Faust Ulexia - Corka ognia i krwi

Ulexia Faust

Córka ognia i krwi

Dla Mamy, za to, że jest, i za wszystko inne oraz dla Pani Anitki, która jest dla mnie podporą w życiu szkolnym.

KSIĘGA PIERWSZA SIEROCINIEC ŚW. HILDEGARDY

I W SIEROCIŃCU Zegar, który znajdował się w mrocznym, potężnym budynku sierocińca, wybijał dziewiątą. Mimo że o tej godzinie panowała już cisza nocna, w dziecięcej sypialni można było dostrzec dziewczynkę, siedzącą na parapecie z nogami podwiniętymi pod szyję, patrzącą swoimi wielkimi, migdałowymi oczami na olbrzymi, srebrzysty księżyc. Po chwili zupełnie zatopiła się w marzeniach. Teraz już nic nie mogło wyrwać jej z krainy wyobraźni, nawet donośny głos panny Matyldy, opiekunki sierocińca, który ogłaszał, by wszyscy niezwłocznie udali się do łóżek. Dziewczynka wyobrażała sobie, że lata na miotle i jest coraz bliżej, i bliżej księżyca… Nagle poczuła niespodziewany szturchaniec w bok. Odwróciła się od zaparowanej szyby i ujrzała trójkątną, wykrzywioną w lekki, ironiczny uśmieszek twarz swojej wychowawczyni. – Dzień dobry, to znaczy dobry wieczór… – wyjąkała speszona. – Obawiam się, że nie taki dobry, moja droga Nino – powiedziała panna Matylda. Teraz uśmiech zagościł na jej twarzy już na dobre.

Matylda Eliot była starą panną, prowadzącą wraz innymi współpracownikami sierociniec, w którym Nina mieszkała od dziecka. Wychowawczyni uwielbiała wieczorne przechadzki po korytarzach i zaglądanie do pokoi wychowanków. Nie robiła tego jednak z troski o nich, lecz z pośrednim lub bezpośrednim zamiarem wlepienia komuś uwagi na temat niewykonania jej poleceń. Nie tolerowała, gdy ktoś miał bujną wyobraźnię, dlatego nigdy nie lubiła Niny. Podczas jednej z wycieczek turystycznych – nad Morze Celtyckie, na którym położona była Wyspa Księżniczki Kamili o powierzchni zaledwie dwunastu kilometrów kwadratowych – przyłapała dziewczynkę na rozmowie z motylem. Ze zwykłym motylem! Kiedy zapytała, co robi, ta odpowiedziała, że rozmawia z bardzo miłą, kwiatową wróżką. Po tym incydencie panna Matylda zabroniła Ninie uczestniczyć przez jakiś czas w szkolnych wycieczkach. Jednak po interwencji dyrektora znów musiała się na nie zgodzić. Wśród wszystkich dzieci z sierocińca znalazłoby się jedynie kilkoro, które szczerze mogłyby powiedzieć, że darzą pannę Matyldę sympatią lub zaufaniem. Na pewno parę takich osób istniało, bo jak inaczej można było wyjaśnić fakt, że czasem panna Matylda wiedziała o uczniach o wiele rzeczy za dużo? Nina dalej siedziała na parapecie, lecz teraz starała się skupić całą swoją uwagę na nieznośnej nauczycielce.

Jednak pokusa patrzenia na bielutką bułeczkę za oknem była zbyt silna. Szczególnie podczas pełni czuła mocne oddziaływanie księżyca. Ukradkiem znów wyjrzała za okno. „Ostatni raz” – pomyślała. Przez chwilę miała wrażenie, że księżyc się do niej uśmiechnął z podziękowaniem. – Moja droga, dlaczego ty jeszcze jesteś na nogach? – zapytała panna Matylda. – Przecież przed chwilą prosiłam, by wszyscy znaleźli się niezwłocznie w łóżkach. – Przykro mi, proszę pani, ale nie słyszałam – bąknęła Nina. – Co więc przez ten czas robiłaś? Gdy weszłam do pokoju, wyglądałaś przez okno, jakbyś widziała tam góry złota! Możesz mi to wyjaśnić?! – wykrzyknęła panna Matylda. „Teraz już po mnie” – pomyślała Nina. Postanowiła się jednak nie poddawać. – Po prostu patrzyłam na księżyc, proszę pani. Lubię mu się przypatrywać. Jest taki… niesamowity. I tajemniczy – wypaliła bez zastanowienia, a w myślach dodała: „jak ja”. – Tylko tyle masz mi do powiedzenia, młoda damo? Nina przytaknęła z nadzieją w sercu, że ta nocna rozmowa z nauczycielką zakończy się tylko uwagą. Panna Matylda wpatrywała się w nią dłuższą chwilę takim spojrzeniem, iż dziewczynce wydawało się, że przewierca ją

wzrokiem. – Więc marsz do dyrektora – powiedziała nauczycielka. – Słucham, proszę pani? Do dyrektora? Ale dlaczego? Co ja takiego zrobiłam? – zapytała z niedowierzaniem Nina. – Zlekceważyłaś mój nakaz! A teraz marsz do dyrektora, i bez gadania! Dziewczynka poczuła w sobie bezgraniczną złość. Przede wszystkim do panny Matyldy, a potem do swoich rodziców. Dlaczego kazali zostawić ją w takim obskurnym miejscu, jakim był sierociniec św. Hildegardy? Kiedy szła korytarzem, zastanawiała się, kim byli jej rodzice, czym się zajmowali i dlaczego ją tu porzucili. Gdy wielokrotnie pytała o nich inne panie z sekcji „Przyjmowane dzieci i dane”, wzruszały tylko ramionami, mówiąc, że dwanaście lat temu podczas pewnego październikowego dnia znalazły ją pod drzwiami sierocińca. Niektóre czasem wspominały, że gdzieś w odległości jakichś czterystu metrów widziały oddalającą się kobietę z czerwonymi włosami, takimi jak Nina. Gdy dziewczynka chciała spytać o coś więcej, natychmiast mówiły: „Było ciemno, słaba widoczność”. Po czym odchodziły i zajmowały się swoimi sprawami. Nina wielokrotnie wyobrażała sobie różne rzeczy na temat swoich rodziców. Zmieniały się one z upływem lat.

Najbardziej lubiła marzyć, że jej matka jest księżniczką, której rodzice, czyli para królewska, nie pozwalają na związek ze skromnym, acz inteligentnym podróżnikiem, który kiedyś odwiedził dwór królewski. Zakochana królewna nie słucha rozkazów rodziny i potajemnie spotyka się z narzeczonym. Potem następuje zemsta złej królowej i podróżnik zostaje brutalnie rozdzielony z ukochaną, która rodzi jedyną córeczkę – Ninę. Kiedy królowa chce zabić dziewczynkę, matka oddaje ją do sierocińca, gdzie dziecko bezpiecznie dorasta. Gdy Nina mijała długi, szary, niekończący się korytarz, od czasu do czasu spoglądała spod czoła na zadowolone oblicze panny Matyldy. Teraz postanowiła skupić całą swoją uwagę nie na zwycięskim uśmiechu nauczycielki, lecz na jej blond włosach z szarymi pasemkami, upiętymi w wysoki kok. Nagle wyobraziła sobie, co by powiedział na to dyrektor, gdyby dodać im trochę koloru. Parsknęła na tę myśl śmiechem. Panna Matylda przeszyła ją wzrokiem. Dyrektor Brenn na początku swoich ponurych, nauczycielskich rządów zastrzegł sobie, że wszystko w sierocińcu będzie szare. Efektem były więc szare ściany, łóżka, pościele i inne akcesoria (nawet książki w bibliotece miały szare okładki). Wszystkie ubrania dzieci i pracowników sierocińca były szare. Ponadto podopieczni musieli ukrywać w specjalnych szarych pudełkach wszelkie kolorowe rzeczy przed wzrokiem wścibskich nauczy-

cieli, nazywanych pogardliwie „wąchaczami”. Po krótkiej chwili rozmyślań nad kolorami, Nina wybrała różowy, ponieważ była pewna, że w szarym gabinecie dyrektora na pewno będzie widoczny. W myślach powtarzała sobie tylko jedno życzenie: „I żeby jej włosy stały się różowe, tak właśnie, obrzydliwie różowe…”. Nadzieję na zmianę koloru włosów panny Matyldy przerwało energiczne pukanie nauczycielki do drzwi gabinetu dyrektora. Po usłyszeniu krótkiego „proszę!” pospiesznie weszły do środka. Nina była już tu nie raz i mogłaby przejść przez pokój dyrektora z zamkniętymi oczami, na nic nie wchodząc i niczego nie potrącając. Nad biurkiem Brenna wisiał portret św. Hildegardy, założycielki i patronki sierocińca. Była to starsza kobieta w okrągłych okularach na haczykowatym nosie i, oczywiście, w szarej sukni z małym dekoltem. Za biurkiem siedział dyrektor Brenn we własnej osobie, skrupulatnie coś notując. Powoli i z wielką niechęcią podniósł wzrok na pannę Matyldę, mechanicznie mówiąc: – Co tym razem Ma… Matyldo?! Co to ma być?! – W tym momencie jego wodniste oczy stały się wielkie jak dwie monety. Nina ze zdziwieniem patrzyła na całą sytuację. Co mogło go aż tak bardzo zaskoczyć? Natychmiast przyszła jej do głowy jedna bardzo szalona myśl. Zaraz jednak odepchnęła ją od siebie. Mimo wszystko nieznośna myśl znów szybko wypłynęła na powierzchnię, nie dając za wygraną. W końcu Nina z pesymistycznym nastawieniem

spojrzała w górę na włosy nauczycielki. Jej duże, migdałowe oczy stały się jeszcze większe. Nie mogła w to uwierzyć. Przecież to nie mogło się wydarzyć naprawdę! Kok panny Matyldy stał się obrzydliwie różowy, tak jak sobie życzyła Nina. Pani Matylda wydawała się zbita z tropu. Szyderczy uśmiech, który miała na twarzy, idąc korytarzem z Niną, zbladł. Po chwili z nieukrywanym zdziwieniem zapytała: – Dlaczego pan dyrektor tak na mnie patrzy? Czy coś jest nie tak? – Och, tak, Matyldo. Coś jest nie tak. Masz całkowitą rację. Czy na początku mojej kadencji nie ogłosiłem, że nie toleruję innych kolorów niż szary?! – Ogłosił pan, panie dyrektorze. – Wiec pytam po raz ostatni: co znaczy pani dzisiejsze zachowanie? – Powie mi pan wreszcie, o co w tym wszystkim chodzi, panie dyrektorze, czy nie?! – Chce pani wiedzieć? Dobrze, jeśli ma pani sklerozę, to w porządku – panna Matylda wydała się obrażona. – Zaraz, gdzie ja to podziałem… – dyrektor Brenn otworzył szybkim ruchem szufladę i zaczął w niej czegoś gorączkowo szukać. Panna Matylda spojrzała na Ninę z nieukrywaną złością. Dziewczynka udała, że tego nie zauważyła. Patrzyła teraz na dyrektora, który po kilku minutach znalazł to,

czego szukał. Było to zakurzone lusterko, które – być może – pamiętało jeszcze czasy św. Hildegardy. Nauczyciel wydał z siebie triumfalny okrzyk, wymachując znalezionym przedmiotem przed nosem panny Matyldy. Opiekunka chwyciła szybko lusterko w szarej oprawie i przyjrzała się dokładnie swojemu odbiciu. Jej twarz wydłużyła się gwałtownie. Kilkakrotnie przetarła jego taflę szarym rękawem sukni. Jednak nic to nie pomagało. Ninie zrobiło się jej żal. Ale tylko przez chwilę. Niespodziewanie panna Matylda wrzasnęła na całe gardło: – To na pewno wina tej małej wiedźmy! Rzuciła na mnie klątwę, bo się mści! Ja jej jeszcze pokażę, tak że się nie pozbiera… Dyrektor nie tolerował takiej skali dźwięków w swoim gabinecie. Nina pomyślała, że panna Matylda dobrze o tym wie. – Matyldo, skoro myślisz, że będę przymykał oczy na takie zachowanie, to się grubo mylisz! Jeśli ktoś tu zostanie ukarany, to wyłącznie ty i nikt inny! Rozumiesz? Panna Matylda łypnęła na niego groźnym wzrokiem. Burknęła coś cicho pod nosem. – Słucham? – zapytał dyrektor. Nauczycielka nie odpowiedziała, fuknęła tylko głośno nosem i wyszła z gabinetu. Nina i pan Brenn zostali sami. Po chwili Nina wracała już korytarzem do swojego pokoju. Dyrektor kazał jej iść spać. Sam natomiast został

w gabinecie – tłumaczył się, że ma dużo pracy. Nina powoli i cicho otworzyła drzwi pokoju. Nie chciała obudzić Angeliki, z którą go dzieliła, a która już od dawna na pewno smacznie spała. Dziewczynka poruszyła się przez sen, burząc tym samym układ czarnych, prostych włosów na poduszce. Nina odruchowo spojrzała przez okno. Właśnie zaczynał padać śnieg. „Wszystkiego najlepszego!” ‒ pomyślała sobie. Był bowiem trzynasty stycznia, czyli jej trzynaste urodziny. Mały niebieski zegar kurantowy na szafce nocnej Angeliki zagrał przerywaną melodyjkę. Nie dzwonił zbyt donośnie, jednak na tyle głośno, by jego właścicielka się obudziła. Angelika ziewnęła na cały głos i przetarła oczy rękoma. Odgarnęła swoje długie czarne włosy z czoła i spojrzała na Ninę zaspanymi, zielonymi oczami o odcieniu szmaragdu. Na początku sprawiała wrażenie osoby, która w ogóle nie wie, co tu robi. Nagle jakby coś sobie przypomniała. – Wszystkiego najlepszego, Nino! – zawołała, podbiegła do dziewczynki i mocno ją uścisnęła. – Dzięki, że pamiętałaś – szepnęła Nina przyduszona uściskiem przyjaciółki. – Wiesz, gdybym nie nastawiła sobie budzika, to pewnie bym zapomniała – zażartowała Angelika. – Mam dla ciebie niespodziankę. Zamknij oczy. Ej, ale nie pod-

glądaj! – powiedziała, gdy Nina spróbowała nieco uchylić powiekę. – Dziewczynka była bardzo ciekawa, jaki prezent kupiła jej przyjaciółka. – Możesz już otworzyć! Nina tylko czekała na ten dźwięk. Szybko poderwała się, aby zobaczyć, co miała zamiar podarować jej koleżanka. Prezentem okazała się malutka zawieszka na rzemyku. Wisiorek był filigranowym, zielonym żółwikiem, wysadzanym mikroskopijnymi, srebrnymi koralikami. Dziewczynka była wzruszona. Nikt oprócz Angeliki nie dał jej jeszcze nigdy żadnego prezentu. – Och, dziękuję! Jest wspaniały! – pokazała na małego żółwia. – Skąd to masz? – zapytała. – Miałam to na szyi, kiedy znalazła mnie sąsiadka… bo wiesz, moi rodzice mieli wypadek – wytłumaczyła koleżanka. – Dlatego się tu znalazłam. – Czy nie będzie ci trudno się z nim rozstać? Przecież to twoja jedyna pamiątka po nich. – Masz, trzymaj. Tobie o wiele bardziej się przyda. Tylko pamiętaj, schowaj go dobrze przed wąchaczami – mrugnęła porozumiewawczo okiem w stronę szarego pudełka spoczywającego pod łóżkiem Niny. Dziewczynka roześmiała się głośno na wspomnienie różowego koka panny Matyldy. Po krótkiej wymianie uśmiechów obie położyły się spać. Otulając się ciepłą pierzyną, zdążyły jeszcze usłyszeć

bardziej irytujący niż zwykle głos panny Matyldy, która sprzeczała się z Brennem. – Rany, co jej się mogło stać? – zapytała Angelika, wyglądając przez dziurkę od klucza na korytarz, którym akurat przechadzała się złowrogo panna Matylda. – I ciekawe, czemu nosi na głowie taki szary, obrzydliwy czepek! – Później ci to wszystko wyjaśnię. To długa historia – powiedziała Nina, po czym głośno ziewnęła.

II DZIWNY INCYDENT Nina natychmiast położyła się spać. Była zmęczona całonocnymi przeżyciami. Gdy tylko zasnęła, zaczęły dręczyć ją przedziwne sny. Śniło jej się, że leci na miotle w stronę księżyca. Zaraz jednak miotła się złamała. Zaczęła spadać w dół wąwozu. W locie złapała ją jakaś piękna, szlachetna istota o złotych skrzydłach i skórze. Delikatnie postawiła ją na ziemi, a następnie odleciała w swoją stronę. Nina zaczęła żałować, że nie zdążyła się jej przyjrzeć. Nagle skała pod jej nogami się osunęła. Znów zaczęła spadać. Z wielkiej góry o stromych stokach i płaskim szczycie, wyglądającej jak trapez, ktoś jej machał. Na początku myślała, że to Angelika, lecz postać była rozmazana i nie mogła zauważyć, kto to. Ale gdy wytężyła wzrok, zmieniła zdanie. Była to kobieta o czerwonych włosach. Czyżby to była…? Nie, to nie mogła być jej matka. A może jednak? Nagle poczuła potężny wstrząs, świadczący o tym, że wreszcie spadła. Jej uwagę przykuła mieniąca się nienaturalnym blaskiem szczelina, w której zobaczyła lazurytową bramę. Niespodziewanie się obudziła.

Dziewczynka oblana zimnym potem leżała na podłodze w swoim pokoju. Świat wirował wokół własnej osi. Przy niej klęczała Angelika. Nina starała się wstać. Plecy bolały ją niemiłosiernie. Spojrzała w górę. Musiała spaść z piętrowego łóżka. Ponownie spróbowała się podnieść. Angelika pomagała jej, jak tylko umiała. Widać huk musiał być na tyle głośny, że ją obudził. A współlokatorka Niny nie należała do osób, które mają lekki sen. Wzięła ją pod ramię i próbowała umieścić na swoim łóżku. Nina stęknęła głośno. Ból przeszywał jej plecy od góry do dołu. – Może wezwać pomoc? – spytała zatroskana. Nina przecząco pokręciła głową. „Weź się w garść!” – mówiła sobie w myślach. Zachichotała cicho. Jak można było spaść z piętrowego łóżka, z powodu jakiegoś głupiego snu? Teraz, mimo przeszywającego bólu, roześmiała się na dobre. Angelika spojrzała na nią z rosnącym niedowierzaniem. W tym momencie zaczęła się zastanawiać, czy przyjaciółka podczas swojego zderzenia z podłogą nie uderzyła się w głowę. Nina, jakby czytała jej w myślach, natychmiast rozwiała jej złe przeczucia, opowiadając swój sen oraz tłumacząc, co ją tak rozśmieszyło. Kiedy Angelice udało się już umieścić przyjaciółkę na łóżku, zapytała: – Jak myślisz, kim mogła być ta ruda kobieta? Nina od razu chciała podzielić się z przyjaciółką

swoimi podejrzeniami, ale coś zmusiło ją zachować je dla siebie. Właśnie to coś kazało dziewczynce powiedzieć: – Nie mam pojęcia. Angelika w milczeniu pokiwała tylko głową. Niespodziewanie Nina uświadomiła sobie jedną dziwną rzecz. Plecy już jej nie bolały. Poszła więc do łazienki, a zaskoczoną koleżankę zostawiła samą na podłodze. Może upadek nie był aż tak silny. Oglądając się dokładnie w lusterku, nie spostrzegła ani jednego siniaka. Wzruszyła ramionami, po czym wróciła do pokoju i razem z Angeliką udały się do jadalni, aby zjeść przepyszne śniadanie. Dziarskim krokiem zeszły na dół po krętych schodach, kierując się do ciemnych piwnic, gdzie znajdowała się stołówka. Kucharkami były dwie siostry – Banzela i Anna. Często chwaliły się przy innych nauczycielach, że ich prababka, także kucharka, pijała ze św. Hildegardą herbatę w jej osobistym gabineciku. Oczywiście, nikt w to nie wierzył. Nikt prócz nich samych. Banzela była przysadzistą brunetką o ciemnych oczach; lubiła nosić szare fartuchy i była bardziej opryskliwa niż siostra. Anna, jej całkowite przeciwieństwo, szczupła blondynka z jasnymi oczami, uwielbiała wprowadzać na stołówkę (oczywiście potajemnie) trochę koloru. Uśmiechała się do wszystkich i zazwyczaj dawała

ciasteczka na deser. Także i dziś, kiedy nakładały te okropne paskudztwa na talerze dzieci, można było usłyszeć ich rozmowy. – Och, Anno, gdyby nasza kochana prababcia Gertruda widziała, co się dzieje na tej nieszczęsnej stołówce, chyba wstałaby z grobu… – Razem z jej najlepszą przyjaciółką, zacną Hildą. Przecież wiesz, jak za sobą przepadały, Zelu… Po śmierci naszej kochanej Gertrudy Hildegarda z rozpaczy wstąpiła do zakonu… Choć według źródeł umiłowanej matki historii św. Hildegarda wstąpiła do zakonu z żalu po tragicznej śmierci ukochanego. Kiedy Nina i Angelika weszły do stołówki, natychmiast stanęły w kolejce po śniadanie. Nie było ono złe. Składało się z kilku małych bułeczek, dodatkowo Angelice udało się gdzieś zdobyć kawałek żółtego sera. Po szybko skończonym posiłku Nina zaobserwowała dziwne zamieszanie na dworze. Wraz z przyjaciółką pospiesznie wyjrzały przez okno. Serce Niny zaczęło bić mocniej. Czyżby panna Matylda zorganizowała jakąś wycieczkę? Zdarzało się to bardzo rzadko. Nina błyskawicznie pokonała kolejne stopnie schodów i szybko wybiegła na dziedziniec. Angelika, ponieważ częściowo nie miała wyjścia, pospieszyła za przyjaciółką. Na dziedzińcu było chłodno. Nina ciaśniej otuliła się

szarą narzutą, którą odruchowo zabrała z pokoju. Dzieci dobierały się w pary, aby łatwiej można było je policzyć. Jeśli wierzyć małemu Johnowi, stojącemu w parze ze swoją siostrą Margaret, celem wycieczki było pokazanie najmłodszym Lasu Edwarda – najbardziej zalesionego miejsca na całej powierzchni niewielkiej Wyspy Księżniczki Kamili (oraz, oczywiście, dowiedzenie się, że magiczne istoty nie istnieją). Ponieważ z Weness (miejsca, gdzie znajdował się sierociniec) widać już było las, szykowało się na to, że wycieczka nie będzie za długa, a zorganizowano ją tylko dlatego, aby móc zadowolić wyższych przełożonych sierocińca (jeszcze ważniejszych niż dyrektor Brenn). John jednak nie miał racji. Dzieci kierowały się na północny wschód, z czego można było wywnioskować, że najpierw odwiedzą Um. Um było kolejnym niewielkim miasteczkiem na wyspie, słynącym z corocznego festynu, na którym można było kupić amulety chroniące przed urokami i tym podobnymi rzeczami, w które panna Matylda wierzyła całym sercem i których z całego serca się obawiała. Być może dotyczyło to również dyrektora Brenna, choć on nie dzielił się z innymi swoimi przekonaniami. Las Edwarda zajmował prawie całą powierzchnię wysepki, a porośnięty był w większości gęstą i bujną roślinnością, gdzieniegdzie wyciętą, aby umożliwić jakiekolwiek przejście. Dzieci szły w parach, na czele z panią

Matyldą, która co chwila poganiała je, by szły szybciej, bo wszystkie produkty z promocji zostaną wykupione. W końcu dotarli na miejsce. Nina zauważyła, że bazar dopiero się rozkręca. Pełno tu było stoisk wróżbitek, iluzjonistów, zielarek i innych naciągaczy, zbijających fortunę na ludzkiej naiwności. Pani Matylda nagle zauważyła czerwoną czuprynę osoby, którą najchętniej wczoraj poćwiartowałaby jakimś tępym narzędziem… Ale dziś ma inny, mniej krwawy plan… – Nino!!! Natychmiast tu podejdź!!! Nina przez chwilę zastanawiała się, czego ta kobieta tym razem może od niej żądać. Dopiero w pewnym momencie przypomniała sobie wczorajszy incydent. Po plecach przeszły jej ciarki. Czego chce od niej Matylda? Zemsty? Przecież ten kok… Czy to możliwe, aby ona, trzynastoletnia dziewczyna, to zrobiła? Jak najwolniej podeszła do nauczycielki, rozmyślając, jak to się stało. – Lubisz coroczny kiermasz, prawda, Nino? Choć było to kłamstwo, dziewczynka potwierdziła, aby zadowolić wścibską nauczycielkę. – Czy coś się stało, proszę pani? – Matylda udała zaplanowane zdziwienie. – Dlaczego pytasz, Nino? Uważasz, że nie mogę cię do

siebie poprosić na słówko? Dziewczynka trochę się zawstydziła, ale tylko na chwilę. Poznała już mniej więcej plan opiekunki, ale mimo to postanowiła nie dać tego po sobie poznać. – Gdzie pójdziemy najpierw, proszę pani? – zapytała. Matylda wpadła na pewien pomysł. Nina pewnie jest czarownicą. Jak w takim razie mogłaby zmienić kolor jej włosów? Trzeba to sprawdzić jak najszybciej. Lepiej mieć to już za sobą. Do końca postanowiła udawać zatroskaną nauczycielkę. – Nino, wiesz pewnie, że magia jest bardzo niebezpieczna. – Oczywiście, proszę pani. – Więc… Nina westchnęła. – Nadal pani myśli, że to moja wina? Niby dlaczego tak się pani na mnie uwzięła? Tutaj złość Matyldy sięgnęła zenitu. Jak ta dziewczyna mogła pozwalać sobie na taki ton… i to w dodatku wobec nauczyciela? Cała Nina. To chyba jedyna osoba bez nazwiska w sierocińcu! Za każdym razem, kiedy Matylda wpisywała jakieś nazwisko w rejestr, w tym miejscu wypalała się kartka, a następnie pokazywały się dziwne symbole, a właściwie litery, układające się w jakieś niezrozumiałe słowa, których nawet historyk nie umiał od-

szyfrować. Już sam ten fakt był dziwny. Ogień pannie Matyldzie zawsze kojarzył się z czymś nie z tego świata. Z czymś złym i potwornym. Dopiero teraz nauczycielka uświadomiła sobie, jaki straszny błąd popełniła, zezwalając na przyjęcie małej Niny Bez Nazwiska dokładnie trzydziestego pierwszego października, o dwudziestej czwartej w nocy, trzynaście lat temu…

III WSPOMNIENIA PANNY MATYLDY Właśnie kończył się trzydziesty pierwszy października znany ze święta Halloween. Matylda Eliot wyjątkowo nie mogła dziś zasnąć. Od niedawna pracowała w sierocińcu św. Hildegardy. Może dlatego była tak podenerwowana. Z jakiegoś niejasnego dla niej samej powodu wstała z łóżka i wyjrzała przez okno. Ulica w Weness, na której znajdował się sierociniec, była spokojna i tylko gdzieniegdzie słychać było stukot spóźnionej dorożki. Matylda się wzdrygnęła. Dziś po zapadnięciu zmroku odczuwała niepokojący strach, choć sama nie wiedziała przed czym. Westchnęła. Została tu przyjęta trzy lata temu, gdy miała lat dwadzieścia cztery i nadal nie mogła się przyzwyczaić do swojej nowej pracy, tyle tylko, że już miała lat dwadzieścia siedem. Była wtedy młoda, a Joseph Brenn nie był jeszcze dyrektorem, tylko sekretarzem ówczesnego pryncypała Roberta Smitha. Miał dopiero trzydzieści sześć lat. I nawet jej się podobał… Ona jemu chyba też… Dobrze, że nikt nie wiedział o jej wieczornych wizytach. Związki między nauczycielami nie były zabronione jedynie dla małżeństw, ona zaś nie chciała jeszcze wychodzić za mąż. Czuła, że jest jeszcze za młoda.

Za szybą leżało mnóstwo śniegu, a jej oddech zostawiał parę wodną na szkle. W pomieszczeniu było zimno, a ona stała przy niedomykającym się oknie już jakiś kwadrans. Po pewnym czasie poszła do łazienki po cieplejsze ubranie, wzięła długi flanelowy szlafrok i otuliła nim ciasno odziane w bieliznę ciało. Ukradkiem spojrzała w lusterko. Kiedyś mogła podobać się mężczyznom… Miała długie, rozpuszczone jasnoblond włosy do ramion i duże szare oczy. Nie musiała nosić gorsetu. Uśmiechnęła się do swojego lustrzanego odbicia, ukazując rząd równych, białych zębów. Przypomniała sobie o jednej rzeczy. Otworzyła szafkę i wyciągnęła z niej chusteczkę, po czym starła jaskrawoczerwoną szminkę z warg. Lepiej, żeby dyrektor nie widział jej z pomalowanymi ustami. To nie wypadało. Ale on to uwielbiał. Ponownie wróciła do sypialni. On spał w najlepsze. Przykryła go kołdrą, aby było mu cieplej. Sama postanowiła nadal obserwować okno. Przeczuwała, że wydarzy się coś dziwnego. – Coś się stało? – zapytał ją nagle. Była zdziwiona, że się obudził. Widać jemu również udzieliła się ta dziwna, a w niektórych momentach straszna atmosfera. – Nie, nic – odrzekła z uśmiechem, próbując ukryć zmieszanie. – To czemu wstałaś?

– Nie wiem, tak po prostu… – Masz koszmary? Nie możesz spać? Co ci jest? – widać było, że jest zmartwiony. – Nie mam koszmarów, ale… dziwnie się czuję. To chyba przez to Halloween… On się tylko roześmiał, a po chwili odpowiedział: – Jesteś przewrażliwiona. Chodź spać. Spróbowała się uśmiechnąć. Miała zamiar zapomnieć o tym dziwnym uczuciu, kiedy zegar zaczął wybijać dwunastą. Zbladła. On też to zauważył, ale tylko zmarszczył brwi. Na dworze rozpętała się burza z piorunami, a na niebie pojawiły się dziwne czerwone ognie. Matylda mimo woli pisnęła, chowając się za dużą szafę. Brenn wstał. Choć próbował zachowywać się normalnie, wyczuła, że jest przestraszony. Wyszła z kryjówki i schowała się za nim. Wszyscy zebrali się na dziedzińcu. Widziała postacie Smitha i innych. Ale oni nie wychodzili. Bała się, wręcz trzęsła ze strachu. Nagle wszyscy, zasłaniając twarze, z powrotem uciekli do budynku sierocińca. Co się mogło wydarzyć? Brenn szybko otworzył okno i tak samo szybko je zamknął. Matylda wyczuła ostrą woń siarki i jakiegoś spalonego przedmiotu. A symbole na niebie nadal nie znikały. Nie, to były litery, tylko jakiegoś dziwnego alfabetu. Wtedy postanowiła je spisać, później zapyta historyka o ich znacze-

nie. I… zauważyła coś przed schodami do sierocińca. Jakiś tobołek… Dziecko? Teraz? Ubrała się szybko i wybiegła na dwór. Zdziwionego Brenna zostawiła samego w pokoju. W sierocińcu panowało zbyt duże zamieszanie, aby ktoś mógł ją zauważyć. Na zewnątrz okropnie cuchnęło, ale zakryła twarz rękawem i już zbliżała się do dziecka, gdy coś zauważyła. Albo kogoś. A może tylko jej się wydawało? Nie. To się do niej zbliżało! Złapała dziecko i zaczęła uciekać. Widmo przybliżało się do niej z nieludzką prędkością. Dopiero teraz zobaczyła jego dokładny wygląd. To była kobieta. Piękna i młoda, z płonącymi oczami i kaskadą włosów w kolorze szkarłatu, podobnie jak reszta odzienia. Postać chwyciła ją za rękę, szepcząc coś do ucha w dziwnym, gardłowym języku. Chciała powiedzieć, że nie rozumie, ale widmo przeszyło ją wzrokiem i machnęło dłonią w kierunku drzwi, a na schodach pojawił się wypalony ogniem napis: „NINA”. Kobieta wydała z siebie demoniczny dźwięk, którego Matylda nie zapomni do końca życia. Przypominał jakieś upiorne wycie, jakby śmiech, który za chwilę przeszedł w przykre łkanie, zawodzenie z powodu czegoś utraconego. Zjawa wrzasnęła kilka zdań w swoim ostrym języku, kierując alabastrową rękę w stronę nocnego, ciemnego

nieba, pokrytego dziwnymi znakami. Potem zaczęła się oddalać. Matylda chciała zawołać, zatrzymać ją, ale nagle ziemia się rozstąpiła, ukazując wysoką ciemnoniebieską bramę, która pochłonęła istotę, a zaraz potem zniknęła. To wszystko było straszne. Czuła, że nie może oddychać. Szybko wróciła do sierocińca. A potem… To już był tylko moment. Brenn został nowym dyrektorem, a ona od niego odeszła, gdyż nie chciała psuć mu kariery… Nina Bez Nazwiska była osobą o dziwnym charakterze. Gdy była mała, często pytała o rodziców, ale panna Matylda zabroniła mówić innym pracownikom o okolicznościach zjawienia się tutaj Niny. Wszyscy mówili, że nic nie widzieli. W końcu dziewczynka dała za wygraną. Matylda nigdy jej nie lubiła. Zbyt przypominała jej tamtą zjawę i… była po prostu dziwna. Taka mała, zamknięta w sobie istotka. Chociaż była ruda, to nie miała piegów. Ciekawe, dlaczego. Przecież większość rudych ludzi ma piegi. A zresztą jej odcień włosów nie był pomarańczowy. Przypominał bardziej czerwony, taki jak u tamtej kobiety. A Nina… była inna od wszystkich, choć Matylda nie umiała wyjaśnić tej inności. Po prostu taka już była. A Matylda stała się od tamtej chwili tą zgorzkniałą panną, jaką pozostaje do dzisiaj.

Dziewczynka radziła sobie dobrze na zajęciach, chociaż zawsze sprawiała wrażenie osoby pogrążonej w swoim świecie. Matylda odetchnęła z ulgą, gdy Nina zaprzyjaźniła się z Angeliką Alminav, dziewczynką znalezioną przez sąsiadkę samą w domu, obok zmasakrowanych ciał rodziców. Angelika była jej całkowitym przeciwieństwem: grzeczna, otwarta, potrafiła z każdym nawiązać kontakt. I prawie nigdy nie pytała o rodziców. Jedyną rzeczą, jaka jej po nich została, był wisiorek z małym, zielonym żółwiem. A Nina… Właśnie. Co zostawiła jej tamta straszna istota? Tajemnicę dotyczącą jej tożsamości? Pamiętała, że kiedy wpisywała dziewczynkę do rejestru dzieci, dokładnie wiedziała, jaką podać datę oraz inne dane. Kiedy dyrektor zapytał ją, skąd to wie, skłamała, że matka dziewczyny zostawiła list, ale obecnie zaginął on gdzieś w archiwum. Uzupełniła wszystko oprócz nazwiska. Za każdym razem, gdy chciała wpisać jakieś, obojętnie jakie, nazwisko, paliła się kartka. Nikt jej nie wierzył, dopóki wszyscy zebrani nie przekonali się o tym na własnej skórze. Na ich oczach papier zapalił się, wypalając dziurę w kartce, a przedtem na krótki czas pojawiały się tam ogniste litery, którym nawet nie zdążyła się nigdy dokładnie przyjrzeć. Tak więc pozostawała data urodzin: trzynasty stycznia. Matylda nigdy nie lubiła koziorożców i skorpionów.

Tak jak ogień kojarzyły jej się z czymś złym. Z czymś nie z tego świata. Z czymś strasznym i bezwzględnym. Z czymś, z czym lepiej się nie spotkać. A ona była panną: zarówno zodiakalną, jak i stanu cywilnego. Tak naprawdę bała się Niny. Czuła przed nią jakiś nieznany respekt. A najbardziej nie lubiła patrzeć jej w oczy. Nikt nie lubił. Nina po prostu przewiercała ludzi swoimi migdałowymi oczami w czarnej oprawie. Mimo to w jej spojrzeniu nigdy nie brakowało błysku inteligencji i bystrości. Matylda raczej nie zastanawiała się nad tym, co się WTEDY stało. Wolała po prostu nie wracać pamięcią do tamtych wydarzeń. Gdy teraz patrzyła na Ninę, uświadomiła sobie, jak bardzo dziewczynka jest podobna do tamtej istoty. Jednego była pewna. Tamta kobieta nie była człowiekiem. Ludzie nie mają takich ognistych oczu i szkarłatnych włosów… A Nina? Kim albo czym właściwie była? Na razie wolała tego nie wiedzieć. Obawiała się, że prawda może okazać się zbyt straszna nawet dla samej Niny…

IV FESTYN W UM Matylda wreszcie ocknęła się z rozmyślań. Nina stała wpatrzona w nią zdziwionym wzrokiem. Nauczycielka zaczęła się zastanawiać, czy dziewczynka czegoś się domyśliła. Może ten mały potworek nauczył się czytać ludziom w myślach? Skoro umie już zmieniać kolor ich włosów (myśląc o tym, zaczerwieniła się), to pewnie sprostałby i takiemu zadaniu. Matylda obmyśliła już plan zemsty. Postanowiła wykorzystać fakt, że są na festynie w Um. Zostawiła Ninę na chwilę w spokoju, tylko zwróciła się do dzieci: – Dzieci, zbiórka! Idziemy do wróżki Izoldy… Dzięki niej może dowiecie się czegoś nowego o sobie. Chodź, Nino! Z tobą pójdę tam osobiście… Matylda po prostu nie mogła wytrzymać z ciekawości. Miała zamiar upokorzyć dziewczynę tak mocno, jak tylko to było możliwe. Izolda była niezawodna w odkrywaniu czyjejś tożsamości, lecz nie tylko to potrafiła. Nina, jakby przeczuwając, co chce zrobić nauczycielka, próbowała się bronić: – Proszę pani, ale nie ma takiej potrzeby… Matylda przez chwilę udawała zastanowienie. Dobrze byłoby zrazić do Niny jej najlepszą przyjaciółkę – Angelikę.

– Angeliko, ty również z nami pójdziesz. Izolda była starszą kobietą o długich do pasa włosach ozdobionych kolorowymi wstążkami i różnymi ziołami, służącymi jako talizmany. Nina zaczęła się zastanawiać, jaki jest ich naturalny kolor, gdyż różnorodność barw na głowie nie pozwalała go określić. Angelika z zainteresowaniem rozglądała się po niezwykłym wnętrzu salonu, podczas gdy panna Matylda z ożywieniem opowiadała wróżce jakąś interesującą historię. Nina jeszcze raz dokładnie przyjrzała się kobiecie. Odczuwała jakąś dziwną chęć, aby to akurat jej zwierzyć się ze wszelkich wątpliwości, lecz Izolda, która najwyraźniej popadła już w jeden ze swoich dziwnych transów, zaczęła przepowiadać swą wróżbę: – To niezwykłe dziecko… – nagle otworzyła swoje i tak już duże oczy, wydając przeraźliwy, przeszywający pisk. – Co się stało, Izoldo? Czy wszystko w porządku? – zapytała przestraszona panna Matylda. Wyglądało na to, że Izolda przestała się kontrolować. Zaczęła mówić jakimś ostrym, gardłowym językiem, który zrozumiała tylko Nina. – To straszne… A więc to ona… Jednak żyje! Nie dopadli jej! Nina zaczęła się zastanawiać, co to wszystko może znaczyć. Niby dlaczego miałaby nie żyć i być taka wyjątkowa? I nawet jeśli, to kto chciałby ją zabić? Czy to tylko

złośliwy żart ze strony Izoldy i panny Matyldy? Ale… przecież to wszystko wyglądało tak naturalnie, że chyba Izolda nie mogła tego zaplanować. A może wróżbitka już ją skądś znała? Ją i jej przeznaczenie, a także sposób, w jaki się tu znalazła. Serce zabiło jej mocniej. Może Izolda wiedziała coś o rodzicach Niny? Ach, gdyby powiedziała jej chociaż, czy żyją. Tyle by wystarczyło. Nina nie do końca wierzyła w to, co mówiła o nich panna Matylda. Najbardziej wątpiła w stwierdzenie, że opiekunka nikogo wtedy nie widziała albo że w bardzo słabym oświetleniu zauważyła jakąś rudą kobietę. Zastanawiała się też, jaki cel miałoby kłamstwo Matyldy. Czemu ukrywała przed nią, jak znalazła się w sierocińcu św. Hildegardy? Nagle uświadomiła sobie, dlaczego Matylda i reszta sierocińca ją tak traktują. Bo się jej boją. Nina wzdrygnęła się na samą myśl o tym, co mogą sobie o niej myśleć. Czy uważają ją za coś złego, a nawet jeśli, to dlaczego? Przecież nie zrobiła niczego niewłaściwego (a przynajmniej starała się nie zrobić). Niczego oprócz niespodziewanej zmiany koloru włosów panny Matyldy. Do dziś zresztą nie wie, jak to się stało. Była bystrą osobą i wydawało jej się, że Matylda nie cierpi jej za coś jeszcze. Wpadła na to niedawno. Może za jakieś osobiste niepowodzenie, które wydarzyło się akurat podczas jej pobytu tutaj?

Otrząsnęła się z własnych rozmyślań i rozejrzała dookoła. Przestraszona Angelika wpatrywała się w Izoldę, która powoli zaczęła dochodzić do siebie. Matylda była w szoku. Podobnym dialektem mówiła do niej wtedy ta ruda kobieta. Czy one są spokrewnione? A może to ten sam rodzaj istot? Nie, to nie może być prawda. Izolda… W tym momencie Matylda dostała olśnienia. To Nina mogła użyć wszystkich swoich nikczemnych mocy i… opętać Izoldę, aby wygadywała takie głupoty. To z pewnością sprawka tej małej… Nie wiedziała, jak mogłaby nazwać Ninę, aby było to jak najbardziej zgodne z prawdą. Zdecydowała się nadać jej miano wiedźmy, nie wiedząc, z czym tak naprawdę ma do czynienia. Izolda popatrzyła na wszystko z rezerwą. Zgrywając idiotkę, uśmiechnęła się głupio, ukazując w uśmiechu nieco już pożółkłe ze starości zęby. Zaczęła tłumaczyć, jąkając się przy tym lekko: – To tylko trans, Matyldo. Przepraszam, jeśli was przestraszyłam. Ale nie mogłam zbyt wiele dowiedzieć się o tej dziewczynce. Jej aura… jest zbyt tajemnicza. Matylda nie dawała za wygraną. – A ten język? – Ach, więc to cię wystraszyło! To… – zachichotała głupkowato. – Mój narodowy język! Nie pochodzę z Wyspy Księżniczki Kamili…

Nina już chciała powiedzieć, co o tym myśli, kiedy Matylda uśmiechnęła się i rzekła: – Dziękujemy, Izoldo. Wiem, że masz wielu klientów, więc nie będziemy ci przeszkadzać. Wróżbitka odwzajemniła uśmiech, machając im na pożegnanie, gdy wychodziły z jej „salonu”. Matylda wręcz wyrzuciła Ninę z pracowni Izoldy. Następnie szybkim krokiem podążyła w stronę lasu, gdzie pół godziny później zarządziła zbiórkę. Ten czas akurat spędziły u wróżbitki. Dziewczynka była zdziwiona takim zachowaniem nauczycielki, choć po niej można się już było spodziewać wszystkiego. Angelika szła z tyłu w milczeniu, obserwując tę scenę. Opiekunka złapała Ninę za rękę i odwróciła ją siłą do siebie. – Jak śmiesz to robić w mojej obecności, ty… mały potworze?! Dziewczynka stała w osłupieniu, ze zdziwieniem wpatrując się w Matyldę. O co jej tym razem może chodzić? Nagle poczuła mocne pieczenie prawego policzka. Angelika wydała cichy pisk. W tym samym czasie niebo zasnuło się chmurami zwiastującymi burzę. Nie trzeba było długo czekać. Natychmiast, jak na zawołanie, zaczęło padać. Nina czuła się upokorzona. Dlaczego Matylda to zrobiła? Gdyby była winna, owszem, wiedziałaby, że ten po-

liczek jej się należał. Nie przychodziło jej do głowy cokolwiek, o co ta kobieta tym razem mogła mieć pretensje. Ściółka lasu powoli zaczęła zmieniać się w małe bagno. Nina była bliska płaczu. Nie z powodu bólu, tylko tego, jak wszyscy ją traktują. Właściwie… można powiedzieć, że nienawidzą jej nie wiadomo dlaczego. Czas dłużył się nieskończenie. Dziewczynce wydawało się, że stoi już tu wieczność. Jej czerwone włosy zmieniły się w mokre, przylegające do twarzy, cienkie kosmyki. A oczy… Zaczęła czuć w nich ogień. Krople deszczu spływały po owalnej twarzy, mieszając się ze łzami. Szara sukienka przykleiła się do jej ciała, podkreślając i tak już szczupłą sylwetkę. Czuła, że woda nalewa jej się do butów, mocząc skarpetki. Matylda szarpnęła ją ponownie i rozkazała iść do pozostałych grupy dzieci, stojących kilka metrów dalej za kępą wysokich drzew, zasłaniających widok. Gdy nauczycielka odeszła kilka kroków dalej, natychmiast podbiegła do niej Angelika, wyjmując przemoczoną deszczem, ale nieużywaną chusteczkę. Nina jednak nie miała zamiaru ocierać łez. Ogień w oczach stawał się coraz silniejszy. I nie tylko tam. Teraz czuła go już w całym ciele. Matylda odwróciła się w stronę dziewczynki, aby ją pospieszyć. To, co zobaczyła, doprowadziło ją niemal do utraty przytomności. Teraz jej najgorsze przypuszczenia się sprawdziły. Nina stała w deszczu, cała przemoczona,

ale… równocześnie biła z niej jakaś siła ognia, niszczycielskiego żywiołu. Z jej zawsze marzycielskich oczu bił żar, z jakim nigdy się jeszcze nie spotkała. Matylda mimowolnie odwróciła się i przyspieszyła kroku, chciała szybko oddalić się od Niny. Angelika wzięła dziewczynę pod rękę i obydwie ruszyły w stronę sierocińca św. Hildegardy. Szybko odnalazły pannę Matyldę z grupką dzieci, zadowolonych z mile spędzonego dnia, wolnego od nauki i szarości sierocińca. Razem z nimi weszły przez duże szare drzwi do budynku i zaraz skierowały się do sypialni. Nina podświadomie wyczuwała, że już niedługo stanie się coś strasznego…

V NIEPOTRZEBNA PROWOKACJA – Gdzie idziesz, ty… nikczemna dziewucho?! Nina ze złością odwróciła się za siebie. Ten głos mógł należeć tylko do jednej znienawidzonej osoby, która właśnie znów szarpnęła ją za ramię. Angelika stanęła przerażona. Zawsze słuchała się wszystkich nauczycieli i była przez wszystkich uwielbiana, w przeciwieństwie do Niny. Dziewczyna najchętniej rzuciłaby się na Matyldę i… no właśnie. Czuła w sobie jakieś dziwne uczucie, chęć zemsty, która jednak znacznie wykraczała poza ludzkie emocje… To było coś bardziej zaciekłego, coś, czego nie mógł czuć zwykły człowiek. A może Matylda miała rację, uważając ją za zło wcielone, cokolwiek to w jej rozumieniu znaczyło? Ten ogień w oczach… Jakiś niszczycielski płomień. Kolejny kuksaniec sprawił, że Nina wróciła myślami na ziemię. Czego tym razem chce od niej Matylda? – Może rzucanie czarów i uroków jest lepszym oraz ciekawszym zajęciem niż słuchanie moich wykładów – choć nigdy tego nie robiła, z pewnością byłoby to ciekawsze od nudnego ględzenia Matyldy. Wszystko było od

tego ciekawsze. – Ale ogłaszałam, że dziś przyjedzie rodzina po adopcję jednego z was. Ninie serce zabiło z radości, zaraz jednak się uspokoiło. Kto chciałby się nią zaopiekować? Odpowiedź była prosta. Nikt. Z pewnością nikt z wyspy, ponieważ panna Matylda prawdopodobnie zdążyła zepsuć jej opinię kłamstwami i plotkami. Nina nagle pobladła. Ale Angelika ma szanse. I to duże. To by znaczyło, że zostanie tu sama. No, nie sama! Z najwredniejszym człowiekiem pod słońcem – Matyldą Eliot. Zaczęła się zastanawiać, dlaczego ma w życiu takiego pecha. Opiekunka wrzeszczała na wszystkie dzieci przechodzące obok, każąc iść im do dużej sali, gdzie odbywały się uroczystości. Pomieszczenie było zakurzone, a ze ścian zwisały ogromne pajęczyny, które sprzątaczki usuwały w wielkim pośpiechu, narzekając na swoją pracę. Gdy Nina i Angelika również chciały pospieszyć za resztą dzieci, Matylda je zatrzymała. Zwróciła się do Niny przyjaciółki: – Ty, Angeliko, idź, a z Niną muszę porozmawiać na pewien temat, i to pilnie… Angelika posłała Ninie przestraszone spojrzenie, po czym zgodnie z rozkazem wychowawczyni poszła do sali. Matylda uśmiechnęła się słodko, sprawiając wrażenie miłej i troskliwej nauczycielki. Jednak jej zamiary były

zupełnie inne. – Nino, chodź ze mną do mojego gabinetu… – powiedziała głośniej, tak aby każdy z nauczycieli i dzieci przechodzących obok mógł ją podziwiać za dobre, wyrozumiałe serce i czyste zamiary wobec tego niewdzięcznego dziwoląga. Panna Matylda zdążyła już zarazić nienawiścią do Niny każdego mieszkańca sierocińca, ale sama nie ujawniła się przy tym jako wróg dziewczynki. Tak więc wszyscy w głębi serca współczuli pannie Matyldzie takiego ciężaru, jakim była opieka nad Niną. Nad Niną Bez Nazwiska. W sierocińcu brak nazwiska był oczywiście czymś dziwnym. Wszyscy je mieli oprócz Niny. Kiedyś dziewczynka pytała panie z różnych działów, dlaczego go nie ma. Dostrzegała wówczas w ich oczach jakiś błysk strachu, zapewne przed Matyldą, ale może i przed nią samą. Czy okoliczności, w jakich tu przybyła, były zupełne inne, niż mówiły? Ale dlaczego kłamały? Czy były aż tak straszne? A potem, jakby nigdy nic, odpowiadały, że są zbyt zajęte, aby wymyślić odpowiednie nazwisko dla takiej wyjątkowej osoby, jak ona. A za chwilę uśmiechały się słodko i mówiły, że mają dużo pracy. I Nina jak zawsze odchodziła z kwitkiem. Gabinet Matyldy znajdował się na drugim piętrze, obok sypialni dzieci, którymi miała się zajmować.

W oczach Niny zaczęły pojawiać się pierwsze łzy, ale szybko zamrugała, aby się ich pozbyć i nie wzbudzić niczyich podejrzeń. Musi być silna i nie może się poddać. Nie chciała, żeby wychowawczyni miała satysfakcję ze zwycięstwa nad nią. Matylda lekko otworzyła drzwi, przez cały ten czas sprawiając wrażenie miłej i uprzejmej opiekunki, która za wszelką cenę chce pomóc swojej wychowance. Nina podejrzewała jednak, że za drzwiami jej pokoju wszystko się zmieni. Oczywiście, na gorsze. I, niestety, miała rację… Gdy tylko Matylda je zamknęła, zaczęła się gehenna. – Ty mała wiedźmo! – wrzeszczała głośno, jednak na korytarzu nikt nie mógł tego usłyszeć, gdyż drzwi były podbite specjalnym dźwiękoszczelnym materiałem. Nina postanowiła być równie złośliwa, co nauczycielka. W końcu miała niewiele do stracenia. Choć pewnie nigdy nie dorówna w tej dziedzinie mentorce. – Czemu się akurat na mnie uwzięłaś? Co ja ci takiego zrobiłam? – powiedziała podniesionym głosem. Złamała już dwie główne zasady panny Matyldy. Pierwszą: zwróciła się do niej per ty. Drugą: nie mówiła służalczym i grzecznym tonem, jak przystało na dziecko, a tym bardziej dziewczynkę wychowującą się w sierocińcu św. Hildegardy. Poczuła mocne uderzenie w policzek, tym razem le-

wy. Ale była z tego powodu szczęśliwa. Przynajmniej udało jej się zirytować pannę Matyldę, i to nie na żarty. Opiekunka wpadła w furię, a spod jej szarego czepka wypadło niesforne różowe pasemko. Nina uśmiechnęła się ponownie, tym razem tak, aby Matylda mogła przypatrzyć się jej radości. A więc kolor jest długotrwały. Skoro nauczycielka uważa ją za zło, to może warto je zaprezentować? Prawdopodobnie to, że włosy Matyldy stały się różowe, wcale nie było przypadkiem, jak jej się na początku zdawało. Może naprawdę miała jakieś złowrogie moce, które powoli zaczyna opanowywać? Na początku ją to ucieszyło, ale potem przeraziło. Jednak teraz nie pora nad tym rozmyślać. Dzięki tym umiejętnościom, czy też bez nich, musi w jakiś sposób pokazać Matyldzie, że ma swoją godność. Tak jak poprzednio, musi skupić się na tym, co chce osiągnąć. W tym przypadku chodzi jej o nastraszenie Matyldy, co wcale nie jest takie proste, bo wychowawczyni już ochłonęła po pierwszym ataku furii i podeszła do okna, aby się uspokoić. Nina postanowiła w jakiś przerażający sposób zasunąć te szare, obrzydliwe, ciężkie kotary, by zasłonić pannie Matyldzie widok na szkolny dziedziniec. Przecież ta kobieta uwielbiała szary, powinna więc być zachwycona tym pomysłem… Będzie to tylko niewielka część tego, co można by nazwać zemstą za krzywdy, jakie zgotowała jej Matylda. Odetchnęła głęboko i skoncentrowała się na osią-

gnięciu celu siłą swojej woli. Kiedy zmieniała kolor włosom Matyldy, też myślała wyłącznie o nich. Skupiła więc wszystkie myśli na zasłonach. Ogień w oczach – który towarzyszył jej od momentu, kiedy bezbronna stała w deszczu, otrzymując policzek od Matyldy – znów dał o sobie znać. Jednak teraz był on bardziej niszczycielski, związany z uczuciem nieludzkiej zemsty. – Jak to robisz, mała jędzo? – zaczęła nagle Matylda. Nina postanowiła udawać głupią i traktować Matyldę w taki sam sposób, w jaki ona traktowała ją. Z pogardą. Z największą, na jaką mogła się tylko zdobyć. – Ale co robię, proszę pani? – zapytała specjalnie ze słodkim uśmieszkiem. Matylda kipiała ze złości, aż w końcu dała jej upust. – Dobrze wiesz, co! Nie udawaj głupiej, Nino! Jesteś zwykłą… – nie wiedziała, jak ją nazwać, lecz postanowiła dokończyć swoją wypowiedź, mimo że miała na końcu języka najgorsze i najbardziej okropne określenie, jakie przyszło jej na myśl. – Nie jesteś człowiekiem! Na początku Nina nie miała pojęcia, o co jej chodzi. Matylda zaś rozkręcała się coraz bardziej: – Ludzie nie mają takiego ognia i nienawiści w oczach, jak ty… ty… potworze! Płomień w oczach dziewczynki zwiększył się jeszcze

bardziej niż ostatnio. Nina wybuchła: – A ty? Mów za siebie, wredna, bezwzględna babo! Za co ty mnie masz?! Za rzecz, na której się wyżywasz, jak masz zły humor? Za co ty mnie nienawidzisz? Podaj mi jakiś powód, jeden wystarczy! Matylda była w szoku. Po prostu ją zatkało. Nikt nigdy nie zwracał się do niej w taki sposób! Jak ona śmiała?! Postanowiła nauczyć tę małą uprzejmości i szacunku dla starszych. Kiedy już się do niej zbliżała, pokonując swój gabinet, stało się coś niezwykłego. Coś, co na długo pozostanie w jej pamięci. Nina czuła, że za chwilę wydarzy się coś bardzo złego, i to na dodatek przez nią. Przestała nad sobą panować, a ogień, który długo dusiła w sobie, wreszcie się uwolnił. Poczuła w sobie zmianę. Stała się kimś lub czymś innym. Nauczycielka wpatrywała się w nią jak w coś strasznego i nieobliczalnego. Nina odniosła wrażenie, że dłużej tego nie wytrzyma. Matylda stwierdziła, że ta dziwna atmosfera w pokoju to z pewnością sprawka dziewczynki. To ona rozsiewała wokół tę złą aurę. Parsknęła. Szczerze powiedziawszy, nigdy nie lubiła zwracać się do niej po imieniu. Po pierwsze, nie zasługiwała swoim zachowaniem na ten przywilej. Po drugie, imię „Nina” było dziwne i krótkie, jakby ucięte. Kobieta była zwolenniczką nadawania dzieciom kilku, w dodatku długich imion po krewnych z bliskiej rodziny.

Sama nazywała się Matylda Maria Joanna Eliot. Magiczne sztuczki, które miały rzekomo przerażać. Ha! Ją – Matyldę, wieloletnią nauczycielkę i zasłużoną postać sierocińca św. Hildegardy? Skoro Nina myślała, że jej się uda, była zabawna, wręcz dziecinna! Opiekunka poczuła większą pewność siebie. Te różowe włosy to też z pewnością jakaś iluzja! Pewnie, gdy nie patrzyła, wylała jej na kok różową farbę, którą miała gdzieś ukrytą… Ostatnio nie dopuszczała do siebie myśli, że jej jednak nie miała, a to wszystkiemu winne było zwykłe, najzwyklejsze w świecie, drobne zaklęcie, a właściwie urok… Nieprzestraszona atmosferą panującą w pomieszczeniu zaczęła zmierzać w kierunku Niny stojącej w kącie. I wtedy stało się TO.

VI UKRYTA, NIEKONTROLOWANA I NIEBEZPIECZNA MOC Nina czuła TO wszystko i chciała TEMU zapobiec, ale przestała się kontrolować. Dokładnie tak samo, jak Izolda. Zrobiła chyba coś, co było niezależne od niej samej. Dopiero po TYM zaczęła się bać i zastanawiać, do czego jest zdolna. Gdy Matylda przemierzała swój długi gabinet, Nina krzyknęła ostrzegawczo: – Niech się pani nie zbliża! Na początku Matylda wzięła sobie jej przestrogę do serca, jednak po chwili stwierdziła, że dziewczyna sobie z niej żartuje, wykorzystując jej niedawny jeszcze strach przed Magią. Dzięki pomocy Banzeli i jeszcze jednej starszej przyjaciółki, które również nie lubiły Niny, zresztą jak większość personelu sierocińca, przedyskutowały wspólnie, w jaki sposób włosy mogły stać się różowe. Od tej pory Matylda przestała bać się Magii. Przynajmniej tak jej się zdawało. Spojrzała na Ninę. Czerwone, kręcone włosy w nieładzie, pojedyncze pasemka przyklejone do twarzy. Co to dziecko mogło niby zrobić? Chciała jak najszybciej

zapomnieć o jeszcze niedawnej trwodze odczuwanej przed Niną. O okolicznościach, w jakich tutaj trafiła. O tej kobiecie w szkarłatnej szacie. Jednym słowem… o wszystkim, co z Niną związane. Nagle zwróciła uwagę na oczy dziewczynki… Nie, to nie były jej oczy! Nina zawsze miała migdałowe tęczówki… A teraz… stały się szkarłatne. Przeraźliwie rubinowe. Zupełnie jak tamtej istoty… Żądne krwi, złowrogie. Jakże ona była do niej teraz podobna! Nauczycielka była przerażona, a co zwróciło jej uwagę, Nina chyba też. Może jej podopieczna nie robiła TEGO wszystkiego celowo? Nagle pomyślała o czymś strasznym. A jeśli dziewczyna została opętana? Za chwilę jednak odrzuciła tę myśl i wróciła do niej ta odważna Matylda, przekonywana przez Banzelę, myśląca: „Nie daj się zastraszyć smarkuli! Pewnie założyła specjalne soczewki, gdy nie patrzyłaś!”. Nina drżała, lecz nie ze strachu przed Matyldą, a przed samą sobą. Nic nie mogła już zrobić. Na wszystko było za późno. – Naprawdę… naprawdę nie wiem, co się może stać! Proszę mi uwierzyć! Nie kontroluję się! Opiekunka nie cofnęła się i stanęła z nią twarzą w twarz. – I co niby zrobisz, mały potworku? Nina pisnęła, głębiej wciskając się w kąt. Matylda

podniosła rękę, aby ją uderzyć. I wtedy krzyknęła. Ze strachu. Czy to, co zobaczyła, mogło ją aż tak przerazić? Teraz to Matylda była ofiarą. Ofiarą Niny. Tym razem to dziewczynka zaczęła się śmiać. Ale jakoś inaczej. Potworny chichot, jaki kiedyś już słyszała Matylda, powrócił do niej ze zdwojoną siłą, był zarówno wspomnieniem, jak i rzeczywistością. Jej samej było ciężko powiedzieć, czy teraz bała się bardziej, czy wcześniej. Przede wszystkim był to inny rodzaj trwogi. Wtedy po prostu bała się, widząc tę istotę, ale podświadomie wiedziała, że ona nic jej nie zrobi. Lecz teraz… Nina może chcieć się na niej zemścić za wszystko. Matylda poczuła ten sam zapach siarki, jaki czuła wtedy, trzydziestego pierwszego października. Chociaż nie… To było coś innego. Z przestrachem odwróciła się, wydając okrzyk przerażenia. Zasłony zajęły się ogniem. W mgnieniu oka strawił je doszczętnie niszczycielski, szkarłatnobursztynowy płomień. Mimo powagi sytuacji Nina stwierdziła, że szarość i czerwień pięknie ze sobą kontrastują. Nagle w płomieniach stanął pokój. A potem nastąpiła eksplozja. Z okien wyleciały szyby, roztrzaskując się na drobne kawałki. Matylda rzuciła się do drzwi. Mocno chwyciła klamkę, próbując je otworzyć. Na próżno. Ze strachem

i obrzydzeniem odskoczyła od wejścia, wydając cichy pisk. Klamka zmieniła się w obślizgłego węża, syczącego i pełznącego wprost w jej stronę. Był ciemnoniebieski, ze świecącymi, rubinowymi oczami i długim, ruchliwym jęzorem. Matylda cofała się coraz bardziej przerażona. Kiedy wąż chciał się na nią rzucić, by zatopić w niej swe ostre jadowite kły, pod wpływem jego ciężaru przepalona ogniem podłoga się zerwała. Mimo tego nie spadł. Gryząc własny ogon, sprawił, że wyrosły mu cztery łapy, z tego dwie tylne były szponami orła, a przednie lwa. On sam urósł do tak gigantycznych rozmiarów, że prawie wypełniał cały pokój. Ogon pod wpływem jadu zmienił się w ostry kolec skorpiona, którym machał na wszystkie strony, a szczególnie próbował trafić w Matyldę… Nina natomiast śmiała się ironicznie i szyderczo, tak jak zawsze reagowała na jej wytłumaczenia Matylda, z zadowoleniem oglądając rosnący w jej oczach strach. Zemsta się dopełniała. Jej słodka zemsta. Matylda, próbując ratować swoje zagrożone życie, uklękła, błagając o litość: – Proszę, nie! Przepraszam za wszystko, naprawdę! Nie zabijaj mnie, proszę! – płakała Matylda. Dziewczyna przestała się śmiać i zapytała zaskoczona: – Co powiedziałaś? Przez ten skwierczący ogień nie dosłyszałam! Panna Eliot wiedziała, że Nina usłyszała jej prośbę,

jednak chce ją upokorzyć. W duchu pomyślała sobie: „Dobrze mi tak, zasłużyłam sobie na to, traktując w ten sposób tę biedną dziewczynę z tajemniczą przeszłością. Nie powinnam była w ten sposób traktować tego dziecka”. Powtórzyła na głos swoją prośbę, prawie krzycząc: – Proszę cię, Nino! Nie rób mi krzywdy… Przepraszam cię za wszystko. Nina powiedziała coś w tym samym dziwnym języku, którym kiedyś przemówiła Izolda i zagadkowa czerwonowłosa istota. Matylda zawsze dostawała drgawek, słysząc chociażby słowo w tym języku i widząc dziwne symbole zapisane w swoim notesie, które pojawiły się na niebie trzydziestego pierwszego października, w Halloween, w dzień przybycia tutaj Niny. Od tej pory nic nie było już takie samo… Potwór jak na komendę zamarł w bezruchu, obserwując swoją młodą władczynię. Po jego pokornym zachowaniu wobec Niny Matylda wywnioskowała, że to coś jest w stanie spełnić każdą, nawet najbardziej niebezpieczną i wymagającą własnego poświęcenia zachciankę. Nina spojrzała z ironią na Matyldę. – I myślałaś, że to wystarczy? Parę słówek powiedzianych ze strachu? A więc myliłaś się, i to głęboko. Po tych słowach znów wybuchła salwą niekontrolowanego chichotu, który mroził krew w żyłach, dając ręką

znak bestii do ataku. Potwór ryknął i zamachnął się ogonem. Nina znów stała się sobą. Jej oczy przybrały dawny kolor. Otrząsnęła się przerażona. Potwór nadal wił się na podłodze, lekko zdezorientowany. Dziewczyna nie wiedziała jednak, jak odesłać go tam, skąd przyszedł. Zresztą nie miała zielonego pojęcia, gdzie jest jego miejsce. I wtedy poczuła mocne uderzenie w głowę. Znaczna część sufitu się zawaliła. Nina przewróciła się, tracąc świadomość, a stwór zniknął.

VII SZPITAL Nina wreszcie otworzyła oczy i zdezorientowana zaczęła zastanawiać się, gdzie się znajduje. Głowa okropnie ją bolała, a najgorsze było to, że nic nie pamiętała. Z trudem rozejrzała się wokoło. Zobaczyła siedzącą w nogach łóżka Angelikę. – Angelika? – wyszeptała zmęczona. Dziewczynka spojrzała na nią zaskoczona. – Och, Nino! Lekarze mówili, że najwcześniej odzyskasz świadomość za cztery dni, a ocknęłaś się po niecałych dwóch! Jak to możliwe? Mam wrażenie, że twój organizm regeneruje się szybciej niż u normalnego człowieka. Pamiętasz, jak spadłaś z łóżka? Po kilku minutach wstałaś z podłogi jakby nigdy nic. A teraz? Betonowy sufit spadł ci na głowę, Nino! – dziewczyna z niedowierzania pokręciła głową. – Jak to się mogło stać? – Angeliko… Ja… nic nie pamiętam… Koleżanka spojrzała na nią z lekkim strachem, ale zaraz wyrozumiale powiedziała: – Lekarze uprzedzili, że możesz nie mieć wspomnień z samego zdarzenia. Tak samo jak Matylda.

Nina osłupiała. – Jak kto? – Jak panna Matylda. Jej też nie pamiętasz? Nina roześmiała się cicho. Przecież tej jędzy nie można było zapomnieć, nawet przy najgorszym urazie mózgu! – Oczywiście, że jej nie zapomniałam! Bez przesady, Angeliko, nie mam sklerozy ani amnezji! Po prostu byłam zdziwiona, że chodzi o tę Matyldę. W ogóle sobie nie przypominam, żebym wtedy u niej była! I gdzie ja w ogóle jestem? Co się właściwie stało? Jakieś trzęsienie ziemi? Angelika przecząco pokręciła głową. – Znajdujesz się w sali szpitalnej sierocińca, pamiętasz, nazwałyśmy ją szpitalem, żeby było krócej! Nie, wybuchł ogromny pożar w jej gabinecie, a ona i ty straciłyście przytomność. Ja byłam kilka pięter niżej, ale słyszałam, że parę minut przedtem Matylda krzyczała, a potem płakała. Chyba się bała, że nie może wyjść, bo ogień zablokował drzwi. No, a później zawalił się sufit w jej gabinecie. I nie zgadniesz, kto wam ocalił życie! – Nie wiem… Nie mam zielonego pojęcia, ale zapewne ktoś, kto mnie tolerował. – Masz rację! Dyrektor Brenn chyba nawet cię trochę lubi. Nina puściła uwagę mimo uszu, a Angelika konty-

nuowała: – Ach, Nino! Kiedy tylko poczułam dym, razem z panią Samanthą pobiegłyśmy na piętro, gdzie stacjonuje Matylda! No i akurat trafiłyśmy na moment, gdy on cię już wyniósł i pobiegł po nią… – Dlaczego mi to akurat mówisz? – przerwała jej trochę niegrzecznie Nina, która była zmęczona, a na dodatek ból głowy nie ustępował. Choć na chwilę chciała odpocząć od wesołego szczebiotu Angeliki. – Nie powiedziałam ci najlepszego, Nino! – Angelika pochyliła się nad nią, po czym szepnęła najciszej, jak tylko potrafiła: – Gdybyś widziała, jak on ją trzymał i na nią patrzył! To było takie romantyczne! Cały sierociniec teraz opowiada plotki, że kiedyś byli razem! Nina zaczęła się głośno śmiać. Biedny Brenn! Jak on mógł wytrzymać z Matyldą! To było chyba niemożliwe. A może kiedyś była bardziej znośna? W każdym razie nie mogła się aż tak zmienić, więc może wcześniej była milsza dla bliskich sobie osób? Angelika popatrzyła na nią z pogardą. – Przestań, Nino! To takie romantyczne! Potrafię sobie wyobrazić całą historię, która mogłaby im się przydarzyć… Może to była miłość od pierwszego wejrzenia? Wypowiedź przyjaciółki sprawiła, że Nina zaczęła się śmiać jeszcze głośniej. Wybuchła po prostu salwą niekontrolowanego chichotu, który zwrócił uwagę lekarza, ma-

jącego akurat obchód. Angelika poczuła się dotknięta. – Jak możesz być taka złośliwa, Nino? Skąd wiesz, co ich tak naprawdę łączyło? Może to była wielka miłość, a ty nie potrafisz ich zrozumieć? – Och, nie, Angeliko, tego mi z pewnością nie wmówisz! Jeśli bardzo by się kochali, nigdy by się nie rozstali. Przyjaciółka silnie potrząsnęła głową. – Nie, nie, nie! Ja w to wierzę, Nino! Zaraz ci wszystko wytłumaczę… Nina ziewnęła, przerywając koleżance wykład. – Angeliko, dobrze ci radzę, napisz o tym opowiadanie i mi je jutro przynieś, dobrze? Nie chcę być niegrzeczna, ale naprawdę źle się czuję… Przyjaciółka zgodziła się chętnie, po czym zakończyła swoją wizytę. – Wiesz co, Nino? Masz dobry pomysł. Napiszę książkę, która zostanie bestsellerem i… wspomnę coś o tobie, dobrze? – Mhm. Kiedy wreszcie Angelika sobie poszła, Nina, mówiąc coś do siebie i chichocząc pod nosem, szybko usnęła. Obudziła się lekko wystraszona i dręczona złymi przeczuciami. Rozejrzała się czujnie dookoła. I nagle coś przykuło jej uwagę. Zaobserwowała jakiś biały parawan stojący

obok niej. Zaraz się jednak uspokoiła. To z pewnością Matylda. Może jest tu dopiero teraz, bo wcześniej była w pokoju Brenna. To, co mówiła jej Angelika, spowodowało, że uśmiechnęła się ponownie. Głowa już jej nie bolała. To znaczy, nie aż tak mocno, jak poprzednio. Na nocnej szafce leżał gruby brulion oprawiony w twardą okładkę. Zaciekawiona zapaliła małą nocną lampkę przy łóżku i obejrzała zeszyt. Na razie Angelika zdążyła napisać dedykację, wstęp i fragment pierwszego rozdziału zatytułowany „Prolog ”. Nina usiadła wygodnie i uważnie przyjrzała się stronie tytułowej. Amatorska pisarka, oprócz romantycznego – według niej – tytułu „Miłość w sierocińcu”, nie omieszkała zamieścić swojego imienia i nazwiska oraz rysunku o bliżej nieokreślonej treści. Litery Angeliki były duże i wyraźne, do czego zawsze przyczepiał się jej nauczyciel i przez co dostała złą ocenę z kaligrafii. Miała po prostu dobrze wyrobioną rękę, a to, że nie umiała pisać gotyckim pismem, to nie była jej wina! Te wszystkie zdobienia, zakrętasy i zawijasy były strasznie trudne do zapamiętania, a na dodatek pan Clarel był oschłym starym dziadkiem, który – oczywiście tak jak wszyscy – nienawidził Niny z całego serca i pokazywał to na każdym kroku. Zresztą demonstrowanie tego, że za nią nie przepadają, było tu czymś naturalnym. Od piwnic do strychu sierocińca zawsze i wszędzie można było usłyszeć komentarze typu:

– Och, to znowu ta dziwaczka! – gdy przechodziła korytarzem. – Nie mógłby jej ktoś zaadoptować, byłby spokój! – Ależ ona jest irytująca! Nie ma żadnego kontaktu z rówieśnikami… – szeptały nauczycielki. – Nina! Ziemia do Niny! Skoro się tak interesujesz przebywaniem na innych planetach, to powinnaś mieć dobre notowania z astronomii, prawda? Ale to jeszcze nie wszystko, nauczyciel czasem miał rację. Niekiedy naprawdę nie uważała, ale zdarzało jej się to bardzo rzadko. Bardziej wredni, na przykład Matylda, zwracali się do niej w dosyć „wyszukany” sposób: – Bez Nazwiska, patrz mi w oczy, gdy do ciebie mówię, nie rozglądaj się po kątach ani po sufitach! Nie ma już tam żadnych wróżek. Sprzątaczce udało się wczoraj wszystkie wymieść razem z pajęczynami! Na biologii, gdy mieli zajęcia w terenie, biolożka, poinformowana już doskonale przez Matyldę, potrafiła stanąć przy dziewczynce i wrzasnąć do ucha: – Bez Nazwiska! Czemu wpatrujesz się w tego kwiatka? Widzisz tam jakieś leśne duszki czy coś innego? Dziewczyno, jesteś nieznośna! Nie da się ciebie i twojego zachowania inaczej określić! Po prostu niemożliwa i tyle, nie wiem, jak inni z tobą wytrzymują! Na religii, kiedy była mowa o czymś złym, katechetka wpatrywała się w nią znacząco, a niektórzy mówili po ci-

chu, że ma rację. Jedyną panią, która ją lubiła, a przynajmniej sprawiała takie wrażenie, była Samantha Blue. Była ona także ulubioną nauczycielką Angeliki, zatrudnioną stosunkowo niedawno, bo kilka miesięcy temu. Uczyła historii i czasem zajęć o dziedzictwie kulturowym. Bardzo często opowiadała różne ciekawostki i mity, co Nina po prostu uwielbiała. Samantha miała około dwudziestu lat. Szara sukienka, którą nosiła, w ogóle do niej nie pasowała. Do jej temperamentu i humoru, jakim tryskała na co dzień, Nina wybrałaby jakiś czerwono–pomarańczowy strój, zapewne nieeuropejski, być może azjatycki, ze zdobieniem z żółtych koralików, które klekotałyby przy każdym jej ruchu, a więc prawie przez cały czas, bo była bardzo aktywną osobą. Miała ciemne, wesołe oczy, patrzące figlarnie na wszystko, co się wokół dzieje. Średniej długości blond włosy zaplatała w dwa warkocze, które jeszcze bardziej ją odmładzały i sprawiały, że przypominała uczennicę. Prawie zawsze na jej twarzy widoczne były dwa dołeczki w policzkach, a to dlatego, że przez cały czas chodziła uśmiechnięta i wesoła. Ninę zastanawiał fakt, czemu nie pokazywała się nigdy z żadnym mężczyzną. Przecież taka osoba, jak ona, musiała kogoś mieć!

W stosunku do dziewczynki Samantha zachowywała się tak samo, jak do wszystkich innych dzieci. Uśmiechała się i chwaliła przy każdej możliwej okazji. Nigdy nie wywoływała jej po nazwisku, a właściwie ze względu na jego brak, tylko imieniem, i to w uprzejmy sposób. Nina zdobywała u niej same pochwały, może dlatego, że uwielbiała te wszystkie opowieści mitologiczne, jakimi obsypywała ją panna Samantha. Oczywiście, nie była nigdy tak dobrze przygotowana do lekcji, jak Angelika, ale znała mity na pamięć i ich nauka nie sprawiała jej żadnego problemu. Uczyła się ich w kilkanaście minut, w przeciwieństwie do Angeliki, która wszystko dokładnie powtarzała na głos, co często irytowało Ninę. Dziewczynka westchnęła ciężko, po czym zabrała się do czytania wypracowania Angeliki, lecz przedtem zadała sobie jeszcze jedno proste pytanie: „Czy ja naprawdę jestem taka zła, jak wszyscy mówią?”. Kiedy się rozpłakała, głowa znowu zaczęła ją boleć, ale postanowiła zignorować ból. Nie miała już siły nadal tego dusić w sobie. Uczucie odrzucenia niszczyło ją od środka. Łkała długo, ale cicho. Nie chciała nikogo obudzić. Dobrze by było, gdyby zniknęła. Najlepiej na zawsze. Albo gdyby w ogóle nigdy się nie pojawiła. I wtedy coś sobie postanowiła. Nie może się poddać ani przejmować takimi osobami jak Matylda.

Musi być dzielna i silna. I nieugięta. Z zawziętością ponownie otworzyła brulion.

VIII NOCNA ZMORA Na pierwszej stronie ujrzała pisany dużymi literami tekst: Angelika Alminav „Miłość w sierocińcu” DEDYKACJA Tę książkę, a właściwie na razie opowiadanie, dedykuję mojej najlepszej przyjaciółce, Ninie, z którą dzielę swe troski, żale, smutki, ale również swe radości, a także moim rodzicom, którzy – niestety – nie będą mieli nigdy okazji przeczytać tego, co napiszę, gdyż – ku mojej rozpaczy – nie ma ich już na tym świecie, lecz gdyby byli tu obecni, z pewnością byliby ze mnie niezmiernie zadowoleni. WSTĘP Dlaczego miłość jest dla nas taka ważna? Ja, Angelika Alminav, postanowiłam się nad tym głęboko zastanowić i przedstawić przykład tego uczucia, które mnie urzekło. Na wszelki wypadek zmienię nazwiska i imiona, a także nazwy miejsc, w których dzieje się akcja. Lecz ludzie ci prawdopodobnie będą wiedzieć o sobie

i z taką nadzieją biorę długopis, to znaczy pióro moje wieczne i oby nieskończone, aby wyrazić wspomnienia swe oraz ulżyć sercu i umysłowi memu, kiedy historię ich pięknej miłości pozna świat, obecnie tak nieczuły na prawdziwe uczucia. Nina zaczęła ziewać. Angelika pisała strasznie ciężkim i skomplikowanym językiem, nad którym trzeba było długo się zastanawiać, aby go zrozumieć. Zaczęła bezwiednie zasypiać. Zeszyt wysunął się jej z ręki. Szczerze powiedziawszy, nie interesowało ją tak naprawdę to, co stworzyła przyjaciółka. Właściwie chciała tylko zobaczyć, czy napisała coś o niej, ale nie ujrzawszy żadnej, nawet najmniejszej wzmianki, zrezygnowana odłożyła zeszyt na szafkę i zgasiła lampkę nocną. Przed zaśnięciem myślała jeszcze, czy Angelika opisze ją w taki sposób, jak wszyscy, czyli w bardzo negatywny. Zamknęła oczy i pogrążyła się w swoich smętnych rozmyślaniach. Kolor sierocińca odpowiadał jej obecnemu nastrojowi. Myślała o sobie wiele razy i na różne sposoby. Zastanawiała się, jak by było miło, gdyby miała nazwisko i była lubiana przez wszystkich wokół, na przykład tak jak Angelika. I wtedy przyszła jej do głowy straszna myśl. A jeśli Angelika przestanie ją lubić? Zostanie sama, wykpiwana jeszcze bardziej przez wszystkich dookoła. Nie może do tego dopuścić! To byłoby okropne.

Czuła, że zaczęły jej się kleić powieki, ale mimo to nie przestawała rozmyślać o sobie i swoim pochodzeniu. W pewnym momencie usłyszała ciężki, przerywany oddech Matyldy leżącej tuż obok za białym parawanem. Na początku go zignorowała, potem jednak baczniej się w niego wsłuchała. Lekko poirytowana wstała, a raczej zwlokła się z łóżka. Nie musiała zapalać lampki, gdyż właśnie na niebie z chmur wyłonił się księżyc w lisiej czapie. Rozejrzała się dookoła. Nie było nikogo, kogo mogłaby zawołać, aby sprawdzić, co się dzieje z Matyldą. Delikatnie odsłoniła parawan i pisnęła na widok tego, co zobaczyła. Na łóżku Matyldy, a dokładnie na jej piersi, siedziało coś strasznego. Jakiś potwór usadowił się tam wygodnie, przyciskając kolanami miejsce, gdzie znajdowały się płuca. Stwór siedział tyłem, więc nie zauważył stojącej za nim Niny. Gdyby nie oświetlały go promienie księżyca, Nina pewnie też by go nie zauważyła, lecz dzięki nim mogła bez trudu stwierdzić, że jest to coś koloru czarnego, włochate i zapewne niebezpieczne. Popatrzyła na Matyldę, która dusiła się i nie potrafiła zaczerpnąć tchu. Spała głęboko, co pewnie było zasługą stwora, który nie chciał, by jego ofiara obudziła się i wołała o pomoc. Istota podciągnęła do góry swe długie nogi i objęła je rękami, sadowiąc się bokiem, w taki sposób, że Nina mo-

gła zobaczyć jej twarz. Była nieproporcjonalna w stosunku do reszty ciała, z wystającymi pożółkłymi zębami i przenikliwymi, czarnymi jak dwa węgle oczami. Wreszcie ujrzała Ninę i wydała z siebie okropny dźwięk, mrożący krew w żyłach, przypominający syczenie albo bulgotanie wody. Jakiś gardłowy wrzask. Nina się wzdrygnęła. Bestia nie dostrzegła jednak żadnego zagrożenia z jej strony i jeszcze mocniej przycisnęła Matyldę… Dziewczynka uświadomiła sobie, że to musi być zmora. Nocna mara przychodząca dusić po zmierzchu ludzi. Powinna zebrać ją do butelki i utopić albo spalić, ale było to niemożliwe. Więc co miała zrobić? Matylda chyba ocknęła się na krótki czas, bo próbowała wyszeptać: – Zabierz to coś… ty potrafisz… masz nad nią władzę… Potem jej głowa znów osunęła się na poduszkę. Nina zaczęła gorączkowo myśleć. Matylda była wredna, ale to nie powód, żeby pozwolić jej cierpieć przez tego potwora. Zresztą kiedyś podsłuchała, że to ona wzięła ją do sierocińca. Postanowiła jej się w jakiś sposób za to odwdzięczyć. Podeszła bliżej i przyjrzała się potworowi, który po kilku minutach odwrócił głowę, jednak nie miał zamiaru zmienić miejsca. Nina chciała przekręcić Matyldę na bok, gdyż leżała ona na wznak, co ułatwiało stworowi wyko-

nanie swojego zadania. Ale gdy tylko próbowała się zbliżyć, wysuwał swoją długą nogę i usiłował ją kopnąć. Zdesperowana w końcu wrzasnęła: – Odejdź stąd! Precz natychmiast! Zadowolony tylko wyszczerzył kły i wydał dźwięk zbliżony do wrzącej wody. Śmiał się z niej, nie miała najmniejszej wątpliwości co do jego intencji. Wtedy coś sobie uświadomiła. Gardłowy język, wydawany przez Izoldę… Ona go zrozumiała, więc zapewne potrafi się w nim porozumieć… Ale w jaki sposób było to możliwe? Przecież nigdy się nim nie posługiwała. Postanowiła jednak spróbować. Wydawało jej się, że chciała go użyć wtedy w lesie, spoliczkowana przez Matyldę, więc… wystarczy, żeby się zdenerwować, ale mocno. Zrobiła kilka głębszych oddechów, a zdziwiony stwór tylko się w nią wpatrywał. I wtedy coś sobie uświadomiła. To ONA spowodowała ten pożar w gabinecie Matyldy. Potrafiła panować w jakiś nadprzyrodzony sposób nad ogniem! No, może nie panować, tylko go używać. Ale czy tylko nad nim? A co ze zmianą koloru włosów Matyldy? Teraz jest zdenerwowana. Ten stwór się z niej śmiał, bo to bez wątpienia był śmiech. Jak on miał czelność to

zrobić? Z jej gardła wydobył się cichy warkot, który na pewno usłyszał, bo spojrzał na nią zaciekawiony. Jednak w jego zachowaniu dostrzegła też coś jeszcze. Czyżby strach przed nią samą? Znowu poczuła w sobie ten ogień, teraz jednak panowała nad nim znacznie lepiej niż ostatnio… Spróbowała wypowiedzieć jakieś słowa, ale głos ugrzązł jej w gardle. Istota ponownie się zaśmiała z jej nieudanych wysiłków, co jeszcze bardziej ją zirytowało. Wrzasnęła nagle gardłowym językiem, który wreszcie z siebie uwolniła: – ZAMKNIJ SIĘ, NĘDZNA KREATURO! Doznała dziwnego wrażenia, jej oczy chyba zmieniły kolor, w każdym razie widziała wyraźniej i… tak jakby inaczej. Przejrzała się w lustrzanej podłodze. Rzeczywiście, miała rację. Tęczówki stały się szkarłatne i teraz ich kolor komponował się z włosami, które miały taką barwę od urodzenia. Nareszcie przypomniała sobie to wszystko, co wydarzyło się u Matyldy… Była zadowolona ze swojego postępu. Stwór wrzasnął ze strachu, coś sobie uświadamiając.Zaczął tłumaczyć się tym samym dialektem: – Pani, wybacz mi… To się naprawdę nie powtórzy… Ale nie rób mi nic złego, błagam! Twoja matka by mi darowała… Po tych słowach zniknął tak niespodziewanie, jak się pojawił. Jednak pytania i wątpliwości Niny nie zniknęły,

a jedynie się nasiliły. Dlaczego nazwał ją „panią”? Była pewna, że nie chodziło o formę grzecznościową, a o jakiś tytuł, jakby był jej sługą. I skąd zmora mogła znać jej matkę? Przecież… mara była… zła. Należała do istot magicznych, które robiły ludziom krzywdę. Jej matka nie mogła mieć z nią nic wspólnego, a tym bardziej ona. Jakiś złośliwy głosik w jej głowie odezwał się cicho: „A skąd wiesz, że jesteś dobra?”, lecz szybko go zignorowała. Nie chciała dopuszczać do siebie takiej myśli. Matylda ocknęła się, łapczywie łapiąc oddech. Spojrzała na Ninę i wyszeptała jedno słowo: – Przepraszam cię, Nino… Byłam dla ciebie czasami taka złośliwa… Co ja mówię! Zawsze. Przez cały czas. Tak mi przykro… – W porządku. Nie gniewam się. Ja także panią przepraszam. Błysk w oku Matyldy pokazał, że ona też przypomniała sobie co nieco z tego incydentu w gabinecie. – To dobrze. Dziękuję za uratowanie życia. Te potwory się ciebie słuchają! To niesamowite. Nina przełknęła ślinę i rzekła: – A pani wie, dlaczego. Było to raczej stwierdzenie niż pytanie, a Matylda nic nie odpowiedziała, spuszczając tylko wzrok.

– Dobranoc, proszę pani. – Dobranoc, Nino. I nie mów o tym nikomu, dobrze? Dziewczynka pokiwała tylko głową i już chciała pójść do swojego łóżka, kiedy Matylda powiedziała cicho: – Jest jeszcze coś… Mogłabyś? – wskazała na włosy. – Ach, o to chodzi! – natychmiast zrozumiała Nina. Szybko skupiła się na obiekcie, w tym przypadku na włosach wychowawczyni, by po chwili znów stały się koloru blond, z szarymi pasemkami tu i ówdzie.

IX WEZWANIE DO DYREKTORA Następnego dnia Ninę odwiedziła Angelika i już od progu zapytała: – Nino, czytałaś moją powieść? – Ty to nazywasz powieścią? To zapytanie bardzo ją zdenerwowało, więc Nina nie zdziwiła się, kiedy koleżanka wybuchła: – Nino, jak możesz nie rozumieć takiego pięknego opowiadania?! Jesteś pozbawiona ludzkich uczuć! Skąd wiesz, jak poznali się twoi rodzice? Nina zbladła. – Wyobraź sobie, że nie wiem, w przeciwieństwie do ciebie, i pewnie nigdy się tego nie dowiem! – Nino, przepraszam! Nie chciałam cię urazić! – To właśnie ci się udało. Idź do pokoju i pisz swoją powieść! – parsknęła sarkastycznie. Angelika spojrzała po sobie zawstydzona, szepcząc jeszcze cicho: – Przepraszam… Po czym wyszła, zostawiając Ninę samą. Matylda

wróciła już do udzielania lekcji, ale lekarz powiedział jej, żeby się nie przemęczała, przynajmniej na razie. Tymczasem Ninie kazał jeszcze poleżeć kilka dni w łóżku, choć czuła się już zupełnie dobrze, a głowa przestała ją w końcu boleć. Przez cały czas rozmyślała o tym, co powiedziała zmora. Tamta rozmowa zapadnie jej na długo w pamięci. Kim byli jej rodzice? Ta myśl nie dawała jej spokoju. Czy ona odziedziczyła po nich te wszystkie moce? Na lekcjach panny Samanthy wielokrotnie słyszała o czarownicach i czarodziejach, częściej o tych pierwszych, ale czy ona była jedną z nich? A może była czymś gorszym i potężniejszym? Sierociniec należał do katolickich placówek, więc rozmowa o magicznych istotach z kimś innym niż z panną Samanthą była dosyć niebezpieczna. Nina chciała dowiedzieć się czegoś o sobie, po prostu czuła, że nie wytrzyma, jeśli nie pozna prawdy. I wkrótce jej życzenie miało się spełnić… Kiedy wreszcie lekarz pozwolił jej opuścić salę szpitalną, natychmiast pospieszyła do pokoju Samanthy, która akurat, a raczej jak zwykle, była nieobecna. Pewnie znów spędzała swój wolny czas na dworze. Nina chciała zapytać o kilka nowych istot mitologicznych, ale stała tam już jakieś kilkanaście minut, więc zrezygnowana udała się do biblioteki.

Było to duże pomieszczenie, z wieloma regałami i ogromnymi, zakurzonymi książkami. Niektóre okładki były oprawione w imitację skóry. Oczywiście, każda z nich była szara, jak atmosfera i życzliwość panujące w sierocińcu. Nina natychmiast ruszyła do sekcji: „Fantasy i mitologia”. Stanęła przy niewielkiej drewnianej półce, zniszczonej przez wiek i korniki, których nikt nie miał zamiaru się na razie pozbywać. Wyciągnęła swoją delikatną dłoń i wodząc palcem po tytułach, próbowała znaleźć coś odpowiedniego dla siebie. Na próżno. Gdy zapytała panią bibliotekarkę, dowiedziała się, że wszystkie książki dotyczące folkloru i kultury ludów zostały wypożyczone przez pannę Samanthę. Zdenerwowana wróciła do swojego pokoju, który dzieliła z Angeliką. Wcześniej było inaczej, spały we wspólnej sypialni, ale od tej pory dzieci w sierocińcu św. Hildegardy nie przybywało, a że był to dosyć potężny budynek, postanowiono rozdzielić pokoje między jego dotychczasowych mieszkańców. Zastała Angelikę siedzącą przy biurku i zawzięcie piszącą swoją książkę. Nawet nie zwróciła uwagi na wchodzącą do pokoju Ninę. Dopiero kiedy ta stanęła nad nią i zaczęła obserwować ją przez ramię, Angelika zauważyła obecność przyjaciółki. – Och, witaj, Nino! Miło cię widzieć. Panna Samantha

zaczęła się o ciebie martwić i powiedziała, to znaczy zaproponowała, że cię odwiedzi… Ale oświadczyłam jej, że być może już niedługo wrócisz i się z nią spotkasz! To byłoby cudowne, przecież lubisz Samanthę, prawda? – Chciałam ją dzisiaj odwiedzić, ale pokój był zamknięty. – Ach, ona dzisiaj wybrała się do miasta na zakupy. – Na zakupy? Po co? Przecież chyba nie będzie kupować jedzenia, tym się zajmuje Anna! Angelika poczuła się niezręcznie. Nina doszła do wniosku, że koleżanka coś przed nią ukrywa. Spojrzała przyjaciółce uważnie w zielone oczy. – Nie patrz na mnie w taki sposób, wiesz, że mam problem, aby wytrzymać! – syknęła Angelika. – Przyznaj się, co z nią knujesz? – Nie, to ma być niespodzianka… O rany, ale nie wytrzymam! No nie, przecież muszę. Jutro się dowiesz, Nino! Zrezygnowana Nina powiedziała jej „dobranoc”, po czym położyła się spać. I znowu coś jej się przyśniło. Wołał ją jakiś damski szept. A było to wołanie bardzo tęskne. Głos w kółko powtarzał jej imię, a potem poczuła jakiś delikatny dotyk na policzku. Obudziła się szybko i zlana potem rozejrzała się po pokoju. Jednak, ku jej zdziwieniu, niczego nie dostrzegła. Była tu sama z Angeliką i nikogo więcej.

Czyżby? Miała wrażenie, że wyczuwała obecność jakiejś istoty, lecz nie miała pojęcia, czego lub kogo. Przełknęła ślinę i odetchnęła głęboko. Choć ułożyła głowę na poduszce, nie zasnęła już do rana. Ten głos… Czyżby matka? Jej matka… Kimkolwiek była, dlaczego ją porzuciła? Czyżby ktoś ją do tego zmusił, czy zrobiła to z własnej woli? Nie mogła czy nie chciała jej wychować? Jak wyglądała? Czy ona jest podobna do matki, czy bardziej do ojca, którego też nigdy nie poznała? Czy może pół na pół? A z charakteru? Te wszystkie i inne pytania kłębiły się w głowie Niny jak złośliwe muchy, nie dając spokoju ani wytchnienia. Spojrzała na łóżko Angeliki, w którym ta smacznie spała. Czy miała jakieś sny? Ona przynajmniej wiedziała, kim byli jej rodzice i jak wyglądali. Ich sąsiadka dała kiedyś dziewczynce ich zdjęcie, które ta oprawiła we własnoręcznie wykonaną ramkę. Angelika była strasznie podobna do matki. Oczy, włosy i uśmiech – były identyczne. A Nina? Co odziedziczyła po swoich rodzicach? Angelika dostała chociaż mały wisiorek z żółwikiem, ona tylko niezliczone tajemnice i sekrety, których poznanie mogło ją zniszczyć. Czuła to w głębi serca. Spojrzała na zegarek Angeliki. Była piąta rano i właśnie zaczynało świtać. Dwunasty kwietnia powinien być dla niej szczęśliwym dniem, może dlatego, że dziś

miała poznać niespodziankę przygotowaną przez Angelikę, a ponadto w środy większość lekcji była prowadzona przez Samanthę. Choć zawsze wstawała o szóstej, bo zajęcia zaczynały się o siódmej, dziś zrobiła to już teraz. Po cichu ubrała się i przeszła przez pokój. Podeszła do okna, które szeroko otworzyła. Orzeźwiło ją świeże, rześkie powietrze. Lekki wietrzyk wdarł się do środka, rozwiewając włosy. Popatrzyła na zachodnią linię brzegową Wyspy Księżniczki Kamili. Sierociniec znajdował się około pięciuset metrów od plaży, więc spokojnie mogła zobaczyć Morze Celtyckie w całej swojej okazałości. Dziś było wyjątkowo wzburzone i ciemne. Pewnie znowu zanosiło się na sztorm. Westchnęła i zamknęła okno, co było dużo cięższe od jego otwarcia. Sięgnęła za kołnierz i wyjęła mały wisiorek przedstawiający żółwika. Podarunek od Angeliki na urodziny. Trzynaste, obchodzone trzynastego stycznia. Właśnie. Teraz coś sobie uświadomiła. Wszystko rozpoczęło się, odkąd je skończyła! To wtedy zaczęły pojawiać się te wszystkie nieznane moce, z którymi nie miała wcześniej problemu. Aby zabić czas, krążyła po pokoju. Nudziła się niezmiernie. W końcu usiadła na swoim łóżku i sięgnęła po „powieść” Angeliki. Koleżanka pisała już – oczywiście – drugi rozdział, w którym opowiadała historię miłości od pierwszego wejrzenia Matyldy i Brenna. Ziewnęła. Nie

była zdziwiona, kiedy głowa ze zmęczenia osunęła się na zeszyt. Zamknęła oczy i na chwilę przysnęła. Obudziła się za jakieś pół godziny jeszcze bardziej wyczerpana niż przedtem. Miała wrażenie, że nie wstanie z krzesełka. W ogóle nie mogła się ruszyć. W głowie czuła mętlik i nie potrafiła zebrać myśli. Kiedy ponownie zapadła w sen, poczuła, że leci w dół. Zupełnie jak w tym śnie, gdzie spada z miotły. Odniosła identyczne wrażenie! Jednak w tym przypadku nie miała przed oczami żadnego obrazu. Otaczała ją jedynie ciemność. Nagle usłyszała jakiś krzyk. Rozejrzała się dookoła, ale teren nic się nie zmienił. Zobaczyła tylko dwie rozmazane plamy: jedną czerwoną, a drugą białą. Kiedy pierwsza z nich odepchnęła tę drugą, a wyglądało to jak walka, bo kolory uderzały w siebie bez przerwy, jej uczucie spadania nagle się skończyło, po czym mogła wywnioskować, że wygrała. Ale dlaczego szkarłatna plama stanęła po jej stronie? A może to wcale nie były jakieś tam kolorowe plamy, a coś więcej? Nie mogła tego zrozumieć, nawet wtedy, kiedy obudził ją dźwięczny głos Angeliki. W klasie zaskoczyło ją zachowanie panny Samanthy, która niespodziewanie podeszła do niej i wręczyła małą, ładnie opakowaną paczuszkę z napisem: „Dla Niny”. Dziewczynkę niezmiernie to ucieszyło. Był to drugi w jej życiu prezent. Pierwszy otrzymała od Angeliki. – Proszę, Nino! To dla ciebie, z okazji tego, że już

wróciłaś do nas z sali szpitalnej. No, śmiało, odpakuj! – Dziękuję! – odpowiedziała zaskoczona. Angelika wspominała coś o jakiejś niespodziance, ale co to mogło być? W klasie nikt oprócz Samanthy i Angeliki nie wyrażał swojego zadowolenia z powodu powrotu Niny. Dziewczynka wreszcie otworzyła prezent. Jej oczom ukazała się niewielka książka o mitologicznych zagadnieniach. Wyjęła ją z pudełka i dokładnie obejrzała. Być może nie była to potężna encyklopedia wszystkiego, ale z pewnością znajdowało się w niej dużo informacji. Uśmiechnęła się i jeszcze raz podziękowała. Na następnej lekcji, co ją szczerze zdziwiło, została wezwana do dyrektora Brenna. Zastanowiła się dobrze, co mogła takiego zrobić, że ma się u niego znaleźć. Jednak nic nie przychodziło jej do głowy. Kiedy ostatnio widziała się z dyrektorem, była u niego z Matyldą, która przyłapała ją na tym, że nie leży w łóżku. I wtedy to włosy opiekunki stały się obrzydliwie różowe, tak jak chciała. Co tym razem? Zanim zapukała, stanęła pod drzwiami i próbowała podsłuchać, o czym i z kim rozmawia dyrektor. Okazało się, że była to Matylda, która piszczała: – Nina jest zbyt niecierpliwa, czas ją wreszcie czymś

zadowolić! Szepta coś, lecz Nina nie usłyszała co. Prawdopodobnie coś na jej temat. Serce dziewczynki zabiło mocniej. Czy dzisiaj dowie się wreszcie prawdy o swoim pochodzeniu? Gdy już się uspokoiła, zapukała do drzwi. Usłyszawszy głośne „proszę!”, śmiało weszła do gabinetu. Nie pomyliła się. Na krzesełku obok dyrektora siedziała Matylda, chyba po raz pierwszy uśmiechała się do niej, tym razem już nie tak ironicznie, jak poprzednio. Był to normalny, szczery uśmiech osoby, którą się dobrze zna i lubi, jednak mimo to Nina była sceptycznie i nieufnie nastawiona do opiekunki i jej intencji. Brenn kazał jej usiąść wygodnie, po czym dodał: – Uważnie wysłuchaj tego, co mamy ci do powiedzenia. Teraz jesteś już dość dojrzała, aby poznać prawdę o swoich rodzicach, bo dotychczas nie wyjawiliśmy ci całej historii, tylko jej część. Przecież nie wyjawili nawet jednej trzeciej prawdy! Czemu on robi takie długie przerwy? Jakby… nie wiedział, co chce powiedzieć. I skąd Nina ma wiedzieć, że Brenn mówi prawdę? Prawdopodobnie nigdy się jej nie dowie! A przynajmniej nie od nich… Choć była pewna, że ją znali… Teraz zaczęła Matylda: – Nino, chcieliśmy ci powiedzieć, że szukaliśmy twojej matki i… znaleźliśmy, to znaczy policja znalazła

kobietę utopioną w rzece. Prawdopodobnie chciała przepłynąć Hentę wpław, kiedy miała jeszcze niski poziom wód, ale akurat wezbrała, i sama rozumiesz, Nino… Nina im nie uwierzyła. – Moja matka nie byłaby taka głupia, żeby wpaść na taki idiotyczny pomysł – rzekła oschle dziewczyna. Brenn próbował ratować sytuację, mówiąc: – Kiedy się ocknęła, zdążyła wyznać, że twój ojciec popełnił samobójstwo jeszcze przed twoimi narodzinami! – Ciekawe, jaki miałby powód. W myślach dodała: „No jak to! Urodziny takiego potwora jak ja!”, a na głos powiedziała śmiało i stanowczo: – I ja, i państwo wiemy, że tak nie było… Więc… Czy mam już sobie pójść, panie dyrektorze? Najpierw pokiwał głową, potem jednak szybko zmienił zdanie: – Nie, nie, zaczekaj! Nina odwróciła się pospiesznie. Co jeszcze ważnego chciał jej powiedzieć dyrektor? Może wreszcie właściwą wersję wydarzeń? – Nino… Przekaż klasie, że Matylda… To znaczy panna Eliot wyjeżdża na urlop razem ze mną. Musimy uporządkować ważne sprawy szkolne… „I osobiste” – dodała w myślach dziewczyna.

– I w związku z tym będzie powołany tymczasowy nowy dyrektor. Siostra Gwidona będzie nas zastępować. Mnie jako dyrektora i Maty… pannę Eliot jako waszą opiekunkę. Powiedz to klasie, tylko nie zapomnij! To bardzo ważne. Po tej rozmowie Nina wyszła z gabinetu i zamiast iść na lekcje, natychmiast udała się do swojego pokoju. Rzuciła się na łóżko i zaczęła płakać w poduszkę. A jeśli oni mieli rację? Może po prostu miała zwykłych rodziców, którzy zostawili ją tutaj, kiedy się urodziła? Może nie była taka jak oni? Informację przekazała następnego dnia na lekcji Samanthy. Wzbudziło to ogólne poruszenie wśród dzieci i także panny Blue. Jeszcze większe wzburzenie spowodowała wiadomość, że tymczasowym dyrektorem i ich wychowawcą zostanie przeorysza klasztorna o imieniu Gwidona…

X DRUGA MATYLDA Siostra Gwidona obudziła się jak zwykle wcześnie. Oprócz modlitwy był to jeden z jej klasztornych obowiązków. Po szybkim ubraniu się wstała, a następnie udała się do głównej i najważniejszej sali klasztoru, gdzie były przechowywane księgi oraz najważniejsze dokumenty, a także dostarczane listy. Ze zdziwieniem zauważyła w swojej części jakieś pismo. Po sposobie pisania i adresie wywnioskowała, że był to list z Wyspy Księżniczki Kamili. Zaciekawiona otworzyła go. Pieczątka wskazywała, że to pismo z jakiejś szkoły. A był tam tylko sierociniec św. Hildegardy. Więc… prawdopodobnie był to list od Brenna, który był dyrektorem tamtejszej placówki. Nie pomyliła się co do jednej ze swoich myśli. Napisał, że… wyjeżdża załatwiać ważne sprawy finansowe we Francji dotyczące sierocińca. I poprosił ją, aby… Obróciła kartkę, żeby się tego dowiedzieć. Zbladła, a jej usta ścisnęły się w wąską kreskę. On prosi ją, aby zastąpiła go i jeszcze jakąś Matyldę w pracy. Miałaby być tymczasowym dyrektorem i wychowawcą klasy.

– Nie, nie, nie! – szepnęła sama do siebie. – Nie zgadzam się! – powiedziała zdecydowanie. – Jak to, Gwidono? – zapytał opat, który akurat tamtędy przechodził. – Odpisałem mu, że przyjedziesz niezwłocznie. Nie pozwolę ci przegapić takiej okazji. Odpoczniesz sobie od zgiełku klasztoru i zdobędziesz nowe doświadczenie w pracy z dziećmi. To bardzo dobry pomysł! – To… ale jak to… – Wyjeżdżasz na Wyspę Księżniczki Kamili. Idź do siebie i spakuj się, bo nie zdążysz na statek. I nie martw się! Podczas twojej nieobecności siostra Anna wszystkim się zajmie. Będzie cię również zastępować. Zszokowana Gwidona podreptała do swojej celi, bo ciężko było nazwać miejsce jej zamieszkania inaczej. Wzięła dużą, podręczną torbę, do której włożyła swoją najładniej i najlepiej oprawioną Biblię, własnoręcznie przez nią wykonaną, a także zmienny habit, w razie gdyby ten uległ jakiemuś zniszczeniu, oraz dość dużych rozmiarów krzyż. Około południa była już w porcie, wsiadła na pierwszą lepszą łódź kursującą na Wyspę Księżniczki Kamili. Morze było dzisiaj wyjątkowo wzburzone. Fale z wielką siłą uderzały o burtę, sprawiając wrażenie, że łódka za chwilę się przewróci. Gwidona wielokrotnie piszczała ze strachu, myśląc, że za chwilę się utopi.

W końcu dotarła na miejsce. Szczęśliwa wyszła na ląd. W porcie już ktoś na nią czekał. Była to wysoka kobieta, której długie blond włosy rozwiewał mocny wiatr. Na świat patrzyła piwnymi oczami, w których kryła się młodzieńcza radość. Przedstawiła się jako Samantha Blue i powiedziała, że pracuje w sierocińcu św. Hildegardy. Kiedy Gwidona go zobaczyła, aż zaparło jej dech w piersiach. Był to wysoki, potężny budynek w szarym kolorze, z dużymi oknami. Z zaciekawieniem otworzyła ciężkie drewniane drzwi za pomocą mosiężnej klamki i pierwsza weszła do środka. Wnętrze było szare i skromne, czyli takie, jak przystało na sierociniec. Był to najlepszy kolor do tego, aby dzieci wychować na niewinne i grzeczne. Nie wyrażał on żadnych emocji oprócz posłuszeństwa i pokory, jakie powinny one okazywać w stosunku do dorosłych. Westchnęła z dumą. Powoli przestawała być niezadowolona z powodu tej wycieczki. Poczuła się tu niezbędna. Zirytowała się, widząc rozchichotane dziewczyny idące po schodach. Zawsze uczono ją, że dziewczynki powinny być skromne i pruderyjne. Spuszczać głowę i się czerwienić. Rumieniec i opuszczony wzrok były najważniejsze. Tego musi ich nauczyć. Posłuszeństwa i pokory. A te spojrzenia chłopców! W ich wieku to nie do pomyślenia!

– Gdzie jest gabinet dyrektora? Samantha natychmiast kazała jej iść za sobą i wskazała ostatni pokój na drugim piętrze. – Dziękuję, panno Blue. Jaką klasę mam uczyć? – Lista jest na biurku, siostro. To znaczy pani dyrektor. Jak ja mam się w końcu do pani, znaczy siostry, zwracać? Gwidona zdobyła się na krzywy uśmieszek. – „Siostro” w zupełności wystarczy. – Och, dziękuję, pani dyrektor, znaczy siostro, proszę wybaczyć, stare przyzwyczajenie! – Samantha nie wytrzymała, wybuchając głośnym, niekontrolowanym, ale szczerym chichotem. Gwidona od początku była sceptycznie nastawiona do tej kobiety. Twierdziła, że nie jest ona w stanie wychować dzieci na skromne i potulne. Te chichoczące dziewczyny były pewnie z jej klasy! – Mogłaby pani oprowadzić mnie po sierocińcu? Chcę mieć ogólne pojęcie o tym, co gdzie się znajduje. – Oczywiście! Ale może najpierw chce pa… siostra zostawić bagaż? – Niekoniecznie. Nie jest ciężki i nie będzie mi wadził. – A może zechce siostra coś zjeść? Szkoła jest dosyć duża, więc radzę… – Nie.

– W porządku. Ma siostra jakieś wymagania, jaki obiekt chce siostra pierwszy zobaczyć? – Najpierw chciałabym się udać do sypialni dzieci. Mam nadzieję, że są one podzielone ze względu na płeć? Samantha poczuła się chyba trochę urażona, bo burknęła pod nosem: – Oczywiście, że tak. Jakże miałoby być inaczej? – Nie wiem, czego mogę się spodziewać po tej szkole, jej nauczycielach i wychowankach – posłała wymowne spojrzenie Samancie, która jednak nie odpowiedziała na żaden z zarzutów. Ale musiały one poskutkować, gdyż z ust tej młodej kobiety zniknął wreszcie jej wieczny, szeroki uśmiech. Po wizycie w sypialni siostra poszła w końcu obejrzeć swój gabinet. Bez cudów! Gdyby nie portret św. Hildegardy, wzięłaby go za zwykły pokój. Sztywno podziękowała Samancie i kazała jej iść zająć się swoimi sprawami. Rozsiadła się na fotelu za biurkiem i obejrzała listę. Tylko czternaście osób. Ale… W jednej przykładowej klasie są zarówno chłopcy, jak i dziewczynki! To… nie do pomyślenia! Pierwszą rzeczą, którą zrobi, będzie przeniesienie ich do oddzielnych klas. I nagle coś przykuło jej uwagę na liście:

Numer 2. Angelika Alminav Numer 3. Nina Numer 4. Derry Traw Dlaczego numer trzeci nie miał nazwiska? To zadziwiające. Jak trzynastoletnia dziewczynka może go nie mieć! To przecież nie do pomyślenia. Natychmiast wzięła pióro i spróbowała wpisać przykładowe nazwisko, niech będzie na przykład: Smith. Najbardziej popularne, jakie można by sobie wyobrazić! Nagle wrzasnęła przerażona. Na miejscu wpisanych przed chwilą liter pojawiły się dziwne ogniste znaki, których nigdy w życiu nie widziała. Potem wypaliła się tam dziura. Boże, co to mogło być?! Wzięła głęboki wdech. Musi się zobaczyć z tą Niną… Co to w ogóle za imię! A ten palony papier… Ewidentnie ma coś wspólnego z czarami. Szybko wyjęła krzyż ze swojej podręcznej torby i ustawiła go na biurku. Teraz czuła się bezpieczniej. Ciekawe, czy inni o tym wiedzą… Pewnie tak, skoro nie nazwali dziewczyny jakoś po ludzku. Będzie musiała zmienić tu wiele rzeczy, bardzo wiele. Wyszła z gabinetu, pospiesznie zamykając drzwi na klucz. I nagle jedna osoba przykuła jej uwagę. Czerwonowłosa, nie ruda, dziewczyna stojąca przy delikatnej, kruchej i, jak widać, dobrze wychowanej brunetce. Jednak ta pierwsza nie sprawiała takiego wrażenia. Siostra skinęła na

nią ręką, co dziewczynka natychmiast zauważyła i podeszła do niej z zaciekawieniem. – Dziecko, jak się nazywasz? – zapytała Gwidona, bo miała wrażenie, że będzie to osoba, którą się zainteresuje. Dziewczyna spojrzała na nią bystrymi, migdałowymi oczami. Gwidona się wzdrygnęła. Nigdy jeszcze nie widziała takiego przewiercającego spojrzenia u dzieci. A te włosy… Taki dziwny odcień… krwi. – Nina, siostro. – Nie masz nazwiska? – Nie, siostro. – Ale dlaczego? Nina wzruszyła ramionami, cały czas patrząc jej w oczy. – Nauczycielki mówiły, że nie mają czasu ani pomysłu wymyślić mi odpowiedniego. Mówią, że jestem dziwna. Siostra też tak pewnie uważa, prawda? Usta Gwidony znów stały się wąską kreską. – Nie miałam jeszcze okazji cię poznać. Nina uśmiechnęła się sarkastycznie, po czym odeszła bez żadnego pożegnania. Jak ona nienawidziła takich uśmiechów u dzieci! Coś strasznego. Nina była zbyt… jak to ona sama określiła, dziwna na wychowankę tej wspaniałej placówki. Trzeba będzie nauczyć ją posłuszności. I wiary. Ale w stanowczy

sposób. Musi z nią porozmawiać w wolnym czasie. Złorzecząc na reumatyzm i nietuzinkową dziewczynę, udała się do gabinetu. Gabinetu, który był teraz tylko i wyłącznie jej. I miała okazję to wykorzystać. Oby jak najlepiej. Gdy była już w gabinecie, wzięła do ręki mały notes położony na biurku. Zostawiony był chyba specjalnie z myślą o niej. Brenn musiał wiedzieć, że uwielbia wszystko dokładnie notować. Wcale nie przez to, że ma sklerozę, tylko po prostu lubi mieć wszystko zapisane. 1. Zmiana osób w klasach. 2. Rozmowa z Niną. 3. Urządzenie gabinetu po swojemu. 4. Zorganizowanie wycieczki do klasztoru. Zadowolona zamknęła notes.

XI NOWE RZĄDY Gwidona stwierdziła, że najpierw gruntownie posprząta i przemebluje swój gabinet. Potem weźmie się za przenoszenie dzieci do klas. Wreszcie. Czuła, że za jej rządów sierociniec osiągnie swój złoty wiek. Czas pokazać, jak powinny być wychowane dzieci. Zastanawiała się również, czy nie zwolnić jakiejś części personelu. Myślała głównie o Samancie. Ta wiecznie uśmiechnięta dziewczyna nie dawała jej spokoju. Jest dla wychowanków sierocińca za dobra i za bardzo je rozpuściła. Krótko mówiąc, żadnej dyscypliny i autorytetu! Gwidona już jako dyrektor udała się na wizytacje lekcyjne. Sprawdzała, jak nauczyciele się zachowują i jak traktują dzieci. Dla niej to ostatnie było najważniejsze. Surowe i wymagające wychowanie, oczywiście katolickie, mogło zdziałać cuda. Przynajmniej ona tak uważała, a z jej zdaniem musiał liczyć się każdy. Na lekcji plastyki rozkazała, że ci, którzy – według nauczycielki tego przedmiotu – mają talent, będą rysować różne sceny z Biblii i jeden wspólny, ogromny portret św. Hildegardy, który podarują dyrektorowi, kiedy wróci. Na muzyce zarządziła utworzyć dwa chórki: jeden

męski, drugi żeński. Oczywiście, Angelika z wyróżnieniem zdała test muzyczny, natomiast Nina całkowicie go oblała. Ale nie wydawało jej się, że z niewiedzy, tylko ze zwykłej przekory, którą należy jak najszybciej wyplenić z serc wszystkich, bo to ona wraz z dumą psują niewinność dziecka. Była zszokowana reakcją podopiecznych, gdy powiedziała im, że zamierza utworzyć tylko męskie i żeńskie klasy. Dzieci były… niezadowolone, a nawet złe. Głupie, później będą jej dziękować! Już niedługo. Co do Niny, zaobserwowała, że jest ona bardzo zżyta z niejaką Angeliką Alminav, bardzo dobrą i pilną uczennicą, w której Gwidona pokładała wielkie nadzieje. Nie potrafiła zrozumieć, co je tak właściwie łączyło. Ciężko było powiedzieć, czy to jest zwykła przyjaźń. Może dlatego, że Nina nie zachowywała się tak jak przyjaciółka. Nie potrafiła się śmiać z tego, z czego śmiali się inni. W ogóle była cicha i spokojna. U zwykłej dziewczyny w jej wieku zaimponowałoby jej to, ale nie w tym przypadku. Mimo tych cech brakowało jej tego, co emanowało z Angeliki: pokora i posłuszeństwo wobec nauczycieli. To Angelika była wzorem do naśladowania, nie Nina. Ona była zbyt… odosobniona, nawet jak na dziewczęcy ideał Gwidony. Miała w sobie coś, czego nie mieli inni. Nie była to uroda czy mądrość, chociaż tego też jej nie brakowało. To był jakiś wewnętrzny magnetyzm niepozwalający o niej

zapomnieć. Kim byli jej rodzice i dlaczego była taka niezwykła? Na te pytania Gwidona nie znała odpowiedzi, ale chciała poznać. I to jak najszybciej. W tym celu poszła do archiwum, w którym, o dziwo, nic nie znalazła. Ani jednej, najmniejszej choćby wzmianki o Ninie. Było to niezwykle dziwne, lecz postanowiła nie ustępować w swoich poszukiwaniach. Na samą Ninę również nie mogła liczyć. Przecież to dziecko nie miało o swoim pochodzeniu najmniejszego pojęcia! Jednak jej niezawodna, jak dotąd, intuicja podpowiadała, że dziewczyna kryje niezwykłe sekrety i tajemnice, które mają wielką moc… Teraz zaczęła zastanawiać się nad inną sprawą. Skoro Nina jest samotnikiem, po co jej Angelika? Czy ona nie rozumie, że tylko blokuje koleżankę? Nawet się do niej nie odezwie, tylko siedzi i gapi się na okno. A ta biedna Angelika nie wie, czy ma iść, czy dalej tak stać. Swoją drogą, ciekawe, o czym myśli Nina. Czy jej rozważania są czyste? Po wyrazie skupienia na jej twarzy wnioskowała, że raczej tak. Może próbuje sobie coś przypomnieć z przeszłości? Rodziców, krewnych? Rzeczywiście tak było. Nina siedząc po turecku na parapecie, próbowała przywołać wspomnienia. Odległe, zamglone, a jednocześnie takie ważne. Ostatnio przypomniała sobie jakiś krajobraz. Góry, bardzo wysokie, strome, zaśnieżone

szczyty. I śnieg. Dużo śniegu za oknem. Ludzi widziała jakby przez mgłę. Nie mogła zobaczyć ich twarzy ani nawet sylwetek. Była bardzo zdziwiona, kiedy następnego dnia do nowego gabinetu Gwidony została wezwana Angelika. Ciekawe, po co? Przecież to najlepsza uczennica, której nie można nic zarzucić! Dopiero za chwilę wpadła na pomysł, że być może Gwidona chce przepytać Angelikę o nią. Koleżanka jednak nie chciała w to wierzyć. Była zbyt przyjaźnie i naiwnie nastawiona do wszystkich. Uważała, że siostra Gwidona jest bardziej opiekuńcza w stosunku do ich klasy i dużo lepsza od Matyldy. Nina nie mówiła jej przecież o metamorfozie byłej wychowawczyni i nocnej zmorze. A zresztą koleżanka i tak by jej nie uwierzyła. Ostatnio, chyba pod wpływem nowych nauczań Gwidony, przestała lubić lekcje z panną Samanthą, a co za tym idzie, powoli przestawała czuć sympatię do nauczycielki. Nina widziała tu widoczny wpływ zakonnicy. Angelikę przestały już interesować magiczne istoty. Kiedy Samantha pokazywała im ich obrazki czy też objaśniała ich znaczenie w folklorze, dziewczyna patrzyła na to ze znaczną pogardą bądź też nawet obrzydzeniem. Po tej nagłej przemianie przyjaciółki Nina nie była zdziwiona, dlaczego koleżanka przyjęła zaproszenie na wizytę do Gwidony, która miała odbyć się już niebawem. Angelika w ogóle nie chciała z nią o tym rozmawiać.

Rzadko też się do niej odzywała, czasem tylko zadawała pytanie typu: „Było coś dzisiaj zadane z… historii?”. Nina przeczuwała, że niedługo straci tę silną więź z koleżanką, która tak podtrzymywała ją na duchu i która była jej tak potrzebna. Inne dziewczyny nawet nie raczyły na nią spojrzeć. Po tym, jak większość dzieci skończyła pełnoletniość i opuściła sierociniec im. św. Hildegardy, inne zostały rozdzielone na grupy nazywane klasami i przydzielone do różnych pokojów po dwie, trzy osoby. Była to ogromna placówka, dlatego dyrektor stwierdził, że lepiej, jeśli będzie zapełniona w całości. Wtedy Nina zamieszkała w jednym pokoju z Angeliką. Wcześniej była narażona na docinki ze strony wielu osób, ponieważ sypialnie były wspólne. Jakieś osiem lat temu ta nieśmiała brunetka o zielonych oczach przedstawiła jej się jako Angelika Alminav i zaproponowała dziewczynce przyjaźń. Na początku w to nie uwierzyła. Myślała, że to kolejny żart ze strony innych dzieci. Jednak tak się nie stało. Angelika okazała się wspaniałą przyjaciółką, podzielającą jej radości, a także smutki i troski. Nie śmiała się z jej daty urodzin, czyli trzynastego stycznia. Inni uważali to za kolejny powód do kpin i głupawych uśmieszków. Zresztą Matylda powtarzała, że skorpiony i koziorożce to niedobre znaki zodiaku i należy się ich bać…

Angelika, tak jak znienawidzona kiedyś nauczycielka, była spod znaku Panny. Urodziła się czwartego września, a Matylda piętnastego. A teraz? Co stało się z ich przyjaźnią? Angelika ignorowała Ninę za każdym razem i przy każdej okazji.

XII WIZYTA U SIOSTRY GWIDONY Angelika przyspieszyła kroku. Nigdy nie wypadało się spóźniać, a szczególnie do ważnych i starszych osobistości, które zadały sobie wiele trudu, aby cię zaprosić. Ona sama darzyła Gwidonę czymś więcej niż tylko szacunkiem. Przede wszystkim była ona szkolnym pryncypałem, którego wola była rozkazem. Dziewczyna parsknęła sarkastycznie, chyba nauczyła się tego od Niny! Ach, nie było już tu tak jak dawniej. Koleżanka była za bardzo pogrążona w swoim magicznym i wyimaginowanym świecie. I dlaczego rodzice byli dla niej tacy ważni? Przecież musiała coś pamiętać. Na przykład to, jak wyglądali. Albo jacy byli. Ona co chwila przypominała sobie jakieś drobne fakty. Nawet miała ich zdjęcie. Zresztą, kto by go nie miał? Chyba tylko Nina! Czasami jej ponura twarz przyjmowała nowy, niepowtarzalny wyraz. Czy wtedy myślała o nich? Pewnie tak. Chociaż w sumie robiła to dwadzieścia cztery godziny na dobę. Miała obsesję na tym punkcie. Wreszcie Angelika dotarła do dużych drzwi dyrektora, do których cicho i grzecznie zapukała. Nie chciała przecież obudzić innych nauczycieli, śpiących w tym skrzydle.

Byłoby to nietaktowne i, co gorsza, mogliby ją źle zapamiętać. A tego by nie chciała. Po kilku minutach drzwi osobiście otworzyła jej siostra Gwidona. To już był zaszczyt sam w sobie. Dziewczynka ukłoniła się skromnie, mówiąc przy tym „dobry wieczór” i spuszczając głowę oraz spojrzenie. Za rządów Gwidony dziewczęta musiały to robić, co wielu z nich się nie podobało. Nie należała jednak do nich Angelika, która była wręcz tym uradowana. Gwidona szerzej otworzyła drzwi, a dziewczynka chętnie weszła do środka. Serce biło jej mocno. Czego oczekuje od niej zakonnica? Czy czegoś związanego z Niną? Dyrektorka usiadła majestatycznie za biurkiem, gestem wskazując Angelice wolne krzesełko naprzeciwko. Skrzyżowała w powadze swe długie palce, kładąc ręce na biurku. Wzniośle powiedziała: – Posłuchaj mnie uważnie, Angeliko. Bo to, co teraz powiem i o co zapytam, jest bardzo ważne. Ba, ma kluczowe znaczenie dla sprawy. Dziewczynka siedziała jak na szpilkach. Nerwowo skrzyżowała nogi, wpatrując się w swoje buty. Były one porządnie wyczyszczone, jak przystało na dziewczę w jej wieku, mieszkające w sierocińcu im. św. Hildegardy. Gwidona chytrze ciągnęła dalej: – Zauważyłam ostatnio, że Nina się dziwnie zacho-

wuje. Coś się stało? Może jest chora? – Nie… bardziej nieznośna niż chora! Przez cały czas myśli o swoich rodzicach! A przecież Brenn, to znaczy dyrektor Brenn, powiedział jej o nich całą prawdę! Próbowałam ją nawet pocieszyć, ale w ogóle nie chciała mnie słuchać. Ciągnęła dalej ten swój głupi wywód, że to nieprawda, że ona wie, że było inaczej! Strasznie uparty z niej człowiek! Nic nie rozumie, zawsze widzi swoją wersję wydarzeń! – A co mówił o nich dyrektor Brenn? – zapytała zaciekawiona Gwidona. Ta historia stawała się coraz bardziej interesująca. Angelika trochę się zmieszała. – Nie pamiętam dokładnie… ale wiem, że dyrektor zostawił sobie oświadczenie w archiwum… Tak mi się przynajmniej wydaje, siostro – dodała potulnie. – Dobrze, sprawdzę to. Angeliko, chciałabym cię o coś jeszcze prosić. – Tak? – Wydaje mi się, że Ninie coś dolega. Dlatego… – otworzyła szufladę. Szperała w niej dość długo, aż wyjęła mały woreczek. – Dlatego proszę, abyś jej to dawała… przez jakiś czas, dobrze? – Ale… – Nic się nie martw, to zwykła mięta.

Faktycznie. Po uderzającym, rześkim zapachu, który wykręcał nos, każdy mógłby wyczuć tę roślinę. Angelika uderzyła się otwartą dłonią w czoło. Jak mogła go nie poznać? Chciała jeszcze o coś zapytać, otworzyła nawet usta, ale Gwidona nie pozwoliła jej sformułować wypowiedzi, mówiąc: – Będziesz podawać jej to codziennie. Jest w postaci proszku, więc nie powinna się zorientować. Możesz dosypać trochę do herbaty albo wody. Do tego, co lubi. – Może lepiej jej powiem? – Nie, nie wspominaj o niczym! Pamiętaj, o niczym! To bardzo ważne. – Dobrze… – Dziękuję, Angeliko! Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć. – To dla mnie zaszczyt, że mnie siostra tak docenia. – Nie tylko doceniam. Angeliko, jesteś wzorem dla innych. Dziewczyna zarumieniła się skromnie, a Gwidona ciągnęła: – Nie widziałam w tym miejscu takiej dziewczynki, jak ty. Jesteś wyjątkowa! Zawsze taka grzeczna i ułożona, nigdy się nie unosisz, w przeciwieństwie do innych. Po prostu wzór do naśladowania! I najważniejsze: jesteś

skromna i pokorna, jak na wychowankę sierocińca im. św. Hildegardy przystało. Nigdy się na tobie nie zawiodłam. I wiem, że się nie zawiodę. Bo jesteś jedną z tych nielicznych osób, którym można zawsze i wszędzie wierzyć! Na tobie zawsze można polegać. Jest jeszcze jedno. Uważam, że powinnaś być przewodniczącą samorządu. Nadajesz się. Jesteś dobrze zorganizowana. Wszyscy by cię lubili. Angelika była w szoku. – Naprawdę siostra uważa, że… – Oczywiście! Nikt inny nie wypełni tej roli lepiej od ciebie. – Och, dziękuję! To zaszczyt dla mnie… Siostra mnie naprawdę chyba jednak przecenia. To cudownie! I tym razem nie zwracając uwagi na zasady etykiety, rzuciła się Gwidonie na szyję, dziękując raz po raz. Potem jednak szybko się opanowała. Wzięła woreczek z miętą i wyszła, mówiąc „do widzenia i dobranoc”. Gwidona uśmiechnęła się równie cynicznie i złośliwie, jak jej poprzedniczka. Dobrze mieć taką naiwną i dobrą dziewczynę przy sobie, jaką była Angelika Alminav. Wstała z fotela i udała się do archiwum, aby przeczytać oświadczenie Brenna, które mogło być kluczem do wszystkiego. Zresztą… To wszystko zależy od mięty…

XIII MIĘTA Angelika szybko wróciła do swojego pokoju, który dzieliła z Niną. Gdy weszła, dziewczynka smacznie spała, niczego się nie spodziewając. Bo niby czegóż mogła? Zwykła mięta nie szkodzi nikomu, a tym bardziej już zwykłym ludziom. Nie ma się więc czego obawiać. Gwidona ma rację. Nie ma się czym martwić. A jeśli Nina nie jest zwykłym człowiekiem? Ta myśl nie dawała jej spokoju… Ale przecież Gwidona jest dobra. Obiecała mianować ją przewodniczącą samorządu. Westchnęła. Zawsze o tym marzyła. A teraz ta nowa, dobra zakonnica spełnia jej marzenia. Czyż to nie cudowne? Już lepiej nie mogła sobie tego ułożyć. Ukryła woreczek z ziołami w swojej szufladzie, tak żeby Nina nie mogła go zobaczyć. Ale przecież miała szansę go wyczuć, co było prawdopodobne, ponieważ mięta pachniała niezwykle intensywnie. Przygryzła wargę. Co robić? Wpadła na pewien pomysł. Poszła do wspólnej łazienki na korytarzu. Tam chodziły teraz wszystkie dziewczęta z piętra. Całe szczęście, że nie było już tu chłopców,

którzy zostali wyeksmitowani do innej części sierocińca. Zawsze przeszkadzali i zajmowali toaletę na długo, czego Angelika nie lubiła. Dziewczyna otworzyła drzwi i szybko wślizgnęła się do środka, nie zapominając o ich zamknięciu. Uchyliła małą szafeczkę z kosmetykami i tam, do niewielkiej skrzyneczki ze swoim imieniem i nazwiskiem włożyła miętę. Teraz jest wreszcie bezpieczna. Odetchnęła z ulgą i szybko wróciła do swojego pokoju. Położyła się spać i zamknęła oczy, lecz nie mogła zasnąć. Z lekkim zirytowaniem patrzyła w sufit. Mocniej przykryła się kołdrą, choć nie było zimno. Za oknem rozciągał się piękny widok na Morze Celtyckie, ale ją to nie cieszyło. Nic ją nie cieszyło. Ale musi wypełnić misję powierzoną przez siostrę Gwidonę… Choć jest ona trudna. Powoli zaczęła zasypiać, kiedy nagle coś ją obudziło. Delikatny szelest, wydany przez Ninę, która szeroko otworzyła swoje brązowe oczy i teraz się w nią wpatrywała. Uśmiechnęła się lekko. – Wróciłaś już, Angeliko! Co się stało, czy to było coś pilnego?

– Nie, daj mi spokój… Nie chcę o tym mówić! – wrzasnęła, po czym się rozpłakała. Twarz Niny przybrała znajomy, ponury wyraz, jaki zwykła pokazywać światu od niedawna. Zatroskana cicho zapytała: – Angeliko…? W porządku? Dziewczyna potrząsnęła przecząco głową. – Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego! – krzyknęła jeszcze głośniej. „Aha, o to chodzi… Więc widać tu robotę siostrzyczki Gwidony” – pomyślała Nina. Resztę nocy spędziły w ciszy, nie odzywając się do siebie. Nina patrzyła w okno, a Angelika w sufit. Wstały wcześnie, prawie równocześnie. Na stołówce usiadły obok siebie, choć Nina miała ochotę przesiąść się gdzieś indziej. Nie zwróciła uwagi, że przedtem Angelika szybko pobiegła do łazienki. Na obiad podano to, co zwykle: zimną, rzadką zupę z zeschniętym chlebem, kawałek starego ciasta (oczywiście od Anny) i wodę do popicia. – Nino! Dziewczyna rozejrzała się dookoła. Kto mógłby ją wołać? Zobaczyła machającą ręką, uśmiechniętą Samanthę, która siedziała właśnie przy sąsiednim stole. Natychmiast odwzajemniła uśmiech i pokiwała dłonią, co spowodowało jeszcze większe szczęście nauczycielki.

Nagle usłyszała za sobą ciche chlupnięcie. Jednak nie odwróciła się szybko. Pewnie Angelika wylała swoją zupę albo rozlała trochę wody. Cała ona, nie było się czym przejmować… Po zjedzeniu obiadu sięgnęła po swoją szklankę, co spowodowało lekki uśmieszek koleżanki. Nie miała pojęcia, co mógł on oznaczać. Woda miała dziwny smak. Bardzo wyraźny, intensywny zapach, który jednak z gorzką wodą z pobliskiej studni smakował ohydnie. Skrzywiła się, ale ponieważ chciało jej się pić, postanowiła szybko ugasić pragnienie. Po opróżnieniu szklanki stwierdziła, że nie była aż taka zła. Następnie razem z Angeliką poszła do pokoju. Koleżanka nie opuszczała jej na krok, cały czas pytała, czy się dobrze czuje. Nina całkowicie nie rozumiała jej zachowania. Wczoraj się z nią pokłóciła, a teraz się o nią martwi. Co tu jest grane? Zaraz za progiem zaczęło się jej kręcić w głowie i miała wrażenie, że za chwilę pęknie. Szybko złapała się ściany, aby uniknąć upadku. Czuła się bardzo źle, choć nie umiała określić dlaczego. Za chwilę złapał ją mocny atak serca. Wszystko ją piekło i bolało. Miała wrażenie, że zaraz umrze. Chciała głęboko zaczerpnąć powietrza, ale było to niemożliwe. Nie zdążyła doczołgać się do łóżka, bo przewróciła się na podłogę.

Po paru minutach do pokoju wkroczyła Angelika z dziwnym uśmiechem na twarzy, który zniknął zaraz po tym, jak zobaczyła Ninę w takim stanie. – Nino! – wrzasnęła już od progu. – Wybacz, przepraszam! Oczywiście po chwili zaczęła płakać, kontynuując przez łzy: – To… wszystko moja wina… Dodałam ci mięty do wody… Gwidona mi tak kazała! Jaka byłam głupia, że jej posłuchałam. Nie umieraj, proszę! Po tych słowach rozpłakała się jeszcze bardziej niż poprzednio. Nina straciła przytomność. Zaraz też zaczęły męczyć ją te dziwne wizje, które miała ostatnio. Białe plamy walczące z czerwoną. Ciągle miała to samo wrażenie, że… ten cały spór toczy się o nią. I nagle stało się coś niespodziewanego. Jedna alabastrowa plama stanęła po stronie tej szkarłatnej. Dlaczego chciała jej pomóc? Zastanawiałaby się dłużej, ale… Wróciła. A właściwie oprzytomniała dzięki Angelice. Zdziwiło ją, że nie znajdowała się w sali szpitalnej, tylko ciągle w pokoju razem z koleżanką, która trochę już się opanowała. Tak przynajmniej myślała. Przecież inaczej nie mogłaby udzielić jej pierwszej pomocy.

Na bladej twarzy Niny pojawił się uśmiech, co Angelika przyjęła z dzikim piskiem radości. – Żyjesz, Nino, żyjesz! Och, jaka jestem szczęśliwa. Myślałam, że… – Co się właściwie stało? – zapytała Nina, czując jeszcze pulsujący ból głowy i serca. Niczego nie pamiętała od momentu, gdy weszła do pokoju i miała wizję z niewyraźnymi plamami. – Opowiedz mi wszystko od początku. I Angelika zaczęła swoją opowieść: – Jak wiesz, Nino, byłam u Gwidony. No i ona… dała mi miętę. Dla ciebie. Ale nie gniewaj się, proszę! Ona… obiecała mi, że zostanę przewodniczącą samorządu. A ja bardzo chciałam, dobrze o tym wiesz. To było moje największe marzenie, a Matylda nawet mnie nie wytypowała. Nigdy. I raczej tego nie zrobi, jak wróci. Przekonywała mnie, że nie stanie ci się nic złego, bo to zwykła mięta i że ona… no wiesz, nie szkodzi ludziom. Gwidona to podkreśliła bardzo wyraźnie. Ale ty masz pewnie jakieś uczulenie na to zioło. To pewnie normalne. Ale na wszelki wypadek nie wzięłam cię do szpitala. Bałam się, że ona się dowie o twojej reakcji… Rozumiesz mnie? Nina ponuro kiwnęła głową. Rozumiała aż za dobrze. Gwidona, tak jak Matylda, uważała ją za jakiś rodzaj zła wcielonego. Znowu będzie ta sama historia. Po prostu to czuła.

Z zamyślenia wyrwała ją Angelika. – Aha, jest jeszcze jedno. Kiedy straciłaś przytomność, mówiłaś coś w jakimś dziwnym języku. Takim podobnym do tego, którym posługiwała się Izolda. Pamiętasz? – Znowu w nim mówiłam? – Jak to znowu? To już go kiedyś używałaś? Teraz Nina przypomniała sobie, że nie powiedziała nic Angelice o Matyldzie i nocnej zmorze, którą przepędziła. – Kiedyś… – Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? – Angelika wyglądała na wzburzoną. – Chciałam, ale pojawiła się Gwidona, no i sama rozumiesz… Tym razem Nina opowiedziała Angelice o nocnym gościu i nagłej, pozytywnej zmianie w zachowaniu Matyldy. Pominęła jednak opowieść o tym, co się stało w jej gabinecie. Angelika była zszokowana i oczywiście obiecała, że nikomu o niczym nie powie, nawet gdyby miała nie zostać przewodniczącą samorządu, choć Nina miała wątpliwość, czy uwierzyła w istnienie zmory.

XIV UPRAGNIONA UCIECZKA Od tego czasu Angelika udawała, że wszystko jest w porządku i co jakiś czas zdawała jeszcze raporty Gwidonie, ale zawsze mówiła, że Nina reaguje na miętę normalnie i nic się nie dzieje. Po jakimś czasie zaczęło to jednak budzić podejrzenia nauczycielki. Czy panna Alminav mówiła prawdę? Może jednak kłamała? Ale… nie chciało jej się w to wierzyć… Angelika była zawsze taka prawdomówna w stosunku do niej i innych nauczycieli. Jednak teraz była zbyt uprzejma dla Niny. Znowu. A to świadczyło o tym, że dzieje się coś złego. Przestała wierzyć dziewczynie i na jej miejsce zaproponowała inną osobę do samorządu. Zawiodła się na Angelice, i to mocno. Nigdy by jej nie podejrzewała aż o taką solidarność z Niną. W duchu myślała sobie: „Przecież dałam jej szansę, którą zlekceważyła, i musi ponieść konsekwencje. I to duże. W każdym razie zadarła ze mną, dyrektorem i mniszką w jednej osobie, co już samo w sobie jest nie do pomyślenia”.

Angelika również domyśliła się, że Gwidona jej nie wierzy i nie ma już najmniejszych szans na zostanie przewodniczącą samorządu. Starała się jednak do końca stwarzać chociażby pozory prawdomówności. Na początku być może dobrze jej to wychodziło, lecz potem coś musiała powiedzieć nie tak. Może się zająknęła albo spuściła wzrok w złym momencie, a Gwidona akurat wtedy zwróciła na to uwagę. W każdym razie nie życzyła już sobie nocnych wizyt i raportów, co wcale nie zdziwiło dziewczynki. Jedynie trochę przygnębiło i ucieszyło równocześnie. Zmartwiła się, bo wiedziała, że nie ma już na co liczyć, a w duchu uśmiechnęła się, że uwolniła się od zakonnicy. Dziś zapowiadał się kolejny zwykły dzień w sierocińcu, jednak Nina wyczuwała, że stanie się coś złego. A jej przeczucia, szczególnie te złe, prawie zawsze się spełniały. Kolejka na stołówce przypominała długiego chińskiego węża. Dziewczynki ustawiły się w niej grzecznie i cierpliwie czekały na swoją kolej. W pewnym momencie Angelika spojrzała na szary zegar wiszący na szarej ścianie stołówki. Nerwowo zagryzła wargę. – Mamy tylko pięć minut, żeby się nie spóźnić do Gwidony na lekcję – szepnęła do ucha przyjaciółki. Nina zbladła. Wiedziała, że zakonnica będzie się czepiać wszystkich uchybień dotyczących jej osoby, więc wolała nie spóźnić się na zajęcia. Szybkim ruchem odrzuciła

swoją tackę i pociągnęła przyjaciółkę za rękaw szarej sukienki. Angelika pospiesznie rzuciła tacką w stronę kucharki Anny, tak że musiała ona schować się za bufet, aby pocisk nie trafił w jej głowę. Dziewczynka natychmiast przeprosiła za incydent, niezręcznie pokazując na zegar ścienny, i szybko pobiegła za Niną. Kucharka tylko pokręciła głową, mówiąc przy tym na głos: – Gdzie im wszystkim się tak spieszy? Koleżanki szybko pokonywały kolejne stopnie wiekowych schodów. Kiedy wreszcie dotarły pod salę, korytarz był pusty. Po odgłosach dochodzących ze środka i wrzaskach zakonnicy stwierdziły, że lekcja się już zaczęła. I to, niestety, bez nich. – Och, nie… Jesteśmy spóźnione… i na dodatek głodne! – jęknęła Angelika. Nina zaczęła nerwowo szurać nogami. Zdobyła się na odwagę, by zapukać szarą kołatką do drzwi. – Oho, pewnie nasze spóźnialskie. Wejdźcie, dziewczęta! – zakpiła Gwidona. Nina odważnie otworzyła drzwi. Angelika wsunęła się za nią cicho jak cień. – Moje drogie, nie wiecie, że nieładnie jest się spóźniać na lekcje? – drwiła dalej nauczycielka. – A może powiecie mi, jaki był powód waszego opóźnienia?

Angelika zaczęła pierwsza: – Na śniadaniu zauważyłyśmy, że jest już późno, więc szybko przybiegłyśmy tutaj… nawet nie zdążyłyśmy go zjeść. Twarz zakonnicy wykrzywił ten dobrze już znany wszystkim uśmiech. Po chwili pauzy dodała z udawaną troską: – Biedactwa! Siądźcie sobie w ławkach i wyjmijcie książki. A po lekcjach, wieczorem uprzątniecie całą podłogę w sali. To będzie dla was nauczka, że trzeba być punktualnym. Aha. I zrobicie to na kolanach. Ścierki leżą na szafce w kącie. Angelika miała ochotę się rozpłakać. Jednak dziarsko stanęła wraz z Niną w kącie. Były wdzięczne losowi, kiedy wreszcie zadzwonił szkolny dzwonek. Gwidona osobiście dopilnowała, by wiaderko ze ścierkami pod eskortą sprzątaczki znalazło się w klasie, którą miały posprzątać dziewczynki. Woźnej zrobiło się żal spóźnialskich i w tajemnicy przed siostrą dała im jedną miotłę. – Tylko potem schowajcie ją w szafie. Jutro ją stamtąd zabiorę – ostrzegła sprzątaczka. Jak każda pracownica sierocińca nie chciała, aby siostra Gwidona lub inni jej pracodawcy nakryli ją na niewykonywaniu poleceń. Uśmiechnęła się do dziewczynek, wręczając im wiaderka, i odeszła ciemnym korytarzem.

Angelika wzięła ścierkę i bez słowa zaczęła nią szorować podłogę. – Na pewno nie chcesz miotły? – zapytała Nina przyjaciółkę. – Nie, to moja wina, że się spóźniłyśmy. Na obiedzie za późno powiedziałam ci, która jest godzina. To przeze mnie musimy tu teraz siedzieć – powiedziała smutno. Nina już otworzyła usta, aby ją jakoś pocieszyć. Niespodziewanie jednak poczuła lekkie mrowienie w prawej ręce, którą ściskała miotłę. Kij zaczął dziwnie wibrować. Angelika patrzyła na to wszystko szeroko otwartymi oczami. Nina ze strachu wypuściła miotłę z ręki, która mimo to nadal utrzymywała się w powietrzu, teraz już jednak w pozycji poziomej. W tym momencie wpadł jej do głowy pewien szalony pomysł. – Wsiądźmy na nią. Angelika popatrzyła zdziwionym wzrokiem. Ostatnio, a właściwie od dzisiaj przyjaciółka wydawała jej się jakaś dziwna, jakby z innej planety. Nina westchnęła i siłą wsadziła ją na miotłę. Sama usiadła przed koleżanką. Nagle poczuła, że miotła jakby się poruszyła. Gwałtownie wyrwała się do przodu. Czuła tylko, jak ręce Angeliki oplatają się kurczowo wokół jej talii. Odruchowo zamknęła oczy. Poczuła kawałki szyby z okna roztrzaskujące się przez uderzenie miotły. Chłodny, zimowy wiatr owiał jej twarz. Krzyknęła z radości. Były wolne. Od

ciężkich zasad Gwidony, dyrektora i mniszki w jednym, słowem – wszystkiego! Obejrzała się za siebie. Angelika nadal nie otworzyła oczu. Cała się trzęsła, ale trudno było określić, czy ze strachu, czy z zimna. Nagle chyba do niej dotarło, co się stało. Wydała z siebie krótki wrzask: – Nino, zabijesz nas!!! – krzyczała, coraz bardziej ściskając przyjaciółkę w pasie. – Spokojnie! Popatrz tylko, jesteśmy wolne! Rozumiesz?! Wolne! Angelika z niedowierzaniem otworzyła powieki. Pod ich stopami rozciągał się piękny zimowy krajobraz, który do tej pory widziały tylko przez okna starego sierocińca. Dziewczynki obejrzały się za siebie. W dali można było zauważyć małe, błyszczące światełka okien. Oddalały się od Weness, a widocznie zbliżały do lasu, zwanego Lasem Edwarda. Nina mogłaby przysiąc, że nieoczekiwanie jedno z okien otworzyło się i wyjrzała z niego Gwidona. Jednak były już za daleko, aby to potwierdzić. Dziewczynka wyobraziła sobie zakonnicę w swojej obrzydliwie szarej koszuli nocnej, wygrażającej im pięścią przez otwarte okno: „Pożałujecie tego, jeśli kiedykolwiek tu jeszcze wrócicie!”. Jednak ani ona, ani jej przyjaciółka nie miały zamiaru tam już nigdy wracać. Nina patrzyła na księżyc. Coraz bardziej ją do siebie

przyciągał. Przestała kontrolować miotłę i zaczęła lecieć coraz szybciej, tak że Angelika zwróciła jej uwagę: – Czy ty w ogóle wiesz, jak tym się kieruje? Dobre pytanie. Dziewczynka nie miała zielonego pojęcia, jak sterować miotłą. Zdała się jednak na własną intuicję. Coś jej podpowiadało, że powinna stworzyć z nią jedność. Zamknęła więc oczy i starała się połączyć swój umysł ze starą miotłą. Miała wrażenie, że pozwoliła jej zajrzeć do swojego umysłu. Zobaczyła kilka wspomnień. Zanim zdążyła się im przyjrzeć, poczuła, że coś jakby wysysa jej historię. Jednak za chwilę luka w pamięci znowu się wypełniła i wszystko powróciło do normy. Jedna malutka drzazga wbiła się w jej palec wskazujący, a mała kropelka krwi spłynęła na drewniany kijek miotły. Odniosła wrażenie, że od teraz dzieli z kimś swój umysł. Nagle, właśnie z tej drugiej świadomości, popłynął nieznany jej dotąd, ale miły głos: – Witaj, Nino. Obejrzała się wokoło, ale nikogo nie zauważyła. Niespodziewanie przyszedł jej do głowy szalony pomysł. Skoro głos do niej przemówił, to ona też pewnie może zadawać mu pytania. – Kim jesteś? I skąd wiesz, jak się nazywam? – Myślisz, że nie znasz odpowiedzi na to pytanie? Zastanów się dobrze.

– Czyżbyś ty była… miotłą?! – Brawo, Nino, co za spostrzegawczość! – zakpił głos. – I nie jakąś zwykłą miotłą. Nazywam się Elena. – Aha, więc za chwilę mi jeszcze powiesz, że to nie jest sen, a ja jestem czarownicą? Bardzo zabawne. Ha, ha, ha! – To wcale nie było zabawne – odparła stanowczo Elena. – Ale masz rację, właśnie zostałaś wyznaczona na czarownicę. Kiedy moja cząstka połączyła się z twoją. Tu Nina przypomniała sobie małą drzazgę. Odruchowo spojrzała na swój palec wskazujący. Nie było na nim ani śladu po tym drobnym ukłuciu. Widniała tylko mała, niebieska gwiazdka. Tę samą gwiazdkę na miotle można było ujrzeć w miejscu, gdzie spadła na nią kropelka krwi. – Ale… Przecież to niemożliwe. Czarownice i gadające miotły nie istnieją! Tak nam zawsze powtarzali w sierocińcu. – Skoro sądzisz, że nie istniejemy, to w takim razie powinnam być tylko zwykłą, bezużyteczną miotełką do sprzątania podłogi? Czyż nie? – Masz całkowitą rację. W tym momencie miotła zaczęła spadać w dół. Nina przestała wyczuwać drugą świadomość Eleny. Zdążyła złapać rękę Angeliki pogrążonej we śnie.

KSIĘGA DRUGA NAUKA

XV WYCZEKIWANA WOLNOŚĆ – Wierzę w czarownice, wierzę w gadające miotły! – krzyczała Nina, ale nic się nie działo. Nadal spadała głową w dół, jedną ręką trzymając Angelikę, a drugą miotłę. – Wierzę w to wszystko, naprawdę! – wykrzyknęła na całe gardło, tak że małe stadko ptaszków poderwało się z gałęzi, obok której właśnie przelatywała. Nagle w tak krytycznej sytuacji dziewczynka uświadomiła sobie, że musi się skoncentrować, jeśli czegoś chce. Postanowiła więc skupić swoje myśli na tym, że wierzy w to wszystko, co powiedziała jej miotła, czyli Elena. Teraz każdą jej myśl powtarzała w głębi siebie: „Wierzę w miotły i czarownice, wierzę… To nie jest bzdura…” I nagle poczuła lekki wstrząs. Miotła delikatnie uniosła się w górę. Nina odetchnęła z ulgą. Znów miała wrażenie podzielonej świadomości, ale tym razem jej to nie przeszkadzało. Dobrego humoru dziewczynki nie zmienił nawet lekko kpiący głosik, tonem przypominającym głos panny Matyldy: – I co teraz powiesz, moja droga, hmm? „Przepraszam, Eleno” – bąknęła w duchu Nina. Dziewczynka miała lekkie wrażenie, że miotła jest zadowolona z jej przeprosin. Nagle do głowy wpadło jej jedno

istotne pytanie: – Jak się tobą kieruje? Elena nic nie odpowiedziała. Nina zaczęła mieć wrażenie, że czymś ją mocno obraziła. W końcu zdobyła się na odwagę, by zapytać, dlaczego to pytanie ją tak uraziło. – Przepraszam, Eleno, ale powiedziałam coś, czego nie powinnam, a o tym nie wiedziałam. Nie czekała długo na odpowiedź. – To miotła kieruje czarownicą, nie odwrotnie, zapamiętaj ten bardzo istotny szczegół, Nino! – Ale przecież miotła chyba może posłuchać czarownicy, jeśli ta ją o coś prosi? – Masz rację, może jej posłuchać, ale nie musi. – To jaki ma wybór? – Może na przykład zrzucić czarownicę, tak jak ciebie przed kilkoma chwilami, pamiętasz? – Cóż… Elena zaniosła się lekkim, urywanym chichotem. Nina poczuła, że się czerwieni. – No i z czego się tak śmiejesz, co? – zapytała lekko poirytowana. – Z ciebie. Musisz się jeszcze wiele w życiu nauczyć, jeśli chcesz, by Morgana zaczęła się tobą interesować – odparła tajemniczym tonem. Dziewczynka chciała jeszcze zapytać o tak wiele

istotnych rzeczy, na przykład, kim jest owa zagadkowa Morgana. Jednak Elena zamknęła już przed nią swoją świadomość i, jak się wydawało Ninie, udała się w stan spoczynku. Dziewczynka ziewnęła donośnie i próbowała się przeciągnąć, co na wąskiej miotle okazało się niemożliwe. Nagle dostała olśnienia. Przecież w encyklopedii od Samanthy była wzmianka o czarownicy Morganie. Czy chodziło o nią? Westchnęła. Żal jej się zrobiło ulubionej nauczycielki i książki, którą musiała zostawić w pokoju. Prawdopodobnie już nigdy jej nie zobaczy. Jeśli znajdzie ją Gwidona, to pewnie każe spalić, a jeśli Brenn już wróci, to z pewnością odda ją do biblioteki. Nagle poczuła, że mimo zimy i ciągle padającego śniegu nie jest jej zimno. Ale z przerażeniem zaobserwowała, że śpiąca głębokim snem Angelika, wręcz przeciwnie, cała trzęsie się z zimna. Nina otuliła ją ramieniem. Chciała dać przyjaciółce jak najwięcej ciepła. Nagle zobaczyła, że z jej palców tryska pomarańczowoczerwony promyk gorąca. W parę chwil śnieg na ramionach Angeliki stopniał. Ona sama zaczęła sprawiać wrażenie osoby okrytej ciepłym kożuszkiem. Nina rozejrzała się dookoła. Okolica była przepiękna. Wiele urokliwych lasów otulonych puchową, śnieżną pierzynką. Jej uwagę przykuł duży zbiornik wodny, do połowy skuty lodem. Otaczał on Wyspę Księżniczki Kamili od niepamiętnych czasów. Wydawał się nieskończony.

Wszędzie woda. Wszędzie. Nina pamiętała, że podczas niewielu wycieczek, organizowanych przez pannę Matyldę, wraz z Angeliką i innymi dziećmi z sierocińca była właśnie tutaj. Wtedy panna Matylda powiedziała, że to jest Morze Celtyckie, które znajduje się na Oceanie Atlantyckim. Białą przestrzeń nieprzebytych puszcz przecinała rzeka Armona, która wiła się jak niebieska wstążka do włosów Angeliki. Najwidoczniej woda nie zdążyła jeszcze zamarznąć. Jej płytki nurt przecinały trzy płynące pod prąd kaczki. Niespodziewanie zauważyła średniej wielkości chatę z drewna, lekko porośniętą mchem. Budowla nie była zbyt strzelista, jednak mimo to mogła napawać strachem. Nina poczuła lekkie szturchnięcie w bok. Angelika właśnie się obudziła. Dość dobrze przyjęła fakt, że znajduje się wiele metrów nad ziemią i leci na czarodziejskiej miotle. – Ale to nie sen? – upewniła się. Nina parsknęła, odpowiadając: – Oczywiście, że nie! Angeliko, jesteśmy wolne! Angelika dziko zawyła z radości. Nina pokręciła przecząco głową. Wskazała na drewnianą chatę pośrodku polany. Nagłe szarpnięcie w dół oznajmiło im, że będą zbliżały się do lądowania. Nastąpiło ono szybko i bez bólu. Dziewczynki dziarsko zeszły z miotły. Kiedy tylko to uczyniły, Nina poczuła, że jej więź

z Eleną gwałtownie osłabła. Prawie przestała ją odczuwać. Angelika podeszła do drzwi. Ku jej wielkiemu zdziwieniu okazały się one zamknięte. Gdy tylko podeszła do nich Nina, natychmiast na drzwiach zmaterializowała się olbrzymia głowa, przypominająca gargulca, która przemówiła ludzkim głosem: – Witajcie, Eleno – tu stwór uśmiechnął się szeroko, a dziewczyna poczuła, że miotła się czerwieni. – Nino i jej towarzyszko, wejdźcie do środka – w tym momencie drzwi się otworzyły. Elena pierwsza wleciała do środka. Ustawiła się grzecznie pod ścianą, jakby na coś czekała. Dziewczynka poczuła, że coś ociera się o jej nogi. Wzdrygnęła się i pospiesznie popatrzyła w dół. Na szczęście był to tylko niewielki, czarny, miauczący kocur. Zwierzę popatrzyło na nią mądrymi, żółtymi, świecącymi w ciemności oczami. Nagle Nina zauważyła wysoką postać wyłaniającą się z mroku.

XVI MORGANA Kobieta spowita była w czarne sięgające do samej ziemi szaty. Miała długie, hebanowe jak jej strój, kręcone włosy, aż do pasa. Na jej ramieniu siedziała groźnie pohukująca sowa, ogarniając salę przenikliwym spojrzeniem żółtych źrenic. Postać trzymała w ręku butelkę z niezbadaną granatową substancją, którą wstrząsała zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Na świat patrzyła ciemnoniebieskimi, hipnotyzującymi oczami. Jej spojrzenie było chłodne, wręcz lodowate, aż Nina poczuła na ciele dreszcze. – Ach, to wy. Oczekiwałam was – przywitała ich cierpko. Nagle przed ich oczami zmaterializował się chłopiec. Pojawił się i przeszedł przez coś na kształt portalu, na który Nina nie zwróciła specjalnie uwagi. Co innego ten nowy przybysz! Miał blond włosy sięgające za uszy. Mógł być mniej więcej w wieku Niny i Angeliki, które miały trzynaście lat. Uwagę przykuwały jego duże, fioletowe oczy. Z widocznym zdumieniem zapytał z wyraźnym obcym akcentem: – Co się stało, nauczycielko? Morgana zmierzyła go groźnym spojrzeniem.

– Nic godnego twojej uwagi. Chłopiec ze zrozumieniem pokiwał głową. Wymowne spojrzenie Morgany mówiło wszystko. Zanim jednak wyszedł z ciemnego pokoju, popatrzył na Ninę swoimi dużymi fioletowymi oczami i uśmiechnął się zadziornie. Dziewczynka poczuła, że się czerwieni. Morgana wezwała do siebie gestem ręki małe, zabawne stworzenie, które wcześniej krzątało się przy wywarze z ziół. Było całe zielone, miało długie odstające uszy oraz długą do pasa brodę. Jego oczy były czerwone i bystre. Wydawało się nimi wszystko przewiercać wzdłuż i wszerz. – Tak, madame? – zapytało skrzeczącym głosem. – Gretyn, zaprowadź panienki do ich nowego pokoju – rozkazała Morgana. Stworzenie potulnie skinęło głową. Teraz zwróciła się do dziewczynek: – Jutro macie tu być o siódmej – powiedziała głosem nieznoszącym sprzeciwu. Dziewczynki podążyły posłusznie za istotą. Zaprowadziła ich ona do małego ciemnego pokoju, w którym znajdowały się dwa łóżka. Angelika głośno ziewnęła i rzuciła się na łóżko z głuchym stęknięciem. Nina położyła się obok przyjaciółki. Podczas gdy Angelika już mocno spała, ona rozmyślała o wszystkim, co wydarzyło się tego dnia, lecz przede wszystkim o tajemniczym fiole-

towookim chłopcu. Na myśl o nim serce zabiło jej mocniej. Nagle usłyszała strzępki urywanej rozmowy: – Nauczycielko… oni są już blisko… niedługo wypowiedzą nam wojnę – szeptał chłopiec. – Musimy temu zaradzić. Wiktorze, musisz się udać z powrotem do… Nina nie dosłyszała ostatniego wyrazu. Teraz jej głowa zaczęła pękać od rojących się w niej pytań. Kto ma wypowiedzieć wojnę czarodziejom i dokąd ma się udać chłopiec… to znaczy Wiktor… Na myśl o nim znowu poczuła, że się rumieni. Usłyszała trzask. To pewnie uczeń czarownicy udał się tam, gdzie go wysłała Morgana. Nie mogła zasnąć przez całą noc. Usnęła dopiero nad ranem. Obudziła ją podekscytowana Angelika, która nadal nie wierzyła w to, że znalazła się u prawdziwej czarownicy. Szybko się ubrała i razem poszły na pierwszą lekcję. Zastały Morganę warzącą eliksir, tym razem jednak o zielonej barwie z brązowymi bąbelkami. Gretyn pomagał jej, jak tylko mógł: podawał kolejne składniki oraz mieszał wielką chochlą zawartość kotła. Gdy tylko Morgana zauważyła dziewczynki, natychmiast przerwała swoje zajęcie. – Witajcie – oznajmiła swym lodowatym głosem. – Dzień dobry – odpowiedziały szybko. – Może macie najpierw jakieś pytania dotyczące Ma-

gii? – Ja mam – zgłosiła się Angelika, ku zdziwieniu Niny. – Czy ja… też mogę się uczyć razem z Niną? – Żeby o tym zadecydować, muszę najpierw sprawdzić wasze umiejętności, zarówno twoje, jak i Niny – podała im dwa długie na dwie strony pergaminy, mówiąc przy tym: – Piszcie pierwszą rzecz, jaka wam przyjdzie do głowy. Jest to test, który sprawdzi waszą wiedzę z teorii magii. Nawet jeśli nie macie zielonego pojęcia, którą odpowiedź wybrać, kierujcie się swoją intuicją. U wybranek na czarownice jest ona wrodzona. Nina z uwagą obejrzała swój test. Pytań łącznie było dwadzieścia. Na pierwsze dziesięć najłatwiejszych znała już odpowiedź. Natomiast druga połowa zaczęła sprawiać jej poważne problemy. „Muszę napisać pierwszą rzecz, jaka mi przyjdzie do głowy…” – myślała. Intuicyjnie spojrzała na Angelikę. Dziewczynka gryzła ołówek i widać było, że bardzo się stresowała. Zamiast na kartkę patrzyła na klepsydrę odmierzającą czas. Piasku pozostało już niewiele. Nagle na pytanie jedenaste i dwunaste Ninie przyszło do głowy rewelacyjne rozwiązanie. I tak następna połowa testu poszła z górki. Choć dziewczynka nie wiedziała, co będzie źle, a co dobrze, czuła narastającą dumę. Klepsydra obróciła się trzykrotnie wokół własnej osi, po czym kartki Niny i Angeliki pofrunęły do Morgany,

która natychmiast je sprawdziła. Napisała wyniki i z powrotem posłała je do dziewczynek. Nina nie mogła uwierzyć własnym oczom. Tylko trzy błędy! I to z jakiejś historii magicznych istot! Niesamowite! Spojrzała na Angelikę, która miała niezadowoloną minę. Cała jej praca była przekreślona czerwonym piórem. – Przykro mi, Angeliko, ale nie możesz zostać czarownicą. Nie wyczuwam u ciebie żadnych magicznych predyspozycji – rzekła Morgana. Angelika się zmartwiła. Czy to znaczy, że będzie musiała wrócić do sierocińca św. Hildegardy? Zresztą nie będzie mogła przestać myśleć o Ninie i przygodach, jakie teraz przeżywa! Morgana musiała się domyślić, co ją dręczy. – Spokojnie. Wypijesz tylko eliksir zapomnienia i o niczym nie będziesz pamiętać. Angelika zbladła. To byłoby jeszcze gorsze. Zapomnieć o wszystkim? O wycieczce na miotle, pobycie tutaj, istnieniu koleżanki? Głośno przełknęła ślinę. Zapomnieć Ninę? To byłoby najbardziej bolesne. Jej rozmyślania przerwał głośny huk. Obok Niny pojawił się portal, przez który można było dostrzec… francuski Wersal. Ten widok lekko ją zdziwił. Znajdowali się wszyscy na Wyspie Księżniczki Kamili i choć była ona położona w sąsiedztwie Francji, z pewnością nie można

było zobaczyć z jej brzegu jakiegoś francuskiego wybrzeża, a już w szczególności Wersalu w Paryżu. Po chwili wychylił się z niego Wiktor. Nina zauważyła, że lekko utyka. Był blady i dziewczynka domyśliła się, że nie ma zbyt dobrych informacji dla Morgany, która natychmiast wyprowadziła go pod ramię z pokoju do ciemnego korytarza. Nina usłyszała tylko cichy szept Wiktora: – Oni… nadchodzą.

XVII HISTORIA ZBUNTOWANEGO Morgana starannie opatrywała Wiktora, podczas gdy on zdawał jej relację z tego, co się stało. Nina siedziała na krzesełku tuż obok. Dostała pozwolenie, aby posłuchać jego opowieści, a była to niezwykła historia. Chłopiec opowiadał o stosunkach między… sławnymi wampirami. Dziewczynka dowiedziała się, że bardzo znana modelka Lidia Bawańska także jest wampirzycą i była tym faktem wielce zadziwiona. – Jak to? Lidia? Niemożliwie! – stwierdziła. Pamiętała, jak kilka dziewczyn z sierocińca potajemnie trzymało jej plakaty. Lidia była bardzo popularna. Inne panny, gdy nikt nie patrzył, próbowały naśladować jej fryzurę, chód i mimikę. To ostatnie było szczególnie trudne, gdyż Bawańska posiadała wyjątkowo wydatne usta, w przeciwieństwie do dziewczyn, co bardzo szybko chciały zmienić. Trenowały więc kilka razy dziennie na lekcjach albo w toaletach, wypychając wargi małymi krążkami lub językiem. A jeśli… Lidia była wampirem, to musiała jakoś ukryć zęby. Może ta wypukła warga była tylko kamuflażem? To wcale nie był idiotyczny pomysł.

Wiktor westchnął wyrozumiale i wszystko jej wytłumaczył. *** W Paryżu, stolicy świata mody, odbywała się gala rozdania nagród. Kiedy prezenterzy przeszli do wręczenia statuetki najładniejszej modelce, nikt nie miał wątpliwości, że będzie nią zabójczo piękna Lidia Bawańska. Nie pojawiły się też wątpliwości dotyczące prawdziwej tożsamości blond piękności. Wszyscy uważali ją za zwykłą kobietę, podczas gdy prawda była przerażająca… Wiktor odkrył, że wraz ze znanym projektantem mody Samuelem, również wampirem, chcą zdobyć władzę najpierw nad światem ludzi, a później być może nawet nad wszystkimi istotami magicznymi i umożliwić wampirom tak upragnione panowanie… Wampiry, podobnie jak elfy, zawsze pragnęły władzy. Dowodem na to jest bitwa pod Masstons. Armia nieśmiertelnych wojowników, sprzymierzona z elfami, rzuciła wyzwanie ludziom, którzy nie mogli go nie przyjąć, ryzykując wszystko, a przede wszystkim swój honor i życie… Ostatecznie, gdy składali prośby o wygraną, pogodzili się z losem, który niespodziewanie się do nich uśmiechnął. A to wszystko dzięki Zbuntowanemu.

Zbuntowany był elfim księciem. Naprawdę miał inne imię, ale w historii zapisał się właśnie w taki sposób. Jak każdy wyżej postawiony elf miał obowiązek uczestniczenia w odbywających się co pięć lat expensia magica, czyli pojedynkach magicznych, w trakcie których miały miejsce różnego rodzaju walki, na przykład na szpady czy umiejętności nadprzyrodzone, takie jak telepatia albo rzut w dal kamykiem siłą umysłu, co oczywiście uczynił. Wtedy jeszcze nie docierała do niego cała prawda o stosunkach między ludźmi a elfami. Usiadł spokojnie na trybunach, obserwując, co się będzie działo. Były to jego pierwsze expensia magica, więc chciał się dowiedzieć jak najwięcej. Rozpoczęła się pierwsza walka. Na pole bitwy siłą została wprowadzona kobieta z szablą w ręku, która była dla niej za ciężka. W ogóle nie miała pojęcia o walce i wyglądała na wyczerpaną. Zbuntowany stanął w jej obronie. Wystąpił na środek i wstawił się za dziewczyną. Był oczywiście księciem i mógł robić to, co mu się podobało, choć akurat to zachowanie wzbudziło kontrowersje wśród większości. Najbardziej jednak zgorszył elfią arystokrację zaproszeniem dziewczyny do pałacu. Rozkazał swoim dworzanom, aby się nią zaopiekowali. Pierwszy raz dokładnie przyjrzał się dziewczynie, kiedy spała. Nie miała spiczastych uszu, była niższa od elfów kobiet, a jej rysy były delikatniejsze. Wtedy poja-

wiło się w nim nieznane dotąd uczucie – zakochał się… Kiedy Emilia, bo tak miała na imię, doszła już do siebie, opowiedziała mu wszystko, co spodziewał się usłyszeć. Elfy traktowały ludzi jak zwierzęta, zabierały im ziemię oraz brały do niewoli. Postanowił temu zapobiec, tym bardziej że usłyszał o zbliżających się wielkimi krokami przygotowaniach do wojny z ludzkimi istotami. Poszedł z tym planem do swego ojca, króla, który nie podzielał jednak przekonań syna. Z pomocą magów odebrał Zbuntowanemu moc, aby ten nie popełnił żadnego głupstwa, i wygnał go z kraju, skazując zarówno Zbuntowanego, jak i Emilię na wieczną tułaczkę. Nie mieli dużego wyboru. Wokół królestwa rozciągały się pasma górskie, a Emilia nie była przygotowana na tak wyczerpującą wędrówkę. Po kilku dniach zapadła na tajemniczą chorobę, która nie była znana księciu. Dopiero parę minut przed śmiercią dziewczyna wyszeptała, że jedna ze służących dosypała jej czegoś do herbaty… Wtedy potwierdziły się najgorsze obawy księcia. Ojciec był winny śmierci ukochanej. Kilka dni później podczas polowania dworzanin odnalazł Zbuntowanego, który znajdował się na granicy obłędu. Wziął go z powrotem do pałacu, gdzie książę rozpoczął długotrwałą kurację. Chciał popełnić samobójstwo, lecz było to niemożliwe, gdyż elfy są nieśmiertelne. Dlatego znów uciekł z królestwa, poprzysięgając zemstę swojemu gatunkowi,

który pozbawił go szczęścia. Odpowiednia okazja nadarzyła się podczas walki pod Masstons, w której postanowił wziąć udział. Elfy, pragnące poniżyć ludzki gatunek, sprzymierzyły się z wampirami – odwiecznymi wrogami ludzi. Zbuntowany postanowił stanąć po przeciwnej stronie, tym samym wspomagając ludzi. Szanse były nierówne – Zjednoczona Armia wampirów i elfów miała o wiele większą liczebność. Do tego elfy, podobnie jak wampiry, dysponowały różnymi umiejętnościami magicznymi i nieśmiertelnością. Zbuntowany prosząc o pomoc patronkę walki i miłości, Inanę, ofiarował jej całą swoją moc w zamian za wygraną dla ludzi. Bogini wzruszyła się również historią o niespełnionej miłości, której przecież ona sama patronowała… Zgodziła się na propozycję i wysłała na pole bitwy Ninszubur, swoją posłankę, oraz nieodłącznie towarzyszące jej potężne lwy. Zbuntowanemu nie przeszkadzała utrata życia. Dla niego była to konieczność, aby wreszcie spotkać się z ukochaną… Ninszubur, obdarzona kilkoma najważniejszymi mocami Inany, zwanymi me, pomogła ludziom zwyciężyć. Zjednoczona Armia poniosła rażącą klęskę. Musiała zrezygnować ze swych magicznych umiejętności, a pozostawić sobie do dyspozycji tylko nieśmiertelność. Oczywiście, była zmuszona oddać część swoich terytoriów na rzecz ludzi. Jednak najbardziej rażącym zobowiązaniem

było podpisanie traktatu masstońskiego, uznawanego za najbardziej hańbiący okres historii dziejów elfów i wampirów. Elfy uznały to za poniżenie, więc po nielicznych strajkach i powstaniach wycofały się do lasów. Natomiast wampiry poprzysięgły zemstę gatunkowi ludzkiemu. I już niedługo miała się ona wypełnić.

XVIII TRYBUNAŁ CZARODZIEJÓW Nina z niedowierzania pokiwała głową. Było jej żal Zbuntowanego. Wiedziała też, że trzeba będzie działać. I to jak najprędzej. Do dziewczynki dotarła świadomość, tak często tłumiona przez pannę Matyldę: magiczne istoty istniały! Od zawsze czuła, że nigdy nie była samotna! I to uczucie, że ktoś ją śledzi… Tylko kto lub co? I czy jest przyjaźnie do niej nastawione? Być może Morgana znajdzie odpowiedź na to drażniące ją pytanie. Pozostawała jeszcze kwestia Angeliki. Nina nie mogła sobie wyobrazić, co się z nią stanie. Czy będzie musiała rozstać się z przyjaciółką? I jeśli tak, to na jak długo? Sama Angelika nie odezwała się do niej ani słowem od czasu egzaminu. Może się obraziła? Nina dałaby wiele, aby dowiedzieć się, co myśli jej przyjaciółka. Morgana najwidoczniej domyśliła się, co gryzie dziewczynkę, bo odpowiedziała: – Nie martw się, Nino. Nie każda kobieta ma dar bycia czarownicą. Powinnaś czuć się doceniona.

– Dlaczego więc ja nie jestem taka jak inni? – wybuchła dziewczynka. – I co się stanie z Angeliką? Morgana próbowała tłumaczyć jej, że Angelika nie posiada żadnych magicznych umiejętności. Wtem Nina usłyszała piękny śpiew dochodzący gdzieś znad okolicy morza, który po chwili zamienił się w okropny skrzek. Poczuła, jak ból wypełnia całe jej ciało. Nieprzytomna upadła na podłogę. Zaniepokojona Morgana wyjrzała przez okno. Nie zwróciła zbytniej uwagi na Ninę, gdyż wiedziała, że każda początkująca czarownica reaguje tak na śpiew harpii. Nagle otworzyła szeroko swoje ciemnoniebieskie, poważne oczy. Wśród szybujących wysoko potworów zauważyła… wątłe ciałko Angeliki. Zimno wstrząsnęło jej świadomością. Patrząc na oddalające się z zawrotną prędkością kreatury, zrozumiała, że podopiecznej nie da się już uratować. Próba wytłumaczenia sobie, co tam robi dziewczynka, była niebywale prosta. Harpie potrafiły zwodzić ludzi od niepamiętnych czasów swoim śpiewem, więc kiedy usłyszała go taka zwykła dziewczyna jak Angelika, natychmiast pospieszyła sprawdzić, co wydaje takie piękne dźwięki. Potwory szybko wyczuły zapewne smaczny obiad i szybko skierowały się w kierunku ziemi. Nie tracąc swojej ofiary z oczu, nadal śpiewały.

I wtedy stało się coś, co wyrwało Morganę z tych strategicznych rozmyślań. Coś niesamowitego. Angelika zniknęła. Została pochłonięta przez inny wymiar. Inną świadomość. Za sprawą czegoś lub – przeszył ją dreszcz – kogoś. Harpie wydały przeraźliwy skowyt bólu, rozpaczając po stracie być może tak smakowitej ofiary. Czarownica przygryzła wargę. Koniecznie trzeba zwołać Trybunał. I to jak najszybciej. Być może doszło nawet do złamania praw ustanowionych podczas traktatu masstońskiego. Dość trudne będzie przekazanie tej druzgocącej wiadomości Ninie. Morgana nie wiedziała, jak zareaguje dziewczynka. Nina powoli odzyskiwała świadomość. Ból rozsadzał jej czaszkę, a wibrujący dźwięk przeszywał uszy. Siedząca obok Morgana podała jej jakiś napój, mówiąc: – To złagodzi ból. Dziewczynka chwyciła napój. Chciała jak najszybciej pozbyć się wibracji w swojej głowie. Postanowiła zapytać o wczorajsze zdarzenie, lecz Morgana, jak zawsze, ją uprzedziła. – Te potwory, które wczoraj widziałaś, to, jak już zapewne wiesz, harpie. To brzydkie istoty o czarnym futrze i olbrzymich skrzydłach nietoperza. Bronią się i atakują

ostrymi kłami i długimi szponami. Mają świetny słuch. Najczęściej polują w stadach. Uwielbiają sprowadzać ofiary na manowce. Zwykli ludzie słyszą wtedy piękny śpiew, natomiast czarownice, jak się już przekonałaś – w tym momencie Nina syknęła – nie ulegają złudzeniu i słyszą go takim, jakim jest w rzeczywistości. Eliksir, który ci podałam, sprawi, że śpiew harpii będzie ci obojętny do końca życia. Potwory polują zazwyczaj podczas pełni i po spożyciu łez syren, które umożliwiają im słodki śpiew, wołający ofiary do swoich siedzib, czyli górskich grot i jaskiń. Potrzebują krwi ludzi, gdyż chcą odzyskać choćby na kilka godzin swoją utraconą urodę i młodość. Boją się świtu, ponieważ oślepione wschodzącym słońcem tracą kontrolę nad skrzydłami i spadają w górskie przepaście. Nina wzdrygnęła się na samą myśl o tym. Morgana westchnęła. Teraz dowie się, jak Nina przyjmie wiadomość o zniknięciu Angeliki. Dziewczynka, lekko zdezorientowana, rozejrzała się po pokoju. Morgana zdecydowała się powiedzieć prawdę: – Angelikę pochłonął inny wymiar – po chwili dodała szybko: – Ale nie martw się, znajdziemy ją. Nina niespodziewanie wybuchła płaczem. Chciała być sama, ale nie miała siły i odwagi powiedzieć tego czarownicy. Morgana jednak zrozumiała ją bez słów. Ona w swojej młodości też została brutalnie rozdzielona z bliskimi osobami.

Na pożegnanie objęła ją ramionami i pocieszyła raz jeszcze: – Wszystko będzie dobrze. Po chwili pocałowała ją w czoło, po czym wyszła z pokoju. Nina była zaskoczona takim zachowaniem czarownicy, która na co dzień była surowa. Natychmiast wzięła się w garść. Nie mogła zawieść Angeliki i po części Morgany. Będzie musiała wziąć sprawy w swoje ręce, z pomocą swej nauczycielki czy też bez niej. *** Morgana usiadła samotnie w swej komnacie. Skupiła całą uwagę i telepatycznie porozumiała się z innymi czarownicami, tym samym zwołując Trybunał. Natychmiast w korytarzu zmaterializowały się postaci czarownic, które wezwała. Pierwsza przybyła przewodnicząca Trybunału, wiekowa Scholastyka, o białych włosach związanych w warkocz upięty dookoła głowy, surowych, zielonych oczach, odziana w białe futro, gdyż pochodziła z Laponii, gdzie panuje wieczna zima. Najchętniej zajmowała się wróżbiarstwem, a najlepiej stawiała horoskopy ze starożytnych run.

Następnie w otoczeniu małych płatków kwiatów pojawiła się nimfa, dokładnie lejmoniada Irmina, wiedząca prawie wszystko o mieszkańcach łąk i lasów. Pochodziła z Litwy, gdzie ojczyste knieje zawsze przyjmowały ją radośnie i gościnnie. Jej włosy i oczy były barwy głębokiego morza, a cera miała intensywny zielony odcień, jak na nimfę przystało. Kolejna była Olimpia, Greczynka o śniadej cerze i czekoladowych oczach w oprawie długich, ciemnych rzęs. Urodziła się w Atenach, gdzie przez pewien czas służyła w świątyni, ale kiedy wykryto jej zdolności magiczne, najwyższa kapłanka zwolniła ją z tego obowiązku, twierdząc, że wolą bogini jest, aby kształciła się na czarownicę. Apodyktyczni rodzice wielokrotnie próbowali wydać ją za mąż, jednak nic z tego nie wyszło. Wreszcie Olimpia awansowała na czarownicę w Trybunale i wyprowadziła się od nich, co było w jej kulturze nie do przyjęcia. Kobieta była również świetną znawczynią mitów i opowieści, nie tylko greckich. Ostatnia zjawiła się Węgierka ‒ Tomira z miodowym kokiem i fioletowymi tęczówkami. Kobiety w jej rodzinie od pokoleń zostawały czarownicami, nic więc dziwnego, że kontynuowała tę tradycję. Na jej widok Morgana uśmiechnęła się ironicznie. Tomira znów miała na sobie obcisłą sukienkę z wyzywającym dekoltem. Szczerze powiedziawszy, czarownica nigdy za specjalnie jej nie lubiła, już od czasu wspólnych studiów.

Nina uświadomiła sobie, że u kogoś widziała ten odcień oczu. No jasne, przecież Wiktor miał identyczne spojrzenie! Chłopiec natychmiast przybiegł, aby przywitać się z matką. Po chwili w swoim ojczystym języku zaczął opowiadać ostatnie wydarzenia. Pamiętała, jak podczas jednej z niewielu lekcji, jakie dotąd otrzymała od Morgany, czarownica wspomniała, że każdy kontynent oprócz Australii ‒ która nie chciała uczestniczyć w magicznych spotkaniach ‒ posiada swój własny Trybunał Czarodziejów. Jest to stanowisko jeszcze wyższe od Rejonu, na skalę kontynentu. Trybunał rozstrzyga poważniejsze problemy i może składać się z wielu Rejonów, które podejmują decyzję w codziennych sytuacjach. Z kolei on sam podlega Radzie, która jest najważniejszym organem władzy w polityce czarownic i czarodziejów. Radę tworzą: pięcioro czarodziejów z Europy (wśród których znajduje się między innymi Scholastyka, jak każda przewodnicząca każdego z Trybunałów), dwoje z Azji, kolejnych dwoje z Ameryki Południowej, dwoje czarowników z Ameryki Północnej oraz dwoje najstarszych szamanów z Afryki. Dlatego Morgana zwołując Trybunał, musiała mieć poważny powód. Czarownica wyprosiła Ninę i Wiktora, po czym ‒ mając pewność, że nie podsłuchują ‒ rozpoczęła obrady

Trybunału w Magicznej Mowie. Dzieci mogły się tylko domyślać, o czym rozmawiają czarownice. Dziewczynka nie znała jeszcze magicznego języka, który pozwala porozumieć się z każdą bardziej doświadczoną czarownicą, a chłopiec nauczył się tylko jego podstaw. Naburmuszony Wiktor usiadł na schodach, wsłuchując się w melodyjny głos matki, która od czasu do czasu wyrażała swoją opinię. Nina, lekko skrępowana, zapytała: – Czy tam jest pięknie? Chłopiec na początku nie zrozumiał, o co jej chodzi. Zdziwiony spytał: – Ale gdzie? – Na Węgrzech, w twojej ojczyźnie. – Ach, tak – odpowiedział, po czym się uśmiechnął. – Mieszkam w Budapeszcie, to takie ładne miasto… Stolica. Nina domyśliła się, że pewnie tęskni za krajem, a teraz przypomniały mu się niepowtarzalne widoki i wspomnienia dziecięcych lat, spędzonych u boku obojga rodziców. Skoro się uśmiechał, jego przeszłość musiała być szczęśliwa i radosna. – Skoro twoja mama jest czarownicą, to dlaczego uczy cię Morgana? – Anya, znaczy mama, mówiła, że Morgana jest najlepsza z Trybunału i że u niej się najwięcej nauczę…

A ty… masz na imię Nina? Kiwnęła głową. – Jesteś stąd, czy też przyjezdna? – Z wyspy. – Rozumiem – wskazał na żółwika od Angeliki. – Ładny wisiorek. Nina zarumieniła się, ale gdy chciała o coś jeszcze go spytać, powrócił do swojego poprzedniego zajęcia, kończąc rozmowę. Dziewczynka westchnęła, a po chwili poszła do pokoju. Zamknęła drzwi i rzuciła się na łóżko. Wcale nie płakała. Było jej tylko żal Angeliki. Nie może dłużej zwlekać. Musi udać się na poszukiwania zaginionej przyjaciółki, której tyle zawdzięcza. Sięgnęła za kołnierz i wyjęła zawieszkę. Machinalnie obróciła ją trzy razy w palcach. Nagle żółwik zaczął wirować i uniósł się w powietrze. Jego wnętrze otworzyło się, a ze środka wypadł pożółkły pergamin z tajemniczymi znakami. Nina wiedziała, że to wskazówka. Trzeba ją będzie tylko odczytać.

XIX POSŁANIEC KUR Podczas obrad Trybunału czarownice poruszyły kwestię Angeliki. Co mogło się wtedy wydarzyć? I czy ktoś lub coś było winne jej zniknięciu? W takim razie, jakie miało powody takiego działania? Wtedy czujny umysł Morgany wyczuł coś dziwnego, coś, czego nie powinno tu być. Gdy Olimpia, jej najlepsza przyjaciółka, była zajęta wyjaśnianiem nowej teorii wyginięcia dinozaurów, czarownica wyszła. Za zamkniętymi drzwiami wciąż było słychać przekomarzanie się Olimpii i Tomiry, która chciała zrobić jej na złość i uparcie twierdziła co innego. – Ależ droga Olimpio, jak możesz twierdzić, że dinozaury zmiótł żywioł Posejdona? Przecież doskonale wiesz, że najnowsze badania wykazały, iż gady te wyginęły na skutek uderzenia meteorytu lub epoki lodowcowej. Olimpia zaczerwieniła się, ale nie dała się zbić z tropu. Była Greczynką i tak jak jej rodacy mocno wierzyła w istnienie bogów oraz ananke, czyli przeznaczenia, które było nieuniknione i którego nikomu nie udało się ominąć. – W takim razie może to sprawa gromowładnego Zeusa albo może jego szanownej małżonki Hery, władczyni

nieba? Znużona tą dyskusją Scholastyka przerwała: – Zdaje mi się, że zebrałyśmy się tu w celu omówienia zniknięcia Angeliki, a nie dyskutowania o dinozaurach, które, jak wiemy, były potworami na usługach mieszkańców Podziemia. Być może zostały naruszone prawa ustanowione podczas traktatu pod Masstons, więc wasze dinozaury mogą zaczekać! Zganiona Tomira chciała jeszcze coś powiedzieć, ale przeszkodził jej w tym krzyk. Ostry krzyk wydany przez Morganę. *** Morgana cicho zamknęła drzwi. Zastała pod nimi Wiktora. On również był bardzo zaniepokojony. Kobieta błyskawicznie wkroczyła do komnaty Niny. Zastała dziewczynkę schylającą się po kawałek pergaminu. Wtem rozpoznała znaki zapisane na nim i uświadomiła sobie, co to takiego. Zareagowała tak szybko, jak tylko pozwolił jej na to refleks. – Nie dotykaj tego! – krzyknęła ostro w stronę dziewczynki, która pod wpływem siły głosu przewróciła się na podłogę. Nim zdążyła się podnieść, Morgana postanowiła zi-

dentyfikować tajemniczy zwitek. Kazała wyjść dziewczynie z pokoju, i to jak najszybciej. Przestraszona Nina natychmiast spełniła polecenie. Nie widziała nigdy swojej nauczycielki w takim stanie, więc to musiało być coś naprawdę poważnego. Kiedy Morgana została na podłodze sama, za oknem rozszalała się prawdziwa burza z piorunami. Kobieta dumnie uniosła głowę okalaną kruczoczarnymi włosami i powiedziała swoim władczym tonem: – Czego chcesz? Znowu cię przysłała? Ostatni raz widzieliśmy się trzynaście lat temu… Pergamin zapalił się czerwonym ogniem, poszerzając krąg mocy. Zza zasłony wyłoniła się postać niewysokiego, pokrytego czerwonymi łuskami stworka z oczami koloru zastygłego bursztynu. Ta na pozór niegroźna istotka miała znacznie bardziej niebezpieczny rodowód, niż ktokolwiek mógłby pomyśleć. Jej niewielkie rozmiary były charakterystyczną cechą demonów, zwanych galla. Nowy gość uśmiechnął się, ukazując rząd białych, ostrych kłów. Zaniósł się dzikim, urywanym śmiechem, wręcz mrożącym krew w żyłach chichotem. Morgana popatrzyła na to coś z wyraźną litością. – Masz rację, czarownico! Ile to już lat? Mówisz, że trzynaście? Wybacz, ale u nas czas płynie dużo wolniej – przestał się śmiać. Przekręcił głowę, wbijając wzrok

w czarownicę. – Wielka Pani Podziemia nie będzie zadowolona, wiedząc, że nie pozwoliłaś mi się z nią widzieć. Rozśmieszasz mnie, czarownico! Morgana usilnie próbowała pokonać urok rzucony przez demona. W końcu udało jej się wyrwać spod jego mocy, co ten przyjął z lekkim zaskoczeniem. Następnie obezwładniła go zaklęciem Agswerry’ego, które przez przynajmniej godzinę blokowało zdolności magiczne przeciwnika. Z gracją wstała z podłogi. – Wybacz, ale wasz czas jeszcze nie nadszedł. Odejdź – rzekła z olimpijskim spokojem. – Pożałujesz tego! Królowa Wielkiego Poniżej pokaże ci, co to jest ból, czarownico! Ona nie zna litości! – wrzeszczał. Morgana zauważyła, że był wściekły. Kły wydłużyły mu się jeszcze bardziej w pozycji obronnej. Po chwili znów zaczął chichotać. – Nie powstrzymasz jej przed nami. Jest silniejsza, niż myślisz. Zregenerowała się po ostatnich walkach i nie dopuści, aby wypełniła się Przepowiednia. Chyba nie zapomniałaś, co mówi jej fragment? – zapytał, po czym płynnie wyrecytował z gardłowym akcentem: Nadejdzie dzień, gdy córa ognia wyczuje zew i buntu krew, trafić na ścieżkę Podziemi, gdzie lawa się gorąca przeznaczeniem mieni będzie jej…

– Przestań!!! – ryknęła Morgana. Wszystkie czarownice i czarodzieje dostawali dreszczy, słysząc słowa tego proroctwa. Była to Przepowiednia, która miała się spełnić, a przy takim obrocie spraw mogło to nastąpić całkiem niedługo… – Zniknięcie Angeliki to też twoja sprawa? – zapytała oskarżycielsko. – Co ty? Żarty sobie stroisz? – zdziwiła się i równocześnie zaciekawiła istota. – Swoją drogą… kto to jest? Jakaś nowa czarownica? Morgana wyrozumiale pokiwała głową. Takie zachowanie w pełni obrazowało zainteresowanie jej i przysłanego przez nią wysłańca całą sprawą. Jednak postanowiła nie dawać za wygraną: – W takim razie co twoje zaklęcie robiło w wisiorku, który do niej należał? Istota uśmiechnęła się ironicznie, pytając: – Skąd mogłem o tym wiedzieć? Zależało mi tylko na tym, by ściągnąć do nas Ninę, ale – niestety – ten plan się nie powiódł… „Jak widać, na szczęście” – pomyślała Morgana. Nagle wydarzyło się coś, czego nie przewidziała. Jej zaklęcie przestało działać. Istota zachichotała i machnęła prawą łapą zakończoną ostrymi pazurami, trzymającą oz-

dobną buławę. Czarownica poczuła ostre szarpnięcie i ból, kiedy potężna siła rzuciła nią o ścianę. Kręciło jej się w głowie, a i plecy bolały ją niemiłosiernie. Stwór pokazał jej zęby we wrednym uśmieszku. Leżąc w prawie całkowitym bezruchu, aby oszczędzić siły na dalszą walkę, Morgana miała okazję przyjrzeć się bogato zdobionej buławie, symbolizującej władzę i zaufanie ich Władczyni. Laska, nazywana przez mieszkańców Podziemia „geriene”, była długa na około dziesięć centymetrów, z rubinowymi wykończeniami, mieniącymi się krwistą czerwienią, gdy niebo przeszywała błyskawica. Jej trzon został wykonany prawdopodobnie z czarnego obsydianu z umieszczonymi na nim trzynastoma średniej wielkości lazurytami, pochodzącymi zapewne z jednej ze ścian pałacu zwanego Egalgina. Istota ponownie machnęła buławą, ale tym razem tajemnicza siła pociągnęła Morganę w jej stronę. Czarownica czuła się jak marionetka, która nie może nic zrobić. Była cała sztywna i nie mogła się poruszyć. Zapewne przez moc ukrytą w lasce. Zaczęła zastanawiać się, jak pozbyć się jej i stwora, lecz nagle poczuła bolesny ucisk w głowie. Wyraźnie czuła, jak ktoś przełamał jej Blokadę Świadomości. Teraz nie mogła już zrobić nic bez wiedzy tej tajemniczej istoty. Cokolwiek by pomyślała, stwór pokrzyżowałby jej plany. No właśnie. Cokolwiek by pomyślała. Z takiej sytuacji było tylko jedno wyjście – nic nie myśleć.

Robić wszystko bez zastanowienia, z marszu. Istota zmarszczyła krótki nos. Czarownica chce zrobić coś niespodziewanego i należy się mieć na baczności. Stwór ścisnął mocniej geriene i podejrzliwie popatrzył na czarownicę. Morgana rozejrzała się dookoła, po czym zatrzymała wzrok na posłańcu i jego buławie. Bezmyślnie wpatrywała się przed siebie, czekając na ruch istoty, która zdawała się coraz bardziej poirytowana całą sytuacją. Morgana wyczuwała napięcie wiszące w powietrzu. Także mimika stwora dawała o sobie znać. Marszczył nos i mrużył swoje ogniste oczy, tak że przypominały dwie czerwone szparki, jego ręka zaś coraz bardziej kurczowo trzymała geriene. Czarownica powoli odzyskała siły. Plecy i głowa bolały ją już mniej, więc użyła swojego barksijmo, aby zregenerować siły. Nawet nadludzki refleks posłańca Kur nie pozwolił mu zareagować na błyskawiczny ruch Morgany. Czarownica wypowiedziała szybko w pradawnej magicznej mowie potężne zaklęcie powodujące, że nagle w pokoju otworzyło się przejście, przez które widoczna była lazurytowa brama. Wir powoli wciągał istotę, która rozpaczliwie próbowała się bronić przed porywającą siłą tunelu. Zaparła się pazurami o podłogę, lecz niewiele jej to pomogło. Buława

potoczyła się po ziemi, porwana przez moc korytarza, a zaraz za nią jej właściciel, wyrywając przy okazji kilka desek z podłogi i drąc dywan. Zanim zniknął na dobre, zdążył krzyknąć: – Czarownico, wiedz, że moja Pani nie zna słowa „wybaczenie”! Morgana odetchnęła z ulgą. Była potężną czarownicą, ale nawet moc całego Trybunału nie dałaby jej potrzebnej siły w walce z demonem. I przynajmniej wiedziała, że Angeliki trzeba szukać gdzie indziej.

XX NIEBEZPIECZEŃSTWO I NIEOCZEKIWANA POMOC Morgana rozejrzała się po pokoju, szacując straty, jakie wyrządził w jednej z jej ulubionych komnat posłaniec Kur. Używając barksijmo, błyskawicznie naprawiła szkody. Dzięki niemu mogła rzucać potężne zaklęcia i władać magią w praktyce. Westchnęła ciężko. Głębokie ślady po pazurach demona zdobiły teraz jej najlepszy dywan, przywieziony z podróży do Indii. Delikatnie dotknęła szram ręką, wypowiadając odpowiednią formułkę magiczną. Rysy natychmiast pokryła biała siateczka, podobna do pajęczej sieci, która w mig je zaszyła, a na koniec zmieniła ich kolor na taki, jaki miała tkanina. W innym pokoju leżała na łóżku Nina zwinięta w kłębek. Troskliwa Olimpia głaskała ją czule po głowie. Wyczuła obecność innej istoty władającej magią, a biorąc pod uwagę jej moc, najprawdopodobniej był to demon. Z rozmyślań wyrwały ją dziwne drgawki Niny. Przyłożyła jej rękę do czoła. Miała gorączkę. Po chwili u dziewczynki wystąpiły też dreszcze.

Nagle oczy Niny stały się czerwone. Zaraz potem zemdlała. Olimpia się zmartwiła. Czarownica pamiętała, jak pewnej jesiennej nocy w sierocińcu pojawiło się dziecko z krótkimi, czerwonymi loczkami i niewinnym spojrzeniem migdałowych oczu. Na schodach był wypalony napis: „NINA”. Olimpia dobrze to pamiętała. Wypalony. Przez ogień. Teraz to samo dziecko leżało z czterdziestostopniową gorączką, nękane atakiem dreszczy. Chciała jej jakoś pomóc, lecz nie wiedziała jak. Za moment do komnaty wpadła jak torpeda Irmina, niosąc pęk nieznanych Olimpii ziół, czosnek i cebulę. Podłożyła to chorej pod nos. Pierwszy podała czosnek. Greczynka machinalnie się odsunęła. Tymczasem Irmina rozpoczęła wykład: – Czosnek ją wzmocni, cebula spowoduje, że temperatura spadnie, a mięta – to powiedziała z dumą – sprawi, że… Olimpia błyskawicznie wyrzuciła pęczek mięty za okno. – Co ty wyprawiasz? – wrzasnęła Litwinka. – To była najlepsza mięta, jaką udało mi się znaleźć w ogródku! O nie! – zakryła usta dłońmi. – Co ty zrobiłaś? Ty, znawczyni ziół i wszystkich obrzędów… – wybuchła Olimpia. Krzyczałaby dalej, gdyby do pokoju nie weszła Mor-

gana. W lot pojęła sytuację. Wbiła spojrzenie w Irminę. Litwinka był przerażona i płakała. – Uspokój się. Ile razy powąchała miętę? – zapytała spokojnie Morgana. Irmina pokazała pięć palców. Nie była w stanie nic powiedzieć. Wybiegła z komnaty. Olimpia chciała pobiec za nią, ale Morgana ją powstrzymała. – Zaczekaj. Będziesz mi potrzebna. – Co chcesz zrobić? Pięć to strasznie dużo. I weź pod uwagę fakt, że mięta zadziała szybciej, wiesz dlaczego… Jakby na te słowa Nina zaczęła się krztusić, a jej oczy znów stały się migdałowe. Dziewczynka, która dzięki cebuli odzyskała przytomność, teraz złapała się za głowę i spadła z łóżka. Zaczęła się tarzać po podłodze. Czuła, że za chwilę pęknie jej głowa. Złapał ją też mocny atak serca. Wszystko ją piekło i bolało. Miała wrażenie, że zaraz umrze. Nie mogąc złapać tchu, wrzasnęła przeraźliwie. – Musimy działać! – krzyknęła rozpaczliwie Olimpia. – Masz jakiś plan?! Morgana pokiwała głową. Greczynka pobladła. – Tylko nie to! – jęknęła. – Tak, właśnie to – odrzekła spokojnie czarownica. – Ale ktoś musi wam w tym chyba pomóc? Nie sądzicie? – dobiegł je głos Scholastyki. Za nią stała Tomira,

pocieszająca Irminę całą we łzach. Morgana lekko się uśmiechnęła. Szczęście w nieszczęściu, że razem z nią były inne doświadczone czarownice. Irmina sypnęła fioletowym proszkiem w twarz Niny. Spowodował on, że świadomość dziewczynki przeniosła się do głowy, sprawiając, że nie będzie czuła bólu. Pozostanie jednak zamknięta w swoim umyśle. Na twarzy Niny od razu pojawił się uśmiech ulgi. – Mam znajomego. Myślę, że on mógłby pomóc – rzekła Scholastyka. Panowała grobowa cisza. Nikt nic nie mówił. Po chwili doświadczona czarownica dała do zrozumienia, że chce zostać sama. Usiadła na drewnianej posadzce, skupiając wszystkie myśli na jednej osobie. Wymagało to tym większego wysiłku, im dana osoba znajdowała się dalej. Dla ułatwienia powtarzała w myślach imię: „Kasjan”. Na wszelki wypadek narysowała na podłodze obronne kręgi magiczną kredą i wymamrotała zabezpieczające zaklęcia. Z demonami nigdy nic nie wiadomo, nawet jeśli są oswojone. Dodała jeszcze kilka znaków, zapisanych przeklętym alfabetem i przeznaczonych tylko do tego rytuału. Zapaliła trzy świeczki, które przyniosła jej Morgana i odpowiednio je ustawiła: jedną wewnątrz kręgu, a jedną przed sobą. Po wewnętrznej stronie okręgu przybiła do

podłogi koźlą skórę w taki sposób, że tworzyła kształt trójkąta. Sproszkowała jeszcze poskręcany róg barana, a otrzymaną mieszankę pokropiła własną krwią. Naprzeciwko pojawił się ognisty znak pentagramu, skierowany ramionami w jej stronę. Zaczął się gwałtownie powiększać, a wszystkie przedmioty w komnacie zaczęły wibrować. Kilka obrazów ze ścian spadło z hukiem. Po chwili w gwieździe zmaterializował się przyzywany kształt. Scholastyka się uśmiechnęła. Oto on we własnej osobie! Jej kochany przyjaciel z Podziemia. Kasjan był wysokim i barczystym mężczyzną o miodowozłotych włosach. Prezentował się elegancko i wszystko byłoby w nim idealne, gdyby nie fakt, że miał ponad siedemset lat i był demonem, co można było poznać po jego oczach. Oczach wilka. Czarnych z żółtymi tęczówkami, skośnymi i przyprawiającymi zwykłych śmiertelników o szybsze bicie serca. Ze strachu, naturalnie. Plan Trybunału wyglądał następująco: Ninę mógł uratować przypadek albo… inny demon. Kasjan niedbałym ruchem wyjął z kieszeni paczkę papierosów i jednego z nich zapalił. Nie zwrócił uwagi, że znajduje się zupełnie w innym miejscu. Dotarło to do niego dopiero po kilku minutach. Zdezorientowany rozejrzał się po pokoju i ze zdziwieniem spojrzał na siedzącą po turecku w jego centrum Scholastykę. Chciał coś powiedzieć, ale nie zdążył, ponieważ do pomieszczenia weszły wszystkie przedstawicielki Trybunału.

Nagle wybuchnął: – Co to ma znaczyć?! Wystarczyło jednak jedno surowe spojrzenie Scholastyki, aby przywołać go do porządku. I również w tym spojrzeniu była zawarta cała treść przekazu: że demon musi się jakoś odwdzięczyć za uratowanie życia. Kasjan zrobił się czerwony jak burak. Można powiedzieć, że był na usługach Scholastyki, lecz bardziej z obawy, że czarownica powie komuś o jego przeszłości, niż z własnej chęci. – Dobra, to co mam zrobić tym razem? – zapytał znużony całym swoim pojawieniem się tutaj. Scholastyka gestem wskazała na nieprzytomną Ninę. Demon podszedł bliżej, ale natychmiast odskoczył, jakby się czymś oparzył. – To jest mięta! – wykrzyknął. – Niestety, nie mogę pomóc, żądacie niemożliwego! A tak w ogóle to się spieszę, cześć! I kiedy już chciał zniknąć, Irmina go powstrzymała. Zapłakana nimfa uczepiła się jego ramienia, szepcząc: – To wszystko moja wina. Musisz mi pomóc, proszę! Co się stanie, jeśli ona umrze? Kto wypełni Przeznaczenie? – po czym rozszlochała się na dobre. Kasjan westchnął głęboko. Jeśli nie pomoże dziewczynce, to jest dość duże prawdopodobieństwo, że spotka go coś niedobrego, na przykład Scholastyka sprawi mu

jakiś niemiły prezent. A z drugiej strony… Może nimfa w końcu przestanie płakać, a czarownica go zwolni? – Trzeba było tak od razu! Scholastyka i pozostałe członkinie Trybunału odetchnęły z ulgą. Kasjan jednak odezwał się tajemniczo: – Jest jedno „ale”. Czarownice wstrzymały oddech. – Któraś musi mi towarzyszyć, najlepiej ta, która… – nie zdążył dokończyć zdania, ponieważ przerwała mu Irmina, mówiąc drżącym głosem: – Ja się z tobą udam. To wszystko moja wina! Demon był trochę zdziwiony tym dość odważnym wystąpieniem dziewczyny, która jeszcze przed chwilą zalewała się łzami na jego ramieniu. Jednak w końcu była to jej decyzja i doskonale znała się na ziołach (z tego, co słyszał), chociaż podanie mięty Ninie było lekką przesadą. Na wspomnienie tego specyfiku dostał gęsiej skórki. Razem usiedli na podłodze. Ninę można uleczyć tylko jednym sposobem – trzeba będzie dostać się do jej umysłu i podać myślom antidotum, by umysł zwalczył truciznę. Nie można było tego zrobić przez wstrzyknięcie, na przykład, serum dożylnie. Należało to zrobić tą pierwszą metodą. Kasjan i Irmina oczyścili swoje głowy, skupiając się na tym, by dostać się do umysłu Niny. Olimpia przyrzą-

dziła specjalny wywar, który pozwala opuścić ciało i wejść do czyjegoś umysłu. Oczywiście, nie zrobiła tego tak dobrze, jak Irmina, choć nie pomyliła się z dodawaniem składników. Wszystko dokładnie wymieszała, po czym podając im napój, wręczyła także dwa amulety na drogę. Były to totemy w kształcie sokoła – ptaka o doskonałym wzroku. Demon i nimfa błyskawicznie wypili gorzki wywar, by jak najszybciej wypełnić swoje zadanie. Czasu pozostało niewiele. Liczyła się każda sekunda.

XXI W ŚWIECIE ŚWIADOMOŚCI W komnacie znajdującej się w chacie czarownicy mądra i doświadczona Scholastyka ustawiła klepsydrę – tę samą, którą Morgana mierzyła czas na egzaminie Niny i Angeliki. Kasjan i Irmina już stali się nieobecni, choć ciągle byli wyczuwalni przez czarownice. Scholastyka usiadła w pozycji lotosu, przygotowując się do medytacji. Cały czas pozostawała w ochronnym kręgu. Morgana spokojnie przyłączyła się do niej. Miały spełniać funkcję łączników między Kasjanem i Irminą a tym światem, podczas gdy oni starali się uleczyć Ninę. Tomira wyszła z pomieszczenia i skierowała się w stronę pokoju syna. Czuła, że musi z nim porozmawiać. Przecież tak długo się nie widzieli. Olimpia natomiast nerwowo chodziła w kółko po korytarzu, czuwając nad domem. *** Tymczasem w świecie ludzkich świadomości poja-

wiły się dwie dość niespodziewane osoby, których nikt nie oczekiwał. Piękna nimfa wyglądała na zdezorientowaną. Kurczowo trzymała się ramienia swojego towarzysza – Przewodnika. Widać, że jeszcze nigdy nie odwiedzała Krainy Myśli. Kiedy jedna samotna Myśl przemknęła niespodziewanie nad jej głową, wydała okrzyk strachu. Jeszcze mocniej chwyciła się ramienia swojego kompana, który z niewzruszonym wyrazem twarzy szedł dalej przed siebie. Nimfa zauważyła, że wokół nich kręci się coraz więcej zaciekawionych Myśli. Gdy ich otoczyły, Kasjan złapał jedną z nich i zaczął coś cierpliwie tłumaczyć w dziwnym języku. Mur z Myśli natychmiast ustąpił, a one same utworzyły coś w rodzaju mostu, który ułożył się pod ich nogami. Nieco strachliwa Irmina dzielnie przez niego przeszła. Potem pojawiły się pierwsze rozwidlenia i zakręty dzielące się na wiele innych, węższych korytarzy. Nimfa była zdziwiona zdecydowanymi posunięciami demona. Ona sama miałaby dylemat, które wyjście wybrać. Stałaby przed jednym z przejść tak długo, aż w końcu Morgana i członkinie Trybunału musiałyby ją tu ściągnąć siłą. – Skąd wiesz, które wejście trzeba wybrać? – zapytała Kasjana. – Intuicja – odparł lekko rozbawiony pytaniem Irminy.

Wkrótce dotarli do Forum Myśli. Było tam dosyć głośno, gdyż każdy Pomysł chciał być zrealizowany. Wszędzie brzmiały ich głosiki, nieco cienkie, choć wyraźne. Na widok dwóch niespodziewanych gości rozpierzchły się ze strachem. Na Forum pozostał tylko jeden z nich, który zmierzył ich spojrzeniem, a potem rozpłynął się w powietrzu. Myśli ani Pomysły nie były materialne, jednakże potrafiły przybrać dowolną postać, która na co dzień nie była im jednak potrzebna. Rodzaj Myśli zależał od charakteru człowieka. Refleksje optymisty były różowe, a pesymisty czarne, realisty zaś szare. Jeśli osoba posiadała silny charakter i wolę, jej Myśli były w stanie bronić Forum. Oczywiście, jeśli sobie tego życzyła. Krótko mówiąc, co człowiek, to Myśl. Jednak w przypadku Niny, której Wola ciała została wyłączona, Myśli nie atakowały ani się nie broniły. Miały zapewnione poczucie Bezpieczeństwa. Dziewczynka nie obawiała się Irminy, a skoro ktoś z nią był, to zapewne bardziej doświadczona osoba, która chce jej jakoś pomóc. Przez chwilę pomyślała, że to Scholastyka. Jednak zaraz zdała sobie sprawę z tego, że to ktoś znacznie potężniejszy. Wysłała więc jeden swój Pomysł, aby zbadał sytuację. Śmiały Wysłaniec opowiedział, że jest to demon – Kasjan.

Świadomość Niny się wzdrygnęła. Demony nie kojarzyły jej się z niczym dobrym. A skoro już tu był, to sprawa musiała być naprawdę poważna. Czarownice nie wzywały demonów bez żadnych Powodów. Odważny Pomysł rozwiał natychmiast jej wątpliwości. Wyjaśnił, że demon jest na usługach Scholastyki i ma pokojowe zamiary. Wtedy Nina uświadomiła sobie, że muszą też istnieć dobre demony, które Olimpia zapewne nazwałaby dajmonionami, i Kasjan nie zrobi jej krzywdy, więc nie powinna się go obawiać. Wiedziała też, że on oraz Irmina mają potrzebne dla niej lekarstwo, bez którego nie przeżyje. Nie wiedziała tylko, co takiego podała jej Irmina, choć zrozumiała, że lekko roztargniona nimfa miała dobre intencje i nie można się na nią gniewać. Wpuściła ich w głąb swojego umysłu. Irmina drżącymi rękami podała lekarstwo Myśli Wiodącej, która trzymała w ręku czarkę. Gdy tylko płyn dotknął naczynia, zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Nimfa i Kasjan poczuli, jak umysł dziewczynki coraz szybciej nabiera sił. Po chwili ich świadomości zostały wyparte przez umysł Niny. ***

Nina ocknęła się cała i zdrowa na swoim łóżku. Obok siedziała Morgana wraz z Olimpią. Domyśliła się, że Kasjan już zniknął. Było jej trochę głupio, że nie zdążyła mu podziękować. Irmina, zmęczona takim wysiłkiem, odpoczywała w sąsiedniej komnacie. Dziewczynka chciała o coś zapytać, lecz czarownice doradziły jej, by zasnęła, ponieważ takie sprowadzenie sił do umysłu musiało ją wiele kosztować. Po kilku chwilach wyszły z pokoju. Nina jednak czuła się wypoczęta. Wiedziała, że czarownice chcą przedyskutować ważne sprawy, a to ma być tylko wymówka. Mimo to nie czuła się na nie zła. Wręcz przeciwnie. Cieszyła się, że została sama. Miała przynajmniej czas na to, aby pomyśleć o kilku ważnych sprawach. Przede wszystkim martwiło ją zniknięcie Angeliki. Chciała się powstrzymać od płaczu, ale nie mogła. Czuła, jak ciepłe, słone łzy spływają jej po policzkach na poduszkę. Choć była czarownicą, miała wrażenie, że jest bezradna i nie poradzi sobie w odnalezieniu przyjaciółki. Zastanawiała się, czy jest zdana tylko na pomoc Morgany i reszty Trybunału. Spojrzała na okno. Zauważyła, że pada deszcz. Zaczęła bezmyślnie wpatrywać się w bębniące w szybę krople. Z melancholii wyrwało ją pukanie do drzwi. Ostrożnie do pokoju wślizgnęła się Irmina. Na jej dobrotliwej twarzy widoczne było zmęczenie po długiej podróży, lecz mimo to

się uśmiechnęła. Nieśmiało popatrzyła na Ninę, po czym powiedziała cicho: – Przepraszam, ale… To było niechcący. Nie chciałam, żeby coś ci się stało. Nina uśmiechnęła się słabo. – Przecież wiem i wcale się nie gniewam – rzekła. Nimfa westchnęła z ulgą. – To dobrze. Już zaczęłam się bać… Dziewczyna, przypomniawszy sobie zdarzenie z miętą w sierocińcu, dodała z lekkim uśmiechem: – Wiesz, Irmino? Mam chyba dziwne uczulenie na miętę. Ciekawe, dlaczego? Nieśmiała Irmina natychmiast po tej krótkiej rozmowie ulotniła się z pokoju. Nina dobrze rozumiała ją i jej naturę, dlatego nie wołała jej z powrotem. Lecz… dlaczego nie odpowiedziała jej na to pytanie? Powinna przecież znać na nie odpowiedź. Było to zastanawiające, jak cała natura Irminy. Wtem na korytarzu dało się usłyszeć przyciszone głosy. Dziewczynka natychmiast je rozpoznała. Należały do Morgany i Olimpii, która mówiła: – Może ty jej to lepiej powiedz… Nie wiem, jak to przyjmie, a ciebie dłużej zna… – Ale z tobą ma lepszy kontakt – ucięła krótko Morgana.

– No, dobrze… Spróbuję… – westchnęła, lecz po chwili dodała przestraszona: – Ale powtarzam ci, nie wiem, czy to dobry pomysł… Jest teraz osłabiona… – Liczą się chęci. Przecież kiedyś w końcu się dowie. Idź. Jest mało czasu. Dobrze, że Trybunał rozwiązał wreszcie tę sprawę – zakończyła temat Morgana. Olimpia cicho, prawie bezszelestnie weszła do pokoju. Za nią wkroczyła Morgana. Jej mina nie świadczyła o niczym dobrym. Greczynka zaczęła: – Nino, ustaliłyśmy, co się stało z Angeliką. Ona… – serce Niny zabiło mocniej – została porwana przez wampiry. Nina poczuła, że traci przytomność. Bezwładnie osunęła się na łóżko. Olimpia westchnęła ciężko, po czym rzuciła krótką uwagę: – Wiedziałam, że tak będzie. Morgana bez słowa wyszła z pokoju.

XXII WAMPIRZYCA Z PARYŻA Lidia Bawańska niespokojnie przechadzała się po swoim apartamencie w Wersalu. Była zła. Nienawiść i złość emanowały z jej twarzy tak mocno, że musiała je ukryć pod podwójną warstwą makijażu. I w ogóle gdzie podziewał się jej prywatny masażysta? Ten obibok ciągle się spóźniał. Zaczynała już być głodna, choć starała się stłumić pragnienie, tak jak tylko potrafiła. Jednak ochota zwyciężyła. Oblizała usta, pokazując widoczne dwa ostre, śnieżnobiałe ząbki. Choć była modelką, jej wampiryczny apetyt nigdy się nie kończył. Nagle drzwi, a raczej wrota ze złota otwarły się, a do środka wszedł, jak gdyby nigdy nic, masażysta Jakub. Wtedy jej złość sięgnęła zenitu. – Co ty sobie wyobrażasz? – wrzasnęła. Jakub tylko wzruszył ramionami, a następnie ziewnął. Tego już było za wiele. Z nieludzką szybkością zbiegła, a raczej sfrunęła po marmurowych schodach i z premedytacją wymierzyła masażyście policzek. – Nie chcę cię więcej widzieć. I tak na marginesie, nie będziesz mi nigdy więcej potrzebny – syknęła mu do ucha, po czym zatopiła swe ostre ząbki w jego szyi. Nareszcie

poczuła słodki zapach krwi! I zrobiła to własnoręcznie, a raczej własnozębnie. Bogatsze wampiry nielegalnie kupowały krew na czarnym rynku, elegancko zapakowaną, wyglądającą jak wino. I każdy normalny przechodzień również tak myślał. Dlatego to nie wzbudzało podejrzeń. Oblizała pomalowane szminką wargi. Momentalnie twarz Jakuba stężała, a on sam osunął się na ziemię. Uśmiechnęła się. Udało jej się osiągnąć zamierzony efekt. Wyciągnęła kieszonkowe lusterko. Wyglądała na około dwudziestoletnią kobietę, bez ani jednej zmarszczki, a tymczasem miała ponad osiemset pięćdziesiąt lat. Spojrzała na Jakuba. Jeszcze oddychał, choć przychodziło mu to coraz ciężej. Powoli jego skóra stawała się zielona, a to na skutek trucizny, jaką zawierał jad wampira. Kiedyś po takim ukąszeniu ofiara niezwłocznie zostawała wampirem. Lecz po traktacie masstońskim wampiry pozbawiono magicznych umiejętności i straciły one umiejętność przemieniania ludzi. Teraz biedne ofiary na skutek ukąszenia natychmiast mogą pożegnać się z życiem. Obecnie społeczność tych istot liczy około czterystu osobników. Lidia natychmiast wezwała Stellę, pokojówkę, by zaprowadziła porządek po nieznośnym masażyście Jakubie, którego ciało zamieniło się w zieloną maź.

Modelka się wzdrygnęła. O ile picie krwi z żywej ofiary było dość przyjemną czynnością, to sprzątanie po niej musiał wykonać ktoś inny, gdyż Bawańska nie należała do osób, które lubią sobie czymś brudzić ręce. Stella mrucząc pod nosem, natychmiast starła podłogę. Po obrzydliwej mazi nie zostało najmniejszego śladu. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Lidia nadstawiła uszu. Wyraźnie dało się słyszeć dosyć mocne łomotanie mosiężną kołatką. Poirytowana zeszła po schodach. Niechętnie otworzyła wrota, ale czekała ją miła niespodzianka. Za nimi zobaczyła znajomą twarz. Był to Samuel Stears. Uśmiechnęła się i gestem zaprosiła go do środka. Samuel był znanym projektantem mody, u którego zamówienia na kreacje składało wiele znanych osobistości, między innymi ona. Miał białe włosy i czerwone źrenice, co publicznie tłumaczył tym, że jest albinosem. U wampirów jednak oczy były znakiem rozpoznawczym. Zazwyczaj czerwone lub żółte, z wąskimi źrenicami, odróżniały je od ludzi, nawet bardziej niż zęby, które dało się jakoś zmniejszyć u prywatnego dentysty. Ubrany był w czarny frak z szarą muszką, zawiązaną pod szyją. W ręce trzymał elegancko zapakowaną butelkę wina, lecz Lidia od razu domyśliła się, co to za napój. Uśmiechnęła się na ten widok i pokręciła głową, mówiąc:

– Tobie bardziej się przyda. Ja już się dziś najadłam. – To dobrze. Nie możesz głodować, nawet ty, modelka – odrzekł Samuel. Usiedli przy stole. Gość nalał sobie kieliszek napoju, po czym powiedział: – Mamy szansę odzyskać moc, którą odebrało nam zwycięstwo Zbuntowanego. Lidia nie uwierzyła jego słowom. – Ona jest tutaj – oznajmił Samuel. Wskazał na swoją luksusową limuzynę. Lidia wydała z siebie cichy pisk, po czym z wampiryczną szybkością i gracją wybiegła ze swej willi. Wspólnik podążył tuż za nią. Spojrzała przez przyciemnioną szybę i dostrzegła leżącą na tylnym siedzeniu zwykłą dziewczynkę. Zmarszczyła brwi. Samuel westchnął, a następnie zaczął wyjaśniać: – Pamiętasz, jak wtedy w nocy cię odwiedziłem? – Oczywiście, byłeś strasznie zdenerwowany. – Właśnie. O co cię poprosiłem? – Powiedziałeś, że muszę ci w czymś pilnym pomóc, bo jestem pod wpływem mocy kamienia… – I co ci kazałem zrobić? – Coś przenieść w inne miejsce… Stears uśmiechnął się, pokazując swoje wampiryczne kły.

– Ją! – Ale po co?! Towarzysz odezwał się cicho, tak że tylko Lidia mogła go usłyszeć. – Czarownice na takich jak ona mówią „wasiriti”. Kobieta zjeżyła się na dźwięk słowa „czarownice”. Wampiry nigdy za nimi nie przepadały i nawzajem. Uniosła brew. Czekała tyle lat, aby wreszcie odzyskać swoją moc, a Samuel zaczyna używać słów z języka czarownic?! – Nie denerwuj się tak, bo wyjdą ci zmarszczki – zakpił lekko wspólnik, po czym wyjaśnił: – Ta dziewczynka jest osobą, która posiada magiczne umiejętności, ale nie umie ich wykorzystywać. W tym momencie łamigłówka w umyśle Lidii zaczęła się układać w logiczną całość. Jakieś czterysta lat temu po raz pierwszy usłyszała o tego typu wyjątkach. Zazwyczaj takie osoby nie żyły zbyt długo… Wampiry wykorzystywały je, aby możliwie jak najlepiej się odmłodzić, ale w końcu własna moc niszczyła je całkowicie. Po prostu zamieniały się w energię, która… Właśnie, w energię! Uśmiechnęła się promiennie. Samuel jest jednak geniuszem! Z radości uściskała go, a on czule pocałował ją we włosy.

XXIII JĘZYK KWIATÓW – Angelika! – wrzasnęła Nina. Przestraszona i zlana zimnym potem usiadła na łóżku. „Więc to był tylko sen” – pomyślała dziewczynka. A właściwie koszmar. Przecież z Angeliką wszystko musi być w porządku. Po prostu musi. Wiedziała to. Chociaż… Wtedy dotarł do niej fakt, że to nie był sen, tylko rzeczywistość. Przypomniała sobie, jak wczoraj zemdlała, kiedy Olimpia powiedziała jej o porwaniu. Chciało jej się płakać, ale postanowiła powstrzymać łzy. Wstała z łóżka i przespacerowała się po pokoju. Spojrzała na zegar wiszący na ścianie. Wskazywał drugą w nocy. Westchnęła ciężko. Niespodziewanie drzwi się otworzyły i do pokoju wkroczyła Morgana. Dziewczynka była zdziwiona tymi odwiedzinami. Czarownica do tej pory nigdy z własnej woli nie przyszła do jej pokoju. Nina nie wiedziała, co ją do tego skłoniło. Podeszła do czarownicy i mocno ją uściskała. – Boję się – szepnęła. – Nino, jeśli chcesz uratować Angelikę, musimy trochę potrenować – stwierdziła Morgana.

Nina się uśmiechnęła. Nauczycielka miała rację. Morgana kontynuowała: – Od jutra bierzemy się do roboty. I to ostro. Wiem, że ostatnio nie poświęcałam ci dużo uwagi, ale tak jakoś nie było na to wszystko czasu. – Wiem – potwierdziła Nina. – Przyjdź jutro o szóstej – nakazała Morgana. – A co z Trybunałem? – spytała dziewczynka. – Olimpia zostanie. Mówi, że ma daleką drogę, ale ja wiem, że chce zobaczyć, jak ci idzie. Irmina również. Będzie starała się nauczyć cię leczniczych właściwości ziół. Scholastyka, jako Przewodnicząca Trybunału, musi lecieć na ważne spotkanie, a Tomira wraca z Wiktorem na Węgry. Chce chronić jego i swoją młodszą córkę, która wraz z ojcem została w kraju, bo z tego, co mi wiadomo, to tu niedługo nie będzie za ciekawie. W korytarzu dał się słyszeć trzask i przez lekko uchylone drzwi Nina zauważyła znikający portal, jak określiła to tajemnicze przejście do innej czasoprzestrzeni i innego wymiaru. Widać Scholastyka wraz z Tomirą i Wiktorem postanowili wspólnie użyć barksijmo jako środka transportu. Barksijmo to tajemniczy tatuaż pojawiający się na ręce czarodzieja lub czarownicy zaraz po ich Przemienieniu. Dzięki niemu można korzystać z Magii. Pozwala on również na podróżowanie między światami, wymiarami

i miejscami. Wiktor, który posiadał już barksijmo, mógł bez trudu wykonywać misje Morgany, szybko przemieszczając się z miejsca na miejsce. Na barksijmo składał się symbol i znak. Symbol u wszystkich Gromad Czarodziejów był taki sam – gwiazda, zazwyczaj tatuowana na lewym ramieniu. Znak natomiast informował o przynależności do danej Gromady. Czasem można mieć więcej niż jeden znak, co świadczy o przyjaźni z innymi Gromadami. W niektórych krajach i Gromadach znak oraz symbol są tatuowane na prawej ręce lub na dłoni, a także często pojawiają się oddzielnie. Morgana kazała iść Ninie spać, mówiąc, że jutro będzie musiała wcześnie zacząć dzień. Dziewczyna chętnie spełniła to polecenie, ponieważ nocne koszmary bardzo ją zmęczyły. Chciała jak najszybciej o tym wszystkim zapomnieć. Leżąc pod ciepłą pierzyną, dosyć długo myślała nad jedną rzeczą: po co wampirom potrzebna jest Angelika? *** Rano dziewczynkę obudziła Olimpia. Greczynka uśmiechnęła się przyjacielsko, po czym odsunęła ciężkie, czerwone, okienne zasłony. Wiosenne słońce zaświeciło nieśmiało między drzewami dębu. Nina przeciągała się, po

czym ziewnęła. Po kilku minutach uświadomiła sobie, że jest spóźniona. Ubrała się szybko i zbiegła po schodach, zeskakując po dwa stopnie. Zastała Morganę jak zwykle warzącą jakiś eliksir. Czarownica spojrzała na nią, wskazując na drzwi. – Irmina stwierdziła, że dziś jest dobry dzień na przedstawienie ci kilku ziół. Czeka na ciebie w ogrodzie. Nina bez słowa wybiegła na dwór. Przywitało ją ciepło majowego słońca. Rozejrzała się za Irminą. Nimfa zrywała kwiaty i robiła z nich wieniec. Dziewczynka uświadomiła sobie, że Irmina będzie dobrą nauczycielką w kwestii ziół. Kiedy Nina zbliżyła się, nimfa powiedziała: – Zrywam tylko ich stare lub chore części, tak by młode miały miejsce do wykiełkowania. Zresztą nie chcę sprawiać im bólu. Dopiero teraz Nina zauważyła, że kobieta plecie wianek z chwastów i zeschniętych kwiatów. Irmina kontynuowała: – Jeśli będziesz chciała zrobić magiczny wywar z ziół, zawsze proś rośliny o użyczenie ci ich liści lub kwiatów. Nie możesz zabierać tego bez ich zgody. To ich młodość, a ty nie możesz ich jej pozbawiać. Dlatego zawsze poproś. Ponieważ Nina uznała tę zasadę za ważną, postanowiła ją zapamiętać.

Gdzieś około południa udało się jej nawiązać kontakt z pierwszym ziołem. Poprosiła kwiat lawendy o użyczenie łodyżki. Lawenda – według zielarzy i powszechnych wierzeń – przynosi szczęście. Dziewczynka zrobiła wszystko to, czego nauczyła ją Irmina. Usiadła na trawie przy kępie lawendy i zamknęła oczy. W myślach skupiła się na obrazie lawendy. W umyśle czarownicy kwiaty zawsze pojawiały się pod postacią ludzi, a w myślach roślin to ludzie przyjmowali ich postacie. Tak, aby wszystko było równe wobec wszystkiego. Po chwili czekania w umyśle dziewczynki pojawiła się inna świadomość. Nina ujrzała w niej wysoką kobietą o liliowych włosach i takiej samej cerze. Był to kwiatowy duch lawendy. Kwiatowe wróżki zawsze zamieszkiwały dany rodzaj kwiatu. Dla zwykłych ludzi są niewidoczne. Ich wygląd nawiązuje do zamieszkiwanej rośliny. W zimie odlatują na skrzydłach ptaków do ciepłych krajów. Latem często przyjmują postać motyla. Nina postępowała według rad udzielonych jej przez Irminę. Odezwała się więc grzecznie w języku roślin: – Siostro Lawendo, ja, Nina... – w tym momencie uświadomiła sobie, że nikt nigdy nie powiedział jej, jak ma na nazwisko, a ona nigdy nie pytała, gdyż jej samej też ta informacja nie była potrzebna.

Mimo to kwiatowa wróżka uśmiechnęła się słodko, mówiąc: – Nie martw się, Nino, wiem, kim jesteś. Dziewczynka się zdziwiła. Przecież Morgana zaczęła uczyć ją od niedawna, więc skąd duszek może o niej wiedzieć? Chociaż… Miała dziwne wrażenie, że ona skądś już go zna. Wróżka zaśmiała się wdzięcznie. – Dziwisz się, Nino? Przecież ciebie znają prawie wszyscy. A jak myślisz, o kim jest niby mowa w Przepowiedni? Nina zdziwiła się jeszcze bardziej. O jaką Przepowiednię chodzi? Czyżby Trybunał coś przed nią ukrywał? I czy to coś poważnego? A może duszek tylko sobie z niej żartuje? Po chwili wróżka odezwała się ponownie: – Wiem, że chcesz kawałek kwiatu, w którym mieszkam, i chętnie ci go użyczę, Nino a’Stelle. Proszę – delikatną fioletową ręką podała jej łodyżkę zioła. Po chwili dodała: – Mam nadzieję, że się jeszcze kiedyś spotkamy. Jej obraz rozwiał się w umyśle dziewczynki. Nina zaczęła zastanawiać się, co oznacza tajemnicze słowo „a’Stelle”, którym określiła ją wróżka. Doszła do wniosku, że to musi być jakiś przydomek, lecz nie znała jego znaczenia. Postanowiła zapytać o to Irminę, ponieważ

to wyrażenie zostało wypowiedziane w języku roślin, który nimfa bardzo dobrze znała i którego ona także zaczęła się uczyć. Nina wstała z ziemi, po czym pobiegła w stronę domu Morgany, gdzie zapewne przebywała Irmina. Nimfa zostawiła ją samą, gdyż nie chciała stresować dziewczynki podczas próby porozumienia się z rośliną. Ninie nie dawało też spokoju, co jeszcze Trybunał przed nią ukrywa.

XXIV NINA A’STELLE Z uniesioną lekko lewą brwią Nina weszła do chatki Morgany. Tak jak się spodziewała, ujrzała w przedpokoju Irminę wlewającą sobie do kubka eliksir z ogromnego kotła, stojącego na środku pomieszczenia. Nina zmierzyła nimfę wzrokiem. Ostatnio zaobserwowała u niej dziwne zmiany. Jej błyszczące niebieskie oczy, w oprawie ciemnozielonych rzęs, niebezpiecznie przygasły, sprawiały wrażenie uschniętych chabrów, a zawsze zdrowe i długie, intensywnie modre włosy stały się matowe i zaczęły skręcać się i przypominać konary roślin, których pielęgnowaniu Irmina poświęcała wiele czasu. Nimfa uśmiechnęła się na widok dziewczynki. Zaniepokojona Nina chciała zapytać o tajemniczy przydomek, jaki nadała jej kwiatowa wróżka, dlatego zaczęła formułować pytanie: – Irmino, chciałam cię o coś zapytać… – Pytaj więc, Nino – powiedziała, popijając napar z ziółek, który przed kilkoma minutami przygotowała zapewne Morgana. Nina zamierzała wprost zapytać o to nimfę, ale coś

kazało jej się powstrzymać. Jednak pytanie już zaczęła i wypadało je dokończyć. – Dobrze się czujesz, Irmino? Zauważyłam ostatnio pewne zmiany w twoim wyglądzie i… może nie powinnam w ogóle poruszać tej kwestii, nie obraź się na mnie, jeśli cię uraziłam tym pytaniem… Irmina uśmiechnęła się promiennie, odpowiadając: – Nie, dobrze, że pytasz. Dziękuję, że się o mnie martwisz. To naprawdę miłe z twojej strony. Widzisz, Nino, jeżeli nimfa powiązana z jakimś terenem za długo go nie odwiedza, wtedy dzieje się to samo, co ze mną, po prostu choruje. – Ale nie umrzesz, Irmino? – zapytała przerażona tym odkryciem dziewczynka. – Nie, oczywiście, że nie! – Irmina zachichotała. – Po prostu trochę zbrzydnę, ale to chyba nie wpłynie na nasze relacje? Zresztą dzięki eliksirowi Morgany czuję się już znacznie lepiej – wskazała na kocioł. Nagle spoważniała. – Chyba nie to ci leży na sercu, Nino. – To prawda, bo ja… Dopiero uczę się języka roślin. – Spokojnie, kiedyś dojdziesz do perfekcji, wcale nie jest taki trudny. – I… Mam pytanie, co oznacza takie jedno słowo, a właściwie określenie. – Jakie?

– Kwiat lawendy, z którym nawiązałam kontakt, nazwał mnie „Nina a’Stelle”. Nie wiem, co ten zwrot oznacza. Twarz nimfy stała się bledsza, niż była. Morgana, która dopiero weszła do pokoju, surowo uniosła brew. Nie słyszała wszystkiego, więc spytała: – Kto dał ci taki przydomek? Nina spokojnie powtórzyła: – Kwiatowa wróżka lawendy, z którą rozmawiałam. Czarownica zmarszczyła brwi i srogo popatrzyła na Irminę, która szybko odezwała się w pradawnej mowie, tak aby Nina nie mogła jej zrozumieć: – Uczyłam ją rozmowy z roślinami, to jej się przyda. – Przecież wiesz, że rośliny czują bliskość ostatecznej wojny. Mogą wszystko usłyszeć i wyczuć przez ziemię… – Nina nie ma jeszcze dość sił, by zostać Wtajemniczoną. Próby są w stanie ją zabić. Musimy zaczekać. Morgana westchnęła ciężko, po czym kontynuowała: – Wiem. Powinnaś tam zostać i przypilnować, żeby nic się nie stało. Może ta lawenda była ich szpiegiem? Wiesz, że wszyscy tu jesteśmy między młotem a kowadłem… Nasza sytuacja jest bardzo niestabilna i musimy jej dobrze pilnować. Irmina posmutniała. Czarownica miała rację. Zachowała się bardzo nieodpowiedzialnie. Zresztą jak zwykle.

Teraz Morgana zwróciła się do Niny: – Dobrze, że nauczyłaś się już nawiązywania kontaktu z kwiatami, ale nie próbuj więcej tego robić. W tych ciężkich dla czarodziejów dniach musimy zachowywać szczególną ostrożność, kogo wpuszczamy do swojego umysłu. – Rozumiem. – Od dziś będziesz się uczyć z Irminą języka roślin tu, w domu. Staraj się z niego nie wychodzić. Otaczają go specjalne zaklęcia ochronne, czego nie można powiedzieć o wyspie… – Dobrze. – Cieszę się, że mnie rozumiesz. Po chwili Irmina z Niną poszły dalej uczyć się nowej mowy w komnacie dziewczynki, a Morgana zajęła się warzeniem następnego eliksiru, w którym pomagał jej jak zwykle Gretyn. Nimfa była dumna z uczennicy, gdyż okazało się, że posiada wyjątkowe zdolności językowe. Zadała jej obserwowanie zielonego żuczka, który akurat wleciał przez otwarte okno, po czym wyszła pomóc Morganie. Postanowiła nazbierać ziół, aby przyrządzić antidotum przeciw walrukowi, wyjątkowo wrednemu owadowi, który – niestety – dosyć często pojawiał się na wyspie. Jego ukąszenia bywały niezwykle bolesne. Skład eliksiru był dość skomplikowany. Trzeba było

długo mieszać łzy księżyca w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, gdzieś około piętnastu minut, a następnie wsypać pięć zmielonych płatków irysa, który kojąco działał na stłuczenia i ukąszenia. Irmina długo szukała w ogródku fioletowych kwiatów. W końcu znalazła je ukryte między dwoma krzakami dzikiej róży. Usiadła na trawie i grzecznie poprosiła irysa o użyczenie kilku płatków. Duszek, który go zamieszkiwał, zgodził się bez wahania. Wszystkie rośliny zawsze lubiły Irminę, która jako nimfa kochała przebywać na łonie natury, a także chętnie jej pomagały, na przykład pożyczając jej swoje liście lub płatki. Wiedziały, że Irmina nie zrywa ich pączków bez powodu ani ich nie niszczy. Nie wyrywała też roślin z korzeniami, by mogły szybko odrosnąć. Wracając do domu, zastanawiała się, czy długo jeszcze wytrzyma tę rozłąkę z Litwą i ojczystymi kniejami. Nikt z ludzi nie rozumiał, co znaczy dla nimfy takie rozstanie. Nie chciała martwić Niny, że codziennie odczuwa mocny i dokuczliwy ból w klatce piersiowej, tam, gdzie znajduje się serce. To, że jej uroda poniesie uszczerbek na jakiś czas, było akurat najmniejszym utrapieniem. Czuła, że traci swoją znajomość ziół, nie myśli już tak, jak kiedyś. Nie mogła spać, poruszała się ociężale, często kręciło jej się w głowie. Wiedziała, że musi choćby na krótki czas wrócić na

Litwę. Po prostu musi. Nie zwróciła uwagi na Morganę stojącą obok. – Irmino, musisz na jakiś czas pojechać do siebie. Widzę po tobie, że nie jest dobrze, mimo twoich zapewnień i eliksiru, który przygotowuję ci codziennie. Nie martw się, poradzimy sobie, a ty wrócisz za jakiś czas. Tylko się nie spiesz. Musisz dobrze wypocząć. Nimfa nie wiedziała, co powiedzieć, zdołała tylko z trudem wydukać: – Dziękuję! Ze łzami w oczach rzuciła się Morganie na szyję.

XXV NOWA CIOCIA Angelika obudziła się w luksusowym apartamencie, w bardzo wygodnym łóżku. Nad nią stała ładna i modnie ubrana pani. Miała na sobie jedwabną bluzkę i czerwoną spódniczkę do ziemi z przyszytymi cekinami. Uwagę przykuwała jej bransoletka z turkusami, rubinowe kolczyki oraz mieniący się w słońcu zegarek. Dziewczynka obejrzała się dookoła siebie. Na ścianach wisiały obrazy, widoczne były też złocenia pod sufitem. Z całego pokoju wyróżniały się duże okna z widokiem na… panoramę Paryża. Przez chwilę Angelika pomyślała, że jest w niebie. Po chwili trzeźwego myślenia uświadomiła sobie jednak, że chyba rzeczywiście jest w Paryżu. Zawsze chciała pojechać do tego miasta! W sierocińcu najlepiej szła jej nauka francuskiego. Często musiała pomagać Ninie. Czyżby ta dama spełniła jej życzenie? Miła pani podała jej jakiś słodki napój, mówiąc, że to ją wzmocni. Uśmiechnęła się czarująco, a dziewczynka odwzajemniła uśmiech. – Witaj, Angeliko – odezwała się rozbrajającym głosem.

Angelika nie kryła zdziwienia. – Skąd pani wie, jak się nazywam? Lidia, bo tak nazywała się ta pani, zachichotała, po czym odpowiedziała: – Jestem twoją ciocia, wiec dlaczego miałabym nie wiedzieć? Wampiry od zawsze miały dar manipulowania ludźmi. Po prostu mówiąc chociażby jedno wyssane z palca słowo, już miały świat u stóp. Dlatego tak szybko robiły karierę. Angelika była zadowolona. Był to chyba jej najszczęśliwszy dzień w życiu! Nie wiedziała, że ma taką miłą ciocię. Nie podejrzewała tak uprzejmej i dobrze wychowanej osoby o kłamstwo. Po chwili dama zapytała: – Czy masz może ochotę na przejażdżkę limuzyną? – Li… Limuzyną?! Pani mówi poważnie? – zdziwiła się Angelika. Kobieta cicho zachichotała i powiedziała: – Nie zwracaj się do mnie per pani. Jak już mówiłam, jestem twoją ciocią i chcę, żebyś się tak do mnie zwracała. – Dobrze. – Więc co z przejażdżką po Paryżu? – Ależ oczywiście, że tak! – krzyknęła rozpromieniona dziewczynka. – To chodź – zachęciła dama.

Angelice nie trzeba było dwa razy powtarzać. Szybko wyskoczyła z łóżka. Chciała poprawić pościel, ale kobieta wyjęła z kieszeni srebrny dzwoneczek i zadzwoniła nim trzy razy. W drzwiach natychmiast zjawiła się pokojówka. Błyskawicznie wykonała swoje zadanie, po czym ukłoniła się i wyszła z pokoju. Dama prowadziła Angelikę po marmurowych schodach. Dziewczynka uświadomiła sobie, że nie wie, jak ma na imię nieznajoma ciocia. Zaczerpnęła powietrza, po czym zawstydzona zapytała: – Ciociu, jak masz na imię? To strasznie głupie, że nie wiem, ale… Kobieta uśmiechnęła się promiennie, a następnie rzekła: – Wcale się nie gniewam. Przecież to normalne, że dopiero dziś mnie poznałaś. Gapa ze mnie, że zapomniałam ci powiedzieć. Lidia. – Czym się zajmujesz, ciociu Lidio? – Jestem modelką, kochanie. Angelika wydała z siebie cichy pisk zachwytu. Zapomniała o wszystkich dotychczasowych problemach. W tym momencie była najszczęśliwszą dziewczynką pod słońcem, szczęśliwszą chyba nawet od… Niny. Właśnie, Nina! Ciekawe, co się z nią dzieje. Była tak zajęta myśleniem o przyjaciółce, że nie zauważyła, jak nowo poznana ciocia dostała gęsiej skórki. Lidia wyczuła, że coś nie idzie po jej myśli. Angelika

przypomniała sobie o tej całej czarownicy… Trzeba ją do niej zrazić, i to jak najprędzej. Dziewczynka musi jej bezgranicznie zaufać. Angelika spojrzała na piękne i dumne oblicze swojej cioci i odezwała się cicho: – Czy mogę o coś jeszcze zapytać? – Pytaj, kochanie. – Jak się tu znalazłam? Lidia była lekko zbita z tropu, ale wiedziała, że prędzej czy później dziewczyna o to zapyta. Odpowiedziała więc szybko: – To dość długa historia. Opowiem ci w samochodzie. Angelika nawet nie zauważyła, jak szybko znalazła się w długiej białej limuzynie. Jej ciocia nakazała szoferowi, gdzie ma jechać, po czym usiadła z nią z tyłu, otulając je futrem. Prawdziwym futrem! Angelika z chęcią wtuliła się w czerwony puch, a Lidia zaczęła swe wyjaśnienia, odpowiednio intonując: – Kochanie, czy wiesz, że na świecie istnieją czarownice i czarodzieje? Dziewczynka uniosła głowę, odpowiadając szybko: – Ale chyba dobrzy? Lidia wzdrygnęła się, aktorsko potrząsając głową. – Jak możesz tak mówić! Te wiedźmy są okropne! Zobacz, co zrobiły kiedyś z moimi oczami! Pokazała dziewczynce swoje żółte, wampiryczne

oczy, uśmiechając się w duszy. Angelika nie wie przecież o znakach rozpoznawczych wampirów, więc pewnie jej uwierzy. Kontynuowała: – Rzuciły na mnie zaklęcie! Angelika nie kryła zdziwienia. – Ale dlaczego to zrobiły? Lidia zaniosła się urywanym, teatralnym szlochem. – Ależ oczywiście, że z zazdrości! Dziewczynka poczuła wyrzuty sumienia. Przecież dla niej czarownice były całkiem miłe, a szczególnie Morgana. Choć była ona jedyną czarodziejką, jaką dotąd poznała, było jej ciężko uwierzyć w to, co przed chwilą powiedziała ciocia. Lidia nie pozwoliła, by Angelika zaczęła coś podejrzewać, więc natychmiast zaczęła znów opowiadać historię: – Lecz najgorszą czarownicą, jaką poznałam, jest Morgana! Dziewczynka poczuła mętlik w głowie. – Ale… Byłam kiedyś u niej. Zachowywała się nienagannie. Wąskie oczy wampirzycy otworzyły się ze zdziwienia, a być może i strachu. Nie dawała jednak za wygraną: – To ona osobiście rzuciła na mnie zaklęcie! Cud, że jeszcze żyjesz!

Angelika bezgranicznie wierzyła wampirzycy w każde jej słowo. Chłonęła je jak gąbka. – Nie chcę cię stresować, ale czy pamiętasz może potwory, które cię porwały? One są na usługach czarownic, które chciały się ciebie pozbyć. – Ale dlaczego? – Byłaś dla nich niewygodna. – Czemu? – Ponieważ posiadasz niewyobrażalnie dużą moc! – Przecież Morgana powiedziała, że nie mam żadnych umiejętności magicznych. – A ty jej uwierzyłaś? – Ciociu, czy myślisz, że ona mogłaby kłamać? – Angeliko, ja nie myślę, tylko wiem! – Więc… to ty mnie uratowałaś, ciociu? Wampirzyca szybko pokiwała głową. Taka odpowiedź w zupełności wystarczyła omotanej dziewczynce. Lidia przerwała na chwilę swój długi wykład. Musiała zastanowić się, co jeszcze mogłaby powiedzieć tej małej wasiriti, siedzącej tuż obok. Nagle wpadła na pewien pomysł. – Angeliko, czy masz może najlepszą przyjaciółkę? Rozmarzona dziewczynka natychmiast przytaknęła, odpowiadając bezmyślnie: – Ciebie, ciociu!

Lidia się uśmiechnęła. A więc osiągnęła zamierzony cel. Udało jej się, lecz mimo to nie chciała kończyć rozmowy z Angeliką. Chciała dowiedzieć się więcej. – A… z sierocińca? Z nikim się nie przyjaźniłaś? Dziewczynka się zamyśliła. Nagle uderzyła się dłonią w czoło. Jak mogła zapomnieć o Ninie? Przypomniała sobie też, co mówiła ciocia o czarownicach. Przecież Nina też jest jedną z nich. – Miałam jedną przyjaciółkę… – Mów dalej. – Ale… – Co takiego, kochanie? Angelika posmutniała, po czym popatrzyła w wąskie, żółte oczy Lidii. – Tylko że ona jest czarownicą. Lidia zagryzła wargę, którą wcześniej dokładnie pomalowała szminką. Pewnie chodzi o Ninę. Nagle się przestraszyła. Angelika dobrze o niej wspomniała, więc trzeba ją oczernić. I to dość mocno. Choć tak naprawdę nie trzeba wiele kłamać. Zapytała dziewczynkę: – A co o niej sądzisz? Mogłabyś ją opisać? Angelika rozpoczęła charakterystykę Niny, jak tylko najdokładniej potrafiła: – Jest dość szczupła i wysoka, ma migdałowe oczy, zawsze takie duże i rozmarzone oraz lekko falowane, średniej długości włosy. I trochę dziwny

nos. Nie ma typowej, wyspiarskiej urody. – Czy coś specjalnego zwróciło twoją uwagę? Jakieś znaki szczególne? Zastanowiła się chwilę. Nagle przypomniała sobie, jak kiedyś przyjaciółka spadła z łóżka i po chwili wyzdrowiała. Natychmiast opowiedziała to niezwykłe wydarzenie Lidii, która tylko pokiwała głową. Bez zastanowienia dziewczynka dodała jeszcze: – Ona ma taki dziwny odcień włosów… To nie jest rudy, tylko czerwony. Jak krew. Lidia popatrzyła błagalnym wzrokiem na Angelikę, mówiąc: – Nie możesz o niej pamiętać! W końcu jest czarownicą i może okazać się niebezpieczna, prawda? – Masz rację, ciociu. Zapomnę o niej. – Zrobisz to dla mnie? Naprawdę?! Dziewczynka smutnie pokiwała głową. Lidia musiała to zauważyć, bo powiedziała: – Przecież wiesz, że to dla twojego dobra. – Zapomnę, ciociu. Chcę, żebyś była szczęśliwa – odparła mechanicznie dziewczynka. Dla jednego uśmiechu Lidii była w stanie zrobić wszystko, nawet… to, co kiedyś wydawało jej się najtrudniejsze. Zapomnieć przyjaciółkę. Wymazać ją z pamięci. Położyła się na kolanach wampirzycy, wtulając twarz w jej czerwone futro. Lidia pogładziła ją smukłą białą

dłonią po włosach, nucąc kołysankę, po której dziewczynka natychmiast zasnęła.

XXVI WAŻNA SPRAWA W WENECJI Nina była zaskoczona. Punktualnie zjawiła się u Morgany, z którą miała mieć lekcję, lecz nie zastała czarownicy w pokoju. Zauważyła natomiast Olimpię przygotowującą śniadanie. Nie pytała, gdzie jest Morgana, ponieważ domyśliła się, że czarownica załatwia ważne sprawy. Miła Greczynka pozwoliła jej iść spać, najwidoczniej widziała, że dziewczynka jest zmęczona. Nina podziękowała jej, po czym wróciła do swojej sypialni. Zanim położyła się do łóżka, wyjrzała za okno, domyślając się, że zobaczy tam Irminę. Miała rację. Nimfa jak zawsze rano obserwowała przyrodę w ogródku. Ciekawiło ją dosłownie wszystko. Codziennie obserwowała, czy nie pojawił się jakiś nowy pąk kwiatowy albo nowy owad. Nina podziwiała ją za tak ogromną cierpliwość. *** Tymczasem Morgana, jak zwykle odziana w ciemne szaty, postanowiła wtopić się w tłum, co akurat w Wenecji nie było trudne. Stała na placu św. Marka, wpatrując się

w skrzydlatego lwa – symbol Wenecji. Tutaj zawsze czuła się jak w domu. Odetchnęła głęboko morskim powietrzem. Uświadomiła sobie, że nie może zbyt długo przebywać w jednym miejscu, gdyż może się to okazać niebezpieczne. Z rozkoszą ostatni raz popatrzyła na wysoką katedrę, przed którą się znajdowała, po czym ruszyła w dalszą drogę. Udała się w stronę Canal Grande, mając nadzieję na złapanie taniej gondoli. Na wszelki wypadek postanowiła kupić też maskę, aby nikt jej nie rozpoznał. Wybrała czerwoną ze złoceniami, odkrywającą usta i oczy. Odetchnęła z ulgą, gdy jakiś uprzejmy gondolier w słomianym kapeluszu z czerwoną wstążką pomachał jej ręką i oznajmił po włosku, by wsiadała. Następnie zapytał grzecznie: – Señorita, gdzie się pani wybiera? Morgana uśmiechnęła się, odpowiadając: – Canal Grande, jeśli łaska. Miły Włoch ruszył we wskazanym kierunku, a ona słuchając szumu wiosła gondoli, zatopiła się w swoich myślach. Jej celem było odnalezienie Aurory de la Belle, mieszkającej właśnie gdzieś przy Canal Grande. – Aurora de la Belle? – spytała. Widać było, że chłopak się przestraszył. – Coś nie tak? Przecząco pokręcił głową.

– Nie, nie… tylko że… ona nie ma zbyt dobrej opinii. Zaciekawiona Morgana postanowiła słuchać tej ciekawej opowieści. Zachęcony gondolier kontynuował: – Jest dziwną osobą. Wygląda na piętnaście lat, ale jest dużo starsza! – Dlaczego tak sądzisz? Chłopak obejrzał się uważnie dookoła, po czym szepnął cicho: – To widać. Ona jest wampirem. Boi się czosnku. I w ogóle chodzi w nocy po porcie – podrapał się po głowie, jakby usiłował coś sobie przypomnieć. – Czasem śmieje się jak opętana. I gdy się tu pojawiła, zaczęły znikać dzieci. A pod jej oknem zaczęto znajdować tajemnicze zielone mazie. Nikt nie wie, skąd one się wzięły. Morgany to nie zdziwiło. Przecież wampiry też musiały się jakoś odżywiać. – Co zrobiliście z tą mazią? Włoch ponownie rozejrzał się wokół własnej osi, a potem zakończył rozmowę: – Wchłonęły się w ziemię. Señorita, jesteśmy na miejscu. Canal Grande. Kamienica rodu de la Belle – ostatnie słowa wypowiedział ze strachem. Morgana podziękowała za uroczą przejażdżkę, a gondolier pomógł jej wysiąść, po chwili szybko się oddalił. Czarownica zapukała mosiężną kołatką do drzwi. Otworzyła jej jakaś starsza osoba przy kości, zapewne służąca, która zmierzyła ją od stóp do głów, po czym

ustąpiła. Morgana ostrożnie weszła do apartamentu rodu de la Belle. Po budynku można było zobaczyć, kiedy przechodził on czasy swojej świetności. Teraz jego wewnętrzne ściany były odrapane, a obrazy i rzeźby zostały pokryte przez czas warstwą kurzu. W oknach wisiały ciężkie zasłony, których kolor trudno było określić. Morgana obejrzała się dookoła. Służąca zniknęła. Być może jej pani postanowiła zobaczyć się z nią osobiście. Z chęcią odsłoniła ciężkie kotary, gdyż nie lubiła przebywać w ciemnych pomieszczeniach. I wtedy zauważyła to, czego szukała. A raczej kogo. Na ogromnym łożu siedziała drobna osoba, zasłaniająca oczy kołdrą. Cała się trzęsła. Po chwili zaczęła płakać. Zawołała wysokim, ale wyraźnym głosem: – Zasłoń te kotary, natychmiast!!! Błagam!!! – Widzę, że dobrze się rozumiemy. Wybacz – powiedziała Morgana, spełniając prośbę. Czarownica poznała ją, gdy jeszcze była młodsza, właśnie w Wenecji, tym magicznym mieście od tak wielu lat zamieszkanym przez wampiry. Musiała załatwić tu kilka spraw i przy okazji, wykorzystując swój talent do nawiązywania nowych znajomości i pertraktacji, za radą Trybunału zaprzyjaźniła się z Aurorą. Czarownica uważała, że postąpiła dobrze. I postanowiła to wykorzystać.

Aurora de la Belle opuściła powoli kołdrę z twarzy, odsłaniając żółte, wąskie oczy, nieprzyzwyczajone do światła, którego tak panicznie się bała. Dziewczyna była szczupła, jej twarz okalały czarne loki i gdyby nie szpecące ją oczy, mogłaby konkurować urodą z Morganą, choć dumna czarownica pewnie nigdy by tego nie przyznała. Była stosunkowo młodą wampirzycą, miała około dwustu lat. Nosiła szarą, niemodną od dawna suknię, zdradzającą, że czasy świetności rodu de la Belle dawno już minęły. Aurora spojrzała na Morganę z przestrachem. – Czego chcesz? – zapytała drżącym głosem. – Twojej pomocy. Dziewczyna zachichotała cienko. Jej wysoki, ale mocny śmiech niósł się po wszystkich pomieszczeniach kamienicy. Teraz Morgana stwierdziła, że gondolier miał rację, mówiąc, że czasem Aurora śmieje się jak opętana. Popatrzyła na wampirzycę, która wreszcie przestała chichotać. Dziewczyna uważnie zlustrowała ją spojrzeniem. W zamyśleniu pochyliła głowę w bok. Rozważała propozycję Morgany. Nagle zapytała: – A co dostanę w zamian za pomoc? – Wolność. Wąskie oczy wampirzycy rozwarły się ze zdumienia. – Oferujesz niemożliwe. Wampiry były nieśmiertelne i uwielbiały chwalić się

tym faktem. Jednak nieliczne wyjątki uważały to za swoje przekleństwo. Właśnie do tej nielicznej grupy należała Aurora de la Belle. Po chwili spytała: – A co takiego mam zrobić? – Znasz Przepowiednię? Wampirzyca się wzdrygnęła. Każda istota magiczna ją znała, ale była ona raczej tematem tabu; nikt nie wypowiadał jej na głos, oprócz tych, którzy w tej sytuacji czuli się pewni. Krążyły nawet pogłoski, że jej recytacja przynosi pecha i szybki koniec. Nawet nieśmiertelni nie ryzykowali. Morgana kontynuowała: – Nie pomożesz Naznaczonej? Przepowiednia zaczyna się powoli wypełniać. – Znasz ją? Domyślasz się, jak ona wygląda? Słyszałam, że jest podobna do matki. Morgana pozwoliła sobie na delikatny uśmieszek. – Ja się nie domyślam. Ja wiem. Uczę ją. – Ale… Co ja mam z tym wspólnego? Czego ty ode mnie oczekujesz? – Domyśl się. Wampirzyca zmarszczyła brwi. – Chcesz, żebym pomogła Naznaczonej wypełnić

Przepowiednię? Ciekawe, w jaki sposób – parsknęła śmiechem. – A zresztą to nie musi być prawda. Morgana zmarszczyła brwi. – Nie udawaj, że nie wiesz, co masz zrobić. Zdobyć zaufanie Bawańskiej i Stearsa. Zapamiętaj sobie, że Pytia nigdy nie kłamie. To, co powie, jest prawdą, choć może być zupełnym bełkotem i pozbawioną sensu brednią, ale zapamiętaj, że to jest zawsze Prawda i ona się kiedyś wypełni. Aurora uśmiechnęła się kpiąco i zapytała: – Wierzysz w to? – Każda z nas wierzy – rzekła dumnie czarownica. – Dobrze, pomogę ci. Ale jeśli mi się nie uda, nie miej do mnie pretensji. – Możesz oczekiwać wynagrodzenia. Chociaż jednak prosiłabym, żebyś się postarała. Wampirzyca się zaśmiała. – Przecież i tak tego nie zrobisz. Nikt nie jest w stanie zrobić. Uznaj, że pomagam ci bezinteresownie. To taka drobnostka. Nic nieznacząca przysługa na tle wieczności. Morgana się uśmiechnęła. – W razie potrzeby mogę zrobić to osobiście. Osikowym kołkiem. Na twarzy Aurory zarysowały się wyraźne emocje: podziw dla Morgany, ulga i strach, choć do tego ostatniego

nie miała zamiaru się przyznać. Przynajmniej w najbliższym tysiącleciu. Zwróciła się do wychodzącej Morgany: – Trzymam cię za słowo! Czarownica tylko się uśmiechnęła, po czym rozpłynęła się w powietrzu, a za sobą pozostawiła fioletową mgiełkę. Aurora westchnęła ciężko, a następnie nucąc smutną pieśń, a może kołysankę, zaczęła rozczesywać swe długie, kruczoczarne włosy.

XXVII NARESZCIE POWAŻNA ROZMOWA Ninę obudził głośny trzask w przedpokoju. Morgana wróciła już do domu. Dziewczynka szybko ubrała się, po czym zeszła na dół. Czarownica była ubrana jak zawsze w czarne szaty, w których wyglądała wyjątkowo poważnie. Uśmiechnęła się życzliwie. Gretyn pospiesznie odebrał odzienie swej pani i powiesił je w garderobie. Zwróciła się do dziewczynki: – Jesteś przygotowana do lekcji? – Tak, Nauczycielko – odpowiedziała posłusznie Nina. Nauczycielką lub Nauczycielem nazywano grzecznościowo czarownicę albo czarodzieja, u którego akurat pobierano nauki. Morgana rzekła z powagą: – Dziś, Nino, zajmiemy się doskonaleniem twoich umiejętności posługiwania się pradawną mową. Dziewczynka była przygotowana na taki temat lekcji. Od kilku dni czarownica próbowała uczyć ją magicznej mowy, czego Nina nie cierpiała. Dużo bardziej wolała język kwiatów. Był bardziej miękki i milszy dla ucha. Magiczną mowę zaś należało odpowiednio akcentować, inaczej mógł wyjść z tego zupełnie inny wyraz. Oczywiście,

każda Gromada Czarodziejów wzbogacała mowę o swoje określenia, które w porozumiewaniu się były niezbędne. Morgana jednak mówiła, że każda czarownica łatwo uczy się magicznej mowy, ponieważ tak właściwie zna ją już od urodzenia, trzeba się tylko o tym przekonać. Nauczycielka często przytaczała również fakty dotyczące historii, którą każda uzdolniona magicznie osoba powinna znać. Mistrzynią w tym była Olimpia. Dziewczynka miała wrażenie, że Greczynka połknęła cały podręcznik do historii, a w dodatku odpowiednio go strawiła. Mogła godzinami rozprawiać o pewnych tematach, dodatkowo przytaczała różne ciekawostki i opowiadała interesująco o historycznych postaciach. Często też mówiła o wierzeniach starożytnych ludów. Irmina i Nina uwielbiały słuchać takich opowieści, jednak Morgana twierdziła, że to nie jest nikomu potrzebne i Olimpia niepotrzebnie zaśmieca umysł dziewczynce. Mimo to gdy Morgana nie widziała, wszystkie trzy zasiadały przy kominku, a Olimpia rozpoczynała opowieść. W tym momencie Nina postanowiła zaproponować inny temat. Morgana była najwidoczniej w dobrym humorze, więc warto było spróbować. Rozpoczęła więc pertraktacje: – Nauczycielko, a czy mogłybyśmy poświęcić dzisiejszą lekcję innemu tematowi, który niepokoi mnie już od kilku dni?

Czarownica uśmiechnęła się pobłażliwie. – Jaki to temat, Nino? O czym chciałabyś wiedzieć? Nina musiała się chwilę zastanowić. Nie była przygotowana na taki obrót sprawy. Była przekonana, że Morgana w ogóle nie zechce jej wysłuchać i szybko utnie temat. Nagle wpadła jej do głowy pewna myśl. Uśmiechnęła się życzliwie, co było w dobrym tonie. – O wampirach, Nauczycielko. Morgana zmieszała się lekko, ale nie dała tego po sobie poznać. Wypadałoby powiedzieć Ninie, z czym może mieć niedługo do czynienia. Czarownica westchnęła cicho. Pewnie Nina martwi się o Angelikę i stąd to pytanie. Ona też pamiętała do tej pory swoją najlepszą przyjaciółkę. Przeżyły razem tyle dobrych chwil. A teraz córka przyjaciółki pobiera naukę u Morgany. Kobieta uśmiechnęła się, patrząc czule na Ninę. Przypominała swoją matkę w stu procentach. Ten sam kolor włosów i sylwetka. Tylko oczy miała po ojcu. A potem te prześladowania… I odeszła, zostawiając Ninę. Po prostu zniknęła. Ale nie miała wyjścia. Zrobiła to dla bezpieczeństwa swojego dziecka, obecnie trzynastoletniego. U młodej czarownicy lub młodego czarodzieja ten wiek był decydujący dla rozpoczęcia nauki. Jeśli osoba miała magiczne uzdolnienia, ujawniały się właśnie w tym

okresie. A zresztą liczba trzynaście zawsze była magicznym symbolem. Dlatego właśnie Rada składała się z trzynastu członków. Morgana po krótkiej pauzie wróciła do rzeczywistości. Uświadomiła sobie, że jej rozmyślania wcale nie zajęły tak dużo czasu, jak sądziła. Natychmiast przeszła do tematu lekcji: – Musisz wiedzieć, Nino, że wampiry to wyjątkowo niebezpieczne stworzenia. Są nieśmiertelne, więc praktycznie niczym nie można ich zabić. Wyjątkiem jest kołek osikowy. Jeśli jesteś dość odważna i wysportowana, możesz wybić cegłą lub kamieniem zęby wampira, by nie mógł cię ukąsić. Kiedyś, jeszcze przed bitwą pod Masstons, wampiry miały magiczną moc. Teraz próbują ją odzyskać na różne sposoby, na przykład usilnie starają się wykraść kamień filozoficzny lub coś, co miałoby jego moc, albo nawet większą. Nina słuchała swej mentorki z zaciekawieniem. Po chwili zapytała: – Czy to prawda, że jeśli wampiry pozbawione swych mocy kogoś ukąszą, zamieni się on w zieloną maź? – Dobre spostrzeżenie – pochwaliła Morgana. – Kiedyś jednak było inaczej. Wampiry potrafiły zamieniać ludzi w wampiry, dzięki choćby jednemu ukąszeniu. Nina chciała jednak dowiedzieć się więcej. – Jakie są ich znaki szczególne? Morgana zastanawiała się przez chwilę, po czym wy-

jęła starą księgę. Otworzyła ją na odpowiedniej stronie i pokazała Ninie obrazki wampirów. Dziewczynka przeczytała podpis do jednego z rysunków: Często mają żółte lub czerwone oczy z niewielkimi, wąskimi źrenicami. Zdarzają się też inne kolory, choć bardzo rzadko. W uzębieniu widoczne są dwa dłuższe kły, które zazwyczaj sprytnie ukrywają. Najczęściej ludzie mogą stać się wampirami poprzez ukąszenie jednego z nich lub za pomocą użycia skomplikowanych zaklęć. W wyniku podpisania traktatu pod Masstons utraciły wszelkie magiczne moce, wśród nich również umiejętność przemiany śmiertelników. Wampiry są blade, choć nie to jest ich cechą szczególną. Sposoby zabicia: – kołek osikowy (należy wbić jak najbliżej serca); – cegła (wybicie kłów, aby nie mógł ukąsić). Znane wampiry: – Drakula; – Elżbieta Batory; – Lidia Bawańska; – Samuel Stears.

Jessica Labah, Najnowsza Powszechna Encyklopedia Magii i Istot Magicznych, dla początkujących Nina nie była zaskoczona takimi informacjami. Przerażało ją tylko to, że Angelika musi przebywać u takich potworów. Bała się, jak przyjaciółka zniesie porwanie, a najbardziej ciekawiło ją to, czego chcą od niej wampiry. Postanowiła niezwłocznie zapytać o to Morganę. – Nauczycielko? Morgana uśmiechnęła się w myślach. To dobrze, że dziewczynka zadaje dużo pytań. Świadczy to o jej zainteresowaniu lekcją, co z kolei wskazuje na to, że nauczyciel ją ciekawie prowadzi. – Tak, Nino? – Mam jeszcze jedno pytanie dotyczące lekcji. – Jakie? Nina się zastanowiła. Nie chciała, by Morgana obraziła się na nią za jej wścibstwo, ale zależało jej, by udzieliła sensownej, prawdziwej odpowiedzi. – Chodzi mi o… Angelikę. Martwię się o nią. Morgana pokiwała głową. Tak myślała. Ale w końcu, co się dziwić? Dziewczynka niepokoiła się o najlepszą koleżankę. A czy ona nie martwiła się o swoją przyjaciółkę, kiedy musiała wyruszyć na niebezpieczną misję, zorganizowaną przez samą Radę?

Pamiętała dobrze, że wtedy dała jej na pożegnanie szczęśliwy talizman, który sama wykonała dla siebie ze świętego drzewa Celtów – dębu oraz suszony kwiat paproci na szczęście. Była ciekawa, czy ona jeszcze go ma, choć wiedziała, że w tamtym klimacie to niemożliwe. Uśmiechnęła się na wspomnienie dawnej towarzyszki. Pamiętała o całej serii niefortunnych wypadków, które wydarzyły się wiele lat temu. Wtedy ich nie rozumiała. Teraz wiedziała, że przyjaciółka musiała wrócić tam, skąd pochodziła, ściągnięta przez apodyktycznych rodziców. Martwiło ją jeszcze jedno. Czy w ogóle przeżyła, skoro w swoim świecie została zdrajczynią? Nina w skupieniu wpatrywała się w nią, oczekując odpowiedzi, nagany lub zmiany tematu. Czarownica nie chciała jej zranić, ale prawda często bywa bolesna. W tym wypadku również. Opuściła głowę, unikając kontaktu wzrokowego z uczennicą. Dziewczynka nie chciała, by czarownica się na nią obraziła z powodu tego jednego pytania, dlatego szybko zaczęła mówić: – Przepraszam, ale… Tym razem Morgana uniosła głowę i spojrzała jej prosto w migdałowe oczy. Po chwili odpowiedziała: – Ja się nie gniewam, Nino. Nie masz mnie za co przepraszać. Masz prawo wiedzieć takie rzeczy. Powinnam już wcześniej ci to powiedzieć. Ale nie wiem jeszcze

wszystkiego, więc… Nina wiedziała, że nieładnie jest komuś przerywać, a szczególnie czarownicy, która od dłuższego czasu próbuje nauczyć ją pradawnej mowy, ale w tym momencie musiała to zrobić. Patrząc błagalnie na Morganę, odezwała się: – Nauczycielko, przepraszam za moje zachowanie, ale chciałam tylko wiedzieć, czy ona żyje. To jest dla mnie najważniejsze. Czarownica uśmiechnęła się blado, odpowiadając: – O to się nie martw, Nino. Ona żyje – a w myślach dodała jedno słowo: „Jeszcze”. Nina odetchnęła z ulgą. Przeczucia jej nie zawiodły!

XXVIII IRYTUJĄCY, NIESPODZIEWANY GOŚĆ Aurora de la Belle zasiadła na wyznaczonym dla niej miejscu. Miała pewien plan, jak spełnić prośbę Morgany. Wyglądał on następująco: musi zdobyć zaufanie głównych przywódców rewolucji, a mianowicie Lidii Bawańskiej i Samuela Stearsa, co znaczy, że musi się postarać. I to dość mocno. Dawno temu, około dwieście pięćdziesiąt, albo może tylko dwieście, nie pamiętała już dokładnie, lat temu pokłóciła się z Lidią Bawańską. Przede wszystkim Aurora miała jej za złe, że to przez nią została wampirem, czego nie mogła po prostu znieść. Od tamtej pory nienawidziła samej siebie za to, kim była i co musiała robić… Lidia Bawańska przygotowywała się do swojego przemówienia w jednej z luksusowych sal Wersalu, gdzie miała wynajęty apartament. Następnie wraz ze Stearsem i swoimi bliskimi współpracownikami miała opracować plan na mapie. Aurora usiadła tak niewygodnie na miękkim czerwonym fotelu, jak tylko mogła. Zrobiła to specjalnie, gdyż nie chciała zasnąć podczas nudnego wykładu Bawańskiej. Inne wampiry słuchały tych wszystkich kłamstw i bzdur

z wielką uwagą, a każdy nowy pomysł nagradzały gromkimi brawami i głośnym aplauzem. Wysłuchanie wykładu okazało się jednak niemożliwe. Fotel był zbyt miękki, obity wygodnymi poduszkami. Z niezadowoleniem stwierdziła, że aby nie zasnąć, musi użyć swojej silnej woli. Nie układało się to różowo, ponieważ dawno jej nie trenowała. Usłyszała głośne szczęknięcie zamykanych drzwi. Szybko obejrzała się za siebie. Stało się najgorsze. Drzwi podczas każdego takiego tajnego spotkania zostawały zapieczętowane, tak aby nikt nie mógł przez nie wejść ani – co gorsza – wyjść. Kiedy Lidia stanęła przy mównicy, Aurora zaczęła w myślach wypominać sobie swoją głupotę. Dlaczego się zgodziła? Co ją do tego podkusiło? Zamiast tu przychodzić, mogła po prostu zostać w swoim apartamencie i nadal straszyć ludzi w ciepłej Wenecji. Westchnęła ciężko, wkładając bezradnie ręce do kieszeni. I nagle jej długie, zgrabne palce natrafiły na coś małego, lecz ostrego. Co to mogło być? Ze zdziwieniem i wewnętrznym napięciem wyjęła tajemniczy przedmiot z kieszeni. Spojrzała na swoją zaciśniętą białą pięść. Zamknęła oczy. Za chwilę dowie się, co to jest. Ale dopiero za moment. Teraz musi poćwiczyć swoją silną wolę. Postanowiła, że policzy do trzech i otworzy dłoń. A więc: raz, dwa i… trzy. Już. Z niecierpliwością

szybko otworzyła oczy i spojrzała na swoją otwartą rękę. Uśmiechnęła się z ulgą. Szpilka do upinania włosów, na dodatek naostrzona! Co za szczęście! Już nie musiała się bać, że zaśnie podczas wykładu Lidii. Szybko skupiła swe myśli na zgrabnej sylwetce Bawańskiej. Przemówienie już się rozpoczęło. Wszystkie wampiry, oczywiście oprócz niej, słuchały z uwagą tych bzdetów. Aurora zmusiła się, by zapamiętać mniej więcej, co mówi wampirzyca, i później przekazać to wszystko Morganie. Nagle zauważyła, ze Lidia podejrzliwie się jej przygląda. Czyżby się czegoś domyślała? Faktycznie, obecność Aurory na takim spotkaniu była bardzo zaskakującym zjawiskiem, toteż Lidia z wyraźną kpiną w swym wysokim i zimnym głosie, powoli cedząc każde słowo, jakby przechodziło ono przez tarkę, rzekła: – Witaj, drogo Auroro! Dość długo się nie widziałyśmy, prawda? Dlaczego zaszczycasz nas swoją szanowną obecnością na takim zwykłym, nieróżniącym się od innych spotkaniu? Wszystkie wampiry natychmiast wbiły wzrok w Aurorę, mierząc ją od stóp do głów i szepcząc miedzy sobą. Aurora się naburmuszyła. Wiedziała, że tak będzie. Po co w ogóle tu przychodziła? To była najgłupsza decyzja w jej życiu. Skoro jednak już tu była, to nie miała zamiaru

tak łatwo się poddać. Takim samym tonem odpowiedziała Lidii: – Zmieniłam zdanie. Ale jeśli ci to przeszkadza, to mnie stąd wypuść. Wtedy już więcej nie wrócę. Wszyscy wstrzymali oddech. Nikt nigdy nie zwracał się tak do Lidii Bawańskiej i Samuela Stearsa. Oczywiście, nikt oprócz Aurory de la Belle. Lidia roześmiała się nieoczekiwanie i zapytała: – Aż tak długo musiałaś się nad tym zastanawiać? Na twarzy Aurory pojawił się blady uśmiech. Szybko zripostowała: – Dwieście lat to dla wampira bardzo niewiele, prawda Lidziu? Przynajmniej według ciebie i idei, które wyznajesz. Specjalnie nazwała tak Bawańską. Pamiętała, że kiedy Lidia była młodsza, nie cierpiała tego zdrobnienia. Teraz efekt też był przewidywalny. Zaczerwienienie wampirzycy można było dostrzec nawet pod grubą warstwą makijażu, jaką codziennie nakładała. Lidia jednak natychmiast się opanowała. Nie mogła przecież zepsuć swojej reputacji tylko z powodu jakiejś nędznej Aurory de la Belle, którą kiedyś rozgniecie jak robaka. Ale wszystko w swoim czasie. Uśmiechnęła się złowieszczo. Wiedziała już, co zrobi. Zostawi ją sobie na deser. Teraz zajmie się swoim przemówieniem.

Odchrząknęła i już miała zacząć ponownie, kiedy… Aurora dostała niemożliwego do opanowania kaszlu, nie zasłoniła nawet dłonią ust, przez co słychać go było w całym akustycznym pomieszczeniu, jakie celowo wybrała Bawańska dla podkreślenia siły swojego przemówienia. Atak trwał około pięciu minut, ale mimo to Lidia niecierpliwie czekała. Kiedy nie ustawał, poczuła w sobie gniew. To nie było zwykłe zdenerwowanie, tylko po prostu furia. Zaczęła się cała trząść, a wąskie oczy zwęziły się jeszcze bardziej, co zauważyli wszyscy, oczywiście oprócz Aurory de la Belle. – Masz nam coś do powiedzenia, panno de la Belle, czy odnoszę tylko takie wrażenie? – spytał chłodno Samuel. Jak ręką odjął, na te słowa nagły napad kaszlu ustąpił. Samuel spojrzał czule i z przejęciem na Lidię, która zdenerwowała się jeszcze bardziej. Jej wydatne usta zamieniły się teraz w wąską kreską, a ona sama zbladła tak mocno, że nawet jak na wampira wyglądało to nienaturalnie i niezdrowo. – Dziękuję, Samuelu, prawdziwy z ciebie dżentelmen. Lidia cicho westchnęła. Jeśli ktoś potrafił ją zbić z tropu i zepsuć doszczętnie humor, to tylko Aurora de la Belle. Była w tym po prostu mistrzynią. Teraz sama czasem żałowała, że akurat wtedy, na tym włoskim przyjęciu

pod wpływem kamienia musiała akurat ją wybrać. I tego, że wzięła taką mocną dawkę tego magicznego środka. Stało się to około dwieście lat temu. Była wtedy, jak zawsze, ze swoim Samuelem na balu maskowym w Wenecji, w Pałacu Dożów, to chyba był nawet karnawał, a ona… czuła po prostu głód, niewyobrażalny. Przed wyjazdem wzięła dosyć sporawą porcję kamienia, przywiezionego jej przez narzeczonego z Pragi. Czuł się za nią bardzo odpowiedzialny. Zawsze o nią dbał i potrafił załatwić chyba wszystko. W końcu to on odnalazł ją nieśmiertelną podczas wielu ze swoich podróży po świecie… Po opuszczeniu Pałacu Dożów bardzo chciała zobaczyć plac św. Marka. Popłynęła wtedy z Samuelem gondolą, delektując się szampanem i kawiorem. Zwiedziła wówczas chyba całą Wenecję! W każdym razie było cudownie… A on przez cały czas obejmował ją w talii i głaskał jej włosy, szepcząc do ucha słowa, które były przeznaczone tylko dla niej… Wysadził ją delikatnie na brzeg, a sam zwinnie wyskoczył z gondoli, nie chwiejąc się ani razu. No i akurat nawinęła się ta Aurora. Podeszła do niej i zaczęła z nią rozmawiać. Przedstawiła się nawet i chyba chciała ją zaprosić do siebie na lampkę wina, kiedy ona po prostu nie wytrzymała. Zatopiła swoje ostre ząbki w jej niczym nieosłoniętej szyi. Nie-

szczęsna dziewczyna krzyknęła przerażona i zemdlała. Z twarzy zsunęła się jej czarna, ozdobna maska. Lidia szybko założyła swoją – czerwoną i pasującą do szkarłatnej, obcisłej sukni, jaką miała na sobie. Kreacja, jak wszystkie, została zaprojektowana przez Samuela. Kończyła się za kolanami, ale podkreślała jej długie zgrabne nogi modelki, wydłużone dodatkowo butami na wysokich obcasach. Tak wysokich, że była w nich niewiele niższa od swojego ukochanego. Dekolt przypominał kształtem ogromne półkole, a plecy były odsłonięte w całości, zakryte jedynie przez kilka kosmyków blond włosów w odcieniu dojrzałej cytryny. Na początku była szczęśliwa, że wreszcie zaspokoiła pragnienie, ale po chwili oprzytomniała. A właściwie uprzytomnił ją Samuel. Pociągnął ja za rękę i zaprowadził w jakąś odludną dzielnicę Wenecji. On znał to miasto prawie tak dobrze, jak własną kieszeń. Może nawet lepiej. W oddali słyszała jeszcze krzyki i wzywanie jakiegoś doktora. Ale on nie miał do niej pretensji, nigdy nie miał. Wynajął pokój w hotelu z widokiem na swój ulubiony Pałac Dożów. A teraz?! Ta bezczelna Aurora wszystko psuje. Ciekawe, co tak zawzięcie chciała im powiedzieć. – Słuchamy cię, Auroro – przypomniał Samuel. Włoszka wpatrywała się w niego jak sroka w gnat,

lekko rozwierając usta. – Chciałaś nam coś ważnego powiedzieć, prawda? – był już równie zdenerwowany, co ona, a on denerwował się niezwykle rzadko. Aurora wyglądała na zdziwioną. – Ja chciałam coś powiedzieć? To niemożliwe. Nic takiego sobie nie przypominam… Lidia nie wytrzymała. – Wynoś się stąd natychmiast!!! Aurorze nie trzeba było dwa razy powtarzać. Uśmiechnęła się cynicznie, wstając z miejsca. – Z chęcią – odrzekła, po czym z całych sił otworzyła zapieczętowane drzwi potężnym kopniakiem. Lidia oddychała ciężko. Jak taka drobna osoba jak Aurora mogła z tak dużą siłą otworzyć te ciężkie drzwi bez najmniejszego uszczerbku na zdrowiu? Po sali rozległo się kilka westchnień podziwu, które jednak pod wpływem wściekłego spojrzenia oczu Lidii i jej ukochanego szybko ucichły. Wtedy po raz kolejny wampiry przekonały się, że Aurora de la Belle lubi zarówno wejścia, jak i wyjścia w wielkim stylu.

XXIX HISTORIA ANGELIKI Lidia po skończonym wykładzie i rozdaniu autografów wróciła do swojego luksusowego apartamentu w Wersalu, gdzie została Angelika. Była szczęśliwa, ponieważ dziewczynka niczego nie podejrzewała. Uwierzyła we wszystko, co jej powiedziała. Nawet w to, że jest jej ciocią, która teraz będzie się nią opiekować. Lidia była bezwzględna jak każdy wampir. Nie miała skrupułów, aby okłamać i wykorzystać niewinną dziewczynkę, która jej zaufała. Uśmiechnęła się na myśl o ludzkiej głupocie i naiwności. Najwidoczniej nie zna ona granic, tak samo jak inne słabe uczucia, o czym sama się przekonała. Gdyby Angelika wiedziała, kim tak naprawdę jest dla niej Lidia, pewnie znienawidziłaby ją z całego serca. A stało się to dwanaście lat temu podczas słynnych polowań wampirów na ludzi. Wampiry miały jeden cel: pomścić traktat masstoński. Ofiarą wampirów padło wtedy wielu niewinnych i niczego nieświadomych ludzi. Wśród nich byli również rodzice Angeliki, choć ona sama się pewnie o tym nigdy nie dowie. Miała wtedy mniej niż rok, więc nie może tego pamiętać.

A wampirem, który tego dokonał, była Lidia Bawańska. Nikt oprócz czarodziejów i innych istot magicznych nie wiedział, że czarna śmierć, która tak długo grasowała w Europie, jest sprawką właśnie wampirów. Jak wiadomo, są one pozbawione magicznych zdolności, jednak podczas tego wydarzenia było inaczej. Na ziemię spadła wtedy z nieba ognista kometa, z której to opracowano między innymi Kamień Filozofów. Stało się to w Pradze, gdzie było najwięcej alchemików, zawzięcie pracujących nad jego powstaniem. Swe warsztaty mieli oni na Złotej Uliczce, w wielu małych domkach doklejonych do muru. Po pewnym czasie wampiry odkryły, że po wypiciu płynnej esencji z kamienia ich jad działa silniej niż zwykle. A mianowicie, ciała ukąszonych ludzi zaczęły pokrywać się czarnymi wrzodami (znanymi w Europie jako czarna śmierć), które sprawiały ogromny ból, a ponadto były zaraźliwe. Wampiry bardzo ucieszyły się ze swojej mocy. Mieszkańcy chrześcijańskich państw, gdzie najszybciej szerzyła się populacja wampirów, uznali, że to zaraza. Obwiniali o to nie upiory, lecz czarownice i czarodziejów, co dla krwiożerców było bardzo korzystne. W tamtym czasie wielu przedstawicieli Magii torturowano, a następnie palono na stosie lub topiono w rzekach bądź jeziorach.

Kamień filozoficzny przywracał na krótki czas ich magiczne moce, choć nie były one tak potężne jak dawniej. Z czasem znów mogli zamieniać ludzi w wampiry, lecz zdarzało się to bardzo rzadko. Wszystko, co dobre, kiedyś się jednak kończy. Pojawili się łowcy wampirów – palatyni. Wśród nich największą grupę stanowili czarodzieje, ale zdarzali się tam również zwykli ludzie. Wszyscy byli specjalnie szkoleni, a wielu z nich poświęcało życie, by skutecznie unicestwić jakiegoś wampira. To oni zaczęli panować nad wampirami, a stało się to dzięki jednej istotnej rzeczy, mianowicie ‒ kołkowi osikowemu. Do tej pory wampiry unieszkodliwiano na dłuższy lub krótszy czas, lecz nie zawsze skutecznie. Często wybijano ich zęby cegłami, by nie mogły kąsać. Jednak one i tak powracały – silniejsze i groźniejsze niż przedtem. Pewnego sądnego dnia jeden z palatynów zamieszkujących las, dokładnie elf, wystrugał kołek z legendarnego osikowego drzewa, który zaczął dawać kres wampirom. Epidemie powoli się kończyły, a same wampiry musiały się pilnować, by nie zostać zniszczone, tym razem na zawsze. Na Wieczność. Lidia nie chciała wspominać tych przeżytych w strachu i ukryciu przed palatynami lat. Czas świetności wampirów trochę trwał i to był najodpowiedniejszy mo-

ment, aby go przywrócić. Lidia, jak każdy wampir, żywiła nadzieję, że wkrótce nadejdzie ich czas, który zawsze wspominała z szacunkiem i wielką radością w sercu. Każdy normalny człowiek pomyślałby, że Lidia ma wyrzuty sumienia i dlatego pomaga Angelice, lecz ona miała w tym konkretny cel. Chciała zyskać jeszcze większe zaufanie dziewczynki i wykorzystywała do tego każdą wolną chwilę, jaka była jej dana. Zamierzała negatywnie nastawić Angelikę przeciwko czarownicom i innym wrogom politycznym, co prawie jej się udało. Jednak Angelika cały czas dobrze wspominała Ninę i to ją martwiło. Miała obowiązek wymyślić coś okropnego w najbliższym czasie. Tak szybko, jak to tylko możliwe, by Angelika nie zdążyła nabrać jakichkolwiek podejrzeń co do jej osoby i środowiska, w jakim się obraca. Lidia uśmiechnęła się na myśl o planie, jaki uknuła. I jeszcze raz głośno zachichotała z ludzkiej naiwności i głupoty. Gdyby rodzice Angeliki wiedzieli, co robi ich córka, to zabiliby się sami, bez jej ingerencji. Jeśli nie byłaby wampirem, tylko jakąś inną osobą z uczuciami, na przykład człowiekiem, z pewnością wzruszyłaby się, jak dzielnie jej rodzice walczyli w obronie ludzkości. Lecz jej serce było z kamienia, całkowicie pozbawione uczuć, niczym skalista pustynia bez życia i wody, nękana zimnymi wiatrami. Lidia otworzyła drzwi i weszła do pokoju Angeliki.

Uśmiechnęła się na widok jej bezradności. Dziewczynka leżała na łóżku, bez żadnej broni, z rozczochranymi czarnymi włosami i wesołym uśmiechem dziecka, pogrążona w głębokim śnie. W tych dniach chwały wampiry upolowały wiele ofiar, między innymi rodziców Angeliki. Wampirzyca podążyła do swojego apartamentu i całkowicie pogrążyła się we wspomnieniach. *** To był najpiękniejszy dzień w jej życiu. Upolowała tyle ofiar, że może pozostać olśniewająco piękna przez najbliższe tysiąc lat. Nie musi już na nikogo napadać. Wiedziała jednak, że nie oprze się tej pokusie. Wyjęła z kieszeni małe, złocone lusterko i przejrzała się w nim. Jej odbicie nie pozostawiało wiele do życzenia, lecz ona mimo to czuła, że musi coś zrobić. Według legend i dawnych wierzeń, aby być jeszcze piękniejsza i młodsza, musi napić się krwi dziecka, a o to, przynajmniej tak jej się wydawało, nie było ciężko. Wiele osieroconych dzieci wałęsało się po ulicach, czekając z niecierpliwością na otwarcie pierwszego na wyspie sierocińca pod wezwaniem św. Hildegardy. Ale ofiarą Lidii musiało być niemowlę lub, jeśli się jej nie uda, to przynajmniej jego rodzice. Przechadzała się między uśpionymi domami z drewna, pokrytymi słomianą strzechą. Była noc, a ona

postanowiła gdzieś przenocować. Nie było to trudne, gdyż ludzkich siedzib było tu pod dostatkiem. Chciała zapukać do pierwszych drzwi, jakie ujrzała, lecz się powstrzymała. Znała tutejszych mieszkańców dobrze, więc wiedziała, że w ich domach z pewnością będzie się znajdowała cebula. A ona jest jeszcze bardziej bolesna niż kołek osikowy, który zabija natychmiast. Rozejrzała się dookoła. W oddali znajdował się las. Usłyszała, że ktoś nadchodzi. Szybko założyła kaptur na głowę i postanowiła udawać zagubioną damę, która oczekuje na pomoc. Nie odwracała głowy, by wydać się osobą jeszcze bardziej bezbronną i nieporadną, niż była. Ten ktoś był już blisko. Po sposobie poruszania się przechodnia wywnioskowała, że to musiał być mężczyzna w średnim wieku, który mieszka gdzieś niedaleko, prawdopodobnie chłop. Zauważywszy damę w opałach, zapytał: – Szuka pani kogoś? Lidia udała zmieszaną, zarumieniła się i szybko odwróciła głowę, niby to odruchowo zrzucając kaptur. Nie podnosiła jednak wzroku, aby się nie zdradzić. Wystarczyłby chociaż jeden błysk jej złotych oczu, żeby wieśniak potraktował ją kołkiem osikowym, który zapewne ma w swej podręcznej torbie. Odpowiedziała więc pospiesznie: – Jestem tu nowa, przyjechałam z Paryża.

Ciekawski kmieć nie dał za wygraną i spytał: – Czego taka światła osoba, jak pani, z Paryża, szuka tutaj, w tak małym mieście, jakim jest Weness? Tym razem Lidia naprawdę się zmieszała. A zarazem zdenerwowała. Jak taki prosty chłop mógł być tak nietaktowny wobec niej? Fakt, nazwał ją światłą osobą, za co była mu wdzięczna, ale co go obchodzi, czego ona tu szuka? Jeśli chce znaleźć dziecko, to sobie sama poradzi i… Dziecko. Nagle ją olśniło. Uśmiechnęła się słodko, nie pokazując przy tym swych ostrych zębów. – Szukam… dalekiej rodziny. Od ciotki, która również mieszkała ze mną w Paryżu, lecz zmarła – świeć, Panie, nad jej duszą – dowiedziałam się, że znajdę ją tutaj. Słyszałam też, że mieszka w lesie, jej mąż jest leśniczym. Wieśniak zmarszczył brwi, a Lidia zagryzła wargę. Zawsze mogła dodać, że fikcyjna ciotka zmarła w wysokiej gorączce, bredząc coś o jakichś krewnych z nowo narodzonym dzieckiem. Szybko postanowiła dodać: – Ciotka mówiła też, że ja mam być jego matką chrzestną. Kmieć jakby coś sobie przypomniał, gdyż szybko odrzekł: – Chodzi pani o Tatianę Alminav? Mieszka wraz z mężem, leśniczym. Niedawno urodziła córkę!

Lidia bezmyślnie przytaknęła. Tego tylko potrzebowała! Krwi niemowlęcia. Poprosiła więc grzecznie: – Czy mógłby mnie tam pan zaprowadzić? Byłabym bardzo wdzięczna. Wieśniak uczynił to, o co go poprosiła. Szli długo przez gęsty las, aż doszli na małą polankę, na której stał jeszcze mniejszy, drewniany domek. Lidia podziękowała mu, mówiąc, że może już odejść. Dla chłopa było to bardzo dziwne, gdyż pierwszy raz w życiu słyszał, że Tatiana ma kuzynkę w Paryżu. Zmieszany oddalił się szybko, rozmyślając o całym zajściu. Tymczasem Lidia zastukała mosiężną kołatką do drzwi. Za chwilę otworzyła je szczupła kobieta z małym dzieckiem na ręku. Jak się domyśliła, to musiała być Tatiana. Była bardzo ładna. Miała długie, czarne włosy i duże, błyszczące, zielone oczy. Zupełnie jak dziecko, która trzymała na rękach. Wampirzyca po raz pierwszy poczuła nieznane dotąd uczucie zazdrości. Mimo że Tatiana była odziana w prostą, białą sukienkę, to emanowało od niej piękno i skromność. Wampirzyca zmusiła się do przyjacielskiego uśmiechu, po czym zapytała: – Zgubiłam się w lesie… Czy mogłabym prosić o nocleg? Uprzejma kobieta gestem zaprosiła ją do środka. Nakazała usiąść przy suto zastawionym stole. Za chwilę Ta-

tiana wyszła powitać męża, który akurat przyszedł do domu. Lidia siedziała nieruchomo, wpatrując się chciwie w dziecko pozostawione w kołysce. Oblizała wargi. Dziecko machnęło przyjacielsko w jej kierunku rączkami. Nie zwróciła na to najmniejszej uwagi. Już chciała zerwać się z miejsca i błyskawicznie ukąsić niemowlę, lecz niespodziewanie do pokoju wróciła Tatiana, tym razem z mężem. Postanowiła zachować spokój i sprawiać wrażenie normalnej osoby, która jest zauroczona dzieckiem. Zauroczona! Otóż to! Spytała grzecznie: – Czy mogę potrzymać dziecko? Jest takie urocze! I pewnie będzie ładne jak matka – wymówienie tego ostatniego zdania sprawiło Lidii kłopot. Tatiana uśmiechnęła się. Była pod wrażeniem charyzmy wampirzycy. Cóż więc dziwnego, że natychmiast się zgodziła? Jednak tym razem dziecko odmówiło. Zaczęło płakać i wymachiwać nóżkami, jakby chciało wygonić Lidię. Małe dzieci, choć później tego nieświadome, mają dar wyczuwania niebezpieczeństw. Tak stało się też w tym przypadku. Tatiana przeprosiła Bawańską za zachowanie niemowlęcia. Usiadła naprzeciwko Lidii, kołysząc maleństwo i nucąc mu przy tym jakąś ładną kołysankę. Dziecko w ramionach matki znów stało się radosne jak przedtem i zaczęło bawić się wisiorkiem matki, jaki akurat miała zawieszony na szyi. Cierpliwa kobieta zdjęła ozdobę

i zawiesiła ją córce, która była z tego powodu ogromnie szczęśliwa. Lidia natychmiast postanowiła zatuszować fakt, że dziecko zbytnio jej nie polubiło. Przecież Tatiana albo jej mąż mogliby się czegoś domyślić z jej strony. Szybko więc zmieniła temat: – To dziewczynka, prawda? Tatiana uśmiechnęła się, przytakując. Lidia próbowała odwzajemnić uśmiech, nie pokazując przy tym zębów. Prędko zapytała: – Jakie będzie nosić imię? – Jeszcze nie wiem. To dosyć trudne pytanie – odparła. Lidia nie dała za wygraną. Przez jakiś czas lubiła zżywać się ze swoją ofiarą, by następnie sprawić jej jeszcze większy ból. Postanowiła zrobić tak i tym razem. Spytała: – A jakie imiona wchodzą w grę? Tatiana chwilę się zastanowiła, po czym zaczęła wyliczać: – Bierzemy pod uwagę: Veronicę, Marthę, Kiliij lub… Lidia czekała w napięciu, licząc, że wreszcie usłyszy jakieś sensowne imię. Żadne z wyżej wymienionych nie przypadło jej do gustu. I nagle usłyszała to szczególne imię: Angelika. Tatiana popatrzyła na Lidię z szacunkiem, po czym zaproponowała:

– Jednak to pani jest naszym gościem i zgodzimy się na pani propozycję. Lidia była lekko zaskoczona. Została wysoko doceniona. Nie zastanawiała się długo, tylko rzekła: – Najbardziej podobało mi się imię… Angelika. Tatiana uśmiechnęła się i delikatnie podrzuciła córkę w górę, szepcąc małej do ucha: – Od dziś będziesz nosić imię Angelika, tak jak postanowił nasz tajemniczy gość… ‒ spojrzała na Lidię, mówiąc: – A może nie miałaby pani nic przeciwko, abyśmy przeszli na ty? Wampirzyca parsknęła. – Ależ oczywiście, że nie! – Tatiana, a to – wskazała na męża – Martin. I oczywiście Angelika – zaśmiała się. – Lidia. Kobieta nie kryła podziwu. – Jakie ładne imię! Bardzo rzadko spotykane, a mimo to tak szlachetnie brzmiące! Wampirzyca ponownie poczuła się dowartościowana. Każdy komplement ją uszczęśliwiał. Taką już miała dumną naturę. Tatiana popatrzyła przyjacielsko na Lidię, proponując: – To był bardzo mile spędzony wieczór, może to dobry

pomysł, abyśmy się wszyscy udali na spoczynek? Lidia natychmiast przytaknęła. O to jej właśnie chodziło! Kiedy oni pójdą spać, będzie miała doskonałą okazję, by ukąsić tę małą! Jej plan jednak się nie powiódł. Troskliwa Tatiana zabrała ze sobą Angelikę, a Lidię zaprosiła do sąsiedniego pokoju. Lekko poirytowana wampirzyca stawała się głodna. Czuła także, że dawka kamienia zaczyna powoli słabnąć. Jeśli ona przestanie działać, jej ofiary znów zaczną się stawać zieloną, ohydną mazią, na widok której dostaje mdłości… Położyła się spać zła. Jednak nie zasnęła. Wiedziała, że musi obmyślić plan. Olśniło ją. Traktat masstoński zabierał im magiczne umiejętności oprócz jednej… Zachichotała i poczuła lekkie swędzenie ciała, czyli jeden z tych irytujących skutków zmiany kształtu… Za chwilę lekko i z gracją wzbiła się w powietrze jako najbliższa każdemu wampirowi istota… nietoperz. Wyleciała z korytarza i skierowała się w stronę sypialni Tatiany. Dobroduszna kobieta zostawiła drzwi otwarte, gdyby Lidia czegoś od niej chciała. Teraz postanowiła to wykorzystać. Bezszelestnie wleciała do pokoju. Zauważyła dziewczynkę śpiącą w objęciach matki. Podleciała bliżej i usiadła na ramieniu Angeliki. Wysunęła swe ostre i ząbki i… Nagle poczuła ostry ból w głowie. Z wrzaskiem

wzbiła się w powietrze, tracąc orientację. Mechanicznie usiadła na najwyższej szafie, jaką udało jej się dostrzec. Zauważyła sprawcę wypadku. Był to mąż Tatiany z kaloszem w ręku. Wampirzyca była wściekła. Po prostu wpadła w furię. Jak jakiś nędzny człowiek śmiał potraktować ją butem?! Wykorzystała całą energię, jaka jej pozostała, przemieniając się w niezliczoną liczbę nietoperzy atakujących wszystko na swej drodze. Wszystko oprócz Angeliki. Postanowiła zostawić ją sobie na później. Dziecko zaczęło płakać i bezradnie patrzyło, jak jego rodzice powoli osuwają się bez tchu na podłogę. Lidia niespodziewanie zaobserwowała jakiś drobny błysk w powietrzu. Teraz dotarło do niej, jak dziewczynka, którą teraz gości u siebie, stała się wasiriti. Przejęła energię życiową swoich rodziców w chwili ich śmierci. Wasiriti przez całe swoje życie mają tendencję do wychwytywania ze środowiska energii, której potem nie umieją wykorzystać. Tak zakończył się jeden z jej najkrwawszych etapów życia. Potem, gdy już stamtąd odleciała pod postacią nietoperza, szybko przybiegła sąsiadka zwabiona płaczem dziecka. Mała Angelika trafiła do sierocińca św. Hildegardy, gdzie również przebywała inna, niezwykła dziewczynka…

A teraz Angelika leży w pokoju obok, niczego się nie domyślając…

XXX WIZYTA AURORY Aurora była w tym momencie najnieszczęśliwszym wampirem pod słońcem. Płynęła jakąś chyboczącą się łajbą po zimnym o tej porze roku Atlantyku, tylko po to, aby zdać raport Morganie. Dlaczego czarownica nie mogła spotkać się z nią w Wenecji, tak jak to zrobiła poprzednio? Złorzecząc wiedźmie, ciaśniej otuliła się ciepłym kocem. Nareszcie dopływała do Wyspy Księżniczki Kamili. Zauważyła niewyraźny, choć przyciągający kontur wyspy. Odetchnęła z ulgą. Pływanie gondolą po spokojnych i cichych kanałach Wenecji sprawiało jej przyjemność, jednak to była najokropniejsza podróż jej życia. Ze zgrozą pomyślała, że przecież będzie musiała jeszcze odbyć drogę powrotną i to przyprawiało ją o mdłości oraz zawroty głowy. Bez żadnych oznak wdzięczności dla otaczającego ją świata wyszła na ląd. Zauważyła Morganę przechadzającą się w tę i z powrotem, spoglądającą na chyboczące się łódki cumujące w porcie. Stała się jeszcze bardziej obrażona, niż była. Jak to? Morgana każe jej przebywać taki kawał tą starą łajbą, a teraz nawet nie zaprosi jej na her-

batę?! To było karygodne. Czarownica odwróciła się w jej stronę, tknięta przeczuciem. Uśmiechnęła się zadowolona i rzekła: – Dzień dobry, droga Auroro! Jak ci minęła podróż? Po twoim wyglądzie wnioskuję, że dobrze. Ten komplement trochę ułagodził gniew Aurory, lecz zaraz potem odpowiedziała wzburzona: – Może dla ciebie dobry. Dla mnie ten dzień będzie najokropniejszym w całym moim życiu! Każesz mi przebywać drogę ponad dwóch tysięcy, a może nawet więcej mil morskich, a potem… Morgana uśmiechnęła się pod nosem. Kochana, stara Aurora de la Belle! Zawsze z wrodzoną zdolnością do przesadzania i użalania się nad sobą! Aby jak najszybciej skrócić monolog wampirzycy, rzekła: – Idziesz ze mną czy zostajesz tu, w porcie Marleny? Pozytywnie zaskoczona Aurora bez słowa, natychmiast, podążyła za Morganą. A więc jednak! Czarownica zaprosi ją do siebie. To dobrze, można by rzec, że wreszcie ją doceniła. Uśmiechnęła się usatysfakcjonowana tym faktem. Jednak wkrótce jej odczucia się zmieniły. Droga była żmudna i prowadziła przez gęsty i trochę bagnisty las. Następnie musiały przeprawić się jeszcze przez rzekę Armona. Z ust Aurory znikł delikatny uśmiech i pojawił się złośliwy grymas.

Jeśli ten koszmar się za chwilę nie skończy, wyssie z Morgany całą krew i pozostawi czarownicę gdzieś tu, a następnie wróci do siebie albo wyjedzie do Szwajcarii – kraju, gdzie wprowadzono Magiczną Tolerancję, dokument gwarantujący bezpieczeństwo i równe prawa różnym istotom magicznym, bez względu na to, czym lub kim są. Zniecierpliwiona zapytała Morganę: – Daleko jeszcze? Jestem wyczerpana. A te komary! Nie możesz rzucić jakiegoś zaklęcia? Morgana uśmiechnęła się pod nosem. Widać Aurora nic nie wiedziała o wyjątkowo natrętnych owadach zamieszkujących wyspę. – To nie komary, tylko walruki. Wampirzyca się skrzywiła. Lekko poirytowana spytała: – A jest jakaś różnica? – Jest, i to duża. Po ugryzieniu walruka cała puchniesz i wszystko strasznie cię swędzi, natomiast komar… Aurora nie miała zamiaru tego dalej słuchać, czarownica wystarczająco ją już dobiła tym faktem. – Jest na nie jakieś lekarstwo? – Tak, sama przygotowywałam. Aurora jęknęła. Nie miała dużego zaufania do eliksirów Morgany, choć uchodziła ona za najlepszą (oczywiście po Irminie, ale nimfa była tu tylko w odwiedziny) zielarkę.

– Podasz mi je w domu? – Oczywiście, ale najpierw muszę cię o coś zapytać. – Pytaj więc. Ubawiona Morgana przystanęła na chwilę i odwróciła się w stronę wampirzycy. – Ile razy uśmierciłaś mnie już w swoich myślach? Wampirzyca nie kryła swojego zdumienia, odezwała się jednak, jak zwykle, z charakterystycznym dla siebie cynizmem: – Od kiedy masz taki dobry humor? Ostatnio, gdy byłaś u mnie, wyglądałaś na lekko przygaszoną. Czarownica parsknęła śmiechem. Następnie wyrozumiale pokiwała głową, mówiąc: – Jednak nic się nie zmieniłaś, Auroro. Jak już zapewne zdążyłaś zaobserwować, ludzie się zmieniają. Aurora popatrzyła na nią, momentalnie zwężając swoje i tak już wąskie źrenice, chciała zmusić Morganę spojrzeniem, by się odwróciła i dała jej spokój. Była już wystarczająco zmęczona i zirytowana przez czarownicę, a na dodatek ugryzienia walruka zaczęły dawać się we znaki. Odetchnęła z ulgą. Niedaleko stała chatka, zapewne należąca do Morgany. Czarownica zaprosiła ją gestem do środka. Aurora zatrzymała się na chwilę na schodach przed drzwiami budynku. Szepnęła cicho do Morgany: – Nie masz racji. Ludzie się nie zmieniają. Zmieniają się tylko

ich poglądy, zachowanie, ale nie oni sami. Morgana uśmiechnęła się lekko, po czym obie weszły do środka. Od progu powitała je Olimpia, lekko zdumiona obecnością tak nietuzinkowego gościa, jakim była Aurora. Starała się jednak pozostać taktowną osobą i nie okazywać zbytnio swojego zdumienia. Poszła do pokoju Niny, by powiadomić ją o tym, co zaszło. Nie chciała, by dziewczynka zrobiła coś głupiego Aurorze, która była im ogromnie potrzebna, wręcz niezbędna do pokonania wampirów. Olimpia zastała dziewczynkę siedzącą samotnie na łóżku i bawiącą się wisiorkiem, ostatnim prezentem podarowanym jej przez Angelikę. A także ostatnim wspomnieniem o niej samej. Nina szybko podniosła głowę, chowając naszyjnik z powrotem pod dekolt sukienki. Olimpia uśmiechnęła się przyjaźnie. Zawsze bardzo lubiła Ninę, może ze względu na to, że chętnie słuchała jej opowieści i przypominała trochę ją sama w dzieciństwie. Nina odezwała się lekko zaniepokojona: – Olimpio, wydaje mi się, że mamy gościa. Mam złe przeczucia co do jego tożsamości. Czarownica ze zrozumieniem pokiwała głową. Ona też podobnie by zareagowała, gdyby do uczącej jej czarodziejki przyszedł w odwiedziny wampir! Jednak postanowiła szybko uspokoić Ninę, mówiąc: – Nino, wiem, że nie

masz zbyt dobrych wspomnień co do wampirów, ale… Oczy dziewczynki momentalnie zabłysły, a następnie zaszkliły się łzami. Ze złością odpowiedziała: – Jak mogę dobrze o nich myśleć, skoro… porwały moją przyjaciółkę! To… potwory! Olimpia próbowała uratować sytuację, więc się odezwała: – Ale... Nino, przecież mogą istnieć dobre wampiry, które na przykład… chcą pomóc tobie i Angelice. – Nie mogą – padła krótka i rzeczowa odpowiedź. „Jest tak samo uparta, jak jej matka. A może nawet jeszcze bardziej” – pomyślała Olimpia. Jednak nie postanowiła się poddać. – Zgadzam się z tobą, ale nie w pełni. Istnieje taka jedna wampirzyca, która chce ci pomóc. Nina pokręciła przecząco głową. Jednak zawzięta Olimpia ciągnęła dalej: – Mogę ci zaświadczyć, że to stara i dobra przyjaciółka Morgany, a przez to również i moja. Dziewczynka nie wierzyła własnym uszom w to, co przed chwilą powiedziała Greczynka. Czy to możliwe, że dobre wampiry istnieją? Może należało zaufać jej i Morganie? One z pewnością wiedzą, co robić. Po długim zastanowieniu odrzekła: – Masz rację, Olimpio, ale to nieliczne wyjątki.

Olimpia uśmiechnęła się porozumiewawczo. – Masz rację, a dokładnie jeden. Chcesz go poznać? Nadarza się ku temu znakomita okazja. Nina się zdziwiła. – Więc… przeczucia mnie nie zawiodły! Nasz gość jest wampirem! „Jak zwykle, Nino” – pomyślała Olimpia. Jednak na głos powiedziała: – A dokładnie wampirzycą. Nazywa się Aurora i pochodzi z Wenecji. Nina przypomniała sobie, że kiedyś czytała jakąś interesującą książkę o wampirach, które mieszkały w Wenecji. Dokładnie o całym klanie… – De la Belle? – spytała na głos. Pozytywnie zaskoczona Olimpia rzekła: – Och, więc widzę, że jesteś w temacie! Nina uśmiechnęła się, pochwalona przez czarownicę. Nie była przyzwyczajona do komplementów, ani wcześniej w sierocińcu, ani teraz. Dziewczynka natychmiast uczesała włosy i poprawiła sukienkę. Już chciała zejść na dół, ale powstrzymała ją Olimpia, szepcąc do ucha: – Tylko pamiętaj, żeby być miłą i grzeczną dla Aurory. „Jakie ładne imię! Prawdziwe – włoskie! Aurora

oznacza zorzę albo jutrzenkę! Pięknie” – pomyślała zadowolona Nina. Pierwszą rzeczą, jaką postanowiła zrobić po zejściu na dół, miało być pochwalenie imienia gościa. Było to w dobrym tonie, gdyż wszystkie wampiry lubią miłe opinie i komplementy.

XXXI SPOTKANIE Aurora rozejrzała się dookoła z ukrywanym zaciekawieniem. Morgana właśnie podała jej eliksir na ugryzienia walruka, który był ohydny, lecz sprawił, że natychmiast poczuła się lepiej. Nie miała jednak ochoty przyznać Morganie, że jej eliksir jest skuteczny. Chciała po prostu zrobić jej na złość. Przyszła tu właściwie tylko po to, by poznać Ninę. No i oczywiście zdać raport Morganie, ale to tak przy okazji. Wytężyła słuch. Usłyszała kroki na schodach. To pewnie Olimpia i Nina. Jeśli w ogóle miała ochotę się tu pojawić. Pewnie nie lubi wampirów przez to, że porwały jej najlepszą przyjaciółkę, jak jej tam było… Angelikę! Spojrzała w górę. Zobaczyła przeciętnego wzrostu dziewczynkę z lekko falowanymi, średniej długości czerwonymi włosami i przenikliwym spojrzeniem migdałowych oczu. Czerwone włosy… Tak! To musi być ona! Nina zaś ujrzała wysoką, szczupłą kobietę o nienaturalnie wąskich oczach, sprytnie ukrytych pod grubą warstwą tuszu do rzęs. Miała długie, piękne czarne włosy, zlewające się z ciemną suknią. To musiała być Aurora de la Belle.

Dziewczynka uśmiechnęła się uprzejmie, tak jak jej doradziła Olimpia. Aurora odwzajemniła uśmiech, ukazując rząd ostrych zębów, z których dwa były dłuższe od innych. Nina była zdziwiona. Dlaczego akurat ta wampirzyca chce jej pomóc? Przecież nie powinna tego robić. Raczej jeszcze mogłaby jej zaszkodzić. Tak jak Angelice. Lecz na razie należało przyjąć każdą pomoc. Nina wiedziała, że zawsze istniały wyjątki. Na przykład Kasjan był dobry, w przeciwieństwie do innych demonów. A może zależało to tylko od tego, że służył Scholastyce? Może w innym przypadku by jej nie uratował? Teraz jednak nie miała ochoty o tym myśleć. Bardzo chciała poznać tę niezwykłą Aurorę de la Belle, która ryzykowała dla niej nie tylko swój honor, lecz także życie, jeśli można to w taki sposób nazwać, bo wampiry były przecież nieśmiertelne. Wraz z Morganą i Olimpią usiadły przy okrągłym stole. Aurora zaczerpnęła powietrza i rozpoczęła swój raport: – Byłam na tym, jakże nudnym, przemówieniu tej wrednej Lidii tylko po to, by wam, Nino i Morgano, wyświadczyć przysługę, którą jestem winna. Jednak nie wiem, czy było warto. Nie miała zamiaru wspominać, jaki był jego finał. Nina powstała, mówiąc do Aurory: – Dziękuję ci z całego serca, Auroro. Uważam, że

postąpiłaś słusznie. Wiedz, że gdy uda nam się uratować Angelikę, spełnimy twoje życzenie. Aurora uśmiechnęła się błogo. Nareszcie będzie mogła umrzeć! Skończy ten marny, nędzny żywot i będzie wolna! Kiedy dziewczynka usiadła, Aurora kontynuowała: – Wiem, że Lidia odkryła, iż Angelika jest wasiriti – patrząc na Ninę, uświadomiła sobie, że dziewczynka nie ma pojęcia o znaczeniu tego słowa, a więc postanowiła szybko je wyjaśnić: – To osoba, która posiada magiczną moc, ale nie potrafi jej wykorzystać. Nina z niedowierzaniem pokiwała głową. Zawsze myślała, że Angelika jest obdarzona jakąś magiczną mocą… Czuła to… Ale jakoś ciężko było jej w to uwierzyć. To wydawało się jej jakieś dziwne, odległe, niemożliwe, pozbawione sensu… I równocześnie znowu powracało to nieustępliwe pytanie: po co wampirom Angelika, skoro nie potrafi wykorzystać swoich mocy? A może… Może miały zamiar ją porwać? Ta myśl przestraszyła ją jeszcze bardziej. Może to ona była im potrzebna, a zaszła zwykła pomyłka? Aurora szybko rozwiała jej rozmyślania, gdy rzekła: – To był przemyślany plan, którego autorem był Samuel Stears… Stears…? Nina gdzieś już słyszała to nazwisko. Czyżby to nie ten… – …słynny designer mody, który projektuje ubrania

Bawańskiej. Ach tak! Teraz już sobie przypomniała, jak Wiktor opowiadał jej o Lidii i Samuelu. A także widziała jego nazwisko na liście najbardziej wpływowych wampirów dzisiejszego świata. Nieoficjalnie dowiedziała się, że od kilku stuleci tworzą parę. Aurora zaczerpnąwszy powietrza, kontynuowała: – Jak zapewne wiesz, po bitwie pod Masstons wampiry utraciły swoje moce. Ninę zdziwiło to, że powiedziała „wampiry”, a nie „my”. Morgana i Olimpia miały rację – Aurora nie przepada za istotami swojej rasy, a co ważniejsze – nie identyfikuje się z nimi. – Wampiry więc postanowiły obmyślić jakiś skuteczny plan zemsty (w przeciwieństwie do elfów, które po kilku nieudanych próbach przywrócenia sobie magicznych mocy cicho wycofały się do lasów). Usatysfakcjonował je fakt, że wynaleziono Kamień Filozofów o wielu możliwościach, jednak wampirom przywracał moce, które miały wcześniej, a które utraciły. Dzięki niemu mogły na przykład zamieniać swoje ofiary w inne wampiry albo sprawiać, że bardziej cierpiały, mogły robić praktycznie wszystko, zmieniać swoją postać, a nawet… – Przenosić coś w miejscu i czasie, a także wymiarze? – zapytała niespodziewanie Morgana. Zdziwiona Aurora szeroko otworzyła swoje wąskie

oczy. – Skąd wiedziałaś? Olimpia i Nina zwróciły spojrzenie na czarownicę. Morgana uśmiechnęła się lekko, odpowiadając: – To by wyjaśniało zniknięcie Angeliki tamtej nocy. To musiała być robota Lidii. Nina pokręciła z niedowierzaniem głową, a następnie spytała: – Ale co to ma wspólnego z Angeliką i jej zniknięciem? Nic nie rozumiem! Aurora westchnęła ciężko i rozpoczęła wyrozumiałe tłumaczenie: – Skoro Angelika jest wasiriti, to znaczy, że ma moc większą od wielu czarownic, tak? Dziewczynka przytaknęła. Do tej pory wszystko było jasne. Nagle ją oświeciło. Aurora musiała zauważyć ten nagły błysk w jej migdałowych oczach, bo zachęciła gestem do samodzielnej dedukcji. Nina myślała na głos: – Więc… wampiry potrzebują jakiegoś dużego źródła energii, ale po co? – Kamień Filozofów nie jest rzeczą łatwo dostępną i tanią, a poza tym wydobywa się go w niewielkich ilościach, dlatego jest właściwie… bezcenny. Lidia i inni potrzebują czegoś trwalszego, czegoś, co wróciłoby im

moce na zawsze… – rozpoczęła tłumaczenie Aurora. – Dlatego chcą wykorzystać Angelikę… ale ona może przecież nie przeżyć! Musimy ją ratować. Nie pozwolę jej umrzeć. Należy obmyślić jakiś niezawodny plan! – przerwała Nina. Aurora rzekła z powagą: – Już go mamy. A właściwie jego początek. Zalążek. – Zamieniam się w słuch – powiedziała z lekką pogardą w głosie Nina. – Trzeba udać się do Pragi. – Do Pragi?! Przecież to strasznie daleko, w Czechach. Po co mamy jechać aż tam? – zapytała lekko przerażona Nina. – Tam jest największa produkcja tego szlachetnego kruszcu, przecież na Złotej Uliczce istnieją najbardziej znane siedziby alchemików, spędzających dzień i noc na wydobyciu choćby jednej malutkiej okruszyny. Zajmuje to strasznie dużo czasu. Trzeba umieć odpowiednio wszystko przygotować – wtrąciła się Morgana. Aurora cynicznym spojrzeniem oczu zmierzyła Morganę od stóp do głów. – Ciekawe, skąd to niby wiesz? Och, oczywiście, jesteś wielką czarownicą, ale nie… – Nie chcę się chwalić, ale robiłam kiedyś jeden eliksir z Kamienia u mojej Mentorki, a warzenie go i mieszanie

zajęło mi około roku, co było dosyć dobrym rekordem. Naburmuszona Aurora nie odezwała się przez co najmniej kilka minut. Tym razem głos zabrała Olimpia, która chciała rozładować nieco burzliwą atmosferę. – Czyli musimy zacząć się pakować? Wyrwana z rozmyślań Morgana pokiwała głową. – Tak, mamy zarezerwowany pokój, a później dowiemy się wszystkiego o Lidii od kilku znajomych alchemików. Olimpia wezwała ruchem Ninę na górę, mówiąc szeptem: – Chodź, zostawmy je same. Pomogę ci się spakować. Nina pokiwała machinalnie głową i automatycznie podążyła za czarownicą. Aurora i Morgana jeszcze długo dyskutowały, ale Nina nie słuchała o czym. Interesowała ją tylko Angelika. Co się z nią stanie? I przede wszystkim, czy przeżyje. Mimowolnie wkładała do podręcznej torby rzeczy, które podawała jej Olimpia. Bagaż miał tę niezwykłą cechę, że obojętnie ile rzeczy włożyło się do niego, zachowywał swój pierwotny wygląd i wagę. Był to spóźniony prezent od Greczynki na urodziny, które Nina obchodziła trzynastego stycznia. Torba była niedużych rozmiarów, żółta w czerwone

różyczki, ale można było zmienić jej wygląd i kształt, jeśli się tylko chciało. Miała pasek na ramię, lecz istniała także opcja trzymania jej w ręce. W bagażu znalazły się dwie sukienki Niny (obie kupione w prezencie przez Olimpię: jedna niebieska, a druga czarna, bardziej elegancka – Nina czuła się w niej lepiej i przede wszystkim poważniej), zielnik od Irminy, kilka niezbędnych fiolek eliksirów od Morgany oraz mądre książki, a raczej księgi, od Scholastyki, w tym Najnowsza Powszechna Encyklopedia Magii i Istot Magicznych Jessici Labah, ulubiona lektura dziewczynki, która zastępowała jej prezent od panny Samanthy Blue… Nina położyła się spać, rozmyślając o Angelice i bezdusznych wampirach.

XXXII PRAGA Nina, która nie posiadała jeszcze swojego barksijmo, wraz z Morganą i Olimpią musiała przemieścić się na miotle, czyli Elenie. Morgana przyrządziła wcześniej maść z belladonny, aby uczennica lepiej zniosła podróż. Dziewczynka żałowała, że nie pożegna się z Irminą, ale ta była teraz na Litwie, gdzie zbierała siły na powrót. Ubolewała również, że nimfa nie będzie mogła być z nimi w Pradze, ale Olimpia wytłumaczyła jej, że wielu ludzi nie wie o istnieniu nimf, więc nie wiadomo, w jaki sposób by zareagowali. Belladonna zapisała się wielokrotnie w kulturze starożytnej. W łacinie nazywana była Atropa belladonna. Pierwszy człon wziął nazwę od jednej z trzech greckich bogiń przeznaczenia, Mojr. Najstarsza, Atropos, nieubłagalnie przecinała kiedyś nić życia, podczas gdy jej dwie pozostałe siostry: Kloto i Lachesis zajmowały się przędzeniem nici życia. Belladonna oznacza „piękną panią”, a nazwa ta wzięła się z pewnej ciekawej czynności wykonywanej przez Rzymianki w celach upiększających. Używały one wyciągu z roślin jako kosmetyku rozszerzającego źrenice

i nadającego im specjalny blask. Należy zachować szczególną ostrożność przy robieniu z niej maści, gdyż jej owoce są silnie trujące. Mimo to z pewnością można było zaufać tak doświadczonej specjalistce w dziedzinie eliksirów, maści i magicznych wywarów, jaką była Morgana. Czarownica wraz z Olimpią również postanowiły wykorzystać swoje miotły, tyle tylko, że ich własne były bardziej przeznaczone do latania, w przeciwieństwie do Eleny, której głównym celem było zachowanie czystości w mieszkaniu i czasem na podwórzu, choć sama się tego wielokrotnie wypierała. Olimpia pomogła Ninie nasmarować olejkiem całe ciało. Płyn był tłusty, ale miał ładny zapach, który sprawił, że Nina od razu spojrzała na świat oczyma wyobraźni. Wyobraziła sobie, że jest normalną dziewczynką bez problemów, nie ma żadnych specjalnych mocy (a nawet mogłaby je mieć, byleby o nich nie wiedziała). Właśnie teraz kładzie się spać w swoim małym, przytulnym domku, w którym mieszka z kotem, dwoma psami i może jaskółką. Głaszcze je i tuli do snu, mówiąc każdemu z osobna „dobranoc”. Ma piękne, długie, czarne włosy i niebieskie oczy, takie jak Morgana. Idzie do swojego pokoju, a gdy kładzie się do łóżka, jej matka, której nigdy nie znała, naciera ją nawilżającym balsamem.

Zdezorientowana szybko otworzyła oczy i kilkakrotnie zamrugała powiekami. No właśnie. Nigdy nie czuła się kochana. Może Morgana i Olimpia ją trochę lubią, ale to nie to samo… Olimpia musiała zauważyć, że coś jest nie tak, bo spytała prędko: – Coś cię trapi? Nina odpowiedziała: – Nie wiem… Kiedy mnie nacierałaś balsamem… Dziewczynka pozwoliła zajrzeć czarownicy do swojej świadomości, ale to nie było konieczne. – Tęsknisz za rodzicami? – spytała Greczynka. Nina smutno pokiwała głową. Olimpia westchnęła. Wiedziała, że ten moment kiedyś nadejdzie. Że kiedyś dziewczynka zapyta ją o coś takiego. Tymczasem odpowiedziała: – Myślę, Nino, że na razie nie jesteś jeszcze przygotowana na całą prawdę. – Ale oni żyją? – spytała pospiesznie dziewczynka, z nadzieją w głosie. Czarodziejka pokiwała głową. Była zadowolona, że Nina zapytała tylko o to… Szybko postanowiła ją pocieszyć. – Nie martw się. Już niedługo ich spotkasz. A teraz

mam dla ciebie małą niespodziankę. Poznajesz? – pokazała jej przedmiot. Brązowe oczy Niny stały się wielkie jak monety. – To książka od Samanty! Ale… jak to możliwe? – Pozwoliłam sobie na małą niespodziankę, żeby cię pocieszyć. Trzymaj. Przyda ci się. – Dziękuję – bąknęła Nina, przyciskając encyklopedię do serca. Oczy dziewczynki zamigotały. Uśmiechnęła się. Jednak tylko na chwilę. – Olimpio, jest jeszcze coś. Nie chciałam mówić tego Morganie, ale odkąd skończyłam trzynaście lat… – Ujawniły się twoje magiczne zdolności, to normalne. Nie przejmuj się. Pokręciła szybko głową. – Nie, to nie to. Chodzi mi o to, że zaczęłam mówić takim dziwnym, gardłowym językiem. I… rozumiem, co mówią takie dziwne stworzenia, które czasami wyczuwam. Greczynka, choć mocno opalona, zbladła momentalnie. – Czy to się często zdarza? – Jeśli się bardzo na coś zdenerwuję, ale to naprawdę rzadko. Może nie powinnam w ogóle o tym mówić? – Nie, dobrze, że mnie o tym poinformowałaś. Nie przejmuj się. Niedługo się dowiesz, co to oznacza. Jednak na razie jest jeszcze za wcześnie… A teraz… Wyjeżdżasz

do Pragi! Nie cieszysz się? – Oczywiście, że się cieszę! A Aurora też z nami pojedzie? Olimpia przecząco pokręciła głową, odpowiadając: – Wzbudzałaby za wiele podejrzeń, ale zachowamy z nią kontakt telepatyczny. Zostanie z Lidią w Paryżu, aby móc zdawać nam raporty. Gotowa? – zapytała, gdy schodziły po schodach. Nina kiwnęła głową. Była ubrana w szarą sukienkę, jeszcze z sierocińca. Greczynka próbowała zmienić jej kolor, ale na próżno. Materiał był zbyt oporny na jakiekolwiek czary. Morgana, Olimpia i Nina zasiadły na swoich miotłach. Aurora wracała statkiem do Wenecji, a chata została pod opieką Gretyna. Elena ruszyła wolno, co całkowicie odpowiadało Ninie. Mogła podziwiać Wyspę Księżniczki Kamili z innej perspektywy. Nie przeszkadzało jej również, że był wieczór. Wtedy widoki były zupełne inne. Morgana wybrała celowo tę porę dnia, aby nie wzbudzać żadnych podejrzeń wśród okolicznych mieszkańców. Powietrze było świeże i rześkie. Wspaniale się nim oddychało. W oddali Nina zauważyła mieniące się jasnym światłem okna sierocińca św. Hildegardy. Zastanawiała się, czy panna Matylda wraz z dyrektorem Brennem wrócili już z powrotem. Myślała również, co się stanie z Angeliką, jeśli nie zdążą na czas jej uratować.

Hotelik, do którego przybyły, był niewielki, niewyróżniający się spośród innych budynków niczym oprócz niewyraźnego napisu. Pokój, w którym miały mieszkać, również był mały, ale za to ze wspaniałym widokiem na Zamek na Hradczanach. Nina mogła podziwiać wspaniałość czeskiej architektury. Potęga i masywność budowli wspaniale kontrastowały z misternie zaprojektowanymi i wykonanymi zdobieniami. Rozmarzonym spojrzeniem wpatrywała się w tę cudowną budowlę, gdy do pokoju weszły czarownice. Pytały w recepcji o kilka ważnych szczegółów dotyczących miasta i poprosiły o jak najbardziej szczegółowy plan. Olimpia z jękiem padła na kanapę, starą i zepsutą, która przy każdym najmniejszym ruchu skrzypiała. Morgana zaś wypakowała najbardziej potrzebne rzeczy z toreb. Reszta musiała pozostać, aby niepotrzebnie nie zaśmiecać i tak wystarczająco ciasnego pokoju. Jego ściany były niebieskie, a wisiały na nich dziwne obrazy przedstawiające na przykład różowego słonia w białe kropki. Ten widok najbardziej podobał się Ninie. Był równie nietuzinkowy, jak i ona sama. Położyła się spać zmęczona. Następnego dnia wcześnie się obudziła. Rozejrzała się wokół siebie. Olimpia spała na nieszczęsnej, fioletowej, skrzypiącej kanapie, a Morgana czuwała, bacznie obserwując cały pokój, i pilnowała, aby nikomu nic się nie stało

i aby nikt nie miał żadnych niezapowiedzianych gości. Nina popatrzyła na okno. Właśnie zaczynało świtać. Wstała i ubrała się szybko. Zaczynała się niecierpliwić już na samą myśl o wycieczce na Złotą Uliczkę. Zastanawiała się, jak będzie wyglądać i czy naprawdę jest złota. Wyobrażała sobie zaułek z domami całymi ze złota. Jakże cudownie musiałoby to wyglądać! Chociaż… Może lepiej, żeby te domy nie były całe złote, bo byłyby monotonne, takie jak sierociniec św. Hildegardy, w którym panowała niczym niezakłócona szarość. Więc raczej ładniej, a przede wszystkim bardziej różnorodnie wyglądałyby kolorowe domy, oczywiście z niezbędnymi złoceniami, nadającymi urok i nazwę Złotej Uliczce. Chciała zapytać czarownice o to, jak naprawdę wygląda ten magiczny zaułek, ale nie chciała zrobić z siebie idiotki, choć ani Morgana, ani Olimpia nie powiedziałyby jej pewnie tego wprost. Odznaczały się taktem, którego często brakowało dziewczynce. Westchnęła. Chciałaby być taka jak Morgana. Mądra i stanowcza, powściągliwa, w pewnych momentach nawet wyrafinowana, a przy tym niezwykle urodziwa. Mogła mieć około trzydziestki, a zresztą u czarownic nie można było tego łatwo ocenić. Różne zioła i zaklęcia opóźniały starość, tak że równie dobrze czarownica mogła mieć trzydzieści lat, jak i trzysta. Nina nie wiedziała, że życie Morgany nie ogranicza się tylko do produkcji elik-

sirów i podróżowania z nią po świecie. Nie miała pojęcia, w jaki okrutny sposób została wielokrotnie doświadczona przez los. Zresztą… nie tylko dla niej pozostawała tajemnicą. Ninę zawsze fascynowały jej chabrowe oczy, pełne mądrości i ogromnego smutku. A jednak spojrzenie to miało tak ogromną siłę, że potrafiło zamrozić chłodem i spalić ogniem równocześnie. Dziewczynka zawsze, gdy je spotykała, mimo woli odwracała głowę. A ona? Co mogła powiedzieć o sobie? Nie wiedziała nawet, kim są jej rodzice, czym się zajmowali i co się dzieje z Angeliką. Miała migdałowe oczy i średniej długości włosy, na dodatek czerwone, co wszystkich dziwiło. Pani Matylda zawsze mówiła, że Nina jest złem wcielonym, ale Morgana tak nie uważała. Chyba… Zaczęła znikać jej dawna pewność, a na jej miejscu pojawiała się coraz bardziej rosnąca wątpliwość. A może Morgana i Olimpia tylko udają, że ją lubią? Może jest im potrzebna do czegoś ważnego? Ale jeśli tak, to do czego? Te wszystkie pytania kłębiły się w jej nieszczęsnej głowie, nie dając ani chwili wytchnienia. Przypomniała sobie pannę Matyldę z jej ulubionym, krzywym, szyderczym uśmiechem na ustach. Wielokrotnie

po ucieczce z sierocińca zastanawiała się, co myśli o niej panna Matylda i siostra Gwidona, albo dyrektor Brenn. Z pewnością cieszą się, że pozbyli się takiego ciężaru, jaki sprawiała im Nina, która właściwie nie była niczemu winna. To było w tym wszystkim najbardziej bolesne…

XXXIII SIEDZIBA ALCHEMIKÓW Nina widząc Złotą Uliczkę, uśmiechnęła się w myślach. Ulica spełniła wszystkie jej oczekiwania. Pełna była malutkich, wielobarwnych domków, wtulonych w mur obronny, sprytnie go przy tym maskując. Tylko ponad ich dachami widać było niewielki skrawek potężnej niegdyś ściany. Domki były różnokolorowe, z maciupeńkimi drzwiami i jeszcze mniejszymi oknami. Nina zastanawiała się, w jaki sposób mogą w nich pracować ludzie. Popatrzyła z uwagą na swoją nauczycielkę idącą obok. Olimpia postanowiła rozejrzeć się po mieście i popytać o kilka istotnych szczegółów, tak więc były one tylko we dwie. Morgana rozglądała się dookoła, szukając tej właściwej chatki. W końcu zatrzymała się przy małym czerwonym domku z brązowym dachem i oknami, których kontury były obmalowane na białokremowy kolor. Nad wejściem widniała ledwie zauważalna kołatka z napisem: „Jan Kovar”. Czarownica zapukała, cierpliwie czekając. Drzwi otworzył im starszy mężczyzna, z siwymi kępkami włosów rosnących gdzieniegdzie na głowie. Gdy zobaczył Morganę, na jego podłużnej twarzy zagościł

uśmiech, a w jego ciemnobrązowych, prawie czarnych oczach pojawił się wesoły błysk. Mężczyzna ubrany był w roboczy kasztanowy fartuch z dużą kieszenią z przodu i jeszcze większymi plamami po różnych, jak Nina się domyśliła, eliksirach, które z taką pasją warzył. Nina nie wiedziała jeszcze tak do końca, na czym miał polegać plan Morgany i Aurory, ale bystrość jej umysłu pozwoliła się domyślić, że może to on jest jednym z alchemików dostarczających Lidii Kamienia Filozofów. Gdy jego spojrzenie napotkało Ninę, natychmiast spoważniał i gestem zaprosił je do środka. Z wnętrza buchało ogromnym żarem, zapewne od kilku pieców, które stały na środku i przetapiały jakieś ważne składniki na eliksiry. Tuż obok stał jeszcze mniejszy kocioł, podobny do tego, jaki miała Morgana. Kiedy zamknęły się za nimi maleńkie drzwi, starszy człowiek odezwał się do nich skrzeczącym głosem, najprostszym dialektem magicznej mowy, który niedawno po wielkich staraniach opanowała Nina. Zrobił to chyba celowo, aby dziewczynka mogła zrozumieć, co ma im do powiedzenia. – Witajcie, Morgano i Nino! Miło mi was gościć w moich skromnych progach. Morgana tylko kiwnęła głową, natomiast Nina odpowiedziała, akcentując jak tylko umiała najlepiej odpowiednie wyrażenia, co sprawiło, że Jan uśmiechnął się

promiennie, chwaląc Morganę, że ma taką zdolną uczennicę. – Kiedy wybierasz się do Lidii z nową dostawą? – zapytała poważnym tonem Morgana. – Planowałem jutro, ale może lepiej z tym jeszcze trochę zaczekać, żebyście się oswoiły z Pragą? – Nie ma takiej konieczności. – Więc dobrze. Musimy się dobrze przygotować. Czy uczyłaś już Ninę zmiany wyglądu? – Jeszcze nie, do tej pory nie było potrzeby. Jednak sama mogę nałożyć na nią zaklęcie. – Dobrze… – Ile kamienia zażądała? – Trzy potężne dawki, mam dostarczyć je do Wersalu. Mówiła, że ma tam pokoje. – Coś jeszcze powiedziała? – Wspomniała, że już niedługo kamień nie będzie ani jej, ani żadnemu wampirowi potrzebny… Morgana spoważniała jeszcze bardziej, a Nina posmutniała. Chodzi pewnie o Angelikę. To ona ma być tym genialnym kluczem. – Wiesz, że… – Ci krwiopijcy chcą wykorzystać jakąś dziewczynę, która jest wasiriti? Na Targu jest o tym głośno… Najgło-

śniej protestują elfy, wiesz zresztą, że one mocno ucierpiały na traktacie. Czarownica tylko pokiwała głową, Nina zaś zaciekawiona słuchała dalej. Elfy? Więc można je spotkać też na jakimś niezwykłym Targu… Właściwie, czym był Targ? Nie chciała o to pytać. Było jej głupio, że nie wie o zapewne tak ważnym miejscu w kulturze czarodziejów, jak ów tajemniczy rynek… – Byłaś już tam, Nino? Dziewczyna uświadomiła sobie, że to pytanie jest skierowane do niej. Lecz zanim zdążyła cokolwiek z siebie wykrztusić, odpowiedziała za nią Morgana: – Nie, nie chciałam wzbudzać podejrzeń… – Przecież oni i tak już wiedzą! – Wiem, ale nie chcę jej w tej chwili narażać na większe ryzyko. – Może i masz rację. Ale… mam pomysł. Kiedy już zmienicie wygląd, może się tam wybierzemy? Nina poćwiczyłaby trochę udawanie osobowości, którą jej za chwilę wybierzemy, a ja załatwiłbym parę ważnych spraw. – Dobrze. Przy okazji spotkamy się z Olimpią. Powiedziała mi, że tam będzie, miała dowiedzieć się coś niecoś o naszej kochanej, zimnokrwistej modelce. Widząc zmartwienie na twarzy alchemika, Morgana dodała szybko:

– Oczywiście, zmieniła osobowość. A zresztą… mówiła, że ma paru znajomych. – Wiesz, że to mogą być szpiedzy. – To jasne, że wzięłyśmy pod uwagę takie ryzyko… Olimpia będzie wiedzieć, jak się zachować… To po prostu urodzony kameleon. Życie wiele ją nauczyło, a w zmienianiu osobowości doszła już chyba do perfekcji. – Nie posądzałbym jej nigdy o takie zdolności. – I to jest jej największa zaleta. Niepozorna, zagubiona, bogobojna kobieta o południowej urodzie nie wzbudza wśród nikogo szczególnych podejrzeń, prawda? – Trybunał wiedział, kogo wybrać. – On zawsze wie. A teraz musimy dokładnie prześledzić plan Wersalu… Słyszałam, że udało ci się zdobyć mapę? Dzięki temu będzie nam łatwiej dowiedzieć się, gdzie jest trzymana Angelika… – Sama mi ją dała, bo chciała, żebym zobaczył, ile ma apartamentów i do których mogę dostarczyć kamień. Po tych słowach wyciągnął z ogromnej kieszeni fartucha lekko pomiętą kartkę papieru, którą staranie rozłożył na stole, prostując długimi palcami. Nina zauważyła tam zaznaczone wyraźną czerwoną, ale nieokreśloną substancją kilka kwadratów oznaczających apartamenty Lidii. Zaciekawiona nie wytrzymała i zapytała nieśmiało: – Proszę pana…

– Dziecko, nie trzeba, po prostu Jan… albo możesz się zwracać do mnie „dziadku”. To chyba będzie lepsze wyjście, prawda? Nina ochoczo skinęła głową. Nie znała nawet swoich prawdziwych rodziców, ale zyskała przybranego dziadka, co niezmiernie ją ucieszyło. Była chyba teraz najszczęśliwszą nastoletnią czarownicą w Pradze. – A więc, dziadku, co to jest? – wskazała ręką na czerwone, pozaznaczane plamy na mapie. – To są apartamenty… – Wiem, ale chodzi mi o to, czym zostały zaznaczone te kreski… Jan roześmiał się, słysząc te słowa, i nie mógł powstrzymać chichotu. – Widzę, że jesteś bardzo dociekliwa, ale to dobrze. Takim trzeba w życiu być, dziecko. To cię zdziwi, ale ona nie miała niczego do zakreślenia i wyjęła z torby swoją czerwoną szminkę. Teraz już nawet nie próbował powstrzymywać śmiechu; także zawsze poważna Morgana lekko się uśmiechnęła. Nina również dostała nagłego ataku śmiechu. To wydawało jej się takie głupie, że aż nieprawdopodobne. Jak Lidia mogła nie mieć przy sobie niczego do pisania? – Więc… w kogo mamy się zmienić? – zapytała jak

zawsze twardo stąpająca po ziemi Morgana, psując tym samym dobrą atmosferę panującą w laboratorium. – Ach, racja! Rozgadałem się jak zwykle… Hmm… Zazwyczaj jeździłem tam sam, ale… ty, Morgano, możesz być moją asystentką. Mógłbym jej powiedzieć, że jestem już stary i potrzebuję jakiejś pomocy. – A Nina? Jan zmarszczył brwi i zaczął drapać się po kępkach włosów, jakie mu zostały, robiąc przy tym lekko zmartwioną minę. Nagle wpadł chyba na genialne rozwiązanie, bo aż podskoczył z radości. – Byłem u Lidii kiedyś z siedmioletnią wnuczką, Katką, bo ona chciała ją bardzo poznać i zobaczyć osobiście. Więc będzie ją pamiętać. Albo nie, mam lepszy pomysł! Morgano, możesz być matką Katki, Jitką. Powiemy jej, że jestem już stary i że ty się boisz o swoją córkę, a moją wnuczkę, dlatego jesteś ze mną! – klasnął w ręce ze szczęścia i mało by brakowało, a chyba zaprosiłby Morganę i Ninę do wspólnego tańca. – To rzeczywiście dobry plan, teraz podaj nam ich rysopisy albo… – Zaczekajcie! Pokażę wam ich zdjęcie. Zdaje się, że gdzieś je mam… – powiedział, po czym zaczął grzebać w swojej olbrzymiej kieszeni. Nagle Nina wpadła na pewien pomysł. – Czy to jest magiczna kieszeń? Wydaje mi się, że ma

takie same właściwości, jak torba, która wszystko mieści, prawda? Alchemik i czarownica wpatrywali się w nią w lekkim osłupieniu, ale Nina kontynuowała: – Dostałam podobną na urodziny od Olimpii i pomyślałam, że może kieszenie też mogą mieć takie magiczne zdolności… Jan uśmiechnął się szeroko i powiedział: – Bardzo dobrze, Nino, zaskoczyłaś mnie! To faktycznie jest kieszeń, do której można włożyć chyba wszystko. Gratulacje! W końcu wyjął z fartucha ładne zdjęcie przedstawiające dwie uśmiechnięte blondynki. Matka mogła mieć około trzydziestki, a jej pociecha prawdopodobnie była już w wieku szkolnym. Nina nie przyglądała się dokładnie ich twarzom, uczyniła to jednak Morgana, mrucząc coś do siebie. Była bardzo skupiona, do tego stopnia, że na jej bladym czole pojawiło się kilka zmarszczek z powodu za mocno ściągniętych brwi. Za jakieś kilkanaście minut wreszcie przemówiła do Niny: – Usiądź na krzesełku, uprzedzam cię, że to będzie bolało… Przestraszona Nina spytała szybko: – Ale zawsze? Myślałam, że… – Tylko przez kilka pierwszych prób, od jednej do

trzech. No, bądź dzielna, Nino! Morgana wzięła w dłonie kilka pasemek jej czerwonych, kręconych włosów. Rozpoczęła wymawianie zaklęcia w magicznej mowie. Nina na razie nie uczyła się jeszcze Magii w praktyce, czego często żałowała, ale czarownica uważała, że najpierw musi mieć wiedzę teoretyczną, żeby rozpocząć prawdziwą naukę, więc słuchała uważnie. Słuchajcie mnie, ogniste włosy, zmienić się macie na mą komendę w złote kłosy, przestać się kręcić i wyprostować. Nakazuje wam to Morgana Le Fay, słuchać się jej teraz macie! Na początku Nina uśmiechnęła się na myśl, że takie lekkie i pozornie nieszkodliwe zaklęcie może coś zdziałać. Była zadowolona, że nic się nie stało oraz że jest cała i zdrowa. Jednak po kilku sekundach efekt zaklęcia stał się widoczny, i to aż nadto. Krzyknęła pod wpływem bólu, jaki przeszył jej czaszkę. Miała wrażenie, że ktoś po prostu wyrywa jej włosy z cebulkami. Głowa strasznie ją szczypała i paliła, jakby ktoś żywcem zdzierał z niej skalp. Morgana cały czas trzymała przed sobą zdjęcie dwóch

kobiet i teraz Nina mogła im się dokładniej przyjrzeć. Starała się, ale z powodu bólu było to niemożliwe. Postanowiła później porównać zdjęcie z wynikiem pracy Morgany. Teraz jednak zamknęła oczy i zacisnęła zęby, lecz mimo to kilka pojedynczych łez spłynęło jej po policzkach. Morgana natomiast nakazała niewzruszonym tonem: – Otwórz oczy, Nino! Dziewczynka z lekką nieufnością spełniła rozkaz, ale bała się jeszcze bardziej niż w przypadku zmieniania włosów. Czarownica znów zaczęła swoje zaklęcie: Słuchajcie mnie, migdałowe oczy, na wasze miejsce teraz zieleń wkroczy, zmieńcie więc swój brązowy kolor na barwę dojrzewającej łąki, na której widać szmaragdowe pąki. Nakazuje wam to Morgana Le Fay, słuchać się jej teraz macie! Teraz było chyba jeszcze gorzej niż poprzednio. Nina po prostu wyła z bólu. Oczy zaczęły jej łzawić, spuchły i wyglądały podobnie jak przy jęczmieniu. Tylko bolały silniej. Nagle poczuła mocne kłucie w tęczówkę, jak gdyby ktoś dźgał ją tam szpikulcem, próbując zrobić dziurę. Mimowolnie zacisnęła powieki, co spowodowało jeszcze większe cierpienie. Zaczęła szybko mrugać, jednak to nic nie pomogło. Teraz pojawiły się zielone plamy, które za-

słoniły jej całe pole widzenia, po prostu jakby przylgnęły do soczewki. Kiedy chciała potrzeć oczy dłonią, powstrzymała ją Morgana, mówiąc, że to i tak nic nie da, a może jeszcze pogorszyć sprawę. Teraz czarownica zajęła się jej ogólnym wyglądem, wygłaszając kolejne zaklęcie, tym razem dłuższe i bardziej ogólne. Słuchaj mnie, sylwetko zgrabna, zmienić się masz na mą komendę w mniej powabną, kobiecą i dziewczęcą, przestać rosnąć i przytyć. Nakazuje wam to Morgana Le Fay, słuchać się jej teraz macie! Słuchaj mnie, głowo owalna, na mą komendę staniesz się bardziej okrągła, grubsza i pucułowata. Szczęka niech się mniej wyraźna i bardziej delikatna stanie. Nakazuje wam to Morgana Le Fay, słuchać się jej teraz macie! Nina znów próbowała się opanować, jednak pod wpływem takiego ogromu bólu, jaki nastąpił w jednej chwili, było to niemożliwe. Poczuła bolesne skurczanie się całego ciała, jakby ktoś włożył ją pod dwie zwężające się nagle ściany. Nogi i ręce stały się krótsze i – ku jej zdzi-

wieniu – bardziej pulchne, tak jak nakazywało zaklęcie. Z przerażeniem popatrzyła na swoje biodra, które rozszerzyły się i wyrównały z linią brzucha, krótko mówiąc – jej dopiero co pojawiające się wcięcie zniknęło i nie pozostawiło żadnych śladów. Poczuła się strasznie ociężale i gdyby nie silne ramiona Morgany z pewnością by upadła, a raczej poturlała się, ponieważ miała wrażenie, że raczej jest kulą niż człowiekiem. Brzuch wydął się i zaobserwowała, że przybyło jej kilka fałd tłuszczu, których wcześniej nie było. Zresztą Katka była jeszcze dzieckiem, więc nie zdziwiło jej to. Raczej przeraziło, chociaż wiedziała, czego może się spodziewać. Gdyby nie pocieszenia Morgany, nadal drżałaby ze strachu, że jej figura zostanie taka, jak teraz. W sumie podobała jej się ta nowa sylwetka, którą przybierała, jak powiedziała Olimpia, pod wpływem okresu dojrzewania. Szczególnie polubiła wcięcie w talii i pojawiające się, choć na razie niewielkie, piersi. W sierocińcu większość dziewczyn w jej wieku miała kobiecą figurę. Często wyśmiewały ją, że jest za chuda i, jak to określały, płaska. – Nie martw się, Nino, gdy unieważnię zaklęcie, wszystko wróci do normy. Teraz poczuła ból twarzy, która się zwiększyła i zaokrągliła. Jednak bardziej bolesna okazała się prze-

miana szczęki. Miała wrażenie, jakby ktoś ją złamał, a potem złożył, tylko trochę inaczej. Obecnie wydawała jej się delikatniejsza i nie tak mocno zarysowana, jak była w rzeczywistości. – Morgano? – Słucham cię, Nino. – Zaobserwowałam, że większość czarodziejów to czarownice, czyli przedstawicielki płci żeńskiej, a nie męskiej, więc… – Słuszne spostrzeżenie, Nino. Faktycznie, kobiety są potężniejsze w używaniu Magii niż panowie. Mają większe predyspozycje, a w dodatku wrodzoną intuicję, choć wśród normalnych ludzi pozbawionych magicznych umiejętności uważane są za słabe. – Morgano, czy ty też przejdziesz teraz przemianę w Jitkę? – Oczywiście. Chcesz zobaczyć, jak to robię? – Chętnie, ale nie wiem, czy mogę. – Pewnie. Teraz to czarownica usiadła na tym samym krzesełku, który chwilę wcześniej zajmowała Nina. Skupiła się i zamknęła oczy, biorąc głęboki wdech. Nina zaobserwowała lekkie skrzywienie na jej twarzy, spowodowane zapewne bólem wiążącym się ze zmianą wyglądu. Dziewczyna przyglądała się uważnie każdej, choćby najmniej

widocznej zmianie na jej ciele. Wszystko następowało chronologicznie, zupełnie jak u Niny. Najpierw jej długie, kruczoczarne włosy wyprostowały się i zmieniły odcień na jasny len, tak jak u dziewczynki. Oczy również przybrały odcień zieleni, a sama sylwetka czarownicy poszerzyła się i stała trochę bardziej obfita. Nina, zafascynowana tym zjawiskiem, w ogóle zapomniała o sobie. Natychmiast złapała zdjęcie z małego stolika i pobiegła z nim do nieproporcjonalnie dużego lustra znajdującego się w łazience. To, co zobaczyła, zaparło jej dech w piersiach. Wyciągnęła rękę ze zdjęciem i przyjrzała mu się dokładnie. Wyglądała dokładnie jak Katka, a co za tym idzie, była idealną, małą kopią swojej matki Jitki, czyli Morgany. Dziewczynka na zdjęciu siedziała ze skrzyżowanymi nogami obok mamy i, tak jak ona, uśmiechała się promiennie. Z niedowierzaniem dotknęła swoich włosów, a potem twarzy, uważnie obserwując, co się w niej zmieniło. A zmieniło się właściwie wszystko.

XXXIV KATKA I JITKA Za chwilę podeszła do niej Morgana, całkowicie już przemieniona i chyba zadowolona ze swojego dzieła, choć nie powiedziała tego na głos. Zapytała tylko: – Jak się czujesz w nowej skórze, Nino? – Teraz już lepiej. Nerwowo kręciła swoimi nowymi, długimi włosami o odcieniu lnu, związanymi w dwa warkocze, do których nie mogła się przyzwyczaić. Oczy stały się przejrzyście zielone, jak trawa porastająca Wyspę Księżniczki Kamili. Nina czuła się związana z Morganą jeszcze bardziej niż poprzednio, może dlatego że była do niej podobna ‒ czego zawsze w głębi duszy pragnęła – i że teraz miała być jej córką. Była również pełna podziwu dla czarownicy za taką skomplikowaną Magię, a dokładniej zaklęcia, jakie musiała wykonać. – Tak właściwie, Nino, to jest specjalny rodzaj Magii, nazywany Iluzją – zagadnęła nagle Morgana zdezorientowaną uczennicę, uśmiechając się charakterystycznie. Unosiła sceptycznie lewą brew, a jej prawy kącik ust wędrował do góry, sprawiając wrażenie, że uśmiecha się tylko

jedną połową twarzy, co ją odmładzało i nadawało jej buzi szelmowski wyraz. Nina, po kryjomu, gdy mentorka nie patrzyła, często próbowała uczyć się ją naśladować. Teraz jednak nie miała pojęcia, skąd Morgana zna jej myśli. Nagle uświadomiła sobie jedną głupią rzecz: jej Mur Myśli nie był zablokowany, a ktoś obcy, czyli Morgana, zdobył dostęp do Forum Myśli i przysłuchiwał się luźnym rozmowom z zainteresowaniem oraz rozbawieniem. – Musisz się pilnować, Nino – dodała po chwili. – To bardzo ważne, abyś zachowywała Blokadę Świadomości. Ale dopiero się uczysz, więc to jeszcze wybaczalne. Wiesz, czarownice i czarodzieje opanowały pewne umiejętności, zwane Iluzjami, które pozwalają im między innymi na zmianę wyglądu. Niedługo będę cię uczyć, jak nałożyć na siebie Iluzję. Jednak pamiętaj, najważniejsze to nie dać się im zwieść! Za chwilę znów powróciły do małego pokoiku zajmowanego przez Jana, który był zadowolony z efektu Iluzji Morgany. – Uprzedziłem już Jitkę i Katkę o tym, żeby nie wychodziły z domu i nie pojawiały się na Targu, bo przecież mamy tam iść. Byłoby to głupie, gdyby nagle spotkały się tam dwie Jitki i dwie Katki, prawda? Uśmiechnięta Nina pokiwała głową. Faktycznie, to był bardzo przemyślany plan. Choć darzyła już Jana szacun-

kiem, teraz również zaczęła doceniać jego rozwagę i pomysłowość. Również Morgana wyraziła aprobatę dla takiego zachowania. Nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi chatki. Otworzył je oczywiście Jan, jako gospodarz i właściciel domu, choć zaciekawiona Nina natychmiast wyjrzała mu zza ramienia. Za drzwiami stała Olimpia. Widać było po niej, że jest zmęczona i zużyła dużo energii, jak domyśliła się Nina, na stworzenie za pomocą barksijmo odpowiedniego portalu, co nie było wcale proste. Ona i inne czarownice z Trybunału potrafiły skonstruować przejście, które prawie w ogóle nie jest widoczne, natomiast Wiktorowi się to jeszcze nie udawało. Zaraz po przejściu przez próg Olimpia zachwiała się i gdyby nie refleks Morgany, mogłaby już leżeć jak długa na podłodze. Dopiero teraz Nina zauważyła, że coś jest nie tak. Twarz Greczynki była blada, co w ciemności miasta było prawie niewidoczne. W tym momencie Nina była już pewna, że to nie z powodu utraty energii. Nawet bardzo skomplikowane zaklęcie nie spowodowałoby tak dużych uszczerbków na zdrowiu. Morgana troskliwie położyła ją na niewielkiej kanapie, szepcząc po cichu jakieś magiczne zaklęcie lecznicze. Nina dowiedziała się ostatnio, że dzięki barksijmo można też leczyć, więc nie mogła się już doczekać przemiany w Czarownicę.

Olimpia jęknęła cicho i próbowała pomasować sobie kolano. Gdy tylko zauważyła to Morgana, natychmiast podwinęła nogawkę spodni, kiwając tylko z niedowierzaniem głową. To również ona odkryła poważną ranę na brzuchu Olimpii, z której jeszcze sączyła się krew. Nina wzdrygnęła się na widok tej czerwonej cieczy. Również na jej twarzy zaobserwowała kilka zadrapań i stłuczeń. Ręka Morgany wprawnie przesuwała się po ciele przyjaciółki, błyszcząc przy tym niebieską barwą. Po chwili siniaki zaczynały znikać. Jan ze zmartwieniem odrzekł tylko: – Widzę, że na Targu nie jest bezpiecznie. Lepiej niech Nina się tam nie wybiera. Będzie miała jeszcze wiele okazji… – To byli ONI – wyszeptała Greczynka. – Wampiry? – zdumiała się Nina. Skoro Olimpia potrafiła się tak świetnie maskować, to dlaczego została odkryta przez te bestie? Nina z lekkim półuśmiechem pokręciła głową, a po wyrazie twarzy Morgany dziewczynka uświadomiła sobie, że czarownica wie, o kogo lub o co chodzi. Była zbulwersowana. – Dlaczego ja nigdy nie wiem tego, co wy, albo dowiaduję się na końcu? – zapytała z wyrzutem i złością. W końcu miała prawo wiedzieć cokolwiek o wrogach czarownic lub ich sprzymierzeńcach. Czuła się pokrzyw-

dzona i oszukana. Teraz niejednokrotnie zastanawiała się, jakie życie by wolała. To nudne i szare w sierocińcu św. Hildegardy czy to, które wiodła obecnie: pełne tajemnic i mrocznych zakamarków jej świadomości? – Ja was zawsze o wszystkim informuję, a wy zdradzacie mi tylko kilka szczegółów z waszych rozmów, i to pewnie tylko te nieważne, i w ogóle nieprzydatne! Nawet Wiktor wie więcej ode mnie! Olimpia dodała smętnie: – Ona ma rację, Morgano. Czarownica nie miała zamiaru ustąpić, więc odpowiedziała ciętą ripostą: – Czyżby? A od kiedy tak twierdzisz? Nie wiedziałam, że tak szybko zmieniasz zdanie, Olimpio. Zawsze mi się wydawało, że jesteś dość uparta – do Niny zaś odparła, a raczej prychnęła z widocznym niezadowoleniem: – Nino, wyjaśnijmy sobie kilka ważnych rzeczy. Przede wszystkim Wiktor jest starszy od ciebie… – O ile, kilka miesięcy? – Nie przerywaj, kiedy do ciebie mówię! Za kogo ty się masz, nie jesteś nawet jeszcze czarownicą! – I jak tak dalej pójdzie, to nie zostanę! Może dzięki tobie. Na razie nie znam w ogóle żadnych pożytecznych zaklęć. – Jakbyś znała lepiej Magiczną Mowę, to może zaczęłabym cię ich uczyć.

– To może poświęcałabyś mi więcej czasu, zamiast znikać, kiedy jesteś mi najbardziej potrzebna! – Zapominasz się, Nino. Mówiłam ci chyba, jak masz się do mnie zwracać, tytułem „Nauczycielko” bądź „Mentorko”. Mogę jeszcze tolerować, kiedy mówisz do mnie po imieniu, choć to nie wypada. Nie zwracam ci uwagi za każdym razem, lecz może powinnam! – A czego Ty mnie nauczyłaś? – Uspokój się, upominam cię po raz ostatni… – Możesz sobie upominać! To Irmina uczyła mnie nazw ziół i ich właściwości, Olimpia opowiadała bardzo ciekawe legendy, Tomira traktuje mnie jak własne dziecko, a ty przez większość czasu warzysz swoje miksturki potrzebne nie wiadomo komu i nie wiadomo do czego. Albo gdzieś znikasz, nikomu nic nie mówiąc! – Przed tobą nie mam zamiaru się tłumaczyć, wystarczy, że robię to przed Trybunałem! – Ciekawe, co im mówisz! – To nie jest twój interes. – A co jest według ciebie w moim interesie? – Sama o tym będę decydować. – To ja już nawet nie mam prawa decydować o tym, co będę chciała robić?! – Zgadza się. Przynajmniej na razie. Jesteś jeszcze na to za młoda, a ja jestem twoją opiekunką.

– Naprawdę? A co ty wiesz o opiece, skoro wszyscy robią to za ciebie?! – Nie przesadzaj już, Nino. – I kto tu przesadza? – A widzisz kogoś poza sobą? – Oczywiście, wiele osób, na przykład ciebie! Skoro wszyscy są tak negatywnie nastawieni do czarodziejów, to czemu nic nie robicie? – Kto jest takim dużym wrogiem według ciebie? – No nie wiem, może… wampiry? – Większość z nich tak, ale są odpowiednio kierowane przez Lidię, dobrze o tym wiesz. – Większość czy wszyscy? – Choć Aurora opowiedziała się po twojej stronie, to nie znaczy, że nie ma więcej takich wampirów, tylko po prostu nie mówią tego na głos. – Czyżby? – Nino, skąd mam znać nazwiska wszystkich, którzy mają jakieś inne zdanie niż Lidia i Samuel? – No, powinnaś! – Nie jestem aż taka mądra, jak myślisz. – Naprawdę? A to zabawne! – Zabawna jesteś ty i twoje docinki, które mają mnie zrazić.

– A jeszcze tego nie zrobiły? – Jak widać. – Czyli rozumiem, że Olimpia nie zdążyła ci jeszcze powiedzieć o tym, co się dzieje, kiedy się mocno zdenerwuję? – Olimpia nie musi mi tego mówić, stajesz się nieznośna jak wszystkie inne dzieci w twoim wieku! – rzekła czarownica, uderzając ją otwartą dłonią w twarz. Choć było to dość bolesne, Nina stwierdziła, że dobrze jej to zrobiło. – Przepraszam cię, Nauczycielko. – I ja ciebie także, Nino. Możesz mówić do mnie od dziś po imieniu. Ta wypowiedź zdziwiła dziewczynkę. Być może czarownica wcale nie była taka, jak zawsze o niej myślała. Uśmiechnęła się lekko, na co Morgana wybuchła cichym chichotem. Nagle czekoladowe dotychczas oczy Olimpii zabłysły, a ona sama uśmiechnęła się przebiegle. – Mam jeszcze jeden pomysł dotyczący naszej kochanej Lidii… Swoją tajemnicą podzieliła się z Morganą, która ochoczo skinęła głową i zatwierdziła myśl Olimpii. Jednak dla Niny koncepcja ta wciąż pozostawała tajemnicą, choć teraz już jej to aż tak bardzo nie przeszkadzało…

XXXV PLAN MARLENY Lidia Bawańska wędrowała właśnie ulicami Paryża. Właściwie miała zamiar kupić sobie coś ładnego, ale w końcu od tego była jej osobista stylistka, więc postanowiła poświęcić się całkowicie spacerowi (teoretycznie mogła poprosić o poradę Samuela, ale on był na dłuższym urlopie, jak tłumaczył, w sprawie interesów). Wdychała świeże powietrze, delektując się bliskim nadejściem upragnionego przez nią i wszystkie wampiry mroku. Uśmiechnęła się sama do siebie, poprawiając swoje blond włosy, tym razem spięte w surowy kok. Jedno niesforne pasmo wciąż zwisało luźno na jej szczupłe ramię. Robiła to celowo, aby sprawić wrażenie wśród innych przechodniów, że po prostu czesała się szybko i nie zdążyła jeszcze przygładzić akurat tej części włosów. A tak naprawdę spędziła dosyć dużo czasu, aby wąską spinką wygrzebać sobie akurat to pasemko, akurat w tym miejscu. A zresztą… Co dla niej znaczyło te kilka godzin? Miała przecież całą Wieczność… – Pani Bawańska! Niech pani chwilę zaczeka! Zezłoszczona Lidia z furią odwróciła się, zdejmując

okulary przeciwsłoneczne, aby lepiej zobaczyć tę natrętną osobę, która miała czelność zakłócić jej upragniony spokój od paparazzi, prasy czy radia. Zauważyła jednak tylko swoją nieznośną stylistkę, Marlenę. Marlena była czterdziestoparoletnią rudowłosą kobietą przy kości, noszącą za duże okulary, które co chwila spadały jej z krótkiego i zadartego nosa pokrytego piegami. Jej twarz była okrągła, wręcz nalana. Lidię irytowało w niej wszystko, a najbardziej sposób, w jaki poprawiała swoje wielkie szkła w kwadratowej, różowej oprawce i z niezliczonymi serduszkami po bokach. Ubierała się zawsze dziwacznie, czasami w różowe albo czerwone kapelusze z ogromnymi rondami, przystrojonymi tandetnymi ozdobami, na przykład ptaszkami w gnieździe albo wielkimi sztucznymi kwiatkami, popsikanymi dusznymi perfumami. Na szczęście dziś była z gołą głową, a rude, niezwiązane włosy pod wpływem lekkiego wietrzyku latały we wszystkie strony. Lidia skrzywiła się jeszcze bardziej niż przed chwilą. Marlena miała na sobie jeden z tych dzierganych różowych sweterków, do tego w ogóle niepasujący szmaragdowy krawat w czarne prążki i jakąś dziwną spódnicę do ziemi, przypominającą jasnobrązowy worek na ziemniaki. Na plecy narzuciła szarą, poplamioną szmatę. W rękach trzymała wielkie paczki oblepione w bożonarodzeniowy papier w gwiazdki i choinki, zapewne dla Lidii. – Pani Bawańska! – wrzasnęła znowu na całą ulicę. –

Boże, skąd ta kobieta ma tyle siły w tych chudych patykach! Wygląda, jakby chodziła na szczudłach. Te słowa były skierowane do zdziwionych gapiów przechodzących obok i śledzących wszystko z wielką uwagą i zapartym tchem. Choć być może zauważyli, że sławna modelka, a i niedawno aktorka (bo ostatnio w kinach na okrągło była puszczana premiera nowego dramatu romantycznego, w którym Lidia zagrała główną rolę muzy pewnego znanego malarza), wychodzi najczęściej tylko po zmroku, to nie zwrócili na to specjalnej uwagi. Bawańska ze złością zmarszczyła swój mały, zgrabny nosek. Czego ta nieznośna Marlena znowu chce? Odkąd poznała ją na planie swojego nowego filmu zatytułowanego Muza, ta nie chciała się od niej odkleić. Kiedy Samuel wyjechał w ważnej sprawie do Londynu, chcąc nie chcąc, musiała ją przyjąć jako swoją osobistą stylistkę. I żałowała chyba tej decyzji bardziej niż uczynienia Aurory de la Belle wampirem. W całym swoim roztrzepaniu była jednak bardzo dobrą projektantką i jej ekstrawaganckie pomysły zawsze wszystkich zaskakiwały. Nagle jeden istotny szczegół zwrócił uwagę modelki. Marlena miała zawieszony na szyi dziwny koszyk, w którym coś się poruszało. Czyżby dziecko? To by wyjaśniało wygląd Marleny. Jednak… Intuicja mówiła jej, że

to było coś zupełnie innego. Kiedy Marlena wreszcie pokonała dzielący je dystans, Lidia zauważyła, że był to… mały, biały miauczący kotek ubrany w różowe, cekinowe ubranko z obrożą, do której doczepione były niezliczone rzędy malutkich, pąsowych serduszek. Na widok Lidii zwierzątko ziewnęło przeciągle i zastrzygło swoimi zgrabnymi uszkami. Zamrugało też wąskimi żółtymi oczami, oblizując się i ruszając przy tym śmiesznie swoimi długimi wąsami. – Co to ma być?! – wrzasnęła Lidia na Marlenę, a pod wpływem jej głosu kot miauknął przestraszony. Marlena popatrzyła na nią wielce zszokowana. – To jest kiciuś, słodki mały kiciuś dla mojej panienki Lidzi! Włos na głowie modelki zjeżył się jeszcze bardziej niż futerko kotka. Marlena ciągnęła dalej swoją wypowiedź: – Kupiłam go ostatnio dla poprawy twojego wizerunku, słoneczko. Bo wiesz, cukiereczku, ten mógł się już niektórym ludziom znudzić. Zawsze taki elegancki! Widzowie potrzebują urozmaicenia i uważam, że warto pokazać się z innej strony, na przykład pod pseudonimem można by nadesłać do jakiejś gazety artykuł: Lidia Bawańska przygarnia… Nie, nie przygarnia! Już wiem! Lidia Bawańska ratuje z opresji kilkumiesięcznego kotka. Nieszczęsne zwierzę uciekało przed złymi psami. Jeden z nich

skoczył i zaatakował małe, bezbronne stworzenie. Gdyby nie ona, słynna modelka, przecho… – I aktorka! – Tak, oczywiście, wybacz cukiereczku, zapomniałam. Gdyby nie Lidia Bawańska, słynna modelka i aktorka, znana ze swej pierwszoplanowej roli w filmie „Muza” przechodząca obok, być może kot zostałby brutalnie zagryziony przez psy, prawdopodobnie wściekłe. Kilkumiesięczny kotek miał białą sierść i był bardzo zmęczony ucieczką przed swoimi niedoszłymi oprawcami. Jego futerko, choć białe i puszyste, pokryte było plamami z krwi i brudu, spowodowanymi zapewne przez inne drapieżne zwierzęta oraz trud drogi, jaki przebył. Jednak pani Lidia Bawańska (którą z całego serca pozdrawiamy i podziwiamy za odwagę), nie zważając na utratę życia bądź zdrowia, uratowała zwierzę, które obecnie przebywa w jej apartamentach w Paryżu, a dokładniej w Wersalu. Choć na początku tego nieplanowanego spotkania Lidia nie była zbyt usatysfakcjonowana obecnością jakiegokolwiek zwierzęcia, teraz jej humor znacznie się poprawił. Trzeba przyznać, że dobrze zrobiła, czyniąc Marlenę również swoją menedżerką. – Mogłabyś mi coś więcej powiedzieć o tym stworzeniu, Marleno? Menedżerka i stylistka ochoczo pokiwała głową, wyszczerzając w uśmiechu swe pożółkłe zęby, oprawione

w aparat ortodontyczny. – Więc… aż tak bardzo nie skłamałam. Znalazłam tego kiciusia przed pani apartamentami, no a na korytarzu było otwarte okno. Pewnie przeszedł przez nie, biedaczek. A raczej biedaczka! To urocza dziewczynka, kiciusia! – na te słowa pocałowała stworzonko w nos, a ono miauknęło skwapliwie. – Mała lizuska! Ale taka słodziutka! Prawdziwa królewska kotka. A to futro! Białe jak śnieg i takie ładne żółte oczęta z brązowymi tęczówkami, prawdziwie kocie, a jak ją wpuściłam do twoich apartamentów, cukiereczku… – Do MOICH apartamentów?! – Oczywiście, że do twoich, a do czyich niby? No więc, jak to zrobiłam, to ona, zaraz jak weszła, wytarła łapki o wycieraczkę, wiesz, słodziutka, o którą mi chodzi? – nie dopuszczając Lidii do głosu, ciągnęła dalej: – O tę pierwszą, czarną, co leży przy drzwiach wejściowych. A potem wskoczyła na to okrągłe łóżko i tam się położyła, ale też istnie po królewsku! A ja sobie pomyślałam, że po prostu ta kotka jest dla pani stworzona. Ładnie ją umyłam i uczesałam, a potem jej coś szybko wybrałam w sklepie z odzieżą dla dzieci, no bo przecież nie ma dla kotów, swoją drogą, ciekawe dlaczego! Trochę przeszyłam tę sukienkę, bo była za duża na nią. A jak się chętnie ubierała! Jak prawdziwa dama po prostu! Myślałam, że padnę, normalnie! Zaraz po tym przyleciałam tu z nią do ciebie, słonko, i przyniosłam ci jeszcze kilka fajnych rzeczy do

tego twojego nowego wizerunku. Jak wrócimy, to je ocenisz i wybierzemy najlepsze, dobrze? A teraz oceń kicię, proszę! Lidia, zdezorientowana napływem tylu słów naraz, zdołała tylko bąknąć: – Kicia… kicia rewelacyjna… idziemy do domu obejrzeć ciuchy… dobry pomysł… z tą gazetą szczególnie… – Nie pozostaje mi nic innego, jak się cieszyć, kochanie, tylko się cieszyć! Jesteś dosyć kapryśna, słonko, i ciebie nie jest łatwo zadowolić, ale mam nadzieję, że ci się te ciuszki będą podobały. Bo musisz mnie teraz uważnie posłuchać, cukiereczku – Marlena wzięła głęboki wdech i znów zaczęła trajkotać: – Jak już ci mówiłam, panieneczko moja kochana, trzeba zmienić twój wizerunek, bo podejrzewam, że niektórym się znudził. – Już to mówiłaś, Marleno. – Nie szkodzi, słodziutka! To bardzo ważne, więc pozwolisz, że ci powtórzę! – Jeśli musisz. Marlena prychnęła obrażona. – Jeśli muszę, słonko? Jeśli muszę? Myślisz, że nie mam nic lepszego do roboty? Jeśli muszę, no co za bezczelność! Nawet… – Zamknij się w końcu i przejdź do rzeczy, Marleno! Za co ci w końcu płacę?!

Do menedżerki i równocześnie stylistki dotarło w końcu, z kim rozmawia. W związku z tym natychmiast zaczęła się tłumaczyć: – Pani Bawańska, niech się pani na mnie nie gniewa! Przepraszam… to nie miało tak zabrzmieć… No, ale pani pozwoli, że dokończę, bo to nie powinno zwlekać! Lidia uśmiechnęła się, ukazując swoje śnieżnobiałe, ostre jak igiełki ząbki. „Tak już lepiej…” – pomyślała zadowolona modelka, a od niedawna również aktorka. „Teraz już dużo lepiej, tak powinno być od początku! Jak ta nędzna Marlena śmiała się w taki sposób do mnie odezwać… Do mnie… do Lidii Bawańskiej! Jak ta nędzna ludzka kreatura miała czelność… Ale to jej nie ujdzie płazem, niech ona się już o to nie martwi! Poczuje zemstę wampirzycy, tak jak Aurora de la Belle…” – Proszę, kontynuuj, Marleno – powiedziała na głos. – Dziękuję, pani Bawańska, jest pani bardzo tolerancyjna, ale niech mi pani wybaczy, zna już mnie pani i mój język, niestety, też już pani zdążyła poznać… – Racja, Marleno, niestety. Po tych słowach Marlena zaczęła śmiać się histerycznie, czego Lidia po prostu nie tolerowała. Jej menedżerka śmiała się bardzo dziwnie i z pewnością był to najgłupszy chichot, jaki kiedykolwiek słyszała na świecie. Przypominał rżenie konia, ale na koniec ataku przechodził w kumkanie żaby. Dodatkowo po każdym zaczerpnięciu

nowej dawki powietrza Marlena chrumkała jak świnia, i jak Lidia stwierdziła bardzo obraźliwie, zachowywała się niewiele lepiej od prosięcia w chlewie. Na samą myśl o swoim genialnym stwierdzeniu uśmiechnęła się promiennie, na co jej menedżerka zareagowała drugą salwą swojego nieznośnego śmiechu. – No więc, cukiereczku, przechodząc do sedna. Powiedziałam ci już, że musimy zmienić twój wizerunek. Wiem, wiem, już to mówiłam! – po tych słowach Marlena znów zaczęła chichotać, jednak zaraz się opanowała i zaczęła tłumaczyć wszystko po kolei zdezorientowanej Lidii. – No i uważam, że teraz nadszedł czas na… słodką opiekunkę biednych zwierzaczków! Wąskie oczy Lidii, skrywane pod ciemnymi okularami, rozszerzyły się tym razem z powodu ogromnego szoku. – Marleno, czy ty już zgłupiałaś do reszty? – Obawiam się, że nie jest aż tak źle, pani Bawańska. Po prostu ten kotek spadł nam z nieba i uznałam, że to jest przeznaczenie. Na początku jeszcze się sama śmiałam z własnej głupoty. „Przeznaczenie”, mówiłam sobie, „co ci, idiotko, przyszło do głowy?”. Ale potem, jak już wszystko dokładnie przemyślałam, to stwierdziłam, że to naprawdę świetny pomysł i takiego nikt jeszcze nie wymyślił. Jednym słowem, to po prostu geniusz. Geniusz! Rozumie to pani? Fenomen, normalnie… ideał! – Ale… co ja mam niby robić? Łazić po schroniskach

i dawać jedzenie zapchlonym kundlom i kocurom? Nie mam zamiaru, nawet o tym nie myśl! Moja stopa nie postanie w żadnym brudnym, śmierdzącym miejscu z bezdomnymi kreaturami! To po prostu nie do pomyślenia! Twój genialny i rzekomo idealny plan legł w gruzach! To jest najbardziej beznadziejny pomysł, na jaki kiedykolwiek mogłaś wpaść, Marleno, no, może oprócz tego kapelusza z imitacją ptasiego gniazda i piskląt. Marlena osłupiała. – Myślałam, że podobał się pani ten kapelusz… a zresztą, to jest teraz nieważne! Niech mi pani nie przerywa i słucha uważnie, bo krytykuje pani coś, czego nie jest pani pewna do końca. Przecież nie dokończyłam swojego genialnego planu, a pani po prostu jeszcze nie rozumie jego genialności. Mogę kontynuować? – No cóż… – Mam nadzieję, że to jest odpowiedź twierdząca. Dziękuję. Więc oczywiście nie miałam na myśli, aby taka dama, jak pani, chodziła gdzieś po jakichś zapchlonych schroniskach! Ale… uważam, że warto wykorzystać do tego kicię. Na przykład, pokazuje się pani z kicią na wizji i w tym nowym stylu, który dla pani wybrałam. A następnego dnia w gazecie: Lidia Bawańska, słynna modelka i aktorka, znana ze swej pierwszoplanowej roli w filmie „Muza”, a teraz i z pomocy kilkumiesięcznemu, białemu kotkowi, a właściwie kotce, która stała się jej faworytką i obecnie przebywa wraz ze swoją piękną panią

w jej apartamentach w Paryżu, a dokładniej w Wersalu, ponownie zaskakuje! Miłość i przywiązanie do prawdziwej kociej elegantki sprawiły, że ostatnio Lidia Bawańska (którą z całego serca pozdrawiamy) postanowiła wystąpić z… Jak nazwiesz kotkę, skarbie? To pytanie sprawiło, że Lidia musiała się poważnie zastanowić. – Może Marlena? – podsunęła sprytnie stylistka. – Po moim trupie, wszystkie inne imiona, tylko nie to! Decyzję tę Marlena skwitowała swoim śmiechem nie do wytrzymania, którego Lidia tak nienawidziła. Wampirzyca nadal myślała gorączkowo nad wyborem imienia dla uroczej białej kiciusi. Marlena nie ustępowała. – Może… Samuela? Słyszałam, że pani darzy sympatią pana Stearsa. – Marleno, nie wtrącaj się w nie swoje sprawy – odrzekła prawie purpurowa Lidia. – Dobrze, przepraszam… – To dosyć dobry pomysł, ale… – Hm… Wydaje mi się, że jednak lepiej byłoby jej tak nie nazywać… – Niby dlaczego? Ja tutaj decyduję, nie ty! – Wiem, wiem, cukiereczku, zrobisz, jak będziesz uważała, ale posłuchaj mnie.

– No? – Teraz tak myślę, że to mogłoby mieć negatywny wpływ na pani fanów i fanki. No, bo nie wszyscy lubią pana Stearsa, a zresztą on nie jest jedynym pani stylistą. Inni charakteryzatorzy, nie chodzi tu oczywiście o mnie, bo ja znam swoje miejsce, chociaż przyznaję, czasem się zapominam, mogliby poczuć się urażeni… Lidia, która przed chwilą była jeszcze cała czerwona, nagle znowu zbladła. Faktycznie, ta nienormalna Marlena ma rację. Nie może lekceważyć tych, którzy są jej potrzebni. Może dzięki temu kapeluszowi z ptasim gniazdem jej menedżerka zachowała jeszcze trochę rozumu, który nie został do tej pory zarażony jej głupotą i roztrzepaniem? Chcąc nie chcąc, musiała przyznać Marlenie rację. – Cóż… w sumie możesz mieć rację, Marleno. – Ha, a nie mówiłam! – Więc… Gruba twarz Marleny wyglądała na skupioną. W innej sytuacji Lidia wybuchłaby głośnym śmiechem, ale teraz nie była wcale zadowolona. Nagle stylistka odsłoniła pożółkłe zęby w szerokim uśmiechu. – Mam! Olśniło mnie! Jestem genialna, choć pani, jak zwykle, mnie pewnie nie doceni… Kicia jest biała, więc nazwijmy ją po francusku: Blanca!

Lidia klasnęła w swoje blade dłonie. – Świetny pomysł! Marlena kontynuowała: – Miłość i przywiązanie do prawdziwej kociej elegantki sprawiły, że ostatnio Lidia Bawańska (którą z całego serca pozdrawiamy) postanowiła wystąpić z Blancą, swoją nową towarzyszką, na pokazie, co wzbudziło ogólne zainteresowanie wszystkich obecnych. Jak już nasza szanowna redakcja zdążyła zauważyć, Pani Lidia Bawańska zmieniła swój wizerunek i, jak sama powiedziała w swoim ostatnim wywiadzie, postanowiła przeznaczyć część swoich funduszy na biedne zwierzęta. Widać również różnicę w jej ubiorze i makijażu – Marlena na chwilę przerwała, zwracając się do Lidii: – No i te szczegóły musimy omówić, kochanie. Bawańska westchnęła ciężko, ale powiedziała tylko: – Dobrze, ale w domu. Nie chcę, żeby któryś ze szpiegów innych modelek podsłuchał nasze pomysły. Blanca zamruczała cicho, mrużąc swe wąskie oczka.

XXXVI KAMELEON Nina, a teraz raczej Katka, wraz ze „swoją” matką Morganą – Jitką szykowały się do drogi. Do kolejnej, długiej, dalekiej nowej podróży, która właściwie miała wiele celów, ale najważniejszym z nich było uwolnienie Angeliki. No właśnie… Angelika. Czy jeszcze żyje? Czy wszystko z nią w porządku? A może jest torturowana? Na myśl o przyjaciółce w oczach stanęły jej łzy, lecz nie płakała. Otarła je szybko ręką i westchnęła smutno. Morgana, zamyślona jak zwykle, rzekła tylko: – Prześpij się, Nino. Za kilka godzin wyruszamy. – Już za kilka? – Uhm… – A ja myślałam, że… – Zmienianie wyglądu trochę trwa, poza tym robiłam ci to pierwszy raz, a twój organizm jest dość oporny na tego typu zaklęcia. – To źle? – zapytała przestraszona Nina. – Zależy od punktu widzenia – odparła jak zwykle filozoficznie Morgana.

Po tych słowach poszła pomagać alchemikowi przy pakowaniu niezbędnych eliksirów i najcenniejszego przedmiotu – Złota Filozofów. Nina zauważyła, jak Jan wyjmuje szczypcami kruszec z alchemicznego pieca. Na widok kamienia aż jej zaparło dech. Prawie bezcenna skałka przypominała skórę salamandry – zarówno swym wyglądem, jak strukturą. Była czarna w żółtopomarańczowe plamki, błyszcząca i oślizgła. Jednak gdy Jan delikatnie położył kamień na czystej białej, wykrochmalonej szmatce, natychmiast zmienił on swój kolor na jasnoniebieski, przechodzący w lazur. Właściwie przypominał teraz morze. W niektórych miejscach turkusowy, w innych ciemnozielony. Dodatkowo mienił się i zmieniał odcienie pod wpływem promieni słońca wpadających przez małe okno. Można było wyczuć też wyraźny zapach jodu i powiew morskich fali. – Jakie to było piękne! Dlaczego kamień zmienił kolor? I ta woń! Jan uśmiechnął się lekko. – Kamień pokazuje wiele o osobie, która go dotknie. Czasem są to zamiary, najczęściej jednak miejsce urodzenia, pochodzenie albo marzenia… W każdym razie wiele… Bardzo wiele, dlatego fachowo nazywa się go kameleonem, ponieważ często zmienia kolory. To najbardziej

humorzasty kruszec magiczny. Można go czasem zaczarować, ale udaje się to bardzo rzadko. On rządzi się swoimi prawami. – A kiedy dotknąłeś kamienia… To było morze, prawda? – Ach, o to chodzi… Rzeczywiście. – Dlaczego akurat ono? – Morze to moje marzenie. Nigdy tam nie byłem. Odkąd się urodziłem, nie opuściłem Pragi. Zawsze chciałem je zobaczyć, ale… – Ale co? – Nie miałem okazji… – Jak to? Przecież… mógłbyś wyjechać w każdej chwili! – Niezupełnie… Król nam nie pozwolił. Kazał opracowywać alchemikom formułę na Złoto Filozofów aż do skutku i to się dopiero niedawno udało. A kiedy wyprodukowano już pierwszy kamień, wiadomo… Musieliśmy powielać go w większych ilościach. Alchemicy mają ciężki żywot… – Skoro jesteś tu uwięziony, to w jaki sposób możesz zawieźć Lidii kamień? – Dociekliwa z ciebie dziewczynka, Nino. Na transport kamienia mam specjalne pozwolenie. – Och, rozumiem… W takim razie, dlaczego nie

spróbujesz uciec, kiedy wieziesz dla niej towar? Jan uśmiechnął się smutno. – To nie takie proste. Jego gwardziści szantażują moją rodzinę… Wiedzą zawsze, gdzie ona jest, i mogą ją aresztować. – To niesprawiedliwe! Wręcz okropne. Trzeba coś z tym zrobić! – Nie jest aż tak źle… Nina popatrzyła z tęsknotą na małe, białe zawiniątko leżące na stole. – Mogłabym go dotknąć? – Jak najbardziej. Zobaczymy, co kamień powie o tobie, Nino – odrzekł lekko zaskoczony alchemik. Dziewczynka powoli wyciągnęła rękę w kierunku magicznego kruszcu. Wreszcie jej delikatne palce z prostokątnymi paznokciami dotknęły go. Kamień zaczął wibrować. Kolory pięknego morza zanikały w błyskawicznym tempie. Nina pisnęła przestraszona. Co znowu zrobiła źle? Dlaczego wszystko tak na nią reaguje? Przecież kiedy Jan go dotknął, nic podobnego się nie stało. Czuła się winna. Zdenerwowana chciała się odsunąć, jednak Jan ją powstrzymał. – Zaczekaj, Nino. Nie przejmuj się. Kamień reaguje na każdego inaczej. Mimo jego zapewnień Nina czuła, że tylko część

z nich jest prawdziwa. Złoto Filozofów pod wpływem dotyku dziewczynki zaczęło czernieć tak, że Nina myślała, iż znów będzie wyglądało jak skóra salamandry. Jednak tak się nie stało. Gdy osiągnęło już głęboką czerń, z jego środka zaczęła emanować czerwień w tak gwałtowny sposób, że przypominało to erupcję wulkanu. Nina patrzyła na to wszystko szeroko otwartymi oczami, natomiast Jan tylko zmrużył oczy i przygryzł wargę. Nerwowo zdjął okulary i przetarł je szmatką wyciągniętą z kieszeni fartucha. Mruknął coś pod nosem po czesku i założył je z powrotem, przyglądając się temu całemu przedstawieniu z mieszanymi uczuciami. Zwrócił się w kierunku Niny, nie odrywając wzroku od kamienia: – Tylko spokojnie, Nino… Niczym się nie przejmuj. Po prostu obserwuj… Dziewczynka przyjrzała się uważnie „kameleonowi”. Znów coś się w nim zmieniło. Na czerwono–czarnym tle zaczęły pojawiać się małe ciemnoniebieskie plamki. Nina postanowiła je policzyć, jednak nie było to proste, gdyż kształty przemieszczały się, przypominając ruch planet. Po kilku nieudanych próbach w końcu jej się to udało. Było ich siedem. I nagle to wszystko zniknęło. Po prostu zostało pochłonięte przez biały dym wydobywający się z wnętrza

kamienia. Kiedy wytężyła wzrok, udało jej się dostrzec jedną malutką plamkę. W przeciwieństwie do tamtych nie była okrągła, a jej krawędzie nie były gładkie, lecz postrzępione. Ciężko było określić, co to takiego. Przysunęła twarz bliżej, prawie dotknęła kruszcu nosem. Lecz wizja rozpłynęła się, sprawiając wrażenie, jakby kamień zgasł. Teraz Nina widziała tylko odbicie swoje i Jana, który bez słowa owinął skałkę, pełniącą obecnie funkcję lustra, szmatką. – Nie wiem, czy wiesz, Nino, ale w chwili dotknięcia Złota Filozofów pozbywasz się wszystkich Iluzji, jakie masz nałożone na siebie, i przez te kilka sekund w kamieniu jest twoje prawdziwe oblicze – zagadnął alchemik. Rzeczywiście. Przecież nie widziała odbicia Katki, tylko swoje. Jak mogła na to nie zwrócić uwagi! – W takim razie… To ty będziesz musiał wręczyć Lidii kamień, bo my z Morganą zostałybyśmy zdemaskowane! Jan tylko przytaknął. Nina już otworzyła usta, aby coś powiedzieć, ale stwierdziła, że pytanie o cokolwiek nie ma najmniejszego sensu. Postanowiła więc iść za radą Morgany i trochę się przespać. Przebrała się w pidżamę, a następnie szybko wskoczyła pod ciepłą kołdrę. Nie mogła jednak zmrużyć oka. Cały czas myślała

o Angelice i o tym, co mógł powiedzieć o niej kamień. Nerwowo przekręcała się z boku na bok. Co oznaczała wizja kruszcu? Dlaczego było w niej tak dużo czerwonego i czarnego koloru? Panna Matylda zawsze mówiła, że to są bardzo negatywne barwy. Barwy zła. No właśnie. Zło. Czym tak naprawdę było? Jak można je poznać, a potem z nim walczyć? Kiedy była mała, zawsze się go bała, ale tylko do momentu, w którym Matylda sama zaczęła określać ją złą dziewczyną. Teraz Nina wiedziała już wystarczająco dużo o złu, a przynajmniej tak myślała. Na przykład takie wampiry. Były złe aż do szpiku kości. Choć w sumie… Przecież zabijały po to, aby przeżyć. To znaczy może kiedyś. A teraz? Robią to dla rozrywki i czystej przyjemności. Tym oto sposobem sąd w głowie Niny uznał wampiry za winne. W końcu dziewczynka, dręczona jeszcze przez jakiś czas dziwnymi myślami, zasnęła. Obudził ją głos Morgany. – Szykuj się do drogi. Masz spakowane wszystkie rzeczy? – Już czas? – Tak. Powinniśmy się już zbierać. Nie będziemy lecieć na miotłach, tylko pojedziemy specjalną dorożką

przysłaną przez Lidię. – Och, rozumiem… – odpowiedziała Nina, po czym podążyła za Morganą i alchemikiem, którzy pierwsi wsiedli do tego pojazdu. Był zabudowany, na czterech kołach i ze zdobionymi witrażami w oknach. Przypominał karocę z bajki, co sprawiło, że dziewczynka wsiadła do niego z prawdziwą chęcią. W środku siedziało się cudownie! Nina czuła się co najmniej jak księżniczka jakiegoś bogatego królestwa. I znów wróciła myślami do swojego ulubionego marzenia o królewskim pochodzeniu. Uśmiechnęła się sama do siebie. Wiedziała, że było to tylko jedno głupie marzenie. Nic więcej. Ale i tak piękne. Akurat obok niej siedziała Morgana. Czarownica pozwoliła, by Nina oparła głowę na jej ramieniu. Dziewczynka zasnęła pod wpływem chybotania się pojazdu. Morgana popatrzyła na śpiącą uczennicę pod postacią Katki. Mimo że zmieniła jej wygląd, i tak czuła się z nią związana. Może dlatego, że była córką bliskiej jej osoby. Zresztą sama nie wiedziała dlaczego. Po prostu tylko mocniej przytuliła Ninę i zaczęła rozmyślać o tym, co ją czeka w Paryżu.

XXXVII DOSTAWA Lidia z niecierpliwością wyjrzała przez okno. Ten stary alchemik znowu się spóźniał. Wtedy przyjechał z wnuczką, ciekawe, co wymyśli teraz. Pogoda była beznadziejna. Zastanawiała się, czy w ogóle dzisiaj wychodzić z Pałacu. Stwierdziła, że wyśle mu na powitanie Stellę, swoją służącą. Pokojówka była równie stara, co on i chyba jako jedyna z najbliższego otoczenia, oczywiście oprócz Samuela, wiedziała o tym, że Lidia jest wampirem, co wcale nie było miłe, szczególnie dla tej ostatniej. Modelka powoli przekonywała się do swojej nowej maskotki, Blanki. Faktycznie, Marlena miała rację, kicia wzbudziła furorę, a ona stała się jeszcze bardziej znana i lubiana, szczególnie wśród dzieci i przyjaciół zwierząt. Dzięki dobrym radom swojej stylistki zmieniła kolory makijażu i zaczęła ubierać się w stroje, które przynosiła jej menedżerka. Nie protestowała zbyt ostro, pomysły Marleny nie były aż tak beznadziejne, chociaż zdarzały się naprawdę tandetne, na przykład czapka ze sztucznymi, różowymi uszami króliczka. Na każdym swoim występie bądź poka-

zie Bawańska upewniała swoich fanów, że nie jest ubrana w nic, co wymagałoby poświęcenia zwierząt. Angelika, z którą mieszkała przez cały czas, była bardzo zadowolona z nowej zmiany w życiu swoim i swojej „cioci”. Chętnie bawiła się i zajmowała Blanką. W końcu za oknem usłyszała tętent koni. Ponownie wyjrzała za okno. Tym razem uśmiechnęła się chytrze. Nareszcie, przybył ten cały Jan! Szybko przeszła przez pokój, co obudziło Blankę, i otworzyła zamknięte drzwi. – Stello, gdzie jesteś? Przyprowadź tu moich gości, natychmiast! Stella, mrucząc jak zwykle pod nosem, niezwłocznie zjawiła się na jej polecenie. Szczerze powiedziawszy, Lidia nigdy jej specjalnie nie lubiła. Pani Minou mogła mieć około sześćdziesięciu lat, a jej włosy były właściwie białe, choć gdzieniegdzie można było dostrzec ciemne pasemka, wymykające się spod czepka pokojówki. Była już zgarbiona i strasznie nieznośna, zupełnie jak Marlena. Dlaczego Lidia zawsze musiała mieć cały szereg ludzi, których nie cierpiała i którzy jej również nie darzyli zbytnią sympatią? Gdyby nie Samuel, z pewnością już dawno zgłupiałaby w takim towarzystwie! Choć trzeba przyznać, że Stella swoją pracę wykonywała niezwykle dobrze. Była perfekcjonistką. Wszystkie szklanki i kieliszki polerowała kilka razy, aż błyszczały (choć w sumie był to prawdziwy kryształ), podłogi myła za

każdym razem na kolanach (oczywiście stosownie narzekając, że zostaje wykorzystywana i powinna dostać odpowiednie pieniądze za taką robotę, bo w jej wieku…), nie pluła, nie kaszlała też do zupy ani na posiłki jak inni starzy ludzie. Ale to jej gadanie, wścibstwo i okropne zacofanie zarówno w mowie, jak i zachowaniu unieważniało wszystkie jej zalety. Dzisiaj również nie było inaczej. Stella zaczęła swój monolog: – Gości? Jakich gości? Spodziewała się pani dzisiaj kogoś czy to jakaś niespodzianka? A może przyjechał pan Samuel? Ech, gdzieżby tam… Gdyby przybył panicz Stears, pani Bawańska natychmiast sama wybiegłaby go przywitać. Ale gdy przyjeżdża ktoś inny, kogo pani Bawańska nie lubi albo sobie nie życzy widzieć, wtedy wysyła biedną, starą, schorowaną Stellę, żeby się użerała z jej gośćmi. O, biedna Stella, musi się dużo namęczyć, żeby pani Bawańska ją pochwaliła bądź dała podwyżkę… A stara Stella na to zasługuje! Pani jej jednak nie docenia… lepiej bawić się z głupim kocurem i spiskować z nienormalną rudą dziewuchą, która nawet nie pomoże biednej, samotnej Stelli! O, jaka ona jest samotna… Nikt się do niej nigdy nie odzywa, wszyscy zawsze ją tylko krytykują… A to bezczelne dziewczynisko, co gorsza, nie ma męża. Och, gdyby miało, stara Stella byłaby bardzo rada. Nawet sama nie wie jak! Nie ma jak mężczyzna w domu. Gdyby tak było, ta cała Marlena byłaby zupełnie inna. I może pomogłaby Stelli. Ale nie, jest inaczej! I zawsze biedna Stella musi wszystko robić za wszystkich! Chociaż w domu jest też mała panienka An-

gelika. Boże, co to jest za dobre i uczynne dziecko! Czasem, jak pani nie patrzy, to mi pomaga, jedyna znajduje litość dla starej, biednej kobiety! Wreszcie zeszła na dół i otworzyła drzwi. Lidia westchnęła z ulgą. Nareszcie ta uciążliwa służąca skończyła ględzić bez sensu! Wampirzyca wychyliła się lekko z balustrady schodów, aby móc zobaczyć tego wyczekiwanego gościa. Nie zdziwiła się, kiedy zobaczyła małą, pulchną blondynkę, która skakała wesoło dookoła swojego dziadka. To dziecko wcześniej już tu było. Pamiętała nawet, jak się nazywała… Ten cały Jan wołał na nią Katka, ale to jest chyba skrót od Katerine. Nagle przeszedł ją dreszcz. Kim jest ta druga kobieta, wyglądająca jak większa i dojrzalsza kopia tej małej? Chyba jednak raczej odwrotnie. Najwidoczniej była to jej matka. Tylko po co tu przyjechała? Ostatnio Katka była sama i wszystko było w porządku. A zresztą… kogoś jej już przypominała… Może nie z wyglądu, ale z zachowania. Specyficzny sposób obserwowania wszystkiego i to sceptyczne uniesienie lewej brwi… Postanowiła się tym jednak nie przejmować. W oczach miała kolorowe soczewki o odcieniu wiosennego nieba, ponieważ takie doradził jej Samuel. Ona wolała jakiś odcień brązu, ale on stwierdził, że niebieski będzie pasował do jej jasnej karnacji i włosów.

Z gracją zaczęła schodzić z eleganckich schodów, kiedy pojawiła się Angelika z Blancą na rękach, z widocznym zdziwieniem na twarzy. – Ciociu, kim są ci ludzie? – Angeliko, nie teraz. Lidia była zadowolona, że Angelika również nie lubi Marleny. Dziewczynka uważała, że jej menedżerka jest zbyt chaotyczna i nieprzewidywalna. Zresztą sama Angelika była perfekcjonistką, co ją ucieszyło, ponieważ mechanicznie zgadzała się z każdym jej zdaniem. Wampirzyca powiedziała, że jak będzie grzeczna, powie jej więcej o Ninie i innych czarownicach. Oczywiście, będą to rzeczy wyssane z palca, ale dziewczyna i tak w nie uwierzy. Aby zyskać poparcie i chociażby jeden uśmiech swojej ukochanej „cioci”, jest w stanie zrobić wszystko. Dosłownie wszystko, co jej każe. I to bardzo odpowiadało Lidii. Jan skłonił się nisko, lecz nic nie powiedział. Zresztą taki był zwyczaj. Ona, jako gospodyni, pierwsza powinna się odezwać. Postanowiła go powitać w sposób, jaki przystoi tylko jej, Lidii Bawańskiej. – Witam w moich skromnych progach, mam nadzieję, że podróż minęła bez żadnych przeszkód. – Oczywiście, była to dla nas wielka przyjemność i zaszczyt odwiedzić taką znaną osobę, jak pani, pani Bawańska.

Symbolicznie podała mu swoją alabastrową rękę z pomalowanymi na czerwono paznokciami i złotą bransoletką na nadgarstku. Alchemik, jak na prawdziwego dżentelmena przystało, pocałował jej dłoń, na co zareagowała z wymuszonym uśmiechem, którego wymagała sytuacja. – Nie było takiej potrzeby, panie Kovar. Widzę, że przyjechał pan z rodziną? – Ma pani rację. Tę małą panią po prawej już pani zna – na te słowa dziewczynka ukłoniła się grzecznie, uśmiechając się promiennie. Jan kontynuował: – A ta pani po lewej to jej matka, a moja córka, Jitka. „Ach, te czeskie imiona!” – westchnęła w duchu Lidia. – Miło mi panią poznać, pani Bawańska. Katka i mój ojciec dużo o pani mówili, zawsze pozytywnie, a moja córka po prostu była panią zauroczona. Już nie mogła doczekać się następnego spotkania – odezwała się entuzjastycznie Jitka, podała Lidii rękę i potrząsnęła nią zamaszyście. – Och, trzeba było mnie uprzedzić, że nie przyjedzie pan sam, panie Kovar. Kazałabym przygotować coś do jedzenia i oddzielne pokoje do spania. Zaraz każę to zrobić. Stello! – Nie, nie ma takiej potrzeby! – rzekł szybko Jan. – Tata ma rację, naprawdę nie trzeba! – Nie pozwolę wam wyjechać, zanim nie spróbujecie

naszego nowego przysmaku. Zresztą… uznałabym to za nietakt i lekkie zlekceważenie mojej osoby. – Och, niech pani tak nie mówi. Już samo spotkanie z panią to coś wielkiego – odezwała się Jitka. – Mama zawsze tak wszystko potrafi mądrze powiedzieć! – Dziękuję, córeczko. – Też się tak kiedyś nauczysz mówić, Katko – głos zabrała tym razem Lidia. – Naprawdę tak pani myśli, pani Bawańska? – Oczywiście, kochanie! – Pani jest taka miła i wyrozumiała dla mojej córki, pani Bawańska! – zaszczebiotała Jitka. – Miło mi, że pani tak uważa. – Nie uważam, to się po prostu widzi! Dzieci lgną do pani jak pszczoły do miodu! Lidia zaśmiała się głośno. Trzeba przyznać, że ten cały Jan ma uroczą rodzinę. – Jaki uroczy kotek! – krzyknęła nagle Katka. Lidia odwróciła się szybko. Na schodach ujrzała Blancę w całej swej okazałości. Marlena miała rację, to królewski kot. Blanca miauknęła głośno, a gdy już zeszła z prawdziwą kocią gracją ze schodów, przeciągnęła się

z wdziękiem, wyginając grzbiet, i ziewnęła. – Jak się wabi? – spytała wnuczka Jana. – Blanca – powiedziała szybko Lidia. – To pewnie ze względu na kolor futra. – Masz rację, Katko! Mądra z ciebie dziewczynka. Wnuczka Jana zarumieniła się i uśmiechnęła pod wpływem komplementu takiej wagi. – Dziękuję pani – powiedziała płynnie po francusku, co Lidię niezmiernie ucieszyło. Dobrze, że inwestują w dziecko i uczy się tego języka, który w dzisiejszych czasach jest właściwie niezbędny i bardzo modny. Cała śmietanka towarzyska każdego kraju potrafi się nim posługiwać. – Uczysz się francuskiego, Katko? – Oczywiście, proszę pani. Trochę w szkole, a w domu doucza mnie mama – po tych słowach mała przytuliła się do Jitki, która mocno objęła ją ramieniem i pocałowała we włosy. – Widzę, że pani bardzo dba o córkę. – Och, to oczywiste. Katka jest moim jedynym dzieckiem. Jak na razie… – zachichotała. – Wiem coś o tym. – Nie rozumiem… Co pani ma na myśli, pani Bawańska?

– Och, darujmy sobie te formy grzecznościowe, dobrze? Mówmy sobie po imieniu. – Jeśli takie jest pani życzenie, pani Bawańska. Katka patrzyła na to wszystko z podziwem. Wampirzyca dobrze ją rozumiała. Kiedy wróci do siebie, będzie mogła pochwalić się, że jej mama jest po imieniu ze znaną Lidią Bawańską. – To dla nas ogromny zaszczyt – rzekła podekscytowana Jitka, zaraz jednak przyjęła poważniejszy wyraz twarzy. – Więc o co chodziło, kiedy powiedziałaś, że wiesz coś na ten temat, Lidziu? Bawańska udała skromność, której nigdy nie miała. – No cóż, nie wiem, czy wypada mi się tym chwalić… – Och, proszę śmiało, Lidziu! Wampirzyca skrzywiła się lekko. Nienawidziła, kiedy ją ktoś tak nazywał. Musiała jednak przełknąć tę gorzką pigułkę przygotowaną przez Jana i jego rodzinę. – Więc… tylko proszę mnie nie wydać, bo paparazzi nie dadzą mi spokoju. – Dobrze, Lidziu, przecież wiesz, że dla nas twoja prośba jest rozkazem – odpowiedziała słodko Jitka. – Dziękuję. – Więc… – Ja… zaadoptowałam dziecko.

– Och, gratulacje! Jestem pełna podziwu dla ciebie, Lidziu. – To dziewczynka, ma trzynaście lat… – Podjęłaś się bardzo odpowiedzialnego zadania. – Ale również bardzo radosnego i pouczającego. Razem przeżywamy wiele miłych chwil. – To oczywiste! Dziecko jest bardzo dużą pociechą. Jak się nazywa? – Angelika. Biedne dziecko… – zaczęła dramatycznie Lidia. – Dlaczego biedne? – Zaadoptowałam ją z sierocińca. Takiego starego, szarego. Ma teraz straszny uraz do dziwnych, popielatych budynków. Budziła się po nocach z krzykiem, cała mokra. Miała straszne koszmary. Ale teraz jest już lepiej. Myślałam, że trzeba będzie chodzić z nią na terapię, ale na szczęście nie było takiej potrzeby. Dzielna dziewczynka! – To pewnie dzięki twojej trosce i poświęceniu, Lidio! – Och nie, nie schlebiaj mi aż tak bardzo, Jitko! – Nic z tych rzeczy! Ja mówię prosto z serca, moja droga. – W takim razie serdecznie dziękuję za taki komplement. – Pani Bawańska…

– Co, Katko? Dziewczynka podczas całej rozmowy bawiła się z kotkiem, teraz jednak podniosła głowę w stronę Lidii, a jej zielone oczy stały się jeszcze bardziej błyszczące. – Mogłabym poznać Angelikę? Lidię trochę zdziwiło to pytanie, zaraz jednak odpowiedziała uprzejmie: – Ależ oczywiście, skarbie. Ona jest na górze, zaraz ją zawołam i pójdziecie porozmawiać do bawialni. To tuż obok. – Dziękuję pani. – To bardzo miłe z twojej strony, Lidio. Choć obawiam się, że między dziewczynkami będzie zbyt duża różnica wieku. – To nonsens. Przecież widzę, że Katka jest bardzo mądra i dojrzała. To Angelika jest raczej dziecinna i zabawna. – Pewnie przez ten sierociniec… – Cóż, z pewnością miał on na nią jakiś negatywy wpływ. Tylko bardzo was proszę, nie mówcie jej nic o tym przeklętym przytułku! – Och, to oczywiste. – Dobrze, proszę pani. – W takim razie mogę ją zawołać. Wampirzyca wzięła głębszy wdech i zawołała słodko:

– Angeliko! Chodź tu do nas, kochanie. Mamy gości. I to jakich… Serce Angeliki zabiło mocniej. Dosłownie podskoczyło z radości. Nareszcie! Jej ukochana ciocia zechciała ją widzieć! Była z tego powodu niezmiernie usatysfakcjonowana. Zdała sobie sprawę, że nie powinna się nigdy gniewać na Lidię. Przecież ona jest dla niej taka dobra i miła. Spełnia wszystkie jej życzenia, a nawet marzenia. Te najbardziej skryte i absurdalne też. Ona sama nigdy nie była w takim stopniu obdarowana przez los szczęściem, w przeciwieństwie do Niny. Ach, jakże jej zazdrościła! Przede wszystkim tego, że mogła zostać czarownicą. To prawda, w sierocińcu nikt jej nie lubił i wszyscy z niej drwili w większym lub mniejszym stopniu, ale co z tego? Teraz ma się bardzo dobrze! Uciekła z sierocińca i rozpoczęła naukę u Morgany. Pewnie jest słabą uczennicą, ale ma wpływowego krewnego, który zna tę wiedźmę osobiście. Razem wpadli na pomysł, żeby się jej pozbyć, a Ninę uczyć! Ale to wszystko było niczym, w porównaniu do tego, co ma Angelika Alminav, teraz Bawańska…

XXXVIII KOŃ TROJAŃSKI – Obudź się, Katko – Morgana lekko potrząsnęła uczennicą. – Angelika? – zapytała sennie Nina. – Już jesteśmy, śpiochu – odpowiedziała trochę mniej grzecznie Morgana. – Och, wybacz, Mor… mamo. Czarownica popatrzyła na nią surowo. – Nie zapędź się przypadkiem za daleko u Lidii, Katko – to ostatnie słowo mocno zaakcentowała. – Dobrze, mamusiu – odpowiedziała takim samym tonem Nina. – Chodźmy – rzekł Jan. – Lidia będzie się denerwować, jeśli się spóźnimy. Podekscytowana Nina pierwsza wysiadła z karocy. Widok Wersalu zaparł jej dech w piersiach. Zdołała tylko westchnąć. Natychmiast napotkała karcące spojrzenie Morgany. – Przecież już tu byłaś jako Katka, pamiętasz, co mówił Jan? – zapytała tylko.

Dziewczynka się wzdrygnęła. Faktycznie, nie mogła okazywać takiego zachwytu. Mogłoby to wzbudzić jakieś podejrzenia Lidii. Postanowiła więc podziwiać Wersal w ukryciu. Drzwi otworzyła im jakaś stara kobieta. Jan pierwszy wszedł do środka. Zaraz potem Nina i Morgana. Lidia, jak zawsze piękna i wystrojona, stała na schodkach, uśmiechając się słodko. Nienawiść w sercu Niny przygasła na chwilę. Rzeczywiście, Lidia była piękna. Bardzo piękna. Chyba nawet piękniejsza od… W tym momencie czarownica zmierzyła ją wzrokiem, sceptycznie unosząc brew. „Doprawdy, Nino?” – spytała w myślach. „Często zmieniasz zdanie, zupełnie jak…” „Jak kto?” – spytała szybko dziewczynka. „Nieważne” – ucięła prędko czarownica. „Jak moja matka czy mój ojciec”? – zapytała. Morgana nie odpowiedziała. Lidia zaczęła swobodną rozmowę z Janem, a następnie z Jitką, czyli Morganą. Nagle Nina zauważyła coś, co przykuło jej uwagę. Małego białego kotka, idącego w jej stronę. Serce aż jej podskoczyło. Morgana zareagowała na to w trochę inny sposób. Kotka natychmiast z gracją zeszła po schodach. Dziewczynka uśmiechnęła się nieśmiało.

Wampirzyca natychmiast to zauważyła. Nina chcąc zachować się naturalnie, pisnęła po francusku: – Jaki ładny kotek! Lidia wyjaśniła, że kicia wabi się Blanca ze względu na kolor futra. Nina zauważyła, że wampirzyca staje się coraz bardziej nerwowa. Pewnie przez to, że nie dostała jeszcze kamienia. I wtedy Nina zobaczyła Angelikę na schodach i ten widok zaparł jej dech w piersiach. Dziewczynka, a raczej dziewczyna miała na sobie śliczną niebieską sukienkę z dekoltem w karo i rękawkami z jedwabiu. Na nogach miała piękne, błyszczące czarne lakierki, nałożone na białe rajstopki. Jej długie włosy ułożone były w elegancki kok z niebieską opaską na grzywkę. W uszach widniały złote kolczyki z rubinami w kształcie serduszek. Z nieśmiałego dziecka przeobraziła się w dojrzewającą pannę. W porównaniu do niej Nina poczuła się taka mała i nic nieznacząca… Po dyskusji Lidii z Jitką (czyli Morganą) dostała pozwolenie, aby iść do bawialni z Angeliką, która nie do końca była zainteresowana jej towarzystwem. Jednak kiedy dowiedziała się, że Katka jest z Czech, trochę się ożywiła. – Naprawdę? Jesteś z Pragi? Ale fajnie! Szkoda tylko, że jesteś ode mnie tyle lat młodsza. Mogłybyśmy poroz-

mawiać o tylu różnych rzeczach… – Na przykład? – Och, nie zrozumiesz mnie dobrze… – Ale zawsze możesz spróbować. W końcu udało jej się przekonać Angelikę, aby podzieliła się z nią swoją tajemnicą. – Kiedy byłam małą dziewczynką, mieszkałam w sierocińcu… – Naprawdę? – Tak. I mieszkałam w pokoju z pewną dziewczynką. Nazywała się Nina i była bardzo niezwykła. – Dlaczego niezwykła? – Potrafiła robić wiele różnych rzeczy, których normalni ludzie nie potrafią sobie nawet wyobrazić… Angelika przerwała na chwilę. Nina myślała, że nie powie już niczego więcej. Ale było inaczej. Dziewczyna kontynuowała: – Ale obiecaj, że to będzie nasz sekret! – Dobrze, Angeliko. Oczywiście! – Uruchomiła kiedyś miotłę. Sprawiła, że wzleciała w powietrze. I razem uciekłyśmy. Trafiłyśmy do chatki czarownicy Morgany. Ciocia Lidia mówiła, że jest bardzo niedobra i że w przeszłości zrobiła jej wielką krzywdę. – Och, to musi być okropna kobieta!

– Zła, lecz piękna. Ma taką dziką urodę: piękne, długie czarne włosy i takie ciemnoniebieskie oczy. No i jest wysoka oraz szczupła. – A co się stało z twoją przyjaciółką? – Została u niej. Uczy się pewnie teraz na taką samą wiedźmę, jak ta cała Morgana. Ciocia Lidia ostatnio mówiła mi dużo rzeczy o Ninie. – Na przykład? – Nina była zaciekawiona, co powie o niej Angelika. – Nie mogę ci ich powiedzieć… Nie zrozumiesz, jesteś jeszcze za mała i nie masz pojęcia o takich rzeczach. Nina głośno przełknęła ślinę. Trochę ją to zabolało. Lidia pewnie naopowiadała o niej przyjaciółce najróżniejsze, niestworzone historie… A może powiedziała po prostu prawdę, która jest aż tak straszna? – Lubisz ją jeszcze? – zapytała nieśmiało z małą nadzieją w głosie. – Nie wiem… Chyba. Chociaż ciocia… A zresztą. W końcu znałam ją prawie od urodzenia. „Pokaż jej się teraz, Nino!” – usłyszała telepatyczne wezwanie od Morgany. „Tyle, że nie wiem jak!” „Wystarczy, że powiesz: Ilusionissi, abolevi!” „Co to za język? Brzmi jak łacina”. „Mowa Magiczna ma wiele zwrotów z tego języka”.

„A ty? Też wrócisz do dawnej postaci?” „Muszę. Będąc Jitką, nie mam takich możliwości jak Morgana. Więc?” „Ilusionissi, abolevi!” W pokoju rozległo się pstryknięcie, jak gdyby palcami. Angelika popatrzyła na nią zdumiona. – Boże! To ty? Ale jak?! – Nieważne! Musimy uciekać, Lidia chce ci zrobić straszną krzywdę. Szybko! Nina pociągnęła zdezorientowaną przyjaciółkę za rękaw eleganckiej sukienki, poganiając ją do szybszego wyjścia. Jednak ta cały czas siedziała na swoim miejscu, dlatego dziewczynka postanowiła wyjaśnić jej to i owo. Nagle w salonie, w którym znajdowali się Lidia, Jan i Morgana, rozległo się to samo pstryknięcie i głuchy huk, jakby coś uderzyło o ścianę. Przyjaciółki trafiły w sam środek bitwy. Blanca, a teraz już Olimpia, bo była to właśnie ona, tylko pod wpływem Iluzji, zawzięcie atakowały Lidię, która chciała wyrwać alchemikowi kamień. Zauważywszy Angelikę, wrzasnęła tylko: – Dziecko, kamień, kamień! U niego w torbie! – wskazała na Jana. – Muszę jej pomóc! – pisnęła Angelika. Nina złapała ją za ramię.

– Nie pozwolę ci! Ona jest zła! Razem ją powstrzymamy! Jest wampirem. Zabiła twoich rodziców! Od zawsze na ciebie poluje – dodała po chwili namysłu. Tę informację przekazały jej kiedyś Aurora z Morganą. W oczach Angeliki pojawiły się łzy, jednak mimo to nadal szarpała się w ramionach Niny. – Kłamiesz! Kłamiesz! Kto tu jest zły? A może twoja wiedźma ci nie mówiła o twoim rodowodzie, co? Ciocia jest dobra, przygarnęła mnie, nie tak jak wy! Dała mi poczucie bezpieczeństwa, nie tak jak wy! Wy, czarownice, chciałyście, abym straciła pamięć… Nie doceniłyście mojej mocy! A mam ją ogromną! – Jak mogłaś dać się tak nabrać?! – Wierzę jej, a nie tobie! – Angeliko! Wołanie nic nie dało. Nina poczuła mocne uderzenie w głowę, a dokładnie w nos. Krew trysnęła z niego obficie, zalewając dziewczynie szarą sukienkę, którą miała jeszcze z czasów sierocińca. Zachowanie to zdezorientowało Olimpię i Morganę, co szybko zauważyła Lidia. Momentalnie odepchnęła je resztką sił, szybko podbiegła do Jana i wyrwała mu torbę, z której Angelika szybko wyjęła kamień. Nina rzuciła się na wampirzycę, przewracając ją na podłogę. Ta zawyła z bólu. Angelika kopnęła Ninę z góry,

lecz ta nie puszczała jej ani na chwilę. – Angeliko! Podaj mi… kamień… błagam… Dziewczyna bez chwili namysłu włożyła Lidii w dłoń szlachetny kruszec. Kamień zaczął pulsować w jej zgrabnej ręce. Wampirzyca z całej siły odrzuciła Ninę na ścianę, z której spadł piękny obraz, przedstawiający wiosenny ogród. Zachichotała. Ninie chciało się płakać. Przecież właśnie do tego miała nie dopuścić! To nie mogło się stać. Ale skąd mogła przewidzieć, że Angelika wybierze Lidię. Teraz wampirzyca ma ogromną moc, oprócz tego jest nieśmiertelna… Poza tym plecy bolały ją niemiłosiernie, a z nosa ciągle ciekła krew. Lidia bez najmniejszego wysiłku ‒ dzięki mocy kamienia, którą zyskała ‒ siłą woli podniosła Morganę i Olimpię do góry. Jan został odepchnięty do drugiego pomieszczenia i zamknięty za ciężkimi, dębowymi drzwiami. Po chwili dało się słyszeć hałas, który na pewno nie zwiastował niczego dobrego. Nina chciała wstać, jednak jej wysiłki były bezowocne. W końcu złapała za uchwyt eleganckiej szafki i podciągnęła się do góry, próbując się podnieść, co nie uszło uwadze wampirzycy. Jej starania zostały wynagrodzone. Jednym gestem wskazującego palca Lidia przyciągnęła ją do siebie. Drugą wolną ręką przyłożyła sobie kamień do serca.

Kruszec zaczął wibrować i powoli pękać. Jego powłoka skrywała ogromne źródło energii, którą Lidia natychmiast wchłonęła. Wydała się teraz młodsza i groźniejsza. – I co teraz, mała wiedźmo? – rzekła do Niny. – Wasz plan został udaremniony, dzięki mojej kochanej Angelice. Morgano, naprawdę myślałaś, że uda ci się mnie przechytrzyć? Zawsze byłaś głupia, ale na starość chyba ci się pogorszyło. Och, Olimpia! Dawno cię nie widziałam, kochanie! I ty, mały potworku… – zwróciła się ponownie do dziewczynki. – Nie jestem potworkiem! – wrzasnęła Nina. – Nie? – zapytała z kpiną w głosie Lidia. – Angelika mi wszystko o tobie powiedziała. Ja też wyjawiłam jej prawdę, którą tak zawzięcie ukrywają twoje czarownice… – Moja mama utopiła się w rzece, a ojciec… – próbowała bez przekonania skłamać Nina. Lidia tylko wybuchła głośnym chichotem. – Boże, przecież sama nawet w to nie wierzysz! Chciałabyś znać prawdę, co? Biedactwo… nie wie, kim są jej rodzice! Przykre, prawda? Nina poczuła, że wampirzyca chce przełamać jej Blokadę Świadomości i dotrzeć do Źródła Myśli, które było najważniejsze. O ile bez Muru można było się jeszcze jakoś bronić, to zakażenie Źródła byłoby bardzo niebezpieczne. Groziłoby przejęciem kontroli nad umysłem, co

pewnie Lidia zrobiła Angelice i co próbowała teraz zrobić Ninie. Po prostu chciała nią manipulować… Ale ona nie miała zamiaru tak łatwo się poddawać. O nie, nie uda ci się to, Lidio! Z całej siły odepchnęła atak Lidii, która sprawiła wrażenie zdziwionej, że dziewczyna poradziła sobie z jej potęgą. Musiało to poskutkować, bo wampirzyca już więcej nie próbowała nachodzić jej umysłu. W tej chwili do pokoju niespodziewanie wkroczyła Marlena. – Lidziu, cukiereczku… Co tu się dzieje? Kim są ci ludzie? I dlaczego oni… Chciała jeszcze coś powiedzieć, ale nie zdążyła. Lidia rzuciła się na nią z dziką furią, po czym ugryzła ją boleśnie w szyję. Marlena wydała z siebie dziwny dźwięk i upadła z hukiem na podłogę. Zaczęła krzyczeć z bólu. Ninie zrobiło się jej żal. Angelika popatrzyła na Lidię ze strachem w oczach. – Ciociu, ale… Wampirzyca tylko uśmiechnęła się słodko. – To była jedna z nich. Chciała nam zrobić krzywdę. A teraz czas na was. Która będzie pierwsza? Może ty, Morgano? – Chciałabyś – syknęła czarownica. Nina zauważyła w jej ciemnoniebieskich oczach nie-

nawiść. I coś jeszcze. Nagle Lidia została odrzucona przez cały pokój, aż uderzyła w drzwi, za którymi sama niedawno zamknęła Jana. Ten tylko na to czekał. Z całej siły je otworzył, potężnie uderzając wampirzycę w głowę klingą wiekowego miecza, odczepionego ze ściany. Ta tylko jęknęła, po czym straciła przytomność. Czarownice nareszcie opadły na ziemię. – Brawo, Morgano! Nie każdy potrafi zrobić coś takiego, kiedy jest pod wpływem wampira – powiedziała Olimpia. Czarownica uśmiechnęła się lekko, a następnie podeszła do konającej Marleny z zamiarem uleczenia jej. Olimpia zrobiła to samo. Ale okazało się, że na jakikolwiek ratunek jest już za późno. Nina popatrzyła na Jana. – Dziadku, nic ci nie jest? – zapytała. – Nie, w porządku. – Ciociu! – pisnęła przestraszona Angelika. – Co one ci zrobiły?! Szybko podbiegła do Lidii, płacząc. Ninie zrobiło się jej żal. Nagle zauważyła, że ktoś stoi na schodach. Jakaś starsza osoba. Popatrzyła na Lidię, a widząc jej stan, uśmiechnęła się szeroko. – No, nareszcie! – dodała zadowolona. – Stella się cieszy. Nareszcie! Witajcie. Zjecie coś?

Morgana uważnie przyjrzała się pokojówce. – Kim jesteś? – Ja? Zwykła ze mnie sprzątaczka i służąca pani Lidii, Stella Minou. Chcecie się czymś poczęstować? Morgana zdobyła się na wymuszony uśmiech. – Nie, dziękujemy. Wpadliśmy… tylko na chwilę. Zaraz sobie pójdziemy. – Ależ zostańcie! Musimy to uczcić! Nareszcie jacyś mili goście. – Nie…Nie będziemy przeszkadzać. – Jak masz na imię, dziewczynko? – zwróciła się do Niny staruszka. Dziewczyna popatrzyła pytająco na Morganę, ale ta tylko kiwnęła głową. Była zajęta uleczaniem Olimpii i Jana, poturbowanych przez Lidię. Oprócz siniaków spowodowanych zderzeniem ze ścianą, ich ciała zdobiły liczne skaleczenia i poparzenia. Wampirzyca rzuciła w Greczynkę zapalony świecznik, a w pokoju, w którym uwięziła alchemika, ożywiła ozdobną zbroję rycerza, który próbował zabić go wiekowym mieczem. Na szczęście, kiedy Lidia straciła przytomność, szabla z hukiem wypadła wojownikowi z rąk, a on sam rozsypał się jak domek z kart. – Nina, proszę pani. – Jakie ładne imię! Dziwne, dziwne…

– Co jest takie dziwne? – Przypominasz mi kogoś… Tylko nie pamiętam kogo… – Ciociu, nie umieraj! – wrzeszczała Angelika nad Lidią, leżącą bezwładnie na podłodze. Jej perfekcyjny koczek rozwalił się i wystawało z niego kilka pasemek. Niespodziewanie Angelika, na którą nikt nie zwracał uwagi, podeszła do szafki i coś z niej wyciągnęła. Z furią rzuciła się na Ninę, gdyż ta stała najbliżej. – Zabiłaś ją, zabiłaś! Dopiero teraz dziewczynka zorientowała się, że ten przedmiot to nóż ze srebrnej zastawki. Złapała Angelikę za przeguby, próbując ją obezwładnić. Ta tylko machała narzędziem i płakała. W końcu udało jej się przewrócić dziewczynę na plecy. Była zdziwiona, dlaczego czarownica jej nie pomogła. I wtedy zrozumiała. Lidia, jak gdyby nic, wstała z gracją, bez trudu uniosła szafkę i rzuciła nią w całą ekipę. Przeżyli tylko dzięki refleksowi zawsze czujnej Morgany, która dzięki Magii zatrzymała szafkę w powietrzu i odepchnęła w stronę wampirzycy. Lidia zrobiła zgrabny unik, jednym pstryknięciem palców zapaliła etażerkę, która z hukiem uderzyła o ścianę. – Myśleliście, że tak łatwo wam ze mną pójdzie? Naprawdę jesteście strasznie głupi! Szczególnie ty, Morgano.

Angelika w końcu się poddała, odrzucając nóż. Odepchnęła Ninę i szczęśliwa podbiegła do Lidii, aby się do niej przytulić. – Ciociu, żyjesz! Nawet nie wiesz, jak się cieszę! Lidia szepnęła coś do ucha dziewczynki, a kiedy ta kiwnęła głową, uśmiechnęła się. Ponownie pstryknęła palcami i… Angelika zniknęła. – Pokrzyżowałam wam plany, co? Ach, wybaczcie, to przez ten kamień. Chcecie wiedzieć, co się z nią stało? Jest bezpieczna, z moim Samuelem! Przecież wiem, że przyszłyście po nią! Wampirzyca zamknęła za pomocą siły woli drzwi na magiczną kłódkę. Na wszelki wypadek odgrodziła też wrota wysokim płomieniem szkarłatnego ognia. Teraz nie mieli żadnych szans na ucieczkę. Morgana potraktowała ją kulą niebieskiej, jak jej oczy, energii. Ta ze śmiechem zrobiła zgrabny unik. I następna, i następna, i jeszcze raz. Na próżno. Olimpia stworzyła tarczę z jasnoróżowej mgiełki. Lidia także ją przekroczyła bez problemu. Jednym spojrzeniem potłukła całą kryształową zastawkę i nadając jej odpowiednią prędkość, skierowała ją w stronę całej ekipy. Śmiała się przez cały czas, jakby oglądała naprawdę zabawną komedię. I nagle wrzasnęła jak oparzona. Za nią w kuchni stała Stella, obrzucając swoją panią główkami cebulki i czosnku na przemian.

– Przestań! Przestań, zgniła starucho! Służąca tylko uśmiechnęła się i z całej siły rzuciła czosnkiem, trafiając w głowę Lidii. Zaraz w tym miejscu pojawiła się dziura, wypalając też blond włosy modelki. Następna drasnęła plecy, jeszcze inna nogę, którą natychmiast zraniła. Zdesperowana zacisnęła tylko pięść i sprawiła, że Stella zaczęła się dusić i powoli umierać. Staruszka uśmiechnęła się, po czym zesztywniała. Już po chwili Lidia sama się uleczyła. Rana zgrabnie się zagoiła, a na jej miejscu znów pojawiły się włosy. Jej chód ponownie stał się sprężysty i elegancki. Na twarzy modelki zagościł rozbrajający uśmiech. Tym razem rzuciła w nich wyjątkowo ostrymi nożami, które na jej rozkaz przyleciały tu z kuchni. Olimpia zasłoniła Jana wyczarowaną tarczą, od której sztućce odbiły się jak gumowe piłeczki. Wszyscy starali się robić szybkie uniki, aby nie zostać trafionym. Jednak nie zawsze się to udawało… – Jest bardzo silnym wampirem, nawet bez mocy kamienia. Teraz jest jeszcze gorzej. Zyskała ogromne źródło mocy. Może nas nawet zabić! – stwierdził rozpaczliwie Jan. – I ma zamiar! – pisnęła Lidia, chichocząc złośliwie. – Świetnie się dobraliście. Wszyscy. Mały potworek, dwie czarownice: jedna przewrażliwiona, druga głupia jak but,

a na dodatek jeszcze stary dziad… – I twoja kochana przyjaciółka, Lidziu! Wampirzyca odwróciła się z zastygłym uśmiechem na pomalowanych ustach. – Witaj! – wrzasnęła Aurora w czarnym płaszczu, trzymając ciężką cegłę w swojej smukłej, alabastrowej dłoni. Po chwili z całej siły uderzyła Lidię w szczękę, wybijając jej zęby, aby nie mogła nikogo ugryźć. Ranna Lidia zawyła z bólu i przewróciła się na ziemię, trzymając oburącz za usta. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę z naszego spotkania. Bardzo długo czekałam na tę chwilę, abym mogła ci podziękować, kochanie. Więc… Dziękuję. Pokruszone zęby Lidii leżały na podłodze. Kiedy próbowała je zebrać, wampirzyca nadepnęła jej na dłoń butem zakończonym wyjątkowo ostrym obcasem, a jej kły przemieniły się w drobny pył. Aurora dumna ze swojego dzieła dodała tylko: – Ciekawe, czy twój Samuel teraz też będzie cię kochał. Oczy Lidii zwęziły się w dwie szparki. Aurora uśmiechnęła się rozbrajająco i poprawiła kruczoczarne włosy, robiąc wampirzycy na złość. Zanim Lidia zdążyła nawet pomyśleć o tym, co znajduje się w wiadrze, które przyniósł ze sobą jej odwieczny wróg, została cała zalana gorącą smołą. Wrzasnęła z bólu i spróbowała zdjąć z siebie lepką,

parzącą ciecz, niestety, na próżno. – Skąd się tu wzięłaś? – zapytała zaciekawiona Nina, całkowicie ignorując krzyki Lidii. Aurora uśmiechnęła się i odpowiedziała: – O to już musisz zapytać Morganę. I kiedy wszystko zaczęło się pomyślnie układać, a Lidia wiła się z bólu na podłodze, stało się coś nieoczekiwanego.

XXXIX ODWET Lidia z wdzięcznością spojrzała w stronę drzwi. Nina szybko odwróciła się, a jej oczom ukazał się inny wampir. Jak domyśliła się, był to Samuel. Wzdrygnęła się. Musiał również być pod wpływem kamienia, wskazywały na to jego oczy i sposób, w jaki przyciągnął do siebie Lidię. A dokonał tego siłą woli. – Co one ci zrobiły, kochanie? Och, jak mogły skrzywdzić cię w taki okropny sposób! Przeklęte wiedźmy! Samuel szybko uzdrowił Lidię, która ucieszona pisnęła tylko i zachichotała w sposób mrożący krew w żyłach. Teraz zdjęła z siebie zastygłą smołę i z pogardą odrzuciła ją w kąt. – Miło się z wami gawędziło, ale… czas się chyba pożegnać! – dodała. – Z tobą też, mały potworku! – Co się z nimi stanie? Nina drgnęła. Ten głos należał do Angeliki, która wyłoniła się zza pleców Stearsa. – Angelika! – zdążyła tylko wrzasnąć, zanim Lidia mocno uderzyła nią o ścianę. Znowu zabolały ją mocno plecy, a poza tym zaczęło kręcić jej się w głowie, co

zdezorientowało ją w dość szczególny sposób. – Stanie się z nimi to, na co sobie zasłużyli, kochana Angeliko. Łup. Rozległo się uderzenie o kolejną ścianę. I następną. Aż w końcu Lidia wyrzuciła ją przez okno do ogrodu. Dziewczynka spadła akurat w pięknie przystrzyżony żywopłot, w który natychmiast się zaplątała. Poczuła na sobie kłucie kilku tysięcy malutkich igiełek. Krzyknęła z bólu. Usłyszała ciche trzaśnięcie. Zaczęła spadać przez kolejne partie rośliny, aż w końcu upadła na mokrą trawę. Z jękiem się podniosła. Próbowała iść do pałacu, ale co chwilę upadała. W końcu zdesperowana wrzasnęła i znowu poczuła w sobie ten ogień. Wyprostowała się i bez problemu wbiegła z powrotem do Wersalu. I jej oczom ukazał się straszny widok. Poturbowana Morgana z Olimpią… Jan z krwawiącą wargą… Aurora dzielnie walcząca z Lidią i szarpiąca ją za włosy. I wtedy stało się coś dziwnego. – Żegnajcie, wiedźmy! Będę tęsknić za wami – pisnęła wampirzyca.

Morgana wraz z Olimpią zostały wchłonięte przez portal, który właśnie się pojawił obok schodów. Lidia brutalnie wepchnęła do niego dwie czarownice. – Nie! – wrzasnęła Nina. – Co ty zrobiłaś?! Zanim przejście zamknęło się, Morgana zdążyła jeszcze krzyknąć: – Nino, uciekaj! Następnie machnęła ręką w nieznanym Ninie geście. Dziewczynie chciało się płakać. Wszyscy muszą się za nią poświęcać, a ona? Po chwili poczuła mocne szarpnięcie w okolicach serca. Zauważyła, że wraz z Janem i Aurorą zaczyna znikać. Znikanie było bardziej zaawansowaną formą Magii. To pewnie Morgana… Uwięziona próbowała ją ratować resztkami energii, zamiast sama spróbować uciekać. Dlaczego… Dlaczego? – Nie! Nie pozwól im uciec, Samuel! Stears próbował rozłożyć wyczarowaną siatkę z energii, którą przed chwilą stworzył. Jednak Nina wraz z przyjaciółmi zdążyła się już ewakuować. Słyszała jeszcze tylko krzyki Lidii. Podróż trwała krótko. Ninę zaskoczyły jednak jej rezultaty. Poczuła mocny wstrząs i ucisk w płucach. Zaczęło jej brakować powietrza. Ciężej jej się było poruszać. Nagle uświadomiła sobie jedną istotną rzecz. Wraz z Aurorą i Janem znajdowała się w… morzu.

Aurora rozpaczliwie machała rękami, Jan zaś szedł na dno. Nina resztkami sił użyła czaru Uhefa, który powodował wypieranie przedmiotów w górę. Jej przyjaciele błyskawicznie unieśli się ponad taflę wody. Ona natomiast została w głębinach morza. Machała rękami i nogami, nadludzkim wysiłkiem nadwyrężała mięśnie, aż wreszcie wychyliła się nad powierzchnię. Lecz szybko znów zniknęła pod wpływem nacierającej na nią fali. Najwidoczniej na Morzu Celtyckim musiał panować sztorm, który był tu bardzo częstym zjawiskiem. Nina znów spróbowała wyłonić się z wody. Udało jej się zaczerpnąć trochę powietrza, zanim znów wciągnął ją wodny wir. Zdążyła zauważyć, że Jan i Aurora są bezpieczni na brzegu. Na twarzy wampirzycy dostrzegła jednak zatroskanie. Spojrzała pod siebie. To, co wydawało jej się wirem, wcale nim nie było. Przerażona dziewczynka zauważyła stworzenie, które musiało być topielcem. Morgana opowiadała, że były to strasznie niebezpieczne istoty. Ninę przeszył dreszcz strachu. Przecież mogła umrzeć, nie przeżyć tego spotkania… Już zaczęło jej brakować powietrza. Przestraszona zaczęła machać rękoma, aby odpędzić potwora. Przy tym zdołała przyjrzeć mu się dokładnie mimo ciemności oceanu. Stworzenie było sinozielone,

z wyłupiastymi żółtymi oczami, którymi przyglądało jej się z zainteresowaniem. Jego ręce były silne, pokryte błoną i zakończone ostrymi pazurami. Wyszczerzył żółte zęby w triumfującym uśmiechu. Był niewielki, z nienaturalnie dużą głową, poza tym miał powplatane we włosy różnego rodzaju wodorosty. Za jego uszami Nina zauważyła skrzela. Już prawie nie mogła oddychać. Przed oczami zaczęły pojawiać się jej czarne plamy, a stwór nadal ciągnął ją na dno. Dziewczyna przypuszczała, że potwór wyczuwa, iż jest ona u kresu sił. Zdobyła się na ostatni i najbardziej ryzykowny pomysł, jaki kiedykolwiek przyszedł jej do głowy. Zrobiła zamach nogą, co w wodzie było niezwykle trudne i wymagało od niej wiele energii, a następnie… uderzyła nogą w skrzela oprawcy. Potwór puścił ją, rozpaczliwie machając rękami. Stracił orientację, a z jego ust wydobyło się kilka pęcherzyków powietrza. Nina, która już się dusiła, szybko zaczęła płynąć w górę. Do tafli oceanu… Jak najszybciej. Wreszcie jej się udało! Nareszcie powietrze! Zaczęła oddychać gwałtownie, krztusząc się przy tym. Po kilku sekundach postanowiła jak najszybciej dopłynąć do brzegu. Przecież nigdy nie wiadomo, co wymyśli topielec, który pewnie tak łatwo jej nie odpuści. Machając na przemian to rękami, to nogami, gdyż

tylko na tyle mogła się zdobyć, zaczęła powoli zbliżać się do brzegu, gdzie czekali na nią Aurora i Jan. Nagle znowu coś złapało ją za nogę i poczuła mocne szarpnięcie w dół. No nie! To znowu był on… ten okropny potwór pragnący pozbawić ją życia! Ponownie została wciągnięta w mroczną głębię morza. Mroczną i niebezpieczną… Zaczęło jej brakować tchu. I sił na dalszą walkę…

XL INTERWENCJA WAMPIRA Nina błagalnie wyciągnęła rękę w kierunku tafli morza. Błagała o życie. Każdą swoją cząstką i myślą. Chciała żyć! Żyć, aby uratować Angelikę… Pomóc Morganie i Olimpii. Jak najszybciej dostarczyć Jana do Pragi, żeby nic nie stało się jego rodzinie… I nagle stało się coś, czego nikt nie przewidział… Właśnie za tę wyciągniętą rękę złapała ją noga jakiegoś ptaka z ostrymi szponami. Nina była w szoku. Na początku oczywiście ucieszyła się, że została wyrwana z sideł topielca. Ale potem… Pamiętała, co się wtedy stało. Harpie zabrały Angelikę… A później ta cała Lidia… Na dole zobaczyła poirytowanego stwora. Był zły, że ktoś ukradł mu taką świetną ofiarę, którą miał zamiar udusić pod wodą. Spojrzała do góry. Jej uwagę przykuły skrzydła stworzenia. Było całe czarne, lecz głowę miało kobiety. I nagle… Ta głowa… – Aurora?! Wampirzyca, bo to była ona, uśmiechnęła się pro-

miennie, pokazując ostre ząbki. – Trzymaj się mocno – doradziła. Nina złapała się kurczowo jednej z nóg wampirzycy. „Och! Więc to jest ta postać, na której przyjęcie pozwala wampirom kamień filozoficzny… W takim razie Jan musiał mieć przy sobie jakiś mały kawałek, żeby Aurora mogła się przemienić. To cudowne! Żyję!” – myślała Nina. Kiedy były już nad krawędzią i niewiele brakowało, żeby dotknęła czubkiem buta ziemi… Aurora powróciła do swojej dawnej postaci… Widać ta ilość kamienia, jaką posiadał alchemik, była niewystarczająca. I znowu obydwie zaczęły spadać. Nina spadała pierwsza, lecz nagle Aurora wysunęła się na pierwszeństwo, tak aby całą siłę zderzenia ze skalistą plażą przyjąć na siebie. Nina zorientowała się dopiero po chwili, co takiego zrobiła dla niej wampirzyca… Uratowała jej życie… Ktoś po raz kolejny uratował je życie… Dlaczego była taka ważna dla wszystkich? I wtedy uświadomiła sobie, że Olimpia pewnie kłamała… Że jej rodzice pewnie nie żyją, bo oddali za nią życie. A przecież ona była… nieważna i nic nieznacząca. Przy Morganie czuła się taka mała, ponieważ czarownica umiała naprawdę wiele… A ona? Potrafiła mówić tylko w jakimś dziwnym, ostrym języku. Miała problemy z uczeniem się Magicznej Mowy, na co Morgana kładła

szczególny nacisk, a tak w ogóle to jeszcze nie była czarownicą, bo przecież nie przeszła Prób. A teraz jeszcze zabiła Aurorę. No, może nie zabiła, bo przecież ona była nieśmiertelna jak każdy wampir. – Auroro? – odezwała się błagalnie. Wampirzyca uśmiechnęła się tylko słabo, pytając: – Czy… nic ci się nie stało? Nina była urażona. – Mnie? A co mnie się miało stać? To ty jesteś poszkodowana… I to bardzo. A wszystko przeze mnie – po chwili dziewczyna nie wytrzymała i wybuchła: – Dlaczego to zrobiłaś?! Dlaczego mnie uratowałaś? Aurora parsknęła tylko cynicznie, po czym odpowiedziała: – A dlaczego nie? Naprawdę zadajesz dziecinne pytania, Nino. Przecież masz już trzynaście lat, prawda? Miałaś urodziny w styczniu. – Tak, trzynastego… Skąd wiesz? – Magiczne istoty wiedzą o tobie więcej niż ty sama, Nino. – Rzeczywiście, to prawda. Więc… – Więc po prostu zauważ, że jesteś bardzo ważna. – Ale dlaczego? Przecież… – Och, dajmy już temu spokój, po prostu. Mogłabyś

mnie wyleczyć? – Oczywiście, postaram się. Tylko nie wiem, czy… – Ech, czy ty nie przesadzasz? Wiem, że Morgana na ciebie narzeka, ale w rzeczywistości cię lubi. Sądzi, że masz potencjał, tylko musisz się jeszcze dużo nauczyć. – Naprawdę? A ja myślałam, że ona za mną nie przepada. – Wręcz przeciwnie… Bardzo przypominasz jej… – W tym momencie Aurora ugryzła się w język. – Kogo? Swoją matkę? To Morgana ją znała? I dlaczego potrafię… – Nino, nie teraz… Dowiesz się wszystkiego w swoim czasie. Aurora jęknęła, kiedy dziewczynka próbowała ją wyleczyć. Przewróciła ją na plecy, a następnie pogłaskała po bolącym miejscu mgiełką o czerwonym kolorze. Czerwonym jak jej włosy. A Morgana leczyła zawsze zimnymi barwami… Ku jej zdziwieniu siniaki na plecach wampirzycy zaczęły znikać, a ona sama poczuła się lepiej i mogła już wstać. Podziękowała dziewczynce uśmiechem. Nina nareszcie poczuła się komuś potrzebna i ważna, a zresztą… Aurora nie wyglądała jak taki typowy wampir. Pozostała jej niewielka część włoskiej urody, która – choć zniszczona przez wampiryczny jad – była jeszcze całkiem nieźle widoczna.

A zęby? Prawie nie wyróżniały się niczym specjalnym. Nie były tak długie jak u Lidii, a Aurora sprytnie je maskowała. Nina rozejrzała się dookoła. Jan zaczął schodzić ze stromej skały, aby dojść do dziewczynki i Aurory, ale nie najlepiej mu to wychodziło. Staruszek co chwila potykał się i poślizgiwał. Nina pomogła mu zaklęciem wspomagającym, dzięki któremu łatwiej było mu iść w ich stronę. Dodatkowo zaraz podbiegła do niego i kazała mu wesprzeć się na jej ramieniu, co alchemik bardzo chętnie uczynił. – Czy z Aurorą wszystko… w porządku? – zapytał. – Tak, już ją wyleczyłam. Miała potłuczone plecy i siniaki, ale… zniknęły, więc sądzę, że dobrze użyłam zaklęcia. – Jeśli już ich nie ma, to faktycznie musiało wypalić. – Udało mi się… musiało mi się udać! – wykrzyknęła szczęśliwa Nina. „Morgana byłaby ze mnie dumna…” – pomyślała w duchu. Aurora z gracją wstała ze skał i do nich podeszła. – Cieszę się, że nic ci się nie stało, to znaczy, że Nina cię już wyleczyła. Aurora podziękowała z uśmiechem, po czym spytała: – Co teraz zrobimy? – Chyba musimy zwołać Trybunał… Przecież…

– To chyba oczywiste! – prychnęła wampirzyca sarkastycznie, co świadczyło, że wróciła już do formy. – Tylko że nie wiem… jak – bąknęła dziewczyna. – Jak to nie wiesz? Telepatycznie! Jestem pewna, że potrafisz! – powiedziała Aurora. – No… chyba. – Chyba to się łódka na wodzie. Nina uśmiechnęła się nieśmiało. – Dobrze. Spróbuję. Ale nie wiem, z kim mam się połączyć. – Ze Scholastyką. Ona jest szefową – doradziła Aurora. – Nie… lepiej jej nie przeszkadzać. Przecież może prowadzić akurat zebranie – stwierdził Jan. – Taak… Więc… Irmina? – spytała Nina. – Czy ja wiem? Ona jest nimfą i pewnie gada ze swoimi kwiatkami. Wtedy się zawsze wyłącza – wybrzydzała wampirzyca. – Czyli zostaje Tomira? – wtrącił alchemik. – Myślę, że to najlepszy wybór. Jest bardzo uprzejma i pomocna. No i to doświadczona czarownica. Będzie wiedziała, co zrobić w takiej sytuacji. – Też tak sądzę – poparła ją Aurora. Jan tylko pokiwał głową na znak aprobaty.

– Dobrze. Nina usiadła po turecku na ziemi i postanowiła się skupić. Wzięła kilka głębszych oddechów. Nareszcie znalazła się sam na sam ze swoimi myślami. Stworzyła w umyśle obraz Tomiry. Za kilka chwil ukazała się twarz Węgierki. – Tomiro? – odezwała się. Dlaczego nie odpowiedziała? To ją zastanowiło. Otworzyła oczy… i pisnęła przestraszona. Nie była na wybrzeżu wyspy, tylko w malutkim pokoiku, którego ściany były pomalowane na żółto. Jej uwagę przykuł napis: „KOMUNIKACJA” na małej miedzianej tabliczce. Rozejrzała się dookoła. Do pokoiku prowadziły solidne dębowe drzwi, które były zamknięte. Na ścianie wisiał ogromny zegar kurantowy, porządnie wyczyszczony i, co dziwniejsze, głośno tykający. Wskazywał czwartą. Na dodatek połowę pokoju zajmowała szafa, nieproporcjonalnych rozmiarów w porównaniu z gabinetem. Ponadto zobaczyła mały, elegancki stolik, przykryty dokładnie wykrochmaloną białą serwetką. Ku jej zdziwieniu stał na nim czerwony telefon, a obok niego leżał niewielki, brunatny notes, który Nina postanowiła otworzyć. Ze zdziwieniem i równocześnie z przerażeniem upuściła go na podłogę. Zszokowało ją to, że wszystkie osoby wpisane w notatniku były napisane jej własnym charakterem pisma. Kiedy już się uspokoiła, podniosła go drżącymi

rękoma i znalazła wpisane imię Tomiry. I nagle przypomniało jej się coś, czego od zawsze uczyła ją Morgana: „Każdy przechodzi wszystko na inny sposób”. „Więc… może ja komunikuję się z innymi… przez zwyczajny telefon?!” – pomyślała. Postanowiła spróbować. Podniosła słuchawkę i przyłożyła ją do ucha. Usłyszała normalny sygnał, jaki zawsze rozlegał się przed wybraniem numeru. Tomira była wpisana pod numerem trzy. Nina z podnieceniem nacisnęła guzik. W słuchawce usłyszała tylko zakłócenia, co ją zmartwiło. Dziwne, że Tomira nie odbiera. Spróbowała jeszcze raz. I ponownie. I znowu, ale bez rezultatu. Odezwał się tylko głos automatycznej sekretarki: „Numer nie odpowiada”. Ze zdesperowaniem odrzuciła słuchawkę na stojak. Postanowiła więc, że zadzwoni do innych członkiń Trybunału. Irmina: „Brak zasięgu”. Scholastyka: „Abonent czasowo niedostępny. Proszę spróbować później”. Ninie chciało się płakać. Dlaczego żadna z czarownic nie zareagowała na jej wezwanie? To było podejrzane. Bardzo podejrzane. Zaczęła spodziewać się najgorszego… Że one również nie żyją… A ona zostanie sama. I dopadną

ją wampiry. I… Zrozpaczona dopadła drzwi. Pokój pozostał pusty. Ocknęła się na skalnym brzegu, a nad sobą zauważyła znajome twarze Jana i Aurory. – I co? – zapytała zaciekawiona wampirzyca. – Nic. W ogóle… Nie wiem. Nie odpowiadają. Wszystkie. A może ja coś źle zrobiłam… – odpowiedziała markotnie dziewczyna. – Nie. Musiałaś zrobić to dobrze. Tylko może one są po prostu zajęte i nie mogą się z tobą porozumieć. – Tak, z pewnością – próbował pocieszyć ją Jan. – Morgana zawsze mówiła mi, że jesteś bardzo zdolna i dobrze sobie radzisz na lekcjach. – To dlaczego mi nigdy tego nie powiedziała? – Zdąży ci jeszcze powiedzieć. Bez obaw. – Tęsknię za nią… Mam nadzieję, że nic jej nie jest. – O, o to się nie martw! Będziesz miała jeszcze Morgany dosyć! – parsknęła Aurora.

XLI POWÓZ OD KRÓLA Nagle Jan zbladł i zaczął się trząść. Nina zaczęła się zastanawiać, co go tak przestraszyło. Zauważyła pojazd jadący w ich stronę. Zdziwiła się. Nie widziała nigdy takiego oznakowania na oknach karocy i płachtach, jakimi były nakryte konie. – Jan… czy to jest? – Tak… niestety. – Ale co? – zapytała zdziwiona Aurora, która nie wiedziała, o czym rozmawiają. – Auroro! To straszne. Jan… – zaczęła dziewczyna, po czym wszystko dokładnie wyjaśniła wampirzycy. Zaskoczona Aurora była oburzona. – To okrutne! Jak tak można traktować ludzi! – Wiem – potwierdziła Nina. Jan był jeszcze bardziej przestraszony niż przed kilkoma sekundami. Dosłownie trząsł się ze strachu. – Boże… oni mnie teraz zabiją… I moją rodzinę! – alchemik prawie płakał. – Nie martw się, dziadku. Zrobię, co w mojej mocy – zaoferowała dziewczyna. On tylko potrząsnął głową.

– To nic nie da… Ciebie to samo spotka. Nie, lepiej nie! Ty musisz żyć. Bo jesteś… Aurora w porę kopnęła go w kostkę, co nie spodobało się Ninie. Może gdyby… gdyby Jan powiedział coś więcej, dziewczyna dowiedziałaby się czegoś o sobie. Kim jest? Dlaczego musi żyć? Jej rozmyślania przerwało zatrzymanie się pojazdu, akurat przed nimi. Dziewczyna wstrzymała oddech. Drzwi otworzyły się z impetem. Z pojazdu wyszła dziwna istota, której Nina nigdy jeszcze nie widziała. Stwór był niewielkich rozmiarów, ale dość wysoki, aby zwrócić na siebie uwagę. Był czarny, tylko jego łapy miały ciemnozielony kolor. Istota miała owalną głowę, a na jej czole widniały szare, błyszczące kropki. Poruszała się energicznie, można by rzec, że wojskowo. Kiedy wreszcie stanęła przed Janem, uśmiechnęła się szeroko, ukazując dwa rzędy jasnozielonych zębów, pokrytych żółtymi plamkami. – Witaj, alchemiku… I wy, jego dziwne towarzyszki! Jan teraz już nie krył swoich emocji. Zaczął głośno szlochać. – Kim jesteś, istoto? Uśmiech znikł z jego twarzy, jedynie wyłupiaste, niebieskie oczy zabłysły dziwnym blaskiem. Przekręcił głowę w lewą stronę, uważnie przyglądając się dziewczynie.

– Obawiam się, że nie jestem ci znany… Jednak jeśli jesteś zainteresowana, moje imię to Vyslanec. – Czego chcesz od Jana? – chciała nazwać go „dziadkiem”, lecz obawiała się, że stwór nie potraktuje jej poważnie. Istota tym razem uśmiechnęła się szeroko. – Czego chcę? I ty pytasz, czego ja chcę? Zadziwiasz mnie! Czyżby alchemik ci nie powiedział, jaka kara spotyka każdego, kto sprzeciwia się królowi? Wiedz, że jest ona okropna. – Dlaczego? Tym razem Vyslanec zaśmiał się jej prosto w twarz. – Dlaczego? To po prostu jest sprzeciw wobec króla! Wobec władcy. Naprawdę tego nie rozumiesz? – Rozumiem. Ale to jest niesprawiedliwe. I nie powinno mieć w ogóle miejsca. Dlatego ja jadę z Janem. Chcę wyjaśnić to z królem. – Z królem?! Chyba zwariowałaś! Nikt nie ma prawa widzenia się z nim! To jest ściśle zabronione. Ewentualnie możesz widzieć się z Bohumilem Nabičakiem, tymczasowym Dyrektorem Instytutu Zwierzchnictwa nad Magicznymi Istotami i Alchemikami w Pradze. – Dobrze. Pojadę więc razem z wami i z nim porozmawiam. – On nie będzie chciał nawet o tobie słyszeć! Mój pan

ma wiele ciekawszych zajęć. Jest bardzo zajęty. To on odpowiada za alchemików praskich. Ba, nie tylko za nich! Kontroluje całą Magię na terenie miasta. – Och, w takim razie świetnie się składa. Może nie traćmy zatem czasu i jedźmy do Pragi. Vyslanec skrzywił się, lecz szybko odpowiedział: – Dobrze. Wsiadaj już, jeśli musisz. – Ja też jadę! – dorzuciła Aurora. Istota tylko westchnęła, po czym otworzyła drzwi do pojazdu i gestem ręki zaprosiła ich do środka. Siedzenia były wygodne, przypominały miękkie fotele, jakie stały u Morgany przed kominkiem. Dziewczynce zrobiło się jej żal. Czarownica znowu przez nią cierpiała. Nadal nie rozumiała, dlaczego wszyscy chcą ją bronić. Wszyscy ginęli i męczyli się za nią. Aurora usiadła obok dziewczynki, obejmując ją ramieniem i przytulając. Nina przez krótką chwilę poczuła się bezpieczna. Jan uśmiechnął się lekko. W pewnym momencie dziewczynie zachciało się spać. Jak gdyby nigdy nic, zasnęła w ramionach wampirzycy, nucącej tę smętną kołysankę, przy której zawsze czesała włosy. Aurora westchnęła. Pamiętała, że kiedy była mała, tę kołysankę śpiewała jej matka, a po śmierci starsza siostra. Ona sama chętnie podśpiewywała ją, gdy miała zły humor. Zawsze pomagało. Gdy wspominała mamę, zaraz robiło jej się lżej na sercu.

Przypomniała sobie również Paula, a na wspomnienie o nim w jej wąskich oczach zakręciły się łzy. Jej ukochany Paulo! Poznała go, kiedy była właściwie dzieckiem. Przecież był jej sąsiadem, i to bliskim. Mieszkał w kamienicy nieopodal. Ich ojcowie byli najlepszymi przyjaciółmi, prowadzącymi razem interesy. Aurora zawsze przyjaźniła się z Paulem. Był dla niej właściwie jak brat. Strasznie wstrząsnęła nim wiadomość, że Aurora została ukąszona przez wampira, a dokładnie przez wampirzycę – Lidię Bawańską. Mimo to nie zostawił jej, za co była mu dozgonnie wdzięczna. Ale… Przecież ona była nieśmiertelna. A on… Odwróciła twarz, nie chciała pokazać, że płacze. Oparła głowę o szkarłatne włosy Niny. Pojedyncze łzy spadły na czerwone loki dziewczyny. Jej matka umarła, kiedy była małą dziewczynką. Potem starsza siostra wyszła za mąż i wyjechała do Niemiec. Została sama z ojcem, który był zajęty pracą. Podczas jednej ze swoich podróży zachorował i umarł na czarną śmierć. I pozostał jej tylko Paulo… Jej ukochany Paulo. Pamiętała te wszystkie wydarzenia. Ona przez cały czas wyglądała na piętnaście lat. Była mniej więcej w tym wieku, kiedy została ukąszona przez Lidię. A on? On stawał się coraz starszy. Z dnia na dzień. Z czasem

jego twarz pokryły zmarszczki, a dawne brązowe oczy straciły blask. Poruszał się z trudem, nawet wchodzenie i schodzenie ze schodów było dla niego straszną udręką. Wiedziała, że to nie będzie trwało długo. Ale i tak strasznie przeżyła jego śmierć. Westchnęła ciężko i otarła rękawem oczy. Włosy dziewczynki były już prawie mokre. Aurora czule pogłaskała ją po głowie. „Jesteś naszą jedyną nadzieją” – pomyślała. „Moją jedyną nadzieją. Tylko ty możesz spełnić moje marzenie. Tylko dzięki tobie spotkam się z Paulem”. Nina jakby na tę myśl ziewnęła i poruszyła się, mocniej przytulając Aurorę. Aurora wyjrzała przez okno. Magiczny pojazd (no, bo przecież w końcu od samego króla) jechał szybciej niż wszystkie inne, może ze względu na jego zastosowanie i wykonanie. Byli już prawie w Pradze. Wampirzyca postanowiła obudzić dziewczynkę, co wcale nie było łatwe, choć w końcu jej się to udało. – Już? – zapytała zdziwiona Nina. – Tak, obudź się. – Och… szkoda. Tak dobrze mi się spało. Vyslanec uśmiechnął się kpiąco, kiwając tylko swoją niekształtną głową. – Tak, czarodziejko, za chwilę dowiesz się, co oznacza

złość mojego pana. Poznasz go tylko i wyłącznie na własne ryzyko. – Nie boję się ani ciebie, ani jego – odpowiedziała chłodno Nina. – Na razie… W końcu wysiedli na placu przed Hradczanami. Nina pamiętała już to miejsce z widoku hotelowego. Na to wspomnienie uśmiechnęła się w duchu. Ogromny kompleks pałacowy został otoczony potężnym murem, przy którym wartę pełnili dwaj gwardziści. Ogrodzenie było ozdobione pięknymi rzeźbami i pozłacanymi elementami. Zaraz po niej wysiadła Aurora, która pomogła wydostać się Janowi. Vyslanec wskazał im drogę. Kroczył za nimi dumnie, szczerząc w złowrogim uśmiechu swoje wielkie zęby. Dziewczyna jednak w ogóle nie czuła strachu. Była pewna, że da sobie radę. I uratuje Jana. Minęli Pałac Prezydencki, Katedrę św. Wacława, w której znajdowały się przeklęte insygnia królewskie, przeszli obok małej fontanny oraz kilku innych niewielkich kapliczek i dworków, aż w końcu dotarli na miejsce. Vyslanec otworzył bogato zdobione drzwi do eleganckiego pałacyku na wzgórzu, po czym zniknął za następnymi wrotami, aby uprzedzić swojego pana o wizycie niechcianych gości. Kiedy Nina ujrzała wnętrza pałacu, zaparło jej dech. Ściany były pozłacane, kunsztownie

ozdobione, a dodatkowo wisiały na nich obrazy, którym postanowiła przyjrzeć się z bliska. Zaraz po tym jej zachwyt minął, ustąpił miejsca przerażeniu i smutkowi. Malowidła przedstawiały istoty brutalnie mordowane przez armię króla, z polecenia Dyrektora Instytutu Zwierzchnictwa nad Magicznymi Istotami i Alchemikami. Wśród nich znajdowali się zarówno ludzie, jak i inne stworzenia, zapewne też niewinne. W ich oczach rysowało się przerażenie, aby wiecznie przypominać o tym, o czym był czerwony napis na dole obrazu, niezwykle rzucający się w oczy: Tak kończą ci, którzy nie podporządkują się Jego Wielmożności Bohumilowi Nabičakowi i jego następcom. Ninę przeszedł dreszcz. Mimo pogardy, jaką zaczęła czuć do Dyrektora Instytutu Zwierzchnictwa nad Magicznymi Istotami i Alchemikami w Pradze i jego czynów, nie mogła się powstrzymać przed dotknięciem tej odpychającej inskrypcji na obrazie. Coś ją do tego ciągnęło. Nieśmiało wyciągnęła rękę w jego kierunku i delikatnie przejechała nią po płótnie. Natychmiast odskoczyła jak rażona piorunem. Lepka czerwień napisu zo-

stała jej na palcach, brudząc je na taki sam odcień, jak jej włosy. – To krew – stwierdziła Aurora, spoglądając na rękę dziewczynki. Nina też to wiedziała, tylko że jakoś trudno było jej w to uwierzyć. Nagle w hallu pojawił się Vyslanec, jeszcze bardziej uśmiechnięty niż zwykle. Rozmawiał z Janem po czesku. Dziewczyna odwróciła się, bo nie chciała patrzeć na jego wyszczerzone kły. Była zła. Chociaż zła to mało powiedziane. Po prostu wszystko się w niej gotowało. Z obrzydzeniem wytarła rękę o ścianę, brudząc tym samym złoto. Kiedy Vyslanec skończył już rozmowę z Janem, wypaliła, wciąż trzęsąc się ze złości: – Dlaczego to się stało? Przecież oni nie zrobili nic złego. Jak można być tak bezdusznym?! – Zupełnie nie rozumiem twoich oskarżeń, mała czarownico! – odpowiedział jej chłodny głos. Ninę zatkało. To nie był Vyslanec. Błyskawicznie odwróciła się z powrotem w stronę drzwi. Jan klęknął, błagając o litość. Aurora się zjeżyła. To musiał być Bohumil Nabičak w całej swojej okazałości. Był wysokim mężczyzną, może po czterdziestce, o zimnym spojrzeniu koloru Oceanu Arktycznego i gęstych kruczoczarnych włosach. Jego ubranie było

bardzo eleganckie, dorównujące wystrojowi wnętrza. Miał na sobie jedwabną czerwoną tunikę, obszywaną złotymi nitkami, ciemnobrązowe bryczesy oraz skórzane buty. – Bohumil Nabicek? – Nina specjalnie przekręciła nazwisko, wiedząc, że urazi w ten sposób jego dumę. I, oczywiście, miała rację. Nabičak bardzo się zdenerwował, lecz mimo to nie udało jej się zbić go z tropu. – Nabičak. Bohumil Nabičak. W jakiej sprawie przybywasz? Vyslanec mówił, że jesteś tu w interesie tego oto alchemika. – I nie mylił się – skwitowała krótko dziewczyna. – Zupełnie cię jednak nie rozumiem. Ja tutaj rządzę. Gdybyś ty była czarownicą podległą Pradze i tym terenom, musiałabyś spełniać moje rozkazy i skończyłabyś w podobny sposób, jak tu przedstawiono – wskazał na obraz. Wściekłość Niny znów się zwiększyła. Teraz czuła nienawiść już w sercu, tak jak wtedy, gdy zaatakowała Matyldę. – Po prostu uważam, że alchemicy mają swoje potrzeby, na przykład rodzinne, i nie muszą tu być na każde pańskie skinienie. Nabičak uśmiechnął z wrednym wyrazem twarzy, po czym powiedział:

– Ale to twoje zdanie, nie moje. – Być może, ale radziłabym je zmienić. Dyrektor Instytutu Zwierzchnictwa nad Magicznymi Istotami i Alchemikami w Pradze zachichotał rozbawiony. – Grozisz mi? – Nie, sądzę, że to jest po prostu lekka perswazja. Jednak w głębi serca czuła, że jest inaczej. Jej oczy zmieniły kolor na szkarłatny, taki jak jej włosy. Jak krew istot mordowanych niesłusznie przez Instytut. Dodatkowo jeszcze zaczęła płonąć, topiąc ogniem złoto ścian. – Ja po prostu tylko pana proszę, ale przecież może się pan nie zgodzić. Bohumil Nabičak wrzasnął przerażony, po czym uciekł do swojego gabinetu, który zamknął na wszystkie zamki. Vyslanec pisnął ze strachu i jak pies z podkulonym ogonem wybiegł z pałacu. „Co to jest?! Kim jest ta istota? Co ona mi może zrobić… jeśli się nie zgodzę?!” – myślał gorączkowo Nabičak. „Ten potwór mnie zabije!” Nina, jak gdyby nigdy nic, otworzyła drzwi do jego gabinetu. Teraz, na jego szczęście, zniknęły już palące ją płomienie. Ale mimo to i tak się jeszcze bał. Przecież mogła w każdej chwili coś mu zrobić, prawda?! Wszystkie leżące luzem kartki i dokumenty w jego biurze uniosły się w górę, otaczając ich jak małe tornado. Mała czarownica

uśmiechnęła się czarująco, ukazując białe zęby. Czyżby wydawało mu się, że były one lekko spiczaste? Teraz już cały dygotał ze strachu. Klęknął przed dziewczyną, składając ręce w błagalnym geście. – Nie zabijaj mnie, proszę! Nina zachichotała. – Dlaczego nie? Uzasadnij. W duchu wcale nie miała zamiaru go zabijać, chciała jedynie trochę postraszyć. Należało mu się. Zresztą i tak bez trudu zdążyła już przejrzeć jego wspomnienia, ponieważ nie posiadał Blokady Świadomości i wiedziała, że to nie jego wina. Że napis na obrazie to kłamstwo, a on jest tylko tymczasowym zastępcą głównego Dyrektora Instytutu. Ale chciała, aby sam jej to wyznał. Zdziwiony podniósł w jej stronę oczy. Nina dostrzegła w nich łzy. – Jak możesz być taka okrutna?! Mam żonę, dzieci… – Co z tego? Teraz rozpłakał się na dobre. – Proszę, daruj mi życie! – Zastanowię się… Może nie powinnam cię zabijać? – Naprawdę? Nina sprytnie postanowiła zmusić go do wyznania prawdy. Ale jak można było to zrobić? Wygłosić jakieś

mądre i wywołujące wyrzuty sumienia przemówienie, które sprawi, że Bohumil Nabičak przyzna się do kłamstwa! Przybrała surową minę i rozpoczęła swoją mowę: – Nie zrobię tego. Nie jestem taka, jak ty. Żeby zabijać bez powodu. Żeby karać niewinnych i stawiać na piedestale zwykłych morderców! A zresztą… wstań. Nie proś o litość. Nie mnie. Ich – pokazała w stronę obrazu wiszącego za drzwiami gabinetu. Pokręcił przecząco głową. – To wcale nie tak… Ty nie potrafisz mnie zrozumieć. Nikt nie potrafi. – Co masz na myśli, Bohumile Nabičak? – powoli zaczynała domyślać się, o co mu chodzi. – Nie… to nie było tak… Na tym obrazie… To była robota mojego poprzednika, ja nic nikomu nie zrobiłem! To kłamstwo… Wiesz, żeby ludzie bardziej się bali, i w ogóle… A tak poza tym jestem tylko tymczasowym zastępcą tamtego dyrektora! On wyjechał na krótki urlop i przez ten czas wybrali mnie jako regenta. Jeśli chodzi ci o ten obraz, to moje nazwisko znalazło się tam przypadkowo! Inskrypcja zmienia się zawsze wraz z rządzącym. To nie ma nic wspólnego z… Włosy i oczy Niny znów stały się takie jak dawniej, a ona uśmiechnęła się pobłażliwie i powiedziała: – W porządku, wierzę ci. Ale nie bądź taki surowy w swojej pracy.

– I… nic mi nie zrobisz? – Zobaczę… – Błagam!!! – W porządku, już sobie idziemy. – Naprawdę?! Ninę zaczęło to bawić. Nie miała zamiaru go krzywdzić. Najbardziej chichotała z tego wyznania, które zresztą było prawdziwe. Widać wcale nie był taki zły, w przeciwieństwie do swojego poprzednika, znajdującego się obecnie na urlopie. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie zapytać o niego Nabičaka, ale widząc jego narastający strach, zmieniła zdanie. Postanowiła mu odpuścić. – Tak. – Eee… jedziecie na Złotą Uliczkę? Wyślę dla was specjalny powóz! – Nie, nie trzeba. Przejdziemy się. – Aha. Odetchnął z ulgą. Już nic mu nie grozi. Ta cała czarownica darowała mu życie. A z Vyslancem, tą oślizgłą, nędzną ropuchą, policzy się kiedy indziej… Niespodziewanie dziewczyna odwróciła się w jego stronę. Czyżby zmieniła zdanie? Puściła jednak do niego tylko oko. – Jeszcze jedno. Nie karz zbytnio Vyslanca.

Popatrzył na nią zdziwiony. – Ale skąd… – Radzę założyć ci coś takiego jak Blokada Świadomości. – Co… – Do widzenia, Bohumile! Mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy. – Żegnaj, młoda czarodziejko – odparł nadal zszokowany Bohumil Nabičak, w duchu modląc się, aby jednak nie doszło do ich ponownego spotkania.

XLII HOMUNKULUS Jan otworzył drzwi do małego domku na Złotej Uliczce. Aurora ze zdziwieniem zastanawiała się, jakim cudem pomieszczenia w miejscu zamieszkania alchemika są normalnej wielkości i że może się tam znajdować tak wiele różnych akcesoriów. Nina wytłumaczyła jej, że to zasługa Magii i że torba, którą kiedyś dostała od Olimpii, też może zmieścić dużo rzeczy. Nina westchnęła. Przycupnęła na małej kanapie. Aurora zajęła miejsce obok niej i objęła ją ramieniem. Wiedziała, że dziewczyna obwinia się o porwanie Olimpii i Morgany przez Lidię. Mimo to nie wiedziała, jak ją pocieszyć. Jan również usiadł zmartwiony na fotelu naprzeciwko nich. Zmarszczył brwi, zawzięcie nad czymś myśląc. Nina podparła głowę rękami i przerwała niezręczne milczenie: – Zupełnie nie wiem, jak im pomóc. – Wiedziałabyś, gdybyś znała ich obecną lokalizację. – Tak… To prawda. Nagle Jan podskoczył jak oparzony, a w jego ciemnych oczach pojawił się błysk. Był niezmiernie podekscytowany.

– Już wiem, co zrobimy! To najgenialniejszy pomysł w moim życiu! Niesamowite! Uda nam się. Uratujemy je. – Niby jak?! – prychnęła cynicznie Aurora. – Przywołam… Homunkulusa. – Że co niby? – zdziwiła się Aurora. Nina pisnęła z radości. – Dziadku, jesteś genialny! – krzyknęła, rzucając mu się na szyję. – Może mnie ktoś oświecić, co to właściwie jest? Albo kto? Nie chcę nikogo urazić – próbowała dowiedzieć się wampirzyca. Ale na marne. Jan pobiegł już przygotować odpowiednie przyrządy do wykonania swojego zadania, a Nina usiadła z wrażenia. – Uda się nam – powtarzała w kółko. – Nino!!! – przywołała ją do porządku Aurora. – Opanuj się w końcu i powiedz mi, co to jest ten Homuncośtam. Dziewczyna zaczerpnęła powietrza i płynnie wyrecytowała: – Homunkulus to istota, którą może przywołać alchemik dzięki odrobinie Kamienia Filozofów. Przypomina człowieka, jednak tak naprawdę nie ma z nim nic wspólnego, chociaż są różne wersje. Na przykład według… – Nie odbiegaj od tematu. Kontynuuj.

– Wybacz. Choć Homunkulus przypomina swym wyglądem niemowlaka, mądrością, wiedzą logiczną i filozoficzną przewyższa największych mędrców. – Aha – skwitowała to wszystko bez większego entuzjazmu Aurora. – I on nam powie, gdzie są Morgana i Olimpia? Dobrze rozumiem? – Miejmy nadzieję. – Jak to?! Przecież chyba nie masz zamiaru go o to błagać! W końcu co to jest… Narzekania wampirzycy przerwał alchemik, wbiegając do pokoju i mówiąc szeptem: – Chodźcie szybko! Już jest! Nina niczym strzała wpadła do jego pracowni, a za nią podążyła Aurora bez większego zainteresowania. Jednak po chwili to, co zobaczyła, zaparło jej dech. Na środku stołu alchemicznego siedziała niewielka istotka. Jej skóra była okropnie pomarszczona, o ziemistym kolorze. Stworzonko westchnęło, po czym ziewnęło, jakby dopiero obudziło się z głębokiego snu. Powoli, bez pośpiechu otworzyło swoje skośne, sowie oczy. Zamrugało nimi nerwowo. Chwiejnie podniosło się ze stołu i wyprostowało sylwetkę. Było bardzo małe, nie większe niż przedramię Niny. Uwagę przykuwały jego dłonie, a szczególnie palce. Były nienaturalnie długie, przypominały korzenie jakiegoś młodego drzewka. Homunkulus pomachał nimi niepewnie.

Zachwiał się lekko na swoich chudych kończynach przypominających łapki małego psa: krótkie stopy na długich kościach do kolan. Z ciekawością oglądał swoje nowe ciało. Nina dostrzegła, że istota nie ma nosa. Homunkulus sprawiał wrażenie, jakby w ogóle nie zwracał uwagi na Ninę i jej przyjaciół. Rozejrzał się z zainteresowaniem po pokoju i dopiero teraz zauważył alchemika. Zastrzygł spiczastymi uszami i wskazał długim palcem na Jana. – Więc tak wyglądają ludzie… – jego głos był cichy, dziecinny i piskliwy. – Witaj w Pradze, Homunkulusie. Chciałbym… Istota ze zdziwieniem przekrzywiła swoją małą główkę, wsłuchując się w słowa Jana, jednak przerwała mu w połowie. – Nazywam się Seph. Ludzie to bardzo zadziwiające stworzenia – dodał. – Potrafią tak wiele, a równocześnie tak mało. Teraz spróbowała Nina: – Seph, miałabym do ciebie prośbę. Ja… – Więc to jest Praga! – pisnął stworek, wyglądając przez okno. – I on jest niby taki kumaty, tak? – parsknęła do ucha Niny Aurora. – Chciałbym być człowiekiem. Naprawdę – konty-

nuował swój temat stworek. – Eee… Czy… Homunkulus wlepił w nią swoje sowie oczy, szeroko otwarte ze zdziwienia. – Kim jesteś? Nina zamrugała zdezorientowana. – Ja? Czarodziejką… Uczy mnie Morgana. I właśnie to ona jest w niebezpieczeństwie. Porwały ją… – Co to takiego? – wykrzyknął uradowany, podbiegając do Niny, po czym chwycił za jej wisiorek, który dostała od Angeliki. – Ludzkie ozdoby! Zawsze takie pomysłowe. Dziewczyna nerwowo przełknęła ślinę, a w oczach istoty pojawił się nagły błysk. – Jeśli mi to dasz, młoda czarownico, pomogę ci znaleźć Morganę i Olimpię, porwane przez wampiry – podejrzliwie spojrzał na Aurorę. – Nie mogę! To prezent od… – Angeliki, wiem. Dlatego cię o niego proszę. Musisz nauczyć się, że w świecie, z którym przyjdzie ci walczyć, będziesz dokonywać trudniejszych poświęceń. – Ale dlaczego?! – wybuchła Nina. – Czy to śnieg? – zapytał niewinnie stworek, ponownie spoglądając za okno.

– Wyjdźmy na chwilę, Nino – szepnęła do niej Aurora. Jan tylko kiwnął głową. – On jest bardzo inteligentny. Po prostu toczy ze mną grę. Będzie zgrywał idiotę, dopóki nie dam mu wisiorka. – A może… spróbuj wyczarować Iluzję? – Dobry pomysł! Wróciła w lepszym nastroju, trzymając w ręku podrobiony wisiorek. – Proszę – podała go Sephowi. Homunkulus popatrzył na wisiorek, ale nawet nie wziął go do rąk. – Nie jestem człowiekiem i na mnie ludzkie oszustwa nie działają. Dziewczyna westchnęła, po czym z ciężkim sercem podała mu naszyjnik z żółwiem od Angeliki. Jej ostatnie wspomnienie odeszło bezpowrotnie. Seph obejrzał go dokładnie, po czym założył sobie na szyję. Usiadł na krawędzi biurka, a jego psie nogi swobodnie dyndały w powietrzu. Splótł długie palce, co jeszcze bardziej sprawiło wrażenie korzeni. Chrząknął i wyrecytował: Twoje przyjaciółki są w krainie, gdzie władza okrutnika trumny nie minie. Podróż twoja będzie długa, dotrzesz do Twierdzy, w której światło dnia nie mruga. Czeka cię walka, okropna i bolesna, jednej strony

klęska sromotna bezpowrotnie nastąpi. Twoje Przeznaczenie upomni się o sobie Wcześniej, niż myślisz. To zdarzenie będzie mieć dla ciebie wielkie znaczenie, które w przyszłości twoim kluczem będzie. Po tych słowach Homunkulus uśmiechnął się chytrze, chciwie trzymając wisiorek, puścił do Niny oko i… zniknął. Pozostał po nim tylko dym i jakaś dziwna zagadka do wyjaśnienia. Ta wizyta załamała dziewczynkę jeszcze bardziej niż samo porwanie czarownic. – No to dużo się dowiedzieliśmy, prawda? – pogorszyła sytuację Aurora. Nina wyszła z pokoju ze łzami w oczach i skierowała się do swojej sypialni, której użyczył jej Jan. „Mam dosyć! Dosyć wszystkiego. Jakie przeznaczenie? O co w ogóle chodziło? Niczego się nie dowiedziałam. Tylko straciłam wisiorek. Moją jedyną pamiątkę po Angelice” – pomyślała Nina, tym razem rozpłakując się już na dobre. Do pokoju weszła Aurora. – Przepraszam… Chyba to moja wina. – Nie. To wszystko przez tego idiotycznego potworka! – Zgadza się. Był idiotyczny. – Posłuchajcie… Musimy rozszyfrować zagadkę

Homunkulusa, zanim będzie za późno – wtrącił się Jan. – Ale tu nie ma co szyfrować! To wszystko jest zbyt skomplikowane! Nie damy rady. Aurora usiadła obok niej, obejmując ją ramieniem. – Okrutnik… – zaczęła. – Którego władza trumny nie minie – dokończyła Nina. – Możemy jeszcze raz przywołać tego Homunkulusa? Wtedy wytłumaczyłby nam tę swoją przepowiednię. Jan tylko potrząsnął głową. – Nawet jeśli chciałby z nami rozmawiać, to i tak nie mam wystarczającej ilości kamienia. „Zamiast pomóc, tylko pogorszył sprawę. Głupie Homuncośtam. Lepiej, żeby mnie więcej nie spotkało, bo pożałuje” – pomyślała w duchu wampirzyca. Na głos natomiast powiedziała: – Chodzi o jakiegoś króla, bo władza… – Ale trumny nie minie? To brzmi tak, jakby ten monarcha nie żył. Ale skoro nie żyje, to nie może być okrutny! – Może – szepnęła cicho Aurora. – Jeśli jest wampirem. A przecież Olimpię i Morganę porwały wampiry, prawda? Nina pacnęła się ręką w czoło. – Ależ to oczywiste! Auroro, jesteś genialna! Kontynuujmy. Twierdza, w której światło dnia nie mruga. Czyli

jest tam ciemno, bo wampiry boją się słońca. Ale to może być przecież każdy zwykły zamek! – Nie, Nino. Myślę, że… Nagle Nina wzdrygnęła się przestraszona. – Chodzi o Drakulę… A twierdza to Poenari. Transylwania… – dokończyła dziewczyna. Aurora tylko pokiwała głową. – A reszta? Chodzi tu wyraźnie o ciebie, Nino – wtrącił się alchemik. – To na razie nieistotne. Musimy pomóc Morganie i Olimpii. I chyba zrobimy to sami, bo Trybunał nie odbiera – zakończyła Nina.

XLIII KSIĘŻNICZKA TRANSYLWANII Angelika przechadzała się po najpiękniejszym zamku, jaki kiedykolwiek widziała. Ściany były bogato zdobione tkaninami, a także cudownymi obrazami. – Czuj się jak u siebie, Anie. To twój pokój. Anie. W ten sposób od niedawna mówiła na nią ciocia Lidia, a czasem wujek Samuel. Bardzo jej się to podobało. Tak krótko i ładnie. Angelika było za długie, a ciocia stwierdziła, że również za ostre, i nazwała ją Anie. Na widok wspaniałości komnaty (jej własnej komnaty, której nie musiała z nikim dzielić) aż jej zaparło dech w piersi. – Pięknie tu, ciociu! – pisnęła, po czym z radości rzuciła się na łóżko. Było bardzo wygodne, a ją zmęczyła trasa, choć jechała elegancką dorożką. – Śpij, Anie. Jesteś zmęczona. Miłych snów. Zaraz po tych słowach Angelika pogrążyła się w głębokim śnie, którego nic nie było w stanie przerwać… A to między innymi dzięki Lidii, która zadbała o to, aby do wody z cytryną, o którą ją poprosiła dziewczyna w karocy,

dosypano odpowiedni proszek. – Już – powiedziała. – Jesteś pewna? – zapytał głos, który pojawił się nie wiadomo skąd. – Tak, ojcze. Możesz przygotowywać ceremonię. To będzie jeszcze dziś. Wtedy Drakula nareszcie stał się widzialny. Nic się nie zmienił, odkąd widziała go ostatnio. Nosił finezyjne, królewskie szaty, z ozdobnymi kamieniami szlachetnymi, a na głowie wielką, masywną koronę przypominającą tiarę, na środku której znajdował się ogromny rubin. Wampir miał długie, kruczoczarne włosy sięgające aż do łopatek, sumiaste wąsy i brodę, która okalała całą twarz i nadawała jej jeszcze groźniejszy wygląd niż w rzeczywistości. Uśmiechnął się, szczerząc długie, ostre kły, pożółkłe już trochę ze starości. Rozłożył ramiona, a Lidia bez namysłu rzuciła mu się na szyję. – Dawno cię nie widziałem, córeczko. Tęskniłem. – Ja również, tato. – Jak tam Samuel? Lidia zarumieniła się, jednak odpowiedziała, że w porządku. Drakula uśmiechnął się szeroko, pokazując wampiryczne kły. Lidia była jego ukochaną córeczką, oczkiem w głowie, szczególnie po śmierci matki, zabitej przez tych

durnych ludzi. Jak dobrze, że zostawiła mu Lidię – a dokładniej Annę Elżbietę Lídię, która za każdym razem, gdy na nią patrzy, przypomina mu jego Elżbietę… Wyszedł z pokoju szczęśliwy, że za chwilę rozpocznie się ceremonia i przywróci dawną świetność wampirom oraz pomści swą ukochaną. Lidia westchnęła, patrząc na śpiącą Angelikę. Musiała ją uśpić, ponieważ dziewczyna powinna mieć jak najwięcej energii, gdy rozpocznie się ceremonia. To było konieczne, a zresztą nawet wygodne – nie musiała znosić w kółko tego jej wołania: „Ciociu! Jakie to wspaniałe! A jak…”. I tak dalej… Głupia, naiwna dziewczyna. Aż trudno uwierzyć, że tak łatwo jej zaufała. Kolejny dowód na to, że ludzka głupota nie zna granic. I ludzka podłość również. Przypomniała sobie swoją matkę, biedną Elżbietę Batory, tak okropnie potraktowaną właśnie przez te bezmózgie istoty. Pamiętała, że matka była kobietą wielkiej urody. Wspominała ją jako wysoką szatynkę z włosami upiętymi w surowy kok i skośnymi, zielonymi oczami. Ubierała się zawsze modnie i gustownie. Choć miała ostre rysy, nie wyglądała staro. Dodawało jej to jedynie królewskiej dostojności i ostrzegało, że jest naprawdę niebezpieczna. Lidia prychnęła. Poddani zarzucili jej, że kazała porywać i zabijać dzieci, by później zażywać kąpiele w ich krwi. Nawet jeśli, to co z tego? Prze-

cież była królową, wolno jej! Ale nic z tego. Dworzanie, którzy tylko oczekiwali jej detronizacji, uknuli spisek. Zamknęli ją w zimnym lochu i zamurowali żywcem. Biedna Elżbieta oczywiście tego nie przeżyła, ponieważ odcięto ją od dostępu do krwi, od której była przecież zależna. Lidia od początku była wychowywana przez ojca w duchu nienawiści do ludzi (zresztą specjalnie nie musiał jej nawet kierować na taką drogę, sama o tym zdecydowała). Chciała ich zniszczyć, wszystkich za jednym zamachem, jednak ojciec cały czas kazał jej czekać na odpowiedni moment. I oto nareszcie nadszedł. Lidia urodziła się w marcu 1604 roku. Jej matka wychowywała ją w tajemnicy przed resztą dworu. Gdyby oni się dowiedzieli… zginęłaby wcześniej. Później wraz z ojcem zamieszkała tutaj, w Poenari. Odremontował tę wspaniałą twierdzę i przywrócił jej dawną świetność, którą kiedyś zabrała rasa ludzka, gdy uznała to miejsce za przeklęte. Lidia bardzo to przeżyła. Głupi ludzie! Nigdy im tego nie wybaczy. Około 1700 roku, gdy była stosunkowo młoda, poznała jego. Kochanego Samuela, wtedy jeszcze miał na nazwisko Renolier. Był ranny, kiedy dotarł do Poenari, ale kazała sprowadzić najlepszych doktorów, którzy wyleczyli jego ciało, a ona zajęła się uzdrowieniem

duszy. Zakochał się w niej i nie odstępował na krok. Z podnieceniem wysłuchiwał jej planów o zemście. Wyjechali z Poenari i dużo podróżowali, za każdym razem dochodząc do wniosku, że istnienie rasy ludzkiej nie ma najmniejszego sensu. Regularnie zmieniali swoje nazwiska, aby nie wzbudzać za dużo podejrzeń swoim nieco za długim życiem. Samuel bardzo jej zaimponował. Przede wszystkim on również uważał, że wampiry powinny odzyskać nieśmiertelność i moc przemieniania, które utraciły w wyniku traktatu. Za zgodą jej ojca, który go bardzo polubił i udzielił im swojego błogosławieństwa, osiedlili się w Paryżu, gdzie pozostali aż do dzisiaj. Ale teraz to się zmieniło. Wszystko się zmieniło. Nadejdą Dobre Dni, bo Ceremonia się zbliża… *** Angelika się obudziła. Czuła się dziwnie. Bardzo dziwnie. Nigdy nie była aż taka wypoczęta… – Anie, chodź na chwilkę. Musisz mi pomóc… – Ale… Jak? Przecież… Lidia mocno ją przytuliła, mówiąc: – Jesteś bardzo ważna, Anie! Najważniejsza. Tylko

dzięki tobie nam się uda. – Ale co, ciociu? – Ty… możesz pokonać czarownice! Angelice zrobiło się gorąco. Czyli to ona była wybranką? – Mogę zwyciężyć Morganę? – Tak, i nie tylko ją! Pokonasz wszystkie okropne czarownice dzięki swojej mocy! I ona już się zaczęła objawiać. Dzień, w którym trafiłaś do mnie. To nie było zwykłe zrządzenie losu! To twój dar! Angelika się uśmiechnęła. Była w tym momencie najszczęśliwszą dziewczynką na świecie! Jest ważna. Dla kogoś. Dla swojej ukochanej cioci Lidii! Nareszcie. Ale… – Ale… Ciociu? Powiedziałaś… „wszystkie czarownice”… Ale może nie wszystkie są złe? Twarz Lidii wykrzywiła się w grymasie złości, widocznym nawet pod grubą warstwą makijażu. – Jak możesz tak mówić? Ile razy ci powtarzałam, że są? Każda czarownica na świecie jest zła do szpiku kości. I nie uwzięły się tylko na mnie. Przecież ciebie też chciały zabić! To potwory! Oczy Angeliki zalśniły. – A Nina? Lidia parsknęła.

– A ona to już inna historia. Przecież wiesz dlaczego, prawda? – Tak, ciociu, mówiłaś mi o tym. To takie okropne… Aż ciężko mi w to uwierzyć, że nie jest człowiekiem… – Ale to prawda, Anie. – Wiem. – To dobrze, skarbie. To, co ci powiedziałam, jest bardzo ważne. Staraj się o tym nikomu nie mówić, dobrze? To będzie nasz sekret. Tylko nasz. Angelika ochoczo pokiwała głową. – Oczywiście, ciociu. Lidia zdobyła się na wymuszony uśmiech. Bawiło ją to fanatyczne oddanie tej ludzkiej dziewczyny, ale równocześnie czuła się dowartościowana. I jest jeszcze coś… – Anie, chodź na chwilę. Pokażę ci, jak możesz pokonać czarownice. Podekscytowana Angelika podążyła za Lidią, która z chytrym uśmiechem wampirycznych ząbków zmierzała w stronę lochów. *** Nina szczelniej otoczyła się kocem. Temperatura spadła chyba poniżej dwudziestu stopni!

„Teraz już wiem, dlaczego Lidia jest tak dobrze zakonserwowana” – pomyślała. Odwróciła się, wydychając obłoczek pary. Aurora dziarsko szła za nią, borykając się z wejściem pod górkę. Jej zaklęcie przeniosło je do Transylwanii, ale – niestety – nie do Poenari, które było chronione specjalnym urokiem. Tak więc do Twierdzy musiały dojść pieszo. Jej towarzyszka była z tego powodu okropnie nieusatysfakcjonowana. Jan, mimo swoich usilnych próśb, został w Pradze. Nina stwierdziła, że tak będzie lepiej. Alchemik był już w podeszłym wieku i miałby problemy z wędrówką. Ponadto miał rodzinę i był jej potrzebny. A zresztą… nie mógłby wspomóc ich magicznymi mocami. Nina szła pierwsza, szukając właściwej drogi, co było niezwykle trudne. Wszystkie leśne dróżki były do siebie bardzo podobne, więc często musiała kierować się tylko i wyłącznie swoją intuicją, aby dokonać wyboru. Nagle wydała okrzyk radości. – Jest tam! – wrzasnęła, wskazując na ogromną ruinę. – Nareszcie – sapnęła Aurora. Wampirzyca przyspieszyła kroku, bo chciała zobaczyć Poenari w całej okazałości. A było co oglądać. Zobaczyły wspaniałą Twierdzę, wielką i potężną, zapierającą dech w piersiach. Stała na wzgórzu, w otoczeniu pierścienia zielonych drzew, które wyglądały jak jej strażnicy. Aurora

mimowolnie westchnęła z wrażenia. Nina zauważyła ogromną bramę, jednak wejście przez główne wrota byłoby głupią decyzją. Dlatego dziewczyna postanowiła szukać jakiegoś podziemnego przejścia, aby dostać się do zamku inną drogą. Postanowiła wyczuć jakieś okno bądź małe drzwiczki ukryte w murze, ale bezskutecznie. Cała Twierdza była zabezpieczona potężnym zaklęciem maskującym. Zdeterminowana ze złością kopnęła w ścianę. Oczywiście, zaraz poczuła ogromny ból w nodze, ale… Parę cegieł wyraźnie się wykruszyło, tworząc przejście w sam raz dla niej. Nina uśmiechnęła się zwycięsko, po czym schyliła się i wskoczyła w dziurę. Upadła na zimną, kamienną podłogę. Mimo że całe plecy bolały ją niezmiernie, była szczęśliwa. Z uśmiechem na ustach pomachała z dołu wampirzycy. Aurora miała większy problem z zejściem do podziemi, może dlatego że była wyższa i trochę innej budowy niż Nina. Dziewczyna pomogła jej zaklęciem, jednak bez urazów się nie obyło. Znajdowały się w ciemnych, wilgotnych lochach. Nina dostała gęsiej skórki. Bała się. A jeśli coś pójdzie nie tak? Przecież mogą sobie nie poradzić. Aurora, co prawda, wzięła dawkę kamienia, ale małą. Pewnie zaraz się wyczerpie, a ona straci moc. Była nikim bez Morgany, która teraz przez nią cier-

piała, męcząc się w jakimś strasznym miejscu z Olimpią. Lidia pewnie bardzo się nad nią znęca. I jeszcze Angelika, tak okropnie przez nią oszukiwana. Otworzyła małe, skrzypiące drzwiczki, wychodzące z lochów. Teraz znajdowały się w ciasnym korytarzyku, oświetlonym przez liczne pochodnie. – Jesteśmy już blisko – szepnęła Aurora. – Słyszę głosy, chyba nawet Lidię… *** Lidia była najszczęśliwszą wampirzycą na świecie. Nareszcie! Ceremonia już blisko. Marzenie jej ojca, a co za tym idzie i jej, spełni się już niedługo. Ludzie dostaną za swoje. Już widziała się w swoich fantazjach jako Księżniczka Transylwanii. Jej wysokość Anna Elżbieta Lídia Wielka. I to już za chwilę… Z zadowoleniem obserwowała, jak Drakula próbuje uruchomić maszynę niezbędną do uwolnienia energii Angeliki. Urządzenie przypominało kształtem koło wykonane ze stali. Połączone zostało z dwoma słupkami, na których płonął ogień za pomocą dwóch wiązadełek. Oprócz tego zdobiły one również górę i dół maszyny. Koło przecinały dwa kije, dodatkowo umieszczone na

nich było małe, czarne, zamknięte kółeczko. Obejmował je jeszcze jeden większy żelazny okręg, na którym znajdowały się dziwne znaki. Lidia nie wiedziała, co oznaczają, ale była pewna, że są ważne, a może nawet najważniejsze w całej maszynie. Ponadto Drakula pokrył podłogę ochronnymi, białymi znakami i pokropił całą konstrukcję własną krwią, mrucząc pod nosem zaklęcia. – Co mam zrobić, ciociu? – zapytała podekscytowana Angelika. Lidia uśmiechnęła się słodko. – Wystarczy, że staniesz tutaj i położysz rękę w tym miejscu – wskazała na czarne koło. Anie wstrzymała oddech, po czym dotknęła dłonią okręgu. Maszyna zatrzęsła się, ręka dziewczyny utknęła, złapana przez jakąś dziwną siłę. Angelika pisnęła przestraszona. – Nie martw się, kochanie, nic się nie dzieje. – Widzicie? Tak zaczyna się nasza era. Nawet nie zaczyna, tylko powraca! Wampiry znów będą rządzić światem, a wszystkie wiedźmy i nasi wrogowie zostaną unicestwieni! – wrzasnął Drakula, zwracając się do Morgany i Olimpii stojących obok, przykutych do ściany. Obie czarownice były poturbowane, i to mocno.

Olimpia miała złamany nos, poszarpane włosy i zdruzgotane kolano oraz kilka palców, a Morgana podbite oczy i rozciętą wargę. Oprócz tego każdą z nich zdobiły liczne siniaki i poparzenia. Wampiry zabrały im także całą moc i złośliwie włożyły do małego słoika, który postawiły naprzeciwko, tak aby mogły się jej tylko przyglądać. – To już jest nasz koniec – szepnęła Morgana do ucha Greczynki. Ta nic nie odpowiedziała, tylko ze smutkiem wpatrywała się w Ceremonię. Nagle stało się coś, czego nikt nie przewidział. Jedna ze ścian została wyrwana z całego pomieszczenia. W komnacie rozbłysło czerwone światło. – Aurora? – pisnęła Olimpia. – Jak? To… – zająknął się Drakula, zaskoczony całym wydarzeniem. – Witajcie. Długo się nie widzieliśmy, co? – zgryźliwie skomentowała Aurora, zrzucając z siebie ciepłe futro, które tylko krępowało jej ruchy. Nagle zza pleców wampirzycy wysunęła się Nina, która wykorzystując pierwsze lepsze zaklęcie, uderzyła Drakulą o najbliższą ścianę. Wampir odbił się od niej jak gumowa piłeczka i spadł z hukiem na podłogę. – Ojcze! – krzyknęła Lidia. – Nina?! – niebieskie oczy Morgany rozszerzyły się ze

zdziwienia. Młoda czarodziejka jednym machnięciem ręki uwolniła je z kajdan, stłukła słoik i podała im kule mocy, które z chęcią wróciły do swoich właścicielek. Olimpia w mgnieniu oka uleczyła siebie i przyjaciółkę, po czym stanęły do walki. Lidia z dzikim wrzaskiem zaatakowała Morganę, jednak ta z gracją unikała jej ciosów, co wprawiło ją w jeszcze większe zdenerwowanie. Czarownica wprawnym okiem oceniła całą sytuację jako beznadziejną. Nawet jeśli uda im się jakoś uciec, to nie uratują Angeliki i przegrają. Postanowiła wezwać Trybunał. „Ciekawe, dlaczego Nina nie zrobiła tego wcześniej?” – pomyślała. „Próbowałam, ale nikt nie odpowiedział” – odparła jej telepatycznie dziewczyna. „To dziwne… Trzeba spróbować jeszcze raz. Przecież same sobie nie poradzimy!” – stwierdziła Morgana, po czym w myślach zaczęła przywoływać inne czarownice. Za chwilę w komnacie pojawiła się Scholastyka z Tomirą, dzięki którym szansa na wygranie walki znacznie wzrosła. Nagle wszyscy usłyszeli głośny trzask, który zaniepokoił nawet wampiry. Nina poczuła ucisk w sercu. Widziała to wyraźnie. Z maszyną działo się coś niepokojącego. Żelazne koło

z dziwnymi znakami zaczęło wirować, a to najmniejsze, w którym tkwiła ręka Angeliki, zabłysło niebieskim światłem, zwiększając swą objętość. – Ciociu! – wrzasnęła przerażona. Jej włosy zaczęły unosić się w powietrzu, a koło wirowało jeszcze szybciej. Nina chciała jej pomóc. Zaczęła biec, zbliżając się do maszyny, ale ktoś bardzo uprzejmie ją powstrzymał. Najpierw usłyszała głuchy zgrzyt, a dopiero potem zauważyła, że to po prostu sztylet ześlizguje się po jej żebrach. Upadła na podłogę, trzymając się za krwawiący brzuch. Dziewczynę zamroczyło na parę dobrych minut. Ocknęła się zbita z tropu. Świat wirował jej przed oczami, poza tym bolało ją wszystko. Mimo to wstała i oparła się o ścianę. Bała się wyjąć ostrze, ponieważ rana mogłaby zacząć krwawić jeszcze bardziej. Obserwowała tylko salę, powoli czując, jak uchodzi z niej życie. Sama nie miała dość energii, aby się uleczyć, przede wszystkim sztylet musiał naruszyć jakąś tętnicę czy może nawet narząd, a jego operacja zaklęciem była dla niej zbyt skomplikowana. Teraz w sali panowała rzeź, jaka mogłaby być możliwa tylko na strasznych obrazach u Nabičaka. Praktycznie nie potrafiła odróżnić wrogów od przyjaciół, co gorsza, w ogóle nie widziała nigdzie czarownic. Lidia śmiała się jak opętana. Teraz miała się z czego

cieszyć. Maszyna zaczęła uwalniać energię Angeliki, która powoli przywracała wampirom ich dawno utracone moce. Teraz wirowały już wszystkie koła. Nina wiedziała, że walka jest przegrana. Przeciwnicy mieli ogromną przewagę, teraz ich moc niewyobrażalnie się powiększyła. To okropne. Zawiodła… Zawiodła wszystkich. Morganę, Olimpię, Tomirę, Irminę i Scholastykę, ale przede wszystkim Angelikę… Czuła się okropnie, z oczu zaczęły kapać jej łzy bezsilności. – Może pomóc, hm? Odwróciła się gwałtownie, mrugając oczami. – Kasjan? Co ty…? Demon uśmiechnął się przyjacielsko, klękając przy niej. Zdecydowanym ruchem ręki wyciągnął jej nóż z brzucha i natychmiast zatamował krwotok, przykładając do niego amulet przypominający głowę szakala, który miał na szyi. Zmarszczył brwi i przystąpił do regeneracji uszkodzonych organów. Powoli czuła się coraz silniejsza, jakby odzyskiwała utraconą Moc. – Szczęściara z ciebie. Wbił się kilka milimetrów od serca. – Ja… wyzdrowieję? Demon prychnął urażony.

– Wątpisz w moje umiejętności medyczne? No dobra, lekarzem faktycznie nie jestem, ale trochę się na tym znam. Jak każda istota, oprócz ludzi. Uśmiechnęła się rozbawiona. – Co to za amulet? – Anubis. Patron mumifikacji, ale przy uzdrowieniach też pomaga. Tak w ogóle… urodziłem się w jego święto. Dlatego przynosi mi szczęście. Czasami. Dziewczynka próbowała wstać, ale Kasjan kazał jej jeszcze trochę odpocząć. Sam bardzo chętnie włączył się w przebieg bitwy. Nagle coś przykuło jej uwagę. Jeden drobny szczegół. Ognie na słupkach zgasły, a poza tym ewidentnie z maszyną było coś nie tak. Czyżby wampiry tego nie zauważyły? Włosy Angeliki powoli zaczęły zmieniać kolor na szary, a ona sama wydawała się dużo starsza. Nina wiedziała, że jej najbliższa przyjaciółka cierpi. Nie wiedziała tylko jak. Znienawidziła wampiry jeszcze bardziej niż do tej pory. Niebieskie światło zaczęło wyraźnie bić od urządzenia, wcześniej nie było aż tak zauważalne. Powoli zaczęły odpadać różne części maszyny, jedna z nich trafiła nawet jakiegoś wampira. Lidia krzyknęła przestraszona. – Co się dzieje, ojcze?! Tego nie było w planach! Jednak po chwili wampiry przestały się tym przejmować, a nawet uznały to za dobry omen, bo ich moc

jeszcze bardziej wzrosła. Nina patrzyła na to wszystko szeroko otwartymi oczami. Nagle ocknęła się z jakiegoś zamroczenia i zaczęła biec do Angeliki, która dostała okropnych drgawek i nie mogła uwolnić się z dziwnej maszyny. – Angeliko! Ta tylko popatrzyła na nią błagalnie. Nagle drogę znowu zagrodził jej jakiś wampir. Tym razem Samuel. Nina z furią odepchnęła go na ścianę tym samym zaklęciem, co Drakulę. Kiedy była już prawie przy maszynie, znowu coś stanęło na jej drodze. Lidia w poszarpanym ubraniu i potarganych włosach (co pewnie było zasługą Morgany) mocno złapała ją za przedramię i pociągnęła w tył, sycząc: – Nie powstrzymasz nas, mała wiedźmo! Osiągniemy nasz odwieczny cel, będziemy znowu niepokonani! Dziewczyna z całej siły wbiła jej sztylet w oko, byleby ją tylko puściła. Nic z tego. Lidia wydawała się być obojętna na ból oraz krew pomieszaną z białkiem, cieknące po policzku. Odciągnęła ją jeszcze dalej od najbliższej przyjaciółki. – Nie pozwolisz jej umrzeć! – wrzasnęła do córki Drakuli. – Nie? Przekonajmy się, mały potworku! – zachichotała, z całej siły rzucając dziewczyną o ścianę.

Jednak tym razem Nina odbiła się od muru rykoszetem, wykorzystując Zaklęcie Odwrotu, co wprawiło Lidię w lekkie zdziwienie. Korzystając z okazji, młoda czarodziejka przewrócił ją na podłogę. W wyniku uderzenia wampirzyca straciła na chwilę przytomność. Maszyna zaczęła wydawać dziwne dźwięki. Magiczne znaki z hukiem odpadły z koła. Energia Angeliki obejmowała już cały pokój. Nina wyraźnie ją wyczuwała. Niebieski błysk zaczął się dziwnie zachowywać i formować w dziwne kształty, aż w końcu… Energia wyrwała portal w wymiarze, który wyraźnie zaczął przyciągać wampiry. Aurora zaczęła się histerycznie śmiać, wrzeszcząc: – Nareszcie! Myśleliście, że jesteście wieczni? Nic z tego! Ha, ha, ha! – NIE!!! – krzyczał załamany Drakula, ale nic to nie dało. Dziwny portal poszerzył się, wsysając życiową moc wampirów. Słabsze z nich zaczęły zmieniać się w szkielety, a namiastki ich dusz zostawały jedna po drugiej wchłaniane przez dziurę. Z kolei kości powoli stawały się prochem pokrywającym podłogę. Drakula wykorzystując resztki mocy, które mu zostały, zmienił się w nietoperza i chciał wyfrunąć przez wybite okno, ale nic z tego. On również stał się tylko kupką

kurzu na posadzce. Lidia wreszcie ocknęła się i z przerażeniem wpatrywała się w to wszystko. – Tato! – pisnęła przerażona. Samuel złapał ją za rękę i chciał wyciągnąć z sali, lecz moc maszyny dosięgła również ich. Nina bez żadnych emocji wpatrywała się w to, jak stają się kolejną stertą na kamiennej podłodze, podobnej do kilkunastu innych. Aurora wyciągnęła ręce w triumfalnym geście, nadal nie przestawała chichotać jak opętana. – Nareszcie, Paulo, nareszcie! To były jej ostatnie słowa. Jako następna zamieniła się w kupkę prochu. Teraz już cała podłoga była nimi pokryta. Portal powoli zamykał się, niebieskie światło znikało. W końcu zamknął się, a jasność powodowana energią Angeliki zniknęła. Maszyna rozleciała się z hukiem. Dziewczynka wreszcie została uwolniona z urządzenia. – Angeliko! – krzyknęła Nina. Przyjaciółka bez czucia padła na ziemię. Dziewczyna podbiegła do niej najszybciej, jak tylko potrafiła. Koleżanka leżała bezbronna na kupie połamanych części maszyny. Jej włosy były całkowicie białe, a ona sama wyglądała na staruszkę. – Nino… – westchnęła cichutko. – Wybacz. Byłam

taka głupia… Uwierzyłam jej, a nie ufałam tobie… Wmówiła mi nawet, że jesteś… – urwała nagle, a jej oczy wpatrywały się w jeden odległy punkt. – NIE!!! – wrzasnęła Nina. – Nie umieraj! Potrząsnęła Angeliką z całych sił, ta jednak leżała sztywna. Nina wybuchła głośnym płaczem. Nie wiedziała, przez ile czasu zanosiła się szlochem. W końcu opamiętała się, kiedy ktoś mocno ją objął. Na początku myślała, że to Olimpia albo Tomira, ale ku jej zaskoczeniu, kiedy odwróciła się, zauważyła Morganę. – Nina… Spokojnie. Dopiero teraz wszystko do niej dotarło. Usłyszała głośny krzyk Kasjana, który przeszedł w żałosne zawodzenie. Tępym wzrokiem popatrzyła po sali. Tomira wraz z demonem klęczeli przy leżącej Scholastyce, a Olimpia zbierała do wyczarowanej urny prochy Aurory. – To nie jest nasza jedyna ofiara, Nino. – A więc… Scholastyka? – Lidia wyrwała jej serce i spaliła. Na zawsze. Nina popatrzyła smutnie na Morganę. Jej poważne oczy były jeszcze bardziej melancholijne niż kiedykolwiek. Widziała w nich chyba nawet łzy, ale po kilku minutach stwierdziła, że to tylko przywidzenie. Czarownica jeszcze raz mocno ją przytuliła, po czym teleportowała wszystkich na Wyspę Księżniczki Kamili.

EPILOG Cmentarz na Wyspie był niewielki, mieściło się tam tylko kilkanaście grobów, więc Nina bez problemu odnalazła nagrobek, na którym wypisane były imiona i nazwisko rodziców Angeliki. Tam też została pochowana ich córka. Dziewczyna podniosła wazon i włożyła do niego świeże kwiaty. Maki. Czerwone, krwawe kwiaty. Irmina mówiła, że symbolizują poświęcenie i smutek. Jednak… jednak symbolizowały też nadzieję i podziękowanie za złożoną ofiarę. Westchnęła. Instynktownie chciała chwycić wisiorek od Angeliki, którego już nie było. Nie było, tak jak i jej. Nie musiała odchodzić tak wcześnie! Gdyby nie wampiry… Wstrzymała płacz, który dławił jej gardło. To wszystko decyzja Przeznaczenia. To nie jej wina, że nie udało się uratować przyjaciółki. I nie wina wampirów ani czarownic. To tylko bezlitosny wyrok ananke, nad którym nic ani nikt nie był, nie jest ani nigdy nie będzie w stanie panować. Jeden z kolejnych i z pewnością nie ostatni. Niespodziewanie usłyszała grę katarynki, a kiedy

wytężyła wzrok, przed cmentarzem zobaczyła małego chłopczyka, usilnie próbującego zarobić muzyką marne grosze. Minęła pozostałe nagrobki i nieśmiało podeszła do niego. Uśmiechnęła się przez łzy. Wrzuciła kilka złotych monet do starego kapelusza leżącego na trawie. Dziecko zaśmiało się dźwięcznie, ukazując białe, zdrowe ząbki, i podziękowało skinieniem głowy. Po chwili zmieniło smutną melodię na radośniejszą i bardziej żywiołową. Nina pogłaskała chłopca po głowie i ostatni raz popatrzyła na cmentarz. Żegnała się z Angeliką, a tak właściwie z całą Wyspą Księżniczki Kamili. Z trzema małymi miastami, kamienistą plażą, lasem, a nawet sierocińcem św. Hildegardy. Wiedziała, że za wszystkim będzie bardzo tęsknić, jednak strata przyjaciółki bolała najbardziej… Zniknęła tak samo bezszelestnie, jak się pojawiła. *** Prochy Aurory spoczywały teraz w jej ukochanym mieście. Tak jak zastrzegła sobie w swoim testamencie, zostały wrzucone do Canal Grande. Podobnie jak kiedyś jej ukochanego Paula. Kamienica wampirzycy zniknęła, tak jak ostatnia jej mieszkanka i potomkini rodu de la Belle. Pozostała po niej pusta przestrzeń, co bardzo zaskoczyło mieszkańców

Wenecji. Po jakimś czasie postanowili wybudować tam nowy kanał, który ułatwiłby komunikację z boczną dzielnicą. Nina jednak wiedziała, że po Aurorze pozostanie jej dużo wspomnień i pamiątek. Zdawała sobie też sprawę, że powinna jej wielokrotnie podziękować. Lecz nigdy nie zdążyła tego zrobić. Za to teraz będzie wyrażać swoją wdzięczność codziennie. Twierdza Poenari została wysadzona w powietrze na znak, że żadne wampiry nie zagrażają już ludziom i zostały pokonane na zawsze. Morgana wyczarowała tam piękny pomnik upamiętniający wygraną czarownic, opłaconą jednak tak tragicznym poświęceniem. Może nie był on zbyt oryginalny, ale mimo to robił wrażenie. Przedstawiał niewyraźne kontury istot symbolizujących różne rasy, które podają sobie ręce. W końcu. Jednak Nina zaczęła się zastanawiać, jak długo będzie trwało pozorne zawieszenie broni i rzekoma zgoda… W duchu modliła się o to, aby jak najdłużej. Nie chciała, by poświęcenie Angeliki i innych poszło na marne… *** Pogrzeb Scholastyki był bardzo uroczysty. Odbył się, oczywiście, w jej ojczyźnie, na odległej Północy. Choć zazwyczaj było tam zimno, dzisiaj pogoda wyjątkowo dopisywała. Świeciło piękne słońce, a na niebie nie było ani

jednej chmurki. Przewodniczącą Trybunału pochowano tak, jak najdzielniejszych wojowników Wikingów. Ułożono ją na pięknej drewnianej łodzi z wyrzeźbioną głową smoka, na katafalku wykonanym ze skór. Jej córka Frida, mająca około trzydziestu lat, pocałowała ją jeszcze na ostatnie pożegnanie. To również ona nakryła jej ciało pięknym szkarłatnym całunem. Następnie wysiadła z łodzi i stanęła na niewielkim mostku, przy którym była przycumowana. Morgana, jako nowa Przewodnicząca Trybunału, odczepiła ją, a ta sama odbiła od brzegu, mimo że nie było wiatru. Kasjan, który oczywiście również był obecny na pogrzebie, ze łzami w oczach zapalił pochodnię i podał ją Fridzie. Ta z całej siły podrzuciła ją do góry i zaklęciem sprawiła, że upadła na statek, którym jej matka płynęła w ostatnią podróż po tym świecie. Nina uważnie przyglądała się Kasjanowi. Widziała, że był wyraźnie przybity. Zresztą jak każdy. Nie znała chyba osoby, która nie opłakiwałaby dziś tak wielkiej i mądrej czarownicy, jaką była Scholastyka. – Była dla mnie jak matka. Wiele mi pomogła… uratowała mi życie – szepnął do niej, po czym zniknął, zostawiając za sobą kłębek czarnego dymu. Łódź prawie całkowicie się spaliła. Widać było już tylko jej niszczony przez ogień maszt. Wkrótce i on pogrążył się w morskiej otchłani.

Wtedy Morgana dotknęła jej ręki. Dziewczynka poczuła lekkie pieczenie na nadgarstku. Zdziwiona spojrzała tam i jej oczom ukazało się barksijmo. – Ale… A próby? – Dowiodłaś swojego daru w walce z wampirami. Przeszłaś i codziennie będziesz przechodzić najcięższą i najbardziej nieprzewidywalną próbę, jaką jest walka z Losem, Nino – odrzekła Morgana. Dziewczynka z uwagą popatrzyła na niebo. Zaczęło się ściemniać, widać było już pierwsze gwiazdy. I coś jeszcze. Ognistą kometę, która mogła zwiastować tylko jedno: PRZEZNACZENIE ZACZĘŁO SIĘ WYPEŁNIAĆ.