Steele Jessica Zostane z toba na zawsze

Jessica Steele

Zostanę z tobą na zawsze

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Skamieniała z przerażenia Ellena wpatrywała się w ekran telewizyjny. Poraziła ją usłyszana przed chwilą wiadomość o wypadku w Alpach austriackich. Lawina zeszła w rejonie, do którego Justine i jej chłopak Kit wybrali się na zimowe wakacje! Oboje jeździli na nartach... Umysł Elleny nie rejestrował czytanych przez telewizyj­ nego spikera danych o tonach śniegu, kamieni i głazów ani wynikających stąd zerowych szansach ofiar lawiny! Po uporaniu się z tą rewelacją, spiker przeszedł do następnego wy­ darzenia. Ellena wciąż z niedowierzaniem wpatrywda się w ekran i kiedy minął pierwszy szok, zaczęła sobie tłumaczyć, że niepotrzebnie wpadła w panikę. Przecież rano dostała od sio­ stry pocztówkę z pozdrowieniami, wysłaną z hotelu, w któ­ rym mieszkała. Tylko że... musiała zostać wysłana kilka dni wcześniej! Pospiesznie odszukała kartkę i sprawdziła, czy ma na­ drukowany numer telefonu hotelu. Jest! Bez zwłoki wybrała numer. Gdyby tak mogła zamienić dwa słowa z Justine... Zajęte. I tak przez pół godziny. Ellena pogodziła się z my­ ślą, że nie jest jedyną zdenerwowaną krewną, która usiłuje połączyć się z hotelem, ale wyczekiwanie było nie do znie­ sienia. Może Justine właśnie usiłuje się do niej dodzwonić? Pew-

6

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

nie domyśla się, że Ellena jest zaniepokojona. Położyła słuchawkę.Telefon milczał.Prawdopodobnie wszystkie linie zostały zablokowane. Może Kit zdołał porozumieć się z ro­ dziną. Miał dwóch braci. Średni, Russell, wraz z żoną Pame­ lą, opiekował się teraz dzieckiem Justine i Kita. Ellena dziękowała opatrzności, że przed ich wyjazdem zmusiła siostrę do podania jej telefonu i adresu Russella w Hertfordshire. Nie znała nikogo z rodziny Kita, lecz mimo to, przyzwyczajona do opieki nad Justine, zadzwoniła pyta­ jąc, jak Violette czuje się bez matki. Pamela potraktowała ją bardzo chłodno. Teraz, nie zrażona lodowatym stosunkiem Pameli Langford, postanowiła porozumieć się z jej mężem. - Halo, Russell. Tu Ellena, siostra Justine - przedstawiła się, usiłując zachować spokój. Nagle uświadomiła sobie, że jeśli Russell nie otrzymał żadnej wiadomości od Kita ani nie oglądał dziennika, będzie musiała sama mu o tym powie­ dzieć. - Fatalnie - odparł. Odgadła, że słyszał już o lawinie. - Czy macie jakieś wieści od Kita? Może telefonował? - spytała niecierpliwie. - Owszem, rozmawiałem z nim rano, ale na tym koniec. - Och! - wyrwało się jej. Napięcie rosło. - Bezskutecznie usiłuję dodzwonić się do hotelu. - Postaraj sienie denerwować. Pamela mówi, że jeśli Kit i twoja siostra znaleźli się w niebezpieczeństwie, wkrótce się o tym dowiesz - uspokajał ją Russell. Ellena dziwiła się, jak można być takim pasywnym. Nie denerwuj się! - Według ostatnich doniesień ten obszar był wyłączony z ruchu turystycznego, więc nie powinno tam być nikogo. O Boże! Starsza o dwa lata Ellena opiekowała się Justine

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

7

najlepiej jak potrafiła. Przed pięciu laty ich rodzice zginęli w górskiej katastrofie. Wiedziała z doświadczenia, że napis „wstęp wzbroniony" działa na młodszą siostrę jak magnes. Nie powinno tam być nikogo? Doskonale! Ale kto powstrzy­ ma Justine? - Chyba spróbuję połączyć się z hotelem - odezwała się, usiłując powstrzymać łzy. Czuła się jak w pułapce. Jeśli po­ biegnie do swego biura, by nadać faks, nie będzie mogła czuwać przy telefonie. - Gdyby dzwonił Kit... - Słuchaj, skoro tak bardzo to przeżywasz, zadzwoń do Gideona. On już będzie wiedział, jak się z tym uporać. Gideon Langford był najstarszy z trójki braci. Według powszechnych kryteriów uchodził za wyjątkowego szczęś­ ciarza. Wiodło mu się we wszystkim, czego się dotknął. No­ woczesną firmę przemysłową ojca przekształcił w rozległe imperium. Cieszył się wyjątkowymi względami płci przeciw­ nej, lecz podobno natychmiast dawał nogę, gdy rozmowy schodziły na temat małżeństwa. Nie bardzo wiedziała, jak Gideon zdoła dodzwonić się do hotelu, skoro jej się nie udało. Jednak zaczęła ogarniać ją rozpacz. Tonący brzytwy się chwyta. - Podaj mi jego numer - poprosiła. Najpierw próbowała połączyć się z hotelem, a kiedy znów się nie udało, trzykrotnie dzwoniła pod podany przez Russella numer. Też był zajęty. Dopiero za czwartym razem usłyszała normalny sygnał. - Langford! - odezwał się nagle szorstki, męski głos. Z brzmienia zorientowała się, że jej telefon nie jest mile widziany. - Przepraszam, że przeszkadzam. - Brak odpowiedzi sprawił, że ledwo ciągnęła dalej. - Nazywam się Ellena Spencer. Jestem siostrą Justine...

8

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Jakiej znowu Justine? - Justine i Kit, pański brat... - wyjaśniła i poczuła się głupio. Przecież wie, że Kit jest jego bratem. - Pojechali razem na narty i . . . - Słyszała już pani? - Gideon przerwał tonem człowieka, który nie lubi tracić czasu. - O lawinie. Próbowałam dodzwonić się do hotelu, ale... - Zaginęli - rzucił szorstko. - Zagi...? - jęknęła. Skąd Gideon Langford miał tak nie­ prawdopodobną informację? Mocniej przywarła do słuchawki. - Mój brat i jego towarzyszka wyszli rano z hotelu. Od tej pory ich nie widziano. - O, nie! - szepnęła. Łzy potoczyły się jej po policzkach. - Mogą być gdzie indziej - wykrztusiła, kuląc się. - Russell powiedział, że ten obszar był zamknięty dla turystów. Gideon Langford bez wrażenia przyjął informację, że kon­ taktowała się z jego bratem. - Czy dodał również, że dla Kita to kolejny zakaz do zlekceważenia? - parsknął szyderczo. - Justine i Kit... dobrali się jak w korcu maku - odparła Ellena łamiącym się głosem. Doszła do wniosku, że opryskliwość Gideona może wynikać z faktu, iż denerwuje się o bra­ ta, a musi trzymać nerwy na wodzy. - Czy to wszystko, co pan wie? - Na miejscu dowiem się więcej. - Wybiera się pan do Austrii, żeby... - Mam samolot czekający w pełnej gotowości - odparł ponuro. Po chwili dodał równie posępnym tonem: - Chce pani lecieć? Nie było w tym cienia entuzjazmu. - Tak - odparta bez wahania. Nie było się nad czym zastanawiać.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

9

- Gdzie pani mieszka? - W pobliżu Croydon... - Dokładny adres - zażądał, nim skończyła mówić. Po­ dda mu. - Przyślę samochód. Niech pani będzie gotowa za godzinę. Przed godziną oglądała wiadomości w telewizji. Teraz wybiera się do Austrii! W każdej innej sytuacji mogłaby mieć zastrzeżenia co do bezceremonialnego stylu Gideoną Langforda. Teraz była jedynie wdzięczna, że przejął inicjatywę. Rozpaczliwie pragnęła być jak najbliżej Justine. Wszystko wydawało się lepsze od bezczynnego siedzenia w domu. Zgodnie z poleceniem była gotowa, kiedy godzinę później przybył szofer limuzyny, żeby odwieźć ją na lotnisko. I tak oto w prywatnej poczekalni portu lotniczego po raz pierwszy zobaczyła człowieka rządzącego gigantycznym koncernem Langford Engineering, brata Kita! Gideon Langford, starszy od Kita o dziesięć lat, był wysokim, prawie dwumetrowym, ciemnowłosym mężczyzną. Kiedy podali so­ bie ręce, zmierzył Ellenę przenikliwym spojrzeniem szarych oczu. Poczuła, jak lustruje jej schludnie upięte z tyłu blond wło­ sy. Potem wzrok Gideona spoczął na jej twarzy. Miała kre­ mową cerę, lekko zaróżowione policzki i fotogenicznie uwy­ puklone kości policzkowe, co czasem sprawiało wrażenie trochę wyniosłej miny. Wcale nie była wyniosła. Po prostu na ogół miała do rozwiązania jakiś palący problem, a wszyst­ ko to razem sprowadzało się do wspólnego mianownika - Ju­ stine. - Chyba nie otrzymał pan kolejnych wiadomości? - spy­ tała, kiedy uwolnił jej rękę. Pokręcił głową.

10

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Musimy zachować nadzieję- rzekł krótko i to była cała rozmowa, zanim ktoś nie poprosił ich do prywatnego samo­ lotu. Podczas lotu również niewiele mieli sobie do powiedze­ nia. Gideon Langford był zajęty swoimi myślami, a Ellena wspominała lata spędzone z siostrą od czasu śmierci rodzi­ ców. Zginęli podczas wyprawy górskiej i chyba nie zniosła­ by, gdyby również Justine... Nie, nie wolno jej tak nawet myśleć... Ellena miała siedemnaście lat, a Justine piętnaście i gro­ ziło jej wydalenie ze szkoły za złe zachowanie. Sama istota wybryku poszła w niepamięć w chwili, kiedy nadeszła wieść o tragicznej śmierci rodziców. Obie były kochane przez wesołych, pogodnych rodziców, lecz to Ellena musiała z dnia na dzień dorosnąć. Tuż przed wypadkiem miała nadzieję, że ojciec zdoła, jak zwykle, prze­ konać władze szkolne, żeby nie posuwały się do tak drasty­ cznych metod, jak wyrzucenie Justine ze szkoły. Jednak oj­ ciec nie wrócił i Justine, która wręcz go uwielbiała, była załamana przez kilka miesięcy. Tymczasem Ellena zorientowała się, że jej plany uniwersy­ teckich studiów rachunkowości wzięły w łeb. Choć w obliczu tragedii szkoła zezwoliła Justine na pozostanie w swoich mu­ rach, Ellena czuła, że trzeba nadal czuwać nad siostrą. Skrywa­ jąc swój ból, musiała nauczyć się żyć bez rodziców. Z koniecz­ ności zajęła się zabezpieczeniem ich bytu materialnego. Okazało się, że ich sytuacja finansowa nie przedstawia się zbyt różowo, ale też nie jest tragiczna. Obie wiedziały, że ojciec wykupił dla każdej córki poUsę zaraz po ich urodzeniu. Każda z nich miała otrzymać dość pokaźną sumkę, ale do­ piero po ukończeniu dwudziestu lat.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

11

Tymczasem dom miał bardzo obciążoną hipotekę, a prócz tego do spłacenia pozostało kilka sporych długów. Rodzice żyli wygodnie i beztrosko, niestety nie odłożyli niczego na czarną godzinę. Ellena rzuciła szkołę i jako uzdolniona matematyczka do­ stała pracę w firmie rachunkowej. Choć, jak na młodszego pracownika, zarabiała całkiem nieźle, nie wystarczało to na spłacenie długów. - Musimy sprzedać dom - poinformowała Justine. - Czy masz coś przeciwko temu? - Bez mamy i taty ten dom nic dla mnie nie znaczy - od­ parła spokojnie Justine. - Wynajmiemy śliczne małe mieszkanko - ze sztucznym zapałem zaproponowała Ellena. - Jeśli tego chcesz... Wcale nie chciała, lecz trzeba było spojrzeć prawdzie w oczy. Zatem sprzedała dom, spłaciła wszystkie rachunki i miała nadzieję, że to, co pozostało, wystarczy na czynsz przez najbliższe trzy lata. Potem będzie mogła podjąć pieniądze z polisy. Justine bez entuzjazmu obejrzała cztery mieszkania i ku przerażeniu Elleny zainteresowała się dopiero piątym, w droższej dzielnicy. - Czynsz jest nieco wyższy, niż to sobie wyliczyłam oponowała Ellena, uważając, że nie zaszkodzi przypomnieć siostrze o oszczędzaniu. - To rzucę szkołę i pójdę do pracy. - Chyba poradzimy sobie bez szkody dla twojej edukacji - uśmiechnęła się Ellena i ponieważ jej siostra była, jaka była, uścisnęła ją serdecznie. Justine przy tuliła się do niej. Dla Elleny rozstanie ze starym domem było bardzo boles-

12

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

ne. Z nadmiarem mebli wprowadziły się do nowego miesz­ kania i zaczęły układać życie od nowa. Jasną stroną było to, że Justine zaczęła się lepiej zacho­ wywać w szkole, a ku wielkiej radości Elleny - Andrea Key­ te, szefowa firmy A. Keyte i spółka, poprosiła ją któregoś ranka do swego gabinetu. Pani Keyte, trzydziestosiedmioletnia rozwódka, sama przyjmowała ją do pracy, więc znała jej zalety i chęć studiowania rachunkowości. Szefowa powie­ działa tego cudownego poranka, że widzi zapał, z jakim Ellena pracuje i doskonale radzi sobie ze skomplikowanymi przypadkami. Czy w związku z tym byłaby gotowa związać się z firmą na stałe? - Czy to znaczy, że mogłabym studiować rachunkowość dla podniesienia moich kwalifikacji? - wykrztusiła Ellena, dla której po miesiącach mroku zaświeciło nagle słońce. Najwyraźniej właśnie o to chodziło pani Keyte, która po­ tem poprosiła, by Ellena zwracała się do niej po imieniu. - Pamiętaj jednak, że to oznacza ciężką pracę - uprzedza­ ła. - Studia wieczorowe nie pozwolą na zbyt częste randki z twoim chłopcem. Ellena nie miała chłopca, bo niby kiedy mogła go poznać. Przed tragedią wieczory spędzała na odrabianiu lekcji lub na szalonych wyprawach z rodzicami. Po ich śmierci cały wolny czas pochłaniała jej opieka nad Justine. - Poradzę sobie - odparta z zapałem. - Wiem, że dam radę. - Do egzaminu dyplomowego czeka cię pięć lat - ostrzegała ją Andrea. - Pragnę tego. Naprawdę - zapewniała gorąco Ellen w obawie, że jej pracodawczyni może zmienić zdanie. - Więc dostaniesz to, co chcesz. No i dostała. To nie było łatwe. Gdyby w grę wchodziły

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

13

tylko studia i praca, to pół biedy. Składając solenną obietni­ cę, nie wzięła pod uwagę Justine, a raczej tego, że siostra doszła już do siebie po śmierci rodziców. Tymczasem przed szesnastymi urodzinami Justine znowu groziło wydalenie ze szkoły. - Lepiej znajdę trochę czasu i spotkam się z twoim wy­ chowawcą, spróbuję go przekonać, żeby po raz ostatni przy­ mknął oko na twoje wybryki - oświadczyła Ellena, gdy ob­ ładowana materiałami do nauki, zorientowała się po powro­ cie z pracy, że Justine nie była w szkole. - Nie robiłabym tego na twoim miejscu - uśmiechnęła się siostra. - Nie wrócę tam, nawet gdyby mnie prosili. - Justine! - Daj spokój. Dziś sprawowałam się bardzo dobrze. Ellena nie bardzo mogła w to uwierzyć. - Dobrze, to znaczy... - To znaczy, że załatwiłam sobie pracę w butiku. Zaczy­ nam jutro. - Jeszcze nie skończyłaś szesnastu lat -jęknęła Ellena. - Powiedziałam im, że skończyłam. Zresztą skończę, za­ nim się połapią - roześmiała się. To było zaraźliwe. Ellena pamiętała, że też się śmiała... Kochana Justine, nie mogła przecież zginąć! Ellena stłu­ miła szloch i podchwyciła ostre spojrzenie Gideona Langforda siedzącego po drugiej stronie przejścia. Szybko odwróciła się i popatrzyła w nocne niebo za oknem. Gideon również wyglądał ponuro. Zapragnęła nagle po­ cieszyć go. Uświadomiła sobie, że w tych trudnych chwilach powinna trzymać nerwy na wodzy i zachować spokój. Nie miała pojęcia, co ich czeka, mogły to być zarówno dobre, jak i złe wieści, więc musiała pozbierać siły.

14

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Odepchnęła od siebie wszystkie złe przeczucia, koncen­ trując się na milszych sprawach. Justine. Znów zaczęła myśleć o siostrze - o tym, jak się śmieje, jak płacze, jak przyprowadza do domu pierwszego chłopaka. Przypomniała sobie grupkę niedomytych wyro­ stków, przesiadującą na schodach przed domem ku zgorsze­ niu sąsiadów. Justine w nowej pracy wytrwała jeden dzień. W następnej tydzień. Wreszcie cud, w kolejnej pracy utrzymała się całe trzy miesiące! Poprawił się jej gust i nowi chłopcy najwy­ raźniej regularnie myli się i nawet zmieniali bieliznę. Tymczasem Ellena skończyła dwadzieścia lat. Ich sy­ tuacja finansowa uległa wyraźnej poprawie. Zmęczyło ją już przemierzanie Londynu miejskimi środkami komunikacyj­ nymi w poszukiwaniu Justine, która nie wróciła na noc. Zna­ lazła więc czas na naukę jazdy i kupiła samochód. Długo opierała się prośbom Justine o zgodę na kurs. Jednak jak zwykle dobre serce pokonało rozsądek i siostra też zrobiła prawo jazdy. Ellena kupiła jej samochód. Potem Justine za­ kochała się, a jej chłopak wydawał się równie lekkomyślny, jak ona. Kit Langford też nie gustował w pracy. - Co on robi? - spytała Ellena. - Robi? - Justine nie bardzo mogła pojąć, o co chodzi siostrze. - A, masz na myśli pracę! Nie, Kit chwilowo nie pracuje. Na razie dobrze się bawi, wydając pieniądze, jakie dostał z polisy po ukończeniu dwudziestu jeden lat. Ellenie było przykro, że Kit również nie ma ojca, lecz wciąż czuła się odpowiedzialna za młodszą siostrę. - Czy mieszka razem z matką? - Jego matka powtórnie wyszła za mąż i żyje gdzieś w ciepłych krajach. Chyba na Bahamach.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

15

- Więc gdzie mieszka? - W mieszkaniu, które kupił mu brat po tym, jak wyrzucił go z domu. — Brat... - No, to była ostra impreza. Gideon akurat wyjechał. Naprawdę próbowaliśmy wszystko posprzątać... Nie musiała mówić dalej. Ellena już to przeżyła. Pewnego razu wróciła późno z pracy i zobaczyła, że pod jej nieobe­ cność w mieszkaniu rozpętało się piekło. Ogłuszająca muzy­ ka i tańczący w jej rytm jacyś dziwni ludzie o włosach we wszystkich odcieniach różu i zieleni. Tydzień zajęło jej przywracanie mieszkania do porządku, a miesiąc - ratowanie dobrosąsiedzkich stosunków. Od kiedy Justine zakochała się w Kicie, nie liczył się dla niej nikt inny. Stopniowo Ellena dowiadywała się coraz więcej o jego rodzinie. Było to nawet ciekawe, choć nigdy nie spotkała żadnego z jego braci. Kit rzadko widywał się z naj­ starszym bratem, lecz często do niego telefonował. Gideon Langford wydawał się niezwykle zajęty. Zadurzony w Justi­ ne Kit wolał spędzać czas razem z nią niż z braćmi. Przez jakiś czas wszystko układało się, aż do momentu, kiedy pewnego wieczoru Justine pojawiła się z butelką szam­ pana. - Co świętujemy? - spytała Ellena, odrywając się od nau­ ki. W sercu żywiła nadzieję, że siostra zaręczyła się, ale szybko uświadomiła sobie, że z Justine niczego nie można było przewidzieć. - Jesteśmy w ciąży - oświadczyła z cielęcym zachwytem siostrzyczka. Ellena ostro kuła do egzaminu dyplomowego, więc pocie­ szała się, że ciąża nieco uspokoi Justine. Jednak pomyliła się srodze, bo stosunki z Kitem weszły w burzliwą fazę.

16

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Ellena usiłowała pogodzić się z nieuchronnym faktem, że Justine przeprowadzi się do Kita, lecz i tym razem się myliła. Owszem, widywali się, ale tylko od czasu do czasu. Justi­ ne na ogół siedziała w domu i płakała. Ellena pocieszała ją, jak tylko potrafiła. Jednak pojawił się kolejny problem. Umo­ wa najmu wykluczała posiadanie dzieci. W związku z tym należałoby rozejrzeć się za jakimś nowym lokum. Potem wszystko zaczęło dziać się niemal jednocześnie. Ellena przystąpiła do egzaminu dyplomowego, który, ku swej radości i zaskoczeniu, zdała celująco. Kiedy w domu opo­ wiadała o tym, siostra nagle poczuła bóle. - Chcę Kita! - krzyczała. Ellena zadzwoniła do niego i była zbudowana jego tro­ skliwością. Musiał pobić wszelkie rekordy, bo znalazł się w szpitalu w kilka minut po nich. Trudno było odgadnąć, które z całej trójki było bardziej wystraszone. Kit został przy Justine, a bliska załamania Ellena przemie­ rzała nerwowym krokiem poczekalnię, obwiniając się o wszystko. Nagle pojawił się uśmiechnięty od ucha do ucha Kit. - Co sądzisz o imieniu Violette? - spytał. Ellena zdążyła jeszcze usłyszeć, że dziecko i matka czują się dobrze, a potem rozpłakała się. Wydawało się, że Kit nieco wydoroślał. Nalegał, żeby Justine z córeczką przeprowadziły się do niego. O niczym innym nie chciał nawet słyszeć. W ciągu krótkiego pobytu Justine w szpitalu zmienił dodatkową sypialnię w pokój dzie­ cięcy z kołyską i pluszowymi zabawkami. Justine była szczęśliwa jak nigdy. Za kilka tygodni zbli­ żały się jej dwudzieste urodziny. - Czy naprawdę chcesz przeprowadzić się do Kita? - spy­ tała wiedziona obowiązkiem Ellena. - Przecież nie musisz.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

17

Jeśli martwisz się o umowę najmu, to możemy poszukać sobie... - Wszystko w najlepszym porządku, siostrzyczko. - Justine najwyraźniej nie przejmowała się takim drobiazgiem, że właściciel domu mógłby zjawić się i zerwać umowę. - Po prostu chcę mieszkać z Kitem. - W takim razie, skoro musisz zajmować się dzieckiem, spakuję twoje rzeczy i . . . - Nie zawracaj tym sobie mądrej głowy, Elleno-Ellen - przerwała ze słodką minką Justine. Posłużyła się zdrobnie­ niem, którym nazywała siostrę w dawnych dobrych czasach. - Obawiam się, że minie trochę czasu, zanim odzyskam daw­ ną figurę. Do tej pory będą musiały wystarczyć mi te namio­ ty, które kupiłaś mi na czas ciąży. Jednak gdy tylko wrócę do formy, wyrzucę stare łachy i kupię sobie nowe. Zdaniem Elleny, Justine miała same śliczne rzeczy i grzech byłoby je wyrzucać. Jednak siostra była bardzo od­ ważną dziewczyną i urodziła wspaniałą córeczkę... Na pew­ no nie mogłaby zrobić niczego złego... Nawet gdy po kilku tygodniach zaczęła bez sensu wydawać pieniądze... Kit miał pojedyncze łóżko, które mieściło się w miniatu­ rowym pokoiku. Okazało się to bardzo wygodne, kiedy coraz częściej prosili Ellenę, by posiedziała wieczorem przy dziecku. Ellena pełniła taki dyżur w ubiegłą sobotę. Jednak dopiero w niedzielny poranek, gdy wybierała się do domu, jeszcze raz przekonała się, jak bardzo nieodpowiedzialną ma siostrę. Pożegnała się z Kitem, pomachała małej, która podbiła jej serce i już miała uścisnąć Justine, gdy ta oświadczyła, że odprowadzi ją do samochodu. Zaniepokoiło to Ellenę, która znając obyczaje siostry, po­ dejrzewała, że za chwilę usłyszy coś, co się jej z pewnością

18

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

nie spodoba. Justine miała godzinę na rozmowę, lecz czekała, aż Ellena wyjdzie z mieszkania. - Jutro wyjeżdżamy - zakomunikowała Ellenie na parkingu. - Na jakiś miesiąc. Ponieważ był styczeń i zanosiło się na długą zimę, miesiąc w ciepłym klimacie zrobiłby im bardzo dobrze... - Dokąd? - spytała, martwiąc się o Violette. - Nie sądzisz, że dziecko powinno nieco podrosnąć? Nie chciała gasić ich zapału, ale niezależnie od wszystkiego szczepienia przeciw chorobom tropikalnym nie były wskazane dla tak małego dziecka... - Ależ nie zabieramy jej ze sobą - odparta beztrosko Justine. Zanim Ellena zdążyła zaprotestować, bo nie mogłaby doglądać Yiolette przez , jakiś miesiąc" i jednocześnie chodzić do pracy, Ju tine dodała: - Kit dowiedział się o wspaniałym miejscu w Alpach austriackich. Wybieramy się tam na narty. Ale nie martw się, małą zajmie się brat Kita... - Gideon? Ten, który, jak wieść niesie, w dzień pracuje, a w nocy baluje? - przeraziła się Ellena. - Nie, nie on. Drugi brat Kita. To również nie uspokoiło Elleny. - Russell, ten żonaty? - Mhm - potwierdziła Justine - Russell. Kit nie widział go od lat. Jest fantastyczny, ale jego żona, Pamela, to kawał sknery z żyłką do pieniędzy. Kiedy powiedziałam, że zamierzam sowicie zapłacić niańce, natychmiast zaoferowała się z pomocą. Widocznie Kit wydał wszystkie pieniądze z polisy. Ten układ wcale nie spodobał się Ellenie. Może rzeczywiście lepiej byłoby zaangażować opiekunkę na dzień, a samej doglądać dziecka w nocy? Jednak komplikacje, jakie powsta-

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

19

wały w wyniku takiego rozwiązania, zbiły ją z tropu. Nieza­ leżnie od faktu, że właściciel nie tolerował dzieci, zwłaszcza takich, które potrafiły głośno płakać, ona sama, odkąd pod­ niosła swoje kwalifikacje i przejęła odpowiedzialność za własnych klientów, nie mogła ograniczyć czasu pracy do godzin biurowych. - A... a ubrania? - celowo piętrzyła trudności, wiedząc w głębi duszy, że nie podoba się jej pomysł zostawienia dziecka pod opieką obcej osoby. - Daj spokój, Elleno. Przytyłam kilka kilogramów od urodzenia Violette, a mój stary kombinezon nigdy na mnie nie pasował. Zresztą, od czego są karty kredytowe? Justine najwyraźniej postanowiła zaopatrzyć się w garde­ robę na miejscu. Ellena wiedziała, że kończą się jej argumenty, lecz spró­ bowała jeszcze raz. - Nie uważasz, że Violette jest za mała, by pozostawiać ją z obcymi ludźmi? Ma dopiero... - Och, Elleno - zniecierpliwiła się Justine. - Wiedzia­ łam, że tak będzie i dlatego nie mówiłam ci, że wyjeżdżamy. A jeśli o to chodzi, to Violette już poznała Russella i Pamelę pod koniec ubiegłego tygodnia, kiedy zastanawialiśmy się, pod czyją opieką ją zostawić. Ty byłabyś najlepsza, ale po­ święciłaś się pracy, zaniedbując życie towarzyskie. Wiem, czasami miałaś ochotę mnie zamordować - znów była tą samą, kochaną Justine. - Nie chcę niszczyć ci kariery, kiedy świeżo zdobyłaś wyższe kwalifikacje. - Justine - szepnęła bezradnie Ellena. - Austria nie leży na Księżycu - uśmiechnęła się trium­ falnie młodsza siostra. Wówczas widziały się po raz ostatni. Jak to dobrze, że wyciągnęła od niej adres i telefon Russella Langforda i że

20

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

rozstały się w przyjaźni. Życzyłam jej nawet dobrej zabawy, pomyślała, czując, jak ściska ją w gardle. - Podchodzimy do lądowania - odezwał się siedzący naprzeciwko z kamienną twarzą Gideon. - Dziękuję - odparła, uświadamiając sobie, że znajduje się w samolocie i najbliższe godziny mogą im przynieść niechciane wieści. Przez otwarte drzwi wtargnęło lodowate powietrze. Ellena była zadowolona, że włożyła sweter, spodnie i kożuszek. Odpowiadało jej również towarzystwo Gideona Langforda, bo mówił niewiele, za to rzeczowo i starał się wszystko wyjaśnić. Teraz też zadawał pytania, choć niewiele się przez ten czas wyjaśniło. Ellena zabrała minimum bagaży i zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie jest bardziej podobna do siostry, niż jej się wydawało. Jednak nie. W przeciwieństwie do Justine jej zachowanie było praktyczne. Kiedy usłyszała od Gideona, że „ma samolot czekający w pełnej gotowości", domyśliła się, iż będzie to raczej niewielka dyspozycyjna maszyna, bez dużego luku bagażowego. Gideon tymczasem zakończył załatwiać formalności na lotnisku w Austrii i udali się do czekającego samochodu. Zimno przestało jej dokuczać. Było późno, ciemno i miała zszargane nerwy. Wsiadła do auta, nie wiedząc nawet, dokąd jadą. Chciała jedynie odnaleźć Justine. Brat Kita okazał się wyjątkowo przedsiębiorczy, co stwierdziła, kiedy zatrzymali się przed jednym z hoteli, jed­ nak innym niż ten z pocztówki. Kierowca otworzył jej drzwi. Gideon wziął ich niewielki bagaż.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

21

- Co robimy? - spytała, lekko otępiała. - Zarezerwowałem tu dwa pokoje - odparł. Pewnie również załatwił wyżywienie. - Chciałabym pójść do... - ugryzła się w język, by nie powiedzieć „do hotelu Justine" - do innego hotelu. - Ja też, ale najpierw dowiemy się czegoś tutaj - oświad­ czył. Poszła za nim i domyślając się, że czekają na nich przed­ stawiciele miejscowych władz, zorientowała się, że Gideon Langford wolał przed udaniem się do tamtego hotelu poznać najnowsze wiadomości. Stojąc obok niego, domyśliła się, że on - lub ktoś w jego imieniu - zadzwonił przedtem do Austrii, rezerwując pokoje. O ich przylocie wiedziała również policja. Oczekiwano ich w prywatnym pokoju właściciela hotelu. Nie było żadnych nowych wiadomości i wszystko wyglądało równie niejasno, jak przedtem. Trwała dobrze zorganizowana akcja. Zdaniem ekip ratunkowych nikt nie miał szans na przeżycie pod lawiną. Ellena trzymała się dzielnie. Nie wierzyła w to. Nie chcia­ ła wierzyć. Gideon również. Sztywno podziękował wszyst­ kim za starania i zerknął w stronę opanowanej Elleny. - A teraz - oświadczył ze stoickim spokojem - panna Spencer i ja chcielibyśmy obejrzeć pokój, w którym miesz­ kali nasi krewni. Nie mogła znieść czasu przeszłego, jakiego użył Gideon, choć logika podpowiadała, że tak jest poprawnie, skoro Ju­ stine i Kita teraz tam nie ma. Zostawili w recepcji bagaż i odjechali tym samym autem, które przywiozło ich z lotniska, tym razem jednak w eskorcie policji. Po przybyciu do hotelu, w którym zatrzymali się Justine z Kitem, wyjaśniła się zarówno obecność policji, jak

22

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

i wynajęcie pokoi w innym pensjonacie. Pomimo zimna i późnej pory podjazd blokowała spora grupka dziennikarzy, chcących przeprowadzić wywiad z bratem zaginionego. Ellena wiedziała, że Gideon jest znaną postacią. Jednak, jak bardzo znaną, przekonała się dopiero, słysząc, że z niektórymi reporterami jest po imieniu. - Wiem tyle, co i ty, John - mówił, wpychając Ellenę do hotelu. - Kim jest ta pani? - spytał ktoś inny, lecz nie doczekał się odpowiedzi. Właściciel hotelu zaprowadził ich do pokoju Kita i Justine. - Niczego tu przez ten czas nie ruszałem - zapewniał Austriak i gdy mu uprzejmie podziękowali, wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Dopiero gdy zostali sami, Ellena uprzytomniła sobie, jak mało ze sobą rozmawiali przez ten czas. Teraz też nie była w nastroju do pogawędki. Rozglądała się po małym pokoju z podwójnym łóżkiem, wyobrażając sobie roześmianych Kita i Justine - takich, jakimi widziała ich ubiegłej soboty. Nagle ocknęła się i zobaczyła jak Gideon Langford przeszukuje półki w szafie. - Jest trochę rzeczy, ale nie widzę walizki - stwierdził rzeczowo. Ellena podeszła bliżej i zobaczyła dwa stare, podniszczone anoraki. - Siostra zamierzała kupić tu nowe rzeczy - powiedziała drżącym głosem. - Była... cholera... - urwała i odwróciła się tyłem do Gideona, usiłując odzyskać panowanie nad sobą. Justine nie zginęła, więc nie ma powodu do płaczu. - Justine postanowiła kupić tu całą garderobę. - Kit nie miał pieniędzy - odparł krótko Gideon i El-

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

23

leną zorientowała się, że i on ma trudności z opanowaniem emocji. - No to co? - Zdobyła się jedynie na wyniosłą odpo­ wiedź. - Justine miała własne pieniądze. Prawdopodobnie opłaciła cały wyjazd - wyrwało się jej. Zerknęła na Langforda. Chyba jej w tej chwili nie lubił. - Przepraszam, panie Langford. Bardzo się staram nie rozkleić. Nie chciałam być niegrzeczna. Nie miała pojęcia, czy przyjął przeprosiny. Stał jedynie i wpatrywał się w nią swymi szarymi oczyma. Jednak chyba jej wybaczył, bo odwracając się, mruknął: - Gideon. Proszę, mów mi po imieniu. Krew uderzyła jej do głowy, lecz złożyła to na karb prze­ męczenia. Natychmiast o wszystkim zapommała na widok swetra, który swego czasu pożyczyła Justine. - Zdecydowanie nie ma żadnej walizki - oświadczył sta­ nowczo Gideon. - Jeśli, podobnie jak ja, masz nadzieję, że spakowali się i wyszli, to muszę ci wyznać, że Justine zawsze liczyła na jakiś cud. Postanowiła tu wszystko kupić, więc mogła przy­ jechać bez żadnych bagaży. - Lub... idąc za przykładem Kita... wepchnąć je do pla­ stikowego worka - dodał. - Jak wspomniałaś, dobrali się niczym w korcu maku. Zostali jeszcze kilka minut, lecz nie znaleźli żadnych wskazówek. W łazience było tylko kilka drobiazgów. Ellena, czując, że nie zapanuje nad swoimi uczuciami, zasugerowała Gideonowi, że powinni już wracać. Porozmawiali jeszcze przez chwilę z właścicielem hotelu, który obiecał, że w razie czego natychmiast da im znać. Potem znów przedarli się przez kordon dziennikarzy i poje­ chali do hotelu.

24

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Gideon Langford, który mieszkał naprzeciwko, towarzyszył jej w windzie i wszedł z nią do pokoju. - Czy tu jest dość wygodnie? - spytał uprzejmie. - O tak, dziękuję. Zawaha się jeszcze przez chwilę. - Może chcesz zadzwonić do rodziców? - Moi rodzice nie żyją - odparła bezbarwnym tonem. - Jesteś sama? - Nie - zaprotestowała, n e chcąc pogodzić się z tym, że Justine nie wróciła. Zaginęła, ale przecież żyje... - Mieszkasz z kimś? - spytał ostro i wiedziała, że chodzi mu o jakiegoś mężczyznę. - Mieszkam sama - ucięła. - Dobranoc. - Obrażony Gideon odwrócił się w stronę drzwi. - Przepraszam - powiedziała znowu. - Jestem u kresu wytrzymałości. Zatrzymał się w progu i spojrzał na nią łagodniej. - Oboje jesteśmy u kresu - rzekł i przeszedł do instruowania: - Spróbuj trochę odpocząć. Możesz sobie zamówić do pokoju, na co tylko masz ochotę. Ponieważ wszędzie kręcą się dziennikarze, zostań tu, aż po ciebie przyjdę. Chciał już wyjść, ale coś sobie przypomniał. - Rano mam pewną sprawę do załatwienia. Skontaktuję się z tobą nąjszybciej, jak będę mógł. - Dokąd się wybierasz? Zawahał się przez chwilę, po czym zdobył się na szczerość. - Obejrzę to miejsce, gdzie obsunęła się lawina. - Jadę z tobą - oświadczyła stanowczo. - Nie sądzę... - Jadę! - tupnęła. Jeśli wydaje mu się, że mogłaby sie-

ZOSTANĘ

Z

TOBĄ

NA

ZAWSZE

25

dzieć w pokoju, zamiast pojechać tam, gdzie mogli być Justine i Kit, to się grubo mylił. - Jak chcesz. - Wzruszył ramionami i wyszedł. Ellena musiała się zdrzemnąć, choć nawet nie wiedziała kiedy. Obudziła się o szóstej, wzięła prysznic, ubrała się i czekała na telefon Gideona Langforda. Wkrótce potem zadzwonił. Powiedział, że przyjdzie po nią za pół godziny, a tymczasem wysłał jej śniadanie do pokoju. Ellena nie była głodna, ale przynajmniej napiła się mocnej kawy. Przypomniało jej to, że dziś powinna stawić się w pracy. Zadzwoniła do Andrei do Anghi, wyjaśniając jej sytuację. - Nie wiem, kiedy wrócę - uprzedziła. - Tym się nie przejmuj - pocieszała ją Andrea.- Zostań tak długo, jak będzie to konieczne. Będziemy trzymać za ciebie kciuki. Langford nie był tego ranka rozmowny. - Są jakieś nowiny? - spytała, gdy zjawił się w progu. Pokręcił przecząco głową. - Gotowa? Bez słowa poszła za nim do samochodu i milczała przez całą długą drogę do miejsca katastrofy Czekali tam na nich miejscowi przedstawiciele władzy. Serdecznie powitali przy­ byłych i pokazali im rozległy teren, wyjaśniając, ile ton śnie­ gu, kamieni i głazów runęło ze zbocza. EUena przekonała się na własne oczy, że ktoś, kto byłby tak głupi, by tam jeździć na nartach, nie miał żadnych szans na przeżycie. Poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. Poczuła ból i za­ pragnęła głośno krzyczeć. Odwróciła się gwałtownie i wpad­ ła na kogoś. To był Gideon. Podtrzymał ją. Podtrzymywali się nawzajem. Dwoje ludzi potrzebujących pocieszenia. Od­ gadła, że tak jak i ona, opiekował się młodszym rodzeń-

26

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

stwem. Pragnęła, by wciąż ją obejmował. W końcu wyrwała się z jego ramion. W głowie miała zamęt. Nie pamiętała, jak znaleźli się oboje w samochodzie. Podczas jazdy spoglądała w okno niewidzącym wzrokiem. Siedzący obok Gideon zachowywał się podobnie. W ten sposób przebyli część drogi. Ellena wciąż była oszołomiona i wstrząśnięta, nie mogąc pogodzić się z tym, że biedna, mała Violette straciła oboje rodziców, gdy nagle poraziła ją myśl, że dziecko może trafić do sierocińca. - O, nie! - Cichy okrzyk wyrwał Gideona z zamyślenia. - Co będzie z dzieckiem? - Dzieckiem? - jak echo powtórzył, patrząc na Ellenę zdumionym wzrokiem. - Jakim znowu dzieckiem? - spytał głośno. Ellena oderwała wzrok od okna. Teraz z kolei ona miała zdumiony wyraz twarzy. Gideon Langford nie miał zielonego pojęcia, że jego najmłodszy brat ma córeczkę. Czteromiesięczne niemowlę. Uświadomiła sobie, że Gideon nawet nie wie, że jest wujkiem.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Nie wiedziałeś? - żachnęła się Ellena. - Dziecko? - naciskał, pragnąc jak najszybciej dowie­ dzieć się wszystkiego. Nie było sensu owijać niczego w bawełnę, a szok i tak miał już za sobą. - Justine i Kit mają czteromiesięczną dziewczynkę - od­ parła. W kamiennym do tej chwili obliczu Gideona coś drgnęło. Na pewno przychodziły mu do głowy dziesiątki pytań. Jed­ nak Ellena dostrzegła szybkie spojrzenie, którym Langford obdarzył znającego nieco angielski kierowcę. Potem Gideon znów odwrócił się obojętnie w stronę okna, udając, że obser­ wuje krajobraz. Z pewnością zdusił wszystkie pytania i Elle­ na nie miała cienia wątpliwości, że zasypie ją nimi, kiedy tylko znajdą się w miejscu, gdzie nikt nie będzie ich słyszał. Gideon Langford był znanym człowiekiem, lecz przede wszystkim cenił prywatność własną i rodziny. Chłodne, pełne napięcia milczenie utrzymywało się mię­ dzy nimi aż do hotelu. Gideon poprosił w recepcji o klucze. Ściskając je, ruszył do windy i kiedy znaleźli się na swoim piętrze, najpierw otworzył pokój Elleny. Pchnął drzwi. We­ szła, czując, że Gideon podąża za nią.

28

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Podeszła do okna, lecz niewiele było przez nie widać. Słyszała z tyłu odgłos zamykających się drzwi. Odwróciła się. Miała rację, Gideon Langford stał tuż koło niej. Sprawa była jasna. Domagał się wyjaśnień. Czemu czuła w nim wrogie nastawienie, może to po pro­ stu odruch obronny z jej strony? - To dziecko... - uderzyła ją mieszcząca się w dwóch słowach niechęć i agresja. - Chodzi o dziecko Kita i Justine? - przerwała mu, nim zdołał powiedzieć coś więcej. Jej zaczepno-odporna postawa nie zrobiła na Gideonie większego wrażenia, choć lekko zmrużył oczy. - Twierdzisz zatem, że mój brat ma dziecko z twoją sio­ strą? - Oczywiście. - Jesteś tego pewna? Jak śmiał! - Posłuchaj - zaatakowała gniewnie. - Justine była może lekkomyślna i trochę zbuntowana, a ich związek miewał dość burzliwe chwile, ale odkąd zakochała się w Kicie, nie istnieli dla niej inni mężczyźni! - Ale się nie pobrali. - Ty podobno jesteś bratem, a jednak nic o nim nie wiesz. - Wiem o nim bardzo dużo, włącznie z tym, że w jego życiu nie było żadnej kobiety, kiedy odwiedziłem go pół roku temu. - Jedna z dwu półrocznych wizyt, co? - docięła się, lecz natychmiast pożałowała, widząc jadowity wzrok Gideona. Potem zreflektowała się. Przecież on usiłuje podważyć fakt, że Kit jest ojcem. - Justine mieszkała ze mną aż do rozwią­ zania. Kit odebrał je ze szpitala i zabrał do siebie.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

29

- Żyli razem? - Szczęśliwie - oświadczyła lodowatym tonem Ellena. - Szczęśliwie i nieformalnie? - Nie sądzę, żeby ślub był im potrzebny do szczęścia - odparła zgodnie z prawdą. - To w stylu Kita - mruknął Gideon. - A gdzie jest... infantka? - Violette - poinformowała go obrażonym tonem. - Ma na imię Violette. - Violette? - zdziwił się, jakby co najmniej powiedziała mu, że dziecko ma na imię Rover. - To oni wybierali imię, nie ja - warknęła, zastanawiając się, czy nie zaszkodził jej nadmiar wrażeń, bo rozśmieszyła ją reakcja Gideona na imię dziecka. Jednak nie uśmiechnęła się. - Opiekuje się nią twój brat Russell i jego żona. - Twoja siostra powierzyła czteromiesięczne niemowlę tej tępej, chciwej babie? - oburzył się. Ellena aż zamrugała ze zdziwienia. Gideon Langford nigdy nie poświęcał dużo czasu szwagierce, więc skąd wiedział, jaka ona jest? Przypomniała sobie jednak, że Justine nazwała Pamelę sknerą oraz swoją rozmowę z żoną Russella... - Twój brat też się na to zgodził! - broniła się. - Oprócz sowitego wynagrodzenia Pameli, Justine zaangażowała nianię na przychodne. - Też coś! - parsknął i Ellena pomyślała sobie, że zaczyna go nie lubić. - Dzwoniłem do Russella tuż przed wyjazdem i nie wspominał mi wcale, że opiekuje się córką Kita. - To już nie moja wina! - Głos załamał się jej ze zdenerwowania. - Skoro macie zwyczaj odwiedzać się co pół roku, to cud, że w ogóle coś o sobie wiecie. Lodowate spojrzenie Gideona ochłodziło się o kolejne dziesięć stopni.

30

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Nic o nas nie wiesz! - warknął wściekle. - Wiem... - Myślała, że wybuchnie, lecz nagle spiętrzone w ciągu ostatnich dwóch dni emocje przeważyły szalę. Poczuła ucisk w gardle. Odwróciła się. Jej smutek należał wyłącznie do niej i nie był przeznaczony na pokaz. Wyglądała przez zamglone okno, usiłując ze wszystkich sił opanować się. Tak mocno starała się nie rozpłakać, że niemal zapomniała o obecności Gideona Langforda. Ze zdumieniem poczuła, że podszedł bliżej i objął ją za ramiona. Odniosła wrażenie, że znowu zaczyna go lubić, choć wszystko świadczyło przeciwko niemu. - Trzymaj się, Elleno - szepnął jej do ucha. Po raz pierwszy zwrócił się do niej po imieniu, odebrała to jako przyjazny gest. - Oni nie zginęli. Wierzę, że nadal żyją. Z trudem przełknęła ślinę. - Ja też w to wierzę - powiedziała matowym głosem. Gideon trzymał ją w uścisku jeszcze przez dłuższą chwilę, - Musimy pomyśleć o powrocie - rzekł w końcu. - Nie chcę wracać, nie mogę - odparta. - Owszem, możesz. Poleciłem, żeby poinformowano mnie, jeśli będą jakiekolwiek wiadomości. - Wzywają cię sprawy zawodowe? - Starała się mówić rzeczowo. - To również — przyznał i Ellena wiedziała, że naprawdę go lubi. Wielomilionowe przedsiębiorstwo nie znaczyło dla niego nic, kiedy chodziło o zaginionego brata. Niechętnie zdała sobie sprawę, że miał rację. Siedząc tu, niczego nie osiągną. - Kiedy zamierzasz wracać? - spytała, czując, jak lekkim uściśnięciem stara się jej dodać otuchy. - Jak tylko będziesz gotowa - powiedział i odsunął się.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

31

Ellena odwróciła się i popatrzyła na niego. Zniknęło lo­ dowate spojrzenie, jakim przedtem ją obdarzał i choć nadal się nie uśmiechał, rysy trochę mu zmiękły. - Tylko zbiorę rzeczy, ureguluję rachunek... - Ja zapłacę - przerwał i widząc, że zamierza zaprotesto­ wać z godnością, dodał: - Przecież należysz do rodziny. Nie wiedział nawet, jaką sprawił jej tym przyjemność. Prócz Justine i Violette nie miała nikogo na świecie. Spakowała się błyskawicznie. W tym czasie Gideon Langford rozliczył się z hotelem i zorganizował przelot. Kiedy jechali na niewielkie lotnisko, dowiedziała się, że Gideon znalazł jeszcze czas na rozmowę z księdzem. - Dzwonił proboszcz miejscowego kościoła - poinfor­ mował ją, gdy już dojeżdżali. - Pytał, czy życzymy sobie, by odprawił mszę za Kita i Justine. - Podziękuj mu, na razie nie skorzystamy - odparła porywczo. - Tak zrobiłem - przyznał. Najwyraźniej czuł to samo, co ona. - Zabrzmiało to nazbyt ostatecznie... - Z tonu wy­ powiedzi Langforda wynikało, że tak jak i Ellena nie pogo­ dził się jeszcze z najgorszym. Nie minęło dziesięć minut lotu, gdy Langford, milczący cały czas w drodze do Austrii, nagle stał się rozmowny w drodze powrotnej. Pochylił się w jej stronę i zapytał: - Wspomniałaś, że siostra miała własne pieniądze. Czy to znaczy, że obie jesteście niezależne finansowo? - Justine nigdy nie miała zamiłowania do pracy - wyzna­ ła szczerze Ellena. - Jednak przy jej stylu życia musiałaby mieć dużo szczęścia, by pieniędzy starczyło choć na kilka lat. - Dostałyście spadek? - Pieniądze z polis, które wykupili nam rodzice, płatnych po ukończeniu dwudziestu lat.

32

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- To ile w takim razie masz lat? Ellena popatrzyła na niego swymi szczerymi, błękitnymi oczyma. Nic, tylko pyta i pyta. Pewnie zaraz będzie chciał się dowiedzieć, ile jej zostało na koncie.

- Dwadzieścia dwa - wyznała. - Pieniądze otrzymałam dwa lata temu.

- Czy coś z tego jeszcze zostało? Widocznie miał jakiś cel, skoro wypytywał ją o takie osobiste szczegóły. - Sporo poszło na samochód dla Justine i dla mnie, oprócz tego na ubrania... - zastanowiła się - tak, trochę gro­ sza jeszcze zostało. - Z twoich uwag na temat stosunku siostry do pracy... co wcale nie jest krytykanctwem - zabezpieczył się na wszelki wypadek - bo Kit był taki sam... No mniejsza, wnoszę z te­ go, że ty z kolei poznałaś znaczenie słowa praca. - Lubię to, co robię, tak bardzo, że nie uważam tego za pracę. - A jaki to rodzaj pracy? - Jestem biegłą księgową - wyjaśniła, lecz ponieważ brzmiało to jak chwalenie się, dodała: - Niedawno zdobyłam odpowiednie kwalifikacje. - U kogo pracujesz? - chciał wiedzieć. - A. Keyte i Spółka - odparta i zreflektowała się, że jest to płotka w porównaniu z koncernem Langforda. - To mała firma, lecz ją kocham. Dzwoniłam do Andrei dziś rano. Po­ wiedziała, że mogę zostać, jak długo będzie to konieczne... - dodała z zażenowaniem. - Choć lubię tam pracować, mo­ głabym rozejrzeć się za czymś innym. - Masz jakieś kłopoty? Znów spojrzała mu prosto w oczy. Zdumiało ją niezbyt pasujące do sytuacji wścibstwo Gideona.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

33

Doszła do wniosku, że Gideon ma swój wdzięk. Wystar­ czający, by rozwiać jej obawy. - Cóż, mam pewne zobowiązania wobec mojego praco­ dawcy, co znaczy, że nie mogę na razie opuścić Andrei, ale gdyby nie udało mi się tego pogodzić, będę musiała poszukać firmy ze żłobkiem. - Zamierzasz zabrać małą do siebie? - Najwyraźniej zdu­ miał go ten pomysł. - Oczywiście - odparła stanowczo. - Przecież to moja siostrzenica. - A moja bratanica - oświadczył Gideon. Ellena aż otworzyła usta. Zamknęła je, lecz wciąż patrzyła na Langforda z powątpiewaniem, nie wierząc w to, co mógł mieć na myśli. Chyba nie zamierza przywłaszczyć sobie Violette! Ta myśl najpierw wprawiła ją we wściekłość, potem w przerażenie. Po moim trupie! - Nie możesz jej zabrać! - wybuchła. - Nie masz z nią nic wspólnego. To ja widywałam ją co weekend! - upierała się. - Również w trakcie tygodnia, jeśli jej rodzice potrzebo­ wali opiekunki... - Gorączkowo poszukiwała dodatkowych argumentów. - Nawet o niej nie wiedziałeś, dopóki ci nie powiedziałam i . . . - Ale teraz już wiem - uciął spokojnie. - Mam do niej takie samo prawo, jak i ty. - Wcale nie - zaprzeczyła. - Nie znasz jej, nie kochasz ani... - Masz mieszkanie w pobliżu Croydon. Ja tymczasem mam dom na wsi. Kto powiedział, że jej mieszkanie nie leży wśród zieleni? To nie był jednak zbyt mocny argument. - Podpuściłeś mnie - zaatakowała go z wściekłością. To nie w porządku z twojej strony.

34

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- A niby w jaki sposób? - nie ustępował. - Wesz jak - odwarknęła. - Dowiedziałeś się, że pieniądze, jakimi dysponuj , są niczym wobec twojej fortuny. Wypytałeś mnie, gdzie pracuję i orientujesz się, że nie będę mogła przez cały czas zajmować się Violette. Jesteś podły! Jesteś... - Straciłaś rozum - odparował. - To nie miało nic wspól­ nego ze sprawowaniem opieki nad biedną sierotką. Zwykła towarzyska rozmowa dla zabicia czasu. - Pogadaj sobie uprzejmie ze swoją ciotką-odpaliła aro­ gancko, nie wierząc w ani jedno jego słowo. - Może się pan ubiegać o opiekę, panie Langford, ale to ja mam małą. Niedoczekanie, żeby miała oddać ją temu draniowi! - W takim razie spotkamy się w sądzie - oświadczył, doprowadzając tym Ellenę do szału. Tylko dlatego, że ma więcej pieniędzy i dom na wsi, uważa, że może lekceważyć uczucia innych ludzi. Ona przecież kocha małą, a on jej nawet nie widział... - Nie masz żadnych szans! - Czyżby miłość mogła zwyciężyć pieniądze? - Skąd ta pewność? Jeszcze jej nie miała, ale przyjęła wyzwanie. - Po pierwsze, mam nieskazitelną opinię. Co za nuda, mówił jego wzrok. - Chodzi ci o tak zwaną płeć przeciwną? Ellena czuła, że powinna ugryźć się w język, ale znudzone spojrzenie rozjuszyło ją. - Czego nie można powiedzieć o tobie - odparła wy­ niośle. - To prawda, zdarzyło mi się to i owo - przyznał z szelmowską miną. - Czy jednak dajesz mi do zrozumienia, że nie miałaś żadnego mężczyzny?

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

35

- To nie ma nic do rzeczy! - krzyknęła, rumieniąc się aż po uszy. - Owszem, jeśli jesteś gotowa tak zeznawać przed sądem - naciskał. To było nie do zniesienia. Rzeczywiście, jej doświadcze­ nia z mężczyznami były dość ograniczone i z pewnością W sprawach seksu nie mogła równać się z Gideonem. - W razie potrzeby jestem gotowa - rzekła krótko. - Wielkie nieba! - zawołał, nie mogąc uwierzyć, że prze­ żyła dwadzieścia dwa lata, nie ulegając pokusie. To ją wzburzyło. - Z tego, co słyszałam, jesteś specjalistą od etyki „uwiedź i rzuć". Wzruszył ramionami. - Wdzięk jest sam w sobie bezcenny - odparł spokojnie. Jednak pewna rzecz nadal nie dawała mu spokoju. - Mówiąc bez ogródek, czy jesteś dziewicą? - zapytał. To już nie był rumieniec. Płonęła jej cała twarz. - Nie mam się czego wstydzić - oświadczyła. - A czy mówię, że masz? Tego rzeczywiście nie powiedział. Nie podobała się jej ta rozmowa, choć sama ją sprowokowała. - Wróćmy do istoty sprawy - zaproponowała. - A na czym ona polega? Boże, dodaj mi sił! - Polega na twoim stylu życia. Nie stanowi chyba odpowiedniego przykładu dla młodej, dorastającej dziewczynki? - Przecież ma dopiero cztery miesiące. Pewnie jeszcze nie raczkuje. - Urośnie! - odpaliła Ellena, patrząc mu prosto w oczy, choć w głębi ducha obawiała się najgorszego.

36

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Miała rację, bo nagle Gideon poczuł się zmęczony tym sporem. - Pozwólmy, że o tym zadecyduje sąd. Ellena nic nie odpowiedziała. Uderzyło ją nagle, że spiera się z Gideonem, jakby Justine i Kit mieli już nie wrócić... A przecież żyją! Nie mogła stwierdzić, czy to samo przyszło Langfordowi do głowy, lecz dojrzała dziwny błysk w jego wzroku, nim odwróci głowę w stronę okna. Ona również utkwiła wzrok w oknie. Rozmowa była skończona, więc reszta lotu zeszła jej na odpychaniu od siebie czarnych myśli na temat Justine. Skoncentrowała się na rozważaniach, co powinna uczynić, by zapewnić Violette szczęśliwę dzieciństwo. Z tego, co powiedział Gideon Langford, wynikało niezbicie, że był gotów do toczenia batalii o dziecko. Dzięki posiadanym pieniądzom stać go było na opłacenie najlepszych prawników. Nie pozostawało jej nic innego, jak przygotować się do odparcia wszystkich argumentów, jakich mógłby przeciwko niej użyć. On ma dom na wsi? Nic nie szkodzi, jest w stanie udowodnić, że również mieszka wśród zieleni. Ma w końcu dość pieniędzy, żeby zadatkować coś niewielkiego, Ponieważ teraz zarabia lepiej, spłata kredytu nie obciąży jej aż tak bardzo. Mebli ma dość, by przyzwoicie urządzić domęki... Przypomniała sobie, że będzie musiała zabrać zabawki i łóżeczko z mieszkania Kita. Właściwie, to tylko wypożyczy je sobie na trochę, do czasu, aż Kit i Justine zgłoszą się po Violette... Ponownie udało się jej opanować emocje. Te wszystkie plany są zbędne, bo Justine i Kit niebawem wrócą. To, że wjechali na nartach do zamkniętego obszaru, było równie

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

37

prawdopodobną hipotezą, jak to, że gdzieś znienacka się przenieśli, zostawiając stare ubrania w hotelu. Justine można wiele zarzucić, ale z pewnością nie brak uczciwości. Opuszczenie hotelu bez uregulowania rachunku nie było w jej stylu. A rachunek wciąż pozostawał nie zapłacony. Tłumacząc sobie, że każdy ma prawo do błędów, a stan hormonów Justine musiał być dość chwiejny po urodzeniu dziecka, Ellena wpadła na pewien genialny pomysł. Ogólnie przyjęto uważać, że fakt posiadania daje przed sądem dziewięć dziesiątych szans na wygraną. Cóż zatem powstrzyma ją przed odebraniem dziecka Russellowi i Pameli? Justine i Gideon zgodnie twierdzili, że Pameli Langford chodzi wyłącznie o pieniądze. Nie ma sprawy. Gdyby Justine nie załatwiła przedtem niani na przychodne, mogłaby to zrobić bez trudu. Czy może w jakiś sposób udowodnić, że jest tym, za kogo się podaje? Oczywiście, ma przecież swój paszport. Zresztą Pamela i Russell Langfordowie rozmawiali z nią dwukrotnie przez telefon. W takim razie najpierw musi udać się do domu po samochód i adres Russella Langforda. Samolot obniżył lot. Ellena nie mogła się wprost doczekać chwili lądowania. Andrea powiedziała jej, że może zostać, jak długo będzie trzeba. Tymczasem pozostało mnóstwo spraw... Po pierwsze, musi pojechać do Hertfordshire... Po wylądowaniu znowu przekonała się o sprawności organizacyjnej firmy Gideona Langforda. Pilot albo ktoś inny musiał przekazać wiadomość o terminie ich przylotu, gdyż czekały na nich dwie limuzyny z kierowcami. - George odwiezie cię do domu - wyjaśnił Gideon, najwyraźniej spieszący się na jakąś ważną konferencję. - Dziękuję - odparta uprzejmie. - Będziemy w kontakcie.

38

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

To znaczy twoi prawnicy będą ze mną w kontakcie. Jed­ nak uprzejmość nic nie kosztuje i nawet jeśli Gideon miał różki, warto udać, że ich nie widzi, zwłaszcza że naprawdę była mu wdzięczna za wyjazd. - Dziękuję za wszystko - powiedziała szczerze. - Do widzenia - rzekł. Podali sobie ręce. Odwróciła się. Miała pilne sprawy do załatwienia. Wątpi­ ła, czy będą dla siebie równie uprzejmi, kiedy następnym razem spotkają się w sądzie. W limuzynie przemyślała wszystko jeszcze raz. Nie prag­ nęła wcale tego konfliktu. Daj Boże, żeby Justine i Kit wró­ cili, zanim rozpocznie się walka. Jak przez mgłę przypomniał się jej artykuł o nadzwyczaj­ nych rozprawach w magistrackim czy innym sądzie, podczas których podejmowane były decyzje o losach dzieci z rozbi­ tych rodzin. Sprawy rozstrzygano, kierując się dobrem dziecka. Dzieciństwo Elleny pełne było miłości. Czy właśnie to byłoby, zdaniem sądu, najwyższym dobrem? Z przerażeniem uświadomiła sobie, że na pewno nie w przypadku Pameli i Russella Langfordów. Było możliwe, że z upływem czasu Gideon poznałby i pokochał swoją bra­ tanicę. Wątpiła jednak, czy poświęcałby jej dostatecznie dużo czasu. Na pewno zadowoliłby się wynajęciem niańki... Ale do tego nie dojdzie. Przecież wierzy, że rodzice Violette wrócą. Ellena była szczerze o tym przekonana i uważała, że Justine nigdy nie wybaczyłaby jej, gdyby zostawiła małą pod opieką obcych osób. Przed domem serdecznie podziękowała kierowcy. - To jest lekkie - uśmiechnęła się, sięgając po torbę z rze­ czami. W mieszkaniu znalazła adres Langfordów i bez zwłoki

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

39

ruszyła w drogę. Zdawała sobie sprawę, że Justine uzgodniła nieco dłuższy pobyt Violette u Pameli. Obawiała się, że tym­ czasem Gideon może wszcząć kroki przeciwko niej. Zanim sprawa trafi do sądu, powinna zamieszkać z małą, szczęśliwą Violette. Zatrzymała się po drodze, żeby kupić dziecięcy fotelik do samochodu i trochę rzeczy niezbędnych dla niemowlaka. Po­ tem pojechała dalej. Zastanawiała się, czy powinna uprzedzić Langfordów telefonicznie. Doszła do wniosku, że nie. Gide­ on mógł zadzwonić do brata z informacjami na temat wypra­ wy do Austrii. Wolała, żeby Russell nie poinformował go ojej telefonie. Najlepiej, żeby nic nie wiedział, dopóki stam­ tąd nie wyjdzie. W końcu dotarła pod właściwy adres. Ładny domek na sporym placu. W głębi serca żywiła nadzieję, że jej sąsiedzi jakoś zniosą na razie obecność dziecka w mieszkaniu... Na podjeździe stał długi, drogi samochód. Widocznie, mimo łaszczenia się na pieniądze za opiekę nad Violette, nie wiodło im się wcale źle. Ellena zadzwoniła do drzwi, zastanawiając się, gdzie znaj­ dzie mieszkanie, w którym można będzie zamieszkać z dzieckiem, nim załatwi sobie coś na stałe. Drzwi otworzyły się niemal natychmiast. - Dzień... - zaczęła i zaniemówiła. Długi i drogi samochód wcale nie należał do Russella Langforda, tylko do jego brata, Gideona! Ten drań zmienił limuzynę z kierowcą na własne auto i przyjechał tu przed nią! - Korki dziś są wyjątkowo uciążliwe, prawda? - mruknął ironicznie. To nie było śmieszne. Fakt, że ją wyprzedził, był jeszcze gorszy, więc czemu rozbawiła ją ta uwaga? Oczywiście ni­ czego nie dała po sobie poznać.

40

ZOSTANĘ

TOBĄ NA ZAWSZE

- Co tu robisz? - spytała. Zrobił taką minę, jakby chciał powiedzieć jej coś niemi­ łego. Jednak rozmyślił się. - Właśnie wychodzę - oznajmił. Jednak wciąż stał w progu, a tymczasem z głębi domu wyłonił się nieco niższy, jasnowłosy mężczyzna, bardzo po­ dobny do Kita. Towarzyszyła mu kobieta o krzykliwej uro­ dzie i kasztanowych włosach. Z miejsca obrzuciła Ellenę nie­ przyjaznym spojrzeniem. - O co chodzi? - spytała ze złością. Ellena już otwierała usta, lecz uprzedził ją Gideon. - Elleno, zdaje się, że jeszcze nie miałaś przyjemności poznać mojego brata Russella ani jego żony, prawda? - po­ wiedział, przedstawiając ich sobie gładko. Ellena nie mogła wprost doczekać się, kiedy się stąd wy­ niesie, lecz najwyraźniej chciał usłyszeć, co miała do powie­ dzenia. Russell Langf ord zaprosił ich do salonu. Ani śladu dziecka czy niańki. Gideon poszedł razem z nimi. Ellena spytała go wzrokiem, czy czegoś zapomniał. Uśmiechnął się w odpo­ wiedzi. - Gideon przedstawił wam chyba ostatnie wieści z Au­ strii - zaczęła. - Niewesołe - odparł Russell. Spojrzała na niego. Nie do wiary, że rozmawiała z nim ubiegłego wieczoru. Wydawało się jej* że od tej pory minęły całe lata! - Nie mogę w to po prostu uwierzyć - ciągnęła drżącym głosem Ellena - że nie zobaczymy już Justine i Kita. - Usi­ łowała się pozbierać. - Wydaje mi się, że oni na pewno chcieliby, żebym zajęła się Violette do ich powrotu. Więc, jeśli pozwolicie...

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

41

- Czy to nie dziwne? - odezwała się zjadliwym tonem Pamela. - Mniej więcej to samo powiedział przed chwilą Gideon. Ellena mogła się domyślić z tego, co mówił w samolocie, że nie będzie zwlekał z działaniem. Zastanawiająca jednak była otwarta wrogość, z jaką patrzyła na nią Pamela. Przy­ pomniała sobie, że Gideon nazwał szwagierkę tępą, chciwą babą. Wolałaby jednak, by już sobie poszedł. Nie musiałaby wówczas rozmawiać w jego obecności. - Przepraszam - powiedziała najuprzejmiej jak zdołała. - Rozumiem, że chodzi o kwestie natury finansowej - brnę­ ła, nie wiedząc, czy Justine zapłaciła Pameli. - Oczywiście pokryję wszystkie koszty... - Dziecko zostało powierzone naszej opiece - przerwała jej Pamela - i pod naszą opieką pozostanie. Wielkie nieba! Ellena aż się cofnęła. Nie spodziewała się takiego przyjęcia! - Doceniam to, co państwo zrobiliście. - Starała się za­ chować uprzejmość. Za żadne skarby nie mogła pozwolić, żeby dziecko zostało u tej zimnej, wyrachowanej kobiety. -Ale... - Ale dziecko zostaje u nas - ucięła krótko Pamela Langford. Ellena spojrzała na Russella. Spuścił wzrok, starając się nie patrzeć na nią ani na Gideona. Nie było sensu zwracać się do niego. Nie zamierzała zresztą podburzać męża prze­ ciwko żonie, a na pomoc Gideona nie mogła przecież w tej sytuacji liczyć. Przez chwilę wszyscy siedzieli w milczeniu. - Odprowadzę panią do wyjścia - lodowatym tonem ode­ zwała się Pamela. - Chciałabym zobaczyć Violette, jeśli można - nie ustę­ powała Ellena.

42

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Śpi na górze. Nie zamierzam jej budzić, bo potem niania musi całymi godzi ami ją uspokajać. Ellena zdała sobie sprawę, że potrzeby małej nie liczą się wcale w tym domu i poczuła, że musi sprawdzić, czy jej siostrzenica jest odpowiednio zadbana. - Nie będę jej prze zkadzać - trwała przy swoim. - I słusznie - zauważyła złośliwie Pamela. Poczuła się urażona takim traktowaniem. Postanowiła nie wychodzić stąd, dopóki nie zobaczy dziecka. Właśnie miała zamiar to oznajmić, kiedy ponownie wtrącił się Gideon Langford. - Widziałem dziecko, Elleno. Moim zdaniem, wygląda na zdrowe i zadbane. Szybko odwróciła s ę w jego stronę. Nie wiedziała, czemu ufa mu bardziej niż szwagierce. - Wszystko w porządku? Jest szczęśliwa? Obdarzył ją ironicznym uśmiechem, który mówił: cóż ja mogę wiedzieć o czteromiesięcznych niemowlętach? - Nie płakała. Ellena znów zwróciła się do Pameli. - Może powie mi pani, kiedy będę mogła spędzić trochę czasu z moją siostrzenicą? - Terminy odwiedzin ustali sąd - padła zjadliwa odpo-

wiedź.

Ellena wolała powstrzymać się od komentarza. Poszła w stronę drzwi. Pamela Langford eskortowała ją czujnie, jakby podejrzewała, że panna Spencer spróbuje siłą wedrzeć się na piętro. Ellena tymczasem pogodziła się z faktem, że nie ujrzy dziś Violette. Pociechę czerpała z informacji Gideona, który, choć nie znał się na niemowlętach, zapewnił ją, że mała wygląda na zdrową i zadbaną. Spodziewała się, że Gideon wyjdzie razem z nią. Przecież

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

43

spotkała go w progu. Jednak został. Widocznie chciał jeszcze zamienić słówko z bratem. Jechała do domu w ponurym nastroju. Od kilkudziesię­ ciu godzin spotykał ją cios za ciosem. Wczoraj wieczorem dowiedziała się, że Justine i Kit zaginęli. Dziś przed połud­ niem Gideon oznajmił, że jest gotów ubiegać się sądow­ nie o opiekę nad Violette, a przed chwilą zimna jak lód Pa­ mela Langford również straszyła ją sądem. Jaką zatem może mieć szansę, by odzyskać siostrzenicę do powrotu Justine i Kita? Po kolejnej niespokojnej nocy Ellena obudziła się w pią­ tek rano, nie mogąc myśleć o niczym innym, jak tylko o Ju­ stine. Nie chciało się jej iść do pracy. Jednak biorąc pod uwagę, że na razie nie będzie szukać nowej, nie miała wyj­ ścia. Zwłaszcza że postanowiła nie oddawać Violette i w związku z tym będzie potrzebowała wolnych dni na roz­ prawy w sądzie. Zdecydowała się wrócić do pracy. - Nie spodziewaliśmy się ciebie tak prędko! - zawołała zdumiona jej widokiem Andrea. - Wolny czas przyda mi się później - odparła bez namy­ słu Ellena. - Chcesz o tym porozmawiać? Andrea była wspaniałą przyjaciółką, wyrozumiałą i cier­ pliwą podczas poprzednich kłopotów Elleny z siostrą. Nor­ malnie Ellena zwierzyłaby się jej, jednak obecnie, w zależ­ ności od tego, jak ułoży się sprawa opieki nad Violette, być może będzie musiała zrezygnować z pracy. Andrea i tak mia­ ła wystarczająco dużo zmartwień, by wysłuchiwać hamleto­ wskich rozterek Elleny. - Dziękuję, ale nie teraz. Poszła do swojego gabinetu i nagle zdała sobie sprawę, że

44

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

problem rozwiązałoby wynajęcie opiekunki do dziecka. Wcale nie musiałaby stąd odchodzić. Wzięła się do pracy, lecz w skupieniu się przeszkadzały jej ponure myśli. Jeśli Pamela Langford lub jej szwagier Gideon zostaliby ustano­ wieni prawnymi opiekunami Violette, to wynajęcie niańki nie byłoby dobrym rozwiązaniem. Przede wszystkim Ellena potrzebowała porady prawnej. Zastanawiała się nad telefonem do adwokata, który prowadził sprawy jej rodziców i pomagał przy sprzedaży domu, kiedy odezwał się telefon. - Dzwoni ktoś o nazwisku Langford - poinformowała Lucy. - Mam łączyć? Langford? Który? W sercu Elleny zaświtała nadzieja. Mo­ że Russell pragnie zawiadomić ją, że Pamela zrezygnowała z opieki nad dzieckiem? - Łącz - odparła i słysząc trzask w słuchawce, spytała: -Russell? - Gideon. - Czy masz może jakieś wieści z Austrii? - zapytała nie­ pewnie. - Niestety, nie - odparł natychmiast. - O - rzekła głuchym tonem. Chyba nie dzwonił, żeby sobie pogawędzić. - Czym mogę służyć? - spytała, wiedząc, że nie kiwnie palcem, jeśli Langford wciąż będzie upierał się przy tym, że to on przejmie opiekę nad dzieckiem. - Chciałbym się z tobą zobaczyć - oznajmił. Nie miała pojęcia, czemu serce zabiło jej gwałtowniej. Przecież nie umawiał się z nią na randkę! Ona również nig­ dzie się z nim nie wybierała. - Niestety, dziś jestem zajęta - odparta ze ściśniętym ser­ cem. Czyżby żal? - Miałem na myśli spotkanie po godzinach pracy. Mógł-

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

45

bym wpaść wieczorem do ciebie, chyba że wolałabyś pójść ze mną na kolację... - U mnie będzie najlepiej - powiedziała pospiesznie. Za późno zorientowała się, że pragnąc okazać mu, że nie chce iść z nim na kolację, wybrała wcale nie lepszy wariant. Spodziewam się, że to ma coś wspólnego z dzieckiem. Spiesznie podkreśliła, dając do zrozumienia, że nie interesują ją względy towarzyskie. - Oczywiście - odparł, jakby chcąc ją upewnić, że i jemu nie o to chodzi. - Siódma trzydzieści? - Siódma trzydzieści - zgodziła się. Jednocześnie odłożyli słuchawki. Potem odebrała szereg telefonów. Niektóre z nich wyma­ gały podjęcia natychmiastowych działań. Nadeszła pora lun­ chu, zanim zdołała zadzwonić do adwokata. - Pan Ollerenshaw musiał wyjechać dziś poza miasto - wyjaśniła jej sekretarka. - Będzie dopiero w poniedziałek. Może ktoś inny mógłby pani pomóc? Ellena podziękowała, ale poprosiła o umówienie jej z pa­ nem Ollerenshawem na poniedziałek. Lubiła tego starszego pana, bo prócz tęgiej prawniczej głowy miał w sobie dużo serdeczności. Tymczasem zobaczy, co ma do powiedzenia Gideon Langford. Do domu, jak to się często zdarzało w piątki, wróciła późno. Lubiła mieć sprzątnięte biurko, a musiała jeszcze nad­ robić czwartkowe zaległości. Ledwo zdążyła przygotować sobie kanapkę i zastanawiała się, czy nie zrobić też dla Gideona, lecz skarciła się w myślach. Ten człowiek chce jej odebrać Violette, więc jeśli jest bez obiadu, to niech się przegłodzi! Rozważała zmianę eleganckiego kostiumu z granatowej wełny na spodnie i bluzkę, jednak zrezygnowała z tego po-

46

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

mysłu. Postanowiła sp owadzić wszystko do jak najbardziej oficjalnych form. Gideon Langford spóźnił się o minutę. - To dobrze, że trafiłeś - skomentowała. Była u siebie i dobre maniery nakaz wały uprzejme przyjęcie, nawet jeśli miałoby się to skończyć kłótnią. - Kawy? - zaproponowała. Salon nigdy nie wydawał się jej malutki, lecz Langford zdawał się wypełniać go sobą bez reszty. - Dziękuję - odparł i poszedł za nią do kuchni, przyglądając się, jak parzy kawę. Ellena pomyślała, że pewnie nie zdąży jej dopić, bo szybko pokłócą się o Violette, lecz jednocześnie pamiętała, że wcale nie musiał zabierać jej prywatnym odrzutowcem do Austrii. Sobie również przygotowała kawę i zaniosła na tacy do salonu. - Usiądź - powiedziała i zajęła miejsce naprzeciwko. G i deon Langford rozsiadł się wygodnie i sięgnął po filiżankę. - Widziałeś dziś Violette? - nawiązała rozmowę, starając się zachować uprzejmy ton. - Nie - rzekł krótko. - A ty? Pokręciła głową. - Postanowiłam zasięgnąć porady prawnej w poniedzia­ łek - powiedziała, stawiając na szczerość. - Doskonały pomysł - przyznał ku jej zdumieniu. - Cho­ ciaż może zdołam zaoszczędzić ci zarówno kosztów, jak i fatygi. - Nie sądzę... - zaczęła wyniośle. Niczego jej nie oszczędzi! To przecież Langford, wróg! - Szczerze mówiąc, sam zasięgnąłem wczoraj wieczorem porady prawnej. - Nie zasypiasz gruszek w popiele.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

47

- Czemu się złościsz? Poradzę sobie z Russellem, ale je­ go żonę znam i wiem, że muszę się przeciwko niej uzbroić w nieodparte argumenty. Z tej wypowiedzi wynikało, że Gideon zamierza walczyć ze szwagierką wszystkimi dostępnymi metodami. Równie jasne dla Elleny było to, że Pamela będzie zaciekle bronić się przed oddaniem Violette w jego ręce. Kiedy zastanawiała się nad tym, Gideon dopił kawę, a roz­ mowa nawet się nie zaczęła. - Najwyraźniej nie przepadasz za szwagierką - skomen­ towała. - Ani trochę. Choćby dlatego, że przejęła po naszej matce pałeczkę w psuciu Russella. - Och! - wykrzyknęła zdumiona Ellena. - To wasza mat­ ka go psuła? - Nawet nie uwierzysz, jak bardzo. Miała dobre chęci, lecz trwała uparcie w błędnym mniemaniu, iż jej średni syn został pokrzywdzony. Obawiam się, że zdecydowanie prze­ sadziła z tym rekompensowaniem mu krzywd... Ellena patrzyła na niego, zafascynowana tymi rewelacja­ mi. Domyślała się, że muszą mieć jakiś związek z tym spot­ kaniem. - Czy w wyniku tego ty i Kit zostaliście odsunięci? Jednak Gideon wolał mówić o Russellu, a nie o jego matce. - W rezultacie Russell poczuł się doskonale w towarzy­ stwie kobiet, które go niszczyły. Nie potrafił samodzielnie myśleć. Jednak zanim pojawiła się Pamela, umiał zarabiać na życie. - Nie pracuje? - Chwilowo nie musi. Umożliwił mu to spadek po ojcu. Kiedy ukończył dwadzieścia pięć lat, odziedziczył też małą

48

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

fortunę po dziadku. Ma trzydzieści dwa lata i idę o zakład, że do tej pory zdążył już pożegnać się z większą częścią tych pieniędzy. - Chyba aż tyle nie wydał - bąknęła Ellena, która nie miała w tej kwestii zbyt wielkiego doświadczenia. - Ale mieszka z kobietą, która namiętnie gra na gieł­ dzie... - urwał na chwilę. - Przepuściła majątek Russella, a teraz czyha na fortunę Kita. - Co! Na jaką fortunę Kita? - Nie wiedziałaś o tym? - Przecież Kit był bez grosza... to pewne. Wiem o tym doskonale. Odziedziczył coś po ojcu, ale wszystko przepuścił i żyli z pieniędzy Justine. Co prawda nic mi do tego, ale Kit na pewno nie miał pieniędzy... - urwała, bo Gideon przypa­ trywał się jej z uśmiechem. Nie był to mężczyzna, który często się uśmiecha, a ostatnio nie miał do tego zbyt wielu powodów. - Miła z was rodzinka - zauważył. Ellena poczuła, że się rumieni. - Nie wiem, o co ci... No owszem, Justine jest bardzo kochana i . . . - A jej starsza siostra wcale nie gorsza. Do licha, umiał być czarujący. - Mówisz, że Kit miał pieniądze, ale... - Jeszcze nie, lecz podobnie jak Russell i ja miał otrzymać swoją część po dziadku, kiedy skończy dwadzieścia pięć lat - Ale... to dopiero za... sześć miesięcy - szybko poli­ czyła Ellena. - No właśnie. To dlatego moja szwagierka i . . . - urwał. - Nie tracę nadziei, Elleno, jestem od tego jak najdalszy, ale musimy wziąć pod uwagę ewentualność, że nigdy już nie zobaczymy twojej siostry ani Kita.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

49

Wiedziała, że Gideon mówi prawdę. Skinęła głową, bo przez dłuższą chwilę nie mogła wydobyć głosu. - Myślę, że twoja szwagierka będzie... - Wiem. Zanim minie te sześć miesięcy, Pamela zrobi wszystko, by ona i Russell zostali prawnymi opiekunami dziecka i . . . - Nie! - I opiekunami schedy po ojcu. - Ale - zdumiała się Ellena - nie będą mogli tego wydać! - Tak sądzisz? Koszty, telefony i tak dalej. Potem trzeba będzie zapłacić za szkoły, wakacje, ubrania, nowe meble do jej pokoju... - Wielkie nieba! - zawołała z niedowierzaniem Ellena. Jednak kiedy przypomniała sobie twarz tej niesympatycznej kobiety i to, co mówili o niej Justine i Gideon... - Nie zo­ stawię u niej Violette! - zawołała, gotowa walczyć o dziecko zębami i pazurami. - Dla Justine wygodnie było podrzucić na krótko małą Pameli, ale na pewno nie życzyłaby sobie, żeby Violette została tam na zawsze! - Kit również nie. Dlatego wczoraj przeszukałem jego biurko, w nadziei, że odpowiedzialność wynikająca z ojco­ stwa nie pozwoli mu pojechać na narty bez zostawienia pi­ semnych instrukcji... na wszelki wypadek... Odgadła, że miał na myśli testament. Widać Gideon bar­ dzo poważnie traktował tę, jak to się wyraził, „ewentual­ ność". - Byłeś... - zakrztusiła się. - Byłeś w jego mieszkaniu? Masz klucze? - Te pytania nie miały większego sensu, lecz chciała zyskać trochę czasu, by się zebrać w sobie. - Tak, zupełnie o nich zapomniałem. - Czy chodzi o to mieszkanie, które kupiłeś mu po sza­ lonej prywatce, jaką urządził w twoim domu?

50

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Gideon ponownie obdarzył ją uśmiechem. - To mieszkanie było przeznaczone dla Kita, lecz należy do mnie. - Aha - mruknęła. Gideon na pewno bardzo kochał najmłodszego brata, lecz nie był taki głupi, by przekazywać mu akt własności miesz­ kania. Wiedział, że w razie czego Kit sprzedałby je bez mrug­ nięcia okiem. - Był dla ciebie prawdziwym utrapieniem, co? - Cóż mogę ci powiedzieć? Znasz to aż za dobrze. Miał rację. Ellena uśmiechnęła się. Nic dziwnego, że Justine i Kit zakochali się w sobie do szaleństwa. Byli pod tym względem podobni do siebie jak dwie krople wody. - Na ogół jest uroczy, ale od czasu do czasu musiałem brutalnie przywoływać go do porządku. - Ostatnim razem pół roku temu? - Jesteś niezrównana - odparł. Widocznie zapamiętał so­ bie, że powiedział jej o wizycie sprzed sześciu miesięcy. - Oczywiście dzwoniłem do niego kilkakrotnie od tej pory. Jednak miałem już dość tego, że wciąż brał i brał, a nie myślał o żadnej pracy. - Nie mogłeś mu znaleźć czegoś w swojej firmie? - Owszem, ale on nie przepadał za pracą. Zrezygnował. Obawiałem się, że skończy tak jak Russell. Kit miał błyskot­ liwy umysł, kiedy tylko chciało mu się z niego skorzystać, - Być może Kit i Justine wrócą... może Kit wreszcie wydorośleje... może... - urwała nagle. To wciąż pieśń przy­ szłości. Trzeba skupić się na tym, co jest do zrobienia teraz. - Czy znalazłeś może jakieś instrukcje w biurku Kita? Gideon Langford pokręcił głową. - Jedynie akt urodzenia, w którym Kit jest wymieniony jako ojciec Violette Elleny. Fakt, że rodzice pomyśleli o to-

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

bie nadając imiona dziecku,będzie, między innymi,decy­ dującym argumentem w moich następnych posunięciach pra­ wnych... - Chwileczkę! - powstrzymała go. Pomimo swej całej błyskotliwej inteligencji zgubiła gdzieś wątek. Gideon zamierzał wykorzystać jej imię widniejące w metryce Violette dla uzyskania prawa do opieki nad dzieckiem? - Twierdzisz, że Russell, a zwłaszcza jego żona, zrobi wszystko dla zdobycia pieniędzy ze spadku Kita? To bolesne, ale oni naprawdę mogą nie wrócić... - Russell zrobi wszystko, co mu każe żona. Jako prawni opiekunowie dziecka mieliby idealne warunki do wyciągania pieniędzy ze spadku Kita na pokrycie „bieżących potrzeb" dziecka. Ale nie dostaną tej schedy. Nie dopuszczę do tego. - Russell jest bratem ojca dziecka. To jemu i jego żonie Kit powierzył córeczkę przed wyjazdem na narty... Więc? - Tak, lecz oni zgodzili się wyłącznie dla pieniędzy. Zwyczajne pokrycie kosztów. Oczywiście, Pamela przedstawi to sędziemu zupełnie inaczej... - Ale, ale! - Jeszcze się nie pokłócili, a Ellena już się zdenerwowała. - Ale ona nie jest z nią spokrewniona. To ja jestem siostrą matki Violette! - Niezamężną ciotką - zauważył Gideon. - Czy to robi jakąś różnicę? Ty też chcesz uzyskać prawo do opieki nad Violette, a jesteś nieżonatym wujkiem... Ellena mało spała w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Znów zgubiła wątek. - O co ci właściwe chodzi? - Ja też jestem bratem jej ojca - oświadczył Gideon i urwał na chwilę. - Według moich prawników szanse na uzyskanie opieki nad Violette wzrosłyby poważnie, gdybym się ożenił. Z wrażenia Ellenie zaschło w ustach. Nie przewidziała

52

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

takiego posunięcia ze strony Gideona. Nerwowo przełknęła ślinę. - Zamierzasz się ożenić? Utkwił w niej swe szare oczy. - Mam nadzieję. Według moich prawników, sprawa by­ łaby niemal pewna, gdybym w dodatku poślubił siostrę matki dziecka. Wytrzeszczyła ze zdumienia oczy. Z otwartymi ustami wpatrywała się w Gideona Langfoida.

ROZDZIAŁ TRZECI

Przez dłuższą chwilę Ellena wpatrywała się w Gideona z niedowierzaniem. A więc dlatego chciał się z nią zobaczyć! Na szczęście znajdowali się w jej mieszkaniu, a nie gdzieś w restauracji. W żaden sposób nie potrafiła ukryć swego bez­ granicznego zdumienia. Gideon milczał. Po ujawnieniu tej rewelacji siedział cicho i czekał na reakcję Elleny. - Mówisz poważnie? - zdołała wykrztusić, kiedy wróciła jej mowa. - Jak najbardziej - odparł. Ellena otrząsnęła się z pierwszego szoku, ale nadal trudno było jej w to uwierzyć. Rodziły się kolejne pytania wymaga­ jące odpowiedzi. - Ustalmy wszystko po kolei - zaczęła ostrożnie. Utrzymujesz, że dla uzyskania prawnej opieki nad dzieckiem Justine i Kita jesteś gotów się ze mną ożenić. - Zgadza się - odparł Gideon. Ellena doszła jednak już do siebie i zaczęła od nowa. - Wybacz moją słabość umysłową, Gideonie - uspra­ wiedliwiała się z uprzejmą ironią - ale choć to wyjątkowo rycerski gest z twojej strony, że jesteś gotów mnie poślubić, podaj mi z łaski swojej choć jeden powód, dla którego mia­ łabym się na to zgodzić? Gideon Langford spojrzał na nią ze zdumieniem. - Słowo daję, Elleno Spencer, ty to umiesz robić trudności.

54

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

W jej oczach odbiło się osłupienie i teraz ona z kolei ze zdumieniem wpatrywała się w Gideona. Tak czasem mówili jej beztroscy rodzice o jej siostrze, ale nigdy o niej! Specja­ listką od kłopotów była Justine, ale cicha i grzeczna Ellena? Trudności? Nigdy w życiu. - To nieprawda - zaprotestowała. Ponieważ nie udzielił jej odpowiedzi na ironiczne pytanie, zaczęła raz jeszcze. - Może mi w końcu wyjaśnisz, dlaczego miałabym zrobić to dla ciebie i zgodzić się na ten związek? - Zrobisz to także dla siebie - odparł zupełnie serio Gideon. Widząc, że wciąż nie rozumie, zaczął cierpliwie wy­ jaśniać. - Podobno pragniesz odzyskać Violette. W obecnej sytuacji masz takie same szanse jak ja. Pomyślałem sobie jednak, że jednocząc nasze siły przeciwko chłodnej, wyra­ chowanej żonie Russella, skorzystamy na tym oboje. - Dwoje przeciwko dwojgu, zamiast jeden na jedną i przeciw dwojgu... - rozważała głośno Ellena. To był zwa­ riowany pomysł. W końcu była krewną Violette, a Pamela nie. Jednak, gdyby się pobrali, mieliby większe szanse. Czy to ma jakiś sens? Bo gdyby tak... - Czy zgodzisz się, żeby Violette zamieszkała u mnie? - spytała, widząc, jak w tunelu pojawia się światełko nadziei. - Czy tu wolno mieszkać z dziećmi? Myślisz, że mnie złapałeś? Nic z tego, Langford. - Nie, ale wcale nie zamierzam tu z nią mieszkać. Posta­ nowiłam kupić mały domek na wsi i . . . - Po ślubie, oczywiście zamieszkasz u mnie - przerwał jej Gideon i nie dając czasu do namysłu, ciągnął dalej: - Że­ by nasz związek mógł być traktowany poważnie, musimy udawać szczęśliwe, kochające się małżeństwo, a w do­ datku... - Pojęłam - wtrąciła szybko.

ZOSTANĘZTOBĄNAZAWSZE

55

- Najwyraźniej krępują cię rozmowy o miłości - stwierdził, okazując nagle wielkie zainteresowanie jej psychiką. - Ty oczywiście prowadzisz je codziennie - odgryzła się i wtedy po raz pierwszy usłyszała jego śmiech. - Wcale nie - odparł poważnym tonem. - Najważniejsze, żeby nikt nie domyślił się prawdziwej przyczyny naszego ślubu. To musi wyglądać na małżeństwo z miłości. Ellena pochlebiała sobie, że nie była zwariowana jak cała reszta jej rodziny, jednak pospieszny ślub z Gideonem Langfordem przyćmiłby wszystkie dotychczasowe szaleństwa Justine. - Czy nie wystarczy udawać zaręczonych? - W żadnym razie - pokręcił głową Gideon. - Żona Russella weźmie nas pod lupę. Kiedy zorientuje się, że jej plany biorą w łeb, nie cofnie się przed niczym. — To okropne! - Takie kobiety istnieją. Możesz mi wierzyć. Zresztą już ją poznałaś. Owszem. Tylko z samych komentarzy Justine wynikało, że to okropna baba. - Rzeczywiście, małżeństwo mogłoby być jakimś rozwiązaniem - przyznała. - Bo jest - naciskał. - Jednak muszą być spełnione dwa podstawowe kryteria: ślub i to, że zamieszkasz ze mną. Tego akurat Ellena wcale nie chciała. Pragnęła jedynie otoczyć Violette miłością. - Bo... -urwała. Gideon czekał. Mieli udawać zakochanych, a znali się zaledwie od dwóch dni!

- Musimy przekonać wszystkich, że zakochaliśmy się w sobie od pierwszego wejrzenia i . . . - zastanowiła się. Jak

56

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

zauważył Gideon, krępowała ją rozmowa o miłości. - A jeśli naprawdę się w tym czasie zakochamy? To znaczy każde w kimś innym? - Widzę, że uwielbiasz martwić się na zapas. - Gadaj zdrów! A ty? Pogoniłeś swych prawników do roboty, zanim zdążyliśmy wylądować! Strzał w dziesiątkę. Jednak postanowił odpowiedzieć na jej pytanie. - Jeśli tak się zdarzy, że któreś z nas się zakocha, prze­ dyskutujemy to w przyjaznym tonie. Teraz jednak na pier­ wszym miejscu musimy postawić interes dziecka. - Zgadzam się z tym. - Więc wyjdziesz za mnie? - Nie, nie! - krzyknęła zdjęta strachem. - Powstrzy­ maj się! Miałeś całą noc na przemyślenie wszystkich za i przeciw. Jest kilka spraw, które chciałabym najpierw wy­ jaśnić. - Na przykład? - Słuchaj, zaskoczyłeś mnie. Muszę nad tym wszystkim pomyśleć, ale nie tak od razu - protestowała, jednak nie zrobiło to na nim większego wrażenia. Ciągnęła dalej: - Za­ mierzałam zapewnić Violette opiekę niańki od poniedziałku do piątku, to znaczy w czasie, kiedy będę w pracy. Jak to byłoby przyjęte przez sąd? - Nie miało to wiele wspólnego z małżeństwem, ale trudno. - Myślę, że twoje zamiary lepiej wypadłyby w oczach sądu, niż zamiary mego brata i jego żony - odparł spokojnie. To ją ucieszyło, ale wciąż pewna sprawa nie dawała jej spokoju. - To małżeństwo... - zaczęła i utknęła. Nie wiadomo, co Gideon miał na myśli, ale popatrzył na nią łagodniejszym wzrokiem.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

57

- Nie krępuj się - zachęcał ją. - Pytaj o wszystko, co cię gnębi. - To małżeństwo... - powtórzyła ośmielona, lecz znów nie mogła się przemóc. Do licha, pomyślała, gdybym nieco lepiej znała mężczyzn! To w końcu jego wina, bo postawił mnie w takiej niezręcznej sytuacji! O pewnych rzeczach się nie mówi. - Nie będzie to właściwe małżeństwo - wykrztu­ siła wreszcie. - Czy przez słowo „właściwe" rozumiesz „skonsumowa­ ne"? - zapytał bez ogródek. - To właśnie mam na myśli - odparła, rumieniąc się. - Czy masz stałego partnera? - A co to ma do rzeczy? - wybuchła. Przecież wiedział, że nie ma. - Obawiam się, że moja szwagierka mogłaby cię śledzić - wyjaśnił Gideon. - Och! - Czy z wszystkimi był tak brutalnie szczery? Ellena umawiała się rzadko. Jednak gdyby Pamela wynajęła detektywa i przyłapała ją na tym, cała intryga zawaliłaby się natychmiast. - Nie mam nikogo szczególnego - wyznała, oczyma duszy widząc detektywów śledzących Gideona. No, a ty? Spotykasz się z kimś? - Chwilowo odpoczywam - odparł, spoglądając na nią z rozbawieniem. Najwyraźniej z trudem powstrzymywał się od śmiechu. - Umówmy się, że w czasie małżeństwa nie będziemy się z nikim spotykać. - Jak długo ono potrwa? - spytała i trochę niegrzecznie dodała: - Jak długo zniesiesz „odpoczynek"? Jedyną odpowiedzią był uśmiech, który zupełnie go od­ mienił. Po raz pierwszy dostrzegła w nim podobieństwo do Kita. Pewnie dawniej przypominał go bardziej. Przed śmier­ cią ojca i przejęciem obowiązków związanych z prowadzę-

58

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

niem i rozwojem Langford Engineering, Gideon musiał być równie wesoły i beztroski jak Kit. Jednak musiał być o wiele bardziej odpowiedzialny, bo w konsekwencji, prócz firmy, przyszło mu także troszczyć się o rodzeństwo. Dlatego też zdecydował się poślubić Ellenę. - No? - zapytała, nie doczekawszy się odpowiedzi na pytanie, jak długo przetrwa ich związek. - To może ciągnąć się latami. - Nie mam specjalnych planów na najbliższy rok czy dwa - odparł Gideon. - Jeśli do tej pory Justine i Kit nie wrócą, dziecko będzie rosło w dobrych warunkach, a my zdążymy się zorientować, czego pragniemy dla siebie i dla niej. - Milutko - stwierdziła. Gideon uniósł w uśmiechu kąciki warg. - No i jak to wygląda? Ellena, z wyjątkiem kariery zawodowej, również nie mia­ ła szczególnych planów na najbliższe dwa lata. - Nie widzę przeciwwskazań. - To świetnie - odparł. - Zatem nie spotykamy się z ni­ kim innym, dopóki moja szwagierka nie da za wygraną. - Nie ma innej rady. - Więc się zgadzasz? Pobieramy się? No i proszę! Z przerażenia dostała gęsiej skórki. Owszem, w pracy potrafiła szybko podejmować decyzje, ale tym ra­ zem chodziło o nią samą. Była, co prawda, gotowa poświęcić dziecku czas i energię, ale wiązać się z Gideonem Langfordem na dwa lata... Justine, wróć! - Czy wszystko robisz w takim pośpiechu? — spytała ze złością. - Nie mam czasu do stracenia. Chcę mieć wszystko zaklepane, zanim ponownie skontaktuję się ze szwagierka - od­ parł szczerze. - Nie przejmuj się pracą, wynajmę niańkę...

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

59

- Tylko od poniedziałku do piątku. Podczas weekendów chcę sama zajmować się Violette. Jest tylko jeden problem. Co będzie, jeśli pomimo małżeństwa, sąd wyda niekorzystny dla nas werdykt? - Złożymy apelację! - ożywił się Gideon. - Kit znaczy dla mnie tak wiele, że nie zniosę, by jego dziecko rosło w domu, w którym trzymane będzie wyłącznie dla pieniędzy. Ellena była gotowa już się zgodzić, jednak właściwy jej zmysł praktyczny wynajdywał wciąż nowe przeszkody. - A jeśli apelacja zostanie oddalona? Spojrzał na nią uważnie. - Unieważnimy małżeństwo. Przyjęła to do wiadomości. Zastanawiała się nad kolejnym pytaniem, lecz wyjaśnił jej już wszystko. - Kiedy chciałbyś znać odpowiedź? - zapytała, domyśla­ jąc się, że raczej prędko. - Kiedy tylko otrzymam twoją zgodę, wystąpię o specjal­ ne zezwolenie. Możemy pobrać się od dziś za tydzień. - Wielkie nieba! - przestraszyła się znowu. - Przecież Kit i Justine mogą wrócić z wakacji za dwa lub trzy ty­ godnie! - Choć oboje usiłujemy myśleć inaczej, mogą wcale nie wrócić - oświadczył twardo. - W ten sposób damy Pameli Langford dwa lub trzy tygodnie na działanie. Niech i tak będzie. Ellena westchnęła głęboko. - Mogę się z tym przespać? Wstał w odpowiedzi. Ellena również. Z jego oczu wyczy­ tała, że zadzwoni do niej z samego rana. Zabawił tylko tyle, by zapisać numer jej telefonu i zostawił ją z mnóstwem spraw do przemyślenia. Miotała się po mieszkaniu, usiłując pozytywnie myśleć o Justine. Potem skoncentrowała się na Violette. Następnie

60

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

przyszła jej na myśl pazerna, pozbawiona uczuć Pamela Langford. Wtem zdała sobie sprawę, że małżeństwo z Gideonem zwiększa jej szanse o co najmniej dwadzieścia pięć procent, więc ten związek nie jest wcale taki bezsensowny, jak się w pierwszej chwili wydawało. Wzięła prysznic i położyła się do łóżka, ale była zbyt podekscytowana, żeby zasnąć. O północy wstała i zrobiła sobie coś gorącego do picia. O trzeciej nastawiła wodę na herbatę. Usiadła przy kuchennym stole i usiłowała dociec, co prócz groźby utraty Justine niepokoi ją tak bardzo. Pragnęła odzyskać Violette. To po pierwsze. Ślub z Gideonem zwiększał jej szanse. To po drugie. Co jednak wie­ działa o Gideonie Langfordzie? Był godny zaufania, honorowy i, jeśli się pobiorą będzie walczył z młodszym bratem o opiekę nad dzieckiem. Ellena nie miała wątpliwości, kto zwycięży. Gideon od lat musiał toczyć różne boje o firmę. Zatem nie ma nic do stracenia. O czwartej doszła do wniosku, że ani go kocha, ani nie­ nawidzi. Odszukała numer telefonu Gideona. Wiedziała, że nie zmruży oka, póki nie załatwi tej sprawy. Z drugiej strony, skoro to on był sprawcą jej bezsenności, nie widziała powodu, by go nie obudzić. Gideon natychmiast podniósł słuchawkę. - Też nie możesz spać? - spytał spokojnie. Wysoki, przystojny mężczyzna, za którego ma wyjść za mąż! Ellena przełknęła ślinę i pomodliła się w duchu, żeby Kit i Justine wrócili i wybawili ją z kłopotu. - Może powinnam wziąć wolny dzień? Kiedy? - Najlepiej w czwartek. Ellena odłożyła słuchawkę. Czwartek! Jutro sobota. Po kilku godzinach snu Ellena wstała z łóżka i pobiegła do kuchni. Kiedy gotowała wodę na herbatę, uprzytomniła

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

61

sobie z przerażeniem, że około czwartej nad ranem ona, ta przezorna i rozsądna dziewczyna, zgodziła się poślubić czło­ wieka, którego właściwie nie znała. Co dziwniejsze, choć zmysł praktyczny podpowiadał jej, że skoro ma przenieść się do Gideona, powinna przygotować jakieś rzeczy do zabrania, nie miała wcale ochoty na zajmo­ wanie się tym akurat dzisiaj... Jednak bierze ślub w czwartek! Może to i zwariowane przedsięwzięcie, ale musi przecież ubrać się w coś odpowie­ dnio eleganckiego. Na sortowanie rzeczy zostaną jej cztery dni... Cały dzień zszedł jej na zakupach. Błękitna sukienka tuż nad kolano uwydatniła jej ładne, długie nogi. Tego samego koloru żakiet o poszerzanych ramionach podkreślał kolor jej oczu... Choć oczywiście Violette nie będzie z nią podczas ślubu, dla niej również kupiła ubranko. Wróciła do domu, nie mogąc się doczekać, kiedy wreszcie zobaczy małą. Zadzwonił telefon. Ellena rzuciła zakupy i pobiegła, w nadziei, że Justine zrobiła wyjątek od swych zwyczajów i zatelefonowała z wczasów. - Halo - spytała głosem matowym z emocji. - Płakałaś - zaatakował ją Gideon Langford. - Wcale nie - zaperzyła się. - Myślałam, że to Justine - wyjaśniła i poczuła się głupio. Gideon jest taki trzeźwo myślący. - Ciężko ci z tym - powiedział ze współczuciem. - Nie masz żadnych wieści z Austrii? - Ani słowa - odparł i szybko zmienił temat. - Niech no zgadnę. Pewnie cały dzień zszedł ci na pakowaniu ubrań. O, cholera, uważa ją za aż tak praktyczną? Czasem to jej ciążyło. Przez całe lata była zbyt rzeczowa.

62

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Pomyliłeś się - stwierdziła. - Gzy naprawdę pobieramy się w czwartek? - Oczywiście - zapewnił ją. - Dzwonię między innymi z tego powodu. W przypadku „miłości od pierwszego wej­ rzenia" powinniśmy spędzać razem więcej czasu. - Nie przyszło mi to do głowy - wyznała. - Wyraźnie nie nadążasz - roześmiał się. Za kogo on ją uważa? Za komputer? - Może wpadłabyś jutro obejrzeć twój przyszły dom? Jeśli coś już spakowałaś, przywieź ze sobą. - Nie zobaczę Violette? - Raczej nie. Zaufaj mi, Elleno. Tak, jak obiecałem, kiedy już zawrzemy związek małżeński, sprawy potoczą się szybko. Naprawdę. - Byle do czwartku! - To mi się podoba. Niecierpliwa panna młoda. - A niech cię- roześmiała się. Zawsze to lepiej niż płakać. - Podjadę po ciebie jutro. - Nie fatyguj się. Podaj mi tylko adres i godzinę. Gideon wyjaśnił jej, jak ma dojechać do Oakvale, gdzie mieścił się jego dom, ona z kolei przekazała mu dane nie­ zbędne dla zawarcia małżeństwa. Potem poszła przymierzyć nowe ubrania. Nie wyglądała na typową pannę młodą, lecz również nie ubrała się jak na pogrzeb. Musi wierzyć, że Justine żyje. Inaczej nie może. Nigdy nie przywiązywała wagi do strojów, lecz zaczęła się martwić, w co ubierze się na niedzielny lunch u Gideona. O dziesiątej trzydzieści rano włożyła na siebie elegancką wełnianą garsonkę koloru musztardy. Blond włosy zostawiła rozpuszczone. W końcu, jadąc do swego narzeczonego, nie powinna ubierać się zbyt oficjalnie. W Oakvale na dużym terenie stał większy i piękniejszy dom, niż mogła przypuszczać. O rany, ona ma tu zamieszkać!

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

63

Kiedy wysiadła z samochodu, zobaczyła, że Gideon już się zbliża. - Elleno - powiedział, biorąc ją ku jej przerażeniu w ra­ miona - moja gospodyni jest bardzo dyskretna, ale nigdy nie wiadomo, kto patrzy. Mogę? - Zanim się zorientowała, po­ chylił głowę, przyciskając wargi do jej ust. Kiedy szli podjazdem w stronę szeroko otwartych drzwi, starała się trzymać jak najdalej od niego. Całowano ją już przedtem, lecz choć Gideon zaledwie musnął ustami jej war­ gi, nigdy dotąd nie czuła podobnych emocji. - Pamiętała o niebezpieczeństwie grożącym ze strony foto­ grafów zaopatrzonych w długoogniskowe obiektywy, a tak­ że o tym, że w samochodzie została walizka z rzeczami, lecz pocałunek Gideona wytrącił ją z równowagi. - Masz piękny dom - przerwała milczenie. - Też tak uważam - przyznał. - Chodźmy do kuchni przywitać się z panią Morris. Wraz z mężem, przy pomocy kilku osób z zewnątrz, utrzymują to wszystko w porządku. - Długo tu mieszkasz? - spytała, idąc nie kończącym się korytarzem. - Od urodzenia. To mój dom rodzinny. Odkupiłem go od matki, kiedy powtórnie wyszła za mąż. - Twoja matka mieszka na Bahamach. Czy wie o.,..? - Tak, jesteśmy w stałym kontakcie. Musi ją bardzo kochać. Podczas gdy Ellena rozmyślała o jego matce, Gideon otwo­ rzył drzwi do kuchni i przedstawił zażywną panią Morris. - Dzień dobry. - Ellena podała jej rękę. - Mam nadzieję, że pani i pan Langford będziecie bardzo szczęśliwi - rozpromieniła się pani Morris. - Och - jęknęła Ellena, której po raz pierwszy ktoś gra­ tulował przyszłego małżeństwa.

64

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Wybacz mi, Elleno - odezwał się nie speszony Gideon - ale skoro od czwartku masz być panią Oakvale, chyba nie masz nic przeciwko temu, że podzieliłem się tą nowiną z pa­ nią Morris. - Ależ skąd - uśmiechnęła się, lecz uprzejmie podzięko­ wała za kawę. Kiedy przeszli do gabinetu Gideona, Ellena przez chwilę bawiła się myślą, że zostanie panią tego pięknego domu. - Może się czegoś napijesz? - zaproponował. - Lepiej nie. Potem będę prowadziła samochód. Patrzyła z osłupieniem, jak z małej szufladki zabytkowe­ go sekretarzyka wyjmuje niewielkie pudełeczko. - Weź przynajmniej to. Nie wypadało odmówić, więc wyjęła pierścionek z pudełka. - Co t o?

- Pierścionek zaręczynowy. Ellena oderwała wzrok od pokaźnego brylantu. - Ale... - chciała zaprotestować, lecz przypomniała sobie, że robi to dla Violette. - Ale czy jest prawdziwy? To przecież brylant. - Czy Gideon Langford mógłby dać swojej narzeczonej szkiełko? - zakpił. - Zwrócę ci go - obiecała speszona - jak już będzie po wszystkim... Gideon uśmiechnął się. Byli przecież sam na sam. - Uczciwa kobieta - zadrwił. - Możesz mi wierzyć, że i takie istnieją - oburzyła się. - Właśnie natrafiłem na jedną z nich - rzekł cicho, wziął od niej pierścionek i delikatnie wsunął na jej palec. Poczuła, jak kolana się pod nią uginają. Z wysiłkiem po­ stanowiła wrócić do spraw praktycznych.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

65

- Zostawiłam wielką walizkę w samochodzie. Roześmiał się. Widocznie mają podobne poczucie hu­ moru... - Nie zamknęłaś auta, więc ci ją przyniosę - powiedział i wyszedł, zanim zdołała opanować drżenie nóg. Kiedy po chwili zjawił się z pustymi rękoma, poczuła, że ściskają w dołku. - Zaniosłem walizkę do twojego pokoju - oświadczył, podkreślając tym samym przynależność Elleny do tego do­ mu. - Pani Morris mówi, że lunch jest gotowy. Jedzenie było wyśmienite, a Gideon okazał się uroczym kompanem. - To było pyszne - westchnęła Ellena, kończąc ostatni kawałek domowej szarlotki. - Będzie mi tu miło mieszkać. Tymczasowo - dodała pospiesznie. Gideon niewątpliwie gustował w zupełnie innych kobie­ tach, zwłaszcza jeśli chodziłoby mu o trwały związek. Ale co się z nią dzieje? Czy jej wcale na nim nie zależy? Ellena nie odwiedziła już Gideona przed ślubem. W po­ niedziałek włożyła pierścionek, idąc do pracy. Bała się, że najmniejsza niedyskrecja może pokrzyżować plany odzyska­ nia Violette. Postanowiła, że nic nie powie nawet Andrei. - Czy możemy porozmawiać? - spytała Andreę po wej­ ściu do biura. - Oczywiście. Wejdź i zamknij drzwi - powiedziała sze­ fowa. - Są jakieś wieści? - spytała, kiedy usiadły. Miała oczywiście na myśli Justine i Kita. - Żadnych - odparła Ellena i postanowiła od razu przejść do sedna. - Chciałabym wziąć kilka wolnych dni - oświad­ czyła. - Wracasz do Aust... - Andrea urwała, bo jej wzrok spo-

66

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

czął na lewej ręce Elleny. - Zaręczyłaś się! - wykrzyknęła. - Nie wiedziałam, że masz kogoś na stałe! Od kiedy? Kto to? - zasypała Ellenę gradem pytań. - Czy wie przynajmniej, jakie szczęście go spotkało? - Och, Andrea... - Ellena musiała zebrać się w sobie. - To stało się tak nagle... Potrzebujemy się nawzajem - do­ dała zgodnie z prawdą. Tylko razem mieli szansę na odzy­ skanie Violette. - Gideon Langford i ja... - Gideon Langford! - zdumiała się Andrea. - No jasne, poznałaś go przez siostrę -. wyjaśniła sobie szybko, jakby Justine i Kit zadawali się na co dzień z Gideonem. - Uznaliśmy, że nie ma na co czekać. Pobieramy się w czwartek. Taka mała, prywatna uroczystość... - Och, kochanie, tak się cieszę. Bałam się o ciebie, ale Gi­ deon Langford zaopiekuje się tobą. - Nagle spytała zaniepokojona: - Chyba nie odejdziesz? Nie przyniosłaś mi rezygnacji? - Oczywiście, że nie - zapewniła ją z ulgą Ellena. Poszło łatwiej, niż się spodzie wała. - Wiesz przecież, że uwielbiam tu pracować. Chciałabym jedynie wziąć wolne w ten czwar­ tek i piątek... Po wyjściu z biura szefowej Ellena zadzwoniła do kance­ larii adwokackiej i odwołała spotkanie z panem Ollerenshawem. Gideon już wszystko sprawdził iw rozumowaniu jego prawników nie można było doszukać się braku logiki. Po pracy pognała do domu, mając nadzieję na kolejną kartkę od Justine. Niestety, nie było żadnej poczty z Austrii. Koło siódmej nieoczekiwanie zajrzał Gideon. - Czy mówiłaś, że nie będzie cię w czwartek? - spytał, czekając w kuchni na filiżankę kawy. Popatrzyła na niego z rozbawieniem. Nawet nie przyszło mu do głowy, że musiała poprosić o wolny dzień.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

67

- Owszem - odparła, czując się przy tym trochę niezręcznie. - Pomyślałam również o piątku, żeby... wszystko wy­ glądało jak należy. - Szybko zerknęła na Gideona. Oczywiście zrozumiał to po swojemu. - Chcesz wyjechać na miesiąc miodowy? - zapytał uprzejmie. - Nie! - przestraszyła się tego pomysłu. - Widać mój wdzięk nieco zwietrzał - zażartował. Ellena popatrzyła na niego. Lubiła, gdy się uśmiechał. - To zabawne. Ja również załatwiłem sobie wolny dzień w piątek. Zdążyłaś coś jeszcze spakować? Mogę wziąć jakąś walizkę... Nie pojawił się we wtorek, lecz zadzwonił w środę, akurat kiedy zaczęła wątpić w słuszność swej decyzji. - Cieszę się, że cię słyszę - powiedziała bez zastano­ wienia. - Masz kłopoty? - Tylko z samą sobą. Czy naprawdę postępujemy, jak należy? To znaczy... pobieramy się? - Nigdy ci nie wybaczę, jeśli mnie wystawisz do wiatru - oznajmił po chwili wahania. - Przepraszam. Potrzebuję jedynie kilku słów otuchy... - Podzieleni mamy niewielkie szanse na uzyskanie opieki prawnej nad Violette Elleną Langford. Jeśli się pobierzemy, zakasujemy wszystkich konkurentów. Ku swemu zdziwieniu Ellena dobrze spała tej nocy. Wsta­ ła wcześnie. Ślub został wyznaczony na trzecią po południu. Gideon zadecydował, że przyjedzie po nią limuzyna. W po­ niedziałek rano sam odwiezie ją, żeby mogła wziąć swoje auto, a po pracy wróci już do nowego domu w Oakvale.

68

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Pomimo zdenerwowania, wszystko poszło zgodnie z planem. O wyznaczonej porze podjechała limuzyna. Ellena tłumaczyła swój niepokój tym, że niecodziennie wychodzi się za mąż za kogoś takiego jak Gideon Langford. Spotkała się z nim za dziesięć trzecia. Zbliżył się do niej i pewnie z powodu obecności innych ludzi pocałował w po-

liczek.

- Wiedziałem, że jesteś piękna - mruknął - ale dziś wyglądasz fantastycznie Cóż mogła zrobić? Uśmiechnęła się, zwłaszcza że Gideon wręczył jej róże, jedną oderwał i włożył sobie w butonierkę. Sama ceremonia odbyła się bez problemów. Ellena bała się, że się pomyli lub głos odmówi jej posłuszeństwa. Świadkami było małżeństwo - dyrektor z firmy Gideona wraz ze swoją żoną. Być może słyszeli o tragedii, jaka spotkała państwa młodych, bo zachowywali się serdecznie, lecz powściągliwie. Ellena i Gideon pozowali fotografom, potem wsiedli do limuzyny. Ellena zamieniła miejscami pierścionek zaręczynowy z obrączką. - Jestem ci winna dwa pierścionki - rzekła, widząc wzrok Gideona. - Zdumiewasz mnie - odparł. - Wiem - powiedziała i uśmiechnęła się. Kątem oka dostrzegła, że on również się uśmiecha. Spoważniała, przyjmując gratulacje od pana i pani Morris. Gideon zaproponował jej, żeby się przebrała. Domyśliła się, że w ten sposób chce jej pokazać, gdzie będzie spała i gdzie może się odświeżyć. Kiedy szli na górę szerokimi schodami, uderzyła ją jedna myśl. Gideon wspomniał przy pani Morris o jej pokoju. Czy gospodyni wie, że nie będą dzielić łóżka?

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

69

Nie miała czasu dłużej się nad tym zastanawiać, bo Gideon otworzył przed nią drzwi i cofnął się. Weszła do środka. Znalazła się w przestronnej sypialni pełnej powietrza i światła. Stało tam wielkie, podwójne łoże przykryte beżową narzutą. Całości dopełniały stylowe meble i wiszące w ok­ nach beżowe zasłony. - Powinno być ci wygodnie, ale jeśli chcesz cokolwiek zmienić, pamiętaj, że jesteś tu panią. - Jak tu ładnie - powiedziała i pomyślała, że jeśli Justine odnajdzie się stosunkowo szybko, nawet nie będzie czasu zadomowić się tutaj. W sypialni było jeszcze dwoje drzwi. Pewnie do łazienki i do garderoby. Pomyliła się jednak. - Te prowadzą do łazienki - wyjaśnił Gideon - tamte do mojego pokoju. - Do twojego pokoju! - krzyknęła, spoglądając na niego z przerażeniem. - Nie ma klucza! - Posłuchaj mnie, tylko bez paniki - uspokajał ją Gideon. - Obiecywałeś, że małżeństwo nie zostanie skon... skon... - Fakt, że śpię za tymi drzwiami nie oznacza wcale, że wtargnę do środka i siłą wyegzekwuję swoje mężowskie prawa. - Więc, co to ma znaczyć? Masz przynajmniej z sześć wolnych sypialni, gdzie ty lub ja... - Chroń mnie, Panie, przed zatwardziałymi dziewicami! - Gideon wzniósł oczy do nieba. Omal go nie uderzyła. - Posłuchaj. Lojalność pani Morris jest niekwestionowana. Trudno jednak liczyć na nowych ludzi. - Jakich nowych ludzi? - zaniepokoiła się. - Choćby niania. Potrzebujemy takiej, prawda? -Owszem-przyznała.

70

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Otóż ta osoba będzie spędzała tu większość czasu pod naszą nieobecność. Nie chciałbym, żeby do Russella i jego żony dotarła informacja, że świeżo poślubieni małżonkowie śpią w różnych częściach domu. - Sądzisz, że Pamela będzie ją o to podpytywała? - W grę wchodzą duże pieniądze. Może nawet spróbo-" wać kogoś przekupić. Ellena pomyślała o małej. Jej obawy co do zachowania Langforda nieco osłabły. Przecież prócz delikatnych pocałun­ ków w miejscach publicznych, nie zrobił ani nie powiedział niczego, co wskazywałoby, że nastaje na jej cnotę. - Znowu narobiłam wiele hałasu o nic - zawstydziła się. - To moja wina. Należało pokazać ci ten pokój w niedzie­ lę. Już się nie boisz? - Ani trochę - zapewniła go. Już raz zrobiła z siebie idiotkę i wystarczy. - Zatem proponuję, żeby te drzwi, zamknięte w nocy, pozostały otwarte przez cały dzień. - Żeby pokazać, że... - Choć śpimy osobno, o niczym to w tej sytuacji nie świadczy. - Oczywiście - zgodziła się pospiesznie. - Świetnie. Teraz rozpakuj się, a ja muszę zatelefonować Pani Morris pewnie szykuje nam coś dobrego na kolację. Rzeczywiście przygotowała wspaniałe jedzenie, o czym Ellena przekonała się, kiedy wieczorem przyszedł po nią Gideon. Jak zwykle umilał jej posiłek rozmową. Tym razem mówili o czymś niezwykle pasjonującym Ellenę: o jej sio­ strzenicy. Niecierpliwość nakazywała Ellenie dopytać się o wszelkie formalności, lecz nie chciała po raz drugi psuć humoru Gideonowi. Postanowiła zostawić to do jutra.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

71

— To było wyśmienite - oświadczyła, odkładając serwet­ kę na stół. - Czy wypada podziękować pani Morris? Musiała się nieźle nad tym napracować. - To uroczo z twojej strony - powiedział Gideon. Udali się więc do kuchni. Kiedy wracając, mijali salon, Ellena zatrzymała się na chwilę. - Myślę, że tu się rozstaniemy. - Masz mnie dość jak na jeden dzień? - To ci się chyba nigdy nie zdarza - roześmiała się. - Źle mnie oceniasz. - A kto zdobywał kobiety dla sportu? — Musi pani wiedzieć, że jestem szczęśliwym mężem. - W takim razie życzę panu słodkich snów. - Dobranoc, Elleno - powiedział, biorąc ją za rękę. - Zo­ baczymy się przy śniadaniu - dodał i zanim zdążyła zapro­ testować, pocałował ją. Kiedy kładła się spać, wciąż w uszach brzmiały jej jego słowa: „Zobaczymy się przy śniadaniu".

ROZDZIAŁ CZWARTY

Ellena spała tej nocy jak zabita. Nim zmorzył ją sen, słyszała, jak Gideon krząta się w swoim pokoju. Jednak za­ miast niepokoić się jego bliską obecnością, czuła się, o dzi­ wo, bezpieczna jak nigdy dotąd. Obudził ją cichy trzask zamykanych drzwi w sąsiednim pokoju. Przypomniała sobie wczorajszą uwagę Gideona o wspólnym śniadaniu i doszła do wniosku, że najwyższa pora wstawać. Szybko wzięła prysznic i ubrała się. Nie orientowała się, co powinna włożyć młoda małżonka na pierwsze wspólne śniadanie, ale doszła do wniosku, że w dniu wolnym od pracy wystarczą szyte na miarę spodnie i lekki sweterek. Z przyzwyczajenia posłała łóżko. Wtem przypomniała so­ bie o wewnętrznych drzwiach. Miała zgodnie z umową zo­ stawić je otwarte. Podeszła bliżej i na wszelki wypadek de­ likatnie zapukała we framugę. Cisza. Uchyliła drzwi. Bez sensu! Otworzyła je na całą szerokość. Pokój Gideona był o wiele mniejszy. To miło z jego strony, że odstąpił jej większą sypialnię. Nie potrwa to długo, ale przecież nie musiał... Spojrzała na nie zaście­ lone podwójne łóżko i roześmiała się. Ona grała swą rolę, otwierając drzwi na oścież, a Gideon odgrywał swoją, bo... zmiętosił drugą poduszkę!

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

73

W jadalni zastała męża pogrążonego w rozmowie z panią Morris. Na widok Elleny zerwał się na równie nogi. - Zdążyłaś, zanim kawa wystygła - przywitał ją. Ellena zamierzała pozdrowić go zwykłym „dzień dobry", ale ugryzła się w język i poczerwieniała, orientując się, że w normalnych okolicznościach oblubienica przywitałaby męża w mniej oficjalny sposób. Uśmiechnęła się jedynie w odpowiedzi. - Dzień dobry, pani Morris - zwróciła się do gospodyni, która opacznie interpretując jej rumieniec, zrobiła wymownie zachwyconą minę. - Co byś chciała na śniadanie? - spytał niewinnie Gideon, podsuwając jej krzesło. Kiedy usiadła, zajął miejsce obok niej. - Czy mogłabym dostać banana i płatki? Pani Morris udała się po nie do kuchni. Ellena wciąż czuła zakłopotanie. - Nie rumieniłam się, dopóki nie spotkałam ciebie - za­ protestowała. - A cóż ja takiego powiedziałem? - zdziwił się nieszcze­ rze. - Przynajmniej pani Monis była oczarowana twoim ru­ mieńcem. Ellena miała dość tej rozmowy, mimo że sama ją sprowo­ kowała. - Co zwykle robisz, kiedy masz wolny dzień? Tylko nie mów, że takie ci się nie zdarzają - spytała, zanim odgadła, że wolne chwile Gideona Langforda poświęcane były na ogół kobietom. Spojrzał na nią dziwnie i uśmiechnął się. - Z wyjątkiem wakacji, nie przypominam sobie, kiedy ostatnio miałem wolny dzień. - Bardzo dyplomatycznie - zauważyła.

74

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Masz o mnie wyjątkowo złą opinię - uśmiechnął się. W tym momencie weszła pani Morris, niosąc na tacy wszystko, o co prosiła Ellena, Podziękowała jej, a gdy go­ spodyni wyszła, Ellena zdecydowała wreszcie, co chce robić tego dnia. - Nie spodziewam się, co prawda... - urwała. - Czego się nie spodziewasz? - zachęcał ją Gideon. - Daj spokój - pokręciła głową. - To głupie. - Teraz dopiero mnie zaciekawiłaś. Ratunku! Znów jej się coś wypsnęło. Żałowała, że w ogóle odezwała się. Gideon czekał. - Chciałabym... pojechać do mojego mieszkania i sprawdzić, czy nie ma żadnych wieści od Justine... ale nie mam samochodu. - Zawiozę cię tam, to oczywiste. - Ależ nie fatyguj się! - zawołała pospiesznie. - Jeśli nie chcesz skorzystać dziś z samochodu, to czy mogłabym wziąć

twój?

Gideon popatrzył na nią z osłupieniem. - Och, Elleno - powiedział po chwili. - Dobijasz mnie. - Wiem, że nie powinnam była pytać! - Owszem, powinnaś, bo to wskutek naszej umowy zostałaś chwilowo bez pojazdu. Chociaż mam coś pilnego do zrobienia w gabinecie, nie miałbym serca sprawiać tak dużego zawodu zacnej gospodyni, odmawiając ci mego towarzystwa. - Zdecydowanie wrócił ci wdzięk - mruknęła Ellena. Gideon wytrzeszczył oczy. Przez nie kończącą się chwilę po prostu gapił się na nią. - Bogu dzięki - rzekł w końcu. - Może jednak uda się nam pogodzić nasze dzisiejsze plany. - Czekam na sugestie - zaproponowała.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

75

- Może najpierw obejrzymy mój stary pokój dziecinny, potem wstąpimy do ciebie, szybko coś gdzieś przegryziemy, a przed powrotem kupimy jakieś drobiazgi, niezbędne twoim zdaniem dla dziecka? - Och, Gideonie! - O mało nie rozpłakała się, ujęta jego delikatnością. Zapragnęła nagle powiedzieć mu coś miłego. - Gdybym nie wyszła za ciebie, mogłabym rzec, że jesteś za dobry na męża. Znów na chwilę oniemiał. - Pani również niczego nie brak, Elleno Langford — od­ parł. Zamiast rozpłakać się, wybuchnęła śmiechem. W pół godziny później zwiedzali położone na najwyż­ szym piętrze pomieszczenia dla dziecka i niani. Składały się z saloniku, sypialni i kuchenki. Pozbawione mebli obszerne pokoje wydawały się przez to jeszcze większe. - Są różowe - zauważyła Ellena, przypatrując się z za­ ciekawieniem ścianom. - Zgadza się. - Ale byliście chłopcami! - Też się zgadza - padła kolejna odpowiedź. - Czy wasza mama chciała mieć dziewczynkę? - Niewykluczone. Niemniej do soboty ściany i meble by­ ły niebieskie. Czując cisnące się do oczu łzy, podeszła do okna. Prze­ łknęła ślinę. Gideon! Czyż nie był nadzwyczajny? - Wszystko pozmieniałeś - odwróciła się, odzyskując pa­ nowanie nad sobą. - Jak sądzisz, kiedy odzyskamy Violette? - Szybko - obiecał Gideon. - Wierz mi, że bardzo szybko. Wolałaby, żeby był bardziej konkretny, wyjaśnił jej, jak i kiedy oraz co dzieje się na prawniczym froncie. Jednak

76

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

widząc przed sobą różowy pokój dziecinny, przemalowany natychmiast po tym, jak wyraziła zgodę na małżeństwo, wiedziała, że może zaufać Gideonowi. - W takim razie musimy się pospieszyć i kupić jak naj­ prędzej mebelki. Jeszcze przez chwilę oglądali pomieszczenia, po czym zeszli piętro niżej. Ellena udała się do swego pokoju. Umyła ręce i poprawiła włosy, świadoma faktu, iż drzwi wewnętrzne przez cały czas są otwarte. Potem poszukała kurtki. - Gotowa? -Gideon zajrzał do środka. W tej sytuacji protest wydał się jej czymś śmiesznym. - Tylko włożę kurtkę - odparła niepewnie. Ugięły się pod nią nogi, gdy Gideon podał jej okrycie, otulając przy okazji kołnierzem. - Fascynujący kolor włosów - powiedział. - Blond z do­ mieszką złota. Czy są naturalne? Odsunęła się o dwa kroki. Nadal czuła ciepło jego palców. - W istocie tak. Dziwi mnie jedynie twoja ciekawość... - Pohamuj mnie, jeśli zadręczam cię pytaniami. - Otworzył przed nią drzwi. Przez całą drogę Ellena była w kwaśnym humorze. - To potrwa tylko chwilę - stwierdziła, kiedy dojechali. - Jeśli jednak chcesz wejść, to proszę. Gideon nie odpowiedział, niemniej skorzystał z zaprosze­ nia. Niestety, czekało ją rozczarowanie. W skrzynce nie było nic prócz reklam. - Tak naprawdę, to się niczego nie spodziewałam - po­ wiedziała, odwracając wzrok. Jednak ukrywanie swych uczuć przed Gideonem nie było najmądrzejszym wyjściem. Nie robiła tego zresztą zbyt do­ brze. Gideon wziął ją za rękę. W chwili słabości przytuliła się do niego, kładąc mu

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

77

głowę na ramieniu. Objął ją. Poczuła się nagle bezpieczna i spokojna. - Wszystko będzie dobrze - mruknął Gideon i delikatnie pocałował ją w czubek głowy. - Musimy w to wierzyć, Elleno. Oni wrócą... Podniosła wzrok i popatrzyła w jego duże, szare oczy. Zniknęło gdzieś uczucie smutku, za to rozpaczliwie zapra­ gnęła, by ją pocałował. Gdy tak patrzyli sobie w oczy, pojęła, że Gideon Langford właśnie zamierza to zrobić. Cofnęła się o krok, przywołując się w duchu do porządku. - Ładna z nas para... rodziców - powiedziała. - Jedno z nas jest co najmniej piękne. - Znów patrzyłeś w lustro - zażarto wała, śmiejąc się. To głupie, lecz zrobiło się jej jakoś cieplej na sercu, kiedy uświadomiła sobie, że Gideon uważają za piękną. - Chodźmy po zakupy - zaproponował. Uznali, że za wcześnie na posiłek, więc buszowali po sklepach, by wybrać same najlepsze rzeczy dla dziecka. Lecz nawet kiedy taszczyli masę zakupów, Ellena wciąż wracała myślą do tej chwili, kiedy zapragnęła pocałunku Gideona. Wraz z Justine od dawna radziły sobie same, ale szczegól­ nie ona zawsze musiała zachować trzeźwą postawę wobec życia. Może po prostu jest tym zmęczona i potrzebuje od­ miany? Gideon nie wykorzystał okazji. Szkoda. Całowała się już przedtem, ale nigdy nie czuła czegoś takiego... Co się z nią dzieje? Nic się nie dzieje. Po prostu przeżywa trudne emocjonal­ nie chwile. Wróciła do rzeczywistości. Gideon domagał się od sprzedawcy, by zamówione meble były dostarczone na­ zajutrz. - Czy Violette będzie u nas już jutro? - spytała niecier­ pliwie, kiedy tylko znaleźli się sami.

78

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- N i e - zdumiał si Gideon. - Powiedziałem, że wkrótce, ale nie natychmiast. - A co mówią na ten temat twoi prawnicy? - Jesteś nie tylko bardzo wrażliwa, ale i bardzo niecier­ pliwa... - Nie wmawiaj mi, że w ramach swych bogatych doświadczeń nie zetknął ś się z taką kobietą jak ja! Gideon przypatrywał się jej przez dłuższą chwilę. - Wiesz, raczej chyba nie. Do tej pory myślałem, że nie znałem nikogo podobnego do ciebie. Myliłem się. Ty po prostu jesteś... niepowtarzalna! Nie wiedziała, jak ma zareagować. - Nie jestem taka bystra jak ty - przyznała. - Może to był komplement, a może powinnam czuć się urażona. - Miałbym obrażać własną żonę? - zdziwił się. Podejrzewała, że się z niej nabija. - Go w takim razie mówili prawnicy? - Chwilowo wzięli na wstrzymanie. To oczywiste, że w razie najgorszego... my jesteśmy jej najbliższymi krewnymi. Jednak dopóki nie jesteśmy w stu procentach pewni... Pozwól, że poczekamy, aż prawo przyznają nam na zawsze. Mówił o adopcji! Mówił, że jeśli potwierdzą się najgorsze wieści, rozpocznie starania o adopcję. Ellena nie wybiegała myślą tak daleko. - Oczywiście - przyznała, pragnąc przy tym dodać, że nie może doczekać się chwili, kiedy Violette zamieszka z nimi. Powiedział, że wkrótce, ale... Skoro kupili już wszystko, pomyślała sobie, że Gideon może zjeść bez niej. - Właściwie to nie ma sensu, żebyś odwoził mnie w poniedziałek rano - oświadczyła. - Jestem tak blisko domu, że pójdę po samochód.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

79

- Chcesz wrócić do domu beze mnie? - spytał ze smut­ kiem w oczach. - A co w tym złego? - Wiem, że to twój pierwszy miesiąc miodowy, kochanie, i brak ci stosownego doświadczenia, ale co z romantycznymi złudzeniami pani Morris? Ellena zrozumiała, że nie powinna iść po auto. Co więcej, wszędzie powinni pokazywać się razem. - Jak mogłabym wytrzymać choć chwilę bez ciebie? - Zjedzmy coś. Spóźniony lunch upłynął w miłej atmosferze towarzyskiej pogawędki. Czas zleciał im niepostrzeżenie. Kiedy wrócili do domu, Ellena nie mogła się powstrzy­ mać, żeby nie pójść do tej części domu, gdzie były pokoje dla dziecka. W wyobraźni ustawiała świeżo zamówione me­ belki. Kiedy odwróciła się w stronę drzwi, spostrzegła przyglą­ dającego się jej Gideona. - Skąd wiedziałem, że cię tu znajdę? Uśmiechnęła się w odpowiedzi, niemal zapominając, że były takie chwile, że go nie znosiła. - Właśnie planowałam, gdzie wszystko ustawimy. Za twoją zgodą, rzecz jasna. - Pozostawiam to tobie - odparł i przeszedł do rzeczy. - Pani Morris pyta, czy masz jakieś ulubione dania, które mogłaby przyrządzić na kolację i chciałaby także wiedzieć, czego nie znosisz. - O Boże - jęknęła Ellena - ledwo mogę się ruszyć po lunchu. - Potem jednak uświadomiła sobie, że do obowiąz­ ków pani domu w Oakvale należało codzienne ustalanie me­ nu z gospodynią. - Pójdę z nią porozmawiać. Przed kolacją powinnam się przejść. Nie zdążyłam jeszcze poznać okolicy.

80

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

A wracając do małżeńskiego obowiązku bycia razem, zapra­ szam na wspólny spacer. Gideon popatrzył na nią z rozbawieniem. - Z kim ja się ożeniłem? - mruknął. - Z osobą, która lubi się szarogęsić. Idziemy. Po miłej rozmowie z panią Morris Ellena udała się na uroczy spacer w towarzystwie Gideona. Po powrocie poszła do siebie i zamknęła wewnętrzne drzwi. Przygotowała sobie gorącą kąpiel. Oprócz tlącego się nieustannie lęku o Justine i Kita, czuła się wspaniale. Przy kolacji Gideon wyciągał od niej niepostrzeżenie in­ formacje, które uważała za wyjątkowo osobiste. - Czy zawsze chciałaś być księgową? - spytał i Ellena opowiedziała mu wszystko o swoich uniwersyteckich pla­ nach po śmierci rodziców i o tym, jak Andrea umożliwiła jej ich realizację. - Jest wspaniała. Zawsze była wyrozumiała, gdy sprawy z Justine wymykały się spod kontroli. - Twoja siostra jest taka okropna? - Nie róbmy z niej od razu potwora... - Schowaj pazurki. Przecież ustaliliśmy, że dobrali się z Kitem jak w korcu maku. - Przepraszam. - Zatem w przerwach, kiedy nie szukałaś Justine, praco­ wałaś, studiowałaś i . . . zgubiłaś gdzieś życie towarzyskie. - Nie było tak źle, przynajmniej na początku. Jednak kolejne kryzysy przeżywane przez moją siostrę zmuszały mnie do odwoływania randek i zrywania kolejnych znajomo­ ści. W końcu przestałam się umawiać. - Justine zawsze była na pierwszym miejscu? - Cóż mam powiedzieć? - Przecież miał to samo z bra­ tem. - Jednak nie zawsze stanowiła utrapienie. Owszem, by-

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

81

wała bezmyślna, porywcza i egoistyczna, lecz zarazem cie­ pła, uczuciowa, zabawna i wyjątkowo uczciwa... - urwała, nie mogąc mówić dalej. - Skąd ten smutek w oczach? - zapytał Gideon. - Przepraszam. Usiłuję wmówić sobie, że to z powodu zaburzeń hormonalnych po urodzeniu Violette postępowała tak dziwnie. Nigdy nie uciekłaby z hotelu bez uregulowania należności. Gideon uważał, że prócz hormonów można było znaleźć inne wytłumaczenie. - Mogła przypuszczać, że to Kit uregulował rachunek. Ellena gorąco pragnęła w to wierzyć. Jednak fakty były nieubłagane. - Tylko Justine miała pieniądze. - Jeżeli Justine była choć w połowie tak wrażliwa jak jej siostra, dała mu trochę pieniędzy, by nie stawiać go w głupiej sytuacji. Tak czy owak Ellena miała już dość tych rozważań. Po­ stanowiła zmienić temat. - A co z tobą? - spytała nonszalancko. - Ze mną? - zdziwił się Gideon. - Opowiedziałam ci o swoim życiu prywatnym. Teraz twoja kolej. - Mam opowiedzieć ci o moich romansach? - Daruj sobie zbyt pikantne szczegóły - dodała pospie­ sznie. Roześmiał się, ale pokręcił głową. - Tego nie mogę zrobić. - A czemu nie? - naciskała poniekąd wbrew sobie. - Z powodu kodeksu - odparł poważnie, choć w jego wzroku wciąż czaiło się rozbawienie. - Jakiego kodeksu?

82

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Popatrzył na nią. Serce zabiło jej mocniej, lecz wytrzyma­ ła spojrzenie. - Mężczyźni nie... - Plotkują. - Oboje wybuchnęli śmiechem. W nocy rozmyślała o tej rozmowie. Gideon okazał się miłym kompanem i chętnie spędzała czas w jego towarzy­ stwie, ale to wszystko. Mieszka w jego domu, ożenił się z nią nawet, ale to tylko zasłona dymna. Nie łączy ich nic osobis­ tego, prócz wspólnego interesu i powinna o tym pamiętać, jeśli nie chce cierpieć. Postanowiła grać rolę kochającej żony w obecności osób postronnych, zaś unikać towarzystwa Gideona, kiedy sam na sam znajdą się w domu. Tego wymaga instynkt samozachowawczy. Ocknęła się gwałtownie. A co ma z tym wspólnego instynkt samozachowawczy? Musi być przemęczona, skoro do głowy przychodzą jej takie bzdury. Przez te kilka dni poradzi sobie z utrzymaniem Gideona na dystans, choć na pewno nie pomoże jej w tym romantyczna natura pani Morris. - Możesz wziąć mój samochód, jeśli chcesz - powiedział przy śniadaniu Gideon. Trocheja to rozdrażniło. Mógłby darować sobie te wielkopańskie gesty. - Dzięki, ale nigdzie się nie wybieram. Co najwyżej do pokoju dziecka. - Daj mi znać, kiedy przywiozą meble. Będę w gabinecie. Ellena spojrzała na niego. Najwyraźniej chciał się jej po­ zbyć. - Dobrze - odparta chłodno. Nie rozmawiali więcej. Nie musiała go wołać, bowiem ciężarówka zajechała

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

83

z okropnym hałasem. Ellena pomyślała, że dobrze się wczo­ raj spisali. Obserwowała, jak robotnicy wnoszą komódkę z szufladami, łóżeczko, wysoki stolik z blatem i kojec. Gideon pojawił się w dziecięcym pokoju razem z dostawcami. Chciała spytać go, kiedy odbiorą dziecko, lecz przypomniała sobie jego lapidarne „wkrótce". Cały dzień minął im w ponurym nastroju. Nadejście poniedziałku ucieszyło Ellenę. Zerwała się i po­ biegła pod prysznic. Gideon obiecał ją podwieźć, więc nie wypadało, żeby na nią czekał. Wyjechali wcześnie, żeby zdążyła wziąć swoje auto. Przez całą drogę była pogrążona w myślach. Gideon wysiadł z samochodu i stanął obok niej. - Miłego dnia - powiedział. - Nawzajem - odparła uprzejmie i zarumieniła się, bo pochylił się i cmoknął ją w usta. Być może po miesiącu sama będę nadstawiała policzek, pomyślała i zawstydziła się własnego cynizmu. W pracy czekał na nią nawał obowiązków, co ją ucieszyło. Jednak nie mogła się skupić, bo równie często co Justine, przychodził jej na myśl człowiek, którego poślubiła. Koledzy w biurze byli dla niej bardzo mili. Wręczyli jej nawet prezent ślubny kupiony za składkowe pieniądze - był to kryształowy wazon z olbrzymim bukietem kwiatów. A przecież to wszystko blaga! Niezbędna blaga, zreflekto­ wała się po chwili. Przecież robi to dla Violette. Nie zostawi jej z tą okropną kobietą! Dlatego właśnie wyszła za mąż. Podziękowała wszystkim serdecznie. Niestety, tego dnia zdarzyła się jeszcze jedna trudna dla niej sytuacja. Andrea była bardzo zajęta i scedowała na Elle­ nę jednego ze swych stałych klientów. - Chciałem jedynie prosić ją o radę - protestował Cliff

84

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Wilkinson. - Wie pani, jak trudno wyrwać mi się z pracy w godzinach urzędowania. - Wiem - pocieszała go Ellena. Wiedziała, że trzydziestoośmioletni Cliflf podkochuje się w czterdziestodwuletniej Andrei. Nawet do siebie pasowali. - Może ja mogłabym.. - Urwała, widząc, że pan Wilkinson zauważył bukiet. - Czy dziś są pani urodziny? A niech to! Wolałaby nic nie mówić, jednak każda normalna dziewczyna trąbiłaby o tym pod niebiosa. - W zeszłym tygodniu wyszłam za mąż - odpowiedziała i zaczerwieniła się. Cliff natychmiast zapomniał o umówionym spotkaniu z Andreą. - Moje gratulacje! - zawołał radośnie. - Chociaż to wła­ ściwie pani mężowi powinno się pogratulować. - Dziękuję - odparła, marząc o zmianie tematu. - Ależ ja panią zatrzymuję - zreflektował się Wilkinson. - Pani zapewne spieszy się do domu... No, oczywiście! zerwał się na równe nogi. - Proszę powiedzieć pani Keyte, że przyjdę innym razem. Ellena protestowała, lecz wiedząc, że Cliff chciał poroz­ mawiać z Andreą w cztery oczy, robiła to bez przekonania. Zwlekała z wyjściem z pracy, nawet wzięła ze sobą trochę dokumentów. Mimo późnej pory najpierw pojechała do sie­ bie. Jak zwykle nie było żadnej korespondencji. Przez chwilę rozważała możliwość przekąszenia czegoś po drodze, lecz powstrzymała ją przed tym obawa urażenia pani Morris. No i nie chciała naruszać układu zawartego z Gideonem. Zadzwonił telefon. - Nie wracasz dziś do domu? - spytał Gideon. O wilku mowa. - Zaraz będę - odparła i przez przekorę postanowiła zo-

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

85

stać jeszcze godzinę. Jednak obawa przed sprawieniem przy­ krości pani Morris wzięła górę. Ponieważ nie wiedziała, gdzie ma trzymać samochód w Oakvale, przystanęła przed gankiem. Wyjęła z auta teczkę, ciężką torbę na ramię i kwiaty w wazonie. Drzwi otworzył Gideon. - Dobrze, że jesteś, pomóż mi. Gideon wziął teczkę, torbę i cofnął się, by wpuścić Ellenę. - Co to za kwiaty? - spytał. - Prezent - od cichego wielbiciela, chciała dodać, lecz widząc zbliżającą się panią Morris, po prostu wyjaśniła wszystko. - Ja również mam dla ciebie prezent - powiedział Gide­ on, biorąc wazon. - Waży około sześciu kilogramów i czeka na ciebie w różowym pokoiku. Ellena pognała w stronę schodów. Otworzyła drzwi do dziecinnego pokoju. Miła starsza pani trzymała w ramionach niemowlę. - Violette! - krzyknęła Ellena. Wzięła ostrożnie małą i przytuliła do siebie. Czas stanął w miejscu. Nawet nie zauważyła, kiedy u jej boku zjawił się Gideon. - Dziękuję - wykrztusiła nieprzytomna ze szczęścia. Dziękuję ci, Gideonie. Przez chwilę zaległa cisza. - Dla ciebie, kochanie, zrobię wszystko, czego tylko za­ pragniesz.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Mnóstwo pytań cisnęło się Ellenie na usta, kiedy trzymając dziecko, spoglądała na Gideona. Jednak dyskrecja wzięła górę. Później, może podczas kolacji, kiedy zostaną sami, dowie się, jak Gideon zdołał wyrwać Violette ze szponów kobiety, która, jak ją sam zapewniał, nie poddawała się tak łatwo, zwłaszcza gdy w grę wchodziły pieniądze. „Dla ciebie, kochanie, zrobię wszystko, czego tylko zapragniesz", powiedział, lecz wiedziała, że w obecności obcej osoby musieli stwarzać wrażenie kochającego się małżeństwa. Jednak, co najdziwniejsze, wcale nie miałaby nic przeciwko temu, żeby była to prawda. Skupiła całą uwagę na odzyskanej siostrzenicy. Dowiedziała się, że pani Marjorie Dale, pełniąca chwilowo obo­ wiązki niani, zajmie się wszystkim. Choć pani Dale miała własny dom w okolicy, postanowiła, że tej nocy zostanie razem z małą w jej pokoju. Ellena chciała zaprotestować, ponieważ uważała, że nie ma takiej potrzeby. Sama może spać w pokoiku obok małej. Jednak powstrzymała się. Gideon ma jej zapewne dużo do opowiedzenia i dopiero wtedy będzie mogła podejmować decyzje dotyczące siostrzenicy. Tymczasem nie przestawała przytulać i pieścić małej. - Pani Morris ciągle czeka z kolacją - przypomniał Gideon.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

87

Ellena była w rozterce. Z jednej strony nie chciała się stąd ruszyć, z drugiej nie mogła się doczekać wyjaśnień Gideona. Z ociąganiem wręczyła dziecko pani Marjorie Dale. - Czy pani coś jadła? - zreflektowała się nagle. - Tak, dziękuję pani Langford - odparta niania. Ellena wyszła. Czuła się głupio i niezręcznie. Ellena Langford! Ellena Spencer Langford. Pani Langford. Niesa­ mowite! Nagle zorientowała się, że Gideon wciąż jej towa­ rzyszy. Przystanęła na piętrze. - Zaraz zejdę, tylko umyję ręce. Nie ruszył się z miejsca. Wpatrywał się w nią ze zdumie­ niem i z podziwem. Co prawda trochę wcześniej rozpuściła włosy i przebrała się w ciemne spodnie i białą bluzkę. - Nie zmieniłam się - powiedziała, wciąż pamiętając, że pani Morris czeka. - To zdumiewające - rzekł. - Co takiego? - Że dożyłaś dwudziestu dwóch lat bez towarzystwa żąda­ nego mężczyzny. - Ale uważasz, że wyglądam nieźle? - Skąd wziął się jej ten ironiczny ton? - Jesteś piękna i wiesz o tym. - Nie można winić dziewczyny za łowienie ryb - roze­ śmiała się i poszła umyć ręce. Lekki zawrót głowy przypisy wała odzyskaniu córki Justine. No, bo chyba nie z powodu komplementów Gideona? Stał w jadalni, rozmawiając z panią Morris. - Przepraszam za spóźnienie - powiedziała Ellena, nie bardzo wiedząc, przed kim powinna się usprawie­ dliwić. Gideon podsunął jej krzesło, a pani Morris poszła do ku­ chni, jak gdyby nigdy nic. Pomyślała, że Violette Ellena

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Langford może wyrosnąć w tym domu na bardzo rozpuszczoną pannicę. - Podobno - zaczęła, gdy tylko usiedli przy stole - dzwoniłeś do mnie, pragnąc powiedzieć mi, że zdołałeś odzyskać Violette, ale nie zastałeś mnie. Teraz opowiedz mi, jak to było. - Rozumiem, że jesteś zadowolona. - Jak nigdy. Powiedziałeś „wkrótce" i czekałam cierpli­ wie, starając się nie ponaglać cię. - Czy to cię męczyło? - Celowo usiłujesz być niemiły? - Zacznijmy od początku. Zadzwoniłem do Russella za­ raz po naszym ślubie, przepraszając, że nie zaprosiłem jego ani żony, bo nie chciałem, żeby brat dowiedział się o tym z gazet. Ellena przypomniała sobie o obecności fotografów. - Czy był bardzo zawiedziony? - On żyje we własnym świecie - oświadczył Gideon. Jednak kiedy poprosiłem go, żeby powiedział swojej żonie o naszym ślubie, ku swemu zdumieniu dowiedziałem się, że nie mogą wyjść z domu, bo niania odeszła, a Pamela miota się między płaczącym dzieckiem a telefonem, szukając na­ stępnej. - Trzeba było mi powiedzieć! - Po co, żebyś się też zamartwiała? - odparł. Najwyraźniej przemilczał to, nie chcąc jej denerwować. Uważał ją za wrażliwą, lecz sam też był bardzo delikatny. - Wiem, że bardzo by cię to zaniepokoiło. Ja jednak ucie­ szyłem się, słysząc, że szwagierka wkrótce będzie miała do­ syć obecności Violette. - Czy znalezienie nowej niańki było dla niej aż takim problemem?

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

89

- Raczej skłonienie jej do pozostania. Dziś rano znów zadzwoniłem do Russella. Niania numer dwa odeszła, a Pa­ mela dostała szału. Postanowiłem więc złożyć im wizytę. - Oddała Violette bez walki? - Stawiała słaby opór, lecz świadectwo ślubu i drobna sumka zrobiły swoje. - Zapłaciłeś jej! - Od początku wiedziałem, że do tego dojdzie. Nasze małżeństwo pohamowało jednak jej apetyt. - Czy nie mówiłam, że jesteś sprytny? - Lubię zawczasu przygotować się na każdą ewentual­ ność - odparł z szelmowskim uśmiechem. To ją lekko rozbawiło. Postanowiła jednak trzymać się tematu. - Zabrałeś ją tak po prostu? - Przedtem porozumiałem się z panią Marjorie Dale. Naj­ pierw pomyślałem o tobie, ale wydawało mi się zbyt denerwu­ jące kazać ci czekać w sytuacji, kiedy Pamela nie chciałaby oddać małej. Marjorie będzie bardzo pomocna. Jest wdową, ma dzieci na uniwersytecie, jednak ostatnie słowo należy do ciebie. - Robisz ze mnie cerbera. - Wcale nie, wiem jednak, jak poważnie traktujesz tę małą. Marjorie i nowa niania powinny zapewnić jej należytą opiekę. - Chwileczkę, ale nie nadążam. Nowa niania? Kiedy ma się zjawić? A co ze mną? - Czy ci o tym nie wspominałem? - Oczywiście, że nic nie mówiłeś! - Rozmawialiśmy dziś z Beverly Clark, bardzo polecaną przez agencję. Lubi nas, ma podejście do dzieci i pomyślnie przeszła egzamin u pań Morris i Dale. Jednak, jeśli nie bę­ dzie ci odpowiadała, poszukamy kogoś innego.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE 90

Ellenę rozdrażnił fakt, że Gideon podjął szereg ważnych decyzji dotyczących Violette za jej plecami. Udobruchało ją jednak stwierdzenie, że wszystko zależy od jej opinii. - Wiesz przecież, że zamierzam zajmować się Violette podczas weekendów. - Oczywiście. Nie zapominaj jednak, że masz pasjonują­ cą pracę. Być może będziesz czasem chciała, żeby cię ktoś zastąpił. Obiad minął im na tej rozmowie. Pani Morris właśnie podała deser. - Nieźle wszystko przygotowałeś - zauważyła Ellena, gdy zostali sami. - Nie jesteś zadowolona? - Wolałabym, żebyś wpierw porozumiał się ze mną - od­ parta szczerze. - Jednak muszę przyznać, że niczego bym nie zmieniła. Gideon przez dłuższą chwilę przyglądał się jej regularnym rysom i nieskazitelnie jasnej skórze. - Jesteś taka uczciwa. Piękna nie tylko na zewnątrz, lecz i wewnątrz. Ellena poczuła, że się rumieni. Chciała powiedzieć coś dowcipnego, ostrego, błyskotliwego, lecz jej dowcip najwyraźniej szwankował. - Dziękuję - wykrztusiła jedynie. - Kiedy się rozwodzimy? Popatrzył na nią z niedowierzaniem. - Moja droga - mruknął - bez przerwy mnie zaskakujesz. Nie rozwodzimy się. - Przepraszam, że spytam, ale czemu nie? - Nasze małżeństwo nie trwało nawet tygodnia. Jakby to miało jakieś znaczenie! - A co to ma do rzeczy!

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

91

Była wściekła, widząc, że Gideon uśmiecha się lekko. - Po pierwsze, ten stan mi odpowiada - oświadczył. Ellena przyłapała się na tym, że wpatruje się jego usta. Bardzo ładne usta. - Po drugie, moja szwagierka oddała Violette zbyt łatwo. Nie wierzę jej. - Sądzisz, że spróbuje ją odebrać? - zaniepokoiła się Ellena. - Za kilka dni ochłonie z szoku wywołanego kłopotami z dzieckiem i krnąbrnymi niańkami. Wtedy przypomni so­ bie, o co chodzi. - Pozwie cię do sądu, mimo że jej zapłaciłeś? - zdumiała się Ellena. - Widzi tylko pieniądze, więc spróbuje. - Ale nie wygra? - Przeciw nam obojgu? - Dopóki jesteśmy... - Ellena urwała. - Nie ma mowy o rozwodzie. Zostajemy małżeństwem... Mam trochę roboty - wstała. - Idę na górę. - Mogę wstawić drugie biurko do gabinetu - zapropono­ wał Gideon, zrywając się od stołu. - To miło z twojej strony, lecz nie śmiałabym ci przeszka­ dzać. Dobranoc. - Poszła w stronę schodów. Zatrzymała się na szczycie. Choć siostrzenica na pewno spała, nie mogła oprzeć się pokusie, by nie zajrzeć do niej. Violette była pogrążona w smacznym śnie. Ellena szep­ nęła jeszcze „dobranoc" Marjorie Dale i wróciła do siebie, gdzie ze zdumieniem stwierdziła, że teczka leży na łóżku. Uśmiechnęła się. Gideon pozbierał zostawione przy wejściu rzeczy. Chciała mu podziękować rano, lecz zamarudziła chwilę przy dziecku, a Gideon znowu spieszył się na wczesne spot­ kanie.

92

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Pa, kochanie - mruknął, obejmując ją w holu. Nie protestowała. Pocałunek był niezbędny ze względu na panią Morris. Wydawało się jej jednak, że trwał dłużej niż zwykle. - Pa - odparta, ciesząc się, że Gideon nic nie wiedział o zamęcie, jaki właśnie zasiał w jej duszy. Odprowadziła go wzrokiem. Kiedy się obejrzała, nie zobaczyła ani śladu pani Morris. Pewnie gospodyni poszła przygotować jej śniadanie. Zrobiło się późno lecz biorąc rzeczy z sypialni, przypomniała sobie niechętnie o konieczności otwarcia wewnętrznych drzwi. Po dwóch tygodniach weszło to już jej w nawyk, podobnie jak poranne wizyty u Violette. Beverly Clark okazała się wspaniałą nianią. Krępa dziewczyna w wieku dwudziestu czterech lat niezwykle delikatnie obchodziła się z dzieckiem. Z Marjorie Dale dopełniały się fantastycznie. Na pozór Ellena była bardzo szczęśliwa. Niepokoiła ją jednak myśl, że pewnego dnia może otrzymać wiadomość o śmierci Kita i Justine. Gideon był w mieszkaniu Kita i zostawił mu na wszelki wypadek kartkę. Ellena na próżno codziennie sprawdzała skrzynkę na listy. Po kolejnej wizycie w swoim mieszkaniu wracała w czwartek do Oakvale w minorowym nastroju. Gideon poinformował ją przez telefon, że będzie dzisiaj później, bo czeka go służbowa kolacja. Całe szczęście, bo dzięki temu uniknie żenującego udawania przy domownikach, że jest w dobrym humorze. Postawiła neseser i poszła na górę. - Jak tam dzisiaj nasze słoneczko? - spytała Beverly, gdy ta podawała jej dziecko.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

93

- Troszkę płakała, lecz przez większość dnia zachowywała się jak aniołek - odparła niania zupełnie zawojowana przez swą małą podopieczną. Podobnie zresztą jak pani Mor­ ris, która podając kolację, nieustannie mówiła o Violette. Większą część wieczoru Ellena spędziła z siostrzenicą. Gdy Violette zrobiła się senna, Ellena zeszła na dół, spraw­ dzić, czy Gideon już wrócił. Robiło się coraz później. W teczce miała kilka zawiłych spraw, które postanowiła dokończyć w domu. Zwykle ta pra­ ca cieszyła ją, jednak teraz nie potrafiła się do niej zabrać, nawet siedząc przy niedużym antycznym biurku, które w cu­ downy sposób zjawiło się przed dwoma tygodniami w jej pokoju. Dzięki Gideonowi, rzecz jasna. Pomyślała o mężu, z którym wcześniej czy później będzie musiała się rozwieść. Polubiła jego towarzystwo, tymczasem on najwyraźniej jej unikał. Widywała go rano i wieczorem, lecz ponieważ podobnie jak ona zabierał pracę do domu, ich kontakt ograniczał się do wspólnych posiłków. Zamknęła drzwi wewnętrzne. Już dwa razy zdarzyło się, że Gideon wrócił wcześniej i zaskoczył ją przy otwartych drzwiach. Wykąpała się, włożyła koronkową koszulę nocną - pre­ zent od Justine - i zmusiła się do pracy. Po kwadransie zagłębiła się w papierach. Wśród cyfr stra­ ciła poczucie czasu i rzeczywistości, gdy nagle stwierdziła z przerażeniem, że drzwi wewnętrzne są otwarte. W ustach jej zaschło na widok wchodzącego do pokoju Gideona. W przeciwieństwie do niej był w pełni ubrany! - Nie słyszałam pukania - powiedziała. Wyglądał na zmęczonego, ale uśmiechnął się i pierwsze wrażenie minęło. - Chyba pukałem zbyt lekko. - Najwyraźniej nie chciał,

ZOSTANĘ

Z

TOBĄ

NA

ZAWSZE 94

by domownicy zorientowali się, że musi dobijać się do sy­ pialni żony. - Ty jesteś tak zajęta, że niczego nie słyszałaś. - Podszedł bliżej. - To dość skomplikowane - dodał, zaglą­ dając jej przez ramię. - Dlatego właśnie uczyłam się tego aż przez pięć lat - odparła, prostując odruchowo obolały od niewygodnej po­ zycji kark. - Pozwól, że się tym zajmę - powiedział i nim zdążyła zaprotestować, zaczął masować jej ramiona. Uczucie było cudowne. Zamknęła oczy i poddała się sil­ nym, delikatnym palcom. Pragnęła, by trwało to w nieskoń­ czoność. - To było wspaniałe - powiedziała, gdy zdołała wreszcie zapanować nad drżeniem głosu. Odwróciła się. Gideon cofnął ręce. Z przerażeniem do­ strzegła, że przejrzał jej uczucia. - Nie ślęcz zbyt długo, bo szkoda twoich pięknych oczu - rzeki wreszcie. - Już prawie skończyłam - zauważyła. - Jak tam kola­ cja? Udała się? Prowadzi z nim konwersację ubrana jedynie w koszulę nocną. Gdzie ty masz rozum, dziewczyno? - Nienajgorzej. Potem jednak czekały mnie trudne roz­ mowy. - Jasne - uśmiechnęła się. Popatrzył na jej usta. Ellena miała wrażenie, że za chwilę pochyli się, by ją pocałować. Chciała mu powiedzieć, że obecnie bardziej pociągają kalkulator... Tymczasem Gideon ruszył z powrotem w kierunku drzwi. - W ramach obopólnego informowania się o planach, za­ wiadamiam cię, że jutro mam wyjątkowo wczesne spotkanie i nie zobaczymy się przy śniadaniu.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

95

- Dziękuję, że mnie uprzedziłeś - uśmiechnęła się Ellena. W jej zachowaniu nie było niczego nagannego, mimo że uważała, iż stanowczo zbyt mocno reagowała na każdy dotyk Gideona. Długo nie mogła zasnąć, a rano była senna. Zdecydowa­ nie pomogła jej wizyta u Violette, jednak samotne śniadanie znów popsuło jej humor. Swoją drogą dobrze, że nie ma Gideona. Ciągle czuła dotyk jego palców przez cienki jedwab i wstydziła się przyznać przed sobą, że pragnęłaby powtórzyć tę pieszczotę. Z trudem odegnała od siebie te myśli i poje­ chała do pracy. Około południa Andrea poinformowała ją, że Cliff Wilkinson zamierza zaprosić ją na kolację dla omówienia kilku problemów natury finansowo-prawnej. - Ty to masz los - powiedziała Ellena, wiedząc, że znie­ chęcona nieszczęśliwym małżeństwem szefowa nie zamierza dawać kolejnej szansy żadnemu przedstawicielowi płci prze­ ciwnej. - No właśnie - westchnęła Andrea. - Nie mogę mu od­ mówić, lecz ustaliłam, że przez wzgląd na skomplikowaną sprawę, wezmę ze sobą kogoś do pomocy. - To chyba mu się nie spodobało. - Marudził i narzekał, ale w końcu się zgodził, kiedy usłyszał, że chodzi o ciebie. Wiem, że powiedziałaś mu o swoim małżeństwie, a skoro teoretycznie rzecz biorąc, je­ steś w samym środku miesiąca miodowego... - Zapewne jest przekonany, że za nic nie opuszczę kolacji w towarzystwie dopiero co poślubionego małżonka - uśmie­ chnęła się w odpowiedzi Ellena. - Z przyjemnością przeko­ nam pana Wilkinsona, że się myli. - Wynagrodzę ci to - ucieszyła się Andrea. - Nie trzeba - zapewniła ją Ellena.

96

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Po wyjściu szefowej usiłowała porozumieć się z mężem. Bezskutecznie. W końcu zadzwoniła do Oakvale i wytłumaczyła wszystko pani Morris, prosząc, by przekazała wiadomość panu Langfordowi kiedy tylko zjawi się w domu. - Nie mogę połączyć się z nim w biurze ani na komórkę - powiedziała i w tym momencie usłyszała radosny śmiech Violette. To utwierdziło ą w przekonaniu, że mała jest rozpieszczana przez wszystkich, również przez panią Morris. Aż do końca pracy rozmyślała o Gideonie. Wreszcie zrobiło się późno. Postanowiła najpierw pojechać do swego mieszkania, by sprawdzić pocztę, a stamtąd udać się na siódmą do hotelu, w którym zatrzyma! się Wilkinson. Pierwszy punkt planu nie wypalił. O szóstej do pokoju Elleny weszła zielona na twarzy Andrea. - Migrena - rzekła słabym głosem. Posadziła ją na kozetce w pokoju dla pracowników, lecz od razu zorientowała się, że szefowa nadaje się wyłącznie do

łóżka.

- Odwołam spotkanie i zawiozę cię do domu - powiedziała zaniepokojona. - Nie, nie, to bardzo ważne - upierała się Andrea. Ellena nawet nie chciała o tym słyszeć. - W takim razie zawiadomię go, że się spóźnimy. Tymczasem zawiozę cię do domu. Jednak Andrea wolała nie ryzykować, że Cliff Wilkinson przeniesie się do innej firmy. - Obrazi się, jeśli się nie zjawię. - Nie jesteś w stanie prowadzić. - Teraz nie, ale lekarstwo i godzina spokoju w ciemnym pomieszczeniu zdziałają cuda. Jedź. Tak więc Ellena sama pojechała na spotkanie z Cliffem, który bardzo przejął się niedyspozycją Andrei.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

97

- Mówisz, że wciąż jest w biurze? - Niebawem wychodzi. - Pojadę i odwiozę ją do domu - upierał się, lecz Ellena z trudem wyperswadowała mu ten pomysł, tłumacząc, że, Andrei przede wszystkim potrzebny jest spokój. - Obiecała mi, że jeśli atak nie ustąpi, wezwie taksówkę, a w żadnym razie nie pojedzie do domu samochodem. Czekając na główne danie, Ellena zapoznała się z planem rozszerzenia działalności firmy Cliffa na niektóre rejony Londynu. Podczas deseru omawiali szczegóły, a Ellena wyjaśniała wszystkie finansowe aspekty, które Cliffowi nawet nie przy­ szły przedtem do głowy. - Teraz rozumiem, dlaczego potrzebuję księgowych uśmiechnął się. Ellena również uśmiechnęła się w odpowiedzi i nagle uj­ rzała znajomą parę szarych oczu! Serce stanęło jej na moment. Gideon! Co on tu robi? Zahipnotyzowana wzrokiem Gideona straciła wątek. Podszedł do nich wyraźnie wściekły. - Cześć, kochanie. Przepraszam, że nie czekałem na cie­ bie, a ponieważ mam coś jeszcze do załatwienia, zobaczymy się później - powiedział i poszedł. Dopiero po chwili zorientowała się, że Cliff coś do niej mówi. - Czy to był twój mąż? - Przepraszam - ocknęła się. - Nie przedstawiłam go panu. - Bo bardzo się spieszył - zauważył spokojnie Cliff. Ellena jednak wcale nie była spokojna. Kiedy nieco ochło­ nęła, poczuła wzbierającą złość. We wzroku Gideona wy-

98

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

raźnie widziała wściekłość. Za kogo on się uważa? Czy tylko mężczyźni mogą chodzić na służbowe kolacje? - Nie powinienem zgodzić się, by pani przyszła - mówił przepraszająco Cliff. Zabrzmiało to tak, jakby czuł się win­ nym incydentu. - Ależ owszem. Jestem szczęśliwa, że mogłam pomóc - uśmiechnęła się, choć w duchu była coraz bardziej zła na Gideona. - Mnie również było bardzo miło. Jednak chyba powinna pani wrócić do domu, do niedawno poślubionego małżonka. Na pewno nie może się pani doczekać. Czy po to studiowała pięć lat, by teraz odsyłano ją do domu? Nie ma mowy! Jednak wszystkie problemy finansowe zostały wyjaśnione do końca i już nie było o czym rozmawiać. Cliff Wilkinson odprowadził ją do samochodu. - Dziękuję za miłą kolację - powiedziała Ellena, - Jeśli w przyszłości będzie pan potrzebował rady, chętnie służę swoją skromną osobą. Zanim dojechała do swego mieszkania, Cliff Wilkinson ze swoimi problemami dawno wyleciał jej z głowy. Jakim prawem Gideon Langford był na nią zły? Przecież nie zrobiła niczego nagannego! Jej nastrój pogorszył się, kiedy stwierdziła, że w skrzynce znów nie ma żadnej wiadomości od Justine. Zastanawiała się, czy nie zadzwonić do Andrei. Jeśli lekarstwo zadziałało, pewnie w tej chwili śpi. Lepiej jej nie budzić. Znów przypo­ mniał się jej Gideon i jego zachowanie w restauracji. Co za bezczelność! Jak on śmiał? W pierwszej chwili postanowiła zostać na noc w mieszkaniu, potem jednak do­ szła do wniosku, że lepiej nie ryzykować. Po co dawać argu­ menty Pameli Langford? Do Oakvale dotarta koło północy. Za kogo on się uważa?

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

99

Jego mina obrażała ją i jej zawodowe umiejętności. Cicho weszła do domu. W swoim pokoju zdjęła marynarkę i podeszła do szafy, kiedy usłyszała, jak otwierają się wewnętrzne drzwi. Odwró­ ciła się. W progu stał Gideon. Był wściekły. - Gdzie ty, do cholery, byłaś? Nie miał zegarka. W istocie nie miał na sobie niczego, prócz szlafroka. - Przecież wiesz, gdzie byłam - odparła, odwracając wzrok od owłosionego torsu Gideona. - Do tej pory? - zapytał. Chciała mu przypomnieć o tym, że ma dwadzieścia dwa lata, a nie szesnaście, i że nie musi się przed nikim tłuma­ czyć, jednak powstrzymała się. - A co stało się z „Cześć, kochanie"? - spytała ironicz­ nie. - Umawialiśmy się przecież na samym początku - po­ wiedział. - Żadnych randek. - Randka? - rozzłościła się. - Jaka znowu randka! To był klient! - Akurat! - parsknął Gideon, najwyraźniej jej nie wierząc. - Omawialiśmy sprawy służbowe! - Wcale na to nie wyglądało! - To była służbowa kolacja! - Czemu, do licha usiłuje się przed nim tłumaczyć? - Przyglądałem się wam dobre pół godziny i miałem wra­ żenie, że pożeracie się nawzajem wzrokiem! - Jak śmiesz! - zawołała. Chciała coś jeszcze dodać, ale w ostatniej chwili powstrzymała się, widząc jak bardzo jest wzburzony. - I gdzie potem pojechaliście? Do twojego mieszkanka? Żeby... - Złapał ją za rękę - Podczas gdy ja...

100

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Przestań gadać bzdury! - zawołała. -I nie oceniaj mnie według własnych, niemoralnych zasad! - Niemoralnych? - Puścił jej rękę, jakby go parzyła. - Owszem - przejęła inicjatywę Ellena - pojechałam do mojego mieszkania, ale sama. Zupełnie zresztą nie rozumiem, czemu to wszystko ci mówię? To ty jesteś nie w porządku wobec mnie! - Ja?! - ryknął Gideon. - A kto przez cały wieczór bawił się we flirty? - Flirty? - O mało go nie uderzyła. - Słuchaj, ty... Jeśli Cliff Wilkinson jest kimś zainteresowany, to nie mną, tylko moją szefową. To ona miała iść na to spotkanie, tylko w ostatniej chwili dopadła ją migrena. - Ze złością zauwa­ żyła, że znów się przed nim tłumaczy. - Nigdy więcej nie waż się mnie oskarżać! - Nie mogłaś zadzwonić? - złościł się nadal. - Uprzedzić mnie? - Zadzwoniłam do pani Morris! - odparowała. Spojrzał na nią nienawistnym spojrzeniem. - Przypominam ci jedynie, że nie jesteś żoną pani Morris, tylko moją! - Przy odrobinie szczęścia to małżeństwo nie potrwa zbyt długo - odcięła się. - Dobrze wiesz, że jesteśmy ze sobą związani wspólnym interesem - rzekł lodowatym tonem. - Nie zrobisz niczego, by zaszkodzić swojej bratanicy i . . . - urwał, widząc że Elle­ na za chwilę się rozpłacze. Odwróciła się tyłem do niego. - Ja... - zaczęła, ale nie mogła zapanować nad głosem. Z trudem hamowała łzy. Umrze, jeśli wybuchnie płaczem w jego obecności. Stała, czekając aż Gideon wyjdzie wreszcie i zamknie

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

101

wewnętrzne drzwi, gdy nagle poczuła na ramionach jego dłonie. Był to czuły, ciepły dotyk, który przenikał przez cienką jedwabną bluzkę. Odwróciła się przodem do Gideona. W pierwszej chwili nie chciała spojrzeć mu w oczy. Jednak kiedy się przemogła, ku swemu zdumieniu zobaczyła, że nie ma w nich ani śladu złości. - Byłaś bardzo dzielna - rzekł cicho. Pokręciła głową, pragnąc powiedzieć mu, że to on jest skałą, na której można się oprzeć. - Nie - szepnęła. Ich kłótnia nagle gdzieś się rozwiała. Próbowała się uśmiechnąć. Wypadło to jednak bardzo bla­ do. Gideon pochylił się i pocałował ją. Był to bardzo delikat­ ny pocałunek, lekkie muśnięcie ust. Objął ją. Ellena przywar­ ła do niego. Znów spojrzała w jego szare oczy. Znów ją pocałował. Pragnęła, by ten wymarzony pocałunek trwał wiecznie. Niestety, w końcu Gideon wypuścił ją z objęć. Cofnęła się o krok. - Dobranoc - powiedziała matowym z napięcia głosem. - Wszystko w porządku? - spytał. - Tak. Przez chwilę spoglądał jej w oczy. - Dobranoc, kochanie - szepnął i wyszedł.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Ellena obudziła się w czwartek rano i odruchowo dotknęła ust. Nigdy dotąd nie doświadczyła równie delikatnego, cudownego pocałunku. Odgłosy dochodzące zza wewnętrznych drzwi przywróciły ją do rzeczywistości. Trzeba iść do pracy, a nie wylegiwać się. Raźno wyskoczyła z łóżka i szybko poszła pod prysznic, jednak wciąż z rozmarzeniem rozpamiętywała tamtą chwilę. Nie powinni się tak całować. Nie powinni się w ogóle całować, chyba że na użytek publiczny. Oboje mieli własne życie i łączyła ich wiara, że ich bliskim nie stało się nic złego. Stąd wynikał istotny dla obojga problem opieki nad Violette. Ubierała się, wierząc, że wczorajszy pocałunek stanowił jedynie wzajemne pocieszenie, nic więcej. Miał jedynie uśmierzyć ich wzajemny gniew na siebie. Jednak mimo racjonalnego rozważenia całej sprawy, była wstrząśnięta świadomością, że najchętniej trwałaby nadal w objęciach Gideona. Gorączkowo usiłowała przypomnieć sobie, jak do tego doszło. Jak to się stało, że tak zwykle opanowana i spokojna, krzyczała na niego? Zupełnie siebie nie poznawała. Włożyła granatowy kostium i białą bluzkę. W połowie schodów przyłapała się na tym, że bardzo pragnie zobaczyć Gideona. Zdenerwowana, przełknęła ślinę.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

103

Energicznie weszła do jadalni. Gideon już tam był. Odło­ żył gazetę. Podeszła do swojego krzesła. Nigdzie nie było widać gospodyni. - Dzień dobry - powiedziała krótko. Gideon starannie złożył gazetę. - Wczoraj straciłem panowanie nad sobą, za co cię naj­ mocniej przepraszam. - Przepraszasz mnie za ten pocałunek? Niektóre jednak pocałunki chciała zapamiętać, lecz ten wczorajszy wprawiał ją nadal w zakłopotanie. Musiała wszyst­ ko pokręcić, bo Gideon spojrzał na nią ze zdumieniem. - Uważasz, że powinienem przeprosić cię za coś ciepłego, miłego i spontanicznego? A więc również o tym myślał! Wcale nie zamierzała się z nim nadal kłócić. Przyjęła przeprosiny. - Wiesz, Langford, jak się będziesz starał, to może nawet cię polubię - odparta przewrotnie. Gideon spoglądał na nią rozbawionym wzrokiem. W koń­ cu się uśmiechnął i akurat wtedy weszła pani Morris. - Pa, kochanie - powiedział, wstając i cmoknął Ellenę w policzek. Wziął gazetę i wyszedł. Ellena zastanawiała się przez chwilę nad swoim nowym ja, które zmieniło się pod wpływem Gideona. Bo przecież nigdy przedtem by nie powiedziała , jak się będziesz starał, to może nawet cię polubię". Zamieniła kilka słów z gospodynią i skończywszy śnia­ danie, poszła do swego pokoju. Po drodze uprzytomniła so­ bie, że nie odwiedziła rano Violette. Gideon tak mocno za­ przątnął jej myśli, że zapomniała o dziecku. Szybko napra­ wiła ten błąd. Do pracy jechała w ponurym nastroju. Pora wziąć się w garść. Gideon zabierał jej zbyt wiele czasu. Ich małżeń-

104

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

stwo nie miało nic wspólnego z uczuciami, lecz opierało się na rozsądku. Ani przez chwilę nie wolno jej o tym zapomi­ nać. Chodziło jedynie o wyrwanie Violette z rąk chciwej żo­ ny Russella. Z mocnym postanowieniem unikania objęć i pocałun­ ków zaparkowała samochód i weszła do biura A. Keyte i spółka. Najpierw udała się do Andrei. - Jak się czujesz? - Jak nowo narodzona - odparła Andrea. Wyglądała świetnie. - Czy mam ci złożyć sprawozdanie z wczorajszych roz­ mów z Cliffem? - spytała Ellena. - Nie potrzeba. - Nie potrzeba? Czemu Andrea wygląda tak jakoś dziwnie? - Bo widzisz, Cliff pojawił się tu wczoraj wieczorem. To zaciekawiło Ellenę. Usiadła naprzeciw Andrei, pragnąc dowiedzieć się czegoś więcej. - Przyjechał tu po spotkaniu ze mną? Zastał cię jeszcze Andrea skinęła głową. - Poczułam się o wiele lepiej i postanowiłam wrócić do domu samochodem. Cliff zastał mnie na parkingu. Powiedział, że wciąż źle wyglądam i uparł się, że będzie mnie eskortował swoim samochodem. - Bardzo miły człowiek - zauważyła Ellena. - Wcale tak nie myślałam, widząc go w lusterku wstecz­ nym. Jednak, kiedy wyjechaliśmy za miasto, poczułam się znacznie pewniej, wiedząc, że iest tuż za mną... - Andrea zawahała się, czy ma mówić dalej. - K o ł o domu, owszem, uznałam go za bardzo miłego człowieka. Kędy wysiedliśmy z s^iochodów, doszłam do wnipsku, że niegrzecznie byłoby

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

105

podziękować mu zdawkowo na progu i odejść, zatrzaskując drzwi przed nosem. - Zaprosiłaś go do domu? - I byłam zdumiona, kiedy nalegał, żebym się położyła, gdy tymczasem on przygotuje mi kanapkę i coś do picia. Jak widać, bywają jeszcze uprzejmi mężczyźni. Gideon jest uprzejmy, pomyślała Ellena, idąc do swojego ga­ binetu. Stop! Przestań o nim myśleć! Lepiej weź się do roboty. Ellena wróciła do domu z silnym postanowieniem zapa­ nowania nad uczuciami. Akurat! Gideon był czymś zaaferowany i mimo zwykłej uprzej­ mości wciąż gdzieś błądził myślami. To jej nawet odpowia­ dało. - Mam spotkanie za godzinę - oznajmił, kiedy kończyli kolację. Niby służbowe! - Zatem dobranoc - odparła chłodno i wstała od stołu. Z biura wzięła ze sobą zaległą pracę. Jednak zanim do niej siadła, spędziła trochę czasu z Violette. Dziś dyżur pełniła Beverly. Mała była rozbudzona i nie chciała jeszcze pójść spać. Ellena pobawiła się z nią trochę. Przez kilka następnych dni rzadko widywała Gideona. Po skończonym posiłku on udawał się do gabinetu, ona do po­ koju dziecięcego. Tak trwało aż do poniedziałku. Ellena pojechała do biura, bezskutecznie pragnąc znaleźć zapomnienie w pracy. Około trzeciej po południu zadzwonił telefon i w słuchawce rozległ się głos mężczyzny, który pochłaniał jej mnóstwo myśli. - Otrzymałem wiadomość z domu - poinformował ją Gi­ deon. Dom, jak to ładnie zabrzmiało...

106

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Co się stało? - zaniepokoiła się Ellena. - W zasadzie nic takiego - uspokoił ją. - Beverly jest na przedłużonym weekendzie, a Marjorie Dale zatelefonowała z wiadomością, że jej córka miała jakieś drobne nieprzyje­ mności na uczelni i musi się nią zająć. - Marjorie też chce mieć dzisiaj wolne? - domyśliła się od razu Ellena. - Powiedziała, że będzie jutro. Naradzała się z panią Morris, która twierdzi, że da sobie radę, ale... Nie musiał kończyć. - Jadę do domu - oznajmiła Ellena. - Jesteś kochana - powiedział ciepło i Ellenę oblała nagle fala gorąca. Co za bzdura! - Na razie - rzekła krótko i odłożywszy słuchawkę, udała się na poszukiwanie Andrei. W domu Ellena spędziła urocze chwile, bawiąc się z Violette i nawet nie zauważyła, kiedy z wybiciem siódmej wró­ cił Gideon. Poszedł prosto na górę. - Widzę, że świetnie sobie radzisz - zauważył. - Drobiazg - odparta. - Zapomniałam uprzedzić panią Morris. Gdybyś powiedział jej, że nie zjem dziś na dole... - Przyniosę ci kolację na górę - zaproponował. Pomyśla­ ła, że pragnie zrezygnować z jej towarzystwa. - Swoją też - dodał szybko. Uśmiechnęła się w duchu. Natychmiast skarciła się za to. - Nie sądzisz, że przesadzasz z tym przebywaniem razem? - Chciałem tylko spędzić nieco czasu z moją bratanicą - odparł chłodno. No i masz! Wewnętrzny uśmiech zgasł. Jednak uśmiechnęła się i grzecznie podziękowała, kiedy przyniósł tacę z jedzeniem. Za nic nie może się dowiedzieć, jak bardzo zabolała ją ta uwaga.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

107

- A swoją drogą... - odezwała się, gdy już wychodził. Odwrócił się w progu i Ellena już chciała się wycofać, widząc jego wzrok, jednak postanowiła nie dawać za wygraną. - Między dziewiątą a dziesiątą przydałoby mi się silne, mę­ skie ramię - oświadczyła. - To niezwykle intrygujące - uśmiechnął się, ponownie zbijając ją z tropu. Beverly miała swój pokój na piętrze. W pokoju obok sy­ piała Marjorie. Ellena mogła wprawdzie przełączyć alarm z pokoju dziecięcego do swojej sypialni, nie chciało się jej jednak biegać w nocy po schodach, a tym bardziej spać tu na podłodze. - Chciałabym, żebyś złożył łóżeczko Violette i przeniósł na dół. Gideon był najwyraźniej rozczarowany. - Domyślam się, że łaskawa pani wie, dokąd mam je zanieść - rzekł z szelmowską miną. - Oczywiście do mojej sypialni - odparła oschle. - Czy życzy sobie pani, żeby dziecko spało dziś w pani pokoju? - zdziwił się uprzejmie Gideon. Ellena wyczuła kłopoty. - Możesz ją zabrać do swojej sypialni, lecz nie ma mowy, żeby mała została na górze sama! Popatrzył na nią z obojętnym wyrazem twarzy. - Ależ z ciebie żandarm! - Wcale nie! Serce jej drgnęło, kiedy zobaczyła, że się uśmiechnął mi­ mo wszystko. - Czy z siostrą też toczyłaś takie boje? - zapytał. Łzy napłynęły jej do oczu. - Idź do diabła! - A od ślubu nie minął jeszcze miesiąc - westchnął dra-

108

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

matycznie i wyszedł. Ellena, słysząc to, o mało nie wybuchnęła śmiechem. Beverly mówiła jej nieraz, że mała śpi spokojnie aż do rana. Zanim jednak ulokowała ją w swoim pokoju i ukołysała do snu, sama omal nie zasnęła. Kiedy jednak położyła się do łóżka, zapomniała o zmęczeniu. Wciąż rozmyślała o Gideonie. Jest szorstki, twardy, lecz uśmiecha się przepięknie. Mimo irytującego charakteru umiał być czarujący. Czy ktoś inny potrafił równie łatwo zmienić jej nastrój? Tak naprawdę, to nikt. Słyszała, jak Gideon wchodzi po schodach i cichutko krząta się po swoim pokoju, nie chcąc obudzić dziecka śpią­ cego za drzwiami. Powinien położyć się już wcześniej. Przez wzgląd na swego małego gościa Ellena nie zapaliła lampki nocnej, by poczytać sobie do poduszki. Zasnęła dopiero oko­ ło trzeciej. Nie dane jej jednak było długo pospać. - Elleno, obudź się- o wpół do czwartej rozległ się męski głos. - Dziecko płacze i ma mokro. Z trudem otworzyła oczy. Paliło się górne światło. Gideon stał przy łóżku, trzymając dziecko na ręku. Biedactwo, jak długo musiało płakać? W pierwszej chwili chciała się nią zająć, ale przypomniała sobie jego wcześniejszą uwagę i po­ wstrzymała się. Pragnął spędzić więcej czasu z bratanicą? Proszę bardzo. - Przewiń ją - odparła, zamykając oczy. - Och, daj spokój - odparł. Znów otworzyła oczy. Stał w szlafroku, z dość głupią miną. Na ręku trzymał dziecko. - Poproś ładnie. - Proszę. Chciała podroczyć się jeszcze chwilę, lecz Violette znów zaczęła płakać i Ellena wyskoczyła z łóżka.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

109

Zobaczyła, że wzrok Gideona przesuwa się ku jej prześwi­ tującym przez cienki materiał piersiom. Wydawał się wyraź­ nie zaintrygowany ostro odcinającymi się sutkami. Poczuła się zażenowana. - Czy mogę jakoś pomóc? - spytał. - Zamknij oczy - syknęła, chwytając szlafrok - i daj mi dziecko. Przewinięcie Violette razem z myciem zajęło im pół go­ dziny. Gideon nie poszedł do siebie, jak się spodziewała, ale starał się jej pomóc. Kiedy skończyli, potrzymał małą, a Ellena poszła umyć ręce. - Słodkich snów - szepnęła, kładąc Violette do łóżeczka. - Przepraszam, że cię obudziła - zwróciła się do Gideona. - Nie usłyszałam, jak płacze. - Myślałem, że wszystkie kobiety mają instynktowny bu­ dzik, który reaguje na płacz. - Mój instynkt najwyraźniej zaspał - szepnęła i już chciała życzyć mu dobrej nocy, kiedy potknęła się, sięgając do kontaktu. Podtrzymał ją, żeby nie upadła. Dotyk ręki Gideona po­ raził ją jak prąd. - Elleno - mruknął i nie była pewna, czy nie wymówiła również jego imienia. Gideon przyciągnął ją do siebie. Pocałowali się delikatnie i spięta nerwowo Ellena odczuła wielką ulgę. Odruchowo przywarta mocniej do niego. Gide­ on oderwał się od jej ust i popatrzył na lekko zaróżowioną twarz. Znów zamknął jej usta pocałunkiem. Ten był inny i rów­ nież bardzo odpowiadał Ellenie. Gideon pociągnął ją do swe­ go pokoju. Nagle jego pocałunek stał się bardziej zaborczy. Ellena odwzajemniła go spontanicznie. Nie mając zamiaru wyrywać się czy bronić, całowała go z równym zapałem.

110

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Tymczasem Gideon, nie wypuszczając jej z objęć, powolutku zmierzał w kierunku łóżka. Delikatnie położył ją i leżąc obok, gładził jej ramiona. Ciało Elleny wyprężyło się pod wpływem pieszczoty Jednocześnie gdzieś w podświadomości odezwały się dzwonki alarmowe. Ocknęła się, czując dłoń Gideona lekko masującą jej pierś. - Gideonie! - krzyknęła zmieszana, wyrywając sie z uścisku. Natychmiast cofnął rękę. - Czyżbym posuwał się zbyt szybko, kochanie? - spytał Jak miło, że to powiedział! Do tej pory zwracał się tak do niej tylko po to, by poczciwa pani Morris myślała, że Gideon Langford jest zakochany po uszy w swojej żonie. - To chyba nie był zbyt dobry pomysł - wyszeptała, usi­ łując wstać. Przez chwilę obawiała się, że jej na to nie pozwoli, lecz bezpodstawnie. - Aż do tej chwili twoje maniery były nienaganne stwierdził żartobliwie, odsuwając się. - Czy to dlatego, że powiedziałam „nie", choć myślałam „tak"? Roześmiał się cicho. - Przynajmniej nie usiłujesz przeczyć swoim uczuciom - zauważył z rozbawieniem. W jaki sposób się tego domyślił? Doszła do wniosku, że pomogło mu duże doświadczenie w obcowaniu z kobietami. Zerwał się i pomógł jej wstać. - Czy wybaczysz mi upadek dobrych manier? - spytała.

- Nigdy.

Pocałował ją krótko, potem odwrócił i lekko pchnął w stronę drzwi. W samą porę.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

111

- Dobranoc - powiedziała, mając nadzieję, że mimo całej swej wiedzy o kobietach Gideon nawet nie podejrzewa, jak bardzo go pragnie. Do rana pozostało niewiele godzin i Ellena spędziła je na rozmyślaniu o tym, że miłość do Gideona zawładnęła nią niepostrzeżenie. Miała jedynie nadzieję, że przebrnie przez to małżeństwo i rozwód, nie dając mu tego po sobie poznać. Nie miała pojęcia, jak do tego mogło dojść. Cofając się myślami, uznała, że cała sprawa zaczęła się wtedy, gdy Gi­ deon przyszedł do niej i zaczął mówić o małżeństwie. Z po­ czątku myślała, że zamierza ożenić się z inną kobietą i bardzo jej się to nie spodobało. Czuła się rozdarta. Kochała Gideona bez wzajemności. Jego mogło to co najwyżej rozśmieszyć... Postanowiła zdrzemnąć się choć przez chwilę, lecz akurat wtedy Violette obudziła się na dobre. Ellena wyjęła z łóże­ czka ukochaną istotkę i przytuliła do serca. Dziś na pewno spóźni się do pracy. Violette zajęła jej rano dużo czasu, więc zeszła na śniadanie akurat wtedy, gdy Gi­ deon wychodził z domu. - Wrócę późno - oznajmił w drzwiach. - Dobrze - odparła, czując, że kocha go coraz mocniej. Z Violette na ręku podeszła do okna i patrzyła, jak odjeżdża. Wciąż stojąc w oknie, zobaczyła biegnącą wzdłuż podjaz­ du Marjorie Dale. Po południu będzie Beverly. Wszystko powoli wraca do normy. Z wyjątkiem miłości do Gideona... - Jesteś pewna, że z córką już wszystko w porządku? - spytała Marjorie. - Tak - odparła rozpromieniona niania. - Hannah uwiel­ bia domową atmosferę i stara się zaglądać do mnie, gdy tylko zajęcia jej na to pozwolą. Lubi, kiedy mama coś jej ugotuje i przytuli swoją dużą dziewczynkę.

112

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Co za kochająca się rodzina, pomyślała z rozbawieniem

Ellena.

Mimo późnej pory nie mogła zabrać się do pracy. Siedziała w gabinecie i patrzyła w okno. Gorąco pragnęła, by wróciła Justine. Żeby znów miała rodzinę. Przypomniała sobie, jak wzruszyła się, kiedy Gideon oświadczył, że należy do rodzi­ ny. Znów ten Gideon! Tylko przeszkadza jej w pracy. Niespodziewanie Andrea oświadczyła jej, że mały, dys­ kretny hotelik, którego rachunek obsługiwała firma, chce koniecznie natychmiastowego zwrotu ksiąg. - Skończyłam to zaledwie przed półgodziną - uśmiech­ nęła się Ellena. - Mogę im to podrzucić - dodała, ponieważ hotelik leżał po drodze do domu. - Widocznie nie mają kogo po nie przysłać - usprawied­ liwiała się Andrea. - Nie ma problemu - odparła Ellena. Myliła się. Problem nie tkwił w tym, że musiała doręczyć księgi i pogawędzić z miłą panią, do której obowiązków na­ leżało między innymi prowadzenie ich. Kiedy wracała, w re­ cepcji zobaczyła swego małżonka pogrążonego w konwersa­ cji z oszołamiającą piękną brunetką! Nie wierząc własnym oczom, stanęła jak wryta. Mogłaby przysiąc, że to nie jest rodzaj hotelu, z jakich korzystał Gi­ deon. Co więc robił w takim miejscu? Wiedziała doskonale i to doprowadziło ją do furii. A więc to znaczyło „wrócę później". Powinna się dyskret­ nie wycofać. Jednak wściekłość, ból i żal przeważyły. Weszła głębiej do holu. Gideon spojrzał na nią ze zdumieniem. I słusznie. Pewnie myślał, że biedna Ellena jest daleko stąd i udaje szczęśliwą małżonkę. Świnia. Drań! A ona w dodatku kocha tego drania!

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

113

- Cześć, kochanie - uśmiechnęła się, ignorując towarzyszkę Gideona. Do diabła z dobrymi manierami! Rozpromieniła się, widząc jego zmieszanie. - Bardzo się spieszę. Nie zdążyłam przed wyjściem złapać cię w biurze, ale jeśli dotrzesz do domu przede mną, wyjaśnij niani, że alarm w pokoju maleństwa nie działa. Pa! Wypadła z hoteliku, zanim zdołał otworzyć usta, żeby przedstawić ją brunetce. Niedoczekanie! Kiedy dotarła do swego mieszkania, jeszcze nie ochłonęła. Jej furię ostudził brak wiadomości od siostry. Wtedy dopiero zdała sobie sprawę z motywacji swojego czynu. Kierowała nią zazdrość! Ślepa, wściekła zazdrość. O Boże! Nie wróci do Oakvale, to rzecz pewna. Przypomniała sobie o Violette. No, przynajmniej nie od razu. Jednak nie byłaby zdziwiona, gdyby Gideon wrócił do domu po półno­ cy. Ta myśl była bardzo bolesna. Musi tam wrócić ze względu na dziecko. Miłość do Gideona przewróciła jej życie do góry nogami. Zawsze twierdziła, że nie ma w niej krzty zazdrości, a tu proszę! Ellena pojechała do Oakvale, zastanawiając się, kiedy to miejsce stało się jej domem, zmieniając dotychczasowe mie­ szkanie w zwykły pokój do wynajęcia. Coraz bardziej jednak martwiła ją nieuchronna konfrontacja z Gideonem. Co mu powie, gdy go zobaczy? Tak jak podejrzewała, nie wrócił jeszcze do domu. Za­ miast siedzieć jak na szpilkach, zajęła się codziennymi czyn­ nościami. Poszła do Violette i rozmawiała z Beverly. Zmusi­ ła się nawet do zjedzenia kolacji. W końcu znalazła się w swojej sypialni i nadal nie umiała znaleźć żadnego wytłumaczenia dla postępku Gideona. Około jedenastej wzięła prysznic i przebrała się w koszulę

114

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

nocną. Skoro zobaczy się z nim dopiero jutro, będzie miała czas na przemyślenia. Cokolwiek się zdarzy, nie da po sobie poznać, że powoduje nią zazdrość. O jedenastej piętnaście wróciła pamięcią do wydarzeń z hotelu. Jeśli się nie myli, Gideon też zrobił jej coś podo­ bnego. Tego wieczoru, kiedy jadła służbową kolację z Cliffem Wilkinsonem, wpadł w szał, uznawszy, że to Ellena zła­ mała umowę. Jednak w przypadku Gideona to była bez wątpienia przy­ jaciółka, a ich spotkanie to zwykła schadzka. Zrobił to, mimo iż obawiał się, że szwagierka mogła kazać go śledzić. Podły drań! Siedziała na łóżku, obejmując podkurczone nogi, kiedy nagle usłyszała samochód Gideona na podjeździe. Zanim wyłączyła lampkę nocną, reflektory omiotły jej okno. A niech to! Słyszała, jak wchodzi do domu. Może najpierw zajrzy do kuchni i zrobi sobie coś do picia? Kroki na schodach. Ellena z niezrozumiałych powodów wstrzymała oddech. Przecież zobaczy się z nim dopiero jutro. Drzwi wewnętrzne pozosta­ ną zamknięte aż do chwili, gdy będzie wychodziła do pracy. Pilnie nasłuchiwała, co dzieje się w pokoju obok. Nagle, ku jej przerażeniu, Gideon, nie zważając na nic, wszedł do jej sypialni frontowymi drzwiami. - Och! - wyrwało się jej. Serce zaczęło bić jak oszalałe. Gideon podszedł do łóżka i zapalił nocną lampkę. - Przepraszam za to najście - zaakcentował ostatnie sło­ wo. ~ Jednak przed kilkoma minutami spostrzegłem światło w oknie, domyśliłem się więc, że jeszcze nie śpisz - uprze­ dził w ten sposób jej ewentualne protesty i dodał: - Czy mo­ głabyś wyjaśnić swoje dzisiejsze zachowanie w hotelu? Ratunku! Wszystko, co miała mu do powiedzenia, wyle-

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

115

ciało jej z głowy. Poczuła się nagle bezbronna i bezradna. Gorączkowo usiłowała coś wymyślić. - Czy to tylko twoja domena? - odcięła się. Już wiedzia­ ła! Zrobi mu to samo, co on jej przedtem. - Co prawda, twoja randka nie miała miejsca przy kolacji, choć pewnie ten etap był jeszcze przed wami, ale... wybacz, że wspomniałam o alarmie w pokoju maleństwa, chciałam jednak, żebyśmy grali tymi samymi kartami. - Uważasz, że poszedłem się zabawić? - Nazywaj to sobie, jak chcesz. - Mylisz się! - A Księżyc jest kulą zielonego sera! Ale dobrze, łaska­ wy panie, skoro ta dama nie była pańską przyjaciółką, a prze­ cież mieliśmy się nie spotykać z przyjaciółmi płci przeciw­ nej, to kim niby mogłaby być? - Ellena poczuła nagle przy­ pływ dowcipu i inteligencji. - Już wiem - nie pozwoliła mu dojść do głosu - to pewnie adwokat prowadzący naszą spra­ wę rozwodową. Co za licho ją podkusiło? Do tej chwili Gideon zachowy­ wał kamienną twarz, lecz teraz odmalowała się na niej złość. - Wybij to sobie z głowy! - syknął z wściekłością, łapiąc ją za rękę. - Nie zamierzam... - Puść mnie! - przestraszyła się nie na żarty Ellena. - Nie obchodzi mnie, co zamierzasz, a czego nie! - A powinno. Chodzi o... - Wiem aż za dobrze, o co ci chodzi, Langford. - Nie masz o niczym pojęcia. - Może i nie zjadłam wszystkich rozumów, ale gram ucz­ ciwie. - O co ci, do cholery, chodzi? - Chodzi o to, że gdybym odstąpiła od warunków naszej umowy, nieuczciwie byłoby...

116

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Jak można odstąpić od czegoś, czego się nigdy nie próbowało? - Ciągle trzymasz mnie za rękę - zauważyła zbita z tropu. W odpowiedzi chwycił ją za drugą. - I co teraz zrobisz? - spytał kpiąco. Chciała go uderzyć. Uderzyć i przytulić się do niego za­ razem. - To boli - poskarżyła się. Gideon nie puścił jej rąk, tylko przysiadł na krawędzi łóżka, pochylił się i pocałował ją w obie dłonie. Serce znów zabiło jej niespokojnie. - No dobrze - powiedziała, mobilizując wszystkie siły. - Pocałowałeś mnie na przeprosiny. Teraz możesz mnie pu­ ścić i pójść do łóżka. Popatrzył na nią. W oczach błysnął mu chochlik. - Nic z tego, dopóki ty mnie nie pocałujesz na przeprosiny. Uwielbiała, kiedy lekko się uśmiechał. - A cóż ja takiego zrobiłam? - Uraziłaś moje uczucia, niesłusznie oskarżając o naru­ szenie warunków umowy. - Więc ta piękna brunetka nie była twoją... pocieszycielką? - Zbyt pochopnie wyciągasz wnioski - odparł. - To były wyłącznie sprawy służbowe, wierz mi. Ellena poczuła się szczęśliwa. Bardzo chciała mu wierzyć. Ponieważ zabrzmiało to szczerze, zapragnęła go sowicie wy­ nagrodzić. - Wygrałeś - uśmiechnęła się. - Muszę cię pocałować. - Och, Elleno Langford, do czego ty mnie doprowadzasz - westchnął i nie wypuszczając jej rąk, przyciągnął ją bliżej i dotknął wargami jej ust. Spłoszona cofnęła się pospiesznie.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

117

- Dobranoc - szepnęła. - Dobranoc - odparł i porwał ją w ramiona. Tym razem włożył w pocałunek całe uczucie. Ellena od­ wzajemniła go z całej siły. Chciała wykrzyczeć jego imię, lecz wciąż zamykał jej usta pocałunkiem. Przywarta do niego, nie bacząc na to, że miała na sobie jedynie zwiewną koszulkę nocną. Gideon pieścił jej ramiona i plecy. Zapragnęła nagle po­ czuć pod palcami dotyk jego skóry. Wiedziona tym porywem pomogła mu wyswobodzić się z marynarki i pozbyć krawata. Spleceni uściskiem opadli na łóżko. Gideon w jakiś tajemniczy sposób zdołał zsunąć buty. Zagłębiwszy palce w jej włosach, szeptał jakieś czułe sło­ wa. Ellena podda wda mu się bez oporu. Nawet chyba zdołała wypowiedzieć jego imię. Zesztywniała nagle, czując, że zsuwa jej ramiączko ko­ szuli nocnej. - Nie bój się - szepnął. - Zaufaj mi. - Nie boję się - odparła, w chwili gdy opuściwszy głowę, przesuwał wargi w stronę jej piersi. Chciała zaprotestować, kiedy usta Gideona zamknęły się na jednej z nich. Jednak towarzyszące temu uczucie odurzyło ją. Prztuliła mocniej jego głowę. - Gideonie! Oderwał usta od jej piersi i z uśmiechem spojrzał na nią. - Wszystko w porządku? - spytał, znając z góry odpo­ wiedź. - Tak - odparła i ku swemu zdziwieniu dodała: - Ja też chcę cię całować. Patrząc jej w oczy, bez słowa zdjął koszulę. Ellena czer­ pała niezwykłą przyjemność z dotykania jego ciała. Leżeli obok siebie. Gideon pochylił się i całował jej piersi.

118

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Omal nie powiedziała, że go kocha, jednak pocałunki Gideona zapierały jej dech. Zagubiła się w nich. Wtem pocałunki ustały. Ku swemu przerażeniu stwierdzi­ ła, że nie ma na sobie zupełnie nic. - Gdzie się podziała moja koszula nocna? - spytała z nie­ dowierzaniem. - Kochanie - uśmiechnął się Gideon - trochę ci zawadza­ ła, więc jako dobry samarytanin postanowiłem cię ratować... Przyznam, że trochę mi w tym pomogłaś. Uczucie wstydu mieszało się z pożądaniem. - Naprawdę? - Jakoś musiałem sobie poradzić -mruknął, całując ją znowu. Ellena czuła, jak palce Gideona przesuwają się po jej skórze. Westchnęła głęboko, kiedy dotknęły jej piersi. - Jesteś taka piękna - szepnął, unosząc głowę. - Och, Gideonie - westchnęła i zawstydzona odwróciła się od niego. Po chwili znów przyciągnął ją do siebie. Pocałunek stawał się coraz bardziej natarczywy, dłonie coraz śmielsze. - Kochanie, czy będziesz moja? - spytał. Serce zabiło jej mocniej. - Chciałabym, ale... - Ale co? - naciskał. Nie bardzo potrafiła wyjaśnić, że chciałaby, ale boi się dręczącej ją niepewności co do uczuć Gideona i tego, że mogłaby poryw serca przypłacić rozczarowaniem. - Znowu chcesz się nieładnie zachować? - droczył się. Nic nie odpowiedziała. „Kochanie" i inne takie słówka na pewno nie znaczyły dla niego zbyt wiele. Brzmiały ładnie lecz nie niosły w sobie żadnej prawdziwej treści. Pocałowała go, starając się w ten sposób wyrazić stan swoich uczuć. Pragnęła mieć siłę, by dawać i brać, ale owo

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

119

nieszczerze brzmiące „kochanie" zadawało jej cios prosto w serce. - Coś nie tak? - Gideon natychmiast wyczuł zmianę jej nastroju. Wysunęła się z jego uścisku. - Znienawidziłbyś mnie potem - wykrztusiła. - Sugerowałbym, żebyś następnym razem albo zmieniła zdanie, albo dużo wcześniej okazała więcej zdecydowania, kochanie - odparł dziwnym głosem Gideon i wstał. To nieszczęsne słowo zawisło pomiędzy nimi w powie­ trzu, kiedy kierował się ku drzwiom wewnętrznym. Ellena tak bardzo go w tej chwili pragnęła, że niemal była gotowa zmienić zdanie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Noc nigdy nie ciągnęła się tak długo. Wyczerpana emo­ cjami Ellena musiała w końcu zasnąć, lecz na długo przed świtem obudziła się, znów pełna obaw. Gideon przecież gładko przyjął wyjaśnienia dotyczące jej dziwnego zachowania w hotelu. Ona z kolei bez wahania uwierzyła mu, że z tą piękną brunetką załatwiał wyłącznie sprawy służbowe. Z trudem opanowała kolejny atak zazdrości. Musi mu ufać. Jednak nie to ją najbardziej niepokoiło. Całowała go i powodowana głębokim uczuciem do Gideona chciała się z nim kochać. On również tego pragnął, lecz nie kryło się za tym żadne uczucie, a tylko zwykłe pożądanie. On jej nigdy nie pokocha, nie ma na co Uczyć. Ellena przede wszystkim obawiała się, że jej żywiołowa reakcja na pieszczoty Gideona mogła ujawnić pilnie skrywane przed nim uczucie. Kiedy tak zadręczała się obawami, usłyszała dochodzące zza wewnętrznych drzwi jakieś dźwięki. Gideon również nie mógł spać. Postanowiła wstać wcześniej. Lepiej czymś się zająć, niż snuć w kółko ponure rozważania.Nawet pod prysznicem wciąż nie mogła przestać o nirmyśleć. W ten sposób co najwyżej zyska tyle czasu,by zjeść z nim śniadanie.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

121

Co to, to nie! Nie wiedziała, jak zdoła mu spojrzeć w oczy. Może wymknąć się z domu bez śniadania? Owszem, stchórzy, ale będzie miała cały dzień, by ochłonąć. Wiedziała jednak, że to tylko oszukiwanie samej siebie. Kiedy usłyszała, że Gideon wychodzi z pokoju, odczekała trzy minuty i otworzyła wewnętrzne drzwi. Potem z teczką w ręku udała się do pokoju dziecięcego. Gideon czasami wychodził wcześniej, więc może... Beverly i Violette zaczynały kolejny dzień. Nie mogła zostać zbyt długo, by nie wprowadzić zamieszania. Mimo to poczekała aż do chwili, kiedy jej zdaniem Gideon pogrąży się w lekturze porannej gazety. Zeszła na dół i ostrożnie zerknęła przez drzwi jadalni. Czytał gazetę. Wszystko powinno pójść gładko, więc czemu tak drżą jej nogi? - Dzień dobry - powiedziała dźwięcznym głosem w kierunku gazety i nagle przypomniała sobie, jak leżała naga obok niego. Czemu poczerwieniała? Gideon zerknął zza gazety na zaróżowioną twarz Elleny. - Muszę dziś wcześniej wyjść - oznajmiła, machając w jego kierunku teczką. - Mam mnóstwo pracy... Wstał od stołu i ruszył w jej stronę. - Jeśli chodzi o ubiegłą noc... - zaczął, a ona omal nie umarła z przerażenia. - Wiesz co - szybko przerwała mu. - Obiecaj mi, że więcej tego nie zrobisz, a ja nie będę zapędzała się tam, gdzie nie trzeba. - Odwróciła się i pobiegła do samochodu. Przez całą drogę myślała o tej porannej scenie i o swoich słowach. Szkoda, że nie będzie następnego razu... Pogrążona w papierach sprawdzała zgodność danych z komputerem, kiedy usłyszała, że ktoś wchodzi do jej gabi­ netu. Ponieważ klient przez dłuższą chwilę nie odzywał, się

122

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

ani słowem, uniosła głowę znad monitora i zdrętwiała z wra­ żenia. - Gideon! - Zapomniała o wszystkich cyfrach.Czemu Lucy jej nie uprzedziła? - Co ty tu robisz? Poważna mina Gideona sprawiła,że chciała uciec,wycofać się, lecz blokował jedyne wyjście.Widocznie odkrył,że się w nim zakochała i przyszedł powiedzieć jej... - Można? - spytał,sadowiąc się na krześle naprzeciwko biurka. - Ubiegłej nocy... - Ubiegłej nocy - powtórzyła bezmyślnie. - Otóż zeszłej nocy w hotelu... Poczuła wzbierającą w niej zazdrość. - To nie były sprawy służbowe? - nie wytrzymała, przypominając sobie tamtą brunetkę. - Owszem, służbowe - uciął. - Moja droga Elleno, pani Turner jest prywatnym detektywem. Ellena w pierwszej chwili oniemiała. Najpierw to „moja droga", a potem cała reszta. - To tak wygląda prywatny detektyw? - wydusiła wresz­ cie z niedowierzaniem. - Ja też kiedyś myślałem, że detektywi noszą prochowce i kapelusze nasunięte na czoło - przyznał Gideon. - Jednak okazuje się, że w wielu przypadkach pani Turner ze swoją prezencją osiąga znacznie lepsze rezultaty. Poza tym jest to osoba polecana przez agencję, która współpracuje ze mną od dawna. - Wynająłeś detektywa, żeby śledzić Pamelę? - nie mogła nadziwić się Ellena. Widząc jej zaskoczenie,Gideon nie zwlekał z wyjaśnieniami. - Nigdy nie wierzyłem, że mój brat zginął. Ellena czujnie nadstawiła ucha.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

123

- I mówisz, że ta agencja pracuje dla ciebie od dawna? - Od samego początku. Najpierw bez rezultatów. Potem odnaleziono świadków, którzy ponoć widzieli, jak osoby odpowiadające wyglądem opisowi Kita i Justine bawiły się w towarzystwie pary innych młodych Anglików w noc przed zejściem lawiny. Zakryła usta dłonią. - Potem znowu długo nic, wreszcie znalazł się ktoś, kto widział następnego dnia rano całą czwórkę, jadącą jednym samochodem na południe. - Czy to wszystko? - nie wytrzymała Ellena. - Przez kilka tygodni nie dowiedziałem się wiele więcej, jakieś strzępy nieistotnych informacji. Dopiero wczoraj wie­ czorem odebrałem w samochodzie telefon od pani Turner, która właśnie przyleciała z Hiszpanii. Hiszpania! To nawet nie przeszłoby jej przez myśl. - I co ci powiedziała pani Turner? - Wszelki ślad się urwał i już prawie tracili nadzieję, kiedy do hotelu, w którym mieszkali Justine i Kit, zadzwo­ niła niejaka pani Pender, chcąc uregulować rachunek. W re­ cepcji odpowiedziano jej, że taka nigdy tu nie mieszkała. Tę wiadomość przekazano, jak co dzień, agencji. - Czy to mogła być Justine? Dzwoniła z Hiszpanii? - Pani Pender czy pani Spencer? Łatwo o przejęzyczenie. Nie zapominaj, że sama zapewniałaś mnie, że twoja siostra nie zostawiłaby nie uregulowanego rachunku. - Justine? Nigdy! To raczej Kit mógłby nie zapłacić... - Skoro się tego domyśliła, natychmiast zatelefonowała do hotelu. - Wierzysz w to, prawda? - Zaczynam w to wierzyć, zwłaszcza że przed chwilą odebrałem kolejny telefon od pani Turner. Powiedziała mi,

124

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

że na liście pasażerów najbliższego samolotu z Barcelony figuruje nazwisko Langford. - Kit jest w samolocie? - To nie musi być on, więc nie powinniśmy robić sobie zbyt wielkich nadziei. - Jest sam? - spytała z bijącym sercem. Gideon popatrzył na nią uważnie. - Nie podróżuje sam - rzekł wreszcie. Ellena niemal już uwierzyła, że to Kit i Justine. - Czy towarzyszy mu... kobieta? - Owszem. - Kiedy przylatują? - zapytała i nagle zobaczyła, że już od dłuższego czasu oboje stoją. - Za dwie godziny. Jadę właśnie na lotnisko i po drodze wstąpiłem po ciebie. - Och, Gideonie - szepnęła wstrząśnięta. Odruchowo padli sobie w ramiona. Ellenie wydawało się, że tak być powinno, że muszą nawzajem wspierać się psy­ chicznie. Gideon delikatnie pocałował jej włosy. - Chodźmy już, kochanie. W drodze na lotnisko Ellena znajdowała się w szoku. Nie bardzo kojarzyła, kiedy wyszli z biura ani co Gideon mówił Andrei. Nie bardzo też kojarzyła, dokąd jadą. Jak przez mgłę przypominała sobie opowieść o rewelacjach pani Turner, za to, ku jej udręce, wczorajsza noc stała jej przed oczyma jak żywa. Oczekiwanie na samolot z Barcelony dłużyło się wprost nieznośnie. - To wcale nie muszą być oni - ostrzegł ją Gideon, kiedy samolot podchodził do lądowania. - Wiem - odparta wbrew samej sobie.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

125

Kiedy pierwsi pasażerowie zaczęli wyłaniać się z drzwi, uchwyciła się z całej siły ręki Gideona. Wreszcie ich zobaczyła. Justine i Kit szli objęci i beztroscy jak nigdy dotąd. Ellena wydała z siebie cichy jęk. Gideon również ich dostrzegł. Lekko uścisnął ramię Elleny. - Dobrze się czujesz? - spytał. - Jak nigdy w życiu - odparła. Pomyślała sobie, że to najszczęśliwsza chwila w jej życiu. Ukochany mężczyzna spogląda na nią czule i śnieżnobiałą chustką wyciera łzę. Potem pognali ku swoim krewnym. - Ellena-Ellen! Byczo cię znów widzieć! - wykrzyknęła Justine, rzucając się jej na szyję. - Masz samochód? Nasz został... - urwała, widząc, że Kit wita się z jakimś nieznajo­ mym. - Gideonie, poznaj moją narzeczoną - powiedział Kit. Ellena zauważyła, że Justine wciąż jest zakochana w ojcu swego dziecka. Tymczasem Justine uśmiechała się do Gideona i pytała, jak to się stało, że oboje przyjechali po nich na lotnisko. Gideon mógł powiedzieć mnóstwo rzeczy, począwszy od tego, że umierali ze strachu o nich. Jednak widząc, że zarów­ no Justine, jak i Kit, nie są świadomi zamieszania, jakie spo­ wodowała ich nieobecność, uśmiechnął się jedynie. - To długa historia. Niepokoiliśmy się trochę o Violette, więc można rzec, że połączyliśmy siły. Ellena pokochała go za to jeszcze bardziej. - Co z nią? - zaniepokoiła się nagle Justine. - Czy moje maleństwo jest zdrowe? - Czuje się świetnie - zapewnił ją Gideon. - Opiekujemy się nią troskliwie w Oakvale... - To ona jest u ciebie w domu? - zdziwił się Kit. - A co

126

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

z Pamelą? Zawsze, kiedy dzwoniłem, mówiła, że dziecko dobrze się chowa... - Dzwoniłeś do żony Russella? - głuchym głosem spydł Gideon. - Regularnie co tydzień. Cała czwórka wsiadła do samochodu Gideona. Ellena była wstrząśnięta faktem, że Pamela wiedziała, iż Kit i Justine żyją. Przez cały ten czas nie pisnęła słówkiem, że są cali i bezpieczni, a ona wraz z Gideonem przeżywali prawdziwe piekło. Co za potworna baba! Za oddanie dziecka zgarnęła ładną sumkę. Gideon słusznie przeczuwał, że poszło im zbyt gładko. Tymczasem wiedziała doskonale, że Kit i Justine wcześniej czy później wrócą. Przez ten czas okłamywała ich, że opiekuje się dzieckiem. To czysty kryminał! - Postanowiliśmy się pobrać - Kit przerwał rozmyślania Elleny. - Skoro i tak wiemy, że jesteś szczęściarzem - odezwał się zgryźliwie Gideon - może powiesz nam, co cię do tego skłoniło? Justine i Kit zgodnie wybuchnęli śmiechem. - Justine przyprawiła mnie o straszny szok - wyjaśnił Kit. - W Austrii wpadliśmy na kumpli Kita - tłumaczyła Justine. - Wybierali się następnego dnia do Francji. Zabraliśmy się z nimi. Ojciec Nicka chciał, żeby przeprowadzili jego jacht z Marsylii do Gibraltaru. Nick powiedział, że przyda­ łoby mu się jeszcze kilka osób załogi, więc się zgłosiliśmy. Bardzo tęskniłam za Violette, ale nie chciałam psuć przyje­ mności Kitowi... - A ja, widząc coraz bardziej milczącą Justine, bałem się, że chce ode mnie odejść. Przez cały tydzień zbierałem się, by wreszcie spytać, o co chodzi...

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

127

- Wyjaśniłam, że chcę wrócić do dziecka i być prawdziwą matką... - A ja wtedy powiedziałem, że też chcę być prawdziwym ojcem i wziąć ślub z matką Violette. Nie było nic do dodania. - Moje gratulacje - powiedziała Ellena. Reszta drogi upłynęła im na rozmowach o dziecku, plawanym ślubie, o domu, który młodzi zamierzali kupić. - Bałam się, że sąsiedzi nie pozwolą ci zabrać Violette do twego mieszkania - zauważyła Justine, dziękując Ellenie za opiekę nad dzieckiem. - Bardzo dobrze, że porozumiałaś się z Gideonem. Czułam, że nie pochwalasz zostawienia Violette u Pameli. - Niektóre ciotki takie są - uśmiechnęła się Ellena. Ponieważ Violette stanowiła teraz oczko w głowie Justine, cieszyła się, że w młodszej siostrze obudził się wreszcie instynkt macierzyński. Justine najwyraźniej nie wiedziała nic o lawinie, Ellena postanowiła więc nie wspominać na ten temat.Na inne rów­ nież. Gideon najwyraźniej doszedł do tego samego wniosku. Zresztą bezustanna paplanina Justine i Kita nie dawała im zbyt wiele szans na odezwanie się. - Mogę zobaczyć Violette? - spytała Justine, wyskakując z auta w Oakvale. - Naturalnie - uśmiechnął się Gideon. - Kit cię zaprowa­ dzi. Wie, gdzie jest pokój dziecięcy. Ellena patrzyła, jak szli w stronę drzwi frontowych, trzy­ mając się za ręce. Wysiadła z samochodu, by podążyć za nimi, lecz Gideon położył jej dłoń na ramieniu. - Szczęśliwa?

128

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Skinęła głową. - Nawet nie wiesz, jak mi ulżyło. A ty? - Nie mogę się zdecydować, czy mam ucałować brata czy wytargać go za uszy. - Znam to uczucie - uśmiechnęła się. Gideon cofnął dłoń i weszli do domu, w którym zagościł pokój i radość. - Czyż nie jest cudowna? - zawołała z podestu Justine, Trzymała Violette na ręku. Obok stała Beverly. - Możemy już pojechać do domu? - Justine najwyraźniej chciała mieć! Kita i dziecko wyłącznie dla siebie. Nie interesowało jej jedzenie ani picie. Gideon zajął się wszystkim. Natychmiast porozmawiał z Beverly, która niestety traciła posadę. Potem z jej pomocą oraz Kita i Elleny zniósł do auta całą górę dziecięcych rzeczy. - Zabrakło miejsca dla Elleny - zaprotestowała Justine, wsiadając do zapchanego samochodu. - Nie szkodzi - uśmiechnęła się Ellena. - Przecież nie muszę z wami jechać. - Jak dam sobie radę? - zaniepokoiła się Justine. - Tego się nie zapomina - uspokoiła ją siostra. - Cześć, Ellena, będziemy w kontakcie - wychyli się przez okno Kit. Gideon podszedł do samochodu. Odwrócił się i utkwił w Ellenie spojrzenie swych szarych oczu. - Zobaczymy się po powrocie - rzekł i usiadł za kierow­ nicą. Nagle Ellena poczuła się niezręcznie. - Jedź ostrożnie... stryjku - powiedziała nieśmiało. Obie z Beverly stały i machały odjeżdżającym. - Lepiej pójdę się spakować - odezwała się Beverly. - Tak mi przykro - tłumaczyła się Ellena.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

129

- Nic nie szkodzi - uśmiechnęła się Beverly. - Dobrze mi się tu pracowało, ale szybko znajdę sobie coś innego. Po za tym pani mąż dał mi hojną odprawę. Miło rozmawiając, weszły do domu. Ellena spojrzała przez okno na krajobraz, który zdążyła już polubić. Nagle z bólem uświadomiła sobie, że nie tylko Beverly będzie musiała stąd odejść. Violette odzyskała rodzi­ ców i w tej sytuacji nie ma już potrzeby, żeby ona i Gideon wciąż udawali małżonków. To już koniec. Logicznie rozu­ mując, doszła do kolejnego wniosku: ona też powinna się spakować i wynosić. Czemu tak bardzo pokochała ten dom? Gideon powiedział, co prawda, że zobaczą się po jego powrocie, ale nie powiedział, żeby tu na niego czekała. Może chciał w ten sposób dyskretnie dać jej do zrozumienia, że powinna zniknąć z Oakvale, zanim on tu wróci? Ellena zdawała sobie sprawę, że jej nagła miłość do Gideona mogła spowodować u niej nadmierną wrażliwość, nie­ mniej nie mogła mieć żadnych wątpliwości co do tego, że pojawienie się Justine i Kita definitywnie kończyło jej pobyt w tym domu. Jeśli było tak, jak podejrzewała, to jej duma cierpiała na myśl, że Gideon Langford nie życzył sobie widzieć jej w Oakvale. Ponieważ był to dzień pracy, Gideon prawdopodobnie wprost z mieszkania Kita pojedzie do swojego biura. Wes­ tchnęła głęboko i telefonicznie wezwała taksówkę, gdyż jej auto zostało na parkingu obok biura. Z ciężkim sercem opuszczała swój pokój, do którego zdą­ żyła się już przyzwyczaić. Poszła jeszcze pożegnać się z Beverly i życzyć jej szczęścia. Z każdą chwilą nabierała coraz większego przekonania, że Gideon jest w pracy. Miała zatem

130

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

nieco czasu, jednak postanowiła opuścić Oakvale natychmiast. Szczęśliwy powrót Justine i Kita tak bardzo ją ucieszył, że nie byłaby teraz w stanie rzeczowo dyskutować z Gideo­ nem o szczegółach dotyczących rozwodu. Zeszła na dół, by poczekać na taksówkę. Postanowiła, że do Gideona zadzwoni kiedy indziej, a po rzeczy wpadnie podczas weekendu. Do tego czasu okrzepnie na tyle, żeby odbyć tę rozmowę. Rozmawiając o rozwodzie przez telefon, nie będzie mu siała patrzeć na jego ukochaną twarz. Tak będzie łatwiej Mogłaby się jakoś zdradzić, a on przecież nie może się dowiedzieć, jak bardzo go kocha. W drodze do mieszkania rozmyślała ponuro o tym,że nigdy go już nie zobaczy. Nagle pocieszyła ją myśl, że przecież spotkają się na ślu­ bie Justine i Kita. Miała jedynie nadzieję, że zdobędzie się wówczas na obojętnie przyjacielski wyraz twarzy. Niestety, Kit i Justine dowiedzą się w końcu, że wzięła ślub z Gideonem. Tu też musi się mieć na baczności. Justine nie może wiedzieć, że jej poświęcenie dla ratowania Violette było aż tak wielkie i . . . bolesne. Z drugiej strony to dobrze, że Kit i Justine w końcu wydorośleli na tyle, żeby wziąć odpowiedzialność za własne życie. Ellena zejdzie na drugi plan. Tymczasem taksówka przywiozła ją do domu. Ani w gło­ wie było jej wracać do biura. Musiała uładzić się z myślami. Przede wszystkim trzeba nastawić się pozytywnie... Zadzwonił telefon. Gideon! Ależ skąd, to na pewno Justine.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

131

Podniosła słuchawkę. - Halo. - Dlaczego nie jesteś w biurze? To jednak Gideon. Serce zabiło jej mocniej. - A ty? - Powiedziałem, że zobaczymy się, jak tylko wrócę. - Przepraszam, musiało mi się coś pokręcić. - Kiedy wracasz do domu? Poczuła, że kręci jej się w głowie. Dom. No tak, to w koń­ cu jego dom. Zgasła iskierka nadziei. - Hm, jak by to powiedzieć... nie wracam. Miałam za­ dzwonić, aby cię uprzedzić, że podczas weekendu przyjadę po rzeczy. Mogłam oczywiście zabrać je od razu, ale nie wiedziałam, jak zechcesz wytłumaczyć to pani Morris i Marjorie... - W czasie weekendu będzie najlepiej - stwierdził krótko i rozłączył się. Ellena długo siedziała, trzymając słuchawkę w ręku, za­ nim ją odłożyła. Dobrze pojęła jego wypowiedź. Miała się wynosić. No, to do widzenia, a raczej żegnaj. Czego się w końcu miała spodziewać po Langfordzie? Nawet krzty uprzejmości. Żadnego „miło mi będzie cię zobaczyć"... Do diabła z nim! Otarła wilgotne oczy. Nie będzie płakała przez tego dra­ nia! Zaraz teraz posprząta zakurzone mieszkanie, a potem weźmie prysznic. Wyciągnęła z szafy stare dżinsy. Kiedy kończyła zapinać białą bawełnianą bluzeczkę, rozległ się dzwonek do drzwi. Gideon! Nie bądź śmieszna! W tym jej przerażeniu można byłoby doszukać siępoczu-

132

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

cia winy. Rzeczywiście, czuła się winna, ale dlatego,że nie zatelefonowała do Andrei. Otworzyła drzwi i z napięcia wbiła sobie paznokcie w dłoń. W progu stał Gideon. - Cześć - powiedziała sztucznie wesołym tonem. - Nie spodziewałam się ujrzeć cię przed weekendem. Gideon wpatrywał się w nią poważnym wzrokiem. - Pani Langford - rzekł w końcu. - Jeszcze ze sobą nic skończyliśmy. Powiedział „pani Langford", więc na pewno ma na myśli rozwód i w tej sytuacji powinna go wpuścić,doszła do wniosku, otwierając szerzej drzwi. - Lepiej wejdź - zaprosiła go, odsuwając się na bok.

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Może jesteś głodny? Czy już jadłeś lunch? - spytała Ellena, prowadząc Gideona do salonu. Powinna zachowywać się uprzejmie, wręcz nienagannie. Przecież uczciwie mówiąc, ich małżeństwo nie było prawdzi­ we, bo nigdy nie miało takie być, nie ma więc podstaw, by winić kogokolwiek za nieuchronny koniec tego związku. - Zajmują mnie sprawy o wiele ważniejsze niż odżywia­ nie się - skwitował jej propozycję Gideon. Zauważyła, że wyglądał poważnie. Do pewnego stopnia wręcz ponuro. - Hm, siadaj, proszę - zachęciła go, powstrzymując się w ostatniej chwili od zaproponowania mu kawy. Potrzebowała kilku chwil spędzonych w samotności. W tym czasie zdołałaby nieco ochłonąć i zapanować nad sobą, nie miała jednak żadnej gwarancji, że Gideon nie po­ spieszy za nią do kuchni. Langford podszedł do krzesła, lecz nie usiadł, dopóki Ellena nie ulokowała się na sofie. - Czy Justine i Kit już się rozpakowali? - próbowała przełamać to krępujące milczenie, rozpaczliwie usiłując znaleźć jakiś neutralny temat. O Boże! Spojrzał na nią z niebezpiecznym błyskiem w oku.

134

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Nie wiem - odparł, patrząc jej prosto w oczy. - Nie zabawiłem u nich zbyt długo. - Wróciłeś do Oakvale? - zapytała najuprzejmiej jak potrafiła. Skinął głową. - Ciebie tymczasem tam nie było - zauważył oskarżycielskim tonem. Dlaczego nagle zaschło jej w gardle? Ponieważ Gideon był jej niezwykle drogi. Bo bardzo go kochała. Jednak nadszedł czas zerwania wszystkich łączących ich więzi. - To bardzo szczęśliwy dzień - zaczęła. - Justine i Kit wrócili do domu. Żyją i są zdrowi. Jednak nie musiałeś fatygować się do mnie osobiście. Nasi prawnicy mogli omówić szczegóły dotyczące unieważnienia i . . . - Czy nie uważasz, że to my najpierw powinniśmy omówić kilka spraw? - przerwał jej z ponurą miną. Ellena popatrzyła na niego ze zdumieniem. A cóż tu jeszcze było do omawiania? - Domagasz się alimentów? Kąciki ust drgnęły mu nieznacznie. - Zawsze uważałem cię za zakrytą kartę. - Odkryłeś we mnie to, co najlepsze - palnęła bez zasta­ nowienia, nie mogąc oderwać wzroku od jego zmysłowych warg. - Pomijając kwestię seksu - zaczął głuchym głosem Gideon, a Ellena z trudem oderwała wzrok od jego ust - pobraliśmy się z rozsądku, a właściwie to z konieczno­ ści. Jednak, moja droga Elleno... - tu głos mu nieco zadrżał - chciałbym myśleć, że znaleźliśmy w tym związku przyjaźń, że nie powiem... ciepło - bardzo starannie do­ bierał słowa - i nie powinniśmy kończyć go zimnym, bez­ osobowym rozwodem.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

135

Utkwiła w nim zdumione spojrzenie swych błękitnych oczu. Rozwiodą się, to rzecz jasna. Gideon nie powiedział przecież, że nie będzie rozwodu, lecz że nie powinni prze­ prowadzać go na chłodno. Udało się jej nawet uśmiechnąć. Gideon miał rację, mó­ wiąc o cieple i przyjaźni. - Jesteś dobrym przyjacielem - przyznała. - Zawsze by­ łeś gotów wesprzeć mnie w tarapatach. - I wzajemnie - zauważył. - Czyżbym pomogła ci w tym długim, bolesnym oczeki­ waniu? - Trzymanie cię w ramionach sprawiało mi dużą przyje­ mność - przyznał Gideon i dodał: - Tak było na początku. Potem przekonałem się i to wielokrotnie, że chciałbym cię obejmować tak... po prostu... Ellena zamrugała, oczy zrobiły się jej bardziej okrągłe. - Czyżby dla obustronnego, hm... podtrzymania na du­ chu? - zaciekawiła się. Gideon przyglądał się jej skupionej minie. - Do pewnego stopnia - przyznał. - Jednak głównie dla­ tego, że ledwie sam sobie byłem w stanie pomóc. Wydała z siebie cichy dźwięk. Serce jej zamarło. Nie bądź głupia! Przecież wyraźnie powiedział, że seks nie wchodzi w grę. - Wiesz dobrze, że jesteś bardzo ponętną kobietą oświadczył. - Jednak nie sądzę, by seks miał wiele wspólne­ go z tymi chwilami, kiedy to uciekałem przed tobą. Kiedy odwracałem się od ciebie i chowałem w gabinecie... Ellena nie mogła złapać tchu. Wiedziała, że Gideon chce postawić sprawę wyjątkowo uczciwie, jednak nie była pew­ na, czy będzie w stanie wysłuchać tego wszystkiego bez zdradzenia się z własnymi uczuciami.

136

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- To dlatego zaraz po ślubie miałam wrażenie, że mnie unikasz. Duma była jej najlepszym sprzymierzeńcem. - Cieszy mnie, że zauważyłaś moją nieobecność - odpa­ rował Gideon. Ellena zdała sobie sprawę, że podczas tej rozmowy musi uważać na każde słowo. Rozważała nawet pomysł, by w ogó­ le nic nie mówić, ale doszła do wniosku, że lepiej będzie ograniczyć się do starannie przemyślanych odpowiedzi. - Jednak, czy nie zachowywałaś się wystarczająco chłod­ no i niechętnie wobec mnie? Przysięgam ci, że każdy męż­ czyzna wycofałby się w takiej sytuacji. - Gadasz głupstwa - wyparła się tego sama przed sobą. Spokojnie, Elleno, bo jeszcze gotów cię zwieść pięknymi słówkami. - Zacznijmy zatem od początku - zaproponował wbrew jej intencjom. - Bardzo cierpiałaś podczas lotu do Austrii... - Cierpieliśmy oboje - wyrwało się jej, mimo że postanowiła zachować milczenie. - Kiedy dotarliśmy na miejsce, wieści były zatrważające, co jedynie pogłębiło nasze najgorsze przypuszczenia. Z całej siły powstrzymywaliśmy wściekłość, która była normalną reakcją na strach. - Dałam się jej ponieść w pokoju hotelowym Kita i Justine - przypomniała sobie Ellena. . - Jednak natychmiast mnie przeprosiłaś - odparł Gideon. Pamiętał wszystkie szczegóły. - Wtedy zaproponowałeś mi, żebym mówiła ci po imie­ niu - wcale nie była od niego gorsza. - Kiedy spojrzałaś na mnie swymi błękitnymi, smutnymi oczyma, ogarnęło mnie absurdalne pragnienie tulenia cię w ramionach.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

137

- Naprawdę? - zdumiała się. - Bez podtekstu erotycznego - zapewnił ją. Nie musiał tego podkreślać. - Wiem - powiedziała, czując, jak miły uśmiech Gideona burzy cały jej wewnętrzny spokój. - Masz wspaniały umysł - mruknął. Nie wiedziała o tym. Wiedziała jedynie, że z poważną miną mówi o jej błękitnych oczach, co wcale nie poma­ ga jej udawać, że obojętnie przyjmuje te bolesne dla niej słowa. - Zdaje się, że chciałeś wrócić do początków naszej zna­ jomości - przypomniała mu, rozpaczliwie starając się spro­ wadzić rozmowę na bezpieczniejsze tory. Z drugiej strony nie zależało jej na tym, by cofać się pamięcią do tych jakże dramatycznych chwil. Pragnęła jedynie zyskać nieco na cza­ sie, by uporządkować myśli. - Wcale nie odbiegam od tematu - odparł i mówił dalej. - Wkrótce potem wróciliśmy do Anglii i szybko stwierdzi­ łem, że chociaż wciąż oczekujesz, że Kit i jego pani wrócą cało i szczęśliwie do domu, to jedynym motywem uzyskania opieki nad dzieckiem jest zapewnienie mu miłości. O Boże, czy chciał przez to powiedzieć, że ją lubi? Ellena czuła, że traci głowę w jego obecności. - Ty także walczyłeś o prawo do opieki nad Violette przypomniała mu, pragnąc za wszelką cenę przerzucić na niego punkt ciężkości tej rozmowy. - W tym celu nawet gotów byłeś się ożenić - dodała, nie wiedząc czemu. Nie miała jeszcze jasnej koncepcji, lecz to mogło pomóc w prze­ rzuceniu piłeczki na stronę Gideona. - To wszystko święta prawda - przyznał niechętnie. - Je­ szcze zanim skonsultowałem się z moimi prawnikami, do­ szedłem do wniosku, że jako żonaty mężczyzna będę miał

138

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

większe szanse na uzyskanie prawa opieki nad dzieckiem Kita niż jako kawaler. - Czy powinnam czuć się zaszczycona wyborem? - Po­ winna ugryźć się w język! Zmusiła się do uśmiechu. - Prze­ cież musiałeś znać kilka pań bardziej chętnych do zamęścia... - przerwała, widząc, że Gideon uśmiechnął się. - Znowu zaczynasz mi schlebiać - zauważył z zabój­ czym wdziękiem. - Cóż, w końcu nie jesteś wcale taki zły - wydusiła. A więc doszedłeś do wniosku, że najlepszym rozwiązaniem będzie małżeństwo - poprawiła się. Doskonale. Niech mówi, a ona postara się poskromić swój niesforny język. - Nie bez oporów, chociaż było to wręcz oczywiste. Prob­ lem polegał na tym, by znaleźć kandydatkę, która równie chętnie zgodzi się na rozwód. - Doszedłeś zatem do wniosku, że najłatwiej będzie po­ zbyć się biednej Elleny Spencer - wtrąciła z niezamierzoną nutką goryczy w głosie. Tam do licha! Jeszcze chwila i Gideon połapie się, że ma do tego bardzo emocjonalny, osobisty stosunek! Już mierzy ją bacznym spojrzeniem. Odetchnęła z ulgą, kiedy zorientowała się, że dopatrzył się w tym jedynie zjadliwości. - Jako ciotka małej i osoba, która kocha zarówno Justine jak i Violette, byłaś tak jak ja zdecydowana uzyskać nad nią opiekę. Rozwiązanie było zatem równie dobre dla ciebie, jak i dla mnie. - Popatrzył na nią uważnie. - Dlatego podjęcie decyzji powinno być łatwe i proste. Ellena utkwiła swe błękitne oczy w szarych oczach Gideona. Nadal była niespokojna. Jednak na usta cisnęło się jej logiczne pytanie. - Czyżby tak nie było? - Niezupełnie - przyznał Gideon. - Logicznie rzecz

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

139

ujmując, było to jedyne rozsądne wyjście, ale... - zawiesił na chwilę głos i dokończył z naciskiem - okazało się, że trudno o chłodną, logikę w sytuacji, kiedy w grę wchodzą uczucia... Serce jej zamarło. Co on mówi? Czyżby chciał przez to powiedzieć, że ledwie dowiedział się o istnieniu bratanicy, a już obudziły się w nim instynkty opiekuńcze? Przecież to niemożliwe, żeby jego rozterki były związane z tobą, upo­ mniała się. Widząc, że Gideon czeka na jej reakcję, próbowała się opanować i być uprzejmą. - Rozumiem cię... Uśmiech Violette nie mógłby stopić ledynie zatwardziałego serca - zauważyła. - Ta młoda dama rzeczywiście ma swoje sposoby - po­ wiedział Gideon - lecz moja uwaga dotyczyła jej cioci. - Och - powiedziała zaskoczona. W pierwszej chwili nie potrafiła się zdobyć na nic więcej. - Czy... hm... masz na myśli ostatnią noc, kiedy się, hm... całowaliśmy? Ellena uspokoiła się nieco, dochodząc do wniosku, że nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Przecież sam zastrzegł, że seks nie ma z tym nic wspólnego. Tym razem wspomniał wyraźnie o emocjonalnym zaangażowaniu. - Tak, mam na myśli ubiegłą noc - przyznał i budząc przedwczesne nadzieje, dodał: - Oraz całą resztę. Całą resztę? Bardzo chciałaby wiedzieć, o co mu właści­ wie chodzi. - Najwyraźniej myślisz pewnie o tej nocy, kiedy to pewne rzeczy wymknęły się nam spod kontroli - zaczęła nieśmiało. - Nie sądzę, żeby cokolwiek wymknęło się nam spod kontroli, zwłaszcza tobie, choć przyznaję, że od tej pory stosunki między nami zrobiły się zupełnie nie do znie­ sienia.

140

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Przyznała mu rację. Poczynając od cmoknięcia w poli­ czek, kiedy znajdowali się na w i d o k u publicznym, aż do tych dwóch ostatnich przypadkowych zdarzeń. - Zatem teraz będziesz mógł sobie odpocząć - zauważyła ze złośliwym uśmieszkiem. - Czasami, łaskawa pani, widzę diabelskie błyski w pani oczach. A l e skoro sprawa dotyczy pani, mnie i . . . - I naszego rozwodu - wypaliła Ellena. Ta uwaga najwyraźniej go rozwścieczyła. - Do diabła z rozwodem! - parsknął. - Poślubiłaś mnie, Elleno Langford i tak j u ż zostanie! Popatrzyła na niego ze zdumieniem. Choć to, co po­ wiedział, b y ł o cudowne, nie mogła znieść takiego traktowa-

nia. Za nic!

- Sam idź do diabła! - wybuchnęła. Oboje zerwali się na równe nogi. - Pobraliśmy się z określonych powodów, które teraz przestały j u ż istnieć! Zostaliśmy rozłączeni. Koniec, kropka! - mówiąc to, jednocześnie rozpaczliwie pragnęłaznaleźć się w jego ramionach, podobnie jak on chciał tulić ją tamtej nocy w Austrii. Jednak nie przywylda, by ktokolwiek zwracał się do niej w ten sposób. M i a ł a swój honor. - Jutro z samego rana spotkam się z m o i m prawnikiem, żeby anulo­ wał małżeństwo. - To niemożliwe! - Dlaczego? - zdumiała się.

- Ponieważ do jutra rana małżeństwo zostanie skonsumowane i . . . Ellena jednym skokiem znalazła się przy drzwiach. - Wbrew mojej woli? N i g d y ! To kolejny powód do roz­ w o d u ! - blefowała przerażona. Już miała otworzyć d r z w i i wyprosić go, kiedy rozwście­ czony Gideon złapał ją i j e d n y m ruchem obrócił w swoją

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

141

stronę. Najwyraźniej ten gwałtowny ruch rozładował miota­ jące nim emocje, bo natychmiast się uspokoił. - Och, kochanie - powiedział, widząc w jej oczach prze­ rażenie - wiesz przecież, że nie użyłbym siły w stosunku do ciebie. Zabrzmiało to tak szczerze, że Ellena nie była w stanie dłużej się opierać. Obojgu potrzebne było wytchnienie po tym gwałtownym starciu. Gideon objął ją, a ona przywarła do niego. - Zapewne byś nie musiał - szepnęła, przypominając so­ bie, jak bardzo tego pragnęła ubiegłej nocy. Pocałował ją w czubek głowy. - Spośród wielu cech najbardziej kocham twoją uczci­ wość i szczerość. Omal się nie rozpłakała. Przełknęła ślinę i uniosła głowę. - Nasza dyskusja zbłądziła na manowce. - To moja wina - przyznał. - Tak wiele mam ci do powie­ dzenia i być może dlatego, że są to dla mnie nowe rzeczy, nie mam w tym żadnej wprawy. - Spojrzał jej w oczy. - Chciałbym spróbować jeszcze raz - uśmiechnął się nieśmiało. Ellena patrzyła w szare oczy Gideona. Nie miała pojęcia, czego chce spróbować ponownie. Wiedziała za to, że jej duma nie odgrywa tu już więcej roli. Chciała go słuchać. Przez cały ten czas, gdy rozmawiali o rozwodzie, którego Gideon najwyraźniej nie chciał, zdradzała się nieco ze swymi uczuciami. Zatem jej duma była bez znaczenia. Domyślała się, że on wie, co ona do niego czuje, choć może wcale tego nie chciał. Jednak odnosił się do niej z zadziwiającą uprzej­ mością. - Może usiądziemy z powrotem? - zaproponowała. Do­ póki trzymał ją w ramionach, nie była zdolna wykonać żad­ nego ruchu.

142

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Czy mogę cię pocałować? - spytał. Jednak słowo „siła" wciąż wisiało w powietrzu i Ellena domyślała się, że nie będzie czekał na pozwolenie. W odpowiedzi uniosła głowę. Gideon pochylił siei zamknął jej usta delikatnym pocałunkiem, tak czułym i pełnym miłości, że aż ją to oszołomiło. Odsunęła się, w obawie, że z żalu serce jej pęknie. - Na pewno nie chcesz kawy ani niczego do jedzenia? - pytała gorączkowo, usiłując uchwycić się resztek normal­ ności. Bo czy to moż iwę, żeby w tym pocałunku było tak wiele miłości? Lepiej zrobi, zachowując zdrowy rozsądek. - Nie, dziękuję - odmówił uprzejmie i razem z Elleną powędrował w kierunku sofy. - Pozwolisz, że usiądę obok ciebie? Pokręciła głową, przestraszona faktem, że zajął miejsce blisko niej. - Jeśli dobrze zrozumiałam, nie zgadzasz się, żeby nasze małżeństwo uległo rozwiązaniu? - spytała, usiłując za wszel­ ką cenę zachować spokój, a przynajmniej sprawiać wrażenie osoby opanowanej. - Z całą stanowczością - odparł. - Zatem musisz mieć jakiś powód. - Mógłbym podać ci co najmniej tuzin, ale liczy się na­ prawdę tylko jeden. - Coś związanego z interesami? - Nie! - wykrzyknął dramatycznym tonem. Popatrzył na nią z wyrzutem. - Co ci, na litość boską, chodzi po głowie? Nie mówimy tu o interesach, mówimy o nas! My? Ile czułości potrafi zawrzeć w sobie ten zaimek! Ellena z trudem opanowała rozbiegane myśli. - Podchodzisz do tego w bardzo osobisty sposób - za­ uważyła niechętnie.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

143

Gideon przez dłuższą chwilę wpatrywał się w jej twarz. - Nie sądzisz, iż to, że analizujemy nasze małżeństwo, a ty wciąż pozostajesz moją żoną, ma samo w sobie wyjąt­ kowo osobisty wymiar? Poczuła ucisk w gardle, kiedy Gideon nazwał ją „swoją żoną". Jakże był jej drogi. - Cóż, skoro podchodzisz do tego w ten sposób - usiło­ wała zdobyć się na zręczną odpowiedź - powiedz mi w takim razie, panie Gideonie Langford, jakie osobiste motywy skła­ niają pana do zachowania tego związku? - Jeszcze nie odgadłaś? Chciała zażartować, że zgubiła gdzieś kryształową kulę, ale nie była w stanie. W wyrazie twarzy Gideona widziała napięcie. Czyżby nerwowe? Bez słowa pokręciła głową. - Bardzo chciałabym wiedzieć - odezwała się zmienio­ nym głosem. Zauważyła, że Gideon był coraz bardziej nie­ spokojny. Jednak długie milczenie sprawiło, że to ona stawała się niesłychanie zdenerwowana i spięta. Gideon jakby nieco się rozluźnił. - Moja droga pani Langford, muszę wyznać, że choć jak dotąd nie miałem zwyczaju zakochiwać się, wygląda na to, że się w pani zakochałem. Ellena oniemiała. Patrzyła na niego, mrugając ze zdumie­ nia. Tego najmniej się spodziewała. To najcudowniejsze wy­ znanie wprawiło ją w osłupienie. - Wygląda? - wykrztusiła wreszcie. - Od kiedy? - Czy nie masz nic przeciwko temu? - spytał niepewnie, ignorując oba jej pytania. Przeciwko temu? Gdyby mogła mu wierzyć, byłaby w siódmym niebie. Czyż kiedykolwiek ją okłamał?

144

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

O mój... Przełknęła ślinę, powstrzymując się, by nie paść mu w ramiona. Kochała go całym swym jestestwem i wyda­ wało się jej niemożliwe, by mógł czuć to samo do niej! - Czy... hm... mogłabym przedtem usłyszeć coś więcej na ten temat? - spróbowała go zachęcić. - To księgowych uczą aż tak daleko posuniętej ostrożności? - Praca nie ma tu nic do rzeczy - odcięła się. Widząc, że Gideon znajduje się na skraju wytrzymałości, złagodniała nieco. - Jakiej zachęty jeszcze potrzebujesz? Więc od kiedy? - Kiedy się w tobie zakochałem? Biedne serce Elleny zamarło. Jeszcze kilka zdań i nie będzie mogła wytrzymać, by nie rzucić mu się na szyję! - Odkąd cię poznałem, wciąż myślałem o tobie. Nie mogłem jeść, spać ani pracować. - Ty też? - zdziwiła się. - Czułaś również to samo? - Porwał ją w ramiona i przyciągnął bliżej. Na to nie była przygotowana! - Zapomnij o tym, co powiedziałam! - Nie ma mowy! - odparł zapalczywie. Jednak kiedy przez kilka minut uparcie milczała, niechętnie wypuścił ją z ramion. Zamiast tego wziął ją za ręce, jakby chcąc upewnić się, że nigdzie nie ucieknie, dopóki nie powie jej wszystkiego, co ma do powiedzenia, a sam w zamian usłyszy to, czego pragnie. - Myśląc nad tym nieustannie, doszedłem do wniosku, że musiałem poczuć do ciebie coś niezwykłego, bo mimo iż powinna zajmować mnie wyłącznie troska o Kita, pragnąłem cię tulić i pocieszać. W kilka dni później, kiedy zadzwoniłem do ciebie już po tym, jak zgodziłaś się wyjść za mnie za mąż, odniosłem wrażenie, że płakałaś. Bardzo mnie to zabolało. Nie podobała mi się myśl, że możesz płakać w samotności.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

145

- Jakiś czas temu odkryłam, że jesteś bardzo wrażliwy - powiedziała cicho Ellena. - Bzdura - zaprzeczył. - No, może wtedy, gdy chodzi o ciebie - dodał. Uśmiechnął się i Ellena odniosła wrażenie, że chce ją pocałować. Odsunęła się nieco. Jeśli ją teraz pocałuje, będzie zgubiona, ponieważ wciąż nie mogła uwierzyć, że ją kocha. Najpierw musi ją w tym utwierdzić. Gideon również odchylił się lekko. - Kiedy cię wreszcie pocałuję, będziesz błagała o litość - zagroził. - Nigdy! - odparła impulsywnie. Gideon uśmiechnął się, a jej serce aż podskoczyło. Jakże mocno go kocha! - Tak więc - ciągnął po chwili poważnym tonem - usi­ łowałem wmówić sobie, że nic nie obchodzi mnie twój płacz. Kiedy następnym razem zadzwoniłem do ciebie, by uprze­ dzić, że ci nie daruję, jeśli wystawisz mnie do wiatru, zrozu­ miałem, że jesteś najważniejszą osobą w moim życiu. To, co mówił, brzmiało jak muzyka. - Czy przypadkiem nie chodziło o to, że jestem ci głównie potrzebna do uzyskania praw opiekuńczych nad Violette? - Usiłowałem być wobec siebie szczery. - A ja, czy wobec mnie byłeś równie otwarty? - Zwłaszcza wobec ciebie - odparł. - Tak więc zawarliś­ my związek małżeński, który miał charakter wyłącznie platoniczny, chociaż nieustannie musiałem powstrzymywać się, by nie wziąć cię w ramiona. - Co ci się czasem udawało - wypomniała mu. - Wcale nie tak często, jak bym chciał. Powiedziałaś kie­ dyś, że odzyskałem dawny wdzięk i w tym momencie mia-

146

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

łem nieodpartą ochotę cię pocałować. Jednak wiedziałem, że mi nie wolno. Od naszego ślubu nie minęła nawet doba i rozumiałem, że możesz czuć się zagrożona. - To było wydumane! - Przyznaję, że wówczas sam również czułem się niepewnie - uśmiechnął się Gideon. - Czyli... hm... coś zaczynałeś do mnie czuć? - Tb uczucie zaczęło się wówczas i z każdym dniem pogłębiało się coraz bardziej. Dlatego kiedy pojechaliśmy po zakupy, omal cię nie pocałowałem. - Ja też miałam na to ochotę - przyznała Ellena. - Zawsze byłaś ze mną szczera, kochanie - szepnął, a El­ lena omal się nie rozpłynęła ze szczęścia. - Staram się - odszepnęła i zaczęła naprawdę wierzyć, że dzieje się coś fantastycznego: Gideonowi na niej zależy. Mów dalej. Lekko uścisnął jej ręce. - Jak już mówiłem, pragnąłem cię przytulać, nie tylko dla obopólnego pocieszenia czy podtrzymania na duchu. Lubiłem to uczucie, gdy trzymałem cię w ramionach. Jednak powtarzałem sobie w kółko, że jeżeli nie zachowam należytej ostrożności, wpakuję się po uszy w kłopoty. - Jakie kłopoty? - Uznam nasze małżeństwo za prawdziwe. Chyba jednak przesadził z tą szczerością. - To się łatwo da naprawić - odparta, unosząc się ho­ norem. - Czarująca - mruknął pod nosem Gideon. - Wybacz, że ci przerwałam - odezwała się pojednawczo. - Wtedy postanowiłem zachowywać dystans, lecz nie mogłem się opanować, kiedy pojechaliśmy po twój samo­ chód...

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

147

- To wcale nie chodziło o ukrytych fotoreporterów, prawda? Pokręcił głową. - Tego samego dnia, kiedy odzyskałem Violette, nie mo­ głem doczekać się twojego powrotu do domu. Wydawało mi się to dziwne, bo walczyłem o małą dla siebie, nie dla ciebie. Później, kiedy wysiadłaś z samochodu, dźwigając wielki bu­ kiet kwiatów, poczułem pierwszy raz, że jestem o ciebie za­ zdrosny. Potem, kiedy dziękowałaś mi za Violette i na twojej twarzy malowało się niekłamane szczęście, poczułem nie znaną przedtem radość. Powiedziałem: „Dla ciebie, kocha­ nie, zrobię wszystko, czego tylko zapragniesz" i potem uświadomiłem sobie, że to prawda. - Och, Gideonie - szepnęła. Uśmiechnął się w ten swój cudowny sposób. - To był dopiero pierwszy krok, ale powoli zacząłem zapominać, że jesteś w Oakvale tylko ze względu na dziecko. Cieszyłem się, że mieszkasz w moim domu, serce rosło mi, gdy wchodziłaś do pokoju, lubiłem na ciebie patrzeć, jeść razem z tobą, słuchać twojego śmiechu. - Ellena patrzyła na niego jak urzeczona. - Również lubiłem cię pocieszać, kiedy ogarniało cię przerażenie na myśl, że twoja ukochana siostra może już nigdy nie wrócić. Z ust Elleny wyrwało się ciche westchnienie. - Powiedz mi, że mnie kochasz - poprosił gorączko­ wo. Jednak Ellena nie była w stanie wydobyć z siebie gło­ su. - Czy mam ci tłumaczyć dalej, jak wielki wpływ wy­ warłaś na mnie? A może mam mówić o tym, jak bardzo cieszyłem się, kiedy usłyszałem twój samochód na podjeździe, a ja miałem dla ciebie najwspanialszą niespo­ dziankę... Violette. - Zadzwoniłeś wtedy po mnie...

148

ZOSTANĘ

Z

TOBĄ

NA

ZAWSZE

- A ty odparłaś, że przyjedziesz i rzuciłaś słuchawkę. Cóż miałem robić, postanowiłem być dla ciebie milszy. - Naprawdę? A co było z kwiatami? - przypomniała mu. - Byłem zazdrosny. Więc powiesz mi wreszcie? - nie­ cierpliwił się. - Mówią mi to twoje oczy, ale chciałbym usły­ szeć to od ciebie. - Czy uważasz, że tak jest naprawdę? Pokręcił głową. - Nigdy w życiu nie byłem równie niepewny czegokol­ wiek. Czasem zdawało mi się, że w twoim uśmiechu kryje się nieco przychylności dla mnie, a czasem byłem przekona­ ny, że ci na mnie nie zależy. Dopiero detektyw Turner dała mi obiektywną informację. „Oto zakochana kobieta" powie­ działa mi po tym, jak przerwałaś nam rozmowę w hotelu. - Pani Turner powiedziała, że... -jęknęła Ellena. Gideon skinął głową. - Co obudziło we mnie wątpliwości, czy jest naprawdę dobrym detektywem. Moim zdaniem myliła się. Dopiero dziś rano, kiedy zatelefonowała z informacją, że Kit może znajdować się na pokładzie samolotu z Barcelony, doszed­ łem do wniosku, że agencja zatrudniła kogoś, kto jest doskonały we wszystkich aspektach... - urwał na chwilę i wziął głęboki wdech. - Powiedz mi, Elleno, czy pani Turner miała rację? Ellena spojrzała mu w oczy i zrozumiała, że musi mu powiedzieć. Jednak pewne słowa nie mogły jej przejść przez gardło. - Kto powiedział, że tylko ty masz prawo być zazdrosny? - Kochanie! - Pochylił się i lekko ją pocałował. - Po­ wiedz to wreszcie, nie pozwól mi się dłużej męczyć! - Sądzisz, że należę do tych dziewczyn, które idą do łóżka z mężczyzną, którego nie kochają?

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

149

- Powiedziałem ci kiedyś, że ty potrafisz robić trudności. Wyduś to wreszcie! Roześmiała się. - Kocham cię. Złapał ją za ramiona. - Jeszcze raz! Nie mogę wprost w to uwierzyć! - Kocham, kocham, kocham - szeptała, czując, że jej uwierzył, bo przyciągnął ją bliżej i muskał wargami jej twarz. Potem całowali się bez wytchnienia. Kiedy opadli z sił, Gideon znów mówił jej o swojej miłości. - Ja również nie mogłam uwierzyć w to, że mnie kochasz - szepnęła Ellena. - Ale teraz już wierzysz? - pytał, tuląc ją w ramionach. Uśmiechnęła się. - Tak, teraz już wierzę - odparła zmienionym ze wzru­ szenia głosem. Gideon znów ją pocałował. Potem długo patrzył jej w oczy. - Nigdy więcej nie chciałbym przeżywać równie strasz­ nych godzin niepewności, jak te ostatnie. Ellena nieśmiało musnęła go w policzek. - Były aż tak okropne? - Najgorszy koszmar senny w porównaniu z nimi to zu­ pełny drobiazg. - Bałeś się, że to nie Kit przyleci tym samolotem? - O wiele bardziej bałem się, że kiedy wróci Kit, utracę ciebie. - Bo nie będzie już potrzeby, żebyśmy byli razem i chro­ nili Violette? - Właśnie. - Myślałeś o tym akurat wtedy? - Ty na pewno również.

150

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

Pokręciła głową. - Nie myślałam o tym, aż do chwili kiedy zawiozłeś Kita, Justine i Violette do domu. Wówczas skończyła się moja rola. Byłam jednak zbyt roztrzęsiona, żeby rozmawiać z tobą o rozwodzie. - Ty mnie naprawdę kochasz - stwierdził Gideon, coraz bardziej oswajając się z tym faktem. - Czy moje zniknięcie rzeczywiście było takie straszne? - Okropne. Tak czy inaczej, przeżyłem istne piekło, ponieważ dopiero wtedy zrozumiałem, jak bardzo cię kocham. - Tego dnia, kiedy pojawiła się u nas Violette, byłam tak szczęśliwa, że niemal zapomniałam o zachowaniu dystansu. Wydaje mi się, że stało się tak również dlatego, że i ty byłeś szczęśliwy. - Mój nastrój wpływał na ciebie? - Niewątpliwie. - A jednak tego samego wieczoru pytałaś, kiedy się roz­ wiedziemy. - Nie wyglądałeś na zachwyconego tym pomysłem. - Nic dziwnego. Przecież już wówczas czułem coś do ciebie. Dlatego zaproponowałem dostawienie biurka w gabi­ necie. Oponowałaś, twierdząc, że nie chcesz mi przeszka­ dzać. Nie miałaś pojęcia, że i tak bez przerwy myślę o tobie. - Och! - Teraz twoja kolej, ale najpierw muszę cię pocałować. - Gideon bez zwłoki wcielił swoją zapowiedź w czyn. - Myślisz, że zdołam się teraz skoncentrować? - za­ protestowała, gdy wreszcie przestał ją całować. Policzki wyraźnie jej poczerwieniały. - Spróbuj - nalegał bezlitośnie. - Chcę wiedzieć wszyst­ ko o twoich myślach i uczuciach.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

151

Westchnęła i zastanowiła się przez chwilę. - Tego wieczoru, kiedy po służbowym spotkaniu wszed­ łeś do mojego pokoju i chciałeś mnie pocałować... - Nie zaczynaj od końca. Całowałem cię znacznie wcześ­ niej, pod pretekstem, że patrzy na nas pani Morris. - Aha! Wtedy w holu - przypomniała sobie. - Kiedy się odwróciłam, już jej nie było. - Bo nawet przez moment nie było jej w pobliżu - wy­ znał bezwstydnie. - Pocałowałem cię, bo nie mogłem się powstrzymać. Wiedziałem, że nie powinienem się angażo­ wać, lecz naprawdę nie mogłem... Mile zaskoczona jego szczerością, w pierwszej chwili nie wiedziała, co powiedzieć. - Kocham cię - rzekła wreszcie. - Powtarzaj to bez przerwy. - Nie wierzysz mi? - Jesteś naprawdę fantastyczna - szepnął i przez kilka minut tulił ją w ramionach. - Wówczas jeszcze wydawało mi się, że mogę zachować dystans. - A wtedy, gdy wszedłeś, by pomasować mi ramiona i szyję... Czy domyślałeś się chociaż, jakie budzi to we mnie emocje? - Och, kochanie. Gdybym przypuszczał, że nie jestem ci obojętny... Nawet nie wiesz, jak bardzo wtedy chciałem cię objąć. Pragnąłem cię aż do bólu. - Przeczuwałam to - roześmiała się - ale bałam się, że źle się to dla mnie skończy. - Muszę ci jednak wyznać, że przez cały następny dzień nie mogłem przestać myśleć o tobie. Dlatego nie wierzyłem własnym oczom, kiedy zobaczyłem cię roześmianą przy ko­ lacji z tym przystojniaczkiem. - Byłeś zazdrosny! - szepnęła zachwycona.

152

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Byłem wściekły! W pierwszej chwili chciałem cię wy­ wlec siłą od stolika i zaciągnąć do domu. - Byłeś bardzo zazdrosny - roześmiała się. - Owszem, podstępna kobieto. Nigdy przedtem nie do­ świadczyłem takich morderczych emocji. - To dlatego zrobiłeś mi awanturę po powrocie? - A co miałem myśleć? Wróciłaś koło północy, a ja mio­ tałem się jak w klatce, na przemian niepokojąc się o ciebie i pragnąc złoić ci skórę. - Ale rozładował to pocałunek... - I całe szczęście. Potem mieliśmy kłopoty z nianiami i Violette spała u ciebie. Okazało się, że masz bardzo mocny sen - drażnił się. - To była twoja wina - droczyła się. - Obudziłeś mnie w środku nocy tylko po to, żebym zobaczyła bezradnego mężczyznę z płaczącym dzieckiem na ręku. - Nawet mi o tym nie przypominaj. Niemniej bardzo po­ nętnie wyglądałaś w prześwitującej koszulce nocnej. - Och, Gideonie - zawstydziła się. - Kiedy zdałaś sobie sprawę z tego, że mnie kochasz? - Chyba właśnie wtedy, kiedy po uśpieniu Violette zaczę­ liśmy się całować. Odtąd już wiedziałam, że cię kocham. Przepraszam. - Za co? - zdumiał się Gideon. - Że byłam zazdrosna i wściekła - uśmiechnęła się. - To rzeczywiście chciałbym usłyszeć. - Chodzi o ubiegły wieczór w hotelu. Odnosiłam im księgi podatkowe i zobaczyłam cię w towarzystwie tej pięk­ nej brunetki. Mam mówić dalej? - Pani detektyw od razu cię rozszyfrowała - zauważył z zadowoleniem Gideon.

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

153

- Powiesz mi, czemu wszedłeś wtedy do mojego po­ koju? - Na wczorajszą późną wizytę złożyło się bardzo wiele przyczyn. Kiedy pani Turner powiedziała mi, że się we mnie kochasz, nie mogłem się powstrzymać, by nie przekonać się o tym osobiście. Miałem również zamiar powiedzieć ci o tym, że ludzie podobni do Kita i Justine wyjechali z tego regionu Austrii na dzień przed zejściem lawiny. - Ale nie powiedziałeś. - Byłem zdenerwowany - przyznał Gideon. - Nie bardzo wiedziałem, co zrobić najpierw. Czy powiedzieć ci o rewe­ lacjach z Austrii, czy też sprawdzić spostrzeżenia pani dete­ ktyw. Kiedy wszedłem, zachowałaś się tak, jakbyś mnie ra­ czej nienawidziła, a nie kochała. W dodatku na wstępie za­ częłaś mówić o rozwodzie... - Wyglądałeś na wściekłego. - Bo byłem wściekły. - Ale znów nam pomógł pocałunek - uśmiechnęła się. - I dlatego wyprosiłaś mnie z łóżka? - Obawiałam się, że sprawię ci zawód - zarumieniła się. - Przecież nie mam żadnego doświadczenia. - Powinienem być bardziej delikatny. - Gideon wziął ca­ łą winę na siebie. - Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham. Nie zdajesz sobie sprawy, co przeżyłem dziś, po rozmowie telefonicznej z tobą. Powiedziałaś przecież, że nasze małżeń­ stwo się skończyło. - A ty tego nie chciałeś, prawda? - Kocham cię i pragnę, żeby nasze małżeństwo stało się nareszcie prawdziwym związkiem. - Och - wyszeptała jedynie, bo zabrakło jej słów. - Zgadzasz się? - pytał natarczywie. - Czy kochasz mnie wystarczająco mocno, by zostać moją prawdziwą żoną?

154

ZOSTANĘ Z TOBĄ NA ZAWSZE

- Tak, Gideonie, kocham cię wystarczająco mocno - od­ parła zdecydowanie Ellena. - I nie będzie żadnego rozwodu? - pytał, jakby w dal­ szym ciągu nie dowierzał jej słowom. - Och, Gideonie, czy nie rozumiesz, że chcę zostać z tobą na zawsze? - Czy w takim razie jesteś gotowa wrócić do domu, moja kochana żono? Ellena uśmiechnęła się do niego promiennie. - Tak, mój mężu, jestem gotowa. I to była najwyższa pora na kolejny pocałunek.