Sophie Oak - Nights in Bliss Colorado 04 - Lost in Bliss

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 1 Cameron Briggs czuł się, jakby szturmował zamek. Kiedy przechodził przez podwójne drzwi dzielące biura FBI od lobby, serce waliło mu w piersi, a adrenalina krążyła w całym jego ciele. Minęło wiele lat, odkąd przechodził przez te drzwi, ale dziś nie zamierzał pozwolić nikomu się wyrzucić. Na szczęście strażnikiem na służbie okazała się niska, siwowłosa kobieta, która uśmiechnęła się do niego promiennie, kiedy przechodził przez podwójne drzwi. "Agent Briggs!" Krzyknęła Helen Angelo podnosząc się. "Minęło tyle czasu." Cam pokręcił głową. "Nie jestem już agentem, Helen. Rafe jest u siebie?" Jeśli go tam nie ma, to Cam odnajdzie jego dupę. Drań nie odpowiadał na jego telefony, a Cam zostawił mu trzy wiadomości. Wydruk w jego dłoni prawie palił mu skórę. Pięć lat. Szukał jej przez pięć lat. Helen zmarszczyła brwi i Cam poczuł jej dezaprobatę. "Tak, słyszałam, że odszedłeś z Biura. Nie sądzę, by to był dla ciebie dobry krok w karierze zawodowej." Miał w dupie karierę, kiedy opuszczał Biuro. Po tym co stało się Laurze, nie było tu nic dla niego. W jego umyśle pojawił się obraz Laury Rosen. Śliczna blondynka z miękkim ciałem i jeszcze bardziej miękkim sercem. Nie musiał za bardzo się wysilać, by jej obraz był wyraźny. Zawsze tam był. Za każdym razem, gdy zamykał oczy, widział ją uśmiechającą się do niego, z rozrzuconymi na ramionach włosami, kiedy ujeżdżała jego fiuta. A za każdym razem, gdy szedł spać widział ją inaczej – posiniaczoną, pobitą i pociętą, gdy

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

była umieszczana w karetce. "Gdzie jest Rafe?" Cam nie miał czasu na dyskusje. To był najlepszy ślad, jaki miał od pieprzonych pięciu lat. Chciał nim teraz podążyć. Byłby już w samolocie, gdyby nie złożył tej przeklętej obietnicy Rafe'owi Kincaid. "Na spotkaniu. Bardzo ważnym spotkaniu z szefem i oddziałami specjalnymi. On i jego partner dostają instrukcje." Tak, tak. Wszyscy oni byli ważni. Dla przeklętego FBI wszystko było ważne, poza agentami, którzy nie do końca się podporządkowywali. Mogli iść do diabła. Albo do Bliss. Co za pieprzona nazwa. Jakim cudem jego światowa Laura skończyła na jakimś zadupiu w Colorado? Cam wątpił, by kiedykolwiek była poza miastem. Pomachał Helen ręką. "Dzięki. Poczekam tutaj." Wszedł. Usłyszał jak Helen krzyczy za nim, ale nie zamierzał czekać w poczekalni, aż skończy się konferencja. Nie był fagasem Rafe'a, jak twierdzili niektórzy. Co prawda, brał przez te lata pieniądze od Rafe'a, ale tylko dlatego, że mieli jeden cel. Cel, który Cam właśnie osiągnął. Cam otworzył drzwi pokoju konferencyjnego i stanął jak wryty, gdy przekonał się, że nie ma w nim żywej duszy. Było pusto i cicho, jednak Cam pamiętał chwilę, kiedy stał w tym pokoju i słuchał cichych słów. Nie wierzysz mi. Jak mogłeś stanąć tam i powiedzieć im wszystkim, że się mylę? Jak mogłeś doradzić szefowi, żeby odsunął mnie od największej sprawy w mojej karierze? Cam zamknął drzwi. Tam były jedynie duchy. Były w całym budynku. Jeśli nie byli w pokoju konferencyjnym, to w audytorium.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Może Helen miała rację. Może to spotkanie było ważne. Cam wślizgnął się do małego audytorium, gdzie odbywały się ważne spotkania. Światła były przygaszone i jedyne oświetlenie pochodziło z projektora. W FBI nie oglądało się komedii. Jedynie horrory i tym razem nie było inaczej. Cam został natychmiast zaatakowany przez zdjęcie, które pojawiło się na ścianie. Kobieta, młoda, ale już nieżywa. Jej szkliste, całkowicie niewidzące oczy wpatrywały się ze zdjęcia. Jej ciało było blade, jedynym kolorem była lśniąca, fioletoworóżowa szminka na ustach. Była naga, dłonie miała związane nad głową. Nadgarstki ofiary były spętane tak mocno, że dłonie były prawie niebieskie. Musiała stracić w nich czucie na długo przed śmiercią. Jej blade ciało było całe pokryte ranami ciętymi. Niektóre płytkie, niektóre przerażająco głębokie. Zabójca lubił zaczynać od małych dźgnięć w podbrzusze, bolesnych, ale nie śmiertelnych. Śmierć tej kobiety nie była szybka. Była to długa, wolna opera tortury, kończąca się na poderżnięciu jej gardła, jakby była owcą idącą na rzeź. Widział to już wcześniej. Cam opuścił wzrok i poczuł mdłości. Markiz de Sade. O tak, to było ważne spotkanie. "Ofiara została znaleziona we wtorek rano przy starych magazynach. Nazywała się Christine Parker. Była pracującą na tym obszarze prostytutką." Cam cofnął się, wszystkie myśli o przerwaniu tego spotkania zniknęły w fali strachu i nienawiści do samego siebie. De Sade zniknął na pięć lat. Milczał całkowicie, jak rekin, który ucztował na płyciźnie przed zatonięciem w głębiny. Znowu wypłynął na powierzchnię. Cam zawsze wiedział, że to się stanie. De Sade za bardzo kochał swoją pracę, żeby przestać. Cam wiedział, że Rafe czatuje również na niego. Podejrzewali, że był w więzieniu albo przeprowadził się do innego miasta, po tym, jak został prawie złapany. Pięć lat minęło bez żadnego śladu tego seryjnego mordercy. Jak to się mogło znowu stać? Jak to do cholery się mogło stać, kiedy właśnie odnalazł Laurę, jedyną ofiarę osławionego seryjnego mordercy, która zdołała uciec?

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Przy projektorze stanęła wysoka, szeroka postać, jego muskularne ciało wyglądało w przyćmionym świetle niemalże upiornie. Były partner Cama przez te ostatnie parę lat stał się w niewielkim stopniu upiorem. Cam widział się z nim rzadko i tylko by przekazać Rafe'owi najświeższe nowiny z poszukiwań Laury. Rafe otworzył konto w banku, z którego korzystał Cam, kiedy potrzebował pieniędzy, by sprawdzić jakiś trop. Obok Rafe'a stał inny mężczyzna. Cam nie widział jego twarzy, ale znał jego imię. Brad Conrad. Była szkolna gwiazda futbolu i ogólny wrzód na dupie Cama. Ciężko było w to uwierzyć, ale za rok Brad będzie partnerem Rafe'a dłużej niż Cam. Głęboki głos Rafe'a Kincaida kontynuował. Był o wiele spokojniejszy, niż rytm bicia serca Cama i przez chwilę Cam poczuł zazdrość i wściekłość. Rafe nigdy nie kochał Laury tak jak Cam. Jak mógł stać tam tak po prostu i mówić o mężczyźnie, który prawie ją zabił, w taki sam sposób, jak profesor w college'u mówi o sonecie Szekspira? "Tak jak wszystkie poprzednie ofiary, ta została znaleziona ze szminką na ustach. Śledczy wykazali, że jest to ta sama, co w przypadku pozostałych. Purple Passion. Również dzięki ekspertyzie wiemy, że ofiara została zamordowana przynajmniej dwanaście godzin temu. Ślady krwi wskazują na to, że została zabita w miejscu, w którym została znaleziona." To był wzór. Szminka. Ofiara była prostytutką. Torturowana, nim została zabita. Wszystko pasowało do wzoru. Cam po prostu nie chciał w to uwierzyć. "Milczał przez tyle lat? Dlaczego znowu zaczął?" Odwróciło się co najmniej dwadzieścia pięć głów. Rafe uniósł dłoń nad oczy, próbując go zobaczyć. "Cam?" Nawet w słabym świetle audytorium Cam widział jak Brad się nastroszył. "Briggs, to zamknięte spotkanie. Nie potrzebujemy tu mało ważnych detektywów. Jeśli potrzebujesz jakichś informacji to idź do sekretarki." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rafe odwrócił się lekko i powiedział coś, czego Cam nie usłyszał. Zanim Rafe odwrócił się z powrotem, zapaliły się światła. W pomieszczeniu rozległy się westchnięcia ulgi. Zdjęcie na wyświetlaczu zdawało się trochę zbladnąć, nie było już tym, na czym wszyscy się skupiali. "Cameron Briggs, ty sukinsynu!" Cam odwrócił się i uśmiechnął. Joseph Stone, jego były szef Biura wchodził po dwóch schodkach na raz, jego znajoma twarz rozjaśniła się uśmiechem. Niewiele się zestarzał od ostatniego razu, gdy Cam go widział. Joseph był wysokim, umięśnionym mężczyzną. Odkąd Cam go pamiętał, był łysy, ale to nawet dodawało mu trochę władczości. Joseph był typem mężczyzny, za którym podążali inni. "Agent Specjalny Stone." Cam przyjął jego dłoń i uścisnął. Joe zawsze był dobrym szefem. Studiował na Harvardzie i miał kontakty wśród wielu ważnych szych, ale zawsze wiedział jak sprawić, by Cam czuł się mile widziany. Joe potrząsnął dwa razy jego dłonią i poklepał do delikatnie po plecach. "Nie musisz już być taki formalny, Cam. Rafe po ciebie zadzwonił? Mam wszystkie potrzebne papiery, żeby wziąć cię do tej sprawy. Potrzebujemy każdego, kto się przyda. Wygląda na to, że żeby go złapać, będziemy musieli wykorzystać wykorzystać wszystkie rezerwy. A nie mam w zespole nikogo z twoimi komputerowymi umiejętnościami." Cam spojrzał na swojego byłego partnera, który miał spuszczoną głowę i uderzał jedną stopą o podłogę. Winny. "Nie, nie dzwonił po mnie." Cama paliła zdrada. Najwyraźniej pomimo danych sobie przyrzeczeń, jego były partner nie uważał, że sprawa jest na tyle poważna, żeby zadzwonić do niego i powiedzieć mu, że pojawił się człowiek, na którego polowali od tylu lat. "Pojawiłem się tu z innego powodu, ale widzę wyraźnie, że Agent Specjalny Kincaid jest bardzo, bardzo zajęty. Nie będę mu przeszkadzał. Zadzwoń do mnie kiedyś, Joe. Pójdziemy na piwo." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Brwi Joe'a zeszły się w duże V. "Co ty wygadujesz? Zdajesz sobie sprawę, o kim my tu mówimy? To robota Markiza de Sade. Nie ma co temu zaprzeczać." Och, Cam zdawał sobie sprawę. Całkowicie zdawał sobie sprawę. Zdawał sobie też sprawę, że lojalność i współpraca nie obowiązywała obu stron. Rafe uniósł głowę i jego ciemne oczy zwęziły się na chwilę. Rafaelowi Kincaid nie zajmie długo domyślenie się dlaczego przerwał to spotkanie. Cam nie przychodził do niego na pogaduszki. "Rozumiem. De Sade wrócił." Przyszedł czas, by Cam wykonał strategiczny odwrót. Jego pięść zamknęła się wokół kartki w jego dłoni. Był z nią delikatny. Nie chciał jej zniszczyć. Był to pierwszy jej ślad, jaki miał od lat. Był dla niego w dziwny sposób drogocenny. "Rafe to twój człowiek. On i Agent Specjalny Conrad dadzą sobie radę. Nie potrzebujecie mnie." Cam odwrócił się i wyszedł. Jeśli Rafe nie chciał się wywiązać z ich umowy, to z całą pewnością nie da mu kluczy do królestwa. Odszuka ją sam. Tak. Tak będzie lepiej. Rafe może ścigać mordercę i iść naprzód ze swoją karierą. Cam dostanie to czego chce. Chciał Laury. Bez Rafe'a wokół, może znów się w nim zakocha. O tak. Pójdzie mu lepiej bez ślicznego, bogatego i gładkiego jak jedwab Rafe'a. I tak prawdziwym cudem było to, że Laura w ogóle go zauważyła. "Potrzebuję cię, Cam." Laura odwróciła się do niego, pełne czerwone wargi miała opuchnięte od pocałunków Rafe'a. Cam pocałował ją i posmakował na jej ustach Szkockiej. Drink Rafe'a. Wsunął do środka język, nie przejmując się tym, że Rafe jest za nią, jego dłonie bawiły się jej piersiami. W jakiś sposób, w tej chwili, bycie tu z Rafem zdawało się właściwe. Było idealnie. "Cameron!" Cam zatrzymał się, siłą wyrwany od swoich wspomnień. Jego stopy wiedziały, w którą stronę iść. Stał przed drzwiami prowadzącymi do lobby. Rafe położył dłoń na jego ramieniu i odwrócił go. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Drę się jak idiota od dwóch minut. Dlaczego się nie zatrzymałeś?" Cam wzruszył ramionami, nie chcąc zdradzić swojego stanu emocjonalnego. Jego twarz była pusta. Opanował to do perfekcji lata temu, by jego ojciec nie miał satysfakcji wiedząc, jak głęboko ranią go jego zniewagi. Tylko nigdy tak naprawdę nie myślał, że będzie musiał używać tego w stosunku do Rafe'a. "Nie miałem nic do powiedzenia." Rafe przesunął dłonią po swoich idealnie ściętych czarnych jak smoła włosach. "Pieprzysz, Cam. Nie byłoby cię tutaj, gdybyś nie miał czegoś do powiedzenia." Spojrzał na zegarek. "Wiem, że jesteś na mnie wkurzony. Ja też byłbym na siebie wkurzony, ale mam swoje powody." "Zamierzałeś mi powiedzieć?" Zapytał Cam, jakby odpowiedź na to pytanie nie mogłaby rozerwać mu wnętrzności. Zapytał również tak, jakby naprawdę miał uwierzyć w jakąkolwiek odpowiedź z ust Rafe'a. "Nie." No cóż, przynajmniej ten dupek był szczery. "No to koniec. Zobaczymy się w następnym życiu, bracie." "Przestań. No proszę cię, Cam. Wiesz, że musimy pogadać. Pozwól mi tylko wyjaśnić i jeśli wtedy nie będziesz chciał ze mną rozmawiać, to będziemy mogli skończyć. Potrzebuję tylko pięciu minut, ale muszę skończyć spotkanie. Spotkajmy się o czwartej u McKay'a, okej?" Rafe już się cofał, jego buty za pięćset dolarów piszczały w kontakcie z marmurową podłogą. Pub McKay'a. Spędzili tam wiele nocy odprężając się po robocie. Przez jakiś czas było to ich ulubione miejsce spotkań. Żartowali, że jest tam boks podpisany ich imionami. On i Rafe na zmianę siedzieli przy Laurze i rozmawiali o pracy. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Jasne. O czwartej." Rafe uśmiechnął się. "O czwartej. Będę tam." Ale Cam nie. Pomachał do Rafe'a i wyszedł za drzwi. Wsiadł na swój motor i przejechał obok baru, gdzie miał poświęcić swojemu byłemu partnerowi pięć minut swojego czasu. Nie zamierzał marnować ani sekundy więcej. Kiedy podjechał pod swoją zatęchłą dziurę w małym bloku, ostrożnie rozłożył wycinek z gazety, którą wydrukował z Internetu. Przyszła Żona Miliardera Artysty. Był to artykuł ukazujący niejaką Jennifer Waters i jej spektakularne ślubne plany. Zdjęcie przedstawiało przyszłą pannę młodą i jej druhny. Na zdjęciu było pięć innych kobiet, ale wzrok Cama skupił się na jednej. Stała gdzieś z tyłu, jakby nie chciała znaleźć się na zdjęciu, ale uśmiechająca się ruda kobieta trzymała jej dłoń. Jej wargi unosiły się w tajemniczym uśmiechu. Wyglądała zupełnie inaczej z rozpuszczonymi włosami i niewielką ilością makijażu. Wyglądała na tak pełną życia, szczęśliwą i słodką, że mógłby ją zjeść. Laura Rosen. Jedyna kobieta, którą kiedykolwiek kochał. "Idę po ciebie, maleńka." Zeskoczył z motoru i pobiegł do swojego mieszkania, chcąc jak najszybciej ruszyć w drogę. *** Rafael Kincaid zatrzymał się swoim Benzem na małym parkingu Hamptor Manor Homes i poczuł jak odrobina jego gniewu zmienia się w poczucie winy. Wściekł się, kiedy okazało się, że T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Cam go wystawił. Rafe przyśpieszył zakończenie spotkania, pragnąc jak najszybciej porozmawiać z Camem, oczyścić atmosferę między nimi, a ten dupek zwyczajnie pojechał do domu. Do rozsypującego się bloku, w którym Rafe nie pozwoliłby mieszkać nawet psu. Cam tu mieszkał? Cholera, powinien był wiedzieć. Cam wysłał mu e-maila ze swoim nowym adresem, ale Rafe był zbyt zajęty, by zrobić to, co powinien był zrobić. Powinien pomóc mu w przeprowadzce. Powinien sprawdzić to miejsce. Wysiadł z samochodu, który zapewne był więcej warty, niż cały ten mały budynek. Były w nim cztery oddzielne mieszkania, co najmniej trzy z nich musiały być domowymi wytwórniami metaamfetaminy. Co Cam tu do cholery robił? Wydawał każdy grosz, jaki miał, na szukanie twojej kobiety. Dla Rafe'a było oczywiste, że Cam wydawał wszystkie pieniądze na sprzęt komputerowy, którego potrzebował na udoskonalenie oprogramowania rozpoznającego twarze. Cam poświęcił dla tego swoją wygodę i bezpieczeństwo. Rafe pomasował dłonią twarz i poczuł się kilka lat starszy niż swoje trzydzieści cztery lata. Mógł przysiąc, że postarzał się o dwadzieścia lat w tę noc, kiedy Laura Rosen została porwana przez Markiza de Sade. W chwili, gdy uświadomił sobie, że zniknęła, jego dusza stała się czymś starszym i cięższym niż wcześniej. Przygniatało go poczucie winy. Teraz, kiedy wspinał się po schodach prowadzących do 'domu' Cama, czuł jego nacisk. Cholera. Dlaczego Cam nie powiedział mu, że potrzebuje pieniędzy? Rafe z radością wypisałby mu czek. Stuknął kłykciami o łuszczącą się na drzwiach farbę. "Cam? Cam, wpuść mnie. Nie odejdę z stąd, a widziałem, że twój motor jest zaparkowany na zewnątrz. Wiem, że tam jesteś." "I czemu mam się tym niby przejmować?" Krzyknął przez drzwi Cam.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Bo powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. Przyniosłem dokumenty." Rafe poczuł się zupełnie zmęczony. Chciał uniknąć rozmowy z Camem na ten temat, bo nie potrzebował większych wyrzutów sumienia. "Nie chcę nic wiedzieć. Nic mi nie jest. Możesz mieć kłopoty za dzielenie się ze mną tymi dokumentami. Mam nadzieję, że złapiesz tego drania." Rafe chciał zaprotestować, wywabić Cama ze swojej skorupy. Znał go od lat. Kiedy Cam czuł się urażony, potrafił trzymać się jej jak dziecko ściskające cenną zabawkę. Ale był również nieustępliwy jak pitbul. Cam powinien ślinić się nad nowymi informacjami o człowieku, na którego polowali od tylu lat. Cztery lata temu zawarli umowę. Minął wtedy prawie rok, odkąd Laura wyszła ze swojej szpitalnej sali, nie zostawiając nic poza listem mówiącym im żegnajcie. Zarzynali się, dzieląc czas między ściganie Markiza de Sade, a tropienie ich krnąbrnej kochanki. Żaden z nich nie przespał porządnie ani jednej nocy. Nadszedł czas, by zawrzeć umowę. Rafe został w FBI, a Cam poświęcił się poszukiwaniom Laury. Cam otworzył firmę detektywistyczną, która była prawie całkowicie sfinansowana przez Rafe'a. Cam zaczął również pisać program komputerowy, który skanował Internet nie tylko szukając jakiejś wzmianki o niej, ale co ważniejsze, szukał jej twarzy. Cameron Briggs nie był mężczyzną, który się poddaje. Chyba że znalazł o wiele większą zdobycz. "Ty skurwysynu, znalazłeś ją." Rafe zaczął walić w drzwi. Wtedy właśnie poczucie winy zmieniło się w oślepiającą zazdrość. Rafe nie zamierzał pozwolić Camowi odejść z informacjami o Laurze. Laura była jego, do cholery. Jego. "Nie wiem o czym mówisz." Rafe usłyszał w wykrzykniętych słowach Cama niewypowiedziane 'frajerze'. Uniósł nogę i dał tym gównianym drzwiom oddzielającym go od jego byłego partnera porządnego kopa. Drzwi nie wypadły z zawiasów, ale pękły w połowie. Cam wpatrywał się w niego przez swoje właśnie zniszczone drzwi.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Jesteś dupkiem i masz mi wymienić drzwi." Cam wyciągnął rękę i po dwóch głośnych kliknięciach drzwi otworzyły się. Rafe nie zamierzał czuć się źle z powodu zwykłych drzwi. "Gdzie ona jest?" Usta Cama ułożyły się w wąską kreskę. Z jego piersi wydobyło się głośne westchnięcie i wskazał na stolik w maleńkiej kuchni. "W Colorado." Na stole leżał wydruk z artykułu prasowego. Kopia artykułu z działu Styl Życia gazety codziennej Denver. Nie mógł jej nie zauważyć, nawet mimo tego, że była otoczona innymi kobietami. Laura Rosen. Wciąż pamiętał dzień, kiedy weszła do Biura. W chwili, gdy jego wzrok spoczął na niej, wiedział, że to ta jedyna. Niestety Cam czuł to samo. Niestety? Naprawdę było aż tak źle? Wtedy tak czuł. Wtedy ciągle zastanawiał się jak na jego karierę wpłynie trójkąt z jego partnerem i partnerką duszy. Nie było wtedy ani jednego szefa Biura otwarcie zaangażowanego w poligamiczny związek. Wtedy był skłonny walczyć o nią ze swoim najlepszym przyjacielem. Wtedy był skłonny rzucić ją pod autobus, żeby iść dalej. Och, wmawiał sobie, że jej pomaga, ale tak naprawdę myślał tylko o sobie. Aha. Wracało poczucie winy. "Nazywa siebie Laurą Niles. Dlaczego Niles brzmi znajomo?" Zapytał Rafe, przesuwając palcem po zdjęciu. Chciał jej dotknąć, upewnić się, że jest prawdziwa, cała i zdrowa. "Jej dziadek miał na imię Niles. Niles Rosen. Kochała tego staruszka." Cam stanął obok niego z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Rafe spojrzał na mężczyznę, który kiedyś był mu bliższy niż własny brat. Cam wyglądał na T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

wyczerpanego. Z ułożenie jego ramion Rafe wywnioskował, że Cam przyjął postawę obronną. Stał w tej maleńkiej, gównianej kuchni jak wielki, niemożliwy do przesunięcia kloc drewna. Cam przyszedł do biura, żeby mu powiedzieć, że znalazł Laurę. Wbiegł do budynku z tym wydrukiem w dłoni i kiedy odnalazł Rafe'a, trafił na coś, co musiał uznać za zdradę najgorszego kalibru. Nie ma się co dziwić, że nie spotkał się w nim w pubie. Jeśli nie chciał mieć skopanego tyłka, to musiał rozegrać to ostrożnie. "Stefan Talbot." Rafe zagwizdał patrząc na artykuł. "Kto to do cholery jest Stefan Talbot?" Rafe poczuł jak wargi rozszerzają mu się w uśmiechu. Cały Cam. Mimo że zbudowany jak futbolista1, Cam był maniakiem. O wiele bardziej obchodziły go jego komputery i oglądanie kiepskich filmów science-fiction, niż sztuka. A jeszcze mniej obchodziła go socjeta i wpływowi ludzie. "Jest artystą. Moja matka ma jedną z jego prac. Jest strasznym samotnikiem. Ponoć mieszka w jakiejś dziwnej, małej mieścinie w Colorado. I zgodnie z tym co tutaj jest napisane, Laura będzie na jego przyjęciu weselnym." "Co ona do cholery robi w jakiejś zapadłej dziurze?" Zapytał Cam. Jego ramiona rozluźniły się lekko, kiedy spojrzał na zdjęcie. "Ukrywa się. Przed Markizem de Sade. Przed Biurem. Przed nami." Laura miała przed czym uciekać. "Ale skoro wrócił, to też mógł to widzieć." "A tak, dzięki że mi o tym powiedziałeś." Oczy Cama spochmurniały, jakby sobie o czymś przypomniał. "Musiałem nie zauważyć tej wiadomości, którą mi zostawiłeś. Wiesz jak to jest kiedy się ma takie aktywne życie towarzyskie jak ja. A nie, czekaj. To o tobie. Co, jesteś zbyt zajęty lizaniem szefa po dupie, żeby zadzwonić do starego przyjaciela?"

1

No jakże by inaczej :D

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Cam uparcie chciał wkurzyć Rafe'a. "Cam, proszę, wysłuchaj mnie." "Nie wiem co musiałbyś powiedzieć, żeby mnie to obchodziło." Co miał mu powiedzieć? Rafe myślał o tym w każdej sekundzie od ostatniego wtorku, kiedy to dowiedział się o nowej ofierze. "Będę z tobą szczery. Ciało znaleźliśmy kilka dni temu. Trzymaliśmy to w sekrecie. Bałem się o ciebie. Przypomniałem sobie, co stało się ostatnim razem, gdy byłeś przy tej sprawie. Przypomniałem sobie picie i bójki. Przypomniałem sobie, że prawie zginąłeś na tym przeklętym motorze. Kiedy znaleźliśmy tę dziewczynę, wiesz co widziałem, kiedy na nią patrzyłem? Widziałem ciebie. Widziałem jak wpadasz w złe nawyki i pozwalasz się zabić." "A to by miało dla ciebie jakieś znaczenie?" Co on miał do cholery na to powiedzieć? Drań nie chciał ustąpić. "Obchodzi mnie, czy zginiesz, Cam. Nie poradziłeś sobie z tym za pierwszym razem. Nie zamierzałem zsyłać cię na tę samą ścieżkę po raz drugi." "Ja sobie nie poradziłem?" Słowa były urywane, każde wycedzone przez zaciśnięte zęby. Rafe próbował dać mu łatwe wyjście. Cam był zbyt głupi by je przyjąć. "Wiesz, że nie. Uderzyłeś innego agenta w połowie zebrania. Rozbiłeś się dwa razy na motorze. Zostałeś aresztowany za upicie się w miejscu publicznym. Nie zamierzam znowu płacić za ciebie kaucji." "Nie prosiłem cię o to." "Och, więc to o to z tym chodzi?" Rafe wskazał na pokój, który służył Camowi za kuchnię, biuro i sypialnię. Całe pomieszczenie było wypełnione sprzętem komputerowym. Kable i przewody T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

przebiegały po podłodze jak winorośl. Nie było tu ani trochę zorganizowania, ani porządku. Rafe nie byłby zdziwiony, gdyby Cam otwierał okno tylko po to, żeby się wysikać. "Nie chciałeś prosić mnie o kasę?" "Nie. Mam już dosyć bycia na twoim utrzymaniu." Cam stanął w lekkim rozkroku postawy drapieżnika. Rafe był już zmęczony brakiem pewności siebie Cama. Znosił to przez wiele lat. Rafe nigdy nie był w stanie go przekonać, że nic go nie obchodzi, że dorastał w przyczepie kempingowej. To był problem Cama. Nie Rafe'a. "Nie byłeś na moim utrzymaniu, ty idiotyczny, nadęty kutasie. To nie była dobroczynność. Pracowałeś nad znalezieniem jej. Zgodziliśmy się obaj na ten układ." Wargi Cama wykrzywiły się w kiepskiej namiastce uśmiechu. "Tak, zgodziliśmy się, że będziesz się dzielił ze mną informacjami, ale ty nie musisz dotrzymywać swojej części umowy, co? Nie musisz nic mówić facetowi, którego uważasz za swojego pieprzonego sługusa. To dlatego nie chciałem twojej kasy. Nie chcę być już twoim frajerem. Powiedz mi coś, Rafe, pieprzyłeś już z Bradem jakieś sekretarki? Brad robi jako twój skrzydłowy2? Kiedy spotkam się z Laurą, będę pamiętał, żeby jej powiedzieć, że u ciebie wszystko dobrze, bo wreszcie znalazłeś partnera, którego możesz naprawdę kochać." Nie myśląc, Rafe uderzył Cama pięścią z całej siły. Głowa Cama odleciała do tyłu z trzaskiem, ale jego ciało zostało w miejscu. Rafe zbyt późno przypomniał sobie dlaczego Cam wdał się w bójkę z tamtym agentem. Cam to lubił. Tuż przed tym jak Cam ryknął i wypuścił pięść, na jego twarzy pojawił się zdziczały uśmiech. Rafe poczuł wstrząs na żołądku. Oddech uleciał mu z ciała i zatoczył się do tyłu, uderzając z 2

(ang, wingman) kolega, który pomaga wyrwać jakąś laskę (np. w barze)

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

głuchym odgłosem w ścianę. Cam wykorzystał przewagę. Wyprowadził kolejne uderzenie, tym razem sierpowy w szczękę Rafe'a. Ból eksplodował w czaszce Rafe'a pobudzając go do ataku. Pchnął w cielsko Cama. Czyżby chłopak ze wsi spodziewał się, że chłopak z miasta będzie grał fair? Rafe skończył z grą fair. To nie działało z Camem. Pchnął go obiema dłońmi i Cam upadł do tyłu, potykając się o swoją rzuconą niedbale torbę. "Coś ty sobie myślał Cam? Miałeś już spakowane torby, kiedy do mnie przyszedłeś? Naprawdę wierzyłeś, że możesz tak po prostu wkroczyć w jej życie? Co masz jej do zaoferowania? Zamierzasz ją tu sprowadzić z powrotem?" Cam uniósł nogę i podciął nogi Rafe'a. Cam podniósł się, lata ćwiczeń sztuk walki zmieniły ten ruch w pełen wdzięku taniec. Cam poruszał się świetnie jak na mężczyznę jego rozmiarów, tym bardziej jak na mężczyznę, który stanowił ponad sto dziesięć kilogramów czystych mięśni. "A ty co zamierzasz jej dać? Zamierzasz sprowadzić ją z powrotem do swojego mieszkania i zmienić ją w jakieś trofeum na swojej pieprzonej ścianie? Nigdy nic dla ciebie nie znaczyła. Była tylko nagrodą. Chciałeś ją tylko ze mną pieprzyć." Cam zatrzymał się i zaniemówił na chwilę. "Cholera, Rafe. Co my do kurwy nędzy robimy? Ja..." Cokolwiek chciał powiedzieć Cam, dla Rafe'a nie miało to żadnego znaczenia. Wiedział tylko, że odbyli już taką walkę. Miał już serdecznie dość rzucania w niego jego pieniędzmi, jakby były czymś, czego miałby się wstydzić. Cam posługiwał się swoim przeżytym w biedzie dzieciństwem jak mieczem, a Rafe już z tym skończył. Chłopak z miasta skończył cackać się z chłopakiem ze wsi. Z bezwzględną precyzją uniósł stopę i kopnął. Jego pięta zetknęła się z kroczem Cama i Cam upadł na ziemię z długim, zwierzęcym jękiem agonii. Rafe przekręcił się i uniósł do pozycji stojącej. Starł krew z twarzy. Przyszedł czas na długą rozmowę ze swoim byłym partnerem. Zawsze byli najlepszymi przyjaciółmi i niech go szlag, ale Rafe tęsknił za swoim debilnym chłopakiem ze wsi. "Masz gdzieś piwo w tej dziurze?" Twarz Cama była maską bólu. Objął dłońmi krocze, ale skinął w stronę lodówki. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Smakuje jak siki, ale jest zimne." Rafe wziął dwa piwa i pomógł Camowi usiąść na kanapie. "Jesteś pieprzonym draniem." Jęknął Cam ostrożnie siadając na poduszki. "Taa, ty za to jesteś szlachetny." Szczęka Rafe'a wciąż pulsowała, kiedy położył stopy na chybotającym się stoliku Cama. Wziął długi łyk piwa. Cam miał rację. Smakowało jak siki. "Ja nie próbuję zgrywać Kapitana Ameryka." Rafe wywrócił oczami. "No dobra, przynajmniej nie próbuję być zimnym draniem przez każdą minutę dnia. Słuchaj, naprawdę się o ciebie niepokoiłem. Nie chciałem, żebyś znowu wdepnął w bagno." Cam był zbyt obsesyjny. Teraz, kiedy Rafe rozejrzał się po maleńkim mieszkanku, był jeszcze bardziej zaniepokojony. Wydruki leżały złożone w niebezpiecznie wysokich stertach. Jedyne książki, jakie tu były dotyczyły jedynie kodowania i wszędzie walały się ręcznie napisane kody. Wydawały się napisane w dziwnym, obcym języku. Cam zawsze był facetem, który na maksa angażuje się w sprawę. Potrzebował kogoś, kto go z tego wyciągnie, a Rafe'a tu nie było. "To był najlepszy rok mojego życia." Powiedział cicho Cam. Rafe wiedział dokładnie co miał na myśli. Ten rok przed zniknięciem Laury również znaczył dla niego wszystko. Zaczęło się od żartu. Każdy z nich zaprosił śliczną blond kryminolożkę od profili sprawców na randkę. Powiedziała im, że nie ma czasu. I że będą musieli pójść z nią na randkę razem. Poszli do kina, a potem do baru. Ich trójka siedziała tam i rozmawiała, aż zostali wyrzuceni. Zrobiło się trochę niezręcznie, kiedy ją podrzucili. Żaden nie otrzymał buziaka tamtej nocy. I wtedy zostali przyjaciółmi.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Mijały miesiące i w jakiś sposób stała się centrum ich świata. Rafe nie chciał naciskać jej, by wybrała, bo wyglądało na to, że bardzo jej zależy na Camie. Cam ożywił się. Jego gruba, ochronna skorupa pękła. Rafe znając ją, czuł się lepszym człowiekiem. I spieprzyli to wszystko w dwadzieścia cztery godziny. "Muszę ją znowu zobaczyć." Rafe musiał przed nią stanąć, choćby po to, by błagać ją o wybaczenie. "Wciąż jej chcesz?" "Bardziej niż następnego oddechu." Cam westchnął przeciągle. "Ja też jej chcę. Próbowałem umawiać się na randki. Byłem tak wściekły na Laurę, że próbowałem seksem wyrzucić ją z mojej głowy. Czułem się po prostu... Boże, to jest głupie. Czułem się brudny, po tym jak spałem z inną." "To nie głupie, brachu. Czuję tak samo." Jego fiut przez ostatnie osiem miesięcy popadł w stan zawieszenia. Należał do Laury. Spanie z inną było złe. "I co teraz zrobimy? Odeszła od nas. Nawet jeśli jakimś cudem, sprawimy, że będzie chciała nas ponownie, to nie będzie chciała wybierać." "W porządku, więc nie każemy jej wybierać." Cam wstał. "Czy ty mówisz o tym, co ja myślę?" "Jeśli chcemy mieć u niej jakieś szanse, jeśli chcemy by nam wybaczyła, to będziemy musieli jej dać, wszystko czego sobie zażyczy."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Wszystko? Myślałem, że to co zrobiliśmy tamtej nocy było zboczone. To właśnie powiedziałeś mi następnego ranka." "No cóż, pieprzyliśmy jedną dziewczynę w tym samym czasie. To chyba trochę zboczone jak na ogólnie przyjęte standardy." Rafe zamilkł na chwilę. "Ale było również gorące. Lubiłem patrzyć. Uważam, że to może się udać. Możemy się nią dzielić. Ludzie to robią. Gdzieś. 3" Rafe opuścił głowę do tyłu. Cholera, tęsknił za Camem. "Chyba mam plan jak sprawić by nas przyjęła, no cóż, zmusić ją by nas przyjęła. Jednakże to chyba naprawdę ją wkurzy. Musimy przenieść się na jakiś czas do tej jej małej mieściny. A to całkowicie odsunie nas od sprawy." "Nie mam nic przeciwko. Laura jest najważniejsza." Cam miał rację. Przedłożyli wcześniej tę sprawę nad jej uczucia. Przyszedł czas, by wszystko było tak jak trzeba. "Więc lecimy do Bliss. Co za nazwa." Rafe dokończył piwo. "Będziemy musieli być stanowczy. Musimy po nią iść mocno, szybko i razem." Cam usadowił się wygodnie. "W małym miasteczku to może nie być za dobrze przyjęte."4 "No i co z tego? Nie jesteś facetem, który ma coś przeciwko małemu skandalowi." "Nie. Ale nie miałem też nic przeciwko byciem złym chłopcem Biura. To może przeszkadzać tobie." "Ona jest tego warta." Rafe nie zamierzał pozwolił, by jakieś społeczne tabu trzymało go z dala od Laury. Nigdy więcej. Pięć lat bez niej nauczyło go, czego tak naprawdę chciał. Przez te lata czuł się niekompletny. Nie mógł spędzić reszty życia, nie wiedząc gdzie ona jest i był cholernie pewny, że kiedy ją znajdzie, zrobi wszystko co w jego mocy, by zostać w jej życiu. Jeśli będzie ją musiał dzielić ze swoim najlepszym przyjacielem, to tak zrobi. 3 4

No...Gdzieś na pewno :P Zdziwisz się facet

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Godzinę później wszystko było przygotowane, włącznie z biletami lotniczymi i wynajętym samochodem. W ciągu dwudziestu czterech godzin będą w Bliss. Rafe miał tylko nadzieję, że Bliss będzie gotowe na mały skandal. *** Krążył w mroku nocy i obserwował. Łatwo było wmieszać się w tę konkretną część miasta. Wszystkim co musiał zrobić, to wyglądać na głodnego. To nie było trudne. Zawsze był głodny. Ten mały posiłek, który miał w zeszłym tygodniu nie zaspokajał jego głodu nawet w najmniejszym stopniu. Ta dziwna poddała się za łatwo. Parę nacięć i klęczała u jego stóp. Jej walka była mało entuzjastyczna, jakby nie miała nic przeciwko umieraniu. Och, miała coś przeciwko bólowi. Wyła, ale nawet to było marne w porównaniu do... Kiedy zamykał oczy, widział jej piękne ciało rozciągnięte na jego kole. Widział jej oczy wypełnione wściekłością. Ona nie poddałaby się łatwo. Mógłby się z nią bawić przez parę dni i nigdy nie znudzić. Och, tyle miał planów z nią związanych, ale tej bystrej, małej dziwce udało się uciec. Wygrała tę bitwę. Nie wygra wojny. Wiedział, że wszystko co musi zrobić, to śledzić tych idiotów. Zrobią robotę za niego. Króliczek uciekł, ale nie mógł się ukrywać wiecznie. Teraz wszystkie jego plany zmierzały ku jednemu celowi. To było przeznaczenie. Właściwie nie chciał, by federalni znaleźli jego ostatnią ofiarę, ale nie był też z tego powodu niezadowolony. Trochę to nimi ruszy.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Wyregulował urządzenie w swoim uchu i wziął kolejny łyk zielonej herbaty, którą miał w puszce po piwie. Tym właśnie był. Kolejny pijanym w czwartkową noc palantem. Pomimo gorąca, naciągnął kaptur na głowę. Przez wiele lat przysłuchiwał się bezwartościowemu życiu Camerona Briggsa. Teraz wreszcie trafił na właściwy trop. Bliss, w stanie Colorado. Wstał i zanim dotarł do zaparkowanego trzy bloki dalej samochodu, pozbył się przebrania pijaka. Nikt go teraz nie rozpozna. Odnalazł swojego małego króliczka. Przyszedł czas na ponowne polowanie.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 2 Laura Niles spojrzała na siebie w lustrze. Musiała przyznać, że brzoskwiniowy kolor, jaki Brooke Harper wybrała dla druhen wyglądał całkiem nieźle. "Wydaje mi się, że na świecie nie ma tyle materiału." Powiedział smutny głos obok niej. Laura spojrzała na Callie Hollister-Wright. Była w prawie ósmym miesiącu ciąży i w oczach Laury wyglądała cudownie, ale była również bardzo, bardzo duża. "Wyglądasz pięknie. Brooke musi po prostu popuścić trochę to tu, to tam." Callie spojrzała na siebie w lustrze i pociągnęła nosem. Nie była w stanie zapiąć swojej sukienki. "Może powinnam pozwolić komuś innemu zająć moje miejsce. Brooke nie może ciągle poszerzać sukienki." "Owszem, mogę." Powiedziała Brooke z promiennym uśmiechem. "Za to, co płaci mi Stef mogę z radością poszerzyć ją nawet dwa razy podczas ceremonii, jeśli będzie trzeba." Brooke poklepała Laurę po ramieniu i pochyliła się. "Muszę podnieść trochę twój dół, ale wolałabym najpierw skończyć z Callie. Nie masz nic przeciwko?" Callie musiała jak najszybciej usiąść. Laura cofnęła się o krok. "Jasne, że nie. Nie muszę być dzisiaj w pracy. Posiedzę sobie z Nell i Holly. Daj mi znać, jeśli będę mogła pomóc." Laura nie mogła nie zauważyć jak Callie mierzyła ją wzrokiem, kiedy odchodziła. Mogła się

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

domyślać o czym myślała Callie. Callie chciała mieć takie ciało jak Laura. Jak Laura miała jej powiedzieć, że w jednej chwili zamieniałaby się z nią ciałami? Zrobiłaby to bez tęsknoty za jej własnym ciałem, bo pomimo jej idealnej figury rozmiar sześć, nigdy nie będzie tak krągła i pełna jak teraz Callie. Nigdy nie będzie mogła narzekać, że połknęła piłkę plażową, albo że chodzi jak kaczka, albo jak często rosnące w jej wnętrzu dziecko kopie. Nigdy nie będzie mogła być w ciąży, a Callie nawet nie zdawała sobie sprawy jak bardzo to bolało. "Uważam, że to bardzo miło z twojej strony, że piszesz do tego mężczyzny." Mówiła Nell, kiedy Laura wyszła z prowizorycznej garderoby do alejki z pamiątkami. Laura weszła do maleńkiego pokoju herbacianego w Faktorii Handlowej, który wychodził na Main Street. "Pomyślałam, że musi być bardzo samotny. W końcu jest w obcym kraju." Powiedziała Holly i wpatrując się w list, wzięła łyk herbaty. Laura odpędziła swoje smutne myśli i poczuła jak na jej usta wypływa uśmiech. Holly była taką kłamczuchą. "Naprawdę próbujesz udawać, że twoje więzienne listy miłosne są jakimś programem pomocy społecznej? Nell, ona i Alexei wymieniają liściki miłosne. Wcale nie próbuje ratować jego duszy." Nell uniosła wzrok i na jej twarzy pojawił się ten jej absurdalnie promienny uśmiech. Kiedy tylko Laura była w złym nastroju, jedyne co musiała zrobić, to wymusić na niej uśmiech, który z kolei wywoływał jej własny. Nell szczerze wierzyła w to wszystko, co propagowała. Wierzyła w dobroć ludzi. Wierzyła w uratowanie Ziemi. Nell wierzyła, a Laura uważała to za coś cudownego. "No cóż, w końcu Alexei nie zrobił nic okropnego. Znaczy 'zabijanie ludzi' jest okropne i w ogóle, ale na pewno słyszałaś o tym co robi ta rosyjska mafia. To jest okropne. A w dodatku nie recyklingują śmieci." "A to nie jest więzienna miłość." Powiedziała Holly z małym, afektownym westchnięciem. "To przyjaźń programu ochrony świadków. Jest świadkiem koronnym w czasie procesu. Nie mam pojęcia czy będzie trwała, kiedy proces się skończy. To tylko przyjaźń. Z odrobiną flirtu. Nawet nie wiem, czy on flirtuje. Wciąż nie rozumiem połowy rzeczy, które do mnie pisze. Pisanie po T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

angielsku nie idzie mu ani trochę lepiej, niż mówienie. Jak to – 'Holly, jesteś bardzo zimną kobietą. Chciałbym zobaczyć cię jeszcze raz, spędzić z tobą czasy, nie żeby się bzykać ale rozmawiać, poznać prawdziwe kobiety wewnątrz ciebie.' Serio, chyba uważa mnie za zimnokrwistą prostytutkę z wielokrotnym zaburzeniem osobowości." Laura odrzuciła głowę do tyłu i zaśmiała się z głębi serca. Tak łatwo było odepchnąć bóle przeszłości, kiedy było się otoczoną przyjaciółmi. "Nie sądzę, skarbie. Pozwól, że ci to przetłumaczę. Uważa cię za świetną kobietę. Chce spędzić z tobą trochę czasu, ale nie po to by cię wykorzystać. Chce poznać cię taką, jaka jesteś w środku. Szaleje za tobą." Holly zarumieniła się, jej skóra stała się prawie tak czerwona jak jej włosy. "Wątpię w to. Mam prawie czterdzieści lat. I nastoletniego syna." Nell wyciągnęła dłoń ponad stolikiem i zakryła nią dłoń Holly. "Jesteś wspaniałą kobietą, Holly. Każdy facet byłby szczęściarzem będąc z tobą." "A mówiąc o facetach." Powiedziała Laura, sięgając po cukier. "Doktor przestał się już jąkać?" Holly złożyła list i schowała do swojej torebki. Podparła głowę na dłoni. "Zaczął wypowiadać jakieś zdania, ale zawsze prosi o kawę. Nie wiem co z nim robić. Wszyscy mówią, że mnie lubi, ale nigdy ze mną nie rozmawia. Smutno mi z tego powodu. Mam jednego faceta, który nie potrafi wypowiedzieć przy mnie dwóch słów, a drugi ledwie mówi w moim języku. Umrę w samotności." "Nie." Powiedziała najlepszej przyjaciółce Laura. "Umrę z tobą." Nell i Holly pochyliły się do przodu.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Czyżby drągal okazał się bublem?" Zapytała Holly. Nell pokręciła głową. "On ma rozum, Holly. To nieładnie uprzedmiotawiać seksualność mężczyzny." Mężczyzna, o którym była mowa w tej chwili przechodził przez jezdnię. Wolf Meyer był drągalem. Nell po prostu bardzo się myliła. Nie było mowy, by nie uprzedmiotawiać seksualnie takiego faceta. Były komandos SEAL był wysoki i szczupły, ubrany w dżinsy i opinającą jego silne ciało koszulkę. Włosy miał ciemne, ale bardzo krótkie. Wyglądał jak prawdziwy żołnierz. I szedł w tę stronę. Laura pomachała mu przez okno. Byli na dokładnie dwóch randkach. Pocałowała go raz tuż przed tym, jak uświadomiła sobie, że nic z tego nie będzie. Nie było między nimi nic poza przyjaźnią, ale Wolf Meyer był człowiekiem, którego warto było znać. "Boże, ten facet jest gorący jak diabli." Nell miała otwarte szeroko usta. Zamknęła je szybko dłonią, jakby mogła je w ten sposób cofnąć. "Proszę, nie mówcie Henry'emu, że to powiedziałam." "Twój sekret jest z nami bezpieczny, Nell." Holly puściła do Laury oko. Zawsze fajnie było, kiedy Nell trochę się zapominała i udowadniała, że jest w pełni człowiekiem. "Jest smakowitym facetem. Po prostu się nie udało." Między nią, a Wolfem nie wyszło z kilku powodów. Mimo że mieli wiele ze sobą wspólnego, to i tak czuli się przy sobie bardziej jak przyjaciele, niż kochankowie, ale Laura obawiała się, że przyczyna leżała głębiej. Nie wyszło, bo nie był Cameronem Briggsem, ani Rafaelem Kincaid. W jaki sposób ci dwaj mężczyźni potrafili wpływać na nią po tych wszystkich latach? Mówiła sobie ciągle i ciągle, że z nimi skończyła, więc dlaczego nie potrafiła wyrzucić ich z głowy? Dlaczego to ich widziała przed oczami, kiedy Wolf Meyer pochylał się na nią, by ją pocałować? "Panie." Powiedział Wolf z leniwym urokiem. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Cześć." Udało się pisnąć Holly. Nell jedynie pomachała i napiła się herbaty. "Co tam u ciebie, Wolf?" Zapytała Laura. "Właściwie szukałem cię." "O mój Boże! Ta sukienka jest niesamowita. Brooke jest geniuszem!" Rozległ się głos Jen Waters, kiedy otworzyła drzwi do Faktorii Handlowej ciągnąc za sobą Rachel Harper. Rachel miała owinięte wokół swojego ciała nosidełko, z którego wyglądało tłuściutkie dziecko. Paige Harper była najsłodszą osóbką, jaką Laura kiedykolwiek widziała. Ale jej mamusia nie wyglądała na rozbawioną. "Nell, musimy porozmawiać." Nell uśmiechnęła się, jakby nie widziała zwężonych oczu Rachel, czy jej ściśniętych w wąską kreskę ust. "Z przyjemnością z tobą porozmawiam, Rachel." "Co ty do cholery robisz? Położnictwo? Poważnie?" Nell rozszerzyła ramiona, jakby chciała objąć wszystko, co stanie jej na drodze. "Tak, zdecydowałam się nauczyć starożytnej sztuki położnictwa, kiedy okazało się, że mamy u nas w Bliss bum na dzieci. Próbowałam rozmawiać ze wszystkimi o kontroli populacji, ale poświęciłam temu wiele rozmyślań. Cieszę się, że ty, Max i Rye macie małą Paige 5. A Callie ma dziecko ze swoimi mężczyznami. Gdybyście wszystkie były w poligamicznych związkach, to miałybyście więcej dzieci. Więc pomyślałam, że pomogę przyjść temu nowemu pokoleniu ludzkich istnień na świat tak naturalnie, jak się da." 5

A ja się ciągle zastanawiam do kogo jest podobna mała Paige. Do Maxa, Rye'a, czy do Stefa :P

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rachel położyła jedną dłoń na córeczce i podeszła do Nell. "Słuchaj, Callie jest jedną z moich najbliższych na świecie przyjaciółek. Jest jedną z najsłodszych osób, jakie kiedykolwiek poznałam." Nell przytaknęła, jej ciemne włosy zatrzęsły się. "Zgadzam się. Callie ma piękną duszę. Jej aura jest taka czysta. Szamanka, od której się uczę, mówi że czysta aura jest bardzo ważna." Tuż za nią Wolf prychnął i usiadł, jego ogromne ciało opadło niepewnie na delikatne krzesło. "Uczysz się jak przyjmować dzieci od szamanki?" "Och, tak. Jest wspaniała. Jest w takim kontakcie z magicznymi liniami 6, które przebiegają przez dolinę. Stamtąd właśnie bierze energię. Jest z Del Norte, tak jak ty, Wolf." Wolf uniósł brwi. "Mówisz o szalonej Irenie? Pracuje w Dairy Queen." Nell machnęła jedynie ręką. "Wszechświat prowadzi nas gdzie chce. Dla syna Callie poleca domowe narodziny w wodzie. Och, Rachel, miała też wizję dotyczącą twojej córki i syna Callie. Nie mów Maxowi, ale wezmą ślub. I jeszcze jakiś facet o imieniu Charlie. Nie wiem kim on jest." "Ja pierdolę, kocham to miejsce." Powiedział pod nosem Wolf. Laura wstała, gotowa rzucić się przed Nell, jeśli Rachel zacznie grać Mamę Miś, co było bardziej, niż prawdopodobne. Laura lubiła Rachel, ale co więcej, Laura rozumiała Rachel. Rachel 6

Ley-line - hipotetyczna linia łącząca miejsca prehistoryczne, rzekomo obdarzone właściwościami magicznymi

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

była żeńską alfą swojej grupy7. Rachel prowadziła swoje małe plemię, które obejmowało Callie i Jen. A Laura miała pod skrzydłami Holly i Nell. Laura skrzyżowała ręce na piersi i posłała Rachel spojrzenie żeńskiej alfy do żeńskiej alfy. "Jak myślisz, Laura, co zrobię? Przecież jej nie zabiję." Powiedziała z prychnięciem Rachel. "Nie kiedy trzymam swoje maleństwo." "Przysięgła, że nie zabije nikogo w obecności swojego dziecka." Dodała Jen, poważnie kiwając głową. Nell patrzyła z jednej twarzy na drugą, jakby usiłowała zrozumieć, co poszło źle. "Nie martw się. Jestem przygotowana. Wanna w domku Callie jest zbyt mała, więc znalazłam biodegradalny dziecięcy basenik, który powinien się nadawać." Holly jęknęła i walnęła głową o stół. Rachel warknęła nieznacznie i pochyliła się. "Słuchaj, Nell, możesz śmiało przepowiadać co chcesz, ale Callie nie będzie rodziła w wodzie. Jest moją przyjaciółką i muszę się nią opiekować. Okłamywałam ją przez wiele miesięcy i będę ją okłamywać, bo nie chcę, by była przerażona, ale taka jest prawda, Nell. Rodzenie dzieci boli. Naprawdę kurewsko boli. Och, wiem, że zgodnie z tym, co mówiła Callie, Zane i Nate naprawdę rozszerzyli tę konkretną część jej ciała, ale nie wierzę, że fiut Zane'a Hollistera jest tak duży jak główka dziecka." Rachel wskazała na idealnie okrągłą główkę swojej córeczki. "Spójrz na nią. Oczywiście, jest trochę większa, niż wtedy, ale niewiele. Wyszła z mojej pochwy. I nikt nie pomyślał, żeby nasmarować jej główkę. Można by pomyśleć, że mężczyźni w tej mieścinie będą mieli przy sobie tubkę żelu nawilżającego, ale nie. Żadnej wazeliny, Rachel. Żadnej whiskey, Rachel. Nie, ty będziesz rodzić. Nie możesz zjeść hamburgera. Callie pójdzie do szpitala. Callie dostanie znieczulenie." Nell wstała, ale nie ruszyła się zza pleców Laury. Pomimo jej częstego braku kontaktu z realnym światem, miała zdrowy instynkt samozachowawczy. 7

A nie mówiłam, że to ukryty paranormal? Trzeba tylko wychwycać niuanse :D

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Ale kobiety od tysięcy lat rodziły naturalnie." Rachel i na to miała odpowiedź. "No cóż, ludzie od tysięcy lat srali w lesie, Nell, a jakoś nie widzę, żebyście ty i Henry zrezygnowali z domowej kanalizacji. To się nazywa postęp. Kiedy Callie pójdzie do szpitala, zamierzam powiedzieć jej lekarzom, że mają dać jej wszystkie środki znieczulające, jakie mają. Wszystkie. I nawet nie mów o cichym rodzeniu. W rodzeniu nie ma nic cichego. 8 Jest naprawdę głośne. Najpierw jest krzyk z powodu skurczów, a potem jakiś facet jęczy, że łamię mu dłoń. Pozwól, że ci powiem, nie tak chciałam spędzić tamten dzień." "Hej, wam." Powiedziała Callie z promiennym uśmiechem na ustach, idąc w stronę stolika. Przebrała się z powrotem w swoje własne ubrania, czyli szorty i jedną z nowych koszulek z baru jej męża. Było na niej logo Trio i wypisany 'przyjazny turystom' slogan. Rada miasta poinformowała wszystkich przedsiębiorców z Bliss, że muszą podreperować wizerunek miasteczka. Nie przejmuj się wskaźnikiem morderstw w Bliss Skrzydełka w Trio są zawsze gorące "Założę się, że burmistrzowi podoba się ta koszulka." Powiedziała Laura z szerokim uśmiechem. Zane Hollister był dupkiem, ale niech go szlag, jeśli nie uroczym dupkiem. Callie pogładziła koszulkę nad brzuszkiem. "No wiesz, Zane i Nate nie chcą zmienić wizerunku Bliss jako miejsca, gdzie są zabijani turyści." Holly odchyliła się do tyłu, zakładając nogę na nogę. "Większość tutejszych morderstw właściwie nie była naszą winą. Rachel musiała zabić swojego prześladowcę. To nie powinno się liczyć."

8

Kto się zgadza z Rachel, ręka do góry

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Zaliczają go jako turystę, bo kupił parę krówek u Teeny." Wyjaśniła Rachel. "A facet, którego zabiła Callie zatrzymał się w motelu. Tak jak ten cały Ivan, który jako jedyny zabił prawdziwą turystkę." Callie tupnęła nogą o podłogę. "A tamci inni rosyjscy gangsterzy nie byli w miasteczku na tyle długo, by coś kupić, zanim ich zabiliśmy. Naprawdę nie powinni się liczyć. Burmistrz robi za wiele hałasu o ten maleńki artykulik." Nie był maleńki. Był to artykuł w Time Magazine, rozważający, czy Bliss, w stanie Colorado nie jest najbardziej niebezpiecznym miejscem na wakacje w całych Stanach. A co dziwne, Laura zauważyła, że to wcale nie zniechęciło turystów. Co więcej, napłynęła ogromna fala poszukiwaczy przygód z dreszczem, ale burmistrz i rada miasta byli zajęci próbą obalenia statystyk. "Zane chce się po prostu upewnić, że nikt inny się tu nie wprowadzi." Kontynuowała Callie. "Lubi Bliss takie, jakie jest. On i Nate są jak ci imigranci, którzy przyjeżdżają do pewnego miejsca i chcą zbudować ogromną ścianę, żeby trzymać z dala wszystkich pozostałych." Rachel westchnęła. "Max i Rye chyba się z nimi zgadzają. Jesteś gotowa na lunch? Jen i ja pomyślałyśmy, że przyda nam się trochę babskich pogawędek." Callie pochyliła się i pocałowała prawie łysą główkę Paige. "Nie ominęłabym tego za nic w świecie." Zwróciła się do Nell. "Zobaczymy się w piątek. Nie mogę się doczekać tych ćwiczeń oddychania. I powiedz Irenie, żeby przyniosła mi podwójny czekoladowy Blizzard." Kiedy wyszły, Rachel odwróciła się jeszcze do Nell, jej oczy milcząco obiecywały srogą karę, jeśli Callie nie dostanie swojego znieczulenia. "Hej, Holly, Nell, jestem już na was gotowa." Zawołała z zaplecza sklepu Brooke Harper. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Holly wstała. "Czas na szturchanie i dźganie." "Kochanie, na dźganie jest zawsze dobry czas, jeśli robi się to za pomocą odpowiedniego przyrządu." Powiedział Wolf z szerokim uśmiechem na swojej absurdalnie przystojnej twarzy. Holly pokręciła głową i poszła na przymiarkę. Nell uścisnęła Laurę. "Może Rachel ma rację. Może powinnam pomyśleć o tej kanalizacji." Przyszedł czas na bycie alfą. "Nell, nie będziesz sobie robiła wychodka. Nikt nie przyjdzie do ciebie robić koce dla bezdomnych, jeśli będą musieli korzystać z wychodka." Nell przegryzła dolną wargę. "Chyba masz rację. W sumie i tak lubię moją łazienkę, a jeśli to pomoże bezdomnym, to zostawię to tak jak jest." "Dobrze sobie z nią dałaś radę." Powiedział Wolf, gdy Laura usiadła po wyjściu przyjaciółki. "I całkiem dobrze poradziłaś sobie z Rachel. Jesteś bardzo intuicyjną kobietą." Laura napiła się swojej herbaty i zapragnęła z całego serca, by poczuć z tym mężczyzną jakąś głęboką więź. Wolf Meyer był wszystkim, na co mogła mieć nadzieję. Był świetnie wykształcony, przystojny i uprzejmy. Łatwiej jej było dać sobie z nim radę, niż z jakimkolwiek mężczyzną od bardzo dawna. Więc dlaczego tęskniła za walką? Za tym, co miała z Rafem i Camem? Rafe i Cam okazali się być draniami. Laura zatrzymała się. Nie mogła tak myśleć. Nie byli draniami. Byli tylko mężczyznami, dla T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

których liczyła się kariera. Tak było w realnym świecie. To tak naprawdę nie była ich wina, że została wzięta jako zakładniczka i prawie zamordowana przez seryjnego mordercę. Oni podążali swoimi ścieżkami, a ona swoją. Jej serce bolało, ale musiała się z tym pogodzić. Jej dłoń zakryła stwardniała dłoń. "Jesteś gdzieś daleko." "Wybacz. Myślałam o czymś innym." "Albo o kimś innym." Wymamrotał Wolf. "Miałem zapytać, czy chcesz dzisiaj ze mną gdzieś wyjść. Myślę jednak, że twoja odpowiedź będzie brzmiała nie, prawda?" "Och, Wolf, tak mi przykro." Pokręcił głową. "W porządku. Lubię cię, Lauro. Lubię cię bardzo, ale nie zamierzam być tu na długo. Wkrótce wracam." Laura w to wątpiła. Został oddalony z marynarki wbrew własnym życzeniom. Został ciężko ranny w Afganistanie i z powodu jego obrażeń, marynarka odrzuciła jego ofertę ponownego zaciągnięcia się.9 Kilka tygodni temu poleciał do Waszyngtonu spróbować uzyskać zgodę na powrót, ale Laura wątpiła, że ją dostanie. "Mam nadzieję, że tak się stanie." Powiedziała. Wolf wydawał się trochę zagubiony. Przyjechał do domu matki, by wrócić do zdrowia. Odkąd wrócił, wykonywał dziwne prace. Laura poznała go przez Jamesa Glena, miejscowego ranchera, z którym przyjaźnił się Wolf. "Stanie się." Powiedział z przekonaniem Wolf. "Szukałem cię jeszcze z innego powodu. 9

Dobra, już nie wytrzymam. Ciekawi was pewnie kim jest ten cały Wolf i skąd on rzesz się wziął. Podpowiedzią jest 193. i 194. strona "One to Keep".

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Wiesz może dlaczego szukają cię federalni?" Laura wyprostowała się. Każdy nerw w jej ciele bił na alarm. "Jacy federalni?" "Gdy byłem u ciebie, dwóch federalnych pukało do twoich drzwi. Zapytali, czy wiem, gdzie jesteś, ale powiedziałem, że nie. Powiedziałem, że nie widziałem cię od kilku dni, ale że powinni pojechać na Górę i Dolinę, bo tam spędzasz bardzo dużo czasu." A oni uwierzyli Wolfowi, bo był doskonałym kłamcą. Laura wyczuła to w nim. Nie zrobiłby tego, gdyby nie musiał, ale jeśli sytuacja tego wymagała, Wolf Meyer mógł skłamać i nawet nie mrugnąć okiem. Byłby świetnym agentem CIA, gdyby nie był w SEAL. Nie potrafiła się powstrzymać. Nawet po pięciu latach, odkąd została wyrzucona z pracy, wciąż określała profil ludzi wokół niej. "To powinno na jakiś czas ich zatrzymać." Góra i Dolina były lokalną społecznością naturystów, znajdującą się w górach kolonią nudystów. Prowadzący to miejsce Bill Hartman również nie przepadał za federalnymi. Bliss było bardzo podejrzliwą społecznością. Bill najprawdopodobniej pośle ich do diabła. Wolf pochylił się do przodu, jego ciemne oczy złagodniały, mierząc ją wzrokiem. W tym również był cholernie dobry. "Chciałem dać ci trochę czasu, jeśli będziesz chciała stąd uciec. Nie mam nic do roboty, Lauro. Jeśli chcesz, powiedzmy, udać się na małą wycieczkę, to mogę pójść z tobą i zapewnić ci bezpieczeństwo. Zaopiekuję się tobą." O tak, była całkowitą kretynką nie zakochując się w tym facecie, ale to byłoby względem niego nieuczciwe. "Nie uciekam, Wolf. No wiesz, nie tak jak myślisz. Nie jestem za nic poszukiwana."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Ale wolałabyś nie rozmawiać z federalnymi?" Och, wolałaby nie widzieć federalnych przez resztę życia. Kiedy odeszła z DC10, odeszła na dobre. Wiedziała, że nigdy tam nie wróci. Dlatego właśnie zmieniła nazwisko i od pięciu lat nie rozmawiała z nikim, kogo wtedy znała. Jej rodzice nie żyli. Miała siostrę, która mieszkała we Francji. Laura rozmawiała z nią raz na rok, ale Michelle obiecała nie mówić nikomu gdzie jest Laura. Zgodziły się, że najlepiej będzie dla Laury, jeśli się ukryje. Wiedziała, że Markiz de Sade był związany z jakimiś organami ścigania i nie chciała by wiedzieli, gdzie się ukrywa. "Nie, wolałabym z nimi nie rozmawiać, ale teraz jestem ciekawa." I trochę przerażona. Czyżby ją wytropił? "Jesteś pewien, że to FBI?" "Jeśli nie, to cholernie dobrze się w nich wcielają. I właśnie dlatego chcę porozmawiać z tobą o jeszcze jednej sprawie. Musimy się ich pozbyć, kimkolwiek są. Mel jest u mojej mamy, ale zamierzał przyjść dzisiaj do miasteczka i co wtedy zobaczy? Dwóch kolesi w garniakach i okularach przeciwsłonecznych, wożących się po okolicy ciemnym SUV'em." Laura westchnęła. Mel nie zobaczy federalnych. Mel był cudownym człowiekiem, ale był również chorym psychicznie paranoikiem z obsesją na punkcie kosmitów i wszelkimi rzeczami z nimi związanymi. "Faceci w czerni." Wolf dotknął palcem nosa. "Przeczucie mnie nie myli, kochana. Chłopak mojej mamy wpadnie w panikę, pójdzie po moją mamę i skończą w schronie przeciwbombowym, przygotowując się na odparcie inwazji, a ja będę musiał zadzwonić do mojego brata, żeby ją uspokoił. Nie chcę do niego dzwonić. Za każdym razem, gdy to robię, słyszę kazanie. Dostają Zen-ową przemowę o tym jak wyrzucenie z zespołu jest dla mnie najlepszą rzeczą na świecie – albo byłoby, gdybym znalazł robotę. Jakby on miał robotę. Wiesz czym on się zajmuje? Mój święty braciszek pracuje w klubie BDSM i daje klapsy niewolnicom. Może gdyby jakiś facet był skłonny płacić mi furę kasy za dawanie klapsów ślicznym niewolnicom, to może nie miałbym nic przeciwko zakończeniu swojej wojskowej kariery. Więc 10

DC – Dystrykt Kolumbii

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

musimy wymyślić, jak przebrać federalnych w coś mniej wzbudzającego podejrzenia, żeby chłopak mojej mamy nie ześwirował. Widzisz w jakim chwiejnym domku z kart ja żyję?" Wolf mówił, ale jego głos bladł gdzieś w tle. Tylko jedna rzecz przyciągała uwagę Laury. Podjechał wielki, czarny SUV i Laura uświadomiła sobie, że jej czas się skończył. To się naprawdę działo. Ktoś ją znalazł. Dlaczego ścigało ją FBI? Czyżby coś w sprawie Markiza de Sade? Jej serce zaczęło walić na myśl o ponownym zaangażowaniu się w te śledztwo. Poczuła jak robi jej się odrobinę słabo. Najlepszy z możliwych scenariuszy – to było z tym niepowiązane i ktoś chciał porozmawiać z nią w sprawie rosyjskiej mafii. Nie składała zeznań, ale może ktoś wspomniał jej imię. Najgorszy możliwy scenariusz? Miała rację. Markiz de Sade ją wyśledził, bo on nie zostawia niedokończonych spraw. "Laura? Wszystko w porządku?" Wolf wstał i klęknął przy niej, ściskając ją za rękę. "Może chcesz iść na górę i się położyć?" Drzwi SUV'a otworzyły się. "Przepraszam, skarbie. Powinienem był sam sobie z nimi poradzić." Powiedział Wolf głębokim, kojącym głosem. To był kolejny powód, dla którego Laura wiedziała, że im nie wyjdzie. Tak bardzo się nią interesował, kiedy potrzebowała pomocy. Wolf poszukiwał damy w opałach. Gdzie on do cholery był pięć lat temu? "Nic mi nie jest, Wolf. Po prostu widzę duchy, to wszystko. Poradzę sobie z nimi." A jeśli de Sade po nią przyszedł, to może ona też będzie miała z nim kilka niedokończonych spraw. Ale pewnie to chodziło o śledztwo w sprawie mafii. Alexei Markov wywołał burzę, kiedy zdecydował się sypnąć swojego szefa. Nate Wright, szeryf Bliss i drugi mąż Callie, miał już dość Federalnych. Skarżył się dziś na to Laurze. W chwili, gdy z SUV'a wysiadł z gracją ciemnowłosy mężczyzna w idealnie skrojonym garniturze, Laura uświadomiła sobie, że to nie miało nic wspólnego ze sprawą Alexeia.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Pominęła ten scenariusz. Armagedon. W tym scenariuszu pojawiał się Rafael Kincaid i jej przeszłość naprawdę ją dopada. Laura zamknęła oczy i modliła się, by to była jedynie iluzja. Ten cudowny mężczyzna w garniturze nie był Rafem. Otworzyła oczy. Cholera. To był Rafe i nie był sam. Za nim szedł olbrzymi mężczyzna. Jego garnitur był idealnie dopasowany. Wyglądał, jakby mu było w nim niewygodnie i jakby jego ciało miało za chwilę wyrwać się z tego ograniczenia. Cameron Briggs. Rafe był wytwornym drapieżnym ptakiem, podczas gdy Cam był ogromnym tygrysem, czającym się na swój następny posiłek. Co oni tu do cholery robili? Kiedy wyjechała, upewniła się, że ci dwaj mężczyźni, którzy złamali jej serce na maleńkie kawałeczki i podeptali je na forum publicznym nigdy jej nie znajdą. No jasne, płakali i przepraszali, po tym jak została prawie zabita, ale to było jedynie poczucie winy. "Znasz tych mężczyzn?" Zapytał Wolf. Znała każdy cal tych mężczyzn. Wiedziała jak Rafe lubił mieć ssanego fiuta, a Cam potrafił jeść jej cipkę całą noc. Znała ich intymnie i daleko poza fizycznymi aspektami seksu. Przez cały rok poznawała ich bliżej. Przez cały rok pracowała z nimi, piła i rozmawiała. Wiedziała, że Cam wstydził się tego, jak dorastał, a Rafe nie cierpiał tego, że ludzie wiedzieli, że pochodzi z bogatej rodziny. Wiedziała, że cenili swoje posady w FBI o wiele bardziej, niż miłość do kobiety. Laura kiwnęła głową. "Sądząc po twojej minie, nie jest to za dobra znajomość. Mam im skopać tyłki?" "Nie." Powiedziała szybko. Wolf by to zrobił i wpadłby w tarapaty. Rafe i Cam rozglądali się po ulicy, ich usta poruszały się, wypowiadając krótkie, urywane T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

słowa. Wreszcie, prawie że w zwolnionym tempie, Cam odwrócił się i zatrzymał. Patrzył na nią przez okno, nieruchomy jak posąg. Rafe spojrzał na niego przez chwilę, po czym również się odwrócił. "Laura." Nie można było pomylić wypowiedzianego przez Rafe'a słowa. Laura była całkowicie spanikowana na myśl o tym, że przyjdą i uświadomią sobie, że po tych pięciu latach wciąż nie potrafiła o nich zapomnieć. Jak bardzo była żałosna? Rafe poruszył się pierwszy, zaraz za nim Cam. Wtargnęli do Faktorii, przepchnęli się przez turystów, aż wpadli do pokoju herbacianego. "Laura." Tym razem Cam pierwszy wypowiedział jej imię. "Znaleźliśmy cię." "Nie dzięki niemu." Powiedział Rafe, patrząc na Wolfa, który stał obok niej. "Wpuścił nas w maliny, Dobrze wyglądasz, bella." Bella. Piękna. Tak właśnie ją nazywał, gdy się kochali. Jak śmiał ponownie ją tak nazywać. Co jeśli jej szukali? Co jeśli uświadomili sobie jaki popełnili błąd? Rafe pożerał ją wzrokiem. Cam zachowywał się jak samiec alfa, patrząc na Wolfa z góry.11 Co jeśli jej szukali i tęsknili za nią, tak jak ona za nimi? "Wiesz, że to, co zrobiłeś było nielegalne." Mówił Cam, jego lodowato niebieskie oczy skupiły się na Wolfie. Wpatrywała się w niego przez dłuższą chwilę. Swoje złote włosy miał obcięte krótko. Zawsze chciała zobaczyć, jak by wyglądał w dłuższych, ale Cam lubił prostotę. Podkreślała jego męską twarz. Cam cały składał się z ostrych krzywizn, poza jednym wyjątkiem jego zmysłowych ust. Boże, pamiętała jak to jest czuć te usta na sobie. "Utrudniłeś śledztwo. Skłamałeś wyznaczonym do tej sprawy agentom federalnym." Laura pozwoliła swojej nadziei umrzeć. Zresztą i tak nie było jej za wiele. Byli tu w sprawie śledztwa. Oczywiście. Co za głupotą byłoby myśleć, że ich cokolwiek obchodziła.

11

W jednym zdaniu występuje alfa i wilk. Wniosek? To MUSI być paranormal!^^

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Kim ty do cholery jesteś?" Zapytał Wolfa Cam. Laura odezwała się, praktycznie bez zastanowienia. Był to instynkt, który kazał jej się bronić. Złapała Wolfa za dłoń i skłamała przez zęby. "To mój narzeczony." Rafe'owi zrzedła mina. Cam cofnął się o krok. Wolf przyciągnął ją bliżej. "Wiecie jak to jest, panowie. Nie mogę pozwolić by jakaś taka błahostka, jak śledztwo, stanęła na drodze prawdziwej miłości."12 O tak. Wolf Meyer pod presją zachowywał stoicki spokój. A Laura Niles była zdecydowanie pod presją.

12

Dobrze gada, piwo dla tego pana

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 3 Cam Briggs poczuł się, jakby ktoś kopnął go prosto w żołądek. Zaręczona? Jak do cholery może być zaręczona? Cam przez ostatnie pięć lat swojego życia myślał wyłącznie o Laurze, a ona zaręczyła się z jakimś pieprzonym wojakiem. Musiał być wojskowym. Byłym wojskowym, Cam mógłby się o to założyć. Koleś wcale się nie bał PWU13. "Wybaczcie, nie miałem pojęcia, że szukacie akurat jej." Powiedział dupek, który pochwycił dłoń Laury. Uniósł jej dłoń do ust, a drugą ręką objął ją w pasie, przyciągając do swojego ciała. "Kiedy ma się coś tak cudownego, trzeba się tym opiekować." "Ona nie jest 'tym'." Warknął Cam. Rafe wyciągnął dłoń, w milczeniu nakazując Camowi spokój. Dla Cama był to znajomy gest. Rafe przejął kontrolę, stając się gładkim profesjonalistą. "Rozumiemy." Powiedział Rafe, wskazując na stolik za Laurą. "Gdybym miał narzeczoną tak piękną, jak twoja, również chroniłbym ją za wszelką cenę. Moglibyśmy usiąść? Musimy porozmawiać z twoją narzeczoną." Cam próbował osiągnąć taki sam spokój, jak Rafe. Kiedy Laura i jej dupkowaty narzeczony usiedli, Rafe pochylił się ku niemu i szepnął mu do ucha. "Obserwuj ich. Coś tu jest nie tak." Powiedział Rafe. "Spójrz na jej mowę ciała." 13

PDA – Public Displays of Affection – Publiczne Wyrażanie Uczuć – na początku nie wiedziałam o co chodzi, bo PDA oznacza też palmtopa:D

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Cam uspokoił się. Rafe zawsze był dobry w zmuszaniu go do myślenia. Było tak od pierwszego dnia ich partnerstwa. Rafe po prostu wiedział jak sobie z nim radzić. Rafe go uspokajał. Nie był spokojny przez pięć lat. Może brakowało mu czegoś więcej, niż tylko Laury. "Lauro, dobrze cię widzieć." Powiedział Rafe łagodnym i uspokajającym tonem, którego używał na opornych świadków. Cam spojrzał na nią. Pięć lat temu wszystkim co w niej widział i co pokochał to były jej złote włosy i błękitne jak niebo oczy. Teraz miała bardziej krągłą figurę. Wyglądała przez to cholernie dobrze. Miała na sobie opinającą, różową sukienkę, która otulała jej nowe kształty. I jej piersi. Cholera, one też były większe. Jędrne i krągłe, wyglądały, jakby miały wyskoczyć z sukienki. Wypełniłyby teraz jego dłonie. Wcześniej wyglądała jak modelka. Teraz wyglądała jak kobieta, ponętna, rozkoszna kobieta. I należała do kogoś innego. Uśmiechnęła się, ale to był sztuczny uśmiech, ten, którego używała względem ludzi, którzy ją drażnili, ale których musiała znosić. Nie sięgał jej oczu. "Ciebie również, Agencie Specjalny Kincaid. Najwyraźniej już poznałeś mojego narzeczonego, Wolfa Meyera." Wargi Wolfa uniosły się w chytrym uśmieszku. "Miał już tę przyjemność. Jednakże żaden z nich nie wydawał się zainteresowany podzieleniem się ze mną swoim nazwiskiem." Laura były uosobieniem dobrych manier. "To jest Agent Specjalny Rafael Kincaid, a to Agent Specjalny Cameron Briggs. Pracowałam z nimi, kiedy byłam w FBI. Razem pracowaliśmy nad kilkoma ważnymi sprawami. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Zapewne dlatego tu są." Cam poczuł trącającą go stopę. Był to stary znak, by pojawił się zły gliniarz. W tej sprawie, zły gliniarz był tym szczerym. Cholera, brakowało mu pracy z Rafem. "Nie jestem już agentem." Oczy Laury zabłysły, a jej wargi rozchyliły się nieznacznie. "Jesteś ubrany jak jeden z nich, koleś." Powiedział Wolf. W jego głosie słychać było drwinę. Laura nie wydawała się rozbawiona. Przekręciła się lekko, jakby było jej niewygodnie. Nie wyglądała jak kobieta przyzwyczajona do mężczyzny obok niej. Rafe miał rację. Coś było nie tak. Mimo, że wiedział, że to czyni z niego drania, Cam poczuł jak rośnie w nim radość. Jeśli między Laurą, a jej narzeczonym coś było nie tak, to wciąż była jakaś szansa. "Jak to, nie pracujesz już w Biurze?" "Odszedłem. Zrezygnowałem jakiś rok po twoim zniknięciu. Miałem zadanie do wykonania i nie mogłem robić tego w Biurze." Rafe oparł się o swoje krzesło. "Zdecydowaliśmy, że jeden z nas powinien cały czas cię szukać. Cam stał się prywatnym detektywem, a ja zostałem w FBI, żeby zająć się tą sprawą." "Szukałeś mnie?" Weszła niska, starsza kobieta, wokół swojej szczupłej postaci miała zawiązany plisowany, biały fartuch. "Witajcie w Pokoju Herbacianym. Czy coś podać?" Cam złagodniał. Kobieta przypominała mu jego mamę. Wyglądała na trochę zmęczoną, ale i T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

tak miała uśmiech na twarzy. Nie cierpiał herbaty, ale nie potrafił jej odmówić. "Wezmę to samo co ona." "A ja z przyjemnością napiłbym się czaju, jeśli jest." Dodał Rafe. Laura przedstawiła ich, jej południowe maniery wzięły górę. Kobieta w fartuchu nazywała się Teeny Green. Cam potrząsnął jej dłonią i zapewnił ją, że bardzo mu było miło ją poznać. "Dla ciebie też coś, Wolf?" Zapytała Teeny. "Nie, dziękuję. Laura i ja omawiamy nasze weselne plany." Dłoń Wolfa powędrowała do karku Laury, przesuwając się po nim, jakby rozkoszował się tym intymnym dotykiem. Teeny zatrzymała się i spojrzała na nich. Przesunęła wzrok od Wolfa do Cama i Rafe'a. Jej oczy zwęziły się. "Chłopcy, znacie Laurę jeszcze z czasów jej pracy w FBI?" "Tak, proszę pani. Znamy ją bardzo dobrze." "Och, to interesujące. Jesteśmy bardzo szczęśliwi, że mamy ją w Bliss." Powiedziała Teeny. "I jesteśmy podekscytowani tyloma ślubami w tym roku." "No cóż, myśleliśmy o ucieczce i potajemnym ślubie." Powiedziała Laura, wiercąc się w miejscu. "Nie, nie, kochanie." Odparła Teeny. "Uważam, że powinien być wystawny. Będziemy musiały rozejrzeć się za kwiatami i je pozamawiać." "Absolutnie." Powiedział Wolf. "Dla mojej panny młodej wszystko, co najlepsze. Wypełnimy kościół kwiatami. I chcemy, żeby pod koniec uroczystości wypuszczono gołębie, prawda? Żeby symbolizowały naszą miłość."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Co za idiota. Kto wypuszcza gołębie? Ptaki wszędzie srały. Wypuszczanie ich na przyjęciu weselnym nie wydawało się mądrym pomysłem. Gdyby to Cam żenił się z Laurą, zrobiłby dokładnie to, co zasugerowała. Zabrałby ją do Vegas, podpisał wszelkie papiery i przeszedł do tej dobrej części. On i Rafe trzymaliby ją w łóżku przez kilka dni. Coraz łatwiej i łatwiej było mu tak myśleć. Była ich. Nie tylko jego. Laura należała do nich. Teeny sięgnęła do półki i wyciągnęła dwie białe koszulki. "Laura, niech ci chłopcy przebiorą się z tych garniturów. Mel zeświruje, jak ich zobaczy, a doktor będzie musiał znowu podać mu środek uspokajający. Mogą założyć to. Nie mam pojęcia, dlaczego burmistrz pozwolił Zane'owi prowadzić komitet Resocjalizacji Bliss. Wiedziałam, że temu chłopcu chodzi coś po głowie, kiedy się zgłosił na ochotnika. A teraz mam sto koszulek. I co ja mam niby z nimi zrobić?" Teeny rozłożyła koszulkę. Faktoria Handlowa Łatwo i szybko sprzątamy po zabójstwie Cam nie potrafił się powstrzymać i roześmiał się. "Powinieneś zobaczyć koszulki dla Stelli." Wymamrotała Laura. "Upewnię się, że ubiorą się odpowiednio, zanim Mel ich zobaczy. Mogłabyś powiedzieć Holly i Nell, że jestem tu ze swoim narzeczonym?" "Powiem wszystkim, kochanie." Powiedziała na odchodnym Teeny. "No więc po co tu przyjechaliście?" Zapytała Laura zachrypniętym głosem. Wydawało się, że chce zakończyć tę małą rozmowę. Przyszedł czas na powrót złego gliniarza. "De Sade wrócił." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Nie było jak tego przekazać łagodniej i nawet nie zamierzał próbować. Łagodne podejście Rafe'a działało na świadków, ale Laura była twarda. Nie chciałaby, żeby obchodzono się z nią jak z jajkiem. Była mądra i kompetentna i Cam nie potraktowałby jej w ten sposób. Jej twarz zbladła i Cam musiał powstrzymywać się z całych sił, by nie wziąć jej w ramiona. Może i była kompetentna, ale to nie oznaczało, że nie chciał jej chronić, lub przynajmniej dać jej znać, że nie jest w tym osamotniona. Narzeczony, czy nie, nie odejdzie od niej. Nie, dopóki Markiz de Sade nie będzie martwy, lub za kratami. "Na terenach magazynowych DC znaleźliśmy w zeszłym tygodniu ciało. To samo MO. 14 Ofiara była prostytutką." Wyjaśnił spokojnym, rzeczowym głosem Rafe. Teraz Wolf siedział prosto, jego ramiona ułożyły się zupełnie inaczej, niż w poprzedniej dekadenckiej swawolności. "O kim mówimy? Czy to ma coś wspólnego z sprawą, nad którą pracowała Laura, kiedy była w FBI?" Rafe odwrócił się i uniósł lekko brwi. To było jego spojrzenie co-do-kurwy-nędzy. Cam był pewien, że na jego twarzy widnieje taka sama mina. Laura nie powiedziała swojemu narzeczonemu o największej sprawie w swoim życiu? Nie powiedziała mężczyźnie, którego kochała o sprawie, w której prawie została zabita? "Słyszałeś o Markizie de Sade?" Wolf prychnął. "No cóż, jeśli wiedzielibyście kim jest mój brat, to znalibyście odpowiedź na to pytanie. Czasami wydaje mi się, że mój brat pracuje dla tego drania." "Nie mówimy o francuskim arystokracie."

14

MO – Modus Operandi - szczegółowy, charakterystyczny i z reguły powtarzalny sposób zachowania się sprawcy

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Laura uniosła dłoń. "On był przez wiele lat za granicą. Dopiero co odszedł z marynarki. Nie jest na bieżąco z ostatnimi seryjnymi mordercami." "Seryjni mordercy? Dlaczego rozmawiamy o seryjnych mordercach?" Cam uniósł wzrok i zobaczył dwie kobiety wchodzące do małego pomieszczenia. Miały na sobie pasujące sukienki, takie same jak miała Laura. Jedna była zmysłowym rudzielcem z podejrzanym uśmiechem na twarzy. Druga była słodko wyglądającą brunetką. "Bez powodu, Holly." Powiedziała Laura, nagle wstając. "Ci panowie są z FBI, to znaczy, Agent Specjalny Kincaid jest. A dokładnie z wydziału nazywanego WAZ. Wydział Analiz Zachowań." "Pracowałaś tam." Powiedziała Holly. Cam obserwował rudą. Mówiła o pracy Laury z przyjazną ciekawością. W słowach rudej nie było strachu, czy przerażenia. Laura również jej nie powiedziała co jej się stało. Czy powiedziała choć jednej osobie o tym, co przeszła? "Tak, pracowałam tam. Agent Specjalny Kincaid, Cameron Briggs i ja byliśmy przyjaciółmi." Powiedziała Laura. "Pomyśleli, że powinnam wiedzieć, co się dzieje w Biurze, odkąd odeszłam." Przyjaciółmi? Przyjaciółmi? Cam miał nagłą chęć wstać, przyciągnąć ją w swoje ramiona i przypomnieć jej o tym, jakimi byli przyjaciółmi. Wciąż czuł jak jej cipka zaciska się wokół jego fiuta, a nie spał z nią od pięciu lat. "Dzieje się trochę więcej." Powiedział Rafe. "To nie jest jakieś tam spotkanie, Lauro. To poważna sprawa." Nie tego się spodziewał. Cam nie wiedział właściwie, czego się spodziewać, ale nie było to na pewno siedzenie w jakimś małym pokoiku herbacianym i poznawanie wszystkich przyjaciół Laury. I z pewnością nie spodziewał się T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

poznania jej narzeczonego. A teraz traktowała ich, jakby wpadli tu na małą pogawędkę i zaraz sobie pojadą. Bardzo się rozczaruje. "Jak poważna?" Zapytała Holly. Stojąca obok niej kobieta gestykulowała coś zawzięcie. Zarówno Holly jak i Laura obserwowały ją. "Nie, Nell, do Bliss nie zmierza seryjny morderca." Powiedziała z westchnięciem Laura. Holly wzruszyła ramionami. "Wybacz, przyjęła śluby milczenia i chyba wiesz dlaczego, przyszła pani Wolfowo Meyer." "O co chodzi z tym seryjnym mordercą zmierzającym do Bliss?" Zapytała Teeny, stawiając herbatę "Słyszeli o koszulkach? Nie obchodzi mnie jak wielki jest Zane Hollister, jeśli zwabimy tu przez niego seryjnych morderców, to przełożę go przez kolano. Powiedział już ktoś szeryfowi?" "Nikt nie musi nic mówić szeryfowi." Powiedziała Laura. Rafe uniósł dłoń. "Właściwie, będziemy chyba musieli współpracować z szeryfem. Czy ktoś wie, gdzie on jest? Na drzwiach jest wywieszka, że jest na rybach." Brunetka uniosła do góry stopę. Pomimo eleganckiej sukienki, na stopach miała hippisowskie sandały. Wskazała na całe pomieszczenie, jej ramiona latały na wszystkie strony, a w oczach miała dzikie błyski. "Wybaczcie, ona chce, żebyście zrozumieli, że wierzy, że łowi się w nadmiarze ryby w Rio Grande w tej części świata." Wyjaśniła Holly. Brunetka zamachała dziko rękoma.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"W każdej części świata." Poprawiła Holly. Wzruszyła ramionami, jakby w geście przeproszenia. "No cóż, każda część Rio Grande jest tutaj. Nell nie podobają się te częste wycieczki szeryfa na ryby. Nawet mimo tego, że większość łapie i wypuszcza." To nie wydawało się zadowalać Nell. Położyła palec wskazujący na ustach jak haczyk i obróciła się dookoła. "Nie, Nell." Powiedziała Laura. "To mi też się nie spodoba. To z pewnością wywoła jakieś psychologiczne uszkodzenia. Powinnaś o tym porozmawiać z Natem, kiedy zaczniesz z powrotem mówić." "Okej." Powiedział Cam, wiedząc, że zadawanie tego pytania było złym pomysłem, ale był cholernie ciekawy. W tym małym miasteczku wszystko zaczynało go intrygować. Nie było takie jak ta mała mieścina, w której dorastał. "Dlaczego Nell się nie odzywa? Obraziliśmy ją jakoś?" Nie byłby to pierwszy raz, kiedy Cam kogoś obraził, jednakże zazwyczaj obrażany raczej na niego wrzeszczał, niż nie chciał się odzywać. Nell zdecydowała, że zacznie tańczyć. Laurze rozjaśniły się oczy. To było tak inne od tego napiętego spojrzenia, które panowało na jej twarzy od chwili, gdy ją ponownie zobaczył. Laura uśmiechnęła się, lekko rozchylone wargi złagodziły cały wyraz twarzy. Jej ramiona rozluźniły się, gdy patrzyła na Nell z ogromnym uczuciem. Odwróciła się lekko i przemówiła cierpko. "Przyjęła śluby milczenia, ale potrafi się komunikować przez interpretacyjny taniec." "Poważnie?" Zapytał Cam. "Och, Nell zawsze jest poważna jeśli chodzi o interpretacyjny taniec." Wyjaśniła Holly. "Mówi, że nie może rozmawiać w świecie pełnym kłamstw." Powiedziała Laura, kiedy Nell obróciła się dookoła. "Tyle kłamstw, kiedy mówiona powinna być jedynie prawda. Mówi, że kłamstwo nigdy nie popłaca i jedynie ściąga na ludzi kłopoty. Jest bardzo krytyczna." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Nell zatrzymała się i spojrzała na nią. Laura wzruszyła ramionami. "W końcu z jakiegoś powodu to się nazywa interpretacyjny taniec. Interpretuję twoją opinię." "Tu cię ma, Nell." Przytaknęła Holly. Nell pokazała język, odwróciła się i wyszła. "A to jest znak, że mam się przebrać." Powiedziała Holly. "Idę z tobą." Powiedziała Laura zbliżając się do niej. "Hej, bella, jeszcze nie skończyliśmy." Rafe miał dłonie na biodrach, oczywista oznaka, że nie podoba mu się obrót spraw. "Nie nazywaj mnie tak." Słowa wyszły z jej ust bardzo szybko i Laura zamknęła usta, jakby chciała je cofnąć. Wygładziła brzoskwiniową sukienkę na swoich krzywiznach. "Muszę się przebrać. Potem możemy iść do mojego mieszkania i porozmawiać w bardziej prywatnym miejscu. Ale wy dwaj musicie założyć te koszulki albo bardzo miły pan będzie musiał dostać środki uspokajające od miejscowego doktora." Odwróciła się na obcasach tych super gorących pieprz-mnie butów, które zawsze nosiła i wyszła, jakby jej słowa miały jakikolwiek sens. "No to co panowie, o czym sobie porozmawiamy, czekając na moją przyszłą żonę?" Uśmiechnął się Wolf i oparł wygodnie o swoje krzesło. "Lepiej się zachowuj." Powiedziała Teeny, kręcąc głową i wyszła. Cam został z koszulką i masą pytań. Co się działo z Laurą? Dlaczego miasteczko było pełne T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

szaleńców? Ale było jedno pytanie, które paliło jego wnętrzności – dlaczego nie nosiła pierścionka zaręczynowego? *** Laura ledwie mogła oddychać. Potykała się w drodze do przebieralni, po czym powiedziała Brooke, że ma nagły wypadek i musi wyjść. "Uspokój się, skarbie." Dłonie Holly znalazły się na jej plecach, rozpinając suwak sukienki. Dwadzieścia minut wcześniej Laura uwielbiała tę sukienkę, ale teraz czuła się w niej jak w klatce. Zsunęła cienkie ramiączka z ramion i zaczęła ściągać sukienkę ze swojego ciała, aż została jedynie w staniku i majtkach. Oparła się plecami o ścianę i osunęła się na podłogę. Byli tam. Rafe i Cam byli w Bliss. Nell klęknęła, podczas gdy Holly zasunęła zasłonki. Boże, rozebrała się na środku Faktorii. Nie żeby kogokolwiek to obchodziło. No, może Nate wypisałby jej mandat za publiczne obnażanie się. Mandaty za publiczne obnażanie się utrzymywały nowy park, inaczej nikt by się nie przejmował. Duże brązowe oczy Nell patrzyły na nią. "To oni są powodem twojego przyjazdu do Bliss?" Holly usiadła przy Laurze, składając głowę na jej ramieniu, podczas gdy Nell gładziła jej włosy. Były takie serdeczne. Laurze zajęło trochę czasu przyzwyczajenie się do tego, jak Holly i Nell przytulały ją i trzymały za rękę. Teraz nie mogła wyobrazić sobie bez tego życia. "Myślałam, że się do mnie nie odzywacie." Laura nie była zaskoczona nagłymi ślubami milczenia Nell. W chwili, gdy Teeny opuściła pokój, Laura wiedziała, że poszła prosto do Holly i Nell, by przekazać im wieści o 'zaręczynach' Laury. I wiedziała, że Nell to się nie spodoba. Nell była kobietą, która raczej nie powie nic, niż pozwoli, by przez jej wargi przeszło kłamstwo. Ale zatańczy, żeby okazać swoje uczucia. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Myślałam, że najlepiej będzie milczeć przy ludziach, których okłamujesz." Przyznała Nell. "Nie jestem za dobra w kłamaniu." "Chyba, że naprawdę szaleńczo zakochałaś się w Wolfie w te dwadzieścia minut, gdy nas nie było." Dodała Holly. Laura pociągnęła nosem. Ciężko było być silną przy Holly i Nell. Nie musiała. Nie przejmowały się, jeśli płakała. Nie zwracały uwagi, że nie jest profesjonalna i twarda. Kochały ją. "Nie. Ale był pod ręką." "Więc ci agenci to dupki." Holly ścisnęła jej dłoń. "Co z nimi zrobimy? Jest tylko jeden powód, dla którego Laura ogłosiłaby zaręczyny z mężczyzną, o którym dopiero co powiedziała, że nie jest w nim zakochana. Jeden z tych facetów złamał jej serce, a ona nie może znieść myśli, że on dowie się, że jeszcze się z tego nie wyleczyła." "To musi być ten obłędnie przystojniak z południowoamerykańskim dziedzictwem." Powiedziała Nell. "Jest bardzo międzynarodowy." "Jest w połowie Kubańczykiem, Nell i urodził się w Miami. Po hiszpańsku mówi tylko trochę." Holly pochyliła się do przodu. "A ja osobiście uważam, że ten gorący, w stu procentach amerykański byczek wygląda o wiele lepiej. Jest ogromny." "Nie masz nawet pojęcia." Powiedziała bez zastanowienia Laura. Holly wyszczerzyła się do Nell. "Mówiłam ci, że to ten futbolista."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Musiała być szczera z przyjaciółkami. "Jedyny facet, który się z nim równa, to Rafe." Twarz Nell rozjaśniła się. "A to było przed tym, jak pojawiłaś się w Bliss. Wszechświat cię tu sprowadził." Nie, autobus, który zawiódł ją do Alamosa, a potem kierowca ciężarówki z lepkimi łapami, który zostawił ją w Bliss, gdy nie chciała wsiąść do jego kabiny, by zapłacić za przejażdżkę. Ale jeśli Nell chciała wierzyć, że zawiodła ją tu jakaś ręka losu, to nie będzie się spierać. "Ale to była jedynie przygoda." "Dla ciebie nie." Powiedziała Holly. "Kochałaś ich." Laura wzruszyła ramionami. Nie było nic więcej do zrobienia. Holly znała ją za dobrze, by Laura miała kłamać. "To nieważne. Są tu tylko po to, by przekazać mi wieści na temat sprawy." Jeśli de Sade wrócił, to pewnie chcieli maglować ją w sprawie tego, co się stało. Boże, nie była na to gotowa. Przez pięć lat próbowała zapomnieć. Na szpitalnym łóżku, na którym dochodziła do siebie, powiedziała im wszystko, co pamiętała. Przez wiele godzin wałkowała z Josephem Stone całe wydarzenie od momentu, gdy została znokautowana, do chwili, gdy się uwolniła. "Wiedzieli, że jesteś w Bliss?" Zapytała Nell. Laura była trochę zaskoczona, że ją znaleźli. Używała imienia dziadka jako nazwiska. Starała się ukrywać. Może robiła z siebie idiotkę, a oni cały czas wiedzieli, gdzie ona jest. "Nie, ale to członkowie WAZ'u. Są mądrymi facetami." "Ścigają seryjnych morderców." Powiedziała najwyraźniej będąca pod wrażeniem Holly. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Chyba zawsze myślałam o tobie jak o sekretarce, czy coś w tym stylu." Laura wiedziała, że tak właśnie myślała Holly i podtrzymywała to błędne wrażenie. Nie chciała, by Holly myślała, że zrobiła karierę. Holly brakowało pewności siebie, głównie z powodu braków w edukacji. Holly była niesamowicie oczytana, ale czuła piętno braku wyższego stopnia. Niestety, nie mogła już tego ukrywać. Rafe i Cam ją sypnęli. "Tworzyłam profile sprawców. Przeniesiono mnie do WAZ i wtedy właśnie poznałam Rafe'a i Cama. Byli partnerami jeszcze zanim dołączyli do wydziału. Flirtowali ze mną. Bardzo. Staliśmy się przyjaciółmi, potem nastąpiło drobna różnica zdań na temat sprawy i nie byliśmy już przyjaciółmi. To wszystko." Holly uniosła brwi. "W ten właśnie sposób znalazł cię ten seryjny morderca? Bo go ścigałaś?" Laura wspominała o swojej karierze jedynie kilka razy. Nate i Zane o tym wiedzieli. Rye Harper wiedział. Zawsze oferowała swoje doświadczenie władzom, ale wszystkim mieszkańcom wspomniała o tym jedynie podczas spotkania w ratuszu. Wciąż to jednak krążyło. Uznaniem dla cierpliwości Holly i Nell było to, że dotąd o to nie pytały. "Stworzyłam profil seryjnego mordercy, którego prasa nazywała Markizem de Sade." "Nie brzmi za miło." Powiedziała Nell. To nie był świat, który Nell mogłaby pojąć. Laura szukała łagodnych słów. "Nie był, Nell. Zabił wiele kobiet. Byłam nowa w wydziale i miałam radykalną teorię. Uważałam, że morderca jest stróżem prawa, ewentualnie wojskowym. Były pewne rzeczy w MO mordercy, które kazały mi wierzyć, że był bardzo zdyscyplinowany i znał procedury ekspertyz sądowych. W każdym razie wszyscy w wydziale, włącznie z Rafem i Camem uważali, że się mylę. Był jeszcze jeden kryminolog od profili sprawców, który stworzył stereotypowy profil 'niezwykle inteligentnego, nieodnajdującego się w społeczeństwie, wykorzystywanego dziecka'."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Nie uwierzyli jej w ogóle i Laura została wyśmiana. Czuła się z tym tak źle, że zrobiła największy błąd swojego życia. Porozmawiała ze znajomą dziennikarką, która pisała o tym artykuł i następnego dnia została wyrzucona za rozmawianie z mediami. Zakończyła ten cudowny dzień tym, że prawie została zamordowana. Została wzięta prosto ze swojego mieszkania. Miał na sobie maskę. Kiedy zamykała oczy, wciąż widziała tę ciemną, haczykowatą maskę,15 jaką lekarze nosili podczas epidemii czarnej śmierci. Zakrywała całą jego twarz, a na oczy założył ciemne okrągłe szkła, tak by widziała siebie, kiedy na nią patrzył. Nos maski był wydłużony, sprawiając, że nie wyglądał jak człowiek. Oczywiście i tak nie był człowiekiem. Żadna ludzka istota nie zrobiłaby tego, co on zrobił jej. Maska, jak jej wyjaśnił, była dlatego, że ona była brudna i chora. Musiał się chronić. Mówił dużo o tym, jak bardzo jest mądry. Mówił, kiedy ją torturował. "Holly, mogłabyś?" Zapytała Nell. Holly przytaknęła. "A to sukinsyny. Dupki, skurwiele i nie cierpię ich." Nell skinęła poważnie głową. "Dokładnie." Laura musiała się roześmiać. Nell nie przeklinała, ale nie miała nic przeciwko, gdy robiła to Holly. "Odjadą za dzień, czy dwa. Nie martwcie się tym. Chcą się tylko dowiedzieć, czy coś pamiętam. Proszę, nie martwcie się o mnie. Nic mi nie jest. To już się skończyło. Rozmowa z nimi mnie nie zrani." Nie była tego taka pewna. I nie była pewna, czy to skończy się za dzień, lub dwa. Dlaczego Cam tu był, skoro odszedł z FBI? Miała milion pytań, ale nie mogła ich im zadać, nie wychodząc na idiotkę. 15

Takie coś, tylko, że ciemne i na całą twarz: http://www.displaycostume.com/store/files/images/large/267691.jpg

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"W porządku, będziemy udawały całe to 'wychodzisz za Wolfa'." Powiedziała Holly i wstała. Laura uniosła kciuki w stronę Nell. Jej przyjaciółki ubrały się i obiecały, że pomogą jak tylko mogą, ale obie zdawały się rozumieć, że potrzebuje chwili dla siebie. Zasłona zasunęła się za Holly i Laura została sama. Dwóch mężczyzn, których kiedykolwiek kochała, pojawiło się w jedynym miejscu, w którym kiedykolwiek czuła się jak w domu. To była recepta na katastrofę. Laura nie potrafiła się powstrzymać. Zamknęła oczy i pomyślała o tamtej nocy. Najlepszej nocy jej życia, która doprowadziła do najgorszego dnia. Świat cofnął się, a ona znowu była kochana.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 4 Pięć lat wcześniej Laura Rosen odkorkowała drugą już butelkę wina tej nocy i napełniła dwa kieliszki. Cam nie przepadał za winem, ale Rafe je lubił. Raf zawsze pił z nią wino a po kolacji, jak zawsze przerzucał się na szkocką. Co za popaprany dzień. Jej ramiona były ściśnięte od dwunastu godzin czystego stresu. Patrzenie na zdjęcia martwych dziewczyn nie było sposobem na życie. Dlaczego myślała, że da radę to znieść? Jeśli uważała, że dzisiaj jest ciężko, to co będzie jutro? Kiedy Edward Lock czytał jej profil, mało co nie wpadł w szał. Laura wiedziała, że czeka ją walka, ale była to winna tym dziewczynom. Edward może i miał więcej doświadczenia od niej, ale tym razem po prostu się mylił. Czuła to. Przynajmniej mogła liczyć na wsparcie Rafe'a i Cama. Nie pokazała im jeszcze profilu mordercy. Nie chciała psuć tej nocy, ale po roku polegania na mężczyznach, była pewna, że ją wesprą. "Hej, bella." Dłonie Rafe'a przesunęły się po mięśniach jej szyi. Laura czuła za sobą ciepło jego ciała. "Jesteś taka spięta. Wzięło cię dzisiaj." "Ofiara numer pięć miała ledwie dziewiętnaście lat." Odpadła Laura. A Rafe się mylił. Nie wzięło jej dzisiaj. Było tak każdego dnia. Na przekór sobie zadrżała, kiedy poczuła przy sobie ciało Rafe'a. To tylko przyjacielski gest. Uspokój się, dziewczyno. To nie jest miejsce na takie myślenie. Problem polegał na tym, że myślała o tym o wiele za dużo. Zaczynała myśleć o Rafie Kincaid jako o kimś więcej, niż przyjacielu i koledze z pracy. Nie umknęło jej uwadze to, jak na nią patrzył. Pożerał ją wzrokiem i to ją zabijało. Skoczyłaby z nim do łóżka w mgnieniu oka, gdyby nie jedna mała kwestia – Cameron Briggs. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Jak mogła być na tyle głupia, by zakochać się w dwóch mężczyznach? "Złapiemy go, bella." Dłonie Rafe'a masowały jej plecy, rozluźniając mięśnie. Każdy dotykany przez niego cal skóry ożywał. "Nie jestem tego taka pewna." Wymamrotała Laura. Boże, miał takie cudowne dłonie. Ile to czasu minęło, odkąd kochała się z mężczyną? Nie umawiała się od półtora roku. Była zbyt zajęta karierą, a potem Rafem i Camem, by myśleć o innych mężczyznach. Utrzymywała wszystko na przyjacielskiej stopie. Była jedyną kobietą w wydziale. Igrała z ogniem, spotykając się z nimi poza godzinami pracy, ale nie potrafiła się powstrzymać. Byli zabawni i życzliwi. Rafe był dżentelmenem, nieustannie jej usługując. Otwierał jej drzwi i trzymał dla niej parasol, kiedy padało. Potrafili rozmawiać o wyśmienitym jedzeniu, winie i książkach. Cameron. Cam był jej obrońcą. Cam był ogromną granitową skałą, która stawała między nią, a wszystkim co stawało jej na drodze. Cam był tym, który dzwonił do niej nocą, by upewnić się, że zamknęła drzwi na klucz. Był tym, który założył jej w mieszkaniu alarm. Cam był tym, który się na nią wkurzał, kiedy szła w nocy sama do samochodu, bo nie chciała robić mu kłopotu. Przypomniała sobie sprawę, nad którą pracowali w Detroit raptem miesiąc po jej dołączeniu do zespołu. Była to sprawa seryjnych gwałtów i zostali umieszczeni w krótko mówiąc, obskurnym motelu. Zamknęła drzwi na klucz, ale kiedy rano je otworzyła, Cam siedział na zewnątrz, plecami opierając się o spleśniałą ścianę z kubkiem kawy w dłoni. Miał takie zmęczone oczy. Siedział tam całą noc, bo ona pasowała nad profilem, a on nie zamierzał pozwolić, by coś się jej przytrafiło. Następnej nocy zarówno on i Rafe spali na podłodze w jej motelowym pokoju. Jak mogłaby kiedykolwiek wybrać między nimi? Łatwiej było powściągnąć hormony i cieszyć się ich towarzystwem. Rafe przestał ją głaskać i Laura opłakiwała w duchu stratę jego dłoni na sobie, ale tak było lepiej. Czuła jak wino zmniejsza jej zahamowania. Rafe był jeszcze bardziej pijany, niż ona, a Cam T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

wypił kilka piw. Musiał iść pieszo po pizzę. Lepiej było, gdy Rafe jej nie masował. To mogło skończyć się naprawdę źle. "Musisz wiedzieć, że on w końcu się potknie." Powiedział Rafe. Opierał się plecami o blat. Zdjął swoją marynarkę, a jego koszula była w połowie rozpięta, ukazując skrawek jego idealnej, oliwkowej skóry. Rafe był wcieleniem nowoczesnego, męskiego piękna. Był ideałem poczynając od falujących, czarnych jak smoła włosów przez aksamitne czarne oczy do warg, w które wpatrywała się Laura. "Nie wiem." Odparła Laura, próbując oderwać wzrok od jego ust. Jakby to było czuć je na swoich wargach? Boże, jak by to było mieć je na jej sutkach? Sama myśl o jego ustach ssących jej piersi sprawiła, że jej brodawki stwardniały i otarły się o stanik. Pokręcił głową i chwycił kieliszek, który mu nalała. "Oni wszyscy i tak w końcu coś pieprzą, bo tak naprawdę chcą być złapani. Chcą sławy albo chcą być zatrzymani, ale tak, czy inaczej, chcą być złapani." "Wydaje mi się, że ten przypadek jest trochę inny od pozostałych. Zgrywa mordercę z jakąś misją, ale ja uważam, że to łowca dreszczy." Było kilka drobnych poszlak, które wskazywały na to, że Markiz de Sade grał w jakąś grę. Wychodziła ona poza ramy zabijania i tortur. On grał w jakąś grę z FBI. Jeśli Laura się nie myliła, to grał w tę grę ze swoją własną małą rodzinką. "Nie, bella. Dzisiaj już starczy. Nie mogę już tego znieść." To Rafe był tym, który odebrał telefon. Laura była zmuszona jedynie do oglądania zdjęć, ale wiedziała, że Rafe musiał wejść do pomieszczenia, w którym znaleziono ofiarę. On i Cam musieli zadzwonić do matki młodej kobiety i powiedzieć, że jej córka nigdy nie wróci do domu. "Nie możesz się doczekać jutra, żeby do tego wrócić?" Tak. Jutro będzie obfitowało w kłopoty. Jej profil będzie bardzo kontrowersyjny. "Jasne." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Laura wzięła łyk wyśmienitego, intensywnego cabernet. Rafe stał się bardzo milczący. I w tej właśnie chwili atmosfera w pokoju zrobiła się napięta. Była sam na sam z Rafem 16. Stał tuż przy niej. Tak blisko, że czuła ciepło jego ciała. Była sama przez tyle czasu. "Jak długo to będzie trwało, bella?" Poczuła łzy w kącikach oczu i wzięła spory łyk wina. Nie była pewna, czy jest na to gotowa. Wybory. Będzie musiała dokonać wyborów. Czy zostawienie pracy nie będzie tak trudne, jak myślała. Jeśli zwiąże się jednym z nich, to czy będzie musiała prosić o przeniesienie, chociaż w sumie i tak o tym myślała. Myślała o wykorzystaniu swojego doktoratu z psychologii w wydziale pomocy ofiarom. Cała ta śmierć ją przytłaczała. To wybór między nimi ją dobije. Co by nie zrobiła, straci jednego z nich. "Nie sądzę by to był dobry pomysł, Rafe." "Z powodu Cama?" Laura kiwnęła głową, niezbyt chętna do przyznania, że jest zakochana w dwóch mężczyznach. Jaką kobietą przez to była?17 "Co jeśli powiem ci, że ja i Cam o tym rozmawialiśmy? Co jeśli powiem ci, że Cam i ja jesteśmy skłonni dać ci czas na podjęcie decyzji? Nie jesteśmy głupi, bella, ty też nie. Podobasz się nam obu. Żaden z nas nie chce pozwolić ci odejść, ale nie mamy również nic przeciwko byciu przez resztę życia twoimi przyjaciółmi. Pragnę cię. Pragnę cię tak bardzo, że mogę tego posmakować. Cam również cię pragnie." Dłonie Rafe'a odnalazły krzywiznę jej biodra. Przyciągnął ją do siebie, aż znalazła się w kolebce jego ciała. Opuścił głowę do dołu i spojrzał jej w oczy. "Powiedz mi, że mnie nie chcesz i przestanę." 16 17

Uuuu, dzieci, zamknijcie oczka :P No nie wiem, nie wiem. Jak tak można w ogóle?

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Postawiła wino na stole, zanim upuściłaby kieliszek. Poczuła napierającą przez wełnę jego spodni długą, twardą linię jego erekcji. Od wina i podniecenia kręciło jej się w głowie. Całe jej ciało zdawało się przygotowywać na rozkosz. Musiała się od niego odsunąć, ale uniosła podbródek i nie było już ucieczki. Jego wargi musnęły jej uta w delikatnym jak jedwab dotyku. Ich nosy otarły się o siebie. To była niewinna intymność, ale jej serce nagle wypełniło się słodyczą. Uniosła głowę i stanęła na palcach, w milczeniu prosząc o więcej. Zaczął wolno, jego wargi napierały na jej, uwodząc jej usta. Nie naciskał na nią. Zwyczajnie kochał się z bolesną perswazją z jej ustami. Całował ją ciągle i ciągle, lekko dotykając jej ust. Zaczął składać delikatne pocałunki od kącika jej ust, dotykając każdego cala i przeniósł się na drugą stronę. Jego dłonie wsunęły się w jej włosy, unieruchamiając ją, kiedy odkrywał jej twarz. Całował jej nos i policzki. Zamknęła oczy, by jego wargi i tam ją dotknęły. Pocałował jej czoło i zaczął wracać w dół. To było coś o wiele więcej, niż zwykłe pożądanie. Pożądaniu może i by odmówiła, ale czułe traktowanie Rafe'a wciągnęło ją, jak nic wcześniej. "Tak bardzo cię pragnę, bella." Powiedział z przejęciem. Kiedy był podniecony, nasilał się jego kubański akcent, dodając każdemu słowu pikanterii. "Jesteś taka piękna. Nigdy nie znałem kobiety tak pięknej, jak ty." Laura zadrżała, kiedy język Rafe'a przesunął się po jej zamkniętych ustach, rozniecając w jej cipce ogień. Miękła, przygotowywała się na niego i to było zbyt kurewsko dobre, by temu zaprzeczać. Całe jej ciało stawało się ospałe, czekając niecierpliwie, aż jego dłonie przesuną się po jej skórze. "Otwórz się dla mnie, bella. Pozwól mi cię posmakować." Rozchyliła wargi i jego język wsunął się do środka. Prześliznął się po jej języku, zapraszając ją do zabawy. To było złe. Wiedziała, że to jest złe, ale równocześnie było wspaniałe. Zależało jej na nim. Cholera, kochała go. Co będzie złego, jeśli będzie go miała ten jeden raz? Tak bardzo go potrzebowała. Wydarzenia tego dnia, całego zeszłego roku ciążyły jej tak bardzo, że teraz czuła, jakby ten ciężar unosił się i znikał. Laura poddała się temu i objęła dłońmi jego szerokie ramiona. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Tak, och tak, bella." Wyszeptał w jej usta, po czym wsunął się do środka. Jego język był teraz zachłanny, jakby został spuszczony ze smyczy. Jego dłonie przyciągnęły ją, a usta zawładnęły jej ustami. Pchnął ją na blat, zabierając całą przestrzeń. Jego fiut wbił się w jej miednicę. Laura usłyszała swój jęk, bo jego fiut uderzał o jej łechtaczkę, pocierając o nią przez jego spodnie i jej spódnicę. Za ciasno. Nie mogła rozszerzyć nóg. Ołówkowa spódnica, jaką na sobie miała, wydawała się bardzo profesjonalna, ale w tej chwili tylko ją krępowała. Chciała objąć nogami biodra Rafe'a i poczuć tego masywnego fiuta przy swojej cipce. Czuła jaki jest ogromny i twardy. Będzie tak cudownie, gdy się w niej znajdzie. Przesunęła dłońmi po jego torsie, szczerze nienawidząc materiału, który go zakrywał. "Poczuj mnie." Rafe rozerwał koszulę, guziki upadły na podłogę.18 Laura opuściła wzrok, by spojrzeć na jego idealnie wyrzeźbioną pierś. Przesunęła palcami po mięśniach jego brzucha i żebrach. Każdy jego skrawek był gładki, skóra miękka, ale ciało pod spodem było jak stal. Dłonie Rafe'a powędrowały do sprzączki paska. Rozpiął pasek i spodnie, ukazując cienką linię prowadzących w dół włosków. Laura pochyliła się i zrobiła to, co przyszło naturalnie. Pocałowała zagłębienie jego szyi. Rozkoszowała się smakiem jego ciała, czystym i męskim. Polizała jego płaskie sutki, uwielbiając to, jak dla niej stwardniały. Łagodnie lizała jeden sutek, by po chwili przenieść się na drugi. "Ugryź mnie, bella. Tylko trochę. Lubię szorstko. Chcę poczuć na sobie twoje zęby." Ta myśl sprawiła, że jej cipka się zacisnęła. Wilgoć czyniła ją dla niego mokrą i śliską. Przegryzła jego sutek i została nagrodzona ostrym sykiem. "Tak. Tego właśnie chcę. Chcę, żebyś była dzika." Jeśli chciał, żeby była dzika, to spełni jego życzenie. Serce jej waliło, a jej skóra zdawała się 18

Tarzan :D

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

pulsować. Cała jego postać była tu dla jej przyjemności, a ona nie zamierzała się wycofać. Pociągnęła za jego spodnie i zsunęła bokserki z jego szczupłych bioder. Jego fiut wystrzelił wolny. Dotyk nie kłamał. Był ogromny i gruby z nabrzmiałą, purpurową główką. Laura pchnęła go do tyłu. W maleńkiej kuchni nie było za wiele miejsca. Rafe zdawał się wiedzieć czego chciała i odchylił się do tyłu, rozszerzając nogi, kiedy ona osunęła się na kolana. Jej spódnica zmuszała ją do trzymania nóg razem, ale mogła się trochę ruszać. Zaciągnęła się zapachem jego podniecenia, tuż przed tym jak pochyliła się i polizała główkę jego fiuta. Podskoczył nieznacznie19 i w kuchni zawibrował jęk Rafe'a. Jego ciężkie jądra ściągnęły się, kiedy na niego spojrzała. "Proszę, bella, potrzebuję cię. Potrzebuję cię ot tak dawna." Laura objęła ustami główkę jego drżącego penisa. Poczuła na języku gęste i słone krople jego spermy. Złapała jedną dłonią podstawę jego fiuta i przesunęła językiem po małym V na spodniej stronie główki. Dłonie Rafe'a znalazły się na jej karku i przyciągnęły bliżej. "Więcej. Weź więcej." Był takim bezlitosnym sukinsynem. Stała się przez to jeszcze bardziej podniecona. Pchnął jej głowę do przodu. Laura rozchyliła szeroko usta, bo jego fiut napierał na nią, penetrując ją cal za calem. Powietrza. Potrzebowała powietrza. Zmusiła się do oddychania przez nos. Rafe wypełniał jej usta swoim twardym fiutem. Laurze z trudem udało się zakręcić językiem wokół fiuta w swoich ustach. Rafe posuwał ją mocnymi, krótkimi uderzeniami. Laura przestała z nim walczyć. Pozwoliła Rafe'owi przejąć kontrolę. Rozluźniła szczękę i poczuła, jak jego fiut wchodzi głębiej. Ruchy Rafe'a stały się nerwowe. Poczuła jak zapulsował, a potem przeklął i wysunął się. Laura uniosła wzrok. Jej usta wydawały się puste bez jego fiuta. Twarz miał ściągniętą. 19

Nie, nie, nie, nie chodzi tu o CAŁEGO Rafe'a:P

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie podobało ci się?" Wyciągnął dłonie, podnosząc ją do góry. "Byłem zbyt blisko, bella. Nie chcę dojść w twoich ustach. Nie tym razem. Chcę wejść w ciebie. Chcę poczuć twoją cipkę." Podniósł ją i posadził na blacie. Uniósł jej spódnicę do góry. "Podnieś się. Nie potrzebujesz tego." Przesunął palcami po krawędzi jej bielizny. Laura uniosła tyłek i Rafe zsunął przeszkadzające, jedwabne majtki z jej bioder. Chłodne powietrze musnęło jej rozgrzane ciało. Rafe rozłożył jej nogi. Jego fiut stał dumnie z idealnie przystrzyżonej kępki włosków u zbiegu jego ud. Laura patrzyła na jego trzon. Był śliski od jej śliny. Nagle Rafe objął go dłonią. Przesunął po nim dwa razy, główka ociekała perłowymi kropelkami spermy. Rozległ się dźwięk rozdzieranego opakowania i po chwili drżącymi dłońmi założył na swojego fiuta prezerwatywę. Boże, naprawdę to robiła? Rafe Kincaid zakładał gumkę na swojego fiuta, żeby mógł ją pieprzyć. Co ona sobie myślała? Jej umysł pracował bez ustanku. "Nie." Rafe prawie wyjęczał tę komendę. "Nie myśl." Ale nie potrafiła przestać. Nie będzie powrotu. "Rafe, powinniśmy–" "Powinniśmy przestać myśleć i pozwolić, by to się stało." Rozszerzył mocno jej kolana i ustawił przy niej swojego fiuta. "Potrzebuję tego. Kurewsko potrzebuję ciebie, Lauro. Nie mów mi nie. Nie mów mi teraz nie." Ustawił się tuż przy krawędzi jej szparki. Jego wielki fiut drażnił ją. Laura poczuła jak jej ciało pulsuje, jakby żądając tego samego, co Rafe. Nie mów nie. Tak bardzo tego pragnęła. Jej ciało T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

błagało o to. "Spójrz na to." Rafe miał spuszczony wzrok. "Spójrz jak pięknie to wygląda i powiedz mi, że to jest złe." Laura podążyła wzrokiem tam, gdzie wpatrywał się Rafe i zobaczyła główkę jego fiuta tuż przy wejściu do jej cipki. Główka wsunęła się między wargi sromowe, grożąc słodką inwazją. Kiedy Rafe poruszył biodrami, Laura widziała, że główka jego fiuta była już pokryta jej sokami. "Jesteśmy razem piękni. Tak powinno być. Pozwól mi cię mieć." Jedna mała rzecz powstrzymywała ją od objęcia go nogami. "Cam–" "Wydaje mi się, że lubi obserwować." Laura poczuła jak jej serce prawie zatrzymuje się, kiedy usłyszała te słowa dochodzące z korytarza. Stał tam Cam, z pizzą w jednej dłoni i sześciopakiem w drugiej. Całe jego ciało było nieruchome. Jakby zatrzymał się w połowie drogi i nie mógł się ruszyć. Jego przystojna twarz wyglądała jak wykuta z kamienia. "Cameron." Laura próbowała złączyć nogi, ale Rafe jej na to nie pozwalał. "Nie możemy. Nie mogę zranić Cama." Rafe odwrócił głowę, jego ciemne oczy wyrażały lekką desperację. "Cam, proszę." Cam położył pizzę i sześciopak na kuchennym stole. Dwoma długimi krokami pokonał przestrzeń między nimi. Stłoczyli się w jej małej kuchni, ich ogromne ciała zajmowały całą przestrzeń. Cam górował nad nią i jego wzrok złagodniał. Był dobre pięć centymetrów wyższy od Rafe'a, jego ciało ogromne i pełne mięśni. Miał niebieskie oczy, które zmieniały się od lodowego, arktycznego koloru, kiedy był wściekły, do jasnego, kuszącego błękitu idealnie utrzymanego T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

basenu.20 Jego ogromna dłoń objęła jej policzek. "Chciałem być pierwszy, ale musiałem iść po pizzę. Moja mama zawsze mówiła, że mój apetyt wpakuje mnie w kłopoty." Pocałował jej policzek i zwrócił się do Rafe'a. "Zrób dla mnie show, brachu." W chwili gdy te słowa opuściły usta Cama, Rafe pchnął. Laura jęknęła na tę inwazję. Wypełniał ją, rozciągając ją mocno. Wsuwał swojego fiuta, pchając do przodu i do tyłu z determinacją, by dostać się do środka. "Jesteś taka ciasna, bella. Jak długo?" Laura nie udawała, że nie rozumie. Wypełniał ją, sprawiając, że była obolała z pragnienia. "Lata." Skupiała się na karierze. FBI było bezwzględnym środowiskiem. Na wiele sposobów wciąż było klubem starszych chłopców. Ona była młodą kobietą. Wiedziała, że jeśli chce, by brano ją na poważnie, to nie może umawiać się z innym agentem. 21 Praca była tak absorbująca, że nie miała czasu na spotykanie się z kimkolwiek, a po poznaniu Rafe'a i Cama nawet nie chciała. "Cieszę się, bella." Rafe pochylił się i pocałował ją, w tym samym czasie wsunął się w nią po same jądra. Czuła jak dotykają jej skóry. "Mówiłem ci, że żyje jak zakonnica." Powiedział cicho Cam. Laura odwróciła się lekko i zobaczyła jak Cam wpatruje się w miejsce, gdzie fiut Rafe'a znikał w jej cipce. Oczy miał zaspane i Laura widziała jak jego kutas napiera na jego dżinsy. Coś w Camie sprawiało, że czuła się absurdalnie seksowna. Przesunął językiem po swoich ponętnych wargach.

20 21

Dobre:D Ale może z dwoma:P i problem z głowy

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"On to lubi, bella." Głos Rafe'a stał się zachrypnięty. Dłonie mu drżały, kiedy pchnął ją tak, że jej ciało leżało na blacie, jak gotowa do pochłonięcia uczta. "I ty chyba też to lubisz." Laura otoczyła jego biodra nogami i pchnęła miednicą w górę. Zdecydowanie za wiele było tu pogaduszek. Jej cipka błagała, a Rafe zwyczajnie stał nieruchomo. Teraz, gdy wiedziała, że Cam nie będzie jej nienawidził, chciała to kontynuować. "Lubię to. I lubiłabym to o wiele bardziej, gdybyś mnie pieprzył." Po twarzy Rafe'a przebiegł skurcz. Jego dłonie zacisnęły się na jej biodrach i pchnął jeszcze dalej, wbijając w nią swojego fiuta najdalej jak się dało. "Władcze maleństwo. Na szczęście jestem w nastroju, żeby ci to dać." Wysunął się prawie całkowicie i potężnym ruchem bioder wbił się ponownie. Laura sapnęła. Było wspaniale mieć go w sobie. Wbijał w nią swojego fiuta, jego piękna głowa była odrzucona do tyłu. Wsuwał się w nią ciągle i ciągle, jego fiut uderzał w punkt w jej cipce, o którego istnieniu nie miała nawet pojęcia. Zadrżała. Rafe pchnął ostatni raz z jękiem i przeniósł palce na jej łechtaczkę, wysyłając ją nad krawędź. Laura pozwoliła, by orgazm zapulsował w jej ciele. Rafe nie zaprzestawał pchnięć i trzymając jej biodra, dążył do swojego orgazm. Całe jego ciało znieruchomiało i po chwili opadł do przodu, leżąc pierś w pierś. "Dziękuję, bella. Tak długo na to czekałem." Pocałował ją i wycofał się. Laura próbowała wstać, ale nagle silne ramiona uniosły ją z blatu i została przytulona do ogromnej, muskularnej piersi. "Był z tobą szorstki, maleńka." Powiedział Cam, w jego głosie, gdy ją przytulał, był cień nagany. Laura objęła go rękoma wokół szyi. Cam nie dał jej szansy na poprawienie spódnicy. Miała nagie pośladki, ale Cam zaczął iść w stronę korytarza. "Nawet nie zdjął ci ubrań. Co on sobie myślał?"

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Laura była oszołomiona, kiedy otworzył kopniakiem drzwi do jej sypialni i delikatnie położył ją na łóżku. W sypialni jedynym światłem było to pochodzące z korytarza. Ciało Cama było ogromnym, górującym nad nią cieniem, ale kiedy sięgnął do guzików jej bluzki, jego dłonie były delikatne. "Nie myślałem." Powiedział Rafe, stając w drzwiach i blokując światło. "Chciałem tylko w nią wejść." Rafe zapalił światło i Laura mogła w pełni na niego spojrzeć. Zdjął koszulę i spodnie. Wszedł do pokoju, mając na sobie jedynie ciemne, bawełniane bokserki. Dłonie Cama odpięły guziki jej bluzki i rozsunęły ją, delikatnie dotykając jej skóry. Po burzy, jaką było kochanie się z Rafem, Cam był tak delikatny i czuły, że Laura rozluźniła się. To wydawało się nierzeczywiste, jak sen w malignie, ale nie chciała się obudzić. Jej ciało szumiało z zadowolenia, a teraz zalewała ją kolejna fala podniecenia. Kiedy Cam na nią spojrzał, stała się niecierpliwa z pragnienia. Cam tu był. Rafe tu był. Nie odrzucali jej. "I chcę, by to trwało." Powiedział cicho Cam. Usiadł obok niej na łóżku. "Chcę ją zobaczyć. Czekałem tyle czasu, żeby zobaczyć ją bez tych wszystkich ubrań." Cam był inny, niż się spodziewała. Był taki wielki i groźnie wyglądający, że jego nagła czułość naprawdę ją rozbroiła. Kiedy myślała o kochaniu się z Cameronem Briggsem, wyobrażała sobie, że to będzie dzikie i gwałtowne, ale emocje przepłynęły z Laury, kiedy Cam rozpiął przednie zapięcie jej stanika i odsłonił jej piersi. Jego oczy płonęły, a dłoń, którą przeniósł na jej pierś, lekko drżała. Koniuszkami palców musnął jej brodawki. Laura jęknęła, a jej sutki stwardniały pod tym dotykiem. "Chcesz, żebym sobie poszedł?" Rafe stanął przy skraju łóżka. Jego wzrok przesuwał się z niej na Cama. W jego postawie było niezręczne wahanie, którego nigdy wcześniej u niego nie widziała. Rafe był zawsze pewny siebie. Cam odwrócił się lekko i Laura miała wrażenie, że Rafe nie mówił do niej. Mówił do Cama. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Chcesz zostać?" "Chcę. Wcześniej nie byłem tego pewny, ale chcę. Chcę patrzeć na ciebie z nią." Cam kiwnął głową. "Więc zostań. Ale rano będziemy mieli wiele do obgadania." Laura miała już o to zapytać, ale Cam pochylił się i objął ustami jej pierś. Przez ten język na swoim ciele nie mogła myśleć. Rozciągnął się obok niej, wciąż całkowicie ubrany. Szorstki dżins otarł się o jej bok. Chciała mieć go na sobie, ale on się wstrzymywał. Laura wierzgnęła, to doznanie wywołało jej ruch. Dłoń Cama spoczęła na jej rękach. "Nie ruszaj się, skarbie. Chcę się tobą nacieszyć. Pozwól mi sprawić, że będzie ci dobrze." Wyszeptał przy jej skórze, rozniecając w niej ogień. Laura rozluźniła się i odnalazła dłońmi jego włosy. Cam ścinał swoje złote włosy krótko, a mimo to były miękkie, takie miękkie. Wargi na jej sutkach nagle zacisnęły się i przegryzły. Poczuła na swoim ciele delikatne otarcie jego zębów. Zassał jej sutek do ust i obdarzył go hojnie uwagą. Zakręcił wokół niego językiem, wycałował ścieżkę do jej drugiej piersi i zaczął wszystko od nowa. Była całkowicie bezbronna. Tam gdzie Rafe był agresywny i szybki, Cam był wolny i uwodzicielski. Kiedy bawił się jej ciałem, czas zdawał się zatrzymywać. Lizał i przegryzał jej piersi, podczas gdy dłońmi przesuwał po jej tułowiu. Wreszcie wycałował ścieżkę do jej szyi i trącił ją tam. "Zabijasz mnie." Udało się wyszeptać Laurze. Sprawiał, że się trzęsła. Każdy jej nerw drgał gotów, by osiągnąć spełnienie, ale on dalej całował krzywiznę jej szyi i przesuwał językiem po jej uchu. "Nie, rozkoszuję się tobą." Powiedział jej łagodnie do ucha. Ciepło jego oddechu było kolejnym, dekadenckim doznaniem. "Widzisz, wiem, że Rafe jest smakoszem. Wiem, że mógłbym siedzieć w wykwintnej restauracji jak idiota i zamówić hamburgera, kiedy mógłbym zjeść coś T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

naprawdę wyszukanego. Nie jestem tym z klasą. Nie obchodzi mnie jak smakuje wino, tak długo jak jest w stanie mnie upić, ale tym – tym chcę się rozkoszować. Jestem koneserem ciebie, skarbie." Przysunął do niej swoje usta i wpił się w jej wargi. Wsunął język, badając jej wnętrze, nie pozwalając, by ani jeden jej cal pozostał nieposmakowany. Laura usłyszała jak Rafe wychodzi z pokoju. Otworzyły się drzwi do jej łazienki. Cam całował ją, przekręcając ciągle i ciągle swoje usta, by osiągnąć każdy możliwy kąt. Jego dłonie bawiły się jej włosami. Nagle na cipce poczuła coś ciepłego i mokrego. "To tylko ciepła ściereczka, bella." Rafe był na skraju łóżka. "Jeśli to, co mówi Cam jest prawdą, to spędzi tam trochę czasu." Cam odwrócił się i oboje spojrzeli na Rafe'a. Delikatnie obmywał jej cipkę. Czuła się przez to nieprzyzwoita i wyeksponowana, ale nie było to złe uczucie. Jedynie słodki ból. Cam odwrócił się z powrotem z uśmiechem na jego zazwyczaj surowej twarzy. "Z całą pewnością spędzę tam trochę czasu. Założę się, że słodko smakujesz." Cam wstał i zaczął szybko się rozbierać. Zdjął koszulkę przez głowę i płynnym ruchem zsunął z siebie dżinsy i bokserki. Cam jako jedyny z nich przebierał się po pracy. Cam zdejmował garnitur i krawat jak tylko mógł, czasami zamykając się w łazience, zanim w ogóle opuścili biuro. Laura wiedziała, że wolał luźne ciuchy, ale teraz przekonała się jak wyglądał najlepiej. Bez niczego. Cam stanął nad nią. Był ogromny w każdym tego słowa znaczeniu. Miał szerokie ramiona, mięśnie napinały się przy każdym ruchu. Jego wyrzeźbiona pierś przechodziła w szczupłe biodra i silne nogi. I jego fiut. Cholera. Myślała, że Rafe miał największego fiuta, jakiego kiedykolwiek widziała. Cam go przebijał. Jego fiut strzelał w górę, główka sięgała jego pępka. Jego grube, ciężkie jądra ściągnęły się przy jego ciele. "Rozbierz się, skarbie." Powiedział łagodnie, jego głos nie pasował do jego szorstkiego, męskiego ciała. "Chcę cię czuć skóra przy skórze."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Drżącymi dłońmi Laura uniosła się i pozwoliła, by bluzka opadła jej z ramion. Zsunęła stanik. Poczuła się odrobinę skrępowana. Rafe i Cam byli absurdalnie idealni. Próbowała, ale wiedziała, że nie jest tak naprawdę z ich ligi. Była atrakcyjna, ale oni byli praktycznie greckimi bogami. "Jesteś piękna." Cam zsunął z jej bioder spódnicę i sięgnął po resztę jej ubrań. "Jesteś tak kurewsko piękna." "Ja cały czas nazywam cię piękną, bella." Dodał Rafe. Nie była tego taka pewna, ale nie zamierzała się spierać. Po chwili nie mogła już myśleć, bo Cam wspinał się na nią. Powiedział, że chce czuć na sobie jej skórę i nagle wydawało się jej, jakby całował każdą część jej ciała. Ich klatki piersiowe się spotkały, a brzuchy przytuliły. Ich kolana splątały się ze sobą, a jego stopy otarły się o jej. Jego wargi zakryły jej usta w zapierającym dech w piersi pocałunku. Kiedy Cam całował jej ciało, cały świat stopniał. Zwęził się, stał się mniejszy i bardziej intymny. Sprawa i wszystkie stresy zniknęły, została tylko ona, Cam i Rafe. Cam ułożył się między jej nogami i wsunął nos w jej cipkę, zaciągając się jej zapachem. "Ten rocznik ma wspaniały bukiet." Powiedział z szerokim uśmiechem Cam. Powiedział to z akcentem Rafe'a, śmiejąc się z ostatnich winnych eksperymentów Laury i Rafe'a. "Ale uwielbiam ten smak." Wysunął język i polizał wolno całą jej cipkę. Laura wygięła plecy. Cam zaczął jeść jej cipkę. Przekręcała głowę z boku na bok, napięcie narastało z każdym pociągnięciem jego utalentowanego języka. Była bardziej mokra, niż kiedykolwiek wcześniej. Otworzyła oczy i zobaczyła siedzącego na krześle obok łóżka Rafe'a. Teraz nie będzie już w stanie myśleć o tym krześle nie widząc na nim Rafe'a. Bokserki miał opuszczone i miał tego wspaniałego fiuta w swojej dłoni, pompując go wolno i obserwując jak Cam pożerał jej szparkę. Jego powieki były w połowie zamknięte, ale nie było wątpliwości, że jest skupiony. Dłoń poruszała się do góry i do dołu, od podstawy, do czubka, ciągle i ciągle. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Myśli o pieprzeniu cię." Powiedział Cam z utkwionym w niej wzrokiem. "Przypomina sobie jak ciasna jest twoja szparka." Laura jęknęła, kiedy wsunął w nią dwa palce. "Była taka ciasna, Cam. Jej cipka zaciskała się na mnie tak mocno." Powiedział zachrypniętym głosem Rafe. "Założę się, że wszędzie jest ciasna." Nagle poczuła mroczny, rozkoszny nacisk na jej tylną dziurkę. "A jak tutaj, skarbie? Byłaś tu już wcześniej pieprzona?" "Nie." Pisnęła zdyszana. Zadrżała. Ten palec drażniący jej odbyt, to było takie złe. Jednak nie potrafiła się powstrzymać i zastanawiała się jak to będzie mieć Rafe'a w swojej cipce i Cama w tyłku. "Mała dziewicza dziurka. Jestem twardy na samą myśl o tym. Ale to będzie musiało poczekać. Nie zranię cię." Cam wstał gwałtownie i rozszerzał jej nogi, zanim zdążyła wziąć kolejny wdech. "Cameron, zabezpiecz się, zanim w nią wejdziesz." Szorstki głos Rafe'a przypomniał jej, że tam był, patrząc jak pieprzy się z jego najlepszym przyjacielem. Cam wyciągnął prezerwatywę ze swoich spodni i szybko ją założył. "Zadowolę się tej nocy tą cipką, ale musisz wiedzieć Lauro, że będę miał ten tyłek. Będzie należał do mnie." Pchnął, jego fiut wypełnił ją jednym, długim ruchem. Jego miednica uderzała w harmonii z twardym fiutem uderzającym w jej punkt G. Laura wykrzyczała jego imię, kiedy doszła. Zdawało się, że u Cama puściły wszelkie hamulce. Posuwał ja ciągle i ciągle. Jego głowa T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

opadła do dołu, jęknął i każdy jego mięsień stężał. Opadł na nią, jego ciężar wbijał ją w materac. "Moja kolej." Rafe stanął nad nimi, jego fiut stał na baczność. Cam uniósł głowę. "Nie pośpisz sobie dzisiaj, skarbie." Ledwie się z niej stoczył, gdy Rafe był już na niej, ustami wpijając się w jej wargi. Laura westchnęła i oddała się swoim mężczyznom.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 5 Bliss – dzień dzisiejszy Rafe czuł się jak idiota w drogich spodniach od garnituru i koszulce, która głosiła, że Faktoria Handlowa w Bliss była sklepem świadczącym usługi sprzątania po morderstwach. Wyszedł z łazienki, marynarkę i koszulę, które wcześniej nosił, miał przewieszone przez rękę. "Widzisz, wygląda o wiele lepiej." Powiedział Wolf Meyer z sarkastycznym uśmieszkiem na twarzy. "To o wiele bardziej wygodne, niż ten garnitur." Rafe spojrzał na Wolfa. Co to w ogóle za imię Wolf? I co tu się do cholery dzieje? Jakim cudem Laura się zaręczyła? Jego serce zaciskało się na tę myśl, ale nie kupował tego. Nie miała pierścionka na palcu. "Wolę garnitur, ale jeśli Laura chce, żebym to nosić, to przecierpię to. Ona zna to miasteczko lepiej, niż ja. Widzę, że ona również woli wygodę. Zawsze ubierała się lepiej, niż ja. No i oczywiście kocha biżuterię. Dziwię się, że nie nosi pierścionka zaręczynowego." Rafe szybko uświadomił sobie, że Wolf Meyer jest zaborczym sukinsynem. Rafe swoje ostatnie dziesięć lat życia spędził w zespole WAZ'u. Wiedział, jak odczytywać ludzi. Wolf Meyer był byłym wojskowym, być może Sił Specjalnych. Mężczyzna był stuprocentowym samcem alfą z dużą dozą ironii. Nie było opcji, by Wolf Meyer nie kupił pierścionka kobiecie, którą zamierzał poślubić. Z całą pewnością chciałby jakiegoś fizycznego znaku posiadania. Rafe również. Gdyby udało mu się przekonać Laurę do poślubienia go, w mgnieniu oka miałaby pierścionek na palcu. Oczywiście Cam zrobiłby pewnie krok dalej. Chciałby tatuażu na jej tyłku, czegoś, czego nie dałoby się zmyć z jej ciała. Wolf nawet nie mrugnął. "Wiesz, jacy to my ludzie ze wsi jesteśmy, Agencie Specjalny. Mamy tendencję do T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

bagatelizowania takich spraw. Prawdę mówiąc, nasza miłość jest o wiele ważniejsza, niż jakiś tam pierścionek. Przynajmniej ona mi tak powiedziała. Oszczędzamy na większy dom." Gówno prawda. Rafe nie uwierzył w to ani na sekundę. Jeśli Wolf Meyer chciał, by miała pierścionek na palcu, to miałaby go. Rafe miał wiele wspólnego z Wolfem. Nie. Coś było nie tak z zaręczynami Laury. I zdecydowanie coś nie tak było z tym miasteczkiem. "Proszę, tu jest kilka świeżo upieczonych ciasteczek, Agencie Specjalny." Powiedziała Teeny, stawiając na małym stoliku talerz. "Osobiście bardzo się cieszę, że tu jesteście. Och, wiem, że wszyscy inni, włączając w to moją żonę, będą zamykać buzie na kłódkę, ale coś trzeba zrobić. Nie możemy mieć tu ciągle tylu morderstw. Najpierw był ten okropny mężczyzna, który ścigał Rachel, a potem ci motocykliści. Mówię ci, oni muszą się częściej kąpać. Jeśli zamierzasz kogoś zabić, to przynajmniej niech ładnie pachnie." Rafe słuchał, jak kobieta opowiada o higienicznych zwyczajach rosyjskiej mafii i uświadomił sobie, że nie poznał w tym miasteczku ani jednej osoby, którą można by uznać za zdrową psychicznie. Od Wolfa Meyera, który łgał jak zawodowiec, do tego faceta z Góry i Doliny, który powitał go z wiszącym swobodnie fiutem. Rafe rozejrzał się. Laura gdzieś zniknęła. Dwie kobiety szeptały coś przed zasłoniętą częścią drugiego piętra sklepu, który wydawał się oferować wszystko, zaczynając od pamiątek, poprzez artykuły spożywcze, a na sprzęcie wędkarskim kończąc. Rafe widział je z parteru. Były przyjaciółkami Laury, ruda i ta, która wcześniej się nie odzywała. Teraz nie wydawała się mieć z tym problemu. Urok osobisty nie zadziałał. Może przyszedł czas na skorzystanie z technik Cama i bycie łobuzem. Rafe nie mógł pozwolić Laurze odejść. Jeśli wymknie się tyłem, to może nigdy już nie uda mu się jej odnaleźć. Rafe musiał wiedzieć, że jest bezpieczna. Wróciły mdłości, jakie czuł każdego dnia, odkąd zniknęła. Przyzwyczaił się do tego stanu, wydawało mu się wręcz normalne, znikało jedynie, gdy ją widział.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Mam zrobić więcej ciasteczek, Agencie Specjalny?" Zapytała Teeny. "Twój partner wygląda jak mężczyzna, który lubi jeść." Cam wciąż przebierał się w łazience. Cam zapewne będzie zachwycony, zajmując się śledztwem w dżinsach i koszulce. "Cam je więcej niż słoń, ale widzę, że nie on jeden." Wolf Meyer uniósł wzrok, przybierając minę niewiniątka. Wszystkie ciasteczka zniknęły. "Były naprawdę dobre." Rafe odwrócił się, kiedy Teeny zaczęła suszyć wielkoludowi głowę na temat dzielenia się. Stanął przy schodach, zacisnął pięści i podjął decyzję. Laura mu nie ucieknie. Poczuł mały przypływ wściekłości. Przez cały ten czas winił się za jej ucieczkę, ale czy nie było w tym też jej winy? On nawalił. Zdawał sobie z tego sprawę. Nawalił, a ona za to zapłaciła, ale to ona odeszła bez słowa. To ona karała jego i Cama przez pięć lat. To ona nie chciała słuchać wyjaśnień i przeprosin. Nie zamierzał pozwolić jej uciec. Rafe wchodził po dwa schodki na raz, ani na chwilę nie spuszczając wzroku z obecnych na pietrze kobiet. Odwróciły się, jakby wyczuwały, że coś skrada się w ich stronę. Dwie pary oczu otworzyły się szeroko. Były zszokowane, ale ani trochę przerażone. Rafe zobaczył to bez problemu. Jednakże żadna się nie poruszyła. Stały jak wmurowane. Ruda nawet wyprostowała się, jakby chroniła coś drogocennego. "Agencie Specjalny Kincaid." Powiedziała głośno ruda. Holly, przypomniał sobie. Miała na imię Holly i właśnie wydała Laurę. Laura była bez wątpienia za zasłonką, a jej przyjaciółka chciała ją ostrzec o zbliżającym się zagrożeniu. Miło. Nie miał jej tego za złe.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Holly, szukam Laury." To było pytanie. Zastanawiał się, czy Holly go oszuka. Spojrzały na niego szczere, zielone oczy. Żadnych kłamstw w tych oczach. "Przebiera się. Wydaje mi się, że doceni, jeśli dasz jej chwilę. Nie spodziewała się, że pojawią się tu ludzie z jej przeszłości." Zaakcentowała wyraźnie słowo 'przeszłości'. "Tak, wątpię, czy spodziewała się jeszcze kiedykolwiek mnie zobaczyć." Wymamrotał Rafe. Zastanawiał się, czy się przebiera. Chciał ją znowu zobaczyć. Zmieniła się. Była łagodniejsza, bardziej krągła. Była odrobinę starsza22, ale to do niej pasowało. Cholera, musiał się opanować. Nie mógł myśleć o seksie. Musiał zachować kontrolę albo ją straci. Nell, która znowu straciła głos, poklepała przyjaciółkę po plecach i wydawało się, że odbyły całą rozmowę dzięki serii spojrzeń i gestów. Wreszcie Holly odwróciła się. "Ona chce wiedzieć dlaczego tu jesteś." To było pytanie, na które musiał odpowiedzieć ostrożnie. Szczególnie, że wiedział, że Laura jest za zasłonką, zapewne wszystko słysząc. Co on wcześniej powiedział? A, powiedział Camowi, że muszą być agresywni. "Musiałem ją odnaleźć, bo ją kocham. Kocham ją od dnia, gdy ją poznałem, i tęsknię za nią od dnia, gdy zniknęła." Niech ma chwilę na przetrawienie tego. Albo może wyjdzie ze swojej kryjówki i będą mogli odbyć walkę, której potrzebowali od pięciu pieprzonych lat. O tak, liczył na to. Miał wyraźne wrażenie, że nie ruszą do przodu, póki nie odbędą tej walki. Zasłonka odchyliła się i wyszła Laura, ubrana teraz w ciasne dżinsy, które podkreślały jej nowe krągłości i kraciastą koszulę, która była rozpięta na tyle nisko, by ukazywać wzniesienia jej piersi. Włosy miała związane w kucyk. Wyglądała zupełnie inaczej. Jej pięknem zawsze była jej 22

A ty co? Krzysiek Ibisz? Im starszy, tym młodszy?

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

dusza, ale w jej oczach widział siłę, której wcześniej tam nie było. Było oczywiste, że płakała. Kurwa, to bolało. "Ciebie również dobrze widzieć, Agencie Specjalny Kincaid." Stała w swoich szpilkach. Były jedyną pozostałością z jej poprzedniego ubioru. Słowa wypowiedziała z beznamiętnością, która powiedziała mu, że zwyczajnie nie przejmowała się na tyle, by kłamać. Sama siebie oszukiwała. Dla Rafe'a było oczywiste, że wciąż żywiła do nich jakieś uczucia, czy to dobre, czy to złe. Płakała. Wciąż coś tam było. Chciał wziąć ją w ramiona, ale to nie był ani czas, ani miejsce. "Musimy znaleźć jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy porozmawiać. Cam i ja musimy pogadać z tobą o paru rzeczach." Powiedział. Laura spojrzała na zegarek. "Wybacz, mam dzisiaj wiele do zrobienia. Właściwie, przez cały tydzień. W sobotę moja przyjaciółka wychodzi za mąż i będę na weselu. Dzisiaj mamy Wielką Grę. W tych stronach to poważne wydarzenie. Więc jeśli chcecie pogadać, musicie zrobić to w moim mieszkaniu, kiedy będę się szykować." Odrzuciła go. Przytuliła swoje przyjaciółki i przeszła obok niego. Rafe poczuł jak skacze mu ciśnienie. Dogonił ją dwoma długimi krokami i złapał ją za łokieć. "Przebyłem całą tą drogę, szukałem cię przez te wszystkie lata, a ty nie możesz dać mi jednej godziny, żebym wszystko wyjaśnił?" "Uważam, że w DC wyraziłeś się dość jasno. Rozumiem, że to ma związek ze sprawą, ale ja mam tu teraz swoje życie. Mam pracę." Wiedział o jej pracy. Kiedy tylko dowiedział się, jakiego używa teraz nazwiska, poszukał o T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

niej wszystkiego, co się dało. Zaskakującym odkryciem było dowiedzenie się, że jedna z najbardziej ambitnych kobiet, jakie znał pracowała w miejscu nazywanym Stop'n'Shop. "Tak, pracujesz na stacji benzynowej. Z pewnością doktorat z psychologii pomaga w obsłudze kasy fiskalnej." Zarumieniła się, ale stała prosto. "Nie będę przepraszać za swoje życie, Rafe. Robię cholernie dobrą robotę. Lubię tutejszych ludzi. Jeśli masz z tym problem, to autostrada zabierze cię, dokądkolwiek tylko chcesz. Sugeruję, byś z tego skorzystał." "Tak by było dla ciebie najłatwiej, co bella?" "Nic z tego nie jest dla mnie łatwe, Rafe." Przynajmniej przestała go nazywać Agentem Specjalnym. "Nie pójdę nigdzie, dopóki nie porozmawiamy i nie mam na myśli śledztwa. Nie obchodzi mnie, że jesteś związana z tym mężczyzną na dole. Chcę wyjaśnień, dlaczego ode mnie odeszłaś." "Od nas." Cam stał u podnóża schodów, patrząc w górę. Wyglądał, jakby całkowicie pozbył się swojej marynarki i Rafe modlił się, by jej nie wyrzucił. Koszulka, którą miał na sobie Cam była troszeczkę przymała. "Odeszłaś od nas." Rafe zobaczył jak Laura łagodnieje na ulotną chwilę, jednak zaraz wrócił jej upór. "Zostałam wyrzucona, Rafe. Ponieważ nie byłam związana z nikim z poza pracy, to nie musiałam zostawiać nowego adresu. I weź tą rękę ze mnie, ranisz mnie." "Hej!" Powiedziała Holly. "Odłóż tę siatkę na ryby, Holly." Laura spojrzała ponad ramieniem Rafe'a i westchnęła.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rafe odwrócił się i zobaczył rudą z siatką na ryby w dłoni, najwyraźniej gotową do bronienia przyjaciółki. Rafe puścił rękę Laury. "To chyba i tak nie wywołałoby za wiele szkód." Laura uśmiechnęła się do dwóch kobiet, które przybyły jej na ratunek. Holly wzruszyła ramionami i złożyła siatkę. "Następnym razem jak zostaniesz zaatakowana, zadbaj, żeby to się stało w alejce sportowej. Wtedy będę mogła złapać kij do hokeja albo baseballa." "Nie będzie następnego razu." Obiecała Laura. "Zobaczymy się wieczorem. Holly, idziesz, prawda?" "O tak, Stella zapewnia deser. I Hal ma przynieść jakieś tapas 23 z sarniny. Nie mam pojęcia co to znaczy, ale Zane obiecał szeryfowi, że spróbuje." Holly wskazał kciukiem na Nell. "A Nell i Henry protestują." "Doskonale. Zobaczymy się na miejscu." "Laura, jeszcze nie skończyliśmy." Nie przebył całej tej drogi po to by zostać olanym. "Powiedziałam ci, że idę do domu się przebrać. Będę wieczorem na Wielkiej Grze, na placu targowym. Tam możemy porozmawiać." "Jeśli uciekniesz, to przyjdę po ciebie." Zatrzymała się w połowie schodów i zwróciła na niego swoje błękitne oczy. "Dlaczego miałabym uciekać? Tu jest mój dom." "Opuściłaś swój ostatni dom."

23

Przystawka hiszpańska

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"DC nigdy nie było moim domem. Jedynie przystankiem w drodze do Bliss. Tu jest mój dom, Rafe i nic, ani nikt mnie stąd nie wykurzy." Zatrzymała się u dołu schodów, skinęła Camowi i odeszła. Cam odwrócił się, jakby chciał za nią iść. Rafe pobiegł, by go zatrzymać. "Nie możemy tak po prostu pozwolić jej odejść." Narzekał Cam. "Ona nigdzie nie idzie." Rafe rozumiał niecierpliwość Cama. Teraz, kiedy znowu był blisko niej, bolała go myśl o straceniu jej z oczu. "Jestem głęboko przekonany, że to jest jej dom." Cam uśmiechnął się, tak szczerej twarzy Rafe nie widział u niego już od bardzo dawna. Wyglądał przez to o wiele młodziej. "Musisz przyznać, że całkiem tu fajnie." "Nie muszę niczego przyznawać." Cam poklepał go po plecach. Nie wydawał się ani trochę przejęty zbyt ciasną koszulką, czy kobietą, która przemawiała przez interpretacyjny taniec. "No proszę cię, tu jest wspaniale. Sprawia, że tęsknię za Arkansas. Kurde, nigdy nie myślałem, że będę tęsknił za Arkansas, ale tutejsze góry są piękne. A powietrze niesamowite." Rafe zmarszczył brwi. "Powietrze to powietrze, Cam." "A tam, w górach jest inne. Czystsze." Cam odwrócił się i spojrzał na Laurę. Prawie wyszła przed drzwi i po chwili wydawało się, jakby przypomniała sobie, że coś zostawiła. Narzeczonego. 24 Z zakłopotaniem wróciła do boku Wolfa. "Co ona robi z tym dupkiem? Wcale nie kupuję tego 'niedługo wychodzę za mąż'. Nie ma pierścionka. Nie wygląda, jakby czuła się wygodnie, kiedy ją dotyka. I nie wydawało ci się, że wszyscy byli trochę zaskoczeni, kiedy z nią rozmawiali?" 24

Czasem człowiek zapomni dzieci z przedszkola odebrać, narzeczony to pikuś :P

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rafe'owi nie umknęła lekko opóźniona reakcja właścicielki sklepu. Cieszył się, że Rafe również to zauważył. Cam może i przez kilka lat był poza WAZ'em, ale wciąż wiedział jak czytać język ciała. "Nie wiem co tu się dzieje, ale chcę się przyjrzeć temu kolesiowi. On jako jedyny zachował kamienną twarz. Zaciekawiło mnie to." Cam wyciągnął swój telefon. "Już się za to zabieram. Prześledzę tego skurwysyna, jak tylko będę miał odpowiedni dostęp. Nim minie noc, powinniśmy mieć już jego teczkę. Mam szczerą nadzieję, że jest notowany." "Możemy mieć nadzieję." Rafe zaczął iść w stronę frontu sklepu. Sprawdzi to miejsce, gdzie Laura chciała dziś wieczorem iść, ale nie zamierzał pozwolić jej odrzucać go na długo. Była w niebezpieczeństwie. Skoro oni ją znaleźli, to można się było założyć, że Markiz de Sade również mógł ją znaleźć. Tym razem nie zlekceważy tego skurwysyna. Już raz ją dopadł. Nie dostanie drugiej szansy. Wolf objął swobodnie Laurę wokół talii. Nie wydawał się czuć przy niej niekomfortowo. Gdyby nie utrzymywała między nimi małego dystansu, Rafe może i by uwierzył, że są szczęśliwą parą. Rafe był skłonny założyć się, że ze sobą nie sypiają. Wolf pochylił się, by szepnąć coś Laurze do ucha, ale nagle wydarzenia na zewnątrz zwróciły jego uwagę. Poruszał się szybko. W jednej chwili tulił się do Laury, w następnej pędził do drzwi. Laura odwróciła się do nich z zatroskaną miną. "Teraz to dopiero narozrabialiście." "Że co?" Zapytał Rafe. Miał wrażenie, że odkąd wysiadł z samolotu, nie zrobił ani jednej cholernej rzeczy dobrze. Działało mu to na nerwy. Nie był facetem, który nawala. Był chłodny i T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

opanowany. Dbał o wszystko. Cam był facetem, którzy od czasu do czasu coś spieprzył. Na tym właśnie przez wiele lat polegało ich partnerstwo. Cam nawalał, a Rafe to naprawiał. Ale to Cam objął przywództwo, odkąd przekroczyli granicę Hrabstwa Bliss. Teraz zastanawiał się co spierdolił tym razem. Laura szybko wyszła ze sklepu. "Chodź." Powiedział Cam. Kiedy szedł za Laurą, w jego kroku była pewna sprężystość. Rafe podążył za nim, ale z pewnym niepokojem. Miał nadzieję, że nikt nie będzie nagi. Nie było mowy, by tego nie zauważył. Spodziewał się, że kolonia nudystów będzie pełna seksownych kobiet. Ale nie. Jedynie faceci w średnim wieku. Ze zwisającymi penisami. Rafe pchnął drzwi i zobaczył, co postawiło Wolfa i Laurę w stan alarmu. Wysoki, chudy mężczyzna obchodził wynajętego SUV'a Rafe'a z dziwnym przedmiotem w dłoni. Miał on kształt małego satelity połączonego kablem do wściekle piszczącego pudełka. "Zobacz, Wolf, piszczy tak jedynie w obecności pozaziemskich surowców." "Mel, on tak piszczy cały czas." Powiedział spokojnym głosem Wolf. Starszy mężczyzna był ubrany w jednoczęściowy kombinezon mechanika. Miał na sobie kapelusz ogrodnika ale wystawało z niego coś srebrnego. Folia aluminiowa? "No, oczywiście, synu. Sam jesteś pełen tych wszystkich kosmicznych rzeczy. Twoje DNA w połowie należy do kosmitów." Powiedział ze szczerym uśmiechem mężczyzna o imieniu Mel. "Krąży w tobie i twoim bracie, ale jesteś dobrym chłopcem." Rafe usłyszał z tyłu prychnięcie Cama. To było całkiem zabawne. Wolf Meyer, ogromny, wyglądający jak prawdziwy dupek facet nazwany 'dobrym chłopcem' przez mężczyznę dwa razy od niego mniejszego. Stopa Laury uderzała o chodnik, jej piękna twarz stała się maską zirytowanego grymasu.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Mel, oni nie są kosmitami. Są o wiele gorsi, niż kosmici." "Nie ma nic gorszego, niż kosmici, Lauro." Spierał się Mel, przesuwając instrumentem nad maską SUV'a. "To federalni." Słowo opadło jak magnetyt. Mel cofnął się. "O cholera. To jest gorsze." Cam zakrył usta, ale zbliżył się. "Bardzo nam przykro, że panu przeszkadzamy. Właśnie przyjechaliśmy z DC porozmawiać z byłą agentką specjalną o bardzo ważnej sprawie." Mel zwęził oczy. "Zgłosiłem FBI co najmniej pięćdziesiąt ważnych spraw, a oni nigdy do mnie nie oddzwonili. Nie jesteście z Archiwum X25, prawda?" "Archiwum X to serial telewizyjny." Rafe był w rozterce. Mel kiwnął głową. "Tak, proszę pana, oni właśnie chcą, żeby pan tak myślał." "Moja mama uwielbia ten serial." Powiedział Cam z wyraźnym południowym akcentem. "Ja właściwie nie jestem już agentem, ale wciąż mam kontakty. Mogę zadzwonić i zapytać o pana sprawy." Mel zwęził oczy.

25

Wiem, wiem, że jest Z Archiwum X, ale to Z mi nie pasowało

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Tak byś właśnie powiedział, gdybyś był kosmitą." Uniósł swój pikacz. Działał, ale z trudem. "Spędziłem w tym samochodzie cały ranek." Wyjaśnił Cam. "Wypożyczyliśmy go w Alamosa." "Masz pokwitowanie?" "Jest w schowku. Zapewniam pana, jestem stuprocentowym chłopakiem z południa. I pracuję na własny rachunek. Opuściłem FBI kilka lat temu. Wielkim urzędom po prostu nie można ufać." Mel był teraz cały w skowronkach. "Cholera, ja sam jestem z południa. Pochodziłem z Georgii, aż mój statek-baza zabrał mnie i zostawił w Denver. Teraz zazwyczaj tego nie robią. Zazwyczaj odstawiają cię tam, skąd cię wzięli. Ale w moim przypadku byli podstępni. Widzisz, udało mi się zachować świadomość, kiedy mnie badali. W sumie to nie było strasznie nieprzyjemne. Znaczy, na początku jesteś przerażony i w ogóle, ale czasami to jest naprawdę miłe. Chciałbym tylko, żeby nie puszczali tyle Britney Spears. Ci kosmici naprawdę lubią tę Britney Spears. Chodź, synu, pójdziemy na lunch do Stelli i opowiem ci o tym." Cam odwrócił się, posłał Rafe'owi bezradny uśmiech i pozwolił się odprowadzić. Mel zaczął opowiadać o lubrykancie kosmitów, a Rafe zwyczajnie stał, czując się jak największy idiota na świecie. Laura miała na twarzy szeroki uśmiech, który mógłby zawstydzić Kota z Cheshire. "Wychodzi na to, że twój urok nie działa w Bliss." Położyła dłoń na ręku Wolfa i odeszła za Camem i Melem. Zabrzęczał telefon w kieszeni Rafe'a. Był wdzięczny za to rozproszenie. Spojrzał na T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

wyświetlacz. Szef. Na linii rozległ się głos Joe'a. "Wszystk....porządku?" Taaa, nie ma to jak dobry zasięg. "Joe, nie słyszę cię." "Co...nie...gdzie?" "Coś przerywa." Powiedział głośniej, mając nadzieję, że to coś da. "Na jego...Bliss. Nowe informacje." "Jakie informacje?" Ogarnęła go frustracja i teraz krzyczał. Chodziło o sprawę? Chodziło o Laurę? Jego dłoń zacisnęła się na bezużytecznym telefonie. Rozległo się kliknięcie, brzęczący dźwięk i połączenie zostało zakończone. Ktoś poklepał go po plecach. Rafe odwrócił się i zobaczył mężczyznę w kowbojskim kapeluszu na głowie. Był ubrany w mundur khaki i miał na piersi złotą odznakę. "Krzyk niczego nie zdziała. Jeśli chcesz na kogoś pokrzyczeć, to krzycz na bliźniaków Farley. Mieli świetny pomysł zamienienia najbliższej wieży telefonicznej w odbiornik SETI. Nie mam pojęcia jak tym chłopakom udało się to tak bardzo spieprzyć, ale już nie działa. Firma telekomunikacyjna powiedziała, że już nad tym pracują, ale miasteczko jest tak małe, że nie sądzę byśmy byli dla nich priorytetem. Musimy walczyć o swoje." Powiedział mężczyzna. Odznaka na jego piersi głosiła, że był szeryfem miasteczka. "Jeśli chcesz naprawdę dobrą radę, to za Stajniami Harperów jest wzgórze. Będziesz musiał stanąć na jednej nodze, a najlepiej będzie jak weźmiesz z sobą swojego przyjaciela, bo naprawdę dobry punkt jest jakiś metr za występem, a jeśli ktoś cię będzie trzymał, to powinno być dobrze." Szeryf przechylił swój kapelusz i zaczął odchodzić. Nie obejrzał się, kiedy wypowiadał ostatnie słowa. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"I uważaj na niedźwiedzie! I na Maxa Harpera. On może być gorszy, niż niedźwiedź. Jeśli zobaczysz, że nadchodzi, to najpierw strzelaj, a potem zadawaj pytania." O tak, Rafe nie cierpiał tego miejsca. *** "Powiesz mi dlaczego skłamałaś agentom federalnym, czy po prostu nagle zmieniłaś zdanie? Bo jeśli to drugie, to musimy porozmawiać o tym jak mi się oświadczyłaś. Facet potrzebuje trochę romantyczności przy takiej okazji. A ty nawet nie uklęknęłaś na jedno kolano." Normalnie Laura śmiałaby się z zaczepek Wolfa. A teraz patrzyła na niego wilkiem 26. Nie powinna być na niego wkurzona, ale tylko on był pod ręką. "Jeśli dasz radę to ciągnąć, to będzie to tylko na parę godzin. Zapewniam cię, kiedy tylko powiedzą to, co mają do powiedzenia, znajdą się w samolocie do DC. Oni mają fioła na punkcie swojej kariery. Nie należą do Bliss." Wolf pomógł jej stanąć na krawężniku, kiedy szli w stronę parkingu obok restauracji Stelli. Holly przywiozła Laurę do miasteczka, ale doszła do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli odwiezie ją Wolf. Będzie jej łatwiej podtrzymać to jej drobne oszustwo. Nie potrafiła czuć się z tego powodu źle. W końcu to oni ją oszukali. Ona przynajmniej się z nimi nie przespała tuż przed tym jak ich okłamała. Wolf prowadził ją w stronę swojego samochodu. Wielka, czarna ciężarówka była taka jak Wolf, ogromna, potężna i bardzo wygodna w środku. Otworzył jej drzwi i pomógł wsiąść. "Byłem trochę zaskoczony, że ich nie słuchałaś." Wolf stanął tuż przy jej drzwiach. Wysokość siedzenia pozwoliła jej patrzyć prosto w jego kalkulujące ciemne oczy. "Jeśli to co mówisz jest prawdą, to jedna mała rozmowa wszystko wyjaśni i wyśle tych chłopców w drogę powrotną. Zastanawiam się, dlaczego ich zbywasz."

26

Nie mogłam się powstrzymać :D

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Drań. Zamknął drzwi i okrążył ciężarówkę. Nie chciała o tym myśleć. Chciała krzyczeć. Chciała wrzeszczeć. Dlaczego zdecydowała, by to Wolf ją podwiózł? Gdyby była z Holly, mogłaby zwyczajnie siedzieć i gotować się ze złości. Holly robiłaby to razem z nią. Wolf był zbyt zajęty psychoanalizą jej działań. Wskoczył na kierownicę i włączył silnik. "Nie masz na to odpowiedzi?" "A muszę?" Nie powinna brzmieć tak lodowato, prawda? Odwrócił się do niej, unosząc jedną brew. "Nie, ale trochę uprzejmości byłoby miłe." Wreszcie naprawdę rozgryzła Wolfa. Zawsze jej kogoś przypominał, ale nie mogła skojarzyć. Ta uniesiona brew i żądanie uprzejmości. Stefan Talbot. O tak, Wolf Meyer był Dominem27. Wspominał, że jego brat prowadził taki styl życia, ale on w korzystnym momencie wyłączył się z BDSM. Westchnęła. "Przepraszam. Nie chciałam być nieuprzejma. Wytrącili mnie z równowagi." Uniosła nieznacznie wargi. "Wybaczysz mi, jak będę mówić do ciebie Panie?" Jego policzki zaczerwieniły się lekko. "Zdradziłem się, co? Zawsze wiedziałem, że będziesz wahała się co do tej części mojego życia. To by się nigdy nie udało, prawda?" Wjechał na drogę. "Wybacz, to chyba po prostu nie moje klimaty." "Ale podejrzewam, że ménage tak." 27

No masz, znowu za ileś części będzie BDSM

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Teraz to ona się zarumieniła. "A skąd ci to przyszło do głowy? Większość normalnych ludzi zapytałaby, z którym byłam związana." "Nie jestem normalny28, a oni obaj cię pragną. Obaj chcieli mnie zamordować. Nie jest się tak zaborczym w stosunku do kobiety, której się nie miało – no chyba, że jest się całkowicie chorym psychicznie. W sumie wszystko możliwe." "To była tylko przygoda." Usłyszała nieszczerość w swoim głosie. Cholera. Kiedyś była dobra w ukrywaniu swoich emocji. A teraz wszystkie wychodziły na światło dzienne. "I ty naprawdę w to wierzysz?" Zapytał Wolf i skręcił w stronę doliny, gdzie stało kilka domków. "Chyba nie słyszeliśmy tej samej rozmowy. Ja usłyszałem, że cię szukali. Wielkolud zrezygnował ze świetnie płatnej pracy, żeby cię odnaleźć. Drugi praktycznie pożerał cię wzrokiem. Nie wydają się zwykłymi agentami zajmującymi się sprawą." Znowu to samo. Nie była pewna, dlaczego tu byli, ale to nie miało znaczenia. Jeśli już, to szukali jej wyłącznie z poczucia winy. Czuli się winni, kiedy została porwana. Wciąż pamiętała pobudkę po operacji i ich kłótnię o to, który był tak naprawdę winny. Cam winił Rafe'a za sprzedanie jej. Rafe odpierał, że Cam również nie uwierzył w jej profil. Niezbyt przyjemny sposób na obudzenie się. A potem lekarz przekazał jej złe wieści. "Kiedy członek jednego z twoich zespołów zostaje ranny, lub umiera, to jest ci z tego powodu przykro?" Twarz Wolfa stała się twardą maską, jego szczęka utworzyła grubą linię. Utrzymywał wzrok na drodze. "Oczywiście. Zespół jest twoją rodziną." 28

W końcu pół kosmita, co się dziwić

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Zakładając, że WAZ jest moim zespołem." "Jeśli tak chcesz to rozgrywać, to kim ja jestem, żeby cię powstrzymywać?" Wolf przez resztę drogi milczał. Skręcił w żwirową drogę, prowadzącą do jej domku. Chatka Holly stała obok jej. Callie i jej mężowie mieszkali dość blisko, ale kiedy Laura zamykała za sobą drzwi swojego domu, czuła się jakby była jedyną osobą na świecie. To było jej sanktuarium. Laura poczuła ukłucie winy. Wolf był miłym mężczyzną, a ona go wykorzystywała. "Przepraszam. Naprawdę przepraszam. Nie mam pojęcia co we mnie wstąpiło. Po prostu nie chciałam, żeby myśleli, że usycham z tęsknoty za nimi." Nie usychała. Naprawdę nie. Wcale nie myślała o nich każdego dnia. Przyzwyczaiła się do swojego życia w Bliss. Nie potrzebowała, by tu wpadli i wszystko zniszczyli. Skończyła z nimi. Naprawdę. Kłamczucha. Wolf uśmiechnął się do niej. "W porządku. W głębi serca wiedziałem, że to się nie uda. Uznałem cię za niesamowicie atrakcyjną, a kobiety w tych stronach potrafią być trochę...interesujące. Zaprosiłbym Holly na randkę, ale słyszałem, że jest zajęta, a mnie nie kręci ménage, nawet gdy ta druga osoba jest nieobecna albo nie odzywa się przy dziewczynie." To właśnie był opis trudnej sytuacji Holly. Wolf wjechał na jej podjazd i zatrzymał się. Laura wysiadła. "I tak ci dziękuję. Powiem im wieczorem prawdę." "Nie mów. Lubię takie małe podstępy. Niech się trochę napocą." Wolf mrugnął do niej okiem. "Przyjadę po ciebie później. Chciałbym zobaczyć twojego przyjaciela po kilku godzinach z T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Melem." Wolf odjechał i Laura została sama. Starała się z całych sił nie myśleć o tym, co powiedział. Po długim wpatrywaniu się w rzekę, weszła do swojego domku, żeby się przebrać.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 6 Cam zatrzymał SUV'a na parkingu, pod kołami zachrzęścił żwir. Z dala światła skrzyły się jak małe świetliki, a muzykę słychać było nawet przez ciężkie drzwi samochodu. Cam zmrużył oczy, próbując rozpoznać tańczące w oddali, pojedyncze postacie. Rynek był rozświetlony mieszanką migoczących światełek i pełni księżyca. Wyciągnął szyję, żeby spojrzeć przez przednią szybę. Cholera. Gwiazdy nie wyglądają tak w mieście. W Bliss były jak klejnoty na niebie. "Idziemy?" Zapytał Rafe. Jego głos był zdławiony. Milczał przez kilka godzin, siedząc w boksie restauracji, podczas gdy Cam rozmawiał z psycholem. Właściwie wiele się dowiedział podczas rozmowy z Melem. Dowiedział się, że wszyscy w miasteczku kochają Laurę. Mel mówił o niej z ogromnym uczuciem. Kobieta, która prowadziła restaurację również dobrze o niej mówiła. Laura stworzyła w tym społeczeństwie prawdziwe więzi, więzi, których nigdy nie miała w DC. Laura w poprzednim życiu nie znała swoich sąsiadów. Cam to rozumiał. On też jakoś szczególnie nie palił się do poznania ludzi, z którymi dzielił tę zapyziałą dziurę. Rozmawiał z Melem, konspiracyjnym świrem więcej, niż z kimkolwiek przez ostatni rok. To tylko uświadomiło mu, jak bardzo był odizolowany. Cam patrzył jak Rafe sprawdza magazynek w swoim Glocku. "Dziwnie się bez niego czuję." Rafe pokręcił głową. "Nie masz licencji na broń w stanie Colorado. I nigdy nie pozwolono by ci wejść do samolotu z bronią palną." Rafe rozejrzał się dookoła, jego ciemne oczy przypominały oczy jastrzębia.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Czego szukasz?" Zapytał Cam. Nie widział w tym miejscu niczego, co mogłoby go martwić. Jasne, niektórzy ludzie wydawali się dziwni, ale byli nieszkodliwi. Cam westchnął, zastanawiając się, czy aby nie był za długo poza grą. Czyżby coś przeoczył? "Skoro ty ją znalazłeś, to de Sade też może ją znaleźć." Powiedział Rafe. "Wątpię." Zapewnił go Cam. "Jest tu bardzo odizolowana. Gdyby nie zrobiono jej tego zdjęcia, nie znalazłbym jej. Jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, że de Sade napisał program, który skanuje sieć i szuka zaginionych ludzi przez rozpoznawanie twarzy." Rafe pokręcił głową, dając Camowi znać, że się nie zgadza. "Taki program istnieje, Cam." "Taki jak ten, nie. Zapewniam cię, że mój jest lepszy. Wypróbowałem te, które są na rynku, zanim się poddałem i stworzyłem nowy. Na co według ciebie wydawałem pieniądze?" Zaprojektowanie programu zajęło mu jakieś półtora roku. Jego zdolności w systemach łączności były powodem, dla którego zainteresowało się nim Biuro. Porzucił swoje aktualne programowanie, kiedy wstąpił do WAZ'u. Skupił się na sprzęcie komputerowym i łączności w terenie, ale uświadomił sobie, że do znalezienia Laury będzie mu potrzeba czegoś więcej. Sprzedał praktycznie wszystko co miał, by ten program działał, ale w końcu się opłaciło. Znalazł ją. A teraz była z byłym komandosem SEAL. Kołysała się w ramionach Wolfa Meyera na środku małego parkietu. Kurwa. Nie cierpiał tego gościa. Cam spędził całe popołudnie w ich maleńkim motelowym pokoju wisząc na telefonie, żeby dowiedzieć się wszystkiego o Wolfie Meyer. Oczywiście nie było tego za wiele. Marynarka wiele rzeczy ma utajnionych, a Wolf Meyer zdawał się być jedną z nich. Chyba, że zdecyduje się włamać do utajnionych akt Marynarki i zaryzykuje ściągnięcie na siebie gniewu bożego, ale jak na razie musiał odpuścić sobie szczegółowe dane. Cama nie obchodziło, że Wolf jest dupkiem, który z honorem służył krajowi. Ten drań dobierał się do kobiety Cama, a on nie zamierzał siedzieć bezczynnie i tylko się przyglądać. "Pożycz mi tylko swoją niezarejestrowaną broń, a zajmę się jednym z naszych problemów." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Powiedział z zaciśniętymi zębami Cam. "Nie możesz go zastrzelić." Powiedział z westchnięciem Rafe. "Chciałbym, żebyśmy mogli, ale musimy skupić się na tym, co najważniejsze." "Ochronie Laury." Odparł Cam. W końcu liczyło się tylko to. "Panowie, mogę jakoś pomóc?" Cam odwrócił się i zobaczył mężczyznę w mundurze khaki. Rafe skinął głową. "Szeryf Wright." Cam wyciągnął dłoń. Rafe skontaktował się z lokalnymi władzami. Nathan Wright, w porównaniu do Rafe'a, był głęboko zaniepokojony problemem de Sade`a. "Przeczesałeś obrzeża?" Zapytał Rafe. Na twarzy szeryfa pojawił się szeroki, powolny uśmiech. "Przeszedłem się po rynku i przywitałem z każdym, jeśli to masz na myśli. Słuchajcie, mój zastępca i ja jesteśmy dzisiaj na służbie. Możecie się rozluźnić. To nie jest turystyczne wydarzenie. Jeśli ktoś się pojawi, każda osoba tutaj będzie zadawać pytania." Cam wiedział, że takie właśnie są małe miasteczka. W jego rodzinnych stronach miejscowi nie patrzyli przychylnie na nowo przybyłych, ale troszczyli się o swoich. "Puściłeś plotkę?" "Chłopak z małego miasta?" Spytał szeryf "Green Line, Arkansas, trzysta pięćdziesiąt dwóch mieszkańców." Odpowiedział Cam. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rafe popatrzył to na jednego, to na drugiego. "A co z tym wszystkim ma wspólnego plotka?" Szeryf pokręcił głową. "Duże miasto?" "Miami." Cam wymienił z szeryfem znaczące spojrzenie. "Obawiam się, że Rafe to typowy mieszczuch. Urodził się w Miami i przeprowadził do DC. Rafe, jeśli chcesz, by w małym miasteczku wszyscy się czegoś dowiedzieli, to zazwyczaj wystarczy zadzwonić do jednej osoby. Jeśli powiesz coś najgorszemu plotkarzowi w miasteczku, po godzinie wszyscy będą wiedzieć." "Kurde, Callie jest o wiele lepsza. Zdąży powiedzieć każdemu w pół godziny. Wierzcie mi, Zane i ja pewne rzeczy przemilczamy przy naszej żonie. Nie martwcie się. Wszyscy wiedzą, żeby mieć oko na Laurę. Logan i ja będziemy bacznie wszystko obserwować." Szeryf przechylił kapelusz i zaczął odchodzić. "I chłopcy, zachowujcie się w pobliżu Wolfa Meyera. Nie chcę tu żadnych bójek. Nie musicie z nim walczyć. Was jest dwóch, a on jeden. To powinno wystarczyć, by ją zwinąć." Rafe odwrócił się do Cama jak tylko szeryf odszedł w stronę zebranych. "Widzisz, to dlatego to miejsce irytuje. O co mu do cholery chodziło? Jakby mówili w innym języku. Nie czaję tego. Dlaczego mówi o swojej żonie 'nasza' żona? Czyżby ci ludzie tak świetnie się ze sobą dogadywali, że mają ze sobą kontrakt po rozwodzie i są najlepszymi przyjaciółmi z byłym mężem, czy co?" Cam również nie był tego pewien, ale mieli ważniejszy problem na głowie. "Dlaczego to miejsce tak bardzo cię wkurza? Byliśmy w o wiele gorszych miejscach. Byliśmy nawet w jeszcze mniejszych miasteczkach i one cię nigdy nie denerwowały." Rafe wpatrywał się w rozgrywającą się przed nim scenę. Dookoła rozbrzmiewała żwawa T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

muzyka, a Cam słyszał dźwięk śmiejących się i rozmawiających ludzi. Zaburczało mu w brzuchu, kiedy poczuł słodki zapach barbecue. W umyśle Cama był to idealny mały świat, ale Rafe marszczył brwi jak zawsze, gdy wchodzili do biednych domów, lub slumsów. "Nie wyjedzie z nami." Powiedział po długiej przerwie Rafe. Cam westchnął głęboko. Wiedział to w chwili, gdy wkroczyli do miasteczka. "Nie. Ale to jeszcze nie jest pewne. Nie okazała nami wielkiego zainteresowania." Och, był moment, kiedy złączył z nią wzrok. Cam mógł przysiąc, że zobaczył coś w jej twarzy, jakąś iskrę, która niemal przeskoczyła między szybą, która ich dzieliła. Szybko opuściła wzrok i od tamtej pory wszystkim co widział na jej twarzy, to mieszanka głębokiego smutku i gniewu. "Kocham ją." Powiedział cicho Rafe. "Naprawdę myślałem, że jak tylko się pojawimy, rzuci mi się w ramiona. Jakaś część mnie była przekonana, że ona na nas czeka." Cam oparł się o SUV'a. On też miał takie małe marzenie. Gdzieś w jakimś zakamarku swojego umysłu wyobrażał sobie, że ona tylko czeka, żeby ją znaleźli. "Powinniśmy wiedzieć. Wiele przeszła. Mój Boże, leżała w szpitalnym łóżku, a my walczyliśmy nad nią jak psy o kość." "Wiem. Wiem, że daliśmy ciała, ale to ona uciekła. Ona odeszła i nie dała nam nawet znać, że żyje. Jak mogła to zrobić?" "Stary, proszę cię. Znam cię. Uciekłeś z Miami tak szybko, jak tylko mogłeś. Tak samo jak ja z Arkansas." Rodzice Rafe'a byli trochę władczy. Kiedy się rozwiedli, znalazł się w strefie wojny. Często o tym mówił. A Cam skorzystał z pierwszego możliwego stypendium i wyjechał ze swojego małego miasteczka, nie oglądając się za sobą. "Ale dzwonię do matki i ojca. Może za nimi nie przepadam, ale mówię im, że u mnie wszystko w porządku. Jak to świadczy o jej uczuciach do nas? Myślałem, że porządna sprzeczka to T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

załatwi, ale teraz muszę to rozważyć." "Ja zostaję." Cam był tego pewien. I tak nie miał do czego wracać. Miał gówniane mieszkanie i oprócz Rafe'a żadnych przyjaciół. Miał licencję prywatnego detektywa, ale niewielu klientów. "Dopóki de Sade nie jest złapany, zamierzam tu zostać." Znajdzie pracę i będzie miał na nią oko. "Zamierzasz iść na jej ślub, jeśli się mylimy i naprawdę jest związana z Wolfem?" Sama ta myśl sprawiała, że coś zaciskało mu się w piersi. Boże, nie mógłby patrzeć jak Laura idzie w stronę kogoś innego, ubrana w białą suknię, z twarzą rozpromienioną miłością. To by go zniszczyło. "Tak. Zrobię to. Jestem jej to winien." Był jej winien wszystko. Ciążyło mu poczucie winy, o wiele silniejsze teraz, gdy znowu ją zobaczył. Przypomniał sobie dzień po tym, kiedy kochali się po raz pierwszy. On i Rafe wyszli na śniadanie, żeby porozmawiać o tym, co się stało i nie widzieli się z nią aż do spotkania z szefami. Laura wyglądała na tak kruchą, kiedy przedstawiała swój pierwszy duży profil. Wyglądała na jeszcze bardziej kruchą, kiedy wszyscy się od niej odwrócili. "Myślisz, że ma rację? Że my się myliliśmy, a nie ona?" "Chodzi ci o de Sade? Boże, Cam, myślałem o tym każdego dnia. Gdybym mógł zmienić jedną rzecz w moim życiu, to byłby to sposób, w jaki potraktowaliśmy ten pieprzony profil, ale Edward był przekonany o swoich racjach." Twarz Rafe'a zestarzała się w ciągu minuty. Na jego czole i wokół ust utworzyły się bruzdy. Cam uświadomił sobie, że to dlatego nie widzieli się za wiele przez te ostatnie lata. Żaden z nich nie chciał mówić o tym, co się stało. O wiele łatwiej było skupić się na znalezieniu Laury. Odsunęli się od siebie, bo bycie blisko stało się zbyt bolesne. Ale dlaczego musiało tak być? Dlaczego nie potrafili o tym porozmawiać? Udawało im się T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

spędzać wiele czasu na piciu i biciu, ale ani razu nie odbyli poważnej rozmowy na temat tego, co się stało. "Nawet Joe zgodził się z profilem Edwarda. Nie było wystarczających dowodów, że de Sade jest z wymiaru sprawiedliwości." Cam również nie chciał w to wierzyć. Myślenie o tym, że de Sade był jednym z nich było zbyt przerażające. Uczepił się alternatywnego profilu Edwarda Locka. Nie chciał zranić Laury, ale naprawdę wierzył w to, co mówił Edward. "A poza tym, naprawdę wierzysz, że miała rację po tym, co stało się z tą dziennikarką?" Zapytał Rafe. Cam nie potrafił się powstrzymać przed zaciśnięciem pięści, kiedy pomyślał o dziennikarce z Waszyngtonu, która napisała artykuł na podstawie profilu Laury. Była jej przyjaciółką, starą przyjaciółką i sprzedała ją dla nagłówka. Historia pojawiła się następnego dnia. Laura została wyrzucona za wyciek informacji, a dwanaście godzin później była gościem Markiza de Sade. Co, jeśli Cam by ją wspierał? Co jeśli zepchnąłby karierę na bok, by ją wspierać pomimo własnych przekonań? Zapewne nie poczułaby potrzeby, by zadzwonić do przyjaciółki i się wyżalić. Nie upiłaby się i nie zwierzyła tej kłamliwej suce. Nie byłoby w gazetach jej twarzy, jak drogi prowadzącej zabójcę wprost do niej. "Czytałem ten list tysiące razy." Cam wyprostował się. Markiz de Sade, lub ktoś podający się za niego, wysłał do FBI i dziennikarce odpowiedzialnej za historię list mówiący, że został znieważony za nazwanie go stróżem prawa. Napisał długą diatrybę o tym, że jest od nich o wiele mądrzejszy i kobieta, która na niego doniosła odpowie za swoją zbrodnię. "Wszyscy czytaliśmy go tysiące razy. Fakt, że de Sade porwał ją, bo został przez nią oskarżony o bycie stróżem prawa pasuje do profilu Edwarda." Spierał się Rafe. Ale Cam kilka miesięcy temu wreszcie wyciągnął profil Laury. Miał na jego punkcie obsesję. I kwestionował całą sprawę. "Albo pasuje do profilu Laury i stara się nas zmylić."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Pięść Rafe'a opadła. "Ja też o tym myślałem. Kurwa, to donikąd nie prowadzi. Musimy ją przekonać, by wróciła z nami do domu. Tutaj nie jest bezpieczna. Jeśli ma rację, to naprawdę musi być chroniona." "Nie zgadzam się. Nie z tym, że nie potrzebuje ochrony, ale uważam, że zabieranie jej z powrotem do DC to błąd. W DC udało mu się ją dorwać." Rafe najwyraźniej nie był przekonany. "I uważasz, ze tu jej nie dorwie? Rozglądałeś się? Drzwi do jej domku były niezamknięte. Nie ma mowy, żeby tu została." "Ja zostanę z nią." Zaproponował Cam. "Mogę ją chronić, a poza tym szeryf miał rację. Obcy będzie widoczny tu jak na widelcu." "Tu nie chodzi o chronienie jej, prawda? W taki właśnie sposób planujesz wygrać?" Cam stanął twarzą w twarz ze swoim starym przyjacielem. "Nie staram się niczego wygrać. Staram się utrzymać ją przy życiu. Myślę, że to co ty próbujesz zjeść ciastko i mieć ciastko. Chcesz zaciągnąć ją z powrotem do DC i zrobić z niej słodką, małą żonkę. Ona nigdy nie będzie twoim trofeum, Rafe." Twarz Rafe'a zrobiła się czerwona. "Ona nie jest trofeum. Nigdy nie chciałem, żeby została zwolniona." "Ale uważałeś, że to dla niej zbyt niebezpieczna praca." "Miałem rację. Była niebezpieczna." "Powinna być w domu i piec ciasteczka?" Zapytał Cam, czując jak podnosi mu się

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

ciśnienie.29 "Pieprz się, Cam. Co, ty jesteś niby lepszy? To ty chciałeś, żeby była w ciąży. Musiałem ci tamtej nocy przypomnieć, żebyś założył prezerwatywę. Myślisz, że nie wiem dlaczego chciałeś to zrobić? Myślałeś, że jeśli ją do siebie przywiążesz, to wybierze ciebie." Cam poczuł jak na jego twarz wypływa rumieniec. Nie zamierzał tego zrobić, prawda? Jasne, myślał o tym, by zrobić jej dziecko, ale wtedy zwyczajnie zapomniał się w gorączce chwili. Oczywiście po tym co stało się z de Sade, to nie było już problemem. Nie cierpiał myśleć o tym wszystkim, co zabrał jej ten bydlak. "I tak nie minęło wiele czasu, by wyrzucić do kosza całe to dzielenie, co Rafe? Jeśli wrócisz do DC, to zawsze będziemy musieli się ukrywać. Nikt nie zrozumie. Podejrzewam, że skoro to ty masz świetnie płatną pracę, to ty byłbyś tym, który by ją legalnie poślubił." Rafe wzruszył ramionami, jakby to był z góry przesądzony wniosek. "To ma sens. Mam więcej, niż wy dwoje razem wzięci. Wątpię, by FBI awansowało mnie, gdybym obnosił się z poligamią." "I nikogo nie obchodzi co ja zrobię?" "Cholera, Cam. Czego ty ode mnie chcesz? Nie mogę zmusić społeczeństwa, by zaakceptowało to, czego chcemy. Jestem skłonny usiąść i coś wymyślić. Nie ma miejsca na świecie, gdzie moglibyśmy żyć otwarcie.30 To i tak zapewne się nie liczy, bo wyraziła się jasno, że nie chce mieć nic wspólnego z żadnym z nas." "Kurde, braciszku. To jest dopiero rozrywka." Cam odwrócił się i zobaczył dwóch idących w ich stronę kowbojów z rudą kobietą między nimi. Jeden kowboj nosił czarną koszulkę, a drugi dżinsową westernową koszulę, jednak poza tym byli identyczni. 29 30

Uuuu, ciśnieniowiec, uważaj Cam, to grozi udarem Brakuje tu słówka "innego", no bo jakby nie patrzył, to są w takim miejscu

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nate powiedział, że będą wywoływać problemy, Max." Ten w westernowej koszuli wzruszył ramionami. "Uważam kłopoty za bardzo rozrywkowe. Hej, myślicie, że mógłbym pobić się z jednym z tych chłopaków?" "Maxwellu Harper, obiecałeś mi, że nie będziesz wszczynał żadnych bójek aż do ślubu Stefa i Jen." Rudowłosa kobieta z dzieckiem w ramionach posłała facetowi imieniem Max wkurzone spojrzenie. "Mówię poważnie, Max. Nie chcę, żebyś na ślubnych zdjęciach Jen miał limo pod okiem. Jeśli tak się stanie, to zastąpię cię w Photoshopie Rye'em. I będziemy musieli odbyć rozmowę, ty i ja." Ruda odeszła wkurzona. "Dziecinko, ale ja lubię nasze rozmowy!" Odwróciła się i na chwilę spojrzała na Cama, jakby go oceniała. "Jeśli go uderzysz, wypruję ci flaki. Jeśli dotkniesz jego twarzy, to cię znajdę. Rozumiesz mnie?" "Tak, proszę pani." Powiedział natychmiast Cam. Wszystko, co powiedziała ruda miało aurę południowego autorytetu. Cam zareagował. Odsunął się od kowboja, który wcale nie chciał się bić. Skończyło się na tym, że wpadł na Rafe'a, z którym planował się bić. Kowboj w czarnej koszulce uśmiechnął się. "Dzisiaj śpisz na kanapie, braciszku." "Kurde, Rye, nie zamierzałem się naprawdę bić. Obiecałem Rach. Ty po prostu chcesz mieć naszą żonę tylko dla siebie. Kiedy ten nakaz Rachel przestanie obowiązywać, to skopię ci dupę."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie, jeśli ja skopię twoją pierwszy, Max." "Przestańcie, obaj." Zakomenderował Cam. Po raz drugi jakiś koleś w tym miasteczku napomknął o wspólnej żonie. "Jak to, 'nasza żona'?" Odwróciły się do niego dwie identyczne twarze.31 Cam poczuł jak Rafe porusza się za nim. Wszystkie myśli o skopaniu tyłka Rafe'a zniknęły pod wpływem gwałtownej fali ciekawości. "Rachel, ten gorący rudzielec ze ślicznym maleństwem to nasza żona." Mężczyzna w czarnej koszulce, którego Max nazwał Rye'em skrzyżował ręce na piersi. "I zanim zacznie odzywać się w was Johnny Law, to musicie wiedzieć, że u nas w Bliss jest inaczej." Max prychnął. "A co nam może zrobić szeryf? Zaaresztuje nas? Ciekawe jak uda mu się zamknąć celę od środka."32 "Stop. Mówicie o poligamii?" Rafe położył dłoń na biodrze. Postawa gliny. Rye Harper nie wydawał się przestraszony. "Formalne określenie tego co robimy to poliandria.33 I jesteśmy całkowicie legalni. Max legalnie ożenił się z Rachel, więc nie łamiemy prawa. Nie jesteśmy nielegalni, po prostu trochę na krawędzi tego, co społeczeństwo uważa za akceptowalne." "W Bliss nikt się tym nie przejmuje." Powiedział Max z pytającym spojrzeniem wycelowanym w swojego bliźniaka. "No tak, w sumie Bliss to nie jest do końca społeczeństwo." Odparł Rye. "Gdybyśmy wyjechali z Bliss, ludzie uważaliby nas za świrów." 31

32

33

Wiecie co, naprawdę, ale naprawdę chciałabym to zobaczyć:D Jak będę stara i bogata, to spikniemy się i przeniesiemy "Nights in Bliss" na duży ekran :P Właściwie to jest interesujące. W końcu Nate wlepia każdemu mandat za byle co, ciekawe czemu sam sobie go nie wlepił :D Jakich to się człowiek ciekawych rzeczy dowiaduje – poligamia to wielożeństwo, jeden mąż ma kilka żon; poliandria to wielomęstwo, jedna żona ma kilku mężów

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie ma już powodu, by opuszczać Bliss. Nie, odkąd mamy kabel." Rye zwrócił się do brata. "Ja mam powód. Niezawodne połączenie telefoniczne. Dwie godziny wisiałem na telefonie, próbując złożyć skargę w telekomunikacji. Kurcze, ile można naprawiać jedną wieżę?" "Ja się tym nie przejmuję." Powiedział Max. "Tak naprawdę nie chcę rozmawiać z nikim poza Bliss. Kurde, przez większość czasu nie chcę rozmawiać z nikim z Bliss. Wszyscy to plotkarze. Rach przez pół godziny wisiała z Callie na telefonie gadając o jakimś dziwnym planie Laury, w którym to ma wyjść za Wolfa, żeby tych dwóch gości nie wiedziało, że przez te wszystkie lata była sama." Na ustach Rye'a pojawił się przebiegły uśmiech. "Taa, obiło mi się to o uszy. Słyszałem, że szukali jej naprawdę długo. Przyszło mi do głowy, że dwóch facetów, którzy przez cały ten czas szukali jednej kobiety muszą żywić do niej bardzo silne uczucia, a kobieta, która od dawna się z nikim nie umawia, musi kochać jakiegoś faceta – albo dwóch." Cam znieruchomiał. "Laura się z nikim nie umawia?" "No, w sumie wyszła kiedyś na randkę z Wolfem." Odparł Max. "Ale z tego co pamiętam, nie było nikogo więcej. Wszyscy jesteśmy trochę zaskoczeni, kiedy powiedziała mu tak." Rye pokręcił głową. "Rachel nie była. Rachel powiedziała Jen, że każda kobieta przy zdrowych zmysłach powinna za nim szaleć." Max zagwizdał. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"I to dlatego dałeś jej klapsy?" "Żebyś wiedział. Ale ona wiedziała, że słucham. Nawet mrugnęła do mnie, kiedy to mówiła i klepnęła się w tyłek." Rye poprawił Stetsona. Wszyscy w miasteczku nosili kapelusz. Głowa Cama zaczynała czuć się nago. Cholera, nie nosił kowbojskiego kapelusza od lat, odkąd opuścił Arkansas. "Z wiekiem robi się coraz bardziej zuchwała." Powiedział z szerokim uśmiechem Max. "No dobra. Nie ma jak tego obejść, Rye. Ona jest szefową naszej małej rodzinki. Robimy tak, jak ona każe. Musimy być ostrożni. Powiedziała nam, żeby nie zdradzić sekretu Laury." "Ja nie powiem. Chodźmy, bracie. Ten cholerny niedźwiedź sam się nie zje."34 Max zdzielił bliźniaka łokciem. "Ale prawie zjadł ciebie. Miałeś cholerne szczęście, kiedy przybyli strażnicy leśni, inaczej Rachel byłaby w połowie wdową, a Paige miałaby tylko jednego tatusia."35 Kowboje odeszli rozmawiając o całym tym dziwnym gównie, które zamierzali dziś wieczorem zjeść. Rafe odwrócił głowę, w kącikach jego ust błąkał się mały uśmiech. "Nie jest naprawdę zaręczona." Cama ogarnęła czysta radość. Nie była zaręczona. Nawet z nim nie sypiała. Z tego co mówili ci dwaj kowboje, nie spotykała się z nikim od bardzo długiego czasu, może nawet odkąd opuściła DC." "Jest tylko jeden prawdziwy powód, dla którego kobieta może tak skłamać." Kontynuował 34 35

Ciekawe jak smakuje niedźwiedzina(?) :D Ja naprawdę chcę wiedzieć do kogo jest podobna Paige...

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rafe. "Wciąż żywi do nas jakieś uczucia." Powiedział Cam, czując jak na jego twarzy pojawia się uśmiech. Skłamała, by chronić siebie. "Wciąż ją obchodzimy, a na dodatek wylądowaliśmy w miejscu, gdzie nikt nie mrugnie okiem, że się nią dzielimy. Cholera, teraz zastanawiam się, ilu tutejszych ludzi żyje w takich dziwacznych związkach. Widziałem tu dziewczynę z obrożą na szyi." Rafe pokręcił głową. "Taa. Wciąż nie jestem przekonany do tego miejsca, ale przynajmniej możemy starać się o nią bez wstydzenia się. Możemy to robić całkowicie otwarcie." Cam nagle zapragnął rozpocząć ten mały projekt. Przyszedł czas, by pokazać Laurze, że nie zamierzał czekać kolejnych pięciu lat, by w nią ponownie wejść. Odwrócił się do swojego partnera, cała poprzednia złość zniknęła. Będą pewnie musieli przełożyć ich małą walkę. "Jaki plan?" Rafe pochylił się i zaczął mówić. *** Wszyscy się na nią gapili. Wolf wirował z nią na parkiecie, jego ogromna dłoń prowadziła ją tu i tam w rytmie muzyki, ale ona widziała jedynie mnóstwo śledzących ją par oczu. "Gratulacje!" Powiedział tańczący ze swoją żoną Hank Farley. "Jakby co, to nasza stodoła może posłużyć jako sala weselna." "Pomyślimy o tym." Powiedział Wolf z uśmiechem. Poprowadził ją w stronę środka parkietu. Właśnie tam, gdzie nie chciała być.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Laura, Wolf." Stef Talbot36 trzymał swoją narzeczoną w ramionach i kołysał się z nią w takt muzyki. "Jennifer i ja rozmawialiśmy na ten temat i chcemy wam zaproponować podwójną ceremonię. Ja pokrywam wszystkie koszty." Jen Waters miała na ustach przebiegły uśmieszek. "A Brooke powiedziała, że bez problemu zdąży uszyć ci suknię. Chcemy ci to ułatwić jak tylko się da." Wcale nie. Byli szlachetnymi draniami. W ten właśnie sposób całe miasteczko okazywało swoją dezaprobatę względem jej oszustwa. Nikt w Bliss nie mrugnąłby okiem, gdyby kłamała, by ochronić przyjaciółkę lub siebie przed prawdziwą krzywdą, ale w chwili, gdy w grę wchodziło serce, wszyscy stawali się psychoanalitykami. "Zrobią ci z życia piekło." Powiedział Wolf i sprowadził ją z parkietu. "Zaczynam to widzieć. Dostałam już kazanie od Marie i Stelli jak to muszę zmierzyć się ze swoją przeszłością, jeśli kiedykolwiek chcę ruszyć do przodu." Wyjście za mąż zrobiło ze Stelli największy światowy autorytet w sprawach miłosnych. Była do szaleństwa zakochana w Sebastianie Talbocie i chciała, by wszyscy w miasteczku byli tak szczęśliwi, jak ona. To było wkurzające. Nawet Mel dorzucił swoje trzy grosze. Najwyraźniej kłamanie sprawiło, że była podatna na śmiertelne promieniowanie kosmitów, czy coś w tym stylu. A Cassidy zadzwoniła do niej, by powiedzieć Laurze, że nie podoba jej się, że jej syn jest wykorzystywany jako zasłona dymna i zaproponowała jej usługi psychologiczne jej drugiego syna. Laura nie była pewna, ale chyba została właśnie umówiona na spotkanie w Dallas z mężczyzną o imieniu Leo Meyer, by przedyskutować jej problemy sercowe.37 Nie to planowała. To miało być proste, małe oszustewko. W Bliss nic nie było proste.

36 37

Stefcio, long time no see:D już 6 rozdział, a my dopiero teraz się z tobą spotykamy Nie ma to jak Domin i psycholog w jednym:P

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Możesz się przyznać." Podpowiedział Wolf. Laura zmarszczyła brwi. "Wydaje mi się, że właśnie o to im chodzi." Wolf oparł się o pusty piknikowy stół. "Takie są właśnie problemy z rodziną, nie? Zawsze uważają, że wiedzą co jest dla ciebie najlepsze." "I uważają, że najlepiej będzie, jak mężczyźni, którzy złamali mi serce dowiedzą się, że tak naprawdę nie byłam z nikim odkąd ich zostawiłam? Czy naprawdę będzie lepiej gdy wyjdę na żałosną?" "Wydaje mi się, że nie chcą, byś uważała siebie za żałosną. Uważam, że ci ludzie cię kochają i chcą żebyś pokochała siebie. Cokolwiek ci się przydarzyło, zraniło cię do głębi. To nie jest żałosne, Lauro. Chcą żebyś widziała siebie, tak jak oni cię widzą. Wiesz co o tobie mówią?" Cholera, poczuła jak do oczu napływają jej łzy. "Nie." "Mówią, że jesteś dzielna i nie wahasz się mówić co myślisz. Podziwiają cię za to." "Nie mówiłam tego co myślę zanim się tu pojawiłam. Raz tylko się postawiłam i wpadłam przez to w poważne kłopoty. Tu nie jest tak jak w filmach. FBI jest jak wszystkie inne biznesy. Ostatecznie i tak chcą dobrych żołnierzy, którzy słuchają rozkazów. Ciężko jest cały dzień robić jedno, a potem wrócić do domu i być inną osobą. Po jakimś czasie udawanie wydaje się rzeczywistością. Próbą dostosowania się." Sobą była naprawdę wtedy, kiedy była ze swoimi przyjaciółmi. Z Rafem i Camem, Laura nie potrzebowała zbroi, którą nosiła w ciągu dnia. Nie myślała nawet o Janie Evans. Jana nigdy tak naprawdę nie była jej przyjaciółką. Była jedynie dziennikarką czekającą na dobrą historię.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Wiesz, wydaje mi się, że nie jesteś teraz tą samą osobą, którą byłaś wtedy." To była prawda. Bliss ją zmieniło. Pierwsze lata były ciężkie. Nie chciała nikogo tam wpuścić, mimo to wkradli się do jej serca. Powoli stawała się coraz bardziej otwarta i skłonna do mówienia o przeszłości, powoli połączyła kobietę, którą była z kobietą, którą się stawała. Prawda była taka, że trochę się dziwiła, że Cam jej nie odnalazł. Trzymała się z dala od radaru, używając do pracy podrobionego numeru ubezpieczenia, ale o swoim życiu mówiła otwarcie. Wychodziło na to, że Bliss jest jeszcze bardziej odizolowane, niż myślała. "Wątpię, by ktokolwiek pozostał taki sam po tym, co ja przeszłam." Może przyszedł czas, by być naprawdę szczerą. Laura nie była pewna, czy jest gotowa powiedzieć każdemu o tym, co się stało, ale nie miała za wielkiego wyboru. "Nie, skarbie, bycie zdradzoną przez przyjaciółkę i porwaną przez seryjnego mordercę zmieniłoby najlepszych z nas." Westchnął, kiedy wciągnęła ostro powietrze. "Umiem używać komputera. Wiedziałem, że pięć lat temu mieszkałaś w DC i pracowałaś w FBI. Szybkie wyszukanie w Google hasła Laura plus blondynka plus FBI pokazało szokującą liczbę prostytutek i twoją historię." Laura próbowała się otrząsnąć z szoku. "No cóż, cieszę się, że reszta moich przyjaciół nie jest tak technicznie obcykana, jak ty." "Och, nie liczyłbym na to. Jestem pewien, że szeryf się dowiedział, a jeśli szeryf wie, to i Zane wie. Założę się, że każdy mężczyzna w tym miasteczku wie, żeby cię pilnować. Oni tak właśnie funkcjonują." Fakt, że szeryf wiedział napełnił ją dziwną mieszanką niepokoju i bezpieczeństwa. Nie podobało jej się, że jej sekret został poznany, ale to, jak radził sobie z tym szeryf sprawiało, że czuła się szanowana i chroniona. Tak właśnie funkcjonowało Bliss. "Witaj, szczęśliwa paro!"

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Podeszła Holly z szerokim uśmiechem na twarzy. Nell i Henry byli tuż za nią. Mieli na sobie typowe ubranie protestujące przeciwko Wielkiej Grze: czarne spodnie i koszulki z napisem "Zwierzęta Też Mają Prawo Głosu." Usta mieli zaklejone taśmą, żeby pokazać, że te biedne zwierzęta milczą od zawsze. Pomimo ich ciemnego i ponurego ubioru, oczy Nell błyszczały radością, a Henry niósł jasnożółty notatnik, który szybko pokazał. Gratulacje z powodu waszych udawanych zaręczyn. Daję wam udawany prezent. Tu macie toster. Henry na migi przekazał im prezent. "Zamierzają wam odprawić całą udawaną uroczystość." Wyjaśniła Holly. Wolf roześmiał się. "O kurde. Henry, nie mogłeś pokusić się o coś lepszego, niż udawany toster?" Zarówno Holly jak i Nell pokręciły głowami. "Och, ależ skąd." Powiedziała Holly. "Henry jest bardzo oszczędny, nawet jeśli chodzi o udawane prezenty." Laura zobaczyła jak nagle Holly spięła się cała. "Doktorze." Wolf skinął głową, kiedy podszedł Caleb Burke. Miejscowy lekarz miał na sobie swój zwyczajny strój składający się z ciemnych, spranych dżinsów i westernowej koszuli. Kiedy pracował, czasem zakładał biały kitel, ale przez większość czasu nosił dżinsy, koszulę i robocze buty, nawet gdy odbierał poród. "Wolf, Laura, Holly." Jego gardło zdawało się zamknąć przy ostatnim imieniu, jednakże je wypowiedział. Laura nie potrafiła powstrzymać uśmiechu, kiedy podrapał się ręką po głowie. Caleb Burke był niesamowitym okazem faceta, ale miał swoje wady. Miał również w dłoniach małą miseczkę, którą podał Nell. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Prażone orzeszki z quinoą38 i tofu. Idealnie wegańskie." Nell szybko zdjęła z ust taśmę. "To takie słodkie, Caleb." Doktor nagle uznał swoje stopy za niezwykle fascynujące. "No cóż, pomyślałem, że nie będzie tu dla ciebie za wiele do jedzenia, więc zrobiłem to dla ciebie." Nell podziękowała mu. Henry uniósł kciuki do góry i odeszli poszukać jakichś sztućców. "To było takie miłe." Powiedziała Holly. Caleb zarumienił się, jego twarz stała się jeszcze czerwieńsza niż jego złotorude włosy. "Jak chcesz, to też mogę ci zrobić." Holly przygryzła wargę. "Um, właściwie nie przepadam za bardzo za tofu, ale z przyjemnością spróbuję." "Och, jestem pewien, że smakuje jak gówno." Powiedział Caleb. "Znaczy, po co jeść to, kiedy można spróbować niedźwiedzia." Na twarzy Holly pojawił się promienny uśmiech. "No to chodź. Właściwie jest całkiem niezły, a hamburgery z bizona są przepyszne." Laura miała już coś powiedzieć, kiedy zauważyła Rafe'a i Cama przechodzących przez rynek. Holly i Caleb odeszli w poszukiwaniu egzotycznych mięs, ale to nie zapach barbecue 38

Komosa ryżowa

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

sprawił, że Laurze ślinka napłynęła do ust. Dlaczego ci dwaj faceci musieli być tak cholernie smakowici? Byli prawie idealnymi przeciwieństwami. Z zewnątrz, Rafe był gładki tam, gdzie Cam był szorstki, ale zamieniali się rolami, kiedy byli w sypialni. 39 Rafe brał ją z bezwzględnością najeźdźcy, a Cam sprawiał, że czuła się całkowicie hołubiona. "Powinnaś widzieć swoją minę, Lauro." W słowach Wolfa była tęskna nuta. "Cholera, mam nadzieję, że przyjdzie dzień, kiedy i na mnie spojrzy w ten sposób jakaś kobieta." "Nie kocham ich40." Zmusiła się do wykrztuszenia. Może jeśli będzie mówiła to wystarczającą ilość razy, to w końcu w to uwierzy. "Życie jest zbyt krótkie, by okłamywać samego siebie, skarbie. I jest zbyt krótkie, by siedzieć na tyłku, bo się boisz. Czy mogą zranić cię jeszcze raz? O tak. Co będzie boleć bardziej? Złamane serce, czy obudzenie się pewnego dnia i świadomość, że nie spróbowałaś?" "W SEALs też byłeś taki wygadany?" Wzruszył ramionami. "Nic nie potrafię na to poradzić. Jestem świetny, jeśli chodzi o rozwiązywanie problemów innych ludzi. To moje kosmiczne DNA. Pomaga mi zobaczyć sedno sprawy i sprawia, że jestem bardzo intuicyjny. Cholera, moja mama. I ma buraki. Nie cierpię buraków." Odepchnął się od piknikowego stolika i wygładził koszulę. "Raczej mnie do tego nie potrzebujesz, ale jakbyś potrzebowała udawanego narzeczonego, to wiedz, że będę wymagać ogromnej ilości ordynarnego i zboczonego udawanego seksu." Nie potrafiła się nie uśmiechnąć. Naprawdę był uroczy. "Jasne." 39

40

Muszę przyznać, że niezmiernie ubolewam nad monotematycznością par w nocach w Bliss, dlaczego choć raz faceci nie mogą być bi? No dlaczego??? Albo ciekawe dlaczego nie ma pary K/M/K? Pewnie chodzi o to, że kobiety nie przepadają za konkurencją w łóżku i żeby to wypaliło, to też musiałyby być bi. Ależ Słoneczko, nikt ciebie o to nie pytał :P

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Odsunął się, machając lekko ręką. "I jestem najlepszym udawanym seksem, jaki kiedykolwiek miałaś." "Święta racja." Odparła Laura. A potem wszystkim co widziała byli oni. Skupili na niej wzrok i szli obok siebie, ignorując wszystko i wszystkich. Byli najlepszym prawdziwym seksem, jaki kiedykolwiek miała i właśnie szli w jej stronę.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 7 Rafe zauważył, jak ciało Laury znieruchomiało, jej mięśnie stężały, choć chwilę wcześniej śmiała się z przyjaciółmi. Zmieniła się w chwili, gdy zauważyła ich. Nie było to powitanie, które by pragnął. Kiedy byli przyjaciółmi, kiedy widziała jak on idzie, jej całe ciało łagodniało i serdeczny uśmiech zmieniał jej twarz z profesjonalnego do ciepłego oblicza, tego, które objawiała względem bliskich jej osób. Zadowolony był z faktu, że patrzyła tak tylko jeszcze na jedna osobę. "Witaj, bella." Zmarszczyła brwi. Nawet gdy to robiła, była oszałamiająca. Wyglądała tylko trochę nie na miejscu w żółtych szpilkach. Reszta jej ubioru była czarująco westernowa. Miała na sobie bawełnianą spódniczkę, żółtą bluzkę na ramiączkach i lekką, dżinsową kurtkę. Nie różniła się za bardzo od tego, co nosiły pozostałe kobiety, jednakże Laura wyglądała bardziej elegancko. Wszystko co robiła miało w sobie wdzięk, nawet gdy na niego narzekała. "Chyba prosiłam cię, żebyś przestał mnie tak nazywać." Nie zamierzał pozwolić jej na siebie naciskać. Przesłał jej uśmiech, który w zamierzeniu miał być przyjazny. "A ja prosiłem, żebyś przestała mnie nazywać dupkiem. Nie wygląda żebyś z tym skończyła. Zatańcz ze mną." Jej oczy się rozszerzyły, na jej twarzy pojawiło się przerażenie. "Nie." "Proszę, maleńka. Nie mów nie." Cam objął ją w pasie ale zaparła się obcasami w ziemię. "Nie mogę z tobą zatańczyć, dopóki nie zatańczysz z nim. Przegrałem w rzucie monetą." "Bardzo romantyczne." Nie wyglądała na zachwyconą. Położyła dłonie na biodrach i wydęła T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

te cudowne wargi. "Każda kobieta na świecie chciałaby zostać wygraną w rzucie monetą." "Nie mieliśmy czasu zagrać w karty." Przyznał Rafe. Był całkowicie świadomy, że ludzie ich słuchają. Och, udawali, że coś tam robią, ale pochylali się i rozmawiali ze sobą przez zakryte dłonie. Mieszkańcy Bliss wydawali się cieszyć przedstawieniem. Cholera, nie potrafił się do tego przyzwyczaić. W DC nikt nie zwracał uwagi na to, co się dookoła nich działo. Starał się to zignorować. "Nie wiedzieliśmy jak inaczej sobie z tym poradzić, bella. Musisz nas nauczyć." Wargi Laury uniosły się w sarkastycznym uśmieszku. "To bardzo proste. Pozwólcie, że nauczę was jak radzić sobie w sytuacjach takich, jak ta. Obaj odwróćcie się i wróćcie tam, skąd przyjechaliście. Wsiądźcie do samochodu, pojedźcie do Alamosa i dalej samolotem do DC." Cam westchnął. "Nie ma mowy." Cam przesunął dłonią wzdłuż jej ramienia i Rafe był zadowolony ze sposobu, w jaki zadrżała. Wciąż reagowała na Cama. Czy zareaguje na niego? Rafe dotknął jej dłoni i spojrzał na nią. Jej dłoń była taka malutka w jego, jej skóra jasna przy jego oliwkowym odcieniu. Jej paznokcie nie były tak długie jak kiedyś, ale wciąż były wymanikiurowane i pomalowane na różowo. "Zatańcz ze mną. Przebyliśmy taki szmat drogi. Tak długo cię szukaliśmy. Nie możesz nam poświęcić chwili swojego czasu? Twój narzeczony jest teraz zajęty, a ja obiecuję, że będę grzeczny." Nie będzie. Zamierzał przypomnieć jej wszystko, co mieli, ale nie zamierzał mówić tego głośno. Jej oczy powędrowały do Wolfa Meyera, który wydawał się sprzeczać z niską kobietą z srebrno-siwymi włosami. Suszyła wielkoludowi głowę, a Rafe z radością na to patrzył. "W porządku." Odepchnęła się od piknikowego stolika, o który się opierała. "Jeden taniec i T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

to wszystko." "Z nami oboma." Dodał szybko Cam. "Tylko tak będzie sprawiedliwie. Inaczej obaj zatańczymy z tobą tu i teraz." Jest. Rafe'owi podskoczyło serce. Jej oczy zabłysły na chwilę i wcale nie ze wstrętu. Kiedy układali plan w tym dziwnym motelu na obrzeżach miasteczka, doszli do wniosku, że najlepiej będzie jeśli będą się o nią starać razem. Była podniecona seksem z nimi oboma. Musieli jej przypomnieć, co mają do zaoferowania. "Oszczędzę światu tego widoku. Jeden taniec z każdym z was i sobie pójdziecie?" W ostateczności będzie ciężko ją przekonać. Rafe doszedł do wniosku, że musi wykorzystać swoją drugą przewagę. Właściwie to nie była żadna przewaga, ale Rafe wiedział, że nie będzie potrafiła im odmówić. "Wiesz, że nie możemy tego zrobić. Musimy porozmawiać. To ważne, bella. De Sade wrócił. Milczał przez te lata, ale wrócił. Zrobię wszystko, by oszczędzić ci..." Uniosła dłoń, jej twarz była teraz chłodną maską profesjonalizmu. "Ile?" "Jak dotąd znaleźliśmy jedną." Rafe nie był do końca przekonany, czy ofiara, którą znaleźli była jedyną. Jedna kwestia była pewna, de Sade wrócił i był na polowaniu. Jej wyraz twarzy został pusty, ale Rafe widział jak podskoczył jej puls w żyłce na szyi. Serce jej waliło. Rafe musiał się powstrzymywać, by nie wziąć jej w ramiona i obiecać, że wszystko będzie dobrze. "Nie widziałam jego twarzy, Rafe. Wtedy w szpitalu powtarzałam to wszystko z Josephem. De Sade przez cały czas miał maskę. Podałabym wam jego opis, gdybym chociaż zobaczyła jego twarz."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Dłonie Cama zacisnęły się w pięści u jego boków. Rafe był przekonany, że on też powstrzymywał się przed chęcią dotknięcia jej. "Maleńka, nie chcemy znowu roztrząsać tego, co ci się stało. Chcemy przejrzeć twój profil." Zadrżała lekko. "Nie mam go już. Zostawiłam wszystko." Rafe dobrze o tym wiedział. Przez wiele dni przetrząsał jej mieszkanie, w poszukiwaniu wskazówek dokąd wyjechała. On i Cam przeszukali mieszkanie, przez rok płacili czynsz, aż z końcu spakowali jej rzeczy. Rafe wciąż opłacał garaż, w którym trzymał jej rzeczy i meble. Jej rzeczy osobiste, zdjęcia i pamiątki trzymał w swoim domu. Nie był w stanie składować ich w garażu. "Możemy później o tym porozmawiać. Może rano. Ta impreza to nie miejsce na takie dyskusje." Cam rozluźnił się, jego twarz trochę się rozjaśniła. Wskoczył na piknikowy stolik. "Co to w ogóle za okazja? Często robicie takie coś?" Laura spojrzała na zatłoczony rynek z czułym uśmiechem. "W tych okolicach to coroczny rytuał. Nazywany jest Wielką Grą. Kiedy leśnicy muszą uśmiercić jakieś zwierzę, zaprawiamy je i zamrażamy mięso. Tak samo jak z innymi upolowanymi zwierzętami. Polowanie tylko dla sportu jest tu uważane za złe. Jemy to, co zabijamy, nieważne czy to niedźwiedź, łoś, jeleń, czy wiewiórka." "Wiewiórka?" Zapytał Rafe. Był przekonany, że nie chciałby spróbować wiewiórki. "Ej, nie mów źle o wiewiórkach. Moja mama też pichciła wiewiórki i króliki." Powiedział Cam nagle wyraźnym południowym akcentem.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Laura przesunęła spojrzeniem po Camie i roześmiała się. "Założę się, że do wiewiórki pijesz piwo." "Do wiewiórki pasuje tylko Milwaukee’s finest41, maleńka. Rafe poczuł ogromną wdzięczność dla swojego partnera. Cam sprawił, że się roześmiała. "Chodź, zatańczymy, a Cam popróbuje tych dziwnych mięs." Chwycił jej dłoń i zaczął prowadzić ją w stronę parkietu. "Już dobrze, bella." Powiedział swoim, jak miał nadzieję, najbardziej kojącym głosem. Była płochliwa. Laura szła obok niego, ale czuł jej niechęć. Po tym wszystkim co przeszła, nie było to zaskakujące. Przyciągnął ją w swoje ramiona, a w tym samym czasie ktoś zmienił piosenkę. Wcześniej była to typowa piosenka country, ale teraz muzyka była powolna i seksowna. "Intryganci." Wymamrotała pod nosem i pozwoliła mu objąć się ręką. Jej dłonie prawie niechętnie powędrowały na jego szyję. Nie skomentował tego. Wiele rzeczy nie rozumiał w tym małym miasteczku i tym, jakie miejsce zajmowała w nim Laura. "Rozmawiałem z Camem. Spieprzyliśmy wszystko tego dnia, kiedy przedstawiałaś swój profil. Bardzo nam przykro." Jej twarz niczego nie wyrażała, nawet gdy kołysała się w takt muzyki. "Nie wiem czy powinnam przyjąć te przeprosiny. Mam wybaczyć i zapomnieć, kiedy to kosztowało mnie moją karierę?" To kosztowało ją o wiele więcej. Ta mała prawda stała między nimi jak rozdzielająca ich 41

Milwaukee’s finest beer – lub Blatz, podobno straszne siki dla studentów :D

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

ceglana ściana. "Nikt nie chciał uwierzyć, że to mógłby być jeden z nas." Powiedział żałując, że w ogóle zaczął temat. "Ja też nie chciałam w to uwierzyć." Przyciągnął ją bliżej, kochając możliwość czucia przy sobie jej ciała. "Nie chcę walczyć. Czy możemy mieć jedną noc, kiedy jestem po prostu szczęśliwy, że cię widzę?" Poruszyła się sztywno w jego ramionach. "Powiedz mi dlaczego jesteś szczęśliwy, że mnie widzisz i wtedy może porozmawiamy." Rafe uniósł brwi w zaskoczeniu. "Co masz na myśli?" Zagapiła się na jakiś punkt ponad jego ramieniem. "Chcę wiedzieć dlaczego mnie szukaliście." Czyżby była pod wpływem alkoholu? A może wysokość tępiła jej mózg? "Bo to właśnie robią ludzie zakochani, bella. Szukają swoich ukochanym kiedy znikną. Cam zrezygnował z pracy, żeby poświęcić się poszukiwaniom. Myśleliśmy tylko o tobie i o tym, by cię znaleźć." "Nawet nie byliście ze mną w łóżku po tym jak uprawialiśmy seks." Zalała go ulga. Z tym mógł się mierzyć.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Obudziliśmy się wcześnie rano. Nie byliśmy do końca pewni jak sobie z tym poradzić. Obudzenie się w łóżku z nagim mężczyzną jest trochę dziwne." "Mnie się nie wydawało dziwne."42 Przynajmniej na jej twarzy widniał cień uśmiechu. "No cóż, według tego jak się wychowałem, to z całą pewnością było dziwne. Moja kultura nie za bardzo uznaje dzielenie się kobietą." "Chyba żadna kultura tego nie uznaje." "To miasteczko nie wydaje się mieć cokolwiek przeciwko." "Ach, poznałeś Maxa i Rye'a, co?" Jej ruchy stały się pełne gracji. "I szeryfa, jeśli się nie mylę. Powiedz mi coś, prawie rozumiem bliźniaki. Słyszałem, że bliźnięta mają głęboką więź. Ale co z szeryfem? Jak dla mnie wydaje się normalny." "To dlatego, że go nie znasz. Nikt nie jest normalny, Rafe. Jeszcze sobie tego nie uświadomiłeś? Tutaj, w Bliss, nawet nie próbujemy być tacy. Pasujemy do siebie, bo nikt nie usiłuje się wpasować." Szczerze w to wątpił. Nawet w dziwnych społecznościach bywały osoby, które udawały. Nie potrafił uwierzyć, że Bliss jest inne. Ale dyskutowanie z nią o Bliss wydawało się złym pomysłem. Skupił się na swoim poprzednim pytaniu. "Więc szeryf jest biseksualny?" Laura zatrzymała się na środku parkietu i zaczęła się śmiać. Rafe poczuł jak się rumieni.43 42 43

Ciekawe co byś powiedziała, jakbyś się obudziła w łóżku z inną kobietą! Ojej, jak słodko :D

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Czyli nie? Słuchaj, skąd miałem wiedzieć?" Z powrotem objęła go za szyję. "Wiem, że nie mogłeś. Nie, Nathan Wright nie jest bi. Jest całkowicie hetero, z tym że trochę perwersyjnym. On i jego partner, Zane, byli przyjaciółmi odkąd byli dziećmi. Kiedy zakochali się w tej samej kobiecie, zdecydowali się nią dzielić. Szeryf mówi, że upiekł dwie pieczenie na jednym ogniu. Zachował najlepszego przyjaciela i ma dziewczynę. U nich działa to bardzo dobrze, a tutaj nikt nawet nie mrugnie na to okiem." Brzmiało nieźle. Rafe nie był tylko pewien czy to wypali. "Więc tego poranka, po tym jak uprawialiśmy seks..." "Kochaliśmy się." Poprawił ją. Nie zamierzał jej pozwolić tego strywializować. Pokręciła swoją blond głową. "Nieważne. Tamtego ranka, wy dwaj nie potrafiliście dojść do tego jak się dzielić, więc wyszliście?" To było o wiele bardziej skomplikowane. "Poszliśmy na śniadanie, żeby pogadać. Wydawało się, że powinniśmy to zrobić." On i Cam zamówili śniadanie, ale żaden z nich go nie zjadł. Jedynie wpatrywali się w siebie ponad stolikiem.44 "I nigdy nie przyszło wam do głowy, że ja też powinnam być obecna przy tej rozmowie?" Nie przyszło. Nawet teraz.

44

I wtedy właśnie uświadomili sobie, że się kochają. Nie? Szkoda

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"To było między mną, a Camem." On i Cam siedzieli w małej knajpce jeden blok od jej mieszkania i naprawdę rozmawiali. Żaden nie chciał z niej zrezygnować i żaden tak naprawdę nie był skłonny się dzielić. Cały ten pomysł był im obcy. Na jedną gorącą noc to było w porządku, ale obaj chcieli spędzić z nią życie. Spierali się o to, co dalej. Żaden nie potrafił znieść myśli, że wygra ten drugi. Wszystko się zmieniło, kiedy została porwana. Kiedy Markiz de Sade ją porwał, Rafe i Cam stali się nierozłączni. Prawie kurczowo się siebie trzymali. Z biegiem czasu widzieli się coraz rzadziej, jakby poczucie winy stało się ścianą, której żaden z nich nie chciał przeskoczyć. Zastanawiał się co stałoby się z szeryfem i jego partnerem, gdyby coś stało się ich żonie. Albo co by się stało z braćmi. Wątpił, by rozdzielili się tak jak on i Cam. Tęsknił za Camem. Tęsknił za Camem tak samo jak tęsknił za Laurą. Ta myśl kopnęła go prosto w jaja. Nie czuł do Cama żadnych seksualnych uczuć, ale coś czuł. Coś poważnego. Kim przez to był? "Dobrze wiesz, że to tylko poczucie winy." Powiedziała łagodnie Laura. "Stało mi się coś okropnego, a wy poczuliście się przez to winni. Teraz nic mi nie jest. Możecie przestać się o mnie martwić. Tu jestem bezpieczna." Rafe'owi wydawało się, że w łagodny sposób pozwala mu odejść. Nie miała pojęcia co on czuł. Przyciągnął ją do siebie, pchając kroczem w jej miednicę. "Czy to wydaje ci się jak poczucie winy, bella?" Przesunął dłonie na jej biodra, przyciskając ją do siebie. Jego fiut natychmiast zareagował. Urósł długi i twardy. Rafe czuł jak podskoczył w jego spodniach, jak pocisk sterowany za pomocą termolokacji, który wreszcie znalazł cel.45 Jej sapnięcie tchnęło go nadzieją. Był to ten sam urywany dźwięk jaki wydawała, kiedy dotykał jej łechtaczki albo ssał jej sutki. Jego fiut stwardniał boleśnie. Był w pełnym pogotowiu od 45

Skąd ta kobieta bierze takie porównania?:)

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

chwili, gdy ją znaleźli, a bycie blisko, możliwość dotykania jej i oddychania jej zapachem wcale nie pomagało. "Wciąż cię pragnę. Nigdy nie przestałem cię pragnąć." "Zmieniłam się." Powiedziała, jednak się nie odsunęła. "Nie mogłabyś zmienić się na tyle, bym przestał cię pragnąć." Przegryzła dolną wargę i spuściła wzrok. "Teraz jestem inną osobą. I przytyłam dziesięć kilo." Zachichotał. Martwiła się czymś takim? "Widzę to. Dobrze ci w tym. Wcześniej zawsze byłaś za chuda. Chciałem cię podtuczyć. Jak myślisz, dlaczego zawsze zamawiałem ci deser?" Roześmiała się i pochyliła w jego stronę, jej pierś musnęła jego, sprawiając, że jego fiut drgnął. "Drań. Za każdym razem, gdy to robiłeś, musiałam spędzać dwa razy więcej czasu na siłowni." "Od tego też próbowałem cię odwieść. Może mi nie uwierzysz, ale wolę cię taką. Jesteś piękna. Każdy cal ciebie mnie wzywa. Nie przyjechałem tu z poczucia winy. Przyjechałem z desperacji. Tak bardzo za tobą tęskniłem." Uniosła głowę i jej wargi znalazły się bardzo blisko jego. Czuł jej oddech. Wszystko w nim zatrzymało się, jakby zamarło i oczekiwało. Pochylił się, by wpić się w jej usta. "Hej, Laura, słyszeliśmy o ślubie." Obok nich tańczyła uśmiechająca się para. Byli w średnim wieku o wyglądali jak najdziwniejsza para. Mężczyzna był ubrany w szpanerskie ciuchy, ale kobieta wyglądała jakby występowała jako Annie Oakley. Miała na sobie cały biały westernowy T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

strój, za wyjątkiem błyszczących czerwonych butów i kowbojskiego kapelusza. To właśnie kobieta przerwała im miłą pogawędkę. Rafe miał ochotę udusić ich oboje. "Zarezerwowałam restaurację na wasze wesele. Nie powinno się odbyć w stodole, kochanie. A pastor Dennis powiedział, że poprowadzi ceremonię, ale musicie powiedzieć mu kilka dni wcześniej, bo co każdy czwartek ma dostawę paszy." "Nie zamierzam wyjść za mąż w Kościele sprzedającym paszę, Stello." Powiedziała kategorycznie Laura. Kobieta imieniem Stella posłała jej jedynie promienny uśmiech. "Nie widzę powodu dlaczego by nie. Stef i Jen nie mają nic przeciwko. Tam jest uroczo jak tylko pozbędzie się tego zapachu. Jen wybrała bardzo ładne kwiaty, by zamaskować zapach koni. Dlaczego w ogóle pasza pachnie jak konie?" "Może skorzystać z posiadłości." Wtrącił starszy mężczyzna. "Stefan nie będzie miał nic przeciwko. Sam nie chce skorzystać z posiadłości, bo nie jest za bardzo Blissowa. Och, będzie uroczo. Szczególnie wiosną." W chwili, gdy para poszła tańczyć gdzie indziej, ich miejsce zajęła inna. Mężczyzna w kowbojskim kapeluszu tańczył z wysoką, śliczną brunetką. Była ubrana bardziej elegancko, niż reszta społeczeństwa. "Mam już projekt twojej sukni ślubnej! Mam już twoje wymiary, więc mogę zacząć szyć tak szybko, jak to możliwe. Widzę na tobie coś dopasowanego i bardzo eleganckiego. Co myślisz o satynie?" Zapytała brunetka. "Nic nie myślę, Brooke." Powiedziała Laura z wyraźnie sfrustrowanym westchnięciem. "Wiesz Brooke, mam plany co do ciebie jak już skończy się ta cała sprawa ze ślubem." Odparł kowboj, na pozór równie sfrustrowany. Brunetka wywróciła oczami. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie ma mowy, James. Powiedziałam ci już, że nie będę twoją przygodą na jedną noc i że nie zamierzam zostać w Bliss. A ty powinieneś się z tego cieszyć, bo moi bracia skopaliby ci tyłek, gdybym się z tobą zabawiła." "Mogą próbować." Mężczyzna imieniem James skinął Laurze głową. "Gratulacje, Lauro. Wolf to wspaniały facet. Słyszałem, że w przyszłym tygodniu miasteczko szykuje ci przyjęcie zaręczynowe." Laura zatrzymała się na środku parkietu. Niemal wibrowała z frustracji. "Koniec z tym." Rafe chciał zaprotestować przeciwko stracie jej bliskości, ale ona już odchodziła. Odwróciła się i ruszyła w stronę podniesionej sceny, gdzie był mikrofon i DJ. DJ, który okazał się nastolatkiem i jego brat bliźniak przerwali piosenkę w połowie, jakby planowali tę szczególną ewentualność. Wszystkie głowy zwróciły się w stronę Laury. "Coś ty do cholery zrobił?" Zapytał Cam, kiedy przepchał się przez tłum. "Nie wiem. Powiedziała, że kończy z tym." Rafe był w rozterce. "A już prawie do niej dotarłem." Cam zwęził oczy. "Taa, widziałem jak do niej docierałeś. Prawie bzykałeś jej nogę." "Wcale nie." "Ocierałeś się o nią penisem." Skarżył Cam. "Tańczyłem z nią." A jeśli tańczenie oznaczało bliski kontakt jego penisa z jej ciałem, to niech tak będzie. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Widocznie nie robiłeś tego jak trzeba. A teraz ja nie będę miał szansy poocierać się o nią penisem. Gdzie tu jest sprawiedliwość?" Rafe miał już odpowiedzieć, kiedy przemówiła Laura. "Dobry wieczór, kochani intryganci." Oświadczyła Laura, wyglądając całkowicie komfortowo na scenie. Dostosowała sobie mikrofon jak profesjonalistka. "Hej!" Zawołał jeden z kowbojów, Rafe nie pamiętał, czy to Max, czy Rye. "Czy Wolf nie powinien być z tobą, skoro zamierzasz wydać wielkie, formalne oświadczenie?" "Nie, dupku." Powiedziała Laura i nagle się zarumieniła. Spojrzała na chłopców stojących przy sprzęcie. "Bardzo przepraszam, że tak przeklęłam." Jeden z chłopców machnął ręką. "I tak znamy je wszystkie." Drugi przytaknął. "Właściwie przez kilka lat myśleliśmy, że Max Harper ma na imię dupek." "Bobby!" Wrzasnął zszokowany, kobiecy głos. "Przepraszam, mamo." Tłum roześmiał się, nawet Max. "I tak przepraszam. Mam wam coś do powiedzenia. Chciałabym wam powiedzieć, że wszyscy jesteście do bani. Nie jestem zaręczona. Próbowałam ukryć swój żałosny status singielki, ale wiem, że wy wszyscy uważacie, że prawda nas wyzwoli." Rozległy się kolejne wiwaty i Rafe usłyszał jak Cam wypuścił oddech. "Dobra. Teraz Nell może zacząć ponownie mówić. Moje małe kłamstewko było jedyną przyczyną, dla której Nell i Henry powstrzymywali się przed wokalnym T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

protestem, więc śmiało." "Zwierzęta to też ludzie!" Krzyknęła Nell. Przez tłum przetoczył się zbiorowy jęk. Laura zasalutowała im raźno z ogromnym uśmiechem na ustach. "Jest tutaj szczęśliwa." Powiedział Cam, jego wargi rozszerzyły się w uśmiechu. Tak. Była szczęśliwa. A on musiał wymyślić jak zabrać ją ze sobą do domu. Rafe uświadomił sobie, że ma jeszcze mnóstwo pracy. *** Laura puściła oko braciom Farley i zaczęła schodzić ze sceny. Z ostatniego schodka pomogła jej zejść czyjaś dłoń i spojrzała w oczy Stefana Talbota. "Gratulacje z wyjaśnienia sprawy." Powiedział tym swoim głębokim głosem. "Nie miałam za wielkiego wyboru." Odparła Laura. "Gdybym tego nie zrobiła, to miasteczko zaplanowałoby całe wesele i wysłało mi rachunek." Jego wargi uniosły się w czułym uśmiechu. "Może i masz rację. Obawiam się, że całe miasteczko aktywnie się tobą zajmuje. Nate dzwonił już po swoich starych kontaktach z DEA. Udało mu się zebrać informacje o tych dwóch węszących wokół ciebie federalnych." Poczuła jak wywraca jej się żołądek. Nie chciała, żeby to się stało. Nie chciała, żeby spotkały się te dwa jej światy. Chciała, żeby ten stary zniknął, a nowy nie zadawał żadnych pytań. Stef położył dłoń na jej łokciu. "Przestań. Widzę po twoich oczach, że boisz się, że Nate dowie się o tym, co stało się w DC. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

W sumie powinnaś wiedzieć, że praktycznie wszyscy mężczyźni wiedzą." "Wiedzą?" Wolf powiedział jej o tym, ale nie chciała w to wierzyć. Stef pokręcił głową. "Nikt nie pojawia się w moim miasteczku i zostaje bez gruntownego sprawdzenia." Nie bez powodu jego narzeczona nazywała go Królem Bliss. Stef brał swoje miasteczko na poważnie. "Cieszę się, że przeszłam test." Jego twarz straciła swój poprzedni uśmiech, ale dalej patrzył na nią z łagodnością w oczach. "To, co ci się przydarzyło nie było twoją winą. Nawet to, że zostałaś zwolniona z FBI. Nie wiedziałeś, że ta dziennikarka cię nagrywa, prawda?" Wypełniło ją poczucie wstydu. Nie lubiła myśleć o Janie. "Nie. Jana była moją przyjaciółką od dawna. Byłam zaskoczona tym, jak mnie sprzedała. Ale to była moja wina. Nie powinnam o tym rozpowiadać." Stef poklepał ją po ramieniu. "Rozumiem jak ciężko jest wybaczyć sobie samemu. Naprawdę. W każdym razie, było dla mnie oczywiste, że potrzebowałaś swojego miejsca i drugiej szansy. Jak myślisz, dlaczego twój domek był taki tani?" Laura przez chwilę się w niego wpatrywała, zaskoczona, że w ogóle o to zapytał. "To była część umowy, jaką miałam z Bartem Vickersem. Potrzebował kogoś do pracy na dzienną zmianę i przy okazji był właścicielem...cholera, ale jestem głupia. To wszystko należy do

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

ciebie, prawda?"46 Przechylił lekko głowę, przyznając się. "Maczam palce we wszystkim w tym miasteczku. Jestem cichym partnerem Barta na stacji benzynowej i jestem właścicielem większości domków w dolinie. Sprzedaję je, kiedy trzeba. Lubię opiekować się moją rodziną." Wiedziała, że powinna być wkurzona z powodu tego oszustwa, ale za większością rzeczy, jakie robił Stef Talbot stała prawdziwa miłość i współczucie. "Cóż, dziękuję. I chciałabym kupić swój domek. Teraz, kiedy już mnie znaleźli, mogę mieć dostęp do kilku swoich starych kont bankowych. Powinnam być w stanie zapłacić cenę rynkową." Kiwnął głową. "Natychmiast każę mojemu prawnikowi spisać umowę. Bardzo się cieszę, że nas nie zostawiasz." Była zaskoczona tą myślą. "Dlaczego miałabym was zostawiać?" Wzruszył ramionami. "Dla każdego, kto widzi cię z tymi dwoma mężczyznami jest oczywiste, że macie wspólną przeszłość." "Tak i tym właśnie ona jest – przeszłością." Nie będzie nic więcej. Nie ważne, że jej libido zostało pobudzone po raz pierwszy od pięciu lat.47 Przez pięć długich i samotnych lat nie miała nic oprócz swojego wibratora. A i tak za często go 46 47

Jak i zapewne połowa Bliss Normalnie jak zaprogramowana maszyna

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

nie używała. Na początku próbowała, bo chciała być pewna, że wszystko wciąż działa. Jej narządy funkcjonowały, ale serce nie było zaangażowane. 48 Udawało jej się szczytować tylko wtedy, gdy myślała o nich. Naprawdę się tym rozkoszowała tylko wtedy, gdy wyobrażała sobie nad sobą przystojną twarz Rafe'a albo jak napinały się ramiona Cama, kiedy dochodził. "Dowiedzieliśmy się wielu rzeczy o tych dwóch." Powiedział Stef płynnym i gładkim głosem. "Najwyraźniej poświęcili ogromną ilość czasu i pieniędzy, by cię znaleźć." "Czują się winni." Ale jej słowa zaczynały brzmieć nieszczerze. Laura odszukała ich wzrokiem. Stali obok siebie i rozmawiali. Rafe wydawał się skupiony na tym, co mówił Cam. Zawsze byli dziwnymi partnerami. Rafe był ciachem z wielkiego miasta, który znał się na świetnych winach i markowych ubraniach. Cam był małomiasteczkowym, niesamowicie przystojnym maniakiem komputerowym, który bardziej przejmował się swoim komputerem, niż tym, gdzie było butelkowane wino. Lubił piwo i oglądał niezliczone ilości filmów science-fiction. A mimo to pasowali do siebie. W jakiś sposób, jakimś cudem, Rafe i Cam byli dziwnymi połówkami całości. Kiedyś w ich układance były trzy kawałki. Czy naprawdę za nią tęsknili? Czy czuli coś więcej, niż zwykłe poczucie winy? Głos Stefa przerwał jej myśli. "Zawiesili swoje życia. Mogę zadać ci pytanie?" Chciała powiedzieć nie, ale miała wrażenie, że Stef i tak będzie naciskał. "W porządku." "Kochasz któregoś z nich?" Łzy wypełniły jej oczy, kiedy pokręciła głową.

48

No a co, miała się zakochać w wibratorze? O.o

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Stef kiwnął głową. "Tak właśnie myślałem. Kochasz ich obu." Jej gardło wydawało się za małe. Nie potrafiła nawet wypowiedzieć słowa tak. Spojrzała na nich. Naprawdę na nich spojrzała. Byli starsi. 49 Rafe miał na czole bruzdy, których wcześniej tam nie było. Ramiona Cama były trochę opadnięte, czego nie pamiętała. Tęskniła za nimi. Boże, tak bardzo za nimi tęskniła. Zaczęli iść w jej stronę. Zrobiła krok do tyłu, ale za nią była scena. "Możesz znowu uciec." Stef nie brzmiał na zachwyconego takim wyborem. "Nie." Skończyła uciekać. Odnalazła swój dom. "Więc chcę, żebyś pomyślała o tym, czego szukałaś, kiedy pojawiłaś się w Bliss. Szukałaś drugiej szansy." Szukała miejsca do ukrycia. "Zranili mnie, Stef. Prawie mnie zabili." Mogła przysiąc, że zanim się odezwał, jego oczy na chwilę zasnuły się mgiełką. "Czasami tak robimy. Robimy to ludziom, których kochamy najbardziej. Robimy to celowo, bo ich kochamy. Wiem, że się boisz. W końcu to cały czas, jaki mamy. Skorzystałbym z niego na twoim miejscu. Skorzystałbym z niego i wydoił z niego każdą chwilę, która jest ważna, a jeśli to wszystko się rozsypie, to przynajmniej masz teraz dom i ludzi, na których możesz zawsze liczyć. Holly będzie stała przy twoim boku, a Nell będzie protestowała pod ich drzwiami, jeśli znowu cię skrzywdzą." Nie mogła się powstrzymać i roześmiała się trochę na tę myśl. Nigdy nie miała takich przyjaciół jak tutaj. I nigdy nie kochała, tak jak kochała Rafe'a i Cama. Co jeśli mogłaby mieć to 49

No brawo

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

wszystko? Nawet jeśli na kilka dni? Stef pochylił się. "Lepiej jest zostać zranionym, bo próbowałaś z całych sił, niż później żałować, że nie spróbowałaś. Moja żona mnie tego nauczyła." "Nie jest jeszcze twoją żoną." Do ślubu było wciąż kilka dni. "Och, jest. Teraz dopiero widzę, że zawsze była moją żoną. Jest drugą połową mojej duszy. Wesele to tylko przyjęcie. Małżeństwo trwa już od dawna. Na początku było pod górkę, ale nie zmieniłbym tego za nic na świecie." Stef cofnął się o krok, kiedy podeszli do nich Rafe i Cam. Cam szedł jak wściekły byk, jego oczy szacowały Stefa, jakby byli w pokoju przesłuchań. "Coś ty jej powiedział?" Rafe skupił się na niej. Jego dłonie spoczęły na jej ramionach. "Bella, ty płaczesz. Wszystko w porządku?" Dłonie Rafe'a na jej ciele były cudowne, ale obawiała się, że Cam rozpocznie bójkę. Stanęła między nimi. "Powiedział, że powinnam z tobą zatańczyć. Tak będzie sprawiedliwie. Z Rafem już tańczyłam." Cam odwrócił się, jego uwaga w mgnieniu oka przeniosła się ze Stefa na nią. "Co?" Gapił się na nią, jakby nie potrafił do końca uwierzyć w to, co powiedziała. A jego oczy nie były wpatrzone dokładnie w jej twarz. Wymknął jej się mały śmiech. Taki właśnie był Cam. Nigdy nie był za dobry w ukrywaniu tego, co czuje lub chce. Nigdy nie umiał grać w gierki, które były T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

potrzebne w Biurze. Rafe ułatwiał mu wszystko, bo byli przyjaciółmi. Kochała to, że Cam praktycznie nigdy nie nosił żadnej maski. Wyciągnęła dłoń i dotknęła jego dłoni. "Powiedziałam, że chciałbym zatańczyć obiecany taniec." Kiwnął głową. "Dobrze." Musiała zaprowadzić go na parkiet. Szedł za nią powłóczyście, rzucając jej nieśmiałe spojrzenie. Doszła na środek i stanęła blisko niego, obejmując go wokół szyi. Jego przystojna twarz stała się zacięta. "Jeśli to jakaś sztuczka, to powinnaś wiedzieć, że nie wyjeżdżam. Nie możesz powiedzieć, że dasz mi jeden taniec, a potem mam sobie iść. Jeśli myślisz, że odeślesz mnie do DC po jednym, marnym tańcu, to wcale mnie nie znasz." Oparła głowę o jego pierś. Tak dobrze było słyszeć bicie jego serca. "Znam cię, Cameronie Briggs. Musiałabym cię zaholować ciężarówką, gdybyś nie chciał odejść. Chcę tylko zatańczyć." Jego dłonie uniosły się wolno i otoczyły ją. Ścisnął ją, jakby bał się, że mu się wyśliźnie. "Tęskniłem za tobą, maleńka. Bardzo za tobą tęskniłem." "Ja też tęskniłem, bella." Nagle Rafe znalazł się tuż za nią. Przysunął się, jego ręce otoczyły jej talię. Poruszał się w tym samym rytmie, co Cam i po chwili kołysali się w takt muzyki. Tańczyli razem we troje, mężczyźni tworzyli wokół niej opiekuńcze koło. "Szybko poszło. Szturm nie zajął im długo, odkąd prawda wyszła na jaw." Powiedziała Holly, tańcząc z Pastorem Dennisem, który prowadził Kościół sprzedający paszę. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Poczuła jak Rafe tężeję i zaczyna się odsuwać. Laura wzięła głęboki wdech, myśląc o tym, co powiedział Stef i przesunęła dłoń na talię Rafe'a, by go zatrzymać. Pastor Dennis przyjął to z uśmiechem na twarzy. "Z przyznania się do prawdy z otwartym sercem wynikają same dobre rzeczy." "Nie wszystkie." Wymamrotała Holly. "Cholera, co się stało z Calebem?" Laura usiłowała się rozejrzeć, ale nie mogła nigdzie znaleźć doktora. Holly wzruszyła ramionami. "To samo, co zawsze. Zapytałam go, czy chce iść do mojego domku porozmawiać i nagle przypomniało mu się, że ma zaplanowaną bardzo ważną operację. Dziś wieczorem. Bez pielęgniarki. I szpitala. Poddaję się. Zamierzam zadowolić się moją więzienną miłością." Holly posłała jej smutny uśmiech i pastor poprowadził ją w innym kierunku. Biedna Holly. Caleb łamał jej serce, a jeszcze nigdy nigdzie razem nie wyszli. Czy Holly byłaby szczęśliwsza, gdyby przynajmniej była kiedyś z mężczyzną, który ją rani? Czy żałowałaby tego? Albo czy zrobiłaby to, co powiedział Stef, wybaczyłaby sobie i byłaby szczęśliwa, że przynajmniej spróbowała? "Przyjechaliście tu z powodu sprawy?" Nie uniosła głowy z piersi Cama. Zwyczajnie zadała pytanie i modliła się, by mieli prawidłową odpowiedź. Głowa Cama oparła się o czubek jej głowy. "Sprawa już mnie nie obchodzi. Nie zrozum mnie źle. Mam ochotę go zabić za to, co ci T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

zrobił, ale jestem tu, bo za tobą szaleję, Lauro Rosen, czy Niles, czy jak ty tam się nazywasz." Rafe oddychał przy jej szyi, jego ciepło dodawało otuchy. "Jesteśmy tu dla ciebie, bella. Tylko dla ciebie. Mówiliśmy o sprawie, bo myśleliśmy, że to zmusi cię do spędzenia z nami czasu. Szukaliśmy cię przez te wszystkie lata, bo nie chcemy żyć bez ciebie." No, to była bardzo dobra odpowiedź. W jej oczach pojawiły się łzy i przestała tańczyć, wyswobodziła się z ich ramion i zaczęła iść w stronę parkingu. Przeszła kilka metrów, kiedy uświadomiła sobie, że za nią nie idą. Odwróciła się, a oni wyglądali jak zagubione szczeniaczki. "Idę do domu. Pomyślałam, że lepiej będzie porozmawiać u mnie. Chcecie iść ze mną?" Wyraziła się tak jasno, jak tylko mogła. Pragnęła ich. Życie jest za krótkie, żeby nie spróbować. Jeśli wszystko pójdzie źle, zawsze będzie miała Bliss. Ona i Holly będą mogły zostać zakonnicami. Może Alexei będzie miał przyjaciela z ochrony świadków, który będzie potrzebował listów miłosnych. Ale zanim tego spróbuje, musi mieć jeszcze co najmniej jedną szansę z tymi dwoma. Podbiegli do niej, każdy złapał ją za dłoń i wszyscy troje zniknęli w mroku nocy.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 8 Cam wsunął się na tył SUV'a tuż obok Laury, a ich biodra otarły się o siebie. Rafe włączał silnik, jednak Cam wyraźnie widział w lusterku, że nie jest zachwycony tym, że to on musi prowadzić. Cama się nie przejmował. Nie zamierzał pozwolić siedzieć jej samej. Zaprosiła ich do swojego mieszkania. Cam nie był pewien, co to oznaczało dla ich związku, ale obietnica w jej oczach sprawiła, że odważył się spróbować mieć nadzieję. Nie odrzuci tego wyzwania. Rafe przekręcił kluczyk w stacyjce i SUV cicho zamruczał. "Na autostradzie musisz skręcić w lewo, żeby cofnąć się do doliny." Laura pochyliła się nad siedzeniem. "Wiem jak dojechać do twojego domu." Głos Rafe'a był beznamiętny. Całe jego ciało zdradzało brak entuzjazmu dla jego obecnej pozycji. Cam był szybszy. Rzucił Rafe'owi kluczyki i usiadł z tyłu z Laurą. Tak było sprawiedliwe. Rafe pierwszy z nią tańczył. "Potrafię być tam bardzo szybko." Cam nie potrzebował wiele czasu. Miał ją dla siebie na czas dotarcia od punktu A do punktu B. Nie zamierzał marnować ani sekundy. Cam przesunął się, niezbyt chętny by pozwolić jej siedzieć z dala od siebie. Przesunął dłoń nad zagłówkiem siedzenia, jego dłoń objęła jej ramię. Stężała lekko i Cam miał już zabrać rękę, kiedy wreszcie się do niego przytuliła. Uniosła głowę do góry, jej jasne oczy odnalazły w mroku samochodu jego wzrok. Było ciemno, ale widział ją. Nie mógł nie zauważyć jak jej oczy rozszerzyły się i złagodniały, kiedy na niego spojrzała. "Lauro, chciałbym ci powiedzieć …" Zaczął.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Chciał opowiedzieć jej wszystko, co wydarzyło się odkąd wyjechała. Chciał wiedzieć o wszystkim co działo się u niej. Chciał wiedzieć jak to jest mieszkać w tym miasteczku. Chciał wiedzieć dlaczego tak naprawdę odeszła. Te pięć lat, kiedy byli rozdzieleni wydawały się wiekami, a on musiał uaktualnić swoją wiedzę. Uniosła dłoń do jego warg, opuszki jej palców wywoływały iskry w jego ciele. Może i dotykała go delikatnie, ale Cam zareagował tak, jakby roznieciła na jego skórze ogień. Jego fiut stał na baczność, napierając na materiał spodni. "Nie dzisiaj. Nie chcę o tym dzisiaj rozmawiać." Jej głos był zachrypnięty z pragnienia. Serce zabiło mu mocniej. To brzmiało jak zaproszenie. "Jeśli nie będziemy rozmawiać, maleńka, to co właściwie będziemy robić?" "Powiedziałeś, że za mną tęskniłeś." Jej palce przesunęły się po jego twarzy. "Tak kurewsko mocno." Zostawiła po sobie ogromną ranę, która zaczęła się goić dopiero w chwili, gdy ją zobaczył. "Pokaż jak bardzo za mną tęskniłeś." Cam poczuł się, jakby został spuszczony ze smyczy. Złapał ją i wciągnął na swoje kolana. "Dosiądź mnie, maleńka." Przerzuciła nogę przez jego biodra i usiadła na nim okrakiem, jak na koniu, którego miała właśnie ujeżdżać.50 Spódniczka zafalowała wokół jej kolan. Między nimi nie było absolutnie nic, oprócz jej spódniczki, jego spodni i bokserek. Czuł jak gorąca jest jej cipka. "Ja pierdolę." Przeklął Rafe, uderzając dłonią w kierownicę. "To ty powinieneś prowadzić." Cam nie odpowiedział. Rafe nawarzył sobie piwa, a Cam nie zamierzał go z nim pić. Laura 50

Przypomina mi się nieśmiertelny tekst "Siedzę na koniu"

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

dała mu zgodę, a on ją wykorzystywał. Wsunął palce w jej włosy. Były miękkie, jedwabiste i użył ich by przyciągnąć do siebie jej usta. Poczuł się jak głodujący człowiek, który został posadzony przed szwedzkim stołem. Nie był tylko pewny od czego zacząć. Chciał nią oddychać. Wszystko w niej wzywało go. Jej zapach, dotyk jej skóry, widok jej piersi grożących wyskoczeniem z koszuli. Był przeciążony. Laura wzięła sprawy w swoje ręce. Pochyliła się i przycisnęła swoje usta do jego. Był to lekki dotyk i dla Cama zdecydowanie niewystarczający. Wydawała się niepewna, ocierała się swoimi ustami o jego, jakby usiłowała sobie przypomnieć jak się całuje. Cam nie zapomniał. Śnił o tym każdej nocy. Zacisnął dłonie w jej włosach i przesunął językiem po jej pełnej, dolnej wardze. Cam wsunął się w jej usta i poczuł jak wypełnia go jej smak. Tak długo. Czekał tak długo. Cam objął w posiadanie jej usta, atakując je bez ustanku. Ich języki spotkały się i splotły ze sobą. Ramiona Laury objęły go za szyję. Rozluźnił swój uścisk na jej włosach i przesunął je niżej, w stronę piersi. Objął je. Były większe i bardziej krągłe. Dodatkowe kilogramy, ulokowały się we wszystkich atrakcyjnych miejscach kobiety. Była cholernie seksowna. "Pokaż mi swoje piersi, maleńka." Odsunął się od jej ust, chcąc je zobaczyć. Chciał mieć ją nagą. Odchyliła się tylko troszeczkę i zobaczył obawę w jej oczach. Musnął kciukami jej sutki. Stały się twardymi, małymi guziczkami. "Śmiało." Przymilał się. "Jesteś śliczna, maleńka. Taka śliczna. Przez te pięć lat stałaś się jeszcze piękniejsza. Pozwól mi je zobaczyć." Wiedział, dlaczego je ukrywała. Przeczytał wszystkie wyniki. Może i miała blizny, ale musiała się dowiedzieć, że żadne blizny nie uczynią jej mniej cudowną. "Proszę, bella. Chcę cię nagą do czasu, kiedy dojedziemy do ciebie. Rozkoszuj się nią teraz, Cam. Będę w niej jak tylko zaparkuję samochód." Głos Rafe'a stał się gardłowy. Cam widział we wstecznym lusterku jego oczy. Nie był pewny, czy Rafe to widział, ale Rafe najwyraźniej próbował T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

być podglądaczem. Cam roześmiał się. "On chyba chce małego show, maleńka. Zrób to dla niego." Przygryzła dolną wargę, zasysając ją do ust. "Minęło wiele czasu, Cam. Właściwie nie byłam z mężczyzną od..." Cam zmusił się do przystopowania. Nie był jakoś wielce zaskoczony, że nie uprawiała seksu. Laura była bardzo, bardzo wybredna. Kiedy z nią pracował, przez cały czas z nikim się nie umawiała, mimo że wielu próbowało. Ale wahanie w jej głosie mogło mieć więcej wspólnego z de Sade, niż z nimi. To go przerażało. Złagodził dotyk swoich dłoni na jej ciele, pieszcząc ją długimi, powolnymi ruchami. Musiał być ostrożny. Nie chciał przywoływać żadnych złych emocji. "Maleńka, nie zrobimy niczego, czego byś nie chciała. Możemy zrobić to tak wolno, jak tylko chcesz. Cholera, jeśli nie jesteś gotowa, mogę po prostu cię trzymać w ramionach." "Naprawdę?" Jej twarz była bliska jego. Czuł na skórze ciepło jej oddechu. "Tak. Rafe i ja możemy po prostu zanieść cię do łóżka i tulić." To będzie trudne, ale całkowicie warte, jeśli zapewni jej chociaż chwilę całkowitego spokoju. Przez lata rozmyślał nad tym, czy nie jest sama i przerażona. Tak bardzo chciał ją trzymać w ramionach. Swoje własne potrzeby mógł odłożyć na bok, jeśli ona tego potrzebowała. Dłonie Laury przesunęły się do rąbka jej koszuli i zaczęła zdejmować ją przez głowę, odsłaniając białą skórę i biały, koronkowy stanik. Jej piersi groziły wyskoczeniem z miseczek i podskoczyły wolne, kiedy odpięła przedni zatrzask. Blizny z nocy, kiedy była torturowana zbladły do białych linii, które w żaden sposób nie szpeciły jej piękna. Te blizny były świadectwem jej siły. Spojrzał na jej piersi i sutki, nie zauważając blizn. Były takie śliczne i krągłe. Fiut Cama T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

zabolał na ten widok. Chciał nawilżyć jej klatkę piersiową, ścisnąć te półkule razem i pieprzyć swoim fiutem ich delikatną miękkość. Potem może zrozumie jak bardzo kocha jej piersi. "Nie chcę się tylko przytulać, choć nie odmówię sobie tej przyjemności." Powiedziała. "Wszystko, co sobie zażyczysz." Nie patrzył na jej twarz. Nie mógł oderwać oczu od jej piersi. "Opisz mi je." Rozkazał Rafe. "Kurewsko wspaniałe." Powiedział Cam, patrząc na oferowany mu dar. Uniósł dłonie i objął jej piersi. Jej sutki były małymi, twardymi punkcikami. "Są takie miękkie." "Mam blizny, Cam." Wyszeptała Laura. Ten dźwięk sprawił, że jego fiut się naprężył. Wbijała się w niego trochę, kręcąc biodrami i wciskając swoją cipkę w jego krocze. "Nie obchodzi mnie to, Lauro." Ścisnął jej sutki, kochając ten mały jęk, jaki wydobył się z jej ust. "Jej sutki są twarde. Pamiętasz jak bardzo uwielbiała mieć ssane brodawki?" "O tak. Jej piersi są bardzo wrażliwe." Głos Rafe'a był gruby, kiedy skręcił na autostradę. "Proszę." Słowo przeszło w krzyk, kiedy Cam pchnął miednicą w górę, uderzając swoim fiutem w jej szparkę. "Proszę, Cam." "Powiedz mi, czego pragniesz, maleńka. Wiesz, że ci to dam." Pchnął jej biodra do dołu, wbijając jej cipkę w jego sztywną erekcję. Chciał ją na siebie nabić, a ona na niego czekała. Był jej winien o wiele więcej, niż szybką rundkę. "Pocałuj mnie." Odzyskała równowagę, kładąc dłonie na jego ramionach. "Gdzie?" Przesunął palcami po jej twardych sutkach. "Chcesz, żebym cię tu pocałował? Chcesz, żebym zassał twoje maleńkie sutki do ust?" "Tak, Cam. Proszę. Liż je. Ssij je." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Przyciągnął ją bliżej. "Co tylko zechcesz, maleńka." Polizał sutek długim i wolnym pociągnięciem języka. "O Boże, to takie cudowne." Jęczała Laura. Jej dłonie odnalazły jego włosy. Pchnęła piersią do góry, napierając sutkami na jego usta. Polizał otoczkę, po czym zassał mały koralik do ust. Ssał ją głęboko, rozkoszując się dźwiękami jakie wydawała, kiedy jej dłonie wplotły się w jego włosy i pociągnęły. Zakręcił dookoła językiem, wgryzając się przy tym lekko. Podczas gdy ssał i gryzł najpierw jeden, a potem drugi sutek, jego dłoń zakradła się pod jej spódniczkę do krawędzi majtek. Przesuwał drażniąco palcami po materiale, by odnaleźć jej pokrytą sokami cipkę. Odetchnął głęboko, jego zmysły wypełnił zapach jej podniecenia. "Maleńka, twoja cipka jest cała mokra." Wydyszał te słowa wprost w jej piersi. Jego dłoń wsunęła się między jej nogi, pocierając jej łechtaczkę. "Kurwa." Przeklął Rafe, biorąc kolejny skręt. "Masz szczęście, draniu i dobrze o tym wiesz." "Czuję jak bardzo jesteś gorąca." Powiedział Cam, wsuwając palce w jej fałdki. "Ta chciwa, mała cipka błaga o fiuta, prawda?" "Cam." Naparła na jego palce. "Właśnie tak, maleńka, potrzebujesz wielkiego, twardego fiuta." Wsunął w nią jeden palec, jej gorąco prawie go sparzyło. Była gotowa, ale chciał się jeszcze trochę pobawić. "Daj mi to." Powiedziała z zamkniętymi oczami Laura. Zakręciła odrobinę biodrami, usiłując pieprzyć ten jeden palec.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Cam wysunął się i zawędrował swoim wilgotnym palcem do jej tylnej dziurki. Kurwa, stał się przez to jeszcze twardszy, a nie myślał, że to możliwe. Myśl o zanurzeniu się w tym ślicznym, małym tyłeczku sprawiła, że był gotowy dojść tu i teraz. Drażnił ją, okrążając swoim mokrym palcem jej dziurkę. "Tu wciąż dziewica. Muszę coś z tym zrobić, maleńka." Polizał jej sutek ostatni raz i wsunął się w nią odrobinę. Ciasna obręcz mięśni nie ustąpiła. Zamierzał się nie spieszyć i ją przygotować. "Będę miał ten tyłek, Lauro. Czekałem tyle lat, żeby cię tam pieprzyć i nie przestanę, dopóki nie będę wiedział jak to jest mieć fiuta tak głęboko w tobie, że zapomnisz jak się nazywasz." Wysunął swoją dłoń. "Ale nie dzisiaj."51 Odsunął się na tyle, by między nimi była niewielka konieczna odległość. Szarpnął za spodnie, chcąc uwolnić swojego fiuta. Laura odchyliła się, dając mu dostęp po swojego trzonu. Wyskoczył z bokserek, bujając się między nimi. "Zabezpiecz się, zanim w nią wejdziesz." Rafe otworzył schowek i rzucił mu prezerwatywę.52 Kupili na lotnisku całe pudełeczko, patrząc optymistycznie w przyszłość. Aż do tej chwili Cam uważał, że nie będą używane. "Dobrze wiedzieć, że się przygotowaliście." Powiedziała Laura, zabierając mu z ręki prezerwatywę. Uniosła ją, by się jej przyjrzeć. "Pozwól, że ci pomogę." Rozerwała pakiecik i Cam modlił się, by nie doszedł w jej dłoniach. Z jego fiuta sączyły się już krople spermy. Drżącymi dłońmi założyła prezerwatywę na jego trzon. Naciągnięcie jej aż do podstawy zajęło jej chwilę czystej tortury. Jak tylko skończyła, Cam przyciągnął ją do siebie i wbił na swojego fiuta. Z jej gardła wydobył się niski jęk. "Kurwa, jesteś taka cudowna, maleńka." Cam złapał jej biodra i wbił się w jej mokre gorąco jeszcze głębiej. Była wokół niego ciasna, tak kurewsko ciasna, że czuł, że zaraz wybuchnie. Jej 51 52

Hahah, pomyślałam sobie, że Laura się napaliła już, a tu takiego :D A ten jak zwykle nadgorliwy

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

szparka ssała go i ściskała, aż zaczął mu się zamazywać obraz przed oczami. Tylne siedzenie było wąskie. Nie mógł poruszać nią tak jak chciał, nie mógł przekręcić jej na plecy bez wychodzenia z niej, a nie zamierzał z niej wychodzić. "Ujeżdżaj mnie." Uniósł miednicę do góry i wsunął się w nią aż po same jądra. Laura zaczęła go pieprzyć i opuściła głowę do dołu. Opadła na niego, po czym uniosła się, każdy mięsień jej cipki zaciskał się wokół jego fiuta. Nie wytrzyma. Był już zbyt blisko. Bycie blisko niej doprowadzało go do szaleństwa. To było wszystko czego potrzebował w ciągu ostatnich samotnych pięciu lat. Była tu i była bezpieczna. Mógł jej dotknąć, poczuć, kochać i chciał ją oznaczyć. Chciał żeby krzyczała tak, by nigdy nie zapomniała do kogo należy. Chciał na zawsze zapamiętała go i nigdy więcej nie odeszła. Wsunął dłoń między ich ciała, jego palec odnalazł jej łechtaczkę i naparł na nią. Kreślił małe koła, ani na chwilę nie zmniejszając nacisku. Biodra Laury zgubiły rytm, a ona sama krzyknęła, kiedy Cam wbił się w nią mocno ostatni raz. Doszła, drżąc na całym ciele, a Cam poczuł jak zaciskają mu się jądra i kiedy trysnął, przyjemność zalała każdy jego nerw. Orgazm uderzył w niego jak pocisk kuli. Przekręcił się prawie bezradnie, chcąc dać jej każdą kroplę.53 Laura opadła do przodu, jej ciężar był słodkim brzemieniem. Nie potrafił się powstrzymać. Bawił się z nią jeszcze chwilę. Jej ciało skręcało się w spazmach za każdym razem, gdy uderzał w jej łechtaczkę. Wreszcie objął ją ramionami i trzymał przy sobie, ich oddechy i bicia serc splotły się w jedno. Pocałował jej policzek i odetchnął jej zapachem. Samochód zatrzymał się i Rafe czym prędzej z niego wysiadł. Cam uniósł głowę. Stali pod małym domkiem Laury, samotne światło świeciło zapewne z jej kuchni. "Jesteśmy w domu?" Zapytała cicho Laura. Przytaknął, nie będąc w stanie mówić. Był w domu. Wreszcie w domu. 53

Ej no zaraz, zaraz, zapomniał pan o lateksie, panie Briggs

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

*** Rafe'owi drżały dłonie, kiedy wysiadał z samochodu. W mgnieniu oka znalazł się przy drzwiach pasażera. Nie mógł oddychać i ledwie był w stanie myśleć o czymś innym, niż byciu w niej. Wiedział, że powinien chcieć uderzyć Cama, ale czuł względem niego jedynie wdzięczność. Cam zadbał o to, by Laura była przygotowana. Dał jej zabójczy orgazm, sądząc po jej jękach, a Rafe nie był pewny, czy będzie w stanie wytrzymać na tyle długo, by go jej dać. Potrzebował jej. Kurwa. Potrzebował jej tak bardzo. Otworzył drzwi i spojrzał na nich, przytulonych do siebie jak kawałki układanki. Twarz Laury była schowana w ramieniu Cama, jej nogi wokół jego bioder. Ramiona Cama tuliły ją mocno. Spojrzał na Rafe'a. Między mężczyznami zapadła uroczysta cisza i Rafe poczuł jak między nim, a Camem przepływa coś potężnego. "Maleńka, jesteśmy już u ciebie." Powiedział łagodnie Cam. Może i był przerażającym draniem, ale przy Laurze był zawsze łagodny i delikatny. Rafe pozwolił sobie jej dotknąć. Przesunął dłonią po jej złotych włosach. W świetle księżyca wyglądały prawie jak srebrne. Dla Rafe'a wyglądała jak śpiąca królewna. "Cześć." Powiedziała i Rafe wziął to za to, za co miał nadzieję. Nowy początek. Jego serce zmiękło. "Witaj, bella. Pozwól, że zabiorę cię do środka." Sięgnął po nią. "Potrafię chodzić." Usiadła i zaczęła sięgać po spódniczkę. "Nic mi nie jest." Nie zamierzał pozwolić jej iść. Chciał ją trzymać. Uniósł ją i zdjął z Cama. Nie potrafił nie zauważyć, że fiut Cama jest pokryty jej sokami. To powinno wzbudzić w nim obrzydzenie, ale T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

cholera, sprawiło, że jego fiut stwardniał jeszcze bardziej. Nie był zainteresowany Camem w sensie seksualnym54, ale patrzenie we wstecznym lusterku jak pieprzy Laurę podniecało Rafe'a. "Rafe, nie." Zaprotestowała Laura. "Jestem półnaga i no cóż, trochę brudna." "To żadna wymówka, bella." Rafe podniósł ją. Kochał czuć ją tak blisko przy sobie. "Lubię cię półnagą i nie zamierzam zawracać sobie głowy myciem cię. Zamierzam zadbać, byś była jeszcze brudniejsza." Westchnęła. "Podoba mi się ten pomysł." Rafe nie potrafił się powstrzymać. Pochylił się i pocałował ją. "Cieszę się, bo wydaje mi się, że Cam i ja zajmiemy cię na parę dni. Możesz pożałować tych słów." Otoczyła ramionami jego szyję. "Nie wydaje mi się. Tęskniłam za tobą. Tęskniłam za wami oboma. Usiłowałam o was nie myśleć, ale nie potrafiłam." "Myślałem o tobie każdego dnia." Przyznał Rafe. "Powiedziałem nawet mojej matce, że kiedy cię znajdę, to się z tobą ożenię." "Naprawdę? A co powiedziałeś swojej mamie o Camie?" Na jej wargach był psotny uśmiech. To go przygasiło. Co by powiedziała jego matka? Jego ojciec był trochę mniej konserwatywny. Zapewne uważałby to za niezwykle zabawne, ale jego matka była zagorzałą katoliczką. Rafe wątpił, by kiedykolwiek zaakceptowała, że dzieli kobietę ze swoim przyjacielem. Nie zamierzał teraz o tym myśleć. Posłał Laurze uśmiech. 54

Tylko winny się tłumaczy:D

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie wydaje mi się, by moja matka dała radę w tej chwili znieść te nowiny. Ale będzie zachwycona, kiedy się dowie, że cię odnalazłem." Rafe skierował się w stronę frontowych drzwi jej małego, ale dobrze utrzymanego domku. Przedstawił swojej matce Laurę jako przyjaciółkę, ale nie dała się oszukać. Jego matka od razu wiedziała, że Rafe za nią szaleje. Wciąż za nią szalał. Te wszystkie lata nie zmieniły faktu, że kochał tę kobietę. Podobała mu się gdy była wielkomiejską, energiczną agentką FBI i podobała mu się jako słodka, małomiasteczkowa dziewczyna pracująca na stacji benzynowej. Chodziło o coś więcej niż jej piękne ciało i śliczną twarz.55 Kochał jej duszę. Była życzliwa i mądra. Rzucała mu wyzwanie na każdym poziomie. Potrafili rozmawiać godzinami i nigdy się go to nie nudziło. Uwielbiał nawet fakt, że kochała Cama. "Powiem jej o całej naszej trójce, bella." Złożył tę deklarację z całą powagą, jaką wymagała ta chwila. Kochał swoją matkę, ale kochał również Laurę. Laura nigdy nie będzie szczęśliwa bez Cama, a Rafe szybko odkrywał, że czuł tak samo. Byli złączeni, wszyscy troje. Nie był to standard, ale taka była prawda. Zamierzał poprosić, by Laura się poświęciła, by wróciła z nim do domu. On też będzie musiał być skłonny do poświęcenia. Nagle obok nich przebiegł Cam. Udało mu się szybko zapiąć spodnie i odwrócił się w chwili, gdy dotarł do drzwi. "Klucze?" "Nie zamykam drzwi na klucz." Powiedziała Laura, jakby to był zwykły, codzienny zwyczaj zostawiać drzwi niezamknięte na klucz. Cam otworzył drzwi, ale spojrzał na nią krzywo. Wzruszyła ramionami, całkowicie się tym nie przejmując. 55

ZAWSZE tak mówią, nieważne czy to prawda, czy nie.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie zamykam ich, bo Holly mieszka tuż obok i zawsze coś jej się kończy. Jak ma wpaść pożyczyć kawę, jeśli drzwi będą ciągle zamknięte?" "Od teraz będziesz je zamykać." Rozkazał Rafe, przerażony myślą, że była tak bardzo niechroniona. Każdy mógł tu wejść. "I tak szybko jak to możliwe założymy alarm." Nie będzie go potrzebowała na bardzo długo. Jego dom w Virginii miał doskonały system bezpieczeństwa. Jeśli zdecydują kupić dwa domy blisko siebie, zwyczajnie upewni się, że będzie założony alarm. Ale na razie chciał się czuć bezpiecznie. "W Bliss nic się nie dzieje56. To bardzo ciche miasteczko." Rafe wymienił z Camem spojrzenie. Zajmą się tym problemem. Holly będzie potrzebowała klucza, jeśli będzie chciała podkraść trochę kawy. Rafe wszedł do domu. Domek Laury był niewielki, z jednym pokojem służącym zarówno za salon, jak i kuchnię. Przeszedł przez niego. Panował w nim idealny porządek, ale nie widział nigdzie łóżka. Zauważył za to dwie pary zamkniętych drzwi. Rafe wybrał te po prawej. Sypialnia Laury była mała, za to niezwykle kobieca. W pomieszczeniu dominowało królewskich rozmiarów łóżko. Wypełniało większość przestrzeni, a reszta była zajęta przez komodę i mały fotel. Rafe opuścił Laurę na łóżko z bogato dekorowaną pościelą i spojrzał na nią. Była oszałamiająca. Jej skóra była zaróżowiona po seksie z Camem. Wyglądała pięknie. "Pragnę cię, bella." "Ja ciebie też, Rafe." "Pokaż mi. Rozłóż nogi i dotknij się." Patrzył jak oddaje się Camowi. Teraz to on potrzebował sprawować kontrolę. Rafe potrzebował, by oddała się jemu. 56

Nie no skąd. Może tylko czasem wpadnie obłąkany prześladowca, gang motocyklowy albo rosyjska mafia. A tak poza tym cisza, spokój

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Do pokoju wszedł Cam. Zatrzymał się gwałtownie przy ścianie, jego mina była prawie przepraszająca. Zrobił ruch jakby chciał wyjść. "Gdzie idziesz?" Nie chciał, żeby Cam wychodził. Chciał, żeby Cam mu pomógł. Chciał partnera. "Ułóż się za nią. Rozszerz ją dla mnie." "Jesteś pewien?" Zapytał Cam. "Czy ja często mówię rzeczy, których nie mam na myśli?" Cam posłał mu głupkowaty uśmiech i wskoczył na łóżko za Laurą. Objął ją w klatce piersiowej, jej plecy stykały się z jego torsem. Laura rozluźniła się przy nim. Byli razem szczęśliwi. Rozluźnieni, szczęśliwi i chętni do zabawy. "Rozłóż nogi, maleńka. Rafe chce zobaczyć twoją cipkę." Palce Cama odnalazły rąbek jej spódniczki i uniosły materiał do góry. Jej małe czarne majtki były całe mokre. Wyglądało na to, że Cam ledwie odsunął je na bok, by dostać się do jej wnętrza. Rafe naprawił ten problem. Klęknął na łóżku i przesunął dłońmi po jej długich nogach, odkrywając każdą jedwabistą krzywiznę. Na chwilę oddał się tej czynności, po czym zdjął skrawek bawełny z jej ciała, uwalniając jej idealną, soczystą cipkę. Była ogolona i błyszcząca, wargi jej cipki były lekko obrzmiałe po stosunku z Camem, a jej soki sprawiały, że wyglądała ślisko i kusząco. Nie potrafił nie zauważyć długiej, cienkiej blizny, jaka biegła tuż nad kością miednicy. Były też inne blizny w miejscach, gdzie wielokrotnie dźgał ją de Sade. Poczuł dławiące go emocje. Pochylił się i pocałował bliznę. "Rafe, nie chcę dziś o tym myśleć. Nie możemy po prostu zaznać przyjemności?" Zapytała Laura z błaganiem w oczach. Przytaknął i zmusił się do odwrócenia wzroku od blizn. Pragnął jej, a jeszcze bardziej chciał ją zadowolić. Przesunął palcami po jej łechtaczce. Rafe chciał rzucić się na ten deser, ale najpierw T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

potrzebował od niej czegoś innego. Dłonie Rafe'a powędrowały do jego spodni. Ostrożnie rozsunął suwak i patrzył jak Cam odwraca głowę Laury w swoją stronę. Jego partner wpił się w usta ich kochanki w długim, powolnym pocałunku. Rafe ściągnął spodnie razem z bokserkami. Zrzucił pantofle, a po chwili na podłogę powędrowała również jego koszula. Czuł się lepiej nago. Boże, zawsze chciał być z nią nagi. "Chyba Rafe potrzebuje trochę uwagi, maleńka." Cam uwolnił jej usta i objął jej piersi ostatni raz. "Daj mu jej trochę." Rafe wiedział czego chce. Chciał poczuć na swoim kutasie jej usta, zanim weźmie jej cipkę. "Chodź, bella. Na czworaki." Jej oczy były ospałe, ruchy leniwe. Cam zdjął spódniczkę tak, że była całkowicie naga za wyjątkiem żółtych szpilek. "Gdzie trzymasz lubrykant, maleńka?" Zapytał Cam. "W szafce nocnej." Zarumieniła się. "Używam go tylko gdy..." Rafe pogładził ja po włosach i ustawił się. "Używasz wibratora?" Cam wyciągnął jej fioletowy wibrator w kształcie głowy królika i małą tubkę nawilżacza. "Trochę mały. Zapewne nie masz zatyczki analnej?" "Nie." Powiedziała z lekko chropowatym prychnięciem. "Od czasu do czasu bawię się wibratorem. Nie zabawiam się zatyczkami analnymi w sobotnią noc." "Dla mnie, bella, to brzmi jak wspaniała zabawa na sobotnią noc. Musimy iść na zakupy." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozstawił nogi i wziął swojego fiuta w dłoń. "Pewnie będziemy musieli jechać do Denver. Wątpię, by w tym miejscu był jakiś dobrze wyposażony sex-shop." "Byłbyś zaskoczony tym, co można tu dostać." 57 Jej język wysunął się z wiśniowych ust. Fiut Rafe'a podskoczył. "Chodź, bella, liż mnie." Nie chciał się spierać o to co jest, a czego nie ma w Bliss. Chciał jej ust na sobie. Mały, różowy języczek zakręcił się wokół główki jego fiuta i nazwał się szczęściarzem, że nie doszedł tu i teraz. Zmusił się do opanowania. Chciał, żeby to trwało. Laura jęknęła cicho. "Już dobrze, maleńka. To tylko lubrykant. Zamierzam przygotować twój tyłeczek. Wezmę go wkrótce, ale nie dzisiaj. Dzisiaj tylko moje palce." Cam ustawił się za nią na kolanach. Jego dłoń zniknęła za rozkosznymi krągłościami jej pośladków. "Co on ci robi?" Zapytał Rafe. Chciał słyszeć jej głos, kiedy mówi o tym jak jej tyłek jest przygotowany do posuwania. Kurwa, nie mógł się tego doczekać. Chciał patrzyć jak Cam się w nią wbija i wiedzieć, że wkrótce przyjdzie jego kolej. "Wsuwa we mnie palce. Nie wiem czy to lubię, czy nie." Zakręciła nieznacznie biodrami, jakby próbowała się do niego dostosować. "Pozwól mi się tobą trochę pobawić, a potem zajmę się twoją cipką. Lubisz to, prawda? Lubisz jak pożeram twoją przesiąkniętą wilgocią cipkę jakby to było ciastko, którego nie mam nigdy dość." Cam miał opuszczony wzrok, jego palce znikały w jej ciasnej, pomarszczonej dziurce. "Pozwól mi się pobawić i dam ci to, czego pragniesz. A teraz ssij Rafe'a." Pochyliła się i wzięła żołądź w usta.

57

Pomyślałam dokładnie to samo :D:; przecież tam domy są otwarte dla sąsiadów, może skoczą i coś sobie pożyczą M.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rafe wsunął dłonie w jej włosy i zacisnął zęby. Jej język wysyłał iskry po całym jego trzonie. Drażniła go lekkimi liźnięciami, które nigdy nie dotykały tego samego miejsca, ale smagały i zwodziły po całej jego długości. Polizała ścieżkę od małej szparki w żołędzi, aż do jego jąder, gdzie nakreśliła językiem linię, która je dzieliła. Fiut Rafe'a pulsował ze zniecierpliwienia. Zassała jego jądra, sprawiając, że ścisnęły się z rozkoszy. Wciągnęła do ust najpierw jedno, potem drugie, obdarzając je hojnie swoją uwagą. Nagle jęknęła, dźwięk rozbrzmiał na jego naprężonym ciele. "Wybacz." Powiedział Cam z szerokim uśmiechem, który powiedział Rafe'owi, że wcale nie jest mu przykro. "Po prostu dodałem drugi palec. Jest naprawdę ciasna." Rafe spojrzał na partnera. "Przestań się bawić i daj jej to, co obiecałeś. Nie wytrzymam całej wieczności." Cam zmarszczył brwi, ale wyciągną palce spomiędzy jej pośladków. "Dobra, ale wiesz, że mamy całą noc. Ja nie zamierzam spać." "Mówi facet, który już w niej doszedł." Rafe był na skraju. Musiał dojść. Musiał ją wypełnić, ale nie chciał tego zrobić, jeśli ona też nie dojdzie. Cam zajmował się nią, kiedy ona zajmowała się nim. Laura spojrzała na niego, jej niebieskie oczy były do połowy przymknięte, a na ustach błąkał się mały uśmiech. Z rozmyślnym mrugnięciem, wyciągnęła język i delikatnie zlizała krople spermy, które zebrały się na czubku jego trzonu. Bawiła się z nim. Jaskiniowiec, który zawsze czaił się tuż pod nowoczesną powierzchownością, pragnął wydostać się na wierzch. "Weź mnie głęboko." Warknął.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Wsunął dłonie w jej włosy i nakierował swojego fiuta do jej ust. Nie zamierzał się bawić. Zamierzał najechać i podbić. Jęknęła, kiedy pchnął. Cam zniknął. Teraz Rafe widział tylko jego wystające kolana. Zrobił dokładnie to, co obiecał i ukrył twarz w jej cipce. Cam robił z niej swój posiłek. "Zajmij się mną." Rozkazał Rafe. Zapewni jej rozkosz później. Będzie pożerał jej cipkę i ssał jej piersi. Będzie się w nią wbijał, aż uderzy w ten wyjątkowy punkt, ale teraz chciał ją mocno posuwać. Laura rozchyliła ulegle usta i wtedy pchnął. Został natychmiast otoczony jej ciasnotą i gorącem. Jego jądra ścisnęły się jeszcze bardziej. Wsunął się o kolejny cal i po chwili o dwa, cały czas modląc się, by wytrzymać. Chciał robić to całą wieczność. Jej język obmył dolną stronę jego trzonu. Nawet ocieranie się jej zębów o jego ciało było zmysłowe. Wysunął się i pchnął. Jej językowi udało się zakręcić wokół niego i głęboko go zassać. Usta Laury pociągnęły za jego fiuta. Jęknęła wokół niego, a on odnalazł ten delikatny punkt na tylnej ściance jej gardła. Orgazm zaczął się w jego jądrach. Sperma wystrzeliła z jego fiuta wprost do jej ust. Czuł jak jej gardło zaciska się wokół niego, kiedy przełykała wszystko, co jej dawał. Drżał, kiedy wylizywała go do czysta. Jęknęła cicho, a jej twarz była ściągnięta z rozkoszy. Jego trzon wysunął się z jej ust i Rafe zobaczył jak Cam pożera z ogromnym entuzjazmem jej cipkę. Całe jej ciało było zarumienione. Opuściła biodra do dołu. Była taka piękna, kiedy sięgała po swoją rozkosz. Rafe opadł na kolana i pocałował ją. Mógł posmakować siebie na jej ustach i czuł jak jego kutas ponownie budzi się do życia. Kiedy doszła, spił z jej ust okrzyki rozkoszy. ***

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Samolot nieznacznie zapikował, turbulencje powodowały trzęsący lot, ale on się nie przejmował. Siedzący obok niego agent już dawno zrobił się zielony na twarzy, ale to wcale go nie kłopotało. On był stworzony do o wiele większych rzeczy. Nie zachoruje w rządowym samolocie. Była późna noc, ale na szczęście zwierzchnicy zdecydowali, że ta mała sprawa nie może czekać. Przed nimi było jeszcze długi lot do Colorado, a później długa podróż samochodem. Nie zobaczy jej aż do rana. Nie mógł wysiąść z samolotu i stanąć u jej progu tak jak chciał. Musiał rozegrać to bardzo ostrożnie. "Tu są teczki, które przygotowałem." Nadskakujący mały dupek podał mu jedną z szarych teczek. "Są tu wszystkie ostatnie uaktualnienia." Markiz de Sade uśmiechnął się beznamiętnie, kiedy ją wziął. Miał inne imię w tym świecie, ale osobiście wolał to, które nadała mu prasa. Och, wolał, kiedy dziennikarze nazywali go jego pełnym imieniem. Ta głupia dziennikarka zamerykanizowała je nazywając go 'de Sade', jakby to był zwykły slang. Najwyraźniej potrzebowała powtórki z francuskiego. Wziął głęboki wdech i zmusił się do uspokojenia. Nie mógł nic z tym zrobić. Imię się utarło, ale pewnego dnia dziennikarka za to zapłaci. Wciąż jednak, okaleczone czy nie, brzmiało autentycznie. Za dawnych czasów społeczeństwo wiedziało jak zajmować się szumowinami. Potężni mężczyźni podejmowali decyzje, które były wykonywane w najbardziej brutalnie możliwy sposób. Sprawiedliwość działała szybko i nikt za to nie przepraszał. Z całą pewnością nie ślęczeli całymi godzinami nad zbieraniem dokumentów i martwiąc się, czy to ma jakikolwiek sens. FBI było kpiną. Ale płaciło rachunki. Zabębnił palcami o mały, znajdujący się przed nim blat, po czym otworzył teczkę. Było tam wszystko, co zespół zdołał zebrać o nowych przyjaciołach Laury Rosen.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Laura. Wciąż widział ją rozciągniętą na jego stole. Wciąż widział uzależniającą mieszankę strachu i wściekłości w jej oczach. Była cudowną kobietą, elegancką i idealną. Dbała o siebie jak mało która z ofiar, jakie kiedykolwiek miał. Czerpał z dna społeczeństwa. Laura była jak odrobina kawioru wśród hamburgerów. Walczyła z nim jak żadna inna. Z jej ust ani razu nie wyszło błaganie. Cały czas go przeklinała. Nawet kiedy wbił nóż w jej łono. Nauczyła go, że może być czymś więcej, czymś większym, niż był. Poruszyła nim w tak elementarny sposób, że zaprzestał swoich działań na wiele lat, wznawiając ją gdy zrozumiał, że zniknęła na zawsze. Jego mały króliczek tyle go nauczył. Przyszedł czas na ostatnią lekcję od niej. Przyszedł czas by się uwolnić. Wstał jeden z wielu agentów. "Niedługo lądujemy w Alamosa. Spotkamy się tam z kilkorgiem agentów z Denver. Zostali powiadomieni o tym, co się stało i są gotowi w razie czego zapewnić nam wsparcie. Powiedzieli, że miasteczko, w którym ona się znajduje jest znane z wielu kłopotów." Czytał trochę o Bliss. Wydawało mu się, że lubili myśleć o sobie jak o prawdziwych, czystych ludziach z Zachodu. Starali się opiekować swoimi. Nie poznali jeszcze nikogo takiego jak on. Jego króliczek myślał, że znalazł bezpieczną kryjówkę. Wkrótce dowie jak bardzo się myliła. Odpowiedział na pytanie, które ktoś mu zadał, dbając o zachowanie swojej zewnętrznej maski. Nikt tu nie widział jego prawdziwej twarzy. I nigdy nie zobaczą, bo nigdy go nie złapią. Był bardziej mądry, niż oni wszyscy razem wzięci. Ci biedni mężczyźni wokół niego nigdy nie poznają się na jego wielkości. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Tylko jedna kobieta kiedykolwiek była temu bliska. Ta, która uciekła. Zabicie jej będzie słodko gorzkie. Część niego chciała zmusić ją, by była z nim. Była kobietą wartą czegoś takiego, ale rozdzielało ich jej przestrzeganie zasad moralnych. Zabije ją. Tym razem ją doceni. Weźmie ją, pozwoli jej zobaczyć jego prawdziwą twarz, a potem ją zabije. I tak była za śliczna jak dla tego świata. A kiedy skończy, wreszcie będzie mógł kontynuować swoją pracę. Może zacznie w Bliss.58

58

Czyli Laura miała rację. Domyślacie się kim jest Markiz de Sade? Rozwiązanie jednak dopiero koło 17 rozdziału :|

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 9 Laura poważnie zastanawiała się nad powrotem do łóżka. Rafe i Cam wyglądali tak rozkosznie razem leżąc. Przez chwilę wpatrywała się w nich, podziwiając jak poranne promienie słońca pieściły ich nagie ciała. Cam leżał na brzuchu z wyciągniętą ręką. Wyglądało to tak, jakby obejmował jej talię, ale równocześnie wyciągał ją w stronę Rafe'a. Ciemne włosy opadały Rafe'owi na twarz. Kiedy spał, wyglądał o kilka lat młodziej, jakby wszystkie troski zniknęły kiedy zamykał oczy. Miała chęć pocałować jego cudowne usta, ale wiedziała gdzie to ją doprowadzi – na plecy, gdzie spędziła większość poprzedniej nocy. Cztery rundy dusznego, wygimnastykowanego i spoconego seksu sprawiły, że była trochę obolała. Gorący prysznic zmył jej pot, ale wciąż poruszała się odrobinę wolniej, niż normalnie. Laura spojrzała na zegarek. Cholera. Musiała się pośpieszyć, jeśli chciała zdążyć na swoją zmianę. Złamanie pięcioletniego celibatu nie oznaczało, że stacja benzynowa będzie prowadziła się sama. Gdyby się nie pojawiła, Bart zadzwoniłby po kogoś albo sam pracował. Miał prawie siedemdziesiąt dwa lata. Nie powinien pracować, więc tym razem to Laura będzie tą, która wyjdzie rankiem po seksie. Cam przekręcił się we śnie, z jego ust wydobyło się małe sapnięcie, kiedy jego dłoń odnalazła brzuch Rafe'a i objęła go w pasie. Rafe przekręcił się, ale jego dłoń zakryła dłoń Cama. Mogła przysiąc, że nazwał Cama 'bella' tym swoim głębokim głosem i potem obaj znowu znieruchomieli. Żałowała, że nie ma aparatu.59 Laura wyszła z sypialni, pozwalając mężczyznom zażyć potrzebnego im odpoczynku. Kawa. Potrzebowała kawy. Cholera, nawet ją czuła. Zamknęła drzwi, starając się by nie wywołały żadnego dźwięku i prawie krzyknęła, kiedy odwróciła się i zobaczyła siedzącego przy jej stole mężczyznę. "Wolf." Syknęła. "Prawie dostałam zawału." Wolf wziął spory łyk kawy. 59

Ja też :D

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Skarbie, a co ja mam powiedzieć. Po pierwsze, zapewne to oznacza, że nasze udawane zaręczyny naprawdę zostały zerwane. Czuję się głęboko skrzywdzony. Spodziewałem się, że chociaż przez kilka dni będziesz opłakiwać koniec naszej miłości, zanim wskoczysz do łóżka z prawdziwymi ludzkimi istotami." Jego sarkazm grał jej dzisiaj na nerwach. Przeszła przez pomieszczenie, złapała dzbanek i nalała sobie filiżankę. Musiała Wolfowi oddać sprawiedliwość. Wiedział jak parzyć kawę. "Myślałam, że wczoraj już to ustaliliśmy." Czy ostatniej nocy naprawdę myślała? Sączyła kawę, wyglądając przez swoje małe kuchenne okno. Widać było Rio Grande, w porannym świetle rzeka błyszczała jak klejnot. Rzeka była zawsze w ruchu. Czy tego właśnie pragnęła zeszłej nocy? Przez chwilę znajdowała się w zastoju. Kochała spokój swojego nowego życia, ale wszyscy inni parli do przodu. W ciągu tych kilku lat,gdy była w Bliss, patrzyła jak Max i Rye znajdują swoją idealną kobietę, Callie wychodzi ze swojej skorupy dla Nate'a i Zane'a, a Stef przestaje wreszcie ukrywać się przed swoją miłością. Nawet Holly wydawała się iść do przodu. Tylko Laura czuła się jakby utknęła. "Było źle, skarbie? Skrzywdzili cię?" Wolf wpatrywał się w nią intensywnie. Pokręciła głową. "Było cudownie. Myślałam tylko co to oznacza. Dlaczego to robię? Dlaczego nie mogę się tym cieszyć? Dlaczego muszę nadać temu jakąś etykietkę?" Kąciki jego warg uniosły się lekko. Na jego szczęce pojawił się zarost. Wyglądał lekko niechlujnie. Pasowało mu to. "Nie jesteś dziewczyną na chwilę, Lauro. Zawsze będziesz chciała domu i rodziny. Zawsze będziesz szukać stabilizacji." Czy tego właśnie z nimi próbowała? Czy rzuciła się głową w dół w kolejną katastrofę, bo potrzebowała rodziny? Miała rodzinę. Miała Holly, Nell i nawet Henry'ego. Henry zatrzymywał się T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

ze skrzynką z narzędziami w domku Laury co najmniej dwa razy w tygodniu. Robił to, bo Nell ją kochała, a Henry kochał Nell. Cholera, chciała tego. Wolf pochylił się do przodu, opierając łokcie na stole. "Twój mózg pędzi, ale ja zastanawiam się czy w dobrym kierunku. Chcę żebyś się nad tym zastanowiła, skarbie. Nie zaangażowałaś się w związek z pierwszym lepszym mężczyzną jakiego spotkałaś. Czekałaś. Pragniesz ich. Tych dwóch facetów nie wymienisz na kogokolwiek, kto włoży ci pierścionek na palec, inaczej już dawno chodziłabyś na randki." "Może po prostu pojawili się w odpowiednim czasie." Potrzebowała czasu, by otrząsnąć się po tym co zdarzyło jej się w DC. Cholera, nie była pewna czy w ogóle się po tym otrząśnie, ale ostatnia noc udowodniła, że przynajmniej była gotowa by zacząć fizycznie od nowa. "Nie walcz z tym." Powiedział Wolf z westchnięciem, choć wiedział, że jego słowa zostaną zlekceważone. "Będziecie mieli przez to jeszcze więcej problemów. Właściwie przyszedłem z innego powodu." "Innego, niż wystraszenie mnie?" Uśmiechnął się szeroko. "To był bonus." W jednej chwili spoważniał. "Federalni zajęli wczoraj w nocy motel. Kolesie w garniakach wynajęli każdy pokój jaki miał Gene." Laura poczuła na plecach dreszcz niepokoju. "Czy Gene pociągnął ich za języki?" Gene uwielbiał rozmawiać z każdym, kto się u niego pojawił. Motel był największą gospodą w okolicy. "Przyjechali tu za Rafem i Camem. Według tego, co powiedział jeden z nich, twoi chłopcy byli doskonale świadomi, że zespół, jak go nazwali, był na ich drodze. Zapewne nie wspomnieli, że T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

ściągnęli ze sobą wszystkich swoich kumpli?" Zacisnęła dłonie na kubku. Był tylko jeden prawdziwy powód na ściągnięcie tu całej załogi. Była cholernie pewna, że de Sade nie pracował tu, w Colorado. "Czy powiedzieli Gene'owi, że zagrożenie jest skierowane wprost na mnie?" To by wiele wyjaśniało. "Nie." Odparł Wolf. "Ale zapytali o drogę do twojego domu. Gene nigdy o tobie nie słyszał. Dziwne." Nie potrafiła się powstrzymać od małego prychnięcia. Federalni odkryją, że w Bliss nie pójdzie im zbyt łatwo, dopóki ona nie ogłosi, że współpracuje z federalnymi. A czy współpracowała? Cholera. Nie potrafiła myśleć logicznie. Wszystko o czym myślała to fakt, że Rafe i Cam ją okłamali. Znowu. Słodkie uczucie, które do nich czuła rozproszyło się i zostało zastąpione przez dziurę w jej brzuchu. "W chwili, gdy moja mama usłyszała wieści, że zwalili się tu federalni, ona i Mel udali się do schronu. Wysłała każdemu wiadomość przez radio, że każdy kto chce znaleźć się pod ochroną przez nadchodzącą inwazją, powinien udać się do Mela. Na plus jest to, że zrobiła ciasto orzechowe. Uwielbiam ciasto orzechowe." Laura odwróciła się do Wolfa. Jej obecne kłopotliwe położenie odbije się na wszystkich w miasteczku. Właśnie kiedy o tym pomyślała, na jej podjazd zajechał Bronco z logo Wydziału Szeryfa Hrabstwa Bliss. Z auta wysiadł Logan Green, wyglądając trochę zrzędliwie, ale ostatnio zawsze tak wyglądał. Laura wiedziała po co tu przyjechał. Gdyby im pozwoliła, federalni mieliby przewagę nad każdym w miasteczku. "Przepraszam za to. Nie wiem jak długo tu będą. Może jeśli pojadę z nimi do DC, wszystko T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

na powrót stanie się normalne." Powiedziała Laura przechodząc przez mały pokój, by otworzyć Loganowi drzwi. Cokolwiek chcieli zrobić, mogli to zrobić w DC. Nie musiała przewracać do góry całego miasteczka. "Nawet o tym nie myśl." Powiedział Wolf, podnosząc się. Jego twarz ułożyła się w twarde linie. "Nie opuścisz tego miasteczka. Nie możemy cię chronić, jeśli będziesz w DC." Logan wbiegł po schodkach, zdejmując z oczu pilotki. "Wolf ma rację. Czytałem rano akta. W DC zostałaś prawie zabita. Żadne miejsce nie jest już bezpieczne, ale tu przynajmniej wiesz, że wszyscy będą cię chronić." Laura otworzyła drzwi z moskitierą i wpuściła Logana do środka. Jego ogromna postać wypełniła przejście. W ciągu ostatnich kilku miesięcy zmienił się z tyczkowatego chłopaka w muskularnego mężczyznę. Odłożył na bok swoje ukochane komiksy i teraz wiele czasu spędzał na siłowni. I w barach, jeśli plotki mówiły prawdę. "Jesteś tu, żeby mnie wezwać?" Zapytała zastępcę Laura. Logan poprawił kapelusz na głowie. "To nie tak. Nate ma w biurze całą masę kolesi, którzy chcą z tobą gadać. Nie powie im gdzie mieszkasz. Wysłał mnie, żeby sprawdzić czy chcesz z nimi pogadać, czy wolisz dołączyć do Mela i Cassidy. Możesz ukryć się na tydzień czy dwa, aż cała sprawa ucichnie." "Nie jest tam tak źle." Dodał Wolf. "Mel zadbał o wygody." "Nie zamierzam chować się w schronie i mieć nadzieję, że odejdą." Powiedziała z długim westchnięciem Laura. Bała się tej chwili. Teraz było o wiele gorzej, bo, raz jeszcze, Rafe i Cam byli zamieszani w jej całkowite upokorzenie. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie mogę się chować całe życie. Porozmawiam z nimi. Który agent dowodzi?" "Niejaki Joseph Stone." Wolf nagle uniósł dłoń, zaciskając pięść. "Zamierza kogoś uderzyć?" Zapytała Laura. Wolf uciszył ją i zaczął okrążać stół. Jego głos był cichy. "Ktoś jest na zewnątrz. Porusza się wolno i cicho, ale nie jest przyzwyczajony do terenu wiejskiego. Robi wiele hałasu i nawet nie zdaje sobie z tego sprawy." Twarz Logana stała się jakby wykuta z kamienia i w sekundzie w jego dłoni pojawiła się broń. "Tak myślałem, że ktoś mnie śledził. Kurwa. Z tyłu domu?" Serce Laury przyspieszyło. Cały świat wydawał się nagle zbyt cichy. Każdy nawet najmniejszy dźwięk brzmiał jak zagrożenie. "Pilnuj jej." Powiedział Wolf szeptem. "Nie masz broni." Logan pchnął ją mało delikatnie w najbliższy kąt i umieścił przed nią swoje wielkie ciało. "Od kiedy SEAL potrzebuje broni?" Zapytał Wolf. Otworzył drzwi i zniknął. Z tego co słyszała Laura, nie wydał żadnego dźwięku. Stała w miejscu, czując się jak kompletna idiotka ukrywając się za Loganem, ale nie miała broni i wypadła z formy. Bliss sprawiło, że poczuła się bezpiecznie. Przestała ćwiczyć judo i spalać kalorie. O wiele milej było siedzieć z przyjaciółkami u Stelli, jeść ciasto i myśleć o lecie. Laura T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

przełknęła łzy. Za bardzo przyzwyczaiła się do Bliss. Zapomniała już jak bardzo popieprzony potrafi być świat, a teraz to się na niej odbijało. Nagle drzwi jej sypialni otworzyły się i wyszedł Cam z bronią w ręku. Miał na sobie jedynie bokserki. "Odłóż to." Warknął na Logana Cam. Glock w jego dłoni był wycelowany dokładnie w głowę zastępcy. "Ty to odłóż, skurwysynu. Nie widzę odznaki na twojej piersi." Logan nie poruszył się ani o cal i Laura poczuła rosnące w pokoju napięcie. "Liczę do trzech, a potem rozwalę ci łeb. Rozumiesz?" "Logan, proszę, on mnie nie skrzywdzi." Laura musiała uspokoić sytuację. "Wisi mi to." Odparł Logan. "Grozi funkcjonariuszowi na służbie." Laura spojrzała na Cama, mając nadzieję, że on będzie tym rozsądnym. "Cam, proszę." Cam nie opuścił broni. "Nie w tym życiu, maleńka. Ktoś jest na zewnątrz. Rafe już się tym zajmuje. Ja ochraniam ciebie." "Dobra, spokój wszyscy." W drzwiach pokazał się Rafe. Co prawda założył spodnie, ale był boso i bez koszuli. Wepchnął kogoś przez drzwi. Laura widziała jedynie ciemny garnitur mężczyzny i głowę zakrytą jedną z jej poszewek na poduszkę. Rafe trzymał broń przy głowie mężczyzny, a Wolf szedł tuż za nimi. "On też nie potrzebował broni." Powiedział z uśmieszkiem na twarzy Wolf. "Właściwie było całkiem fajnie. Okrążałem właśnie dom, żeby złapać tego faceta, kiedy ten oto federalny w jakiś sposób wydostał się z twojego małego okienka, skoczył na niego, zabrał mu gnata i założył mu na T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

głowę tę torbę. Jesteś pewien, że nie jesteś z Sił Specjalnych?" Rafe zacisnął swój uścisk na poszewce. Logan wreszcie opuścił broń, ale Laura wciąż czuła emanujące z niego napięcie. "Możesz za nich zaręczyć, Wolf? Ten tutaj do mnie mierzył." Praktycznie warknął Logan. Mężczyzna, którego trzymał Rafe, uniósł ręce do góry i usiłować coś powiedzieć przez poszewkę na swojej głowie. "To funkcjonariusze prawa, Logan." Wyjaśnił Wolf. "Szeryf powinien cię ostrzec, że są w mieście." Logan włożył broń do kabury. "Nie ostrzegł mnie, że wyjdą do mnie z pistoletami i wiszącymi fiutami." Cam spojrzał w dół i poprawił bokserki. "Przepraszam za ten wzwód. To adrenalina. Założę spodnie jak tylko dowiemy się czy trzeba zakopać tego dupka, czy nie." Rafe posłał partnerowi surowe spojrzenie. "Nikogo nie będziemy zakopywać. Zabierzemy go do aresztu." Wolf wskazał na Cama. "Ten mi się podoba, Lauro. Jego powinnaś zatrzymać. Wybacz. Jestem całkiem niezły w zakopywaniu ciał. Wprost nie mogę się tego doczekać." "Nikt nie będzie nikogo zakopywał. Cam zdejmij tę poszewkę i zobaczmy kogo złapaliśmy." Rafe posadził swojego więźnia na kuchennym krześle i cofnął się o krok.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Cam zdjął poszewkę i facet natychmiast miał wycelowane w swoją głowę dwa pistolety, a w gardło wciśniętą parę jej skarpetek. "Proszę, proszę, Brad." Powiedział Cam kręcąc głową. "Powinienem wiedzieć, że pojawisz się jak zazdrosna dziewczyna." Rafe opuścił broń. "Brad? Co do kurwy?" Wyciągnął knebel z ust mężczyzny. Laura przyjrzała się uważnie przybyszowi. Nie spotkała go wcześniej, ale poznawała federalnego, kiedy takowego widziała. Nosił ciemny garnitur – nie za drogi, nie za tani – wygodne pantofle, białą koszulę i gładki krawat. Był umięśniony, ale coś w jego twarzy przypominało Laurze szczura. "Prawie mnie zabiłeś, kretynie." Brad wypluł te słowa razem z niemałą ilością flegmy. "Co ty tu do cholery robiłeś? Zapytał Rafe. Wszystkie bronie zostały opuszczone, a napięcie zmalało. "Usiłowałem dowiedzieć się, gdzie jest nasz cel." Odparł Brad. "Nikt w okolicy nie chciał nam pomóc. Całe cholerne miasteczko wydaje się zakłócać śledztwo federalne." "Jechał za mną od posterunku. Pamiętam cię." Powiedział Logan. "Ty byłeś tym dupkiem, który chciał aresztować niewinnego mieszkańca. Kłócił się z Natem, że powinniśmy posłać listy gończe i traktować Laurę jak kryminalistkę." Mężczyzna imieniem Brad skrzywił się. "Nie może być zbyt niewinna. Całkiem nieźle jej poszło zacieranie za sobą śladów. Niewinna dziewczyna nie opuszcza swojego dotychczasowego życia i zapada się pod ziemię. Niewinna dziewczyna nie każe mieszkańcom by ją kryli. Całe te pieprzone miasteczko zadbało, żebyśmy nie mogli znaleźć tej suki."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Pięść Rafe'a wystrzeliła i zaliczyła kontakt z nosem Brada. Laura cofnęła się w chwili, gdy zobaczyła jak Rafe odsuwa pięść. Wiedział jak się bić. Bradowi głowa opadła do tyłu, nos zachrzęścił i po chwili zaczął bryzgać krwią. "Złamałeś mi nos." Powiedział Brad, choć brzmiało to bardziej jak 'nof' a nie nos. "Złamię ci coś więcej, jak jeszcze raz ją tak nazwiesz." Powiedział Rafe. "Ja zrobię coś o wiele gorszego, niż złamię ci nos." Zagroził Cam. "Jestem twoim partnerem." Powiedział Brad, trzymając się za nos. Więc ten dupek był nowym partnerem Rafe'a. Interesujące wieści. Cam wpatrywał się w niego, jakby nie mógł go znieść. Laura weszła do swojej kuchni i zmoczyła ręcznik. Wzięła trochę lodu, otoczyła ręcznikiem i podała Bradowi. Uniósł go do nosa. "Musisz pomyśleć o tym dlaczego tu jesteśmy, stary. Cały zespół siedzi u szeryfa w biurze, czekając z fiutami w rękach, bo ty nie odbierasz swojego pieprzonego telefonu." Te słowa ugodziły Laurę prosto w żołądek. Więc Rafe wiedział, że nadchodzą. W sumie sama się tego domyśliła. Jednak usłyszenie tego i tak bolało. "Zespół miał czekać aż zadzwonimy." Powiedział Rafe. Patrzył na Brada. Wydawał się unikać jej wzroku. "Mamy kilka nowych informacji. Nie będę tutaj o tym mówił." Powiedział Brad, zaciskając usta. "Teraz może wziąłbyś się do roboty partnerze i zabrał tę... uroczą kobietę do miejsca, gdzie moglibyśmy z nią porozmawiać." "Ona ma na imię Laura." Powiedział Logan. "Jakie nowe informacje?" Zapytał Cam. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Rafe ci nie powiedział?" Zapytał z uśmieszkiem Brad. "Joe dzwonił do niego wczoraj. "Najwyraźniej wolał powstrzymać się w wieściami. Ja zrobiłbym to samo. Rafe jest w końcu człowiekiem Biura. A teraz odsuń się, Panie Prywatny Detektywie i pozwól zająć się sprawą prawdziwym mężczyznom."60 Cam zarumienił się. Laura znała to spojrzenie. Dupek McMądregacie chciał dokopać Camowi. Naprawdę miała już dość testosteronu jak na dzisiaj. "Pojadę z tobą. Logan." Laura przeszła obok Cama. "Powinniście się ubrać. Wolf, mógłbyś zadzwonić do mojego szefa i wyjaśnić dlaczego nie będę dzisiaj w pracy?" Kiwnął głową. "Jasne. Znajdę kogoś na zastępstwo. Wszyscy będą chcieli pomóc. Zajmij się nią, Logan. Zadzwoń, jeśli będziecie potrzebować z Natem wsparcia." Brad wstał. Wciąż trzymał lód przy nosie. "Nie będziesz zakłócać oficjalnego śledztwa." Cam stanął przy Laurze. "Nie pojedziesz nigdzie beze mnie." "Przestańcie wszyscy." Rozkazał Rafe. Nawet w samych spodniach emanował aurą władczości. "Laura może jechać z nami. Ubierzemy się i pojedziemy na posterunek. Uporządkujemy to wszystko." Laura kiwnęła głową. Sprzeczka z nim nic nie załatwi. O wiele lepiej było pozwolić mu wierzyć, że będzie rozsądna. Oczywiście teraz jest rozsądna. Ostatniej nocy była idiotką, myśląc że mogli spróbować jeszcze raz.

60

Ooo koleś, ale żeś sobie nagrabił

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rafe próbował pochylić się i ją pocałować, ale Laura się odsunęła. Rafe zwęził oczy. "O tym też porozmawiamy, bella." Cam wpatrywał się w nią przez chwilę, po czym obaj wrócili do sypialni, by się ubrać. Laura złapała torebkę w chwili, gdy zamknęły się za nimi drzwi. "Jestem gotowa, Logan." "Hej." Powiedział Brad, zanim Wolf położył dłoń na jego ramieniu. "Trzymałbym buzię na kłódkę, agencie federalny. Nie chciałbym, by pięść mi się omsknęła." Brad usiadł potulnie. "Obiecuję, że będę grzeczną dziewczynką i porozmawiam z SAC. 61 Powiedziała Laura. Najwyraźniej akcją dowodził jej były szef, Joseph Stone. Spojrzała na swój domek, kiedy Logan wycofywał samochód. Zastanawiała się jak dużo czasu minie, nim będzie mogła tam spać nie czując wokół siebie męskich ramion. *** Cam usłyszał odjeżdżający samochód, kiedy zapinał zamek spodni. Odsunął na bok kobiece zasłonki i patrzył jak Bronco zastępcy odjeżdża z podjazdu. Nie był idiotą. Wiedział, że zastępca nie był w samochodzie sam. Laura odeszła i to była wina Rafe'a. "Wiedziałeś, że jednostka tu jedzie?" Cam szybko dokończył ubieranie się, jego dłonie z wściekłością zapinały guziki. Rafe wiedział cały czas i nie zaprzątał sobie nawet głowy, by mu powiedzieć. 61

SAC – Special Agent in Charge – Agent federalny, który dowodzi akcją

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie, do cholery. Joe zadzwonił do mnie wczoraj, ale nie było zasięgu. Wszystko co wiedziałem, to że są jakieś nowe informacje. Nie wiedziałem, że tu przyjedzie." Cam usiadł na łóżku, które zeszłej nocy dzielił z Laurą. Rafe też tam był, ale Cam nie chciał o tym w tej chwili myśleć. "Powiedziałeś, że jedziemy tu, by z nią porozmawiać, upewnić się, że jest bezpieczna." Rafe nie uniósł wzroku, gdy zawiązywał pantofle. "Tak, po to właśnie tu przyjechaliśmy." "Nie mówisz mi wszystkiego." Cam słyszał wahanie w głosie Rafe'a. Było coś, co ten drań przed nim ukrywał.62 Może zauważyłby to wcześniej, gdyby nie myślał fiutem. "Miałem sprowadzić ją z powrotem do DC na przesłuchanie i jeśli SAC uzna to za konieczne, do aresztu prewencyjnego." Cam wstał, zaciskając po bokach pięści. "I nie zamierzałeś mi powiedzieć, że będziemy musieli zaciągnąć ją krzyczącą i kopiącą do miasta, gdzie prawie została zabita? Nie ukrywała się bez powodu. Wiesz, że nie chciałem powiadamiać o tym Biura. Nie widziałem ku temu powodu. Nie zrobiła niczego złego. Jeśli czuje się bezpiecznie w tym maleńkim miasteczku, to co w tym złego?"63 Rafe wstał, ramiona miał ułożone jak do walki. "Co w tym złego? Po pierwsze, tu nie jest bezpieczna. Zamek w jej drzwiach nie zatrzymałby raczkującego dziecka. Po drugie, tak długo jak ten bydlak zabija i torturuje kobiety, jest możliwość, że może ją znaleźć. Myślisz, że skacze ze szczęścia, że mu się wymknęła? On ma obsesję. Nie spocznie, póki jej nie zabije. Będzie czuł potrzebę, by dokończyć ten wątek." 62 63

A może Rafe to de Sade? o.O We wcześniejszych częściach jeśli było dwóch głównych bohaterów, to lubiłam obu. Tu jakoś ciężko mi polubić Rafe'a, za to Cam jest uroczy

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Cam miał już dość. To była zwykła wymówka. W umyśle Cama zaczęło tworzyć się dziwne podejrzenie. "Nie wciskaj mi kitu. Chodzi o ściągniecie Laury z powrotem do DC, gdzie według ciebie będziesz miał przewagę. Jeśli znajdzie się w areszcie prewencyjnym, to gdzie będzie miejsce dla mnie? Nie jestem już pracownikiem Biura. A to daje ci z nią mnóstwo czasu." Rafe zwęził oczy. "O co dokładnie mnie oskarżasz?" "Chyba dobrze wiesz." "Będą się bić?" Odezwał się kobiecy głos. W drzwiach stała Holly w towarzystwie Wolfa. W dłoni miała kromkę chleba, a w oczach zmartwienie. Cam nie wiedział, kiedy drzwi do sypialni zostały otwarte, ale by przekonany, że ci dwoje słyszeli więcej, niż by chciał. "Nie mam teraz czasu, żeby mu dokopać." "Jakbyś jeszcze dał radę." Warknął pod nosem Rafe. "Może powinniście na chwilę dać sobie spokój. Mamy inny problem." Powiedział Wolf. "Do domku Holly dopiero co pukała jakaś kobieta." Holly miała poplątane włosy i odezwała się, wskazując na swój domek. "Powiedziała, że jest ze stacji telewizyjnej z Waszyngtonu. Myślałam, że mówiła o stanie i może słyszeli jak dobra jest nasza kawa. Jest naprawdę dobra. Każdy tak mówi. Jest coś w tym jak Stella..." "Holly, do rzeczy, skarbie." Powiedział Wolf. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"A, no tak, zaczęłam mówić o tym jak bardzo przyjemne jest Bliss i jak kilku turystów miało makabryczną śmierć. Ta część jest totalnie przejaskrawiona, ale wtedy zaczęła mówić o Laurze. Powiedziała, że słyszała, że jestem jej najlepszą przyjaciółką i jak czuję się będąc potencjalnym celem seryjnego mordercy." Kurwa. Była tylko jedna osoba, która mogła nią być. "Szczupła? Długie, proste, blond włosy?" Holly zmarszczyła brwi. "Wstyd mi to mówić, ale ledwie przedostałam się przez jej balony. Nie interesują mnie kobiety, ale te cycki były...no, w każdym razie nie mogłam oderwać od nich oczu." Cam zadrżał. "Są sztuczne.64 Twoje są lepsze." Uśmiech Holly rozjaśnił pokój. "Dziękuję." Usta Rafe'a ułożyły się w wąską kreskę, kiedy minął Wolfa i Holly i podszedł prosto do swojego partnera. Brad wciąż trzymał lód przy nosie. Wyglądał jak idiota. Co on sobie myślał, węsząc wokół domku? Rafe położył dłonie na stole i spojrzał na Brada tak samo jak Cam przed chwilą. "Co do kurwy nędzy robi tu Jana Evans? Kto dał jej cynk?" Brad odchylił się na swoim krześle mając szeroko otwarte oczy.

64

Skąd wiesz? Sprawdzaleś?

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Rafe, wiesz, że nie znoszę tej suki. Zawsze nazywa nas niekompetentnymi głupcami. Dlaczego do cholery miałbym dawać jej cynk?" "Ktoś to zrobił. To miała być tajemnica." Taa, nawet dla niego. Camowi wcale to się nie podobało. Nie podobało mu się, że Jana Evans tu się pojawiła. Dziennikarka była problemem. To jej historia doprowadziła do porwania Laury. Wciąż pamiętał jak dostał tę notatkę. Została wysłana do SACa, ale on i Rafe zostali wtedy wezwani. List głosił, że de Sade jest wściekły. Był o wiele mądrzejszy, niż jakikolwiek stróż prawa i Laura Rosen zapłaci za tę obrazę. Ten list był początkiem najgorszych lat w życiu Cama. Teraz problem z de Sade zaczynał się od nowa. Cholera. Chciał być znowu w łóżku. Chciał przytulać się do Laury w tym cichym, bezpiecznym miejscu. Marzył, by nigdy się nie obudzić. Marnował czas. Boże, będzie wyglądał jak idiota. Jego wczorajsze ciuchy były pogniecione, nie wziął prysznica, ani się nie ogolił, ale nie zamierzał pozwolić, by stanęła przed jednostką sama. Zamierzał schować swoją dumę do kieszeni i poprosić o przysługę. Spojrzał na Wolfa. "Mógłbyś mnie podwieźć do miasteczka?" Cam za żadne skarby nie pojedzie z Rafem. Rafe westchnął. "Będziesz teraz zgrywał zranionego idiotę, prawda? Powiedziałem ci, że nie wiedziałem, że przyjadą. Nie odciąłem cię od tego. Przekonałem ich, żeby pozwolili ci ze mną jechać." "To ja ją odnalazłem. Nie udawaj jakbyś to ty robił mi łaskę." "Ja też jadę. Mam chleb bananowy. Wszyscy lubią chleb bananowy." Powiedziała Holly. "Z tego co widzę, Laura nie jadła śniadania. Więc ja też jadę." "Proszę pani." Zaczął Brad tym swoim jękliwym głosem. "To poważne śledztwo. Proszę T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

zostać u siebie. Jestem pewny, że jest jakaś sekretarka, która będzie panią na bieżąco informować." Holly wpatrywała się w niego przez chwilę, po czym zwróciła się do Wolfa. "Jeśli on dotknie mojego chleba bananowego, to kopnę go w jaja. Możemy już iść?" Wolf kiwnął głową. "Chodź, Cam. Podwiozę cię." Rafe pociągnął go za rękę. "Nie rób tego. Ostatniej rzeczy jakiej potrzebujemy jest to, by to stanęło między nami. Nigdy nie zamierzałem cię wykiwać. Myślałem, że ostatnia noc to udowodniła." Cam chciał mu uwierzyć. Naprawdę chciał. Ostatnia noc była najlepszą w jego życiu i część niego dzieliła Laurę z Rafem. Może Rafe go nie okłamał, ale nie mówił też całej prawdy. "Musisz chyba na chwilę się wycofać i zdecydować, naprawdę zdecydować, co jest dla ciebie ważniejsze, Laura czy kariera. Ja wiem co wybiorę. Zobaczymy się na komisariacie. Rozumiem, że nie jestem z 'drużyny'. Jestem tu tylko po to, by okazać Laurze wsparcie. I odciągnąć od niej tę pierdoloną dziennikarkę." "Pozbędę się jej." Obiecał Rafe. "Wiem, że nikt z was mi nie uwierzy, ale najbardziej obchodzi mnie Laura. Jednakże wierzę, ze najlepszym sposobem na zapewnienie jej bezpieczeństwa jest złapanie mordercy. Zrobię to. Zrobię to, bo wiem, że on ją ściga i zamierzam go dorwać zanim on dorwie ją." "Przyjdzie tu po nią?" Zapytała Holly lekko drżącym głosem. Wolf otoczył ją ramieniem. Z tego co widział Cam, w jego postawie było wyłącznie przyjacielskie zaniepokojenie. Wolf Meyer wydawał się takim, który lubi przytulać kobiety wokół niego.65 Tak długo, jak trzymał swoje łapska z dala od jego Laury, Cam nie miał z tym problemu. 65

Tu cię boli;]

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Nie wydawało się by Holly miała mężczyznę, który by się nią opiekował. W umyśle Cama to oznaczało, że powinien się nią opiekować każdy mężczyzna, który ją znał. "Laurze nic nie będzie. Wieczorem mamy spotkanie w ratuszu, by omówić sytuację. Stef je zwołał." Rafe jęknął. "Nie ma sensu wciągać w to całego miasteczka, panie Meyer. Pracujemy z szeryfem. Będzie przekazywał wam wieści." "W Bliss to działa trochę inaczej." Powiedział Wolf. Zaczął prowadzić Holly do drzwi. "Weźmiemy kawę od Stelli. Ta lura u Nate'a smakuje jak olej do motoru. Idziesz?" Rafe stał w miejscu ze wzrokiem utkwionym w stole. Jego twarz była beznamiętna, ale Cam czuł od niego wibrującą wręcz złość. Chciał wierzyć Rafe'owi, ale to było kolejne małe oszustwo. Ile miał znieść? Kiedy Rafe zdecyduje odciąć go na dobre? "Taa, idę." Wyszedł za Wolfem. Miał wystarczająco problemów na głowie, by zajmować się teraz tym, co było nie tak między nim, a Rafem. Obudził się przytulony do tego kolesia. To już był problem. "Cholera, to pewnie ta dziennikarka?" Zapytał Wolf. A to był kolejny problem, którego nie potrzebował Cam. Czasami myślał, że jego życie byłoby o wiele prostsze, gdyby był tylko on i jego komputery. Miał obiecującą karierę jako potencjalny haker. Miałby wszystkie Gorące Przekąski66 jakie mógłby zjeść i wszystkie komiksy, które mógłby przeczytać, ale nie, kiedy FBI go przyjęło, musiał odpuścić. Teraz musiał radzić sobie z budzeniem ze swoim kutasem na udzie najlepszego przyjaciela 67, łapaniem seryjnego mordercy i 66 67

Hot Pockets, amerykańskie żarełko Za przeproszeniem, już nie pierdol, że to było takie złe:P

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

czterdziestoma kilogramami czystego zła w designerskich ciuchach. O tak, powinien iść drogą maniaka komputerowego. "Proszę bardzo, czyż to nie najmniej pożądany członek FBI?" Powiedziała Jana, marszcząc swój chirurgicznie idealny nos. Powiedziała mu kiedyś, że ma nos Reese Witherspoon, usta Angeliny Jolie i podbródek Halle Berry. Może zapłaciła za to wszystko, ale nie musiała płacić za duszę Hitlera. Już się z nią urodziła. "Sama wpakujesz się do więzienia za utrudnianie śledztwa federalnego." Jana uśmiechnęła się, ale było to bardziej jak obnażanie kłów przez węża. Jak Laura mogła kiedykolwiek uważać tę kobietę za przyjaciółkę? Pomachała dłonią i pojawił się jej kamerzysta. Był chudym facetem z włosami jak strąki wystającymi spod czapki baseballowej. Nic nie powiedział, jedynie położył kamerę na ramieniu i spojrzał przez wizjer. "Powinieneś wiedzieć, że zawsze nagrywam." Tak, wiedział o tym aż za dobrze. "Nawet kiedy twoja najlepsza przyjaciółka ci się zwierza? Powiedz mi coś Jana, jak udaje ci się spać w nocy? Jak możesz odpoczywać, wiedząc że przez twoją historię Laura o mało co nie zginęła? Pokręciła głową, ale jej włosy się nie poruszyły. Były jak reszta Jany, całkowicie i idealnie pod kontrolą i zapewne absolutnie sztuczne. "Ja jej nie porwałam. Usiłowałam pomóc ludziom. Ten potwór zabijał przez lata, a wy nie potrafiliście wyciągnąć palców z waszych dup, żeby go złapać. Społeczeństwo ma prawo wiedzieć, że są ważne informacje, na które WAZ przymykał oko, bo profil stworzyła kobieta." "To nie miało z tym nic wspólnego i dobrze o tym wiesz." Cam miał przynajmniej nadzieję, że nie miało. Laura zawsze była traktowana jak ceniony członek zespołu, ale Joe i Edward Lock, starszy analityk przy tej sprawie, nie brali pod uwagę stworzonego przez nią profilu.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Jana spojrzała na swoje paznokcie jakby cała ta rozmowa śmiertelnie ją nudziła. "Dla mnie to próba zatuszowania faktów. Moim obowiązkiem jest informowanie społeczeństwa. FBI odrzuciło informacje Laury, bo jest kobietą albo ukryło je, bo usiłowali chronić swoich. W każdym razie, to jest złe. Przekazałam jej informacje społeczeństwu. Zrobiłam jej przysługę." Cam musiał zacisnąć pięści, by powstrzymać się przed zaciśnięciem ich na jej szyi. Nie potrzebowałby obydwu rąk. Złamał by jej kark jedną ręką. "Tak, założę się, że ona uważała, że bardzo jej pomogłaś kiedy została wyrzucona, upokorzona, a potem prawie zabita, bo pieprzony dziennikarz wiadomości podał jej adres." Wolf był już w swoim wozie, odpalając silnik. Holly stała nieruchomo przy Camie, ale teraz chwyciła go za rękę. "Chodź, Cameron, chyba powiedziałeś już wystarczająco. Niech Rafe się nią zajmie." Dłoń Holly drżała, kiedy zaczęła go odciągać. "Tak, Cam, uciekaj. Nie potrzebuję cię. Chcę porozmawiać z prawdziwym agentem FBI." Powiedziała Jana. "Jesteś teraz bezużyteczny, ale w sumie zawsze byłeś bezużyteczny, chyba że ktoś miał zepsuty komputer albo potrzebował wsparcia w bójce w podrzędnym barze, ty prostaku."68 Podążył za Holly, bo ta nie chciała puścić jego dłoni. Jej szczęka była mocno zaciśnięta, kiedy siadała na tylnym siedzeniu, zostawiając mu miejsce koło Wolfa. Wolf wywiercał spojrzeniem dziury w dziennikarce, a nawet nie słyszał wszystkiego, co mówiła. "Przykro mi, że musiałaś tego słuchać, Holly." Powiedział Cam, czując ogarniające go poczucie upokorzenia. "Właściwie powinienem odejść. Masz rację. To Rafe jest agentem. On powinien się z nią rozmówić." Uderzyła go w ramię. 68

Dowaliła z grubej rury, a to suka.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Głupek. Nie powiedziałam tego. Uważam, że Rafe zasługuje, by sobie teraz z nią radzić. Jest okropna. Muszę stąd zmiatać albo wepchnę jej mój bananowy chleb wprost do gardła. A to dobry chleb. Nie powinien być tak marnowany." Cam poczuł głęboką wdzięczność do najlepszej przyjaciółki jego kobiety. Wyglądało na to, że tutaj Laura miała więcej szczęścia w doborze przyjaciół. Nawet ta świrnięta Nell wydawała się słodka i lojalna. Tylko trochę obłąkana. Miał ściśnięty żołądek. Jak miał przekonać Laurę, że jej nie oszukał? Nie mógł jej znowu stracić, ale jak miał ją po czymś takim zatrzymać? I Rafe. Ten sukinsyn. Zdrada paliła mu wnętrzności. Czyżby Rafe naprawdę go wykorzystał? Łatwo by było pozbyć się Cama kiedy pojawili się federalni. Cam nie był w drużynie i nie był też lokalnym funkcjonariuszem policji. Nie miał żadnego zezwolenia na udział w sprawie, a po dzisiejszym poranku wątpił, by Laura uważała go choćby za przyjaciela. Był całkowicie odsunięty. Cam spojrzał przez boczne lusterko na domek, gdzie prawie znalazł niebo. Rafe wsiadał do ich wynajętego SUVa. Krzyknął coś do Jany nim trzasnął drzwiami. Cam zmusił się do patrzenia przed siebie. Nie mógł teraz myśleć o Rafie. Liczyła się tylko Laura. I utrzymanie jej przy życiu stało się właśnie dla Cama pracą na pełen etat.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 10 Rafe wsiadł do SUV'a i wycofał go. "Jest jakiś powód, dla którego nie możesz odzyskać swojego auta? Zgubiłeś je? Gdzie ty w ogóle zaparkowałeś?" Brad zmarszczył brwi i zapiął pas. "Trochę dalej. Nie wiedziałem w co się pakuję, a z tobą nie można się było skontaktować. Dlaczego do cholery jest tutaj ta z News 9?" Rafe pokazał Janie Evans środkowy palec, kiedy odjeżdżał. Sam jej widok powodował, że Rafe chciał coś walnąć. To musiał być jeden z najgorszych koszmarów Laury, a on ściągnął go jej na głowę. I teraz wszyscy byli na niego wkurwieni. "To bardzo dobre pytanie, jedno z tych, które muszę zadać Joe'emu." "Ja też mam do ciebie kilka pytań. Mógłbyś mi wyjaśnić, dlaczego byłeś w tym samym pokoju z Camem Briggsem? Kurde, wyjaśnij mi to, stary. Wiedziałem, że wy dwaj jesteście ze sobą blisko, no ale..." "Nie jestem ci winien żadnych wyjaśnień." Powiedział beznamiętnie Rafe. Nie chciał się w to zagłębiać. Kilkoro ludzi wiedziało, że jest związany z Laurą, w większości byli to pracownicy, którzy znajdowali się blisko, kiedy Laura była członkiem zespołu, ale nigdy nie rozmawiał o tym z Bradem. Brad był jego partnerem, ale Rafe trzymał dystans. Trzymał wszystkich na dystans w przeciągu tych kilku ostatnich lat. Aż do zeszłej nocy. Brad dalej o czymś truł, ale umysł Rafe'a wrócił do poprzedniej nocy.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Była idealna. Brał ją, jego fiut wchodził w nią, aż nie potrafił powiedzieć gdzie on się zaczyna, a ona kończy. Wbijał się w nią, oddając jej swoją spermę, jego język przesuwał się po jej cipce. Smakował ją całym sobą. Cam trzymał ją, jej plecy przy jego torsie. Nogi Cama rozszerzały jej nogi, wystawiając jej szparkę na pełen widok dla jego ust i języka. Jej cipka była zaróżowiona i nabrzmiała. Rafe z czułością obmył ją, nim ułożył się między jej nogami i polizał każdy jej cal. Kiedy uniósł wzrok znad jej ciała, zobaczył, że dłonie Cama przytrzymują ją, gdy wierzgała, unieruchamiając ją, by Rafe mógł się nią upajać. Cam był jego partnerem. Brad za to wyłącznie współpracownikiem. "Jakie są te nowe informacje?" Zapytał Rafe, ucinając wszelką dyskusję, jaką prowadził Brad. Brad zatrzymał się i zwrócił w jego stronę. Jego brwi uniosły się na kanciastej twarzy. "Lubisz tę dziewczynę, prawda? Byłeś z nią związany zanim odeszła?" Rafe zacisnął dłonie na kierownicy jak tylko wyjechał z małej dolinki pełnej domków, w stronę centrum miasteczka. Był tu mniej niż dwadzieścia cztery godziny, ale już znał drogę. "To nie ma znaczenia." Brad zwęził oczy. "To ma znaczenie, Rafe. Jeśli jesteś związany z tą kobietą, to może to mieć wpływ na sprawę. Jest jedyną osobą jaką znamy, która przeżyła. Jest ofiarą. My nie pieprzymy ofiar." Brad zatrzymał SUV'a na środku drogi. "Ona jest Laurą Rosen. Ma pieprzone imię, a ty będziesz ją traktował z szacunkiem."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Bradowi zrzedła mina. "Kurwa, jesteś w niej zakochany." Rafe przeklął sam siebie. Brad trzymał się ściśle przepisów. Joe wiedział o nim i Laurze, ale Joe rozumiał. Zgodził się zachować to w tajemnicy i nie odsuwać Rafe'a od sprawy. Brad mógł zrobić z tego aferę. Rafe nie chciał znaleźć się nagle odsunięty od sprawy. To był tylko jeden z powodów, dla których nie zbliżał się do swojego 'partnera'. Nigdy nie był w stanie ukryć czegoś takiego przed Camem kiedy razem pracowali. Brad westchnął. "Nic nie powiem. Nie wiem dlaczego uważasz, że będę takim chujem." Rafe spojrzał na niego. "Dobra, jestem chujem." Odparł Brad. "Jestem trzykrotnie rozwiedzionym chujem z garstką przyjaciół. Nie wydam cię. Jesteś moim partnerem." "Joe wie." Zwierzył się SAC'owi po tym jak Laura zniknęła. "No to w porządku. Nie będę się odzywał, ale musisz być ostrożny. Nie bez powodu nie angażujemy się emocjonalnie w żadne sprawy." Brad oparł się wygodnie. "No dobra. Skoro wykładamy karty na stół, to otrzymałem wczoraj paczkę. Przyszła do mojego mieszkania, ale była zaadresowana do Laury Rosen." Rafe'owi zacisnął się żołądek. "Dlaczego miałby wysyłać ci paczkę? On nie wysyła paczek. Jedynie listy." De Sade wysłał kilka listów zarówno do Biura, jak i do gazet, ale nigdy wcześniej nie wysłał paczek. I dlaczego miałby wysłać ją zaadresowaną na Laurę? "Chyba wiem dlaczego." Brad ostrożnie dotknął nosa, patrząc lusterko przed siedzeniem T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

pasażera. "Nie mam rodziny, a mój budynek nie ma kamer. A to ja wydałem ostatnie trzy oświadczenia w sprawie morderstw. Wydaje mi się, że de Sade szuka jej śladów." "Skąd mógłby wiedzieć?" Brad opadł do tyłu. "Bo gdzieś mamy wyciek. Obecność w tej dziurze Jany Evans tylko to potwierdza. Jestem pewien, że już w domu znała wszystkie raporty. To będzie główna historia w wieczornych wiadomościach. Jeśli dziennikarze już mają tę historię, to dlaczego nie de Sade? Paczka leżała przed moimi drzwiami, kiedy wczoraj po południu wróciłem do domu." Mniej więcej wtedy, kiedy zadzwonił Joe. Działali cholernie szybko. A de Sade odrobił swoją pracę domową, zresztą jak zawsze. Był dokładnie taki, jak w profilu Laury. Bezwzględny. Inteligentny. Musiał wiedzieć, że w budynku Brada nie ma kamer. Cholera, miał pewnie teczkę każdego agenta z tej sprawy. Łatwo by było, gdyby był jednym z nich. "Co było w tej paczce?" Brad zawahał się na chwilę, przez co Rafe wiedział, że to nie będzie nic dobrego. "Pojedyncza sztuka kobiecej bielizny. Małe, różowe figi." Kurwa. Laura została znaleziona całkiem naga, owinięta jedynie cienkim prześcieradłem wokół jej krwawiącego ciała. Wśród ubrań, które podała jako zaginione, były różowe figi. Rafe musiał przełknąć żółć, która podeszła mu do gardła. "Żadnego listu?" "Nie, ale przekaz był jasny. Wie, że ją znaleźliśmy. 69 Laboratorium pracuje już nad DNA, a pudełko zostało wysłane do ekspertyzy, ale dobrze wiesz, że niczego nie znajdziemy. Jest zbyt ostrożny."

69

Przepraszam bardzo, jakie my?

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Wydaje się dobrze wiedzieć o ekspertyzach i jak uniknąć wykrycia." "Tak jak każdy, kto w dzisiejszych dniach ogląda telewizję. Nie kupuję tego, że ten facet jest jednym z nas. I ty też nie powinieneś. Nie chcę się o to kłócić. Markiz de Sade nie jest agentem. Jest jakimś dupkiem, który ma kontakty, to mogę kupić. Musimy sprawdzić Janę Evans." Rafe już o tym pomyślał. Jana nie złamałaby sobie nawet paznokcia, ale było oczywiste, że kimkolwiek de Sade był, dokładnie obserwował dziennikarkę. "Zgadzam się. Każ sprawdzić wszystkich z jej otoczenia, włącznie z jej kamerzystą." Pracowała z tym konkretnym kamerzystą, odkąd tylko Rafe ją znał. Bob Lewis czy jakoś tak. Sprawdzenie go nie zaboli. A szczególnie sprawdzenie finansów. Brad wyciągnął telefon i zaczął robić notatki. Rafe musiał przyznać, że choć Brad był dupkiem, to był za to niezwykle zorganizowany. Zawsze wszystko miał pod kontrolą. Cam zapominał. Umysł Cama zawsze gdzieś dryfował. To Rafe był tym, który wszystko zapisywał. Czasami brutalna sprawność Brada wkurwiała Rafe'a. Rafe przyspieszył. Mieszkańcy nie zmuszą go do zjechania na bok. Szeryf miał na głowie Federalnych, a niezadowolony zastępca miał Laurę. "Więc dlaczego Joe zdecydował się przyjechać?" "Joe martwił się tą paczką. Pomyślał, że najlepiej będzie jeśli tu przyjedziemy i porozmawiamy jeszcze raz z ofia...z Laurą. Jest naszym jedynym powiązaniem. Potrzebujemy jej." Brad milczał przez chwilę. "Ciebie też potrzebujemy. Muszę wiedzieć, że potrafisz trzymać głowę prosto." Z oddali Rafe widział samochód Wolfa zaparkowany przed Biurem Szeryfa. Na parkingu stały też dwa Bronco i kilka czarnych SUV'ów. Wyglądało na to, że byli tu wszyscy. Nieźle. "Trzymam głowę prosto." Zapewnił partnera Rafe. "Przysięgam, mój mózg myśli o sprawie dwadzieścia cztery godziny na dobę." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"To właśnie chciałem usłyszeć, stary." Rafe zatrzymał się na parkingu. Jego mózg może myślał o sprawie, ale Rafe miał wrażenie, że jego mózg już nie sprawuje kontroli. Wiedział, że nie sprawuje kontroli nad niczym, kiedy wszedł przez podwójne drzwi Wydziału Szeryfa Hrabstwa Bliss. Całkowicie różnił się od posterunku, jaki wczoraj odwiedził. Po tym jak Cam skończył rozmawiać z konspiracyjnym świrem, Rafe wpadł na komisariat, by oficjalnie się przedstawić i poinformować szeryfa dlaczego jest w miasteczku. Wszędzie stały składane stoliki i laptopy. Szeryf stał po środku tego wszystkiego ze zbolałą miną.70 Obok niego stała niska brunetka w długiej spódnicy i bluzce na guziki, trzymająca w dłoni podkładkę. Przygryzała dolną wargę i pieczołowicie coś pisała. Rafe przeszukał pamięć. Hannah? Hope. Sekretarka szeryfa miała na imię Hope jakaś tam. Była cicha jak myszka podczas wczorajszej rozmowy z Natem Wright. "Agencie Specjalny Kincaid." Zawołał Nate. Przeszedł przez kłębowisko z wyciągniętą dłonią. "Cieszę się, że cię widzę." Była to niespodzianka, bo wczoraj szeryf nie cieszył się, że go widział. Rafe potrząsnął dłonią mężczyzny. "Szeryfie, przepraszam za to. Nie miałem pojęcia, że przyjadą. Pomimo tego, co wszyscy myślą." Nate miał na twarzy szeroki uśmiech. "Wierzę ci. Wiem jak działa tu zasięg. Choć twoi koledzy nie wydają się mieć tych samych problemów. Twój szef przywiózł telefony satelitarne." "Mamy najlepszy sprzęt. Nie musimy polegać na mieszkańcach, skoro mamy swoje własne

70

Biedny Nate ;D

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

sprzęty. Powinieneś usiąść i patrzeć jak to się robi, Szeryfie." 71 Brad poklepał protekcjonalnie ramię szeryfa i odszedł. "Nie zastrzel go." Powiedział z westchnięciem Rafe. "Jest strasznym arogantem." Nate nie przejął się. "Radziłem sobie z gorszymi. Kurde, sam byłem gorszy. Musimy pogadać." Rafe przytaknął. Z jakiegoś powodu ufał Nate'owi Wright. Dowiedział się już trochę o szeryfie. Kiedyś był agentem DEA. Nie był jakąś tam miernotą. "I pogadamy jak tylko dowiem się jak przedstawia się sytuacja. I najlepiej będzie jak nie zrobimy tego tutaj." Rafe nie wiedział na razie co oznacza przyjazd FBI do Bliss, ale zdobycie sojuszników nie zaszkodzi. Miał wrażenie, że szeryf będzie potężnym sojusznikiem. "Jasne, podejrzewam, że możemy wyskoczyć na lunch i nikt nie zauważy. Twój szef już się zadomowił. Przejął całe moje biuro. Serio, mam nadzieję, że ja się tak nie zachowywałem kiedy byłem federalnym." Rafe mógł jedynie kiwnąć głową. Wiedział jak to działało. Kiedy FBI decydowało się wkroczyć, miejscowe wydziały prawa mogły się schować. Aż do teraz wydawało się, że tak powinno być, ale Rafe w jakiś sposób lubił Nathana Wrighta. Wydawał się bardzo kompetentny, ale Rafe wiedział, że Joe odetnie Wrighta od sprawy. Zrobi to, bo żaden SAC z FBI nie zaufa nigdy mieszkańcom. A Rafe był przekonany, że w tej konkretnej sprawie to ogromny błąd. "Gdzie jest dowodzący sprawą agent?" Rafe rozejrzał się po małym biurze i nigdzie nie widział Laury. Była pewnie z Joe. Rafe pracował z nim przez wiele lat. Wiedział jak działa Joe. Zajął się nią jak tylko Laura weszła do pomieszczenia. "Masz tu gdzieś pokój przesłuchań?" 71

Biedny Brad ;D

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Niewielki." Odparł Nate i wskazał na wąski korytarz. "Jest tam, Briggs z nią poszedł. Myślałem, że najpierw go uderzy, ale udało mu się ją przekonać, by pozwoliła mu ze sobą iść. SAC powiedział, że możesz wejść jak się pojawisz. Potrzebujesz czegoś? Hope zaraz pójdzie do Stelli po kawę i śniadanie." Rafe dawno stracił apetyt. W żołądku czuł tylko ogromną gulę, ale miał nadzieję, że z Laurą jest inaczej. "Laura lubi czarną kawę z odrobiną cukru. Możesz zadbać, żeby Hope przyniosła jej kubek czarnej i saszetkę cukru? I bajgla? Lubi bajgle z serkiem cynamonowym." Na twarzy Nate'a Wright pojawił się cień uśmiechu. "O to właśnie poprosiła Hope, choć nie prosiła o bajgla. Zjadła chyba bananowy chleb Holly." Rafe kiwnął głową i przeszedł korytarzem w stronę małych zamkniętych drzwi. Zatrzymał się. Wydawało się jakby ściany zaczynały się wokół niego zmniejszać. Był tu wcześniej, w DC. Wszystko było takie samo. Wąskie korytarze i neutralne kolory prowadzące do pokoju, gdzie monotonnie odpowiadało się na pytania. Rafe był w setkach takich pokoi. Fakt, że Laura w takim siedziała irytował go. Siedziała po złej stronie stołu. Była narażona na atak. Nie cierpiał tego. Poczuł w żołądku dziwne ściskanie. Był tylko jeden jedyny powód, dla którego WAZ przyjechał tu porozmawiać z Laurą Rosen. Przekazała już im wszystkie informacje. Jej sprawa miała już pięć lat. Wciąż była szansa, że przyjechali tu, by zwyczajnie z nią porozmawiać – ale Rafe odrzucił tę możliwość. Urywek informacji Brada sprawił, że ten scenariusz był nieprzekonujący. Nie chcieli porozmawiać z Laurą. Chcieli jej użyć. Jako przynęty. Kurwa. Dlaczego w ogóle im o tym powiedział? Powinien wziąć wolne i przyjechać tu z T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Camem po to by zobaczyć ją ponownie i trzymać znowu w ramionach. Spieprzył to, a Cam i Laura mieli święte prawo się na niego za to wkurwiać. Na dodatek dławiła go ogromna złość. Odeszła. Odeszła bez żadnego przeklętego słowa. Nie miał prawa być zły? Nie będzie bezpieczna, dopóki nie dorwą Markiza de Sade. Będzie oglądała się za ramię przez resztę życia. Rafe przeszedł przez drzwi. "I jesteś pewna, że nie miałaś żadnego kontaktu z..." Joe urwał w połowie i spojrzał z powagą na Rafe'a. Małe pomieszczenie było wypełnione po brzegi. Na środku stał długi, drewniany stół. Na nim leżał dyktafon, czerwona lampka świeciła, wskazując, że był włączony. Jasna głowa Laury była odwrócona od niego, ale nie było wątpliwości kto siedział obok niej. Szerokie ramiona Cama zajmowały zbyt dużo przestrzeni. Najwyraźniej przesunął swoje krzesło, by móc siedzieć tak blisko niej jak tylko możliwe. Biodra Cama ocierały się o jej. Rafe poczuł jak paląca zazdrość wypełnia jego duszę. "Agencie Specjalny Kincaid, miło z twojej strony, że do nas dołączasz." Powiedział Joe z przyjaznym uśmiechem na twarzy. Po drugiej stronie stołu obok Joe siedział Edward Lock. Edward był starszym mężczyzną, ale nie było w nim nic łagodnego. Trzymał kondycję, zarówno ciała, jak i umysłu. Wpatrywał się w Laurę, jego przeszywające szare oczy szacowały ją jak unsuba. 72 Rafe miał nagłą chęć walnąć go w twarz. "Chodź i dołącz do nas Agencie Specjalny." Poprosił Joe. Po jego prawej stronie stało ostatnie wolne krzesło.

72

Nieznany obiekt/nieznana osoba

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Właśnie wdrażałem Agentkę Specjalną...znaczy Laurę w sprawę. Minęło trochę czasu. W oczekiwaniu na ciebie nadrabialiśmy trochę zaległości." Laura wreszcie się odwróciła, jej oczy zostały puste. Twarz miała całkowicie beznamiętną, ale nie mógł nie zauważyć jak trzymała dłoń Cama. Skurwiel. Rafe miał wybór i teraz to było dla niego jasne. Musiał wybrać między karierą, którą budował przez wiele lat, a kobietą, na punkcie której miał obsesję. Ona zdawała się już dokonać swojego wyboru. To powinno być proste. Wybrała Cama. Rafe mógł stanąć przy stole po stronie FBI bez wyrzutów sumienia, jedynie z nigdy nie kończącym się bólem w sercu. 73 Dokonała wyboru, nie przejmując się nawet wysłuchaniem jego wersji wydarzeń. To samo zrobiła, gdy wymknęła się ze szpitala. Nie przyszło jej do głowy by dać mu znać czy żyje, czy nie. Nie poświęciła mu jednej myśli. Mógł wybrać karierę z tym samym bezwzględnym egoizmem, jakiego ona użyła kiedy odeszła. Rafe obszedł stół, wyciągnął krzesło – i przesunął tego skurwiela, bo skończył wybieranie pracy nad potrzebami serca. Odeszła od niego i rozerwała jego serce na dwoje. Właśnie wybierała jego najlepszego przyjaciela ponad nim, nie dając mu nawet szansy na wyjaśnienia, a on będzie siedział przy jej boku aż osłabnie, bo ją kochał. Teraz to wiedział. Wiedział to tak, jak nie wiedział nim odeszła. Te ostatnie pięć lat czegoś go nauczyły. Był gotowy na małżeństwo. Był gotowy przenieść się do miejsca, gdzie jego praca miała na celu zadbanie o tych, których kochał. Cholera, to miejsce było tu cały czas przez te pięć lat. Stało się miejscem, gdzie Cam dbał o Laurę. On i Cam działali jak zespół. Rafe chciał swoją decyzję obwieścić światu. Laura odwróciła wzrok. Rafe patrzył na Joe. 73

To już powinien zbadać kardiolog

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Agencie Specjalny, zechciałbyś mnie wtajemniczyć w sprawę. Agent Specjalny Conrad powiedział mi o jakichś nowych dowodach, przez które wydział wierzy, że de Sade wrócił i dalej interesuje się byłą Agentką Rosen." "Miał jej majtki, Rafe." Powiedział z brutalnością Cam. Laura westchnęła. "Tak, chciałabym, żeby ten drań ich nie miał." Przynajmniej Cam na niego patrzył. Przed Joe leżała teczka, po którą sięgnął Rafe. W środku znajdował się plik zdjęć. Na wierzchu leżało zdjęcie małego, różowego skrawka jedwabiu. "Rozpoznajesz je?" Zapytał Rafe, nie mogąc do końca spojrzeć na Laurę. Nastała długa, napięta przerwa. "Tak." Edward usiadł prosto, poprawiając okulary na swoim eleganckim nosie. "Miała je pani na sobie kiedy porwał panią Markiz de Sade?" "Już powiedziała, że je rozpoznała." Powiedział ze zmarszczonymi brwiami Cam. "Muszę mieć oficjalne przyznanie, że do pani należą, panno Rosen." Powiedział Edward ze swoją zwykłą protekcjonalnością. "Nie ma sensu zaprzeczać. Jutro będziemy mieli wyniki DNA. Na materiale była kropla krwi i inne materiały biologiczne." Laura zarumieniła się i Rafe poważnie zastanowił się nad wbiciem nosa w tył głowy absolwentowi Harvardu. "Były moje." Powiedziała z naburmuszeniem Laura. "Miałam je na sobie kiedy mnie T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

porwał. Podał mi jakiś środek nasenny. Kiedy się obudziłam, miałam zdjęte ubrania. Mam nadzieję, że w następnej paczce będzie sukienka od Michaela Korsa. Tęsknię za tą kiecką. Moje cycki wyglądały w niej niesamowicie." Rafe musiał starać się z całych sił, by się nie roześmiać. To była jego Laura. W ostateczności buntowniczka. Stanęła twarzą w twarz z de Sade i przeżyła. Z całą pewnością mogła sobie poradzić z FBI. Nie potrzebowała go jako swojego opiekuna. Czy to właśnie to próbowała mu powiedzieć odchodząc? Czy naprawdę nie chciała go po tym jak bardzo ją zawiódł? "Dlaczego Brad? Dlaczego wysłał paczkę do Brada, a nie do mnie lub do Rafe'a?" Zapytał Cam. "No cóż, synu." Powiedział Joe, pochylając się do przodu. "Wydaje mi się, że ten chłopak lubi się z nami cackać. Autentycznie rozkoszuje się graniem w swoje gierki, a ty już nie jesteś w FBI. Muszę cię o coś spytać, Cameronie. Rozmawiałeś z tą dziennikarką? Wspomniałeś komukolwiek o miejscu pobytu Laury?" "Ledwie mi powiedział." Wymamrotał Rafe. Cam zarumienił się i Rafe nie mógł nie zauważyć jak Laura ścisnęła jego dłoń. Zdawała się przypominać mu, że jest na smyczy. Edward postukał swoimi długimi palcami o stół. "Nie zajmujmy się teraz wzajemnymi oskarżeniami. Markiz de Sade jest niezwykle zorganizowany. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby okazało się, że nas obserwuje. Dla niego to wszystko to gra. Będzie miał na oku głównych graczy. Briggs może i opuścił FBI, ale wydaje mi się, że morderca wciąż go obserwuje. Mimo wszystko jest potencjalnym łącznikiem do najważniejszej osoby w życiu de Sade – Laury Rosen, tej, która uciekła." "To nie ma absolutnie sensu." Powiedział Cam, jego poprzednia irytacja zmieniła się we frustrację. Laura radziła sobie z nim idealnie. "Przez tyle lat milczał. Jedna wzmianka o niej i już wrócił?"

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Możliwe, że wypadek ze mną wyrzucił go z gry." Powiedziała Laura. "Seryjni mordercy są znani z zaprzestania mordowania na lata, a potem zaczęcia od nowa." Edward poprawił okulary tym swoim naukowym sposobem, który doprowadzał Rafe'a do szału. Zawsze był ponad wszystkimi. "Wydaje mi się, że zwyczajnie zmienił trochę taktykę. Jest mądry." "Tak, już to mówiłeś." Odparł Rafe. Edward zawsze wydawał się zafascynowany tą konkretną sprawą. Edward był również tym, który stwierdził, że profil Laury jest amatorski i niewarty prawdziwego rozpatrzenia. Joe westchnął i rozejrzał się. Wreszcie skupił się na Laurze i pchnął teczkę w jej stronę. "Chciałbym, żebyś spojrzała na to, co zebraliśmy od twojego odejścia. Naprawdę chciałbym twojego udziału w tej sprawie. Ty, ze wszystkich ludzi na świecie, znasz tego człowieka najlepiej. Pomóż nam. Pomóż nam go złapać." "Powinna się trzymać z dala od tego." Powiedział Cam. Laura puściła jego dłoń. Jej palce przesunęły się po stole w stronę teczki. Bicie serca Rafe'a osiągnęło kosmiczną prędkość. "Powinna zostać umieszczona w areszcie prewencyjnym. Musimy ją stąd zabrać." Wzrok Laury ani na chwilę nie oderwał się od szarej teczki. Laura złapała ją i przysunęła w swoją stronę. "Próbowałam się ukrywać, Rafe. Nie wyszło. To co tak szybko teraz odkrywam, to że twoja przeszłość zawsze cię złapie." Twarz Joe wyrażała upór.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Potrzebujemy jej, Rafe. Musisz to widzieć. On jej chce. Laura jest najbliżej złapania go." Laura od niechcenia otworzyła teczkę. "Przyjdzie po mnie." Cam spojrzał na Rafe'a ponad jej głową. Jego niebieskie oczy praktycznie błagały Rafe'a by coś zrobił, cokolwiek. Rafe zacisnął mocno pięści. On ją w to wpakował. "Nie użyjesz jej jako przynęty. Nie pozwolę na to." "Nie będziesz pozwalał lub nie pozwalał na cokolwiek, Agencie Specjalny Kincaid." W powietrzu zapanowała aura władczości. Joseph Stone przez wiele lat był agentem dowodzącym. Nie stał się nim, pozwalając swoim podwładnym mówić mu co ma robić, ale Rafe nie miał wyboru. "Nie ma też kontroli nade mną." Głos Laury stał się chłodny i profesjonalny. Otworzyła teczkę i Rafe wiedział, że właśnie przegrał tę małą bitwę. "Potrzebuję godziny, góra dwóch na zaznajomienie się z tym. Wiem, że to nie jest standardowa procedura." "Pozwolenie świadkowi na czytanie tajnych akt?" Joe rozluźnił się na swoim krześle. "Nie, ale nie jesteś tylko świadkiem. Wiesz, że nigdy nie zgadzałem się z decyzją zwolnienia cię." Machnęła ręką. "Nieważne." "Więc zostawię cię z tym." Joe i Edward wstali. "Wolałabym być sama." Powiedziała Laura, nie unosząc wzroku znad teczki. "Laura." Zaczął Cam.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Ale Rafe wiedział, że na tę chwilę skończyła. Będzie musiał znaleźć inny sposób by do niej dotrzeć. Jeśli będzie naciskał, wycofa się jeszcze bardziej. Przyszedł czas by się przegrupować. "Chodź, bracie." Powiedział Rafe. "Zobaczmy co tam się dzieje. Tutaj jest bezpieczna." Drzwi zamknęły się za nimi. Rafe modlił się, by nie zamknęły się na zawsze.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 11 Jakąś godzinę później, Lura zamknęła wreszcie teczkę i wzięła głęboki wdech. Wydawało jej się, że ściany się wokół niej zamykają. Pięć lat. Ukrywała się przez pięć lat i nagle to wszystko wróciło. Tutaj była bezpieczna, a teraz znowu się martwiła czy on ją znajdzie. Wstała i wygładziła koszulę. Upewniła się, że teczka jest dobrze ułożona i odwróciła się na pięcie, by wyjść z pokoju przesłuchań. Była przekonana, że Nate nie przywykł do przesłuchiwania kogokolwiek. Nate w większości zamykał ludzi w celi i puszczał ich jak tylko się trochę uspokoił albo gdy zapłacili mandat. Mieszkańcy Bliss szybko przyzwyczaili się do charakteru szeryfa. Wiedzieli, że jeśli zostaną pochopnie wsadzeni do celi, w Trio będzie czekał na nich darmowy posiłek i piwo. Laura zapragnęła nagle się tam znaleźć. Mogłaby siedzieć przy barze, żartować z Callie i Zanem, pijąc chardonnay, które Zane trzymał dla niej za barem. Dlaczego przeszłość znowu zapukała do jej domu? Laura stanęła w drzwiach, szukając Joe. Wiedziała, że chciał zadać jej kilka pytań. Jakoś się do tego nie paliła. Czyjaś dłoń złapała ją za łokieć, ciągnąc w stronę otwartych drzwi. Rafe zaciągał ją do biura Nate'a Wright. Zamknął za nią drzwi, zaciętość jego ruchów powiedziała jej jak bardzo był wkurzony. Zamknął drzwi z cichą intensywnością. Laura tego nie rozumiała. To on wciągnął ją z powrotem do tego świata. Cam wyjaśnił jej swój udział. Praktycznie rzucił się na nią i błagał o jej wybaczenie. Uwierzyła, że poszczuł na nią federalnych, ale Rafe to już inna sprawa. Rafe był tym, który zawsze poświęcał się pracy. Był jej prawdziwym zwolennikiem. Kiedyś uważała jego poświęcenie wymiarowi sprawiedliwości jako coś szczególnie szlachetnego. Wciąż tak myślała, ale do cholery, chciałaby żeby był trochę bardziej oddany jej. Mogłaby cieszyć się możliwością dokonania wyboru czy chce być znowu częścią tej sprawy, czy nie.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Czego chcesz, Rafe?" Była z nim sama w pomieszczeniu. Maleńkim pomieszczeniu. Pomieszczeniu, które nagle stało się za małe dla dwóch osób. Szczękę miał zaciśniętą, a na czole bruzdy. "Chcę wielu rzeczy, bella, ale wątpię, byś mi je dasz." Nie można było nie zauważyć jego ostrego tonu – ani linii jego erekcji. Rafe był wściekły i to miało na niego wpływ. Szkoda, że na nią również.74 "Nie myślisz chyba poważnie, że chcę z tobą zostać sam na sam?" Gdzie był Cam kiedy go potrzebowała? A, tak. Kazała mu zostawić ją samą. No co, dostała czego chciała. Stwierdziła, że potrzebuje czasu na zastanowienie się nad nowymi faktami i sprawą, ale to czego naprawdę potrzebowała, to trochę czasu bez nich obu. Nawet gdy siedziała wpatrując się w realny dowód, że jej największy koszmar wciąż jej zagrażał, myślała o nich. Kiedy się wreszcie nauczy? "W tej chwili nie obchodzi mnie czego chcesz." Stał plecami przy drzwiach jakby ich pilnował. Laura nagle stała się boleśnie świadoma, że są całkowicie sami. "Ja będę do ciebie mówił, a ty będziesz słuchać." "Chyba nie mam wyboru." Skrzyżowała ręce na piersi i posłała mu swoje najbardziej przerażające spojrzenie. Nie dawał jej zbyt wielu wyborów. Zaczynała w niej kipieć uraza. "Co jest, Rafe? Boisz się, że jeśli będę miała wybór i zachowam się jak dorosły człowiek, to przegrasz? Zapewne masz rację. Jeśli nie stałbyś teraz przy tych drzwiach, już byłabym po drugiej stronie."75 Kąciki jego ust uniosły się w gorzkiej imitacji uśmiechu. "Owszem, bella, wyraziłaś się całkiem jasno. Ale czuję się obrażony słysząc zarzut, że odebrałem ci możliwość wyboru."

74 75

Coś jest jednak w tych złośnikach:P Dobrze mała, dowal mu

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Pozwoliła by jej oczy rozszerzyły się w podejrzeniu. "Naprawdę? A co tak dokładnie chciałeś osiągnąć pojawiając się w Bliss tak jak to zrobiłeś? Wiesz, mamy telefony. Zwykła rozmowa telefoniczna oszczędziłaby nam sporo czasu." "Tak? Bo ty na pewno byś odebrała i była rozsądna. Jeśli nie traktuję cię jak dorosłej, bella, to dlatego, że nie widzę byś się zachowywała jak dorosła." Zacisnęła pięści. To było śmieszne. Była jedną z najbardziej odpowiedzialnych osób jakie znała. Najbardziej szaloną rzeczą jaką zrobiła, było przespanie się z Rafem i Camem i teraz było jasne do czego ją to doprowadziło. "Pieprz się, Rafe." Wiedziona wściekłością zaczęła iść w stronę drzwi. Nie była dzieckiem. Nie musiała tu zostawać i słuchać kazań, które wartko płynęły z jego ust. Zejdzie jej z drogi albo Laura zobaczy czy pamięta coś z zajęć sztuk walki. Rafe przycisnął ją do biurka zanim zdążyła wziąć następny oddech. W przeciwieństwie do niej, Rafe chyba nigdy nie przestał ćwiczyć. Naruszył jej przestrzeń, jego wielkie ciało trzymało ją w miejscu. Mimo że na nią naparł, jego dłonie objęły ją i zamortyzowały uderzenie. Nawet gdy był brutalny, dbał o to, by nic jej się nie stało. "Bardzo dojrzale, bella. Powinienem był się tego spodziewać. Dorośli ludzie nie opuszczają szpitalnych łóżek zostawiając za sobą cały swój dorobek i miłość." "Gówno mnie obchodzą moje rzeczy i z całą pewnością nikogo nie kochałam." Kłamała, ale nie zamierzała się do tego przyznać. "Nie wierzę w to ani przez chwilę." Odparł niskim głosem Rafe. Stał między jej nogami, a jego członek drgnął jakby szukał jej kobiecości. Jego dłonie gładziły jej włosy. "Kochałaś mnie. Kochałaś Cama. Ale byłaś zła na nas obu. Wybrałaś ukaranie nas." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Wybrałam zostawienie życia, które już nie było dla mnie dobre." Odwróciła wzrok. To było kolejne kłamstwo, ale Rafe również nie miał całkowitej racji. "Co miałam zrobić? Nie miałam pracy. Mogłam zrobić co tylko chciałam." "Co miałaś zrobić?" Powtórzył pytanie jakby odpowiedź była oczywista. "Powinnaś była zostać. Powinnaś była walczyć." Ale ona walczyła tak mocno i z tyloma cholernymi rzeczami. "Nie masz pojęcia co on mi zrobił." "Wiem co zrobił, bella. I wiem, że ukarałaś mnie, nie pozwalając mi się tobą zaopiekować." Był niezachwiany. Rafe był tym szorstkim. Gdyby tu stał Cam, to Laura nie miała wątpliwości, że już szeptałby do niej, próbując ją uspokoić. Rafe chciał ją zezłościć. "Zastanów się teraz jak ty byś się czuła gdybyśmy to my, Cam albo ja, zwyczajnie zniknęli bez żadnego wyjaśnienia. Bądź szczera, bella. Może ze mną nie jesteś szczera, ale bądź szczera ze sobą. Gdybyś kogoś kochała, a ten ktoś zniknął bez śladu, to jak byś się czuła?" Zdradzona. Zła. Spanikowana. Smutna. Tak kurewsko smutna. Czułaby to wszystko razem z bolesną pustką, która jak wiedziała, nigdy by nie zniknęła. Kiedyś wmawiała sobie, że najlepiej jest po prostu odejść. Najwyraźniej tak naprawdę jej nie kochali, więc była wolna. Czyżby w słowach Rafe'a była prawda? Czyżby ich ukarała? "Nic nie mów." Powiedział Rafe, wsuwając palce w jej włosy. "Widzę to w twojej twarzy, rozumiesz. Wiem także, że wszystko kwestionujesz. Zastanawiasz się czy kiedykolwiek cię kochałem. Ale to nie ja odszedłem." Z tym mogła sobie poradzić. "Nie, ty jesteś tym, który rzuci mnie pod autobus przy pierwszej lepszej okazji."76 "Przyznaję się do swoich błędów, ale ja tam cały czas byłem, gotów by o tym porozmawiać. 76

Z tym autobusem to chyba przenośnia:P

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Cam i ja bez przerwy do ciebie dzwoniliśmy. Nie odbierałaś. Chcieliśmy tamtej nocy wszystko ci wyjaśnić, ale było za późno." Wzruszyła ramionami. "Wybacz, że ominęło mnie nasze małe spotkanie, byłam zajęta byciem torturowaną."77 Mocny cios. Uspokoił się trochę. "I myślisz, że nie czuję tego każdego dnia mojego życia? Gdybym nie podjął decyzji przyjęcia profilu Edwarda, nigdy nie zostałabyś porwana. Ale nie pozwolę by to powstrzymywało mnie o choć sekundę dłużej. Wysłuchasz mnie. Mam to wszystko w dupie. Wrócisz do swojego domu i bardzo cicho się spakujesz. Powiesz Joe, że jesteś zmęczona albo że czegoś zapomniałaś. Zawiozę cię." Dokładnie wiedziała do czego zmierzał. "I jak już się spakuję, to zaraz będziemy w drodze?" "Tak. Nie pozwolę, żebyś została wykorzystana w ten sposób. Nie obchodzi mnie, że mi nie wierzysz, ale nigdy nie chciałem znowu cię w to wpakować. Pojedziemy i zadzwonimy po Cama. Może odwrócić od nas uwagę i spotkać się z nami kiedy znajdziemy jakieś miejsce." Kuszące. Bardzo kuszące. Ale już raz to zrobiła, a przeszłość dalej ją doganiała. Dłonie Rafe'a pogładziły linię jej gardła. Jego oczy stały się senne z pożądania. Pragnęła go. Nie ważne jakim był draniem, pragnęła go. Ostatnia godzina całkowicie nią wstrząsnęła. Chciała czegoś więcej niż tylko Rafe'a. Chciała czuć się spełniona i nie była pewna czy uda jej się to osiągnąć bez ich dwóch w jej życiu. Ale jeśli z nimi ucieknie, ściągnie tylko problemy na ich głowy. Rafe nie mógł opuścić FBI. Ono było jego domem. Cam nie będzie szczęśliwy uciekając. "Wiesz, że nie mogę tego zrobić." Powiedziała kiedy uniósł jej nogi. Nie walczyła kiedy objął się nimi w pasie, wpychając fiuta w jej płeć. 77

Auć, to bolało

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Wiem, że to zrobisz, bella." Odpowiedział głębokim głosem. "Namówię cię." Jego biodra przesuwały się po jej biodrach w gładkim, prostym rytmie. Laura nie miała wątpliwości jak chciał ją przekonać. Jeśli mu pozwoli, będzie ją pieprzył, aż ulegnie. Już podciągał spódniczkę na jej talię. Jego dłonie bawiły się krawędziami jej bielizny. Jeśli wsunie je do środka, dowie się jak bardzo była nim zainteresowana. "Nie możesz." Powiedziała Laura głosem zabarwionym żalem. Marzyła by sobie odpuścić. Rafe i Cam przejęliby kontrolę, a ona nie musiałaby myśleć. Mogła pozwolić im się nią zająć. Ale to nie rozwiązałoby jej problemów. Nie powstrzymałoby de Sade. "Muszę to skończyć. Joe oczekuje mnie za mniej niż pół godziny." Mieli do niej więcej pytań. Pytań, przed którymi Rafe i Cam nie mogli jej uchronić. "Wyciągnę cię stąd." Obiecał Rafe. "Zaufaj mi." Opuścił swoje usta na jej. Czuła w jego oddechu ciepło i zapach mięty. Spojrzał jej w oczy, nie dając jej miejsca na ucieczkę. "Muszę się z nim zmierzyć." Nie miała wyboru. Może nigdy go nie miała. Mężczyzna, który zniszczył całe jej ciało był teraz w Bliss. Udawał, że jest kimś, kim nie był – szlachetnym i wartym zaufania. Czy ktokolwiek z tych mężczyzn jej wierzył nie miało znaczenia, bo wiedziała, że ma rację i teraz była przekonana, że de Sade jest bliżej, niż którykolwiek z nich sobie nawet wyobraża. "Kocham cię, bella. Nie będę udawał. Kocham cię. Zrobię wszystko by cię ochronić." Wysunął koniuszek języka i polizał jej wargi, rozniecając każdy nerw w jej ciele. "Nawet będę z tobą walczył, jeśli będę musiał. Ostrzegam cię. A teraz daj mi swój język. Jeśli mamy tylko pół godziny, to je wykorzystam." Wiedziała, że powinna walczyć. Naprawdę będzie próbował zrobić wszystko co w jego mocy, by dostać to, czego chciał, ale ona go potrzebowała. Otworzyła usta i westchnęła kiedy T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

wsunął w nie swój język. Dominował. Jego waga trzymała ją w miejscu, przyciskając jej ciało do biurka. Kiedy jego język bawił się z jej, jego palce wsunęły się pod gumkę jej bielizny i odnalazły śliskie fałdki jej cipki. "Już jesteś na mnie gotowa." Wyszeptał w jej usta. Nie musiała odpowiadać. Zawsze była dla niego gotowa. Przez lata za nim tęskniła. Zsunął bieliznę z jej nóg, uwalniając jej usta. Jego palce podążyły za linią jej nóg, kiedy zsuwał do dołu jedwabny materiał. Zaczęła zdejmować buty. Miała dzisiaj swoje kanarkowe, dziesięciocentymetrowe szpilki z odkrytymi palcami. "Nie." Powiedział Rafe, delikatnie odsuwając jej dłonie. "Uwielbiam je." Jego dłoń powędrowała do paska spodni i szybko go rozpięła. Zsunął je i jednocześnie chwycił w dłoń swojego fiuta. Skrzywił się. Laura szybko zorientowała się co jest nie tak. "Nie ma prezerwatywy." "Znajdę jakąś." "Nie." Powiedziała. Chwyciła jego dłoń i przesunęła nią po długiej bliźnie, która biegła wzdłuż jej podbrzusza. "Jestem zdrowa, a wiesz co on mi zrobił. Nie musimy się martwić o dzieci." Markiz de Sade zabrał to jej wbijając nóż w jej łono. Przeżyła tylko dlatego, że uciskała ranę. Gdyby nie znaleziono jej wtedy na ulicy, to już by nie żyła. Zatrzymał się, jego dłoń spoczęła na jej brzuchu, zakrywając blizny. "Zabiłbym go, gdybym mógł." Pokręciła głową i zaczęła odpychać Rafe'a. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie." Powiedział szorstko Rafe. Pocałował ją ponownie, tym razem łagodniej. "Nie pozwól mu stanąć między nami." "Rafe, nie musisz używać prezerwatywy, bo on mi to zabrał. Musisz się nad tym zastanowić. Nie mogę mieć dzieci, bo według niego torturowanie mnie było zabawne. Stanął między nami." I będzie stał do dnia kiedy zostanie złapany. Ukrywała się przez te lata, ale teraz była gotowa się z nim zmierzyć. Nie była tylko pewna czy jest gotowa zmierzyć się z Rafem. "Dzieci mnie nie obchodzą. Chciałbym je, ale bardziej pragnę ciebie. Myślisz, że ja i Cam o tym nie rozmawialiśmy?" Jego fiut wciąż był do niej przyciśnięty, stanowiąc twardy dowód, że nie kłamał. Wciąż jej pragnął. "Nie spodobałaś mi się z powodu swojej macicy. Jeśli chcesz zaadoptować dziecko, to nie ma sprawy. Jeśli chcesz żebyśmy byli tylko we troje, to będzie to właśnie moja rodzina." W jej oczach pojawiły się łzy. Nie potrafiła wyobrazić go sobie bez dzieci. Nie potrafiła wyobrazić go sobie bez ogromnej, otaczającej go rodziny. "Proszę, bella. Nie odsuwaj mnie. Nie odejdę." Zaczął wolno się w nią wsuwać. Czuła jak jego fiut ją wypełnia. Wiedziała, że najprawdopodobniej powinna pozwolić mu odejść, ale nie teraz. Jeszcze nie. Wsunęła dłonie pod jego koszulę i odnalazła jego ciało. Upajała się nim. Jego skóra była gorąca pod jej dłońmi. Czuła hamowaną siłę w mięśniach jego pleców kiedy wolno w nią wchodził. "Boże, jesteś taka cudowna. Nic nie stanie między nami. Nic." Rafe zaczął pchać odrobinę mocniej. Jego fiut ją wypełniał. Ustawił jej biodra i wszedł cały. Taka pełna. Taka pełna niego, ale to wciąż nie wystarczało. Wciąż potrzebowała Cama. Dlaczego? Dlaczego musiała mieć ich obu? Dlaczego nie mogła być normalna? Spojrzała w stronę drzwi, zastanawiając się czy Cam tam był. Czy będzie zły, że poszła tu z Rafem. Drzwi Nate'a miały szybę z matowego szkła. Kiedy przez szybę zobaczyła znajome T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

krzepkie ramiona, poczuła tak wielką ulgę, że niemal się rozpłakała. Rafe spojrzał tam, nie zaprzestając przy tym swoich równych pchnięć. Po chwili spojrzał na nią z lekkim zmarszczeniem brwi. "Teraz była moja kolej, żeby być pierwszy. Cam był pierwszy wczoraj w nocy."78 Poczuła ulgę. Cam stał na straży. Nie siedział wściekły, że wybrała Rafe'a, a nie jego. Tym razem o nią nie walczyli. Rafe zatrzymał się nieruchomo w jej wnętrzu. Uniósł dłoń i dotknął jej twarzy. "Kiedy tu przyjechaliśmy, to wiedzieliśmy, że będziemy się tobą dzielić. Więcej nie popełnimy tego błędu, bella. Jesteśmy ty, ja i Cam, chociaż słusznie się na mnie wścieka. Wciąż jednak jest sprawiedliwy. Wiedział, że teraz jest moja kolej." Będą musieli porozmawiać o tym całym 'czyja jest teraz kolej'. Chciała być kimś więcej niż przekazywanym między nimi ciałem.79 Uwielbiała gdy wszyscy troje byli razem. Potem jej myśli krążyły już tylko wokół Rafe'a. Rozszerzył jej kolana i zaczął rytmicznie w nią wchodzić. Wsuwał się i wysuwał, wbijając się w jej ciało. Laura ścisnęła go nogami wokół pasa. Syknął, jego twarz nabrała dzikiego wyrazu. "Właśnie tak. Tego właśnie chcę. Wbij mi te szpilki w plecy. Będę cię przez to posuwał jeszcze mocniej." To nie było jej intencją, ale na pewno mu o tym nie powie. Rafe pochylił się nagle każdym ruchem uderzał w dwa miejsca. Jego fiut uderzał w ten wspaniały punkt w jej szparce, przez który zaczęła jęczeć, a jego miednica ocierała się o jej łechtaczkę.

78 79

Ja ogólnie proponowałabym spisanie grafiku. Siedzą sobie spokojnie przy stole w kuchni i spisują, kto, kiedy o w co Amen siostro

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Laura walczyła by powstrzymać przeciągły jęk, który chciał się z niej wydobyć. Czuła się tak dobrze, tak właściwie. Rafe był niepohamowany. Zwiększył tempo, sprawiając że zaczęła drżeć, czując zbliżający się orgazm. "Daj mi to. Powiedz mi to, co chcę usłyszeć." Wiedziała czego chciał i nie potrafiła tego powstrzymać. Doprowadzi ją do krzyku, jeśli mu tego nie da. "Nie obchodzi mnie, że wszyscy będą słyszeli twoje krzyki podczas szczytowania." "Kocham cię." Ją obchodziło czy ktoś ją usłyszy, a to było prawdą. Kochała go. Tyle że to po prostu nie miało się stać. Potrzebował więcej niż mogła mu dać. Potrzebował kariery i rodziny, a ryzykował oboma jeśli zaangażuje się w trójkąt. Cam ciężko pracował by dostać się tak gdzie był i już tyle dla niej poświęcił. Całą swoją karierę. Jak mogła ich prosić by poświęcili dla niej też szansę na rodzinę? Będzie musiała dokonać tego poświęcenia. "Kocham cię." Pochylił się, pocałował ją i mocno pchnął. Wybuchł w niej orgazm, rozchodząc się po całym organizmie, łącząc ich tak jak jeszcze nigdy wcześniej. Poczuła gorąco kiedy Rafe doszedł w jej wnętrzu. Wydawało się, że tak właśnie powinno między nimi być. "Kocham cię, bella." Rozległo się pukanie do drzwi i Rafe'owi zrzedła mina. "Niecierpliwy drań. Nawet nie będę sprzątał." Rafe pocałował ją ostatni raz i zasunął rozporek. Laurze udało się usiąść i zejść z biurka, ale drzwi ponownie się zamknęły i stanął nad nią Cam. "Och, maleńka, był chciwym sukinsynem?" Cam wsunął dłonie w jej włosy i uniósł jej usta, łącząc je ze swoimi. Pożerał jej wargi, liżąc i delikatnie gryząc. "Wziął dwie trzecie czasu, a ma dwa razy mniejszego fiuta."80

80

Hahah, padłam:D Cam, uwielbiam cię:P gdyby nie bliźniaki, to byłbyś moim number one

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Wcześniej wydawało się, że jest większy. "Cam, powinniśmy o tym porozmawiać." Była pokryta spermą Rafa. Pomimo tego co powiedział Rafe, powinna się wytrzeć, no i naprawdę musieli pogadać. Poranek przeleciał, jej emocje wirowały aż poczuła się otępiała. Teraz kręciło jej się w głowie, a serce biło jak szalone. Musiała porozmawiać, wyjaśnić, że nie może z nimi być. Musieli zrozumieć, że to się nie uda. "Wydaje mi się, że rozmowa nie pomoże. Nie rozmawiałem z Rafem, oprócz tego, że powiedziałem mu, że jest dupkiem i kiedy się z tym zgodził, że biorąc pod uwagę ostatnią noc ja powinienem być drugi." Otarł się nosem o jej nos tak słodko, że chciała się rozpłynąć. Musiała być silna. "Nie chcę rozmawiać o seksie. Musimy pogadać, poważnie pogadać." Odsunął się odrobinę. "Nie wiem czy będę w stanie poważnie rozmawiać, jeśli się w tobie nie znajdę." "To w niczym nie pomoże." Zmusiła się do powiedzenia, ale już się wierciła, szukając go biodrami. "To akurat bardzo mi pomoże." Cam przesunął dłońmi wzdłuż jej ciała, w stronę jej szparki. Zajął już miejsce Rafe'a między jej nogami. Jego oczy płonęły kiedy wsunął w nią palce. "Ja pierdolę. Nie użył prezerwatywy. A to skurwiel. To niesprawiedliwe." Na jego twarzy powolny uśmiech. "Cholera. To powinno mnie obrzydzić, nie? Kurwa, jestem podniecony. Wiem, że powinienem myśleć o tym, że cała twoja cipka jest pokryta spermą innego faceta, a potrafię myśleć o tym jak wspaniały jest z niej lubrykant." Odsunął się i obrócił ją jednym, płynnym ruchem. Jego palec nacisnął na jej odbyt zanim zdążyła pomyśleć o oddychaniu. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Niech cię cholera, Cameron. Miałam być na ciebie zła." Powiedziała Laura. "Miałaś być jeszcze bardziej zła na Rafe, ale on brał cię bez prezerwatywy. To on ściągnął na nas całe to gówno, ale jemu pozwoliłaś się pieprzyć. Ja zasługuję na więcej. To ja jestem tym dobrym. Czy ten dobry nie zasługuje na więcej niż ten zły?" Laura jęknęła kiedy wsunął w nią nawilżony palec. Jego fiut drażnił wargi jej cipki. "Obaj jesteście draniami." O wiele łatwiej było walczyć z Camem. Praktycznie usłyszała uśmiech na jego twarzy. "Tak, ale twoimi." Laura jęknęła kiedy wsunął w nią fiuta. Przysięgłaby, że nie da rady poczuć nic więcej, ale jej cipka ożyła na pchnięcie Cama. "Co jeśli cię nie chcę?" Nawet gdy mówiła te słowa, uniosła tyłek by wziąć więcej. "Chciałbym umrzeć, więc bym w to nie uwierzył." Odparł Cam. Delikatnie rozszerzył jej nogi jeszcze bardziej by móc dalej w nią wejść. Pod tym kątem było tak głęboko. Czuła się absolutnie bezradna, a mimo to, z Camem to wydawało się właściwe. Poczuła jak jej ciało odpręża się pod nim, pozwalając mu przejąć kontrolę. Jej piersi rozpłaszczyły się na biurku Nate'a. Boże, Nate ją zabije za zbezczeszczenie mu tego mebla. Nate brał swoją pracę bardzo poważnie. Nie było mowy, by w tym biurze kiedykolwiek wydarzyło się coś seksualnego. No, właściwie do tej pory. Musiała mieć nadzieję, że Nate poszedł na lunch i nie dowie się co federalni robili z ich bardzo ważnym świadkiem. Laura poczuła podwójną penetrację kutasa Cama i jego palców. "Poza tym, twoja cipka wręcz mnie zasysa. Cholera, maleńka. Musisz przestać. Nie chcę, żeby to się skończyło. Chcę, żeby trwało." Cam brzmiał jakby był lekko pijany. Wchodził i T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

wysuwał się z niej, ani na sekundę nie porzucając wolnego tempa. "Chcę pieprzyć cię całą wieczność. Nie będziesz musiała niczym się zajmować. Jedynie tym." To brzmiało idealnie. Lepiej niż idealnie. "Musimy porozmawiać." Cam odnalazł rym, biodrami wbijały głęboko swego fiuta, podczas gdy jego palce obracały się w jej wnętrzu. "Słucham." Jęknęła kiedy dodał kolejny palec. "Cholera, Cam. Nie mogę stąd odejść." "Taki był jego plan?" Cam znieruchomiał, po czym zaczął od nowa. "Nie rozmawiałbym z nim o niczym więcej, tylko o tym. Ale zrobię to, maleńka. Teraz jestem wkurwiony, ale coś wymyślimy. A ja całym sercem popieram zabranie cię stąd. Znajdziemy jakieś spokojne miejsce. Nikt nie musi wiedzieć gdzie się udamy." "Nie mogę." Chwyciła się mocno biurka. Zabijał ją swoim niekończącym się wolnym pieprzeniem. Utrzymywał nęcące tempo, ale niewystarczające by dojść. Jej orgazm był tuż, tuż. Nie powinna potrzebować kolejnego tak szybko po wcześniejszym, ale rozkosz już tam była, a ona po nią sięgała – tylko po to, by on się odsunął. "Cholera, Cameron. Nie wyjeżdżam. Zamierzam się z tym zmierzyć." "Więc zmierzę się z tobą." Przysiągł i tym razem w jego głosie nie było uśmiechu. "Nigdy więcej cię nie zostawię. Będą musieli wynieść mnie w plastikowym worku. Jeśli znowu uciekniesz, znajdę cię. Wyśledzę cię i zaraz za tobą będziemy. Rozmawiałem już z szeryfem. Powiedział, że nie ma nic przeciwko drugiemu zastępcy. Jeśli ty zostajesz, ja zostaję. Nie mogę obiecać co zrobi Rafe, maleńka, ale ja tu jestem i nie pozwolę ci mnie wyrzucić. Nigdy więcej." Laura jęknęła kiedy Cam stał się poważny. Jego fiut i palce wchodziły w nią w idealnej T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

synchronizacji. Chciała się z nim spierać. Komentarz o plastikowym worku bardzo ją wystraszył. Jeśli Cam stanie mordercy na drodze, te nierozważne stwierdzenie może okazać się prawdą. A potem liczył się tylko on. Wypełniał ją całym sobą. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, że są tu obaj, jeden wchodził w jej szparkę, drugi brał ją od tyłu. Jej mężczyźni, działający razem. Ich troje ukrytych przed światem i bezpiecznych. Prawie zaszlochała kiedy doszła. Cam zesztywniał za nią, bez przerwy powtarzając jej imię i pompując w nią swoje nasienie. Jego palce wysunęły się z pomiędzy jej pośladków, ale fiut pozostał. "Kocham cię, maleńka." Wyszeptał. "Ja też cię kocham." I będzie ich chronić. Znajdzie sposób by ochronić ich obu.81 *** Patrzył jak jego śliczny, mały króliczek usiłuje wymknąć się z biura. Wielki dupek, który z nią był wcale się tym nie kłopotał. Miał uśmiech na twarzy, ten, którzy ci idiotyczni faceci mają po seksie. Oczywiście ten drugi miał tę samą minę 'świat jest mój, bo sobie poużywałem'. Tylko jego króliczek miał tyle rozsądku, by wyglądać na skrępowaną. Szkoda, że nie miała tyle rozsądku by nie być zdzirą. Poczuł jak jego palce zaciskają się na teczce w jego dłoni. Cały poranek wymyślał pytania dla swojej dziewczynki. Zawsze chciał zapytać ją jak podobał jej się ich wspólnie spędzony czas. Wtedy, gdy rany były świeże – Boże, uwielbiał to, że przez niego krwawiła – wydawałby się potworem, pytając ją o to, co naprawdę chciał wiedzieć, ale teraz kiedy stawka była tak wysoka, mógł mieć wolniejszą rękę. Gdyby ktoś naciskał, mógłby stwierdzić, że chce dostać się głębiej do umysłu zabójcy. Jak dotąd nic nie działało. Profil wciąż nie był kompletny.

81

Znając ją, to będzie sposób 'trzymajcie się ode mnie z daleka'

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Przynajmniej nie ten, który on zaakceptował. Ten, który stworzył jego cudowny króliczek był tak blisko prawdy, że był zmuszony go zniszczyć. Przeszła obok niego, posyłając mu mały, niepewny uśmiech. Była piękna. Idealne złote włosy i długie nogi. Jak na jego gust zrobiła się trochę za gruba, ale wciąż był w niej urok, który go nęcił. Z zewnątrz wydawała się taka idealna. Mądra. Elegancka. Urocza. Oczywiście, pod tymi atutami nie była już taka wspaniała. Tak jak jego matka i kochana, zmarła żona. Kobiety były zdzirami. Nie potrafiły się powstrzymać. Jeśli dawało się im chuja, to go brały. A jeśli Agent Specjalny Kincaid i ten idiota Briggs myśleli, że pieprzyła się tylko z nimi, to oszukiwali sami siebie. Oczywiste było, że spała z tym ohydnym SEALem i z zastępcą pewnie też. Zastępca mu pyskował. Chęcią się nim zajmie, ale to będzie musiało poczekać. Potrzeba ściskała go za wnętrzności, kiedy jego króliczek przeszedł obok. Briggs usiłował znowu się do niej zbliżyć, ale pokręciła głową. "Potrzebuję trochę świeżego powietrza, Cam." Powiedziała i wyszła. "Daj jej trochę czasu." Kincaid zatrzymał swojego byłego partnera, kładąc mu dłoń na ramieniu. "Przecież wiemy, że nigdzie nie pójdzie." "Tak, wyraziła się jasno na ten temat." W drzwiach pojawił się naprawdę spory facet z bliznami pokrywającymi połowę jego szorstkiej twarzy. Trzymał dwie duże torby. "Chce ktoś jedzenie?" Ach, pora na uroczysty lunch. Pochodził z jakiegoś baru. Tak, to będzie urocze. Zmusił się do uśmiechu i dołączył do ogólnych bredni jak powinien smakować dobry hamburger. Potrzebował czegoś więcej niż kawałka mięsa. Jego głód narastał, a on w końcu popełni jakiś błąd, jeśli czegoś z tym nie zrobi. Przez ostatnie pięć lat był bardzo ostrożny, zamawiał tylko to, co było mu potrzebne. Odprawiał swoje rytuały, ale w skróconej wersji, która nigdy nie T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

pożywiała jego bestii. Tutaj też będzie musiał to zrobić. Jego rytuały wymagały czasu i miejsca, nie miał ani tego, ani tego, choć w jego umyśle tworzył się już plan. Słuchał mróweczek i ich rozmów. Wiedział, że jest co najmniej jeden prywatny dom, w którym nikogo nie będzie. Coś w związku z kosmitami i przykrywką. Jak tylko dowie się gdzie ten dom jest, będzie mógł zacząć planowanie. Ale dzisiaj przyda mu się mała dawka. "Kincaid, Briggs!" Warknął małomiasteczkowy szeryf jakby miał do powiedzenia coś ważnego. Mężczyzna stał w drzwiach swojego biura z morderczym spojrzeniem. "Poważnie myślałem, że zamierzacie z nią tylko rozmawiać." Kincaid miał na tyle przyzwoitości by się zarumienić, ale Briggs miał szeroki uśmiech na twarzy. "Padło kilka słów." "Aha, już sobie wyobrażam jakich. Hope, potrzebny nam będzie Lysol 82." Krzyknął szeryf. "A ciebie Briggs zapraszam tutaj, musimy odbyć poważną rozmowę o szanowaniu biura twojego nowego szefa. Ty też możesz wpaść, Kincaid. Mamy kilka kwestii do obgadania." Nie podobało mu się to. Ostatniej rzeczy jakiej chciał, to ten nieznośny szeryf wpychający swój nos tam gdzie nie trzeba. Potrzebował rozproszenia. Może uda mu się zaspokoić kilka swoich potrzeb. Odwrócić uwagę szeryfa, nakarmić swoją bestię i przestraszyć trochę swojego króliczka. Potrzebował tylko kilku chwil sam na sam z jakąś uroczą damą. Miał w tym miasteczku całkiem niezły wybór.

82

Środek odkarzający, dziękuję Meg za zwrócenie uwagi:))

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 12 Cam usiadł obok Laury i położył rękę na oparciu jej krzesła. Była spięta, ramiona miała tak ułożone, że chciał stanąć za nią i masować je aż się rozluźnią. Chciał zabrać ją do domu, trzymać w ramionach, rozpieszczać, aż napięcie wokół jej oczu zniknie. On i Rafe mogli się dzielić nią. "Nie wywołuj większego skandalu, niż już wywołałeś, Cam." Wymamrotała Laura i odsunęła jego dłoń. "Mogę cię stąd wyrzucić." Zmarszczył brwi. "Nikt nie wydaje się przejmować." Cam się nie martwił. Niech wiedzą. Gdyby mógł, ogłosiłby każdemu, że nie ma żadnych wątpliwości do kogo ona należy. Zadbałby o to, by ten skurwiel, Wolf Meyer, dowiedział się pierwszy. Dlaczego wciąż tu był? Krążył po biurze szeryfa, a tak naprawdę nie miał tu nic do roboty. Były SEAL wciąż patrzy na Laurę jak na coś, co musiał chronić. Drań. Cam zauważył też jak patrzą na nią federalni. Była prześliczną kobietą, ale czy naprawdę musieli na nią patrzeć jakby była drugą Marilyn Monroe? Musieli sobie znaleźć własną superinteligentną, zabawną, blond seksbombę. Ta była jego. I Rafe'a. On i Rafe musieli ustalić pewne sprawy, ale Cam nie zamierzał z nim walczyć. To zrani Laurę i niech go szlag, ale lubił mieć Rafe'a blisko. Rzuciła mu spojrzenie. "Chłopcy z Bliss może się nie przejmują, ale zapewniam cię, każdy z DC był zaszokowany tym co się stało." I czym ona się martwiła? Cam miał w dupie co myśleli. Nigdy do nich nie pasował. Zawsze był dziwną mieszanką dziwaka, chłopaka ze wsi i agresywnego dupka, którego nikt w Biurze nie lubił. Nikt, poza Laurą i Rafem. "Oni się nie liczą. Chłopcy z Bliss byli tylko wkurzeni tym, że nie posprzątałem.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Otrzymałem bardzo dokładne instrukcje jak uprawiać seks w miejscach publicznych. 83 Szeryf miał broszurkę. Zostałem zapewniony, że jeśli nie będę się trzymał zasad, to wrzuci mnie do celi. Jak wiesz, są tylko dwie. Powiedział mi co się stało ostatnim razem, kiedy wrzucił do celi Rachel i Maxa Harperów." Pojawił się. Ten uśmiech, przez który podskakiwało mu serce. Uśmiech Laury rozświetlał mu cały pieprzony świat. "Tak, plotki o tym szczególnym incydencie rozchodziły się przez dzień czy dwa. Rachel nie przeszła prawidłowo przez jezdnię. I pyskowała. Nate nie był wtedy w humorze. Max poświęcił się i umieścił się razem z nią w celi. Uderzył Nate'a. Nie trzeba chyba mówić, że zabawili się, czekając aż Rye wpłaci kaucję. Było bardzo późno, a to była ich nocna randka. Nie pozwolili, by taka drobnostka jak cela ich powstrzymała." No proszę, to były informacje, które go interesowały. W tym miasteczku było kilka trójkątów, a Cam naprawdę chciał wiedzieć jak to działa. "Mają nocne randki?" Laura przytaknęła. "Wychodzi z każdym przynajmniej raz na tydzień. Callie, Nate i Zane też to chyba robią. Wyobrażam sobie jak to utrzymuje intymność w związku. I na odwrót, chłopcy mają swoje męskie wypady." Drzwi do pokoju przesłuchań otworzyły się i wszedł Brad, a tuż za nim Rafe. Twarz Rafe'a przecinała bruzda na twarzy. Cam wiedział, że nie był szczęśliwy, że znajduje się po drugiej stronie stołu, ale jak na razie to był ich najlepszy wybór. Musieli wiedzieć co dzieje się od środka. Joe i Edward weszli tuż za nimi. Wszyscy wyglądali ponuro i trzymali teczki w dłoniach. Cam pamiętał jak to jest. Przed przesłuchaniem w żyłach agenta krążyła pewna ilość adrenaliny. Nawet jeśli agent wiedział, że siedząca przed nim osoba nie jest tą, której szukał, to czuło się pewną siłę z bycia po odpowiedniej stronie stołu. Cam zdecydowanie czuł się bezbronny. 83

Haha, już sobie wyobrażam ten wykład.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Laura wyprostowała się. Cam nagle żałował, że nie miał odznaki i broni, którą obiecał mu Nate Wright. Pewnych procedur nie dało się obejść nawet w małym miasteczku. To nie była jego wymarzona praca. Cam nie był przekonany czy w ogóle ma jakąś wymarzoną pracę. Pragnął Laury. To wystarczy. Jeśli będzie mógł się z nią ożenić, zadbać o nią i znaleźć trochę czasu na pisanie swoich kodów, to będzie szczęśliwy. Jednak będzie czuł się bezpieczniej, kiedy będzie mógł znowu legalnie kogoś zabić. To sprawi, że ochrona Laury będzie o wiele prostsza. Jeśli tylko ona pozwoli mu się ochronić. Joe usiadł. Jak na swój wiek był w świetnej formie. Zbliżający się do pięćdziesiątki dowodzący agent wyglądał na o wiele młodszego. Uśmiechnął się do Laury i otworzył teczkę. "Bardzo mi przykro, że znowu przez to przechodzisz, Lauro. Wiem, że znowu rozdrapujemy stare rany." "No nie wiem. Dzisiaj wydaje się całkiem świeża." Klasnęła dłońmi. "Przejdźmy do sprawy." Brad brzmiał na zarozumiałego i strasznie nadskakującego. Zmienił koszulę i założył nowy krawat, ale nie potrafił ukryć spuchniętego nosa. Rafe go nie złamał. To było trochę rozczarowujące. Brad uważał się za trochę zbyt ważnego. Brad zadudnił palcami o blat stołu. "Znamy już fakty w tej sprawie. Zostałaś wprowadzona w sprawę ponad rok po odkryciu, że w DC działa seryjny morderca." Laura wzięła głęboki wdech. "Tak. To była wiosna ponad sześć lat temu. Przeniosłam się z innego wydziału. Przedtem przez cztery lata byłam agentką specjalną." Brad nabzdyczył się.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"W młodym wieku dołączyłaś do WAZ'u." Laura wzruszyła ramionami. Nie wspomniała jak świetną robotę odwalała w Wydziale Negocjacji Kryzysowych. Nie mówiła o tym jak zrobiła dyplom na Harvardzie z najlepszym wynikiem. Ledwie wzruszyła ramionami. Cam chciał machnąć przed Bradem jej wzorowymi aktami. Nie dostała się do WAZ'u za wygląd. Brad kontynuował. "Więc przeszłaś do wydziału i jakiś rok później zrobiłaś profil mordercy znanego jako Markiz de Sade. Czy w chwili gdy tworzyłaś profil, wiedziałaś, że Starszy Agent Specjalny Edward Lock jest starszym analitykiem wydziału?" Co to miało do cholery znaczyć? Wszyscy to wiedzieli. Cam wyprostował się. To nie szło tak, jak myślał. Złapał wzrok Rafe'a, ale Rafe wydawał się tak samo zdezorientowany jak on. "Tak." Odparła Laura. W jej głosie było słychać lekkie wahanie. "Byłam tego świadoma." Brad uśmiechnął się półgębkiem jakby na czymś ją złapał. "Kto dokładnie poprosił cię o stworzenie profilu?" Laura założyła pasemko włosów za ucho. "Um, nikt, ale pomyślałam, że to ważne. Uznałam, że mam świeże spojrzenie na sprawę. Mam stopień w psychologii i kryminalistyce. Wiedziałam co robię." "Ale nikt nie poprosił cię o stworzenie profilu?" Pytał Brad. Rafe wyprostował się. "Joe powiedział całemu zespołowi, że mile widziane są wszystkie informacje, jakie zbierzemy w tej sprawie. Chciał, by wszyscy dzielili się spostrzeżeniami. Każdy mógł stworzyć profil. Wszyscy próbowaliśmy." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Joe przytaknął. "Tak. Lubię jak kanały informacji są otwarte. Uważam, że to ważne dla każdego zespołu. Wtedy tak pracowałem i teraz też tak robię." Edward poprawił okulary, którymi zawsze się bawił, kiedy odbywał przesłuchanie. Założył je na nos i spojrzał na Laurę jak na owada, którego miał właśnie zbadać. Cam zaczął mieć bardzo złe przeczucie co do przebiegu tego spotkania. "A co to ma z tym wspólnego?" Brad uniósł dłoń. "Panie Briggs, jest tu pan tylko przez grzeczność. Jeśli nie podoba się panu przesłuchanie, to bardzo bym prosił, żeby pan wyszedł." Cam zaczął wstawać. "Chciałbym zobaczyć jak się mnie pozbędziesz." Joe pokręcił głową. "Cam, proszę. Wiem, że to trudne, ale Agent Specjalny Conrad nie bez powodu zadaje te pytania. Siedzieliśmy nad nimi przez długi czasu. Wszyscy się na nie zgodziliśmy. Jesteśmy w trudnym położeniu. Potrzebujemy świeżego podejścia." Laura chwyciła go za dłoń i niechętnie usiadł. Miał ogromną chęć skopać mu tyłek. Spojrzał na lustro weneckie po drugiej stronie pokoju. Mogła ich oglądać cała grupa ludzi, a jednym z nich mógł być jego nowy szef, Szeryf Nate Wright. Zapewne nie postawiłby się w korzystnym świetle już na początku nowej pracy przez uderzenie byłych współpracowników w twarz. Potrzebował tej pracy. Musiał wpasować się w świat Laury.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozluźnił się na swoim krześle, a Brad zarzucał ją pytaniami jak została zaangażowana w sprawę. Laura odpowiadała na każde pytanie krótko i profesjonalnie. Wyjaśniła dlaczego napisała swój profil. Mówiła o tym jak zbierała dane. Krótko mówiąc, mówiła temu dupkowi, że wykonywała swoją pracę. "Od jak dawna znasz Janę Evans?" Zapytał Brad, przekręcając kartki w swojej teczce. Z ust Laury wydobyło się długie westchnięcie. "Poznałam Janę Evans na naszym pierwszym roku college'u. Studiowała dziennikarstwo. Wynajmowałyśmy razem pokój przez kilka lat. Po skończeniu studiów przeprowadziła się do Nowego Jorku, a ja przeniosłam się do DC kiedy dołączyłam do WAZ'u. Trzy lata później dostała pracę w stacji telewizyjnej w DC i wtedy odnowiłyśmy kontakt." Brad uśmiechnął się półgębkiem i zadał następne pytanie. "To wtedy zaczęłaś przekazywać jej tajne informacje?" "Co do kurwy?" Rafe wybuchnął zanim zdążył to zrobić Cam. "Joe, o co tu chodzi? Powiedziano mi, że będziemy pytać byłą Agentkę Specjalną Rosen o jej pomysły co to tego kim jest Markiz de Sade." Lewa brew Joe uniosła się do góry. Czasami łatwo było zapomnieć, że nie był jednym z kolegów. "Ty również jesteś tu dzięki mojemu pozwoleniu, Agencie Specjalny Kincaid. Gdybyśmy od tylu lat nie byli przyjaciółmi, to odsunąłbym cię od sprawy w chwili, gdy dowiedziałem się, że sypiasz ze świadkiem." Rafe otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale odezwała się Laura. "Na obronę Rafe'a powiem, że nie byłam świadkiem kiedy zaczęłam z nim sypiać." "A z Briggsem?" Praktycznie wywarczał Brad. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"No cóż, to była ta sama noc." Powiedziała bezczelnie Laura 84. "Więc nie, wtedy nie spotkałam się jeszcze z Markizem de Sade. Byłam tylko współpracownikiem. Zapewne to nie była najbardziej profesjonalna rzecz jaką mogłam zrobić, ale to nie miało nic wspólnego ze sprawą." "Lepiej zmieńcie listę pytań." Powiedział przez zaciśnięte zęby Cam. Nie zamierzał zwyczajnie siedzieć i pozwolić im ją obrażać. "Albo przestańmy całkowicie." Wtrącił Rafe. "Może powinniśmy. Przydałby się prawnik." Cam się nie spierał. To brzmiało jak idealny pomysł. Laura nie potrzebowała prawnika, nie była w końcu oskarżona, ale adwokat mógłby załatwić tych kutasów tak jak nie zrobiłby tego ani on, ani Rafe. "Nie wezmę adwokata." Powiedziała z rezygnacją Laura. "Weźmiesz jak po niego zadzwonię." Odparł Cam. Nie cierpiał z nią walczyć, ale nie mógł pozwolić jej na odmowę prawa do adwokata. "Kontynuujmy." Powiedziała Laura. Ramiona Brada uniosły się w niedbałym wzruszeniu jakby niczym się nie przejmował, a Cam był o tym wręcz przekonany. "W porządku. Jeśli twój jaskiniowiec już skończył, to mogę kontynuować. W pierwotnych zeznaniach mówiłaś o zwrocie, którego użył twój porywacz. Pamiętasz co mówił?" Oczy Laury stały się puste i udręczone. Wydawało się, że odpłynęła gdzieś daleko. "Lubił mówić. Mówił do mnie przez kilka godzin. Nie pamiętam wiele, ale pamiętam to jedno stwierdzenie. Powiedział, że jedyna droga do kobiecego serca wiedzie przez udrękę. Powiedział, że niczego nie jest równie pewien."85 84 85

Brawo mała! Jest to dosłowny cytat Markiza de Sade

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Cam kiedyś to sprawdził. Napisał to prawdziwy Markiz de Sade. Miał wiele do powiedzenia, dla Cama w większości były to bzdury. Markiz wierzył, że wszystkie zasady moralne były urojeniami, niczym konkretnym czy prawdziwym. "To całkiem szczegółowe." Powiedział Brad. "Jesteś pewna, że to właśnie powiedział?" Teraz to Laura wpatrywała się w Brada. "No cóż, zazwyczaj rzadko zapomina się to co się usłyszało tuż przed tym jak ktoś w masce przeciw zarazie chłosta cię, tnie cię i wbija ci wielokrotnie nóż w brzuch. Byłam przywiązana, a on brutalnie mnie chłostał. Muszę przyznać, że miał moją uwagę." Cam poczuł jak coś skręca mu się w żołądku. Jego umysł miał tendencję do pokazywania mu czarnej dziury kiedy myślał o tym co jej się stało. Wystarczająco źle się czuł kiedy czytał to na papierze. Kiedy słyszał to z jej ust tym beznamiętnym monotonnym głosem za każdym razem, gdy podejmowany był temat, to czuł się załamany. Została porwana i torturowana przez wiele godzin. Kochał ją. Poczucie winy było jak otwarta rana. Był za nią odpowiedzialny. Był jej winny opiekę i zawalił. Więcej jej nie zawiedzie. "I rozpoznałaś słowa?" Zapytał Brad. Dlaczego do cholery wciąż się odzywał? Jego głos grał Camowi na nerwach. "Nie zawsze." Przyznała Laura. "Później je sprawdziłam. To było zaraz po tym jak trafiłam do Bliss. Byłam w kiepskiej formie. Nie mogłam wyrzucić tych cholernych słów z mojej głowy. Poszłam do Stelli i poprosiłam o pożyczenie komputera. Powiedziałam, że muszę coś sprawdzić. To cytat Markiza de Sade." "Donatien Alphonse François, prawdziwy Markiz de Sade, wiązał swoją filozofię ze swoimi metodami. Kilka razy został wsadzony do więzienia za znęcanie się nad prostytutkami. Jedna powiedziała, że była torturowana przez kilka tygodni, zanim udało jej się uciec przez okno na drugim piętrze." Wymamrotał Edward. Mówił w sposób akademicki, jakby dyskutował o torturach T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

z kolegami. "Pisał wiele o wolności seksualnej. Niektóre jego filozofie są bardzo ciekawe." "Nie potrzebujemy wykładu, profesorze." Wyburczał Brad. Camowi wydawało się, że agent specjalny nie lubił jak zabiera mu się cały splendor. I był niegrzeczny. Kiedy Cam był w jednostce, Edward nie cierpiał być nazywany profesorem. Wzrok Edwarda skierował się w stronę młodszego agenta. "To ma sens. Widzę kilka przekonań naszego mordercy zaczerpniętych od Markiza. To nie jest zaskakujące. Zaskakujący jest fakt, że przyjął filozofię, którą nałożyła na niego prasa. Myślałem o tym przez jakiś czas. To się nie kalkuluje. Myślałem, że może będzie kontrolował doniesienia o sobie. Teraz uważam, że to kłóci się z moim profilem. Markiz de Sade jest niedojrzały, społecznie niezręczny. Zapewne rekompensuje sobie bardzo złe dzieciństwo i poczucie niższości." "Albo kontroluje prasę bardziej niż sobie wyobrażamy. Nie mogę uwierzyć, że o tym nie pomyślałem. Nie wierzę, że jest niedojrzały. Jest zbyt mądry, zbyt się kontroluje. Nigdy nie podążyłby za czyimś przywództwem." Joe pochylił się z grobową miną. "Która dziennikarka pierwsza go tak nazwała?" Skurwiel. Pamiętał dobrze pierwszy reportaż telewizyjny. Reportaż, który zapewnił Janie Evans karierę. Jak długo rozmawiała z tym sukinsynem? Jakie tropy trzymała w rękawie, żeby dostać pieprzone lokalne Emmy? "Powinniśmy ją tu sprowadzić." Głos Rafe'a był pełen furii. "Jana powiedziałaby nam gdyby coś wiedziała. Nie pozwoliłaby mordercy chodzić na wolności by zyskać dobrą historię." Powiedziała Laura. Po raz pierwszy odkąd zaczęło się przesłuchanie, w jej głosie był cień emocji. Lekkie drżenie, przez które Cam sięgnął po jej dłoń, choć nie miał powodów. Jana była przyjaciółką Laury, ale zdradziła ją na wiele sposobów. Jak długo wykorzystywała Laurę dla własnej kariery? Jak to było obudzić się po koszmarze nocnym i wiedzieć, że nikt jej nie kochał? Czuła się T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

zdradzona przez Cama, Rafe'a i swoją najlepszą przyjaciółkę. Po raz pierwszy Cam tak naprawdę zrozumiał dlaczego odeszła i co tutaj znalazła. "Znasz dziennikarzy i ich źródła, wiesz jacy oni są." Wymamrotał Brad, robiąc w swojej teczce jakieś notatki. "Musimy ściągnąć panią Evans i z nią porozmawiać. Dobrze się składa, że pojawiła się w Bliss." "W rzeczy samej." Cam objął jej dłoń, zadowolony, że się nie odsunęła. Wszystkiego, czego się dowiadywał coraz bardziej wskazywało, że Laura miała rację. W wydziale był przeciek i ten przeciek mógł być mordercą. Uważnie wpatrywał się w Brada, Joe i Edwarda. Może musiał jeszcze raz przemyśleć to wszystko, co o nich wiedział. Może przyszedł czas by zaufać instynktom Laury. Cam zaczął się zastanawiać jak bardzo pomocny okazać się może Nate Wright. Czy Nate pozwoli mu skorzystać z komputera i sprawdzić jego byłych kolegów?" "Chciałbym także porozmawiać z panem Wolfem Meyerem." Powiedział Edward, wpatrując się w swoje notatki. "Sprawdziłem każdego w tym miasteczku i nie podoba mi się to, co odkryłem.86 Miasteczko jest pełne odmieńców i hołoty. Ale zainteresował mnie Wolf Meyer. Kilka miesięcy temu mieszkał w bazie blisko DC. Ostatnio wybrał się na wycieczkę do miejsca blisko okolicy, w której została zabita ostatnia ofiara." Laura wywróciła błękitnymi oczami. "To nie Wolf, idioto. Jest SEALem." Edward roześmiał się, protekcjonalność wręcz wylewała się z niego. "Tak, jakby żołnierz nigdy nikogo nie zabił. Pasuje do twojego profilu, kochana. Myślałem, że będziesz zachwycona, że wezmę go pod uwagę." "Jesteś dupkiem, Edward." Stwierdziła Laura. "Jeśli wcześniej z powodzeniem określiłeś czyjś profil, to tylko dlatego, że to było tak oczywiste, że nawet małpa by to zrobiła. Wolf jest chodzącą prawością. Praktycznie nią błyszczy." 86

Takiemu za przeproszeniem kutasowi jak ty nic się nie podoba

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Tego bym nie powiedział." Burknął Cam. Naprawdę nie znosił tego faceta.87 Laura uśmiechnęła się do niego. "Nie ma twojego pogodnego usposobienia, skarbie." Dlaczego wszystko się w nim zaciskało kiedy tak na niego patrzyła? Dlaczego cały ten pieprzony świat wydawał się w porządku, bo go akceptowała? Pogodne usposobienie? Musiał odwzajemnić uśmiech. Przez większość czasu był małomównym sukinsynem. Boże, pragnął ją pocałować. Pragnął ją stąd zabrać. Laura odwróciła się do agentów. "Proszę bardzo, rozmawiajcie z Wolfem. Podejrzewam, że uznacie rozmowę z nim za pouczającą. Przypadkowo wiem, że spędził za granicą okropnie dużo czasu, robiąc dla naszego kraju rzeczy, których wy nawet nie pojmujecie. Przesłuchajcie wszystkich w Bliss. Ja wiem, że tylko zmarnujecie czas." "Obelgi donikąd nas nie zaprowadzą." Powiedział Brad, tym razem z trochę mniejszym spokojem. "Ona ma rację." Rafe uderzył dłońmi o stół. "Marnujemy czas. Wszystko już powiedziała. Dlaczego traktujemy ją jak kryminalistkę?" Joe westchnął i pomasował punkt między swoimi oczami. "Wiem, że nie jest kryminalistką, ale jest za to trochę wrogo nastawionym świadkiem. Opuściła miasto. Nie mogę zakładać, że znowu tego nie zrobi." Zwrócił się do Laury. "Czy jeśli zaoferuję ci areszt prewencyjny, to skorzystasz z niego?" "Nie." Powiedział Cam zanim zdążyła otworzyć usta.

87

Camiś słodziaku :P

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Jeśli ktoś będzie ją chronił, to tym kimś będzie on i Rafe. Jeśli zaangażują w to program ochrony świadków, to mogą ale nie muszą zaakceptować ich dwóch, a Cam nikomu innemu nie ufał. "Tak jak powiedział." Przyznała ze znużonym westchnięciem Laura. "Uparcie wierzę, że de Sade jest z wymiaru sprawiedliwości. Biorąc pod uwagę to co podejrzewacie w sprawie Jany, to może być nawet kimś z tego zespołu." "To śmieszne." Rzucił Edward. "Nikt w WAZie nie jest seryjnym mordercą. To niedorzeczne. Biuro ma system, który gwarantuje, że nikt taki nigdy się do nas nie przedostanie. Co pani ma przeciwko mężczyznom, pani Rosen? Od dawna podejrzewałem, że nie lubi pani mężczyzn." Joe znacząco chrząknął i spojrzał to na Rafe'a, to na Cama. Cam zauważył jak uniosły się kąciki ust Laury. Edward pokręcił głową. "Nie powiedziałem, że jest lesbijką. Ona wykorzystuje mężczyzn. Zapewne ogromną ich ilość." "I to mówi mizogin88." Wymamrotała Laura. Cam odwrócił się do Rafe'a, który wydawał się tak samo zagubiony. Cam wiedział, że Edward jest nadskakującym małym kutasem, ale nie wiedział, że jest tak uprzedzony w stosunku do Laury. Choć właściwie teraz jak się zastanowił, widział jak w przeszłości starszy agent specjalny usiłował odsunąć od sprawy jedyną kobietę w zespole. Zawsze umniejszał jej intelekt, nawet gdy chwalił jej garderobę i fryzurę. Edward starał się, by wyglądała na kogoś mniej fachową niż mężczyźni. Edward pochylił się do przodu. "Nie była pani w stanie tego udowodnić, czyż nie, pani Rosen? Usiłowałaś splamić moje 88

W razie gdyby ktoś nie wiedział, mizogin to taki pan co to nie lubi z zasady pań

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

akta, ale ci się nie udało." "No cóż, odeszłam przed spotkaniem z działem personalnym. Wychodzi na to, że miałeś szczęście." Odparła Laura. Cam nachylił się. "Co on ci zrobił?" "Nie słyszałem o tym." Powiedział wstając Rafe. Cam zastanawiał się czy znowu zamierza przenieść swoje krzesło. "Dlaczego Edward może pytać świadka o zaległe skargi przeciw niemu? Może nie być bezstronny." Wrzask Joe uciszył wszystkich. "Ty również, Kincaid. W tej pieprzonej sprawie nie ma nic normalnego ani rutynowego. Związałeś się z kobietą, która kiedyś była jedną z nas. Usiądź i zamknij się albo przysięgam, za dwie minuty będzie tu pusto. Odsunę cię od sprawy, Agencie Specjalny, jeśli nie potrafisz się uspokoić." Rafe zacisnął szczękę, ale uspokoił się i znowu usiadł. "Brad, chciałbym już to dokończyć. Kontynuuj, proszę." Joe usiadł, wyraźnie zadowolony, że znowu wszyscy są skupieni. Brad przyszpilił Laurę swoim spojrzeniem. "Mam jeszcze tylko kilka pytań do pani Rosen." Cam był gotowy stamtąd spierdalać. "Tylko szybko." Brad uśmiechnął się szyderczo. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Będziesz pierwszy, który stąd wyleci jako pierwszy, Briggs." Z teczki wyjął plik zdjęć. Cam poczuł jak wywraca mu się żołądek. Znał te zdjęcia. To były te same fotki, które pokazywał Rafe, kiedy Cam szukał go w DC by powiedzieć mu o Laurze. Prześladowały go. Czarno białe. Brutalne. Związana kobieta, jej niewidzące oczy skierowane w obiektyw aparatu. Nie ważne, że Cam nie mógł widzieć czerwieni krwi. Mógł ją wyczuć. Drażniąca i miedziana. Nie był na miejscu zbrodni, ale widział wystarczająco dużo dzieł tego mordercy z pierwszej ręki, by wiedzieć jak to jest. Czysty i nieskazitelny Markiz de Sade nie zostawił po sobie żadnego dowodu, jedynie śmierć i smutek. Nawet prostytutki miały osoby, które za nimi tęskniły, kochały je, opłakiwały. Cam był tak blisko bycia jednym z tych osób. Myśli Cama przerwał głos Brada. "Wierzymy, że ta kobieta jest nową ofiarą Markiza de Sade. Na czarno-białej fotografii tego nie widać, ale ma taką samą szminkę, jaką zostawił na tobie. To stało się po tym jak opuściłaś DC i odmówiłaś dalszej pomocy w śledztwie. Markiz de Sade znowu działa. Czujesz się w jakiś sposób winna jej śmierci?" Rafe wstał i zanim ktokolwiek zdążył coś zrobić, walnąć partnera pięścią w twarz. Walnął tego sukinsyna i nastał chaos. W pomieszczeniu wybuchły krzyki. Joe krzyczał by się uspokoili. Edward odsunął się z linii ognia. Brad usiłował oddawać ciosy, ale Rafe był bezwzględniejszy i o wiele bardziej zły. Otworzyły się drzwi do pomieszczenia i wpadł Nate Wright ze swoim zastępcą, odciągając od siebie mężczyzn. Pokój wydawał się przegrzany. Było za głośno, za dużo testosteronu. Cam miał już dołączyć do boju, kiedy spojrzał w dół i zobaczył Laurę. Siedziała nieruchoma jak lalka i wpatrywała się w zdjęcia. Jej oczy były na nich skupione, usta lekko rozchylone. Na jej twarzy bez problemu dało się wyczytać poczucie winy. Kiedy wszyscy zaczęli znowu krzyczeć, Cam opadł na jedno kolano. "Nie, maleńka, to nie jest twoja wina." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Nie spojrzała na niego, ale z jej oczu spłynęła pojedyncza łza i rozbiła się na stole. Nate'owi wreszcie udało się oderwać Rafe'a od mężczyzny, który prawie na pewno będzie jego byłym partnerem jak tylko Biuro wypełni wszystkie papiery. Logan, zastępca, postawił Brada na nogi. "Zadzwonię po doktora. Ten tutaj nieźle dostał." Logan nie wydawał się przejmować krwią. Wielki, może-na-sterydach zastępca89 spojrzał na Brada. "Odezwij się tak do niej jeszcze raz i to ja skopię ci dupę, zrozumiałeś?" "Logan." Powiedział przez zaciśnięte zęby Nate i Logan opuścił pomieszczenie. Joe przesunął dłonią po włosach i spojrzał na Rafe'a. "Niech cię szlag, Kincaid. Nie zostawiasz mi wyboru. Odsuwam cię od sprawy. Złapiesz pierwszy lot powrotny do DC, a ja rozprawię się z tobą jak to wszystko się skończy." Rafe nawet nie mrugnął okiem. Wyciągnął broń, zdjął odznakę i położył je na stole. "Odchodzę. Jutro będziesz miał moją oficjalną rezygnację." Joe spojrzał na niego z otwartymi ustami. "Pracowałeś z nami dziesięć lat, synu. Jesteś pewien, że tego chcesz?" Rafe przełknął raz, ale kiwnął głową. "Jeden z nas legalnie poślubi Laurę tak szybko jak to możliwe. Mamy pełne legalne prawo. Nie będziesz mógł nas nie dopuścić. Jeśli spróbujesz, to przysięgam na Boga, że ściągnę prasę i powiem im jak Biuro dręczy świadków, bo nie potrafi należycie wykonywać swojej pracy. Zostawicie moją żonę w spokoju."90 89 90

A jeszcze tak nie dawno był chudy jak tyczka, czytał komiksy i wiecznie spał... Małgosia już raz zauważyła, że mieszkańcy w Bliss mają tendencję do nazywania swoich dziewczyn żonami. Witamy w szeregach Bliss, panie Kincaid:)

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Joe zwrócił się do Laury. "Rozumiesz co on chce zrobić? Chce cię styranizować. Zamierza zabrać cię nie wiadomo gdzie i mieć nadzieję, że to się skończy. To się nie skończyło i nie skończy." Laura podniosła pełne łez oczy. "Chcecie mnie użyć jako przynęty." "Nie ma mowy." Cam wstał i zrobił to, co chciał zrobić od momentu, gdy dowiedział się, że federalni są w miasteczku. Podniósł ją, wsuwając ręce pod jej kolana i przyciągając ją do swojej piersi. Nie walczyła, ale też nie przytuliła się do niego. "Pieprz się, Joe." "Zamierzasz znowu uciec, Rosen?" Zapytał Brad. Jego twarz wciąż krwawiła. Edward pokręcił głową. "Ile jeszcze kobiet zginie, bo za bardzo boisz się z nim zmierzyć?" Rafe zaczął iść w stronę Edwarda. Cam był prawie przy drzwiach kiedy usłyszał odpowiedź Laury. "Zrobię to."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 13 Rafe wyszedł z pokoju przesłuchań i poczuł jak wywraca mu się żołądek. Właśnie zrezygnował z pracy. Nie miał zatrudnienia. Nie miał ani odznaki, ani broni, ani przyszłości. Cam odwrócił się i Rafe zobaczył ostatnie rzeczy, jakie mu zostały na świecie. Laura i Cameron. Jego rodzina. Nie zamierzał pozwolić, by ostatnia rzecz, jaka mu została, wymknęła mu z rąk. "Nie zrobisz tego." "Rafe, nie tutaj." Cam ponownie się odwrócił. "Zabierzmy ją do domu i porozmawiajmy bez widowni." Boże, gdzie popełnił błąd, że to Cam okazał się tym rozsądnym? Jego pięść wciąż bolała od uderzeń, jakie zaserwował Bradowi, ale zrobiłby to jeszcze raz. Zaatakowali ją, zrobili z niej histeryczkę i wywlekli fakty, które doprowadziła ją do ostateczności. Grali na jej uczuciach i Rafe był gotowy ich za to zabić. Co, jeśli któryś z nich wiedział dokładnie co robi? Co, jeśli jeden z nich obserwował ją wzrokiem drapieżnika? "Kincaid." Rafe odwrócił się na ostry wrzask szeryfa. Obok niego stał Wolf Meyer. Rafe miał złe przeczucie, że szeryf pozwolił SEAL'owi wszystko obserwować. Pomimo tego co powiedział Edward, Rafe nie wierzył, że Meyer nie ma z tym nic wspólnego. "Co jest? Jeśli chcesz mnie wypierdzielić z twojego miasteczka, to zastanów się jeszcze raz."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Ku zaskoczeniu Rafe'a, szeryf uśmiechnął się. "Nie, miałem pogratulować ci jaj. Powinieneś był to zrobić już dawno temu." "Wiedziałem, że je ma kiedy złapał tego dupka. Węszył wokół domu Laury, a ten tutaj dżentelmen skoczył na niego, zanim ja to zdążyłem zrobić. A to już o czymś świadczy." Przyznał Wolf. Szeryf przesunął kapelusz do tyłu i spojrzał na Rafe'a oceniającym wzrokiem. "Dzisiaj odbędzie się spotkanie w sprawie Laury. Musicie tam być. Ratusz, siódma wieczorem." Wolf wywrócił oczami. "No właśnie, muszę iść przygotować komputery. To że mama i Mel się ukrywają, nie oznacza że nie mają zmysłu obywatelskiego. Zamierzają uczestniczyć w spotkaniu przez Internet, a odkąd bracia Farley zniszczyli wieżę telefoniczną, muszę to zrobić przez radiostację. Boże, tęsknię za dniem kiedy nie będą mogli skontaktować się ze mną z tego bunkra. Może jakoś uda mi się przekonać Mela, że kosmici nie mogą go dopaść przez dial-up91." Rafe obiecał mężczyznom, że tam będzie. Jeśli całe miasteczko będzie pilnować Laury, to trochę to wszystko uprości. Będą szukać kogoś, kogo nie powinno tu być – tyle, że Rafe zaczynał wierzyć, że morderca może już jest w Bliss. Chciał przyjąć punkt widzenia Cama względem Edwarda. Szedł w stronę parkingu, a jego umysł pędził z zawrotną szybkością. Laura i Edward mieli do siebie jakieś pretensje, o których Rafe nie miał kompletnie pojęcia. Brad zachowywał się jak dupek. Pracował w Biurze na długo przed tym jak dołączył do WAZu. I Joe. Boże, czy naprawdę podejrzewał swojego mentora o bycie seryjnym mordercą? Nie pozwoli by to go zatrzymało. Prześledzi każdego z nich, dopóki się nie dowie. Powinien 91

Po polskiemu to by to było połączenie komutowane, ale wydaje mi się, że nazwa dial-up jest częściej używana

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

był to zrobić już pięć lat temu. Rafe uderzył podwójnymi drzwiami, praktycznie z nich wybiegając. Zatrzymał się w połowie drogi. Tuż przed jego SUV'em – cholera, tak naprawdę to był SUV Biura – stała Jana Evans z gotowym mikrofonem. Cam postawił Laurę na nogach i obaj znaleźli się przed znaną ze swojej złośliwości dziennikarką. "Chciałabyś opowiedzieć naszym widzom o swoim doświadczeniu z Markizem de Sade?" Zapytała Jana szybkim, profesjonalnym głosem. Miała na sobie garsonkę za jakiś tysiąc dolarów i zabójcze szpilki92, ale to obojętność i surowość w jej postawie wzbudziła w Rafie wstręt. "Z przyjemnością chcielibyśmy dowiedzieć się jak udało ci się uciec mordercy, który nigdy nie popełnia błędu." Cam stanął przed Laurą, jego wielkie ciało stanowiło barierę między nią, a światem. "Wynoś się stąd. I przesuń swojego vana." "Nie zrobię tego, dopóki nie dostanę swojej historii." Jana machnęła mikrofonem w stronę Laury. "Ona jest moją przepustką do kariery. Po tym dostanę się do największych stacji." "Jesteś na żywo?" Zapytała Laura. "Nie. Tu jest inna strefa czasowa, ale jeśli chcesz iść na żywo, to mogę tu być o jedenastej na wieczorne wiadomości o dziewiątej. Będziemy wtedy transmitować." Jana praktycznie wibrowała energią. "Będę musiała spotkać się z tobą wcześniej i cię przygotować." Rafe miał już tego zakazać, kiedy Laura kiwnęła Janie głową. "Przyjdź do ratusza. Możemy to zrobić tam." Przeszła obok vana wiadomości w stronę SUV'a , którym przyjechał Rafe. Rafe zatrzymał się przed dziennikarką.

92

Podejrzewam, że nie chodzi tu o ich "zajebistość" a wysokość

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie zrobi tego." Jana posłała mu uśmiech zza ściśniętych ust, który całkowicie nie sięgnął jej oczu. Jej lodowate blond włosy były ułożone w ciasny, profesjonalny kok. Tak bardzo różniły się od naturalnych, miodowych włosów Laury. "Laura zawsze robi to co chce, Rafe. Powinieneś to wiedzieć. Nie będzie cię teraz słuchać. Do zobaczenia wieczorem. Nie myśl, że zabierzesz mi kamerę. Mam swoje źródła w FBI." Rafe mógł się założyć, że miała. Rafe wsiadł do SUV'a w tym samym czasie gdy wybuchł Cam. Laura zajęła miejsce pasażera, zostawiając mu tył. Pochylił się do przodu, usiłując zmusić ją by na niego spojrzała. "Co to miało być? Nie możesz pojawić się w telewizji." Spojrzała na niego twardo. "Oczywiście, że mogę. Tego właśnie chcą. Zrobić ze mnie cel." "Już jesteś celem." Stwierdził Cam napiętym głosem. "Stanę się wręcz latarnią morską, kiedy skończę ten wywiad." Odparła Laura. Rafe mógł tylko zgadywać co chciała zrobić. Zamierzała pojawić się w telewizji i drwić z Markiza de Sade. Będzie wiedziała co dokładnie powiedzieć, by go rozgniewać. Kiedy już skończy, nie będzie żadnych wątpliwości, że za nią podąży. Tego właśnie chcieli ci skurwiele. "Zabraniam." "Nie możesz mi niczego zabronić, Rafe." Zdecydował się ją zignorować.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Jak szybko znajdziemy się w Vegas, Cam?" Laura odwróciła się ze zmarszczonymi brwiami. "Nie jedziemy do Vegas." "Jeśli złamię przepisy, będziemy tam za dziesięć godzin." Powiedział Cam. Zatrzymał się na ulicy jakby usiłował podjąć decyzję. Laura spojrzała na Cama. "Jeśli chcesz, żeby znowu uciekała, to proszę bardzo." Cam skręcił w stronę jej domku. Cipka. Jakby potrafił usłyszeć myśli Rafe'a, jego wzrok miał błagalne spojrzenie we wstecznym lusterku. "Co miałem zrobić? Nie możemy jej zmusić by za nas wyszła." Rafe nie widział powodu dlaczego by nie. "Chyba znam parę sposobów." "Nie ma mowy, Rafe." Powiedziała Laura, wypychając podbródek. "Podrzucicie mnie do mojego domu, a potem możecie odjechać. Obaj." Cam odwrócił się do niej. "Nigdzie się nie wybieram. Już ci to powiedziałem. Powiedziałem ci, że się mnie nie pozbędziesz. Na miłość boską, Laura, godzinę temu się kochaliśmy." "Uprawialiśmy seks." Rzuciła. "Powiedziałaś mi, że mnie kochasz." Rafe wrócił na swoje miejsce, żałując że nie może jej na nie przyciągnąć. Widział wyraźnie T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

co chciała zrobić. Szczerze żałował, że nie zrobił więcej oprócz pogruchotania twarzy Brada Conrada. Przez pokazanie jej tych zdjęć i bawienie się jej poczuciem winy, Brad pogrzebał cały postęp, jaki on i Cam zrobili z Laurą. Brad pchnął ją z powrotem do tego miejsca, gdzie była sama i bezradna. Rafe nie zamierzał pozwolić jej tam zostać. "Czy mogę skończyć rozmowę za ciebie, bella? Wiem dokładnie jak będzie wyglądać. Teraz zamierzałaś powiedzieć Camowi, że wcale nie miałaś tego na myśli. Powiesz mu, że kochanie się w Biurze Szeryfa nic nie znaczyło. Że mówiłaś mu to co chciał usłyszeć, bo był nierozsądny. Cam będzie czuł się skrzywdzony i zacznie siedzieć w ponurej ciszy, podczas gdy ty zwrócisz się do mnie i powiesz mi dokładnie to samo. Zamierzasz dyktować swoje warunki. Zamierzasz odepchnąć nas obu przez powiedzenie, że nigdy nas nie kochałaś i lubiłaś swoje życie gdy nas w nim nie było. Powiesz nam, żebyśmy wracali do domu i o tobie zapomnieli. Trafiłem?" Skrzyżowała ręce na piersi. "Zamierzałam bardziej kląć." Tak, z pewnością by to zrobiła. Rafe pokręcił głową. "Jesteś taką idiotką, robiąc z siebie męczennicę." "Chodzi o sprawę?" Zapytał mocno zdezorientowany Cam. "Nie." Odparł Rafe. "Chodzi o coś więcej niż o sprawę. " Nie potrafił zapomnieć udręczonego spojrzenia na twarzy Laury, kiedy powiedziała mu, że nie musi używać prezerwatywy. "Czuje się winna z powodu wielu rzeczy. Czuje ciężar śmierci tych kobiet. Czuje się też nic nie warta. Kocha nas. Po prostu nie wie jak z nami być." "To zwykłe bzdury." Rzuciła Laura. "Wydaje mi się, że wiem jak z tobą być, Rafe. Muszę tylko pozwolić ci przycisnąć mnie do najbliższej płaskiej powierzchni. To wszystko czego ci potrzeba."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Nie podda się tak łatwo. "Właściwie nie potrzebuję żadnej powierzchni, bella. Jak będę cię pragnął, to zwyczajnie uniosę tą spódniczkę, podniosę cię i nadzieję na mojego fiuta." Cam pokręcił głową. "Dokładnie, maleńka, ja też mogę to robić na stojąco." Rafe nie mógł nie zauważyć jak zacisnęła pięści na swoich kolanach gdy odpowiedziała. "W związku chodzi o coś więcej niż tylko o seks." Chciał wziąć ją w ramiona, dotykać ją, ale powstrzymał się. "Tak, chodzi o coś więcej. W małżeństwie też chodzi o coś więcej niż o rodzenie dzieci." Zarumieniła się, jej delikatna skóra w mgnieniu oka zrobiła się różowa. Cam zatrzymał auto na środku drogi. "Myśli, że nie chcemy jej, bo nie może mieć dzieci?" "Wydaje mi się, że Laura widzi siebie jak kamień, który nas obu pośle na dno." Cam odwrócił się z powrotem w stronę drogi i wrócił do jazdy. "Masz rację – jest idiotką." "Obaj zrezygnowaliście dla mnie z pracy." Powiedziała Laura, choć zabrzmiało to trochę jakby pyskowała. "I tak za nią nigdy nie przepadałem." Powiedział nonszalancko Cam. "Byłem tam tylko dla dymanka, a jak odeszłaś, to się skończyło." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Uderzyła ręką o deskę rozdzielczą. "To jest poważna sprawa, do cholery." Cam wzruszył ramionami i docisnął pedał gazu. "Jestem poważny. Zrezygnowałbym z tej pracy już dawno, gdybym nie był tam dla ciebie i Rafe'a. Nie jestem jak oni. Nie chcę grzebać w czyichś ciałach. To nie dla mnie. Lubię programować. Lubiłem tworzenie programu, który cię znalazł. Zamierzam zostać w Bliss, pracować i wracać do domu, a po tym jak wypieprzę cię aż ulegniesz, popracować nad programem rozpoznawania twarzy." "Nie zostaniesz tu ze mną." "Więc mnie wyrzuć." Rzucił Cam. "Kiedy mnie podniesiesz i wyrzucisz, to usiądę na progu twojego domu aż mnie wpuścisz." "A ja nie." Obiecał Rafe. "Będę się wślizgiwał za każdym razem." "Niech cię szlag, Rafe." Wysyczała pod nosem. "Bądź rozsądny. Wracaj do Joe i odzyskaj pracę. Wiesz, że od razu weźmie cię z powrotem. Cam może nie kochał Biura, ale jeśli chodzi o ciebie, to całe twoje życie i dobrze o tym wiesz. Uwielbiasz tę robotę. Jest wszystkim czego pragnąłeś." Kochał swoją pracę, ale Laurę kochał bardziej. Praca, do której przygotowywał się całe życie zagrażała przeżuciem i wypluciem jedynej kobiety, którą kiedykolwiek kochał. W ostateczności trzeba by było dokonać wyboru. Nie kochałby Biura całym swoim sercem. Nie przytulałby się w nocy do pieprzonego Biura. Biuro by się z nim nie zestarzało. "Nie wracam, Lauro. Nie wiem co będę teraz robił, ale nie wrócę." "To jest chore, Rafe." Powiedziała Laura.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Dlaczego? Czyżbyś nie odeszła od życia, o którym myślałaś, że nie jest już dla ciebie? To właśnie robię. Odchodzę. Świat jest ogromny. Kiedy kończy się jedna praca, przenosisz się i znajdujesz inną. Tak długo jak mam ciebie, wszystko jest w porządku." Pokręciła głową. "Nie. Nie masz mnie. Nie zrobię tego. Nie będę powodem, dla którego stracisz pracę i rodzinę. Co powie twoja matka? A może znowu poprosisz mnie o wybranie między tobą, a Camem?" Wiedział, że miała trochę racji, ale on rozsądek odrzucił już dawno temu. W tym związku było wiele złych rzeczy, ale tylko jedna była wspaniała. Kochał ją. "Moja matka może mnie zaakceptować takim, jaki jestem albo może przestać ze mną rozmawiać. Wciąż będę ją kochał. Wciąż będę starał się nią opiekować. Nie mogę zmusić jej, by zareagowała tak jak chcę. Mogę być odpowiedzialny jedynie za swoje działania. Nie naprawię zewnętrznego świata, bella. Mogę jedynie obiecać, że uczynię nasz mały świat tak idealnym jak potrafię." "Nie będziesz szczęśliwy." Odwróciła się i wyjrzała przez okno. "Nie mów mi co będę czuł." Rzucił Rafe. "Wiem jak się czułem przez ostatnie pięć lat. Złamany i bezużyteczny." Tęsknił za kawałkiem swojej duszy od dnia, w którym odeszła. Jego odznaka, praca, rodzina nie znaczyły nic, jeśli nie miał jej. Kochał swoją matkę, ale Laura była jego duszą. Jeśli miał dokonać wyboru, to zrobił to w chwili, gdy opuścił Biuro. W Rafie narosła frustracja. Jeszcze kilka godzin temu był w niej. Teraz czuł jak się od niego odsuwa. Odwróciła się od niego, jej oczy wpatrywały się w drogę. "To minie. To wrażenie złamania i bezużyteczności nie będzie trwało wiecznie. Znajdziesz kogoś innego i ruszysz do przodu. Będziesz miał lepsze życie."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Każde słowo z jej ust sprawiało, że czuł głęboki ból w sercu. "A ty znalazłaś swoje lepsze życie." "Znalazłam to miejsce. Kocham moich przyjaciół. Masz pojęcie ile czasu zajęło mi by się otworzyć? Lata. Nell była takim dziwadełkiem. Była jedną z pierwszych osób, które tu poznałam. Zrobiła mi chleb z cukinii. Spojrzałam na nią raz i doszłam do wniosku, że ta mała idiotka jest w tym miejscu bezpieczna. Nie była na tyle mądra by mnie zranić." Rafe słyszał łzy w jej głosie. "Kocham ją. Boże, kocham ją. Gdybym była w DC, nie poświęciłabym jej za wiele swojego czasu. Byłaby zabawnym ptasim móżdżkiem, ale nauczyłam się od Nell więcej o prawdziwym kochaniu ludzi wokół mnie, niż mogłabym sobie wyobrazić. Wierzy w tak wiele rzeczy, w które ja nie potrafię. I Holly. Holly zrobiłaby wszystko dla przyjaciela, ale przez lata odtrącałam ją, bo nie zamierzałam pozwolić kolejnej Janie złapać mnie w swoje szpony. Jednej zimy złamałam nogę. Holly wybiegła ze swojego domku, zabrała mnie do szpitala w Del Norte, przywiozła mnie do domu i nakarmiła. Przez tydzień pracowała na mojej zmianie, żebym nie straciła pracy. Ja nie zrobiłam dla niej nic. Byłam zimna." "Zobaczyła prawdziwą ciebie." Powiedział cicho Cam. "Ja sama nie wiedziałam, że znam prawdziwą siebie, dopóki się tu nie pojawiłam. Nie wiem czy byłabym taka jak teraz, gdybym wylądowała gdzieś indziej. Może częścią dowiedzenia się kim jesteśmy jest znalezienie miejsca na ziemi, które można nazwać domem. To co chcę powiedzieć, to że było ciężko, ale udało mi się. Jestem tu szczęśliwa. Ty też kiedyś będziesz szczęśliwy, Rafe. Pewnego dnia obudzisz się i twoje dzieciaki będą na ciebie wskakiwać, a ty pójdziesz do pracy jako agent specjalny dowodzący sprawą, a twoja mama będzie z ciebie niezwykle dumna. Obejrzysz się wstecz, a ja będę tylko wspomnieniem. Jeszcze mi podziękujesz." Trzęsły mu się dłonie. Nagle uświadomił sobie, że nie będzie tak jak planował. Ona nie skapituluje, bo będzie ją całował do utraty tchu. "Nie. Jeśli naprawdę nie będziesz mnie chciała, to ci nie podziękuję, bella. Zniósłbym to, gdybym wiedział, że nie jestem dla ciebie najlepszym mężczyzną. Cholera, jestem skłonny się tobą dzielić, bo wiem, że Cama również potrzebujesz. Jeśli mnie nie zaakceptujesz, moje życie nie będzie wypełnione dziećmi i świetną karierą. Będzie pełne żalu, bo wiem dlaczego tak naprawdę T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

mnie odrzucasz. Nie potrafisz mi wybaczyć. Nie potrafisz zostawić za sobą tego, co ci się stało." Pokręciła głową, ale nie odwróciła się. "To nie chodzi o to co mi się stało. Chodzi o ciebie i Cama. Żaden z was nie będzie tu szczęśliwy." "Naprawdę?" Zapytał Cam, głosem ociekającym goryczą. "Taki ze mnie mieszczuch. Nigdy nie mieszkałem na wsi." "Nie cierpiałeś jej." Zauważyła Laura. "Nie, nie cierpiałem ograniczonych poglądów, które postawiły moją matkę na końcu społecznego łańcucha pokarmowego. Kocham wieś. Kocham ciszę i spokój, a jeśli myślisz, że zmusisz mnie do wyjechania, to się mylisz. Możesz mnie nie chcieć, ale klnę się na Boga, będziesz mnie widywać. Nie wyjadę. Jeśli znajdę tę magiczną, mistyczną kobietę, która dopełni mnie wypluwaniem dla mnie dzieci i udowodnieniem, że jej macica działa, to będziesz musiała na to patrzeć. Będziesz musiała patrzeć jak układam sobie życie i wiedzieć, że mogło być też twoje. Skarbie, nie potrafię wyrazić jak bardzo żałuję, że nie mogę zmienić tego, co się stało. Gdybym mógł zamienić się za tobą, to bym to zrobił. Popełniłem okropny błąd i ty za to zapłaciłaś, ale teraz tu jestem. Padłem na kolana i błagałem o wybaczenie. Nie potrafię zrobić więcej niż mówić ci, że cię kocham i będę starał się z całych sił by nigdy więcej cię nie zawieść. Jeśli nie potrafisz mi wybaczyć, to będziesz musiała na mnie patrzeć. Będziesz patrzyła jak żyję tu bez ciebie." Cam zatrzymał się przed małym domkiem Laury. Był maleńki i daleki od tradycyjnego poziomu Rafe'a, a jednak przez chwilę był tu szczęśliwy. Obudził się rano wiedząc gdzie jest jego miejsce – obok niej. A teraz się odsuwała, a on miał wrażenie, że zachowanie jaskiniowca tym razem nie pomoże. Nie mógł jej zmusić by go zaakceptowała. Kurwa, nie mógł jej zmusić by mu wybaczyła. Może nie zasługiwał na wybaczenie. Laura wysiadła z samochodu jak tylko się zatrzymał. Podeszła do swoich drzwi i zniknęła za nimi. Rafe czuł jakby coś rozdzierało go od środka. Otworzył drzwi samochodu i wysiadł, T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

kompletnie nie wiedząc co robić dalej. Nie mógł odejść. Przez chwilę rozważał pójście za nią, rzucenie na łóżko i pieprzenie jej, aż przyzna, że ich kocha, ale na dłuższą metę to nie zadziała. Wróci do swojego samomęczeństwa jak tylko opadną emocje po orgazmie. Nie wybaczyła mu. Nie była nawet temu bliska. Szedł, niepewny dokąd w ogóle zmierza. Wieczorne powietrze było rześkie, mimo że technicznie wciąż było lato. Trawa pod jego stopami miała bujny zielony kolor i usłana była polnymi kwiatami. Zbliżył się do rzeki. Trawiasty dywan upiększały czerwienie, biele, błękity i fiolety. Spojrzał na Rio Grande. Wyglądała na głęboką i zimną. Płynęła w nieskończoność. Jak miał sobie do cholery z tym poradzić? Jej ból był jego winą. Podał ją na srebrnej tacy, bo jego kariera znaczyła dla niego więcej niż jej duma. Boże, jakże chciał cofnąć czas. "Nie." Nagle obok niego znalazł się Cam. "Nie poddawaj się jej." "O czym ty mówisz?" Zapytał Rafe, choć chyba wiedział. "O winie. Ona nic nie rozwiąże, bracie. Czuję jej ciężar. Czuję go za każdym razem, gdy patrzę na bliznę na jej brzuchu. Wtedy to spieprzyliśmy. Nie możemy pozwolić by to miało wpływ na resztę naszego życia." "Nie widzę powodu dlaczego by nie. Na jej wpłynęło." "Tylko dlatego, że na to pozwoliła. Naprawdę tak myślę. Kocham ją. Więcej jej nie zostawię. Skoro to oznacza, że mam być zastępcą szeryfa w małym miasteczku, to tak właśnie będzie. Jeśli moja pokuta za to, że ją zawiodłem jej nie poruszy, to odsunę się na bok i będę ją chronił z daleka, ale nie sądzę, że będzie się długo opierała. Kiedy byłem z nią w biurze, nie było między nami żadnego okropnego poczucia winy." Rafe też tego nie czuł. Czuł jedynie więź między sobą, a nią. Ale potem go odrzuciła.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Cam położył rękę na ramieniu Rafe'a. "Wydaje mi się, że ty też nie powinieneś wyjeżdżać." Rafe był tym zaskoczony. "Dlaczego? Gdybym wyjechał, miałbyś ją tylko dla siebie." "I miałbym być sam? Nie sądzę. Jest piekielną kobietą. Trzeba dwóch, żeby sobie z nią poradzić." Rafe'a dławiły emocje. Wreszcie do cholery zrozumiał. Dlatego to się uda. Ból, który czuł, dzielił po połowie z Camem. Jeśli Cam będzie tu z nim, to nigdy nie będzie sam. Cam będzie obok niego. Rafe poczuł dziwne wrażenie miłości i wdzięczności. Miłość? O cholera. Nie powinien tak myśleć o najlepszym przyjacielu, ale znowu – dlaczego nie, do cholery? Nie chciał rzucić się na Cama. Nie czuł względem niego żadnego fizycznego pragnienia. Ale może miłość miała wiele znaczeń. Może miłość nie była słowem ograniczającym się do jednej definicji. Rodzina. To było kolejne ze słów, którego znaczenia nie był już pewny. Wychodziło na to, że jego rodzina była poza normą. "Zostań ze mną." Powiedział Cam. "Odzyskamy ją. Wiem, że nam się uda." Rafe kiwnął głową, czując w gardle za wiele emocji, by odpowiedzieć. Nie wyjedzie. Nie, kiedy właśnie znalazł swój dom.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 14 Laura czuła się jak jakiś dziwoląg na wystawie. Chciała usiąść z tyłu, ale pojawiła się Holly i przyciągnęła ją na przód, wyjaśniając, że jedynym powodem, dla którego nie stała na scenie było to, że Nate powiedział każdemu, że nie chce jej wystawiać. Dobrze wiedzieć, że Nate Wright nie próżnował. Jęknęła w duchu. Była w okropnym nastroju. Przez godzinę siedziała na krześle i słuchała jak Nate opowiada reszcie miasteczka co się stało. Joe, Brad i Edward też się pojawili. Bolało ją, że wszyscy wiedzieli o jej przeszłości. Nie będzie już dumną, silną, kompetentną Laurą Niles. Będzie ofiarą, Laurą Rosen. Nate przekazał fakty dotyczące sprawy i to na co trzeba uważać. Wszyscy mieli zwracać uwagę na podejrzane zachowania. Wszyscy mieli trzymać się razem. Dużo rozmawiano o tym jak Bliss przechodziło przez takie rzeczy. Laura czuła się wśród tego wszystkiego jak otępiała. Na duchu podnosiło ją jedynie to, że otaczali ją Cam i Rafe. Nie rozmawiała z nimi, ale doceniała ich obecność. Co zrobi, jeśli nie zmusi ich do wyjazdu? Pragnęła ich. Boże, to narastało w niej tak bardzo, że myślała, że nie będzie w stanie oddychać. Przynajmniej dotarli do zabawnej części wieczoru. Forum ogólne zawsze podnosiło ją na duchu. "Musisz się zakryć albo coś." Mówił Max Harper głosem warkliwym i niskim, patrząc na małą grupkę na podeście. Cam siedział po jednej jej stronie, a Rafe po drugiej. Pomimo, że nie wpuściła ich do środka, to kiedy wyszła by udać się na spotkanie w ratuszu, stali i czekali na nią. Nie powiedzieli ani słowa, zwyczajnie otworzyli dla niej drzwi samochodu. Doszła do wniosku, że nie będzie głupia. Zabranie T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

jej zdezelowanego Jeepa byłoby aktem oporu. Jeśli de Sade już czyhał, to nie powinna być sama, a zadzwonienie po Holly czy Nell wydawało się głupotą. Cam pochylił się nad nią by odezwać się do Rafe'a. "Czy on mówi o tym, o czym ja myślę?" Laura zauważyła jak unoszą się kąciki warg Rafe'a. "Tak sądzę." "To jest naturalny proces, Max." Krzyknęła Rachel, udowadniając, że nie potrzebuje mikrofonu. "Jak inaczej do cholery mam nakarmić nasze dziecko?" Hiram, burmistrz Bliss, pochylił się i przemówił do mikrofonu. "Max, to chyba prywatna sprawa między tobą, a twoją żoną." "Och, chciałbym, żeby była prywatna." Odkrzyknął Max. "Gdyby była prywatna, nie stałbym tu, a cycki mojej żony nie byłyby na widoku. Chciałbym żeby ręce unieśli ci, którzy widzieli sutki mojej żony." Nikt nie połknął przynęty. Laura domyśliła się, że spisałby sobie imiona do przyszłego skopania tyłków. Ktoś klepnął Laurę w ramię. Odwróciła się i zobaczyła Jen Waters i Stefa Talbota. Oczy Jen błyszczały wesołością, podczas gdy Stef przyglądał się wszystkiemu z leniwym rozbawieniem zabawianego króla. "Przyniosłam orzeszki w czekoladzie. Chcesz?" Laura nie mogła się nie uśmiechnąć. "Wiedziałaś o tym?" T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Jen przytaknęła. "A tak, Rachel ma już dość używania kocyka kiedy karmi piersią. Paige go nie lubi. Więc zaczęła wyjmować pierś za każdym razem, gdy Paige płacze. Max raz wszedł do Stelli i mało nie dostał zawału. Wiem też coś jeszcze." Stef zmrużył oczy. "Będziesz plotkować, kochanie?" Jen zarumieniła się lekko. "Nie. Za trzydzieści sekund to i tak nie będzie sekret." Do mikrofonu podszedł Rye Harper. Stanął przy swoim bracie i położył dłoń na jego ramieniu, jakby chciał uspokoić swojego bliźniaka, co zresztą robił bardzo często. "Jestem za Maxem." "Rye'u Harper!" "Skarbie, już dawno zdecydowaliśmy, że nasze małżeństwo to demokracja." Odparł Rye. "Przegłosowaliśmy cię." Wstała Nell, jej śliczna twarz była czerwona z oburzenia. Uniosła swój własny mikrofon. "Chcę coś ogłosić. Zamierzam wesprzeć Rachel w tym okropnym afroncie przeciwko jej prawom jako matki. Tak długo jak wolność Rachel do robienia czegoś tak delikatnego i czystego jak dbanie o to, by jej dziecko było nakarmione, jest jej zabraniane, ja nie mogę milczeć." "O cholera." Powiedziała Laura, kiedy dłoń Nell powędrowała do rąbka jej koszulki. Laura dobrze wiedziała co się zaraz stanie.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Ściągnęła koszulkę przez głowę. "Moje piersi będą wolne. Możecie wsadzić mnie do więzienia. Możecie mnie uciszyć, ale ja się nie poddam. Przysięgam pozostać niezakryta, dopóki moje siostry nie będą wolne." Laura zaczęła wstawać, ale ubiegł ją Henry. O kurwa. Teraz wszyscy zobaczą też intymne części ciała Henry'ego. Henry uniósł swoją żonę, przerzucając ją przez ramię w chwycie strażaka. Nell, nie upuszczając mikrofonu, trzymała go nawet gdy Henry zaczął iść.93 "Henry? Co ty robisz?" Henry podszedł prosto do Maxa i Rye'a i przemówił przez ich mikrofon. "Ja się nią zajmę, ludzie. Jeśli jeszcze nie wiecie, to naprawdę będzie chodziła jak Amazonka i będę musiał złapać moje śluby o nieagresji, zabijając każdego skurwiela, który na nią spojrzy." "Henry!" Pokręcił głową jakby w głębokim rozczarowaniu. "Zobacz. Przekląłem. Ja nie przeklinam. To wyciąga ze mnie wszelkie skłonności jaskiniowca, jakimi normalnie pogardzam. Dołączymy do Mela i Cassidy, dopóki moja żona zatrzyma swoją nagość tam gdzie trzeba. W naszej sypialni. Na naszym podwórku. W Społeczności Naturystów. Różnych klubach. Stawie za Stajniami Harperów. Domku gościnnym Stefa. I w tym całym Divine Creek w Texasie. Tak, znacie je. Wszyscy tam chodzą nago. Wiem, że wierzycie, że nie mam żadnych ograniczeń. Proszę bardzo. Twardo nałożone granice. Niech ktoś do nas zadzwoni jak już będzie bezpiecznie." Nell krzyczała do mikrofonu, a Henry niósł ją do schronu Mela.

93

Heniek wreszcie pokazał, że ma jaja. Jak Boga kocham, ten świat oszalał

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Na ekranie komputera, który podłączył Wolf, Cassidy Meyer uśmiechnęła się szeroko i zatarła ręce. "Towarzystwo. Będzie fajnie." Hiram pokręcił głową. "Odkładamy to do przyszłego tygodnia. Max, Rye, Rachel – rozwiążcie to. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuje miasteczko jest kolejny reportaż o tym jak to jesteśmy miasteczkiem topless." "Przynajmniej zapomną, że jesteśmy miasteczkiem morderstw." Krzyknął Zane. Hiram westchnął. "Jeśli to już wszystko, to zamykam posiedzenie." Nate wstał z mikrofonem w ręku. "Pamiętacie o czym mówiliśmy. Żadna kobieta nie może chodzić bez eskorty, dopóki ten człowiek nie jest złapany. Jeśli nie będziecie miały z kim iść, zadzwońcie do biura szeryf. Przyjdzie jeden z moich zastępców albo ja. Dodatkowo, każdy mężczyzna w miasteczku zgodził się być pod telefonem. Niech każdy weźmie ulotkę z numerami telefonów. Nie wahajcie się dzwonić." Spojrzał na audytorium, jakby chciał zastraszyć wszystkich by się zastosowali. "Jeśli dowiem się, że ktoś złamał tę małą zasadę, no to wiecie, że nie mam nic przeciwko aresztowaniu kilku osób. To jedna z radości mego życia." Rafe spojrzał ponad nią na Cama. "Twój nowy szef jest interesujący." Cam wyszczerzył się. "Ja uważam, że mój szef jest lekko stuknięty."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Szczery uśmiech Cama powiedział jej, że nie mógł się doczekać pracy z Szeryfem. Przez chwilę wpatrywała się w niego kiedy on i Rafe rozmawiali o tym co się działo. Cam nie wydawał się niepewny. Przedstawiał się wszystkim, mówiąc im o tym jak został nowym zastępcą. Jeśli wstydził się swojej nowej pracy, to wcale tego nie okazywał. Rafe był tuż za nim, choć był cichszy niż zazwyczaj. Laura zauważyła, że przed rozpoczęciem spotkania rozmawiał z Natem i burmistrzem. Miał kilka notatek, na które Laura nie miała szansy spojrzeć. Miała poważne podejrzenia, że to on był za zasadą 'żadna kobieta bez eskorty'. Podeszła Holly z szerokim uśmiechem na twarzy. "Zawsze wiedziałam, że Henry ukrywa mroczne serce drapieżnika." Henry? Laura roześmiała się. "Henry kocha Nell. Po prostu udowodnił, że jest facetem. Chociaż przez chwilę obawiałam się, że dołączy do niej w tym proteście." "A tam." Powiedział Cam. "Facet jest totalnym świrem. Założę się, że regularnie ją chłosta." Rafe zgodził się z tym stwierdzeniem. "Absolutnie. Obserwowałem go. Może i jest pobłażliwy, ale i zaborczy. Ona może testować jego granice, ale jak tylko on tupnie nogą, to się nie cofnie." "To ta profilowa rzecz?" Zapytała Holly. "Nie." Odparł Cam, posyłając Holly uśmiech grzecznego chłopca, który przyspieszał bicie serca Laury. Holly była piękną kobietą. Ile minie czasu nim Cam zrezygnuje z niej i zakocha się w Holly? Czy naprawdę zniesie patrzenie jak jej najlepsza przyjaciółka jest z jednym z jej mężczyzn? Dlaczego w ogóle o tym myślała? Tylko ze sobą rozmawiali. "Ja też jestem facetem. Wiem jaki jestem. Jeśli mężczyzna naprawdę kocha kobietę, to jest zobowiązany do bycia zaborczym."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"I z pewnością nie pozwoli swojej kobiecie pokazywać to, co należy do niego." Powiedział Rafe, patrząc prosto na nią. Oczy Holly wędrowały od jednego do drugiego jakby oglądała zabawny mecz tenisa. "Cóż, tu w Bliss mamy strasznie liberalne prawa co do ubiorów." Cam zmarszczył brwi. "Wcale, że nie. Dostałem wszystkie regulaminy i zostałem poinformowany o rygorystycznym kodeksie ubiorowym. Nie obowiązuje jedynie we Wspólnocie Naturystów. No, najwyraźniej w stawie za Stajniami Harperów i tym drugim miejscu, które wymienił Henry – domku gościnnym też – ale jeszcze nie wiem co to jest." Stef Talbot roześmiał się perliście. "Z pewnością wkrótce się dowiesz, Zastępco Briggs. Większość się dowiaduje." Laura posłała mu swoje najbardziej przerażające spojrzenie. Domek gościnny Stefa był miejscem zabaw. Pełno w nim było seks zabawek i wyposażenia BDSM. Cam i Rafe na pewno tam nie pójdą. "Panowie, zechcielibyście dołączyć do mnie w moim biurze?" Zapytał Stef. "Chciałbym z wami o czymś porozmawiać." Cam i Rafe wstali i zgodzili się spotkać ze Stefem. Laura odciągnęła Stefa na bok. "O czym to będzie?" Stef uniósł brwi i w jednej chwili z przyjaznego stał się przerażający. "O tobie, oczywiście. Rozumiem, że twoi mężczyźni zostają. Myślałaś, że nie powitamy ich odpowiednio? Jedynie męska rozmowa i może szkocka."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie są moimi mężczyznami." Stef zlekceważył ją. "Więc to co im powiem to nie twoja sprawa. Logan będzie cię pilnował." Laura uniosła wzrok i zobaczyła stojącego blisko wielkiego zastępcę. Przechylił w jej stronę kapelusz, ale się nie uśmiechnął. Cholera, kiedy ten chłopak wreszcie znowu się uśmiechnie? "Stef, nie potrzebuję niańki." "Potraktuj go jako ochroniarza. I nawet nie próbuj mi powiedzieć, że takowego nie potrzebujesz." Stef skinął głową i odszedł w stronę korytarza, który prowadził do biur ratusza. Stef miał tytuł Inżyniera Hrabstwa Bliss i miał tu swoje własne biuro. Jen położyła dłoń na jej ramieniu. "On chce dobrze, Lauro. Nie martw się tym. Nie zrobi nic co by mogło cię zranić." Spojrzała gdzieś w bok. "O cholera. Chyba Rachel zamierza złamać swoją przysięgę o niezabijaniu nikogo w pobliżu swojej córki." Jen odbiegła. Holly wstała i objęła ją ramieniem. "Naprawdę tego chcesz? Ci mężczyźni wydają się naprawdę o ciebie martwić." I to był problem. Kochali ją. Nie myśleli logicznie. Nie mogła znieść myśli, że pewnego dnia obudzą się i uświadomią sobie, że poświęcili wszystko by być z nią. "To się nie uda. Nie chce wychodzić za nikogo za mąż." "W porządku." Powiedziała Holly, choć Laura widziała, że przyjaciółka jej nie uwierzyła. Podszedł Wolf z uśmiechem na swojej przystojnej twarzy.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Holly, mam odeskortować cię do domu. Twój rydwan czeka, jeśli uważasz wielgaśną ciężarówkę za rydwan, kochanie." Holly zaczęła się uśmiechać, gdy w tłumie rozległ się niski głos. "Nie." Laura, Wolf i Holly odwrócili się i zobaczyli stojącego blisko Caleba Burke z dłońmi w kieszeniach i morderczym spojrzeniem. Przystojny doktor wywiercał w Wolfie dziurę. "Nie?" Zapytał Wolf. Caleb pokręcił głową. "Nie." "Mógłbyś to rozwinąć?" "Nie."94 Caleb podszedł i położył dłoń na łokciu Holly. "Ktoś musi zawieść ją do domu. I to nie będziesz ty. Chodźmy." Holly gapiła się na doktora i pozwoliła mu się odprowadzić. "Czy ja śmierdzę czy co?" Zapytał Wolf. "Bo dzisiaj ewidentnie mam pecha." Laura patrzyła jak Holly odchodzi z doktorem. "Jest jak pies ogrodnika, sam nie chce i drugiemu nie da." "No ale ja przecież się do niej nie dostawiałem." Laura uniosła brew.

94

Doktorek jest boski, aż się nie mogę doczekać następnej części

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie tak bardzo." Przyznał Wolf. "Hej, jestem teraz kawalerem z odzysku." Stał się nagle poważny. "Ci faceci cię obserwują." Odwróciła się i zobaczyła kogo miał na myśli. Joe, Edward i ten dupek, Brad rozmawiali ze sobą, ignorując wszystkich dookoła. Rzucali jej kolejno spojrzenia i mówili zza swoich dłoni jakby coś ukrywali. "Chyba próbują obstawić czy zostanę dzisiaj zamordowana." Powiedziała Laura. Wolf zbladł. "Nie." "Teraz to brzmisz jak Caleb." "Cholera, Laura, wiem że Rafe i Cam zaproponowali, że cię stąd zabiorą. Powiedz mi, że tego nie zrobili." "Zrobili." "To dlaczego do cholery nie pojechałaś? Dlaczego nie jesteś już mile stąd?" Nikt nie rozumiał. "Muszę się z nim zmierzyć. Raz uciekłam i teraz jest kolejna martwa dziewczyna. To ja odeszłam. Przyjedzie za mną. Musi. W jego naturze nie leży zostawianie czegoś niedokończonego. Przez lata gryzł się z faktem, że uciekłam. To jedyny sposób by go złapać. Jeśli będzie mógł robić to dalej, to nigdy nie przestanie." "W porządku, ale niech ktoś inny będzie przynętą." Zasugerował Wolf. "Z pewnością mogą ściągnąć kogoś z twoją budową i kolorytem." Myślała o tym, ale odrzuciła ten pomysł.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"To go nie oszuka. Jest bardzo mądry i z tego co wiem, to on wybrałby przynętę." Wolf odetchnął głęboko, nadymając pierś. "Naprawdę myślisz, że już tu jest?" "Wiem to. Jest tutaj, Wolf i przyjdzie po mnie." Laura odwróciła się i odeszła, Logan tuż za nią. Musiała znaleźć łazienkę. Miała wywiad do zrobienia. *** "Szkockiej?" Zapytał Stef Talbot, unosząc kryształową karafkę z bursztynowym płynem. Cam pokręcił głową. Nie chciał by cokolwiek stępiło mu zmysły. Nawet pojedynczy drink. Już był lekko zdenerwowany zostawieniem Laury, ale Stef zapewnił go, że Logan Green będzie miał ją na oku. Nie będzie mogła opuścić bezpiecznego ratusza. "Nie, ale dziękuję." Rafe również podziękował. Wydawało się, że byli zsynchronizowani. Tak było od czasu gdy rozmawiali o swojej sytuacji nad rzeką i zastanawiali się co do diabła zrobią, jeśli Laura nie pozwoli im wrócić. Stef wzruszył ramionami i nalał trzy szklanki. Podał je pozostałym mężczyznom przebywającym w pokoju. Nate Wright wziął swoją ze skinięciem głowy, a jego partner, ogromny facet imieniem Zane Hollister, wziął drugą. Cam czekał cierpliwie aż ktoś powie mu dlaczego tu jest. Drzwi do biura Stefa otworzyły się i weszli dwaj bliźniacy kowboje, których żona lubiła karmić dziecko. "Cholera, Stef, daj mi trochę. Rachel jest wkurzona." Powiedział jeden z nich. Drugi wyszczerzył się.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"I nie tylko na mnie, bracie. Powiedziałem ci, że nie będzie wiedziała co zrobić kiedy przedstawimy wspólny front." "O tak." Powiedział ten pierwszy ponuro. "I teraz obaj mamy szlaban." "Max, nie martw się. To nigdy nie trwa długo. Nie wytrzyma tyle." Stef spojrzał na obu z ogromnym uczuciem. Wyraźnie było widać, że wszyscy są przyjaciółmi, co nasuwało pytanie dlaczego on i Rafe zostali zwołani na spotkanie tej zżytej grupy. "Panowie, doceniam zaproszenie, ale mój partner i ja naprawdę musimy wracać do Laury." Powiedział Rafe twardym, choć uprzejmym tonem. Cam przytaknął. On by powiedział po prostu 'co do kurwy'. Rafe był lepszy w kontaktach międzyludzkich. "Partner? To naprawdę twój partner?" Zapytał Stef, wpatrując się w nich obu. Co to miało znaczyć? Cam usiłował wyjaśnić. "Byliśmy partnerami kiedy obaj pracowaliśmy dla Biura." Wszyscy wymienili spojrzenia, pokręcili głowami i zmrużyli oczy. Wydawali się komunikować między sobą, jakby to była odpowiedź, której się spodziewali i która ich rozczarowała. "Tak właśnie myśleliśmy." Powiedział szeryf. "Amatorzy." Max Harper miał lekko zmarszczone brwi. "O co tu chodzi?" Rafe wydawał się spokojniejszy niż Cam. Cam czuł się jakby był oceniany. Odezwał się Zane Hollister. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Słuchajcie, wszyscy martwimy się o Laurę. Widać wyraźnie, że wy też." "Czy próbujecie rozwijać z Laurą związek ménage?" Zapytał Rye Harper. Jego pytanie brzmiało akademicko, bez śladu oceniania. Cam starał się uspokoić. "To chyba nie jest twoja sprawa, ale tak." Powiedział Cam. Żałował, że nie wziął tego drinka. Stef usiadł na brzegu swojego biurka, wyglądając całkowicie komfortowo zgłębianiem życia osobistego kogoś innego. "Laura należy do Bliss. Jest sprawą wszystkich. Tutaj działamy inaczej, panowie. Powinniście się do tego przyzwyczaić." Zane wyszczerzył się, jego pokryta bliznami twarz wyglądała o wiele młodziej. "O tak, wszyscy wtrącają się w życie każdego." Stef pokręcił głową. "Nie tak bym to określił. Wydaje mi się, że wielkolud chciał powiedzieć, że my tu dbamy o siebie nawzajem." "A wy dwaj totalnie dajecie dupy." Wtrącił Max. Stef wywrócił swoimi ciemnymi oczami. "I znowu użyłbym innych słów." Max wzruszył ramionami. "I zabrał o wiele więcej czasu swoim truciem. Przejdźmy do rzeczy. Daliście dupy. Walczycie między sobą od dnia, gdy pojawiliście się w miasteczku." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rye zgodził się ze swoim bliźniakiem. "Nie zachowujecie się jak partnerzy. Kiedy zapytaliśmy was o partnerstwo, nie chodziło nam o pracę. Mówiliśmy o waszym stylu życia." Nate uniósł dłoń. "Nie zrozumcie tego źle. Naprawdę staramy się pomóc. Normalnie byśmy się wycofali i pozwolili wam samym się tego domyślić, ale martwimy się o Laurę. Ma mordercę na karku i musicie zacząć działać razem." "Wierzcie mi, ci dwaj są w tym ekspertami. Wiedzą jak spieprzyć sprawę. Przez wiele lat ją spieprzali, aż wreszcie złożyli się do kupy. Powinniście ich posłuchać." Powiedział z sarkazmem Max. Zane wstał, jego twarz zmieniła się w przerażającą maskę. Obnażył zęby na Maxa, po czym usiadł, wypił swoją szkocką i spojrzał na Nate'a. "On ma rację. Przez lata byliśmy kretynami. Zmarnowaliśmy wiele czasu, który mogliśmy spędzić z Callie." Nate położył dłoń na ramieniu partnera. "To już przeszłość." Cam spojrzał na Rafe'a, który wydawał się jak zawsze oceniać sytuację. Chociaż Cam przeszedł przez wszystkie treningi, wiedział jak czytać język ciała i mierzyć wzrokiem podejrzanego, to Rafe był tym, który miał do tego prawdziwy talent. Rafe nie dorastał w tym względzie Laurze do pięt, ale wiedział co robi. Kiedy ramiona Rafe'a się rozluźniły, Cam się uspokoił. A Stef Talbot się uśmiechnął.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Proszę. O tym właśnie mówię. Rafe właśnie doszedł do wniosku, że nie chcemy źle, a Cam to zrozumiał. Teraz możemy porozmawiać." "Na pewno nie tworzysz profili psychologicznych?" Zapytał Cam, zaskoczony, że ktoś tak dobrze go odczytał. "Robię wiele rzeczy." Odparł Stef. "Ale na razie nazywajcie mnie zmartwionym przyjacielem. Laura nie jest szczęśliwa." "Kiedy rozmawiała dzisiaj z Rachel, to Rach powiedziała, że płakała." Wyjaśnił Rye. "Miała ciężkie popołudnie." Rafe miał spuszczony wzrok. Wszyscy oni mieli ciężkie popołudnie. Były momenty czystej radości, ale w tej chwili Cam czuł jedynie bolesny smutek. "Tak, obserwowałem to wszystko." Nate zdjął swojego Stetsona i usiadł przy biurku. "Wiem także, że wy dwaj zrobiliście co w waszej mocy by ją ochronić. Problem polega na tym, że to ona nie chroni siebie. Teraz wiemy mniej więcej co się stało. Stef i ja to sprawdziliśmy. Nie znamy szczegółów, ale potrafimy czytać między wierszami. Laura stworzyła profil seryjnego mordercy, z którym żaden z was się nie zgodził." Cam kiwnął głową. Wina ciążyła mu na sumieniu jak kamień. "Poparliśmy raport starszego agenta. Laura była zła, bo byliśmy wtedy związani." "Wszyscy troje?" Zapytał Stef. "Noc wcześniej zaczęliśmy nasz związek." Wyjaśnił Rafe. "Nie dopracowaliśmy jeszcze szczegółów." "Więc nie była pewna waszych intencji." Kontynuował Stef. "A potem została porwana i torturowana." "Ale my byliśmy tam dla niej." Spierał się Cam. Boże, część niego wciąż usiłowała zrozumieć co poszło źle. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Zane pokręcił głową. "To nieważne. Posłuchajcie, wiem o czym mówię. Kiedy przejdziecie przez coś takiego, czujecie się całkowicie bezwartościowi. Wiem, że niektórzy oprą się na pierwszej uczuciowej osobie jaką spotkają, ale ludzie tacy jak ja i Laura odchodzą. Nie mówię o tym, że wy odeszliście. Odchodzimy emocjonalnie. Wycofujemy się, bo to lepsze niż uczucia. Ja miałem szczęście. Miałem kogoś kto nie pozwolił mi zniknąć. Laura wróciła, ale trochę jej to zajęło. Nie będę udawał, że wiem co ona dokładnie czuje, ale wszyscy widzą jak ona na was patrzy. Po prostu się boi." "Być może." Odparł Rafe. "Ale jest w tym też pewna ilość złości. Wydaje mi się, że ona wini nas za to co ją spotkało." "Więc jej to zrekompensujcie." Powiedział stanowczo Stef. "Kochacie Laurę?" "Tak." To słowo wyszło z ich ust jednocześnie, brzmiąc tak jakby ich głosy stały się jednym. "Więc musicie przestać walczyć i działać razem." Powiedział Nate. "To całe pieprzenie jej w moim biurze było dobrą zagrywką, choć zostało trochę bałaganu. Ale musicie zrobić krok dalej. Jak na razie się wymieniacie." Wszyscy pokręcili głowami na oświadczenie Nate'a. "Jak już powiedziałem, amatorzy." Wyszeptał Max. Max chyba dostanie to skopanie tyłków, o którym tak marzył. Wtrącił się jego bliźniak. "Nie możecie tak na to patrzeć. Musicie wziąć tę dziewczynę i najlepszym sposobem jest zrobić to razem. Kobiety są trochę jak konie. Kopią, wierzgają i odmawiają osiodłania, dopóki nie udowodnisz, że dasz sobie z nimi radę. A potem lubią prawdziwą, miłą jazdę, jeśli wiecie co mam na myśli."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Cam był przekonany, że nie wie. "Że niby co, w tym samym czasie?"95 "Uczy się." Ironizował Max. "Nie jesteśmy idiotami." Wtrącił Rafe. "Braliśmy ją razem." "Tak?" Zapytał Cam, nagle uświadamiając sobie co mieli na myśli. "Byliśmy w tym samym pokoju. Jeden z nas ją trzymał, a drugi pieprzył, ale czy naprawdę braliśmy ją razem? Naprawdę działaliśmy razem czy byliśmy tylko podglądaczami?" "Z życiem jest tak samo jak z seksem." Dodał Nate. "Musicie omawiać wszystko razem. Dzisiaj Cam zwyczajnie ją podniósł i wyszedł. Nie spojrzałeś na Rafe'a. Zostawiłeś go, żeby dokończył swoją robotę i zająć się Biurowym gównem. To jest świetnie i w ogóle w porządku jeśli takie są wasze role. Wierzcie mi, biorę na siebie to, co wymaga odrobiny delikatności, a robotą Zane są ironiczne uwagi." Cam nie był przekonany czy delikatność jest mocną stroną szeryfa. Może on i Rafe stworzą lepszy zespół. Cholera. Czy on był tym sarkastycznym? "I wielokrotne orgazmy Callie." Dodał Zane. "Nie muszę tego słuchać, Hollister." Powiedział z westchnięciem Stef. "Celem tego spotkania jest uświadomienie was, że jesteśmy do waszej dyspozycji jeśli potrzebujecie rady albo chcecie pogadać o tym jak działa trójkąt." "A twój wkład to po co?" Zapytał Max. "Zresztą ty jesteś w trójkącie z Jen i swoją kolekcją seks zabawek." Stef przytaknął i wyglądał na strasznie wyniosłego. "Tak, a to dlatego, że jestem mądry. Żadnego wykłócania się o to czyja jest kolej. Musicie 95

Padłam.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

być w tym razem. Musicie być zespołem." Cam spojrzał na Rafe'a, prawie bojąc się jego odpowiedzi. Rafe miał do stracenia o wiele więcej niż Cam. Matka Cama westchnie i sięgnie po kolejne piwo. Nie odrzuci go. Rafe ryzykował. "Cam zawsze był moim partnerem." Powiedział Rafe. "Nawet gdy razem nie pracowaliśmy. Tak, jesteśmy poważni." "Więc potrzebujecie planu, bracie." Powiedział Rye z przyjacielskim uśmiechem. "Jesteśmy całkiem nieźli w planowaniu." Max spojrzał na brata jakby ten oszalał. "Nie, wcale że nie jesteśmy. Jesteśmy w tym okropni. Rachel zawsze udaje się nas przejrzeć." "No cóż, ja jestem w tym dobry." Powiedział z absolutnym przekonaniem Stef. Zza drzwi biura rozległo się głośne prychnięcie. Wszyscy mężczyźni wywrócili oczami. "To już dziesięć, kochanie." Zawołał Stef. "Chcesz żeby było dwadzieścia?" "Dobra." Odkrzyknął zza drzwi kobiecy głos. "Już idziemy. Callie i tak musi skorzystać z łazienki. A Rachel musi nakarmić Paige." Max dostał rumieńców. "Moje życie było prostsze kiedy cycki mojej żony widziałem tylko ja i mój brat." Cam wreszcie się roześmiał. Długo i mocno. To było absurdalne. To nie było normalne. Stał sobie jak gdyby nigdy nic i rozmawiał o tym jak ma dzielić kobietę, którą kochał, z najlepszym przyjacielem. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

I od dawna nie czuł się równie szczęśliwy. Rafe zgiął się w pół, jego dłoń wyciągnęła się, by oprzeć dla równowagi na ramieniu Cama. Cam nie ruszał się, tak by jego partner nie upadł. Milczał, kiedy zaczęli mówić o tym jak zdobyć Laurę. *** Jego śliczny króliczek chodził w te i z powrotem ze skrzyżowanymi ramionami. Mogła czuć więź. Był o tym przekonany. W jej ciele było napięcie, przez które wiedział, że jest pełna niepokoju. Była niecierpliwa. Zastanawiał się czy za nim tęskniła. Mieli swoją intymną więź – o wiele bardziej intymną niż jakikolwiek seks w jej życiu. Trzymał w dłoni jej życie. Przez te kilka godzin kiedy byli razem, był jej bogiem. Zrobi to ponownie i nikt go nie zatrzyma. Z pewnością nie ci dwaj idioci, którzy siedzieli obok niego, rozmawiali o sprawie i tworzyli plany. Siedzieli obok niego przez wiele lat i nigdy choć przez myśl im nie przeszło, że morderca, którego szukali jest w tym samym pomieszczeniu. To dlatego jej potrzebował. Ona jedyna go przejrzała. Och, dla pewności nie widziała go przez maskę, ale tym razem nie popełni tego błędu. Tym razem nie założy maski. Tym razem między nimi nie będzie żadnych rekwizytów. Jego fiut stwardniał. A prawie nigdy już się to nie przydarzało. Oczywiście kiedy był z jedną ze swoich podopiecznych i stosował dyscyplinę, to stawał się podniecony, ale nigdy przez samo myślenie o tym. Jego króliczek mu to robił. Nie będzie w stanie tego ukryć. Odpowiedział koledze na jakieś pytanie o nic nieznaczącą procedurę, ale jego umysł przeszukiwał pomieszczenie. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Tyle kobiet. I tyle nieprzyzwoitych. Z przyjemnością zabawiłby się z tą, która usiłowała zdjąć na forum publicznym swoje ubrania, ale jej mąż ją uratował. Koło jakiegoś mężczyzny szła śliczna rudowłosa kobieta. "Nie musisz tego robić, Caleb. Naprawdę mogę pojechać z Laurą." Powiedziała kobieta. "Mieszkam tuż obok niej." "Nie." Mężczyzna zwyczajnie wyciągnął ją na zewnątrz. Najwyraźniej nie byli małżeństwem. Zastanawiał się czy mężczyzna ze złoto-rudymi włosami odwiezie ją pod drzwi. Wątpił by uprawiali seks. Do tych domków tak łatwo było się dostać. Nikt tu się tak naprawdę nie chronił. Zaczął się zastanawiać czy jego króliczek przyjmie przyjacielski prezent. "Wracam do hotelu." Powiedział Markiz de Sade, wstając i rozciągając się. "Dzisiaj i tak nic się już nie wydarzy. Porozmawiamy jutro." Kiwnęli głowami i pożegnali się przyjacielsko. W drodze do drzwi natknął się na tę wstrętną dziennikarkę. Wywróciła oczami. "Proszę uważać." Powiedziała z prychnięciem, poprawiła włosy i wpadła do pokoju obok. Patrzył jak jej tyłek kołysze się w ciasnej spódniczce. Przez te lata była bardzo użyteczna. Jana Evans była bardziej niż chętna by napisać o tym, co jej kazał napisać. Zawsze był z nią ostrożny. W rozmowach z nią korzystał z jednorazowych komórek i nigdy z tego samego numeru. O sobie nie powiedział nic. To był jedynie zbieg okoliczności, że jego króliczek znał taką piranię. Oczywiście piranie nie dorastały rekinom do pięt.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Odwrócił się i podążył za rudą i jej eskortą. Przyszedł czas by ogłosić, że Markiz de Sade pojawił się w Bliss.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 15 "Nie rozumiem dlaczego nie mogę iść do łazienki, Logan." Laura posłała zastępcy szeryfa wściekłe spojrzenie. Z tak bliskiej odległości widziała w jego oczach zmęczenie. Ostatnio wszędzie gdzie chodził, nosił pilotki, ale dzisiaj gdzieś je zostawił i wokół jego oczu wyraźnie było widać czerwoną obwódkę. Logan był na krawędzi czegoś, a Laura nie potrafiła wymyślić sposobu jak mu pomóc.96 "Bo możesz zostać brutalnie zamordowana." "W damskiej toalecie?" Wzruszył ramionami. "A dlaczego nie? Ja prawie zostałem brutalnie zamordowany w biurze mojego szefa. To się zdarza." I to był właśnie problem. Kilka miesięcy temu, Logan był torturowany przez członków rosyjskiej mafii, którzy przybyli do Bliss w poszukiwaniu obrazu Jen Waters. Logan przeszedł godziny bolesnego przesłuchania. To że przeżył zakrawało na cud, ale słodki chłopiec, który lubił komiksy i drzemki w pracy odszedł. Tamten Logan Green umarł, a Laura nie była pewna jak dotrzeć do tego, który zajął jego miejsce. "Logan, możesz poczekać przed drzwiami, jeśli chcesz. Wszystkie pozostałe kobiety jakoś mogą wejść do łazienki." Spojrzał na nią z góry, przypominając granitową skałę. "Pozwolę ci iść, ale będę stał przed kabiną." Zamknęła z frustracji oczy. Tak naprawdę nie musiała iść. Potrzebowała po prostu chwili 96

Tak się właśnie zastanawiam czy i Logan doczeka się swojej części

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

samotności. "Pozostałych kobiet nie ściga seryjny morderca." Powiedział beznamiętnie. Był taki już przez pół godziny. Wszędzie za nią chodził, nie odzywając się, dopóki nie musiał. Wisiał nad nią kiedy rozmawiała ze Stellą i jej mężem Sebastianem o ślubie, a potem z Brooke Harper o tym jak uda im się zmusić Nell do założenia stanika przed ślubem Stefa i Jen. Zastępca nie uśmiechnął się ani razu. "Logan, chcesz o tym porozmawiać?" Zapytała cicho. Wyglądało na to, że nie pójdzie nigdzie aż Nate Wright nie odwoła Logana. Jedynie lekkie zmarszczenie wokół jego oczu dało jej znać, że w ogóle ją słyszał. Wyglądał o wiele starzej niż na swoje dwadzieścia trzy lata. Ostatnie pół roku dało Loganowi ciało, za które można było zabić. Jego ciało straciło chłopięcy wygląd, twarz nabrała męskich twardych rysów. Ale stracił również swoją radość. "Wiem jak to jest." Powiedziała. "Czujesz się całkowicie bezradny. Wiesz jak to jest być w mocy innego człowieka i to jest okropne. To cię zmienia, ale nie musi zniszczyć twojego całego życia." Ale czyż nie pozwalała by zmieniło jej? Godziny, które spędziła zadręczając się pozwoleniem Rafe'owi i Camowi odejść. Czy robiła to z właściwych pobudek? Czy po prostu się bała? Nie. Nie mogła tak myśleć. To było egoistyczne. Już się ich nie bała. Wtedy ich kochała, ale udowodniła, że potrafi bez nich żyć, w dodatku szczęśliwie. To był jej dom, jej przyjaciele byli jej rodziną. Rafe i Cam w końcu odpuszczą i stworzą sobie życie, które ich również uszczęśliwi. Rafe wróci do FBI, a Cam znajdzie kogoś, z kim stworzy rodzinę. Logan zwyczajnie patrzył się na nią jakby potrafił czytać w jej myślach. "Jasne. Głos rozsądku, co? Jesteś idealnie dopasowana, Lauro. Wezmę to pod uwagę."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Tutaj jest!" Środkowo Zachodnia bezbarwna intonacja Jany przerwała otaczający Laurę gwar. Laura wiedziała, że pracowała nad tym akcentem. Jana była z Jersey. "Wyglądasz...nieźle. Uważam, że ta cała małomiasteczkowa dziewczyna spowoduje sporą sprzedaż tej historii." Wpatrywała się w Janę, zastanawiając się co powiedzieć. Zaczęła ponownie rozważać swój plan. Może Rafe i Cam mieli rację. De Sade i tak po nią przyjdzie. Skierowanie uwagi na Bliss tylko go z niego zadrwi. Miała już otworzyć usta i powiedzieć Janie, żeby poszła do diabła, kiedy z korytarza wyłonili się Rafe i Cam z ponurą determinacją na twarzach. Za nimi szli Stef, Nate, Zane, Max i Rye. Każdy z nich patrzył wprost na nią. Co się do kurwy nędzy działo? Cokolwiek to było, Laura przeczuwała, że będzie interesujące. Cam podszedł prosto do Jany. "Ty, odejdź." "Nie. Mam wywiad. Laura mi obiecała. A jeśli nie dostanę swojego wywiadu, to historia i tak się pojawi. Mogę sprawić, że wypadnie jako ta dobra, ale mogę też sprawić, że okaże się tchórzliwą agentką FBI, którą nie obchodzą mordowane kobiety." Idealnie wyrzeźbione wargi Jany ułożyły się w szyderczy uśmiech. "Może dzięki mnie wyglądać jak bohaterka, a może wyglądać jak parias. Twój wybór." Laura już miała stanąć w swojej obronie, kiedy Cam spojrzał na dziennikarkę z góry. "A ja obiecuję, że jeśli jakkolwiek ją obsmarujesz, to znajdę sposób, żeby zamienić twoje życie w piekło. Jestem cholernie dobry w komputerach. Dostałem poważną reprymendę od rządu, bo w wieku dwunastu lat udało mi się włamać do kilku ich systemów. Byli na tyle mili, że zdecydowali, że nie jestem kryminalistą i zainteresowali się wciągnięciem mnie w szeregi FBI. Stanę się kryminalistą, jeśli będę musiał, żeby ci spierdolić życie." Rafe również się do niej odezwał.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"A ja mam kontakty. Użyję ich, żeby zadbać, byś nie dostała nigdzie pracy." Zmrużyła oczy. "Nie możecie tego zrobić." Stef Talbot uśmiechnął się leniwie. "Och, zapewniam cię, że możemy. Tak się składa, że wiem, iż kilku prezesów stacji telewizyjnych jest ogromnymi miłośnikami sztuki. Jedno szepnięte słówko i twoja kariera wyląduje w śmietniku. Jeśli nie wpłynę na nich jako artysta, to zapewniam cię, że wpłynę na nich jako miliarder i spadkobierca Talbot Industries." Laura widziała moment gdy Jana uświadomiła sobie, że jest pokonana. Rosnący grymas zmienił się w łagodny uśmiech. "Panie Talbot, chyba zaszło nieporozumienie. Laura jest moją drogą przyjaciółką. Jestem po prostu zaskoczona, że ci mężczyźni chcą ograniczać jej wolność jako kobiety." Nawet Nell by się na to nie nabrała. "No skoro i tak już myślisz, że jesteśmy jaskiniowcami." Powiedział Cam z szerokim uśmiechem, po czym pochylił się i chwycił Laurę w tułowiu. Zanim się obejrzała, wisiała w uścisku strażaka. "Cam, postaw mnie w tej chwili!" Krzyknęła Laura, chociaż krzyczała do jego tyłka. Miał naprawdę niezły tyłek, opięty ciasnymi niebieskimi dżinsami. Doznała nagłej, niecnej chęci by objąć ten tyłek, bo należał do niej. To była niebezpieczna myśl.97 "Nie mogę, maleńka." Powiedział Cam z pewnością siebie. "Zdecydowaliśmy się cię przegłosować." 97

Kobieto, jakie ty masz zahamowania, ja bym się na pewno nie wahała

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie wiedziałam, że byliśmy w demokracji." Rzuciła Laura. Rafe nagle opadł na jedno kolano. Delikatnie uniósł jej głowę, tak że była zmuszona spojrzeć w tę jego przystojną twarz. Jego oliwkowa skóra praktycznie błyszczała w słabym świetle, a te jego ciemne oczy za każdym razem obezwładniały ją swoją głębią. "Tej nocy zamierzamy sprawić, że zrozumiesz wiele rzeczy, bella. Pierwszą jest to, że nie będziesz rozmawiać z tą kobietą." Cam zaczął ją wynosić.98 Odbijała się od jego ciała, wyciągając się, by cokolwiek widzieć. "Cholera, Cam. Postaw mnie. Nie możesz mnie tak nosić." "Owszem, mogę." Powiedział z dziwną radością w głosie. "I właśnie to robię." Usłyszała jak otwierają się i zamykają drzwi i świat wokół niej stał się ciemniejszy, kiedy opuścił budynek i ruszył w stronę parkingu. Zobaczyła idącego za nimi Rafe'a. Może on będzie rozsądniejszy.99 "Rafe, to nie jest do końca legalne." "To idź z tym do szeryfa." Laura wyciągnęła się i zobaczyła stojącego w drzwiach Nate'a, przeszukującego wzrokiem parking. Nie wyglądał jak facet, który zamierza kogoś aresztować, co jak na jego upodobania było zaskakujące. Co się wydarzyło podczas tego spotkania. "Porozmawiajmy o tym. Jestem skłonna przyznać, że rozmowa z Janą Evans była pomyłką, ale nie zamierzam tego znosić. Jesteśmy dorośli i powinniśmy racjonalnie przedyskutować tę 98 99

Jak dywan :P Założę się, że większość z was pomyślała "Takiego!"

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

sytuację." Cam prychnął. "Nie ma mowy. Dzisiaj to nie ty rządzisz, maleńka." Drzwi SUV'a otworzyły się i po chwili Laura znajdowała się w środku. Rafe był tuż za nią, podczas gdy Cam pospieszył do przedniego siedzenia. Zanim zdążyła się odsunąć, Rafe przyciągnął ją do siebie i objął ramionami. "Podchodziliśmy do tego źle. Traktowaliśmy cię jakbyś była z kruchego szkła, ale tak naprawdę to nie jesteś wcale krucha, bella. Jesteś silna. Tak cholernie silna. Zniesiesz małą walkę. My ci tę walkę damy." Gorący oddech Rafe'a zawirował na jej skórze. "Kilku pozostałych facetów uważało, że powinniśmy cię związać i chłostać aż ulegniesz." Zabije Stefana Talbota. "Ale ja uważam, że to wywoła więcej problemów." Rozważał Rafe. "Głosowałem za chłostą, maleńka." Powiedział Cam i zaczął wycofywać. "Uważałem, że to brzmi niezwykle podniecająco." "No to zobaczymy jak tobie się spodoba." Rzuciła Laura. "Spodziewałem się, że tak właśnie zareagujesz." Wymamrotał Rafe, gładząc jej włosy. Powinien przestać to robić. W końcu ją porywał. "Więc ja i Cam zawarliśmy kompromis." "Będziemy cię pieprzyć, aż przyznasz, że nas kochasz." Wyjaśnił Cam. "Już przyznałam, że was kocham." Miłość do nich nie była problemem. Będzie kochać ich aż do śmierci, ale nie mogła prosić ich by wszystko dla niej poświęcili. "Dobra, będziemy cię pieprzyć aż nam wybaczysz." Dłonie Rafe'a powędrowały pod jej bluzkę. Próbowała się odsunąć, ale trzymał ją mocno. Przyszło jej do głowy, że powinna walczyć z T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

tym brakiem wolności. Kiedy pojawiła się w Bliss, miała okropne koszmary o byciu przetrzymywaną. Przez lata te koszmary zmieniły się w sny o byciu w objęciach Rafe'a i Cama. Strach zmienił się w tęsknotę. Wciąż od czasu do czasu miewała sny, że de Sade po nią przychodzi, ale ostatnio końcówka się zmieniła. Ostatnio, kiedy myślała, że umrze, trzymające ją więzi stawały się ciepłymi dłońmi, a głos Rafe'a mówił jej, że była bezpieczna. Unosiła wzrok, a nad nią stał Cam z wypisaną na twarzy miłością. "Wybaczam wam." Powiedziała z gardłem zaciśniętym od emocji. Niech to Jeśli to było wybaczenie jakiego chcieli, to im je da. Da im to, czego potrzebowali. Mogła im wybaczyć, ale nigdy... Po jej policzkach spłynęły łzy. "Bella?" Rafe uniósł jej twarz za podbródek. "Nie wybaczę sobie." Wykrztusiła. "O Boże, nie wybaczę sobie." Pozwoliła Rafe'owi by ją do siebie przytulił i by otoczyło ją jego ciepło. Była tu cały czas, podczas gdy te wszystkie kobiety ginęły. Dlaczego była tylko ona? I jak mogła odejść? Uciekała tak szybko i tak daleko, ale dogonił ją i ile to ich wszystkich kosztowało? "Powinnam była zostać." Wyszeptała w koszulę Rafe'a. Silne dłonie zaczęły ją gładzić. "Bella, nie możesz się winić." Nie mogła? W głowie wciąż widziała te dziewczyny. Wiedziała, że się czaił i wybrała ukrycie się. Wybrała swój ból ponad tym, co jak wiedziała, było ważne. Boże, nigdy nie płakała. Pięć lat i nigdy nie płakała. Na początku chodziło o przetrwanie. Stawianie kroku za krokiem i przeżycie dnia bez T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

zwariowania. Odeszła, bo nie potrafiła poradzić sobie z Rafem i Camem. Nie była w stanie spojrzeć im w twarz, a co dopiero między nimi wybrać. Przeszła przez przesłuchania, udając że to przydarzyło się komuś innemu. Odpychała to od siebie, aż wmówiła sobie, że to już jej nie rusza, ale teraz widziała, że wpływało na nią każdej minuty każdego dnia. "Skrzywdził mnie." Głupie stwierdzenie. Oczywiście, że ją skrzywdził, ale nigdy nie powiedziała tego tak wprost. Powiedziała im tylko suche fakty o tym co jej się przydarzyło. Wyjaśniła jak ją związał i jak uciekła. W technicznych szczegółach opisała nóż, którego na niej użył, ale nie to jak to było kiedy wbijał go w jej ciało. Używał małego noża i ciął ją bezustannie. Wystarczająco by bolało, ale nie wystarczająco by ją od razu zabić. Nigdy im nie powiedziała jak się czuła. Nigdy im nie powiedziała jak się czuła kiedy obudziła się ze znieczulenia i doktor powiedział jej, że był zmuszony do histerektomii, by zatrzymać krwotok wewnętrzny. Było mnóstwo innych rzeczy, ale pierwszej nocy usłyszała tylko to. "Tak mi przykro, bella." Poczuła na czole coś mokrego. Łzy. Rafe płakał razem z nią. Wielki, silny Rafe płakał. Przytuliła się do niego mocno. Jeśli on mógł płakać, to ona również będzie płakać. Będzie na tyle dzielna by to zrobić. "Przez niego czułam się taka mała." Nic nie znaczyła. Była jedynie ciałem przywiązanym do stołu operacyjnego. Robakiem, którego trzeba się pozbyć. Dla niego była niczym. Godziny tortur doprowadziły ją do rozważań, że była niczym. Kiedy Markiz de Sade nagle ją opuścił, musiała zebrać wszystkie swoje siły by walczyć. Uwolniła z więzów jedną dłoń. Użyła do tego swojej krwi. Znalazła ręcznik i przycisnęła go do brzucha. Znalazła drzwi wejściowe magazynu, z którego korzystał i jakimś cudem wyszła na ulicę. Całą drogę zastanawiała się czy było w ogóle warto iść. Jej stopy poruszały się jakby chęć życia była czymś, co przełączyło ją na autopilota. Jak długo żyła na autopilocie? "Nie stałaś się ofiarą, skarbie." Emocje dławiły Cama. "Byłaś kochana. Nieważne co ci zrobił, byłaś kochana. Tak cholernie mi droga." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nam obu." Dłonie Rafe'a zacisnęły się, jakby bał się ją puścić. "On ci tego nie odbierze. Nie będziesz przez niego mała. Jesteś Laurą Rosen...Niles...czy jak tam chcesz się nazywać, ale jesteś kochana. Zawsze kochana." To nie przydarzyło się komuś innemu. Przydarzyło się jej. To nie była sprawa techniczna. Była instynktowna i emocjonalna, a ona ignorowała to już tak długo. To wciąż jej się działo, bo nie wpuściła tych dwóch mężczyzn. Okłamała Logana. Okłamała Rafe'a i Cama. Okłamała samą siebie. Nie odpychała ich dla ich własnego dobra. Pozwalała temu skurwysynowi wygrać, bo wpływał na jej życie. Laura płakała, bo trzymała to w sobie już tak długo. Siedziała sama w nocy z bólem w piersi, który nie chciał zniknąć. Teraz go uwolniła, bo po raz pierwszy od wielu lat była bezpieczna. Niebezpieczeństwo może nie minęło, ale była bezpieczna. Była kochana. Nieważne co to z nią zrobiło, była kochana. "Nie mogę mieć dzieci." Łkała. To tak bardzo ją bolało. Zabrał jej to. Zabrał jej dzieci. Liczył się tylko fakt, że nigdy nie będzie miała rodziny. Łzy stały się powodzią. "Możemy. Możemy mieć wszystko co chcemy." Obiecał Rafe, łagodnie ją kołysząc. "Nie możesz ich nosić, ale możemy znaleźć matkę zastępczą. Możemy zaadoptować. Bella, jeśli chcesz mieć rodzinę, to będziemy ją mieli." Czy to naprawdę było takie proste? Czy jeśli odrzuci ból, to będzie miała to czego pragnęła? Kochała Bliss, ale potrzebowała tych mężczyzn. W ostateczności, jeśli będzie musiała wybierać, wybierze ich. Samochód zatrzymał się i w ciągu sekundy Cam był na tylnym siedzeniu, jego silne ciało obejmowało ją. "Maleńka, możemy być szczęśliwi. Przysięgam. Zrobimy wszystko by cię uszczęśliwić. To jest nasza druga szansa, ale powinnaś wiedzieć, że będę prosił o trzecią, czwartą i każdą kolejną. Nigdy się nie poddam." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nigdy, bella. Zrezygnowałem z pracy i nie wracam tam. To jest moje życie. Ty i Cam jesteście moją rodziną. To będzie nasz dom." Uniosła głowę. Była gotowa z nimi wyjechać. "Rafe, nie musisz. Wiedziałam, że jeśli będę chciała z tobą być, to będę musiała wyjechać." Pokręcił głową. "Nie. Powiedziałaś, że lubisz swoje ja, które wyciągnęło na światło dzienne to miejsce. I ja chyba też lubię siebie takiego dziś jestem. Dom jest tam, gdzie jesteś ty. To wystarcza." "A mi się tu podoba. Mam gównianą robotę z szefem, który wydaje się strasznie trudny i miasteczko, które zapewne nie będzie zważać na mój autorytet. O co więcej mógłbym prosić?" Zapytał Cam z uśmiechem i dołeczkami na przystojnej twarzy. Wybuchła w niej radość, czysta i prawdziwa. Miłość była na wyciągnięcie ręki. Musiała powiedzieć tylko jedno słowo. "Tak." "No, to rozumiem." Cam wyciągnął ją z samochodu i uniósł. Rafe otwierał drzwi do jej domku kluczem, którego mu nie dała. Posłała mu pytające spojrzenie. "Powiedziałem ci, że umiem się wkraść." Miał na twarzy najbardziej diabelny uśmiech. "Powiedziałaś tak." Przytaknęła. "Powiedziałam tak. I powiem to jeszcze raz." Tyle razy w ciągu ostatnich pięciu lat mówiła nie. Nawet samej sobie. Ale nie zamierzała T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

powiedzieć nie im. Skończyła z tym. Rafe pochylił się i wpił się w jej usta. "Oczekuję, że wkrótce powiesz nam 'tak'." Wyjdzie za mąż. Myślała, że to straciła. Teraz widziała wyraźnie jak porzuciła swoją przyszłość. Złapała Cama i przyciągnęła po pocałunek też jego. Kochała to, że byli tak różni. Rafe był obezwładniający. Wpadał jak najeźdźca, chcący mieć wszystko, czego dotknie. Cam był łagodniejszy, ale nie mniej zaborczy. Język Cama igrał z jej w leniwej zabawie. Teraz było inaczej. Między nimi nic nie było. Jedynie ich przyszłość. Otworzyła się i wpuściła ich. Przeszedł przez drzwi cały czas ją całując. "Zdejmij jej ubrania." Rafe trzasnął drzwiami. Laura została postawiona na nogach a zręczne dłonie zaczęły ściągać jej ubrania. Bluzka została ściągnięta przez głowę i w jednej sekundzie dłonie zaczęły pociągać za zapięcie stanika. Jej piersi wyskoczyły wolne, sutki stwardniały pod wpływem zimnego powietrza. Palce Cama rozsunęły suwak jej dżinsów i powędrowały do środka. Wsunął palce pod jej bieliznę, szukając jej cipki. Zadrżała kiedy pogładził jej łechtaczkę. "Już jest mokra." Głos Cama ociekał satysfakcją. Nic nie mogła na to poradzić. Zawsze była przy nich gotowa. Nigdy nie uważała się za seksualną istotę, ale przy nich stawała się bestią. 100 Pchnęła miednicą w jego dłoń, pragnąc intensywniejszego kontaktu. Boże, chciała pieprzyć tę dłoń. "Jestem gotowa. Jeden z was naprawdę powinien mnie pieprzyć." Dłoń Cama wysunęła się z jej dżinsów. Laurze to się nie spodobało. 100

No mówię, paranormal jak nic i nikt mi nie wmówi, że jest inaczej :P

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Co ty robisz?" Na jego twarzy pojawił się niecny, seksowny uśmiech. "Nie spieszę się. I dzisiaj nie będzie robienia tego na zmianę. Jesteśmy zespołem, Rafe i ja. Powinnaś się przygotować na bycie dzisiaj bardzo wypełnioną, maleńka." Wstrzymała oddech. Chcieli wziąć ją razem? Nigdy wcześniej tego nie robili. Obaj cofnęli się i spojrzeli na nią. "Zdejmij resztę ubrań." Wzrok Rafe'a skupił się na jej piersiach. "Zostaw tylko buty." Cam zdjął koszulę przez głowę, ukazując swoją absurdalnie muskularną pierś. Jego ramiona były szerokie i mocne. Laura mogła się tylko gapić. Rafe rozpiął koszulę. Był szczuplejszy od Cama, ale nie mniej seksowny. Jego oliwkowa skóra była idealna, a mięśnie brzucha spektakularne. Spuściła wzrok i zobaczyła, że obaj mieli erekcje. Użyją ich na niej. Jeden w jej szparce, podczas gdy drugi będzie brał ją od tyłu. Byli tacy ogromni, a ona będzie taka nimi pełna. Będzie nimi otoczona. "Dlaczego się wahasz, bella? Nie ma już powrotu." "Rozważysz teraz ponownie chłostę, Rafe?" Cam spojrzał na Rafe'a i po raz pierwszy czuli się ze sobą całkowicie komfortowo. Podczas seksu zawsze unikali ze sobą kontaktu wzrokowego. "Tak, właśnie zaczynam." Zaczęła ściągać z nóg dżinsy i majtki. Zsunęła z nóg swoje kanarkowożółte dziesięciocentymetrowe szpilki d'Orsay. "Powiedziałem, zostaw buty na stopach." Głos Rafe'a był władczy. Chyba brał lekcje od T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Stefa. Kopnęła ubrania na bok i założyła z powrotem buty. "Słyszałam, ale to są ciasne dżinsy. A wy dwaj nie jesteście trochę zbyt ubrani?" "Ja na pewno." Cam rozpiął spodnie i zsunął je z bioder. Jego fiut wyskoczył z ograniczających go slip. Zaczął przesuwać po nim dłonią i wpatrywać się w nią. Jego fiut był ogromnym potworem, grubym i długim, z główką w kształcie śliwki. "Chodź tu i pomóż mi, maleńka." To mogła zrobić. Podeszła do niego i zaoferowała mu swoje usta. Skóra Cama była ciepła, a on sam objął ją ramionami i całował, przesuwając jej dłoń tam gdzie chciał by się znalazła. Pogładziła jedwabistą skórę pokrywającą jego erekcję, pompując ją w swojej dłoni. Jego język wsuwał się leniwie w jej usta, a jego ciało przycisnęło się do jej. "Dalej, maleńka. Przygotuj mnie do pieprzenia ciebie." Powiedział i przygryzł delikatnie jej dolną wargę. "Przesuń językiem po moim kutasie." Opadła przed nim na kolana, całkowicie świadoma, że Rafe ich obserwuje. Jeszcze nie zdjął swoich spodni, ale długo nie wytrzyma. Kiedy tylko skończy z Camem, przyjdzie kolej na niego. Uniosła wzrok na Cama i polizała główkę jego fiuta. "Nie baw się nim." Powiedział Rafe, marszcząc brwi. "Poliż jego fiuta po całości, a potem weź go głęboko." Nie miała pojęcia kiedy Rafe przejął ster, ale była skłonna się podporządkować, jeśli to oznaczało, że dostanie to czego chciała. Przesunęła językiem po jego fiucie, utrzymując równowagę na twardych jak skała udach Cama. Cam jęknął kiedy wsunęła główkę do ust. "Właśnie tak, bella." Powiedział Rafe. Znalazł się nagle na kolanach tuż obok niej. 101 Jego dłonie gładziły jej plecy, prześledzając linię jej kręgosłupa aż do pośladków. "Ssij. Przygotuj go do 101

Pomyśleliście o tym samym co ja?

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

pieprzenia." Głos Rafe stał się szorstki i zachrypnięty. Jego palce bawiły się lekko szczeliną jej pośladków. "Będziemy cię tu pieprzyć, bella. Wiesz to, prawda?" Palce Cama wsunęły się w jej włosy. "O tak, będziemy posuwać ten tyłek. Nie mogę się doczekać, żeby wbić się w niego. Będzie tak cholernie gorąco i ciasno. Boże, nie mogę się doczekać jak twoja dziurka wydoi mojego fiuta." Laura nie była tego pewna, ale chciała spróbować. Chciała być między nimi. Chciała żeby ją wypełnili. Usiłowała wziąć fiuta Cama w usta. Cal za calem otwierała szczękę, by spróbować wziąć go całego. Pomimo ciasnoty, przesunęła językiem po jego kutasie. Cam wydawał się stracić trochę swojej słodyczy i stał się dominującym samcem. Jego dłonie zacisnęły się na jej włosach i zaczął bezlitośnie pieprzyć jej usta. Jego fiut bezustannie torował sobie drogę do jej gardła. "Rozluźnij się i oddychaj, bella." Podpowiadał Rafe. "Już prawie go wzięłaś." "O kurwa, tak, już prawie tam jestem." Wydyszał Cam kiedy wzięła kolejny cal. Był. Czuła jego fiuta pulsującego w jej ustach. Dojdzie, zalewając jej usta słonym płynem, a potem Rafe się nią zajmie. "Nie zapominaj o planie." Powiedział Rafe szorstkim tonem. "Niech to szlag." Przeklął Cam i nagle jej szczęka rozluźniła się, a on się wysunął. "Co?" Zapytała kompletnie zdezorientowana Laura. "Moja kolej." Rafe ściągnął spodnie i zajął miejsce Cama. Rafe uniósł jej twarz i ustawił swojego fiuta przy jej ustach. "Dzisiaj to nie ty rządzisz, bella. Rządzisz przez większość czasu, ale nie teraz. Zajmij się moim fiutem, a Cam cię przygotuje." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Miała już zapytać na co ma być przygotowana, kiedy dłonie Cama rozdzieliły jej pośladki. Ach, na to. Fiut Rafe'a nalegał na wejście. Posmakowała na ustach słone krople jego spermy i zassała go do środka. Między jej pośladki spłynęła zimna oliwka. Ogarnęła ją niespokojna bezradność. Niepokój mieszał się z pożądaniem. "Ssij mnie mocniej." Rozkazał Rafe. Pchnął biodrami, wchodząc głębiej w jej usta. Obmyła spód jego kutasa, a Cam naparł palcami na obręcz jej mięśni. Nie potrafiła powstrzymać małego, bezradnego jęku. Czuła się bezbronna, ale tym razem to było rozkoszne doznanie. Mogła się w nim pławić, bo wiedziała, że ci mężczyźni nigdy jej nie skrzywdzą. Było coś uwalniającego w oddaniu się im, jakby odzyskiwała jakąś część siebie – część, która ufała, kochała i wszystko akceptowała. "Och, maleńka, powinnaś zobaczyć tę małą dziurkę. Walczy ze mną, ale w końcu się podda. Tak jak ty. Przyjmie wszystko co jej dam." Cam naparł na jej mięśnie i wreszcie się przedostał, co było wstrząsającą rozkoszą. "Weźmiesz mojego fiuta w ten tyłek. Będzie tak pięknie." Laura znowu jęknęła. Nie była przekonana co do tego piękna, ale z pewnością było to bardzo intymne. Działali razem i to ją obezwładniało. Zadrżała kiedy Cam wsunął kolejny palec. Jej oczy lekko zwilgotniały. Skupiła się na fiucie w swoich ustach. "Właśnie tak, bella. Masz takie cudowne usta. Gdybym się nie pilnował, doszedłbym w nich." Rafe wysunął się z jej ust. Jego fiut był śliski, twardy i niezaspokojony. Laura wiedziała wszystko o niezaspokojeniu. Jej cipka była obolała. Potrzebowała ich. "Ile palców w niej masz?" Zapytał Rafe, pieszcząc jej włosy. Laura jęknęła kiedy jej tyłek został ponownie rozciągnięty. "Teraz trzy. Wystarczy." Odparł Cam lekko drżącym głosem. Posuwał palcami jej dziurkę, T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

doprowadzając ją do drżenia. "Zniesie fiuta." "Chcę zobaczyć." Rafe obszedł ją, jego dłoń delikatnie na nią naparła, aż jej policzek znalazł się przy ziemi, a jej tyłek wysoko w górze. Dało to Camowi możliwość, by zagłębić się dalej. Czuła się najeżdżana i przytłoczona. Boże, jak miała wziąć jego fiuta? "Czyż nie jest śliczna?" Cam wykorzystał swoją wolną dłoń do rozłożenia jej pośladków. Potrafiła sobie wyobrazić, że pokazywał jej tyłek partnerowi. "Jest urocza. Masz rację. Ja też chcę posuwać ten tyłek." Głos Rafe'a stał się gardłowy, co powiedziało jej, że to nastąpi już niedługo. Boże, potrzebowała tego. Tak bardzo ich potrzebowała. Zadrżała kiedy Cam wysunął z niej palce. Czuła jak jej tyłek się zaciska, jakby nie chciał go wypuścić. Rafe uklęknął za nią, podnosząc ja na kolana. Jego dłonie były nienasycone i chciwe kiedy objął nimi jej piersi. "Jeszcze chwila, potem będziemy bawić się troszkę dłużej." To brzmiało trochę denerwująco. Była gotowa. Nie potrafiła wyobrazić sobie, że mogłaby być gotowa jeszcze bardziej. Jej skóra była niezwykle wrażliwa, a we wnętrzu czuła pustkę, która musiała być wypełniona. Przyszedł czas by przejąć kontrolę. "Chodźmy do sypialni. Pragnę was obu." Palce Rafe'a pociągnęły za jej sutki. Zębami delikatnie przygryzł jej szyję. "Nie tak będzie wyglądał dzisiejszy wieczór. Mówiłem ci już. Ta noc należy do mnie i Cama. Od teraz będziemy to robić częściej." Chciała się spierać. Chciała powiedzieć mu, żeby poszedł do diabła, ale on wykręcał jej sutki między kciukami, a palcami wskazującymi, co wysyłało wprost do jej cipki fale

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

obezwładniającego pragnienia.102 "Rafe, nie możesz mówić mi co mam robić." Polizał jej szyję aż do wrażliwego ucha i okrążył je językiem. "Potraktuj to jako perswazję, bella. Nie jesteś sama. Nie możesz podejmować decyzji bez nas. Nie możesz wybierać przebiegu swojego życia bez rozmowy z nami. I nigdy więcej nie będziesz mogła odejść." Wysunęła ręce do tyłu i objęła dłońmi silne mięśnie na jego biodrach. "Nie chcę." Nigdy więcej nie chciała być z dala od nich. "Więcej nie odejdę. Przyrzekam." "W innym przypadku czeka cię kara." Ostrzegł Rafe. Nagle kara nie wydawała się taką straszną rzeczą. Może nie będzie miała nic przeciwko weekendowi w domku gościnnym Stefa. Ale było coś, czego potrzebowała w tej chwili. "Proszę, Rafe." Jego język przesuwał się po jej karku. Czuła jego wbijającego się w jej tyłek fiuta. "O co prosisz, bella?" Domyśliła się, że chciał to usłyszeć. Nie zamierzał jej popuścić. "Proszę, pieprz mnie."

102

I z kłótni dupa blada

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Jego śmiech rozgrzał jej skórę. "Dojdziemy do tego. Przyrzekam." Cam klęknął tuż przed nią. "Maleńka, już o to błagasz?" Teraz czuła dwa twarde, wbijające się w nią i szukające wejścia fiuty. Cam był słabym ogniwem. Wyciągnęła rękę i objęła go, czując jak nabrzmiewa w jej dłoni. "Proszę, Cam. Potrzebuję tego. Tak bardzo cię potrzebuję." Pocałował ją, a Rafe przesuwał dłońmi po całym jej ciele. Cam się łamał. Jego fiut pulsował jej w dłoni. W każdej chwili mógł się na nią rzucić i dać jej to, czego potrzebowała. "Jeszcze tylko trochę, maleńka." Cam odsunął się i wstał. "Niech cię szlag, Cam." Laura usiłowała wstać. "Nie." Otoczyły ją ramiona Rafe'a. "Powiedziałem ci, to jest nasza noc. Czekaliśmy pięć lat. A ty powiedziałaś tak." Musiała się lekko roześmiać. Dała palec, a wzięli całą rękę. "Powiedziałam tak kochaniu was, byciu z wami, a nie pozwoleniu wam na zabicie mnie seksualnym napięciem." Dłoń Rafe'a przeniosła się niżej. Och, tak blisko miejsca, gdzie chciała. "Będziesz żyć. Nie pozwolimy ci zginąć." Teraz to palce Cama bawiły się jej sutkami.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Przysięgamy cię chronić." Ale nie by utrzymać jej zdrowie psychiczne. Umierała. Rozniecali każdy nerw w jej ciele. "Proszę." Rafe westchnął. "Skoro tak ładnie prosi, to możemy iść dalej. Cam, weź ją." Cam objął ją w talii i uniósł. "Cam, musisz przestać to robić." "Niby dlaczego?" Odparł Cam ze śmiechem, usiadł na kanapie i ułożył ją na swoich kolanach. Jej plecy opierały się o jego pierś. Jego fiut pulsował, tak blisko jej cipki, że musiał stać się mokry. "To najłatwiejszy sposób by mieć cię tam gdzie chcemy. Doszliśmy do wniosku, że kiedy nie będziesz współpracować, zwyczajnie cię podniesiemy i ustawimy w pozycji." Szybko odkryła jaką pozycję miał na myśli. Jego stopy przesunęły się między jej kostki i rozszerzyły jej nogi. Jego ramiona objęły ją w ciepłym uścisku. Była całkowicie wyeksponowana. Rafe spojrzał na nią. "Tego właśnie chciałem. Spójrz na siebie. Spójrz na swoją cipkę." "Co ty robisz?" Zapytała Laura. Inaczej wyobrażała sobie przebieg tego wieczoru. Przełknęła. Serce waliło jej w piersi, a cała krew z jej ciała wydawała się spłynąć do jednego, mokrego miejsca. "Rozluźnij się, maleńka." Wyszeptał Cam. "Chcemy się z tobą bawić." Przekręciła się bezradnie i obserwowała Rafe'a. Osunął się na kolana i przesunął dłońmi po jej udach, sprawiając, że ożywał każdy dotknięty przez niego cal jej skóry. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Wytknięto nam dzisiaj, że okropnie cię zaniedbaliśmy." Powiedział Rafe. "Byliśmy egoistami. Braliśmy cię po kolei kiedy powinniśmy dać ci wszystko." Chciała wszystkiego. "Ale już nie będziecie tego robić?" "Nie, zamierzamy tobą zawładnąć. Doprowadzić do krzyku." Cam przerwał swoją wypowiedź unosząc biodra do góry i wbijając ją na swojego kutasa. Laura wciągnęła ostro powietrze. W tej pozycji był niezwykle ogromny. Była uwięziona na jego fiucie, całkowicie bezbronna, mogąc jedynie brać go głęboko w siebie. Przekręcał się, bo kąt był dziwny, ale jego długi fiut nie przyjmował odpowiedzi nie. Wsunął się w nią z zadowolonym jękiem. "Lepiej?" Zapytał Rafe. Co on wyprawiał? Cam był w jej cipce. Rafe nie mógł wziąć jej tyłka. Jej tyłek był przyciśnięty do podbrzusza Cama. "Dla mnie lepiej. Kurwa, jest taka ciasna w tej pozycji." Dłonie Cama przytrzymały jej biodra. Rafe ustawił się między jej nogami. "Wytknięto nam, że ominęło nas wiele możliwości, bo byliśmy trochę za bardzo...jakiego słowa użył ten zboczony artysta?" "Waniliowi.103" Cam zakręcił biodrami, jego fiut ocierał się o punkt głęboko w jej ciele, który doprowadzał ją do szaleństwa. "Tak, byliśmy waniliowi. Postanowiliśmy z tym skończyć. Obawialiśmy się trochę, że nie udowodniliśmy swojej męskości."

103

Po tylu różnych tumaczeniach pewnie już wiecie, że vanilla znaczy też zwyczajny

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Cam roześmiał się za nią. "Martwiliśmy się, że nasze fiuty mogą się zderzyć i poczujemy się dziwnie." "To głupie." Powiedziała Laura, a oddech uwiązł jej gardle, kiedy Rafe położył palce na jej cipce. Mrugnął do niej okiem. "O tak, powiedziano nam o naszej głupocie. Dostaliśmy też kilka sugestii jak uniknąć katastrofy z dzisiejszego ranka." Pomimo seksualnego napięcia, po prostu musiała się roześmiać. Przypomniała sobie co się stało. "Ja uważam, ze wyglądaliście słodko tak do siebie przytuleni." "Ej, myślałem, że to ty." Powiedział Cam. "A jeśli zrobisz to co powiedział ci Zane, to będziesz miał moją zemstę." Rafe bawił się jej łechtaczką. O Boże, była tak blisko. Kiedy wreszcie skończą tę wolną, rozkoszną torturę? "Jak znam Zane'a, to pewnie chodziło o uderzenie kogoś." Rafe obniżył głowę, udowadniając jak bardzo poświęcał się zrezygnowaniu z uzależnienia od wanilii. "Nazwał to terapią awersyjną. Nate nazwał to napaścią. Chyba uda nam się rozwiązać nasze problemy bez agresji." Fiut Cama ocierał się w rytmicznym cyklu. Trochę do środka i na zewnątrz. Do środka i na zewnątrz.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie możesz opuszczać naszego łóżka. W ten sposób zawsze będziemy cię przytulać." "A jeśli nasze fiuty się dotkną, to się odsuniemy. Żadnych obrażeń. Żadnego bicia. Ale powinnaś wiedzieć, że nasza uwaga zawsze będzie tylko na tobie, bella.104" Rafe pochylił się i polizał jej łechtaczkę. "O mój Boże." Krzyknęła Laura. Cam przycisnął ją do siebie, pieprząc ją mocniej i wystawiając dla Rafe'a jej łechtaczkę. Jego język złapał mały guziczek i doprowadzał go do twardości. Cam nabił ją na swojego fiuta, wypełniając ją i uderzając jej punkt G, aż jej łechtaczka wybuchła. Rozkosz ogarnęła ją jak ogromna fala. Nie przestali tylko dlatego, że doszła. Rafe dalej ją lizał, a Cam nadziewał ją na swojego kutasa, odkrywając kilka nowych miejsc, które doprowadzały ją do jęków. Wreszcie się odsunęli. Rafe uniósł ją i zdjął z fiuta Cama. Spuściła wzrok i zobaczyła jak jego kutas błyszczy od jej soków, wciąż twardy jak skała. "Nie doszedłeś?" Zapytała. Twarz Cama wyrażała niezaspokojenie. Pokręcił głową. "Jeszcze nie. Nie, dopóki nie wejdę w ten tyłek. Nie dojdę, dopóki nie wypełnię twojego tyłka, maleńka." Jeszcze nie skończyli. Czuła się ospała, kiedy Rafe niósł ją w stronę sypialni. Spieszył się jakby nie potrafił czekać już ani chwili dłużej. "Ujeżdżaj mnie." Zażądał kiedy postawił ją na nogach i położył się na plecach. Był idealnym obrazem olśniewającej dekadencji. Jego długie, szczupłe ciało było dla niej rozłożone, jego fiut stał twardo, jakby szukał tego, czego mu brakowało. Z czubka sączyły się pierwsze krople spermy i Laura nie mogła się powstrzymać by nie sięgnąć i ich nie zlizać. Uwielbiała jego smak, piżmowy, słony i tak męski, że mogła umrzeć. 104

I w tym momencie runęły wszystkie moje piękne marzenia...

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie drażnij mnie." Rozkazał Rafe, wciągając ją na łóżko. "Ujeżdżaj mnie." Usiadła na nim okrakiem i ledwie złapała równowagę kiedy pchnął do góry, wbijając się w jej cipkę. Opuścił jej biodra do dołu, nabijając ją na siebie. "Tego właśnie chcę." Wyjęczał. "Daj Camowi miejsce do działania." Poczuła jak dłonie Cama pieszczą krzywizny jej pośladków, podczas gdy Rafe całował ją, aż uległa. Palce Cama przesuwały się od jej krzyża, na pośladki i do rozetki jej mięśni między nimi. "Masz w ogóle pojęcie jak długo na to czekałem?" Zapytał Cam. Wiedziała, lata. Od pierwszego dnia ich poznania wykazywał spore zainteresowanie jej tyłkiem. Zauważyła jak na nią patrzył. W lustrze windy patrzyła jak obserwował ją kiedy szła i pomyślała, że podoba mu się to jak wygląda. Nawet wtedy zapewne myślał jak świetnie wyglądałaby z jego fiutem w jej tyłku. Jej Cam był niegrzecznym chłopcem. "Kurwa, Cam, pospiesz się. Ja też chcę." Rafe nie był daleko za nim. Teraz kiedy zostawili swoją waniliwość za sobą, wyglądało na to, że czekają ją ostre jazdy. Niech ją szlag, ale nie mogła się tego doczekać. Więcej lubrykantu. Naniósł go na jej dziurkę, wsuwając go głęboko do środka. Zanim zdążyła przetworzyć to doznanie, poczuła szeroką główkę jego fiuta napierającą na nią, żądającą wejścia. "Pchnij na mnie, maleńka. Będzie bolało tylko przez chwilę." Tak naprawdę nie bolało, ale nie było też wygodne. Budowało się w niej dziwne, erotyczne napięcie. Rafe koił ją, gładząc jej włosy i całując ją, jego język ocierał się o jej. Cam ścisnął jej biodra. Pieściły ją dwie pary rąk. Otaczały ją dwa ciała. Zniknęły wszystkie lata bez nich. "Czy to boli, bella?" Na twarzy Rafe'a pojawiła się troska. Odsunął włosy z jej twarzy. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Cam, zatrzymaj się. Ona płacze." "Nawet się nie waż, Cameronie Briggs." Nakazała. Nie zamierzała go teraz stracić. "Nie boli. Jestem taka pełna." Była. Była pełna nich, pełna miłości. Po raz pierwszy od wielu lat, czuła się pełna życia. Nawet kiedy myślała, że przeszła ponad tym co jej się przytrafiło, żyła pół życiem. Nigdy nie mogłaby ułożyć sobie bezpiecznego życia, kiedy to, co oni oferowali było czymś o wiele więcej. Niebezpieczne, tak. Wszystko mogło się zdarzyć. Świat jest pełen złych rzeczy, które mogą pojawić się znikąd. Fizycznie silniejsza osoba mogła znowu ją skrzywdzić, ale tej chwili nie straci. Nigdy. Nie pozwoli już nikomu więcej zamknąć jej serca. To był jej błąd. "Jestem taka pełna, Cam. Potrzebuję cię." "Kocham cię, maleńka." Powiedział głosem pełnym emocji. Pchnął i poczuła jak jego fiut mocniej się zagłębia. "Bella, tak bardzo cię kocham." Rafe pchnął biodrami do góry. "Och, czuję go." "Jesteśmy razem." Powiedziała, uśmiechając się przez te oczyszczające łzy. Wreszcie razem. Laura myślała, że nie da rady dojść jeszcze raz, ale to przyszło bardzo szybko. Cam wbijał się w jej tyłek, uderzając w nerwy, o których istnieniu nie miała pojęcia. Wiedza, że ich fiuty ocierały się o siebie, pracując w tandemie by doprowadzić ją na szczyt, doprowadzała ją do szaleństwa. Doszła w ogromnej fali rozkoszy. Rafe trzymał ją mocno i krzyknął głośno kiedy ją wypełnił. Jego fiut wydawał się urosnąć do niemożliwie ogromnych rozmiarów, kiedy wypełniał ją swoją spermą. Cam doszedł chwilę później, wbijając się w nią jakby musiał pozbyć się każdej uncji spermy ze swojego ciała. Poczuła gorące strumienie wypełniające jej cipkę i tyłek. Była nimi pokryta. Opadła do dołu, a Cam na nią. Przekręcili się na bok, ciasno przytuleni do siebie. "Kocham was obu." To była jej przyszłość. Ci dwaj niesamowici mężczyźni. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

A potem Cam spojrzał nad nią na Rafe'a. Czekała na wymienienie między mężczyznami wrażeń, ale nie. Cam uniósł w stronę swojego partnera kciuki. Laura odrzuciła głowę do tyłu i głośno się roześmiała. Tak. Za tym też tęskniła.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 16 Rafe przekręcił się we śnie i wtulił w najbardziej miękką, najcieplejsze ciało na świecie. Dłonią pogłaskał leżącą ukochaną. Odetchnął głęboko, wyczuwając seks, piżmo i słodki zapach Laury. Oddychał nim, pozwalając mu się nim otoczyć. Następnie otworzył oczy, bo chciał się do cholery upewnić kogo przytula. Obok niego leżała Laura, jej piękna twarz była tak spokojna kiedy spała. Jej jasne włosy leżały rozrzucone na poduszkach, łaskocząc skórę jego szyi. Do pokoju wkradało się łagodne światło, nadając jej cudownego uroku. Opadło na niego wspomnienie zeszłej nocy. Była wszystkim, na co mógł mieć nadzieję. Ofiarowała im całą siebie A on był chciwym draniem, który zawsze chciał więcej. Nigdy nie będzie miał jej dość. Doleciał do niego zapach kawy. "Tak pięknie pachnie." Powiedziała Laura z małym uśmiechem na twarzy, który powiedział Rafe'owi, że od jakiegoś czasu już nie spała. "Cam jest na nogach." A to oznaczało, że może uda mu się zyskać trochę czasu sam na sam z najpiękniejszą kobietą na świecie. Nie żeby nie lubił dzielić jej z Camem. Lubił to bardziej, niż kiedykolwiek mógłby sobie wyobrażać, ale nie zamierzał pozwolić, by ominęła go możliwość by mieć ją dla siebie. Będą mieli mnóstwo nocnych randek. "Znasz apetyt Cama. Już robi śniadanie." "Jeśli dobrze pamiętam, śniadania jest jedyną rzeczą, którą potrafi robić Cam." Laura rozciągnęła się, nakrycie zsunęło się z jej piersi, odkrywając kremowobiałą skórę z różowymi sutkami, które tak uwielbiał ssać. Rafe'a ogarnął błogi spokój. Zadręczał się tą decyzją, ale była prawidłowa. Tu było jego miejsce. Blisko niej. Pogładził jej policzek, kochając uczucie jej skóry na jego dłoni. Nawet fakt, że Cam krzątał się po kuchni dawał mu głębokie poczucie przynależności. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Nie miał pracy. Każdego dnia, odkąd tylko skończył szesnaście lat, Rafe wstawał i szedł do pracy. Był obsesyjnym pracoholikiem, a teraz myślał o pójściu na ryby. 105 I zdecydowanie myślał o nie wstawaniu z łóżka ani na chwilę. Odnalazł dłonią krzywiznę jej biodra. Laura przytuliła się bliżej niego. "Chyba nie będę potrzebowała tej zimy mojego elektrycznego koca. Ty i Cam jesteście jak piecyki." Zwróciła swoją twarz ku niemu, jej niebieskie oczy były zaspane w porannym świetle. "Naprawdę chcesz zostać w Bliss?" "Tak." Chciał odkryć to miejsce. Było dziwną zagadką – po części hippisowskie, po części czysto westernowe. Ale miał kilka własnych żądań. "Nie możesz dalej pracować na stacji benzynowej." Zrzedła jej mina. "Co innego mam robić? Nate ma komplet zastępców." "Nie na długo. Cam pracuje nad programem rozpoznawania twarzy. Co jeśli we troje zajmiemy się sprawami zaginionych osób? Znasz ludzi. Wiesz dlaczego mogą uciekać. Ja wiem jak ścigać kryminalistów. Nasza trójka może naprawdę pomóc ludziom." Myślał o tym jeszcze długo po tym jak Laura i Cam usnęli. Taka praca miała sens. Laura rozluźniła się. "Mogłabym w to wejść." A on mógł wejść w nią. Przekręcił ją na plecy, robiąc sobie miejsce między jej nogami. "Ale jeszcze nie musimy iść do pracy." 105

Już się powoli zamienia w Ryana :P

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Właśnie miał ją pocałować, kiedy rozległo się głośne pukanie do drzwi. Rafe przeklął i przetoczył się z niej. Łatwo było zapomnieć, że na zewnątrz czekał prawdziwy świat. "Zajmę się tym, bella." Sięgnął po swoje spodnie. "Możesz zostać w łóżku. A potem dokończymy to co zaczęliśmy." "Nie w tym życiu, kolego." Laura zarzuciła na siebie szlafrok i podeszła do drzwi, zanim on zdążył to zrobić. "Jestem skłonna podejmować decyzje razem z wami, ale nie pozwolę na podejmowanie ich za mnie." Rafe poszedł za nią, nie zatrzymując się na założenie koszuli. Cam otworzył drzwi i w drzwiach stanął Nate Wright. Szeryf zdjął swój kapelusz. O kurwa. To nie wróżyło nic dobrego. Szeryf miał niezwykle ponurą minę. "Lauro." Zaczął Nate. "Nie mam dobrych wieści." Cam cofnął się o krok i było oczywiste, że wiedział o co chodzi. Chwycił Laurę za dłoń. "Za ratuszem znaleziono ciało z listem dla ciebie." Rafe'owi wywrócił się żołądek. Wiedział, że Markiz de Sade gdzieś tu jest. Naprawdę wiedział. Ale przez to, ten fakt nabrał realności. I udowadniał bez wątpienia, że Laura miała rację. Czuł to w kościach. Morderca nie był jedynie z wydziału prawa – był w tym samym zespole, który usiłował go ująć. Boże, jeden z jego pracowników, jeden z jego przyjaciół, był tym samym mężczyzną, który prawie zabił jego kobietę. Rafe spojrzał na swojego partnera i wiedział, że myśleli o tym samym. "Kto?" Zapytała Laura głosem słabszym niż zazwyczaj. Zbladła, jej twarz stała się kredowobiała. Rafe sięgnął po jej dłoń. Zrobiłby wszystko by jej tego oszczędzić.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Nate patrzył jej w oczy. "Twoja przyjaciółka." Laura potknęła się. Rafe złapał ją zanim upadła. Z jej gardła wyrwał się szloch. "Nie. Nie." "Nate? Co się dzieje?" Zawołał kobiecy głos. Rafe zobaczył biegnącą z progu Holly, za którą podążał wielki, ponury doktor z torbą w dłoni. Laura uniosła wzrok i była na nogach, zanim Rafe zdążył ją powstrzymać. Pobiegła w stronę Holly i rzuciła się w jej ramiona. Przesunęła dłońmi po twarzy Holly jakby musiała sobie udowodnić, że Holly naprawdę tu jest. "Kurwa." Przeklął Nate i podszedł do kobiet. "Lauro, nie miałem na myśli Holly. Bardzo cię przepraszam. Nell też nic nie jest. Ona i Henry wciąż są z Cassidy i Melem." "Co się stało?" Zapytała Holly, obejmując Laurę. Podszedł doktor. "Logan znalazł za ratuszem ciało kiedy poszedł wypełnić papiery dotyczące zatrudnienia Zastępcy Briggsa. Właśnie wychodziłem by pójść na miejsce zbrodni." "Kto?" Zapytała Laura. Rafe miał pewne podejrzenie. Jeśli miał rację, to Markiz de Sade zajął się pewną starą sprawą. "To była Jana, tak?" "Tak. Ofiarą jest Jana Evans." Odparł Nate.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Laura zdusiła szloch. To miało sens. Teraz kiedy na jaw wyszedł fakt, że morderca kontaktował się z Janą, musiał zająć się dziennikarką. "Powiedziałeś, że do Laury był zaadresowany list?" Nate skinął poważnie głową. "Tak. Jest na posterunku jako dowód, ale z grubsza chodziło o to, że po nią idzie. Nazwał ją swoim słodkim króliczkiem i obiecał, że wkrótce ich gra się skończy." "Skurwysyn." Cam zawsze znajdywał odpowiednie słowo na podsumowanie sytuacji. Musieli o jak najszybciej zbadać ciało. Przyszedł czas aby bliżej przyjrzeć się wszystkim współpracownikom. "Na ciele nic nie znajdziecie. Jest bardzo ostrożny, chociaż to zmienia trochę jego MO. Zazwyczaj zostawia ciała tam gdzie je zabija." "Szukam miejsca zbrodni." Powiedział Nate. "Szukaj miejsc oddalonych." Doradził Cam. "Nie lubi spieszyć się ze swoimi ofiarami. W DC korzystał z opuszczonych magazynów i witryn sklepowych. Powinniście poszukać pustych domków. I musimy znać alibi każdego pracownika. Dosłownie każdego. Chcę znać miejsce pobytu całego zespołu ostatniej nocy." "To nie będzie łatwe." Nate zmarszczył brwi. "Zgodnie z tym, co mówią wasi współpracownicy, wszyscy byli w łóżkach o dziesiątej trzydzieści. Nikt nie ma wspólnych pokoi, a Motel nie ma kart kluczy, więc nie możemy powiedzieć kiedy ktoś wchodził albo wychodził ze swojego pokoju." Ślepa uliczka. Jeśli Rafe choć przez sekundę myślał, że uda mu się przekonać zwierzchników, że zespół WAZ'u powinien zostać wycofany, to sam nazwie się szefem, ale nikt nie T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

będzie go słuchał. Zrezygnował. Nate pokręcił głową. "Federalni kończą badanie miejsca zbrodni. Przeniosą ciało do kostnicy, a potem z pewnością ściągną swojego własnego eksperta. Wybacz, Caleb, wiem że nie lubisz innych lekarzy w swojej klinice." Doktor tylko pokręcił krótko głową. "Zajmę się tym. Podejrzewam, że federalni będą bardziej niż chętni by pozwolić mi zrobić sekcję." Podszedł Rafe. Czuł się źle z powodu doktora. Ciężko było oddać kontrolę. "Przykro mi, ale Joe będzie nalegał na swojego człowieka." Doktor postawił swoją torbę na ziemi. "Już to załatwiłem." Camowi lekko opadła szczęka. "Jak ci się to udało?" Doktor wzruszył lekko ramionami. "Znam paru ludzi. Zadzwoniłem i teraz to ja robię sekcję. Nie martwcie się. Nie spieprzę tego. Ostatnio miałem sporo praktyki w robieniu sekcji." Ostatnie było powiedziane z gniewnym spojrzeniem wycelowanym w stronę Nate'a. "Kurde, Caleb. Przecież nie zaprosiłem do miasta rosyjskiej mafii. Nie możesz mnie za to winić." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Doktor chrząknął jakby naprawdę, naprawdę mógł winić szeryfa. Podszedł do Holly i położył dłoń na jej ramieniu. "Ubierz się i chodź ze mną." Holly spojrzała na niego. "Caleb, doceniam, że zostałeś na noc, naprawdę, ale muszę iść do pracy." "Nie." "Musisz przestać to robić." Narzekała Holly. "Nie możesz ciągle mówić nie." Wtrącił się Nate. "Stella dzisiaj zamknęła. Zamykamy wszystko. Tak jest lepiej. Traktujcie Bliss jak zamknięty na kilka dni obszar. Damy sobie wszyscy radę. To powinno zapewnić turystom bezpieczeństwo. Kierujemy turystów do Creede, a kilku do Del Norte." Holly chwyciła Laurę za rękę. "No dobra. Ale mogę po prostu zostać w domu. Obiecuję, że nikomu nie otworzę." Caleb spojrzał na nią. "Wiem – nie. Dobra. Pójdę się ubrać czy może mam iść do kostnicy w bieliźnie?" Kąciki ust doktora uniosły się ledwo zauważalnie, co powiedziało Rafe'owi, że nie miał absolutnie nic przeciwko temu scenariuszowi. "Zapewne nie będziemy mogli pojawić się na miejscu zbrodni?" Zapytała Laura, przecierając oczy. Wyprostowała się i Rafe widział chwilę, w której zostawiła łzy za sobą i przywdziała swój profesjonalizm. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Mam zabrać cię na przesłuchanie." Przyznał Nate. "Że co?" Praktycznie wykrzyczał Cam. Laura położyła dłoń na jego piersi. "Dobrze wiesz, że będą chcieli ze mną porozmawiać. Kluczową sprawą jest zadbanie o to, żeby nie wzięli mnie dla mojego własnego dobra do aresztu prewencyjnego." "Nie pozwolę na to, bella." Obiecał Rafe. Zwrócił się do Nate'a. Szeryf naprawdę był jedynym sojusznikiem we władzach. "Jestem przekonany, że odpowiedzialny jest za to ktoś w moim byłym zespole." "Rafe." Wydyszała Laura jakby nie potrafiła uwierzyć w to, co usłyszała. "Wiedziałaś to cały czas." Odparł Rafe."To ktoś bardzo blisko. Cam i ja wrócimy do naszego motelu i weźmiemy swoje rzeczy. Macie gdzieś w mieście odbiornik radiowy?" Nate skrzywił się. "Na posterunku, ale wątpię, byś był bardzo subtelny sprawdzając ludzi stojących obok ciebie. To mały posterunek. Zatrzymaliście się w Filmowym Motelu? Gene ma dial-up." Teraz to Cam się uśmiechał. "Zajmę się tym. Potrzebujemy dostępu do akt pracowników. Coś tam musi być. Mam w głowie trzy podejrzenia, choć tobie się nie spodobają, Rafe." Rafe był realistą. Cam był teraz jego jedynym sojusznikiem. "Przejrzymy Edwarda, Brada i Joe. Brad był zawsze w pobliżu, nawet przed dołączeniem do zespołu, no i rozwodził się trzy razy."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Ale jego dziewczyna z liceum została zamordowana." Dodał Cam. Rafe znał ten drobny fakt. "Twierdził zawsze, że to dlatego dołączył. Wszyscy mają coś w przeszłości. Edward nigdy się nie ożenił, ale jego matka zginęła w wypadku samochodowym, no i wszyscy pamiętamy co się stało z żoną Joe." Żona Joe popełniła samobójstwo. Pamiętał jak stał na pogrzebie koło przyjaciela. A Brad więcej niż raz mówił jak to nie potrafi zapomnieć swojej dziewczyny, swojej pierwszej miłości. Edward mieszkał z matką. Nigdy się nie ożenił i z tego co wiedział Rafe, nigdy nie miał prawdziwej dziewczyny.106 Markiz de Sade nie cierpiał kobiet. Umysł Rafe'a pracował na pełnych obrotach. "Musimy dostać się do tych akt i przekopać wszystko co możliwe. Jeśli wykluczymy tych trzech jako podejrzanych, to będziemy mogli pójść dalej." Cam skrzyżował ręce na piersi, wyglądając na absolutnie pewnego siebie. "Jeśli te informacje są w komputerze, to je znajdę. Znajdę foldery, które według nich są głęboko schowane." Tłumacz – Cam miał broń. Rafe musiał tylko wycelować i strzelić. Ale nie musiał tam być kiedy Cam się tym zajmie. "Cam weźmie SUVa. Ja pojadę z Laurą." "Tak. Byłbym zadowolony z tego scenariusza." "Nie." Powiedziała Laura, oczy miała szeroko otwarte, a w głosie brzmiała panika. "Nie. Nie 106

No bo nie lubi kobiet, dziadzisko

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

zostawisz Cama samego." "Maleńka, potrafię o siebie zadbać." Zaprotestował Cam. W jej oczach pojawiły się łzy. Spojrzała na Rafe'a błagalnie. "Proszę. Nie mogę stracić żadnego z was. Zabił Janę. Może być wszędzie. Może zrobić coś któremuś z was. Nie możecie być sami. Obiecaj mi, że nie zostawisz Cama samego." Serce Rafe'a bolało przez ten strach w jej oczach. "Bella, nie mogę zostawić cię samej." "Ani na chwilę nie odejdę od Nate'a. Nie pozwolę im nas rozdzielić." Obiecała. "Będę na posterunku, otoczona agentami. Nie przyjdzie po mnie, ale może przyjść po kogoś, kogo kocham. Jeśli mnie obserwował, to o nas wie. Proszę." Rafe przytulił ją. Nie potrafił spierać się z jej logiką, a Cam dawno nie trenował, wypadł z formy. Spojrzał na niego ponad jej ramieniem i wymienił z nim spojrzenie. "Dobrze, bella." "Powinnam iść się ubrać." Powiedziała Laura. "Pójdę z tobą. W ten sposób Caleb nie będzie musiał powiedzieć mi nie. To jego ulubione słowo." Holly wzięła Laurę za rękę i zaczęła ją prowadzić w stronę sypialni. "Nie jest." Powiedział Caleb, patrząc na odchodzące kobiety. Wydawał się nie zauważać, że Laura jest żywa, a Rafe nie miał absolutnie nic przeciwko temu scenariuszowi. Doktorowi podobała się najlepsza przyjaciółka Laury. "Właściwie nie mam ulubionego słowa." Rafe nie potrafił powiedzieć czy mężczyzna powiedział to serio, czy żartował. Miał wrażenie, że Caleb często nie żartował.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Caleb, jeśli chcesz iść i zacząć, to wezmę Holly i Laurę ze sobą na posterunek." Zaoferował Nate. "Nie." Odparł Caleb. Naprawdę wydawało się, że miał swoje ulubione słowo. Ale Rafe w tej sprawie się z nim zgadzał. "Nie." Cam stanął koło Rafe'a. "Nie spuścimy Laury z oczu." Nate pomasował się dłonią po twarzy. "Jeśli nie wezmę jej ze sobą, to wzbudzimy podejrzenia. Wasz SAC już poprosił o rozmowę z nią. Jeśli pomyślą, że chce uciec, to mogą ją wziąć do aresztu prewencyjnego." "Nie mogą jej do tego zmusić." Powiedział Rafe. Nie zamierzał pozwolić im położyć swoich łapsk na Laurze. "Mogą zatrzymać ją na czterdzieści osiem godzin." Odparł Nate. "I nie byłbym zaskoczony, gdyby tak właśnie zrobili. Jeśli pozwolicie jej iść i z nimi pogadać, to powinni się odczepić." "W porządku." Ustąpił Rafe. "Zabiorę Cama do motelu i spotkamy się na posterunku. Ale oczekuję, że będziesz miał ją bez przerwy na oku." "Ja albo Logan będziemy z nią cały czas. I nie musimy się martwić, że Holly kogoś rozproszy, bo najwyraźniej pójdzie zobaczyć jak się robi sekcję zwłok." Powiedział sarkastycznie Nate. "Tak." Odparł Caleb. Rafe podziwiał doktora. Nie zamierzał pozwolić nikomu się zastraszyć.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

W Rafie zaczęła narastać panika. Wszystko działo się za szybko. Może powinien jeszcze raz się zastanowić. Może powinien po prostu z nią uciec. Cam spojrzał na niego. "Wiem o czym myślisz. Nie pójdzie." "Możemy ją zmusić." "Po ostatniej nocy nie możemy stąd wyjechać. Nie możemy zmusić jej do wyjazdu. Naszą najlepszą opcją jest znalezienie tego bydlaka i pozbycie się go." Powiedział Cam. "W innym przypadku będziemy uciekać przez resztę życia. Ubierzmy się i zajmijmy tym. Będzie bezpieczna z Natem i Loganem. Teraz jest dzień, a ona będzie na posterunku." "Zamknę ją jeśli będę musiał." Powiedział Nate. "Lubi to robić." Warknął Caleb. "Jeśli nie lubisz siedzieć w celi, to powinieneś płacić mandaty za złe parkowanie." Nate wyciągnął swoje radio. "Logan, słyszysz mnie? Biorę ze sobą Laurę. Możesz powiedzieć kto z FBI jest na komisariacie?" "Ten wysportowany dupek, który ma skopany ryj i ten dupek, który wygląda jak profesor." Odparł przez radio Logan. "Podejrzewam, że ten wyglądający jak prezesunio dupek jest wciąż na miejscu zbrodni." "Dzięki, Logan. Bardzo profesjonalnie." Nate westchnął i odwrócił się, posyłając Camowi poważne spojrzenie. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął drugie radio. "Bądź lepszy niż Logan. Proszę." Podał Camowi radio. "Masz. Ustawiłem kontakt na posterunek, mnie i Logana. I w przeciwieństwie do naszej wieży telefonicznej, jest odporne na braci Farley. Co jakiś czas będę ci mówił kto jest gdzie. Podejrzewam, że SAC postanowił zostać i nadzorować zespół techników. Powiedział, że chce zobaczyć sekcję, kiedy się zacznie. Założę się, że tamci dwaj też przyjdą." "Nie potrzebuję widowni. I tak już muszę to nagrywać." Caleb przesunął dłonią po włosach. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie cierpię biurokracji. Nie cierpię sekcji. Nie cierpię tego całego gówna. 107 Poczekam w samochodzie." Doktor może nie cierpiał biurokracji, ale miał porządne kontakty, jeśli udało mu się uchylić decyzję Joe. "Poczekam z doktorem. Potrafi być wstrętnym sukinsynem, ale wie co robi." Powiedział Nate. "Pojedziemy, kiedy Laura będzie gotowa. A jeśli będziecie czegoś potrzebować, to dajcie mi znać. Wciąż znam ludzi w Waszyngtonie i wiem, ze tata Stefa ma znajomości." Szeryf wrócił do swojego Bronco, a Rafe został w domu cały roztrzęsiony. Jeszcze kilka minut temu, cały świat wydawał się tak cholernie bliski ideału, a teraz okazało się, że w każdej chwili może się rozpaść. "Chodź, stary, ubierzmy się." Powiedział Cam, ściskając w dłoni radio. "Im szybciej zaczniemy eliminować podejrzanych, tym szybciej dowiemy się z kim jest bezpieczna. Oprócz Brada. Nie obchodzi mnie, że będzie miał solidne alibi na każde zabójstwo. I tak jest dupkiem." "Zgadzam się." Po sposobie, w jaki Brad z nią rozmawiał, Rafe nie mógł go już dłużej uważać za przyjaciela. Ale czy był mordercą? Przy odrobinie nadziei odpowiedź gdzieś tam jest. Rafe modlił się, by Cam mógł ją znaleźć. *** "Skarbie, wszystko dobrze?" Zapytała Holly w chwili gdy zostały same. Łzy groziły spłynięciem, a Laura nie mogła się im poddać. Jeśli się teraz załamie, to nie będzie w stanie przestać. "Proszę, Holly. Nie potrafię teraz o tym rozmawiać. Powiedz mi co się wydarzyło z 107

Nie cierpię tych Smerfów :D

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Calebem." "Spędził noc na kanapie." Powiedziała z westchnięciem Holly. Laura weszła do sypialni i wyciągnęła czystą parę dżinsów i żółtą bluzkę. Starała się uspokoić tłukące w piersi serce. Była przekonana, że słyszeli je w Del Norte. Zmusiła się do odpowiedzi. "To rozczarowujące." Holly otworzyła szafę Laury i zaczęła szukać czegoś do ubrania. Była niższa niż Laura, ale dzieliły się ubraniami wystarczająco często. Wyciągnęła zwyczajną czarną koszulkę i bawełnianą spódniczkę. "Zapytałam czy nie chce dzielić ze mną łóżka, wiesz, tylko do spania, skoro i tak nie wychodzi." "Założę się, że wiem co odpowiedział." "Nie." Holly zrobiła niezłą parodię Caleba. Zdjęła koszulę nocną i założyła ubrania. "Ty nie miałaś tego samego problemu." Holly patrzyła się na jej łóżko. Pościel była wymięta i skotłowana. Oczywiście, po całym domu były też porozrzucane ubrania. Jeśli Holly nie załapała tej wskazówki, to jej łóżko mówiło samo za siebie. "Kocham ich." Laura założyła świeżą bieliznę, żałując, że nie ma czasu na prysznic. Może skorzysta z tego w biurze Nate'a. Nate miał przyzwoitą łazienkę. Rozumiała konieczność szybkich działań, ale pachniała seksem. "Wiem. Wszyscy wiedzą." Holly posłała jej łagodny uśmiech. "Cieszę się. Po prostu będę za tobą tęsknić." To ją martwiło? T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie, nie będziesz. Nigdzie się nie wybieram. To oni przeprowadzają się tutaj." Holly pisnęła. "Tak! To cudownie." Otrzeźwiała trochę. "Teraz mogę patrzeć jak kolejna z moich przyjaciółek jest szczęśliwa i zakłada rodzinę." Laura zapięła suwak dżinsów. "Skarbie, ten facet za tobą szaleje." Holly usiadła na łóżku, całkowicie przybita. "Nie. Ten mężczyzna jest zwyczajnie szalony. Nie wiem jak mam sobie z nim radzić. Przysięgam, o wiele łatwiej jest z tym rosyjskim mafiosem. Przynajmniej się do mnie odzywa – znaczy pisze do mnie, bo agenci nie pozwalają mu zadzwonić. Caleb jest zagadką. Nie chce rozmawiać o swojej przeszłości. Jest skłonny chyba tylko mną dyrygować. Już raz wyszłam za faceta, który okazał się despotą. Nie potrzebuję kolejnego." Laura odwróciła się do przyjaciółki. "Wydaje mi się, że Caleb nie jest taki jak Scott. I ty dobrze o tym wiesz. Widziałam jak na niego patrzysz." Holly zacisnęła dłonie na kolanach. "Ktoś naprawił mi dach. Wiedziałaś, że mi przeciekał? Wczoraj rano pojawił się ktoś z Del Norte z zamówieniem naprawy. W następnym tygodniu przyjdzie wymienić cały. Wiesz ile to kosztuje? Miał zapłacony rachunek, ale nie mógł powiedzieć mi kto za to zapłacił. Tylko tyle, że zapłacono gotówką. Myślisz, że to był Stef?" Stef Talbot był znany z aktów anonimowej hojności, ale w tym przypadku w to wątpiła. Jen by się wygadała. To była najlepsza rzecz w Stefie biorącym sobie żonę. Uwielbiała plotkować. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie. To był Caleb i to jest najbardziej nie-Scottowa rzecz, jaką mógł zrobić." Były Holly był bardzo wpływowy, ale nie pomógłby nikomu. W telewizji cały czas się uśmiechał, ale poza telewizją był pierwszej wody dupkiem. Takim jak... Laura opadła na łóżko. Jana nie żyła. Jej oczy wypełniły łzy. Jakim cudem Jana mogła nie żyć? Nate powiedział, że została zostawiona z listem zaadresowanym do Laury. Uderzyło w nią poczucie winy. "Jak blisko byłyście ze sobą?" Holly zawsze wydawała się wiedzieć o czym myślała Laura. "Była okropną suką. Od lat nie miałyśmy kontaktu, ale nie chciałam, żeby zginęła. Boże, nie życzyłabym tego nikomu." Laura położyła dłonie na ramionach Holly. "Zostań dzisiaj z Calebem. Nie odchodź od niego, ani nie spuszczaj go z oczu. Tak długo jak będziesz w klinice, nic nie powinno ci się stać, ale nie waż się wychodzić gdziekolwiek bez niego." Zielone oczy Holly stały się szerokie, ale kiwnęła głową. "Nie wyjdę. Chyba powinnam zostać z tobą." Laura zmusiła się do ruchu. Jeśli się zatrzyma, wybuchnie łzami, a nie mogła sobie na to pozwolić. Rafe i Cam mieli robotę do zrobienia. Musieli zdobyć te akta. Kiedy tylko będą mieli to, czego potrzebują, a ona zapewni federalnych, że nigdzie się nie wybiera, to z chęcią spojrzy na te akta. Widziała Markiza de Sade. Widziała jego czyny i wiedziała kim był w środku. Teraz musiała zobaczyć mężczyznę, którego prezentował zewnętrznemu światu. Musiała znaleźć mężczyznę, który ukrywał w sobie potwora. Może jeśli poszuka maski, którą nosił każdego dnia, uda jej się złożyć wszystko do kupy. Może motel był lepszym miejscem do ukrycia niż jej dom. Mniej okien, mniej miejsc do ukrycia. Internet. "Nie możesz ze mną zostać. Jeśli będziesz ze mną, znajdziesz się w niebezpieczeństwie, a wydaje mi się, że Caleb powie nie." Nie było mowy by pozwoliła Holly zostać blisko niej. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Spanikowała kiedy Nate powiedział, że jej przyjaciółka jest martwa. Nell była w schronie z Henrym, więc jej umysł od razu podrzucił obraz zimnej i nieruchomej Holly. Przytuliła ją. "Zostaniesz z Calebem. Obiecaj mi to." "W porządku." Rozległo się pukanie do drzwi. "Laura, musimy się ubrać i iść. Zrobię tosty i jajka. Możesz je szybko zjeść. Zrobię ci też kawę." Cam brzmiał na niepewnego. Gdyby ich nie pilnowała, poszliby z nią kiedy musieli pracować. "Brzmi świetnie." Ścisnęła dłoń Holly i poszła zmusić się do przełknięcia śniadania. *** Czekał, jego pierś unosiła się i opadała rytmicznie. Słyszał uderzenia swojego serca. Dostała wiadomość? Zostawił jej prezent. Jej największy wróg, rozerwany na strzępy. Nie do końca na strzępy, ale porządnie wypatroszył tę zdzirę. Płakała i błagała o swoje żałosne życie. Myślała, że jej kariera ją uratuje. Głupie zwierzę. Wbicie noża w jej brzuch i patrzenie jak skręca się na ostrzu było rozczarowujące. Patrzył z dala, pozwalając jej wierzyć, że była sama. Nigdy więcej nie pozwoli sobie na niedocenienie jednej z miłości jego damy. Płakała, błagała i znalazła jakieś bóstwo, w które wcześniej nawet nie wierzyła. To było przewidywalne i całkowicie żałosne. Była niesatysfakcjonującym substytutem tego, czego naprawdę pragnął. Jego króliczka. Teraz kiedy znowu ją widział, wiedział, że była dla niego jedyną. Jego fiut stwardniał. Myśl o niej była jedyną rzeczą, która sprawiała, że mu stawał. Była kiedyś taka kobieta, ale odeszła i była zdzirą. Jego króliczek też był zdzirą. Nie mogła nic na to poradzić. Była kobietą. Musiał się jej pozbyć, ale to nie oznaczało, że nie mógł się z nią zabawić, zanim to zrobi. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

To będzie prawdziwy dar. Zaszczyt do podarowania. Przynajmniej to mógł zrobić, zanim ją zabije.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 17 Cam wpatrywał się w ekran komputera, chcąc by to ustrojstwo działało szybciej. Wydawało się, że minęła wieczność, odkąd obaj pocałowali Laurę i pozwolili jej odjechać z szeryfem. To była jedna z najtrudniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek zrobił, ale rozumiał jej decyzję. Była zdecydowana by mieć 'wywiad' za sobą. Laura nie była z tych osób co zwlekają po podjęciu decyzji. Waliła kawę na ławę. Komputer cicho pikał, szydząc z Cama. "Przyspiesz to." Narzekał Rafe. Rafe stał obok Cama ze skrzyżowanymi ramionami. Wszystko w jego postawie świadczyło o irytacji. Już dwa razy rozmawiał z Laurą przez radio, które dał im Nate Wright. Cam chciał coś walnąć. Rafe siedział mu na tyłku od chwili jak tylko Laura odjechała. Laura nie chciała, żeby Rafe zostawił go samego, więc czekał aż Cam znajdzie potrzebne mu pliki. "Robię co mogę. Kiedy ostatnio używałeś dial-up? Bez kitu, jak mamy tu zostać, to musimy coś zrobić z dostępem do Internetu." Rafe zatrzymał się i westchnął. Długo i ciężko. "Przepraszam. To nie twoja wina. Po prostu to mi się nie podoba. Wydaje się złe." Wszystko w tym przypadku wydawało się złe. Źle, że ktoś w tym małym, sennym miasteczku został zabity. Źle, że znowu mieszano Laurze w życiu. Cam machnął ręką. Przeprosiny nie były konieczne. Wiedział dlaczego Rafe był poddenerwowany. "Masz profil sporządzony przez Laurę?" T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rafe podszedł do łóżka, gdzie leżała jego teczka i wyjął grube akta. "Tak. Czytałem go z tysiąc razy. Wiemy, że jest zorganizowanym mordercą. Prawie nigdy nie robi nic bez ostrożnego planowania. Jest zdyscyplinowany i bardzo wykształcony." "Musiał być, skoro dostał się do FBI." Rafe przez chwilę milczał. "Żeby coś takiego się nie przytrafiło jesteśmy poddawani wszelkiego rodzaju testom." "Które niezwykle inteligentna, mająca cel osoba z rozumieniem psychologii z łatwością oszuka." Te testy nie były nieomylne. Ani psychiatrzy, którzy je stosowali. Prześwietlanie kandydatów nie jest idealne. Nic nie jest." Rafe przekartkowywał dokumenty. "To jest interesujące. Mówiła o tym, że myśli iż zabójca korzysta z mediów. Oznaczyła go jako niezwykle kontrolującego i zainteresowanego tym co nazwała jego 'spuścizną'. Brzmi znajomo?" "Biorąc pod uwagę to co wiemy, to tak." Było oczywiste, że Markiz de Sade wykorzystał Janę Evans, zapewne nawet powiedział jej co napisać, a kiedy przestała być użyteczna, zabił ją. "Wiemy gdzie w tym czasie był kamerzysta?" Rafe rozmawiał również z Natem. "Był w vanie. Najwyraźniej nie było już wolnych pokoi, a Jana nie była na tyle miła, by pozwolić mu ze sobą zostać. Siedział przy komputerze, prowadząc wideo konferencję z kolegami. Mieli połączenie satelitarne. Może powinniśmy włamać się do vana wiadomości. Wracając do rzeczy, złapali go na stacji benzynowej, ale o niczym nie słyszał." Kolejna ślepa uliczka. Ale może kamerzysta wiedział coś o źródłach Jany. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Ekran zmienił się. "Dzięki bogu." Rafe stanął za nim, blokując światło z okna. "Co możesz powiedzieć?" Niecierpliwy drań. "Na razie jeszcze nic. Ledwie dostałem się do systemu. Skopiuję tylko pliki na pendrive'a i możemy jechać na posterunek. Nie obchodzi mnie co mówi Nate. Nie mogę milczeć na temat tego co odkryłem i pilnować Laury. Skończyłem hakować serwer, więc szeryf nie musi martwić sie, że wpakuję go w poważne tarapaty i ściągnę mu federalnych na głowę. Federalnych nam już starczy." Zabawne jak szybko wczuł się w rolę mieszkańca Bliss. "A ty?" Zapytał Rafe. "W ile problemów możesz wpaść?" Cam wzruszył ramionami. "Będą znali jedynie ID komputera. Wywalę go kiedy skończę. Zniszczę i wyrzucę po kawałku. Myślisz, że wcześniej tego nie robiłem?" Robił. Wiele razy. Teraz, kiedy miał dostęp, jego palce latały po klawiaturze. Był smarkatym, małomiasteczkowym hakerem zanim federalni zrobili na niego nalot, by pokazać mu, że robi źle. Na długi czas zrezygnował, ale w ciągu ostatnich kilku lat do tego wrócił. Teraz był cholernie szczęśliwy, że był taki szybki. Tu kliknięcie, tam kliknięcie i miał dostęp. Pliki zaczęły się ściągać. FBI trzymało zapasowe pliki o swoich pracownikach. "Mam raport policji na temat śmierci matki Edwarda." Przejrzał pojedynczy raport. "Wygląda na to, że odbyło się zderzenie Toyota kontra tir. Poziom alkoholu w krwi mamy T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

był powyżej normy. Poza tym nuda. Poszedł do Yale. Najlepszy w grupie. Przez lata był oddanym pracownikiem. Tu jest skarga Laury. Dupek. Rzucał komentarze o kobietach w miejscach pracy i że kobiety takie jak Laura tak naprawdę szukają tylko męża. Odeszła zanim skarga została przeanalizowana." Cam czytał akta profesora, aż dotarł do najnowszych informacji. "Właśnie się przeprowadził. A osobą, którą wskazał jako kontakt w razie nagłego przypadku jest mężczyzna imieniem Cecil Newberg." Usta Rafe'a uniosły się lekko. "To wiele wyjaśnia. Tym lepiej dla Edwarda 108. Możemy go wyeliminować. W noc, gdy została zaatakowana nie było go w mieście. Zapomniałem, ale wyjechał wtedy na zjazd. Przynajmniej dwieście osób pojawiło się na seminarium, które prowadził w Atlancie." Cam westchnął z ulgą. Nie chciał wierzyć, że jeden z jego współpracowników był do tego zdolny. Jeśli będzie mógł wykluczyć członków swojego byłego zespołu, to ruszy dalej. Zamknął plik Edwarda i otworzył Brada. "Brad nie był w WAZie kiedy Laura została zaatakowana." Rafe spojrzał przez ramię Cama. W motelowym pokoju było tylko jedno biurko i to na tyle duże, by zmieścić jedynie laptop. "Nie pomijaj go. Kiedy został moim partnerem, stanął w drzwiach z teczką Markiza de Sade. Powiedział, że jest zafascynowany sprawą. Poprosił o przydział." Cam wyciągnął wszystko co mógł znaleźć o Bradzie Conrad. Gwiazda futbolu. Student wygłaszający mowę na zakończenie nauki. Na papierze Brad Conrad był ucieleśnieniem amerykańskiego bohatera. Porzucił marzenia o sporcie na rzecz ścigania przestępstw po tym jak została zabita jego dziewczyna. Ze zdeterminowaniem dążył do kariery w FBI. I walczył by dostać się do WAZu. "Znalazł ciało." Skomentował Cam kiedy przeczytał informacje o śmierci jego dziewczyny. Policja zostawiła sprawę jako otwartą. "Tak." Odparł ponuro Rafe. "Poszedł do niej. Jej rodziców nie było w domu. Znalazł ją z 108

To że kocha mężczyzn, nie oznacza, że trzeba się z niego śmiać!

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

poderżniętym gardłem. Mówi o tym kiedy jest pijany. Wydaje mi się, że to dlatego nie wyszło żadne jego małżeństwo. Nie potrafił postawić żadnej innej kobiety ponad nią." "Nie pasuje do MO." Markiz nigdy zwyczajnie nie podrzynał gardła. Lubił bawić się swoimi ofiarami. Przez wiele godzin igrał z nimi nim wreszcie uwalniał je od zadawanego cierpienia. "Mógłby być pierwszy." Wskazał Rafe. "Seryjni mordercy udoskonalają swoje techniki na przestrzeni długich lat. MO się rozwija. To mogło być zdarzenie dźwignia. Przestępstwo w afekcie, które doprowadziło go do bardziej wykalkulowanych zabójstw." Cam spojrzał na swojego partnera. "Pracowałeś blisko z tym człowiekiem przez ostatnie kilka lat." Rafe zacisnął oczy, linie wokół nich stały się bardziej widoczne. "Nie powiedziałbym, że blisko. Pracowałem z nim. Piłem z nim w piątki piwo. To nie była bliska przyjaźń." "Mimo to. Spędzałeś z nim co najmniej osiem godzin dziennie przez ostatnie kilka lat. Czy dał po sobie jakkolwiek poznać, że coś jest nie tak?" "Jest agentem. Pracuje w gównianych godzinach za rządowe pieniądze w najbardziej stresującym wydziale FBI. Czy ma problemy. Na pewno." Rafe przesunął dłonią po włosach. "Za dużo pije. Przysypia. Ma kiepski charakter." Cóż, Cam nie mógł go za to winić. Sam miał kiepski charakter. To donikąd nie doprowadzi. Mogli powyciągać wszelkie brudy z ich przeszłości, ale to nie był żaden twardy dowód. Cholera, nawet żaden słaby dowód. Ale wyglądało na to, że każdy ma jakieś mroczne tajemnice. "Nie wiem co spodziewałem się tu znaleźć. Musimy zostawić to profilowe szajstwo i zająć się tym kto gdzie był w czasie morderstw." To było coś, czego mógł użyć. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rafe odsunął się i zaczął krążyć po małym, motelowym pokoju, który wynajęli, ale z którego nigdy nie korzystali. Podczas gdy Cam włamywał się do systemów, Rafe spakował kilka rzeczy, które zostawili tu tego ranka, gdy się zameldowali. Nie wrócą tu. Wprowadzą się do Laury. Cam myślał o wielu rzeczach, które będzie musiał zrobić, by w domku dało się żyć. Zamki. Mnóstwo zamków. I alarm. Detektory ruchów. Może kupi psa obronnego. Boże, czuł jakby jego serce mogło zatrzymać się za każdym razem kiedy myślał o tym, że ten facet ściga jego kobietę. Jak Cam miał myśleć o czymkolwiek innym, dopóki de Sade nie zostanie złapany? "Kiedy dostaniesz swoją broń?" Zapytał Rafe, odciągając go od mrocznych myśli. To było dobre pytanie. "Jak tylko będzie zrobiona papierkowa robota, ale założę się, że przekonam szeryfa, żeby dał mi ją teraz. A tutaj nie może być niedoboru shotgunów. Na posiadanie szotguna nie trzeba mieć w Colorado licencji. Cholera, założę się, że ludzie tutaj oczekują, że się taki ma." Będzie się czuł lepiej jak już będzie miał broń w ręku. Jak na razie, Cam czuł się całkowicie bezsilny. Nie potrafił obronić swojej kobiety. Nie potrafił nawet dowiedzieć się przed kim ma ją chronić. Jedyne co mógł zrobić, to pospieszyć się, by nie była sama. Cam ufał Nate'owi. Co więcej, Laura mu ufała, ale Cam będzie czuł się lepiej gdy Laura znajdzie się w zasięgu jego wzroku. Cam opuścił wzrok i upewnił się, że ma wszystkie pliki, które planował ściągnąć. Będzie mógł bardzo dokładnie streścić je na posterunku. Może uda mu się złożyć do kupy kilka dat. Skryje się w biurze Nate'a, a Rafe zadba, żeby nie przeszkadzano mu kiedy będzie pracował. Czekał na ostatni plik do ściągnięcia, na raport policyjny. Cam otworzył go instynktownie, żeby upewnić się, że ma wszystko, co mu potrzeba. Przeskoczył z raportu do zdjęć policji. Kobieta leżała na plecach, jej niewidzące oczy były skierowane na aparat. Nie było to nic, czego Cam wcześniej by nie widział, ale coś na jej wargach uruchomiło jego pamięć. Ten kolor, błyszczący fioletoworóżowy. Rzucał się w oczy. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Wróciły do niego słowa Laury. Pomalował mi usta szminką. To była najdziwniejsza rzecz. Jakby chciał zrobić ze mnie kogoś innego. To była jedyna rzecz, jaką morderca zostawiał na swoich ofiarach. Szminka o nazwie Purple Passion. Ta sama szminka była na ustach kobiety na zdjęciu. Cam właśnie odnalazł pierwszą ofiarę Markiza de Sade. Tą, którą morderca nigdy nie planował się podzielić. Rafe otworzył drzwi, wpuszczając światło. "Cholera, Cam, jesteś gotowy? Siedzisz tu już godzinę." Cam odwrócił się z żołądkiem w gardle. Było o wiele gorzej niż się kiedykolwiek spodziewał. "Wiem kto jest Markizem de Sade." *** Laura zmusiła się by wysiąść z Bronco Nate'a. Potrafiła myśleć tylko o tym, że Jana była martwa i nie było co zaprzeczać prawdzie. Markiz de Sade był w Bliss i był kimś kogo znała. Ktoś, kogo znała ją torturował. Uśpił ją, związał i ciął. Zastraszał ją i wywołał więcej bólu, niż mogła sobie wyobrazić. Rozłożył ją na kawałki. "Lauro?" Przed nią stanął Nate i wyciągnął dłoń. "Zostań blisko mnie. Nie pozwolę by cokolwiek ci się stało. Obiecuję. Twoi mężczyźni będą tu, zanim się obejrzysz." Jej mężczyźni. Podobało jej się brzmienie tych słów i to, że Nate i reszta mężczyzn ich powitała. Rafe i Cam z łatwością się tu zadomowią. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Wiedziała, że będą się spieszyć. Rafe brzmiał na nieszczęśliwego, kiedy wcześniej z nią rozmawiał, ale prawda była taka, że chciała tych informacji. Mile widziane będzie wszystko, co Cam znajdzie w systemie, legalnie czy nielegalnie. Chciała usiąść i stworzyć profil. To było gdzieś tutaj w tych papierach, wiedziała to. Gdzieś zakopane. Teraz, kiedy miała konkretnych podejrzanych, musiała tylko złożyć kawałki układanki w jedno. Prawda będzie w historii ich życia, ukryta w dokumentach. Złapie go, jeśli spróbuje. Ale najpierw musi przejść przez presłuchanie. "Chciałabym zobaczyć list, który dla mnie zostawił." Tak naprawdę nie chciała go oglądać, ale musiała. Da to jej jakieś wyobrażenie. Nate kiwnął głową. "Mają go w środku. Fizyczne dowody przynieśli tutaj, ale ciało jest w kostnicy. Zapewne mógłbym cię tam zabrać, gdybyś chciała być świadkiem sekcji." Pokręciła głową. Brała udział w wielu sekcjach, ale nigdy osoby, którą by znała. Nie potrafiła wyobrazić sobie oglądania martwej Jany w kostnicy. Pomimo problemów, które miały, kiedyś były przyjaciółkami. Po prostu nie potrafiła się do tego zmusić. I to dokładnie dlatego policja nie brała udział w śledztwach w sprawie rodziny czy ukochanych osób. Joe powinien odsunąć Rafe'a i Cama od sprawy w chwili, gdy dowiedział się, że jest z nimi związana. "Zobacz tylko czy Caleb będzie mógł dostarczyć mi kopię swojego raportu. Wiem, że nie taki jest protokół, ale..." "A od kiedy to trzymamy się protokołu? Dostaniesz kopię jak tylko skończy." Nate założył kapelusz na głowę i przeprowadził ją przez podwójne drzwi. Posterunek aż kipiał od działań.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Szeryfie." Hope, sekretarka Nate'a, wstała i powitała go. Miała koło dwudziestu lat, ale ubierała się o wiele starzej. Laura i Holly rozmawiały o dziwnym stylu sekretarki. Dzisiaj miała na sobie długą, bezkształtną spódnicę i zapinaną pod szyję brązową bluzkę. Cały ten zestaw powodował, że wyglądała na cięższą, niż w rzeczywistości. Jej ciemne włosy były ściągnięte w kucyk, tak jak każdego dnia. Jej twarz była ukryta za ogromnymi okularami. "Logan udał się na miejsce zbrodni. Powiedział, że agent specjalny, który dowodzi sprawą przyszedł i poprosił go o dodatkowe torebki na dowody. Najwyraźniej chcą być bardzo dokładni." Więc ona i Nate byli sami. Wolałaby mieć tu też Logana. Dwóch ochroniarzy było lepszych niż jeden. Był biały dzień. Nic jej się nie stanie na posterunku. Nate skinął na Hope. "Doceniam to. Coś jeszcze powinienem wiedzieć?" "Pańska żona tu była." Twarz Nate'a stała się zacięta. "Callie wyszła z domu? Niech lepiej ma cholernie dobry powód wyjścia. Zostawiłem wyraźne instrukcje, że ma zostać w domu z Zanem." Laura trochę spodziewała się, że myszka ucieknie, ale Hope jedynie zmarszczyła brwi. Wywróciła lekko oczami, jakby była przyzwyczajona do charakteru szefa. Może nie była wcale taka nieśmiała. "Zane z nią był. Przynieśli panu lunch i termos z kawą. Chyba uważali, że skoro Stella ma dzisiaj zamknięte, to ciężko będzie panu znaleźć coś do jedzenia. A jeśli pan nie zje, to będzie pan bardziej zgryźliwy, niż zazwyczaj. Leży na pańskim biurku. SAC użył pana gabinetu, kiedy pana nie było. Miał rozmowę z DC. Mam nadzieję, że wszystko zostawił w porządku. Właściwie mnie nie zapytał. Powiedział mi tylko co będzie robił." "W porządku. Cholera, mam nadzieję, że wkrótce się ich stąd pozbędę. Chcę z powrotem swój posterunek. Jest za głośno. I przez cały przeklęty tydzień nie byłem na rybach." Nate warknął T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

lekko i otworzył drzwi do swojego biur. "Gdzie są teraz?" "Agenci Specjalni Conrad i Lock rozmawiają z kamerzystą." Hope wskazał w stronę tyłu budynku, gdzie znajdował się mały pokój przesłuchań. "Chwilę im zajęło, by zmusić go do rozmowy. Chciał zrobić z tego reportaż." Nate skrzywił się. "Dupek. Nie cierpię dziennikarzy. Idź do socjalnego i napij się kawy. Masz dla siebie dwadzieścia minut, Hope. Ale upewniaj się do cholery, że wokół ciebie są ludzie, rozumiesz? Ja będę na nasłuchu radiowym." Hope kiwnęła z wdzięcznością głową i zniknęła w korytarzu. Laura weszła do biura Nate'a i usiadła. Pomyślała o zadzwonieniu przez radio do Rafe'a, ale powstrzymała się. Dopiero co z nim rozmawiała, a nie chciała im przeszkadzać. Im szybciej skończą, tym szybciej po nią przyjadą. Nate zdjął kapelusz i usiadł za biurkiem, na którym leżała papierowa torba i termos. Mówiły one o słodkim rodzinnym życiu. Będzie musiała dbać, by Cam miał lunch kiedy zacznie chodzić do pracy. Drzwi ponownie otworzyły się i pojawiła się głowa Brada Conrada. Miał na sobie idealnie dopasowany garnitur i krawat. Najwyraźniej Brad był jednym z tych facetów, którzy nigdy nie brudzą sobie rąk. Spojrzał na Laurę. "Jesteś." "Powiedziałam ci, że nie zamierzam znowu uciekać." Czy to od niego uciekała? Pomyślała, ze raczej nie. Chyba że był niesamowitym aktorem. Wydawał się zbyt niezdyscyplinowany emocjonalnie.

Chociaż

zadawał

ważne

pytania.

Wydawał

się

rozkoszować

jej

dyskomfortem."Słyszałam, że chciałeś ze mną rozmawiać." "Tak." Odparł Brad. "Wkrótce do ciebie dojdziemy. Nie opuszczaj komisariatu. Nie chcę cię T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

gonić." Tak, miała nadzieję, że to będzie ten dupek. "Hej." Nate zawołał do agenta specjalnego. Brad odwrócił się ze zniecierpliwioną miną. "Możesz pokazać jej list?" "Jasne. Powinna wiedzieć co ją ściga. Tak naprawdę to tylko cała sterta cytatów." Mogła się domyślić kogo ten bydlak cytował. "Markiza de Sade?" "Nie wiem." Brad uniósł dłonie do góry, w jego postawie wyraźnie było widać niecierpliwość. "Ktoś to sprawdza. Sterta bzdur o tym jak to zasady moralne są przypadkowe, a niszczenie jest jednym z przywilejów natury. Pretensjonalne bzdury. Ten koleś jest chyba na etapie liceum." "Po prostu daj ten list." Powiedział Nate, zwężając oczy. "Zobaczę czy jest tu gdzieś Joe. Biega dzisiaj cały dzień. Ciężko jest go złapać. On ma list." Brad trzasnął drzwiami. Nate westchnął i rozsiadł się na swoim fotelu. W oczach szeryfa malowało się znużenie. Jak bardzo to się na nim odbiło? Callie była w ciąży, mniej niż miesiąc od narodzin ich pierwszego dziecka. Nate powinien być w domu, szykować się na przybycie malucha i opiekować się żoną, a musiał radzić sobie z federalnymi, sekcjami zwłok i bawieniem się w jej ochroniarza. "Nate, tak mi przykro z powodu tego wszystkiego." "Że co?" Zapytał całkowicie zaskoczony Nate. "Nie przepraszaj. To nie twoja wina. Taka jest moja praca. Może trochę narzekam. No dobra, narzekam bardzo, ale kocham to miasteczko i każdego mieszkańca będę bronił własnym życiem. Poza Maxem. Jego będę bronił palcem od nogi albo kończyną, do której nie jestem przywiązany." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Załapałam." Nie była sama. Nate sięgnął po swój termos. Laura natychmiast poczuła zapach kawy. "Chcesz?" Zapytał Nate. "Mogę nalać ci filiżankę. Jak znam moją żonę, pewnie ma jakiś cudaczny smak. Nigdy nie robi zwykłej, nudnej kawy, nawet teraz kiedy sama jej nie pije. Zane jest taki sam jak ona. Twierdzi, że musi poznawać smaki, bo jest właścicielem restauracji. To jest bar. Robi skrzydełka i hamburgery, a nie snobistyczną kawę. Co on do cholery wie? Gówno, tyle powiem. Kawa jest najlepsza, kiedy smakuje jak przepalony olej do motoru." Laura pochyliła się do przodu. "Dużo pijesz tego przepalonego oleju, Szeryfie?" Uśmiechnął się, rozświetlając swoją przystojną twarz. "Może nie, ale lubię męską kawę." Wziął długi łyk i lekko się skrzywił. "Waniliowa." "No to tak." Odparła Laura. "Z chęcią się napiję. I wciąż jestem głodna, więc jeśli chcesz się podzielić lunchem, to skorzystam. Zamknąłeś jedyną restaurację w miasteczku." Nate zmarszczył brwi i otworzył torbę. "To tylko kanapka. Nie wiem czy to mnie nakarmi. Hope ma rację. Robię się zrzędliwy, kiedy nie zjem odpowiedniego posiłku." "W porządku." Nate Wright był chciwym draniem. Z pewnością nie będzie nic od niego wyciągać. "Mogę skorzystać z twojej łazienki? Wciąż czuję się zabrudzona." Machnął ręką w stronę łazienki i wziął spory łyk kawy, którą przyniosła mu jego żona. "Jasne. Najwyraźniej mamy czas. Mówię ci, nie lubię działać pod presją czasu. Zadzwonię zaraz do Caleba i zobaczę czy już zaczął." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Sekcję zwłok. Laura wstała i próbowała zmusić się do uśmiechu. "Dobra. Zrób to. Rafe i Cam wkrótce powinni tu być." Odwróciła się i udała się do prywatnej łazienki Rafe'a. Zamknęła za sobą drzwi i wzięła długi, głęboki wdech. Przytłoczyły ją wydarzenia ostatniego tygodnia. Przełknęła łzy. Nie mogła teraz ich wylać. Później, kiedy będą przy niej Rafe i Cam, będzie mogła płakać, ale na razie musiała się trzymać. Podeszła do okna. Świeże powietrze. Biuro Nate'a miało okno ze zniszczonym zamknięciem, pozwalającym otworzyć szybę. Laura otworzyła okno i odetchnęła chłodnym powietrzem. Pomimo faktu, że było lato, poranki były wciąż zimne. Oparła głowę o parapet. Musiała znaleźć siłę, by przez to przejść. Nie była sama i tym razem nie odejdzie. Nie opuści swojego domu. Nigdy więcej. Wyprostowała się. Kiedy podeszła bliżej okna, zauważyła w alejce samochód. Wielki, czarny SUV. Jeden z federalnych. Cholera. To już nie mogli zatrzymać się na parkingu? Dlaczego nie zatrzymali się na parkingu? Przed i obok budynku było mnóstwo miejsca. Alejka była wąska i ten, kto tu zaparkował, będzie musiał obejść cały budynek, by dostać się do frontu. Nie wspominając, że jeśli Nate to zobaczy, to wlepi mandat osobie, która tu zaparkowała. Poczuła ciarki na skórze. To było nielogiczne, chyba że ta osoba nie chciała, by ktoś wiedział, że on tutaj jest. "Nate." Zawołała Laura. Pochyliła się nad parapetem, chcąc zobaczyć czy będzie mogła odczytać rejestrację samochodu. Prawie na pewno był wynajęty, ale przynajmniej będą mogli powiedzieć kto go wynajął. "Nate, chodź tu. Musisz to zobaczyć." Otworzyły się drzwi łazienki i Laura przesunęła się, by pokazać Nate'owi widok za oknem. W drzwiach stanął Brad Conrad. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Musisz ze mną iść." Laura cofnęła się. Nie mogła nie zauważyć spojrzenia w oczach Brada, ani trzymanej przez niego broni. Zaczął ogarniać ją prymitywny strach. Odsunęła lęk na bok i próbowała znaleźć jakieś wyjście z sytuacji. Jeśli spróbuje wydostać się przez okno, złapie ją, zanim zdąży przez nie przeskoczyć. Zmieści się w oknie, ale wyląduje na twarzy i będzie musiała wstać. A potem czekał kolejny problem. "Co zrobiłeś z Natem?" Nate Wright nie pozwoliłby temu dupkowi wejść. Wywrócił jej się żołądek. Proszę, niech Nate nie będzie martwy. Miał cudowną rodzinę z Callie i Zanem. Nie potrafiła nawet o tym myśleć. Brad zmarszczył brwi. "Nic nie zrobiłem, ale jest nieprzytomny. Słuchaj, Lauro, idziesz ze mną. Przykro mi, ale nie przyjmuję odmowy." Wyciągnął rękę by ją chwycić, a Laura odskoczyła w lewo. Walnęła go prawym sierpowym prosto w szczękę. Brad jęknął i Laura odepchnęła go z drogi. Opadł do tyłu, uderzając głową w umywalkę. W pomieszczeniu rozległ się głuchy odgłos, a Laura zauważyła krew, która zaczęła zbierać się wokół głowy Brada. Pobiegła do drzwi i zamarła. Zza małej szafki za biurkiem Nate'a wyszedł Joseph Stone z paralizatorem w dłoni. I Laura uświadomiła sobie, że popełniła śmiertelny błąd.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 18 "Jesteś pewien?" Zapytał Rafe, serce waliło mu mocno gdy wycofał SUV'a i nacisnął nogą na gaz. Był przekonany, że nie zamknął motelowego pokoju, ale to się nie liczyło. Liczyło się jedynie dotarcie do Laury. Cam zapiął pas bezpieczeństwa i odwrócił się do Rafe'a, wskazując na komputer. "To jest tutaj. Wiem, że to nie jest rozstrzygające, ale to jest to. Tego właśnie szukaliśmy. Sprawy łączy szminka. Purple Passion. Ta szminka jest w rejestrze dowodów sprawy samobójstwa Marli Stone. Żona Joe jest łącznikiem. Miała na ustach tę samą szminkę, którą Markiz de Sade malował wszystkie swoje ofiary. To nie może być zbieg okoliczności. Powiedz mi, że się mylę. Powiedz mi, że Laura nie jest w tym samym budynku co mężczyzna, który prawie ją zabił." "To było samobójstwo." Powiedział Rafe, choć już w to nie wierzył. "Nie sądzę. Wydaje mi się, że ona była pierwsza." Cam wciąż grzebał w laptopie. Musiał się trochę nagimnastykować, by utrzymać komputer w miejscu. "Przecięła sobie nadgarstki. Cholera. A z raportu autopsji wynika, że była w ciąży. W swoim ostatnim liście – który był niepodpisany – napisała, że nie potrafi poradzić sobie z tym co zrobiła i nazwała się zdzirą. Policja wywnioskowała, że miała romans z pracownikiem." Rafe na chwilę zamknął oczy. "To dlatego torturował ofiary płytkimi pchnięciami w podbrzusze. To zapewne chciał zrobić za pierwszym razem, ale Joe zawsze był zdyscyplinowanym draniem. Zaplanował to. Wiedział, że jeśli będzie ją torturował, to się nie wywinie, więc zainscenizował samobójstwo, ale nie potrafił odpuścić. Pierwsza ofiara została zabita rok po Marli i cyklicznie sześć do siedmiu miesięcy, zabijał kolejną kobietę. Zabijał ją ciągle i ciągle." "To wtedy mnie zatrudnił." Odparł Cam. "A po tym jak znaleźliśmy pierwsze dwie ofiary i

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

zaczęły się reportaże w wiadomościach, nie potrafił się powstrzymać. Musiał kontrolować swój wizerunek. Potrzebował czegoś więcej niż zabijania. Potrzebował uwagi. Wiesz, że poprosił by nasz zespół był przydzielony do tej sprawy." "Doskonale to pamiętam." Rafe przypomniał sobie jak Joe wałkował wszystkie dowody, które zebrała policja z DC, po czym zdecydował, że to seryjna sprawa i wymaga działań Biura. Myślał, że Joe jest podekscytowany tak dużą sprawą. Ten drań mówił o tym jak mądry jest morderca. Ciągle powtarzał jak ciężko będzie go złapać. Wtedy Rafe uznał, że Joe stawia swojemu zespołowi wyzwanie. Joseph Stone się przechwalał. Cam przerwał myśli Rafe'a. Palce z furią poruszały się po klawiaturze. "Jest coraz gorzej. Wiedziałeś, że Joe miał brata? Od wielu lat znajduje się w szpitalu psychiatrycznym. Złapano go na torturowaniu zwierząt i oskarżono o zgwałcenie dziewczynki z sąsiedztwa. Wiesz kto był głównym świadkiem w tej sprawie?" "Z pewnością Joe." "IQ jego brata wynosi mniej niż 80. Dla Joe nie byłoby trudno zrobić z niego kozła ofiarnego. Dziewczynka nie widziała kto to był, bo napastnik miał maskę, ale dowody doprowadziły do kogoś z sąsiedztwa. Najwyraźniej matka Joe hodowała w domu jakieś rzadkie rośliny, które doprowadziły do miejsca zbrodni. Joe wydał brata. Zeznał, że przez lata krył agresywność brata. Ten skurwiel miał siedemnaście lat. A jego ojciec rozwiódł się z matką po tym jak go zdradziła. Boże, co za wzór." Dla normalnej osoby była to układanka, która mogła doprowadzić umysł do działań autodestrukcyjnych. Ale w tym rzadkim przypadku, doprowadziło do uzewnętrznienia gniewu. Joe był drapieżnikiem. Ta skłonność zawsze w nim była. Rafe znał dobrze tę historię. Większość morderców miała podobną przeszłość. Joe bez wątpienia był tym, który jako dziecko torturował zwierzęta. To Joe zgwałcił sąsiadkę. Miał szczęście, że trafił mu się kozioł ofiarny, bo zostałby odkryty. Rafe mógł tylko zgadywać jak potoczyły się później jego losy. Joe przez lata ukrywał swojego potwora aż do tego incydentu – odkrycia, że jego żona jest w ciąży z innym mężczyzną. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Potem nie potrafił już dłużej tego powstrzymywać. Fakt, że zaplanował śmierć żony był świadectwem jego dyscypliny. Jeśli Joe zamierzał zabić Laurę, to z pewnością miał doskonały plan. Cam wpatrywał się w ekran jakby nie potrafił uwierzyć w to co widzi. "Ukrywał się przez te wszystkie lata. Jak myślisz, śmiał się z nas cały czas kiedy tworzyliśmy profil Markiza de Sade?" "Założę się, że tak." Odparł Rafe. Nigdy nie poznał tego mężczyzny. Pracował z nim przez lata, a nigdy nie zobaczył ukrytego za maską potwora. To Joe siedział z nim po zniknięciu Laury. Wysłuchał go. Kupił mu piwa, a Rafe opowiadał o wszystkim co jej się przydarzyło. "Ten skurwiel cieszył się słuchając mnie." Powiedział Rafe, wreszcie rozumiejąc. Cam przytaknął, jego usta ułożyły się w wąską kreskę. "O tak. Cieszył się nieszczęściem, które spowodował. Bycie tak blisko sprawy dawało by ogromną ilość satysfakcji. Mógł manipulować wszystkim po swojemu. A kiedy Laura za bardzo się zbliżyła, usiłował zabić ją." "Radio działa?" Próbowali już kilka razy. W gardle Rafe'a pojawiła się żółć na myśl o Laurze znajdującej się w tym samym stanie, co Joe, a co dopiero w tym samym pokoju. Cam nacisnął parę guzików na trzymanym przez siebie radiu. "Tu Cameron Briggs. Czy ktoś mnie słyszy?" Jęknął. "Nikt nie odpowiada. Co do cholery. Posterunek miał być obsadzony. Dobrze wiem, że w tym budynku jest co najmniej pięć osób. Dlaczego nikt nie odpowiada?" Rafe mocniej docisnął pedał gazu, przeklinając fakt, że motel był na obrzeżach miasteczka. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Spróbuj złapać częstotliwość prosto do szeryfa." Cam zamknął laptopa, odłożył go pod swoje stopy i skupił się całkowicie na radiu. Z jego głosu ociekała frustracja. "Robiłem to już dwa razy, Rafe. Nic. Próbowałem nawet zmieniać częstotliwość i zobaczyć czy ktokolwiek w miasteczku odpowie." Rafe uderzył pięścią w kierownicę. "Coś jest nie tak. Wiem to." Każdy instynkt krzyczał w nim, że sytuacja aż śmierdzi zagrożeniem. Coś się stało. "Zobaczę czy skontaktuję się z Loganem. Może on będzie wiedział co się dzieje." Powiedział Cam. Kiedy Nate Wright wcześniej używał radia, Joe nie było na posterunku. Zapewne upewniał się, że dobrze po sobie posprzątał i pozbywał się dowodów. Joe zawsze żartował, że on sam jest najmądrzejszym facetem jakiego znał. Ta arogancja wydawała się zabawna. Teraz Rafe widział, że Joe naprawdę w to wierzył. Myślał, że jest ponad prawem. Cam znowu zmienił częstotliwość i krzyknął z radości, kiedy uzyskał odpowiedź. "Dzięki Bogu, Logan. Logan, tu Cam i Rafe. Muszę się dowiedzieć czy SAC wciąż jest na miejscu zbrodni." Na linii zatrzeszczał głos Logana. "Wasz SAC to dupek. Ściągnął mnie tutaj, a potem zostawił. Zapytałem kolesi od ekspertyz, ale go nie widzieli. A ci kolesie od ekspertyz patrzą na mnie, jakbym był idiotą. Nie cierpię tego. Nie było go na posterunku kiedy wyjeżdżałem. Zniknięcie w środku śledztwa to standardowa procedura FBI?" T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rafe'a zmroziło. "Kto jest z Laurą na posterunku?" Nastała cisza, a po chwili Logan nie brzmiał już na tak wkurzonego. "Nate. Nate tam jest. Złapię go na radio." Na chwilę połączenie się zakończyło. "Nie zabrałby jej w środku dnia." Słowa Cama zabrzmiały prawie jak modlitwa. "Zrobi wszystko co się da." Boże, Rafe potrzebował broni. Dlaczego w ogóle oddał broń. Na linii rozległ się głos Logana. "Nate nie odpowiada. Nikt nie odpowiada. Wsiadam teraz do Bronco. Będę tam za dziesięć minut." Dziesięć minut to za długo. Rafe skręcił na Main Street. W przeciwieństwie do pozostałych razów, kiedy był na tej ulicy, tym razem była prawie pusta. Restauracje i pozostałe budynki były niesamowicie ciche. Przed Faktorią Handlową stała jedna ciężarówka. Duża i czarna. Rafe rozpoznał ją, bo poważnie myślał o podłożeniu pod nią bomby i zdetonowaniu jej z właścicielem w środku. Teraz Rafe nie potrafił myśleć o żadnej osobie, którą chciałby widzieć bardziej, niż Wolfa Meyera. Zatrzymał SUVa na środku drogi, kiedy Wolf wyszedł z Faktorii, drapiąc się po głowie, widząc znak zamknięte. Wolf był ubrany w czarną koszulkę, dżinsy i robocze buty. Wyglądał bardzo wojskowo i solidnie. Rafe wyskoczył z auta, zostawiając chodzący silnik. "Hej, wiesz co się tu dzieje? Dlaczego w środku tygodnia wszystko jest zamknięte?" Zapytał T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Wolf. Rafe nie miał czasu na odpowiadanie na jego pytania. "Potrzebna mi broń." Wolf Meyer wyglądał na faceta, który trzyma broń w zanadrzu. Wolf w mgnieniu oka zmienił się ze zdezorientowanego na chłodnego profesjonalistę. Ruszył w stronę ciężarówki. "Co się stało z Laurą?" Zero wahania od byłego SEALa. "Dowiedzieliśmy się kim jest morderca i sądzimy, że jej szuka. Nate zabrał ją, podczas gdy my docieraliśmy do potrzebnych akt, a teraz na posterunku nikt nie odpowiada." "Skurwiel." Wolf odsunął do tyłu przednie siedzenie i sięgnął dłonią do wnętrza samochodu. "Nate nie pozwoli by coś jej się stało. Na pewno jest jakiś powód, dla którego nie odpowiada." "Tak, albo ucieka z nią, albo został zdjęty." Rafe nawet nie chciał o tym myśleć. Gdyby Joe zabił szeryfa, to Rafe nie wiedział jak będzie żył sam ze sobą. Oczywiście, jeśli Joe zabił Laurę, to Rafe nie wiedział czy w ogóle chciałby żyć. "Nate'a nie łatwo jest zabić." Powiedział Wolf szorstkim głosem i wyciągnął czarną torbę. Rozpiął ją i zaczął wyjmować zdawałoby się, niekończące się zapasy broni. Rafe wiedział, że trafił do dobrego miejsca. "Sig Sauer P226." "Znam go." W chwili gdy Wolf położył duży, czarny pistolet w jego dłoni, Rafe poczuł się T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

niewyobrażalnie lepiej. Sprawdził czy jest załadowany i był gotowy ruszać. "Ile jeszcze masz?" Wolf skrzywił się. "Więcej niż powinienem. Kilka noży. Paralizator. Dwa szotguny." "Planujesz rozpocząć wojnę?" Zapytał Cam, wyciągając rękę po broń. On też udowodnił, że zna się na broni palnej, kiedy Wolf podał mu drugiego P226. Wolf sięgnął jeszcze do swojej ciężarówki i wyciągnął karabin. "Moja mama i potencjalny przyszły ojczym." Powiedział z małym jęknięciem. "Może są szaleni, ale mają rację co do tego miasteczka. Jest niebezpieczne. Ja jestem gotowy. Rosyjska mafia. Prześladowcy. Gangi motocyklowe. Cholera, kosmici. Jestem gotowy by zabić ich wszystkich." Rafe skorzysta z jego pomocy. Użyje wszystkich i wszystkiego, jeśli to będzie oznaczało, że odzyskają Laurę całą i zdrową. Nie mógł ponownie jej zawieść. "Pójdziesz z nami?" "Oczywiście." Wolf zamknął drzwi ciężarówki. "Co zamierzacie z nim zrobić? Macie wystarczające dowody, by go aresztować?" "Zamierzam dopaść go samego i zabić." Powiedział Rafe. Wiedział, że nie powinien mówić tego głośno, ale nie mógł cofnąć tych słów. Naprawdę zamierzał to zrobić. Wolf przez chwilę się w niego wpatrywał. "Jasne. A potem powiedz mi jakie masz alibi. Poprę cię. I każdy facet w tym miasteczku. Nie będą mogli cię oskarżyć. Pamiętaj tylko by pozbyć się broni. I najpierw ją wytrzeć." Wolf brzmiał jakby wiedział trochę o ciemnych sprawkach 109, ale Rafe był pewny, że SEAL 109

To to nawet ja wiem

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

go tego nauczyło. Nie grali fair kiedy zagrożone było bezpieczeństwo kraju, a Rafe też nie zamierzał być dobrym chłopcem. Wolf spojrzał w stronę posterunku i kiwnął głową. Znajdował się tylko blok dalej, ale dla Rafe'a wydawało się, że to mila. Rafe odwrócił się do swojego partnera, jedynej na świecie osoby, która rozumiała jak wielka była stawka. "Chodźmy po nią." Patrzył jak Cam przełyka strach i jego twarz staje się lodowata. "Jestem gotowy." Rafe skierował się w stronę biura szeryfa w jednym tylko celu. *** Cam przeszedł przez drzwi frontowe z bronią w gotowości. Wolf szedł tuż za nim, a Rafe zniknął w alejce, by zakraść się od tyłu. Cam miał serce w gardle. Powściągnął emocje, by tylko raz spojrzeć na Josepha Stone i pociągnąć za spust. Był zszokowany tym jak normalny wydawał się posterunek. Kiedy Cam i Wolf weszli, do głównego pomieszczenia weszła młoda kobieta ubrana w długą spódnicę i luźną koszulę. Jej oczy rozszerzyły się kiedy zobaczyła w ich rękach bronie. "Zastępca Briggs? Powinnam coś wiedzieć?" Hope. Przypomniał sobie, że Nate przedstawił ją jako Hope. "Gdzie jest Laura?"

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Z szeryfem. Zrobiłam sobie przerwę." Hope podeszła do drzwi swojego szefa i po chwili z jej gardła wydobył się krzyk. "Szeryfie!" Cam wystrzelił. Z pokoju przesłuchań zaczęli wychodzić inni. Edward zawołał by się zatrzymał, ale Cam go zignorował. Poczuł żółć w gardle kiedy zobaczył leżącego na biurku szeryfa. Na biurku panował bałagan. Kopnął termos i wszędzie rozlała się kawa. "Musimy wezwać bus." Krzyknął Rafe z małego pokoiku na tyłach. "Brad jest nieprzytomny." "Nic mi nie jest." Brad był marudny, ale Cam skupił się na szeryfie. Wolf stanął za mężczyzną i usiłował go podnieść. "Jest puls." Wolf z wysiłkiem podniósł ogromne ciało szeryfa. "No dalej, Szeryfie, obudź się i zwymiotuj." Gdzie była Laura? Wokół niego panował chaos. Nie potrafił zidentyfikować wszystkich krzyczących głosów. "Zadzwoń do Caleba. Półżywy szeryf jest ważniejszy niż martwa dziennikarka." "Musimy postawić go na nogi." "Co się stało Agentowi Specjalnemu Conrad?" "Gdzie jest Laura?" Gdzie jest Laura? "Stop!" Krzyknął Cam. Pomieszczenie wypełnił jego ryk i każdy się zatrzymał. "Hope, sprowadź Caleba. Edward, ty zostajesz. Wolf, zabierz szeryfa do łazienki. Pozostali, wynocha. Kiedy Logan tu przyjedzie, przyślijcie go."

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Muszę się przespać." Szeryf usiłował odepchnąć Wolfa. "Nie, Szeryfie, musisz spędzić trochę czasu w łazience." "Nie mogę. Musi być otwarta dla Callie." Ale szeryf był już na nogach, powłócząc nimi tam, gdzie chciał Wolf. Rafe pomógł Bradowi usiąść. "Co tu się do cholery stało." Czoło Brada tuż nad prawym okiem było spuchnięte, a twarz pokryta krwią. Wydawała się już nie płynąć, ale Brad i tak trzymał ręcznik przy głowie. "Wszedłem zapytać szeryfa o sprzęt do nagrywania kiedy go takiego znalazłem. Uświadomiłem sobie, że coś jest nie tak i chciałem zabrać stąd twoją dziewczynę, ale mnie zaatakowała. Uderzyłem się w głowę, a potem pustka." Odwrócił się do Edwarda. "A ty gdzie byłeś?" Rafe pokręcił głową. "To nie Edward. To Joe. Musimy zastanowić się gdzie Joe mógł zabrać Laurę." Twarz Edwarda stała się blada jak ściana. "To nie może być Joe. Joe jest na miejscu zbrodni. Powiedział mi, żebym zatrzyma kamerzystę, bo on musi skupić się na dowodach." Cam miał dość tego, że wszyscy chowali głowę w piasek. "Zabił swoją żonę, a teraz ma moją. Z nas wszystkich ty jesteś mu najbliższy. Gdzie mógł pójść?" Edward pokręcił głową jakby usiłował wybudzić się z koszmaru. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Kochał Marlę. Tak bardzo ją kochał. Byłem tego pewien. Był załamany kiedy umarła." "Edward, otrząśnij się." Cam potrzebował innej taktyki. To że Edward był ślepy, nie oznacza, że był idiotą. "Musisz się skupić. Wiesz więcej o faktach w tej sprawie niż ktokolwiek inny. Przestań myśleć o nim jako o Joe. Jest Markizem de Sade. Dokąd mógł ją zabrać? Gdzie mógł pójść?" Edward przełknął i przez chwilę Cam obawiał się, że nie odpowie. "W jakieś odizolowane miejsce." Podsunął Rafe. Edward przytaknął. "Tak. Odizolowane. Woli miejsca, gdzie nikt nie zagląda. Miejsca, które wtapiają się w tło. Dlatego działa w opuszczonych magazynach. Jest tam mnóstwo miejsca i nikt nie usłyszy krzyków. Może działać na osobności." "Tutaj nie znajdzie nigdzie magazynu." Powiedział Cam. W Bliss nie było nic przemysłowego. Drzwi otworzyły się z trzaskiem i wszedł Caleb Burke. "Gdzie jest Nate? Wiecie może co połknął?" "Jakiś środek uspokajający." Zgadywał Cam. Doktor postawił na biurku swoją wielką torbę. "Cholera. I nie wiecie pewnie ile? Albo czy to było coś kwasowego?" "Nie wiem." Odparł Cam, czując się całkowicie bezradnym. "Joe łyka tabletki nasenne. Podejrzewam, że to to. To bardzo znane proszki. Mógłby bez T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

problemu nazwać to zbiegiem okoliczności, gdyby ktoś zapytał." Powiedział Brad. "Widziałem je kiedyś w hotelowym pokoju." Caleb ruszył w stronę łazienki. "Holly, przygotuj węgiel." Cam odwrócił się. W drzwiach stała Holly z kubkiem w dłoni i łzami w oczach. Caleb przyszedł przygotowany. "Ma Laurę?" "Tak." Odparł Rafe. "Musimy się dowiedzieć się dokąd ją zabrał." "Mógłby ją wziąć w to samo miejsce co dziennikarkę?" Zapytała Holly. Cam widział wyraźnie, że usiłowała się trzymać. Drżały jej dłonie, a na twarzy miała bladą kruchość. Oczywiście. Miał już miejsce zbrodni. "To musi być gdzieś blisko. Był tam rano. O której godzinie pojawił się dzisiaj Joe?" "Dostaliśmy wiadomość o siódmej." Powiedział Brad. "Ja słyszałem go w jego pokoju wcześniej." Edward brzmiał teraz na silniejszego. "Mam pokój tuż obok niego. Był w swojej łazience pod prysznicem. Ściany były cienkie jak papier, a ja mam lekki sen. Wszystko mnie budzi. Jeśli to nie ktoś inny używał jego prysznica, to o czwartej był w swoim pokoju." Byli już w jakimś punkcie wyjścia. Cam spojrzał w stronę łazienki. Wolf trzymał Nate'a prosto, jedną ręką wokół jego pasa, drugą pod ramionami. "Musisz to połknąć." Caleb nie brzmiał tak, jakby przyjął odpowiedź nie. "Nie chcę." Powiedział Nate, walcząc w uścisku Wolfa. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Caleb się nie poddał. "A ja nie chcę być cały w rzygach, ale i tak zapewne tak będzie." Cam nie chciał na to patrzeć. "Znasz już czas śmierci Jany Evans?" "Zgodnie z temperaturą wątroby, powiedziałbym, że nie później niż o 2:30 rano."Caleb uniósł głowę Nate'a i przechylił mały pojemniczek. "Teraz zostawię cię samego. Będzie trochę bałaganu. Wymioty nie potrwają długo. Wolf, weź go nad zlew. Potrzebna mi do badań próbka z jego żołądka." Cam odsunął się kiedy zaczęły się wymioty. "Słyszeliście?" Cam zauważył przyjazd Logana. Spojrzał w stronę łazienki, ale jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. "Nate'owi nic nie będzie?" "Tak sądzę." Powiedział Cam. "Caleb się nim zajmuje. Teraz musimy zastanowić się nad miejscami, gdzie możemy szukać Laury." Logan kiwnął głową. "Słyszałem, że Joe był w swoim pokoju o czwartej, a dziennikarka została zabita koło 2:30. Musi być w tej okolicy. Nie pójdzie dalej niż Del Norte. Creede jest czterdzieści minut stąd. W okolicy jest kilka domów, ale wszystkie są teraz zajęte. Pod naszą jurysdykcją jest wiele ziemi, ale nasza społeczność jest niewielka. Wszyscy się znamy." "Są jakieś nowe budynki?" Zapytał Rafe z wyraźną frustracją a głosie. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Nie." Holly drżały lekko dłonie. "Żeby znaleźć jakieś prawdziwe projekty rozwojowe, musiałbyś przejechać jakieś sto mil do Alamosa. Mamy kilka letnich domków, ale w większości są własnościami prywatnymi. Zadzwonię i dowiem się czy są zajęte." "Dobrze. Niech Hope ci pomoże." Cam wziął kubek z jej rąk. "Dam to Calebowi. Sprawdź też wszystko co jest tu w okolicy na sprzedaż. Musiał wiedzieć, że to miejsce nie będzie zajęte. Upewnił się." Okropny dźwięk dobiegający z łazienki skończył się i pojawił się Wolf z zaskakująco zieloną twarzą.110 Po raz pierwszy nie wyglądał jak amerykański super bohater. "Caleb potrzebuje aktywnego węgla. Nate'owi nic nie będzie." Cam podał mu kubek. "Usiłujemy znaleźć jakieś odizolowane miejsce około dwadzieścia minut drogi stąd. Wiecie o jakichś domkach, które nie są zajęte?.” Wolf przekazał kubek, ale wzrok miał wbity w Cama. Wydawał się nagle jeszcze zieleńszy. "Czy ten facet nie był przypadkiem na spotkaniu w ratuszu?" Edward uniósł wzrok. "Tak, wszyscy byliśmy. Joe na to nalegał.” "Więc wie o mojej mamie i Melu." Cam znieruchomiał. "Gdzie jest dom Mela? Wszyscy mówili o tym, że nie wyjdą z bunkra, dopóki federalni nie 110

Wymięka nawet największy twardziel

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

odjadą. Joe musiał to wiedzieć." "Śmiał się z tego." Wtrącił Brad. "Musimy się tam dostać." Powiedział Rafe, idąc w stronę drzwi. "Dom Mela odpada. Ma tam wszelkiej maści zabezpieczenia, łącznie z kamerami, które monitoruje ze swojego bunkra." Powiedział Logan. "Ale moja mama nie ma. Powiedziała, że nie będzie wydawać pieniędzy. Zasadziła tylko wszędzie buraki. Uważa, że odstraszają kosmitów." Wolf wziął głęboki oddech i wyraźnie znieruchomiał. Wracał do kontroli. "Jej dom jest dokładnie na granicy hrabstwa. Można dostać się tam w niecałe piętnaście minut, a jej najbliższy sąsiad jest dwie mile dalej." Jeśli Wolf się mylił, do czasu gdy Cam znajdzie inne miejsce, Laura może już nie żyć. Spojrzał na Rafe'a. Wpatrywał się w swojego partnera i nagle był kurewsko wdzięczny, że nie jest w tym sam. "Jedziemy tam."Cam odwrócił się, bo nie było czasu do stracenia. "Edward, ty tu poczekasz, a jeśli Hope i Holly coś znajdą, to sprawdzisz to. Brad, niech zbada cię lekarz. Logan i Wolf idą z nami." "Stop." Cam odwrócił się. Nate Wright stał w drzwiach wyglądając jakby dopiero co ominęła go śmierci. "Uważaj na siebie, synu. Zrób to, co musisz zrobić czując wagę swojej odznaki." Cam kiwnął głową i wszyscy zajęli się swoimi zadaniami.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 19 Laura obudziła się czując rozdzierający ból głowy i okropny strach w żołądku. Usiłowała usiąść, ale miała mocno ściśnięte ręce. Sznur wbijał się w jej nadgarstki. Już traciła w nich czucie. Boże, gdzie ona była? Niech to nie będzie prawda. Obudź się. Obudź się i bądź w swoim domu przytulona do Rafe'a z jednej strony i Cama z drugiej. Zmusiła się do skupienia, do zbadania otoczenie. Nie mogła się oszukiwać. Była w poważnych tarapatach. Była naga, skórę miała zimną. Nie cierpiała tego. Spojrzała na sufit. Stare koło od wagonu zostało zmienione w dziwny żyrandol. Boże, była u Cassidy. Pamiętała jak patrzyła na ten żyrandol ostatnim razem, gdy była tu na obiedzie. Laura pomagała Cassidy i Nell w projekcie i wtedy właśnie poznała Wolfa. Pamiętała jak patrzyła na tego przystojnego mężczyznę i była w stanie myśleć o ramionach Cama i ciemnych oczach Rafe'a. Gdzie oni byli? Czy wiedzieli w ogóle, że zniknęła? "Ach, obudziłaś się. Kilka razy musiałem użyć paralizatora, moja droga. Mam nadzieję, że nie poczujesz od tego żadnych trwałych efektów ubocznych. Nie chciałbym cię znieczulić." W polu widzenia pojawił się Joe. "Wiesz teraz kim jestem?" Potworem. "Tak. Jesteś człowiekiem, który nazywa siebie Markizem de Sade." Roześmiał się lekko. "On był amatorem, fircykiem, który tylko bawił się bólem. Ja jestem kimś więcej. Mimo to, miał wiele ciekawych rzeczy do powiedzenia. Dostałaś mój prezent? Czy ci idioci ci go nie

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

przekazali? Był zaadresowany do ciebie." Ciało Jany. Boże, czy kiedykolwiek znała tego mężczyznę? "Dostałam twoją wiadomość, nawet jeśli nie widziałam samej paczki." Nałożył na dłonie lateksowe rękawiczki. "Ale zrobiłem to dla ciebie, mały króliczku. Wyciąłem jej serce. Było trochę więcej bałaganu niż w moim guście, ale pomyślałem, że powinnaś zobaczyć, że je miała. I porozdzielałem je dla ciebie. Ty jesteś jedyną, która naprawdę mnie rozumie." Jej pierwszym instynktem było krzyczenie z całych sił. Drugim było walczyć, ale w jej umyśle pojawiła się inna myśl. Czas. Potrzebowała czasu. "A ja nie." Zmusiła się do spokojnego, chłodnego głosu. "Chyba rozumiem pewne części, ale nie całość." Zatrzymał się i spojrzał na nią, zwężając brązowe oczy. "No cóż, nikt nie pojmie mnie w całości, ale ty byłaś temu najbliższa. To dlatego musiałem cię uciszyć. Nie jesteś moją zwyczajną ofiarą. Nie dlatego, że kobiety takie jak ty są bardziej warte życia. Nie. Wszystkie jesteście takie same. Po prostu lepiej jest atakować słabe, niechciane kobiety. Składałem zeznanie. Było o wiele ważniejsze bo mogłem mówić ile chciałem." Przez mówienie miał na myśli zabijanie. "Dlaczego przestałeś po mnie?" Westchnął i odwrócił się nieznacznie, wracając z małą tacą. "Z tobą było blisko. Wiesz dlaczego cię zostawiłem, kochana? Wiem, to było niegrzeczne z mojej strony. Zawsze chciałem wyjaśnić dlaczego musiałem zostawić cię tak bardzo niedokończoną." T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Jego słowa przyprawiały ją o mdłości, mówił prawie że z uczuciem. Nie brzmiał jak Joseph Stone, którego znała. Jednak gdy mówił, nie dźgał jej, a tego musiała uniknąć. Przyjdą. Tym razem przyjdą po nią. "Zastanawiałam się dlaczego tak wcześnie wyszedłeś." "Cóż, zetknęły się moje dwa światy." Wyjaśnił. "Dbałem, by je rozdzielać, ale wywarłaś na mnie presję. Myślałem, że jestem najmądrzejszym człowiekiem na świecie, kiedy udało mi się zwolnić cię za rozmowę z tą reporterką, której użyłem jako swojego rzecznika. Pamiętasz? Przedstawiłaś mi ją na świątecznym przyjęciu wiele lat temu. Pracowałaś wtedy w innym wydziale, ale podlizywałaś mi się, bo wiedziałaś, że chcesz być w WAZie." "Tak." Odparła. Mówił. Jeśli chciał rozprawiać o tym jak to jest mądrzejszy od innych, to ona nie będzie oponować. "Wzięłam ze sobą Janę, bo była bardziej towarzyska niż ja." "Była zdzirą, kochana. Uderzała do każdego faceta. Ale zboczyłem z tematu. Mogłem zwolnić cię za rozmawianie z prasą o sprawie. Pomyślałem, że nikt nie będzie za tobą tęsknił przez dzień czy dwa. Nie zauważyłem sobie, że...zaprzyjaźniłaś się zarówno z Kincaidem jak i Briggsem. Szukali cię. Kiedy nie mogli cię znaleźć, zaczęli węszyć. Zostałem wezwany by zacząć śledztwo w sprawie twojego zniknięcia. Do czasu gdy mogłem wrócić, ty już wydostałaś się z naszej małej kryjówki." Miała ochotę załkać. Zawsze zastanawiała się dlaczego tak nagle wyszedł. Cam i Rafe. Wtedy też ją uratowali. Nie wiedzieli tego, ale ich potrzeba by ją znaleźć uratowała jej życie. Przeżyje to. Zrobi to, bo ich kocha. Tym razem nie będzie potrzebować instynktów przetrwania. Miała ich. "Wydaje mi się, że zauważyłaś, że supły tym razem są odpowiednio zawiązane. Ostatnim razem byłem trochę zbyt niedokładny." Powiedział Joe, testując je ponownie. Pociągnął za zawiązane przez siebie więzy. Laura zauważyła, że pod nią leżała narzuta pokryta warstwą plastikowej folii. Tak samo jak wtedy. Będzie mógł bez problemu pozbędzie się dowodów bez zostawiania śladów krwi i odcisków palców. Zaczęła się zastanawiać czy łysina była prawdziwa, T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

czy co jakiś czas golił głowę. Pozostawione na miejscu przestępstwa włosy nie raz doprowadzały do ujęcia sprawcy. "Jak już powiedziałem, nie byłaś moją zwyczajną ofiarą, ale byłaś za to bardzo blisko tego, czego naprawdę łaknę." Zadrżała. "Czego łakniesz, Joe?" Uśmiechnął się. "Lubię słyszeć moje imię. Lubię słyszeć je od ciebie. Jesteśmy bliscy, ty i ja. Odpowiadając na twoje pytanie, chcę kogoś łagodnego i prawdziwego. Te dziwki i tak były bliskie śmierci. Większość dziękowała mi, kiedy wreszcie kończyłem ich niedolę. Ty nie. Ty walczyłaś jakbyś miała po co żyć. Zabawa była przez to o wiele słodsza." "Tym razem też będę walczyć." Będzie. A jeśli wierzyła, że historia lubi się powtarzać, to wytrzyma. Przeżyje. Przejdzie przez wszystko, jeśli to będzie oznaczało powrót do jej mężczyzn. Przesunął zakrytą rękawiczką dłonią po jej tułowiu, wyraźnie podziwiając blizny, które tam zostawił. "Słyszałem, że straciłaś macicę, kochana." Spokój. Musiała się pilnować, bo chciała na niego splunąć. "Operacja moich jelit i macicy nie poszła za dobrze. Krwawiłam i musieli przeprowadzić histerektomię111. Miałam szczęście, że przeżyłam." Teraz widziała to wyraźnie. Miała szczęście. Straciła coś cennego, ale nie straciła życia. Rafe miał rację. Mogli mieć rodzinę, jeśli jej chcieli. Mogli zaadoptować dzieci. Ich styl życia się zmieni, ale znała ludzi, którzy przyspieszą biurokrację. Stef Talbot zaproponował w przeszłości swoją pomoc, a ona ją odrzuciła, bo nie chciała litości. To nie była litość, uświadomiła sobie nagle. To była miłość. Troska. Rodzina. 111

Wycięcie macicy

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Stajesz się emocjonalna, kochana." Laura poczuła spływające po jej twarzy łzy. Poczuła dłonie na swoim ciele. To było jak gwałt. Wolała to, niż wolne, torturujące pieszczoty. "Jak zamierzasz się z tego wykaraskać, Joe? Rafe i Cam wiedzą, że Markiz de Sade jest kimś z FBI." Roześmiał się i sięgnął w dół. Przynajmniej zabrał z niej swoje ręce. Kiedy się wyprostował, w dłoni miał małą szczotkę Miała rękojeść z macicy perłowej i staromodne włosie. Laura poczuła jak tężeje każdy mięsień w jej ciele. Pamiętała co potrafił zrobić z tą kobieco wyglądającą szczotką. Bił ją czymś bardzo podobnym. Między "sesjami" czesał nią jej włosy. "Uniemożliwiłaś mi kontynuowanie, ale w pewien sposób też mnie uwolniłaś." Zaczął przesuwać szczotką po jej włosach. Jego ruchy było powolne jakby niezwykle rozkoszował się tą częścią swojego rytuału. "Mój czas w FBI dobiegł końca. Czeka na mnie samochód. Pojadę do Meksyku i zatrzymam się u przyjaciół w Ameryce Południowej. Dzięki mojej kochanej, zmarłej żonie, mam trochę odłożone. Miała fundusz powierniczy." Więc od jak dawna Joe zabijał? Napisała w swoim profilu, że w życiu mordercy musiał nastąpić jakiś gwałtowny incydent, który zapoczątkował jego ścieżkę. "Twoja żona cię zdradzała." Joe spłoszył się. Odsunął się, przerywając czesanie jej włosów. "Tak. Dałem tej dziwce wszystko, a ona wolała ogrodnika112. Nawet zaszła z nim w ciążę." To wszystko wyjaśniało. "Marla była taka sama jak moja matka. Kochana matka zostawiła mnie z ojcem alkoholikiem, bo musiała pójść za głosem serca. Zostawiła mnie też z bratem idiotą. Chociaż on 112

Sorry, ale to już trochę przereklamowane, poleciała Zosia po bandzie

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

okazał się przydatny." Cofnął się o krok, szczotka zwisała przy jego boku. "A teraz, mały króliczku, przyszedł czas na karę. Wiesz co zwykle mawiał Markiz de Sade? Mówił, że przyjemność uzyskuje się jedynie z bólu. Miał rację. Twój ból jest moją rozkoszą." Uderzył szczotką i Laura krzyknęła, kiedy poczuła na skórze ukłucia. Pociągnęła za więzy, ale nie puściły. Kolejne uderzenie i kolejny krzyk. Na jej ciele tańczył ogień. "Będziemy się świetnie bawić, ty i ja." Powiedział z okropnym uśmiechem Joe. I mam napisany list do tych głupców, których nazywasz kochankami. Nie byli na tyle sprytni by mnie znaleźć, a teraz cię stracą." "Zastanów się jeszcze raz." Laura uniosła głowę na dźwięk głosu Rafe'a. Rafe stał w drzwiach, które prowadziły od kuchni do jadalni. Był najpiękniejszą istotą, jaką kiedykolwiek widziała. Oddech uwiązł jej w gardle. Był tu by ją uratować. Teraz wszystko będzie dobrze. Joe cofnął się. Upuścił szczotkę z prawie że znudzonym wyrazem twarzy. "Nie spodziewałem się tego." "Z pewnością. Nie spodziewałeś się, że ktokolwiek złoży wszystko do kupy." Odparł Rafe. Na twarzy Joe pojawił się mały uśmieszek. "I tak długo wam to zajęło. Masz pojęcie jak zabawne było patrzenie jak gonicie za własnym ogonem?" Rafe zignorował go. "Ma broń, bella?" T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Laura pokręciła głową. "Nigdzie, gdzie mógłby ją chwycić zanim strzelisz." Joe wzruszył ramionami jakby został złapany na małym kłamstwie, a nie okazał się seryjnym mordercą. "Teraz zapewne mnie aresztujecie." Z salonu po drugiej stronie wyłonił się Cam. Obaj mieli broń wycelowaną w Joe. "Taka jest procedura." "A wy jesteście obaj grzecznymi chłopcami, prawda? Liczę na to. Pozwólcie idioci, że powiem wam jak to będzie. Aresztujecie mnie, ale okaże się, że większość dowodów jest całkowicie zniszczona. Powodzenia w zakończeniu sprawy, gdzie główny śledczy jest jednocześnie podejrzanym. Nie będziecie mieli ani jednego wiarygodnego dowodu. Zadbałem już o to. Przeszedłem przez procedury i ponownie przez nie przejdę." Uśmiechnął się. "Może to też będzie zabawne. Jestem mądrzejszy niż jakikolwiek sędzia." Laura poczuła mdłości. Naprawdę tak było. I miał rację. Wszystkie dowody były zniszczone. Joe wyciągnął w jej stronę dłoń. "Jesteś moja, króliczku. Kraty nas nie rozdzielą. Ta gra nie skończy się, dopóki nie będę trzymał w dłoni twego serca." "My nie bawimy się w żadne gierki, Joe." Powiedział z zimnym wzrokiem Rafe. Skinął na Cama i wystrzelił. Jej mężczyźni wystrzelili jednocześnie. Ciało Joe potknęło się pod wpływem uderzenia. W klatce piersiowej miał dwie dziury, przez jego ubrania przeciekała jasnoczerwona krew. Jego oczy płonęły. Spojrzał na nią i wyciągnął w jej stronę dłoń. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rafe zbliżył się szybko, odpychając od niej umierającego mężczyznę. "Nie dotkniesz jej. Nigdy więcej." W zasięgu jej wzroku pojawił się Cam. "Maleńka." Położył dłoń na jej włosach, a ona słyszała dławiące go emocje. "Maleńka, wszystko dobrze? Boże, skrzywdził cię." Pokręciła głową, tak bardzo pragnąc objąć go ramionami. "Potrzebuję noża!" Krzyknął Rafe. Cam zdjął koszulę i zakrył ją. "Wolf i Logan tu są, maleńka." Do pokoju wszedł Wolf i spojrzał na leżące na ziemi ciało. Logan podążał tuż za nim. Wolf podał Rafe'owi nóż i ten zaczął rozcinać jej więzy. "Już cię uwalniam, bella." Powiedział. Logan rozmawiał już przez radio. "Tak, Szeryfie, musimy zadzwonić po pomoc. Znaleźliśmy ją. Laurze nic nie jest, ale zastępca Briggs i Agent Specjalny Kincaid byli zmuszeni do zabicia podejrzanego. Zamierzał ją zabić." Rafe odwrócił się i posłał zastępcy szeryfa uśmiech pełen wdzięczności. Podał nóż Camowi, który przeciął ostatnie więzy i uwolnił ją. Rafe uniósł ją w swoje ramiona i mocno ścisnął. Nawet ból od wcześniejszych uderzeń przypominał jej, że żyła, a oni tu byli. "Bella, tak bardzo się bałem." Rafe zdawał się nie przejmować, że zwisał jej nagi tyłek, ale T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Cam stanął po drugiej stronie i zakrył ją swoim ciałem, obejmując rękoma. "Byłem przerażony." Wyznał Cam. "Nic mi nie jest." Laura westchnęła i wtuliła się w ich ciepłe ciała. "Wiedziałam, że po mnie przyjdziecie." Poczuła jak przez ciało Rafe'a przechodzą dreszcze. "Zawsze, bella. Nigdy w to nie wątp." Kiedy ją wynieśli, nie obejrzała się za siebie. Ta część jej życia dobiegła końca i nie mogła już więcej jej zranić.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Rozdział 20 Laura patrzyła jak Stef i Jen Talbotowie tańczą swój pierwszy taniec jako mąż i żona. Byli objęci jak winorośle, kołysząc się w takt muzyki. Miejska Hala Bliss była udekorowana tak, że przypominała romantyczny las, pełen rozciągających się wzdłuż ścian drzew i krzewów. Stef Talbot był miliarderem, który mógłby na zorganizowanie wesela kupić sobie własną wyspę, ale on i jego żona uparli się na kościół w Bliss i lokalne centrum rozrywki. "Dobrze razem wyglądają." Powiedziała Holly, biorąc Laurę pod rękę. Przez ostatnie dni Holly starała się pilnować Laury. Laura nie mogła nie zauważyć tego, jak jej przyjaciółka odmawiała spuszczenia jej z zasięgu wzroku. Laura pochyliła się, stykając się głową z Holly. "Ci dwoje zdecydowanie do siebie należą. Jen jest idealną kobietą dla Króla Stefana. Sprawia, że się śmieje." I od czasu do czasu pokazywała mu, gdzie jest jego miejsce. Wszyscy tego potrzebują. "Caleb nigdy się nie śmieje." Powiedziała ze smutnym westchnięciem Holly. "Dlaczego tak bardzo go lubię?" Jej biedna przyjaciółka. Caleb Burke był zagadką. Kiedy pojawiło się zagrożenie, cały czas był z Holly, ale wycofywał się, kiedy zagrożenie znikło. Wrócił do siedzenia w sekcji Holly u Stelli na śniadaniach, lunchach i obiadach i gapił się na nią, ani razu nie zapraszając jej na randkę. Nie zazdrościła Holly użerania się z Calebem, ale było oczywiste, że jej przyjaciółka była całkowicie zadurzona w lekarzu. "Musisz po prostu dać mu trochę czasu. Kiedy przyjeżdża Nicky?" To był jedyny sposób, by oderwać Holly od jej problemów sercowych. Promieniała na samą wzmiankę o synu mającym spędzić z nią tydzień. Minęło wiele czasu, odkąd Holly mogła spędzić trochę czasu ze swoim siedemnastoletnim synem.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Za parę dni. Ma trochę czasu między letnim, a piłkarskim obozem. Jestem taka podekscytowana. A teraz, kiedy tego seryjnego mordercy już nie ma, nie muszę się już martwić, że zostanie zabity." "Dobre i to." Bliss powoli wracało do swojej spokojnej, sennej egzystencji. 113 Tym razem dodali do puli tylko dwa morderstwa. Hiram, burmistrz Bliss, nazwał to zwycięstwem. Laura wróciła do pracy, ale tylko do czasu, aż Bart znajdzie jej zastępstwo w Stop ' n ' Shop. Obiecała Rafe'owi, że zdobędzie licencję prywatnego detektywa i dołączy do niego w budowaniu prawdziwego biznesu. Zamierzała dotrzymać obietnicy. Miał bzika na punkcie znajdowania zaginionych osób i ponownym zjednoczeniu zakochanych. Cam odnalazł swoje miejsce. Pracował ciężko jako zastępca, a każdej nocy doskonalił swoje oprogramowanie. Callie niedługo miała rodzić i Cam dowiedział się już, że będzie pilnował porządku w Bliss, kiedy Nate będzie na urlopie tacierzyńskim. Dzięki długoletnim doświadczeniu Cama w wymiarze sprawiedliwości, został drugim w pilnowaniu porządku. Logan przyjął te wieści bez żadnego problemu. Uścisnął dłoń Logana, a potem tej samej nocy Cam musiał odebrać go z baru dwa miasteczka dalej. Cam był szczęśliwie zajęty swoją nową pracą. Cóż, kiedy nie był zajęty kochaniem się z nią. On i Rafe wydawali się szczęśliwi spędzając w łóżku tyle czasu, ile tylko było możliwe. Dołączyła do nich Nell, jej twarz błyszczała w światłach hali. "Hej. Stef zamówił wegański tort. Jest pyszny." Stef zawsze dbał o to, by każdy miał to co chciał. Były trzy różne torty. Tort panny młodej, tort pana młodego i tort wegański. Żaden z nich nie był zwyczajny. "To świetnie, Nell. Cieszę się, że porzuciłaś swój nudystyczny protest, żeby pojawić się na weselu." 113

??? A kiedy tam jest spokojnie albo sennie?

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Nell wzruszyła ramionami. "Przyjaźń jest w końcu ważniejsza, nie? Rachel dała mi swoje błogosławieństwo. Powiedziała, że znalazła w Internecie bardzo ładne przykrycie, które pozwala jej widzieć Paige, kiedy ją karmi. Osobiście uważam, że powinna móc biegać toples, jeśli chce, ale zostałam przegłosowana. Poza tym, schron stał się strasznie cichy, odkąd Mel i Cassidy wyjechali. Henry strasznie się zirytował tą całą sprawą z toples. Byłam bardzo zaskoczona." Odwróciła się i jej twarz z promiennej stała się poważna. "Ale był rozsądny w jednej kwestii." "Naprawdę?" W opinii Laury, odpowiedź Henry'ego na protest toples Nell był jedną z najbardziej rozsądnych rzeczy, jakie kiedykolwiek zrobił. Wiedziała, co się stanie, jeśli ona tego spróbuje. Rafe i Cam zrobią coś o wiele gorszego, niż tylko zabiorą ją do schronu. "W jakiej?" "Wiem co ci się przytrafiło. Wiem, że nie możesz już nosić dziecka." Powiedziała cicho Nell, jej wzrok złagodniał. Laura poczuła na ramieniu dłoń Holly. Przypomnienie tego co straciła już nie bolało jak kiedyś, ale na tę myśl wciąż czuła napływające do oczu łzy. "Kiedy przyjdzie czas, pomyślimy o adopcji." "I to będzie cudowne." Powiedziała Nell, ściskając dłoń Laury. Brązowe oczy Nell rozjaśniły się, kiedy spojrzała na Laurę. "Jeśli się na to zdecydujecie, to jestem z wami. Ale jeśli będziecie chcieli, to możecie wybrać inną ścieżkę. Wciąż masz jeden jajnik. Ja mogę być matką zastępczą. Moja macica jest sprawna, a przynajmniej tak uważam. A już dawno zdecydowaliśmy z Henrym, że zrezygnujemy z dzieci, więc nie będziesz się narzucać." Laura była całkowicie zszokowana. Nell miała wiele zasad, ale to była najświętsza z nich. "A kontrola populacji? Nell, ty w to wierzysz." Nell posłała jej blady uśmiech i ścisnęła jej dłonie.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"W ciebie wierzę bardziej. Jak już powiedziałam, przyjaciele są ważniejsi. A ty, Rafe i Cam wychowacie wspaniałe dziecko. Pomyślcie nad tym. Jeśli chcecie, to ofiarujemy wam tę możliwość." Teraz Laura płakała z innego powodu. Przytuliła Nell, przyciągając drobną kobietę w swoje ramiona. "Dziękuję." Laura może nigdy nie skorzysta z jej oferty, ale to, że Nell to zaproponowała, było jak balsam dla jej duszy. "Pomyślcie nad tym." Nell odsunęła się, na jej wargach pojawił się mały uśmiech. "A jeśli trzeba będzie to zrobić w starym stylu, to wiesz, że uważam, że Rafe jest słodki jak cukiereczek." "Ty niegrzeczna dziewczyno!" Powiedziała ze śmiechem Laura, kiedy Nell mrugnęła okiem i odeszła, by zatańczyć ze swoim mężem. Holly miała łzy w oczach, kiedy pochyliła się i pocałowała Laurę w policzek. "Idę się napić. Wiesz, że cię kocham. Ty i Nell jesteście moimi kotwicami. A teraz idź i zatańcz ze swoimi mężczyznami." Holly odwróciła się i zaczęła rozmawiać z Marie i Teeny. "Więc tak wygląda ślub w Bliss, co?" Zapytał Cam, kiwając głową odchodzącej Holly. Trzymał kieliszek szampana dla Laury. Laura spojrzała na swoich ukochanych. Rafe stał tuż obok Cama. Wyglądali wręcz obrzydliwie przystojnie w smokingach. Rafe był wysoki, ciemny i złowieszczo przystojny. Cam był prawdziwym amerykańskim ciasteczkiem. Co zrobiła by na nich zasłużyć? "Byliście zaskoczeni, kiedy panna młoda szła przez nawę, tańcząc? Stef chyba był." Powiedziała Laura. T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

Ceremonia była radosna, całkowicie odzwierciedlając dziwaczne piękno pary młodej. Nikt nie miał suchych oczu. Laura złapała nawet Maxa na wycieraniu oczu, kiedy Stef ślubował kochać wiecznie swoją żonę.114 "Mnie się podobały bele siana." Przyznał Rafe z szerokim uśmiechem. "Nigdy nie byłem na ślubie, gdzie wszyscy goście siedzieli na snopkach."115 "A to dlatego, że nigdy nie brałeś ślubu w Kościele sprzedającym paszę." Odparła Laura. "Masz piękną ślubną ceremonię, a wszyscy goście dostają zniżkę na następne zamówienie. To chyba jedyny powód, dla którego przyszedł James Glen. Mówi, że ma alergię na zobowiązania wszelkiego rodzaju." Spojrzała na drugi koniec pomieszczania, gdzie związkofob rozmawiał z Brooke Harper. Może i nie chciał się ożenić, ale zdecydowanie szukał jakiegoś towarzystwa. 116 Wolf stał obok swojego najbliższego przyjaciela. On też wyglądał, jakby nie miał nic przeciwko spędzeniu odrobiny czasu z Brooke. Podeszło dwóch kowbojów, usiłując dostać się do Brooke. Laura poszukała w pamięci ich imion. Byli braćmi. Shane i Bay Kent. Byli przyjaciółmi Stefa, ale Max i Rye Harper nie mogli znieść tych dwóch kowbojów. Brooke znajdzie się w bardzo ciekawej sytuacji. Wolf odsunął się, jakby nie chciał być w to wciągnięty. Kiedy ją zobaczył, uśmiechnął się i uniósł kieliszek. Odwzajemniła uśmiech i zrobiła to samo. I odkryła, że obaj jej mężczyźni patrzą na nią spod byka. "Ej, tylko się witałam." Powiedziała. "I niech tak zostanie." Odparł Cam. Odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się.

114 115 116

Maxiu :D jak ja cię kocham Ja też:P Poczekaj, J, na ciebie też przyjdzie pora

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Bo naprawdę potrzebny mi trzeci facet. Wierz mi skarbie, mój karnet taneczny jest zapełniony." "Jest zapełniony nami." Powiedział Cam, zbliżając się do niej. Naruszył jej przestrzeń, poruszając sugestywnie biodrami. Bujał się przy niej w rytmie muzyki. "Będziemy cały czas tańczyć, maleńka." Wyczuła za swoimi plecami Rafe'a. "Będziemy tańczyć całą noc, bella." Mogli tańczyć całą wieczność. Będą tańczyć całą wieczność. Muzyka przepływała wokół nich, a oni kołysali się w jej takt. Laura była otoczona swoimi mężczyznami, swoimi przyjaciółmi i swoją przyszłością. Prawie nie zauważyła, kiedy otworzyły się podwójne drzwi holu i pojawiła się w nich wielka, szeroka postać. "O mój Boże." Wydyszała, kiedy uświadomiła sobie, kto to jest. "Alexei?" "Kim jest Alexei?" Zapytał Rafe, patrząc na ludzi wpatrujących się w przybysza. Wszyscy się zatrzymali. Ogromny przystojny Rosjanin wszedł do środka z szerokim uśmiechem na twarzy. Rozejrzał się po pomieszczeniu i jego uwaga skupiła się na Holly. Wszystko wydawało się zatrzymać, każde oczy podążały za byłym gangsterem, kiedy szedł w stronę kobiety, którą uratował. Laura patrzyła jak Holly się odwraca, jej oczy stają się szerokie. Alexei ubrał się stosownie do okazji, mając na sobie idealnie skrojony garnitur, który podkreślał jego muskularną postać. Był uosobieniem seksu i Laura nie była zaskoczona, że Holly praktycznie się śliniła. Alexei podszedł i zatrzymał się kilka centymetrów od swojego celu. Górował nad Holly.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a

"Cześć. Mam na imię Howard i ja pochodzić z Orlando." Holly wydawała się zadyszana, kiedy uniosła wzrok. "Czy to twoje imię z programu ochrony świadków?" "Tak." Alexei zaczął wyciągać dłoń. "Ale możemy wybrać nowe, jeśli to ci się nie podoba. Śledztwa się skończyły. Jestem wolny, by iść tam, gdzie chcę. Chcę iść. Iść z tobą." "Nie!" Ulubione słowo Caleba Burke'a nie wyszło tym razem z jego ust. Zostało wykrzyknięte z ogromną siłą. Twarz Caleba była maską oburzenia. Inaczej niż zwykle, jego emocje były wyraźnie wypisane na jego twarzy. Zaczęła się kolejna piosenka. Radosna, skoczna nuta. Holly była rozdarta. "Zatańcz z nami." Wyszeptał Cam. "Bądź z nami." Powiedział prowokująco Rafe. "Znaleźliśmy gabinet, który się zamyka. Wystarczy miejsca. Potrzebujemy cię, bella." Ich dłonie były na jej biodrach i zbliżały się niebezpiecznie blisko jej piersi. Laurze zabiło mocniej serce. Zawsze tak było, kiedy byli blisko. "Zabierzcie mnie tam." Holly wkrótce się o tym przekona. Była złapana między dwóch mężczyzn i to było niesamowite. Laura machnęła przyjaciółce dłonią i została odprowadzona przez Cama i Rafe'a. Przyszedł czas, by zatańczyła Laura.

T ł u m a c z e n i e :

L i l a h

B e t a :

M a ł g o s i a