burz. Karou wylądowała na szczycie dzwonnicy. To nie było wygodne miejsce na piknik. Mroźny wiatr, pełen lodu

i rychłej choroby, przewiewał na wskroś i Karou musiała rękami zebrać włosy z twarzy. Wyczarowała skądś ołówek - ten sam, którym mu groziła? - i wpięła go w węzeł z włosów - co za uniwersalne narzędzie! Kilka niebieskich kosmyków nie dało się ujarzmić i tańczyły na jej czole, oczach i ustach, uśmiechających się w wyrazie prostego, dziecięcego zachwytu. - Jesteśmy na dachu katedry - powiedziała do niego. Pokiwał głową. - Nie. Jesteśmy na dachu katedry - powtórzyła. Pomyślał, że czegoś nie rozumie, jakiegoś niuansu językowego, ale potem zdał sobie sprawę, że była po prostu oczarowana. Oczarowana byciem na dachu katedry, wysoko na zamkowym wzgórzu, z wszystkim innym pod sobą. Objęła ramionami gorący chleb i stała tak, a na jej twarzy malował się taki niezmącony zachwyt, jakiego Akiva nigdy nie odczuł, nawet gdy latanie było dla niego czymś nowym. Najwyraźniej jeszcze nie doświadczył czegoś takiego. Jego najwcześniejsze loty nie były okazją do radości i ekstazy, to była czysta dyscyplina. Chciał poczuć się częścią tej radości, która sprawiała, że jej twarz lśniła, więc przysunął się do niej i spojrzał w tę samą stronę. Widok był niewiarygodny, niebo tuż nad horyzontem zaczynało blednąc, wszystkie wieże skąpane były w miękkim brzasku, a ulice wciąż stały w ciemnościach, rozświetlane świetlikami latarni i falującymi, migającymi światłami reflektorów. - Nie byłaś tu nigdy? - zapytał. - No co ty, przyprowadzam tu wszystkich chłopaków. -Odwróciła się do niego. - A kiedy ci się nie spodobają - dodał - zawsze możesz ich zepchnąć. To nie był dobry moment na te słowa. Twarz Karou spochmurniała. Niewątpliwie pomyślała o Izilu. Akiva

skarcił się za próbę żartu. To było oczywiste, że się nie uda. Minęło wiele czasu, odkąd ostatnio miał ochotę na żarty. - Prawda jest taka - powiedziała Karou, ignorując jego wypowiedź - że o moc latania poprosiłam dopiero kilka dni temu. Jeszcze nie miałam okazji się nacieszyć. Znów go zaskoczyła i chyba tym razem było to widać, bo Karou spojrzała na niego i zapytała: - No co? Pokręcił głową. - Tak gładko płynęłaś w powietrzu i bez sekundy zawahania zrobiłaś krok z balkonu, jakby latanie było częścią ciebie. - Wiesz, nie przyszło mi do głowy, że życzenie może się przeterminować. To by była niezła kara za popisywanie się, prawda? Plask! - Roześmiała się nieporuszona tą myślą. - Powinnam bardziej uważać. - Życzenia się dezaktualizują? Wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Ale chyba nie. Moje włosy nigdy nie stały się z powrotem czarne. - To też było życzenie? Brimstone pozwalał ci używać magii na takie... coś? - No cóż, nie był zachwycony. - Rzuciła mu spojrzenie jednocześnie niewinne i prowokujące. - Ale nie dopuszczał mnie do prawdziwych życzeń. Tylko takich, które wystarczały na drobne sztuczki. Ojej! - Coś jej się przypomniało. - Ups! - Co? - Wczoraj obiecałam coś zrobić i zapomniałam. - Pogrzebała w kieszeni kurtki i wyciągnęła drobną monetę, na której Akiva rozpoznał ślad Brimstone'a. Leżała jej na dłoni, Karou zamknęła pięść, a kiedy znów otworzyła, monety nie było. - Magia - powiedziała. - Puf! - Czego sobie życzyłaś?

- Czegoś strasznie głupiego. Wredna dziewczyna gdzieś tam w dole obudzi się bardzo szczęśliwa. Chociaż wcale na to nie zasługuje. Małpa! W odruchu dziecinnej przekory pokazała miastu język. - Zapomniałam. Odwróciła się do Akivy i podała mu jedną z toreb z piekarni. - No wiesz, żebyś nie skonał z głodu. Kiedy jedli, zauważył, że cala drży, więc rozłożył skrzydła, nadal niewidzialne, ale wiatr mógł owiewać ją ich ciepłem. Chyba pomogło. Usiadła, dyndała nogami poza krawędzią dachu i wkładała do ust odrywane od bochenka kawałki chleba. Kucnął przy jej boku. - A tak w ogóle jak się czujesz? - To zależy - odparł szelmowsko, jak gdyby przekora Karou była zaraźliwa. - Od czego? - Czy pytasz, bo martwisz się o moje zdrowie, czy chcesz, żebym dalej był słaby i bezbronny. - Słaby i bezbronny, to oczywiste. - W takim razie czuję się koszmarnie. - To dobrze - powiedziała poważnie, ale z błyskiem w oku. Akiva zdał sobie sprawę, że bardzo pilnowała, żeby przypadkiem nie zwrócić tatuaży w jego stronę. Wzruszyło go to, tak samo jak widok jej śpiącej tak blisko niego, gdy sam się obudził, słodkiej i delikatnej, choć jej ufność, tak samo jak Madrigal, była niezasłużona. - Już mi lepiej - powiedział miękko. - Dziękuję. - Nie dziękuj mi. Przecież to ja cię skrzywdziłam. Ogarnęło go poczucie winy. - Jakbym ja nie skrzywdził ciebie. - No tak - zgodziła się Karou. Wiatr był bezlitosny, silny podmuch rozplótł jej włosy, a potem zajął się nimi: w jednej chwili były wszędzie, jak gdyby żywiołaki powietrza usiłowały uwić sobie gniazdo z niteczek niebieskiego jedwabiu. Starała się z nimi

uporać, ale ponieważ ołówek spadł za krawędź dachu i potoczył się między przypory, trzymała włosy obiema rękami. Akiva czekał, aż powie, że ma dosyć wiatru, ale nie zrobiła tego. Słońce wspinało się na wzgórza i obserwowała, jak jego blask zapędza noc w cień, cały gęsty mrok, ciemność nocy stłoczona w miejscu pozostającym poza zasięgiem świtu. Po chwili powiedziała: - W nocy powiedziałeś, że twoje najwcześniejsze wspomnienie to żołnierze, którzy przyszli cię zabrać... - Powiedziałem to? - Był zaskoczony. - Jak to? Nie pamiętasz? - Odwróciła się do niego i uniosła brwi w kolorze kakao w wyrazie zdziwienia. Pokręcił głową i zaczął myśleć. Był bardzo chory od diabelskich znaków, nie panował nad sobą, ale nie mógł uwierzyć, że mówił o swoim dzieciństwie i o tym dniu, spośród wszystkich innych dni. Poczuł się, jakby wydobył tego osieroconego małego chłopca z przeszłości, jak gdyby, w chwili słabości, znów się nim stał. - Co jeszcze mówiłem? - zapytał. Karou przekrzywiła głowę. Ten gest uratował jej życie w Marrakeszu, to ptasie skrzywienie, żeby popatrzeć na niego bokiem, i serce Akivy przyspieszyło. - Niewiele - odparła, nie patrząc na niego. - Ale sprawiłeś, że ja też usiłowałam przypomnieć sobie moje najwcześniejsze wspomnienie. Podniosła się na krawędzi dachu, a ponieważ wymagało to użycia rąk, włosy znów rozszalały się jej na wietrze. - I? - Brimstone. - Zmiana oddechu, czuły i nieskończenie smutny uśmiech. To Brimstone. Siedzę na podłodze za biurkiem i bawię się jego ogonem.

Zabawa jego ogonem? To zupełnie nie pasowało do wyobrażeń Akivy o czarowniku. Jego obraz ukształtowało cierpienie, odciśnięte w sercu Akivy jak pieczęć. - Brimstone - powiedział z goryczą. - Był dla ciebie dobry? Karou odpowiedziała z pasją. W potoku niebieskich włosów i z głodnymi oczami odparła: - Zawsze. Choć wydaje ci się, że wiele wiesz o chimerach, nie znasz jego. - A może, Karou - powiedział łagodnie - to ty go nie znasz? - Co? - zapytała. - O czym nie wiem? - Na przykład o jego magii - odparł. - O twoich życzeniach. Wiesz, skąd się brały? - Skąd się brały? - Nie były za darmo, Karou. Magia ma swoją cenę. Jest nią cierpienie.

Miejsce i człowiek Kiedy Akiva wyjaśnił, co miał na myśli, Karou zrobiło się niedobrze. Myślała o każdym bezsensownym życzeniu, które kiedykolwiek wypowiedziała - dlaczego Brimstone nigdy jej nie ostrzegł? Prawda pozwoliłaby osiągnąć to, czego jego gniewne spojrzenia nie były w sianie. Gdyby wiedziała, nigdy nie spełniłaby kolejnego marzenia. - Żeby czerpać z wszechświata, musisz mu coś dać powiedział. - Ale... Czemu cierpienie? Nie można by dawać czegoś innego? Na przykład... radości? - Chodzi o zasadę równowagi. Gdyby ofiara była bezbolesna, nie byłaby cenna. - Naprawdę uważasz, że łatwiej poświęcić radość niż cierpienie? Czego doświadczyłeś więcej? - Trafna uwaga. - Popatrzył na nią badawczo. Ale to nie ja wymyśliłem ten system. - A kto? - Moi ludzie wierzą, że to gwiezdne bóstwa. Chimery mają tyle historii, ile klanów. Zakłopotana Karou zapytała:

- A skąd się bierze cierpienie? Czy to własny ból Brim-stone'a? - Nie, Karou. Nie jego. - Wymawiał każde słowo ostrożnie, a następne pytanie było oczywiste: jeśli nie jego, to czyj? Było jej niedobrze. Przypomniała sobie widok ciał leżących na stołach. Nie. To musiało być coś innego. Przecież znała Brimstone'a, prawda? Mogła czegoś o nim nie wiedzieć, nawet wszystkiego... Ale przecież to jego znała, nie tego anioła. Przełknąwszy gulę w gardle, powiedziała: - Nie wierzę ci. Nienatarczywie zapytał: - Karou, jakie zlecenia dla niego wykonywałaś? Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, i zaraz je zamknęła. Powoli zaczynała rozumieć i chciała odepchnąć tę wiedzę. Zęby: jedna z największych tajemnic jej życia. Zwłoki, szczypce, śmierć. Rosyjskie dziewczyny z zakrwawionymi ustami. Odkąd uświadomiła sobie, co robi Brimstone, zakładała, że zęby są mu niezbędne, a ból jest drastyczną i smutną konsekwencją tej konieczności. Ale... Co, jeśli chodziło tylko o ból? Jeśli w ten sposób Brimstone płacił za swoją moc, za życzenia, za wszystko? - Nie - powiedziała i pokręciła głową, ale pewność ją opuściła. Jakiś czas później, gdy zrobiła z dachu katedry krok w powietrze, radość z latania zniknęła. Kto, zastanawiała się, zapłacił za to swoim bólem? Poszli do herbaciarni przy Nerudovej, długiej, wijącej się alei prowadzącej w dół z zamku, i Akiva zaczął opowiadać o swoim świecie. Imperium, cywilizacja, rozkwit i masakra, zajęte miasta, spalone ziemie, zrujnowane mury, oblężone miejsca, w których dzieci umierały z głodu, choć rodzice oddawali im, co mogli i sami ginęli wkrótce po nich.

Mówił o rozlewie krwi i terrorze w krainie umierającego piękna. - Starożytne lasy posłużyły jako budulec okrętów i machin wojennych albo zniszczono je, żeby nie mogły posłużyć do ich budowy. Opowiadał o splądrowanych, zrujnowanych miastach, masowych grobach, zdradzie. O armiach potworów, które przybywały i nadchodziły nieprzerwanie, wciąż nowe, tak samo liczne. Były jeszcze inne rzeczy, tragiczne, potworne, ale o nich nie opowiadał, tylko krążył wokół, jakby dotykał brzegów rany i sprawdzał, czy wciąż boli. Karou słuchała z szeroko otwartymi oczami, wstrząśnięta brutalnością, żałując, że w ciągu ostatnich siedemnastu lat Brimstone nie uznał za słuszne pokazać jej tego Gdzieś tam. To była okazja, żeby zapytać: - Jak nazywa się twój świat? - Eretz - odparł Akiva, a Karou aż uniosła brwi. - Ale to znaczy „Ziemia" po hebrajsku - powiedziała. Dlaczego nasze światy nazywają się tak samo? - Kiedyś mędrcy uważali, że światy są ułożone warstwowo, jak skały albo słoje w pniach drzew - odparł Akiva. - Aha. - Karou zmarszczyła czoło. - Mędrcy? - Serafińscy czarownicy. - Powiedziałeś, że kiedyś. Już tak nie myślą? - Oni już nic nie myślą. Chimery ich wymordowały. - Och. - Zagryzła wargi. Bo co można było na to odpo wiedzieć? - No cóż. - Myślała chwilę nad tą ideą światów. Może ukradliśmy wam nazwę, tak samo jak nasze religie oparliśmy na waszej. - Brimstone nazywał to złożonymi z odłamków prawdy bajkami, w które wierzyli ludzie. Dobro jest piękne, zło ma rogi i łuski. To proste. - I w tym przypadku prawdziwe.

Kelnerka stojąca za barem patrzyła to na jedno, to na drugie. Karou chciała zapytać, na co się gapi, ale tego nie zrobiła. - A więc jednym słowem - zaczęła, usiłując zebrać wszystko, co jej powiedział. - Serafini chcą rządzić światem, chimery nie chcą być rządzone i to sprawia, że czynią zło. Zacisnął szczęki, zirytowany uproszczeniem. - Byli jak barbarzyńcy w glinianych lepiankach. Daliśmy im światło, narzędzia, pismo... - I na pewno nic za to nie chcieliście? - Nic wygórowanego. - Mhm. - Karou żałowała, że nie słuchała uważniej na lekcjach ludzkiej historii, bo mogłaby lepiej zrozumieć ogrom tej wiedzy, jaką jej przekazywał. - Czyli tysiąc lat temu, bez żadnego wyraźnego powodu chimery wystąpiły przeciwko swoim panom, wymordowały ich i z powrotem przejęły kontrolę nad swoimi ziemiami. - Te ziemie nigdy nie należały do nich - zaprotestował. -Mieli małe pola uprawne, mieszkali w kamiennych ruderach. Przede wszystkich we wsiach. Miasta wybudowało Imperium, zresztą nie tylko miasta. Wiadukty, porty, drogi... - Ale tam się rodzili i tam umierali od zawsze. Tam się zakochiwali, wychowywali dzieci, grzebali swoich zmarłych. Co z tego, że nie wybudowali miast? Dlatego ziemia nie była ich? Jest taka zasada, że jeśli coś do ciebie należy, możesz tego bronić, a nikt inny nie może ci tego odebrać. To się nazywa cywilizacja. - Nie rozumiesz. - Nie, nie rozumiem. Akiva wziął głęboki wdech: - Zbudowaliśmy ten świat w dobrej wierze. Żyliśmy obok nich... - Jak równy z równym? - wtrąciła się Karou. - Nazywasz ich „potworami", dlatego pytam.

Nie odpowiedział od razu. - Co ty możesz wiedzieć, Karou. Widziałaś cztery chimery i żadna z nich nie była wojownikiem. Ale jeśli zobaczyłabyś swoich braci i siostry przebijane rogami przez minotaury, poturbowane przez pso-lwy, rozszarpane na strzępy przez smoki, gdybyś zobaczyła... - Cokolwiek zamierzał powiedzieć, przerwał z wyrazem bólu na twarzy. - Jeśli torturowano by cię i zmuszono do oglądania egzekucji twoich... ukochanych... wtedy mogłabyś mi powiedzieć, co to jest potwór. Ukochanych? Sądząc po tym, jak to powiedział, nie miał na myśli braci i sióstr. Karou poczuła ukłucie... To na pewno nie była zazdrość. Nie obchodziło jej, kogo kocha albo kochał. Przełknęła ślinę. Co miała powiedzieć? Nie mogła zaprzeczyć temu, co powiedział. Nie miała o niczym pojęcia, ale to jeszcze nie znaczyło, że musiała mu wierzyć. - Chciałabym usłyszeć, co miałby do powiedzenia Brimstone powiedziała cicho. A potem nagle coś jej przyszło do głowy: - Możesz mnie tam zabrać. Ty możesz zabrać mnie z powrotem. Zamrugał ze zdziwieniem, a potem pokręcił głową: - Nie, to nie jest miejsce dla ludzi. - A czy tutaj jest miejsce dla aniołów? - To nie to samo. Tutaj jest bezpiecznie. - Naprawdę? Powiedz moim bliznom, jak bardzo jest tu bezpiecznie. Odsunęła kołnierz bluzki i odsłoniła opuchniętą bliznę po cięciu ostrzem, przechodzącą przez obojczyk. Na jej widok Akiva skrzywił się, blizna była brzydka, a do tego własnoręcznie się do niej przyczynił. Karou poprawiła bluzkę. - Poza tym - mówiła dalej - są ważniejsze rzeczy niż bezpieczeństwo. Na przykład...

ukochane osoby. - Czuła, że używanie jego własnych słów jest okrutne, jakby przekręcała wbity nóż... - Ukochane osoby - powtórzył. - Powiedziałam Brimstone'owi, że nigdy go tak po prostu nie zostawię i dotrzymam słowa. Dotrę tam, nawet bez twojej pomocy. - Jak chcesz to zrobić? - Mam swoje sposoby - odparła ostrożnie - ale byłoby prościej, gdybyś ty mnie zabrał. - Rzeczywiście, prościej. O ile bardziej wolałaby odbyć tę podróż w towarzystwie Akivy niż Razguta. Ale on powiedział: - Nie mogę cię zabrać. Przejście jest strzeżone. Zostałabyś natychmiast zabita. - Wy, serafini, lubicie zabijać natychmiast. - Potwory sprawiły, że tacy jesteśmy. - Potwory. - Karou pomyślała o roześmianych oczach Issy, o rozemocjonowanym trzepotaniu Yasri i jej kojącym dotyku. Czasem sama nazywała je potworami, ale z czułością, w taki sam sposób, jak Zuzanę nazywała sadystką. W ustach Akivy to słowo było brzydkie. Potwory, diabły, bestie. Gdybyś znał jakąkolwiek chimerę, nie nazwałbyś jej tak. Spuścił wzrok i nie odpowiedział, a wątek rozmowy zagubił się w nieprzyjemnej ciszy. Pomyślała, że wygląda blado, jakby wciąż nie czuł się dobrze. Kubki z herbatą były duże, w kolorze ziemi, bez uszek i Karou trzymała swój obiema rękami, przyciskając do nich dłonie. Z jednej strony, żeby rozgrzać je po godzinach siedzenia na lodowatym dachu katedry, z drugiej, żeby uchronić go przed przypadkowym promieniem bolesnej magii. Po przeciwnej stronie stołu Akiva przyjął jej pozycję, także obejmował dłońmi kubek, więc nie mogła nie widzieć jego tatuaży, ciemnych kresek na palcach.

Były lekko wypukłe, jak blizny, i Karou pomyślała, że w przeciwieństwie do jej tatuaży, te wykonano prymitywną techniką wypełniania nacięć w skórze sadzą. Im dłużej na nie patrzyła, tym silniej czuła, że wie, albo przynajmniej przeczuwa, co oznaczają. Znalazła się na granicy świadomości, wibrującej krawędzi pomiędzy wiedzą a niewiedzą, tak cienkiej, że nie mogła złapać tej informacji, co z kolei przypominało przypatrywanie się skrzydłom osy w czasie lotu. Nie mogła się skupić. Zauważył jej wzrok i się spłoszył. Zmienił pozycję i zasłonił jedną rękę drugą, jakby chciał wymazać tatuaże. - Czy one też są magiczne? - Nie - odparł, jak pomyślała, trochę szorstko. - Więc po co są? Znaczą coś? Nie odpowiedział, a ona bez zastanowienia wyciągnęła rękę, żeby dotknąć ich palcem. Miały tradycyjny układ: cztery linie obok siebie, przekreślone piątą. - To jakiś rachunek - stwierdziła, a jej palec wędrował od jednej piątki do drugiej na jego wskazującym palcu prawej dłoni: pięć, dziesięć, piętnaście, dwadzieścia, a za każdym razem, gdy go dotykała, czuła jakby oparzenie iskrą i odruch, żeby spleść ich dłonie i - Boże, co z nią było nie tak? - żeby unieść jego palce do ust i całować każdy z rysunków... A potem zrozumiała. Uświadomiła sobie, co oznaczają i cofnęła rękę. Wpatrywała się w niego, a on siedział, bezbronny, gotowy przyjąć każdy osąd. - To morderstwa - powiedziała słabo. - Zabite chimery. Nie zaprzeczył. Tak jak wtedy, gdy go atakowała, nie bronił się. Ręce pozostały na swoim miejscu, nieruchome, ale Karou wiedziała, że walczył z chęcią ukrycia ich. Trzęsła się, kiedy patrzyła na te znaki, myślała o tych, których dotknęła, dwudziestu na jednym tylko palcu. - Jest ich tyle - powiedziała. - Zabiłeś tak wielu.

- Jestem żołnierzem. Karou wyobraziła sobie martwe ciała jej chimer i zakryła dłonią usta, bo bała się, że zwymiotuje. Kiedy opowiadał o wojnie, dotyczyło to innego świata. Ale Akiva był prawdziwy, siedział naprzeciwko niej i fakt, że był mordercą, stał się teraz realny. Tak jak zęby rozsypane na biurku Brimstone'a, każdy z tych znaków wiązał się z krwią i śmiercią. Nie wilków czy tygrysów, tylko z krwią i śmiercią chimer. Patrzyła na niego w skupieniu i nagle coś zobaczyła. Chwila pękła jak skorupka jajka, żeby ujawnić inną chwilę wewnątrz niej, nieodróżniającą się niemal niczym - niemal - która potem znikła i czas znów istniał nienaruszony. Akiva był tu i jak gdyby nic się nie wydarzyło, ale jednak, ten moment... Karou usłyszała swój głos, drżący, jakby wydobywał się z tego pęknięcia w czasie: - Teraz masz ich więcej. - Czego? - Akiva patrzył na nią, nic nie rozumiejąc, a potem nagle zrozumiał. Gwałtownie pochylił się do przodu, oczy miał szeroko otwarte i gorejące, a szybki ruch rozhuśtał herbatę w kubkach. - Czego? powtórzył pytanie, tym razem głośniej. Karou cofnęła się. Akiva wziął ją za rękę. - Co masz na myśli, mówiąc, że teraz mam ich więcej? Pokręciła głową. Miała na myśli więcej tatuaży. Przez tę sekundę pękniętego czasu coś zobaczyła. Był tam Akiva, siedzący teraz obok niej, ale jednocześnie przebłysk czegoś, co wydawało się niemożliwe: uśmiechający się Akiva. To nie był ponury grymas ust, ale ciepły zdumiony uśmiech, tak piękny, że aż bolało. Zmarszczył kąciki oczu, a oczy miał wesołe i zmrużone w uczuciu szczęścia. Zmiana była ogromna. Jeżeli był piękny teraz, a był, z uśmiechem był zjawiskiem.

Ale Karou przysięgłaby, że się nie uśmiechnął. W tym niemożliwym Akivie, który pojawi! się tylko na mgnienie, było jeszcze coś innego: na dłoniach miat mniej tatuaży, niektóre palce były od nich wolne. Wciąż trzymał ją za rękę, spoczywającą w kałuży rozlanej przez niego herbaty. Kelnerka wyszła zza baru i niepewnie stanęła nad nimi ze ścierką. Karou uwolniła dłoń i cofnęła się, żeby pozwolić jej uprzątnąć bałagan, co zrobiła, wciąż gapiąc się to na niego, to na nią. Kiedy skończyła, zapytała niepewnie: - Zastanawiam się... Jak to zrobiliście. Karou popatrzyła na nią, nic nie rozumiejąc. Dziewczyna była mniej więcej w jej wieku, miała pucołowate, rumiane policzki. - Wczoraj - sprecyzowała. - Lataliście. Ach. Latanie. - Byłaś tam? - zapytała Karou. To dziwny zbieg okoliczności. - Chciałabym - odpowiedziała. - Widziałam w telewizji. Całe rano puszczają to w wiadomościach. Och, pomyślała Karou. Och. Sięgnęła po telefon, który mniej więcej od godziny cicho wibrował i parskał. Zerknęła na wyświetlacz. Pełen był informacji o nieodebranych połączeniach i esemesach od Zuzany i Kaza. Cholera. - Mieliście liny? - spytała kelnerka. - Nie mogą ich wypatrzeć. - Nie mieliśmy. Lataliśmy naprawdę - powiedziała Karou, a potem zaprezentowała swój najlepszy firmowy uśmiech. Dziewczyna najeżyła się, myślała, że jest częścią jakiegoś żartu. - Dobra, nie mówcie - powiedziała gniewnie i odeszła, powróciwszy tylko po to, żeby przynieść Akivie więcej herbaty.

On wciąż siedział wpatrzony w Karou roziskrzonymi, szeroko otwartymi oczami i lustrował ją żywym, poszukującym czegoś wzrokiem. - Co? - zapytała, czując się niepewnie. - Czemu tak na mnie patrzysz? Uniósł ręce i przeczesał palcami krótko ostrzyżone, gęste włosy, a potem zatrzymał je na chwilę. - Nic na to nie poradzę - powiedział zawstydzony. Karou poczuła dreszcz zadowolenia. Zdała sobie sprawę, że w porównaniu z porankiem z jego twarzy zniknęła cała, albo prawie cała, twardość. Usta miał rozluźnione i lekko otwarte, spojrzenie ufne, i jeszcze to, co widziała (wyobraziła sobie?), ten niewiarygodny uśmiech; teraz powtórka nie wydawała się już tak niemożliwa. Może zrobi to dla niej. O Boże. Bądź tym kotem! - upomniała się. Tym, który trzyma się na dystans i nigdy, ale to nigdy, nie mruczy. Nie ruszając się z miejsca, zrobiła minę, która, jak miała nadzieję, wyrażała ludzką interpretację kociej obojętności. Przekazała mu, czego dowiedziała się od kelnerki, ale nie była pewna, czy zrozumie, o co chodzi z telewizją, nie mówiąc już o Internecie. Albo telefonach. - Przepraszam na chwilę - powiedziała i wybrała numer Zuzany, która odebrała po pierwszym dzwonku. Jej głos wybuchł w uchu Karou: - Karou? - To ja... - O mój Boże! Nic ci nie jest? Widziałam cię w wiadomościach. Widziałam jego. Widziałam... Słodki Jezu, czy zdajesz sobie sprawę, że lataliście? - Wiem. Fantastycznie, prawda? - To nie jest fantastyczne! A wręcz niefantastyczne. Bałam się, że leżysz gdzieś martwa. - Zuzana była na granicy histerii i Karou zajęło kilka minut uspokojenie jej,

przy czym cały czas czuła na sobie spojrzenie Akivy i usiłowała zachować na twarzy kocią oziębłość. - Naprawdę nic ci nie jest? - zapytała Zuzana. On nie trzyma ci noża przy gardle i nie zmusza, żebyś mi to powiedziała? - On nawet nie mówi po czesku - zapewniła Karou i zdała jej szybką relację z wydarzeń poprzedniej nocy, podkreślając, że nie próbował zrobić jej krzywdy, a wręcz wspiął się na szczyty pasywności w niekrzywdzeniu jej, a opowieść zakończyła słowami: - Oglądaliśmy wschód słońca z dachu katedry. - Co do diabła? To była randka? - Nie, to nie była randka. Sama nie wiem, co to właściwie było. Jest. Nie wiem, co on tu robi... - Urwała, kiedy na niego spojrzała. Nie chodziło tylko o uśmiech czy tatuaże na dłoniach. Jakimś cudem wiedziała, że na prawym ramieniu ma dużą bliznę. Oszczędzał to ramię, widziała. Na pewno stąd ta pewność. Ale w takim razie skąd mogła wiedzieć, jak ta blizna wygląda? Jaka jest w dotyku? - Karou? Halo? Karou? Karou zamrugała i odchrząknęła. Znowu to samo: własne imię przeleciało jej mimo uszu, jakby jej nie dotyczyło. Z poirytowania Zuzany wnioskowała, że straciła kontakt z rzeczywistością na dłużej, niż można było zaakceptować. - Jestem tutaj - powiedziała. - Gdzie? Pytam cię raz jeszcze. Gdzie jesteś? Karou na chwilę zapomniała. - Hm. Ach! W herbaciarni na Nerudovej. - Dobrze. Zostań tam. Idę. - Nie idziesz! - Idę! - Zuza!

- Karou. Nie zmuszaj mnie, żebym zrobiła ci krzywdę moimi wątłymi piąstkami. - Dobrze. - Karou skapitulowała. - Przyjdź. Zuzana mieszkała u owdowiałej cioci na Hradczanach, niedaleko. - Będę za dziesięć minut - powiedziała. Karou nie mogła się powstrzymać przed powiedzeniem jej: - Gdybyś leciała, byłoby szybciej. - Wariatka! Ani mi się waż wychodzić. I nie pozwól jemu wyjść. Mam mu coś do powiedzenia. Pogróżki i kalumnie. - Nie sądzę, żeby gdzieś się wybierał - powiedziała Karou i mówiąc to, patrzyła prosto na niego, a on odwzajemnił spojrzenie, pełne uczucia, i wiedziała, że tak jest naprawdę, choć nie wiedziała, skąd wie. Nie był człowiekiem. Nawet nie pochodził z jej świata. Był żołnierzem, który miał na dłoniach bilans swoich ofiar i był wrogiem jej rodziny. A mimo to połączyło ich coś silniejszego niż którakolwiek z tych przeszkód, coś mającego moc dyrygowania jej krwią i oddechem jak symfonią, a wszystko, co robiła, żeby się temu przeciwstawić, brzmiało jak zgrzyt, dysharmonia wobec siebie samej. Odkąd pamiętała, alternatywne życie dawało o sobie znać, sugerując jakieś niezdefiniowane „coś innego", ale teraz sytuacja się odwróciła. Tutaj, w obecności Akivy, nawet gdy rozmawiali o wojnie, oblężeniu i nieustającej wrogości, czuła kojącą i niepodważalną adekwatność tej sytuacji, jak gdyby był jednocześnie osobą i miejscem, mimo wszystkich przeciwności tym, w którym powinna się znajdować.

Niedorzeczność Moja drobniutka, ale groźna przyjaciółka przyjdzie - powiedziała Karou Akivie, bębniąc palcami w stół. - Ta z mostu. Karou uświadomiła sobie, że wczoraj ją śledził i widział występ Zuzany. Pokiwała głową. - Słyszała troszeczkę o twoim świecie. I wie, że próbowałeś mnie zabić, więc... - Mam się bać? - zapytał i przez sekundę Karou myślała, że mówi serio. Zawsze wyglądał tak poważnie, ale to był kolejny przejaw cierpkiego humoru, jak wtedy na dachu katedry, gdy zaskoczył ją żartem o spychaniu nieatrakcyjnych chłopaków. - I to bardzo - odparła. - Wszyscy się jej boją. Sam zobaczysz. Jej kubek był pusty, ale nadal obejmowała go rękami, teraz już nie tyle po to, żeby przypadkiem nie porazić Akivy magią tatuaży, ale by powstrzymać się przed następnymi nieoczekiwanymi wypadami na drugą stronę stołu, żeby dotknąć jego dłoni. Te ręce z rachunkiem śmierci powinny ją odpychać i tak było, ale nie tylko. Łeb w łeb z przerażeniem szło... przyciąganie.

Wiedziała, że on też to czuje, że stacza ze swoimi dłońmi bitwę o niesięgnięcie do jej rąk. Patrzył na nią, ona się czerwieniła i rozmowa im się rwała, dopóki drzwi się nie otwarły i nie stanęła w nich Zuzana. Podeszła prosto do ich stolika i zatrzymała się przed Akivą. Była najeżona, gotowa do ataku, ale kiedy go ujrzała, naprawdę go zobaczyła, zmiękła. W jej spojrzeniu walczyły wściekłość i zachwyt. Zachwyt wygrał. Spojrzała z ukosa na Karou i w bezradnym oszołomieniu powiedziała: - O cholera. Prokreujcie. Natychmiast. Karou zupełnie się tego nie spodziewała, a że była u kresu wytrzymałości, wybuchnęła śmiechem. Osunęła się na oparcie krzesła i śmiała się/miękkim, dźwięcznym śmiechem, który wywołał kolejną zmianę na twarzy Aki-vy. Patrzył na nią z nadzieją i tak badawczo, że aż czuła mrowienie i była tak... widoczna. - Mówię serio - broniła się Zuzana. - Ale już! Zdobycie najlepszego materiału genetycznego to biologiczny imperatyw, tak? A to... Wykonała gest sprzedawczyni w telezakupach - jest najlepszy materiał genetyczny, jaki w życiu widziałam. - Przysunęła sobie krzesło i usiadła obok Karou, tak że wyglądały jak widownia wpatrująca się w serafina. Fiala będzie musiała odszczekać to, co powiedziała. Przyprowadź go na zajęcia w poniedziałek. - Jasne - zgodziła się Karou. - Na pewno nie będzie miał nic przeciwko lataniu na golasa przed gromadą ludzi... - To jest pozowanie do aktu - skorygowała Zuzana z wyższością. - W imię sztuki. - Przedstawisz nas sobie? - zapytał Akiva. Język chimer, którego cały czas używali, zabrzmiał teraz nie na miejscu, jak szorstkie echo innego wymiaru. Karou skinęła głową i przestała się śmiać. - Przepraszam - powiedziała i dokonała prezentacji. -Będę tłumaczyć, jeśli będziecie chcieli coś sobie powiedzieć.

- Zapytaj go, czy jest w tobie zakochany - wypaliła Zuzana. Karou prawie się zakrztusiła. Całym ciałem odwróciła się w stronę Zuzany, która uniosła dłoń, zanim Karou zdążyła zaprotestować. - Tak, wiem, nie zapytasz o to. Zresztą nawet nie musisz. Widzę, że jest, i to bardzo! Tylko spójrz. Boję się, że cię podpali tymi szalonymi pomarańczowymi oczami. I Karou musiała przyznać, że tak to wyglądało. Ale miłość? Niedorzeczność. I to jej powiedziała. - Powiedzieć ci, co jest niedorzeczne? - zapytała Zuzana, wciąż wpatrując się w Akivę, który wydawał się zakłopotany jej spojrzeniem. - Ten trójkąt włosów na czole jest niedorzeczny. Boże. To mi uświadamia, jak bardzo brakuje takich włosów. Mogłybyśmy użyć go jako samca rozpłodowego, żeby wprowadzić do populacji gen włosów zaczynających się trójkącikiem na czole. - Czyś ty oszalała z tą gadką o rozpłodzie i reprodukcji? - Ja tylko mówię - zastrzegła się Zuzana. - Szaleję na punkcie Mika, prawda, ale to nie znaczy, że nie mogę wziąć udziału w dziele rozpowszechnienia trójkącika na czole. Dla dobra puli genetycznej. Przecież ty też byś się zgodziła, prawda? A może... - rzuciła Karou znaczące spojrzenie - ...już się zgodziłaś? - Co? - Karou osłupiała. - Nie! Za kogo ty mnie masz? Była pewna, że Akiva nie rozumie, ale po jego ustach błąkał się grymas rozbawienia. Zapytał, co powiedziała Zuzana, a twarz Karou pokryła się szkarłatem. - Nic - odpowiedziała w języku chimer, a po czesku dodała surowo: Ona. Nic. Nie. Mówiła. - A właśnie, że tak! - pisnęła Zuzana i jak dziecko ukarane za złe zachowanie zaczęła powtarzać: Nasię nie! Reprodukcja!

- Błagam cię, przestań - prosiła bezradnie Karou i dziękowała niebiosom, że tych dwoje nie ma wspólnego języka. - Dobrze - powiedziała przyjaciółka. - Potrafię być miła. Tylko patrz. Zwróciła się bezpośrednio do Akivy: -Witam w naszym świecie powiedziała, przesadnie wymachując rękami. - Mam nadzieję, że miło spędzasz czas. Karou, tłumiąc śmiech, przetłumaczyła to Akivie. Pokiwał głową. - Dziękuję. - A do Karou powiedział: - Czy możesz przekazać, że jej występ był piękny? Zrobiła to. - Tak, wiem - zgodziła się Zuzana. Zwykle w ten sposób przyjmowała komplementy, ale Karou widziała, że było jej miło. - To pomysł Karou. Karou nie przetłumaczyła, a zamiast tego powiedziała: - Zuzana jest niezwykłą artystką. - Tak jak ty - odparł Akiva i to była kolej Karou na zachwyt. Powiedziała mu, że chodzą do szkoły artystycznej, a on odparł, że w ich świecie nie ma nic takiego, jedynie praktyka. Powiedziała więc, że Zuzana też jest trochę praktykiem, bo urodziła się w rodzinie artystów i zapytała, czy on również pochodzi z rodziny o wojskowych tradycjach. - W pewnym sensie - odparł. Jego rodzeństwo służyło w wojsku, jego ojciec także był kiedyś żołnierzem. Słowo „ojciec" wypowiedział w taki sposób, że Karou wyczuła napięcie i nie drążyła, a rozmowa wróciła do sztuki. Rozmowa, której filtrem była Karou - a Zuzana, nawet gdy starała się zachowywać nienagannie, wymagała potężnej dawki cenzury - szła zadziwiająco łatwo. Zbyt łatwo, pomyślała. Dlaczego tak bezproblemowo przychodziło jej śmianie się przy tym serafinie i wyrzucenie z pamięci obrazu płonącego przejścia i spalonego ciałka Kishmisha, jego serca bijącego jak oszalałe, a potem nagle cichnącego? Musiała

sobie o tym wciąż przypominać, karcić się, ale nawet wówczas, gdy patrzyła na Akivę, samokontrola i ostrożność się dezaktualizowały. Po chwili Akiva skinął w stronę Zuzany i powiedział: - Wcale nie jest taka straszna. A już się denerwowałem. - Rozbroiłeś ją. Masz moc. - Tak? Nie zauważyłem, żebym zadziałał tak wczoraj na ciebie. - Miałam więcej powodów do walki - powiedziała. -Muszę sobie przypominać, że jesteśmy wrogami. Zdawało się, że padł na nich cień. Akiva znów stał się obcy i schował ręce pod stołem, żeby nie widziała jego tatuaży. - Co mu powiedziałaś? - spytała Zuzana. - Przypomniałam mu, że jesteśmy wrogami. - Też coś. Czymkolwiek dla siebie jesteście, na pewno nie wrogami. - Właśnie nimi - powiedziała Karou i rzeczywiście nimi byli, choć jej ciało robiło wszystko, żeby przekonać ją, że jest inaczej. - A więc co tu robisz, oglądając z nim wschody słońca i pijąc herbatę? - Masz rację. Co ja robię? Nie wiem, co robię. - Pomyślała o tym, co powinna robić: dostać się do Maroka, odnaleźć Razguta i przelecieć przez szparę w niebie do... Eretz. Przeszył ją dreszcz. Tak bardzo skoncentrowała się na zdobyciu gawrieli, że nie zastanowiła się nad tym, co będzie, gdy rzeczywiście się tam znajdzie. Teraz, kiedy miała świeżo w pamięci opis Akivy, jego świat targany wojną i niegościnny, przestraszyła się i nie chciała już nigdzie lecieć. Co miała zrobić, gdy już się tam dostanie? Podlecieć do krat tej zakazanej wieży i uprzejmie zapytać, czy zastała Brimstone'a? - A skoro już mowa o wrogach - powiedziała Zuzana -Głąb był rano w telewizji.

- I dobrze - powiedziała Karou, zatopiona w myślach. - Oj nie. Nie dobrze. Źle. Zły Głąb. - Nie mów! Co znowu zrobił? - Cóż, kiedy ty oglądałaś ze swoim wrogiem wschód słońca, w wiadomościach mówili tylko na twój temat, a pomagał im pewien aktor, który prężył się przed kamerą i opowiadał światu wszystko o tobie. Swoją drogą, blizny po postrzale? Zrobił z ciebie kogoś na kształt laleczki gangstera... - Laleczki? Błagam cię, jeżeli już, to ja jestem gangsterem... - Tak czy siak - Zuzana nie pozwoliła jej dokończyć -przykro mi cię o tym informować, ale anonimowość, jaką się do tej pory cieszyłaś, dziewczyno o niebieskich włosach, skończyła się z chwilą, gdy wzbiłaś się w powietrze. Policja jest już pewnie w twoim mieszkaniu... - Co? - Tak. Twierdzą, że wasza walka była „naruszeniem porządku" i chcą porozmawiać z osobami zamieszanymi w to, o ile ktoś zna ich miejsce pobytu. Akiva zobaczył, że się zdenerwowała i dopytywał, co się stało. Szybko przetłumaczyła. Spochmurniał. Wstał, podszedł do drzwi i wyjrzał na zewnątrz. - Przyjdą tu po ciebie? - zapytał. Karou odczytała jego postawę jako obrończą, ramiona miał napięte i ściągnięte, a ona zdała sobie sprawę, że w jego świecie taka groźba oznacza pewnie coś o wiele bardziej złowieszczego. - To nic takiego - zapewniła. - To nie tak. Tylko zada-dzą pytania. Naprawdę. - Nie odsunął się od drzwi. - Nie złamaliśmy prawa. Odwróciła się do Zuzany i przeszła na czeski. - Prawo nie zabrania latać. - Ależ zabrania. Nazywa się prawem grawitacji. Problem w tym, że jesteś poszukiwana. - Łypnęła na kelnerkę, która kręciła się w pobliżu i z całą pewnością podsłuchiwała. - Prawda?

Kelnerka się zarumieniła. - Nie zadzwoniłam do nikogo - powiedziała szybko. -Możecie tu zostać Dolać herbaty? Zuzana machnęła na nią ręką i zwróciła się do Karou: - Nie możesz tu zostać na zawsze. - Nie. - Więc jaki masz plan? Plan. Plan. Miała plan, który zbliżał się do realizacji. Jedyne, co musiała zrobić, to wyruszyć. Zostawić życie tutaj, szkołę, Zuzanę, Akivę... Nie. Akiva nie był częścią jej życia. Karou spojrzała na niego, stojącego czujnie w drzwiach, gotowego, żeby jej bronić, i usiłowała sobie wyobrazić, że odchodzi od adekwatności, którą jej zapewniał, od plamy światła, przyciągania. Jedyne, co musiała zrobić, to wstać i wyjść. Prawda? Zapanowała cisza, a ciało Karou nie wykonało żadnego ruchu, poza skurczem na myśl o odejściu. - Plan - powtórzyła i wykonała heroiczny wysiłek, żeby to powiedzieć: Plan jest taki, żeby stąd odejść. Akiva wyglądał na zewnątrz, ale gdy odwróci! do niej twarz, zdała sobie sprawę, że mówi w języku chimer i zwraca się do niego. - Odejść? Dokąd? - Do Eretz - powiedziała i się podniosła. - Mówiłam ci. Muszę odnaleźć moją rodzinę. Kiedy zrozumiał, co mówi, na jego twarzy odmalowało się przerażenie. - Ty naprawdę masz plan, jak się tam dostać. - Naprawdę mam. - Jak? - Jest więcej przejść niż tylko twoje. - Było. Ale wiedza o nich przepadła wraz z mędrcami. Całe lata zajęło mi odnalezienie tego jednego...

- Ale nie tylko ty wiesz różne rzeczy. Chociaż wolałabym, żebyś to ty pokazał mi drogę. - Kto to jest? - Usiłował się domyśleć, a kiedy zrozumiał, Karou zobaczyła grymas obrzydzenia. - Upadły anioł. To coś. Chcesz się dostać do tego czegoś. - Jeśli ty mnie zabierzesz, nie będę musiała. - Naprawdę nie mogę. Przejście jest strzeżone, Karou... - No trudno. Może kiedyś zobaczymy się po tamtej stronie, kto wie? Szelest jego niewidocznych skrzydeł rozsiał po podłodze snopy iskier. - Nie możesz tam lecieć. Tam nie ma życia, uwierz mi. Karou odwróciła się od niego i wzięła płaszcz, włożyła go i wyciągnęła spod kołnierza włosy, które wyglądały jak wilgotna fryzura syreny i skręcone spiralnie rozsypały jej się po ramionach. Powiedziała Zuzanie, że wyjeżdża z miasta i właśnie odpierała grad pytań stawianych przez przyjaciółkę, gdy Akiva złapał ją za ramię. Delikatnie. - Nie możesz lecieć z tym stworzeniem. - Minę miał groźną i nieprzeniknioną. - Nie sama. Jeśli on zna inne przejście, polecę z wami i upewnię się, że jesteś bezpieczna. W pierwszym odruchu Karou chciała odmówić. Bądź kotem. Bądź tym kotem. Ale kogo oszukiwała? Nie była kotem. Nie chciała lecieć sama ani lecieć sama z Razgutem, co było jeszcze gorsze. Serce jej waliło, ale powiedziała: - Dobrze. - Kiedy decyzja zapadła, przeraziła się nie na żarty. Ale nie musi rozstawać się z Akivą. Przynajmniej na razie.

Co przyniesie dzień Co przyniesie poranek? - Karou pytała sama siebie. Jakaś część jej była gotowa na spotkanie z tym, co przyniesie przyszłość i wyobrażała sobie spotkanie z Brimstone'em, ale inna część trzymała się swojego tu i teraz, w którym tak świeże było wspomnienie ciepłego ramienia Akivy. Razem z Zuzaną szli w dół Nerudovą, pod prąd strumienia turystów wspinających się na górę, do zamku, i musieli zbić się w ciasną grupkę, żeby wyminąć drużynę Niemców w fizjologicznym obuwiu. Karou miała na głowie pożyczoną od kelnerki czapkę, więc jej najbardziej rzucająca się w oczy cecha wyglądu została zamaskowana. Akiva wciąż budził sensację, ale Karou uważała, że to z powodu nieziemskiego piękna, a nie dlatego, że pokazywano go w wiadomościach. - Muszę wpaść do szkoły - powiedziała Zuzana. Chodźcie ze mną. Karou i tak zamierzała tam pójść, miała ten punkt na liście pożegnalnej, więc się zgodziła. Jeśli policja rzeczywiście obserwowała jej mieszkanie, i tak musiała zaczekać do zmroku, zanim tam wróci. Kiedy będzie ciemno, podleci na balkon, zamiast iść ulicą i jechać windą, a potem spakuje się na drogę.

Co przyniesie dzień? Zadawała sobie to pytanie i czuła radość, która, musiała to przyznać, miała wiele wspólnego z widokiem Akivy stojącego w drzwiach herbaciarni i pewnością, jaką dawał jej, będąc obok, adekwatnością sytuacji. Odczuwała także jej wady, blade i migotliwe, ale zwalała to na nerwy i przez cały ranek, spędzony w poczuciu niespodziewanego szczęścia, odpychała tę myśl na bok jak ktoś, kto przegania wachlarzem muchę. Karou pożegnała się ze szkolą - tylko w myślach, żeby nie denerwować Zuzany - a potem z Zatrutą Kuchnią. Czule dotknęła marmurowego boku Zarazy i przesunęła palce po lekko wyliniałym aksamicie pokrywającym kanapę. Akiva miał mieszane uczucia w stosunku do trumien i całej reszty, którą nazwał „niezdrową". Zjadł miseczkę gulaszu, ale Karou nie przewidywała, żeby w najbliższym czasie poprosił o przepis. Jego obecność zmusiła ją do spojrzenia na te dwa, tak często odwiedzane miejsca na nowo i zawstydziła się, gdy zdała sobie sprawę, jak mało uwagi poświęciła wojnom, które je ukształtowały. W szkole ktoś wysprejował na czerwono słowo volnost w miejscu, gdzie walczący o wolność wypisali je krwią nazisty. W Zatrutej musiała wyjaśnić Akivie obecność masek gazowych i to, że pochodzą z czasów innej wojny niż ta od słowa volnost. - Maski są z I wojny światowej, sto lat temu. Naziści przyszli później. Rzuciła mu ponure spojrzenie. - A jak wiesz, najeźdźcy są zawsze źli. Zawsze. Potem dołączył do nich Mik i na początku było trochę dziwnie, bo on nie wiedział nic o innych światach czy rasach i sądził, że Karou jest po prostu ekscentryczna. Powiedziała mu prawdę: że latali i że Akiva jest aniołem z innego świata, ale zrobiła to w swój tradycyjny sposób,

tak że Mik myślał, że z niego kpi. Mimo wszystko patrzył na Akivę z takim samym zdumionym zainteresowaniem jak wszyscy inni i Karou widziała, że Akiva nie czuje się pod tym spojrzeniem komfortowo. Uderzyło ją, że wyglądał, jakby nie zdawał sobie sprawy z mocy swojej urody. Całą czwórką poszli na most Karola. Mik i Zlizana szli pierwsi, objęci tak ciasno, jakby nic nie mogło ich nigdy rozdzielić, a Karou i Akiva za nimi. - Możemy wyruszyć do Maroka dzisiaj - powiedziała Karou. Zamierzałam lecieć samolotem, ale w twoim przypadku to niemożliwe. - Nie? - Nie. Potrzebny jest paszport, to znaczy dokument potwierdzający narodowość, co oznacza, że musiałbyś pochodzić z tego świata. - Wciąż możesz latać, prawda? Karou sprawdziła to, dyskretnie unosząc się kilka centymetrów i opadając z powrotem na ziemię. - Ale to długa droga. - Pomogę ci. Będę cię niósł, jeśli nie będziesz mogła lecieć. Wyobraziła sobie lot nad Alpami i Morzem Śródziemnym w ramionach Akivy. Nie była to najgorsza perspektywa, ale mimo wszystko. Nie była bezradnym dziewczątkicm. - Dam radę - powiedziała. Przed nimi Mik pocałował Zuzanę tak głęboko, że dosięgną! pewnie do jej migdałków, a Karou zatrzymała się, speszona ich ostentacyjnością. Odwróciła się do barierki mostu i popatrzyła na rzekę. - Pewnie dziwnie się czujesz, nic nie robiąc cały dzień. Akiva skinął głową. On też patrzył na rzekę, oparty o barierkę i dotykał łokciem jej ramienia. Karou oczywiście zwróciła uwagę na to, że znalazł dyskretny sposób na nawiązanie kontaktu.

- Usiłuję sobie wyobrazić moich ludzi żyjących w ten sposób i nie mogę. - A jak oni żyją? - spytała. - Żyją wojną. Jeśli nie walczą, przygotowują się do walki, żyją w strachu, zawsze. Każdy kogoś stracił. - A chimery? Jak one żyją? Zawahał się. - Tam nikomu nie żyje się dobrze. To nie jest bezpieczne miejsce. Położył jej rękę na ramieniu. - Karou, twoje życie jest tutaj, w tym świecie. Jeśli BrimstoneWi na tobie zależy, na pewno nie chciałby, żebyś pojawiła się w tym koszmarnym miejscu. Zostań tu. - Następne zdanie wypowiedział ledwo słyszalnym szeptem, tak że potem nie była wcale pewna, czy rzeczywiście je słyszała. - Mógłbym zostać z tobą. Jego uścisk był mocny i delikatny, ręka na jej ramieniu była ciepła i na swoim miejscu. Karou pozwoliła sobie przez moment uwierzyć, że mogłaby mieć to, o czym szeptał, życie z nim i wszystko, czego zawsze pragnęła: pewność, stałość, miłość. Miłość. Słowo nie raziło już ani nie brzmiało niedorzecznie jak dzisiaj rano, w herbaciarni, kiedy wypowiedziała je Zuzana. Było pociągające. Niewiele myśląc, chwyciła Akivę za rękę. I poraziła go. Odskoczyła. Tatuaż. Przycisnęła go bezpośrednio do jego skóry. Dłoń paliła ją, a Akivę odrzuciło w tył. Stał tak, drżąc, i przyciskał do ciała rażoną magicznym impulsem rękę. Z bólu zacisnął szczęki. Ból, znowu. - Nawet nie mogę cię dotknąć - powiedziała. - Cokolwiek zaplanował dla mnie Brimstone, nie jesteś tym ty, inaczej nie dałby mi tatuaży. Przycisnęła dłonie do

piersi, ale w tej chwili wydawały jej się złe. Żeby poczuć się pewniej, sięgnęła za kołnierz i wzięła w palce swoją rozwidloną kostkę. - Nie musisz chcieć tego, czego on chciał - powiedział Akiva. - Wiem. Ale muszę się dowiedzieć, co się tam dzieje. Muszę. - Głos jej się urywał, chciała, żeby zrozumiał i tak się stało. Widziała zrozumienie w jego oczach, ale także bezradność i ból, których nie widywała, odkąd pojawił się w jej życiu poprzedniej nocy. Dopiero zeszłej nocy. Nie mogła uwierzyć, że minęło tak mało czasu. - Nie musisz ze mną lecieć. - Oczywiście, że z tobą polecę, Karou - wyszeptał miękko. - Karou. Wyciągnął rękę i zdjął jej czapkę. Włosy rozsypały się niebieską kaskadą, a on schował za ucho niesforny kosmyk. Wziął jej twarz w dłonie i w piersi poczuła gorąco. Stała spokojnie i jej bezruch maskował szaleństwo, które dokonywało się w jej wnętrzu. Jeszcze nigdy nikt nie patrzył na nią tak, jak w tej chwili Akiva: szeroko otwartymi oczami, jakby chciał wchłonąć więcej, jak szeroko otwarte okno, które wpuszcza więcej światła. Jedną dłoń delikatnie zsunął na jej szyję, bawił się jej włosami i powodował dreszcze przechodzące po całym ciele. Czuła, że się poddaje, mięknie. Wysunęła nogę, otarła się o jego kolano, a potem zaparła się o nie. Przestrzeń między nimi, przez rysowników zwana przestrzenią negatywną, aż się prosiła o zlikwidowanie. Pocałuje ją? Boże, jej oddech chyba nie pachnie gulaszem? Zresztą nieważne. On też jadł. Czy chciała, żeby ją pocałował? Przysunął twarz tak blisko, że widziała plamki słońca na jego rzęsach i siebie pośrodku jego bezbrzeżnie czarnych

źrenic. Wpatrywał się jej w oczy, jakby widział w nich inne światy, cuda i tajemnice. Tak. Chciała, żeby ją pocałował. Chciała. Zsunął rękę w dół jej gardła i chwycił dłoń, w której wciąż trzymała kostkę zawieszoną na lince. Rozgałęzione gałązki wystawały spomiędzy jej palców i kiedy Akiva trafił na nie, zatrzymał się. Jego spojrzenie stężało. Zerknął w dół. Odetchnął ciężko i nie zważając na tatuaże, otworzył dłoń Karou. Leżała na niej kostka, maleńki, wyblakły ślad po jakimś życiu. Wykrzyknął w odruchu zdziwienia i... czego jeszcze? Wyrwał się z niego okrzyk bolesny i głęboko skrywany, jak paznokcie drapiące drewno. Zaskoczona Karou podskoczyła. - Co? - Dlaczego to nosisz? - Zbladł. - To Brimstone'a... Przysłał mi, kiedy płonęły przejścia. - Brimstone - powtórzył. Na twarzy malowała mu się furia, a potem zrozumienie. - Brimstone. - Co? Akivo... To, co zrobił potem, sprawiło, że Karou zamilkła. Upadł na kolana. Trzymał kostkę w dłoni, więc linka, na której była zawieszona, pękła i Karou poczuła się osierocona. A potem przytulił się do niej. Przycisnął twarz do jej nóg i przez dżinsy czuła jego temperaturę. Stała wstrząśnięta, patrzyła w dół na jego potężne ramiona, gdy wtulał się w jej nogi i porzucił kamuflaż skrzydeł, które wystrzeliły z jego pleców. Wokół nich rozległy się krzyki i westchnienia. Ludzie zatrzymywali się w pół kroku i patrzyli na nich. Zuzana i Mik rozpletli uścisk i też ich obserwowali. Karou ledwie zwracała na to uwagę. Patrzyła na Akivę i widziała, że jego ramiona drżą. Płakał? Chciała go dotknąć, ale bała się, że zrobi mu krzywdę. Nienawidziła tatuaży, ale pochyliła

się nad nim i przeczesywała jego włosy czubkami palców, głaskała gorące czoło grzbietami dłoni. - Co się stało? - pytała. - Coś złego? Wyprostował się i wciąż klęcząc, popatrzył na nią. Stała nad nim zgięta jak znak zapytania. Obejmował jej nogi, czuła dreszcze, które nim wstrząsały. Rozłożył skrzydła i otoczył ich nimi, tak że znajdowali się w płomiennym kręgu, wreszcie w swoim własnym świecie. Odszukał wzrokiem jej twarz, był wstrząśnięty i, jak pomyślała Karou, bezdennie smutny. - Wiem, kim jesteś, Karou - powiedział.

język aniołów Wiem, kim jesteś. Akiva zobaczył, jakie wrażenie zrobiły na niej te słowa. Walka między nadzieją a strachem przed nadzieją czarne oczy pełne łez i lśniące od ognia. Dopiero wtedy, kiedy zobaczył swoje odbicie w jej oczach, zorientował się, ze kamuflaż skrzydeł nie działa. Był czas, kiedy taka nieostrożność mogła kosztować go życie. Teraz go to nie obeszło. - Co? - Karou poruszyła ustami, ale nie wydostał się z nich żaden dźwięk. Odchrząknęła. - Co powiedziałeś? Jak miał jej to wyjaśnić? Zataczał się. Stało się niemożliwe, to było piękne i potworne, rozdarło mu pierś, zeby obnażyć serce, sparaliżowane od tak dawna, a jednak żywe i bijące. Czyli mogło znów zostać mu wyrwane, po tych wszystkich latach? Czy istniał los okrutniejszy niż dostać to, o czym się marzyło od tak dawna, kiedy już było na to za późno? - Akivo - błagała. Z szeroko otwartymi oczami, wstrząśnięta, upadła na kolana. - Powiedz mi. - Karou - szepnął, a jej imię brzmiało jak kpina. Nadzieja, tak pełne obietnicy i oskarżeń, że niemal pragnął umrzeć. Nie mógł na nią patrzeć. Przygarnął ją do siebie

i ona dała się przygarnąć, uległa jak miłość. Jej potargane przez wiatr włosy były jak jedwab, zatopił w nich twarz i zastanawiał się, co powiedzieć. Dopóki pewien głos nie wyrwał go z otępienia, nie zauważał ciężaru spojrzeń i szumu otaczających go rozmów. Ktoś odchrząknął, głośno i teatralnie. Poczuł dreszcz niepokoju i zanim jeszcze usłyszał słowa, zaczął się odwracać. - Akivo, naprawdę... Zrób coś ze sobą. Nagle, niespodziewanie, ten głos, ten język. Jego język. Z mieczami u boków, stali obok siebie z identycznym wyrazem niesmaku na twarzy, Hazael i Liraz. Akiva nie był zaskoczony. Pojawienie się serafinów było stosunkowo niewielką niespodzianką w porównaniu z tym, co działo się od rana: noże w kształcie półksiężyców, dziwna reakcja Karou na jego tatuaże, niebiańska melodia jej śmiechu i teraz koronny dowód: rozwidlona kostka. - Co tu robicie? - zapytał. Wciąż obejmował Karou, która podniosła głowę i patrzyła na przybyszów. - Co my tu robimy? - powtórzyła Liraz. - Biorąc pod uwagę okoliczności, to nasza kwestia. Na litość bogów, co ty tu robisz? - Była osłupiała i Akiva spojrzał na siebie jej oczami: klęczący, zapłakany, ściskający w objęciach ludzką dziewczynę. Uderzyło go, jak bardzo ważne jest, żeby w dalszym ciągu uważali ją za człowieka. Jakkolwiek to wyglądało, było po prostu dziwne. Prawda byłaby o wiele gorsza. Wyprostował się, wciąż na kolanach, i zwrócił się do Karou. Szeptem, tak żeby jego brat i siostra nie usłyszeli języka wroga, powiedział do Karou: - Nie pokazuj im dłoni. Nie zrozumieją. - Nie zrozumieją czego? - odmruknęła, nie spuszczając z nich wzroku, bo oni też na nią patrzyli. - Nas - odparł. - Nie zrozumieją nas.

- Ja też nas nie rozumiem. Ale dzięki rozwidlonej kostce, tak kruchej w jego uścisku, Akiva zrozumiał. Karou zamilkła, ale wciąż patrzyła na dwoje serafinów. Ich skrzydła były niewidoczne, ale mimo to ich obecność na moście wydawała się nienaturalna i, szczególnie w przypadku Liraz, niepokojąca. To Hazael był potężniejszy, ale Liraz od zawsze bardziej przerażała, może tak musiało być, bo była kobietą. Jasne włosy miała zaplecione z tyłu w grube warkocze, a w jej urodzie było coś, co upodabniało ją do rekina: jednowymiarowa, mordercza obojętność. Hazael miał w oczach więcej życia, ale chwilowo widać w nich było głównie szczere zażenowanie widokiem klęczącego przed nim Akivy. - Wstawaj - powiedział ostro. ' - Nie mogę na ciebie patrzeć. Akiva podniósł się, pomagając wstać Karou i cały czas trzymając ją za ochronną tarczą skrzydeł. - Co się dzieje? - dopytywała Liraz. - Dlaczego tu wróciłeś? I... kto to jest? - Z obrzydzeniem wskazała na Karou. - To zwykła dziewczyna - Akiva usłyszał w swoich słowach echo Izíla i wiedział, że brzmi równie nieprzekonywająco jak on. - Zwykła dziewczyna, która potrafi latać - skorygowała Liraz. Zapadła sekunda ciszy i Akiva powiedział: - Śledziliście mnie. - A co myślałeś? - rzuciła Liraz. - Że pozwolimy ci znowu zniknąć? Sądząc po tym, jak się zachowywałeś po Loramendi, wiedzieliśmy, że coś się kroi. Ale... to? - Co to w ogóle jest? - zapytał Hazael, najwyraźniej wciąż licząc na jakieś wytłumaczenie, które zmieni postać rzeczy. Akiva był rozdarty. Przed nim stali jego najbliżsi, w których widział wrogów. I to była jego wina.

Jeśli Akiva miałby wskazać swoją rodzinę, nie powiedziałby o matce, która go oddała żołnierzom, i z całą pewnością nie o Imperatorze. Jego rodziną było tych dwoje, a nie mógł udzielić im odpowiedzi, którą potrafiliby zrozumieć. Nie miał też nic do powiedzenia Karou, która stała za nim, żądna dowiedzenia się, co przed nią ukrywano przez całe życie. Sekret ten był tak wielki, tak dziwny, że nie potrafił znaleźć słów, którymi mógłby jej o tym opowiedzieć. Stał więc w milczeniu, a znajomość języków dwóch ras była całkowicie bezużyteczna. - Rozumiem, że chciałeś uciec - zaczął Hazael, który zawsze dążył do załagodzenia sytuacji. Jego i Liraz łączyło podobieństwo, ale Akiva nie wyglądał jak ich brat. Oboje mieli jasne włosy i niebieskie oczy, a miodowa skóra łatwo się czerwieniła. Hazael miał w sobie łagodność, prawie ciamajdowatość, a do tego leniwy uśmiech, który mógł łatwo zwieść. Nie przestawał być żołnierzem - błysk stali - ale w głębi serca miał jakąś dziecięcą niewinność, którą lata treningu wojskowego i walk usiłowały wyplenić. Był marzycielem. Powiedział: - Sam chciałem wrócić do tego świata... - Ale nie wróciłeś - warknęła Liraz, która nie miała w sobie ani krztyny rozmarzenia. - Ty nie uciekłeś w środku nocy, zwalając na innych wymyślanie historyjek, żeby uratować ci tyłek, nawet nie mówiąc, kiedy wrócisz ani czy w ogóle masz zamiar wrócić. - Nie prosiłem, żebyście mnie kryli. - Nie. Bo wtedy musiałbyś powiedzieć, dokąd się udajesz. Więc zamiast tego wymknąłeś się cichcem, tak jak poprzednio. Mieliśmy czekać, aż wrócisz półżywy i nigdy nie powiesz nam, co cię tak złamało? - Nie tym razem - rzekł Akiva. Liraz uśmiechnęła się lekko i wiedział, że mimo jej pozornej oziębłości, jest zraniona. Mógł nigdy nie wrócić,

mogli się nigdy nie dowiedzieć, co się stało. Jaka by to była podzięka za te wszystkie lata, kiedy chronili się wzajemnie? Przecież to Liraz, lata temu, ryzykowała życie, żeby wrócić po niego na pole bitwy w Bullfinch. Mimo że nie było nadziei na to, że przeżył, stawiając czoło triumfującym chimerom, które dobijały półżywych dzidami, wróciła, znalazła go i zabrała stamtąd. Naraziła życie i bez zastanowienia zrobiłaby to znowu, tak samo jak Hazael. A Akiva zrobiłby to dla nich. Ale nie mógł im powiedzieć, dlaczego tu wrócił ani czego się dowiedział. - Co nie tym razem? - dopytywała się Liraz. - Nie wrócisz załamany? Czy w ogóle nie wrócisz? - Nie planowałem tego. Ale nie mogłem zostać. - Próbował coś wyjaśniać, był im to winien, chociaż próbę. - Po Loramendi, kiedy osiągnęliśmy cel, znalazłem się jakby na krawędzi klifu. Nie pragnąłem niczego więcej poza... -W tym miejscu urwał, ale nie musiał kończyć. Widzieli, jak klęczy i spojrzeli na Karou. - Poza nią - dokończyła Liraz. - Poza człowiekiem. Jeśli rzeczywiście nim jest. - A kim miałaby być? - zapytał, maskując nutę strachu. - Mam pewną teorię - powiedziała Liraz, a jemu załomotało serce. Zeszłej nocy, kiedy cię zaatakowała, w tej walce było coś dziwnego, prawda, Hazaelu? - To prawda - zgodził się Hazael. - Byliśmy zbyt daleko, żeby odczuć działanie magii, ale ty ewidentnie ją czułeś. Akiva w popłochu zastanawiał się, jak zabrać stąd Karou. - Ale widzę, że już jej wybaczyłeś. - Liraz zbliżyła się o krok. - Czy chcesz nam o czymś powiedzieć? Akiva wycofał się, z Karou za plecami. - Zostawcie ją w spokoju - powiedział.

- Skoro nie masz nic do ukrycia, pokaż ją nam - nie ustępowała Liraz. - Po prostu powiedz, że to nie tak, jak wygląda. Że ona nie jest... - poprosił Hazael smutnym głosem, jeszcze trudniejszym do zniesienia niż ostry ton Liraz. Akiva poczuł wokół siebie nagłe ożywienie, lata sekretów owiewały go jak wiatr i marzył, żeby ten wiatr uwolnił go, zabrał razem z Karou do miejsca, gdzie nie było serafinów, chimer, ich talentu do nienawiści ani ludzi stojących wokół i gapiących się, nikogo, kto mógłby kiedykolwiek stanąć między nimi. - Oczywiście, że nie jest - powiedział. Słowa zabrzmiały jak warknięcie i Liraz potraktowała je jako pretekst do udowodnienia, kim Karou jest, a kim nie jest. W oczach miała wyraz, który Akiva dobrze znał z pola bitwy. Podeszła jeszcze bliżej. Buzowała w nim adrenalina, kiedy zaciskał dłonie w pięści i czuł, że pod naporem ugina się rozwidlona kostka. Przygotowywał się na to, co miało się wydarzyć, ale nie mógł uwierzyć, że do tego doszło. Ale czegokolwiek oczekiwał, nie spodziewał się, że usłyszy czysty, opanowany głos Karou, pytającej: - Co takiego? Czym nie jestem? Liraz zatrzymała się, a jej furia zmieniła się w szok. Hazael też wyglądał na zaskoczonego. Chwilę potrwało, zanim Akiva zorientował się, czemu zrobiło to na nich takie wrażenie. Słowa Karou. Gładkie jak woda. Wypowiedziała je w jego języku. Mówiła językiem aniołów, którego nie miała prawa, ani ziemskiego, ani jakiegokolwiek innego, znać. Kiedy oni stali jak porażeni jej pytaniem, wyszła zza tarczy, jaką były skrzydła Akivy, i stanęła przed Liraz i Hazaelem.

A potem z tą samą pogodną odwagą, z jaką uśmiechnęła się do Akivy, kiedy zaatakowała go poprzedniej nocy, powiedziała do Liraz: - Jeśli chcesz zobaczyć moje dłonie, wystarczy poprosić.

Nie musimy zabijać Wystarczyło tylko sięgnąć do kieszeni po sentinela i wyszeptać życzenie, żeby słowa w języku serafinów melodyjną falą spłynęły z jej ust. Kolejny język do kolekcji. Patrząc w harde, przeszywające oczy kobiety oraz sądząc po bojowej pozycji Akivy, Karou wiedziała, że mówią o niej. - Powiedz, że ona nie jest... - poprosił mężczyzna i urwał, a reszty zdania dopełniło jakieś niewypowiedziane przerażenie, jak gdyby prosił Akivę, żeby zaprzeczył jego najgorszym podejrzeniom. Myśleli, że kim ona jest? Czy miała tu stać w milczeniu, podczas gdy oni o niej rozmawiali? - Co takiego? - zapytała. - Czym nie jestem? Widziała, że ich twarze tężeją w szoku, kiedy wyszła zza pleców Akivy. Anielica stała tylko kilka kroków od niej. Miała martwe oczy walczącej w dżihadzie i Karou czuła się trochę bezbronna, odkąd nie oddzielał ich od siebie Akiva. Pomyślała o swoich nożach w kształcie półksiężyców, bezużytecznych w mieszkaniu, ale potem zdała sobie sprawę, że ich nie potrzebuje. Miała broń wycelowaną prosto w serafinów. Sama była bronią.

Uśmiech jej alternatywnego ja, nad którym nie mogła zapanować, wstąpił jej na usta i z mrocznym podekscytowaniem powiedziała: - Jeśli chcesz zobaczyć moje dłonie, wystarczy poprosić. I wtedy, na środku mostu Karola, w obecności gapiów, wyciągniętych telefonów komórkowych, kamer uwieczniających ten moment dla potomności i w towarzystwie nadjeżdżającej policji, rozpętało się piekło. - Nie! - krzyknął Akiva, ale było za późno. Liraz wystartowała pierwsza, szybka jak cięcie nożem, ale Karou była szybsza. Wyrzuciła ręce w górę i powietrze zawibrowało od wybuchu magii. Poruszała się jakby w zwolnionym tempie, zawisła na chwilę w powietrzu, a potem uderzyła. Jej długie palce sięgnęły aż do Hazaela i Akivy, którzy zachwiali się, ale głównym celem była Liraz, którą odrzuciło do tyłu jak pstrykniętego palcami robaka. Obróciła się w powietrzu jak akrobatka i wprawiając cały most we wstrząs, wylądowała na nogach. Po tym uderzeniu tylko Karou stała prosto. Prąd porwał jej włosy, pociągnął do przodu, a potem puścił wolno, żeby falowały w powietrzu. Wciąż uśmiechała się chłodno. Z rozwianymi włosami i dłońmi obnażającymi czarne oczy z atramentu wyglądała groźnie, nawet dla Zuzany; przypominała jakąś upadłą boginię w niezbyt przekonującym przebraniu dziewczyny. Zuzana, Mik i inni gapie odsunęli się do tyłu. Liraz odrzuciła kamuflaż skrzydeł, co wyglądało tak, jakby skrywający je welon nagle zniknął i ujawnił rozszalały ogień. Hazael także odsłonił skrzydła i podążył, by stanąć przy boku siostry. Linia demarkacyjna została ustanowiona, naprzeciwko Karou stało dwoje aniołów z opuszczonymi

głowami, co miało ich chronić przed złowrogim promieniowaniem, jakie emitowały jej tatuaże. Wstrząśnięty Akiva stał pomiędzy nimi. Linia została wyznaczona. Musiał ustawić się po jednej albo po drugiej stronie. Krok w jedną albo w drugą stronę, tylko tyle, ale ten wybór zdeterminuje jego przyszłość. Szybko rozglądał się, patrząc to na swoje rodzeństwo, to na Karou. - Akivo - syknęła Liraz. Oczekiwała, że stanie po ich stronie. Zawsze byli we trójkę, walczyli z wrogiem, zabijali, a potem rysowali nierówne znaki na swoich rękach, używając ostrza noża i sadzy. Dla nich Karou była tylko jeszcze jednym tatuażem czekającym na narysowanie, linią do poprowadzenia. Ale była też Karou, gotowa unieść dłonie i uwolnić zabójczą magię Brimstone'a. - Widzisz, jak jest - powiedziała Liraz. - Nie zachowuj się jak dziecko. Stał wciąż między nimi, rozdarty między dwiema wersjami przyszłości. - Jeśli nie potrafisz jej zabić, odejdź. Nie musisz na to patrzeć. Nie będziemy do tego wracać. To będzie koniec. Słyszysz mnie? Wracaj do domu. Mówiła zdecydowanie i nagląco. Naprawdę uważała, że troszczy się o niego, a sytuacja z Karou, poza granicami jej wyobrażenia, jest tylko wybrykiem, o którym łatwo zapomnieć. - Nie wracam do domu - powiedział. - Jak to nie wracasz? - To Hazael. - Po tym wszystkim? Po tym, o co walczyłeś? To nowa epoka, bracie. Pokój... - To nie jest pokój. Pokój to coś więcej niż brak wojny. Pokój to współbrzmienie. Harmonia. - Harmonia z potworami, to masz na myśli? - Na twarzy Hazaela odmalowało się niezrozumienie i obrzydzenie, ale wciąż wierzył, że to nieporozumienie.

Kiedy Akiva odpowiadał, wiedział, że przekracza ostatnią granicę i nie będzie już możliwości powrotu ani innej interpretacji. Tę granicę powinien był przekroczyć już dawno temu. Wszystko tak bardzo się skomplikowało, on się pogubił. - Tak. To mam na myśli. Karou oderwała wzrok od dwójki przybyszów i popatrzyła na niego. Twardy uśmiech zniknął już z jej twarzy i teraz, kiedy wyczuła jego wewnętrzną walkę, opuściła nawet uniesione w górę ręce. Myśli o sobie, jej pytania i pustka w jednej chwili przestały mieć znaczenie, liczyła się tylko jego udręka, którą przeżywała jak swoją. Przyjechała policja. Zatrzymali się na widok pozaziemskiej scenki. Karou widziała ich zaskoczone miny, nerwowo trzymane pistolety i sposób, w jaki patrzyli na nią. Na moście Karola były anioły, a ona była ich wrogiem. Ona: wróg aniołów, w czarnym płaszczu i z czarnymi oczami. A oni złoci, jakby wyjęci z kościelnych fresków. W tej scenie to ona była demonem i kiedy spojrzała na swój cień, niemal oczekiwała, że zobaczy rogi. Ale ich nie było. Zwykły cień dziewczyny i mogło się wydawać się, że to wszystko nie ma z nią nic wspólnego. Akiva, który jeszcze przed chwilą przyciskał twarz do jej kolan i płakał, stał nieruchomo i po raz pierwszy, odkąd zjawili się serafini, przestraszyła się. Jeśli on przejdzie na ich stronę... - Akivo... - szepnęła. - Jestem tu - powiedział i się poruszył. Podszedł do niej. Nigdy nie miał wątpliwości, jedynie nadzieję, że może nie będzie do tego zmuszony, że uda się coś odwrócić, ale było za późno. Wybrał przyszłość, stanął pomiędzy Karou a swoim bratem i siostrą i niskim, ale spokojnym głosem powiedział: - Nie pozwolę wam jej skrzywdzić. Są inne drogi życia. Nie musimy zabijać.

Hazael i Liraz gapili się na niego. To niewiarygodne, ale wybrał dziewczynę. Szok Liraz szybko zmieni! się we wściekłość. - Nie musimy? - zaatakowała go. - W tej sytuacji to bardzo wygodna filozofia. Gdy Akiva stanął przed nią, Karou opuściła ręce, ale nie mogła się powstrzymać i koniuszkami palców dotknęła jego pleców. - Karou, idź stąd - powiedział. - Jak to? Ale... - Uciekaj. Powstrzymam ich przed śledzeniem cię. W jego głosie słyszała ponury ton, który potwierdzał świadomość tego, co być może będzie musiał zrobić, ale decyzja została podjęta. Szybko zerknął na nią przez ramię. Twarz miał napiętą, ale zdecydowaną. - Spotkamy się w miejscu, gdzie zobaczyliśmy się po raz pierwszy. Obiecaj, że będziesz tam na mnie czekać. Miejsce, gdzie pierwszy raz się zobaczyli. Jemaa El--Fna, serce Marrakeszu, to tam podchwyciła jego płomienne spojrzenie, które przewierciło jej duszę. Głosem aż ochrypłym z niepokoju naciskał: - Obiecaj mi to. Karou, obiecaj, że nie polecisz z Ra-zgutem, dopóki cię nie znajdę. Dopóki nie wytłumaczę. Karou chciała obiecać. Porzucił dla niej rodzinę, wbrew całej swojej rasie. Niewątpliwie ocalil jej życie, bo czy sama odparłaby atak dwojga uzbrojonych serafinów? A potem wybrał ją. Czy nie tego właśnie pragnęła, zostać wybraną? Umiłowaną? Wyrzekł się dla niej życia w swoim świecie i teraz prosił, by poczekała na niego w Marrakeszu. Ale coś nie pozwalało jej złożyć obietnicy. On ją wy brał, ale to nie znaczyło, że ona zrobi to samo, jeśli b ędzie do tego zmuszona i wyrzeknie się Brimstone'a, Issy, Yasri i Twigi. Przecież powiedziała Brimstone'owi:

- Wiedz, że nigdy cię nie zostawię. - I nie zrobiłaby tego. Wybrałaby rodzinę. Każdy inny wybór był niewyobrażalny, a jednak nawet teraz myśl o odwróceniu się plecami i zostawieniu Akivy sprawiała jej fizyczny ból. -Zaczekam tak długo, jak będę mogła. Tylko tyle mogę zrobić - powiedziała. Wydawało jej się, że blask płonących skrzydeł przygasł. Wciąż stojąc tyłem do niej, powiedział martwym głosem: - To będzie musiało wystarczyć. Liraz wyjęła z pochwy miecz i Hazael zrobił to samo. Policja wycofała się, wyciągnęli broń i zaczęli po czesku krzyczeć do aniołów, żeby odłożyli miecze. Gapie krzyczeli z przerażenia. Zuzana, stłoczona wśród nich, nie spuszczała wzroku z Karou. Akiva, którego broń nie rzucała się tak bardzo w oczy, umieszczona między skrzydłami, sięgnął nagle za siebie i wyciągnął miecze, które się rozdzwoniły. Nie oglądając się, polecił Karou: - Karou. Leć. Przykucnęła, a potem tuż zanim wybiła się w powietrze, żeby zniknąć w czarno-niebieskiej smudze, zduszonym, pełnym łez głosem powiedziała: - Przyleć i znajdź mnie. I już jej nie było, a on został, żeby zmierzyć się z konsekwencjami swojego potwornego wyboru.

Dawno, dawno temu anioł konał we mgle. Diablica uklękła nad nim i się uśmiechnęła.

Na granicy snu Akiva nie potrafił powstrzymać upływu krwi. Rana tętniła pod palcami i krew tryskała w rytmie uderzeń serca. Nie mógł zahamować krwawienia. Wyglądało, jakby w garści trzymał kawał skrwawionego mięsa, który zamierzał rzucić psu. Wiedział, że umrze. Świat tracił kontury. Nadmorska mgła pożerała plażę w Bullfinch. Akiva słyszał uderzenia fal o brzeg, ale widział tylko ciała leżące najbliżej: szare kształty osłaniane przez mgłę. To mogły być i chimery, i serafini, nie potrafił stwierdzić jednoznacznie, rozpoznawał tylko najbliższe ciało. Leżało bardzo blisko, przebite jego własnym mieczem. To stworzenie było pół hieną, pół jaszczurką, monstrum rozdarło mu ramię od obojczyka po biceps, rozłupało mu kolczugę z taka łatwością, jakby była z papieru. Zawisło na jego ramieniu i wbijało się zębami w jego ciało nawet wówczas, gdy przebił mu mieczem klatkę piersiową. Przekręcił ostrze, wbił głębiej i znów przekręcił. Bestia zawyła z głębi trzewi, ale rozluźniła szczęki dopiero, kiedy wyzionęła ducha. Kiedy Akiva leżał i czekał na śmierć, panującą na polu bitwy ciszę przerwał krzyk. Zesztywniał i mocniej ścisnął

ranę. Potem zastanawiał się, dlaczego tak zareagował. Powinien był odpuścić i chcieć umrzeć, zanim go dopadną. Wróg przeszukiwał pole i dobijał rannych. Tego dnia wygrali, przepędzili serafinów z powrotem do twierdzy w zatoce Morweny i nie mieli ochoty na jeńców. Akiva powinien przyspieszyć śmierć, usunąć się w cień w wyniku utraty krwi, to byłoby jak zapadnięcie w sen. Wróg będzie o wiele mniej łaskawy. Co kazało mu czekać? Nadzieja na zabicie jeszcze jednej chimery? Ale jeśli tak było, dlaczego nie zdobył się na wysiłek odzyskania miecza? Tylko leżał i trzymał ranę, przedłużając życie o tych kilka minut, bez wyraźnego powodu. A potem ją ujrzał. Najpierw tylko sylwetkę. Rozłożyste skrzydła nietoperza i długie, prążkowane rogi gazeli, ostre jak włócznia - potworne aspekty wroga. Akiva czuł wstręt, gdy obserwował, jak przystaje przy jakimś ciele, a potem przy następnym. Podeszła do ciała hieno-jaszczurki i zatrzymała się tam na dłuższą chwilę - co robiła? Liczyła straty? Odwróciła się i podeszła do Akivy. Z każdym krokiem widział ją coraz wyraźniej. Była smukła, miała długie nogi - z ludzkimi szczupłymi udami, które na wysokości kolan przechodziły w gibkie odnóża gazeli, a zgrabne, rozszczepione kopyta sprawiały, że wyglądała, jakby szła na obcasach. Skrzydła miała złożone, poruszała się z gracją, ale widać było również, że drzemie w niej wielka, poskramiana moc. W jednej ręce trzymała nóż w kształcie półksiężyca, taki sam miała przypięty do biodra. W drugiej ręce trzymała coś długiego, ale nie broń. Miało zgrubienia jak kij pastucha, a na końcu widać było coś srebrnego, latarnię? Nie, to nie latarnia. Nie emitowała światła, lecz dym. Jeszcze kilka kroków, kopyta zapadały się w piasku, aż wreszcie mgła pozwoliła ujawnić mu jej twarz, a jej ukazała

jego oblicze. Zatrzymała się w miejscu, gdy zorientowała się, że on żyje. Zebrał się w sobie, żeby warknąć i przeszył go nagły ból, jak gdyby został ugodzony jej ostrzem, ale dziewczyna nawet się nie poruszyła. Przez dłuższą chwilę po prostu na siebie patrzyli. Przechyliła głowę na bok, ale ten uroczy, ptasi gest nie świadczył o odwadze, tylko o zaciekawieniu. Nie warczała. Twarz miała poważną. Nie rozumiał, jak to możliwe, ale była piękna. Zrobiła jeszcze krok w jego stronę. Obserwował jej twarz, gdy się zbliżała. Potem opuścił wzrok na jej długą szyję i dalej na obojczyki. Była delikatna, elegancka i skromna. Włosy miała krótkie jak łabędzi puch, miękkie, ciemne i przylegające do głowy jak czapka, więc rysy jej twarzy nie były niczym zaburzone. Czarne obwódki wymalowane wokół oczu dawały złudzenie maski. Akiva widział, że oczy miała duże, brązowe i jasne, żywe i smutne. Wiedział, że smutek budzą w niej zmarli towarzysze, a nie on, ale mimo to wstrząsał nim wyraz współczucia, widoczny w jej oczach, do tego stopnia, że pomyślał, iż właściwie nigdy wcześniej nie widział chimery. Często widywał niewolników, ale oni wbijali wzrok w ziemię, a wojowników widywał tylko wtedy, gdy na polu bitwy unikał śmiertelnego ciosu albo gdy go zadawał, na wpół ślepo, w szale walki. Abstrahując od tego, że trzymała zakrwawione ostrze, miała na sobie ściśle przylegającą czarną zbroję, diabelskie skrzydła i rogi, a gdyby skupić się wyłącznie na jej twarzy, tak niespodziewanie ładnej, wyglądała po prostu jak dziewczyna, która znalazła na plaży umierającego młodego mężczyznę. Przez chwilę tak właśnie się czuł. Nie był żołnierzem, czyimś wrogiem, a śmierć, która nad nim wisiała, nie miała znaczenia. To, że żyli tak, jak żyli, zaklęci w schemacie śmierci i zabijania, zabijania i śmierci, zdawało się świadomym wyborem.

Jak gdyby równie dobrze mogli wybrać, że nie będą zabijać i umierać. Ale nie. Wszystko stało między nimi. A ta dziewczyna znalazła się tu z tego samego powodu, co on: żeby zabić wroga. Czyli jego. Ale w takim razie, czemu tego nie robiła? Uklękła przy nim, nie chroniąc się w żaden sposób przed gwałtownym ruchem, który mógł przecież wykonać. Miał przypasany do biodra nóż. Nic specjalnego, nieporównywalny z jej fantastycznymi podwójnymi ostrzami w kształcie półksiężyców, ale mógł nim zabić. Jednym ruchem wbić go w miękkie zagłębienie jej gardła. Jej idealnej szyi. Ani drgnął. Znajdował się na granicy snu. Na granicy wykrwawienia się. Patrzył na pochylającą się nad nim twarz i zastanawiał się, czy jest prawdziwa. Mogła być snem konającego albo wysłannikiem innego świata, mającym zdobyć jego duszę. Na kiju wisiała srebrna kadzielnica i wypuszczała smugę dymu o zapachu ziół i siarki jednocześnie, a kiedy zapach do niego doleciał, Akiva poczuł przyciąganie, pragnienie. Oszołomiony pomyślał, że nie miałby nic przeciwko pójściu za tym wysłannikiem do następnego wymiaru. Wyobraził sobie, że ona prowadzi go za rękę i mając przed oczami tę pogodną wizję, puścił ranę, sięgnął do palców dziewczyny i złapał je dłonią śliską od krwi. Szeroko otworzyła oczy i wyrwała się. Spłoszył ją, nie chciał tego. - Pójdę z tobą - powiedział w języku chimer, który poznał wystarczająco dobrze, żeby móc wydawać rozkazy niewolnikom. To był szorstki język, łączący w sobie wiele plemiennych dialektów, które zgromadzono pod auspicjami Imperium i które z czasem zlały się w jeden język. Prawie nie słyszał swojego głosu, ale ona zrozumiała.

Spojrzała na swoją kadzielnicę, a potem z powrotem na niego. - To nie dla ciebie - powiedziała i osadziła ją kawałek dalej, w błocie, skąd bryza mogła rozwiewać dym. - Myślę, że nie chcesz iść tam, dokąd zmierzam. - Mimo zwierzęcych cech tego języka, jej głos brzmiał jak piosenka. - Śmierć - powiedział Akiva. Życie uchodziło z niego tak szybko, że nawet nie kłopotał się przyciskaniem rany. Chciał już tylko zamknąć oczy. - Jestem gotowy. - Ale ja nie jestem. Słyszałam, że bycie martwym jest nudne. Powiedziała to lekko, żartobliwie i aż na nią spojrzał. Czyżby zażartowała? Uśmiechnęła się. Uśmiechnęła. On też się uśmiechnął. Zaskoczony czuł, że to się dzieje, jak gdyby jej uśmiech zmusił go do rewanżu. - Nuda brzmi nieźle - powiedział, a oczy znów mu się zamknęły. - Może wreszcie dokończę książkę. Roześmiała się, a Akiva, dryfując, stwierdził, że już jest martwy. To byłoby znacznie mniej dziwne niż myśl, że to się dzieje naprawdę. Nie czuł już rozszarpanego ramienia, więc nie zdawał sobie sprawy, że ona go dotyka, dopóki nie poczuł gwałtownego bólu. Jęknął i szeroko otworzył oczy. Czyżby jednak go ugodziła? Nie. Założyła na jego ranę opatrunek uciskowy. To on tak bolał. Ze zdziwieniem popatrzył na nią. - Zdecydowanie polecam życie - powiedziała. - Zrobię co w mojej mocy. Nagle w pobliżu rozległy się gardłowe głosy. Chimery. Dziewczyna zamarła, przyłożyła palec do warg i szepnęła: - Cśśś. Wymienili ostatnie spojrzenie. Mgła rozpraszała słońce, która świeciło zza jej pleców, otaczając blaskiem rogi i skrzydła. Krótkie włosy przypominały aksamit i wydawały

się miękkie jak sierść na szyi źrebięcia, a rogi miała jakby naolejowane, lśniące niczym wypolerowany gagat. Mimo czarnej, straszliwej maski, jej twarz była słodka, uśmiech też. Akiva nie był przyzwyczajony do słodyczy, więc ugodziła go w pierś, gdzieś głęboko, w miejsce, które nigdy wcześniej nie dawało o sobie znać. To było dziwne, jakby nagle otworzyło mu się oko umieszczone z tyłu głowy i postrzegające świat w jakimś dziwnym wymiarze. Chciał dotknąć jej twarzy, ale nie zrobił tego, bo palce miał umazane we krwi, a poza tym zdrowe ramię wydawało mu się tak ciężkie, że nie był pewien, czy da radę je unieść. Ale ona miała ten sam odruch. Wyciągnęła rękę, zawahała się, a potem przesunęła koniuszkami zimnych, bardzo zimnych palców po jego rozpalonym gorączką czole, po linii policzka, a zatrzymała się na wzbierającym od lekkich uderzeń tętna gardle. Trwała tak przez chwilę, jak gdyby chciała się upewnić, że wciąż żyje. Czy poczuła, jak bardzo przyspieszy! mu puls od tego dotyku? A potem, w okamgnieniu, podniosła się i zniknęła. Długie nogi na gazelich kopytach, uzbrojone w smukłe mięśnie, poniosły ją przez mgłę długimi krokami, które były niemal jak lot, tym bardziej że na wpół rozłożone skrzydła działały jak żagle i każdy krok przypominał figurę baletową. Akiva widział z daleka, że dołączyła do innych postaci kryjących się we mgle, do ociężałych bestii, z których żadna nie miała nawet cienia jej gracji. Doleciały do niego głosy, warkoty, a potem jej głos, kojący. Wierzył, że odprowadzi ich od niego i tak się stało. Akiva żył i był kim innym. - Kto zrobił ten opatrunek? - zapytała go później Liraz, kiedy go odnalazła i zabrała w bezpieczne miejsce. Powiedział, że nie wie.

Czuł się tak, jak gdyby jego dotychczasowe życie było błąkaniem się po labiryncie, a pole bitwy pod Bullfinch okazało się jego środkiem. Jego własnym centrum było to miejsce, w którym obojętność zmieniła się w bijący puls. Nawet nie podejrzewał jego istnienia, dopóki nie ukląkł przy nim jego wróg i nie uratował mu życia. Pamiętał ją jako cudowną istotę ze snu, ale ona nie była snem. Była prawdziwa i istniała gdzieś na świecie. Była gdzieś, tak jak w ciemnym lesie jest zwierzę, którego oczy lśnią w mroku jak blady odblask we wszechogarniającej ciemności. Była gdzieś.

Herezja Po Bullfinch istnienie Madrigal - poznał jej imię dopiero dwa lata później - wracało do Akivy jak głos przerywający ciszę. Kiedy bliski śmierci leżał na polu bitwy w zatoce Morweny, śnił bez przerwy, że dziewczyna z obozu wroga klęka przy nim i się uśmiecha. Za każdym razem budził się i jej nie było, a zamiast niej widział wokół siebie twarze krewnych i znajomych, którzy wydawali się mniej realni niż ta wizja, która go prześladowała. Nawet gdy Liraz odprawiała medyka, który chciał amputować zranione ramię, on wciąż wracał pamięcią do skąpanej we mgle plaży w Bullfinch, do brązowych oczu, wypolerowanych rogów i szokującej dawki słodyczy. Uczył się odpierać moc diabelskich znaków, ale na to był zupełnie nieodporny. Oczywiście nie powiedział nikomu. Hazael przyszedł do jego łóżka z zestawem do tatuowania, żeby zaktualizować dłonie Akivy o zabitych pod Bullfinch. - Ilu? - spytał, rozgrzewając ostrze noża, żeby je zdezynfekować. Akiva zabił sześć chimer, łącznie z tą hieną, która zraniła go w ramię. Sześć nowych belek miało się pojawić na

prawej dłoni, którą, dzięki Liraz, miał wciąż przytwierdzoną do ciała. Jednak to ramię leżało wzdłuż jego boku, bezużyteczne. Zerwane mięśnie i nerwy zostały połączone, ale jeszcze przez jakiś czas nie będzie wiadomo, czy będą działać. Kiedy Hazael podniósł martwą rękę i przygotował nóż, Akiva myślał tylko o dziewczynie z obozu wroga i o tym, że może skończyć jako czarna kreska na dłoni innego serafina. Nie mógł znieść tej myśli. Wyrwał rękę Hazaelowi i w jednej chwili poraził go ból. - Nie - stęknął. - Nie zabiłem nikogo. - Zabiłeś - zaprzeczył Hazael. - Walczyłem obok ciebie przeciwko oddziałowi centaurów. Ale Akiva odmówił wykonania tatuaży i Hazael musiał odejść. Ten sekret był początkiem rozpadu między nimi, który po latach dokonał się ostatecznie pod ludzkim niebem i rozdzielił ich na zawsze. Kiedy Karou odbiła się od powierzchni mostu, Liraz ruszyła za nią i Akiva musiał ją powstrzymać. Ostrza icli mieczy się starły. Skrzyżował miecze na wysokości rękojeści i całą siłą nacierał, żeby odepchnąć siostrę. Miał na oku Hazaela, bo bał się, że on wyruszy w pościg za Karou, ale on wciąż stał na moście i wpatrywał się w niepojęty obraz, jakim byli brat i siostra ze skrzyżowanymi mieczami. Ramiona Liraz drżały z wysiłku wkładanego w utrzymanie się na nogach, a raczej na skrzydłach, które uderzały w powietrze w gniewnym rytmie. Była rozwścieczona, zaciskała zęby, twarz miała pobladłą z wysiłku, a oczy tak szeroko otwarte, że tęczówki wyglądały jak plamki na białych kulach. Z dzikim okrzykiem odepchnęła Akivę, zakręciła wyswobodzonym mieczem wokół głowy i wyprowadziła mocny cios w dół.

Zablokował go. Ale poczuł jego siłę. Nie zatrzymywała się. Dzikość jej ataku wstrząsnęła nim - naprawdę chciała go zabić? Zaatakowała znów i ponownie zablokował cios, ale wreszcie Hazael wyrwał się z odrętwienia i zbliżył do nich. - Przestańcie! - krzyknął zdruzgotany. Chciał ich rozdzielić, ale musiał się odsunąć, kiedy Liraz znów zaszarżo-wała. Akiva odparował cios i zwalił ją z nóg, a ona zakręciła się w powietrzu, zanim udało jej się podnieść. Popatrzyła na niego oczami lśniącymi z wściekłości i zamiast znów natrzeć, wystrzeliła w górę. Jej skrzydła wybuchły z mocą pioruna kulistego, odbierając widzom oddech, i już pędziła w kierunku, gdzie zniknęła Karou. Na niebie nie było po niej śladu, ale Akiva nie miał wątpliwości, że Liraz ją wytropi. Pomknął za nią. Dachy domów i ludzie na ulicach gwałtownie się oddalili. Nie było nic poza pędem powietrza, blaskiem skrzydeł i walką - wyciągnął rękę i złapał siostrę za ramię. Znów go zaatakowała, siekała mieczem, stal ostrzy brzęczała raz za razem. Tak jak wtedy, gdy zaatakowała go Karou, Akiva tylko odpierał ciosy i robił uniki, ale nie atakował. - Przestańcie! - warknął znowu Hazael, który pojawił się przy nich i mocno popchnął Akivę, tak że rozdzielił jego i Liraz. Byli wysoko nad miastem, a w podniebnej ciszy słychać było tylko echo ścierających się ze sobą mieczy. - Co wy robicie? - Hazael nie mógł uwierzyć w to, co widzi. - Wy dwoje, w walce... - Ja nie walczę - powiedział Akiva i się cofnął. -1 nie będę walczył. - Czemu nie? - syknęła Liraz. - Równie dobrze mógłbyś poderżnąć mi gardło albo wbić miecz w plecy. - Ne chcę cię skrzywdzić... Roześmiała się.

- Nie chcesz, ale zrobisz to, jeśli będzie trzeba? To chcesz powiedzieć? Tak było? Na co był gotowy, żeby ochronić Karou? Nie potrafiłby skrzywdzić siostry albo brata, nie umiałby z tym żyć. Ale nie mógł też pozwolić, żeby skrzywdzili Karou. Czy to możliwe, że to jego jedyne opcje? - Po prostu... Zapomnijcie o niej - powiedział. - Pozwólcie jej odejść. Głos aż ciężki od emocji sprawił, że Liraz zmrużyła z wściekłości oczy. Patrząc na nią, Akiva zdał sobie sprawę, że z równym powodzeniem mógłby przemawiać do miecza. Zresztą do tego właśnie zostali powołani, tak jak wszystkie bękarty Imperatora, do zanurzania broni w ciało. Byli pozbawionymi pomyślunku narzędziami zadawnionej nienawiści. Nie potrafił się z tym pogodzić. Byli kimś więcej, wszyscy. Taką miał przynajmniej nadzieję. Zaryzykował. Opuścił miecze. Liraz obserwowała go w milczeniu wzrokiem ostrym jak noże. - Pod Bullfinch - powiedział. - Pytałaś, kto mi założył opatrunek. Czekała. Hazael też czekał. Akiva pomyślał o Madrigal, przypomniał sobie dotyk jej skóry, zaskakującą gładkość jej skórzanych skrzydeł i jasny uśmiech - taki jak Karou - i przypomniał sobie, co powiedziała do niego rano Karou: „Gdybyś znał jakąkolwiek chimerę, nie nazwałbyś jej tak". Ale to nieprawda. Znał i kochał Madrigal, ale mimo to stał się tym, kim się stał - człowiekiem o martwych oczach, który odruchowo prawie zabił Karou. Cierpienie zebrało w nim potworny plon: nienawiść, chęć zemsty, zaślepienie. Madrigal żałowałaby, że ocaliła mu życie, gdyby zobaczyła, kim się stał. Ale dzięki Karou dostał kolejną szansę: na pokój. Nie na szczęście ani nic dla siebie. Na to było za późno.

Ale być może dla innych istniał jeszcze ratunek. - To była chimera - powiedział siostrze i bratu. Wziął haust powietrza, bo wiedział, że dla nich zabrzmi to jak herezja. Od kołyski byli uczeni, że chimery to ohyda, robactwo, diabły, zwierzęta. Ale Madrigal... Miała moc uwolnienia go od tych przesądów i tym razem on chciał zrobić to samo. - Chimera ocaliła mi życie - powiedział -i zakochałem się w niej.

Poleje się krew W życiu Akivy wszystko się zmieniło po Bullfinch. Kiedy odprawił Hazaela z jego zestawem do tatuowania, narodziła się w nim myśl: kiedy następnym razem zobaczy tę dziewczynę, będzie mógł jej powiedzieć, że życia, które mu podarowała, nie wykorzystał na zabicie choćby jeszcze jednego przedstawiciela jej rasy. To, czy zobaczy ją jeszcze kiedykolwiek, było bardzo wątpliwe, ale idea zagnieździła się w jego umyśle, dręcząca, ale nieuchwytna, a wkrótce przyzwyczaił się do jej cichej obecności. Zżył się z nią, a myśl zmieniła się z niepohamowanego odruchu w nadzieję, niezachwianą nadzieję, która odmieniła jego życiowy cel. Teraz chciał ponownie zobaczyć dziewczynę i podziękować jej. To wszystko, po prostu podziękować. Kiedy wyobrażał sobie ten moment, jego myśli nie szły ani kroku dalej. Tyle wystarczyło, żeby nadać sens. Po bitwie nie został długo w zatoce Morweny. Wojenni medycy odesłali go z powrotem do Astrae, żeby poprosił o pomoc uzdrowicieli. Astrae. Do czasu Masakry przed tysiącem lat Astrae było stolicą Imperium. Przez trzysta lat było pod każdym względem

światłem świata, najpiękniejszym miastem, jakie kiedykolwiek zbudowano. Pałace, arkady, fontanny, wszystko z perłowego marmuru wydobywanego w Evorrain, szerokie bulwary brukowane kwarcem i obsadzone kwitnącymi drzewami rozsiewającymi miodowy zapach. Wznosiło się na wysokich klifach nad portem i szmaragdowym wybrzeżem Mirea, ciągnącym się tak daleko, jak sięgał wzrok. Tak jak w Pradze, w niebo strzelały wieże, po jednej dla każdego z gwiezdnych bóstw, które wyznaczyły serafinów jako strażników tej ziemi i zamieszkujących ją stworzeń. Bóstw, które patrzyły, jak wszystko ogarnia chaos. Przez trzysta lat mieszkańcy Astrae, myślał Akiva, musieli się czuć, jakby to miasto istniało od zawsze i nigdy nie miało przestać istnieć. Teraz, dziesięć stuleci później, ta złota epoka wydawała się jak mgnienie oka jakiegoś martwego boga, a z tamtego miasta zostały tylko ruiny. Wróg zrównał je z ziemią: zburzył wieże i spalił wszystko, co się dało. Gdyby tylko mógł, postrącałby gwiazdy z nieba. Historia nie znała przykładu takiej odwagi. Pod koniec pierwszego dnia wojny mędrcy byli martwi, nawet ich najmłodsi uczniowie, a ich bibliotekę strawił ogień. W niej każdy tekst, który kiedykolwiek powstał w Eretz. Z punktu widzenia strategii miało to sens. Serafini zwykli zdawać się na magię w takim stopniu, że kiedy po Masakrze nie pozostał przy życiu ani jeden mędrzec, byli niemal bezradni. Każdy anioł, który nie opuścił Astrae, został stracony na ołtarzu w świetle księżyca w pełni, a wśród nich był serafiński Imperator, przodek ojca Akivy. Wiele aniołów wykrwawiło się na tym kamiennym ołtarzu, a ich krew spływała po stopniach świątyni jak krople monsunowych deszczy i zatapiała małe stworzonka chodzące po ulicach. Potwory rządziły w Astrae przez stulecia, dopóki Joram, ojciec Akivy, nie rozpoczął w pierwszych latach swojego panowania totalnej akcji odwetowej, w wyniku której odzy-

skał terytoria aż do Gór Adelphas. Zdobył władzę i zaczął odbudowywać Imperium, a jego serce umiejscowił tam, gdzie jak twierdził, leżało zawsze, czyli w Astrae. Natomiast niewielkie postępy poczynił w dziedzinie magii. Biblioteka spłonęła, a mędrcy zginęli, zatem serafini zostali zepchnięci z powrotem do najbardziej podstawowych umiejętności i przez następne stulecia posunęli się niewiele dalej. Akiva nigdy nie myślał o magii. Był żołnierzem, miał ograniczone wykształcenie. Uważał magię za coś zastrzeżonego dla innych, potężniejszych umysłów. Ale wizyta w Astrae to zmieniła. Odkrył, że jego umysł, umysł żołnierza, był znacznie bystrzejszy niż wiele innych i posiadał coś, czego nie mieli aspirujący do bycia nowymi mędrcami w Astrae. Prawdę mówiąc, miał nawet dwie takie rzeczy. Powinowactwo krwi, choć dowiedział się tego z szyderczego komentarza z ust swojego ojca, oraz coś najważniejszego, kluczowego. Ból. Ból w ramieniu nigdy nie ustawał, tak samo jak wspomnienie dziewczyny z obozu wroga; zresztą byli ze sobą powiązani. Kiedy czuł w ramieniu palący ból, gdy powoli wracało do życia, nie mógł przestać myśleć o jej pięknych dłoniach zawiązujących bandaż, który ocalił mu życie. Uzdrowiciele z Astrae wzgardzili lekami zaleconymi przez wojennych medyków, które zresztą wcale nie pomagały, i z powrotem uruchomili rękę. Niewolnik - chimera -został zatrudniony do rozciągania jego ramienia, żeby uruchomić mięśnie, a Akivę uczono używać lewego ramienia do walki mieczem, na wypadek gdyby prawa ręka nie wróciła do formy. Ale wbrew oczekiwaniom zregenerowała się całkowicie, tylko ból nie ustawał, a w ciągu kilku miesięcy Akiva władał mieczem lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Wybrał się do pałacowego płatnerza z prośbą o wykonanie

dwóch mieczy i wkrótce królował na polu walki. Jego ataki z wykorzystaniem dwóch mieczy ściągały na poranne ćwiczenia tłumy gapiów, łącznie z Imperatorem we własnej osobie. - To mój? - zapytał Joram, patrząc na niego. Akiva nigdy nie był tak blisko swojego ojca. Ten miał zastępy nieślubnych dzieci, nie mógł znać wszystkich. - Tak, mój panie - powiedział Akiva i skłonił głowę. Ramiona wciąż mu ciążyły po walce, a prawa ręka rwała w spazmach bólu, który był częścią jego życia. - Spójrz na mnie - rozkazał Imperator. Akiva spojrzał, ale w stojącym przed nim serafinie nie zobaczył ani śladu siebie. Ale Hazaela i Liraz tak. Mieli te same błękitne oczy co Joram, a także inne jego cechy. Władca miał jasną karnację, złote włosy zaczynały siwieć, a chociaż był krępy, nie oszałamiał wzrostem i na Akivę musiał patrzeć, zadzierając głowę do góry. Miał ostre spojrzenie. - Pamiętam twoją matkę - powiedział. Akiva mrugnął. Nie spodziewał się tego. - To te oczy - dodał Imperator. - Nie da się ich zapomnieć. Oczy matki to jedna z niewielu rzeczy, którą Akiva zapamiętał. Reszta jej twarzy zamazywała się, nigdy nawet nie poznał jej imienia, ale wiedział, że ma jej oczy. Joram wyglądał, jakby czekał na jego reakcję, więc przytaknął: - Pamiętam je. - Mówiąc to, doznał poczucia straty, jak gdyby przyznając się do tego, stracił jedyne wspomnienie. - Spotkało ją coś potwornego - powiedział Joram. Akiva zamarł. Nie wiedział nic o losach swojej matki, odkąd zabrano go od niej, co na pewno władca wiedział. Joram drażnił się z nim, chciał, żeby zapytał: Co? Co się z nią stało? Ale Akiva nie zrobił tego, tylko zacisnął szczęki, a Joram, z uśmiechem ostrym jak brzytwa, powiedział:

- Ale czego można było się spodziewać po Stelianach? Dzikusy. Prawie tak samo potworni jak potwory. Pilnuj tej krwi, żołnierzu. I odszedł, zostawiając Akivę z bólem w ramieniu i nowym, naglącym pytaniem, na które nigdy wcześniej nic chciał poznać odpowiedzi: jakiej krwi? Czy jego matka mogła być Stelianką? Niemożliwe, żeby Joram miał steliańską kochankę, nie utrzymywał żadnych dyplomatycznych stosunków z „dzikusami" z Wysp Dalekich, zdradzieckimi serafinami, którzy nie dawali swoich kobiet jako trybutu. W takim razie, skąd by się tu wzięła? Stelianie byli znani z dwóch rzeczy. Pierwsza to ich ogromna niezależność - nie byli częścią Imperium, przez wieki niezłomnie odmawiali wejścia w unię ze swymi serafińskimi braćmi. Druga cecha to ich zamiłowanie do magii. Wierzono, że dawno, dawno temu, w zamierzchłej przeszłości, pierwszy mędrzec był właśnie Stelianem i że to plemię wciąż praktykowało magię na poziomie niedostępnym dla reszty Eretz. Joram ich nienawidził, bo nie mógł ich ani podbić, ani szpiegować, a w każdym razie nie wtedy, gdy wszystkie swe siły musiał skupić na prowadzeniu wojny chimeryjskiej. Jednak dla nikogo nie było tajemnicą, bo po stolicy krążyły takie plotki, co będzie jego następnym celem, gdy tylko pokona potwory. Akiva nigdy się nie dowiedział, co przydarzyło się jego matce. Harem stanowił zamknięty świat i nie był w stanie nawet uzyskać informacji, czy była w nim kiedyś Stelianką, nie mówiąc już o ustaleniu jej dalszych losów. Mimo to spotkanie z ojcem odniosło jakiś skutek: poczuł sympatię do tych obcych, z którymi łączyły go więzy krwi, oraz zainteresował się magią. Przebywał w Astrae już od roku i poza godzinami, jakie musiał poświęcać na leczenie ramienia, ćwiczenia

wojskowe i trenowanie młodych żołnierzy w obozie szkoleniowym, czas należał do niego. Po tym dniu wreszcie zaczął go wykorzystywać. Słyszał o trybucie bólu i dzięki swojej ranie miał nieograniczone źródła bólu do ofiarowania w darze. Obserwował mędrca, który traktował go, bezdusznego żołnierza, jakby był niewidzialny, i nauczył się najbardziej podstawowych technik. Zaczął od przywoływania. Trenował nocą na krukach ze skrzydłami nietoperzy i kolibro-ćmach, sterując ich lotem, ustawiając w klucz w kształcie litery V, w jakim latały zimą gęsi, zwoływał, żeby siadały mu na ramionach albo w złożonych dłoniach. To było proste, więc uczył się dalej. Szybko dotarł do granicy tego, co znano, czyli, mówiąc szczerze, zaszedł całkiem niedaleko, bo w jego czasach magia to było tylko ciut więcej niż sztuczki i salonowe iluzje. Nigdy nie oszukiwał się, że jest mędrcem, albo choćby blisko mu do bycia nim, ale był pomysłowy i w przeciwieństwie do dworskich lalusiów, którzy tytułowali się mędrcami, nie musiał się biczować, przypalać ani ciąć, żeby zyskać moc: ból był zawsze przy nim. Ale tak naprawdę przewyższał ich z innego powodu: miał motywację. Myśl, która z jakiegoś dzikiego odruchu przemieniła się w nadzieję: że jeszcze kiedyś zobaczy dziewczynę z rodu chimer, była teraz planem. Plan składał się z dwóch części. Tylko pierwsza zakładała użycie magii: stworzenie kamuflażu, który umożliwiłby ukrycie skrzydeł. Znano sposób na zamaskowanie czegoś, ale bardzo prymitywny, opierał się na „przeskoku" w przestrzeni, który pozwalał oszukać wzrok - z daleka - i przeoczyć jakiś obiekt, ale nie była to niewidzialność. Jeśli zamierzał minąć straże wroga w przebraniu - a to miał zamiar zrobić - potrzebował czegoś więcej.

Pracował nad tym. Zajęło mu to miesiące. Nauczył się wchodzić do swojego bólu, jak gdyby ten byl konkretnym miejscem. Z wnętrza bólu wszystko wyglądało inaczej, miało wyraźniejsze kontury, brzmiało i było odczuwalne również w inny sposób, jako mniejsze i chłodniejsze. Ból był jak soczewki, które wyostrzały wszystko, zmysły i instynkty, i właśnie w ten sposób, dzięki niezmordowanym powtórkom i próbom, w końcu mu się udało. Nauczył się być niewidzialny. To osiągnięcie mogło mu zapewnić sławę i najwyższe honory u Imperatora, zatem przedziwną satysfakcję sprawiło mu zatrzymanie go dla siebie. Krew się poleje, pomyślał. Ojcze. Druga częścią jego planu był język. Żeby nauczyć się języka chimaera, ukrywał się na dachach baraków, w których mieszkali niewolnicy, i słuchał opowieści, jakie snuli przy świetle cuchnącego ognia podsycanego łajnem. Były zaskakująco piękne i bogate, a słuchając ich, nie mógł nic poradzić na to, że wyobrażał sobie swoją dziewczynę, siedzącą przy ognisku w jakimś obozie wojennym i opowiadającą te same historie. Jego dziewczynę. Złapał się na tym, że myśli o niej jak o swojej, co więcej, nie widzi w tym nic dziwnego. Zanim odesłano go z powrotem do regimentu w zatoce Morweny, zdążył wyszlifować chimeryjski akcent i uważał, że jest gotowy na dalszy ciąg, skąpany w szalonym i oślepiającym blasku.

Prawie jak magia Wowczas Madrigal wołała do niego z oddali. Teraz Karou. Wtedy jego celem było Loramendi, zakratowane miasto potworów, teraz wzywał go Marrakesz. Raz jeszcze zostawił za sobą Hazaela i Liraz, ale tym razem nie w nieświadomości. Znali prawdę. Nie wiedział, co z tą wiedzą zrobią. Liraz nazwała go zdrajcą, powiedziała, że wywołuje u niej mdłości. Hazael tylko patrzył, blady i odrzucony. Ale pozwolili mu odejść bez rozlewu krwi, jego albo ich, a nie śmiał nawet liczyć na tak wiele. Nie wiedział jednak, czy powiedzą dowódcy, może nawet Imperatorowi, i wyślą za nim tropicieli, czy będą go kryć. Nie mógł o tym myśleć. Kiedy leciał nad Morzem Śródziemnym z rozwidloną kostką zaciśniętą w dłoni, jego myśli należały do Karou. Wyobrażał sobie, że czeka na niego na kipiącym życiem marokańskim placu, gdzie jego oczy spoczęły na niej po raz pierwszy. Wyobrażał ją sobie z niezwykłą wyrazistością, łącznie z gestem, jakim unosiła dłoń do szyi, żeby chwycić kostkę, zanim przypomniała sobie, że jej tam nie ma. On ją miał. Wszystko, co najważniejsze dla przeszłości i przyszłości, trzymał właśnie w garści. Prawie jak magia, powiedziała mu kiedyś Madrigal.

Aż do tej nocy, gdy ujrzał ją ponownie, nie wiedział, jaką moc ma rozwidlona kostka. Nosiła jedną z nich na szyi, ozdobę tak nieadekwatną do jedwabnej szaty i jedwabistej skóry. - To kostka życzeń - powiedziała, trzymając ją w dłoni. - Każde z nas łapie ją tutaj, myśli życzenie i ciągnie. Spełni się życzenie tego, kto odłamie większy kawałek. - Magia? - spytał Akiva. - Jaki to ptak, którego kości mają właściwości magiczne? - Och, to nie magia. Te życzenia się nie spełniają. - Więc po co to robić? - Bo ma się nadzieję? - Wzruszyła ramionami. - Nadzieja ma wielką moc. Może nie ma w niej prawdziwej magii, ale jeśli wiesz, na co masz nadzieję, i pielęgnujesz ją wewnątrz siebie jak światło, możesz sprawić, że to się wydarzy, prawie jak za pomocą magii. Był w niej zatracony. Blask jej oczu uświadomił mu, że do tej pory życie upłynęło na połowicznym istnieniu i w najlepszym razie połowicznym odczuwaniu. - A na co ty masz największą nadzieję? - zapytał, chcąc jej to ofiarować, bez względu na to, co to będzie. Nie zdradziła się. - Nie wolno mówić. Chodź, przełam ją ze mną. Akiva wyciągnął rękę i zahaczył jeden palec o cienkie odgałęzienie kostki. Życzył sobie czegoś, o czym nigdy nawet nie myślał, dopóki jej nie poznał. I to się stało, tej nocy i w wiele następnych. Zwarte i lśniące odruchy szczęścia, wokół których zaczęło się kręcić całe jego życie. Wszystko, co zrobił od tej pory, wydarzyło się dlatego, że kochał Madrigal i że stracił ją i siebie. A teraz? Leciał do Karou, zaciskając w dłoni prawdę, coś tak kruchego, „prawie jak magia". Prawie? Nie tym razem. Ta kostka aż wrzała od magii. Odcisk Brimstone'a był tak samo wyczuwalny jak na drzwiach, od dotyku których

aż zgrzytał zębami. W kostce zapisana była prawda, a razem z nią moc, która sprawi, że Karou go znienawidzi. A gdyby zniknęła? Gdyby, będąc tak maleńką, wpadła do oceanu, co wtedy? Karou nie musiała się o niczym dowiedzieć. Mógłby ją mieć, mógłby ją kochać. Co więcej, gdyby nie było kostki, ona mogłaby kochać jego. Ta kusząca myśl napełniła Akivę obrzydzeniem do siebie. Próbował ją zwalczyć, ale kostka kusiła. Ona nie musi wiedzieć, zdawała się mówić, leżąc na jego otwartej dłoni. A rozciągające się pod nim Morze Śródziemne, cętkowane i oślepione słońcem, tak głębokie, zdawało się to potwierdzać. Ona nie musi się dowiedzieć.

Alef Karou znajdowała się w tym miejscu, w którym Akiva ją sobie wyobrażał, siedziała przy kawiarnianym stoliku przy brzegu placu Jemaa El-Fna i tak samo jak w jego myślach nie mogła się pogodzić ze stratą kostki. Kiedyś jej palcom wystarczała obecność ołówka. Teraz otwarty szkicownik leżał przed nią, w północnoafrykańskim słońcu stronice oślepiały bielą, a ona wierciła się, nie mogąc się skupić i przestać przeczesywać wzrokiem placu w poszukiwaniu Akivy. Przyjdzie, mówiła sobie, i przyniesie kostkę. Zrobi to. Jeśli żyje. Czy ci pozostali serafini mogli zrobić mu krzywdę? Minęły już dwa dni. A jeśli...? Nie. Żył. Myśl, że mogło być inaczej... Umysł Karou nie mógł się z tym pogodzić. To bez sensu, ale przypominała sobie scenę sprzed lat, kiedy Kishmish przełykał kolibro-ćmę i wiążące się z nią nagłe doznanie: żywy - nieżywy. Tak po prostu. Nie. Myśli zboczyły z tego toru i skupiła się na kostce. Dlaczego miała na niego taki wpływ? I... Co takiego chciał jej powiedzieć, że rzucił się przed nią na kolana? Tajemnica jej tożsamości jawiła się w mrocznych barwach i przeszył

ją dreszcz przeczucia. Nie mogła zapomnieć min Zuzany i Mika zszokowanych i przerażonych. Nią. Zadzwoniła do Zuzany z lotniska w Casablance, pokłóciły się. - Co ty wyprawiasz? - usiłowała się dowiedzieć Zu-zana. - Nie cofajmy się do czasów tajemniczych zleceń! Nie było już powodów do wzmożonej ostrożności, więc powiedziała jej wszystko. Niespodziewanie Zuzana wzięła stronę Akivy i stwierdziła, że to zbyt niebezpieczne i że Brimstone na pewno by tego nie chciał. - Zamieszkaj u mnie - powiedziała Karou. - Już dzwoniłam do właściciela, ma dla ciebie klucze, a czynsz jest opłacony za następne... - Nie chcę twojego głupiego mieszkania! - odparła Zuzana, która mieszkała ze swoją namiętnie gotującą kapustę starą ciotką i żartowała często, że zamorduje Karou tylko po to, żeby u niej zamieszkać. - Ty tam mieszkasz. Nie znikniesz ot, tak, Karou. To nie książka o chrzanionej Narnii! Nie było z nią dyskusji. Rozmowa zakończyła się nieprzyjemnie i teraz Karou siedziała z rozgrzanym telefonem w dłoni, nie mając już do kogo zadzwonić. Uderzyło ją, jak bardzo była samotna. Pomyślała o Esther, swojej fałszywej babci, i zrobiło jej się smutno, że tęskni za kimś nieprawdziwym. Prawie cisnęła telefon do kosza na śmieci, i tak nie miała ładowarki, ale już następnego dnia bardzo się cieszyła, że tego nie zrobiła. Zawibrował w jej kieszeni, kiedy siedziała w kawiarni nad resztkami soku. Przeczytała wiadomość. „Ani. Odrobiny. Jedzenia. W. Całym. Domu. Miło, że chcesz mnie zagłodzić. *śmiech*" Roześmiała się, a potem zakryła dłońmi twarz i płakała, a kiedy starszy pan zapytał, czy wszystko w porządku, nie była pewna. Siedziała tu od dwóch dni, przez dwie noce starała się spać w wynajętym pokoju. Wytropiła Razguta tylko

po to, żeby wiedzieć, gdzie jest, gdy będzie gotowa do podróży, i zostawiła go, lamentującego o swojego gawrieła, którego mu nie dała. Kiedy nadejdzie czas, wypowie za niego życzenie. Kiedy nadejdzie czas. Z Akivą albo bez niego, z rozwidloną kostką, albo bez kostki. Jak długo miała czekać? Dwa dni i dwie niekończące się noce, oczy miała wygłodniałe, a wzrok wyostrzony. Jej puste serce wzdychało ciężko. Jeśli miała w sobie jakąś wytrzymałość, ta odpuściła. Jej dłonie wiedziały, czego chcą. Chciały Akivy, iskry i ciepła. Nawet ciepła marokańska wiosna nie była w stanie jej rozgrzać, jak gdyby jedynym, co mogło dać jej ciepło, był on. Trzeciego ranka, snując się po sukach przy Jemaa El-Fna, dokonała dziwnego zakupu. Rękawiczki bez palców. Wypatrzyła je na stoisku, gęsto dziergane z pasiastej wełny berberyjskiej, na wnętrzach dłoni wzmocnione skórą. Kupiła je i włożyła. Całkowicie zasłoniły jej tatuaże i z trudem przekonywała się, że kupiła je tylko po to, żeby było jej cieplej. Wiedziała, czego chce. Chciała tego, czego chciały jej dłonie: dotykać Aki-vy, nie tylko opuszkami palców, nie rozsądnie, bez lęku, że sprawi mu ból. Chciała go dotykać i chciała, żeby on jej dotykał, gdy będą zjednoczeni jak w wolnym tańcu. Chciała się do niego dopasować, oddychać nim, ożyć przy nim, odkrywać go, trzymać jego twarz tak, jak on trzymał jej twarz: z czułością. Z miłością. - Kiedy się pojawi, będziesz wiedziała - obiecał jej kiedyś Brimstone i choć pewnie przez myśl mu nie przyszło, że miłość pojawi się w postaci wroga, wiedziała już, że miał rację. Wiedziała. To było proste i wszechogarniające jak szczęście albo głód i kiedy trzeciego ranka zobaczyła na placu Akivę stojącego dwadzieścia metrów od

niej i patrzącego na nią, przeszyło ją takie szczęście, jakby światło gwiazd wzbudziło jej nerwy. Nic mu się nie stało. Był tutaj. Wstała z krzesła. Uderzył ją sposób, w jaki stał i ją obserwował. A kiedy do niej podszedł, zbliżał się z wyraźnym trudem i zaciętą miną, powoli i niechętnie. Jej pewność rozwiała się. Nie wyciągnęła rąk, nawet nie wyszła zza stolika. Całe światło gwiazd schowało się z powrotem w zakończeniach nerwowych i znów było jej zimno, patrzyła, jak się zbliża, ociężale i z beznamiętnym wyrazem twarzy, i zaczęła się zastanawiać, czy wymyśliła sobie to wszystko, co się między nimi działo. - Cześć - powiedziała cicho, niepewnie i z nadzieją, iż może źle interpretuje jego postawę, że on też odczuł gwiezdny wybuch, którego doznała na jego widok. Przecież tego właśnie chciała i wreszcie to znalazła: kogoś, kto będzie dla niej, tak samo jak ona dla niego, którego krew i motyle będą śpiewem odpowiadały jej motylom, nuta na nutę. Ale Akiva nic nie powiedział. Krótko skinął głową, ale nie wykonał żadnego gestu, świadczącego o tym, że chciałby podejść bliżej. - Nic ci nie jest - powiedziała, ale jej glos nie odzwierciedlał radości, - Czekałaś - odparł. - Powiedziałam... Powiedziałam, że poczekam. - Tak długo, jak będziesz mogła. Miał żal, że nie obiecała? Karou chciała powiedzieć, że wtedy jeszcze nie wiedziała tego, co wie teraz, że „tak długo, jak będę mogła" zakładało naprawdę długi czas i że czuła się tak, jakby czekała na niego całe życie. Ale jego wycofana postawa uciszyła ją. Wyciągnął rękę i powiedział: - Proszę. - Podał jej rozwidloną kostkę, trzymając za linkę.

Wzięła ją i zakładając na szyję, wyszeptała: „dziękuję". Kostka płynnie wróciła na swoje miejsce, w zagłębieniu jej szyi. - Mam także to - powiedział Akiva i położył na stoliku futerał z jej nożami w kształcie półksiężyców. - Przydadzą ci się. Zabrzmiało brutalnie, prawie jak groźba. Karou stała bez ruchu i przełykała łzy. - Czy wciąż chcesz wiedzieć, kim jesteś? - zapytał Aki-va. Nawet na nią nie spojrzał. Patrzył poprzez nią, w nicość. - Oczywiście, że tak - powiedziała, choć nie myślała o tym akurat w tej chwili. W tej chwili chciała wrócić do Pragi. Tam jeszcze wierzyła, miała pewność, która napawała ją jednocześnie rozkoszą i poczuciem przynależności, że Akiva powracał dla niej z jakiegoś mrocznego zakamarka duszy. A teraz znów był martwy i chociaż dostała z powrotem swoją kostkę i miała wreszcie poznać odpowiedź na dręczące ją od zawsze pytanie, ona także czuła się martwa. - Co się stało? - spytała. - Z tamtymi? Zignorował to pytanie. - Czy możemy dokądś pójść? - Pójść? Akiva wskazał na kłębiący się na placu tłum i handlarzy budujących piramidy z pomarańczy. - Wolisz usłyszeć to w samotności - powiedział. - Co takiego chcesz mi powiedzieć, że muszę usłyszeć to sama? - Nic ci nie powiem. - Akiva wciąż patrzył poprzez nią, rozproszony przez cały czas tak, że zaczęła się czuć jak plama, ale wreszcie skupił się na niej. Jego oczy były jak słońce odbijające się w topazach i zanim odwrócił wzrok, zdążyła zauważyć, że jest w nich tęsknota tak wielka, że trudna do zniesienia. Jej serce zadrżało. - Musimy przełamać kostkę - powiedział.

Wtedy dowie się wszystkiego i znienawidzi go. Akiva usiłował przygotować się na wyraz jej oczu, kiedy wreszcie zrozumie. Obserwował ją bardzo długo, zanim podniosła na niego wzrok i doświadczył widoku jej twarzy, gdy go zobaczyła: od niepokoju, zawiedzionych oczekiwań do... rozbłysku. Jakby emitowała pulsujące światło, które docierało do niego nawet tam, gdzie stał, zalewało go i paliło. W tym widoku było wszystko, na co nie zasługiwał i czego nie mógł mieć. Najbardziej pragnął przytulić ją, zatopić dłonie w jej włosach, czystych, rozlewających się po jej ramionach jak strumienie rzeki i rozpłynąć się w zapachu i łagodności. Pamiętał historię, którą opowiedziała mu kiedyś Madrigal: ludzką opowieść o golemie. Była to ulepiona z gliny istota przypominająca człowieka, powołana do życia przez wypisany na jej czole symbol alef. Alef był pierwszą literą pradawnego ludzkiego alfabetu i pierwszą literą hebrajskiego słowa oznaczającego prawdę. Było początkiem. Patrzył, jak Karou podrywa się i zalewają ją strumienie włosów w odcieniu lapis-lazuli, w sukience koloru mandarynek, ze sznurkiem srebrnych paciorków na szyi i wypisanym na pięknej twarzy wyrazem radości, ulgi i... miłości. Akiva wiedział, że to ona była jego alefem: jego prawdą i początkiem. Jego duszą. Nasada skrzydeł rozbolała go od pragnienia wykonania kilku uderzeń, które mogły go do niej doprowadzić, ale zamiast tego podszedł, ociężale i z bólem. Wydawało mu się, że ramiona ma ciężkie jak ze stali i ten ciężar powstrzymuje je przed wyciągnięciem ich do niej. Stopniowo zabijała go jasność, z jaką mimo chłodnego przywitania zareagowała na jego widok, oraz nadzieja i wahanie w jej głosie. Tak było lepiej. Gdyby się poddał i pozwolił sobie na realizację pragnienia, znienawidziłaby go tylko jeszcze bardziej, gdy wreszcie się dowie, kim naprawdę był. Pa-

nował nad sobą, cierpiał i przygotowywał się na moment, który, jak wiedział, musi nadejść. - Przełamać ją? - zapytała Karou i zaskoczona patrzyła na kostkę. - Ale Brimstone nigdy nie... - Nie należała do niego - powiedział Akiva. - Nigdy do niego nie należała. Przechowywał ją dla ciebie. Nie potrafił upuścić jej do morza. Fakt, że przyszło mu to do głowy, napawał go obrzydzeniem do siebie - był to kolejny dowód jego niewierności. Zasługiwała na to, żeby dowiedzieć się wszystkiego, choć było to brutalne i rozdzierało mu serce, a jeśli miał rację co do kostki, wkrótce Karou tego doświadczy. Zdawała się przeczuwać, jak bardzo doniosły będzie to moment. - Akivo - wyszeptała. - O co chodzi? I kiedy spojrzała na niego ptasimi, czarnymi oczami, błagalnie i ze strachem, musiał ponownie odwrócić wzrok, bo jej spojrzenie było tak potężne, że przewiercało go na wylot. Niedotknięcie jej w tej chwili było jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakich kiedykolwiek dokonał. To wszystko mogło się między nimi wydarzyć w taki straszny, zakłamany sposób, ale Karou zobaczyła to, co on widział, i poczuła to samo - jego tęsknotę, spotkanie ze sobą gdzieś w głębi - a kiedy się odwrócił, doświadczyła nagłej wizji, jakby uderzenia sznurem, wszystkie jej opory odpuściły i nie mogła znieść tego dłużej. Wyciągnęła do niego ramiona. Dłońmi w rękawiczkach, które zasłaniały tatuaże, chwyciła go za rękę, a potem delikatnie, ale stanowczo, odwróciła w swoją stronę. Zbliżyła się do niego, odchyliła do tyłu głowę, żeby na niego spojrzeć i wzięła jego drugą dłoń. - Akivo - szepnęła, już bez strachu, głosem niskim, żarliwym i słodkim. O co chodzi? Jej dłonie wspinały się powoli po jego rękach, stalowych ramionach i mięśniu czworobocznym aż do gardła

i szorstko-gładkiej szczęki, a potem dotknęła palcami jego ust, tak miękkich. Poczuła drżenie. - Akivo - powtórzyła. - Akivo. Akivo. - Zdawało się, że chce powiedzieć: dość tego, przestań udawać. I wreszcie, drżąc, przestał. Odrzucił grę pozorów i schylił głowę tak, że jego czoło spoczęło na jej rozgrzanym od słońca czole. Oplótł ją ramionami, zatopił w niej dłonie i oto Karou i Akiva byli jak dwa idealnie dopasowane kształty, przyciśnięte do siebie, żeby krzesać światło gwiazd. Westchnęła i rozluźniła się, a to rozpłynięcie się i odprężenie było jak powrót do domu. Poczuła na policzku drapanie jego nieogolonej szyi, kiedy ocierał się o jej miękkie i gładkie jak woda włosy. Stali tak długo, w ciszy, ale ich krew i nerwy, i motyle nie były cicho - trwały w szalonym ożywieniu, wariowały i poruszały się w rytm dzikiej, doskonałej melodii, harmonijnej w każdej nucie. Pomiędzy nimi uwięziona była rozwidlona kostka, mała, ale ostra.

Ból i sól, i jedność Tutaj - powiedziała Karou, prowadząc Akivę do niebieskich jak niebo drzwi w zakurzonym murze. Ich palce były splecione. Nie mogli się nie dotykać i kiedy prowadziła go przez Medinę, czuła, jakby płynęła. Mogli się spieszyć, ale szli powoli, zatrzymywali się, żeby popatrzeć na tkacza dywanów, zajrzeć do koszyka pełnego szczeniąt, dotknąć palcami wgłębień ornamentów - wszystko, byle się tylko nie spieszyć. Ale mimo że szli powoli, nieuchronnie zbliżali się do celu. Akiva szedł za Karou ciemnym korytarzem, który wypluł ich na zalane słońcem podwórko, ukryty świat dostępny tylko dla nieba. Było zarośnięte palmami daktylowymi i lśniące od mozaiki i usytuowanej pośrodku fontanny. Wzdłuż całego drugiego piętra biegła galeria, a pokój Karou znajdował się na szczycie spiralnych schodów. Był większy niż jej mieszkanie i miał wysokie drewniane sklepienie. Ściany były pokryte marokańskim tynkiem tadelakt w kolorze cynobru z głębokim połyskiem jakby z głębi ziemi, a łóżko okrywał berberyjski koc z tajemniczym błogosławieństwem zapisanym w języku symboli. Akiva zamknął drzwi i puścił rękę Karou, a moment, który starała się odroczyć, unikając przełamania kostki życzeń, wreszcie nadszedł.

Nadszedł czas. Nadszedł czas. Akiva odszedł, wyjrzał przez okno, uniósł ręce, przeczesał włosy palcami takim gestem, który stawał się dobrze jej znany i odwrócił się do niej. - Karou, jesteś gotowa? Nie. Nagle okazało się, że nie. Nie była gotowa. Narastała w niej panika, jakby trzepotanie skrzydeł między żebrami. - Możemy zaczekać - powiedziała z wymuszoną lekkością. - I tak nie zamierzamy odlecieć przed zmierzchem. Ich plan zakładał znalezienie Razguta o zachodzie słońca i wzlecenie razem z nim, pod osłoną nocy, do przejścia, gdziekolwiek się znajdowało. Akiva podszedł do niej, tuż przed nią zwolnił i zatrzymał się poza zasięgiem jej dotyku. - Możemy zaczekać - zgodził się i wydawało się, że pomysł mu się podoba. A potem, bardzo delikatnie, dodał: - Ale to niczego nie ułatwi. - Ale gdyby to było coś strasznego, powiedziałbyś mi, prawda? Zbliżył się, wyciągnął rękę i delikatnie pogładził jej włosy. Kocim gestem otarła się o jego dotyk. - Nie bój się, Karou. To nie może być straszne. Przecież chodzi o ciebie. Może być tylko pięknie. Nieśmiały uśmieszek wkradł jej się na usta. Wzięła głęboki wdech i podjąwszy decyzję, powiedziała: - W porządku. Mam usiąść? - Jeśli chcesz. Podeszła do łóżka i usiadła na samym środku, podkuliła nogi i opuściła poły pomarańczowej sukienki, którą kupiła na suku z myślą, że Akiva ją w niej zobaczy. Kupiła także praktyczniejsze rzeczy, na podróż i dalszy ciąg, jakikolwiek by był. Były zapakowane w nową torbę i gotowe do

drogi, razem z zupełnie podstawowymi rzeczami, których nie zabrała z domu, opuszczając Pragę w pośpiechu. Cieszyła się, że Akiva dostarczył jej noże - cieszyła się, że je ma, ale bała się, że będzie musiała ich użyć. Usiadł naprzeciwko. Rozluźnił długie nogi, a ramiona założył na piersi, tak że widać było ich zasięg. To wtedy Karou doświadczyła kolejnego przebłysku przeszłości, wyrwy w czasie i szansy zerknięcia na Akivę z innej perspektywy. Siedział właśnie tak, potężne ramiona miał zaplecione w taki sam sposób, ale... były nagie tak jak klatka piersiowa. Był opalony, umięśniony, a na prawym ramieniu widniała blizna. Tym razem także miał na twarzy uśmiech, który porażał pięknem. I znów obraz błyskawicznie zniknął. Mrugnęła, przekrzywiła głowę i zamruczała: - Och. - Co? - zapytał. - Czasem wydaje mi się, że widzę cię jakby w innym czasie albo coś w tym stylu... Nie wiem. - Pokręciła głową i odpędziła tę myśl. - Twoje ramię. Co się stało? Dotknął je i patrzył na nią z napięciem. - Co widziałaś? Zarumieniła się. W tej chwili było coś tak zmysłowego, on z nagą piersią, uśmiechnięty. Powiedziała tylko: - Ciebie... Uśmiechałeś się. Jeszcze nie widziałam, żebyś się tak uśmiechał. - Dawno tego nie robiłem. - Chciałabym, żebyś się uśmiechnął - powiedziała. -Dla mnie. Nie zrobił tego. Przez jego twarz przebiegł grymas bólu, spojrzał na swoje place, a potem znów na nią. - Chodź do mnie - powiedział i wyciągnął rękę. Rozluźnił sznurek, na którym wisiała kostka i zdjął jej przez głowę. Zaplótł palec wokół rozgałęzienia. - Zrób tak.

Ale nie złapała kostki. W pośpiechu powiedziała: - Cokolwiek się wydarzy, nie musimy być wrogami. Nie, jeśli nie będziemy tego chcieli. To zależy tylko od nas, prawda? - To będzie zależało od ciebie - powiedział. - Ale ja już wiem... Pokręcił głową ze smutkiem. - Nie możesz wiedzieć. Nie możesz wiedzieć, dopóki się nie dowiesz. Poirytowana wypuściła powietrze. - Mówisz jak Brimstone - mruknęła i starała się uspokoić. Potem, wreszcie, uniosła dłoń i oplotła małym palcem odgałęzienie kostki. Dotykała palcem palca Akivy i nawet ten drobny kontakt wywołał w niej falę emocji. Teraz wystarczyło pociągnąć. Karou zaczekała chwilę i myślała, że Akiva zacznie, ale zrozumiała, że czeka na nią. Spojrzała mu w oczy wpatrywał się w nią płonącym wzrokiem i napiął dłoń. Jedynym sposobem, żeby to zrobić, było zrobienie tego. Zaczęła ciągnąć. Tym razem to Akiva zabrał dłoń. - Zaczekaj - powiedział. - Zaczekaj. Sięgnął do jej twarzy i Karou położyła na jego dłoni swoją twarz. Zaczął mówić: - Chcę, żebyś wiedziała, że... - Przełknął ślinę. - Musisz wiedzieć, że ciągnęło mnie do ciebie, do ciebie, Karou, jeszcze przed kostką. Zanim wiedziałem i pomyślałem... Myślę, że odnalazłbym cię zawsze, nieważne, gdzie byś się ukryła. - Patrzył na nią z niezwykłą intensywnością. -Twoja dusza śpiewa dla mojej duszy. Moja dusza jest twoją i będzie zawsze, w każdym świecie. Nieważne, co się wydarzy... Głos mu się załamał i musiał złapać oddech. -Proszę, pamiętaj, że cię kocham.

Miłość. Karou poczuła, jakby zalało ją światło. To upragnione słowo zstąpiło na jej usta, żeby odpowiedzieć, ale ją uprzedził: - Powiedz, że będziesz o tym pamiętała. Obiecaj. To była obietnica, którą mogła złożyć i zrobiła to. Aki-va milczał, a Karou, siedząca na łóżku, z zapartym tchem wychyliła się do przodu, bo to był ten moment, przecież powiedziawszy coś takiego, nie mógł jej nie pocałować. To by było bez sensu i miała zamiar zaprotestować, gdyby do tego nie doszło, ale nie było potrzeby. Jedna jego dłoń już była na jej policzku i właśnie unosił drugą. Zamknął jej twarz w swoich dłoniach, a potem wydarzyło się coś delikatnego i nieuchronnego: zetknęli się. Jego usta musnęły jej wargi. Zanurzenie, dotyk niczym szept, delikatne, bardzo delikatne muśnięcie pełnej dolnej wargi Akivy na ustach Karou, a potem znów przestrzeń pomiędzy nimi, maleńka, bo ich twarze stykały się ze sobą, Wdychali wydychane przez siebie powietrze, przyciąganie krążyło wokół nich i pomiędzy nimi, wręcz astralne, a potem nie było nic, tylko pocałunek. Słodki, ciepły i drżący. Miękki, mocny i głęboki. Miętowy oddech Karou, sól na skórze Akivy. Jego dłonie w jej włosach, spływających mu po nadgarstkach jak woda, jej dłonie na jego piersi, rozwidlona kostka zapomniana w obliczu bicia jego serca. Słodycz ustąpiła miejsca innemu doznaniu. Puls. Przyjemność. Tym, co przytłaczało Karou, była realność tej chwili, głęboka fizyczna prawdziwość Akivy - sól, piżmo i mięśnie, płomień, ciało i bicie serca doznanie jedności. Jego smak i dotyk na jej wargach - jego usta, jego szczęka, szyja i miękkie miejsce za uchem, drżenie, gdy go całowała w tym miejscu, a potem jej dłonie wślizgujące się pod jego koszulę i wędrujące w górę, tak że pomiędzy jego piersią

a jej dłońmi były tylko rękawiczki. Jej palce wędrowały po jego skórze, a on drżał, przyciągał ją do siebie, pocałunek był teraz czymś znacznie więcej. To Karou pociągnęła go na łóżko ze sobą, na siebie, doznawanie jego ciała na swoim ciele było uczuciem totalnym, rozpalającym i... dobrze znanym; była sobą, ale nie sobą, i wtuliła się w niego z delikatnym, zwierzęcym jękiem. Wtedy Akiva się odsunął. To było błyskawiczne i wstrząsające - chwiejny ruch i już był na nogach, zostawiając za sobą postrzępione krawędzie tej chwili. Karou się poderwała. Nie mogła złapać tchu. Sukienkę miała podciągniętą, kostka leżała porzucona na kocu, a Akiva stał w nogach łóżka, nie patrzył na nią, ręce miał oparte na biodrach, a głowę opuszczoną. Nawet teraz ich oddechy były do siebie dopasowane. Karou milczała, przytłoczona mocą, która przejęła nad nią kontrolę. Nigdy wcześniej nie czuła czegoś takiego. Teraz, kiedy się od siebie odsunęli, była zdziwiona - co ją skłoniło, by tak przyspieszyć bieg rzeczy? - ale jednocześnie pragnęła do tego wrócić, bardzo, do bólu, soli i jedności. - Przepraszam - powiedział nienaturalnie Akiva. - Nie, to moja wina, nic się nie stało. Akivo, ja też cię kocham... - Stało się - powiedział, odwracając się do niej, a jego tygrysie oczy płonęły groźnie. - Stało się, Karou. Nie chciałem, żeby tak było. Nie chcę, żebyś znienawidziła mnie bardziej niż już mnie... - Nienawidzić cię? Jak mogłabym... - Karou - przerwał jej. - musisz poznać prawdę i to musi się stać teraz. Musimy przełamać kostkę. Więc to zrobili.

Trzask Taki mały przedmiocik, kruchy, a wydał taki dźwięk: trzask. Trzask.

Pelnia Wiatr wpadł przez drzwi, którymi była Karou, wracał do domu, a Karou była tym wiatrem. Była wszystkim: drzwiami, wiatrem i domem. Wpadła do swojego wnętrza i je wypełniła. Wpuściła się do środka, a w środku było pełno. Zamknęła się ponownie. Wiatr ucichł. Tak po prostu. Była kompletna.

Madrigal Jest dzieckiem. Frunie. Powietrze jest rozrzedzone i trudno się nim oddycha, a świat jest tak nisko w dole, że nawet goniące się po niebie księżyce widziane z góry wyglądają jak wypukłe dziecięce główki. Już nie jest dzieckiem. Sfruwa na ziemię między koronami mrocznych drzew. Jest ciemno, a gaj ożywia szurum-burum ewangelinii, uwielbiających noc wężo-ptaków, które spijają nektar mrocznych kwiatów i nachylają się w jej stronę szurum--burum - i kłębią się wokół jej rogów, potrącając kwiaty, tak że złocisty pyłek osiada na jej ramionach. Później znieczuli usta jej kochanka, który będzie go z niej spijał. Walczy. Serafiński atak z nieba, ostateczny ogień.

Jest zakochana. To uczucie jaśnieje w niej, jakby przełknęła gwiazdę. Wchodzi na szafot. Tysiące twarzy patrzą na nią, ale ona widzi tylko jedną. Klęczy na polu bitwy obok konającego anioła. Otaczają ją skrzydła. Rozgorączkowana skóra, miłość jak ogień. Wchodzi na szafot. Ręce ma związane z tyłu, skrzydła skrępowane. Tysiące twarzy wpatrują się w nią, słyszy kroki i tupanie, krzyczą i drwią, ale jeden głos wybija się ponad ten zgiełk. Należy do Akivy. To krzyk mający wypłoszyć duchy z ich gniazd. Nazywa się Madrigal Kirin i miała czelność marzyć o innej drodze życia. Ostrze jest potężne i lśniące jak opadający księżyc. To się dzieje nagle...

Nagle Karou gwałtownie wciągnęła powietrze. Podniosła ręce do szyi i objęła ją; to był odruch. Spojrzała na Akivę i zamrugała, a kiedy wyszeptała jego imię, w jej głosie pojawiła się nowa fala uczuć, przypływ zachwytu i miłości i prośba jakby z głębi czasu. Bo tak było. - Akivo - wyszeptała, czując się w pełni sobą. On patrzył na nią z tęsknotą, z udręką i czekał. Oderwała dłonie od szyi; trzęsły się, gdy ściągała rękawiczki, żeby spojrzeć na swoje dłonie. Wpatrywała się w nie. One odwzajemniały spojrzenie. Odwzajemniały je - dwoje jednowymiarowych oczu w kolorze indygo - i wreszcie zrozumiała, co zrobił Brimstone. Wreszcie zrozumiała wszystko.

Dawno, dawno temu były dwa siostrzane księżyce. Nitid była boginią łez i życia, to do niej należało niebo. Ellai czcili tylko sekretni kochankowie.

Unicestwienie Madrigal weszła na szafot. Ręce miała związane na plecach, a skrzydła skrępowane, więc nie mogła odlecieć. Te środki ostrożności były zbędne: nad jej głową znajdowały się stalowe pręty Klatki. Miały zatrzymywać serafinów na zewnątrz, a nie trzymać chimery w środku, ale dzisiaj służyły innemu celowi. Madrigal nie miała przed sobą innej drogi, tylko na śmierć. - To niepotrzebne - powiedział Brimstone, kiedy Thiago polecił unieruchomienie skrzydeł. Głos miał tak cichy, że prawie niesłyszalny, brzmiał jak coś wleczonego po ziemi. Thiago, Biały Wilk, generał, syn Wielkiego Wojownika i jego prawa ręka, zignorował to. Sam wiedział, że to niepotrzebne. Chciał ją po prostu upokorzyć. Śmierć Madrigal mu nie wystarczała. Chciał ją upodlić, poniżyć. Zobaczyć ją na kolanach. Byłby rozczarowany. Mógł związać jej ręce i skrzydła, mógł ją zmusić do uklęknięcia przed nim i mógł patrzeć, jak umiera, ale zmuszenie jej do ukorzenia się nie było w jego mocy. Nie żałowała tego, co zrobiła. Na pałacowym balkonie uroczyście zasiadł Wielki Wojownik. Miał głowę jelenia, a poroże lśniło od złota. Thiago

zajmował miejsce u boku ojca. Miejsce po jego lewej stronie, należące do Brimstone'a, było puste. Tysiące par oczu wpatrywało się w Madrigal, a kakofonia okrzyków lewitowała w stronę czegoś mrocznego, dźwięki brzmiały jak szykany. Rozległ się huk wydawany przez tupiące nogi. Nawet najstarsi nie pamiętali publicznej egzekucji, ale i tak wiedzieli, co robić, jak gdyby nienawiść była uczuciem atawistycznym, tylko czekającym, żeby się uaktywnić. Rozległo się wykrzyczane oskarżenie: - Kochanica anioła! Niektórzy byli nieprzekonani, pełni wątpliwości. Madrigal była taka piękna, radosna, czy naprawdę zrobiłaby coś tak potwornego? Potem wyprowadzono Akivę. Zgodnie z rozkazem Thiago miał zostać zmuszony do obserwowania egzekucji. Strażnicy zmusili go do uklęknięcia na podwyższeniu naprzeciwko szafotu, z którego miał niezakłócony niczym widok. Nawet zakrwawiony, skuty kajdanami i osłabiony torturami był imponujący. Skrzydła jarzyły się, drapieżne oczy płonęły, wpatrzone w nią, a Madrigal przepełniało ciepło wspomnień i czułości, a ciało przeszywał żal, że już nigdy nie zetknie się z jego ciałem, że jej usta nie dotkną jego warg, że ich marzenia się nie zrealizują. Oczy miała pełne łez. Uśmiechała się do niego z daleka i był to wyraz tak niezaprzeczalnej miłości, że nikt z gapiów nie wątpił już w jej winę. Madrigal Kirin była winna zdrady - pokochała wroga -i została skazana na śmierć, a co gorsza, na karę, której nie stosowano od wieków: na unicestwienie. Odczynienie. Na szafocie była tylko ona i kat w kapturze. Z głową wysoko uniesioną podeszła do głazu i uklękła przed nim, a wtedy Akiva zaczął krzyczeć. Jego głos wybił się ponad

kakofonię innych dźwięków i przeszył dusze zebranych, wypłoszył duchy z ich gniazd. Wstrząsnął także sercem Karou i zapragnęła go przytulić. Wiedziała, że Thiago chce ją złamać, usłyszeć krzyk i błaganie, więc tego nie zrobiła. Nie było sensu. Nie było najmniejszej szansy na to, że przeżyje. Nie ona. Ostatnie spojrzenie na obiekt jej miłości i położyła głowę na kamiennym bloku. Był to czarny kamień, wyglądał jak wszystko w Loramendi, i pod policzkiem czuła, że jest rozgrzany jak kowadło. Akiva krzyknął, a serce Madrigal odpowiedziało na ten krzyk. Puls jej przyspieszył - za chwilę miała umrzeć - ale zachowała spokój. Miała plan i skupiała się na nim, gdy kat podniósł topór z potężnym, lśniącym ostrzem, przypominającym spadający księżyc. Miała zadanie do wykonania i nie mogła sobie pozwolić na utratę koncentracji. To jeszcze nie był koniec. Po śmierci zamierzała ocalić życie Akivy.

Czysta Madrigal Kirin to tak naprawdę Madrigal z Kirinów, jednego z ostatnich skrzydlatych plemion z gór Adelphas. Góry Adelphas byty naturalnym bastionem pomiędzy Imperium Serafińskim a wolnymi gospodarstwami, stanowiącymi terytorium chronione przez chimery. Od setek lat nikt się tam nie osiedlał. Kirinowie, szybcy jak światło doskonali łucznicy, przetrwali dłużej niż większość. Poddali się dopiero przed dziesięciu laty, kiedy Madrigal była mała. Dorastała w Loramendi jako dziecko wież i dachów, a nie gór. Loramendi - Klatka, Czarna Twierdza albo Gniazdo Wielkiego Wojownika - było domem milionów chimer i innych istot, które gdyby nie serafini, nigdy nie zamieszkałyby obok siebie, nie walczyły ramię w ramię ani nawet nie mówiły tym samym językiem. Kiedyś poszczególne rasy żyły w rozproszeniu, czasem handlowały ze sobą, czasem wojowały i na przykład Madrigal jako Kirinka nie miała więcej wspólnego z kimś z rodu Anolis z Iximi niż wilk z tygrysem, ale Imperium zmieniło wszystko. Aniołowie, którzy nazywali siebie opiekunami świata, dali stworzeniom zamieszkującym te ziemie wspólnego wroga, a teraz, po kilkuset latach wojny, dzielili także dziedzictwo, język,

historię i bohaterów, styl życia. Byli narodem, Wielki Wojownik był jego przywódcą, a Loramendi stolicą. Było miastem portowym, a szeroki port pełen był okrętów, kutrów i potężnych statków handlowych. Pomarszczona powierzchnia wody dowodziła, że żyły w niej ziemno-wodne stworzenia, które biorąc udział w wojnie, eskortowały statki i walczyły u ich boku. Samo miasto, okolone potężnym czarnym murem i strzeżone fortecznymi kratami, zamieszkiwali najróżniejsi obywatele i chociaż na przestrzeni wieków przemieszali się ze sobą, wciąż starali się zamieszkiwać wspólne tereny według podobieństwa i preferowali system kastowy oparty na wyglądzie. Madrigal była istotą wysoko uczłowieczoną, jak mówiło się o stworzeniach z głową i tułowiem kobiety lub mężczyzny. Miała rogi gazeli, czarne i prążkowane, wyrastające z czoła i wygięte na kształt bułatu. Na wysokości kolan nogi przechodziły jej z ludzkich w pokryte sierścią gazele odnóża, eleganckie, choć raczej zbyt długie, bo gdy stała wyprostowana, miała prawie sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, nie licząc rogów, z czego znakomita część przypadała właśnie na nogi. Była smukła jak lebioda. Brązowe i szeroko rozstawione oczy były duże i błyszczące jak oczy jelenia, ale nie miały w sobie właściwego jeleniom pustego spojrzenia. Były przenikliwe, bystre, inteligentne i ruchliwe jak iskry. Twarz miała owalną, gładką i jasną, usta pełne i jakby stworzone do uśmiechu. Każdy musiałby stwierdzić, że jest piękna, ale ona zupełnie o to nie dbała, ciemne włosy strzygła na krótko, tak że przypominały sierść, nie malowała się też ani nie zdobiła. To nie było potrzebne. Była piękna i nie dało się tego przegapić. Thiago też nie przegapił. Madrigal ukrywała się, ale gdyby ktoś ją o to oskarżył, zaprzeczyłaby. Leżała na dachu północnych baraków,

rozciągnięta na plecach, jak gdyby spadla z nieba. Albo raczej nie z nieba. Gdyby z niego spadła, wylądowałaby na stalowych kratach. Ona była wewnątrz klatki, na dachu, a skrzydła leżały rozłożone po jej bokach. Doświadczała szaleńczego dudnienia miasta, słyszała je i czuła - emocje, przygotowania. Grillowane mięso, strojenie instrumentów. Próbny fajerwerk przeleciał nad nią jak nierasowy anioł. Ona też powinna się przygotowywać. A zamiast tego leżała na plecach i się chowała. Nie była odświętnie ubrana, miała na sobie codzienne wojskowe odzienie bryczesy tak obcisłe jak druga skóra i wiązaną na plecach skórzaną kamizelkę, dającą swobodę skrzydłom. Obok niej leżały dwa noże w kształcie siostrzanych księżyców. Wyglądała na rozluźnioną, może nawet rozleniwioną, ale w brzuchu jej się burzyło, a dłonie zaciskała w pięści. Księżyc nie pomagał. Chociaż słońce stało wysoko - było świetliste, dojrzałe popołudnie - Nitid była już na niebie, tak jakby Madrigal naprawdę potrzebowała znaku. Nitid była tym jasnym księżycem, starszą siostrą, a Kirinowie wierzyli, że jeśli Nitid wcześnie pojawia się na niebie, jest w dobrym nastroju i coś się wydarzy. Cóż, tego wieczoru na pewno coś musiało się wydarzyć, ale Madrigal jeszcze o tym nie wiedziała. Wszystko zależało od niej. Burzyło się w niej, niepod-jęta decyzja była jak zbyt mocno napięty łuk. Cień, wiatr wzbudzony uderzeniami skrzydeł i już jej siostra Chiro lądowała przy niej. - Tu jesteś - powiedziała. - Chowasz się. - Nie chowam... - zaczęła protestować Madrigal, ale Chiro nawet nie słuchała. - Wstawaj. - Trąciła kopyto Madrigal. - Raz, raz! Przyszłam zabrać cię do łaźni. - Do łaźni? Chcesz mi coś powiedzieć? - Madrigal obwąchała się. Jestem prawie pewna, że nie śmierdzę.

- Może i nie, ale pomiędzy krystaliczną czystością a nieśmierdzeniem jest pewna różnica. Chiro, tak jak Madrigal, miała skrzydła nietoperza, ale w przeciwieństwie do niej była istotą zwierzęcego aspektu, miała głowę szakala. Nie były rodzonymi siostrami. Kiedy w wyniku polowania na niewolników Madrigal została osierocona, ocaleni musieli przybyć do Loramendi. Byli to głównie starcy z dziećmi na rękach, którzy zdążyli się ukryć w jaskiniach, oraz Madrigal. Miała siedem lat i nie została uprowadzona tylko dlatego, że akurat jej tam nie było. Poszła wyżej w góry i zbierała skóry powietrznych żywiołaków spod ich porzuconych gniazd, a kiedy wróciła, zastała ruiny, zwłoki, pustkę. Jej rodzice nie zostali zabici, tylko pojmani, i długo marzyła, że uda jej się ich odnaleźć i uwolnić, ale Imperium było rozległe i połykało swoich niewolników w całości, więc z wiekiem coraz trudniej jej było wierzyć w realizację marzenia. W Loramendi wskazano jako jej przybraną rodzinę rodziców Chiro, z pustynnego plemienia Sab, ponieważ także mieli skrzydła i to ją do nich upodabniało. Ona i Chiro dorastały razem jak siostry, nie łączyły ich tylko więzy krwi. Chiro miała uda kota, a konkretnie karakala, i kiedy przysiadła obok Madrigal, przyjęła pozycję Sfinksa. - Mam nadzieję - powiedziała - że na balu zaprezentujesz jednak krystaliczną czystość. Madrigal westchnęła. - Bal. - Przecież pamiętasz - powiedziała Chiro. - Nie udawaj. Oczywiście miała rację. Madrigal nie zapomniała. Jak mogła zapomnieć? - Wstawaj! - Chiro ponownie trąciła jej kopyto: - Raz, raz! - Przestań - mruknęła Madrigal i bez przekonania odkopnęła się. - Więc powiedz przynajmniej, że masz długą suknię i maskę powiedziała Chiro.

- A niby kiedy miałabym zdobyć długą suknię i maskę? Dopiero co wróciłam z Ezeret, przed... - Przed tygodniem. Mnóstwo czasu. Mad, mówię serio, to nie jest byle jaki bal. No właśnie, pomyślała Madrigal. Gdyby był, nie chowałaby się na dachu, starając się wyprzeć to, co nad nią wisiało i sprawiało, że serce szamotało się jak skorpiono--mysz, kiedy tylko o tym pomyślała. Powinna się przygotować i emocjonować najważniejszym świętem roku: urodzinami Wielkiego Wojownika. - Thiago będzie cię obserwował - powiedziała Chiro, jak gdyby uważała, że mogła to przeoczyć. - Masz na myśli: gapić się? - Gapić się, zerkać, oblizywać zęby i czekać na gest zachęty. - Zasługujesz na to, żeby się na ciebie gapić. Daj spokój, przecież to Thiago. Nie mów mi, że cię to nie obchodzi. A obchodziło? Thiago - Biały Wilk - był cudem natury, olśniewającym i siejącym grozę. Pogromca aniołów i strateg nadzwyczajnych zwycięstw. Był przy tym piękny i Madrigal nie pozostawała na niego obojętna, ale nie była w stanie stwierdzić, czy to ekscytacja, czy strach. Dał do zrozumienia, że jest gotów do ponownego ożenku i oto kogo sobie upatrzył: ją. Jego atencja sprawiała, że stawała się ciepła i ujmująca, zwinna i niekonsekwentna, ale jednocześnie zbuntowana, jak gdyby jego przytłaczająca obecność była czymś, czemu trzeba się przeciwstawić, żeby nie zatracić się w nim i nie musieć zadowalać jego cieniem. Teraz ruch należał do niej, mogła go zachęcić do dalszych zalotów. To nie było romantyczne, ale musiała przyznać, że emocjonujące. Thiago był dobrze zbudowany i umięśniony tak idealnie jak pomnik, należał do chimer wysoko uczłowieczonych, ale jego nogi na wysokości kolan zmieniały się nie w kończyny antylopy, jak u niej, tylko w ogromne łapy wilka,

pokryte jedwabistym białym futrem. Włosy też były jedwabiste i białe, choć twarz miał młodą, a Madrigal, która podglądała go kiedyś przez szparę w drzwiach do namiotu jego oddziału, wiedziała, że jego pierś także była biała. Przechodziła akurat, gdy z namiotu wychodził adiutant, i widziała, że generał ubierany jest w zbroję. Otoczony pomocnikami rozłożył na chwilę ręce, zanim skórzany napierśnik został dopasowany do jego zachwycającej męską siłą piersi w kształcie litery V, zwężającej się ku wąskim biodrom, a jego bryczesy kończyły się nisko pod idealnie wysklepionymi mięśniami brzucha. To był tylko rzut oka, ale obraz jego do połowy uzbrojonego ciała został jej pod powiekami do dziś. Kiedy o tym myślała, przeszywał ją delikatny dreszcz. - No dobrze, może troszeczkę obchodzi - przyznała, a Chiro zachichotała. W tym dziewczęcym śmiechu słychać jednak było nutkę fałszu i Madrigal uświadomiła sobie, że jej siostra jest zazdrosna. To sprawiło, że zaczęła rozważniej myśleć o zaszczycie, jakim było zainteresowanie Thiaga. Mógł mieć każdą, a chciał mieć ją. Ale czy ona chciała jego? Gdyby chciała, wszystko byłoby o wiele prostsze. W tej chwili byłaby w łaźni, namaszczana olejkami, skrapiana perfumami i marzyłaby o jego dotyku. Przeszył ją lekki dreszcz. Wmówiła sobie, że to tylko nerwy. - Jak myślisz, co zrobi, jeśli... Jeśli go odrzucę? - zaryzykowała pytanie. Chiro była zdruzgotana. - Odrzucisz? Chyba masz gorączkę! - Dotknęła czoła Madrigal. - Jadłaś coś dzisiaj? A może jesteś pijana? - Daj spokój - powiedziała Madrigal i odepchnęła Chiro. - To tylko... To znaczy, czy umiesz sobie wyobrazić, no wiesz... bycie z nim? - Kiedy Madrigal o tym myślała, wyobrażała sobie Thiaga ciężkiego, sapiącego i... gryzącego, a to sprawiało, że miała ochotę zaszyć się w mysiej

dziurze. Ale z drugiej strony, ponieważ nie miała doświadczenia, pomyślała, że może to tylko nerwy i źle go ocenia. - Dlaczego ja miałabym to sobie wyobrażać? - zapytała Chiro. - Przecież mnie to nie dotyczy. - W jej głosie nie słyszała goryczy, był tylko trochę zbyt dziarski. Miała na myśli swój wygląd - chimery różnych ras krzyżowały się ze sobą, ale takie związki były determinowane właśnie aspektem. Jednak było coś jeszcze. Nawet gdyby była wysoko uczłowieczona, Chiro nie zadowoliłaby Thiaga pod innym względem. Nie chodziło o przynależność kastową, tylko o jego fetysz, którym dysponowała - nie wiedząc, czy to szczęście, czy pech - Madrigal. W przeciwieństwie do Chiro, jej dłonie nie były naznaczone tatuażem oczu i wszystkim, co ten znak symbolizował. Jeszcze się nie przebudziła na kamiennym stole, w oparach dymu zjaw. Jej dłonie były nietknięte. Była wciąż „czysta". - Co za hipokryzja - powiedziała. - Jego fetysz to czystość. A czy on jest czysty? Nie jest nawet... Chiro jej przerwała: - Ale to Thiago, prawda? Może być, kim tylko zechce. Nie to, co niektórzy z nas. - W tych słowach była szpila, wycelowana w Madrigal, która spowodowała to, czego nie dały rady wywołać zachęcające kopniaki. Madrigal się podniosła. - Niektórzy z nas - odparła - powinni nauczyć się doceniać to, co mają. Brimstone powiedział... - Brimstone powiedział, Brimstone powiedział! A czy wszechmocny Brimstone udzielił ci jakiejś rady na temat Thiaga? - Nie - odpowiedziała Madrigal. - Nie udzielił. Podejrzewała, że Brimstone na pewno wie, że Thiago zaleca się do niej, jeśli można to było tak nazwać, ale nie poruszał tego tematu i była mu za to wdzięczna. Brimstone

roztaczał atmosferę sacrum, czystości intencji, której nie miał nikt inny. Jego każdy oddech poświęcony był pracy, cudownej, pięknej i potwornej. Podziemna katedra, sklep pełen unoszącego się w powietrzu kurzu, wzbijanego szepczącymi wibracjami tysięcy zębów, nie wspominając już o tych kuszących drzwiach prowadzących do innego świata. Wszystko to fascynowało Madrigal. Spędzała z Brimstone'em tyle czasu, ile tylko mogła. Marudziła o to przez całe lata, aż w końcu zaczął ją uczyć -jako pierwszą - i jego zaufanie napawało ją większą dumą niż pożądanie Thiaga. Chiro powiedziała: - Więc może powinnaś go zapytać, skoro sama nie wiesz, co robić. - Nie zapytam. - Madrigal była poirytowana. - Poradzę sobie sama. - Poradzisz sobie? Biedna, masz straszne problemy. Nie każdy dostaje taką szansę. Być żoną Thiaga? Zamienić skóry na jedwabie, baraki na pałac, być bezpieczną, kochaną, mieć pozycję, rodzić dzieci, zestarzeć się... - Głos jej drżał i Madrigal już wiedziała, co powie później. Nie chciała tego słyszeć, bo już było jej wstyd. Jej problem nie był żadnym problemem, nie dla Chiro, która miała tatuaże na dłoniach. Chiro wiedziała już, jak to jest umierać. Drżąca ręka Chiro powędrowała do jej serca, w które w czasie oblężenia Kalamet w zeszłym roku wbiła się se-rafińska strzała i ją zabiła. - Mad, masz szansę zestarzeć się w skórze, w której przyszłaś na świat. Inni mogą się spodziewać tylko kolejnych śmierci. Śmierć, śmierć i śmierć. Madrigal spojrzała na swoje nietknięte dłonie i powiedziała: - Wiem.

Zęby Były podstawą tajemnicy chimeryjskiej nieugiętości, tym, co wpędzało anioły w popłoch, nie dawało im spać w nocy, wżerało się w ich umysły i trawiło dusze. Były odpowiedzią na pytanie o tajemnicę armii potworów, które jak złe sny nadchodziły nieprzerwanie, w nigdy nieuszczuplonych szeregach, bez względu na to, jak wielu z nich wymordowali serafini. Kiedy rok temu Chiro została postrzelona z łuku pod Kalamet, Madrigal była przy niej. Obejmowała ją, gdy umierała, a krew pieniła się na jej psich zębach, gdy wierzgała i wyrywała się, a potem w końcu zastygła w bezruchu. Madrigal zrobiła to, czego ją nauczono i co robiła wiele razy wcześniej, ale nigdy dla tak bliskiej przyjaciółki. Pewnym ruchem podpaliła kadzidło umieszczone w kadzielnicy zwisającej jak latarnia z długiego, powykręcanego kostura, który chimeryjscy żołnierze nosili przypięty do pleców, i czekała, aż dym okadzi Chiro. Wokół niej, niepokojąco blisko, spadał deszcz strzał, ale nie odeszła, dopóki nie wykonała zadania. Trzeba było odczekać co najmniej dwie minuty. W gradzie strzał wydawało jej się, że trwały dwie godziny, ale Madrigal nie uciekła. Mogło nie być drugiej szansy. Rozwścieczeni serafini odsuwali ich od

murów Kalamet. Miała do wyboru: zabrać ciało Chiro ze sobą albo dopełnić okadzania i zostawić. Porzucenie martwego ciała z uwięzioną w nim duszą Chiro nie wchodziło w grę. Kiedy Madrigal wreszcie się wycofała, miała ze sobą duszę przybranej siostry, bezpiecznie zamkniętą wewnątrz kadzielnicy, razem z innym duszami zebranymi dzisiaj. Ciała zostawiła. Ciała były nieważne, to tylko przedmioty. W Loramendi Brimstone już przygotowywał nowe. Brimstone był wskrzeszającym. Nie wprowadzał życia z powrotem do ciał zmasakrowanych w bitwie, on stwarzał nowe ciała. To właśnie takie czary dokonywały się w podziemnej katedrze. Z najzwyklejszych artefaktów - z zębów Brimstone stwarzał ciała, w których umieszczał dusze martwych wojowników. Dzięki temu armia chimer była nie do pokonania, rok za rokiem, w starciu z najpotężniejszymi wojownikami aniołów. Bez niego i bez zębów chimery dawno by upadły. Nie było co do tego wątpliwości, przegraliby. - To dla Chiro - powiedziała Madrigal, podając Brim-stone'owi naszyjnik zębów. Ludzkie, nietoperza, karakala i szakala. Pracowała nad nimi przez wiele godzin. Od czasu powrotu spod Kalamet nie jadła ani nie spała. Powieki ciążyły jej, jakby były z ołowiu. Brała do ręki każdy ze zgromadzonych w słoju szakalich zębów i wsłuchiwała się w niego, dopóki nie była pewna, że wybrała najlepsze: najczystsze, najgładsze, najostrzejsze, najmocniejsze. To samo zrobiła z pozostałymi zębami i dobrała do nich klejnoty: jadeit dla wdzięku, brylanty dla siły i piękna.

Brylanty były towarem luksusowym, nie używano ich dla zwykłych żołnierzy, ale Madrigal była nieugięta i Brimstone się zgodził. Wystarczyło mu potrzymać przez moment naszyjnik, żeby się upewnić, że jest dobrze wykonany. Tak jak ją uczył, skomponowała staranną mieszankę zębów i klejnotów, mających stworzyć ciało. Gdyby zostały ułożone w innej kolejności, ciało zmaterializowałoby się odpowiednio do tego układu: głowa nietoperza zamiast szakala, ludzkie nogi zamiast kocich. Potrzeba było do tego wiedzy i intuicji, ale Madrigal była pewna, że naszyjnik jest doskonały. Wskrzeszona Chiro wyglądała niemal dokładnie tak samo jak w poprzednim ciele. - Dobra robota - powiedział Brimstone i zrobił coś niezwykłego: dotknął jej. Jego duża dłoń spoczęła na chwilę na jej karku, a potem się odwrócił. Zarumieniła się z dumy, a Issa zobaczyła to i się uśmiechnęła. Już słowa „dobra robota", usłyszane od Brimstone'a, należały do rzadkości, a dotyk to było coś specjalnego. Wszystko, co działo się między nimi dwojgiem, było niecodzienne i z trudem wywalczone przez Madrigal. Brimstone był odludkiem, rzadko widywano go poza jego mieszkaniem w zachodniej wieży Loramendi. Kiedy już pojawiał się publicznie, zasiadł po lewej stronie Wielkiego Wojownika i otaczano go jednakową atencją, tyle że wyrażaną w innej formie. Obaj byli żyjącymi legendami, prawie bogami. W końcu to oni odpowiedzialni byli za zorganizowanie powstania w Astrae, w którego wyniku ich serafińscy panowie konali w strumieniach krwi, a ci, którzy przeżyli, musieli się pogodzić z żądaniami chime-ryjskiej ludności i oddać im duże połacie ziemi Imperium, na których ci założyli swoje wolne gospodarstwa. Rola Wielkiego Wojownika była jasna - był generałem, twarzą i głosem buntowników, ukochanym ojcem sojusz

niczych ras. Brimstone stał w jego cieniu, a jego tajemnicza i przerażająca postać otaczana była raczej siecią spekulacji niż pochlebstw. Był obiektem wielu wydumanych plotek, niektóre z nich miały w sobie ziarno prawdy, inne były kompletnie wyssane z palca. Na przykład: nie jadał łudzi. Ale miał drzwi prowadzące do ich świata, o czym Madrigal miała okazję naocznie się przekonać, kiedy w wieku dziesięciu lat została jego pomocnicą. Opiekunka młodzieży wybrała ją ze względu na skrzydła. To był ślepy fart, równie dobrze mogła wybrać Chiro, ale nie zrobiła tego. Wybrała Madrigal, która od trzech lat była sierotą; szczupłą, dociekliwą i samotną, i wysiała ją tam z przykazem wykonywania poleceń i trzymania języka za zębami na temat tego, czego się nauczy. Czego miała się nauczyć? Ta tajemnica rozpaliła jej wyobraźnię i w zachodniej wieży stawiła się z szeroko otwartymi oczami i aż drżąca z emocji. Do środka wpuściła ją Issa, kobieta z rodu Naja, o słodkiej twarzy, i zaproponowała herbatę. Madrigal poprosiła, ale nie wypiła ani łyka, tak była zajęta rozglądaniem się wokół. Na przykład Brimstone był z bliska o wiele większy, niż myślała, widując go czasem z daleka. Siedział za biurkiem i nie zwracał na nią uwagi. W cieniu za nim jego ogon podrygiwał jak koci i sprawiał, że się denerwowała. Przyjrzała się regałom, na których stały zakurzone książki, szerokim drzwiom osadzonym na brązowych nawiasach, które mogły, ale nie musiały, prowadzić do innego świata, no i oczywiście patrzyła na zęby. Tego się nie spodziewała. Wszędzie wisiały klekoczące sznury zębów, stały zakurzone słoiki z zębami: ostrymi i tępymi, dużymi, dziwacznymi i maleńkimi jak ziarenka gradu. Dziecięce palce aż ją świerzbiły, żeby ich dotknąć, ale gdy tylko w jej umyśle pojawiła się myśl o tym, Brimstone

jakby ją usłyszał i rzucił jej takie spojrzenie wąskich pionowych źrenic, że myśl zamarła. Madrigal zamarła. Odwrócił wzrok, a ona siedziała bez ruchu przez co najmniej minutę, zanim odważyła się wysunąć palec, żeby dotknąć skręconego kła dzika... - Nie rób tego. Jego głos! Co za brzmienie, głębokie, jakby dochodziło z głębi grobowca. Powinna się wystraszyć, i może rzeczywiście się bała, troszkę, ale wygrała ciekawość: - Do czego one służą? - spytała nieśmiało. To było pierwsze pytanie z wielu. Bardzo, bardzo wielu. Brimstone nie odpowiedział. Kończył wiadomość, jaką pisał na sztywnym kawałku kremowego papieru, i kazał jej przekazać list ekonomowi Wielkiego Wojownika. Była mu potrzebna tylko po to, żeby przekazywać listy i biegać na posyłki, zwalniając Twigę i Yasri z obowiązku latania tam i z powrotem po spiralnych schodach. Z całą pewnością nie szukał uczennicy. Ale w końcu Madrigal poznała potęgę magii - wskrzeszanie. To było jak nieśmiertelność i nadzieja na przetrwanie chimer, wolność i autonomię, na zawsze. Teraz już nie chciała być tylko posłańcem. - Mogłabym odkurzać słoje. - Mogłabym pomóc. Robić naszyjniki. - Czy te zęby należały do krokodyla, czy aligatora? Jak je odróżniasz? Żeby pokazać, jak bardzo może się przydać, przynosiła stosy rysunków przedstawiających możliwe konfiguracje chimer. - Zobacz, to jest tygrys z rogami byka. A tutaj mandryl z gepardem. Mógłbyś to zrobić? Założę się, że ja bym mogła. Była chętna do pracy i natrętna: - Mogłabym pomóc. Zadumana i zachwycona:

- Mogłabym się uczyć. Zdeterminowana i niezmordowana: - Mogłabym się uczyć. Nie mogła zrozumieć, dlaczego on nie chce jej uczyć. Później zrozumiała, że nie chciał nikogo obciążać, że to, co robił, było piękne, ale i potworne, a potworność przeważała nad pięknem. Ale kiedy już to zrozumiała, było za późno. Wsiąkła w to. - Masz. Posortuj - polecił pewnego dnia, przesuwając ku niej tackę pełną zębów. Już od kilku lat służyła mu jako posłaniec i był nieugięty w utrzymywaniu jej w tej roli. Aż do teraz. Issa, Yasri i Twiga przerwali swoje zajęcia i odwrócili głowy, żeby popatrzeć. Czy to była... jakaś próba? Brimstone nie zwracał na nich uwagi, zajęty szukaniem czegoś w sejfie, a Madrigal, tak przerażona, że prawie nie oddychała, przysunęła do siebie tacę i bez słowa zabrała się do pracy. To były niedźwiedzie zęby. Brimstone prawdopodobnie chciał, żeby posegregowała je ze względu na rozmiar, ale Madrigal nie na darmo obserwowała go od miesięcy. Brała w palce każdy ząb i... wsłuchiwała się w niego. Słuchała opuszkami palców, wybrała kilka, które wydawały się nie w porządku - zepsute, jak później powiedział jej Brimstone - i odrzuciła je, a resztę porozkładała na mniejsze kupki intuicyjnie, nie pod względem rozmiaru. Kiedy przesunęła tacę z powrotem do niego, odczuła ogromną satysfakcję, bo szeroko otworzył oczy i popatrzył na nią jak na kogoś zupełnie innego. - Dobra robota - powiedział wtedy pierwszy raz, a jej serce dziwnie zabiło, gdy zobaczyła, że w rogu pokoju Issa przeciera oczy. Po tym wydarzeniu, udając, że wcale tego nie robi, zaczął ją uczyć.

Dowiedziała się, że magia jest brzydka - to były trudne targi z wszechświatem, rachunek bólu. Dawno temu medycy biczowali się, skazywali ciała na otwarte rany, żeby wykorzystać moc powstałą z cierpienia, a może nawet okaleczenia, bo łamali sobie kości i nastawiali je nieprawidłowo, żeby zapewnić sobie wieczne źródło bólu. Istniała więc równowaga, w naturalny sposób sprawdzano, czy ktoś oferuje własny ból. Jednak z czasem czarownicy znaleźli sposoby, żeby oszukać rachunek bólu i bazowano na cierpieniu innych. - Po to są zęby? Żeby oszukiwać? - Wydawało jej się to nie fair. - Biedne zwierzęta - mruknęła. Issa popatrzyła na nią ostro, jak nigdy. - A może wolałabyś torturować niewolników? To było tak okrutne i tak do niej niepodobne, że Madrigal tylko się w nią wpatrywała. Minęły lata, zanim zrozumiała, co Issa miała na myśli Brimstone powiedział jej wszystko dopiero dzień przed jej śmiercią - i wstydziła się, że nie wpadła na to wcześniej. Jego blizny. To powinno być oczywiste, sieć blizn, wyglądających na bardzo stare, skrzyżowane ślady po uderzeniach biczem na jego plecach i ramionach. Ale skąd mogła wiedzieć? Mimo tego, co widziała, mimo masakry w rodzinnej wiosce, zmarłych i zaginionych, mimo walk, w których brała udział, nie miała podstaw, by domyślić się, jakie męki przeżył Brimstone w młodości, a on jej nie oświecił. Nauczył ją wszystkiego o zębach i tego, jak czerpać z nich moc, jak manipulować pozostałymi w nich śladami życia i cierpienia, żeby powołać nowe ciała wyglądające jak prawdziwe. Sam opracował podstawy tej magii, nikt go tego nie uczył, odkrył to sam. Dotyczyło to także znaków na dłoniach. Nie były prawdziwymi tatuażami, tylko częścią obrządku, dzięki któremu ciała wracały do życia już oznaczone i nasycone magią niedostępną dla istot sprowadzonych na świat w naturalny sposób.

Zjawy - jak nazywano wskrzeszone istoty - nie musiały czerpać mocy z bólu, to już zostało zrobione. Tatuaże były magiczną bronią „opłaconą" z góry cierpieniem doznanym w czasie ostatniej śmierci. Wielu żołnierzy umierało wielokrotnie. „Śmierć, śmierć i śmierć", jak to ujęła Chiro. Nigdy nie było dosyć. Nowi żołnierze wciąż przybywali, dzieci z Loramendi i wolnych gospodarstw szkolono do walki, gdy tylko miały siłę utrzymać broń, ale straty wojenne były wciąż duże. Nawet ze wskrzeszonymi chimery balansowały na granicy klęski. - Potwory muszą zostać zniszczone - grzmiał Joram po każdej odezwie do swojego departamentu wojny, anioły były jak cienie śmierci i wszystkie chimery żyły w strachu. Kiedy wygrali bitwę, zbieranie dusz było proste. Ci, którzy przeżyli, wędrowali przez kraj, przez miasto i zbierali dusze, żeby zabrać je do Brimstone'a. Kiedy byli pokonani, ryzykowali życie, żeby zdobyć dusze zabitych towarzyszy, ale wielu nie zostało odnalezionych i zostali straceni na zawsze. Dym z kadzielnic wywabiał dusze z ciał. W kadzielnicy, prawidłowo zabezpieczone, mogły przebywać bezterminowo. Na powietrzu były łatwym łupem dla żywiołów i tylko kwestią dni był moment unicestwienia, w którym zostawały rozwiane jak oddech na wietrze i znikały. W gruncie rzeczy unicestwienie nie było czymś strasznym, taka była kolej rzeczy, że przychodził czas na nieistnienie. Codziennie zdarzało się to w przypadku naturalnej śmierci. Dla zjawy, która żyła w jednym ciele za drugim, umierała raz, a potem po raz kolejny, unicestwienie mogło jawić się jako realizacja marzenia o spokoju. Ale chimery nie mogły sobie pozwolić na stratę żołnierzy. - Chciałabyś żyć wiecznie? - zapytał ją kiedyś Brimstone. - Żeby raz za razem umierać w bólu? Po latach zrozumiała, ile go kosztowało zsyłanie tego losu na tyle dobrych istot, które nigdy nie miały spocząć

w pokoju, dlaczego pochylał głowę, jaki był zmęczony i jak po wszystkim siedział ponury i wpatrywał się w przestrzeń. Życie zjawy było takie, jak beznamiętnie mówiła Chi-ro. A w tym czasie Madrigal usiłowała zadecydować, czy poślubić Thiaga, czy nie. Wybór tej drogi mógł zapewnić jej uniknięcie losu Chiro. Thiago chciał jej „czystej", wiedziałby, że taka pozostała, już teraz działał tak, żeby uchronić jej batalion od wszelkiego niebezpieczeństwa. Gdyby go wybrała, nigdy nie zostałaby naznaczona. Już nie wróciłaby na pole bitwy. I może tak byłoby najlepiej. Dla niej i dla jej towarzyszy. Dobrze wiedziała, jak bardzo się do tego nie nadaje. Nienawidziła zabijać, nawet aniołów. Nikomu nie powiedziała, co zrobiła pod Bullfinch dwa lata wcześniej, że darowała życie serafinowi. Nie tylko darowała, uratowała je! Jak mogła aż tak oszaleć? Opatrzyła jego ranę. Dotknęła jego twarzy. Na to wspomnienie narastała w niej fala wstydu, a w każdym razie nazywała wstydem przyspieszony puls i delikatny rumieniec zdobiący jej twarz. Skóra anioła była taka gorąca, jakby miał gorączkę, a oczy płonęły jak ogień. Wciąż zastanawiała się, czy przeżył. Miała nadzieję, że nie i jedyny dowód jej zdrady zgasł tam, we mgle Bullfinch. Albo wmawiała sobie, że ma taką nadzieję. Prawda jawiła się jej tylko w tych krótkich chwilach tuż po przebudzeniu, na granicy jawy, gdzie jeszcze tliło się wspomnienie snu. Śniła, że anioł przeżył. Miała nadzieję, że przeżył. Wypierała to, ale uczucie wciąż wracało, zaskakiwało ją, pojawiając się w nagłych przebłyskach, a towarzyszyło mu zawsze przyspieszone tętno, rumieniec i dziwne dreszcze biegnące aż do czubków palców. Czasem zdawało jej się, że Brimstone wie. Raz czy dwa, gdy wspomnienie wróciło nagle i przyprawiło ją o gwałtowne pobudzenie i dreszcze, spoglądał na nią, podnosząc

wzrok znad swojej pracy, jak gdyby coś przyciągnęło jego uwagę. Kishmish, siedzący na jego rogu, także na nią patrzył, a żadne z nich nie mrugało. Ale czy Brimstone wiedział, czy też nie, nigdy nie powiedział ani słowa. Nie wspominał też o Thiagu, choć musiał wiedzieć, że Madrigal dokonuje w myślach ważnego wyboru. Tego wieczoru, na balu, wszystko się wyjaśni, w tę stronę czy w drugą. Coś się wydarzy. Ale co? Powiedziała sobie, że kiedy stanie przed Thiagiem, będzie wiedziała, co robić. Rumieńce i dygnięcia, taniec i odgrywanie spłoszonej panny z jednoczesnym uśmiechem jednoznacznie zapraszającym czy dystans, ignorowanie jego zalotów i pozostanie żołnierzem? - No chodź - powiedziała Chiro i pokręciła głową, jak gdyby Madrigal była beznadziejnym przypadkiem. -Nwella znajdzie ci coś do ubrania, ale musisz wziąć to, co da, bez narzekania. - Dobra - westchnęła Madrigal. - Chodźmy do łaźni. Będziemy oślepiać czystością. Jak warzywa, pomyślała, zanim trafią do garnka.

Posłodzona Nie - powiedziała Madrigal, patrząc w lustro. - O nie. Nie, nie, nie! Nwella faktycznie miała dla niej suknię. Z granatowego jedwabiu, tak delikatnego, że wydawało się, że wystarczy dotyk, żeby się rozpłynął. Wysadzany był maleńkimi kryształkami, które odbijały światło i lśniły jak gwiazdy, a suknia nie miała tyłu i w rozcięciu widać było pasmo alabastrowych pleców Madrigal aż do kości ogonowej. To było niepokojące. Plecy, ramiona i klatka piersiowa. Stanowczo za dużo piersi. - Nie. - Zaczęła się rozbierać, ale Chiro ją powstrzymała. - Pamiętaj, co mówiłam. Bez narzekania. - Cofam to. Zastrzegam sobie prawo do narzekania. - Za późno. Zresztą to twoja wina. Miałaś cały tydzień na przygotowanie sukni. Widzisz, co się dzieje, gdy się zwleka? Inni podejmują decyzje za ciebie. Madrigal pomyślała, że nie ma na myśli sukni. - Co? Czyli to jakaś kara? Przy jej drugim boku stała zachwycona Nwella. Była delikatną istotą podobną do jaszczurki, Madrigal i Chiro znały ją ze szkoły, ale rozstały się, gdy one zaczęły trening wojskowy i służbę na dworze.

- Kara? Zrobienie cię na bóstwo ma być karą? Spójrz na siebie. Madrigal patrzyła, ale widziała głównie skórę. Delikatne sploty jedwabiu otaczały jej szyję, subtelnie przytrzymując suknię na ciele. - Wyglądam, jakbym była naga. - Wyglądasz zjawiskowo - powiedziała Nwella, która służyła jako krawcowa najmłodszych żon Wielkiego Wojownika. Najmłodsze były, mówiąc eufemistycznie, zbyt młode. Wojownik zaprzestał robienia wrażenia na swoich pannach młodych już całe wieki temu. Tak jak Brimstone miał własne ciało i to było widać. Thiago, jego syn pierworodny, miał kilkaset lat, ale nosił skórę młodego mężczyzny i znaki na dłoniach. Jak mówiła Madrigal, fetysz, jakim była dla generała czystość, był hipokryzją: został wielokrotnie wskrzeszony i to czyniło tę hipokryzję podwójną: nie tylko nie był „czysty", ale nawet nie urodził się jako wysoko uczłowieczona chimera. Wielki Wojownik pochodził z plemienia Hartkindów, miał głowę jelenia, tak samo wyglądały jego żony i on sam początkowo tak wyglądał. Nie należało do rzadkości, że zjawa odradzała się w ciele innym niż wyjściowe, Brimstone nie zawsze był w stanie je skompletować, to była kwestia czasu i zapasów zębów. Ale ciała Thiaga to inna kwestia. Zostały wykonane według jego szczegółowych wskazówek i to zanim jeszcze były potrzebne, więc mógł je ocenić i zaakceptować. Kiedyś nawet to widziała: Thiago nadzorujący nagą replikę samego siebie, w którą wcieli się, gdy zginie następnym razem. To było makabryczne. Poddała suknię próbie szarpnięć i przekonała się, że wystarczy zbyt gwałtowny ruch ręką w czasie tańca, żeby ją ściągnąć. - Nwello - błagała - nie masz czegoś... konkretniejszego?

- Nie dla ciebie - rzekła Nwella. - Masz taką figurę, dlaczego miałabyś ją zakrywać? - Szepnęła coś do Chiro. - Przestańcie knuć! - krzyknęła Madrigal. - Czy mogę przynajmniej dostać szal? - Nie! - powiedziały jednocześnie. - Czuję się tak samo naga jak w czasie kąpieli. Nigdy jeszcze nie czuła się tak wyeksponowana jak dzisiejszego popołudnia, kiedy mając u boku Chiro, szła w wodzie po pas przez kłęby pary. Wszyscy już wiedzieli, że była wybranką Thiaga, i każda para oczu znajdujących się w łaźni kobiet wpatrywała się w nią, więc pragnęła tylko zanurzyć się i zniknąć im z oczu, zostawiając nad powierzchnią wody same rogi. - Niech Thiago zobaczy, co dostanie - odparła złowrogo Nwella. Madrigal zesztywniała. - A kto powiedział, że to dostanie? - Słyszała, że akcentuje słowo „to". Byłoby adekwatne, gdyby była obiektem nieożywionym, na przykład suknią na wieszaku. - Mnie -poprawiła się. - Kto powiedział, że dostanie mnie? Nwella roześmiała się na myśl, że Madrigal mogłaby go odrzucić. - Masz! - Podeszła do niej z maską. - Pozwolimy ci zakryć twarz. - Maska przedstawiała ptaka z rozłożonymi skrzydłami. Wycięta była z lekkiego drewna kaza, czarna i ozdobiona po bokach ciemnymi piórami. Kiedy padło na nie światło, widać było na ich powierzchni tęczę. - Świetnie. Teraz nikt się nie zorientuje, że to ja -gorzko stwierdziła Madrigal. Jej skrzydła i rogi psuły każde przebranie. Wielki Wojownik urządzał bal maskowy pod hasłem „naprawdę jaki jesteś, nie wie nikt". Chimery wysoko uczłowieczone nosiły maski zwierząt, a te z aspektem zwierzęcym maski z ludzkimi twarzami, wynaturzonymi aż do przesady. To była jedyna w roku noc poświęcona na szaleństwo i zapomnienie o codziennym życiu, ale tym razem dla Madrigal była wszystkim, tylko nie tym. Dla niej raczej była to noc, która zdeterminuje jej życie.

Z westchnieniem poddała się zabiegom przyjaciółek. Usiadła na stołku i pozwoliła podkreślić sobie oczy czernidłem, pomalować usta pastą z płatków róż i opleść rogi łańcuszkami ze złota, przetykanymi kryształkami, które migotały w świetle. Chiro i Nwella chichotały, jak gdyby przygotowywały pannę młodą do nocy poślubnej i Madrigal uderzyła myśl, że tak to się mogło skończyć, choć może bez ceremonii. Jeśli zaakceptuje Thiaga, mało prawdopodobne, żeby miała wrócić do baraków. Zadrżała, wyobrażając sobie jego pazury na swoim ciele. Jak by to było? Jeszcze nigdy z nikim się nie kochała - także w tym sensie była czysta - i podejrzewała, że Thiago wie. Myślała o tym, oczywiście, że o tym myślała. Była pełnoletnia i jej ciało wystawione było na różne pokusy, jak każde, tym bardziej że chimery nie były puryta-nami. Po prostu nigdy nie zdarzył się odpowiedni moment. - No już. Gotowe - powiedziała Chiro. Ona i Nwella postawiły Madrigal na nogi i odsunęły się, żeby podziwiać swoje dzieło. - Och! - westchnęła Nwella. Potem nastąpiła cisza, a kiedy odezwała się Chiro, jej głos był bezbarwny. - Jesteś piękna. I nie brzmiało to jak komplement. Po Kalamet, kiedy Chiro obudziła się w katedrze, Madrigal była przy niej. - Wszystko w porządku - zapewniła, kiedy Chiro otworzyła oczy. To było pierwsze wskrzeszenie Chiro i inne

zjawy mówiły, że może być rozkojarzona. Madrigal miała nadzieję, że przygotowując dla siostry ciało tak podobne do poprzedniego, ułatwi jej przemianę. - Wszystko w porządku - powtórzyła i poklepała Chiro po ręce naznaczonej oczami, symbolizującą jej nowy status. - Brimstone pozwolił mi zrobić ciało dla ciebie - powiedziała. - Użyłam diamentów - dodała konspiracyjnym tonem. - Ale nie mów nikomu. Pomogła Chiro usiąść. Futerko pokrywające jej kocie nogi było miękkie, ciało na ludzkich ramionach zresztą też. Chiro dotknęła swojej nowej skóry - bioder, żeber, kobiecych piersi. Z niepokojem przesunęła dłoń w górę, po szyi aż do głowy, poczuła sierść, szakali pysk i zamarła. Wydała taki dźwięk, jakby się dławiła, i w pierwszej chwili Madrigal pomyślała, że ma problem z nieużywanym jeszcze gardłem i ustami, które nigdy nie wypowiadały słów. Ale nie o to chodziło. Chiro odtrąciła dłoń Madrigal. - Ty to zrobiłaś? Madrigal odsunęła się o krok. - Jest... jest doskonałe - rzekła niepewnie. - Wygląda prawie dokładnie tak samo jak twoje prawdziwe... - Tylko na to zasłużyłam? Na zwierzęcość? Dziękuję ci, siostrzyczko. Dziękuję. - Chiro... - Dlaczego nie jestem wysoko uczłowieczona? Co to dla ciebie, te kilka zębów? Dla Brimstone'a? To nigdy nawet nie przeszło Madrigal przez myśl. - Ale... Chiro, to jesteś ty. - Ja. - Miała inny głos, głębszy niż wcześniej, i Madrigal nie potrafiła stwierdzić, czy tylko o to chodzi, ale jeśli w grę wchodziło co innego, było to kwaśne, brzydkie. - A ty chciałabyś być mną? Urażona i zakłopotana Madrigal odparła: - Nie rozumiem. - Nie, nie chciałabyś - odparła Chiro. - Bo ty jesteś piękna.

Później przeprosiła. Twierdziła, że była w szoku. Nowe ciało było ciasne, sztywne, ledwie mogła oddychać. Kiedy się przyzwyczaiła, doceniła jego siłę, gibkość. Latała szybciej niż do tej pory, ruchy miała błyskawiczne jak smagnięcia biczem, a zęby i wzrok jej się wyostrzyły. Twierdziła, że jest jak skrzypce, które zostały nastrojone -takie same, ale lepsze. - Dziękuję, siostro - powiedziała i wyglądało na to, że naprawdę tak myśli. Ale Madrigal pamiętała mściwy ton, jakim powiedziała: „Jesteś piękna". W tej chwili brzmiała tak samo. Nwella była wylewniej sza. - Jak ślicznie! - wyśpiewywała. Zmarszczyła pokryte łuskami czoło i chwyciła amulet, który wisiał na szyi Madrigal. - To oczywiście zdejmiemy - zadecydowała, ale Madrigal ją powstrzymała. - Nie. - Zamknęła go w dłoni, - Tylko na jedną noc, Mad - namawiała ją Nwella. -Nie pasuje. - Zostaw - powiedziała Madrigal i temat się skończył. Ton jej głosu powstrzymał Nwellę przed negocjacjami. - Dobrze - westchnęła i Madrigal wypuściła rozwidloną kostkę z zaciśniętej dłoni, a ta wróciła na swoje miejsce, tam, gdzie spotykają się obojczyki. Nie była ładna ani wdzięczna, zwykła kość, i Madrigal wiedziała, że nie dodaje jej dekoltowi uroku, ale nie obchodziło jej to. Chciała mieć ją na sobie. Nwella spojrzała, skrzywiła się i zaczęła grzebać w szufladzie pełnej tubek z kosmetykami i mazideł.

- Mam. Przynajmniej zgódź się na to. - Wyjęła srebrną czarę i duży miękki pędzel i zanim Madrigal zdążyłaby zareagować, pokiyła jej dekolt, szyję i ramiona czymś błyszczącym. - Co...? - Cukier - zachichotała. - Nwello! - Madrigal próbowała to strząsnąć, ale pyłek był bardzo drobny i dobrze przylegał. Pył cukrowy: dziewczyny nakładały go, kiedy miały być kosztowane. Jakby różane usta i nagie plecy nie były wystarczającą zachętą dla Thiaga, pomyślała Madrigal, to na pewno nią było. Ten blask mógł równie dobrze oznaczać: Poliż mnie. - Teraz nie wyglądasz jak żołnierz - stwierdziła Nwella. To prawda. Wyglądała jak dziewczyna, która już dokonała wyboru. Czy tak było? Wszyscy myśleli, że tak, więc jakby wychodziło na to samo. Ale jeszcze nie było za późno. Mogła nie pójść na bal - to będzie przekaz zupełnie przeciwny niż posłodzenie się. Wystarczyło tylko podjąć decyzję. Przez chwilę przyglądała się swojemu odbiciu w ramach lustra. Trochę kręciło jej się w głowie, jak gdyby wzbierała w niej przyszłość. I tak było, ale w tej chwili nie mogła wiedzieć, że coś zbliża się do niej na niewidzialnych skrzydłach, z oczami, których nie zasłoni żadna maska, i że jej decyzje rozwieją się jak kurz strząsany ze skrzydeł, a na ich miejscu pojawi się coś niezwykłego. Miłość. - Chodźmy - powiedziała, wzięła pod ramię z jednej strony Chiro, z drugiej Nwellę i wyszła jej na spotkanie.

Serpentyna Główna arteria komunikacyjna w Loramendi, Serpentyna, z okazji urodzin Wielkiego Wojownika zmieniała się w parkiet taneczny. Chodziło o to, żeby tańczyć przez całą jej długość, zmieniając jednego zamaskowanego partnera na drugiego aż do rynku, największego placu w mieście. Tam odbywał się bal, pod tysiącami latarni rozpiętych jak gwiazdy między kratami Klatki, które na jeden wieczór zamieniały miasto w miniaturowy świat z własnym niebem. Madrigal i jej przyjaciółki wmieszały się w tłum, jak to robiły co roku, ale tym razem, Madrigal szybko to zrozumiała, było inaczej. Może i miała na sobie maskę, ale nie była nierozpoznawalna, jej wygląd był zbyt charakterystyczny. Miała na sobie cukier, ale nikt nie potraktował rzucanych przez niego iskier jako zaproszenia. Wiedzieli, że nie jest dla nich. W radosnym tłumie wypełniającym ulicę była obok, jak gdyby unosiła się w kryształowej kuli. Co chwilę Chiro i Nwella padały w ramiona obcym i wymieniały pocałunki, maska w maskę. To była tradycja: pełen obrotów i przytupów taniec przerywany pocałunkami, które miały symbolizować pokój między rasami. Muzycy ustawieni byli w różnych odległościach od siebie,

więc tańczący przechodzili z jednej melodii do drugiej, tak samo jak co chwilę zmieniali partnerów, a dźwięki nigdy nie milkły. Dzika melodia unosiła je ze sobą, ale nikt nie porwał Madrigal. Kilkakrotnie wyruszał w jej kierunku jakiś żołnierz, jeden nawet złapał ją za rękę, ale zawsze znalazła się ktoś, kto odciągnął go i ostrzegł. Madrigal nie słyszała słów, ale mogła sobie wyobrazić. Ona należy do Thiaga. Nikt jej nie dotknął. Sunęła poprzez tłum w samotności. Zastanawiała się, gdzie jest Thiago, patrzyła na każdą maskę. Kilka razy wpadło jej w oko białe wilcze futro i wtedy serce podchodziło jej do gardła, bo myślała, że to on, ale za każdym razem okazywało się, że to kto inny. Raz długie białe włosy należały do starej kobiety i Madrigal aż roześmiała się ze swojej strachliwości. Na ulicę wyszli wszyscy mieszkańcy Loramendi, ale jakimś cudem przestrzeń wokół niej otwierała się i szła sama, kierując się za przyjaciółkami w stronę rynku. Zgadywała, że Thiago się tam pojawi, pewnie stanie obok ojca na balkonie pałacu i będzie obserwował tłum gęstniejący z każdą falą chimer wlewającą się na rynek. Będzie jej wypatrywał. Nieświadomie zwolniła kroku. Nwella i Chiro powirowały dalej w swoim maskach, całując się. Przez większość czasu dotykały ustami masek ust dziobów, pysków, paszczy - innych masek, ale zdarzały się także prawdziwe pocałunki, bez względu na rasę. Madrigal wiedziała, jak to jest, z poprzednich świąt, znała pachnący winem oddech obcych ludzi i dotyk wąsatego pyska tygrysa, smoka albo ludzkiej twarzy. Ale dziś nic z tego. Dzisiaj była odizolowana - patrzono na nią, ale nie dotykano jej, a już na pewno nie jej ust. Serpentyna wydawała się bardzo długa, gdy trzeba ją było pokonać samemu.

A potem ktoś złapał ją za łokieć. Wzdrygnęła się. Ten dotyk zakończył jej izolację. Zesztywniała, myśląc, że to Thiago. Ale to nie był on. Ten ktoś obok niej miał na sobie końską maskę ze skóry, która zakrywała całą jego głowę. Thiago nigdy nie założyłby końskiej głowy ani żadnej maski, która zakryłaby jego twarz. Co roku wkładał na bal to samo: prawdziwą głowę wilka noszoną na czubku własnej głowy. Dolna szczęka była usunięta, więc głowa wyglądała trochę jak stroik, a oczy wilka zastąpiono niebieskim szkłem, martwym i przerażającym. Więc kto to był? Ktoś na tyle głupi, żeby jej dotknąć? No cóż. Był wysoki, górował nawet nad nią, więc Madrigal musiała zadrzeć głowę, kiedy kładła mu dłoń na ramieniu i szturchała dziobem swojej maski jego koński pysk. „Pocałunek" na dowód tego, że wciąż należy do samej siebie. I jak gdyby zostało złamane jakieś zaklęcie, znów stała się częścią tłumu, wirowała w pozbawionym gracji ciężkim tańcu, mając za partnera obcego. Prowadził ją, chroniąc przed większymi istotami. Czuła jego siłę, mógłby bez trudu nieść ją w tańcu, żeby jej stopy nie dotykały ziemi. Powinien wypuścić ją z ramion po dwóch obrotach, ale nie zrobił tego. Jego ubrane w rękawiczki dłonie wciąż jej dotykały. A ponieważ nie sądziła, że ktokolwiek inny z nią zatańczy, gdy ją puści, nie protestowała. Miło było tańczyć, pozwoliła sobie na przyjemność i nawet zapomniała o wątpliwościach dotyczących sukienki. Choć wydawała się delikatna, trzymała się bardzo dobrze, a kiedy Madrigal wirowała, suknia unosiła się wokół jej gazelich kopytek subtelnie i uroczo. Przesuwali się naprzód, stanowiąc część rozgorączkowanego, żywego tłumu. Madrigal straciła z oczu przyjaciółki, ale nieznajomy w masce konia jej nie opuszczał. Gdy procesja dotarła do końca Serpentyny, utworzył się

korek. Taniec zwolnił do tempa kołysania się i nagle się zatrzymali, oddychając szybko. Spojrzała w górę, zarumieniona i uśmiechnięta pod ptasią maską, i powiedziała: - Dziękuję. - Dziękuję, pani. Cała przyjemność po mojej stronie. - Miał głęboki głos i dziwny akcent. Madrigal go nie rozpoznawała. Może to ktoś ze wschodu. - Tańcząc ze mną, wykazałeś się większą odwagą niż wszyscy tutaj. - Odwagą? - Jego maska oczywiście nie odwzorowywała uczuć, ale przekrzywił głowę na bok i z jego tonu Madrigal wywnioskowała, że nie rozumie, co ma na myśli. Czy to możliwe, że nie wiedział, kim jest, czyja jest? - Jesteś aż tak groźna? - zapytał, a ona się roześmiała. - Najwyraźniej przerażająca. Znów przekrzywił głowę. - Nie wiesz, kim jestem. - Była rozczarowana. Myślała, że to jakiś odważny człowiek, lekceważący powszechny postrach, jaki budził Thiago, ale wyglądało na to, że po prostu nie był świadomy ryzyka. Schylił ku niej głowę i pyskiem maski musnął jej ucho. Kiedy się zbliżył, poczuła, że emanuje ciepłem. - Wiem, kim jesteś - rzekł cicho. - Przybyłem tu po ciebie. - Czyżby? - Była skołowana, jak gdyby piła wino, ale zanurzyła w nim tylko usta. - A więc powiedz, Sir Koniu, kim jestem? - To nie fair, Ptasia Lady. Nigdy nie zdradziłaś mi swojego imienia. - No widzisz? To znaczy, że nie wiesz. Ale zdradzę ci tajemnicę. Postukała w swój dziób i z uśmiechem szepnęła: - To maska. Nie jestem ptakiem. Odsunął się w udawanym zaskoczeniu, ale nie puścił jej ramienia:

- Nie jesteś ptakiem? Co za szok! - Zatem dama, której szukasz, jest gdzieś tutaj zupełnie sama i czeka na ciebie. - Było jej niemal przykro, że musi go odprawić, ale do rynku było już niedaleko. Nie chciała narazić go na gniew Thiaga, po tym jak ocalił ją od przetańczenia całej Serpentyny w samotności. - No idź - ponagliła. Znajdź ją. - Znalazłem tę, której szukałem - powiedział. - Może nie znam twojego imienia, ale znam ciebie. I ja też mam pewien sekret. - Niech zgadnę. Tak naprawdę nie jesteś koniem? -Patrzyła na niego z dołu, jego głos brzmiał znajomo, ale to była dziwna, odległa znajomość, jakby był kimś, o kim śniła. Usiłowała zajrzeć pod jego maskę, ale był zbyt wysoki, pod kątem, z jakiego patrzyła, widziała tylko cień w oczodołach. - Tak - wyznał. - Nie jestem koniem. , - A więc czym jesteś? - Naprawdę była ciekawa, kim był? Kimś znajomym? Maski wprowadzały w błąd, wiele sprytnych gierek rozgrywano na urodzinach Wielkiego Wojownika, ale nie sądziła, żeby ktokolwiek chciał się z nią bawić tego wieczoru. Jego odpowiedź zagłuszyła muzyka, bo dotarli właśnie do ostatniego na trasie stanowiska orkiestry. Rozlegały się ptasie trele, brzdąkanie na lutni, dochodzące z głębi gardeł śpiewy, a w tle, jak bicie serca pod skórą, zmuszało do tańca rytmiczne dudnienie bębnów. Wszędzie były ciała, a ciało nieznajomego najbliżej. Fala idąca przez tłum przysunęła go do niej i Madrigal poczuła zakres i siłę jego osłoniętych peleryną ramion. I ciepło. Była świadoma swojej nagości i cukrowego blasku oraz, wyraźnie, swojego bijącego coraz szybciej serca i wzrostu temperatury.

Zarumieniła się i odsunęła, a przynajmniej próbowała, bo była do niego przyciśnięta. Wydzielał gorący i bogaty zapach: przypraw i soli, skóry, z której zrobiona była jego maska, oraz czegoś intensywnego i głębokiego, czego nie mogła rozpoznać, ale i tak miałą ochotę do niego przylgnąć, zamknąć oczy i oddychać nim. Objął ją ramieniem, odepchnął napierających i chronił przed zgnieceniem. Nie było innej drogi, tylko naprzód, razem z pochodem, który wlewał się wąskim strumieniem na plac. Utknęli w szyjce tej butelki i nie mieli dokąd pójść. Nieznajomy stał za nią i niskim głosem powiedział: - Przybyłem, żeby cię znaleźć. I podziękować ci. - Podziękować? Ale za co? - Nie mogła się odwrócić. Z jednej strony blokował ją zastęp centaurów, z drugiej zwinięta w spiralę dziewczyna z plemienia Naja. Zdawało jej się, że zauważyła Chiro. Widziała już przed sobą rynek - otoczony arsenałem i szkołą wojskową. Latarnie nad głowami były jak konstelacje, ich blask przyćmiewał prawdziwe gwiazdy i księżyce. Madrigal przebiegło przez głowę pytanie, czy Nitid ciekawska, spostrzegawcza Ni-tid - potrafiła zajrzeć do wewnątrz. Coś się wydarzy. - Przybyłem, żeby ci podziękować - szepnął jej do ucha nieznajomy - za uratowanie mi życia. Madrigal uratowała niejedno życie. W ciemnościach czołgała się przez usiane ciałami pokonanych pole bitwy, prześlizgiwała się między patrolami serafinów, żeby zebrać dusze, które w przeciwnym razie zostałyby unicestwione. Raz wzięła na siebie atak serafinów, którzy uwięzili jej towarzyszy w wąwozie, i umożliwiła im ucieczkę. Przecięła drogę śmiercionośnej strzale serafina, która szybowała w kierunku jej towarzysza. Ratowała życie. Ale wszystkie te wspomnienia prześlizgnęły się przez jej świadomość w mgnieniu oka i pozostało tylko jedno.

Bullfinch. Mgła. Wróg. - Postąpiłem wedle twojej rady - powiedział. - Przeżyłem. W jednej chwili w jej żyłach zapłonął ogień. Odwróciła się. Jego twarz znajdowała się tylko o kilka centymetrów od jej twarzy, a głowę miał pochyloną, więc teraz mogła zajrzeć pod jego maskę. Jego oczy migotały jak płomienie. - Ty - szepnęła.

Szaleństwo Żywa fala przypływu wepchnęła ich na plac, strumień łokci, skrzydeł, sierści, futra i cial unosił ją ze sobą, oniemiałą z niedowierzania, a jej kopyta ledwie dotykały bruku. Serafin, w Loramendi. Nie serafin. Ten serafin. Którego dotykała. Uratowała. Tutaj, w Klatce, jego dłonie na jej ramionach, gorące nawet przez skórzane rękawiczki, anioł, który żył dzięki niej. Był tutaj. To szaleństwo, myśli się jej burzyły i panował w nich większy chaos niż na placu wokół. Nie była w stanie myśleć. Co miała powiedzieć? Co miała zrobić? Później uderzyło ją, że nawet nie przyszło jej do głowy to, co zrobiłby bez sekundy namysłu każdy w tym mieście: zerwał mu maskę i krzyknął: serafin! Z trudem złapała powietrze i powiedziała: - Chyba oszalałeś, żeby tu przychodzić. Co tu robisz? - Już mówiłem, przyszedłem, żeby ci podziękować. Potworna myśl przemknęła jej przez głowę: - Zamach? Nie będziesz bliżej Wielkiego Wojownika... Żarliwie zaprzeczył: - Nie. Nie splamiłbym daru, jaki mi ofiarowałaś, krwią twojego współbrata.

Plac miał owalny kształt, był wystarczający duży, żeby zgromadzić całą armię, wszystkie oddziały ramię przy ramieniu, ale dzisiaj nie było żołnierzy, tylko tańczący zawiły, skoczny taniec. Ci, którzy dopiero napłynęli z Serpentyny, ustawiali się na obrzeżach i tam też było najtłoczniej. Beczki z winem stały między stołami uginającymi się od jedzenia. Przybysze łączyli się w grupy, dzieci siedziały im na ramionach, wszyscy śmiali się i śpiewali. Madrigal i anioł wciąż tkwili w kipiącej delcie Serpentyny. Ubezpieczał ją, niewzruszony jak mur. Madrigal, bezwładna i dochodząca do siebie po doznanym szoku, nie próbowała odejść. - Dar? - zapytała z niedowierzaniem. - Traktujesz go dość swobodnie, przychodząc tutaj, na pewną śmierć. - Nie umrę - powiedział. - Nie dzisiaj. Tysiąc rzeczy mogło mnie powstrzymać od przybycia tutaj, ale zamiast tego tysiąc rzeczy tutaj mnie przywiodło. Wszystko się zgadza. Udało się bez problemu, jakbyśmy mieli... - Mieli! - wykrzyknęła zdumiona. Odwróciła się, żeby spojrzeć mu w twarz, aż z rozpędu oparła się o jego pierś, jakby wciąż tańczyli. Odsunęła się: - Jak gdybyśmy mieli co? - Ty - odpowiedział - i ja. Jego słowa odebrały jej oddech. Ona i on? Serafin i chimera? Co za absurd! Jedyne, co przyszło jej do głowy, to słowa: - Oszalałeś. - To także twoje szaleństwo. Uratowałaś mi życie. Dlaczego to zrobiłaś? Madrigal nie potrafiła odpowiedzieć. Przez dwa lata nie dawało jej spokoju uczucie, że kiedy znalazła go umierającego, jej zadaniem było go ochronić. Jej zadaniem. I teraz był tu, cały i zdrowy, niemożliwe, a jednak był tu. Wciąż nie mogła uwierzyć, że to on, że za maską ukryta była jego twarz - pamiętała każdą jej płaszczyznę i kąt.

- A teraz - mówił - w mieście są miliony osób, mogłem wcale cię nie znaleźć. Mogłem szukać cię całą noc na marne, ale ty pojawiłaś się przede mną, sama, idąca przez tłum, a jednak oddzielona od niego, jakbyś na mnie czekała. Mówił dalej, ale Madrigal przestała słuchać. Kiedy wspomniał o tym, że była oddzielona od tłumu, jak grom z jasnego nieba powrócił do niej powód jej wyobcowania. Thiago. Spojrzała w stronę pałacu, na balkon Wielkiego Wojownika. Z tej odległości widziała tylko sylwetki, ale to były znajome sylwetki: Wojownik, niezdarny Brimstone i gromadka żon władcy, wszystkie z rogami na głowach. Thiaga tam nie było. Co mogło oznaczać tylko jedno: był gdzieś tutaj. Przez całe jej ciało, od kopyt po rogi, przebiegł dreszcz przerażenia. - Nie rozumiem - powiedziała i obróciła się, żeby wejrzeć w tłum. - Jest powód tego, że nikt ze mną nie tańczył. Myślałam, że jesteś odważny. Nie wiedziałam, że to szaleństwo, a nie odwaga... - Co to za powód? - zapytał anioł, stojąc wciąż blisko niej. Za blisko. - Zaufaj mi - powiedziała naglącym tonem. - Tu nie jest dla ciebie bezpiecznie. Jeśli chcesz przeżyć, zostaw mnie. - Przebyłem długą drogę, żeby cię odnaleźć... - Jestem komuś obiecana - wyrzuciła z siebie, nienawidząc tych słów, zanim jeszcze je wypowiedziała. To go zaalarmowało. - Obiecana? Zaręczona? Zagarnięta, pomyślała, ale powiedziała: - Prawie. Więc idź. Jeśli Thiago cię zobaczy... - Thiago? - Anioł powtórzył jego imię. - Jesteś zaręczona z Wilkiem? W chwili, gdy wypowiedział to słowo - Wilk - czyjeś ramiona objęły Madrigal od tyłu w talii i aż westchnęła.

W jednej chwili zobaczyła, co się wydarzy. Thiago zdemaskuje anioła i nie zabije go tak po prostu, tylko uczyni z tego spektakl. Serafiński szpieg na balu Wojownika, tego jeszcze nie było! Będzie torturowany. Doprowadzony do takiego stanu, że pożałuje, iż się urodził. Wszystko to przemknęło jej przez głowę i ze strachu poczuła gulę w gardle. Kiedy usłyszała przy uchu chichot, ulga niemal ścięła ją z nóg. To nie Thiago, tylko Chiro. - Tutaj jesteś! - powiedziała jej siostra. - Zgubiłyśmy cię w tłumie. Krew huczała Madrigal w uszach, a Chiro patrzyła to na nią, to na nieznajomego, który nagle wydał się Madrigal jakby rozświetlony. - Witaj - powiedziała Chiro, ciekawie spoglądając na końską maskę, pod którą Madrigal wciąż widziała płonące na pomarańczowo tygrysie oczy. Na nowo uderzyło ją, że w tak marnym przebraniu przybył tu, do siedliska wroga, dla niej, i poczuła w piersi dziwny skurcz. Przez dwa lata myślała o wydarzeniu spod Bullfinch jako o chwili szaleństwa, chociaż wtedy nie wydawało jej się to szalone, i teraz też tak nie było, w której zapragnęła zachować serafina przy życiu. Nadal tego chciała. Zebrała się w sobie i odwróciła do Chiro. Nwella była tuż za nią. - Ale z was przyjaciółki - zbeształa je. - Najpierw mnie tak ubieracie, a potem porzucacie na Serpentynie. Mogło mi się coś stać. - Myślałyśmy, że jesteś za nami. - Nwelli od tańca brakowało tchu. - Byłam - stwierdziła Madrigal. - Daleko za wami. Bez wahania odwróciła się plecami do anioła i zaczęła mimochodem odciągać przyjaciółki jak najdalej od niego, wykorzystując kierunek, w jakim poruszał się tłum.

- Kto to był? - zapytała Chiro. - Kto? - Ten w końskiej masce, który z tobą tańczył. - Z nikim nie tańczyłam. Na wypadek gdybyście nie zauważyły, nikt ze mną nie tańczy. Jestem pariasem. Chiro prychnęła. - Pariasem! Nie sądzę. Raczej księżniczką. - Sceptycznie obejrzała się za siebie i Madrigal pragnęła dowiedzieć się, co tam zobaczyła. Czy anioł odprowadzał je wzrokiem, czy miał jednak jakiś cień instynktu samozachowawczego i zniknął? - Widziałaś już Thiaga? - zapytała Nwella. - Albo raczej: czy on widział ciebie? - Nie... - zaczęła mówić Madrigal, ale nagle Chiro zawołała: - Tam jest! i Madrigal zamarła. Był tam. Dzięki nasadzonemu na czubek głowy wilczemu łbowi, groteskowej namiastce maski, nie można było pomylić go z nikim. Kły wilka kończyły się nad jego czołem, a pysk wykrzywiony był w warkocie. Śnieżnobiałe włosy miał upięte na ramionach, okryty był szatą z satyny w kolorze kości słoniowej, tak białej w kontraście z bielą okalającą jego silną, przystojną twarz przybrązowioną przez słońce, że jego jasne oczy wydawały się wręcz widmowe. Jeszcze jej nie zauważył. Tłum rozstąpił się przed nim. Rozpoznali go nawet najbardziej pijani biesiadnicy i rozpierzchli się na boki. Gawiedź wydawała się kulić, gdy ich mijał, otoczony świtą, złożoną z wilków, chimer aspektu zwierzęcego, poruszających się jak stado. Powróciło do Madrigal znaczenie tej nocy: wybór, przyszłość. - Jest boski - westchnęła Nwella, przywierając do boku Madrigal. Madrigal nie mogła się nie zgodzić, ale zasługę przypisywała Brimstone'owi, który stworzył to zjawisko-

we ciało, a nie Thiagowi, który arogancko przywłaszczył sobie prawa do niego. - Szuka cię - powiedziała Chiro i Madrigal wiedziała, że ma rację. Generał nie spieszył się, jasnymi oczami przeczesywał tłum i wyglądał na pewnego, że dostanie to, czego chce. Wreszcie jego spojrzenie spoczęło na niej. Poczuła się przeszyta na wylot. Spłoszona cofnęła się o krok: - Chodźmy tańczyć - rzuciła ku zaskoczeniu przyjaciółek. - Ale... - zaczęła Chiro. - Posłuchajcie. - Zaczynała się nowa melodia. - To furianta, mój ulubiony taniec. Wcale go nie lubiła, ale to nie miało znaczenia. Formowały się dwa szeregi tancerzy, z jednej strony mężczyźni, z drugiej kobiety i zanim Chiro albo Nwella zdążyły powiedzieć choćby słowo, Madrigal ruszyła w stronę szeregu kobiet, a na karku czuła spojrzenie Thiaga; było jak dotyk pazurów. A te drugie oczy? - zastanawiała się. Furianta zaczynała się od swobodnych kroków i Chiro i Nwella spiesznie dołączyły do tańczących. Madrigal z uśmiechem i gracją bezbłędnie wykonywała kolejne ruchy, ale tak naprawdę była tu obecna tylko ciałem. Jej myśli były daleko stąd, unosząc się i zanurzając wśród kolibro-ciem, których całe tysiące gromadziły się pod zawieszonymi w górze latarniami. Przy wtórze bijącego szaleńczo serca zastanawiała się, gdzie podział się jej anioł.

Miłość to żywioł W czasie figur furianty nikt nie ominął ręki Madrigal -byłoby to zbyt oczywiste uchybienie - ale u partnerów wyczuwała sztywność, gdy przechodziła od jednego do drugiego. Niektórzy, zamiast klaskać w jej dłonie swoimi, ledwie muskali ją koniuszkami palców. Thiago podszedł i patrzył. Wszyscy to czuli i radość z tańca przygasła. On tak działał, ale to była jej wina, Madrigal widziała o tym, że zawiniła jej chęć ucieczki przed nim, jak gdyby mogła się gdziekolwiek ukryć. Grała na zwłokę i furianta dobrze się do tego nadawała, bo taniec trwał aż czterdzieści pięć minut przy ciągłej zmianie partnerów. Madrigal zmieniła uprzejmego starszego żołnierza z rogiem nosorożca na centaura, a jego z kolei na wysoko uczłowieczonego mężczyznę w masce smoka, który starał się jej nie dotykać, a z każdą zmianą zbliżała się do Thiaga, który ani na moment nie spuszczał z niej wzroku. Następny partner miał maskę tygrysa i kiedy wziął ją za rękę... Naprawdę wziął ją za rękę! Przyklasnął dłonią ubraną w rękawiczkę. Dreszcz przeszył ramię Madrigal od jego ciepłego dotyku i nie musiała nawet patrzeć mu w oczy, żeby wiedzieć, kim jest.

Wciąż tu był, tak blisko Thiaga. Samobójca, pomyślała, pobudzona jego bliskością. Po chwili, kiedy opanowała oddech i bicie serca, stwierdziła: - Tygrys pasuje do ciebie lepiej niż koń. - Nie wiem, co masz na myśli, pani, to moja prawdziwa twarz, - No tak, oczywiście. - To byłoby nierozważne, przebywać tu wciąż, gdybym był tym, za kogo mnie masz. - Można by nawet podejrzewać, że życie ci niemile. - Nie - powiedział uroczyście. - Na pewno nie. Życie mi najmilsze. Inne życie. Inne życie. Gdyby tylko ona, pomyślała Madrigal, miała jakikolwiek wybór. - Chcesz być jednym z nas? Przykro mi, nie przyjmujemy konwertytów. Roześmiał się. - Nawet gdybyście przyjmowali, nic by to nie zmieniło. Jesteśmy uwięzieni w tym samym życiu, w tej samej wojnie, czyż nie? Przez całe życie nienawidząc serafinów, Madrigal nigdy nie pomyślała o tym, że rzeczywiście jest tak, jak mówi anioł, ich życie było podobne. Byli uwięzieni w tej samej wojnie. Podporządkowali jej cały świat. - Nie ma innego życia - powiedziała i zamarła, bo zbliżyli się do miejsca, w którym stał Thiago. Uścisk dłoni anioła na jej palcach wzmógł się delikatnie, subtelnie i pomógł jej znieść spojrzenie generała aż do momentu, gdy znów mogła się od niego odwrócić i złapać oddech. - Musisz iść - rzekła cicho. - Jeśli cię znajdą... Anioł zbył tę uwagę milczeniem, a potem cicho zapytał: - Nie zamierzasz za niego wyjść, prawda? - Nie wiem...

Podniósł jej rękę, żeby mogła odwrócić się pod mostem zadartych do góry ramion. To była jedna z figur, ale jej wzrost i rogi przeszkadzały tak bardzo, że rozdzielili się i złączyli palce ponownie dopiero po wykonaniu obrotu. - A co tu wiedzieć? - zapytał. - Kochasz go? - Kocham? - To zaskakujące pytanie sprawiło, że się roześmiała. Szybko się opanowała, nie chcąc zwracać na siebie uwagi Thiaga. - To zabawne pytanie? - Nie - odparła. - Tak. Kochać Thiaga? Potrafiłaby? Może. Skąd mogła wiedzieć? - Śmieszy mnie, że jesteś pierwszą osobą, która o to zapytała. - Wybacz - poprosił serafin. - Nie wiedziałem, że chimery nie pobierają się z miłości. Madrigal pomyślała o swoich rodzicach. Wspomnienie o nich pokryło się patyną czasu, szczegóły ich twarzy zamazały się - czy poznałaby ich, nawet gdyby ich odnalazła? - ale pamiętała uczucie, jakim się darzyli, to, że zawsze się dotykali. - Pobierają się. - Już się nie śmiała. - Moi rodzicie tak zrobili. - Więc jesteś dzieckiem miłości. To by się zgadzało, że powołała cię do życia miłość. Nigdy nie myślała o sobie w ten sposób, ale kiedy to powiedział, spodobała jej się myśl, że została stworzona z miłości, i zabolało ją poczucie straty, utrata rodziny. - A ty? Czy twoi rodzice się kochali? Usłyszała te słowa padające ze swoich ust i zszokowała ją absurdalność sytuacji. Właśnie zapytała serafina, czy jego rodzice się kochali. - Nie - odrzekł, nic nie tłumacząc. - Ale mam nadzieję, że rodzice moich dzieci będą.

Znów uniósł jej rękę, żeby mogła wykonać obrót i znów z powodu jej rogów musieli się rozdzielić. Kiedy wirowała, Madrigal wyczuła w jego głosie gorycz i gdy znów stanęli twarzą w twarz, powiedziała w ramach samoobrony. - Miłość jest luksusem. - Nie. Miłość jest żywiołem. Żywiołem. Jak powietrze, którym oddychali, albo ziemia, po której chodzili. Nieugięta pewność jego głosu sprawiła, że przez jej ciało przeszedł dreszcz, ale nie miała szansy odpowiedzieć. Kontynuowali taniec i wciąż mając gęsią skórkę wywołaną jego niezwykłym stwierdzeniem, przeszła w ręce kolejnego partnera, który był pijany i przez cały taniec nie odezwał się do niej ani słowem. Usiłowała nie stracić serafina z oczu. Po niej powinien tańczyć z Nwellą, ale zdążył zniknąć i nigdzie w pobliżu nie widziała maski tygrysa. Rozpłynął się, a ona odczuwała jego nieobecność jak fragment powietrza wycięty z przestrzeni. Furianta zbliżała się do finału i kiedy zakończyła się w żywiołowym dzwonieniu tamburynów, Madrigal znalazła się w ramionach Białego Wilka, jak gdyby od początku miało się tak stać.

Tak miało być Panie - Madrigal zaschło w gardle i ledwie wydusiła z siebie te słowa, ale na szczęście łatwo było ten dźwięk pomylić z gardłowym szeptem. Nwella i Chiro były za nią, Thiago uśmiechnął się w wilczy sposób, a między jego pełnymi, czerwonymi wargami widać było koniuszki zębów. Miał śmiałe spojrzenie. Nie patrzył jej w oczy, tylko niżej, bez skrępowania. Skóra Madrigal rozgorzała, ale jej serce skuł lód i ugięła się przed nim w dygnięciu, marząc, żeby nie musiała podnosić wzroku, ale wiedziała, że musi. - Pięknie wyglądasz - powiedział Thiago. Madrigal niepotrzebnie przejmowała się koniecznością spojrzenia mu w oczy, nie zwróciłby uwagi nawet, gdyby nie miała głowy. To, w jaki sposób patrzył na jej ciało okryte tkaniną w kolorze wieczornego nieba, sprawiało, że miała ochotę skrzyżować ręce na piersiach. - Dziękuję - odrzekła, starając się zwalczyć impuls. Oczekiwał komplementu w rewanżu, więc dodała po prostu: - Ty też. Wyglądał na zdumionego: - Ja jestem piękny? Skinęła głową:

- Jak polarny wilk, panie - powiedziała, co go zadowoliło. Wyglądał na odprężonego, niemal rozleniwionego, powieki ciężko mu opadały. Był jej całkowicie pewien, Madrigal to widziała. Nie czekał na żaden gest, nie było w nim śladu niepewności. Thiago dostawał, czego chciał. Zawsze. Czy dzisiaj też tak będzie? Rozległy się pierwsze takty nowego tańca i na ten dźwięk przekrzywił głowę. - To emberlin - stwierdził. - Pozwoli pani? - Wyciągnął do niej rękę, a Madrigal zastygła jak ofiara. Czy jeśli poda mu dłoń, będzie to znaczyło, że go przyjęła? Ale odtrącenie byłoby straszliwą zniewagą, upokorzyłoby go, a lepiej było nie upokarzać Białego Wilka. To zaproszenie do tańca było jak pułapka i Madrigal stała jak sparaliżowana o chwilę za długo. Ujrzała, że spojrzenie Thiaga się wyostrza. Zniknęło gdzieś jego gnuśne rozleniwienie, a na jego miejscu pojawił się... sama nie wiedziała co to. Nie zdążyło nawet przybrać formy. Może to niedowierzanie, które z kolei zmieniłoby się być może w zimną furię, gdyby Nwella nie pisnęła przerażona i nie popchnęła delikatnie Madrigal. To spowodowało, że Madrigal zrobiła krok naprzód, ale nic więcej. Nie złapała ręki Thiaga, po prostu nadziała się na nią. Wziął ją pod ramię i poprowadził na parkiet. I, jak wszyscy myśleli, także w przyszłość. Chwycił ją w talii, co było typowe dla emberlina, w którym mężczyźni unosili kobiety w górę niczym dar dla niebios. Jego dłonie prawie zetknęły się, obejmując jej wąską kibić. Czuła na nagich plecach pazury, ukłucie każdego z nich na skórze. Trochę rozmawiali, Madrigal musiała zapytać o zdrowie Wielkiego Wojownika, a Thiago pewnie odpowiedział, ale

nie pamiętała słów. Była w swoim ciele tak nieobecna, że równie dobrze mogłaby być posypaną cukrem pustą muszlą. Co zrobiła? Co właśnie zrobiła? Nie mogła się oszukiwać, że znalazła się tu wyłącznie dlatego, że popchnęła ją Nwella, przecież pozwoliła się tak ubrać, przyszła tu, wiedziała. Mogła sobie wmawiać, że nie wiedziała, co robi, ale to byłoby kłamstwo. Dała się ponieść pewności innych. Było coś emocjonującego w tym, że została wybrana... Że jej zazdroszczono. Teraz się wstydziła. A także tego, że przyszła tu dzisiaj, gotowa do odgrywania drżącej panny młodej i przyjęcia mężczyzny, którego nie kochała. Ale... Nie przyjęła go i wiedziała już, że tego nie zrobi. Coś się zmieniło. Nic się nie zmieniło, przekonywała się. Miłość jest żywiołem. To, że anioł tu przybył, że narażał życie, zdumiewało ją, ale nic nie zmieniało. Gdzie był teraz? Za każdym razem, gdy Thiago ją unosił, rozglądała się wokoło, ale nigdzie nie widziała ani końskiej maski, ani tygrysiej. Miała nadzieję, że odszedł i był bezpieczny. Thiago, który do tej pory wydawał się usatysfakcjonowany tym, czego mógł dotykać, zorientował się chyba, że ona nie zwraca na niego uwagi. Opuszczając ją, specjalnie rozluźnił chwyt, żeby musiała się go złapać. Jednak zdziwił się, bo jej skrzydła odruchowo rozłożyły się, jak bliźniacze żagle łapiące wiatr. - Wybacz, pani - powiedział Thiago i postawił ją na ziemię, więc jej kopyta znów znalazły oparcie, ale nie rozluźnił uchwytu. Poczuła na piersiach jego twardą klatkę piersiową. Było to doznanie tak niekomfortowe, że wywołało panikę, którą musiała stłumić, żeby nie wyrwać się z jego ramion. Złożenie skrzydeł było bardzo trudne, bo niczego tak nie pragnęła, jak odlecieć.

- Czy twoja suknia uszyta jest z cienia? - zapytał generał. - Prawie jej nie czuję pod palcami. Jakby ci na tym zależało, pomyślała Madrigal. - A może jest odbiciem nocnego nieba - zasugerował -zebranym z powierzchni stawu? Podejrzewała, że to miało być poetyckie. A może nawet erotyczne. W odpowiedzi, tak bardzo nieerotycznej, jak się dało, brzmiąc, jakby narzekała na uporczywą plamę, która nie dawała się wywabić, powiedziała: - Tak, panie. Pływałam w stawie i odbicie nieba przyczepiło się do mnie. - Więc w każdej chwili może opaść jak woda. A nie wiadomo co, jeśli cokolwiek, jest pod spodem. A więc to są zaloty, pomyślała Madrigal. Zarumieniła się i cieszyła, że ma na sobie maskę, która zakrywała wszystko z wyjątkiem ust i brody. Postanowiła nie rozwijać tematu bielizny i odrzekła: - Trzyma się lepiej, niż wygląda, panie - zapewniła. Nie zamierzała rzucać wyzwania, ale tak potraktował jej słowa. Sięgnął do delikatnych tasiemek, które jak nici pajęczyny oplatały szyję Madrigal i podtrzymywały sukienkę, i gwałtownie pociągnął. Tasiemki łatwo poddały się jego pazurom i Madrigal aż jęknęła. Sukienka pozostała na swoim miejscu, ale pęczek delikatnych wstążek został zerwany. - Nie aż tak dobrze - stwierdził Thiago. - Ale nie martw się, pani, będę dbał, żeby się nie zsunęła. Jego dłoń znajdowała się na jej sercu, tuż nad piersią i Madrigal zadrżała. Wściekła się za to na siebie. Była Madrigal z Kirinów, a nie kwiatem na wietrze. - To miłe z twojej strony, panie - odparła, strącając jego dłoń, gdy zrobiła krok w tył - ale czas na zmianę partnerów. Muszę sobie sama radzić ze swoją suknią. Jeszcze nigdy z taką ulgą nie powitała zmiany partnerów. W tym przypadku była to krzyżówka byka z łosiem,

niezgrabny mężczyzna, który mnóstwo razy następował jej na kopyta, ale prawie nie zwracała na to uwagi. Inne życie, przypominało jej się jak mantra i dopasowywało do melodii emberlina. Inne życie, inne życie. Zastanawiała się, gdzie jest teraz anioł. Przepełniła ją tęsknota, smakowita jak rozpuszczająca się na języku czekolada. Zanim się zorientowała, byko-łoś zwrócił ją Thiago-wi, który złapał ją silnymi dłońmi i przyciągnął do siebie. - Stęskniłem się - powiedział. - Przy tobie każda inna dama jest szkaradna. Mruczał namiętnie, ale myślała tylko o tym, jakie niezdarne i wysilone były jego słowa w porównaniu ze słowami anioła. Jeszcze dwukrotnie Thiago przekazywał ją nowym partnerom i dwukrotnie wracała do niego. Każdy następny był jeszcze bardziej nieznośny niż poprzedni i czuła się jak uciekinier siłą przyprowadzony do domu. Ale gdy po raz kolejny zmieniła tancerza i poczuła zaciskające się na palcach dłonie w skórzanych rękawiczkach, pozwoliła się odprowadzić z taką lekkością, jakby unosiła się w powietrzu. Ulotniło się gdzieś nieszczęście i dyskomfort. Ręce anioła oplotły ją w talii, jej kopyta oderwały się od ziemi i zamknęła oczy, poddając się uczuciu. Postawił ją z powrotem na ziemi, ale nie puścił. - Witaj - wyszeptała szczęśliwa. Szczęśliwa. - Witaj - odparł takim tonem, jakby dzielili się jakimś sekretem. Uśmiechnęła się na widok jego nowej maski. Była ludzka i zabawna, z odstającymi uszami i czerwonym nosem pijaka. - Kolejne oblicze - powiedziała. - Jesteś magiem wyczarowującym nowe maski?

- Nie potrzebuję czarów. Jest tu wielki wybór masek porzuconych przez pijanych do nieprzytomności biesiadników. - Ta najmniej do ciebie pasuje. - Tak myślisz? W ciągu dwóch lat wiele może się zmienić. Roześmiała się, bo przypomniała sobie, jaki był piękny i zapragnęła ponownie zobaczyć jego twarz. - Zdradzisz mi swoje imię, pani? - poprosił. Zrobiła to, a on powtórzył za nią. - Madrigal, Madrigal, Madrigal - powtarzał jak zaklęcie. Jakie to dziwne, myślała Madrigal, że taką pełnię zapewnia jej sama obecność mężczyzny, którego imienia nie zna i którego twarz pozostaje w ukryciu. - A ty jak masz na imię? - Akiva. - Akiva - wymawiała z przyjemnością. Może jej imię znaczyło „muzyka", ale jego tak brzmiało. Miała ochotę je wyśpiewać, wychylać się z okna i wołać go do domu. Szeptać w ciemności. - A więc zrobiłaś to - powiedział. - Przyjęłaś go. - Nie, nie zrobiłam tego - powiedziała wyzywająco. - Nie? Patrzy na ciebie, jakbyś należała do niego. - A więc powinieneś znaleźć się daleko stąd... - Twoja suknia - zauważył - jest porwana. Czy on...? -Madrigal poczuła narastające ciepło, falę gniewu emanującą z niego jak gorąco z ogniska. Widziała, że Thiago tańczy z Chiro i pomiędzy jej ostrymi szakalimi uszami patrzy prosto na nią. Zaczekała, aż w toku tańca rozdzielą ich potężne plecy Akivy i zasłonią jej twarz i dopiero wtedy powiedziała: - To nic. Po prostu nie przywykłam do noszenia tak delikatnych materiałów. Tę suknię dla mnie wybrano. Błagałam o szal.

Był napięty od gniewu, ale jego dłonie spokojnie spoczywały na jej talii. - Mogę zrobić dla ciebie szal - powiedział. Przechyliła głowę: - Szyjesz? To niezwykła umiejętność dla żołnierza. - Nie umiem szyć - odparł. W tym samym momencie Madrigal poczuła pierwsze delikatne dotknięcie piór na ramieniu. To nie mogły być dłonie Akivy, bo te wciąż czuła w talii. Spojrzała w dół i zobaczyła, że przysiadła na niej szarozielona kolibro-ćma. Jedna z tych trzepoczących ponad głowami tłumu, wabionych światłami latarni, które musiały wyglądać dla nich jak cały wszechświat. Piórka, którymi pokryte było to maleńkie ptasie ciałko, lśniły jak klejnot, a futrzane skrzydełka ćmy wachlowały jej skórę. Zaraz przyleciała następna, tym razem bladoróżowa, a po niej następna, też różowa, z pomarańczowymi plamkami na wyglądających jak koronkowe skrzydłach. Z nieba zlatywały kolejne i po chwili cała kompania okryła ramiona i dekolt Madrigal. - Bardzo proszę, pani - powiedział Akiva. - Żywy szal. Była zdumiona. - Ale jak...? Jednak jesteś magikiem. - Nie, to tylko sztuczka. - To magia. - Zwoływanie ciem to nie naj użyteczniej sza magia świata. - Nieużyteczna? Zrobiłeś dla mnie szal! - Była zachwycona. Magia, którą znała od Brimstone'a, nie miała wiele finezji. A to było piękne, i w formie, bo skrzydła mieniły się w wielu kolorach zmierzchu i świtu, a do tego były miękkie jak uszy jagnięcia, i w zamyśle. Okrył ją. Thiago rozdarł jej suknię, a Akiva ją osłonił. - Łaskoczą - roześmiała się. - O nie. Nie! - Co się stało?

- Każ im odlecieć - śmiała się coraz bardziej, czując maleńkie języczki wysuwające się z maleńkich dziobków. -Zlizują cukier. - Cukier? Łaskotanie sprawiło, że zaczęła machać rękami. - Każ im odlecieć, proszę. Starał się. Kilka ciem uniosło się i zaczęło fruwać wokół jej rogów, ale większość została na swoich miejscach. - Obawiam się, że się zakochały - powiedział zaniepokojony. - Nie chcą cię zostawić. - Oderwał jedną rękę od jej talii i przepędził kilka stworzonek z jej szyi. Uderzanie ich skrzydełek czuła na brodzie. Ze smutkiem dodał: - Wiem, co czują. Jej serce zacisnęło się jak pięść. Przyszedł czas na kolejne uniesienie, co Akiva zrobił, choć na jej ramionach wciąż siedziały stada ciem. Znalazłszy się ponad tańczącymi, z ulgą zauważyła, że Thiago jest do nich odwrócony tyłem. Ale Chiro, którą unosił, widziała ją i nie mogła uwierzyć własnym oczom. Akiva opuścił Madrigal i zanim jej nogi dotknęły ziemi, spojrzeli na siebie, maska w maskę, brązowe oczy wpatrzyły się w pomarańczowe i przeszedł między nimi prąd. Madrigal nie wiedziała, czy to czary, ale większość kolibro-ciem poderwała się i odleciała, unoszona wiatrem. Znów była na ziemi, tańczyła, a serce jej waliło. Zgubiła krok, ale czuła, że zbliżają się do końca i za chwilę znów wróci do Thiaga. Akiva będzie musiał oddać ją generałowi. Jej serce i ciało się buntowały. Nie mogła tego zrobić. Jej kończyny były lekkie, gotowe do ucieczki. Serce biło teraz w rytmie szybkiego staccato, a pozostałości jej żywego szala poderwały się jak oparzone. Madrigal poznawała te objawy, przygotowanie, pozorny spokój i podniecenie wewnątrz, szum, który wypełniał jej umysł tuż przed bitwą. Coś się wydarzy.

Nitid, pomyślała, wiedziałaś o tym od początku? - Madrigal? - zapytał Akiva. Tak jak ćmy wyczuł następującą w niej zmianę, przyspieszony oddech, napięte pod jego ciepłymi dłońmi mięśnie. - Co się dzieje? - Chciałabym... - zaczęła i dobrze wiedziała, czego chce, czuła przyciąganie, popychające ją ku temu, ale nie wiedziała, jak to powiedzieć. - Czego? Czego chcesz? - dopytywał się Akiva, delikatnie, ale nagląco. On też tego chciał. Pochylił głowę i jego maska znalazła się tuż przy jej rogu, wywołując dreszcz. Biały Wilk był już blisko. Zobaczyłby, gdyby spróbowała uciec, goniłby ją. Akiva zostałby schwytany. Madrigal miała ochotę krzyczeć. A wtedy rozpoczął się pokaz fajerwerków. Później przypomniała sobie, co powiedział Akiva: że wszystko składało się po ich myśli, jak gdyby tak miało być. We wszystkim, co miało się wydarzyć, było wrażenie konieczności, akuratności i tego, że wszechświat im sprzyja. To takie proste. Rozpocząć pokaz fajerwerków. Nad ich głowami rozkwitło światło, wielka brylantowa dalia, wiatrak, eksplodująca gwiazda. Światłu towarzyszyła kanonada. Na blankach stali bębniarze. W powietrze wzbijał się czarny proch. Emberlin został przerwany, bo tancerze zdarli maski i patrzyli w niebo. Madrigal ruszyła. Złapała Akivę za rękę i zanurkowała w tłum. Pochyliła się, szła bardzo szybko. Wydawało się, że zgromadzone na placu ciała rozstępują się przed nimi, a oni szli tunelem, który zaprowadził ich na zewnątrz.

Dzieci żalu Dawno, dawno temu, przed narodzinami chimer i serafinów, istniało słońce i księżyce. Słońce było przeznaczone Nitid, jasnej siostrze, ale to nieśmiała Ellai, zawsze ukryta za odważną siostrą, skradła jego serce. Walczyła, ale on był słońcem i myślał, że może mieć wszystko, czego zapragnie. Ellai dźgnęła go nożem i uciekła, a krew słońca jak iskry spadła na ziemię i powstali z niej serafini, nieślubne dzieci ognia. Tak jak ich ojciec, wierzyły, że mogą wymagać, brać i posiadać. Kiedy Ellai powiedziała siostrze, co się stało, Nitid zapłakała, a jej łzy spadły na ziemię i powstały z nich chimery, dzieci żalu. Kiedy słońce ponownie do nich przyszło, nie dostało żadnej z nich. Nitid zasłoniła sobą Ellai i broniła jej, a słońce, wciąż krwawiące iskrami, wiedziało, że Ellai nie jest tak bezbronna, na jaką wyglądała. Błagało Nitid, żeby mu wybaczyła, ale nie chciała i po dziś dzień słońce podąża po niebie za siostrami, chce, nieprzerwanie chce, ale nigdy nie dostaje i to jest jego wieczna kara. Nitid jest boginią łez i życia, polowania i wojny, a świątyń ma zbyt wiele, żeby je zliczyć. Ona wypełnia łona, wycisza serca konających i prowadzi swoje dzieci do boju

przeciwko serafinom. Jej światło jest tak jasne jak małe słońce, przegania cienie. Ellai jest subtelniejsza. Pozostaje w tle jak zastępczy księżyc i jest tylko kilka nocy w ciągu roku, gdy samodzielnie panuje na niebie. Nazywa się je nocami Ellai, są ciemne, upstrzone gwiazdami i dobre na załatwianie tajemniczych spraw. Ellai jest boginią skrytobójców i sekretnych kochanków. Ma tylko kilka świątyń, dobrze ukrytych, jak ta w mrocznym gaiku na wzgórzach ponad Lora-mendi. Tam właśnie Madrigal zabrała Akivę, gdy uciekli z balu Wielkiego Wojownika. Polecieli. Jego skrzydła były niewidoczne, ale nie przeszkodziło mu to w zerwaniu się do lotu. Mroczny gaik był niedostępny z ziemi. W górach były przepaście, nad niektórymi przewieszano mosty linowe - w te noce Ellai, gdy wyznawcy w szatach szli oddać jej cześć - ale tej nocy nie było mostów i Madrigal wiedziała, że będą mieli świątynię tylko dla siebie. Przed nimi była cała noc. Nitid stała wysoko. Godziny dla nich. - To jest wasza legenda? - zapytał Akiva z niedowierzaniem. Madrigal opowiedziała mu historię słońca i Ellai, gdy lecieli. - Serafini powstali z krwi słońca gwałciciela? - Jeśli ci się nie podoba, pogadaj ze słońcem - beztrosko poradziła Madrigal. - To straszna historia. Chimery mają brutalną wyobraźnię. - Cóż, mieliśmy się czym inspirować. Dolecieli do gaiku i kopuła świątyni była już widoczna wśród wierzchołków drzew, a srebrna mozaika przebłyskiwała między gałęziami. - To tutaj. - Madrigal zniżyła lot, żeby wślizgnąć się w wycinkę w baldachimie liści. Aż drżała z rozkoszy wywołanej nocnym wiatrem, wolnością i oczekiwaniem. Z tyłu głowy czaił się strach przed tym, co się stanie później, przed konsekwencjami ucieczki, ale kiedy frunęła wśród gałęzi, szelest liści, melodia wiatru i wszechobecne szu-rum-burum przepędziły strach. Szurum-burum wydawały ewangelinie, żmijo-ptaki, które nocą wypijały nektar z drzew mroku. W ciemności ich oczy lśniły srebrno jak mozaika na dachu świątyni.

Madrigal wylądowała, a obok niej, w strumieniu ciepła, pojawił się Akiva. Odwróciła się do niego. Wciąż mieli na sobie maski. Mogli je zerwać w czasie lotu, ale nie zrobili tego. Madrigal wyobrażała sobie chwilę, gdy staną naprzeciwko siebie i Akiva zdejmie jej maskę, a ona odsłoni jego twarz. On musiał wyobrażać sobie to samo. Zrobił krok w jej stronę. Realny świat, już tak daleki, obecny jedynie dzięki hukowi fajerwerków gdzieś za horyzontem, całkiem zbladł. Przez Madrigal przebiegł słodki, melodyjny dreszcz, jak gdyby była struną lutni. Akiva zdjął rękawiczki, rzucił je na ziemię i muskał jej ramiona i szyję nagimi palcami. Sięgnął na tył jej głowy, rozwiązał tasiemki i zdjął jej maskę. Jej pole widzenia, zawężone przez całą noc tylko do tego, co widziała przez szparki w masce, rozszerzyło się nagle i zobaczyła Akivę w pełnej krasie, wciąż ubranego w komiczną maskę. Usłyszała, jak miękko wydycha powietrze i szepcze coś, co brzmiało jak „piękna", a potem sięgnęła, żeby jego pozbawić przebrania. - Witaj - wyszeptała jak wtedy, gdy spotkali się, tańcząc emberlina, i szczęście w niej rozkwitło. Ale tamto szczęście było jak iskra w porównaniu z fajerwerkiem, który wybuchł w niej teraz.

Był doskonalszy, niż zapamiętała. Pod Bullfinch umierał, miał popielatą skórę, zwiotczał, a mimo to był piękny. Teraz, w pełni sił i napędzany miłością, był jak ze złota. Promieniał, wpatrywał się w nią z nadzieją i oczekiwaniem, uwznioślony, oczarowany, radosny. Taki żywy. Żył dzięki niej. - Witaj - szepnął. Wpatrywali się w siebie, nie mogąc uwierzyć, że po dwóch latach stoją tutaj, jak gdyby byli przez kogoś wyczarowanymi istotami. Tylko dotyk mógł nadać tej chwili realność. Ręce Madrigal drżały, gdy je podniosła, ale uspokoiły się, gdy złożyła je na niewzruszonej piersi Akivy. Ciepło przenikało nawet przez koszulę. Powietrze w gaju było wystarczająco soczyste, że można było się go napić, i na tyle gęste, że dałoby się z nim zatańczyć. Wydawało się, że jest trzecią istotą, stojącą między nimi. Ale potem już jej nie było, gdy się zbliżył. Objął ją i uniosła twarz, żeby raz jeszcze wyszeptać słowa powitania. Odpowiedział, oddychając w jej usta. Oczy mieli wciąż szeroko otwarte ze zdumienia, ale powieki opadły, gdy wargi wreszcie się zetknęły, i inny zmysł - dotyk - wziął na siebie obowiązek przekonania ich, że to się dzieje naprawdę.

Wynalazek życia Dawno, dawno temu była tylko ciemność i potwory, tak ogromne jak światy, które unosiły się w mroku. Nazywały się Gibborim i kochały ciemność, bo maskowała ich brzydotę. Gdy tylko jakieś stworzenie starało się stworzyć światło, Gibborim gasiły je. Kiedy narodziły się gwiazdy, połknęły je, i wydawało się, że ciemność będzie wieczna. Ale plemię wojowników światła usłyszało o Gibborim i przybyło ze swojego odległego świata, żeby je pokonać. Wojna była długa, światło przeciwko ciemności, i wielu wojowników zostało zamordowanych. W końcu, gdy pokonali potwory, zostało ich przy życiu tylko stu i to oni byli gwiezdnymi bóstwami, które podarowały wszechświatowi światło. Stworzyli resztę gwiazd, łącznie z naszym słońcem i już nie było mroku, tylko nieskończona jasność. Stworzyli dzieci na swój obraz i podobieństwo - serafinów, i zesłali ich, by zanieśli światło światom zawieszonym w przestrzeni. Wszystko było dobrze. Ale pewnego dnia ostatni z Gibborim, o imieniu Zamzumin, przekonał ich, że cienie są potrzebne, bo dzięki nim światło będzie jeszcze jaśniejsze, więc gwiezdne bóstwa stworzyły cienie. Ale to był podstęp Zamzumina. Wystarczyłby mu nawet strzęp ciemności. Tchnął w cienie życie i tak jak gwiezdne

bóstwa stworzyły na swoje podobieństwo serafinów, Za-mzumin stworzył na swój obraz chimery, były więc szkaradne i zawsze już serafini walczyli po stronie światła, a chimery po stronie ciemności i aż do końca świata mieli być wrogami. Madrigal roześmiała się sennie. - Zamzumin? To imię? - Mnie nie pytaj, to twój przodek. - Ach, tak! Brzydki stryjek Zamzumin, który stworzył mnie z cienia! - Z paskudnego cienia - dodał Akiva. - To by wyjaśniało twoją brzydotę. Roześmiała się znów, ociężale i rozleniwiona rozkoszą. - Zawsze się zastanawiałam, gdzie to złapałam. Teraz już wiem. Rogi mam po ojcu, a brzydotę po wielkim i złym stryjku potworze. - Po chwili milczenia, gdy Akiva wdychał zapach jej szyi, dodała: - Moja historia podoba mi się bardziej. Wolę być stworzona z łez niż z ciemności. - Żadna wersja nie jest optymistyczna. - Wiem. Potrzebujemy weselszego mitu. Wymyślmy coś. Leżeli spleceni na swoich ubraniach, które rozłożyli na polance mchu za świątynią Ellai, gdzie przepływał strumyczek. Obydwa księżyce ukryły się za baldachimem z liści, a ewangelinie ucichły, gdy kwiaty drzew mroku zamknęły przed nimi kielichy. Niedługo Madrigal będzie musiała wracać, ale oboje odwlekali ten moment, jak gdyby mogli sprawić, że świt nie nadejdzie. - Dawno, dawno temu... - zaczął Akiva, ale ucichł, gdy jego usta natrafiły na gardło Madrigal: - Mm, cukier. Myślałem, że uporałem się z całym. Teraz będę musiał sprawdzić jeszcze raz, wszędzie. Madrigal wiła się ze śmiechem: - Nie, to łaskocze! Ale Akiva już kosztował jej szyję i tak naprawdę nie tyle łaskotał, co muskał, więc szybko zaprzestała protestów. Upłynęło trochę czasu, zanim wrócili do obmyślania nowego mitu. - Dawno, dawno temu... - wymruczała Madrigal. Jej głowa spoczywała na piersi Akivy, tak że zagięcie jej lewego rogu okalało jego twarz i mógł

oprzeć o niego czoło -...był idealny świat, pełen ptaków, stworzeń w paski i różnych uroczych rzeczy, takich jak miodowe lilie i gwiezdne kamienie i łasice... - Łasice? - Cicho. Na świecie istniały już światło i cień, więc żadne okropne gwiazdy nie musiały o nie walczyć. Niepotrzebne były też krwawiące słońca ani płaczące księżyce, a co najważniejsze, ten świat nie znał wojny, bo żaden świat nie potrzebuje tak potwornych, zabójczych rzeczy. Były tam ziemia i woda, powietrze i ogień, wszystkie cztery żywioły, ale brakowało piątego żywiołu. Miłości. Akiva zamknął oczy. Słuchał z uśmiechem, a przy tym gładził ostrzyżone na krótko, przypominające futerko włosy Madrigal i śledził palcami ścieżki jej rogów. - Więc ten raj był jak szkatułka na biżuterię bez klejnotu w środku. Mijał jeden różany świt za drugim, dni pełne dziwnych dźwięków i nieznanych zapachów, a świat czekał na kochanków, którzy odnajdą go i wypełnią szczęściem. - Chwila ciszy. - Koniec. - Koniec? - Akiva otworzył oczy. - Jak to koniec? - Historia jest niedokończona. Świat wciąż czeka - powiedziała, pocierając policzkiem o złotą skórę na jego piersi. - Wiesz, jak go znaleźć? Polećmy jeszcze przed wschodem słońca wyszeptał tęsknie. Słońce. Wspomnienie o nim zepchnęło usta Madrigal z ich nowej trasy wzdłuż zgięcia ramienia Akivy, tego

naznaczonego blizną, będącą pamiątką ich pierwszego spotkania w Bullfinch. Pomyślała, że przecież mogła zostawić go, żeby się wykrwawił, albo co gorsza, zabić, ale coś ją powstrzymało i dzięki temu mogą być teraz tutaj. Myśl o wyplątaniu się z jego objęć, ubraniu, odejściu, budziła w niej wstręt tak wielki, że aż bolesny. Obawiała się też, jak jej zniknięcie zostało odebrane w Loramendi. Wizja rozwścieczonego Thiaga wdzierała się w jej szczęście, więc odepchnęła ją, ale świtu nie mogła odepchnąć. Ponurym głosem powiedziała: - Muszę iść. - Wiem - odparł Akiva. Podniosła głowę złożoną na jego piersi i zobaczyła, że ból odznaczający się na jego twarzy był taki sam jak jej. Nie zapytał: „Co zrobimy?", i ona też nie pytała. Będą rozmawiali o takich rzeczach później, tej pierwszej nocy byli tak onieśmieleni przyszłością i mimo miłości i wszystkich odkryć tej nocy, także sobą. Madrigal sięgnęła do amuletu, który miała zawieszony na szyi, i rozwiązując sznurek, zapytała: - Wiesz, co to jest? - Kość? - To kostka życzeń. Każde z nas łapie ją tutaj, myśli życzenie i ciągnie. Spełni się życzenie tego, kto odłamie większy kawałek. - Magia? - spytał Akiva i usiadł. - Jaki to ptak, którego kości mają właściwości magiczne? - Och, to nie magia. Te życzenia się nie spełniają. - Więc po co to robić? - Bo ma się nadzieję? - Wzruszyła ramionami. - Nadzieja ma wielką moc. Może nie ma w niej prawdziwej magii, ale jeśli wiesz, na co masz nadzieję, i pielęgnujesz ją wewnątrz siebie jak światło, możesz sprawić, że to się stanie, prawie jak za pomocą magii. - A na co ty masz największą nadzieję?

- Nie wolno tego mówić. Chodź, przełam ją ze mną. Trzymała kostkę. To był z jednej strony kaprys, z drugiej bezczelność, że zawiesiła ją na sznurku. Miała dwanaście lat, od dwóch lat służyła u Brimstone'a, ale teraz uczyła się także w szkole wojskowej i poznawała swoją siłę. Pewnego popołudnia przyszła do sklepu, akurat gdy Twiga wyjmował z formy sentinele i chciała wybłagać jeden. Brimstone nie powiedział jej jeszcze o kapryśnej naturze magii i trybucie bólu, więc wciąż uważała, że życzenia to zabawa. Kiedy odmówił, jak to zwykle robił, chyba że chodziło o drobniaki, których wytworzenie nie wymagało wiele cierpienia, przeżyła w swoim kąciku małą tragedię. Teraz nie pamiętała, co to za życzenie wydawało się tak ważne czternastolatce, ale wiedziała, że Issa wybrała tę kostkę z pozostałości kolacji - głuszca w sosie - i pocieszyła ją ludzką opowieścią o kostce życzeń. Issa znała wiele historii o ludziach i to od niej zaczęła się fascynacja Madrigal tą rasą i ich światem. W wyrazie buntu przeciwko Brimstone'owi wzięła kostkę i odegrała całe przedstawienie związane z wypowiadaniem życzenia. - O to chodziło? - zapytał Brimstone, gdy usłyszał, jakie pragnienie wywołało taką histerię. - Zmarnowałabyś na to życzenie? Ona i Issa już miały przełamać kostkę, kiedy się zatrzymały. - Nie jesteś głupia, Madrigal - rzekł Brimstone. - Jeśli czegoś chcesz, dąż do tego. Nadzieja ma moc. Nie marnuj jej na głupoty. - Dobrze - powiedziała, zamykając rozwidloną kostkę w dłoni. Zachowam ją do czasu, gdy moja nadzieja sprosta twoim wysokim oczekiwaniom. - Zawiesiła ją na lince. Przez kilka tygodni zabawiała się wypowiadaniem na glos idiotycznych życzeń i udawaniem, że zechce je spełnić.

- Chciałabym czuć smak nogami, jak motyle. - Chciałabym, żeby skorpiono-myszy umiały mówić, daję głowę, że znają najlepsze plotki. - Chciałabym mieć niebieskie włosy. Ale nigdy nie przełamała kostki. To, co zaczęło się jako dziecięce przekomarzanie, przerodziło się w coś więcej. Tygodnie zmieniły się w miesiące, a im dłużej wytrzymywała bez przełamania kostki, tym ważniejsze stawało się dla niej, żeby życzenie, dla którego w końcu to zrobi, a raczej nadzieja, były jej warte. Tej nocy, w mrocznym gaju, z Akivą, wreszcie tak się stało. Wypowiedziała życzenie w myślach, spojrzała mu w oczy i pociągnęła. Kostka przełamała się dokładnie pośrodku, a kawałki, gdy je do siebie przyłożyli, były identyczne. - Ojej. Nie wiem, co to znaczy. Może spełnią się życzenia nas obojga? - A może życzyliśmy sobie tego samego. Madrigal lubiła myśleć, że tak właśnie było. Jej życzenie było proste, konkretne i pełne uczucia: chciała zobaczyć go znowu. Wiara, że tak się stanie, była jedynym sposobem, żeby dała radę odejść. Podnieśli się ze swoich pogniecionych ubrań. Madrigal musiała ponownie włożyć wieczorową suknię, jak żmija wkładająca zrzuconą skórę. Poszli do świątyni i napili się wody ze świętego źródła, które wydobywało się spod ziemi. Ochlapała wodą twarz, poprosiła Ellai o zachowanie ich sekretu i zobowiązała się przynieść świece, kiedy przybędzie tu następnym razem. Bo było oczywiste, że wróci. Rozstanie wyglądało jak scena z dramatu, powalająca fizyczna niemożność odlotu i pozostawienia Akivy tutaj -trudność, w jaką do tej chwili nie potrafiłaby uwierzyć. Odwracała się i wracała po jeszcze jeden pocałunek. Jej usta, nienawykłe do tego, wydawały się opuchnięte i rzu-

cające się w oczy, tak zmysłowe, że w jej wyobraźni stanowiły czerwony dowód na to, co robiła w nocy. W końcu odleciała, trzymając maskę za jedną z długich tasiemek, tak że leciała obok niej jak ptak, a pod nią, przez całą drogę do Loramendi, rozpościerał się kraj skąpany w budzącym się świcie. Po fieście miasto opanowała cisza, a powietrze było ostre i zamglone od pozostałości fajerwerków. Przez sekretne drzwi dostała się do podziemnej katedry. Zablokowane wrota zaczarowane były przez Brimstone'a tak, żeby otwierały się na dźwięk jej głosu i nie widział jej żaden strażnik. To proste. Pierwszego dnia była niepewna, zdenerwowana, nie wiedziała, co się wydarzyło podczas jej nieobecności albo jak straszne rzeczy mogą ją czekać. Ale los czuwał i tego ranka przybył z Mirei szpieg z informacją, że serafińskie okręty wyszły z portu, więc Thiago wyjechał z Loramendi prawie równocześnie z przybyciem Madrigal. Chiro zapytała, gdzie była, a ona pokrętnie skłamała i od tej pory stosunek jej siostry do niej się zmienił. Madrigal łapała czasem jej dziwne spojrzenie, wyrażające jakieś beznamiętne uczucia, a potem Chiro szybko odwracała wzrok i zajmowała się sobą, tak jakby nigdy nie patrzyła na Madrigal. Widywały się rzadziej, z jednej strony dlatego, że Madrigal była pochłonięta swoim nowym, sekretnym światem, a z drugiej - z powodu Brimstone'a, który potrzebował jej pomocy, więc była zwolniona z pozostałych obowiązków. Choć nie było ich wiele. Jej batalion nie został zmobilizowany do reakcji na ruchy żołnierzy serafińskich i myślała, że o ironio, może być za to wdzięczna Thiagowi. Wiedziała, że chroni ją przed potencjalnym zagrożeniem, które mogło narazić na szwank jej „czystość", zanim ją poślubi. Musiał wyjeżdżać w takim pośpiechu, że nie zdążył odwołać rozkazów.

Madrigal spędzała więc dnie z Brimstone'em w sklepie albo w katedrze, nawlekała zęby i odtwarzała ciała, a noce, tyle ile się dało, z Akivą. Przyniosła świece dla Ellai i kruche szyszki, ulubioną potrawę księżyca, oraz jedzenie przygotowane specjalnie dla kochanków. Jedli je palcami, gdy kończyli się kochać. Miód i owoce grzechu, pieczone ptaki jako posiłek godny ich wybujałych apetytów, przy czym zawsze pamiętali o wydobyciu z ptasiej piersi rozwidlonej kostki życzeń. Przynosiła wino w smukłych butelkach i maleńkie kwarcowe kieliszki, które płukali w świętym strumieniu i zostawiali na ołtarzu świątyni na następną okazję. Przełamując każdą kostkę, życzyli sobie następnego razu. Madrigal myślała często, gdy w ciszy pracowała z Brimstone'em, że on wie. Jego złotozielone spojrzenie spoczywało na niej i czuła się nim przeszywana, przezroczysta, i mówiła sobie, że tak nie może być, że to szaleństwo i musi się skończyć. Raz przećwiczyła nawet, co powie Akivie, gdy przyleci do mrocznego gaju, ale kiedy tylko go ujrzała, wszystko wyleciało jej z głowy i bez wahania zatopiła się w luksusie radości, w świecie, o którym myśleli, że jest tym z ich opowieści - rajem czekającym na kochanków, żeby przepełnili go miłością. I robili to. Przez cały miesiąc kradzionych nocy, a czasem nawet zalanych słońcem popołudni, gdy Madrigal udawało się wymknąć z Loramendi za dnia, otaczali skrzydłami swoje szczęście i nazywali je światem, choć dobrze wiedzieli, że to nie świat, tylko kryjówka, a to co innego. Kiedy spotkali się już kilka razy i zaczęli żarliwie uczyć się siebie z głodem właściwym kochankom, którzy chcą dowiedzieć się wszystkiego, za pośrednictwem słów i dotyku chcą poznać każde wspomnienie i każdą myśl, każdy zapach i szmer, kiedy opuściła ich już cała nieśmiałość,

musieli pogodzić się z przyszłością, jej istnieniem i tym, że nie mogą udawać, że jej nie ma. Obydwoje wiedzieli, że nie mogą tak żyć, szczególnie Akiva, który nie widywał nikogo z wyjątkiem Madrigal i spędzał dnie, śpiąc jak ewangelinie i z utęsknieniem wyczekując nocy. Wyznał jej, że był bękartem Imperatora, jednym z członków legionów wychowywanych do zabijania, i opowiedział o dniu, kiedy straże przyszły do haremu, żeby odebrać go matce. O tym, jak się odwróciła, pozwalając im na to, jak gdyby nie był jej dzieckiem, tylko daniną, którą musiała zapłacić. O tym, jak bardzo nienawidził ojca za wychowywanie dzieci po to, żeby zabijały, i widziała, że obwiniał się za to, że był jednym z nich. Madrigal gładziła blizny na jego dłoniach i wyobrażała sobie chimerę reprezentowaną przez każdą z nich. Zastanawiała się, jak wiele ich dusz zostało zebranych, a ile stracono. Nie zdradziła Akivie sekretu wskrzeszenia. Kiedy zapytał, dlaczego nie ma na dłoniach tatuaży z oczami, skłamała. Nie mogła powiedzieć mu o zjawach. To było zbyt wielkie, zbyt potężne, na tym opierała się przyszłość jej rasy i nie mogła się tym podzielić, nawet żeby złagodzić jego poczucie winy za śmierć wszystkich chimer, jakie zabił. Zamiast tego całowała jego dłonie i mówiła: - Nauczono nas tylko wojny, ale są inne drogi życia. Możemy je odnaleźć. Możemy je stworzyć. To dopiero początek. - Dotykała jego piersi i czuła, że przepełnia ją miłość do jego serca, blizn i zupełnie nieżołnierskiej delikatności. - My jesteśmy początkiem. Zaczynali wierzyć, że to możliwe. Akiva powiedział jej, że w ciągu dwóch lat, które minęły od bitwy pod Bullfinch, nie zabił żadnej chimery. - Naprawdę? - Trudno jej było w to uwierzyć. - Pokazałaś mi, że zabicie to kwestia wyboru.

Madrigal spojrzała na swoje dłonie i wyznała: - Aleja zabijałam serafinów. - Akiva wziął ją pod brodę i podniósł jej twarz tak, żeby musiała na niego spojrzeć. - Ale ratując mnie, zmieniłaś mnie i jesteśmy tutaj z powodu tamtej chwili. Czy wcześniej pomyślałabyś, że to w ogóle możliwe? Pokręciła głową. - Myślisz, że inni też mogliby się zmienić? - Niektórzy - powiedziała, myśląc o swoich towarzyszach, przyjaciołach. Białym Wilku. - Ale nie wszyscy. - Niektórzy, a może nawet więcej. Niektórzy, a może więcej. Madrigal skinęła głową i razem wyobrażali sobie inne życie, nie tylko dla siebie, ale dla wszystkich ras zamieszkujących Eretz. W ciągu tego miesiąca, gdy ukrywali się i kochali, marzyli i planowali, wierzyli, że tak miało być: że są kwiatami zasianymi z jakiegoś ważnego, tajemniczego powodu. Nie wiedzieli, czy zaplanowała to Nitid, gwiezdne bóstwa, czy coś jeszcze, ale żyła w nich wszechmocna chęć zaprowadzenia na świecie pokoju. Kiedy tym razem przełamali kostkę życzeń, tego właśnie sobie życzyli. Wiedzieli, że nie mogą się wiecznie ukrywać w mrocznym gaju i marzyć. Trzeba było coś zrobić, zacząć wprowadzać marzenia w czyn, w ich nadziei było tyle pasji, że mogli zdziałać cuda - rozpocząć coś - gdyby nie zostali zdradzeni.

Zjawa Akivo - westchnęła Karou, nagle wypełniona sobą. Minęło ledwie kilka sekund, odkąd przełamali kostkę, ale w tym czasie przeżyła całe lata. Siedemnaście lat temu skończyła się Madrigal. Wszystko, co wydarzyło się od tamtej pory, było innym życiem, ale w jakimś sensie także jej. Była Karou i była Madrigal. Człowiek i chimera. Była zjawą. Wewnątrz niej coś się działo: błyskawiczne współistnienie dwóch pamięci, dwóch świadomości, które tak naprawdę były jedną, łączących się jak splecione palce. Spojrzała na swoje tatuaże i wiedziała już, co zrobił Brimstone. Wbrew wyrokowi Thiaga o unicestwieniu, w jakiś sposób odzyskał jej duszę. A ponieważ nie mogła już żyć w swoim świecie, dał jej nowe życie, sekretne. W jaki sposób wywabił z jej duszy wspomnienia? Zabrał całe życie Madrigal i zamknął w rozwidlonej kostce, zachował je dla niej. Przypomniało jej się, co powiedział Izil, kiedy widziała go ostatni raz i odmówiła kupna dziecięcego zęba: - Raz - powiedział, a ona mu nie uwierzyła. - Raz kupił. Teraz już wierzyła. Zjawy szykowano do walki, dlatego ich ciała odradzały się zawsze w pełni ukształtowane, stworzone z zębów

dorosłych osobników. Ale Brimstone wskrzesił ją jako ludzkie dziecko, nazwał ją nadzieja, podarował jej nowe życie, z dala od wojny i śmierci. Przepełniła ją głęboka, słodka, czuła miłość. Podarował jej dzieciństwo, dał jej świat. Życzenia. Sztukę. A Issa, Yasri i Twiga wiedzieli o tym i pomagali, ukrywali ją. Kochali ją. Wkrótce ich zobaczy i nie będzie zachowywała dystansu do Brimstone'a, jak to zwykła robić z powodu jego gburowatości i potwornej fizyczności. Obejmie go i wreszcie mu podziękuje. Przeniosła wzrok ze swoich dłoni na kolejny cud - Akiva stał przed nią. Wciąż w nogach łóżka, na które chwilę wcześniej potoczyli się razem, wtuleni w siebie z całych sił i Karou zrozumiała, że ta bolesna kompletność brała się stąd, że dzieliła z nim inne ciało, inne życie. Zakochała się w nim dwukrotnie. Kochała go dwiema miłościami, tak potężnymi, że było to nie do zniesienia. Widziała go przez łzy. - Uciekłeś - powiedziała. - Żyjesz. Wygrzebała się z łóżka i rzuciła się ku niemu, na dobrze pamiętaną solidność, ciepło. Chwila wahania, a potem objął ją ciasno. Nic nie mówił, tylko przytulał ją i kołysał. Czuła, że drży, płacze, przyciska usta do czubka jej głowy. - Uciekłeś - powtórzyła, ale teraz śmiała się już przez łzy. - Żyjesz. - Żyję - szepnął zdławionym głosem. - Ty żyjesz. Nie wiedziałem. Przez te wszystkie lata ani razu nie pomyślałem... - Żyjemy-powiedziała Karou, zdumiona. Świadomość cudu pęczniała w niej i czuła się tak, jakby ich mit ożył. Mieli swój świat, byli w nim. To miejsce, które dał jej Brimstone, było połowicznie jej domem, a druga połowa czekała za drzwiami w niebie. Mogli mieć jedno i drugie, prawda? - Widziałem, jak umierasz - powiedział bezradnie Akiva.-Karou... Madrigal... Moja ukochana. - Jego oczy, jego mina. Patrzył tak jak siedemnaście lat temu, na kolanach, gdy go do tego zmuszono. –

Widziałem, jak umierasz - powtórzył. - Wiem. - Całowała go czule, przypominając sobie jego rozdzierający krzyk. - Pamiętam wszystko. Tak jak on. Kat w kapturze: potwór. Wilk i Wielki Wojownik, obserwujący scenę z balkonu, i tłum, tupanie i tumult, krzyki i żądza krwi. Potwory wykpiły marzenie o pokoju, które Akiva pielęgnował w sobie od czasu Bullfinch. Ponieważ jedna z chimer dotknęła jego duszy, wierzył, że reszta też godna jest jego snu. A teraz stała zakuta w kajdany, ta jedna - jego jedyna - z brutalnie spętanymi bezkształtnymi skrzydłami i jego nierealny sen się rozmył. Sami to sobie zrobili. Jego piękna Madrigal, pełna wdzięku nawet teraz. W bezradnym przerażeniu patrzył, jak uklękła. Położyła głowę na kamieniu. To niemożliwe, krzyczało serce Akivy. To nie mogło się stać. Wola, tajemnica, która stała po ich stronie... Gdzie była teraz? Szyja Madrigal, bezwładnie wyciągnięta, jej gładki policzek na gorącym czarnym kamieniu i ostrze, uniesione wysoko i mające opaść. To był straszliwy krzyk. Wydarł się z niego, wywlekł wnętrzności. Szarpał i rozdzierał, powodował ból, ból, który mógł wykorzystać, ale był zbyt słaby, żeby przekuć go w magię. Wilk to przewidział, nawet teraz Akiva był otoczony przez strażników, którzy celowali w niego swoje tatuaże i wywoływali falę wszechogarniających mdłości. Ale mimo to próbował, a tłum falował, gdy ziemia pod ich stopami zadrżała. Szafot zadygotał, a kat musiał zrobić krok w tył, żeby utrzymać równowagę, ale to nie wystarczyło.

Z wysiłku popękały mu naczynka krwionośne w oczach. Wciąż krzyczał. Starał się. Ostrze dosięgło celu i Akiva opadł na ziemię. Był zmasakrowany, pusty. Miłość, pokój, cuda, wszystko zniknęło. Nadzieja, człowieczeństwo zniknęły. Została tylko zemsta. Ostrze było potężne i błyszczące jak spadający księżyc. Uderzyło i Madrigal została obnażona. Była świadoma, że jej ciało się rozpada. Ale wciąż istniała. Istniała, ale nie była cielesna. Nie chciała widzieć, jak jej głowa się toczy, ale nie mogła nic na to poradzić. Najpierw w podest uderzyły z łoskotem rogi, a potem słychać było paskudny odgłos toczącego się ciała, zanim nie zatrzymało się, a rogi blokowały dalszy ruch. Widziała to wszystko z tej dziwnej nowej perspektywy. Nie mogła nie widzieć. Oczy były narządem należącym do ciała, z ich niezależną ostrością i zamykającymi się powiekami. Nie miała jednak żadnej mocy. Widziała wszystko, ale nie potrafiła rozgraniczyć swojego ciała od otaczającego je powietrza. Jej oczy działały inaczej, patrzyła we wszystkie strony jednocześnie, jak gdyby całe jej ciało było okiem widzącym zza mgły. Plac, nienawistny tłum. A na podeście naprzeciwko szafotu ten, którego krzyk wciąż ją przenikał: Akiva na kolanach, pochylony i targany szlochem. Poniżej widziała swoje ciało pozbawione głowy. Potoczyła się kawałek i spadła. To był koniec. Madrigal czuła się uwięziona, ale spodziewała się tego. Wiedziała, że dusza zostaje przy swoim ciele przez kilka dni, a dopiero potem zaczyna zanikać. Zjawy, które zostały zawrócone z granicy unicestwienia, mówiły, że to takie uczucie, jak gdyby dusza była unoszona przez fale odpływu.

Thiago rozkazał pozostawienie jej ciała na szafocie, żeby zgniło, pod okiem straży, żeby nikt nie próbował uwolnić jej duszy. Było jej przykro z powodu tego, jak traktowano jej ciało. Brimstone nazywał ciała „kopertami", ale ona kochała skórę, która towarzyszyła jej przez całe życie i życzyłaby sobie, żeby spotkało ją na koniec więcej poszanowania, ale nic na to nie mogła poradzić. A poza tym nie miała zamiaru czekać na jego koniec. Miała inne plany. Była pewna, że jej pomysł uda się zrealizować. Opierała się tylko na przeczuciu, ale zaangażowała w nie całą wolę, tęsknotę i namiętność. Wszystko, o czym ona i Akiva marzyli, teraz udaremnione, zaangażowała w to ostatnie zadanie: miała zamiar go uwolnić. Ale do tego będzie jej potrzebne ciało. Miała je już wybrane. To było dobre ciało, sama je stworzyła. Użyła nawet brylantów.

Zwycięstwo i zemsta Co z tobą, Mad? Tydzień wcześniej Madrigal i Chiro były w barakach. Wstawał świt, a ona wślizgnęła się na swoją pryczę zaledwie pół godziny wcześniej, po nocy spędzonej z Akivą. - Jak to? - Czy ty w ogóle jeszcze sypiasz? Gdzie byłaś zeszłej nocy? - Pracowałam - odparła. - Całą noc? - Tak, całą noc. Ale zdrzemnęłam się w sklepie kilka godzin. Ziewnęła. Czuła się bezpiecznie w kręgu swoich kłamstw, bo nikt poza najbliższymi współpracownikami Brimstone'a nie wiedział, co dzieje się w zachodniej wieży ani nie miał pojęcia o istnieniu tajnego przejścia, przez które wychodziła i wracała. A poza tym to prawda, że trochę spała, tyle że nie w sklepie. Zasnęła skulona na piersi Akivy i obudziła się, bo na nią patrzył. - Co? - spytała nieśmiało. - Śniło ci się coś miłego? Uśmiechałaś się. - Oczywiście, że tak. Jestem szczęśliwa. Szczęśliwa.

Pomyślała, że to właśnie Chiro miała na myśli, gdy spytała „co z tobą?" Madrigal czuła się odnowiona. Nie przypuszczała, że tak głęboko może przepełniać szczęście. Pomimo tragedii, jaką przeżyła w dzieciństwie i permanentnego stanu wojny, uważała się za szczęśliwą. Prawie zawsze istniało coś, z czego mogła czerpać radość, jeśli tylko się postarała. Ale to co innego. To było niezmierzalne. Czasem wyobrażała sobie, że wypływa z niej jak światło. Szczęście. To miejsce, gdzie namiętność, z właściwym jej zaślepieniem i mocnym biciem serca, spotykała się z czymś miększym: zadomowieniem, poczuciem bezpieczeństwa i zadowoleniem, jakie daje słońce. To wszystko naraz, splecione z ciepłem i dreszczem, jaśniało w niej, jak gdyby połknęła gwiazdę. Przybrana siostra przypatrywała się jej w milczeniu, gdy dźwięk trąbki dochodzący z miasta zmusił ją do spojrzenia w okno. Madrigal podeszła do niej i też wyjrzała. Ich baraki stały za arsenałem i widziały tylko fasadę pałacu na odległym końcu placu, gdzie wisiał sztandar Wielkiego Wojownika - duża jedwabna flaga oznaczająca, że jest w rezydencji. Było na niej jego godło: rogi, z których wystrzeliwały liście, na znak nowego życia, ale obok, jak widziały Madrigal i Chiro, pojawił się nowy sztandar. Na nim był biały wilk i, chociaż wisiał zbyt daleko, żeby mogły je przeczytać, dobrze znane motto. Zwycięstwo i zemsta. Thiago wrócił do Loramendi. Ręce Chiro drżały tak bardzo, że musiała chwycić się framugi okna. Madrigal widziała emocje siostry, choć sama walczyła z falą goryczy. Nieobecność Thiaga traktowała jak znak od losu, działającego na rzecz jej szczęścia. Ale skoro jego wyjazd był znakiem, co oznaczał powrót? Widok jego sztandaru był jak wiadro zimnej wody. Nie mogło

zgasić jej szczęścia, ale miała ochotę zwinąć się wokół niego w kłębek i go bronić. Zadrżała. Chiro to zauważyła. - Co się dzieje? Boisz się go? - Nie boję się - powiedziała Madrigal - ale martwię się, że uraziłam go, znikając w ten sposób. Jej wersja wydarzeń brzmiała następująco: z nerwów wypiła za dużo wina, ukryła się w katedrze i zasnęła. Starała się odczytać wyraz twarzy siostry, a potem zapytała: - Był... bardzo wściekły? - Nikt nie lubi dostawać kosza. Zinterpretowała to jako „tak". - Ale myślisz, że już mu przeszło? Że to koniec? - Jest jeden sposób, żeby się upewnić - powiedziała Chiro. Mówiła płynnie, żartobliwie. - Stuprocentowo. -Oczy miała zimne. - Musisz umrzeć - dokończyła. - I odrodzić się w brzydkim ciele. Wtedy da ci spokój. Już wtedy powinno ją coś tknąć, przynajmniej na tyle, żeby zaczęła uważać. Ale nie była podejrzliwa. Ufność ją zgubiła.

Świat odnowiony Nie mogę cię ocalić. Brimstone. Madrigal spojrzała na niego. Leżała na podłodze w pustej celi i nie liczyła na ocalenie. - Wiem. Podszedł do krat, ale nie ruszyła się, głowę miała zadartą, twarz niewzruszoną. Czy opluje ją, tak jak inni? Nie musiał. Samo jego rozczarowanie było gorsze niż wszystko, co mogli jej zrobić inni. - Skrzywdzili cię? - spytał. - Tylko krzywdząc jego. To była gorsza tortura, niż mogła sobie wyobrazić. Gdziekolwiek trzymali Akivę, było to na tyle blisko, że słyszała jego krzyki, gdy doprowadzali go do stanu obłąkania. Narastające dźwięki docierały do niej w nieregularnych odstępach czasu, więc nigdy nie wiedziała, kiedy spodziewać się kolejnego i ostatnie dni przeżyła w stanie permanentnego, straszliwego napięcia. Brimstone przyjrzał się jej. - Kochasz go. Mogła tylko skinąć głową. Trzymała się tak dobrze aż do teraz, godność i kamienna twarz, żeby nie zobaczyli, że cierpi, jakby jej unicestwienie już się rozpoczęło. Ale pod

spojrzeniem Brimstone'a dolna warga zaczęła jej drżeć. Przycisnęła dłoń do ust, żeby to powstrzymać. Nic nie mówił, a kiedy ona stwierdziła, że może zaufać głosowi, powiedziała: - Przepraszam. - Za co, dziecko? Żartował sobie? Nigdy nie potrafiła czytać z jego baraniej twarzy. Na rogu siedział Kishmish, a jego sylwetka imitowała postawę pana: przechylenie głowy, zgarbienie ramion. Brimstone sprecyzował: - Przepraszasz za to, że się zakochałaś? - Nie. Nie za to. - Więc za co? Nie była pewna, co chciałby usłyszeć. Kiedyś powiedział jej, że chce znać tylko prawdę, najprostszą z możliwych. Ale jaka była prawda? Za co przepraszała? - Za to, że dałam się złapać - powiedziała. - I że przyniosłam ci wstyd. - Powinienem czuć się zawstydzony? Mrugnęła. Nigdy nie uwierzyłaby, że Brimstone z niej zakpi. Myślała, że po prostu nie przyjdzie i że po raz ostatni zobaczy go siedzącego na balkonie i ze wszystkimi czekającego na jej egzekucję. - Powiedz mi, co zrobiłaś. - Wiesz, co zrobiłam. - Powiedz. A więc kpił. Madrigal ugięła się i wyrecytowała: - Zdrada wysokiego stopnia. Kontakty z wrogiem. Narażenie dobra rasy chimer i wszystkiego, o co walczymy od tysiąca lat... Przerwał jej. - Znam twój wyrok. Powiedz własnymi słowami. Przełknęła ślinę, starając się odgadnąć, co miał na myśli. Niepewnie powiedziała:

- Ja... Zakochałam się... - Rzuciła mu zawstydzone spojrzenie, zanim powiedziała to, czego nie zdradziła nikomu. - Zaczęło się w czasie bitwy pod Bullfinch. Walka była skończona. To się zdarzyło potem, w czasie zbierania dusz. Znalazłam go umierającego i ocaliłam go. Nie wiedziałam czemu, ale musiałam to zrobić. Potem... potem myślałam, że może tak miało być, że po coś się spotkaliśmy. - Urwała, a na policzki wypełzł jej rumieniec, gdy szeptała: - Może po to, by zaprowadzić pokój. - Pokój - powtórzył Brimstone. Jakie to było dziecinne, biorąc pod uwagę miejsce, w którym się znalazła, wierzyć, że w ich miłości był jakiś boski zamysł. Ale: jakie to było piękne. To, co wydarzyło się między nią a Akivą, nie mogło być powodem do wstydu. Madrigal podniosła głos i powiedziała: - Marzyliśmy o przebudowie świata. Zapadła długa cisza, Brimstone tylko na nią patrzył i gdyby w dzieciństwie nie bawiła się w przetrzymywanie jego spojrzenia, teraz miałaby nie lada problem. Ale mimo to panicznie chciała już zamrugać, kiedy wreszcie przemówił: - I dlatego - powiedział - miałbym się ciebie wstydzić? Całe nieszczęście odczuwane przez Madrigal zamarło. Poczuła się tak, jakby jej krew przestała krążyć. Nie śmiała mieć nadziei... Co miał na myśli? Czy powie coś więcej? Nie. Westchnął ciężko i powtórzył: - Nie mogę cię ocalić. - Wiem. - Yasri przesyła ci to. - Przekazał jej pomiędzy kratami tobołek z tkaniny. Madrigal wzięła go. Był ciepły, pachnący. Rozsupłała pakiet i zobaczyła ciastka w kształcie rogów, którymi Yasri karmiła ją przez lata, żeby ją utuczyć. Łzy napłynęły jej do oczu. Odłożyła je delikatnie.

- Nie mogę jeść - powiedziała. - Ale... powiesz jej, że zjadłam? - Tak. - I... Issa i Twiga. - Ból złapał ją za gardło. - Powiedz im... - Znów musiała przycisnąć pięść do ust. Ledwie sobie z tym radziła. Dlaczego w obecności Brimstone'a było to o tyle trudniejsze? Zanim przyszedł, gniew sprawiał, że była twarda. Ale choć musiała przekazać mu wiadomość, powiedział: - Oni wiedzą, dziecko. Już wiedzą. I oni też się ciebie nie wstydzą. Też nie. Nie mógł podejść bliżej, ale to wystarczyło. Madrigal wybuchła płaczem. Przycisnęła się do krat, schyliła głowę i łkała. Poczuła, że kładzie dłoń na jej szyi i zapłakała mocniej. Został z nią i wiedziała, że nikt z wyjątkiem Brimstone'a - nie licząc samego Wielkiego Wojownika - nie mógł nie przestrzegać rozporządzenia Thiaga o zakazie odwiedzin. Miał moc, ale nawet on nie mógł uchylić jej wyroku. Jej przestępstwo było zbyt straszne, a dowody zbyt oczywiste. Kiedy się wypłakała i poczuła się pusta, zrobiło jej się... lepiej, jak gdyby sól z niewypłakanych łez zatruwała ją, a teraz stała się czysta. Oparła się o kraty, a Brimstone przykucnął po drugiej stronie. Kishmish zaczął regularnie posapywać, a Madrigal wiedziała, że to wyraz prośby vel rozkazu, więc odłamywała małe kawałeczki ciastek Yasri i karmiła go. - Więzienny piknik - powiedziała, siląc się na słaby uśmiech, który został nagle przerwany. Obydwoje usłyszeli to równocześnie - krzyk wyrażał tak potworny ból, że Madrigal zgięła się wpół, przycisnęła twarz do kolan i zatkała uszy, pogrążając się w ciemności, ciszy, zaprzeczeniu. Nie działało. Ten nowy krzyk

mieszkał już w jej czaszce i nawet kiedy ustał, tłukło się w niej jego echo. - Które z nas będzie pierwsze? - zapytała Brimstone'a. Wiedział, co miała na myśli. - Ty. Serafin ma patrzeć. Przez chwilę była jakby nieobecna, a potem powiedziała: - Myślałam, że zadecyduje odwrotnie i mnie zmusi do patrzenia. - Obawiam się... - Brimstone się zawahał - że jeszcze... z nim nie skończył. Z gardła Madrigal wyrwał się cichy dźwięk. Jak długo? Ile jeszcze Thiago każe mu cierpieć? - Pamiętasz kostkę życzeń z mojego dzieciństwa? -zapytała Brimstone'a. - Pamiętam. - W końcu wypowiedziałam życzenie. A raczej wyraziłam nadzieję, bo myślę, że nie było w tym prawdziwej magii. - Nadzieja to prawdziwa magia, dziecko. Przez jej umysł przeleciały obrazy. Akiva i jego uśmiech światła. Akiva powalony na ziemię i jego krew spływająca do świętego źródełka. Świątynia w płomieniach i wyciągający ich stamtąd żołnierze, mroczne drzewa, które zaczynały się palić, razem ze wszystkimi ewangeliniami, które mieszkały w ich koronach. Sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła kostkę życzeń, którą miała wtedy ze sobą. Była nienaruszona. Nie zdążyli jej przełamać. Podała ją Brimstone'owi. - Proszę. Weź ją, podepcz, wyrzuć. Nadziei nie ma. - Gdybym tak myślał - powiedział Brimstone - nie byłoby mnie tutaj. Co miał na myśli? - Co ja robię dzień po dniu, dziecko? Walczę z przypływem. Fala za falą, wdzierająca się na brzeg, za każdym

razem liżąca odleglejszy pas piachu. Nie wygramy, Madrigal. Nie pokonamy serafinów. - Co? Ale... - Nie wygramy tej wojny. Zawsze to wiedziałem. Są zbyt silni. Udaje nam się powstrzymywać ich od tak dawna tylko dlatego, że spaliliśmy ich bibliotekę. - Bibliotekę? - W Astrae. To było archiwum serafińskich mędrców. Ci głupcy trzymali wszystkie teksty w jednym miejscu. Tak zazdrośnie strzegli swojej wiedzy, że nie pozwalali robić kopii. Nie chcieli, żeby jacyś młodzi z nimi konkurowali, więc strzegli wiedzy i przyjmowali tylko takich uczniów, których mogli kontrolować i trzymać blisko siebie. To był ich zasadniczy błąd, gromadzić całą wiedzę w jednym miejscu. Madrigal słuchała jak zaklęta. Brimstone mówił do niej. Opowiadał historię. Zdradzał sekrety. Bojąc się, że złamie zaklęcie, zapytała: - A jaki był kolejny błąd? - Zapomnieli się nas bać. - Przez chwilę milczał. Kish-mish przeskakiwał z jednego rogu na drugi. - Musieli sobie wmówić, że jesteśmy zwierzętami, żeby usprawiedliwić to, jak nas traktowali. - Niewolnicy - wyszeptała, słysząc w głowie szept Issy. - Byliśmy ich źródłami mocy. To od nas czerpali moc. - Tortury. - Mówili, że jesteśmy głupimi potworami, jak gdyby to wszystko usprawiedliwiało. Mieli w garści pięć tysięcy potworów, które nie były ani trochę głupie, ale wierzyli w stworzoną przez siebie wersję. Nie bali się nas, dzięki temu było łatwiej. - Łatwiej? - Zniszczyć ich. Połowa strażników nawet nie rozumiała naszego języka, chętnie wierzyli, że to tylko przedśmiertne pochrząkiwania i ryki. Byli głupcami, zabiliśmy ich i pod-

paliliśmy wszystko. Bez magii serafini stracili przewagę i przez te wszystkie lata jeszcze jej nie odzyskali. Ale zrobią to, nawet bez biblioteki. Twój serafin jest dowodem na to, że zaczynają odzyskiwać to, co stracili. - Ale... Nie. Magia Akivy nie jest taka... - Pomyślała o żywym szalu, jaki dla niej zrobił. - Nigdy nie użyłby jej jako broni. Chciał pokoju. - Magia nie jest narzędziem czynienia pokoju. Cena jest zbyt wysoka. Wykorzystuję ją, żeby odtwarzać dusze, śmierć po śmierci, tylko dlatego, że wierzę, iż musimy przetrwać do momentu, aż świat będzie mógł się odnowić. To były jej słowa. Odchrząknął. Zabrzmiało to jak chrzęst żwiru. Czy to możliwe, żeby chciał jej powiedzieć, że... - Ja też o tym marzyłem, dziecko... Madrigal wpatrywała się w niego. - Magia nas nie ocali. Moc, jakiej wymagałaby magia tej wagi, wykończyłaby nas. Jedyną nadzieją jest... nadzieja. - Wciąż trzymał kostkę. - Nie potrzebujesz amuletów; jeśli nie masz jej w sercu, nie ma jej nigdzie. A w twoim sercu, dziecko, nadzieja jest silniejsza niż kiedykolwiek widziałem. - Wsunął kostkę do kieszeni na piersi, a potem wstał ze swojej pozycji leżącego lwa i odwrócił się. Serce Madrigal zadrżało na myśl, że zostawi ją samą. Ale on tylko podszedł do małego okienka na odległej ścianie i wyjrzał. - Wiesz, że zrobiła to Chiro. Madrigal wiedziała. Chiro, która miała skrzydła, dzięki którym mogła ją śledzić, więc poleciała do gaiku i zobaczyła ich. Chiro, która jak piesek Thiaga zdradziła ją za jedno podrapanie za uchem. - Thiago obiecał jej uczłowieczenie - powiedział Brimstone. - Jakby miał zamiar dotrzymać słowa.

Głupia Chiro, pomyślała Madrigal. Jeśli naprawdę tego chciała, źle wybrała sojusznika. - Nie zrealizujesz jego obietnicy? Chmurnie patrząc, Brimstone odparł: - Powinna zrobić wszystko, żeby nigdy nie potrzebować innego ciała. Mam sznurek zębów mureny, ale nigdy nie sądziłem, że będę musiał ich użyć. Murena? Madrigal nie była pewna, czy to żart. Pewnie nie. Prawie zrobiło jej się żal siostry. Prawie. - I pomyśleć, że zmarnowałam na nią brylanty. - Byłaś wobec niej szczera, nawet jeśli ona nie odwzajemniała się tym samym. Nigdy nie żałuj swojego dobra, dziecko. Pozostać szczerym w obliczu zła to dowód prawdziwej siły. - Siła - powiedziała ze śmiechem. - Dałam jej siłę i zobacz, co z nią zrobiła. Parsknął. - Chiro nie była silna. Może jej ciało wzmocnione było brylantami, ale miała duszę mięczaka, wilgotną i skurczoną. To nie była ładna wizja, ale wydawała się prawdziwa. - Łatwo ją wypchnąć - dodał Brimstone. - Co? - Madrigal przekręciła głowę. Dźwięki na korytarzu. Czy ktoś nadchodził? Już czas? Brimstone spojrzał na nią. - Dym zjaw - powiedział szybko i dodał: - Wiesz, co w nim jest. Zamrugała. Dlaczego mówił o dymie? Dla niej dym nie był przewidziany. Ale wpatrywał się w nią tak intensywnie. Skinęła głową. Oczywiście, że wiedziała. Mikstura składała się z arumu, maruny, rozmarynu i jagód asafetydy, dla siarkowego zapachu. - Wiesz, dlaczego działa - powiedział. - Tworzy ścieżkę, którą podąża dusza do naczynia, kadzielnicy albo ciała.

- Czy to magia? Madrigal się zawahała. Wiele razy pomagała Twidze wytwarzać miksturę. - Nie - odparła, rozproszona coraz głośniejszymi krokami na korytarzu. To tylko dym. Drogowskaz dla duszy. Brimstone pokiwał głową. - Nie tak jak twoja kostka. To nie magia, tylko pomoc dla woli - zamilkł. Potężna wola może jej wcale nie potrzebować. Jego niezmącone spojrzenie paliło ją. Chciał jej coś przekazać. Ale co? Dłonie Madrigal zaczęły się trząść. Nie rozumiała jeszcze, ale coś zaczynało się kształtować. Z magii i z woli. Z dymu i kości. Zasuwy w drzwiach odsunęły się. Serce Madrigal zabiło mocniej. Jej skrzydła bezskutecznie zatrzepotały jak u ptaka w klatce. Drzwi otworzyły się i niczym w ramie obrazu pojawił się w nich Thiago. Jak zwykle ubrany był na biało i Madrigal po raz pierwszy zdała sobie sprawę, dlaczego nosi biel. Stanowiła tło dla krwi jego ofiar, a teraz płaszcz miał cały we krwi. Krwi Akivy. Kiedy zobaczył w celi Brimstone'a, na jego twarzy pojawił się gniew. Ale nie ryzykował walki, której nie potrafiłby wygrać. Skłonił głowę przed czarownikiem i zwrócił się do Madrigal. - Już czas - powiedział. Jego głos był perwersyjnie łagodny, jakby utulał dziecko do snu. Nic nie powiedziała i starała się zachować spokój. Thiago nie dał się oszukać. Wilczym węchem wyczuwał zapach strachu. Uśmiechnął się i zwrócił do strażników, którzy tylko czekali na jego gest. - Zwiążcie jej ręce. Skrępujcie skrzydła. - To nie będzie konieczne - powiedział Brimstone.

Strażnicy się zawahali. Thiago odwrócił się do wskrzesiciela i patrzyli na siebie, a ich wrogość wyrażała się tylko w falujących nozdrzach i zaciśniętych szczękach. Wilk powtórzył rozkaz, artykułując wyraźnie słowa, a strażnicy pospieszyli, aby go wykonać: wpadli do celi, ścisnęli skrzydła Madrigal i spięli metalowym klipsem, na wszelki wypadek. Z rękami poszło łatwiej, nie broniła się. Kiedy była już unieruchomiona, popchnęli ją do drzwi. Brimstone miał jeszcze jedną niespodziankę. - Wyznaczyłem kogoś do pobłogosławienia unicestwienia Madrigal powiedział Thiagowi. Błogosławieństwo było uświęconym rytuałem, na który nie liczyła. Najwyraźniej Thiago także tego nie przewidywał. Zmrużył oczy i powiedział: - Chcesz dopuścić do niej kogoś, żeby zabrał jej duszę... Brimstone przerwał mu: - Chiro - oznajmił. Madrigal się wzdrygnęła. - Nie wyobrażam sobie, że mógłbyś jej tego odmówić - dodał. Thiago nie mógł. - Dobrze. - A strażnikom rozkazał: - Jazda. Chiro. To było tak nie na miejscu, tak straszne, że ta, która zdradziła Madrigal, ma zagwarantować jej duszy spokój, że w pierwszej chwili myślała, że nie zrozumiała nic z tego, co Brimstone jej wcześniej powiedział i że to ostatnia kara, wisienka na torcie. A potem się uśmiechnął. Przebiegle wykrzywił srogie, baranie usta i dotarło do niej. Eksplodowało na jej oczach. Dusza mięczaka. Łatwa do wypchnięcia. Strażnik ponownie popchnął Madrigal i już była za drzwiami, a jej umysł usiłował ogarnąć tę nową możliwość, dopóki jeszcze miała na to czas.

Uczciwego znalazcę proszę o zwrot Jeszcze nigdy tego nie zrobiono, a przynajmniej o czymś takim nie słyszała. Nawet o tym nie mówiono i z pewnością nie byłoby to możliwe w przypadku pierwotnego ciała. Ciało przyrasta do swojej duszy jak masa perłowa do ziarnka piasku i tworzy jednolitą istotę, którą może zniszczyć tylko śmierć. W pierwszym ciele nie ma dziur, przestrzeni dla intruzów. Ale ciało Chiro było tylko naczyniem, o czym Madrigal świetnie wiedziała, bo sama je stworzyła. Może nie potrzebowała dymu, żeby ją pokierował, ale potrzebowała bliskości. Nie mogła przemieszczać się w przestrzeni, nie miała kontroli ani siły napędowej. Chiro musiałaby do niej podejść, a ponieważ Brimstone wskazał ją, żeby odprawiła błogosławieństwo, zrobi to. Na sztywnych nogach wspięła się na schodki szafotu, żeby uklęknąć przy szczątkach tego, co było jej siostrą. Drżąc, wpatrywała się w powietrze ponad jej ciałem. - Przepraszam, Mad - wyszeptała. - Nie wiedziałam, że czeka cię unicestwienie. Tak mi przykro. Madrigal, która nie mogła pozbyć się widoku swojego ciała pozbawionego głowy ani dźwięku krzyków Akivy, trwała niewzruszona. Na co Chiro liczyła? Na łagodniejszy

wyrok? Odrodzenie w istocie niższego aspektu? A może w ogóle nie myślała o Madrigal, tylko chciała zwrócić na siebie uwagę Thiaga. Miłość pcha do najdziwniejszych czynów, jak Madrigal świetnie wiedziała. Jeszcze nigdy nie robiła nic dziwniejszego niż to. Nie było dymu, który by ją prowadził. Ale jak powiedział Brimstone, nie potrzebowała go. Powodowana najsilniejszym pragnieniem, wdarła się do ciała, które stworzyła z taką miłością i troską. Poszło łatwiej, niż się spodziewała - zaskoczenie, anemiczna walka. Ponura dusza Chiro była osłabiona zazdrością. Nie mogła się mierzyć z duszą Madrigal i poddała się prawie od razu. Nie została wykluczona, tylko zepchnięta w głąb. Dla oczu postronnych to nadal była Chiro. Trzęsła się strasznie, odprawiając błogosławieństwo, ale nikomu nie wydawało się to dziwne - przecież u jej stóp leżało martwe ciało siostry. Jeśli była sztywna, opuszczając szafot, a ruchy miała nieskoordynowane, nikogo to nie dziwiło. Nikt niczego nie podejrzewał, bo nie było precedensu. Ciało na katafalku było puste. Przez następne trzy dni żołnierze widzieli tylko ciało i powietrze - ani śladu duszy. Jedyną osobą, która mogła wyczuć jej brak, był Brimstone, a on nie miał zamiaru nic nikomu mówić. Po raz ostatni Madrigal zobaczyła Akivę za pośrednictwem oczu Chiro. Leżał na łożu tortur, skrzydła i ramiona miał spętane na plecach i przybite do ściany. Głowa opadała mu do przodu, a kiedy weszła do jego celi, podniósł ją i spojrzał martwymi oczami. Białka miał czerwone od wysiłku, tak bardzo starał się wskrzesić magię, że popękały mu naczynka. Ale nie to było najgorsze. Złoto w nich, ten zjawiskowy ogień przygasł i Madrigal miała wrażenie, że jego dusza spaliła się na popiół. To było najgorsze. Gorsze nawet niż jej własna śmierć.

Teraz, porównując obydwa żywoty, Karou przypomniała sobie, że tę samą martwotę w oczach widziała przy pierwszym spotkaniu z nim. Zastanawiała się wtedy, co spowodowało, że tak wygląda, ale teraz już wiedziała. Jak drzazga w sercu kłuła ją myśl, że przez te wszystkie lata, gdy ona dorastała w nowym ciele, w innym świecie, po dziecięcemu i radośnie marnując życzenia na głupoty, jego martwa dusza trwała w żałobie po niej. Gdyby tylko wiedział. W więziennej celi pospieszyła rozwiązać jego ręce. Wówczas była zadowolona z brylantowej siły Chiro. Był tak ciasno zakuty w łańcuchy, że ramiona musiał mieć chyba wyrwane ze stawów. Bała się, że jest zbyt słaby, żeby odlecieć albo wytworzyć kamuflaż, który pozwoli mu przejść przez bramy miasta niezauważenie, ale nie było powodu do obaw. Znała jego siłę. Kiedy łańcuchy opadły, nie zwlókł się ze stołu, tylko zeskoczył jak czekający w uśpieniu drapieżnik. Odwrócił się do niej, ale choć zobaczył tylko Chiro, nie zastanawiał się, dlaczego obca osoba ratuje mu życie. Popchnął ją na ścianę, zanim zdążyła się odezwać, i ogarnęła ją ciemność, gdy straciła przytomność. Wspomnienia kończyły się w tym miejscu. Karou nie wiedziała, w jaki sposób Brimstone ją znalazł i jak zdobył jej duszę. Będzie musiała zapytać. Wiedziała tylko, że tak się stało, bo była tutaj. - Nie wiedziałem - powiedział Akiva. Gładził ją po włosach, muskał jej głowę, szyję i ramiona, z miłością i czule. - Gdybym wiedział, że on cię ocalił... Przytuliła go mocno. - Nie mogłam ci powiedzieć, że to ja - powiedziała Karou. - Przecież nie uwierzyłbyś. Nie wiedziałeś nic o wskrzeszaniu.

Przełknął ślinę i cicho powiedział: - Wiedziałem. - Co? Skąd? Wciąż stali razem w nogach łóżka. Karou była przytłoczona uczuciami. Kompletowanie wspomnień. Prosta, wielka radość z bycia z Akivą. Ciekawość skonfrontowana z zażyłością i... pustka. Jej ciało, siedemnastoletnia skóra, bezsprzecznie jej, ale jednocześnie nowa. Brak skrzydeł, praca ludzkich stóp z ich wszystkimi skomplikowanymi mięśniami, lekka jak wiatr głowa bez rogów. I jeszcze coś, jakby alarm, ostrzeżenie, świadomość, że jeszcze nie wszystko jest jasne. - Thiago - powiedział Akiva. - Lubił mówić, gdy... No... Gdy wygrywał. Powiedział mi wszystko. Karou nie mogła w to uwierzyć. Kolejne wspomnienie nabrało sensu: Wilk budzący się na stole, gdy ona - Karou - trzymała jego naznaczoną tatuażami dłoń w swoich rękach. Pewnie by ją zabił, pomyślała, gdyby nie Brimstone. Teraz rozumiała jego furię. Przez tyle lat ukrywał ją przed Thiagiem, a ona wpakowała mu się prosto w ręce. Które były dokładnie tak potworne, jak zapamiętała. Skuliła się. - Więc mogłam się z tobą pożegnać - powiedziała. - O niczym nie myślałam. Po prostu chciałam cię uwolnić. - Karou... - Już dobrze. Jesteśmy tutaj. - Wchłonęła jego zapach, który pamiętała, ciepły i dymny, i przesunęła ustami po jego szyi. Było dobrze. Akiva był żywy. Ona była żywa. Wszystko jeszcze przed nimi. Jej wędrujące po jego szyi usta dotarły do linii szczęki i przypominały ją sobie, odkrywały na nowo. W jego ramionach była tak miękka, jak zapamiętała, w ten cudowny sposób, w jaki dwa ciała mogą stopić się w jedno i wyeliminować zbędną przestrzeń. Odnalazła jego usta. Musiała przechylić do siebie jego głowę.

Dlaczego? Dlaczego... Akiva nie odwzajemniał pocałunku? Karou otworzyła oczy. Patrzył na nią. Nie namiętnie, tylko... z bólem. - Co? - spytała. - Co się dzieje? - Przyszło jej do głowy coś tak strasznego, że wypuściła go i zrobiła krok do tyłu, obejmując się ramionami. - Czy to dlatego, że nie jestem... czysta? Bo zostałam... odtworzona? Cokolwiek go dręczyło, jej pytanie tylko pogorszyło sprawę. - Nie - odpowiedział strapiony. - Jak mogłaś tak pomyśleć? Nie jestem Thiagiem. Obiecałaś, że będziesz pamiętać, Karou. Obiecałaś pamiętać, że cię kocham. - Więc co się dzieje? Dlaczego jesteś taki dziwny? - Gdybym wiedział... Och, Karou, gdybym wiedział, że Brimstone cię ocalił... - Przeczesał palcami włosy i zaczął chodzić po pokoju. Myślałem, że jest z nimi, przeciwko tobie i to było jeszcze gorsze, jego zdrada, bo wiem, że kochałaś go jak ojca... - Nie, Akivo. On jest taki jak my. On też pragnie pokoju. Pomoże nam... Jego mina uciszyła ją. Był taki bezradny. - Nie wiedziałem. Gdybym wiedział, Karou, uwierzyłbym w zbawienie. Nigdy... Nigdy nie zrobiłbym... Serce Karou zaczęło bić nierówno. Coś było bardzo, bardzo nie w porządku. Wiedziała o tym i bała się tego, nie chciała słyszeć, ale musiała to usłyszeć. - Czego byś nie zrobił? Czego, Akivo? Przerwał wędrówkę i stał tak, trzymając się za głowę. - W Pradze - zaczął, ale każde słowo przychodziło mu z trudem zapytałaś mnie, jak cię znalazłem. - Powiedziałeś, że to nie było trudne - przypomniała sobie Karou.

Sięgnął do kieszeni i wyciągnął pomięty kawałek papieru. Niechętnie go jej podał. - Co...? - zaczęła, ale zamilkła. Nie mogła zapanować nad drżeniem rąk, więc kiedy rozkładała papier, przedarła kartkę dokładnie pośrodku swojej twarzy. Trzymała teraz w dłoniach dwie połowy siebie i apel: „Uczciwego znalazcę proszę o zwrot". Była to strona z jej szkicownika, który zostawiła w sklepie Brimstone'a. W jednej chwili dotarła do niej powalająca prawda. Akiva mógł wejść w jego posiadanie tylko w jeden sposób. Ciężko łapała powietrze. Wszystko ułożyło się na swoim miejscu. Czarne odciski dłoni, niebieskie piekło, które pochłonęło przejścia i całą ich magię, kładąc kres interesowi Brimstone'a. Echo słów Akivy tłumaczyło, czemu tak się stało. Żeby zakończyć wojnę. Kiedy dawno temu marzyli razem o zakończeniu wojny, mieli na myśli zaprowadzenie pokoju. Ale przecież pokój nie był jedynym sposobem zakończenia wojny. Teraz to wiedziała. Thiago zdradził Akivie najgłębiej skrywany sekret chimer, bo wierzył, że umrze razem z nim, ale ona - ona - uwolniła go razem z ich tajemnicą. - Coś ty zrobił? - zapytała drżącym głosem, z niedowierzaniem. - Przepraszam - wyszeptał. Czarne odciski palców, błękitne piekło. Koniec wskrzeszania. Znaki na dłoniach Akivy - tych, które trzymały ją w tańcu, dotykały jej we śnie, w miłości, palce, które całowała i którym wybaczyła - znów były wyraźniejsze. Dłonie były ich pełne. - Nie! - krzyknęła. Słowo to rozbrzmiewało długo i błagalnie, a potem złapała go za ramiona, wbiła mu pa-

znokcie w skórę, chwyciła go i zmusiła, by na nią spojrzał. - Powiedz! krzyczała. Martwym głosem, wyrażającym czystą rozpacz i głęboki wstyd, Akiva powiedział: - Oni nie żyją, Karou. Jest za późno. Wszyscy nie żyją.

Epilog To była po prostu szczelina w niebie, w niczym nie przypominała sprytnych przejść Brimstone'a z systemem podwójnych drzwi, podpatrzonym w ptasich wolierach. Nie było drzwi ani straży. Jedyną ochronę stanowiły lokalizacja, wysoko nad górami Atlas, i rozmiar - była węższa niż skrzydło serafina. To niewiarygodne, że Razgutowi udało się znaleźć ją po tak długim czasie. Albo, pomyślała Karou, patrząc na to stworzenie, może nie aż tak niewiarygodne, bo najgorsze chwile potrafią zapisać się w pamięci głębiej niż jakakolwiek radość. Teraz rozumiała, czemu ból był ceną za magię: był potężniejszy niż szczęście. Niż wszystko. Niż nadzieja? Widziała stos płonący w Loramendi tak wyraźnie, jakby tam była: ciała chimer rzucone na pożarcie płomieniom jak skrawki szmat. I Akiva patrzący na to z wieży, wdychający popioły jej ludzi. Czuła ten popiół i wyobrażała sobie, że wciąż był na jego ciele, gdy go całowała. Ona pozwoliła mu dożyć do tego momentu.

Ale mimo to nie potrafiła go zabić, choć przecież sam przyniósł jej noże z mieszkania w Pradze i pewnie tylko upadłby na kolana, żeby jej to ułatwić. Zostawiła go, ale nawet po tym wszystkim odległość między nimi wydawała się być jak nieproporcjonalnie rozciągnięta kula. Ten dystans był zły. Pustka, która ją teraz wypełniała, bolała. Jakaś nieszczęsna część jej pragnęła zapomnieć o zdradzie Akivy i wrócić do tego, co było, do oszałamiającego szczęścia sprzed wielkiego upadku. - Idziesz? - zapytał Razgut, przeciskając się przez wyrwę między światami, tak że połowa jego ciała była już w przestrzeni Eretzu. Karou skinęła głową. Zniknął całkiem, a ona głęboko wciągnęła zapach surowego powietrza i zmobilizowała się do pójścia za nim. Szczęście nie istniało. Ale pod rozpaczą trwała nadzieja. Imię, które nadał jej Brimstone, nie było tylko kaprysem. To jeszcze nie koniec. ...ciąg dalszy nastąpi