Sophie Oak - Nights in Bliss, Colorado 02 - Two to Love

Rozdział 1 "To dziewica?" "Tak powiedział Stefan." Wyjaśnił Nate Wright swojemu najlepszemu przyjacielowi, który zadał takie samo pytanie jakie chodziło Nate'owi po głowie. Mimo, że Stefan stał tuż obok nich, zwyczajnie westchnął i zignorował Zane'a. Nate patrzył na kobietę przez weneckie lustro. Leżała na ogromnym łóżku wyciągając swoje nagie ciało. Tylko nieustannie rzucane spojrzenia na drzwi mówiły, że czuje wszystko, ale nie komfort. Jej prawa stopa gładziła z roztargnieniem drugą nogę jakby sprawdzała miękkość skóry. Nate zrobi to samo za parę minut, tyle że to jego dłoń przesunie się po jej nodze i dojdzie ostatecznie do swojego celu – jej idealnej, pulchnej cipki. Była wygolona i soczysta. Gdyby Stefan nie przysiągł, że to dziewica, to w życiu by w to nie uwierzył. Oczywiście za parę minut nie będzie miała tego problemu. "Dwudziestopięcioletnia dziewica?" Zane Hollister brzmiał na tak zaskoczonego jak czuł się Nate. Spojrzał na swojego najlepszego przyjaciela. Był gigantem wśród mężczyzn i Nate obawiał się, że ta młoda kobieta może być przytłoczona jego rozmiarem. Nie był zaskoczony widząc, że Zane prawie się ślini. Callie Sheppard była dokładnie w ich typie. Ładne piersi, szerokie biodra, wąska talia, jednakże miała odpowiednią wagę. Jej twarzy była słodka, ale nie w stylu modelek, z pięknie wykrojonymi ustami, które będą dobrze wyglądały owinięte wokół jego fiuta. Nie była kruszynką, którą złamią, w chwili gdy trochę ostro się z nią zabawią. A zdecydowanie zabawią się trochę ostro. Stefan Talbot rzucił Nate'owi spojrzenie. To było jego "co tu robi ten kretyn?" spojrzenie. Stef nie był największym fanem Zane'a, ale dzisiejszego wieczoru okazywał tolerancję. "Czyżbyś potrzebował wyjaśnienia definicji dziewictwa, Hollister?" Zane wywrócił swoimi zielonymi oczami. "Nie, dupku. Uważam po prostu, że ona wygląda na troszkę zbyt odprężoną jak na dziewczynę, która ma mieć zerwaną wisienkę przez dwóch nieznajomych." Arystokratyczna brew Stefana uniosła się do góry i Nate wiedział, że zbliża się sarkazm. "No cóż, jeśli nie macie obaj super mocy, o których nie wiem, ale bardzo małe fiuty, to uważam, że powinniście wybrać, który 'zerwie jej wisienkę'." Odwrócił się do Nate'a, a w jego oczach było ostrzeżenie. "Przysięgam, jeśli on ją zrani..." Zane miał na tyle przyzwoitości, by wyglądać na zaskoczonego. Zrobił mały krok do tyłu i przyjrzał się poważnie Stefanowi. "Nie zraniłbym żadnej dziewczyny, a szczególnie takiej jak Callie. Jest piękna." To zdawało się uspokoić Stefa. Jego postawa rozluźniła się, a emanująca z niego złość prysnęła jak bańka. "Chcę, żebyście byli z nią bardzo ostrożni. Troszczę się o nią, jest dla mnie jak młodsza siostra." Zane zmrużył oczy. "Bracia zazwyczaj nie widzą swoich sióstr nago." Stefan zaśmiał się. Ten dźwięk ukazał czułość jaką czuł do dziewczyny, o której była mowa.

"Jeśli miałbym problem z nagością, to bardzo rzadko widywałbym Callie." "O co w tym chodzi?" Nate był niesamowicie ciekawy dziewczyny, z którą miał spędzić noc. "Wychowanie Callie było trochę niezwykłe, z resztą jak u nas wielu w Bliss. Jej matka prowadzi zaraz za miastem kurort dla nudystów. Callie tam dorastała. Och, mieszkała w Bliss i nie mogła przebywać na tamtych terenach jako nastolatka, ale jest podobna do swojej matki. Preferuje swoją własną skórę. Wiem, że jeśli pójdę do Callie, to zapewne znajdę ją natychmiast narzucającą na siebie szlafrok. Kiedy widzi, że to ja, wtedy radośnie go zrzuca. Taka po prostu jest. Nie ma w tym nic seksualnego. Callie jest...niewinna." "Ale już nie chce być." Stefan machnął ręką. "Wątpię, by wieczór z wami naprawdę zabrał jej niewinność. Dlatego was wziąłem. Mam paru innych przyjaciół, ale chciałem szczególnie ciebie, Nate. Wiem, że będziesz dla niej dobry. Uważałem, że ten cały plan jest absurdalny, ale ona jest zdecydowana. Gdybym ja tego nie zorganizował, poszłaby i znalazła kogoś na własną rękę." Dziewczyna, o której była mowa przekręciła się, oferując Nate'owi widok na jej niesamowity tyłeczek. Jej pośladki były delikatnie zaokrąglone i przechodziły w szczupłą talię i pełne wdzięku plecy. "To może być niebezpieczne. Jest jakiś szczególny powód, dla którego chce trójkąta? Zazwyczaj zainteresowane są tym jedynie doświadczone kobiety." Stefanowi opadły powieki, a podłoga nagle przyciągnęła jego uwagę. "Musicie zrozumieć sposób, w jaki dorastaliśmy. Bliss jest małą mieściną. Było nas tylko czworo w tym samym wieku. W szkole byliśmy bardzo małą klasą. Ja, Callie i bliźniaki Max i Rye Harper." Nate słyszał o najlepszych przyjaciołach Stefana. Stefan bez końca mówił o Bliss w stanie Colorado gdy tylko był zmuszany wracać do Dallas z powodu jakichś obowiązków rodzinnych. Czasami Nate zazdrościł Stefowi domku w górach. Zawsze chciał tam pojechać, ale nigdy nie znalazła czasu. Inni w ich kręgu społecznym nie potrafili zrozumieć, dlaczego Stef zrezygnował z najlepszych szkół i wiru życia towarzyskiego, ale Nate widział w tym atrakcyjność. Mógłby się oderwać od stałego nacisku spowodowanego bycia "Wrightem." Wciąż słyszał jak ojciec wrzeszczy na niego kiedy powiedział mu, że dołączył do DEA1. "Wright," jak mu powiedziano, nie pracuje jako pracownik fizyczny w czymś takim jak wydział prawa. Kiedy wstępował do DEA chciał pokazać ojcu co dokładnie "Wright" potrafi zrobić. "Wciąż jesteśmy ze sobą bardzo blisko." Mówił Stef. "Była w nich zakochana." Skomentował Zane. Czasami, ale nie za często, Zane miał momenty emocjonalnych przebłysków. Nate wiedział, że zazwyczaj podążały za niezliczoną ilością browarów, ale były takie same. Zdawał się właśnie mieć taki moment, gdy patrzył przez weneckie lustro na ciemnowłosą piękność. Jego dłoń uniosła się nieznacznie, jakby chciał ją dotknąć. Opuścił ją szybko i znowu stał się zamyślony. Stef przytaknął. "Tak, a oni zawsze widzieli w niej młodszą siostrę. Musiało jej być bardzo ciężko jako jedynej dziewczynie w naszej grupie. W czasie gdy byliśmy nastolatkami, ja i bliźniaki eksperymentowaliśmy w sąsiednich miastach, a Callie polegała na sobie w kwestii budzącej się seksualności. Nie ułatwialiśmy jej tego. Wystraszyliśmy wiele z jej randek. Dotąd nie rozumiałem 1 DEA (Drug Enforcement Agency) Rządowa Agencja do Walki z Narkotykami

jak bardzo ją to raniło. Chcę, żeby przy was czuła się pożądana." "To nie będzie trudne." Spodnie Zane'a już były wybrzuszone. Nie zrobił niczego, by ukryć swoją masywną erekcję. Stefan spojrzał w dół, potem cofnął się potrząsając głową. "Tak jak powiedziałem, bądźcie z nią ostrożni. Callie obchodzi dzisiaj dwudzieste piąte urodziny. Jest chora z czekania. W Bliss nie ma nikogo nawet trochę jej odpowiadającego, więc zasugerowała byśmy przyjechali tutaj. W Dallas nikt jej nie zna. Może zrobić w tym klubie co chce i nie wywoła żadnych plotek. Bliss jest cudownym miejscem, ale żyje z plotek. Chcę ją chronić. To dlatego zadzwoniłem po ciebie, Nate. Wiem, że masz pewne perwersje." Nate poczuł jak na twarzy wykwita mu szeroki uśmiech. Lubił okazjonalne trójkąty, ale nikt nie miał większych perwersji, niż Stef Talbot. Garnek, czajnik, głęboka czerń2. Nate sam zwyczajnie wolał rozkoszować się kobietą ze swoim najlepszym przyjacielem. Perwersje Stefa były odrobinę brutalniejsze. Wolał dać temu spokój. "Zamierzasz patrzeć?" Stef był z tego znany. "Kurde, nie." Jego przyjaciel z dzieciństwa zadrżał. "Jak już powiedziałem, Callie jest dla mnie jak siostra. Mimo że zaaranżowałem jej małą fantazję, to jednak z pewnością nie zamierzam tego obserwować. Będę w barze. Spotkam się z paroma przyjaciółmi. Nie widziałem ich od mojej ostatniej wizyty w Dallas. Macie szczęście, że nie poprosiłem ich o to. Oni też się dzielą." Większość mężczyzn nie posiadało wieku źródeł kiedy chodziło o zorganizowanie fantazji swojej przyjaciółki o trójkącie. "Dlaczego my?" "Bo ufam ci i znam cię dłużej." Przyznał Stef. "I w głębi duszy wiem, że ten wielki idiota, którego nazywasz najlepszym przyjacielem też jej nie zrani." Zane warknął. Mając metr dziewięćdziesiąt pięć wzrostu, Zane był bestią. Stef ją nakręcał. Robił to od czasu do czasu, ale Nate nie miał czasu na potrzebie Stefa dotyczącej posiadania skopanego tyłka. Rozmawiali wystarczająco długo. Chciał poznać Callie. "Zadbamy o nią. Nie martw się." Stefan przytaknął i rozejrzał się po pokoju zabaw ekskluzywnego klubu SM, do którego wszyscy oni należeli. "Zapewne pan Lodge wyśle kogoś, by ją eskortował do naszego apartamentu, gdy skończycie. Moi przyjaciele już tu są. Dziękuję ci, Nate." Stefan odszedł, by przywitać się z ciemnowłosym mężczyzną i jego blond towarzyszem, odrobinę mniejszym mężczyzną. Wielki kowboj wyciągnął dłoń i powitał Stefa. Nate odwrócił się do Zane'a. "Nie lubię go." Zane spojrzał gniewnie na wychodzącego Stefa. "Coś mi się wydaje, że to uczucie jest odwzajemnione." Nate już dawno zaakceptował fakt, że jego dwóch najlepszych przyjaciół nigdy się nie polubi. Nate spojrzał na pokój, do którego mieli wejść. "Pytanie brzmi, czy lubisz ją?" Na twarzy Zane'a wykwitł powolny uśmiech. "O taj, ją lubię nawet bardzo." Nate zadowolony otworzył drzwi. 2 I bądź tu człowieku mądry "Pot, kettle, black as night." perwers niezły, nie powiem

*** Callie Sheppard została zaskoczona przez dźwięk otwieranych drzwi. Usiadła prosto na łóżku i zastanawiała się, co ona do cholery jasnej robi. Wcześniej to wydawało się świetnym pomysłem, ale teraz ogarnęło ją niewielkie drżenie niepokoju. Była w cieszącym się złą sławą klubie BDSM, czekając na dwóch mężczyzn, którzy wejdą i zabiorą jej dziewictwo. Nie chodziło o to, że przejmowała się utratą dziewictwa. Nie robiła z tym niczego interesującego w pierwszym miejscu. Musiała się go pozbyć, ale teraz obawiała się, że to nie najlepszy sposób ku temu. Chciała odrobinę uczucia i dobroci. Dadzą jej to? O Boże, Stef znalazł jej na urodziny dwóch facetów. Zrobiła mu bochenek chleba z cukinii i podzieliła się z nim butelką taniego wina. Co ona wyprawiała? "Witaj." Najgłębszy głos jaki kiedykolwiek słyszała odciągnął ją od jej myśli. Odwróciła się i miała nadzieję, że z jej ust nie leci ślinka. Zeszła z łóżka tak elegancko jak tylko mogła i stanęła do nich twarzą. Byli idealni. Ten, który przemówił, był wysoki. Wątpiła, by sięgnęła do jego ramienia, gdyby stanęła obok niego. Miał ze dwa metry wzrostu, a jego ciało prężyło się od mięśni. Każdy jego cal zdawał się wyciosany z granitu. Miał wygląd modela z silną szczęką i przeszywającymi zielonymi oczami. Jego włosy miały kolor atramentowej czerni i kręciły się słodko za jego uszami. Jego partner nie był aż tak wysoki, ale wciąż nie można go było nazwać niskim. Miał parę centymetrów mniej, niż ten cudowny potwór, a jego ciało posiadało smukłą siłę. Jeśli czarnowłosy diabeł był futbolistą, to tego mężczyznę zdecydowanie można by nazwać pływakiem. Jego oczy miały kolor surowego błękitu. Jego skórę musnęło słońce. Callie zafascynowała się pomysłem miękkiej skóry pokrywającej stal. Włosy w intensywnym brązowym odcieniu miał obcięte na wojskowego. Intymne światło wydobywało z nich złote i czerwone refleksy. Wyglądał na mężczyznę, który często się śmieje. Wszystko w niej rozgrzało się na ich widok i nie była już tak bardzo przerażona. "Witaj." Wydawało się durnotą mówić coś takiego tym dwóm cudownym mężczyznom kiedy była naga tak jak w dniu narodzin, ale to było wszystko, o czym mogła myśleć. "Witaj, Callie." Głos drugiego mężczyzny był również głęboki, ale słyszała w nim teksański akcent. Wyglądało na to, że Stefan znalazł jej parę kowbojów. Niebieskooki mężczyzna wpatrywał się w nią. Posłał jej niewielki, uspokajający uśmiech, jakby nie chciał jej przestraszyć. "Jesteś zdenerwowana, skarbie? Nie chcemy, żebyś była. Nie stanie się tu nic, czego byś nie chciała. Wszystko, co musisz zrobić, to powiedzieć słowo i przerwiemy." Ich oczy spoczywały na jej ciele. Callie nigdy wcześniej nie myślała wiele o swoim ciele. To było coś naturalnego. Dorastała w miejscu, gdzie nagość nie była nie mile widziana. Czuła się komfortowo w swojej skórze, tylko teraz jakoś nie. Teraz zaczęła czuć gorąco i niecierpliwość. Nie unikali jej intymnych miejsc jak to robili w uprzemy sposób robili nudyści w Bliss. Ci mężczyźni patrzyli bezczelnie na jej piersi, a jej piersi zdawały się odpowiadać na to spojrzenie. Jej sutki były twarde jak guziczki. "Mam mieć bezpieczne słowo?" Pytanie przeszło w lekko chropowate westchnięcie. Zawsze chciała wiedzieć jak to jest być całkowicie podporządkowaną. Niewolnice Stefana zawsze zdawały się zadowolone. Niebieskookiemu mężczyźnie opadły kąciki ust. "Twoim bezpiecznym słowem jest nie. Nie będziemy się bawić w gierki. Wszystko, co musisz powiedzieć to nie i przestaniemy."

"Ale jeśli chcesz, to możemy się pobawić." To powiedział ten ogromny mężczyzna. Jego chropowaty głos wyprawiał wiele rzeczy z jej libido. Podszedł do niej odważnie i położył dłonie na jej biodrach. Jego dotyk rozgrzał jej skórę. "Chcesz się bawić, kochanie?" O tak, chciała się bawić. Nie była po prostu pewna jak. Jego dłonie ścisnęły jej biodra i przyciągnęły bliżej. Był taki duży. Otulał ją. Jego usta opuściły się na jej. Delikatne, ale silne. Jego język wsunął się między jej wargi i zdominował jej usta. Callie przeżyła moment całkowitej paniki, ale zmusiła się do rozluźnienia. Przyszła tu po to. Chciała wiedzieć jak to jest czuć się pożądaną. Wiedziała, że nie wyjdzie z tego zakochana. Nie była aż tak naiwna, jak sądzili chłopcy z Bliss. Ale jeśli twarda erekcja wciskająca się w jej brzuch jest jakąś wskazówką, to dostanie tę część z pożądaniem. Jego język teraz ją wabił, więc zmiękła przy nim. Wydawało się, że teraz, gdy już się wciągnęła, chce by wszystko działo się wolno. Pozwoliła swojemu językowi ocierać się o jego, rozkoszując się gładkim poślizgiem. Czuła mydło, mężczyznę i coś piżmowego, co rozgrzewało jej kobiece strefy. Wciągnął ją w kołyskę swoich ud. Dżins był szorstki przy jej miękkości. "Ej, nie okupuj dziewczyny, Zane." Callie poczuła dłoń na ramieniu, a ten ogromny facet, Zane, przerwał najlepszy pocałunek w jej życiu. Jedyny pocałunek w jej życiu, musiała przyznać. Została odwrócona w stronę drugiego twardego ciała. "Mam na imię Nathan, skarbie, ale możesz mówić na mnie Nate." Jego teksański akcent stał się wyraźniejszy, gdy w pokoju zrobiło się goręcej. Objął jej biodra i pozwolił swoim oczom przebiec całą długość jej ciała. "Jesteś piękną kobietą, Callie Sheppard. Zamierzamy dobrze się tobą zająć." Callie westchnęła, gdy się pochylił. Jego pocałunek był delikatniejszy, niż Zane'a, ale nie mniej intensywny. Poczuła go na całej swojej skórze. Spodobał jej się pomysł ich zajmujących się nią. I to bardzo. Oczywiście, mówili o zajęciu się nią w sensie seksualnym, ale pomarzyć mogła. Pozwoliła swoim dłoniom pieścić gładką skórę jego ramion i bicepsów. Zaczynała uderzać w niej krew. To w żaden sposób nie przypominało wygłupów z synami przyjaciółek matki, czy tego tragicznego razu, gdy próbowała pocałować Rye'a Harpera. Tamte przelotne dotyki były niezgrabne i niezręczne. A to była fala, której musiała tylko się poddać i pozwolić jej się zabrać. "Nie idziemy za szybko?" Wyszeptał jej do ucha Nate. Nie było w tym ani krztyny błagania. Mogła stwierdzić, że chciał, by odpowiedziała nie kierując się brzmieniem jego głosu. "Wszystko w porządku, Nate." Callie naparła na niego, bawełna jego koszuli drażniła jej sutki. Pocałowała go wzdłuż jego szczęki. Tak dobrze było znaleźć się blisko innego ciepłego ciała, oddać się odkrywaniu i zabawie. Chciała ich nago, skóra przy skórze. Rozdzieliła na boki poły jego koszuli. Trzasnęły perłowe guziki i jego skóra była już jej. Palcami przesunęła po krzywiznach jego piersi. Cały był zbudowany z mięśni, od klaty po sześciopak, przez który zwilgotniały jej usta. "Boże, skarbie, jesteś taka cudowna." Nate odchylił głowę, oferując jej swoje ciało. "Bardzo." Zgodził się Zane napierając na jej plecy. Jego skóra była gorąca, więc wiedziała, że zdjął dżinsy i koszulkę. Jego dłonie przesunęły się po jej plecach i objęły piersi. Kciukami gładził jej sutki i czuła nacisk twardego ciała na swoich pośladkach. Wszystko zaczynało wspaniale wypadać jej spod kontroli, a Callie się temu poddała.

"Jesteś pewna, że tego chcesz?" Nate zdawał się bardzo ostrożny, ale oczy miał rozgrzane. Callie przytaknęła. Była pewna. Chciała przeżyć coś, o czym fantazjowała. Do tylu rzeczy nie przyznała się Stefowi. Jej matka była chora. Callie spędzi następne miesiące dając matce każdą cząstkę swojej energii i miłości. Więc chciała jednej nocy, kiedy to nie będzie musiała być silna, kiedy to nie będzie musiała stawiać czoła przyszłości, kiedy to będzie mogła zaszaleć tu i teraz tylko dlatego, że było dobrze. "Dziecinko" Dłoń Nate'a uniosła się i otarła łzę, o której nawet nie miała pojęcia. Jego błękitne oczy zwęziły się z niepokoju. "Boisz się?" Dłonie na jej piersiach zniknęły, owijając się wokół jej ramion i przyciągając ją do piersi Zane'a. W jego dotyku była słodycz, jakby nie chciał jej wypuścić przez jakiś czas. Do oczu napłynęły jej świeże łzy. Odkąd była dzieckiem nikt jej nie trzymał w ten sposób. Ten gest sprawił, że poczuła się mała, krucha i chroniona. "Nie ma czego się bać." Głos Zane'a zadudnił tuż przy jej włosach, twarz przycisnął do czubka jej głowy. "Obiecuję, że będę delikatny." Callie potrząsnęła głową. "Nie boję się. Jestem po prostu...emocjonalna." To nie był czas, ani miejsce na wylewanie swoich żali. Spojrzała prosto w oczy Nate'a i poprosiła o to czego chciała. "Muszę przez chwilę zapomnieć o wszystkim." Po długiej chwili Nate uśmiechnął się poważnie i pochylił się, by ją pocałować. Jego wargi dopasowały się do jej, a na karku poczuła usta Zane'a. Była nimi otoczona i to doznanie było niebiańskie. Nate odsunął się i skinął na Zane'a. Callie patrzyła jak Nate zaczyna się rozbierać, a potem Zane zagarnął ją w ramiona i uśmiechnął się do niej. Jego uśmiech, był dziki, drapieżny. Nie było wątpliwości, że to on z ich dwójki jest złym chłopcem. Przytulił ją do swojej piersi i zaniósł do łózka, jakby ważyła mniej, niż piórko. Rzucił ją delikatnie na ogromne łóżko. Jej oczy rozszerzyły się, gdy zobaczyła go w pełnej krasie. "O mój Boże." Jego fiut był olbrzymi. Cudowny. Pogładził swojego ogromnego fiuta, a na jego twarzy jak z okładki magazynu pokazało się czyste męskie spojrzenie. "Nie martw się. Wiem jak go używać." Nate stanął koło przyjaciela. Jego ciało w każdym kawałku było tak samo piękne jak Zane'a. Ciało Nate'a było kształtnie umięśnione tam gdzie Zane wyglądał jak kulturysta. Nate wywrócił oczami, a jego wargi uniosły się w lekkim uśmiechu. "Wiesz, że nie powinieneś jej najpierw tego pokazywać. Teraz nawet na mnie nie spojrzy." "Spojrzę." Brakło jej tchu. Nate może nie był aż tak olbrzymi jak jego przyjaciel, ale nie należał do małych. Jego fiut stał w pełni wyprostowany, uderzając o jego płaski, umięśniony brzuch, prawie sięgając pępka. Nie był tak długi jak Zane'a, ale za to grubszy. Nikt nie mógł zarzucić Nate'owi, że natura mu poskąpiła. Mrugnął do niej okiem. "Cieszę się, że Zane nie zrujnował mnie w twoich oczach, skarbie." Podczołgał się na białej kołdrze w jej kierunku. Jego dłoń przycisnęła ją do materaca. "Leż spokojnie i pozwól Zane'owi się tobą zająć."

Zamknęła oczy i zmusiła się do rozluźnienia. Będzie dobrze. Wiedziała, że na początku będzie boleć. Nate odwracał jej uwagę, gdy Zane rozdzielał jej nogi. Jego dłonie przesunęły się od jej kostek do bioder i spięła się, czekając aż jego wielki fiut zacznie atak. Usta Nate'a wyznaczały ścieżkę od jej szyi do piersi. Callie wciągnęła powietrze, gdy poczuła, że Zane zaczyna. To nie jego fiut szukał wejścia. Jej cipkę pokryły jego usta. Ten lekki jak piórko dotyk sprawił, że zadrżała. Nie spodziewała się tego niesamowitego uczucia. "Smakujesz tak dobrze, dziecinko." Głębokie burczenie Zane'a było na jej ciele falą rozkoszy. Jego palce wsunęły się między jej wargi sromowe, rozdzielając je dla jego języka. Lizał i przygryzał jej wrażliwe ciało. Jego język krążył wszędzie, sięgając jej zakończeń nerwowych. To nie wystarczało. To było takie dobre, ale nie wystarczało. Chciała więcej. Denerwowała się wcześniej, zastanawiając się, czy robiła dobrze. Ale teraz, gdy wielbił ją swoim językiem zastanawiała się dlaczego tyle czekała. To było takie słodkie. Callie pchnęła cipką w stronę Zane'a błagając o więcej. Warknął i wbił się w nią językiem. Jego silny język3 wszedł prosto w jej szparkę, a potem wysunął się. Lizał ją silnymi pociągnięciami od łechtaczki do samego dołu. W Callie narastało coś czego nie czuła nigdy wcześniej. Ta mała rozkosz, którą osiągała dzięki swoim palcom w niczym nie przypominało czegoś takiego. Wargi Nate'a pociągnęły za jej sutek. Palcami wykręcał ten, którego nie ssał. Kiedy Callie uniosła głowę z łóżka, zobaczyła jak dwóch mężczyzn zaspokaja ją swoimi ustami i dłońmi. To był piękny widok. Zane wsunął w jej cipkę palec. "Będzie taka ciasna." Jęknął, unosząc się po oddech. Callie widziała dowód swojego pożądania na jego podbródku i wargach. Jego język wysunął się, by go zlizać, a jego palec przekręcił się głęboko w niej. Nate uniósł się znad jej piersi. "Teraz ja chcę spróbować jej miodu." Przekręcił się i zawisł nad nią. Kiedy Zane dodał kolejny palec, język Nate'a lizał jej łechtaczkę. Zane dodał trzeci palec. Pieprzył ją delikatnie, skręcając w środku palce. Dłonie Callie złapały za kołdrę, a jej biodra poruszały się bezwolnie pod ich działaniami. "Jest blisko." Zane obserwował ją bacznie, jego intensywnie zielone oczy osnute były pożądaniem. Zane miał rację. Kiedy Nate zassał jej łechtaczkę między wargi, wystrzeliła jak rakieta. Każdy jej mięsień napiął się i rozluźnił w ogromnej fali rozkoszy. Zaczęła się w jej cipce i przetoczyła się przez jej ciało jak tsunami. Callie krzyknęła. Wstrząsnęły nią delikatne dreszcze kiedy Nate obmywał teraz delikatnie jej łechtaczkę. Zane wysunął z niej palce i wstał z łóżka. "Unieś się, maleńka." Pociągnął ją do góry, opierając ją o siebie. "Nie martw się tym. Nie będzie długo bolało." Callie otworzyła oczy. Nate był na kolanach, nasuwając na swojego fiuta prezerwatywę. Dłonie Zane'a gładziły jej włosy. Szeptał jej do ucha kojące słowa kiedy Nate ustawił jej nogi i zaczął w nią wchodzić. "Callie, dziecinko, jesteś tak kurewsko cudowna." Twarz Nate'a była wykrzywiona w wysiłku jaki podejmował, by działać wolno. 3 Boże, jak ja tęskniłam za tymi powtórzeniami...

Napięła się kiedy rozciągał ją jego wielki fiut. Był tak duży, a ona mała. Nie spieszył się, pchając wolno i wycofując się. Wchodził wolno cal za calem. Przez cały ten czas Zane mówił jej jaka jest piękna, jak nie mógł się doczekać, by być mężczyzną, który będzie ją pieprzył. Walczyła o oddech, gdy napięcie zdawało się skumulować. Zane przegryzał jej ucho, a Nate wolno torował sobie drogę. Chciała na niego krzyknąć, powiedzieć mu, żeby przestał się cackać, ale za każdym razem, gdy myślała, że nie wytrzyma już ani sekundy nieznośnego wchodzenia i wychodzenia, Zane lizał, lub przegryzał delikatnie jej wrażliwe ucho, a ona drżała na ten dotyk. Stopniowo rozluźniała, a Nate wreszcie pchnął mocno. Poczuła, że coś się rozdziera i wtedy znalazł się w niej. W jej ciele. To było takie intymne. Czuła się z nim taka połączona. Ból był sprawą błahą w porównaniu do rozkoszy jaką jej dawali. Nate utrzymywał się nieruchomo. Jego skórę pokryła jasna warstewka potu. Przechodził na nią kiedy się dotykali, słodki klej trzymał ich związanych ze sobą. Jego ciało zadrżało nieznacznie kiedy na nią spojrzał. "Teraz dobrze." Odpowiedziała owijając nogi wokół jego szczupłej talii i unosząc się, by wziąć go głębiej. Wciąż trochę bolało, ale chciała więcej. Chciała poczuł głęboką więź. Jego fiut wypełniał ją, a ona uwielbiała sposób w jaki zaczął drżeć kiedy się do niego docisnęła. Pchnęła na niego, chcąc poeksperymentować z tym doznaniem. Bycie tak wypełnioną innym człowiekiem było rozkoszne i dekadenckie. Penis Zane'a napierał na jej kręgosłup. Jego biodra poruszały się szarpiąc się przy jej plecach. "Kurwa." Jęknął Nate i zaczął ją posuwać. Pochylił się i wpił w jej usta. Całował ją, ani na chwilę nie przestając wolnych sunięć swojego fiuta. Jego język igrał z jej, pieprząc jej usta tak jak to robił z jej cipką. Syknął i uniósł się. Callie pieściła dłońmi jego talię. Chciała dotknąć każdego cala jego ciała. Jej głowa zawisła na szyi Zane'a. Była nimi otoczona. Jakby to było mieć ich obu? "Nie wytrzymam długo." Oczy Nate'a były proszące. Jego twarz zmarszczyła się, a mięśnie napięły. Zane zdawał się wiedzieć co robić. Jego prawa dłoń wsunęła się między ich ciała i znalazła jej łechtaczkę, podczas gdy Nate wsuwał się i wycofywał. Opuszek kciuka Zane'a kreślił na jej łechtaczce kółeczka. Zaczął od szerokich i stopniowo je zmniejszał, a Nate zagłębiał się i wysuwał. Głowa Callie kręciła się przy gorącej piersi Zane'a, gdy doznanie w niej narastało. Każde pchnięcie sprawiało, że Callie jęczała. "Proszę." Nie mogła już dłużej znieść. Musiała wiedzieć dokąd to prowadzi. Starała się nie myśleć, bo nawet w gorączce pożądania w jej głowie kłębiło się pytanie. Nawet gdy walczyła o swój orgazm wiedziała, że dla niej to coś więcej, niż seks. "Daj jej to, Zane. Nie wytrzymam dłużej." Kiedy Zane nacisnął jej drżącą łechtaczkę, krzyknęła i doszła. To złamało coś w Nacie. Jego starannie wyważone ruchy straciły swój rytm, a głowa opadła do przodu. Pchnął w nią swoją miednicą, napierając na znajdującą się między ich ciałami dłoń Zane'a. Pozwoliła swojej głowie opaść do tyłu i poczuła usta Zane'a na swoim policzku, całujące ją gdy gładził ten punkcik na jej ciele, który w tej chwili zdominował jej życie. Nate wszedł głęboko i doszedł z krzykiem na ustach. Pchnął ostatni raz, przytrzymując się niej, zanim opadł w jej ramiona.

Callie pozwoliła sobie na chwilę odpłynąć. Tak cudownie było jej między nimi, ale Zane miał problem. "Zane?" Zaśmiał się jej do ucha. "Już się sobą zająłem. Byłaś taka gorąca, że doszedłem jak jakiś pieprzony piętnastolatek." Przycisnął się do jej pleców. Czuła, że już robi się ponownie twardy. "Ale niedługo w tobie będę." Nate spojrzał na nią spod ociężałych powiek. "Jedna noc nie wystarczy. Zostań z nami na weekend." Weekend? To nie jest dobry pomysł. Już oszalała na ich punkcie. Co będzie, gdy ich naprawdę pozna? Czy będzie mogła to znieść? Callie zdecydowała, że raczej woli mieć złamane serce, niż nigdy nie zaryzykować. Wsunęła dłonie we włosy Nate'a i wyszeptała odpowiedź. Jedna noc to zdecydowanie za mało. Rozdział 2 Callie Sheppard wyglądała nie na miejscu w ogromnym, eleganckim apartamencie, zdecydował Zane. Lepiej by jej było w domku w lesie. Tam mieszkały nimfy. Śliczne, ale nie w zwariowany sposób. Znał ich parę i kilka było ślicznych. Callie była wróżką nimfą. Prawda? Wrócił myślami do starych czasów college'u i zdecydował, że z pewnością jest nimfą. Ekstra gorącą, kształtną, słodką jak grzech nimfą. "Więc skąd pochodzisz?" Spytała Callie. Dlaczego Nate zostawił ich samych? Przełknął. Nie był przyzwyczajony do rozmawiania o czymś poważnym z kobietami. Szukał w myślach ostatniej randki, na której był. A będzie randką zapłacenie za piwa i przelecenie laski na zapleczu baru? Nie rozmawiał z nią za dużo. "Fort Worth." To było proste. Mógł odpowiadać na jej pytania. Będzie po prostu zwięzły. "Ale urodziłem się w Austin. Mój tata przeprowadził nas do Fort Worth gdy miałem osiem lat, a potem odszedł gdy miałem dziesięć. Wydaje mi się, że mama zawsze tęskniła za Austin." Skąd to się do cholery wzięło? Jej nie obchodzi, że jego matka została sama. Była gównianą matką, ale przynajmniej ją rozumiał. Ale Callie chciała tylko pogawędzić. "Założę się, że również tęsknisz. Musiało być ci ciężko zostawiać swój dom." Pochyliła się na kanapie, a poły jej frotowego szlafroka się rozchyliły. Jej torby przywieziono wcześniej i narzuciła go na siebie po kąpieli. Chciał wskoczyć z nią pod prysznic, ale się powstrzymał. Zapewne była obolała. A on mógł być przytłaczający. Boże, za nic nie chciał jej zranić. "Było. Nigdy tam tak naprawdę nie pasowałem." Mało powiedziane. Po odejściu ojca nie pasował nawet do swojego domu. To też powiedział Callie. Nie był w stanie przestać. Mówił o tym jak jeden z chłopaków jego mamy był dyrektorem prywatnej szkoły. Szkoła miała wszystko oprócz porządnego ofensywnego liniowego. "To właśnie tam poznałeś Nate'a?" Przytaknął. Nate był dość przyzwoitym rozgrywającym. Zaczęło mu się wieść o wiele lepiej, gdy Zane zaczął ustawiać do pionu tych, którzy mu dokuczali. Od tamtej pory byli ze sobą blisko.

Callie podrapała szlafrok i poprawiła go. Zdawała się spięta. Czyżby Stefan powiedział im prawdę o Callie? "Możesz go zdjąć jeśli chcesz." Nie miał nic przeciwko, by siedziała nago. Jej twarz zmarszczyła się słodko. "Jesteś pewny?" Był cholernie pewny. Zdjął koszulkę przez głowę. "Jeśli będziesz czuła się przez to lepiej, to ja też mogę zdjąć ciuchy." Wyplątała się ze szlafroka. "W porządku. Wiem, że jestem dziwna, ale lubię takie coś. Czuję się naturalnie. To nie tak, że w miejscach publicznych też tak paraduję. Jestem całkiem pruderyjna." Mógł się założyć, że wyglądałaby jak urocza bibliotekarka, jeśli spódnica khaki i zapinana pod szyję bluzka, które widział wcześniej w jej bagażu są jakąś wskazówką. To w żadnym stopniu nie umniejszało jej atrakcyjności. Callie usiadła z powrotem, całkowicie naga, a Zane uświadomił sobie, że Stefan miał rację co do swojej "prawie" siostry. Otaczała ją cudowna aura niewinności. Wywoływała jego instynkty opiekuńcze. Zane wiedział, że zniszczy każdego, kto będzie próbował ją z tego ograbić. "Co za groźne spojrzenie. O czym myślałeś?" Jej oczy były rozszerzone i zaciekawione. Wziął głęboki wdech. Nie chciał jej wystraszyć. To ostatnia rzecz jaką chciał zrobić. Nie potrzebowała na razie zapoznawać się z jego wewnętrznym jaskiniowcem. "O niczym, dziecinko. Po prostu rozmyślałem. Opowiedziałem ci o sobie okropnie dużo. Może teraz ty opowiesz mi coś o sobie? Powiedz mi coś, czego nie mówiłaś nigdy nikomu innemu." Chciał ją poznać. Nie potrafił powiedzieć dlaczego, ale była ważna. Nawet jeśli nie był pewien, czy chciał, by była. Przegryzła dolną wargę. "Chyba nie mam żadnych sekretów. Nic szczególnego. Jestem nudziarą." Była wszystkim, ale nie nudziarą i nagle zapragnął, by czegoś się o nim dowiedziała. Czegoś, czego nie powiedział nawet Nate'owi. "Za parę dni zaczynam nową pracę, a mówiąc szczerze nie chcę jej." "To dlaczego to robisz?" To było pytanie za milion dolarów. Dlaczego pakował się w robotę, która go przerażała? "Nie puszczę Nate'a samego." Opuścił wzrok, nie mogąc spojrzeć jej w oczy. Uniosła jego głowę. "To najsłodsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałam." Poczuł jak się rumieni i szybko zmienił temat. "No dobra, musi być coś, co możesz mi powiedzieć." Zanurzył dłoń w jej włosy. "No cóż." Zaczęła z przebiegłym uśmiechem na ustach. "Jest wiele rzeczy, których nie zrobiłam, a które dwudziestopięciolatki uważają za normalkę." Jego fiut natychmiast odpowiedział na jej seksowne spojrzenie. Miał wyraźne wrażenie, że nie mówi o kolejkach tequili. "Czego jeszcze nie zrobiłaś, maleńka?"

Wzięła głęboki wdech, napięła ramiona i opuściła wzrok. "Nigdy nie robiłam facetowi loda." Teraz nastąpiła jego kolej na zmuszenie się do oddychania. Ciężko było mówić, gdy cała krew spłynęła mu do fiuta. "Zdecydowanie powinnaś to zrobić. Taak." Kurde, to nie brzmiało za mądrze. Kretyn. Dlaczego jeszcze nie wyciągnął fiuta i nie podstawił go jej pod twarz? Cholera, w jakiś sposób tego chciał. Callie oblizywała te niesamowite usta i ustawiała się między jego nogami. Jej ciemne włosy zakręciły się wokół jej delikatnych ramion. Jej sutki stały. Miała cudowne piersi, miękkie, krągłe i prawdziwe. Kiedy jej dłonie dotknęły jego brzucha, prawie doszedł tu i teraz. Ostrożnie wziął się w ryzy. Kontrola. To był klucz. Klucz do jego rozkoszy i definitywnie klucz do jej rozkoszy. "Nie, dopóki ci nie powiem, skarbie.: Był świadom, że jego głos był intensywniejszy, niż wcześniej, jego zachowanie bardziej formalne. "To moja chwila z tobą i chcę to zrobić w pewien sposób. Obiecuję, że cię nie zranię, Callie. Nie zmuszę cię do niczego, czego byś nie chciała. Chcę jedynie byś mi zaufała i dała szansę. Potrafisz to zrobić?" "Tak." Powściągnął swoje pożądanie. "Dobrze, więc ostrożnie wyjmij mojego fiuta ze spodni." Jej dłonie drżały, gdy majstrowała przy suwaku jego dżinsów. Poczuł jak jego fiut wyskakuje i drga, nie mogąc się doczekać wydostania się ze swojej klatki do jej miękkich, niewprawnych ust. Żaden inny fiut nie zagłębił się między te soczyste wargi i nie czuł na sobie tego idealnego języka. Nigdy nie smakowała innego mężczyzny. Jego jądra ścisnęły się prawie boleśnie. Westchnął i zdołał uwolnić swojego penisa z materiału bokserek. "Co powinnam teraz zrobić?" Do głowy przyszło mu wiele pomysłów. Zdecydował się na najprostszy. "Ssij główkę, dziecinko. Przejedź po niej językiem." Jej język zastosował się do tego z wahaniem. Syknął i walczył z chęcią złapania jej głowy i pieprzenia jej ust. Ta chwila była dla niej. Chciał pozwolić jej odkrywać. "Liż, dziecinko. Właśnie tak." Jej język był jak motylek na jego fiucie. Zabijała go. Jej język wił się na nabrzmiałej główce. Instynktownie przebiegła wokół wrażliwej krawędzi. Lizała go od góry do dołu z zapierającą dech precyzją jakby była zdeterminowana, by niczego nie przegapić. "To takie wspaniałe, Callie." Pochwała. Powinien ją pochwalić. "Idealnie, dziecinko. A teraz obejmij moje jądra i baw się nimi, biorąc jednocześnie do ust główkę." Była taka posłuszna, ani razu nie odmówiła. Dało mu to ogromne wrażenie posiadania kontroli, uspokajając go i zadowalając. Rozluźnił się i wsunął dłonie w jej włosy. Była taka kurewsko śliczna. "Ja pierdolę." Zane uniósł wzrok, by zobaczyć jak wpatruje się w nich Nate. Trzymał sześciopak piwa i ogromną pizzę. Upuścił piwo i odrzucił na bok pudełko. Kiedy Callie zaczęła unosić wzrok, Zane zacisnął uścisk na jej głowie. "Nie, dziecinko. Skup się na mnie. Jeśli nie chcesz, by patrzył, to

powiedz mi teraz." Jej oczy spoczęły na nim. "Nie mam nic przeciwko, Zane." Jej język wysunął się i zebrał sączące się z jego fiuta kropelki spermy. Zane jęknął. Callie wróciła do swojego zadania, ssąc go i doprowadzając do całkowitego szaleństwa. Oczy Zane'a spotkały się z oczami Nate'a. Nie po raz pierwszy dzielili się kobietą, ale Zane czuł różnicę. Zdecydowanie czuł różnicę. Callie była wyjątkowa. Usta Nate'a otworzyły się, ale w jego oczach było coś więcej, niż zwykła żądza. Instynkty Zane'a chciały kazać Nate'owi wypierdalać. Część niego chciała Callie tylko dla siebie. Zaskakującą łatwo było oddać się instynktowi. Callie to się podobało. Podobało się jej, że jest obserwowana, że jest dzielona. Chciała tego. A on chciał ją zadowolić. "Jest śliczna, prawda?" Zane poczuł na swojej męskości jej uśmiech. Jej język odkrywał podstawę jego fiuta. Jeśli szykowała się do głębokiego połyku to dojdzie w mgnieniu oka. "Jest wspaniała." Nate stanął z boku. Zdawał się bardziej niepewny, niż Zane mógł sobie przypomnieć. Nate był pewny siebie. Nate był tym, który brnął przez kłopoty. A teraz stał obserwując, wyglądając prawie na wystraszonego będąc poza tym wszystkim. Zane'owi to się nie podobało. "Chcesz patrzeć, czy dołączyć." Na twarzy jego przyjaciela pojawił się uśmiech. Wróciła jego pewność siebie. "Popatrzę. To wielce inspirująca scenka, ale muszę przyznać, że gdybym to ja reżyserował przebieg zdarzeń, to z wielką chęcią zobaczyłbym ile potrafi wziąć tego twojego potwora." Niezły pomysł. "Chodź tu, dziecinko." Uniósł ją na swoje kolana. Usta miała czerwone i opuchnięte. Nie potrafił oprzeć się objęcia jej głowy i przyciągnięcia jej do długiego, wolnego pocałunku. Wchłaniał jej usta ciągle i ciągle, ciesząc się tym, że pozwoliła mu przejąć kontrolę. Dawała z siebie tyle samo ile brała, ale w jego ramionach była taka delikatna. Jego fiut gwałtownie pulsował i miał ogromną nadzieję, że nie wybuchnie już w chwili, gdy w nią wejdzie. Niechętnie puścił ją i wyciągnął z kieszeni prezerwatywę. Udało mu się ją założyć z mniejszą finezją, niż zazwyczaj. Gra wstępna. Zapewne potrzebowała więcej gry wstępnej. Ale właśnie dosiadała jego bioder. Pomyślał o poprawieniu jej, ale za bardzo tego chciał. Testowała limity jego kontroli i niech go szlag jeśli miał coś przeciwko. Fakt, że obserwował ich Nate tylko uczynił go jeszcze twardszym. "Weź ile możesz." Wyszeptał w jej pierś kiedy zaczęła opuszczać się na jego wyczekującego fiuta. Polizał jej sutek ciesząc się, że może się skupić na tym, niż na ciasnym imadle, w które był wciągany. Kurwa, była niesamowita. I taka mokra. Przesunął dłoń, by pobawić się jej łechtaczką. Maleńki guziczek był pokryty jej sokami. Callie zadrżała nieznacznie, wciągając go w siebie. "Wszystko dobrze, maleńka?" Nie chciał jej zranić. Była taka mała, taka ciasna. Jego dłonie złapały jej biodra.

"Jestem taka pełna." Głos miała rozmarzony, a czekoladowe oczy lekko szklane. Udało jej się wziąć go aż po same jądra. Zatrzymała się tam. Jeśli wkrótce się nie ruszy, to on przejmie kontrolę. Zamierzał rzucić ją na plecy i wbić się w nią. Pieprzyłby ją tak długo i głęboko, że nie pamiętałaby czasów, gdy nie był w niej. Oczywiście, gdyby trzymał ją jak teraz, mógłby rozszerzyć jej pośladki i zaoferować jej tyłek Nate'owi. Mogliby pieprzyć ją razem. "O Boże." Callie naparła na jego plecy i opuściła się jeszcze raz. Pieprzyła go tak słodko, że wiedział, że jej to da. Dłońmi objął jej pośladki, pomagając jej się nakierować. Jego jądra ocierały się o jej tyłeczek i ścisnęły się, gotowe do wybuchnięcia w każdej chwili. Pochyliła się, całkowicie się na niego nabijając. Czuł jak jej łechtaczka styka się z jego miednicą przy każdym najmniejszym ruchu jej ciała. Otworzyła usta i doszła z krzykiem, rzucając biodrami, szukając każdego dostępnego doznania. Było tam tylko jedno doznanie, którym przejmował się Zane. Jej cipka zacisnęła się na nim i wystrzelił. Ułożył ją na sobie, trzymając ciasno przy swoim ciele, podczas gdy wypuszczał to, co zdawało się niekończącym się źródłem spermy. Callie opadła w jego ramiona. Przytulił ją, nie przejmując się, gdy Nate położył dłoń na jej plecach. Callie była szczęśliwa. Przytuliła się bliżej. Zdawało się, że nie miała nic przeciwko temu, że wciąż był w jej ciele. Zane spojrzał ponad jej ramieniem na Nate'a i zastanawiał się, czy na jego twarzy widnieje takie samo spojrzenie przerażającego zachwytu. Znaleźli się wszyscy w ogromnych tarapatach. *** Nate spojrzał na dziewczynę śpiącą w ogromnym łóżku, które dzielili przez ostatnie dwie noce. Nigdy tak naprawdę nie myślał o całej tej rzeczy związanej z małżeństwem. Miała dwadzieścia pięć lat, ustatkowanie się zdawało być oddalone o całe lata świetlne, ale zastanawiał się jak jego rodzice przyjęliby Callie. Zapewne tak samo jak Zane'a. Nigdy nie uważali, że Zane jest dla niego odpowiednim towarzystwem. Na zawsze był skazany na przejmowanie się osobami, które nie pasowały do jego świata. Callie Sheppard nie czułaby się komfortowo w świecie wielkiej socjety jego ojca, tak samo jak Zane. I tak samo jak Nate pod koniec, inaczej zacząłby pracować w firmie ojca, zamiast robić to, co zamierzał. To go przerażało. Wystarczało spojrzenie na nią pogrążoną we śnie i chciał przytulić się do niej i objąć swoim ciałem. Nie obudzi jej. Potrzebowała odpoczynku, ale trzymając ją poczuje się lepiej. Callie Sheppard była najzabawniejszą, najseksowniejszą i najsłodszą kobietą jaką kiedykolwiek poznał. Był tylko jeden problem. Zane. Nate potrząsnął głową i wyszedł z sypialni. To był najlepszy weekend jego życia, ale zostało go tylko jeszcze parę godzin. Nie myślał o tym przez cały weekend, ale miał robotę do wykonania. Zane stał w salonie mieszkania. Miał odległe spojrzenie. "Muszę coś wiedzieć. Dlaczego to robisz? Ja wiem, po co idę, ale ty masz kasę. Nie potrzebujesz pracy. Dlaczego celowo ryzykujesz życie?" Co miał powiedzieć, by Zane zrozumiał? Miał zaplanowane całe życie. Urodził się, by być

bogatym. W świecie jego rodziców mężczyzna tyle był warty, ile miał pieniędzy i ile miał potencjału, by zgromadzić więcej. Jego rodzice widzieli w nim tylko dziedzica nazwiska i firmy. "Potrzebuję odmiany." Nate chciał udowodnić, że może być kimś więcej, niż tylko bogatym dzieciakiem, rodzicom, Zane'owi i sobie. Chciał wyrobić sobie własne nazwisko. Zane przez chwilę milczał. "Nie chcę jej zostawić." Cholera. Tego właśnie Nate nie chciał usłyszeć. Chciał, by Zane uśmiechnął się, poklepał go po plecach i żartował z niego na temat dzielenia się kobietą, w której Nate mógłby się zakochać. Zamiast tego, Zane wyglądał na udręczonego. Dzielili się wcześniej kobietami, ale tylko w zabawne, dzikie noce. Nate nie żył iluzją, że ktokolwiek żyje w ten sposób. Nie zamierzał wskakiwać do łóżka z przyjacielem i ich wspólną kochanką. Ale Zane...Zane był jedynym przyjacielem jakiego miał na świecie. Zane jako jedyny rozumiał. Zane jako jedyny go wspierał, nie ważne co. Zane nie miał go w dupie, nie ważne czy miał kasę i kontakty, czy nie. "Co teraz zrobimy?" Zane wzruszył ramionami. Jego przygnębienie było widać w opadniętych ramionach. Nate czuł to samo. Jego własne serce ciążyło mu bardziej, niż kiedykolwiek. "Wyjdziemy." Powiedział Zane. "To była przygoda na weekend. Moglibyśmy równie dobrze spotykać się z nią razem, ale cholera, nie wyobrażam sobie jakby to miało działać. Mielibyśmy powiedzieć wszystkim, że mamy wspólną dziewczynę?" Nate nic nie powiedział, ale poczuł mimowolne zaciśnięcie swojej szczęki. Nie był z siebie dumny, ale myśl, że Zane prowadzi się z małą Callie bez niego sprawiała, że chciał skopać własnego przyjaciela. W umyśle rozdźwięczała mu myśl dzielenia się nią. Podobała mu się. Wiedział jednak, że to nie wypali. Nikt tego nie zaakceptuje. Społeczeństwo tak nie działało. Callie byłaby wyzywana od różnych. A Nate widział jak bycie na marginesie społeczeństwa raniło Zane'a. Z własnej woli nie wciągnąłby w to żadnego z nich. Zane westchnął. "Ona zasługuje na coś lepszego, niż to co ty, czy ja możemy jej dać. Nate, pamiętasz co będziemy robić w ciągu paru następnych dni?" Naprawdę nie chciał o tym myśleć. W przeciągu następnych tygodni będą działać pod głęboką przykrywką. Ich tożsamość zniknie. Ich życia będą narażone. Zaczynanie czegoś z Callie tylko po to, by ją zostawić nie było w porządku. A gdyby stała się im bliska, mogłaby znaleźć się w niebezpieczeństwie. O czym on myślał?" "Pójdę ją obudzić." To nie była rozmowa, na którą wyczekiwał Nate. Albo złamią Callie serce albo nie będzie ją to nic obchodziło, a to może złamać jego. Oczy Zane'a zabłysły. "I co jej powiemy? Hej, fajnie było? Nie, wychodzimy. Tak będzie dla niej lepiej. Niczego nie oczekiwała. To był szalony weekend. Zostawię jej liścik. Lepiej jest jej bez nas." Trzydzieści minut później Nate zamknął drzwi sypialni i poczuł jak coś w nim pęka. Leżała na łóżku pogrążona we śnie z wyciągniętą ręką. Przez dwie noce spała między nimi. Przesuwała się od jednego do drugiego, zawsze się przytulając. Wiedział, że nie zapomni jej przez resztę życia.

"Gotowy?" Zane miał zaczerwienione oczy. Spojrzał w stronę drzwi jakby chciał je rozwalić. Nate złapał swoją torbę. "Taa." Kiedy wyjeżdżali, właśnie wschodziło słońce. Nate opuścił okno i rzucił ostatnie spojrzenie na elegancki budynek, gdzie nauczył się, że jego zdolność do opiekowania się kobietą jest o wiele większa, niż kiedykolwiek śnił. Callie zawładnęła nim, ale nie mógł jej wciągnąć w życie jakie miał zacząć. Zane miał rację. Zasługiwała na coś lepszego. *** Callie zawołała ich. Usiadła na łóżku i wyprostowała się. Odrzuciwszy nakrycia, przeszła przez apartament szukając swoich mężczyzn. Myślała o nim jak o swoich po tym jak spędziła z nimi dwa dni. Nate i Zane. Uwielbiała to uczucie bycia wtuloną między ich dwa duże ciała. Nigdy nie czuła się tak bezpieczna i chroniona jak wtedy, gdy spała między nimi. Jej ciało było obolałe, ale w przyjemny sposób. Mogłaby złapać pierwszego, którego by zobaczyła i spędzić z nim trochę czasu pod prysznicem. Weszła do salony i zanotowała z zaskoczeniem, że panowała w niej cisza. Zane zazwyczaj oglądał ESPN4 jeśli nic akurat nie robili. Nate był tym spokojniejszym. Zane zawsze musiał coś robić. Zauważyła małą kopertę i jej serce zamarło. Jej imię zostało zapisane męską ręką na przedzie. Otworzyła ją drżącymi dłońmi. Dzięki za ten weekend. Powodzenia w życiu. Powinna wiedzieć. Dla nich była tylko rozrywką. Nie powiedzieli ani słowa o przyszłości. Oczywiście, że nie. Chodziło tylko o seks. A ona zakochała się w dwóch mężczyznach, którzy już jej nie chcieli. Callie usiadła na sofie i zaczęła płakać. Wypłakała swoje zmartwienie i wszystkie swoje lęki, nie zatrzymując niczego. Po długim czasie otarła łzy, wzięła prysznic i spakowała swoje rzeczy. Stef niedługo tu będzie, by zabrać ją do domu, gdzie była desperacko potrzebna. Ubrała się i usiadła, by poczekać. Nie mogła winić Nate'a i Zane'a za to, że jej nie kochali. Kto, poza kimś z jej brakiem doświadczenia zakochiwał się w jeden weekend? Nikt nie mógł się zmuszać siebie do uczuć, których nie ma. Byli życzliwi, a o to właśnie prosiła. Nie będą wiedzieli, że będzie już zawsze o nich śniła. Kiedy zapukał Stefan, zachowała zimną krew i wróciła do swojego życia.

Rozdział 3 Sześć Lat Później 4 Kanał sportowy

Nate wziął głęboki wdech. Wciąż przyzwyczajał się do przeniesienia, ale nie mógł zaprzeczyć, że Bliss w stanie Colorado to piękne miejsce. Rozejrzał się po niewielkim miasteczku otoczonym górami Sangre de Cristo. Wszędzie, gdzie tylko się spojrzał rozciągał się oszałamiający widok. Stefan nie kłamał. Nate wyprostował krawat i wysiadł z ciężarówki. Jego buty chrzęściły o żwir pokrywający parking przed biurem Szeryfa Hrabstwa Bliss. Był to niewielki budynek na Main Street. Jego nowe miejsce pracy. Cholera, czym się tak denerwował? To był spory krok do tyłu, a on praktycznie trząsł się na myśl o spotkaniu swoich pracowników. Jakich pracowników? Tak samo jak poprzedni szeryf Rye Harper, miał sekretarkę i jednego zastępcę. Rye Harper. Przez wiele lat był szeryfem w Bliss, ale teraz zrezygnował, by trenować konie i spędzać czas ze świeżo poślubioną żoną. Callie kochała się w Rye'u Harperze, ale to nie ona została jego małżonką. Cholera, kiedy wreszcie zapomni o tej dziewczynie? Zastanawiał się gdzie była i czy w ogóle wróciła do Bliss. Czy zdarzy się kiedyś, że będzie siedział któregoś dnia w swoim biurze, a ona tam wejdzie? Co wtedy zrobi? Odepchnął tę myśl. Zapewne i tak ich już nie pamięta. Callie Sheppard prawdopodobnie wyszła już za mąż i ma gromadkę dzieci. Ma trzydzieści jeden lat i prowadzi swoje własne życie. Zapewne była wciąż tak piękna, że patrzenie na nią mogło boleć. Jeśli na nią wpadnie, to okaże jej szacunek. Bóg jeden wiedział, że gdyby wtedy nie był dla niej dobry, teraz byłby niebezpieczny. Nie miał nawet pojęcia jak nazwać Zane'a. Myśl o Zanie zostawionym w chatce sprawiła, że westchnął ze znużenia. Ten plan był lepszy. Jeśli Zane'owi nie zacznie się polepszać, to nie był pewny, czy będzie próbował. To był jego ostatni strzał, który Nate mógł zobaczyć. Wszystko odeszło. Jego pieniądze, ich kariery, zapewne przyszłość Zane'a. Musiał to zrobić. Nie miał innego wyjścia. Poczucie winy zżerało go od środka i zastanawiał się, czy wreszcie odeśpi nieprzespane noce. Był tak zmęczony, że chciał po prostu spać. Drzwi komisariatu otworzyły się i został powitany przez wysokiego mężczyznę z rudobrązowymi włosami i przyjacielskim uśmiechem. "Szeryf Wright?" Przytaknął. Tak teraz będą go nazywać. Został szeryfem zapadłej mieściny i był wdzięczny za tę robotę. "Tak, a ty jesteś Harper?" Rye Harper wyciągnął dłoń i Nate szybko nią potrząsnął. Tak więc to był mężczyzna, w którym kochała się Callie. Jaki idiota nie odwzajemniłby miłości takiej dziewczynie? "Witamy w Bliss, Szeryfie Wright. Naprawdę cieszymy się, że zechciał pan przyjąć tę pracę." Harper uśmiechnął się szeroko. "Szczególnie ja. Gdyby Stef nie przekonał pana do przejęcia reszty mojego wypowiedzenia, te dranie trzymałyby mnie tu moim kontraktem. Wyobraża to pan sobie? Nie spodziewałem się, że tutejsi wiedzą co to w ogóle kontrakt. Nie ważne, mam nadzieję, że się tu panu spodoba. Ogólnie jest spokojnie. Proszę wejść do środka, oprowadzę pana." Nate nie był do końca przekonany, czy mu się tu podoba. Ominął go punkt w swoim życiu, gdzie mógł być szczęśliwy. Jednakże wszedł do środka, jego stopy poruszały się bez jego świadomości. Tak było od miesięcy, odkąd przykrywka Zane'a została zdemaskowana, a ich życie zamieniło się w piekło. Zmuszał się, by jakoś iść do przodu.

Rye Harper przeszedł przez drzwi cały czas mówiąc. "Będę w okolicy, gdybyś czegoś potrzebował, ale Callie prowadzi to miejsce z jedną ręką zawiązaną na plecach, więc nie spodziewam się, że będziesz miał jakiekolwiek problemy." "Co?" Słyszał wypowiedziane przez siebie słowo, ale jego uwaga była skupiona na jednej jedynej rzeczy. "Nate?" Callie stała przy biurku. Była odrobinę starsza, ale o wiele piękniejsza, niż ją zapamiętał. Miała na sobie pruderyjną spódniczkę i sweter skrywający jej krągłości, ale on wiedział, że tam były. Śnił o nich nocami. Każda kobieta, z którą później spał nie mogła się z nią równać. Tak jak wtedy mógł poczuć jej biodra pod swoimi dłońmi, poruszające się po jej skórze, gdy go ujeżdżała. Nate zatrzymał się. Świat zdawał się zawęzić do tylko tej jednej twarzy. Panika groziła przejęciem nad nim kontroli. Callie tu była. Czuł jak serce wali mu o pierś. "Znacie się?" Rye spoglądał na nich oboje. "Stef przedstawił nas sobie dawno temu." Powiedziała łagodnie Callie. Nosiła okulary. Nie miała ich wcześniej na sobie. Chciał je z niej zdjąć, razem z tym bezkształtnym swetrem. "Bardzo dawno temu." Nate starał się dojść do siebie. Źle by to wyglądało, gdyby nawalił przed swoimi pracownikami już pierwszego dnia pracy. Jego załamanie nerwowe z pewnością mogło poczekać z tydzień albo i dwa. Skinął dziarsko głową i przyjął czysto profesjonalny ton. "Witaj, Callie. Dobrze cię znowu widzieć. Mam nadzieję, że u ciebie wszystko w porządku." Jej twarz nabrała rumieńców. Wyraźnie widział, że to nie takiego powitania się spodziewała. Kiedy odpowiedziała, jej głos pełen był napięcia. "Tak, Szeryfie. Miło cię widzieć." Rye Harper klasnął dłońmi. "W porządku. Zostawiam cię w dobrych rękach, Szeryfie." W mgnieniu oka znalazł się przy drzwiach, jakby nie mógł się doczekać, by się stąd zmyć. "Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebować, Callie. I upewnij się, żeby wyjaśnić sprawę nudystów. Bliźniaki Farley zamierzają otworzyć targi naukowe. Jakiś kretyński krewniak kupił im zestaw chemika. Będziemy mieli szczęście jeśli nie wystrzelą w powietrze swojej stodoły. Och i pojawimy się na dorocznym proteście Nell i Henry'ego. Chyba planują przywiązać się do drzewa, czy coś w tym stylu." Były szeryf zdawał się cholernie szczęśliwy, że nie będzie musiał radzić sobie z tymi problemami. Uśmiechnął się i w przeciągu sekundy zniknął. A Nate został sam z jedyną kobietą, którą kiedykolwiek kochał. Zamierzał zamordować Stefana Talbota. "Nie znałam twojego nazwiska." Mówiła cicho, ale usłyszał każde słowo. Komisariat, oprócz ich dwoje był pusty. Daleko mu było do biura DEA. A także terenu. Tak więc ona też była zaskoczona. "Wybacz. Gdybym wiedział–" Jej oczy się rozszerzyły. "To co? Ostrzegłbyś mnie?" Prawda wyskoczyła mu z ust. Zapomniał już jak być uprzejmym. "Nie wziąłbym tej posady." Krew odpłynęła jej z twarzy. "W porządku." Wzięła głęboki wdech.

Przemówił szybko, stawiając krok w jej kierunku. "Callie, to nie tak. Ja po prostu nie chciałbym znowu cię zranić." Wzruszyła ramionami. "Po pierwsze, nie zraniłeś mnie Szeryfie. Przeżyliśmy razem przygodę, to wszystko." Cholera, nie umiała kłamać, tak jak i wtedy. Ból miała wypisany na całej twarzy. Chciał wciągnąć ją w swoje ramiona. Utrzymał dystans. "Callie, minęło tyle czasu. Moglibyśmy po prostu spróbować razem pracować? Potrzebuję tej pracy. Harper powiedział, że pomożesz mi się tu wdrożyć." "Potrzebujesz pracy?" Na twarzy kłębił się jej zamęt. "Dokładnie." Do tylu rzeczy jej się przyznał. Nie miał nad tym kontroli. Miał nadzieję, że nigdy nie zapomniała o reszcie. "Nietrafione inwestycje. Firma mojego ojca splajtowała. Zamierzam wypracować okres wypowiedzenia byłego szeryfa i od tego zaczniemy. Obiecuję traktować cię równie profesjonalnie, jak twój poprzedni szef." Prychnęła i jej wargi wykrzywił niewielki uśmiech. "To nie będzie trudne. Poprzedni szeryf ciągnął mnie za warkocze, gdy byliśmy dziećmi. Ciężko utrzymywać profesjonalizm, gdy się razem dorasta." Nienawidził Rye'a Harpera. "No cóż, będę dobrym szefem. No dobra, to o czym on mówił?" Może jeśli będzie zachowywał się profesjonalnie, to ona nie odejdzie. Nie miał kompletnie pojęcia jak miał z nią pracować. Pomysł widzenia się z nią każdego dnia i słuchania o jej mężu, czy chłopaku...nie mógł tego zrobić. Dłonie Callie zawędrowały do guzików swetra. Przejechała po nich palcami, jakby naprawdę chciała go zdjąć. Przypomniał sobie, że Callie czuła się bardziej wygodnie nago. Nate poczuł jak jego fiut drga. No dobra, przynajmniej wciąż działał. "Nie martw się tym. Już rozmawiałam z Nancy Farley. Ma oko na swoich chłopców. A jeśli chodzi o resztę, no cóż, jest sezon nudystów. Czasami straszą turystów." Co do do cholery za mieścina? "No cóż, jeśli ich złapię, to spędzą trochę czasu w pomarańczowych wdziankach. Chodzenie w taki sposób jest nielegalne. Muszą się trzymać swojego miejsca." Callie wyprostowała się odrobinę. Oczy jej rozbłysły, a dłonie nagle znalazły się na biodrach. "Myślę, że powinien pan wykrzesać trochę tolerancji podczas pobytu w Bliss, Szeryfie Wright." Jego tolerancja dawno odeszła. Nie był tu nawet piętnastu minut, a już mógł powiedzieć, że poprzedni szeryf był zbyt pobłażliwy." "Jeśli zobaczę, że ktoś łamie prawo, to go aresztuję." Callie skrzyżowała ręce i zasznurowała usta. "Zapowiada się więc bardzo interesująca zmiana, Szeryfie. A teraz, jeśli pozwolisz, to oprowadzę cię." Machnęła dłonią. "To twoje biuro. Mundury wiszą na tylnych drzwiach. Twój zastępca nazywa się Logan Green. Jest teraz na lunchu. Ja też zamierzam zrobić sobie przerwę. Będę o drugiej." Wychodziła? Dopiero tu przyszedł.

"Postaraj się nie zaaresztować całego miasteczka, gdy mnie nie będzie." *** Callie starała się nie płakać, ale kiedy parła przez ulicę, świat zamazał jej się przed oczami. Dlaczego Stef jej nie ostrzegł? Zobaczenie Nathana Wrighta po tylu latach przytłoczyło ją. Kiedy wszedł, jej pierwszym impulsem było rzucenie mu się w ramiona i ucałowanie jego zmysłowych warg. A potem zobaczyła w jego niebieskich oczach chłód. Ani razu się nie uśmiechnął. Co się do cholery stało z mężczyzną, którego znała? Gdyby wiedział, że tam była, to by nie przyjechał. Ta wiedza sprawiła, że poczuła się mniejsza, niż kiedykolwiek. Ścisnęło jej się serce. Nie wróci. Po prostu zadzwoni i złoży wymówienie przez telefon. Poczuła, że ktoś koło niej idzie. Jakby go wyczarowała, przemknął obok niej Stefan Talbot, równając swoje kroki z jej. Zapewne stał przed komisariatem, czekając na nią. Callie odwróciła się i starała się iść szybciej. "Callie." Gładki głos Stefana prawie ją błagał. "Odejdź, Stef." Wiedziała, że czasami lubi bawić się w poważne gierki. Nigdy się nie spodziewała, że zabawi się nią. Płonęło w niej poczucie zdrady. Bolała, może nawet gorzej niż ta Nate'a. Nie miała żadnej iluzji, że Nate ją kochał. "Nie mogę. Powinnaś zatrzymać się i ze mną porozmawiać albo będę za tobą wszędzie szedł." To nie była groźba, a prosta obietnica. Stefan był przyzwyczajony do stawiania na swoim. Kiedy tak się nie działo, robił wszystko, by ułożyć sprawy, tak by wyszło na jego. Stefan lubił mieć wszystko uporządkowane. "Chodźmy do Stelli. Postawię ci lunch i wyjaśnię ci dlaczego Nate i Zane przyjechali do miasteczka." Zatrzymała się na środku ulicy. "To Zane też tu jest?" "Tak podejrzewam, jednakże go nie widziałem. Wątpię, by Nate go opuścił." "Nie chcę lunchu. Chcę iść do domu. Jeśli za mną pójdziesz, to lepiej powiedz mi co wiesz, Stef." Posłała Stefanowi swoje najsurowsze spojrzenie. Jej najlepszy przyjaciel był jakimś trzydzieści centymetrów wyższym od niej, eleganckim w każdym calu mężczyzną. Miał twarz, przez którą każda kobieta wzdychała. Callie wiedziała, że jest obłędnie przystojny, ale wszystkim co widziała, to brat, którego powinna mieć. Stefan Talbot był rok i dwa miesiące starszy od niej. Opiekował się nią prawie całe jej życie. Chciała wiedzieć dlaczego teraz przestał. "Myślałem, że zrezygnujesz." Miał zwyczaj wiedzenia o czym myślała. "Dlaczego miałabym to zrobić?" "Bo kochałaś Nate'a i Zane'a. Bo nigdy się z nich nie otrząsnęłaś." A on znał ją lepiej, niż nikt inny na świecie. Znowu pojawiły się łzy. Kiedy zdobędzie tę twardą skorupę, którą miało tyle ludzi? Kiedy będzie w stanie ukryć swoje uczucia? Odwróciła się i zaczęła iść z powrotem w stronę małego domku, w którym mieszkała przez całe swoje życie. Stef był tuż przy niej. Jego dłoń spoczęła na jej plecach. "Myślę, że on cię potrzebuje. Nie wiem co z Zanem, Callie. Nie znam go tak jak Nate'a. Wiem, że Nate przez wiele przeszedł. Robota poszła mu kiepsko. Zane został ranny, a Nate się za to obwinia."

"Z Zanem wszystko dobrze?" Myśl o wielkim, cudownym Zanie rannym sprawiła, że poczuła ból. Czy miał jakąś kobietę trzymającą go za rękę? Miała nadzieję. Miała nadzieję, że ktoś się nim opiekował. Marzyła, by być tą kobietą, ale za nic na świecie nie chciała, by był sam. "Myślę, że wraca na nogi." Stefan przez chwilę milczał. "Wydaje mi się, że Nate potrzebuje tego miejsca." Callie zaczęła zwalniał. Stef miał powody, by jej nie mówić. Może się z nimi nie zgadzała, ale zamierzał jej zranić. Złapał jej dłoń i przyciągnął do swojej piersi. "Proszę, nie bądź na mnie zła. Nie cierpię, gdy się na mnie złościsz. Ty, Rye i Max jesteście całym moim światem." Biedny mały bogaty chłopiec. Nie potrafiła się powstrzymać, ale uśmiechnęła się. Stef poświęcił wiele, by jego własnoręcznie wybrana rodzina trzymała się razem. "Jesteś draniem." "Wiem." Jego uśmiech był trochę smutny. "Więc zostaniesz?" "Na razie." To wszystko, co mogła obiecać. *** Drzwi niewielkiego domku otworzyły się i Zane zamknął książkę, którą właśnie czytał. Czy to już aż tak późno? Spojrzał przez okno i rzeczywiście, robiło się już ciemno. Cholera, zapomniał się. Ostatnio tak właśnie wyglądało jego życie. "Zane?" W domku rozległ się głos Nate'a. Nie było to trudne. Znajdowały się tu jedynie trzy pomieszczenia i pojedyncza łazienka. Zane wstał zza małego biurka, które dominowało wybraną przez niego sypialnię i udał się do dużego pokoju. Właściwie był mały, ale służył im obu za salon i kuchnię. Wziął głęboki wdech, bo nie zrobił żadnej rzeczy, którą obiecał. Wiele czytał odkąd wyszedł ze szpitala. To odciągało jego umysł od...no cóż, od wszystkiego. Ruszył do kuchni i otworzył lodówkę. "Wybacz. Za chwilę zrobię kolację." Nate uniósł torbę. "Nie martw się. Mam hamburgery. Mięso jest podobno pierwszorzędne. Domyśliłem się, że zapomnisz." Zane nienawidził myśli, która pojawiła się w jego głowie. Bezużyteczny. Był całkowicie kurewsko bezużyteczny. Jego nogi znowu pracowały, ale wciąż był tylko w połowie człowiekiem. Nie pamiętał nawet, by zrobić kolację. "Nie przejmuj się tym." Powiedział Nate, jakby czytając jego myśli. Ale się przejmował. Wyjął z lodówki dwa piwa. Jeśli Nate mógł założyć ten pedziowaty mundurek i bawić się w szeryfa, to on mógł przynajmniej otworzyć piwo. Nate właśnie wgryzał się w swojego hamburgera, gdy Zane usiadł. "Ciężki dzień?" Nate wzruszył ramionami. Milczał, ale Zane się tego spodziewał. Nie rozmawiali, tak naprawdę rozmawiali, od miesięcy, odkąd wybudził się ze śpiączki. Zane nie miał z tym problemu. Też nie chciał gadać. To w niczym by nie pomogło. Oczy Nate'a odsuwały się gdzieś na bok, gdy

zaczynał patrzeć na twarz Zane'a. :W porządku. To gówniana robota. I tyle." "Czy ty..." Jak miał o to zapytać. Cholera, ale chciał wiedzieć. "Czy słyszałeś coś o niej?" Nate'owi wypadł hamburger z rąk. Sięgnął po piwo. "Jeśli chcesz wiedzieć, czy wciąż tu jest, to powinieneś pójść do miasteczka." Nate wstał i poszedł do swojego pokoju, zostawiając do połowy niezjedzoną kolację. Zane nie tknął swojego. Cholera jasna. To wciąż tam było. Callie Sheppard wciąż była między nimi. Jak miał powiedzieć Nate'owi, że nie pójdzie jej szukać? Powinien to wiedzieć. Kurwa. Callie nie będzie go teraz chciała. Wystarczyło jedno spojrzenie w lustro, by wiedzieć, że żadna kobieta nie będzie go teraz chciała. Zane wstał i podszedł do frontowych drzwi. Pchnął je i wyszedł na mały, drewniany taras. Poprzedni właściciel zostawił parę gównianych krzeseł. Opuścił się na jedno, mając nadzieję, że utrzyma jego wagę. Miał nagłą wizję trzech drewnianych ogrodowych krzeseł stojących tuż obok siebie. Trzy miejsca dla trojga ludzi mogących obserwować niesamowity zachód słońca. Wziął spory łyk piwa. Dlaczego Nate po prostu nie ulży jego przygnębieniu i nie powie mu, czy Callie wciąż jest w tym małym, położonym w górach miasteczku? Czy wyszła za mąż? Czy miała kilkoro dzieci? Czy myślała o nim czasem, czy wolała nigdy go nie poznać? Umościł się na krześle, które nie okazywało żadnych oznak załamania się. Nocne powietrze było chłodne. Piwo mroziło jego gardło. Wszystko wciąż tu było i to w stałym rchu. Dziwne. Świat szedł do przodu, a on mógł pozostać nieruchomo i nic nie zmuszało go, by biegł. Mógł wreszcie do kurwy nędzy spokojnie pomyśleć. Czego chciał? Był pewny jak cholera, że nie chciał być przez resztę życia ciężarem dla Nate'a. Wiedział, że Nate obwinia się za to, co się stało. Gdyby Zane znalazł się w tej samej sytuacji, zachowywałby się tak samo, ale... Nate nie był tym, który musiał patrzeć codziennie w lustro i widział potwora. Nate nie był tym, który wiedział, jak kurewsko śmiertelny i bezużyteczny był. Nate nie był tym, który się załamał. Oczy Zane'a przesunęły się na motocykl, który stał obok ciężarówki Nate'a. Mógł na niego wsiąść i po prostu wyjechać. Mógł pojechać gdziekolwiek i nigdy więcej nie być odpowiedzialnym. Nikt by go nie znał i nie dbał o niego, a to z pewnością był kuszący pomysł. Ale miał u Nate'a dług wdzięczności. Musiał upewnić się, że Nate sprowadzi swoje życie z powrotem na właściwe tory. Upewni się, że Nate zadomowi się tu, w Colorado. Wtedy będzie mógł zniknąć.

Rozdział 4 "Jak długo zamierzasz jeszcze trzymać mnie z zamknięciu, Johnny Lawie?" Nate poważnie zastanawiał się nad zamordowaniem swojego jedynego więźnia. Minęły

dopiero dwa tygodnie jego nowego życia, a on już myślał o rzuceniu go z wielkim trzaskiem. Komisariat był cichy, jedynie z Natem, jego zastępcą Loganem i więźniem aktualnie okupującym schludnie utrzymane pomieszczenia. Nate pochylił się nad biurkiem i zastanawiał się nad mężczyzną w małej celi. Więzienie Hrabstwa Bliss miało dwie pojedyncze małe cele. Gdyby mógł złapać prawdziwego przestępcę i pokazać go wraz z Maxem Harperem, to może mógłby rozwiązać główny problem. Gdyby rzeczony więzień zadźgał tego pyskatego trenera koni, to Nate nie będzie musiał znosić tego sukinsyna. Nate spojrzał na swojego zastępcę, Logana Greena. Tyczkowaty za-młody-na-mundur chłopak siedział z nosem utkwionym w komiksie. Ogólnie rzecz biorąc daleko stąd było do Agencji do Walki z Narkotykami. Kiedy Stefan zaoferował mu pracę Szeryfa Bliss, zdawało się to idealne miejsce do zaczęcia wszystkiego od początku. Oczywiście Stef nie wspomniał, że będzie musiał sobie radzić z Maxem i szalonym Melem, który codziennie uparcie twierdził, że nadchodzą kosmici. Nikt nie wspomniał, że będzie musiał egzekwować prawo od kolonii nudystów albo że raz na rok będą przybywać turyści, by napawać się wibracjami, czy jakimś innym gównem, które oferowało Bliss. To była dziwna mieścina, a on szybko zaczynał mieć jej dość. "Cholera, Max." Callie weszła do biura szeryfa, zakładając te małe słodkie okulary na swój nos. Była taka zachwycająca. Nate chciał podejść do niej i przytulić ją. Oczywiście, przytulanie doprowadziłoby do obmacywania, a wiedział, że jak tylko położy na niej rękę, skończy pieprząc jej nogę jak pies. Cała była słodka. Nawet ubrana w dżinsową spódnicę i bluzkę koszulową była seksowna jak piekło. Dlaczego Stef zapomniał wspomnieć, że kobieta z jego snów zostanie jego sekretarką? Stef z całą pewnością nie zapomniał, że z Callie łączyła go przeszłość. Po prostu zdawało się go to nie obchodzić. Callie całkowicie go zignorowała. Przeszła obok niego, z dłońmi na tych jej krągłych biodrach i rzuciła się w stronę Maxa Harpera. Callie nigdy nie robiła niczego bez ogromnych pokładów energii. To była w niej jedna z najgorętszych rzeczy. Callie zawsze się poruszała, ale Nate pamiętał chwile, kiedy wyczerpywała się jej energia, a wszystko, co była w stanie zrobić, to westchnąć. Oddałby wszystko, by mieć ją znowu pod sobą. Ale ona wciąż była zakazana. Buty Harpera stukały o podłogę. "Callie, nie wrzeszcz na mnie. Pogadaj ze swoim ograniczonym szefem. Zgarnia ludzi z ulicy zupełnie bez powodu. Powinno się go zaskarżyć. Rye nigdy by czegoś takiego nie zrobił." Nate wyszedł zza biurka, szykując się do bronienia samego siebie. Słyszał przerażająco dużo o starym szeryfie. Nate zastanawiał się, czy kiedykolwiek wyjdzie z cienia tego faceta. Gdziekolwiek się znalazł, zaraz był porównywany z Rye'em Harperem. Nie widział jej twarzy, ale wiedział, że Callie wywracała oczami. Przyjęła tą swoją sarkastyczną pozę. W ciągu ostatnich dwóch dni dowiedział się sporo o mowie ciała Callie. "Rye nie aresztował nikogo, bo był leniwy jak dzień długi. Ledwie zmuszałam go do wypisania mandatu. Szeryf Wright jest gliniarzem z prawdziwego zdarzenia, a nie zwykłym dzieciakiem z ogólniaka, który nie chce pracować u Stelli." Głowa Logana wystrzeliła znad ostatniego wydania X-Mena. "Stella pracuje o wiele za ciężko, jeśli o mnie chodzi. To miejsce jest o wiele spokojniejsze, niż restauracja z tymi wszystkimi turystami i radzeniem sobie z protestami Nell i Henry'ego. A mówiąc serio, widziałaś co się dzieje, gdy poda się temu kolesiowi złe zamówienie?" Harper uderzył o kraty celi. "Lubię jak mój hamburger jest martwy, wiesz. Hal próbuje

oszczędzać wrzucając między bułkę żywą krowę i nazywając to hamburgerem. Chcesz kogoś aresztować, Szeryfie? Idź zaaresztować tego szybkostrzałowca od Stelli." Logan przytaknął, jakby szczęśliwy z zatwierdzenia swoich życiowych wyborów. "Widzisz o co mi chodzi? Bycie zastępcą jest o wiele mniej niebezpieczne, niż praca u Stelli. A ja skończyłem szkołę trzy lata temu. Przestań mnie nazywać dzieciakiem z ogólniaka. A przynajmniej awansuj mnie na takiego z college'u. A mówiąc o college'u...myślę o jednym takim kursie online. Myślisz, że mógłbym korzystać tutaj z komputera?" Nate zmrużył oczy, a Logan nagle spadł z krzesła. "Idę złapać parę pająków. Tak, to dobry pomysł." Logan założył kapelusz i prawie wybiegł przez drzwi. "Przestaniesz wreszcie straszyć swojego zastępcę?" Callie spojrzała gniewnie na Nate'a, kiedy do drzwi dosłownie walnęły Logana w tyłek. Zastępca zaskomlał. "Masz w ogóle pojęcie jak ciężko było znaleźć kogoś, kto weźmie tą robotę? To miasteczko jest pełne kontestatorskich hippisów. Nie chcą za bardzo wciskać się w mundur." Nate wzruszył ramionami. Straszenie Logana było jedną z atrakcji dnia tutaj w Bliss. "Nie mam pojęcia o czym mówisz, Callie." Przybrał swoje najbardziej niewinne spojrzenie. Teraz dokładnie widział wywrócenie oczami. Mina, której często na nim używała. "Z pewnością. Słyszałam jak opisywałeś mu wszystkie swoje tak zwane zabójstwa. Chcesz, żeby ten chłopak miał koszmary? A ty..." Obróciła się i spojrzała na mężczyznę w celi. "Co na to powie twoja żona?" Max Harper uśmiechnął się arogancko. Miał na sobie dżinsy, westernową koszulę i buty. W każdym calu przedstawiał sobą kowboja. "Nie powie nic, bo jak tylko dostanę telefon, to dzwonię do Rye'a. On nic nie powie Rach. Mam za dużo na niego. Panuje między nami przyjemna, zagwarantowana równowaga destrukcji." Nate westchnął, poczuł jak rozchodzi się po nim autentyczna przyjemność. To mogłoby być nawet lepsze, niż wciskanie Loganowi bzdurnych historyjek. Ta była prawdziwa. "Nie martw się telefonem, Harper. Zająłem się tym za ciebie. Twoja żona powiedziała, że będzie tu jak tylko...poczekaj, jak ona to ujęła? Och tak, będzie tu jak tylko naostrzy nóż, żeby mogła ci obciąć jaja." Z całych sił powstrzymywał się przed wybuchnięciem śmiechem widząc zzieleniałą twarz Harpera. Dłonie opadły mu na boki, a on sam usiadł na małej koi. "Nie zrobiłeś tego." "Zrobiłem." "Ty dupku. Bawiliśmy się przyjacielsko, a ty wywijasz taki numer?" Harper wyglądał jak mały chłopiec, któremu zabrano zabawkę. "Bawiliśmy się przyjacielsko? Nazywasz jeżdżenie siedemdziesiąt pięć mil na godzinę na drodze z ograniczeniem do czterdziestu5 nazywasz zabawą? To dlatego się nie zatrzymałeś, gdy mignąłem ci światłami i włączyłem syrenę." "Szukałem bezpiecznego miejsca do zatrzymania się. Harper wzruszył ramionami. 5 W milach to nie brzmi jakoś strasznie, ale żeby nam było łatwiej to sobie wyobrazić, to 40 mph to jakieś 65 km/h, zaś 75 mph to ponad 120 km/h.

"Przez dziesięć mil6?" Jechał za tym sukinsynem przez całe te przeklęte góry. Na jego twarzy pojawił się ten arogancki uśmieszek, który sprawił, że Nate chciał go uderzyć. "Te drogi są cholernie niebezpieczne. Dałem ci znak, że zatrzymam się jak tylko będę mógł." "Wygwizdałeś mnie, dupku." "No i zobacz, czy tak powinien mówić gliniarz? Kiedy mój brat był szeryfem, nigdy nie używał tego typu słownictwa." "Klął cię w regularnych odstępach." Dołączył surowy damski głos. Harper cofnął się, jakby kraty nie potrafiły ochronić go przez przerażającą kobietą. Rachel Harper miała mniej więcej metr sześćdziesiąt wzrostu, a jeśli plotki były prawdziwe, to spodziewała się dziecka. Maxwell Harper był całkowicie przerażony swoją śliczną, małą ciężarną żoną. Podeszła na środek pomieszczenia i spojrzała na niego. "Cześć, skarbie." Było oczywiste, że Max liczył na współczucie. Cała jego arogancja zniknęła na rzecz miny zbitego psa. "Ten mężczyzna mnie nie lubi. Szuka byle jakiej wymówki, by się na mnie wyżyć." Rachel go zignorowała. Zwróciła się do Callie. "Trzeba wnieść jakąś kaucję?" "Nie." Powiedziała Callie. "Tak." Wtrącił się Nate. Teraz to Callie na niego spojrzała i Nate przez chwilę rozumiał Maxa. Nate może nie zapłodnił Callie, ale miała na niego taki sam wpływ. "Nie będziesz go trzymał w więzieniu, dopóki sędzia nie wróci z polowania." "Nie, potrzebuję go w domu. Mam ci parę rzeczy do powiedzenia, mężu numer jeden." Powiedziała Rachel. "Mogę zostać." Max skinął ochoczo głową. "Nie chcę żadnego specjalnego traktowania." "Maxie Harper, wyjdziesz z tej celi i zaniesiesz swój słodziutki tyłeczek do samochodu albo będzie draka." Wargi Harpera rozszerzył długi, powolny uśmiech. Wstał z koi i podszedł do krat. "Draka, co? A jaka to draka mnie czeka, Rach?" Rachel przekrzywiła głowę na jedną stronę i spojrzała na męża. "Wydaje mi się, że wiesz o czym mówię, Max. Będę potrzebowała co najmniej dwunastu godzin." Max zarumienił się. Nagle wydał się bardzo zaniepokojony. "Powinienem częściej być aresztowany." Zwrócił się do Nate'a. "Bardzo, bardzo przepraszam za karygodny sposób, w jaki z pana szydziłem, Szeryfie Wright." Harper zachichotał. "Wybacz, ale to najbardziej oklepane nazwisko nawet jak dla szeryfa, jednakże całkowicie szanuję twój autorytet." 6 Jakieś 16 km

To nie ten dupek, tylko Callie trzymała kluczyki do celi. Musiał ukryć te przeklęte rzeczy. Za każdym razem, gdy kogoś aresztował, jego sekretarka go wypuszczała. Drzwi komisariatu otworzyły się i wbiegł brat bliźniak Maxa, Rye Harper, jego buty ślizgały się na gładkiej podłodze. "Callie, muszę wydostać stąd Maxa, zanim... cześć, dziecinko." Rye przykleił na usta uśmiech. "Byłem właśnie w restauracji i dowiedziałem się, że Max znowu to zrobił. Niech cię, Max, kiedy ty dorośniesz? Nie wiesz, że mamy dziecko w drodze?" "Tak, jesteś tu właśnie po to, by zrobić Maxowi wykład." Rachel Harper ewidentnie tego nie kupiła. "Pieprzenie, Rye, jesteś tu, by zapłacić za niego i być jego alibi, zresztą jak zawsze." Max wyszedł z celi i zgarnął swoją maleńką żonę, jedna jego dłoń przesunęła się po jej karku, a druga pogładziła jej brzuch. "Nie martw się, braciszku. Ja i Rachel mamy wypracowany system. Jeśli ja nawalę, to muszę przez jakiś czas być jej seksualnym niewolnikiem. Okropna kara. Któregoś dnia naprawdę wejdę na drogę ładu i porządku." Rye natychmiast znalazł się po jej drugiej stronie. "No cóż, chciałbym w tej chwili wskazać, że zamierzałem wpłacić za niego kaucję i wszystko przez tobą ukryć. To sprawia, że jestem równie winny jak on." Śmiech Rachel wypełnił komisariat, kiedy wysłała swoich mężów do samochodu. Mężczyźni pospieszyli, by spełnić jej żądanie, a ona zwróciła się do Callie. "Wybacz. Max martwi się o dziecko. Wiesz co się z nim dzieje, gdy się denerwuje." Callie przytuliła ciężarną kobietę z widocznym uczuciem. "On jest bez przerwy wstrętny. Taki jego urok. Nie martw się tym. Porozmawiam z tym tutaj o byciu trochę bardziej tolerancyjnym." Nate wyprostował się, bo był cholernie pewny, że zaraz dostanie wykład. Rachel wyszła za swoimi mężami. Mężami. Cholera, mimo że nie cierpiał Maxa Harpera, Nate był całkowicie zafascynowany sposobem w jaki ten facet żył. Rodzina Harper składała się z bliźniaków i ich wspólnej żony, Rachel. Nikt w miasteczku nawet nie mrugnął na to okiem. Nate widział tylko kilkoro turystów kręcących głowami, gdy wszyscy oni się obściskiwali, ale mieszkańcy Bliss wcale się tym nie przejmowali. Któregoś dnia zamierzał usiąść z Rye'em, który zdawał się o wiele bardziej rozsądny, niż jego brat i pogadać z nim o tym jak to naprawdę działało. Ale na razie musiał poradzić sobie z Callie. Postawił na atak. "Przestań to robić." Powiedział twardo. Nie był Maxem Harperem, bojącym się jednej małej kobietki. Po tym wszystkim co przeszedł, o strachu wiedział wszystko i nie miał on tak łagodnego opakowania. Po prostu nie ufał sobie w radzeniu sobie z nią. Spędził ostatnie dwa tygodnie na snuciu marzeń o tym, co mógł mieć, a teraz przyszła pora na wzięcie sprawy we własne ręce. "Jesteś moją sekretarką, panno Sheppard. Jeśli chcesz być zastępcą, to możesz przystąpić do egzaminu i umieszczę twoje nazwisko na liście oczekiwania." "Jeśli nie podoba ci się moja praca, Szeryfie, to możesz mnie zwolnić." Odwróciła się na pięcie i podeszła do swojego biurka. Usiadła na krześle i natychmiast zaczęła poprawiać stertę dokumentów, które były już schludnie ułożone. Tu go miała. W życiu nie zamierzał jej zwolnić. Nie mógł nawet znieść możliwości, że jej

nie będzie. Cholera, nienawidził dni, gdy brała wolne i często znajdował głupie wymówki tylko po to, by ją zobaczyć. Czując się całkowicie bezsilnym, Nate poszedł do swojego biura i zamknął z trzaskiem drzwi. Padł na swój wygodny fotel i zastanowił się nad całą sytuacją. Z Zane'em zamiast lepiej, było gorzej. Przez dwa tygodnie, które spędzili w Bliss nie był w stanie wyciągnąć go na miasto. Zane wciąż nie wiedział, że Callie tu jest. Nate nie powiedział mu w obawie, że Zane wsiądzie na ten swój motocykl, a Nate nie zobaczy go, aż do chwili, gdy będzie musiał zidentyfikować jego ciało. Po wszystkim, co się stało, Bliss zdawało się odpowiednim miejscem do zaczęcia wszystkiego od początku. Nate nie mógł wrócić do DEA, a nie było nawet mowy, by Zane tam wrócił, nawet gdyby mu pozwolono. Kiedy odchodził z DEA, Nate'owi powiedziano, że szef będzie trzymał dla niego robotę, ale nie mógł tego rozważać, podczas gdy Zane wciąż do siebie dochodził. Jego ciało się wyleczyło, ale umysł wciąż znajdował się w mrocznym miejscu. Potrzebował miejsca, w którym Zane mógłby dojść do siebie, ale ten drań zdawał się tego nie chcieć. Chciał rozpamiętywać. Chciał się wściekać. Chciał zniszczyć wszystko, co stanie mu na drodze. Nate żywił nadzieję, że może to się zmieni, ale teraz głęboko się nad tym zastanawiał. Może powinni po prostu wrócić z powrotem do Dallas. Byłoby łatwiej, gdyby jej tu nie było, ale potrzebował jej i to na więcej, niż jeden sposób. Nate nie był przyzwyczajony do mentalności małych miasteczek, a wątpił, by ktokolwiek na świecie był przyzwyczajony do mentalności Bliss. Krążył w miejscu i nie wiedział jak przestać. Rozległo się pukanie i w drzwiach ukazała się głowa Callie. Gdyby rzeczy miały się inaczej, Nate złapałby swoją gorącą sekretarkę, uniósł jej spódniczkę do góry i spędził z nią trochę czasu. Jego oczy zaszkliły się na myśl o uwolnieniu swojego fiuta i posadzeniu jej na swoich kolanach. Opuściłby na siebie tą ciasną cipkę i pieprzył ją z całych sił. Przyjemna, krótka przerwa. Ze trzy na dzień. Może to w końcu zaczęłoby go satysfakcjonować. "Wciąż tu jesteś, czy mam sprawdzić?" Callie spojrzała na niego jakby był z innej planety. Nate usiadł ostrożnie. Jego fiut był boleśnie twardy, ale ten stan utrzymywał się przez ostatnie dwa tygodnie. "Co jest?" "Mel. Kosmici wylądowali, a on ma dowód." Callie zmarszczyła nos. "Musisz tam iść i pogadać z nim. Na biurku leży Wykrywacz 4000." Każdy mięsień w jego ciele nagle stał się zmęczony. Wykrywacz 4000 był jednym z powodów, dla których powinien zostać w Dallas. Był to detektor Wii, który Stefan "ulepszył" o różne dzwoneczki i gwizdki mające udobruchać miejscowych szaleńców – a przynajmniej jednego z nich. Wydawał z siebie wiele dźwięków i miał małe światełka, które nie działały i mówiły użytkownikowi, że nie ma w okolicy żadnych technologii obcych. Kompletna bzdura. Może nadszedł czas, by wziął swoją pracę na serio. Nate wstał i naciągnął na głowę Stetsona. Taa, tego właśnie było mu trzeba. Nadszedł czas na ogarnięcie tego miasteczka. Callie patrzyła na niego, gdy przechodził obok niej. "Nie podoba mi się to spojrzenie." Machnął na nią. "Przyzwyczaj się." Nate przeszedł obok jej biurka, celowo ignorując Wykrywacz 4000. Mel będzie musiał

zmierzyć się z rzeczywistością. W miasteczku był nowy szeryf, a Bliss będzie musiało wypić piwo, które sobie nawarzyło. *** Kurde, chciał wszystko schrzanić. Callie po prostu to wiedziała. Złapała Wykrywacz 4000 i pobiegła za swoim szefem, zmieniając wywieszkę na drzwiach z "Proszę wejść" na "Nie popełniać żadnych przestępstw. Jesteśmy na rybach." Siedział już w Bronco, odpalając silnik. Callie szybko uświadomiła sobie, że Nate Wright był mężczyzną, który długo zastanawiał się nad podjęciem jakiejś decyzji, ale kiedy już to zrobił, to szybko ją wcielał w życie. Będzie musiała być szybka albo on wpadnie w kłopoty. Zanim zdążył odjechać, otworzyła drzwiczki i wśliznęła się na miejsce pasażera. "Cholera, Callie, kto pilnuje interesu?" Zwęził wargi i spojrzał znacząco na komisariat. Jakoś nie był rozbawiony wywieszką, którą zrobiła kiedy szeryfem był Rye. Znany był z popołudni na rybach. Callie nie spierała się. Wskazanie na to, że nikt nawet nie będzie myślał o tym, czy na komisariacie jest załoga w niczym by nie pomógł. Gdyby były jakieś kłopoty, zadzwoniono by do niej przez radio albo na komórkę. Nate nie zostawił za sobą mentalności swojego wielkiego miasta. Pochyliła się nad nim i złapała radio. "Logan, tu Callie. Wróć na komisariat." Krótka pauza. "On wciąż tam jest?" Poczuła jak Nate tężeje tuz przy niej. No cóż, jeśli chciał, by jego pracownicy go lubili, to nie powinien być taki wredny. Cholera, nie lubiła go przez większość czasu, a spała z nim. Jednak nikt oprócz Stefana o tym nie wiedział. "Nie, Logan. Jest bezpiecznie. On idzie na wezwanie, a ja zamierzam się upewnić, że nie wywoła jakichś kłopotów." Callie słyszała, że jego głos złagodniał. "Dobra, zaraz tam będę." Będzie musiała pamiętać o zadzwonieniu na komisariat zanim wrócą. Wiele razy nakryła Logana na ucinaniu sobie drzemki w jednej z cel. Jakoś nie sądziła, że Nate uzna to za zabawne. Callie odłożyła radio, a Nate wycofał. "Przysięgam, powinienem wylać was wszystkich. W życiu nie brałem udziału w tak tandetnej akcji." Wzrok miał utkwiony na drodze. "Albo powinieneś wrócić z powrotem do wielkiego miasta, gdzie życie jest usłane różami." W jakiś sposób pragnęła, by wyjechał. Z pewnością byłoby jej łatwiej. Logan mógłby być szeryfem, a tak długo jak nic by się nie działo, wszystko byłoby w jak najlepszym porządku. Oczywiście, jeśli coś poszłoby źle, byliby udupieni. Jednakże była skłonna podjąć to ryzyko. "W Dallas przynajmniej nie rozpieszczamy szaleńców." Szybko zaczynała mieć dość złego nastroju szeryfa. Kierował go w stronę każdego, ale jako że była z nim cały czas, odczuwała to najbardziej. "No dobra, jeśli to ci pomoże, to dłużej nie będziesz musiał się mną przejmować."

Bronco nagle się zatrzymało. Callie była szczęśliwa, że zapięła pasy, bo inaczej wyleciałaby przez okno. "Jak to?" Nie powinna o tym wspominać. Ale w sumie dlaczego? Przecież nie okazał niezadowolenia z jej pracy. Przekręciła się na swoim siedzeniu, by spojrzeć mu w oczy. Był tak cudowny, że to aż bolało. Zastanawiała się co stało się z Zanem. Zapytała, a on odmówił odpowiedzi. Nie wspomniała o nim już, ale za to często o nim myślała. "To znaczy, że niedługo złożę wypowiedzenie." Obiecała Stefanowi, że na jakiś czas zostanie. Miesiąc zdawał się wystarczająco długim okresem. Da mu dwa tygodnie na znalezienie kogoś innego. Nadszedł czas na odejście. Nie była jedynie pewna gdzie miałaby odejść. "Dlaczego?" Odrobinę złagodniała. "Wiesz dlaczego. Nie jesteś ze mną szczęśliwy. Znajdę coś nowego, a ty znajdziesz asystentkę, której będziesz mógł ufać." Zastanawiała się, czy mogłaby zadzwonić do Laury Niles. Pracowała w Stop 'n' Shop, ale Callie słyszała, że zanim przyjechała do Bliss pracowała w FBI. Może Nate mógłby dogadać się z tą wysoką blondynką. Była smukła z jasnoniebieskimi oczami. Może taki był typ Nate'a. Cholera, to był typ każdego faceta. Pulchne brunetki nie miały takiego wzięcia, nie ważne jak komfortowo czuły się we własnej skórze. "Ufam ci." Zaśmiała się, ale była całkowicie świadoma, że nie było w tym nic zabawnego. "Nie możesz mnie znieść, Szeryfie, a ja nie jestem idiotką. Nie mam pojęcia dlaczego Stefan uważał, że to wyjdzie. Będę szczera, ja też nie wiem dlaczego, ale fakt faktem, że nie wychodzi. Więc odchodzę. Obiecuję, że postaram się uczynić przeniesienie tak łatwym jak to możliwe." Przełknął i otworzył usta, żeby przemówić. "Nie chcę przeniesienia. Byłem po prostu zaskoczony widząc cię ponownie." Odwrócił swoją uwagę z powrotem na drogę i skierował się w stronę Mela. "Przyzwyczaję się. Potrzebuję tylko trochę czasu. Zobaczysz." To była ich pierwsza poważna rozmowa, odkąd przyjechał do miasteczka. Uderzyło ją jego niezadowolenie z powodu ponownego spotkania. Przeżyli cudowne chwile. Dla niej był to najlepszy weekend w życiu. Nie miała żadnej iluzji, że czuł to samo, ale myślała, że było mu dobrze. "Dlaczego byłeś na mnie taki zły?" "Nie byłem zły." Będzie ciężko. Nie była zaskoczona. Zdecydowała się odpuścić. I tak wyjeżdżała. Gdyby naprawdę był wkurzony, to pewnie by ją zwolnił, a ona nie miałaby powodu, by kręcić się w pobliżu. "Z pewnością nie byłeś. Nie rozumiem. Nie zrobiłam z siebie utrapieńca. Nie zwyzywałam cię, ani nic." Nie to, żeby mogła. Nie zostawili żadnego numeru. Tylko liścik. Powodzenia w życiu. Jakoś do tej pory nie miała za wielkiego powodzenia. Patrzyła jak jego dłonie zaciskają sie na kierownicy. Oczy miał wpatrzone przed siebie, ale wiedziała jak bardzo ta rozmowa jest dla niego niewygodna. Gdyby był Zanem, odwróciłby się do niej i powiedział jej, by nie zadawała mu tylu przeklętych pytań. Ale był Natem i starał się wszystko załagodzić. To było nawet zabawne. Spędziła z nimi dawno temu dwa dni, ale czuła się jakby znała ich na wylot. To była iluzja. Jego głos stał się teraz łagodny. "Callie, nie byłem złu. Byłem zaskoczony, to wszystko. Nie chcę, żebyś odchodziła. Gdzie będziesz pracować? Logan ma rację co do restauracji."

Właściwie jeszcze się nad tym nie zastanawiała, ale wiedziała, że musi coś zmienić. Odkąd jej mama umarła w zeszłym roku, czuła się trochę jak we mgle. Pięć lat opieki nad nią zostawiło Callie niejako ogłuszoną. Kochała to, że jej matka wytrzymała tak długo, nim rak powrócił i spustoszył jej ciało, ale długoterminowa opieka dała jej się we znaki. Callie czuła, że jej życie stało w miejscu i nadszedł już czas na zrobienie kroku naprzód. Była winna to swojej mamie i sobie. "No cóż, myślałam o przeprowadzce do Denver. Rozmawiałam ostatnio z Marie. Zna się na sprzedażach posiadłości. Myślałam o wystawieniu mojej chatki." Marie była naprawdę smutna na wieść o jej wyjeździe. Ona i Teeny, jej życiowa partnerka prowadziły sklep wielobranżowy i znały Callie od maleńkiego. Serce Callie bolało na myśl o opuszczeniu Bliss, ale dla niej nic tu już nie było. Nie wyjdzie za mąż, jeśli tu zostanie. Będzie otoczona przyjaciółmi, ale to nie wystarczy. Chciała tego, co Max i Rye znaleźli z Rachel. Chciała rodziny. Bronco skręcił na stromą drogę prowadzącą do chatki Mela. Nate niezwykle ostrożnie jeździł po górskich przełęczach. "Nie sądzę, by to był dobry pomysł. Jesteś dziewczyną z małego miasta, Callie. Duże miasto natychmiast cię pożre." Uśmiechnęła się na tę myśl. "Ktoś by przynajmniej mógł." Tak dawno nie uprawiała seksu, że nawet nie pamiętała jak to jest. Nate ponownie zatrzymał samochód. "Czy ty mi właśnie mówisz, że wyprowadzasz się z domu bo chcesz dać się przelecieć?" W jego głosie słychać było cień oburzenia, a Callie prawie zaśmiała się, słysząc w jego ustach pruderyjność. "No wiesz, słyszałam o gorszych powodach." Nie musiała się usprawiedliwiać przed Szeryfem Wrightem, ale prawie niemożliwym było mu nie odpowiedzieć. "Tu w Bliss nikogo dla mnie nie ma. Jako że nie chcę spać z Loganem, muszę radzić sobie sama. A naprawdę nie chcę spać z Loganem, mimo że próbował." To było słodkie, ale musiała go odrzucić. "Że co zrobił?" Nate zatrzymał auto i sięgnął po radio. Callie pacnęła go w dłoń. "O co ci chodzi?" "O co mi chodzi? A może o to, że mój zastępca dowala się do mojej...sekretarki? To jest złe. Wszystkich was podam do sądu." Sięgnął ponownie po radio. I ponownie Callie strzepnęła jego dłoń. Usiadł prosto i zaczął ponownie prowadzić samochód. "Masz rację. Nie powinienem go ostrzegać, że zamierzam mu wpierdolić. Może uciec." Callie widziała z dali chatkę Mela. "Chcesz dostać radę?" "Nie." "I tak ci powiem." Jeśli ma odejść, to zrobi to z wielką pompą. "Przestań być takim cymbałem. Zaczynasz mieć gorszą reputację, niż Max. Jeśli tego nie zmienisz, ci ludzie nie wybiorą cię w przyszłym roku." Prychnął. "Chciałbym to zobaczyć. A kogo niby wybiorą? Logana? Ten chłopak nie potrafi unieść głowy znad komiksu na tyle długo, by umieścić swoje nazwisko na liście kandydatów." "No cóż, Nell powiedziała, że może wystartować." Tego właśnie potrzebowało Bliss, szeryfa

pacyfistki. Nate odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. Był to jego pierwszy prawdziwy śmiech jaki usłyszała, odkąd pojawił się w miasteczku. Rozświetlił jego twarz i sprawił, że zaczęła się zastanawiać co stało się z tym słodkim, zabawnym mężczyzną, który zabrał jej dziewictwo z taką delikatnością. "Przegranie z Nell będzie jak przegranie z księżniczką Disney'a. Przysięgam, spodziewam się krążących wokół małych, leśnych istotek. A ona nie będzie nosiła munduru." Callie uśmiechnęła się. Ten pomysł był całkiem zabawny. "Nie będzie, Poliester nie jest naturalny, a buty nie pasują do wegańskiego stylu. Ale, mówiąc poważnie Nate, jeśli nie zwrócisz na to uwagi, wystawią przeciw tobie gumową kaczkę i kaczka wygra." Nate odnalazł długi podjazd. "No to powodzenia z kaczką, dziecinko." Przerwał, jakby zaskoczony użyciem tego czułego słówka. "Wybacz. Staram się wykonywać swoją pracę najlepiej jak mogę. Nie myślę po prostu za dużo o tym, że ludziom wokół może się to nie spodobać." Reszta drogi upłynęła im w ciszy. Callie zmusiła się do odwrócenia od szeryfa. Był zbyt czarujący, zbyt odległy. Co się z nim stało? Zastanawiała się, który z nich naprawdę był Nathanem Wrightem. Swawolny, słodki kochanek, którego znała lata temu, czy twardy, zdystansowany stróż prawa, który przebywał w jej życiu od dwóch tygodni. Spytała Stefana i wszystko, co z niego wyciągnęła, to informacja, że Nate pracował w rządzie federalnym i chciał spokojniejszej pracy. Nie ma spokojniejszego miejsca do pilnowania porządku, niż Bliss. Oczywiście, były też inne kwestie do rozważenia. "Mam teraz dowód." Mel wybiegł ze swojego jednopokojowego domku, jego oczy rozglądały się dookoła, starając się niczego nie przepuścić. W dłoni trzymał szotguna. Dłoń Nate'a znalazła się natychmiast na Colcie na kaburze przypiętej do biodra, gdy wysiadł z Bronco i stanął przed Melem. "Odłóż to." Mel zatrzymał się. Był wysokim, kościstym mężczyzną. Daleko po pięćdziesiątce, Mel wciąż uważał się za wcielenie niewinności, nawet mimo trzymanego szotguna. "Odłożyć co?" "Broń, której nie powinieneś celować w tym kierunku." Callie łypnęła na niego. "Któregoś dnia kogoś zastrzelisz. I nie, nie mówię o Melu." Podeszła do nich i stanęła twardo między Melem, a szeryfem. "Cholera jasna, Callie Sheppard, zabieraj stą swój tyłek. Ten mężczyzna ma broń." Warknięcie Nate'a przerwało spokojne popołudnie z gracją piły do metalu. Twarz miał czerwoną, a każdy mięsień naprężył się wściekle. Callie westchnęła. Rye miał rację prosząc ją, by została. Mylił się wyłącznie w kwestii czasu. Nate nie wdrożył się w ciągu dwóch tygodni, a ona zaczynała wątpić, by kiedykolwiek poczuł się swobodnie. "Każdy ma tu broń, Nate. Oprócz Nell i Henry'ego." "Mówiłem im, że powinni, ale oni upierają się, że kosmici są niegroźni." Powiedział Mel, oglądając się za siebie. "Obiecałem im, że ich obronię kiedy zacznie się inwazja. Myślę, że znalazłem obóz pierwszej fali. To tam, Callie." Spojrzał na Nate i obniżył głos. "Nie ufam temu tutaj. Wydaje mi się, że może być jednym z nich, Callie. Dlaczego Rye odszedł?"

Ponieważ Rye chciał być w domu, by robić to, co kocha. Nie winiła go, ale czasami marzyła, by jednak nie odchodził. To stawiało ją na nierównej pozycji bronienia miasteczka przed szeryfem i vice versa. Odwróciła się do Mela, który był w pełni ubrany jak na wojnę. Zawsze najlepiej było brać Mela tak poważnie, jak to możliwe. Uspokajał się, gdy myślał, że ktoś zajmuje się jego problemem. "Może pokażesz mi to obozowisko?" Nate zażarcie skrzywił się kiedy Callie odwróciła się i zaczęła iść za Melem. Jego długie nogi pokonały dystans między nimi i jego dłoń znalazła się na jej ręku, zanim w ogóle zorientowała się co się dzieje. Szarpnął nią na małej ścieżce. Musiała położyć dłoń na jego piersi, by utrzymać równowagę. Warknął na nią tak groźnie jak niedźwiedź w górach. "Zrób to jeszcze raz i przysięgam, że przełożę cię przez kolano i zbiję. I nieważne, że ktoś może patrzeć." Callie by to widziała. Byłaby naga, chłodne powietrze owiewałoby jej pośladki. Jego twardy jak skała fiut wbijałby się w jej brzuch. A potem jego dłoń zaczęłaby ją uderzać. Piszczałaby odrobinę, a kiedy by skończył, odwróciłby ją i ssałaby jego wielkiego fiuta. "O czym ty do jasnej cholery myślisz?" Callie uśmiechnęła się szeroko, idąc za Melem. Twarz Nate'a zarumieniła się, jakby wiedział co chodziło jej po głowie. Kiedy spojrzała w dół, uświadomiła sobie, że przynajmniej część jej fantazji się spełniła. Szeryf Bliss miał w swoich spodniach khaki olbrzymią erekcję. "A nic. Nic takiego." Nie zamierzała mu powiedzieć, o czym właśnie myślała. Nate zaklął za nią, ale i tak za nią podążył.

Rozdział 5 Nate wlekł się ścieżką po śladach Callie. Jego cierpliwość była na wyczerpaniu. Ona po prostu zamierzała go zabić. O mało nie przyprawiła go o atak serca, gdy stanęła między nim, a tym szaleńcem z szotgunem. Czy choć przez maleńką sekundę pomyślała o tym co się mogło stać? Ta broń mogła wystrzelić w każdej chwili. Doznał nagłej wizji klatki piersiowej Callie tryskającej krwią, zupełnie jak... Nie chciał o tym myśleć. Nie chciał też myśleć o tym jak twarz Callie stała się odrobinę rozmarzona, gdy wspomniał o biciu jej tyłka. Jeśli, a było to naprawdę spore jeśli, kiedykolwiek będzie umawiał się z Callie Sheppard, to będzie ją traktował jak damę. Nie zamierzał iść mroczną ścieżką. To kosztowało go lata życia i prawie zabiło Zane'a. Nie był tym mężczyzną, jakim się stał pracując pod przykrywką. Cholera. Już sam nie był pewien kim jest. "To zaraz tutaj, Callie." Szalony Mel wskazywał na miejsce toż obok kępy osin. Miejscowi nazywali je trzęsinami, z powodu sposobu w jaki te smukłe drzewa trząsły się na wietrze. Znajdowały się na terenie całej działki, którą kupił. Przyjechał wczoraj do domu, by zobaczyć jak Zane siedzi między nimi, wpatrując się w niebo. Zane nie mówił dużo. Wydawał się zadowolony lasami, oglądaniem ESPN i okazjonalnym piciem piwa w barze w sąsiednim miasteczku.

Callie potknęła się o kamień. Nate złapał ją w pasie i utrzymał ją. Nie powinna biegać po lesie w szpilkach w leopardzie cętki. Jej duże brązowe oczy spojrzały na niego i musiał odwrócić wzrok. "Dzięki." Powiedziała. Odsunęła się i wygładziła spódniczkę. Z energicznym kiwnięciem, przedarła się przez krzaki i podążyła za Melem. "Wygląda na obozowisko." Nate usłyszał spokojny głos Callie kiedy przedarł się przez chaszcze dołączył do nich na małym okręgu otoczonym drzewami i krzewami. Odepchnął na bok całe emocjonalne ścierwo jakie groziło owładnięciem jego mózgiem i przeszedł na tryb gliniarza. Każdy instynkt w jego ciele znalazł się w stanie pogotowia. To nie byli kosmici, ale Mel znalazł coś. "W okolicy jest wiele legalnych obozowisk. Po całym południowym Colorado rozsiane są parki narodowe." Callie obeszła wolno niewielką polanę. Ziemia była utwardzona, od paru dni nie padało, więc niewielkie były szanse na wyraźne ślady. Wciąż jednak Nate potrafił zgadnąć, że spędziły tu noc co najmniej trzy osoby, może więcej. Trawa w kilku miejscach miała ślady wgnieceń w kształcie ludzkiego ciała. Nie rozpalali ogniska, ale zostawili małe wskazówki, że nie były to leśne istoty. Trawa była naruszona, a krzaki miały połamane gałęzie. Nate szybko naliczył kilkanaście petów. Wyglądało na to, że ta grupa sama je sobie rolowała i sądząc po ulotnym zapachu jednego z nich, palili nie tylko tytoń. "Nic nie ma, Mel." Callie skierowała Wykrywacz 4000 w stronę obozu. Małe urządzonko brzęczało, a zielona kontrolka mrygała. Mel podrapał się po głowie. "Naprawdę? Myślisz, że to po prostu nastolatkowie?" Callie wzruszyła ramionami. "Na to wygląda." "No cóż, nie powinienem być zaskoczony. Powinienem zgadnąć. Kosmici naprawdę dbają o swoje zdrowie, jeśli wiesz o co mi chodzi." Nate przyklęknął i użył długopisu, by rozdzielić kupkę niedopałków. Kilka miało czerwone ślady. Szminka. Robił sobie mentalne obliczenia, gdy uderzył w niego zapach. Jego dłonie zamarły i odwrócił się w lewo. Tam właśnie to zobaczył. Na ziemi przed nim leżały niewielkie krople czegoś czarnego, kałuża opalizującej czerni. Olej do motorów. Na ten widok zrobiło mu się zimno. "Mel, słyszałeś może coś podobnego do dźwięku motocykli?" Mówił spokojnie, mimo iż miał ochotę krzyczeć. "No jasne, parę dni temu było ich tu kilka." Mel skinął w stronę drogi. "Przyjechali tu mając na sobie całe te szajstwo. Dlaczego noszą tyle skóry? Przecież powinno im być gorąco." Nosili skórzane ubrania, bo chroniły ciało lepiej, niż cokolwiek innego. Nosili skóry, bo super wyglądały, a wygląd złego faceta był konieczny kiedy prowadziło się z "jednoprocentowcami.". Nate wiedział, że jeśli motocyklista wyglądał słabo, nie zostawał z

Barbarzyńcami. Miał blizny i tatuaże, by to udowodnić. "Widziałeś może ich podkoszulki, Mel?" Nielegalni motocykliści nosili na koszulkach potrójną opaskę. Oznaczała ona gang, do którego się należało. Nate wiedział o tym. Nosił opaskę Barbarzyńców przez prawie cztery lata. Niech Bóg mu pomoże, jeśli go dorwą. Zane'owi zresztą też. "Nie zauważyłem, Szeryfie. Widzi pan, ja szukam kosmitów, a ci panowie ewidentnie byli ludźmi. Z pewnością pachnieli jak ludzie, jeśli wie pan co mam na myśli. Ci chłopcy mogliby się wykąpać." Mel rozejrzał się. "No cóż, chyba mogę wrócić do mojego schronu. Martwiłem się, że mogę nie mieć wystarczająco dużo czasu." Nate wstał niezwykle sfrustrowany. "Pamiętasz coś jeszcze? Ilu ich było? Na jakich motocyklach jeździli? Były z nimi kobiety?" "Wow, to strasznie dużo pytań, Szeryfie." Mel zdawał się przez chwilę zastanawiać nad odpowiedziami. "Teraz sobie przypomniałam, że było ich kilku, ale nie wielu. Były kobiety, ale wyglądały naprawdę bezwzględnie. A czym jeździli, no, jeździli motocyklami. Naprawdę głośnymi. Ej, Callie, jak myślisz, głośne motocykle mogły odstraszyć kosmitów?" Callie otworzyła usta żeby coś powiedzieć, ale Nate miał już dość. "Nie ma kosmitów." Wycedził i wyrwał Callie z rąk Wykrywacz 4000. "A to jest przerobiona gra wideo. Łagodzili cię przez lata, ale ja nie będę tego robił. Mam o wiele więcej ważniejszych rzeczy do zrobienia, niż włóczenie się po lasach, żebyś się lepiej poczuł." Mel zmarszczył brwi. "Ej, wcale nie czuję się teraz lepiej." Mel pochylił się i zakrył dłonią usta. "Wydaje mi się, że mają szeryfa, Callie." "Coś ugryzło szeryfa." Callie sztyletowała go wzrokiem. Nate nie zareagował. Strząchnął bród z buta. Co on właściwie robił? Stal sobie z jakimś świrem, podczas gdy powinien...cholera. Co miał zrobić? Nawet gdyby odnalazł tych motocyklistów, którzy spędzili tu noc, mógł im wypisać mandat, ale to wszystko. Nie mógłby ich aresztować. Jeśli Barbarzyńcy przyjechali do Bliss, to będą się ukrywać. Nie zrobią nic, co mogłoby działać na ich niekorzyść, dopóki nie będą gotowi, by uderzyć. "Szeryfie?" Callie spojrzała na niego, jej usta ułożyły się w zaskoczone O. "Wszystko w porządku?" Mel potrząsał głowa. "Tak właśnie oni to robią, Callie. Zapewne go zbadali. Przez parę dni będzie miał problem z chodzeniem do łazienki." "Cholera, nie ma żadnych kosmitów." Nate upierał się twardo. "I nie dzwoń więcej na komisariat. Następnym razem, gdy wezwiesz nas z powodu fałszywego alarmu, to dobiorę ci się do dupy. Rozumiesz? Zadzwoń jeszcze raz i wypiszę ci ogromny mandat." Mel zrobił krok do tyłu. Nate widział drżenie jego dłoni. "To kolejny znak. Kosmici chcą opanować naszą walutę. Wiedziałem, że to się stanie." Nate rzucił Wykrywacz na ziemię i opuścił polanę. Słyszał jak Callie mówi do Mela, uspokajając go tym jej łagodnym głosem.

Mógł wykorzystać trochę ukojenia. Callie uspokajała każdego. Nie mógł nie widzieć jak wszyscy w tym zwariowanym miasteczku przychodzą do Callie Sheppard, gdy czegoś potrzebują. Spędzała większość życia podnosząc swoich przyjaciół na duchu, lub wybijając im z głowy różne głupoty. Ale czy znalazła czas dla Nathana Wrighta? Cholera, nie. Całe godziny spędzała na upewnianiu się, że Mel czuje się bezpieczny, ale czy mogła poświęcić choć minutę swojemu szefowi? Czy kiedykolwiek przyniosła mu ciasteczka? Robiła to dla Logana. Czy kiedykolwiek zaprosiła go na lunch? Cholera, nie. Nate zdawał sobie sprawę, że przedziera się przez las z gracją niedźwiedzia demolującego wszystko, co napotka na swojej drodze. Właściwie jakoś specjalnie nie zachęcał swojej sekretarki, by była dla niego miła, ale to nie miało znaczenia. Ustawił sie teraz całkowicie w trybie "ależ jestem nieszczęśliwy" i prawdę mówiąc jakoś nie chciał z niego wyjść. Czuł się dobrze. Tyle czasu martwił się o Zane'a, że użalanie się nad sobą było uwalniające. "Hej!" Zatrzymał się na środku ścieżki, świadom ogarniających go ciarek. Callie na niego krzyczała. Jej głos pełen był ognia i chęci walki. Niech go szlag jeśli nie chciał jej dać jednej. Nate odwrócił się do niej i był całkowicie zadowolony kiedy się zatrzymała. Callie przez chwilę stała jak ogłuszona. Widział jak bierze głęboki dech, zanim stanęła mu czoła. "Co to do cholery było, Nate? Czy naprawdę musisz zachowywać się jak..jak...jak drań?" Uwielbiał te małe zawahanie w jej głosie. Była taka idealna. "Coś nie tak, dziecinko? Nie potrafisz przekląć? Powiedz co miałaś na myśli." Naruszył jej przestrzeń. Wiedział, że znajdował się na krawędzi, ale nie potrafił zmusić się do odsunięcia. Te lata bardzo mu ciążyły. Zapach oleju motocyklowego przywołał zbyt wiele złych wspomnień. "Wolę nie używać brzydkich słów. A ty byłeś draniem." Trzymała się swojego zdania. Stanął przed nią. "Byłem dupkiem, dziecinko. Skurwysynem. Kutasem. Wszystkim na raz. Miałem też rację. Parę rzeczy musi się tu zmienić." Jej szczęka zacisnęła się uparcie. "Och, naprawdę? Wielki Nathan Wright przybędzie i pokaże nam wieśniakom, jak działa prawdziwy świat?" "Święta racja." Niektórzy tego potrzebowali. Jak dotąd mógł powiedzieć, że nikt w miasteczku nie przejmował się poważnymi sprawami. Wszyscy martwili się wyłącznie o ich sztukę i ranienie czyichś uczuć. Odkąd zaczął przechadzać się ulicami Bliss słyszał przerażająco dużo o karmie. I nikt nie sprawiał, że czuł się jak dureń bardziej, niż Callie Sheppard. Wiele czasu spędziła pouczając go jak prosperuje Bliss. Nie mógł wlepiać mandatu Henry'emu i Nell za brak zezwolenia kiedy zatrzymywali w piątki ruch swoimi głupimi pantomimami. Nie mógł aresztować nudystów. Nie mógł "przejawiać groźnej postawy" i kazała mu się więcej uśmiechać. To co w końcu mógł zrobić? Próbowała zredukować jego pracę do jakiejś radosnej wylewnej polityki, a to nie mogło nastąpić. "Zamierzam zmusić tą zacofaną mieścinę do uświadomienia sobie, że zabawa się skończyła. Złe rzeczy się dzieją, kochanie i nie możesz z nimi walczyć poezją, czy przeklętymi garnkami. Z pewnością nie utrzymasz tego miejsca bezpiecznego trzymając się za ręce i śpiewając 'Kumbayah'7." 7 Kumbayah (przybądź tu) piosenka z lat 30. ubiegłego wieku; stała się niejako hymnem organizacji dbających o środowisko

Uniosła swój uparty podbródek. "A może nie lubimy tak zwanego zewnętrznego świata. Może wolimy zachowywać się w taki sposób na jaki wy realiści patrzycie z góry, ale ani przez chwilę nie myślicie, że ci ludzie mogą dać sobie radę. I nie myślicie, że kiedykolwiek stanęli twarzą w twarz z własnymi problemami." "Taaa, wiele tu tych problemów. Widzę je wyraźnie. Co się tu stało ostatnio najgorszego? Skończyła się kawa u Stelli?" Pchnęła go w pierś. "Jesteś beznadziejny. Zabierz mnie z powrotem na komisariat. Wracam do domu." Była tak blisko, że czuł jej zapach. Czuł mydło, którego używała i szampon na jej włosach. Jej mała dłoń znajdowała się na jego piersi, a ciepło jej ciała ogrzewało jego skórę. Jej uniesiona do góry twarz znajdowała się parę cali od jego i nagle Nate nie mógł już tego znieść. Jego dłonie zacisnęły się na jej biodrach, przyciągając ją ku niemu. Widział zaskoczenie na jej twarzy, tuż przed tym jak obniżył się, biorąc w posiadanie jej lekko rozchylone usta. Zaatakował ją ustami, wpychając się do środka. Walczyła przez ulotną chwilkę, po czym rozkwitła pod nim. Jej ramiona uniosły się ku górze i objęły jego szyję. Callie była niska. Nate rozwiązał ten problem unosząc ją do góry i trzymając za ten krągły tyłek, o którym marzył. Natychmiast stwardniał i wbił się w jej cipkę, wkurzony na swoje spodnie i jej spódniczkę. W jego ramionach była słodkim ciężarem. Nate miał świadomość walącego mu w piersi serca i fiuta pełnego krwi. Potrzebował jej. Boże, potrzebował jej bardziej niż, czegokolwiek wcześniej. Zaczął iść, przesuwając się w stronę wielkiej sosny za nimi. "Och Nate." Wyjęczała jego imię kiedy oderwał usta od jej warg i przesunął je na jej policzek i szczękę, ukrywając w miękkiej dolinie jej szyi. Nie protestowała kiedy przyszpilił ją plecami do drzewa. Jej nogi owinęły jego biodra. Kurwa, była niesamowita. Przyciśnięta do pnia drzewa przez ciężar jego ciała, Callie trzymała się go kurczowo. Odchyliła głowę do tyłu, oferując mu ciało, którego szukał. Uniósł do góry dżins jej spódniczki. Każdy cal skóry, którą zdobywał był dla niego jak zwycięstwo. Wbił biodra w jej cipkę, nie mogąc się doczekać jak uwolni swojego fiuta i zabawi się z nią. Zamierzał ją napiętnować. Kiedy skończy, Callie Sheppard będzie wiedziała do kogo należy. Jego dłonie znalazły się na klamrze jego paska kiedy uświadomił sobie, że Callie z nim walczy. "Przestań." Błagała, łzy spływały jej po twarzy. Jej nogi z powrotem znalazły się na ziemi i pchnęła jego pierś. Nate odsunął się od niej, jakby stała w ogniu. Musiał się zebrać całkowicie w sobie, by stać na nogach. Co się właśnie stało? Czy to, że odpowiadała tylko mu się śniło? "Przepraszam." Powiedziała przez łzy. "Po prostu nie mogę. Wiem, że byłam...wiem, że cię sprowokowałam, Nate, ale ty nawet mnie nie lubisz. Nie mogę przespać się z kimś, kto nawet mnie nie lubi." Słowa wypowiedziała pomiędzy małymi czknięciami. "Nie lubię ciebie?" O czym ona do cholery mówiła? Nie lubił jej? Była wszystkim o czym mógł myśleć. Robiła co mogła, by odzyskać kontrolę. Wygładziła spódniczkę i wytarła wierzchem dłoni

łzy. Czy naprawdę zamierzał podciągnąć jej spódniczkę i pieprzyć ją na środku lasu? Tak. Znalazł się tak blisko nieba i to doprowadziłoby go prosto do piekła. Co zamierzał potem zrobić? Zabrać ją do swojego zasranego domku i pokazać jej wszystko, co ma do zaoferowania, czyli właściwie nic? "Tak, Szeryfie, dobitnie pokazałeś mi, że cię nie obchodzę." Osunęła się pod drzewem, na które rzucił ją bez jakiejkolwiek troski o jej wygodę. "Codziennie pokazujesz mi jak bardzo chcesz, by mnie nie było wokół." Potrząsnął głową na tę myśl. "Nie mam pojęcia dlaczego tak myślisz. Boże, Callie, oszalałem na twoim punkcie w dniu, w którym cię poznałem." I znowu. Znowu nie pomyślał. Jej oczy rozszerzyły się za okularami. "Ale mnie zostawiłeś." Cofnij to. Powiedz jej, że żartowałeś. Powiedz jej wszystko, tylko nie prawdę. "Zane też cię kochał. Nie mogliśmy wybrać który miałby z tobą być." Było to o wiele bardziej skomplikowane, ale nie potrafił myśleć. Jego umysł był otumaniony jej smakiem, zapachem, głosem. Wpatrywała się w niego z otwartą buzią. Po chwili kompletnej ciszy zamknęła usta, pochyliła się i podniosła Wykrywacz 4000, który wypadł jej z dłoni podczas ich małego sporu. Przeszła koło niego szybkim marszem. Nate złapał ją za łokieć, nie chcąc udawać, że nic tu się nie zdarzyło. Dał dupy, ale może tak było najlepiej. Może mogli coś wymyślić. Jeśli będzie się z nią spotykał po cichu, to nie zrani Zane'a. Ile będzie musiał poświęcić dla swojego partnera? "Słyszałaś co powiedziałem, Callie? Szaleję za tobą." Zaczął przyciągać ją w swoje ramiona. Jeśli tylko ponownie obejmie jej usta swoimi, zdoła ją przekonać. Reagowała tak bardzo żywo. Puścił jej rękę kiedy uderzyła go urządzeniem Wii po głowie. "Cholera." Nate cofnął się o krok, ale Callie była teraz w bojowym nastroju. "Ty draniu! Jak śmiesz? Zostawiłeś liścik. Głupi liścik. Mówisz, że szalejesz za mną, że Zane mnie kochał, a wszystko na co było was stać to liścik i żadnego telefonu przez sześć lat." Nate cofał się, unosząc przy tym ręce, by obronić się przed jej atakami. "Dziecinko, chodzi o coś więcej." Miał robotę do zrobienia. "Nie nazywaj mnie dziecinką." Uderzenie właściwie nie bolały, ale pozwolił jej go odepchnąć. Tak naprawdę nie zamierzała go zranić, ale potrzebowała tego. Doprowadzał ją przez ostatnie dwa tygodnie do szału swoją złością i niezdecydowaniem. Wiedział czego chciał. Po prostu nie uważał, że na to zasługuje. "Przepraszam, Callie." I tak było. Było mu przykro z powodu tego wszystkiego. Było mu przykro, że ją zostawił i że dopiero co rzucił się na nią na środku lasu. I był cholernie pewien, że to zdarzy się ponownie. Teraz, kiedy ją dotknął, wiedział, że nie będzie w stanie jej zostawić w spokoju. A niech to, co miał zamiar zrobić? Nie miał jej nic do zaoferowania, a Zane załamałby się, gdyby mu odbił dziewczynę. W jego głowie odezwał się cichy głosik. Max Harper nie utracił brata, gdy obaj zakochali się w tej samej kobiecie. Dlaczego on miałby utracić najlepszego przyjaciela? Callie już raz chciała ich obu. "Zostawiliście mnie, a ja myślałam, że to z powodu..." Przerwała i upuściła urządzenie.

Potrząsnęła głową i odwróciła się na tych małych szpilkach. Jej biodra kołysały się, gdy się od niego oddalała i Nate zrobił to, o czym marzył odkąd na niego naskoczyła. Upadł na ziemię. Jasna cholera, co on sobie myślał? Naprawdę sądził, że mógł dzielić się Callie Sheppard ze swoim przyjacielem na stałej stopie? Jakby to miało wyglądać? Kto by się z nią ożenił? Czy którykolwiek z nich by się z nią ożenił? Czy Zane kiedykolwiek w ogóle o tym myślał? A kiedy usłyszał pisk opon jego umysł zaprzątało wyłącznie jedno pytanie. Jak dostanie się z powrotem na komisariat? Jego skarbek zostawił go samemu sobie. Ten cały trójkąt mógłby być poddany pod dyskusję, jako że Callie nie wyglądała jakby chciała z nim za bardzo rozmawiać, a szczególnie dzielić z nim alternatywny styl życia. "Wyglądasz jakby cię bolała głowa, Szeryfie." Mel stanął nad nim ze współczującym skinięciem. "Tak się właśnie dzieje, gdy cię badają. To i inne rzeczy." To była jego kara. Został skazany na mężczyznę, który uważał, że niebo się zawala. Nate wstał z taką gracją, na jaką potrafił się zdobyć mając ogromne wybrzuszenie w spodniach. Jego erekcja bynajmniej nie zmalała. Mówiąc szczerze, teraz kiedy myślał o tych różnych możliwościach było jeszcze gorzej. Sięgnął do kieszeni, by wyjąć swoją...kurwa mać. Zostawił telefon w samochodzie, który obecnie zjeżdżał z gór. Będą musieli uciąć sobie pogawędkę o jej lekkomyślnym jeżdżeniu. Po tym jak uda mu się zaciągnąć ją do łóżka, zdecydował. "Mel, mógłbym skorzystać z twojego telefonu? Um, może i trochę zbyt pochopnie potraktowałem sprawę z tymi kosmitami." Podniósł tylko trochę zniszczony Wykrywacz 4000. "Naprawię go." Mel poklepał go po plecach i uśmiechnął się. "Nie martw się tym, Szeryfie. I tak trzeba go ulepszyć. Technologie kosmitów szybko się zmieniają. Musimy za nimi nadążyć. Chodźmy do domu. Mam tam tonik łagodzący efekty ich badań i hełm powstrzymujący ich przed czytaniem twoich myśli." Nate potrząsnął głową. Definitywnie musiał zapłacić za ten list, który zostawił lata temu. *** Drzwi do domku zamknęły się z trzaskiem i Callie natychmiast ściągnęła przez głowę sweter. Odrzuciła go na bok i rozpięła znienawidzony stanik. Spódniczka była następna, a po chwili do kupki dołączyły buty. Westchnęła, po raz pierwszy tego dnia czując się wolna. To uczucie natychmiast przytłoczone niepokojem spowodowanym walką z Natem, odtworzoną w jej umyśle w wyrazistym 3-D i za dużą głośnością. Callie zignorowała poczucie winy szepczące jej w głowie, że kradzież pojazdu należącego do hrabstwa i zostawienie szeryfa była złą rzeczą. Zaparkowała Bronco przed komisariatem i nawet nie kłopotała się z budzeniem Logana i kazaniem mu jechać po Nate'a. Drań. Nate zasłużył na długi spacer z powrotem do miasta. Nie zamierzała czuć się z tego powodu źle. Wyraził się jasno. Nie potrzebował pomocy od prostaczki takiej jak ona. Niczego od niej nie potrzebował, może oprócz szybkiej rundki taniego seksu. Nie potrafiła kupić tej całej 'szaleję za tobą' historyjki. To nie było możliwe. To był po prostu mężczyzna mówiący kobiecie to, co według niego chciała usłyszeć, żeby dostać co chciał. Czyż nie? Musiałaby być idiotką, żeby mu uwierzyć.

Callie wyszła na tylną werandę wprost w gorące popołudnie. Promienie słońca i górski wietrzyk pieściły jej skórę. Było tu tak cicho. Domek, który dzieliła z matką znajdował się z dala od reszty doliny. Callie zeszła do rzeki. Przez Bliss przebiegała Rio Grande. Oddzielała miasteczko od doliny, nim rozpoczynała swoją wędrówkę na południe i wschód. Callie zatopiła się w miękkiej trawie i spojrzała na płynącą wodę. Rzeka przepływała również koło domku, który kupił Nate. Czy Zane tam był? Patrzył na tą samą rzekę, co ona? Uśmiechnęła się leciutko. On zapewne nie był nagi. Musiała spojrzeć prawdzie w oczy. Nate miał rację. Była prostaczką. Urodziła się w Bliss i mieszkała tu przez całe swoje życie. Tylko tutaj czuła się jak w domu. Co zamierzała zrobić w mieszkaniu w Denver? Zniknąć. To właśnie zrobi, bo nagle myśl pozostania tu gdzie widziała przyszłość zdawała się strasznie niewyraźna. Przestanie być ulubioną ciotką każdego. Dzieciaki Maxa i Rye'a będą tu sobie beztrosko biegały, a ona marzyła, by jej własne przebywały razem z nimi. Ewentualnie Stefana oświeci i zobaczy to, co ma przed własnym nosem. Nie będzie mógł przecież wiecznie ignorować Jennifer Waters. Ona będzie jedyną stojącą z boku, ale w sumie zawsze tak było. Każdy w miasteczku ją kochał, ale nie była bliskim członkiem żadnej rodziny. Mogłaby mieć gorący romans z szeryfem, ale ostatecznie on znajdzie sobie kogoś lepszego i wyjedzie. Jeśli chodzi o Zane'a, no cóż, on nawet nie pokazał się w miasteczku. Dobitnie pokazał, że nie chce jej widzieć. "Hej, jest tu ktoś?" Callie odwróciła się i zobaczyła swoją przyjaciółkę Jen, schodzącą z małego wzgórza, na którym stał jej domek. Jennifer była artystką pracującą w restauracji, podczas gdy próbowała swoich sił sprzedając swoje prace w galeriach. Była bardzo dobra i Callie często myślała, że mogłaby odnieść sukces, gdyby przeprowadziła się do Nowego Jorku. Wiadomo było co trzyma ją w Bliss. Przyjechała tu, by przekonać Stefana Talbota by ją uczył i w efekcie skończyła zakochując się w tym mężczyźnie. Callie uśmiechnęła się do niej. "Jestem przy rzece." "No witaj, naturystko. Wpadłam na komisariat, ale był tam tylko Logan. Zdecydowałam się go nie budzić." Jennifer była słodką brunetką, z włosami wiecznie związanymi w kucyk. Miała na sobie dżinsy i koszulkę z logo restauracji, w której pracowała. Opadła na ziemię tuż obok Callie. Zajęło jej tylko minutę, by pozbyć się ciuchów i położyć się na miękkiej trawie w samej tylko bieliźnie. Jen może i urodziła się w konserwatywnym południowym mieście, ale pasowała tu idealnie. "Tak właśnie myślałam, że tu będziesz. Czyżby ten łajdak posłał cię do diabła?" Callie oparła głowę o kolana, podciągając nogi, jakby zwykła wzmianka o Nacie sprawiła, że chciała się ochronić. "Zdecydował się wprowadzić nas w wielki świat." Jen zmarszczyła brwi. "Prawdziwy świat jest do dupy. Dorastałam w nim. Wolę ten. Co sobie myślał Stefan? Dlaczego sprowadził tu tego faceta? Logan by sobie poradził. Albo ty. Dlaczego po prostu nie założysz tego poliestru i nie przejmiesz władzy? Wszyscy za tobą pójdą." "Nie ma takiej opcji." Jednakże uśmiechnęła się na tę myśl. Nie była jakoś postacią wzbudzającą autorytet. Logan z resztą też nie. "A Stefan miał rację. Potrzebujemy kogoś, kto wie co robi. Może po prostu nie kogoś tak sztywnego jak Nate Wright." Sztywnego. Był niesamowicie sztywny, gdy przyparł ją do tamtego drzewa. Dlaczego się wyrwała? Och tak, z powodu małej rzeczy nazywanej poczuciem własnej wartości. Czy naprawdę potrzebowała czegoś więcej, niż orgazmu? I jak długo będzie w stanie się opierać jeśli on znowu

spróbuje? Jen uniosła się na łokciach, jej śliczna twarz wykrzywiła się z odrazą. "Najwyżej wykopiemy go przy następnych wyborach. Wiesz, że ostrzegł mnie przed nieuważnym przechodzeniem przez jezdnię? Przechodziłam przez Main Street z restauracji do Faktorii, a on mnie zatrzymał. Powiedział, że następnym razem wlepi mi mandat. Muszę iść aż do galerii, a potem czekać aż włączy mi się zielone światło. Serio, czy on nie ma nic lepszego do roboty?" Tak, z pewnością i dlatego Nathan Wright nie zostanie tu przez następne dwa lata. Trochę się poszarogęsi i wyjedzie. Może fortuna jego rodziny odeszła, ale Callie wątpiła, by to samo stało się z kontaktami. Nate wyjedzie, a ona znów będzie sama. Nie sądziła, że to zniesie, Gdziekolwiek spojrzała droga prowadziła do Bliss. Callie usiadła. Jeśli naprawdę opuszczała Bliss, to może powinna zrobić to z hukiem. Nathan Wright nie był jedynym, który mógł nadepnąć na odcisk. "Nie podoba mi się to spojrzenie." Jen wpatrywała się w nią. "Często widzę to spojrzenie w lustrze i ono zawsze pakuje mnie w kłopoty." Kłopoty brzmiały jak zabawa. Może dla ulubionej cioteczki, która nigdy nie klęła, ani nie wpadała w szał nadszedł czas na wywołanie małego skandalu. Spędziła trzydzieści jeden lat ułatwiając życie ludziom wokół niej, łagodząc charakter Maxa, słuchając problemów miłosnych Rye'a, będąc dziewczyną uwieszoną na ramieniu Stefana podczas rodzinnych spotkań, bo on nie 'pakował się' w stałe związki. I nie chodziło jedynie o chłopaków, z którymi dorastała. To ją Stella wołała gdy jej kucharz zdecydował, że frytki i hamburgery nie zaspokajają wewnętrznego artysty w jego duszy. To ona słuchała najnowszych teorii o kosmitach Mela. To ona uczestniczyła w próbach Teatru i dawała notatki, i chodziła na każdy wernisaż artystów w Bliss. A kto wysłuchiwał jej? Z resztą czego mogliby wysłuchiwać, nawet gdyby chcieli? Była Callie Sheppard, miejscowym popychadłem. "Serio, skarbie, cokolwiek tam sobie myślisz, nie rób tego." Jen wstała, podnosząc swoje ubrania kiedy Callie uniosła się na nogi. Szła za nią, gdy Callie skierowała się w stronę domku. "Nagość jest świetnym sposobem na ucieranie nosa społeczeństwu. Powinnaś to pamiętać." Callie obejrzała się. "Nie ucieram nosa społeczeństwu. Po prostu lubię to. I cokolwiek chcę dzisiaj zrobić, nie ma to nic wspólnego ze społeczeństwem. Raczej ze mną. Chodzi o..." Przyszedł czas na bycie odrobinę wulgarną. "Chodzi o to, by dać się przelecieć. Callie Sheppard wyrusza na łowy. Co wiesz o tym barze po drugiej stronie gór?" Jen odrobinę zzieleniała. "Mówisz o Hell on Wheels? Tym barze dla motocyklistów? Powiedz, że mówisz o jakimś innym. Chcesz wiedzieć, co ja wiem o tym miejscu? Wiem, że nie powinnaś tam iść, bo nigdy nie wyjdziemy stamtąd żywe. Mówię tak, bo nie mogę cię puścić samej." "Nie bądź głupia. Jak bardzo źle może tam być?" Callie weszła do swojego domku i miała nadzieję, że znajdzie jakieś wyzywające ciuchy, bo właśnie zamierzała się tego dowiedzieć.

Rozdział 6

Słońce zaczęło chować się za wierzchołkami gór kiedy otworzyły się drzwi domku. Zane odwrócił się od tylnego okna, zaskoczony widokiem tak wcześnie wracającego z pracy Nate'a. "Nim mi nie jest." Wymamrotał Nate kiedy potknął się w drzwiach. Zane poczuł jak rozszerzają mu się oczy. Wysoki, kościsty mężczyzna próbował pomóc Nate'owi. Facet wyglądał jakby był po pięćdziesiątce i miał na głowie dziwny kapelusz. Był to rodzaj kapelusza ogrodniczego z kawałkami zwisającej folii aluminiowej. Teraz, kiedy się dobrze przyjrzał, Stetson Nate'a również ją miał. "Co się do cholery dzieje?" Zapytał Zane. Wysoki mężczyzna cofnął się o krok. Zane był do tego przyzwyczajony. Wiedział jak wygląda. Starszy mężczyzna zmrużył oczy i poklepał Nate'a po plecach. "W porządku. Ten zdaje się być człowiekiem." Nate uśmiechnął się błogo. Cholera, upił się, a wciąż był na służbie. O co chodzi? "On nie jest człowiekiem. To Zane, Mel. Nie martw się jego miną. Jest jak matka broniąca swego pisklęcia. Taki jego urok." Mel przytaknął jakby w jakiś sposób to miało sens. Patrzył to na niego, to na Nate'a, jakby tworzyć własną opinię. "No, zawsze uważałem, że najlepiej jest jak pary znają dzielące ich różnice. Zdaje się bardzo miły, Szeryfie." "Co?" Zane miał problem z nadążeniem za tą rozmową. Nate opadł na zieloną, pochodzącą z lat siedemdziesiątych kanapę. Była razem z domkiem i otwierała się w jedno z najbardziej niewygodnych łóżek, w jakim przyszło Zane'owi drzemać. Nate zdawał się nie mieć tych samych problemów z kanapą, co Zane. Zdjął swój kapelusz i położył sobie na twarzy. Nie przejął się nawet zdjęciem kawałków folii, położył go tam po prostu, zakrywając nim swoją gębę jak papierem śniadaniowym. Zane spojrzał na chudego gościa. "Co mu jest? Pił na służbie?" To nie był Nate. Nate był świrniętym Kapitanem Ameryka. Nate był prawy i ściśle trzymał się przepisów. Nate spojrzał na niego ze swojego miejsca na kanapie. Palce mu drżały kiedy próbował unieść swój kapelusz i zarówno Stetson jak i jego aluminiowe upiększenie upadły na podłogę. "Kurde, nie. Nie piłem na służbie. Już ją skończyłem. Tak się właśnie dzieje, kiedy gorące maleństwo kradnie ci samochód. Zamierzam ją za to zbić, Zane. Stef ma rację z tą dyscypliną. Dziewczyny potrzebują odrobiny dyscypliny. Ale nie będę pijany. Będę działał w służbie społeczności. Zacznę się dostosowywać do społeczeństwa. Callie mi kazała." Zane poczuł jak coś ściska go za żołądek. Callie? Czy to Callie była tym gorącym maleństwem, które potrzebowało dyscypliny? I dlaczego Nate o tym mówił? Mel ciągnął za kołdrę leżącą na kanapie. Okrył nią Nate'a, który umościł się z durnym uśmiechem na twarzy. Mel uniósł kapelusz i upewnił się, że folia jest zabezpieczona. "Nie martw się teraz o Szeryfa. Wszystko naprawiliśmy. Musi tylko zakładać swój kapelusz, gdy będzie wychodził i wszystko będzie dobrze. Widzisz, został przebadany."

Nate zdawał się uważać to za niezwykle śmieszne i zaczął się śmiać, jego kolana uniosły się do góry. "Zostałem zbadany. Kurde, prawie zbadałem ją. Tak kurewsko blisko. Naprawdę dobrze byłoby ją tak zbadać." "Dałem mu mój specjalny tonik. Jutro będzie czuł się lepiej. Pojechałem na komisariat i wziąłem jego kluczyki i telefon, ale nie powinien na razie prowadzić. Zobaczysz, jutro będzie się czuł o niebo lepiej." Mel kiwał głową. Zane tak nie uważał. Był cholernie pewny, że Nate jutro, a może nawet wcześniej, będzie w chujowym nastroju. Nate nie miał mocnej głowy, ale szybko mu przechodziło. Zawsze szybko trzeźwiał. I co miał na myśli przez badanie jej? Czy mówił o Callie? "Co to za tonik? Whiskey?" Mel przytaknął. "Próbowałeś już jej wcześniej? Sam ją stosuję. Odstrasza kosmitów. Nie mogą jej przetrawić, więc trzymają się z dala." "Idź pozbyć się kosmitów, żebym mógł skoncentrować się na Callie. Nie mogę pozwolić jej odejść. Dobra z niej sekretarka." Nate westchnął jak mężczyzna, który wie czego chce. "Ona jest wciąż śliczna, Zane. Jej piersi są takie wspaniałe. I potrafi całować. Cholera, jak na tak niewinną dziewczynę, smakuje jak grzech. Zamierzam się z nią ożenić." Zane poczuł jak serce zaczyna mu walić. Obrzucił spojrzeniem swojego najlepszego na świecie przyjaciela. Za każdym razem, gdy Zane pytał go o Callie Sheppard, ten zbywał go wzruszeniem ramion, mówiąc, że jeśli chce wiedzieć, to powinien sam sprawdzić. Drań. Przez dwa tygodnie miał ją całą dla siebie. Nie ma się co dziwić, że tyle czasu spędzał w komisariacie. Callie tam była. "Boże, Zane, nie masz pojęcia jak bardzo jest słodka." Nie, nie miał i w nigdy się kurwa nie dowie, bo Nate odebrał mu ku temu szansę. Nie to, żeby jakąś miał. Jego dłoń powędrowała do twarzy , gdzie od podstawy czaszki aż do szczęki biegła blizna. Wciąż czuł rozcinający jego skórę nóż. Myślał, że nic nie może boleć bardziej, niż ten nóż. Mylił się. Czuł się jak uderzony obuchem. Jego dłonie znalazły się na kluczykach, nim naprawdę uświadomił sobie co robi. "Hej, a ty gdzie?" Nate starał się podnieść, ale zaplątał się w kołdrze. "Zane, musimy pogadać. Może powiesz, że to szalone, ale myślałem o czymś." Taa, Zane mógł się założyć, że o czymś myślał. Myślał o Callie i o tym, jak mógłby ją wykraść. Zane'a kompletnie nie obchodziły myśli Nate'a. Odwrócił się do Mela, który wciąż wyglądał absurdalnie w folii aluminiowej okrywającej jego głowę. "Powinieneś zadzwonić do jego zastępcy i powiedzieć mu, że szeryf jest niedysponowany." "Zane, gdzie ty leziesz?" "Potrzebuję piwa." Zane w mgnieniu oka znalazł się za drzwiami i skierował się do Hell on Wheels. Piwo? Zapewne wypije z tuzin, a to i tak nie pomoże. Godzinę później wiedział, że miał rację. Był dopiero przy drugim piwie, a wciąż nie zamazywał mu się obraz Nate'a i Callie. Kogo on chciał oszukać? I czy naprawdę mógł winić Nate'a?

Kurwa, tak, powiedział jego wewnętrzny dupek. Wewnętrzny Dupek zazwyczaj walczył z Rozsądnym Gościem. Tym razem Rozsądny Gość był całkowicie cicho. Zane potrząsnął głową. Wyłączenie się Rozsądnego Gościa miało też wiele wspólnego z Callie Sheppard. Wewnętrzny Dupek pluł prawdziwym jadem. Co sobie Nate myślał? Że kim do kurwy nędzy jest? Dawno temu zgodzili się, że ona jest dla nich nieosiągalna. Zgodzili się, że zasługuje na coś lepszego. Może Nate po prostu zdecydował, że to on jest tym lepszym. Może Nate zdecydował, że ma dość znoszenia jego gównianych problemów i był gotowy na odejście. Zane pochylił się z łokciami na ubrudzonym barze. Zamówił piwo numer trzy. Słabe światło speluny odkryło innych klientów. Skóra i dżins zdawały się tu jakimś kodem, jednakże niektóre kobiety nosiły top od bikini pod swoimi kamizelkami. Zane szybko zauważył obecność różnych gangów. Zwierzęta, Marnotrawcy, Horda Colorado. Zane poznał ich po potrójnych opaskach na ich skórzanych kamizelkach. Było kilka, których nie rozpoznał, ale tym się nie martwił. Jeśli ktoś domyśli się kim jest, to szybko go zabiją. Barbarzyńcy to już inna bajka. Usłyszał jak małe drzwi sprefabrykowanego budynku otwierają się, ale odwrócił się do swojego piwa. Ogromny barman postawił przed nim świeży kufel czegoś, co było najtańsze. "Cholera, będą kłopoty." Zane uniósł wzrok, podążając za wzrokiem barmana. W drzwiach stanęły dwie osoby, dwie kobiety wyglądające na odrobinę zagubione. Zane próbował przyjrzeć się im przez kupę dymu. Jedna miała ciemne włosy i bujne ciało, a szczuplejsza i wyższa miała jaśniejsze włosy związane w kucyk na głowie. Zane'owi spodobała się niższa. Miała długie, gęste włosy i krągłe piersi. Taaa, mógłby raz to zrobić. Może nawet spróbuje. Przecież nie był żonaty, ani nic. Jeśli ona nie ma nic przeciwko brzydkim sukinsynom, to zapewni jej ostrą jazdę. Albo naprawi jej samochód. Takie pewnie było wyjaśnienie. Skoro te dwie kobiety się tu znalazły, to musiały mieć problem z samochodem. Ta gorąca ubrana była w żółtą sukienkę na ramiączkach. Eksponowała ona sporą część kremowej skóry i sprawiała wrażenie kawałeczka słońca wędrującego wśród chmur. Ta druga dziewczyna bardziej się wtapiała. Miała na sobie dżinsową mini i bezrękawnik, ale wciąż wyglądała nie na miejscu z otaczającą ją aurą niewinności. Tu nie było miejsca dla niewiniątek. Zane westchnął. Wszyscy wpatrywali się w nowo przybyłe. Gdyby był choć w połowie tak bez serca, jak chciałby być, to by wyszedł, jak powiedział mu Wewnętrzny Dupek. Ale Rozsądny Gość obudził się wreszcie i Zane wiedział, że w razie czego obroni te dziewczyny. Z pewnością wpadną w kłopoty. Zane już widział krążące rekiny. Zaczęło się znajome ściskanie w żołądku. Adrenalina zaczęła krążyć. Taa, może porządna bójka była tym, czego potrzebował. "To najbardziej beznadziejny pomysł." Mówiła dziewczyna w dżinsowej mini kiedy przedostawały się przez zadymiony bar. Może choć jedna z nich miała trochę rozsądku. "Och, myślę, że tu jest czarująco, jak tylko przejdzie się przez ten dym." Powiedziała ta druga. Zbliżyła się do baru i Zane mógł spojrzeć na jej twarz. Odwrócił się tak szybko jak mógł, modląc się, by go nie zobaczyła. Kurwa. Co tu robiła Callie? Adrenalina wciąż krążyła w jego organizmie, ale z trybu walki przerzucił się na tryb ucieczki. Zaczął schodzić ze stołka, ale zatrzymał się. Callie mogła wpaść w prawdziwe tarapaty. Jego dłonie znalazły się na komórce, wysyłając Nate'owi wiadomość, by przyszedł tu i zabrał swoją

kobietę. Wysłał też wiadomość do Stefana Talbota. To że był wkurwiony nie miało znaczenia, nie zamierzał pozwolić, by Callie coś się stało, tylko dlatego, że nie należała do niego. "Poproszę...nie piję za dużo. Może Cosmo. To zawsze wygląda dobrze." Głos Callie był ożywiony i optymistyczny. "Mam piwo i tequilę. Mogę dać ci whiskey, ale to wszystko." Barman nie wydawał się rozbawiony. "Weźmiemy tequilę." Przyjaciółka Callie przytaknęła i przetarła stołek, nim na nim usiadła. Zane patrzył na wszystko w lustrze za barem. Nie zrobił tego co chciał. A chciał przerzucić Callie przez ramię i wynieść ją z tego baru. "Jesteś strasznie negatywnie nastawiona, Jen." Callie poprawiła okulary na nosie. "Dlaczego nie widzisz w tym przygody? Jesteśmy jak Thelma i Louise." "Thelma i Louise zginęły, Cal." Callie potrząsnęła głową. "Nie. Ja wolę wierzyć, że przeleciały swoim kabrioletem Wielki Kanion. Dlaczego ludzie próbują pokazywać mi tą mroczną stronę życia?" Barman postawił przed nimi dwie szklaneczki i napełnił je złotym płynem. Postawił solniczkę i dwa plasterki cytryny. Zane doznał nagłej wizji picia kolejki wprost z ciała Callie. Wyssałby sól z jej sutków, wypił tequilę z jej pępka i kto by potrzebował cytryny kiedy jej cipka smakowała tak dobrze? Cholera, jego dżinsy robiły się przerażająco ciasne. Dziewczyny wgryzły się w cytrynę, kończąc swoją pierwszą rundę. Przyjaciółka Callie, Jen zdawała się bardziej zaznajomiona z tą procedurą. "Czy to właśnie zrobił dzisiaj Szeryf Kretyn?" Teraz Zane zaczął skrupulatnie podsłuchiwać. Pochylił się odrobinę, by mógł słyszeć je ponad głośną szafą grającą klasycznego rocka. Callie poprosiła o kolejną rundkę. Odwróciła się do przyjaciółki. "Szeryf Wright przystawiał się do mnie, co ja grzecznie odrzuciłam. To wszystko." Zane chciał walnąć pięścią, ale to mogłoby zwrócić na niego uwagę. Tak więc Nate nie miał za dobrze u ich byłej kochanki. Nieźle. "Odrzuciłaś takie ciacho? Callie, o czym ty myślisz? Wiem, że jest dupkiem, ale całkowicie gorącym dupkiem. Serio, zaciągnęłaś mnie tutaj, bo chcesz dać się przelecieć, ale odrzuciłaś idealnie bezpiecznego gorącego faceta? Co z tobą jest nie tak?" Były właśnie przy trzeciej kolejce. Co te dziewczyny sobie myślały? Kto miał je niby odwieźć do domu? I była naprawdę mądra odrzucając Nate'a jako że był wbijającym nóż w plecy, w połowie kradnącym kobiety kretynem. Cholera, Callie była w połowie jego. "Wow, szybko działa." Postawiła czwartą kolejkę odrobinę drżącą ręką. "Odrzuciłam szeryfa, bo mam trochę szacunku do samej siebie. Szeryf jasno wyraził swoją opinię o mnie. Nie lubi mnie, ani mojego miasteczka, więc nie prześpię się z nim, nieważne czy chcę, czy nie. Jednakże, ten epizod wskazał, że rozleniwiłam się w radzeniu sobie z potrzebami ciała."

"Jesteś napalona." Jen zdawała się dobra w mówieniu pewnych rzeczy wprost. Zane mógł być za to wdzięczny. A Callie nie była jedyną, która była napalona. Boże, gdyby tylko się nie bał, że ucieknie w chwili, gdy zobaczy lewą stronę jego twarzy, przyszpiliłby ją do ściany i zajął obojgiem. "Szukam odrobiny fizycznego uczucia, to wszystko." Jen westchnęła. "Więc pozwól mi zadzwonić do Stefa. Zna ludzi, ludzi, którzy będą dla ciebie mili." Dłonie Callie powędrowały na bar, uderzając w niego ze złością. "Nie. Nie jestem aż tak żałosna, by potrzebować, by Stefan znowu znalazł kogoś, kto by chciał się ze mną przespać. Wiem, że nie jestem najpiękniejszą kobietą na świecie, ale nie jestem też odrażająca." Odwróciła się do niego. "A ty? Szukasz randki?" Zane zastanawiał się, czy podłoga mogłaby w jakiś magiczny sposób się rozstąpić i go pochłonąć. "Wow." Jen patrzyła na niego w lustrze. Miała szeroko otwarte oczy. "Niesamowity jest." Zane spuścił głowę i zaczął zsuwać się ze stołka. Nie było mowy, by miał tak po prostu stać o przyjmować ich współczucie. "No jasne." Dłonie Callie znalazły się na jego ręku. Odwrócił się, bo teraz nie było co zrobić. Rozpoznała go. Zane spojrzał na nią, po raz pierwszy od lat chłonąc jej twarz. Cokolwiek o nim sądziła, nie była to litość. Jej piękna twarz patrzyła na niego chmurnie. "Przychodzę tu, by znaleźć kogoś, kto by mnie chciał i wpadam na ciebie. Po prostu idealnie." Odwróciła się do barmana. "Zmieniłam zdanie. Daj jeszcze jedną." Teraz przynajmniej mógł coś zrobić. "Dasz jej jeszcze choć kropelkę, a przysięgam, że rozszarpię cię, jak tylko nie będziesz się tego spodziewał. Rozumiesz mnie?" Barman zrobił krok do tyłu. Zane był zadowolony ze sposobu, w jaki mężczyzna zbladł. Odsunął butelkę tequili. "Wybacz skarbie, ale bar jest dla ciebie zamknięty. Nie sądzę, bym chciał zobaczyć, co ten brzydki sukinsyn może zrobić." "To nie było miłe!" Callie pchnęła w stronę barmana pustą szklaneczkę. "Nie proszę o nic, co miałoby więcej, niż normalne dwadzieścia procent. Jesteś strasznie niegrzeczny dla swoich klientów. Co z ciebie za obsługa?" Odwróciła się z powrotem do niego, krzyżując ręce na piersi. "Możesz spadać. Obiecuję, że nie będę cię gonić." Machnęła na niego nagląco. Zane poczuł jak jego twarz tężeje. Nie pokaże jej jak bardzo to go dotknęło. "Byłem tu pierwszy, Callie." "Oczywiście, że byłeś. Powiedz mi coś, Zane. Jak długo jesteś w miasteczku?" W jej głosie była podejrzliwość, a jej oczy wyglądały jak dwa brązowe lasery. "Parę tygodni."

"Tak właśnie myślałam. Jesteś tu parę tygodni, a nawet nie pofatygowałeś się, żeby zadzwonić." Jen stanęła przy jej boku, ale jej oczy wpatrzone były w Zane'a. Wyglądała na całkowicie zafascynowaną. Zane poczuł się niekomfortowo. "Znasz tego gościa? Wow, Cal, on jest oszałamiający. Z ogromną chęcią bym cię namalowała." Zane zignorował ją. Był zbyt zajęty skupianiem uwagi na Callie. "Nie sądziłem, że spodoba ci się telefon ode mnie. Myślałem, że jesteś już mężatką, czy coś." Jej uśmiech pozbawiony był radości. "No cóż, pokazałam ci, czyż nie? Nie zamężna. Bez chłopaka. Wciąż sama, Ja nawet nie..." Wydawało mu się, że wie o czym ona mówi. Nie uprawiała seksu od czasów jego i Nate'a? Jak to możliwe? Szukała go? Czy nie widziała jego przerażającej twarzy? "Jesteś jak upadły anioł. To naprawdę piękne." Nos Jen przybrał kolor jasnej czerwieni. Dziewczyna nie poradziła sobie z tequilą. "No cóż, jako iż widzę, że masz telefon w kieszeni, mogę tylko przypuszczać, że nie zadzwoniłeś, bo nie chciałeś." W jej oczach błysnęły łzy, a jego serce groziło rozpadnięciem się na kawałki, jeśli ona zapłacze. "Callie, spójrz na mnie." Zwrócił twarz wprost na nią, tak by nie mogła nie zauważyć ani cala blizn przebiegających po lewej stronie jego twarzy. Po bokach tej najdłuższej znajdowały się jeszcze dwie. Jedna z boku jego szczęki, głęboka i pomarszczona, druga na czole. Prawie stracił oko. Jedynie Nate'owi udało mu się go uratować. Nie widziała jeszcze blizn na jego ciele. Prychnęła. "Tak, jesteś odrażający. Cały twój seksapil odszedł. Wiesz co, nie opowiadaj mu jakichś kiepskich historyjek o tym jak to parę maleńkich blizn ma sprawić, że nie będę cię chciała. To są blizny, Zane. Przebolej to. Jesteś obłędnie przystojny i dobrze o tym wiesz. Bądź po prostu szczery. Przespałeś się ze mną tylko po to, żeby zrobić przysługę Stefowi. W porządku, ale nie okłamuj mnie." "Spałaś z nim?" Usta Jen otworzyły się szeroko kiedy patrzyła na między nich. "Przynajmniej Nate był na tyle szczery, by powiedzieć, że nie chciał mnie widzieć." "To z szeryfem też spałaś?" Zapytała Jen. Zamierzał zajebać szeryfa na śmierć za to spojrzenie w oczach Callie. Poczuł jak jego twarz ściąga się i był pewien, że brzmiał jak mały proszący chłopiec. Boże, jeśli wciąż miałby z nią szansę, to chciał z niej skorzystać. Jeśli nie będzie zważała na jego okropny wygląd, to zrobi dla niej wszystko. Przez ostatnie sześć lat nawiedzała go w snach. Fakt, że była tu i też o nim myślała, cóż, powalił go. "Skarbie, chciałem cię zobaczyć. Tak strasznie chciałem cię zobaczyć. Ale ty mogłaś mnie nie chcieć tak jak teraz. Nie masz pojęcia jak teraz wyglądam. A to nie są jedyne blizny jakie mam. One są wszędzie." Callie wyszarpała się z jego uścisku. Ustała na nogach. Miała na nich małe sandałki w biedronki. "Tak jak powiedziałam, Zane, Nate był przynajmniej ze mną szczery."

Odeszła w stronę parkietu i Zane został wpatrując się w jej plecy. Jej tyłek kołysał się, gdy szła w stronę szafy grającej. "Serio, musisz dać mi się namalować. Jesteś niesamowity?" Spojrzał na brunetkę spod przymrużonych powiek. "O czym ty mówisz?" Potrzebował chwili na złapanie oddechu. Jeśli pójdzie za Callie, w sekundzie znajdzie się na kolanach, błagając by dała mu chociaż jedną noc. Chociaż jedną. Musiał odzyskać kontrolę nad sytuacją, bo nie zareagowała tak jak się spodziewał. "Mówię o dychotomii twojej twarzy. Jest niesamowita. Te rzeczy, przez które musiałeś przejść. To naprawdę piękne. Nigdy nie widziałam czegoś takiego?" "Jesteś chora?" Potrząsnęła żywiołowo głową. "Och, nie. Jestem artystką." Wsunęła się na stołek, który niedawno zwolniła Callie. Zane wyczuł jak się pochyla, ale wzrok miał utkwiony w Callie. Jak dotąd nikt się do niej nie przystawił, ale dwóch dupków w skórzanych kamizelkach i niebieskich dżinsach wpatrywało się w ten przepyszny mały smakołyk. Jen cały czas mówiła. "Jesteś idealnym modelem. Takim pięknym." Nie miał pojęcia jak odpowiedzieć pijanej artystce. Ale może ona mu pomoże. "Dlaczego Callie nie wyszła za mąż?" Ciało Callie kołysało się delikatnie w rytm muzyki Metalliki. Dwaj wpatrujący się w nią faceci mówili coś do siebie, a potem spojrzeli na niego. Warknął i obnażył zęby. "O kurde, wow, to takie gorące. Ummm, wydaje mi się, że Cal nie wyszła za mąż, bo nigdy nie znalazła nikogo odpowiedniego. To trudne w tak małym miasteczku. I jeszcze dochodzi to, że jest strasznie zajęta. A jej mama umarła rok temu." Zane odwrócił się nagle. "Jej mama umarła?" Jen przytaknęła. "Przez długi czas miała raka. Callie opiekowała się nią. Callie opiekuje się wszystkimi." Tak, pamiętał to. Dbała bardzo o wygodę wszystkich wokół. Nawet podczas ich szalonego weekendu, kiedy to powinna z rozkoszą pozwolić im traktować się jak księżniczkę, dbała o nich. Gładziła go po czole, gdy bolała go głowa i przytulał Nate'a kiedy dostał telefon od ojca. Nie zadawała pytań, po prostu była. Mógł się założyć, że wszyscy korzystali z jej usposobienia. "Więc przespałeś się z moją przyjaciółką, a potem ją rzuciłeś?" Może Jen nie była taka nawalona jak myślał. "Nie rzuciłem jej. Miałem pracę." Jen wydęła wargi. "To musiała być naprawdę niezła praca skoro się zostawiło kogoś takiego jak Callie." Nie była. To było piekło. Dałby wszystko, by cofnąć czas. Odmówiłby pójścia i zabroniłby

iść Nate'owi. "Myślisz, że między Callie, a szeryfem coś jest?" "No cóż, zważywszy na fakt, że mieli jakąś super pokręconą przeszłość, gdzie spała z wami dwoma to pewnie tak. Była z wami w tym samym czasie?" "To nie twoja sprawa." Nie była. On i Nate doszli do wniosku, że jest za mało doświadczona, by wzięli ją razem. Nie mieli czasu, by ją przygotować. Jednakże marzył o tym. Najwyraźniej Nate nie miał takich samych myśli. Planował słodkie jak miód życie z dziewczyną z ich marzeń. Pieprzyć to. Nie zamierzał jej oddać. Zeskoczył ze swojego stołka. "A ty możesz powiedzieć miastu, że ona jest zajęta." "A jest?" Przytaknął. Będzie, jak tylko skończy. *** Callie starała się skupić na liście szafy grającej, ale wszystko, co widziała, to piękna twarz Zane'a. Miał kilka blizn. Każdy mógł je widzieć, ale ona nie była głupia. Wciąż był niesamowitym okazem faceta. Jego włosy były dłuższe, niż zapamiętała. Koloru smolistej czerni, kręcone na końcach. Jego twarz była tak męska, jakby ktoś ją wyrzeźbił. Linia jego szczęki miała idealny kwadratowy kształt, a jego nos ostry zarys. W oczach koloru intensywnej zieleni wciąż skrzyła się inteligencja. Kłamstwo. Nie było w nim ni krztyny inteligencji, jeśli uważasz, że nabierze się na to całe 'nie jestem dla ciebie dobry'. Jakby nie słyszała już tego wcześniej. A potem chciałby zostać jej przyjacielem, bo nie lubił jej w ten sposób. Historia jej życia. Nie zamierzała płakać. Nie. Żadnego płaczu w barze dla motocyklistów. Jeśli sądziła, że ciężko jej będzie żyć w tym samym miasteczku, co Nate, to jak to będzie również z Zanem? To zdarzy się znowu, patrzenie jak dwóch mężczyzn, których pragnęła szuka tego, czego chcą i tym czymś nie jest ona. Łzy zamieniły szafę grającą w zamgloną masę. Czego ona się spodziewała? Lata temu mieli dwie noce. Dla niej był to cały świat, ale oni zapewne mieli tyle kobiet, że miała szczęście, że zapamiętali jej twarz. Nie mogła być na nich zła. Tak działał ten świat. Kobiety takie jak ona nie dostają facetów takich jak Nate i Zane. "Witaj, ślicznotko, jesteś z tamtym ostrym motocyklistą?" Callie uniosła wzrok i spojrzała na bardzo surową twarz. Było ich dwój, obaj motocykliści, wskazywały na to ich skórzane kamizelki. Zdawali się należeć do jakiejś hordy, która powzięła sobie Colorado za swój dom. Nie mieli prawa nazywać Zane'a ostrym. Byli o wiele bardziej bezwzględni, niż Zane. "Nie, nie jestem. Przepraszam." Nie była z nim i teraz zastanawiała się, co ona do cholery robi. Dlaczego próbowała ukarać Nate'a? Jen miała rację. To było głupie. Wyciągnęła telefon i wybrała numer Stefa. Odebrał natychmiast. "Callie?" Brzmiał na udręczonego i słyszała ruch, jakby był w samochodzie. "To ona?"

Nate był z nim? "Tak, to ja. Przepraszam, że cię kłopoczę Stef, ale Jen i ja potrzebujemy podwiezienia. Wypiłyśmy trochę i nie czuję się na tyle bezpiecznie, by usiąść za kółkiem." Czuła się odrobinę zamroczona. "Daj mi ten telefon." Słyszała jakąś szarpaninę i potem usłyszała głos Nate'a. "Zostań dokładnie tam, gdzie jesteś, Callie Sheppard. Rozumiesz mnie? Coś ty sobie do cholery myślała?" Callie odsunęła telefon od ucha. Wrzeszczał naprawdę głośno. "Szeryfie, przestań się wydzierać. Sygnał jest w porządku. Słyszę cię. Chcę tylko, by Stef po mnie przyjechał." "Ja po ciebie jadę. Jak śmiałaś wejść do tego baru? Coś ty sobie myślała? Masz w ogóle pojęcie jacy faceci kręcą się w takich spelunach?" "Zane, na przykład." "Taa, jak myślisz dziecinko, kto mnie wezwał? A teraz podejdziesz do baru, posadzisz swój śliczny tyłeczek i się nie ruszysz. Nie odejdziesz od Zane'a ani na krok. Będę tam za dziesięć minut, a potem będziemy musieli pogadać. Mam ci cholernie dużo do powiedzenia." To nie brzmiało obiecująco. "Może ja nie mam tobie nic do powiedzenia, Szeryfie." "Dobrze, więc będziesz mogła słuchać. Nie zawiedź mnie, Callie. Przez to, że zostawiłaś mnie z Melem, pęka mi teraz głowa. Wypiłem ten jego przeklęty tonik, bo jestem idiotą, który próbuje dopasować się do tego dziwacznego miasteczka, żeby cię zadowolić." Kiedy to się zaczęło? Westchnęła ze współczuciem. "Taa, naprawdę nie powinieneś pić niczego, co daje ci Mel. Ma tendencję do dodawania mocnej whiskey do każdego swojego toniku." "A to jest nielegalne." I znów powrócił praworządny do bólu Nate. Przyszedł czas na kolejną małą radę. "Nate, jak zamierzasz być szeryfem w tym miasteczku, jeśli wszystko co cię obchodzi, to czy coś jest legalne, czy nie? Zacharczał. "Po prostu zostań tam gdzie jesteś. Co ci przyszło do głowy, żeby pójść do takiego miejsca jak Hell on Wheels, nie mam pojęcia..." W tle usłyszała trzeci głos. Zdawało się, że Nate doszedł do wniosku, że potrzebuje całej kawalerii. "Uch, Szeryfie, mi chyba nie wolno chodzić do tego baru." Usłyszała jak Nate warczy na Logana Greena. "Co to do cholery ma znaczyć? Jesteś zastępcą synu, czy nie?" "Och, nie." Wziął ze sobą Logana? To był zły pomysł. Marie i tak się dowie. "Nie możesz przyprowadzić tu Logana." "Moja mama będzie naprawdę zła." Wyjaśnił Logan. Potem nastąpiła wiązanka przekleństw, ale telefon wypadł jej z ręki kiedy została obrócona. Sapnęła, kiedy wcześniejszy motocyklista ścisnął jej nadgarstek. Był niski, ale tęgi jak byk, a sądząc po sposobie, w jaki jego palce ściskały jej nadgarstek, był również silny.

"Jeśli on cię nie chce, to my z największą rozkoszą, nie Bone?" Dżentelmen nazywany Bonem skinął w aprobacie. Był odrobinę wyższy od swojego kumpla, ale nie miał takiej wielkiej budowy. "Dokładnie, Len. Ta jest naprawdę śliczna. Niezłe cycki." Może Jen miała rację. Powinna po prostu iść na stację benzynową i zaczaić się na turystów. Callie spróbowała wyrwać nadgarstek z uścisku Lena. "Naprawdę muszę iść." Wyjdzie i poczeka na Stefa. Jeśli szeryf tu wejdzie, rozpęta się piekło i ktoś zostanie ranny, zapewne on. "Słyszałeś panią." Callie uniosła wzrok. Zane przyćmił obu mężczyzn swoją ogromną postacią. Bone i Len byli dużymi, wstrętnie wyglądającymi facetami, ale Zane sprawiał, że wyglądali w porównaniu z nim jak mali chłopcy. Pozbył się swojej kurtki i jego ogromne bicepsy stały się całkowicie widoczne. Callie widziała, że dodał sobie parę tatuaży. Jego szczęka była zaciśnięta, a oczy zimne. Doznała nagłego pragnienia objęcia go ramionami i starcia tego spojrzenia z jego twarzy. Po tym jak zajmie się facetami, którzy chcieli ją zaatakować, oczywiście. "Zabieraj z niej swoje łapy albo ci je połamię." Jen nagle znalazła się tuż obok niej. Objęła Callie ramionami w talii, przytrzymując ją. "Nie pozwolę im cię zabrać." Obiecała Jen. Len zwyczajnie złapał też Jen. "Spierdalaj, koleś. Ta tutaj jest nasza." Jen trzymała ją i Callie była ciągnięta w dwie strony, a potem znalazła się na tyłku leżąc na Jen. Zane uniósł Lena do gór, jego ogromne dłonie zaciskały się wokół jego gardła. "Ostrzegałem cię." Bone skorzystał z okazji do ataku, ale Zane zwyczajnie użył wolnej dłoni, by walnąć go prosto w twarz. Rozległ się głośny trzask i Bone upadł na ziemię. "Zajmę się twoim przyjacielem później. A teraz wydaje mi się, że jesteś winien mojej pani przeprosiny." Słowa wypłynęły zza zaciśniętych zębów, każde pojedyncze stanowiło rozkaz. Callie marzyła, by mogła być na tyle pacyfistką, by być przestraszoną skłonnością Zane'a do brutalności. Jej matki kłóciły się z jej z przekonaniami politycznymi. Były kompletnie mokre, gdy patrzyła na gigantycznego mężczyznę broniącego jej honoru. I te jego zaborcze użycie słowa "moja" mogłoby stanowić kolejną kwestię, o którą by się spierała, gdyby mogła przestać się ślinić widząc sposób, w jaki dżinsy opinały każdy mięsień jego nóg. "Bardzo mi przykro, proszę pani." Nie brzmiał, jakby mu było przykro. Brzmiał na wkurwionego. Pomieszczenie było przepełnione dymem i głośną muzyką, a w powietrzu pulsowała potencjalna brutalność. Callie rozejrzała się. Nikt nie tańczył, ani nie pił. Każde para oczu skierowana była na Zane i dyndającego w powietrzu mężczyznę. Callie poczuła jak wysychają jej usta. Nikt nie wyglądał, jakby zamierzał podejść i pomóc Zane'owi. Patrzyli na niego jak stado wygłodniałych lwów. Nawet Zane zdawał się

wyczuwać panujące w pomieszczeniu napięcie. Opuścił Lena do dołu i sięgnął do swojej talii. Kiedy jego dłoń znalazła wyłącznie pasek, Callie widziała jak mrużą się jego oczy. Zane, tak samo jak Nate był gliną, agentem w DEA. Zgodnie z nawykiem szukał swojej broni, ale jej tam nie było. Jego oczy ani przez chwilę nie przestały się rozglądać, kiedy mówił. "Skarbie, rozpoznaję kilkoro tych ludzi. Kiedy Nate się tu pojawi, chcę, żebyś do niego pobiegła. On cię ochroni. A teraz, niech to, skarbie, po prostu uciekaj." Jen była już na nogach, pomagając Callie wstać kiedy Callie krzyknęła. Kolejny wielki motocyklista stanął za Zanem, wymachując kijem bilardowym. Rozległ się głośny trzask kiedy uderzył nim w Zane'a z brutalną siłą. "Barbarzyńcy mówią cześć, gliniarzu!" Zane podciął mu kolana. "Callie, nie!" Krzyknęła Jen, kiedy Callie wyrwała się z jedną jedyną myślą w głowie. Nie pozwól im ponownie go uderzyć. Callie rzuciła się na plecy Zane'a. Usłyszała jak mężczyzna krzyczy i uderza kijem, ale w podłogę tuż obok niej. "Zejdź z drogi, ty głupia dziwko!" Krzyknął Len. Osunęła się na Zane'a, czując wszystkie jego mięśnie kiedy odrzucił ją z wypełniającym powietrze rykiem. Zane krzyczał, ale nie wiedziała na kogo. Callie zmusiła się do wstania, nim zostanie zgnieciona. Została otoczona i dłonie Zane'a wreszcie uniosły ją i wtuliły w jego pierś. Jego dłoń otuliła jej głowę, zmuszając ją do przyciśnięcia się do niego. Wyrywała się, by coś zobaczyć. "Ona nie ma z tym nic wspólnego." Powiedział Zane. Len teraz się uśmiechał, ukazując nadmiar zębów potrzebujących pilnej wizyty u dentysty. Ramiona Callie otoczyły talię Zane'a. Był jedynym, który zdawał się teraz prawdziwy. "Wydaje mi się, że dziewczyna ma tu wiele wspólnego, glino. Widzisz, Hollister za twój łeb wyznaczono nagrodę." Len wyciągnął nóż i uniósł go, by mu się przyjrzeć. Kiedy Callie spróbowała poruszyć głową, żeby zobaczyć, Zane przyciągnął ją. Obrócił ją, podczas gdy Len dalej mówił. "Ellis może i jest w pierdlu, a wciąż trzyma władzę. Chce twojej głowy. I jest skłonny zapłacić." "Puść dziewczynę i możesz zrobić ze mną, co chcesz." "Nie." Callie walczyła z nim, jednak trzymał ją mocno. "Nie." Nie mogła pozwolić, by do tego doszło. Nie zamierzała tak po prostu stać, podczas gdy oni będą go krzywdzić. "Widzisz, wydaje mi się, że próbujesz jak możesz udowodnić, że dziewczyna nie jest w to zamieszana." Len brzmiał jak przywódca tej małej grupki. Callie słyszała walenie serca Zane'a. Pasowało do jej własnego. Była całkowicie przerażona. Czuła dyszenie Zane'a. Uniosła podbródek i zobaczyła pustkę na jego twarzy. Wyglądał, jakby go

nic nie obchodziło, ale czuła go. Czuła szaleńcze bicie jego serca, drżenie jego dłoni, kiedy trzymał ją jakby bał się, że zginie, gdy ją puści. Jego głos był zimnym pomrukiem. "Nie sądzę, byś uwierzył jak powiem ci, że nie widziałem jej od lat i ona nic dla mnie nie znaczy?" Callie potrząsnęła głową przy jego piersi i klepnął ją delikatnie. Nie był za dobry w kłamaniu. Nawet ona wiedziała, że ten mężczyzna coś do niej czuł. "Nie. Ani przez chwilę. Brać ją." Rozkaz Lena rozbrzmiał w pomieszczeniu i Callie poczuła jak ramiona Zane'a zaciskają się na niej tak ciasno, że była pewna, że odpłynie z powodu braku tlenu. Poczuła wokół nich napór ciał. Naprawdę powinni spędzić trochę czasu w wannie. "Możesz ją puścić albo zastrzelę ją tutaj." Zane pochylił się i przysunął usta do jej ucha. "Tak mi przykro, skarbie. Nate przybędzie. Wiem, że tak będzie. Przeżyj na tyle, by zdążył cię uratować. On się tobą zajmie." Pocałował jej czoło i została od niego odciągnięta. Nie widziała go od lat i powinna nienawidzić go za to, że ją zostawił, ale Callie zapłakała, gdy ich rozdzielono. Płakała i walczyła z mężczyzną, który ją trzymał. Mgliście zauważyła, że jakiś wielki brutal położył łapy na Jen, ale jej wzrok był zalany widokiem Zane zmuszonego do klęknięcia. Jego twarz pozostała piękna i zimna, linia jego blizny zdawała się czerwieńsza i wyraźniejsza. Len stanął nad nim, odwdzięczając mu się całkowitą pogardą. "Ellis oferuje za ciebie kupę pieniędzy, chłopcze. Dziesięć tysięcy dolarów, a wszystko, co muszę zrobić to wyciąć z twojej piersi tatuaż Barbarzyńców i zanieść go mu jak skalp. Niezłe, nie? Zrobiłeś sobie ten tatuaż, by dowieść, że jesteś Barbarzyńcą na całe życie. Kiedy skończę, zostanie z ciebie tylko on." Len zrobił szybki, ostry ruch swoim nożem i Zane'a otoczyło czterech mężczyzn. "Weźcie go na stół. Jak będzie się wyrywał, to poderżnijcie jej gardło." Zane nie wykazał żadnego oporu kiedy podnieśli go, z wielkim wysiłkiem, nawet pomimo faktu, iż było ich czterech. "Szeryf tego miasta też ją kocha. Zabijesz ją, a nie przestanie cię ścigać. Pamiętasz Nate'a Rusha? Teraz jest Szeryfem Wright." Lenowi od razu zrzedła mina. "Kurwa. Rush też tu jest?" "Jest szeryfem!" Jen wyrywała się z rąk wielkiego, wytatuowanego faceta. Oczywiście tak można było określić większość obecnych tu osób. Callie poczuła jak łzy spływają jej po twarzy kiedy pchnęli twarz Zane na zielony stół do bilarda. "Nie boję się tego ciapowatego szeryfa. Nie wierzę, że Rush upadłby tak nisko. Ten facet jest uzależniony od adrenaliny. Popierdolony skurwysyn z niego. Nie marnowałby czasu w tej zaspanej mieścinie. Spróbuj jeszcze raz, Hollister." Czarne oczy Lena błyszczały zadymionym światłem kiedy podniósł Zane'a za włosy. "Nie wiesz, że nikt cię nie obroni? Patrzyłeś w lustro, świrze? Nawet gdyby ta ślicznotka nie zważała na twój brzydki ryj, to jak myślisz, co by powiedziała, gdyby się dowiedziała, co zrobiłeś? Wie ilu zabiłeś ludzi? Wie ile wypuściłeś metadonu?" Callie zobaczyła jak w oczach Zane'a umiera światło i uświadomiła sobie, że jej wiara w niestosowanie przemocy właśnie upadła. Gdyby tylko miała szansę, zabiłaby tego motocyklistę i

nawet by się nie wahała. Len uniósł nóż nad jego głowę. Rozległ się głośny huk i Callie czekała aż opadnie głowa Zane'a, a jej serce się załamie, ale to Len krzyknął i upuścił nóż. "Na twoim miejscu bym się od niego odsunął." Rozległ się głos Nate'a. W dłoni trzymał pistolet. Stał w drzwiach z Loganem za sobą i Stefanem przy swoim boku. Ale nie było wątpliwości, kto jest głową tej małej operacji. Nathan Wright stał tam, wysoki i szczupły i Callie poczuła się bezpieczna, nawet mimo trzymającego ją dupka.. Len nie trzymał już noża, ale się nie odsunął. Nagle wszyscy trzymali w dłoniach broń. Callie poczuła na czaszce nacisk zimnego metalu. "Wszystko w porządku, Callie?" Nate na nią nie patrzył. Wzrok miał utkwiony w Lenie. "Tak. Chyba jednak nie zostanę stałą klientką tego przybytku." "Możesz nigdy nie zobaczyć ponownie światła dnia, dziecinko." Jego usta złożyły sie w prostą linię. Callie widziała stojącego obok Stefana, dłonie wokół szotguna, oczy przesuwające się od niej do Jennifer. Szczękę miał zaciśniętą i wiedziała, że ją i Jen czeka poważna rozmowa. Callie była cholernie zadowolona, że była przyszywaną siostrą Stefa, a nie jedną z jego niewolnic. "Wydaje mi się, że znaleźliśmy się w impasie, Szeryfie." Len przysunął dłoń do swojej klatki piersiowej. Niestety, miał kilkoro ludzi pilnujących jego pleców. "Oto umowa. Weźmiemy Hollistera i dziewczynę, i wyjdziemy. Oddam ci nawet tę wysoką brunetkę. Obiecuję, że zostawię dziewczynę żywą gdzieś na drodze." "Żadnych pierdolonych umów." Len westchnął. "Szeryfie, wydaje mi się, że nie rozumiesz. Jesteś przewyższony liczebnie. Masz ze sobą cywila i zastępcę, który wygląda, jakby powinien być gdzieś indziej z mamą zmieniającą mu pieluszkę." Nate ani przez chwilę się nie wahał. "Nie jestem idiotą. Rozpoznałem cię. Jeździsz z Hordą. Nie puścisz jej żywej. Daj mi dziewczynę i możesz wziąć Hollistera." "Nate!" Callie nie mogła uwierzyć, że w ogóle to powiedział. "Idź, Callie!" Zane odwrócił głowę. Warknął na nią, by to zrobiła. Przynajmniej w jego oczach znów było trochę ognia. Przynajmniej wyglądał na gotowego do walki. "Nigdzie bez ciebie nie idę." "Callie!" Krzyknęła teraz Jen, a Stefan wyglądał na gotowego do strzału. Nate trzymał pistolet wycelowany prosto w głowę Lena. "Dostaniesz jedną szansę. Uciekniesz teraz, a ja prawdopodobnie będę tak zajęty dostaniem się do mojej kobiety i przyjaciela, że puszczę cię wolno. Jeśli wyjdziesz stąd z Zanem, to cię dopadnę. Pomyślisz chociaż o wyjściu stąd z nią, a sprawię, że pożałujesz, że się urodziłeś. Myślisz, że nie potrafię?" "Kurwa." Przeklął Len. Spojrzał na szeryfa i Zana i wreszcie potrząsnął głową. "Zmywamy się."

Wszyscy zaczęli uciekać. Callie została pchnięta na ziemię i nie minęła sekunda, nim zakryło ja ogromne ciało. Zane. Zmiękła pod nim, wdzięczna, że może być tak blisko niego. Słyszała huki i krzyki kiedy bar opustoszał. Rozległ się głośny ryk motocykli, a potem błogosławiona cisza. Poczuła jak Zane wzdycha ciężko i wtedy mogła ponownie odetchnąć.

Rozdział 7 Nate słyszał jak oddala się ostatni chopper i wreszcie pozwolił sobie rozluźnić się na tyle, by naprawdę się wkurwić. "Co do kurwy nędzy wy dwie sobie myślałyście?" Nie był jedynym. Stefan również wrzeszczał, jego zwyczajnie nieskazitelne zachowanie odeszło na bok na koszt wkurwionego samca alfa. Dobrze było wiedzieć, że nie on jeden wymknął się dziś spod kontroli. "Jennifer, zadałem ci pytanie i spodziewam się odpowiedzi." Powiedział Stef. Nate rozpoznał brunetkę z Restauracji Stelli, gdzie pracowała jako kelnerka. Szczupłe dłonie kobiety drżały, ale stanęła przed Stefem prosto. "Byłyśmy na drinku, to wszystko." Odpowiedziała. "Serio?" Stef nie brzmiał, jakby jej wierzył. Nate jakoś też nie. Gotowy był wtrącił swoje trzy grosze. Zobaczył jak Logan opada na jedno z krzeseł i głęboko oddycha. Zdawał się szykować do trzymania z dala od tej całej walki. Mądry chłopak. Podczas gdy Stef wrzeszczał na Jennifer z oddali, Nate nie zamierzał puścić Callie Sheppard tak łatwo. "Chciałaś tylko iść na drinka, tak dziecinko?" Callie wstała z niewielką pomocą Zane'a. Pruderyjnie wygładziła swoją małą żółtą letnią sukienkę. "Szeryfie Wright, jestem niezmiernie wdzięczna za twoją szybką akcję." Skinęła na niego, jakby to miało go udobruchać. "Wiem, że po pierwsze z całą pewnością zagłosuję na ciebie, a nie na gumową kaczkę, którą miejscowa ludność chce wystawić przeciw tobie." Wciąż czuł jak krew pompuje się w jego organizmie, wymieszana z adrenaliną. Jego serce waliło z pozostałości, które teraz ogarniały jego ciało. Wciąż odrobinę drżał i było tak od chwili, w której otrzymał wiadomość od Zane'a. Dzięki Bogu, że miał lekki sen, a jego komórka odzywała się przy każdej nowej wiadomości. Dopiero zaczęło do niego docierać co mogło się stać. Zane mógł zginąć. Callie mogłaby być rzucona na stół bilardowy i wzięta przez każdego pierdolonego motocyklistę jaki by się nawinął. Jennifer krzyczała na Stefana coś o nie należeniu do niego, ale Nate patrzył na Callie. Zane stanął przed nią. "Nate, pomyśl, zanim powiesz coś, czego nie będziesz mógł cofnąć." Widok Callie wyglądającej zza szerokiej postaci Zane'a wywołała w Nacie coś prymitywnego. "Nie waż się za nim chować." "Nie chowam się za nim." Zaprotestowała Callie. "On jest po prostu naprawdę duży. Zabiera całą przestrzeń."

A teraz kiedy o tym pomyślał, miał też do pogadania z Zanem. "Gdzie do cholery jest twoja broń? Pozwoliłeś im zabrać swoją spluwę? Co się kurwa mać z tobą dzieje?" Zane skrzywił się, jego ciemne brwi utworzyły nad jego oczami V. Callie udało się zza niego wyjść, ale on zwyczajnie owinął ogromne ramię wokół niej i przyciągnął ją z powrotem do niego. I znowu wewnętrzny jaskiniowiec Nate'a szarpał za jego wnętrzności. "Nie miałem jej." Przyznał Zane. "Co? Od kiedy chodzisz nieuzbrojony?" "Nate, Zane przeszedł przez coś traumatycznego." Zaczęła Callie. Jej małe dłonie przebiegały łagodnie po przedramionach Zane'a. "Zane prawie zginął, a ty razem z nim." A co z nim? Nate też przeszedł przez piekło. Najpierw wypił Bóg wie co starając przypodobać chorej psychicznie osobie, by ją zadowolić. Potem był zmuszony patrzeć, jak dwie osoby, które kochał najbardziej na świecie są zagrożone. O Boże, kochał ich. Kochał Callie i kochał Zane'a. Nie w dziwaczny sposób, ale jego życie byłoby niekompletne bez tego wielkiego drania. Nagle uderzyło w niego, że większość swojego dorosłego życia spędził z Zanem. Ogromne brązowe oczy Callie stały się okrągłe za jej okularami, a ona sięgnęła w jego stronę, jakby chciała wciągnąć go w ich mały krąg. "Nate, już wszystko dobrze." Nie było. Tak niewiele było w porządku, że nie był pewien, czy da radę to znieść. "To najbardziej naiwna rzecz, jaką od ciebie usłyszałem." "Nate, nie bądź dla niej taki szorstki." Wtrącił się Zane. "W porządku, co ty na to, że będę szorstki dla ciebie? Co ty na to, że wypomnę ci, że byłeś w pierdolonym barze dla motocyklistów? Coś ty sobie myślał?" "Że miałem ochotę na piwo." "Ale to nie jest jedyny bar w hrabstwie." Oczy Zane'a śledziły czubek głowy Callie i Nate wiedział, czego nie powie. To był jedyny bar, w którym ludzie nie będą się gapić na jego blizny, a potem patrzeć na niego ze współczuciem. Tutaj, byli raczej spodziewani. Jedynym miejscem w jakim Zane czułby się komfortowo było miejsce gdzie nigdy nie powinien był wrócić. "Będę chodziła gdzie chcę i robiła co chcę." W pustym barze rozległ się głos Jen. Spojrzenie Stefana można było nazwać jedynie szyderczym uśmieszkiem. "I właśnie dlatego nie będę cię trenował. Takie nastawienie może pasuje do twoich samolubnych potrzeb, ale nigdy nie odnajdzie się w moim świecie." Kelnerka nagle zbladła. "Stefan, ja nie miałam na myśli..." Przerwała i stanęła nieruchomo. Callie zwróciła się do przyjaciela, patrząc między dziewczyną, a Stefem. "To była moja wina, Stef. Poprosiłam ją, by ze mną poszła. Nie zważałam na nic. Przyszłam tu by znaleźć kogoś, z kim mogłabym spędzić noc, a ona się o mnie martwiła."

"Co?" Nate praktycznie wykrzyczał to pytanie. Że co zrobiła? Callie wzruszyła ramionami. "Tak jak powiedziałam, to może nie był najlepszy pomysł. Nagle wpadłam na Zane'a, który odciął mnie od baru i zaczął warczeć na każdego mężczyznę, który na mnie spojrzał. Muszę przyznać, nie było tam za wiele przyzwoitych opcji. Tak więc nie możesz winić Jen, Stef. Po prostu starała się pomóc." "To co Jennifer powinna zrobić, to zadzwonić do mnie i powiedzieć mi, że robisz ogromny błąd." Twarz Stefa była nieruchoma. Nate znał to spojrzenie. Callie powinna przestać mówić. Nate od dawna znał Stefa, a Stef nie słuchał teraz nikogo, oprócz swojego gniewu. "Powinna mi zaufać, że dam sobie radę z tą sytuacją. Ona nie wie nic o zaufaniu i dlatego właśnie między nami nie może nic być. A teraz Jennifer, masz dwie opcje, możesz iść do samochodu albo cię tam zaniosę." Ze łzami spływającymi po twarzy Jennifer podeszła do drzwi. Stef zwrócił się do Callie. "A jeśli chodzi o ciebie..." "Nie, Talbot, ona nie jest twoja, byś ją dyscyplinował." Słowa Zane'a przeszły w niskie, drapieżne warczenie. Stef wyglądał, jakby chciał się spierać. Między nimi stanął Nate. Zane miał w tym rację. "Stefan, doceniam twoje wsparcie, ale to się tyczy tylko nas troje. Najlepiej będzie jak wyjdziesz. Zabierz ze sobą Logana. Zane i ja poradzimy sobie z Callie." "W taki sposób, jaki być powinien?" Stefan łypnął na nich, każdy mięsień na jego ciele napinał się i zwijał. Nate zastanawiał się, czy zamierzali to zrobić. To będzie tego warte. Callie była tego warta. "Tak, w taki sposób, jak trzeba." Na twarzy Stefana ukazał się niewielki uśmiech. "Doskonale. Więc może ostatecznie to wszystko na coś się przyda. Callie, powodzenia, kochanie. Zadzwoń, jeśli będziesz czegokolwiek potrzebować." Stefan, jak gdyby nigdy nic wrócił do roli spokojnego artysty. Nate zawsze zazdrościł przyjacielowi umiejętności zmieniania się jak żywe srebro. Stef podszedł do drzwi. "Chodź, Logan. Zabiorę cię do domu. Jestem pewien, że już ktoś zawiadomił twoją matkę, że pojawiłeś się w barze motocyklowym z wściekłymi spluwami." "Cholera jasna." Psioczył Logan. "Masz w ogóle pojęcie jaki dostanę opieprz? Opierdalała cię kiedyś wielka, nadopiekuńcza lesbijka?" Stef zaśmiał się. "Nie. Postaram się odjechać tak szybko, żeby Marie mnie nie dorwała. Dobrej nocy." Nastała rozkoszna cisza. Nate spojrzał na Zane'a, który zdawał się chorować na spokój i Callie, która nie mogła być aż tak opanowana, na jaką wyglądała. "Callie, wsiadaj do samochodu. Jako że wcześniej ukradłaś mój, odwiozę cię twoim. Zane pojedzie swoim motocyklem." Otworzyła usta. "Żadnych dyskusji." Warknął na nią Nate, nie mając ochoty na sprzeczki. "I Callie, siedzenie pasażera. Jeśli zdecydujesz się uciec, pojawię się przed twoim domem, wyważę drzwi, przełożę cię przez kolano i nie będę słuchał żadnych protestów, kochanie."

Opadła jej szczęka. "Nathanie Wright, jak śmiesz?" "Śmiem, Callie." "Zrób, co mówi albo jak tylko skończy pokrywać twój tyłek pęcherzami, ja zrobię to samo." Powiedział Zane, puszczając ją. Jej głowa przeskakiwała z jednego na drugiego, jakby ważyła ich prawdziwe intencje. "Obaj jesteście jaskiniowcami, nie?" Wreszcie ich zrozumiała. Odwróciła się gwałtownie i żółta spódniczka owinęła się wokół jej kolan. Spojrzał na Zane'a i razem za nią podążyli. Nocne powietrze chłodziło jego spoconą skórę i Nate był za to bardzo wdzięczny Był na krawędzi i wiedział o tym. Po tym jak Callie trzasnęła drzwiczkami, zwrócił się do Zane'a. "Chcesz mi powiedzieć, co tutaj się stało?" Jego oczy rozejrzały się dookoła. Zobaczył, że Zane robi to samo. Szuka zagrożenia. Jako gliniarz... "Najwyraźniej Ellis ze mną nie skończył. Wyznaczył za mnie nagrodę." Z ust przyjaciela wypłynęły proste słowa, ale wstrząsnęły Natem aż do rdzenia. Kiedy to się skończy? Wsadzili tego faceta do więzienia, ale jego macki miały spory zasięg. "A teraz ona jest na ich celowniku." Zane przytaknął. "Jutro wyjeżdżam." Ach, spodziewana odpowiedź od pełnego poświęcenia Zane'a. Nie ma mowy, by to się zdarzyło. "Nie, nie wyjedziesz. Ona wciąż będzie na ich celowniku. Zapewne nie miałeś na tyle zdrowego rozsądku, by zachowywać się, jakby nic nie znaczyła." Wzruszył ramionami. "Starałem się, ale wpierdoliłem facetowi, który przy niej był, a potem błagałem, by ją puścili, więc nie, nie ma opcji, by uwierzyli, że nic mnie nie obchodzi." Cholera. Nate przymknął lekko oczy. No cóż, chciał mieć jakiś powód, by złączyć ich troje razem. Teraz już takowy miał. Zamierzał go jak najlepiej wykorzystać. "Musimy się trzymać blisko niej. Nie pozwolą jej tak po prostu żyć. Jeśli ścigają ciebie, najlepszym sposobem, by cię dorwać jest ona. Wiedzą też, że ja się nią przejmuję. Nie możemy spuścić jej z oczu. Musisz stawić temu czoło i pokazać swój tyłek w mieście." To pasowało Nate'owi idealnie. Zane musiał dojść do tych samych wniosków o Bliss co on. To miasteczko może w paru kwestiach było pokręcone, ale życiu nie był w bardziej tolerancyjnym, kochającym miejscu. Będzie wolno pchał ich w stronę tego, czego chciał. Był cierpliwym mężczyzną. Zane zmarszczył brwi, ale Nate widział jak jego oczy łagodnieją, gdy patrzył na siedzącą skromnie w samochodzie Callie. "Nie sądzę, by spodobało jej się, że będzie miała nas na tyłku dwadzieścia cztery na dobę." Nate zdusił jęk na myśl o byciu w jej tyłku. Kurwa, umrze, jeśli wkrótce się z nią nie prześpi. "Przyzwyczai się. Jesteś jej ochroniarzem. Mogę mieć na nią oko w komisariacie, ale co jeśli dostanę wezwanie?"

Na twarzy Zane'a pojawiła się ponura determinacja. "Będę tam, przypilnuję jej." Przynajmniej mieli plan. Podszedł do maleńkiego dwudrzwiowego kawałka gówna, którym jeździła Callie. Zastanawiał się chwilę jak się tam zmieści i gdzie ukryli chomiki, które najwyraźniej to napędzały. Jak tylko zbiorą trochę gotówki, jej jazda trochę się unowocześni. "Zobaczymy się w domu. Jedź za nami i nie trać nas z zasięgu wzroku. I Zane, nie daj się ponownie złapać bez ochrony." Nate zatrzasnął drzwiczki i wyciągnął dłoń po kluczyki. Callie upuściła je i utkwiła wzrok przed sobą, nie patrząc na niego ani przez chwilę. "Bądź wkurzona jak tylko chcesz, kochanie, tak długo jak uważasz." Callie patrzyła się na drogę. "Nie możesz spodziewać się po mnie, że będę ci się podporządkowywała poza pracą, Szeryfie." Zacisnął dłonie na kierownicy. Nie cierpiał dystansu jaki między nimi stwarzała i nie zamierzał pozwolić, by trwał choć chwilę dłużej. Widział sposób, w jaki wtulała się w Zane'a. Zrobiła to samo jemu wcześniej tego dnia, tylko po żeby go odepchnąć, ponieważ się bała. Wiedział, że to on w dużej mierze przyczynił się do jej braku pewności, ale nie było już miejsca na strach. "Nate. Nie nazywaj mnie więcej Szeryfem. Ani w pracy, ani w domu. Mam na imię Nate." Zacisnęła swoje śliczne usta w wąską kreskę. "Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł." "Nie myśl za dużo, kochanie. Zobacz gdzie to cię doprowadziło." Odwrócił się i utkwił wzrok na drodze. W górach było naprawdę mrocznie. Nate skoncentrował się na podwójnych strumieniach światła, które oświetlały mu drogę. Uderzyło go nagle, że trzeba było dwóch świateł, by naprawdę widzieć trasę i jechać bezpiecznie. Wyłączyć jedne i można by znaleźć się w martwym polu. Coś ścisnęło go za serce. Ich dwóch musiało zapewnić Callie bezpieczeństwo, ich dwóch naprawdę ją kochało. Musiał ich po prostu do tego przekonać. "Powinieneś tu skręcić, Nate." Głowa Callie powędrowała za trasą, w którą powinien skręcić, tą która prowadziła do jej domu. "Minąłeś ją." "Nie. Jedziesz z nami do domu i tam zostaniesz." Teraz patrzyła wprost na niego. Nate poczuł te niewielkie ciarki, jakie go ogarniały, gdy Callie była na niego zdenerwowana, lub zła. Nie powinien lubić jej dokuczać, ale była taka słodka, gdy się wkurzała. I namiętna. "Z całą pewnością nie. Jadę do domu, a potem ty możesz wrócić z Zanem." "Nie ma mowy. Po pierwsze, miałaś rację. Zane zajmuje całą przestrzeń. Nie zmieszczę się z tyłu jego motocykla. Musiałbym jechać na tylnych prętach jakbym miał z osiem lat. To nielegalne, Callie, więc musiałbym sam sobie wypisać mandat. Jeśli miałbym na koncie mandat, to jakbym mógł być Szeryfem? Jestem winny temu miastu świecenie przykładem. Jeśli odejdę, a kaczka zwycięży, zapanuje chaos. Tak więc musisz jechać ze mną do domu, żeby nie wywołać chaosu." Skręcił w drogę prowadzącą do niewielkiej doliny, w której mieścił się jego i Zane'a dom, myśląc o tym jak cudownie będzie ją tam mieć.

"To najgłupsza rzecz, jaką w życiu słyszałam." Ale jej wargi skrzywiły się leciutko. To go zadowoliło. *** Wiedziała, że powinna zaprotestować. Powinna zmusić go do zabrania jej do domu. Dłonie Callie zacisnęły się na jej kolanach, kiedy Nate sprawnie kierował jej małym samochodzikiem. Czubek jego głowy prawie stykał się z dachem, a pomimo faktu, że siedzenie odsunął maksymalnie do tyłu, kolana miał w górze. Wątpiła, by Zane w ogóle się w nim zmieścił. Zane. Był tu i co najważniejsze nie chciał, by była okrutnie zamordowana przez motocyklistów. To coś oznaczało, prawda? Wciąż czuła jego nacisk na swojej skórze, jego przyciskającą ją wagę. Była w stanie wyczuć jego panikę kiedy uświadomił sobie, że są otoczeni. W gardle uformowała jej się gula. Byli otoczeni Ci mężczyźni...zamierzali go zabić. Nagły obraz nieruchomego i milczącego ciała Zane'a wywołał łkanie w jej gardle. "Dziecinko?" Głos Nate'a był łagodniejszy, niż w ciągu sześciu lat. Brzmiał, jakby tam wrócił. "Och, dziecinko." Zatrzymał samochód przed kupionym przez siebie domkiem. Callie wiedziała, że to stary dom Marnie. Starsza kobieta przeprowadziła się do domu spokojnej starości w Alamosa. Callie uwielbiała jej domek. Bawiła się tu z wnukami Marnie kiedy przyjeżdżały tu na lato. Mógł umrzeć... Usłyszała trzask drzwi. Nie mogła już dłużej tego wytrzymać. Schowała twarz w dłoniach i zaczęła łkać. Wszystko na nią spadło. Tygodnie bycia blisko Nate'a, jej samotność, to jak bardzo była dziś przerażona. Spadło na nią jak budująca się w przeciągu lat fala, a ona zadrżała pod jej naporem. Jej drzwiczki otworzyły się i Nate odpiął jej pasy. Przyciągnął ją w swoje ramiona. Jedna dłoń owinęła się wokół pleców, a druga złapała ją pod kolanami. Przytulił ją do swojej piersi. Callie poddała się przemożnemu przyciąganiu innej ludzkiej istoty. "Co się dzieje?" Głos Zane'a był łagodnym oskarżeniem. "Musi sobie z tym poradzić." Stwierdził cicho Nate. Zane przytaknął. Ruszył do drzwi domku i otworzył je na oścież. "Nie byłam naćpana." Zaprotestowała przez płynące łzy Callie. Dostała czkawki. "Oczywiście, że nie, kochanie." Nate przeniósł ją przez maleńki salon i usiadł na kanapie. Delikatnie ułożył jej głowę w zagięciu swojej szyi. "Uderzyła w ciebie adrenalina, bo znalazłaś się w sytuacji zagrożenia. Pomaga ci być ostrożną i wszystkiego świadomą. A teraz odpuszcza. Ja też to mam." "Ja również, skarbie." Zane klęczał tuż przy niej. Jego dłonie gładziły jej włosy. Callie wtuliła twarz w szyję Nate'a. Wiedziała, że powinna przestać i stworzyć między nimi jakiś dystans, ale bycie trzymaną było takie cudowne. Minęło wiele czasu, odkąd czyjej ramiona ją obejmowały, skóra przy skórze, a jej zmysły wypełniał czyjś zapach. Czuła jak Zane siada obok

Nate'a. Zadrżała nieznacznie kiedy jego głowa wtuliła się w jej ramiona. Była wpasowana w Nate'a, a Zane przytulał się do niej, ich trójka łączyła się jak kawałki puzzli. "Callie, dziecinko, jesteśmy w niebezpiecznej pozycji." Callie nie była pewna, czy Nate mówi o tej sprawie z motocyklistami, czy o tym, że każdy nerw w jej ciele był tak świadom dwóch dotykających ją mężczyzn, że aż śpiewał. Jej łzy wysychały, przechodząc w niewielkie dreszcze. Te dreszcze natychmiast zaczęły mieć coraz więcej wspólnego z dłonią Zane'a przesuwającą się po jej udzie i sposobem, w jaki oddech Nate'a ogrzewał jej policzek, tak jak wcześniej strach. Głos Zane'a był niskim, chropowatym warczeniem. "Będziesz musiała z nami zostać na jakiś czas, skarbie. Ten gang motocyklowy tak po prostu nie odejdzie. Będą chcieli cię dorwać, bo wiedzą, że to zrani mnie." "Nas." Poprawił Nate. Odsunął jej włosy z twarzy. Jego niebieskie oczy patrzyły z powagą, gdy zmuszał ją, by na niego spojrzała. Boże, musiała wyglądać jak kupka nieszczęścia. Nigdy nie umiała ładnie płakać. Miała czerwoną twarz, a nos świecący jak u Rudolfa. Próbowała się odsunąć. Jego dłoń zacisnęła się na jej włosach, mocno, jednakże łagodnie trzymając ją tam gdzie chciał. To powinno ją wkurzyć. A sprawiło, że przy nim zmiękła. "Callie, ci mężczyźni są niebezpieczni. Musisz zaufać nam, że zrobimy wszystko, żeby cię ochronić." Powiedział Nate. Głowa Zane'a niespokojnie muskała jej. "Nie pozwolimy, by cokolwiek ci się stało." Jęknął cicho, gdy jego dłoń znalazła nagą skórę pod spódniczką jej sukienki. O kurczę. Szybko zbliżała się do punktu, w którym nie będzie w stanie podjąć odpowiedniej decyzji, Tequila wciąż krążyła w jej organizmie. Zamierzała zwolnić przebieg zdarzeń. Zrozumiała, że musi tu zostać, ale nie zamierzała z nimi spać. Jak tylko otworzyła usta, by zaprotestować, wsunął się w nie język Nate'a. Odepchnij go. Jej ramiona nie słuchały. Jedna owinęła się wokół szyi Nate'a, podczas gdy druga zawędrowała, by zachęcić Zane'a. Zane zsunął się z kanapy. Poczuła jak klęka przy jej stopach. Język Nate'a ślizgał się po jej. Callie czuła jak Zane zdejmuje jej buty. Trzymał jej stopy w swoich dużych dłoniach, otaczając je swoim ciepłem. Obaj byli tacy gorący. Ciepło emanujące z tych ogromnych ciał mogłoby grzać ją przez całą zimę. Dłonie Nate'a objęły jej twarz, trzymając ją nieruchomo dla jego dominującego języka. Skończył z delikatnymi pieszczotami. Jego usta pochłaniały jej ciągle i ciągle, rzucając jej wyzwanie. Callie pozwoliła mu prowadzić, jej język bawił się z jego, kobieca odpowiedź na jego męską dominację. Callie westchnęła kiedy Zane delikatnie przegryzł podbicie jej stopy. Nigdy nie myślała o swojej stopie jako strefie erogennej, ale to doznanie było obezwładniające. Jej nogi zaczęły poruszać się niespokojnie. Zane trzymał ją, zatrzymując jej działania. "Nie, Callie. Rozluźnij się. To nie ty tu rządzisz, tylko my." Głęboki głos Zane'a dotarł wprost do jej pulsującej z potrzeby cipki. Znieruchomiała, a Zane całował ścieżkę w górę jej nogi, liżąc, gryząc i pobudzając każdy cal jej skóry.

Dłonie Nate'a zsunęły ramiączka jej sukienki. Pocałował ją ostatni raz mocno w usta i przekręcił jej ciało. Z dłońmi na jej talii przechylił ją, tak że jej plecy znajdowały się przy jego piersi, a kolanami rozszerzył szeroko jej nogi. Czuła twardą linię jego fiuta przy pośladkach. Wierzgnęła na nim. "Nie drażnij." Warknął Nate, zsuwając górę sukienki, obnażając jej piersi. "Cholera, Callie, gdzie ty masz stanik?" Jego dłonie objęły ją, jego palce natychmiast zaczęły bawić się jej twardymi sutkami. "Nie lubię ich. Zakładam je jedynie do pracy." Właściwie ich nienawidziła. Wiedziała, że jej piersi są za duże, by chodzić bez, ale wciąż były jędrne i nie widziała potrzeby, by nosić jeszcze stanik. Spojrzała w dół na uśmiechającego się do niej Zane'a, jego spojrzenie było tak lubieżne, że myślała, że zemdleje. Cokolwiek tam planował w swojej głowie, będzie dobre. Była tego pewna. Poderwał jej spódniczkę do góry i jego głowa zniknęła. "Cholera, majtek też nie ma." Nate ścisnął jej sutki, rolując je między kciukiem, a palcem wskazującym. Callie czuła jak jej piersi nabrzmiewają pod jego palcami. Odrzuciła głowę do tyłu. Poddała się w tej walce. Chciała ich, nawet jeśli złamali jej serce. "Nie mam nic przeciwko majtkom." Odpowiedział Nate. Jego oddech parzył skórę jej szyi. "Ale nie chcę, by ktokolwiek patrzył na te piersi. Są takie miękkie i krągłe, że każdy facet, który ma oczy będzie chciał zobaczyć jak podskakują." Zane wynurzył się spod jej spódniczki. "Ja nie mam nic przeciwko temu, żeby patrzyli, ale skopię tyłek każdemu, który spróbuje ją dotknąć." Uniósł jej spódniczkę, wystawiając ją na widok. "To, z drugiej strony, jest inna kwestia. Boże, tęskniłem za tym." Kleknął z powrotem i pchnął nos wprost w jej cipkę. To doznanie było tak zdumiewająco intymne, że Callie prawie podskoczyła. Dłonie Nate'a zacisnęły się, trzymając ją blisko. "Uspokój się, kochanie. Pozwól Zane'owi cię posmakować. Czekał całe lata, by ponownie cię spróbować." "Ona pachnie tak dobrze." "Jest mokra?" Mężczyźni rozmawiali o niej jakby była słodką, małą zabaweczką, istniejącą tylko dka ich przyjemności. Callie westchnęła i poddała się tej fantazji. Tak przyjemnie było sobie odpuścić. Każdy dzień życia polegał na kontrolowaniu się i opiekowaniu kimś innym. To było niebo. Tak bardzo go potrzebowała. Palce Zane'a wsunęły się w jej cipkę. Callie poczuła jak pokrywa ją świeża warstwa pożądania. "Mokra jak dawniej, bracie. Cieknie z niej." Wsunął głęboko w nią palec, stękając, gdy nim przekręcił. Callie zadrżała. "Jest również ciaśniutka. Tak właśnie się dzieje, kiedy się czeka, skarbie. Ciągle jesteś ciasna jak dziewica."

Język Nate'a przesunął się po jej uchu. "Jak to czeka?" Dyszał delikatnie. Callie czuła na uchu jego oddech. "Nie miałaś nikogo oprócz nas, dziecinko?" Wyszeptał. Chciała skłamać i powiedzieć im, że miała setki mężczyzn. Czułaby się wtedy o wiele mniej bezbronna. Ale oni ją przejrzą. Poza tym, nikogo nie było. "Nikt, tylko wy." Nigdy nie pragnęła nikogo tak, jak ich. To, co czuła w stosunku do bliźniaków Harper było dziewczęcym zauroczeniem, próbą trzymania się tego, co znała. Nate i Zane byli inni. Jej serce zostało zajęte w chwili, gdy jej oczy spoczęły na nich i wątpiła, by to się kiedykolwiek miało zmienić. "Zane, jako że nasza mała kobietka była na tyle uprzejma, by poczekać aż nasze tępe tyłki do niej wrócą, wydaje mi się, że trzeba ją nagrodzić." Palec Zane'a wysunął się. Uniósł go wprost do swoich ust i polizał. "Myślałem o tym samym. Kobieta taka jak Callie potrzebuje nagrody." Mrugnął do niej, włosy opadły mu na twarz, gdy klęknął ponownie i zniknął jej z oczu. Callie wciągnęła powietrze kiedy jego język polizał jej soki. Przepłynęła po niej płynna rozkosz. Wtuliła się w Nate'a. Twarde mięśnie jego piersi stały się jedyną stabilną rzeczą. Miękki, silny język Zane'a był zbyt niebiański, by był prawdziwy. "Właśnie tak, kochanie. Poddaj się. Rozluźnij się i pozwól nam cię mieć." Biodra Nate'a poruszyły się przy jej pośladkach. "Zamierzamy bardzo dobrze się tobą zająć." Jego teksański akcent stał się o wiele wyraźniejszy. Każde słowo ociekało miodem. Chciała w to uwierzyć. Chciała wierzyć, że tym razem zostaną. To nie miało znaczenia. Przynajmniej będzie miała tę noc. Zane jadł jej cipkę, smakując każdego jej cala. Zassał ją w usta, a następnie pieprzył głęboko językiem jej kanał. Ssał i przebijał ją swoim językiem ciągle i ciągle. To nie wystarczało. Było wspaniałe, ale nie wystarczało. "Proszę." Nie była za dumna, by błagać. Nigdy nie była. Chciała wsunąć palce w puszyste włosy Zane'a i zmusić ją, by pieprzył ją mocniej swoim językiem, ale trzymały ją ramiona Nate'a. "O co prosisz, kochanie?" "Proszę, sprawcie, bym doszła." "Ona chce dojść, Zane." Głowa Zane'a uniosła się. Callie chciała zapłakać z powodu jego straty. "W porządku, dam ci go, ale następnym razem dojdziesz dopiero, gdy będę w tobie, rozumiesz skarbie?" Callie udało się kiwnąć głową. To brzmiało dla niej idealnie. Oczy Zane'a wpatrywały się w jej piersi, kiedy rozdzielał ją palcami i wsuwał je w nią. Nawet jego palce sprawiały, że czuła się pełna. Zaczął ją wolno pompować. "Nate, wydaje mi się, że muszę spróbować jednego z tych ponętnych cycuszków." Zane oblizał usta. Callie widziała pokrywający je dowód jej pożądania.

Dłonie Nate'a objęły jej piersi, oferując je Zane'owi. Nie tracąc rytmu, Zane nachylił się i zassał sutek do ust. Jego język zawirował wokół niego, a palce kontynuowały swój stały rytm. Callie wierzgnęła przy Nacie. Jego lewa ręka zacisnęła się wokół jej talii, a zęby przegryzły ucho. "Nie ruszaj się." Callie zadrżała pod wpływem erotycznej przyjemności połączonej z bólem, którą wywołało to ugryzienie. Jakby wiedząc, co zrobił jego partner, Zane ugryzł jej sutek, a jego kciuk odnalazł jej łechtaczkę. Połączenie ostrego bólu i skrajnej rozkoszy sprawiła, że Callie krzyknęła, gdy przetoczył się przez nią orgazm. Kiedy zaczęła się uspokajać, Zane dalej bawił się jej łechtaczką. Małe wstrząsy wtórne sprawiły, że zadrżała. Zane łagodnie lizał sutek, który wcześniej ugryzł, pieszcząc go, jakby w wyrazie przeprosin. Callie wciągała powietrze i pozwoliła swojej dłoni odnaleźć jedwabiste włosy Zane'a, układając się w tym czasie na ciele Nate'a. *** Zane ostatni raz pociągnął za słodką brodawkę, nim zdecydował, że jego fiut pozostawał w agonii już zbyt długo. Jeśli Nate był w takim stanie co on, mała Callie będzie się musiała przygotować na ostrą jazdę. "Na czworaki." Wstał i szybko zdjął koszulę. Nie poświęcił ani sekundy na myślenie o bliznach na swoim ciele. Część niego wiedziała, że Callie nie będą one obchodziły. Nie zważała na jego pokrytą bliznami twarz, ale to nie miało znaczenie. Był zbyt napalony, by znaleźć się w jej wnętrzu. Od chwili, gdy uświadomił sobie, że zostanie z nimi myślał tylko o tym. Jeśli będzie tu mieszkać, to będzie na niej przez cztery godzinny dziennie, jeśli mu pozwoli. Boże, czuł się jak bestia w rui. Zerwał z siebie dżinsy. Jego fiut wystawał już przez bokserki. Oczy Callie były lekko zaspane. "Co?" Zane zdecydował się nie sprzeczać. Uniósł ją do góry. "Nate, rozłóż kanapę. Powinna być odpowiedniej długości." Oczy Nate'a rozbłysły. Zane wiedział, że nadawali na tej samej fali. Nate szybko rozłożył starą kanapę. Stworzyła ona płaską powierzchnię. Jako łóżka była strasznie niewygodna, ale wyglądała na idealną, by wziąć Callie między nich. Podczas gdy Nate się rozbierał, Zane zdjął z Callie przez głowę sukienkę i odrzucił ją na bok. Nie będzie dziś jej potrzebować, czy być może nawet jutro. Upajał się widokiem jej idealnej figury w kształcie klepsydry. Jej sutki wciąż były naprężone od jego starań. Piersi pełne i ciężkie. Jej cipka błyszcząca od wilgoci. Oczy senne. Była idealnym zobrazowaniem dobrze zaspokajanej kobiety. Zane przyciągnął ją bliżej, każdym calem przysuwając się do jej ciała. Jego fiut naparł na jej brzuch. Uniósł jej podbródek, by na niego spojrzała. "Skarbie, chcę, żebyś ułożyła się na czworakach na kanapie. Twarzą do Nate'a i z szeroko rozłożonymi dla mnie kolanami." Jej twarz była lekko rozmarzona, gdy kiwała głową. Uśmiechnął się, zdjął jej okulary i położył z boku.

"Ej, a co jeśli nic nie widzę?" Nie protestowała jakoś żarliwie. Jej dłonie przesunęły się po bokach jego torsu. Ta drobna pieszczota sprawiła, że chciał więcej. "Wydaje mi się, że będziesz widziała, co się do ciebie zbliża, skarbie." Zane delikatnie klepnął ją w tyłek. Nate był już na swoim miejscu, jego twarz zaczerwieniła się z pożądania. Gładził swojego fiuta, czekając po drugiej stronie teraz płaskiej kanapy. "Rób, co mówię." Callie wsunęła się na kanapę, dając mu spektakularny widok na jej tyłek. Syknął odrobinę na ten widok. Jej pośladki były stworzone do ściskanie i pompowania. Callie była drobniutka we wzroście, ale ponętna i krągła. Nie była delikatna nigdzie, oprócz jej cudownej duszy. Została stworzona do seksu – zwykłego, oralnego i analnego. Dostanie się tam wkrótce. Dzisiaj będzie używał jej cipki, ale zamierzał się pobawić. Zane przeszedł przez pokój i złapał swoją torbę. Nie miał zabawek, których potrzebował. Kupiłby parę specjalnie dla niej, ale miał parę, które mogą się przydać. Złapał nawilżacz i opakowanie kondomów. Zbliżył się do niej Nate. Pogładził delikatnie jej włosy, nim złapał je w pięść i naprowadził jej głowę do swojego nabrzmiałego fiuta, "Liż mnie, kochanie." Mały język Callie wysunął się ulegle i zakręcił się wokół kutasa Nate'a. Głowa jego partnera opadła do przodu. "Och tak, właśnie tak." Głowa Callie poruszała się do góry i dołu, kiedy ssała. Fiut Nate'a znikał się i pojawiał, kiedy pieprzył jej usta cal po calu. Zane poczuł jak jego jądra ściskają się na ten widok. Był twardszy, niż kiedykolwiek wcześniej. Przez chwilę gładził swojego fiuta, patrząc na nich, a potem założył prezerwatywę. Ułoży ł się na kolanach za słodkim tyłeczkiem Callie. Zakołysała nim, jakby nie mogąc się doczekać jego wejścia. Miał coś do zrobienia, zanim do tego przystąpi. Nawilżył swoją prawą dłoń. Pozwolił spłynąć lepiej strużce po dolinie jej pośladków. Miała najbardziej urocze dołeczki w dole swoich pleców. Zane pogładził je lekko, nim rozdzielił jej półkule. Callie zesztywniała. Zane dał jej ostrego klapsa. "Nie przestawaj. Ssij tego fiuta, skarbie." Wyczuł jej wahanie. "Tylko się bawię. Dzisiaj tylko palec." Nate przejął kontrolę, warcząc na nią, by się nie ruszała. Złagodził ten rozkaz gimi pociągnięciami dłoni wzdłuż jej włosów, a ona wróciła do swojego zajęcia. Zane znalazł cudowną, ciasną rozetkę jej tyłeczka. Była idealna i będzie pasować do niego ciaśniej, niż jakakolwiek rękawiczka. Nawilżył ją, jego fiut gwałtownie pulsował. Masował pomarszczoną dziurkę, zanurzając się jedynie do pierwszego kłykcia środkowego palca. Mała zatyczka. Będzie musiał wolno ją rozciągać. Delikatnie wsunął drugi kłykieć. Callie jęknęła wokół fiuta Nate'a, a jej dziurka zadrżała wokół jego palca. Posuwał ją delikatnie, do przodu i do tyłu, rozciągając ją. Po chwili zaczęła się na niego nabijać. Przytrzymała jej tyłek drugą dłonią. "Kurwa, Zane, jeśli chcesz to zrobić razem, to lepiej się pospiesz." Nate miał trudności. Jego twarz była wykrzywiona w znajomej agonii. Pchnął w jej usta. "Jest taka cudowna. Nasza dziewczynka wie jak ssać kutasa." Zane wysunął swój palec, jej mała rozetka ściskała go na całej długości. Przystawił fiuta do jej cipki i pchnął. Była tak ciasna, że musiał poruszyć biodrami i znaleźć jej wejście. Jej cipka była

śliska, ułatwiając mu penetrację. Jęknęła i nabiła się na niego. Nate trzymał jej głowę, pieprząc teraz do woli jej usta. Zane wiedział, że myślał tylko o jednym. Chciał dojść. Zane też tego chciał, ale teraz był odpowiedzialny za Callie i musiał się powstrzymać. Jej ciasna szparka pulsowała wokół niego. Wzrok mu się zamglił, a jego mózg zdawał się przepalić. Boże, nigdy tego nie wytrzyma. "Skończ i pomóż mi." Udało mu się powiedzieć, gdy zagłębił się w niej dalej. Prawie. Wszedł prawie cały. Callie uniosła tyłek i pchnął, jego ciężkie jądra dotknęły jej skóry, zmuszając ją do znieruchomienia. Chciał przez chwilę rozkoszować się uczuciem bycia zagłębionym w jej ciele. Chciał wziąć ją bez tej głupiej, idiotycznej gumki. Wypełniłby ją swoją spermą i przez jakiś czas nie pozwoliłby Callie jej zmyć. Mogliby tak spać, wtuleni w siebie, mieszając swoje soki. Kurwa, zaraz wybuchnie. "Och tak." Jęknął Nate i bezlitośnie posuwał jej usta. Jego biodra drgnęły, głowa opadła do tyłu i Zane usłyszał jak Callie stara się połknąć całe jego nasienie. Biodra Zane'a zaczęły poruszać się z własnej woli, niewielkie pchnięcia do przodu i do tyłu. Przystawka. Nate wysunął się z głośnym plaśnięciem z ust Callie. Uwolniona od swojego obowiązku, Callie nabiła się na Zane'a. Jego fiut był zanurzony w niej w całości i teraz nie było czasu na zatrzymanie się. "Dotykaj jej łechtaczki, proszę." Zane błagał, bo czuł jak ściskają mu się jądra. Nie mógł dojść, dopóki ona nie dojdzie. Jak ona mu to robiła? Mógł pieprzyć godzinami, ale ona sprawiała, że dochodził jak nastolatek. Nate przesunął się szybko. Zane widział, że jego partner ponownie robi się twardy. Przesunął się na bok i wsunął jej dłoń pod jej ciało, by znaleźć jej perełkę. Zane był pewien, że Nate dostosował się do jego prośby, bo cipka Callie zacisnęła się na nim jak pieprzone imadło, a ona sama głośno jęknęła. Poczuł jej orgazm na swoim kutasie i poddał się. Wbijał się w nią, nie myśląc o jej wygodzie, czując wyłącznie oślepiającą potrzebę, by ją oznaczyć. Była jego i nie przejmował się tym, że rano będzie obolała. To właśnie oznaczało bycie jego kobietą. W zamian za to będzie za nią chodził jak prawdziwy duży piesek salonowy. Nie miał nic przeciwko temu. Każdy koleś, który nazwałby go cipką nie pieprzył Callie. I nigdy nie będzie. Zane zacisnął zęby, powstrzymując wycie, które nadeszło, gdy doszedł. Wystrzeliło z niego nasienie, pulsując ciągle i ciągle. Wbijał się w nią, aż nie zostało już nic i pchnął ostatni raz, odwlekając moment, gdy będzie musiał się z niej wysunąć. Opadł na nią, jego ciało okryło jej, popychając ją na materiał kanapy. Kiedy spojrzał w dół, zobaczył uśmiech na jej twarzy. "Wszystko dobrze, skarbie?" W końcu ostro ją ujeżdżał. "Więcej, proszę." Jej wyszeptana prośba sprawiła, że jego fiut podskoczył. Zane poczuł Nate'a razem z nimi na kanapie. Powinien zawyć i odepchnąć drugiego mężczyznę, może go nawet skopać. Dlaczego tego nie czuł? Ponieważ Nate również kochał Callie. Ponieważ Nate chroniłby ją własnym życiem. Zane pocałował ją i niechętnie się odsunął. "Założę się, że mogę to zorganizować, skarbie."

Pomimo wcześniejszych wydarzeń, czuł się beztrosko. Zmusił się do wstania z kanapy. Nate już miał prezerwatywę w dłoni i zakładał ją na swojego fiuta, gdy Zane zdejmował swoją. Nate odwrócił Callie na plecy, szeroko rozłożył jej nogi w mgnieniu oka zaczął w nią wchodzić. "Och, dziecinko, jesteś taka cudowna." Nate pchał i wysuwał się. Callie objęła go nogami w pasie. Zane obserwował ich. I znowu nie czuł gorącej potrzeby złapania noża i zabicia faceta pieprzącego jego kobietę. Zamiast tego Zane ukląkł przy głowie Callie i pocałował ją. Była tą jedyną. Wiedział to od sześciu lat. Była słodka i zabawna. Sprawiała, że się śmiał i w jakiś sposób, kiedy była blisko, był pewien, że wszystko będzie dobrze. W jaki sposób maleńka Callie sprawiła, że jego wielki, niebezpieczny tyłek poczuł się bezpieczny? Jego jezyk splatał się z jej i wiedział, że nie będzie tego dociekał. Kochał Callie Sheppard. Potrzebował Nathana Wrighta. Boże, czy mogłoby się to udać? Nie ważne. Nie tej nocy i nie przez jakiś czas. Byli razem. Nate jęczał na Callie, a ona znowu dochodziła. Zane widział jej zarumienioną twarz, słyszał słodkie mruczenie pochodzące z jej gardła. Zane zanurzył twarz w jej włosach. Uwielbiał ten zapach. To będzie się działo ciągle i ciągle, gdy będą ją chronić. Może po jakimś czasie, to stanie się czymś, bez czego żadne z nich nie będzie mogło żyć. Nagle to zdawało się nie być czymś strasznie złym.

Rozdział 8 Nate czuł to. Wypełniało powietrze obrzydliwym, drażniącym zapachem, który sięgał wszystkiego. Trochę jak barbecue, ale był w tym jakiś miedziany ton. Przez ten zapach czuł mdłości, a tego nie potrzebował. Musiał być twardy. Gorąco sierpniowego słońca przypiekało przygraniczne teksańskie miasteczko do chrupkości, a teraz, kiedy było już ciemno, ziemia wciąż skwierczała. Pot skapywał mu z czoła. Nate mocno trzymał w dłoni Glocka i spojrzał na mężczyzn wokół niego. Zmusił się do pozostania spokojnym i starał się przypomnieć każdą część treningu. To było tak kurewsko trudne. Przez lata był Natem Rush, wyjętym spod prawa motocyklistą. Bycie z powrotem Agentem Specjalnym DEA Nathanem Wrightem było trudne. Nate Rush chciał wpaść, otworzyć ogień i do diabła z zawodowymi mordercami. Nate Wright wiedział, czym to się mogło skończyć. Wpadnięcie bez dobrego planu mogłoby mogłoby podczas ostrzału zabić Zane'a. Musiał dać czas MET8 na zajęcie pozycji wokół magazynu. Już wiele ryzykował dotarciem do El Paso i zorganizowaniem mobilnego zespołu. Nie zamierzał tego teraz spierdolić. Otaczający magazyn ochroniarze byli martwi albo spętani na tyle vana jednostki MET. Musieli zająć się wyłącznie głównymi członkami Barbarzyńców, ale nie łatwo nie będzie. Musiał myśleć z punktu widzenia swojej pracy – wpaść, aresztować złych gości, zebrać dowody i wyjść z tego żywym. Ale ten profesjonalny tok myślenia w żaden sposób nie złagodził skręcania jego wnętrzności. Zane był tam od wielu godzin. Kiedy Nate wyszedł, Zane był przywiązany do krzesła podczas gdy członkowie gangu używali go jak worka treningowego. Dlaczego Zane nie krzyczał? Przynajmniej pluł żółcią i jadem, kiedy Nate'owi udało się wymknąć godziny temu. Czuł się jakby nie oddychał od chwili, gdy uświadomił sobie, że odkryto przykrywkę Zane'a. 8 Jedyne MET jakie ma związek z policją, to Metropolitan Police, policja londyńska, ale nie mam pojęcia, czy chodzi własnie o to

Dowódca MET zrobił ruch ręką. Był to sygnał do ruszenia. Nate kopnął drzwi i wpadł w piekło. Słyszał strzelaninę i wreszcie uświadomił sobie co to za zapach. Zane. "Skarbie, obudź się." Głos Callie i łagodny dotyk jej dłoni wyrwał go z nocnego koszmaru. Nim otworzył oczy odetchnął głęboko. Górskie powietrze. Sosna. Bliss. Ostrożnie otworzył oczy i zobaczył uśmiechającą się do niego Callie. "Miałeś zły sen." Wyjaśniła niepotrzebnie. Zadrżał nieznacznie, próbując pozbyć się z głowy tych obrazów. Zane na tym pieprzonym stole operacyjnym, kawałki jego ciała wciąż skwierczące w miejscach, gdzie te skurwysyny go oznakowały. Był taki nieruchomy. Nate myślał, że nie żyje. "Ty dupku, przez twój pedziowaty sen znalazłem się na podłodze." Nate usiadł. Rzeczywiście, Zane leżał rozwalony na podłodze po drugiej stronie łóżka. Callie siedziała obok Nate'a z kolanami przyciągniętymi do piersi. Cała była miękka i kryła swój uśmiech. Zane z drugiej strony był wkurzony. I żywy. Nate mógł nawet spojrzeć dziś na jego blizny i nie czuć się tak winnym, że odwracał wzrok. "Wybacz." Nate'owi udało się nie roześmiać. Zane był zaplątany w niezwykle kobiecą kołderkę. Była razem z domkiem. Może nadszedł czas na wymienienie paru rzeczy, które nie pasowały do ich osobowości, jak na przykład pokrytej różami i króliczkami kołdry. Zane wstał, rzucając Nate'owi kołdrę na twarz. Podrapał się po brzuchu i rozciągnął. "Idę pod prysznic, a potem zajmę się śniadaniem. Następnie zamierzam poszukać większego łóżka. Nogi mi wystawały, a Callie całą noc wbijała mi łokieć." Callie uśmiechnęła się szeroko. "No cóż, wy dwaj zajmujecie całą przestrzeń. Musiałam spać na Nacie." Większe łóżko zdecydowanie było im potrzebne. Zane musnął wargi Callie i udał się w stronę łazienki. Pojedynczej łazienki. Domek nie był wystarczająco duży dla ich dwóch, a szczególnie dla trojga. Cholera. Nie stać go było na więcej. Nie mógł sobie nawet pozwolić na oddzielny salon. Był ściśnięty razem z kuchnią i jadalnią. Kiedyś mógł ofiarować Callie pałac. "Co to za spojrzenie?" Callie wpatrywała się w niego ze zmartwioną miną. Co miał jej powiedzieć? Cóż, dziecinko, myślałem o tym, że nie mogę cię utrzymać. Myślałem o tym jak smutne jest to, że śpisz z mężczyzną, który nie może kupić ci prezentu na Walentynki, a co dopiero pierścionka na jaki zasługujesz. Jej dłoń objęła jego twarz. "W porządku, Nate. Obiecuję, że nie zrobię ci piekła w pracy." Na jej wargach błąkał się smutny uśmiech, a w oczach miała pustkę, która ugodziła Nate'a prosto w serce. "Co masz na myśli?" Odsunęła dłoń i przesunęła się na skraj łóżka. Rozglądała się dookoła, jakby szukała ubrań. "To znaczy, że nie zamierzam cię osaczać, Szeryfie. Jestem dużą dziewczynką. To była zabawna

przygoda." Nate pociągnął ją, przyszpilając do łóżka. Musiał wyjaśnić jej parę spraw. Mógł znieść to, że chciała odejść, bo nie miał jej nic do zaoferowania, ale to nie była przygoda. Ani nic do tego podobnego. Nakrył ją swoim ciałem, szeroko rozkładając jej nogi swoimi kolanami. Jego kutas natychmiast na to odpowiedział. Był twardy jak stal i szukał ulgi. Nie było miejsca, gdzie Callie mogłaby odejść, a patrzyła na niego ze skrzącymi się w oczach łzami. Spojrzał na nią. Była taka cudowna. "A jak to według ciebie będzie działać, dziecinko?" Starała się wyrwać, ale trzymał jej ręce wysoko ponad jej głową. Jego klatka piersiowa leżała płasko przy jej nagich piersiach. "Zjem śniadanie i pójdę do domu. Zobaczymy się w pracy i będziemy się zachowywać profesjonalnie." "Nie ma mowy." Nie mógł nic na to poradzić. Była blisko i była mokra. Boże, była taka mokra. O czym ona śniła? Nate puścił jej dłonie. Ustawił się na kolanach i złapał prezerwatywę, zakładając ją z największą precyzją. "To nie jest przygoda. To twoja przyszłość. Przyzwyczaj się do nas, Callie." Wpasował się do tej ciepłej cipki i pchnął. Nawet po całym seksie zeszłej nocy, wciąż była wokół niego ciasna. Musiał się naprężyć, żeby w nią wejść. Pchnął w nią cały i tam się zatrzymał. Brązowe oczy Callie nie były już martwe. Były ożywione gorącem. "Nate, nie wiem co z tym będzie." "Ja wiem. Zaufaj mi. Nie idziesz do domu. Zostajesz z nami na jakiś czas. I nie zamierzam zachowywać się profesjonalnie." Wysunął się i ponownie napiął. Jej cipka zacisnęła się na jego kutasie, ssąc go. Ostatniej nocy był szybki i wściekły9. Tego ranka było inaczej. Tego ranka chciał przedłużać rozkosz. Chciał pieprzyć ją godzinami. Mógł spędzić poranek właśnie tak, pompując w jej cipkę. Westchnął czując szumiące w krwi połączenie. Tu właśnie chciał być. "Czego się spodziewałaś?" Zapytał Nate, kręcąc odrobinę biodrami. "Że będę udawał, że nie jesteśmy kochankami?" Nogi Callie objęły go w pasie. Przysunęła się do niego. Wiedział, ze musiała być obolała, ale i tak go przyjęła. "Wydaje mi się, że nie sądziłam, że nimi będziemy. Nie zostaniesz tu na długo. Obiecałeś Stefowi, że będziesz tu pracował, aż skończy się kontrakt Rye'a. A on minie za mniej, niż rok. Nie podoba ci się tutaj." Nate nie był pewien co to miało ze wszystkim wspólnego. "Lubię cię, Callie. To się liczy. Szaleję za tobą." Zakręcił wolno biodrami, wbijając się w jej miednicę. Uwielbiał sposób, w jaki zamykała oczy i jęczała. Widział przyspieszony puls na jej gardle. "Tak strasznie za tobą szaleję." Pocałował ją i skończył gadać. Po prostu pokazał jej jak się czuł, wielbiąc jej ciało swoim. Wchodził w nią i wychodził, wchodził i wychodził. Zagubił się w jej zapachu, widoku i czuciu. Callie złapała się jego ramion. Jej nogi zacisnęły się i doszła wzdychając. Jej twarz rozświetlił najsłodszy z uśmiechów. Nate rozkoszował się gorącym seksem z zeszłej nocy, ale to również uwielbiał. Kiedy Callie doszła drugi raz, Nate odpuścił sobie. Pchnął w nią tak głęboko, jak mógł i pozwolił spermie wybuchnąć z jego ciała. 9 Gee, gdzie nie spojrzę to "fast and furious" :P ja osobiście najbardziej lubię Tokyo Drift, to tak jakby ktoś pytał xD

Opadł na Callie i przytulił się do niej. Zane mógł przynieść śniadanie. On nie zamierzał wstawać z łóżka. Może już nigdy. Rozległ się dźwięk tłuczonego szkła i krzyk Zane'a. Nate natychmiast znalazł się na nogach. Jego serce waliło, ale trenował na tyle długo, by wiedzieć, że to nie może odbić się na jego twarzy. Jego twarz będzie jak z kamienia, a każdy ruch wykonany z największą precyzją. "Co on tam zwalił?" Zapytała Callie, krzywiąc się na ten dźwięk. To nie był Zane. Nate instynktownie to wiedział. Przeszedł teraz na tryb zabezpieczającego gliniarza. Dwa okna. Małe, ale na odpowiedniej wysokości do strzału w głowę. Ustał prosto. Callie była w dobrym miejscu. Ściany domku były zbudowane w latach trzydziestych z drewnianych beli. Dobrze się sprawdzały jako ochrona przed kulami. Drzwi do łazienki otworzyły się i wypadł przez nie Zane. Miał na sobie parę dżinsów i wciąż mokre włosy. "Musimy uciekać." Zane rzucił w stronę Callie koszulkę razem z jej torebką, a z szafki nocnej wyciągnął swojego Sig Sauera.10 Oczy Callie rozszerzyły się kiedy Nate wyciągnął swojego Glocka i szybko sprawdził naboje i odbezpieczył go. Założył na siebie dresy i sięgnął po dłoń Callie. Był dumny, że tak spokojnie przyjmowała całą sytuację. "Barbarzyńcy?" Zapytał Nate. Całe ciało Zane'a spięło się w koncentracji. Oddech równy, dłonie zaciśnięte na broni. "Możliwe. Ktoś wrzucił przez okno koktajl Mołotowa. Zajęły się zasłonki. Nie mogłem tego zgasić. Do salonu kieruje się wolno, ale jednak." Callie sięgnęła po swój telefon. "Nie, dziecinko, musimy iść." Będą musieli wszystko zostawić. Domek był solidnej budowy, ale dywan był stary, a zasłony cienkie. Zajmą się szybko i będą płonąć długo. Nacisnęła pojedynczy przycisk. "Wy macie swoje bronie, a ja mam swoje. Witaj, Marie. Jestem w starym domku Marnie. Ktoś nas atakuje. Tak. Dobra." Włożyła telefon z powrotem do torebki. "Marie się tym zajmie." Nate nie był do końca przekonany, czy ponad pięćdziesięcioletnia właścicielka Faktorii poradzi sobie z nielegalnym gangiem motocyklowym. Poznał Marie i jej "partnerkę życiową" Teeny. Podczas gdy Marie była słusznej budowy, Teeny była drobną kobietką. Nate zerknął przez zasłonkę, upewniając się, że Callie stała dokładnie za nim. Nie widział nikogo, ale wiedział, że gdzieś tam byli. Ogień miał być sposobem, by ich wykurzyć. Wpadliby prosto w pułapkę. Boże, powinien zabić Ellisa kiedy miał ku temu okazję. Przywódca Barbarzyńców wciąż był mu cierniem w boku, nawet zza krat więziennej celi. "Idę pierwszy. To mnie chcą." Zane odsunął zasłonki, a Nate odciągnął Callie. Callie próbowała dostać się do Zane'a. "Nie możesz tam wyjść!" Zane posłał jej smutny uśmiech i odgarnął jej włosy. Udało jej się założyć okulary i Zane 10 Krótka broń

pocałował czubek jej nosa. "Muszę. Będą mnie szukać. Jeśli uda mi się odwrócić ich uwagę, Nate zaprowadzi cię do samochodu i wywiezie. Nawet nie myśl o tym, by się mnie nie posłuchać." "Zabiorę ją do samochodu i wrócę po ciebie." Nate nie miał zamiaru zostawić Zane'a wilkom na pożarcie. Callie mogła pojechać na komisariat, zamknąć się i zadzwonić po pomoc. "Co do kurwy?" Wydyszał Zane. Jego oczy rozszerzyły się, kiedy spojrzał przez okno. Nate dołączył do niego i był zszokowany ty, co zobaczył. W tej części doliny było piętnaście małych domków. Wszystkie drzwi były pootwierane i wychodzili z nich ich sąsiedzi. Każdy mężczyzna i kilka kobiet niosło w dłoniach szotguny. Gdzieś z daleka słychać było zawodzenie syreny. Z jakiegoś powodu Logan był w drodze. Westchnął. Logan był...w jakimś sensie synem Marie. Widocznie Marie nie zamknęła swojego chłopaka po jego wypadzie do baru dla motocyklistów. Nate usłyszał dźwięk strzelaniny i charakterystyczny ryk odpalanych motocykli. Mieszkańcy Bliss – 1. Barbarzyńcy – 0. Nate chyba będzie musiał zmienić swojego nastawienie względem miasteczka. *** Trzy godziny później Zane patrzył jak Callie dziękuje Stelli, która postawiła przed nią zbawienny kubek kawy. Skinął głową, ale wzrok miał spuszczony, aż Stella odeszła do innego stolika. Callie wyciągnęła dłoń, by objąć dłoń Zane'a. Posłał jej mało entuzjastyczny uśmiech, który zdawał się ją zadowolić. Miała na sobie zwiewną spódniczkę i bluzkę. Wszystko w niej było spokojne, ale Zane nie mógł zapomnieć, że dosłownie jakiś czas temu jej życie było w niebezpieczeństwie. Znowu. "Co tu jest dobrego?" Podniósł menu i zaczął jej przeglądać. Nie miał właściwie apetytu, ale jeśli by nie zjadł, Callie zaczęłaby się martwić. Jego mózg pracował bez wytchnienia. Wciąż czuł zapach palonego dywanu, czuł gorąco i panikę, kiedy uświadomił sobie, co się dzieje. Z powodu szybkiej reakcji sąsiadów, większość domku ocalała, jednak wiele pieniędzy pochłonie doprowadzenie go do stanu używalności. Pieniędzy, których ani on, ani Nate nie mieli. To było coś, o czym musiał pomyśleć. Callie będzie potrzebowała kogoś, kto o nią zadba. Nie był do końca pewny jak wpasuje się w ten scenariusz. "Polecam standardowy jadłospis restauracji. Naleśniki, bekon, hamburgery, Hal jest fantastycznym kucharzem. Niestety, uważa siebie za artystę. Stella daje mu całkowitą artystyczną swobodę w kwestii specjalności dnia." Callie zrobiła się odrobinę zielona, gdy to mówiła. Zane spojrzał na tablicę nad kontuarem. Dumnie oznajmiała, że Ceviche de Hongos z czarną fasolą i cytryną jest specjalnością dnia. "Co to jest?" Callie wzruszyła ramionami. "Nie mam pojęcia. To nie sprzedaje się za dobrze małym miasteczku w Colorado. Mimo tego, że tutejsi ludzie są wolnymi duchami, ich duchy wciąż wolą hamburgery, frytki i sernik. Poza Henrym i Nell. Oni są weganami. Regularnie organizują tu protesty." Pomimo użalania się nad sobą, Zane poczuł jak jego wargi unoszą się na myśl o ludziach protestujących w tym maleńkim miasteczku. Do stolika podeszła brunetka z zeszłej nocy. Miała na sobie dżinsy i koszulę z nazwą restauracji na piersi. Oczy miała czerwone i opuchnięte. Ostatnia noc nie była dla niej zbyt udana. Zane spojrzał przez okno, gdy rozmawiała z Callie, wyczuwając,

że nie będzie chciała jego współczucia. Znał to uczucie. Patrzył jak ludzie przechadzają się po Main Street. Na końcu ulicy mieściło się biuro szeryfa, gdzie zostawił Nate'a, by zajął się raportami z zeszłej nocy i dzisiejszego ranka. Wiedział, co zamierzał Nate. Dzwonił do ich starego szefa w DEA. Miał nadzieję na dostanie jakiegoś wsparcia. Zane pilnował Calie i nie potrafił myśleć co teraz zrobi. No cóż, byłby szczęśliwszy, gdyby byli z powrotem w jej domku. Nie chciał już wychodzić. Znowu, nie była to cecha prowadząca do zdobycia zatrudnienia przynoszącego dochód. Callie była naprawdę przywiązana do tej mieściny. Jeśli by tu z nią został, to gdzie by pracował? "Jest dupkiem." Brunetce, Jen – taa, tak miała na imię – spływały po twarzy łzy. "Och, skarbie, po prostu jest zdezorientowany." Powiedziała Callie, jej dłoń poklepała dłoń Jen. Tak było codziennie. Gdziekolwiek poszła, dopływały do niej różne smutne historie. Kiedy dym się ostatecznie rozwiał i ocalili, co mogli, znalazł Callie tulącą dziecko, tak by jeden z jej sąsiadów mógł się napić kawy. Jakaś nastolatka prosiła ją o podwiezienie do Bliss i Callie nie odmówiła. Nim nawet zdążyli postawić stopę na komisariacie, ten szalony gość w kapeluszu pokrytym folią aluminiową podbiegł do Callie, przytulił ją i powiedział jej, że jest szczęśliwy, że nie została uprowadzona. Widocznie takie tragedie jak pożar, czy trzęsienie ziemi było odpowiednią okazją do porwań przez kosmitów. Ostatecznie Callie pocieszała starszego mężczyznę i obiecała mu, że jakiś wykrywacz będzie pod koniec tygodnia. Callie była pięknym motylem, pomykającym wokół i oferującym radę i pocieszenie każdemu kogo spotkała. Zane był wielką, przerażającą bestią, która wszędzie za nią podążała. Nikt nie skrzywdzi jego motylka. Jen pociągnęła nosem. Spojrzała Zane'owi prosto w oczy. "Cóż, mam nadzieję, że ty nie jesteś dupkiem." Nie wiedział, co ma na to odpowiedzieć. "Postaram się." "Mam nadzieję. Zadbaj o moją przyjaciółkę albo przysięgam, że... nie wiem, co zrobię, ale to nie będzie miłe." Ta szczupła kobieta zdawała się mówić bardzo poważnie. Zane przez całe swoje życie budził grozę z powodu wzrostu i budowy. Blizny jedynie zwiększyły to wrażenie. Ludzie w Dallas odwracali się od niego albo wpatrywali z chorobliwą fascynacją. A ta jedna nie. Powiedziała, że jest oszałamiający. Upadły anioł. Była odrobinę szalona, ale zdawała się również niezwykle miła. "Kto jest dupkiem? Ty jesteś przyjaciółką Callie. Ja jestem facetem Callie. Skopię go dla ciebie." Chciał żyć dobrze z przyjaciółmi Callie. Niegłupia rzecz. Może wyjdzie tak, że nie będzie tu za długo. Callie zasługiwała na kogoś lepszego, niż on, ale z pewnością mógł w tym krótkim czasie pomóc jej i jej przyjaciołom. "Stefan Talbot." Jen wydała faceta, który ranił ją niezwykle łatwo. "Uważaj go za połamanego." Zane westchnął. Życie się do niego uśmiechało. Od lat chciał kopnąć tego pompatycznego bogatego chłopczyka w dupę.

Callie wycelowała w niego palcem wskazującym jak wkurzona nauczycielka. "Nie zrobisz tego, Zanie Dereku Hollister. Masz się zachowywać." Zwróciła palec sprawiedliwości w stronę przyjaciółki. "A ty nie będziesz posyłać nikogo na mężczyznę, którego kochasz. On potrzebuje czasu. Daj mu go. Naciskanie na niego tylko wszystko pogorszy. A teraz weźmiemy cheesburgera z bekonem z frytkami i specjalność dnia." Jen przytaknęła i odeszła z westchnięciem rezygnacji. "Wydawało mi się, że powiedziałaś, że mamy unikać specjalności." "Wszyscy jej unikają. To rani uczucia Hala." Wyjaśniła Callie. Zane sięgnął po jej dłoń. Uwielbiał to, jak mała była w jego dłoni. Mała, ale silna. Jego dziewczyna. "Potrzebujesz anioła stróża." Zastanawiał się, czy on był dokładnie tym, czego ona potrzebowała. Jakiś cipkowaty bogaty chłopczyk pozwalałby wszystkim ją wykorzystywać. Może potrzebowała faceta, którego nie będzie obchodzić, co myślą inni. Uśmiechnęła się szeroko. "A wydawało mi się, że już mam jednego." Zanim Zane zdążył odpowiedzieć, wtrącił się sarkastyczny głos. "Kurde, Callie, myślałem, że będę musiał cię uratować, ale wygląda na to, że zatrudniłaś już jakiegoś mięśniaka." Zane spojrzał na mężczyznę, który wszedł do restauracji i ruszył prosto w kierunku jego kobiety. Wyglądał jakby właśnie przejechał prerię. Stetson na głowie. Dżinsy, buty i koszula z perłowymi guzikami. Przez chwilę wpatrywał się w Zane'a i ostatecznie zagwizdał. "Kurde, facet, jak tamten drugi teraz wygląda?" "Max!" Callie odwróciła się do nowo przybyłego z zaskoczoną miną. Zane właściwie nie miał nic przeciwko. Ten kowboj jako pierwszy do długiego czasy zwyczajnie zapytał go o blizny. Powinien poczuć się skrępowany, ale Zane zauważył, że najlepsza jest bezpośredniość. "Tamten drugi facet to właściwie dziesięciu facetów i wyglądają wręcz okropnie. Uśpili mnie i związali. Trzech z nich jest teraz martwych. Reszta jest w większości w więzieniu." Brwi kowboja uniosły się pod jego Stetsonem. "Większość?" "Nie byłem za bardzo szczęśliwy, gdy się dowiedziałem. Niestety dla nich, jedynymi mogącymi im pomóc ludźmi byli agenci DEA. Jednak nie byli ku temu zbyt chętni i udało mi się spędzić z paroma dobre dziesięć minut." "Kurde." Kowboj imieniem Max zdawał się być pod wrażeniem. Wsunął się do boksu tuż obok Callie. Jego dłoń przesunęła się na oparcie boksu. "Imponujące." Jego ręka otoczyła ramiona Callie i Zane'owi podniosło się ciśnienie. Wszyscy w miasteczku byli przyjaciółmi Callie. Weź na wstrzymanie. Schowaj głęboko jaskiniowca. Zane potrząsnął głową. "Nie, tylko naprawdę bolesne."

"Więc byłeś w DEA? A co narkotyki mają wspólnego z moją dziewczynką Callie?" Max ścisnął jej ramiona w przyjazny sposób, przez co jaskiniowiec Zane'a rwał się do ujścia. Wziął głęboki wdech. Jego palce zacisnęły się na blacie. Widział jak Callie żartobliwie zdziela kowboja łokciem. Wcale nie poczuł się przez to lepiej. Było widoczne, że ten Max bardzo dobrze znał Callie. Max. To imię poruszyło coś w Zanie. "Nic. Nie jestem już agentem. A ona nie jest twoją dziewczynką." "Naprawdę? Rzuciłeś taką robotę?" Max całkowicie zignorował najważniejszą część. "I to dlatego skończyłeś jako ochroniarz?" Kowboj sięgnął po kawę Callie, jakby miał prawo ukraść jej łyka. "Nie jestem ochroniarzem, tylko jej facetem." ten cholerny Max kroczył po niezwykle cienkiej linii. Gdzieś z tyłu umysłu logika mówiła Zane'owi, że powinien odpuścić. Możliwe, że będzie musiał wyjechać w każdej chwili. Możliwe, że znowu złamie Callie serce. Nie słuchał logiki. Słuchał swojego ego, a ono chciało zabrać Maxa z dala od jego kobiety. Może nadszedł czas, by trochę wstrząsnąć tym dupkiem. "No cóż, jednym z jej facetów." Niech do niego dotrze, Może jeśli wstrząśnie pochodzącym z dziczy Maxem, to odejdzie. Na twarzy kowboja pojawił się ogromny uśmiech. Zwrócił się do Callie. "Mam nadzieję, że ten drugi jest trochę mniejszy, kochanie." Wziął spory łyk z kubka Callie. "Ten tutaj wygląda, jakby mógł wyrządzić trochę szkód." Callie zarumieniła się uroczo i nie zdawała zauważać, że ten fiut żlopał jej kawę. "Max, ciszej i nie mów ani słowa Rye'owi11." I wtedy właśnie zatrybiło. Max i Rye Harper byli bliźniakami, w których kochała się Callie. To oni byli powodem, dla którego na swój pierwszy raz chciała trójkąt. Ten fiut z idealną buźką był ideałem Callie. Nie był absurdalnie wielki i nie miał twarzy pełnej blizn. Zapewne też nie pojawiał się z taką ilością bagażu, który mógłby udusić słonia. Stary dobry Max nie miał wypełnionej żalami przeszłości. Max pochylił się do Callie. Naruszył jej przestrzeń. "Wiesz, że powiem Rye'owi słodziutka. Zapewne pomyśli, że to kurewsko śmieszne, że zdecydowałaś się na taki styl życia." Max położył dłoń na głowie Callie i Zane zgłupiał. Nie myślał nawet o tym, co robi. Jakby oglądał film. Czuł się trochę jakby wyszedł z siebie. Poruszył się szybko, opuszczając swoje miejsce w boksie, sięgając po tego pierdolonego kowboja, który śmiał położyć rękę na jego kobiecie. Bez problemu uniósł go za gardło i rzucił na najbliższy stolik. Miał szczęście, że był pusty. "Zane!" Zane słyszał oburzony krzyk Callie, ale zdawał się być z dala od tego. W tym momencie był on i Max i Zane musiał wyjaśnić parę rzeczy, nim posuną się dalej. Jeśli chodzi o Callie, no to cóż, dokonała wyboru ostatniej nocy, kiedy to zaakceptowała go w swoim ciele. Kiedy zaoferowała mu tą słodką cipkę, wziął więcej. Należała teraz kurwa do niego i żaden pierdolony kowboj nie będzie pił jej kawy, ani dotykał jej włosów.'' "Może powinniśmy o tym pogadać, wielkoludzie." Max wpatrywał się w niego z lekko żałosną miną. "Wiesz, myślę o niej jak o mojej siostrze." 11 Tyle już razy piszę Rye, ale kurde za każdym razem mam ochotę napisać Ryan – podoba mi się o wiele bardziej

"Dotykasz włosów swojej siostry tak często, jak włosów Callie?" Zane nie zamierzał odpuścić. Przynajmniej Talbot zrobił krok do tyłu, kiedy zrozumiał, że Zane i Nate oznaczyli ją jako swoją. "No tak, ale będę szczery, Brooke jest dla mnie bardziej jak córka, niż siostra. Musiałem ją wychować po tym jak moja mama umarła, a ojciec opuścił miasteczko. Jestem bardzo uczuciowym facetem. Przysięgam na moje nienarodzone dziecko, że kompletnie nie interesuję się Callie na seksualnym poziomie." "Kurczę, dzięki Max." Powiedziała Callie z sarkazmem, stając obok niego. Dłoń Zane'a wciąż spoczywała na gardle Maxa, ale już go nie ściskał. Callie wywróciła tymi cudownymi ciemnymi oczami i westchnęła. "Mógłbyś, Zane? Robisz scenę." Zane rozejrzał się po restauracji. Faktycznie, wszystkie oczy wpatrywały się w nich. Niektóre byli przerażeni tą sceną i trzymali w dłoniach komórki. Jednakże większość miało na twarzach ogromne uśmiechy, nie wyłączając Stelli, właścicielki restauracji, która szła w stronę ich stolika. Zdawała się całkowicie niewzruszona możliwością bójki w jej miejscu. "Nie żałuj mu." Powiedziała Stella, jak gdyby nigdy nic stawiając jedzenie na ich stoliku. "Zasługuje na to." Spojrzała na Callie. "Podoba mi się twój mężczyzna, skarbie. Nadrabia za tego drugiego. Musisz pogadać z szeryfem, dziewczyno. Wciąż wypisuje mandaty turystom. A ja potrzebuję turystów w dobrym humorze." Spojrzała na Maxa i zmarszczyła brwi. "Wiesz, żyję na tyle długo wśród tych wszystkich trójkątów, że wiem, że zawsze jest twardziel i słodziak." Poklepała pokrytą bliznami twarz Zane'a. "Ty jesteś tym słodkim, skarbie. Masz u mnie darmowe frytki." Odeszła od nich, jej buty stukały o podłogę. "Kurde." Powiedział Max, odwracając głowę w stronę Stelli. "Ja nie dostaję darmowych frytek. Cal, Stella chyba uważa, że ja jestem tym twardzielem. Widocznie nie zna na tyle Rye'a. Czuję się całkowicie niezrozumiany." Parę rzeczy złożyło się w całość i Zane pozwolił swojej dłoni opaść do jego boku. "Jesteś w trójkącie?" Max usiadł i sprawdził swoją szyję, szukając uszkodzeń. "Nie uważam tego za trójkąt. To małżeństwo. Mój brat i ja ożeniliśmy się z cudowną kobietą o imieniu Rachel. Mamy dziecko w drodze." Na jego twarzy pojawił się przebiegły uśmiech. "Co, myślałeś, że mnie zaszokujesz, miejski chłopczyku?" Zane nie był pewny jak na to odpowiedzieć. Myślał, że to go zaszokuje. Max porządnie uderzył go po ręce. "Nic nie zaszokuje chłopaka z Bliss." Jego twarz nagle stała się zimna i mroczna i Zane zdecydował, że zdecydowanie nie docenił tego kowboja. "Ale bierzemy waszą relację na poważnie, rozumiesz? Ja nie żartowałem. Callie jest jak moja siostra. Będziesz się nią bawi, a będziesz miał do czynienia ze mną i z Rye'em." "Nie bawię się." Odpowiedział automatycznie Zane. Max zdawał się mieć własną ocenę. Ramię Callie owinęło się wokół pasa Zane'a i ten przyciągnął ją blisko, czekając na osąd jej przyjaciela z dzieciństwa. "W porządku." Powiedział Max, wracając do boksu. "Tak długo jak się rozumiemy."

Tym razem Zane przyciągnął Callie do siebie i posadził ją delikatnie przy swoim boku. Jej sardoniczne spojrzenie powiedziało mu, że nie umknęły jej powody zmiany miejsc. Owinął wokół niej zaborczo ramię, ale zdecydował się grać również rycerza na białym koniu. Callie potrzebowała kogoś, kto będzie o nią dbał. Przesunął wspaniale wyglądającego cheeseburgera w jej stronę. Callie spojrzała na niego. "Ale hamburgera zamówiłam dla ciebie." Mrugnął do niej i podniósł nóż, po czym wbił go w ceviche. "Spróbuję tej specjalności, skarbie. Ty zjedz hamburgera." Był zaskoczony tym, że naprawdę polubił ceviche de hongos z czarną fasolą i cytryną i zaczynał lubić Bliss.

Rozdział 9 Nate rozłączył się i poczuł jak skręca go żołądek. Było gorzej, niż mógł sobie wyobrazić. Naprawdę wyznaczono nagrodę za głowę Zane'a, a raczej za pierś i władze nic nie mogły z tym zrobić. Wszystko to były plotki. Żaden tajniak nie zamierzał ryzykować swojej misji dla agenta, który zachowywał się w sposób budzący wątpliwości. Nate wiedział, że Zane nie zrobił niczego złego, ale jego przykrywka została odkryta. Opuścił agencję bez chociażby próby walki o swoją pracę. Zane tak naprawdę nigdy nie starał się tam wpasować. Nie był typem faceta wspinającym się po szczeblach kariery. Na szczęście Nate nim był. Agenci Specjalni Ben Leander i Marcus Worthington byli w drodze do Bliss. Nate musiał zadzwonić do paru z prośbą o przysługę, ale miał trochę wsparcia. Ben i Marcus byli dwoma najlepiej połączonymi facetami jakich miała agencja. Nate rozsiadł się na swoim krześle. Jego głowa zaczęła opadać. Musiał obiecać dawnemu szefowi, że w ciągu trzech miesięcy na poważnie rozważy możliwość powrotu. To oznaczało złamanie obietnicy, jaką dał Stefanowi. Stef może zrozumie, ale musiał brać pod uwagę Callie i Zane'a. Zawsze chciał wrócić do DEA. Szybko by mu tam poszło. Awansowałby w DEA, a potem rozejrzał za pracę w Waszyngtonie. Może i nigdy nie odzyska pieniędzy, które stracił jego ojciec, ale będzie mógł wspierać Callie tak jak trzeba. Będzie mógł jej zapewnić porządne życie. Mógłby znaleźć coś dla Zane'a. Coś by wymyślili. Umysł Nate'a pędził. Mógłby kupić dom z domkiem gościnnym, a Zane mógłby w nim 'mieszkać'. Nate ożeniłby się z Callie i nikt nie musiałby wiedzieć jak wygląda ich życie. To by mogło się udać, nie? Dlaczego ścigali Zane'a, a nie jego? To pytanie nurtowało Nate'a. Obaj zeznawali w procesie, który posłał Ellisa do paki. Mieli go unieruchomionego dobrze i ciasno. Wszystko było związane. Lata zbierania informacji doprowadziły do licznych aresztowań i zakończenia największego przerzutu narkotyków na północnym zachodzie. Paru z tej grupy uciekło. Nie znaleźli całej gotówki, ale i tak była to udana akcja. Te lata z Barbarzyńcami zabawiły się jego umysłem. Zane pasował do nich lepiej, niż do agencji. Nie było żadnego biurokratycznego gówna i żadnych przyjęć, na których trzeba było się pojawiać. Do picia było piwo. Kobiety do pieprzenia i narkotyki do rozprowadzenia. Zane cholernie dobrze sobie radził z kobietami i nie najgorzej z byciem mięśniakiem, którego potrzebował Ellis, by trzymać swój biznes w ryzach. Nate grał rolę 'chłopca od wszystkiego'. Przez to nie był blisko Ellisa, ale to zapewniało jemu i Zane'owi bezpieczeństwo. Nikt nie chciał wkurzyć Nate'a Rush. Gdyby tylko jego reputacja mogła im teraz zapewnić bezpieczeństwo.

Musiał znaleźć miejsce, w którym mógłby ukryć Zane'a i Callie, nim wymyśli jak pozbyć się Barbarzyńców. Ich domek odpadał. Duży pokój był wrakiem. Nie chciał też ryzykować zamieszkania u Callie. Zbyt łatwo było dowiedzieć się kim była kobieta z baru i gdzie mieszka. Usłyszał jak otwierają się drzwi komisariatu. Zane i Callie rozmawiali ze sobą. Kutas Nate'a natychmiast odpowiedział. Boleśnie stwardniał na sam dźwięk głosu Callie. Przypomniał sobie zeszłą noc. Była taka słodka. Otworzyła się dla nich i ani razu się nie skarżyła, gdy brali ją ciągle i ciągle, zamieniając się miejscami i nie dając jej ani sekundy na złapanie oddechy, nim jeden z nich ponownie się na niej znalazł. Callie uśmiechnęła się, wyglądając zza drzwi. W dłoni miała torbę. Uniosła ją kusząco. "Przyniosłam ci lunch." Zane otoczył ją, dłońmi obejmując jej biodra. "Chciałem wziąć dla ciebie specjalność dnia, ale Callie uparła się przy starym, nudnym cheeseburgerze." Callie podała Nate'owi torbę, jej twarz rozświetliła się. "Zane zdobył nowego przyjaciela. Hal, kucharz Stelli, uważa go za ósmy cud świata. Poważnie, jest w połowie zakochany w Zanie, tylko dlatego, że ten zjadł jego specjał." Zane wzruszył ramionami i rzucił swoje ogromne ciało na krzesło naprzeciw biurka Nate'a. Po raz pierwszy od miesięcy, a może nawet i od lat Nate widział Zane wyglądającego na rozluźnionego. Tym razem twarz jego przyjaciela była szczera. Callie tego dokonała. Kolejna rzecz, za którą był jej wdzięczny. Zignorował hamburgera, woląc przyciągnąć ją na swoje kolana. Może i był draniem, ale musiał ją mieć. Właśnie tutaj. Właśnie teraz. "Och!" Wydyszała Callie. Nate obrócił ją w talii i schował twarz w jej karku. Minęła tylko godzina, ale stęsknił się za nią. Callie poruszyła się i jej tyłek wpasował się wprost w erekcję Nate'a. "Mam zamknąć drzwi na klucz?" Zane uniósł brew do góry. Wyglądał na gotowego do dołączenia do planowanej przez Nate'a zabawy. "Nie." Zaprotestowała Callie. "Tak." Nate przesunął dłonią w górę jej uda. Pomyślał o rzeczy, którą uratował z domku. Znajdowała się w jego torbie przy stopach Zane'a. To wszystko, czego potrzebowali. Wczoraj korzystali z zapasów Zane'a, ale Nate wiedział, że jest zawsze lepiej przygotowany, niż przyjaciel. Zane szybko wstał. Nate usłyszał kliknięcie zamka w drzwiach do jego biura. "Szeryfie, to bardzo nieprofesjonalnie." Callie oddychała ciężko, ale próbowała wstać. Nate nie mógł na to pozwolić. "Nie, panno Sheppard. Będzie się mnie pani słuchać. Jestem pani szefem, a pani moją sekretarką." Znieruchomiała w jego ramionach. Przez chwilę się martwił, ale po tym poczuł lekkie drżenie jej klatki piersiowej. Chichotała. "Poważnie? Chcesz się zabawić tu i teraz?"

Nie chciał się zabawić. On musiał się zabawić. Miał parę godzin, nim pojawią się ci agenci z DEA, a on będzie musiał stanąć twarzą twarz ze swoim starym życiem. W tej chwili musiał tu z nią być. "Wydaje mi się, że musimy przedyskutować parę pani nowych obowiązków, panno Sheppard." Teraz odwróciła do niego głowę i uśmiechnęła się. "Nowe obowiązki, tak? Zdaje mi się, że mówi pan o czymś innym, niż zajmowanie się dokumentami i sortowanie." "Lepiej w to uwierz." Nate pchnął ją delikatnie i ustała na nogach. Małe biuro nagle zdawało się nazbyt przepełnione ich trójką, ale dla Nate'a było to idealnie intymne. "Zsuń spódniczkę i podaj ją Zane'owi. On wie co ma z nią zrobić." Rozchyliła usta, ale zdawała się wejść do gry. Słodka, mała Callie pod całą tą warstwą słodyczy była niegrzeczną dziewczynką. Serce Nate'a podskoczyło na tę myśl. Była niegrzeczną dziewczynką dla nich i tylko dla nich. Nigdy nie była taka dla nikogo innego, bo nigdy tak naprawdę nie chciała nikogo innego. Nate poczuł się dziesięć stóp wyższy. Dłonie Callie powędrowały do tyłu jej spódniczki. Szarpnęła się z nią, brak elegancji tego aktu urzekł Nate'a. Spojrzał na Zane'a, spodziewając się na jego twarzy oznaki gorącego zniecierpliwienia, ale zamiast tego był tam niewielki uśmiech. Głupkowaty uśmiech faceta szalejącego za dziewczyną, która również była na niego napalona. Nate doszedł do wniosku, że zapewne ma taki sam uśmiech na twarzy. Callie udało się odpiąć guzik spódniczki. Nate usłyszał cudowny dźwięk rozsuwanego zamka i wtedy Callie zdjęła spódniczkę. Ujawniała swoją skórę cal po calu. Miała lekką opaleniznę bez żadnych białych kresek. Nate stwardniał jak skała myśląc o tym, jak Callie to zrobiła. Mógł ją sobie wyobrazić siedzącą przy rzecze w niczym, oprócz jej własnej, idealnej skóry. Z przyjemnością położyłby się koło niej, czując pieszczące go promienie słońca. Profesjonalista z nastawieniem na ogromną karierę nie opalał się nago. Nate odepchnął tę myśl. Callie podała Zane'owi spódniczkę. "Wiem, co z tym zrobić, skarbie." Zane rzucił spódniczkę do kosza przy biurku Nate'a. Nate uniósł w jego stronę kciuk. Callie nie potrzebowała ubrań. "Na biurko, dziecinko. Rozłóż nogi." "Będę potrzebowała tej spódnicy, Zane." Powiedziała, posłusznie siadając na biurku. Panował na nim porządek, ale i tak musiała odsunąć parę dokumentów. Rozłożyła nogi i nie mogła przestać chichotać. "Zaczynam się czuć jakbym była na badaniu u ginekologa. Nie jestem przekonana, czy to takie bardzo seksowne." Nate westchnął, patrząc na tą cudowną, pulchną cipkę. Idealnie wydepilowana. Już wyczekiwał na wykonanie dla niej tego zadania. To byłoby cudownie intymne. "Założę się, że twój ginekolog nie spędza większości czasy myśląc o tym, jak śliczną masz cipkę." Zane stanął przy nim patrząc na nią jakby podziwiał wspaniałe dzieło sztuki. Callie uniosła głowę. "Mam nadzieję, że nie. Ona ma już prawie siedemdziesiątkę i

siedmioro wnuków." "Ja również mogę się założyć, że tego nie robi." Nate padł na kolana. Pochylił się i złożył maleńki pocałunek na wargach jej cipki. Głowa Callie opadła do tyłu. "Zdecydowanie, nie Szeryfie." Składał pocałunki na całej jej cipce. Leciutkie jak motyl pieszczoty sprawiały, że drżała. Jej łechtaczka zaczęła wyglądać zza swojej kryjówki. "Podoba mi się to jak mówisz na mnie Szeryfie, kochanie. To sprawia, że myślę o założeniu ci kajdanek i zrobieniu rewizji osobistej. Właściwie to może powinniśmy zrobić małe badanie. Co ty na to, zastępco?" Zane wywrócił oczami. "Nie ma mowy. Nie jestem twoim zastępcą, ale z całą pewnością pomogę ci ją zbadać. Mam nawet przyrząd, którego możemy użyć." Nate miał coś innego na myśli. "To będzie musiało poczekać. Jeśli weźmiesz tą torbę i zajrzysz to środka, to może znajdziesz coś, czego potrzebujemy. Jest czyste i gotowe do nawilżenia." "To?" Zapytała Callie z rozszerzonymi, zaciekawionymi oczami. "Owszem." Odpowiedział Nate. Złapal ją za uda i odwrócił. "Wystaw ten śliczny tyłeczek, panno Sheppard." "Niezła. Kiedy miałeś czas na kupienie zatyczki analnej?" Zane trzymał w dłoni małą, różową zatyczkę i wylewał na plastik nawilżacz. "Może powinniśmy o tym pogadać." Callie brzmiała na niepewną, ale nie ruszyła się z biurka. Ustawiła się na czworakach. Jej tyłek w kształcie serce był właśnie tam. Nigdy nie będzie w stanie usiąść przy tym biurku bez myśleniu o jej gotowym do używania soczystym tyłku. "Żadnych rozmów, Cal. Chcesz, byśmy obaj cię pieprzyli, tak?" Zane podał Nate'owi zatyczkę i jego dłoń powędrowała po krzywiznach jej pośladków. "Musimy cię przygotować. Musimy się zabawić z twoim gorącym tyłeczkiem, zanim go przelecimy." Zane trafił w sedno. Nate chciał wsadzić fiuta w ten ciasny odbyt. Chciał posuwać jej tyłek, podczas gdy Zane będzie pieprzył jej cipkę. Chciał jej między nimi. Nate wziął zatyczkę i skinął na Zane'a, który wciąż trzymał nawilżacz w dłoni. Wiedział co robić. Wylał lubrykant między jej pośladkami. "Pozwól, że rozłożę te pośladki." Powiedział Zane, głosem nawet głębszym, niż zazwyczaj. Jego oczy utkwione były w jej półkulach. Lewa dłoń Zane'a przesunęła się po plecach Callie. Złapał ją i wolną pociągnął, aż Nate był w stanie zobaczyć jej piękną, ściągniętą dziurkę. Była ciasna i zamknięta. Trochę mu zajmie, by ta śliczna dziurka go wzięła. Jego fiut pulsował ze zniecierpliwienia. Callie zadrżała, jej biodra zakręciły się lekko. Nate zmarszczył brwi. "Dziecinko, jeśli tego nie chcesz, to wszystko co musisz zrobić, to nam to powiedzieć." Nie chciał jej naciskać.

"Pierdolisz. Ona tego chce. Czuję jak bardzo." Zane odetchnął głęboko i westchnął z satysfakcją. "Może i tak Zane, ale niegrzecznie jest o tym mówić." Callie brzmiała na pruderyjną i porządną, nawet mimo wystawionego tyłka. "Przyzwyczaj się do tego." Odpowiedział jej Nate. Teraz widział, że jej cipka ociekała. Chciała tego. Chciała wszystkiego, co mogli jej dać. "Będziemy delikatni. W sposobie, w jaki będziemy cię pieprzyć nie będzie niczego tradycyjnego. Jesteś nasza. Będziemy cię brali kiedy chcemy i jak chcemy. Ciesz się, że nie masz majtek, dziecinko, bo po prostu zerwałbym je z ciebie, kiedy naszłaby mnie ochota na przelecenie mojej cipki. Ten mały tyłeczek też jest nasz." Nate ustawił główkę zatyczki i pchnął. Ciasne mięśnie jej odbytu odmówiły mu wejścia. "Skarbie, musisz się rozluźnić. Zacznij napierać na zatyczkę." Zane dał jej uspokajającą radę. "Serio, Zane? Często to robiłeś?" Callie zdawała się nie być w nastroju na rady. Tak zirytowanej jeszcze jej nie słyszał. Zane zarumienił się. "Nie, skarbie, ale oglądałem strasznie dużo pornusów. W internecie można się dowiedzieć wielu rzeczy. Słuchaj, skarbie ja jestem otwarty na wiele kwestii. Jeśli to zrobisz i później doprowadzi to do zanurzenia mojego fiuta w tej ślicznej, małej dziurce, to obiecuję, że pozwolę ci się pobawić moją." "Ja też, dziecinko." Nate chciał jej tak bardzo, że obiecałby jej księżyc. Mógł pozwolić swojej słodkiej Callie na bawienie się jego tylnym wejściem, jeśli to oznaczało regularne wchodzenie w jej. Callie jęknęła i pochyliła się do przodu, opierając się na łokciach. Wtyczka wsunęła się jak tylko rozchylił się jej różowy tyłek. Cudowny. Nate delikatnie wsuwał i wysuwał z niej zatyczkę. Pieprzył ją, udając że to jego kutas brał tą dziewiczą dziurkę/ Zane jęknął tuż obok niego. On także patrzył, zauważył Nate. Zapewne myślał o tym samym. Nate wsunął zatyczkę, następnie wyciągnął ją, zauważając sposób w jaki Callie zaczęła się kołysać. "Nie tak źle, co?" Zapytał Nate, uwielbiając sposób, w jaki jej dziurka zaciskała się wokół zatyczki. "Dziwnie, ale w porządku. Mogę to znieść. Wydaje mi się, że będzie dobrze." Zane pochylił się i pocałował jej krzyż. "Będzie, skarbie. Będzie tak dobrze. Obiecuję, że nie będziemy się spieszyć. Zajmiemy się tobą." Nate pchnął zatyczkę jeszcze raz, nim zdecydował, że nadszedł czas się nią zająć. Jak na swój pierwszy raz, poradziła sobie wręcz wspaniale. Następnym razem, zostawi to w niej na dłużej, ale teraz chciał, by było jej przyjemnie. Musiał odpłacić jej za jej otwartość. Wyciągnął z niej zatyczkę i dyskretnie wrzucił do szuflady biurka. Na szczęście sam był odpowiedzialny za sprzątanie swojego biura. "To było cudowne, Callie. A teraz się odwróć."

Callie przekręciła, tylko nieznacznie niezgrabnie. "Już koniec?" "Nie na długo, skarbie. Teraz twoja kolej." Powiedział Zane, udowadniając, że potrafił czytać Nate'owi w myślach. Twarz Callie pokryła się ślicznym rumieńcem. Nogi zwisały jej z biurka. Nate złapał je i ustawił tak, że kolana miała w górze, a pięty opierały się o krawędź. To zostawiało ją otwartą i bezbronną. "Pozwól mi posmakować tej cipki, Callie." Nate odnalazł palcami jej miękkie ciało i wierzgnęła, gdy ją objął. "Tylko jeśli potem będę mogła spróbować ciebie i Zane. Chcę was obu w moich ustach." Nate mało co nie doszedł we własnych dżinsach. Będzie pieprzył jej usta, jeśli tego właśnie chce. Wypełni ją swoją spermą. Ale najpierw będzie dochodziła pod jego językiem. "Brzmi idealnie. Może zaczniesz od Zane'a, dziecinko? Dołączę po tym, jak się tobą zajmę." Zane przesunął się. Nate spojrzał na cudownie wygięte ciało Callie. Zane zdejmował swoje dżinsy. Głowa Callie spoczywała na krawędzi biurka. Zane objął jej podbródek i odwrócił jej głowę w swoją stronę. Przysunął swojego fiuta do jej ust. Wysunęła język, liżąc główkę. Zane położył kolano na biurku, by nie musiała się obciążać. Wsunął swojego kutasa do jej ust. Nate wiedział jak cudowne to jest. Uwielbiał kiedy ten gorący języczek przesuwał się po jego fiucie. Robiła najlepszego loda. Sprawiedliwym było jej się za to odpłacić. Nate zaciągnął się jej zapachem. Soki pokryły jej różową szparkę słodkim, piżmowym zapachem. Jego kutas drgnął. Pochylił się i polizał, zbierając jej nektar. Lizał ją ciągle i ciągle. Smakowała tak dobrze. Przesunął językiem po jej wargach i łechtaczce. Ta różowa perełka całkowicie wysunęła się ze swojego kapturka i błagała o uwagę. Nate zassał ją między wargi i delikatnie pociągnął. "Och, Nate!" Nogi Callie drżały, gdy dochodziła. Jej dłonie wsunęły się w jego włosy, ciągnąc i szarpiąc kiedy pchnął jej cipkę na swoją twarz. Nate wstał, jego dłoń znalazła się na suwaku spodni, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. "Szeryfie." Głos Logana przerwał intymność chwili. Callie usiadła prosto i zaczęła szukać swojej spódniczki. "Nie teraz, Logan." Warknął Nate. Nie zamierzał tego przerywać tylko dlatego, że Logan miał kłopoty z turystami. "Wybacz, Szeryfie. Wydaje mi się, że to coś ważnego." Cholera. Zane też przeklinał, ale schował swojego fiuta z powrotem w dżinsy. Pomógł Callie zasunąć suwak jej spódnicy. Nate skinął na Zane'a i usiadł na krześle, przyciągając Callie na swoje kolana. Potrzebował jej. Nie chciał, by jego zastępca zobaczył, że ma monstrualną erekcję. Rye Harper miał dobry pomysł. To on wymyślił zawieszkę oznajmiającą, że jest na rybach. Nate potrzebował nowej. Nie Popełniać Żadnych Przestępstw – Posuwam Moją Sekretarkę.

Zane przekręcił klucz w zamku i otworzył drzwi, ukazując czerwonego na twarzy Logana z kartką papieru w dłoni. Logan spojrzał od Callie i Nate'a do Zane'a i z powrotem. Otworzył usta, a potem zamknął. "No dobra, chciałem tylko powiedzieć, że jakaś dziwnie wyglądająca laska weszła tu i dała mi ten list." Wyciągnął złożoną kartkę w stronę Nate'a. Callie chciała zejść z jego kolan, ale trzymał ją blisko siebie. Nadszedł czas, by Callie zrozumiała, że nie zamierzał ukrywać faktu, że są kochankami. "Daj ją Zane'owi." Nakazał Nate. Jeśli zabierze ręce z Callie, straci ją. Zamierzał od razu wrócić do zabawy, jak tylko pozbędzie się swojego zastępcy. Logan podał kartkę Zane'owi, który natychmiast ją rozłożył i zaczął czytać. Nate przytulił Callie. Westchnęła i potrząsnęła głową, jakby próbując dać mu do zrozumienia, jak bardzo rozczarowana jest jego profesjonalizmem. Zignorował ją. Usprawiedliwiał się tym, że nie było żadnego profesjonalizmu jeśli chodziło o nią. Będzie po prostu musiała nauczyć się z tym żyć. "Dziękuję ci, Logan. Może przejdziesz się i powypisujesz trochę mandatów turystom? Możemy użyć nowej krótkofalówki." Callie klepnęła go delikatnie, jak tylko Logan wyszedł. "Zaraz będzie dzwonił do matki, do dziewczyny i każdego kogo zna. Nie wiesz jak szybko plotka roznosi się w takim małym mieście?" Nate'a to nie obchodziło. Niech gadają. "Nie sądzisz, że pozostanie w naszym domu zeszłej nocy umknęło uwadze miasteczka? Dziecinko, zapewniam cię, że zauważyli, że byłaś w koszulce Zane'a i przez większość czasu trzymałaś się jednego z nas." Przyciągnął ją blisko. Tego właśnie chciał od pierwszego dnia, gdy wszedł tu i uświadomił sobie jak blisko będzie z nią pracował. Przytulił ją i był zadowolony, gdy przy nim zmiękła, głowę oparła o jego ramię. Pocałował jej policzek i miał już powiedzieć Zane'owi, żeby znowu zamknął drzwi na klucz, kiedy zobaczył wyraz twarzy partnera. Zane zbladł i zaciskał szczękę. Lekkie drganie mięśnia na lewym policzku powiedziało Nate'owi, że jego przyjaciel jest głęboko zaniepokojony. Po zdarzeniach tego poranka, Nate miał wrażenie, że wie od kogo pochodzi liścik. No cóż, przynajmniej nie miał już erekcji. Nate usiadł prosto. Callie też patrzyła teraz na Zane'a. "Co to jest?" Zapytał Nate. "Pierdoły, to wszystko." Zane ponownie złożył kartkę i Zane mógł powiedzieć, że starał się przybrać nonszalancką minę. "No to co, szukamy jakiegoś motelu, nie? Nie wydaje mi się, by powinniśmy zostać u Callie. Ktoś mógłby podłożyć ogień pod jej dom." "Pokaż mi ten list." Nate pochylił się. Callie zeskoczyła z jego kolan i usiadła na krześle obok Zane'a. "Od kogo jest ta kartka?" Callie przymilała się, jej dłoń gładziła odziane dżinsem udo Zane'a. Zane rzucił kartkę na biurko Nate'a. "Ktoś, kogo Nate i ja znaliśmy dawno temu." Nate rozłożył kartkę. "Kurwa. Jak ten skurwysyn zarządza wszystkim zza krat?" Notka była od Ellisa, mimo iż niepodpisana. Ta 'dziwnie wyglądająca laska' musiała być jedną z kobiet z gangu.

"Zapewne podyktował ją swojemu prawnikowi." Twarz Zane'a była idealnie spokojna. Dla kogoś z zewnątrz mógł wyglądać, jakby się nie przejmował, ale Nate prawie że widział trybiki przekręcające się w głowie Zane'a. "Wiesz, że niektórzy adwokaci są takimi samymi dupkami jak ich klienci." Liścik był prosty. Oddaj Zane'a, bo w przeciwnym razie. Nie było ani zaznaczonego miejsca, ani czasu. Po prostu zwyczajna groźba. Tak właśnie robił Ellis. Nigdy nie mówił co zamierza zrobić. Raczej kazałby swojej ofierze się zastanawiać. Wzrok Nate'a napotkał Callie. Próbowała dostać się do niego, by złapał jej dłoń, ale on ledwie ścisnął ją i puścił, przesuwając się, by nie być w jej zasięgu. Nate w tym momencie wiedział, że Zane zamierza odejść. "Musimy pomyśleć o przeniesieniu Callie w bezpieczniejsze miejsce." Nie chciał obgadywać tego z Zanem, gdy Callie była w pobliżu. Tylko by ją zmartwiło, gdyby zaczęli się bić, a tak zapewne będzie. Zane usiadł prosto. Zdawał się absolutnie szczęśliwy, że rozmawiali o czymś innym, niż ten list. "Oczywiście. Może powinieneś ją stąd zabrać na jakiś czas. Wiesz, wy dwoje moglibyście pojechać na jakieś wakacje, może na plażę." Callie odchyliła się na krześle, jej usta otworzyły się w zaskoczeniu. "Nigdzie nie wyjeżdżam. Tu jest mój dom. Dlaczego miałabym wyjeżdżać?" Twarz Zane'a stwardniała. "Bo tu nie jest dla ciebie bezpiecznie, Callie. Nie wiem, czy zauważyłaś, ale ktoś w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin dwukrotnie próbował cię zabić." "I nic mi nie jest, dziękuję." Wstała i skrzyżowała ręce na piersi w obronnym geście. "Idę zrobić kawę i sprawdzić telefony. Wciąż mam pracę do wykonania, jak wiecie." W chwili gdy Callie zniknęła z zasięgu wzroku, Nate pochylił się. "O czymkolwiek myślisz, nie rób tego." Usta Zane'a złożyły się w cienką, upartą linię. "Dobrze wiesz, że tak będzie najlepiej. Po prostu usiądę w tym pierdolonym barze, aż po mnie przyjdą. Tym razem nie pójdę sam. Wezmę coś naprawdę gorącego." Odejdzie w blasku chwały. Nate dostał wiadomość. Obiecał sobie jedynie, że Zane nie odejdzie. "Nie ruszaj się stąd. Mam wszystko pod kontrolą." "Tak jak miałeś ostatnim razem?" To ugodziło Nate'a jak nóż w serce. Poczuł jak blednie, jakby się wykrwawił, a jego oczy nie patrzyły już na Zane'a, przynajmniej nie na jego twarz. Widział Zane'a tak jak tamtego popołudnia, jak leży na stole, jego skóra dymi się, krew ścieka na podłogę. Kiedy uwolnił swojego partnera, ten wielki byk zdołał się podnieść i napierdolić kilku swoim oprawcom. Do chwili, aż potknął się z powodu utraty krwi i zemdlał. Upadł i uderzył głową o kamienny blok i zapadł w śpiączkę. Nate nie był w stanie złapać go na czas.

"Słyszałeś mnie?" Szorstki głos Zane'a przyciągnął go z powrotem do rzeczywistości. "Nie pozwolę jej skrzywdzić." Krew wróciła do ciała Nate'a pompując przez jego mięśnie z wielkim zapałem. Cholera, ile będzie musiał zrobić, by odpokutować za swój błąd? Czy powinien wpaść, by uratować Zane'a, w środku strzelaniny, kiedy było ich przerażająco mniej? Wtedy wykonał dobry ruch i teraz też tak było. "Myślisz, że zamierzam rzucić ją wilkom na pożarcie, by uratować twój tyłek?" Poczuł urazę. Zawiesił swoją karierę, by zająć się Zanem, a czy ten drań choć raz powiedział dziękuję? A teraz chciał zarzucić mu narażenie Callie na niebezpieczeństwo? "Powiem ci coś Zane, pozwolę im cię pokroić, jeśli to oznacza oszczędzenie jej choć chwili bólu, rozumiesz?" Zane warknął, obnażając zęby. "Taa, rozumiem stary. Przynajmniej w czymś się zgadzamy. Więc pójdę i zajmę się tym raz na zawsze. Ty bierz dziewczynę i wyjedź z nią w stronę zachodu słońca, Szeryfie." Pięści Nate'a uderzyły o biurko, wprawiając mebel w drżenie. "Dlaczego tak bardzo chcesz dać się zabić? Wiesz co? Jestem zmęczony zmuszaniem cię, być żył. Chcesz dać Ellisowi satysfakcję z pokrojenia się, to proszę bardzo. Kim ja jestem, żeby cię zatrzymywać? Zane wstał, rzucając krzesłem o ścianę. W tym małym biurze zabierał wiele przestrzeni. Gdyby tylko miał tak duży mózg, jak ma cielsko. Nate też wstał, stając przed swoim najstarszym przyjacielem na świecie. "Na co czekasz, dupku?" Wypluł Nate. "Tam są drzwi. Zajmę się Callie, nie martw się o to. Zabiorę ją z tej mieściny i pokażę jej prawdziwe życie. O tobie i tak nie będziemy pamiętać." Nie miał na myśli ani jednego słowa, jakie teraz wypowiedział. Nawet gdy wypłynęły z jego ust, wiedział, że będzie mu brakowało Zane'a. Będzie tęsknił za swoim przyjacielem. Dlaczego był takim upartym dupkiem? Zane zawahał się. Mina mu zrzedła, ale w mgnieniu oka znów stała się twarda jak skała. "Nie znasz jej. Jest dla ciebie tylko pieprzonym trofeum, bogaty chłopczyku. Nie możesz jej stąd zabrać. Tu jest jej dom." "Jej dom jest ze mną i tam, gdzie zdecyduję go zbudować." Nawet jeśli Zane zostanie, to tak będzie. Nate był jedynym z ich trójki, który miał ambicje. Callie była słodka, a Zane spędzał większość czasu czytając książki i oglądając baseball. To nie dla niego. Weźmie ich ze sobą i stworzy dla nich wszystkich lepszą przyszłość. Zane i Callie dorastali bez tego. Nie mieli pojęcia, co mogły dla nich zrobić prawdziwe pieniądze. Callie żyła w podupadłym, dwupokojowym domku. Zane dorastał w niebezpiecznej dzielnicy miasta. Kiedy tylko znajdzie odpowiednią pracę, upewni się, że będzie miała najlepszy dom, na jaki ich będzie stać, gdzie ich przyszłe dzieci będą korzystać ze wszelkich dobrodziejstw pieniędzy. Mógłby użyć swoich starych znajomości, do zapewnienia jej pozycji w społeczeństwie. Dostosuje się. Zane potrząsnął głową. "Człowieku, ona nie jest dziewczyną z wyższych sfer i nigdy nią nie będzie. Nigdy nie będzie kobietą z country-clubu.12 Ta dziewczyna lubi spędzać większość czasu nago. Jak to wpasuje się w twoje bale charytatywne? Spójrz prawdzie w oczy, bogaty chłopczyku, twoja kasa znikła. Siedzisz teraz w bagnie razem z nami i tu właśnie zostaniesz." W Nacie wrzała krew, gotując się pod jego spokojną powierzchnią. Zane wiedział, gdzie 12 ekskluzywny ośrodek rekreacyjno-sportowy za miastem

wepchnąć nóż. Przez całe swoje życie Nate szykował się do przejęcia rodzinnego biznesu. Zbuntował się, kiedy wstąpił do DEA, ale ambicja, w której dorastał nigdy nie odeszła. Teraz kiedy cały rodzinny biznes i pieniądze odeszły z powodu złych inwestycji, nieuczciwego księgowego i kondycji rynku, Nate chciał odzyskać pozycję. Nie ważne, że Callie tu dorastała. W końcu i tak każdy opuszczał rodzinne gniazdo. Do był dom bez przyszłości. Nie mógł się tu przeprowadzić. Nie mógł odzyskać tego co stracić w Bliss w stanie Colorado. Mógł liczyć co najwyżej na kolejną kadencję szeryfa. Nieważne, jak mili byli tutaj ludzie, Bliss to miasteczko bez perspektyw. "Nie będziesz musiał się nami martwić. Spełnisz swój obowiązek i poświęcisz się. Od lat próbowałeś popełnić samobójstwo. No cóż, nie będę cię już zatrzymywał." Będzie. Nate zamknie jego tyłek na klucz, jeśli będzie musiał, ale chciał rozegrać to do końca. Zane przedstawiał sobą obraz ledwie hamowanego gniewu. Jego mięśnie napięły się, oczy płonęły. "Nie musiałem popełniać samobójstwa, dupku. Po prostu za tobą podążyłem. Myślisz, że chciałem dołączyć do tego pierdolonego DEA? Poszedłem tam tylko, żeby się upewnić, że nie dasz się zabić." Słowa wypłynęły z ust Nate'a, zanim ten w ogóle się nad nimi zastanowił. "Wiesz, mogłeś uniknąć kłopotu. To nie ja spierdoliłem sprawę i dałem się odkryć." Kiedy nadszedł cios, dostał prosto w twarz i jego głowa opadła do tyłu z głośnym trzaskiem. Jego oczy zamknęły się pod wpływem oślepiającego bólu każdego nerwu na jego twarzy. Starł dłonią krew. Zane patrzył na niego, jakby chciał go przeprosić, ale nie potrafił wymusić tych słów ze swoich upartych ust. Nie ważne. Nate nie przyjąłby przeprosin. Obszedł biurko myśląc wyłącznie o wbiciu odrobiny rozsądku do głowy swojego najstarszego na świecie przyjaciela. Lampa na jego biurku upadła z hukiem na podłogę. Zane krzyknął coś, ale Nate się na tym nie skupiał. Wycofał ramię i uderzył z całą siłą, jaką zdołał zebrać. Zane upadł z jękiem, kiedy pięść Nate'a spotkała się z jego twarzą. Zane był większy, ale Nate zawsze rekompensował to większą bezwzględnością. Nie zaprzestał ciosów i nie zatrzymywał się na oddech. Zane był jego workiem treningowym i wyładowywał na jego ciele całą swoją złość. Oddał mu w brodę. Walnął go pięścią w oko i zauważył, że miał na dłoniach krew. Jego? Zane'a? Nieważne. Zane wreszcie zdołał go odepchnąć. Nate'owi zabrakło tchu, kiedy kolano Zane'a ugodziło go w brzuch. Jego żebra bolały i plecami uderzył o biurko. Leżał tam przez chwilę, szacując swoje rany. I wtedy Zane stęknął, a Nate wiedział, że jeszcze nie skończyli. Zanim Zane zdążył zdobyć nad nim przewagę, kopnął go prosto w jaja. Zane upadł z jękiem, wpadając na krzesło, na którym wcześniej siedział. "Ty skurwysynu." Jęknął Zane, obejmując się. Nate starł krew z nosa. Był całkowicie pewny, że nie miał go złamanego. "Taa, wiesz, że nie pozwolę ci poświęcić swojego tyłka Barbarzyńcom. Znajdziemy bezpieczne miejsce i zastanowimy się, czego od ciebie chcą." "Cholera, chcą mojej głowy, Nate." Odkrzyknął Zane. Przesunął się na krześle. "Jeśli nie dostaną mojej, wezmą twoją albo Callie." Opuścił głowę do tyłu i zamknął oczy. Zdawał się nieskończenie strudzony. "Jestem już tym zmęczony. To nie jest tego warte."

"Jesteś taki samolubny. Zawsze byłeś." Nate zmusił swoje ciało do uniesienia się do pozycji siedzącej. Syknął lekko kiedy się przekręcił. Cholera, Zane wiedział gdzie kopnąć. Będzie to odczuwał przez parę dni. "Pomyślałeś o tym, jak to się odbije na Callie? Ostatnim razem, gdy ją opuściliśmy została sama na sześć lat. Nie jest dziewczyną, którą podrywa się w barze o zostawia następnego ranka. Ona zasługuje na coś lepszego." Zane starł krew z rozcięcia pod prawym okiem. "Nigdy niczego jej nie obiecywałem." "Obiecałeś, że się nią zaopiekujesz." "I to właśnie staram się zrobić." Nate zacisnął pięści. Był już gotowy zacząć kolejny raz bójkę. Pierwsze lanie nie dotarło do zakutej pały Zane'a. "Nie zaopiekujesz się nią, jeśli będziesz martwy. Kto powiedział, że potem nie przyjdą po mnie? Też powinienem położyć się i czekać na śmierć?" Zane zamachnął się. Jego but uderzył w krawędź biurka, wprawiając je w drżenie. "Myślisz, że chcę umrzeć?" Jego dłonie trzęsły się, ale zatrzymał się i wziął wdech. Przez chwilę tak siedział. "Pieprzyć cię, Nate. Może po prostu chcę się od ciebie uwolnić. Może chcę zacząć własnym życiem, bez próbowania mierzenia do twoich standardów. Odchodzę i nie ma nic, co mógłbyś z tym zrobić." Drzwi otworzyły się i Nate się obrócił. Zauważył, że Zane też patrzył, twarz miał białą jak ściana. "Callie, skarbie." Zaczął Zane, ale nie zdołał powiedzieć nic więcej. W jej oczach błysnęły łzy, kiedy patrzyła to na jednego, to na drugiego. "Biliście się?" Nate zauważył, że trzymała coś w dłoni. Dyndało z boku, kable koloru jasnego wina zwisały miedzy jej palcami. Twarz Zane'a znów zrobiła się zawzięta. "Skończyliśmy. A teraz powinienem już iść. Muszę się czymś zająć." Wstał z krzesła, ale Callie się nie poruszyła. Zane spojrzał na swoje buty. "Callie, my po prostu tak robimy od czasu do czasu." Starał się wyjaśnić Nate. To była prawda. Przynajmniej raz do roku, on i Zane puszczali hamulce13. Sprawa facetów. Callie nie poświęciła mu ani chwili uwagi. "Powiedz mi coś, Zane." Zaczęła. Jej dolna warga drżała nieznacznie. "Czy miałam dostać kolejny liścik? Przynajmniej ostatnim razem nikt o tym nie wiedział. Nie musiałam radzić sobie z miasteczkiem litującym się nad biedną Callie, która nie potrafi zatrzymać faceta, by ocalił jej życie. Jeśli chciałeś odejść, jeśli to dla ciebie nic nie znaczyło, to dlaczego powiedziałeś jednemu z moich najstarszych przyjaciół, że jestem twoją kobietą?" Zane wzruszył ramionami. Nie uniósł wzroku. Callie może tego nie wiedziała, ale to była pewna oznaka, że cokolwiek teraz wyjdzie z ust Zane'a, będzie kłamstwem. "Nie jestem facetem na długo, kochanie. Lubię pieprzyć piękne panie, a ostatniej nocy byłaś gorąca jak piekło. Dziś, chcę wyjechać. Nie chcę cię zranić, skarbie. Nie jestem typem faceta, który się może ustatkować." 13 To samo co u niejakiego Maxa H. Pani autorka mogła wymyśleć coś nowego

"On jest poświęcającym się idiotą, Callie." Nate obszedł biurko i podszedł do niej. Sięgnął po wolną dłoń Callie. Pomimo okropnego bólu w kościach, czuł, że musi bronić Zane'a, nawet przed nim samym. "Nie wierz w żadne jego słowo." Nate był zaskoczony, odkrywając jak bardzo wali mu serce. Wiedział, dlaczego próbował uratować życie tego wielkiego idioty, ale również próbował uratować związek między ich trojgiem. To było ważne. "Trzymaj się z dala od tego. To sprawa miedzy mną, a Callie." Zane patrzył obok niego na Callie. Zwróciła się do Nate'a. "Nie jestem głupia, Szeryfie. Wiem, że kłamie, ale w pewnym sensie i nie. Nie mogę dla niego tyle znaczyć, skoro chce odejść bez walki." Zane wzruszył ramionami i posłał jej uśmieszek, przez który Nate się skrzywił. Na twarzy Zane'a panowała arogancja. To była jego mina 'jestem draniem'. "Cóż mogę powiedzieć? Takim jestem facetem. Raczej nie walczę, skarbie. Łatwiej jest odejść." Uniosła trzymane w dłoni kable. "Cieszę się, że chcesz iść. Oto spory kawałek elektryki z twojego motocykla. Zniszczyłam je. Dorastałam z trzema braćmi. Może nie mamy wspólnej krwi, ale nauczyli mnie wielu rzeczy. Przebiłam również twoje opony i zbiłam światła. Może byś to usłyszał, gdybyście się nie bili. Chcesz się ze mną przejść, Zane?" Zane wziął kabel z jej dłoni. "Cholera jasna, Cal. Jak mogłaś to zrobić? To się nie uda. Naprawię to i o zachodzie słońca już mnie nie będzie." "Gdzie?" Uniosła telefon, drwiąc z niego. Był różowy z maleńkimi sztucznymi diamencikami. Absurdalnie kobiecy, tak jak Callie i tak jak właścicielka, mógł spowodować więcej uszkodzeń, niż można sobie wyobrazić. "Zadzwoniłam już do wszystkich mechaników, którzy mogliby to naprawić. Nie będą mieli dla ciebie czasu przez wiele tygodni. Zadzwonili już do swoich kolegów w Del Norte i Creede. Musiałbyś zabrać ten motocykl do Alamosa, jeśli chcesz go naprawić, a nikt ci go nie zaholuje. Powodzenia w pchaniu go przez setki mil wzdłuż autostrady." Odwróciła się. Dłoń Zane'a wystrzeliła, ciągnąc ją z powrotem. Nate wyprostował się. Zane nie zraniłby jej fizycznie, ale Nate był gotów wpierdolić mu do żywego, jeśli skrzywdzi ją psychicznie. Zane porzucił zachowanie playboya. Z oczu wyzierał mu ból. "To się nie uda, Callie. Cholera, nie widzisz, że robię to, bo cię kocham?" Na jej twarzy pojawił się cień. "Nie, Zane." "Jestem skłonny umrzeć za ciebie." "Wiem, ale nie jesteś skłonny żyć dla mnie. Tego właśnie potrzebuję. Dla was jestem po prostu jakąś fantazją. Nie jestem rzeczywista." Jej ramiona opadły. "Znalazłam miejsce, gdzie będziemy mogli zostać, nim wszystko się wyjaśni. Jest dobrze chronione i nikt nie może się przedostać. Znajduje się wysoko, na terenie starego fortu, ale jest zadbane. Mamy tam pokoje. Dla każdego po jednym." Nate wyparł się Zane'a i teraz sięgnął po nią. Dlaczego on miał być karany? To nie on

odchodził. "Callie, powiedziałem ci, że nie będę ukrywać naszego związku." "Nie, po prostu planujesz życie z kobietą, której nie znam." Wyjaśniła łagodnie. "Zane ma rację. Nigdy nie będę pasowała ram, gdzie mnie chcesz, Nate. Najlepiej będzie jak się na razie powstrzymamy. Myślę, że wy dwoje powinniście zostać w Bliss, aż ta grupa zostanie złapana. A wtedy Nate może się udać tam, gdzie dostanie najlepszą pensję, Zane może usiąść w barze i zapić się na śmierć, a ja mogę przeprowadzić się do Denver i wrócić do szkoły." Nate ogarnęła dzika furia. Jeśli myślał, że jest wkurzony na Zane'a, to nijak się to miało do tego, co czuł teraz. Musiał zmusić swoje dłonie do rozluźnienia, bo inaczej by ją posiniaczył. "Pójdziesz ze mną, gdy wyjadę, kochanie. Nie myśl, że będzie inaczej." Nieufne spojrzenie Callie zadowoliło go. Jednak nie pasowało do jej słów. "Nie." Zane naparł na niego. "Skarbie, pozwól mi iść." "Pozwolę. Kiedy już będziesz bezpieczny, będziesz mógł iść, gdzie tylko będziesz chciał. Bo widzisz, kocham cię, Zane. Nie ważne, że ty nie kochasz mnie. Nie ważne, że żaden z was mnie nie kocha. Będę was chronić, nawet jeśli to ostatnia rzecz, jaką zrobię i wtedy będziecie mogli sobie pójść." "Nie zamierzam wyjeżdżać bez ciebie." Warknął Nate. Cholera, nie wyjedzie nigdzie bez nich dwojga. Potrzebował ich. Potrzebował Zane'a jako przyjaciela i Callie jako kochanki. Byli partnerami duszy. W jakiś sposób miał ich dwoje i nie straci żadnego z nich. Jej oczy były teraz przejrzyste, jednak Nate widział w nich siłę. "To nie jest twój wybór. Teraz będziemy grali według moich zasad. Powinniśmy już iść. Musimy spotkać się z kierownikiem, żeby zapoznał nas z wytycznymi. Zostaniemy tam i uporządkujemy to. Zwołałam spotkanie miasteczka dziś o ósmej. Jeśli grozi nam jakiś gang motocyklowy, to musimy włączyć w to miasto." Odsunęła się od niego, jej ręka opadła przy jej boku. Opanował chęć wciągnięcia ją w swoje ramiona. Chciał pokazać jej, że nie będzie odrzucony. Nie podda się tak łatwo. Przyjdzie na to czas, gdy się uspokoi. Nie zamierzał spać dzisiaj sam, ale spieranie się w niczym nie pomoże. Musiał postawić na fizyczność. Była wrażliwa. Nie będzie w stanie go odrzucić, jeśli ją podnieci. "Gdzie jest to bezpieczne miejsce?" Odwróciła się w drzwiach, jej brązowe oczy skrzyły sie humorem. "Najbezpieczniejsze miejsce jakie znam – kolonia nudystów." Nate jęknął. Nigdy nie przeżyje tego dnia.

Rozdział 10 Ogromne biuro było dokładnie takie jak pamiętała. Minął niemal rok odkąd była tu ostatni raz. Basen, tereny, to już inna historia, ale ona widziała niewiele z wnętrza Górskiej i Dolinowej Społeczności Naturystów. "Witaj Callie, tak dobrze jest znów cię widzieć, skarbie." Bill Hartman wyciągnął ręce i Callie podeszła do niego. Objął ją w uścisku. Usłyszała sapnięcie Zane'a, a może to był Nate. Zapewne Nate, zdecydowała. Mimo wszystko, Bill Hartman był całkowicie nagi, gdy ją przytulał.

Callie go zignorowała. Nieważne, co którykolwiek z nich myślał. Zamierzali ją zostawić, więc nie musiała się przejmować tym, co ich denerwowało. "Ciebie też, Bill. Bardzo się cieszę, że mogłeś nas przyjąć." Przerwała uścisk i odsunęła się, patrząc na mężczyznę, którego kochała jej matka. Nigdy z nimi nie mieszkał, ale przekazywał im pieniądze. To dzięki niemu jej matka miała wygodę podczas ostatnich dni jej życia. Cofnął się. Jego jasne niebieskie oczy wpatrywały się w nią i Callie poczuła się odrobinę dziwnie. Była ubrana w miejscu, gdzie zawsze czuła się komfortowo będąc sobą. Teraz walczyła z instynktem, by zachować swoją zbroję na miejscu. Nie chciała być naga przed Natem i Zanem. Bycie przed nimi nago znaczyło coś innego. Bill kiwnął głową, jakby podejmował decyzję. Callie była całkowicie pewna, że wiedziała jaka ona jest. Zamierzał pozwolić jej teraz być ubraną. Callie poczuła się nieskończenie wdzięczna. Bill cofnął się o krok i podszedł do fotela za swoim biurkiem. Usiadł i wskazał jej, by zrobiła to samo. Była tam tylko ciężka skórzana kanapa, a Nate i Zane już na niej siedzieli. Zostawili dla niej miejsce po środku, ale będzie ciasno. Usiadła ostrożnie, starając się utrzymać własną przestrzeń. "Poinformowałem już ochronę, by czuwała." Zaczął Bill. Ręka Zane'a powędrowała na oparcie sofy. Callie usiadła prosto, unikając jego dotyku. "Doceniamy to." Powiedziała uprzejmie. "Jakiego rodzaju ochrony potrzebuje kolonia nudystów?" Zapytał Nate z subtelnością słonia. "Naturystów, jeśli łaska, Szeryfie." Poprawił go Bill z nutką protekcjonalności w głosie. Callie wiedziała, że był przyzwyczajony do ludzi lekceważących jego styl życia. "Jesteśmy małą społecznością, ale potrzebujemy tych samych rzeczy, co inni. Ostatnio wzmocniliśmy ochronę. Przy każdym wejściu mamy teraz kamery i upewniliśmy się, że nasze kwatery są bezpieczne. Jesteśmy odizolowani. To ma wady i zalety. To daje nam wolność do życia tak jak chcemy, ale pozostawia nas otwartych na tych, którzy mogą nas okraść. Jesteśmy bogatą społecznością. Musimy się chronić." Obok niej, Nate siedział teraz prosto jak struna. "Powiedział pan, że niedawno zwiększyliście ochronę. Co sprawiło, że poczuliście taką potrzebę?" Bill pokręcił głową. "Czasy się zmieniają, Szeryfie. Ledwie był czas na ponowną ocenę. Reszta zapewnia, że możemy ochronić Callie i pańskiego przyjaciela. Nasza pozycja w górach jest nie do zdobycia. Wiemy, jeśli ktoś postawi stopę w pobliżu naszej społeczności. Posiadamy około dwóch tysięcy akrów ziemi u podnóża góry, jak i na niej samej. Naszym najbliższym sąsiadem jest końskie ranczo, gdzie mieszka poprzedni szeryf. On również ma porządne zabezpieczenia, więc pilnujemy się wzajemnie. Zmierzam do tego, że tak długo jak zostaniecie na tym terenie, powinniśmy być w stanie was ochronić." "A dokładnie jak nas ochronicie?" Głos Nate'a zyskał twardy, podejrzliwy ton. Dłoń Zane'a odnalazła tył szyi Callie i objął jej kark swoją wielką dłonią, dotyk tak cudowny, że zajęło jej chwilę przypomnienie sobie, że jest nierealny. Wstała nagle, podczas gdy Nate dalej przesłuchiwał kierownika.

"Lepiej miejcie zezwolenia na wszystkie bronie, jakie tu macie." Spojrzenie Billa stało się lodowate. W chwilach takich jak ta, Callie przypominała sobie jak ten sześćdziesięciolatek rozkręcił monstrualnie udany biznes. Przeszedł na emeryturę w wieku czterdziestu lat i spędzał czas poświęcając się swojej prawdziwej miłości, pokojowej społeczności. "Szeryfie, wierzę że dowiedziałeś się już, że w stanie Colorado nie potrzeba zezwolenia na szotguny i broń krótką. A nikt z nas nie potrzebuje pozwolenia na noszenie broni. Nie mamy nic do ukrycia, Szeryfie." Callie odeszła od kanapy. Jej serce bolało nieznacznie. Nie zamierzała przenieść potępienia Nate'a do miejsca, które tak bardzo kochała. Jak mógł nie widzieć ile z niej było tutaj, w tym miejscu, w Bliss? Mógł zabrać ją z Bliss, ale i tak zawsze będzie tą samą dziewczyną. Nigdy nie będzie tym, czego on potrzebuje. "Wybacz, Bill. Wydaje mi się, że zrobiłam błąd. Znajdziemy jakieś bardziej odpowiednie miejsce." Bill otworzył usta, ale Nate wstał z kapeluszem w dłoni. "Nie, Callie." Przez chwilę milczał. "Przepraszam, panie Hartman. Znam prawo. Jestem odrobinę na krawędzi i przez to warczę na każdego. Zwiększyliście ochronę kiedy ja przejąłem funkcję szeryfa." Callie odwróciła się do Nate'a. "Jestem pewna, że to nie ma z tobą nic wspólnego." Wzrok Zane'a wędrował od kierownika do Nate'a. "Mylisz się, skarbie. Nate w pewnej chwili stał się prawdziwym skurwysynem. Twój przyjaciel obawiał się, że nie da rady sobie z hippisowskimi nudystami, jeśli coś pójdzie źle. Założę się, że nie miał tego problemu z poprzednim szeryfem." Bill poruszył nonszalancko ramionami. "Rye Harper zawsze był tolerancyjnym facetem. On i pan Talbot pomogli zainstalować system bezpieczeństwa. I Callie, ty i twoi przyjaciele jesteście tu mile widziani. Proszę, zostańcie. Obiecuję, że szeryf i ja znajdziemy jakiś sposób, by się dogadać." "Dokładnie tak." Bąknął pod nosem Nate. "Ułatwię to. Przepraszam, jeśli odniósł pan wrażenie, że panu nie pomogę. Ta społeczność jest częścią Bliss. Może i jestem draniem, ale wykonuję moją pracę. Jeśli coś się tu będzie działo, stanę przy pańskim boku, panie Hartman. Nie tylko dlatego, że to moja praca, ale dlatego, że najwyraźniej jest pan kimś ważnym dla Callie. Kochał Callie. Postaram się być mniej krytyczny." Stanął obok niej, z dłonią na jej krzyżu. Na twarzy Billa pojawił się mały uśmiech. "Tak jak powiedziałem, jesteście tu mile widziani. Z przyjemnością będę miał lepsze stosunki z wymiarem sprawiedliwości." Wstał i klasnął w dłonie. "Wydaje mi się, że zaczął się nasz codzienny konkurs podków. Zostawię wam wybór kto dostanie najlepszy pokój." Zwęził oczy. "Uch, Callie." Zane wstał niezręcznie. Bill wskazał na niego i mrugnął okiem. "Dobra odpowiedź, synu." Podniósł klucze leżące na biurku i podał im je. "Callie jest w apartamencie. Wy dwaj macie pojedyncze pokoje. Proszę, pamiętajcie ubieramy się nieobowiązkowo, za wyjątkiem basenu. W basenie, czy jacuzzi niedozwolone są ubrania. Ręczniki są dostępne na terenie całego kurortu. Używajcie ich, kiedy siadacie na meblach. Miłego pobytu." Bill wyszedł z biura, po tym jak podał Callie klucze. Zapadła cisza i Callie z zakłopotaniem spojrzała na klucze. Rozpoczęła ten dzień całkowicie pewna, że nie będą potrzebowali oddzielnych

pokoi. Boże, dziś w nocy będzie taka samotna. Zane podszedł do niej, jego dłoń znowu znalazła się na jej karku. "Zostanę z tobą dziś w nocy." Arogancja w jego stwierdzeniu doprowadziła ją na skraj. Pchnęła w jego stronę klucz. "Nie, nie zostaniesz." Uśmiechnął się do niej. Poczuła jego satysfakcję jej nieposłuszeństwem. "O tak, będę. To ty nie pozwoliłaś mi wyjechać, skarbie. Byłem gotowy umrzeć, byś była bezpieczna. Widzisz, Callie myślałem o tym, co mi powiedziałaś. Nie mogę przestać o tym myśleć. Miałaś rację. Szukałem łatwego rozwiązania, bo tak robiłem przez całe swoje życie. Ale kocham cię. Nie zostawię cię znowu, nie dopóki nie wyciągną mnie w czarnym worku. Przepraszam za to, co powiedziałem wcześniej. To jest prawda. Kocham cię. Nie możesz się mnie pozbyć. Chesz, żebym walczył? Będę walczył. Poza tym, zniszczyłaś mój motor. Masz u mnie dług." "Wcale że nie, Zanie Hollister. Wyraziłam się jasno w biurze. Już skończyliśmy." Wzruszył ramionami, a w jego oczach pojawiło się maleńkie światełko, którego nie było w nich, odkąd przeczytał liścik w biurze Nate'a. "Nie przyjmuję twojej odmowy. I nie biorę tego klucza. Będę spał w twoim łóżku albo przy twoich drzwiach. Jeśli myślisz, że zaznam choć chwili odpoczynku z dala od ciebie, to grubo się mylisz. Zamknij mnie na klucz. Zatrzaśnij mi drzwi przed nosem. Nie zostawię cię. Dokonałaś wyboru Callie. Dokonałaś go w chwili, gdy zniszczyłaś mój motor. Teraz już nigdy się mnie nie pozbędziesz." Tak bardzo chciała rzucić mu się w ramiona i wypłakać napięcie dzisiejszego dnia, ale wróciły do niej jego wcześniejsze słowa. Któremu Zane'owi powinna wierzyć? Temu, który powiedział, że ją kocha, czy temu, który powiedział, że ona się dla niego nie liczy? Callie cofnęła się o krok. Dawno minął czas na chronienie własnego serca. Pchnęła w jego stronę klucz. "To twój pokój. Śpij w nim albo nie śpij. Nic mnie to nie obchodzi." Odwróciła się do Nate'a i jemu również podała klucz. "Tu jest twój. Miejmy nadzieję, że to potrwa tydzień, czy dwa i będziemy mogli wrócić każde do swojego własnego życia." Dłoń Nate'a wystrzeliła, formując wokół jej nadgarstka kajdanki. "Nie pozbędziesz mnie się tak łatwo. Powiedziałem ci, że cię kocham. Nie pozwolę się oddalić." "Nie kochasz mnie. Jestem po prostu dla ciebie dogodna, a ty uważasz, że będziesz mnie mógł łatwo formować. Ale Nate, ja nigdy nie będę pasować do miejsca, w którym chcesz mnie umieścić. Po jakimś czasie będziesz czuł do mnie urazę." "Nie mów mi, co czuję." Była nimi otoczona. Nate stał przy niej od przodu, Zane przy jej plecach. Nie szanowali jej przestrzeni osobistej. Stali przy niej, nie próbując nawet ukryć faktu, że są podnieceni. Czuła ich. Nate'a przy swoim brzuchu. Erekcję Zane'a na kręgosłupie. Powinna przez to chcieć uciec. Ale chciała się w nich zatopić, w ich miłości, w ich opiece. To był fałsz. Chimera czekająca na wyrwanie jej serca. Callie odepchnęła ich i podeszła do drzwi. Klucze upadły na podłogę, bo żaden z nich ich nie wziął. Został jej jeden. Klucz do jej pokoju. "Zobaczymy się, jak trzeba będzie iść na spotkanie w miasteczku."

Callie praktycznie przebiegła korytarz. *** Zane patrzył jak Callie zatrzaskuje za sobą drzwi. Cholera. Spierdolił to na każdym możliwym poziomie. Chciał zapewnić jej bezpieczeństwo, a wszystko, co zrobił, to złamał jej serce. Każdy jego instynkt kazał mu ją złapać, wziąć pod siebie. Nie słuchała jego słów, ale może mógł jej to pokazać. Albo może, powiedział inny głosik, może powinien obgadać to z Natem i znaleźć wspólny front. "Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwy." Grymas Nate'a pokrywał większość jego twarzy. Jego nos wciąż był trochę czerwony i wyraźnie spuchnięty. "Dlaczego miałbym być szczęśliwy? To ty wszystko spieprzyłeś. To przez ciebie śpimy dzisiaj oddzielnie." Mimo że chciał pokoju między nimi, nie zamierzał brać na siebie winy za to niepowodzenie. To nie przez Zane'a Callie czuła się skrępowana. Zane tylko ją wkurzył. Z tym mógł sobie poradzić. Myślenie Callie, że jest kimś mniej, niż w rzeczywistości doprowadzało go do wściekłości. Zdecydował, że nie będzie dzisiaj spał sam. Miał na myśli każde słowo, które powiedział. Dokonała wyboru. Nie pozwoliła mu odejść. Musiała poradzić sobie z konsekwencjami, a jedną z tych konsekwencji jest spanie z nim w jednym łóżku. Wrócił myślami do chwili, gdy uświadomił sobie, jak daleko posunęła się Callie, by go tu zatrzymać. Krzyczał wtedy i jęczał nad tymczasową utratą motoru, ale cholera, wyglądała ślicznie, gdy była wściekła. Tylko wiedza, że naprawdę ją zranił trzymała go przed rzuceniem jej na biurko Nate'a i zajęciem się nią. Jej brązowe oczy zmętniały, a on nie widział w nich jeszcze tego błysku życia. Musiał zapanować nad pewnymi poważnymi zniszczeniami, a nie mógł tego zrobić śpiąc w innym pokoju. Spojrzał na klucz leżący na ziemi, ale nie zrobił nic, żeby go podnieść. "Ja próbowałem ją ochronić, Nate. Jakie jest twoje wyjaśnienie?" Nate pochylił się i złapał oba klucze. "Nie mam pojęcia o czym mówisz. Nie staram się zranić Callie. Powiedziałem jej, że ją kocham i chcę spędzić z nią resztę życia. Jak to mogło ją zranić?" No i kto teraz okazał się tępy? Zane opadł na kanapę. "Nie dostaniesz jej. Przechadzasz się i obrażasz wszystko, co ona kocha, a potem zastanawiasz się dlaczego ona uważa, że pożałujesz poślubienia jej. A gdzie tak w ogóle ja się mieszczę w twoim marzeniu o domku z białym płotem? Mam się usunąć i pozwolić ci zatrzymać dziewczynę?" Nate usiadł obok niego i westchnął ze znużeniem. "Nie próbowałem cię wypchnąć. Myślę, że możemy coś wymyślić, cała nasza trójka. Chcę tego. Po prostu chcę też kariery. Przecież na pewno widzisz, że nie możemy tu zostać. W Bliss nie ma przyszłości." Boże, przecież to było myślenie jego ojca. Gdyby tylko mógł sam się usłyszeć, pewnie by to zobaczył. Ojciec Nate'a wbił w niego ambicje. Nie był szczęśliwy, kiedy Nate wstąpił do DEA, ale Nate był bezwzględny w dążeniu do awansu. A teraz ojciec Nate'a był cieniem człowieka, bo ambicje były wszystkim, co posiadał Peter Wright. Kiedy odeszły pieniądze, odeszło i jego życie. Zane nie zamierzał żyć w ten sposób. "Może dla ciebie nie ma przyszłości, ale może jest dla mnie? Nie wiem. Podoba mi się tutaj." Może nie powinien podejmować tak ogromnej decyzji bazując na jednym dniu podążania za

Callie, ale tak właśnie działał. Zane podejmował decyzje bazując na swoim żołądku, a jego żołądek mówił mu, że Bliss to dobre miejsce do zamieszkania. "Gdzie planujesz pracować. A może zamierzasz pozwolić Callie cię utrzymywać?" To było coś, o czym Zane myślał od ostatniej nocy. Bliss było niejako wsią. Zależało od turystów, ale można się było utrzymać. Z tego co wiedział, turyści przybywali całym rokiem. W lato, podziwiać piękno gór i wysokich równin. W zimę przybywali na narty. Czego potrzebują wszyscy turyści. Napojów. "Zamierzam otworzyć bar, taki gdzie Callie nie zostanie zamordowana." Widział miejsce obok restauracji, które by mu odpowiadało. W college'u zajmował się trochę barem. Z pewnością poradzi sobie z resztą. Pieniądze były inną kwestią, ale przeskoczy ten most, jeśli będzie żył na tyle długo, by to mu się udało. "Nie odpowiedziałeś na moje pytanie, Nate. Gdzie mam się wpasować w twoim idealnym, drobnomieszczańskim raju? Uważasz, że będę udawał twojego współlokatora? I zapewne mam być jakimś żałosnym dupkiem, który mieszka w domu przyjaciół, mając czterdzieści lat? Czy kiedykolwiek będę mógł potrzymać ją za rękę w miejscu publicznym, czy to zrujnuje twoją karierę?" Twarz Nate'a zbladła i Zane doznał nagłego wrażenia, że tak to właśnie planował Nate. Zamierzał spacerować ze swoją dziewczyną, a Zane mógł z nimi iść, tak długo jak był cicho. Może ich bójka się jeszcze nie skończyła. Zacisnął lewą pięść. "Cholera, Zane. Nie wiem." Nate opadł na sofę, jego głowa zawisła do tyłu, dłonie zakryły jego oczy. "Nie zastanawiałem się nad tym. Wiem po prostu, że tutaj wiele nie osiągnę. Możemy to na razie odłożyć? Tak długo, jak Callie się boi, możemy iść i skoczyć do jeziora. Ona nie myśli nad tym jak nasz stały trójkąt ma działać." Rozległo się krótkie pukanie do drzwi i wszedł Bill Hartman, tuż przed dwoma mężczyznami, których Zane miał nadzieję nigdy więcej nie zobaczyć. Agenci Specjalni Ben Leander i Marcus Worthington stanęli przed kierownikiem kurortu. Ubrani byli w to, co Zane lubił nazywać ubiór dupka pnącego się po szczeblach kariery. Garnitury, krawaty, drogie buty i okulary przeciwsłoneczne, które nosili nieważne, czy ich potrzebowali, czy nie. Byli znajomymi Nate'a, i co najważniejsze, byli przyjaciółmi znajomych ojca Nate'a. Nate był jednym z nich, agentem, który mógłby mieć świetlaną przyszłość. Zane nim nie był. Zane, tak długo jak byli zaniepokojeni, był debilem, który dał się odkryć. Nie ważne, że nie zrobił niczego złego. Nie ważne, że po prostu wszedł jednego dnia i Ellis wiedział. Nikt nie wierzył, że tego nie spierdolił. Nawet Nate. Ben Leander zdjął okulary i w jego jasnoniebieskich oczach było widać wyraźną pogardę. "Wright? Prawie cię nie poznałem w tym kostiumie. Wygląda, jakby tu było Halloween." Skinął nieznacznie swoją perfekcyjnie ufryzowaną głowę w stronę Zane'a. "Hollister. Powinienem wiedzieć, że tu będziesz." Bill rozejrzał się dookoła i zdawał się czuć dziwnie wygodnie jako jedyny mężczyzna ze swobodnie zwisającym penisem. Zane szanował to w nim. "Proszę, korzystajcie z tego biura tak długo, jak chcecie, panowie. Jeśli będę wam w czymkolwiek potrzebny, znajdziecie mnie na trawniku." Wyszedł i zamknął za sobą cicho drzwi. Worthington potrząsnął głową. Zdjął okulary i gładko wsunął je do kieszeni. Jego oczy zwęziły się kiedy spojrzał na zamknięte drzwi. "Dlaczego do cholery ten facet jest nagi? Wright, co to jest za miejsce."

"Z tego co widzę, piekło." Odpowiedział mu Leander, rzucając okiem na biuro. Dla Zane'a było oczywiste, że Leandera nie obchodziło przytulne otoczenie. "Witajcie, w sielskim Colorado, cwaniaczki." Powiedział Zane, używając wcześniejszych słów Maxa. Nieźle. Wreszcie znalazł miejsce, gdzie pasował, a te dupki stały tu i pasowały jak wół do karety. Zane nie mógł uwierzyć, że Nate wezwał tych kolesi. Zapewne za dobrze się nad tym nie zastanowił. "Nie powinniście komuś całować butów w El Paso?" Leander wywrócił oczami, a potem wyraźnie go zignorował. Nie po raz pierwszy. Zane nie był głupi. Ci dwaj znosili go tylko dlatego, że myśleli, że Nate robił karierę. "Szef chciał, byśmy tu byli tak szybko, jak to możliwe. Tak więc Ellis wywołuje kłopoty?" Zapytał Leander. Nate sięgnął do kieszeni i wyciągnął wcześniejszą kartkę. Podał ją do wysokiego, ciemnowłosego agenta. "Ostatniej nocy paru jego kolesi skoczyło na Zane'a. Najwyraźniej wyznaczono nagrodę za jego głowę." "Nie sądzę, by to głową Hollistera się interesowano." Wymamrotał Worthington. Jego wargi wykrzywiły się z obrzydzeniem. Zane był pewien, że agentowi przeszkadzały blizny na jego twarzy. Nate zbladł. "Cholera, już o tym wiecie? Nie zamieściłem tego w raporcie." Worthington uniósł jedną arystokratyczną brew i jeszcze raz spojrzał na notatkę. "Nie musiałeś. Mam swoje źródła. Kiedy zadzwoniłeś, nie trzeba było wiele, by informatorzy zaczęli gadać. Ellis wciąż ma w Teksasie ludzi, którzy chcą dla niego pracować. Jednak byłem zaskoczony, że udało im się was dopaść. Hollister spadł na kratkę. Nie realizuje nawet czeków. Barbarzyńcy musieli bardzo się na niego uprzeć. Chodzi plotka, że Ellis oferuje za niego sporą kasę." "Skąd ma pieniądze?" Zapytał Zane z zirytowanym westchnięciem. "Siedzi w więzieniu. Ukróciliśmy jego operacje. Wiem, że wciąż ma popleczników, ale skąd bierze kasę, która chce dać za mnie?" Leander wzruszył ramionami. "Nie znaleźliście całej gotówki. Zgodnie z ekspertyzami księgowymi, zaginęły miliony. Nie wiemy gdzie je schował. Musi gdzieś mieć konta, ale nie ma po nich żadnego śladu. Prześledziliśmy wszystkie komputery Barbarzyńców i nie znaleźliśmy numerów kont. Musi je znać na pamięć. Nie możemy go torturować, więc zapewne nigdy się nie dowiemy. Wszystko ma ukryte, nawet przed własnymi zastępcami." "Sukinsyn." Warknął Nate w wyraźnej frustracji. "Cała reszta jest w raporcie. Chcę dopaść tego faceta. Chcę udowodnić, że kieruje gangiem z więzienia i wsadzić do izolatki na resztę jego pierdolonego życia." "To nie będzie takie proste." Worthington spojrzał na Nate'a. "Wracamy do motelu zadzwonić do biura w Denver, a potem będziemy na dzisiejszym spotkaniu. Chcemy po prostu rozejrzeć się i upewnić, że macie...odpowiedni plan." Twarz agenta rozświetlił mały uśmieszek. Zane zastanawiał się, czy wciąż by się szczerzył, gdyby złamał mu nos. "Najwyraźniej tu nikt cię nie będzie szukał." Leander zaśmiał się pod nosem. "Taa, Wright, po prostu zastrzel każdego, kto ma gacie i będzie dobrze. To ci ułatwi robotę."

Nate wstał i westchnął. "To dobra, obronna pozycja, okay? Robię, co mogę. Odpuśćcie sobie. Już i tak mam wystarczająco na głowie." "No jasne." Odparł Leander znacząco patrząc na Zane'a. "Wszyscy wiedzą, z czym sobie musisz radzić." Nate ścisnął ich dłonie. Zane stał tam, gdzie stał. Nie zamierzał całować nikogo w dupę. Najważniejsza była teraz dla niego Callie. Jeśli nie będzie Nate'a, to będą musieli się rozdzielić. Zane'owi nie podobała się ta myśl. Czuł się przez nią nerwowy. Przez lata pilnował pleców Nate'a, polegając na nim swoim życiem, kiedy działali pod przykrywką. Byli sobie bliżsi, niż bracia. A Zane pozwoliłby mu odejść, jeśli wybór miałby dotyczyć jego i Callie. Coś skręciło mu wnętrzności. Callie była jego przyszłością. Nate mówił coś po cichu do agentów, podczas gdy Zane miał nagłą wizję zbudowania czegoś tutaj. Miałby swój bar i miałby Callie. Jedyna rzecz zakłócająca tę wizję, to myśl o Nacie będącym daleko stąd. Drzwi zamknęły się, kiedy Leander i Worthington opuścili biuro. "No cóż, zrobiłem, co mogłem. Cholera, Zane. Dlaczego nie możesz choć spróbować się z nimi dogadać?" Nate stanął nad nim, z dezaprobatą na twarzy. "Mają władzę w agencji. Mogą wiele. Dlaczego chociaż raz w życiu nie możesz zagrać w tę grę?" Ponieważ próbował i nie był w tym za dobry. Zane wstał. Nigdy nie będzie za dobry w polityce. Nate był w tym naturalny. Nate potrafił gawędzić i schlebiać, a przez to sprawiać, że ludzie robili to, czego chciał. Od chwili, gdy pojawili się w Bliss, nie pokazał ani krztyny swojego uroku. Nate uratował ich od tych dupków z agencji. Zane westchnął. Priorytety Nate'a były do dupy. Osiągał kompromis z ludźmi, którzy się nie liczyli, a walczył z tymi, którzy mieli znaczenie. No cóż, Zane nie popełnił tego błędu. Zdjął koszulkę przez głowę i rzucił ją na ziemię. Oczy Nate'a rozszerzyły się kiedy dłoń Zane'a rozsunęła zamek jego dżinsów. "Co ty do cholery robisz?" "Chcesz żebym bawił się w gry i kompromisy?" Zane zdjął dżinsy i bokserki, a potem zrzucił buty. "Będę grał, ale tylko wtedy, gdy to będzie tego warte." Wyszedł z biura nagi jak w dniu narodzin. To miejsce znaczyło coś dla Callie. Zamierzał jej udowodnić, że tu pasuje.

Rozdział 11 Callie wzięła głęboki wdech, kierując się w stronę trawnika. Powietrze było cudownie rześkie, ale Callie czuła jak jej policzki płoną od gorąca. Na twarzy miała przyklejony niewielki uśmiech kiedy przechodziła obok ludzi, których znała od dzieciństwa. Witali ją i pytali jak się miewa. Jak się miała? Czuła się rozdarta. Ostatnie dwadzieścia cztery godziny były huraganem

emocji, a ona nie była pewna jak ma którąkolwiek z nich wytrzymać. Była zakochana, ale oczywiście nie mogła być normalna. Nie mogła zadurzyć się w mało skomplikowanym facecie. Nie, zakochała się w dwóch facetach i żaden z nich nie był łatwy. Zane życzył sobie śmierci, a Nate chciał czegoś, czego nie była pewna, czy potrafi mu dać. Jeśli bardziej się w to zagłębić, to nie była pewna, czy chciał w ogóle spróbować. Callie skręciła przy końcu trawnika, chcąc przejść się trochę, nim uda się do swojego pokoju. Przeszła wąską ścieżką prowadzącą do wejściowych bram. Osiny powoli stawały się brązowe i złote. Była już prawie jesień, a niedługo przyjdzie zima. Gdzie będzie, gdy zacznie padać śnieg? Zaszyje się tutaj? Czy może będzie się pakowała do przeprowadzki do Denver? A gdzie będą oni? Nate będzie czekał, aż minie jego czas i będzie mógł się wyprowadzić. Zane będzie pewnie chlał w jakimś barze. Zmusiła sie do zwolnienia. Słyszała uderzenia podków o metalowy słup i wesoły śmiech grających mężczyzn. Obok przeszła niewielka grupa kobiet. Callie rozpoznała parę z nich ze starej paczki przyjaciół jej matki. Znalazła ławkę i rozważała fakt, że czuła się od wszystkich oddzielona. Była prawie ciągle otoczona ludźmi, których znała i którymi się opiekowała, ale czuła się taka samotna. To ostatnia noc to sprawiła. Nigdy nie czuła się z kimś tak związana jak wtedy, gdy kochała się z Natem i Zanem. Stała się inną osobą. Kiedy byli razem, czuła się kochana, chciana i wolna. Jak mogła to odrzucić? Jak mogła to zatrzymać? "Callie Sheppard?" Callie odwróciła się z małym sapnięciem. Nie usłyszała podchodzącego do niej mężczyzny. Poprawka. Dwóch mężczyzn w poważnych garniturach. Gliny. Wiedziała, że to gliniarze, jak tylko ich zobaczyła. "Policjanci?" Musieli tu być ostatniej nocy. Nic innego nie działo się w Bliss. Z pewnością nic innego nie ściągnęłoby tu federalnych. Nie miała żadnych wątpliwości, że ci tutaj byli federalnymi. "Agent Benjamin Leander, z Rządowej Agencji do Walki z Narkotykami." Powiedział ten wyższy. Jego skóra miała brązowy kolor z lekkim odcieniem pomarańczu pochodzącego raczej z solarium, niż od słońca. Ciemnobrązowe włosy miał nienagannie ułożone i mogła się założyć, że korzystał z wielu środków pielęgnacyjnych. Z pewnością nie był niewyszukanym mężczyzną. Biurokrata. "To mój partner, Agent Marcus Worthington. Prowadzimy śledztwo w sprawie gróźb pod adresem Zane'a Hollistera. Była pani wczoraj w nocy w barze kiedy zaatakowano Hollistera?" Callie spojrzała na drugiego mężczyznę, który wyglądał jak blond klon pierwszego. Przytaknęła. "Tak, byłam tam." Wpatrywał się w nią przez te lustrzane pilotki jakie na sobie miał. Nie widziała jego oczu i to było trochę denerwujące. Czuła się trochę jak robaczek pod mikroskopem. Jego usta przekrzywiły się kiedy objął spojrzeniem jej ubrania. Nagle stała się bardzo świadoma jak tanie było wszystko, co miała. "Co robiła pani w tym barze? Nie wygląda pani na motocyklistkę." Skomentował Worthington.

Przełknęła. Nie zamierzała przyznać, że poszła tam, by dać się przelecieć. "Miałam ochotę na drinka. Czy to coś nielegalnego?" Agent Worthington prychnął i odwrócił się. Leander nachylił się. "Nie ma nic nielegalnego w piciu drinka, panno Szeppard, ale to miejsce jest znane z nielegalnych spotkań motocyklistów. To nie jest dobre towarzystwo." "Nie znałam tam nikogo, oprócz Zane'a." "Jak już powiedziałem, to nie jest dobre towarzystwo, proszę pani." Leander siedział całkowicie nieruchomo, wręcz w sposób irytujący. "Jeśli nikogo pani tam nie znała, to po co tam poszła?" Callie poczuła jak zwężają jej się oczy. "Odpowiedziałam na wasze pytanie, Agencie Leander. Byłam spragniona." "W porządku, załóżmy, że była pani spragniona i nie mogła złapać swoich przyjaciół. Pomińmy to. Co się stało, gdy się pani tam pojawiła?" Złożyła dłonie na kolanach i ścisnęła je mocno. Zamierzała przejść przez to małe przesłuchanie z powodu Zane'a. "Zamówiłam drinka i rozmawiałam z Zanem." "Skąd pani zna Zane'a Hollistera?" Worthington stanął nad nią, z jedną stopą na ławce i ręką nonszalancko opartą o kolano. "Czy może próbowała pani po prostu kogoś poderwać na tę noc?" "Tak właśnie przesłuchujesz świadków, Agencie Worthington?" Głęboki głos Nate'a przerwał tę rozmowę. Callie odwróciła się i zobaczyła idącego w jej stronę Nate'a. Usiadł obok niej i splótł ich palce. Nie spojrzał na nią, tylko wpatrywał się w obydwu mężczyzn. "Panna Sheppard jest świadkiem, a nie oskarżoną. Jest również moją dziewczyną. Spodziewam się, że będziecie ją traktować z należytym szacunkiem." Leander westchnął. "Wybacz, Nate. Nie wiedziałem, że przyjechałeś tu ze sobą dziewczyną." "Myśleliśmy, że jest miejscową babką, z którą jest Zane" Prychnął lekceważąco Worthington. Spojrzawszy na Nate'a, zobaczyła, że mruży oczy i wiedziała, że zaraz wybuchnie. Musiała tego uniknąć. Chciał wrócić do DEA, a skopanie paru agentów mu w tym nie pomoże. Przyszedł czas, by się obroniła. Na jej ustach pojawił się mały uśmiech. Nie zamierzała pozwolić jakimś dupkom ją zastraszyć, czy sprawić, że poczuje się ze swojego powodu źle. Mogła to zrobić sama. Wyciągnęła dłoń z uścisku Nate'am "Jestem miejscowa, panowie. I definitywnie jestem z Zanem." Poczuła jak Nate sztywnieje obok niej. Przynajmniej nie myślał już o dokopaniu agentom. Jej serce ledwie biło jej w piersi, gdy zobaczyła, że się zaczerwienił i nie próbował już więcej jej trzymać. Tak właśnie wyglądałby związek z Natem. Zawsze wstydziłby się tego, kim byli. "Myślałem, że powiedziałeś, że jest twoją dziewczyną." Leander mówił do Nate'a, ale patrzył wprost na Callie.

Callie wzruszyła ramionami. Nie ważne, co o niej myśleli. Chciała tylko, by Nate wyszedł z tego z nienaruszoną dumą. Kochała go. Nie mogła wciągnąć go w związek tego typu. Zane mógł to znieść, gdyby naprawdę tego chciał. Nate nigdy nie byłby w stanie żyć w sposób, jakiego wymagał trójkąt, a ona nie mogła żyć tak, jak on tego chciał. "Jestem jego przyjaciółką i jestem dziewczyną. Tak to właśnie mówimy na wsi. Jednak nie jestem sympatią Zane'a. Widziałam go raptem parę razy. Jestem sekretarką Szeryfa. Prowadzę biuro." "Mogę się założyć." To nadeszło od Worthingtona. Zdjął okulary i wpatrywał się wprost w nią. A potem spojrzał na wściekłą twarz Nate'a. Odszedł od ławki i podszedł do agenta z nieodłączną gracją drapieżnika. "Odpierdol się. Ona jest moją kobietą i kobietą Zane'a. To nie jest przyjacielski związek. Czaisz? I obaj macie traktować ją z szacunkiem." Worthington odsunął się i uniósł dłonie. "Wybacz. Nie wiedziałem, że ty i Hollister jesteście...tacy." Nate uniósł ją. Callie potknęła się i złapała jego talii, by nie upaść. Ręka Nate'a wsunęła się pod jej ramię i przyciągnęła do jego ciała. "Tak, jesteśmy i to nie jest wasza sprawa. Macie tylko znaleźć sposób, by pozbyć się tej nagrody za głowę Zane'a." Leander wstał. Położył dłoń na swoim partnerze, rozdzielając mężczyzn. Jego przystojna twarz była gładka i pojednawcza. "Spokojnie, Nate, nie mamy niczego na myśli. Zaskoczyłeś nas po prostu. Oczywiście postaramy się jak najlepiej w sprawie Hollistera." Skinął w stronę Callie. "Proszę pani, proszę o wybaczenie za to nieporozumienie. Pójdziemy już, ale jeśli przypomni sobie pani coś, co mogłoby pomóc, to proszę o telefon." Worthington cofnął się, lekko potrząsając głową i agenci przeszli przez ciężkie bramy kurortu. Nate patrzył jak odchodzili. "Dlaczego to zrobiłeś? Mogłam sobie z nimi poradzić, Nate." Callie cofnęła się o krok. Odwrócił się i wyglądał na odrobinę zaskoczonego. "A dlaczego miałabyś sobie z nimi radzić? Zachowywali się jak frajerzy. Wiedziałem, że nie lubili Zane'a, ale nie wiedziałem, że okażą się takimi fiutami, kiedy chodzi o kobietę." "Jestem pewna, że nie potraktowaliby tak kobiety, którą uważaliby za damę." Wyjaśniła Callie. "Ale ja jestem zwyczajną dziewczyną ze wsi. Jesteśmy dobre do szybkiego numerka i to wszystko." Nie pierwszy raz spotkała się z takimi typami. Nie jeden turysta myślał, że będzie zachwycona kiedy się przy niej zakręci. Nate zacisnął szczękę. Zmusił ją, by na niego spojrzała. "Tak właśnie o mnie myślisz?" Pokręciła głową. Nate taki nie był, ale ich problemy i tak były nie do rozwiązania. "Wiem, że nie jestem dla ciebie łatwą laską." "Cholerna racja. Właściwie to jesteś strasznie trudna, Callie." Jego twarz złagodniała i pochylił się, muskając słodko jej usta swoimi wargami. To doznanie sprawiło, że ścisnęło jej się serce. Z całych sił powstrzymywała się przed objęciem go za szyję i pogłębieniem pocałunku. Nate odsunął się, z nieufną i trochę rozczarowaną miną. "Kocham cię, Callie. Nie pozwolę nikomu cię

poniżać." Callie wiedziała, że tak byłoby w jego świecie. Jako że nie była chętna zmienić niczego w sobie, byłaby dla niego kulą u nogi. "W porządku, Nate. To mi nie przeszkadza. Tak więc oni mają się dowiedzieć, kto ściga Zane'a?" Nadszedł czas na zmianę tematu. Odwróciła się od ławki i zaczęła iść w stronę trawnika. Nate wyglądał, jakby chciał się spierać, ale wreszcie poszedł z nią. "Wiemy kto chce Zane'a. Nie wiemy tylko dlaczego, czy chodzi o zemstę. Jeśli Ellis chciałby mieć go martwego, zatrudniłby zabójcę. Nie rozumiem jego gry. Znam Ellisa. Pracowałem z nim przez lata. Jest draniem, ale prostolinijnym. Gdyby chciał, by Zane był martwy, to by go postrzelił." "W tym gangu to tradycja, że biorą trofea?" Zadrżała na myśl o kimś krojącym ciało Zane'a, by udowodnić jego śmierć. To była okropna myśl, ale oni byli kryminalistami. "Nie słyszałem o czymś takim. Jedynym trofeum, jakim oni są zainteresowani, to pieniądze. To jest biznes, kochanie. Mogą być brutalami, ale nigdy nie słyszałem, by wycinali komuś tatuaż." Callie pomyślała o skomplikowanym tatuażu na klatce piersiowej Zane'a. Było to dzieło sztuki pokrywające lewą część jego piersi. Na środku groźny wąż z otaczającymi go płomieniami. Wielokolorowy projekt musiał być robiony godzinami na skórze Zane'a. Żołądek ścisnął się jej na myśl o Zanie umierającym z powodu przeklętego tatuażu. "Czy są dobrzy? Mam na myśli tych agentów." Zatrzymał się i wziął jej prawą dłoń w swoje obie. "Dziecinko, wiem, że nie daję ci powodów, byś mi wierzyła, ale obiecuję, że wszystko będzie dobrze. Nie pozwolę im zabić Zane'a i nie pozwolę im cię skrzywdzić. Leander i Worthington są prawdziwymi szychami w agencji. Mogą ściągnąć na raz wielu ludzi. Znajdą informacje, jakich potrzebujemy. To była duża sprawa, Callie. Zapuszkowaliśmy złego gościa, ale nie znaleźliśmy wszystkich pieniędzy. DEA wciąż ma ludzi szukających kont Ellisa. Poza tym Zane był agentem. Musisz zrozumieć, że agenci dbają o swoich." Callie jakoś nie uważała, że byli jacyś szczególnie dbający. Byli jawnie niegrzeczni, gdy mówili o Zanie. Ale musiała zaufać Nate'owi, że wiedział co robi. "W porządku. Chodź, zobaczymy, czy Zane się już rozgościł." "Zane mało co nie odchodzi od zmysłów, to właśnie robi." Nate potrząsnął głową i nagle jego twarz się zarumieniła. "O kurwa. Oni myślą, że sypiam z Zanem." Callie uśmiechnęła się, tym razem z prawdziwym rozbawieniem. Pomyślała o nieporozumieniach tamtej rozmowy, ale nie zamierzała tego wskazywać. "Jeśli ci to pomoże, to wydaje mi się, że oni myślą, że sypiasz także ze mną." "Cholera, przecież sypiam z tobą. Ale to jest całkowicie heteroseksualny trójkąt. Mimo wszystko nie ma w tym nic dziwnego. To normalny trójkąt. No cóż, normalna para, no i Zane." Callie zauważyła Zane. Stał na trawniku z grupą sześciu innych mężczyzn. Jego ręka cofnęła się, a potem wystrzeliła do przodu, srebrna podkowa przeleciała i idealnie okrążyła słupek trzy metry dalej. Kiwnął z satysfakcją głową i potrząsnął dłonią Billa Hartmana, nim ustąpił swoją turę. On, jak i pozostali rozbawieni mężczyźni, był kompletnie nagi. "Stara się tu dostosować." Nate wykrzywił wargi, najwyraźniej powstrzymywał śmiech.

Dostosować? Callie spojrzała na mężczyzn wokół Zane'a. Pomimo fantazji o kurorcie nudystów, prawdą było, że składała się w większości z kobiet i mężczyzn w średnim wieku. Mierzący metr dziewięćdziesiąt pięć Zane miał prawie piętnaście centymetrów przewagi nad najwyższym mężczyzną, który jak większość przyjaciół, miał już spory brzuszek i miękkie ciało. W Zanie nie było absolutnie nic miękkiego. Wyprostował się bez skrępowania, patrząc jak inni mężczyźni rzucają podkowami. Zaśmiał się z czegoś, jego głowa opadła do tyłu, wszystkie jego czarne włosy zatrzęsły się. Miał szerokie ramiona i wąską talię. Sześciopak, przez który otworzyła szerzej oczy i najpiękniejszy tyłek, jaki kiedykolwiek widziała. Nawet całkowicie rozluźniony jego fiut zwisał w...Callie wzięła głęboki wdech. "On nigdy się nie dostosuje. Jemu pisane jest zawsze się wyróżniać." Nate zmarszczył brwi. "Podoba ci się to co widzisz, co? Dobra. On nie jest jedynym, który dobrze wygląda. Często ćwiczę." Nate zaczął rozpinać guziki swojej koszuli. "Co ty robisz?" Callie szczerzyła się, patrząc jak Nate pozbywa się swoich ciuchów. Chciała zaśmiać się głośno, ale przez to tylko by się zatrzymał i zaczął myśleć. Nate poddał się emocjom i to było wprost urocze. Szybko odsłonił swoje gorące ciało. Różniło się od ciała Zane'a, ale było równie cudownie jak tamtego. Był potężnie umięśniony z dużymi ramionami, a każdy mięsień wyglądał, jakby jakiś artysta rzeźbił je ostrożnie mając w głowie wizję piękna. Pragnęła przebiec dłońmi po jego gładkiej skórze. "Kurde, jak też się mogę dostosować." Zadeklarował z taką samą determinacją, z jaką mówił o swoich planach na przyszłość. Zdjął buty i odszedł aroganckim krokiem, by dołączyć do zabawy. Callie zauważyła zaskoczoną minę Billa, gdy Nate podszedł i zapytał, czy może spróbować. Bill potrząsnął dłonią Nate'a, a Zane powiedział coś, co Nate obiecał mu z wielkim zapałem. Gina Winters, czterdziestoparoletnia znajoma Callie podeszła i stanęła obok niej. Była ślicznym rudzielcem. Jej oczy płonęły, kiedy patrzyła na widok przed swoimi oczami. "O Boże. Kiedy pojawili się ci chłopcy?" Callie poczuła chorobliwą satysfakcję. "Są ze mną." "Naprawdę?" Byli. Przynajmniej na razie. Jeśli miała tylko z nimi tylko parę dni, to dlaczego miałaby się tym nie cieszyć? Callie ściągnęła koszulkę przez głowę i zdjęła buty. "Tak, naprawdę. To są moi chłopcy, Gina. A ja się nie dzielę." Nie dzieliła się. To była wspaniała rewelacja. Callie Sheppard miała dwóch mężczyzn i się nimi nie dzieliła. *** Był nagi. Był nagi i trzymał podkowę. Nate wziął głęboki wdech. Spojrzał na słupek i wyciągnął rękę. Mógł to zrobić. To była taka sama gra, pomimo faktu, że jego zwisał swobodnie dla widoku każdego, kto patrzył. Właściwie, teraz kiedy o tym pomyślał, to było całkiem przyjemne. Inne. Powietrze zdawało się jakieś inne na jego skórze, delikatniejsze, ale bardziej rześkie. Bez ubrań był tego o wiele

bardziej świadomy. Rzucił podkową. Właściwie nigdy wcześniej tego nie robił i był tym przerażony. Podkowa nawet się nie zbliżyła do celu. Wylądowała z hukiem na trawie. Nate zmarszczył brwi. "Nie." Odwrócił się do Zane'a. "Co nie?" Zane położył dłoń na biodrze. To było dziwne. Wszyscy byli nago. "Nie bądź dupkiem. To tylko gra. Nie możesz być dobry we wszystkim." Ale powinien być, powiedział mu cichy wewnętrzny głosik. Czasami ten głosik nie był taki cichy. Czasami ten głosik ryczał na niego, mówiąc mu, że nie jest wystarczająco dobry i musi być lepszy. Boże, co by teraz pomyślał o nim ojciec? Stał pośrodku kolonii nudystów i bawił się w rzucanie podkową. "To kwestia praktyki." Zane jęknął. "Stary, tak mówi twój ojciec. Wiesz, kiedyś ci zazdrościłem. Moja mama kładła lachę kiedy robiłem coś dla siebie. Kiedy dostałem możliwość stypendium w prywatnej szkole, musiałem podrobić jej podpis na papierach. Przez pół roku nawet nie wiedziała, że zmieniłem szkołę." "Twoja mam była pijaczką." Wciąż jest, jednak Nate powstrzymał się od wspominania o tym. Nate sądził, że Zane nie rozmawiał z nią od lat. Kiedy Zane znalazł się w szpitalu, Nate zadzwonił do niej. Powiedziała, że nie ma syna, ale jeśli by miała, to wisiał jej pieniądze. Nate rozłączył się i jako jedyny siedział przy Zanie, gdy ten się obudził. "I nie powinieneś być zazdrosny. Moi rodzice chcieli idealnego syna. Spieprzyłem im to, gdy dołączyłem do DEA, zamiast zająć się rodzinnym biznesem." Przez co jego ojciec osiągnął dno. Czy mógł zrobić inaczej? Ogarnęło go poczucie winy. Zane złapał go za łokieć i odprowadził z dala od grupki. "Przestań. Nie jesteś odpowiedzialny za to, co się stało." "Skąd wiesz o czym myślałem?" "Mieszkałem i pracowałem z tobą przez wiele lat. Wiem, kiedy pozwalasz opanować się temu staruchowi. Naciskał na ciebie tak kurewsko mocno, że nie możesz się wysrać bez myślenia, czy jesteś w tym najlepszy." Nate nie wytrzymał. Zaczął się śmiać, naprawdę śmiać. To była prawda i Zane wiedział, jak mu to wbić. Jego ojciec naciskał na niego w kwestii ocen, piłki nożnej, naciskał na spotykanie się z najładniejszymi dziewczynami. Dla Wrighta wszystko, co najlepsze... Jego ojciec nienawidził Zane'a. Jego ojciec nie polubiłby Callie. Ta myśl szybko go zabolała. Zane zmarszczył brwi. "Teraz nie wiem, o czym myślisz." To zdawało się go niepokoić. "Zastanawiałem się, jak by się dogadali Callie i moi rodzice."

"Nie dogadaliby się i dobrze o tym wiesz. Będzie uważał ją za małego kociaczka, który nigdy nie wesprze cię w towarzystwie. Dokładnie wiem, co powiedziałby twój ojciec. Powiedziałby ci, że jeśli po prostu musisz ją mieć, to trzymaj ją jako kochankę i znajdź odpowiednią żonę. To wtedy poszedłbym do więzienia za atak na twojego ojca." Tylko jeśli Nate nie dopadłby go pierwszy. Cholera, Zane miał rację. Callie była zbyt słodka jak na życie w wyższych sferach. "Rozerwaliby ją na strzępy." "Ja tego nie powiedziałem." Poprawił go Zane, kręcąc głową. "Ona nie da sobie w kaszę dmuchać, Nate. Potrafi być stanowcza kiedy tego chce. Widziałeś co zrobiła z moim motorem? Był robiony na zamówienie. Trzeba było wiele siły na podniesienie siedzenia. A to co zrobiła z oponami... trochę się jej teraz boję. Nie wydaje mi się, bym chciał ją wkrótce wkurzyć." Nate wyszczerzył się na tę myśl. Była wkurzoną kochaną dziewczyną. Callie często pozwalała im dowodzić, ale kiedy się stawiała, miał wrażenie, że on i Zane są prowadzeni na sznurku. Potrafiła sobie poradzić, ale to nie oznaczało, że nie mogła mieć złamanego serca. "Musisz trzymać się blisko niej. Nie ufam Benowi i Marcusowi jeśli chodzi o nią." Oczy Zane'a stały się lodowate. "Co oni zrobili?" "Po prostu nie podobało mi się jak ją wypytywali." Przyznał Nate. "Po jaką cholerę ich w ogóle wezwałeś? Cholera, Nate, oni tylko wywołają tu kupę problemów. To skurwysyny." Nate westchnął. "Nie prosiłem o nich. Właściwie starałem się ściągnąć Tylera Williamsa." Williams był już seniorem, ale za to porządnym agentem. Nie miał nic przeciwko brudzeniu sobie rączek i działał potajemnie, jakby był do tego urodzony. Pasowałby tutaj, bo pasował wszędzie. Był sprytny i szybki. Nie uważał Zane'a za kretyna. "Taa, on by tu się nadał. Więc dlaczego wysłali garniturki?" Nate wzruszył ramionami. "To poważna sprawa, Zane. Wydaje mi się, że chcą tu swoich najlepszych agentów." "Szef jest ślepy. Co dwaj to gryzipiórki. Jedynym powodem, dla którego awansują jest to, że skończyli Harvard, a ich tatusiowie to grube szychy w Waszyngtonie." Zane zaśmiał się gorzko. "Wiem, dlaczego ich wysłali. Chcą ciebie z powrotem. Tak naprawdę są tu, by przekonać cię do powrotu." "No cóż, wydaje mi się, że teraz ponownie to rozważą, jako że najwyraźniej przedstawiłem ich nas jako parę gejów." Czekał na wybuch Zane'a. Na twarzy Zane'a pojawił się powolny uśmiech. "Co?" "Taa, byłem wkurwiony na to, jak potraktowali Callie. Zachowywali się, jakby nic nie znaczyła. Dupki. Musiałem przedstawić nas jako trójkąt, a oni źle to zrozumieli." "Nieźle. Nie jestem wyłącznie agentem, który dał odkryć swoją przykrywkę. Jestem agentem gejem, który dał odkryć swoją przykrywkę."

Nie wydawał się zdenerwowany. Uśmiechał się od ucha do ucha. To zaskoczyło Nate'a. "Nie przeszkadza ci to?" "Nie. Jest mi całkowicie dobrze z moim heteroseksualizmem. Jakoś nie palę się do brykania na twoim paskudnym tyłku, ale nasza dama lubi różne perwersje. Znoszę cię tylko z jej powodu." Jego uśmiech powoli bladł. "Nie ważne, co myślą o mnie. Nie zamierzam tam wracać. To mogło zranić ciebie. Idź i pogadaj z nimi. Powiedz, że po prostu chroniłeś swojego partnera." "Jebać to. Taka jest prawda. Kocham Callie. Dzielę ją z tobą. Nie ukrywam tego." Nie zamierzał się z tym kryć. Wciąż nie był pewny przyszłości, ale nie chciał ukrywać Callie i Zane'a. To nie było w porządku. Spojrzał na Zane'a i uświadomił sobie, że mają problem. "Cholera, Zane, postaraj się czuć mniej wygodnie ze sobą." Fiut Zane'a rósł w mgnieniu oka. "Serio, nie możesz chodzić z tym czymś." Zane wskazał na punkt tuż za nim. Nate odwrócił się i jego fiut też ustał. Callie stała tuż obok jakiejś kobiety, żywo z nią dyskutując. Była cudownie naga, jej skóra błyszczała w promieniach słońca. Jej uśmiech był rozświetlony ciepłym blaskiem, który pochodził z jej wnętrza. Nawet gdy jego fiut twardniał, Nate czuł jak mięknie mu serce. Była taka piękna. Usłyszał dwa kobiece piski i do Callie podbiegły dwie kobiety. Przyjaciółka Callie, Jen, która zdawała się doprowadzać Stefa do szału i żona bliźniaków, Rachel. Wszystkie trzy kobiety przytuliły się z entuzjazmem i usłyszał grad pytań o to, co się stało. Nate poczuł wyraźne uczucie do kobiet, które zdawały się zaniepokojone o jego Callie. "Kurde, Szeryfie, załóż jakieś gacie." Powiedział kpiarski głos silnym westernowym akcentem. "Ta cała nagość działa tylko wtedy, gdy trzymasz swojego fiuta na wodzy." Nate zakrył się i sięgnął po swoje spodnie, gdy podeszli bliźniacy Harper. Drugi bliźniak zaśmiał się głośno i nie zrobił mu uprzejmości, odwracając wzrok. "No widzisz, Rye i dlatego nie możemy tu mieszkać. Musiałbym za bardzo się ukrywać." Nate starał się poskromić swoje rosnące zażenowanie. Ostrożnie zasunął zamek spodni i zostawił koszulę. Nie zamierzał pokazywać, jak bardzo niekomfortowo się czuł. To było cholerna, naturalna reakcja. Była jego partnerką. Była naga. Zacząłby się martwić, gdyby jego kutas na to nie odpowiedział. Spojrzał na Zane'a, który spokojnie sięgnął po leżący przy torze do rzucania podkowami ręcznik i owinął go wokół swojej talii. Na całym terenie ośrodka leżały porozrzucane stosy ręczników. Tak jak u Nate'a, jego pierś była odkryta. "Harper." Pozdrowił Zane. "Kurde, Max, miałeś rację co do niego." Rye Harper miał na sobie niebieską koszulę, podczas gdy jego brat był w czarnym T-shircie. Poza tym byli identyczni. Były szeryf obejrzał Zane'a od stóp do głów i ostatecznie zagwizdał. "Jesteś wielki, koleś. Callie ma bardziej egzotyczne upodobania, niż mógłbym myśleć." Oczy Zane'a skupiły się na rozmawiających ze sobą kobietach. "Tym lepiej dla mnie, nie?" Wzrok Rye'a stał się twardy. "Lepiej dla ciebie, ty wielki sukinsynu i niech lepiej tak zostanie. Może i ściga cię paru wstrętnych typów, ale złam jej serce, a przysięgam, że sprawię, że ci motocykliści będą przy mnie jak gaworzące maluchy."

Max westchnął ciężko. "Odpuść, Rye. Mówiłem ci już. Wielki koleś i ja mamy umowę. On opiekuje się Callie, a ja go nie zabijam." Zane odrzucił głowę, a jego śmiech słychać było na całym podwórzu. "Taaa, wierzę w to, Harper. Zawarliśmy tę małą umowę z moją dłonią zaciśniętą na twoim gardle." Spojrzał poważnie na bliźniaków. "Nie martwcie się o Callie. Zostaję blisko nie ważne, co by się działo. Ma u mnie dług. Rozwaliła mój motor, więc nie mogę wyjechać." Nate'owi nie podobało się to jak to brzmiało. Zane mówił tak, jakby sam brał odpowiedzialność za Callie. Rye Harper wyciągnął dłoń i wymienił z Zanem uścisk. "W porządku. Pamiętaj tylko, że jak bierzesz Callie, to bierzesz jej rodzinę. Rach zaprosi cię na obiad tak szybko, jak to będzie możliwe. Ma kompletną obsesję na punkcie posiadania bliskiej rodziny dla naszego dziecka." "Lepiej przygotuj się na zabawę w kochającego wujka." Rzucił Max. Taa, Nate'owi jakoś nie podobało się to uczucie. "Myślę, że Zane i ja damy sobie z tym radę." Max zwrócił się do niego ze zmarszczonymi brwiami. "Ty też jesteś oczywiście mile widziany, Szeryfie. Tak długo, jak tutaj jesteś. Plotka głosi, że zamierzasz wyjechać tak szybko, jak to możliwe. Cieszę się, że jeden z was ma na tyle rozsądku, by zostać z Callie." "To Callie wykaże się zdrowym rozsądkiem zostając ze mną." Wycedził przez zęby Nate. Max Harper będzie musiał poszukać sobie zżytej rodziny gdzie indziej. Callie z nim wyjedzie. Zostawi za sobą bliźniaków Harper, Stefa, Jen i wszystkich przyjaciół z restauracji. Pożegna się z Loganem i jego matkami, Marie i Teeny. Pomacha na pożegnanie każdemu kogo zna, by podążyć za nim do Waszyngtonu i do spokojnej pracy, gdzie nie będzie musiał radzić sobie z inwazjami kosmitów, naturystami, czy deklarującymi swoje prawa w piątkowe popołudnia weganami. Zane mógłby być dobrze ukrytym sekretem. Taak, pieniądze, które zarobi będą warte zrzeknięcia się tego wszystkiego, prawda?" "Cholera, Rachel!" Rye Harper krzyczał przez całą długość podwórka na swoją śliczną żonę. "Zakładaj z powrotem te ubrania." Kobieta z jasnorudymi włosami i lekko wypukłym brzuszkiem położyła dłoń na biodrze i odkrzyknęła mu. "Nie ma mowy, Rye. Jestem w Rzymie, do cholery!" Rye odwrócił się do brata. "Ona jest w ciąży. Co ona sobie do cholery myśli? Ciężarne kobiety nie powinny tak chodzić." Max miał na twarzy szeroki uśmiech. "Nie widzę dlaczego by nie, bracie. Właściwie tak właśnie stała się brzemienna. Myślę, że stwarza nam naprawdę przyjemny obrazek." Odwrócił swoje czarne spojrzenie na Nate'a i Zane'a. "Co nie znaczy, że inni mają się nim cieszyć." "Jesteś bezpieczny, Harper. Mnie interesuje wyłącznie jedna kobieta." Zane poklepał Nate'a po plecach. Jen przebiegła przez podwórze i praktycznie rzuciła się Zane'owi w ramiona. Na szczęście wciąż miała na sobie ubrania, ale Zane i tak zdawał się zaskoczony. Szczupła brunetka pocałowała

go entuzjastycznie w policzek. "Tak bardzo ci dziękuję, Zane. Kiedy widziałam cię wcześniej, byłam tak pogrążona we własnym dramacie, że zapomniałam ci podziękować za uratowanie Callie dziś rano." Zane delikatnie wyplątał się z jej uścisku. Nate spojrzał na dwie nadchodzące nagie kobiety. Callie nie zdawała się poruszona widokiem rzucającej się na Zane'a przyjaciółki. Uśmiechała się. "Wiesz, że Nate też pomagał." Powiedziała Callie. Wreszcie ktoś przypomniał o jego wkładzie. Przygotował się na atak Jen. Jednak brunetka posłała mu blady uśmiech. "Tobie też dziękuję, Szeryfie." I znów zaczęła patrzeć na Zane'a, jakby był zwycięskim bohaterem. Grupa otoczyła Zane'a. W ciągu jednego poranka Zane'owi udało się stać częścią tego niewielkiego, dziwnego miejsca. Nate nie miał wątpliwości, że Zane zostanie zaproszony na comiesięcznie rozgrywki pokera, oczywiście za plecami Nate'a, jako że Nate wskazywał, że hazard jest nielegalny. Zane będzie na rodzinnych obiadkach na ranczu Harperów. Zane stanie się częścią Bliss. Zane będzie tu szczęśliwy, tak jak jeszcze nigdzie, gdzie dotąd byli. To miejsce było już zakorzenione w duszy Callie. Nate uświadomił sobie z nagłym bólem, że on jako jedyny tu nie pasuje. Po całym życiu bycia w środku, bycie na zewnątrz koła bolało jak diabli. Czy to tak zawsze czuł się Zane? Czy to tak Zane i Callie czuliby się, gdyby za nim poszli? W jego dłoń wsunęła się ciepła ręka. Callie. Jej brązowe oczy błyszczały w późnopopołudniowym słońcu. W ogóle powietrze ją otaczające zdawało się łagodne. "Wszystko w porządku?" Wiedział, że poszłaby z nim, gdyby odpowiednio naciskał. Pomimo jej wcześniejszych protestów, że nie chce mieć z nimi nic wspólnego, w chwili, gdy pomyślała, że jest zraniony, była przy nim. Mógł tego użyć, jeśli by chciał. Pójdzie, bo go kocha. Zane też pójdzie. Zane pójdzie, bo Zane go kocha. Zostawią za sobą jedyne miejsce, do którego należeli, dlatego że on by tego chciał. "Taaa." Skłamał. "Wszystko w porządku, dziecinko." Nic nie było w porządku, ale czucie jej dłoni w swojej mu pomagało. Rachel klepnęła Rye'a po rękach. Próbował owinąć ją ręcznikiem. "Przestań." Max szczerzył się jak debil, patrząc jak ze sobą walczą. "Wow, uwielbiam ten tatuaż." Powiedziała Jen, wpatrując się w tatuaż na piersi Zane'a. Spojrzała na Callie. "Widziałaś to? Tak misterne. Zrobienie tego musiało zająć wieczność." "Dni." Poprawił Zane. Skinął na Nate'a. "Z Natem było łatwiej. Raptem parę godzin." Nate przypomniał sobie dzień, keidy po raz pierwszy usiedli na krzesłach i dali się wytatuować Barbarzyńcom. Była to oznaka przynależności. Wiązała mężczyznę na całe życie. Ellis brał te tatuaże bardzo poważnie. Każdy z nich miał węża, ale jego otoczenie różniło się. Nate'a było stosunkowo proste, Zane'a szaleńczo skomplikowane. Było co najmniej czterech innych motocyklistów z takim samym stopniem wtajemniczenia, jak Zane. Dwóch z nich nie żyło. "Co znaczą te numery?" Zapytała Jen.

Nate puścił dłoń Callie i świat stanął w miejscu. *** Zane spojrzał na malarkę. "Jakie numery?" Pochylił głowę, starając się mieć dobry wgląd na swoją pierś. Widział tatuaż oznaczający go jako Barbarzyńcę, ale wszystko, co widział, to kupa jakiś kręconych rzeczy wokół wielkiego, okropnego węża. Nie zwracał nigdy uwagi na tonę tuszu na swojej klacie. Oczywiście, na drugą stronę swojej piersi też nie patrzył. Przypominała mu za dużo z tamtego dnia, kiedy został złapany i torturowany. Ellis napiętnował jego prawą stronę rozgrzanym do czerwoności metalem i pociął jego twarz. Jedyną częścią, jaką Ellis nalegał, by zostawić, był tatuaż Barbarzyńców. Zane pozbył się mrocznych myśli. Nigdy nie dowie się jak odkryto jego przykrywkę. Ktoś musiał się dowiedzieć i wygadać, a potem jego życie stało się piekłem. Teraz sprawy wyglądają lepiej. Jego oczy przesuwały się po małej, otaczającej go grupie. Uśmiechali się i drażnili nawzajem. Był ich częścią. Max Harper zdzielił go łokciem w przyjacielskim geście. Jen przytuliła go i dziękowała. Rachel Harper była najwyraźniej gotowa zaakceptować go jako wujka dla swojego dziecka. Cholera, wzruszał się tylko myśląc i założeniu rodziny w tym małym miejscu. Ostatnią rzeczą, o jakiej chciał myśleć był jego tatuaż. Usunie go laserowo tak szybko, jak zdobędzie gotówkę. "Te numery." Mówiła Jen. Zawołała Callie i przebiegła po tatuażu palcem wskazującym. "Widzisz? Są wplecione we wzór. Ty to zrobiłeś?" Lodowata świadomość przesączyła się między jego kości. Może nie chciał mieć kariery w wymiarze sprawiedliwości, ale na tyle długo był gliną, by zachować instynkty. "Ellis go zaprojektował." Odwrócił się szybko do Nate'a, który był blady, oczy miał wpatrzone w tatuaż. "Cholera, to wszystko wyjaśnia." Wymamrotał Nate. Zane przełknął kiedy uderzyła w niego rzeczywistość. Nie ma się co dziwić, że za jego głowę wyznaczono nagrodę. Cholera, nie zależało im na głowie – jego klatka piersiowa to już inna historia. "Co jest?" Wzrok Callie przesuwał się od jednego do drugiego. Twarz Nate zyskała twarde jak granit spojrzenie, kiedy przełączył się na tryb stróża prawa. Jego oczy stały się zimne, a usta zwęziły się w cienką kreskę. Wszystko w nim znieruchomiało, jak u grzechotnika gotowego do ukąszenia. Nate był prawdziwym gliną, a to akurat było dobre, bo wyglądało na to, że potrzebowali takiego. "Nic złego, dziecinko. A przynajmniej nic, z czym sobie nie poradzimy." Nate stanął koło Jen, która również zdawała się rozumieć, że coś jest nie tak. "Jen, chciałbym, żebyś spisała numery, które widzisz. Jeśli dostrzeżesz w tym jakiś szczególny wzór, to byłbym niezmiernie wdzięczny." "O, jest tutaj." Dłoń Jen przesunęła się lekko po tatuażu, muskając tusz. "Zobacz jak się zwija. Zaczyna się tu i biegnie przeciwnie do kierunku ruchu wskazówek zegara. To bardzo misterne i bardzo wyraźne. Ten facet był prawdziwym artystą."

"Taa, jest również dilerem narkotyków i sadystą." "O mój Boże, numery kont są na piersi Zane'a!" Callie wreszcie załapała. Jej oczy wypełniły się przerażeniem. "Musimy zawieźć cię do El Paso jutro z samego rana." Nate już sięgał do swoich spodni, wyciągając telefon. "Przynajmniej mamy o czymś dzisiaj rozmawiać. Całe miasto musi przez dzień, czy dwa być czujne. Kiedy dostaniemy te konta i pokażemy Ellisowi, że znaleźliśmy jego kasę, to zostawi Zane'a w spokoju. Nigdy nie chodziło o zemstę, dzięki Bogu. Zawsze chodziło o kasę." Odwrócił się. "Taa, Worthington, chya mamy rozwiązanie naszych problemów..." Głos Nate'a cichł, gdy się oddalał. Zane złapał dłoń Callie. Harperowie byli teraz cicho i patrzyli na niego poważnym wzrokiem. "Wszystko będzie dobrze, Zane?" Zapytał Max. Nie Hollister. Zane. Ta grupka nie będzie już używać jego nazwiska. To było wystarczająco intymne. Jego serce urosło odrobinę. Cholera, jeśli odpowiednio rozegra karty, to będzie jego rodzina. Zapomni nawet o skopaniu Talbota, jeśli to będzie oznaczało należenie do tej zżytej grupy. Przyciągnął Callie do swojej piersi, potrzebując jej blisko siebie. "Będzie dobrze. Przekażę agencji informacje, jakich potrzebuję i będę już miał to z głowy. Kiedy tylko Ellis dowie się, że gra skończona, to odwoła swoje pieski." Callie owinęła ramiona wokół jego talii i trzymała go, jakby nigdy nie chciała go puścić. Pocałował czubek jej głowy. Jeśli wszystko pójdzie po jego myśli, to nigdy nie będzie musiała.

Rozdział 12 Callie zmieniła wodę w prysznicu na gorącą, tak gorącą, że ledwie mogła ją znieść. Minęło dosłownie parę sekund, gdy pomieszczenie zaczęła wypełniać para. Callie patrzyła jak jej odbicie w lustrze rozmazuje się pod wpływem osiadającej cieczy. W szkle była mętnym duchem. Starła parę, ale ta wróciła natychmiast. W gruncie rzeczy cieszyła się, że nie widziała swojego odbicia. Pokazałoby jedynie prawdę – że w ciągu ostatnich paru tygodni zestarzała się bardziej, niż w ciągu ostatnich lat. Jutro Zane wyjedzie i nie było nic, do czego mógłby wrócić Jasne, mówił wiele rzeczy o tym, jak bardzo jej chce, ale już raz ją zostawił. Tym razem nie było nic, co mogłoby go zatrzymać. Gdyby Zane był bezpieczny i szczęśliwy, nie byłoby żadnego powodu, by Nate także wrócił. Wróciłby oczywiście. Poczucie obowiązku przywiodłoby go, aż znalazłby kogoś na swoje miejsce, ale to nie byłby znaczący czas. W jaki sposób tak szybko skończył jej się czas? Drżącymi dłońmi położyła w zasięgu ręki ręcznik i weszła pod prysznic. Wyjeżdżali rano. Miała z nimi ostatnią noc i tylko dwie godziny, zanim będą musieli być na spotkaniu, które zwołała. Pomyślała o odwołaniu go, by mieć więcej czasu z Natem i Zanem, ale ci ludzie byli jej przyjaciółmi i rodziną. Mieli prawo wiedzieć co się dzieje. Ludzie szukający Zane'a byli niebezpieczni i będą stwarzać zagrożenie, aż zostaną złapani. Bliss musiało mieć się na baczności.

Poczuła się chora na myśl o byciu bez nich. Po raz pierwszy naprawdę rozważała wyjechanie z Natem. Nate zdawał się naprawdę tego chcieć. Oczywiście, zapewne pożałowałby tego, jak tylko spieprzyłaby mu karierę byciem prostackim, hipisowskim dziwadłem/ W jej oczach pojawiły się łzy kiedy uświadomiła sobie, że nie mogła ryzykować tym, że ją znienawidzi jak tylko okaże się, że nie pasuje do jego świata. Miała stracić ich obu. Tym razem zwyczajnie się załamie. "Skarbie?" Jej przygnębienie przerwał głęboki głos Zane'a. Odwróciła się, by ukryć twarz kiedy tylko odsunął zasłonę prysznica. "Skarbie, ty płaczesz?" "Jak się tu dostałeś? Zamknęłam drzwi na klucz." Chłodniejsze powietrze z zewnątrz musnęło jej skórę, sprawiając, że zadrżała. W jednej chwili zasłona wróciła na swoje poprzednie miejsce, a jej znowu było ciepło. Niestety, Zane znalazł się po złej stronie zasłonki. Poczuła jak jego dłonie obejmują jej ramiona. "Spędziłem wiele lat udając kryminalistę. Potrafię przejść przez wszystkie drzwi jakie między nami postawisz. Jeśli nie potrafiłbym wyważyć zamka, to zwyczajnie skopałbym drzwi." Odwrócił ją siłą. "A teraz powiedz mi dlaczego płaczesz." Callie była zbyt zszokowana, by ukryć twarz. Wciąż miał na sobie dżinsy. "Zane, zamoczysz się." Jęknął i obniżył swoje czoło do jej. "Taa, wiesz, jakoś nie myślałem o swoich ubraniach. Myślałem o tym, że płaczesz." Jego wargi dotknęły koniuszka jej nosa. "Proszę, nie płacz skarbie." Głos miał szorstki, jakby to on sam był na krawędzi płaczu. Nie miał na sobie koszuli i dłonie Callie pogładziły jego skórę, zatrzymując się na każdej pomarszczonej bliźnie, by przebiec po niej kochającym dotykiem. Kochała jego ciało, każdy jego cal, każda blizna i niedoskonałość sprawiała, że był kim był. Okręcił sę jej ramionami w pasie. "Kocham cię." Wyszeptała w jego pierś. Nie było sensu tego zatrzymywać. Nigdy nie powiedziałaby tych słów w taki sposób komuś innemu, niż Zane i Nate. Kiedy odejdą, zamknie na klucz tę część siebie. "Tak bardzo cię kocham." Jego dłoń wsunęła się w jej mokre włosy. "Więc wyjdź za mnie." Serce Callie szarpnęło się, grożąc wyskoczeniem z jej piersi. Uniosła gwałtownie wzrok, patrząc w boleśnie poważną twarz Zane'a. Jego oczy płonęły intensywną zielenią i zdawał się czekać, aż go odrzuci. "Wyjść za ciebie? Myślałam, że wyjeżdżasz." Teraz jego wargi wykrzywił niewielki uśmiech. Jego dłonie przebiegły po jej plecach, budząc na jej skórze każdy nerw, dopóki nie objął jej pośladków i nie ścisnął ich mocno. "Nigdy więcej, Callie. Nigdy cię już nie zostawię. Zrobiłem błąd robiąc to za pierwszym razem. Nate także zrobił błąd, ale nie mogę go zmusić, by się do tego przyznał. Obaj kochamy się cholernie mocno, ale wydaje mi się, że on zamierza odejść. Jest moim najlepszym przyjacielem, Cal. Jest dla mnie bratem, ale tym razem wybieram ciebie." Wziął szybki wdech. "Jak myślisz, poradzisz sobie z tym, że będę tylko ty i ja?" Myśl o tym, że Nate'a z nimi nie będzie sprawiła, że zwilgotniały jej oczy, ale nie było nawet takiej opcji, by zrezygnowała z Zane'a. Będzie go kochała, stworzy mu dom i będzie

dziękować swoim szczęśliwym gwiazdom, że ma mężczyznę takiego jak on. Udało jej się przytaknąć. Pocałował ją, głęboko i długo. Jego język sięgnął, by popieścić jej. Poczuła tęsknotę w tym pocałunku. On też będzie tęsknił za Natem. Będą niekompletni, ale za to będą mieć siebie. Zane przyciągnął ją bliżej, ocierając się o jej brzuch swoją zakrytą dżinsem erekcją. "Kocham cię, skarbie." Wsunął palce w jej włosy i odciągnął jej głowę do tyłu, by spojrzała w jego oczy, by nie minął jej żaden cal jego pokrytej bliznami, przystojnej twarzy. "Nigdy nie pozwolę ci odejść, Callie. Będę starał się z całych sił, by być najlepszym mężem, jakiego mogłabyś mieć." Jego grdyka unosiła się i opadała, dusząc jakieś nienazwane emocje. Callie z łatwością czytała w jego twarzy, wiedziała, co właśnie mówił. Uniosła dłonie, by objąć jego twarz. Będzie starał się być dla niej wszystkim. Będzie starał się wynagrodzić jej fakt, że nie będzie z nimi Nate'a. Westchnęła. Była taka samolubna. Myślała tylko o tym, jak bardzo będzie tęskniła za Natem i ani przez chwilę nie pomyślała o tym, jak bardzo będzie za nim tęsknił Zane. Nate i Zane może nigdy się nie pocałowali, ani nie było między nimi żadnego seksualnego pociągu, ale byli partnerami duszy. Życie Zane'a będzie opustoszałe bez Nate'a. Ustała na palcach i pocałowała go, jej język przesunął się po jego pełnej dolnej wardze, wywołując u niego dreszcz. Poczuła jak przechodzą ją ciarki. Miała władzę nad tym ogromnym, wspaniałym mężczyzną. A to się dobrze składało, bo on nad nią miał wielką władzę. "Dotknij mnie." Zażądał. Jej palce rozsunęły zamek jego spodni. Zsunęła je z jego bioder, kląc tarcie jakie stwarzał mokry dżins. "Następnym razem zdejmę to ustrojstwo, zanim się zmoczę." Uśmiechnęła się do niego, przesuwając dłońmi z twardej, płaskiej piersi do wspaniale zarysowanego brzucha. "Na basenie nie wolno mieć ubrań. To czyni wszystko prostszym." Jęknął, kiedy jej dłoń objęła jego męskość. Wypełniał i przelewał się przez jej dłoń. "Och, skarbie, to miejsce świetnie nadaje się do składania wizyt, ale nie możemy tu mieszkać. Zawsze jestem przy tobie twardy. Nie mogę przechadzać się z nagą erekcją. Będą mnie wyzywać od zboczeńców." Był taki wspaniały. Callie gładziła go od szerokiej podstawy jego fiuta do nabrzmiałej purpurowej główki. Była zafascynowana sposobem w jaki drżał i jęczał kiedy jej dłoń przebiegała po jego jedwabistej skórze. "To mógłby być problem. Nie sądzę, by istniał jakiś sposób, by ukryć tego potwora. Mógłby przestraszyć dzieci." Jego oczy rozszerzyły się w przerażeniu. "To tu są dzieci?" Zaśmiała się widząc jego przerażenie. Zauważyła również, że jego fiut przemakał. Przesunęła kciukiem po szparce jego fiuta, a on zassał powietrze. "Nie ma dzieci. To społeczeństwo dorosłych, ale są i kurorty dla rodzin, jeśli się lubi taki styl życia. Myślałam o naszych dzieciach. Jeśli ich chcesz, oczywiście. Nie robię się coraz młodsza." Uniosła kciuk do ust i zlizała z niego spermę. "Boże, to takie seksowne." Jęknął Zane. "Dzieci. Chcesz dzieci." "Chcę." Callie uklękła. Woda z prysznica wystukiwała przyjemny rytm na jej kręgosłupie. W tej kwestii nie będzie żadnych negocjacji. "Chce pan ze mną czegoś poważnego, więc niech lepiej pojawi się poważne zapłodnienie."

Polizała czubek jego naprężonego członka, a jego głowa opadła do tyłu. "Idziesz po trupach, skarbie. Cholera, wszystko o czym teraz mogę myśleć to fakt, że mogę cię brać bez kondoma. Nigdy nie uprawiałem seksu bez zabezpieczenia." Jej dłoń odnalazła jego ciężkie jądra. Skręcała je delikatnie w swoim uścisku. Wkrótce zamierzała go mieć. Jej cipka gwałtownie pulsowała, a jej uda były wilgotne, co nie miało nic wspólnego z wodą spod prysznica. "Możemy wspólnie zadecydować nad tym kiedy, ale lepiej niech to będzie wkrótce, Zane." Zane sięgnął w dół, złapał ją pod ramionami i uniósł. Podniósł ją z bezbłędną dokładnością, przycisnął do ściany pokrytej płytkami i wszedł w nią. Callie sapnęła, gdy zaczął ją penetrować, jego fiut wpychał się głęboko w jej cipkę. "Nie odkładaj na jutro tego, co możesz zrobić dziś." Jego twarz ściągnęła się kiedy wszedł w nią głęboko. "Kurwa, jesteś cudowna." Czuła się taka wypełniona. Zmusiła swoje nogi do ruchu, do złapania jego bioder. Odzyskała równowagę kładąc dłonie na jego szerokich ramionach. Był tak głęboko w niej, że ledwie oddychała. "Nawet nie zdjąłeś spodni, Zane." "Nie ma czasu. Przyzwyczaj się do tego. Teraz, kiedy nie muszę używać gumki, będę brał cię kiedy i gdzie tylko będę chciał." Jego głos drżał, gdy trzymał ją w miejscu. Callie była wdzięczna za jego powściągliwość. Był duży. Chwilę zajęło jej przyzwyczajenie się do niego i rozluźnienie. Obezwładniające najście szybko zmieniało się w rozkosz. Jej cipka była mokra i czuła jak mięknie wokół niego. Wsunął się na kolejny cal i Callie poczuła na pośladkach jego jądra. "Boże, nigdy nie przestanę cię pragnąć." Callie złapała jego ramiona, wbijając tam swoje paznokcie, nakłaniając go do ruchu. Była tak gotowa, tak chętna, by go poczuć. "Więc powinieneś mnie pieprzyć, Zane." "Jak sobie życzysz..." Zane jęknął i zaczął ją posuwać. Callie czuła jak rozpala się każdy nerw w jej ciele. Trzymał ją tak blisko, że czuła jak jej sutki ocierając się o jego pierś. Jego usta zakryły jej. Jego język wsuwał się wycofywał w rytmie jego fiuta. Callie nie robiła nic, tylko trzymała się, gdy Zane w nią wchodził. Była złapana między nim, płytkami i gorącą wodą spod prysznica. To przyszło nagle. Uderzył w idealny punkt i Callie odleciała. Jęknęła i schowała twarz w jego ramieniu kiedy to doznanie przejmowało nad nią kontrolę. Chwilę później Zane zesztywniał, każdy mięsień napiął się. Pchnął w nią jakby chciał stopić ich ze sobą. Kiedy zwolnił, pochylił się, by ponownie ją pocałować. Tym razem był łagodny, przegryzając jej wargi, a jego biodra poruszały się delikatnie. "Przepraszam, że tak szybko. Jesteś taka cudowna, tak idealnie pasujesz. Callie, to było niesamowite. Zrobimy sobie dziecko. Nate zgłupieje. On zawsze..." Zane przerwał. Callie stanęła na nogach, jednak dalej trzymała się Zane'a. "Zawsze chciał dzieci?" Zane przyciągnął ją blisko. "Taa. Chciał domu z białym płotkiem, mimo że podejrzewam, że jego płot byłby o wiele droższy, niż gładki płotek ze sztachetek. Może z kutego żelaza. Skarbie, nie pozwól żeby jego wyjazd odbił się na tobie. On cię kocha. Po prostu potrzebuje więcej, niż to

miejsce może mu dać." "Czy musimy z niego rezygnować?" Zapytała Callie, słysząc w swoim głosie tęsknotę. "Może powinniśmy zwyczajnie z nim jechać. Przecież nie ożeniliśmy się z naszą pracą." Zane ucałował ją w czoło i sięgnął po mydło. "Lubisz swoją pracę. Ja jeszcze jej nie mam, ale wiem, że polubię tą, którą wezmę. Zamierzam wziąć kredyt na ten pusty budynek obok Stelli." Callie znała go bardzo dobrze. "Ponoć jest nawiedzony." Zane namydlił dłonie i zaczął ją myć. Jego palce gładziły i masowały jej ciało, aż westchnęła i oparła się o niego. "To niech lepiej ten duch zacznie się do mnie przyzwyczajać. Zamierzam otworzyć bar. W poniedziałek idę do banku. Jeśli nie dostanę stamtąd pożyczki, to poproszę Stefana." Jego głos znacznie poweselał. "Taak, może właśnie tak zrobię. Jest ci jak brat, prawda? Rodzinna pożyczka. Jeśli chcesz, możesz pomóc mi rozkręcić interes albo możesz dalej pracować z Natem. Twój wybór. Po prostu wiedz, że zaopiekuję się tobą. Zadbam o ciebie. Kiedy bar zacznie działać i przynosić dochód, to nie będziesz musiała pracować." Jego dłonie przesunęły się wzdłuż jej piersi i w stronę jej cipki, gdzie gładził ją przez bardzo długi czas. "Lubię pracować, Zane. Jeśli nie przekonamy Nate'a, by z nami został, to mogę ci z barem. Chyba będę dobrą kelnerką." Umył ją dokładnie. "Tak długo jak klienci będą pamiętać, że jesteś zajętą kobietą, nie mam nic przeciwko. Może powinienem skopać Nate'a, aż się zgodzi zostać." Rozległo się głośne prychnięcie i Callie podskoczyła. Zane tylko westchnął i wymamrotał, "Podstępny drań. Jak długo już tu jesteś?" Wyjrzał za zasłonę prysznica. Callie rzuciła spojrzeniem i zobaczyła Nate'a siedzącego pod ścianą łazienki. Jedno kolano miał uniesione, a jego oczy patrzyły w jeden punkt pod zasłoną prysznica. "Na tyle długo, by wiedzieć, że powinienem odejść." Słowa Nate'a zraniły ją. Wyplątała się spod prysznica. Poślizgnęła się na płytkach, ale ramiona Nate'a powitały ją, gdy przed nim klęknęła. Zdawało się nie przejmować, tym że go moczyła. Czuła jego oddech, gdy jego ramiona zamknęły się wokół niej. "Zane ma rację. Nie jestem za mądry. Ale potrzebuję więcej, niż mogę dostać tutaj, Callie. Wybaczysz mi?" Czuła węzeł w jego piersi kiedy mówił te słowa i wiedziała jak wiele one go kosztowały. Wiedziała także, że nie może mu odmówić. Kochała go. Zane go kochał. Gdziekolwiek pójdzie, będzie częścią ich. "Wiedz, że zawsze masz u nas dom. Kocham cię, Nate." Jego ramiona zacisnęły się wokół niej. "Ja ciebie też kocham, dziecinko." Chciała go. Na tak długo, jak zostanie, chciała go. "Chodź z nami do łóżka." Na jego twarzy pojawił się najsmutniejszy z uśmiechów. "Jesteś pewna, że chcesz mnie tam?" Zane wyciągnął dłoń. Zdjął swoje przemoczone dżinsy i stał w swojej pełnej chwale. "Chodź z nami do łóżka. Ona za tobą tęskni. Ja nie, ale ona tak." Na jego ustach pojawił się szelmowski uśmiech, a w szmaragdowych oczach błysk. "Chodź, Nate. Zostań z nami tak długo,

jak możesz." Nate trzymał jedną dłoń na niej, ale drugą wyciągnął do Zane'a. Przez jeden rozkoszny moment, byli ze sobą złączeni, a Callie czuła się kompletna. "Spójrz na mnie, dziecinko." Powiedział Nate ochrypłym głosem i uniósł jej głowę. Skinął na nią i wstała, przyjmując dłoń Zane'a. W chwili, gdy Nate znalazł się na nogach, przyciągnął ją do swojej piersi, jego ramiona objęły ją. Obniżył do niej swoje usta, a ona nie mogła się nadziwić na ile sposobów różnił się od Zane'a. Tam gdzie Zane obezwładniał, Nate się przymilał. Jego usta poruszały się łagodnie na jej w zaproszeniu do zabawy. Otworzyła się przed nim, dając jego językowi pełen dostęp. Wsunął się w jej usta z aksamitnym uwiedzeniem. Mimo że dopiero co doszła, Callie czuła jak ponownie wznieca się w niej ogień. Przycisnęła swoje ciało do Nate'a. Uwielbiała go czuć, nawet przez ubrania. W przeciwieństwie do Zane'a był całkowicie ubrany i teraz materiał jego koszuli pocierał o jej sutki. Sprzączka jego paska była chłodna przy jej brzuchu. Dłońmi ułożonymi na silnych mięśniach jego pleców wyciągnęła mu koszulę zza paska. Uniosła ją, by dostać się do ciepłej skóry. Nate przeklął i wyrwał się z jej uścisku. Jego niebieskie oczy płonęły, gdy zdjął sobie koszulę przez głowę, nie kłopocząc się z rozpięciem guzików, czy złożeniem. Zwyczajnie rzucił ją na bok i wziął się za pasek. Podczas gdy Nate zrywał z siebie ubrania, Zane przesunął się za nią. Jego ogromne dłonie przesunęły się po jej tułowiu i objęły piersi. Jego usta znalazły jej kark i pocałowały wrażliwą skórę. Kciuki Zane'a krążyły wokół jej sutków, sprawiając, że stały się obrzmiałe i twarde. Callie poddała się dotykowi Zane'a i obserwowała Nate'a. Zrzucił z siebie buty i ściągnął spodnie i bokserki, odrzucając je na bok. Jego penis stał już w pełnej krasie. Wystawał z jego ciała, jakby czegoś szukał. Nate złapał go w dłoń i gładził od góry do dołu. "Jest najpiękniejsza na świecie, prawda Nate?" Głęboki głos Zane'a przypominał pomruk. Był do niej tak przyciśnięty, że gdy mówił, to czuła to na mogła poczuć to na swojej skórze. Wzrok Nate'a utrzymywał się twardo na jej piersiach, podczas gdy on gładził się od góry do dołu. Jego dłoń muskała jego erekcję od jąder do podstawy. Główka jego fiuta zaczynała pokrywać się perłowym płynem. "Będzie jeszcze piękniejsza, gdy skończę." Z tyłu rozległo się intensywne chichotanie. Zane ścisnął jej sutki między kciukami, a palcami wskazującymi. Callie poruszyła się bezradnie pod jego dotykiem. Miała bardzo wrażliwe piersi. "Zamierzasz użyć jej do trenowania celu?" Zapytał Zane. Jego fiut poruszył się przy jej plecach. "Chcę, żeby była nami pokryta." Słowa Nate'a przeszły w ochrypły jęk. Jego kciuk przesuwał się po główce jego fiuta. Callie patrzyła bez tchu jak jego penis drga i pulsuje. "Łóżko, Callie." Nie było wątpliwości, że słowa Zane'a to rozkaz. "Pospiesz się, nie będziemy długo czekać." Callie wymknęła się z łazienki, niepewna tego, co mogli planować. Nie ważne. Ufała im.

Była pewna, że czegokolwiek chcą, to ona i tak skończy krzycząc z rozkoszy. Była skłonna zrobić wszystko, by uczynić swój czas z Natem niezapomnianym. Odpędziła łzy. Dziś nie było czasu na smutek. Zamierzała cieszyć się każdą chwilą jaka jej z nim została. Rzuciła się na łóżko i patrzyła jak Zane i Nate ustawiają się po jego obu stronach. "Połóż się na plecach, kochanie." Twarz Nate'a była zarumieniona, gdy pompował swojego penisa. "Baw się sobą." Callie ułożyła się na plecach i powędrowała palcami w dół swojego ciała. Jeśli chcieli przedstawienia, to je dostaną. Czuła się w tamtej chwili taka wolna i potężna, że ledwie rozpoznawała samą siebie. Przy tych dwóch mężczyznach nie była Callie, ranieniem, na którym można się wypłakać, tą rozsądną. Przy Nacie i Zanie była kochanką, seksowną lisicą, która brała dwóch mężczyzn na raz i zostawiała obu zaspokojonych. "Nie wiem co ci przeszło przez myśl, skarbie, ale to było gorące." Jęknął Zane, a jego dłoń również gładziła swojego fiuta. Uśmiechnęła się i pociągnęła za swoje sutki. Jedna dłoń pieściła piersi, ale druga zaczęła schodzić niżej. "Myślałam o tym, że mogę wziąć was obu. Myślałam o tym, że dzisiaj chcę was obu. Jeden w mojej cipce, drugi w tyłeczku." "Kurwa." Fiut Nate'a naprężył się i Callie patrzyła zafascynowana jak zaciskają się jego ciężkie jądra. "Baw się swoją cipką, dziecinko. Chcę żebyś miała mokre palce." Callie wsunęła palec w swoją ociekającą sokami szparkę. Jej łechtaczka pulsowała, jakby samo powietrze w pomieszczeniu wywoływało w niej drżenie i błaganie o spełnienie. Oczy Callie przesuwały między Zanem, a Nate, obaj patrzyli na nią, obaj bliscy własnego orgazmu. Callie naparła mocniej na swoją pulsującą łechtaczkę i mocno doszła, soki wypłynęły z jej cipki. Zamknęła oczy i poddała się tej małej fali. Nate jęknął i wtedy coś ciepłego i lepkiego zaczęło rozbryzgiwać się na jej piersiach. Otworzyła oczy, by zobaczyć Nate stojącego nad nią, wystrzeliwującego spermę na jej skórę. Chwilę później Zane jęknął i doszedł, a na jej ciele znalazł się kolejny strumień gorącej spermy. Ich fiuty były takie piękne, pulsujące i oddające swoje nasienie. Silne strumienie perłowej cieczy rozbryzgiwały się na jej piersiach, mieszając na jej skórze ich esencję. Pomieszczenie wypełniło ciężkie dyszenie, kiedy obaj mężczyźni dochodzili do siebie. Zane usadowił się na kolanach tuż obok niej, kierując swojego mięknącego fiuta w stronę jej ust. "Wyliż mnie do czysta." Callie wysunęła język i przebiegła nim po jego męskości, zbierając pozostałą na nim spermę. Nagle znalazł się obok niej Nate, napierając na nią, trzymając swojego penisa dla jej starań. Odwracała głowę z boku na bok, czyszcząc najpierw jednego, potem drugiego fiuta, aż obaj nie tyle co byli czyści, co ponownie twardniejący. Zane odsunął się i zszedł z łóżka. Położył dłoń na jej głowie i mrugnął, nim odszedł. Callie słyszała jak otwierają się drzwi łazienki. Nate zdawał się zadowolony, że nie musi już rywalizować o jej uwagę. Pchnął swojego fiuta w jej stronę. "Uczyń mnie ponownie twardym, dziecinko." Jęknął, kiedy wsunął główkę swojego fiuta w jej usta. "Boże, chcę cię pieprzyć."

Zawisł nad nią. Callie rozluźniła się i pozwoliła mu używać jej ust. Wirowała językiem wokół jego szybko odzyskującego siły penisa. Wypełnił jej usta słonym, męskim smakiem. "Nie ruszaj się, skarbie." Głos Zane'a przeciął ciszę. "To powinno być gorące." Poczuła jak Zane przesuwa ściereczką po jej piersiach, czyszcząc je. Chichotał, robiąc to, zostając na dłużej przy jej sutkach i ponownie ją rozgrzewając. "To już jest seksowne, ale nie będzie, gdy zaschnie. Chcę byś była śliczna i czyściutka, gdy cię ponownie zabrudzimy." Odrzucił ściereczkę. "Nate, ustaw ją na kolanach." Nate warknął i dalej posuwał łagodnie jej usta. "Kurwa, chcesz żebym ją przygotował, czy nie?" Zapytał Zane. Nate wysunął się z jej ust. Ustawił ją na czworakach, zanim nawet zdążyła odetchnąć. "Weź mnie. Twoje usta są obłędne." Callie przebiegła językiem po jego jądrach, rozkoszując się sposobem, w jaki ścisnęły się, gdy je polizała. Zamknęła oczy i zassała do ust najpierw jedno, potem drugie. Callie czuła jak Zane schodzi z łóżka, ale wróciła do kutasa Nate'a i obmywała jego główkę delikatnymi pociągnięciami, gdy poczuła jak łóżko opada ponownie pod ciężarem Zane'a. Musiała skoncentrować się na tym, co robiła, po dłonie Zane'a nagle zaczęły pieścić jej pośladki. "Nie ruszaj się, Callie." Powiedział za nią Zane. "Zamierzam się z tobą przez chwilę zabawić." Nate jęknął, a jego fiut zdawał się nabrzmieć w jej ustach. Starała się nie ruszać, podczas gdy dalej pieściła Nate'a językiem. Zadrżała kiedy Zane wylał nawilżać między jej pośladki. Wzięła Nate'a głębiej. Jej podbródek uderzył o jej jądra, kiedy Zane rozszerzył ją szeroko i wsunął w nią palcem. Na jej tyłku wystrzeliły ciarki, gdy Zane pchnął głębiej, przebijając się przez ciasną obręcz mięśni. Czuła ból, ale również odrobinę przyjemności. Jęknęła wokół grubego członka Nate'a. "Jak bardzo jest ciasna?" Nate prawie to wywarczał. "Kurewsko. Ściśnie cię jak imadło." Nate wysunął się z jej ust z cichym plaśnięciem. Położył dłoń na jej głowie i delikatnie przeczesał jej włosy. "Dlaczego ja? Miałem jej dziewictwo. Dlaczego mam wziąć też to?" Zane wysunął się i naparł jeszcze dalej. Callie oparła głowę o łóżko i pchnęła na niego. "Słyszałeś." Powiedział Zane. Callie słyszała w jego głosie arogancką przyjemność. "Nie możemy robić dzieci, jeśli będę posuwał jej tyłek." Zane wysunął z niej palec, uniósł ją do góry, obracając ją jak lalkę, by przyciągnąć jej usta do swoich. Przycisnął do niej swoje wargi. "W porządku, skarbie?" Callie przytaknęła i odwróciła się do Nate'a. Jego oczy miały zbolały wyraz. "Chcę jego. Pytanie tylko, czy Nate chce mnie." Dłonie Nate'a opadły na chwilę i usiadł na piętach. Głos miał cichy, a wzrok miał utkwiony w jej. "Kocham cię, Callie. Zawsze będę cię kochał."

W tych słowach było "ale", którego nie musiał wyrażać. Kochał ją, ale potrzebował czegoś więcej. W oczach błysnęły jej łzy, ale ich nie uroni. Pochyliła się w jego stronę. "Ja też cię kocham. Bądź znowu moim pierwszym." Wyszeptała mu w usta. Jego głowa opadła, a kiedy spojrzał na nią ponownie, był znękany. "Zawsze." "Pozwól mi cię położyć, skarbie." Dłonie Zane'a lekko napierały na jej plecy. Nate pociągnął ją, a Zane ułożył się pod jej ciałem. Dosiadła jego bioder. Jego ogromny kutas uniósł się, nagi i potężny. Wziął go w dłoń, gdy zaczęła się na niego osuwać. Wypełniał ją cal po calu. Jego fiut gładził jej cipkę. Jego zielone oczy patrzyły jak w nią zagłębia. Westchnęła kiedy opadła na niego całego. Prawie natychmiast poczuła na plecach dłoń Nate'a, pchającą ją na pierś Zane'a. Jej sutki otarły się o jego skórę, gdy Nate poruszał się tuż za nią. Usłyszała dźwięk rozdzieranego opakowania prezerwatywy, a następnie na jej tylną dziurkę naparło coś o wiele większego, niż palec, szukające jej wejścia. Wzięła głęboki wdech i starała się pozostać spokojna. "To najpiękniejsza dziurka, jaką kiedykolwiek widziałem. Nie mogę się doczekać, żeby ją pieprzyć. Rozluźnij się, Callie, musisz pchnąć na mnie. To jak zatyczka. Obniż plecy i pchnij." Dłonie Nate'a trzymały jej biodra, gdy zaczął wchodzić w nią głębiej. Callie czuła jak jej odbyt zaciska się, by się go pozbyć. Starała się podążyć za jego żądaniami. Obniżyła plecy, napierając klatką piersiową na Zane'a. Zane pocałował ją. Szeptał do niej. Mówił jak bardzo jest piękna, jak bardzo ją kocha. Kutas Nate'a wszedł dalej, walcząc z ciasną obręczą mięśni, które chciały się go pozbyć. W oczach zakręciły jej się łzy. Ten nacisk, to było prawie za dużo i wtedy wsunął się. "O Boże." Callie walczyła ze łzami. To było jakby wsadził jej w tyłek gorący pogrzebacz. 14 Był o wiele większy, niż zatyczka, której używali wcześniej. "Wytrzymaj minutkę, Callie." Uspokajał ją Zane, przebiegając dłońmi po jej włosach i całując jej czoło. "Spróbuj tylko ten jeden raz, a jeśli ci się nie spodoba, to on więcej tego nie zrobi." Nate utrzymywał się nieruchomo przy jej pośladkach. Okrywał ją. Wydawało się, że nie było żadnego jej kawałeczka, którego by nie dotykali. Pomimo dyskomfortu, bycie całkowicie otuloną ich ciałami było najlepszym doznaniem, jakiego kiedykolwiek doświadczyła. Nigdy nie czuła się bardziej bezpieczna i kochana jak w tamtej chwili. "W porządku." Udało jej się powiedzieć, mimo że czuła się tak, jakby nie mogła oddychać. Była taka pełna. Jej dłonie drżały, gdy umieściła jedną na twarzy Zane'a, a drugą wyciągnęła, by dotknąć Nate'a. "Chcę tego." Chciała. Chciała być z nimi w każdy możliwy sposób, tak długo, jak tylko się dało. "Dobrze, kochanie, bo nie mogę już dłużej wytrzymać. Postaram się być wolny." Słowa Nate'a brzmiały, jakby wycedzone przez zęby. Zaczął wysuwać z niej fiuta, a Callie poczuła jak rozszerzają jej się oczy. Miała tam takie nerwy, o których nigdy nie wiedziała, a teraz każdy z nich 14 Przyznam się, że porównania pani Zofii Dąb nigdy mi się chyba nie znudzą :D

krzyczał z rozkoszy pod wpływem długiego, równego wyciągania kutasa Nate'a. Zane uśmiechnął się do niej. "Więc to nie jest ostatni raz, skarbie?" "Och, nie." Naparła na Nate'a. Nie mogła znieść myśli, że się z niej wysuwa. Pchnął w nią z jękiem. "Twój tyłek jest niesamowity. Taki ciasny. Czuję każdy cal ciebie." "Przestaniesz się tam bawić? Bo ja naprawdę muszę przelecieć tę cipkę." Nate zasyczał i nagle pchnął mocno. Callie czuła na pośladkach jego brzuch. Wszedł w nią cały. "Racja, Zane. Pieprzmy naszą kobietę." Callie trzymała się jak mogła, gdy wspólnie działali. Kiedy jeden się wsuwał, drugi się wysuwał. Dłonie Zane'a były na jej talii, naprowadzając ją na jego fiuta. Dłonie Nate'a ściskały jej biodra, zmuszając swojego wielkiego kutasa do wchodzenia w jej tyłek. Te doznania pędziły po jej skórze. Oddech przeszedł w zaciekłe dyszenie. Coś kumulowało się w jej szparce i tyłku. Bliźniacze rozkosze walczyły i pierwszeństwo. I nagle nie mogła oddychać, nie mogła widzieć. Czuła jedynie jak osobno dochodzi. Jej łechtaczka pulsowała. Jej cipka pokryła się sokami, kiedy dochodziła i dochodziła. Nerwy w jej ciele zapaliły się i roznieciły ogień, który ogarnął ją całą. Usłyszała jak Nate krzyczy, gorączkowo pompując jej tyłek. Spiął się za nią, a jego dłonie zacisnęły się. Twarz Zane'a zarumieniła się i Callie poczuła jak pulsuje i dochodzi, wypełniając ją swoją spermą. Nate opadł do przodu, przyciskając ją do piersi Zane'a. Czuła jak oddycha ciężko przy jej plecach. Przycisnął usta do jej karku. "Kocham cię, Callie." Wyszeptał Nate. Marzyła jedynie, by to mogło wystarczyć.

Rozdział 13 Do czasu, aż Nate łagodnie przepychał się przez tłum, ratusz miejski był już przepełniony. Wyglądało na to, że pokazali się wszyscy mieszkańcy Bliss. Wokół rozbrzmiewał głośny gwar rozmów, gdy usadził Callie na krześle blisko przodu. "Nie martw się, zajmę się nią." Zane usadowił się na krześle tuż obok Callie, jakby tam należał. I tak było, uświadomił sobie Nate. Zane należał do niej bardziej, niż on sam. Zane z nią zostawał. Zane był jej przeznaczony. Cholera jasna. Skinął krótko głową i odwrócił się na widok jej przytulającej się bliżej do Zane'a. Gdyby był choć w połowie tak mądry jak głosił, to siedziałby teraz po drugiej stronie Callie i zwracał na siebie uwagę. "Szeryfie!" Głośne wołania ludzi wokół niego przypomniały mu, że nawet jeśli byłby skłonny zobowiązać się do bycia szeryfem w Bliss, nie mógłby siedzieć z Zanem i Callie. Przynajmniej nie tego wieczoru. Na przedzie sali stała niska scena z długim stołem konferencyjnym i podpisanym dla

niego miejscem. Miał spotkanie do rozpoczęcia. Słaba postać stała między imponującymi ciałami Worthingtona i Leandera. Agenci wyglądali wśród mieszkańców absurdalnie. Mieli na sobie idealnie dopasowane garnitury i włosy przycięte w obecnie panującym stylu, nie śmiejące nawet wyglądać, jakby były rozwiane przez wiatr. Zachichotał w duchu. Zesraliby się w gacie, gdyby dostali tę robotę. Całkiem niedawno musiał pomóc strażnikom parku w poradzeniu sobie z ogromnym grizzlym, który zdecydował się wpaść do domku rodziny Farley na kolację. A potem musiał pogadać z chłopcami, którzy wabili tego przeklętego niedźwiedzia w imię eksperymentu naukowego. Taa, Worthington i Leander nie mieliby pojęcia jak poradzić sobie z niedźwiedziem, a tym bardziej z geniuszem braci Farley. Kiedy zaczął myśleć w ten sposób? Kurde, był przyzwyczajony do ubierania się jak ci agenci, gdy nie był w pracy. Miał najlepsze ciuchy, najmodniejszą fryzurę, buty za tysiąc dolarów. Kiedy to wszystko stało się tym, z czego się wyśmiewał? Ubiór mówi o człowieku, mawiał jego ojciec. Pierdolenie, wtrącił się jego coraz głośniejszy wewnętrzny głos. To co się robiło, kogo się chroniło i kochało mówiło o człowieku. "Szeryfie Wright." Starszy mężczyzna podpierający się na chodziku wyglądał, jakby poczuł ulgę widząc go nadchodzącego. Hiram Jones był burmistrzem Bliss przez ostatnie dwadzieścia lat. Miał na sobie miejską wersję oficjalnej, czystej koszuli westernowej, bolo tie15 z błyszczącą, srebrną klamrą i niebieskie dżinsy. Na głowie miał Stetsona i Nate uświadomił sobie, że Hiram musiał brać to spotkanie bardzo poważnie. Mimo wszystko się tu pokazał. Hiram zazwyczaj się nie kłopotał. Hiram wyciągnął swoją laskę z piłkami tenisowymi pokrywającymi jej spód bliżej Nate'a. "Cieszę się, że tu jesteś. Nie podobają mi się ci dwaj. Jesteś pewien, że ich tu potrzebujemy? Bliss może poradzić sobie samo, jeśli wiesz, co mam na myśli." Nate przytaknął grzecznie i podał starszemu mężczyźnie dłoń. Zaczął prowadzić Hirama w stronę siedzenia na przodzie widowni. Zauważył wolne miejsce obok Stelli, która z jakiegoś powodu zdecydowała się ubrać jak Annie Oakley16. Wszystko, czego jej brakowało, to gnat przypięty do jej pleców, jednak Nate nie miał wątpliwości, że zanim zdążyłby mrugnąć, miałaby już jeden w dłoni. Pomimo całego szalonego stroju, Stella była solidna. Można jej było ufać, że zaopiekuje się burmistrzem. "Agenci specjalni są tu tylko w charakterze wsparcia, Burmistrzu Jones." Wyjaśnił Nate. "Zapewniam pana, że to ja tu wciąż dowodzę." Stella uśmiechnęła się do burmistrza i nagle zaczęła się z nim się drażnić. "Oj, siadaj już, Hiram. Szeryf Wright zadba o tych chłopców. Agenci specjalni? Ja tam nie widzę w nich niczego specjalnego." Nate był zadowolony, że burmistrz usiadł wreszcie i odszedł do swoich byłych kolegów. Słyszał jak rozmawiali między sobą i rozglądali się po pomieszczeniu. Chciałby teraz, by to spotkanie odbyło się na rynku miejskim w pełnym słońcu, gdzie ich pogardliwe spojrzenia były ukryte pod drogimi okularami przeciwsłonecznymi. "To miejsce to chyba żart." Powiedział Leander, nie przejmując się ściszeniem głosu. "Ci ludzie nie odróżniają swoich głów od tyłka." "Taa, Wright, musisz posłać to miejsce w diabły i wrócić do prawdziwego świata." 15 Chyba nie ma odpowiednika polskiego http://pl.wikipedia.org/wiki/Bolo_tie 16 amerykańska kobieta-strzelec wyborowy, która przez ponad 16 lat występowała w rewii "Wild West Show" Buffalo Billa

Worthington kręcił głową. "Serio, jak ty znosisz bycie tutaj? Nikt w tej zafajdanej mieścinie nigdy się z niczym nie zmierzył. Nie mogę znieść tej ckliwej słodyczy." "Nie jest tak źle." Nate miał spokojny głos, ale doznał nagłej chęci starcia tego irytującego uśmieszku z twarzy Wothingtona. Leander westchnął. "To po prostu żałosne, że agent taki jak ty tkwi w tej pożal się Boże, mieścinie z powodu źle ulokowanej lojalności. Widzisz Wright, wiem że jest twoim partnerem i od długiego czasu jesteście przyjaciółmi, ale Hollister ciągnie cię na dno. Marc i ja mamy dla ciebie propozycję. Na naszych pozycjach można zarobić kupę kasy." Robiąc co? Zastanawiał się Nate. Prawdziwe pieniądze były na samej górze. Nate nie potrafił wyobrazić sobie Worthingtona i Leandera zarabiających więcej, niż mają. Nie chciał teraz słuchać wykładu na temat powrotu do agencji. "Powinniśmy zacząć spotkanie." Nate skierował się na scenę. Usiadł na krześle i dotknął mikrofonu, upewniając się, że jest włączony. "Usiądźcie, ludzie. Zacznijmy już." Po chwili Worthington i Leander zajęli swoje miejsca na podium, a Nate ich przedstawił. Podsumował ogólnie wydarzenia ostatnich dni i to, na co miasteczko ma uważać. Agenci specjalni wtrącali się to tu, to tam, dając takie rady, jakby rozmawiali raczej z dwulatkami, niż całym miasteczkiem, gdzie procent ludzi posiadających broń przewyższał średnią krajową. Byli protekcjonalni. Byli wstrętni. Byli prawdopodobnie tacy jak Nate raptem parę dni temu. Kiedy Worthington się produkował, Nate usiadł, myśląc o swoim trudnym położeniu. Czego chciał? To było pytanie, na które jak myślał, odpowiedział już dawno temu. Chciał wszystkiego. Chciał odnieść sukces. Sukces w jego świecie mierzono pieniędzmi i potęgą. Więc dlaczego nie przyjął oferty ojca, gdy skończył college? Ojciec proponował mu stanowisko wicedyrektora w rodzinnej firmie. Stamtąd prowadziła prosta droga do dyrektora generalnego. Dlaczego dołączył do DEA? Bo w głębi duszy chciał chronić ludzi. Bo w głębi duszy chciał coś znaczyć. Z pewnością jego ambicja płonęła. Widziałby siebie prowadzącego w rekordowym czasie Biuro. Ożeniłby się z odpowiednią kobietą. Pokazałby ojcu, że potrafi sam wejść na szczyt. O Boże, Zane miał rację. Miał trzydzieści jeden lat i wciąż starał się udowodnić ojcu, że jest wart jego szacunku. A dlaczego? Nie to, że szanował ojca. Ojciec zniszczył jego zaufanie, próbując zachować pozory, gdy palił mu się grunt pod nogami. Nate ufał mu w kwestii pilnowania jego interesów, podczas gdy on działał pod głęboką przykrywką, a jedynym wyjaśnieniem jego ojca na pytanie dlaczego przepuścił dziesięć milionów dolarów było to, że ich potrzebował. Nate sobie poradzi, wyjaśnił, ale oni nie mogli być biedni. Jego cały świat runął w ciągu jednego zwykłego popołudnia. Zane był bliski śmieci, a Nate siedział w szpitalnej sali, kiedy dowiedział się, że cała jego przyszłość odeszła. Spędzał każdą sekundę, próbując wrócić do miejsca, gdzie miał wszystko, na co czekał. Nate był świadom, że poddaje się tym rozmyślaniom w najgorszym możliwym momencie. Starał się nie patrzeć na Zane i Callie, siedzących koło Harperów i Stefana. Nikt nie poświęcał pokrytej bliznami twarzy Zane'a kolejnego spojrzenia, kiedy ludzie pochylali się, by zadać mu pytanie. Zane wyglądał na rozluźnionego i cicho odpowiedział coś kobiecie nachylającej się z rzędu za nim.

"Może byłoby lepiej, gdyby kierowała pani pytania do agentów, proszę pani." Powiedział Leander tym zgryźliwym, protekcjonalnym tonem. Blondynka wstała i Nate zauważył, że zainteresowanie Leandera wzrosło. Laura Niles prowadziła sklep ogólnospożywczy. Miała również czym oddychać i była urocza. Posiadała urok małego miasteczka, który zwodził, bo Nate wiedział, że wiele lat spędziła w wielkim mieście. Podeszła do mikrofonu stojącego na przedzie widowni. Miała na sobie dżinsy i niebotycznej wysokości czerwone szpilki. Nate uśmiechnął się lekko. Laura założyłaby dziesięciocentymetrowe obcasy, nawet by odśnieżyć swój podjazd. Leander położył dłoń na mikrofonie i pochylił się w stronę swojego partnera. "Oto moja dzisiejsza randka. O ile się założysz, że wezmę tę naiwną dupeczkę do łóżka po tym, jak skończy się spotkanie?" Nete poczuł jak skacze mu ciśnienie. Laura była miłą kobietą, a nie dupeczką. Stanęła przed mikrofonem i Nate poczuł coś na kształt potrzeby chronienia jej. Nie dlatego, że była piękną kobietą. Nie mogła się mierzyć z Callie. Czuł potrzebę chronienia jej, bo należała do Bliss. "Proszę, podziel się z resztą swoimi myślami, kochanie." na twarzy Leandera nie dało się nie zauważyć pożądliwego spojrzenia. Worthington pochylił się, najwyraźniej ją oceniając. "Oczywiście." Zaczęła z głębokim oddechem Laura. "Nazywam się Laura Niles. Opuściłam pięć lat temu FBI, po tym jak seryjny morderca prawie nie zatorturował mnie na śmierć, po tym jak mój profil jego osoby doprowadził mnie pod jego drzwi. Nie mieszkam w Bliss, bo jestem jakimś świrem, jak to powiedział pan swojemu partnerowi. Mieszkam w Bliss, bo lubię tu mieszkać. Jeśli chodzi o podzielenie się moimi myślami z resztą, no to cóż, właśnie mówiłam Zane'owi, że wy dwaj jesteście prawdziwymi dupkami, którzy prawdopodobnie nie potrafią odróżnić Siga od Rugera17, bo jesteście za bardzo zajęci układaniem włosów. Pamiętam wasz typ z Wydziału. Przez takich jak wy wszyscy wyglądamy źle." Uśmiechnęła się promiennie. "Dziękuję. Czuję się lepiej po podzieleniu się swoimi myślami." Odeszła wolnym krokiem, zostawiając za sobą dwóch osłupiałych agentów specjalnych. Zanim Worthington zdążył się odezwać, do mikrofonu podeszła Marie. "Nazywam się Marie Warner. Prowadzę Faktorię z moją żoną, Teeny, którą uratowałam od jej agresywnego byłego męża. Odstrzeliłam mu jaja, kiedy próbował porwać naszego syna i moją kobietę." Nate zakrył uśmiech kładąc dłoń na twarzy. Widocznie rozeszło się, że Leander i Worthington sądzili, że byli miernotami, którzy nigdy nie stanęli przeciw zagrożeniom w ich żałosnych, małomiasteczkowych życiach. Zmarszczył brwi, kiedy uświadomił sobie, że sam powiedział coś podobnego. Marie wycelowała palcem na scenę. "Mój chłopak jest tu zastępcą. Odstrzelę wam jaja, jeśli zostanie zabity." "Kurde, Mamo! Przestań." Logan wstał gdzieś z tyłu sali, gdzie obściskiwał się z brunetką, z którą się spotykał. "Może zajmiemy się głównym tematem, czyli tym, jak zamierzamy was ochronić, dopóki nie rozwiążemy najważniejszego problemu." Nate musiał oddać honor Worthingtonowi. Brzmiał profesjonalnie. 17 Krótkie bronie palne

Do mikrofonu podeszła Rachel Harper. Przedstawiła się i szybko przeszła do sedna. "Parę miesięcy temu zastrzeliłam i zabiłam mojego szalonego prześladowcę. Wydaje mi się, że powinniście rozesłać jakieś zdjęcia mężczyzn, którymi mamy się zająć. Jako że Marie i ja jesteśmy jedynymi, które zabiły jakichś sukinsynów, sądzę, że to my powinnyśmy przewodzić polowaniu." "No i gdzie do cholery zamierzasz ukryć broń, Rach?" Max Harper nie potrzebował mikrofonu. Rye stał obok swojego brata, wyglądając z lekka na wściekłego. "Czyżby twoje spodnie ciążowe miały nawet kieszenie?" "Chciałabym coś powiedzieć." Łagodny głos przerwał dyskusję, która zaczęła wymykać się spod kontroli. Nate uniósł wzrok i zobaczył, że Nell miała swój własny mikrofon. "Nazywam się Nell Flanders i podczas gdy jestem pacyfistką, jestem również feministką. Wierzę, że jeśli Rachel chce 'zabić sukinsyna', to powinna móc to zrobić. Jej ciąża nie powinna w tym przeszkodzić." Jej mąż, Henry, także się wtrącił. "A może powinniśmy pomyśleć o biernym oporze? U Gandhiego to działało." A potem się zaczęło. Zapanował rozkoszny chaos, kiedy Max i Rye zaczęli kłócić się z Rachel o to, czy będzie dowodziła ich małą armią, czy nie. Henry wdał się w gorącą dyskusję ze Stellą o to, czy manifesty zmienią serca i umysły wyjętych spod prawa gangów motocyklowych. Logan starał się wyjaśnić swoim mamom, że jest już dorosłym mężczyzną i nie powinien chować się za spódnicą swoich mamuś. "Co to do cholery za miasto?" Zapytał Leander, najwyraźniej zdegustowany całym zdarzeniem. Jakim miastem było Bliss? Nate spojrzał na Zane'a i Callie. Callie żywo dyskutowała o czymś z Melem. Zane siedział po środku tego wszystkiego z wielkim bananem na twarzy. Jego oczy błyszczały, gdy patrzył na otaczający go zgiełk. Jakim miastem było Bliss? Było miastem, gdzie ludzie otrzymywali drugą szansę. Ci ludzie nie byli naiwni. Znali ból. Wiedzieli jaki jest prawdziwy świat i wybierali inną drogę. Nate był zszokowany tym, że zwilgotniały mu oczy. Co ci ludzie zrobili, gdy rozpadł się ich własny świat? Czy starali się przez całe swoje życie odzyskać to, co odeszło na zawsze? Cholera, nie. Kiedy świat ich odrzucał, budowali nowy, lepszy. W Nathanie Wright zaczęła tworzyć się nowa ambicja. Dlaczego miałby czepiać się marzeń, które niczego już się nie liczyły? Callie się liczyła. Zane się liczył. Bliss się liczyło. Jakim miastem było Bliss? Jego miastem. Nate podniósł swój mikrofon z podstawki i wstał. Jego serce waliło na myśl o tym, co chciał zrobić. "Nazywam się Nathan Wright." Tłum ucichł i zwrócił się w jego stronę. Zauważył mgliście, że Leander i Worthington wyglądali na przepełnionych ulgą, że postanowił nad tym zapanować. Pomyślał o tym, że za chwilę, czy dwie nie będą tacy zadowoleni.

"Pracowałem w Rządowej Agencji do Spraw z Narkotykami, ale teraz jestem szeryfem Bliss i cholera, ja też nie chcę już nosić prezerwatywy." Wszyscy gapili się na niego z szerokimi oczami. Nell Flanders uniosła mikrofon. Nate jej przerwał. "Nie mów do mnie teraz o kontrolowaniu populacji, Nell.. Zane nie musi zakładać prezerwatywy, a nie sądzę, by to było sprawiedliwe, że ja muszę." Callie wstała z dłońmi na biodrach. "Zane nie musi zakładać prezerwatywy, bo chce zostać w Bliss i razem ze mną wychowywać dzieci." Zane miał na twarzy najszerszy z możliwych uśmiechów. Było to spojrzenie całkowitej aprobaty i Nate poczuł je w swoich kościach. Jego partner wiedział dokładnie, o co mu chodziło. "No cóż, jeśli o to chodzi, to ja też zostaję. Zostaję w Bliss i jeśli to miasteczko zdecyduje się wystawić przeciwko mnie w następnych wyborach gumową kaczkę, to możecie powiedzieć tej przeklętej kaczce, żeby się przygotowała, bo zamierzam wygrać. Jestem szeryfem tego miasteczka i żaden martwy przedmiot nie będzie lepiej wykonywał tej pracy, niż ja. Obiecuję chronić to miasto i wszystkich jego ludzi. Obiecuję bezlitośnie usuwać prawdziwy świat za każdym razem, gdy tu się pojawi. Obiecuję znaleźć najlepsze wykrywacze technologii kosmitów, jakie można kupić za pieniądze. Przyrzekam na swoje życie, że zrobię wszystko, by mój zastępca nie został zabity, a jego mama nie odstrzeliła mi jaj." Rozległ się głośny aplauz, gwizd i wrzaski kiedy Nate wygłosił swoje pierwsze wyborcze przemówienie. Ale było coś więcej do obiecania, niż praca. Podszedł na środek sceny i zeskoczył. Spojrzał na Callie. "Obiecuję być najlepszym mężem i ojcem, jakim można być. Będę dla ciebie najlepszym przyjacielem i partnerem, Zane. I będziemy najlepszym, szalonym trójkątem, jakie widziało to miasto." "Ej." Wtrącił Max, tylko po to, by jego żona zatkała mu usta. "Kocham cię, Callie Sheppard. Zgodziłaś się wyjść za Zane'a. Wyjdziesz również za mnie?" Jej wargi uniosły się w niewielkim uśmiechu. "Nigdy nie zgodziłam się wyjść za Zane'a. Prawda jest taka, że jakoś niekoniecznie wierzę w instytucję małżeństwa." "Teraz już wierzysz!" Wściekły krzyk Zane'a pasował do tego Nate'a. Callie patrzyła na nich obu. "Wow, co za jedność." "Nie wątp, że za nas wyjdziesz." Powiedział Nate z lekkim uczuciem rozchodzącym się po wszystkich komórkach jego ciała. To była jego przyszłość. Ci szaleni, niesamowici ludzie byli jego rodziną. "Kurde, jasne, że za was wyjdzie." Powiedział Zane ze spokojną groźbą. "Nigdy nie myślałem, że będę musiał mieć szotguna na weselu, ale tak będzie, jeśli będziesz uparta, siostrzyczko." "Dobra, wychodzi na to, że musimy pójść na kompromis, ale tylko tym razem." A potem pobiegła w jego stronę, z twarzą pełną miłości. Dla niego. Nate upuścił mikrofon i przygotował się na uderzenie. Kiedy jego ramiona były wypełnione miękką, słodką kobietą, westchnął i ścisnął ją mocno, nie przejmując się tym, że całe miasteczko widziało ogłoszenie jego miłości. Zane znalazł się nagle za plecami Callie, przytulali ją obaj, w sposób, jaki to będzie się działo przez następne czterdzieści, pięćdziesiąt lat. "Bardzo to wzruszające." Sarkastyczny głos Leandera wtrącił się radość Nate'a,

przypominając mu, że pozostała mu jeszcze jedna rzecz do zrobienia. "Ale to nie rozwiązuje problemu, że to miasteczko jest żałośnie nieprzygotowane na poradzenie sobie z zagrożeniem." Nate odwrócił się i stanął przed swoimi byłymi współpracownikami. "Nie martwcie się o nas. Zajmiemy się sobą. Możecie spokojnie wracać do El Paso." Worthington pochylił się. "Nie sądzę, by to był dobry pomysł." Nate nie chciał tego słuchać. "Powiedziałem, wynocha z mojego miasta!" Ponownie rozległy się radosne okrzyki i Nate zagubił się tłumie dobrze życzących mu ludzi. *** Callie czuła się jakby cały świat wokół niej błyszczał. Wszyscy z gromadzeni w recepcyjnym holu ludzie, których znała i z którymi dorastała mówili o niej, o Nacie i o Zanie. Straciła już rachubę, ile osób ściskało ją i składało gratulacje. Stella mrugnęła do niej, kiedy szła do małej kuchni. "Jesteś na językach całego miasteczka, skarbie." Poczuła jak jej twarz się rumieni. "Nic o tym nie wiem. Myślałam, że to o Nacie i Zanie wszyscy mówią." Stella potrząsnęła głową. "Może i mówimy o nich, ale kochamy cię, Callie. Wszyscy cieszymy się, że nasza ulubiona dziewczynka znalazła kogoś, kto się nią dobrze zaopiekuje. I nie wątp w to. Max, Rye i Stef już odbyli poważną rozmowę na temat tego, co czeka tych chłopców, jeśli przekroczą linię. Słyszałam jak Hiram mówił, że wciąż wie, jak użyć na szeryfie szotguna. A ja i Hal z pewnością weźmiemy sprawy w swoje ręce, jeśli którykolwiek cię zrani." Callie obróciła się szybko, starając się zobaczyć, czy Nate, lub Zane uciekają. Stali w tłumie, na pozór spokojni, rozmawiając z otaczającymi ich ludźmi. Zane śmiał się z czegoś, co powiedziała Jen. Nate stał w małej grupce i lokalnych ranczerów i coś tłumaczył. Żaden z nich nie wyglądał na przerażonego jej przyjaciółmi i sąsiadami. Spokój. "Stella, musisz powiedzieć każdemu, żeby zostawił Nate'a i Zane'a w spokoju. Nie moglibyśmy pozwolić im się zadomowić, nim pokażemy im jak bardzo jesteśmy pokręceni?" Stella trzymała w dłoni dzbanek z kawą. Callie pomogła jej wylać ją do zlewu. "Nie ma mowy. I nie martw się. Ci chłopcy tu należą. Ten wielki wiedział to w chwili, gdy wyściubił nos ze swojego domku. A szeryf doszedł do tego trochę dłużej. Będzie dobrze, skarbie. Kochają cię. Tak łatwo stąd nie uciekną." Potrząsnęła głową. "Skończyła nam się kawa. Mogłabyś pójść do magazyny? Wygląda na to, że prędko dziś stąd nie wyjdziemy." Callie przytaknęła i skierowała się w stronę małej szafki na tyłach ratusza. Udało jej się przedostać przez tłum. Westchnęła z ulgą. Cudownie było być otoczoną przyjaciółmi, ale naprawdę wyczekiwała chwili, kiedy wsiądzie do Bronco z Natem i Zanem i skierują się do "Nagiego Fortu," jak to mówił na społeczność naturystów Zane. Jutrzejszego ranka będą w drodze na lotnisko. Mieli jechać do biura w El Paso i jak tylko zostaną oddane raporty, Zane będzie bezpieczny, jak zapewniał ją Nate. Poczuła jak jej serce odrobinę się ściska, a na twarzy wykwita uśmiech. Nate wróci z nimi do domu. W jej oczach pojawiły się łzy szczęścia. Ich trójka wróci do domu, do Bliss. "Po co czekać? Nie możemy zrobić tego teraz?"

Callie zatrzymała się. Usłyszała głosy na końcu korytarza. Była tu jedna żarówka mająca oszczędzać energię. Przez to całe miejsce zdawało się mroczne. W tym budynku była już setki razy. Nie było czego się bać, powiedziała sobie. "Musisz być cierpliwy. Wright zabiera Hollistera jutro rano. Ten idiota złoży raport na temat wszystkiego, czego potrzebujemy. Agencja głupieje, gdy chodzi o rzeczy takie jak ta. Może i będą mieli numery, ale nie wiedzą gdzie jest konto. Po prostu weźmiemy kopię raportu i znikniemy. Nikt nie będzie wiedział, co się stało." Callie zatkała sobie usta dłonią, by ukryć sapnięcie. Worthington i Leander byli oszustami. Zaczęła się cofać. Jej tenisówki piszczały na śliskiej podłodze, ten dźwięk odbił się w cichym korytarzu. Skrzywiła się i znieruchomiała, mając nadzieję, że agenci tego nie zauważyli. Proszę, proszę, niech nie wyjdą za róg. Ale nagle błysnął metal i Worthington wyszedł zza rogu z bronią w ręku. "Krzyknij, a cię zastrzelę." Callie odwróciła się, by uciec, ale dorwał ją Leander. Odwrócił się do swojego partnera, przyciskając broń do jej pleców. "Kurwa. Co teraz zrobimy?" "Zmiana planów." Powiedział Worthington i wskazał na drzwi prowadzące na parking. Taak, do zmieniało wszystkie plany Callie. *** Nate rozkoszował się kubkiem kawy i rozmawiał z grupką lokalnych ranczerów. Spojrzał na Zane'a dyskutującego z przyjaciółką Callie, Jennifer. Potrząsał swoją głową na nie, ale Jen nie wyglądała, jakby to do niej dotarło. Nate skinął Jamesowi Glenowi i wykręcił się od rozmowy. Zaczął przemierzać pomieszczenie z zamiarem uratowania Zane'a przez błaganiami Jen. Prosiła go, by jej pozował. Tłumaczyła mu to jako uchwycenie esencji Zane'a na płótnie. Zane lubił swoją esencję tam, gdzie była. Nigdy nie będzie czuł się komfortowo jako model dla malarza. Nie czuł się również komfortowo mówiąc kobiecie nie. Nawet z drugiej strony pomieszczenia Nate widział, że Zane rozgląda się, szukając kogoś, kto przyjdzie i go uratuje. Zatrzymała go Rachel Harper. "Szeryfie, widziałeś Callie? Muszę z nią porozmawiać o Zimowym Festiwalu. Marie zgłosiła się na ochotniczkę. Rozważając jej wcześniejszą przemowę, nie ma co się z nią spierać. Callie i ja powinnyśmy porozmawiać o zorganizowaniu spotkania." Nate rozejrzał się, jego wzrost pozwalał mu mieć spojrzenie na całe pomieszczenie. "Nie widzę jej." Rachel zmarszczyła brwi. "Widziałam jak szła na parking z tymi dupkowatymi agentami, których ściągnąłeś. Jeszcze nie wróciła? Mam nadzieję, że dawała im wskazówki, jak wyjechać z miasta. Następnym razem Szeryfie, po prostu zaufaj nam, że potrafimy zająć się własnymi sprawami."

Nate'a ogarnęły dreszcze. Leander i Worthington szybko wyjechali, właściwie po klapie wcześniejszego spotkania w ratuszu. Nie spodziewał się, że wrócą. Co Callie z nimi robiła? Spokojne spotkanie przemieniło się w przyjęcie i Nate wątpił, by jego byli znajomi zostali na kawę i ciasto cytrynowe. "Zane!" Krzyknął Nate. Nie ważne, że odwróciły się wszystkie głowy. "Widziałeś Callie?" Twarz Zane'a zbladła odrobinę kiedy się rozejrzał. "Czy ktoś widział Callie?" Boże, Nate miał nadzieję, że odpowiedź na to pytanie brzmi tak. Zaczęło go ssać w żołądku. Wszystkie zdarzenia zaczęły nagle nabierać sensu. Powrócił myślami do poprzednich słów Leandera. Powiedział, że dla ludzi na ich pozycjach jest do zarobienia kupa kasy. Byli pracownikami urzędowymi i na tym poziomie, nie dostawało się za wielkich pensji. Jak darmozjady wymiaru sprawiedliwości kosiły prawdziwą forsę? Sprzedawali agentów. Sprzedawali ich przykrywki za zimną, twardą gotówkę. Jego starzy 'przyjaciele' sprzedali Zane'a. Nie było mowy, by Nate pozwolił im zranić Callie.

Rozdział 14 Callie pociągnęła za krępujące jej dłonie kajdanki. SUV, do którego została wrzucona pruł przez noc. Każda sekunda oddalała ją od Nate'a i Zane'a. Metal kajdanek był zimny przy jej skórze. Starała się kręcić nadgarstkami, ale ten drań Leander zacisnął je bardzo mocno. Wbijały się w jej skórę. Nie zamierzał dać jej żadnej szansy na ucieczkę. "Wysłałeś wiadomość?" Leander prowadził samochód. "Taa." Jak tylko Worthington wypowiedział te słowa, rozległ się dźwięk jego komórki. "Wygląda na to, że stary Nathan martwi się o dziewczynę. Pisze, że spotka się z nami gdziekolwiek chcemy i że weźmie ze sobą Hollistera. Może nie będzie aż tak źle." Z gardła Leandera wydobyło się burczenie. "Nie podoba mi się to. Wciąż uważam, że powinniśmy zlikwidować Hollistera." "Nie mamy teraz takiej możliwości. Ta wścibska dziwka wszystko zniszczyła. Nie możemy być pewni, że Wright nie zadzwoni do agencji, by podać im numer konta. Jestem pewien, że gdzieś je zapisał. Normalnie nie przekazałby ich szefowi przez telefon, ale zrobiłby tak, gdyby myślał, że ktoś go uprzedzi. Idiota, Myślałem, że Wrighta łatwiej będzie urobić. Stracił wszystko. Potrzebuje tej pieprzonej kasy." "Bardziej potrzebuje Zane'a." Powiedziała Callie. Chcieli przekabacić Nathana Wrighta? Wcale go nie znali. Z przedniego siedzenia rozległo się zirytowane prychnięcie. Nawet w ciemnym samochodzie widziała jak dłonie Leandera zaciskają się na kierownicy. "Taa, nigdy nie podejrzewałem, że ci dwa są pedałami." "Z całą pewnością nie są, jednakże nie mają absolutnie nic przeciwko temu." Brak toleracji u niektórych ludzi szokował ją do głębi. "Zarówno Zane, jak i Nathan są związani ze mną. Są po prostu bliskimi przyjaciółmi."

"Powiedzmy. Widzisz, skarbie, nic mnie nie obchodzi wasze zboczone życie seksualne." Callie usłyszała obrażony pisk pochodzący w jej własnych ust. Nie była pewna, dlaczego się z nimi o to spiera. Może dlatego, że to było łatwiejsze, niż myślenie o tym, że ją zabiją. "To nie jest zboczone. Jest piękne i cudowne. Może powodem, dla którego sądzicie, że wszystko jest zboczone jest to, że nie potraficie poradzić sobie ze swoją seksualnością. Dobry terapeuta może wam w tym pomóc." Worthington nachylił się. "Masz coś, co możemy użyć jako knebla?" Callie zamknęła usta. "Lepiej." Wymamrotał. Wyciągnął broń i sprawdził komorę. Callie marzyła teraz, by przywiązywać większą uwagę do lekcji strzelania jakie dawali jej Rye, Max i Stef. Wiedziała jak radzić sobie z karabinem, ale nie z krótką bronią. Gdyby poświęcała im więcej uwagi, wiedziałaby z jakiego rodzaju broni zamierzają ją zabić. Callie była zaskoczona tym, jak bardzo nienawidziła siedzących przed nią mężczyzn. Zrujnowali to, co mogło być idealnym dniem. Nate ją kochał. Zane ją kochał. Chcieli spędzić z nią szalone życie. Callie poczuła jak ściska się jej serce. Mogła być w ciąży. Mogła mieć życie, jakiego zawsze chciała, ale była idiotką. Nigdy nie powinna być sama, kiedy wiedziała, że jej mężczyzn ścigają jacyś ludzie. Myślała, że jedyne zagrożenie pochodzi od motocyklistów, ale teraz widziała, że ci mężczyźni byli prawdziwymi wężami. Zane niczego nie zepsuł. Zane został zdradzony. "Sprzedaliście Zane'a." "A z ciebie prawdziwa Nancy Drew."18 Odparł Leander. "Tak, poświęciliśmy Zane'a. Nate'a miało tamtego dnia nie być. Powiedział swojemu informatorowi, że ma coś do załatwienia w Laredo, ale został w El Paso i wszystko spierdolił. Ellis zamierzał zapłacić nam milion dolarów za agenta od narkotyków." Śmiech Worthingtona był jak terkot hieny. "Może powinniśmy podziękować Wrightowi. Teraz mamy dwadzieścia milionów, zamiast marnego jednego i nie musimy się martwić Ellisem. Co on niby zrobi z więziennej celi?" Samochód skręcił gwałtownie i Callie rzuciło na bok. Ledwie uniknęła uderzenia głową w boczne drzwi. Starała się zorientować gdzie są. Jej oczy zarejestrowały małe światło i zobaczyła osiny. Samochód przemieszczał się pod pewnym kątem. Wjeżdżali na górę. Sądząc po czasie ich jazdy, to mogła być tylko jedna góra. Znała ją dobrze. Max i Rye tu mieszkali. Mel t mieszkał. Znała tę górę jak własną kieszeń. Callie bolała klatka piersiowa. Była tak blisko tego, co chciała. Prawie miała życie z nimi oboma. Kiedy Nate wstał na środku ratusza i się zadeklarował, Callie myślała, że serce jej pęknie. Stanął przed wszystkimi, którzy się dla niej liczyli. Wszyscy w miasteczku wiedzieli, że Callie Sheppard była kochana i to porządnie kochana. Siedziała na spotkaniu obok Zane'a i patrzyła na Nate'a na scenie i po raz pierwszy w swoim dorosłym życiu nie czuła się samotna. Była częścią czegoś. Miała małą rodzinę. Boże, nie mogła teraz umrzeć. 18 Bohaterka książek detektywistycznych

"Tak będzie lepiej." Głos Leandera drżał nieznacznie. Skręcił kierownicą, starając się dostosować się do drogi. "Jeśli on zadzwoni i nie dostaniemy tej pierdolonej kasy, to będziemy udupieni." "Mam hasło." Worthington prawie wypluł te słowa. Patrzyli na siebie jak dwa zirytowane aligatory. "Wszystko, czego potrzebujemy to numer konta i jesteśmy w domu." "Jeśli nie złapią nas Barbarzyńcy. Naprawdę wolałbym, żebyśmy mogli to zrobi, nim Ellis zażądał głowy Hollistera." Głos Leandera był napięty. Zdawał się być bardziej nerwowy, niż jego partner. "Taa, ale gdyby tego nie zrobił, to wciąż nie wiedzielibyśmy gdzie jest ten przeklęty numer. Wciąż pracowalibyśmy jak idioci. Cieszę się, że ten drań się niepokoi." "Taa, super, że każdy dupek z kaliber dwanaście będzie nas ścigał. Kiedy tylko dowiedzą się, że Hollister jest martwy, a pieniądze zniknęły, zaczną na nas polować." Callie wiedziała, że ci mężczyźni zamierzali zabić Zane'a, jak tylko go dorwą, ale jej serce zamarło na kilka uderzeń, gdy w pełni usłyszała ich plan. Nie mogła znieść myśli, że Zane umrze. Wizja jego pięknego, dużego ciała leżącego nieruchomo owładnęła jej zmysłami i nie mogła przestać łkać. Mężczyźni na przednim siedzeniu zdawali się nie zauważać jej cierpienia. "Będziemy w samolocie do Szanghaju, zanim ktokolwiek dowie się, co się dzieje. Nikt nie wie, że Sonny jest martwy. Z tego co słyszałem, Ellis myśli, że jest zdrajcą. Wydał na niego wyrok. Ellis sądzi, że jego własna prawa ręka odwróciła się od niego i planuje napad na niego." Leander wyciągnął dłoń i przybili sobie piątkę. "Proste, że tak myśli. To właśnie mu powiedzieliśmy. Nie wspomnieliśmy tylko, że sami zabiliśmy tego dupka, ale po tym jak podał hasło. Tym gorzej dla Ellisa, że jest takim paranoikiem. Gdyby tylko podał Sonny'emu numer konta, bylibyśmy wolni i czyści, ale nie, on musiał ukryć go w tatuażu. Kto takie coś robi?" Worthington wzruszył. "Ej, jemu to wyszło. Ukrył dwadzieścia milionów dolarów pod nosem DEA. Nasz własny agent chodził przez lata z dowodem na piersi. Trochę podziwiam tego faceta." Rozległo się długie westchnięcie. Leander potrząsnął głową. "Dlaczego te pierdolone Chiny? Nie możemy polecieć gdzieś, gdzie mówią po angielsku?" Callie znała odpowiedź na to pytanie. "W Chinach nie ma ekstradycji takich drani, jak ty." Worthington odwrócił się i mrugnął do niej. "Ta dziwka ma rację. Podążaj za mną, a wszystko będzie dobrze." Jego dłoń przesunęła się niżej po siedzeniu. Przekręcił się, jakby pokazywał coś w swoich spodniach. Broń. Skinął głową. "Skręć tutaj. Miejsce, o którym pisał Wright w swoim raporcie jest gdzieś tu." Umysł Callie pędził. Były tylko trzy miejsca, o których Nate mógł wspomnieć w raporcie o zamachach na życie Zane'a. Bar dla motocyklistów, ich domek i obozowisko, które odkrył Mel. Przepisywała raport dla Nate'a. Dokładnie zanotował położenie geograficzne obozowiska. To tam musieli zmierzać. Callie zamknęła oczy, kiedy samochód skręcił. Wyobraziła sobie teren wokół domku Mela.

Stały tam osiny i jodły, ale w niektórych miejscach był prześwit. Obozowisko było jednym z miejsc, gdzie było trochę pustej przestrzeni. Dlatego Mel uważał to za potencjalne miejsce do lądowania kosmitów. Gdyby to była normalna noc, Mel byłby na patrolu. Wszystko, co musiałaby zrobić, to dać mu znać, że tu jest i Mel by się wszystkim zajął. Pomimo jego statusu miejscowego świra, Mel spędził wiele czasu w wojsku i wiedział jak obchodzić się z bronią. Callie postawiłaby Mela przeciw tej dwójce każdego dnia tygodnia. Niestety Mel znajdował się w ratuszu. Musiała polegać na sobie, nim Nate i Zane pojawią się i wpadną w pułapkę. Była pewna, że ci zdradzieccy agenci obiecali oddać ją, w zamian za Zane'a, ale była również pewna, że nie zamierzali zostawiać żadnych świadków. Worthington i Leander zabiją ich wszystkich. Musiała temu zapobiec. Samochód zatrzymał się. Pełnia księżyca oświetlała noc. W oddali widziała jaskinie, których Mel używał do chowania paru rzeczy, których jak miała nadzieję, że Nate nigdy nie znajdzie. Musiała znaleźć sposób, by dostać się do tych jaskiń. Odetchnęła głęboko. Jej dłonie drżały jej za plecami, kiedy agenci otworzyli drzwi i nimi trzasnęli. Odwróciła się szybko, kiedy uświadomiła sobie, że drzwi po jej lewej stronie są otwarte. "W porządku, skarbie, skończmy z tym." Powiedział Worthington. Callie kopnęła drzwi tak mocno, jak potrafiła. Uderzyły Worthingtona prosto w żołądek i upadł z krzykiem na ziemię. Callie wygramoliła się z samochodu i pobiegła w stronę drzew. Usłyszała za sobą krzyk i głośny wystrzał. Potknęła się, gdy coś uderzyło ją w ramię. Czuła się, jakby jej skóra stała w płomieniach. Podniosła się, połykając łzy. "Cholera, potrzebujemy jej żywej." Callie wbiegła między drzewa i została otoczona przez las. *** Zane patrzył jak Nate otwiera zbrojownię Departamentu Szeryfa Hrabstwa Bliss. Miał już w kaburze na plecach Sig Sauera. Nate podał mu karabin i kolejna krótką broń, tym razem Glocka. Zane sprawdził ostrożnie każdą broń i zmusił się do precyzji i powolnych ruchów. To czego chciał, to złapać cokolwiek wpadnie mu w ręce i popędzić tak szybko, jak się da, by napierdolić dwóm skurwielom i uratować swoją żonę. Boże, mieli Callie. Co jej zrobili? Była wystraszona? Oczywiście, że była przestraszona. Zapewne przerażona. Czy rozumiała, że zrobią wszystko, by ją uratować? Panika groziła owładnięciem nim, obezwładniając każdą możliwą dobrą decyzję, jakiej mógł dokonać. "Uspokój się, Zane. Wszystko będzie dobrze." Głos Nate'a był spokojny i pewny, gdy podawał Stefanowi karabin. Wzrok Nate'a był tak samo spokojny jak jego dłonie. Jego postawa znacznie uspokoiła Zane'a. Nie znał nikogo tak spokojnego, gdy dochodziło do sytuacji kryzysowej, jak Nathan Wright. Pomimo poprzednich ambicji Nate'a by awansować w DEA, Zane zawsze znał prawdziwe pobudki Nate'a. Został urodzony by chronić, by stać jak bastion przeciwko przemocy. To było w krwi Nate'a i nic nie mogło tego zmienić. Niewielki Wydział Szeryfa był pełen zaniepokojonych mieszkańców. Radosny chaos, który

zdawał się podążać za mieszkańcami Bliss zamienił sie w ponurą siłę woli. Zane rozejrzał się po pomieszczeniu. Bliźniacy Harper byli zajęci sprawdzaniem karabinów, które wybrali. Teenty dzieliła uwagę między Marie, a Logana, obaj zdawali się szykować na coś w stylu wojny. Rachel Harper podeszła do Nate'a ciągnąc Jen Waters. "Ja mogę wziąć szotguna albo karabin." Rachel związała swoje jasnorude włosy w kucyk. "Ja mogę się szybko nauczyć." Tusz spływał po twarzy Jen. Płakała od chwili, gdy uświadomiła sobie, że jej przyjaciółka zniknęła. Zane widział jak oczy Stefa robią się szerokie na to stwierdzenie. Zane szybko stanął między nimi. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował był Stef krzyczący na przyjaciółkę Callie. Zane nie był pewien, co się działo między tą dwójką, ale było intensywne. Również nie było teraz na to miejsca. "Jen, może zostaniesz tu i będziesz pilnowała telefonu? Potrzebujemy kogoś, kto będzie stąd wszystko koordynował." Potrząsnęła głową. "Nie, jest moją najbliższą przyjaciółką. Stella może odbierać telefon." "Nie ma mowy, kochanie." Głos Stefana był jedwabistą groźbą. "Jeśli sądzisz, że pozwolę ci wejść wprost w tą zasadzkę, to jeszcze mnie nie znasz." Odwróciła się do niego. "Nie jesteś moim właścicielem, Stef. Cholera, ty nawet mnie nie lubisz. Nie muszę słuchać ani jednego twojego słowa. Chcesz, żebym zostawiła cię w spokoju? Cóż, obiecuję, że nie będę więcej robiła z siebie idiotki przed Stefanem Talbotem. A ty nie możesz mówić mi, co mam robić." "Nie, ale ja mogę." Podszedł Nate. Skinął na bliźniaków Harper. Max stanął za swoją żoną podczas gdy Rye otworzył pojedynczą celę. Otworzył szeroko jej drzwi. "Stef, jeśli chcesz dołączyć do Maxa i Rye, to jest jeszcze sporo miejsca." Rachel Harper krzyczała, kiedy jej mąż podniósł ją i zaczął nieść ją w stronę celi. "Nie ma mowy, żebyś z nami poszła, dziecinko. Możesz na mnie wrzeszczeć i nazywać mnie jak chcesz, ale zadbam o twoje bezpieczeństwo. I nawet nie będę próbował zwalać winy na dziecko. Nie pozwoliłbym ci iść, nieważne, czy byłabyś w ciąży, czy nie." Powiedział Max, kiedy Rachel rzucała się w jego ramionach. "Niech cię cholera, Max." Odwróciła głowę w stronę Rye'a. "I ciebie też. Dobra, Zostanę tu. Nie musicie mnie zamykać na klucz." "Jasne, bo ci uwierzę, Rach." Głos Rye'a ociekał sarkazmem. "Zwołałabyś własną grupkę i wywołała masę kłopotów. Wchodź." Stef poruszył się szybko. Jen znalazła się w uścisku strażaka, zanim zdążyła zaprotestować. Kopała i starała się drapać mu plecy, ale znalazła się celi, gdy Rye Harper zamykał drzwi. "Nigdy ci tego nie wybaczę, Stef. Nie miałeś prawa podejmować tej decyzji za mnie." Powiedziała przez łzy. Rachel położyła dłonie na ramionach młodszej kobiety. "Taa, ale przynajmniej będziesz żywa, by mnie nienawidzić." Oczy miał zapadnięte, gdy spojrzał na Zane'a. "To ciebie chcą?"

Dlaczego nie wzięli jego? Dlaczego zabrali Callie? Boże, jeśli miałby wybór, sam by się podał na tacy. "Tak." Stef zacisnął usta, ale skinął krótko. "Jesteś więc przynętą." "Nie jestem żadną pieprzoną przynętą." Powiedział Zane z dziką intensywnością. "Jak tylko znajdziemy tych skurwysynów, ja się poddaję, a wy zabieracie stamtąd Callie." "Myślałem, że wiemy, gdzie są." Rye Harper celowo ignorował mordercze spojrzenie swojej żony. "Nate nie dostał żadnej wiadomości, czy coś?" Uwaga Zane'a od razu skupiła się na Nacie. "Nie dostał niczego, inaczej by mi powiedział." Słowa zabrzmiały jak groźba i ją Zane miał na myśli. Wiedział, że Nate coś ukrywa. Jego twarz stała się nieruchoma. Nate był świetnym graczem pokera, ale Zane znał go na tyle długo, by wiedzieć kiedy blefuje. "Lepiej wypluj to z siebie." Nate zwęził oczy. "Uważaj, Zane albo znajdziesz się w celi razem z kobietami." "Chciałbym to zobaczyć. Mógłbyś wyjaśnić, dlaczego coś przede mną ukrywasz?" "Co byś zrobił, gdybym przekazał ci wskazówki co do miejsca, gdzie mamy się spotkać z Worthingtonem i Leanderem?" Zane zacisnął z frustracji pięści. "Z pewnością bym tu kurwa nie siedział. Poszedłbym tam, a Callie do tej pory byłaby bezpieczna." "Nie, ty byś tam poleciał i zarówno ty, jak i Callie bylibyście martwi." Nate zdjął kapelusz z głowy i założył kevlarową kamizelkę. Rzucił jedną Zane'owi. "Załóż to." Zane rzucił to cholerstwo na ziemię. "Powiedz mi gdzie ona jest." Nate podniósł kamizelkę. "Załóż tą pieprzoną kamizelkę albo cię obezwładnię i sam z tym poradzę. Jeśli chcesz mieć swój udział w tej misji, to założysz to i będziesz wykonywał moje rozkazy. Jeśli odstąpisz od planu, Logan cię zdejmie." "Umm, szefie?" Głos Logana był cieniutki i piskliwy. "Bez obaw, Nate, jeśli zrobi coś nie tak, Max, Rye i ja się tym zajmiemy." Stefan trzymał karabin jak mężczyzna, który wie co robi. "Upewnię się, że go nie zabiję." Zane poczuł ciężar na piersi. Spojrzał na mężczyznę, który przez większość życia był jego partnerem. "Nie możesz tego zrobić, Nate. Musisz im mnie wydać." "Żeby mogli zabić ciebie i Callie? Nie ma mowy, Zane, zostaw to mnie. Wiem, że zawiodłem cię wcześniej, ale nie tym razem. Obiecuję. Nie stracę cię i z całą pewnością nie stracę naszej żony." Poczuł jak na te słowa rośnie mu serce. Ich żona. Nie potrzebowali żadnego kawałka papieru, by była ich. Nie potrzebował żadnego aktu ślubu, by wiedzieć, że Callie jest jego. Oddała się mu, kiedy powiedziała 'kocham cię'. Nie mogła tego cofnąć i nie było mowy, by pozwolił jakimś

dupkom zabrać ją od nich. Spojrzał w oczy Nate'owi i nagle uświadomił sobie prawdziwą intymność ich trójkąta. Nie chodziło o seks. Nie chodziło o posiadanie jej między nimi. To było coś o wiele więcej. Chodziło o dzielenie życia z Callie i Natem. Chodziło o posiadanie innej osoby, która wiedziała jak to jest kochać Callie. Mógł polegać na Nacie. Nate również kochał Callie i w całkowicie aseksualny sposób Nate kochał również jego. Cholera, Nathan Wright był jego bohaterem. Dlaczego wcześniej tego nie widzial? Podniósł kamizelkę i założył ją przez głowę. Próbował zapiąć rzemienie wokół pasa. Udało się, ale ledwie. "Cholerny wielki drań. Kto myślał, że będziemy mieli takie małe kamizelki?" Zapytał retorycznie Nate. Obszedł Nate'a, kręcąc głową nad rozmiarem. "Jest duża." Rye Harper wzruszył ramionami, jakby przepraszając. "I biłem się o nią. Tu jest Bliss, a nie DEA. Nie mamy tony pieniędzy. Udało mi się dostać jedną kevlarową kamizelkę z Izby Handlowej. Zawsze wiedzieliśmy, że jeśli gówno uderzy w wiatrak, to Logan się uchowa." Logan prychnął. "Wcale, że nie. Jeśli gówno uderzy w wiatrak, to chowam się za Mamą numer dwa." Wzruszył ramionami. "Może i jestem mężczyzną, ale nie jestem głupi." Marie klepnęła swoje dziecko w głowę i powiedziała, żeby uważał na język. Nate potrząsnął głową i zaczął wydawać rozkazy. Stella miała odbierać telefony i czekać na wsparcie, które wezwał Nate. Marie i Laura Niles miały pilnować komisariatu, w razie gdyby pojawili się jacyś sługusy Ellisa. Logan, bliźniacy Harper i Stef mieli pojechać z nim i Natem. Wzięli swoje niewielkie uzbrojenie i odpalili dwa pojazdy. Nate, Zane i Stef w Bronco, a reszta w ciężarowce Maxa Harpera. Zane'a skręcało w żołądku. Nigdy nie przyzwyczaił się do adrenaliny krążącej w jego organizmie w niebezpiecznych sytuacjach. Mimo, że był dobry w tej robocie, nigdy tego nie lubił. Nigdy nie lubił niebezpieczeństwa, niecierpliwości walki. Wiedział, że dla zewnętrznego świata wygląda jak osiłek, ale głęboko w sercu chciał trochę pieprzonego spokoju. Nate, z drugiej strony, był do tego urodzony. Jego ręce pewnie trzymały kierownicę kiedy wyjeżdżał z miasteczka i kierował się w stronę dominującej otoczenie góry. "Powiesz mi teraz gdzie jedziemy?" "A będziesz się zachowywał?" Jedynie surowość tych słów pokazywała, że Nate był spięty. "Będę się słuchał rozkazów. Obiecuję." Nate odwrócił lekko głowę, jakby sprawdzając jego prawdomówność. "Mam nadzieję. Worthington wysłał mi wiadomość ze wskazówkami jakieś półtora godziny temu. To miejsce niedaleko domu Mela." "Jakąś ćwierć mili od domku Mela jest polana. Jest odizolowana, ale ci chłopcy nie pomyśleli, że jest tam sporo dobrych stanowiska dla snajpera. Laura miała co do nich rację. Kretyni." Stefan Talbot nie ukrywał swojego napięcia. Był jak świetnie ubrany grzechotnik gotowy

do ataku. "Potrzebujemy jednak czasu. Max, Rye i Logan będą musieli zatrzymać ciężarówkę u podnóża góry, bo inaczej Leander i Worthington dowiedzą się, że nadjeżdżają. Nie łatwo tu się wspiąć." "Potrzebują sprzętu?" Zapytał Nate. "Max i Rye? Nie. Urodzili się w tych górach. Będą tam. Potrzebujemy jedynie paru minut." "Nie wiem, czy go mamy." Wymamrotał pod nosem Zane. Jego kolano podskakiwało nerwowo. Stef pochylił się. "Ona żyje, Zane. Będzie żyła, jak to się skończy. Nie jest więdnącym kwiatkiem. Również urodziła się w tych górach. Jeśli będzie miała jakąkolwiek szansę na ucieczkę, to przysięgam, że od razu się ukryje. Jest twarda." "Boże, mam nadzieję, że nie." On i Nate powiedzieli te słowa w tym samym czasie. I Zane wiedział, że myśleli o tym samym. Chcieli, by cierpliwie czekała na ratunek. Chcieli, by była bezpieczna i pozwoliła im się wykazać. Nie było absolutnie mowy, by mogła to zrobić. Skorzysta z pierwszej okazji i Zane musiał mieć nadzieję, że będzie miała na tyle szczęścia, że nie zostanie ranna. Jego dłoń zacisnęła się na trzymanej na kolanach broni. Jej waga była kojąca. Była realna szansa, że jeden z nich nie wyjdzie z tego żywy. Jeśli miałoby do tego dojść, to Zane miał nadzieję, że padnie na niego. Nate uważał, że się poświęcał. Cholera, był samolubny. Nie chciał żyć bez nich. Nie mógł nawet znieść myśli o świecie, w którym nie byłoby Nate'a i Callie. Wolałby umrzeć, niż żyć z dziurą w duszy. Ale zanim cokolwiek się stanie, musiał coś zrobić. "Nate, chcę, żeby między nami było okej, jeśli chodzi o to, co mi się stało. To nie była twoja wina. Wiem to. Zawsze wiedziałem." Nate zacisnął szczękę. Przełknął, zanim odpowiedział. "Powinienem wiedzieć, że coś jest nie tak. Powinienem był coś zrobić." "Zrobiłeś. Uratowałeś mnie. Żyję tylko dzięki twojej pomocy." Nate nie patrzył na niego. Jego wzrok był skupiony na drodze. "Byłeś tam tylko dlatego, że za mną podążyłeś." "Taa, podążyłem za tobą. Nie zaciągnąłeś mnie siłą. Chciałem iść. Byłem tam, bo wierzyłem w ciebie, a ty nie pozwoliłeś mi odejść. Wykonałeś swoją robotę i wsadziłeś Ellisa do paki. Przyszedł czas, by to zakończyć." Nate przytaknął krótko i skręcił pojazd na długą, żwirową drogę. "Zakończymy to tej nocy." Samochód ucichnął. Zane chciał to zakończyć. Nate związany honorem mógłby chcieć aresztować Worthingtona i Leandera, ale Zane był ponad tym. Zamierzał ich zabić.

Rozdział 15

Pieczenie w jej ramieniu osiągało naprawdę epickie rozmiary. Callie starała się powstrzymać łzy. Jej lewe ramię zdawało się stać w żywym ogniu. Uderzyła w gałąź drzewa, gdy biegła, ale teraz poruszała się wolno. Instynkt kazał jej biec tak szybko i daleko jak mogła. Zmusiła się do zatrzymania, do ukrycia się za wielkim drzewem i zrobienia rekonesansu. Musiała być cicho. Księżyc dzięki drzewom był zasłonięty i panował straszny mrok. Słyszała jednego z jej napastników poruszającego się po lesie z gracją słonia. Każdym krokiem zdradzał swoją pozycję. Za długo siedział za biurkiem. Zapomniał jak tropić swoją ofiarę, jeśli w ogóle wiedział jak. Callie miała nadzieję, że nie mógł usłyszeć jej walącego serca. Galopowało. Zmusiła się do wolnego oddychania. Było chłodno i zaczynało robić się zimno. "Lepiej wyjdź, dziwko!" Między drzewami rozległ się głos Leandera. Callie słuchała bardzo ostrożnie. Była całkowicie pewna, że jest za nią, trochę na lewo. Starała sobie wmówić, że jest tak samo, jak wtedy, gdy była dzieckiem. Ona, Max, Rye i Stef bawili się w chowanego w tych lasach. O wiele młodszy Mel ostrzegał ją już wtedy, że może zostać porwana przez kosmitów. Zabrał ich stąd i pokazał dobre kryjówki. Nauczył ich jak przeżyć. Jaskinie. Musiała dostać się do jaskiń. Jak zamierzała się wspiąć? Poradzi sobie z tym problemem, jak tylko się tam dostanie. Mel miał schron w tej jaskini. Destylator bimbru jaki tam miał może jej nie pomoże, ale gnaty, które tam trzymał już bardziej. Jeśli będzie musiała, to zastrzeli tych mężczyzn z dłońmi za plecami. Zacznie po prostu strzelać i będzie mieć nadzieję, że któregoś trafi. "Chodź, kotku. Nie chcesz tu być. Drzewa są przerażające." Łagodniejszy głos starał się ją namówić do wyjścia. Worthington zdawał się być trochę bliżej. "Nie masz pojęcia co tam jest. Po prostu wyjdź, a zajmiemy się tobą. Nate będzie tu niedługo i zabierze cię do domu." Małe szanse. Wywróciła oczami. Czy naprawdę sądzili, że jest aż taką idiotką? Możliwe. Nie używała w ich obecności za wiele zdrowego rozsądku, ale to się zmieni. Nie było mowy, by z własnej woli do nich wróciła. I o wiele lepiej wiedziała co jest w tych lasach, niż oni. Gdzie były niedźwiedzie, gdy ich potrzebowała? Wybiegła z lasu i ruszyła prosto w kierunku jaskiń. Wejście było ukryte, ale nie miała wątpliwości, gdzie było umieszczone. Wymykała się tam zbyt często. Kiedy była dzieckiem, bawiła się tam z chłopakami. Raptem rok temu, schowała się tam i płakała po pogrzebie matki. Problemem było to, że wejście do jaskini znajdowała się trzy metry nad ziemią na stromej pochyłości, a ona musiała wspiąć się tam bez żadnej pomocy. Potknęła się i upadła, jej kolana uderzyły o twardą ziemię. Ciężko było złapać równowagę. "Callie, możemy to rozegrać miło albo możemy to rozegrać nieprzyjemnie." Głos Worthingtona zdawał się być bliżej. Odwróciła głowę, modląc się, by to nie on do niej szedł. Jej oddech przeszedł w chropowate dyszenie. Zobaczyła błysk czegoś poruszającego się i zmusiła się do podniesienia. Jej całe ciało trzęsło się gwałtownie. Strach groził opanowaniem każdej komórki jej ciała.

Postanowiła spróbować jeszcze raz. Cofnęła się odrobinę i skoczyła. Upadła, twarzą uderzając w skałę. Jęknęła i próbowała się przekręcić. Wstań. Rusz się. Nie leż tak. Poczuła jak coś ciągnie ją za koszulę. Otworzyła usta, by krzyknąć, ale jej usta zakryła dłoń. Wierzgnęła się i próbowała zanurzyć zęby w tej dłoni, bo jeśli zamierzali ją zabić, to ona zamierzała sprawić, że to poczują. Zamierzała walczyć. "Callie, uspokój się." Znała ten głos. Znieruchomiała i otworzyła oczy. Z mroku wyłoniła się twarz Mela. Odetchnęła z ogromną ulgą. "Chodź." Powiedział. Złapał ją pod ramionami i podniósł. "Tutaj!" Callie usłyszała męski głos kiedy Mel ją podciągał. Jej ramię krzyknęło w proteście. "Ktoś z nią jest!" Mel obrócił ją i stanęła przy wejściu do jaskini kiedy usłyszała głośny huk broni. Szarpnęło ciałem Mela, a on odepchnął ją od siebie. Uderzyła tyłkiem w twardą skałę jaskini i nagle podniosła się na nogi. "Mel!" Głos Callie odbił się w jaskini. Upadła na kolana i zaczęła iść w jego stronę. Mel wpełzł przez wejście. Ledwie widziała zarys jego ciała, gdy próbował się tam dostać. Odwrócił się i Callie zobaczyła, że udało mu się trzymać swój karabin. Przekręcił się i strzelił, huk był niesamowicie donośny. "Wybacz, Callie." Mel praktycznie wykrzyczał te słowa. Poruszył się nieznacznie do tyłu. "To powinno ich nauczyć, żeby pomyśleli dwa razy, nim tu przyjdą. Jesteś w kajdankach?" "Tak." Odparła bez tchu. "Gdzie cię trafiło?" Słyszała ból w głosie Mela, ale zdawał się spokojny. Jeśli kosmici kiedykolwiek pojawią się w Bliss, to Callie zamierzała pobiec prosto do Mela. Mimo całej swojej paranoi, w sytuacjach kryzysowych był nieoceniony. "W lewe udo. Krwawi naprawdę paskudnie, ale przeżyję. W najbliższym czasie nie zamierzam biegać." Strzelił kolejny raz. "Chodź tu, zdejmę ci te kajdanki. Potrafię otworzyć taki zamek w przeciągu chwili." Podeszła do niego na kolanach, krzywiąc się, kiedy przeszył ją ból. Wyglądało na to, że wszystko bolało. "Jak mnie znalazłeś?" Callie przekręciła się, dając Melowi dostęp do jej dłoni. Usłyszała kliknięcie metalu o metal i nagle jej dłonie stały się wolne. "Widziałem jak brali cię z ratusza. Wsiadłem do mojej ciężarówki, by pojechać do domu i zobaczyłem, że wsadzają cię do ich samochodu. Jesteś dobrą dziewczyną, Callie. Wiedziałem, że nie wyjechałabyś z dwoma obcymi mężczyznami, skoro już masz dwóch obcych mężczyzn." Oczy

Mela wpatrywały się przez wylot jaskini, czekając na agentów. Callie skrzywiła się, gdy zaczęła odzyskiwać czucie w dłoniach. Jej ramię bolało, ale zignorowała je. To było nic, w porównaniu do tego, co ci mężczyźni zrobili Zane'owi i co zrobiliby z Natem i Zanem, gdyby dała im ku temu możliwość. Klęknęła przy Melu. "Możesz ich zdjąć?" "Jeśli są na tyle głupi, by się zbliżyć."Odparł cicho Mel. Wysłał kolejny ostrzegawczy strzał. "Jak na razie rozgrywają to sprytem. Nie martw się. Twoi mężczyźni niedługo tu będą." Tego się właśnie obawiała. "Wejdą wprost w zasadzkę." Mel potrząsnął głową i zachichotał cicho. "Nie, Cal, wejdą w to, co w Marines nazywaliśmy kupą gówna. Przepraszam za mój język. Widzisz, ci chłopcy nie myślą za bardzo. Tu jest za dużo miejsce, gdzie może ktoś wyjść. Jak myślisz, dlaczego wybrałem to miejsce? Musisz wiedzieć, że dobrze jest znać ukryte wejścia. Z drugiej strony, jesteś łatwym celem. Ci chłopcy są łatwym celem. Nie wiem, o czym myślą." "Zniszczyłam ich plany. Chcieli ukraść dwadzieścia milionów dolarów, a ja usłyszałam jak o tym mówili. Widzisz ich?" Mel znieruchomiał na chwilę. "Nie. Też są cicho." Ściszył głos. "Usłyszałem, jak coś przemieszcza się drogą. Zatrzymali się niedaleko. Chyba twoi mężczyźni tu są." Callie zamknęła oczy i wysłała cichą modlitwę, do każdego kto słyszał. Wykonała swoją część. Nie będą mogli użyć jej, by wykorzystać Zane'a i Nate'a. Teraz wychodziło na to, że muszą się obronić. Uderzyła ją nagła myśl. "Mel, potrzebny mi szotgun." "Trzydzieści metrów dalej po twojej prawej jest latarka. Kiedy ją znajdziesz, przemieść się o kolejne trzydzieści i znajdziesz bronie." Callie zaczęła się czołgać, czując na całym ciele kamienne podłoże. Jeśli dojdzie do starcia, zrobi wszystko, co będzie mogła. Nie zamierzała ich stracić. *** Nate zgasił silnik jakieś pół mili od miejsca, gdzie musiał być. Nie zamierzał wpakować się wprost w zasadzkę. To, czego Zane zdawał się nie rozumieć, to że nie zamierzał stracić najważniejszych osób w swoim życiu. Potrzebował Callie i potrzebował Zane'a, i nie zamierzał pozwolić żadnemu z nich umrzeć. Jego dłoń zacisnęła się na broni. "Stef, ty przejdź dookoła. Chcę, żebyś zaszedł ich od tyłu. Jeśli będą tam, gdzie mówili, Zane i ja wyjdziemy z lasu na wprost nich. Nate patrzył na Stefa przez wsteczne lusterko. Jego szczęka zacisnęła się. "Nie pozwolę im zranić Callie." Zane odwrócił się szybko. "Nie będą mieli szansy." "Nie będą." Nate im na to nie pozwoli. Nie pozwalał sobie nawet myśleć o tym, co się działo. "Musimy ich otoczyć. Jesli ja ich nie zdejmę, zrobią to Harperowie. Jeśli będziesz miał szansę strzelić, to strzelaj."

Stef wyszedł z samochodu i udał się w stronę lasu jak zjawa. Zane trzymał karabin przy piersi. "Chodźmy." Powiedział Nate. "Trzymaj się blisko mnie." Nate wysiadł z samochodu. Przypomniał sobie wszystko o dniu, w którym przyjechał tu z Callie. Miejsce, gdzie powinni iść było wewnątrz polany. Jeśli on i Zane będą cicho, to powinni ich dorwać. Rozległ się głośny huk karabinu i Nate poczuł jak jego serce przyspiesza. Zane wystrzelił i Nate pobiegł, by go dogonić. Poruszał nogami, adrenalina krążyła w jego ciele. Rozległ się kolejny strzał, ten brzmiał jak broń krótka. Czyżby Max i Rye znaleźli się na swoich pozycjach? Dlaczego zaczęli strzelać bez sygnału? Calli. Zaczęliby strzelać, by obronić Callie. Nate zmusił się do ochłonięcia, odepchnięcia paniki i strachu grożącego przejęciem nad nim kontroli. W głowie pojawiła mu się ulotna wizja leżącego na ziemi ciała Callie, ale ją też odepchnął. Nie mógł spanikować i nie mógł pozwolić też na to Zane'owi. Starał się dotrzymywać kroku Zane'owi, ale ten wielki drań był szybki i miał długie nogi. "Cholera, Zane, zatrzymaj się." Starał się być cichy, ale Zane albo go nie usłyszał albo go zignorował. Zdesperowany Nate rzucił się na Zane'a i pociągnął go na ziemię. "Uspokój się." "Ona może być już martwa." Cichy szept Zane'a był udręczony. "Myślisz, że tego nie wiem?" Boże, cofnął się do dnia, kiedy Barbarzyńcy złapali Zane'a. Jego serce bolało, ale zamierzał zrobić to samo, co wtedy. Zrobi wszystko, by zaoszczędzić Zane'owi bólu, ale woli go mieć rannego, niż martwego. Cokolwiek zrobili Callie, on i Zane ją wyleczą. A jeśli te bydlaki ją zabiły, to nie będzie na zważał na nic. Jego odznaka nie będzie znaczyła nic. Zabije ich powoli. "Postępujemy według planu. Każde odstępstwo może kosztować jej życie. Nie mamy pojęcia w co wchodzimy. Proszę, zaufaj mi, Zane." Zane uniósł się na kolana. W ciemnościach lasu, Nate zobaczył jak Zane przytakuje. "W porządku, Nate. To twoje przedstawienie." Nate podniósł się. Pochylił się i pomógł Zane'owi wstać. "Idź w lewo i zostań między drzewami. Ja pójdę z prawej. Kiedy ich zobaczymy, otoczymy ich. Jak tylko znajdziemy się na miejscach, nie będą mieli dokąd pójść. Zdejmiemy ich, jeśli nie będą chcieli oddać Callie." Oczy Zane'a nagle się rozszerzyły i jego broń powędrowała do góry. Coś zimnego i twardego przycisnęło się do czaszki Nate'a. "Albo możemy załatwić to tu i teraz, Wright. Rzuć broń." Do głosu Worthigntona wkradła się obrzydliwa nuta kiedy położył dłoń na koszuli Nate'a. Nate rozważał setki możliwości. Żadna z nich się nie nadawała. Wszystkie kończyły się jego głową oddzieloną od ciała. Wypuścił z dłoni karabin. "Jeśli chcesz żyć, to go puść." Zane był teraz o wiele spokojniejszy, ku dozgonnej wdzięczności Nate'a. Jego trening zdawał się zbierać owoce. Zane był cholernie dobrym agentem, nawet mimo faktu, że nie przyszło mu to naturalnie. Nate przeszukał wzrokiem las przed nim. Spojrzał za plecami Zane'a, modląc się, by to nie

Leander wyłaniał się zza drzew. Jak na razie las był cichy, za wyjątkiem panującego między nimi napięcia. Skąd pochodziły te strzały? Karabiny nie były standardowym wyposażeniem DEA. Nate wątpił, by którykolwiek z agentów używał karabinu. To oznaczało, że był tu ktoś inny, lub jest. "Gdzie Callie." Zapytał Nate. "Leander ją ma." W jego głosie było lekkie drżenie, które wystraszyło Nate'a. Jeśli Leander jej nie miał, to co się stało. "Jeśli chcesz, by żyła, to odłóż tą pierdoloną broń, Hollister." Zane potrząsnął głową. "Potrzebny mi dowód, że ona żyje, dupku. Wybacz mi, że nie uwierzę ci na słowo. Przyprowadź ją, a zastanowię się nad nierozstrzeleniem ci łba." Nate mówił spokojnie, mimo że jego serce pędziło. "Lepiej go posłuchaj. Wiesz, że pozwoli ci mnie zabić. Wciąż jest zły, że zostawiłem go w El Paso. A teraz, kiedy wie, że to ty go sprzedałeś, przeniesie swoją zemstę na ciebie. Przyprowadzenie Callie jest jedyną rzeczą, jaka utrzyma cię przy życiu." Serce Nate'a prawie się zatrzymało, kiedy Leander wyszedł z lasu, stając koło Zane'a. A potem spojrzał na twarz agent. Miał trupiobladą twarz, a puste dłonie miał uniesione wysoko do góry. Za nim szedł Stefan Talbot. "Złapałem twojego przyjaciela." Powiedział Stef. "Jesteś otoczony. Rzuć broń albo rozstrzelę mu łeb." Worthington spokojnie przyciągnął do siebie Nate'a, uniósł broń i strzelił. Huk prawie ogłuszył Nate'a. W głowie my dzwoniło kiedy ciało Leandera potknęło się. Spojrzał na dziurę w swojej piersi i światło w jego oczach umarło. Uścisk Worthingtona na jego koszuli stał się mocniejszy. "Nigdy nie zamierzałem pozwolić temu idiocie żyć. Zrobił, co miał zrobić. A ja nie kupuję tego gówna, które chciałeś mi sprzedać, Szeryfie. Hollister w życiu nie zraniłby swojego pierdolonego kumpla. On cię 'kocha'. Banda pedałów. Zrobimy tak, Hollister, opuść karabin, tak jak i ten drugi. Pozwolisz swojemu przyjacielowi się związać i wsadzić do mojego wozu, a potem jak i Wright pojedziemy na przejażdżkę. Jak nie, to zabiję Wrighta w tej chwili." "Zabij go, a ja zabiję ciebie." Zane stawał przy swoim. Śmiech Worthingtona był okropny. "Nie zrobisz niczego, by narazić go na niebezpieczeństwo. Widziałem jak na siebie patrzyliście na tym żałosnym spotkaniu. Nigdy nie zraniłbyś swojego partnera. A teraz odłóż broń, Hollister albo zacznę strzelać w kolejne części twojego chłopaka. Zacznę od jego fiuta i zobaczę jak to ci się spodoba." Nate widział jak Zane podejmuje decyzję. Dłoń Zane'a zacisnęła się na spuście, jego oczy płonęły. Kurwa, będzie boleć. Jego ciało stężało. "Nie przestraszyłeś mnie, Worthington, nigdy tak nie było." Zane pociągnął za spust. Nate poczuł jak jego ramię wyrzuca do tyłu kiedy on i Worthington stracili równowagę. Pocisk przeszedł prosto przez jego lewe ramię jak przeklęta płonąca strzała. Nate uderzył o ziemię. Minęła sekunda, czy dwie i Zane podciągał go na nogi. Odwrócił się, by zobaczyć jak kula przebiła Worthingtona w ramię. Nate jęknął kiedy jego ciało zaczęło się trząść. Nie mógł poruszać lewą ręką. Zane stanął nad Worthingtonem. Agent stęknął i trzymał się za ramię. Krew przeciekała mu

przez palce, ale ten dupek będzie żył. Zane wycelował karabin w głowę Worthingtona. "Nate potrafi znieść odrobinę bólu." Zane wyglądał dziko w nikłym świetle. Stef stanął obok niego. "Powiedz mi gdzie jest Callie albo ja i Stefan zaczniemy pakować w ciebie kule. Skłaniam się do pozostawienia cię przy życiu, jak tak teraz o tym myślę. Myślę, że Ellis będzie miał ci parę rzeczy do powiedzenia kiedy trafisz do pierdla, a ja czekam z utęsknieniem na twoją egzekucję za zamordowanie agenta federalnego, ale jeśli nie powiesz mi, gdzie jest moja żona, to upewnię się, że twoja śmierć będzie powolna." "Żyje." Odpowiedział szybko Worthington. "Uciekła." Westchnięcie ulgi Zane'a było odbiciem tego Nate'a. Skinął krótko i odwrócił się do Stefa. "Wykonaj telefony. Potrzebujemy co najmniej jednej karetki. Powiedz Stelli, żeby zadzwoniła do Del Norte po wsparcie. Nate, masz przy sobie jakieś kajdanki?" Nate oparł się o drzewo, a potem zaczął myśleć, kiedy każdy nerw w jego ciele zaczął żyć własnym bolesnym życiem. "Z prawej strony paska." Ostrożnie przesunął na bok kurtkę, by dać Zane'owi dostęp do kajdanek. Naprawdę miał nadzieję, że ambulans szybko tu dotrze i będzie miał ze sobą dużą ilość środków przeciwbólowych. Postrzelenie naprawdę kurewsko bolało. "Są tutaj." Nate szybko odwrócił głowę. Bliźniacy Harper szli od tyłu i Callie, dzięki Bogu, była z nimi. Miała w dłoni szotguna i była najpiękniejszym widokiem, jaki kiedykolwiek widział. "Co się stało? Wszyscy cali?" Callie ruszyła w ich stronę. "Wychodzi na to, że ominęła nas cała zabawa, Rye." Max Harper oparł karabin o ramię. "Szeryfie, znaleźliśmy Callie zaszytą z Melem w pozycji snajpera. Nell już nie pozwoli Callie na wstęp do jej klubu pacyfisty. Logan pomaga Melowi. Dostał kulę w udo. Musimy upewnić się, że doktor, który się nim zajmie jest w pełni człowiekiem. Wygląda na to, że tobie też przyda się lekarz, Szeryfie." "Och, Nate." Callie patrzyła się na jego ramię. "Taa, chyba nadszedł czas na zatrudnienie w tym miasteczku lekarza." Rozmyślał Stef. Nate odwrócił się, by zobaczyć jak Worthington sięga zdrową ręką za plecy. Zaczął już wykrzykiwać ostrzeżenie, ale Zane odwracał się, by zakuć agenta. Nate starał się dostać między Zane'a, a kulę, którą Worthington chciał mu strzelić. Nie myślał, polegał wyłącznie na czystym instynkcie. Zobaczył błysk metalu i rozległ się przerażający huk. Broń Worthingtona upadła bezużyteczna przy jego boku kiedy upadł na ziemię. Callie stanęła nad ciałem. Jej dłonie zaczęły się trząść i szotgun, którego użyła do postrzelenia głowy agenta DEA opadł na bok. Zane'owi udało się ją złapać, nim uderzyła o ziemię. "Zemdlała." Zane przytulił ją ostrożnie do piersi. "Zabiła go." Rye Harper spojrzał na ciało mężczyzny, którego dopiero co zabiła Callie. "Niezła robota." Dołączył do niego Stef. "Nah, wciąż ściąga ją na lewo. Nigdy nie potrafiłem nauczyć jej strzelać prosto."

"Taa, no cóż, to było skuteczne." Wtrącił się Max. "Ej, teraz Callie może dołączyć do Marie i Rach w ich klubie 'zabiłam sukinsyna'." Nate słyszał, co mówili, ale patrzył na Callie. Skrzywił się, ale użył zdrowej dłoni, by odgarnąć jej włosy z twarzy. "Dziecinko, wszystko dobrze?" Jej powieki zatrzepotały. "Nate?" Ramiona Zane'a zacisnęły sie wokół niej. "Jestem tu dziecinko. Nic mi nie jest. Zane'owi też nie, mimo że mnie postrzelił." Callie otworzyła szeroko oczy. "Co?!" Zane stanął, trzymając ją w ramionach. "Wybaczył mi, skarbie. Chodź, Nate. Zabierzmy ją gdzieś, gdzie znajdzie nas łatwo karetka. Chcę, by na nią spojrzeli. Ma krew na ręku." "W porządku. Obtarłam się kiedy...och, zabiłam go i nawet nie jest mi przykro." Oczy Callie wypełniły się łzami. Nate pocałował ją łagodnie. "Będzie dobrze, Callie. Albo my albo on. Dokonałaś właściwego wyboru." Wyciągnęła dłoń i przyciągnęła go blisko. Pocałowała najpierw jego, a potem Zane'a. Jego wzrok napotkał wzrok Zane'a. Stali przez chwilę w idealnej harmonii, a potem Zane odwrócił się i zaczął iść. Nate zacisnął zęby i zmusił swoje nogi do ruchu. Byli jego rodziną. Podążyłby za nimi wszędzie.

Rozdział 16 Callie stała i patrzyła jak Zane włącza światło. Cały front budynku rozświetlił się na niebiesko i czerwono. Trio zostało otwarte. W barze rozległ się okrzyk. Ta mała ceremonia była tylko dla przedstawienia. Większość Bliss siedziała w boksach Trio albo przy barze kiedy miejsce zostało oficjalnie otwarte. Kiedy zaczęło się lać piwo wszyscy krzyknęli z radością. "Gratulacje, siostrzyczko." Powiedział Stefan, obejmując jej ramię. "Dzięki." Odpowiedziała. Patrzyła jak Zane przyjmuje szczere gratulacje od swoich przyjaciół "I dzięki za to, że dałeś mu pożyczkę." Stef kiwnął głową. "Wydaje mi się, że skoro zaufałem temu wielkiemu draniowi w kwestii mojej siostrzyczki, to mogę mu zaufać w kwestii gotówki. To miejsce wygląda świetnie." Stef rozejrzał sie wokół baru. Jego twarz miała pusty wyraz, który został zastąpiony wymuszonym uśmiechem w chwili, gdy uświadomił sobie, że na niego patrzy. Callie westchnęła. Tak było od nocy, gdy Nate został postrzelony. Następnego poranka Jennifer Waters wsiadła do autobusu i od tej pory Callie nie miała od niej żadnych wieści. Stef odmawiał mówienia o Jen albo o tym, co stało się tej nocy po tym jak wydostał ją z celi. Callie odpuściła. Opowie o tym kiedy

będzie gotowy. Jeśli chodzi o Jen, to wyjechała bez pożegnania. Martwiło to Callie, ale musiała myśleć, że Jen miała swoje powody. Nawet bez przyjaciółki, te trzy miesiące, które spędzili składając do kupy Trio i rehabilitując ramię Nate'a były najlepszymi w jej życiu. Nawet gdy Nate stawał się opryskliwy, czuła jakby zmierzali w jakiś kierunku. Budowała przyszłość ze swoimi mężami. Spojrzała na Zane'a. Na papierze to on był jej legalnym małżonkiem, ale Nate stał tuż obok nich w urzędzie stanu cywilnego, a kiedy miasteczko przygotowało im przyjęcie, odbierał gratulacje na równi z Zanem. Teraz po prostu marzyła, by jej drugi mężulek przytachał swój słodki zadek do domu. Zane odciągnął ją os Stefa wprost w swoje ramiona. "Podoba ci się, skarbie?" "Wiesz, że tak." Ustała na palcach, by pocałować jego niesamowite usta. "Chciałabym po prostu, żeby Nate tu był." "A tak w ogóle to gdzie do cholery jest Nate?" Zapytał Stefan. "Czy nie miał przylecieć o czwartej?" Nate od trzech dni był w El Paso porządkując wszelkie papiery, których potrzebował do skończenia śledztwa. Kiedy już DEA miało kontrolę nad kontami, Ellisowi skończyły się pieniądze. Nie było już kasy na nagrodę za Zane'a. Chciała z nim pojechać, ale Zane potrzebował jej bardziej. Wciąż jednak czuła supeł w żołądku. Zane uśmiechnął się do niej. "Za bardzo się martwisz. Przyjedzie do domu." "Ona uważa, że zostanie w El Paso?" Stef nagle wyglądał na zaniepokojonego. "Wydaje mi się po prostu, że zaoferują mu pracę, może i nawet awans." Przyznała Callie. To był jej ogromny strach. Nate mógł wreszcie dostać propozycję, jaką chciał, szansę na wspięcie się na górę, na bycie tym, kim zawsze chciał." "Ja mam już pracę." Ponad głośnym tłumem rozbrzmiał głos Nate'a. Callie odwróciła się i rzuciła mu się w ramiona. Wyglądał niesamowicie seksownie w dżinsach i T-shircie. Jego ramiona zamknęły się wokół niej. "Tęskniłaś za mną?" Uśmieszek na jego twarzy powiedział jej, że znał odpowiedź na to pytanie. "Wiesz, że tak." "No cóż, brakowało mi ciebie. Musiałem sam zrobić tu lifting." Zane poklepał Nate'a po plecach. Spojrzał na Callie. "Mówiłem ci, że wróci. Teraz jest tutaj, skarbie, a muszę ci powiedzieć, że kiedy Nathan Wright się do czegoś zobowiązuje, to jest to na całe życie." "Święta racja." Oczy Nate świeciły w świetle baru, który razem stworzyli. "Przyjąłem pracę w DEA, by dojść gdzieś w życiu, ale chciałem też chronić to, co kochałem. Wszystko co kocham jest tutaj, w Bliss. Nigdzie nie wyjeżdżam, Callie. Tu jest mój dom. Ty i Zane jesteście moją rodziną." "Yo! Mogę dostać tu piwo?" Max Harper przekrzykiwał szafę grającą.

"Wychodzi na to, że mamy większą rodzinę, niż możemy znieść." Zane jęknął i wrócił za bar. "Idziemy do pracy, ślicznotko." Nate klepnął ją w pośladki. "Potrzebuję piwa i chcę, żeby podała mi je najgorętsza kelnerka w całym stanie." Spojrzał w stronę baru i zmarszczył brwi. "Kurde, Zane. Pozbądź rzesz się tej kaczki." Callie zaśmiała się. Nate zauważył gumową kaczkę, którą Zane przyczepił do baru. Udało mu się przykleić żółtej kaczce mały kowbojski kapelusz i niewielką złotą sakiewkę. Była to urna na ewentualne głosy na kaczkę w wyborach na Szeryfa. "Nie zamierzam startować przeciwko kaczce." Callie patrzyła jak dwóch mężczyzn, których kochała bardziej niż własne życie spiera się o gumową kaczkę. "Callie, dziecinko, powiedz mu coś, żeby się jej pozbył." "Nie mieszam się między was." Potrząsnęła głową, ale Nate już przyciągał ją do swojego boku. "Teraz tak mówisz, ale później..." Posłała mu mrugnięcie, które obiecywało wszystkie te rzeczy, które później zrobi. "Skarbie, zamówienie." Zane podał jej tacę z dwoma piwami dla Maxa i Rye'a i szklanką herbaty dla Rachel. Callie wzięła tacę i zaczęła nowe życie.

KONIEC Tłumaczenie - lilah02