st P. C. & Cast Kristin - Przysiega Smoka

Cast P. C & Cast Kristin
Dom nocy
Przysięga Smoka
Zanim Bryan Lankford przybrał imię Smoka i został
mistrzem szermierki, był zwykłym adeptem w Domu Nocy:
młodym, niezwykle utalentowanym i… zakochanym.
Jednak popełnił błąd, który wiele go kosztował.
Przysięga Smoka to opowieść o gorącej miłości i obietnicy,
która na zawsze odmieni życie Lankforda oraz wpłynie na
losy Zoey i jej przyjaciół.
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Oklahoma, czasy współczesne
Smok Lankford czuł wściekłość i dezorientację. Czy
Neferet naprawdę tak szybko ich opuści po śmierci chłopaka i
katastrofalnej wizycie bogini?
— Neferet, a co z ciałem adepta? Czy nie powinniśmy
nadal przy nim czuwać? — zwrócił się do najwyższej kapłanki,
z trudem panując nad głosem.
Neferet spojrzała na niego swoimi cudownie
szmaragdowymi oczami i uśmiechnęła się gładko.
— Dziękuję za przypomnienie, mistrzu szermierki —
odparła. — Ci z was, którzy uczcili pamięć Jacka fioletowymi
świecami ducha, mogą odchodząc, dorzucić je do stosu.
Synowie Ereba przejmą wartę nad ciałem tego biednego adepta
i będą przy nim czuwać aż do rana.
— Wedle życzenia, kapłanko — powiedział Smok,
składając głęboki ukłon. Zastanawiał się, dlaczego tak
bardzo swędzi go skóra. Zupełnie jakby był pokryty
brudem i szlamem. Ogarnęło go nagle niewytłumaczalne
pragnienie kąpieli w wyjątkowo gorącej wodzie. To Neferet,
podpowiadało mu cicho sumienie. Odkąd Kaloria się uwolnił,
nie jest sobą. Już kiedyś czułeś coś takiego...
Smok Lankford potrząsnął głową i zacisnął usta.
Drugorzędne wydarzenia nie miały żadnego znaczenia. Nie
liczyły się już uczucia. Ważne było tylko silne poczucie
obowiązku oraz niewypowiedziana chęć zemsty. Skup się!
Trzeba myśleć o bieżącym zadaniu! — rozkazał sam sobie, po
czym skinął głową w stronę kilku wojowników.
— Rozpędźcie tłum!
Neferet zatrzymała się jeszcze na chwilę, by porozmawiać
z Lenobią, i dopiero potem ruszyła w kierunku skrzydła
mieszkalnego profesorów, jednak Smok nie zaszczycił jej
nawet spojrzeniem. Jego uwaga była skupiona na stosie ognia i
płonących zwłokach chłopaka.
— Tłum już jest rozpędzany, mistrzu szermierki. Ilu z nas
ma zostać razem z tobą na straży przy stosie? — zapytał
Christophe, jeden ze starszych rangą wojowników.
Smok się zawahał. Potrzebował chwili, by się skon-
centrować i zauważyć, że kręcący się wokół płonącego jasnym
ogniem stosu adepci oraz nauczyciele wydają się pobudzeni i
zdenerwowani. Obowiązki. Kiedy wszystko inne zawodzi,
trzeba się zabrać za wypełnianie obowiązków!
— Niech dwóch strażników odprowadzi nauczycieli do
budynku. Reszta pójdzie z adeptami. Macie się upewnić, że
wszyscy znaleźli się w swoich pokojach. Do końca tej okropnej
nocy będziecie pilnować części mieszkalnej. — Smok chrypiał
od emocji. — Uczniowie powinni czuć kojącą obecność
Synów Ereba, powinni przynajmniej mieć poczucie
bezpieczeństwa, nawet jeśli niczego więcej nie są pewni.
— Ale stos tego dzieciaka...
— Ja zostanę z Jackiem — odparł Smok tonem
nie-znoszącym sprzeciwu. — Nie zostawię ciała chłopaka,
dopóki czerwone iskry żaru nie przerodzą się w suchy popiół.
Zrób to, co do ciebie należy, Christophe. Dom Nocy cię
potrzebuje. Ja zajmę się smutkiem, który tu pozostał.
Christophe skłonił się i od razu zaczął wykrzykiwać
rozkazy zgodnie z poleceniem mistrza szermierki, wykazując
przy tym beznamiętną skuteczność działania.
Wydawać się mogło, że upłynęło zaledwie kilka sekund,
kiedy Smok zdał sobie sprawę, że został sam. Słychać było
jedynie dźwięki dobiegające od płonącego stosu — zwodniczo
kojący trzask ognia. Poza tym w sercu Smoka panowała
ciemna noc i bezbrzeżna pustka.
Mistrz szermierki wpatrywał się w płomienie, jakby miał
wśród nich znaleźć balsam na obolałą duszę. Ogień migał
złotem i bursztynem, rdzą i czerwienią, przypominając
Smokowi delikatny klejnot
— unikatowy, wyjątkowy, przymocowany do aksamitnej
tasiemki w kolorze świeżej krwi...
Jego ręka powędrowała bezwiednie do kieszeni i Smok
zacisnął palce na owalnym przedmiocie, który się tam
znajdował. Był śliski i gładki. Smok wyczuwał jedynie
nieznaczny zarys ptaka błękitnika, niegdyś tak pięknie i
wyraźnie na nim wyżłobionego. Złoty owal idealnie
wpasowywał mu się w dłoń. Smok trzymał go, chronił,
dotykał, a potem powoli wyciągnął z kieszeni rękę wraz z
medalionem. Przełożył aksamitną wstążkę między palcami i
zaczął gładzić ją kciukiem z roztargnieniem świadczącym, że
robi to bardziej z nawyku niż z rozmysłem. W końcu wypuścił
powietrze z płuc, co zabrzmiało raczej jak szloch niżeli
westchnienie, rozpostarł palce i popatrzył na medalion.
Płomienie ze stosu Jacka zamigotały na złotej
powierzchni, oświetlając wyryty wzór.
— Ptak symbol stanu Missouri — powiedział Smok na
głos. Słowa zabrzmiały beznamiętnie, ale ręka trzymająca
medalion zadrżała. — Ciekawe, czy nadal można cię spotkać
na wolności, jak siedzisz wśród słoneczników rosnących nad
rzeką? A może twoja uroda, tak samo jak piękno tamtych
kwiatów, już wygasła? Jak wszystko co piękne i magiczne na
tym świecie? — Smok zacisnął rękę na złotym owalu tak
mocno,...