The Hurog Duology 02 Dragon Blood Patricia Briggs

SMOCZA KREW DRAGON BLOOD BRIGGS PATRICIA Hurog 02 Tłumaczenie nieoficjalne i oprawa graficzna DirkPitt1

1 — TISALA W ESTIAN

Trzeba wielu lat ciężkiej pracy i poświęcenia, żeby stworzyć kompetentnego kata. Młodzi ludzie zwyczajnie nie chcą poświęcać czasu na nauczenie się tej sztuki. Lioth z Edelbreck, Królewski Kat

— To po prostu jak skórowanie królika. — Powiedział starszy człowiek do swojego wnuka. W jego uchwycie była siła, która zaprzeczała wiekowi na jego twarzy, gdy ostry nóż usunął kolejny kawałeczek ciała z palca Tisali. — Nigdy nie obdzierałem królika ze skóry żywcem. — Chłopiec wyglądał na chorego, pomyślała Tisala, jak nowo wyszkolony rekrut. Starszy człowiek stracił do niego całą cierpliwość. — Nie bądź idiotą. A teraz obserwuj. Kolejny ruch noża zmusił uwagę Tisali do powrotu do jej ciała. W końcu powie starcowi wszystko, co chciał wiedzieć, ale jeśli mogłaby czekać wystarczająco długo, nie będą mogli ufać niczemu z tego, co powiedziała. Tylko, że była tu trochę mniej niż dwa dni, a jej ciało bolało, a umysł wzdrygał się przed tym, co jej robiono. — Co wiesz o hałastrze Alizona, mała dziewczynko? Powiedz mi, a będę mógł skończyć zadawać ci ból. — Wymruczał, gdy jego nóż czynił swoją magię. — Nie lubię krzywdzić małych dziewczynek, ale ukrywasz coś, co nasz król musi wiedzieć. Brat nie powinien krzywdzić swojej rodziny. To, co robi Alizon jest złe i wiesz o tym. Wszystko, co musisz zrobić, to powiedzieć mi, kto mu pomaga, a przestanę. Nie bała się śmierci, nawet śmierci przez tortury. Śmierć była stałym towarzyszem na polu bitwy, równie często przyjacielem, co wrogiem. Jednak zdrada, zdrada była prawdziwie przerażająca. Najlepiej, żeby umarła szybko, zanim będzie mogła skrzywdzić kogoś, na kim jej zależało. Poczeka i zobaczy, czy mogłaby użyć swojego języka, jako sposobu sprawienia, żeby oprawca popełnił błąd. Ktoś powiedział jej, że jej język był najbardziej przerażającą bronią i to była jedyna, której jej nie zabrali. — Jak możesz to robić cały dzień? — Powiedział z mocą chłopiec. — Dziadku, czy magowie nie mogą zmusić osoby do mówienia? Starzec prychnął. — Ci magowie mogą zmusić człowieka do powiedzenia, czegokolwiek chce mag, ale nie mogą uzyskać prawdziwej informacji dzięki magii. Dobra informacja pochodzi tylko od ludzi takich jak ja. Ratujemy życia na polu bitwy, dajemy naszemu królowi jego zwycięstwa.

— Dlaczego zajmujesz się nią tutaj, zamiast w zamku? — Zuchwałość, a nie ciekawość iskrzyła w jego pytaniu. Tisala mogła stwierdzić, że znał już odpowiedź. — Dla tajemnicy. — Głos starca drżał, zdradzony przez wiek. Chłopak uśmiechnął się drwiąco. — Ponieważ, gdyby jego cenni szlachcice dowiedzieli się, co robiłeś tu szlachetnie urodzonej kobiecie, dołączyliby do buntu Alizona. Torturowanie słabej kobiety to brudna praca, niegodna królewskiego kata. Gdy tu skończysz on pozbędzie się też ciebie, dziadku. Całkiem prawdopodobne, pomyślała Tisala. — Robię to, co mi kazano, chłopcze. Jestem człowiekiem króla. — Starszy człowiek był tak zaaferowany, że jego nóż ześlizgnął się i krew popłynęła strumieniem po jej ręce i jego dłoni. Chłopiec popatrzył na ten bałagan, przełknął ciężko, a potem odwrócił się i wybiegł, zamykając za sobą ciężkie, drewniane drzwi, pozostawiając starego, oderwanego od swojej pracy, przeklinającego matkę, która wychowała chłopaka na mięczaka i głupca. Tisala prawie nie mogła uwierzyć, że stary mistrz był tak głupi, ale kontynuował patrzenie na drzwi z nożem w śliskim od krwi uchwycie — tak blisko jej ręki, przytrzymywanej tylko jego nieuważnym uściskiem. Tisala nigdy nie czekała na drugie szanse. Skręciła nadgarstek, wyrywając się z jego uchwytu, a potem pociągnęła swoje ramię w dół. Złapała rękę, która trzymała nóż i użyła jej do poderżnięcia starcowi gardła. Przywiązana do ławy, na której leżała, nie mogła spowolnić upadku ciała starego mężczyzny, gdy się osuwało, ani odsunąć się z drogi strumienia krwi, tryskającej z jego zniszczonego gardła. Ale trzymała jego dłoń własną, choć była uszkodzona i krwawiąca. Gdy ciało zwisło bezwładnie, powoli przeniosła uścisk z jego dłoni na nóż. Przez okropny moment myślała, że nóż wyślizgnie się z jej słabego uchwytu i utknie, przywiązana do stołu. Ale gdy ramię starca zsunęło się, nóż nadal znajdował się, ściśnięty desperacko w jej dłoni. Nóż, mały, ale ostry, przeciął te liny równie łatwo, jak przecinał jej skórę. Jej ciało poruszało się ociężale, sztywne od bycia związanym zbyt długo i słabe od szoku i związanych z tym niedogodności. Zignorowała bóle najlepiej jak mogła i znalazła kawałek szmaty do zawiązania wokół ręki. Nikt nie wbiegł, żeby zbadać odgłos, który spowodowało ciało. Nadzieja podniosła się odrobinę wyżej, gdy Tisala ważyła swoje szanse. Chłopiec powiedział, że nie byli w zamku, ale wiedziała lepiej, żeby nie ufać niczemu, co usłyszała w miejscu takim, jak to. Jednak, jeśli to nie była prawda, to równie dobrze mogłaby w tej chwili poderżnąć sobie gardło. Nie bardzo była w formie do chodzenia niezauważoną przez królewskie sale. Może chłopak miał rację.

Nadzieja na ucieczkę sprawiła, że zaczęła bawić się prymitywnym bandażem na dłoni. Dokąd mogłaby pójść? Musiała podjąć właściwe decyzje, ale jej myśli płynęły jak błoto. Miała przyjaciół, tutaj w Estian, którzy by ją ukryli. Gdyby ktoś poszedł po jej śladach przez miasto — bardzo prawdopodobne, w stanie, w jakim była — skazałaby swoich przyjaciół na śmierć. Nie mogła pozwolić sobie, żeby uciec do domu, do Callis w Oranstone, na własną rękę. Gdyby teraz poszła do domu, podpisałaby wyrok śmierci na swojego ojca. Ich publiczne oziębienie stosunków, rzekomo, ponieważ była zmęczona swoim ojcem, trzymającym się swoich przysiąg lojalności wobec króla, było jedyną rzeczą, która utrzymywała jej ojca z dala od cel Jakovena. Gdyby zobaczył, co zrobił jej człowiek Jakovena, na własną rękę zacząłby wojnę — a moment nie był jeszcze właściwy. Przyciągnęła się z powrotem do aktualnej sytuacji. Myśl, Tisalo, myśl. W Pięciu Królestwach, pod rządami Jakovena, na pewno jest jakieś miejsce do ukrycia się. Za miastem, Tallven było pewnie w rękach Wielkiego Króla Jakovena, którego rodzinne imię nosiło. Tallven był w całości łąkami, bez żadnych gór, w których można się ukryć. Na południe było Oranstone, gdzie nie mogła pójść z powodu swojego ojca. Na zachodzie było Avinhelle1 i miała tam znajomych, ale cztery lata temu avinhellscy lordowie konspirowali, żeby zdradzić Królestwa. Schwytani i upokorzeni grzywnami i wieszaniem, pozostali lordowie oddaliby ją z powrotem, gdy tylko zorientowaliby się, kim była, w nadziei udowodnienia swojej lojalności królowi. Na wschodzie było Seaford, ale nie znała tam zbyt wielu ludzi. Seafordczycy byli żeglarzami i poznawali oceany, pozostawiając politykę, ludziom przywiązanym do ziemi. Północ… Shaviganie byli dzikusami o zimnych sercach. Przypomniała sobie zobaczenie oddziału Shaviganów, gdy była bardzo małym dzieckiem, ich jasne włosy związane za nimi, gdy szarżowali na nieszczęsną wioskę, na ich monstrualnych koniach. Pamiętała okrzyki przerażenia swoich krajan. — Shavig! — Shavig. Zadrżała. „Barbarzyńcy?” Zaśmiał się Ward, odgarniając egzotycznie blade włosy z oczu. „Tisalo, jesteśmy uparci, nieznośni i szorstcy. Ale nie bardzo jesteśmy barbarzyńcami. Nawet gotujemy nasze jedzenie… gdy to wygodne.” Ward z Hurog. Miała jego nagły, żywy obraz, w chwili, gdy ostatni raz go widziała, z mieczem czerwonym od krwi Vorsagian. Był silny, wystarczająco silny, żeby postawić się Jakovenowi, jeśli będzie trzeba. Co więcej, on nie był zamieszany w

1

Właściwie było napisane na wschodzie. W całej tej części wschód i zachód są po przeciwnych stronach niż na mapie i w poprzedniej części. Np. Avinhelle, które w poprzedniej części było na zachodzie, w tej powędrowało na wschód. Pozwoliłem sobie zmienić je, żeby odpowiadały temu, co wiemy ze Smoczych Kości i mapy. Mam nadzieję, że się za to nie obrazicie.

rebelię przyrodniego brata króla, Alizona. Mieszkał w twierdzy na wybrzeżu, niedaleko od Tallveńskiej granicy. Z pewnością mogła ją znaleźć. Jeszcze lepiej, miała dla niego informację — rodzaj zapłaty za pomoc jej. Założyła buty starca, żeby chronić swoje stopy i wzięła jego płaszcz ze ściany. Wzięłaby też jego ubrania, ale śmierć uwolniła więcej niż tylko krew. Owijając płaszcz wokół swojej nagości, zdecydowała, że będzie mogła ukraść ubrania, zanim opuści miasto. Otwarła drzwi i wspięła się po długim ciągu schodów, do kolejnych drzwi. Te też otwarła, spodziewając się znaleźć korytarz albo inny pokój, ale było tam świeże powietrze i komplet kamiennych stopni, które prowadziły do czystej alei. Strażnik, który stał przed drzwiami, nawet się nie odwrócił, skanując oczami szczyty dachów i cienie. — Nauczy się, Mistrzu Edelbreck. Chłopcy dorastają. — Powiedział płaskim, nosowym tonem mieszkańca Estian. Nie żył wystarczająco długo, żeby zrozumieć, że to nie kat otworzył za nim drzwi.2 Nóż był bardzo ostry i Tisala zabrała pas i pochwę strażnika, żeby go nosić. Jego nóż był niewykończony, bardziej przybór do jedzenia niż broń i zostawiła go na ziemi, obok jego ciała. Pozostawienie miecza było trudniejszą decyzją. Tęskniła za otuchą z jego wagi, ale w Tallven tylko wojownicy i szlachta nosili miecze. Pozbawiona miecza, Tisala zniknęła w labiryncie Estian, nie pozostawiając ludziom króla żadnego tropu, którym mogliby pójść.

2

Z serii Ostatnie Słowa Bohaterów: Mam oczy z tyłu głowy. Żaden wróg nie podejdzie do mnie od tyłu.

2 — WARDWICK W HUROG

Odkryłem, że po zakończeniu żniw, mam czas na odnowienie starych znajomości i dyskutowanie o polityce.

— Oszukujesz. — Powiedział Oreg, a ból przepalił się przez mój wzrok, osłabiając mnie, aż płomień, który zapaliłem w misce z wodą, zamigotał smutną, wyblakłą żółcią i zgasł. — Mówiłem ci, żebyś nie czerpał z Hurog — możesz znaleźć się gdzieś indziej, gdy będziesz potrzebował magii i gdzie wtedy będziesz? Wytarłem pot z czoła i spiorunowałem go wzrokiem. Wyglądał bardziej jak młody mężczyzna z ciemnymi włosami i bladofioletowymi oczami, niż stary smok, ale pozory często kłamały — coś, co sam znalazłem użytecznym. Oreg wyglądał młodo i wrażliwie, a ja wyglądałem na wielkiego i głupiego. Żadne nie było prawdą. Oreg zignorował mój gniew i ruchem głowy wskazał miskę. — Spróbuj ponownie, Ward. Wzniósł tarczę, która oddzielała mnie od magii Hurog i ten ból sprawiał, że trudno było pracować z tą mocą, która mi została. Utrata kontaktu z Hurog bolała. — Skoncentruj się, Ward. Przez ostatnich parę lat nauczyłem się nienawidzić te słowa. Ale praca z magią, z Oregiem stała się moim schronieniem, gdy presja kierowania Hurog stała się zbyt wielka. Nie jest łatwo odbudować twierdzę. Technicznie Hurog, ziemie i twierdza, należały do mojego wujka, Duraugha. Ale cztery lata temu mój wuj ogłosił mnie Hurogmetenem na miejsce mojego, zmarłego ojca. Ironicznie, to Hurog, nie bogatsza posiadłość mojego wuja, Iftahar, dała mu władzę, żeby to zrobić — gdyż Hurog, które legło w ruinie przez moje własne działania, było sercem Shavig, najbardziej na północ położonego z Pięciu Królestw pod Tallveńskimi Rządami. Jeśli mój wujek, Duraugh z Hurog nazwał mnie Hurogmetenem, to całe Shavig było gotowe iść na wojnę w obronie tego stwierdzenia. Król Jakoven, niechętny zaczynać wojnę domową, gdy jego pozycja na tronie była niepewna, ignorował Hurog. Ja pozostawałem na ziemiach Hurog, gdzie ignorowanie mnie było łatwiejsze.

Ale nawet, gdyby mój wuj nie zwrócił mi Hurog, ono nadal byłoby moje przez więź krwi i kości. Popatrzyłem na miskę wody i zwizualizowałem sobie płomień, strzelający z powierzchni. Mój świat zawęził się do wody w misce. Coś przesunęło się w mojej głowie i kamienna misa pękła, gdy płomień spadł deszczem na ziemię, przeniesiony przez warstwę wody. Moc ryczała od podeszw moich stóp do włosów na czubku mojej głowy, a ja zadrżałem od wysiłku skierowania jej z powrotem tam, skąd przyszła. Gdy w końcu stałem pusty, zrozumiałem, że dźwięk, który słyszałem, był śmiechem Orega. Machnął ręką na ogień, a ten zniknął, zostawiając tylko mokrą plamę na kamiennych płytach podłogi wieży strażniczej. — Jeśli potrafisz przebić się przez moją osłonę — Powiedział, nadal praktycznie czkając ze śmiechu. — przypuszczam, że jest spora szansa, że możesz czerpać magię z Hurog, gdziekolwiek zdarzy ci się być. Poczułem falę triumfu, zastępującą pustkę i uśmiechnąłem się do niego szeroko. — Przełamałem twoją magię? — Hurog przełamało moje zaklęcie, gdy je wezwałeś. — Poprawił i jego humor zdradził jego rozbawienie. Pozbierałem kawałki miski i ustawiłem je na małym stole. — Inaczej odczuwałem magię Hurog, zanim cię zabiłem. — Powiedziałem. Wiedziałem, że to brzmiało dziwnie, ale nigdy nie zapomniałem, że go zabiłem. On po prostu nie umarł w taki sposób, w jaki obaj oczekiwaliśmy, że to zrobi. — Jak inaczej? — Przycupnął na krawędzi jedynego stołka w wieży. Słabo ją umeblowaliśmy, żeby było mniej do spalenia, gdy moja magia pójdzie źle. Ta wieża była jedną z sześciu w murze, otaczającym właściwą twierdzę, więc w pobliżu był tylko kamień. Spalone kawałki skały w ścianie wieży udowodniły mądrość Orega w wyborze klasy. Prawie cztery lata pracy i nadal miałem okazjonalne i spektakularne błędy w obliczeniach. — Pamiętasz Menogue? — Zapytałem. Wzgórze ze świątynią Aethervona stało opuszczone, w pobliżu Estian — to znaczy opuszczone przez ludzi. Mieliśmy żywą demonstrację, że Aethervon nie opuścił świątyni, gdy jego kapłani umarli kilka stuleci temu. — Tak. — Magia tutaj, w Hurog nie jest tak skupiona jak tamta, ale czasem czuję, jakby stała za nią jakaś inteligencja. — Popatrzyłem na niego. — Coś, co mogłoby przerwać twoją osłonę, gdy to wezwałem. Zrobiło się silniejsze przez ostatnie kilka miesięcy, odkąd nauczyłeś mnie oddzielać moją magię od magii Hurog. — Brwi Orega ściągnęły się razem. — Interesujące. Czy połączenie między tobą, a tą ziemią się zmieniło? Pokręciłem głową. — Nie to, żebym zauważył.

Zostawiłem Orega w wieży i przeszedłem przez dziedziniec do twierdzy. Miałem chwilę przed treningiem z bronią i gdy tylko miałem wolną minutę, pracowałem w twierdzy. Kiedyś Hurog było zrobione w całości z bazaltu, ale wiele z tych kamieni zostało roztrzaskanych, gdy śmierć Orega zniszczyła twierdzę i jej mury. Bazalt był drogi i gdy zaczęliśmy odbudowę, było mało złota, żeby go kupić. Jakikolwiek kamieniołom zaopatrywał oryginalnego budowniczego w kamień, został zapomniany z czasem, choć zawsze przypuszczano, że wziął skałę, gdzieś z niedaleka, jak było w zwyczaju — Oreg tak, czy inaczej nie pamiętał. Ale Hurog miało starą kopalnię granitu, więc użyliśmy zamiast tego granitu i rezultat był… dziwny. Czerń z bliznami szarości sprawiała, że twierdza była znacznie mniej imponująca i część mnie gorzko żałowała utraty starej twierdzy. Odbudowaliśmy wewnętrzne mury obronne, z wyjątkiem odpowiednio bezpiecznej strażnicy przy bramie. Zamiast tego mieliśmy tylko prymitywne, drewniane wrota, podczas, gdy nasz kowal i zbrojmistrz trudzili się potężnie, by dostarczyć, żelazne przedmioty, których potrzebowaliśmy. Większość zewnętrznej części twierdzy również była ukończona. Nasz postęp był niezwykle szybki z powodu pomocy krasnoludów, ale podejrzewałem, że nie zostanie całkowicie odbudowana, dopóki moje ciało nie będzie pyłem w grobie. Twierdza nie była nadmiernie wielka, według standardów Pięciu Królestw, ale siła robocza, którą mieliśmy do odbudowania jej też taka nie była. Zewnętrzny mur obronny był nie więcej niż stertą gruzu, zamykającą prawie trzydzieści akrów ziemi. Nie miałem nawet serca go zaczynać. Żniwa w tym roku były najlepsze w ludzkiej pamięci, w niemałym stopniu wsparte przez zniknięcie zasolenia, które narastało na najlepszych polach od czasów przed moim pradziadkiem. Magia, szeptali ludzie i patrzyli na mnie z podziwem. Smocze kości, myślałem i miałem nadzieję, że to, co zebraliśmy, nie zabije osoby, która to zje. Nie zrobiło tego w zeszłym roku i rok wcześniej. Ani, ku mojej uldze, nie wydawało się mieć żadnych, innych, niezwykłych właściwości. Po skończonych żniwach, gdy inni polowali dla mięsa albo sportu, ja pracowałem nad odbudową twierdzy z kimkolwiek, kto chciał pomóc. Krasnoludy przychodziły i odchodziły wedle własnego kaprysu — i teraz nie było tu żadnego. Dwa dni w tygodniu płaciłem za grupę roboczą, ale nawet przy dobrych żniwach, Hurog nie było bogate. Skończyliśmy dach i wewnętrzne, podporowe ściany twierdzy ostatniej zimy, ale to w większości nadal była tylko skorupa w połowie skończonych pokoi. Od środka wielka sala wyglądała w większości jak za czasów mojego ojca, bo byłem stanowczy przy utrzymywaniu granitu tam, gdzie nie był widoczny wewnątrz. Ściana z wypisaną rodzinną klątwą, zajęła większość czasu. Znajdowanie właściwych kamieni i układanie ich we właściwym porządku, była w pewnym sensie cięższą próbą niż puzzle dam na dworze, gdyż kawałki ważyły ponad sto funtów, a kilka kamieni zostało rozbitych, gdy upadło Hurog. Mój wuj myślał, że to głupie, pracować nad tym tak ciężko, skoro klątwa, która przewidziała upadek Hurog przez mitologiczną Bestię Stygiana, już została złamana. Mój brat, Tosten

powiedział, że zrobiłem to, ponieważ odegrałem kluczową rolę w łamaniu tej klątwy. Ale nie rozumiałem, dopóki nie zobaczyłem twarzy Orega, że zrobiłem to, żeby chronić go przed zbyt nagłymi zmianami w ciągu ostatnich, kilku lat. Gdy masz więcej niż miliony lat, zmiana, nawet na lepsze, jest trudną rzeczą. I to on, tak bardzo, jak ja złamał klątwę. Dotknąłem lekko ściany jedną ręką i schyliłem się, żeby podnieść wiadro tynku. Przez ostatnich kilka tygodni pracowałem nad podłogami. Jeden z Niebieskiej Straży, człowiek z Avinhelle był synem murarza. Raz rzucił okiem na popękany bałagan, pozostały na podłodze wielkiej sali po upadku twierdzy i oznajmił, że jest nie do naprawienia. Gdybym znał wtedy ilość pracy, jaką będzie ta głupia podłoga, zrobiłbym ją z drewna, albo zwyczajnie pozostawił ziemię. Zajęło nam miesiące, żeby uzyskać poziom podłogi, wystarczający dla naszego murarza. Myślę, że czerpał skrytą radość z wydawania mi rozkazów. Główne drzwi twierdzy czekały na zawiasy, zdolne do utrzymania ich olbrzymiej wagi, więc nie było nic, co spowolni chłopca, który wtoczył się do wielkiej sali. Zatrzymał się przede mną i otworzył usta, ale nie mógł wydusić słowa z powodu braku oddechu. — Powoli, chłopcze. — Powiedziałem. Czekaliśmy przez długą chwilę i kilka fałszywych startów, zanim mógł mówić. W międzyczasie przyglądałem mu się, szukając wskazówek, co do jego tożsamości. Był ubrany raczej dobrze, nawet jak na syna właściciela ziemi. Wełniane spodnie były świeżo barwione, a koszula była płócienna — tkanina, którą trzeba było kupić, ponieważ len nie rósł w naszym klimacie. Chłopak wyglądał jak syn Atwatera, wysoki, z ciemnymi oczami, które pochłaniały światło. — Sir, tam są bandyci, Wasza Lordowska Mość. Na farmie mojego taty. Przysłał mnie, żebym cię sprowadził. — Był pokryty potem i gdy udało mu się wydobyć z siebie tę wiadomość, znów musiał poświęcić wszystko na oddychanie. — Twój ojciec to Atwater? — Zapytałem, a on kiwnął głową. Zawsze wiedziałem, gdy na ziemi Hurog były kłopoty. Oreg mówił, że to dlatego, że byłem przywiązany do niej prawem krwi i powiedział mi, że kilku z moich, odległych przodków miało tę samą więź z tą ziemią. Hurog mówiło do mnie — gdy słuchałem. Szybkie dotknięcie magii pokazało mi, że w tej chwili nie było żadnej walki w pobliżu gospodarstwa Atwatera, co oznaczało, że bandyci zostali przepędzeni. Gdyby Atwater albo ktoś z jego rodziny zostali zabici, wiedziałbym o tym. Należeli do Hurog w sposób, który nie miał nic wspólnego z prawem i wszystko wspólne z krwią. — Nie trap się, chłopcze. — Powiedziałem. — Atwater walczył z bandytami dłużej niż ja żyję. Weźmy mojego konia.

Na końcu trzech z nas podążało za chłopcem. Wyraźnie myślał, że potrzebowaliśmy więcej, ja myślałem, że przydałoby się mniej osób. Jazda z Oregiem i moim bratem zawsze była bardziej interesująca niż przyjemna. Mój brat, Tosten, jechał na dereszowatym, 3 bojowym ogierze, prezencie od naszego wuja i wyszedł z usprawiedliwieniem, że zwierzę potrzebowało ćwiczeń, gdy znalazł mnie w stajniach, siodłającego mojego, własnego konia. Tosten nigdy nie będzie tak wysoki, jak ja, ale ostatnie cztery lata dały mu męską twarz i ciało wojownika. Wyglądał na opanowanego, kompetentnego i mądrego (jak powiedziała jakaś kobieta z dworu, w zasięgu mojego słuchu). Kompetentny i mądry, z tym się zgadzałem. Opanowanie mogło przyjść z wiekiem — może za pięćdziesiąt lat lub coś koło tego. Gdy czekałem, aż Tosten osiodła konia, pojawił się Oreg i bez słowa wyprowadził własnego wałacha. Z wyjątkiem swoich, ciemnych włosów i pół głowy różnicy wzrostu (Tosten był wyższy) on i Tosten wyglądali wystarczająco podobnie, żeby być bliźniakami. — Bandyci. — Powiedziałem w odpowiedzi na spojrzenie Orega, gdy wsiadłem na konia i wyjechałem z dziedzińca. — Mój brat zobaczył ich niedaleko naszego gospodarstwa i tata wysłał mnie tu po pomoc. — Była nuta oskarżenia w tonie chłopaka. Trzy osoby, sugerowała, nie będą dużą pomocą. Powietrze było chłodne z powodu zbliżającej się zimy. Skończyliśmy ostatnie żniwa w tym tygodniu. Oreg powiedział, że myśli, iż niedługo może spaść śnieg, ale dzisiaj liście nadal trzymały się gałęzi jarzębiny i osiki, jaskrawymi kępami, które wyróżniały się na tle ciemnych sosen i jodeł. Pansy, mój ogier, prychnął z udawanym przerażeniem i spłoszył się gwałtownie, gdy opadający liść zatrzepotał zbyt blisko. W bitwie nawet ciężkie uderzenie nie spowodowałoby, że zrobiłby krok w lewo albo prawo bez mojego żądania, ale poza poważną pracą, Pansy uwielbiał się bawić. Najkrótsza ścieżka do farmy Atwatera, zahaczała o brzeg gór, gdzie ziemia była zbyt skalista by orać. To gospodarstwo było odizolowane w opadającej dolinie, z dala od innych, uprawianych w Hurog ziem. Ta izolacja kusiła bandytów by myśleć, że wcześniej była celem, ale żadnemu z nich, nigdy nie udało się zabrać nic Atwaterowi. Nie sądziłem, żeby to miało się dzisiaj zmienić. Darń nadal była wystarczająco miękka, że mało prawdopodobne, żeby stabilny kłus, który narzuciłem, spowodował u koni dużo stresu. Ludzie to była całkowicie inna sprawa. — Musimy się pospieszyć. — Powiedział chłopiec po raz trzeci. Kazałem znaleźć mu łagodną klacz, ale nie musiałem. Siedział na niej na oklep (jego wybór) i niecierpliwił się, że reszta z nas go wstrzymywała. — Nigdy nie przybywaj do bitwy zdyszany. — Powiedział ostro Tosten. — Gdyby najechali twoje gospodarstwo, już poczulibyśmy dym. — Zapewniłem chłopca, strzelając w Tostena karcącym spojrzeniem. — Mogli nie zobaczyć farmy albo twój ojciec

3

Maść konie, u którego wśród włosów gniadych, kasztanowatych lub karych, występują włosy białe.

przepędził ich albo zabił. Tak czy inaczej, nie musimy się spieszyć. Nie może ich być bardzo wielu, albo usłyszałbym o tym, zanim dostali się tak daleko na ziemie Hurog. — Nie martw się o Tostena, chłopcze. — Powiedział radośnie Oreg. — Jest tak samo niecierpliwy, jak ty. Tosten ucichł. Oreg przeciwnie, był niezwykle beztroski, drażniąc się z chłopcem, aż ten się uśmiechnął — w tym momencie mój brat pozwolił swojemu ogierowi popędzić, wyprzedzając nas. Z rzutem oka na mnie, chłopak wysłał swoją klacz cwałem za moim bratem — najwyraźniej mając nadzieję, że pospieszymy za nimi dwoma. — Chciałbym, żebyś nie podpuszczał Tostena. — Powiedziałem do Orega. Oreg tylko się uśmiechnął, choć jego oczy nie rozjaśniły się, jak to robiły, gdy był naprawdę rozbawiony. — Twój brat miał mnóstwo czasu na zdecydowanie, że nie jestem dla niego zagrożeniem. Czas, żeby dorósł. Jeśli zdecyduję się szarpnąć go lekko za ogon — to jest między nim i mną. On już nie potrzebuje twojej ochrony, Ward. — Przewróciłem oczami. — Zachęcasz go. — Powiedziałem. — Przerażam go. — Poprawił Oreg i nawet jego usta były poważne. Musiałem wyglądać na nieprzekonanego, ponieważ pokręcił głową i powiedział. — Nie jestem zagrożeniem dla jego relacji z tobą i on o tym wie. Tu nie chodziło o to, już od jakiegoś czasu. — Oreg znów się uśmiechnął, ale tym razem to było autentyczne. — Biedny chłopak walczy ze smokami. To było stare powiedzenie z Shavig, o kimś, kto pokazywał lekkomyślną odwagę, powodowany strachem. Ironiczny ton Orega wziął się stąd, że w tym przypadku to była dosłowna prawda. Ojciec Orega był półsmokiem. Oreg mógł przyjąć smoczą formę, kiedy tylko sobie życzył i uważał zarówno ludzką, pozorną, jak i smoczą, za swoje prawdziwe formy. Oceniłem to, co powiedział Oreg. Tosten był jedynym, który znał całą historię Orega, jako mój spadkobierca i mój brat, myślałem, że jestem mu to winny. Być może byłoby lepiej, gdybym trzymał się półprawd. Chłopiec Atwatera czekał na nas na szczycie szlaku, ale Tosten nadal był z przodu. — Tosten powiedział mi, że istnieje magia, która pozwala ci zobaczyć, że z moim domem nie stało się nic złego. Jest wielu ludzi, którzy są przerażeni magią. — To zabrzmiało jak osobista obserwacja i popatrzyłem na niego ostro. Zaczerwienił się, ale jego oczy spotkały moje. — Większość ludzi wie, że potrafisz uprawiać magię, mój lordzie. — Powiedział stanowczo. — Większość z nas jest za to wdzięcznych. Ojciec mówi, że nigdy nie znaleźliby mojego brata i jego drużyny łowieckiej, uwięzionych w śnieżycy, gdybyś nie dołączył do poszukiwań. Uśmiechnąłem się do niego, a on zwolnił, żeby jechać obok nas. Tosten, gdy Orega nie było w pobliżu, zwykle wiedział jak oczarować ludzi, żeby zrobili to, czego od nich chciał.

Twierdził, że to pochodziło z bycia bardem, ale ja myślałem, że to mogło być odrobinę odwrotnie. Urok, dobry głos i zręczne palce tworzyły dobrych bardów. Gdy zbliżyliśmy się do gospodarstwa Atwatera, ziemia powiedziała mi, że ostatnio odwiedziła ją śmierć. Śmierć nie była obca dla Hurog — jego stali mieszkańcy spotykali swój koniec na porządku dziennym — ale musiałem założyć, że ta śmierć musiała mieć coś wspólnego ze mną, wezwanym tutaj. Ktokolwiek umarł, nie był z ziemi Hurog, co oznaczało, że to nie był Atwater ani jego ludzie. To musieli być bandyci. Tym niemniej, gdy minęliśmy granicę gospodarstwa, wyciągnąłem miecz. Tosten (który stopniowo pozwolił nam go dogonić) i Oreg podobnie wyciągnęli stal. Droga, którą wybraliśmy, zbliżała się do budynku, który od tyłu był bardziej fortem niż domem, ale strażnik zobaczył nas, zjeżdżających do doliny i wysłał nam serię nut na rogu myśliwskim — własny zew Atwatera. Napięcie zelżało w moich ramionach. Chwilę później, niemożliwa do pomylenia sylwetka samego właściciela wyszła zza rogu. Widząc nas, zagwizdał, że wszędzie czysto, więc schowałem miecz. Chłopak westchnął z ulgi i wysłał swoją klacz do galopu. Gdy ktoś jest posiwiałym lordem albo młodszym synem właściciela ziemskiego, może galopować, ile chce. Ponieważ byłem młodym lordem, który próbował pozbyć się różnorodnych opinii na swój temat, zwolniłem konia do stępa. Siedząc na starym, bojowym ogierze mojego ojca, stęp był czasami ryzykowny. Pansy wiedział lepiej, ale pozwoliłem mu parskać i dmuchać, i generalnie oznajmiać wszystkim, obserwującym, że był niebezpieczny i byłby znacznie szybszy niż ta, mała klacz, gdybym tylko mu pozwolił. Atwater kiwnął mi głową, gdy byliśmy w odległości wystarczająco bliskiej do rozmowy. — Dziękuję, mój lordzie, za przybycie. Ale problem bandytów został rozwiązany. Mam ciała, jeśli chcecie je zobaczyć. Atwater był człowiekiem jak góra, zbliżającym się do mnie wzrostem i wagą. Jego jasnoblond włosy blaknące niezauważalnie do siwizny, były zaplecione w starym stylu Shavig — teraz niezwykłym, ale nie wartym komentarza. Jednak jego broda była wspaniała. Ognisto ruda, pokrywała jego twarz i dobry kawałek piersi. Trochę barbarzyńskie, według właściwych standardów Królestw, ale moi ludzie z Hurog zaczynali okazywać dumę, ze swojego dziedzictwa Shavig. Jak wielu ze starszych mężczyzn w Hurog, Atwater walczył, żeby stłumić bunt w Oranstone, u boku mojego ojca. Gdzieś w czasie tej kampanii, Atwater nabrał niechęci do poprzedniego Hurogmetena. Nie miałem czułości dla mojego ojca z moich, własnych powodów, ale nawet ja musiałem przyznać, że nie było wielu ludzi, którzy potrafili walczyć tak dobrze, jak on. Większość ludzi, którzy walczyli pod jego rozkazami, nie chciałoby słyszeć słowa przeciwko niemu. Nie wiem, co mój ojciec zrobił Atwaterowi, ale zabrało mi większą część dwóch lat by sprawić, żeby zobaczył, że nie byłem takim człowiekiem, jakim był mój ojciec.

Tosten, Oreg i ja poszliśmy za Atwaterem i jego synem wokół budynku, do chaosu dzieci i krewnych, którzy pomagali mu uprawiać i chronić tę ziemię. W centrum tego ferworu, byli trzej, martwi mężczyźni, porządnie przykryci, z powodu obecności dzieci. Zsiadłem, podałem wodze Oregowi, którego wałacha Pansy tolerował i pociągnąłem na bok koc, żeby zobaczyć twarze martwych. Upewniłem się, żeby zostawić ułożone koce, żeby dzieci nie mogły zajrzeć. Widziałem wcześniej jednego z nich, ale chwilę zajęło mi przypomnienie sobie, gdzie. — Najemnicy z Tyrfanning. — Powiedziałem, schylając się, żeby zakryć twarz ostatniego mężczyzny. Tyrfanning było najbliższym, portowym miastem, pół drogi jazdy na południe. Hurog graniczyło z oceanem, ale jego wybrzeże było zbyt skaliste, żeby statki mogły przybić. — Musieli nie znaleźć pracy u kupców, jadących na południe i zdecydowali się przejść na samozatrudnienie. — Czasami najemnicy nie widzieli różnicy między łupieniem na polu bitwy i łupieniem każdego, kogo mogli. — Zobaczę czy ktokolwiek w Tyrfanning chce ciała. Inaczej sami ich pogrzebiemy, eh? — Tak, mój lordzie. Zacząłem się odwracać, a potem zrozumiałem coś na temat ran, które widziałem na ich ciałach. — Kto ich zabił? — Atwater był znany ze swojego posługiwania się łukiem i mógł użyć na ludziach topora tak dobrze, jak na drewnie, ale nigdy nie zabiłby tych bandytów, uzbrojony w nic więcej, poza nożem. Jednak dwa ciała z najbardziej oczywistymi, zabójczymi ranami, zostały zabite krótkim ostrzem, nie toporem. Nie byłem pewny trzeciego — i nie zamierzałem oglądać ciał uważniej, z wszystkimi, tymi, kręcącymi się w pobliżu dziećmi. — Nie, Wasza, Lordowska Mość. Mój starszy chłopiec, Fennel, zobaczył jak się zbliżają, na czas, żeby nas ostrzec. Wysłałem Rowana do was i czekaliśmy. Po jakimś czasie poszedłem po śladach Fennela do miejsca, gdzie widział bandytów. I znalazłem tych trzech, martwych. I znalazłem też, co ich zabiło. Nigdy nie zgadniesz. Gdy rozmawialiśmy, żona Atwatera wyszła z domu z małą dziewczynką, około sześciu lat. — To była dziewczyna. — Zaćwierkało dziecko zadowolonym tonem. — Dziewczyna, całkiem sama zabiła bandytów. — Lewa Brew Atwatera zetknęła się z linią jego włosów. Jego żona wzruszyła ramionami. — Moja ciotka mogłaby ich zabić. — Powiedziałem. — Dlaczego jesteście tak zaskoczeni, że zajęła się nimi kobieta? Atwater pokręcił głową. — Może Stala by mogła. Ale byłbym zaskoczony, gdyby mężczyzna w stanie tej kobiety mógł przejść z miejsca, w którym stoimy, do mojego domu, a co dopiero zabić trzech, zdrowych ludzi niczym więcej niż żałosnym nożem. Pójdziesz ją zobaczyć? Rozbawiony, skinąłem na Orega. — Zostaniesz tu, proszę i dopilnujesz, żeby dzieci nie weszły Pansy’emu pod kopyta? — Tosten też podał swoje wodze Oregowi. Dom Atwatera był ciemny i zamknięty, uszczelniony na zimę wysuszoną trawą i słomą. Musiałem pochylić głowę, żeby uniknąć ocierania się o sufit.

Ogień w palenisku był więcej dla światła, niż dla ciepła — to zmieni się z nadejściem zimy. Jedna ze starszych córek Atwatera siedziała na pobliskiej ławie, szyjąc, z wiadrem wody przy stopach, gdyby jakaś iskra wyleciała i dotknęła futra albo słomy. Kiwnęła mi głową, ale wróciła nieśmiało do swojej pracy. Nie wiedziałem jak mogła szyć w tym, słabym świetle. Nawet z ogniem tak blisko, ledwie mogłem stwierdzić, że była tam osoba, zagrzebana w futrach przed ogniem. Ale mogłem poczuć wyraźny zapach gnijącego ciała. Ukląkłem obok futer i dotknąłem skóry na karku nieprzytomnej kobiety, wyczuwając suchy żar. — Nie poruszyła się, odkąd ją znalazłem, mój lordzie. — Powiedział Atwater. — Jej broń jest na stole. Po zobaczeniu ciał pomyślałem, że lepiej zabiorę ją poza jej zasięg. Podniosłem się i popatrzyłem na nóż na stole. Nie myśliwski nóż — ostrze było zbyt krótkie, nawet nie długości palca. Nóż do skórowania, pomyślałem, ale wcale nie zwyczajny. Metal był obrobiony jak najlepszy miecz, wzór na okładzinie widoczny nawet w ciemności domu. Tosten gwizdnął cicho. — Pokonała trzech najemników tym nożem? — Nie docenili jej. — Powiedziałem, odkładając nóż na stół. Stala mówiła, że mężczyźni mieli tendencję do nie brania jej na poważnie, ponieważ była kobietą i to dawało jej przewagę, która bardziej niż nadrabiała różnicę wielkości i siły. — Tostenie, pójdziesz przytrzymać konie i przyślesz Orega, żeby popatrzył na jej rany? — Wykonywałem trochę chirurgii polowej, ale zapach gangreny powiedział mi, że potrzebowaliśmy tu czegoś więcej — a Oreg, wśród innych rzeczy, był doświadczonym uzdrowicielem. Tosten pokiwał głową i odwrócił się na pięcie bez komentarza. Gdy Oreg pojawił się na jego miejsce, atmosfera w domu się zmieniła. Nikt w tym domu nie zachowywał się, jakby bali się Orega, ale trzymali się od niego na dystans, ponieważ był Czarodziejem Hurog. Ciemne włosy Orega sprawiały, że wyróżniał się wśród jasnowłosych Shaviganów, ale jego purpurowo niebieskie oczy, duplikat oczu Tostena, ogłaszały, że był Hurogiem z urodzenia i wychowania. W ostatnich kilku latach, uwolniony z zaklęć, które go więziły, zaczął wyglądać bardziej jak mężczyzna i mniej jak chłopiec, ale jak Tosten, był lekkiej budowy. Nie wyglądał jak ktoś, kogo trzeba się bać. Jeszcze mniej wyglądał jak człowiek, który powstał z martwych. Powiedziałem wszystkim, że Oreg został zaklęty i zabijając go, złamałem zaklęcie. Wydawali się to zaakceptować i Orega — ale dawali mu przestrzeń, gdy mogli. Oreg uniósł rękę, gdy podszedł do kominka, a światło odbiło się od jego zakrzywionej dłoni i oświetliło mały dom, jakby dach został zdjęty i wpuścił światło do wszystkich kątów. Rzucił kulę światła w górę, a ta zawisła nad nim, gdy ściągnął futra z kobiety, żeby lepiej się jej przyjrzeć. W świetle Orega, jej policzki były zaczerwienione od gorączki, a oczy były zapadnięte. Ale znów, nawet w najlepszej formie, nigdy nie była piękna — nie, według konwencjonalnych standardów.

— Tisala. — Powiedziałem oszołomiony. Oreg przerwał swoje badanie, żeby spojrzeć, z chwilowym zainteresowaniem na twarzy. — Rzeczywiście. — Powiedział łagodnie. — Dobrze, że zabrali jej nóż. — Znasz ją, mój lordzie? — Zapytał Atwater, jakby to w ogóle go nie zaskoczyło. Przeszedł od myślenia, że byłem brutalny i irracjonalny jak mój ojciec, do oczekiwania cudów odkąd, tej ostatniej zimy, znalazłem jego syna. — Tak. Znam ją. — Powiedziałem. To nie wydawało się wystarczyć, więc dodałem. — Walczyłem z nią, chroniącą moje plecy. — I nie było większego komplementu, jaki mógł dać Shaviganin. Atwater pokiwał głową, zadowolony, że jego lord nadal był dziwny, światowy i wszystkowiedzący. Ostatnim razem, gdy widziałem Tisalę, jej ciemne, kręcone włosy były krótsze od moich, ale teraz zwisały w zabiedzonej plątaninie do jej ramion, sprawiając, że jej skóra wydawała się znacznie bardziej biała. Ręce Orega były delikatne, ale, gdy dotknęły jej lewej reki, jej całe ciało zesztywniało i jęknęła. — Była torturowana. — Powiedział rzeczowo. Pokiwałem głową. Ciężko było to przeoczyć: obie ręce, lewa gorzej niż prawa, obie stopy. Nie można było powiedzieć nic o innych obrażeniach, miała na sobie parę starych spodni, połatanych i workowatych i koszulę, której rękawy były zbyt krótkie do reszty. — Nie trzymali jej długo. — Powiedział w końcu. — Będzie żyła, jeśli gorączka i rozkład tkanek jej nie zabiją. Ale powinniśmy zabrać ją do twierdzy, gdzie są moje leki. To oznaczało magię. Powiedziałem Oregowi, żeby nie mówił ludziom, co dokładnie mógł zrobić. Nie mógł naprawdę jej wyleczyć, ale mógł zabić infekcję i pozwolić jej ciału uzdrowić się samemu — a to było więcej niż mógł zrobić jakikolwiek inny mag, o którym kiedykolwiek słyszałem. Będzie dla niego bezpieczniej, jeśli całe Shavig nie zacznie szeptać, jak potężny był czarodziej Hurogmetena. Lepiej, jak dotąd, unikać zauważania, żebyśmy nie mieli kolejnego Kariarna, poszukującego mocy. Wziąłem jedno z większych futer i zawinąłem w nie Tisalę. Potem podniosłem ją i wstałem, zapominając jak nisko był sufit, więc porządnie rąbnąłem głową. Atwater skrzywił się ze współczuciem. Gdy tylko znaleźliśmy się dobry kawałek od gospodarstwa, mój brat poprowadził swojego konia obok mojego i powiedział. — Co robiła tu Tisala? Oreg prychnął śmiechem. — A dlaczego wszystkie znajdy kończą pod drzwiami Warda?

— Nie wiem. — Powiedziałem. Czy uciekała do mnie? Dziś rano to wydawałoby mi się nieprawdopodobne — nie widziałem jej od dawna i znałem ją tylko przelotnie. Nie pomyślałbym nawet, że pozostawiłem po sobie takie wrażenie — miałem dziewiętnaście lat i byłem skupiony na sobie, gdy ona przez kilka lat była prawą ręką swojego ojca. Co więcej, nie byłem niczym nadzwyczajnym — cóż, poza moimi rozmiarami — podczas, gdy ona była jedyną wojowniczką, jaką znałem, poza moją ciocią, Stalą, która służyła, jako mój dowódca zbrojnych. Znów popatrzyłem na nią. Niezaprzeczalnie była tutaj. Uciekła komukolwiek, kto zrobił jej krzywdę i przyszła do mnie. Pamiętam jak słyszałem, że odseparowała się od ojca. Martwiło mnie, że jedynym, do kogo mogła się zwrócić, był ktoś, kogo znała przez kilka dni, parę lat temu. — Chciałbym wiedzieć, jak znalazła się w takim stanie. — Powiedziałem. — Ci najemnicy? — Zaryzykował Oreg, który podjechał do mojej, lewej. Ale potrząsnął głową prawie natychmiast. — Wyprułaby im flaki na długo, zanim mogliby ją tu sprowadzić. — Jej ojciec, Haverness, wydziedziczył ją w zeszłym roku za zadawanie się z bandą dysydentów w Estian, czyż nie? — Zadumał się Tosten. — Ludźmi, którzy chcieli na tronie jego przyrodniego brata, Alizona, zamiast Jakovena? Imię króla Jakovena zastopowało mnie. Jeśli to był Jakoven, to Tisala rzeczywiście miała powód, żeby tu przybyć. Nie ma wielu szlachciców, nadal wystarczająco potężnych, żeby zepsuć szyki Wielkiemu Królowi Pięciu Królestw, ale moja rodzina była. Hurog było starożytną twierdzą i niosło więcej władzy niż powinien udzielać jego brak bogactwa. Shaviganie byli ludźmi o długiej pamięci, a Hurog rządziło Shavig w dniach, zanim Tallveni wyeliminowali konkurencję. — Nie wykluczyłbym tego. — Powiedziałem. — To wyjaśniłoby, dlaczego uciekła tutaj, zamiast do swojego ojca albo jednego z jej konspiratorów. — Zapewnimy jej bezpieczeństwo. — Powiedział Tosten z zaciśniętą szczęką. Długo potrwa zanim moja rodzina zapomni, że król zabił mojego kuzyna, podczas jednej, ze swoich, politycznych gier. Tisala wybrała mądrze, nikt jej tu nie zdradzi. Nie mogłem być pewny, że to był Jakoven, nie, dopóki się nie obudzi, ale musiałem planować na taką sytuację. — Oregu, pojedziesz naprzód i dasz znać mojej ciotce, co tu się stało? Bądź dyskretny, ale upewnij się, że rozumie, iż możemy mieć tu wkrótce królewskich żołnierzy. — Dobrze. — Powiedział. Poczekałem, aż jego biegnący koń zniknął z widoku, zanim zwróciłem się do mojego brata. — Jesteś moim spadkobiercą. Jeśli król dowie się, że udzieliłem schronienia wrogowi, prawdopodobnie ogłosi mnie zdrajcą. Chciałbym, żebyś pojechał do naszego wuja i wyjaśnił mu, co się stało.

Posłał mi mały półuśmiech. — Nie masz prawa dłużej mnie chronić, Ward. Jestem starszy niż ty byłeś, gdy załatwiłeś Kariarna z Vorsag. Możesz przestać tak na mnie patrzeć — Stala robi to lepiej. Jeśli trzeba będzie upewnić się, że Hurog pozostanie w rękach Hurogów, ucieknę. Ale jest wysoce nieprawdopodobne, żeby Tisala ich tu doprowadziła i nie ma powodu, żeby król pomyślał, że tu przyszła. Nie widziałem jej więcej niż tuzin razy w ciągu ostatnich, czterech lat. Przy tym jak trzymasz się z dala od dworu, wątpię, żebyś w ogóle się z nią spotkał. Tylko w moich snach, pomyślałem. Mogłem nie wierzyć, że zrobiłem na niej wielkie wrażenie, ale odwrotnie to zdecydowanie nie była prawda. — Poczułbym się lepiej z tobą w Iftahar, z Duraughem. — Tym gorzej dla ciebie. — Mruknął. Nie sądzę, że miałem to usłyszeć. Potem oczyścił gardło. — Zawsze lubiłem Tisalę — matka zraziła mnie do delikatnych kobiet.

Położyłem Tisalę twarzą w dół na stole w bibliotece, ponieważ to było jedno z niewielu ukończonych pomieszczeń w twierdzy, które miało okno, wpuszczające światło. Tosten wymamrotał coś o byciu użytecznym gdzie indziej, odwrócił się na pięcie i wyszedł. Rzadko zostawał w pokoju, gdy Oreg używał magii. Rozciąłem jej ubrania i wyciągnąłem je spod niej, aż leżała naga. Jej plecy były pokryte śladami bata tak równo, że na całych jej plecach nie pozostało więcej niż kciuk dobrej skóry. Niektóre z nich były prawie wyleczone, ale w wielu miejscach strupy były pęknięte i wyciekał z nich przezroczysty płyn. Usłyszałem za sobą wciągnięcie oddechu. Odwróciłem głowę i zobaczyłem Orega, wpatrującego się w jej plecy. Wtedy zaczął szybko chodzić w kółko i pocierać ręce o siebie, zwykle niedobry znak. Usiadłem na ławie, mając nadzieję, że mój własny relaks pozwoli mu się uspokoić. — Oregu. — Powiedziałem, żeby przyciągnąć jego uwagę. Czasami jego przeżycia mogły być wstrząsające dla wszystkich zainteresowanych. Żołnierze je mieli, przebłyski przeszłości, które przez chwilę wydawały się bardziej realne niż teraźniejszość — ale Oreg mógł uczynić te wizje rzeczywistością. Nigdy nie widziałem, żeby ktokolwiek poza Oregiem został przez nie zraniony, ale tak czy inaczej były przerażające. — Tisala cię potrzebuje. Wpatrywał się we mnie, oddychając ciężko, odwrócił się na chwilę, a potem uśmiechnął się do mnie ze zmęczeniem. — Racja. Zaczęliśmy katalogować jej obrażenia. To nie było przyjemne, te pół godziny. Więcej niż raz cieszyłem się, że Tisala była nieprzytomna, zarówno z powodu jej godności, jak i bólu. To jej lewa dłoń była najgorsza — początkowe obrażenia, wzmocnione przez infekcję. Przy

bliższym zbadaniu, kilka z pękniętych strupów na jej plecach, było wypełnionych ropą. Mnóstwo siniaków pokrywało jej biodra i wnętrza ud, została zgwałcona. Oreg warczał i mamrotał, gdy kontynuowaliśmy ostrożne badanie. Jej stopy były bałaganem. Oreg powiedział w końcu, że uszkodzenia pochodziły raczej od chodzenia tak daleko w źle dopasowanych butach niż od noża kata. Odstawił jej stopę i obrócił się do małego stolika, na którym znajdowały się różnorodne zioła i maści, gorąca woda i bandaże. — Myślisz, że Jakoven to zrobił? — Machnięciem dłoni wskazał stan obrażeń Tisali. Pokiwałem głową. — Nie przychodzi mi do głowy żaden inny powód, żeby uciekała, aż tutaj. — Lubiła cię. — Oreg użył czystego noża, żeby otworzyć jedno z zakażonych miejsc na plecach Tisali, zbierając wypływający płyn czystą, mokrą szmatką. — Racja. — Zgodziłem się. — Ale nie widziałem jej, odkąd ostatni raz byłem w Oranstone. Pomagałem wcześniej Oregowi przy uzdrawianiu i pracowaliśmy, jako zespół. Większość z tego, co robiliśmy, to były zwykłe rzeczy, czyszczenie ran, pokrywanie ich mieszaniną maści i proszków, które zgromadził Oreg, a potem bandażowanie. Ale jej lewa dłoń była spuchnięta do dwukrotnej wielkości normalnej i była źródłem zapachu zgnilizny. Najpierw moczył ją w gorącej wodzie morskiej. Tisala naprawdę musiała być w okropnym stanie, ponieważ nawet nie zaprotestowała. Gdy Oreg skończył, wylał na nią alkohol i znów, nie zareagowała w żaden sposób. Ponownie obejrzał jej teraz czystą dłoń. Uzdrawianie było najtrudniejsze do wykonania ze wszystkich rodzajów magii, ponieważ mag musiał wiedzieć o ciele równie dużo, jak wiedział o swojej magii. I nawet drobne uzdrawianie wysysało tyle mocy, że większość magów mogło tylko o tym marzyć. W mocy byłem równy wielu i lepszy niż większość, z takimi umiejętnościami, jakie mogły dać cztery lata nauk Orega, ale nie wiedziałbym nawet, od czego zacząć ratowanie tego bajzlu, który pozostał z lewej dłoni Tisali. — I tak może stracić czwarty palec. — Skomentował Oreg, kręcąc głową. — Jest zbyt dużo martwego ciała. — Walczy prawą ręką. — Powiedziałem. — Będzie lepiej odciąć go teraz? Oreg zmarszczył brew i obrócił jej rękę w jedną i drugą stronę. — Zawsze nienawidzę odcinać czegoś, czego nie mogę przyczepić z powrotem. Pozwól mi spróbować to wyleczyć. Jeśli się nie da, będzie mnóstwo czasu, żeby odciąć go później. Opuścił rękę i przyciągnął trójnogi stołek do stołu. Gdy siedział wygodnie, znów podniósł jej dłoń i wylał na nią magię. Oreg był częścią Hurog, odkąd istniało Hurog, którego można było być częścią, a ja byłem Hurogiem, wrażliwym na magię, która przesycała tę ziemię i jego. Gdy Oreg pracował z magią w pobliżu mnie, to było prawie erotyczne — jak dotykająca mnie intymnie dłoń. To było rozpraszające, ale strząsnąłem to niekomfortowe uczucie z łatwością długiej praktyki.

W uprawianiu magii jest sztuka, a Oreg był bardzo, bardzo dobry w swojej sztuce. Jego dotyk był skupiony i potężny, dziwnie piękny do oglądania. Gdy jego moc zaczęła migotać, położyłem ręce na jego ramionach i dałem mu, co mogłem, z mojej, przez cały czas obserwując, co robił z dłonią Tisali. Ciało złuszczyło się i spaliło w jasnopurpurowym płomieniu, pozostawiając po sobie zdrowy róż. Oreg zostawił inne fragmenty ciała, które dla mnie nie wyglądały bardziej zdrowo, niż te zniszczone — musiał widzieć rzeczy, których ja nie widziałem. Gdy nareszcie skończył, jej dłoń wyglądała na bardziej spuchniętą i posiniaczoną, niż gdy zaczęliśmy. Zaniosłem Orega, żeby odpoczął na wyściełanej ławie przy ścianie, a potem odwróciłem się z powrotem do Tisali, z czystymi bandażami. — Nie owijaj tej ręki. — Powiedział Oreg. — Powietrze pomoże jej się wyleczyć, a ona przez kilka dni nie będzie wiele robiła, żeby ją zabrudzić. Popatrzyłem na rany, którymi się jeszcze nie zajęliśmy. — Myślę, że ma pęknięte albo złamane żebro. — Odparłem. — Obwiązać jej żebra, czy to zaszkodzi jej plecom? Oreg podniósł się z ławki i poruszając się jak bardzo, bardzo stary człowiek, obejrzał miejsce, które mu pokazałem. — Posiniaczone. — Stęknął, powłócząc nogami z powrotem do ławy. — Nie owijaj tego. Zostawiłem Orega, bladego i śpiącego, w bibliotece i zaniosłem Tisalę do mojego, własnego pokoju, żeby odpoczęła. Wyglądała dziwnie krucho w łóżku, zbudowanym dla mnie, pomyślałem, uśmiechając się, ponieważ roześmiałaby się, gdyby usłyszała, że ktokolwiek nazywa ją kruchą.

Mężczyzna w średnim wieku, z potem od ognia, pokrywającym jego łysą głowę, podniósł wzrok, gdy wszedłem do kuźni, i kiwnął mi głową, zanim wrócił wzrokiem do pręta, który kształtował. — Dzień dobry, Hurogmetenie. — Powiedział. — Co mogę dla ciebie zrobić? — Zawiasy. — Powiedziałem. — I opuszczaną kratę, która pójdzie do strażnicy, której nie mamy. Pręty do wszystkich okien. Tysiąc ostrz i wojowników, którzy ich użyją. Płatnerz posłał mi krótki uśmiech. — A więc to samo, co zwykle. — Kształtował żelazo z tą samą, szybką umiejętnością, jaką pokazywał ze stalą. To było prawdziwe ustępstwo z jego strony, że zgodził się kształtować żelazo z kowalem. Kowalstwo było o stopień niżej od prac, do których zwykle był wzywany.

— Stala powiedziała, że wkrótce możemy mieć odwiedziny ludzi króla. — Powiedział cichy głos z tyłu. Poszedłem tam, by zobaczyć kowala, ściągającego koniowi podkowy. Był trochę młodszy od płatnerza, z długimi, blond włosami, które ściągnął z tyłu, żeby trzymać je z dala od oczu. — Możemy. — Zgodziłem się. — Ale nie będziemy walczyć, jeśli będę mógł coś na to poradzić. Po pierwsze, brama w murze obronnym padnie przy pierwszym uderzeniu tarana. Będzie szukał kobiety, którą przywieźliśmy dzisiaj i chodzi o to, żeby nie dać mu znać, że tu jest. Kowal odstawił nogę konia i wrzucił starą podkowę do beczki. — Słyszałem, że masz kolejną znajdę. — Uśmiechnął się szeroko. W przeciwieństwie do płatnerza, lubił pogawędzić, gdy pracował. — Nie bardzo znajdę. — Powiedziałem, a potem ponownie to rozważyłem. — Cóż, potrzebuje odrobinę pomocy — ale nie zostaje. — Skończyliśmy większość prętów do okien. — Powiedział. — I śrub, i klamer do drzwi wewnątrz twierdzy. Zawiasy też, jeśli już o to chodzi — ale nie zaczęliśmy jeszcze zawiasów do bramy twierdzy. Jak dotąd jesteśmy do przodu z gwoździami i różnego rodzaju mocowaniami, ale stolarz przysłał dzisiaj swojego chłopca, żeby sprawdził — więc wyobrażam sobie, że w niedalekiej przyszłości znów będziemy robić gwoździe. Żar kuźni wydawał się dobry w zimnym powietrzu, więc zostałem i rozmawiałem przez chwilę, pomagając przy miechach i nosząc wodę ze studni. Stan Tisali pozostawił mnie smutnego, a praca była dobra, żeby to rozproszyć. Gdy opuściłem ciepło kuźni, przeszedłem wzdłuż muru obronnego i dotknąłem szorstko ciosanego, granitowego bloku, by przypomnieć sobie, jak dużo osiągnęliśmy, odkąd Hurog upadło. Wewnętrzne mury obronne były pierwszą rzeczą, jaką odbudowałem po tym, jak Hurog się zawaliło, I to była dobra rzecz — pomiędzy śmiercią mojego ojca i inwazją Vorsag, bandyci z setek mil wokół przybyli, żeby sprawdzić czy Hurog było dojrzałe do zerwania. Niebieska Straż, pod kierunkiem mojej ciotki, odparła ich — ale, gdyby nie było tego muru obronnego do ukrycia moich ludzi, bandyci pozabijaliby wieśniaków, którzy uprawiali te ziemie. Ta ściana była tak wysoka i solidna, jak ta, która zniosła wiele wieków pogody Shavig. Na dole była prawie na piętnaście stóp gruba, z dobrym, kamiennym blokiem na zewnątrz i wypełniona gruzem (którego mieliśmy mnóstwo). Na górze zwężała się do mniej niż dziewięciu stóp szerokości, ale nadal była wystarczająco szeroka, żeby pozwalać strażnikom chodzić. To była dobra ściana nawet, jeśli wyglądała dziwnie z granitowymi kamieniami, przewyższającymi liczebnie bazalt. Wewnątrz muru, dziedziniec był dziwnie opustoszały teraz, gdy różnorodne, małe budynki, które dodali moi przodkowie, zniknęły. Mnóstwo pracy zajęło wypoziomowanie dziedzińca odkąd ziemne wzgórze, na którym stała twierdza, opadło po tym jak część jaskiń pod nim się zapadła.

Nowe kwatery straży były budowane przy ścianie, w pobliżu jednej z sześciu wież. To był jedyny, kamienny budynek na dziedzińcu, poza kuźnią. Koszary były równym, prostokątnym budynkiem, który zajmował połowę miejsca, co jego poprzednik i dwukrotnie większą ilością użytkowej przestrzeni. Była tu stajnia dla paru zwierząt, ale większość koni było na zewnątrz, między wewnętrznym murem i miejscem, w którym niegdyś stał zewnętrzny. Westchnąłem, myśląc o zewnętrznych murach i zdecydowałem się kontynuować prace nad podłogą w głównej sali — coś, co mogło zostać ukończone zanim umrę ze starości. Tosten pracował sam nad podłogą i dołączyłem do niego. Wykładanie płytkami było brudną i nieprzyjemną pracą, a wapno w zaprawie znajdowało bolesną drogę w każde, małe skaleczenie. — Dlaczego odbudowałeś Hurog tak duże? — Zapytał Tosten, dopasowując płytkę do wzoru, na który się zdecydowaliśmy. — Nie musi już być tak duże. Hurog nie jest bogate i to wydaje się pretensjonalne. Moglibyśmy mieć salę połowy tej wielkości, dwa piętra zamiast trzech i połowę sypialń. Mógłbym dyskutować z tym, wielkim. Wydawało się duże tylko dlatego, że on ja i Oreg byliśmy jedynymi Hurogami, którzy zostali, żeby tu mieszkać. Moja siostra, Ciarra, wyszła za naszego kuzyna, Beckrama i mieszkała w Iftahar, posiadłości mojego wuja. Iftahar ciągle rozbrzmiewało głosami dzieci i wydawało się znacznie mniejsze niż w rzeczywistości było. Powiedziałem. — Wiąże się z tym mało wydatków — granit jest nasz i potrzebuje tylko wydobycia. I tak płaciłbym Straży, więc równie dobrze mogą coś za to robić. Tosten zadrwił. — Chciałbym usłyszeć jak mówisz to przy Stali. Otwarłem szeroko oczy i przybrałem tępy wyraz twarzy. — Czu ja wyglądam ci na głupiego? — Nikt — Powiedział, dopasowując płytkę na zaprawie, którą położył. — nie jest, aż tak głupi. Zaśmiałem się i rozejrzałem po twierdzy. — Nie jest taka wielka. Mógłbyś tuzin razy zmieścić naszą twierdzę w królewskim pałacu, w Estian. Handel z krasnoludami nie jest jeszcze duży, ale Axiel mówi mi, że tajemnicza choroba, która dotykała jego ludzi, skończyła się. Po tak wielu latach są teraz krasnoludzkie dzieci i wkrótce będzie więcej czasu do poświęcenia na tworzenie luksusowych towarów na wymianę. Tosten kiwnął głową. — Dobrze dla niego. Nie rozmawiałem z nim, odkąd pojawił się tutaj ostatniej zimy i pomógł skończyć twój pokój. — Ani ja. — Powiedziałem. — Ale Oreg odwiedza go, co jakiś czas. — Jak się ma Tisala? — Jedyne, o co się martwimy, to jej lewa dłoń, ale przeżyje nawet, jeśli Oregowi nie uda się jej uratować.

Znów skinął głową i skierował swoją uwagę na podłogę. Po krótkiej chwili zaczął nucić balladę. Gdy zaczął śpiewać, też dołączyłem. Po chwili zaczęliśmy przyciągać uwagę grupy dzieci, więc trochę zwiększyliśmy głośność. Tosten znalazł pieśń z męskimi i kobiecymi rolami. Wziął męską wysokim, piskliwym głosem, a ja zaśpiewałem kobiecą basen. Zabawiliśmy dzieci i pracowaliśmy nad podłogą do czasu kolacji. Nawet Tosten był brudny, ale kucharka wniosła grzany cydr i pocałowała go w policzek z wdzięczności za pilnowanie dzieci, gdy ich matki gotowały i sprzątały.

3 — WARDWICK

Odrzucanie właściwie wysłanych zaproszeń jest nieuprzejme i może spowodować trwałe szkody dla czyjejś przyszłości.

Po skończeniu jedzenia, poszedłem na górę, sprawdzić, co z moim gościem. Jedna ze służących powiedziała mi, że przyniosła na górę zupę i chleb, ale Tisala spała. Komnata Lorda w Hurog prezentowałaby się dobrze przy każdym pokoju, jaki kiedykolwiek widziałem, wliczając to królewskie komnaty w Estian. To był dar od krasnoludów, które zakradły się tu, gdy byłem w Iftahar, załatwiając jakieś interesy z moim wujem. Drewniane elementy były z jakiegoś, egzotycznego, południowego twardego drewna, pełnego słojów i o bogatym kolorze. Krasnoludy wykorzystały skomplikowane słoje i wyrzeźbiły fantastyczne kształty w dziwnych miejscach. Ściany były pokryte gipsem z miękkimi wzorami, połyskującymi od sproszkowanych klejnotów. Wysoko w górze świetliki wpuszczały snopy światła przez wąskie paski grubego, przezroczystego kryształu. To był luksus, do którego nadal nie mogłem się przyzwyczaić — i był szczególnie dziwny w oszczędnym stylu twierdzy Hurog. — Mieszkasz dobrze, jak na biednego, północnego barbarzyńcę. — Skomentowała ochryple Tisala. Jej oczy były zamknięte, gdy wszedłem do pokoju, ale teraz nie spała. Ruchem ręki wskazałem całe pomieszczenie i powiedziałem. — Prezent od krasnoludów. Uśmiechnęła się niespodziewanie. — Ocal raz rasę od wymarcia i będziesz musiał żyć z tym zawsze. Zabiłam kilku bandytów i straciłam przytomność — nie spodziewałam się, że obudzę się w luksusie. To na pewno nie to, czego oczekiwałam po Hurog. — Uśmiech zniknął tak szybko, jak się pojawił — musiał zaszkodzić na purpurowy siniak po prawej stronie jej twarzy, który rozkwitł, odkąd ją ostatnio widziałem. — Znalazł cię jeden z moich ludzi. Powiedziałem. Sprowadziliśmy cię tu dzisiaj rano. Wierzę, że jest tu gdzieś trochę zupy i chleba, jeśli jesteś głodna. Ignorując moją ofertę jedzenia, popatrzyła na swoją, lewą dłoń, która nie była zabandażowana, wyglądającą znacznie lepiej niż ostatnim razem, gdy ją widziałem i jej twarz pokazywała zdumienie. — Tylko dziś rano?

— Oreg jest dobrym uzdrowicielem. — Powiedziałem. — Przyszłaś w dobre miejsce — twoja dłoń miała zakażenie. Każdy inny musiałby ją odciąć. Przez chwilę milczała, zginając powoli palce. Nadal je obserwując, powiedziała. — Tak mi przykro, że pojawiam się tu w ten sposób, ale nie przyszło mi do głowy żadne, inne miejsce, gdzie mogłabym pójść. — Mój dom jest twoim domem. — Powiedziałem, mając to na myśli. — Będzie mnie szukał. — Powiedziała. — Ponieważ myśli, że jestem kluczem do dwóch rzeczy, których bardzo chce. — Jakoven? — Zapytałem. Pokiwała głową i spojrzała mi w oczy. — Myśli, że znam imiona szlachciców, którzy udzielają pomocy Alizonowi. — Znasz? — Zapytałem. — Nie wszystkie, ale wystarczająco dużo, żeby zaszkodzić ludziom, którzy nie robią niczego, poza chronieniem człowieka przed bezprawną, nieusprawiedliwioną karą — a przynajmniej bezprawną, dopóki Jakoven oficjalnie nie ogłosi Alizona zdrajcą. Przyrodni brat króla zniknął prawie rok temu, mniej więcej w tym samym czasie, gdy królewska armia nieoczekiwanie ruszyła na jego posiadłości. Alizon uciekł z niewiele więcej niż ubraniami, które miał na sobie — i wielką ilością sojuszników, którzy byli chętni go ukryć. Król nie wysunął żadnych oskarżeń, mówiąc, że woli poczekać, aż jego przyrodni brat będzie mógł się bronić. Tisala usiadła, jej twarz ściągnęła się z bólu, ale jej podbródek uniósł się, żeby stłumić jakikolwiek ślad współczucia. — Potrzebuję miejsca do ukrycia się, dopóki nie dojdę do siebie. Przykro mi, że wystawiam cię na ryzyko — ale nie sądzę, żeby kiedykolwiek rozważał szukanie mnie tutaj. — Król Jakoven i tak nie za bardzo mnie lubi, ani ja jego, jeśli o to chodzi. — Powiedziałem cierpko. — Jesteś tu mile widziana tak długo, jak chcesz i wiedz, że nie szkodzisz mojej pozycji u wielkiego króla. — Nie przyszłam z pustymi rękami. — Powiedziała. — Drugą rzeczą, której chce ode mnie Jakoven, to sposób na skazanie twojego kuzyna, Beckrama, za bycie zdrajcą. — Znów zgięła dłoń i ciągnęła. — To wydawało się być dość ważną sprawą. Zauważyłem, że nie powiedziała, że Beckram nie był w to wmieszany. Odwróciłem się i zapatrzyłem w smoka, wyrzeźbionego w obramowaniu kominka. Według mojego wujka, który rzadko mylił się w sprawach dworu, król Jakoven był wściekły na rosnące poparcie dla jego, przyrodniego brata, ale nie wydawał się brać go za poważne zagrożenie dla swojego tronu. Pogląd, pomyślałem smutno, który był w pełni uzasadniony.

— Jak uciekłaś? — Zapytałem. — Ofiary tortur są zwykle starannie strzeżone. — Nie byłam przetrzymywana w zamku. — Powiedziała. — Jakoven kazał mnie ukryć w piwnicy budynku w mieście. Jakoven zawsze prowadził gry, intrygi, wewnątrz intryg. Jednak niektóre rzeczy miały sens — oczywiście, że ukrył ją w jakimś innym miejscu niż zamek. Straciłby mnóstwo poparcia, gdyby stało się znane, że torturował Tisalę — wysoko urodzoną kobietę. — Popraw mnie, jeśli się mylę. — Powiedziała Tisala z zamyśleniem. — Ale Jakoven zamordował kilku innych kochanków królowej. I cztery lata temu próbował zabić Beckrama, ale zabił zamiast tego jego brata bliźniaka. Prościej byłoby, gdyby Jakoven kazał zabić Beckrama, zamiast próbować oskarżyć go o zdradę. Wzruszyłem ramionami i usiadłem w nogach łóżka, opierając się o jeden z elegancko wyrzeźbionych słupków. — Masz rację. Ale, gdy król zabił Erdricka, nie sądzę, żeby wiedział, jak wiele władzy nadal dzierży imię Hurog w sercu Shavig. Politycznie mądrzej jest mieć Beckrama oskarżonego o zdradę i wykonać egzekucję, niż kazać komuś go zabić. Poza tym, wtedy kara będzie pasowała do zbrodni. Mój wujek zmusił króla do wycofania się, na korzyść Beckrama — oskarżenie o zdradę upokorzy Beckrama w równym stopniu. — Zgarbiłem się lekko, osuwając się w dół na łóżku, a Tisala swobodnie odsunęła się ode mnie. — Choć Jakovenowi się z tobą nie udało, nie bardzo jesteś jedyną osobą, którą król mógłby torturować, żeby wydobyć przyznanie się. Muszę wysłać mu wiadomość. Wiesz czy Beckram jest teraz w Estian? — Zapytałem. Nie śledziłem podróży mojego kuzyna. Iftahar było znacznie bliżej Estian od Hurog i Beckram jeździł do Estian, co miesiąc. — Nie. — Wyszeptała. — Nie wiem. — Myślisz, że Jakoven schwytał innych by zmusić ich do oskarżenia Beckrama? Myślałem o tym pod kątem groźby dla mojego kuzyna, ale pobudzony jej pytaniem, zrozumiałem, że kogokolwiek złapał Jakoven, możliwe, że był, co najmniej znajomym i prawdopodobne, że przyjacielem Tisali. Przechyliłem się naprzód, a Tisala szarpnęła się w tył ode mnie. Gdy zrozumiała, co zrobiła, zarumieniła się z zakłopotania — ale się nie odprężyła. Walczyłem z nią ramię w ramię. Myśl o tym, czego było trzeba, żeby wzdrygała się przed kimkolwiek sprawiła, że chciałem coś uderzyć. Chciałem powiedzieć coś, żeby ją pocieszyć — ale zamknięty wyraz jej twarzy mówił, że nie będzie o tym mówiła. — Czy myślisz, że Jakoven złapał kogoś jeszcze? — Zapytała znowu. — To zależy od tego, czego naprawdę chce. — Powiedziałem w końcu. — Jeśli naprawdę próbuje zniszczyć wsparcie Alizona, najpierw ruszy na niżej urodzonych. Zbuduje oskarżenia przeciwko szlachcicom na podstawie zeznań, które wydobędzie od tych, których może zaatakować bezkarnie. — Co masz na myśli przez „jeśli?” — Zapytała.

— Mówiłem ci. — Powiedziałem. — Uciekając tak, jak teraz, Alizon nie jest w tej chwili żadnym zagrożeniem dla króla. Nie ma dostępu do swojego bogactwa i ziem — oba ładnie wędrują do królewskiego skarbca. Alizon mógł mieć szansę cztery lata temu, gdyby Kariarn odniósł trochę większy sukces w swojej próbie przejęcia Oranstone — i gdyby Alizon nie był z nieprawego łoża. Gdy Alizon zostanie schwytany, Jakoven zrobi z niego szaleńca i zamknie w jakimś, dogodnym miejscu — jak w tym Azylu, obok młodszego brata króla, Kellena — gdzie Alizon umrze, zadławiwszy się, którejś nocy kolacją, po tym, jak wszyscy o nim zapomną. Jakoven jest zbyt mądry, żeby zrobić ze swojego, przyrodniego brata męczennika czy to przez długi proces, czy przez zabicie go. — Więc, jak myślisz, co robi Król Jakoven? — Zapytała po chwili Tisala. Pomyślałem, że brzmiała ponuro — czy ona naprawdę myślała, że Alizon ma szansę zastąpić swojego brata? — Myślę, że Jakoven rusza przeciwko mojemu kuzynowi. — Powiedziałem. — Choć podjął niezłe ryzyko, robiąc to. — Co masz na myśli? — Tisala nie siedziała już tak prosto, a jej twarz, z bladej, zrobiła się szara. Spróbowała oprzeć się o wezgłowie, ale zrezygnowała, gdy tylko jej zdarte plecy dotknęły drewna. Mógłbym się odsunąć i pozwolić jej położyć się wygodnie z powrotem, ale nie chciałem, żeby czuła, że robię ustępstwa dla jej strachu. Ja nic jej nie zrobiłem — po prostu musiała się zmusić, żeby sobie o tym przypomnieć. — Uwięzienie cię mogło doprowadzić do skandalu. — Powiedziałem. — Nawet przy tym, że twój ojciec cię wydziedziczył, jesteś wysoko urodzoną damą — i jako taka, jesteś upoważniona do pewnej ilości szacunku dla twojej osoby. Tallveni są bardzo opiekuńczy w stosunku do swoich, arystokratycznych kobiet, a to Tallveni są sercem miejsca Jakovena na tronie. — Nie tak opiekuńczy. — Zaprotestowała. — Nie zmieniliby swojej lojalności z powodu kobiety — zwłaszcza nie Oranstonianki, która walczy jak mężczyzna. Uniosłem brwi na gorycz w jej słowach i zastanowiłem się, za jak niewygodne uważała życie w Estian, po swobodach, na które pozwalał jej ojciec. — Masz rację. — Powiedziałem. — Przynajmniej w tym, że większość z nich nie pobiegłoby ci na ratunek, ale to byłoby tak złe dla niego, jakby został przyłapany na stosunkach z jednym ze swoich, myśliwskich psów. Straciliby cały szacunek dla niego, a to byłoby niebezpieczne. Upadek mojego kuzyna musi być dla niego ważny, żeby zaryzykował zostanie odkrytym. — Więc nie poprzestanie na mnie. — Powiedziała. — I prawdopodobnie nie zaczął też ode mnie. Brzmiała lekko gorączkowo i zastanowiłem się czy był człowiek, o którego w szczególności się martwiła.

Wzruszyłem ramionami. — Nie wiem. Trzeba by więcej niż słowo wieśniaka czy kupca, żeby dać Królowi Jakovenowi pewne zarzuty przeciwko Beckramowi. Kogoś, o kim wszyscy wiedzą, że jest jednym ze zwolenników Alizona. Czy brakowało ci kogoś, kto pasuje do tego opisu? Potrząsnęła głową. — Nie — nie, gdy zostałam zabrana. Nie wiem, co się dzieje w tej chwili. Powoli przesunąłem się naprzód, żeby dać jej czas na opanowanie początkowego wzdrygnięcia, położyłem delikatnie dłoń na jej ramieniu. — Nic nie możesz zrobić, z łóżka chorej. Odpocznij. Nie poruszyła się pod moim dotykiem, ale nie zrobiła żadnego ruchu, żeby położyć się z powrotem, dopóki nie zszedłem z łóżka. — Potrzebujesz pomocy? — Zapytałem, pozwalając mojej dłoni swobodnie opaść z jej ramienia. — Wiem jak muszą czuć się twoje plecy. — Nie. — Powiedziała. Zawahała się przez moment, a potem opadła z powrotem pod plecione koce i obróciła się boleśnie na bok, żeby usunąć nacisk ze swoich pleców i obolałych żeber. — Nie mogę myśleć. — Wymamrotała. — Nie panikuj. — Powiedziałem. Też byłem kilka razy leczony przez Orega: wiem, jakie to było uczucie, gdy wyczerpanie wyciągało ze mnie świadomość. — To tylko magia. Jej wargi wygięły się w górę, a oczy zamknęły. — Nazywają cię czarodziejem — Czarodziejem z Shavig, jakby nie było żadnych, innych magów, pochodzących z Shavig — albo Hurog, jeśli już o to chodzi. Naprawdę rozerwałeś Hurog na części swoją mocą? — Nie. — Odpowiedziałem. Moją duszą, być może. Moją i Orega, ale nie moją magią. — Plotki wyolbrzymiają. Oreg jest tu naszym czarodziejem. W dobry dzień potrafię rozpalić ogień w kominku. — Jestem odrobinę lepszy niż to, albo byłem, zanim Oreg zdecydował, w zeszłym miesiącu, że potrzebowałem nauczyć się używać mojej magii zamiast Hurog, do zasilania moich zaklęć. Uśmiech zniknął z jej ust i usiłowała podeprzeć się na łokciach, i zmusiła swoje oczy do otwarcia się. — Nie powinnam była tu przychodzić. — Powiedziała głosem, zamazującym słowa. — To zbyt niebezpieczne. — Tym, co byłoby niebezpieczne — Powiedziałem. — byłaby niewiedza, że Jakoven rusza przeciw mojej rodzinie. Za to jesteś mile widziana, żeby zostać tutaj, aż się zestarzejesz i zgnijesz.4 — Moje słowa uspokoiły ją i pozwoliła mi znów naciągnąć na nią przykrycie. Poczekałem, aż jej oddech zwolnił, zanim dotknąłem jej policzka. Obiektywnie nie była piękna — miała jastrzębi nos swojego ojca na ten przykład. Na jej ojcu był szlachetny. Na niej był… onieśmielający. Jej twarz była samymi kątami, poza lekko 4

To chyba nawiązanie do tego strażnika z Callis, w poprzedniej części, mówiącego, że prędzej zestarzeją się i zgniją, zanim ich wpuści.

skośnymi oczami i zbyt dużymi ustami. Była też zbyt wysoka i to nie w chudy i kruchy sposób większości wysokich kobiet. Zamiast tego była szczupła, ale umięśniona, silniejsza, ośmielę się powiedzieć, od wielu mężczyzn. Dla mnie była wspaniała, nawet tak poobijana, jak była. Przez ostatnie cztery lata porównywałem do niej każdą kobietę, którą spotkałem, na ich niekorzyść. Teraz była tutaj, w moim łóżku.

Tisala przeszła szybko od ciężko chorej do pomylonej i znudzonej. Współczująco przyniosłem szachownicę, żeby pomóc jej wypełnić czas. — Mój ojciec mnie nauczył. — Powiedziała przepraszająco, gdy wpatrywałem się w planszę, jakby to wyjaśniało, jak pokonała mnie szybciej niż Oreg kiedykolwiek. Posłałem jej zirytowane spojrzenie, usiadłem z powrotem na krześle i pokręciłem głową. — Nigdy nie przepraszaj za wygrywanie. To tylko zwiększa upokorzenie twojego przeciwnika. Powolny uśmiech przeszedł przez jej twarz. — Wiem. Znów pokręciłem głową. — Nie, gdy wygrywasz, chcesz zmiażdżyć swojego przeciwnika, nie tylko go upokorzyć. Upokorzony przeciwnik robi się tylko złośliwy, zmiażdżony przeciwnik odczołguje się i nigdy więcej nie sprawia ci kłopotu. Patrz. Wziąłem głęboki oddech, a potem uderzyłem stół z nagłą gwałtownością, rozrzucając nieszczęsne szachy po podłodze. — Ha! — Ryknąłem. — Ty to nazywasz grą! Pies mojej babci grał lepiej na swoim łożu śmierci. Piętnaście ruchów! Nauczę cię wierzyć, gdy ktoś twierdzi, że trochę gra w szachy! — Powoli się uspokoiłem. Tisala drgnęła na mój pierwszy ruch, ale to był tylko odruch i nawet, gdy stanąłem nad nią, siedziała odprężona na swoim krześle. Zabrało mi tygodnie, żeby skłonić konia bojowego mojego ojca, żeby tak bardzo mi zaufał — ale Tisala była dręczona tylko przez krótki czas. — Subtelne, Hurogu, subtelne jak topór bojowy. — Powiedziała. — Mój ojciec nauczył mnie lepszych manier — ale przypuszczam, że musimy wziąć pod uwagę, iż jesteś Shaviganinem, barbarzyńcą, skłonnym do ataków i wściekłości. Opadłem z powrotem na krzesło i przyłożyłem dłoń do serca, jakby mnie zraniła. Była tu od pięciu dni i wyglądała dużo lepiej niż na początku. Jej lewa ręka leczyła się dobrze. Choć nigdy nie będzie tak silna jak wcześniej, Tisala będzie w stanie trzymać w miej tarczę albo używać nią łuku. Porzucając moją pozę, ponownie ustawiłem szachownicę, musząc wczołgać się pod łóżko, żeby znaleźć czarną wieżę i znów zaczęliśmy. Tym razem grałem na śmierć i życie. Nadszedł

i minął lunch i wczesne cienie krótszych, zimowych dni, sprawiły, że konieczne stało się światło świec, zanim gra dobiegła końca. Tym razem ją pokonałem, ale musiałem na to zapracować. — Ha! — Zagrzmiałem, waląc w stół, a ona się roześmiała. Lepsze od leczenia się jej ciała, było uspokajanie się jej ducha. Nie rozmawiała o tym, co jej się przytrafiło, a ja nie naciskałem. Z doświadczenia wiedziałem, że niektóre rany najlepiej leczą się w milczeniu. Później, gdy to doświadczenie nie będzie tak świeże, będę na nią naciskał o to, co się stało, a w międzyczasie pracowałem nad pomaganiem jej na inne sposoby. Nawet nie drgnęła przez moje, agresywne popisy. Gdy przestała się śmiać, powiedziała. — Nie, żebym nie doceniała tej gry, ale nie masz tu innych obowiązków, które wymagają twojej uwagi? Znów pozbierałem z podłogi rozsypane pionki i powiedziałem. — Żniwa zakończone, a zbiory zmagazynowane. Moja ciotka nie potrzebuje żadnej pomocy przy znajdowaniu zajęcia Straży. Mógłbym kłaść podłogę w głównej sali, ale to nie jest konieczne. — Gdy wrzuciłem pionki do pudełka, zapytałem ją o coś, co mnie martwiło. — Po co byłaś w Estian? Pomyślałem, że twoja tak publiczna kłótnia z Havernessem była wyreżyserowana, ale nigdy nie wymyśliłem, z jakiego powodu. Co dało twoje wygnanie do Estian? — A co miałoby dać? — Zapytała. Popatrzyłem na nią groźnie. — Nikt, kto gra w szachy tak, jak ty, nie zrobiłby tak głupiej rzeczy bez powodu. — W jaki sposób to było głupie? — Zapytała. — Kłóciłam się z moim ojcem. Próbował mi mówić, co mam myśleć, a gdy odmówiłam zgodzenia się z nim, zostałam poproszona o odejście — myślę, iż wierzył, że zmusi mnie do poddania się. Więc odeszłam. — I poszłaś do Estian. — Powiedziałem. — A gdzie indziej? Zaśmiałem się. — To mogło działać na ludzi z Tallven, moja pani. Ale widziałem, jakiego bzika ma na twoim punkcie twój ojciec. Jak ja, mógłby rozumieć, że bunt Alizona nie ma szans powodzenia, ale nigdy by cię nie wyrzucił z tego powodu. Co skłoniło cię do pójścia do Estian? Milczała, ale to była wyzywająca cisza. Dorastałem z siostrą, która nie mogła mówić i komunikowała się minami. Sam to rozgryź, mówiły założone ramiona Tisali i jej pełna wyższości mina. Co czyni Tisalę wystarczająco niezwykłą, że sprawa Alizona pociągnęła ją do Estian? Zastanawiałem się. Uśmiechnąłem się w końcu, rozumiejąc to. — Mężczyzna, nawet mężczyzna o wysokiej pozycji, którego poparcie dla Alizona stałoby się powszechną wiedzą, byłby sądzony za zdradę. Odpowiedziała uśmiechem, ale nic nie powiedziała.

— Ale wysoko urodzona kobieta byłaby bezpieczna, z powodu tallveńskich zwyczajów — a przynajmniej powinna być bezpieczna. Potrzebowaliby samotnej kobiety — w innym wypadku po jej mężu oczekiwano by, że ją powstrzyma. Ale, w jakim celu… — Wpatrywałem się w nią, a ona odwzajemniła się dobrotliwym spojrzeniem. Ta kobieta, wyszeptało coś głęboko w moim sercu, ta kobieta jest dla mnie. Siniaki na jej twarzy były żółtozielone. Była zbyt chuda, sprawiając, że jej nos jeszcze bardziej rzucał się w oczy. Miała na sobie jedną z moich, najstarszych szat, a jeden z kawałków kurczaka, którego jedliśmy na lunch, zostawił tłustą plamę na materiale jej rękawa. I nic z tego nie miało absolutnie żadnego znaczenia. — Być może. — Spekulowałem, mając nadzieję, że nie odczytała tego, co myślałem, z mojej twarzy. — Być może istnieje szlachcic, który chciałby zobaczyć upadek Jakovena. Może ten szlachcic ma pieniądze by wesprzeć Alizona, być może informacje, a nawet tylko wiadomość. Być może chce być całkowicie anonimowy. Gdyby był ktoś, komu można by zaufać do przekazywania takich rzeczy, anonimowy sługa lub nawet dziecko z ulicy, mogłoby zostać wysłane do tego zwolennika Alizona — gdyby ludzie wiedzieli, kim on — lub raczej ona jest. Uniosła brwi. — Naprawdę masz aktywną wyobraźnię, Ward. — I do tego celną. — Powiedziałem. — Jak skontaktowałaś się z Alizonem? Otwarła usta, a potem je zamknęła. Gdy się odezwała, powiedziała. — Nie jestem rybką, która chwyci twoją przynętę. Dość powiedzieć, że zarzucasz ją we właściwym miejscu i na tym poprzestaniemy.

Ale nie było tak łatwo zostawić w spokoju informację, którą uzyskałem od Tisali. Jakoven działał przeciwko Beckramowi, mojemu kuzynowi — moja odpowiedzialność. Królewskie zagranie z Tisalą zawiodło, ale miał wiele innych strzał w kołczanie. Przez następne kilka tygodni, gdy pierwsze śniegi pozostawiły białe góry i zmroziły powietrze, rozważałem następny ruch Jakovena. Ale jedyną rzeczą, którą wiedziałem na pewno, było to, że czekanie, żeby Jakoven rozegrał swoją, własną grę, będzie katastrofalne. Musiałem wykonać własny ruch. — Jadę do Estian. — Powiedziałem przy kolacji. Strażnicy jedli w swoich kwaterach, ale w wielkiej sali zostało zrobione wystarczająco dużo podłogi, żeby moja rodzina mogła spożywać posiłki tutaj. Moja rodzina i nasz gość. Tisala zrobiła się w ciągu ostatniego tygodnia, wystarczająco mobilna, żeby chodzić po schodach, więc zaczęła dołączać do nas na posiłkach. Siedzieliśmy blisko wielkiego kominka, który próbował wynagrodzić otwarte wejście, gdzie wkrótce zawisną wielkie drzwi. Pierwsza próba

płatnerza z zawiasami, była piękna, ale nie wystarczająco mocna, żeby utrzymać te drzwi, więc próbował znowu. — Estian? Ty jesteś szalony. — Powiedział Oreg z przekonaniem, choć nie z dezaprobatą — bardziej, jakby był zachwycony tym odkryciem. Skończył jeść i rozparł się na oparciu krzesła, obserwując resztę z nas. Uśmiechnąłem się do niego. Moja ciotka, Stala, siedząca naprzeciw niego, pokręciła głową — ale myślę, że to było do Orega, nie do mnie. Była moim kapitanem straży i siostrą mojej matki z nieprawego łoża, tallveńską kobietą, która wzięła swoje przeznaczenie we własne ręce i wstrząsnęła światem. Z wdziękiem nosiła bitewne blizny i nie było mężczyzny w Niebieskiej Straży, który chętnie by za nią nie umarł, wliczając w to mnie. — Zmusiłeś mnie, żebym tu został — Powiedział mój brat. — idąc za mną do stolicy za każdym razem, gdy próbowałem się tam wybrać, grożąc, że wystawisz się na możliwość, że on zdecyduje się wprowadzić w życie swój własny rozkaz i każe zamknąć cię w tym zoo dla niechcianych szlachciców — Tosten zamierzał wspierać Alizona — coś, co uznałem zarówno za niebezpieczne, jak i bezużyteczne. Ale Tosten nadal był młody i w gorącej wodzie kąpany, był bardzo blisko bliźniaków i śmierć Erdricka mocno go dotknęła. — Niechcianych, szalonych szlachciców. — Mruknąłem, biorąc kęs gulaszu i rozkoszując się smakiem świeżych marchewek. Do końca zimy, skończą nam się warzywa. Spojrzałem na Tisalę, a ona odpowiedziała mi napiętym uśmiechem. Najwyraźniej zgadzała się z Tostenem. — Niechcianych, szalonych szlachciców. — Warknął Tosten z machnięciem ręki. — A teraz chcesz popędzić i zobaczyć, co zamierza Jakoven? Możesz zrobić dobrze, pamiętając, że ostatni Hurog, który wetknął swój nos w sprawy Jakovena, skończył z poderżniętym gardłem. — On zabił Erdricka. — Przyznałem. — A teraz chce Beckrama. Muszę odkryć, co się dzieje, zanim skończymy też z martwym Beckramem. Pięści Tostena opadły w dół, sprawiając, że stół podskoczył. — A ty możesz zadbać o sprawy Beckrama o tyle lepiej niż on? To nie te słowa, które do mnie dotarły, ale ton jego głosu, który sugerował jednocześnie, że Beckram był kompetentny, a ja byłem idiotą. Stłumiłem kilka rzeczy, które byłyby niewybaczalne — po pierwsze przypomnienie wszystkim, że to romans Beckrama z królową zabił jego brata bliźniaka, Erdricka. Zapanowałem nad swoim temperamentem i powiedziałem im prawdę tak, jak ją widziałem. — Jestem Hurogmetenem, strażnikiem Hurog. Beckram jest z krwi Hurogów i przez to pod moją ochroną. Jeśli nie mogę i nie będę chronił swoich — jestem niczym.

— To nastawienie zaskoczyłoby dwóch Hurogmetenów, których znałam. — Powiedziała sucho moja ciotka, odnosząc się do mojego ojca i dziadka. — Meten oznacza strażnika, a Ward jest Hurogmetenem. — Powiedział Oreg, zanim ugryzł kawałek chleba. — Co ty możesz zrobić, czego Beckram nie może? — Zaprotestował Tosten. — Ja mówię, żebyśmy ostrzegli wujka Duraugha i Beckrama, i pozwolili im się tym zająć. — Ale żar zniknął z głosu Tostena. Znał wszystkie stare pieśni i opowieści o Hurog lepiej niż ja. Znał obowiązki Hurogmetena. Jeśli doświadczenia z pierwszej ręki nie obrabowały starych pieśni z wiarygodności, nie obrabowały ideałów z ich mocy. — Muszę mieć lepsze wyczucie tego, co się dzieje na dworze. — Wyjaśniłem. — Porwanie Tisali przez Jakovena to tylko początek. Niedługo wydarzy się coś wstrętnego i boję się, że Hurog zostanie złapane w środek. — Kogo zabierasz ze sobą? — Zapytała ciocia Stala i sprawa została ustalona. Przez resztę posiłku planowaliśmy podróż i choć Tosten nie zjadł dużo, to nie zaprotestował ponownie. Właśnie wstaliśmy, żeby pozwolić personelowi kuchennemu posprzątać naczynia ze stołu, gdy usłyszeliśmy stukot biegnących kopyt. Wojownik, który na nim pędził, miał zbielałą twarz. — Mój lordzie. — Powiedział. — Nadjeżdżają tu królewscy żołnierze. Wyschło mi w ustach. Czy byli tu za Tisalą? Myśli przeleciały mi przez głowę. Ale zdecydowałem, po usłyszeniu historii Tisali, że nie było prawdopodobne, żeby Jakoven przyszedł za nią tutaj — zbyt wielu ludzi do uciszenia przy zbyt małym zysku. Nie chciałby, żeby ktokolwiek wiedział, że torturował Tisalę. To pozostawiało tylko jedną odpowiedź, dlaczego wysłał królewskie wojsko: nakaz. Czy powinienem uciec? Oreg by mnie zabrał — ale to pozostawiłoby Hurog i wszystkich, którzy do niego należeli, wrażliwych — a moją rodzinę otwartą na oskarżenia o zdradę. Mój wuj nie mógł udowodnić, że mi nie pomógł, czyż nie? Beckram też by nie mógł, jeśli to naprawdę jego chciał król. Moglibyśmy walczyć. To zaczęłoby wojnę domową. Shavig stanęłoby za nami. Oranstone również by mogło — ale oni musieli martwić się, że Vorsag przeprowadzi inwazję, jak cztery lata temu. Chyba, że… Potrząsnąłem głową i odrzuciłem myśl o wojnie domowej. To mogłoby się wydarzyć, gdyby król zaatakował nas w przyszłym roku, zamiast w tym. Dzisiaj Hurog upadłoby w ciągu jednego dnia, a w obliczu tego dokonania, Shavig jęczałoby i warczało, ale ostatecznie podporządkowałoby się Jakovenowi. Byliśmy gotowi do odpierania bandytów, ale królewska armia była całkowicie inną rzeczą. Może, gdybyśmy mieli prawdziwą strażnicę i opuszczaną kratę w murze obronnym,

moglibyśmy wytrzymać wystarczająco długo. Zamiast tego nie mieliśmy niczego poza zewnętrznym murem z mocnymi, drewnianymi drzwiami, zablokowanymi przeciwko intruzom — twierdza wcale nie miała drzwi. — Nie ma potrzeby iść do niego, on przychodzi po ciebie. — Powiedziała Stala, potwierdzając moje myśli. Puls strachu tętnił ciężko w moim gardle. Nie miałem dużo czasu. — Tisala — idź natychmiast do mojego pokoju i zostań tam. Jeśli ludzie króla cię tu znajdą, to będzie śmierć dla nas wszystkich. Upewnię się, że nie przeszukają twierdzy, ale nie jestem pewny czy mogę utrzymać ich całkowicie z daleka. Błogosławiona kobieta odwróciła się na pięcie bez dyskusji i szybko wbiegła po schodach. Czekałem, aż była poza zasięgiem słuchu. — Stalo, powstrzymaj straż przed walką, rozumiesz? Oni i ty, musicie tu zostać, żeby chronić Hurog. Utrzymaj Tisalę bezpieczną tak długo, jak możesz. Tak długo jak żołnierze nic o niej nie powiedzą — my też nie. Nie sądzę, żeby król próbował naciskać w tej sprawie — To zostawiłoby go ze zbyt dużą ilością rzeczy do wyjaśniania. — Stala pokiwała głową, z ponurą twarzą. — Tostenie, ty też trzymaj się poza zasięgiem wzroku. Gdy tylko odejdziemy, jedź do wuja Duraugha. Upewnij się, że wie, iż Beckram ma kłopoty. Spodziewałbym się, że szybciej dostanę od niego wiadomość — może coś stało się z naszą wiadomością. — Idziesz z nimi? — Tak. Muszę. Nie martw się, wyjdę z tego. Oregu, czy możesz w tajemnicy znaleźć drogę do Estian i mnie? Z nas wszystkich, tylko Oreg nie wyglądał na zmartwionego. — Oczywiście. Dźwięk podków na płytkach sprawił, że wszyscy podskoczyliśmy. Ale to był tylko koń strażnika. Nie poświęcił czasu na przywiązanie klaczy, a ona weszła teraz przez otwarte drzwi i przyszła sprawdzić, o co to całe zamieszanie. Zignorowałem zakłopotane przeprosiny mężczyzny i włożyłem stopę w strzemię. Jego strzemiona były za krótkie. Z grzbietu klaczy powiedziałem — Życzę wam wszystkim szczęścia. — wyjeżdżając z wielkiej sali bez spojrzenia w tył, bo bałem się, że jeśli nie ruszę, stracę odwagę. Zsiadłem przy bramie i spróbowałem odesłać zbrojnych do swoich kwater, ale popełniłem błąd, informując ich, czego, jak sądziłem, chcieli królewscy żołnierze. Nie byli chętni, żeby zostawić mnie samego. — Błagam o wybaczenie, mój lordzie. — Powiedział Soren, opadając na kolana na zimnej ziemi. — Ale zabrałeś moją rodzinę i mnie do siebie, gdy umarlibyśmy z głodu zeszłej zimy. Nie zostawię cię samego z nieprzyjaznym oddziałem.

Rozległ się pomruk zgody, mężczyzna, który stał na murze, krzyknął, gdy królewscy żołnierze się zbliżyli. Mieli dobre tempo, pomyślałem, jeśli jechali tak blisko, za moim zwiadowcą. — Jeśli będę tu sam — Wyjaśniłem. — nie będą widzieli żadnej potrzeby przemocy. Ale przyszli szukając walki — i znajdą do niej powód, jeśli będą mogli. — Jeśli dostaliście rozkaz, posłuchacie go. — Powiedział zimno głos mojej ciotki. — Ward, wiesz lepiej, żeby nie tłumaczyć swoich rozkazów. — Popatrzyła na Sorena i buntowniczych ludzi, i westchnęła znacząco. — A jeśli musisz wyjaśniać swoje polecenia, upewnij się, że robisz to jasno. Panowie, Oreg będzie towarzyszył Hurogmetenowi w pewnej odległości i odzyska go, jeśli będzie wyglądało na to, że król zamierza go skrzywdzić. W ten sposób Ward będzie bezpieczny, a Hurog nie ucierpi pod atakiem, którego nie możemy wygrać. Więc idźcie teraz, zanim narazicie go bardziej. Jej czysty głos poniósł się na szczyt murów i mężczyzna, który tam był zlazł po drabinach i bez słowa ruszył do kwater strażników. Jego działanie zainspirowało resztę i Soren zerwał się na nogi i wycofał z nimi, zostawiając mnie, stojącego z moją ciotką. — Co ty robisz, mówiąc im, że zamierzasz pozwolić ludziom króla cię zabrać, żeby ratować wszystkich tutaj? — Powiedziała sucho po tym jak odeszli. Zarumieniłem się, a ona pokręciła głową. Potem pochyliła się naprzód i pociągnęła moje ucho, aż zgiąłem się i mogła mnie pocałować. Bez kolejnego słowa poszła ścieżką, którą wybrali mężczyźni i byłem sam na ciemniejącym dziedzińcu. Podszedłem do wrót, ale zanim mogłem dotknąć belkę, żeby je otworzyć, coś uderzyło w nie z rozbrzmiewającym trzaskiem i zakołysały się i wygięły przy belce. Ludzie króla używali tarana przed negocjacjami ze strażnikami, którzy powinni być na murach. To sprawiło, że byłem jeszcze bardziej pewny, po co tu byli: nie negocjowali, ponieważ żaden człowiek nie poddałby się by zostać zabranym do Azylu chyba, że był naprawdę szalony. Na sekundę pozbawiony radości uśmiech wygiął moje wargi. Znów uderzyli w bramę. Przez minutę zastanawiałem się, gdzie znaleźli drewno do użycia, jako tarana, potem przypomniałem sobie stos śmieci tuż za murem. Mógł tam być jeden lub dwa połamane stemple, wystarczająco długie, żeby jej użyć. Uchwyty wygięły się wokół belki, aż tylko łom mógłby ją uwolnić. Nie mając go pod ręką, odsunąłem się z drogi i czekałem, aż otworzą z drugiej strony. Gdy brama padła, ludzie króla zaroili się i cieszyłem się, że zdecydowałem się nie walczyć. Musiało być ich tu dwustu. Pochlebne, pomyślałem gorzko. Bez nikogo, oferującego im walkę, zatrzymali się, rzucając zaalarmowane spojrzenia na otwory strzelnicze na trzecim piętrze twierdzy i wieże strażnicze wzdłuż ścian. Stałem obok bramy, za nimi i na początku mnie nie zauważyli.

Niebieska Straż nigdy nie popełniłaby takiego błędu — ale ci ludzie nie byli trenowani przez moją ciotkę. Ostre dęcie w bojowy róg zza murów zatrzymało ich, ale patrzyli tylko naprzód, całkowicie mnie przegapiając. Gdybym nie był tak przerażony tym, co zamierzałem zrobić, uśmiechnąłbym się. Stojąc głowę, a czasem i ramiona ponad większością ludzi, nie byłem przeoczany bardzo często. Ich szeregi rozstąpiły się niechętnie i wjechało między nich trzech mężczyzn: dowódcy oddziałów. Mężczyzna najbliżej mnie był czarodziejem, królewskim zwierzątkiem, jadącym na srokatej klaczy z niebieskimi oczami. Próżność z jego strony, pomyślałem. Wolał nie dzielić się swoim, prawdziwym imieniem i był znany, jako Jade Eyes 5 Nigdy go nie spotkałem, ale słyszałem jak go opisują. Jego twarz była nadzwyczaj piękna, ale to jego oczy ją podkreślały. Były jasnozielone, rzadsze u ludzi niż niebieskie oczy jego konia dla koni. Kolor ten wyróżniał się bardziej w kontekście głębokiej, winnej czerwieni jego włosów. Beckram mówił mi, że Jade Eyes był jednym z kochanków króla, ale do nie był powód jego rangi królewskiego czarodzieja. Mogłem poczuć jego moc, omywającą mnie, gdy poszukiwał czegoś w moim domu. Cokolwiek to było, nie znalazł tego. Nawet najpotężniejszy czarodziej w Pięciu Królestwach nie mógłby zaatakować Hurog magią, nie, dopóki był tu Oreg. Wątpię, że Jade Eyes choćby wiedział, że został powstrzymany. Przez większość dni Oreg był po prostu Oregiem i brałem moc, którą miał za pewnik. Tylko raz na jakiś czas, jak wtedy, gdy oszukał najlepszego czarodzieja króla, wiedza o tym, jak dobry był Oreg wprawiała mnie w zdumienie. Skierowałem moją uwagę na drugiego z trójki mężczyzn. Nie znałem go, ale oznaczenia na jego zbroi mówiły, że był jednym z królewskich generałów. Trzecim człowiekiem był Garranon. Nie dało się pomylić tej szczupłej budowy i kręconych, brązowych włosów, nawet, gdy był dalej od pozostałych, dwóch mężczyzn. Jego obecność mnie zaskoczyła. Przez dobrze ponad dekadę był królewskim ulubieńcem, dopóki nie spróbował uratować swoje, rodzinne Oranstone zamiast zaspokajać zachcianki króla. Rozumiałem, że nadal miał władzę na dworze, ale Jade Eyes w większości zastąpił go w królewskim łożu. Lubiłem Garranona, co było dziwne, skoro to on był tym, dostarczającym oryginalne pismo, które ukradło mi mój dom. Ale wtedy miał do tego wystarczający powód. Nie podobało mi się, że przybył drugi raz. Gdy wjechali na czoło swojej armii, czarodziej i generał zatrzymali się — ale Garranon podjechał swoim koniem kilka kroków naprzód. — Wardwicku z Hurog. — Zawołał. Jego głos odbił się od kamiennej twierdzy, z łatwością niósłby się ponad szczękiem mieczy na polu bitwy.

5

Nefrytowe/jadeitowe/zielone Oczy. Jade to też jędza albo babsztyl, ale wątpię, żeby z własnej woli nazywał się Jędzowatymi Oczami.

— Witaj, Lordzie Garranonie. — Powiedziałem, próbując brzmieć na odprężonego i odrobinę rozbawionego. Nie jestem pewny czy mi się udało, ale naprawdę przeraziłem dwóch lub trzech ludzi najbliżej mnie. Byłem nieuzbrojony, ale i tak odsunęli się, żeby dać mi przestrzeń. Garranon odwrócił swojego konia i podjechał do miejsca, gdzie stałem i podał mi mocno pogięty arkusz papieru welinowego. Jego twarz była starannie pozbawiona wyrazu, ale jego oczy powiedziały mi, że nie był tu z własnej woli. Głosem, który niósł się czysto do wszystkich na dziedzińcu, którym chciało się słuchać, powiedział. — Król odkrył, że jego wola, dotycząca tego, królewskiego rozkazu nie została wypełniona. Pragnie byś ty, twój brat, Tosten, Lord Duraugh i jego syn, Beckram, zjawili się przed jego obliczem i przedyskutowali tę kwestię. — Rozumiem. — Powiedziałem, podając mu z powrotem pismo. Zastanawiam się, co pomyślałbym o tej, małej przemowie, gdybym najpierw nie rozmawiał z Tisalą, wiedząc, że król nadal był wściekły na mojego kuzyna. Czy pomyślałbym, że Król Jakoven zdecydował się urządzić prawdziwe, legalne posłuchanie? Być może — ale prawdopodobnie nie. Nie byłem tak głupi, jak czasami wyglądałem. — Nikogo, z pozostałych, których wymieniłeś, tu teraz nie ma. — Nie dam im mojego brata, jeśli będę mógł na to coś poradzić. — Zawsze jestem pokornym sługą króla i chętnie dołączę do niego w Estian. Wejdziecie, zjeść wieczorny posiłek? — Tosten miał dość rozsądku, żeby trzymać się z dala, jak prosiłem. Garranon spojrzał na generała — będę musiał dowiedzieć się, kto to był, bo najwyraźniej rządził całym, tym bałaganem. Generał potrząsnął głową. — Nasz król pragnie twojej obecności tak szybko, jak to możliwe. Wyjeżdżamy teraz. Uniosłem brwi. — Chwilę zajmie mi spakowanie się i zebranie mojej świty. — Moje rozkazy mówią, że nie ma być żadnej świty. Mamy wolnego konia. Pójdziesz teraz i zabierzesz Lorda Tostena. Zostaliśmy poinformowani, że twój brat jest w rezydencji. Nie pozwolą mi się nawet spakować. To tyle, jeśli chodzi o uprzejmą fikcję o „dyskusji” w obecności króla. Nie potrafiłem stwierdzić, co Jakoven przez to zyskiwał, poza wrogością całego Shavig, ale w końcu się tego dowiem. Ruszenie przeciw Hurogmetenowi było czymś całkowicie innym od ruszenia przeciwko Beckramowi, w połowie shavigańskiemu synowi Lorda Duraugha z Iftahar. To musiało być coś większego niż prosta zemsta — choć z Jakovenem, trudno było powiedzieć na pewno. — Ach — Powiedziałem. — Tosten ma przyjaciółkę, którą odwiedza. Nie był bardzo chętny by powiedzieć, gdzie ona mieszka — wierzę, że to gdzieś w odległości dnia konnej jazdy. Jest w niej całkiem rozkochany. Wiecie, jacy są młodzi mężczyźni. — Z powodu bicia, które kiedyś sprawił mi mój ojciec, mówiłem bardzo wolno. To sprawiało, że generał robił się niecierpliwy.

— Jednak, zwykle za każdym razem spędza z nią kilka tygodni, więc powinien wrócić gdzieś w przyszłym tygodniu. Chcielibyście zaczekać? — Nie. — Warknął mężczyzna tak szybko, że usłyszałem jak jego zęby stuknęły. — Król może wysłać po niego kogoś innego, jeśli to konieczne. — Odsuwając całą, uprzejmą fikcję na bok, byłem więźniem, a on nie da mi szansy na ucieczkę. Był też wystarczająco niecierpliwy, że nie będzie szukał Tostena. Coś we mnie odprężyło się, wiedząc, że Tosten i Tisala byli bezpieczni. Garranon nadal był najbliżej mnie i nikt poza mną nie mógł zobaczyć jego twarzy. Obdarzył mnie krzywym uśmiechem. Znał mnie wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, co robiłem generałowi, ale nie zrobił żadnej próby wtrącenia się. — Doskonale. — Powiedziałem z niecierpliwością, jakby to generał był tym, który kazał mi czekać. — Jeśli jesteście w takim pośpiechu, to, na co czekamy? Gdzie ten koń, którego dla mnie macie? Koń, którego przyprowadzili, był wystarczająco solidny, żeby unieś moją wagę, ale wyraźnie nie miał niczego prześcignąć w najbliższym czasie. Może piętnaście lat temu mógłby przejść w kłus. Garranon wyraźnie oczekiwał, że się sprzeciwię, ale tego nie zrobiłem. Nie musiałem uciekać po drodze, ponieważ Oreg, tak fanatycznie lojalny wobec mnie, jakby antyczny, platynowy pierścień, który nosiłem, nadal wiązał go by mi służył, znajdzie mnie w Estian. Ze wzruszeniem ramion, sprawdziłem popręg, zacisnąłem go i wsiadłem na niego. Wyjechałem przez połamaną bramę, nie czekając na nich. Straciłbym pozę niedbałego, lekko głupiego paniczyka, gdybym spojrzał w tył — więc tego nie zrobiłem. Za im głupszego mnie mają, tym łatwiej będzie Oregowi wyciągnąć mnie z tego bałaganu. Jechaliśmy do zapadnięcia pełnej ciemności. Nie dotarliśmy do Tyrfanning, które było najbliższym miastem, więc rozbili obóz na względnie płaskim polu. Zaprotestowałem łagodnie, gdy moje nadgarstki zostały związane, ale pozwoliłem na to bez aktywnego oporu. Gdy przeklinali i potykali się przy ustawianiu namiotów, siedziałem przy ogniu i obserwowałem. Żołnierze odrzucili mnie, jako zagrożenie, więc moje sznury były luźne i wygodne. 6 Wszyscy wiedzieli, że powodem, dla którego rozkaz został wydany na początku było to, iż byłem głupi. Bardzo głupi. Jeśli usłyszeli plotki, że wyzdrowiałem, ta informacja została bardziej niż odparta przez moje rozmiary (które początkowo ich zaalarmowały) moją wolną mowę i pozory, które utrzymywałem, że wierzę, iż jechałem na przyjazną dyskusję, pomimo więzów na moich nadgarstkach. Garranon mógłby ich ostrzec i uznałem za najbardziej interesujące, że tego nie zrobił.

6

Z serii Ostatnie Słowa Bohaterów: Jest niegroźny. Nie trzeba go dobrze wiązać.

Położyłem czoło na kolanach i próbowałem przywyknąć do bycia znów poza ziemiami Hurog. Moja głowa bolała, moje kości bolały, moje mięśnie wydawały się bez siły. To zelżeje po paru dniach, ale tylko bycie z powrotem w Hurog sprawi, że odejdzie całkowicie. Gdy ułożyłem się do snu, moja ręka została przywiązana do nadgarstka generała i ta lina była dobrze zawiązana. Traktował moją, ciągłą obecność bardzo poważnie.7 To było w porządku — I tak nie zamierzałem uciekać tej nocy. Gdy zamknąłem oczy, Czułem Jade Eyes, obserwującego mnie. Nie wypowiedział jeszcze słowa, ale jego oczy podążały za mną bez przerwy. Ta obserwacja mnie martwiła, ale to wiedza, że był czarodziejem, naprawdę mnie zastanowiła. Oreg był w pobliskim zagajniku, niecałe sto stóp dalej. Wiedziałem, gdzie był Oreg, ponieważ znajdowanie było moim, najlepszym talentem. To była jedyna magia, której nie ukradł mi mój ojciec, gdy próbował zatłuc mnie na śmierć. Teraz mogłem pracować z magią, ale znajdowanie było drugą naturą. Chciałbym, żeby Oreg nie zatrzymał się tak blisko nas. W swojej, smoczej formie ociekał magią. Ukrywał to dobrze, ale nie byłem świadomy, czy wiedział, jak dobry był Jade Eyes. Smoki, jak się nauczyłem, były aroganckimi stworzeniami.

Gdy się obudziłem, pierwszą rzeczą, którą zobaczyłem, było lodowato zielone spojrzenie maga. — Co to jest? — Zapytał głosem jak miód. — To, co robisz, gdy śnisz? To było dziwne pytanie i nie wiedziałem, czego chciał z mojej odpowiedzi. Bez świadomej decyzji, wróciłem do mojego, starego zwyczaju brzmienia głupio, gdy byłem defensywny. — Śpię, gdy śnię. — Powiedziałem. Czy zrobiłem coś, gdy spałem? — Mogłem poczuć twoją magię przy nas, w lesie przez całą noc. — Powiedział. — Smakuje tobą tak, jak twój dom tobą smakował. Ale, gdy tego ranka zaczęło wschodzić słońce i się obudziłeś, ta magia odeszła. Dlaczego tak jest? Rozumiał to od tyłu, pomyślałem. Oreg i ja, obaj smakowaliśmy moim domem, a nie odwrotnie. Zrozumiałem, że martwiłem się na darmo. Nikt nie uwierzy w smoka — Jade Eyes uznał za prostsze, wyczarowanie nowej mocy ze swojej wyobraźni niż wierzenie, że w Hurog

7

Bardzo wygodne. A co jak mu się po nocy zachce? Będzie budził generała i wołał, że musi w najbliższe krzaczki, bo inaczej nasika mu na buty? A może powinien symulować biegunkę i latać w krzaki, co parę minut, żeby gościowi nie było za wesoło.

znów były smoki. W jego oczach było pożądanie, które nie miało nic wspólnego z seksem i wszystko z żądzą mocy. — Nie mogę uprawiać już magii. — Powiedziałem. Ludzie, którzy pragnęli mocy byli niebezpieczni, jeden z nich zniszczył Hurog. — Ale to nie oznacza, że magia odeszła. — Odparł. — Magia tego nie robi. Przyszła do ciebie tutaj i pilnowała cię przez całą noc — mogłem poczuć jak się unosi. Dałeś swojej magii własną inteligencję. Czy to stało się, gdy twój ojciec cię pobił? — Jeśli jest tu magia, nie jest moja. — Powiedziałem. Wiedziałem, co musiało się stać: gdy Oreg zapadł w sen, zapomniał zamaskować swoją moc. Ale Jade Eyes z pewnością wystąpił z zabawnym wyjaśnieniem. Zignorował mnie, jakbym się nie odezwał, kołysząc się w tył na piętach i mrucząc do siebie. Gdy wstał, wymamrotał. — Muszę powiedzieć o tym królowi. Jakie to interesujące. Oczy Garranona napotkały moje, ze zmartwieniem. Wzruszyłem ramionami. Niedobrze było przyciągać uwagę Jade Eyes, ale nie było niczego, co mógłbym zrobić. Oreg powinien spotkać się ze mną w Estian, ale zamiast tego poszedł za mną i nie miałem żadnego sposobu na powiedzenie mu, żeby tego nie robił. Ach, cóż, pomyślałem, przynajmniej Jade Eyes myśli, że to tylko mnie wyczuwa. Nic, co narazi Hurog. Jade Eyes nie odezwał się do mnie więcej przez pozostałą część naszej podróży, ale obserwował mnie przez cały dzień, a gdy budziłem się każdego ranka, siedział obok mnie, znów się na mnie gapiąc. Pragnienie zrobienia zeza i pokazania mu języka, zrobiło się prawie przytłaczające. Ale byłem Hurogmetenem i miałem swoją godność. Byłem przykładnym więźniem, dołączając do gry w kości wieczorem i awanturniczych piosenek w ciągu dnia. Generał, którego imię, jak w końcu odkryłem, brzmiało Lawin, w końcu tylko związywał mnie na noc. Nie grałem głupiego — jak robiłem to kiedyś — ale też nie wychodziłem ze skóry, żeby dyskutować o filozofii i strategiach bitewnych. Garranon trzymał się samego siebie, jak człowiek, który zdradził przyjaciela. Powiedziałbym mu, żeby się nie trapił, ale to wyglądałoby dziwnie, gdybym go szukał. Wiedziałem, że miał niewielki wybór. Jakoven uwielbiał obserwować jak ludzie się wiją. Prawdą było to, że nie byłem dokładnie przyjacielem Garranona, człowiek o jego pozycji nie mógł sobie pozwolić, żeby mieć przyjaciół. Ale lubiłem go i zawsze będę. Wieczorem, trzeciego dnia naszej podróży, Garranon usiadł obok mnie. Zmrużył oczy i popatrzył na dwóch ludzi, którzy rozstawiali namiot z szybką efektywnością. — Bogowie, przykro mi, Ward. — Mruknął głosem, który nie poniósł się dalej niż do moich uszu.

— Nie ma potrzeby. — Odpowiedziałem. — Wiem, czyja to decyzja. Siedzieliśmy jeszcze przez chwilę w zaskakująco towarzyskiej ciszy. — Nie może zdecydować, co ze mną zrobić. — Powiedział Garranon z gorzkim rozbawieniem. Ktoś inny mógłby pomyśleć, że ten komentarz był ni z tego, ni z owego. — Jakoven? — Jade Eyes jest jego nowym ulubieńcem. Pokiwałem głową. — Czy to cię martwi? Garranon roześmiał się. — Nie, gdyby pozwolił mi odejść. Mam syna, wiedziałeś o tym? — Kontynuował, nie czekając na moje potwierdzenie. — Ma trzy lata, a ja widziałem go dwa razy. Gdy proszę o pozwolenie na odejście do moich posiadłości, Jakoven mówi, że nie może się beze mnie obyć. — Jakoven nadal karze cię za dołączenie do Havernessa, żeby wypędzić Vorsag z Oranstone? — To nie było naprawdę pytanie. Wzruszył ramionami. — Nie wiem, co robi. — Zanurzył twarz w kolanach. — Nie jestem też całkiem pewny czy on to wie. Nie zgodziłem się. Pomyślałem, że król wiedział dokładnie, co robił Garranonowi, ale nie powiedziałem tego. Zostaliśmy tam, aż nadeszła pora snu. Mam nadzieję, że pomogłem mu tak, jak on pomógł mi trzymać moją panikę na uwięzi. Oreg był w pobliżu, ale nie widziałem żadnego wyjścia z tej sytuacji, bez angażowania Hurog w wojnę z królem. Może mojemu wujkowi pójdzie lepiej. Robiło się trudniej utrzymywać ten obraz „Pozdrowienia przyjacielu, co za miłe spotkanie.” gdy zbliżaliśmy się do Estian. Ostatniego ranka podróży, generał Lawin założył żelazne kajdany na moje nadgarstki. — Przykro mi. — Powiedział na wpół przepraszająco i podał mi bukłak z wodą. Czując do niego sympatię, wypiłem jego pokojową ofertę. Oddałem mu bukłak, a on wziął go chętnie. Popatrzył mi prosto w oczy i powiedział. — Bardzo mi przykro, mój lordzie. Muszę wykonywać moje obowiązki. Obca magia, skażona i wstrętna, zapłonęła we mnie i zrozumiałem, że nie mówił tylko o kajdanach. — Woda. — Powiedziałem chrapliwie. — Coś w wodzie. — Coś więcej niż zioła, które lubiła moja matka.

Dwaj strażnicy z opuszczonymi oczami i ponurymi twarzami… zamrugałem i zostali zastąpieni przez dwa ogniste demony, które ściskały kajdany w swoich, szponiastych łapach. Okręciłem się i demony odleciały by lec połamane na ziemi. Ból magicznego eliksiru sprawił, że moje ręce się trzęsły. Pot wpłynął do moich oczu i zniekształcił mi obraz, aż wszystko, co widziałem, było rozmytymi barwami czerwieni. Ktoś zawołał. — Potrzebujemy pomocy! — Pomagam. — Powiedział potwór ze świecącymi, zielonkawymi oczami. — Jeśli nie będę trzymał tej bariery podniesionej, jego magiczny strażnik w lasach zniszczy nas wszystkich. To, dlatego musiałem czekać, aż do teraz, w ciągu dnia, gdy jest najsłabszy. Walczcie z nim — to jest to, czym się zajmujecie. Przyszli z pałkami i mieczami, a ja wrzuciłem ich do oceanu, który w jakiś sposób otwarł się za nimi. Jednak po pierwszych kilku, demony były przygotowane i ich broń zaczynała trafiać w cel. — Myślałem, że król chciał go żywego. — Wykrzyknął ktoś szorstko. Przez chwilę wiedziałem, że to był Garranon, ale potem to zrozumienie mnie opuściło. Ciężko było walczyć w kajdanach, więc, gdy zdobyłem sobie trochę przestrzeni, pociągnąłem. Ogniwa wygięły się, ale nie wystarczająco. Ktoś przeklął, a potem powiedział. — Patrzcie, co zrobił z tym łańcuchem. Coś uderzyło mnie w tył kolana i potknąłem się. Moja wizja eksplodowała w rozbłysku światła, gdy znów zostałem trafiony.

Obudziłem się na stercie słomy w małym, słabo oświetlonym pomieszczeniu, z oknem wysoko w górze. Garranon siedział na piętach obok mnie. — Demony cię nie dopadły. — Wyszeptałem, ponieważ byłem pewien, że słyszę szuranie ich stóp zaraz, na zewnątrz. — Myślę, że to zrobiły. — Powiedział, brzmiąc na smutnego. Było coś, co chciałem mu powiedzieć, ale nie mogłem całkiem… — Mam sekret. — Powiedziałem. — Nie mów nikomu. — Odparł, wyglądając na trochę zmartwionego. — Jest dla ciebie — Ward chce, żebyś wiedział.

— Ach. — Wyglądał na trochę zmieszanego, ale nie wydał żadnego, innego dźwięku. — To nie twoja wina. — Powiedziałem. — Mówienie było trudniejsze niż zwykle, mój język wydawał się spuchnięty. — Jakoven i tak by to zrobił. — Poszedłbyś, gdyby mnie tam nie było? — Powiedział gorzko. Pokiwałem głową. — Hurog nie jest skończone. Nieprzygotowane na walkę z królem. Ward musiał pójść, wiedział, że to pułapka. Ukląkł. — Ward? Ale, gdy ukląkł, zmienił się w mojego ojca, a ja zwinąłem się w kulkę. Ojciec był na mnie wściekły, a wiedziałem, że jego gniew zawsze ranił. Po chwili drzwi otworzyły się i zamknęły, a ja zostałem sam. Jeśli zagrzebię się pod słomą, która pokrywała podłogę, demony nie będą mogły mnie znaleźć. Terror był moim, najbliższym przyjacielem. Mój pokój śmierdział od jego zapachu. Jedyną nadzieją, do jakiej przywarłem, było, że jeśli mógłbym ukrywać się wystarczająco długo, wiedziałem, że smok przyjdzie i mnie uratuje.

4 — TISALA

Niektóre stereotypy są użyteczne. Z pewnością nigdy nie spotkałem niehonorowego Oranstonianina, ani Shaviganina, który nie cieszyłby się z walki.

Tisala chodziła tam i z powrotem po więzieniu pokoju Warda. Czekanie, podczas gdy kto inny zajmował się jej problemami, było trudniejsze niż rola, którą zaakceptowała w małej intrydze swojego ojca — która była dokładnie tym, co myślał Ward. To jej ojciec zaproponował to Alizonowi, który nie był zbyt szczęśliwy, że wiedziała wszystko — jego plany były czymś więcej niż zgadywał Ward. Miała nadzieję, że wystarczająco więcej, żeby jej ojciec i inni, o których dbała, zatriumfowali nad Jakovenem. Ale Ward był brutalny w swoim odrzuceniu rebelii Alizona i jego argumenty miały w sobie trochę prawdy. Zbyt długo była wśród ludzi, którzy chwytali się każdej brzytwy, jako wielkiej nadziei i budowali z niej dom. Wszystko, co wiedziała o Wardzie, mówiło jej, że widział świat tak wyraźnie jak żaden. Jeśli zobaczył porażkę, bała się, że miał rację. Było zbyt cicho. Twierdza zawsze miała dźwięki: ludzi, prowadzących swoje życie, szczęk broni, gdy trenowała straż, skrzypienie kół wozów. Przy obecności tutaj królewskich żołnierzy, to powinno być głośniejsze niż kiedykolwiek. Ale tu wcale nie było dźwięków, nie od czasu potężnych trzasków drewna o drewno i Tisala robiła się jeszcze bardziej nerwowa. Usiadła gwałtownie, walcząc z powodującym zawroty głowy wyczerpaniem, które dopadało ją w nieoczekiwanych momentach. Jakiś aspekt magii, której Oreg użył do wyleczenia jej, wyjaśnił Ward. Bolesność w większości zniknęła, choć jej lewa dłoń bolała. Oreg ostrzegł ją, że mogła nigdy nie mieć w niej dużo siły, ale był zadowolony, że mogła całkowicie otwierać ją i zamykać. Ona była zadowolona, że nadal miała ją, połączoną z ręką. Wyraźnie pamiętała zastanawianie się czy powinna sama ją odciąć, zanim zaatakowali ją bandyci. Nie zdawała sobie sprawy, że była tak blisko Hurog. Ze znużeniem odgarnęła włosy do tyłu i przylgnęła do rzeźbionego słupka pobliskiego łóżka, żeby wstać, wiedząc, że jeśli zostanie na krześle, zapadnie w sen, nie ważne, jak zaniepokojona była.

Tunika Warda zwisała z końca słupka. Słono słodki zapach przylgnął do materiału, zapach, który pozostał też w jego łóżku. Czy przybyłaby tutaj, gdyby nie to fascynujące wspomnienie popołudnia, spędzonego na jeździe konnej i żartowaniu? Ward prawdopodobnie często miał takie popołudnia. Ale żaden mężczyzna nie drażnił się wcześniej z córką Havernessa, która mogła pokonać w walce, prześcignąć i w większości pobić w zapasach każdego. Wcześniej żaden mężczyzna z nią nie flirtował. Być może źle to zinterpretowała, być może był tylko uprzejmy. Ale przynajmniej nie widział czegoś wstrętnego, gdy na nią patrzył. Cóż, nie zawstydziła go, wieszając się na nim. Wiedziała jak być towarzyszem broni, kimś, z kim mężczyźni czuli się komfortowo. Nie zrobiła z siebie idiotki. Przyciągnęła materiał jego koszuli do nosa w wciągnęła głęboko powietrze, przez cały czas kpiąc z siebie, za zachowywanie się jak głupia dziewczyna, o połowę młodsza od niej. Drzwi otwarły się i Tisala puściła koszulę, przyjmując defensywną postawę, gdy Stala wmaszerowała do środka. Tisala odprężyła się, gdy zrozumiała, że Stala nie widziała jej, wąchającej koszuli Warda. — Ach. — Powiedziała krótko Stala. — Mamy wiele do przedyskutowania. Lord Duraugh będzie tu za kilka dni i musimy zdecydować, co z tobą zrobić. Spodziewam się, że Duraugh zabierze z Hurog każdego żołnierza i zabierze ich do Estian, ale musimy też zadbać, żebyś ty była bezpieczna. Jak się czujesz? Głos jego ciotki był szybki i żądlący — z nawyku, pomyślała Tisala, a nie z żadnego, szczególnego zamiaru. — Lepiej niż powinnam. — Powiedziała. — Co się stało, że Lord Duraugh potrzebuje ludzi z Hurog? Gdzie Ward? — Królewscy żołnierze zabrali Warda ze sobą, do Estian, na proces — nie, nie, dziewczyno — Warknęła niecierpliwie Stala. — nie patrz tak. Z tego, co mogę stwierdzić, nie mają pojęcia, że tu jesteś, a Ward utrzymał ich z dala od twierdzy. To nie miało nic wspólnego z tobą. — Posłała Tisali oceniające spojrzenie. — Wiesz, dlaczego Ward walczył w Oranstone, pięć lat temu? — Cztery lata. — Poprawiła Tisala, zanim mogła się powstrzymać. Odchrząkując, ciągnęła dalej, zanim Stala mogłaby się zastanowić, dlaczego Tisala miałaby dokładnie pamiętać ile czasu minęło, odkąd spotkała Warda. — Ponieważ król groził uwięzieniem go w Azylu — on i Tosten dopiero, co o tym rozmawiali. — Myśl o Wardzie w jednej z tych, zamkniętych, małych cel, które znała, aż zbyt dobrze, sprawiła, że Tisala poczuła się chora. Bogowie pomyślała, nie wytrzyma tam długo. Stala powiedziała. — Ward zdobył wystarczająco dużo uznania za powstrzymanie inwazji Kariarna, żeby król nie mógł zbyt łatwo ogłosić go szalonym, nie wtedy. Ale czas minął i Ward

nie zrobił niczego innego, znaczącego. Ludzie zapomnieli. Jednak, w przeciwieństwie do ogółu populacji, Jakoven ma długą pamięć i urazę do rodziny Hurog. To nie twoja wina, że go zabrali. Jeśli cokolwiek, z tego, co powiedział mi Ward, to brzmi, jakbyś ty była ofiarą królewskiej walki z Hurog, a nie na odwrót. Tisala odsunęła się o krok od łóżka, zniecierpliwiona słabością, która spowodowała, że zatoczyła się niestabilnie. — Nie możesz pozwolić im zabrać go do Azylu. Czy ty kiedykolwiek tam byłaś? Stala wzruszyła ramionami, ale Tisala mogła stwierdzić, że nie była szczęśliwa. — Nie pozwoliłam im zrobić niczego. Ward zdecydował, że pójdzie z nimi i wydał reszcie z nas rozkazy. Ja mam upewnić się, że jesteś bezpieczna. — Zmrużyła oczy i chwyciła Tisalę w chwili, gdy jej kolana się poddały. Pewny uchwyt starszej kobiety poprowadził ją z powrotem na krzesło. Głos Stali zmiękł. — Nic mu nie będzie, dziewczyno. Nasz Oreg ich śledzi. On nie pozwoli im zrobić nic Wardowi — bogowie, pomóżcie im, jeśli spróbują. Oreg nie ma delikatnego, politycznego wyczucia Warda. Tosten pojechał po Duraugha — a ten człowiek jest najprzebieglejszym politykiem, jaki kiedykolwiek urodził się w tej rodzinie. Jeśli Duraugh nie będzie mógł wyciągnąć go dzięki negocjacjom, Oreg może wyciągnąć go siłą. Ward jest wystarczająco bezpieczny. Nie trap się. Musimy tylko zdecydować jak zapewnić ci bezpieczeństwo.8 Zapewnić jej bezpieczeństwo? Czy Ward poszedłby z nimi, gdyby nie musiał się o nią martwić? Tisala stanowczo potrząsnęła głową. — Przyszłam, ponieważ byłam ranna i potrzebowałam miejsca do ukrycia się, gdy będę się leczyć. Sama mogę zapewnić sobie bezpieczeństwo. Daj mi jakieś jedzenie i nic mi nie będzie. Nie musicie robić dla mnie nic więcej, ale — Pochyliła się naprzód. — może ja mogę zrobić coś dla was. — Och. — Stala przyciągnęła krzesło i usiadła wystarczająco blisko do cichej rozmowy. — Co możesz dla nas zrobić? — Dużo mojej pracy w ciągu tych paru lat, dla Alizona, było z ludźmi, którzy nie byli w łaskach Jakovena, takimi ludźmi, którzy mieli tendencję do kończenia w Azylu. — Tutaj, to była najcieńsza linia między prawdą i kłamstwem, po jakiej kiedykolwiek stąpała. — W rezultacie wiem mnóstwo o Azylu i jak działa. Jeśli polityka nie zadziała i ktoś będzie musiał się tam włamać, żeby go wyciągnąć — ja mogę pomóc. Jeśli Hurogowie byli bardziej lojalni królewskiemu domowi niż wierzyła Tisala, mogła właśnie zaprzepaścić wszystko, nad czym pracowała. Rodzina Hurogów miała silne związki z tradycją, a tradycja nakazywała im popierać króla, nie ważne, jak ich traktował. Tisala stawiała na to, że Stala i wujek Warda kochali go bardziej niż kochali tradycję.

8

Z serii Ostatnie Słowa Bohaterów: Kobieta z mieczem? Głupota. Niech lepiej siedzi bezpiecznie w domu i zabierze się za wyszywanie i produkcję dzieciaków.

— Większość z uwięzionych tam ludzi, nie stanowi dużych konsekwencji, ani nie ma wielkiej władzy. — Skomentowała Stala. — Przynajmniej teraz. Tisala wymusiła uśmiech. — Większość ludzi, którzy wspierają Alizona, to ludzie, których uwięzienie nie pociągnie za sobą dużych konsekwencji. Ale ich liczba rośnie. Stala westchnęła. — Dobrze. Nie powstrzymam cię przed odejściem tak szybko, jak sobie życzysz, ale poczekanie na Duraugha mogłoby być lepsze. Wie, kiedy w Estian kicha mysz, będzie wiedział, jak użyć twoich informacji. — Kiedy przyjeżdża? — Tosten wyruszył, żeby go znaleźć, gdy tylko odszedł Ward. Może już za cztery dni. Ward na pewno mógł przeżyć krótki czas w Azylu. Zajmie kilka dni podróży zanim naprawdę znajdzie się w Estian. Znała człowieka, który żył tam latami. Tisala rozciągnęła zesztywniały kark. — Poczekam na Lorda Duraugha.

Tisala spała przez większość dnia i obudziła się następnego ranka, czując się znacznie lepiej, zwłaszcza po zjedzeniu wielkiego śniadania, które miała zostawione, chłodne przy łóżku. Gdy skończyła jeść, ostrożnie się rozciągnęła. Pot i tak spłynął z jej czoła, ale, gdy skończyła, większość jej sztywności zniknęła. Kij Warda, który wzięła z jego miejsca przy ścianie, w pobliżu jego miecza, był za długi. Jej lewa ręka, jak spekulował Oreg, nie będzie ściskać właściwie, więc musiała zmienić odpowiednio niektóre ruchy. Stala weszła bez pukania, gdy Tisala była w połowie wykonywania powolnej gwiazdy, używając kija, jako przedłużenia rąk. Gdyby sufit był niższy, albo pokój mniejszy, to by się nie udało. — Nieszczególnie użyteczny ruch. — Zauważyła sucho Stala. Lądując lekko na stopach, Tisala uśmiechnęła się neutralnie. — Uznałam go za bardzo użyteczny w mojej pracy. W połowie drugiego aktu, bogini wojowniczka uczy bohatera jak pokonać złego, imperatorskiego maga. Nie dostaję za to dużo, ale opłaca mi to pokój i wyżywienie. — Grałaś? — Ward powiedział ci, co robiłam w Estian. — Powiedziała Tisala. To było wystarczająco bezpieczne przypuszczenie. Teraz, gdy nie będzie w stanie do tego powrócić, nie będzie żadnej

szkody, jeśli ciotka Warda będzie wiedzieć o jej roli. — Jako córka Havernessa nie mogłabym pracować — pracować i utrzymać mój status damy, ale bycie szpiegiem to drogi styl życia. Jej ojciec przesłał jej raz pieniądze, ale powiedziała mu, żeby tego nie robił. Szanse, że ktoś to połączy, były zbyt wielkie — a Jakoven pokochałby posiadanie pretekstu do skazania Havernessa za zdradę. Tisala ciągnęła dalej. — Jeden z ludzi w zajeździe, gdzie się zatrzymałam, był aktorem, załatwił mi tę rolę. Noszę maskę, a ten teatr i tak jest w dzielnicy, która nie jest zatłoczona od szlachty. Stala pokiwała głową ze zrozumieniem. — Ward mówił mi, że potrafisz używać miecza — wielkie pochwały. Potrafisz używać kija równie dobrze? Tisala pokręciła głową. — Nie w tej chwili. Ten kij jest za długi, ale podejrzewam, że moja, lewa dłoń nie jest na to gotowa, nawet, gdyby był właściwej wielkości. Stala obejrzała wspomnianą rękę, obracając ją w różne strony. — Im szybciej zaczniesz ją naciskać, tym szybciej dojdzie do siebie. — Powiedziała w końcu, puszczając dłoń Tisali. — Myślę, że możemy znaleźć ci coś lepiej pasującego niż broń Warda. Ten chłopak mógłby używać pnia drzewa. Straż pracuje dzisiaj z kijami na dziedzińcu. Widziałam Seafordczyka, kilku Tallvenów i paru mężczyzn z Avinhelle, ale za mojej pamięci nie mieliśmy tu Oranstonianina. Tym ludziom dobrze by zrobiło zobaczenie różnic między stylem oranstońskim i naszym. Tisala poczuła jak prawdziwy uśmiech rozchodzi się po jej twarzy. Tyle czasu minęło, odkąd miała ćwiczebną walkę z wyszkolonymi ludźmi. — W porządku. W ciągu kilku, następnych dni, walka kijem ustąpiła mieczowi, a potem walce w ręcz i łukowi. Tisala była w swoim żywiole jak nigdy. Tutaj mężczyźni nie bali się porządnie jej zaatakować tylko dlatego, że była kobietą. W straży byli lepsi wojownicy, ale ona była daleka od najgorszej, a Stala nauczyła ją kilku sztuczek. Jakakolwiek pozostająca słabość, którą czuła, zaczęła znikać z godziny na godzinę. Gdy położyła głowę do snu, wyczerpanie dawało jej pozbawiony snów odpoczynek, zamiast koszmarów, które nawiedzały ją, odkąd zostawiła swojego oprawcę martwego w Estian. Do końca porannego treningu, trzeciego dnia po odejściu Warda, czuła się wystarczająco dobrze, żeby zdecydować, że sama wyruszy do Estian tego popołudnia, zamiast czekać na Lorda Duraugha. Gdy Tisala wycierała pot i wymieniała przyjacielskie obelgi z Seafordczykiem, z którym ćwiczyła, zdecydowała, że musi poprosić Stalę o konia, zapasy i pieniądze na łapówki. Dźwięk staccata na rogu, zza świeżo naprawionej bramy, sprawił, że wszystko znieruchomiało.

— Lord Duraugh. — Powiedziała Stala. — W samą porę. Stala przyłożyła palce do ust i gwizdnęła ostro, w odpowiedzi na róg. Na ten dźwięk mężczyźni, pilnujący bramy, otwarli ją. Drugi gwizd ustawił Niebieską Straż w oficjalnej formacji. Tisala stanęła obok Stali i obserwowała jak wuj Warda przejeżdża przez bramę z połową setki ludzi, wliczając w to Tostena i Beckrama. Konie potykały się ze zmęczenia i Stala wysłała grupę swoich strażników, żeby pomogli stajennym przy zwierzętach. Wujek Warda też był wielkim mężczyzną, choć nie tak nadzwyczajnie ogromnym, jak Ward. Krew Hurog była łatwa do zobaczenia w kształcie jego twarzy i jego kolorystyce. Jak Tosten i Oreg, miał oczy w kolorze pięknego niebieskiego, bardzo bliskiego bycia fioletem. Przesunęły się po ludziach na dziedzińcu, dotknęły krótko Tisali i zatrzymały się na Stali. Zsiadł i bez komentarza przekazał swojego wałacha stajennemu. — Ludzie króla są blisko za nami. Nie śmiałem zabrać zbyt wielu ludzi z Iftahar — Ciarra może w każdej chwili urodzić mojego wnuka.9 Skoro nas tam nie ma, najprawdopodobniej zostawią ją w spokoju, ale musiałem zostawić jej siły do walki, gdyby król zdecydował, że naprawdę potrzebuje wszystkich Hurogów w Estian, zamiast tylko mężczyzn. Stala zmarszczyła brwi. — Co masz na myśli przez wszystkich Hurogów? I dlaczego ludzie króla was ścigają? Odpowiedział jej Beckram. — Dzień wcześniej, zanim dotarł do nas Tosten, dostałem wiadomość od przyjaciela, że król zamierza wezwać nas wszystkich do niego. Tosten powiedział nam, że król zabrał już Warda. Tisala, stojąca, niezauważona za Stalą, zapomniała jak efektywną broń miał w swoim głosie i twarzy, kuzyn Warda. Bogaty baryton powodował przyjemny trzepot jej serca, a jego twarz łączyła najlepsze cechy Hurogów z niezwykłymi, złocistymi tonami skóry i rudawymi włosami. W przeciwieństwie do Warda, Beckram był bardzo przystojny — słyszała gdzieś, że ożenił się z siostrą Warda. — Zdecydowaliśmy, że poprowadzimy ich z dala od Ciarry i dowiemy się czy Hurog nadal jest bezpieczne, zanim pozwolimy im nas dogonić. — Powiedział Duraugh. — Mieliście jakieś wieści od Orega? Stala pokiwała głową, chociaż Tisala nie widziała, żeby jacykolwiek posłańcy przyjeżdżali lub wyjeżdżali, ani żadnego śladu klatki z gołębiami pocztowymi. Może, będąc czarodziejem, Oreg miał inne sposoby komunikacji — choć czarodziej jej ojca nie miał.

9

No to dupa. Miałem nadzieję, że ona przynajmniej w drugiej części się czymś popisze, ale z dzieckiem raczej nie ma szans.

— Mówi, że są dwa dni drogi od Estian. Wardowi nic nie jest. Oreg mówi, że już zdobył przychylność generała, chociaż nikt z nich, może z wyjątkiem Garranona, nie ma pojęcia, z czym mają do czynienia. — Nie próbuje znowu swojego grania głupka? — Wykrzyknął Beckram. Stala przewróciła oczami. — Oczywiście, że nie, ale wiesz, jaki on jest. Nawet bez udawania, większość ludzi sądzi, że nie jest zbyt bystry. — To te oczy. — Powiedziała Tisala, decydując, że to był moment, żeby jej obecność stała się wyczuwalna. — Są piękne, ale to nie są oczy inteligentnego człowieka. Tosten uśmiechnął się do niej szeroko spod swojego brudu. — Niee, to, to, że tak cholernie długo zajmuje mu powiedzenie czegokolwiek. Wujku Duraughu, Beckramie, pozwólcie, że przedstawię wam wojowniczą pannę Warda i córkę Havernessa, Tisalę. Tisalo, spotkałaś już Beckrama, choć mogłaś zapomnieć. — Jego ton jasno dawał do zrozumienia, że był doskonale świadomy, iż żadna kobieta, raz spotkawszy jego kuzyna, nigdy ho nie zapomni. — A to mój wuj, Lord Duraugh. Choć z wyglądu jest Shaviganinem, ma swoją posiadłość w Tallven, co sprawia królewskiemu szambelanowi tak wiele problemów w czasie formalnych kolacji — czy ma siedzieć z Tallvenami, czy z Shaviganami? Lord Duraugh odsunął na bok znużenie i skłonił się z automatyczną uprzejmością. — Lady. Tisala uśmiechnęła się. Odpowiedziała ukłonem. Kobiety, które miały ponad sześć stóp wzrostu wyglądały niedorzecznie i niezręcznie, kołysząc się w górę i w dół, więc gdy mogła, unikała dygnięć. Przypominała sobie kilkukrotne spotykanie Lorda Duraugha i jego syna w Estian, choć wątpiła, żeby mogli powiedzieć to samo. — Lady. — Powiedział Beckram. — Gratuluję zbliżających się narodzin twojego dziecka, Lordzie Beckramie. Piękny uśmiech rozświetlił jego zmęczoną twarz. — Tak, oddałbym prawą rękę, żeby z nią teraz być, ale nie poświęciłbym Warda — nie bardziej, niż pozwoliłaby mi na to Ciarra. Moja matka tam jest, a ona jest oddana mojej żonie. Pomijając kłopoty Warda, postawilibyśmy ją w większym niebezpieczeństwie, gdybyśmy zostali — ludzie króla nie będą kręcić się po Iftahar, gdy szukają nas. — Zwrócił swoją uwagę na Lorda Duraugha. — Tato, nie mamy dużo czasu. Co robimy? — Stalo — Powiedział Lord Duraugh. — Muszę cię tu zostawić. Nie ma sensu ratować chłopaka i pozwolić, żeby Hurog zostało najechane, gdy będziemy to robić. Ilu ludzi potrzebujesz? — Masz ze sobą pięćdziesięciu ludzi, a my możemy osiodłać tyle i jeszcze pięćdziesiąt wyszkolonych i dobrze wypoczętych koni. — Powiedziała Stala. Jeśli czuła jakąkolwiek niechęć z powodu bycia zostawianą, Tisala nie mogła jej zauważyć. — To pozostawia tu stu ludzi — więcej niż potrzebuję. Jeśli chcesz, możemy ściągnąć jeszcze kilka koni z pastwiska…

— Nie. — Powiedział Duraugh. — I tak nie chcę kwaterować i karmić w Estian więcej niż stu ludzi. To zbyt drogie i niekonieczne. Muszę zrobić pokaz, ale jeśli król zdecyduje się nas schwytać, nie będzie miało znaczenia, gdybym miał dwie setki. — Co do wydatków — Powiedział Tosten. — Wiem, że nie zabrałeś dużo z Iftahar. Hurog może pomóc wspierać tę armię — Wiem, że Ward ma trochę odłożonego złota. Je też wezmę. Duraugh pokiwał głową. — To by pomogło. Mam oczywiście trochę odłożone w Estian, ale nie planowałem wyżywienia tam armii. — Ja też jadę. — Powiedziała Tisala. — Znam Azyl i jestem winna Wardowi przysługę. Duraugh zawahał się, najwyraźniej zastanawiając się, dlaczego Havernessa miałaby wiedzieć cokolwiek o Azylu. Przez jego twarz przeszedł przenikliwy wyraz. — Będziemy uradowani, że jesteś z nami. Tak szybko dokonał połączenia tego, co Stala przegapiła. Tisala mogła zobaczyć to w jego oczach. Córka Havernessa ze znaną sympatią do rebelii Alizona, mogła mieć tylko jeden powód, żeby znać Azyl tak dobrze: Azyl został zbudowany do przetrzymywania brata króla. Jednak na obronę Stali, od dawna krążyły plotki, że Kellen nie żyje. — Dobrze. — Powiedziała, na wpół zaskoczona, że spekulacje Lorda Duraugha wcale jej nie martwiły. Bycie w Hurog wyraźnie sprawiało, że była mniej ostrożna. — W Estian nie będę rzucać się w oczy. Nie chcecie imienia Hurog, powiązanego z imieniem znanej rebeliantki. Pokiwał głową i zwrócił się z powrotem do Stali. — Możesz znaleźć miejsce dla moich ludzi? Muszą odpocząć. Ruszymy jutro o pierwszym brzasku — mamy tyle przewagi nad ludźmi króla.

Rano to Tosten organizował rozdawanie wypoczętych koni, podczas, gdy Stala zajęła się ludźmi i zapasami. Tisala pomagała tam, gdzie mogła, siodłając konie i przekazując wiadomości. Wróciła właśnie z takiego zadania, gdy Tosten przyprowadził dużą, wątrobiano kasztanową klacz, z pasmem bieli na czole i podał jej wodze. Tisala wiedziała, że coś było na rzeczy, po minach, na twarzach wielu strażników wokół niej, ale klacz nie wystrzeliła naprzód, ani nie wykazywała żadnych śladów brykania, gdy Tisala usiadła na jej grzbiecie. — To Feather. — Powiedział Tosten, wsiadając na siodło własnego, świeżego wierzchowca. — Co z nią nie tak? — Zapytała Tisala, wskazując obserwujący tłum spojrzeniem. Tosten uśmiechnął się. — To zapasowy wierzchowiec Warda — nikt inny na niej nie jeździ, z wyjątkiem naszej siostry, Ciarry, w jej dzikszych dniach. Nie martw się, chciałby, żebyś ją

miała. Będziesz po prostu musiała ją odrobinę hamować, żeby powstrzymać ją od zostawienia nas z tyłu. Tisala była mocno zaskoczona, wiedząc, co Ward czuł do swoich koni. Czy jej uczucia do Warda były tak oczywiste? Nie pozwoliła niczemu pojawić się na jej twarzy, ale bała się, że Tosten i tak to zobaczył. Uśmiechnął się do niej szeroko, a potem podjechał, żeby pomóc rozdzielić ostatnie kilka wierzchowców. Stala podeszła do niej z boku i położyła rękę na barku kasztanki. — Gdy to się skończy — Powiedziała cicho. — odwiedź nas znowu. Ward z radością będzie dzielił z tobą Hurog. Stala uśmiechnęła się nagle szeroko, bez wątpienia na wyraz twarzy Tisali. — Opisał mi każdy cios, który zadałaś Vorsagianom i każde słowo, które do niego powiedziałaś. Ty nie jesteś tak oczywista, ale jestem starą kobietą. Widziałam jak dotykasz rzeczy, które należą do niego. Wróć. Tisala rozejrzała się szybko, żeby upewnić się, że nikt nie słuchał. — Jestem starsza od niego o pięć lat i nie bardzo jestem pięknością, sprawiającą, że serce mężczyzny bije szybciej. Zrobi lepiej, znajdując sobie ładną dziewczynę z Shavig. Stala uśmiechnęła się i odsunęła od konia. — Ty sprawiasz, że jego serce bije szybciej, a pięć lat to nic dla męskiej duszy. Wróć.

Podróż do Estian wydawała się dłuższa niż ta, którą Tisala odbyła tutaj. Jej ręka bolała z rana i była wdzięczna, że miękki pysk Feather10 pozwalał jej używać tylko jednej ręki na wodzach. Do wieczora przejechali obok małego, handlowego miasteczka i byli wśród niższych wzgórz, które znaczyły granicę między Tallven i Shavig. Tej nocy obozowali w pobliżu strumienia. Ku uldze Tisali, pozostawili śnieg za sobą, w górach Shavig. Świt kolejnego dnia wstał bez śladu ludzi króla. Tisala chlapnęła garścią lodowatej wody na twarz, mając nadzieję się obudzić. Gdy wycierała twarz, kilka koni zarżało w ostrzeżeniu — potem to zabrzmiało, jakby wszystkie zwierzęta w obozie oszalały. Feather, pomyślała. Nawet, gdyby nie widziała Warda ze swoimi końmi, postawa strażników pokazałaby jej jasno, że Feather była dla niego cenna. Ostatnią rzeczą, którą Tisala chciała zrobić, było wyjaśnianie jak pozwoliła, żeby coś stało się jego klaczy.

10

Miękki w pysku koń, to taki, który dobrze reaguje na kierowanie wodzami i idzie tam, gdzie się mu każe. Koń twardy w pysku reaguje źle albo wcale. Znam różnicę z własnego doświadczenia. Miałem raz okazję na takim jeździć i mało sobie rąk nie urwałem, a menda i tak próbowała iść, gdzie mu się podobało. 

Znalazła Feather, przywiązaną do jej słupka, przewracającą oczami na inne zwierzęta, choć nie nadmiernie wystraszoną. Reszta koni kopała i walczyła, jakby zobaczyły smoka. Feather pokryła się lekkim potem, ale uspokoiła się na kilka miękkich słów. Zapobiegłszy najgorszej katastrofie, Tisala obróciła się by zobaczyć, co spowodowało to zamieszanie, oczekując, że zobaczy niedźwiedzia albo nawet jednego z wielkich, górskich kotów. Krew uderzyła jej do głowy i zatoczyła się na klacz. W rzeczy samej zobaczyły smoka. Pośrodku ich w połowie spakowanych namiotów i biegających ludzi, stało stworzenie, które mogło być tylko smokiem. To była wielka i połyskująca istota w każdym odcieniu niebieskiego i fioletu, jaki kiedykolwiek widziała. Ciemny jak północ granatowy, bledł do fioletoworóżowego, połyskując opalizująco jak morska perła. Kostne części jego w połowie rozłożonych skrzydeł były czarne i lśniące od drobnych wzorów złota, które rozciągały się na pokrytą łuskami, lawendową membranę skrzydeł, która tworzyła ich powierzchnię. Jasne, purpurowo niebieskie oczy kontrastowały z nieregularnymi, ciemnoniebieskimi łuskami na jego pysku. Tosten stał przed nim sam, z zaciśniętymi pięściami, krzycząc na niego. Gdy tylko Tisala zrozumiała, że wszyscy inni walczyli z końmi, albo byli zbyt daleko, żeby mu pomóc, wyciągnęła miecz,11 zostawiając Feather w miejscu, gdzie była uwiązana. Uwaga smoka była skupiona na Tostenie, więc Tisala zbliżała się idąc. Nie zrobił jeszcze niczego, a ona nie chciała go do tego pobudzić. Pokonała połowę dystansu między nimi, gdy usłyszała, co mówił Tosten. — …nie tutaj! — W jego głosie był gorący gniew, choć nie pomyliła się, odczytując strach na jego twarzy. — Nikt nie powinien wiedzieć! To zbyt niebezpieczne, wiesz, co mówi Ward. Tu jest stu ludzi — ktoś będzie o tym opowiadał. Chcesz, żeby ścigało cię tysiąc ludzi, chcących zostać magami, poszukujących twojej magii? Tisala zatrzymała się tam, gdzie była. To była, wydawało się, prywatna rozmowa mimo tego, że Tosten krzyczał na cały głos. Głowa smoka poruszyła się naprzód wężowym ruchem z zabójczą szybkością i włosy Tostena rozdzieliły się od jego oddechu. Brat Warda zbladł, ale nie cofnął się. — Wyjadę, żeby się z tobą spotkać, jak tylko znajdę mojego konia. — Powiedział. — Co może, dzięki tobie, zająć trochę czasu. Odejdź. Smok wciągnął potężny oddech i wydmuchnął go, przekręcając głowę i spoglądając krótko na Tisalę. Potem uniósł się na zadnich nogach i skoczył w powietrze, znikając za krawędzią grzbietu góry na zachodzie. Tosten odwrócił się do niej z wyrazem twarzy, który był prawie błagalny.

11

Z serii Ostatnie Słowa Bohaterów: Smoku! Wezmę ten miecz i wsadzę ci go w d…

Zanim cokolwiek powiedział, Tisala odpowiedziała na to spojrzenie. — Hurog znaczy smok. — Widziałam smoka, pomyślała radośnie. — A gdy reszta świata dowie się, że mamy jednego, będą obozować na progu Hurog, czekając na szansę, żeby go zabić. — Powiedział Tosten, przeciągając ze zmartwieniem ręką po włosach. — Cholera. On powinien wiedzieć lepiej. Pokiwała głową. — Przekazałabym informację, że Ward będzie niezadowolony, jeśli ktokolwiek spróbuje rozprzestrzeniać tę opowieść, gdybym była tobą. Sama, nie będąc Shaviganką, nigdy nie twierdzę, że widuję smoki. Tosten uśmiechnął się ze zmęczeniem i przypomniała sobie, że przejechał dwukrotnie tak daleko, jak Lord Duraugh i jego ludzie. Uciekające konie zostały złapane i popłynęły plotki o tym, co je przestraszyło. (Z tego, co usłyszała Tisala, tylko kilku z nich rzeczywiście widziało smoka — oni, podobnie jak ona, próbowali uspokoić swoje wierzchowce. Większość z nich miało znacznie więcej kłopotu niż ona.) Zimna noc z lekkim śladem mrozu sprawiła, że wszyscy byli zebrani wokół małego ogniska, gdzie kucharz Lorda Duraugha wydawał miski z ciepłą kaszą. Tosten oczyścił gardło i uniknął oczu swojego wuja. — Ta wichura, którą mieliśmy rano, z pewnością była dziwna. — W rzeczy samej, dziwna. — Odpowiedział poważnie Duraugh. Tisala mogła powiedzieć po wyrazie jego twarzy, że Tosten nie sądził, że jego wujek powie cokolwiek. Tosten wiedział o smoku, pomyślała Tisala, obserwując ich twarze, ale jego wujek i kuzyn nie, aż do dzisiejszego ranka. Oczy barwy błękitu Hurog spotkały się w bezgłośnej dyskusji. Tosten prosił o czas. Tisali przyszło do głowy, że smok również miał oczy koloru błękitu Hurog — dokładnie jak Oreg, który odszedł by pilnować Warda. — Przeraziła konie, ale była dobra. — Powiedział Beckram. — Śmiem powiedzieć, że gawędziarz wymyśliłby coś o wielkim potworze, który przeraził konie — ale to mogłoby utrudnić nam wydostanie Warda z Azylu. Ci mieszkańcy nizin są spragnieni rzeczy, których nie rozumieją. Mogliby pomyśleć, że Ward ma coś wspólnego z tą, mityczną bestią. Tosten posłał swojemu kuzynowi pełne wdzięczności spojrzenie. Lord Duraugh rozejrzał się po swoich, własnych ludziach. — Byłbym bardzo nieszczęśliwy, gdyby plotki miały utrudnić uwolnienie mojego bratanka. Bardzo niezadowolony. — I brzmiał na takiego. — Jaka wichura? — Powiedział jeden z Niebieskiej Straży, mężczyzna o imieniu Soren. — To chrapanie Bethema przestraszyło konie.

Bethem, którego Tisala znała, jako jednego z najlepszych mieczników w Straży, splunął na ziemię. — To nie było nic, poza twoją żoną — przerażała odważniejsze zwierzęta niż nasze konie. — To był gigantyczny morski żółw, długi na sto stóp i ziejący ogniem z nosa. — Powiedział inny. — Zjadłby nas wszystkich, gdyby nie chrapanie Bethema. Pomyślał, że on jest innym, gigantycznym żółwiem, jeszcze większym i dzikszym, więc potwór odwrócił się i uciekł z powrotem do morza. Po chwili w obozie zapadła bardziej normalna atmosfera. Ludzie wyczyścili naczynia i spakowali obóz, nie mówiąc nic więcej o tym incydencie, ale na ich twarzach była subtelna, ukryta radość, gdy pracowali. Smoki, mówił każdy, radosny gwizd, każde, zadowolone spojrzenie, były dobrą rzeczą dla Hurog. Tisala skończyła pakowanie i poszła do miejsca, gdzie Tosten siedział ze swoim wujem i kuzynem. — Jesteśmy gotowi do jazdy. — Powiedziała. Lord Duraugh popatrzył na nią i z aurą człowieka, kończącego dyskusję, powiedział. — Każę im jechać. Tosten i Beckram mają małe zadanie do załatwienia i chciałbym, żebyś pojechała z nimi. — Ale — Powiedział Tosten. — Ona już wie wystarczająco dużo, żeby nas zniszczyć, gdyby zechciała. Jeśli on przyszedł z tego powodu, o którym wszyscy myślimy, ona może być w stanie mu pomóc. A teraz idźcie, zanim się zniecierpliwi i wywoła kolejny incydent. Tosten i Beckram dosiedli koni bez kolejnego słowa. Tosten wyjechał z obozu kłusem, nie patrząc czy Beckram i Tisala jadą za nim. Gdy tylko wyjechali poza zasięg wzroku z obozu, czarodziej Warda, Oreg, wyszedł spomiędzy drzew. — Mam złe wieści. — Powiedział. Tisala popatrzyła mu w oczy, które były purpurowo niebieskie, dokładnie takie, jak Tostena i jego wuja. Dokładnie takie, jakie były oczy smoka. I jej spekulacja utrwaliła się — w jakiś sposób Oreg i ten smok byli jednym. — To musi być ważne. — Powiedział Beckram, nie brzmiąc wcale jak normalny on. Jego koń poruszył się niespokojnie, patrząc, co zaniepokoiło jego jeźdźca. — Co się stało? — Przepraszam. — Powiedział Oreg, przenosząc spojrzenie z Tostena na Beckrama. To nie był ten, pełen rezerwy, w pewien sposób onieśmielający człowiek, którego Tisala znała z Hurog. Ten mężczyzna był wstrząśnięty i zmartwiony — i przepraszał za pojawienie się w środku obozu pod iluzją smoka.

Nie, nie iluzją, pomyślała, przypominając sobie reakcję Tostena. Oreg był smokiem. Smokiem, który powinien pilnować Warda. Tisala zsiadła z konia i prychnęła z niesmakiem na dwóch Hurogów i czarodzieja. — Oregu, właśnie pokazałeś mi najpiękniejsze stworzenie, jakie widziałam w całym życiu, ale jeśli nie powiesz nam, co się stało z Wardem, sama cię zabiję. Oreg uniósł obie ręce i powiedział prosto. — Nie mogę go znaleźć. Był tam, gdy poszedłem spać ostatniej nocy, ale gdy spróbowałem znaleźć go dziś rano, zniknął. Ich obóz był zwinięty, a ich ślady prowadziły do miasta. Sprawdziłem Azyl i królewski zamek, ale nie mogłem go znaleźć. Czuję go, ale nie wiem, gdzie jest. A ja zawsze wiem, gdzie jest Ward. Król kazał czarodziejom zbudować w Azylu miejsce do przetrzymywania magów. Czy coś takiego mogłoby powstrzymać cię od znalezienia Warda? — Zapytała Tisala. Oreg patrzył na nią przez chwilę. — Mogłoby. — Król powiedział, że zabrał Warda do Azylu. — Powiedziała. — Nie mamy żadnego, prawdziwego powodu, żeby w to wątpić. Gdy dotrzemy do Estian, znam ludzi, którzy mogą wprowadzić mnie do środka, żebym mogła go poszukać. — Jest przerażony. — Powiedział Oreg, jego oczy były prawie puste. — Mogę wyczuć jego strach. Jego nie jest łatwo przestraszyć. — Jeszcze jeden powód by wierzyć, że jest w Azylu. Znajdziemy go. — Obiecała. Popatrzyła na Tostena i Beckrama. — Ruszajmy. Im szybciej dotrzemy do Estian, tym szybciej zabierzemy Warda.

— Wy wszyscy macie złe wyobrażenie. — Powiedziała Tisala do Tostena, który tego dnia zajął stanowisko u jej boku. — Jakie? — Zapytał. — Nie jestem teraz ani nigdy nie będę kobietą Warda. — To było poważnie ujęte, ale Tisala nie znała żadnego, innego sposobu na powstrzymanie założeń, które robili ludzie Warda. Jazda na klaczy Warda tylko dodawała się do problemu. — Hmm. — Odparł ponuro Tosten, choć słaby uśmiech wygiął w górę kącik jego ust. — Nie lubisz mojego brata? Nie wiedziała jak odpowiedzieć, bez skłamania albo wywołania błędnego wrażenia, więc zacisnęła łydki na bokach Feather i wielka klacz przyspieszyła tempo, zostawiając Tostena z tyłu.

Czekał większą część godziny, zanim znów się do niej zbliżył. — Nie wiem jak dużo słyszałaś o moim ojcu — Powiedział, gdy byli wystarczająco blisko by rozmawiać. — ale będąc Oranstonianką, prawdopodobnie słyszałaś to, co najgorsze. Ward, gdy o nim mówi, powie ci, że był szalony. Ale ja zawsze wierzyłem, że był zły. Zatrzymał się na tym i jechał obok niej, aż pomyślała, że powiedział wszystko, co zamierzał. W końcu kontynuował. — Gdy byłem chłopcem, mieliśmy kuchenną służącą, córkę jednego ze stajennych, w której wszyscy byli zakochani. Miałem trzynaście lat i myślałem, że była najpiękniejszą kobietą, jaką widziałem. To było więcej niż jej twarz i ciało — choć te były nadzwyczajne — to była… radość. Przypuszczam, że to właściwe słowo, choć szczęśliwość pasowałaby równie dobrze. — Tosten łagodnie powstrzymał swojego wałacha przed zerwaniem kępy trawy. — Nie sądzę, żeby ona i Ward byli kochankami przed nocą, gdy mój ojciec próbował ją zgwałcić. — Ward go powstrzymał? — Zapytała. — Kiedyś myślałem, że to była Stala. — Odparł. — Ale myślałem o tym od tamtego czasu i myślę, że to Ward wysłał tam Stalę. Służąca niosła tace z pokoi mojej matki, gdy mój ojciec przeszedł obok niej. Chowałem się przed nim — pod jakimś meblem w hallu — a gdy się zatrzymał, myślałem, że mnie znalazł, przynajmniej do chwili, gdy usłyszałem jej krzyk. — Walczyła z nim mocno — pozwolił jej. Gdyby chciał, mógłby łatwo powstrzymać jej wysiłki. Był prawie tak wielki jak teraz Ward. — Znów przestał mówić. Zjedli lunch w siodłach, a Tisala nie zrobiła żadnego ruchu, żeby na niego naciskać. Gdy Tosten wznowił swoją historię, zrobił to tak, jakby nie było żadnej przerwy w ich rozmowie. — Wbiegła moja ciotka, Stala. — Tosten zamknął oczy. — Myślę, że usłyszała krzyki. Nikt inny w twierdzy nie poszedłby na pomoc kobiecie, złapanej przez mojego ojca. Stala zrzuciła go z niej, a potem dała jej w twarz, tak sądzę, bo krzyki ustały. Nie mogłem stwierdzić, bo mój widok był ograniczony przez stół pod, którym byłem ukryty. — Stala pomogła służącej wstać i wysłała ją do pokoi mojego brata. — Tostem wydmuchnął powietrze w sposób, który równie dobrze mógł być śmiechem. — Teraz myślę, że ta noc była pierwszą, którą spędziła w łóżku mojego brata. Ale w tamtym czasie czułem się naprawdę zdradzony: przez moją, własną niezdolność do zmierzenia się z moim ojcem i uratowania tej służącej i przez związek mojego brata z kobietą, w której ja, trzynastolatek, myślałem, że jestem zakochany. Nie mogłem poradzić sobie z własnymi niedostatkami, więc obwiniłem za nie wszystkie Warda. Słuchałem jak Stala i mój ojciec walczą — zarówno werbalnie, jak i fizycznie, a potem uprawiają seks w hallu — i myślałem o tej służącej i moim bracie, robiących to samo i nienawidziłem ich wszystkich. Na twarzy Tostena był uśmiech, gdy obrócił się, żeby spojrzeć na Tisalę, ale jego oczy były puste. — Więc, gdy zamek śmiał się z oddania mojego, głupiego brata jego małej, dziewce służebnej, ja też się śmiałem. Towarzyszył jej przez cały dzień w obowiązkach, nosząc dla niej kosze z praniem albo tace, a w nocy ona spała w jego łóżku.

Tisala nie chciała myśleć o nikim, dzielącym łóżko z Wardem, ale odsunęła to uczucie na bok i słuchała historii. — Ward miał wtedy około piętnastu, szesnastu lat i już był wielkim mężczyzną. Mój ojciec zaczął go unikać — myślę, że bał się tego, co Ward mógłby zrobić. Więc nie zrobił nic z nieodpowiednim oddaniem mojego brata, które trwało trochę ponad rok, zanim wyszła za kogoś innego. Oddech Tostena był nierówny i Tisala mogła powiedzieć, że ta opowieść nie przyszła bez kosztu. — Pewnego dnia przechodziłem obok pokoju mojego brata i zatrzymałem się, ponieważ drzwi same się otworzyły. Hurog było nawiedzone, więc to nie było niezwykłe, że drzwi same się poruszały. Nie byłem przestraszony, dopóki nie usłyszałem płaczącego Warda. Myślę, że by się z nią ożenił, gdyby go chciała. Ale ona znała swoje miejsce nawet, jeśli on nie. Wyjechała do Tyrfanning i poślubiła kupca, którego znał jej ojciec. — Tosten pogładził kark swojego wałacha. — Kilka tygodni później poroniła — w dniu, kiedy słyszałem Warda w jego pokoju. Myślę, że to było dziecko Warda. Chciałbym, żebym wtedy poszedł do niego, gdy usłyszałem jak płacze, zamiast zamknąć drzwi. — Nie wiedziałem czy opowiem całą tę historię, czy nie. — Powiedział Tosten. — Ale to wydaje się być właściwą rzeczą do zrobienia. Nikt z nas nie widział takiego Warda od tamtego czasu. On nie miewa swobodnych związków. Nie flirtuje, nie rozświetla się z zapału, gdy inna kobieta wchodzi do pokoju — tylko ty. — Posłał jej szybki uśmiech. — Chcę, żebyś wiedziała, że nie myślę o tobie tylko, o jako — jak ty to ujęłaś? Ach, tak, kobiecie Warda. Wierzę, że to znacznie bardziej poważne.

5 — WARDWICK

Ciarra miała opiekunkę, która opowiadała jej historie o okropnych potworach, żyjących w kanałach Hurog i pożerających dzieci. Daleka od bycia przerażoną, Ciarra lubiła udawać, że sama była potworem. Raz wyskoczyła zza drzwi i przestraszyła opiekunkę. Ciocia Stala, gdy jej o tym opowiedziano, powiedziała, że potwory, które przerażają nas najbardziej to te, które tworzymy sami.

Dwaj strażnicy przyszli zabrać mnie z mojego nieba w słomie. Ich oczy połyskiwały dziwacznie, a wężowo języki ognia falowały z czubków ich głów. Nie mogłem zrozumieć, co mówili, ale zrozumiałem, że złapali moje ręce i chcieli odciągnąć mnie z daleka od bezpieczeństwa. „Nie zabijaj ich.” Poradził cichy głos z wnętrza mojej głowy, gdzie mała część mnie ukryła się przed narkotykami i magią. Zostawiłem mężczyzn tam, gdzie leżeli i zwinąłem się w moim gnieździe, z zimnym kamieniem, pocieszająco solidnym przy moich plecach. Więcej strażników weszło i zabrało swoich, bezwładnych towarzyszy. Po chwili Jade Eyes wniósł mały, metalowy koksownik i zapalił mieszankę ziół. „Coś jest w tym dymie.” Powiedział mój głos. Ale nie był w stanie skłonić mnie do opuszczenia mojego, bezpiecznego miejsca, żebym wyrzucił go na zewnątrz. W końcu zostawił mnie w spokoju. Dym był gryzący i na początku kłuł mnie w nosie. Ale po kilku minutach, potworny strach wydawał się zniknąć. Słoma stała się ciepłym kocem. Gdy ktoś po mnie przyszedł, pozwoliłem mu pociągnąć mnie na nogi i podeprzeć mnie, gdy podłoga uniosła się i podskoczyła. Zostałem zabrany do wielkiej komnaty, z półkami, z ceramicznymi naczyniami, ciągnącymi się wzdłuż ścian. Na środku stał dziwny mebel, wysoki do pasa i płaski jak stół, ale grubo wyściełany i ze zwisającymi z niego pasami. Jade Eyes mówił cicho do królewskiego arcymaga, Artena. Nie znałem go osobiście, ale każdy, kto bywał na dworze, wiedział, kim on był. Szczerze mówiąc, chwilę zajęło mi rozpoznanie go bez jego kolorowych, błyszczących, dworskich szat, gdyż jak Jade Eyes, nosił tylko gładką czerń.

„Uważaj.” Powiedział mój sekretny głos. Mimo, że nie byłem już dłużej wystraszony, cieszyłem się, że mnie nie opuścił. — Ward — Powiedział Jade Eyes. — jak się czujesz? Uśmiechnąłem się i rozłożyłem ręce. — Lepiej. — Pomogę ci tak zostać, dobrze? „Ostrożnie” Wymruczał głos, ale żaden cień zmartwienia czy strachu nie mógł mnie dotknąć, gdy cierpiałem na efekty ziół, które zapalili w mojej celi. Jade Eyes poprowadził mnie do stołu i wskazał, żebym się na nim położył. Coś w tych pasach przerażało mój mały głosik, ale byłem niecierpliwy by sprawić przyjemność człowiekowi, który mi pomoże, więc zignorowałem go. Leżałem nieruchomo, gdy na mojej szyi została zapięta obroża, żeby przytrzymywać mi głowę. Ciągnęli i szturchali, i przypinali, aż wcale nie mogłem się ruszyć. — Ward. — Powiedział w końcu Jade Eyes. — Pomogę ci — ale najpierw chcę, żebyś ty mi pomógł. To brzmiało uczciwie. Spróbowałem skinąć głową, ale musiałem się zadowolić mówieniem. — Tak. — Powiedziałem. Ciężko było wydobyć to słowo, zupełnie jak po tym, gdy ojciec skrzywdził mnie tak bardzo. Strach ba to wspomnienie, zaczynał zaciskać mój brzuch. Ale ten człowiek powiedział, że pomoże. Przypomniałem to sobie i znów się odprężyłem — choć nie mogłem przypomnieć sobie, dlaczego potrzebowałem pomocy. — Myślałem, że mieliśmy go złamać, a nie przeprowadzać przesłuchanie. — Powiedział Arten. Jego głos był szorstki i sprawił, że mój żołądek znów się zacisnął. „Czarodziej króla.” Mój cichy głos pomógł w identyfikacji i przypomniałem sobie, że mam powód, żeby bać się króla. — Jakoven mówi, że mamy dwa tygodnie. Chcę się najpierw dowiedzieć jak ustawił magię, żeby strzegła nas przez całą noc. Nigdy nie słyszałem o czymś takim. — Jesteś pewny, że to on? — Powiedział Arten. — Słyszałem, że jedyną rzeczą, którą potrafił zrobić, było znajdowanie rzeczy. — On zniszczył całą, kamienną twierdzę. — Powiedział Jade Eyes, broniąc mnie przed lekceważeniem w głosie starszego maga. — Całkiem imponujące jak na wykrywacza. I tak. Jestem pewny, że ustawił magicznego strażnika. I był tam smak magii — podpis, a jego aura jest taka sama. Pokazałbym ci, co mam na myśli, gdybyś potrafił odczytywać aury. Jade Eyes wszedł na linię mojego wzroku. W jednej ręce trzymał kij, który błyszczał złotem i drogimi kamieniami. Na samym czubku kija, wyglądając nie na miejscu, znajdował się zniszczony pazur, wielkości mojej dłoni.

— Smok. — Powiedziałem. To wyszło łatwo i zabrało uczucie mdłości z mojego żołądka, które upierało się, że coś tu było nie tak. Jade Eyes uśmiechnął się. — Tak, to smoczy szpon. Powiedziano mi, że sam Seleg dał go swojemu królowi, jak mój król dał go mi. „Seleg nie miał żadnego prawa!” Głos był tal głośny, że spodziewałem się, iż Jade Eyes usłyszy. „Jego obowiązkiem było strzec smoczy rodzaj. Zdrajca” — Hurogmeten. — Powiedziałem. Siła tego głosu prowadziła moją przemowę. Ale zapomniałem, co musiałem powiedzieć, więc ucichłem. — Tak, on był Hurogmetenem. Tak, jak ty. — Jade Eyes pochylił głowę bliżej mnie. — Seleg był magiem, Ward. Czy ty jesteś magiem? Zmarszczyłem brwi. Każdy znał tę historię. — Kiedyś byłem, ale mój ojciec mnie złamał. — Możesz teraz używać magii? Nie mogłem sobie przypomnieć, więc spróbowałem. „O tak” Powiedział mój głos gorliwie. „Ogień jest łatwy, prawie tak łatwy jak znajdowanie. Mogę rozpalić ogień nawet bez pomocy magii Hurog, pamiętasz?” Gdy tylko ten głos to powiedział, wiedziałem, że to było proste. Było tu tak wiele rzeczy, które będą się palić. Czułem olej w glinianych naczyniach. One były pierwsze, buchając płomieniem w gwałtownych eksplozjach, które roztrzaskały ceramikę po wszystkich, czterech stronach wokół mnie. To była zabawa.12 Usłyszałem niejasne krzyki, powtarzane przez ostre trzaski, ale w większości byłem zagubiony w radości uprawiania magii. Świece stopiły się w ogarki, nasączone olejem drewno poszukiwało mojej magii bardziej, niż magia poszukiwała jego.13 Moc zaczęła rozluźniać uścisk dymu i narkotyków, i prawie mogłem zacząć planować. Zimne ręce dotknęły mojego czoła z rozpaloną do białości furią. Nie było żadnego ostrzeżenia, żadnego okresu przejścia od złego do gorszego, tylko drżące obręcze bólu, który niszczył moje ciało i spowodował, że skręcałem się bezradnie, schwytany pomiędzy niego, a skórzaną obrożę, która nie pozwoliła mi się odsunąć. Ale ja wiedziałem wszystko o bólu. Wiedziałem, że gdy się kończył, zamykało się oczy i udawało martwego, ponieważ czasami mój ojciec przestawał, gdy przestałem się ruszać.

12 13

Z serii Ostatnie Słowa Bohaterów: Jestem naćpany. Muszę zobaczyć jak mi idzie rzucanie czarów. Z serii Ostatnie Słowa Bohaterów: Hej. A co robi czar „Życzenie Śmierci?”

Więc leżałem bezwładnie, gdy Jade Eyes wyładowywał swój gniew z powodu zniszczeń, które zrobiłem w jego laboratorium, cennych przedmiotów, których zebranie zabrało lata, spalonych na popiół w ciągu chwili. Gdy zobaczył, co zrobiłem z jego pazurem smoka, znów mnie ranił. Ranił mnie, aż Arten go odciągnął. — Jest nieprzytomny. Niech cię cholera, człowieku, zostaw. Chętnie pozwalałem im sądzić, że byłem nieprzytomny. To ratowało mnie wcześniej. Ale ten ból był tego warty. Szpon smoka był zniszczony, jego magia rozproszona, nieużyta (choć mógłbym zburzyć ten budynek z jego mocą) i nikt nie odniesie żadnej więcej korzyści ze zdrady Selega. Bez magii, przelewającej się przeze mnie, nie mogłem przypomnieć sobie, dlaczego to było tak ważne. Tylko to, że było. Pot spłynął mi do oczu i najpierw pomyślałem, że to krew. Jade Eyes warknął do drugiego maga. — Powiedz królowi, że będzie miał, czego chce. Powiedz, że mogę to zrobić w tydzień. — Potem znów robił mi krzywdę.

W końcu przyszli ludzie, żeby zabrać mnie do celi. Przynieśli jedzenie i wodę i postawili je blisko mnie. Gdy odeszli i nie widzieli, że byłem przytomny, chwyciłem karafkę i piłem, aż zauważyłem, że świat zaczął tworzyć oczy w cieniach. Odstawiłem wodę, choć nadal byłem spragniony. Jedzenie było łatwiejsze do zignorowania. Zastanowiłem się przez minutę nad tym, że moja skóra była nienaruszona i nierozcięta przez pochłaniający wszystko ból, ale wtedy cieniste istoty zaczęły wykradać się z kątów i schowałem się w dziurze w słomie. — Jesteś trudnym do znalezienia człowiekiem, Wardwicku z Hurog. Odsunąłem się od tego głosu, ponieważ to nie był mój głos. Moja głowa bolała a usta były spękane i suche. Gdy zamknąłem oczy, wszystkim, co mogłem zobaczyć, był dziwny kolor źrenic Jade Eyes. — Hurogmetenie. Ten głos wołał do mnie ze wspomnień. Należał do kobiety, ale miał basowy pomruk, którego żaden kobiecy ton nie powinien nieść. Ze strachem otwarłem oczy i zobaczyłem jasno centkowane futro w kolorze pomarańczu i żółci, i jasne oczy nad długimi na palec kłami. Ta sierść w jakiś sposób dodawała trochę swojego światła do pomieszczenia i przepędziła cienie z powrotem w kąty, gdzie było ich miejsce. — Hurogmetenie, ile czasu minęło, odkąd jadłeś?

Tamerlain, strażniczka świątyni Aethervona siedziała przede mną. Kolejna halucynacja, pomyślałem, więc jej nie odpowiedziałem. Mieszkała na wzgórzu Menogue, w ruinach świątyni Aethervona, na zewnątrz miasta Estian. Nie mogło jej być w Azylu. Zamykając oczy, czekałem, aż odejdzie. Po chwili usłyszałem miskę, którą mi dali, przesuwającą się po podłodze, gdy ją badała. — Dobry chłopiec, nie jadłeś dzisiaj. — Powiedziała. — Garranon powiedział, że myśli, iż byłeś raczej odurzony niż zaklęty, a z tym trudniej walczyć. To woda była niebezpieczna, czułem się bardzo mądry, wiedząc tyle. Wcześniej bardzo się pociłem i moje pragnienie było ogromne — ale wiedziałem, że woda stanowiła dla mnie takie samo niebezpieczeństwo jak czarodziej. Trzymałem w ustach słomę i to pomagało mi utrzymać w nich wilgoć, ale to już nie działało dobrze. — Wardwicku. — Namawiała. (Po zmianie w jej głosie mogłem powiedzieć, że podchodziła bliżej.) — Popatrz na mnie, chłopcze. Znasz mnie. Niechętnie odciągnąłem oczy od ściany i zapatrzyłem się w pysk bestii. Była duża jak mały, północny niedźwiedź, a jej głowa wyglądała niedźwiedzio, z wyjątkiem wielkich, złocistych oczu, które bardziej pasowały do tygrysa. Jej pokryte gęstą sierścią ciało nie było tak masywne, jak u niedźwiedzia, ani tak szczupłe jak u wielkich kotów. Jej ogon zwinął się wokół jej przednich łap i zamruczała, gdy moje oczy spotkały jej. Pomyślałem, że ten dźwięk miał być uspokajający. Powietrze nagle wydało się czystsze, jak moje myśli, ale wiedziałem, że to była kontynuacja moich urojeń, ponieważ strażniczka ruin Menogue nie miała żadnego interesu w mojej celi. Usiadłem prościej, strząsnąłem słomę z ramion i dałem sobie czas na myślenie. Ten ruch zaostrzył ból, który pozostał po gniewie Jade Eyes. — Zostaw mnie. — Powiedziałem. Ostatnim razem, gdy ją spotkałem, jej bóg, Aethervon, przejął ciało mojej siostry i torturował Orega. Nikt nie krzywdzi moich ludzi, jeśli mogę coś na to poradzić. — Powstrzymaj swój gniew. — Powiedziała. — Przyszłam w ramach przysługi dla przyjaciela. Garranon martwił się o ciebie. Poprosił mnie, żebym się z tobą spotkała, jeśli mogę. Więc zaniosłam jego prośbę do Aethervona. Mój pan był tobą zainteresowany, odkąd przebudził się na twoją obecność, gdy odwiedziłeś Jego świątynię w Menogue. — Odejdź. — Powiedziałem znowu. Przy tym, co mnie to obchodziło, Aethervon mógł się powiesić. Użył mojej siostry bez jej zgody i zrobił krzywdę mojemu przyjacielowi. Zgoda, Tamerlain też miała w tym niewielką rolę — ale nienawidziłem jej pana. — Mogę ci pomóc. — Powiedziała. Zaśmiałem się krótko i spróbowałem ukryć jak bardzo bolał nawet tak niewielki ruch. — Mówisz mi, że Garranon jest twoim przyjacielem. — Powiedziałem.

— Garranon jest moim przyjacielem. — Zgodziła się. Zapatrzyłem się na nią, a ona spokojnie spotkała mój wzrok. Naprawdę nie uważałem Tamerlain za cokolwiek poza służącą osłabionego, perfidnego boga. To, że Garranon był przyjacielem Tamerlain było niewiarygodne. Gdyby miał tak potężną sojuszniczkę, na pewno pojawiłaby się wcześniej — ratując jego brata, niszcząc jego wrogów. Robiąc coś. Jeśli życie w rękach mojego ojca było trudne, Garranona było gorsze. — Jak długo jesteście przyjaciółmi? — Zapytałem. Moje niedowierzanie kąsało i poderwała głowę z niskim warknięciem. — Był mój, odkąd przybył do Estian, jako samotne i przestraszone dziecko. Zobaczył mnie — jak nikt z tamtego miejsca nigdy mnie nie widział — i nie bał się mnie. Od tej nocy, gdy spał zwinięty prze mnie, dziecko nawet według rachuby waszego, krótkiego życia, był moim przyjacielem. Nagle jej uwierzyłem, ale to nie poprawiło mojej opinii o niej. — Przyjaciółka, która patrzyła jak król gwałcił dziecko. — To nigdy nie był gwałt, to zdarzyło się, zanim się tu znalazł. Król użył ziół… magii.14 — Nawet w jej, nieludzkiej twarzy mogłem wyczytać cierpienie. Wiedziała, że zioła i magia nie oznaczały, że to nie był gwałt. Gdy rozmawialiśmy, opuściły mnie resztki narkotyków Jade Eyes. Bez ich pomocy, moje przerażenie Azylem, mój klaustrofobiczny gniew na niemożliwość efektywnej obrony przed Jade Eyes, rosły w moim brzuchu. W dodatku głęboki do kości gniew na ból dziecka — mimo tego, że teraz był dorosłym, całkowicie zdolnym zadbać o samego siebie, rozluźniły supły na moim, złośliwym języku. — A teraz powinienem pozwolić ci mi pomóc? — Zapytałem. Zerwała się na łapy, jakbym ją uderzył i przez chwilę wściekłość w jej oczach sprawiła, iż pomyślałem, że moje zmartwienia, dotyczące obecnej sytuacji, skończą się szybciej niż to uważałem za możliwe — choć miałem raczej nadzieję na Orega, niż na śmierć. Warknęła bezgłośnie, a potem poszła z dala ode mnie. Zwrócona do ściany, powiedziała. — Nic o tym nie wiesz. Byłam ograniczona, tak samo, jak mój pan. Musiałam obserwować i nie robić niczego. — Napięcie szybko ją opuściło i odwróciła się z powrotem do mnie, w jej oczach był tylko smutek. — Tak dużo szkód zostało wyrządzonych materii tego świata, że to było wszystko, co mógł zrobić mój pan, żeby utrzymać ją w całości. Myślisz, że On chciał, żeby Jego świątynia upadła przez obce armie, które On mógł zniszczyć dotknięciem? Ale nawet to mogłoby rozbić tamę, zbudowaną, żeby utrzymać ludzkość przy życiu. On… ja nie mogłam ocalić nawet jednego dziecka.

14

To rzeczywiście wielka różnica. Zrobić coś siłą, czy wpłynąć na wolną wolę przy użyciu ziół albo magii.

Byłem zawstydzony moimi słowami prawie w momencie, gdy je mówiłem. — Przykro mi. — Powiedziałem. — Mnie też. — Wyszeptała, ale nie sądzę, że mówiła o kilku ostatnich minutach. Westchnęła i otrząsnęła się jak mokry pies. — To teraz skończone. Jednak wiedz to: nie byłam jedyną, rozzłoszczoną tym, jak mało mogliśmy zrobić. Aethervon był ograniczony do zsyłania ludziom wizji i nadziei, że pozwolą ludziom, którym On je dał, dokonać lepszych wyborów. Potem ty przyszedłeś do Menogue. — Oddał mi moją magię. — Powiedziałem. — Zobaczył w tobie szansę naprawienia jednej z największych szczelin — więc On zrobił, co mógł, żeby ci pomóc. — Odparła. — Gdy oczyściłeś tę ziemię z wielkiego zła, wyrządzonego w Hurog, zwolniłeś część z ograniczeń, z którymi On musiał sobie radzić. Po raz pierwszy od wieków w Menogue są mnisi. Przeze mnie, może zrobić trochę więcej, żeby ci pomóc. — Myślałem, że Aethervon przyrzekał wsparcie tallveńskim królom. — Powiedziałem. — To tallveński król mnie tu umieścił. — Przysiągł służyć Tallvenom, na tyle, na ile bóg służy ludziom. — Zgodziła się. — Tylko, że to On wybiera, któremu Tallvenowi służyć. Pozwoliłem unieść się jednej brwi. — Aethervon wspiera Alizona? Przymknęła oczy z przyjemności i zamruczała. — Ten zwrot okoliczności sprawia mi przyjemność. Och, nie to, że znajdujesz się tu w taki sposób — ale to, że Aethervon zwraca się przeciw niemu, temu, który krzywdzi mojego Garranona. O tak, to sprawia mi przyjemność. Gdybym dostała pozwolenie, zdarłabym mu ciało z kości i zostawiła, żeby gnił… — Jej ogon drgał jak u polującego kota. Celowo uspokoiła go i owinęła wokół swoich, przednich łap. — Ale to może przyjść z czasem. Bogowie nadal muszą pozostawiać ludziom ustalanie ich własnego przeznaczenia. Możesz zapamiętać to, że Aethervon będzie skłonny przyznawać względy, jeśli zostanie odpowiednio poproszony. — Wymruczała. — Garranon, mój przyjaciel poprosił, żebym się z tobą zobaczyła i opowiem mu, jak cię znalazłam. Ale Aethervonowi sprawi przyjemność, jeśli pomogę też tobie. — Król czeka, aż przybędą twoi krewni, żeby mógł zaprezentować ciebie i ich, swojemu dworowi. — Powiedziała. — Z Iftahar nadeszła wieść, że twój wuj jest w Hurog. Trochę czasu zajmie im podróż tutaj. Gdy staniesz przed nimi, usunę ich truciznę z twojego ciała — tyle, ile mogę. Do ciebie należy powstrzymanie ich przed zniszczeniem cię do tego czasu. Odeszła. Zwyczajnie zniknęła i pomyślałbym, że mogłem ją sobie wyobrazić, tylko, że moje myśli pozostały jasne. Więc, pomyślałem, Tamerlain zamierza mi pomóc.

Król chce zobaczyć mnie złamanego. Chciał szaleńca do pokazania na dworze. To było więcej niż tylko gra o władzę między królem i moim wujkiem, więcej niż prosty atak na mnie. Ale mój zmaltretowany umysł nie mógł przebić się przez niepokoje, poza wiedzą, że Jakoven działał przeciwko całej, mojej rodzinie. Tamerlain obiecała sposób na uratowanie się. Po prostu musiałem zachować poczytalność do przybycia mojego wuja. Albo, aż znajdzie mnie Oreg i mnie uratuje. Myśl o Oregu sprowadziła ulgę tak silną, że zadrżałem. Wiedział, dokąd mnie zabierali — wydostanie mnie. Biorąc głęboki oddech, zdecydowałem, że musiałem działać, jakby nie miał przyjść. Przygotuj się na najgorsze, mówiła moja ciotka. Więc myślałem, jak pozwolić Jade Eyes myśleć, że mnie złamał. Przez te kilka, ostatnich lat, Oregowi udało się nauczyć mnie trochę o magii, która nadal do mnie wracała, jak krople, wypływające z wiadra. Zapaliłem stłumione światło maga, tylko wystarczające, żebym widział wyraźnie i popatrzyłem na moje ciało. Poruszanie się bolało. Było gorzej niż wtedy, gdy Stala chciała mi dać nauczkę i wbiła mnie w ziemię w czasie intensywnej walki. Ale nigdzie nie było siniaka, jakby Jakoven rozkazał swoim magom nie zostawić na mnie śladu. Więc, jeśli Jade Eyes będzie kontynuował w taki sposób, jak zaczął, wszystkim, o co muszę się martwić, jest ból. To było w porządku, ból i ja byliśmy starymi przyjaciółmi — mój ojciec tego dopilnował. Mogłem przyjąć wszystko, co mi dadzą, tak długo, jak wiedziałem, że żadne prawdziwe obrażenia nie występowały. Ale mogli znaleźć inny sposób, żeby mnie złamać, jeśli nie pozwolę im wierzyć, że ich metody działają. Mała, arogancka część mnie chciała się sprzeciwić, ale Stala nauczyła mnie lepiej. Każdy mógł być złamany. Wszystkim, co mogłem zrobić, było przekonanie ich, że to już się stało, zanim naprawdę to zrobię. Dzban zatrutej wody stał na podłodze — mógłbym sięgnąć i go przewrócić, ale wtedy musiałbym udawać pokonanego przez narkotyki. Mógłbym to zrobić, ale nie wiedziałem czy potrafiłbym to zrobić, gdybym był w wystarczającym bólu, którego samo wspomnienie sprawiało, że się pociłem. I kto powiedział, że będą mi dawali te same zioła za każdym razem? Co się stanie, jeśli je zmienią? Pierwsze dziewiętnaście lat mojego życia było współzawodnictwem między moim ojcem i mną. Wygrałem je, ponieważ nauczyłem się kontroli w rękach pana. Kontrola, powiedziała Stala, była tym, co utrzymywało cię przy życiu. Kontroluj swoje emocje, kontroluj swoje ciało, a będziesz miał większe prawdopodobieństwo przeżycia bitwy niż człowiek, który tego nie potrafi. Kontrola stała się dla mnie czymś w rodzaju religii — narzędziem przetrwania i sposobem odróżnienia się od mojego ojca. Zapatrzyłem się na zużyty, ceramiczny dzban.

Żeby przetrwać, musiałem odrzucić tę kontrolę i zaufać moim instynktom. Zaufać, że nawet odurzony, nie będę walczył z bólem. Za drzwiami rozbrzmiał pomruk głosu. — …tym razem weź czterech ludzi, Jerron nie będzie używał tej ręki przez miesiąc. Strażnicy. Wziąłem dzban do ręki i przypomniałem sobie kwaśny smak strachu, wiedząc, że musiałem oszukać dwóch czarodziejów, żeby uwierzyli, że złamali mnie całkowicie. Bo inaczej przegram. Wypicie tej wody było jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek zrobiłem. Tylko przegrana byłaby trudniejsza. Wijące się potwory weszły do mojej celi. Jeden miał żółte węże z czarnymi oczami, wyrastające z boków głowy. Gapiły się na mnie martwymi oczami, które śmiały się z moich usiłowań wyrwania się mnóstwu rąk, które mnie chwyciły. Te potwory zabrały mnie na spotkanie z zielonookim magiem. Zrobił mojej głowie i mojemu ciału rzeczy, które zostawiły mnie trzęsącego się i z mdłościami, rzeczy, które nie pozostawiły po sobie choćby siniaka. Używał magii, żeby robić mi krzywdę, ale to był tylko ból. Znałem jego naturę i jego imię, nie miał nic więcej do nauczenia mnie. Gdy czarodziej sprowadzał na moje ciało agonię, płynnymi falami, przyjąłem ją i stałem się nią. Moje ciało krzyczało i walczyło, ale mój umysł ujeżdżał ognistego demona i pozostał nienaruszony. Miałem swoje limity. Mogłem stwierdzić, że w końcu ból mnie pożre, ale na razie byłem bezpieczny. Czarodziej nie widział. Zauważył poddanie mojego ciała, bez widzenia cierpliwości, która czekała pod spodem. Po kilku dniach, demony, które wyciągały mnie z celi do nory czarodzieja i z powrotem, przestały się mnie bać. Gdy krzyczałem, wydawali się smutni. — Był rzadkim wojownikiem. — Powiedział jeden. — Chciałbym mieć go, pilnującego moich pleców. — Chciałbyś wariata, walczącego za twoimi plecami. — Zabeczała mała owca — „Chłopak.” Poprawił mój głosik. „Tylko chłopiec, nie owca,” Jak zawsze, ból sprawiał, że ten głos był bliżej mnie — jeśli chciałem, mogłem widzieć tak, jak ten głos. Później pozostałości sesji sprawiały, że trudno mi było usłyszeć moje, ciche, ukryte ja. Zamrugałem ostrożnie i zobaczyłem chłopca, młodszego od Tostena. Potwór pod moim, lewym ramieniem stęknął. — Jeśli myślisz, że w tym miejscu są szaleńcy, to nie zwracałeś uwagi, chłopcze.

Świeża woda czekała i po odejściu potworów, podniosłem ją drżącymi rękami. „Pij.” Ponaglił mój mały głos, już robiący się słabszy. Przycisnąłem glinianą krawędź do ust i piłem, aż dzban był pusty.

6 — TISALA

Moja ciotka mówi, że wspólne cele tworzą przyjaciół, wspólni wrogowie tworzą lepszych przyjaciół.

Tisala siedziała w prywatnym pokoju gospody i obserwowała drzwi. Wysłała wiadomość ponad godzinę temu, ale nie dało się powiedzieć czy Rosem ją dostanie. Sączyła swojego drinka, a potem oparła głowę o ścianę. Kaptur jej płaszcza osłaniał jej oczy przed światłem świec i zapadła w sen. — Myślałem, że nie żyjesz. — Powiedział cichy głos, budząc ją. — Pozwól mi zobaczyć twoją twarz. Tisala zamrugała na mężczyznę, stojącego obok jej stołu. Był niższy od niej, ale szeroki w ramionach. Zaniedbana, jaskrawo ruda broda ukrywała rysy jego twarzy, poza szerokim nosem, który został złamany więcej niż raz. Ściągnęła kaptur z twarzy. — Cześć, Rosem. — Bogowie, dziewczyno. — Powiedział, siadając naprzeciw niej. — Gdy dom, w którym wynajmowałaś pokój, spłonął, czekałem cały tydzień, aż się pokażesz. Potem napisałem do twojego ojca. — Dom spłonął? — Powiedziała. — Czy wszyscy się wydostali? Z zaciśniętymi ustami pokręcił głową. Tisala przełknęła ślinę i potarła twarz, jakby chciała zetrzeć twarze ludzi, z którymi mieszkała przez ostatnie, kilka lat. Jakoven musiał kazać spalić dom, żeby ukryć jej zniknięcie. Rosem sięgnął i chwycił jej dłoń, przyciągając ją do słabego światła łojowej świecy. — Kto cię zabrał? — Powiedział. Pociągnęła rękę z powrotem. — Jakoven. — Wyjaśniła jak uciekła i dokąd. — Więc widzisz, że jestem coś winna Hurogmetenowi. Możesz zabrać mnie do Azylu?

Azyl był pięknym budynkiem, oddalonym o około milę od zamku Jakovena. Marmur z plamkami pirytu, tworzący fasadę, sprawiał, że wyglądał bardziej jak świątynia niż miejsce przetrzymywania niewygodnych dla społeczeństwa. Była tam nawet sadzawka, akurat wystarczająca dla dwóch łabędzi, na małym, ale starannie utrzymanym trawniku. Ciało Tisali pełzało, gdy szła, szurając nogami, obok Rosema. Musiał dać poważną łapówkę kobiecie, której miejsce zajęła, żeby wprowadzić znów Tisalę do środka. Nikt nie zauważy zamiany, ponieważ sprzątaczki były praktycznie wymienne. Wełniane szaty, które nosiły, były stworzone, żeby pozwolić im zlać się z tłem, gdy pracowały. Rozmawiały tylko ze sobą nawzajem, nigdy z więźniami ani strażnikami. To był system stworzony, żeby utrzymać sprzątaczy w niewiedzy, co działo się w Azylu, ale utrzymywało też strażników w niewiedzy o tych sprzątających. Cicho przeszli przez marmurowy hall, trzymając się lewej strony, blisko aksamitnych kotar na ścianie. Bez wątpienia, gdyby było inne wejście do Azylu, oni, jako marni sprzątacze, wybraliby je, ale było tu tylko jedno wejście do i z budynku. Za hallem wejściowym, przeszli przez pokazowe cele. Sześć wielkich apartamentów, trzy po jednej stronie i trzy po drugiej, były wystawione do obejrzenia. Każda z cel miała dywan, fotel i pokryte brokatem łóżko. Nie wyposażone w nic, czym więzień mógłby zrobić sobie krzywdę, tym niemniej z subtelnym luksusem. W czterech z tych cel byli aktorzy, opłaceni do udawania szaleńców, ale łagodnie — nic, co mogłoby zdenerwować rodzinę, która przyszła zobaczyć czy Azyl będzie bezpieczny dla ich starego wujka czy matki, którzy stali się trudni. Dwie były zostawione puste na wypadek, gdyby rodzina chciała odwiedzić pacjenta. On lub ona, byli myci i odurzani lub zaczarowywani do jakichś pozorów zadowolenia i umieszczani w jednej z tych cel na godzinę lub coś koło tego, przed przybyciem gości. Niezaplanowane wizyty były niedozwolone. Tisala zastanawiała się jak wielu ludzi, którzy uwięzili swoje problemy w Azylu, naprawdę wierzyło w fikcję, którą im prezentowano. Jak wielu z nich, gdy Alizon zamknie to miejsce, krzyknie z przerażenia, wiedząc, że jak długo będą bronić się niewiedzą, nikt nie będzie mógł ich obwinić? W milczeniu Tisala przeszła ramię w ramię ze swoim przewodnikiem przez drewniane drzwi do prawdziwego Azylu. Jak zawsze, pierwszą rzeczą, która ją zaatakowała był smród: fekalia, mocz i pokrywający to wszystko, mocny, ostry zapach mikstury, którą dawano czyszczącym do szorowania cel. Nie odzywając się do swojego sprzymierzeńca, Tisala obróciła się w lewo i weszła do małego pomieszczenia, wypełnionego kubłami i mopami, i chwyciła po jednym. Potem wróciła do korytarza i stanęła w milczącej kolejce, która czekała na napełnienie wiader. Nie, żeby sam korytarz był cichy. Wrzaski i jęki odbijały się echem zza pozamykanych drzwi. Tisala wiedziała, że w końcu się do tego przyzwyczai. Ale zawsze pierwsze kilka minut tego było trudne. Chciała zatkać uszy, ale to przyciągnęłoby uwagę. W końcu wypełniła wiadro

w kamiennej fontannie, która była pełna czegoś, co wymyślili czarodzieje Jakovena. Nie było w tym nic magicznego, w większości zioła i alkohol, a przynajmniej tak jej powiedziano. Strażnik, który dowodził sprzątaczami, podał jej numery cel, których oczekiwała, jak zawsze robił. Nie wiedziała czy był jednym z buntowników, czy to była jakaś, mała sztuczka Rosema i nie pytała. Przeszła szybko przez następne drzwi z kubłem i mopem i powlekła się przez labirynt korytarzy. Zapamiętała mapę przed pierwszym razem, gdy tu przyszła i teraz nie musiała nawet liczyć korytarzy. Nie zatrzymała się, gdy minęła zamknięte na zasuwę drzwi do skrzydła magów, gdzie musiał być Ward, choć chciała. To dzisiaj nie było jej zadanie.

W końcu zatrzymała się przed solidnymi drzwiami celi, które wyglądały dokładnie jak te sąsiednie, poza numerem na nich. Odstawiając kubeł, podniosła zasuwę z zaczepu. Kilka drzwi od niej obserwował strażnik. Tak długo, jak ona nie krzyknie albo przez te drzwi nie wypadnie pacjent, nie będzie się wtrącał. Zostawiła mop obok kubła i wzięła liche, drewniane grabie do siana ze ściany w korytarzu i weszła do celi. W małym pomieszczeniu nie było niczego, czym pacjent mógłby zrobić sobie krzywdę, ale to było jedyne podobieństwo między nim i „pokazowymi” celami w pobliżu wejścia. Podłoga była pokryta słomą zamiast dywanów. Twarda, drewniana ławka była przymocowana do ściany. Była ledwie wystarczająco szeroka, żeby na niej spać, jeśli więzień był ostrożny. Tu nie było dyskretnego nocnika pod łóżkiem. Tisala, której nos już uodpornił się na zapach Azylu, zgarnęła brudne siano. Uważała, że była mała różnica między tym i sprzątaniem gnoju w stajniach — choć wiedziała, że człowiek, który leżał na ławce plecami do niej, nie uważał tak samo. Rosem upewnił się, że wszyscy, którzy przychodzili odwiedzić tę, szczególną celę, wiedzieli jak czuł się ten skazaniec i zachowywali się odpowiednio. Wykonała dobrą robotę, zbierając brudne siano na stos, na środku korytarza, gdzie ona, albo inna sprzątaczka zabierze je później. Skończywszy to, wzięła szczotkę i kubeł i zamknęła za sobą drzwi, ścierając podłogę. Usłyszała głuchy trzask zasuwy, gdy strażnik zablokował drzwi, zamykając ją w środku. Mężczyzna nie poruszył się, więc zaczęła szorować podłogę, pozbywając się zapachu lidzkich odpadków. W końcu usiadł, ale nie przestała sprzątać, dopóki się nie odezwał. — Tisalo, ucieszyłem się, słysząc, że nie jesteś martwa. Odłożyła mopa i opadła na kolana przed brudnym, boleśnie chudym człowieku w poszarpanych ubraniach, który siedział ze skrzyżowanymi nogami, na ławce. — Wasza królewska mość. — Ten człowiek był prawdziwym celem rebelii. To był młodszy brat Jakovena, Kellen, nad umieszczeniem, którego na tronie, pracował Alizon. Choć siedział, wiedziała z poprzednich wizyt, że był o pół głowy niższy od niej, a w lepszych czasach jego budowa byłaby masywna. Jej ojciec powiedziałby „Zbudowany jak ściana.” Jego

włosy były kręcone i ciemne, lekko przyprószone siwizną. Miał tylko dwadzieścia sześć lat. Miał piętnaście, gdy jego znacznie starszy brat uwięził go w Azylu. Oficjalna historia była taka, że Kellen zapadł na tajemniczą chorobę. Choć wyzdrowiał fizycznie, ból doprowadził go do szaleństwa. Jakoven zbudował Azyl dla swojego brata, spokojne miejsce odpoczynku, gdzie arystokracja mogła bezpiecznie umieścić swoich, niechcianych członków. Przez ostatnią dekadę Kellen był w tej celi — ale niektórzy go nie zapomnieli. Kellen powiedział jej kiedyś, że jeden z czarodziejów Jakovena poszedł do Menogue i otrzymał wizję, że jeśli król zabije swojego brata, sam Jakoven umrze potworną, bolesną śmiercią. Więc, gdy król zdecydował, że posiadanie charyzmatycznego, młodszego brata było zbyt niepokojące, stworzył ten Azyl. — Tisalo. — Powiedział znów Kellen. — Rosem powiedział mi, że zostałaś porwana przez mojego brata? To nie było naprawdę pytanie, ale opowiedziała mu swoją historię, wliczając tak wiele pytań, jakie zadawał jej kat, jak mogła. Powiedziała mu, dlaczego uciekła do Warda z Hurog — nie tylko o niebezpieczeństwie do Beckrama, ale również bardziej osobistych powodach. Gdy skończyła, milczał. Czekała cierpliwie. — Wyglądasz dobrze. — To nie był swobodny komentarz, lata w Azylu sprawiły, że nie ufał większości ludzi. — Wasza Królewska Mość, Hurogmeten ma czarodzieja, biegłego w uzdrawianiu. Choć nie mógł naprawić wszystkich uszkodzeń, praca uzdrowiciela wydaje się przyspieszyć moje leczenie. — Pokazała mu dłonie z częściowo odrosłymi paznokciami i obróciła lewą dłoń, żeby mógł zobaczyć brzydką tkankę bliznowatą. Uśmiechnął się swoim, rzadkim uśmiechem. Przez wszystkie, te razy, gdy wzywał ją tutaj, widziała jego uśmiech tylko jeden lub dwa razy. — Więc w Hurog nadal jest magia. Tak mi mówiono, ale cieszę się, że to słyszę. Potrzebujemy całej magii, jaką możemy mieć. — Wasza Królewska Mość, Ward nie jest zaprzysiężony twojej sprawie. — To ostrzeżenie raniło, ale to był jej obowiązek by nie wprowadzać go w błąd. — Wiem, Tisalo, ale Jakoven zadba za to za nas — jeśli jego zabójstwo Erdricka już tego nie zrobiło. — Wiesz, ja raczej lubiłem Erdricka. Ale Ward… — Kellen potrząsnął głową z oczami zagubionymi w cieniach. — Kto by pomyślał, że jego głupota była udawana? Znałem go zanim jego ojciec go zniszczył — nie pomyślałbym, że ma jedną, dwulicową kość w ciele. — Ci, pozostający przy życiu nie zawsze mogą wybierać swoje metody. — Powiedziała.

Pokiwał głową z zamierającym uśmiechem. — Przypuszczam, że powinienem pamiętać, iż Ward był jedyną osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem, która mogła pobić mnie w szachach… A skoro już o tym mówimy, mamy grę do dokończenia. Tisala wstała i usiadła na jednym końcu ławki. Kellen cofnął się, aż jego plecy były przy ścianie. Ostrym kamieniem wyrzeźbił na ławce szachownicę, a z worka, który przy sobie ukrył, wyciągnął pięknie rzeźbione, nefrytowe i jaspisowe figury. Ustawił je szybko, przypominając sobie ruchy, jakie wykonali, gdy była tu ostatni raz, miesiące temu. Rosem powiedział jej, że Kellen grał w szachy z wieloma ludźmi, którzy go odwiedzali, pamiętając każdą grę tak, jak jej. To dawało mu hobby, które utrzymywało go przy zdrowych zmysłach. Mieli czas na trzy ruchy każde, zanim Kellen schował figury do swojego worka. — Cieszę się grą z przeciwnikiem równie dobrym jak ja. — Powiedział w zamyśleniu. — Nie ma wielu ludzi, którzy grają tak dobrze jak ty. — Mój ojciec mnie nauczył. — Przypomniała mu. — Wczoraj Rosem powiedział, że jesteś tutaj, szukając Warda. — Powiedział. — Tak, sir. — Nikt, kogo tu znam, nie był w stanie odkryć, gdzie go mają. Ale coś dzieje się w sekcji magów. Jade Eyes był tam każdego dnia i arcymag również. — Myślałam, że to tam może być. Jego czarodziej nie może go znaleźć. — Ward jest urodzonym magiem. — Powiedział Kellen. — Pamiętam, że Ward mógł znajdować zagubione rzeczy. — Przez chwilę wpatrywał się w pustą szachownicę na ławce. — Zobaczę czy nie możemy przenieść cię do nowej sekcji w ciągu następnych kilku dni. Co zamierzasz zrobić, gdy go znajdziesz? — Jego czarodziej myśli, że może wyciągnąć Warda, jeśli będę mogła go znaleźć. — Straci Hurog. — Powiedział miękko Kellen. — Jeśli nie będziesz bardzo ostrożna, Lord Duraugh i Beckram stracą przez to życie. Nie mogę sobie pozwolić na stratę Hurog — liczyłem na ich wsparcie. — Jeśli mi tak każesz, Wasza Królewska Mość, powiem im, że nie mogłam odkryć, gdzie on jest. — Gdy to powiedziała, wiedziała, że skłamała — nigdy wcześniej nie okłamała Kellena. — Jeśli Jakoven będzie przetrzymywał Warda, Duraugh poprze każde stronnictwo, które sprzeciwia się królowi. Kellen pomyślał o tym przez chwilę, ale potrząsnął głową. — Nie możesz zamknąć orła w klatce na długo, bez zniszczenia go. Wyciągnij Warda. Pomyślę nad tym jak to wykorzystać, to da mi coś do zrobienia. Idź i zobacz, co możesz zrobić, żeby wydostać Warda. Powiem Rosemowi, żeby dał ci całą pomoc, jaką możemy. — Skinął głową, odprawiając ją, a ona

ukłoniła się i wróciła do mycia podłogi podczas, gdy on położył się z powrotem na swojej ławce, plecami do niej. Po tym jak zapukała w drzwi, żeby dać znać strażnikowi, że skończyła, powiedział cicho. — Lubiłem Warda. — Ja też. — Odpowiedziała szeptem. A potem strażnik odciągnął zasuwę i otwarł drzwi. — Zajęło ci to wystarczająco długo. — Powiedział krótko. Nie powinien z nią rozmawiać, więc tylko pochyliła głowę i przytaknęła. Zajęło jej pięć podróży do pomieszczenia ze słomą, żeby pokryć całą podłogę celi Kellena, grubą warstwą. Skończyła i bez patrzenia na nieruchomego mężczyznę na ławce, zamknęła drzwi i zaryglowała je za sobą.

Tisala zatrzymała się w publicznej łaźni, żeby pozbyć się odoru Azylu, przed spotkaniem z Oregiem. Było tuż przed pełnym zmrokiem, gdy weszła do wskazanej gospody, mniej więcej w czasie, o którym mówiła mu, żeby się jej spodziewał, ale sądząc po pustych kuflach przed nim, Oreg był tam już od jakiegoś czasu. Raz spojrzał na jej twarz i odwrócił się, żeby wypić zawartość kufla. — Wrócę jutro. — Wymamrotała. — Wtedy będę mogła dostać się do skrzydła magów. Znajdę go. — Jest źle. — Powiedział prawie do siebie. — Cierpi. Tisala poczuła, że blednie. Wiedziała o niektórych rzeczach, które działy się w Azylu — choć zwykle starannie wybierali swoje ofiary spośród tych, których krewnych to nie obchodziło. Założyła, że Ward, z Lordem Duraughem i Beckramem, oczekującymi na audiencję u króla, będzie wystarczająco bezpieczny — nawet z uwagą Jade Eyes. — Wyciągniemy go, Oregu. Obiecuję. Posłał jej spojrzenie, a jego oczy były znacznie, znacznie starsze niż jego twarz. — Nie jesteś w pozycji, żeby obiecywać cokolwiek. A ja jestem za stary, żeby wierzyć w obietnice. Zrobimy, co w naszej mocy i jedynie bogowie wiedzą czy nasza moc wystarczy. Chodź, Lord Duraugh będzie nas oczekiwał. — Nas?

Pokiwał głową. — Król zamierza zmusić nas do czekania, aż jego „uzdrowiciele” zbadają Warda dokładniej. Lord Duraugh zdecydował się wynająć budynek, zamiast zostawać w przyznanych pokojach w Rezydencji, skoro jasno dano do zrozumienia, że nie ma tam dość miejsca dla ludzi Duraugha. Udało nam się pozbyć królewskich strażników i szpiegów. Tak długo, jak będziemy ostrożni przy wchodzeniu i wychodzeniu z domu, powinnaś móc tam zostać. Lord Duraugh chce być z tą sprawą na bieżąco. Zatrzymała się u Rosema, ale mieszkanie u Duraugha znacząco zmniejszyłoby ryzyko dla Rosema. Gdyby ktoś przyglądał się Rosemowi zbyt uważnie, mógłby zrozumieć, że ten potulny mężczyzna, który pracował w Azylu przez ostatnią dekadę, był człowiekiem Księcia Kellena, jego osobistym służącym i strażnikiem. — Daj mi adres domu Duraugha, to go znajdę. — Powiedziała. — Muszę zatrzymać się i powiadomić ludzi, u których mieszkam, że znalazłam inne miejsce do zatrzymania się. — Chcesz, żebym ci towarzyszył? — Zapytał. Pokręciła głową. — Wolę iść sama. Ludzie, u których się zatrzymałam, nie lubią nieznajomych. Podał jej adres w wytwornej dzielnicy, blisko Rezydencji. — W pobliżu jest park z dębem, na który wspinają się dzieci. Spotkaj się tam ze mną to dopilnuję, żebyś weszła niezauważona. — To może mi zająć trochę czasu. — Ostrzegła. — Nie ważne. Przyjdź, gdy będziesz gotowa. — Uregulował rachunek, kładąc kilka monet na stole i wyszedł.

Dom Rosema był dobry kawałek marszu od gospody, ale, gdy tam dotarła, kontynuowała marsz obok niego. Miała pielgrzymkę do odbycia. Budynki przy ulicach zrobiły się mniejsze i gorzej utrzymane. Interesy składały się w większości z jednoizbowych chat, bez publicznych licencji i szyldów. Tutaj stara kobieta sprzedawała obtłuczone owoce, kupione po obniżonej cenie od prawdziwego kupca, podczas, gdy po drugiej stronie ulicy, młodsza kobieta reklamowała swoje usługi obnażonymi piersiami i trzepocząc powiekami. Tisala naciągnęła kaptur płaszcza, jakby było jej zimno i skręciła z alejkę by znaleźć miejsce, gdzie mieszkała. To był mały budynek, wzniesiony za wąskim, dwupiętrowym domem, który stał przy ulicy. Jedyna droga wejścia i wyjścia prowadziła przez aleje, ale nawet wtedy łatwo było przeoczyć ją za wysoką, starą, kamienną strukturą, która kiedyś była częścią zewnętrznego muru miasta.

Weszła za mur i zapatrzyła się na spalone szczątki, które były wszystkim, co pozostało z jej domu i ludzi, którzy tam mieszkali. Wysłała wiadomość, żeby poinformować Havernessa, że żyła, ale on nie dostanie jej jeszcze przez kilka tygodni. Śmierć wisiała nad poczerniałą ruiną. Mieszkała tu z dziewięcioma, innymi osobami, w większości aktorami i dziwkami. Dzielili się gotowaniem i sprzątaniem — małymi obowiązkami mieszkania razem. Nos Tisali płonął i potarła go wściekle. Nie będzie za nimi płakać. Ich śmierć nie będzie małym uczynkiem — słabo pamiętanym — ale kolejnym pęknięciem w murze, który utrzymywał Jakovena na tronie. Jej determinacja dała jej odrobinę pocieszenia. Zmarznięta i zdesperowana, Tisala wróciła do domu Rosema, mieszkania w piwnicy, pod sklepikiem. Bez pukania otwarła drzwi i znalazła go przed maleńkim paleniskiem, mieszającego zawartość kociołka, zwisającego nad ogniem. — Znalazłaś swojego człowieka? — Zapytał, nie odrywając oczu od swojego zadania. — Nie, ale powiedział, że wyśle mnie jutro do sekcji magów. — Nie używali imienia Kellena poza Azylem. Rosem pokiwał głową. — Lubi twoje wizyty. — Przestał mieszać i odłożył łyżkę na bok. — Naprawdę sądzisz, że ten twój mag może wydostać Hurogmetena? — Wydaje się tak myśleć. — Powiedziała. — Czy zgodziłby się wydostać też kogoś innego? Jej serce przyspieszyło, ale powiedziała. — Czy to właściwy czas? Myślałam, że musimy poczekać, aż sprawy będą odpowiednio poparte. Nie chcielibyśmy, żeby cała struktura rozpadła się u podstaw. — Jak do imienia Kellena, do rebelii odnosili się tylko niebezpośrednio. Zaklęcia wróżenia mogły być ustawione na aktywację przez słowa kluczowe — jak „Alizon” albo „Kellen” — jeśli istniał czarodziej, który chciał tracić tak wiele wysiłku na biednego człowieka, który pracował, jako sprzątacz Azylu. — Powinniśmy otrzymać wiadomość, gdy pora będzie odpowiednia. — Powiedziała. Alizon przysiągł, że powie Rosemowi, gdy tylko będzie jakakolwiek nadzieja dla buntu przeciw Jakovenowi. — Nie sądzę, żeby on wytrzymał tam dużo dłużej. — Powiedział ciężko Rosem. Przez cały czas, gdy znała człowieka Kellena, nigdy wcześniej nie widziała go nerwowego, ale dłonie, o szerokich paznokciach, które kiedyś były spokojne, teraz drżały, gdy ściągnął kociołek z ognia. — Do ostatniego sezonu namawiałem go na zapasy ze mną, ale teraz już tego nie robi. Nie sądzę, żeby wierzył, że kiedykolwiek stamtąd wyjdzie. Myślę, że po prostu mnie zabawia, ponieważ nie może znieść zranienia mnie. Stracił bardziej na wadze, zauważyłaś?

Przytaknęła. — Myślę, że człowiek Warda to zrobi. Ale będzie musiał wiedzieć, w co się pakuje. Nie pozwolę, żeby był nieświadomy wagi tego, czego chcemy. — Pozwól mi się spotkać z twoim czarodziejem. — Powiedział Rosem. — Po tym jak wyjdę jutro z Azylu — Zgodziła się Tisala. — Porozmawiam z nim. — Tylko poproś, żeby się ze mną spotkał. Nie mów niczego innego. Chcę go zobaczyć zanim mu z tym zaufam. Tisala skrzywiła się, idąc. Wciąganie w to Orega sprawiało, że czuła się niepewna i myślała o tym, aż zidentyfikowała powód. Oreg lubił podpuszczać ludzi. Widziała jak to robi, w szczególności z Tostenem, ponieważ Tosten się na to łapał. Wardowi w większości się to podobało. Ale jeśli Oreg spróbuje tego z Rosemem, przy tym, jak spięty był teraz Rosem, spróbuje zabić Orega. Rosem był dobry z każdym, dostępnym rodzajem broni, ale Oreg był czarodziejem — smokiem. Tisala westchnęła i potarła czoło. Oreg czekał przy dębie w parku, gdy tam dotarła. Jego twarz w świetle księżyca była spokojna, wszystkie znaki stresu, jakie widziała w gospodzie, zniknęły, jakby założył pustą maskę. — Oregu. — Powiedziała, gdy podeszła wystarczająco blisko. Zdecydowała porozmawiać z nim tutaj, zamiast w domu Duraugha. — Mój kontakt w Azylu chce się jutro z tobą spotkać. — Dlaczego chce się ze mną zobaczyć? — Oczy czarodzieja były ukryte w cieniu. Przez chwilę poczuła dreszcz strachu. Przy Wardzie i innych Hurogach, Oreg wychodził z siebie, żeby wyglądać chłopięco — ale była zbyt doświadczonym myśliwym, żeby uwierzyć w jego kamuflaż. — Nie mogę ci powiedzieć. — Powiedziała. — Ale możesz odmówić temu, o co cię poprosi. Po prostu nie baw się z nim w gierki. — bawić się w gierki? — Uśmiechnął się do niej, pokazując zęby. — Dlaczego miałbym robić coś takiego? Nie, pomyślała cierpko, nie wyobrażała sobie zagrożenia, którym promieniował. Chciał, żeby się bała. — Zależy mi na nim i nie chcę stracić przyjaciela. Rosem nie ma dużo poczucia humoru. Jeśli uwierzy, że nas zdradzisz, spróbuje coś z tym zrobić. — Myślisz, że celowo wprowadzę go w błąd? — Jego ręka wyciągnęła się i dotknęła szybkiego pulsu na jej szyi. — Tak. — Ten dotyk sprawił, że straciła cierpliwość. — Myślę, że byś się tym cieszył. Możesz oszukać wszystkich innych, ale ja wiem, czym jesteś.

— Wiesz. — Zgodził się. Machnęła ręką, odganiająco. — Nie tę smoczą część. Ward traktuje cię, jakby musiał cię chronić — dokładnie tak, jak traktuje wszystkich innych. Stala myśli, że jesteś bełkoczącym czarodziejem, potężnym, ale nieśmiałym. A Tosten… — Rozważała przez moment. — Tosten martwił się, że skrzywdzisz Warda. Obserwował ją z zadowoleniem, do jej ostatniego zdania. — Skrzywdzę Warda? Pokiwała głową. — Wie, że Ward widzi cię, jako jednego ze swoich, potrzebujących pomocy ludzi — jak ja, ta młoda dziewczyna ze znamieniem na całej twarzy i ten mały chłopiec z kaleką nogą, którego ojciec jest w Niebieskiej Straży. Ale on myśli, że to oznacza, iż Ward nie wie, czym jesteś i co jesteś w stanie zrobić. — Nigdy nie zrobiłbym krzywdy Wardowi. — Powiedział Oreg niskim głosem. — Wiem o tym. — Powiedziała. — Tosten też to teraz wie, tak sądzę. Nikt nie mógł pomylić, jak się czułeś, gdy przyszedłeś powiedzieć nam, że zgubiłeś Warda. Oreg odszedł od niej na parę kroków. Po chwili wrócił, z twarzą i ciałem, raz jeszcze zrelaksowanymi. — Więc ty znasz mnie lepiej niż ktokolwiek? — Groźba wróciła do jego głosu. Uniosła podbródek i uśmiechnęła się zimno do niego. — Jesteś drapieżnikiem — jak ja. Myślę, że oddałbyś życie za tych w Hurog — ale dbasz mało albo wcale o wszystkich innych. — Czuła groźbę, zbierającą się wokół niej. Zimny wiatr powiał między drzewami, szeleszcząc starymi liśćmi, które czekały na wiosenne paki by opaść. — Zabranie cię do Rosema mnie martwi. — Powiedziała. — Jesteś zbyt beztroski przy innych ludziach. Ale chcę tego, co on wystarczająco, żeby zaryzykować odsłonięcie go. Zaśmiał się nagle, opierając się o pień dębu. — Zawrę z tobą układ. Znajdź Warda, a wysłucham, co ma do powiedzenia ten twój przyjaciel. Dla ciebie będę szczerym, niewinnym, na wpół szalonym magiem. Jeśli — Uniósł w górę palec. — Jeśli nie będziesz mnie poddawać więcej żadnym przemowom. Przyjrzała mu się ostrożnie. Prawdopodobnie, pomyślała, nigdy nie było tu żadnej groźby. — Co, jeśli obiecam, że spróbuję nie traktować cię przemowami? Mam do nich słabość, którą spróbuję powściągnąć w twojej obecności. Uśmiechnął się do niej szeroko, pokazując zęby. — Chodźmy w takim razie do smoczego legowiska i poinformujmy Lorda Duraugha o tym, co wiemy, co? Oczekuje nas. Na wpół myślała, że będzie rzucał jakieś zaklęcia, które przeniosą ich do budynku, ale on tylko wyciągnął łokieć w zaproszeniu. Gdy umieściła swoje ramię w jego, poklepał jej dłoń i znów parsknął śmiechem. — Jeśli uważasz, że jestem tak niebezpieczny, dlaczego jesteś przy mnie taka swobodna?

Uśmiechnęła się. — Bo nie jestem żadnym zagrożeniem dla Warda i wiesz o tym. Weszli do alejki, która biegła za domem i przeszli przez bramę ogrodu. Tylne drzwi były otwarte, co Oreg naprawił, gdy weszli. Dom był oszczędnie umeblowany dobrymi sprzętami. Tisala pozwoliła swojej dłoni przejechać po małym stole. Budynek miał bezosobowy wygląd, jakby nie był domem przez bardzo długi czas. Oreg poprowadził ją cicho tylnymi schodami i w głąb słabo oświetlonego korytarza. Było tu kilka drzwi, ale tylko pod jednymi świeciło się światło. Oreg zatrzymał się tam i zapukał. — Wejdź. — Powiedział głos wuja Warda i weszli. Pomieszczenie było przeznaczone na bibliotekę, ale książki były drogie i półki, które ciągnęły się wzdłuż ścian, były puste. Kilka skromnych, ale gustownych waz i mała rzeźba lub dwie, próbowały sprawić, żeby pokój był mniej pusty. Lord Duraugh i jego syn, Beckram, siedzieli przed długim stołem. Beckram wyglądał, jakby wyraźnie odczuł ulgę, widząc Orega i Tisalę. Wojownik, który podróżował z Hurog, zniknął: Duraugh nosił eleganckie, dworskie stroje jak drugą skórę i to sprawiało, że wyglądał prawie na zniewieściałego. Beckram, choć jeszcze bardziej wymyślnie odziany na dworską modłę, nosił kontrolowaną celowość, jak płaszcz wokół swoich ramion. Nikt nie pomyliłby go ze zwyczajnym, dworskim dandysem. — Znalazłaś Warda? — Zapytał Duraugh. Tisala potrząsnęła głową. — Nie. Ale odkryłam na pewno, że nie ma go w normalnej części Azylu. Jutro mój przyjaciel wprowadzi mnie do sekcji zbudowanej do przetrzymywania magów. Jeśli on tam jest, mogę go znaleźć. Nie jest bardzo duża, tylko kilka cel i laboratorium. — Nie potrzebowali, żeby było bardzo duże. — Powiedział Beckram. — Jak wielu może być tam szalonych czarodziejów? — Zbyt wielu. — Odparła ponuro Tisala. — I wszyscy pracują dla króla. — Gdzie Tosten? — Zapytał Oreg. Beckram odpowiedział. — Był niespokojny i zdecydował się zrobić trochę rozpoznania. Skoro zabrał ze sobą swoją harfę, wyobrażam sobie, że to oznacza rajd po gospodach. — Oreg powiedział mi, że król odmówił ci pozwolenia na zobaczenie się z Wardem. — Powiedziała Tisala, siadając na pustej ławie, która rozciągała się przy jednej ze ścian pomieszczenia. Oparła się o ścianę i zamknęła oczy. To był długi dzień. — Król powiedział, że słyszał, iż Ward odzyskał rozum i chce opinii eksperta, zanim powierzy tak ważną twierdzę chłopcu, którego własny ojciec uważał za idiotę. — Powiedział Duraugh. Beckram prychnął.

Drzwi otwarły się i Tisala otworzyła oczy by zobaczyć brata Warda, wchodzącego, z futerałem na harfę, przerzuconym przez ramię. — Król wie, że Wardowi nic nie jest. — Powiedział Tosten, ujawniając, że słuchał przez chwilę, zanim wszedł. — Ward jechał za mną na dwór, ostatnie dwa razy, gdy się tam wybrałem, martwiąc się, że pakuję się w kłopoty. Nigdy nie powinienem mówić mu, że ktoś mnie sondował — — Sondował cię? — Zapytał Duraugh. Tosten skinął głową i usiadł przy stole, kładąc futerał na podłodze. — Ktoś mówił mi, że Alizon ma o mnie do powiedzenia dobre rzeczy — to było zanim Jakoven ruszył przeciwko swojemu bratu, więc ten komentarz był dość bezpieczny. Potem zapytał mnie, jak się ma mój kuzyn, czy to nie było okropne jak zabójca zabił Erdricka w królewskim ogrodzie i czy król nie powinien był robić czegoś, żeby zapewnić bezpieczeństwo swoim, lojalnym poddanym… tego typu rzeczy. Odesłałem go — łagodnie. — Kto to był? — Zapytał Beckram. Tosten uniósł brwi, ale nie odpowiedział. — Odesłałem go tak, żebym nie musiał wiedzieć niczego więcej, niż już wiedziałem. Gdy opowiedziałem o tym Wardowi, martwił się, że mogę zostać zaatakowany przez jedną albo drugą stronę. Gdy nie zostałem w Hurog, pojechał tam za mną. — Głos Tostena się napiął, choć wyraz jego twarzy się nie zmienił. — Wiedział, że rzucanie się w oczy dworowi zmusi króla do uznania go, jako Hurogmetena, albo skłoni do wypełnienia swojego rozkazu i użył tego do zaszantażowania mnie, żebym trzymał się z dala od dworu. Duraugh pokiwał głową i powiedział. — Szczerze mówiąc jestem zaskoczony, że Jakoven nie zostawił Warda po prostu w spokoju. Reputacja Warda, odkąd król Vorsag zginął w Hurog, powinna uczynić go politycznie nietykalnym. Jak dokładnie udało mu się zwalić Hurog Kariarnowi na głowę, było dobrze strzeżoną tajemnicą — ale wszyscy wiedzą, że Ward był za to odpowiedzialny. — Może martwił się, że Ward już przeszedł do obozu Alizona. — Powiedziała powoli Tisala, siadając prosto. — Jakoven ma wiele uszu na dworze, mógł wiedzieć, że przyszli do Tostena. Później Tosten jedzie di Hurog i wraca z Wardem. Dwukrotnie. Mógł myśleć, że rebelia jest bliższa wybuchu niż w rzeczywistości, a Ward jest częścią niej. Beckram pokręcił głową. — Hurog nie jest tak ważne. To osobiste. Jakoven nie był w stanie dotrzeć do mnie, więc zamiast tego zaatakował Warda. Tisala prawie powstrzymała swój język, ale nie chciała, żeby poszli na dwór, nieprzygotowani. — Alizon myśli, że całe Shavig pójdzie za przywództwem Hurog. Król prawie dostał apopleksji, gdy otrzymał daninę z ostatnich żniw. Wielu lordów z Shavig dołączyło zawoalowane odniesienia do Hurog, ze swoją daniną. Colwick z Cornen posunął się do podpisania się, jako „wasal Hurog.”

Duraugh potwierdził ruchem głowy. — Słyszałem o tym. Myślę, że próbują chronić Warda przez danie królowi znać, że Ward ma ich wsparcie. Shavig nie miało bohatera takiego, jak Ward, od czasów starego Selega, a to było kilka wieków temu. Nie zamierzają go stracić. Tosten chwycił blat stołu obiema rękami. — Więc król myśli, że opinia Warda kieruje Shavig, co jest prawdą. — Spojrzał ostro na Beckrama. — Ale wierzy też, że Ward już skłania się w kierunku obozu Alizona — co jest tym, co prawdopodobnie w końcu się stanie. Więc musi zabrać Hurog z rąk Warda. — Więc — Westchnęła Tisala, którą przerażenie okradło z silniejszego głosu. — przeprowadza dochodzenie. Dla bezpieczeństwa swoich poddanych, wzywa Hurogów na dwór. Popatrzyła ślepo na mężczyzn w pokoju, gdy kawałki wskoczyły na swoje miejsce. — Jego magowie przesłuchają Warda. Potem pokaże to, co zostawili czarodzieje. Dwór zobaczy tylko, że ciało Warda jest zdrowe, ale wy go znacie. Zobaczycie, co król mu zrobił nawet, jeśli jego ciało będzie nietknięte. Nieprzygotowani na stan Warda, dacie Jakovenowi wymówkę do ogłoszenia was wszystkich zdrajcami — nie potrzebuje dużo, tylko wyciągnięty miecz albo źle powiedziane słowo. Potem umieści w Hurog, kogo zechce. To urazi Shavig — ale nie niewybaczalnie. Król ma prawo się bronić. Shavig traci Warda i Lorda Duraugha za jednym ciosem i wycofuje się, żeby lizać rany. Bez Warda nie jest prawdopodobne, żeby lordowie Shavig walczyli przeciwko królowi. Hurogowie, wszyscy patrzyli na nią z różnym stopniem przerażenia, ale to Oreg wyszeptał. — Co oni robią Wardowi? — Do tej pory — Powiedziała. — myślałam, że Jakoven będzie chciał utrzymać Warda w dobrej formie ze strachu, że zadziałacie przeciw niemu — ale to jest dokładnie to, czego chce. Ze skrzydła magów są wynoszone ciała, owinięte w płótno i palone. Wiem, że dwa, które miałam okazję zobaczyć osobiście, były… zmienione. Jeden mężczyzna nie miał twarzy, nie miał skóry, nie miał… — Musiała przestać mówić, prawdopodobnie i tak było najlepiej, bo oczy Orega zaczynały płonąć w cieniach biblioteki. — A to drugie? — Głos Tostena nie był głośniejszy niż Orega. — Ona była martwa. — Powiedziała Tisala. — Ale nadal się poruszała. Widzieliśmy ją, ponieważ sprzątacze, którzy mieli zanieść ją do krematorium, rzucili swój pakunek i uciekli. Była martwa. Nie było w niej żadnej inteligencji, ale magia pozwalała jej ciału się poruszać. — Znam to zaklęcie. — Powiedział Oreg, który wyglądał, jakby pragnął go nie znać. — Myślałem, że zostało utracone, gdy został zabity ostatni imperator. Lord Duraugh zwrócił się do Tisali. — Znajdź jutro Warda. Gdy będziemy wiedzieli, gdzie jest, wydostaniemy go — takim sposobem, albo innym. Jeśli Hurog musi ogłosić bunt przeciw wielkiemu królowi, niech tak będzie.

7 — TISALA

Pewność siebie jest taką samą bronią jak miecz. Ale jak miecz, może roztrzaskać się na ostrzu przeciwnika.

Sekcja azylu, gdzie przetrzymywani byli magowie, nie była bardzo duża i Tisala znalazła Warda w drugiej celi, którą sprzątała. Był skulony w kącie pokoju, w połowie ukryty w sianie. Z wahaniem wymówiła jego imię, ponieważ nawet z wysoko umieszczonym oknem, w celi było ciemniej niż na oświetlonym pochodniami korytarzu i dlatego, że choć trudno było uwierzyć, że było dwóch, blond mężczyzn o takiej posturze, w tej, szczególnej sekcji Azylu, to trudniej było uwierzyć, że Ward kiedykolwiek by się przed czymkolwiek chował. Zamknęła drzwi, a on natychmiast podniósł się na nogi z szybkością i gracją, która zawsze zaskakiwała ją u tak dużego człowieka. Ten manewr na krótko umieścił jego twarz w świetle i nie mogła zaprzeczyć, że to on. Miał na sobie trochę więcej niż przepaskę na biodra i w mniej niż dwa tygodnie stracił kamień wagi. — Ward. — Powiedziała drugi raz, rozumiejąc, że musiał grać. Nigdy wcześniej nie widziała jak odgrywał rolę, ale wiedziała, że był w tym bardzo dobry. Martwiła ją ta ekstremalna utrata wagi, ale przynajmniej nadal był cały. Jej własne, niedawne doświadczenie z władzą Jakovena, wysłało jej spojrzenie do jego dłoni, ale naliczyła pięć palców u każdej dłoni, z jednym, brudnym paznokciem na każdym. Ale nadal nic nie powiedział, tylko się w nią wpatrywał. Gęsia skórka popełzła po jej karku i wiedziała, że nie grał. Strach, który odczytała w jego oczach, był prawdziwy. Ward bał się jej. To zrozumienie oszołomiło ją do łez. Jej Ward nie bał się niczego. Instynktownie zbliżyła się do niego o krok. Uniósł rękę, która drżała lekko, ale gest uniesionej w górę dłoni był uniwersalny. — Tis. — Powiedział głosem, który był powolnym warkotem, który niósł więcej niż ślad groźby. — Nie zbliżaj się. Potem miękkim głosem, prawie szeptem. — Proszę? Przez chwilę była zraniona, potem rozsądek przejął kontrolę. Cokolwiek zrobili Wardowi, to nie sprawiło, że jego ciało było powolne. Wstał szybko. Była w zbyt wielu walkach, żeby

przeoczyć ciężki oddech i wibrującą gotowość. Jakakolwiek była przyczyna, ona go przerażała. Zmartwiła go. Nie wierzyła naprawdę, że zrobiłby jej krzywdę, ale cofnęła się. Spuściła oczy z jego twarzy, ponieważ kontakt wzrokowy mógł wydawać się zagrożeniem. Jakaś głęboka część niej sprzeciwiła się temu ruchowi, rozpoznając niebezpieczeństwo, które prezentował. Ale kątem oka zobaczyła, że marginalnie się odprężył. Gdy czyściła celę, Ward osunął się z powrotem po ścianie, aż kucał tak, jak wtedy, gdy weszła. Przyciągnął słomę wokół siebie, aż zakryła jego nogi i była rozsypana po większości reszty jego ciała. Tisala uważała, żeby wytrzeć oczy i utrzymać pustą twarz, gdy opuściła celę Warda. Inni mieszkańcy bloku czarodziejów, byli bardziej rozpoznawalnie ranni, ukazując skaleczenia i brakujące części ciała. W jednej z cel, strażnicy trzymali więźnia, który na przemian śmiał się i płakał, gdy sprzątała. Było wiele rzeczy, którymi pogardzała w Jakovenie, rzeczy, które spowodowały bolesną decyzję stworzenia dystansu między jej ojcem i nią. Ale choć jego grzechów było mnóstwo, nigdy przed dzisiejszym dniem go nie nienawidziła.

Tisala maszerowała przez ciemność gospody do kąta z tyłu, gdzie czekał na nią Oreg. Usiadła naprzeciw niego i pochyliła się naprzód. — Musisz go stamtąd wyciągnąć. Oreg przymknął powieki, więc nie mogła odczytać jego reakcji, ale jego głos był łagodny. — Jeśli go znalazłaś — mogę go wydostać. Zalała ją ulga. Oreg go wyciągnie. Oczywiście, że to zrobi. — Nie sądziłam, że ktoś może stracić tyle na wadze w tak krótkim czasie. — Powiedziała. — Stracił przynajmniej kamień. — Używanie magii może to zrobić. — Powiedział Oreg. — Opowiedz mi o tym, co widziałaś. Garścią pytań wydobył z niej więcej informacji niż sądziła, że zapamiętała, sposób, w jaki oczy Warda wydawały się raczej czarne niż brązowe, jego szybkie, skoordynowane ruchy, kontrastujące z jego niewyraźną, wysiloną mową. W końcu Oreg rzucił na stół srebrną monetę — za dużo, ale Tisala nie protestowała. Po prostu przyjęła ramię, które jej zaoferował i wyszła z gospody u jego boku.

Szedł z kontrolowaną przemocą. Tisala nie przeszkadzała mu rozmową, ponieważ czuła tę samą potrzebę działania, tę samą furię. Nie zapomniała, że spotkali się w tej karczmie, żeby mogła zabrać Orega na spotkanie z Rosemem, ale nie chciała zabierać go tam w tym nastroju. Przeszli przez mały obszar dzielnicy sklepów i Oreg zatrzymał się przed budynkiem z moździerzem i tłuczkiem nad drzwiami, sklepem aptekarza. Oczywiście o tej porze nocy był dobrze zamknięty, choć na górze, gdzie bez wątpienia mieszkał właściciel, płonęły światła. — Zioła. — Powiedział nagle Oreg. — Są zioła, które mogą sprawić, że człowiek jest podenerwowany i zmieszany. Mówiłaś, że nie był skrzywdzony w inny sposób. Zioła sugerowały, że stan, w którym był Ward, był tymczasowy. — Mówiłam ci, że cela nie była dobrze oświetlona. — Powiedziała. — Ale zauważyłabym dużą ranę albo siniak. Jakiekolwiek szkody wyrządzają, pilnują, żeby nie było ich widać. — Może to wszystko były zioła, miała nadzieję. — Dzisiaj w nocy wydostanę Warda. — Powiedział Oreg. Ruszył dalej. Jego krok nadal był szybki, ale nie był już dłużej naglący. Powietrze pachniało końskim nawozem i innymi, mniej przyjemnymi, miejskimi zapachami, ale było czyste i przyjemne w porównaniu z tym, co wąchała przez cały dzień. — Opowiedz mi — Powiedział Oreg. — o skrzydle Azylu, w którym jest Ward. Mówiłaś, że królewscy czarownicy mają laboratorium w skrzydle magów. — Tak, ale nie widziałam wnętrza. Trzymają je zamknięte. Pytał ją o drobne szczegóły, po której stronie korytarza była cela Warda, ile było tam cel, mniej więcej, jak duża była każda cela. Niektóre rzeczy wiedziała, niektóre zgadywała, a na kilka mogła tylko wzruszyć ramionami. — Masz czas, żeby zobaczyć się z moim przyjacielem? — Zapytała, gdy skończył ją przepytywać. Przez chwilę wyglądał niewyraźnie i wiedziała, że zapomniał. — Nie prosiłabym, gdyby to nie było ważne. — Powiedziała. — Dobrze. — Odpowiedział gwałtownie Oreg. Przeszli kilka bloków zanim znalazła ulicę, którą znała i było dobrze po zmroku, zanim znalazła dom Rosema. Zapukała do drzwi, szybko trzy razy, żeby Rosem wiedział, kto to i weszła bez czekania, aż podejdzie do drzwi. Rosem siedział przy stole przed ogniem, jedząc potrawkę z drewnianej miski. Raz podniósł spojrzenie gładkim ruchem i wskazał ławę, która rozciągała się na szerokość stołu, naprzeciw niego.

Zajęła miejsce, a Oreg usiadł obok niej. Rosem zjadł kolacje i nie powiedział słowa, dopóki nie wybrał resztki potrawki kawałkiem suchego chleba. Tisala wiedziała, że używał tego czasu do ocenienia Orega, choć wydawał się poświęcać pełną uwagę misce, którą trzymał. Odłożył swoją miskę i skrzyżował ramiona na piersi. Bez patrzenia bezpośrednio na Orega, zwrócił się do Tisali. — Jest z Hurogów. — Stary lord był ojcem wielu z nas. — Powiedział Oreg. — Jak jego ojciec przed nim. — Ward był pierwszym czarodziejem, urodzonym w tej rodzinie za pamięci żyjących. — Ciągnął Rosem. — Ty jesteś drugim? Tisala popatrzyła na niego ostro. Co on robił? Mówiła mu, że Oreg był magiem. Oreg uśmiechnął się z chłopięcym wdziękiem. — Tak mówią. — Rosem chce wiedzieć czy możesz wyciągnąć z Azylu kolejną osobę. — Powiedziała Tisala, zanim Rosem miał czas naprawdę zrazić Orega, albo odwrotnie. — Nie jest w tym samym skrzydle, co Ward. Uśmiech Orega się nie zmienił, więc Tisala dodała. — Pamiętaj, bez Rosema nie byłabym w stanie znaleźć Warda. Uśmiech zgasł jak świeca i Oreg powiedział. — Mogę wyciągnąć inną osobę — jeśli Ward się zgodzi. Ale, gdy wyciągnę Warda, nie zostaniemy tutaj. Każ swojemu człowiekowi to założyć. — Oreg otworzył mieszek przy pasie i położył na stole drewniany paciorek. Był wielkości suszonej śliwki, pomalowany na żółte i czerwone wzory i nawleczony na skórzany sznurek. Tisala widziała wielu barbarzyńców — Shaviganów, poprawiła pospiesznie — noszących takie wisiorki na szczęście, gdy była w Hurog. Rosem potrząsnął głową. — Nie pozwolą mu go zatrzymać. — Nie może go ukryć w swoim pokoju, człowieku? To jedyny sposób, żebym wiedział, gdzie go znaleźć, chyba, że chcesz, żebym czekał, aż ty osobiście będziesz z nim. — Głos Orega był niezawodnie uprzejmy. — Znajdę miejsce, żeby to ukryć. Nie chcesz wiedzieć, kogo chcemy, żebyś wyciągnął? — Głos Rosema był gładki od podejrzenia. Oreg pokręcił głową. — To nie ma znaczenia. Jeśli wydostanę Warda z Azylu, nikt inny, kogo stamtąd zabierzemy nie pogorszy jego pozycji u króla. — Kellen. — Powiedziała Tisala. — Młodszy brat Jakovena. — Myliłem się. — Powiedział Oreg ledwie po chwili. — Uratowanie Kellena Tallvena zdecydowanie usunie Warda z listy Jakovena, tych do zaproszenia na ważne wydarzenia towarzyskie — oczywiście z wyjątkiem własnej egzekucji Warda. Tisala nie mogła nic poradzić na szybki uśmiech.

Nie znając Orega ani Warda, Rosem powiedział. — Więc twoja odpowiedź brzmi nie. — Tego nie mówiłem. — Powiedział Oreg. — To będzie zależało od Warda, ale skoro ma mnóstwo upartej głupoty, która pasowałaby do muła, gdy chodzi o kwestie właściwego i niewłaściwego, spodziewam się, że się zgodzi. Rozumiesz, że nie mogę powiedzieć na pewno, dopóki nie wyciągnę Warda. Gdy będę go miał, natychmiast wyciągnę Kellena, żeby nie mogli zwiększyć ochrony. — Nie używałbym jego imienia tak swobodnie. — Powiedział Rosem. — Będąc czarodziejem, wiesz o wróżeniu. Oreg prychnął. — Będąc kompetentnym czarodziejem, potrafię powstrzymać zwierzątka Jakovena od podsłuchiwania jakichkolwiek, moich rozmów. Nie dowiedzą się o waszych planach, odnośnie Kellena ode mnie. — Powiedz mi, gdzie i kiedy spotkać się z tobą po tym jak go wyciągniesz. — Powiedział Rosem. Oreg zawahał się. — Menogue. — Powiedział w końcu. — Na ścieżce, zanim zacznie piąć się pod górę. Spotkam się tam z tobą wieczorem po tym, jak twój człowiek ucieknie. — to powinno być bardzo niedługo — więc upewnij się, że dostanie ten naszyjnik. — To będzie pierwsza rzecz jutro. — Zgodził się Rosem, zamykając dłoń na małym koraliku, aż jego kłykcie zrobiły się białe. Tisala zamknęła za nimi drzwi Rosema i objęła się ramionami, gdy chłodny, nocny wiatr przedostał się przez jej ubranie. — Zwykle nie jest tak obcesowy. — Powiedziała, kierując się do rezydencji, w której czekała rodzina Warda. — Jest po prostu zmartwiony. — Zazdrosny. — Poprawił Oreg z nutą psotności w głosie. — Zazdrosny? — Zapytała. — Rosem ma tallveńskiego, osobistego sługę wypisanego na całym ciele. Jego obowiązkiem i honorem jest chronić swojego lorda, ale musiał pójść do maga po pomoc. Pomyślała nad tym przez chwilę. — Może trochę. — Powiedziała. Rosem raz zaplanował ucieczkę, lata temu. Nie powiodła się, a wynikły chaos jasno pokazał wszystkim zainteresowanym, że jeśli, król uwierzy, że istnieje realna szansa ucieczki jego brata, zapomni o ostrzeżeniach proroka i zabije Kellena. Jeśli Oregowi się nie uda, Kellen umrze i to będzie wina Rosema. Ale Kellen już umierał w tej, małej celi. — Nadal myślę, że to w większości zmartwienie. — Powiedziała.

Gdy Tisala poszła za Oregiem do biblioteki, w wynajętej rezydencji Lorda Duraugha, znaleźli czekającego na nich Tostena. Pod jego oczami były ciemne kręgi. Potarł je ze znużeniem, odstawiając na bok zużytą harfę, której struny trącał. — Znalazłam go. — Powiedziała Tostenowi głosem odpowiednim w domu, gdzie spali ludzie. — Jak się czuł? Odwróciła wzrok i powiedziała. — Oreg myśli, że używają ziół — nie był sobą. — Obraz Warda, próbującego zagrzebać się w słomie, prześladował ją i nie widziała żadnego powodu, żeby dzielić się nim z jego bratem — zwłaszcza, gdy efekty były, jak miała nadzieję, tymczasowe. Tosten zwrócił się do Orega. — Ale nic mu nie będzie? — Wyciągam go dziś w nocy. — Powiedział Oreg w wymijającej odpowiedzi. — Pomóżcie mi przesunąć meble, potrzebuję wolnej przestrzeni na podłodze. Do czasu, gdy oczyścili podłogę, Lord Duraugh, wyglądając na bardziej zmęczonego niż Tosten, wszedł na górę, zobaczyć, co to za hałasy. Oreg wyciągnął arkusz papieru welinowego i kazał Tisali stanąć nad jego ramieniem, gdy rysował sekcję Azylu, w której był Ward. Gdy skończył, miał ładną mapę. Potem znów rozłożył wspomnienia Tisali na części. Odkryła, że pamiętała szczegóły, których prawdopodobnie nie mogła mieć: jak wiele kamiennych bloków było między każdymi drzwiami, gdzie farba na wewnętrznej stronie drzwi Warda była podrapana, kształt zamka.15 Gdy z nią skończył, usiadła nagle na ławce i zrozumiała, że użył na niej jakiejś magii — mogła poczuć jej nieobecność teraz, gdy zniknęła. Oreg bez słowa wziął kawałek węgla drzewnego i zaczął rysować znaki na wypolerowanej, drewnianej podłodze. — Co robisz? — Głos Tostena zaskoczył Tisalę. Zapomniała, że on i Duraugh też byli w pokoju. — Zaklęcia transportujące bez określonego celu, w najlepszym razie są trudne. — Odparł Oreg.

15

To nie takie głupie. Człowiek rejestruje mnóstwo rzeczy, ale tylko część dociera do świadomości, bo inaczej pewnie by zwariował.

— To — Przerwał rysowanie, żeby wskazać znaki, które zrobił na podłodze. — pomoże mi tu wrócić, jeśli coś pójdzie źle. Miejmy nadzieję, że będę w stanie przenieść się do miejsca, gdzie umieścili Warda, i będę mógł odesłać nas obu z powrotem tutaj. — Mają ten obszar zaklęty, żeby zapobiec zrobieniu przez kogoś dokładnie tego. — Powiedział Duraugh. — Pytałem o to kilku przyjaciół — dyskretnie. — Czarodzieje, zabaweczki Jakovena nie mają mocy, żeby zabezpieczyć go przede mną. — Powiedział Oreg pogardliwie. Tisala oglądała wcześniej jak czarodziej jej ojca używał symboli do pracy z magią, ale było coś innego w sposobie, w jaki robił to Oreg — jak różnica między obserwowaniem artysty i utalentowanego amatora. Oreg nigdy nie zatrzymał się, żeby spojrzeć na coś w księdze, nigdy nie przerwał przy szczegółowych liniach, które umieszczał na podłodze, choć ona ledwie mogła zobaczyć te znaki w słabym świetle. Nigdy nie musiał zatrzymać się i pójść coś przerysować. Mimo tego, zajęło mu trochę czasu zanim był usatysfakcjonowany. Po odłożeniu węgla drzewnego na bok, wskoczył lekko na swoje dzieło i usiadł ze skrzyżowanymi nogami na, niepokrytym znakami obszarze, który zostawił na środku. Zamknął oczy i znieruchomiał. Nic nie działo się przez tak długi czas, że gdy pierwsze kilka iskier wystrzeliło ze znaków na podłodze, Tisala pomyślała, że ma przywidzenia. Potem między jednym oddechem, a drugim, temperatura w pokoju podskoczyła z zimowego chłodu do nieznośnego gorąca. Niebieskie i złote iskry posypały się z czarnych znaków i oświetliły pokój, zmuszając Tisalę do uniesienia ręki, żeby chronić oczy. Gdy opuściła ramię, w pomieszczeniu było gęsto od dymu, a smok, zwinięty wokół siebie w miejscu, gdzie był Oreg, wypełniał pokój. Potem Oreg stanął w miejscu smoka, zatoczył się kilka kroków naprzód i upadł na kolana. Duraugh podbiegł do niego i pomógł mu usiąść na krześle. — Oregu? — Powiedział. — Nic ci nie jest? Czarodziej kiwnął głową, oddychając ciężko. — Nie mogę się do niego dostać. — Powiedział głosem, który drżał. — Nie widziałem takich czarów ochronnych, odkąd… Jest strzeżony smoczą magią. Nie mogłem się przedostać. Gdybym był z nim w środku, mógłbym być w stanie go wydostać — ale nie stąd.16 — Mają smoka? — Zapytał sztywno Tosten. Oreg pokręcił głową. — Bardziej prawdopodobne, że jakiś, pozostały fragment — ząb albo łuska by wystarczyły.

16

Jakie to uczucie, gdy arogancki, niepokonany smok został pokonany przez jakichś, głupich ludzików?

— Jesteś pewny, że mógłbyś wydostać go od wewnątrz? — Zapytała Tisala. Oreg uśmiechnął się poważnie. — Tak. Potarła dłońmi oczy. — Zobaczę, co możemy zrobić. W tej sekcji jest tylko jedna sprzątaczka. Ciężko będzie znów ją usunąć, bez powodowania pytań — nie wspominając już o mnóstwie magów, którzy mogą zauważyć czarodzieja, wchodzącego przez ich drzwi, ubranego jak sprzątaczka.

8 — WARDWICK

To, co robisz, gdy nikt cię nie obserwuje, ujawnia twój, prawdziwy charakter.

Dzień po dniu przegrywałem, godzina po godzinie było trudniej ujeżdżać ból. Ściskała mnie coraz większa porcja paniki, która nie miała nic wspólnego z ziołami, które piłem. Straciłem nadzieję. Oregu, gdzie jesteś? Czasami demony zabierały mnie z powrotem do mojej celi, gdzie poranne słońce wpadało przez zakratowane okienko, wysoko nade mną. Wpatrywałem się w blade światło na słomie, ponieważ okno raziło moje oczy. W bardziej świadomych momentach, zdawałem sobie sprawę, że nie pozwalali mi spać. W pewnym momencie przestałem zjadać jedzenie, które mi zostawiali, ale udało mi się zapamiętać, że woda była ważna i dławiłem się, przełykając ją, zanim wczołgałem się do mojej jaskini ze słomy. Mogłem stwierdzić, że to był prawie czas na potwory, po względnej jasności moich myśli. Drzwi otwarły się i próbowałem udawać, że mnie tam nie było, zakopując się w sianie, żeby nie mogli mnie znaleźć. Ale to nie były zwykłe potwory, ponieważ drzwi zamknęły się, zostawiając intruza, zamkniętego ze mną. To złamanie rutyny było przerażające, skutkując falą adrenaliny, która sprawiła, że zerwałem się na nogi. Tuż przed drzwiami stała kobieta w prostej, wełnianej szacie. W prawej ręce trzymała drewniane grabie. „Tisala” Cichy głos przemówił po raz pierwszy od długiego czasu, ale byłem praktyczne zgubiony w morzu przerażenia, które mnie zatopiło. Nauczenie się, że wszystko, co nowe, było złe, nie zajęło długo. Weszła z wahaniem, potworne stworzenie z siedmioma głowami, które zatruje mnie łzami, które spływały po jej twarzy. Odsunąłem się od niej tak daleko, jak mogłem, ale nadal się zbliżała. — Tis. — Powiedziałem, choć nie planowałem mówić niczego. — Nie zbliżaj się. Proszę? — Gdyby spróbowała mnie dotknąć, wiedziałem, że bym umarł. Ale ten mały głosik został zmuszony do wyjścia z ukrycia ze strachu, że ja skrzywdzę ją.

Wtedy się odsunęła i zostawiła mnie w moim, bezpiecznym niebie, grabiąc słomę, która nie należała do mojego, bezpiecznego gniazda. Pozostałem przyklejony do tylnej ściany, drżąc. Gdy wyszła płakałem tak, jak ona, choć nie wiedziałem, dlaczego. Nie przestałem, dopóki potwory nie przyszły ponownie. Tym razem trzymali mi głowę pod wodą, ale nie walczyłem, ponieważ Jade Eyes powiedział mi, żebym tego nie robił. Wstrzymywałem oddech, aż straciłem przytomność. Potem oni — i ja — znów to zrobili. To było coś nowego i w moim, odurzonym wyczerpaniu, wydawało się całkowicie racjonalne, patrzeć w głębie wody i szukać… bezpieczeństwa, poczytalności, nie wiem, czego. Wydawało mi się, że mogłem to zobaczyć tuż poza zasięgiem mojego wzroku. — Widzieć, co? — Zapytał Jade Eyes po tym jak obudziłem się kaszląc i krztusząc się. Zamrugałem na niego jak idiota, nawet po czterech latach, maska głupoty, którą nosiłem w czasie młodości, była na mojej twarzy jak w domu. Tosten lubił drażnić się ze mną z tego powodu. Tosten. Hurog. — Coś, co wypełni dziurę we mnie. — Powiedziałem, zdając sobie sprawę, gdy skończyłem mówić, że to była prawda. Znów stoczyłem się z mokrej ławy do wody. Tym razem bez pomocy. Hurog, pomyślałem. Smok przyjdzie i mnie zabierze. Chwyciły mnie smocze szpony, na chwilę wypełniła mnie smocza magia. Znałem tego smoka. — Oregu! — Krzyknąłem pod wodą. Potem pomiędzy jedną chwilą, a następną, zniknęła i dziura, którą zawsze zostawiało we mnie rozdzielenie z Hurog, była jeszcze bardziej pusta przez to, że kiedyś była wypełniona. To było nieskończenie gorsze niż ból w mojej głowie i jakaś część mnie uwierzyła, że nigdy więcej nie będę cały. Że tym razem uda im się zabrać mi Hurog. Ręka, nie smocze szpony, wyszarpnęła mnie z wody i przypięła do stołu na środku pokoju. — Czułeś to? — Jade Eyes zapytał z podekscytowaniem towarzyszącego maga. — Takie uczucie dawała jego magia w czasie podróży tutaj. Czy kiedykolwiek czułeś coś takiego? Zapłakałem przez stratę Orega. Nawet w stanie, w którym byłem, zrozumiałem, że Oreg próbował mnie uratować — i nie udało mu się. Nie będzie ratunku. A jeśli Oreg nie mógł mnie uratować, nikt nie mógł. — To było niezwykłe. — Powiedział Arten — Ale Jakoven był stanowczy, że mamy go złamać. Myślę, że to zrobiliśmy. Do tej pory narkotyki powinny zostać w większości usunięte

z jego organizmu, a jednak on rzucił się do wody tym, ostatnim razem. Przypuszczam, że mógł próbować się zabić, ale ten rozbłysk magii… — Szukał czegoś. — Powiedział Jade Eyes, gładząc moje czoło. — Prawda, Ward? Jego głos był taki miękki i kojący, nie mogłem powstrzymać się od odpowiedzi. — Smoki. — Powiedziałem, łkając te słowa. — Smok odszedł. Arten kiwnął gwałtownie głową. — Wrócę z Jakovenem. — Powiedział. — Zabaw się, dopóki nie wrócę z nim, gdy będzie mu pasować. Nie zabieraj go z powrotem do jego celi. Powiem Jakovenowi, że udało ci się odtworzyć efekt, który zauważyłeś, sprowadzając go tutaj. Ale myślę, że niecierpliwi się, żeby kontynuować swoje plany. — Z tymi słowami, zostawił mnie samego z Jade Eyes. I Jade Eyes się zabawił. Tym razem to było inne. Wiedza, że nawet Oreg nie mógł mnie stąd wyciągnąć, złamała jakiś, twardy rdzeń oporu. Cienka okleina, cień mojej, starej maski, którą nosiłem, żeby się chronić, zmięła się całkowicie i nie zostało nic, żeby mnie uratować. Wrzasnąłem, gdy ból płonął w moim ciele, okradając mnie z całej kontroli. Łkałem, żeby przestał, a potem szlochałem i trząsłem się, gdy to zrobił i ból został zastąpiony przez pieszczące dłonie. Gorączkowo życzyłem sobie raczej bólu niż pewnej wiedzy, że to znowu się zacznie i znów, i znów, moje życzenie zostało spełnione. To w czasie jednego z moich okresów „odpoczynku,” w końcu przyszedł Jakoven. Nie usłyszałem, gdy wszedł, nie zauważyłem go, dopóki nie uderzył mnie lekko w twarz. — Ach, Ward, mój chłopcze. Dobrze cię widzieć. — Powiedział. Patrzyłem na niego pusto, poza zmartwieniem o nowo znajome zapachy, które towarzyszyły rozrywkom Jade Eyes: odchodów, moczu, krwi i potu. Ani nie martwiłem się o łzy, które nadal spływały po moich policzkach, choć byłem świadomy, że te wszystkie rzeczy kiedyś by mnie zawstydziły — zwłaszcza łzy. „Hurogowie nie płaczą.” To nie odzywał się mój, wewnętrzny głos, ale starszy. Chwilę zajęło mi przypomnienie sobie, że mój ojciec był martwy i nie musiałem go więcej nienawidzić. Myślę, że Jakoven myślał, że żar w moich oczach był skierowany na niego, nie rozumiejąc, że byłem prawie poza zdolnością rozpoznania, kim był. — Wiesz, dlaczego tu jesteś? Nie, pomyślałem. — Hurog. — Powiedziałem głosem tak ochrypłym i głębokim, że musiał być trudny do zrozumienia. Potem tkanki mojego gardła, spuchnięte od krzyków, zamknęły się i nie mogłem wypowiedzieć kolejnego słowa. Jakoven odwrócił się ode mnie i powiedział. — Zostawcie nas. Jade Eyes, zostań. Pokój opustoszał. Do tego momentu nie zdawałem sobie sprawy, że był tu ktoś poza królem, Jade Eyes i mną, ale przed moimi oczami przeszło wiele szat magów.

Gdy wszyscy zniknęli, Jakoven przyciągnął stolik i usiadł obok mojej głowy, żebym mógł go zobaczyć. Tallveński król, który rządził Pięcioma Królestwami, wliczając w to moje, własne Shavig, był na wiele sposobów, ucieleśnieniem tego, czym powinien być król. Jego głos był bogaty i niosący się, ten rodzaj głosu, który mógł zachęcić armie do bitwy. Jego twarz była regularna bez bycia przystojnym — być może twarz generała albo… cóż, króla. — Arten mówi mi, że zadziwiłeś mojego Jade Eyes, który myśli, że natknął się na nową formę magii. — Król potrząsnął głową z królewskim uśmiechem. — Jest jeszcze młody i nie spotkał wielu magów samouków — jak ja. — Sięgnął i wytarł moje policzki czystą, białą szmatką, ale ja nadal płakałem, nie wiedząc nawet, dlaczego. — Gdy mag uczy magii samego siebie, ma małą kontrolę, powodując wyciekanie mocy, którą powinien wychwycić i użyć. Twój ojciec naprawdę powinien wysłać cię na trening. Wątpię, żebyś nawet wiedział, gdy ustawiłeś swojego, magicznego strażnika do pilnowania cię, gdy śpisz — to daje ci uczucie świadomej magii, którą otrzymywał. — Ale — Zaprotestował Jade Eyes. — Cicho mój chłopcze. Jesteś jeszcze młody i przekonany, że znasz wszystkie odpowiedzi. Wiem, że zaklęcie strażnika jest zaawansowane — ale ktoś już je kiedyś wymyślił. Wyobrażam sobie, że wykonywali je w bardzo podobny sposób jak nasz młody przyjaciel tutaj. Biedny chłopiec. — Zamruczał do mnie i pocałował mnie. Zakrztusiłem się i szarpnąłem, ale król skończył, a więzy, które mnie przytrzymywały, były ciasne. Zatrząsł mną strach, przechodząc w górę, od stóp do mojej głowy, pozostawiając mnie oszołomionego i z zawrotami głowy. Strach przed królem, strach przed bólem, strach przed jakąś nową rzeczą, którą mi zrobią. Usłyszałem, że Jade Eyes coś mówi, ale nie zwracałem uwagi. — Zazdrosny? — Zapytał król, odsuwając się ode mnie. — Głupi chłopiec. A teraz podaj mi tę torbę z górnej półki — nie, nie tę. Tę małą. Dziękuję. Nie mogłem zobaczyć tej torby z unieruchomioną głową. A król cofnął się, więc nawet nie mogłem go widzieć, tylko czułem lekki jak piórko dotyk jego palców na moim czole. — Czy wiedziałeś, że Hurog w starym języku Shavig oznacza smoka? — Powiedział król. Mój żołądek zawiązał się na kolejny supeł. — Jak myślisz, dlaczego tak jest? Nie powiedziałem niczego, ale Jade Eyes odpowiedział. — Podejrzewam, że to dlatego, że były tam smoki, gniazdowały w pobliżu Hurog. — Mmm. — Powiedział król. — Istnieją opowieści o Hurog. Że smoki są tam przyciągane przez magiczny kamień, głęboko w sercu Hurog. Jedyną rzeczą, która była w sercu Hurog, były kości smoka, ale zająłem się tym, gdy użyłem kości do wyleczenia chorej ziemi.

— Słyszałem o tym. — Powiedział Jade Eyes. — Gdy zapytałem Hurogmetena — tego prawdziwego Hurogmetena, ojca tego — o te sprawę, zaśmiał się i powiedział, że w Hurog nie było niczego, co przyciągało smoki. Od tamtego czasu zacząłem wierzyć, że miał rację — ale w niektórym, starym folklorze jest ziarno prawdy. Kilka lat temu, w czasie renowacji w zamku, tutaj, w Estian, mój murarz, niech jego dusza spoczywa w pokoju, natrafił na ciekawą rzecz. Przyniósł mi to krótko zanim umarł. Mogłem być złamany, ale odkryłem, że zastanawiam się, dlaczego Jakoven uważał za konieczne przypomnieć Jade Eyes, że mógł zabić każdego, kogo wybrał. Może, pomyślałem, po raz pierwszy sympatyzując z byłymi, samobójczymi skłonnościami Orega, może Jakoven zdecyduje się mnie zabić. Naprawdę w to nie wierzyłem. Po prostu miałem nadzieję. Usłyszałem szelest materiału. Jade Eyes sapnął, a zimna mgła czarnej magii popełzła po mojej skórze, brudząc mnie z zewnątrz i od środka. — Trzymam to tutaj, w tej specjalnej torbie, po to, żeby to nikogo, nigdy nie zaciekawiło — jak musiałeś zauważyć, trudno ci było to znaleźć nawet, gdy ci to wskazałem. Rozpoznajesz to? — Nie, Wasza Królewska Mość. — Powiedział Jade Eyes ze strachem i podnieceniem, napinającym jego głos. — To bardzo stare — i potężne. — Co z tobą, chłopcze? W moim polu widzenia pojawiła się dłoń, trzymając brązową głowicę kija. Magowie lubili ozdabiać swoje kostury wymyślnymi, metalowymi rzeźbami, zwykle po prostu drogimi zabawkami, otoczonymi klejnotami i szklanymi kulkami. Ta nie była nawet imponująca, po prostu prymitywne przedstawienie smoka, trzymającego mały kamień w otwartym pysku. Z odległości ciała człowieka, nikt nie zauważyłby nawet matowego, zamglonego klejnotu wielkości ziarna grochu, a co dopiero to, że unosił się między smoczymi szczękami, nigdzie nie dotykając metalu. Nie będąc magiem, nikt nie zauważyłby czarnej mocy, wylewającej się z tego kamienia. Mogłem prawie zobaczyć falę żałości, która wypływała by pokryć mnie jak gęsty syrop. Wiedziałem, co to było, choć nie jak przetrwało. Każdy, kto kiedykolwiek słuchał opowieści o Upadku Imperium, by to rozpoznał. Jade Eyes musiał nie mieć gustu do muzyki albo starych opowieści. — Powiedz mu, co to jest, Ward, jeśli wiesz. — Nie musiałem widzieć twarzy Jakovena, żeby usłyszeć uśmiech w jego głosie. Może, gdyby moje gardło nie zamknęło się od krzyku, posłuchałbym. Ale znów, może, gdyby moje gardło nie było zamknięte od krzyków, zamknęłoby się ze strachu. Nie bezimiennego strachu o samego siebie, który martwił mnie tylko chwile wcześniej, ale ukierunkowanego, skręcającego serce strachu o wszystko, co kochałem.

— Ach, dzieci. Jacy wy jesteście niewyedukowani. To Zguba Imperium, Niszczyciel Miast, zwany też Zgubą Farsona. Największy mag, jakiego kiedykolwiek znano, Farson Whitehair,17 wziął krew trzech smoków i skoncentrował ją w tym, małym kamieniu — eksperyment. Lata później został on skradziony i wrogowie Imperium użyli go do zburzenia kamiennych budynków i murów wielkich miast i zgnietli je w proch. Farson odzyskał go i ukrył, przysięgając, że nikt nie użyje go ponownie. Słyszałem, że to Ostatni Imperator18 ukradł go i ukrył do czasu, gdy mógłby go odzyskać. Ale on i jego pozostali strażnicy zostali znalezieni. Umarli, nie ujawniając, gdzie był. Tak czy inaczej, to dobra historia. — Zguba Farsona? — Oczy Jade Eyes zrobiły się niedowierzające, ale nie powątpiewające — moc tej rzeczy była namacalna. — Myślałem, że było zrobione ze złota, a klejnot powinien być rozmiaru mojej pięści. Mój służący ma szlachetne kamienie, które są bardziej imponujące. Magia, gromadząca się wokół Zguby, nie rosła. Zrozumiałem w końcu. Ona badała. Zadrżałem, gdy bogata ciemność prześlizgnęła się przez moją obronę i chciwie posmakowała mojej magii. Jak ironiczne było to, że Jade Eyes pomylił Orega z jakąś, obdarzoną czuciem magią, a nie rozpoznał tego. Czułem wcześniej taką magię, w Menogue i w Hurog. Klejnot twojego sługi nie mógłby zrównać miasta wielkości Estian z ziemią, przy użyciu jednego słowa. Okaż trochę respektu. — Król zabrał głowicę kostura sprzed moich oczu, ale magia pozostała. — Co za szkoda, że nie możesz jej użyć. — Powiedział Jade Eyes. — Musi być nakarmiona smoczą krwią, a nie ma już więcej smoków. Stołek króla zaskrzypiał, a Jakoven powiedział. — Jest interesująca rzecz, na którą natknąłem się w czasie moich badań. To było coś tak mało znaczącego, że prawie nie poświęciłem temu uwagi. Jak stara jest twierdza Hurog? Mogłem prawie usłyszeć wzruszenie ramion w głosie Jade Eyes. — Jest stara. Może piętnasty wiek po imperium? To dałoby jej osiemset lat. Wcześniej niż to, pomyślałem. Znacznie wcześniej. — W mojej, prywatnej bibliotece są księgi, które zostały napisane w czasach Imperium i jedna z nich wspomina Hurog. Nazywa je Twierdzą Smoka. — Słyszałem paznokieć Jakovena, uderzający o coś metalicznego, może o głowicę kija. — Istnieje opowieść, że kilku Imperatorów miało maga, który był smokiem. Istnieją też stare historie, które twierdzą, że lord Hurog jest smokiem. Więc, jak sądzisz, Ward? Pochodzisz od tego maga? Masz smoczą krew?

17 18

Czyli Farson Białowłosy. Ale nie ten Imperator z gwiezdnych wojen. Nie dajcie się zmylić.

Skaleczył moją rękę, tylko trochę. I zebrał krew tą samą szmatką, którą wytarł mi twarz. Nie widziałem, co z nią zrobił, ale założyłem, że roztarł czerwoną smugę na klejnocie, ponieważ coś się stało. Jade Eyes wykrzyknął głośno, a stołek króla upadł na ziemię. Moc, która mnie egzaminowała, zmieniła się. Tylko trochę. Tylko przez moment mnie rozpoznała. „Hurog?” Powiedziała, rezonując bezgłośnie w mojej czaszce. „Smok?” I coś głęboko wewnątrz mnie odpowiedziało na ten zew, zanim magia Zguby Farsona została gwałtownie odcięta. — Nie powinno tak robić. — Wykrzyknął Jakoven. — Zapisy mówią wyraźnie, że kamień rozbłyska czerwonym światłem, gdy dotyka smoczej krwi. Ale to pierwsza reakcja, jaką od niego uzyskałem. — Niebieski. — Powiedział oceniająco Jade Eyes. Podszedł blisko mnie, aż mogłem go widzieć. — Twoja krew zmieniła kamień z czarnego w niebieski. — Popatrzył nade mną na Jakovena. — Próbowałeś własnej krwi? Być może wpływa na to krew maga. — Moja krew nic z tym nie robi. — Odparł Jakoven. — Próbowałem. — Zobaczyłem kątem oka trzepot tkaniny, gdy król przeszedł obok mnie. Usłyszałem jak odkłada torbę na półki. — Ach, Ward. — Powiedział Jakoven, całując moje czoło. — Odpowiedziałeś na moje, najgorętsze pytanie. Przez dziesięć lat ten artefakt stał na moich półkach, czekając na przebudzenie. Odsunął się ode mnie i usłyszałem jak podnosi stołek i stawia go prosto. — Wystarczająco dobrze. — Powiedział żwawo, jakby w jego głosie nigdy nie było surowej żądzy. — Arten mówi mi, że jesteś gotowy, Jade Eyes. I każdy głupiec może zobaczyć, że jest złamany. Ale chcę go głupiego i szczęśliwego. Upewnij się, że będzie mógł mówić, dobrze? — Dobrze. — Zgodził się Jade Eyes. — Eksperymentowaliśmy z narkotykami, żeby uzyskać odpowiedni efekt. Podamy mu trochę korzenia czarowników, żeby upewnić się, że nikt nie mógłby pomylić go z normalnym, a do tego kilka rzeczy, żeby był szczęśliwy. — Dobrze. Dopilnuj, żeby to zostało zrobione.

To był piękny dzień, ostry chłód późnej jesieni dryfował, przejrzysty i czysty, do moich płuc. Powiedziałem to strażnikom, gdy pomogli mi wejść na dwukołowy wóz, który miał zabrać nas na dwór. Powiedziałem wielkiej Tamerlain, która usiadła na moich stopach, mrucząc. Jednak niepokoiło ich, gdy do niej mówiłem, ponieważ nie mogli jej zobaczyć.

— A niech cię bogowie, zamknij się. — Powiedział jeden. — Czy będziemy musieli słuchać tego przez całą drogę do zamku? Zaskoczony, uniosłem wzrok znad wielkiego zwierzęcia, rozciągniętego na podłodze wozu. — Popatrz na niego. — Powiedział jego towarzysz. — Uśmiechać się tak, ze łzami, spływającymi z twarzy… — Odpręż się. — Burknął drugi strażnik. — Był zamknięty w Azylu prawie przez tydzień. Nie jest przyzwyczajony do światła i to szkodzi jego oczom. Niedługo mu przejdzie. Tamerlain usiadła na zadzie i położyła przednie łapy po obu stronach mnie. Wóz nie przesunął się przy jej ruchach, jak zrobił to przy moich — jak gdyby Tamerlain wcale nie miała masy. — Przykro mi, Ward. — Powiedziała do mojego uśmiechu. — Ale już czas. Gdy przemówiła, ogień rozświetlił moją krew i lizał moje ciało, lodowaty ogień, który spalił zarówno nieczystości, jak i nerwy. Pot wypłynął na moją skórę i kłuł mnie w oczy, śluz zablokował mi oddech. — Cholera, ma konwulsje. — Gderał drugi strażnik, chociaż nie zrobił żadnego ruchu, żeby się do mnie zbliżyć. — Jeśli ci, głupi magowie zrobili mu coś, co go zabija — ty i ja wiemy, kto zostanie obwiniony. Najgorsze skończyło się do czasu, gdy konie się zatrzymały. Potykając się, drżąco, wydostałem się z wozu, by znaleźć się przed tylnym wejściem do królewskiego pałacu, naprawdę trzeźwy, po raz pierwszy, odkąd napiłem się z bukłaka generała. Strażnicy pociągnęli mnie bezceremonialnie po wąskich schodów i do pomieszczenia z tyłu, gdzie oczekiwała gorąca kąpiel. Ściągnęli moje, brudne ubrania i wyszorowali mnie szorstkimi ścierkami. Drżąc, owinięty w kąpielowe prześcieradło, siedziałem na stołku, gdy jeden z nich golił mnie na gładko. Było trochę dyskusji o obcięciu mi włosów, ale zdecydowali, że to shavigański sentyment, wytarli je do sucha i uczesali w ogon. Tamerlain obserwowała, niezauważona — Oreg potrafił zrobić to samo. Uważałem, żeby nie patrzeć na nią bezpośrednio. I uśmiechałem się przez cały czas, aż moje policzki bolały z napięcia. Ubrania, które dali mi do ubrania, były całe czarne i bez ozdób, choć drogie. Buty, które wciągnęli mi na stopy, były moje własne, choć wypolerowali je do większego połysku niż ja to robiłem. Okryli mnie płaszczem z kapturem i poprowadzili mnie przez drzwi, i do korytarza. Kaptur powstrzymywał mnie od zobaczenia dużo, dokąd szedłem, ale to było w porządku. To dało mi więcej czasu na myślenie. I musiałem pomyśleć. Król chciał mnie, żeby mógł używać Zguby Farsona. I nie miał zamiaru się poddać.

Ale było coś jeszcze, czego chciał. Dzisiaj król powiedział Jade Eyes, żeby upewnił się, że byłem szczęśliwy i głupi. Tamerlain powiedziała mi, że Jakoven zaprezentuje mnie przed dworem — nie, to nie było to. Zatrzymałem się gwałtownie i ktoś popchnął mnie naprzód. Nagle na moje czoło wystąpił pot, a wybuch żaru przesunął się od moich stóp do głowy, okradając moje kończyny z siły, gdy przechodził. Zwaliłem się na podłogę. Tamerlain trąciła mnie z zaniepokojeniem. — Co się ze mną dzieje? — Wyszeptałem. — Twoje ciało zaczęło pragnąć narkotyków, którymi cię karmili. — Powiedziała. — Nie mogę nic z tym zrobić. Ludzie Jakovena miotali się. Z ich słów zrozumiałem, że Jakoven rozkazał, żebym był w możliwym do zaprezentowania stanie, gdy zostanę przyprowadzony przed dwór. Jedyną rzeczą, którą chciał, żeby zobaczył dwór, był mój uszkodzony umysł — nie moje ciało. Przynieśli wiadro wody i umyli mi twarz zimną, wilgotną szmatą, uważając, żeby nie zmoczyć moich ubrań. Wziąłem od nich wiadro i piłem by uspokoić suche gardło. Gdy pomogli mi się podnieść, pozwoliłem im mnie podtrzymywać. Byłem słaby, więc oparłem się na mężczyznach, którzy mnie prowadzili, oszczędzając moją siłę na chwilę, gdy będzie mi potrzebna. Tamerlain szła przed nami, zatrzymując się, co kilka kroków, żeby obserwować mnie ze zmartwieniem. Korytarze, które przemierzaliśmy, były nieznajome, ale byłem bardziej zainteresowany dostaniem się na scenę dramatu Jakovena, niż obserwowaniem widoków. Odgrywałem wiele ról, ale to będzie przedstawienie życia — jeśli mi się uda. Moja straż zatrzymała się przed niepozornymi drzwiami i jeden z nich przeszedł przez nie, zamykając je za sobą — ale nie przed tym jak zauważyłem wrzawę ludzi w oficjalnej sali. Wziąłem głęboki, uspokajający oddech, gdy słuchałem głosu Jakovena, tylko lekko stłumionego drzwiami. — Mój Lordzie Duraughu, mój szambelan mówi, że czekałeś od jakiegoś czasu. Przykro nam z tego powodu. Proszę, wystąp teraz naprzód ze swoją rodziną i przyjmij nasze przeprosiny. — Nastąpiła przerwa i przypuszczałem, że mój wuj wykonywał instrukcje króla. — No dobrze, Duraughu, co cię tu sprowadza? — Jestem tutaj, mój królu, na twoje życzenie i by dowiedzieć się o mojego bratanka, Hurogmetena. — Głos mojego wujka przebijał się przez zamknięte drzwi tak łatwo, jak przebijał się przez pole bitwy. I w końcu zrozumiałem całość tego, co zamierzał Jakoven. Chciał zaprezentować dworowi Hurogmetena, który był głupi, żeby zobaczyli, dlaczego nie mógł zostawić Hurog w moich

rękach. To pozostawiłoby mnie w jego mocy. Magia Tamerlain dała mi szansę na przeciwdziałanie jego planowi. Ale mój wujek wiedział, że nie byłem idiotą. Bez ostrzeżenia o moim stanie, mógł zrobić coś nieodpowiedniego politycznie — jak oskarżenie króla o uszkodzenie mnie. Ale ja nie pójdę na dwór pod wpływem narkotyków Jade Eyes. — Ach tak. Ward z Hurog. — Jakoven przemówił, jakby o mnie zapomniał, jakbym był dla niego mało interesującą sprawą. — Przypomniano nam, że w pewnym momencie ten chłopak został uznany za nieodpowiedniego.19 Nie widzieliśmy go, odkąd wyznaczyłeś go do rządzenia Hurog i zdecydowaliśmy, że tak ważna funkcja nie może być sprawowana przez imbecyla. — Mój brat nie jest imbecylem. — Warknął Tosten. Pauza, zanim dodał „mój królu” była zbyt długa. Panika zmroziła mnie w miejscu. Tosten tu był. Mój wuj był dobry w polityce: tak długo, jak nie będzie żadnej, oczywistej krwi, żadnych śladów tortur, mogłem na niego liczyć, że zachowa chłodny umysł. Mój brat rzuci na mnie raz okiem, zbyt chudego i ledwie wystarczająco silnego, żeby stać na nogach i zrobi coś nieprzemyślanego. — Jestem pewny, że masz rację. — Wymruczał Jakoven. Mój brat wydał z siebie niski pomruk, który dla całego świata zabrzmiał jak warczenie psa. Jeśli będę czekał tu dłużej, król podburzy Tostena do buntu, nawet bez mojej, wymizerowanej obecności do pomocy. Musiałem liczyć, że wujek będzie kontrolował Tostena. Mężczyźni, o których tak ciężko się opierałem, nie byli przygotowani na moje, nagłe pchnięcie. Obszedłem ich i przeszedłem przez drzwi, które otwierały się tuż poniżej królewskiego podium. — Oczywiście, że nie jestem imbecylem. — Powiedziałem radośnie, wkraczając do pomieszczenia. — Jak nasza najłaskawsza wysokość sam odkrył. Skłoniłem się nisko przed królem i obróciłem się do dworu. Tamerlain stanęła blisko mnie i pozwoliłem jej mnie podpierać. — Nasz król był bardzo łaskawym gospodarzem przez ten, ostatni tydzień. — Zdobyłem ramy czasowe, dzięki komentarzowi strażników, gdy podróżowaliśmy z Azylu. Tak długo jak o mnie chodziło, to mogły być miesiące albo lata, odkąd opuściłem Hurog. — I mam nadzieję, że usatysfakcjonowałem go moją umiejętnością do rządzenia. Jak powiedział mi dziś, wcześniej, powinienem zaprezentować mu się formalnie dawno temu, ale miałem ręce, zajęte odbudowywaniem mojej twierdzy. Przypuszczam, iż mógłbym zostawić to krasnoludom — Zrobiłem pauzę, żeby przypomnieć Jakovenowi, że miałem sojuszników, których nie rozważał. 19

Jakoś w poprzedniej części chyba tylko raz odezwał się oficjalnie w liczbie mnogiej.

— ale to moja wina, że Hurog upadło. Wydawało się być moim obowiązkiem by dopilnować, żeby znów powstało. Spojrzałem na moją rodzinę, która stała spięta i nieruchoma przed oczami dworu, wystrojona przed królem i uśmiechnąłem się do nich przekonująco. Mocne pompowanie bitewnej gorączki i Tamerlain, były jedynymi rzeczami, które utrzymywały mnie na nogach. Obecni lordowie, wliczając wielu Shaviganów, pokiwali głowami i uśmiechnęli się na moje przypomnienie o mojej roli w powstrzymaniu vorsaskiej inwazji i ceny, jaką zapłaciło za to Hurog. Wspomniałem o krasnoludach, które przybyły z mgły legend by pojawić się ponownie w Hurog. Wielu Shaviganów, co najmniej ich widziało. Zauważyłem, że było tam kilku bardziej potężnych Shaviganów, którzy przeszli przez tłum, żeby stanąć po prawicy mojego wuja. Jeśli to nie zagra właściwie, nie tylko moja rodzina ucierpi. Umieściłem uśmiech w moich oczach i zastanawiałem się, jak wydostać się z tej sali i zabrać moją rodzinę ze sobą. — Pozdrawiam cię, Hurogmetenie. — Warknął głęboki głos i odwróciłem się by stanąć twarzą w twarz ze Strażnikiem Morza, najwyższej rangi Seafordczykiem, którego znałem tylko z widzenia. Rzadko przychodził na dwór, będąc potrzebnym przy prowadzeniu jego żeglarskiego imperium. — To Seaford Vorsag pochłonęłoby, po strawieniu Oranstone. Pamiętamy, co zrobiłeś. — Ukłonił się nisko, dwukrotnie. Raz królowi, a raz mnie. Zastanawiałem się czy wiedział, że przechytrzałem króla i chciał pomóc — czy może jego słowa nie znaczyły niczego więcej, niż powiedział. Tak czy inaczej, byłem wdzięczny, ponieważ owacje, które nastąpiły po jego oświadczeniu, nie dawały Jakovenowi wyboru. Obróciłem się z powrotem do króla ze starannie opróżnioną twarzą. — Ufam, że rozwiałem wszystkie wątpliwości, które miałeś, mój królu. Przeniósł spojrzenie ze mnie na uśmiechnięty dwór. — Nie mam, co do ciebie żadnych wątpliwości, Wardwicku z Hurog. — Powiedział wytwornie. Raz jeszcze się ukłoniłem, ostrożnie, żeby nie zakłócić mojej, niepewnej równowagi. Gdy się wyprostowałem, moje oczy spotkały spojrzenie Jade Eyes i poznałem żądzę krwi. Będąc dzieckiem mojego ojca, pragnienie natychmiastowej śmierci Jade Eyes na chwilę mnie pochłonęło.20 Król machnął ręką odprawiająco i zawołał swojego szambelana by ten przekazał mu następną sprawę, jak gdyby o mnie zapomniał. Ale widziałem zbielały uścisk jego ręki na tronie, gdy przechodziłem obok niego, do mojej rodziny. Swobodnie zarzuciłem rękę wokół ramion Tostena i wyszeptałem — Wychodzimy, natychmiast. — wokół mojego, szerokiego uśmiechu. Tosten wsunął rękę pod mój płaszcz i dyskretnie, na wpół wyniósł mnie z dworu. Beckram i Duraugh odparli życzliwych, więc, gdy Tosten wyciągnął mnie na korytarz, byliśmy sami.

20

Coś mi się wydaje, że Jade Eyes przyjmie dzisiaj, od Jakovena, na dupę, co innego niż zwykle. Miejmy nadzieję, że to będzie solidny bat z kolcami.

— Jakieś miejsce, nie na widoku. Szybko. — Powiedziałem, czując rosnącą w moich kolanach słabość. Tosten oparł mnie o ścianę i otworzył szarpnięciem kilka drzwi. Wtargał mnie przez ostatnie, zamykając je za nami. Światło wpadało przez otwarte okna z ogrodu i czułem słaby zapach jesiennych róż. Usiadłem gwałtownie i skoncentrowałem się na oddychaniu. — Straciłeś na wadze. — Zauważył Tosten, kucając obok mnie, gdy opadłem na podłogę. — Ale nadal jesteś zbyt ciężki, żebym cię nosił. Potwierdziłem ruchem głowy, ale zamiast mówić, owinąłem ramiona wokół siebie i spróbowałem przestać się trząść. Powiedział coś więcej, ale nie mogłem go usłyszeć, ponieważ dźwięk uderzeń mojego serca, zatopił to. Po kilku minutach drżenie zelżało i z ulgą oparłem głowę o ścianę. — Nie możemy zostać tu na zawsze. — Powiedział Tosten. — Ktoś musi zauważyć. — Jak daleko jesteśmy od naszych pokoi? — Zapytałem. — Nie zatrzymujemy się tutaj. Duraugh wynajął dom — dałem mu pieniądze z sejfu w twoim gabinecie, żeby pomóc opłacić uratowanie cię. Mam nadzieję, że to było właściwe. Nie chciałem spać pod dachem Jakovena, ale nie widziałem jak dostanę się stąd, do wynajętego domu bez powodowania sceny. — Jak wyglądam? — Zapytałem. — Jakbyś został otruty i czekał na śmierć. — Powiedział Tosten. — Ale w słabym oświetleniu w korytarzach pałacu, nie sądzę, żeby ktokolwiek, kto cię nie zna, zauważył. Na zewnątrz też robi się ciemno. Myślę, że możemy cię stąd zabrać bez przyciągania uwagi. Z pomocą Tostena przesunąłem się w górę, po ścianie. Gdy moje nogi nie załamały się natychmiast pode mną, poszedłem powoli do drzwi. — Sprowadziliście konie czy będę musiał czołgać się całą drogę? — Konie. — Powiedział Tosten, wpychając ramię pod moją rękę. — Wujek Duraugh, w napadzie optymizmu, albo pokazu dla publiczności — z nim nigdy nie jestem pewny — sprowadził nawet dodatkowego konia dla ciebie. Gdy wyszliśmy z pokoju, Duraugh i Beckram byli w korytarzu, czekając. Żaden z nich się nie odezwał, ale nauczyłem się rozpoznawać lekkie napięcie policzka Duraugha, które wskazywało na rozpalony do białości gniew, a Beckram trząsł się od niego. — Ze mną wszystko w porządku. — Powiedziałem, choć to była ewidentna nieprawda. Beckram wsunął się pod moje, wolne ramię i pomógł z zadaniem zabrania mojego, niechętnego ciała z zamku. Były rzeczy, które musiałem wiedzieć, rzeczy, które musiałem im wszystkim powiedzieć, ale zadowoliłem się zataczaniem się do stajni. Stajenni taktownie nie zauważyli, że musiałem

opierać się o ścianę, gdy mój brat wskazywał konie do osiodłania. Złożą to na karb zbyt dużej ilości pijaństwa, chyba, że ktoś ich przepyta i zapomną o tym, zanim dzień się skończy. Gdy Tosten pojawił się z Feather, zanurzyłem twarz w jej szyi i pozwoliłem czystemu zapachowi konia zmyć smród Azylu. Dwa razy próbowałem wsiąść sam i gdyby Feather była trochę lżejsza, prawdopodobnie bym ją przewrócił. Beckram, z ramieniem pod moim tyłkiem, sprawił, że moja trzecia próba była udana.

Nie pamiętam przejeżdżania przez bramę albo przybycia do domu. Pamiętam, że przy drzwiach spotkałem Orega, który podniósł mnie i zaniósł po schodach, jakbym nie ważył o połowę więcej niż on. Robili nade mną zamieszanie, mój brat, kuzyn i wuj, gdy szorowałem się w dębowej wannie, a potem siedziałem, gdy Oreg przebiegał przez moje włosy grzebieniem, żeby pozbyć się wszy i gnid — o co nie zatroszczyli się ludzie króla. — Ciarra i ja mamy córeczkę. — Powiedział Beckram, odchylając się w tył na swoim stołku, żeby nie wchodzić w drogę Oregowi. — Trzy dni temu. Właśnie dzisiaj się dowiedziałem. Popatrzyłem spod mokrych włosów, które Oreg zarzucił mi na oczy. Przez chwile uśmiechaliśmy się do siebie. — Ma już imię? — Zapytałem, zacinając się lekko. — Leehan. — Odpowiedział. — Po duchu lasów. — Masz tu dużo swoich ludzi. Czy ona jest w Hurog? — Z pewnością nie zabierałby jej całą tę drogę do Hurog, gdy była tak bliska porodu. — Nie. Zostawiliśmy tam połowę strażników — mówiła, że wszystko u niej w porządku. Ludzie króla odjechali, gdy tylko moja matka przekonała ich, że ojciec i ja byliśmy w drodze do Hurog. Potarłem twarz ze zmęczeniem. Tak ciężko było mi zebrać myśli i jeszcze trudniej rozkazywać mojemu językowi. — Myślę, że to niebezpieczne. — Powiedziałem. — Musisz zabrać ją do Hurog. — Ward — Powiedział Duraugh. — ona właśnie urodziła. Nie nadaje się do jazdy do Hurog. Co sprawia, że myślisz, iż jest w niebezpieczeństwie? — Jakoven. — Powiedziałem. — Zabierz całą, naszą krew z Iftahar — to nie jest forteca. Hurog nawet teraz jest lepiej bronione.

— Sądziłbym, że bardziej prawdopodobne, iż Jakoven wyliże swoje rany i spróbuje ponownie. — Powiedział mój wuj. — Nie. — Powiedziałem, pocierając czoło. — Teraz to dla niego ważne. Zadziała natychmiast. Musimy zabrać Ciarrę i dziecko do Hurog. — Ja pojadę. — Powiedział Beckram, słysząc ponaglenie w moim głosie. Wstał, gdy jego ojciec zaczął dyskusję. — Jeśli Ward mówi, że są w niebezpieczeństwie, zabiorę je w bezpieczne miejsce. Duraugh pokręcił głową na nas obu, ale powiedział tylko. — W takim razie prześpij tę noc i wyjedź o brzasku. To jej nie pomoże, jeśli skręcisz kark, galopując w ciemnościach. Oreg pomógł mi wstać i polał moją głowę ciepłą wodą, gdy Duraugh i Beckram dopracowywali szczegóły. Drżąc nawet w ciepłym pokoju, skuliłem się w ręczniku, który przyniósł mi Oreg i zapragnąłem czuć się czystym. Tosten podał mi czyste ubrania i usiłowałem je ubrać. Udało im się zaprowadzić mnie do innego pokoju, z ogniem i łóżkiem i Oreg wyrzucił wszystkich na zewnątrz. On został, cichy strażnik. Ale nawet jego obecność nie sprawiła, że czułem się bezpiecznie. Nie spałem. Nie chciałem spać. Zbyt dużo rzeczy przebiegało mi przez głowę. Leżałem tylko nieruchomo, z zamkniętymi oczami. Jakoven chciał mocy i myślał, że moja krew mogłaby być kluczem do używania Zguby Farsona. Moja krew albo krew kogoś z mojej rodziny — wywodzącego się od smoków. Tyle powiedział mi Oreg. Jakoven nie pozwoli nam wycofać się w spokoju, na długo. Bogowie, nie dopuśćcie, żeby dowiedział się, czym był Oreg. Samo Hurog nie mogło stanąć przeciw królowi, ale jeśli postawiłbym Hurog po stronie Alizona, niektórzy Shaviganie pójdą za mną. A jeśli bunt rozpali się zanim Jakoven zdoła dostać mnie albo kogoś innego z krwi Hurog w swoje ręce, żeby znów uaktywnić Zgubę, możemy być w stanie powstrzymać króla przez kilka miesięcy. Ale moje obiekcje, co do rebelii nadal były aktualne. Krótko mówiąc, było zbyt wielu szlachciców, którzy staną za królem. Na końcu przegramy. Gdy próbowałem nakreślić kurs z możliwością przetrwania, byłem niejasno świadomy cicho otwierających się drzwi i mamrotanej dyskusji. Drzwi zamknęły się i raz jeszcze zostałem pozostawiony w ciszy z moimi lękami, ale nie zostałem zostawiony sam. Każdy plan, jaki wymyśliłem, prędzej czy później prowadził do katastrofy. Byłem w połowie próby zobaczenia jak moglibyśmy skłonić Seafordczyków do sprawy Alizona (coś, o czym nie marzyłbym bez tej, małej przemowy Strażnika Morza) gdy doświadczyłem kolejnego, pozbawiającego sił ataku drżenia. Tym razem też mnie swędziało.

Chłodna, wilgotna szmatka wytarła moją twarz, a potem resztę mojego ciała i armie wyobrażonych robali, zebranych na mojej skórze zostały zabrane przez czystą wodę i miękki pomruk Tisali. Czekała, aż atak mnie opuścił, zanim powiedziała. — Ward? Wszystko w porządku? — Co ty tu robisz? — Zapytałem. Powinnaś być bezpieczna w Hurog. Jakoven już raz ją schwytał. Zapaliła małą świeczkę z podsyconego ognia o postawiła ją w świeczniku na stole blisko łóżka. Migocząca świeczka oświetliła jej ciemne włosy z rudymi odcieniami. Ciemność za okiennymi zasłonami powiedziała mi, że leżałem z zamkniętymi oczami dłużej, niż myślałem — albo zasnąłem. — Tak, jakbym siedziała w bezpiecznym miejscu, gdy mogłam pomóc. — Powiedziała ostro. — Przyszłam pomóc wyciągnąć cię z Azylu — chociaż ostatecznie sam się wydostałeś. Azyl. Narkotyki pozostawiły mi żałosną garść wyraźnych wspomnień, wśród koszmarnych obrazów. Zamknąłem oczy z zawstydzeniem. — Przyszłaś, gdy tam byłem. Myślałem, że to sobie wyobraziłem. — Pomyślałem, na jakiego głupka musiałem wyglądać, ukrywając się pod słomą i roześmiałem się. — Co? — Zapytała. — Chciałbym po prostu mieć trochę słomy, żeby zakryć sobie głowę. — Powiedziałem z większą goryczą niż humorem. Jej dłoń, pokryta zgrubieniami jak moja, dotknęła mojej skroni i przesunęła się po moim, pokrytym potem policzku. — Oreg mówi, że powinieneś poczuć się lepiej za parę dni. — Mówił mi. — Powiedziałem. — Po tym jak odkryłam, gdzie cię trzymali, Oreg próbował cię wydostać. — Nagle zabrała dłoń, jakby dopiero zauważyła, że mnie dotykała. Choć ludzie króla umyli mnie i wyszorowali, a ja zrobiłem to jeszcze raz tutaj, może zapach Azylu nadal się mnie trzymał. — Wiem, że to zrobił. — Przypomniałem sobie wezwanie magii Hurog, gdy próbowałem się utopić — czy to było tego ranka, czy ostatniej nocy? — Tamerlain też nie mogła mnie wydostać. Ta część Azylu, w której byłem, była stworzona do przetrzymywania magów. — Ta Tamerlain? — Powiedziała. Wiedziała, oczywiście, czym była Tamerlain, ale wątpiłem, żeby naprawdę w to wierzyła. Nie powinienem mówić niczego o tym stworzeniu — nie po wyjściu z azylu dla szaleńców. Rozejrzałem się po pomieszczeniu, ale Tamerlain, zrobiwszy to, co mogła, zniknęła.

— Ty naprawdę widziałeś Tamerlain? — Zapytała, ale bardziej ze zdumieniem, niż jakby rzeczywiście mi nie wierzyła. — Sprawiła, że przeprowadzenie tej, małej farsy na dworze Jakovena było możliwe. — Powiedziałem. — Kim jesteś, że Aethervon interesuje się twoimi czynami? — Zapytała. Nie byłem gotowy na niezasłużony podziw. Czułem się brudny i mały, więc prychnąłem i powiedziałem prawdę. — Pionkiem. Nie miej wielkich nadziei, Aethervon zrobił już wszystko, co zamierzał. Tisala kucnęła obok mojego łóżka i popatrzyła mi twardo w oczy. — Powiedz mi jeszcze raz, co czujesz, odnośnie rebelii Alizona. Usiadłem i ze znużeniem potarłem twarz. — Jeśli to poważna rozmowa, miałabyś coś przeciwko zapaleniu jeszcze kilku świec, żebym mógł cię widzieć, gdy rozmawiam? — Cienie w pokoju przypominały mi o celi w Azylu. Gdy skończyła, kazałem jej przysunąć krzesło do mojego łóżka. Między zapalaniem świec, a przesuwaniem mebli, kupiłem sobie dosyć czasu, żeby zdecydować, że nie musiałem być z nią całkowicie szczery, ale i tak zamierzałem to zrobić. — Czas nadal nie jest właściwy do buntu. — Powiedziałem. — Żniwa były w tym roku dobre, nie tylko w Shavig, ale również w Tallven i Oranstone. Mój ojciec mawiał, że pełne brzuchy dają szczęśliwych poddanych i miał rację. Danina Jakovena jest uczciwa. Nie uciskał otwarcie nikogo, kto podburzyłby szlachtę. Nie jest prawdopodobne, żeby Alizon mógł odciągnąć avinhellskich lordów od Jakovena, a tallveńscy i avinhellscy lordowie mogą wystawić większe, lepiej wyszkolone armie, niż Shavig, Seaford i Oranstone, razem wzięte, nawet, gdyby Alizon mógł zebrać ich wszystkich razem — czego nie może. W zamian za walkę z większymi siłami bojowymi, Alizon oferuje zastąpienie jednego, tallveńskiego króla innym, sobą. I Alizon jest z nieprawego łoża. Podejrzewam, że twój ojciec nie jest jedynym Oranstonianinem, który odmówił pójścia za Alizonem. Jej twarz była ostrożnie pusta, gdy mówiłem. Przy końcu mojej przemowy, odwróciła twarz. Wzruszyłem ramionami. — Ale powiem ci, co się zmieniło. Jakoven sprawił, że zrobienie czegokolwiek poza dołączeniem do rebelii, jest dla mnie niemożliwe. Jej oczy wróciły do mnie szybko i przebiegły po mojej, nagiej klatce piersiowej i ramionach, szukając ran, których tam nie było. Przy całym bólu, jaki znosiłem, jedyna krew, którą straciłem w Azylu, powędrowała do wszy — i do Zguby. — Co on ci zrobił? Uśmiechnąłem się do niej, ale nie wyglądała na przekonaną, więc przestałem. — On znalazł Zgubę Farsona.

Zaczęła patrzeć na mnie ze zdziwieniem, zanim zarejestrowała tę nazwę. — Myślałam, że Farson ją zniszczył — albo ten chłopiec imperator. Pokręciłem głową. — Jakoven znalazł ją, w czasie przebudowy zamku Estian. Potrzeba smoczej krwi, żeby ją uaktywnić. — Oreg. — Wyszeptała. Poczułem jak moje brwi się unoszą. Jak dowiedziała się o Oregu? Nic dziwnego, że zaakceptowała, że spotkałem Tamerlain. Od smoków, do służących bogów był mały krok. Mógłbym zostawić to w tym miejscu. Uwierzyła, że stanąłbym po stronie Alizona dla dobra Orega. — Moja krew coś z nią zrobiła. — Powiedziałem. — Muszę trzymać każdą osobę, która może twierdzić, że ma krew Hurogów, z dala od niego. Jeśli Alizon jest gotowy, stanę po jego stronie. Jeśli nie, Hurog zbuntuje się na własną rękę. Albo to, albo pozwolić Jakovenowi na dostęp do tej samej mocy, która zniszczyła Imperium. Wpatrywała się we mnie przez chwilę, a potem powiedziała poważnie. — Wiedziałam, jak dostać się do Azylu, ponieważ Alizon nie jest sercem rebelii — Kellen nim jest. — Kellen? — Powiedziałem zaskoczony. Brat króla — przypomniałem sobie cichego, mądrego chłopca, parę lat starszego ode mnie. Moje serce zaczęło pędzić przez odłamek nadziei. Kellen był uznany, co więcej, został potwornie niesprawiedliwie potraktowany przez Jakovena i miał właściwy powód do buntu. Z Kellenem, rebelia, którą prowadził Alizon, miała znacznie większą szansę na odniesienie sukcesu. — Był tam przez długi czas, Ward. — Powiedziała Tisala. — Odkąd został zbudowany Azyl. Zostawiliśmy go tam, ponieważ to było dla niego najbezpieczniejsze miejsce — Alizon też wiedział, że musimy poczekać na sukces. Ale to było zbyt długo. On nie jest szalony, ale… — Jej głos urwał się. — Ale też nie całkiem zdrowy. — Dokończyłem, drżąc w duchu na myśl o spędzeniu lat w Azylu. — Jak długo to było? — Kellen zniknął jakiś czas po tym jak ojciec pobił mnie tak, że zgłupiałem. Nie mogłem przypomnieć sobie dokładnie, kiedy. Ale wiedziałem, że to było długo. — Ponad dziesięć lat. — Powiedziała. To, co myślałem, musiało pokazać się na mojej twarzy, ponieważ ciągnęła dalej. — Nie jest tak źle jak to, co zrobili tobie. W większości zostawiali go w spokoju. Szukaliśmy bezpiecznego sposobu, żeby go wydostać. Oreg powiedział, że spróbuje tego, za twoją zgodą. W jej głosie była prośba i zrozumiałem, że martwiła się, iż odmówię. — Jeśli Oreg może go wyciągnąć, zrobimy to. Możemy zabrać go do Hurog, jeśli nikt nie ma lepszego planu. Myślę, że krasnoludy zgodzą się, przetransportować go do bezpieczniejszego miejsca.

Opuściłem nogi na podłogę, ale dostałem kolejnego ataku i przez chwilę nie mogłem zrobić nic więcej. Gdy uspokoiłem się wystarczająco, żeby znów zwracać uwagę, Tisala popchnęła mnie z powrotem na łóżko i mówiła do mnie łagodnym głosem. — Nic mi nie jest. — Powiedziałem. — Mogłabyś pójść do Orega i przyprowadzić go tutaj? Popatrzyła na mnie, ale nie potrafiłem powiedzieć, o czym myślała. Po chwili wyszła. Musiałem zasnąć, ponieważ wydawało mi się, jakbym mrugnął oczami i Oreg czekał. Tisali z nim nie było. Gdy zobaczył, że ma moją uwagę, powiedział. — Tisala mówiła ci o człowieku, którego chcą wydostać z Azylu. Pokiwałem głową. — To musi zostać zrobione — jeśli możesz to zrobić bez ryzyka dla siebie. — To o ryzyku dla ciebie myślę. — Odpowiedział otwarcie. — Jeśli z Azylu zniknie człowiek tego samego dnia, gdy ty wyszedłeś, król założy, że masz z tym coś wspólnego. — I tak nie jestem dokładnie, jego ulubionym Shaviganinem. Teraz to nie ma znaczenia. Na końcu, jeśli wyciągniemy Kellena, szanse mojego dożycia starości, ogromnie wzrosną. Poczekałem chwilę, a potem powiedziałem niechętnie. — Nienawidzę cię o to prosić, ale myślę, że to nasza, jedyna szansa. Bunt Alizona potrzebuje bohatera — a Kellen, jak go pamiętam, może być dokładnie tym człowiekiem, żeby to osiągnąć. Posłał mi dziwne spojrzenie i powiedział. — Nie spodziewam się, żebyś znów mnie zabił i użył moich kości do zniszczenia Jakovena, Ward. Przestań czuć się winny z powodu czynu, który wydarzył się wieki, zanim się urodziłeś. Możesz prosić mnie o cokolwiek, bez poczucia winy. Jestem wystarczająco stary, żeby odmówić, jeśli zechcę. Skinąłem głową, a potem powiedziałem. — Jakoven znalazł Zgubę Farsona. Głowa Orega poderwała się w górę, a jego oczy zaczęły świecić, jak robiły, gdy był pobudzony. — Jesteś pewny? Opisałem ją krótko, a potem powiedziałem. — Nie wiem, co zamierza z nią zrobić — nie jestem dokładnie pewny, co ona robi. Ale, gdy miał mnie w Azylu, użył mojej krwi, żeby pobudzić ją do życia. Coś się stało, ale to nie było to, czego oczekiwał. Kawałek po kawałku, Oreg wyciągnął ze mnie całą historię. Odrzucił moje przekonanie, że niektóre z efektów, które czułem, gdy byłem w obecności Zguby, pochodziły od narkotyków, którymi mnie nakarmili. — Niebieski. — Wykrzyknął. — I magia się zmieniła? Skręcałem się, ale powiedziałem mu. — Rozpoznała mnie.

— Niebieski. — Wymamrotał i potarł nieobecnie policzek. — Nigdy nie słyszałem, żeby to robiła. — Ani Jakoven. To, dlatego jestem pewny, że przyjdzie po mnie — albo jakiegoś Huroga. Nie przypuszczam, żeby miało znaczenie, którego z nas. — Przyszła mi do głowy przerażająca myśl. Ojciec i jego ojciec zostawili bękartów w całym Hurog. Będę musiał ich ostrzec. — Jak namaścił kamień twoją krwią? — Zapytał Oreg. — Czy użył ceremonii — — Nie. — Powiedziałem. — Po prostu skaleczył moją rękę, zebrał krew na szmatkę i potarł nią kamień. Oreg zmarszczył czoło i usiadł obok mnie. — Jaki rodzaj szmatki? Len, bawełna, jedwab? — Nie wiem. — Powiedziałem, ale zamknąłem oczy i spróbowałem przypomnieć sobie uczucie materiału na moim policzku. — Nie jedwab. Może len. — Czy było coś innego na tej szmatce? Była czysta? — Czysta. — Zgodziłem się, a potem powiedziałem. — A przynajmniej była taka na początku. Wytarł mi nią twarz — i była dość brudna. — Pot. — Wymamrotał Oreg, a potem zesztywniał. — Nie pot, łzy. Łzy, Ward. Czy miał twoje łzy na tej ścierce? Oreg nie pomyślałby o mnie gorzej — poznał zbyt dużo bólu w swoim, długim życiu — więc przyznałem się do tego, czego żaden syn mojego ojca nie przyznałby przed kimkolwiek innym. — Tak. — Weź to, ty draniu. Ha! — Odwrócił się do mnie z uśmiechem. — Założę się, że Jakoven zapomniał, że wytarł ci twarz — albo współcześni magowie zapomnieli o mocy łzy. — Więc co ona zrobiła? — Zapytałem. Oreg potrząsnął głową, nadal uśmiechając się szeroko. — Nie mam pojęcia. Ale to zmieni naturę Zguby — powiedziałeś, że cię rozpoznała. Pokiwałem głową. — Prawie tak, jak rozpoznaje mnie Hurog, gdy wracam do domu. Przez chwilę był cicho, a potem powiedział poważnie. — Farson był wnukiem mojego, przyrodniego brata, wiesz o tym? Jedna rzecz, to wiedzieć, że Oreg jest starożytny. Inna, to zrozumieć, co to oznacza. Ale z lekkim wysiłkiem, udało mi się powstrzymać moją szczękę przed opadnięciem. — Był głupi, niemyślący i wściekły z powodu bycia częściowo smokiem, z niczym, poza odrobiną magii. — Powiedział Oreg, był pierwszym, urodzonym z Hurogów, który nie mógł przyjąć smoczej formy i miał z tego powodu obsesję na punkcie smoków. Farson zabił trzy

smoki i przywiązał ich duchy do klejnotu krwi na całą wieczność — zawsze myślałem, że to był wariant tego czaru, który przywiązał mnie do Hurog, ale Farson nie był tak dobrym czarodziejem, jak mój ojciec. Gdybym trzymał ten kamień, martwiłbym się, jak mocno duchy tych smoków, są nadal związane do posłuszeństwa. — Oreg uśmiechnął się złośliwie. — Może nie będziemy musieli długo martwić się o Jakovena. — Możesz wydostać Kellena z Azylu? — Zapytałem. Oreg skinął głową. — Jeśli nie jest w tej samej sekcji, w której ty byłeś, będę w stanie jakoś to zrobić. Powiedziałem temu człowiekowi, żeby spotkał się z nami na drodze w pobliżu Menogue, po tym, jak usłyszy, że Kellen uciekł. — Przerwał. — Wiesz, będzie miał te same problemy z udowodnieniem, że się do czegoś nadaje, co ty. Zaśmiałem się. — Nie. Nikt nigdy nie oskarżył Kellena o bycie głupim — tylko szalonym. To nie jest to samo. Głupi władca jest znacznie większym problemem niż szalony. — Będziemy musieli poczekać, aż będziesz zdatny do podróży, zanim go wyciągniemy. — Powiedział Oreg. — To da czas Beckramowi na zabranie Ciarry z Iftahar. — Będzie musiał zabrać więcej niż tylko Ciarrę, Oregu. — Powiedziałem. — Musisz powiedzieć Duraughowi i Beckramowi o Kellenie. Hurog jest do tej pory zasypane śniegiem i będzie trudne do oblężenia, aż do wiosny. Ale Iftahar padnie, gdy tylko Jakoven pomyśli, żeby je zająć — co nie potrwa długo, po tym, jak odkryje, że Kellen uciekł. Pomyślałem przez chwilę. — Powiedz im, że w Hurog jest dość ziarna, żeby wykarmić tysiąc ludzi przez sześć miesięcy. Jeśli Duraugh myśli, że potrzebujemy więcej, Beckram będzie musiał zabrać to ze sobą. — Powiem im. — Obiecał Oreg. — Skoro utknęliśmy tutaj, dopóki nie będziesz mógł podróżować, prawdopodobnie wyprzedzą nas w drodze do Hurog. Będziemy musieli wysłać posłańca do Hurog i ostrzec Stalę, żeby spodziewała się towarzystwa. — Racja. — Zgodziłem się. Myśl o pozostawaniu dłużej w Estian, sprawiła, że moje kolana zmieniły się w wodę. Spróbowałem ukryć mój strach i wystąpić z alternatywą, ale nie miałem większego zaufania do moich zdolności, niż Oreg. — Król będzie się zastanawiał, jeśli jutro wyślemy Beckrama samego. — Powiedziałem. — Jeśli wszyscy opuścimy jutro Estian, nie będzie wiedział, że wysłaliśmy Beckrama przodem. Zamiast tego rozbijemy obóz w Menogue. Nikt tam nie chodzi, więc, jeśli Jakoven nie wyśle nikogo, żeby nas śledził, Menogue powinno być bezpieczne. Nozdrza Orega zadrgały i zbielały nawet w słabym świetle pomieszczenia. Nie miał czułych wspomnień z Menogue. — Co z Aethervonem?

— To Tamerlain pozwoliła mi zmierzyć się z Jakovenem bez efektów ziół jego magów. Myślę, że Aethervon udzieli nam schronienia. Tamerlain powiedziała mi, że jest tam teraz kilku ludzi. To brzmi, jakby Aethervon rekrutował z jakiegoś powodu. — Nie ufaj bogom. — Powiedział Oreg. — Nie. — Zgodziłem się. — Nie spodziewam się, żeby pomógł pokonać Jakovena, ale to nie powinno być konieczne. Jakoven będzie planował odpowiednią zemstę — ściganie nas nie będzie priorytetem, dopóki nie odbijemy Kellena. Ziewnąłem i Oreg zagonił mnie z powrotem pod kołdrę, a ja wysłałem go do jego, własnego łóżka. Nie spałem dużo od czasu mojego uwięzienia w Azylu i byłem zbyt zmęczony, żeby pozostać dłużej świadomy.

Sen zaczął się niewinnie. Czekałem w wielkiej komnacie, nawet okazalszej niż ta, którą krasnoludy zbudowały w Hurog. Moje stopy spoczywały na grubo złożonym dywanie, który pokrywał marmurową, inkrustowaną malachitem podłogę. Drzwi na wprost mnie otwarły się i wszedł tallveński szlachcic o bladej twarzy, którego mgliście rozpoznałem z dworu i opadł przede mną na jedno kolano. Ach. — Powiedziałem. — Tak miło z twojej strony, że odpowiadasz na moje wezwania natychmiast. Mówiłeś mi kiedyś o pochodzącej z Hurogów kurwie, którą odwiedzałeś. — Tak, Wasza Królewska Mość. — Zgodził się. — Umarła jakiś czas temu. W jego głosie nie było uniżoności i zdecydowałem, że może być konieczne nauczenie go lepiej — ale na razie miałem dla niego zastosowanie. — Miała dziecko starego Hurogmetena. — Tak twierdziła, Wasza Królewska Mość. Hurogmeten z pewnością odwiedził ją dwa lub trzy razy, Wasza Królewska Mość. Sam go tam widziałem. — Chłopiec z Hurogów, urodzony z dwóch Hurogów powinien zagęścić krew. — Mruknąłem do siebie, zanim zwróciłem uwagę z powrotem na mojego informatora. — Ile lat miałoby teraz to dziecko? Mężczyzna przez chwilę patrzył pusto. — Nie wiem, Wasza Królewska Mość. Miał może dziesięć lat, gdy go ostatnio widziałem. Chłopiec, pomyślałem, doskonale, lubiłem chłopców.

Myśli, które towarzyszyły moim słowom, obudziły mnie i przyprawiły o suche torsje do nocnika, obok łóżka. Siedziałem na zimnej podłodze, a pot spływał po moich plecach. Jakoven. Byłem w umyśle Jakovena. Choć ten zapach znikał, nadal mogłem poczuć zapach magii, który zalegał w moim pokoju, gdy się obudziłem. Czyjej magii, nie potrafiłem powiedzieć, ale zdecydowałem, iż to oznaczało, że to, co śniłem, było prawdą. Te myśli nie mogły pochodzić z mojej głowy, nie ode mnie. — Nie pochodziły. — Powiedziała Tamerlain z rogu mojego pokoju. — Śniłeś prawdziwe sny, zesłane przez Aethervona. Mają ci pomóc. Bogowie, pomyślałem, Jakoven szuka tego dziecka. — Jestem wam winny podziękowania za waszą pomoc. — Powiedziałem, wycierając usta ręcznikiem, leżącym na małym stoliku, obok miednicy z wodą. — I za te sny, jeśli mogę dotrzeć do chłopca, zanim zrobi to Jakoven. Zamruczała i przetoczyła się jak rozbawiona kotka. — Żadne podziękowania nie są konieczne. To my jesteśmy dłużnikami. Odeszła, zanim mogłem powiedzieć cokolwiek w odpowiedzi, a ja zapatrzyłem się w miejsce, gdzie przedtem była. Nie chciałem niczego bardziej niż zakraść się z powrotem do Hurog i ukryć się w osłoniętych śniegiem wzgórzach, dopóki bogowie nie wezwą mnie na spoczynek — ale nie zostawię chłopca szponom Jakovena, ani Jakoven nie zostawi mnie w spokoju. Długo trwało zanim wczołgałem się z powrotem pod kołdrę i spróbowałem złapać więcej snu. Znów byłem niepokojony przez sny, ale te były bardziej normalnymi koszmarami, zrodzonymi w Azylu. Śniłem o przerażających potworach, które atakowały mnie znów i znów, podczas, gdy próbowałem ukryć się w słomie, która wypadała z moich palców. Ale miękki głos, który przypomniał mi o zielonych jabłkach i czystym deszczu, odpędził bestie i strzegł mnie, gdy ukryłem się bezpiecznie. Śniłem o kamieniu, który unosił się w powietrzu nade mną i kapał krwią na moją pierś. Spróbowałem się odtoczyć, ale byłem związany na pokrytym skórą stole. Krew stała się zalewającą mnie powodzią i obudziłem się z sapnięciem. — Jest bezpiecznie, Ward. — Powiedział głos Tisali z ciemności pokoju, w którym spałem. Przesunęła się niewygodnie i zobaczyłem zarys krzesła, ustawionego przy ścianie, naprzeciw mojego łóżka. — Idź spać. Z jakiegoś powodu, wiedza, że była tutaj, pozwoliła mi to zrobić.

9 — WARDWICK

Przetrwanie to nie jest ładna sprawa.

Obudziłem się w czarnym nastroju. Wczoraj to wszystko wydawało się tak nierealne, ale tego ranka przypomniałem sobie ponuro wszystkie upokorzenia mojego uwięzienia. Nie pamiętałem wszystkiego wyraźnie, w większości fragmenty i kawałki, ale to wystarczyło. Przypomniałem sobie utratę kontroli nad moim ciałem w każdy, możliwy sposób, przypomniałem sobie błaganie Jade Eyes, żeby przestał i żeby nie przestawał. Czułem się brudny i wykorzystany. Tisala spała, siedząc tyłem na krześle, z rękami skrzyżowanymi na oparciu i podbródkiem, spoczywającym na przedramionach. Nie chciałem, żeby mnie widziała, w jakiś sposób pewny, że to, co zrobiłem w rękach Jade Eyes, było wypisane na moim ciele. Cicho naciągnąłem przykrycie, aż zakryło moją, żałosną osobę. Gdybym miał nóż, poderżnąłbym sobie gardło. Drzwi się otwarły i wszedł Oreg, którego lekkie kroki były niemożliwe do pomylenia. — W porządku, Tisalo. — Powiedział. — Czas na zmianę warty. Po drugiej stronie tej ściany jest łóżko z twoim imieniem. — Auć. — Powiedziała i usłyszałem jak nogi krzesła przesuwają się po drewnianej podłodze. — Ale wiedz, że ktokolwiek zasypia na warcie, zasługuje, żeby być zesztywniałym. — Idź spać. — Powiedział Oreg i usłyszałem w jego tonie, że miał dla niej czułość. — Mówiłem ci, że śpię zaraz po drugiej stronie korytarza, nie musiałaś tu zostawać. — Tak, musiałam. — Powiedziała, ziewając. — Pilnował mnie w podobnych okolicznościach. Czekał, gdzie był, dopóki nie wyszła i zamknęły się za nią drzwi. — W porządku, Ward. — Powiedział. — Czas się obudzić i zmierzyć z dniem. Wziąłem głęboki oddech i ściągnąłem kołdrę w dół. — Dzień dobry. — Powiedziałem, próbując brzmieć normalnie. Oreg usiadł w nogach łóżka. — Jak spałeś?

Otwarłem usta, żeby skłamać i powiedzieć mu, że dobrze wypocząłem, gdy przypomniałem sobie, że przynajmniej jeden z koszmarów, które miałem, był ważny. — Tamerlain tu była — nie wiem czy mówiłem ci o jej roli w tym wszystkim. Wczorajszy dzień jest odrobinę zamazany. Oreg pokiwał głową. — Powiedziałeś nam wszystkim, że oczyściła ci głowę, żebyś mógł myśleć i zepsuć plan Jakovena. Jednak było blisko. Rozmawiałem ze strażnikiem, który obserwował, żeby mógł wezwać ludzi twojego wujka, gdyby byli potrzebni. Mówił, że nawet tak, jak było, tylko twój wuj powstrzymał Tostena, inaczej w tamtym momencie rzuciłby się na króla. — Cóż. — Powiedziałem, nie chcąc myśleć, jak blisko znalazłem się sprawienia, żeby cała moja rodzina została ścięta za zdradę. — Odwiedziła mnie ostatniej nocy i powiedziała, że Aethervon miał dla mnie dar prawdziwego śnienia — z wdzięczności za oczyszczenie ziemi, myślę, że tak powiedziała. Śniłem, że król szukał chłopca, syna mojego ojca i pochodzącej z Hurogów dziwki. Matka chłopca nie żyje, ale chłopiec jest Hurogiem z obojga rodziców. — Możesz go znaleźć? — Zapytał Oreg. Pokręciłem głową. — Widziałem tylko rolę króla w tym wydarzeniu. Muszę zobaczyć tego chłopca, zanim będę mógł go znaleźć moją magią. — Dopadło mnie coraz bardziej znajome uczucie słabości. — Ach, bogowie. — Wyszeptałem, zanim moje ciało zaczęło próbować roztrząść się na części. Nastąpił ekstremalnie nieprzyjemny okres czasu. Oreg przytrzymywał mnie, aż skończyłem, a potem sprawnie zabrał mnie na krzesło, spalił moje ubrania i prześcieradła i wyczyścił pokój. Wyszedł i wrócił — w czystych ubraniach, bo udało mi się zabrudzić też jego — z prześcieradłami i ubraniami dla mnie. Pościelił łóżko, gdy się ubrałem. — Efektywnie. — Powiedziałem, siadając sztywno na łóżku. — Myślisz, że jesteś jedynym Hurogiem, którego ciało buntowało się przeciw pompowanym przez nie truciznom? — Powiedział. — Gdybym nie był efektywny, po tych, wszystkich latach, to byłby wstyd. Większość z nich nawet decydowało się rozkoszować słabostkami. Idź spać, Ward. Duraugh musi napisać rozkazy dla Beckrama, do zaniesienia seneszalowi Iftahar, więc nie wyjeżdżamy przed późnym rankiem. Porozmawiam z Tisalą o twoim, najnowszym znajdzie. Jak się okazuje, ona ma wiele kontaktów w Estian. Jeśli na tych ulicach jest młody Hurog, ona go znajdzie. Wyszedł, a ja położyłem się z powrotem na łóżku, czując się jeszcze gorzej, niż, gdy się obudziłem. Gdy wpatrywałem się w sufit, Tosten otworzył drzwi, z jego zniszczoną hardą w jednej ręce. Posłał mi oceniające spojrzenie. — Wyglądasz gorzej niż wczoraj. Oreg powiedział mi, że potrzebujesz rozweselenia — a ja przyszedłem, żeby okazać się użytecznym. Nie wiedziałem, co powiedzieć, więc nic nie powiedziałem.

— Widzę, że miał rację. — Tosten skinął głową. — Potrzebujesz usłyszeć Balladę o Smoku Hurog, która nawet w tej chwili zdobywa popularność w karczmach, w Estian. Przysunął krzesło Tisali, usadowił się na nim i zaczął grać piosenkę, która przebiegała jak historia, którą shavigański zbrojny opowiadał tallveńskiej publiczności w zajeździe. Ta była jedną z własnych kompozycji Tostena, co było dla mnie oczywiste. Znałem muzykę mojego brata. Mniej więcej w połowie zerwałem się na nogi w niedowierzaniu. — Co on zrobił? Tosten przestał grać. — Oreg naprawdę się o ciebie martwił, Ward. To nie była jego wina. Żaden z koni nie został ranny, i zrobił tę sztuczkę, sprawiającą, że ludzie na niego nie patrzą. Założę się, że nie było tam pół tuzina ludzi, którzy naprawdę dobrze mu się przyjrzeli. — A ty śpiewasz o tym po gospodach? Nikt nie powinien wiedzieć o naszym smoku. — Och. — Powiedział. — Zrobiliśmy coś z tym. To właściwie była sugestia Tisali, a ja odrobinę ją udoskonaliłem. Posłuchaj reszty. Para Shaviganów użyła tej opowieści by zwabić tallveńskiego szlachcica (który brzmiał mocno jak kilku z kumpli Jakovena) z dala od swoich towarzyszy i do lasu. Gdzie Shaviganie rozebrali go i związali. Zebrali jego rzeczy i ubrania i zabrali je z powrotem do zajazdu, z notatką, żeby zostawił pewną, shavigańską dziedziczkę w spokoju, albo rozpowiedzą historię o jego upokorzeniu. Opadłem z powrotem na łóżko, ze śmiechem. — Chwytliwa nuta. Tosten wyglądał na zadowolonego. — Tak myślałem. Słyszałem jak kilku innych minstreli ją gra — albo jej wersję. — Nikt, nigdy nie przyzna się do wierzenia, że w Hurog są smoki, po tym, jak to usłyszy. — Powiedziałem. — Taki był w większości cel. — Zgodził się Tosten. — Czujesz się lepiej? — W większości. — Powiedziałem. — Dzięki, Tosten.

Tego popołudnia miałem jeszcze jeden, drżący atak, choć nie, aż tak zły. Albo nie byłby, gdybym nie był na Feather, w połowie stromego szlaku do Menogue. Nie zostałem na górze i przez chwilę myślałem, że ktoś zmusi biedną Feather do przewrócenia się na mnie, gdy próbowali odsunąć ją na bok na urwistym stoku, a ona się poślizgnęła. Więc doszedłem do siebie, leżąc dokładnie pod brzuchem Feather.

— Cholera. — Powiedziałem z uczuciem, gdy wytoczyłem się ostrożnie spod mojego konia. — Dobra dziewczynka. Nie twoja wina. — Gdy skończyłem koić jej urażoną dumę, dosiadłem jej ponownie, z pomocą Tostena i nie protestowałem, gdy Oreg i Tosten zostawili swoje wierzchowce do prowadzenia innym i szli po obu stronach mnie. Gdy Feather wysilała się, wchodząc pod górę szlaku, pomyślałem, że gdyby królewska armia chciała ścigać nas ta to wzgórze o stromych zboczach i płaskim szczycie (które nizinni Tallveni nazywali górą) to byli mile widziani. Każda armia, która wspięłaby się na górę, nie byłaby w formie do walki, gdyby tam dotarła. Jak powiedziała mi Tamerlain, było tu kilku wyznawców Aethervona, obozujących na terenie starej, zrujnowanej świątyni. Powitali nas, gdy dotarliśmy na szczyt, jakby spodziewali się naszego przybycia. Spałem przez większość reszty dnia. Oreg odkrył kilka powodów, dla których prawdopodobnie nie mógłby uratować Kellena, aż do zapadnięcia kolejnej nocy. Jego przekonanie, że potrzebowałem odpoczywać, co najmniej jeszcze jeden dzień, zanim wyruszymy do Hurog, pozostało niewypowiedziane. Gdy po pierwszej nocy w Menogue wstało słońce, zjadłem śniadanie z dwoma, młodymi mężczyznami i starą kobietą, którzy byli wyznawcami Aethervona i poszedłem się rozejrzeć. Nie było nic innego do zrobienia, dopóki nie zapadnie ciemność, a leżenie dawało mi za dużo czasu na rozmyślania nad Azylem. Moje stopy zabrały mnie w kierunku ruin terenu starej świątyni. To była ścieżka, którą szedłem już wcześniej i mogłem dostrzec zmiany, jakie nowi kapłani zrobili w krajobrazie. Trawa została skoszona, a kwiaty zasadzone, ale drewniana chata, która służyła Menogue, jako nowa świątynia, była nadal zacieniona przez zniszczone ściany, które wznosiły się w górę, ukrywając ją przed słońcem. Toporna, drewniana konstrukcja bledła w kontraście z umiejętnymi rzeźbami starożytnych artystów. Niektóre z upadłych bloków zostały usunięte, pozostawiając łaty surowej ziemi, w miejscu, gdzie kamienie leżały, odkąd upadły dwa stulecia wcześniej. Dziwne, jak Oreg sprawiał, że myślałem o dwóch wiekach, jako niedawnych. Usiadłem w cieniu ruin i zadrżałem. Do tej pory w górach Shavig prawdopodobnie będzie padał śnieg. Zamykając oczy, sięgnąłem odczuwaniem na zewnątrz, jak Oreg nauczył mnie w Hurog. Chciałem zobaczyć czy magia tutaj była taka, jak ją zapamiętałem. Wyciągnąłem rękę i dotknąłem chłodnych od poranka ścian starej świątyni, i znalazłem to, czego szukałem. Była starożytna, ta magia, i w przeciwieństwie do magii Hurog, zawierała wspomnienia. Zobaczyłem rzeczy, dla których nie miałem wyjaśnienia, bitwy i wielkie zwycięstwa lub porażki, ale znacznie więcej drobnych wspomnień, mężczyzna, trzymający czarny kamień i rzucający nim, żeby zrobić pęknięcie w korze drzewa, kobieta, śmiejąca się, gdy jadła dojrzały owoc. Moje usta wypełniły się śliną i wiedziałem, że owoc był kwaśny i soczysty. Tatuaże dzieliły moje nadgarstki i nienawidziłem ich z goryczą, jako symbolu złodziejstwa, którym były — choć część mnie była pewna, że nigdy nie słyszałem o żadnym miejscu, gdzie tatuowano złodziei. To były wspomnienia ludzi, którzy zajmowali się tą świątynią w minionych czasach i

kształtowali tu magię z pomocą Aethervona, wiążąc magię, aż chroniła Jego świątynię, chyba, że sam Aethervon by ją ograniczył — jak zrobił, gdy świątynia została najechana. To była część magii Menogue, która przypominała mi oleisto czarną magię, która sączyła się ze Zguby Farsona. To była magia bez kierunku, jednak silna i świadoma. Odsunąłem rękę od ściany i zrozumiałem, że cień, w którym siedziałem, zniknął — tak, jak ciemność Azylu, która nade mną zaległa. Po raz pierwszy, odkąd opuściłem Hurog, czułem się spokojny. — Oreg był tu chwile temu. — Powiedziała Tisala. Opierała się o jeden z masywnych kamieni, które kiedyś tworzyły łyk kopuły. Wystarczająco blisko, żeby pełnić straż, pomyślałem, ale nie tak blisko, żeby mi przeszkodziła. — Powiedział, że „śnisz na jawie,” i żeby sprowadzić go, jeśli nie obudzisz się do południa. — Popatrzyła na słońce prosto nad naszymi głowami. — Powiedział mi też, żebym zapytała cię, czy czegokolwiek się nauczyłeś. Powoli pokiwałem głową. — Nauczyłem się, że siedzenie nieruchomo przez cały ranek, nie jest dobrym pomysłem — mogłabyś mi podać rękę? Uśmiechnęła się i podeszła, żeby podciągnąć mnie na nogi. Pozwoliłem jej przez chwilę nad tym pracować, zanim wstałem, jęcząc, gdy moje stawy zaprotestowały. — Starzejesz się. — Stwierdziła, kręcąc głową. — Słyszałam jak strzeliło ci w krzyżu. Zaśmiałem się i to było dobre uczucie. Całowanie jej było jeszcze lepsze. Gdy się odsunąłem, jej oczy były ciemne, a oddech szybki. Znów się pochyliłem, aż moje czoło spoczęło na jej włosach, ciepłych od słońca i słodko pachnących. Gdy odsunąłem się o krok, przyglądała mi się dziko, jak sokół, oceniający ofiarę. — Jestem starsza od ciebie. — Powiedziała. — Jestem za wysoka, za silna, zbyt przyzwyczajona do stawiania na swoim. Jestem Oranstonianką, urodzoną i wychowaną, żeby sekretnie nienawidzić Northlandczyków tak bardzo, jak boimy się Vorsag. Jestem pokryta bliznami i zwyczajna. Mój nos jest za duży. Czekałem, ale wydawało się, że to wszystko, co miała do powiedzenia. — Mój ojciec próbował mnie zabić — to sprawia, że człowiek starzeje się przed czasem. Jestem wyższy od ciebie, silniejszy i przyzwyczajony do stawiania na swoim. Ale drzewa są jeszcze wyższe i z siłą, przewyższającą tę z mięśni i kości, myślę, że dobrze do siebie pasujemy. Jestem urodzonym i wychowanym Shaviganinem, co sprawia, że jestem wystarczająco arogancki, żeby śmiać się, gdy Oranstonianie próbują żartować z moich wielkich koni i żółtych włosów. Dopasuję ci bliznę za bliznę i jeszcze trochę zostanie. — Odczekałem dla efektu, walcząc z moimi, rozradowanymi uczuciami, ponieważ, gdybym się roześmiał, nie udałoby mi się powiedzieć rzeczy, które musiałem. — Więc zobaczmy. — Lekko przebiegłem palcem po jej wargach. — To pozostawia tylko dwa twoje, ostatnie narzekania. Tisalo, czy nie wiesz, że jest w tobie takie piękno, które

pozostawia mężczyzn, drżących? To nie piękno kwiatu w królewskich ogrodach, ale tygrysicy z ostrymi kłami i — Roześmiała się nagle. — Wąsami? Uśmiechnąłem się. — Gdyby twój nos był, choć trochę mniejszy, byłby za mały. — Wtedy pocałowałem jej ostry, arogancki nos. — Wyjdziesz za mnie? Odsunąłem się, żeby popatrzeć jej w oczy, ale trzymała je zamknięte. Powoli pokręciła głową. — Nie. Ty ratujesz ludzi, Ward. — Otworzyła oczy, mając nadzieję, jak sądziłem, przekonać mnie o jej szczerości. — Uratowałeś mnie. To naturalne, że czujemy to połączenie — ale nie jest prawdziwe. Pewnego dnia spojrzysz i mnie zobaczysz, i będziesz zastanawiał się, gdzie poszła ta kobieta, która potrzebowała twojej ochrony. Mężczyźni nie żenią się z takimi kobietami, jak ja, Ward. Zacząłem otwierać usta, żeby się z nią kłócić, gdy dotarło do mnie kilka rzeczy. Pierwszą było to, że słowa nie przekonają jej, że to, co czułem, było prawdziwe. Tylko czas to zrobi. Drugą było to, że ona też coś czuła — tyle powiedziały mi zarówno jej słowa, jak i jej reakcja na mój pocałunek. Wiedza, że zależało jej na mnie, dała mi nadzieję, żeby być cierpliwym. Więc uśmiechnąłem się do niej i zacząłem wracać do obozu. Jeśli nie powie mi, żebym zostawił ją w spokoju, będę ścigał ją na krańce ziemi.

Człowiek Kellena, Rosem, wyglądał na żołnierza. Coś, w sposobie, w jaki stał, mówiło o długich godzinach w szeregach i na paradach. Stala nie przepadała za fantazyjnym maszerowaniem, ale wiedziałem jak wyglądały rezultaty końcowe. Był, co do mnie ostrożny i nieszczęśliwy, musząc zaufać, że ktoś inny uratuje Kellena, bardzo nieszczęśliwy z powodu sposobu, w jaki mieliśmy to zrobić. — Dlaczego musiał pójść sam — dlaczego nie może uprawiać magii tutaj? Wzruszyłem ramionami, nie zamierzając mówić mu, że Oreg zamierzał polecieć do Azylu pod osłoną nocy i dobrze przyjrzeć się, jakie zaklęcia zostały nałożone na celę Kellena. „Gdyż” jak mi powiedział „Kellen jest zbyt cenną nagrodą, żeby zostawić go z pospolitymi wyrzutkami.” Będą mieli dla niego inne zabezpieczenia, nawet, jeśli nie jest w skrzydle magów. — Oreg wie, co robi, Rosemie. — Powiedziała cierpliwie Tisala, trzeci czy czwarty raz. — Zaufaj mu. — A mam wybór? — Powiedział w końcu. Krawędź desperacji przylgnęła do jego tonu.

— Nie. — Powiedział Duraugh. — Ale Hurogowie spłacają swoje długi. — Hurogmeten sam się wydostał. — Odparł Rosem. Duraugh wzruszył ramionami. — Może tak, ale wiele ryzykowaliście, żeby nam pomóc — nie możemy zrobić mniej. Atmosfera w Menogue po zmroku, nie pomagała. Pomyślałem. Gdybyśmy byli w obozie, znajomy hałas i gwar zatopiłby świadomość Rosema, że stał w miejscu, które miało reputację nawiedzonego. Żaden dobry Tallven nie zostałby przyłapany w Menogue po zmroku — chyba, że oczekiwał na ratunek od swojego suzerena, przed bandą Northlandczyków o dzikich oczach. To wpływało na wszystkich. Duraugh uważał, żeby opierać się o drzewo tak, żeby nic nie mogło podkraść się za niego. Tosten wpatrywał się w ciemność lasu, jak gdyby spodziewał się tam coś zobaczyć. Tisala bawiła się rękojeścią swojego miecza. Zamknąłem oczy i przyjąłem bardziej wygodną pozycję na sięgającym do pasa głazie, który znalazłem do siedzenia. Jeśli coś tam zamierzało nas skrzywdzić, Tamerlain, która była zwinięta, niewidoczna za mną, ostrzeże nas. Wiatr nadszedł nagle znikąd, wystarczająco silny, żeby młode drzewka osiki uderzały o siebie. Tosten wyciągnął miecz do połowy i obrócił się w kierunku wiatru, ale, gdy położyłem rękę na jego łokciu, wsunął ostrze z powrotem do pochwy. — To Oreg. — Powiedziałem. Jeśli Rosem pomyślał, że wiatr był magią — cóż, smocze skrzydła też są magią. Wiatr zamarł gwałtownie i Oreg wyszedł spomiędzy drzew w ludzkiej formie. — Ward, musisz pójść ze mną. Mógł mieć na myśli tuzin różnych miejsc, łąkę, gdzie zabrał Kellena albo narysował zaklęcie i potrzebował mnie, żebym pomógł mu mocą, ale mój posiłek podniósł mi się do gardła, ponieważ wiedziałem. Chciał, żebym poszedł do Azylu. Po tak długim czasie w swojej celi, Kellen prawdopodobnie nie ufał nieznajomym. Musiał zobaczyć kogoś, kogo znał. Rosem by się nadawał — ale to oznaczałoby zaufanie mu z sekretem Hurog. A nie byłem gotowy, żeby świat dowiedział się, że nadal istniały smoki. Tisala mogłaby to zrobić, ale musiałem stawić czoła moim lękom. — Świetnie. — Powiedziałem, mając nadzieję, że mój głos nie drżał. — Dokąd idziesz? — Zapytał Rosem. Ostra nieufność podniosła jego głos o pół oktawy. — Pomóc Oregowi. — Powiedziałem i poszedłem za Oregiem między drzewa. Gdy pokonaliśmy odpowiedni dystans, żeby ukryć to, co robiliśmy, Oreg przemienił się w smoka.

Ciemność ukryła go, ale nawet z moim strachem poczułem znajome uczucie podziwu, że tak piękne stworzenie nadal chodziło po ziemi. — Na górę. — Wyszeptał jak szelest żółtych i czerwonych liści na jesiennych drzewach. Tylko dwa razy wcześniej jeździłem na grzbiecie smoka. To wydawało się mocno osobiste, więc nigdy nie prosiłem i szedłem tylko, gdy to zaproponował. Z adrenaliną, pochodzącą od wiedzy, dokąd się wybieraliśmy, dodającą się do podekscytowania z takiej przejażdżki, bałem się, że zwymiotuję. Położyłem dłonie na chłodnych i zaskakująco miękkich łuskach szyi Orega i wspiąłem się na jego bark, starannie unikając delikatnej skóry jego skrzydeł. Po tym, jak usadowiłem się w wąskiej koleinie między jego szyją, a skrzydłami, Oreg zebrał się i skoczył w powietrze. Nigdy nie leciałem nocą i ziejąca ciemność poniżej, martwiła mnie bardziej niż widzenie małych plamek budynków i patchworku pól. Było coś niepokojącego w ciemności i cieszyłem się, gdy dotarliśmy do miasta. Za pierwszym razem, gdy Oreg zabrał mnie na lot, zapytałem czy ktoś nas nie zobaczy. Powiedział, że nikt nie widzi smoka, chyba, że smok chce być widziany. Strażnicy przy wrotach miasta nie popatrzyli w górę, gdy przelecieliśmy nad nimi. Gdy się zbliżyliśmy, Estian błyszczało tysiącem pochodni. Wiedziane od góry, mylące skręty głównych ulic, wyjących się spiralą, od pałacu, układały się we wzór. Widziałem, gdzie ulice zostały zamknięte wieki temu i otwierały się nowe, ale oryginalny układ ulic otaczał plac, niedaleko od aktualnego zamku, na którym był teraz otwarty targ. Widziałem niskie, kamienne murki targowiska, gdzie, w ciągu dnia, dzieci przysiadały, żeby zjeść mięsne placki albo pieczone jabłka. Z góry wzór ścian wyglądał jak twierdza z trzema wieżami i zastanawiałem się, jak dawno temu została zburzona. Oreg zanurkował niespodziewanie i zabrał nas na ziemię, tuż za Azylem, w małym parku, który należał do domu bogatego kupca. Zsunąłem się z jego grzbietu, a on odzyskał swoją, własną formę. — Muszę przetransportować nas do środka. — Powiedział. Kiwnąłem głową. Stanął za mną i położył mi ręce na ramionach. Magia Hurog, smocza magia, zalała mnie i zablokowała moje zmysły na wszystko, poza jej obecnością. Gdy znów mogłem widzieć, byliśmy w celi Azylu. Zapach tego miejsca podniósł mi włoski na karku, więc skoncentrowałem się na innych rzeczach. Zimne, krystaliczne światło maga wisiało pod sufitem, za daleko, żeby lokator celi mógł go dosięgnąć i zakryć światło, żeby dać sobie trochę prywatności. Strażnicy mogli spojrzeć przez szczelinę w drzwiach w każdej chwili i zobaczyć całą, małą celę. Gwałtownie przypomniałem sobie, że laboratorium było oświetlone w ten sam sposób. — Ward? — Powiedział Kellen, siedzący na ławce.

Odwróciłem się od drzwi i opadłem ka kolano. Oreg, jak zauważyłem, pozostał stojąc. — Mój lordzie. Kellen wstał i podszedł do mnie. Przygryzłem wargę, żeby powstrzymać się od wyrażenia mojego przerażenia — widziałem zdrowszych ludzi, umierających z głodu. — Więc cię wyciągnęli. Nie mogłem usłyszeć niczego w jego głosie, ale zastanawiałem się, jakie by to było uczucie, być uwięzionym przez dekadę, a potem uwolnionym. Człowiek, który był uwięziony tak długo, wiedziałby jak bardzo dobrze ukrywać strach, ale to nie oznaczało, że go nie czuł. — Tak, mój lordzie. I przyszliśmy tu, żeby cię uwolnić, jak powinniśmy zrobić dawno temu. Machnął ręką na moje przeprosiny i zaczął chodzić w kółko, mamrocząc do siebie. Każda chwila zwiększała szanse przyciągnięcia uwagi strażników, ale nic nie powiedziałem. W końcu obrócił się do Orega i powiedział. — Z tego, co mówił mi Rosem, ty musisz być czarodziejem, Oregiem. Czy możesz zniszczyć tę deskę? — Machnął ręką na deskę, która służyła mu, jako ławka — i szachownica. — Nie chce jej tu zostawiać. Oreg kiwnął głową i podszedł do ławki. Odciął nożem skrawek drewna i przytrzymał go w dłoni. Zamknął pięść, a potem wytarł pył z dłoni, podczas, gdy deska rozpadła się na ciemnoszare, zmurszałe kawałki. Kellen wpatrywał się w ten bałagan, jakby ta, prymitywna deska wiele dla niego znaczyła. Jego oddech był ciężki i widziałem puls, tętniący na jego gardle. — Jestem gotowy. — Nie mogę zabrać was w taki sposób, jak weszliśmy. — Powiedział Oreg. — Transportowanie ludzi jest bliskie niemożliwości, jeśli osoba, którą przenoszę, mi nie ufa. — Więc, co proponujesz? — Zapytałem, wstając, skoro Kellen nie zwracał już na mnie uwagi. — Latanie. — Oreg machnął ręką w kierunku kamiennej ściany między nami i światem zewnętrznym. Czułem jak czerpie ze strachu, którym więźniowie nasączyli ściany. Oreg zebrał bezsłowne pragnienie każdego więźnia i nadał mu formę, gdy ściana pękła i wielkie kamienie spadły na ziemię poniżej. Dobrze, że cela Kellena była na najwyższym piętrze, pomyślałem, patrząc przez krawędź na ziemie poniżej. Inaczej Oreg mógłby zawalić cały budynek. Dziura w ścianie była bardziej niż wystarczająco wielka dla smoka, chociaż Oreg musiał zawalić też ścianę obok nas. Albo druga cela była pusta, albo jej mieszkaniec został zmiażdżony przez spadające kamienie. Przyjrzałem się bliżej i poczułem ulgę, że nie było tam słomy na podłodze.

Odwróciłem się z powrotem, żeby powiedzieć coś Kellenowi, ale on był przykucnięty w kącie tak daleko zwalonej ściany, jak mógł się dostać. Popatrzyłem na Orega, ale pokręcił głową i wskazał na mnie. Mój dawny, główny stajenny, nigdy nie lubił trzymać koni w boksach dłużej niż dzień albo dwa. Powiedział mi, że raz widział konia, który był trzymany w boksie od urodzenia, do czasu, aż był gotowy do treningu jazdy. Trzeba było czterech ludzi, żeby wyciągnąć tego konia z jego boksu. Upadek kamieni był głośny, wkrótce ktoś musiał przyjść, sprawdzić, co z Kellenem. Nie było czasu na zachęcanie Kellena do wyjścia. Przypomniałem sobie za, jak niepokojącą uważałem ciemność pod skrzydłami Orega i użyłem noża żeby oderwać pas od dołu mojej koszuli. — Cii. — Powiedziałem, owijając moją, prowizoryczną opaskę, wokół oczu Kellena. — To tylko szok. Pozwól mojemu smokowi i mnie, zabrać cię stąd w bezpieczne miejsce i wszystko będzie dobrze. Oreg zrozumiał wskazówkę i zmienił się w smoczą formę. Usłyszałem dźwięki strażników w korytarzach, niewątpliwie przyciągniętych tu przez dźwięk upadających kamieni. Tak, jak robiła to z końmi, opaska na oczy uspokoiła Kellena. Nie powiedział niczego, gdy powiedziałem mu o smoku. Myślę, że za mocno koncentrował się na przeżyciu swojego ratunku, żeby martwić się o legendarne stworzenia. Z moimi wskazówkami, Kellen wspiął się na grzbiet Orega. Usiadłem za nim i przytrzymałem go. Oreg zaszurał niezgrabnie łapami po krawędzi i skoczył. Myślałem, że będziemy musieli wylądować, ale trzy, szybkie uderzenia skrzydeł uniosły nas w górę. Gdy zbliżyliśmy się do Menogue, powiedziałem. — Oregu, czy możesz nas gdzieś zabrać, żeby Kellen odrobinę doszedł do siebie, zanim spotkamy się z innymi? Oreg opuścił skrzydła w odpowiedzi. Zabrał nas na dalszy stok Menogue i wylądował na małej polance, gdzie dawno temu ludzie otoczyli małą sadzawkę kamieniami. Polana była otoczona przez drzewa i oświetlona księżycem w pełni. Ściągnąłem Kellenowi opaskę i zsunąłem się po barku Orega na ziemię. Po krótkim wahaniu, Kellen poszedł za mną. Gdy bezpiecznie zsiedliśmy, Oreg zwinął się i położył swoją, wielką głowę na ziemi, wyglądając tak nieszkodliwie, jak mógł. — Więc Hurog ma smoki. — Powiedział Kellen. Był sztywny od stresu, ale końcami palców trzymał się poczytalności — wiedziałem, jakie to uczucie. — Jednego. — Zgodziłem się.

— Gdzie jest twój mag? Wskazałem smoka. — On nie jest pełnej krwi smokiem. Mówi mi, że czuje się równie komfortowo w obu postaciach. Kellen kiwnął powoli głową i wskazał sadzawkę. — Czy mycie się w niej jest bezpieczne? — Tak. — Powiedziała Tamerlain z przeciwnej strony basenu. — Witaj w Menogue, Kellenie Tallvenie. Kellen popatrzył na nią, potem na smoka, a potem roześmiał się nagle. — Nie jestem snem. — Powiedziała, wychwytując krawędź histerii w jego wesołości. — Byłam tu, służąc królom Tallven od dawna. Świat zmienił się, odkąd zostałeś uwięziony, Tallvenie, choć większość ludzi jeszcze o tym nie wie. Smoki latają, starzy bogowie budzą się, a magowie rosną w siłę, z powodu dawnej niegodziwości, która została naprawiona. Wyraz twarzy Kellena był dziwnie pusty, mimo jego, wcześniejszego śmiechu. — Odejdź, Tamerlain. — Powiedziałem, patrząc ze zmartwieniem na Kellena. — Później będzie na to dosyć czasu. — Tamerlain posłała mi rozbawione spojrzenie i zniknęła i niepotrzebnie teatralnym trzaskiem. — Zmyjmy smród tego miejsca z naszej skóry i zjedzmy, zanim zaczniemy myśleć, co dalej. Oregu? Smok uniósł głowę i Oreg popatrzył na mnie łagodnie. — Idź powiedzieć innym, że Kellen jest bezpieczny i sprowadź tu jego człowieka — tylko jego człowieka — z czystymi ubraniami. Proszę. Kąpiel zajmie nam dość dużo czasu. — Jeśli Kellen czuł się tak, jak ja, zajmie trochę czasu, zanim poczuje się czysty. Tym razem byłem w tym budynku tylko kilka minut, ale czułem się, jakby przylgnął do mnie smród tego miejsca. Oreg wstał, ziewnął i otrząsnął się, zanim powrócił do swojej, ludzkiej formy. — Brzmi jak dobry pomysł. Pochylił raz głowę w kierunku Kellena, gest szacunku, którego nie wykonywał często i wycofał się w las. Kellen nie zrobił żadnego ruchu, żeby wejść do wody, tylko stał, wpatrując się we mnie, jakby nie wiedział, co zrobić. Albo, jak gdyby mi nie ufał. Nie przypuszczam, żeby bycie zamkniętym w celi przez mojego, własnego brata, też uczyniło mnie bardzo ufnym. — Wkrótce przybędzie Rosem. — Powiedziałem. — Możesz na niego poczekać, jeśli chcesz — ale ja nie będę. — Ściągnąłem moje ubrania i wszedłem do sadzawki. Nie była zimna, jak powinna być woda w takim stawie, ale letnia. Nie czułem tu żadnego, szczególnego wypływu magii, więc musiał być zasilany przez podziemne, gorące źródła. W ciemności trudno powiedzieć, jak głęboko tu będzie, ale nie musiałem się martwić, bo spadek był łagodny. Popłynąłem z dala od Kellena, pozwalając mu zdecydować czy pójdzie w moje ślady, czy nie. Po kilku minutach z tamtego końca doleciał plusk, więc przypuszczałem, że to zrobił.

Gdy nie usłyszałem nic więcej, popłynąłem z powrotem do Kellena. Stał do pasa w ciepłej wodzie i drżał. — Wiesz — Powiedział, obserwując swoje, drżące palce. — nienawidziłem Aethervona tak bardzo, jak kiedykolwiek nienawidziłem mojego brata za zamknięcie mnie w Azylu. Gdyby nie wizja, którą Aethervon obdarował maga Jakovena, mój brat po prostu by mnie zabił. Był gotowy, żeby się załamać i może potrzebował wylać przed kimś to, co czuł. Ale jeśli on się teraz załamie, mogę nie być w stanie złożyć go z powrotem do kupy. Poczekaj, chciałem go zachęcić, poczekaj, aż trochę czasu zrobi z ciebie coś więcej niż chłopca, który nie miał więcej przeszłości niż cela w ciemnościach. Chciałbym mieć sprawny język Beckrama, ale musiałem poradzić sobie na własną rękę. — Sam mam całkiem ambiwalentny stosunek do Aethervona. — Powiedziałem, ignorując poruszony stan, w jakim był Kellen. — Ostatnim razem, gdy tu byłem, przejął kontrolę nad moją siostrą, nie mówiąc nawet „za pozwoleniem” albo „przepraszam” i użył jej do wybełkotania proroctwa, które nie było nawet bardzo pomocne. — Gdybym powiedział ci więcej, nie zrobiłbyś tego, co musiałeś zrobić. — Powiedział miękki, bezpłciowy głos. Rozejrzałem się i zobaczyłem starą kobietę, która była jednym z ludzi Aethervona, siedzącą na skale — ale nie miałem wątpliwości, że ten głos należał do boga, a nie tej, starej kobiety. — Więc dlaczego, w ogóle cokolwiek powiedziałeś? — Zapytałem. — Ponieważ moja przepowiednia nie była niepożądana. — Jak przedtem, ten głos zmieniał się z chwili na chwilę. — Przysiągłem, tak długo, jak ludzkość mnie tu poszukuje, mówić im nieco o przyszłości. — Kro poszukiwał przepowiedni i dał ci szansę mieszać się w moje sprawy? — Zapytałem. Usta starej kobiety uśmiechnęły się, choć jej oczy pozostały puste. — Mieszać się? Przypuszczam, że to równie dobre słowo, jak każde. — Dźwięk głosu młodej dziewczyny w ustach starej kobiety podniósł mi włoski na karku. — Twój smok martwił się, że nie byłeś taki, jak wierzył. Prosił o moją wiedzę, a potem wzdrygał się przed kosztem. Dałem ci okazję do przebicia się przez bariery, które zostały umieszczone między nim i jego magią. Byłem z Shavig i nie służyłem żadnym bogom oprócz Sipherna, tego, którego sprawiedliwość rządziła Ziemiami Północy. Choć Aethervon był teraz pomocny, nie lubiłem go. Moje wargi się wygięły. — Użyłeś życzeń Orega, żeby go ukarać. Prosił o otuchę, a ty zabrałeś moją siostrę, którą był zaprzysiężony chronić, zmuszając go do znoszenia bólu jego złamanej przysięgi. Oreg miał dosyć bólu, nie musiałeś dawać mu go więcej. — Przypomniałem mu, kim był — twoim niewolnikiem, a nie twoim panem.

— Oreg nie należy do nikogo. — Warknąłem. — I nigdy nie powinien. Głos boga był głębokim pomrukiem, większym niż stara kobieta. Brzmiał na zirytowanego. — Oreg jest twój tak bardzo, jak Hurog jest twoje. Gdyby mu o tym nie przypomniano, twoja wola ugięłaby się przed nim, jak młode drzewka przed starożytnym wiatrem, a zło, które wykrzywiło świat, trwałoby nadal. — Bawisz się ludzkimi życiami. — Powiedziałem, przypominając sobie oczy mojej siostry, puste jak oczy tej, starej kobiety i Orega, wijącego się na ziemi u podstawy kamiennej ściany, na której stała. — Zapominasz, że one są kruche. Bóg roześmiał się, miękko jak puch nasion ostu nocą i odpowiedział mi bogatym aksamitem wyćwiczonego głosu dziwki. — Kruchy nie opisuje ciebie, Strażniku Smoka. Jesteś trzykrotnie wykuty w ogniu i przez to silniejszy — tak jak ten, który będzie królem. Jako chłopiec, którym był, nie miał szans stawić czoła swojemu bratu. Ale z siłą jego wykucia w rękach Jakovena, wytnie ścieżkę przez ciała swoich wrogów — albo roztrzaska się jak ostrze, które zostało za bardzo utwardzone. Kobieta wstała i ukłoniła się płytko, jak Stala nauczyła mnie, kłaniać się moim przeciwnikom. Potem odwróciła się i zniknęła wśród liści. Przekląłem i odwróciłem się do Kellena. — Widzisz, co mam na myśli? Siphernie, chroń mnie przed kaprysami tallveńskich bogów. Kellen posłał mi krzywy uśmiech z nutą prawdziwego rozbawienia. — Nie czuję się silny. — Powiedział. — Ale w przeciwieństwie do ciebie, nie mam w zwyczaju kłócić się z bogami. Więc umyję się i zobaczę czy rano poczuję się lepiej. To jest to, pomyślałem. Daj sobie czas na ponowne odkrycie siebie. A jeśli to zawiedzie, zrób to jeszcze raz. Dokładnie tak, jak ja to zrobiłem. Tak, jak ja. Śmiało odepchnąłem mdlący, pozbawiony formy strach, który wezbrał z powodu mojego czasu w Azylu. — Mój lordzie. — Powiedziałem. — Docenię, jeśli na razie zachowasz sekret mojego smoka. Hurog zostało już zaatakowane przez jednego, oszalałego na punkcie mocy człowieka, mającego nadzieję znaleźć smocze kości — nie wspominając już, co by zrobili, żeby znaleźć prawdziwego smoka. Kellen uniósł brwi, ale pokiwał głową. Potem wyszorował się tak dobrze, jak mógł, opuścił głowę nisko do wody i zaczął płynąć. Obserwowałem go uważnie, bo nie był w formie, żeby robić dużo, ale zatrzymał się po jednej długości, gdy Rosem i Oreg, niosący ubrania i ręczniki, weszli na polanę. Wysuszyłem się szybko i ubrałem, zostawiając Kellena z jego człowiekiem. Wyglądało, jakby mieli wiele do obgadania. Menogue nie było tak duże, żeby mieli kłopot ze znalezieniem nas, gdy będą gotowi.

Mimo tak późnej godziny, niewiele osób w obozie spało. Historia o tym, czego próbujemy, rozniosła się wśród naszych ludzi i wywołała wielką dyskusję, choć żadnej niezgody. Król Jakoven nie był bardzo lubiany wśród naszych ludzi, odkąd Erdrick zginął z jego rąk. Moje własne uwięzienie wydawało się scementować to uczucie. Gdy dotarłem do centralnego ogniska, gdzie zajął miejsce Duraugh, Tisala przyniosła mi kubek herbaty. Przebiegła po mnie spojrzeniem, jakby upewniając się czy nie brakowało mi żadnych części ciała, a potem odeszła z powrotem do ogniska, nie mówiąc ani słowa. Kellen i Rosem przyszli niedługo po nas. Ubrany i czysty, Kellen wyglądał lepiej, ale mój wujek upewnił się, że dostał drewniany talerz z podróżnym chlebem i serem, gdy tylko usiadł. — Więc myślicie, że Hurog jest najlepszym miejscem, żeby mnie przechować? — Zapytał Kellen. Najwyraźniej Rosem nie tracił czasu, gdy ich opuściłem. Mój wuj pokiwał głową. — Nawet, jeśli Jakoven wie, że to my jesteśmy tymi, którzy cię uwolnili, będzie się spodziewał, że zabierzemy cię do mojego, własnego Iftahar albo jednego z oranstońskich lordów, którzy wspierają Alizona. — Zadbałem o to, żeby Alizon wiedział, gdzie cię zabieramy. — Powiedział Rosem. — Prawdopodobnie będzie tam przed nami. Brwi Kellena opuściły się, gdy patrzył na Rosema. — Mogę pójść do Hurog, Rosemie. To rzeczywiście brzmi jakby w tej chwili tak było najlepiej. Ale jeśli pójdę, to nie dlatego, że zostałem tam zabrany. — Przerażony więzień, drżący w wodzie, ustąpił miejsca człowiekowi, który został wychowany, jako władca. W rzeczy samej wykuty, pomyślałem z zadowoleniem. — Z Hurog są problemy. — Powiedział Tosten. — Powinieneś wiedzieć, że twierdza jest w trakcie odbudowy. Jeśli król odkryje, gdzie jesteś, mury go nie powstrzymają. A przynajmniej wrota tego nie zrobią, pomyślałem, przypominając sobie jak mało czasu zabrało ludziom Jakovena otwarcie ich. Nagle Kellen się uśmiechnął. — Muszę przyznać, że częścią powodu, dla którego jestem skłonny pójść do Hurog, jest zobaczenie tego na własne oczy. — Zwrócił się do mnie. — Rosem utrzymywał mnie poinformowanego i wiele słyszałem o tym, co się wydarzyło, gdy zawaliłeś ściany na Vorsagian. — Jeśli uda nam się to zrobić — Powiedział powoli Duraugh. — możemy przyciągnąć do twojej sprawy wielu lordów z Shavig, gdy będziesz w Hurog. Jeśli Hurogmeten pójdzie za tobą, oni zrobią to samo. — Więc zakładacie, że chcę tronu? — Powiedział Kellen ze śladem goryczy w głosie. Wszyscy zamarli — nawet Tisala, która pozostawała poza rozmową, sącząc herbatę, zatrzymała się w pół łyku. — Nie. — Odparłem ostro, gdy wyglądało na to, że nikt inny tego nie zrobi. — Zakładamy, że zrobisz to, do czego się urodziłeś: będziesz chronił swoich ludzi, w czym zawiódł Jakoven.

Ale jeśli twój czas w Azylu sprawił, że nie nadajesz się do rządzenia, powstrzymam cię teraz, zamiast kontynuować to, co zaczął twój brat. Oreg wpatrywał się w noc, uśmiechając się, nie wiadomo, do czego. Rosem położył rękę na mieczu i wszedłby pomiędzy nas, gdyby Kellen nie położył mu ręki na ramieniu. — Spokojnie, stary przyjacielu, on ma rację. — Kellen skinął mi z szacunkiem głową. — Będąc zamkniętym w celi — Powiedział. — Zbyt łatwo zapomnieć, o co walczyłem. Jednak chcę, żeby wszyscy tutaj to zrozumieli. Zamiast niesprawiedliwości, będzie wojna. Wojna domowa. Brat walczący przeciwko bratu. Wykonał elegancki gest ręką, który prosił, żebyśmy włączyli go do tego, ostatniego zdania. — Więzy, które łączą nas razem, mogą zostać zniszczone na zawsze, pozostawiając Pięć Królestw złamanych, pod mieczem ich wroga. I z tego, co powiedziały mi listy i wiadomości Alizona, prawdopodobnie nie wygramy. Upewnijcie się, zanim zaczniemy to, co nie może być cofnięte, że grzechy Jakovena są warte ceny, którą zapłacicie. Wzruszyłem ramionami i powiedziałem, zanim mój wuj mógł się odezwać. — Jakoven wypowiedział Hurog wojnę i my musimy walczyć. Z twoim sztandarem za nami, mamy szansę na zwycięstwo, inaczej przegramy. Wolę toczyć wojnę za mojego, prawowitego króla niż wojnę o przetrwanie. Ale dla lorda Duraugha, Beckrama, Tostena, mojej siostry i mnie, i każdego, w czyich żyłach krew Hurogów jest silna, nie ma wyboru. — Otwarłem usta, żeby powiedzieć im, dlaczego, ale Oreg zrobił to pierwszy. To było równie dobre, ponieważ mój, powolny język sprawiał, że słuchacze się niecierpliwili. — Koszt nie zrobienia niczego może być jeszcze wyższy. Jakoven chce sprowadzić na nas kataklizm tak zły lub gorszy od tego, który zniszczył pierwsze imperium. — Głos Orega był pełen tajemnic wieków. Potrafił to zrobić, gdy chciał, naciągnąć wokół siebie płaszcz swoich lat, aż waga czasu uderzała w słuchaczy jak młot. — Próbował wydostać sekrety imperialnych magów i igra z rzeczami, o których nic nie wie. Zguba Farsona zniszczyła cywilizacje na tym kontynencie, aż ludzie opuścili swoje miasta dla pustkowi. Przez dziewięć i pół stulecia, Zguba była ukryta, ale Jakoven znów ją znalazł. Jeśli będzie żył wystarczająco długo, żeby odblokować jej sekrety, wszyscy będziemy pragnąć, żeby Vorsag najechało nas i sprzedało nas wszystkich w niewolę. Och, dobrze. Pomyślałem, rozglądając się po twarzach, odbijających światło ognia. Naprawdę potrzebują czegoś więcej, czego będą się bać. — Jeszcze nie wie, jak jej użyć. — Powiedziałem. — Ale jest przekonany, że odpowiedź leży w krwi Hurogów. Więc widzisz, że to nie jakieś mniemanie, że jesteś prawowitym królem skłania Hurog do wsparcia cię. Nic tak nieznacznego, jak honor albo wiara w sprawę. Hurog walczy o przetrwanie — co czyni z nas twoich, najzagorzalszych zwolenników. Kellen uśmiechnął się do mnie. — Twój miecz będzie ciął moich wrogów równie dobrze, co jakiegokolwiek fanatyka. Chciałbym tylko mieć jeszcze stu lordów z powodem do bania się Jakovena.

— Ward może przyprowadzić ci większość Shavig i sporą część Oranstone. — Powiedział mój wuj, z nieuzasadnioną pewnością siebie. Kellen popatrzył na Duraugha z zainteresowaniem. Ja popatrzyłem na niego z niedowierzaniem. — Shaviganie mają długą pamięć. — Powiedział Duraugh. — Walczyli w czasie Rebelii przeciw Oranstone, ponieważ Fen, ojciec Warda walczył. Większość z nich będzie walczyło ramię w ramię z Wardem, ponieważ on jest Hurogmetenem — i ponieważ żaden Shaviganin, wart swojej soli,21 nigdy nie odrzucił dobrej walki. — Mit. — Stanowczo zaprzeczyłem mojemu wujowi. Pozwolenie Kellenowi w to wierzyć, było niebezpieczne. — Shaviganie, to ludzie jak wszyscy inni. Walczą, gdy muszą, ale nie będą podążali ślepo za niedoświadczonym chłopcem. Byłeś na tych samych spotkaniach rady Shavig, co ja. Tosten uśmiechnął się oślepiająco i zaczął się śmiać. — Gdy słyszysz nuty szacunku od lorda Shavig, czas uciekać. — Zacytował, zadowolony z siebie. — Ward, nie wiesz, że dałeś Shavig bohatera, po raz pierwszy, odkąd umarł stary Seleg, a smoki wymarły razem z nim. — Bohatera? — Wykrztusiłem. — Jeśli Orvidin nazwie mnie jeszcze raz chłystkiem, mogę go po prostu ugryźć. Kellen przypatrywał mi się przez chwilę. — Rada spotyka się, jak sądzę, w przyszłym miesiącu. Czy możesz zebrać ich wszystkich razem wcześniej? — Jesteś dobrze poinformowany. — Powiedział mój wujek z aprobatą. — Ale mojemu synowi, Beckramowi i siostrze Warda, Ciarze, właśnie urodziła się córka, pierwsza ze swojego pokolenia. Wystarczający powód, żeby zorganizować nieformalne świętowanie w Hurog. — Dobrze. — Powiedziałem. — Dopilnuję, żeby lordowie Shavig wzięli udział w świętowaniu narodzin mojej siostrzenicy. Jeśli zrozumieją, co ma Jakoven, zobaczą, że nie mają wyboru. Rosem powiedział. — Alizon ma wsparcie większości Oranstone — ale oni są tam zmęczeni walką. Sprawy mają się lepiej, odkąd Vorsag zostało przepędzone, ale nadal jest tam wielu, oranstońskich lordów, którzy mają bardzo mało władzy nad własnymi ziemiami. — Avinhelle stoi po stronie Jakovena. — Powiedziała Tisala. — Ale jest tam kilku ludzi, którzy jak wierzę, poprą Kellena tam, gdzie nie poparli Alizona. — Pamiętaj, że nie powiedzieliśmy im jeszcze, że zamierzamy posadzić na tronie ciebie, a nie Alizona. Z tego, co podsłuchali moi ludzie, Seaford się podzieli. Jest kilku potężnych, oranstońskich lordów, którzy mówią o poparciu dla Alizona, ale mogą nie wesprzeć Kellena.

21

Ponieważ sól była kiedyś drogim produktem, to, to powiedzenie oznacza kogoś wartościowego.

Kellen uniósł swój kubek w moim kierunku. — Wszyscy możemy dożyć następnego roku. — Kubki zostały poważnie podniesione i wypite.

Tej nocy śniłem, że byłem z powrotem w Azylu, ale na szczęście obudziłem się, zanim obudziłem kogoś innego. Obóz był cichy, gdy wstałem i poszedłem się przejść. Gdy dotarłem do zniszczonej ściany, która wyglądała na Estian, Tisala już tam była. — Co sprawia, że nie śpisz tak późno? — Zapytałem, uważając, żeby utrzymać twarz w głębszym cieniu, żeby nie mogła zobaczyć tam pozostałości mojego koszmaru. Spojrzała na mnie, a potem powróciła wzrokiem do miasta pod nami. Pokręciła głową. — Czy kiedykolwiek czułeś, jakbyś wkroczył w historię kogoś innego? — Nie. — Powiedziałem zaintrygowany. — W czyją historię wpadłaś? — W tej chwili nie jestem pewna. Kellena? Orega? Twoją? — Popatrzyła na swoje dłonie, które leżały na kamiennym bloku, zdolne ręce, które mogły dzierżyć miecz z rzadką umiejętnością. Ale ona nie widziała tego, co ja. Patrzyła na swoją lewą dłoń. Blizny były poważne — nawet w słabym świetle gwiazd i księżyca mogłem je zobaczyć. Wziąłem jej dłoń w swoją, była wilgotna i smakowała słono, gdy ją pocałowałem. Nie sądzę, żeby siedziała w ciemności, pocąc się. — To coś zabrało, czyż nie? — Powiedziałem w jej mokrą od łez dłoń. — Wcześniej naprawdę nie rozumiałem. — Co zabrało? Czego nie rozumiałeś? — Zapytała, próbując zabrać swoją dłoń. Przytrzymałem ją mocniej. — Bycie przywiązanym, gdy ktoś robi ci krzywdę. Bycie bezradnym. Nawet poza ścianami tamtej celi nie jestem wolny od Azylu — ani trochę bardziej niż śmierć tego oprawcy uwolniła cię od jego tortur. Przestała usiłować zabrać dłoń i wpatrzyła się w moją twarz. W końcu sięgnęła w górę i dotknęła mojego policzka, śledząc ścieżkę łez, niewidocznych w ciemności. Po chwili odwróciłam się, żeby popatrzeć na światła. — To sprawia, że czujesz się brudny i mały. — Powiedziałem, a potem zaśmiałem się boleśnie. — Nie jestem przyzwyczajony do czucia się małym.

— I Winny. — Wyszeptała. — Jakbyś powinien być w stanie to powstrzymać, jak bohater z jednej z pieśni Tostena. Jej uszkodzona dłoń chwyciła moją, a siła tego uścisku była świadectwem uzdrowicielskich zdolności Orega. Razem obserwowaliśmy noc i czuliśmy się trochę lepiej, dzięki wzajemnemu towarzystwu. Gdy w końcu zasnąłem, śniłem, że byłem mały, z brudnymi rękami i podartymi ubraniami. Głód skłonił mnie do kopania w śmieciach, które pokrywały brukowaną aleję, mając nadzieję, że będzie tam jakiś skrawek suchego chleba, który pozostawiły szczury i bezpańskie psy. Byłem tak skupiony na moim poszukiwaniu, że nie usłyszałem ich, dopóki wielka dłoń nie złapała mnie za kark. Zaciągnęli mnie, kopiącego i krzyczącego, przed mężczyznę o szorstkiej twarzy, który powiedział. — Purpurowe oczy. To ten. Obudziłem się wcześnie rano i użyłem tego snu do znalezienia mojego brata.

10 — GARRANON W ESTIAN

Tylko, jako dorośli, rozumiemy nasze dzieciństwo.

Niebo było jeszcze ciemne, gdy Garranon wstał w swoich, tymczasowych kwaterach, przeszedł korytarzami zamku i wszedł do pokoi, które były jego, odkąd po raz pierwszy przybył do Estian. Jego rzeczy zostały wyniesione wczoraj, z rozkazu króla — Jakoven myślał, że zostały umieszczone w innym apartamencie, ale Garranon kazał odesłać je do domu, do Oranstone. Malachitowe podłogi zabłysły w świetle pochodni, którą niósł z korytarza. Podłoga była starsza niż ściany, jedna z kilku rzeczy, które Jakoven zostawił, gdy przebudował zamek. Zieleń, pomyślał Garranon, zieleń dla królewskiego ulubieńca, kolor sprzedających się, oranstońskich dziwek. Stosowne. Król odprawił go z tych pokoi, pokoi, które należały do dziwki króla. Całkowicie sam w apartamencie, który kiedyś był jego, Garranon zamknął oczy. Był taki zmęczony. Przez dwie dekady, Garranon był zakładnikiem dla swojego brata, dla swojej ojczyzny, a teraz przeżył swoją użyteczność. Kiedy nadejdzie właściwy moment, wycofa się do swojego domu, jak zrobił to Haverness i nie wróci na dwór. Z pewnością król pozwoli mu na to po tych, wszystkich latach. Czuł się pusty i bezużyteczny. Wszystkie poświęcenia, których dokonał, skończyły się niczym. Nie był dłużej ważny dla króla i z tego powodu nie był już dłużej ważny dla Oranstone. Apartament, w którym mieszkał przez ostatnie dwie dekady, wydawał się dziwnie opuszczony bez jego rzeczy. Garranon przypuszczał, że powinien otworzyć szuflady i szafy, żeby upewnić się, że zamkowi służący zabrali wszystko, ale zamiast tego wędrował z jednego pokoju do następnego, obserwując migoczące światło pochodni, odbite w wypolerowanych podłogach. Król znalazł nowego ulubieńca. Kogoś ważniejszego dla niego niż Jade Eyes — który był tak bronią do użycia przeciw Garranonowi, jak poważnym rywalem do pozycji królewskiego ulubieńca. Król był bardzo rozgniewany na Garranona, za decyzję walki o Oranstone po tym, jak Jakoven zdecydował, że Oranstone powinno paść ofiarą Vorsag, zanim zorganizuje obronę. To, że Setka Havernessa zdołała odeprzeć inwazję, wtarło sól w urażoną dumę króla. Jade Eyes był karą i ostrzeżeniem dla Garranona. Ten nowy faworyt był czymś innym — oczy Jade Eyes nie były triumfujące, Gdy dostarczył Garranonowi, że ma zwolnić swój apartament.

Panowanie Garranona, jako królewskiego ulubieńca, skończyło się, a z nim jakakolwiek nadzieja, jaką miał na pomoc swoim ludziom. Nie, żeby był w stanie zrobić dużo przez te, ostatnie parę lat. To był czas na pójście do domu i zostawienie Jakovena jego nowej zabaweczce. Dlaczego to bolało? Nieobecnie dotknął haftowanej kanapy i przeszło do niego wspomnienie. Był w ogrodzie, rozmawiając cicho z królową, więc to musiało być zanim śmierć młodego Huroga kilka lat temu skłoniła ją do zamieszkania w samotności jednej ze swoich, rodzinnych posiadłości. Służący upuścił tacę, odrywając go od rozmowy. Gdy podniósł wzrok, jego oczy uchwyciły twarz jednego z pomniejszych szlachciców, mężczyzny, którego widział kilka razy przez te lata i przez moment Garranon raz jeszcze był przerażonym, młodym chłopcem, gwałconym w pozostałościach ogrodów jego matki, a ten, nieznaczący, avinhellski szlachcic przytrzymywał jego nadgarstki. Niezdolny poradzić sobie z nieoczekiwanym wspomnieniem, Garranon odwrócił się bez słowa i wycofał się, na swoją, haftowaną kanapę. Nie zauważył króla w ogrodzie, ale Jakoven poszedł za nim tylko kilka chwil później. Na naleganie króla, Garranon z przerwami opowiedział mu, co się stało tego dnia dawno temu, a król obejmował go, aż skończył. Tej nocy ich kochanie się było słodkie i delikatne. Garranon oderwał rękę od kanapy, jakby go poparzyła. Garranon nienawidził Jakovena. Wiedział, że tak. Nienawidził sekretnie Jakovena, odkąd został sprowadzony do sypialni króla, jako przerażony chłopiec. Nienawidził go bardziej za każdym razem, gdy pojechał do domu, do Oranstone, a potem był zmuszony znów opuścić swoją żonę, swoje dziecko i swoje ziemie, żeby znowu służyć w sypialni króla. Garranon położył się na łóżku, które było pościelone nieznajomymi kołdrami i narzutami, i zapatrzył się na malowany sufit, dwa piętra nad podłogą. To była tylko duma, powiedział sobie. Oranstone przetrwa bez niego do złagadzania królewskich rozkazów, ale to było naturalne, że martwił się, iż nie przetrwa bez niego. Nie będzie tęsknił za Jakovenem. Jego dłonie zacisnęły się w pięści. Gdy łóżko zapadło się pod wagą kolejnego użytkownika, wyciągnął rękę, żeby pogłaskać miękką sierść Tamerlain, bez odrywania wzroku od pokrytego gwiazdami i księżycem sufitu. — Dziękuję za pomoc Wardowi. — Powiedział — Był wspaniały — myślałem, że Jade Eyes padnie trupem ze złości. Zamruczała i potarła szerokim pyskiem jego ramię, zanim ułożyła się przy nim. — Co cię dręczy?

Zaśmiał się bez humoru. — Ja. — Potarł dłonią nieznajomą narzutę. Jej mógł powiedzieć to, do czego nie mógł przyznać się przed sobą. — Nienawidzę go, więc dlaczego opuszczenie go tak bardzo boli? Przez chwilę milczała, a potem powiedziała. — Byłeś kochankiem Jakovena przez dwadzieścia lat. — Dziewiętnaście. — Więcej niż połowę twojego życia. To powinno być dziwne uczucie, pozostawić to za sobą. Uśmiechnął się do niej. — Być może — Powiedziała powoli. — musisz dowiedzieć się, kogo umieszcza w tych pokojach. Tak czy inaczej to mogłoby ci pomóc. Tak, myślę, że to może być dobry pomysł. Tamerlain stoczyła się z łóżka i powiedziała. — Chodź. Poprowadziła go znajomym przejściem między jego pokojami i królewskimi, zatrzymując się przed panelami drewna, które otwierały się na komnaty króla. — Cii — nie zobaczą nas, ale dźwięk jest trudniejszy do zamaskowania. — Powiedziała i dmuchnęła na panel, który zamigotał i rozpuścił się przed nią. Gdy ruszy naprzód, Garranon poszedł za nią. Przejście otwierało się na królewski pokój przyjęć. Jedynym meblem, który zawierał, był królewski fotel, który stał na podeście, więc, gdy król siedział, był na wysokości stojącego człowieka. Jakoven siedział w swoim fotelu, a Jade Eyes, mając na sobie tylko nocny szlafrok w kolorze morskim, opierał się o fotel. Na pasie dywanu przed podium, strażnicy przytrzymywali szarpiącego się chłopca. Wszyscy byli najwyraźniej nieświadomi, że Garranon i Tamerlain ich obserwowali. Dziecko było umyte, ale mydło i woda mogły poradzić sobie tylko częściowo z wieloletnim brudem. Jego skóra była szara, a włosy tak równo przystrzyżone, że to dopiero, co musiało zostać zrobione. Były obcięte prawie do jego skóry — najprawdopodobniej, żeby pozbyć się pasożytów, które atakowały niższe klasy w Estian. Głód dał mu twarz znacznie starszej osoby, choć Garranon rozpoznawał jego wiek na około dziesięć do dwunastu lat. Nie czuł się tak młodo, jak wyglądał ten chłopiec, gdy miał dwanaście lat i jeden z królewskich żołnierzy przedstawił Jakovenowi jego i jego młodszego brata w scenie bardzo podobnej do tej. — Przytrzymaj go nieruchomo. — Podekscytowana wibracja w jego głosie zaalarmowała Garranona, gdy strażnik owinął ramię wokół chłopca i chwycił jego szczękę, zmuszając chłopaka do patrzenia na króla. — Błękit Hurog. — Powiedział król z satysfakcją w głosie. — Twój lord będzie nagrodzony tak, jak obiecałem. Jade Eyes, przyprowadź chłopca do mnie.

Mag króla nagląco chwycił chłopaka za rękę, a strażnik wyszedł. Chłopiec szarpnął się raz, potem krzyknął i znieruchomiał, gdy Jade Eyes zmienił uchwyt. — Trochę wychudły, czyż nie? — Powiedział Jade Eyes z niesmakiem. — Odkarmimy go. — Powiedział Jakoven, opuszczając fotel. — Chłopcze. — Powiedział aksamitnym tonem, tak znajomym dla Garranona, jak jego własny głos. — Podaj mi swoje imię. — Nie. — Powiedział chłopak, plując na podłogę. Jakoven uśmiechnął się i dotknął chudego policzka chłopca. Garranon nie zobaczył niczego, ale Jade Eyes puścił ręce i odsunął się. Magia, pomyślał Garranon. Chłopiec stał nieruchomo, schwytany przez dotyk palca Jakovena. Jego twarz zrobiła się pusta i bez wyrazu. Na oddech Vekke, pomyślał Garranon. Pamiętał to, pamiętał króla, przytrzymującego go niczym więcej niż dotykiem. Nie zdawał sobie sprawy, że Jakoven używał magii. Nie, dopóki nie zobaczył jak Jakoven używa jej na kimś innym. — Podaj mi swoje imię, chłopcze. — Tychis. — Jego spółgłoski były grube od akcentu slumsów Estian. — Kim była twoja matka? — Illeya z Hurog. — Znasz swojego ojca? Ciało chłopca zaczęło wibrować z napięcia, drżąc, gdy walczył, żeby nie odpowiedzieć. — Fenwick z Hurog. — Jak był spokrewniony z twoją matką? Łzy spłynęły po twarzy chłopca. — Moja matka była córką jego wujka. Jade Eyes skrzywił usta w pogardzie. Jakoven zobaczył to i uśmiechnął się. — Tutaj to może być kazirodztwo, ale w Shavig bezpośredni kuzyni często się pobierają, jeśli w rodzinie nie ma żadnej słabości. Stary drań prawdopodobnie nie widział nic złego w sypianiu ze swoją kuzynką — i zostawił nam tego chłopca, ze smoczą krwią, z obu stron rodziny. W tym, młodym Hurogmetenie nie była wystarczająco silna — dlatego Zguba zrobiła się tylko niebieska, zamiast czerwonej. Myślę, że krew tego chłopca jest kluczem do uwolnienia Zguby Farsona. Król uśmiechnął się przyjemnie do Jade Eyes i pokręcił głową. — Nie pozwolisz, żeby twoje nastawienie do jego pochodzenia, niepokoiło tego chłopca.

Jade Eyes odczytywał ton króla tak dobrze, jak Garranon i posłusznie skinął głową. Jakoven zwrócił swoją uwagę z powrotem na chłopca. — Tychisie, będziesz mi lojalny ponad wszystko inne i będziesz mi służył. — Będę lojalny. — Powiedział tempo chłopiec. — Znienawidzisz niektórych rzeczy, które zostaną ci zrobione. Inne mogą dać ci przyjemność. Ale będziesz służył i robił to, co rozkażę. — Służę ci. Bogowie, o bogowie. Garranon znalazł wspomnienie tych słów w swojej duszy. Jak długo słuchałem tych rozkazów? Czy nadal to robię? Król odsunął dłoń. — Zabierz go do zielonych pokoi, Jade Eyes. Idź z nim, chłopcze, znajdziesz tam łóżko. Śpij, dopóki cię nie obudzę. Garranon spojrzał na drzwi korytarza za nim, żeby zobaczyć, że przejście wyglądało tak solidnie, jakby Tamerlain nigdy go nie rozproszyła. Stanął z boku, gdy Jade Eyes i chłopiec przeszli obok niego, otworzyli drzwi i weszli do krótkiego korytarza, nie widząc Garranona ani Tamerlain, choć Garranon mógłby wyciągnąć rękę i dotknąć szaty Jade Eyes. — Ja byłem tylko w stanie sprawić, żeby ten czar działał na psa. — Skomentował Jade Eyes, wróciwszy do sali audiencyjnej bez chłopca. Zamknął drzwi do korytarza za sobą. — Przestałem go używać, bo oddanie tego psa stało się tak irytujące, że musiałem go zabić. Jakoven uśmiechnął się. — Zauważ, że nie kazałem mu mnie kochać. Nienawiść jest o wiele zabawniejsza. Garranon wpatrywał się w Jakovena i wiedział, że król miał na myśli jego. A ta wiedza wzięła zrozumienie całego, jego życia i wykręciła je. Nie słyszał, co jeszcze powiedzieli Jakoven i Jade Eyes, zanim weszli do prywatnych komnat króla, zamykając za sobą drzwi. — Garranonie. — Powiedziała Tamerlain niecierpliwie, choć miękko, żeby jej głos nie poniósł się do pomieszczenia obok. Odwrócił się do niej. Powiedziała. — To zaklęcie nie jest tak silne, jak sądzi. Nie trzyma dorosłego tak, jak dziecko, które jest słabe i przerażone — albo zranione tak, jak byłeś. Ale pozostałości zaklęcia mogą sprawić, że jesteś smutny, opuszczając służbę u niego, nawet po tym, całym czasie. Garranon pomyślał o swoim najstraszniejszym sekrecie i zadrżał. — Czy ja powiedziałem mu cokolwiek — czy to, dlatego Callis upadło? — Nie prosił cię o informacje. — Powiedziała. — Nie powiedziałeś mu niczego, ponieważ o nic cię nie pytał. Myśl o używaniu dzieci, jako posłańców, nigdy nie przyszła Tallvenom do

głowy. Oranstone po prostu nigdy nie miało szans przeciw armii, jaką sprowadził przeciw niemu ojciec Jakovena. Garranon kiwnął głową i przeszedł korytarzem, który prowadził do jego byłych pokoi. Chłopiec spal na kołdrze, ze spokojną twarzą. — Co zrobisz? — Zapytała Tamerlain. — Jak długo byłem pod wpływem czaru Jakovena? — Zapytał Garranon. — Cztery lata. — Powiedziała. — Prawie pięć. Celowo wpatrywał się w chłopca, ponieważ odpowiedzi na następne pytania miały wielkie znaczenie i nie chciał, żeby wiedziała, jak wielkie. — Słyszałeś, do czego chce go król? — Zapytała. — Jakoven znalazł Zgubę Farsona, a we krwi Hurogów tego dziecka, znalazł klucz do używania jej. — Zguba Farsona? — Garranon przyglądał jej się przez chwilę. — Przypuszczam, że moją rolą w twojej grze, jest uratować chłopca i zabrać go do jego braci. Powiedz mi, co z zaklęciem Jakovena? Minęła chwila, zanim Tamerlain odpowiedziała. — Mogę je złamać. — Mogłaś mnie uwolnić? Nie odpowiedziała. Odwrócił się na pięcie, żeby na nią spojrzeć. — Myślisz, że przetrwałem na dworze tak długo, nie zdając sobie sprawy, kiedy byłem manipulowany? — Zapytał gorzko. Jej zdrada była gorsza od wiedzy, że był zwierzątkiem króla, za które wszyscy, zawsze go uważali. Przez dziewiętnaście lat była jego jedyną przyjaciółką, jedyną powierniczką. — Jak miło z twojej strony, że pokazujesz mi, po tych wszystkich latach, że król trzymał mnie pod zaklęciem. Zakładam, że złamiesz zaklęcie króla, żebym nie musiał ciągnąć tego dzieciaka, kopiącego i wrzeszczącego, przez całą drogę do Hurog? Tamerlain cofnęła się. — Będzie lepiej, poczekać, aż będziesz na szlaku. Nie będzie bezpieczny w Estian, a mając szansę, spróbuje uciec. Będzie spał, dopóki nie złamię zaklęcia snu, które król również na niego rzucił. — Zawahała się. — Zdjęłabym z ciebie tę magię, ale Jakoven by zauważył. To by ci nie pomogło, a Aethervon jest ograniczony w tym, jak wiele może zrobić wbrew życzeniom króla. To mogła być prawda. Garranon wzruszył ramionami. — Teraz to nie ma znaczenia. Nie mamy czasu na to wszystko, jeśli mam wydostać go z zamku, zanim wszyscy się obudzą. Chciał zapytać ją czy rozumiała, co zadanie, które mu dała, znaczyło dla jego posiadłości i dla jego żony, i syna. Król będzie wiedział, kto zabrał chłopca, gdy tylko zauważy, że Garranon także zniknął. Ale to nie miało dla niej znaczenia, a jego żona nie podziękowałaby mu, gdyby wystawił to dziecko na ryzyko, ponieważ Garranon bał się o nią i Buril, jego dom.

Chłopiec nie obudził się, gdy Garranon podniósł go i poniósł go z powrotem przez pokoje, które kiedyś były jego. Garranon szedł korytarzami służby, Gdy minął kilka służących, dygnęły przed nim i odwróciły wzrok od chłopca. Garranon zabierał wielu chłopców z zabaw wyższych szlachciców i służący nie będą wychodzić z siebie, żeby na niego donieść, dopóki nie dowiedzą się, z czyjego łóżka zabrał tego. Chłopiec stajenny bez komentarza przyprowadził jego konia, z jukami już wypełnionymi na podróż do Oranstone, którą planował odbyć jutro. Gdy poprosił, sprowadzili drugiego konia dla chłopca, gdy się obudzi. Główny stajenny trzymał śpiącego chłopca, aż Garranon dosiadł konia, a potem podał mu go. — Biedny, mały nicpoń. — Powiedział. — Będzie miał szczęście, jeśli nie odurzyli go na śmierć, przy tym, jak mocno śpi. Garranon pokiwał głową, nie było konieczności, żeby główny stajenny wiedział, że to magia, a nie narkotyki, usypiały chłopca. Choć jego własna klacz była mocno przyzwyczajona do towarzystwa Tamerlain, drugi wierzchowiec parskał i odsuwał się, gdy został przyprowadzony by podać Garranonowi wodze. Koniuszy skrzywił się. — Pojadę z tobą kawałek, gdybyś potrzebował dodatkowych rąk. Mam na południu ciotkę, której w każdej chwili może się pogorszyć. Garranon ułożył swój ciężar przed sobą i ustawiał ręce, aż mógł kontrolować oba konie, a potem pokręcił głową. — Najlepiej, jeśli nie zostaniesz w tym przyłapany. Nie jestem pewny czy przetrwam to z głową na ramionach. — Jade Eyes. — Powiedział pewnie główny stajenny. — To diabeł, czyż nie? Nie wiem, co król w nim widzi. Garranon posłał mu słaby uśmiech i wyprowadził swoje konie ze stajni. Strażnicy przy wieżach wejściowych otworzyli bramę bez zatrzymywania go — jak robili przy innych, takich okazjach. Garranon pozdrowił ich skinieniem głowy i miał nadzieję, że nikt nie ucierpi z powodu łatwości jego odejścia. Tamerlain utrzymywała dystans i nie odezwała się, dopóki nie znaleźli się za miastem. — Nie ma potrzeby podróżować, aż do Hurog. — Powiedziała. — Hurogmeten obozował w Menogue, odkąd opuścił Estian, żeby mieć czas na dojście do siebie po uwięzieniu. Aethervon zesłał mu sny, więc będzie wiedział, żeby szukać chłopca. Bez słowa, Garranon skierował swojego konia na mniej uczęszczaną drogę, prowadzącą do starej świątyni. — Nie ma znaczenia, dokąd pojedziesz. — Powiedziała. — On jest Wykrywaczem. Zlokalizuje cię.

Gdy skończyła mówić, w zasięgu wzroku pojawiła się ruda klacz, niosąca Warda z Hurog — wyglądającego znacznie lepiej niż wtedy, gdy skonfrontował się z królem na dworze. Gdy zobaczył Garranona, zatrzymał się i czekał, aż Oranstonianin się zbliży. — Hurogmetenie. — Przywitał Garranon. — Mam dla ciebie prezent — wierzę, że to twój przyrodni brat. Nazywa się Tychis. Wielka, ruda klacz poruszyła nozdrzami w kierunku jego konia i zignorowała Tamerlain. Ward podjechał blisko i dotknął śpiącej twarzy z wyrazem ulgi. — To dwóch, których mój dom jest ci dłużny. — Powiedział. Garranon pokręcił głową. — Myślę, że dług nadal leży po mojej stronie. Moje działania skrzywdziły cię bardziej niż byłem w stanie pomóc. Zabierz go. — Spojrzał na Tamerlain, ale nie potrafił powiedzieć czy Ward mógł ją zobaczyć, więc powiedział — Myślę, że obudzi się niedługo. — zamiast wyjaśniać jej rolę w dojściu chłopca do siebie. Nawet teraz chronił jej sekrety. — Może być lekko zdezorientowany i bardzo wrogi, ale musisz zabrać go z Estian. — Jest moim bratem. — Odpowiedział spokojnie Ward. — Mój brat, Tychis. Jego miejsce jest w Hurog. — Przez chwilę patrzył na Garranona i Oranstonianin miał kłopot ze spojrzeniem przez uprzejmą maskę, na myśli, przebiegające przez głowę Hurogmetena. — Jak się mają twoje względy u króla? Garranon wzruszył ramionami. — Mniej więcej tak, jak dowolnego człowieka, który mógłby oskarżyć Jakovena o bycie pedofilem. Nie. Mniejsze, odkąd wykradłem chłopca, który byłby kluczowy — nie chcę wiedzieć, w jaki sposób — w pozwoleniu Jakovenowi użyć Zguby Farsona. Ward nie drgnął, więc Garranon dowiedział się, że Hurogmeten wiedział o Zgubie. — A zatem mniej więcej takie, jak moje. — Powiedział Ward. Przez chwilę obserwował Garranona, a potem zapytał cicho. — A jakie względy król ma u ciebie? Garranon odwrócił wzrok. — Jak zwykle. — Udało mu się w końcu powiedzieć. — Lepiej zabierz go i jedź — Mam dla niego dodatkowego konia. Nie wiem, kiedy król pomyśli, żeby wysłać kogoś do znalezienia go. Możesz mieć pół dnia, a może tylko pół godziny. Ward wzruszył ramionami i powiedział. — Co byś zrobił, gdybyś miał nóż i znalazł króla, śpiącego w tylnej alejce, bez żadnych świadków? Garranon nie odpowiedział, ale Ward uśmiechnął się i poprowadził swojego konia, żeby wziąć lejce dodatkowego wałacha, zostawiając chłopca w ramionach Garranona. — Więc jedź z nami do Hurog. — Powiedział — To ogłupi trochę króla — wyobrażam sobie, iż będzie oczekiwał, że znajdzie cię w drodze do Buril. Ale król nie zrobi im krzywdy, dopóki nie będzie miał cię tam, gdzie chce. Będą bezpieczni, jeśli cię tam nie będzie.

— Więc pojedź z nami. — Powiedział znów Ward. — A po drodze, spróbuję pokazać ci, dlaczego twój los — i mój — może nie być tak czarny, jak sądzisz. Ponury, tak. Ale nie beznadziejny. — Jedź. — Powiedziała Tamerlain, a Ward popatrzył w dół, na nią. Garranon też przez chwilę na nią patrzył, a potem ponaglił swojego konia w kierunku, w którym jechał Ward.

11 — WARDWICK

Dom leczy serce.

Obserwowałem uważnie Garranona, gdy patrzył na zwinięty obóz, spoglądał na twarze i wciągnął zszokowany oddech, gdy zobaczył brata Jakovena. — Kellen? Gdy zsiadłem z konia, obserwowałem miny, przebiegające przez twarz Kellena zbyt szybko, żeby je zinterpretować, ale ta, która została, była czystą przyjemnością. Brwi Garranona uniosły się i zwrócił się do mnie z kpiącym podziwem. — A ja myślałem, że Jakoven ruszy za mną z żelazami do piętnowania i nożami do obdzierania ze skóry. Wszystko, co ukradłem, to jego mowa zabawka — ty zabrałeś jego brata. Kellen zrobił kilka kroków naprzód, ale zatrzymał się ostrożnie na słowa Garranona. Garranon potrząsnął głową i uśmiechnął się szeroko. — Pomyślałem, że król ugryzł więcej niż mógł przełknąć, gdy zaatakował Hurogów — ale nie śniłem, że ugryzł tak wielki kęs. — Zsiadł, nie szkodząc swojemu ciężarowi i podał mi chłopca. — Jakie są twoje plany, Kellen? Zamierzasz uciec przed Jakovenem i ukryć się w dziczy północy? — W głosie Garranona nie było nic prócz ciekawości. Popatrzyłem w dół, na śpiącą twarz mojego, przyrodniego brata i zapragnąłem, żebym wiedział o nim wcześniej — i żeby jedynym powodem trzymania go w Hurog było to, że był moim bratem. To sprawiłoby, że jego przystosowanie do Hurog byłoby łatwiejsze dla wszystkich. Zauważyłem też, że wokół jego nadgarstka był bandaż i martwiłem się ile krwi zabrał już od niego Jakoven. Kellen powiedział. — Planuję zdetronizować Jakovena i zostać królem na jego miejsce. Garranon rozciągnął szyję, najpierw w jedną, potem w drugą stronę. Stałem wystarczająco blisko, żeby usłyszeć trzaski jego kręgosłupa. Potem zrobił krok naprzód i opadł na kolana przed Kellenem, w pełnym gracji geście poddania. — Jestem twoim człowiekiem. — Powiedział. Kellen przez moment wyglądał na zaskoczonego, spoglądając na Rosema, a potem na Tisalę, zanim wyciągnął skądś królewską aurę i owinął się nią. — Powstań, nie proszę nikogo o korzenie się przede mną, dopóki nie mam tronu.

Garranon wstał i przyjrzał się dobrze Kellenowi. — Przydałoby ci się kilkaset posiłków, mój przyjacielu. Ale jednak wyglądasz znacznie lepiej niż ostatnim razem, gdy cię widziałem. Kellen rozejrzał się. — Garranon przychodzi — przychodził raz w tygodniu, żeby mnie odwiedzać, pomimo dezaprobaty Jakovena. Graliśmy w szachy. Przypomniałem sobie tę, niezmiernie ważną szachownicę, którą zniszczył Oreg i uśmiechnąłem się, gdy położyłem chłopca na ziemi. Przyciągnąłem spojrzenie Orega, który podszedł by sprawdzić śpiące dziecko. Cokolwiek mu zrobili, miałem nadzieję, że Oreg mógł to naprawić. — Pozwól mi. — Powiedziała Tamerlain, pojawiając się po drugiej stronie chłopca. — Wiem, co zostało na niego rzucone, więc będzie mi prościej to złamać. Poczułem jak moc wzrasta i okrywa chłopca, ale nie mogłem stwierdzić, co dokładnie zrobiła. Jednak rezultaty były oczywiste. Chłopiec przetoczył się na nogi, pokazując białka oczu, gdy się rozglądał. Potem, wyrzucił z siebie bulwersującą przemowę w ulicznym Tallveńskim, która efektywnie powstrzymała rozmowę Kellena i Garranona i skierowała na niego uwagę większości ludzi w bliskiej odległości na niego, sięgnął w dół i chwycił w dłoń kawałek skały. — Imponujące. — Powiedziałem sucho po Tallveńsku — którym i tak mówiliśmy z uprzejmości dla Kellena. Jak przypominałem sobie sprzed jego uwięzienia, potrafił porozumieć się językiem Shavig, ale pewniej czuł się w Tallveńskim. — Jak myślisz, co się stanie po tym, jak uderzysz jednego z nas tym kamieniem — zakładając, że mógłbyś rzucić nim wystarczająco mocno, żeby to miało znaczenie? Przestał przeklinać i spojrzał ze strachem na Orega i resztę mężczyzn (Tisala była kawałek dalej, siodłając konia) którzy go obserwowali. Kilku z nich ruszyło naprzód, z rękami na mieczach. Odgoniłem ich machnięciem ręki. — Skończcie pakować obóz. Potrzebuję trochę czasu, żeby wyjaśnić sprawy mojemu bratu. — Powiedziałem najpierw w Shavig dla nich, a potem w Tallveńskim dla chłopca. Zwracając się z powrotem do Tychisa, skinąłem głową w powitaniu. — Jestem Ward z Hurog — twój przyrodni brat. Ten obok mnie, to mój mag, Oreg — także rodzaj krewnego. Twój wujek i Tosten — kolejny z twoich, przyrodnich braci — są tam. Tosten to ten pod tym dębem z ręką na mieczu. Duraugh to ten. — Powiedziałem, wskazując za Kellena. — Ten patrzący na mnie groźnie. — Nie jestem twoim bratem. — Powiedział gorączkowo Tychis w łamanym Shavig. Potem powtórzył to z kilkoma więcej brzydkimi słowami, w większości przymiotnikami, po Tallveńsku. Pokręciłem ze smutkiem głową i usiadłem na ziemi, gdzie byłem bardziej na jego poziomie, nie tak groźny. — Przykro mi, jeśli to cię boli — ale twoim ojcem był Fenwick z Hurog, tak

jak moim. Masz pół tuzina innego, przyrodniego rodzeństwa w Hurog. Niektórzy z nich, jestem tego pewny, też zupełnie nie będą tym, kogo mógłbyś sobie życzyć. Skała robiła się coraz cięższa, widziałem jak jego ręka opada. Ani Oreg, ani ja nie daliśmy mu powodu do rzutu. Ja byłem w bezpiecznej odległości, przez siedzenie na ziemi, Oreg opierał się niedbale o trio młodych osik. Wszyscy inni byli dalej. Tamerlain, jak zauważyłem, gdzieś zniknęła. — Równie dobrze możesz puścić ten kamień. — Powiedział Oreg. — On będzie siedział tu cały dzień, dopóki tego nie zrobisz. — Spojrzał chłopcu w oczy. — Jeśli nie wierzysz w daremność, możesz równie dobrze dać spokój z wrogością. Równie łatwo być wściekłym przy szczeniaku, co być wściekłym na Warda. Zapytaj, któregoś dnia Tostena, jeśli mi nie wierzysz. Kamień w końcu upadł, a twarda postawa popękała odrobinę, gdy łzy napłynęły chłopcu do oczu. — Czego ode mnie chcecie? Siadłem prościej i przycisnąłem go moim spojrzeniem. — Chcę, żebyś był bezpieczny. Chcę zabrać cię z powrotem ze mną do Hurog — jak powinien zrobić mój ojciec. — Jestem bękartem. Synem dziwki i twojego ojca. — Wypluł, a potem dodał tę część, którą na pewno uważał za potępiającą. — A ta dziwka była kuzynką twojego ojca. Oreg strzelił językiem. — Tallveni z pewnością nad tobą pracowali, czyż nie? W Shavig kuzyni zawierają małżeństwa cały czas. — To była przesada, ale z dobrego powodu. — Syn Duraugha ożenił się z siostrą Warda — także twoją siostrą — i nikt się nad tym nie zastanawiał. Tychis zaczął wyglądać na lekko zaalarmowanego — co było lepsze niż trwożny dystans, który okazywał wcześniej. — Nikt nie mówi, że musisz żenić się z kuzynką. — Uspokoiłem. — Ale musisz być uprzejmy dla Beckrama i Ciarry — na to będę nalegał. — Uprzejmość była ostatnią rzeczą, o którą się martwił i to zdołało odwrócić jego uwagę. — Wiesz jak jeździć konno? — Zapytałem, zmieniając temat. Potrząsnął głową. Wstałem i wyciągnąłem rękę. — W takim razie chodź i poznaj swojego wierzchowca, a ja pokażę ci podstawy. Do końca tej podróży nikt nie będzie wiedział, że nie urodziłeś się w siodle. Przynęta była zbyt wielka. Wkrótce siedział na gniadym wałachu, nowo nazwanym DeathBringer.22 Dałem Tychisowi kilka imion do wyboru. Na podstawie końskiego brzucha nazwałbym go Hay-Mower.23 Ale Death-Bringer spodobał się chłopcu, a wysokość konia dała mu poczucie bezpieczeństwa. Gdy uczyłem chłopca właściwego sposobu siedzenia (najlepiej na koniu) kierowania (w większości pozwalając mu podążać za wszystkimi innymi) i zatrzymywania się (ciągnąc w tył)

22 23

Niosący Śmierć. Coś jak Pożeracz Siana.

mój wuj, który toczył ożywioną rozmowę z Kellenem i Garranonem, przywołał mnie gestem. Podałem wodze Death-Bringera Oregowi i dołączyłem do dyskusji. — Garranon mówi, że to możliwe, że Jakoven natychmiast przypuści atak na Hurog. — Powiedział Duraugh. — Czy to naprawdę bezpieczne, zabierać tam Kellena? Gdy nocowaliśmy w Hurog, w drodze, żeby cię uratować, brama była zdjęta. — Prawda. — Zgodziłem się. — Mam dwóch, dobrych ludzi, zajmujących się kowalstwem dla Hurog — podejrzewam, że brama i strażnica, a przynajmniej opuszczana krata powędrowała na szczyt listy rzeczy do zrobienia. Stala pozostała, oczekując najgorszego. Ufam, że będzie miała coś wymyślonego do czasu, gdy przybędziemy. Gdyby to było lato, bylibyśmy w kłopotach, ale do tej pory, śnieg jest tam głęboki do kolan. Z twoimi ludźmi z Iftahar, możemy powstrzymać oblegającą armię przez tydzień — a południowcy w namiotach nie przetrwają tygodnia w Hurog. — Ja też mogę pomóc. — Wymruczał Oreg, który podprowadził chłopca wystarczająco blisko, żeby podsłuchiwać. Strzeliłem w niego hamującym spojrzeniem. — Magowie zawsze są przydatni w takich sytuacjach. Duraugh powiedział. — Jeśli pogoda w Hurog nie jest wystarczająco zła, będziesz musiał zobaczyć czy twoje krasnoludy mogą przetransportować stąd Kellena. Mogą nie chcieć angażować się w ludzki spór. — Krasnoludy? — Powiedział zaskoczony Kellen. Tosten uśmiechnął się szeroko. — Są winni Wardowi przysługę czy dwie.

Mój wuj poprowadził nas przez kilka skoszonych pól i na szlak do Hurog, którego nigdy nie wybrałem. Zastępca Stali, Shaviganin o imieniu Ydelbrot, kierował ludźmi i organizował marsz. Na prośbę mojego wuja, pokłusowałem na Feather do Ydelbrota i powiedziałem mu, że musimy uzyskać tak dużą prędkość, jak to jest możliwe, skoro „król może być odrobinę dotknięty, że odeszliśmy z Kellenem i Tychisem.” Uśmiechnął się szeroko i pokiwał głową. — Nie chciałbym być zaatakowany przez Tallvenów na tallveńskiej ziemi. Uśmiechnąłem się, ale w rzeczywistości byłem bardziej zmartwiony, jak wiele krwi Jakoven wziął z nadgarstka Tychisa i do zrobienia, czego, mógł z nią użyć Zguby Farsona. Cała kolumna przeszła w kłus. Przytrzymałem Feather, gdy mnie mijała, skręcając, żeby jechać obok mojego brata, który był za Tisalą. Jechała obok Tychisa.

— Wygląda jak Tosten w tym wieku. — Powiedział Oreg, zbliżając się do nas i wskazując Tychisa — który obijał się tak bardzo, że skrzywiłem się współczująco.24 Tisala pochyliła się i mówiła do niego, a on stanął w strzemionach. Mogłem prawie usłyszeć westchnienie ulgi jego konia. — Nigdy nie byłem tak wychudzony. — Nie zgodził się stanowczo Tosten, ale w tak dobrym humorze, że obróciłem się w siodle, żeby zapatrzeć się na niego. On i Oreg wydawali się dogadywać znacznie lepiej, odkąd zorganizowali mój ratunek. Ciężko rozmawiać w kłusie, więc przez następną godzinę lub coś koło tego, byliśmy w większości cicho. Obserwowałem Tisalę i rozkoszowałem się świeżym powietrzem. Przeszliśmy w stępa. Konie nie były jeszcze zbyt zmęczone, ale do czasu, gdy dowleczemy się do Hurog, nie będą w dobrej formie przez miesiąc lub dłużej. Gdy przyszedł czas na powolny marsz, zsiadłem, żeby oszczędzać Feather tak bardzo, jak to było możliwe — ważyłem o połowę więcej niż niektórzy z pozostałych mężczyzn. — Ha. — Powiedziała Tisala, nadal konno — choć wielu innych prowadziło swoje konie. — Gdybyś miał jednego z oranstońskich koni, miałbyś kolejną ligę albo więcej, zanim musiałbyś zsiąść. — Nie. — Pokręciłem smutno głową. — Gdybym miał oranstońskiego rumaka, zawsze bym chodził, ponieważ moje nogi ciągnęłyby się po ziemi, po obu stronach. Zaśmiała się i rozmawialiśmy o codziennych sprawach — wdzięczności, że niedawny przymrozek zabił większość much, choć sprawił, że ostatnie dwa dni obozowania były chłodne, nadziei, że chmury nad nami poczekają kilka dni z deszczem — albo śniegiem. O wszystkim, poza tym, co leżało przed nami. Taka rozmowa sprawiała, że podróż była krótsza. — Jak się ma Kellen? — Zapytałem. — Nie rozmawiałem z nim dzisiaj dużo. — Daje dobre przedstawienie. — Powiedziała, kiwając głową w kierunku lekko oddalonego miejsca, gdzie Kellen jechał obok mojego wujka. — Czasami — Powiedziałem. — gdy możesz utrzymać rolę wystarczająco długo, staje się ona częścią ciebie. Oddam mu mój pokój w Hurog — to nie tylko jedyne pomieszczenie w Hurog, odpowiednie dla niego, ale jest tak daleko od celi w Azylu, a nawet jednego z królewskich pokoi w Estian, jak banda krasnoludów mogła sprawić. — Jest raczej zaśmiecony. — Powiedziała Tisala. Uśmiechnąłem się do niej, doceniając jej cierpki język. — W tej twierdzy nadal nie ma wielu innych miejsc, z drzwiami, które się zamykają i dachami, które nie przeciekają. — Powiedziałem. — Wiele rzeczy jest tam wstawianych na chwilę i zostaje na kilka lat.

24

Oj tak. Kłus to koszmar dla początkującego jeźdźca. Do dzisiaj boli mnie tyłek jak to sobie przypomnę.

Rozbiliśmy obóz tuż przed zmrokiem. Wpatrywałem się w gwiazdy spod mojego koca, żeby przypomnieć sobie, gdzie byłem, zanim zamknąłem oczy — to nie pomogło na moje sny. Raz jeszcze stałem w pomieszczeniu laboratorium, w Azylu, ale tym razem nie byłem przypięty do poplamionego, skórzanego stołu. Zamiast tego stałem przed jednym z innych stołów, tych, które zawierały buteleczki mikstur i narzędzia tortur. Trzymałem w rękach aksamitną torbę, torbę, do patrzenia, na którą, musiałem się zmuszać. Odciągając aksamit, wyciągnąłem głowicę laski, zwaną Zgubą Farsona i postawiłem na stole. Myślę, że to sposób, w jaki widziałem Zgubę, sprawił, że zrozumiałem, iż patrzyłem na nią oczami Jakovena. Chmury ciemności, którą w niej widziałem, tam nie było, choć moja dłoń, dłoń Jakovena, nadal wibrowała od jej mocy. Wyciągnąłem buteleczkę i upuściłem bardzo małą kroplę krwi na czarny klejnot. Kamień rozbłysnął czerwienią, a gdy dotknąłem lekko smoczej głowy, wziąłem tę moc i stworzyłem z niej światło maga — i nadal miałem pozostałą magię. Wziąłem czysty pędzel ze szczeciny dzika, taki jak te, używane przez artystów i pomalowałem kamień krwią. Momentalnie moc wypełniła moje ciało, jak w noc, gdy ja, Ward, zniszczyłem twierdzę Hurog. Wyciągnąłem dłoń i pokryty skórą stół, z jego żelaznymi kajdanami i metalową podstawą, zniknął, pozostawiając po sobie tylko nagie miejsce na kamiennej podłodze. — Więc Hurogowie wywodzą się od smoków. — Wymamrotał za mną głos Artena. — Wiesz, co się stało z chłopcem? Moje usta zwinęły się, gdy odpowiedziałem arcymagowi. — Garranon się stał. Tego ranka wyjechał ze stajni i przez bramę z chłopcem i dodatkowym wierzchowcem, zmierzając na północ. — Północ? — Pytanie Artena nie było naglące. — Gdzie jeszcze zabrałbyś szczeniaka Hurogów i mieć pewność, że nie pozwolą mi zapłacić im za jego zwrócenie? Garranon nie jest głupi. — Naprawdę? Zdradził cię. — Te zaklęcia nie trzymają go już tak dobrze. — Powiedziałem, wpatrując się w moc, która wypływała z mojej ręki, niezmniejszoną zauważalnie przez energię zużytą na zniszczenie stołu. — To zawsze było tak dużo zabawy, uwodzić ciało, gdy chłopak skręcał się z poczucia winy. — Nie znajdziesz Jade Eyes, wijącego się z poczucia winy. — Powiedział sucho Arten. Zaśmiałem się. — Bardziej prawdopodobne, że znajdę go, wijącego się we krwi. Jade Eyes ma swój własny urok, nie zrozum mnie źle. Ale zawsze myślałem, że gdy czar, który utrzymywałem, żeby zapewnić sobie lojalność Garranona osłabnie, on się załamie. — Może nadal to zrobi. — Zasugerował Arten. — Zastanawiam się, jak się czuje, zdradzając człowieka, którego kochał tak długo.

Uśmiechnąłem się na tę myśl. — Mam nadzieję, że łka i nienawidzi się za to, co zrobił, gdy był chłopcem. Mam nadzieję, że myśli o mnie, gdy posuwa swoją żonę. Ja… — Jakovenie? — Ja właśnie wpadłem na wspaniały pomysł. — Powiedziałem. — Każ strażnikom przyprowadzić mi tego koniuszego, który pozwolił Garranonowi przejechać przez bramę. — Ward! Usiadłem z sapnięciem i zobaczyłem mój oddech, zbierający się przed twarzą w świetle przedświtu. Tosten przykucnął obok mnie z kubkiem czegoś gorącego w rękach. — Śniłeś o Azylu? — Zapytał. Zadrżałem i wziąłem kubek słabej herbaty i sączyłem go, żeby rozgrzać moje ciało i duszę. — Tak. Myślę, że prawdziwe sny. Będę zadowolony, dostawszy się wystarczająco daleko od Menogue, żeby Aethervon zostawił mnie w spokoju. Później podzieliłem się tym snem z Oregiem, mając nadzieję, że mógłby mi powiedzieć, jak wiele mocy Jakoven mógł zgromadzić z pół kubka krwi Tychisa. — Nie wiem. — Powiedział w końcu. — Rozumiesz, nigdy nie widziałem Zguby — tylko poczułem jej tworzenie i poruszenie, które spowodowało. To było tak dawno temu. Po tak wielu latach wspomnienia blakną. Szybciej, ponieważ nigdy nie chciałem spoglądać wstecz i widzieć jak długo byłem zniewolony. Nie mogę jeż sobie przypomnieć, co było historią, a co opowieścią, opowiedzianą nad kuflem piwa. — To naprawdę nie ma znaczenia. — Powiedziałem, gładząc nos Feather, gdy przeszedłem obok niej. — Musimy zabrać Kellena do Hurog, skłonić Shavig do poparcia go i zabrać go stamtąd w bezpieczniejsze miejsce. Nie możemy ryzykować wysłania kogoś, żeby spróbował pozbyć się Zguby albo krwi… — Zawahałem się. — Byłbym w stanie znaleźć Zgubę. — Powiedziałem — gdy mówiłem, mogłem prawie poczuć jak mnie wzywa. — Gdybym mógł ją zepsuć — albo zniszczyć krew Tychisa… — Nie bądź głupi. — Warknął Oreg. — Ja nie mogłem dostać się do tej części Azylu. Wszystko, co się stanie to, to, że znów zostaniesz gościem Jakovena — i tym razem on cię nie zlekceważy. — Racja. — Powiedziałem. — Więc miejmy nadzieję, że Jakoven nie ma tak wielkiej mocy, jak się wydaje. Znałem trochę tego, głównego stajennego. Wydawał się dobrym człowiekiem. Miałem nadzieję, że umrze szybko, ale naprawdę nie oczekiwałem, że tak będzie. Nie powiedziałem Garranonowi. Nie było nic, co mógłby zrobić dla tego, biednego człowieka, z wyjątkiem czucia winy. Tak, jak ja. Ale nie mogłem ryzykować powrotu.

Myśliwski róg zadął trzy ostre nuty, a ja zacisnąłem popręg Feather i wskoczyłem na siodło. Była inna część snu, która mnie martwiła. Walczyłem z tym, gdy Feather kłusowała po płaskim, tallveńskim krajobrazie. Gdy znów szliśmy, zostałem w siodle. Mój czas w Azylu okradł mnie z wytrzymałości. Musiałem po prostu polegać na Feather. Przypadkowo znalazłem się, jadąc obok Garranona. Szedł obok swojego wierzchowca, w pewnej odległości od wszystkich innych. Przez kilka mil podróżowaliśmy w milczeniu. Feather była równie zadowolona z dopasowania jej tempa do Garranona, jak ja, z dopasowania do jego ciszy. Najwyraźniej z mojej strony było to bardziej spokojne niż z jego, ponieważ powiedział gwałtownie i wściekle. — Nie boisz się też tego złapać? — Co złapać? — Zapytałem. — Pragnienie sypiania z mężczyznami zamiast kobiet. — Powiedział z wielką goryczą. Zmieszany, wpatrywałem się w czubek jego głowy. Odchrząknąłem i odpowiedziałem. — Nie. Moja odpowiedź wydawała się go zahamować i ruszył odrobinę szybciej. Feather również posłusznie zwiększyła tempo. Po mimo oczywistego pragnienia Garranona, żeby uciec ode mnie, nie wstrzymałem Feather, ponieważ zrozumiałem, jaki był problem Garranona. — Mój wuj nie lubi cię nie dlatego, że śpisz z królem. — Powiedziałem. — Nie lubi cię, ponieważ użyłeś przeciw mnie królewskiego nakazu, gdy byłem pod jego ochroną — a on nie mógł nic z tym zrobić. Tosten ma podobny problem. Reszta z nich — szarpnąłem podbródkiem w kierunku Niebieskiej Straży. — może nie lubić cię dlatego, że jesteś Oranstonianinem. Ale bardziej prawdopodobne, że myślą, iż homoseksualizm jest zaraźliwy. Garranon odwrócił na chwilę głowę, a potem rozluźnił się i roześmiał. — A jeśli chodzi o mnie — Ciągnąłem. — mam na oku pewną kobietę i naprawdę nie mógłbym dbać mniej, w czyim łóżku spędzasz czas. Popatrzył na mnie, żeby coś powiedzieć, ale zmienił to, co zamierzał, gdy dobrze mi się przyjrzał. — Widziałem ludzi na swoich stosach pogrzebowych, wyglądających lepiej od ciebie. — Tak mi m-mówiono. — Dużo się jąkałem, odkąd opuściłem Azyl. Pociągnąłem mały łyk wody z bukłaka, który nosiłem przy siodle i spróbowałem nie myśleć o dotyku rąk Jade Eyes. Moje doświadczenia w Azylu pozostawiły mnie z kilkoma pytaniami i przyszło mi do głowy, że Garranon mógłby być w stanie na nie odpowiedzieć. — W Azylu. — Powiedziałem, zmagając się zarówno ze słowami, jak i moim upartym językiem, żeby je wypowiedział. — Jade Eyes… — Mój język zamarł i odwróciłem wzrok.

Dłoń Garranona spoczęła na moim kolanie. — Gwałt to gwałt — Powiedział. — czy twoje ciało odpowiada, czy nie. Zarumieniłem się szkarłatem i potrząsnąłem głową. — On naprawdę nie… Garranon czekał, aż skończę, ale kiedy nie mogłem, powiedział. — Gwałt to jedna osoba, krzywdząca drugą, ponieważ może. Czasami gwałciciel krzywdzi twoje ciało, czasami duszę. Po chwili powiedział. — W kochaniu się, z mężczyzną czy z kobietą, chodzi o troskę, namiętność i radość, nie tylko fizyczną przyjemność. — Gdy popatrzyłem na niego, uśmiechnął się i kontynuował lekko. — Ale zrobione właściwie, jest też przyjemnym uczuciem. Sygnał na koń, rozdarł rześkie powietrze. Garranon dosiadł konia. — Dziękuję. — Powiedziałem. Uśmiechnął się do mnie i skłonił w siodle, zanim ruszyliśmy końmi w kłus.

Do następnego popołudnia, porzuciłem wszystkie pozory konwersacji, a tego wieczora Oreg rozluźnił moje palce na wodzach i sam poprowadził Feather. Ranki były lepsze, ale późnym popołudniem ledwie trzymałem się w siodle. Tosten wydał rozkaz otwarcia juków i rozdania wełnianych szat do jazdy. Oreg upewnił się, że założyłem moją. Tisala jechała obok mnie, rozmawiając cicho z Oregiem. Nie widziałem często Kellena, prawdopodobnie dlatego, że nie mógł być w dużo lepszej formie niż ja. Zapytałem i Tisala powiedziała mi, że Rosem się nim opiekował. Gdy padał śnieg, byłem za bardzo zamyślony, żeby zrobić dużo poza obróceniem głowy w kierunku nieba, ponieważ wiedziałem, że zbliżaliśmy się do domu. Podejrzewam, że byłem jedynym w całej zmarzniętej masie mężczyzn (i Tisali) kto czerpał cichą satysfakcję, gdy nocne, niskie temperatury sprawiały, że rano kopyta Feather skrzypiały na śniegu. Powiedziałem to Tisali, gdy szukała na moich dłoniach odmrożeń — do tej pory byłem już zbyt niezdarny by samemu ściągać i zakładać rękawice. — To prawda, co mówią o Shaviganach. — Powiedziała, obracając moją dłoń w swojej. — Co? Że jesteśmy twardzi? — Zapytał Tosten, gdy sprawdzał za mnie popręg Feather, w przygotowaniu do dźwignięcia mojego, niewspółpracującego ciała na siodło. Tisala pokręciła ze smutkiem głową i skończyła z moimi rękami. — Głupi. Tylko głupi człowiek cieszyłby się tą pogodą. Konie też wyczuły bliskość domu i szybciej podnosiły zmęczone kopyta. Śnieg sięgał im do pęcin, gdy bardzo późnym popołudniem zobaczyliśmy w oddali mury Hurog.

Feather zarżała i przyspieszyła z kłusu do cwału, a potem, gdy jej nie spowolniłem, do pełnego galopu. Moc popłynęła przeze mnie, zmyła moje zmęczenie i powitała mnie w domu. Gdy zbliżyłem się do wrót, zobaczyłem, że były właściwie zawieszone i wzmocnione tak, że mogłyby zatrzymać na zewnątrz armię, jeśli będzie trzeba. Na bramie było dwóch strażników, a gdy mnie zobaczyli, zaczęli schodzić po schodach, żeby ją otworzyć, ale to nie było konieczne. Hurog otwarło się dla mnie zupełnie samo. Zatrzymałem Feather, nie wjeżdżając, gapiąc się na wrota. To nie byłem ja. Praca z magią jest właśnie tym, pracą. Nie pomyślałem nawet o otwieraniu bramy, choć poczułem przepływ mocy, która to osiągnęła. Kierowany przez Hurog. Hurog chciało mnie w domu. To powinno przerazić mnie bardziej, ale jak człowiek mógł być przerażony przez swój, własny dom? Feather i ja weszliśmy ponuro przez bramę. Strażnicy na służbie powitali mnie oficjalnie, z lekką nutą podziwu, który powiedział mi, iż myśleli, że to ja byłem tym, który otworzył wrota magią. Pozwoliłem im nadal tak myśleć. Kilka pytań upewniło mnie, że mój kuzyn i jego żona dotarli z Iftahar dopiero dziś rano. Ciarra odpoczywała ze swoją, nową córką wygodnie w jednym z niżej położonych magazynów, gdzie zrobiono tymczasowe łóżko. Zsiadłem z konia i zacząłem wydawać rozkazy. Zmęczenie podróży było trzymane z dala przez euforię bycia w domu. Wysłałem kogoś z rozkazami do twierdzy. Kellen i jego człowiek będą dzielić mój pokój. Tisali dałem pokój obok, jedyny, inny skończony pokój na tym piętrze. Garranon, Oreg, Tosten i ja podzielimy się biblioteką. Mój wuj dołączy do mojej ciotki w ich zwykłym pokoju. Wysłałem kolejnego człowieka, żeby zebrał stajennych do zajęcia się wyczerpanymi końmi, którzy właśnie zaczynali wjeżdżać przez bramę. — Więc jest wojna? — Zapytała Stala po przedarciu się do mnie przez zamieszanie. Uścisnąłem ją raz, mocno. — Nie natychmiast. — Powiedziałem. — Ale tak. — Z całym Shavig za nami, nadal przegramy. — Powiedziała jak nauczycielka do ucznia, nie, jakby to ją martwiło. — Ale sprawimy, że to go zaboli. Pokręciłem głową. — Moglibyśmy zrobić lepiej. Nie wiem czy Beckram ci powiedział — przybyłem, sprowadzając królewskiego gościa do Hurog. Uratowaliśmy Kellena z Azylu, żeby Alizon mógł umieścić go na tronie. Wciągnęła oddech. Potem się zaśmiała. — To zmienia sprawy, czyż nie? — Może niewystarczająco. — Odpowiedziałem. — Sprawimy, żeby wystarczyło. — Powiedziała. — A teraz daj mi tego konia. Dopilnuję, żeby się nią zajęto. Ty wejdź i się ogrzej.

Spędziłem tę noc na sienniku w bibliotece z Oregiem, Tostenem, Garranonem i zmęczonym, ulicznym szczurem z oczami Hurogów. Będę musiał znaleźć Tychisowi coś do roboty, coś, co sprawi, że poczuje się jak jeden z nas. Nadal o tym myślałem, gdy zapadłem w (na szczęście) pozbawiony marzeń sen. Obudziłem się z pierwszym światłem, czując się sobą po raz pierwszy od długiego czasu. Wdychałem powietrze Hurog i poczułem znajome prądy magii, przepływające przeze mnie, wypełniające tę okropną pustkę, którą czułem z dala od Hurog, czyszczące pozostające efekty mikstur, którymi poili mnie magowie Jakovena. Obszedłem moich, śpiących towarzyszy i wykradłem się z biblioteki, nie budząc nikogo. Była Rada do wezwania i pokoje, które musiały być przygotowane. Ale najpierw musiałem pojeździć. Na dużym padoku były cztery konie. Klacz w kolorze księżyca, z łagodnymi oczami, dwie kasztanowe matrony, których lata źrebienia się, pokazywały się w ich rozszerzonych żebrach i luźnej postawie i ciemno błotnisty ogier o grubych kościach, który zatrąbił i popędził, gdy na niego gwizdnąłem. — Tęskniłeś za mną, Pansy? — Zapytałem, otwierając bramkę i zakładając mu postronek. Popchnął mnie wypukłym nosem i przebiegł po mnie drgającymi nozdrzami, jak gdyby szukając uszkodzeń. — Nic, co widać, Pansy. Nic, co widać. — Zapewniłem go, gdy poprowadziłem go do stajni, gdzie czekało na nas siodło i uzda. Jego blizny były widoczne, białe włosy na jego żebrach i bokach i fale w miękkiej skórze w kącikach jego pyska. Udzielił mi swój entuzjazm, gdy pędziliśmy górskimi szlakami. W ostatnich kilku latach te szalone przejażdżki zrobiły się rzadsze, moja potrzeba nich zmniejszyła się przez satysfakcję zmieniania Hurog w raz jeszcze prosperujące ziemie. Ale pamięć Pansy’ego była ostra i jego nogi nie zawahały się, gdy wspinał się po stromym, pokrytym śniegiem szlaku. Hurog miało prawdziwe góry. Stojąc przy zniszczonych drzwiach z brązu, w zboczu góry, zapatrzyliśmy się na dół, na Hurog. Nie było tak imponujące, jak niegdyś. Twarde, czarne linie zostały zmiękczone przez granit i miejsca, gdzie kamieniarka nie została jeszcze wymieniona. Ale aura rozpadu, która kiedyś do niego przylegała, zniknęła. Pansy skierował ucho do tyłu, więc obróciłem go, żeby zobaczyć, co usłyszał. Smok, który wpatrywał się we mnie, nie był Oregiem. Jego łuski ociekały zielenią i czernią, zamiast purpurą i był mniej niż połowy rozmiaru Orega. Pansy, przyzwyczajony przez długie przejażdżki z Oregiem, nie drgnął, gdy smocza głowa wystrzeliła nagle obok nas, tak, że jego prawe oko było równo z moim.

— Hurogmetenie. — Powiedział głosem, który mógłby należeć do Tostena, gdy miał dziesięć lat. — Smoku. — Powiedziałem. Oreg mówił mi, że nie był jedynym smokiem w okolicy, ale nie widziałem innego, aż do teraz. Przechylił głowę, boleśnie trącając moje ramię kościstym grzbietem. Potem odsunął głowę. — Śpiewa w tobie. — Powiedział. — Mówili, że tak jest, ale nie sądziłem, że magia mogłaby śpiewać człowiekowi. — To jest Hurog. — Powiedziałem. — A ja jestem Hurogmetenem. — Hurog — Powiedział po chwili. — znaczy smok. — Tak. — Zgodziłem się z uśmiechem. To wydawało się go usatysfakcjonować. Po dwóch krokach biegu w dół zbocza, poderwał się niezdarnie do lotu. — Pisklę. — Powiedziałem do Pansy’ego, czując zawroty głowy. Nie wierzyłem naprawdę Oregowi, gdy powiedział mi, że było więcej smoków — nikt nie widział żadnego przez bardzo długi czas.

— Tosten jest rozwścieczony. — Oznajmił głos Ciarry z drugiej strony mojego konia. — Powiedział, że wczoraj prawie posadzili za tobą w siodle jeźdźca — a jednak dziś rano jeden ze stajennych widział jak wybierasz się na przejażdżkę po górach. Odłożyłem szczotkę Pansy’ego na stojak i obróciłem się w kierunku otwartych drzwi stajni. Moja siostra, owinięta w zimowe ubrania i oświetlona od tyłu przez poranne słońce, wpadające zza niej, wyglądała jak duch, po którym została nazwana jej córka. Jej blade włosy wyglądały tak samo jak wtedy, gdy była małym dzieckiem. Objąłem ją i uniosłem ostrożnie, żeby się z nią zakręcić. — Jak się masz? Słyszałem, że ty i twoje dziecko znieśliście podróż w lepszym stanie niż Beckram. Pocałowała mnie w policzek i odstawiłem ją na ziemię. — Beckram robił zamieszanie. — Zgodziła się. — Ale Leehan przespała większość drogi. Wszystko z tobą w porządku? — W jej oczach było więcej zmartwienia niż wymagałaby męcząca jazda z Estian. Ale znała mnie tak dobrze, jak ja ją. Nie wtrącałaby się, chyba, że chciałem pogadać.

— W porządku. — Powiedziałem. — Naprawdę. Byłem trochę sztywny, gdy się obudziłem. Tosten nie przesadzał — przez ostatnie dwa dni on i Oreg musieli dźwigać mnie na siodło — ale poczułem się znacznie lepiej, gdy znalazłem się w Hurog. — Słyszałam o twoim, triumfalnym wejściu. — Powiedziała. — Czy brama naprawdę otwarła się dla ciebie? I o co chodzi z twoim, najnowszym znajdą? Tosten mówi, że to dziecko naszego ojca. Pokiwałem głową, skoro to pasowało do większości jej pytań. Jak na kobietę, która była niema przez większość swojego życia, słowa często wylewały się z niej radosną powodzią. Jednak jej słowa przypomniały mi, że musiałem zrobić coś z Tychisem — a patrząc na moją siostrę, nagle dokładnie wiedziałem, co to było. — Co? — Powiedziała, bez wątpienia widząc nagłą satysfakcję, którą czułem na mojej twarzy. — Nowa matka potrzebuje pomocy. — Powiedziałem. — Wierzę, że dam ci kogoś, kto będzie służył za przynieś, podaj, tobie i Leehan. Przewróciła oczami. — Och, proszę, tylko nie ty też. Pomyślałbyś, że właśnie wstałam z łoża śmierci. Nie, żeby rodzenie było proste, zapewniam cię, ale nie potrzebuję żadnego więcej rozpieszczania. — Być może nie — Powiedziałem, uśmiechając się do niej. — ale mamy nowoodkrytego brata, który wychował się na ulicach Estian i on potrzebuje kogoś porozpieszczać. Myślę, że dam mu ciebie i twoje dziecko.

12 — WARDWICK

Pomyślałbym, że przekonanie ludzi do zrobienia tego, co chcieli zrobić, będzie prostsze.

Dwa tygodnie zabrało nam zorganizowanie spotkania większości Rady Shavig. Dwa tygodnie zmniejszania wagi mojej sakwy, żeby nająć każdego robotnika i bezczynnego farmera w okolicy do pracy w Hurog, żeby dać nam jeszcze trzy, zdatne do użytku pokoje i dopilnować, żeby wielka sala została wykończona w stopniu, który sprawi, że przerwanie naszego spotkania przez wędrujące konie będzie mało prawdopodobne. Ludzie mojego wujka również ciężko pracowali. Część z nich pozostała w twierdzy, ale większość schroniła się w gospodarstwach tak, żeby było dużo miejsca dla Rady, gdy przybędą, co zrobili, pomimo burz śnieżnych, które ich poprzedziły. Shaviganie wiedzieli jak podróżować zimą. Członkowie rady, w większości szlachcice, z kilkoma bogatymi rolnikami i mistrzami cechów, wszyscy przybyli, niosąc prezenty dla mojej, nowej siostrzenicy, ale starannie sformułowane zaproszenia były niesione przez posłańców, poinstruowanych by powiedzieć odbiorcom o ucieczce Kellena i konfiskacie Iftahar przez Jakovena — Beckram powiedział mi, że wyjechali tylko kilka godzin przed przybyciem żołnierzy Jakovena. Choć wiedzieli, że nawet przebywanie w Hurog prawdopodobnie spowoduje gniew Jakovena, prawie wszyscy przybyli, a tych kilku, którzy tego nie zrobili, było zasypanych śniegiem albo chorych. Ucztowaliśmy i polowaliśmy, i słuchaliśmy, gdy Tosten dostarczał bardowskiej rozrywki i nikt nie wspomniał ucieczki Kellena ani próby Jakovena, żeby uwięzić mnie w Azylu. Kellen i Rosem pozostali ukryci w moich pokojach, czekając na najlepszy politycznie moment, żeby przedstawić się Radzie. Wieczorem drugiego dnia, gdy nocny posiłek został zabrany, stanąłem na podium (nowo wybudowanym, razem z większością stołów i ław w tej sali) i czekałem, aż poobiednie rozmowy umilkną. Wszystko — aż do ubrania, które miałem na sobie — było starannie dyrygowane przez mojego wuja. Byłem ubrany w formalny strój Shavig, który wyszedł z mody kilka dekad temu. Dobrze dopasowane spodnie, koszula z luźnymi rękawami, nakryta długą do kolan tuniką, rozciętą po bokach — wszystko w kilku odcieniach brązu. Na moim, lewym ramieniu pełzał smok w kolorze błękitu Hurog.

— Moi lordowie, rzemieślnicy, wszyscy rolnicy, powitaliśmy was w Hurog i podziękowaliśmy za dary, które przynieśliście. Teraz czas na rozmowę o ważniejszych sprawach. — Wziąłem głęboki oddech. Protestowałem, że przemowa, którą Duraugh i Rosem ułożyli razem, była zbyt rozwlekła. Przebrnięcie przez oryginalną zajęłoby mi godzinę. Duraugh skrócił ją, ale nadal była długa. Miałem nadzieję, że pozostaną przytomni przez moją przemowę, żeby wysłuchać Kellena. — Wszyscy znacie powody, dla których pozostawałem w Hurog przez te, ostatnie lata. Prawdopodobnie wszyscy wiecie, że Jakoven wezwał mnie ostatnio do Estian. Twierdził, że jestem niezdolny do rządzenia Hurog i jego zamiarem było, żebym udowodnił, że ma rację i otworzył mu drogę do przejęcia Hurog dla tallveńskiej korony. Przerwałem, żeby warknięcia kilku szlachciców były słyszalne. Hurog było Shavig i należało do rąk Shaviganów, nigdy nie powinno być rządzone przez ludzi z nizin — tego rodzaju rzeczy. Ciągnąłem zanim fala irytacji miała szansę opaść. — Nie zadziałało tak, jak zaplanował. — Powiedziałem, a mój głos poniósł się nad rozmawiającymi w pomieszczeniu ludźmi. Colwick, jeden ze wschodnich, shavigańskich właścicieli ziemskich i jedyny, shavigański lord, młodszy ode mnie, zerwał się ze swojego siedzenia i powiedział. — Byłem tam. Jakoven czekał z zadowoleniem, aż jego ludzie przyprowadzą głupiego szaleńca do pokazania dworowi. Ward wszedł, zrzucając z siebie strażników, zostawiając ich, leżących jak ścięte kwiaty. Skłonił się jak dworzanin i podziękował królowi za jego gościnność. — Colwick miał dla mnie coś jak przypadek czci dla bohatera. Myślę, że jako młody mężczyzna nasłuchał się zbyt wiele pieśni o bohaterach. Uśmiech opuścił jego twarz. Popatrzył po sali, później na mnie i powiedział. — Było oczywiste, że król myślał, że prezentuje przed dworem idiotę. Dlaczego tak było? Co ci zrobił? Gniew w jego głosie był gorący. Wyobraziłem sobie w głowie, co by się stało z Colwickiem, gdyby wydarzenia potoczyły się tak, jak zaplanował Jakoven. Zastanawiałem się jak wielu lordów z Shavig było w tym tłumie, mających stać się zdrajcami i umrzeć. Uśmiechnąłem się pogodnie i powiedziałem. — Och, król ma swoje metody, jestem tego pewny. Ale ja zostałem wyszkolony przez mojego ojca i miałem wiele lat na sprawianie, żeby ludzie wierzyli, że jestem czymś, czym nie jestem. — Opowiadanie im o szczegółach, sprawiłoby tylko, że czuliby dla mnie litość. Pozwolę im to wypełnić tym, czym chcą. — Więc zdecydowałeś się wziąć trochę na własne plecy, Chłystku? — Zasugerował Orvidin z tyłu sali. Jego głos był miękkim dudnieniem, które przeniknęło cienie sali i wszyscy odwrócili się do niego. Starzejący się wojownik opierał się ciężko na lasce. Jego śnieżnobiałe włosy opadały mu, niesplecione do pasa w ostrym kontraście do stalowej szarości jego krótkiej brody. Orvidin był rówieśnikiem mojego dziadka.

— Więc zabrałeś ze sobą, do domu brata króla, żeby zmartwić Jakovena i spowodować utratę Iftahar przez twojego wuja. — Powiedział. Powoli pokiwałem głową. — Przypuszczam, że mógłbyś powiedzieć, że uratowanie Kellena miało coś wspólnego ze stratą mojego wujka — tak. — Zgodziłem się. Napięcie w pokoju było wystarczające, żeby grać. — Lub być może po tym jak kilku ludzi zaryzykowało wszystko, żeby mi pomóc, jedyną zapłatą, o jaką poprosili, było wykradnięcie Kellena z Azylu, do którym w ogóle nigdy nie powinien być. Gdy mnie o to poprosili, poczułem się zawstydzony, ponieważ nigdy wcześniej nie pomyślałem, żeby żądać jego uwolnienia, mimo, że wiedziałem równie dobrze jak wy, że to nie było jego miejsce. W pokoju rozbrzmiewała cisza. Jak wielu z nich pomyślało o Kellenie przez te lata? Kellenie, który był cichym, miłym chłopcem, skazanym na życie w małej, ciemnej celi. Czy kłamali, żeby przekonać samych siebie, że ten atak choroby, którego używał Jakoven, żeby usprawiedliwić uwięzienie przez niego Kellena był prawdziwy? Gdy mieli czas, żeby poczuć się tak winni, jak powinni, kontynuowałem. — Oba powody uratowania Kellena są prawdziwe. Ale jest też prawdą, że wiem, iż Jakoven nie pozwoli mnie i moim ludziom znów ukrywać się w pokoju. Nie mam dłużej luksusu ukrywania się tutaj, w Hurog i nadziei, że król znów o mnie zapomni. — rebelia Alizona jest skazana. — Powiedziałem. Pozwoliłem mojemu spojrzeniu przesunąć się po pokoju i zobaczyłem zgodę na niektórych twarzach i tłumiony gniew na innych. — Albo tak myślałem. Ale jak się okazuje, to nigdy nie była rebelia Alizona — to rebelia Kellena. Pozwoliłem pomrukowi rozmów podnieść się o ton lub dwa, a potem ciągnąłem. — Więc przez pomoc w wydostaniu Kellena z tego, piekielnego miejsca — Ktoś uśmiechnął się, a ja przerwałem. — Niech nikt z was nie wierzy w fikcje, które Jakoven rozpuszcza o luksusie i dobrym traktowaniu w Azylu. — Powiedziałem. — Byłem tam i nie zostawiłbym psa, na którym mi zależy w „łagodnych” rękach ludzi, którzy prowadzą Królewski Azyl dla Szlachetnie Urodzonych Kłopotów i Niedogodności. Włożyłem w to zbyt dużo uczucia. Wolałbym raczej, pozostawić ich, wierzących, że wszystko, co zrobili czarodzieje Jakovena, to przesłuchiwanie mnie, podczas, gdy ja grałem głupiego. Przełknąłem i kontynuowałem ze śmiertelną powagą, zapomniawszy o mojej, starannie wyuczonej przemowie. — Więc, jak już spekulował Orvidin, to wyłącznie własny interes doprowadził mnie do pomocy Kellenowi i dołączenia do jego rebelii. Ale wierzę, że to własny interes, który dzielą wszyscy Shaviganie. Wziąłem metalowy kufel ze stołu i pozwoliłem słodkiej wodzie wlać się w moje gardło. Mój wuj posłał mi mały uśmiech zachęty, który byłby niewidzialny dla każdego, stojącego dalej.

Odstawiłem pusty kufel i obróciłem się, próbując nie zauważać jak dźwięk metalowego kufla, uderzającego o stół, odbił się echem w ciszy pokoju. Oni chcieli być przekonani, powiedział mój wujek. Będą słuchać jak długo będzie trzeba, żeby to zrobić. — Pozwólcie, że powiem wam, dlaczego pomoc nam tutaj jest kluczowa dla waszego przetrwania. — Powiedziałem. — To powód, dla którego Jakoven nie zostawi mojej rodziny w spokoju. Wziąłem głęboki oddech i zanurkowałem. — Gdy byłem w Azylu, widziałem jak Jakoven wyciąga artefakt, który znalazł podczas renowacji swojego zamku w Estian: głowicę kostura, przedstawiającą smoka z czarnym klejnotem. — Mówisz nam, że myślisz, że Jakoven znalazł Zgubę Farsona, Chłystku? — Zapytał Orvidin. — Mówię, co widziałem. — Powiedziałem. — I powiem wam, że Jakoven powiedział mi, że znalazł Zgubę Farsona, a ja, czarodziej, uwierzyłem mu. — Nawet, jeśli — Powiedział ktoś inny. Siedział w pobliżu grupy ze wschodniego Shavig, ale pomieszczenie było zacienione i nie mogłem powiedzieć na pewno, czy to on się odezwał. — to nie zostały żadne smoki, żeby go uaktywnić. — Jakovenowi udało się sprawić, że Zguba zrobiła coś z moją krwią, gdy mnie więził. — Powiedziałem. — Gdy tylko odszedłem, ruszył za jednym z moich, przyrodnich braci, którego Garranon wykradł i przywiózł tutaj. — Twierdzisz, że jesteś smokiem? — Zapytał niedowierzająco Orvidin, wstając znów, z taką siłą, że ława, na której siedział, zakołysała się w tył. — Nie oczekujesz, że w to uwierzymy. Powiem ci, Chłystku, przyszedłem tutaj, gotowy dać moje wsparcie Kellenowi — ale nie zniosę podążania za człowiekiem, wystarczająco głupim, żeby próbować zmusić mnie do przełknięcia historii o starożytnym artefakcie, a potem powiększyć to przez poważną deklarację, że posiada krew smoków. — Odwrócił się na pięcie i dał gestem znak swoim zwolennikom, którzy podnieśli się głośno by pójść za nim. Miałem nadzieję, że nikt nie przyciągnie uwagi do powodu, dla którego moja krew obudziła Zgubę. Planowałem wysnuć jakieś połączenie między nazwą Hurog, a legendą, że Zguba czerpała swoją moc ze smoczej krwi. Ale Orvidin był za szybki. Dał mi wybór skłamania im wprost albo podania prawdy, która była niewiarygodna — a ja nie skłamię Radzie Shavig. Rola, którą miałem przypisaną tej nocy, polegała na celowym przypomnieniu tym tutaj o naszym dziedzictwie Shavig. Stanąłem przed nimi, jako Hurogmeten, a nie czarodziej. Przemówienie Duraugha wcale nie wspominało o Zgubie. Gdy mówiłem, zacząłem wierzyć, że Rada musiała wiedzieć, czemu będą stawiać czoła. Zbyt późno zrozumiałem, że wojownik Hurog, którego im pokazałem, był tak prozaiczny, że nie było możliwe, żeby zaakceptowali

Zgubę i smoki. Mity należały do mroku, dzikich lasów, magów, ubranych w fantazyjne szaty — nie do zbyt wielkiego mężczyzny, ubranego w zwyczajny strój. — Nigdy nie twierdziłem, że jestem smokiem. — Powiedziałem, głosem nadal słyszalnym nad hałasem. — Tylko Hurogiem. Ale to nie mój głos zatrzymał Orvidina. W migoczących cieniach, rzucanych przez pochodnie, w wielkim przejściu, które ciągnęło się od podwyższenia lorda, na którym siedziałem, do zewnętrznych drzwi po drugiej stronie wielkiej sali, był smok. Spojrzałem na stół, gdzie siedział Oreg i oczywiście zniknął. Lawendowe łuski wyglądały na purpurowe w słabym świetle, a ciemnofioletowy pysk dopasował się do czerni na jego skrzydłach. Uniósł się na tylnych nogach, aż jego głowa uniosła się do łączonego sklepienia sufitu. Skrzywiłem się lekko, mając nadzieję, że nie wybije żadnego kamienia. Jego skrzydła rozłożyły się, niedbale odpychając stoły i siedzących przy nich ludzi na bok. Powoli postawił przednie łapy na ziemi. Przez chwilę siedział bez ruchu, potem wyciągnął głowę naprzód, aż jego pysk był tylko cale od twarzy Orvidina. — Czyż nie znasz swego, własnego języka? — Zapytał miękko Oreg. Pozwolił starożytnemu akcentowi wypełnić jego głos, więc nikt poza mną, który słyszałem go, mówiącego wcześniej w ten sposób, nie wiedział, że to on. — Hurog znaczy smok — czyś myślał, że to przypadek? Niektórzy ludzie w sali zaczęli zbliżać się do Orega. Uważnie obserwowałem ich twarze, ale nikt nie wykonał ruchu by sięgnąć po miecz czy nóż. Zanim Oreg przyciągnął moją uwagę z powrotem do siebie, uchwyciłem wąską twarz Charvy, który był właścicielem najbardziej położonej na północ twierdzy w Shavig. To, że był bardzo zdolnym czarodziejem, mogło mieć coś wspólnego z jego zdolnością utrzymania ziem, których nikt inny nie mógł. Północne kresy Shavig były wypełnione stworzeniami, które ucztowały na ludziach, gdy tylko mogły. Na jego twarzy zobaczyłem wyraz podziwu, który przypomniał mi, jak czułem się za pierwszym razem, gdy zobaczyłem jak Oreg przyjął smoczy kształt. — Jestem starożytny, wśród mego rodzaju. — Powiedział Oreg. Nie wiedziałem czy mówił prawdę, czy nie. Nie jestem pewny, jak długo żyją smoki — ani nawet czy Oreg uważał się bardziej za smoka niż człowieka. Ale to brzmiało imponująco. — Byłem tutaj, gdy ród Hurog narodził się z nieszczęsnego mariażu smoczej i ludzkiej krwi, przed upadkiem Imperium. — Powiedział. Pozwolił budować się ciszy i uniósł głowę, przesuwając spojrzeniem po Shaviganach, którzy zajmowali salę. Gdy przemówił, jego głos był jeszcze miększy niż przedtem, ale nie było ani jednej osoby, która nie mogłaby go usłyszeć. — Byłem tu, gdy Imperium Człowieka pokrywało tę ziemię, od zachodniego, do wschodniego morza, od gór północy, do lodowców na południu, gdy czarodzieje dzierżyli moce, które uważacie za legendy. Byłem tutaj, gdy Farson przyniósł ludzkości swą Zgubę i Imperium zostało zniszczone. Byłem świadkiem, jak niewielu ludzi

pozostało, żyjąc w rozproszonych, ukrytych populacjach, które utraciły cywilizację i były niewiele więcej niż zwierzętami, walczącymi o przetrwanie. W oświetlanej ogniem ciemności sali, trochę piękna jego barwy było przytłumione, ale nic mnie zmniejszyło wpływu tego, czym był, co powiedział. Jego ciało musiało zwinąć się wokół siebie, żeby zmieścić się w przestrzeni miedzy Orvidinem i wejściem. Gwałtownie złożył skrzydła, ukrywając ich jaśniejszą, odbijającą światło, spodnią stronę i pozostawiając wrażenie ciemności, która zstąpiła na salę, w ciemniejszych łuskach jego ciała. — Po raz kolejny czuję zapach splugawionej magii, emanujący ze Zguby Farsona. I mówię wam, strzeżcie się. — Gdy mówił, jego łuski stopniowo ciemniały, aż trudno było go zobaczyć. Gdy wypowiedział ostatnie słowa, cień, który był smokiem, rozpłynął się powoli w iskrzącym świetle pochodni. — Skąd mamy wiedzieć, że to nie tylko iluzja? — Zapytał Orvidin — ale w jego głosie była niechęć, gdy odwrócił się z powrotem do nie, która powiedziała mi, że z całego serca pragnął wierzyć, że był tu smok. Jego głos stał się stanowczy, gdy przemówił do całej sali. — Ward jest magiem. — Czy to ma znaczenie? — Powiedział Kellen, wychodząc z korytarza, w którym czekał na sygnał dla siebie — do czego nie udało mi się jeszcze dotrzeć. — Wszyscy wiecie, czym jest mój brat. W swoich sercach wiecie, że musi zostać powstrzymany. Tylko, że ta potrzeba jest bardziej nagląca niż zdajecie sobie sprawę. — Pozwólcie, że przedstawię wam, wszystkim Shaviganom, Kellena Tallvena, ostatnio z Królewskiego Azylu. — Powiedziałem. Ukłonił mi się płytko, a później wyprostował się, zszedłem z podium i opadłem przed nim na kolana. To było ważne, wyjaśnił mi na osobności mój wujek. Największym problemem nie było skłonić Shaviganów do rebelii, ale skłonić ich do wsparcia Kellena, zamiast mnie. Jeszcze jeden powód moich, zwyczajnych ubrań — miałem dręczące uczucie, że w tej kwestii Oreg wcale nie pomógł. Kellen był odziany w najdroższe tkaniny, jakie mogliśmy zdobyć, w większości aksamit i wysokiej jakości wełnę. Zieleń i szarość kolorów jego domu dobrze na nim wyglądały, a ostatnie tygodnie, spędzone w większości na zewnątrz, zmniejszyły więzienną bladość. Wyglądał dokładnie tak, jak powinien król i nosił się w ten sam sposób. — Panowie. — Powiedział, dotykając mojego ramienia i dając mi sygnał do wstania. — Macie przed sobą historię, z której powstaną legendy. Ale jak we wszystkich, takich legendach, jest w nich rdzeń tak podstawowy, jak to, co jest właściwe, a co nie. Wstałem i stanąłem za nim, zauważając, że Orvidin schylił się, żeby podnieść coś z podłogi. Zobaczyłem połysk w niepewnym świetle i pomyślałem, że to jego nóż, upuszczony, gdy nagle pojawił się Oreg.

— Mój brat wcale nie dba o swoje królestwo. Zbiera daniny, które powinny iść do jego armii, żeby mógł bronić Królestw. Gdzie były te armie, gdy Vorsag zaatakowało Oranstone? Co zostało zrobione, żeby pomóc szlachcicom dojść do siebie po tym jak sami pokonali Vorsag? Czy pozwolił oranstońskiej szlachcie wrócić na swoje ziemie? Haverness kryje się w Callis, ponieważ, jeśli wróci do Estian — jak powinien zrobić, zgodnie z królewskim prawem — wie, że padnie ofiarą królewskich asasynów. Dlaczego? Ponieważ uratował Oranstone, gdy król tego nie zrobił i sprawił, że mój brat wyszedł na durnia w zakładzie. Setka Havernessa będzie pamiętana w historii naszych ludzi na długo po tym jak nasze wnuki opowiedzą tę historię swoim wnukom. A mój brat nie może tego tolerować. Ziemia przyciągnęła moją uwagę, jak małe piórko magii, przebiegające po moim kręgosłupie. Na ziemię Hurog wkroczył człowiek, człowiek dotknięty chorobą. Wysłałem moją magię na zewnątrz, żeby przyjrzeć się bliżej i wiedziałem, że to samotny, pieszy podróżnik. Chora magia, którą niósł, była niewielka — nie spowoduje dużych szkód, jeśli jakiekolwiek. Tak długo, jak przejdzie przez Hurog, nie będę mu przeszkadzał. Kellen miał swoją publiczność w garści i zwróciłem uwagę z powrotem na niego. — Mój brat — Ciągnął Kellen. — zawiódł w swoich obowiązkach i muszę się mu sprzeciwić — jak Aethervon ostrzegł go, że się wydarzy, dekadę temu. Wybrał kroczenie mrocznymi ścieżkami i przez to muszę stanąć przeciw niemu. Ward z Hurog stoi przy mnie, kto z was zrobi podobnie? To nie były tylko słowa, które powiedział, ale sposób, w jaki je wypowiedział. Po jego ostatnich słowach, mężczyźni wstali i opadli na kolana. Aż pozostał tylko jeden człowiek, stojący samemu w sali. Orvidin podszedł do środkowego przejścia, aż był tylko kilka stóp od Kellena. Zobaczyłem jak ręka Rosema drga ukradkowo w kierunku jego miecza. — Nie znam cię. — Głos Orvidina był gruby od jakiejś emocji. — Ale znam tego chłystka, tutaj. — Wykonał szarpany gest w moim kierunku. — I wiem, że to, co mówisz o Jakovenie, jest prawdą. I wiem, że to — Podniósł w górę połyskującą rzecz, którą wziął z podłogi, która jednak nie była nożem i zobaczyłem łzy, spływające powoli po zniszczonej skórze jego twarzy. — ta łuska nie jest iluzją.25 Jeśli w Hurog są smoki, pójdę za Niebieskimi, jak Shaviganie robili tak długo, jak istnieje Shavig. A jeśli Hurogmeten pójdzie za twoim sztandarem, ja nie mogę zrobić niczego innego. Dramatyzm tego momentu nie mógł oczywiście trwać. Ale wydawał się usatysfakcjonować wszystkich. Całe Shavig, reprezentowane przez ludzi pod moim dachem, wesprze Kellena w przejęciu tronu jego brata, czy to w imię dobrej sprawy, w poszukiwaniu miejsca w legendach, czy po prostu, żeby mieć powód do dobrej walki. Kuchnia dostarczyła więcej jedzenia, głównie małe ciastka i słodki chleb, a służące wniosły piwo. Tosten usiadł przed ogniem i spędził chwilę, grając. Ze swoim zwykłem, dobrym instynktem, unikał legendarnych opowieści i trzymał się romansu i wojny. Wszyscy

25

Czyli Oreg już wie, co będzie miał na obiad.

potrzebowaliśmy dobrej dawki normalności, której kilka łkających piosenek o umierających kochankach i żołnierzach, mogły dostarczyć. Mój wujek, Duraugh skupił się na oczarowywaniu i dopinaniu szczegółów, gdy dryfował od jednej, małej grupki Shaviganów, do drugiej, z Kellenem u jego boku. Beckram ścisnął moje ramię, gratulując, a potem wyślizgnął się, żeby powiedzieć Ciarze i Tychisowi, co się stało. Gdy na początku wysłałem Tychisa, żeby był chłopcem na posyłki Ciarry, był mniej niż entuzjastyczny. Ale Ciarra dobrze dogadywała się z wrażliwymi duchami i był teraz jej lojalnym niewolnikiem — jak większość innych mężczyzn Hurogów, wliczając w to Orega. Smok Hurog wślizgnął się z powrotem do pomieszczenia, w ludzkiej formie, jakiś czas po tym jak wszyscy złożyliśmy przysięgę sprawie Kellena. Nie widziałem, żeby on to zrobił, więc miałem nadzieję, że nikt inny też nie. Potrzebowałem przy mnie Orega, ale nie chciałem, żeby ktokolwiek wykorzystywał to, czym był. Pomoc, którą zdecyduje się dać, będzie wystarczająca. Tisala została obok mnie. Jak zauważyłem raz wcześniej, czuła się tak swobodnie w kobiecych fatałaszkach, co w myśliwskiej skórzni. Sukienka, którą nosiła, była tą, którą zrobił dla niej Oreg — rozpoznałem styl haftów. Oreg lubił haftować żywymi kolorami zwierzęta na rękawach i ramionach.26 Tworzenie ubrań było jego hobby i dzielił się rezultatami tylko z kilkorgiem z nas. Kolorowe tygrysy, które biegły w górę czarnych, jedwabnych rękawów, pasowały do niej, dzikie i silne. Sukienka przylegała do jej krągłości i celebrowała siłę jej ciała, ale byłem zbyt mądry, żeby jej to powiedzieć. Przez ostatnie kilka tygodni była uprzejma i pomocna, ale każdy ślad namiętności sprawiał, że uciekała. Więc nie powiedziałem jej, że kochałem sposób, w jaki światło ognia dotykało jej włosów ani, że śniłem o niej, nagiej w moim łóżku. Ale dużo o tym myślałem i upewniłem się, że ona wiedziała. Nauczyłem się od mojej siostry, która, aż do kilku lat temu była niema, że istniały inne sposoby niż mowa, na przekazywanie informacji. — Imponujące. — Powiedział cicho Garranon po mojej, drugiej stronie. — Co? — Zapytałem. Wzruszył ramionami. — Smoki i legendy… każdemu człowiekowi byłoby trudno nie walczyć u boku smoka. — Wolałbym raczej utrzymać go w tajemnicy. — Powiedziałem. — Ale, gdyby Orvidin wyszedł, stracilibyśmy większość reszty. Jednak to Kellen wziął ich i uczynił ich swoimi. Garranon posłał mi dziwny uśmiech. — Ach, tak. Są ludźmi Kellena. Tak długo, jak ty jesteś — Urwał, gdy magia wybuchła dziko, a ja wyciągnąłem mój krótki, ceremonialny miecz, w odruchu na atak na Hurog. To miecz uciął słowa Garranona, nie magia, gdyż wrota, które zostały rozerwane, były w murze obronnym, zbyt daleko, żeby można było to usłyszeć.

26

Z serii Ostatnie Słowa Bohaterów: Wyszywający smok? Chyba jaja sobie robisz!

Tłum, z którego większość zupełnie nic nie poczuła, popatrzył na mnie i ucichł — myślę, że sądzili, iż zaatakuję Garranona. Nawet Tosten zatrzymał struny swojej harfy. — Odsunąć się od drzwi. — Powiedziałem. Gdy otworzyłem swoje zmysły na Hurog, wiedziałem, że brama w murze obronnym była szeroko otwarta, a belki, które utrzymywały ją zamkniętą, były roztrzaskane. Mężczyzna, przed którym moja magia ostrzegła mnie wcześniej, nawet teraz zbliżał się do twierdzy, podczas, gdy strażnicy na służbie próbowali ponownie zamknąć wrota. Z magią, mówiła im Stala, najlepiej radzili sobie magowie, nie żołnierze. Oni mieli zostać na swoich posterunkach i pozwolić Oregowi i mnie się tym zająć. Nie mogłem wykryć znaku mocy, która otwarła zewnętrzne wrota w murach, otaczających twierdzę, nic, poza pozostałością chorej magii i resztkami zaklęcia, które otwarło zewnętrzną linię obrony. Poczułem, że mężczyzna dotyka lekko drzwi, a te odskoczyły od jego skóry, jakby zostały uderzone taranem. Mocno uderzyły w ściany, wytrząsając pył z kamieni. Gdyby ktokolwiek obok nich stał, zostałby zmiażdżony. Mogłem zobaczyć tego człowieka całkiem wyraźnie, gdy wszedł do pokoju. Nie wiem, czego oczekiwałem, Jade Eyes albo Artena, albo nawet jednego z pomniejszych, dworskich czarodziejów — na pewno nie Jakovena. Ale to nie był żaden z nich. Zamiast tego zobaczyłem mężczyznę, ani wielkiego, ani niskiego, odzianego w łachmany i buty, które były bardziej z dziur niż skóry. Powietrze, które wpadało do środka było chłodne, ale on wydawał się nie odczuwać zimna. Szedł skulony i poruszał się dziwnie: nie giętko jak pijany, ani z niezręcznością wyczerpania, ale blisko obu. Jego skóra, gdzie pokazywała się przez łachmany, była ciemno centkowana od siniaków, odmrożeń lub może brudu, ale ciemne łaty wydawały się rosnąć, gdy podchodził bliżej. Ponieważ nie patrzył ani w prawo, ani w lewo, gdy szurał stopami przejściem, w moim kierunku, nie rozpoznałem go. — Czy mogę ci pomóc? — Powiedziałem w tej samej chwili, gdy Garranon przepchnął się wokół mnie i zrobił kilka kroków naprzód. — Valsilva? Co ty tu robisz? Gdy Garranon użył jego imienia, mogłem stwierdzić, że to rzeczywiście był główny stajenny Jakovena, ale tak zmieniony z wesołego mężczyzny, którego znałem, że mógłby być z innego gatunku. Gwałtownie przypomniałem sobie śnienie o Jakovenie, żądającym przyprowadzenia koniuszego, który pozwolił Garranonowi wyjechać z zamku z moim bratem. Chwyciłem ramię Garranona, gdy chciał iść naprzód. — Zaczekaj. — Powiedziałem. — Coś jest nie tak. Inni ludzie też zaczęli czuć niewłaściwość. Wokół głównego stajennego robiło się coraz więcej miejsca, gdy kontynuował marsz przejściem, w kierunku Garranona i mnie. Coś spadło

z jego ręki i potoczyło się w jasno oświetlony obszar, więc mogłem wyraźnie zobaczyć, że to był palec. Ktoś zaklął. Pociągnąłem Garranona kilka kroków w tył. — Valsilva? Czego chcesz? — Zapytał Garranon. Zatrzymało się tam, gdzie było, wystarczająco blisko, żebym zobaczył wyraźnie jego twarz. Ciemne miejsca nie były brudem ani nawet siniakami, ale gnijącym ciałem, którego zapach zaczął przesączać się z ciała w powietrze sali. Usłyszałem jak ktoś się krztusi. — Garranonie. — Powiedziało wyraźnie. Ramię Garranona zesztywniało jeszcze bardziej pod moją dłonią, ponieważ on też to usłyszał. Nie wiem czy rozpoznałbym głos królewskiego stajennego, ale wszędzie rozpoznałbym głos, którego użył teraz. — Jakoven. — Odparł spokojnie Garranon. Uchwyciłem widok Tisali z czyimś mieczem w ręce (nie nosiła swojego) skradającej się za tę istotę. Jej miecz wyglądał na bardziej użyteczny, niż ceremonialny, krótki miecz, który ja trzymałem. Ciało stajennego pokręciło smętnie głową i gdy patrzyłem, gnicie zaczęło rozprzestrzeniać się przez jego lewy policzek. — Dwadzieścia lat, Garranonie. Dałem ci dwadzieścia lat, a ty mnie zdradzasz. Ostrożnie obserwowałem jego oczy. Widziało tylko Garranona. Wątpiłem czy Jakoven choćby wiedział, gdzie było jego stworzenie. — Tak. — Zgodził się Garranon. Istota znów zaczęła powłóczyć naprzód nogami, mówiąc. — Widzisz, co się dzieje z tymi, którzy mnie zdradzają? Widzisz, co uczyniłeś temu człowiekowi? Zanim mogło dotknąć Garranona, rzuciłem tarczę magii. Po zobaczeniu tej sztuczki z drzwiami, nie powinienem być wzięty z zaskoczenia przez to, co się stało — choć na moją obronę, obserwowanie przyspieszonego gnicia głównego stajennego, odwracało moją uwagę. Impuls magii, który uderzył w moją tarczę, był silniejszy niż wszystko, czym kiedykolwiek uderzył mnie Oreg. Czerwone iskry pofrunęły w górę i rozpaliły małe pożary na wielkich belkach, które wyginały się trzy piętra nad naszymi głowami. Kufle z alkoholem wokół nas wybuchły płomieniem, rozświetlając salę jak w dzień. Krzyknąłem z rozbłysku bólu, który spowodował i straciłem kontrolę nad moim zaklęciem, ale Tisala przeszyła stworzenie swoim mieczem i wytrąciła je z równowagi, tak, że zatrzymało się kawałek od Garranona. Upadło na kolana i sapnęło z bólu.

Uderzyła prosto przez kręgosłup, ale to i tak zaczęło ciągnąć się w kierunku Garranona. Tisala wyszarpnęła swój miecz do kolejnej próby, ale zatrzymała się, gdy znów zaczęło mówić. — Nic mi nie jest. — Powiedziało innym głosem, który musiał być własnym głosem koniuszego. — Jestem tylko bardzo głodny. Zjem i będzie w porządku. — Gdy mówił, wielkie kłęby włosów odpadały z jego głowy, z nadal trzymającymi się ich kawałkami skóry. Pociągnąłem Garranona w tył, na podium, gdzie zamarł z przerażenia i poczucia winy. Mogłem poczuć, że przełamywanie mojej tarczy zmieniło coś w tym stworzeniu. Magia, która je trzymała, nie była już tak skupiona. Zatrzymało się, żeby zjeść kawałek chleba, który leżał na jego drodze. Okruchy wypadały jak płatki śniegu z boków jego twarzy, gdzie mięśnie szczęki zgniły. Jeśli przeżyję, żeby zobaczyć jak to się kończy, będę miał inne rzeczy do śnienia niż Azyl. — Odsunąć się. — Rozkazał Oreg z drugiego końca pokoju, w pobliżu otwartych drzwi, a mężczyźni, którzy wyciągnęli swoją broń, gdy Tisala zaatakowała, zatrzymali się tam, gdzie stali. — Jeśli go dotkniecie, wasze ciało może zgnić tak szybko, jak jego. Pozwólcie Wardowi i mnie się tym zająć. — Co to jest? — Zapytałem Orega, ale to Orvidin mi odpowiedział, z poszarzałą i ściągniętą twarzą. — Golem. — Powiedział, plując na podłogę, żeby odpędzić złe duchy, zwyczaj, który prowadził Oranstonian do nazywania nas, Shaviganów, barbarzyńcami. — Nie widziałem jednego z nich, odkąd mój ojciec obraził Acholynn w Avinhelle i miałem nadzieję, że nigdy nie zobaczę kolejnego. — Być może. — Powiedział Oreg, który okrążył istotę i zajął miejsce obok mnie, przez cały czas wpatrując się w pozostałości stajennego, które wreszcie skończyły jedzenie na podłodze i zaczęły pełznąć naprzód, ciągnąc nogi za sobą. — Garranon? — Istota brzmiała na oszołomioną, ale jej postęp był stały, choć powolny. — Król powiedział, że nie powinienem pozwolić ci odejść. Czy zrobiłem źle? Tisala znów uniosła miecz, ale Oreg ją powstrzymał. — Ogień, Ward. Nie ten rodzaj, którego używasz do rozpalenia ognia w kuchni, ale to, co zrobiłeś w Silverfells. Tym, co zrobiłem w Silverfells było wezwanie Sipherna, Boga Sprawiedliwości, żeby zabrał dusze wieśniaków, zarżniętych przez Vorsag. To nie było coś, co powtarzałem wystarczająco, żeby wiedzieć, jak zrobić to na życzenie. Spróbowałem wzywać tego boga, gdy cisnąłem moją magią w stajennego. Płomienie wystrzeliły z ożywionych zwłok, jakby były nasączone brandy, ale wiedziałem, że nic nie odpowiedziało na moje wezwanie.

Płonąca ogniem, który pożerał ciało, pozostające na szkielecie, kreatura zawahała się. Potrząsnęła głową i zamamrotała — tym razem to był załamany szept. — Głodny. — Powiedziała. Tisala zrobiła krok naprzód i pchnęła mieczem przez płomienie i w poczerniałą głowę, gdzie wbił się przez skroń i oko, i utknął tam. To był miecz o metalowej rękojeści, a ona musiała go puścić, gdy zasilane moją magią płomienie wystrzeliły po nim w górę, jakby był kawałkiem drewna. Golem po raz pierwszy odsunął się od Garranona. Dobrym okiem spojrzał wprost na Tisalę. — Głodny. — Powiedział. — Jakoven stracił nad nim kontrolę. — Powiedział Oreg, dodając swój ogień do mojego, ale to nadal szło za Tisalą. Tisala wycofała się przejściem, trzymając się twarzą do istoty. Golem daleki od odczuwania wpływu miecza, wystającego z jego czaszki albo naszego ognia, poruszał się szybciej, aż Tisala truchtała w tył, gdy Oreg i ja, szliśmy za nim. Tłum Shaviganów zawirował w napięciu, ledwie trzymany w ryzach przez rozkaz Orega. Mignął mi pewny uchwyt Rosema, usiłującego trzymać Kellena z tyłu i błogosławiłem go za to. Wszystko, czego było trzeba, to, żeby zabaweczka Jakovena wpadła w szał wśród wszystkich, tych, shavigańskich szlachciców. Nie było tam nikogo — z wyjątkiem, może Charvy, tego czarodzieja, kto miałby przeciw niemu szanse. Orvidin, któremu udało się ściągnąć jedną z dekoracyjnych tyczek ze ściany, przepchnął się przez tłum, wepchnął pikę pod koniuszego i przewrócił go na plecy. Ten wykręcił się szybko jak wąż i zaczął skradać się do Orvidina. — Bogowie. — Wymamrotał obok mnie Garranon. — Myślałem, że rozumnie został za podium. — Valsilva. — Zawołał Garranon, próbując przyciągnąć uwagę stworzenia. Pokrycie podłogi tliło się w pobliżu płonącego potwora. Przewrócony kufel piwa rozlał ogień jak wodę, w dół krawędzi stołu. — Ward, to nie działa! — Warknął Oreg, choć jego magia przelewała się przeze mnie, żeby wesprzeć moje wysiłki. Wezwałem Sipherna i sięgnąłem — Hurog, nie Siphern, odpowiedziało na moje wezwanie. Moc wlała się we mnie i gdybym natychmiast jej nie odesłał, zredukowałaby mnie do popiołu tak, jak pochłonęła tę biedną istotę, która kiedyś była człowiekiem. Nadal gorączkowo pozbywając się magii, stłumiłem pożary w sali. — Oregu! — Krzyknąłem i błogosławić go, zrozumiał, co się działo. Jego ręce zamknęły się na moich ramionach i zaczął pochłaniać magię, dla której nie miałem żadnego, dobrego miejsca.

Moc zatrzymała się tak szybko, jak przyszła, pozostawiając moje kończyny słabe jak woda. Zapach gnijącego ciała zniknął, pozostawiając tylko zapach kwaśnego dymu i dziwną ciszę, którą przerwał Orvidin. — Siphernie, pobłogosław go. — Powiedział, opierając się na starej pice. Znów splunął na podłogę. — Znałem Valsilvę. — Jakoven przysłał go tutaj, aż z Estian. — Powiedział Oreg. — Żeby przekazać Garranonowi wiadomość — i zabić go, jeśli to możliwe. Kara za uratowanie brata Warda. Kellen przepchnął się naprzód, wyglądając na rozgniewanego i potarganego, a za nim szedł Rosem, który dopilnował, żeby nadzieja Hurog na zbawienie, nie rzuciła się na pierwszego z potworów Jakovena. Byłem dłużny Rosemowi. Garranon popatrzył na popioły, które pozostały na podłodze i przełknął ciężko ślinę. — Był dobrym człowiekiem. — Powiedział, a potem obrócił się na pięcie i opuścił pomieszczenie. Gniew zniknął z twarzy Kellena tak szybko, jak błoto, wytarte chustką. — Porozmawiam z nim. — Powiedział. — Może mnie posłucha. Ward, porozmawiaj ze swoim czarodziejem i bądź gotowy opowiedzieć mi, co właśnie się wydarzyło zanim my, ktokolwiek z nas pójdzie spać. Kellen poszedł za Garranonem, a ja cicho życzyłem mu powodzenia. Oreg uwolnił moje ramiona z nieobecnym klepnięciem i powiedział. — Nie potrzebuję konsultacji — wiem, co to jest. — Golem. — Powiedziałem. — Ale, dlaczego normalny ogień go nie zabił? — Nie golem. — Powiedział Oreg. — Na początku też tak myślałem, ale to oddychało — zauważyłeś? Golem jest, z definicji, nieżywy. To był geas.27 — Geas, który mógł spowodować, żeby człowiek przeszedł całą drogę z Estian i po drodze rozbił zabarykadowane drzwi? — Powiedział czarodziej, Charva. Brzmiał na zmęczonego i zrozumiałem, że część magii, którą nakarmił mnie Oreg, była Charvy. — Brzmiał jak Jakoven. Geas nie daje takiej możliwości. Oreg uśmiechnął się. — Wybacz, że się z tobą nie zgodzę — mówię ci, że geas może zrobić to wszystko, jeśli za zaklęciem stoi wystarczająca moc. A w tej chwili Jakoven ma wystarczającą moc, żeby niszczyć miasta, jeśli tak zdecyduje. Więc Jakoven zdołał uaktywnić Zgubę, pomyślałem z dreszczami, wstrząsającymi moim kręgosłupem. — Ty tak mówisz. — Powiedział Porshall, zachodni właściciel ziemski, którego nie znałem dobrze. — Ja mówię, że moment tego ataku był interesujący.

27

Czytaj gis. Rodzaj czaru lub klątwy. Również magiczna przysięga, najczęściej wiązana krwią.

— Oskarżasz o to mojego bratanka? — Powiedział Duraugh z lodowatą uprzejmością. Porshall wystawił ręce przed siebie, jakby zapobiegając obrazie. — Zauważyłem tylko, że jak wyraźnie zademonstrował twój bratanek, jest czarodziejem. I że gdyby jakiś Shaviganin tutaj myślał o poparciu Jakovena, ta demonstracja scementowałaby jego poparcie dla Kellena. Orvidin, nadal bawiący się swoją piką, ryknął śmiechem, zanim powiedział. — Tylko ktoś, kto nie znał Warda, mógł choćby tak pomyśleć. Połową problemu, który mamy z tym chłystkiem w Radzie jest to, że jest zbyt szczery… Nie, to nie całkiem to słowo. — Zmrużył na mnie oczy. — Zbyt honorowy. Skłamałby, gdyby to przybliżyło jego cel, ale jego cel i jego metody nigdy nie będą podłe. Mógłby stworzyć iluzje smoka, ale nie złapalibyście tego chłystka na krzywdzeniu niewinnego człowieka. Porshall gwałtownie potrząsnął głową. — Ja nadal mówię — — Wystarczy. — Powiedział Charva. — To nie by la magia Warda. Ci z was, którzy nie maja magii, będą musieli uwierzyć mi na słowo, że magia Warda ma niemożliwą do pomylenia sygnaturę — to wszystko zostało zrobione przez kogoś innego. Jakoven jest najbardziej prawdopodobnym źródłem. — Czarodziej rozejrzał się po pomieszczeniu. — Zwracam wam wszystkim na to uwagę. Jeśli nie powstrzymamy Jakovena, los tego stajennego, może być milszy niż cokolwiek, z czym my się zmierzymy.

13 — WARDWICK

Działanie jest najlepszym lekarstwem na rozpacz.

— Myślałem, że przysiągłeś, że nigdy nie będziesz walczył w kolejnej wojnie, Orvidinie. — Powiedział ktoś tuż, poza moim polem widzenia. Trzymając parę koni, zatrzymałem się w stajni, żeby usłyszeć, co Odpowie Orvidin. Z większością Rady, wyjeżdżającą w tym, samym czasie, mój główny stajenny zobaczył mnie stojącego w pobliżu i przekazał mi te konie z poleceniem znalezienia ich właścicieli, którzy wędrowali po dziedzińcu. — Człowiek mówi latem wiele rzeczy, których nie ma na myśli zimą. — Powiedział Orvidin. — Zimy są dobrym czasem na prowadzenie wojen. Pola są jałowe, więc zbiory nie mogą zostać spalone. I nie ma nic innego, co można robić dla zabawy. Śmiejąc się w duchu, ponieważ wiedziałem, że mówił poważnie, wyprowadziłem moje rumaki, skinąłem głową Orvidinowi i jego człowiekowi, i w końcu podbiegłem do ludzi, do których należały konie. Jeszcze przez chwilę w moim domu panował hałas i zamieszanie, a potem wszyscy odjechali. Zadrżałem w zimnym powietrzu i spojrzałem na nowe, zielone stemple, które były dopasowywane do barykadowania bramy. Wiedziałem, że nasz kowal pracował w swojej kuźni nad jeszcze jednym zestawem zaczepów. Dziedziniec nie wydawał się zbyt pusty z tymi, wszystkimi, dodatkowymi ludźmi z Iftahar, wypełniającymi twierdzę i otoczenie, ale z odejściem lordów Shavig, z pewnością był cichszy. — Nie miałam szansy, żeby ci podziękować. — Powiedziała Tisala, przerywając moje rozmyślania. Jej oddech unosił się w zimnym, porannym powietrzu i wyczułem słaby powiew kwiatów od jej włosów. — Za co? — Zapytałem, zaciągając się głęboko, jakbym mógł wciągnąć ten zapach do mojej duszy — a potem miałem nadzieję, że nie zauważyła jak to robiłem. Obwąchiwanie ludzi nie było uprzejme, nawet ludzi, którzy pachnieli dobrze. — Za nie popędzenie mi na ratunek, zeszłej nocy.

Moje brwi powędrowały do góry w szczerym zaskoczeniu. — Dobrze radziłaś sobie sama. — Powiedziałem. — Choć myślę, że Orvidin był mądrzejszy od każdego z nas, chwytając pikę. W większości ścigało Garranona, więc chroniłem go, pozwalając ci przejąć ofensywę. — Ale on jest mężczyzną. — Powiedziała. Zapatrzyłem się na nią, a ona uśmiechnęła się na moje zdumienie. — Masz rację, przyjęliśmy najbardziej logiczny plan ataku. Miałam miecz i byłam za tym, biednym stworzeniem. Garranon był o wiele za mocno oszołomiony, żeby się bronić, a poza tym był bez broni. Ale ja jestem kobietą i większość mężczyzn uważałoby mnie za jeszcze bardziej bezbronną niż Garranon. Wyobraziłem sobie, co by zrobiła, gdybym zostawił Garranona, żeby ją chronić i zaśmiałem się. — Więc, zredukowałaś ostatniego mężczyznę, który próbował cię chronić, do sterty upokorzenia swoim językiem? Czy może po prostu przećwiczyłaś go swoim mieczem? Uniosła brew. — A jak myślisz? Pokręciłem głową. — Biedny, nierozważny głupiec. — Ward, słyszałeś dziś rano Kellena przy śniadaniu? Jest naprawdę niezadowolony, że Rosem go powstrzymał. — „Pokonali go dziewczyna i starzec, a ty myślisz, że był dla mnie zbyt niebezpieczny.” Wierzę, że to powiedział, chociaż na szczęście on i Rosem jedli później niż większość Rady. — Odparłem. — Nigdy nie widziałam Kellena tak wściekłego. — Powiedziała. — Rosem miał rację. — Powiedziałem. — Nie możemy pozwolić sobie na stratę Kellena. Nie jest gotowy, żeby iść, walczyć z potworami. Nie ma jeszcze tej wytrzymałości. — Miałam nadzieję, że mógłbyś coś z nim zrobić. — Podeszła bliżej mnie, gdy mówiła i wziąłem kolejny, głęboki oddech, zanim się na tym przyłapałem, bez, tak pachniała. — Nie wystawia się tylko na fizyczne niebezpieczeństwo — ale czas w Azylu pozostawił go podejrzliwego i ostrożnego. Jeśli przestanie ufać Rosemowi, komu może ufać? Król, który nikomu nie ufa, jest słaby. Zapytałem. — Dlaczego przyszłaś do mnie? Bardziej prawdopodobne, że posłucha mojego wuja — a Beckram też był kiedyś blisko niego. Albo Garranon. — Nie widziałam dziś rano Garranona — ale nie sądzę, żeby rozmowa zadziałała. Ktoś musi pokazać mu, że nie jest gotowy na prawdziwą walkę. — Chcesz, żebym zaatakował mojego, przyszłego króla? — Zapytałem niedowierzająco. — W nadziei, że to udowodni, że Rosem miał rację i sprawi, że Kellen będzie ufał osądowi Rosema?

Zarumieniła się tym samym kolorem, jakiego dostała, gdy w zeszłym tygodniu zdjąłem koszulę, gdy dołączyła do nas na codziennym treningu Stali. Zimno było walczyć bez koszuli — ale zobaczenie rumieniącej się Tisali było tego warte. Tym razem to nie zmieszanie, ale złość rozgrzała jej twarz. — Beckram mógłby go pokonać — ja mogłabym go pokonać. — Warknęła, przyciągając moją uwagę z powrotem do aktualnej kwestii. — Ale to by go tylko upokorzyło. Bycie pobitym przez mężczyznę o twojej reputacji i rozmiarach nikogo nie upokorzy — ale może poniżyć go wystarczająco, żeby wysłuchał tego, co masz do powiedzenia. Ujęte w ten sposób, to miało więcej sensu. — Zrobię, co mogę. — Obiecałem. Tym, co musiałem zrobić, było znalezienie mojej ciotki. Stala będzie wiedzieć, kiedy i gdzie ćwiczył Kellen. Gdy go znajdę, to musi to być z dala od ludzi, którzy mogliby spróbować mnie powstrzymać — jak mój wujek. Znalazłem Stalę w jej pokojach, w nowo wzniesionym budynku dla Niebieskiej Straży. Zakryte skórą okna sprawiały, że jej pokoje były zimniejsze wczesnym, zimowym rankiem, ale ogień w kamiennym kominku był ciepły. — Jak myślisz, co możesz z nim zrobić? — Zapytała moja ciotka, nie podnosząc wzroku znad tego, co szyła. — Dać mu tę samą lekcję, którą ty dałaś mnie. — Powiedziałem. — Pozwoliłbym ci to zrobić, ale jego ego jest wystarczająco spłaszczone. Zostanie pokonanym przez kogoś o głowę wyższego i kilka kamieni cięższego nie będzie go tak bardzo boleć — bycie pobitym przez kobietę połowy jego rozmiarów, która jest wystarczająco stara, żeby być jego matką, mogłoby. Uśmiechnęła się do mnie i odłożyła spódnicę (Ciarry) którą zszywała. Moja ciotka nauczyła wszystkich, swoich ludzi szycia — wliczając mnie — mówiąc, że nigdy nie wiesz, kiedy będziesz potrzebował tej umiejętności na swoim rynsztunku albo skórze. — Zwykle ćwiczy dwa razy dziennie, rano i w nocy, ale nie ze Strażą. Używa pierścienia treningowego przy stajniach i walczy tylko z Rosemem. Nie chce publiczności. Nie pytałem, skąd wiedziała. — Ale nie walczył dziś rano. Pokręciła głową. — Dziękuję. — Powiedziałem i impulsywnie wziąłem jej dłoń w swoją i pocałowałem, jakbyśmy byli na dworze. Wstała, pociągnęła moją głowę w dół i pocałowała mnie w policzek. — Za to dam ci słowo rady, która ci się nie spodoba. Musisz pobić go szybko i bezlitośnie. Spraw, żeby zrozumiał, że gdyby walczył z tą istotą, z którą zmierzyłeś się zeszłej nocy, to byłaby jego śmierć. Potem rozłóż na części jego styl walki… — Powiedziała mi kilka rzeczy, na które powinienem zwrócić uwagę.

— To niewiele. — To też mu powiedz. Jego problemem jest to, że przez rok siedział w celi i się nie ruszał. Wina Kellena — do tamtego czasu był w dobrej formie, z tego, co powiedział mi Rosem. — Rosem z tobą rozmawiał? — To mnie zaskoczyło, z tej małej ilości rzeczy, które o nim wiedziałem, usłyszałem jeszcze mniej. — Rosem zaczynał w Niebieskiej Straży. — Powiedziała. — Walczył w Oranstone pod dowództwem twojego ojca — jeden z powodów, dla których niezbyt cię lubi. Kellen jest dobrze wyszkolony, zna zarówno oranstoński, jak i shavigański styl walki mieczem i wręcz. Spróbuj walczyć z nim krasnoludzkimi ruchami Axiela. — One naprawdę są lepsze dla kogoś trochę niższego ode mnie. — Powiedziałem. Prychnęła. — Może i tak — ale nadal udało ci się przewrócić mnie nimi na tyłek raz czy dwa. A teraz idź go znaleźć. Myślę, że nadal dąsa się w wieży na wschodnim murze. Wieża na wschodnim murze, była jedynym miejscem w Hurog, z którego można było zobaczyć morze. Inni ludzie spędzali tu czas, patrząc na fale w miejscu, gdzie Biała Rzeka spotykała morze, ale Kellen był sam, gdy go znalazłem. Po spojrzeniu, które na mnie skierował, pomyślałem, że tak właśnie wolał. — Chodź ze mną poćwiczyć. — Nie. — Powrócił wzrokiem do otwartego okna. — Ale i tak dziękuję. Odkąd opuściliśmy Estian, jego twarz pokryła się opalenizną. Jego włosy, ciemne jak bogata ziemia, zostały opanowane i przycięte. Tylko chudość jego ciała pod bogatą tuniką i wierzchnią szatą, dawała wskazówkę na to, czym był krótki miesiąc temu. Ale wewnątrz… wiedziałem jak zwodnicze były zewnętrzne fasady. Jeśli nie był silny, a my nie będziemy ostrożni, możemy nie mieć nikogo do posadzenia na tronie. Tisala miała rację, Rosem był podporą, która pozwoli mu przetrwać. Kellen potrzebował kogoś, komu zależało na nim, bo był Kellenem, a nie ich jedyną szansą na pokonanie Jakovena. — To nie była sugestia. — Powiedziałem łagodnie. — Potrzebujesz coś walnąć, a ja tak samo. Nikogo nie ma w kręgu treningowym przy stajniach. — Używaliśmy go tylko kilka miesięcy wiosną, z młodymi końmi. — A ty nie możesz pozwolić sobie, żeby twoja ręka, którą używasz miecza, osłabła jeszcze bardziej. Jego oczy błysnęły gorąco. — Przeciągasz strunę, Wardwicku z Hurog. Uniosłem brwi. — Naprawdę? Przepłynął przeze mnie gniew, że nie byłem w stanie uniknąć złożenia losu Hurog w ręce tego człowieka.

Był tak bardzo uszkodzony, że mógł pociągnąć resztę z nas w dół, ze sobą. Musiał być silny. Pochyliłem się i przysunąłem twarz tak blisko jego, że cofnął się mimowolnie. — Myślę, że jesteś słaby. — Powiedziałem. — Słaby człowiek nie może uratować dla mnie Hurog. Nie dopuszczę, żeby moi ludzie zostali zniszczeni, bo martwiłem się o nadepnięcie na królewski odcisk. A teraz zabieraj się w dół po tych schodach i weź to nastawienie do kręgu. — Prawie nie rozpoznałem głosu, którego użyłem, jako mój, brzmiał tak podobnie do mojego ojca w jednym z jego zabójczych napadów gniewu. Jego powieki opadły, aż rzęsy zasłoniły jego oczy, ale to gniew, nie strach, sprawił, że jego ramiona drżały, gdy schodził po schodach. Szedłem jak jego cień przez dziedziniec, za wewnętrzną bramę i za stajnie, do kręgu treningowego. Ogrodzenie było całkowite, żeby młody koń nie miał nic, co by go rozpraszało i wyższe ode mnie, żeby przerażone zwierzę nie było kuszone, żeby próbować nad nim przeskoczyć. To sprawiało, że było to doskonałe miejsce do walki, jeśli nie chciało się być obserwowanym. Krąg został odśnieżony po mocnych opadach, ale na ziemi była świeża warstwa i widziałem dowody wcześniejszych treningów Kellena, na zamarzniętej ziemi. Kellen ściągnął swoją, ciężką, zewnętrzną szatę i rzucił ją na szczyt ogrodzenia. Powoli ściągnął rękawice i wyciągnął miecz. Przeszedł do centrum koła, zanim odwrócił się do mnie z odprężoną aurą człowieka, który był w wielu, podobnych bitwach. Nie miałem żadnej, wierzchniej szaty do odrzucenia na bok, żadnych rękawic do swobodnego zdjęcia, żeby onieśmielić mojego przeciwnika, więc po prostu wyciągnąłem miecz i podszedłem do człowieka, któremu chciałem służyć, jako mojemu, wielkiemu królowi. Pokonaj go szybko, poradziła mi Stala i mocno. Więc tak zrobiłem. Krasnoludy są niskie, ale ich siła, jak moja, jest ogromna. Słyszałem ludzi, mówiących, że krasnoludy są powolne — ale to jest to, co się dzieje, gdy słuchasz zbyt wielu pieśni minstreli. Żaden człowiek, który kiedykolwiek stawił czoła krasnoludowi z toporem albo mieczem, nigdy nie powiedział, że były powolne — a ja nie byłem wolniejszy. Przystosowałem kilka z ich ruchów — na przykład obcinanie głowy człowiekowi o stopę wyższemu ode mnie, było dla mnie zwyczajnie bezużyteczne, ale z kilkoma zmianami, było efektywne przeciw wrogowi na koniu. Axiel mówił, że sądzi, iż byłbym lepszy z toporem bojowym, ale wolałem miecz, ponieważ sprawiał, że czułem się mniej barbarzyńsko niż z mieczem. Gdy walczyłem, część mnie to kochała, kochała ciało, rozcinane pod moją bronią, kochała dźwięki uderzeń metalu o metal i wrzeszczących ludzi. A to, co czułem, gdy uderzałem toporem albo morgenszternem,28 to było zbyt wiele, żebym mógł później komfortowo z tym żyć. Miecz był czystszą bronią. Za pierwszym razem, gdy mój miecz uderzył w oręż Kellena, skrzesał iskry. Gdyby nie obrócił ostrza i uchylił się, roztrzaskałbym wtedy jego miecz. Jako ostrzegła Stala, był dobrze

28

Taka pała, zakończona żelazną kulą z kolcami.

wyszkolony. Mogłem zobaczyć to w linii, w której utrzymywał swoje ciało i miecz, mogłem zobaczyć to w sposobie, w jaki udało mu się uratować swoje ostrze przed moim, dłuższym i cięższym mieczem. Ale słabość jego uwięzienia powstrzymała go przed osiągnięciem tej odrobiny prędkości, którą inaczej miałby, jako przewagę nade mną. Moje użycie krasnoludzkich technik powstrzymało go przed pewnym wejściem w swój styl. Kontrolowałem walkę od pierwszego uderzenia, a on był wystarczającym miecznikiem, żeby to wiedzieć. Pozwoliłem na osiem zderzeń ostrza, zanim wybiłem jego miecz przez szerokość kręgu. Zbyt mało dla niego, żeby przystosować się do obcości mojego stylu. Jedno solidne uderzenie mojego ramienia i leżał na zimnej ziemi z moim mieczem przy jego gardle.29 Zostawiłem go tam, gdy skorzystałem z obserwacji mojej ciotki i pouczyłem Kellena, nad czym musiał pracować, suchym tonem, który także jej podkradłem. I jak robiła ze swoimi nowymi rekrutami, którzy nienawidzili służyć pod kobietą, pozostawiłem go bez strzępu dumy. Leżał w pyle,30 pobity i odarty. Gdy się odsunąłem, Kellen podniósł się na nogi, podszedł do swojego miecza i schował go do pochwy, drżąc z gniewu. — Człowiek mojego ojca był półludzkim synem krasnoludzkiego króla. — Powiedziałem łagodnie. — Nauczył mnie krasnoludzkiego stylu, który działa dla mnie bardzo dobrze. To, dlatego czułeś, jakbyś nie mógł do końca złapać równowagi. — Po, co to było? — Zapytał wokół swojego gniewu. Stał połowę szerokości pierścienia ode mnie. Prawdopodobnie, żeby nie zadziałał zgodnie z impulsem oddzielenia mojej głowy od ciała — czasem mam taki wpływ na ludzi. — Na co ta lekcja? — Nie ma wielu złych rzeczy w twoim stylu czy technice. — Powiedziałem. — Lista, którą ci podałem, jest bardzo krótka dla mojej ciotki — która podała mi ją, gdy zapytałem. Tym, czego nie masz, jest siła i wytrzymałość. Jedyny sposób, żeby zdobyć oba, to czas i ciężka praca. Rosem miał racje, powstrzymując cię wczoraj w nocy. Nie wiedzieliśmy, co to było, ani co mogło zrobić. — Więc miałem pozwolić starcowi i kobiecie to zabić? Uniosłem brew i pozwoliłem, żeby mój głos zrobił się zimny. — Ten starzec jest najtwardszym najeźdźcom, jakiego kiedykolwiek wyprodukowało Shavig. Jest weteranem Rebelii Oranstońskiej i walczył w setce mniejszych bitew — pomyślałbyś o chwyceniu piki? Broni wieśniaków, gdy dookoła były miecze? Ja też o tym nie pomyślałem. A jeśli chodzi o Tisalę, walczyłem razem z nią i jest lepsza niż połowa Niebieskiej Straży. Widziałeś jak rozcina czaszkę tego człowieka na pół? Do tego trzeba umiejętności i siły.

29

Mam dosyć. Briggs marsz na obowiązkowe konsultacje, u Geralta i Drizzta Do’Urdena, na temat walki bronią białą i u Salvatore’a na kurs opisywania walk. 30 Oczywiście metaforycznie, bo tam śnieg był.

— Więc powinienem pozostawać z tyłu, gdy wy wszyscy będziecie toczyć moje bitwy? — Wściekłość go opuszczała i mogłem dostrzec pustkę porażki w jego oczach. Pokręciłem głową i pozwoliłem, żeby mój ton zrobił się ostrzejszy. — Nie, powinieneś być mądry. Wykorzystaj to. Użyj ludzi wokół ciebie. Rosem nie jest głupio, nadmiernie opiekuńczy. — Nie, jeśli Stala go wytrenowała. — Nie wejdzie ci w drogę, gdy będziesz gotowy, żeby samemu sobie poradzić. Ale, gdy mówi ci, żebyś został z tyłu, słuchaj go. My, nikt z nas, nie wiedzieliśmy, do czego była zdolna ta istota. Gdyby Tisala zginęła, to złamałoby mi serce, ale nie duszę królestwa. Gdybym ja zginął, mój wujek służyłby ci, jako Hurogmeten równie dobrze, jak ja mógłbym kiedykolwiek. Pamiętaj o swoich celach. Przed nami będzie wystarczająco dużo bitew. — Więc myślisz, że powinienem wybaczyć Rosemowi, że mnie powstrzymał? — Nie było złości w jego głosie czy twarzy, ale jego ton był kwaśno uprzejmy. Zmrużyłem oczy. — Nie. Nie myślę. Przyglądał mu się przez chwilę, a potem maska królewskości opadła z jego twarzy i uśmiechnął się do mnie nieśmiało. — Myślisz, że ja muszę przeprosić. Pokiwałem powoli głową. — Myślę, że jesteś mu to winny. — Sądzę, że masz rację. — Jego uśmiech zniknął i pozostawił go, wyglądającego na zmęczonego. — Dziękuję. — Wiele od ciebie wymagamy. — Powiedziałem mu. — Jeśli nie jesteś silny, wszyscy jesteśmy zniszczeni. Potrzebujemy, żebyś był bohaterem, który może stawić czoła Jakovenowi i zatriumfować nad jego mocą i gierkami w taki sposób, w jaki my nie byliśmy w stanie. Ale Rosem kocha cię bardziej niż kocha nas. Powstrzyma nas od zniszczenia cię naszymi żądaniami. Trzymaj go przy sobie. Wpatrywał się we mnie z dziwnym wyrazem twarzy. — Brzmisz pokornie. — Powiedział. — Jesteś wielki i mówisz powoli — to prowadzi ludzi do lekceważenia cię. Ale w jakiś sposób zawsze robimy to, co chcesz, żebyśmy zrobili. Uśmiechnąłem się szeroko. — Z chęcią wbiję ci rozsądek do głowy za każdym razem, gdy będziesz czuł, że tego potrzebujesz.

Oreg czekał na mnie w bibliotece. — Król Lorekoth spotka się z tobą dziś w nocy. — Powiedział, podnosząc wzrok znad książki, którą czytał, żeby podać mi notatkę.

Wysłałem Orega do krasnoludzkiego króla. Jakoven udowodnił, że mógł zaatakować Hurog, pomimo zimy, tak długo, jak kontrolował Zgubę Farsona. Wysłał to stworzenie za Garranonem z mściwości, ale Zguba była w stanie zrobić znacznie więcej szkód. Więc Kellen musiał opuścić Hurog, a najszybszym sposobem, żeby to zrobić, były krasnoludzkie szlaki wodne pod ziemią. Do tego potrzebowałem pozwolenia króla krasnoludów. Ukryte schody, które prowadziły do krasnoludzkich szlaków, nadal były na wpół pogrzebane w rumowisku. Nie było do nich wiele wejść znad ziemi. Wiedziałem jeszcze tylko o jednym w Shavig i trzech w Oranstone, choć mogłem dokonać opartego na wiedzy zgadywania czterech lub pięciu innych — twierdze, które tradycyjnie były znane ze swojego handlu z krasnoludami. Gdy zbliżaliśmy się do krasnoludzkiego szlaku, dźwięk wody stał się ogłuszający, dowód, że delegacja oczekiwała, żeby zabrać nas do Dwarvenhame, gdzie król utrzymywał dwór. Bez magii krasnoludów (albo Orega) woda była nieruchoma i cicha. Tylko, gdy tratwa płynęła przez tunele, woda się ruszała. — Drzwi otwarły się i przeszedł przez nie szczupłej budowy mężczyzna. Jego broda i włosy były ciemne, jedynie ze śladem szarości, wplecionym w nie, choć wiedziałem, że urodził się przed moim dziadkiem. — Axiel. — Powiedziałem i uniosłem go w niedźwiedzim uścisku. — Dobrze cię widzieć. Zaśmiał się i poklepał mnie po plecach. — Odstaw mnie, ty przerośnięty dzieciaku, zanim zarazisz mojego brata swoimi, złymi manierami. Postawiłem go i obróciłem się do jego towarzysza, który obserwował nas z rozszerzonymi oczami. — Ward, to mój brat, Yoleg. Yolegu, Wardwick z Hurog. Mężczyzna, którego mi przedstawił, był o dłoń niższy od Axiela, ale przewyższał go wagą o pięć lub sześć kamieni.31 Axiel mógł uchodzić za człowieka, gdy sobie tego życzył, ale ten mógł być tylko krasnoludem. Nie nosił brody, co oznaczało, że miał nie wiele ponad stulecie, tylko chłopiec dla długo żyjących krasnoludów. Yoleg, wiedziałem z rozmów z Axielem, był dziedzicem tronu. Ukłoniłem się. — Książę Yolegu, cieszę się, że przybyłeś i zaoferowałeś mi eskortę. On również mi się ukłonił. — Hurogmetenie. To zaszczyt dla nas płynąć z tobą i sprowadzić cię do naszego ojca. Rodzina królewska czy nie, łódź, na której usiedliśmy, nie wyglądała na bardziej zdatną do żeglugi, niż jakakolwiek inna, którą widziałem na tych rzekach. Axiel powiedział mi, że 31

1 kamień to 6,35 kg.

większość z nich została wykonana, zanim choroba zaczęła dręczyć jego lud — więc przynajmniej dwieście lat temu. Usiadłem na siedzeniu, nieprzeznaczonym do pomieszczenia żadnego człowieka mojego rozmiaru i ciasno zaciągnąłem uprząż wokół mojego tułowia. Pływanie tunelami było ciężkie, a wypadnięcie z tratwy oznaczało, że musiałeś płynąć bardzo długo. Poczułem puls starożytnej magii, gdy chwycił naszą tratwę i pociągnął ją dziko w głąb wąskiego tunelu tak szybko, że ciężko było mi złapać oddech. Rozprysk uderzył w moją twarz i zostawił małe siniaki, jak pierwszy ślad odmrożenia. Czasami tunel był oświetlony milionem gwiazd — krasnoludzkimi kamieniami, zaklętymi, żeby oświetlać drogę. Ale krasnoludy słabły przez setki lat i w niektórych miejscach magia rozwiała się, a my byliśmy otoczeni absolutną ciemnością. Tutaj dźwięk wody, uderzającej o skałę, stał się prawie bolesny. Po drodze były komnaty, skrzyżowania, gdzie Yoleg decydował, którym tunelem podążyć. Musieliśmy czekać, aż woda się uspokoi, a magia zaniknie, zanim mogliśmy znów wystartować. Podróżowałem wcześniej tymi drogami, ale za każdym razem widok tych komnat mnie oszałamiał. Jedna komnata była pokryta kryształowymi klejnotami. Oświetlone od tyłu przez krasnoludzkie kamienie, szmaragdowe kolumny wyrastały z ziemi, by krzyżować się ponad naszymi głowami. W jaskiniach trudno było oceniać odległości, ale kolumny wyglądały na kolosalne. Podstawa najbliższej była dłuższa od naszej tratwy. Kolejna komnata zawierała szary kamień, rzeźbiony w niezliczone kształty. Małe posążki tłoczyły się na brzegu wody i wspinały po tunelu. Mógłbym zostać tam cały dzień, ale znów popłynęliśmy z falą wodnej magii. Gdy czekaliśmy w miejscu, które pachniało miętą i połyskiwało złotem, coś wielkiego dwa razy uderzyło w naszą łódkę. Yoleg wyglądał na zmartwionego, a Axiel uniósł rękę, nakazując ciszę. Wszyscy kucaliśmy bez ruchu, aż cokolwiek to było, zrezygnowało i odpłynęło w fali czarnych jak północ płetw. Tratwa spoczęła łagodnie przy jednym z serii doków, w jaskini, której nie widziałem wcześniej — choć byłem kilka razy w Dwarvenhame. Nasza tratwa była sama w porcie, zbudowanym najwyraźniej dla setki, a dok, w którym przycumowaliśmy, był jedynym, któremu zaufałbym przy mojej wadze. — To oficjalny dok. — Powiedział Axiel, odpowiadając na moje, niezadane pytanie. — Wcześniej zabieraliśmy cię, jako gościa do mojej rodziny. Ale dziś w nocy przybyłeś, jako Hurogmeten z prośbą do króla, a to wymaga, żebyśmy cumowali tutaj. Axiel ustawił nas tak, że Yoleg prowadził, a ja szedłem pół kroku za nim, po jego prawej. Axiel i Oreg szli po obu moich bokach. Yoleg zabrał nas do ogromnej komnaty o nieregularnym kształcie, ale z płaską podłogą i ścianami. Złoto i klejnoty były wyraźnie nieobecne, ponieważ krasnoludy nie mieszały

przyjemności z interesami. To, że ta sala była pusta, poza wzgórkami kamienia, służącymi za siedzenia, powiedziało mi, że to w rzeczy samej był bardzo poważny interes. Ubrane w proste stroje krasnoludy wypełniały pomieszczenie w sposób, który mocno przypomniał mi o mojej, własnej, wielkiej sali, wczoraj. Ale był tam bezruch, zalegający w tym pomieszczeniu, który nigdy nie byłby częścią zgromadzenia dzikich Ludzi Północy. To dawało odczucie, jakby krasnoludy wchłonęły w siebie część kamienia z tej sali. Na drugim końcu pomieszczenia, ojciec Axiela, Lorekoth, król krasnoludów wstał ze swojego siedzenia i popatrzył na mnie, jakby nigdy nie śmiał się przy moim stole ani nie kopał w połamanych kamieniach w Hurog, żeby ostrożnie wyciągać książki, by nie uległy zniszczeniu. Był młody, jak na króla, miał tylko czterysta lat, ale jego ojciec był jednym z pierwszych, którzy umarli w serii zaraz, które prawie zniszczyły krasnoludy. Jego grzywa rudych włosów muskała ziemię. Była rozpuszczona, ponieważ krasnoludy splatały włosy tylko wtedy, gdy szły na wojnę. Jego równo przystrzyżona broda miała tylko ślad szarości. Król Lorekoth miał proste, szare szaty, obrzeżone czernią. Tylko materiały, jedwab i len, odzwierciedlały jego rangę. — Kto przybywa? — Zapytał powoli, jedyna osoba, którą kiedykolwiek słyszałem z głosem głębszym niż mój. Axiel powiedział, że mógł użyć głębszych tonów, żeby wywołać strach w każdym, kto go słuchał, użyteczna sztuczka na polu walki. Skłoniłem się, ukłonem jednego rządzącego dla drugiego. — Jestem Wardwick, Hurogmeten z Twierdzy Hurog, gdzie raz jeszcze latają smoki. — Dlaczego przybywasz przed moje oblicze, Bohaterze z Hurog? Nie wzdrygnąłem się z zakłopotania na ten tytuł, ale byłem blisko. — Proszę o spłatę długu, który ma wobec mnie wasz lud. Toczymy wojnę na górze. Wielkie zło zostało odkryte, by używać swojej magii przeciw ludzkości. Jakoven, Wielki Król Pięciu Królestw trzyma w swoich rękach Zgubę Farsona. — Czy ktokolwiek tutaj zaprzecza jego długowi. — Zapytał król. Odpowiedziała mu cisza. — Czego sobie od nas życzysz? — Potrzebuję armii. — Powiedziałem. — Jaka ludzka armia mogłaby stanąć przeciw ciemnemu ludowi, ludowi kamienia? I tak zaczęły się negocjacje. Krasnoludy, być może dlatego, że są długo żyjącą rasą, nie robią niczego w pośpiechu, chyba, że zmusza je pilna potrzeba. Moje zmęczone kości powiedziały mi, że słońce wzniosło się znów wysoko na niebo, zanim ktoś swobodnie wspomniał o krasnoludzkich szlakach. Kolejna godzina minęła, zanim znów o nich wspomniałem. Opowiadano historie o odwadze krasnoludów, a Oreg i Axiel opowiadali historie o moim życiu, żeby im dorównać, które były tak przesadzone, że kilka razy nie miały żadnego

podobieństwa do jakiegokolwiek wspomnienia wcześniejszych działań, które miałem. Nie, żeby te opowieści były fałszywe… tylko wyolbrzymione. Niosłem kiedyś konia przez dwie mile w śnieżycy — ale to był nowonarodzony źrebak. Krew i odcięte części ciała odgrywały rolę w większości z tych historii, a każdy opowiadający, stawał się coraz bardziej i bardziej opisowy, gdy mijały godziny. Na końcu miałem umowę, że mogę przetransportować krasnoludzkimi szlakami nie więcej niż dziesięciu ludzi na raz. Lista ludzi, którzy mogli ich używać, nie była długa — nikt nie chciał, żeby te drogi stały się powszechną wiedzą — ale Kellen i jego człowiek, wszyscy ci, pochodzący bezpośrednio z Hurog, których uznałem za godnych zaufania, Alizon, Haverness, Tisala, Stala i Garranon, byli wśród nich. Axiel miał pójść ze mną, ponieważ wiedział jak używać tych szlaków. — Najhojniejszy królu. — Powiedziałem z ukłonem, który był bardziej szarpany, niż bym sobie życzył, ale moje sztywne mięśnie pozwoliły mi się przynajmniej wyprostować. — Mam dla ciebie mały dar w podzięce za to posłuchanie. Dar, mówiła notatka od króla, sprawiłby, że jego dworzanie nie mogliby narzekać na ludzkie maniery. Sugerował egzotycznie zwierzę, gdyż jego menażeria była słynna wśród jego ludu. Około pięciu minut zajęło mi wybranie idealnego zwierzęcia. — Mam na moich ziemiach — Powiedziałem. — bazyliszka, czasami nazywanego kamiennym jaszczurem. Oreg, mój czarodziej zaklął go w prawdziwy kamień, żeby zapewnić mu bezpieczeństwo. Jeśli masz dla niego sanktuarium, każę sprowadzić go do ciebie. Oreg może cofnąć zaklęcie, gdzie i kiedy sobie życzysz. Wśród krasnoludów zapadła cisza. Raczej szok niż kontemplacja, pomyślałem. Bazyliszek był zwierzęciem krasnoludzkiej rodziny królewskiej, totemem drugim, jedynie po smoku, który nie należał do żadnej rodziny, ale do całego, krasnoludzkiego rodzaju. Axiel powiedział mi to w czasie naszej podróży tutaj, gdy wyjaśniłem mu, co zamierzałem zrobić — nie byłem takim głupcem, żeby dawać królowi prezent, który mógłby być kłopotem, więc sprawdziłem to u jego syna. Król miał nawet idealne miejsce do wypuszczenia bazyliszka, wielką wyspę bez nabrzeża, która była dostępna tylko krasnoludzkimi szlakami. Powolny uśmiech rozprzestrzenił się po twarzy króla. — Hojny dar, Lordzie Wardwicku. Jestem zaszczycony, przyjmując go. Skłoniłem się raz jeszcze i wyszedłem, zanim zrobiłem cokolwiek, żeby zepsuć to, co dzisiaj osiągnęliśmy. — Nie sądziłem, żeby nawet mój ojciec mógł skłonić ich do zgody na pozwolenie ludziom podróżować swobodnie krasnoludzkimi szlakami. — Skomentował Oreg, gdy czekaliśmy, aż woda się uspokoi w jednej z komnat ze skrzyżowaniem.

Jego młodszego brata nie było z nami, ponieważ ta tratwa miała oczekiwać w Hurog na pasażerów. — On też tego nie oczekiwał. — Powiedział Oreg z zadowolonym uśmiechem. — Zasugerowałem twojemu ojcu, że jeśli Ward zacznie od wystarczająco wielkiego żądania — takiego, które naprawdę anulowałoby dług, który wobec niego mieli — wtedy reszta krasnoludów będzie bardziej niż gotowa dać mu tę, małą zgodę. — Najlepszą częścią — Powiedziałem. — jest to, że twój ojciec zdejmie mi z głowy tego bazyliszka, a Oreg przestanie pytać mnie, kiedy możemy go uwolnić.

Tychis czekał na nas na dole pierwszego ciągu schodów, do krasnoludzkich szlaków, gdzie zabezpieczenia Orega, żeby trzymać z dala przypadkowych gości, nie pozwalały mu się zbliżyć. Nawet nabrawszy odrobiny ciała, wyglądał jak na wpół zagłodzony wilk — zmarznięty, na wpół zagłodzony wilk. Nie wiem jak długo tam był, ale był blady i drżący. — Co zrobiła Ciarra? — Zapytałem, szybko owijając go w mój płaszcz. — Powiedziała ci, żebyś mnie znalazł, a potem pozwoliła ci radzić sobie samemu? Żachnął się na moją krytykę Ciarry, chociaż owinął wokół siebie mój płaszcz. — Powiedziała, że konieczne, żebyś przyszedł tak szybko, jak możesz. — Tychis? — Głos mojej siostry poprzedzał ją. — Jesteś tu na dole? — Skręciła za róg i zobaczyła naszą czwórkę. Ciarra wyglądała teraz bardziej szacownie niż, jako młoda dziewczyna, nosząc suknie, zamiast podartych, myśliwskich skór32 — ale podejrzewałem, że gdy będzie miała osiemdziesiąt pięć lat, nadal będzie rozświetlać pomieszczenie energią. — Ach, tu jesteś, Ward. Miło z twojej strony, że powiedziałeś ludziom, dokąd się wybierasz. Gdyby nie ja i Tosten, wujek Duraugh wysłałby ekipy poszukiwawcze. Popatrzyłem na nią trochę groźnie. Minęło dużo czasu, odkąd musiałem mówić komukolwiek, dokąd szedłem. Widząc mój wyraz twarzy, Tychis przesunął się, aż był między Ciarrą i mną. Ciarra zbiegła po schodach i uścisnęła go. — Nie martw się o tego. — Powiedziała Tychisowi, gdy niegrzecznie wskazała mnie palcem. — Nie podniósł na mnie ręki, od kiedy zgubiłam jego ulubiony, myśliwski nóż, gdy byłam mniej więcej w twoim wieku. Sapnąłem z irytacji. — To, czego ci nie mówi to, to, że zgubiła mój nóż, wspinając się na drzewo, żeby zobaczyć czy orzeł w gnieździe ma jakieś pisklęta. Głupi ptak prawie zrzucił

32

Mnie tam jakoś bardziej by się podobały te podarte stroje myśliwskie, ale to tylko mój, pokręcony gust. 

mnie z drzewa, gdy wszedłem na górę, żeby ją ściągnąć — nadal mam blizny po jego szponach na plecach. Gdyby chciało jej się zapytać, powiedziałbym jej, że Orły nie mają piskląt zimą. Zrobiłem dobrze, dając jej Tychisa. Miał tu miejsce — i kogoś, o kogo mógł się troszczyć. — Tychis, idź powiedzieć Beckramowi, że znaleźliśmy Warda i niedługo będzie na górze. — Ciarra ściągnęła narzutkę, którą miała na sobie i ściągnęła z niego mój płaszcz. — Masz, weź to. Nie jest tak ciepłe, ale też nie sprawi, że zlecisz ze schodów. Gdy już znajdziesz Beckrama, idź posiedzieć przy ogniu, aż się rozgrzejesz. Tychis skłonił się poprawnie i pobiegł w górę schodów, ściskając narzutkę Ciarry, żeby nie spadła na podłogę. — Muszę go pilnować. — Powiedziała, gdy zniknął. — Jest tak chętny, żeby zadowolić, że nie powie mi, kiedy ma dosyć. Pocałowałem ją w czoło. — Dziękuję. Wiedziałem, że jeśli ktokolwiek mógł, to ty sobie z nim poradzisz. Uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. — Będę szczęśliwa, gdy przekonam go, że mamy wszelkie zamiary trzymać go nakarmionego, a cała ta masa jedzenia, które ukrył, przyciąga szczury. Och, to biedny chłopiec, Ward. Nie mówi dużo, ale mogę dostrzec, jakie życie dotąd prowadził. Ciarra obróciła się do Axiela, wyciągnęła ręce i chwyciła jego. — Jak miło znów cię widzieć, Axielu. Po skończonych powitaniach, Ciarra zwróciła się do mnie. — Zeszłej nocy Alizon przybył małą łodzią z Oranstone, z małą grupą Oranstonian. — Zaśmiała się, gdy jęknąłem. — Dobrze ci to zrobi, stary pustelniku. Oreg poszedł spać. Axiel towarzyszył Ciarze, żeby zobaczyć jej nowe dziecko, a ja potruchtałem po schodach w kierunku nowo wykończonych pokoi obok biblioteki, gdzie Alizon miał swoją świtę. Gdy tam dotarłem, drzwi były zamknięte, a mój kuzyn opierał się swobodnie o ścianę, zwrócony do Tychisa. Zatrzymałem się i stanąłem cicho tam, gdzie byłem, rozpoznając zrelaksowaną pozę, której używał Beckram, żeby rozładować napięte sytuacje. Jedno spojrzenie na defensywną postawę Tychisa, powiedziało mi, skąd się wzięło to napięcie. Beckram zobaczył mnie, ale nie dał żadnego, zewnętrznego znaku, zamiast tego wyjaśnił okrężnie, w czym był problem. — Wiec myślisz, że powinienem temu tam, oranstońskiemu lordowi wrzeszczeć na ciebie za robienie tego, co ci kazano? — Jestem bękartem. — Powiedział Tychis.

— Nie jesteś tu jedynym bękartem. — Odparł mój kuzyn. — To nie powód, żeby pozwolić mężczyźnie poniżać chłopca. — Są tu inne bękarty Hurogów. — Zgodził się Tychis. — Widziałem ich. Pracują w stajniach albo walczą w Straży. Nie mieszkają w twierdzy — może z wyjątkiem Orega, a on jest czarodziejem. Więc czego chcecie ode mnie? — Ty i ja mamy czternaścioro braci i sióstr, którzy nie są dziećmi mojej matki. — Powiedziałem. Tychis nie podskoczył, po prostu przesunął się, aż mógł mieć na oku Beckrama i mnie. Na wpół oczekiwałem zobaczyć łzy, ale był tylko blady. Podejrzewam, że dzieci, które przeżyły na ulicy, nauczyły się nie płakać. — Nie byłem w stanie zrobić dużo dla mojej rodziny, dopóki nie umarł mój ojciec. — Ciągnąłem. — Do tego czasu większość z nich była dorosła. — Jeden po drugim, wymieniłem mu ich imiona i powiedziałem mu, co robiło Hurog, żeby im pomóc. Większości dałem pieniądze, kilku dałem ziemię. Zapłaciłem za wykształcenie i posagi, za łodzie rybackie, za broń i dobrego konia. — Z nich wszystkich — Powiedziałem. — ty jesteś jedynym, o którym wiem, kto nie urodził się w Hurog. Zostałeś opuszczony, żeby walczyć samemu na ulicach, żeby król zabrał cię dla kaprysu. Mój ojciec był ci winny więcej niż to. Później porozmawiamy o tym, czego chcesz od życia. Ale wiedz to, Tychisie. Tak długo, jak żądzę Hurog, żadna krew z mojej krwi nigdy nie będzie sama. Gdy będziesz mężczyzną, oczekuję, że będziesz stał za swoją rodziną, jak robi to Beckram. Ciarra jest teraz w swoim pokoju z Axielem, który jest w połowie krasnoludzkim księciem. W rzeczywistości, myślę, że on też może być bękartem. Jeśli będziesz spokojny, Ciarra skłoni go, żeby opowiedział ci historie. Gdy machnąłem mu ręką, przemknął obok mnie i uciekł po schodach na dół — Ciarra i Beckram dzielili pokój na niższych poziomach Hurog, które było w połowie pełne ziarna z tego sezonu. Gdybym był żonaty, też miałbym dobry powód, żeby znaleźć jakąś niszę albo schowek — zamiast tłoczyć się z grupą innych mężczyzn. — Nie wierzy ci. — Powiedział Beckram, obserwując jak Tychis zbiega po schodach. — Czekał, aż wyszliśmy z pokoju zanim poinformował mnie, że nie powinienem go bronić, gdy stary Farrawell warczał na niego za przeszkadzanie w spotkaniu. Nie chciał, żebym miał kłopoty. — Zrozumie. — Powiedziałem. — Daj Ciarze trochę czasu, a będzie paradował, arogancki jak avinhellski lord. Uprzejma mina, którą miał Beckram, ustąpiła szerokiemu uśmiechowi. — Ona ma taki wpływ na mężczyzn, czyż nie?

14 — WARDWICK

Mój ojciec powiedział, że gdyby Oranstonianie lubili walczyć z wielkim królem tak bardzo, jak lubią walczyć ze sobą nawzajem, wygraliby swoją rebelię.

Sześciu oranstońskich lordów towarzyszyło Alizonowi. Farrawella, tego, który wrzeszczał na Tychisa, znałem z reputacji, choć nie z widzenia. Był jedynym z Oranstonian, którego nie spotkałem, więc nie miałem problemu z dopasowaniem imienia do człowieka. Farrawell sprawdził się dobrze na początku Rebelii Oranstońskiej, a przetrwał nie dzięki dyplomacji, jak wielu starszych, oranstońskich lordów — jak powiedzmy Haverness — ale dlatego, że gdy Oranstonianie przegrali, był uwięziony. Słyszałem, że był człowiekiem o gorącym temperamencie i niewielkim rozsądku. Był jednym z Setki Havernessa i jak Haverness, wziął pokonanie Vorsag za znak, że mógł pozostać w swoich posiadłościach — które były rozległe według każdych standardów. Był tam przyjaciel Beckrama, Kirkovenal, pokolenie młodszy od innych Oranstonian. Siedział obok Garranona, który utrzymywał swoją, zwyczajną, bezbarwną, dworską minę. Tylko cienie pod jego oczami pokazywały napięcie spowodowane atakiem Jakovena. Danerra, Levenstar, Revenell i Willettem, wszyscy walczyli w Rebelii i Setce — co było wszystkim, co o nich wiedziałem. Między Willettemem i Kirkovenalem było wolne miejsce, na które wsunął się Beckram. Oparłem się o ścianę. Gdybym teraz usiadł, zasnąłbym w pięć minut, chyba, że ktoś zrobiłby coś bardziej interesującego niż mówienie. Alizon, gdy znałem go na dworze, był znany ze swoich, dziwacznych strojów i farbowanych włosów. Dzisiaj jego włosy miały pasma siwizny i były krótko przycięte bez żadnego, szczególnego stylu. Gdybym natknął się na niego na targowisku, nie rozpoznałbym go. Kellen i Rosem byli zauważalnie nieobecni, ale mój wuj siedział po prawej Alizona, uważnie obserwując twarze wokół. Tostena też tu nie było. Mój wujek powitał mnie spojrzeniem, a potem wystartował z mową, z aurą człowieka, powtarzającego coś po raz dwudziesty. — Mówicie, że chcecie zaatakować Estian. — Powiedział, patrząc z jednej, oranstońskiej twarzy na drugą. — Co w tym momencie jest całkowicie głupie.

— Walka na ulicach Estian, gdzie każdy może być przeciw wam, sprawi tylko, że stracicie ludzi. — Zgodził się Alizon. — Musimy wybrać nasz cel. — Jeśli nie Estian, to gdzie? — Zapytał Kirkovenal. — Czy lordowie Shavig zaatakują Avinhelle? Wtedy moglibyśmy Zaatakować Tallven, gdy Jakoven koncentrowałby swoje wysiłki na północy. Garranon pokręcił głową. — Popraw mnie, jeśli się mylę, ale wątpię, żebyście mieli więcej niż dziesiątą część oranstońskich lordów, którzy chcieliby wysyłać armie do walki w Tallven. To pozostawia nas zbyt narażonych na atak z Vorsag, na naszą, południową granicę. Revenell przesunął się naprzód na swoim siedzeniu i powiedział. — Jeśli rozdzielimy nasze siły i pozostawimy połowę armii do obrony naszych domów… Beckram potrząsnął głową. — Ludzie Jakovena już przewyższają nas liczebnie. Jeśli rozproszymy naszych żołnierzy w ten sposób, skosi oranstońskie armie, gdy Shavig będzie zajęte walką z armiami Avinhelle — które będą bronić swoich domów, a nie tylko słuchać rozkazu do walki. Potem, gdy Oranstone zostanie zastraszone, wróci i wesprze Avinhelle, a oni odeprą Shavig przed nadejściem wiosny. Avinhelle ma swoich,. Własnych ludzi gór, którzy wiedzą jak prowadzić wojnę zimą, równie dobrze, jak my. Duraugh pokiwał głową. — Ma rację. — Tallven to same łąki. — Powiedział Farrawell. Był dziwnie bezwłosy, poza siwo rudym wąsem, który zakrywał jego górną wargę. — Są tam tylko dwa albo trzy miasta dowolnej wielkości. Twierdze nie mogą bronić ziemi, tylko ludzi. Łatwo zaatakować je armią. To, dlatego Tallveni pracowali tak ciężko nad przejęciem czterech, innych królestw, żeby mieli bariery, chroniące ich pola zbóż. — Ale my nie toczymy wojny, żeby oderwać się od Tallven, panowie. — Powiedział Danerra, który wyglądałby bardziej jak w domu, w bibliotece niż na spotkaniu wojennym — w czasie Rebelii, jego ludzie nazwali go Borsukiem. Powiedział łagodnie. — Próbujemy zastąpić Jakovena Kellenem, nie zniszczyć głównego dostarczyciela jedzenia dla Królestw. — Nie mówiłem o paleniu pól. — Powiedział Farrawell. — To byłoby głupie — przynajmniej do wiosny. — To byłoby równie głupie wiosną. — Powiedział gorąco Levenstar. — Kellen będzie chciał nakarmić swoich ludzi, gdy już skończymy. Spotkanie zaczęło zmieniać się w chaos, ze stołkami odsuniętymi na bok, gdy wrzeszczeli, a Alizon i mój wujek próbowali zaprowadzić porządek. Tylko Garranon wydawał się niewrażliwy. Zamknął oczy i odchylił głowę w tył by oprzeć ją o kamienną ścianę. Obszedłem bijatykę (która jak dotąd była tylko słowna), aż oparłem się o ścianę obok Garranona. — Gdzie Kellen? — Zapytałem. — Poddał się i powiedział, żeby powiadomili go, gdy będą mieli plan.

— Co chciał zrobić? Garranon pokręcił głową. — Chciał zaczekać i spotkać się z wszystkimi lordami Oranstone, jak niedawno zrobiliśmy z twoimi ludźmi. Ale Oranstone nie ma żadnego odpowiednika waszej Rady i nie miało od czasu Rebelii. Alizon ma dobre pojęcie, kto jest przeciw Jakovenowi, ale problem jest w tym, że większość z nich nie będzie zainteresowana zastąpieniem Jakovena Kellenem: dla nich jeden Tallven jest równie zły, co każdy inny. — Przerwał, gdy ktoś uderzył Farrawella — nie byłem pewny, kto, bo patrzyłem na Garranona. Garranon podniósł głos i powiedział znacząco. — Niektórzy z nich nie wiedzą, z kim walczyć. — Ale żaden z kombatantów nie poświęcił mu żadnej uwagi. — Czy Haverness nadal ma dość władzy, żeby zebrać najważniejszych ludzi razem, w Callis? — Zapytałem, nie odrywając zmęczonych oczu od wzrastającej bójki. Garranon pokręcił głową. — Pewnie, że ma władzę — ale jest przywódcą frakcji, która nie poprze wojny przeciwko Jakovenowi. — Jesteś pewny? — Zapytałem. — Gdzie jest Tisala? Garranon uniósł w zaskoczeniu brwi i potrząsnął głową. — Nie wiem. A co Tisala ma z tym wspólnego? Drzwi do pomieszczenia otwarły się i w przejściu stanął Kellen, obserwując jak Beckram i Kirkovenal ściągnęli Farrawella z Danerry. — Cóż. — Zauważył Kellen lodowatym tonem. — Gdy zmęczymy się walką z moim bratem, po prostu pozabijamy siebie nawzajem. Zawstydzona cisza zapadła w pokoju, a mój wuj pomógł Danerze się podnieść, gdy Beckram i Kirkovenal ostrożnie uwolnili Farrawella. Dopiero, gdy wszyscy zajęli znów swoje miejsca, Kellen wszedł do pokoju z Rosemem i Tisalą po bokach. — Oto, co zrobimy. — Powiedział Kellen. — Ojciec Tisali, Haverness zwoła spotkanie Oranstonian. Tisala myśli, że może zebrać większość z nich w swojej twierdzy bez zaalarmowania Jakovena, gdyż oranstońscy lordowie zrobili się dobrzy w powstrzymywaniu szpiegów mojego brata przed śledzeniem ich. Haverness, jak mówi mi Tisala, ma gołębie. Myśli, że mógłby zebrać ich razem w dwa tygodnie. — Ona wyolbrzymia znaczenie swojego ojca. — Powiedział Farrawell. — Dlaczego mielibyśmy słuchać kobiety? — Nie mam pojęcia. — Powiedziałem. Nie wiem, co usłyszeli w moim głosie, ale wszyscy w pokoju odsunęli się ode mnie. — Może dlatego, że wie, o czym mówi — w przeciwieństwie do większości tego, co słyszałem tego popołudnia. — Popatrzyłem na Farrawella. — I jest kompetentna. Na przykład, gdyby ona uderzyła Danerrę, zostałby na ziemi, dopóki by się nie obudził. Ale ona nie uderzyłaby go, chyba, że to służyłoby jakiemuś celowi poza przydawaniem wielkości samej sobie, panowie.

Ręka Farrawella powędrowała do jego biodra, gdzie zwykle był jego miecz. Kellen pochylił się do mnie — Wystarczy. Ukłoniłem się. — Jak sobie życzysz, Wasza Wysokość. — Gdy się wyprostowałem, zauważyłem, że Tisala przewraca do mnie oczami. Zwrócił się do wszystkich. — Tisala mówi mi, że Haverness unikał bardziej radykalnych lordów — tak, jak wy — ale wierzę, że Alizon i Tisala, mogą przekonać Havernessa do współpracy. Alizon kiwnął głową z lekkim uśmiechem na twarzy. — Wierzę, że Stary Lis będzie chętny pomóc w negocjacjach. — Dziękuję. — Powiedział Kellen. — Nie zdobędziesz wsparcia większości, sir. — Powiedział Kirkovenal z ponurą twarzą. — Większość Oranstone chciałaby, żeby dom Tallven zniknął z powierzchni ziemi. Nie chcą innego, tallveńskiego króla. — Myślę, że mogę zmienić część tego. — Powiedział Kellen. — Rozumiem, czego chcą — dzięki mojemu wujowi. — Ruchem głowy wskazał Alizona.33 — Mogę przekonać niektórych z nich, że będzie im lepiej, jeśli pójdą za mną — a każdy w tym pokoju wie, że nawet tysiąc ludzi więcej może zrobić różnicę między zwycięstwem i porażką. Zabiorę Hurogmetena. — Wskazał na mnie. — I to też pomoże. Usta Farrawella otwarły się. — On jest Hurogmetenem? On jest za młody, żeby być Gigantem z Shavig. Ukłoniłem się ogólnie pokojowi. — Byliście zajęci, gdy wszedłem — pozwólcie, że się przedstawię. Jestem Wardwick z Hurog. Danerra posłał mi zamyślone spojrzenie, które powtórzyło się w kilku innych twarzach. — To po prostu może zadziałać. — Powiedział. — Nie pomyślałbym o tym, dopóki go nie spotkałem — ale Gigant z Shavig jest bohaterem w Oranstone. Garranon obserwował moją twarz i uśmiechnął się nagle szeroko. — My, Oranstonianie, jesteśmy muzykalnym ludem. — Wyjaśnił mi. — Istnieje dwadzieścia albo trzydzieści popularnych piosenek o Setce Havernessa — większość z nich wychwala Giganta z Shavig, który zwalił górę na Vorsagian. A jak właśnie wskazał Danerra, ty mógłbyś równie dobrze mieć bohater, wypisane na czole. Czułem jak moja twarz czerwienieje z zakłopotania. Kellen uśmiechnął się z napięciem. — Jest charyzmatyczny. — Powiedział. W jego wzroku było coś, co sprawiło, że byłem ostrożny.

33

Że co? Jak Kellen to brat Jakovena, a Alizon to przyrodni brat Jakovena, to skąd tu się ten wujek wziął?

— Ale, gdzie powinniśmy zaatakować najpierw? — Zapytał Farrawell. — Nie zrobimy tego. — Powiedział Kellen. — Jeśli Jakoven zaatakuje pierwszy, to wystraszy niektórych, oranstońskich lordów. Będą wiedzieć, że Jakoven tylko czekał na pretekst, żeby zniszczyć tę władzę, którą nadal ma arystokracja Oranstone. Ma masę pozbawionych ziemi synów tallveńskich szlachciców, którzy oddaliby mu całkowitą lojalność w zamian za oranstońskie twierdze. — Poczekamy. — Powiedział Kellen. — A potem go zniszczymy.

Mój brat ułożył kilka pieśni o Gigancie z Shavig, które zaśpiewał wieczorem, po kolacji. Zagroziłem głowie tego, kto opowiedział mu o imieniu, które nadali mi Oranstonianie — ale nikt się nie przyznał. To prawdopodobnie był Beckram — ale to mógł być Kirkovenal, który dobrze dogadywał się z moim bratem. Alizon został jeszcze dzień, żeby dać wypocząć koniom, a potem odjechał ze swoimi, oranstońskimi lordami. My opuściliśmy Hurog dwanaście dni po Alizonie — my, czyli Kellen, Rosem, mój wujek, Garranon, Oreg, Tisala, Tosten i ja, z Axielem, jako pilotem. Beckram pozostał w Hurog, żeby doglądać twierdzy. — jak wielu o tym wie? — Zapytał Kellen, gdy przypiął się do łagodnie kołyszącej się łodzi. Wzruszyłem ramionami. — Nie wiem. Niezbyt wielu. Było więcej ludzi niż tratwa miała siedzeń, planowałem usiąść na pokładzie i trzymać się pasów, przypiętych w tym celu do łodzi. Tisala znalazła siedzenie z tyłu. Ruszyłem w jej kierunku, ale Kellen, na przedzie, dotknął mojej ręki. — Zostań tu ze mną. — Powiedział. — Muszę z tobą porozmawiać. Więc siadłem między siedzeniem Kellena, a tym, które zajmował Rosem. Kellen wskazał tunel, którym będziemy podróżować. — Nawet jedna osoba, wiedząca o tym, to zbyt dużo. — Powiedział miękko, ale nie tak cicho, żeby Axiel nie podsłuchał. — Tylko krasnoludy potrafią przeprowadzić tędy łodzie. Za następnych kilka tygodni, zaklęcia zostaną ukończone i tylko osoba z krasnoludzkiej krwi, która nosi znak króla, będzie w stanie przejść zabezpieczenia i wpuścić tu kogokolwiek. Wtedy nie będzie miało znaczenia, kto wie. — Powiedział Axiel. Uniosłem na niego brwi.

— Jak myślisz, dlaczego Rada przyznała ci dostęp? — Zapytał, sprawdzając, żeby przekonać się czy Kellen i Rosem byli prawidłowo przypięci. — Wiedzieli, że będą mieli zdolność kontrolowania, w jaki sposób używasz nasze szlaki. — Masz na myśli, że ty możesz to kontrolować. — Wytknąłem. Axiel uśmiechnął się powoli. — Ach, ale oni myślą, że to jest to samo. — Chcesz powiedzieć, że nie jest? — Zapytał Kellen. Axiel uśmiechnął się towarzysko do Kellena. — Chcę powiedzieć, że ufam Wardowi cokolwiek bardziej niż Rada mojego ojca. — Przeszedł obok mnie, żeby sprawdzić następną parę siedzeń. — Ward. — Powiedział Kellen, przyjemnie swobodnym głosem, który nie niósł się dalej niż do Rosema, który zajmował siedzenie po mojej, drugiej stronie. — Twoi Shaviganie dali jasno do zrozumienia, że idą za tobą, nie za mną. Masz krasnoludy i smoki za swoich sojuszników. I przyciągnąłeś spojrzenie córki Havernessa. Stary Lis odrzuciłby Callis dla swojej córki, gdyby mógł. Więc dlaczego ty nie weźmiesz tronu mojego brata dla siebie? Zakrztusiłem się. — Bogowie, chrońcie mnie przed takim losem, proszę o wybaczenie. Z wyjątkiem może tego fragmentu o Tisali. — Myśl o byciu odpowiedzialnym za wszystkie Pięć Królestw, sprawiła, że zbladłem. — Wystarczy, że dbam o moich, własnych ludzi, a co dopiero wszystkich, twoich. Dziękuję bardzo, nie. Poruszył się. — Obawiam się, że potrzebuję lepszego powodu od tego, Ward. — Więc dobrze. — Powiedziałem. — Królestwa Tallven, Avinhelle i Seaford nigdy nie zniosą Wielkiego Króla z Shavig. Ani Oranstone — oni uważają, że jesteśmy barbarzyńcami. W prawdzie moich słów było bezpieczeństwo. Gdybym był w pozycji Kellena, szukałbym kogoś innego, na kogo można zwalić Pięć Królestw i byłem wdzięczny, że to nie mogłem być ja. — Więc dlaczego nie pozwolić, żeby Shavig było niezależne, pod twoim przywództwem? — Powiedział. — Mógłbyś zażądać tego, jako cenę za twoje poparcie. Pokręciłem głową, opierając się z rozluźnieniem o bok siedzenia Rosema, jakbym nie zauważył, że jego ręka była na uchwycie noża. Rosem zmartwił się, że przyjmę obrazę, skoro Kellen praktycznie oskarżał mnie o zdradę. Ale spodziewałem się tej rozmowy, odkąd Rada zgodziła się pójść za Kellenem. Ponieważ tej nocy odkryłem, że mój wujek miał rację. Miałem władzę. — Shavig nie przetrwałoby samemu. — Powody zjednoczenia z Pięcioma Królestwami są teraz silniejsze niż kiedykolwiek. Razem możemy przetrwać wczesne zimy na północy, wysyłając tallveńskie zborze i avinhellskie bydło do Shavig. Możemy użyć ryb z Seaford i ryżu z Oranstone, gdy zawiodą zbiory w Tallven i Avinhelle. Ruda z Oranstone, zmieszana z żelazem z Shavig daje dobrą stal na miecze. Nasi tkacze używają avinhellskiej wełny i lnu do

produkcji ubrań. Razem, nasze armie mogą przepędzić najeźdźców z za morza, albo Vorsag na południu. Samo, Shavig będzie niczym, poza mięsem dla najeźdźców. — Wszystko to bardzo ładnie, jestem pewny. — Powiedział Kellen, sugerując swoim głosem, że miał na myśli coś dokładnie przeciwnego. — Więc nie masz żadnych aspiracji do tronu, a Shavig nie poszukuje niezależności. Więc dlaczego sprowadziłeś smoka? Gdy się pokazał, wiedziałeś, że nie pójdą za nikim, poza tobą. Moja cierpliwość dla tego przepytywania, kończyła się. Był w sali tamtej nocy bardzo dobrze wiedział, dlaczego Oreg się pojawił. — Gdyby — Wyplułem te słowa. — smok się nie pojawił, Orvidin wyszedłby i zabrał większość Rady ze sobą. Minęło zbyt dużo czasu, odkąd wielka magia była czyniona na naszej ziemi, żeby łatwo było w nią uwierzyć. Musieli zobaczyć jedną legendę, żeby uwierzyć w inną. Mój gniew rósł. Pytanie mnie, żeby upewnić się, co do moich motywacji, było w porządku, ale to ostatnie pytanie sugerowało, że nie wierzył w moje odpowiedzi. Spojrzałem przez ramię i zobaczyłem, że Axiel właśnie zajmował miejsce. — Jeśli mi wybaczysz. — Powiedziałem. — Mam damę, którą muszę się zająć. — Wstałem i ukłoniłem się, jakbyśmy byli na dworze, i pomaszerowałem na tył, żeby usiąść na deskach, obok Tisali. Nie zrobiłem szczególnego wysiłku, żeby być cicho przy końcu i Tosten musiał usłyszeć coś z naszej rozmowy, ponieważ poklepał moją nogę, gdy przeszedłem nad nim, w miejscu, gdzie siedział na podłodze między siedzeniami Garranona i Orega. — Trzymaj się. — Powiedziałem Tisali, gdy usiadłem obok niej. — To dzika jazda. Gdy zatrzymaliśmy się w jaskini, gdzie dziwne formacje kamiennych kryształów spływały z sufitu na ściany i w dół, żeby pokryć ciemny kamień brzegu, Kellen pochylił się w siedzeniu naprzód z okrzykiem zaskoczenia na dziwność groty. Pod osłoną wynikłej rozmowy, Tisala dotknęła dłonią czubka mojej głowy i powiedziała cicho. — Nie obrażaj się przez jego pytania. To tylko to, że został zdradzony tak wiele razy. To sprawia, że kwestionuje wszystkich. Uniosłem brew i powiedziałem. — Słyszałaś to wszystko? Ku mojemu zaskoczeniu, kolor gwałtownie napłynął do jej policzków, jakby była niedoświadczoną panienką. Przesunąłem się tak, żebym mógł lepiej ją widzieć, obracając się plecami do Orega, gdy próbowałem przypomnieć sobie, co mówiliśmy, co spowodowało, że się rumieniła. Gdy sobie przypomniałem, prawie dałem temu spokój, ale coś powiedziało mi, że to mógł być czas, żebym przycisnął trochę moje zaloty — może dlatego, że nie zaprzeczyła twierdzeniu Kellena, że była mną zainteresowana.

Gdy wpatrywała się ślepo w pokrytą kryształami pieczarę, powiedziałem. — Miał wystarczającą rację w jednej części. Nie miałbym nic przeciwko powiązaniu mojego domu z domem twojego ojca. Kilka wyrazów twarzy przeszło szybko przez jej twarz zanim zakryła je uprzejmą maską. Gdy się odezwała, jej głos miał modulację kogoś, powtarzającego wyuczoną przemowę. — Pochlebiasz mi, Ward. Ale musisz poszukać kogoś młodszego — pannę z Shavig, która będzie prowadzić twoją twierdzę — — Ba! — Przerwałem z nieuprzejmym niesmakiem, którego z pewnością nie odczuwałem. To, że martwiła się wystarczająco, żeby zapamiętać taką przemowę, na pewno było dobrą rzeczą. Jeśli Tisala chciała pozbyć się niechcianego flirtowania, zrobiłaby to znacznie lepiej. — Czy masz jakieś pretensje do sposobu, w jaki działa mój dom? Ja z pewnością nie czuję żadnej, pilnej potrzeby znalezienia żony, która będzie prowadzić go lepiej. Jedzenie jest jadalne, a twierdza jest tolerowalnie czysta. Nie potrzebuję delikatnego kwiatka. Mój ojciec ożenił się z jedną z takich, a gdy jej dzieci potrzebowały, żeby je chroniła, zwróciła się do swojego sennego ziela i usypiających roślin, żeby ukryć się przed swoimi obowiązkami. Nagle, nieoczekiwanie doznałem wizji pierwszego razu, gdy mój ojciec utoczył mi krwi. Nie pamiętam, co spowodowało, że uderzył mnie tak mocno. Przypomniałem sobie tylko patrzenie na krew na mojej dłoni i zdanie sobie sprawy, że pochodziła z mojego ucha. Moja matka też popatrzyła na moją dłoń i uciekła z sali — z dala ode mnie. Ta wizja była powodem tego, że zapomniałem o mojej przysiędze, że będę cierpliwy i powiedziałem z nagłą pasją. — Nie potrzebuję ładnej panienki, Tisalo. Potrzebuję partnerki, która potrafi bronić swoje dzieci swoim mieczem i swoją modrością. Takiej, która nie pozwoli swojej córce żyć w przerażeniu, ponieważ nie miała zdolności krzyczenia, gdyby została zaatakowana ani nie pozwoli poniżać swojego syna, aż ten pomyśli, że jedynym wyjściem jest podcięcie sobie nadgarstków, tym samym tracąc szansę na walkę dla Sipherna w Następnym Świecie. A gdy ten bękart, za którego wyszła, uderzy swojego syna płazem miecza, potrzebuję żony, która rozerwie go kończyna po kończynie, zanim będzie mógł zrobić to jeszcze raz. Powróciłem z intensywności moich uczuć z tym samym doznaniem, które pamiętam ze spadania z drzewa: pozbawiony tchu, zaskoczony i okropnie świadomy, że pomruk innych rozmów ucichł i wszyscy patrzyli na mnie. Pospiesznie usiadłem z powrotem i spojrzałem na ciemną wodę, która lizała delikatnie krawędź naszej tratwy. — Ile miałeś lat? — Zapytała Tisala gardłowym głosem. — Osiem. — Powiedział Oreg, gdy nie odpowiedziałem. — A przynajmniej myślę, że to był pierwszy raz. Później zrobiło się znacznie gorzej. Jego cichy głos był głośny w moich, czerwonych uszach. — Nie wiedziałem, że było tak źle. — Powiedział mój wujek obok mnie. — Przepraszam. — Powiedziałem z całkowitym zawstydzeniem. Wtedy zdałem sobie sprawę, że nie byłem jedynym, kogo pozostawiłem wyeksponowanego. — Przepraszam, Tostenie. — Nie lubił mówić o swojej próbie samobójstwa, tak wiele lat temu.

— Jeśli ona pozwoli ci odejść — Odpowiedział okrężnie. — jest głupia. — Poczułem palce Tisali, dotykające mojego ramienia w szybkiej pieszczocie i pochyliła się bliżej, żeby wyszeptać. — Może potrzebujesz mnie tak bardzo, jak ja potrzebuję ciebie. Chwyciłem jej pokrytą zgrubieniami, uszkodzoną dłoń, w moją, wolną, a moje oczy spotkały rozważające spojrzenie Kellena, gdy Axiel dał mi odroczenie, przez rozpoczęcie kolejnego kursu szalonej jazdy przez tunele.

Dok w podziemnej jaskini, w Callis, rozświetlił się na nasze przybycie, ale nie było nikogo, żeby nas powitać. — Być może Alizon nie był w stanie wyjaśnić jak będziemy podróżować. — Mruknął mój wuj, gdy pomógł Axielowi przycumować. — Mój ojciec by się domyślił. — Powiedziała ze zmartwieniem Tisala, wychodząc z łodzi na starożytny, kamienny dok. — Nawet, gdyby nie zamierzał cię wesprzeć, Wasza Wysokość, zostawiłby honorową straż, żeby cię tu powitać. Oreg stał sztywno na łodzi i sięgnąłem, żeby go ustabilizować, gdy fala wytrąciła go z równowagi. Nie skierował swojej uwagi na mnie. Wpatrywał się tylko w przestrzeń. — Czujesz to? — Zapytał mnie. Oczywiście, gdy coś powiedział, poczułem to. To była tylko pozostałość, dym po pożarze, ale w powietrzy był zapach Wielkiej Magii. — To zguba? — Zapytałem, choć wyczułem taki sam smak magii, jakiego skosztowałem w Azylu Jakovena. Niespokojna pewność przywołała setkę okropnych rzeczy, które mogłyby spowodować, że Haverness potrzebował swoich ludzi przy sobie. Oreg pokiwał głową. — Ale co nią zrobił? — Mój lordzie? — Powiedział do mnie Kellen. — Jakoven użył Zguby. — Powiedziałem. — Pamiętam, że ten smak pozostawał przez stulecia w miejscu, gdzie Farson ją uwolnił. W niektórych miejscach nadal mogę go wyczuć. — Powiedział sennie Oreg, gdy pomogłem mu wejść do doku. — Nie da się powiedzieć jak dawno temu magia Zguby została użyta. — Oregu. — Powiedziałem ostro, a on ponownie skupił się na mojej twarzy. — Oreg wyszedł tuż przed pojawieniem się smoka. — Powiedział nagle Garranon. — Zastanawiałem się, dokąd szedł. Oreg jest twoim smokiem, Ward?

Rozejrzałem się i zrozumiałem, że był jedynym, kto nie wiedział, kim był Oreg. Zbyt wiele osób się dowiadywało, ale nie było nic, co mógłbym z tym teraz zrobić. — Smokiem i moim przyjacielem, moim bratem. — Powiedziałem. — Ale nigdy moim smokiem. Garranon zaśmiał się gwałtownie. — Nic dziwnego, że uciekłeś mi tak łatwo, gdy próbowałem uwięzić cię w Hurog po tym jak umarł twój ojciec. — Właściwie trzeba było do tego Orega i Axiela. — Wyjaśniłem w tej samej chwili, gdy Oreg powiedział. — On sam to zrobił. Nerwowe skupienie Tisali na otwartych, metalowych drzwiach, które prowadziły z naszego miejsca lądowania do kamiennych stopni, prowadzących do właściwego Callis, przypomniało mi ważniejsze rzeczy. — Najlepiej zostawmy przeszłość tam, gdzie jej miejsce i przekonajmy się, co sprawiło Havernessowi tak dużo zmartwienia, że zapomniał powitać odwiedzającego króla. — Powiedziałem, ale na końcu moich słów Haverness i zdyszani strażnicy przeszli przez wejście. — Lordzie Kellen. — Powiedział gładko. — Witam w Callis. Ty musisz być Rosem, witam sir. I ciebie również, Lordzie Duraugh. Garranonie, dobrze znów cię widzieć mój przyjacielu. I was, Lordzie Wardwicku, Lordzie Tostenie i Oregu. — Byłem pod wrażeniem, że przypomniał sobie imię Orega po czterech latach. Przykro mi z powodu spóźnienia, panowie — ale przybyliście, depcząc po piętach pewnym innym gościom i zabrało mi chwilę wyrwanie się, gdy moja straż poinformowała mnie, że nadchodzicie. Zwrócił się do swojej córki. — Alizon mówi mi, że ty i młody Hurogmeten zdecydowaliście o eskalacji naszych, ostrożnych planów. Chwyciła jego ręce i trzymała je przez chwilę mocno. — Tato, dobrze cię widzieć. — Zrobiła krok w tył i powiedziała oficjalnie. — Wydarzenia eskalowały je za nas, sir. Jak Alizon bez wątpienia ci powiedział. — W rzeczy samej. — Powiedział, spoglądając z namysłem na Kellena. — Ale teraz chodźcie i pozwólcie mi pokazać moją gościnność. Wieczorem wystarczy czasu na politykę. Gdy się wspinaliśmy, zauważyłem, że korytarz tutaj, w Callis, był gorzej wykonany niż ten, prowadzący do Krasnoludzkiej Drogi w Hurog. Czy to znaczyło, że Hurog było starsze? Callis było większe i bardziej luksusowe niż Hurog. Kellen i Rosem dostali wielki apartament, oczywiście obok apartamentów rodziny. Ale ja dostałem pokój dla siebie — choć był mały i prosty. Zrozumiałem, z moim skrzywionym humorem, że nie miałem prywatnego miejsca, odkąd opuściłem Królewski Azyl. Pokój przyszedł w komplecie z zimnym lunchem, postawionym na niskim stole — jedynym meblu w pomieszczeniu, poza łóżkiem. Jadłem, chodząc po tej przestrzeni, zastanawiając się nad rozmiarami i pomyślałem, że mogłoby być możliwe zrobić małą dobudówkę po południowej stronie Hurog i dać nam sześć dodatkowych

pokoi dla gości. Wtedy nadal musiałbym się dzielić, gdyby znów przybyła Rada, ale każda, mała grupa szlachty — — Jeśli umieścisz dodatkowe drzwi w bocznej ścianie wielkiej sali, możesz umieścić kilka takich po południowej stronie, bez sprawiania, żeby twierdza była mniej bezpieczna. — Powiedział Oreg z wejścia, przeżuwając jabłko. — Teraz czytasz w myślach? — Powiedziałem, oblizując tłuszcz z palców. — Myślałem, że powiedziałeś, iż to nie jest jeden z twoich talentów. Uśmiechnął się szeroko. — Widziałem jak chodzisz wokół tego pokoju. To nie był wielki skok. Wpadłem pogratulować ci udanego podchodzenia wojowniczej panny. Zaśmiałem się. — Jedyna rzecz, która mi się udała, to zrobić z siebie idiotę. Uśmiechnął się jak kot i pokręcił głową. — Nie zgadzam się. Przekonałeś Tisalę, że wiesz, czego chcesz, czego potrzebujesz i że to ona. — Tak myślisz? — Byłem sceptyczny. — Ja miałem bardziej opinię, że brzmiałem jak ten godny pożałowania, smutny bohater, który usycha z tęsknoty i umiera w ostatnim refrenie, pozostawiając wszystkich, żałujących, że nie traktowali go lepiej. — Zaufaj mi. — Powiedział lekko Oreg. — To nie litość widziałem na jej twarzy, to było objawienie. Wpatrywałem się w niego i zobaczyłem, że był poważny. — Jeśli tak — Powiedziałem powoli. — to nie mam nic przeciwko zawstydzaniu się przed wszystkimi. Cierpiałbym znacznie gorsze rzeczy niż lekkie upokorzenie, żeby zdobyć Tisalę. Przez wąskie jak otwór strzelniczy okno pokoju, usłyszałem poruszenie na zewnątrz. To prawdopodobnie tylko przybycie jednego z ludzi, których Alizon i Haverness wezwali do Callis, ale i tak ruszyłem do drzwi. Miałem chwilę irytacji, gdy wszedłem na korytarz i zrozumiałem, że nie wiem, w którą stronę pójść. — Którędy do wielkiej sali? — Zapytałem Orega. — Nie mam najmniejszego pojęcia. — Odpowiedział z uśmiechem. Więc obróciłem się w prawo i z Oregiem, mało pomocnie podążającym za mną, badałem zwroty i skręty, aż znalazłem sekcję twierdzy, która wyglądała znajomo. Bez wątpienia było tu kilka krótszych dróg, które mogłem wybrać, ale dotarliśmy do wielkiej sali zanim nowi goście zostali powitani. Haverness był już w pomieszczeniu, siedząc przy kominku, gdzie rozstawione krzesła i ławy tworzyły zrobiona naprędce strefę rozmów. Kręcił głową, gdy Alizon pochylał się naprzód i mówił z przejęciem. Garranon oparł się o ścianę słuchając z twarzą, pozbawioną wyrazu.

Mój wujek był odchylony w tył na drewnianym krześle, z łokciami opartymi na jego podłokietnikach i rękami splecionymi w zamyśleniu pod podbródkiem. Znałem tę pozę i zastanawiałem się, kiedy przegrał swój pierwszy atak w jakiejkolwiek, konwersacyjnej bitwie, w jaką byli zaangażowani. Axiel stał plecami do nich wszystkich, obserwując tańczący ogień. Tosten siedział lekko oddzielnie, z poobijaną harfą, grając cicho, żeby powstrzymać wszystkich przed podsłuchiwaniem dyskusji. Używałem go wcześniej w ten sposób — nie ma sensu za bardzo ułatwiać życia królewskim szpiegom, którzy bez wątpienia byli zarówno w Hurog, jak i w Callis. Tisala siedziała na płycie podłogi z ramieniem opartym o kolano Havernessa. Napotkałem jej spokojne spojrzenie i zobaczyłem coś, co sprawiło, że pomyślałem, iż Oreg mógł mieć rację. Ani ona, ani ja się nie uśmiechnęliśmy, ale jakieś połączenie i tak się dokonało. Moje serce przyspieszyło w radosnym rytmie, gdy zrozumiałem, że to nie była dłużej kwestia czy zgodzi się za mnie wyjść, ale kiedy. — Na jak głupiego wyglądam? — Zapytał łagodnie Haverness w odpowiedzi na jakieś stwierdzenie Alizona, które przeoczyłem, gdy wymieniałem spojrzenia z Tisalą. — Ty i ja wiemy, że opowieści o Imperium są ogromnie wyolbrzymione. Słyszałeś, co minstrele zrobili z bitwami Rebelii, a to tylko kilka dekad od tamtego czasu. Jeśli Zguba kiedykolwiek istniała, co kwestionuję, była prawdopodobnie nie bardziej potężna od czegoś, co mogliby wyczarować nasi czarodzieje. — Jeśli ja mogłem zrównać moją twierdzę z ziemią, moją magią — Powiedziałem łagodnie. — to, dlaczego starożytni nie mogliby stworzyć narzędzia, które robiłoby to samo? Haverness przewrócił oczami, mocno przypominając mi swoją córkę. — Próbuję tylko przekonać tego, starego głupca, żeby lepiej nie wspominał o Zgubie ludziom, którzy są tutaj. Powiedz im, że Jakoven jest magiem, jeśli to prawda — a moja córka mówi mi, że nim jest. Ale jeśli powiecie im, że ma Zgubę Farsona, stracicie ich. — On ma Zgubę. — Powiedział cicho Oreg. — Utrzymywanie, że jest inaczej, to niebezpieczne kłamstwo. Muszą wiedzieć, z czym się mierzą. Haverness pokręcił głową. — Wczoraj, po tym jak Alizon opowiedział mi historię, którą wymyśliliście, rozmawiałem z moim, własnym czarodziejem. Jeśli on w to nie wierzy, jak możecie oczekiwać, że przekonacie moich Oranstonian? — Oranstonianie wierzą w magię. — Odparł Oreg. — Czczą Meron Uzdrowicielkę, która prosi o ofiary z magii. — Wieśniacy czczą Panią. — Poprawił łagodnie Duraugh. — Haverness ma rację. Mieliśmy kłopoty z przekonaniem naszych Shaviganów do zaakceptowania Zguby. — Słyszałem o waszym, dogodnym smoku i chodzącym umarłym. — Powiedział sucho Haverness.

— On był żywy. — Powiedział krótko Garranon. — Był dobrym człowiekiem i cierpiał i umarł z powodu mojej beztroski. — Umarł przez Jakovena. — Poprawił mój wujek. — Nie zapominaj o tym, Garranonie. — Przepraszam. — Powiedział Haverness. — Mogłem opierać się tylko na opowieści Alizona, nie zdawałem sobie sprawy, że znałeś tego człowieka. Nie mówiłbym o tym tak lekko, gdybym myślał, że to było cokolwiek więcej niż iluzja, jak ten smok. — Och, ten smok jest całkiem rzeczywisty, ojcze. — Powiedziała Tisala, nie patrząc na Orega. — Dokładnie tak, jak Zguba. — Widzieliście ją? — Zapytał Haverness. — Czy ktokolwiek z was wątpi, że gdyby Jakoven zdecydował się sfabrykować antyczny artefakt, Zguba Farsona byłaby idealna? Wzbudziłaby strach i podziw. — Zguba jest prawdziwa. — Powiedziałem. — Widziałem ją i czułem jej moc. I tylko idiota próbowałby odtworzyć podobiznę Zguby tylko po to, żeby zaimponować ludziom. Zbyt wielu ludzi odmówiłoby służenia człowiekowi, który ją dzierży, chyba, że byliby przekonani o jej mocy i przerażeni nią. — A wy zamierzacie wyprodukować smoka, żeby przekonać o tym ludzi tutaj? — Zapytał niecierpliwie Haverness. — Jeśli to konieczne… — Zaczął Duraugh, gdy strażnik otworzył drzwi do sali, wpuszczając światło, świeże powietrze i ubłoconą kobietę z maluchem na biodrze. Weszła, strzeżona przez garść lekko uzbrojonych strażników, którzy wyglądali na nie mniej zmarnowanych niż ona. Garranon stracił swoją, swobodną pozę i ruszył szybko, wielkimi krokami w stronę kobiety, która stanęła z wahaniem, gdy jej oczy dostosowywały się do słabego światła wewnątrz. — Allysaian z Buril. — Oznajmił strażnik w tej samej chwili, gdy Garranon wykrzyknął. — Lys. Porównałem obraz żony Garranona, który miałem, z tą kobietą, której blada i pusta twarz była ściągnięta z napięcia. Nie rozpoznałem żony Garranona, ale spotkałem ją tylko dwukrotnie i za każdym razem inne rzeczy zajmowały moją uwagę. — Garranonie. — Powiedziała z tak całkowitą ulgą w głosie, iż wiedziałem, że cokolwiek ją tu sprowadziło, było bardzo, bardzo złe. Coś, obawiałem się, co wiązało się ze Zgubą Farsona i pozostałością jej magii, której smak nadal mogłem wyczuć w powietrzu. Garranon podszedł do niej ponuro, a ona opadła w jego ramiona. Miny na twarzach jej strażników pokazywały nie mniejszą ulgę niż u jego żony. Nadzwyczajne zaufanie, pomyślałem, jak na człowieka, który był w stanie spędzić tak mało czasu w swoich posiadłościach.

Haverness poruszył się, jakby miał wstać, ale powstrzymał się gwałtownie. — Najlepiej poczekać. — Powiedział. — Dostaniemy mało informacji, dopóki się nie uspokoi. Mam nadzieję, że nie wpadła na grupę bandytów po opuszczeniu Buril. Myślałem, że pozbyliśmy się większości z nich wzdłuż drogi między tym miejscem, a posiadłością Garranona. Garranon zesztywniał z powodu jakiejkolwiek opowieści, którą zbrojny przekazywał mu cichym tonem, który nie niósł się ponad cichą muzyką Tostena. Garranon zgiął się i powiedział coś do swojej żony, i wziął śpiące dziecko z jej ramion. Skinęła głową i cofnęła się, wycierając oczy. Formalnie wzięła jego ramię i podeszli do nas. — Moi lordowie. — Powiedział Garranon z twarzą, będącą pustą maską, którą rozpoznałem z dworu. — Jakoven z sukcesem przetestował Zgubę — myślę, że zwyczajnie nie będzie potrzeby smoków i martwych mężczyzn, żeby przekonać moich rodaków, Oranstonian, że to groźba, z którą trzeba walczyć. — Co się stało? Zapytał Haverness. — Wczoraj popołudniu — Powiedział Garranon. — moja żona zabrała mojego syna i kilku strażników, żeby odwiedzić dalej położone farmy. Gdy wrócili do twierdzy, wszyscy byli martwi. — Każdy zbrojny na murach, każdy sługa w salach, każdy koń w stajniach. — Powiedziała monotonnie Allysaian, rym dodawał dziwności jej cichym słowom. Zobaczyłem jak jej kłykcie bieleją na ręce Garranona. — Wszystkie rośliny były zwiędłe i martwe. Alizon spojrzał na Havernessa, który potrząsał głową w niedowierzaniu, choć wyraz jego twarzy twierdził, że rozważał to ponownie nawet, gdy kręcił głową. — Bogowie. — Powiedział Duraugh. — Przykro mi, Garranonie. — Jak dużo krwi mu zostało? Czy mógł czerpać moc z wszystkich, tych śmierci, Oregu? — Zapytałem cicho Orega. — Nie wiem. — Odparł z ramionami owiniętymi wokół brzucha, jakby został uderzony w żołądek. Zastanowiłem się jakbym czuł się w tej chwili, gdybym już raz był świadkiem jak Zguba niszczy cywilizację. — Nie wiem jak dużo potrzeba, żeby użyć kamienia. Zgadywałbym, że potrzeba więcej, ponieważ krew nie jest czysta. Ale mógł znaleźć kogoś innego z krwi Hurog do użycia. Co do tego, drugiego, nie może zasilić kamienia magią śmierci, ale z pewnością mógłby sam zebrać moc. W tym przypadku w to wątpię, ponieważ to zwykle wymaga pewnego rodzaju ceremonii i zebranych ciał. To zajęłoby dni, a nie godziny. Garranon zwrócił się do Orega, najwyraźniej podsłuchawszy — a jego oczy w pustej twarzy były dzikie z gniewu. — Jak blisko musiałby być, żeby jej użyć?

Oreg pokręcił głową. — Przykro mi, nie wiem. Byłem w Hurog, gdy świat upadł, ale byłem młody i… to nie był przyjemny czas. Moje wspomnienia z Upadku Imperium nie są całkowicie nietknięte. Alizon i Haverness odwrócili się by gapić się na Orega. — W tym tempie nie będzie duszy w Pięciu Królestwach, która nie będzie wiedziała o sekretach Hurogów, Oregu. — Powiedziałem doprowadzony do rozpaczy. Zwrócił się do mnie z oczami uwięzionymi w przeszłości i powiedział nieobecnym głosem, którego miałem nadzieję nigdy więcej od niego nie usłyszeć. — Przykro mi, mój lordzie. Potrząsnąłem głową. — Nie ważne, Oregu. To twój sekret do strzeżenia lub nie. — Popatrzyłem na Alizona. — Mówię poważnie. — Będziesz musiał zapytać o to jego — później. Garranon obrócił się gwałtownie do Alizona. — To daje ci atak, którego twierdziłeś, że potrzebujesz, żeby zebrać Oranstone razem. Mam nadzieję, że śmierć moich ludzi kupi Jakovenowi zniszczenie. — Kellen tego dopilnuje. — Obiecał Alizon. Przez cały czas, gdy rozmawialiśmy, Allysaian stała obok Garranona z rękami owiniętymi wokół siebie, mamrocząc coś szeptem. Gdy Garranon objął ją wolną ręką i poprowadził ją obok nas w jakieś prywatne miejsce, usłyszałem, co mówiła. — Dzieci, te dzieci… o bogowie, tak wiele martwych dzieci. Gula uniosła się, dławiąc mnie. — Wybaczcie mi. — Powiedziałem. — Nie czuję się dobrze. — Odwróciłem się gwałtownie i wyszedłem za Garranonem.

15 — WARDWICK

Mój ojciec nauczył mnie, że zemsta jest bez znaczenia. Jedyne, co się liczy to przeżycie swoich wrogów.

Niezauważony, podążałem za Garranonem przez labirynt korytarzy, które prowadziły do pokoi gościnnych. W przeciwieństwie do mnie, on nie miał problemu ze znalezieniem drogi do pokoju, który dostał, trzy drzwi od mojego. Poszedłem do mojego pokoju i zamknąłem za sobą drzwi. Dreszcze popełzły w dół mojego kręgosłupa i pozostały tam. Nie z powodu losu Buril, choć to z pewnością było częścią tego. Nie z powodu strachu, choć to, co planowałem, przerażało mnie do utraty zmysłów. Myślałem, podczas, gdy inni kłócili się na dole, w sali. Pierwsze dwa ataki Jakovena były wymierzone w Garranona. Król szukał zemsty, pomyślałem, ponieważ Garranon opuścił go po tak długim czasie. To były też eksperymenty, żeby zobaczyć, co mogła zrobić Zguba. Udane eksperymenty. Jakoven nie traciłby swojej, ostatniej kropli krwi Tychisa na eksperymenty, więc musiałem założyć, że miał jej dosyć do zasilenia Zguby przynajmniej na jeszcze jeden atak — tym razem prawdziwy atak. Tylko, jeśli broń jest dobrze przetestowana, mówiła moja ciotka, powinna być użyta w bitwie. Mój ojciec szanował u Jakovena znajomość strategii. Dobra strategia wysłałaby Jakovena, żeby następnie zaatakować Hurog. Jakoven, jak mój wujek, widział władzę Hurog nad Shavig. Gdyby pokonał teraz Hurog, przed pierwszą bitwą, Shavig utraciłoby zjednoczony front przeciw Jakovenowi. Wszyscy ci ludzie smoczej krwi, którzy żyli w Hurog, robili z niego jeszcze bardziej zachęcający cel. Więcej mocy dla jego Zguby. I do tej pory wiedział, że trzymaliśmy tam Kellena. Liczyliśmy na zimę, która utrzyma Hurog bezpieczne, dopóki ulepszenia bramy i murów nie będą mogły być dokończone, ale pominęliśmy Zgubę w naszych obliczeniach. Jakoven nie będzie potrzebował oblegającej armii, żeby ze Zgubą pokonać Hurog — nie, jeśli zabił każdego człowieka w Buril w ciągu godzin. Gdybym był Jakovenem, wybrałbym Hurog, jako następne. Skoro zamiast tego byłem Hurogmetenem, musiałem go powstrzymać — a Garranon właśnie powiedział mi, jak mógłbym to zrobić.

Garranon zapytał jak daleko od Buril była Zguba. Przyszła mi do głowy interesująca odpowiedź. Magia nie działa dobrze na długim dystansie. Mój własny ból za każdym razem, gdy opuszczałem Hurog, uczył mnie tego znów i znów. Jakoven nie musiał być w Hurog tej nocy, gdy jego stworzenie zaatakowało — geas zajął się podróżą za niego. Były inne sprawy, żeby pracować z magią na odległość. Runy czasami działały — albo klejnot, który mógł przenosić zaklęcie prawie przez wieczność, dopóki nie zostało rozwiązane. Oreg przeniósł się kiedyś o dzień jazdy, do miejsca, w którym nigdy nie był — ale, jak później wyjaśnił, zrobił to tylko dlatego, że magia, która wiązała go do mnie, przyciągała go znacznie silniej niż jego ciało. Więc istniały wyjątki, ale nie sądziłem, żeby Buril było jednym z nich. Wierzyłem, że Jakoven zabrał Zgubę Farsona do Buril — i miałem środki do przetestowania mojej teorii. Siedząc na łóżku, zamknąłem oczy. Nie szukałem Jakovena. Znajdowanie wymaga magii i zawsze jest szansa, że czarodziej mógłby poczuć magię, którą użyłem, żeby go znaleźć. Więc zamiast tego poszukałem Zguby Farsona. Pomyślałem o Zgubie, jaką ostatnio widziałem, pociemniały ze starości, brązowy smok, kiepsko wykonany i prymitywny. Był niewyróżniający się, z wyjątkiem niemożliwej do pomylenia mocy, która w nim była i małego klejnotu, który unosił się w smoczym pysku. Znalazłem Zgubę pół dnia jazdy na północ. Otwarłem oczy i ledwie mogłem oddychać przez możliwości, które odkryłem. Szansa. Jak próbowałem wyjaśnić Havernessowi, nikt nie chciałby ogłaszać, że używa Zguby Farsona — nie w pozycji, w jakiej znalazł się Jakoven. Chciał świata do rządzenia, nie jałowego pustkowia. Więc musiał trzymać Zgubę w tajemnicy, dopóki ludzie nie będą tak przez nią zastraszeni i przez niego, że nie będą przeciw temu walczyć — powiedzmy, na przykład po tym jak skończy z Hurog, coś bardziej spektakularnego od zwyczajnej śmierci, którą pozostawił za sobą w Buril. Ale na razie musiał utrzymać ją w tajemnicy albo jego właśni ludzie zwróciliby się przeciw niemu. Gdyby Jakoven przyprowadził ze sobą armię, zwróciliby się przeciw niemu w chwili, w której wyciągnąłby Zgubę i użył jej. Gdyby sprowadził armię, jego użycie Zguby do zniszczenia Buril nie byłoby tajemnicą. Wiedziałem z całkowitą pewnością, że Jakoven nie był wystarczająco głupi, żeby zabrać ze sobą armię. Przybył w tajemnicy i odchodził w ten sam sposób. I wiedziałem, że Jade Eyes będzie z nim. Dreszcz w moim kręgosłupie był oczekiwaniem. Część mnie śliniła się na myśl o zatopieniu topora albo ostrza w ciele Jade Eyes. Żądza krwi była częścią dziedzictwa mojego ojca i nie była czymś, z czego byłem dumny. Ale wolałem to pragnienie śmierci Jade Eyes od głębokiego do kości strachu, który czuła reszta mnie. Jeśli miałem pójść za Jakovenem, nie mogłem pozwolić Kellenowi ani Oranstonianom wiedzieć, co zamierzałem. Kellen, który walczył, żeby zająć się tą biedną, kierowaną geasem istotą, którą Jakoven wysłał za Garranonem, w mojej sali, nigdy by nie został, dostawszy szansę

zmierzenia się z Jakovenem jeden na jednego. To było coś, na wydarzenie, czego nie mogłem pozwolić. Jeśli próba odebrania Zguby Jakovenowi się nie powiedzie, Kellen będzie jedyną nadzieją Shavig. Jakoven miał Zgubę. Z nią mógł zabić każdą armię, wysłaną przeciw niemu, jeśli miał odpowiednie ostrzeżenie — ostrzeżenie, którego dostarczyłyby odgłosy zbliżającej się armii. Cichy atak mógłby jednak zadziałać. Jeśli Jakoven był pół drogi jazdy od Callis, podróżując do Estian, dogonienie go zajęłoby nam przynajmniej dwa dni ostrej jazdy. Nie mogłem pójść sam. Jakoven nie mógł mieć armii, ale nie miałem wątpliwości, że zabrał rdzeń swoich magów i strażników, którym ufał. Ja zabiorę Axiela… Rozległo się ciche pukanie do moich drzwi. — Kto tam? — Zawołałem, nadal zmagając się z tym, kogo zabrać i jak się z nimi skontaktować. — Tisala. — Powiedziała. — W porządku, Ward? — Wejdź. — Część mnie, mając wybór, zostawiłaby ją tutaj,34 ale reszta mnie była mądrzejsza. Nasza miłość nigdy by nie przetrwała, gdybym za bardzo próbował utrzymywać ją bezpieczną. Albo okaleczyłbym jej ducha, aż nie byłaby moją Tisalą, albo by mnie opuściła. Więc cieszyłem się, że przyszła do mojego pokoju, ponieważ inaczej mógłbym jej nie poprosić. Ale miałem do powiedzenia kilka rzeczy, zanim powiem jej o Jakovenie. — Nie wyglądałeś dobrze. — Powiedziała. — Ale widzę, że teraz masz się lepiej. Mój ojciec nie spodziewa się, że wszyscy szlachcice znajdą się tutaj przed pojutrzem — więc pomyślałam, że mógłbyś chcieć przejechać się ze mną konno. To lepsze niż czekanie. Nie patrzyła mi w oczy, gdy mówiła to ostatnie, udając, że wygląda przez okno. Tak, jakbym nie miał znacznie lepszych powodów do przejażdżki z nią niż ucieczka od nudy. — Cieszę się, że tu przyszłaś. — Powiedziałem. — Muszę powiedzieć ci pewne rzeczy. Obróciła się z powrotem do mnie, z twarzą starannie neutralną. Nigdy nie byłem człowiekiem, któremu łatwo przychodziły słowa, a wyraz jej twarzy praktycznie zamknął mi gardło. — Posłuchaj. — Udało mi się powiedzieć. — Próbowałem dać ci czas, ale nie sądzę, żebym mógł to robić dłużej. — To jakoś nie wydawało się uczciwe, że musiałem deklarować, co czułem, gdy stała na drugim końcu pokoju. Pomyślałem tęsknie o ile prostsze by to było, gdyby powiedziała to pierwsza, albo gdyby obejmowała mnie tak mocno, jak ja chciałem obejmować ją. Ale z Tisalą sprawy nigdy nie były proste.

34

Z serii Ostatnie Słowa Bohaterów: No w końcu zabiliśmy Jakovena. Było ciężko. Dobrze, że nie pozwoliłem Tisali z nami iść. Na pewno się ucieszy, kiedy wrócę.

— Kocham cię. — Powiedziałem, pilnując, żeby trzymać oczy na jej twarzy. Zasługiwała, żeby widzieć prawdę na mojej twarzy. Gdy zaczęła mówić, uniosłem rękę. — Nie mówię tego dlatego, że oczekuję czegoś od ciebie. Jeśli nie jesteś znacznie głupsza niż myślę, już wiedziałaś, co czuję — ale muszę dać ci te słowa. Zamierzam poprosić cię, żebyś za mnie wyszła i jeśli przeżyjemy do następnego tygodnia, zrobię to. Znów nie potrzebuję odpowiedzi. Ale potrzebowałem ci to powiedzieć. Po moich, ostatnich słowach zawisła cisza. Nie mogłem powiedzieć niczego po jej twarzy, a gdy w końcu się odezwała, to nie było bezpośrednio o tym, co jej powiedziałem. — Co się dzieje? — Zapytała. Opowiedziałem jej o Jakovenie, Zgubie i co zamierzałem zrobić. Wysłuchała mnie, a potem powiedziała. — Kogo jeszcze zabierzesz? — Znasz ten kraj lepiej niż ja. — Powiedziałem. — Jak myślisz, jak wielu mógłbym zabrać i nie ryzykować zaalarmowania drużyny króla? — Jak sądzisz, ilu ludzi ma Jakoven? — Zapytała. Wzruszyłem ramionami. — Sądzę, że niewielu. Przynajmniej dziesięciu, ale nie więcej niż dwudziestu, prawdopodobnie mniej. Jego czarodzieje i kilku strażników, którym ufa, że zatrzymają jego sekrety. Może jeszcze kilku strażników, których mógłby wyeliminować, zanim będą mieli szansę powiedzieć komukolwiek o tym, co widzieli. Przeklęła cicho do siebie. — Bogowie, Ward. Z tak małą drużyną, będzie w stanie łatwo usłyszeć zbliżające się grupy. Musimy być konno, albo nigdy go nie dogonimy, a to sprawi, że będziemy głośni. Powiedziałabym, że nie więcej niż dziesięciu. — Tak myślałem. — Zgodziłem się. — Będziemy potrzebować Axiela. Ma pewną wiedzę o magii — to może zrobić różnice między przetrwaniem i śmiercią. — Widziałam jak walczy. — Powiedziała, kiwając głową z aprobatą. — Mogę go dla ciebie znaleźć — i Tostena. Wie, który koniec miecza jest, który. — Wiem, gdzie jest Garranon. — Powiedziałem. — Nie wiem czy zostawi teraz swoją żonę, ale pomyślałem, że zasłużył na szansę pomszczenia Buril, jeśli chce. — Lys jest twarda. — Powiedziała Tisala. — Zbierze się do kupy, jeśli on będzie musiał pójść. — Jeśli on nie pójdzie, porozmawiam z Duraughem. — Powiedziałem. — Nie chcę. Jeśli nie przeżyję, Kellen i Beckram będą obaj potrzebować jego doświadczenia. Ale potrzeba więcej niż cztery osoby. Rosem byłby niezły, ale nie chcę próbować zabierać go bez Kellena. — Co z Oregiem? — Zapytała Tisala.

— Nie. — Powiedziałem. — Wiesz, czym on jest. Dłużej niż chcę myśleć, był niewolnikiem Hurogmetena.35 Gdy pierwszy raz go spotkałem… — Próbowałem wymyślić sposób, żeby opisać jej tę przerażoną, buntowniczą duszę, która zaoferowała mi siebie razem z platynowym pierścieniem, który nadal nosiłem, choć jego zaklęcie zostało złamane. W końcu zdecydowałem, że jego stan po tysiącu lat bycia niewolnikiem, był czymś, czym nie musiałem się dzielić nawet z Tisalą. — Gdy go poznałem, zadał mi zagadkę, gdy staliśmy nad kośćmi smoka, którego zabił jeden z moich przodków. Zapytał mnie czy pozwoliłbym temu smokowi pójść wolno, wiedząc, że przez skucie go łańcuchami, mógłbym ocalić Hurog. Na krótko odwróciłem wzrok, przypominając sobie widok łańcuchów, które trzymały smoka długo po jego śmierci. — Powiedziałem mu, że tak. Ale on, tak mądry, jak był, nie uwierzył mi. Na końcu udowodniłem, że, żeby uratować świat, poświęciłbym nie tylko Hurog, które przysiągłem chronić, ale też samego Orega. — Popatrzyłem jej w oczy. — Nie zrobię tego ponownie. To nie jest walka Orega. Nie wykorzystam go tak, jak mój przodek wykorzystał tamtą, biedną smoczycę, która umarła w swoich łańcuchach. — Znowu sam będziesz ratował świat, Ward? — Powiedziała. Wzdrygnąłem się naprawdę tego, ale odpowiedziałem tak szczerze, jak mogłem. — Jestem Hurogmetenem. To moja praca, żeby chronić te smoki, które pozostały, nie wystawiać je na niebezpieczeństwo. Nawet, jeśli Jakoven użyje Zguby do zrównania świata z ziemią, Oreg przetrwa. — Naprawdę? — Zapytała miękko. — Nie sądzę, żeby przetrwał twoją śmierć. Wszyscy potrzebują powodu do życia, Ward, nawet smoki. Nie widziałeś go, gdy byłeś w Azylu, a on nie mógł się do ciebie dostać. Myślę, że jeśli zostawisz tu Orega, nawet, gdybyś przeżył i zwyciężył, Oreg nie przetrwa. Puszczenie smoka wolno to coś więcej niż utrzymywanie go bezpiecznego, wiesz o tym. — Nie wykorzystam go. — Powiedziałem, ale bitwa już była przegrana i wiedziałem o tym. Drzwi za moimi plecami otwarły się o odwróciłem się na pięcie, żeby zobaczyć wchodzącego Orega, wyglądającego przepraszająco. — Spędziłem długi czas — Powiedział do Tisali, nie patrząc na mnie. — szpiegując ludzi i słuchając, rzeczy, które nie były moją sprawą. Przez ostatnie kilka lat próbowałem porzucić stare nawyki. Więc, gdy szedłem do mojego pokoju i zrobiłem się zmęczony, i oparłem głowę o drzwi do pokoju Warda, to nie było podsłuchiwanie. Ale możesz wyobrazić sobie moje zaskoczenie, gdy zamiast Warda, deklarującego swoją nieśmiertelną miłość, usłyszałem moje własne imię. Naturalnie musiałem posłuchać, co miał do powiedzenia. — Naturalnie. — Zgodziła się Tisala z uśmiechem.

35

Z serii Ostatnie Słowa Bohaterów: Nie. Nie zabieramy smoka. Na pewno nie. Co? Że się wkurzy? Trudno. Przecież mnie nie zeżre.

Wyciągnął rękę, a ona podała mu swoją, którą uniósł do ust. — Jak dobrze usłyszeć kogoś jeszcze, kto karci go za jego tendencję uzurpowania sobie praw innych pod pretekstem chronienia ich. W końcu popatrzył na mnie i zobaczyłem ślad gniewu w jego oczach. — Ward, gdybym był bardziej spostrzegawczy w ciągu tych lat, gdy dorastałeś w Hurog, nigdy nie zadałbym ci tej zagadki. Nigdy nie poświęciłeś niczego z wyjątkiem samego siebie. Przeprosiłem za zmuszenie cię do zrobienia tego, co musiałeś zrobić, żeby utrzymać smocze kości z dala od rąk zła. Ty cierpiałeś z tego powodu, a ja zostałem uwolniony. Wziął głęboki oddech i przełknął swój gniew. — Jest różnica między wykorzystywaniem kogoś, a proszeniem go o pomoc — którą bardzo dobrze znasz. Nie możesz utrzymać wszystkich bezpiecznych, Ward. — Jego głos złagodniał jeszcze bardziej. — Nie jestem dzieckiem — mimo tego wszystkiego, że wyglądam młodziej od ciebie. Nie jestem Ciarrą ani Tostenem, którzy potrzebowali cię, żebyś ich chronił. Położył dłoń na moim karku i pociągnął mnie w dół, aż moje czoło oparło się o jego i powiedział miękko. — Jestem smokiem, który zjadłby cię, gdyby udało ci się pójść i pokonać Jakovena bez zapytania mnie czy też przyłączę się do gry. Odsunąłem się i zaśmiałem się, skruszony. — Dobrze. Jeśli ty też pójdziesz, możemy mieć szansę na przeżycie. — A teraz. — Powiedział. — Dlaczego nie słyszałem jak oświadczasz się Tisali, gdy praktycznie powiedziałem ci, żebyś to zrobił? Myślę, że mogłeś ją odstraszyć, gdybyś poprosił ją wtedy, gdy chciałeś — Zwrócił się do Tisali. — a to było w ciągu dziesięciu minut od pierwszego razu, gdy zobaczył jak trzymasz miecz — Z powrotem do mnie. — ale jeśli nadal będziesz próbował ją uwieść, bez powiedzenia jej, co czujesz, pomyśli, że twój zamiar nie jest honorowy. To niepodobne do ciebie, żeby przegapić okazję, ale jeśli będziesz wahał się zbyt długo, królik ucieknie z sideł. Tisala zaśmiała się i zrobiła dłońmi małe, królicze uszy na czubku głowy. — Wystarczy, Oregu. — Powiedziałem. Ale rumieniec plamiący moje policzki odebrał trochę siły mojemu głosowi. — W porządku. — Powiedziała Tisala, nadal chichocząc. — To pierwszy raz, gdy ktokolwiek nazwał mnie królikiem. Właściwie, Oregu, gdybyś zaczął podsłuchiwać około pięciu minut wcześniej, usłyszałbyś połowę Warda, dokładnie tej rozmowy. Nie dotarłam jeszcze do mojej połowy. Dlaczego nie pójdziesz zobaczyć czy możesz sprowadzić Axiela i Tostena, żeby spotkali się z nami w stajniach. Powiedz każdemu, kto cię spyta, że zasugerowałam, żeby wasza trójka pojechała na polowanie ze mną i Wardem. — Do mnie wyjaśniła. — Mój ojciec właśnie otrzymał wiadomość, że południowi lordowie nie dotrą tutaj przed jutrem, o późnej godzinie. Będzie myślał, przynajmniej przez jakiś czas, że zabrałam cię, żeby cię rozerwać.

— Jak moja pani każe. — Powiedział Oreg, uśmiechając się szeroko. Odwrócił się na pięcie z wojskową precyzją i zamknął drzwi, gdy wyszedł. — Nadal może słuchać. — Powiedziałem, gdy drzwi zamknęły się za Oregiem. — Jestem starsza od ciebie. — Powiedziała poważnie. Czekałem. — Nigdy nie będę piękna. — Moja droga pani. — Powiedziałem rozdrażniony. — Nie wiem czy powinienem gniewać się, że myślisz, że jestem tak płytki, że potrzebuję ozdoby u mojego boku, żeby być szczęśliwym czy powinienem powiedzieć ci, że gdy pierwszy raz zobaczyłem cię, noszącą dworską suknię w sali twojego ojca, te wszystkie lata temu, sprawiłaś, że inne kobiety odeszły w zapomnienie. Albo czy powinienem powiedzieć ci o żarze w mojej krwi za każdym razem, gdy widzę jak używasz miecza. — Przynajmniej nie ściągam koszuli w czasie ćwiczeń z mieczem. — Oskarżyła. — Naprawdę myślałeś, że uwierzyłam, że było ci gorąco? Na ziemi był śnieg. Uśmiechnąłem się do niej, a motyle w moim żołądku opadły z powrotem tam, gdzie powinny być. Oreg, błogosławić go, miał rację w sprawie efektu mojego, zawstydzającego wybuchu na tratwie. — Nie musiałaś patrzeć. — Zasugerowałem. Ku mojemu zachwytowi, prychnęła bardzo podobnie do Feather. — Przerywasz mi. — Powiedziała niesprawiedliwie. Posłusznie zamknąłem usta. Humor odpłynął z jej twarzy, zastąpiony przez coś, co sprawiło, że dudniło mi serce. Zrobiła krok naprzód i dotknęła boku mojej twarzy. Zamknąłem na krótko oczy i obróciłem głowę w kierunku dotyku, dopóki go nie cofnęła. — Tak mocno próbowałam cię nie kochać. — Wyszeptała. — Nie chciałam kochać barbarzyńcy z Shavig. Zimy w Shavig są za zimne. — Przynajmniej nie pada przez cały czas. — Powiedziałem ochrypłym głosem. — Ward, kocham cię. Jeśli oboje wyjdziemy z tego żywi, wyjdę za ciebie — niech ci bogowie pomogą — jeśli nadal chcesz mnie poślubić.36 Tak! Złapałem mój okrzyk triumfu zanim przeszedł przez moje usta, ale chwyciłem ją wokół talii i podniosłem ją wysoko. Zaśmiała się, chwytając moje ramiona. Radość w moim sercu pasowała do tej w jej oczach.

36

Nie, przez pięć minut zdążył zmienić zdanie. To i tak długo, bo zwykle zmienia zdanie w ciągu trzech minut.

Pozwoliłem jej zsunąć się w dół mojego ciała, rozkoszując się umięśnionymi krzywiznami jej ud i brzucha i miększym dotykiem piersi. Zatrzymałem ją, gdy jej usta były na poziomie moich i posmakowałem jej warg z większą ulgą niż pasją — choć to szybko się zmieniło. Nie była całowana często. Mogłem to stwierdzić po okazjonalnych, zaskoczonych dźwiękach, które wydawała. Brakowało mi praktyki i raz ugryzłem jej dolną wargę trochę za mocno. Jednak, gdy chciałem się odsunąć, odwzajemniła przysługę. W końcu, skubiąc kącik moich ust, Tisala powiedziała. — Jestem na to za ciężka. Zaśmiałem się. Tak podniecony, jak byłem, mógłbym trzymać ją wiecznie, ale użyłem tego, jako wymówki do postawienia jej na ziemi, zanim zrobiłem coś, czego oboje byśmy żałowali. — Jeśli się nie pospieszymy, Oreg wróci tu, na górę. — Powiedziałem.37 Lekko dotknęła mojej klatki piersiowej i to uczucie parzyło moją skórę. — Pójdę powiedzieć mojemu ojcu, że jedziemy na polowanie.

Zapukałem lekko. Garranon otworzył drzwi. — Ward? — Jeśli dasz mi minutę — Powiedziałem. — mam propozycję, która mogłaby cię zainteresować. — Wpuść go. — Powiedziała zza niego jego żona. Garranon cofnął się i wpuścił mnie do swojego pokoju, zamykając naszą trójkę w małym pomieszczeniu — czwórkę, jeśli liczyłem wyczerpane dziecko, śpiące na łóżku. — Mój mąż mówi mi, że wierzysz, iż Jakoven ma Zgubę Farsona i użył jej do zabicia naszych ludzi. — Allysaian siedziała wyprostowana na brzegu łóżka, a Garranon zajął miejsce przed oknem. Rozdzielenie między nimi było wielkie i solidne jak lód. — Tak. — Powiedziałem. — Czy ty albo twój mag macie pojęcie, jak go powstrzymać? — Zapytała. — Tak, właściwie to o tym przyszedłem porozmawiać z Garranonem, Lady. — Powiedziałem i tak zwięźle, jak to było możliwe, opowiedziałem im, co zamierzam zrobić.

37

No i to chyba ten jedyny powód do żałowania, gdyby „coś” zrobili, a tu nagle wpadł Oreg. 

Gdy skończyłem, Garranon pokręcił głową z wyrazem twarzy nie pokazującym niczego poza łagodnym żalem. — Powiedziałem mojej pani, że więcej nie wyjadę. — Żałuje, że zostawił mnie na te wszystkie lata i zmusił mnie do odgrywania lorda zamiast lady. — Powiedziała Allysaian bez wyrazu. Mięsień na twarzy Garranona napiął się. Zwróciłem się do Garranona. — Myślisz, że mógłbyś zapobiec śmierci swoich ludzi tam, gdzie twoja żona nie mogła? Jego brwi podjechały w górę na pięknej twarzy. — Oczywiście, że nie. — Wykonał ostry, odganiający gest dłonią. — Jedyny sposób, w jaki mogłem temu zapobiec, to, gdybym miał odwagę zabić Jakovena, gdy spał. — Gdybyś to zrobił — Powiedziała jego żona ostro. — byłbyś martwy. A Buril zostałoby zrównane z ziemią, jako, siedziba królobójcy, a nasi ludzie staliby się łupem bandytów. To nie twoja wina. — Naprawdę? — Zapytał. — Nie. — Powiedziała. — Nie bardziej niż moja. — Gdybym nie był jego kochankiem… — Zaczął. — Nie ma w tym żadnego zysku. — Powiedziałem. — Mój ojciec mocno na ciebie narzekał. Zwykł mówić, że gdyby nie ty, król podzieliłby Oranstone wśród swoich, lojalnych zwolenników, wliczając w to jego. Wątpię, żeby to była całkowita prawda — ale nie wiem jak dużo jego umiaru było z twojego powodu i ty też nie. — Mój ojciec — Powiedziała Allysaian, gdy wstała i dotknęła sztywnego ramienia Garranona. — powiedział mi, że król zebrał razem dzieci rebeliantów, żeby je zabić i złamać Oranstone serce, ale gwałtownie zmienił zdanie po przejściu przez cele, w których były trzymane te dzieci — po zobaczeniu ciebie. Garranon chwycił mocno rękę swojej żony i popatrzył na mnie. — Jakoven nie będzie sam — dlaczego myślisz, że możesz go pokonać? — Oreg potrafi poradzić sobie ze wszystkim, co czarodzieje mogą rzucić na niego. — Powiedziałem. — Z tobą, Tisalą i Axielem do pracy mieczem, ja zajmę się Zgubą. To moja krew ją obudziła i myślę, że wiem coś o tym jak to zostało zrobione. Może wystarczająco, żeby to cofnąć. Allysaian stanęła na palcach i pocałowała Garranona w policzek. — Idź, mój lordzie. — Powiedziała. — Zrób, co musi być zrobione i wróć do mnie. Pochylił się i pocałował ją, nie łagodnym całusem na pożegnanie, ale pełnym obietnicy.

Axiel, Oreg i Tosten byli już na koniach, z dodatkowym koniem, przywiązanym do ich siodeł, gdy dotarliśmy do stajni. Tisala kłóciła się z jednym ze stajennych. Gdy nas zobaczyła, wskazała na mnie, a stajenny podążył wzrokiem za moim palcem i popatrzył wściekle, zanim odwrócił się gwałtownie i zniknął w stajni. Tisala przekazała dwa konie, które trzymała, Garranonowi i poszła za stajennym. Wróciła z kolejną parą koni. — Masz problem ze znalezieniem konia odpowiedniego do mojej wagi? — Zapytałem patrząc na dwa małe, drobnokościste konie o wąskiej piersi, które trzymała. Tisala uśmiechnęła się do mnie. — Te są moje. Mogłyby zanieść cię, aż z powrotem do Hurog, nie pokazując zmęczenia. — Powiedziała, klepiąc czule jedną, wygiętą szyję. — Ale umarłbyś ze wstydu zanim przejechałbyś milę z nogami, ciągnącymi się po błocie. Myślę, że mamy parę, która lepiej ci się przysłuży. Stajenny wyszedł z młodą, szarą klaczą, znacznie wyższą i mocniejszej budowy niż którykolwiek z innych koni, które wyprowadził. Było coś w jej zadzie, co wyglądało znajomo, ale jej głowa o wyraźnie widocznych kościach pasowała do innych koni z Oranstone. Wziąłem wodze i wsiadłem. — Ona nie jest wyszkolonym koniem bojowym. — Ostrzegła Tisala. — Właśnie kończy cztery lata i nadal jest całkiem zielona. Kiwnąłem głową i siadłem nieruchomo, pozwalając klaczy dostosować się do mojej wagi zanim skierowałem karcące spojrzenie na Tisalę. Klacz, którą trzymał stajenny, była sobowtórem mojego Pansy’ego, z wyjątkiem braku jego grubej szyi ogiera. Tisala zaśmiała się z mojej miny. — Mieliśmy twojego ogiera prawie przez miesiąc. — Powiedziała. — Naprawdę myślisz, że bym tego nie wykorzystała? Mój ojciec był przerażony, że zrobiłam to bez pytania. — Bądź ostrożny z tą, ciemną klaczą, mój lordzie. — Poradził stajenny, gdy niechętnie podał mi jej wodze. — Wścieka się, kiedy nie rozumie, czego od niej chcesz. — Jej ojciec jest taki sam. — Powiedziałem mu, wiedząc po sposobie, w jaki jego dłonie pozostały na jej szyi, że była jego ulubioną. — Dobrze się nią zajmę. Opuściliśmy Callis bez incydentu, poruszając się spokojnym kłusem. Klacz, na której jechałem, była rozsądna, przy swoim, młodym wieku i nie zajęło długo zanim uspokoiła się pode mną i zignorowała wybryki swojej, ciemnej siostry. — Myślałem, że mówiłaś, że Pansy to krowa. — Powiedziałem.

Tisala uśmiechnęła się drwiąco. — To było zanim zobaczyłam go w bitwie. Jednak wpisywanie tego imienia w rodowodzie bolało. Tosten, jadący obok nas, uśmiechnął się. — Imię, które nadał mu nasz ojciec, to Stygian, jeśli wolisz. To te, które używamy w papierach rodowodu. Potrząsnęła głową. — Główny stajenny mojego ojca nie mówi w Shavig, a ja nie powiedziałam mu, że Pansy to kwiatek.38 Padało, co nie zaskoczyło nikogo. Zima w Oranstone była jedną, wielką ulewą. Ale, gdy zbliżał się wieczór, woda lała się z nieba, jakby jakiś gigant opróżniał kubeł od mycia podłogi na nasze głowy — a w każdym razie tak twierdził Oreg. — Przynajmniej nie zamarzniemy na śmierć. — Odpowiedział Garranon z rozdrażnieniem na narzekania Orega. Za Garranonem, Oreg uśmiechnął, się, gdyż pracował nad rozdrażnieniem Garranona przez ostatnie dziesięć mil. — Ale na śnieg możesz się ubrać. — Jęczał smok w ludzkim ciele. — Ta wilgoć wnika we wszystko i nie możesz się ogrzać. I wszystko jest pokryte błotem. — Próbuje rozbawić Garranona. — Powiedziałem Tisali, gdy ta dyskusja przeszła w serię dziecinnych porównań Oranstone z Shavig. Zaśmiała się i pognała swojego wałacha naprzód, aż jechała ramię w ramię z Oregiem. — Jak wielu Shaviganów trzeba do osiodłania konia? — Zapytała. — W Shavig jeździmy przynajmniej na koniach, a nie kucykach. — Oznajmił Tosten, podjeżdżając, żeby do nich dołączyć. — Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. — Powiedział do mnie Axiel pod przykrywką wynikłej wesołości. Pokręciłem głową. — Ale jeśli czegoś nie zrobię, Hurog następne padnie ofiarą Zguby. — Wyjaśniłem moje rozumowanie, a Axiel skinął głową w zgodzie. — Zguba jest zasilana przez krew Huroga, Axielu. — Powiedziałem mu. — Nie wiem czy ktokolwiek poza Oregiem i mną, będzie miał z nią szanse. Myślałem o poproszenie czarodzieja Havernessa o pomoc — ale on jest najpotężniejszym magiem, który nie jest przywiązany do króla. Jeśli tu zawiedziemy, on będzie najlepszą szansą, jaką będą mieli. — Jeśli my zawiedziemy — Powiedział poważnie Axiel. — mój ojciec dołączy do walki. Gdybyśmy mieli siłę, którą mieliśmy pół tysiąclecia temu, to mogłoby wystarczyć, żeby odwrócić sytuację. Ale boję się, że krasnoludzki rodzaj upadnie tak łatwo, jak Imperium.

38

Bratek albo fiołek, jak ktoś nie pamięta.

— Nie pomyślałem o tym. — Powiedziałem. — Myślałem tylko o tym, żeby mieć kogoś zaufanego za plecami. — Pomyślałem przez chwilę. — Chciałbym wiedzieć jak wielu ludzi ma ze sobą. Ale nie znam prywatnej straży Jakovena wystarczająco dobrze, żeby ich poszukać, a nie mogę spróbować znaleźć jego czarodziejów bez ryzyka zaalarmowania ich. Jeśli myślisz, że to wystawianie twojego ludu na niebezpieczeństwo, Axielu, musisz wrócić do Callis. Pokręcił głową. — Nie. Jeśli Zguba nas przetrwa, wszyscy muszą przyłączyć się do walki. Przynajmniej w ten sposób oszczędzimy mojemu ojcu niekończącej się debaty. Jeśli umrę, będzie miał prawo wypowiedzieć wojnę, nie konsultując się z nikim innym. Posłałem mu napięty uśmiech. — Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie, co? Pokiwał głową. Jechaliśmy przez kilka godzin w ciemności, kilka godzin po czasie, gdy drużyna Jakovena zatrzymała się przed nami. Zatrzymaliśmy się dopiero, gdy Tisala stwierdziła, że bagna przed nami nie da się przebyć po ciemku. Axiel, Tosten i Oreg rozbili obóz — taki, jaki był — podczas, gdy Garranon, Tisala i ja, konsultowaliśmy się z mapami jej ojca, przy moim świetle maga. Tisala pokazała mi, gdzie byliśmy i ustawiła mapę zgodnie ze szlakiem. Potem ona i Garranon wykonali popartą wiedzą zgadywankę, gdzie był Jakoven, na podstawie informacji, które mogłem im dać. Były tylko dwa przejścia przez góry do Tallven, do których mógł się kierować Jakoven. Pierwsza była przełęcz, którą wybrałem do Oranstone cztery lata temu, a druga była trudniejsza i mniej używana. Gdybyśmy podążali za Jakovenem w naszym, obecnym tempie, dogonilibyśmy go głęboko w Tallven, ale nadal dzień podróży od Estian. Gdybyśmy wybrali prawidłowo, mielibyśmy szanse dogonić go znacznie wcześniej, ponieważ bezpośrednia trasa do obu przełęczy była wypełniona moczarami i grzęzawiskami. Jakoven musiał objeżdżać je naokoło, a Tisala znała lepszą trasę do każdej z przełęczy. Gdybyśmy wybrali złą, istniała szansa, że Jakoven dotrze do Estian zanim go dogonimy. Pozwoliłem Garranonowi i Tisali dyskutować o względnych zaletach obu przejść i zbliżyłem się do Orega, który zmagał się z jednym z pokryć namiotu z nasączonej olejem skóry. Moja dodatkowa ręka pozwoliła szybko uporać się z problemem. — Muszę z tobą porozmawiać. — Powiedziałem do niego. Oreg znalazł miejsce by usiąść na uniesionym korzeniu orzecha. Kucnąłem przed nim. — Jakoven prawdopodobnie ma ze sobą czarodziejów. — Powiedziałem. — Ma Zgubę Farsona i sam jest rodzajem maga. Nie wiem jak dobry jest, ale Jade Eyes i Arten, obaj są bardzo silni — nawet, jeśli ignoranccy według twoich standardów. — Chcesz, żebym zajął się czarodziejami, podczas, gdy ty zaatakujesz Zgubę. — Powiedział neutralnie.

— Jest jakieś połączenie między Zgubą i mną. Powiedziałem. I martwiłem się, że gdybym to ja zmierzył się z Jade Eyes, mój strach przed nim pokonałby pragnienie jego śmierci. Pokiwał głową. — Rozważyłeś, że to połączenie działa w dwie strony? To mogłoby zrobić z ciebie łatwiejszą ofiarę. — Tak. — Powiedziałem. — A ty, jak myślisz? — Powiedziałeś, iż poczułeś, że cię rozpoznała? Skinąłem głową. — To było trochę jak magia Hurog, ale bardziej inteligentna. Myślę, że to jak te wspomnienia w Menogue — nadal przywiązana do wspomnienia bycia smokami. Zaciekawiłem ją. Oreg potarł ręce o siebie, jakby zmarzły. — Czułeś to, jak jedną istotę czy trzy? Zamknąłem oczy, próbując sobie przypomnieć. — Była w tym… tekstura, tak. Nie całkowicie oddzielne, bardziej jak dywan, gdzie kilka pasm przędzy jest związanych razem. — Więc po tym jak dotknęła jej twoja krew, rozpoznała cię. — Wymruczał. — Nie. — Potrząsnąłem głową. — Wcześniej. Trudno to wyjaśnić. Nie sądzę, żeby Zguba kiedykolwiek była całkowicie uśpiona — tylko pozbawiona mocy. Gdy tylko Jakoven wyciągnął ją z torby, którą zaklął do ukrycia Zguby, mogłem zobaczyć wypływającą z niej czerń, choć ani Jakoven ani Jade Eyes nie wydawali się tego widzieć. Gdy ta czarna moc mnie dotknęła, poznała mnie — a może poznała magię Hurog. — Czy czułeś, że jest zła? Pokręciłem głową. — Nie bardziej niż Menogue albo Hurog. — A po tym jak użył twojej krwi? Spróbowałem przypomnieć sobie, jakie to było uczucie. — Kamień zrobił się niebieski, a ja poczułem dziką falę magii. — Przypomniałem sobie coś jeszcze. — Myślę, że to było połączone w jakiś sposób z Jakovenem — niebieska magia kamienia. Ale ta czerń była oddzielną rzeczą. — Rozegramy to tak, jak chcesz, jeśli będziemy mogli. — Powiedział w końcu Oreg. — Spróbuję powstrzymać czarodziejów Jakovena i zostawię Zgubę tobie. Dałem sobie spokój z kucaniem i usiadłem na innym korzeniu. Był mokry, ale nie bardzo zabłocony. — Zastanawiałem się czy zaklęcie przywiązujące smoczą magię do tego kamienia mogło być podobne do tego, którego twój ojciec użył, żeby przywiązać cię do twierdzy. Oreg potwierdził skinieniem głowy. — Prawdopodobnie. — Gdy złamałem czar, który trzymał cię w Hurog — Powiedziałem z błyskiem wspomnienia mojego noża, zanurzającego się w Oregu. — poczułem splot wiążącej magii. Mógłbym być w stanie go rozplątać.

— To może nie być to, co powinieneś zrobić. — Powiedział po chwili Oreg. — Nie tylko magia jest przywiązana do tego kamienia, ale duchy trzech smoków, które nie są w tej chwili zbyt zadowolone z ludzkiej rasy. Farson próbował użyć zguby w taki sposób, w jaki inni czarodzieje używali jarzębinowej laski — ale jedyna magia, jaką mógł używać ze Zgubą, była niszczycielska, a to było wtedy, gdy zaklęcie było nowe. — Co sugerujesz? — Zapytałem. Pokręcił głową. — Nigdy nie znalazłem się tak blisko Zguby jak ty. Będziesz musiał to rozegrać w zależności od tego, co się stanie. Po prostu bądź ostrożny.

Zjedliśmy gulasz, który Axiel zrobił z suszonego mięsa i kawałków tego i tamtego. Doprawiony przez głód i zimno, smakował lepiej niż w rzeczywistości. Tisala i Garranon zdecydowali między sobą, że Jakoven kierował się do mniej znanej przełęczy. — Nie pomyślałabym, że Tallven w ogóle słyszał o tej przełęczy, ale Garranon mówi mi, że Jakoven zna geografię. — Powiedziała Tisala zanim dmuchnęła na gulasz, parujący na małym kawałku suchego chleba. Garranon pokiwał głową. — Jest mądrzejszy niż pokazuje. Nadal będą kupcy, podróżujący większą przełęczą do Estian. On wolałby nie spotkać nikogo. Jedynymi ludźmi, którzy używają tej, drugiej przełęczy, są myśliwi i bandyci. Ze Zgubą i czarodziejami, nie musi bardzo bać się bandytów, a myśliwi na tej przełęczy to ostrożna banda. Nigdy nie zbliżą się do grupy nieznajomych. — Znam ścieżkę, która omija większość bagien, przez które Jakoven wydaje się podróżować. — Powiedziała Tisala. — Jeśli jest teraz tam, gdzie mówi Ward, wyprzedzimy go w drodze na przełęcz i tam zaczekamy. Tosten wyciągnął harfę i zagrał przy gasnącym ognisku. Dołączyliśmy do piosenek, które znaliśmy, a on zaskoczył Axiela żałobną pieśnią, zaśpiewaną w języku krasnoludów. Axiel zaśpiewał z nim refren i dodał linijkę lub dwie. — Nie wiedziałem, że rozumiesz krasnoludzki, Tostenie. — Powiedział Axiel, gdy skończyli. Tosten pokręcił głową. — Nie rozumiem. Ale twój kuzyn w którymś pokoleniu nauczył mnie tej, jednej, gdy wasi ludzie przybyli pomóc odbudować twierdzę. Ta jest trochę mniej smutna. — Jego palce wyszarpały szybki, chwytliwy rytm i zaśpiewał kolejną ze swoich pieśni o „Gigancie z Shavig” — trochę bardziej dopracowaną niż ostatnim razem, gdy ją słyszałem. Gdy skończył, zgasiłem ognisko, gdy Oreg sprawdzał konie. Tisala weszła do mniejszego namiotu, podczas, gdy Axiel i Garranon zniknęli w większym.

Tosten zasznurował swój pokrowiec na harfę i popatrzył w zamyśleniu na moją twarz. — Oreg powiedział mi, że Tisala przyjęła twoje oświadczyny. Pokiwałem głową. — Ward, nasze szanse wyjścia z tego z życiem nie są duże, czyż nie? Przestałem robić to, co robiłem. — Nie. — Powiedziałem. Skończył sznurować swoją harfę. — Zdecydowaliśmy — Oreg, Garranon, Axiel i ja — że w tym dużym namiocie jest miejsce tylko dla czterech osób. — Wstał i spojrzał na mniejszy namiot, rozstawiony z dala od drugiego. — A nawet wtedy będzie ciasno. Skoro jesteś największy z nas, zdecydowaliśmy, że musisz podzielić się z Tisalą.39 Uśmiechnąłem się do niego powoli, co szybko odwzajemnił. Potem jego twarz zrobiła się poważna i położył mi dłoń na ramieniu. — Ward — Zaczął, zanim zatrzymał się niepewnie, niezdolny tego powiedzieć. Więc powiedział coś innego. — Ward, cieszę się, że jesteś moim bratem. — Ja też. — Powiedziałem. Potem, po tym jak wszedł do większego namiotu, powiedziałem słowa, do powiedzenia mu w twarz, których, byłem za bardzo synem mojego ojca. — Ja też cię kocham Tostenie. — On wie. — Powiedział Oreg, wychodząc z ciemności, gdzie konie wydawały ciche, końskie odgłosy. Rzucił mi moje posłanie, które zostawiłem przy moim siodle, zabrał mi łopatkę i dokończył gaszenie ogniska. Bez słów, niezręcznie położyłem mu dłoń na ramieniu. Oreg odstawił łopatę na bok i poklepał moją dłoń. — Ja też wiem. Zostawił mnie samego przy zgaszonym ognisku. Poszukałem Jakovena i znalazłem go w tym samym miejscu, w którym był kilka godzin temu, obozującego wystarczająco daleko od nas, żeby nie było szansy, żeby wyczuli zapach naszego ogniska. Wetknąłem głowę do namiotu Tisali z posłaniem pod pachą. — Powiedzieli mi, że nie ma dla mnie miejsca w drugim namiocie. — Powiedziałem niepewnie. — Wejdź, Ward. — Powiedziała. W złocistym blasku mojego światła maga, ściągnąłem buty i postawiłem je przy samym wejściu do namiotu, obok jej. Poczekała, aż skończyłem i rozkładałem moje posłanie, zanim ściągnęła swoją, wełnianą tunikę, żeby odsłonić tylko cienką, jedwabną podkoszulkę. Zobaczyłem połysk różowej, błyszczącej skóry wzdłuż jej tricepsu, gdzie drasnął ją miecz. Nie 39

Jak to miło, że nie grają przyzwoitek.

patrzyła na mnie, gdy rozwiązała spodnie i złożyła je na jutro. Jak chłopak, nosiła pod spodniami jedwabne szorty, ale jak góra, był cienki i ujawniał ciało pod spodem. — Mogę zostawić założone ubranie. — Powiedziałem ochrypłym szeptem. — Możemy spać razem dla ciepła. Odwróciła się do mnie, rumieniąc się wystarczająco mocno, żebym mógł zobaczyć to nawet w słabym blasku. — Czy to jest to, czego chcesz? Nie! Absolutnie nie, pomyślałem. — Nie użyję tego, żeby naciskać cię o coś, czego nie chcesz. — Powiedziałem zamiast tego. — Nie o to pytałam. — Zauważyła. Chwyciła dół swojej podkoszulki i ściągnęła ją przez głowę. Nadal mógłbym się oprzeć, ale dłonie, które nadal trzymały jej koszulę, gdy siedziała na wpół naga przede mną, miały zbielałe kłykcie i drżały. Zmniejszyłem odległość między nami i przyciągnąłem jej głowę do mojego ramienia. — Zanim zaczniemy — Powiedziałem w bladą miękkość jej ucha. — muszę wiedzieć czy robiłaś to wcześniej. — Przypomniałem sobie siniaki, jakie królewski oprawca zostawił na jej udach i miałem nadzieję, że miała przed nim tuzin kochanków. Kiwnęła przy mnie głową i wyszeptała. — Raz i przysięgłam więcej tego nie robić. Nigdy nie myślałam, że to warte powtórzenia, aż do teraz. Wyraźnie nie wiedziała, że byłem świadomy tego gwałtu. Jej drwiący ton był przeznaczony, żeby powstrzymać mnie przed żałowaniem jej i zlekceważyć ten incydent. Rozumiałem ten impuls. Przebiegłem dłonią po jej nagich plecach i w górę, pod jej włosy, czując jej drżenie, gdy moje palce zamknęły się z tyłu jej szyi. — Ach. — Powiedziałem. — Główną rzeczą do zapamiętania jest to, że kochanie się jest jednocześnie najzabawniejszym i najbardziej świętym aktem, jaki mogą przeprowadzić ludzie. Nie ma niczego złego między nami, Tisalo, tylko rzeczy, które są przyjemne i rzeczy, które nie są. Jeśli coś lubisz albo, jeśli czegoś nie lubisz, musisz mi powiedzieć. Proszę, to bardzo ważne, żebyś mi powiedziała, zwłaszcza, jeśli coś boli. — W porządku. — Powiedziała z napięciem. Zostawiłem ją i ułożyłem nasze koce najlepiej jak mogłem. Nerwy mocno okradły mnie z pasji. Chciałbym mieć coś lepszego niż łóżko z szorstkich koców na bagnistej ziemi. Pierwszy raz był pełen nieśmiałych pieszczot i naglących potrzeb. Nadal był dla niej trochę bolesny, pomyślałem, chociaż nie powiedziała mi tego, poza kilkoma, mimowolnymi drgnięciami mięśni twarzy. Drugi raz był lepszy. Trzymałem Tisalę, gdy spała i słuchałem jak Oreg przejmuje wartę od Garranona. Mówiłem o trzech wartach po dwóch strażników, ale nikt nie próbował budzić żadnego z nas. Zamknąłem oczy i rozkoszowałem się ciepłem obok mnie.

Tisala słuchała jego cichego oddechu i była bardzo nieruchomo, żeby go nie obudzić. Uważał ją za wojowniczkę, odważną i… Zastanawiała się czy wiedział jak dokładnie była przerażona. Nie powiedział niczego, ale jego dłonie były bardzo uważne, gdy zastąpił koszmarne wspomnienia swoją pieszczotą. Zdumiało ją jak różne były efekty takich samych dotyków, przeprowadzonych przez różnych mężczyzn, jaki delikatny dotyk miały jego wielkie dłonie, powodując przyjemność zamiast pogwałcenia. Jedna z tych rąk zacisnęła się wokół niej i przysunęła ją bliżej. To mogła być wygodniejsza pozycja dla jej śpiącego kochanka, ale teraz jej szyja wygięła się pod niewygodnym kątem. Uśmiechnęła się, gdy przesuwała się, dopóki nie była w poprzedniej pozycji. Pozwoli mu przestać tę noc, ale jeśli to miała być jedyna noc, jaka będzie z nim miała, zamierzała pozostać przytomna przez cały czas. Duża ręka przesunęła się z miejsca swojego spoczynku pod jej talię, aż była pod jej biodrem i uniosła się, pozostawiając ją, lekko zaskoczoną, na nim. Przyjrzał się jej sennym oczom. — Nadal nie śpisz, co? — Zapytał, głosem niskim od snu i innych, bardziej prywatnych rzeczy. Gdy z nią skończył, zapadła w sen zanim mogła przypomnieć sobie, żeby pozostać przytomną.

16 — WARDWICK

To jedna z tych lekcji, których powinno nauczyć się każde dziecko: nie baw się ogniem, ostrymi przedmiotami ani starożytnymi artefaktami.

Wstaliśmy przed zimowym słońcem, jedząc i pakując się, aż zrobiło się wystarczająco jasno, żebyśmy widzieli drogę. Przestało padać, ale wszystko wokół było nadal mokre. Szlak, którym poprowadziła nas Tisala, był trochę więcej niż ścieżką jelenia, a ja, na moich, wysokich koniach, cierpiałem najbardziej z powodu krzewów i niskich, mokrych gałęzi. Konsultacje z mapami i rezultatami moich, częstych poszukiwań Zguby, udowodniły, że poprawnie wybraliśmy drogę. Jakoven zdecydowanie kierował się w kierunku tej, drugorzędnej przełęczy. Przybyliśmy do podstawy podejścia krótko, zanim wieczorne słońce opadło. Cofnęliśmy się kilkaset jardów i znaleźliśmy płaską przestrzeń na obóz. Jakoven przestał się przemieszczać około sześciu mil od nas i założyliśmy, że obozował tam. — Oregu. — Powiedziałem, gdy pomogłem mu rozstawić namioty. — Gdy podążałeś za mną do Estian, Jade Eyes wyczuł cię — myślał, że to byłem ja. Czy jest coś, co możesz zrobić, żeby nie wiedział, że tu jesteś? — Co z tym? — Zapytał i przynoszące komfort uczucie jego magii zniknęło. Wziąłem głęboki oddech. Nie zdawałem sobie sprawy jak bardzo liczyłem, że uczucie magii Orega zabandażuje te dziurę, którą opuszczenie Hurog wydarło w mojej duszy. Jednak, gdy włożyłem trochę mocy w moje poszukiwanie, mogłem go słabo poczuć. — Tak lepiej. — Powiedziałem. — Czy muszę zrobić coś z tym samym? Oreg pokręcił głową. — Ty jesteś zawsze osłonięty. Twoim problemem zawsze było, że nic dużego nie przedostaje się przez twoje tarcze. To, dlatego przez tak długi czas nie mogłeś czarować. — Jeśli naprawdę chcesz wziąć ich przez zaskoczenie — powiedział Axiel. — Powinniśmy zmierzyć się z nimi teraz. Możemy przywiązać tu konie i podejść do obozu Jakovena, gdy będą spali.

— Chodźmy. — Zgodziłem się. Część mnie miała nadzieję na jeszcze jedną noc, ale Axiel miał rację. Jeśli mogliśmy wziąć ich z zaskoczenia, mieliśmy szansę. Gdyby wiedzieli, że nadchodzimy, bylibyśmy martwi. Przywiązaliśmy konie na szlaku, gdzie ktoś je znajdzie, jeśli my nie wrócimy. 40 Zdjęliśmy kolczugi i wszystko inne, co mogłoby szczękać i przyciemniliśmy twarze łatwo dostępnym błotem, zanim ruszyliśmy w ciemność.41 Cicha podróż nocą jest powolna. Do czasu, gdy poczuliśmy zapach ich ogniska, rozstawiono już drugich wartowników. Wysłałem Axiela z jego krasnoludzkim wzrokiem, żeby rozejrzał się po obozie i przyczaiłem się z pozostałymi pod małą jodłą. Coś zimnego i mokrego dotknęło mojego przedramienia. Spojrzałem w dół i zobaczyłem, że to dłoń Tisali. Przycisnąłem ją do mojego boku, rozgrzewając ją. Axiel zbyt szybko wrócił z raportem. — Widziałem ich dwunastu. — Powiedział. — A przynajmniej jest dwanaście koni z siodłami do jazdy. Są tam cztery namioty, z czego każdy może pomieścić pięciu ludzi. Ma trzech ludzi na straży, dwóch zbrojnych w barwach osobistej straży Jakovena i kogoś w ciemnych ubraniach, kto cuchnie plugawą magią. — Możesz powiedzieć, w którym namiocie jest Jakoven? — Zapytałem. Musieliśmy najpierw dostać się do Jakovena, żeby nie mógł użyć Zguby. Axiel pokręcił głową. — Wszystkie są podobne.42 — Będzie sam w namiocie. — Powiedział Garranon z pewnością. — Nie ufa Jade Eyes wystarczająco, żeby z nim spać. Wszyscy jego czarodzieje będą sami w innym namiocie. Strażnicy będą dzielili pozostałe dwa. Jeśli jest sposób, żeby to zrobić, jego namiot będzie otoczony przez inne. Axiel chwycił garść kamieni i bez słów ułożył obóz tak, jak go widział.43 Garranon zawahał się przy dwóch, centralnych namiotach. — Jeden z tych będzie czarodziejów, a drugi Jakovena. — Powiedział. — Racja. — Powiedziałem. — Wszyscy wejdziemy jednocześnie, tak cicho, jak to możliwe. Oreg weźmie ten namiot. — Wskazałem jeden z namiotów, które podejrzewał Garranon. — Ja wezmę ten tutaj. Miejmy nadzieję, że to da nam obu magów. Axiel, Garranon, Tisala i Tosten zostaną razem i zatrzymają się tutaj. — Położyłem dłoń między namiotami, w których byli strażnicy tak, że każdy strażnik musiał wywalczyć sobie drogę przez moich wojowników, żeby 40

Cóż za optymizm. Z serii Ostatnie Słowa Bohaterów: Nie dajcie się oszukać, te opowiadania o sojuszach, planach taktycznych i starciach wielkich armii to tylko propaganda z pieśni tych głupich minstreli i bardów. Co oni tam wiedzą? Szóstka to odpowiednia liczba, żeby ratować świat. 42 No i w końcu mądrze. Zawsze śmieszyły mnie okazałe, wyróżniające się namioty szlachciców/władców/dowódców, które tak bardzo ułatwiały zadanie potencjalnym zamachowcom. 43 A ta garść kamieni to już nie taka pewna. Niby kamieni wszędzie pełno, ale kiedyś potrzebowałem, to szukałem i wszędzie ziemia była, kamienia nie szło znaleźć. 41

dotrzeć do czarodziejów. — Poczekajcie z uderzeniem, aż zaczną się ataki na magów albo czujki ogłoszą alarm. Jeśli możemy zabić magów zanim zrobią coś paskudnego, lepiej dla nas. — Zabić ich wszystkich. — Powiedział Garranon. — To będzie źle wyglądało dla sprawy Kellena — zabójstwo zamiast sprawiedliwości. Ale nie chcemy, żeby słowo o Zgubie dotarło do kogokolwiek, kto jej pragnie. — Dobrze. — Powiedziałem, samemu doszedłszy do tej konkluzji. — Jakieś lepsze sugestie? Jakieś pytania albo obiekcje? Gdy opuścimy to drzewo, musimy być cicho, aż do obozu. — Co ze strażnikami, Ward? — Zapytał Tosten. — Nie martwię się o strażników, ale nie podoba mi się mieć kręcącego się po okolicy czarodzieja. — Mnie też nie. — Zgodziłem się. — Ale jakie są nasze szanse zdjęcia go pierwszego, bez zaalarmowania obozu? — Niedobre. — Odpowiedział Axiel. — Jest za blisko obozu. Nawet dźwięk upadającego ciała, prawdopodobnie kogoś obudzi. — Nasz pierwszy cel to dostać się do Zguby. — Powiedziałem. — To prawie na pewno oznacza konfrontację z Jakovenem. Pamiętajcie, jest czarodziejem, a jedyny bezpieczny czarodziej to martwy czarodziej. Oreg albo ja, którykolwiek zakończy swoje zadanie pierwszy będziemy musieli zająć się tym magiem na warcie. Reszta z was niech pamięta o tej straży i trzyma się cieni, dopóki nie wyjdą strażnicy. Miejmy nadzieję, że posłużą do powstrzymania maga od zaatakowania was ze strachu, że ich trafi. — Ja mogę zdjąć tego maga zanim wejdziemy do obozu. — Powiedział w zamyśleniu Oreg. — Byłem wcześniej używany, jako asasyn. Potrząsnąłem głową. — Nie. Prychnął i zaapelował do Tisali. — Tak naprawdę on sprzeciwia się temu „używanemu.” Gdybym po prostu powiedział mu, że wiem jak zabić cicho, pozwoliłby mi to zrobić. — Nie. — Powiedziałem znów, choć w rzeczy samej, miał rację. Ale był lepszy powód. — Jeśli Axiel mówi, że nie da się tego zrobić, nie zaryzykuję tego. Potrzebujemy zaskoczenia po naszej stronie. — Więc zostawiamy czarodzieja i mamy nadzieję, że nie zabije jednego z nas, zanim ty albo Oreg dotrzecie do niego. — Powiedział mój brat. Potwierdziłem skinieniem głowy. — Nie widzę żadnego, innego sposobu. Więc skradaliśmy się przez błoto i krzaki. Cicho błogosławiłem wilgoć za wyciszenie liści, które zaścielały ziemię w tym samym czasie, gdy przeklinałem ją za przesiąkanie przez skórę i ubranie. Straciłem z oczu wszystkich poza Tostenem, gdy przekopywaliśmy się oddzielnie przez liście roślinności, która otaczała obóz Jakovena. Jeden ze strażników wyszedł z cienia nie dalej niż szerokość dłoni od wyciągniętej ręki Tostena. Mój brat i ja, zamarliśmy bez tchu,

czekając, aż mężczyzna popatrzy w dół i zobaczy Tostena, leżącego brzuchem w błocie. W końcu strażnik ruszył swoją drogą. Moja ciotka zwykle wystawiała obserwatorów zamiast patrolujących strażników. Mówiła, że zbyt łatwo zostać zauważonym, gdy się chodzi i trudniej zobaczyć ruch wroga. Jedyny powód, żeby mieć patrolujących strażników, to, gdy wszyscy żołnierze są zmęczeni i chodzenie jest konieczne, żeby nie zasnęli. Tosten i ja kontynuowaliśmy skradanie się, po wymianie szybkich, pełnych ulgi uśmiechów. Straciłem z oczu Tostena krótko przed tym jak wynurzyłem się, pokryty mułem i liśćmi, na polanie, gdzie był rozłożony obóz Jakovena. Wysłałem moją magię, szukając Zguby i znalazłem ją w namiocie, który wybrałem, jako własny. W takim razie Oreg zmierzy się z Jade Eyes. Ulga i żal zalały mnie w równych częściach. Powoli skradałem się naprzód, od jednego cienia do drugiego. Zakryte chmurami niebo pokryło obóz ciemnością z wyjątkiem obszaru tuż wokół stłumionego ogniska, więc znalezienie zacienionej ścieżki do mojego, wybranego namiotu było proste. Wyciągnąłem nóż i rozciąłem bok namiotu, zamiast zawracać sobie głowę próbą znalezienia jego poły. Ostrze było ostre i prześlizgnęło się przez mokry materiał bez wydawania dźwięku. Wewnątrz namiotu było ciemniej niż oświetlona gwiazdami noc. Przykucnąłem tuż za rozcięciem, które zrobiłem i nasłuchiwałem oddechu Jakovena. Ale nie usłyszałem niczego, ponieważ nikogo tam nie było. Tylko zguba, czaiła się w ciemności, niewidoczna. Ale to nie miało znaczenia — wiedziałem dokładnie, gdzie była, nawet bez używania mojej zdolności do znajdowania rzeczy. Jej moc wypełniła namiot, wołając do mnie. Późno, pierwszego lata odbudowy Hurog, krótko po tym jak Oreg powrócił, natknęliśmy się na ukryty magazyn, pogrzebany pod górą strzaskanego kamienia. Sięgnąłem, żeby dotknąć drewnianej różdżki, pokrytej wyblakłą farbą, która mnie zaintrygowała. Dłoń Orega zacisnęła się na moim nadgarstku. — Nigdy nie jest dobrym pomysłem — Wymruczał. — dotykanie zabawki czarodzieja. Zwłaszcza, gdy cię wzywa. Nauczę cię o paru wredniejszych rzeczach, którymi możesz bronić własnych skarbów. Czy Jakoven pozostawiłby tu Zgubę, niestrzeżoną przed resztą magów? Nie sądziłem i odsunąłem rękę. Nie sądziłem, żeby Jakoven mógł aktywować tę rzecz na odległość. Będzie tu bezpieczniejsza, dopóki Oreg i ja nie będziemy mieli szansy jej się przyjrzeć — po tym jak znajdę Jakovena. Więc schowałem nóż, wyciągnąłem miecz i poszukałem Jakovena. Jeśli mnie wyczuł, to nie miało znaczenia, w ciągu kilku chwil i tak dowie się, że tu jesteśmy — gdy tylko czarodzieje Jakovena odkryją wśród nich smoka. Oreg mógł zabić jednego czarodzieja po cichu, ale wątpiłem, żeby mógł uciszyć ich wszystkich.

Znalazłem wielkiego króla w pobliżu krawędzi lasu. Przekląłem, wyślizgnąłem się z namiotu i pobiegłem między drzewa tak szybko, jak mogłem. Pośpiech był teraz ważniejszy od ciszy. Jakoven był magiem na straży. Axiel musiał go nie rozpoznać. To nie była jego wina. Noc była ciemna i kto by pomyślał, że wielki król będzie pełnił wartę ze swoimi ludźmi? Z pewnością nie ja. Nie zrobiłem pięciu kroków, zanim obóz eksplodował hałasem i dymem. Namiot Orega strzelił wybuchowymi płomieniami i zauważyłem krótkie mignięcie ciemnych ciał i iskier, gdy stal spotkała się ze stalą, zanim krzaki zasłoniły obóz. Utrzymałem moje połączenie z Jakovenem, tak bardzo, żeby upewnić się, że nie był nigdzie, blisko Zguby, jak dlatego, że musiałem go znaleźć. Jeden z magów oświetlił obóz i mogłem zobaczyć blask przez gałęzie, przez które się przedarłem. Wystrzeliłem z czepiających się gałęzi i praktycznie wbiegłem na jednego ze strażników, który właśnie posłał bełt z kuszy w kierunku obozu. Mój miecz zdjął jego głowę bez zwalniania mojego kroku i próbowałem nie myśleć o tym, gdzie uderzył bełt, który uwolnił. Nie było nic, co mogłem zrobić w sprawie moich przyjaciół, dopóki nie zajmę się Jakovenem. Teraz byłem za nim. Była szansa, że pomyśli, że jakikolwiek hałas, który robiłem, to jego własny strażnik człowiek, którego zabiłem. Jakoven, ze swojej strony, poruszał się wolno w kierunku obozu — próbując, jak przypuszczałem, dostać się wystarczająco blisko, żeby odróżnić jego ludzi od moich. Byłem prawie przy nim, gdy usłyszałem ryk, którego prawie nie rozpoznałem, jako głos króla. — Garranonie! — Zawył. Tosten miał pieśń, którą lubił, którą uważałem za głupią, o żołnierzu, który odkrywa, że zdradzała go żona. Jedno ze zdań, na które protestowałem, mówiło coś o głosie tego mężczyzny, drżącego od poczucia zdrady i niedowierzania. — Jak — Zapytałem. — brzmi dźwięk poczucia zdrady i niedowierzania? Usłyszałem go teraz w głosie Jakovena. Poczułem w burzy mocy, która uformowała się wokół jego osoby. Byłem wystarczająco blisko, żeby użyć miecza, ale gałęzie drzew były zbyt blisko, niszcząc mój zamach i mój miecz nie był stworzony do pchnięć. Więc ryknąłem jak byk łosia i zaszarżowałem przez ograniczające liście, i wbiłem ramię w żołądek Jakovena, zanim w ogóle zobaczyłem go na oczy. Moja szarża wysłała nas obu, toczących się po ostrej pochyłości i na polanę obozu. Przerwała też jakikolwiek czar, który zamierzał dla Garranona. Przetoczyłem się na nogi i uderzyłem w tym samym ruchu, ale ostrze Jakovena spotkało moje i odwróciło je. Pozwolił mojej broni ześlizgnąć się wzdłuż jego ostrza i odpowiedział serią szybkich, krótkich ruchów, stworzonych, żeby raczej skaleczyć niż okaleczyć albo zabić.

To był nieoczekiwany i efektywny styl. Pozostawił kilka płytkich cięć na moich rękach i poważniejsze przez mój brzuch. Jego miecz był krótszy od mojego, co powinno być niedogodnością, tylko, że trzymał się blisko mnie, gdzie długość mojej, własnej broni wchodziła mi w drogę. Mimo tego, byłem silniejszy od niego. Miałem jeden, porządny blok i zmusiłem go do odsunięcia się, natarciem, którego nie mógł odwrócić. Od tego miejsca utrzymywałem go na dystans większym zasięgiem miecza i ramienia, zmuszając go do gry w moją grę. Cięcia na mojej ręce krwawiły swobodnie i czułem wilgoć z rozcięcia na moim tułowiu, aż do kolan spodni. Wiedziałem, że będę miał mało czasu na wygranie tego zanim słabość z upływu krwi poważnie mnie upośledzi. Gdy zarejestrowałem tę myśl, Garranon podszedł za mnie, wołając. — Cofnij się, Ward. Mam go. Zawiąż swoje rany, zanim będziemy musieli cię stąd wynosić. Zamieniliśmy się miejscami, jakbyśmy ćwiczyli ten ruch tysiąc razy. Rozejrzałem się, ale nie mogłem zobaczyć reszty walczących, ponieważ namioty stały na drodze. Szybko ściągnąłem koszulę i owinąłem ją ciasno jak bandaż wokół mojego brzucha, tuż powyżej pępka, wiążąc razem rękawy, żeby ją utrzymać. Przy odrobinie szczęścia powstrzyma najgorsze krwawienie. Wiążąc prowizoryczny bandaż, obserwowałem jak Garranon walczy z Jakovenem. Syk, który opuścił moje usta miał więcej wspólnego z pięknem szermierki, którą oglądałem niż z palącym bólem w moim brzuchu. Byli tak dobrze wyrównani, że byłem pełny podziwu dla szybkości i gwałtowności walki. — Zdrajca. — Wydyszał Jakoven. — Uratowałem cię. Uratowałem twojego brata i pozwoliłem ci zatrzymać twoje ziemie, gdy posiadłości innych, którzy odgrywali w Rebelii mniejsze role niż twój ojciec, zostały oddane lojalnym mi ludziom. — Wykorzystałeś mnie. — Poprawił Garranon z całkowitym chłodem dla żaru Jakovena. — A ja ci pozwoliłem. — Wiedziałem, że nie mogę uratować mojej rodziny mieczem, ale mogłem moim ciałem. — Kochałeś mnie. — Powiedział Jakoven. — Nigdy. — Odparł Garranon. — Gdybym mógł odebrać ci życie i nie stracić wszystkiego, zrobiłbym to. Opłaciłem szpiegów i szpiegowałem samego siebie, karmiąc informacjami Alizona, gdy wyrwał się z twojego dworu. — Kłamiesz. — Głos Jakovena był pewny siebie. — Nigdy nie miałem bardziej namiętnego partnera w łóżku. Jak myślisz, dlaczego zatrzymałem cię na te wszystkie lata? — Miłość to niekoniecznie seks. — Odparł spokojnie Garranon. — I to wszystko, czym to kiedykolwiek było — nie ważne jak przyjemne było. Ale porównane do tego, co zrobiłeś mojemu domowi i Pięciu Królestwom, to mniej niż nic.

— Kłamiesz. — Powtórzył Jakoven i przeoczył blok. — Ostrze Garranona z łatwością przecięło prostą, jedwabną koszulę, którą nosił Jakoven. Uderzenie było zbyt niskie, żeby być natychmiastowo śmiertelne. — Kochałem cię. — Powiedział Jakoven, opadając na kolana, z krwią, barwiącą jego ręce połyskującą czernią. Garranon uwolnił swoją broń i znów się zamachnął. Ciemne od krwi ostrze przecięło gardło króla, a powstały rozprysk krwi pokrył Garranona, spływając po jego twarzy jak łzy. Pochyliłem głowę, zarówno, żeby zbadać rany na moim przedramieniu jak i dać Garranonowi chwilę prywatności. Na jego twarzy był taki, żal, że nie sądziłem, żeby chciał, żeby ktokolwiek inny go widział. — Weź. — Powiedział Garranon. Oddarł pas materiału z dołu swojej koszuli i owinął go wokół mojego, prawego bicepsu. Tego nie zauważyłem. — Lepiej chodźmy zobaczyć jak sobie radzą pozostali. — Powiedział. Skinąłem głową, ale nie mogłem powstrzymać się przed ostatnim spojrzeniem na nieruchome ciało Jakovena. Byłem wcześniej w bitwie i wiedziałem jak szybko człowiek mógł przejść od żywego do martwego. Trzeba było tylko jednego błędu. Ale to wydawało się prawie pozbawione klimatu, wpatrywać się w ciało martwego człowieka, który w swoim życiu spowodował tak wiele szkód. Jak gdyby jego śmierć nie była wystarczającą zapłatą. Poszedłem za Garranonem i dogoniłem go. Minęliśmy namioty i miałem tylko czas zobaczyć, że Tisala nadal stała na nogach, gdy światło maga nad nami zgasło. Włoski na moim karku uniosły się z magią, która przepłynęła po nas jak gigantyczna fala, uderzająca o brzeg. Myślę, że nawet się cofnąłem, ponieważ uderzyłem w Garranona. — Co to? — Zapytał. — Zguba Farsona. — Powiedziałem. — Oregu! — Krzyknąłem, rozglądając się, gdy moje nocne widzenie zaczęło do mnie wracać i cienie stopniowo zmieniły się w namioty i ludzi. Nikt mi nie odpowiedział. Nocne widzenie Garranona musiało poprawić się szybciej niż moje, ponieważ gwałtownie oddalił się ode mnie, żeby zająć jedną z ciemnych sylwetek, zanim mogła dokończyć uderzenie w kogoś, leżącego. Pobiegłem w kierunku namiotu, gdzie wołała mnie Zguba, głodna tego, czym mogłem ją nakarmić. — Oregu? — Zawołałem, gdy biegłem.

Na pewno tylko Oreg mógł ominąć zabezpieczenia Jakovena, ale nadal mi nie odpowiedział. Poszukałem go moją magią i znalazłem go tak blisko Zguby, że przez chwilę myślałem, że magia artefaktu wprowadziła mnie w błąd. Potknąłem się o ciało, spalone i rozdarte i straciłem kilka cennych sekund na przyjrzenie się czołu i oku, które zostało. Strach, że to Oreg prawie nie pozwolił mi zobaczyć Artena, arcymaga Jakovena w kształcie brwi. Kilka stóp dalej znalazłem kolejne ciało, nierozpoznawalne, ale ogień, który nadal karmił się jego ciałem był pełny znajomej magii Orega — był jednym z czarodziejów króla. Namiot Jakovena był ciemny i nieruchomy, ale poła wejściowa była otwarta. Spróbowałem wyczuć magię Orega, ale jeśli używał jakiejś, była pochłaniana przez magię Zguby. Bogowie, pomyślałem. Mój umysł rozgrywał różne scenariusze, gdy zwolniłem, żeby zakraść się do namiotu. Oreg przedostał się przez pułapki zastawione przez Jakovena i próbował złamać zaklęcie, które utrzymywało Zgubę. Nie udało mu się. Albo był zmęczony i został złapany przez pułapkę, którą zastawił Jakoven. Zanurkowałem pod klapą namiotu i wewnątrz rozbłysło światło maga. Na ziemi było tak wiele ciał, że nigdy nie przyszło mi do głowy, że w namiocie za Zgubą będzie ktokolwiek poza Oregiem. Ale Jade Eyes uśmiechał się do mnie pięknym uśmiechem. Przez chwilę wszystkim, co mogłem zobaczyć, był on. Moje ciało przypominając sobie, co mu zrobił z tym uśmiechem, oblało się zimnym potem. Później zobaczyłem bezwładne ciało Orega na podłodze namiotu. Ignorując Jade Eyes, zrobiłem dwa kroki naprzód i poszukałem pulsu na szyi Orega — wzdychając z ulgi, gdy go wyczułem. Jednak nie podobał mi się guz, który rósł z tyłu jego głowy. Stala zawsze mówiła, że jeśli uderzyłeś człowieka w głowę wystarczająco mocno, żeby stracił przytomność, miałeś dużą szansę zabicia go. — Witaj, Ward. — Wyszeptał Jade Eyes. — Czekałem na okazję zabrania Zguby, odkąd pierwszy raz ją zobaczyłem. To właściwe, że powinieneś tu być, dokładnie tak, jak byłeś, gdy pierwszy raz mnie wezwała. Przykucnięty obok Orega, popatrzyłem na niego i rozpoznałem szaleństwo w jego oczach. Zastanawiałem się czy jak moja matka, próbował własnych mikstur, czy był zwyczajnie nienormalny. Tak czy inaczej, cienki drąg, zakończony smokiem, trzymającym w pysku połyskujący rubin, przeraził mnie do utraty zmysłów. Gniewna czerwona magia Zguby zdmuchnęła mi włosy z twarzy i wróciła, żeby trafić mnie w ramię. Cios był równie mocny jak dowolny, który przyjąłem i był całkowicie niespodziewany, ponieważ nie było żadnej zmiany w twarzy czy ciele Jade Eyes, która powiedziałaby mi, co zamierzał. Przewróciło mnie naprzód, na ręce i jedno z cięć, które się zamknęły, ponownie się otworzyło. Poczułem jak bryza wraca i próbuje mojej krwi.

— Och. — Westchnął. — Lubią cię. Słyszysz je? Wołały do mnie i wołały. Odwiedzałem je każdej nocy, ale nie mogłem złamać zabezpieczeń Jakovena. Wszedłem dzisiaj i odkryłem, że twój czarodziej wykonał całą pracę za mnie. „Kto?” Zapytał głos w mojej głowie, bezdźwięczny i miękki, którego prawie nie mogłem usłyszeć ponad słowami Jakovena. „Kim jesteś?” Hurog, pomyślałem. „Znamy cię.” Tym razem głosów było kilka i były znacznie silniejsze. Zobaczyłem trzy smoki, chociaż moje oczy były zamknięte. „Też nas znasz.” — …pracowałem nad czarem, żeby je uwolnić. — Ciągnął Jade Eyes najwyraźniej nieświadomy innej konwersacji, której stałem się częścią. — Smoki są nieśmiertelne. Jeśli będę mógł uwolnić je z części ograniczeń, które nałożył na nie Farson, znów mogą być prawdziwymi smokami. Będą służyć mi tak, jak smoki służyły Imperatorowi. Alizon ma rację. — Powiedział z mocą. — Jakoven nie powinien być wielkim królem. Czerń zaczęła wpływać pod gwałtowną czerwień klejnotu, dokładnie tak, jak za pierwszym razem, gdy ją widziałem. Zrozumiałem, że ta część magii Zguby wydawała mi się czarna nie dlatego, że była zła, ale dlatego, że była tak gęsta. Zsunęła się w dół laski powolną, ciężką powodzią i zaczęła tworzyć kałużę na podłodze namiotu, pokrywając moje dłonie i liżąc ciało Orega. To było odmienne, oddzielne od czerwonej magii i stawało się bardziej odmienne przez cały czas. Smakowało jak smok, choć nie zdawałem sobie sprawy, że smocza magia niosła ze sobą takie odczucie — podobieństwo między magią Orega, Hurog i Zguby. — Teraz jest prawie osuszona. — Powiedział Jade Eyes. Niepoprawnie, pomyślałem. Zguba Farsona ukrywała przed nim swoją moc. Zadrżałem, gdy uświadomiłem sobie, że rozumiałem Zgubę z powodu połączenia, jakie wykuł między nami Jakoven, moją krwią i łzami. Magia, którą widziałem, jak czerwoną, była mocą, kontrolowana przez maga, dzierżącego Zgubę. Wiedziałem, ponieważ Zguba mi to powiedziała. Ciemna magia była zgromadzona przez samą Zgubę, kontrolowaną przez wiązanie, które Farson nałożył tak dawno temu. — Jakoven zużył większość magii na Buril — po upewnieniu się, że nie było tam Garranona. — Ciągnął Jade Eyes, nieświadomy drugorzędnej komunikacji między Zgubą i mną. — Specyficzne dla niego, nie sądzisz? Myślałem, że skończył z Garranonem. Nie wziął Garranona, odkąd znalazł mnie w zeszłym roku. Ale ja wiem coś, czego nie wiedział Jakoven. — Co to jest? — Zapytałem, obserwując jak czerń dotyka stóp Jade Eyes i cofa się jak morze uderzające w piasek. — Że to twoich łez potrzebują te smoki — powiedziały mi to. Hurog znaczy smok, powiedział. Ale nie poszedł wystarczająco daleko. Sprawdziłem to. Wiedziałeś, że Hurogmeten

znaczy Strażnik Smoków. — Kucnął, nieświadomy czerni, która rozpłynęła się po namiocie. — Twoje łzy oddadzą moim, nieśmiertelnym smokom ich życia i one będą mi służyć. Mylił się. Zguba zawierała duchy smoków, a martwym istotom nie można było dać niczego, poza pozorami życia. — Smoki nie są nieśmiertelne. — Powiedziałem, znów dotykając szyi mojego smoka, ponieważ nie mogłem zobaczyć czy oddycha, pod warstwą czerni, której Jade Eyes nie mógł dostrzec: nie był Hurogiem. Przy moich palcach, puls Orega bił równo. — Smoki żyją długo, dłużej niż krasnoludy. Ale nie są nieśmiertelne. Jego uśmiech poszerzył się. — Nie wiesz dużo. — Powiedział i przechylił lekko kij. Przeszył mnie ból i straciłem kontrolę nad mięśniami, padając bezwładnie na podłogę, niezdolny nawet obrócić głowy i uniknąć bolesnego kontaktu nosa i mocno ubitej ziemi. — Zawsze taki cichy, mój Wardzie. — Wyszeptał Jade Eyes i odwrócił moją głowę na ziemi, strzelając językiem, gdy zobaczył krew płynącą z mojego nosa. — Lubiłem to w tobie. Niektórzy ludzie lubią te krzyki, ale ja cieszę się twoim bólem, nie hałasem. — Dotknął palcami mojej, górnej wargi i podniósł rękę, żebym zobaczył wilgoć moich łez, pokrywającą jego palce. — Przykro mi, że musisz umrzeć. Ale myślę, że mógłbyś być w stanie mi je odebrać, jeśli nie zabiję cię, zanim je uwolnię. — Smok nie jest niewolnikiem żadnego człowieka. — Udało mi się powiedzieć mimo bólu. — Ani nigdy nie powinien być. Myślę, że będziesz jak mój ojciec i odkryjesz, że to więcej niż możesz bezpiecznie opanować. — Twój ojciec miał smoka? — Zapytał, a ból stał się wspomnieniem. — Mówią, że teraz w Hurog jest smok. Jakoven powiedział, że to była iluzja. Wziąłem głęboki oddech. — Posłuchaj mnie, Jade Eyes. Smoki umarły, żeby stworzyć ten klejnot. Nie możesz sprowadzić ich z powrotem do życia. Pierwsza zasada magii mówi, żeby nie igrać z naturalnym porządkiem rzeczy. Jeśli złamiesz wiązania Farsona, uwolnisz tylko śmierć. „Tak.” Powiedziała czerwona fala magii. „Pozwól mi niszczyć.” Ale nie miałem tego samego uczucia życia, gdy czarna magia, która mnie pokryła, spiła łzy z moich policzków. To była tylko destrukcyjna magia, zimna i potężna. Jade Eyes odsunął się. — Słyszałeś to? — Zapytałem. — Nie będzie żadnego, nowego imperium do rządzenia, jeśli je uwolnisz. Jego twarz zmieniła się gwałtownie do wypełnionego nienawiścią grymasu i zerwał się na nogi. — Myślisz, że wszystko wiesz.

Walnął końcem kostura w moją przeponę i skuliłem się, łykając oddech, który nie przychodził. Ciemność uniosła się przed moimi oczami, Ale przypomniałem sobie głos mojej ciotki w uszach. „Wyprostuj się, chłopcze. Daj swoim płucom miejsce do pracy.” Zmusiłem moje nogi do wyprostowania się i wciągnąłem mała ilość powietrza. Następny oddech był większy. Otwarłem oczy na czas, żeby zobaczyć jak dotyka kamienia pokrytymi łzami palcami. Czarna mgła magii znieruchomiała, jakby czekała. Jade Eyes strzelił niecierpliwie palcami. — Musi potrzebować też krwi. — Powiedział. Przetoczył mnie płasko na plecy i wyciągnął nóż. Pochylił się i przeciął poplamiony bandaż na moim brzuchu, zdzierając materiał i sprawiając, że rana znów zaczęła krwawić. Chwycił laskę i wepchnął Zgubę w moją ranę. Poczułem lodowaty dotyk kamienia, poczułem jak się na mnie karmi. Wysłał odpryski agonii, wyginającej moje kości i ciepłą, wijącą się przyjemność przez moje mięśnie, aż nie mogłem powiedzieć, które jest, które. „Wstawaj, Ward, do cholery. Jeśli będziesz leżał jak niedołęga po zarobiłeś siniaka, skończysz z poderżniętym gardłem” Wspomnienie głosu mojej ciotki wydawało się przywiązane do mgiełki, która muskała moje policzki lodowatym dotykiem, który sprowadził trochę przytomności do mojej głowy. Z siłą woli, która została utwardzona przez mojego ojca i moją ciotkę, do różnych celów, sięgnąłem w górę, chwyciłem drąg obiema rękami i wyrwałem go z rąk Jade Eyes. Musiał używać magii na Zgubie tak samo, jak mojej krwi, ponieważ jego ciało szarpnęło się, gdy utracił kontakt z kijem. Upadł, chwilowo nieprzytomny, częściowo na Orega. Odciągnąłem Zgubę od mojego ciała i to było trudniejsze niż powinno być. Używając laski, żeby sobie pomóc, usiłowałem podnieść się na nogi. Moja głowa uderzyła w tyczkę, utrzymującą tę część dachu namiotu sztywną. Wtedy zrozumiałem, że Jade Eyes musiał wysłać rozkaz do laski, zanim ją uwolnił. Chciał mnie martwego, żeby nikt inny nie mógł wziąć Zguby, a czerwona fala magii, nadęta od mojej krwi, zalała moje ciało w próbie wykonania polecenia Jade Eyes. Znałem formę kilku czarów wiążących. Oreg nauczył mnie większości z nich. — Jeśli ich nie znasz — Powiedział. — nie możesz ich złamać. Mogłem zobaczyć więzy na kamieniu, gdy się na nim skupiłem. Więzy, które kazały Zgubie słuchać rozkazów Jade Eyes, znikały pod pchnięciem mojej magii, ale nie wystarczająco szybko. Czerwona fala bólu przecięła się przeze mnie i oddychanie stało się trudne.

Krew Hurogów dała Jade Eyes kontrolę nad Zgubą. Położyłem palce mojej prawej dłoni na zakrwawionym guzie, wyrastającym z tyłu głowy Orega. Krew prawdziwego smoka albo bliższa jej niż moja. Czerwony żar palił moje ciało, pusta czerń pozostawiła mnie głuchego i otępiałego, a zimna, niebieska moc dotknęła mojej skóry lodem. Niebieski dla łez, pomyślałem. Nie mogłem oddychać, nie widziałem, nie słyszałem, poza dźwiękiem smoczego oddechu w moich uszach. Na ślepo uniosłem prawą rękę i wymacałem kamień. Nie czułem drąga ani Zguby pod palcami, ale zimny kamień świecił bogactwem mocy i przykryłem go moją dłonią. W jednej chwili zmagałem się ze Zgubą, a w następnej strumień mocy zniknął. Złapałem powietrze, a mój wzrok powrócił, jakby nigdy mnie nie opuścił. Klejnot w pysku brązowego smoka połyskiwał zimnym, purpurowo niebieskim światłem. Nie wyczuwałem ani nie widziałem ani ciężkiej czerni uwięzionych duchów, ani czerwonej magii, która odpowiadała mistrzowi Zguby. Oparłem się o laskę, która była jedyną rzeczą, utrzymującą mnie stojącego. Nie mogłem wyczuć żadnej magii poza lekkim pulsowaniem, które sprawiało, że kamień świecił, oświetlając namiot niebieskawym światłem. Byłem zbyt zmęczony, żeby badać naturę tej magii, która powodowała luminescencję, ale światło z łatwością mogło być rezultatem pozostałości magii, gdy zaklęcia Farsona zostały rozwiązane. Krew i łzy, pomyślałem, przypominając sobie wierzenie Orega, że ta magia mogła się uwolnić. Oreg zmusił mnie, żebym go zabił, żeby złamać zaklęcie, które przywiązało go do Hurog. To wcale nie wydawało mi się dziwne, że te duchy smoków, przywiązane do Zguby chciałyby złożyć równą ofiarę. Później będzie czas na analizę. Teraz przed namiotem trwała walka i gdy tylko będę mógł stać sam, będę musiał wyjść i pomóc. Ale nawet, gdy przyszła mi do głowy ta myśl, zrozumiałem, że choć było tam trochę hałasu, znajomy dźwięk zniknął jakiś czas temu, gdy walczyłem z Jade Eyes i Zgubą. Jade Eyes. Zacząłem klękać, żeby sprawdzić, co z magiem, ale właśnie wtedy stoczył się z Orega. Przez chwilę byłem zmartwiony, ponieważ w moim, obecnym stanie, kotek by mnie przewrócił, ale on leżał bezwładnie na podłodze, a Oreg wstał. Oreg rozejrzał się z dłonią na głowie. Spojrzał na Zgubę, pozwolił wzrokowi zatrzymać się na Jade Eyes i powiedział. — Przegapiłem całą zabawę, prawda? Nie mogę uwierzyć, że pozwoliłem mu podejść mnie od tyłu. — Nie bardziej niż ja. — Zgodziłem się, nadal podparty drągiem. — Musimy zobaczyć, co się dzieje na zewnątrz. — Wskazałem niejasno w kierunku wejścia. — Ale najpierw musimy upewnić się, że Jade Eyes nie zrobi niczego, czego pożałujemy, gdy się obudzi. Musi tu gdzieś

być jakiś sznur. Skoro jestem trochę zmęczony — nie przespawszy całej rozrywki jak ktoś tutaj — to pozostawia ciebie. — Jade Eyes? — Powiedział z zamyśleniem Oreg. Jego prawa ręka poruszyła się, wyciągając nóż zza pasa i przeciągając nim po gardle Jade Eyes, zanim wykrztusiłem oszołomione. — Stój. Oreg podniósł się, mrużąc na mnie oczy — a może przez ból rany głowy. — Słyszałem twoje koszmary senne. — Powiedział. — Nie zniosę, żeby żył — dałem mu bardziej miłosierny koniec niż zasługiwał. — Żeby zmienić temat, wskazał Zgubę. — Co z tym zrobisz? — Ja nie chcę mieć z tym nic wspólnego. — Powiedziałem raczej stanowczo jak na kogoś, kto upadłby, gdyby nie mój uchwyt na drągu Zguby Farsona. — Poczekajcie, aż wyjdą. — Powiedział wyraźnie głos Havernessa na zewnątrz namiotu. — Nie chcecie przeszkadzać czarodziejom. Oreg i ja wymieniliśmy spojrzenia. Jakkolwiek radziła sobie nasza drużyna, wydawało się, że mieliśmy nieoczekiwane posiłki. Pozwalając lasce przejąć część mojej wagi, wyszedłem z namiotu. Słaby ślad światła na wschodzie powiedział mi, że minęło dużo czasu, gdy walczyłem ze Zgubą. W ciemności wczesnego poranka, klejnot świecił jak pełna garść krasnoludzkich kamieni i w tym świetle zobaczyłem, że Haverness przyprowadził ze sobą małą armię. Poszukałem Tisali, ale najpierw zobaczyłem Kellena. Twarzą do nas, przed Oregiem i mną, w odległości miecza, stał Kellen z wyciągniętym ostrzem, z Rosemem po jego prawej. Za nim czekał Haverness i w końcu znalazłem obok niego Tisalę, poobijaną, ale całą. Reszta ludzi była ukryta przez ciemność, ale było ich wielu. W rzeczywistości, gdy się rozejrzałem, widziałem, że otoczyli namiot. Musieli czekać pół nocy na rozstrzygnięcie bitwy w namiocie Jakovena. Widok Orega i mnie nie wydawał się uspokoić Kellena. Zastanawiałem się, na jaki rezultat miał nadzieję. — Wasza Wysokość. — Powiedziałem, nie kłaniając się, bo bałem się, że nie będę w stanie się z powrotem wyprostować. — Nie spodziewałem się ciebie tutaj. — Tak. — Powiedział. — Raczej sądziłem, że cię zaskoczymy. To Garranon wzbudził podejrzenia — naprawdę spodziewałeś się, że uwierzę, że pojechał polować po ataku na Buril? — Nie. — Pokręciłem głową. — Ale potrzebowaliśmy wystarczającego wyprzedzenia, żeby dogonić Jakovena zanim będzie świadomy waszej obecności. Musieliśmy wziąć go z zaskoczenia zanim mógł użyć Zguby. Pochyliłem głowicę laski i zachwiałem się lekko przy tym ruchu.

— Naprawdę? — Zapytał miękko Kellen. — A może zobaczyłeś szansę na władzę i chwyciłeś ją?44 — Kellen martwił się, że upadek Jakovena może być dobrym czasem na odnowienie starych tradycji. — Powiedział Haverness starannie neutralnym tonem. — Hurogowie są ostatni z królewskiej linii Shavig. Byłem zbyt wyczerpany, żeby zajmować się głupimi podejrzeniami, zwłaszcza jak zwykle, gdy byłem zmęczony, gdy mówienie było trudne. Spróbowałem zebrać myśli i musiałem mocniej ścisnąć kij, żeby pozostać na nogach. — Ward? — Głos Tisali przyciągnął moje spojrzenie i zobaczyłem ją wyraźniej. Część mnie zauważyła niespokojnie, że światło kamienia podążyło za moim wzrokiem bez mojego rozkazu, ale reszta mnie była skupiona na Tisali. Wyprostowałem się gwałtownie z gniewem, usztywniającym mój kręgosłup. Siniaki, zrozumiałem, pochodziły prawdopodobnie od ludzi Jakovena, ale jej ręce były związane i była wyraźnie więźniem. Popatrzyłem z powrotem na Kellena, który powiedział cicho. — Czy to Zguba, Ward? — Jego oczy próbowały przekazać mi wiadomość, ale byłem zbyt zmęczony i wściekły, żeby ją zrozumieć. — To nie Kellen w ciebie wątpi. — Powiedział mój wujek i zobaczyłem, że on też tu był. — Ale, gdy zrozumieliśmy, dokąd jedziecie, wielu oranstońskich lordów, którzy znali twojego ojca, wyraziło wątpliwości. Na twoim miejscu Zabrałby Zgubę i użył jej do zdobycia tronu — i nie znają ciebie. Jego słowa odbiły się od rosnącej fali mojej wściekłości, która wzrosła, gdy zauważyłem, że on też był związany. Machnąłem dłonią, czerpiąc moc z laski (Jaką moc? Zapytała mała, racjonalna część mnie, zakopana pod chmurą gniewu) i sznury opadły z nadgarstków Tisali. — Tosten, Axiel, Garranon? — Powiedziałem głosem, który ledwie rozpoznałem. — Tutaj, Ward. — Powiedział za mną Garranon. — Nic mi nie jest. — I mnie. — Powiedział Axiel. Tosten powiedział. — Ze mną nic złego, czego nie da się naprawić. Uważaj, Ward. Nie trać głowy. Nie musiałem nawet na nich patrzeć, żeby uwolnić ich więzy, jak również Duraugha. Magia w lasce wypełniła mnie i zasiliła mój zmysł znajdowania, aż mogłem zidentyfikować każdego człowieka w obozie, choć nigdy wcześniej nie widziałem większości z nich. — Dlaczego moi ludzie są związani? — Zapytałem łagodnie. — Nie zrobili niczego złego. Z tym — Potrząsnąłem laską. — Jakoven mógł oczyścić pole bitwy. Cisza była jedynym

44

Niewdzięczny skurwysyn.

sposobem. Więc ci ludzie zaryzykowali dla ciebie swoje życia, a ty robisz z nich swoich więźniów? Gdy Tisala podeszła do mnie, nikt nie próbował jej zatrzymać. — Mój kochany. — Powiedziała, jakby zawsze tak mnie nazywała. — Ward, posłuchaj mnie. Nikomu nie stała się krzywda. Farrawell i kilku jemu podobnych wierzyło, że zabranie Zguby było od początku twoim celem. Było dosyć takich, którzy się zgodzili, żeby Kellen nie miał wyboru poza konfrontacją z tobą.45 Słuchałem jej, ale utrzymywałem spojrzenie na Kellenie. Mogła mówić, że nie miał wyboru, ale wiedziałem lepiej. Moc, która mnie wypełniła, drżała z gniewu na tę myśl. I powiedziała mi dokładnie, co mógłbym zrobić z Kellenem i Oranstonianami, którzy związali moich ludzi. — Ward. — Powiedział wyraźnie Oreg. — Twoje oczy świecą błękitem Hurog — jak laska. Odwróciłem się do maga smoka i świadomości, że była część magii Zguby, która znała go, jako smoka. Uspokoiła się na jego obecność, dając mi przestrzeń do zrozumienia tego, co powiedział. I gdy się zmniejszyła, pragnienie zabicia Farrawella i Kellena osłabło. Ale nie odeszła, po prostu ukryła się, jak ukryła się przede mną wcześniej. Wziąłem głęboki, drżący oddech. — Siphernie, ocal mnie. — Wyszeptałem. — Myślałem, że odeszła. — Ale Zguba tylko się ukryła, czekając, żeby zainfekować mnie swoim, wściekłym szaleństwem. Wiedziałem, że Jade Eyes miał jednocześnie rację i mylił się. Krew i łzy rzeczywiście uwolniły Zgubę, uwolniły spod wszelkiej kontroli. Co więcej, wiedziałem, co zamierzała zrobić, ponieważ zniszczenie było wszystkim, co rozumiała: Zguba była o wiele zdolniejszym Niosącym Śmierć niż gruby wałach mojego, młodego brata. — Oregu, pomóż mi. — Powiedziałem, ale Zguba odczytała moje zamiary zanim mogłem cokolwiek powiedzieć i przypuściła atak — nie na mnie, ale na Tisalę, która trzymała moje ramię i nie miała ochrony przed magią. Rzuciłem czar ochronny wokół brązowego smoka, odpychając od siebie Tisalę. Ale Zguba zbierała moc przez długi czas i nasyciła się krwią smoka. Moja tarcza ochronna zadrżała, a Tisala upadła na ziemię. Ręce Orega zamknęły się na moich ramionach i bariera ustabilizowała się, chwilowo utrzymując Zgubę. To dało mi czas na mówienie. — Odsuńcie się od nas. Do tyłu. Uwolniła się. Kellen wykonał ostry gest i ludzie, którzy nas otaczali, cofnęli się do drzew. Jednak Haverness podszedł i podniósł Tisalę. Jęknęła, gdy ją niósł i doznałem chwilowej ulgi, że Zguba jej nie zabiła.

45

Tak, broń jeszcze debili. Zasługują przynajmniej na nagły atak sraczki albo bolesne, długotrwałe zatwardzenie.

Potem Zguba znów zaczęła walczyć i musiałem skierować swoją koncentrację gdzie indziej. — Co zrobimy? — Zapytałem, gdy wzmocniłem czar ochronny. — Nie możemy po prostu kontynuować więżenia jej. — Miałeś rację. — Powiedział Oreg. Jest z tobą połączona. Ty rozumiesz ją najlepiej — użyczę ci mojej siły, żebyś zrobił, co możesz. — Myślę, że mógłbym znów ją związać. — Powiedziałem. Jak gdyby Zguba zrozumiała, podwoiła atak na naszą barierę. Powoli oddałem kontrolę nad osłoną Oregowi, żeby mieć wolną magię do bardziej trwałego rozwiązania. — Jeśli potrafisz. — Odparł Oreg. Znałem jedno zaklęcie wiążące, które utrzyma Zgubę, jak przywiązało Orega do Hurog — jako niewolnika kaprysów Hurogmetena. Wolną ręką wyciągnąłem nóż i skaleczyłem się niezręcznie, nie wypuszczając laski, ponieważ zaklęcie zaczynało się od ofiary z krwi. Głosy smoków zawodziły w błagalnym przerażeniu, gdy zacząłem zaklęcie i sprawiły, że się zawahałem. Jak mogłem to zrobić? To pytanie powstrzymało mnie jeszcze bardziej. To ojciec Orega, przywiązując swojego syna do Hurog skaził świat swoim, złym czynem, a moje zniszczenie tej więzi zaczęło leczyć ziemię. Jeśli zwiążę te stworzenia, choć były duchami, czy powiększę zło, które zaczął Farson? Gdy zmagałem się wewnętrznie, Zguba uderzyła w zaklęcie ochronne nagłą, potężną mocą — jakby jej poprzednie usiłowania były zbożem w porównaniu do stuletniego dębu. Jej energia przepaliła splot zaklęcia Orega, jakby nie był starożytnym smokiem, ale jego siła spowolniła ją wystarczająco, żebym mógł chwycić spalające się brzegi zaklęcia i utrzymać je razem. Czułem jak Zguba ponownie zbiera magię do kolejnej próby. Wypaliła magię Orega, przez kilka godzin nie będzie w stanie czarować. To pozostawiało tylko mnie. Zguba znów uderzyła w moją barierę. Zawyłem z agonii i skręciłem się, gdy wysłałem magię do osłony, aż żadna mi nie została. Gorączkowo szukałem więcej, ponieważ, jeśli jej nie powstrzymam Zguba zniszczy wszystko i wszystkich, których kochałem. Gdybym się nie pojawił, Jade Eyes nigdy nie położyłby rąk na Zgubie. Mogłem wyczuć wzory możliwości, wplecione w kamień, gdzie kiedyś były wiążące zaklęcia i wiedziałem, że Jade Eyes miał rację. Bez moich łez więzy trzymałyby jeszcze wieki. Ale magia robi się bardziej efektywna przez użycie współczującego zamiaru i symbolizmu, łatwiej wyważyć magią drzwi niż ściany, ponieważ drzwi są przeznaczone do bycia otwieranymi, a ściany do pozostania trwałymi. Łzy i krew strażnika smoków utworzyły ostry nóż do przecięcia zaklęć, więżących smoki. Haverness przyprowadził swojego czarodzieja, a ja wyssałem go do sucha z mocy. Nie walczył ze mną, ale jego magia była kroplą w porównaniu z oceanem Orega, a żadne nie było wystarczające, żebym lepiej zarzucił moją sieć.

Nic. Krzyknąłem po raz drugi, nie tylko z bólu, ale z wysiłku i frustracji. Mój uchwyt się wyślizgiwał i czułem triumf Zguby. „W końcu być wolnym, palic i pochłaniać, aż nic nie zostanie.” Wtedy to poczułem. Hurog. Ponad pięćset mil stąd magia Hurog usłyszała moje wołanie i przybyła do mnie, gdy nie mogłem jej dosięgnąć. Cienki, zimny strumień mocy wlał się w zaklęcie ochronne, delikatnie zabierając kontrolę nad czarem z moich rąk. Hurog dotknęło mnie i odczytało moje pragnienie zneutralizowania Zguby. Zaklęcie ochronne rozpłynęło się, zastąpione przez magię Hurog, która otoczyła Zgubę i oczyściła ją ze skażenia i gniewu. Smocza magia wchłonęła Zgubę i opuściła mnie, z wyjątkiem cienkiego jak jedwab włókna, łączącego mnie z moim domem. Kamień wielkości brzoskwini, koloru obsydianowego szkła, wypadł z laski i wylądował na płaskiej ziemi. Prawie nieobecnie zmiażdżyłem go tępym końcem kija i mały kamień zmienił się w pył, unoszony, gdy zabłąkany podmuch wiatru przeszedł przez polanę. Odchrząknąłem i podniosłem wzrok, żeby spotkać ponurą twarz Kellena. — Przykro mi, Wasza Wysokość. — Powiedziałem do niego. — Wygląda na to, że Zguba była bardziej niebezpieczna niż myślałem. — Pozwalając drągowi wypaść z mojego uchwytu, ukląkłem przed nim i schyliłem głowę.46 — Niech wszyscy będą światkami, że smoki z Hurog popierają Kellena Tallvena, Wielkiego króla Pięciu Królestw. Świat dziwnie się przekrzywił i ktoś krzyknął. Myślę, że to był mój brat. — Idiota. — Mruknął do mnie Oreg, gdy on i Kellen dźwignęli mnie na nogi. — Zapomniałeś wszystko, czego cię uczyłem o niszczeniu magicznych przedmiotów? Masz szczęście, że nie zabiłeś nas wszystkich, kiedy rozbiłeś ten kamień.

W jakiś sposób był tam Garranon, zszywając mój brzuch igłą i nicią. — Myślałem, że to powstrzymałeś. — Powiedział. Przez chwilę byłem zdumiony gwałtowną zmianą scenerii, potem zdałem sobie sprawę, że musiałem stracić przytomność, ponieważ siedziałem oparty o drzewo, a obóz był oświetlony porannym słońcem, zamiast niebieskim klejnotem. — Nadal więźniowie? — Zapytałem.

46

Ja bym mu prędzej napluł w tę skrzywioną gębę.

— Nie. — Powiedziała kwaśno Tisala. — Udowodniłeś, ku satysfakcji wszystkich, że nie miałeś żadnego zamiaru zatrzymać mocy Zguby dla siebie. Kellen ogłosił cię bohaterem, a po imponującym pokazie ognia i iskier, który odstawiłeś, nikt nie zdecydował się z nim kłócić. Docenię, jeśli następnym razem zmierzysz się tylko z jednym, zabójczym przeciwnikiem na raz. Paranoiczny król albo dwóch, źli czarownicy, starożytny, zły artefakt — w porządku. Ale nie wszystko naraz. To sprawia, że trudno cię bronić. Zrozumiałem, że cienkie drzewo, które trzymało mnie prosto, było Tisalą. To jej kolano naciskało nieprzyjemnie siniak na moich plecach, ale byłem zbyt zmęczony, żeby się odsunąć. Wiedza, że była bezpieczna, była warta lekkiego bólu. Garranon odwrócił moją uwagę od siniaka, gdy zrobił kolejny szew. — I nawet nikogo nie zabiłeś. — Dodał wtedy Oreg. — Przynajmniej żadnego z twoich sprzymierzeńców. — Zobaczyłem, że leżał obok mnie z oczami mocno zamkniętymi przed światłem. — Wszystko w porządku, Oregu? — Cholera, przestań się wiercić. — Warknął Garranon. — Chyba, że chcesz jeszcze kilka otworów w dodatku do twoich ran. — Tylko ból głowy. — Powiedział Oreg, gdy Garranon skończył mówić. — Axiel mówi mi, że znów poczuję się jak żywy za tydzień lub coś koło tego — mniej więcej w tym samym czasie, gdy będę miał dość magii, żeby zapalić świeczkę. Tosten jest w jednym z namiotów z Axielem, który na nieprzyjemne cięcie na udzie, które ktoś zszył. — Mój ojciec — Dodała zza mnie Tisala. — zszył też plecy Tostenowi. Mówi — mój ojciec, nie Tosten — że Axiel i Tosten dojdą do siebie. Mówi, że cierpisz z powodu utraty krwi i jakichkolwiek obrażeń, które spowodowała walka ze Zgubą, ale jeśli jeszcze nie umarłeś, to w tym momencie już mało prawdopodobne. Chyba, że oczywiście w rany wda się infekcja. — Nie brzmiało, jakby się tym przejmowała. — Mówiąc o śmierci — Powiedział Oreg. — czy wspomniałem, że nie jestem z ciebie zadowolony? Zniszczenie czegoś tak potężnego jak klejnot Zguby, mogło zostawić nową dolinę w miejscu, gdzie stoją te góry. Stały postęp Garranona na moim, obolałym brzuchu zatrzymał się i został wznowiony. — Pomyślałem o tym. — Powiedziałem, opierając się swobodnie o Tisalę. — Ale magia zniknęła, zjedzona przez smoki Hurog. — Co masz na myśli? — Kellen okrążył rozciągnięte ciało Orega i kucnął obok Garranona. — Zasłaniasz mi światło. — Warknął Garranon i Kellen przeniósł się posłusznie na moją, lewą stronę. — Co masz na myśli, mówiąc zjedzona przez Hurog? — Zapytał znów Kellen. — Magia — Powiedziałem. — to dziwna rzecz.

Tisala zaśmiała mi się w kark. — Większość ludzi tak myśli. — Powiedziała. — Większość czarodziejów sądzi, że jest jak wiatr albo deszcz. — Powiedziałem. — Niedbała siła natury. I w większej części mają rację. Ale byłem w miejscach, gdzie to nie jest prawda. Gdzie magia jest żywa jak te drzewa tutaj albo bardziej. Menogue jest jednym z nich. — Powiedziałem Kellenowi. — Jest tak żywe jak ty czy ja. — Syknąłem, gdy Garranon wbił igłę w szczególnie czułe miejsce. — Mógłbym ją zamiast tego przypalić. — Zaproponował. — Nie. — Odparłem pospiesznie. — Dalej. Po prostu mnie zaskoczyłeś. — Zguba była trochę bardziej kłopotliwa. — Powiedziałem. — Myślę, że duchy smoków były przywiązane do oryginalnego zaklęcia. Jade Eyes… — Urwałem. — Tak. — Powiedział Kellen. — Znaleźliśmy jego ciało w namiocie Jakovena. Oreg powiedział nam, że udało mu się dotrzeć do Zguby przed tobą. — Jade Eyes był szalony. — Powiedziałem. — Rozmawiał z tymi duchami, a one powiedziały mu jak je uwolnić. Myślał, że zmienią się z powrotem w smoki. Ale to były tylko wściekłe duchy, już nie smoki i tylko wiążące zaklęcia powstrzymywały je przed niszczeniem wszystkiego. Myślałem, że to powstrzymałem, ale było za późno. Gdyby nie Hurog, zabiłyby nas wszystkich. Rana na moim brzuchu była głębsza niż zdawałem sobie sprawę, zmuszając Garranona do zszycia najpierw mięśni, a potem skóry. Odwróciłem wzrok i kontynuowałem mówienie, żeby się rozproszyć. — Hurog też jest żywe. Gdy szukałem więcej magii, żeby utrzymać Zgubę, ona przyszła i… zjadła Zgubę. To smoki robią ze swoimi zmarłymi, wiedziałeś o tym? — Nie, nie wiedziałem tego. Ward… — Zaczął Kellen.

Słyszałem przeprosiny w jego głosie i machnąłem lekceważąco ręką. — Gdybyś ufał każdemu, barbarzyńskiemu Shaviganinowi, który znalazł się na twojej drodze, nie byłby z ciebie dobry król. — Powiedziałem. — Jednakże mam nadzieję, że nie oczekujesz, że będę niszczył starożytne artefakty na porządku dziennym, żeby udowodnić moją lojalność. — Zgoda. — Zgodził się z uśmiechem. Ktoś zawołał jego imię i odszedł. Garranon skończył szycie i owinął mój brzuch materiałem, który wyglądał jak część czyjegoś posłania. Gdy skończył, Tisala odsunęła się do tyłu, aż moja głowa spoczęła na jej kolanie. Popatrzyłem na jej twarz z mojego, nowego punktu obserwacyjnego. Jej lewe oko było spuchnięte i miała bandaż, który był poplamiony krwią, zawinięty nad łokciem. Była piękna i powiedziałem jej to.

Zaśmiała się i pocałowała mnie w czoło. — Nie bądź idiotą. — Powiedziała. Ona też mnie kochała. Zamknąłem oczy, zadowolony z odpoczynku tam, gdzie byłem. Bez wątpienia polityka potrwa jeszcze jakiś czas, ale moja rola się skończyła. Hurog było bezpieczne, a jego smok był rozciągnięty obok mnie, bezpieczny i cały. Słońce świeciło przez deszczowe chmury, a noga Tisali była ciepła pod moją głową. Zasnąłem.