Victoria Schwab Odcienie magii 02 Zgromadzenie cieni

Dla tych, którzy nigdy się nie poddają Magia i mag muszą pozostawać w równowadze. Magia sama w sobie jest chaosem. Mag musi pozostać opanowany. Człowiek niepewny jest dla mocy równie marnym naczyniem jak popękany dzban, gdyż magia niepowstrzymanie uchodzi z niego każdą szczeliną. TIEREN SERENSE, arcykapłan Londyńskiego Sanktuarium

I Morze Arnezyjskie Delilah Bard ciągle pakowała się w kłopoty. Zawsze myślała, że ten sposób jest lepszy niż czekanie, aż kłopoty same ją znajdą, chociaż dziś, dryfując pośrodku oceanu w małej dwuosobowej łódce bez wioseł, bez widoku lądu i ze sznurami więżącymi jej nadgarstki, zaczynała zmieniać zdanie. Noc była bezksiężycowa, morze i niebo ze wszystkich stron odbijały gwiaździstą ciemność; różnicę pomiędzy górą a dołem na dobrą sprawę wyznaczało jedynie falowanie wody pod kołyszącą się łodzią. Zazwyczaj w takim nieskończonym otoczeniu Lila czuła się jak w centrum wszechświata. Ale tej nocy, unosząc się na falach, miała ochotę wrzeszczeć. Patrzyła jednak tylko spod na wpół przymkniętych powiek na migoczące w oddali światła, których czerwonawy odcień odróżniał latarnie statku od poświaty gwiazd. Obserwowała, jak statek — jej statek — powoli, lecz zdecydowanie odpływa. Ogarnęła ją panika, ale nie zamierzała się jej poddać. „Jestem Delilah Bard — myślała, kiedy sznury wbijały jej się w skórę. — Jestem złodziejką, podróżniczką i piratem. Weszłam w trzy różne światy i przeżyłam. Przelewałam krew królów i trzymałam w rękach magiczne przedmioty. A łajba pełna mężczyzn nie potrafi dokonać tego, co ja. Nie potrzebuję żadnego z was”. „Cholera, jestem jedyna w swoim rodzaju!” Czując się dostatecznie wzmocniona tą myślą, odwróciła się plecami do statku i zapatrzyła w rozciągającą się przed nią noc. „Mogło być gorzej” — rozumowała, tuż przed tym, nim poczuła, jak zimna woda obmywa jej botki. Spojrzała w dół i zobaczyła, że w dnie łodzi jest dziura. Otwór był pozornie nieduży, ale jego rozmiar stanowił niewielką pociechę; przez mały otwór woda może zatopić łódkę tak samo skutecznie, tyle że nie tak szybko. Lila jęknęła i zerknęła na szorstki sznur zaciśnięty mocno na przegubach jej dłoni, po dwakroć wdzięczna, że te łotry pozostawiły jej wolne nogi, nawet jeśli jej ruchy ograniczała okropna… sukienka. Cienkie zielone paskudztwo z pełną spódnicą, zbyt dużą ilością jedwabnej koronki i talią tak obcisłą, że ledwie mogła oddychać, myśląc: „Dlaczego, na litość boską, kobiety to sobie robią?!”. Woda w łódce podniosła się nieco wyżej i Lila postanowiła się skoncentrować na problemie. Zrobiła wdech, na tyle, na ile pozwalał strój, i szczegółowo rozważyła swój mizerny, szybko nasiąkający wodą stan posiadania: jedna beczka piwa ale (prezent pożegnalny), trzy noże (wszystkie ukryte), pół tuzina flar (zostawionych przez mężczyzn, którzy wysłali ją na ocean w tej łódce), wyżej wspomniana sukienka (niech ją szlag) oraz zawartość jej spódnic i kieszeni (przedmioty niezbędne, jeśli miała przetrwać). Wzięła jedną z flar — przedmiotów podobnych do fajerwerków, które, potarte o dowolną powierzchnię, wyzwalały strumień barwnego światła. Nie eksplozję koloru, ale jednolity snop, na tyle silny, że ciął ciemność jak nóż. Każda flara powinna się spalać przez kwadrans, a ich różne kolory określał na otwartej wodzie stosowny kodeks: żółte dla tonącego statku, zielone dla choroby na pokładzie, białe dla wszelakiego

niebezpieczeństwa i czerwone na okoliczność ataku piratów. Na pokładzie były flary w każdym kolorze i Lila przez chwilę przesuwała po nich palcami, rozważając dostępne opcje. Przez moment obserwowała podnoszącą się wodę, po czym zdecydowała się na flarę żółtą, wzięła ją w obie ręce i potarła o burtę małej łodzi. Rozbłysło światło, gwałtowne i oślepiające, rozdzierające świat na dwoje — na złocistą biel flary i gęstą czarną nicość wokół niej. Lila przez dłuższą chwilę przeklinała, mrugając, by przegonić wywołane blaskiem łzy, a flarę trzymała wysoko, z dala od twarzy. Później zaczęła odliczać. Akurat kiedy oczy w końcu przyzwyczaiły się do jasności, flara osłabła, zamigotała i zgasła. Lila zlustrowała horyzont, szukając jakiegoś okrętu, żadnego jednak nie było, a poziom wody w łodzi nadal wolno, lecz nieubłaganie podnosił się po cholewce jej buta. Wzięła drugą flarę — białą, na oznaczenie niebezpieczeństwa — i przesunęła nią po drewnie, równocześnie osłaniając sobie oczy. Potem odliczała upływające minuty, wpatrując się w noc za łodzią i szukając oznak życia. — No przypłyń — szeptała. — Chodź tutaj, chodź tutaj, chodź… — Słowa utonęły w syku gasnącej flary i znów zapadła ciemność. Lila zacisnęła zęby. Po poziomie wody w małej łodzi oceniała, że ma jedynie kwadrans (czyli czas użytkowania jednej flary), zanim naprawdę będzie jej groziło zatonięcie. Wtedy coś przesunęło się wzdłuż drewnianej burty łódki. Coś z zębami. „Jeśli istnieje jakiś bóg — pomyślała — jakaś niebiańska istota, jakaś boska moc czy ktokolwiek nad nami… lub pod nami… ktoś, kto może po prostu chciałby, żebym przeżyła kolejny dzień, z litości albo dla rozrywki, teraz jest dobry moment na interwencję”. Z tą myślą uniosła czerwoną flarę — tę, która oznaczała atak piratów — i zapaliła ją, zalewając noc wokół siebie upiornym szkarłatnym światłem. Na sekundę przypomniała sobie rzekę Isle w Londynie. Nie w jej Londynie (jeśli tamto posępne miasto mogła kiedykolwiek nazwać własnym) ani w przerażająco wyblakłym Białym, skąd pochodzili Athos i Astrid oraz Holland, ale w jego Londynie. Londynie Kella. Kell niczym ta flara mignął w jej wspomnieniach — kasztanowe włosy, nieustanna marsowa zmarszczka między brwiami, jedno oko niebieskie, jedno czarne. Antari. Mag. Chłopiec. Książę. Wpatrywała się w czerwone światło flary, aż wyimaginowany obrazek zniknął. Miała teraz pilniejsze problemy. Woda się podnosiła. Flara gasła. Jakieś cienie przesuwały się obok łodzi. Dokładnie w chwili, kiedy czerwone światło „pirackiej” flary zaczęło się wyczerpywać, Lila zobaczyła wyczekiwany statek. Najpierw był prawie niewidoczny — ledwie pasemko mgły na powierzchni morza — szybko jednak mgła przybrała zarys fantomowego okrętu. Wypolerowany do połysku czarny kadłub i lśniące czarne żagle niemal się nie wyróżniały na tle nocy, latarnie na pokładzie były zaś tak niewielkie i przyćmione, że można by je pomylić z blaskiem gwiazd. Dopiero kiedy zbliżył się na tyle, że zamierające światło flary zatańczyło na jego ciemnych powierzchniach, okręt nabrał kształtów. A wtedy niemal już dotykał małej łodzi.

W gasnącym błysku Lila dostrzegła nazwę wymalowaną na kadłubie połyskliwą farbą. Is Ranes Gast. „Miedziany Złodziej”. Ze zdumienia i ulgi aż szerzej otworzyła oczy. Uśmiechnęła się nieznacznym, sekretnym uśmieszkiem, a później przybrała stosowniejszą minę — coś pomiędzy wdzięcznością a błaganiem, z odrobiną ostrożnej nadziei. Flara zamigotała i zupełnie zgasła, ale okręt znajdował się na tyle blisko, że widać już było twarze mężczyzn pochylających się nad barierką. — Tosa! — zawołała Lila po arnezyjsku, wstając tak, by nie rozkołysać małej tonącej łódki. „Pomocy”. Rzadko dopuszczała do głosu własną bezbronność, ale ze wszystkich sił starała się udawać bezradną istotę teraz, kiedy mężczyźni patrzyli z góry na nią, uwięzioną na niewielkiej, wypełnionej wodą przestrzeni, w przemoczonej zielonej sukience i ze związanymi nadgarstkami. Poczuła się niedorzecznie. — Kers la? — spytał jeden z marynarzy, zwracając się bardziej do pozostałych niż do Lili. „A cóż to takiego?” — Podarek? — spytał drugi. — Trzeba się będzie podzielić — wymamrotał trzeci. Kilku innych wygłosiło nieco mniej przyjemne uwagi i Lila napięła mięśnie, równocześnie zadowolona, że marynarze mówią oceanicznym slangiem i z akcentem, który uniemożliwiał jej wychwycenie wszystkich słów, nawet gdyby znała ich znaczenie. — Co robisz tam, na dole? — spytał jeden z nich, mężczyzna o skórze tak ciemnej, że jego sylwetka niemal zlewała się z nocą. Jej arnezyjski wciąż był daleki od doskonałości, ale cztery miesiące na morzu, w otoczeniu ludzi, którzy nie mówili po angielsku, bez wątpienia go poprawiły. — Sensan — odpowiedziała. „Tonę”, co wywołało śmiech wśród członków gromadzącej się załogi. Wyraźnie jednak nie śpieszyli się z wciągnięciem jej na pokład. Podniosła ręce, pokazując im sznur. — Chętnie skorzystam z pomocy — wyrecytowała powoli wyuczoną formułę. — Właśnie widzę — odparł pierwszy mężczyzna. — Kto wyrzuca takie ślicznotki? — dorzucił drugi. — Może całkiem ją wykorzystali. — Nie! — Ejże, dziewczyno! Jesteś cała czy nieco naruszona? — Lepiej sprawdźmy! — Co to za krzyki? — zagrzmiał czyjś głos i chwilę później przy burcie okrętu pojawił się chorobliwie chudy mężczyzna o głęboko osadzonych oczach i rzedniejących czarnych włosach. Przez szacunek dla niego marynarze się wycofali, on zaś zacisnął ręce na drewnianej barierce i popatrzył na Lilę. Otaksował spojrzeniem ją, jej sukienkę, sznur, beczkę i łódź. Kapitan, bez dwóch zdań. — Wyraźnie masz kłopoty — zawołał do niej. Nie wysilał głosu, lecz ten i tak się niósł, a arnezyjski akcent mężczyzny był lekki, lecz niewątpliwy.

— Cóż za spostrzegawczość — odkrzyknęła, zanim zdążyła się zastanowić. Bezczelność stanowiła ryzyko, lecz Lila bez względu na sytuację zawsze świetnie potrafiła odczytywać sygnały. I rzeczywiście, chudzielec się uśmiechnął. — Mój statek przejęto — kontynuowała — a mój nowy nie przetrwa długo, jak widzisz… Przerwał jej. — Może łatwiej będzie rozmawiać, jeśli wejdziesz tutaj, na górę? Lila z ulgą pokiwała głową. Zaczynała się obawiać, że odpłyną i zostawią ją tutaj, żeby się utopiła. Co, sądząc po sprośnych słowach i lubieżnych spojrzeniach członków załogi, może byłoby faktycznie lepszą opcją; chociaż nie, tu, na dole, Lili nie czekało nic, a tam, na górze, miała przynajmniej szansę. Ktoś przerzucił przez burtę linę, której obciążony koniec wylądował w podnoszącej się wodzie obok jej stóp. Lila złapała linę i użyła jej do przyciągnięcia swojej łódki do burty okrętu, gdzie opuszczono drabinkę, zanim jednak zdążyła się na nią wspiąć, dwaj mężczyźni zeszli i wskoczyli do łódki, co spowodowało, że ta zaczęła tonąć znacznie szybciej. Żaden z nich nie wydawał się tym faktem zaniepokojony. Jeden wziął beczkę z piwem, a drugi — ku wielkiej konsternacji Lili — zajął się nią. Przerzucił ją sobie przez ramię i musiała się mocno powstrzymywać — a przecież nigdy nie cechowała się szczególnym opanowaniem — żeby nie wbić mu noża w plecy, zwłaszcza gdy jego ręce zawędrowały pod jej spódnicę i sunęły w górę. Zamiast tego wbiła więc sobie paznokcie w dłonie i do czasu, aż mężczyzna postawił ją w końcu na pokładzie okrętu obok czekającej beczki („Cięższa, niż na to wygląda — wymamrotał — i tylko w połowie tak delikatna…”), zrobiła sobie w skórze osiem małych półksiężyców. — Łajdak — warknęła pod nosem po angielsku. Mężczyzna puścił do niej oko i mruknął coś o delikatności, tam gdzie potrzeba, a Lila w myślach poprzysięgła, że go zabije. Powoli. A potem się wyprostowała i zobaczyła, że stoi w kręgu ma­rynarzy. Nie, nie marynarzy, oczywiście. Piratów! Brudni, spłowiali od morskiej soli i słońca, o pociemniałej skórze, w wyblakłych ubraniach, a każdy z wizerunkiem noża wytatuowanym na szyi. Znak piratów „Miedzianego Złodzieja”. Lila naliczyła wokół siebie siedmiu, pięciu zajmowało się olinowaniem i żaglami, poza tym zakładała, że kilku przebywa pod pokładem. Osiemnastu? Około dwudziestu. Chudy jak szczapa mężczyzna wyszedł z kręgu i zrobił krok do przodu. — Solase — powiedział, rozkładając ręce. — Chociaż moi ludzie mają sporo odwagi, brakuje im manier. — Wyciągnął ręce ku jej ramionom w zielonej sukience. Pod paznokciami miał krew. — Trzęsiesz się. — Miałam kiepską noc — odrzekła, a obserwując szorstkich członków załogi, żywiła nadzieję, że sytuacja się jeszcze bardziej nie pogorszy. Chudzielec uśmiechnął się, szczerząc, co zadziwiające, pełen komplet zębów. — Anesh — zauważył — ale teraz jesteś w lepszych rękach. Sporo słyszała o załodze „Miedzianego Złodzieja”, więc podejrzewała, że nie jest

to prawda, udawała jednak niczego nieświadomą. — Czyje to miałyby być ręce? — spytała, kiedy chudy jak szkielet osobnik chwycił jej palce, uniósł dłoń i przycisnął popękane wargi do jej kłykci, ignorując szczelnie zaciśnięty wokół jej przegubów sznur. — Baliz Kasnov — przedstawił się. — Znamienity kapitan „Miedzianego Złodzieja”. Idealnie. Kasnov był legendarną postacią na Morzu Arnezyjskim. Załogę miał małą, ale złożoną z ludzi bystrych, słynących z upodobania do wślizgiwania się na pokłady statków, podcinania gardeł w najciemniejszych godzinach przed świtem, wymykania się z ładunkiem i pozostawiania za sobą trupów, by sczezły. Może wyglądał na półżywego z głodu, ale był łasy na skarby, szczególnie na towary konsumpcyjne, a Lila wiedziała, że „Miedziany Złodziej” żegluje w stronę Sol, miasta na północnym wybrzeżu, w nadziei na wciągnięcie w zasadzkę jakiś szczególnie duży transport przednich trunków. — Baliz Kasnov — powtórzyła, wymawiając imię i nazwisko w taki sposób, jakby nigdy przedtem go nie słyszała. — A ty? — spytał. — Delilah Bard — odparła. — Poprzednio ze „Złotej Rybki”. — Poprzednio? — naciskał, podczas gdy jego ludzie, najwyraźniej znudzeni faktem, że dziewczyna nadal jest w pełni ubrana, zaczęli dobierać się do beczki z piwem. — No cóż, panno Bard — powiedział, otaczając jej ramiona jednoznacznym gestem. — Może opowiesz mi, jak się znalazłaś w tej małej łódce? Morze nie jest miejscem dla takich przyzwoitych młodych dam jak ty. — Vaskens — wyznała. „Piraci”. Jak gdyby nie miała pojęcia, że słowo to doskonale pasuje do jej obecnych towarzyszy. — Ukradli mój statek. To był prezent od mojego ojca z okazji ślubu. Mieliśmy popłynąć do Faro… Wyruszyliśmy dwie noce temu… Ale tamci pojawili się znikąd, wtargnęli na „Złotą Rybkę”… — Wcześ­niej przećwiczyła całą tę przemowę, nie tylko słowa, lecz także pauzy. — I… zabili mojego męża. Mojego kapitana. Wybili większość mojej załogi. — Tutaj Lila pozwoliła sobie na zdanie po angielsku: — To się wydarzyło tak szybko… Speszyła się, jakby zdanie wymsknęło się jej niechcący. Ale przyciągnęła uwagę kapitana, który dał się złapać niczym ryba na haczyk. — Skąd jesteś? — Z Londynu — odparła, starając się mówić z wyraźnym akcentem. Przez grupę przeszedł pomruk. Lila kontynuowała, zdecydowana dokończyć swoją historię: — „Rybka” to mały statek — wyjaśniała — ale drogocenny. Po brzegi załadowany zapasami na miesiąc. Jedzenie, napitki… pieniądze. Jak wspomniałam, to był prezent. A teraz zniknął. Ale nie na zawsze, co to, to nie. Lila zerknęła ponad relingiem. Jej statek był plamą na dalekim horyzoncie. Już się nie oddalał, raczej zdawał się czekać. Piraci podążyli za jej spojrzeniem głodnym wzrokiem. — Ilu ludzi? — spytał Kasnov. — Dostatecznie dużo — odparła. — Siedmiu? Ośmiu? Piraci uśmiechnęli się łakomie, a ona wiedziała, co sobie myślą. Było ich

dwukrotnie więcej i mieli okręt, który skrywał się w ciemności jak cień. Gdyby mogli schwytać ten umykający łup… Wyczuwała, że Baliz Kasnov przypatruje się jej głęboko osadzonymi oczyma. Spojrzała na niego i przez głowę przeszła jej myśl, czy on nie potrafi przypadkiem uprawiać magii. Większość statków można było ochronić przy użyciu kilku zaklęć — zapewniających bezpieczeństwo i komfort ludziom — ale z zaskoczeniem odkryła, że większość mężczyzn, których spotkała na morzu, miało niewielki talent do magii żywiołów. Alucard powiedział jej, że biegłość w czynieniu czarów jest umiejętnością niezwykle cenną i że ci najbardziej utalentowani wybierają zazwyczaj jakąś działalność zarobkową na lądzie. Magowie na morzu niemal zawsze skupiali się na żywiołach z nim związanych — wodzie i powietrzu — lecz tylko nieliczni potrafili odwrócić bieg rzeczy, a w końcu większość i tak wybierała dobrą, staroświecką stal. Co Lila oczywiście potrafiła docenić, skoro nawet obecnie miała przy sobie kilka ukrytych ostrzy. — Dlaczego cię oszczędzili? — spytał Kasnov. — A oszczędzili? — sprzeciwiła się. Kapitan oblizał wargi. Wiedziała, że już postanowił, co zrobi z jej statkiem, teraz zaś decydował, co zrobić z nią. Załoga „Miedzianego Złodzieja” nie słynęła z miłosierdzia. — Baliz… — odezwał się jeden z piratów, mężczyzna o skórze ciemniejszej niż pozostali. Ścisnął ramię kapitana i wyszeptał mu coś do ucha. Do Lili dotarło jedynie kilka z wymamrotanych słów. „Londyńczycy”. „Bogata”. I „okup”. Usta Kasnova rozciągnęły się w leniwym uśmiechu. — Anesh — powiedział, kiwając głową. A później rzucił do całej załogi: — Żagle na maszt! Kurs na południowy zachód! Mamy do złowienia złotą rybkę. Mężczyźni zagrzmieli z aprobatą. — Moja pani — przemówił, prowadząc Lilę ku schodom. — Za tobą ciężka noc. Pozwól, że ci pokażę moją kajutę, gdzie na pewno będzie ci wygodniej. Kiedy kapitan wiódł ją pod pokład, usłyszała za sobą odgłos otwieranej beczki i nalewanego piwa i szeroko się uśmiechnęła. *** Kasnov, dzięki Bogu, nie ociągał się z wyjściem. Zostawił ją w swoich kwaterach ze sznurem wciąż na nadgarstkach i ulotnił się, zamykając za sobą drzwi na klucz. Po drodze Lila z ulgą naliczyła pod pokładem tylko trzech mężczyzn. Oznaczało to piętnastu na całym okręcie. Przysiadła na krawędzi kapitańskiej koi i policzyła do dziesięciu, do dwudziestu, do trzydziestu, podczas gdy nad głową nadal słyszała kroki, a „Miedziany Złodziej” skręcił w stronę jej uciekającego statku. Ci tutaj nawet się nie potrudzili, żeby poszukać u niej broni, co uznała za nieco aroganckie, gdy wydobyła ostrze ze swojego botka, po czym jednym wprawnym ruchem obróciła je w palcach i przecięła sznur. Upadł na podłogę, ona zaś pocierała przeguby dłoni, nucąc pod nosem szantę o Sarows, zjawie, która rzekomo nawiedza w nocy zbłąkane statki. Skąd możesz wiedzieć, kiedy Sarows nadchodzi?

(Idzie, idzie, idzie po pokładzie?). Ujęła stan swojej sukienki w obie ręce i szarpnęła, oddzierając spódnicę, pod którą miała obcisłe czarne spodnie (nad każdym kolanem widniała przypięta pochewka z nożem), wciśnięte w botki. Chwyciła ponownie ostrze i wsunęła je w gorset na plecach, przecinając wstążki, dzięki czemu znów mogła oddychać. Kiedy wiatr zamiera, lecz jeszcze śpiewa ci w uszach, (W uszach, w głowie, we krwi, w kościach). Rzuciła zieloną spódnicę na koję i rozcięła ją od rąbka po wystrzępiony pas. Tam, w koronce, ukryła pół tuzina cienkich patyczków, które miały uchodzić za fiszbiny, a wyglądały bardziej jak flary, lecz nie były ani jednymi, ani drugimi. Wsunęła ostrze z powrotem do wysokiego buta i wyjęła patyczki. Kiedy prąd jest słaby i statek dryfuje, (Dryfuje, odpływa, odpływa samotnie). Nad głową usłyszała głuchy odgłos, jakby upadło coś ciężkiego. A potem drugi i kolejny, gdy zaczęło działać wypite piwo. Podniosła kawałek czarnej tkaniny, potarła z jednego boku węglem drzewnym i zawiązała ją sobie na twarzy. Kiedy księżyc i gwiazdy skryją się przed ciemnością, (Ponieważ ciemność wcale nie jest pusta). (Nie jest pusta nic a nic). Ostatnią rzeczą, jaką wyjęła z fałd zielonej spódnicy, była maska. Czarna, skórzana, zakrywająca całą twarz, prosta, poza rogami wykręcającymi się nad czołem z dziwną i przerażającą gracją. Lila przyłożyła maskę do nosa i zawiązała ją. Skąd możesz wiedzieć, kiedy Sarows nadchodzi? (Idzie, idzie, idzie po pokładzie?). W narożniku kapitańskiej kajuty stało oparte o ścianę zwierciadło, ze starości na wpół przesrebrzone, i Lila dostrzegła w nim swoje odbicie, gdy na schodach rozległy się odgłosy kroków. Dlaczego ty nie, ty nie, ty nie zobaczysz jej nadejścia, (Wcale nie zobaczysz, jak nadchodzi). Uśmiechnęła się pod maską. A potem się odwróciła i przycis­nęła plecami do ściany. Potarła patyczek o drewno, podobnie jak wcześniej flary, lecz w przeciwieństwie do flar patyczek się nie rozświetlił, pojawiły się za to kłęby bladego dymu. W następnej minucie drzwi kapitańskiej kajuty gwałtownie się otworzyły, ale piraci byli zbyt wolni. Lila rzuciła świecę dymną na środek pokoju i usłyszała, że mężczyźni potykają się i kaszlą, po czym… dym ich po prostu powalił. „Dwóch z głowy” — pomyślała, przestępując nad ciałami. „Trzynastu do pokonania”. II Okrętem nikt nie sterował. Przechylał się na falach, wznosił lub opadał, uderzany przez wodę w burtę zamiast w dziób, przez co nieprzyjemnie kołysał się pod stopami. Lila była w połowie drogi do schodów, kiedy wpadł na nią pierwszy pirat. Był

mężczyzną masywnym, lecz posuwał się krokiem spowolnionym i nieco niezdarnym z powodu rozpuszczonego w piwie narkotyku. Lila oswobodziła się z uścisku mężczyzny i kopnęła go butem w mostek, aż trzasnął w ścianę tak mocno, że połamał sobie kości. Zajęczał i osunął się na drewniane deski, bluzgając przekleństwem, a wtedy czubek jej buta trafił go w szczękę. Kopniak odrzucił w bok jego głowę, która następnie opadła do przodu, na pierś. „Dwunastu”. W górze rozbrzmiały echem kroki. Lila zapaliła drugą świecę i rzuciła ją przed siebie, na stopnie, akurat w momencie, gdy kolejnych trzech piratów zbiegało pod pokład. Pierwszy z nich zobaczył dym i próbował się wycofać, ale zastąpili mu drogę pędzący za nim drugi i trzeci, i już po chwili wszyscy trzej zanosili się kaszlem, krztusili, a potem padli na drewniane schody. „Dziewięciu”. Lila kopnęła lekko najbliższego pirata, po czym przeszła nad nimi wszystkimi i wspięła się po stopniach. Zatrzymała się na krawędzi pokładu, ukryła w cieniu schodów i stamtąd wypatrywała oznak życia. Nie zobaczywszy nikogo, odsunęła pokrytą węglem tkaninę od ust, głęboko wciągnęła kilka razy rześkie zimowe powietrze, a następnie wyszła w noc. Na pokładzie pokotem leżały ciała. Idąc, policzyła je, odejmując każde od liczby przebywających na okręcie piratów. „Ośmiu”. „Siedmiu”. „Sześciu”. „Pięciu”. „Czterech”. „Trzech”. „Dwóch”. Znów stanęła i przyglądała się mężczyznom. I wtedy coś poruszyło się przy relingu. Wyciągnęła z pochewki na udzie nóż — jeden ze swoich ulubionych, grube ostrze z rękojeścią w kształcie metalowego kastetu — i zamaszystym krokiem przeszła ku dostrzeżonej postaci, nucąc sobie po cichu. Skąd możesz wiedzieć, kiedy Sarows nadchodzi? (Idzie, idzie, idzie po pokładzie?). Mężczyzna posuwał się przez pokład na czworakach, twarz miał zapuchniętą od zaprawionego piwa. Początkowo Lila go nie rozpoznała. Później jednak popatrzył na nią z dołu i zobaczyła, że to ten mężczyzna, który wniósł ją na pokład. Ten, który nie potrafił utrzymać przy sobie rąk. Ten, który mówił o znajdowaniu jej delikatnych miejsc. — Głupia suka — mruknął po arnezyjsku. Z powodu jego świszczącego oddechu niemal trudno jej było go zrozumieć. Narkotyk nie był środkiem zabójczym, przynajmniej nie w małych dawkach (chociaż Lila na wszelki wypadek wrzuciła do beczki więcej niż mniej), ale powodował nabrzmienie żył i dróg oddechowych, a gdy ofierze brakowało tlenu, traciła przytomność. Spoglądając teraz z góry na pirata o obrzękniętej twarzy i sinych wargach i widząc,

jak oddycha gwałtownymi sapnięciami, przypuszczała, że może jednak wsypała za mało. Mężczyzna próbował wstać, choć mu się nie udawało. Sięgnęła w dół, wsunęła palce wolnej ręki pod kołnierzyk jego koszuli i pomogła mu się podnieść. — Jak mnie nazwałeś? — spytała. — Powiedziałem — wyrzęził — głupia… suka. Zapłacisz… za to. Zamierzam… Nie zdołał skończyć zdania. Lila mocno pchnęła go w tył i mężczyzna dosłownie przeleciał nad barierką i runął do wody. — Okaż Sarows nieco szacunku — wymamrotała, obserwując, jak pirat przez chwilę młóci powietrze rękoma, a potem znika pod powierzchnią fali. „Jeden”. Usłyszała, że deski za nią skrzypią, i zdążyła podnieść nóż tuż przed tym, zanim lina owinęła jej się wokół szyi. Szorstkie włókna drapały jej skórę, na szczęście przecięła je i się uwolniła. Gdy jej się udało, zrobiła krok do przodu i obróciła się wokół własnej osi, aż stanęła przed kapitanem „Miedzianego Złodzieja”, który wzrok miał przytomny i stał pewnie. Baliz Kasnov nie raczył się piwem ze swoją załogą. Odrzucił na bok kawałki liny, a Lila mocniej zacisnęła dłoń na nożu, przygotowując się na walkę, jednak kapitan nie wyjął broni. Wyciągnął jedynie przed siebie ręce, dłońmi do góry. Lila przekrzywiła głowę, dźgając w jego stronę rogami maski. — Poddajesz się? — spytała. Ciemne oczy kapitana błysnęły, a usta mu zadrgały. W świetle latarni tatuaż w kształcie noża zdawał się lśnić. — Nikt nie przejmuje „Miedzianego Złodzieja” — odparował. Jego usta się poruszały, a palce drżały, kiedy przeskoczyły po nich płomienie. Lila spojrzała w dół, zobaczyła zniszczone znaki u jego stóp i wiedziała, co mężczyzna zamierza zrobić. Większość statków była strzeżona przed ogniem, kapitan jednak najwyraźniej przerwał ochronny czar. Skoczył ku najbliższym żaglom, a Lila obróciła w ręku ostrze i rzuciła nim. Było źle wyważone, z metalową osłoną na rękojeści, dlatego trafiło mężczyznę nie w głowę, lecz w szyję. Kasnov runął do przodu, wyrzucając ręce, żeby powstrzymać upadek, i wyczarowany ogień dotknął zwojów liny zamiast żagla. Ogień chwycił, lecz większość zdusiło ciało upadającego kapitana. Jeszcze więcej ugasiła płynąca z jego szyi krew. Tylko kilka płomyków nie dawało za wygraną, pnąc się po linie. Lila wyciągnęła rękę w stronę ognia; kiedy zacisnęła palce w pięść, płomyki zgasły. Uśmiechnęła się i wyrwała ulubiony nóż z gardła martwego kapitana, a później wytarła krew z ostrza o jego ubranie. Wsuwała właśnie nóż do pochwy, kiedy usłyszała gwizd. Podniosła głowę i zobaczyła swój statek — „Nocna Iglica” sunęła obok „Miedzianego Złodzieja”. Członkowie załogi „Iglicy” zebrali się wzdłuż barierki i Lila przeszła całą szerokość „Złodzieja”, pozdrawiając ich i unosząc maskę na czoło. Większość marynarzy krzywiła się, ale na pewno nie wysoka postać w środku, mężczyzna z czarną szarfą i rozbawionym uśmiechem, zaczesanymi w tył rudobrązowymi włosami i szafirem

w brwi. Alucard Emery. Jej kapitan. — Mas aven — warknął z niedowierzaniem pierwszy oficer Stross. — Niemożliwe, kurde — ocenił kucharz Olo, przyglądając się rozrzuconym na pokładzie ciałom. Przystojniak Vasry i Tavestronask (nazywany po prostu Tavem) klaskali, Kobis przypatrywał się z założonymi na piersi ramionami, a Lenos gapił się, głupawo rozdziawiwszy usta. Lila, delektując się mieszaniną szoku i aprobaty, podeszła do barierki i rozłożyła szeroko ręce. — Kapitanie — powiedziała wesoło. — Wydaje mi się, że mam dla ciebie okręt. Alucard odpowiedział uśmiechem. — Najwyraźniej. Między dwoma statkami rozłożono drewniany trap i Lila przeszła po nim sprawnie wielkimi krokami, ani razu nie spoglądając w dół. Wylądowała na pokładzie „Nocnej Iglicy” i odwróciła się do tyczkowatego młodego mężczyzny, który miał pod oczyma tak ciemne cienie, jakby nigdy nie sypiał. — Płać, Lenosie. Marynarz zmarszczył czoło. — Kapitanie — jęknął błagalnie i zaśmiał się nerwowo. Alucard wzruszył ramionami. — Założyłeś się — wytknął mu. — Ty i Stross — dodał, kiwając głową w stronę swojego pierwszego oficera, brodacza o wyglądzie brutala. — Stawialiście pieniądze i… głowy. Tak było. Lila chełpiła się, że potrafi sama przejąć „Miedzianego Złodzieja”, a oni byli absolutnie pewni, że jej się to nie uda. Potrzebowała niemal miesiąca, zanim kupiła dostatecznie dużo narkotyku do świec i do piwa, trochę za każdym razem, gdy jej statek gdzieś dokował. Ale było warto. — Tyle że to była sztuczka! — odparował Lenos. — Głupcy — wtrącił się Olo niskim, grzmiącym głosem. — Wyraźnie to zaplanowała — mruknął Stross. — Tak — zgodził się Lenos — skąd mieliśmy wiedzieć, że to zaplanowała? — Przede wszystkim, zanim założysz się z Bard, musisz najpierw pomyśleć. — Alucard dostrzegł jej spojrzenie i mrugnął. — Zasady to zasady i jeżeli nie chcecie zostać wraz z ciałami na tym okręcie, kiedy tu skończymy, proponuję zapłacić mojej złodziejce, co jej się uczciwie należy. Stross wyjął z kieszeni sakiewkę. — Jak to zrobiłaś? — zapytał, wpychając ją dziewczynie w ręce. — To nie jest ważne — odparła Lila, przyjmując monety. — Liczy się tylko, że to zrobiłam. Lenos oddał własną kiesę, lecz Lila potrząsnęła głową. — Nie tego chciałam i wiesz o tym. Młokos zgarbił się jeszcze bardziej niż zwykle, lecz odpiął ze skrytki pod pachą ostrze.

— Nie masz dość noży? — zrzędził z kwaśną miną. Uśmiechnęła się złowróżbnie. — Taka sytuacja nie istnieje — odrzekła, zaciskając palce na rękojeści. „Poza tym — pomyślała — ten jest wyjątkowy”. Pragnęła tej broni, odkąd po raz pierwszy zobaczyła, jak Lenos jej używa, jeszcze w Kormie. — Wygram ją od ciebie i odzyskam — wymamrotał. Poklepała go po ramieniu. — Możesz spróbować. — Anesh! — zahuczał tubalnie Alucard, uderzając ręką o deskę trapu. — Wystarczy tego bezczynnego stania, moje Iglice, trzeba splądrować okręt. Bierzcie wszystko. Niech te gnojki obudzą się wyłącznie z własnymi fiutami w rękach. Marynarze wznieśli radosne okrzyki, a Lila — wbrew sobie — zachichotała. Nigdy nie spotkała człowieka, który kochałby swoją robotę bardziej niż Alucard Emery. Kapitan cieszył się nią w sposób, w jaki dzieci traktują zabawę, a ludzie teatru — aktorstwo, oddając się graniu wesoło i z pasją. We wszystkim, co robił, była zresztą jakaś doza teatralności. Lila zastanawiała się, jak wiele innych ról Alucard potrafi zagrać. I która, jeśli któraś, nie była rolą, lecz skrywającym się za maską aktorem. Teraz w ciemnościach jego oczy znalazły jej. Jego były burzą błękitu i szarości, niekiedy pogodne, innymi razy prawie bezbarwne. Niemo kiwnął głową w kierunku swoich kwater i Lila poszła tam za nim. Jego kajuta pachniała jak co dzień — letnim winem, czystym jedwabiem i przygasającym żarem. Alucard lubił ładne przedmioty, co było dosyć oczywiste. Jednak, w odróżnieniu od kolekcjonerów czy rozmaitych pyszałków, którzy obwieszają się ozdobami, byle tylko ich w nich widywano i im zazdroszczono, on trzymał swoje skarby tutaj, gdzie cieszył się nimi w samotności. — No cóż, Bard — powiedział, przechodząc na angielski natychmiast, kiedy zostali we dwoje. — Zamierzasz mi powiedzieć, jak ci się udało tego dokonać? — Wtedy nie byłoby zabawy — oznajmiła wyzywająco, osuwając się na jeden z dwóch foteli z wysokim oparciem stojących przed paleniskiem, gdzie słaby ogień płonął, jak zawsze, a na stole czekały na napełnienie dwie niskie szklaneczki. — Tajemnice są zazwyczaj bardziej ekscytujące niż prawda. Kapitan podszedł do stołu i podniósł butelkę, a w tym czasie jego biała kotka, Esa, otarła się o botek Lili. — Składasz się wyłącznie z tajemnic? — Były zakłady? — spytała, ignorując i mężczyznę, i jego kotkę. — Oczywiście — przyznał Alucard, odkorkowując butelkę. — Drobne zakłady o wszystko. Czy się utopisz, czy załoga „Złodzieja” faktycznie cię zabierze, czy znajdziemy jakieś części twojego ciała, jeśli tamci… — Nalał bursztynowego płynu do szklaneczek i wyciąg­nął jedną w stronę Lili. Przyjęła szklankę, a wtedy kapitan zerwał jej z głowy maskę z rogami i rzucił ją na stół między nimi. — To był imponujący występ — ocenił, zajmując własny fotel. — Ci na pokładzie, którzy nie obawiali się ciebie przed dzisiejszym wieczorem, teraz z pewnością zaczną się lękać. Lila wpatrywała się w szklankę tak, jak niektórzy wpatrują się w ogień.

— Był na pokładzie ktoś, kto się mnie nie bał? — spytała łobuzersko. — Wiesz, niektórzy z nich ciągle nazywają cię Sarows — zadumał się — kiedy nie ma cię w pobliżu. Mówią to szeptem, jakby myśleli, że potrafisz ich usłyszeć. — Może potrafię. — Obróciła szklankę w palcach. Nie otrzymała żadnej błyskotliwej riposty, popatrzyła więc znad szklaneczki i zobaczyła, że Alucard ją obserwuje, jak zawsze, przeszukując jej twarz w sposób, w jaki złodzieje obszukują kieszenie, próbując coś znaleźć. — No cóż — oznajmił w końcu, podnosząc szklankę. — Za co powinniśmy wznieść toast? Za Sarows? Za Baliza Kasnova i jego miedzianych głupców? Za przystojnych kapitanów i eleganckie statki? Ale Lila potrząsnęła głową. — Nie — stwierdziła, podnosząc szklankę z ostrym uśmiechem. — Za najlepszą złodziejkę. Alucard się roześmiał, cicho, niemal bezgłośnie. — Za najlepszą złodziejkę — powtórzył. Stuknął swoją szklaneczką o jej, a potem oboje wypili.

III Cztery miesiące wcześniej Czerwony Londyn Odejść było łatwo. Trudniej było nie obejrzeć się za siebie. Lila wiedziała, że Kell za nią patrzy, toteż zatrzymała się dopiero, gdy nie mógł jej już zobaczyć. Znów była sama. Wolna! Mogła pójść gdziekolwiek. Być każdym. Ale wraz z zachodem słońca jej odwaga zaczęła słabnąć. Nad miasto nadciągnęła noc i Lila zaczęła się czuć mniej jak zdobywca, a bardziej jak samotna dziewczyna w obcym świecie, bez znajomości języka i z niemal pustymi kieszeniami — oprócz pożegnalnego podarku Kella (kuferka z żywiołami), srebrnego zegarka i garstki monet, które przed wyjściem buchnęła pałacowemu strażnikowi. Miała już w życiu mniej, niewątpliwie, ale miewała też więcej. I wiedziała, że nie zajdzie dalej, na pewno nie bez statku. Otworzyła kieszonkowy zegarek, potem go zamknęła i przyjrzała się zarysom kołyszących się statków na rzece Isle, której czerwony poblask był bardziej widoczny w zapadającym mroku. Lila skupiła wzrok na jednym statku w szczególności, obserwowała go z zazdrością przez cały dzień. Był zachwycający, kadłub i maszty miał wyrzeźbione z ciemnego, zdobionego srebrem drewna, żagle, zależnie od światła, zmieniały się z granatowych w czarne. Nazwa biegła wzdłuż kadłuba — Saren Noche, co, jak Lila dowiedziała się później, znaczyło „Nocna Iglica”. Na razie wiedziała jedynie, że pożąda tego statku. Ale nie mogła po prostu wparować na pełen ludzi pokład i oznajmić, że statek należy do niej. Była dobra w kradzieżach, lecz nie aż tak dobra. Poza tym istniała też ponura prawda, że formalnie rzecz biorąc, Lila w ogóle… nie potrafiła żeg­lować. Oparła się więc o gładki kamienny mur, idealnie wtapiając się w ciemność w czarnym stroju, i przyglądała się, aż pod wpływem łagodnego kołysania statku i hałasów Nocnego Targowiska wpadła w swoisty trans. Z tego transu wyrwało ją poruszenie — kilku mężczyzn opuściło pokład statku i głośno tupiąc, zeszło po drewnianym trapie w ciężkich buciorach; monety brzęczały im w kieszeniach, a z gardeł rozlegał się wrzaskliwy śmiech. Wcześniej, przez cały dzień, przygotowywano statek do wyjścia w morze i mężczyźni pracowali z szaleńczym entuzjazmem, który wiele mówił o planowanej ostatniej nocy na lądzie. Wyglądali na gotowych do zabawy. Jeden rozpoczął szantę, pozostali zaś podłapali pomysł i ponieśli pieśń ku tawernom. Lila ponownie zatrzasnęła kopertę kieszonkowego zegarka, odepchnęła się od ściany i poszła za nimi. Nie miała żadnego przebrania, wyłącznie własny strój, który był męski w kroju, ciemne włosy, które wpadały w oczy, i ostre rysy. Żywiła nadzieję, że gdy obniży głos, może uchodzić za chudego młokosa. Maskę mogła nosić w ciemnawych bocznych uliczkach i na maskaradach, ale nie w tawernie. O ile nie chciała przyciągać nadmiernej uwagi. Mężczyźni przed nią zniknęli w jakimś przybytku. Lokal nie miał żadnego

widocznego szyldu z nazwą, ale znak nad drzwiami wykonano z metalu, prawdopodobnie lśniącej miedzi, która skręcała się i zwijała wokół srebrnego kompasu. Lila wygładziła płaszcz, podniosła kołnierz i weszła do lokalu. Zapach uderzył ją od razu. Nie był to obrzydliwy czy zatęchły smród, jak w znanych jej nadbrzeżnych tawernach, ale też nie aromat kwiatów, jak w pałacu królewskim, lecz ciepła, prosta i sycąca woń świeżego gulaszu zmieszana z fajczanym dymem i oparami soli z dalekich mórz. W narożnych paleniskach płonął ogień, a kontuar znajdował się nie pod jedną ze ścian, lecz w samym środku pomieszczenia, nierówny metalowy okrąg, który imitował kształt kompasu znad drzwi. Stanowił niesamowity przykład kunsztu, pojedynczy kawał srebra, a wskazówki wycelowano w cztery paleniska z ogniem. Ta żeglarska tawerna nie przypominała żadnego przybytku, jaki Lila kiedykolwiek widziała. Na podłodze niemal nie było plam krwi, nigdzie też mężczyźni nie bili się ani nie prowokowali do wyjścia na zewnątrz i dokończenia tam sprzeczki. Jałowa Fala w Londynie Lili — nie, nie jej, już nie — obsługiwała znacznie bardziej szorstkich mężczyzn, tu natomiast połowa gości nosiła królewskie barwy i najwyraźniej służyła koronie. Pozostali składali się na zbieraninę, nikt wszakże nie wyglądał na wymizerowanego ani nie miał desperacko głodnych oczu. Wielu — jak ludzie, za którymi tu weszła — było opalonych po miesiącach na morzu, ale ich buty wyglądały na wypolerowane, a broń trzymali bezpiecznie, w pochwach. Lila strząsnęła włosy nad swoje sztuczne oko, przybrała spokojną, lecz pewną siebie minę i nieśpiesznie podeszła do baru. — Avan — powiedział barman, szczupły mężczyzna o przyjaznym spojrzeniu. Od razu uderzyło ją wspomnienie — Barron, w Rzucie Kamieniem, ze swoim surowym ciepłem i stoickim opanowaniem — ale wzięła się w garść, by się nie rozkleić. Wsunęła się na wysoki stołek, a barman zadał jej jakieś pytanie i chociaż nie znała słów, potrafiła odgadnąć ich znaczenie. Postukała w dostrzeżoną obok prawie pustą szklankę i mężczyzna odwrócił się po napój. Ów napój pojawił się moment później — miłe dla oka, spienione piwo w kolorze piasku; Lila wypiła długi, uspokajający łyk. Przy kontuarze, w okolicy sąsiedniej wskazówki, jakiś mężczyzna bawił się z roztargnieniem monetami, a Lila dopiero po długiej chwili zrozumiała, że w rzeczywistości w ogóle tych monet nie dotykał. Metalowe krążki przemieszczały się nad i pod jego palcami, jak gdyby za sprawą magii, ponieważ… naprawdę tak było. Inny mężczyzna, po drugiej stronie kontuaru, pstryknął palcami i zapalił fajkę płomieniem, który uniósł się w powietrze nad opuszkiem jego kciuka. Ich gesty jej nie zaskoczyły, co ją zastanowiło — ledwie tydzień przebywała w tym świecie, a wydawał jej się bardziej naturalny, niż Szary Londyn był kiedykolwiek. Odwróciła się na siedzeniu i rozpoznała ludzi z „Nocnej Iglicy”, którzy teraz rozproszyli się po sali. Dwóch rozmawiało obok paleniska, jednego wciągnęła w najbliższy kąt biuściasta kobieta, trzech zasiadało do gry w karty z paroma marynarzami odzianymi w czerwień i złoto. Jeden z tych trzech przyciągnął wzrok Lili, nie dlatego, że był szczególnie przystojny — był właściwie raczej szpetny, z tego, co

mogła dojrzeć przez gęstwinę przesłaniających mu twarz włosów — ale ponieważ oszukiwał. Tak przynajmniej sądziła. Nie mogła być tego pewna, jako że gra miała najwyraźniej podejrzanie mało reguł. A jednak Lila była przekonana, że widziała, jak mężczyzna chowa do kieszeni kartę i wyjmuje inną. Rękę miał szybką, lecz nie dość szybką dla oka Lili. Poczuła, że wyzwanie ją kusi, łaskocząc jej nerwy, gdyż jej spojrzenie podążyło od jego palców do niskiego stołka, na którym oszust siedział i gdzie leżała jego sakiewka. Była przywiązana do paska skórzanym rzemykiem i wyglądała na ciężką od monet. Ręka Lili bezwiednie przeniosła się do biodra, gdzie w pochewce tkwił krótki, ostry nóż. Wyciągnęła go. „To niebezpieczne” — wyszeptał głos w jej głowie, a Lilę raczej zakłopotało odkrycie, że kiedyś taki głos zdawał się należeć do Barrona, teraz natomiast brzmiał jak głos Kella. Zignorowała go, jej krew na myśl o ryzyku popłynęła szybciej, ale sama Lila raptownie zamarła, kiedy mężczyzna się odwrócił i popatrzył bezpośrednio na nią — nie, nie na nią, lecz na stojącego tuż za nią barmana. Wskazał na swój stolik w uniwersalnym geście, którym zamawia się kolejne drinki. Dopiła piwo, rzuciła na ladę kilka monet, obserwując, jak barman stawia na tacy kolejkę napojów, a wtedy zjawił się drugi mężczyzna, który miał zanieść zamówienie do stolika. Dostrzegła swoją szansę i zeszła ze stołka. Poczuła, jak sala zakołysała się na skutek wypitego ale, które okazało się mocniejsze od piw, do jakich była przyzwyczajona, uczucie jednak szybko minęło. Lila poszła za kelnerem z tacą, skupiając wzrok na drzwiach za nim, nawet gdy jej botek musnął jego piętę. Mężczyzna potknął się i chociaż zdołał utrzymać równowagę, nie udało mu się uratować tacy z napojami; butelki i szklanki pofrunęły do przodu, na stolik, i połowa kart uniosła się na fali rozlanego trunku. Siedzący zerwali się z miejsc, przeklinając, krzycząc i usiłując ocalić przed zalaniem pieniądze i ubrania, a gdy już zawstydzony służący mógł się odwrócić i sprawdzić, kto go podciął, rąbek czarnego płaszcza dziewczyny znikał za drzwiami. *** Szła powoli ulicą, w jednej ręce trzymając skradzioną sakiewkę. Dobra złodziejka musi mieć nie tylko szybkie palce. Chodziło raczej o stworzenie sposobności do kradzieży. Lila zważyła w dłoni sakiewkę, uśmiechając się na myśl o jej ciężarze. Krew triumfalnie buzowała jej w żyłach. I wtedy, z tyłu za nią, ktoś krzyknął. Odwróciła się i znalazła się twarzą w twarz z brodatym jegomościem, którego dopiero co obrabowała. Nie zamierzała się wypierać — nie znała wystarczająco dobrze języka arnezyjskiego, aby próbować, a sakiewka wciąż zwisała z jej palców. Zamiast tego schowała zdobycz do kieszeni i przygotowała się na walkę. Mężczyzna był od niej dwa razy potężniejszy i o dobre trzydzieści centy­metrów wyższy, a teraz, między jednym krokiem a następnym, w jego rękach pojawiło się wygięte ostrze, jakby miniaturowa wersja kosy. Powiedział coś do Lili, cichy pomruk w tonie rozkazu. Może dawał jej szansę

pozostawienia skradzionego łupu i odejścia bez szwanku. Mało prawdopodobne, by zraniona duma pozwoliła mu na to, zresztą nawet gdyby tak było, Lila potrzebowała pieniędzy tak bardzo, że postanowiła zaryzykować. Ludzkość przetrwała dzięki ostrożności, lecz do rozwoju potrzebna jest śmiałość. — Znalezione, nie kradzione — powiedziała, obserwując, jak zaskoczenie rysuje się na twarzy mężczyzny. „Do diabła!” Kell ostrzegał ją wszak, że angielski ma w tym świecie swoje znaczenie i służy konkretnym celom. W tym języku mówiła rodzina królewska, a nie piraci. Jeśli Lila zamierza zatrudnić się na statku, będzie musiała się pilnować, aż nie nauczy się tutejszej mowy. Brodacz coś wymamrotał i przesunął dłonią po krzywiźnie swego noża. A nóż wyglądał na bardzo, bardzo ostry. Lila westchnęła i wyciągnęła własną broń, ząbkowane ostrze z rękojeścią dopasowaną do pięści i metalowymi kłykciami, które zaokrąglały się, tworząc osłonę. A potem, po ponownym przypatrzeniu się przeciwnikowi, wyjęła drugi nóż. Krótki, spiczasty, ten, którego wcześniej użyła do odcięcia sakiewki. — Wiesz co? — podjęła po angielsku, ponieważ nikt poza mężczyzną nie mógł jej usłyszeć. — Ciągle możesz tego uniknąć. Brodacz rzucił w jej kierunku zdanie, które kończyło się słowem pilse. To było jedno z nielicznych określeń, które znała. I wiedziała, że nie jest uprzejme. Nadal była zajęta rozmyślaniem o zniewadze, kiedy przeciwnik wykonał pchnięcie. Odskoczyła w tył i sparowała kosę oboma swoimi ostrzami, a odgłos metalu o metal zadźwięczał przeraźliwie na całej ulicy. Nawet mimo szumu morza i hałasów dobiegających z okolicznych oberży oni dwoje niedługo będą tu sami. Odepchnęła ostrze, starając się równocześnie odzyskać równowagę i uniknąć kolejnego ataku mężczyzny, który tym razem chybił o włos od jej gardła. Lila dała nura w bok, obróciła się szybko i podniosła do pionu, odpierając następne ciachnięcie kosą własnym głównym nożem. Oba ostrza przesuwały się, aż jego zaczęło muskać rękojeść jej sztyletu. Przesunęła rękę z nożem i teraz jej ostrze znalazło się nad kosą, a jednocześnie trzasnęła metalowymi kłykciami w szczękę mężczyzny. Zanim zdołał się otrząsnąć z ciosu, Lila uniosła dłoń z drugim ostrzem i wbiła je mężczyźnie między żebra. Ranny zakaszlał, krew pociekła mu na brodę, zamierzał jednak zamachnąć się na dziewczynę całą pozostałą siłą, tyle że Lila szarpnęła wbitą w ciało bronią w górę, przez miękkie narządy i kości, toteż w końcu mężczyzna wypuścił z rąk kosę, a jego ciało zwiotczało. Przez moment przemknęło jej wspomnienie innej śmierci, innego ciała poharatanego przez jej ostrze — chłopca w zamku w ponurym, białym świecie. To nie było jej pierwsze zabójstwo, lecz pierwsze, które wciąż do niej powracało. Pierwsze, które zabolało. Wspomnienie błysnęło i zniknęło, i Lila znów była w dokach, a poczucie winy uszło z niej jak krew z umierającego mężczyzny. To się zdarzyło tak szybko. Wyciągnęła nóż i ciało upadło na ulicę. W uszach wciąż rozbrzmiewał jej szczęk broni i czuła podekscytowanie związane z walką. Zrobiła kilka uspokajających wdechów,

po czym odwróciła się z zamiarem ucieczki, lecz wówczas znalazła się twarzą w twarz z piątką innych mężczyzn ze statku. Członkowie załogi wydali pomruk. Wyciągnęli broń. Lila zaklęła pod nosem, na moment powędrowała za wzrokiem mężczyzn, ku pałacowi leżącemu nad rzeką, zaświtała jej bowiem odległa myśl — trzeba było zostać, mogła zostać, byłaby bezpieczna — ale przegoniła ją i mocniej chwyciła noże. Była Delilah Bard i przeżyje lub umrze na własnych cholernych… Ktoś trzasnął ją pięścią w brzuch, przerywając ciąg myślowy. Druga pięść trafiła ją w szczękę. Lila padła ciężko na ulicę, jedno ostrze wyleciało z jej dłoni, przed oczyma zobaczyła gwiaździste aureole. Starała się unieść na czworaki, trzymając kurczowo drugie ostrze, jednak w tym momencie ktoś nastąpił jej mocno butem na nadgarstek. Inny but uderzył ją w żebra. Coś trafiło w skroń i na kilka długich chwil świat stracił na ostrości, a gdy powoli zaczęła widzieć wyraźnie, czyjeś silne ręce postawiły ją na nogi. Pod brodą poczuła dotyk ostrza miecza i przygotowała się na śmierć, lecz jej życie nie miało się od tego ostrza skończyć. Zamiast tego rzemieniem, bardzo podobnym do tego, który odcięła, kradnąc sakiewkę, związano jej przeguby dłoni i zaciśnięto go mocno, a później mężczyźni poprowadzili ją do portu. Ich głosy wypełniły jej głowę jednostajnym szumem, choć jedno słowo docierało do niej częściej niż inne. Casero. Nie wiedziała, co to znaczy. Poczuła smak krwi, lecz nie potrafiła powiedzieć, skąd płynęła — z nosa, ust czy gardła. Szczegół ten nie miał znaczenia, jeśli mężczyźni planowali wrzucić jej ciało w wody Isle, o ile nie było to świętokradztwem (to kazało jej się zastanowić, co właściwie tutejsi ludzie robią z ciałami swoich zmarłych), ale po paru chwilach gorącej dyskusji zabrali ją po trapie na statek, który obserwowała wcześ­niej przez całe popołudnie. Usłyszała głuchy odgłos, a gdy obejrzała się za siebie, zobaczyła, że ciało brodacza rzucono na deski trapu. „Interesujące — pomyślała bezwiednie. — Nie wnieśli go na pokład”. Przez cały czas trzymała język za zębami i jej milczenie wyraźnie denerwowało członków załogi. Wrzeszczeli do siebie i na nią. Pojawiło się więcej mężczyzn. Więcej razy wykrzyczano słowo casero. Żałowała, że na naukę arnezyjskiego mogła do tej pory poświęcić ledwie parę dni Czy termin casero znaczył „proces”? „Śmierć”? „Morderstwo”? Później zamaszystym krokiem przemaszerował przez pokład jakiś przepasany czarną szarfą mężczyzna w wytwornym kapeluszu, z lśniącym mieczem i niepokojącym uśmiechem, a wówczas wrzawa ucichła. I Lila zrozumiała. Słowo casero oznaczało kapitana. *** Kapitan „Nocnej Iglicy” był niezwykle przystojny. I niezwykle młody. Skórę miał opaloną, lecz gładką, włosy, intensywnie brązowe i przetykane miedzianymi kosmykami,

spinał z tyłu elegancką klamrą. Jego oczy, tak ciemnoniebieskie, że niemal czarne, popatrywały teraz od ciała na deskach, przez tłumek zgromadzonych marynarzy, po Lilę. W jego lewej brwi dostrzegła szafir. — Kers la? — spytał. Pięciu mężczyzn, którzy zaciągnęli ją na pokład, zaczęło krzyczeć jeden przez drugiego. Lila nawet nie próbowała ich słuchać czy wyłapywać słów, gdy na nią pomstowali. Zamiast tego skupiła spojrzenie na kapitanie, a on, chociaż z pewnością słuchał ich pretensji, również nie odrywał wzroku od niej. Kiedy mężczyźni się wykrzyczeli, kapitan zaczął ją przesłuchiwać, czy też przynajmniej usiłował ją strofować. Nie wydawał się szczególnie rozgniewany, raczej zmartwiony. Uciskał sobie palcami grzbiet nosa i mówił bardzo szybko, w oczywisty sposób nie zdając sobie sprawy z tego, że Lila nie zna po arnezyjsku więcej niż kilka słów. Czekała, aż mężczyzna to sobie uprzytomni, a on w końcu najwidoczniej dostrzegł w jej oczach pustkę wskazującą na brak zrozumienia, ponieważ zamilkł. — Shast — mruknął do siebie, a potem podjął przemowę, próbując szeregu różnych języków, które brzmiały albo bardziej gard­łowo, albo nieco melodyjniej niż arnezyjski. Wciąż miał nadzieję, że zobaczy światełko zrozumienia w jej oczach, lecz Lila tylko potrząsała głową. Znała kilka słów po francusku, ale prawdopodobnie nie pomogą jej w tym świecie. Tu przecież w ogóle nie było Francji! — Anesh — powiedział ostatecznie kapitan. To arnezyjskie słowo, na ile je rozpoznała, było powszechnie stosowanym potwierdzeniem. — Ta… — wskazał na nią — …vasar… — zrobił palcem kreskę w powietrzu na wysokości swojej szyi — …mas… — wskazał na siebie — …eran gast. Wtedy wskazał na ciało mężczyzny, którego zadźgała. Gast. Znała już to słowo. „Złodziej”. Ta vasar mas eran gast. „Zabiłaś mojego najlepszego złodzieja”. Lila uśmiechnęła się wbrew sobie, dodając nowe słowa do swojego mizernego arsenału. — Vasar es — powiedział jeden z mężczyzn, pokazując na nią. „Zabić ją”. A może „zabić go”, ponieważ była raczej przekonana, że nie wiedzą jeszcze, iż mają do czynienia z dziewczyną. A ona nie miała zamiaru ich o tym informować. Może była daleko od domu, ale pewne sprawy nigdzie się nie zmieniają i wolała być uważana za mężczyznę, nawet jeśli oznaczało to mężczyznę martwego. Załoga wydawała się żądać takiego właśnie końca, ponieważ szmer aprobaty przeszedł przez grupę, przerywany od czasu do czasu przez słowo vasar. Kapitan przesunął ręką po włosach, najwyraźniej rozważając propozycję. Uniósł brew, patrząc na Lilę, jak gdyby pytał: „No i? Co mam zrobić?”. Lila wpadła na pewien pomysł. Był bardzo głupi. Ale głupi pomysł jest lepszy niż żaden, przynajmniej w teorii. Więc ułożyła sobie w głowie zdanie i wygłosiła je ze swoim zadziornym uśmiechem. — Nas — powiedziała powoli. — An to eran gast.

„Nie. Ja jestem twoim najlepszym złodziejem”. Mówiąc to, wytrzymała spojrzenie kapitana, a podbródek zadarła wysoko i dumnie. Pozostali mężczyźni zrzędzili i wydawali pomruki, lecz oni się dla niej nie liczyli, nie istnieli. Świat zwęził się do niej, Lili, i kapitana statku. Jego uśmiech był prawie niedostrzegalny. Zaledwie lekkie drgnięcie warg. Inni marynarze wyglądali na jeszcze mniej rozbawionych jej pokazem. Dwóch z nich ruszyło ku niej, a ona w tym czasie cofnęła się o krok i wyciągnęła w ich stronę rękę z nożem. Co stanowiło nie lada wyczyn, biorąc pod uwagę rzemień, który krępował jej nadgarstki. Kapitan gwizdnął, a ona nie wiedziała, czy rozkazuje coś swoim ludziom, czy wydaje odgłos uznania. Nie miało to znaczenia. Ktoś grzmotnął ją pięścią w plecy i Lila zatoczyła się do przodu, padając na kapitana, który złapał ją za przeguby dłoni i ścisnął je. Ból przeszedł całą jej rękę aż do barku i nóż zastukotał na pokładzie. Spiorunowała wzrokiem oblicze casero. Było jedynie o kilka centymetrów od jej twarzy, a kiedy jego oczy się w nią wwiercały, poczuła, że mężczyzna ją sonduje. — Eran gast? — spytał. — Anesh… — I wtedy, ku jej zdumieniu, kapitan ją puścił. Klepnął się dłonią w płaszcz na wysokości piersi. — Casero Alucard Emery — powiedział, przeciągając sylaby. Potem wskazał na nią z pytającym spojrzeniem. — Bard — odparła. Kiwnął głową, raz, w zadumie, a następnie odwrócił się do czekającej załogi. Zaczął do nich przemawiać, słowa płynęły zbyt gładko i szybko, aby Lila cokolwiek pojęła. Skinął w kierunku ciała na deskach, a później ku niej. Członkowie załogi nie wyglądali na zadowolonych, ale każdy kapitan jest z jakiegoś powodu kapitanem, więc słuchali. A kiedy skończył, stali, nieruchomi i posępni. Emery odwrócił się i odszedł przez pokład do schodów, które prowadziły w dół, pod pokład. Kiedy jego but dotknął pierwszego stopnia, kapitan zatrzymał się i popatrzył za siebie z nowym uśmiechem, tym razem wyraźnym. — Nas vasar! — polecił. „Nie zabijać”. W końcu posłał Lili spojrzenie, które mówiło: „Powodzenia”, i zszedł po schodach. *** Mężczyźni owinęli zwłoki w płótno i zostawili je w dokach. Lila sądziła, że chodzi o przesąd związany z niewnoszeniem zmarłych na pokład statku. Na czole zabitego umieszczono złotą monetę, może w ramach zapłaty za pochówek. Z tego, co widziała, Czerwony Londyn nie był miejscem szczególnie religijnym. Jeśli jego mieszkańcy cokolwiek czcili, czcili magię, co — jak przypuszczała — stanowiłoby w Szarym Londynie herezję. Ale z drugiej strony, chrześcijanie oddawali cześć jakiemuś staremu mężczyźnie w niebie i gdyby musiała w tej chwili zdecydować, co wydaje się bardziej rzeczywiste, wybrałaby magię. Na szczęście nigdy nie była pobożna. Nigdy nie wierzyła w siły wyższe, nigdy nie chodziła do świątyni, nigdy nie modliła się przy łóżku. Właściwie jedyną osobą, do której Lila kiedykolwiek się modliła, była ona sama. Zastanowiła się, czy nie buchnąć złotej monety, ale z bogami czy bez bogów, taki czyn wydał jej się niewłaściwy, więc stała na pokładzie i z rezygnacją przyglądała się

przebiegowi zdarzeń. Trudno czuć się źle z powodu zabicia takiego człowieka (gdyby nie ona jego, on zabiłby ją), na dodatek żaden z pozostałych marynarzy nie wydawał się jakoś szczególnie przygnębiony z powodu tej straty… Ale koniec końców, sądziła, że nie jest odpowiednią osobą, żeby oceniać wartość drugiego człowieka poprzez tych, którym go będzie brakowało. Nie, skoro ludzie, których mogłaby nazwać rodziną, wegetowali gdzieś, w innym świecie. A kto znalazł ciało Barrona? Kto go pogrzebał? Odsunęła od siebie te pytania. To go jej nie przywróci. Zbliżyła się do niej grupka marynarzy. Jeden z nich podszedł prosto do niej, a ona rozpoznała w jego dłoni swój sztylet z kastetem w rękojeści. Mężczyzna burknął coś pod nosem, a potem podniósł sztylet i wbił jego czubek w skrzynię obok głowy Lili. Na korzyść mężczyzny świadczyło, że nie wbił go jej w głowę, a na korzyść Lili, że nawet nie drgnęła. Przysunęła skrępowane nadgarstki do ostrza i pociągnęła je w dół jednym gwałtownym ruchem, uwalniając się ze sznura. Statek był niemal gotowy do stawiania żagli, a ona najprawdopodobniej zdobyła sobie na nim miejsce, chociaż nie była całkowicie pewna jako kto lub co: więzień, ładunek czy członek załogi. Zaczął siąpić lekki deszcz, ale pozostała na pokładzie i na uboczu, podczas gdy statek oddawał cumy; biło jej serce, kiedy wypływał na środek rzeki Isle, odwracając się tyłem do roziskrzonego miasta. Ściskała poręcz na rufie „Nocnej Iglicy” i przypatrywała się kurczącemu się w oddali Czerwonemu Londynowi. Stała tak długo, aż ręce zdrętwiały jej z zimna, a ona sama do końca zrozumiała szaleństwo swego czynu. Potem kapitan wrzasnął jej nazwisko: — Bard! — i wskazał na grupę mężczyzn zmagających się ze skrzyniami, więc poszła pomóc. I tak po prostu (chociaż oczywiście niezupełnie po prostu, ponieważ było wiele ciężkich nocy i wygranych potyczek, najpierw przeciwko, a potem u boku tych mężczyzn, sporo przelanej krwi i przejętych okrętów) Lila Bard stała się członkiem załogi „Nocnej Iglicy”. IV Kiedy przebywała na pokładzie „Nocnej Iglicy”, niemal się nie odzywała (Kell byłby zachwycony). Każdą chwilę spędzała na próbie opanowania języka arnezyjskiego, z trudem tworząc sobie zasoby słownictwa — ale chociaż dość szybko chwytała słówka, i tak wciąż łatwiej było tylko się przysłuchiwać, niż włączać się do rozmowy. Załoga bardzo często rzucała słowa w jej kierunku, starając się odgadnąć, jaki jest jej ojczysty język, rozpracował ją jednak sam Alucard Emery. Przebywała na pokładzie ledwie tydzień, kiedy pewnej nocy kapitan natknął się na nią, jak bluzgała na Castera, swój rewolwer skałkowy, za to, że jest „rozmokłym gównem, w którego lufie utknęła ostatnia kulka”. — No proszę, jaka niespodzianka. Lila podniosła wzrok i zobaczyła stojącego w pobliżu Alucarda. Najpierw pomyślała, że jej arnezyjski chyba bardzo się poprawił, ponieważ od razu zrozumiała jego słowa, potem jednak uświadomiła sobie, że mężczyzna nie odezwał się po arnezyjsku. Mówił po angielsku! I nie dość, że mówił w jej języku, to jeszcze miał dobry akcent, właściwą wymowę i odpowiednią intonację, czyli, ogólnie rzecz biorąc, wydawał się biegły w królewskiej mowie. Jego angielski nie wyglądał na wyuczony, kapitan nie

musiał szukać słów, powyższe stwierdzenie przyszło mu naturalnie. Przypominał pod tym względem raczej Kella czy Rhya, kogoś, kto używa tego języka wszędzie i od zawsze. W innym świecie, na szarych ulicach dawnego miasta Lili, ta płynność wymowy niewiele by znaczyła, lecz tutaj sugerowała, że Alucard nie jest zwyczajnym wilkiem morskim. By zachować swój sekret, Lila, łapiąc się ostatniej deski ratunku, udała, że go nie rozumie. — Och, nie rób ze mnie idioty, Bard — mruknął. — Zaczynasz mnie coraz bardziej interesować. Byli sami w tej części statku skrytej pod krawędzią górnego pokładu. Palce dziewczyny podryfowały do noża przy pasie, ale mężczyzna podniósł rękę. — Może będziemy kontynuować tę rozmowę w moich kwaterach? — zaproponował z błyskiem w oku. — No chyba że chcesz robić sceny. Lila przypuszczała, że lepiej nie podcinać kapitanowi gardła na widoku. Mogła to przecież zrobić na osobności. *** W chwili, gdy zostali we dwoje, obróciła się do niego. — Mówisz po angiel… — zaczęła, po czym ugryzła się w język. — Po królewsku. — Tak go tutaj nazywano. — Oczywiście — przyznał Alucard. Bez wysiłku przeskoczył na arnezyjski. — Ale dla mnie to nie jest język ojczysty. — Tac — odparła w tym samym języku. — Kto mówi, że dla mnie jest? Kapitan posłał jej szelmowski uśmiech i wrócił do angielskiego. — Po pierwsze, ponieważ twój arnezyjski jest okropny — złajał ją. — I po drugie, ponieważ taka jest zasada wszechrzeczy, że każdy przeklina w swoim języku ojczystym. A, muszę powiedzieć, twoja wiązanka była całkiem barwna. Kiedy Alucard wprowadzał ją do swojej kajuty, Lila zacisnęła zęby, poirytowana własnym potknięciem. Pomieszczenie było eleganckie, lecz przytulne, z koją umieszczoną w niszy wzdłuż jednej ściany i paleniskiem wzdłuż drugiej, dwoma fotelami z wysokim oparciem przed słabym ogniem. Na biurku z ciemnego drewna, niczym przycisk do papieru, na mapach leżała zwinięta biała kotka. Powitała ich, machnąwszy ogonem i otworzyła jedno lawendowe oko, podczas gdy kapitan podszedł do biurka i przerzucał jakieś dokumenty. W zamyśleniu podrapał zwierzątko za uszami. — Esa — powiedział, przedstawiając kotkę. — Pani mojego statku. Stał teraz odwrócony plecami i Lila znowu przesunęła rękę do sztyletu przy biodrze. Zanim jednak zdążyła dosięgnąć broni, palce mężczyzny zadrgały, a wtedy jej ostrze wyskoczyło z pochwy, przeleciało przez kajutę i wpadło w jego dłoń, uderzając o nią rękojeścią. Kapitan nawet nie popatrzył. Lila zmrużyła oczy. W przeciągu tygodnia, który spędziła na statku, nie widziała, by ktokolwiek uprawiał tu magię. Teraz Alucard odwrócił się do niej z niewymuszonym uśmiechem, jak gdyby przed chwilą wcale nie zamierzała go zaatakować. Rzucił sztylet gestem od niechcenia na biurko (na ten odgłos Esa ponownie machnęła ogonem).

— Możesz mnie zabić później — oświadczył, wskazując dwa fotele przed ogniem. — Najpierw porozmawiajmy. Na stoliczku między siedziskami stanęła karafka oraz dwa kieliszki i mężczyzna nalał do jednego z nich napój w kolorze jagód, a potem wyciągnął kieliszek ku Lili. Nie przyjęła go. — Dlaczego? — spytała. — Ponieważ lubię język królewski — wyjaśnił — i chciałbym mieć kogoś do rozmów. — Było to uczucie, które Lila rozumiała. Najzwyklejsza ulga rozmowy po tak długim milczeniu była dla niej jak rozciąganie mięśni po kiepskim śnie, jak walka z zesztywnieniem. — Nie chciałbym, żeby podczas mojego pobytu na morzu język zardzewiał. Opadł na jeden z foteli i sam się napił; kamień szlachetny w jego brwi błyszczał w świetle paleniska. Pusty kieliszek mężczyzna postawił przed drugim fotelem i wtedy Lila przyjrzała się kapitanowi, rozważyła swoje możliwości, a potem zajęła miejsce. Karafka z purpurowym winem stała na stole między nimi. Lila nalała go sobie do kieliszka i rozparła się w fotelu, naśladując pozę Alucarda — kieliszek postawiła na poręczy, nogi wyciągnęła przed siebie, stopy skrzyżowała w kostkach. Uosobienie nonszalancji. Kapitan w zadumie przekręcał na palcu jeden ze swoich pierścieni, srebrne pióro wygięte w krąg. Przez moment przyglądali się sobie w milczeniu, jak dwóch szachistów przed pierwszym ruchem. Lila nigdy nie lubiła szachów. Nie miała do nich cierpliwości. Alucard poruszył się jako pierwszy, jako pierwszy też się odezwał: — Kim jesteś? — Mówiłam ci — odparła po prostu. — Nazywam się Bard. — Bard! — wypalił. — Nie ma arystokratycznego domu o takim nazwisku. Z której rodziny tak naprawdę pochodzisz? Roseców? Casinów? Lorenich? Lila prychnęła cicho, nic jednak nie odpowiedziała. Alucard zrobił założenie, jedyne, jakiego mógł dokonać Arnezyjczyk — że ponieważ mówiła po angielsku czy po królewsku, na pewno jest arystokratką. Damą dworu, nauczoną błyskać angielskimi słowami jak klejnotami, skoncentrowaną na imponowaniu członkom rodziny królewskiej, zdobyciu tytułu, korony. Wyobraziła sobie księcia, Rhya, z jego nieskrępowanym urokiem i zalotnym zachowaniem. Gdyby tylko zechciała, prawdopodobnie potrafiłaby przykuć jego uwagę. I wtedy jej myśli pofrunęły do Kella, stojącego jak cień za ekstrawaganckim następcą tronu. Kella o rudawobrązowych włosach, czarnym oku i wiecznie zasępionej minie. — Świetnie — przerwał ciszę Alucard. — Łatwiejsze pytanie. Masz imię, panno Bard? Lila uniosła brew. — Tak, tak, wiem, że jesteś kobietą. Na dworze królewskim mogłabyś rzeczywiście uchodzić za bardzo ładnego chłopca, ale mężczyźni, którzy pracują na statkach, mają raczej nieco więcej… — Mięśni? — zaryzykowała. — Zamierzałem powiedzieć o zaroście na twarzy.

Lila wbrew sobie uśmiechnęła się ironicznie. — Od kiedy wiesz? — Odkąd weszłaś na pokład. — A jednak pozwoliłeś mi zostać. — Pomyślałem, że jesteś interesująca. — Ponownie napełnił swój kieliszek. — Powiedz mi, co cię sprowadziło na mój statek? — Twoi ludzie. — Ale widziałem cię tamtego dnia. Pragnęłaś wejść na pokład. Lila popatrzyła na niego z uwagą, po czym wyznała: — Spodobał mi się twój statek. Wyglądał na kosztowny. — Och, jest taki. — Zamierzałam poczekać, aż załoga zejdzie na brzeg, a później zabić ciebie i przejąć „Iglicę” na własność. — Cóż za szczerość — wycedził i wypił łyk wina. Wzruszyła ramionami. — Zawsze chciałam mieć okręt piracki. Słysząc to, Alucard roześmiał się głośno. — Z jakiego powodu sądzisz, że jestem piratem, panno Bard? Na twarzy Lili pojawił się smutek. Nie zrozumiała. Ledwo dzień wcześniej widziała, jak przejmowali jakiś statek, chociaż sama pozostała na „Iglicy” i obserwowała z gniazda ich wtargnięcie, walkę, a później powrót ze świeżym łupem. — Kim innym miałbyś być? — Jestem kaprem! — wyjaśnił, unosząc z dumą brodę. — Na usługach dobrej arnezyjskiej korony. I żegluję za pozwoleniem Mareshów. Obserwuję ich morza i rozwiązuję wszelkie problemy, które tam napotkam. Dlaczego twoim zdaniem mój język królewski jest taki nienaganny? Zaklęła pod nosem. Nic dziwnego, że ludzi Alucarda tak chętnie witano w tawernie z kompasem. Byli wszak porządnymi żeglarzami. Na tę myśl trochę straciła zapał. — Ale nie wywiesiłeś królewskiej bandery? — spytała. — Przypuszczam, że mógłbym… — Więc dlaczego jej nie masz? — warknęła ostro. Wzruszył ramionami. — Mniej zabawy, jak sądzę. — Obrzucił ją nowym uśmiechem, tym razem nieco nikczemnym. — Mógłbym wywiesić królewskie barwy, gdybym chciał wystawiać się na atak na każdym kroku albo pragnąłbym odstraszać potencjalne ofiary. Ale za bardzo lubię ten statek i nie chciałbym patrzeć, jak tonie, nie chciałbym też stracić dotychczasowej pozycji i nie móc już działać z ukrycia. „Iglica” preferuje subtelniejszą formę infiltracji. Ale nie, nie jesteśmy piratami. — Najwidoczniej dostrzegł rozczarowanie Lili, ponieważ dodał: — Daj spokój, nie bądź taka zawiedziona, Bard. Nie ma znaczenia, jak to nazwiesz, piractwem czy kaperstwem, to tylko różnica w określeniu. Jedyne, co się naprawdę liczy, to fakt, że jestem kapitanem tego statku. I zamierzam zachować zarówno tę posadę, jak i życie. I tu nasuwa się pytanie, co mam zrobić z tobą… Ten mężczyzna, którego zadźgałaś pierwszej nocy, Bels… Twoją skórę uratowało tylko to, że zabiłaś go na lądzie,

a nie na morzu. Na naszych jednostkach pływających panują konkretne zasady, Bard. Gdybyś przelała jego krew na pokładzie mojego statku, nie miałbym wyboru, musiałbym przelać twoją. — I tak mogłeś — zauważyła. — Twoi ludzie na pewno by się nie sprzeciwili. Dlaczego więc mnie oszczędziłeś? — Pytanie dręczyło ją od ich pierwszego spotkania. — Zaciekawiłaś mnie — wyjaśnił, wpatrując się w spokojne, blade światło ognia w palenisku. — Ponadto — dodał i jego ciemne oczy znowu strzeliły w jej stronę — sam od miesięcy szukałem sposobu pozbycia się Belsa… Okradał mnie, podstępny drań. Przypuszczam zatem, że wyświadczyłaś mi przysługę, i postanowiłem ci się za to odwdzięczyć. Na szczęście dla ciebie większość członków mojej załogi tak czy inaczej nie znosiła tego gnojka. Obok jego fotela pojawiła się Esa, a jej wielkie lawendowe oczy wpatrywały się w Lilę, a raczej ją piorunowały. Kotka ani na moment nie zamrugała. Lila była przekonana, że koty powinny mrużyć oczy. — Tak więc — podjął kapitan, prostując się — weszłaś na pokład z zamiarem zabicia mnie i zrabowania mojego statku. Miałaś tydzień, czyli że chyba za bardzo się nie starałaś? Wzruszyła ramionami. — Nie byliśmy na brzegu. Alucard zachichotał. — Zawsze jesteś taka urocza? — Tylko w swoim języku ojczystym. Mój arnezyjski, co mi wytknąłeś, pozostawia wiele do życzenia. — Dziwne, biorąc pod uwagę, że nigdy nie spotkałem nikogo, kto by potrafił mówić językiem dworskim, ale nie znał mowy potocznej… Umilkł, w widoczny sposób oczekując odpowiedzi. Lila sączyła wino, a cisza gęstniała. — Coś ci powiem — kontynuował, kiedy było jasne, że dziewczyna nie zamierza ustąpić. — Spędzaj ze mną noce, a pomogę ci poprawić język. Lila o mało nie zakrztusiła się winem, po czym popatrzyła na Alucarda spode łba. Roześmiał się — to był taki niewymuszony, naturalny dźwięk, chociaż kotka, słysząc go, zjeżyła się. — Nie miałem tego na myśli — uściślił, odzyskując nad sobą panowanie. Lila poczuła, że jej policzki przybierają odcień pozostałego w jej kieliszku wina. Twarz wręcz ją paliła. Chciała tego mężczyznę trzas­nąć pięścią. — Po prostu dotrzymuj mi towarzystwa — spróbował znowu — a ja dotrzymam twojej tajemnicy. — I niech załoga myśli, że ze mną sypiasz?! — Och, wątpię, żeby tak pomyśleli — odparował, machnąwszy ręką. Lila usiłowała nie czuć się obrażona. — I obiecuję — dorzucił — chodzi mi jedynie o przyjemność konwersacji z tobą. Pomogę ci nawet z twoim arnezyjskim. Lila stukała palcami o poręcz fotela, rozważając ofertę. — No zgoda — obwieściła. Wstała i podeszła do biurka, gdzie jej sztylet ciągle

leżał na mapach. Pomyślała o tym, w jaki sposób kapitan wyrwał go jej wcześniej z pochewki. — Ale chcę w zamian przysługi. — Zabawne, myślałem, że wyświadczyłem ci przysługę, gdy pozwoliłem ci pozostać na moim statku, mimo że jesteś kłamczuchą, złodziejką i zabójczynią. Ale, proszę, mów, co ci chodzi po głowie. — Magia — odrzekła krótko, wsuwając ostrze z powrotem do pochwy. Mężczyzna podniósł na nią ozdobioną szafirem brew. — Co z nią? Lila się zawahała, starając się odpowiednio dobrać słowa. — Potrafisz ją czynić. — No i? Wyjęła z kieszeni dar od Kella i położyła na stole. — No i chcę się tego nauczyć. — Jeśli ma mieć jakieś szanse w tym nowym świecie, musi poznać jego prawdziwy język. — Nie jestem zbyt dobrym nauczycielem — wyznał Alucard. — Ale ja szybko się uczę. Mężczyzna przechylił głowę i przyglądał się jej z uwagą. A potem podniósł prezent od Kella i odgiął zatrzask, a wtedy pudełko otworzyło się na jego dłoni. — Co chcesz wiedzieć? Wróciła na fotel, usiadła i pochyliła się do przodu, łokcie opierając na kolanach. — Wszystko. V Morze Arnezyjskie Lila nuciła, zmierzając ku trzewiom statku. Wsunęła jedną rękę do kieszeni i zacisnęła palce na odłamku białego kamienia, który tam trzymała. Przypomnienie. Było późno i „Nocna Iglica” odpłynęła już od przebranych szczątków „Miedzianego Złodzieja”. Trzynastu piratów, których Lila nie zabiła, obudzi się niedługo i odkryje, że ich kapitan zginął, a okręt został splądrowany. Mogło być gorzej; ktoś mógł im wszystkim poderżnąć gardła wzdłuż wytatuowanych ostrzy. Alucard wolał jednak, żeby darowała życie piratom, twierdząc, że ciekawiej jest „złowić i wypuścić”. Jej ciało było rozgrzane od wina i miłego towarzystwa, a ponieważ statek kołysał się lekko pod jej stopami, morskie powietrze owiewało jej ramiona, fale zaś mruczały swoją pieśń, tę kołysankę, której zawsze pragnęła, uprzytomniła sobie, że jest szczęśliwa. „Odejdź” — syknął jej w ucho jakiś głos. Rozpoznała go, nie z morza, lecz z ulic Szarego Londynu — należał do niej, do dziewczyny, którą była przez tak wiele lat. Zrozpaczonej, nieufającej niczemu, co nie było jej i tylko jej własnością. „Odejdź stąd” — naciskał głos. Ale nie chciała odchodzić. I ten właśnie fakt przeraził ją bardziej niż cokolwiek. Potrząsnęła głową i nuciła szantę o Sarows, aż dotarła do swojej kajuty, a te akordy były jak ostrzeżenie przed kłopotami, chociaż od miesięcy nie przytrafiły się żadne na pokładzie jej statku. Tyle że to nie był jej statek, nie do końca, jeszcze nie.

Jej kajuta była mała — ledwie mieściła się w niej koja i kufer — ale tylko w tym jednym miejscu na całym statku mogła być naprawdę sama, a gdy zamknęła drzwi, ciężar osoby, którą udawała, zsuwał się z jej barków niczym płaszcz. Jedno tylko okno przerywało ciąg drewnianych desek przeciwległej ściany, światło księżyca odbijało się za nim od falującego oceanu. Lila podniosła ze szczytu kufra latarnię, a ta w jej ręku zapłonęła tym samym zaczarowanym ogniem, który wypełniał palenisko Alucarda (nie Lila wypowiedziała zaklęcie, nie do niej należała magia). Powiesiwszy latarenkę na ściennym haku, pozbyła się botków, a także wszelakiej broni, układając wszystkie elementy na kufrze — wszystkie oprócz sztyletu z kastetem, który zatrzymała przy sobie. Mimo że miała teraz własny pokoik, nadal sypiała odwrócona plecami do ściany i z bronią przy kolanie, czyli tak jak na początku. Stare nawyki. Niezbyt jej to przeszkadzało. Od lat nie spała twardo. Życie na ulicach Szarego Londynu nauczyło ją, jak odpoczywać, tak naprawdę nie śpiąc. Obok jej broni leżało małe pudełko, które Kell dał jej tamtego dnia. Pachniało jak on, więc można powiedzieć, że pachniało jak Czerwony Londyn, jak kwiaty i świeżo zaorana ziemia, i za każdym razem, kiedy Lila je otworzyła, odczuwała w duszy ulgę, że ta woń wciąż wypełnia pudełko z żywiołami. Więź z miastem i z Kellem. Wzięła je ze sobą na koję, siadając po turecku i stawiając je przed kolanami na grubym kocu. Była zmęczona, ale ta czynność stała się już częścią jej wieczornego rytuału i wiedziała, że jeśli go nie odprawi, nie będzie spała dobrze, o ile w ogóle. Pudełko wykonano z ciemnego, karbowanego drewna i miało zamknięcie w postaci małej srebrnej sprzączki. Było piękne i Lila mogłaby je sprzedać za niezłą sumkę, a jednak je zachowała. Nie z sentymentu, jak sobie powtarzała (srebrny zegarek kieszonkowy był jedynym przedmiotem, do sprzedaży którego nie mogła się zmusić), ale dlatego, że było użyteczne. Odsunęła srebrny zatrzask i otworzyła się przed nią szachownica z wyżłobieniami, w których na jej działanie czekały żywioły — ziemia, powietrze, ogień, woda i kość. Poruszyła palcami. Wiedziała, że większość osób potrafi kontrolować tylko jeden żywioł, może dwa, a ona, będąc z innego Londynu, nie powinna być w stanie panować nad żadnym. Ale nigdy nie brała pod uwagę statystyk. Poza tym ten stary kapłan, mistrz Tieren, powiedział jej kiedyś, że widzi w niej moc. Musiała nad tą mocą po prostu popracować. Teraz podniosła ręce z obu stron kropli oliwy w rowku, wnętrzem dłoni do dołu, jak gdyby chciała je ogrzać. Nie znała słowa przywołującego magię. Alucard upierał się, że nie musi się uczyć innego języka, że słowa są bardziej dla użytkownika niż dla obiektu, że ich celem jest tylko pomoc w koncentracji, a jednak bez właś­ciwego zaklęcia Lila czuła się głupia. Była jedynie szaloną dziewczyną gadającą do siebie w ciemnościach. Potrzebowała czegoś i wyobraziła sobie, że takim rodzajem zaklęcia może być wiersz. A przynajmniej był czymś więcej niż tylko słowami. — „Tygrysie, błysku”… — wymamrotała pod nosem. Nie znała zbyt wielu wierszy — życie złodziejki nie łączy się z badaniem literatury — ale ten wiersz Blake’a znała na pamięć dzięki swojej matce. Nie pamiętała

za bardzo tej zmarłej ponad dekadę temu kobiety, lecz pamiętała noce, kiedy zasypiała przy Pieśniach niewinności i doświadczenia. Subtelna rytmiczność głosu matki kołysała ją jak fale uderzające o łódź. Wypowiedziane słowa wiersza ukołysały ją teraz, tak jak wtedy, uciszyły nawałnicę, która szalała w jej głowie, i poluźniły ucisk w piersi. — „W gąszczach mroku”… Jej dłonie ogrzewały się, kiedy snuła w powietrzu wiersz. Nie wiedziała, czy robi to w sposób właściwy, czy w ogóle istnieje coś takiego, jak właściwy sposób — gdyby Kell był tutaj, prawdopodobnie twierdziłby, że istnieje taka metoda, i męczyłby Lilę, aż by ją opanowała, ale Kella tu nie było, więc uznała, że istnieje więcej niż jedna droga do wykonania tego zadania. — „Jakaż to otchłań nieb odległa”… Być może moc trzeba pielęgnować, jak powiedział Tieren, ale wszak nie wszystko rozwija się w ogrodach. Wiele roślin rośnie dziko. A ona zawsze myślała o sobie bardziej jako o chwaście niż jako o krzewie różanym. — „Ogień w źrenicach twych zażegła?”* Oliwa w wyżłobieniu ożyła, nie biała jak w palenisku Alucarda, ale złota. Lila wyszczerzyła zęby w triumfalnym uśmiechu, kiedy płomień wyskoczył z rowka, w powietrze, między jej dłonie, poruszając się jak stopiony metal, przypominając jej o paradzie, którą oglądała w trakcie pierwszego dnia w Czerwonym Londynie, gdy na ulicach tańczyły każdego rodzaju żywioły — ogień, woda i powietrze, jak wstążki w ślad za idącymi. Wiersz rozwijał się w głowie Lili, a ciepło łaskotało jej dłonie. Kell powiedziałby, że to niemożliwe. Jakież bezużyteczne słowo w świecie z magią. „Czym jesteś?” — spytał ją pewnego razu. „Czym jestem?” — zastanowiła się teraz, kiedy ogień przetaczał się przez jej kłykcie jak moneta. Pozwoliła ognikowi zgasnąć i kropla oliwy opadła w wyżłobienie. Płomień zniknął, ale Lila nadal czuła magię ociągającą się w powietrzu niczym dym, kiedy podnosiła swoje najnowsze ostrze, to, które wygrała od Lenosa. To nie była zwyczajna broń. Miesiąc temu, gdy przejęli faroański okręt piracki o nazwie „Wąż” niedaleko wybrzeża Kormy, widziała, jak Lenos używał tego noża. Teraz przesuwała ręką po ostrzu, aż znalazła ukryte nacięcie, w miejscu, gdzie metal spotykał się z rękojeścią. Nacisnęła maleńki zatrzask, a wtedy nóż pod wpływem jakiejś magicznej sztuczki się zmienił. Rozdzielił się w jej dłoniach i wcześniejsze jedno ostrze stało się obecnie dwoma lustrzanymi odbiciami, tak cienkimi jak brzytwy o prostych szpicach. Lila dotknęła kropelki oliwy i przesunęła palec wzdłuż grzbietów obu noży. A potem zrównoważyła je w rękach, skrzyżowała ich ostre krawędzie („Tyg­rysie, błysku…”) i uderzyła. Ogień lizał metal i Lila się uśmiechnęła. Nie widziała, żeby Lenos to robił. Płomienie rozprzestrzeniały się, aż pokryły ostrza od rękojeści po koniuszki, płonąc

złotym światłem. Nie widziała, żeby ktokolwiek to robił. „Czym jestem? Jestem jedyna w swoim rodzaju”. To samo mówili o Kellu. Posłaniec z Czerwonego Londynu. Czarnooki książę. Ostatni antari. Ale teraz, gdy obracała w palcach pokryte ogniem noże, nie mogła się nie zastanawiać, czy… Czy naprawdę każde z nich było wyjątkowe, czy może byli tacy sami? Wyrysowała ognisty łuk w powietrzu, podziwiając trajektorię światła ciągnącego się jak ogon komety, i przypomniała sobie, jak odchodząc, czuła wzrok Kella na swoich plecach. Wyczekujący. Uśmiechnęła się na to wspomnienie. Nie miała wątpliwości, że jej i antariego ścieżki ponownie się przetną. A kiedy tak się stanie, Lila pokaże, co potrafi, ot co! * Wszystkie cytaty z wiersza Williama Blake’a Tygrys w tłumaczeniu Stanisława Barańczaka (przyp. tłum.).

I Czerwony Londyn Kell ukląkł w centrum Niecki. Ogromna okrągła sala została wydrążona w jednym z filarów mostu, które podtrzymywały pałac. Umieszczono ją pod nurtem Isle i ledwo widoczna czerwona poświata od rzeki przenikała szklane kamienne ściany upiornym blaskiem. Krąg koncentracji został wyryty w kamiennej podłodze, jego wzór zaprojektowano tak, żeby kanalizował moc, a cała przestrzeń, jednakowo ściany i powietrze, szumiała od energii, wydając głęboki rezonujący dźwięk jak we wnętrzu dzwonu. Kell poczuł, jak moc wzbiera się w nim, jak chce ujść — czuł, jak cała energia i napięcie, i gniew, i strach aż się rwą do ucieczki — ale zmusił się do skupienia na własnym oddechu, na odnalezieniu swojego centrum, tak aby świadomy czyn stał się mechaniczny i naturalny. Cofał się we wspomnieniach, aż znowu siedział na klasztornej podłodze w celi Londyńskiego Sanktuarium, a w głowie słyszał jednostajny głos Tierena. „Magia jest zawikłana, więc ty musisz być opanowany. Magia jest dzika, więc ty musisz być uległy. Magia jest chaosem, więc ty musisz być spokojem. Jesteś opanowany, Kellu?”. Wstał teraz powoli i uniósł głowę. Za kręgiem koncentracji ciemność wirowała, majaczyły cienie. W migotliwym świetle pochodni manekiny zdawały się przybierać rysy wrogów. Kojąca mowa Tierena uleciała mu z głowy, a jej miejsce zajął lodowato uprzejmy głos Hollanda. „Wiesz, co czyni cię słabym?” W jego umyśle rozbrzmiał echem głos drugiego antariego. Kell wpatrywał się w cienie za kręgiem, wyobrażając sobie trzepotanie peleryny, błysk stali. „Nigdy nie musiałeś być silny”. Światła pochodni zadrżały, a Kell zrobił wdech, potem wydech i zaatakował. Trafił pierwszy kształt, przewracając go. Do czasu, aż cień upadł, Kell już się zwracał ku drugiemu, z tyłu tamtego. „Nigdy nie musiałeś się starać”. Wyrzucił rękę i woda podskoczyła, aby ją okrążyć, a potem, jednym ruchem, podpłynęła ku postaci, zmieniając się w lód na moment, zanim uderzyła w jej głowę. „Nigdy nie musiałeś walczyć”. Kell obrócił się i stanął twarzą w twarz z cieniem, który przybrał postać Hollanda. „A już na pewno nigdy nie musiałeś walczyć o własne życie!” Kiedyś by się zawahał — raz rzeczywiście się zawahał — ale nie teraz. Potrząsnął ręką, a metalowe szpikulce zsunęły się z pochewki przy jego nadgarstku i spoczęły w jego dłoni. Podniosły się w powietrze i wystrzeliły do przodu, zagłębiając się w gardle Hollanda, jego sercu, jego głowie. Ale cieni ciągle było więcej. Zawsze więcej.

Kell przywarł do zaokrąglonej ściany Niecki i uniósł ręce. Mały trójkąt zaostrzonego metalu błyszczał na jego przegubie; kiedy antari napiął mięśnie ręki, trójkąt stał się ostrzem i Kell przeciąg­nął po nim dłonią, aż pociekła krew. Ścisnął dłonie, a potem je rozsunął. — As Osoro — powiedział do krwi. „Pociemniej”. Polecenie zabrzmiało donośnie, odbijając się od ścian pomieszczenia, a powietrze między dłońmi Kella zaczęło gęstnieć i kłębić się w zawiesiste jak dym cienie. Zafalowało do przodu i w kilka chwil sala pogrążyła się w mroku. Kell przylgnął plecami do zimnej kamiennej ściany, zdyszany i oszołomiony siłą tak wielkiej magii. Pot spłynął mu na oczy (jedno niebieskie, drugie całkowicie czarne), gdy pozwolił, by zawładnęła nim cisza tego miejsca. — Zabiłeś ich wszystkich? Głos dotarł skądś za nim; nie należał do zjawy, lecz do człowieka z krwi i kości, i pobrzmiewało w nim rozbawienie. — Nie jestem pewny — odparł. Upadł w przestrzeń między własnymi dłońmi i kotara ciemności błyskawicznie się rozpuściła, ukazując salę taką, jaka była — a była pustym kamiennym zaokrąglonym pomieszczeniem przeznaczonym do medytacji, nie do walki. Manekiny treningowe były rozproszone, jeden płonął beztrosko, z innego wystawało mnóstwo metalowych lanc. Pozostałe — poobijane, zmaltretowane, połamane — trudno było jeszcze w ogóle nazwać sparingpartnerami. Kell zacisnął dłoń w pięść i ogień na palącym się manekinie zgasł. — Pozer — mruknął Rhy. Książę opierał się o sklepione wejście, jego bursztynowe oczy wyglądały w blasku pochodni jak kocie. Kell przesunął okrwawioną dłonią po miedzianych włosach, podczas gdy jego brat zrobił krok do przodu, a jego wysokie buty zastukotały na kamiennej podłodze Niecki. Rhy i Kell nie byli tak naprawdę braćmi, nie za sprawą więzów krwi. O rok starszy od księcia Kell trafił do arnezyjskiej rodziny królewskiej, kiedy miał pięć lat; nie pamiętał ani rodziców, ani niczego w ogóle. Nie miał też nic — poza sztyletem i jednym zupełnie czarnym okiem. Znakiem maga antari. Oprócz Rhya nie znał nikogo, kogo mógłby nazwać bratem. Oddałby mu swoje życie. I zrobił to — dosłownie — całkiem niedawno. Książę uniósł brew, patrząc na ślady treningu Kella. — Zawsze myślałem, że bycie antarim oznacza, że nie trzeba ćwiczyć, że wszystko przychodzi… — zrobił jakiś ogólny gest — …w sposób naturalny. — W sposób naturalny przychodzi talent — wyjaśnił mu Kell. — Ale osiągnięcie biegłości wymaga pracy. Dokładnie tak, jak tłumaczyłem ci w trakcie każdej z naszych lekcji. Książę wzruszył ramionami. — Kto potrzebuje magii, skoro ty prezentujesz się tak dobrze? Kell przewrócił oczyma. Przy wejściu do pomieszczenia stał stolik zastawiony pojemnikami (jedne zawierały ziemię, inne piasek i oliwę), a także duża miska z wodą — Kell zanurzył w niej ręce i ochlapał sobie twarz, zanim jego krew zabarwi wodę na

czerwono. Rhy podał mu ściereczkę. — Lepiej? — Lepiej. Żaden z nich nie miał na myśli orzeźwiających właściwości wody. Prawda była taka, że w Kellu krew tętniła nerwowo, tęskniąc za działaniem. Coś w nim zostało obudzone i najwyraźniej nie zamierzało dać się ponownie uśpić. Obaj bracia wiedzieli, że odwiedziny antariego w Niecce stają się zarówno coraz częstsze, jak i coraz dłuższe. Ćwiczenia uspokajały jego nerwy i uciszały energię w jego krwi, lecz jedynie na krótką chwilę. To było jak gorączka, która słabła na moment, a potem znów temperatura się podnosiła. Rhy wiercił się teraz niespokojnie, przestępując z nogi na nogę, a kiedy Kell zerknął na niego, zauważył, że książę zamienił swoją zwykłą czerwień i złoto na odcienie szmaragdu i szarości, typowy dla siebie jedwab na wełnę i starą bawełnę, a botki ze złotymi sprzączkami zastąpił parą z czarnej skóry. — Kim chciałeś być? — spytał. W oczach Rhya dostrzegł psotny błysk, kiedy książę wykonał teatralny ukłon. — Człowiekiem z gminu, ma się rozumieć. Kell potrząsnął głową. Fortel był niedopracowany. Pomijając strój, Rhy miał błyszczące, pięknie uczesane włosy, palce upstrzone pierścieniami, a szmaragdowy płaszcz spinały guziki o perłowym połysku. Wszystko w nim sugerowało członka rodziny królewskiej. — Wciąż wyglądasz jak książę. — No cóż, to oczywiste — odpowiedział Rhy. — To, że jestem w przebraniu, nie oznacza, że nie chcę zostać rozpoznany. Kell westchnął. — Faktycznie — przyznał. — Wygląda na to, że chcesz. Tak pomyśli każdy. — Rhy tylko się uśmiechnął, jakby usłyszał komplement. — A czy ja chcę wiedzieć, dlaczego tak się ubrałeś? — Ach — stwierdził książę. — Ponieważ wychodzimy. Kell pokręcił głową. — Ja spasuję. — Pragnął jedynie kąpieli i drinka, a jedno i drugie było dostępne w zaciszu jego komnat. — Świetnie — odparował Rhy. — Ja wychodzę. A kiedy mnie okradną i porzucą w jakimś zaułku, możesz opowiedzieć naszym rodzicom, co się zdarzyło. Nie zapomnij wspomnieć, że zostałeś w domu, zamiast zapewniać mi bezpieczeństwo. Kell jęknął. — Rhy, ostatnim razem… Jednak książę zbył tę uwagę, jak gdyby „ostatni raz” nie obejmował szkód w postaci złamanego nosa, kilku łapówek i tysiąca straconych linów. — To będzie coś innego — upierał się. — Żadnych wygłupów. Żadnych awantur. Po prostu napijemy się czegoś w miejscu stosownym do naszej pozycji. No, Kellu, dla mnie? Nie dam rady spędzić nawet minuty dłużej zamknięty tutaj na planowaniu turnieju,

gdy matka przewiduje mój każdy wybór, a ojciec stale się martwi o Faro i Vesk. Kell nie wierzył, że brat będzie się trzymał z dala od kłopotów, ale widział też po jego zaciśniętych ustach i błysku w złotych oczach, że i tak opuści pałac. Co znaczyło, że opuszczali go obaj. Westchnął i kiwnął głową ku schodom. — Mogę przynajmniej wejść do swoich pokojów i się przebrać? — Nie ma potrzeby — odrzekł wesoło Rhy. — Przyniosłem ci świeżą koszulę. — Wyjął miękką tunikę w kolorze pszenicy. Wyraźnie zamierzał wyprowadzić Kella z pałacu, zanim ten zmieni zdanie. — Cóż za troskliwość — wymamrotał antari, zdejmując koszulę. Zobaczył, że spojrzenie księcia zatrzymało się na bliźnie szpecącej jego pierś. Lustrzane odbicie tej nad sercem Rhya. Przykład zakazanej, nieodwracalnej magii. „Moje życie jest jego życiem. Jego życie jest moim. Sprowadź go z powrotem”. Kell przełknął ślinę. Ciągle nie był przyzwyczajony do tego wzoru — dawniej czarnego, teraz srebrnego — który związał ich ze sobą. Ich ból. Ich przyjemność. Ich żywoty. Antari nałożył świeżą koszulę, sapnąwszy z ulgą, gdy znak zniknął pod bawełną. Zaczesał włosy do tyłu i odwrócił się do brata. — Szczęśliwy? Książę zaczął kiwać głową, potem przerwał. — Prawie bym zapomniał — powiedział, wyciągając coś z kieszeni. — Przyniosłem nakrycia głowy. — Ostrożnie umieścił sobie na czarnych lokach jasnoszary kapelusz, starając się przekrzywić go pod nieznacznym kątem, tak żeby spod ronda lśniła garstka zielonych kamieni szlachetnych. — Cudownie — mruknął Kell, kiedy Rhy wyciągnął rękę i nasadził mu na rudawe włosy kapelusz w ciemnym odcieniu grafitu. Jego płaszcz wisiał na haku w niszy, więc wziął go i narzucił na siebie. Książę cmoknął z niezadowoleniem. — Z takim wyglądem nigdy się nigdzie nie wtopisz — powiedział, a Kell zapanował nad chęcią wytknięcia bratu, że z rudymi włosami, jasną skórą i czarnym okiem — nie wspominając o określeniu antari, które szło za nim, gdziekolwiek się pojawił, wymawiane na wpół w tonie modlitwy, a na wpół w tonie przekleństwa — i tak nigdy by się nie wtopił w żaden tłum. Zamiast tego zauważył: — Ani ty. Myślałem, że o to chodzi. — Mam na myśli płaszcz — upierał się Rhy. — Czerń nie jest tej zimy w modzie. Nie masz tam w nim czegoś w odcieniu indygo albo błękitnym? „Jak sądzisz, ile warstw jest w środku?” Wspomnienie trafiło go jak cios. Lila! — Wolę ten — odparł teraz, odsuwając wspomnienie o małej złodziejce i jej dłoni wsuwającej się w kieszenie jego płaszcza. — Dobrze już, dobrze. — Rhy ponownie przestąpił z nogi na nogę. Nigdy nie potrafił zbyt długo ustać spokojnie, ale Kell pomyślał, że stan brata się pogarsza. Była jakaś nowa nerwowość w jego ruchach, jakaś niecierpliwość, która odbijała jego, Kella,

energię. Chociaż niepokój księcia był jednak nieco inny. Szaleńczy. Niebezpieczny. Jego nastroje stawały się mroczniejsze, a ich zmiany gwałtowniejsze i następujące zbyt szybko po sobie. Kell mógł jedynie próbować dotrzymać mu kroku. — Więc jesteśmy gotowi? Kell zerknął w stronę schodów. — Co ze strażnikami? — Twoimi czy moimi? — spytał książę. — Twoi zajęli stanowiska przy górnych drzwiach. Pomaga nam to, że nie wiedzą o innej drodze wyjścia z tej sali. Jeśli chodzi o moich ludzi, najprawdopodobniej nadal stoją przed moją komnatą. Moja przemyślność jest dziś naprawdę w świetnej formie. Idziemy? Niecka miała własne wyjście z pałacu, prowadzące na brzeg wąskie, kręte schody oplatające jeden ze wsporników budowli. Ruszyli po nich w górę, oświetleni wyłącznie przez czerwonawą poświatę i słabe latarnie, które — choć rozmieszczone w dużej odleg­łości od siebie — paliły się wiecznym płomieniem. — To zły pomysł — powiedział Kell, nie dlatego, że spodziewał się przekonać Rhya do zmiany zdania, lecz po prostu dlatego, że na tym polegała jego rola; później będzie mógł ewentualnie zapewnić króla i królową, że się starał. — Najlepszy — odparował Rhy, otaczając ramieniem barki brata. Wyszli więc z pałacu i ruszyli w noc. II Inne miasta przesypiały zimowe miesiące, ale Czerwony Londyn ani trochę nie zwalniał. Kiedy bracia szli ulicami, w każdym palenisku płonął magiczny ogień i para unosiła się z kominów. Kell przez obłoki własnych wydechów patrzył na zamglone światła ciągnącego się na brzegu rzeki Nocnego Targowiska, czuł aromat grzanego wina i gulaszu, przypatrywał się zapełniającym ulice zakutanym w szale postaciom w kolorowych pelerynach. Rhy miał rację. Antari był jedyną ubraną na czarno osobą. Wcis­nął kapelusz głęboko na czoło, mniej, aby chronić się przed zimnem, a bardziej przed nieuniknionymi spojrzeniami przechodniów. Dwie młode kobiety szły obok ręka w rękę, a kiedy jedna obrzuciła Rhya przychylnym spojrzeniem, o mało się nie potknęła o swoje spódnice i książę chwycił ją za łokieć. — An, solase, res naster — przeprosiła. — Mas marist — odpowiedział Rhy swobodnym arnezyjskim. Dziewczyna chyba nie zauważyła Kella, który wciąż trzymał się o krok za nimi, częściowo ukryty w cieniu. Dostrzegła go jednak jej przyjaciółka. Poczuł na sobie jej wzrok, a gdy w końcu na nią spojrzał, ogarnęła go ponura satysfakcja, dziewczyna bowiem wstrzymała oddech. — Avan — zagaił spokojnie, ledwie głośniej niż szeptem. — Avan — odparła, sztywno pochylając głowę. Rhy przycisnął wargi do urękawicznionych palców jej towarzyszki, ale Kell nie odrywał wzroku od obserwatorki. Był czas, kiedy Arnezyjczycy wielbili go, nazywali błogosławionym i o mało się nie poprzewracali, tak nisko usiłowali mu się ukłonić;

chociaż nigdy nie gustował w tych ich popisach, obecna jego sytuacja była gorsza. Zobaczył w oczach dziewczyny niejaki szacunek, lecz także strach i niestety nieufność. Patrzyła na niego jak na niebezpieczne zwierzę. Jakby się obawiała, że pierwszym lepszym ruchem może sprowokować jego atak. Uważała przecież, że to jego należy obarczyć winą za Czarną Noc, która przetoczyła się przez miasto, za magię, która zabarwiała mieszkańcom oczy czernią podobną jego własnej, ponieważ usiłowała wydostać się na zewnątrz. A bez względu na to, jakie oświadczenia wydawali król i królowa, bez względu na to, jak wiele plotek odmiennie tłumaczących tę sytua­cję próbował rozpowszechniać Rhy, wszyscy i tak wierzyli, że to sprawka Kella. Że to była jego wina. I w jakimś sensie oczywiście mieli rację. Poczuł na ramieniu rękę brata i zamrugał. Dziewczęta odchodziły, ręka w rękę, szepcząc jak szalone. Westchnął i obejrzał się za siebie, na pałac królewski górujący nad rzeką. — To był kiepski pomysł — powiedział znowu, lecz Rhy był już sporo przed nim, odchodząc od Nocnego Targowiska i poblasku rzeki Isle. — Dokąd idziemy? — spytał Kell, podążając za nim. — Niespodzianka. — Rhy — ostrzegł antari, który nie znosił niespodzianek. — Nie bój się, bracie. Obiecałem ci elegancką wycieczkę i planuję się z tego wywiązać. *** Kell znienawidził przybytek w momencie, gdy go zobaczył. Nazywał się Rachenast. „Przepych”. Straszliwie głośny i niezwykle barwny Przepych stanowił centrum rozrywki, w którym przedstawiciele miejskiej ostry — czyli elity — mogli przetrwać najchłodniejsze miesiące, po prostu zaprzeczając ich istnieniu. Za platerowanymi srebrem drzwiami zimowa noc znikała. W środku panował letni dzień, od ognistych latarni płonących nad głowami jaskrawym jak słońce blaskiem po sztuczną altanę, osłaniającą zebranych przed słońcem zielono-niebieskim baldachimem przywodzącym na myśl niebo widoczne wśród koron drzew. Wchodząc z nocy lodowatej, spowitej zasłoną ciemności i mgły we wspaniałą, dobrze oświetloną przestrzeń, Kell poczuł się nag­le — przeraźliwie — obnażony. Niemal w to nie wierzył, lecz obaj z Rhyem byli naprawdę ubrani za mało elegancko! Zastanawiał się, czy książę chce może wywołać skandal albo zrobić scenę, aby ktoś podważył jego prawo do przebywania w lokalu. Ale słudzy przy drzwiach rozpoznali albo królewskiego syna, albo Kella (a co za tym idzie, Rhya, ponieważ wszyscy wiedzą, że nikt inny nie zdołałby zaciągnąć antariego w takie miejsce), bo wpuścili ich bez słowa. Kell popatrzył spod przymrużonych powiek, oceniając aktywność w pomieszczeniu. Długie stoły uginały się od owoców, serów i dzbanów schłodzonego letniego wina, pary wirowały na podwyższeniu z niebieskiego kamienia, który miał

przypominać staw, inne osoby natomiast rozpierały się na poduszkach pod wyczarowanymi drzewami. Dzwonki wiatrowe brzęczały, a ludzie się śmiali — wysoki, perlisty śmiech arystokratów — i przepijali do towarzyszy kryształowymi kubkami; ich bogactwo przyciągało wzrok, tak jak i pejzaż. Być może cała ta mimiczna szarada wyglądałaby uroczo, gdyby nie była tak bardzo niepoważna, tak bardzo krzykliwa. Z tego powodu Kellowi widok wydał się nie do zniesienia; Londyn może i był klejnotem arnezyjskiego imperium, miasto zamieszkiwała jednak również biedota i panowało w nim cierpienie, podczas gdy tu, w Przepychu, ostra bawiła się w odgrywanie ról, tworząc utopię dzięki pieniądzom i magii. Na domiar złego Rhy miał rację; nikt inny nie nosił tu czerni i Kell poczuł się, jakby był plamą na czystym obrusie, kiedy książę położył mu dłoń na ramieniu i poprowadził go do przodu. Minęli długi stół bankietowy. Książę wziął dwa wąskie, wysokie kieliszki z letnim winem. Kell pozostał w kapeluszu i obserwował salę spod ronda i znad krawędzi kieliszka, który brat wcisnął w jego ręce. — Myślisz, że przejrzeli już moje przebranie — zadumał się Rhy, trzymając głowę pochyloną — czy też wszyscy oni są zbyt zajęci pysznieniem się? Kella zaskoczył niechętny ton księcia. — Daj im trochę czasu — odparł. — Dopiero weszliśmy. A jednak gdy Rhy kierował ich ku sofie pod drzewem, Kell czuł, że wiadomość rozchodzi się wśród zebranych jak fala. Książę opadł na poduszki i zdjął kapelusz. Jego czarne loki lśniły i nawet bez zwykłego złotego diademu na głowie wszystko w nim — jego postawa, idealny uśmiech, pewność siebie — sugerowało członka rodziny królewskiej. Kell wiedział — ponieważ wcześniej próbował — że nie potrafi naśladować takiej prezencji. Rhy rzucił kapelusz na stół. Kell zawahał się z palcami na rondzie swojego nakrycia głowy, w końcu jednak je zatrzymał, jako jedyną ochronę przed ciekawskimi spojrzeniami. Sączył wino i nieszczególnie się interesował towarzystwem, raczej przyglądał się bratu. Wciąż nie rozumiał nieprzekonującego przebrania Rhya. Lokal Przepych był ulubionym miejscem elity, a elita znała towarzyszy księcia lepiej niż ktokolwiek inny w mieście. Spędzali całe miesiące, ucząc się języka królewskiego jedynie po to, żeby móc się wkraść w jego łaski (chociaż Kell wiedział, że brat uważał ten zwyczaj za przykry i niepotrzebny). Ale nie tylko ubrania go martwiły. Niby wszystko w księciu było na swoim miejscu, niemniej jednak… — Jestem naprawdę taki przystojny? — spytał Rhy, nie patrząc mu w oczy, podczas gdy głośne śmiechy nadal wstrząsały pomieszczeniem. — Wiesz, że tak — odparł, zwracając uwagę na trawiasty dywan pod ich stopami. Do ich stolika nie zbliżył się nikt poza służącą — młoda kobieta w białej sukience spytała, czy może zrobić coś, co umili im wieczór. Rhy błysnął uśmiechem i odesłał ją po mocniejsze trunki i jakiś kwiat. Kell przypatrywał się, jak książę rozkłada ramiona na oparciu sofy i złotymi oczyma obserwuje salę. To był Rhy najbardziej powściągliwy, a i tak niezwykle rzucał się w oczy. Służąca wróciła z karafką z ciemnoczerwonym alkoholem i jednym

ciemnoniebieskim kwiatem; Rhy przyjął trunek, a kwiat z uśmiechem wsunął dziewczynie za ucho. Kell przewrócił oczyma. Niektóre rzeczy się nie zmieniły. Kiedy książę napełniał kieliszek, do antariego dotarła rosnąca fala szeptów i coraz więcej oczu kierowano w ich stronę. Poczuł nieuchronny ciężar zbiorowych spojrzeń, które przesuwały się od księcia do niego. Skóra mu cierpła, zamiast jednak pochylić głowę, nie spuszczał wzroku ze zgromadzonych. — Byłoby znacznie zabawniej — wytknął mu Rhy — gdybyś przestał patrzeć na nich wszystkich z taką nachmurzoną miną. Kell obrzucił go miażdżącym spojrzeniem. — Boją się mnie. — Wielbią cię — poprawił go książę, machnąwszy ręką. — Większość mieszkańców naszego miasta sądzi, że jesteś bogiem! Słysząc to słowo, Kell aż się wzdrygnął. Magowie antari byli nieliczni — tak rzadcy, że niektórzy uważali ich za świętych, za wybrańców. — A reszta, że diabłem. Rhy pochylił się do przodu na siedzeniu. — Wiedziałeś, że w Vesk wierzą, iż zmieniasz pory roku, kontrolujesz przypływy i odpływy, a także błogosławisz imperium? — Jeśli chcesz mi się przypochlebić… — Po prostu ci przypominam, że zawsze będziesz jeden jedyny. Kell ucichł, myśląc o Hollandzie. Wmawiał sobie, że jakiś nowy antari w końcu się urodzi albo zostanie znaleziony, ale sam nie wiedział, czy naprawdę w to wierzy. On i Holland byli dwoma przedstawicielami ginącego gatunku. Antari zawsze byli rzadcy, ale teraz niedługo wymrą. Co się stanie, jeśli naprawdę był ostatnim? Skrzywił się. — Wolałbym być normalny. Tym razem Rhy obdarzył go druzgocącym spojrzeniem. — Biedaczek. Zastanawiam się, jakie to uczucie, gdy stawiają cię na piedestale. — Różnica jest taka — odburknął — że ciebie ludzie kochają! — Na każdych dziesięciu, którzy mnie kochają — powiedział Rhy, wykonując gest w kierunku wielkiego pomieszczenia — jeden chciałby widzieć mnie martwym. Z czeluści pamięci wypłynęło natychmiast wspomnienie — ugrupowanie Cieni, mężczyźni i kobiety, którzy sześć lat temu próbowali pozbawić księcia życia, tylko w celu wysłania wiadomości koronie, że marnuje najdroższe zasoby na sprawy błahe i ignoruje w ten sposób swoich poddanych. Myśląc o Przepychu, Kell niemal mógł tamtych ludzi zrozumieć. — Chodzi mi o to — kontynuował Rhy — że na każdych dziesięciu, którzy otaczają cię czcią, jeden chce widzieć, jak płoniesz. Tak się po prostu dzieje, gdy chodzi o ludzi podobnych do nas. Kell nalał sobie trunku. — Ten lokal jest okropny — zadumał się. — Cóż… — odparł Rhy, opróżniając kieliszek jednym łykiem i stawiając go z brzękiem na stole — zawsze możemy stąd wyjść.

Było coś w oku księcia, ten błysk, i antari nagle zrozumiał strój brata. Rhy nie ubrał się tak z okazji wizyty w Przepychu, ponieważ ten przybytek nie był rzeczywistym celem jego wyprawy. — Wybrałeś to miejsce umyślnie. Otrzymał senny uśmieszek. — Nie wiem, o czym mówisz. — Wybrałeś je, ponieważ wiedziałeś, że będę się tutaj czuł potwornie i tym chętniej się poddam, gdy zaproponujesz, że zabierzesz mnie gdzie indziej. — No i? — Zbyt nisko oceniasz moją zdolność do cierpienia. — Jak sobie chcesz — mruknął książę, wstając z typową dla siebie leniwą gracją. — Ja zamierzam się trochę pokręcić po sali. Kell posłał mu gniewne spojrzenie, lecz się nie podniósł. Patrzył za nim, a próbując naśladować jego nonszalancję, rozsiadł się wygodnie z kieliszkiem. Obserwował, jak brat przeciska się wśród grupek ludzi, uśmiechając się pogodnie, ściskając dłonie i całując policzki, a od czasu do czasu wskazując na swój strój z nazbyt skromnym chichotem; wbrew wcześniejszym uwagom prawda była taka, że Rhy bez wysiłku wpasował się w towarzystwo. „Tak jak powinien” — pomyślał Kell. Mimo to nie podobała mu się zachłanność, z jaką przedstawiciele ostry przyglądali się księciu. W zmrużonych oczach kobiet było zbyt mało ciepła, a za dużo przebiegłości. Szacujące spojrzenia mężczyzn miały w sobie z kolei obecnie zbyt mało życzliwości, a za dużo głodu. Jeden czy drugi zerkał w stronę Kella, z cieniem tej samej zachłanności, jednak nikt nie był na tyle śmiały, by podejść. I dobrze. Niech sobie szepczą, niech się gapią… Poczuł obce i zupełnie niespodziewane pragnienie wywołania awantury, dzięki czemu mógłby zobaczyć, jak na widok jego prawdziwej mocy ich rozbawienie zmienia się w strach. Jego palce na kieliszku napięły się i już miał wstać, kiedy wyłapał fragment rozmowy pobliskiej grupki. Nie zamierzał podsłuchiwać, ale mimowolnie to zrobił. Być może dzięki płynącej w jego żyłach magii miał lepszy słuch, a może po prostu przez lata nauczył się nastrajać na odpowiednie stwierdzenia. Weszło mu to w nawyk, ponieważ tak często jego osoba była tematem toczonych szeptem dyskusji. — …Mógłbym wziąć udział — powiedział arystokrata na wpół leżący na stercie poduszek. — Daj spokój — złajała go siedząca obok kobieta — nawet gdybyś miał umiejętności, których nie posiadasz, sporo się spóźniłeś. Drabinka jest już rozpisana. — Czy aby na pewno? Jak większość mieszkańców miasta rozmawiali o Essen Tasch — „Igrzyskach żywiołów” — więc Kell początkowo słuchał jednym uchem, ponieważ przedstawiciele ostry na ogół bardziej interesowali się towarzyszącymi turniejowi balami i przyjęciami niż uczestnikami. A kiedy rozmawiali o magach, używali tonu, jakim ludzie mówią o egzotycznych zwierzętach. — No cóż, oczywiście, lista nie została jeszcze opublikowana — przyznała kobieta

konspiracyjnym głosem — ale mój brat ma swoje sposoby. — Jest ktoś, kogo znamy? — spytał inny mężczyzna w nonszalancki, beztroski sposób. — Słyszałam, że zwyciężczyni, Kisimyr, znowu bierze udział. — A co z Emerym? Na to nazwisko Kell zesztywniał, kostki jego zaciśniętych na kieliszku palców pobielały. „To na pewno pomyłka” — pomyślał, lecz w tym samym momencie kobieta zapytała: — Pytasz o Alucarda Emery’ego?! — Tak. Słyszałem, że wraca do rywalizacji. Tętno łomotało Kellowi w uszach, a wino w kieliszku zaczęło wirować. — To nonsens — upierał się jeden z mężczyzn. — Naprawdę masz ucho do plotek. Emery nie postawił stopy na londyńskiej ziemi od trzech lat. — Może i tak — nalegała kobieta — ale jego nazwisko jest w harmonogramie. Przyjaciółka mojego brata ma siostrę, która jest posłańcem Aven Essena, i ona powiedziała… Nieoczekiwany ból przeszył ramię Kella i antari o mało nie upuścił kieliszka. Gwałtownie podniósł głowę, szukając źródła ataku, a rękę położył sobie na łopatce. Minęła chwila, zanim zauważył, że tak naprawdę ból nie jest jego. To było echo. „Rhy!” Gdzie jest Rhy? Zerwał się na równe nogi, przewracając przedmioty na stole, i omiatał wzrokiem pomieszczenie, szukając onyksowoczarnych włosów, niebieskiego płaszcza, złotych oczu. Nigdzie nie było księcia. Serce waliło mu w piersi i musiał zapanować nad pokusą wykrzyczenia imienia Rhya w pokrytej trawnikiem sali. Czuł, że zgromadzeni tu goście zwracają ku niemu wzrok, ale nie martwił się nimi. Ci ludzie go nie obchodzili. Troszczył się tylko o jedną osobę w tym miejscu, w całym mieście; ta osoba była gdzieś w pobliżu i odczuwała ból. Rozglądał się, mrużąc oczy w zbyt jasnym pomieszczeniu Przepychu. Słoneczne latarnie oślepiały, lecz w oddali popołudniowe światło słabło w korytarzach ciemniejszego lasu. Przeklął i ruszył przez trawnik, ignorując spojrzenia pozostałych klientów lokalu. Ból znów go dosięgnął, tym razem w dolnej części pleców. Kell wyciągnął z pochwy nóż i wpadł pod zacieniony baldachim koron, przeklinając gęste drzewa i poblask gwiazd wśród gałęzi, który stanowił jedyne źródło światła. Między drzewami widział tylko splecione w uścisku pary. — Cholera! — klął, zawracając, a jego puls szalał. Po wcześniejszych przykrych doświadczeniach nauczył się trzymać przy sobie jakiś przedmiot związany z Rhyem, ot tak, na wszelki wypadek, i już miał upuścić sobie krwi i użyć zaklęcia znajdowania, kiedy poczuł rwanie blizny w sposób, dzięki któremu wiedział, że książę jest niedaleko. Obrócił się i przy najbliższym zagajniku usłyszał stłumiony głos, który mógł należeć do brata; rzucił się w tamtą stronę, spodziewając się

konieczności walki, lecz jego oczom ukazał się zupełnie inny widok. Tam, na porośniętym mchem zboczu, Rhy, na wpół ubrany, unosił się nad dziewczyną w bieli, w której włosach nadal tkwił niebieski kwiat; twarz książę ukrył w jej ramieniu. Na nagich plecach Kell zobaczył głębokie do krwi zadrapania, a teraz, gdy paznokcie dziewczyny wbiły się w ciało Rhya, znów poczuł świeże echo bólu. Sapnął z zakłopotaniem i ulgą, a dziewczyna dostrzegła go i wstrzymała oddech. Rhy podniósł głowę, zdyszany, i miał czelność się uśmiechnąć. — Ty draniu — syknął Kell. — Kochanek? — zastanowiła się głośno dziewczyna. Rhy opadł, a potem obrócił się z powolnym wdziękiem i ułożył na mchu. — Brat — wyjaśnił. — Idź — polecił dziewczynie Kell. Wyglądała na zbitą z tropu, jednak zebrała fałdy sukienki i odeszła, podczas gdy Rhy chwiejnie wstał i gwałtownie zaczął szukać swojej koszuli. — Myślałem, że ktoś cię zaatakował! — No cóż… — Książę ostrożnie nałożył koszulę przez głowę. — W pewnym sensie tak było. Kell znalazł jego płaszcz przewieszony przez niską gałąź i rzucił go bratu. Później przeprowadził księcia z powrotem przez las i trawnik, a następnie srebrnymi drzwiami na zewnątrz, w noc. Szli w milczeniu, jednak w chwili, w której znaleźli się poza Przepychem, Kell odwrócił się do brata. — Co sobie myślałeś? — Musisz pytać? Kell z niedowierzaniem pokręcił głową. — Jesteś kompletnym dupkiem. Rhy tylko zachichotał. — Skąd miałem wiedzieć, że dziewczyna potraktuje mnie tak ostro? — Kiedyś cię zabiję. — Nie możesz — odparł Rhy po prostu, rozkładając ramiona. — Sam o to zadbałeś. I na moment, kiedy słowa zawisły w obłoku oddechu zimy, wydawał się autentycznie zasmucony. Potem jednak jego uśmiech powrócił. — Daj spokój — powiedział, otaczając Kella ramieniem. — I tak miałeś dość Przepychu. Znajdźmy gdzieś przyjemniejsze miejsce, w którym się napijemy. Wokół nich zaczął padać lekki śnieg i książę westchnął. — Nie przypuszczam, żebyś pamiętał o zabraniu mojego kapelusza? III — Na świętych! — zaklął Rhy. — Czy we wszystkich Londynach jest tak zimno? — Tak samo — przyznał Kell, oddalając się za księciem od tętniącego serca miasta coraz węższymi uliczkami. — I jeszcze zimniej. Gdy szli, przypominał sobie te same miejsca w różnych Londynach. W jednym zbliżaliby się do Westminsteru. W innym byłby tu kamienny dziedziniec, gdzie swego czasu stał posąg Dane’ów.

Idący przed nim Rhy stanął. Kell podniósł głowę i zobaczył, że książę przytrzymuje przed nim otwarte drzwi do gospody. Drewniany szyld nad nimi obwieszczał: Is Aven Stras. „Błogosławione Wody”. Kell zaklął pod nosem. Wiedział dostatecznie dużo o tym miejscu, więc zdawał sobie sprawę, że nie powinno ich tu być. Rhya nie powinno tu być. Lokal nie był tak zły jak mieszczące się w środku shal Trzy Noże, gdzie czarne piętna, oznaczające karę ograniczenia, lśniły niemal na każdym nadgarstku, albo Jack i Reszta, przyczyna tak wielu kłopotów w trakcie ich ostatniego wypadu, ale Błogosławione Wody też miały opinię przybytku awanturników. — Tac — rzucił Kell po arnezyjsku, ponieważ w tego rodzaju miejscach nie mówi się w języku królewskim. — Co? — spytał niewinnie Rhy, zrywając kapelusz z głowy Kella. — To nie jest Rachenast. I mam tutaj sprawę. — Jakiego typu sprawę? — zapytał Kell, kiedy brat umieścił kapelusz na swoich lokach, po czym mrugnął i wszedł, on zaś nie miał wyboru, mógł albo pozostać w miejscu, albo podążyć za nim. W środku lokal pachniał morzem i piwem. Podczas gdy Przepych był przestrzenny, z krzykliwymi kolorami i jasnym światłem, Wody były stworzone z ciemnych kątów, bladych palenisk i niskich stolików z ławkami, które zawalały pomieszczenie niczym ciała. Powietrze było gęste od dymu i głośne od ochrypłego śmiechu i pijackich pogróżek. „Przynajmniej przybytek jest wobec siebie uczciwy — pomyślał Kell. — Żadnego udawania. Żadnych złudzeń”. Lokal przypominał mu Rzut Kamieniem, Pod Zachodzącym Słońcem i Osmaloną Kość. Punkty stałe w świecie, miejsca, gdzie robił interesy, kiedy nie były jeszcze tak ryzykowne. Kiedy handlował ozdobami z odległych krain, do których jedynie on miał dostęp. Rhy nasunął rondo kapelusza na złote oczy, idąc do baru. Wskazał na cień za barmanem, po czym przesunął po drewnianym kontuarze karteczkę i pojedynczego srebrnego lisha. — Na Essen Tasch — powiedział cicho. — Uczestnik? — spytał cień kamiennym głosem. — Kamerov Loste. — Na zwycięstwo? Rhy potrząsnął głową. — Nie. Tylko że awansuje do dziewiątki. Cień posłał mu nieufne spojrzenie, lecz przyjął zakład, pstryknąwszy palcami, i wycofał się w róg baru. Kell pokręcił głową z niedowierzaniem. — Przyszedłeś tutaj, żeby postawić zakład. Na turniej, który prowadzisz. W złotych oczach Rhya pojawił się błysk. — W rzeczy samej. — To nie jest zbyt legalne — zauważył Kell. — Właśnie dlatego przyszliśmy tutaj.

— Przypomnij mi, dlaczego nie mogliśmy tu przyjść od razu? — Ponieważ — odparł Rhy, przywołując barmana — byłeś w nastroju drażliwym, kiedy wyciągnąłem cię z pałacu… co nie jest niczym niezwykłym, ale jednak… I byłeś zdecydowany dla samej zasady wzgardzić pierwszym naszym przystankiem. Po prostu się przygotowałem. Podszedł barman, ale wzrok skupiał na szklance, którą polerował. Jeśli dostrzegł rude włosy Kella i jego czarne oko, nic po sobie nie pokazał. — Dwie czarne sallie — powiedział po arnezyjsku Rhy i okazał się na tyle mądry, że zapłacił drobnymi linami zamiast lishem czy złotym rishem używanym przez arystokrację. Barman kiwnął głową i zaserwował im dwie szklaneczki gęstego, ciemnego płynu. Kell podniósł szklankę — z grubego, nieprzezroczystego szkła — i spróbował trunku. O mało się nie zakrztusił i kilku mężczyzn przy barze zarechotało. Alkohol był kiepski, o konsystencji syropu, ale mocny i przylgnął do gardła, a równocześnie uderzył do głowy. — Obrzydliwe — wydukał. — Co w tym jest? — Uwierz mi, bracie, nie chcesz wiedzieć. — Rhy odwrócił się ponownie do barmana. — Weźmiemy też dwa winter ale. — Kto pije coś takiego? — zakaszlał Kell. — Ludzie, którzy chcą się upić — odparował Rhy, wypijając długi, bolesny łyk. Odsuwając szklankę, antari poczuł, że kręci mu się w głowie. — Zwolnij — poprosił, lecz książę postanowił wypić piwo, a później odstawił puste szkło, wzruszając ramionami. Mężczyźni na końcu baru z aprobatą stuknęli się kuflami, a Rhy ukłonił się niezbornie. — Imponujące — mruknął Kell. W tym samym momencie ktoś za nimi warknął: — Jeśli chcesz wiedzieć, książę jest rozpuszczonym gówniarzem. Obaj bracia napięli mięśnie. Mężczyzna rozsiadał się przy stoliku z dwoma innymi, zwróconymi plecami do baru. — Uważaj, co gadasz — ostrzegł go drugi — obsmarowujesz członka rodziny królewskiej. Ale zanim Kell zdążył poczuć ulgę, wszyscy trzej wybuchnęli śmiechem. Rhy zacisnął ręce na kontuarze, kłykcie mu pobladły, a antari chwycił ramię brata tak mocno, że sam doświadczył echa bólu. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowali, było wdawanie się w awanturę w Błogosławionych Wodach. — Jak brzmiały twoje słowa? — syknął bratu w ucho. — O tych, którzy chcieliby widzieć, jak płoniemy? — Podobno nie potrafi wykrzesać z siebie nawet odrobiny magii — ciągnął pierwszy mężczyzna, bez wątpienia pijany. Żaden człowiek na trzeźwo nie mówiłby takich rzeczy tak głośno. — Tak gadają — wymamrotał drugi. — To nie w porządku — dodał trzeci. — Bo wiecie, że gdyby nie urodził się w tym ślicznym pałacu, żebrałby jak pies.

Choć było to irytujące, mężczyzna miał prawdopodobnie rację. Tym światem rządziła magia, lecz była to moc, za którą nie podążał rodowód ani pochodzenie; u jednych płynęła silniejszym strumieniem, u innych — słabszym. Jeśli jednak magia kogoś unikała, ludzie traktowali to jako wyrok. Pozbawionych jej mocy odrzucano, pozostawiano samym sobie. Czasami zatrudniali się na morzu — tam, gdzie siła żywiołów liczyła się mniej niż siła mięśni — częściej jednak nie opuszczali miasta, żyli z kradzieży i niczego w życiu nie osiągali. Rhy uniknął takiego losu tylko dzięki swemu urodzeniu. — Jakie on ma prawo zasiąść na tronie? — narzekał drugi. — Żadne, ot co… Kell usłyszał już dość. Właśnie miał się odwrócić do ich stolika, kiedy Rhy wyciągnął rękę. Gest był swobodny, dotyk obojętny. — Nie przejmuj się — powiedział, podnosząc szklanki i kierując się w inną część sali. Jeden z mężczyzn odchylał się na krześle, tak że dwie drewniane nogi nie dotykały podłogi, i Kell, przechodząc, sprawił, że krzesło odchyliło się mocniej. Antari nie popatrzył za siebie, a tylko rozkoszował się odgłosem upadającego na podłogę ciała. — Niedobry piesek — wyszeptał Rhy, lecz Kell słyszał w jego głosie uśmiech. Książę przeciskał się wśród stolików, aż dotarł do ławy przy przeciwległej ścianie i Kell już miał usiąść, gdy coś w gospodzie przyciągnęło jego uwagę. A raczej ktoś! Wyróżniała się nie tylko dlatego, że była tu jedną z nielicznych kobiet, ale ponieważ ją znał. Spotkali się tylko dwa razy, lecz rozpoznał ją natychmiast po kocim uśmiechu i czarnych włosach skręconych z tyłu głowy w spiralne zwoje zdobione złotem. To była zuchwałość nosić taki drogocenny metal w miejscu pełnym oprychów i złodziei. Tyle że Kisimyr Vasrin była osobą zuchwalszą niż większość. Była również panującą aktualnie mistrzynią Essen Tasch i właś­nie z jej powodu obecny turniej będzie rozgrywany w Londynie. Pojedynki miały się rozpocząć nie wcześniej niż za dwa tygodnie, a jednak Kisimyr już tu była, brylując w rogu sali Błogosławionych Wód, w otoczeniu swojej świty przystojniaków. Wojowniczka spędziła większą część roku, podróżując po imperium, biorąc udział w pokazach i nauczając młodych magów — o ile mieli wystarczająco zasobne kieszenie. Po raz pierwszy została dopuszczona do udziału w turnieju ledwie jako szesnastolatka i w ciągu ostatnich dwunastu lat i czterech turniejów rozwijała się, aż w końcu w ostatnim zwyciężyła. Miała dopiero dwadzieścia osiem lat i znów mogła wygrać. Pociągała teraz leniwie za zdobiony kamykami kolczyk, których miała po trzy w każdym uchu, a jej twarz rozjaśniał drapieżny uśmiech. I nagle jej spojrzenie poszybowało w górę, obok stolika, i spoczęło po drugiej stronie pomieszczenia, na Kellu. Oczy miała wielobarwne, a niektórzy się zaklinali, że potrafi zajrzeć każdemu w duszę. Chociaż antari wątpił, że unikatowe tęczówki zapewniają jej jakieś nadzwyczajne zdolności (z drugiej strony, czy mógł zaprzeczać temu on, człowiek ze znakiem magii wyrysowanym niczym tuszem w jednym oku?), jej wzrok i tak wytrącał z równowagi. Kell zadarł podbródek, tak że światło gospody złapała błyszcząca czerń jego prawego oka. Kisimyr nawet nie wyglądała na zaskoczoną. Tylko wypiła jego zdrowie — niemal nieuchwytny był jej ruch, kiedy podnosiła do warg szklankę z tym czarnym jak

smoła płynem. — Zamierzasz usiąść? — spytał Rhy. — Czy będziesz stać i pełnić wartę? Antari oderwał spojrzenie od Kisimyr i odwrócił się do księcia. Ten rozsiadł się wygodnie, zajmując całą długość ławki, stopy również na niej oparł. Miętosił rondo kapelusza brata i mamrotał pod nosem, jak bardzo lubi własny. Kell odsunął nogi księcia i usiadł. Chciał spytać o turniejową drabinkę, o Alucarda Emery’ego, ale nazwisko — nawet niewypowiedziane — pozostawiło kwaśny smak w jego ustach. Pociągnął długi łyk, lecz piwo nie pomogło przełknąć żółci. — Powinniśmy pojechać na wycieczkę — podjął Rhy, siadając prosto. — Po zakończeniu turnieju. Kell roześmiał się. — Mówię poważnie — upierał się książę, nieco już bełkocząc. Wiedział, że brat mówi poważnie, ale miał również świadomość, że nigdy do tego nie dojdzie. Król nie pozwalał swojemu antariemu wyjeżdżać poza Londyn, mimo iż przecież stale zapuszczał się w inne światy. Rodzice twierdzili, że chodzi o jego bezpieczeństwo — i być może tak było — ale Kell i Rhy zgadywali, że nie jest to jedyny powód. — Porozmawiam z ojcem… — zadeklarował się książę, po czym zamilkł, jak gdyby temat już wyleciał mu z głowy. A potem ponownie wstał i wysunął się z ławki. — Dokąd idziesz? — spytał Kell. — Przynieść nam następną kolejkę. Antari spojrzał na pozostawioną przez Rhya szklankę, a potem na własną, wciąż jeszcze na wpół pełną. — Myślę, że mamy dosyć — ocenił. Książę obrócił się do niego, łapiąc się ławy. — Więc teraz mówisz za nas obu? — wycedził, patrząc lodowato. — Najpierw ciało, teraz wola? Przytyk zabolał i Kell poczuł się nagle straszliwie zmęczony. — Doskonale — mruknął. — Otruj nas obu. Przetarł oczy i obserwował, jak brat odchodzi. Rhy zawsze lubił się napić, nigdy jednak jego wyłącznym celem nie było zatracenie się w alkoholu. Do takiego stanu, by nie myśleć. Na świętych, Kell miał własne demony, ale wiedział, że nie można ich utopić. Nie w ten sposób. Dlaczego ciągle pozwalał księciu na te próby? Nie miał pojęcia. Poszperał w kieszeniach płaszcza i natrafił na mosiężną papierośnicę z trzema cienkimi cygarami. Nigdy nie palił zbyt dużo — ale, z drugiej strony, nigdy też zbyt dużo nie pił — jednak, chcąc odzyskać przynajmniej częściową kontrolę nad tym, czym raczy swoje ciało, strzelił palcami i zapalił cygaro małym płomieniem, który zatańczył nad jego kciukiem. Głęboko się zaciągnął — nie był to tytoń, jak w Szarym Londynie, ani ohydna herbata char, którą palili w Białym, lecz przyjemne, przyprawione listki, które oczyszczały myśli i uspokajały nerwy. Wypuścił powietrze i zapatrzył się w pióropusz

dymu. Usłyszał kroki i spojrzał w górę, spodziewając się Rhya, lecz zobaczył jakąś młodą kobietę. Miała charakterystyczny wygląd osób ze świty Kisimyr, od zwojów ciemnych włosów, przez złote frędzle, po naszyjnik z wisiorem w kształcie kociego oka. — Avan — przemówiła głosem jak jedwab. — Avan — odpowiedział Kell. Zrobiła krok do przodu, jej suknia na wysokości kolan musnęła krawędź ławki. — Pani Vasrin przesyła pozdrowienia i pragnie, bym przekazała wiadomość. — A jaka to wiadomość? — spytał, zaciągając się po raz drugi. Uśmiechnęła się, a potem, zanim zdążył zrobić cokolwiek — nawet zanim zdążył choćby wydmuchnąć dym — wyciągnęła rękę, objęła nią twarz Kella i pocałowała go. Kell wstrzymał oddech, gorąco ogarnęło jego ciało, a kiedy dziewczyna się odsunęła — niedaleko, na tyle tylko, żeby spojrzeć mu w oczy — wypuścił powietrze wraz z dymem. Omal się nie roześmiał. Jej wargi wydęły się w sprytny uśmieszek, a oczy poszukały jego, nie ze strachem czy zaskoczeniem, lecz z czymś w rodzaju podniecenia. I z respektem. A on wiedział, że w tym momencie powinien się poczuć jak oszust… ale się nie poczuł. Popatrzył obok niej, na Rhya, który ciągle stał przy barze. — To wszystko, co powiedziała? — spytał. Usta dziewczyny zadrżały. — Jej instrukcje były niejasne, mas aven vares. „Mój błogosławiony książę”. — Nie — zaprzeczył z marsową miną. — Nie książę. — Kto zatem? Przełknął ślinę. — Po prostu Kell. Zarumieniła się. To było zbyt intymne — normy społeczne nakazywały, że nawet gdyby zrzekł się królewskiego tytułu, należało się do niego zwracać „panie Kell”. Ale to również mu nie odpowiadało. Chciał tylko być sobą. — Kell — powtórzyła próbnie. — A twoje imię? — spytał. — Asana — wyszeptała; słowo zabrzmiało jak odgłos rozkoszy. Przysunęła się do niego bliżej, ruchem równocześnie bezczelnym i nieśmiałym. A potem jej usta znalazły się na jego. Zgodnie z najnowszą modą jej suknia była związana ciasno w talii i Kell wplótł palce w sznurki gorsetu na jej plecach. — Kell — ktoś wyszeptał mu do ucha. Tyle że to nie była Asana, lecz Delilah Bard. Zrobiła to, wkradła się w jego myśli i okradła go z koncentracji, jak złodziejka. Którą przecież była. Była złodziejką, zanim pozwolił jej opuścić rodzimy świat i wejść do jego własnego. Święci jedni wiedzą, kim była — albo gdzie była — obecnie, ale w jego wspomnieniach zawsze pozostanie złodziejką, wkradającą się w najbardziej nieodpowiednich momentach. „Wyjdź” — pomyślał, jego palce zacisnęły się mocniej na sukience dziewczyny. Asana pocałowała go znowu, ale jego ciągnęło gdzie indziej, na zewnątrz, na małą uliczkę w chłodną październikową noc, gdzie inne wargi przywarły do jego, na chwilę,

a potem się odsunęły, ledwie widmo pocałunku. „Po co to?” Uśmiech ostry jak nóż. „Na szczęście”. Jęknął z frustracji i przyciągnął Asanę do siebie, całując ją głęboko, desperacko, a później starając się stłamsić najście Lili, kiedy wargi Asany zsunęły się na jego szyję. — Mas vares — szepnęła przy jego skórze. — Nie jestem… — zaczął, ale wtedy jej usta znów znalazły się na jego, wraz z powietrzem kradnąc mu argumenty. Jego ręka zniknęła gdzieś w burzy jej włosów. Odnalazła się na jej karku. Jej dłoń ułożyła się na jego piersi, palce przesuwały się w dół, po jego brzuchu i… Ból. Przemknął przez szczękę, niespodziewany i bezlitosny. — O co chodzi? — spytała Asana. — Co się stało? Kell zazgrzytał zębami. — Nic. — „Zamierzam zabić mojego brata”. Wrócił myślami ponownie od Rhya do Asany, jednak akurat gdy jego usta odszukały ponownie jej wargi, ból znów się pojawił, tym razem szarpiąc jego biodro. Przez jeden mglisty moment Kell zastanawiał się, czy Rhy po prostu nie znalazł sobie kolejnej entuzjastki. Ale wtedy ból wrócił po raz trzeci, tym razem przy jego żebrach i był na tyle gwałtowny, że antari stracił oddech. Okazja minęła. — Sanct — zaklął, wyrywając się z objęć Asany i opuszczając ławkę po wymamrotaniu przeprosin. Ponieważ wstał zbyt szybko, sala zakołysała się przed jego oczyma. Wsparł się o ławę i lustrował pomieszczenie, zadając sobie pytanie, w jakiego rodzaju kłopoty Rhy teraz się wpakował. I wówczas zobaczył stół blisko baru, tam gdzie wcześniej siedziało trzech rozmawiających mężczyzn. Zniknęli. Do Błogosławionych Wód prowadziło dwoje drzwi: przednie i tylne. Kell wybrał te drugie i domyślił się właściwie, wybiegając w noc z szybkością, która zupełnie szczerze go zaskoczyła, jeśli wziąć pod uwagę, jak dużo on — i Rhy — wypili. Ale ból i chłód otrzeźwiają, a kiedy Kell wpadł w jakiś zasypany śniegiem zaułek, czuł, że magia już płynie spiesznie przez jego żyły, gotowa na udział w walce. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, była krew. Potem nóż księcia na bruku uliczki. Na końcu zaułka trzech mężczyzn osaczało Rhya. Jeden z nich miał ranę ciętą na przedramieniu, drugi — przecięty policzek. Książę najwyraźniej zadał kilka ciosów, zanim stracił broń, lecz teraz stał zgięty wpół, jedno ramię przyciskał sobie do żeber, z nosa ciek­ła mu krew. Mężczyźni z pewnością nie wiedzieli, z kim mają do czynienia. Jedna rzecz mówić źle o członku rodziny królewskiej, ale tknąć go… — Nauczę cię, jak się tnie twarz — warknął jeden. — To jakiś postęp — odburknął książę przez zaciśnięte zęby. Kell nie mógł w to uwierzyć: Rhy ich prowokował!

— …Szukasz kłopotów. — I pewnie je znajdziesz. — Nie byłbym… taki pewny… — Książę zakaszlał, a potem uniósł głowę, spojrzał obok napastników, na Kella. Uśmiechnął się blado i powiedział przez okrwawione zęby: „No, witaj”, jak gdyby właśnie przypadkiem się na siebie natknęli. Jak gdyby nie wy­ciąg­nął go właśnie z Błogosławionych Wód. I jak gdyby, w tym momencie, Kell nie miał ochoty po prostu pozwolić tym mężczyznom nauczyć Rhya moresu za głupotę i ryzykanctwo, z powodu których w ogóle znalazł się w takiej sytuacji (ponieważ Kell nie miał wątpliwości, że to książę z nimi zadarł). To pragnienie potęgował fakt, że chociaż bandyci tego nie wiedzieli, tak naprawdę nie mogli go zabić. Dzięki zaklęciu wypalonemu na skórze obu braci nic nie mogło zabić Rhya! Ponieważ życie Rhya nie należało już do niego. Należało do Kella! I póki żył Kell, będzie też żył książę. Ale mogli księcia pokaleczyć, a Kell jednak nie był aż tak rozgniewany, by do tego dopuścić. — Witaj, bracie — odrzekł, zakładając ramiona na piersi. Dwóch spośród napastników odwróciło się w jego stronę. — Kers la? — zadrwił jeden. — Pieseczek, który przyszedł kąsać nasze pięty? — Nie wygląda na takiego, który gryzie — zauważył drugi. Trzeciemu nawet się nie chciało odwrócić. Rhy powiedział coś obraźliwego — Kell nie dosłyszał słów — i mężczyzna właśnie robił zamach, by kopnąć go w brzuch. Jego cios nie dotarł. Kell zacisnął zęby i noga mężczyzny wraz z butem znieruchomiała w powietrzu i ze wszystkimi kośćmi, którym nakazano bezruch. — Co jest… Antari oderwał się od jego umysłu i mężczyzna uderzył bokiem w najbliższą ścianę. Upadł na ziemię, a pozostali patrzyli ze zdumieniem i przerażeniem. — Nie możesz… — zaczął jeden, chociaż fakt, że Kell potrafił coś takiego zrobić, mniej naturalnie szokował niż fakt, że rzeczywiście to zrobił. Magia kości była rzadką i niebezpieczną sztuką, zakazaną, ponieważ łamała podstawowe prawo: że nikt nie będzie używał magii, psychicznej czy fizycznej, do zapanowania nad inną osobą. Tych, którzy wykazywali taką umiejętność, powinno się zachęcać do wyrzucenia jej z pamięci. Każdy przyłapany na podobnych próbach miał zostać ukarany pełnym zestawem hamujących moc ograniczników. Przeciętny mag nigdy by nie zaryzykował takiej kary. Lecz Kell nie był przeciętnym magiem. Uniósł podbródek, żeby zbiry mogły zobaczyć jego oczy, i ogarnęło go ponure zadowolenie, kiedy wszyscy straszliwie pobledli. I wtedy rozległy się kroki, a gdy Kell się odwrócił, zobaczył kolejnych mężczyzn napływających do zaułka. Pijanych, rozjuszonych i uzbrojonych. Coś w nim się poruszyło. Serce zabiło mu gwałtownie, a magia w jego żyłach wezbrała. Poczuł ruch mięśni twarzy i minęła dobra chwila, zanim uprzytomnił sobie, że zaczyna się uśmiechać. Wyciągnął sztylet z ukrytej pochewki podramiennej i jednym płynnym ruchem przeciął sobie dłoń. Krew opadła na bruk uliczki w ciężkich czerwonych kroplach. — As Isera — powiedział, a słowa równocześnie nabrały kształtu w jego krwi

i w powietrzu. Wibrowały, przemieszczając się po zaułku. Później ziemia zaczęła zamarzać. Zjawisko rozpoczęło się od kropli krwi, a następnie zmarzlina rozprzestrzeniła się szybko jak szron po kamieniach i pod ich stopami, aż w pewnej chwili wszyscy oni stali na jednej tafli lodu. Jakiś mężczyzna zrobił krok, ale się poślizgnął, machając rękoma dla równowagi, nawet gdy już upadł. Drugi pewnie miał lepiej przystosowane buty, ponieważ zrobił pewny krok przed siebie. Ale Kell już się poruszał. Przykucnął, przycisnął zbroczoną krwią dłoń do ulicznych kamieni i powiedział: — As steno. „Rozerwij”. Odgłos pękania rozdarł noc, cisza rozbiła się wraz z taflą gładkiego niczym szkło lodu. Z ręki Kella wystrzeliły błyskawice, rozrywając ziemię po obu stronach, a kiedy wstał, czerepy uniosły się wraz z nim. Każdy kawałek nieprzyciśnięty przez but czy ciało uniósł się w powietrze i zawisł tam, ostrą jak nóż krawędzią, z dala od Kella, niczym wycelowane promienie światła. Nagle wszyscy w bocznej uliczce znieruchomieli, nie dlatego, że antari zmuszał do tego kości w ich ciałach, lecz dlatego, że zaczęli się bać. Tak jak się bać powinni. A Kell nie czuł się już pijany. Nie czuł też zimna. — Ejże — oznajmił jeden z mężczyzn, podnosząc powoli rę­ce. — Nie musisz tego robić. — To nie jest w porządku — mruknął cicho drugi, w którego gardło wycelowany był ostry kawałek lodu. — W porządku? — powtórzył Kell, zdziwiony spokojem swego głosu. — Czy trzech przeciwko jednemu to uczciwa walka? — On zaczął! — Czy ośmiu przeciwko dwóm jest w porządku? — kontynuował antari. — Jak dla mnie wygląda na to, że szanse zwycięstwa są po waszej stronie. Lód zaczął bardzo wolno sunąć przez powietrze. Kell słyszał syknięcia paniki. — Tylko się broniliśmy. — Nie wiedzieliśmy. Stojący pod tylną ścianą Rhy wyprostował się. — Daj spokój, Kell… — Bądź cicho, bracie — ostrzegł go antari. — Spowodowałeś już dostatecznie dużo kłopotów. Zaostrzone lodowe czerepy wisiały przez moment w powietrzu, a potem podryfowały z powolną precyzją, aż po dwa, trzy zbliżyły się do każdego mężczyzny, wykreślając kurs ku jego gardłu, sercu i wnętrznościom. Lodowe czerepy znieruchomiały, a mężczyźni, w których były wymierzone, z szeroko otwartymi oczyma i wstrzymanymi oddechami czekali, co się zdarzy. Co zrobi Kell. Wystarczył ruch dłonią, żeby pozbawić życia wszystkich napastników w alejce. — Przestań — powiedział jakiś głos, tak cicho, że Kell niemal nie usłyszał. — Przestań.

A potem, nieoczekiwanie, Kell usłyszał znacznie głośniejsze polecenie, wypowiedziane głosem Rhya, słowa brzmiały jak wydarte z jego gardła. — KELL, PRZESTAŃ! Oprzytomniał i zdał sobie sprawę, że stoi tu, w środku nocy, dzierżąc w swoich rękach osiem ludzkich żywotów, których o mało nie zakończył. Nie robił tego dlatego, żeby ukarać tych mężczyzn za atak na księcia (który przecież prawdopodobnie ich sprowokował), i nie dlatego, że byli złymi ludźmi (chociaż kilku z nich pewnie takimi było). Nie, Kell robił to, ponieważ umiał, ponieważ czuł się dobrze, posiadając kontrolę, ponieważ był z nich najsilniejszy, ponieważ wiedział, że po wszystkim pozostałby tu sam jeden. Zrobił potężny wydech i opuścił rękę, pozwalając odłamkom lodu spaść na bruk, gdzie się roztrzaskały. Po chwili szoku mężczyźni zaczęli łapać powietrze, kląć i odchodzić, zataczając się niepewnie. Jeden padł na ziemię, gdzie cały się trząsł. Innemu wyraźnie zbierało się na wymioty. — Wynocha stąd — oznajmił spokojnie Kell. Wszyscy go posłuchali. Patrzył, jak uciekają. Już niemal uznali go za potwora, a on się zlitował, chociaż pokazał im, jaki ciężar ma własny lęk, co może było jeszcze gorsze. Ale to nie miało znaczenia; nic, co zrobi, nie poprawi sytuacji. Jego kroki trzeszczały na popękanym lodzie, kiedy powlókł się ku Rhyowi siedzącemu pod ścianą. Wyglądał na ogłuszonego, ale Kell pomyślał, że ten stan mniej miał wspólnego z pobiciem, a więcej z wypitym alkoholem. Krew przestała już spływać mu z nosa i wargi, a jego twarz była poza tym bez szwanku; antari zbadał własne ciało, szukając odbitego bólu, i znalazł jedynie kilka stłuczeń na żebrach. Wyciągnął rękę i pomógł bratu wstać. Książę zrobił krok do przodu i zachwiał się, lecz Kell złapał go i utrzymał w pionie. — To znowu ty — narzekał Rhy, opierając głowę na jego ramieniu. — Nigdy nie pozwalasz mi upaść. — I miałbym ci pozwolić zabrać mnie ze sobą? — zbeształ go Kell, zarzucając sobie na plecy ramię księcia. — Chodź, bracie. Myślę, że dość się zabawiliśmy jak na jedną noc. — Przykro mi — szepnął Rhy. — Wiem. Prawda była jednak taka, że Kell nie mógł zapomnieć tego, jak się poczuł podczas walki, tego, jak poczuła się jakaś mała niepokorna część jego osoby, której cała sprawa bezsprzecznie się podobała. Nie mógł zapomnieć uśmiechu, który był jego własnym, a jednocześnie należał do kogoś innego. Zadygotał, a później pomógł księciu wrócić do domu. IV Strażnicy oczekiwali ich w sali. Kell prowadził brata całą drogę powrotną do pałacu i w górę po stopniach, do

Niecki, gdzie natknęli się na czekających mężczyzn, w tym dwóch ludzi Rhya i dwóch jego własnych, a wszyscy czterej wyglądali na zdenerwowanych. — Vis, Tolners — powiedział tonem pozornie niefrasobliwym Kell. — Zechcecie mnie wesprzeć? Jak gdyby targał worek pszenicy, a nie księcia, syna władcy Arnes. Strażnicy Rhya wyraźnie pobledli z gniewu i troski, lecz żaden nie zrobił nawet kroku w ich stronę. — Staff, Hastra? — spytał, zwracając się do swoich ludzi. Odpowiedziała mu grobowa cisza. — Świetnie, więc zejdźcie mi z drogi, sam go zaniosę. Przepchnął się obok nich. — Czy to krew księcia? — spytał Vis, wskazując na jego rękaw, którego Kell użył do wytarcia bratu twarzy. — Nie — skłamał. — Wyłącznie moja. Ludzie Rhya znacznie się rozluźnili, co nieco zaniepokoiło Kella. Vis zdawał się typem nerwowym, stale zjeżonym, Tolners zaś był człowiekiem zupełnie pozbawionym poczucia humoru i wiecznie zaciskał szczęki. Obaj służyli królowi Maximowi, aż otrzymali przydział do straży przybocznej młodego księcia i traktowali nieposłuszeństwo Rhya z daleko mniejszą tolerancją niż jego poprzedni ludzie. Co do strażników Kella, Hastra był młody i gorliwy, Staff za to niemal się nie odzywał, ani antariemu w twarz, ani w ogóle w jego towarzystwie, i przez pierwszy miesiąc Kell nie był pewny, czy mężczyzna go nie znosi, boi się go, czy może jedno i drugie. Potem Rhy powiedział mu prawdę — że siostra Staffa umarła w Czarną Noc, więc Kell podejrzewał, że prawdopodobnie trafnie odgadł oba trawiące tamtego uczucia. „Jest dobrym strażnikiem” — odparł Rhy, kiedy go spytał, dlaczego mu przydzielono kogoś takiego. A później brat dodał posępnie: „To był wybór ojca”. Teraz, kiedy cała grupka dotarła do pałacowego korytarza, z którego wchodziło się do pokojów braci, Tolners wyjął jakąś karteczkę i podał mu ją do przeczytania. — To nie jest zabawne. Widocznie Rhy miał tyle przyzwoitości, że przypiął tę notkę na swoich drzwiach, na wypadek gdyby ktoś się martwił. Nikt mnie nie porwał. Wyszedłem na drinka z Kellem. Nie ruszać się z miejsca. Komnata Rhya mieściła się na końcu korytarza, oznaczona przez dwoje bogato zdobionych drzwi. Kell otworzył je kopniakiem. — Za głośno — wymamrotał książę. — Panie Kell — ostrzegł go Vis, wchodząc za nim do środka. — Nalegam, żebyś zaprzestał tych… — Nie zmuszałem go do wyjścia. — Ale na to pozwoliłeś…! — Jestem jego bratem, nie stróżem! — odburknął ostro. Wiedział, że został wychowany tak samo na obrońcę Rhya, jak na jego towarzysza, ale zadanie bynajmniej nie było łatwe, a poza tym czy nie zrobił już dość?

Tolners popatrzył na niego gniewnie. — Król i królowa… — Odejdź — polecił Rhy, który właśnie się ocknął. — Przyprawiasz mnie o ból głowy. — Wasza Wysokość — zaczął Vis, wyciągając rękę ku jego ramieniu. — Wynocha! — warknął książę z niespodziewaną zapalczywością. Strażnicy się wycofali, po czym zerknęli niepewnie na Kella. — Słyszeliście księcia — mruknął. — Wyjdźcie. — Przeniósł spojrzenie na własnych ludzi. — Wszyscy. Kiedy drzwi się za nimi zamknęły, na wpół doprowadził, na wpół zaciągnął brata do jego łóżka. — Myślę, że coraz bardziej mi się podobają — zadrwił. Rhy przewrócił się półprzytomnie na plecy, ramieniem zakrył sobie oczy. — Przepraszam… przepraszam… — powiedział łagodnie, a Kell wzdrygnął się na wspomnienie tamtej przerażającej nocy, księcia wykrwawiającego się na śmierć, podczas gdy on i Lila próbowali go zabrać w bezpieczne miejsce, a kolejne łagodne „przepraszam” stawały się coraz słabsze, aż zapanowała straszliwa cisza i bezruch, i… — To wszystko moja wina… — Głos Rhya wyrwał go z zadumy. — Cicho — powiedział Kell, opadając na fotel obok łóżka. — Ja tylko chciałem… żeby było tak jak przedtem. — Wiem — przyznał antari, przecierając oczy. — Wiem. Siedział tam, czekając, aż Rhy umilknie, bezpiecznie spowity w sen, a potem wstał. Pokój zakołysał mu się z lekka, więc przytrzymał się na moment rzeźbionego słupka łóżka z baldachimem i dopiero później ruszył z powrotem do własnych pokojów. Nie głównym korytarzem wraz z grupką strażników, lecz przez ukryty korytarzyk, który łączył ich komnaty. Kiedy wszedł do siebie, latarnie rozbłysły — magia łatwa, niewymagająca wysiłku, ale światło nie sprawiło, że w pokoju czuł się bardziej jak w domu. To miejsce zawsze wydawało się mu dziwnie obce. Sztywne, jak źle dopasowany garnitur. To był pokój dla członka rodziny królewskiej. Sufit obito falującym suknem w kolorach nocy, a do jednej ze ścian tuliło się eleganckie biurko. Sofa i fotele otaczały ławę zastawioną srebrnym serwisem do herbaty, szklane drzwi zaś prowadziły na balkon, obecnie pokryty cienką warstwą śniegu. Kell strząsnął z ramion płaszcz i odwrócił go kilka razy, zmieniając w królewski, czerwony, który ułożył na otomanie. Tęsknił za swoim małym pokoikiem na szczycie schodów w Rubinowych Polach, z jego szorstkimi ścianami, twardym łóżkiem i nieustannym hałasem, ale pokój, gospodę i kobietę, która ją prowadziła, spalił na popiół Holland kilka miesięcy wcześniej, a Kell nie potrafił się zmusić do poszukania innego lokum. Istnienie tamtego pokoju łączyło się z sekretem, Kell zaś wszak obiecał królowi — i Rhyowi — że porzuci wszelkie tajemnice. Brakowało mu tego pomieszczenia i prywatności, którą dawało, ale taki był koszt. Przypuszczał, że sobie na to zasłużył. Inni stracili przez niego znacznie więcej. Pozostał więc w królewskich kwaterach. Łóżko czekało na podwyższeniu, z pluszowym materacem i morzem poduszek,

a jednak spoczął w swym ulubionym fotelu. Poobijany mebel, przeniesiony z jednego z pałacowych gabinetów, stał na wprost drzwi balkonowych, za którymi rozpościerała się ciepła, czerwona poświata rzeki Isle. Kell pstryknął palcami i latarnie przygasły, a później zapadła ciemność. Gdy tak siedział otoczony jedynie blaskiem bijącym od rzeki, jego zmęczony umysł podryfował, jak zawsze, ku Delilah Bard. Kiedy myślał o niej, nie była jedną dziewczyną, lecz trzema: wychudzoną uliczną złodziejką, która obrabowała go w bocznej uliczce, pokrytą plamami krwi towarzyszką, która walczyła u jego boku, i nieznośną pannicą, która odeszła i ani razu nie odwróciła się za siebie. „Gdzie jesteś, Lila? — rozmyślał. — I w jakie kłopoty się wplątałaś?” Wyciągnął z tylnej kieszeni chusteczkę. Mały kwadrat ciemnego materiału, otrzymany w zaciemnionej bocznej uliczce od ubranej jak chłopak dziewczyny o sprytnych rękach, dzięki czemu go wcześniej okradła. Wykorzystał tę chustkę do odszukania jej więcej niż raz i zadał sobie pytanie, czy mógłby dokonać tego ponownie, no chyba że przedmiot należał teraz bardziej do niego niż do niej. Zastanowił się, gdzie by się przeniósł, gdyby wyczyn mu się udał. Bez cienia wątpliwości wiedział, że Lila żyje — musiała żyć — i zazdrościł jej; czuł zazdrość, że ta dziewczyna z Szarego Londynu jest gdzieś tam, ogląda krainy, które jemu — mieszkańcowi świata Czerwonego, antariemu — nigdy nawet przed oczyma nie mignęły. Odłożył chusteczkę, zamknął oczy i czekał, aż przyjdzie sen. Kiedy zasnął, śnił o niej. Śnił o Lili stojącej na jego balkonie, prowokującej go, aby się do niej przyłączył. Śnił o jej ręce splecionej z jego, o wiążącej ich ze sobą pulsującej mocy. Śnił, że biegli przez nieznane ulice, w żadnym z Londynów, które odwiedzili, lecz w pełnych zakrętów i zakosów miejscach, w których Kell nigdy nie był i których być może nigdy nie zobaczy. Ale była tam ona, tam, u jego boku, ciągnąc go w stronę wolności. V Biały Londyn Ojka zawsze miała mnóstwo wdzięku. Była pełna wdzięku, kiedy tańczyła. Pełna wdzięku, kiedy zabijała. Światło słoneczne rozlało się na kamiennej podłodze, gdy obracała się teraz wokół własnej osi; jej noże lizały powietrze, ostrza przesuwane łukiem i opadające, przywiązane do jej rąk i do siebie wzajem pojedynczym czarnym sznurkiem. Włosy Ojki, niegdyś jasne, teraz lśniły czerwono, odcień szokował na tle jej wciąż porcelanowej cery, wyrazisty jak krew. Muskały jej ramiona, gdy tak wirowała i pochylała się, jaskrawa smuga pośrodku śmiertelnego kręgu. Tańczyła, a metal dotrzymywał jej kroku, doskonały partner jej płynnych ruchów. I przez cały czas oczy trzymała zamknięte. Znała na pamięć ten taniec, ten, którego nauczyła się jako dziecko na ulicach Kosik, najgorszej dzielnicy Londynu. Taniec, który opanowała. W tym mieście nie utrzymasz się przy życiu wyłącznie dzięki szczęściu. Nie, jeśli nie masz żadnej obietnicy władzy. Padlinożercy by to wywęszyli, podcięli ci gardło, żeby móc ukraść

wszelkie pozostałości w twojej krwi. Nie obchodzi ich, czy jesteś mała. Z tego powodu tylko łatwiej schwytać cię i zabić. Lecz nie Ojkę. Ojka wycięła sobie drogę przez Kosik. Dorosła i zachowała życie w mieście, któremu udało się uśmiercić wszystkich. Wszystko. Ale tamto życie było inne. Tamto było wcześniej. To było teraz, po. Żyły Ojki, kiedy się poruszała, były widoczne w postaci zgrabnych czarnych linii na skórze. Wyczuwała w sobie mruczącą magię, drugie tętno przeplecione z jej. Z początku paliło tak bardzo, że bała się, iż gorąco ją strawi, tak samo jak pozostałych. Ale wtedy odpuściła. Jej ciało przestało walczyć, podobnie moc. Objęła ją, a kiedy to zrobiła, magia oddała uścisk i tańczyły razem, płonęły razem, stopione jak wzmocniona stal. Ostrza, przedłużenia jej rąk, śpiewały obok. Taniec już niemal się skończył. I wtedy Ojka poczuła nakaz stawiennictwa, jak ciepły rozbłysk wewnątrz czaszki. Zatrzymała się — oczywiście, nie nagle, lecz powoli — nawijając czarny sznur wokół rąk, aż ostrza przylgnęły do jej dłoni. Dopiero wtedy niespiesznie otworzyła oczy. Jedno było żółte. Drugie było czarne. Dowód, że została wybrana. Nie była pierwszą, ale to jej nie przeszkadzało. To się nie liczyło. Liczyło się, że inni okazali się zbyt słabi. Pierwszy wytrzymał tylko kilka dni. Drugi przeżył ledwie tydzień. Ale Ojka jest inna. Ojka jest silna. Przetrwała wcześniej. Przetrwa i teraz, pod warunkiem że okaże się tego godna. Tak brzmiało przyrzeczenie króla, kiedy ją wybrał. Owinęła sznur wokół ostrzy i wsunęła broń do pochwy przy biodrze. Pot skapywał z końcówek jej karmazynowych włosów, więc je wykręciła, a później narzuciła kurtkę i zapięła pelerynę. Prześledziła palcami bliznę, która biegła od szyi w górę przez szczękę i policzek, kończąc się tuż poniżej znaku króla. Kiedy magia przyniosła siłę jej mięśniom, ciepło — jej krwi, a kolor — jej rysom, Ojka bała się, że magia zetrze bliznę. Ulżyło jej, gdy tak się nie stało. Zasługiwała na tę szramę i na każdą inną, którą miała. Wezwanie znów błysnęło w jej głowie, za oczami. Wyszła na zewnątrz. Dzień był chłodny, ale nie przenikliwie zimny, zaś w górze, za chmurami, niebo było pokryte smugami błękitu. Błękitu! Nie w kolorze mroźnej bieli, w otoczeniu którego dorastała, lecz prawdziwie błękitne. Jak gdyby nawet niebo odtajało. Woda rzeki Sijlt również rozmarzała, coraz bardziej każdego dnia, lód ustępował zielonoszarej wodzie. Wszędzie, gdzie Ojka patrzyła, świat się budził. Odżywał. I na ten widok jej krew płynęła szybciej. Była kiedyś w jakimś sklepie i zobaczyła pokryty kurzem kufer. Pamiętała, jak przesuwała po nim ręką, usuwając warstewkę siwej szarości i ujawniając ciemne drewno pod nią. „Tu jest tak samo” — pomyślała. Król zjawił się i omiótł ręką miasto, ścierając kurz. „To wymaga czasu” — powiedział, ale było dobrze. Nadchodziła zmiana. Tylko jedna droga łączyła jej kwatery i mury zamkowe, a kiedy Ojka przekroczyła

ulicę, zerknęła ku rzece i rozciągającej się za nią drugiej połowie miasta. Z serca Kosik do zamkowych schodów. Ojka przeszła długą drogę. Bramy stały otworem, nowe winorośle pięły się po kamiennych murach po obu stronach. Przechodząc na tereny zamku, wyciągnęła rękę i dotknęła małego fioletowego pączka. U stóp budowli, tam gdzie wcześniej rozciągał się Krös Mejkt, cmentarz skamieniałych ciał, teraz rosła dzika trawa, coraz wyższa mimo zimowego chłodu. Pozostały jedynie dwa posągi, po obu stronach zamkowych stopni, oba zamówione przez nowego króla, nie dla ostrzeżenia, lecz jako przypomnienie o fałszywych obietnicach i upadłych tyranach. Posągi, wyrzeźbione z białego marmuru, wykazywały podobieństwo do niedawnych władców, Athosa i Astrid Dane’ów. Obie postaci klęczały. Athos Dane wpatrywał się w bicz w swoich rękach, który owijał się jak wąż wokół jego przegubów, twarz miał wykrzywioną z bólu, natomiast Astrid trzymała kurczowo rękojeść sztyletu, którego ostrze tkwiło w jej piersi; jej usta były rozciągnięte w bezgłośnym, wiecznym krzyku. Posągi były makabryczne i nieeleganckie. W przeciwieństwie do nowego króla. Nowy król był doskonały. Nowy król był wybrańcem. Nowy król był bogiem. A Ojka? Zobaczyła, jak patrzył na nią tymi pięknymi oczyma, i wiedziała, że i on dostrzega w niej teraz piękno, z każdym dniem coraz bardziej. Dotarła na szczyt schodów i weszła do zamku. Słyszała opowieści o pustookich wartownikach, którzy służyli pod rozkazami Dane’ów, okradzionych z umysłów i dusz mężczyz­nach, z których pozostały ledwie powłoki. Lecz już ich nie było i zamek stał otwarty i osobliwie pusty. W ciągu pierwszych tygodni po upadku zamek atakowano, przejmowano, utrzymywano, tracono, teraz jednak nie pozostały żadne ślady po masakrze. Panował spokój. Byli tu słudzy, mężczyźni i kobiety, pojawiający się i znikający, z pochylonymi głowami, a także kilkunastu wartowników, lecz ich oczy nie były puste. Jeśli już, poruszali się oni z jakimś celem, oddaniem, które Ojka rozumiała. To było zmartwychwstanie, ożywienie legendy, i wszyscy byli jego częścią. Nikt jej nie zatrzymał, kiedy przemieszczała się po zamku. Właściwie niektórzy klękali, gdy przechodziła, podczas gdy inni szeptali błogosławieństwa i skłaniali głowy. Doszła do sali tronowej, drzwi były otwarte, a król czekał. Sklepiony sufit zniknął, solidne ściany i kolumny ustąpiły teraz miejsca błękitnemu niebu. Kroki Ojki odbijały się echem na marmurowej podłodze. „Czy naprawdę była ongiś wykonana z ludzkich kości — zastanowiła się dziewczyna — czy to tylko legenda?” (Ojka znała jedynie plotki; w czasie rządów Dane’ów wykazała się mądrością, za wszelką cenę unikała ich obojga, trzymała się Kosik. O bliźniakach krążyło zbyt wiele opowieści, a wszystkie krwawe). Król stał przed swoim tronem, wpatrując się w lśniącą powierzchnię sadzawki do

wróżb, która tworzyła gładki czarny okrąg przed podwyższeniem. Ojka odkryła, że bezruch sadzawki działa na nią niemal równie hipnotycznie jak widok odbitego w czarnym kręgu mężczyzny. Niemal. Istniało bowiem coś, czego sadzawce brakowało. Pod powierzchnią spokoju króla kipiała energia. Ojka wyczuwała ją z drugiego końca sali, rozchodzącą się od niego falami. Źródło mocy. W mieście być może życie zapuszczało korzenie, lecz tu, w królu, już rozkwitło. Był wysoki i krzepki, o rzeźbionym ciele z wydatnymi mięś­niami i siłą widoczną nawet przez wytworne ubrania. Czarne włosy sczesał do tyłu, odsłaniając wysokie kości policzkowe i mocno zarysowane szczęki. Wargi zacisnął, a między jego brwiami ukształtowała się prawie niezauważalna zmarszczka, kiedy kontemplował sadzawkę z rękoma splecionymi za plecami. Jego ręce. Pamiętała dzień, kiedy te ręce spoczęły na jej skórze, jedna przyciśnięta do jej karku, druga ułożona na jej oczach. Ojka nawet wówczas, jeszcze zanim jej ją przesłał, poczuła jego moc, pulsującą pod jego skórą, i chciała tej mocy, potrzebowała jej jak powietrza. Jego usta były wtedy tak bardzo blisko jej ucha, gdy spytał: „Przyjmujesz tę moc?” „Przyjmuję ją” — odpowiedziała. A potem wszystko stało się piekącym upałem, ciemnością i bólem. Palącym. Aż jego głos znów się pojawił, blisko, i król powiedział: „Przestań walczyć, Ojka. Wpuść ją”. I wpuściła. Wybrał ją, a ona go nie zawiedzie. Dokładnie tak jak w proroctwach, przybył ich wybawca. I ona będzie tam, u jego boku. — Ojka — powiedział teraz, nie podnosząc wzroku. Jej imię na jego wargach brzmiało jak zaklęcie. — Wasza Wysokość — odparła, klękając przed sadzawką. Uniósł głowę. — Wiesz, że nie lubię tytułów — wytknął jej i obszedł sadzawkę. Wyprostowała się i spojrzała mu w oczy, jedno zielone, drugie czarne. — Mów mi Holland.

I Czerwony Londyn Koszmar zaczął się jak zawsze od Kella stojącego w środku publicznego miejsca (czasami był to Rzut Kamieniem, ogród posągów przed twierdzą Dane’ów albo Londyńskie Sanktuarium), jednocześnie otoczonego i samego. Dziś wieczorem antari znajdował się pośrodku Nocnego Targowiska. Było tłoczno, bardziej, niż kiedykolwiek widział, ludzie stali wzdłuż rzeki, tłocząc się i cisnąc. Kellowi się wydało, że dostrzega Rhya na drugim końcu, ale zanim zawołał jego imię, książę zniknął w tłumie. Zauważył w przelocie dziewczynę z ciemnymi, przyciętymi do brody włosami i krzyknął: „Lila?”, lecz ledwie zrobił krok ku niej, tłum zafalował i znów ją połknął. W poruszającej się masie ciał wszyscy byli równocześnie znajomi i nieznajomi. I wtedy jego wzrok przyciągnęła smuga białych włosów, kiedy blada postać Athosa Dane’a prześlizgiwała się przez tłum jak wąż. Kell wydał pomruk i sięgnął po nóż, lecz wtedy czyjeś zimne palce chwyciły jego. — Kwietny chłopiec — zagruchał głos w jego uchu, a gdy antari się obrócił, miał przed sobą Astrid, pokrytą pęknięciami, jakby ktoś na powrót zesztukował jej roztrzaskane ciało. Kell zatoczył się w tył, lecz tłum zgęstniał jeszcze bardziej i ktoś za nim go odepchnął, a gdy odzyskał równowagę, oboje Dane’owie zniknęli. Rhy mignął mu znowu, w oddali. Książę rozglądał się, jakby kogoś szukał, wypowiadając słowo, imię, którego Kell nie mógł usłyszeć. Inny nieznajomy wpadł na niego z impetem. — Przepraszam — mruknął. — Przepraszam… Ale słowa rozbrzmiewały, ludzie zaś wciąż przepychali się obok niego, jakby go nie widzieli, jakby go tam nie było. A później, tak szybko jak to pomyślał, wszystkie ciała zatrzymały się w pół kroku i każda twarz zwróciła się ku niemu, ich rysy ułożyły się w przerażające maski gniewu, strachu i obrzydzenia. — Przepraszam — powtórzył, podnosząc ręce, a wtedy zobaczył, że jego żyły robią się czarne. — Nie — wyszeptał do magii sunącej w górę po jego ramionach. — Nie, proszę, nie. — Wyczuwał, jak rozprzestrzeniająca się ciemność szumi w jego krwi. Tłum ponownie zaczął się poruszać, jednak zamiast odchodzić, wszyscy szli w jego stronę. — Zawróćcie — polecił, a kiedy nie posłuchali, spróbował uciec i odkrył, że jego nogi się nie poruszają. — Za późno — głos Hollanda przyszedł znikąd. Zewsząd. — Gdy ją wpuścisz, już przegrałeś. Magia parła przez niego z każdym uderzeniem jego serca i Kell starał się ją odeprzeć, ale była teraz w jego głowie, szepcząc głosem vitariego. „Wpuść mnie”. Ból ostro szarpnął jego piersią, gdy ciemność trafiła go w serce, a Rhy, w oddali, upadł. — Nie! — wrzasnął Kell, sięgając ku bratu, bezradnie, rozpaczliwie, ale kiedy

musnął ręką najbliższą osobę, z jego palców w pierś osobnika niczym ogień wystrzeliła ciemność. Mężczyzna zadrżał, a później runął, rozkruszając się na popiół w momencie, gdy jego ciało dotknęło ulicznych kamieni. Zanim upadł na ziemię, ludzie po obu jego stronach także zaczęli upadać, śmierć przesuwała się falą przez tłum, w milczeniu pożerając wszystkich. Za nimi budynki również zaczęły się rozpadać, i mosty, i pałac, aż Kell pozostał samotny w pustym świecie. I wtedy w ciszy usłyszał dźwięk: nie szloch czy krzyk, lecz… śmiech! Minęła dobra chwila, nim rozpoznał głos. Był jego. *** Kell chwytał powietrze, otrząsając się z resztek snu. Światło przesączało się przez drzwi balkonowe, odbijając się od świeżej warstwy śniegu. Pod wpływem promieni słońca antari wzdrygnął się i odwrócił wzrok, a równocześnie przycisnął dłoń do piersi i czekał, aż serce zwolni. Zasnął w fotelu, w pełni ubrany, a po wymyślonej przez brata zabawie bolała go głowa. — Cholera, Rhy! — wymamrotał, zrywając się na równe nogi. W czaszce mu pulsowało, odgłos pasował do tego, co działo się za jego oknem. Ciosy, które w nocy przyjął — no cóż, które przyjął Rhy — były już wspomnieniem, ale następstwa pijaństwa zmieszały się i Kell uznał, tu i teraz, że naprawdę woli krótki ból rany niż tępe, przedłużające się cierpienie spowodowane kacem. Czuł się, jakby brakowało mu trzy ćwierci do śmierci, a kiedy opryskał zimną wodą twarz oraz szyję i włożył ubranie, mógł tylko żywić nadzieję, że książę czuje się jeszcze gorzej od niego. Przed drzwiami wartę pełnił sztywno wyprostowany mężczyzna o siwiejących skroniach. Kell skrzywił się. Zawsze miał nadzieję, że trafi na Hastrę. Zamiast na niego jednak zazwyczaj wpadał na Staffa. Tego, który go nienawidził. — Dzień dobry — zagaił Kell, przechodząc obok. — Dobrego popołudnia, panie — odciął się Staff, czy raczej Srebrny, jak Rhy przezwał podstarzałego królewskiego strażnika, i ruszył za nim. Kell nie był zachwycony pojawieniem się Staffa czy Hastra w następstwie Czarnej Nocy, lecz ich obecność też go nie dziwiła. To nie była wina strażników, że król Maxim już nie ufał swojemu antariemu. Dokładnie tak samo nie było w tym winy Kella, że strażnicy nie zawsze mogli go śledzić. Rhya znalazł na oszklonej werandzie, stanowiącej część dziedzińca, gdzie jadł lunch z królem i królową. Wyglądało na to, że książę radzi sobie z kacem z zaskakującą wytwornością, chociaż Kell czuł cień migreny brata jako pulsowanie w głowie, połączone z jego własnym, zauważył też, że Rhy usiadł plecami do szyb i oślepiającego światła. — Kell — zagaił książę. — Zaczynałem myśleć, że prześpisz cały dzień. — Wybacz — powiedział znacząco Kell. — Najwidoczniej trochę za bardzo sobie pofolgowałem zeszłej nocy. — Dzień dobry, Kellu — wtrąciła się królowa Emira, elegancka kobieta o skórze jak wypolerowane drewno i ze złotym diademem w kruczoczarnych włosach. Jej ton był

uprzejmy, lecz chłodny, i Kell odnosił wrażenie, że upłynęły całe tygodnie, odkąd po raz ostatni wyciągnęła rękę i dotknęła jego policzka. W rzeczywistości czasu minęło nawet więcej. Prawie cztery miesiące, od Czarnej Nocy, kiedy Kell wniósł do miasta czarny kamień i magia vitari ogarnęła ulice, Astrid Dane zagłębiła wtedy sztylet w piersi Rhya, a Kell — żeby wskrzesić brata — oddał mu część własnego życia. „Gdzie nasz syn?” — zapytała wtedy królowa, jak gdyby miała tylko jednego. — Mam nadzieję, że wypocząłeś — powiedział król Maxim, zerkając znad leżącego przez nim pliku dokumentów. — Tak, panie. Na stole ułożono owoce i chleb, a kiedy Kell zajął puste krzesło, pojawił się służący ze srebrnym dzbanem i nalał mu do filiżanki parującej herbaty. Kell opróżnił kubek jednym, palącym łykiem, a służący spojrzał nań uważnie, po czym zostawił dzban — drobny gest, za który antari był niezmiernie wdzięczny. Przy stole siedziały jeszcze dwie osoby, mężczyzna i kobieta, oboje ubrani w odcienie czerwieni i każde z przypiętą na ramieniu złotą szpilką z pieczęcią Mareshów — kielichem i wschodzącym słońcem. Szpilka oznaczała, że noszący jest przyjacielem korony i ma pełen dostęp do pałacu, a każdy służący czy strażnik powinien nie tylko taką osobę pozdrowić, lecz również udzielić jej wszelkiej pomocy. — Parlo, Lisane — odezwał się na powitanie Kell. Byli przedstawicielami ostry wybranymi do pomocy w organizacji turnieju, on zaś odnosił wrażenie, że widywał ich w ubiegłych miesiącach częściej niż króla i królową. — Panie Kell — odrzekli jednym głosem, przechylając głowy z wystudiowanymi uśmiechami i wyuczoną kulturą osobistą. Na stole rozłożono mapę pałacu i otaczających terenów, jedną krawędź wsunięto pod talerz z tartaletkami, inną pod filiżankę z herbatą, a Lisane wskazywała właśnie ku południowemu skrzydłu. — Umieściliśmy księcia Cola i księżniczka Corę tutaj, w szmaragdowym apartamencie. Na dzień przed ich przybyciem będą tam rosły świeże kwiaty. Rhy zrobił minę, patrząc na Kella przez stół. Antari był zbyt zmęczony, żeby próbować zinterpretować ten grymas. — Lord Sol-in-Ar tymczasem — podjęła kobieta — zostanie zakwaterowany w zachodniej oranżerii. Wyposażyliśmy pomieszczenie w kawę, dokładnie tak, jak nas poinstruowaliście i… — A co z veskańską królową? — mruknął Maxim. — Albo z faroańskim królem? Dlaczego nie zaszczycają nas swoją obecnością? Nie ufają nam? A może mają coś lepszego do roboty? Emira ściągnęła brwi. — Emisariusze, których wybrali, są stosowni. Rhy prychnął. — Lastra, królowa Vesk, ma aż siedmioro dzieci, matko. Wątpię, czy dużą niedogodnością było pożyczenie nam dwojga z nich. Co do Faroan, lord Sol-in-Ar to znany antagonista, który spędził ubiegłe dwa dziesięciolecia, wywołując niezadowolenie wszędzie, gdzie się zjawił, w nadziei, że spowoduje to konflikt, dzięki któremu będzie

mógł zdetronizować swojego brata i przejąć kontrolę nad królestwem Faro. — Od kiedy tak bardzo się interesujesz polityką imperiów? — spytał Kell, już przy trzeciej filiżance herbaty. Zdumiało go gniewne spojrzenie Rhya. — Interesuję się moim królestwem, bracie! — oświadczył ostrym tonem. — Ty również powinieneś. — Nie jestem ich księciem! — zauważył Kell. Nie miał nastroju na pozowanie. — A jedynie tym, który musi sprzątać po nim bałagan! — Och, rozumiem, że sam żadnego nie zrobiłeś? Twardo patrzyli sobie w oczy. Antari oparł się pragnieniu wbicia sobie widelca w nogę — tylko po to, żeby zobaczyć u brata grymas bólu. Co się z nimi działo? Nigdy wcześniej nie byli wobec siebie okrutni. Ale ból i przyjemność nie były jedynymi emocjami, które przenikały za pomocą łączącej ich więzi. Strach, irytacja, uczucie wzburzenia — na wszystkie miało wpływ zaklęcie związania, toteż stale odbijały się między nimi i w ten sposób się intensyfikowały. Rhy zawsze był kapryśny, a teraz Kellowi udzielały się zmienne humory brata, jego wahania nastrojów. I ledwie to znosił. Przestrzeń nic nie znaczyła. Mogli stać obok siebie lub przebywać w innych Londynach. Ucieczki nie było. Ta więź coraz częściej ciążyła Kellowi, jak okowy. Emira odchrząknęła. — Myślę, że wschodnia oranżeria byłaby lepsza dla lorda Sol-in-Ara. Tam jest doskonalsze światło. Ale co z członkami jego świty? Veskanie zawsze podróżują z wielkim orszakiem… Królowa uspokoiła zebranych, zręcznie oddalając rozmowy od emocji braci, lecz w powietrzu niemal namacalnie zawisło tak wiele niewypowiedzianych słów, że Kell prawie zaczął się nim dusić. Wstał i odwrócił się do wyjścia. — Dokąd idziesz? — spytał król Maxim, oddając służącemu przejrzane dokumenty. Kell obrócił się do niego. — Zamierzałem pójść nadzorować budowę latających aren, Wasza Wysokość. — Rhy potrafi sobie z tym poradzić — odrzekł król. — Dla ciebie mam inne zadanie. — Po tym stwierdzeniu wyciągnął kopertę. Do tej pory, póki nie zobaczył listu w rękach Maxima, Kell nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo pragnął stąd wyjść — uciec nie tylko z pałacu, lecz także z tego miasta, z tego świata. Na kopercie nie było adresu, lecz antari wiedział dokładnie, gdzie ma ją zanieść. Skoro tron Białego Londynu wciąż zdawał się pusty, a samo miasto — pogrążone w wojnie o władzę, po raz pierwszy od siedmiu lat łączność między dwoma Londynami wstrzymano. Kell udał się tam tylko raz, w kilka tygodni po upadku bliźniaków Dane, i o mało nie stracił życia z rąk agresywnych mieszkańców; wtedy zdecydowano, że przez jakiś czas nie będzie się tam zapuszczał, do chwili, aż sytuacja w Białym się ustabilizuje. Pozostawał zatem tylko Szary Londyn. Zwyczajne, pozbawione magii królestwo, całe spowite węglowym pyłem i zabudowane solidnym starym kamieniem.

— Pójdę teraz — odparł Kell, podchodząc do króla. — Pomiń księcia regenta — ostrzegł król. — Te listy to kwestia tradycji, lecz pytania tego człowieka stają się natrętne. Kell skinął głową. Często chciał wypytać króla Maxima, co myśli o przywódcy Szarego Londynu, i zastanawiał się nad zawartością listów oraz nad tym, czy regent wymaga tak wiele od sąsiedniej korony, jak od niego. — Nierzadko wypytuje o magię — wyznał królowi. — Ze wszystkich sił staram się go zniechęcać. Maxim chrząknął. — To głupiec. Zachowaj ostrożność. Kell uniósł brew. Czyżby Maxim faktycznie martwił się o jego bezpieczeństwo? Ale koniec końców, kiedy sięgnął po list, zobaczył w oczach króla błysk nieufności i upadł na duchu. Maxim nigdy nie zapominał. Jego uraza z czasem słabła, lecz zawsze pozostawał ślad, niczym blizna. Kell wiedział, że sam ściągnął na siebie niechęć monarchy. Latami używał wypraw w roli królewskiego łącznika do transportu między światami zabronionych przedmiotów. Gdyby nie zyskał reputacji przemytnika, czarny kamień nigdy nie trafiłby do jego rąk, nigdy by nie zabił tych wszystkich mężczyzn i kobiet i nie spowodowałby w Czerwonym Londynie takiego spustoszenia. Może Dane’owie znaleźliby jakiś sposób, ale nie wykorzystaliby w tym celu jego, Kella. Okazał się pionkiem i naiwniakiem, i teraz za to płacił, dokładnie tak samo jak Rhy był zmuszony zapłacić swoją część za przyjęcie talizmanu posiadania, dzięki któremu Astrid Dane weszła w jego ciało. Ostatecznie, obaj byli winni. Ale król nadal kochał Rhya. Królowa nadal mogła na niego patrzeć. Emira wyciągnęła drugą, mniejszą kopertę. Notkę dla króla Jerzego. Uprzejmość bardziej niż cokolwiek innego, jednak wątłego zdrowia król uparcie się tej korespondencji trzymał, tak samo zresztą jak Kell. Niedomagający władca nie miał pojęcia, jak krótkie te listy się stają, a antari nie zamierzał go o tym powiadamiać. Snuł szczegółowe, rozwlekłe, intymne, barwne opowieści o arnezyjskim królu i królowej, o podbojach księcia i jego własnym życiu w pałacu. Być może tym razem opowie Jerzemu o turnieju. Staremu królowi ogromnie się ta historia spodoba. Wziął koperty i ruszył do drzwi, już składając w głowie słowa, które wypowie, kiedy Maxim ponownie go zatrzymał. — Co z twoim miejscem powrotu? Kell niepostrzeżenie zesztywniał. Pytanie było jak krótkie szarpnięcie, przypomnienie, że teraz trzymają go na smyczy. — Drzwi będą przy wejściu do Naresh Kas, tuż przy południowej krawędzi Nocnego Targowiska. Król rzucił okiem na czekającego obok drzwi Staffa, upewniając się, że strażnik słyszał, a ten raz kiwnął głową. — Nie spóźnij się — rozkazał. Kell odwrócił się ponownie, zostawiając królewską rodzinę przy rozmowach o gościach turnieju i świeżych pościelach, o tym, kto preferuje kawę, kto wino, a kto mocną herbatę.

Przy drzwiach prowadzących z oszklonej werandy Kell obejrzał się za siebie i dostrzegł Rhya wpatrującego się w niego z miną, która mogła oznaczać przeprosiny, ale mogła też mówić „odpieprz się” lub przynajmniej „porozmawiamy później”. Postanowił się nad tą sprawą nie zastanawiać i odszedł, wsuwając listy do kieszeni płaszcza. Przeszedł dziarsko przez pałacowe korytarze i wrócił do swoich komnat, a później wszedł do mniejszego pomieszczenia za głównym i zamknął za sobą drzwi. Rhy prawdopodobnie używałby takiego pokoiku do trzymania butów lub szpilek do płaszcza, Kell jednak przekształcił tę przestrzeń w małą, ale dobrze wyposażoną bibliotekę, trzymając tu poświęcone magii teksty, które zbierał. Były tyleż filozoficzne, co praktyczne, wiele z nich podarował mu mistrz Tieren lub wypożyczył je z królewskiej biblioteki, część jednak stanowiły jego własne dzienniki, zabazgrane przemyśleniami na temat magii krwi antari, o której tak niewiele wiedziano. Jeden cienki czarny wolumin, który poświęcił vitariemu, czarnej magii, którą schwytał, obudził i zniszczył w ubiegłym roku. Pamiętnik ten zawierał więcej pytań niż odpowiedzi. Na tyłach drewnianych drzwi biblioteki znajdowało się kilka — stanowiących skróty do różnych miejsc w mieście — wykreślonych ręcznie symboli, każdy prosty, lecz wyrazisty, każdy starannie wyrysowany krwią. Niektóre, nieużywane, wyblakły, inne pozostawały świeże. Jeden z nich — okrąg przecięty parą skrzyżowanych linii — prowadził do sanktuarium Tierena na przeciwległym brzegu rzeki. Kiedy przesunął palcami po znaku, dokładnie przypomniał sobie, jak pomagał Lili przeciągnąć przez drzwi umierającego Rhya. Inny symbol prowadził go kiedyś do sekretnego pokoiku w Rubinowych Polach, jedynego miejsca w Londynie, które naprawdę do niego należało. Teraz ten znak stanowił niewiele więcej niż smugę. Kell lustrował drzwi, aż znalazł symbol, którego szukał: gwiazdę wykonaną z trzech przecinających się linii. Znak ten również łączył się ze wspomnieniami — stary król w niewielkiej sali, jego sękate palce zaciśnięte na jednej czerwonej monecie, kiedy mamrotał o słabnącej magii. Kell wyciągnął sztylet z mankietu płaszcza i musnął sobie ostrzem nadgarstek. Krew wezbrała, obfita i czerwona. Dotknął przecięcia i odświeżył ślad. Gdy skończył rysować, przycisnął rękę płasko do symbolu i powiedział: — As Tascen. — „Przenieś”. A później zrobił krok przed siebie. Świat wokół jego ręki stracił ostrość i zafalował, a Kell wyszedł z zaciemnionej niszy w światło słoneczne, na tyle ostre i jasne, że znów rozbolała go głowa. Nie przebywał już w swojej prowizorycznej bibliotece, lecz stał na zadbanym dziedzińcu. Nie był w Szarym Londynie, jeszcze nie, lecz w ogrodzie jakiegoś ostry w ładnej miejscowości Disan, istotnej nie z powodu jej znakomitych drzew owocowych czy szklanych posągów, ale dlatego, że zajmowała ten sam teren w Czerwonym Londynie co zamek Windsor w Szarym. Dokładnie ten sam teren. Magia podróżowania działała tylko na dwa sposoby. Kell mógł się albo przenosić między dwoma różnymi miejscami w jednym świecie, albo trafiać w to samo miejsce w różnych światach. A ponieważ angielskiego króla w Szarym przetrzymywali

w Windsorze, który znajdował się w sporej odległości od Londynu, Kell musiał się najpierw udać do ogrodu ostry Paverona. To było sprytne posunięcie z jego strony… Nie żeby ktoś wiedział wystarczająco dużo na temat magii antari, aby je docenić. Holland może by docenił, lecz Holland nie żyje, a za życia prawdopodobnie dysponował siecią skrótów tak skomplikowaną, że próby Kella wyglądałyby przy nich zaledwie dziecinnie. Zimowy wiatr zacinał i Kell zadrżał, kiedy niezranioną ręką wyjmował z kieszeni listy, a następnie odwracał płaszcz na inną stronę, a potem powtarzał tę procedurę, aż znalazł okrycie, którego szukał — czarne, długie do kolan, z kapturem i aksamitną podszewką. Płaszcz idealny do Szarego Londynu, gdzie zimno zawsze wydawało się intensywniejsze, bardziej przejmujące i wilgotne w taki sposób, że przenikało przez materiał i skórę. Narzucił na siebie nowy płaszcz i wsunął listy głęboko do jednej z kieszeni (wyściełanych miękką wełną, a nie jedwabiem), wypuścił kłąb ciepłego oddechu i oznaczył lodowatą ścianę krwią z dłoni. Później jednak, kiedy sięgał po tasiemkę z monetami, coś przyciąg­nęło jego uwagę. Zatrzymał się i rozejrzał po ogrodzie. Był sam, absolutnie sam i zdał sobie sprawę z tego, że rozkoszuje się tą samotnością. Poza jedną wycieczką na północ, kiedy on i Rhy byli chłopcami, Kell nigdy nie zapuścił się dalej od Londynu niż tu. Stale go obserwowano, lecz w ostatnich czterech miesiącach jego ruchy bardziej ograniczano niż przez poprzednie niemal dwadzieścia lat, w trakcie których służył koronie. Wcześniej często czuł się jak własność rodziny królewskiej. Teraz czuł się jak więzień. Może powinien uciec wtedy, kiedy miał szansę. „Nadal możesz uciec” — powiedział głos w jego uchu. Zabrzmiał podejrzanie podobnie do głosu Lili. Przecież jej się udało uciec. Czy on mógłby? Nie musiał uciekać aż do innego świata. Co by się stało, gdyby po prostu… odjechał? Oddalił się od tego ogrodu, tej miejscowości, Londynu. Mógłby wsiąść do powozu albo wypłynąć łodzią na ocean, a potem… co potem? Jak daleko by dotarł niemal bez grosza przy duszy i z okiem, które piętnowało go jako antariego? „Mógłbyś wziąć to, czego ci potrzeba” — kusił głos. To był bardzo duży świat. A Kell jeszcze nigdy niczego w nim nie widział. Gdyby pozostał w Arnes, w końcu by go znaleźli. A gdyby uciekł do Faro lub do Vesk? Faroanie postrzegali jego oko jako znak mocy, nic więcej, ale słyszał swoje imię wymawiane w połączeniu z ves­kańskim słowem crat’a, czyli filar, jak gdyby w pojedynkę podtrzymywał arnezyjskie imperium. A gdyby któreś z sąsiednich imperiów go schwytało… Zagapił się na pokrytą smugami krwi rękę. Na świętych, jak w ogóle mógł rozważać ucieczkę? To było szaleństwo, myśl, że mógłby opuścić — że naprawdę by opuścił — swoje miasto. Swojego króla i królową. Swojego brata. Zdradził ich raz — no cóż, jedno przestępstwo, aczkolwiek popełnione wielokrotnie — i o mało nie stracił wszystkiego. Nie zawiedzie ich ponownie, mimo ogarniającego go niepokoju. „Mógłbyś być wolny” — nalegał głos.

Ale w tym tkwił szkopuł. Nigdy nie będzie wolny! Bez względu na to, jak daleko ucieknie. Zrezygnował z wolności wraz z własnym życiem, gdy podarował jego część Rhyowi. — Dość tego — powiedział głośno, uciszając wątpliwości, po czym wydobył właściwą tasiemkę spod kołnierza i zdjął ją przez głowę. Na tasiemce wisiał srebrny szyling, wypukłe oblicze króla przez lata używania mocno się wygładziło. „Wystarczy” — pomyślał, a potem podniósł okrwawioną dłoń do ściany ogrodu. Miał do wykonania zadanie. — As travars. „Podróżuj”. Świat zaczął się zaginać wokół słowa, krwi i magii, a Kell zrobił krok do przodu, mając nadzieję, że zostawia za sobą kłopoty ze swoim Londynem, wymieniając je na kilka minut z królem innego. Jednak gdy tylko postawił podeszwy butów na zamkowym dywanie, zrozumiał, że jego problemy dopiero się zaczynają. Natychmiast wiedział, że coś jest nie w porządku. W Windsorze było zbyt cicho. Zbyt ciemno. Miska z wodą, która na ogół czekała na niego w przedpokoju, była pusta, świece po obu stronach — niezapalone. Kiedy Kell nasłuchiwał dźwięku kroków, usłyszał je, odległe, z korytarzy za sobą, lecz w komnacie przed nim panowało milczenie. Wchodząc do salonu króla, poczuł strach. Liczył, że zobaczy pomarszczoną postać przysypiającą w fotelu z wysokim oparciem albo usłyszy słabowity, melodyjny głos. Ale pomieszczenie było puste. Okna zamknięto i zabezpieczono przed śniegiem, a w palenisku nie płonął ogień. W sali było chłodno i ciemno, jakby nikt w niej nie bywał. Przeszedł do kominka i wyciągnął ręce, jakby chciał je ogrzać, i chwilę później płomienie rzeczywiście lizały pustą kratę. Ogień, podsycany jedynie przez powietrze i magię, nie przetrwa długo, ale korzystając z jego światła, Kell przemierzył komnatę, poszukując śladów czyjejś niedawnej tu bytności. Zimnej herbaty. Rzuconego gdzieś szala. Niestety, pokój wydawał się opuszczony, niezamieszkany. I wtedy jego wzrok padł na list. Jeśli można to było nazwać listem. Pojedyncza kartka szeleszczącego kremowego papieru, złożona i pozostawiona na tacy przed ogniem, z jego, Kella, imieniem napisanym regularnym, pewnym pismem księcia regenta. Antari wziął kartkę, wiedząc, co na niej znajdzie, zanim jeszcze ją rozłożył, ale i tak poczuł się nieswojo, kiedy słowa zatańczyły w świetle zaczarowanego ognia. Król nie żyje. II Te trzy słowa uderzyły go jak obuchem. „Król nie żyje”. Kell był wstrząśnięty. Nie zdążył się przyzwyczaić do straty. Bał się śmierci — zawsze się bał — teraz bardziej niż kiedykolwiek, skoro z jego życiem związane było życie księcia, ale aż do Czarnej Nocy Kell nigdy nie stracił nikogo, kogo znał. Nikogo,

kogo lubił. Zawsze darzył sympatią niedomagającego króla, nawet kiedy pod koniec szaleństwo i ślepota w dużej mierze pozbawiły go godności i wszelkiej władzy. A teraz król umarł. „Suma wróciła do swoich części”, jak powiedziałby Tieren. Poniżej regent dodał postscriptum. Wejdź do korytarza. Ktoś zaprowadzi cię do moich komnat. Zawahał się, popatrując po pustej sali. Potem jednak, niechętnie, zacisnął dłoń w pięść, gasząc w ten sposób ogień w palenisku, a kiedy sala pogrążyła się z powrotem w ciemnościach, wyszedł. Minął przedpokój i wkroczył do korytarza. To było jak wejście w inny świat. Windsor nie był tak bogaty jak St. James, ale nie prezentował się też tak przygnębiająco, jak obecnie przedstawiała się komnata starego króla. Gobeliny i dywany dodawały korytarzom ciepła. Złoto i srebro błyszczało w lichtarzach i naczyniach. Lampy paliły się w ściennych kinkietach, a głosy i muzyka niosły się niczym przeciąg. Ktoś odchrząknął i Kell się odwrócił. Czekał na niego schludnie ubrany służący. — Ach, sir, bardzo dobrze, proszę tędy — powiedział mężczyzna z ukłonem, po czym, nie czekając, ruszył przed siebie. Idąc, Kell obserwował. Nigdy nie zapuszczał się w korytarze za pokojami króla, był jednak pewny, że nie zawsze wyglądały tak jak obecnie. Ognie płonęły wysoko w paleniskach każdego pomieszczenia, które mijali, przez co zamek zdawał się nieprzyjemnie ciepły. Wszystkie pomieszczenia były zajęte i Kell nie mógł się pozbyć wrażenia, że jest na wybiegu, prowadzony obok mamroczących dam i ciekawskich dżentelmenów. Zacisnął pięści i spuścił oczy. Do czasu, aż trafił do dużego salonu, twarz miał zarumienioną od gorąca i irytacji. — Ach. Pan Kell. Książę regent („król” — poprawił się antari) siedział na sofie, otoczony garstką sztywno wyprostowanych mężczyzn i rozchichotanych kobiet. Wyglądał na grubszego i wydawał się bardziej wyniosły niż zwykle — jego guziki sterczały opięte, nos trzymał wysoko, podbródek zadarł. Jego towarzysze zamilkli na widok Kella, który stanął w wejściu w swoim czarnym podróżnym płaszczu. — Wasza Wysokość — powiedział, pochylając głowę w najczystszym pokazie szacunku. Dzięki temu posunięciu jego grzywka przesłoniła czarne oko. Wiedział, że w następnych słowach powinien wyrazić kondolencje, ale patrząc na twarz nowego króla, czuł, że z nich dwóch jego samego bardziej ta wiadomość poruszyła. — Przybyłbym do St. James, gdybym… Jerzy władczym gestem zamachał ręką. — Nie przybyłem tutaj dla ciebie — odparował, wstając, aczkolwiek niezbyt zgrabnie. — Tkwię w Windsorze już dwa tygodnie, załatwiając różne sprawy. Dopinając je na ostatni guzik, że tak powiem. — Najwyraźniej dostrzegł, że Kell się skrzywił z niesmakiem, ponieważ dodał: — O co chodzi? — Nie wydajesz się zasmucony z powodu tej straty — wytknął mu Kell. Jerzy prychnął. — Mój ojciec zmarł trzy tygodnie temu, a powinien był mieć dość przyzwoitości i umrzeć lata temu, kiedy po raz pierwszy zachorował. Tak dla swojego dobra, jak i przez

wzgląd na mnie. — Wisielczy uśmiech pojawił się na twarzy nowego króla jak zmarszczka na wodzie. — Ale przypuszczam, że dla ciebie to szok. — Przeszedł do barku nalać sobie trunku. — Zawsze zapominam — podjął, kiedy bursztynowy płyn spływał po ściankach kryształu — że póki przebywasz w swoim świecie, nie masz wiadomości z naszego. Kell napiął mięśnie, zerkając na arystokratów, którzy stali tu i ówdzie w całej sali. Szeptali, z zainteresowaniem przypatrując mu się znad swoich szklaneczek. Oparł się chęci wyciągnięcia ręki i złapania króla za rękaw. — Jak dużo wiedzą ci ludzie? — zapytał cicho. — O mnie? Jerzy zamachał ręką. — Och, nic kłopotliwego. Chyba im powiedziałem, że jesteś zagranicznym dostojnikiem. Co jest prawdą, w najściślejszym znaczeniu tego słowa. Ale problem polega na tym, że im mniej wiedzą, tym bardziej plotkują. Być może powinniśmy po prostu cię przedstawić… — Chciałbym złożyć wyrazy szacunku — przerwał mu Kell. — Staremu królowi. — Wiedział, że tutaj grzebie się zmarłych. Uważał, że umieszczanie człowieka w skrzyni jest dziwne, ale oznaczało to, że stary król — to, co z niego zostało — gdzieś tu jest. Jerzy westchnął, jakby prośba, choć spodziewana, była szalenie niedogodna. — Tak przypuszczałem — przyznał, dopijając trunek. — Leży w kaplicy. Ale najpierw… — Wyciągnął rękę, przyozdobioną licznymi pierścieniami. — Mój list. — Kell wyjął kopertę z kieszeni płaszcza. — I ten do mojego ojca. Kell z ociąganiem odszukał drugą wiadomość. Stary król zawsze z wielką estymą traktował listy, instruując go, żeby nie zniszczył pieczęci. Nowy król wziął z barku krótki nóż i przeciął kopertę, a potem wyszarpnął zawartość. Kell nie cieszył się, że Jerzy widzi krótką notkę. — Przeszedłeś całą tę drogę, żeby mu to przeczytać? — spytał pogardliwie. — Lubiłem króla. — Cóż, będziesz musiał teraz zadowolić się mną. Kell zmilczał to. Drugi list był znacznie dłuższy i Jerzy ułożył się na sofie, żeby go przeczytać. Kell poczuł się nieswojo, gdy tak stał, podczas gdy nowy król wpatrywał się w tekst, a świta wpatrywała się w niego. Kiedy przeczytał kilka razy wiadomość, pokiwał głową, odłożył list i podniósł się z kanapy. — No dobrze — obwieścił. — Skończmy z tym. Kell wyszedł za nim, zadowolony, że może umknąć z pomieszczenia i uciec od tych wszystkich wlepionych w niego spojrzeń. — Okrutnie zimno na dworze — powiedział król Jerzy IV, owijając się kosztownym płaszczem z futrzanym kołnierzem. — Nie przypuszczam, żebyś potrafił coś z tym zrobić? Kell zmrużył oczy. — Z pogodą? Nie. Król wzruszył ramionami i, śledzeni przez grupkę służących, wyszli na tereny

pałacowe. Antari otulił się mocniej płaszczem; był paskudny lutowy dzień, wiatr wiał mocno, powietrze było wilgotne i przenikliwie zimne. Wokół nich padał śnieg, o ile można to było nazwać padaniem — wiatr łapał płatki i skręcał je w spirale, więc tylko nieliczne w ogóle dotykały zmrożonej ziemi. Kell naciągnął na głowę kaptur. Mimo chłodu ręce w kieszeniach miał gołe; opuszki palców mu zdrętwiały, ale za magię odpowiadały jego dłonie i krew, a rękawice były uciążliwe i przeszkadzały, gdy trzeba było szybko wywołać zaklęcia. Nie żeby obawiał się ataku w świecie Szarego Londynu, niemniej wolał być przygotowany… Z drugiej strony, z Jerzym nawet prosta rozmowa wydawała się trochę jak pojedynek dwóch osób, które nie bardzo się lubią, a jeszcze mniej sobie ufają. Poza tym fascynacja magią u nowego króla rosła. Ile minie czasu, aż Jerzy zmusi Kella do ataku tylko dlatego, że zechce sprawdzić, czy i jak antari się obroni? Jednak w wyniku takiego działania straciłby łączność między światami, toteż Kell nie sądził, żeby król był taki głupi. Przynajmniej miał na to nadzieję; chociaż go nie cierpiał, nie chciał stracić swojej jedynej wymówki do podróży. Jego ręka znalazła w kieszeni monetę i Kell obracał ją w palcach w zamyśleniu, rozgrzewając palce. Przypuszczał, że pójdą w stronę cmentarza, ale zamiast tego król zaprowadził go do kościoła. — Kaplica Świętego Jerzego — wyjaśnił, przechodząc. Była to imponująca, wyniosła, pełna ostrych krawędzi konstrukcja. Wewnątrz sufit sklepiał się nad szachownicą kamiennej podłogi. Jerzy nie patrząc, wręczył Kellowi swoje wierzchnie okrycie; po prostu uznał, że będzie tu ktoś, kto je od niego odbierze. Antari popatrzył w górę, na światło wlewające się przez witraże, i pomyślał, że nie byłoby to złe miejsce na pochówek. Aż zdał sobie sprawę, że Jerzy III nie spoczywa tutaj, otoczony przez światło słoneczne. Leżał w krypcie. Sufit był tam niższy, a światło słabe i to, w połączeniu z zapachem zakurzonych kamieni, przyprawiło Kella o dreszcze. Król wziął z półki niezapalony kandelabr. — Mógłbyś? — spytał. Kell spojrzał, marszcząc brwi. Był jakiś głód w jego tonie. Jakaś chciwość. — Oczywiście — odparł. Wyciągnął rękę w stronę świec, jego palce zawisły nad nimi, a potem przesunął dłoń obok nich, do wazonu z długimi zapałkami. Wziął jedną, potarł ją krótkim, ceremonialnym ruchem i zapalił świecę. Jerzy wydął wargi, wyraźnie zawiedziony. — Byłeś wręcz nazbyt chętny do współpracy, gdy mój ojciec prosił cię o coś takiego. — Twój ojciec był człowiekiem nietypowym — odparł Kell, gasząc zapałkę machnięciem. Marsowa mina Jerzego jeszcze się pogłębiła. Bez wątpienia nie był przyzwyczajony do odmowy, ale Kell nie miał pewności, czy nowego króla ogólnie denerwuje fakt, że mu odmówiono, czy też chodziło mu w szczególności o magię.

Dlaczego tak nalegał na jej demonstrację? Czy po prostu pragnął dowodu? Rozrywki? A może chodziło o coś więcej? Przeszedł za Jerzym przez królewską kryptę, powstrzymując dreszcz na myśl o tym, że mógłby zostać tu pochowany. Umieszczenie w skrzyni i pogrzebanie w ziemi było wystarczająco okropne, ale pogrzebanie tutaj, z warstwami kamienia między sobą a światem? Kell nigdy nie rozumiał, dlaczego mieszkańcy Szarego Londynu zamykają swoich zmarłych w pudłach, dlaczego mają zwyczaj więzić ich doczesne powłoki w złocie, drewnie i kamieniu, jak gdyby pozostała jakaś resztka tego, kim byli za życia. A jeśli rzeczywiście coś pozostawało? Jakaż sroga to była kara. Kiedy król Jerzy dotarł do grobowca ojca, postawił kandelabr, chwycił brzeg płaszcza w rękę, a potem ukląkł i pochylił głowę. Jego wargi poruszały się milcząco przez kilka sekund, po czym wyjął złoty krzyżyk spod kołnierza i przytknął do warg. W końcu wstał, skrzywił się na widok pyłu na swoich kolanach i strząsnął go. Kell wyciągnął dłoń i w zadumie położył ją na grobowcu, żałując, że nie może poczuć czegoś w środku — czegokolwiek. Ale grób był cichy i zimny. — Wypadałoby zmówić modlitwę — zauważył król. Zdezorientowany Kell zmarszczył czoło. — W jakimże to celu? — Za jego duszę, ma się rozumieć. Zażenowanie Kella było najwyraźniej bardzo widoczne. — Nie macie Boga w twoim świecie? Pokręcił głową. Jerzy wyglądał na zbitego z tropu. — Żadnej wyższej siły? — Tego bym nie powiedział — rzekł. — Przypuszczam, że w pewnym sensie czcimy magię. To jest nasza najwyższa siła. — To herezja! Kell uniósł brwi i zdjął dłoń z pokrywy grobowca. — Wasza Królewska Mość, wy oddajecie cześć czemuś, czego nie możecie ani zobaczyć, ani dotknąć, podczas gdy ja otaczam czcią coś, z czym mam do czynienia w każdej chwili każdego dnia. Jaka droga jest bardziej logiczna? Jerzy obrzucił go gniewnym spojrzeniem. — To nie jest sprawa logiki. To kwestia wiary. Wiara. Wydawała się płytką substytucją, lecz Kell przypuszczał, że nie może winić mieszkańców tutejszego świata. Wszyscy ludzie potrzebują czegoś, w co mogą wierzyć, a skoro ci nie mieli magii, wybrali pomniejsze bóstwo. Koncepcję pełną niejasności i tajemnic oraz zmyślonych zasad. Ironią było, że porzucili magię na długo, zanim ona ich opuściła, dławiąc ją tym swoim Bogiem Wszechmogącym. — Ale co z waszymi zmarłymi? — naciskał król. — Palimy ich. — Jakiż pogański rytuał — rzekł z pogardą. — Lepsze to niż pakowanie ich ciał do jakichś skrzyń. — A co z ich duszami?! — ciągnął Jerzy, wydając się autentycznie zaniepokojony. — Gdzie twoim zdaniem idą, skoro nie wierzycie w niebo i piekło?

— Wracają do źródła — wyjaśnił mu Kell. — Magia jest we wszystkim, Wasza Wysokość. Stanowi nurt życia. Wierzymy, że po śmierci dusza człowieka wraca do tego nurtu, a jego ciało zostaje ponownie zredukowane do żywiołów. — A ten człowiek? — Przestaje istnieć. — Gdzie w tym zatem sens? — zrzędził Jerzy. — Po co dobrze przeżyć życie, skoro nie ma nic po nim? Skoro niczego nie zyskujemy? Kell często zastanawiał się nad tym samym, na swój własny sposób, ale nie życia po śmierci pragnął. Po prostu nie chciał wrócić do nicości, tak jakby nigdy go nie było. Jednak prędzej zapanuje zimno w piekle Szarego Londynu, nim on zgodzi się z nowym królem w jakiejkolwiek sprawie. — Przypuszczam, że chodzi właśnie o to, żeby dobrze je przeżyć. Jerzy się zarumienił. — Lecz co by powstrzymało człowieka przed popełnianiem grzechów, gdyby nie miał się czego obawiać? Kell wzruszył ramionami. — Widziałem, jak ludzie grzeszą zarówno z Bogiem na ustach, jak i w imieniu magii. Niektórzy niewłaściwie używają sił wyższych, bez względu na formę, jaką owe siły przybierają. — Ale żadnego życia pozagrobowego… — narzekał król. — Żadnej duszy nieśmiertelnej? To nienaturalne. — Przeciwnie — zapewnił go. — To najbardziej naturalna rzecz na świecie. Natura jest stworzona z cykli, a my z natury. Nienaturalna jest właśnie wiara w nieomylnego mężczyznę i przyjemne miejsce, które czeka w niebie. Jerzy spochmurniał. — Ostrożnie, panie Kell. Zaczynasz bluźnić. Antari zmarszczył brwi. — Nigdy nie robiłeś na mnie wrażenia człowieka szczególnie pobożnego, Wasza Królewska Mość. Król przeżegnał się. — Lepiej dmuchać na zimne. Ponadto — dodał, rozglądając się — jestem królem Anglii. Moje dziedzictwo jest mi dane od Boga. Rządzę z łaski tego Boga, z którego tak szydzisz. Jestem Jego sługą, ponieważ to królestwo jest moje z Jego łaski. — Zdania zabrzmiały jak wyuczone. Król wsunął krzyż z powrotem pod kołnierz. — Być może — dorzucił, unosząc dumnie oblicze — otaczałbym czcią twoje bóstwo, gdybym potrafił zobaczyć je i dotknąć, tak jak ty. I w ten sposób wrócili do punktu wyjścia. Stary król traktował magię z podziwem, z dziecięcym zachwytem. Ten nowy patrzył na nią w taki sposób, w jaki patrzył na wszystko. Pożądliwie. — Ostrzegałem cię już kiedyś, Wasza Wysokość — powiedział Kell. — Magia nie ma miejsca w twoim świecie. Już nie. Jerzy uśmiechnął się i przez chwilę wyglądał bardziej jak wilk niż jak dobrze ubrany władca.

— Sam rzekłeś, panie Kell, że świat składa się z cykli. Może nasz czas znowu przyjdzie. — A później uśmiech zniknął i zastąpiła je zwykła mina pociesznego rozbawienia. Efekt był niepokojący, a Kell zaczął się zastanawiać, czy ten monarcha jest naprawdę tak tępy i egocentryczny, jak myśleli jego ludzie, czy jednak było coś tam, pod tą powłoką człowieka płytkiego i lubiącego sobie dogadzać. Jak to powiedziała ongiś Astrid Dane? „Nie ufam rzeczom, o ile do mnie nie należą”. Do krypty wpadł wiatr i światło świecy zamigotało. — Chodź — polecił Jerzy, odwracając się plecami do Kella i grobowca starego króla. Kell zawahał się, po czym wyciągnął z kieszeni lina z Czerwonego Londynu z gwiazdą skrzącą się w środku monety. Zawsze przynosił jedną dla starego króla, który co miesiąc twierdził, że magia w poprzedniej słabnie, niczym gorąco gasnących węgli, i żądał od antariego nowej na wymianę, z ciepłej kieszeni i pachnącej różami. Teraz Kell obejrzał monetę, obracając ją w palcach. — Ta jest świeża, Wasza Królewska Mość. — Przytknął monetę do warg, a potem położył ciepły pieniążek na szczycie zimnego kamiennego grobowca. — Sores nast — wyszeptał. „Śpij dobrze”. I z tymi słowy podążył za nowym królem w górę po schodach i na zewnątrz, w chłód. *** Starał się nie wiercić, czekając, aż król Anglii skończy pisać swój list. Jerzy nie śpieszył się, a cisza w pomieszczeniu gęstniała, aż stała się w najwyższym stopniu niewygodna i Kell zdał sobie sprawę, że chce porozmawiać, choćby tylko, ażeby ją przerwać. Wiedząc jednak, że królowi prawdopodobnie właśnie o to chodzi, trzymał język za zębami i stał, patrząc, jak za oknem pada śnieg i ciemnieje niebo. Kiedy list został w końcu napisany, Jerzy rozsiadł się wygodnie na krześle, podniósł kielich z winem i napił się, wpatrzony w stronice. — Powiedz mi coś — zaczął — o magii. Kell napiął mięśnie, Jerzy wszakże kontynuował: — Czy wszyscy w twoim świecie posiadają te zdolności? Kell zastanowił się nad pytaniem. — Nie wszyscy — odparł. — I nie w równej mierze. Jerzy poruszył kielichem. — Więc mógłbyś rzec, iż ci potężni są wybrańcami. — Niektórzy dają temu wiarę — zgodził się Kell. — Pozostali uważają, że to po prostu kwestia szczęścia. Jak dobre rozdanie w kartach. — Jeśli tak się mają sprawy, tobie trafiły się bardzo dobre karty. Antari przyjrzał mu się z uwagą. — Skoro skończyłeś swój list, powinienem… — Ilu ludzi potrafi to, co ty? — przerwał mu król. — Przemieszczać się między światami? Idę o zakład, że niewielu, w przeciwnym razie widywałbym również ich.

Naprawdę — dodał, wstając — to cud, że twój król pozwala ci zejść z oczu. Wiedział, co Jerzemu chodzi po głowie, widział jego myśli niemal jak obracające się trybiki. Ale nie miał zamiaru trafić do kolekcji tego mężczyzny. — Wasza Królewska Mość — powiedział, usiłując mówić opanowanym tonem. — Gdybyś poczuł pragnienie zatrzymania mnie tutaj, myśląc, że możesz dzięki mnie coś zyskać, stanowczo bym ci odradzał wszelkie takie próby i przypomniał, że takim gestem zaprzepaściłbyś możliwość dalszej komunikacji z moim światem. „Proszę, nie rób tego — chciał dodać. — Nawet tego nie próbuj”. Nie mógł znieść myśli o utracie swojego ostatniego azylu. — Poza tym — dodał — myślę, że szybko byś odkrył, że niełatwo mnie zatrzymać. Na szczęście Jerzy podniósł przystrojone pierścieniami dłonie, udając, że się poddaje. — Opacznie mnie zrozumiałeś — rzucił z uśmiechem, chociaż Kell sądził, że wcale się nie pomylił. — Po prostu nie rozumiem, dlaczego naszych dwóch wspaniałych królestw nie miałaby łączyć bliższa więź. Złożył napisany przez siebie list i zapieczętował go woskiem. Sądząc po grubości złożonego papieru, epistoła była długa, o wiele stronic dłuższa niż zwykle. — Latami te listy wypełniały formalności, anegdoty zamiast historii, ostrzeżenia w miejsce objaśnień, bezużyteczne informacje, podczas gdy mogliśmy się dzielić rzeczywistą wiedzą… — nacis­kał król. Kell wsunął list do kieszeni płaszcza. — Jeśli to wszystko… — Właściwie nie — odrzekł Jerzy. — Mam coś dla ciebie. Kell wzdrygnął się, kiedy mężczyzna postawił na stole małe pudełko. Nie sięgnął po nie. — To uprzejmie z pańskiej strony, Wasza Królewska Mość, niestety muszę odmówić. Słaby uśmiech Jerzego znikł. — Nie przyjmiesz daru od króla Anglii?! — Nie przyjmę daru od nikogo — uściślił Kell — szczególnie kiedy mogę powiedzieć, że jest zamierzony jako zapłata. Chociaż nie wiem za co. — To bardzo proste — oświadczył Jerzy. — Następnym razem, kiedy przybędziesz, przyniesiesz mi coś w zamian. Kell zapanował nad grymasem. — Przenoszenie to zdrada — oznajmił, recytując zasadę, którą łamał tak wiele razy. — Otrzymałbyś godziwe wynagrodzenie. Kell potarł sobie grzbiet nosa. — Wasza Królewska Mość, był czas, kiedy może bym rozważył twoją prośbę. — „No cóż — pomyślał — może nie twoją, ale w ogóle czyjąś”. — Jednak ten czas minął. Jeśli czegoś pragniesz, wystosuj pisemną prośbę do mojego króla. Spytaj go o dar i jeśli mój król wyrazi zgodę, przyniosę ci go. Ale bez jego przyzwolenia niczego nie mogę przenieść.

Ciężko było mu to wszystko mówić, słowa raniły, kojarząc się z przykrymi wspomnieniami i jeszcze niezagojonymi ranami. Skłonił się i odwrócił, chociaż Jerzy wcale go nie odprawił. — Dobrze zatem — powiedział Jerzy. Stał, policzki miał zarumienione. — Odprowadzę cię do wyjścia. — Nie — odparł, znów zwracając się do króla. — Nie chciałbym cię aż tak kłopotać — dodał. — Masz przecież gości. — Słowa były serdeczne. Ich ton nie. — Wrócę tą samą drogą, którą przyszedłem. „A ty za mną nie pójdziesz”. Zostawił spłonionego Jerzego obok biurka i ponownie skierował kroki do komnaty starego króla. Żałował, że nie może się w niej zamknąć. Jednak, oczywiście, zamki znajdowały się jedynie na zewnętrznej stronie prowadzących do sali drzwi. Kolejne przypomnienie, że pomieszczenie było bardziej więzieniem niż komnatą. Kell zamknął oczy i spróbował przywołać ostatni raz, gdy widział tego mężczyznę żywego. Nie wyglądał wówczas dobrze. Wyglądał wręcz źle, lecz ciągle go rozpoznawał, ciągle ożywiał się w trakcie jego wizyt, ciągle się uśmiechał i podnosił list z Czerwonego Londynu do nosa, wdychając woń. „Róże — mruczał cicho. — Zawsze róże”. Kell otworzył oczy. Z jednej strony — znużony, zasmucony — po prostu chciał wrócić do domu. Ale z drugiej strony pragnął wyjść z tego przeklętego zamku, pójść gdzieś, gdzie by nie był królewskim posłańcem ani antarim, więźniem czy księciem, wędrować ulicami Szarego Londynu, aż stałby się po prostu cieniem, jednym z tysięcy. Przeszedł do przeciwległej ściany, do okna okolonego ciężkimi zasłonami. Powietrze w pomieszczeniu było tak lodowate, że szyby pokryły się szronem. Odciągnął zasłonę, za którą znajdowała się wzorzysta tapeta oszpecona spłowiałym symbolem, ledwie wyraźniejszym w słabym świetle niż smuga. Był to okrąg przecięty pojedynczą linią, znak przejścia prowadzący z Windsoru do St. James. Kell odsunął ciężką zasłonę jeszcze dalej, odsłaniając znak, który zostałby zatracony dawno temu, gdyby nie był całkowicie chroniony przed upływem czasu i światłem. Sześcioramienna gwiazda. Jeden z pierwszych symboli, jakie kiedykolwiek wykonał, przed laty, kiedy starego króla przeniesiono tu, do Windsoru. Wyrysował wtedy ten sam znak na kamieniach ogrodowego muru, który biegł obok Westminsteru. Drugi znak dawno temu zbladł, zmyty przez deszcz lub zarośnięty mchem, nie miało to jednak znaczenia. Został kiedyś wyrysowany i nawet jeśli linie nie były już widoczne, krwawa pieczęć nie znikała ze świata tak szybko jak z oczu. Kell podwinął rękaw i wyjął nóż. Wyżłobił płytką kreskę przez tylną część przedramienia, dotknął palcami krwi i odtworzył symbol. Przycisnął do niego dłoń, zerknął po raz ostatni za siebie, na pustą komnatę i na światło wsączające się pod drzwiami, a potem wsłuchał się w odległe odgłosy śmiechu. „Przeklęci królowie” — pomyślał, na dobre opuszczając windsorski zamek. III Peryferie Arnes

Botki Lili po raz pierwszy od miesięcy dotknęły lądu. Ostatnim razem, gdy przybili do portu, trzy tygodnie temu, znaleźli się w Kormie, lecz wtedy Lila wyciągnęła pechowy los i musiała pozostać na pokładzie statku. Przedtem dokowali w Sol i Rinar, ale za każdym razem Emery upierał się, że to ona powinna trzymać wachtę na „Iglicy”. Prawdopodobnie by nie posłuchała, jednak było w głosie kapitana coś, co kazało jej się zastosować. Wysiadła jeszcze wcześniej, w portowym mieście Elon, lecz tylko na pół nocy i ponad dwa miesiące temu. Teraz zdzierała zelówki, zdumiewając się, jak solidna wydaje jej się powierzchnia pod stopami. Na morzu wszak wszystko się poruszało. Nawet w spokojne dni, gdy wiatr prawie nie wiał i morze było jak stół, znajdowali się przecież na łajbie, która z kolei znajdowała się na wodzie. Świat się ruszał i kołysał. Marynarze mawiają, że morze ma nogi, które kopią — zarówno tych na pokładzie, jak i tych, którzy z niego zeszli. Ale kiedy Lila wielkimi krokami sunęła przez dok, nie narzekała na brak równowagi. Jeśli już, była skoncentrowana i spokojna. Jak gdyby jej punkt ciężkości mieścił się idealnie pośrodku niej i nic nie mogło jej teraz przewrócić. I z tego powodu aż się paliła do jakiejś bitki. Pierwszy oficer Alucarda, Stross, lubił powtarzać, że Lila ma gorącą krew — była pewna, że to miał być komplement — jednak prawdę powiedziawszy, walka stanowiła po prostu najłatwiejszy sposób przetestowania własnej odwagi, sprawdzenia, czy Lila stała się silniejsza, czy raczej słabnie. Pewnie, przez całą zimę walczyła na morzu, ale ląd to coś zupełnie innego. Była jak konie, które szkoli się na piasku w nadziei, że dzięki temu pobiegną szybciej po ubitej ziemi. Strzeliła kłykciami i przestąpiła z nogi na nogę. „Szukasz kłopotów — powiedział głos w jej głowie. — Będziesz ich szukała, aż znajdziesz”. Wzdrygnęła się pod wpływem tego echa słów Barrona, wspomnienia wciąż zbyt żywego, aby nie bolało. Rozejrzała się wokół siebie. „Nocna Iglica” wpłynęła do portu o nazwie Sasenroche, kupy kamieni i drewna na obrzeżach imperium arnezyjskiego. Kompletnych obrzeżach. Dzwony wybijały godzinę, ich odgłos rozpraszała bliskość klifu i mgła. Jeśli Lila popatrzyła spod przymrużonych powiek, dostrzegała trzy inne statki — jeden arnezyjski i dwa zagraniczne. Pierwszy (wiedziała po banderach) był veskańską jednostką handlową i wyglądał jak wyrzeźbiony z jednego solidnego kawałka czarnego drewna, drugi — faroańskim gliderem, długim, szkieletowym i ukształtowanym jak pióro. Na morzu na tych patykowatych promieniach można było rozciągnąć płótno na dziesiątki różnych sposobów, dzięki którym odmiennie wykorzystają wiatr. Obserwowała, jak mężczyźni kręcą się na pokładzie veskańskiego statku. Cztery miesiące na „Iglicy” i nigdy nie wpłynęła na obce wody, ani razu nie widziała z bliska mieszkańców sąsiednich imperiów. Słyszała opowieści, oczywiście, że tak — marynarze żyli opowieściami, tak samo jak morskim powietrzem i tanim trunkiem — o ciemnej, zdobionej klejnotami skórze Faroan, a także o wysokich Veskanach i ich włosach, które lśniły jak wypolerowany metal.

Ale to była jedna rzecz słyszeć opowieści, a inna zobaczyć ich wszystkich na własne oczy. Znalazła się w dużym świecie, pełnym zasad, których nie znała, ras, których przedstawicieli nigdy nie widziała, i języków, którymi nie mówiła. Świecie pełnym magii. Lila odkryła, że najtrudniejszą częścią jej gry jest sugerowanie, że wszystko świetnie wie, podczas gdy każdy drobiazg jest dla niej zupełnie nowy — była zmuszona do udawania tego rodzaju nonszalancji, która przychodzi jedynie wraz z życiowym doświadczeniem. Na szczęście, uczyła się szybko i umiała zachowywać pozory; pod maską obojętności kryła żywe zainteresowanie i umiejętność zapamiętywania widzianych sytuacji. Była jak gąbka, chłonęła słowa i zwyczaje, uczyła się spojrzeć raz i udawać, że widziała to przedtem tuzin… sto razy. Odgłos butów Alucarda rozległ się na drewnianym doku i Lila oderwała wzrok od zagranicznych statków. Kapitan zatrzymał się obok niej, zrobił głęboki wdech i położył rękę na jej ramieniu. Wciąż się spinała, gdy ktoś nagle jej dotknął — był to odruch i wątpiła, czy kiedykolwiek się go pozbędzie — ale tym razem się nie odsunęła. Mężczyzna jak zwykle ubrany był szykownie, w srebrzyście niebieski płaszcz podkreślony czarną szarfą; miedzianobrązowe włosy spiął z tyłu czarną klamrą pod eleganckim kapeluszem. Najwyraźniej lubił kapelusze tak bardzo jak Lila noże. Jedynym przedmiotem, który nie pasował, wydawała się przewieszona przez ramię torba. — Czujesz to, Bard? — spytał po arnezyjsku. Dziewczyna powąchała powietrze. — Sól, pot i ale? — zaryzykowała. — Pieniądze — odpowiedział wesoło. Lila rozejrzała się po portowej osadzie. Zimowa mgła połknęła szczyty nielicznych przysadzistych budynków, a to, co pozostało widoczne w wieczornym mroku, nie zrobiło na niej szczególnego wrażenia. Nic w tym miejscu nie kojarzyło się z pieniędzmi. Właś­ciwie nic w ogóle nie kojarzyło się z niczym. Sasenroche było uosobieniem skromności. Co najprawdopodobniej było zamierzone. Ponieważ oficjalnie Sasenroche nawet nie istniało. Nie pojawiało się na żadnych mapach lądowych — Lila prędko się dowiedziała, że istnieją dwa rodzaje map, morskie i lądowe, a różniły się one od siebie równie mocno jak wybrane dwa Londyny. Mapy lądowe były zwyczajne, morskie natomiast bardzo specjalne, gdyż pokazywały nie tylko otwarte morze, ale także jego sekrety, ukryte wyspy i miasta, miejsca, których należało unikać, i te, w które wypadało pójść, a także kogo tam szukać. Morskich map nigdy nie zabierano ze statku. Nie można ich było sprzedać ani na coś wymienić, nie bez powiadomienia kapitana, zaś kara za taki proceder była nieprawdopodobnie wysoka; to był mały, hermetyczny świat, a nagroda nie była warta ryzyka. Jeśli jakiś żeglarz — czy ktokolwiek, kto chciał zachować głowę na karku — zobaczył morską mapę na lądzie, miał ją spalić, zanim ona zaszkodzi jemu. Zatem Sasenroche stanowiło pilnie strzeżoną przed mieszkańcami lądów tajemnicę, na morzu natomiast było prawdziwą legendą. Zaznaczone na odpowiednich mapach (i znanych odpowiednim marynarzom) jako — po prostu — Zakątek, Sasenroche było jedynym punktem, w którym stykały się fizycznie trzy imperia. Faro, kraina na

południu i wschodzie, Vesk, królestwo na północy, wyraźnie graniczyły z Arnes właśnie tutaj, w tym niewielkim, niepozornym miasteczku portowym. Co sprawiało, że miejsce to było idealne? Alucard wyjaśnił, że można tu było bez przekraczania granic natrafić na zagraniczne przedmioty, a także zbyć wszystkie te, których nie chciało się zabrać do domu. „Czarny rynek?” — spytała w trakcie tamtej rozmowy Lila, wpatrując się w leżącą na biurku kapitana morską mapę „Iglicy”. „Najczarniejszy na lądzie” — przyznał ochoczo Alucard. „A wytłumaczysz, co tu robimy?” „Każdy dobry okręt kaperski — odparł — wchodzi w posiadanie rzeczy dwojakiego rodzaju; tych, które może przekazać koronie, i tych, których oddać nie może. Niektóre artefakty z jakiegoś powodu nie powinny się znaleźć w królestwie, za to przynoszą całkiem przyzwoitą sumkę w takich miejscach jak to”. Lila prychnęła z udawaną dezaprobatą. „Nie wydaje się to zbyt legalne”. Alucard błysnął tego rodzaju uśmiechem, którym prawdopodobnie mógłby oczarować nawet węże. „Działamy w imieniu korony, nawet kiedy król o tym nie wie”. „I nawet kiedy czerpiemy z tego zyski?” — docięła mu cierpko. Mina kapitana się zmieniła i teraz z pozoru wyglądał na obrażonego. „Usługi, które świadczymy, żeby korona pozostała nieskalana, a królestwo — bezpieczne, przechodzą niezauważone i z tego powodu niezapłacone. Co jakiś czas musimy sami to sobie wynagrodzić”. „Rozumiem…” „To niebezpieczna robota, Bard — dorzucił, dotykając przystrojoną pierścieniami dłonią swojej piersi — zarówno dla naszych ciał, jak i dla naszych dusz”. Teraz, kiedy we dwoje stali na doku, posłał jej ponownie ten sam fałszywie skromny uśmiech, a Lila poczuła, że też zaczyna się szczerzyć, na moment, zanim rozmowę przerwał im jakiś łomot. Odgłos kojarzył się z rzuconym workiem kamieni, tak naprawdę jednak z pokładu „Nocnej Iglicy” schodziła po prostu reszta marynarzy. Nic dziwnego, że wszyscy oni uważali Lilę za upiora. Ludzie mórz potrafią robić nieludzki wprost hałas. Ręka Alucarda zsunęła się z ramienia dziewczyny i kapitan odwrócił się do swoich podwładnych. — Znacie zasady — ryknął. — Możecie robić wszystko, byle nic haniebnego. Jesteście mimo wszystko Arnezyjczykami, którzy służą tutaj koronie. Przez grupę przeleciały zdławione chichoty. — Spotykamy się w Rabacjach o zmierzchu, a ponieważ będę chciał przedyskutować z wami pewien interes, pozostańcie do tego czasu w miarę trzeźwi. Lila nadal łapała mniej więcej sześć słów na dziesięć — arnezyjski był płynnym językiem, w którym słowa zlewały się w zdania — niemniej była już w stanie poskładać szczegóły w zrozumiałą całość. Członkowie wachty zostali na pokładzie „Iglicy”, a pozostali mieli wolne.

Większość mężczyzn ruszyła jedną drogą, ku sklepom i tawernom położonym najbliżej portu, Alucard jednak wybrał inny kierunek, oddalając się w pojedynkę ku wejściu w wąską uliczkę i szybko znikając we mgle. Istniała pewna niewypowiedziana reguła, że tam, gdzie podążał kapitan, tam także szła Lila. Nie miało znaczenia, czy ją zapraszał. Stała się jego cieniem. „Czy kiedykolwiek zamykasz oczy?” — spytał ją wcześniej, w Elon, widząc, jak uważnie lustrowała ulice. „Odkryłam, że obserwacja to najszybsza metoda nauki i najbezpieczniejszy sposób zachowania życia”. Kapitan potrząsnął wtedy głową, rozdrażniony. „Królewski akcent i wrażliwość złodziejki”. Ale Lila tylko się wtedy uśmiechnęła. Powiedziała kiedyś coś bardzo podobnego. Kellowi. Zanim się dowiedziała, że antari rzeczywiście jest członkiem królewskiej rodziny. I złodziejem, jeśli miała być dokładna. Teraz, gdy załoga się rozpierzchła, Lila pomaszerowała za Alucardem, który przemierzał Sasenroche. W miarę jak szli, wygląd osady zaczął się zmieniać. To, co z morza wydawało się płaskim terenem, zbudowanym pod skalistymi ścianami, okazało się dużo bardziej zróżnicowane, z ulicami wspinającymi się na wychodnie. Część miasteczka tuliła się wśród klifów; skały — ciemny marmur z białymi żyłkami — były powyginane, gdzieniegdzie podnosiły się lub opadały, skrywając jedne budynki, ukazując inne, dopiero z bardzo bliska ujawniając boczne uliczki lub schody. Ze względu na kształt miejscowości i przesuwające się morskie mgły śledzenie kapitana przychodziło Lili z trudnością. Kilka razy go zgubiła, ale koniec końców zawsze albo dostrzegała poły jego płaszcza, albo usłyszała stukot jego butów, dzięki czemu na powrót go doganiała. Minęła garstkę osób, ale kaptury mieli przed zimnem podniesione, twarze skryte w cieniu. A potem skręciła za róg i mglisty mrok ustąpił czemuś kompletnie innemu. Czemuś, co skrzyło się i lśniło, a pachniało jak magia. Czarny Rynek Sasenroche. IV Rynek wyrósł wokół Lili niespodziewany i solidny, jak gdyby weszła do wnętrza samych klifów i odkryła, że zostały wydrążone. Widziała dziesiątki straganów ustawionych pod sklepionym skalnym sufitem, którego powierzchnia wydawała się osobliwie… żywa. Lila nie potrafiła powiedzieć, czy żyłki w kamieniu rzeczywiście płoną światłem, czy też jedynie odbijają blask latarni, które zwisały z każdego stoiska, tak czy inaczej efekt był imponujący. Idący przed nią Alucard utrzymywał swobodne, spacerowe tempo, lecz było oczywiste, że jego marsz ma konkretny cel. Lila podążała za nim, jednak trudno jej było koncentrować uwagę na mężczyźnie, zamiast na straganach. Na większości znajdowały się przedmioty, jakich nigdy przedtem nie widziała, co nie było szczególne samo w sobie, jako że nie widziała jeszcze wielu rzeczy, jakie ten świat miał do zaoferowania, ale zaczynała już powoli rozumieć tego świata porządek, a wiele z widzianych tutaj rzeczy wydawało się z owym porządkiem… niezgodne. Magię charakteryzowało swoiste tętno,

które tutaj, na Czarnym Rynku Sasenroche, wyraźnie biło bardzo nierówno. A przecież większość wyeksponowanych przedmiotów na pierwszy rzut oka prezentowała się naprawdę nieszkodliwie. Gdzie, zastanawiała się, Sasenroche skrywa swoje naprawdę niebezpieczne skarby? Odczuła na własnej skórze, co może uczynić zakazana magia i chociaż miała nadzieję nigdy więcej nie natknąć się na obiekt w rodzaju kamienia z Czarnego Londynu, nie mogła powstrzymać ciekawości. Zadziwiające, jak prędko rzeczy magiczne stały się dla niej przyziemnymi; zaledwie kilka miesięcy temu nie wiedziała, że magia realnie istnieje, a teraz czuła chęć poszukiwania jeszcze dziwniejszych rzeczy. Na Rynku panował ruch, a równocześnie niesamowity spokój, mamrotanie w licznych dialektach dzięki bliskości skał słychać było w postaci nastrojowego szumu. Kapitan wreszcie się zatrzymał przed nieoznakowanym, okrytym namiotem kramem. Odgarnął zasłonę z ciemnoniebieskiego jedwabiu i zniknął w środku. Lila nie chciała go tak niedwuznacznie powiadamiać o swojej obecności, więc nie weszła za nim, lecz została przed namiotem i czekała, oglądając stolik z licznymi ostrzami, od krótkich spiczastych noży po duże metalowe półksiężyce. „Ale żadnych pistoletów” — zauważyła ponuro. Jej własny cenny rewolwer skałkowy, Caster, leżał niewykorzystany w kufrze obok koi. Nie miała już do niego kul, zresztą odkryła, że w tym świecie nie używa się broni palnej, przynajmniej nie w Arnes. Przypuszczała, że mogłaby zanieść rewolwer do rzemieślnika, ale prawda była taka, że Castera nie powinno tu być, a przemyt z innych Londynów traktowano jak zdradę (pamiętała, co przydarzyło się Kellowi, który szmuglował; między innymi ją i czarny kamień), więc nie miała szczególnej ochoty prezentować swej broni. Może uruchomiłaby w ten sposób jakąś reakcję łańcuchową? Albo zmieniła sposób, w jaki stosowano magię? A co, gdyby z tego powodu ten świat zaczął bardziej przypominać jej? Nie, nie warto było ryzykować. Caster zatem pozostał pusty, stanowiąc przypomnienie świata, który Lila zostawiła za sobą. Świata, którego już nigdy nie zobaczy. Wyprostowała się i powiodła wzrokiem po Rynku, a kiedy zatrzymała na czymś spojrzenie, nie była to broń czy jakieś błyskotki, lecz ona sama. Stragan tuż po jej lewej stronie wypełniony został lustrami o różnych kształtach i rozmiarach; jedne w ramach, inne były po prostu taflami powleczonego szkła. Nigdzie nie dostrzegła żadnego przekupnia, więc podeszła bliżej, by się sobie przyjrzeć. Dla ochrony przed zimnem miała na sobie krótką, obszytą futerkiem pelerynę oraz jeden z kapeluszy Alucarda (posiadał ich tak dużo, że mógł jej jeden dać), trójgraniasty z piórkiem wykonanym ze srebra i szkła. Spod kapelusza patrzyły na nią brązowe oczy jej odbicia, jedno jaśniejsze od drugiego, bezużytecznego, chociaż niewiele osób je zauważało. Jej ciemne włosy sięgały obecnie ramion, nadając jej wygląd bardziej dziewczęcy, niżby tego chciała (pozwoliła im swobodnie rosnąć od akcji na „Miedzianym Złodzieju”), i postanowiła sobie zapamiętać, że musi ściąć je do dawnej długości, czyli do wysokości żuchwy. Zerknęła w dół.

Dzięki Bogu, ciągle nie miała widocznego biustu, jednak cztery miesiące spędzone na pokładzie „Nocnej Iglicy” dały efekt w postaci pewnej subtelnej transformacji ciała. Zawsze była chuda (nie miała pojęcia — z natury czy z powodu zbyt małej ilości jedzenia i zbyt dużej ruchliwości przez tak wiele lat), ale załoga Alucarda pracowała ciężko i jadała dobrze, toteż sylwetka Lili zmieniła się z chudej i kościstej w szczupłą, lecz umięśnioną. Różnice były niewielkie, lecz ogólny rezultat — inny. Poczuła, że palce ma zimne, i poszukała ich wzrokiem, a wtedy odkryła, że dotyka dłonią lodowatej powierzchni lustra. Dziwne, nie pamiętała, żeby wyciągała rękę. Spojrzała jeszcze raz na odbicie swojej twarzy. Wyraźnie jej się przyglądało. A potem, powoli, zaczęło się przekształcać. Jej twarz postarzała się o kilka lat, peleryna zafalowała i pociemniała w okrycie Kella, to ze zbyt licznymi kieszeniami i zbyt wieloma stronami. Potworna maska spoczęła na jej głowie niczym bestia z szeroko otwartą paszczą, a płomień wspiął się po palcach jej odbicia, tam gdzie dotykały lustra, lecz się nie rozpalił. Wokół jej drugiej ręki owinęła się — jak wąż — woda, która po chwili zestaliła się w lód. Ziemia pod stopami jej odbicia zaczęła pękać i się rozdzierać, jak pod ciężarem, a powietrze wokół jej odbicia zadrżało. Lila spróbowała zabrać rękę, ale nie mogła, dokładnie tak samo jak nie mogła oderwać spojrzenia od swojego odbicia, w którym oczy stały się czarne i coś się w nich kłębiło. Niespodziewanie wizerunek ją puścił i Lila zdołała odskoczyć w tył, sapiąc. Poczuła ból w ręku i zobaczyła maleńkie przecięcia i krople krwi wezbrane na każdym opuszku palca. Przecięcia były czyste, linie wykonało coś ostrego. Na przykład szkło. Przyłożyła sobie dłoń do piersi, a odbicie — teraz po prostu dziewczyna w trójgraniastym kapeluszu — zrobiło to samo. — Napisane, żeby nie dotykać — usłyszała za sobą głos, a kiedy się odwróciła, dostrzegła przekupnia. Był Faroaninem, o skórze tak czarnej jak skalne ściany, cały jego strój zaś uszyty został z jednego kawałka białego jedwabiu. Mężczyzna był gładko ogolony, jak większość jego rodaków, lecz jego skórę zdobiły jedynie dwa klejnociki, jeden pod każdym okiem. Wiedziała, że jest właś­cicielem tego straganu po okularach, które miał na nosie — nie nosił zwyczajnych szkieł, lecz zwierciadełka odbijające jej bladą twarz. — Przepraszam — bąknęła, patrząc ponownie na lustro i spodziewając się, że zobaczy miejsce, gdzie go dotknęła, gdzie ją przecięło, ale krew już zniknęła. — Wiesz, do czego te lustra służą? — spytał i minął dobry moment, zanim zdała sobie sprawę, że chociaż mężczyzna mówił z mocnym obcym akcentem, bez wątpienia odezwał się do niej po angielsku. Chociaż nie, wcale nie, niedokładnie. Słowa, które wymawiał, nie pasowały do tych, które słyszała. Przy szyi przekupnia lśnił talizman. Z początku Lila uznała go za szpilkę wbitą w tkaninę, ponieważ jednak lekko pulsował, zrozumiała. Mężczyzna dotknął go palcami. — Ach, tak, przydatna rzecz, kiedy jest się kupcem na rogu świata. Nie do końca legalna, ma się rozumieć, wobec praw przeciwko oszustwu, ale…

Wzruszył ramionami, sugerując: „Co można poradzić?”. Zdawał się zafascynowany językiem, którym mówił, jak gdyby znał jego wagę. Lila odwróciła się z powrotem do luster. — Co potrafią? Przekupień zapatrzył się w szkło, a Lila zobaczyła w jego okularach lustro — odbite, odbite, odbite. — Cóż — odparł — jedna strona pokazuje to, co chcesz. Dziewczyna pomyślała o czarnookiej dziewczynie i ledwo powstrzymała swe ciało przed drżeniem. — Nie pokazało mi tego, czego chcę — jęknęła. Przechylił głowę. — Jesteś pewna? Forma może nie, ale sama idea… może? Jaka idea mogła się łączyć z tym, co widziała? Tamta Lila w lustrze była… potężna. Równie potężna jak Kell. Ale była też inna. Mroczniejsza. — Idee są bardzo dobre — podjął mężczyzna — ale rzeczywistość może być… mniej przyjemna. — A inna strona? — spytała. — Hmm…? — Jego lustrzane okulary działały jej na nerwy. — Powiedziałeś, że jedna strona pokazuje to, czego się chce. A druga? — No cóż, jeśli ciągle chcesz tego, co zobaczysz, druga strona pokaże ci, jak to zdobyć. Lila napięła mięśnie. Czy dlatego te lustra były zabronione? Faroański kupiec popatrzył na nią, a ona odniosła wrażenie, że widział jej myśli tak wyraźnie jak jej odbicie, po czym kontynuował: — Być może to nie wydaje się szczególnie rzadkie — zajrzeć we własny umysł. Kamienie marzeń, tablice do wróżb i podobne przedmioty pomagają nam zerknąć do wnętrza samych siebie. Pierwszą stroną lustro nie bardzo się zatem różni. Jest prawie zwyczajne… — Lila nie sądziła, by kiedykolwiek wcześniej postrzegała tego rodzaju magię jako coś zwyczajnego. — Widzenie wątków świata to jedna rzecz. Pociąganie ich jest inną sprawą. A wiedzieć, jak zrobić z nich muzykę, cóż… Powiedzmy, że to w ogóle nie jest proste. — Tak, przypuszczam, że nie jest — zgodziła się cicho, wciąż pocierając zranione palce. — Ile jestem winna za użycie pierwszej strony? Przekupień wzruszył ramionami. — Każdy może się przejrzeć — odparł. — Lustro pobiera dziesięcinę. Pytanie, teraz, Delilah, brzmi, czy chcesz zobaczyć drugą stronę? Ale Lila już odchodziła od zwierciadeł i tajemniczego sprzedawcy. — Dziękuję — powiedziała, zauważając, że mężczyzna nie podał ceny — ale odpuszczę to sobie. Była w połowie drogi do straganu z bronią, gdy sobie uświadomiła, że przecież nie powiedziała kupcowi swojego imienia. „No cóż — pomyślała, naciągając mocniej pelerynę na ramiona. — To było niepokojące”.

Wepchnęła ręce w kieszenie — po części chciała powstrzymać je przed drżeniem, po części pragnęła mieć pewność, że niczego więcej przypadkowo nie dotknie — i zmierzała z powrotem do straganu z bronią. Wkrótce poczuła, że ktoś idzie obok niej, dotarł też do niej znajomy zapach miodu, srebra i korzennego wina. — Kapitanie — odezwała się. — Wierz w to lub nie, Bard — odrzekł — naprawdę potrafię bronić własnego honoru. Obrzuciła go spojrzeniem z ukosa i spostrzegła, że torba zniknęła. — Nie twój honor mnie martwi. — Moje zdrowie zatem? Nikt mnie jeszcze nie zabił. Wzruszyła ramionami. — Wszyscy są nieśmiertelni do czasu, aż umrą. Alucard potrząsnął głową. — Jakiż to rozkosznie makabryczny pogląd, Bard. — Ponadto — ciągnęła — nie martwię się jakoś szczególnie ani o twój honor, ani o twoje życie, kapitanie. Po prostu dbam o włas­ny interes. Mężczyzna westchnął i otoczył ją ramieniem. — A już zaczynałem myśleć, że może coś cię zainteresowało. Odwrócił się, obejrzał noże na stole przed nimi i zaśmiał się. — Większość dziewcząt pragnie sukienek. — Nie jestem taka jak większość dziewcząt. — Trudno zaprzeczyć. — Wskazał na wyłożone ostrza. — Coś ci się spodobało? Na moment przez głowę Lili przemknęło jej odbicie w lustrze, złowrogie, czarnookie i tętniące mocą. Otrząsnęła się z tego, z uwagą przejrzała broń i skinęła głową na sztylet o ząbkowanym ostrzu. — Nie masz wystarczająco dużo noży? — Takiego nie mam. Pokręcił głową. — Jesteś naprawdę wyjątkową osóbką. — Po tych słowach zaczął ją odciągać od straganu. — Ale zatrzymaj pieniądze w kieszeniach, Bard. Na Czarnym Rynku Sasenroche sprzedajemy. Lecz nie kupujemy tutaj. To byłoby bardzo niewłaściwe. — Twój moralny kompas jest mocno wypaczony, kapitanie. — Tak mi mówiono. — A gdybym go ukradła? — rzuciła od niechcenia. — Chyba nie może być niestosowna kradzież przedmiotu na nielegalnym rynku? Alucard zdławił śmiech. — Możesz spróbować, ale nie uda ci się. A w trakcie tej próby prawdopodobnie straciłabyś rękę. — Pokładasz we mnie zbyt małą wiarę. — Wiara nie ma tu nic do rzeczy. Zwróciłaś uwagę, że sprzedawcy nieszczególnie pilnują swoich towarów? To dlatego, że rynek ma zabezpieczenia. — Znajdowali się już w wyjściu z naturalnej jaskini, więc Lila musiała się odwrócić i spojrzeć za siebie. Popatrzyła po straganach, mrużąc oczy. — To silna magia — kontynuował kapitan. —

Gdyby jakiś przedmiot opuścił kram bez pozwolenia, skutek byłby… nieprzyjemny. — A co? Starałeś się coś kiedyś stąd zwędzić? — Nie jestem taki głupi. — Więc może to tylko plotka, która ma na celu odstraszenie złodziei. — To nie plotka — zapewnił ją, wychodząc z Rynku w mrok. Mgła zgęstniała i zapadła zimna noc. — Skąd wiesz? — naciskała Lila, zakładając ramiona na piersi pod peleryną. Alucard wzruszył ramionami. — Przypuszczam… — zawahał się. — Przypuszczam, że mam do tego dar. — Do czego? Szafir błysnął w jego brwi. — Widzę magię. Lila nachmurzyła się. Ludzie mówili o odczuwaniu magii, o wyczuwaniu jej zapachu, ale nigdy o dostrzeganiu jej. Pewnie, można było zobaczyć konsekwencje jej działania w rzeczach, żywioły, które posiadała, lecz nigdy samą magię. Lila przypuszczała, że magia jest jak dusza w ciele. Widać ciało, krew, ale nie wnętrze. Po zastanowieniu uzmysłowiła sobie, że jeden jedyny raz rzeczywiście — w pewnym sensie — widziała magię: gdy rzeka w Czerwonym Londynie emanowała mocą w postaci stałego karmazynowego światła. Kell nazwał ją źródłem. Tutejsi wyraźnie wierzyli, że ta moc płynie w ich świecie przez wszystkich i wszystko. Lili nigdy nie przyszło do głowy, że ktoś mógłby ją zobaczyć dosłownie. — Ha! — mruknęła. — Hmm… — odpowiedział. Nie dodał nic więcej. W milczeniu przemieszczali się przez kamienny labirynt ulic i wkrótce wszelkie ślady Rynku pochłonęła mgła. Ciemny kamień tuneli zastąpiło drewno, gdyż opuścili centrum Sasenroche i wyszli na obrzeża. — A ja? — spytała w pobliżu portu. Alucard rzucił okiem za siebie, na nią. — Co ty? — Co widzisz — spytała — kiedy patrzysz na mnie? Chciała znać prawdę. Kim była Delilah Bard? Czym była? Sądziła, że na pierwsze pytanie zna odpowiedź, ale na drugie… Próbowała się tym nie przejmować, ale — co tak wiele razy wytknął jej Kell — nie powinno jej tu być. Nawet nie powinna żyć. Nagięła większość reguł. Pozostałe złamała. I chciała wiedzieć dlaczego. W jaki sposób? Czy była tylko drobinką we wszechświecie, wybrykiem natury? Czy może czymś więcej? — No i? — nalegała. Po części spodziewała się, że Alucard zignoruje jej pytanie, lecz w końcu się do niej odwrócił i poczekał na nią. Przez chwilę krzywił się. Tak rzadko okazywał niezadowolenie, że ta mina dziwnie do niego nie pasowała. Przez jakiś czas panowało milczenie, a Lila słyszała jedynie głuchy odgłos własnego pulsu, gdy wpatrywały się w nią ciemne oczy kapitana. — Sekrety — powiedział w końcu. A potem mrugnął. — A dlaczego twoim zdaniem pozwoliłem ci zostać?

I Lila wiedziała, że jeżeli chce poznać prawdę, będzie musiała opowiedzieć mu o sobie, a ponieważ nie czuła się jeszcze na to gotowa, zmusiła się do uśmiechu i wzruszyła ramionami. — Lubisz dźwięk swojego głosu. Uznałam, że chciałeś mieć towarzysza do pogawędek. Roześmiał się i objął ją ramieniem. — To także, Bard. To także. V Szary Londyn Miasto prezentowało się zdecydowanie ponuro, spowite gasnącym światłem, jak gdyby wszystko pomalowano tylko czernią i bielą, a reszta palety barw zmatowiała do odcieni szarości. Kominy wysyłały w górę pióropusze dymu, a skulone postacie śpieszyły obok, z powodu chłodu przyciskając ramiona do piersi. A Kell nie mógł być szczęśliwszy, że się tu znalazł. Że był niewidoczny. Stojąc na wąskiej drodze w cieniu Westminsteru, mimo iż powietrze przepełnione było mgłą, dymem i zimnem, zrobił głęboki wdech i delektował się tym uczuciem. Zacinał przejmująco lodowaty wiatr, więc antari wcisnął ręce do kieszeni i ruszył przed siebie. Nie wiedział, dokąd idzie. Kierunek się nie liczył. W Czerwonym Londynie nie miał się gdzie ukryć, już nie, lecz tutaj jeszcze zyskiwał nieco wolności. Minął na ulicach kilka osób, ale nikt go nie znał. Nikt się nie wzdragał ani nie odsuwał. Jasne, swego czasu krążyły plotki, w pewnych kręgach, jednak dla większości przechodniów był tylko kolejnym nieznajomym. Cieniem. Duchem w mieście pełnym… — To ty! Słysząc głos, Kell stężał. Zwolnił, lecz się nie zatrzymał, przypuszczając, że słów nie wypowiedziano do niego albo że wygłoszono je przez pomyłkę. — Panie! — zawołał głos i tym razem antari się rozejrzał — nie szukał mówiącego, a raczej kogoś, do kogo tamten się zwracał. Ale w pobliżu nie było nikogo innego, ostatnie zaś słowo wypowiedziano z przekonaniem do rozpoznanej osoby. Jego dobry nastrój najpierw się popsuł, a potem całkiem prysł, gdy Kell niechętnie stanął i się odwrócił. Miał przed sobą tyczkowatego osobnika ściskającego kurczowo naręcze papierów i wpatrującego się prosto w niego wielkimi jak monety oczyma. Ciemny szal zwisał mężczyźnie z ramion, a jego ubranie nie było wprawdzie sfatygowane, lecz niezbyt na niego pasowało. Ogólnie rzecz biorąc, osobnik wyglądał jak… rozciągnięty — twarz i kończyny miał zbyt długie jak na taki strój. Nadgarstki wystawały mu z mankietów, a na grzbiecie jednej z dłoni widniał końcowy fragment tatuażu. Run mocy. Przypomniał sobie, że kiedy po raz pierwszy go zobaczył, pomyślał o dwóch rzeczach. Po pierwsze, że tatuaż był nieprecyzyjny, zdeformowany niczym kopia kopii kopii. Po drugie, że tatuaż na pewno należy do Entuzjasty, czyli mieszkańca Szarego

Londynu uważającego się za maga. Szczerze nie cierpiał Entuzjastów! — Edward Archibald Tuttle Trzeci — powiedział sucho Kell. Edward — Ned — natychmiast niezdarnie się uśmiechnął, jak gdyby antari właśnie przekazał mu najwspanialszą z wiadomości. — Pamiętasz mnie! Pamiętał go. Pamiętał wszystkich, z którymi robił interesy (lub z którymi postanawiał interesów nie robić). — Nie mam dla ciebie ziemi — wyznał, przywołując w pamięci własną na wpół sarkastyczną obietnicę, że przyniesie mężczyźnie woreczek ziemi, jeśli ten na niego poczeka. Ned lekceważąco machnął ręką. — Wróciłeś — oznajmił, podchodząc szybko. — Zaczynałem myśleć, że nie wrócisz… po tym wszystkim, to znaczy po tej okropnej sprawie z właścicielem karczmy… potwornej sprawie… Czekałem, wiesz, zanim do tego doszło, i potem, oczywiście, cały czas czekałem, i zaczynałem się zastanawiać, co nie oznacza, że zwątpiłem, zauważ, ale nikt cię nie widział przez tyle miesięcy, a teraz, no cóż, jesteś z powrotem… W końcu przerwał, zdyszany. Kell nie wiedział, co powiedzieć. Mężczyzna wymówił dość słów za nich obu. Ostry wiatr smagnął i Ned o mało nie stracił swoich papierów. — Jasna cholera, ależ zimno — stwierdził. — Może postawię ci drinka. Rzekłszy to, kiwnął głową ku czemuś za Kellem, a gdy antari się odwrócił, zobaczył karczmę. Otworzył szeroko oczy, ponieważ zrozumiał, dokąd go zawiodły zdradzieckie nogi. Powinien był to przewidzieć. Znał to uczucie, było w samej ziemi, ta subtelna ciągota, która łączyła się jedynie z punktami stałymi. Rzut Kamieniem! Stał ledwie kilka kroków od budynku, gdzie robił interesy, gdzie mieszkała Lila i gdzie umarł Barron. (Wrócił tu kiedyś, raz, po wszystkim, ale drzwi były wówczas zamknięte na głucho. Włamał się wtedy, lecz ciało Barrona już zniknęło. Wspiął się po wąskich schodach do pokoju Lili na szczycie, stwierdził, że nie zostało nic poza ciemną plamą na podłodze i mapą bez oznaczeń. Wziął mapę ze sobą, ostatni przedmiot, jaki kiedykolwiek przeszmuglował. Od tej pory tu nie był.) Na widok tego miejsca aż rozbolało go w piersi. Lokal nie nazywał się już Rzut Kamieniem. Wyglądał tak samo — wydawał się Kellowi taki sam — ale szyld, który wisiał nad drzwiami, głosił: PIĘĆ PUNKTÓW. — Naprawdę nie powinienem… — zaczął, patrząc na nazwę z marsową miną. — Karczma będzie otwarta dopiero za godzinę — nalegał Ned. — I jest coś, co chcę ci pokazać. — Wyciągnął z kieszeni klucz, przy okazji wypuszczając jeden z niesionych zwojów. Kell wyciągnął rękę i złapał go, ale uwagę skupił na kluczu, gdyż mężczyzna właśnie wsuwał go w zamek. — Do ciebie należy to miejsce? — spytał z niedowierzaniem. Ned pokiwał głową.

— No cóż, chcę powiedzieć, że nie zawsze budynek był mój, ale go wykupiłem, gdy po tej przykrej sprawie potaniał. Była mowa o zrównaniu go z ziemią, a to po prostu nie wydaje się słuszne, toteż kiedy został wystawiony na sprzedaż, no cóż, chodzi mi o to, że… obaj wiemy, że nie jest to zwykła karczma, ale, że tak powiem, miejsce wyjątkowe, ma w sobie atmosferę… — ściszył głos — …magii… — Po chwili dodał głośniej: — A poza tym wiedziałem, że wrócisz. Po prostu wiedziałem…! Tak paplając, Ned wszedł, więc Kell nie miał zbyt dużego wyboru i ruszył za nim — mógłby wprawdzie odejść i zostawić trajkoczącego mężczyznę samemu sobie, ale tamten przecież tak długo na niego czekał, zakupił nawet tę cholerną karczmę, żeby dalej czekać, musiał zatem istnieć jakiś powód tej jego upartej determinacji; tak czy owak, podążył za nim do wnętrza. W środku panowały nieprzeniknione ciemności, a Ned odłożył zwoje na najbliższy stolik i sunął, na wpół po omacku, ku palenisku, chcąc dołożyć do ognia. — Karczma działa teraz w innych godzinach — wyjaśnił, układając kilka kłód pod rusztem — ponieważ, rozumiesz, moja rodzina nie wie, że otworzyłem Pięć Punktów, po prostu nie zrozumieliby, powiedzieliby, że to nie jest odpowiednia profesja dla kogoś z moją pozycją, jednak oni mnie nie znają, nie bardzo. Zawsze byłem trochę jak taki bezpański kot, przypuszczam. Ale ciebie to nie interesuje, wybacz, chciałem jedynie uzasadnić, dlaczego było zamknięte. Obecnie jest także inna klientela… Umilkł, zmagając się z kawałkiem krzemienia, a Kell przeniósł spojrzenie od częściowo zwęglonych bierwion w palenisku do niezapalonych latarni, ustawionych na blatach stolików i zwisających z belek sufitowych. Westchnął, po czym — ponieważ albo czuł zimno, albo miał chwilę pobłażliwości — strzelił palcami; ogień w palenisku zapłonął i Ned zatoczył się w tył od trzaskających polan i niebieskawobiałego światła zaczarowanych płomieni, zanim rozbłysnęły w żółcie i czerwienie zwyczajniejszego ognia. Również latarnie, jedna po drugiej, zaczęły się zapalać, na co Ned się wyprostował i odwrócił, oglądając rozprzestrzeniające się światło samozapalających się lamp, jakby Kell wezwał do jego karczmy same gwiazdy z nieba. Ned wydał z siebie dźwięk, ostry wdech, i otworzył szeroko oczy: nie ze strachu czy nawet zaskoczenia, lecz z podziwu. Z respektu. Było w tej nieopanowanej fascynacji mężczyzny i jego bezgranicznej radości coś, co skojarzyło się Kellowi ze starym królem. Serce mu się krajało. Niegdyś brał zainteresowanie Entuzjasty za głód i zachłanność, ale może był w błędzie. Na pewno nie przypominał nowego króla. Nie, miał w sobie dziecinną intensywność kogoś, kto z całych sił pragnie, by świat był bardziej niezwykły, niż jest w rzeczywistości. I dlatego wierzył w magię. Teraz wyciągnął rękę i położył ją na jednej z latarni. — Jest ciepła — wyszeptał. — Ogień najczęściej taki jest — odparł Kell, przyglądając się wnętrzu. Dzięki światłu widział, że chociaż z zewnątrz lokal pozostał taki sam jak kiedyś, w środku Pięć Punktów było zupełnie innym miejscem. Zasłony zwisały z sufitu w ciemnych pasach, wznosząc się i opadając nad stołami, które rozmieszczono niczym szprychy w kole. Czarne wzory wyrysowano — nie, raczej

wypalono — na drewnianych blatach stołów i Kell domyślał się, że mają one być symbolami mocy, chociaż niektóre wyglądały jak tatuaż Neda, nieco zniekształcone, natomiast inne wydawały się całkowicie wymyślone. Rzut Kamieniem zawsze był miejscem magicznym, Pięć Punktów natomiast takie miejsce udawało. Albo przynajmniej prezentowało się jak dziecięce wyobrażenie o magicznym miejscu. Unosiła się tutaj atmosfera tajemnicy, lecz także niejaka teatralność, a kiedy Ned zrzucił z ramion płaszcz, Kell zobaczył u niego czarną koszulę z wysokim kołnierzem i lśniącymi onyksowymi guzikami. Na szyi miał naszyjnik z pięcioramienną gwiazdą i antari się zastanawiał, czy od niej wzięła się nazwa karczmy — do czasu, aż zobaczył na ścianie rysunek w ramce. To był wykres pudełka, które Kell miał przy sobie w trakcie ich pierwszego spotkania. „Gra żywiołów” z pięcioma wyżłobieniami. Ogień, woda, ziemia, powietrze, kość. Skrzywił się. Diagram był zaskakująco wierny, aż po słoje drewna. W tym momencie usłyszał pobrzękiwanie szklanek i zobaczył Neda za ladą; mężczyzna zdejmował butelki z półki na ścianie. Nalał po dwa hausty jakiegoś ciemnego płynu i wyciągnął rękę z jedną szklaneczką w stronę Kella. A Kell na moment pomyślał o Barronie. Poprzedni właściciel lokalu był tak barczysty, jak Ned szczupły, tak szorstki, jak młodzieniec rozentuzjazmowany. Ale Barron był tak samo częścią tego miejsca, jak drewno i kamień, a umarł przez Hollanda. I przez niego, przez Kella. — Panie Kell? — naciskał Ned, nadal wyciągając ku niemu szklankę. Wiedział, że powinien odejść, lecz zdał sobie sprawę, że podchodzi do baru. Odsunął stołek o kilka centymetrów i usiadł. „Popisujesz się” — powiedział jakiś głos w jego głowie i być może miał rację, jednak prawda była taka, że minęło bardzo dużo czasu, odkąd ktoś patrzył na niego w taki sposób, jak teraz patrzył ten mężczyzna. Kell podniósł szklankę z trunkiem. — Co mi chcesz pokazać, Ned? Słysząc przezwisko, Entuzjasta się rozpromienił. — No cóż, widzisz — powiedział, wyciągając spod baru pudełko. — Ćwiczyłem. — Postawił pudełko na barze, pstryknięciem otworzył wieczko i wyjął z wnętrza mniejszą paczuszkę. Kell trzymał szklankę w połowie drogi do ust, kiedy zobaczył, co Ned dzierży, i natychmiast odstawił drinka. To był zestaw żywiołów, dokładnie taki sam jak ten, który Kell przehandlował tutaj cztery miesiące temu. Nie, to był właśnie ten zestaw, od ciemnych drewnianych ścianek po małą spiżową sprzączkę. — Skąd go wziąłeś? — spytał. — No cóż, kupiłem. — Ned z nabożeństwem rozłożył planszę magów na ladzie między nimi i odsunął zatrzask, a wtedy plansza się rozłożyła i ukazało się pięć żywiołów w wyżłobieniach. — Od tego dżentelmena, któremu go sprzedałeś. Nie było to łatwe, lecz doszliśmy do porozumienia. „Świetnie” — pomyślał cierpko Kell i nagle humor mu się ­popsuł. Gorszy od zwykłego Entuzjasty był tylko Entuzjasta zamożny.

— Usiłowałem wykonać własny — ciągnął Ned. — Ale nie wyszedł tak samo, zresztą nigdy nie miałem drygu do tego rodzaju rzemiosła, trzeba ci było widzieć pierwszy szkic tego rysunku, zanim zatrudniłem do niego… — Skup się — przerwał mu Kell, wyczuwając, że Ned może przez całą noc snuć różne niezwiązane z głównym tematem opowieści. — Dobrze — zgodził się mężczyzna — …więc chciałem ci pokazać… — nerwowo wyłamywał sobie palce — …to. Postukał w wyżłobienie zawierające wodę, a następnie położył dłonie płasko na kontuarze. Przymrużywszy oko, popatrzył na planszę, a Kell rozluźnił się, uświadamiając sobie, do czego to prowadzi: do niczego. A jednak coś się zmieniło. Poprzednim razem, gdy Ned spróbował poruszyć ten żywioł, gestykulował w powietrzu i wygadywał jakieś nonsensy o wodzie, jak gdyby same słowa miały jakąkolwiek moc. Tym razem jego wargi się poruszały, jednak Kell nie słyszał, co tamten mówi. Jego ręce leżały płasko rozłożone na blacie po obu stronach planszy. Przez moment, zgodnie z przewidywaniami, nic się nie wydarzyło. A później, akurat kiedy Kell zaczynał tracić cierpliwość, woda naprawdę się poruszyła. Nie jakoś wyraźnie, ale jedna z kropli nieznacznie się uniosła nad sadzawkę, po czym opadła ponownie, powodując, że na wodzie pojawiły się maleńkie fale. „Sanct!” Ned zrobił krok w tył, triumfując, i chociaż udało mu się zachować opanowanie, było oczywiste, że pragnie wyrzucić ręce w górę i wznosić radosne okrzyki. — Widziałeś to? Wi-dzia-łeś? — skandował. I Kell widział. Ned z pewnością nie posiadał wybitnych zdolności magicznych, ale i tak nauczył się znacznie więcej, niż antari się spodziewał. To nie powinno być możliwe — w przypadku Neda czy jakiegokolwiek innego mieszkańca Szarego Londynu — ale dzięki przeszłym kilku miesiącom Kell zaczął się zastanawiać, czy w ogóle istnieją jakieś granice. Mimo wszystko Lila przybyła właśnie ze świata Szarego, a była… No dobrze, ale przypadek Lili był zupełnie inny. „Magia nie ma miejsca w twoim świecie — powiedział królowi. — Już nie”. „Świat składa się z cykli — odparł mu Jerzy. — Może nasz czas znowu przyjdzie”. Co się działo? Wcześniej Kell zawsze myślał o magii jako o ogniu, a każdy Londyn znajdował się coraz dalej od jej ciepła. Czarny Londyn był tak blisko płomienia, że aż się spalił, w Szarym natomiast węgle od dawna nie płonęły. Została tu jeszcze jakaś iskra? Można było coś rozniecić? Czyżby on, Kell, przypadkowo rozdmuchał gasnące płomienie? Albo Lila? — To wszystko, co byłem w stanie zrobić — oznajmił z przejęciem w głosie Ned. — Ale po porządnym treningu… — Gdy to powiedział, popatrzył na Kella wyczekująco, a potem szybko dodał: — To znaczy z właściwym nauczycielem albo przynajmniej z jakimiś wskazówkami… — Ned… — zaczął Kell. — Wiem, oczywiście, na pewno jesteś zajęty, masz wzięcie, a twój czas jest cenny…

— Edwardzie… — spróbował znowu. — …Ale mam coś dla ciebie — napierał mężczyzna. Antari westchnął. Dlaczego wszyscy nagle tak bardzo pragną wręczać mu prezenty? — Starałem się przemyśleć to, co mówiłeś ostatnim razem, o tym, że interesują cię jedynie przedmioty znaczące, i trochę czasu mi to zajęło, myślę jednak, że znalazłem coś wartościowego. Pójdę po to. Zanim Kell zdążył go powstrzymać, zanim zdołał mu wyjaśnić, że cokolwiek przyniesie, on nie będzie mógł tego ze sobą zabrać, mężczyzna już wyszedł zza baru i zmierzał do korytarza, przeskakując po dwa schodki naraz. Spoglądał za nim, żałując, że nie może zostać. Tęsknił za Rzutem Kamieniem, bez względu na jego nazwę, tęsknił za prostą solidnością tego miejsca, tego miasta. Czy musiał wracać do domu? I to był problem, właśnie teraz. Domem był Czerwony Londyn! Kell nie należał tutaj, do tego świata. Był uosobieniem magii arnezyjskiej, nie angielskiej. I nawet jeśli ten świat wciąż miał w sobie moc (ponieważ Tieren powiedział, że żadne miejsce tak naprawdę nie jest jej pozbawione), Kell nie mógł sobie pozwolić na podsycenie jej, ani dla Neda, ani dla króla, ani dla siebie samego. Już wcześniej zakłócił rozwój dwóch światów. Nie chciał zostać obarczony winą za trzeci. Przeczesał ręką włosy i zszedł ze stołka; odgłosy nad jego głową stawały się coraz słabsze. Plansza nadal leżała otwarta na ladzie. Wiedział, że powinien zabrać ją z powrotem, ale co wtedy? Musiałby przecież uzasadnić jej obecność Staffowi i Hastrze. Nie, niech ten niemądry chłopak ją sobie zatrzyma. Odstawił pustą szklankę i odwrócił się do wyjścia, wpychając ręce do kieszeni. Jego palce musnęły coś na samym dole płaszcza. Zacisnął rękę na przedmiocie i wyjął drugiego lina z Czerwonego Londynu. Moneta była stara, złotą gwiazdę wygładziły używające ją dłonie i upływ czasu, a on sam nie wiedział, jak długo poniewierała się w jego kieszeni. To mógł być jeden z pieniążków, które odebrał od starego króla, wymieniwszy go na nowy, z kieszeni. Albo jakaś zabłąkana reszta z zapłaty, zagubiona w wełnianej podszewce. Przyglądał się przez chwilę monecie, potem usłyszał dźwięk zamykanych nad głową drzwi i kroki na schodach. Położył monetę na kontuarze obok pustej szklanki i wyszedł. VI Sasenroche Dorastając, Lila zawsze nienawidziła tawern i podobnych przybytków. Wydawała się złączona z nimi jakimś rodzajem więzi; uciekała, najszybciej jak potrafiła, a potem, w pewnym momencie, docierała do końca sznurka i coś szarpało ją z powrotem. Latami usiłowała przerwać tę więź. Nigdy jej się nie udało. Lokal Rabacje stał na końcu doków, światło jego latarni było nieco rozproszone przez kłęby morskiej mgły, która wkradała się do portu. Nazwę nad drzwiami zapisano

w trzech językach, z których Lila rozpoznała tylko jeden. Znajome odgłosy dotarły do niej z wnętrza, typowy dla tego typu lokali hałas przesuwania krzeseł i stukotu szkła, śmiechu i wybuchających awantur. Identyczne dźwięki Lila słyszała po sto razy w Rzucie Kamieniem i wydało jej się dziwne, że takie same mogą istnieć tutaj, w czarnorynkowym mieście na krawędzi imperium w świecie magii. Przypuszczała, że tkwiła jakaś pociecha w tych miejscach, w ich konstrukcji, w fakcie, że dwa lokale w różnych miastach — i różnych światach — mogły się wydawać tak bardzo do siebie podobne. Alucard przytrzymał przed nią drzwi. — Tas enol — powiedział, przechodząc ponownie na arnezyjski. „Ty pierwsza”. Lila skinęła głową i weszła. Wnętrze Rabacji wyglądało dostatecznie swojsko; różnili się tylko goście. W przeciwieństwie do Czarnego Rynku, tutaj nikt nie nosił kapturów czy kapeluszy i Lila po raz pierwszy mogła się dobrze przyjrzeć żeglarzom z innych statków stojących w doku. Wysoki Veskanin przepchnął się obok niej i Alucarda, niemal wypełniając wyjście, a ciężki blond warkocz wisiał mu na plecach. Ramiona miał gołe, a mimo to wyszedł na zimowy chłód. Grupka osób stała w środku, tuż przy drzwiach, rozmawiając półgłosem w płynnych obcych językach. Jeden z mężczyzn zerknął na nią, a ją zaskoczyło odkrycie, że oczy miał złote. Nie bursztynowe, jak książę Rhy, lecz świetliste, prawie lustrzane, o metalicznych tęczówkach z plamką czerni. Te oczy lśniły na tle skóry, ciemnej jak ocean w nocy i w odróżnieniu od Faroan, których Lila widziała wcześniej na Rynku, twarz tego mężczyzny była usiana dziesiątkami jasnozielonych szkiełek. Tworzyły linie nad jego brwiami, krzywiznę policzka, schodziły do szyi. Efekt był frapujący. — Zamknij usta — syknął jej w ucho Alucard. — Wyglądasz jak ryba. Światło w tawernie było słabe — zamiast z lamp sufitowych czy ściennych pochodziło z palenisk i stołów — pogrążając twarze w dziwnym cieniu, gdy blask świec odbijał się od policzków i brwi. Nie było tu jakoś strasznie tłoczno — Lila widziała w porcie tylko cztery statki — i dostrzegała członków załogi „Iglicy” rozproszonych i gawędzących w grupkach po dwóch czy trzech. Stross i Lenos wybrali stolik przy barze i grali w karty z garstką Veskan, Olo obserwował, a barczysty Tav pogrążył się w rozmowie z Arnezyjczykiem z innego statku. Przystojny Vasry flirtował z barmanką wyglądającą na Faroankę — w czym nie było nic niezwykłego — a żylasty Kobis siedział na końcu ławy i czytał jakąś książkę w przygaszonym świetle, bezsprzecznie rozkoszując się wyjątkowym w swoim mniemaniu spokojem i ciszą. Gdy wraz z Alucardem przechodzili przez salę, kilkanaście twarzy zwróciło się w ich stronę i Lila zaczęła się pospiesznie wycofywać ku najbliższemu cieniowi, zanim pojęła, że nikt na nią nie patrzy. To kapitan „Nocnej Iglicy” przyciągał uwagę ich wszystkich. Jedni kiwali głowami, inni podnosili rękę lub szklankę, kilku wykrzykiwało słowa powitania. W czasie lat spędzonych na morzu Emery najwyraźniej zdobył sobie niemało przyjaciół. Lila pomyślała, że jeśli narobił sobie również wrogów, jeszcze

żadnego nie spotkała. Arnezyjczyk z innego riga przywołał go gestem ręki, a Lila zamiast podążyć za kapitanem, odeszła do baru i zamówiła cydr, który pachniał jabłkami, przyprawami korzennymi i mocnym trunkiem. Wypiła już kilka łyków i dopiero wtedy zwróciła uwagę na siedzącego kilka metrów dalej przy barze Veskanina. Członkowie załogi „Iglicy” nazywali przedstawicieli jego narodu choser, czyli „olbrzymami”, i Lila zaczynała rozumieć dlaczego. Próbowała się nie gapić (to znaczy starała się patrzeć tak, żeby nikt tego nie widział), ale mężczyzna bez wątpienia był potężny, wyższy nawet od Barrona, z twarzą niczym kamienny blok, okoloną blond włosami. Nie był to utleniony białawy blond bliźniaków Dane, lecz kolor miodu, intensywny i przez to pasujący do jego skóry; jakby mężczyzna nie spędził ani dnia w cieniu. Jego ręce, z których jedną oparł na kontuarze, były — każda — wielkości jej głowy, uśmiech miał szerszy niż ostrze noża Lili, choć znacznie mniej groźny, a jego oczy, kiedy spojrzały w jej stronę, okazały się błękitne jak bezchmurne niebo. Włosy i broda Veskanina porastały niemal całą jego twarz, rozdzielając się jedynie wokół wielkich oczu oraz prostego nosa, co utrudniało odgadnięcie jego miny. Lila nie potrafiła powiedzieć, czy mężczyzna mierzy ją wzrokiem, czy prowokuje. Jej palce przesunęły się ku sztyletowi przy biodrze, chociaż tak naprawdę nie chciała stawać przeciwko komuś, kto prawdopodobnie prędzej zgniecie jej ostrze, niż da się jej na nie nadziać. A potem z zaskoczeniem odkryła, że Veskanin podnosi ku niej szklankę. — Is aven — powiedziała, unosząc własną. „Na zdrowie”. Olbrzym mrugnął, po czym wypił swoje ale w pojedynczym, równomiernym łyku, a ona, odczytując wyzwanie, zrobiła to samo. Jej kufelek był o połowę mniejszy od jego, ale Lila uważała, że skoro mężczyzna jest dwa razy od niej większy, pojedynek wydaje się uczciwy. Kiedy odstawiła puste szkło na sekundę przed Veskaninem, przeciwnik roześmiał się i dwukrotnie trzasnął w stół zaciś­niętą pięścią, równocześnie mrucząc z uznaniem. Lila położyła pieniądze na barze i wstała. Cydr zadziałał na nią jak rozkołysany pokład statku — jak gdyby nie była już na stałym lądzie, lecz ponownie na „Iglicy” podczas sztormu. — Hej, spokojnie. — Alucard złapał ją za łokieć, a później otoczył jej ramiona, ukrywając w ten sposób chwiejność jej kroku. — Tak się właśnie kończy zaprzyjaźnianie. Zaprowadził ją do stolika, przy którym zebrała się większa część załogi, a dziewczyna z wdzięcznością opadła na stojące na końcu krzesło. Kiedy kapitan również zajął miejsce, reszta marynarzy podeszła, niczym przyciągnięci przez jakiś niewidzialny prąd. Tym prądem był oczywiście sam Emery. Mężczyźni się śmiali. Szklaneczki pobrzękiwały. Krzesła przesuwano. Lenos zerknął na nią. Właśnie od niego zaczęły się plotki, że Lila jest Sarows. Czy ciągle się jej obawiał, mimo wszystko? Wyciągnęła jego nóż — teraz należący do niej — zza paska i wypolerowała go

o skrawek swojej koszuli. Po cydrze kręciło jej się w głowie, więc nie skupiała się zbytnio na rozmowach załogi, delektując się melodią w obcym języku, gdy arnezyjskie słowa wznosiły się i opadały. Siedzący na drugim końcu stołu Alucard przechwalał się, wznosił okrzyki i popijał ze swoimi ludźmi, a ona podziwiała go za to, jak łatwo potrafił się dopasowywać do otoczenia. Lila całkiem dobrze umiała się adaptować, ale Alucard wręcz się przemieniał. Na pokładzie „Iglicy” był nie tylko kapitanem, ale niemal królem. Tutaj, przy tym stoliku, wśród członków załogi, był jednym z nich. Nadal ich szef, zawsze ich szef, lecz starał się nie górować za bardzo nad pozostałymi. Dokładał starań, by śmiać się tak głośno jak Tav, flirtować niemal tak często jak Vasry i, tak jak Olo, rozbryzgiwał swoje ale, chociaż Lila widziała, jak w swojej kajucie pieklił się, ilekroć przypadkiem rozlała wodę czy wino. To było przedstawienie, które przyjemnie się oglądało. Lila zastanawiała się, może po raz setny, która wersja kapitana jest prawdziwa, czy może wszystkie jego wersje na swój sposób takie były. Zadała sobie też pytanie, gdzie Alucard znalazł taką dziwną grupkę mężczyzn, kiedy i jak ich zebrał. Tu, na lądzie, wydawali się mieć ze sobą niewiele wspólnego. Na „Nocnej Iglicy” jednakże funkcjonowali jak przyjaciele, jak rodzina! Albo przynajmniej tak, jak Lila wyobrażała sobie rodzinę. Pewnie, że się sprzeczali, a co jakiś czas nawet brali się za łby, ale byli też wobec siebie absolutnie lojalni. A Lila? Czy również była lojalna? Wróciła pamięcią do tych pierwszych nocy, kiedy spała zwrócona plecami do ściany i z nożem w ręku, wyczekując ataku. Gdy musiała się zmierzyć z faktem, że prawie nic nie wie o życiu na pokładzie statku, i codziennie próbowała utrzymać się na nogach, nabywać niezbędne umiejętności, szkolić język i korzystać z pomocy, ilekroć ktoś ją jej oferował. Wydawało jej się, że było to całe wieku temu. Teraz marynarze traktowali ją mniej więcej jak jedną z nich. Miała wrażenie, że znalazła wśród nich swoje miejsce. Jakaś jej cząstka, mała, bezczelna cząstka, ta, którą ze wszystkich sił starała się zdusić, żyjąc na ulicach Szarego Londynu, rozradowała się na tę myśl. Ale poza tym było jej niedobrze. Chciała wstać od stołu i wyjść, przerwać więź, która łączyła ją z tym statkiem, jego załogą i tym życiem, i zacząć od nowa. Ilekroć czuła ciężar tych więzów, żałowała, że nie może wziąć najostrzejszego ze swoich noży i przeciąć ich, odkroić części siebie samej, tej części, która pragnęła, której zależało, która radowała się, gdy Alucard kładł jej dłoń na ramieniu, gdy Tav się uśmiechał, gdy Stross kiwał ku niej głową. „Słabniesz” — ostrzegł ją głos w głowie. „Uciekaj” — dorzucił drugi. — W porządku, Bard? — spytał Vasry, wyglądając na szczerze zaniepokojonego. Lila pokiwała głową, zmuszając się do lekkiego uśmiechu. Stross postawił przed nią świeżego drinka, jakby to był drobiazg. „Uciekaj”. Alucard dostrzegł jej spojrzenie i mrugnął. Chryste, powinna była go zabić, kiedy miała okazję.

— No dobra, kapitanie — krzyk Strossa przebił się przez hałas. — Dość nam kazałeś czekać. Co to za nowina? Przy stoliku zapanowała cisza, a Alucard odstawił szklankę. — Słuchajcie zatem, bando oberwańców — zaczął, a jego głos niósł się falą. Marynarze zaszemrali, a potem zamilkli. — Możecie spędzić noc na lądzie. Ale o brzasku wypływamy. — Dokąd teraz? — spytał Tav. Odpowiadając, kapitan popatrzył prosto na nią. — Do Londynu. Lila zesztywniała na krześle. — Po co? — spytał Vasry. — Interesy. — Zabawne — zawołał Stross, drapiąc się po policzku. — Czy nie zbliża się czas turnieju? — To możliwe — przyznał Alucard z uśmieszkiem. — Nie zrobisz tego! — wysapał Lenos. — Czego? — zainteresowała się Lila. Tav wydał zdławiony chichot. — Kapitan zamierza wziąć udział w Essen Tasch. „Essen Tasch? — zastanowiła się Lila, usiłując sobie przetłumaczyć frazę. — Coś z żywiołami… Co takiego?” Najwyraźniej wszyscy przy stole wiedzieli. Jedynie Kobis nic nie mówił, tylko z niezadowoloną miną wpatrywał się w swoją szklaneczkę, nie wyglądał jednak na zdezorientowanego, raczej na zmartwionego. — No nie wiem, kapitanie — zająknął się Olo. — Myślisz, że jesteś wystarczająco dobry, żeby wystartować? Alucard zarechotał i potrząsnął głową. Podniósł do warg szklankę, pociągnął łyk, po czym z łomotem odstawił ją na stół. Szkło pękło, lecz zanim cydr się rozlał, krople skoczyły w powietrze, wraz z zawartością naczyń wszystkich osób przy stole, a potem sunący w górę płyn zamarzł. Zmrożone napoje wisiały przez moment, po czym runęły na drewniany stół, jedne lądując ostrym końcem w dół, inne łagodnie się tocząc. Lila obserwowała, jak lodowata włócznia, która kiedyś była jej jabłecznikiem, wraca do szklanki. Jedynie sopel lodu, który przedtem znajdował się w naczyniu kapitana, pozostał w górze, tkwiąc w powietrzu, zawieszony nad rozbitym szkłem. Załoga wiwatowała i oklaskiwała. — Ejże — warknął mężczyzna za barem. — Zapłacisz za wszystko, co rozbiłeś. Alucard uśmiechnął się i podniósł ręce w pozorowanym geście kapitulacji. A wówczas, kiedy zgiął palce, porozrzucane na stole kawałki szkła zadrżały i zaczęły do siebie lgnąć, aż połączyły się ponownie w kształt szklanki, jakby sam czas zaczął się cofać. Szklanka znalazła się w jednej ręce Alucarda, pęknięcia się zatarły, po czym zniknęły i naczynie stopiło się w całość. Kapitan podniósł je, jak gdyby chciał je dokładnie obejrzeć, a wtedy zamrożony cydr do tej pory wiszący w powietrzu nad jego głową skroplił się i wrócił do szkła. Alucard wypił łyk i pokazał szklankę mężczyźnie za

barem, a załoga „Iglicy” zaczęła wznosić ochrypłe okrzyki i walić w stół, zapominając o własnych napitkach. Tylko Lila siedziała w bezruchu, ogłuszona pokazem. Widziała, jak Alucard czyni magię, oczywiście, że tak — uczył ją wszak od miesięcy. Istniała jednakże pewna różnica — czy raczej ogromna różnica, wręcz przepaść, świat cały — między uniesieniem w powietrze noża a czymś takim! Lila nigdy nie widziała, żeby ktokolwiek tak dobrze radził sobie z magią. Nie, od czasu Kella. Vasry chyba zauważył jej zaskoczenie, ponieważ pochylił ku niej głowę. — Kapitan jest jednym z najlepszych w Arnes — wyjaśnił. — Większość magów skupia się wyłącznie na jednym żywiole. Kilkoro na dwóch. A Emery? On umie rozkazywać trzem. Jest triadą! — wypowiedział to słowo z respektem. — Nie prezentuje każdemu i wszędzie swojej mocy, dlatego że wielcy magowie na wodzie są naprawdę rzadcy, rzadsi niż oferowane za nich nagrody, więc można ich łapać i sprzedawać. Ma się rozumieć, nie byłyby to pierwsze pieniądze proponowane za jego głowę, ale lepiej nie ryzykować. Przecież większość takich magów nie opuszcza miast. „Zatem dlaczego on swoje opuścił?” — zadumała się Lila. Kiedy popatrzyła w górę, zobaczyła, że Alucard się w nią wpatruje; szafir w jego brwi mrugał nad ciemnym jak morze w sztormie okiem. — Byłeś kiedyś na Essen Tasch, Vasry? — spytała. — Kiedyś — odpowiedział przystojny marynarz. — Gdy ostatnim razem igrzyska odbywały się w Londynie. „Igrzyska” — pomyślała. Czyli że to oznaczało słowo Tasch. „Igrzyska Żywiołów”. — Rozgrywane są co trzy lata — kontynuował mężczyzna — w mieście ostatniego zwycięzcy. — Jakie są? — węszyła, starając się udawać, że nie jest jakoś przesadnie zainteresowana. — Nigdy nie widziałaś? Więc to będzie dla ciebie nie lada gratka. — Lila lubiła go. Nie był najbystrzejszym z ludzi, tak na dłuższą metę, ale nie zastanawiał się nad jej pytaniami i nie dziwił, jak to możliwe, że sama nie znała odpowiedzi. — Essen Tasch są rozgrywane już od ponad sześćdziesięciu lat, od ostatniej wojny imperiów. Co trzy lata zbierają się one, Arnes, Faro i Vesk, i wystawiają swoich najlepszych magów. Szkoda, że wszystko trwa tylko tydzień. — Wiesz, w taki sposób przedstawiciele imperiów ściskają sobie dłonie, uśmiechają się i zapewniają jeden drugiego, że wszystko jest dobrze — wtrącił się Tav, wcześniej konspiracyjnie nachylając się ku nim. — Tac, polityka jest nudna — burknął Vasry, zamachawszy ręką. — Ale pojedynki miło się ogląda. Są też przyjęcia, bale. Alkohol, zakłady hazardowe, piękne kobiety… Tav prychnął. — Nie słuchaj go, Bard — stwierdził. — Pojedynki są najlepsze. Tuzin najwspanialszych magów z każdego imperium staje naprzeciwko siebie, jeden na jeden. — Pojedynki, to jest to! — Och, i maski są ładne — rozmarzył się głośno Vasry, wodząc szklistymi

oczyma. — Maski? — spytała jeszcze bardziej zainteresowana Lila. Tav przysunął się podekscytowany. — Na początku — pouczył ją — zawodnicy nosili hełmy, dla ochrony. Ale z czasem zaczęli je upiększać. Magowie chcieli się wyróżniać. W końcu maski po prostu stały się nieodłącznym elementem turnieju. — Tav nieznacznie się skrzywił. — Dziwię się, że nigdy nie byłaś na Essen Tasch, Bard. Lila wzruszyła ramionami. — Nigdy nie trafiam we właściwe miejsce o właściwej porze. Skinął głową, być może potwierdzając, że ta odpowiedź mu wystarczy, i nie zamierzał drążyć głębiej. — Nooo, jeśli Alucard znajdzie się w drabince, turniej będzie pamiętny. — Po co mężczyźni to robią? — spytała. — Tylko po to, żeby się popisywać? — Nie tylko mężczyźni — odparował Vasry. — Kobiety także. — To zaszczyt, gdy cię wybiorą do rywalizacji dla twojej korony… — Chwała jest rzeczą wspaniałą — powiedział Vasry — ale w tej grze to zwycięzca bierze wszystko. Nie żeby kapitan potrzebował pieniędzy. Tav posłał mu ostrzegawcze spojrzenie. — Z tak wielką pulą — powiedział Olo, wtrącając się — nawet sam król nie ma ochoty się rozstawać. Lila śledziła palcem cydr, który zaczynał się topić na stole, i niby niezbyt uważnie słuchała gawędzących członków załogi. Magia, maski, pieniądze… Essen Tasch coraz bardziej ją ciekawiły. — Każdy może rywalizować? — zapytała obojętnie. — Jasne. — Odparł Tav. — Jeśli jest dostatecznie dobry, żeby dostać miejsce. Lila przestała rysować palcem w cydrze i nikt nie zauważył, że rozlany płyn ciągle się porusza, sunąc szlakami po drewnie. Ktoś postawił przed nią świeży trunek. To Alucard domagał się jej uwagi. — Do Londynu — powiedział, podnosząc swoją szklankę. Lila podniosła własną. — Do Londynu — powtórzyła, uśmiechając się sardonicznie.

I Czerwony Londyn Miasto było oblegane. Rhy stał na najwyższym balkonie pałacu i obserwował gromadzące się siły. Zimne powietrze kąsało jego policzki i szarpało krótką peleryną, porywając jej poły, tak jak złotą flagę za księciem. Daleko poniżej konstrukcje się zderzały, ściany podnosiły, a dźwięki podsycanych ognisk i uderzeń młotów o stal rozbrzmiewały echem, jak gdyby wiele różnej broni atakowało zaporę z drewna, metalu i szkła. Większość osób byłaby zaskoczona, słysząc, że kiedy Rhy myślał o sobie jako o królu, widział siebie właśnie w ten sposób: nie na tronie czy przepijającego do przyjaciół w trakcie wystawnych kolacji, lecz nadzorującego armię. I choć nigdy nie był na froncie, nie brał udziału w bitwie — ostatnia prawdziwa wojna skończyła się ponad sześćdziesiąt lat temu, a wojska ojca zawsze tłumiły wszelkie niesnaski przygraniczne czy bunty społeczne, zanim mogłyby się one przerodzić w coś poważniejszego — Rhy został obdarzony dostatecznie dużą wyobraźnią. A teraz, na pierwszy rzut oka, wydawało się, że ogląda najazd na Londyn, chociaż wszystkie siły należały do niego. Wszędzie, gdzie patrzył, miasto ulegało, choć nie żołnierzom nieprzyjaciela, lecz murarzom i magom ciężko pracującym przy budowie trybun i scen, latających aren i nadrzecznych namiotów, które ugoszczą widzów i uczestników Essen Tasch. — Widok tu, z góry — powiedział męski głos za nim — jest… wspaniały. — Słowa wygłoszono w języku królewskim, lecz złagodził je arnezyjski akcent ostry. — Rzeczywiście, panie Parlo — zgodził się Rhy, odwracając się w stronę mężczyzny. Musiał zapanować nad uśmiechem. Parlo prezentował się naprawdę żałośnie, straszliwie zmarznięty i wyraźnie przerażony odległością dzielącą balkon i czerwoną rzekę daleko poniżej, przycis­kając do kwiecistej kamizeli pergaminowe zwoje — niczym liny ratunkowe. Wyglądał równie nieszczęśliwie jak Vis — strażnik z kolei, pobladły, przywarł skrytym w zbroi grzbietem do ściany. Księcia kusiło oparcie się plecami o balustradę tylko w celu zdenerwowania ich obu — przedstawiciela arystokracji i członka straży przybocznej. Tak postąpiłby Kell. Rhy jednak odsunął się od krawędzi, a Parlo z wdzięcznością również zrobił krok w tył, ku wyjściu. — Co cię sprowadza na dach? — spytał ostrę. Parlo wyciągnął spod pachy jeden ze zwojów. — Ustalenia dotyczące ceremonii otwarcia, Wasza Wysokość. — Naturalnie. — Przyjął od mężczyzny plany, ale nie rozwinął ich. Parlo wciąż stał w miejscu, jakby na coś czekając — na napiwek czy innego rodzaju gratyfikację? — i książę w końcu powiedział: — Możesz już iść. Ostra wyglądał na zranionego tak bardzo, że Rhy zdobył się na najbardziej książęcy ze swoich uśmiechów. — Idź teraz, panie Parlo, usprawiedliwiam cię, a nie przepędzam. Widok stąd może

i jest wspaniały, ale pogoda taka nie jest, a ty wyglądasz jak ktoś, kto potrzebuje herbaty i ognia. Jedno i drugie znajdziesz w galerii na dole. — Przypuszczam, że to rzeczywiście brzmi zachęcająco… jednak te plany… — Żywię nadzieję, że nie będę potrzebował pomocy w rozszyfrowaniu projektu, który sam stworzyłem. A jeśli tak się zdarzy, wiem, gdzie cię szukać. Chwilę później Parlo ostatecznie kiwnął głową i się wycofał. Rhy westchnął i położył plany na małym szklanym stoliku przy drzwiach. Rozwinął pergamin, krzywiąc się z powodu światła słonecznego, które odbijało się od zwoju, a także ponieważ po poprzedniej nocy nadal tępo pulsowało mu w głowie. Noce stawały się dla niego coraz trudniejsze. Wcześniej nigdy się nie bał ciemności — nawet po porwaniu przez Cienie, ludzi, którzy zjawili się w nocy i próbowali go zabić — ale to dlatego, że kiedyś ciemność była pusta! Teraz taka nie była. Rhy czuł, że coś — cokolwiek to było — unosi się w powietrzu wokół niego, czekając, aż słońce zajdzie i świat się uspokoi. Aż zapadnie cisza, która pozwoli… myśleć. I wtedy myśli, bo to one się czaiły, zaczynały nacierać, a kiedy wypełniły jego umysł, nie potrafił ich już powstrzymać. Na świętych, jak bardzo się starał. Nalał sobie szklankę herbaty i skoncentrował się ponownie na planach, dla ochrony przed wiatrem postawiwszy na ich rogach obciążniki. Z całych sił skupił się na projekcie w desperackiej próbie odsunięcia od siebie tych niepożądanych myśli. A zatem. Is Essen Tasch. „Igrzyska Żywiołów”. Międzynarodowy turniej z udziałem trzech imperiów — Vesk, Faro i, oczywiście, Arnes. To nie było jakieś skromne przedsięwzięcie. W Essen Tasch brało udział trzydziestu sześciu magów, tysiąc zamożnych widzów gotowych przybyć mimo długiej podróży oraz, naturalnie, goście rodziny królewskiej. Książę i księżniczka z Vesk. Brat króla Faro. Zgodnie z tradycją turniej organizowała stolica kraju poprzedniego zwycięzcy. A dzięki waleczności Kisimyr Vasrin i wizji jego, Rhya, Londyn będzie olśniewającą siedzibą tegorocznych pojedynków. A w samym środku szczytowe osiągnięcie Rhya: pierwsze, historyczne latające areny. Namioty i sceny rozkwitały w całym mieście, jednak największą dumą Rhya były właśnie te trzy sceny wznoszone nie na brzegach rzeki, lecz na niej samej. Były tymczasowe, tak, i zostaną rozebrane, kiedy turniej się skończy. Ale miały się prezentować cudownie, niczym prawdziwe dzieła sztuki, niczym arcydzieła wśród stadionów. Wykonanie tych wspaniałości Rhy zlecił najlepszym w królestwie artystom pracującym w metalu i ziemi. Wokół pałacu stawiano mosty i pasaże, a same areny miały z góry wyglądać jak złote fale na czerwonych wodach Isle. Każdy stadion był ośmiobokiem, na którego kamiennym szkielecie zostanie rozciągnięte płótno niczym żagle. Każda z aren będzie się wyróżniała innym zdobieniem sufitu; pierwsza — rzeźbionymi łuskami, druga — piórami z tkaniny, trzecia — futrem z traw. Teraz, na jego oczach, w wody rzeki opuszczano wyrzeźbione z lodu masywne smoki, które będą otaczały wschodnią arenę, podczas gdy płócienne ptaki fruwały jak

latawce ponad środkową, schwytane w nieustanny wiatr. A na zachodzie osiem przewybornych kamiennych lwów stało na słupkach stadionu, każda bestia uwieczniona w innej pozie, inny moment ujęty w relacji drapieżnik–ofiara. Rhy przypuszczał, że mógł po prostu ponumerować trybuny, lecz byłoby to banalnie przewidywalne. Nie, Essen Tasch żądały czegoś więcej. „Spektaklu”. Tego spodziewali się wszyscy. A Rhy bez wątpienia potrafił tworzyć spektakle. Ale nie chodziło o zwyczajne zrobienie przedstawienia. Kell może sobie z niego drwić, ale on, książę, naprawdę się troszczył o przyszłość swojego królestwa. Kiedy król, jego ojciec, powierzył mu nadzór nad organizacją turnieju, w pierwszej chwili… się obraził. Wcześniej uważał Essen Tasch za zwyczajną rozrywkę, a chociaż lubił się bawić i podejmować gości, pragnął czegoś więcej. Większej odpowiedzialności. Większej władzy. I tak właśnie odpowiedział królowi. „Rządzenie to sprawa delikatna — zbeształ go ojciec. — Każdy gest niesie ze sobą cel i sens. Ten turniej to nie tylko zabawa. Pomaga utrzymywać pokój z sąsiednimi imperiami i pozwala nam pokazać nasze zasoby bez sugerowania groźby. — Maxim splótł palce. — Polityka jest tańcem, aż do momentu, gdy zmienia się w wojnę. A my kontrolujemy muzykę”. Im więcej Rhy nad tym myślał, tym więcej rozumiał. Mareshowie rządzili od ponad stu lat. Rządzili już przed wojną imperiów. Ostra, elita, kochała ich i nikt z przedstawicieli królewskiej vestry nie miał dość śmiałości na podanie w wątpliwość ich prawa do panowania, jego solidności i trwałości. Na tym polegała korzyść rządzenia przez ponad stulecie; nikt nie potrafił sobie przypomnieć, jak wyglądało życie, zanim Mareshowie doszli do władzy. Łatwo też było uwierzyć, że dynastia nigdy tej władzy nie straci. Ale co z innymi imperiami? Nikt nie mówił o wojnie — nigdy nikt o niej nie mówił — lecz szepty niezadowolenia niczym mgła pokonywały granice. Król Vesk miał siedmioro dzieci i każde prag­nęło władzy, a i brat władcy był jej głodny. Co do Faro zaś, to była jedynie kwestia czasu, kiedy lord Sol-in-Ar utoruje sobie drogę do tronu. Zresztą nawet jeśli Vesk i Faro z pozoru nie patrzyły w stronę Arnes, to pozostawało faktem, że Arnes leżało dokładnie pomiędzy nimi. No i jeszcze był Kell. Chociaż Rhy żartował z bratem na temat jego reputacji, w Faro czy Vesk traktowano osobę Kella bardzo poważnie. Niektórzy byli przekonani, że właśnie antari jest filarem arnezyjskiego imperium i bez niego rozkruszyłoby się ono i upadło. Nieważne, czy była to prawda — sąsiednie państwa zawsze szukały ich słabych punktów, ponieważ rządzenie imperium opiera się na mocy. Rządy są uosobieniem mocy. I Essen Tasch nadały się idealnie, by tę moc pokazać. Igrzyska stanowiły szansę dla Arnes, które mogło dzięki nim błyszczeć. I szansę dla Rhya, który mógł dzięki nim błyszczeć — nie tylko jako klejnot własnego imperium, lecz także jako jego miecz. Zawsze był symbolem bogactwa. Teraz chciał się stać symbolem władzy. Magia oczywiście dawała władzę, lecz nie tylko ona. Rhy powiedział sobie, że potrafi być silnym władcą i bez niej.

Zacisnął palce na balustradzie balkonu. Przez głowę przemknęło mu wspomnienie o podarku Hollanda. Kilka miesięcy temu on, książę, zrobił coś głupiego (tak bardzo głupiego, że niemal on sam, jak i jego miasto straciły przez to wszystko) tylko po to, żeby uzyskać taką moc jak Kell. Jego lud, jego ludzie nigdy się nie dowiedzą, że o mało ich nie zawiódł, jak bliski był tego. Bo on, Rhy Maresh, bardziej niż cokolwiek innego, pragnął spełniać potrzeby swego ludu. Przez długi czas myślał, że Arnezyjczycy potrzebują na tronie wesołego hulaki. Nie był naiwny, wiedział, że jego lud nie jest wolny od cierpień, zwykł jednak myśleć — czy może tylko chciał tak myśleć — że jeśli on będzie szczęśliwy, mieszkańcy jego miasta również. Przecież go miłowali. Tyle że… to, co przystoi księciu, nie przystoi królowi. „Nie szalej” — pomyślał. Jego oboje rodzice byli w dobrym zdrowiu. Z drugiej strony, ludzie żyją, żyją, aż umierają. Taka jest natura świata. A przynajmniej taka być powinna. Wspomnienia napłynęły niczym żółć do gardła. Ból, krew, strach i nareszcie cisza, i ciemność. A później poddał się i pozwolił przyciągnąć się z powrotem; spadał, aż uderzył w ziemię, czując straszliwy, szokujący ból. Tyle że tak naprawdę nie spadał. Leciał w górę. Wznosił się na powierzchnię samego siebie i… — Książę Rhy. Zamrugał i zobaczył członka swej straży przybocznej, Tolnersa, który stał w wejściu, wyprostowany, sztywny i oficjalny. Palce bolały Rhya, gdy oderwał je od lodowatej balustrady. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, i poczuł smak krwi. Chyba przygryzł sobie język. „Wybacz, Kell” — pomyślał. To było takie dziwne — wiedzieć, że twój ból wiąże się z bólem kogoś innego, że za każdym razem, kiedy się zranisz, ta druga osoba również cierpi, że cierpi przez ciebie. Ostatnio Rhy stale sprawiał Kellowi ból, sam antari natomiast zachowywał się z niezwykłą delikatnością, jak ktoś, kto nagle zaczął żyć w świecie ze szkła; a wszystko z jego, Rhya, powodu. Ale, koniec końców, sytuacja wcale nie była równa, zrównoważona czy uczciwa. Bo Rhy wprawdzie mógł zadać Kellowi ból, ale za to Kell trzymał w swoich rękach jego, Rhya… życie. — Nic ci nie jest, panie? — spytał strażnik. — Wyglądasz blado. Książę podniósł szklankę z herbatą — teraz zimną — i przepłukał metaliczny posmak w ustach, po czym drżącymi palcami odstawił szklankę na bok. — Powiedz mi, Tolners — odrzekł, siląc się na lekki ton — czy grozi mi aż tak wielkie niebezpieczeństwo, że potrzebuję nie jednego, ale dwóch ludzi, którzy będą strzegli mojego życia? — Skinął ku pierwszemu strażnikowi, który nadal stał przyciśnięty plecami do lodowatej kamiennej ściany. — A może przyszedłeś zluzować biednego Visa, zanim nam tu zasłabnie? Tolners popatrzył na Visa i dał mu znak głową. Vis z wdzięcznością umknął przez drzwi balkonowe do bezpiecznego pokoju. Tolners nie zajął miejsca tamtego pod ścianą, ale wciąż stał przed ­Rhyem na baczność. Był ubrany, tak jak zawsze, w pełną zbroję, a jego czerwona peleryna falowała za nim na chłodnym wietrze, złoty hełm zaś wsunął sobie pod pachę. Wyglądał bardziej jak posąg niż jak mężczyzna i w owej chwili — tak

jak w wielu, wielu innych — Rhy zatęsknił za swoimi dawnymi strażnikami, Genem i Parrishem, za ich poczuciem humoru, poufałymi przekomarzaniami i sytuacjami, gdy potrafił sprawić, że zapominali, iż mają do czynienia z księciem. A czasem dzięki nim sam zapominał, kim jest. „Nie bądź krnąbrny — złajał się w myślach. — Nie możesz być równocześnie symbolem władzy i zwyczajnym mężczyzną. Musisz wybrać. Wybrać właściwie”. Nieoczekiwanie balkon wydał mu się zbyt zatłoczony. Uwolnił rogi schematu, wziął go ze stołu i wycofał się w ciepło swoich komnat. Rzucił papiery na sofę i przechodził akurat do kredensu po coś mocniejszego do picia, kiedy zauważył leżący na stole list. Jak długo tam był? Rhy zerknął na strażników. Vis stał obok drzwi z ciemnego drewna, skubiąc luźną nitkę przy swojej pelerynie. Tolners znajdował się jeszcze na balkonie, z lekko zmarszczonym czołem patrząc w dół na powstające budowle turniejowe. Książę podniósł list i go rozłożył. Wiadomość nabazgrano małymi czarnymi literkami nie po angielsku czy arnezyjsku, lecz w Kas-Avnes, rzadkim granicznym dialekcie, którego Rhy uczył się wiele lat temu. Zawsze miał talent do języków, o ile używali ich ludzie, a nie magia. Uśmiechnął się na widok dialektu. Był świetny do użytku jako szyfr i nie rzucał się w oczy. Przeczytał bilecik: Książę Rhy! Jestem całkowicie przeciwny i żywię nadzieję, aczkolwiek słabą, że obaj odzyskacie zmysły. Na wypadek wszakże, gdyby do tego nie doszło, poczyniłem niezbędne ustalenia — ja muszę pozostać bez skazy. Omówimy koszt twojego przedsięwzięcia dziś po południu. Być może para wodna coś nam wyjaśni. Niezależnie jednak od twojej decyzji, kiedy wszystko się skończy, spodziewam się pokaźnego datku dla Londyńskiego Sanktuarium. Twój sługa, prezbiter i Aven Essen, Tieren Serense Rhy uśmiechnął się i odłożył list na bok, a w tym samym momencie właśnie z sanktuarium za rzeką rozległo się bicie dzwonów. „Być może para wodna coś nam wyjaśni”. Książę klasnął w ręce, zaskakując odgłosem strażników. — Panowie — oznajmił, biorąc płaszcz kąpielowy. — Chyba jestem w nastroju na kąpiel. II Świat pod wodą był ciepły i cichy. Rhy pozostał pod powierzchnią tak długo, jak zdołał, aż w głowie mu się kręciło, puls mu załomotał, a płuca zaczęły boleć i wtedy, dopiero wtedy, wynurzył się, napełniając płuca powietrzem. Uwielbiał królewskie łaźnie, spędził w nich wiele leniwych popołudni — a także wieczorów i poranków — jednak rzadko kiedy zjawiał się w pojedynkę. Był przyzwyczajony do śmiechu hałaśliwej kompanii, odbijającego się echem od kamieni, do

figlarnego ­uścisku towarzysza, pocałunków muskających skórę… Dziś jednak w łaźniach panowało milczenie przerywane jedynie łagodnym kapaniem wody. Strażnicy księcia stali po obu bokach drzwi, a kilku służących przykucnęło, czekając z dzbanami mydła i oliwy, szczotkami, szatami i ręcznikami, podczas gdy on sunął przez wysoką po pas wodę w basenie. Basen zajmował połowę pomieszczenia — szeroka, głęboka niecka z wypolerowanego czarnego kamienia, której krawędzie wykończono szkłem i złotem. Światło tańczyło na łukowatych sufitach i zewnętrzną ścianę przecinały jedynie wysokie, wąskie okna z kolorowymi szybkami. Woda wokół Rhya wciąż się kołysała po jego przejściu; położył rozczapierzone palce na powierzchni, czekając, aż fale ponownie się uspokoją. W tę grę grał kiedyś, gdy był młodszy, próbując sprawdzić, czy potrafi uspokoić powierzchnię wody. Nie przy użyciu magii, lecz samą cierpliwością. Gdy dorastał, czekanie przychodziło mu jeszcze trudniej niż wzywanie żywiołów, obecnie jednak radził sobie z tym coraz lepiej. Stał pośrodku basenu i spowalniał własny oddech, obserwując, jak woda nieruchomieje i wygładza się niczym szkło. Wkrótce jego odbicie spoczęło na jej powierzchni, wyraźnej jak lustro, i Rhy zapatrzył się w swoje czarne włosy i złote oczy, zanim jego spojrzenie jak zawsze podążyło w dół, po jego brązowawych ramionach, do znaku na piersi. Kręgi łączyły się w sposób jednocześnie intuicyjny i obcy. Symbol śmierci i życia. Książę skupił się i zdał sobie sprawę z tętna w uszach, echa pulsu Kella; oba uderzenia stawały się coraz głoś­niejsze, aż zaczął się obawiać, iż dźwięki te zniszczą przejrzysty bezruch wody. Subtelna aura spokoju przerwała nagle rosnące tętno. — Wasza Wysokość — odezwał się Vis ze swego miejsca przy drzwiach. — Masz… — Przepuść go — uciął Rhy odwrócony do strażnika plecami. Zamknął oczy i wsłuchał się w ściszone kroki bosych stóp, szmer szat muskających kamień, niegłośny, a jednak na tyle hałaśliwy, że zagłuszył bicie serca brata. — Witaj, książę Rhyu. — Głos Aven Essena był niskim pomrukiem, łagodniejszym niż mowa króla, ale dokładnie tak samo pewnym. Donośnym. Rhy obracał się powoli wokół siebie, aż, z uśmiechem rozjaśniającym twarz, stanął naprzeciwko zakonnika. — Tierenie. Cóż za miła niespodzianka. Arcykapłan Londyńskiego Sanktuarium nie był mężczyzną o imponujących gabarytach, lecz w swoich białych szatach zdawał się niemal tonąć. Trzymał się jednak prosto, a tkanina lekko wokół niego szeleściła, nawet kiedy stał nieruchomo. Wraz z jego przybyciem powietrze w pomieszczeniu znacząco się zmieniło, spokój opadł na wszystko niczym śnieg. Ten spokój był dobry, gdyż równoważył dostrzegalne skrępowanie, które większość osób bezsprzecznie odczuwała w towarzystwie tego człowieka, cofając się przed nim, jakby potrafił ich przejrzeć, przeniknąć przez skórę i kości ku myślom, potrzebom i duszom. Prawdopodobnie dlatego właśnie Vis intensywnie wpatrywał się teraz w swoje obuwie.

Aven Essen był dla większości postacią zaiste przerażającą — Rhy przypuszczał, że mniej więcej tak jak Kell — lecz dla niego mistrz Serense zawsze był po prostu Tierenem. — Jeśli to zły moment… — zaczął, wsuwając ręce w szerokie rękawy i zakładając na piersi. — Bynajmniej — odparł książę, wychodząc po szklanych schodach, które wiodły z każdej strony basenu. Czuł, że osoby w pomieszczeniu podnoszą wzrok i wpatrują się w jego pierś: nie tylko w symbol wyryty w jego brązowej skórze, lecz także w bliznę, którą miał między żebrami, tam, gdzie weszło ostrze jego noża — noża Astrid. Zanim wszakże mogło na ciało Rhya opaść chłodne powietrze albo czyjeś oczy mogły wpatrywać się w niego zbyt długo, zjawił się przy nim służący, otulając go w płaszcz kąpielowy z czerwonego aksamitu. — Proszę, zostawcie nas — powiedział, zwracając się do reszty mężczyzn w pomieszczeniu. Słudzy natychmiast zaczęli wychodzić, lecz strażnik zwlekał. — Ty również, Vis. — Książę… — zaczął — …nie powinienem… — W porządku — przerwał mu wesoło Rhy. — Nie sądzę, żeby Aven Essen chciał mi wyrządzić krzywdę. Tieren uniósł leciutko srebrne brwi. — To się okaże — stwierdził spokojnie. Vis robił już krok ku wyjściu, jednak na tę uwagę ponownie się zatrzymał. Książę westchnął. Po Czarnej Nocy królewscy strażnicy otrzymali ścisłe instrukcje w kwestii ochrony spadkobiercy królestwa. A także co do ochrony antariego. Rhy nie znał dokładnych słów, których użył jego ojciec, ale był raczej pewny, że włączały sugestie typu: „Nie pozwólcie im…” oraz „…spuścić z oczu”, a może też „pod groźbą śmierci”. — Vis — oznajmił powoli, starając się przywołać nieugiętą postawę swego ojca. — Obrażasz mnie i arcykapłana swoją ciągłą tu obecnością. Do tego pomieszczenia prowadzą tylko jedne jedyne drzwi. Wyjdź i stań wraz z Tolnersem przy nich, strzegąc ich. Próba musiała wypaść przekonująco, gdyż Vis skinął głową i niechętnie wycofał się z łaźni. Tieren zajął miejsce na szerokiej kamiennej ławce przy ścianie, zebrał poły białych szat, a Rhy podszedł i usiadł obok niego, rozpierając się na kamieniach. — Nie uświadczysz humoru u tych twoich kompanów — zauważył Tieren, kiedy zostali sami. — Zupełnie nie — poskarżył się Rhy, wzruszając ramionami. — Przysięgam, ich prostolinijność jest dla mnie jak kara. — Przygotowania do turnieju idą zgodnie z planem? — Tak jest — przyznał Rhy. — Areny są niemal gotowe, a namioty imperium prezentują się zgodnie z oczekiwaniami. Prawie zazdroszczę magom. — Proszę, powiedz mi, że nie myślisz sam o konkurowaniu. — Po wszystkich tych kłopotach, które musiał przezwyciężyć Kell, żeby utrzymać mnie przy życiu? To byłoby bolesne, nie, nie, wielkie dzięki. Tieren ledwie widocznie uniósł brwi. U każdej innej osoby taki odruch przeszedłby

niezauważony, ale na opanowanym obliczu Aven Essena zdawał się wyraźnym objawem niezadowolenia (chociaż twierdził, że tylko Kell i Rhy w ogóle są w stanie dostrzec tę konkretną bruzdę między brwiami). — Skoro mowa o Kellu… — zaczął Rhy. Tieren spojrzał uważniej. — Zmieniłeś zdanie? — Naprawdę myślałeś, że je zmienię? — Zawsze można mieć nadzieję. Rhy potrząsnął głową. — Jest coś, o co powinniśmy się martwić? — Oprócz tego, że twój plan jest niemądry? Nie sądzę. — A hełm? — Będzie gotowy. — Aven Essen zamknął oczy. — Robię się zbyt stary na takie oszustwa. — Potrzebuję tego, Tierenie — upierał się Rhy. A potem spytał z nieśmiałym uśmiechem: — Jak bardzo jesteś stary? — Wystarczająco — odparł arcykapłan. — Dlaczego pytasz? — Otworzył jedno oko. — Widzisz moje siwe włosy? Rhy uśmiechnął się. Głowa Tierena była srebrna, odkąd pamiętał. Kochał starca i podejrzewał, że tamten — wbrew rozsądkowi — również go kochał. Jako Aven Essen był opiekunem miasta, utalentowanym uzdrowicielem i bardzo bliskim przyjacielem korony. Był mentorem Kella, kiedy antari zaczął się szkolić, i opiekował się Rhyem — w chorobie, aż wyzdrowiał, albo gdy zrobił coś niemądrego i nie chciał zostać schwytany. Rhy i Kell bez wątpienia latami zapewniali starcowi dostatek zajęcia. — Wiesz — stwierdził powoli arcykapłan. — Naprawdę powinieneś być ostrożniejszy, jeśli chodzi o osoby, które widzą twój znak. Rhy zerknął na niego, udając znieważonego. — Nie możesz się spodziewać, że przez cały czas pozostanę ubrany, panie Tieren. — Przypuszczam, że prosiłbym o zbyt wiele. Książę odchylił głowę i oparł się o kamienie. — Ludzie zakładają, że to po prostu jakaś blizna z tamtej nocy — powiedział — co zresztą jest prawdą, a póki Kell się nie rozbierze… czego, bądźmy szczerzy, łatwiej wymagać… nikt nawet nie pomyśli, że może chodzić o coś więcej. Tieren westchnął, w typowy dla siebie sposób okazując niezadowolenie. Prawda była taka, że znak na piersi niepokoił Rhya bardziej, niż chciał się do tego przyznać, lecz gdy go ukrywał, jeszcze bardziej zdawał mu się przekleństwem. I, o dziwo, znak był jego jedynym zmartwieniem. Patrząc w dół, na swoje ramiona i pierś, widział, że poza srebrzystym symbolem i raną po nożu, która — poniżej — wyglądała na maleńką i naprawdę bladą, miał bardzo niewiele blizn. Pieczęć nie była przyjemna, ale stanowiła ślad, na który sobie zasłużył. I potrzebował jej do życia. — Ludzie szepczą — zauważył Tieren. — Jeśli zacznę go bardziej ukrywać, będą szeptali jeszcze więcej! „Co by się zdarzyło — zastanawiał się Rhy — gdybym poszedł do Tierena i wyznał

mu swoje obawy związane z własną słabością… zamiast przyjmować od Hollanda prezent, który miał mi zapewnić moc? Czy arcykapłan wiedziałby, co powiedzieć? Jak pomóc?” Wyznał wszystko Tierenowi kilka tygodni po całym zajściu. Powiedział mu, że wziął od Hollanda talizman — talizman posiadania. Oczekiwał od starca reprymendy, Aven Essen jednak wysłuchał go w milczeniu, a odezwał się dopiero, gdy Rhyowi zabrakło słów. „Siła i słabość są ze sobą splecione — oznajmił wówczas. — Wyglądają tak bardzo podobnie, że często je mylimy, tak samo, jak mylimy magię i moc”. Wtedy książę uznał tę odpowiedź za wykrętną, jednak w następnych miesiącach Tieren był tam, u jego boku, jako przypomnienie i wsparcie. Rzucił teraz na niego okiem. Starzec wpatrywał się w wodę lub raczej obok niej, jakby potrafił zobaczyć tam coś, coś odbitego na powierzchni lub w unoszącej się parze. Może on sam również mógłby się tego nauczyć. Przepowiadać przyszłość. Ale Tieren powiedział mu kiedyś, że wróżenie jest mniej wypatrywaniem na zewnątrz niż zaglądaniem w głąb, a Rhy nie był pewny, czy chciałby poświęcić więcej czasu, niż to było konieczne, na wiwisekcję. Niemniej nie mógł się otrząsnąć z uczucia — nadziei — że każdy człowiek rodzi się z potencjałem jakiejś umiejętności, że jeśli dokładnie jej w sobie poszuka, znajdzie. Swój dar. Swój cel! — Cóż — spytał, przerywając milczenie — woda ci odpowiada? — Dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju? — odparował ­Tieren. — Zbyt wiele jest do zrobienia. Arcykapłan westchnął. — Zdaje mi się, że nie zdołam ci wyperswadować… — Wyjął ze złożonych rękawów swojej szaty zwój. — Oto ostateczna lista uczestników. Rhy wyprostował się i wziął papier. — Zostanie ogłoszona za dzień lub dwa — wyjaśnił Tieren. — Kiedy otrzymamy spisy z Faro i Vesk. Pomyślałem jednak, że chciałbyś zajrzeć do niej pierwszy. Było coś w jego tonie, coś na kształt subtelnego ostrzeżenia, więc Rhy rozwiązał wstążkę i rozwinął zwój nerwowymi palcami, niepewny, co znajdzie w środku. Zadaniem mistrza Tierena, jako Aven Essena Londynu, było bowiem wybranie dwunastu reprezentantów Arnes. Książę przejrzał listę, jego uwagę od razu przyciągnęły słowa „Kamerov Loste” — poczuł dreszcz na widok nazwiska, pomysłu, fikcji, która się urzeczywistniła — zanim rzuciło mu się w oczy inne imię, poniżej, niczym cierń ukryty wśród róż. „Alucard Emery!” Skrzywił się i wzdrygnął, zraniony. — Jak? — wydukał głosem niskim, niemal zdławionym. — Widocznie — odrzekł mu Tieren — nie ty jeden umiesz użyć wpływów. Ale zanim zaczniesz się martwić, powinieneś wiedzieć, że Emery złamał znacznie, znacznie mniej zasad niż ty. Właściwie, zgodnie z literą prawa, nie złamał żadnej. Zwrócił się do mnie jesienią, kiedy „Nocna Iglica” zacumowała w porcie, a jeśli chcesz znać moje zdanie, jest on w mojej opinii głównym faworytem do zwycięstwa. Dwa tygodnie temu

przyszła do mnie jego siostra, ażeby odświeżyć mi pamięć i potwierdzić miejsce brata na liście, chociaż myślę, że dziewczyna po prostu pragnie jego powrotu do domu. Gdyby to nie wystarczyło, można by wykorzystać lukę w przepisach… Rhy usiłował zapanować nad sobą i nie zgnieść dokumentu. — Jaką lukę? — Emery’ego oficjalnie zaproszono do konkurowania trzy lata temu, jednakże… — Tieren zawahał się, minę miał niepewną. — No cóż, obaj wiemy, że pewne okoliczności uniemożliwiły mu wtedy udział. Ale ma prawo do miejsca. Książę zapragnął wrócić do basenu i skryć się pod powierzchnią wody. Zamiast tego powoli, starannie, zwinął papier i ponownie przewiązał go wstążką. — Pomyślałem, że to cię może uszczęśliwić — ciągnął Tieren. — Lecz tajemnica i szaleństwo młodości najwyraźniej są mi obce. Rhy pochylił się do przodu, pocierając sobie kark, a potem ramię. Jego palce instynktownie skierowały się ku bliźnie na sercu i przez chwilę bezwiednie przesuwał po niej opuszkami, co ostatnio wchodziło mu w nawyk. Skóra była tam srebrzysta i gładka, niemal niewybrzuszona, ale wiedział, że pieczęć sięga głęboko, w krew, kości i duszę. — Niech no spojrzę — powiedział Tieren, wstając. Rhy był mu wdzięczny za porzucenie poprzedniego tematu. Przechylił głowę na bok i pozwolił, by starzec oglądał jego ramię, przyciskając jedną chłodną, suchą dłoń z przodu, a drugą do pleców. Poczuł, jak dziwne ciepło rozchodzi się w nim, wzdłuż linii zaklęcia. — Czy więź osłabła? Książę pokręcił głową. — Jeśli cokolwiek, zdaje się raczej wzmacniać. Z początku echa były przyćmione, wszak teraz… Poza tym, Tierenie, to nie jest tylko ból. Rozkosz, znużenie. Ale także gniew, niepokój. Tak jak w tej chwili, jeśli się wyciszę, oczyszczę umysł, mogę wyczuć… — skupił się, sięgając ku umysłowi brata — …właśnie znużenie Kella. Jest wyczerpujące. — To ma sens — odparł Aven Essen, opuszczając ręce. — Nie jesteście połączeni prostą więzią fizyczną. Dzielicie siły życiowe. — Chciałeś powiedzieć, że ja dzielę jego życie! — poprawił go Rhy. Jego własny żywot skończył się przecież wraz z wbitym w pierś sztyletem. To, co miał, ściągał od brata. Odczuwane po kąpieli ciepło gdzieś się ulotniło, był teraz zmęczony i zziębnięty. — Rozczulanie się nad sobą nie przyniesie ci niczego dobrego, Wasza Wysokość — wytknął mu Tieren, idąc już w stronę drzwi. — Dziękuję — krzyknął za nim Rhy, podnosząc zwój. — Za to. Arcykapłan nic nie powiedział, tylko lekko zmarszczył czoło — książę znów dostrzegł u niego tę samą bruzdę — a potem zniknął. Książę osunął się na ławkę i jeszcze raz zapatrzył się na listę, na imiona „Kamerov” i „Alucard”. Jedno było pewne. To będzie niesamowity turniej. III

Strażnicy zgodnie z planem czekali na Kella przy wejściu do Naresh Kas. Staff, mężczyzna z wydatnym torsem, siwiejącymi skrońmi i brodą, oraz Hastra, młody i pogodny, o ciepłej od słońca cerze i burzy ciemnych loków. „Przynajmniej jest ładniutki” — powiedział kilka miesięcy temu Rhy, widząc nowych członków straży przybocznej. Dąsał się, ponieważ jego strażnicy, Tolners i Vis, nie mieli ani dobrego wyglądu, ani poczucia humoru. — Panowie — przemówił Kell, gdy stanął w bocznej uliczce i poprawił płaszcz. Jego ludzie wyglądali na zziębniętych i antari zadał sobie pytanie, jak długo na niego czekali. — Kupiłbym wam po gorącym napoju, ale… — Podniósł puste ręce, jakby chciał powiedzieć: „Zasady”. — Wszystko w porządku, panie Kell — wycedził Hastra przez zaciśnięte zęby, ignorując kąśliwy przytyk. Staff w ogóle się nie odezwał. Zachowali się przyzwoicie, gdyż nie obszukali go tam, na miejscu, a tylko się odwrócili i cicho ruszyli o krok za nim, kiedy skierował się do pałacu. Co rusz czuł na sobie czyjeś spojrzenie, gdy mieszkańcy zerkali ku ich małej procesji; nie mógłby wtopić się w tłum, skoro po obu jego stronach szli strażnicy w lśniących zbrojach i czerwonych pelerynach. Wolałby subtelniejszy sposób, podejrzliwość, że go śledzą, niż rzeczywiste ich towarzystwo, ale tylko wyprostował ramiona i trzymając głowę wysoko, usiłował sobie przypomnieć, że powinien się prezentować jak członek rodziny królewskiej, nawet jeśli czuł się jak więzień. Nie zrobił zupełnie nic złego, nie dzisiaj, a święci wiedzą, że miał ku temu sposobność. Mnóstwo sposobności! W końcu dotarli pod stopnie pałacowe, nawet teraz zasypane pokrytymi szronem kwiatami. — Król? — spytał Kell, gdy wkroczyli do pałacu. Staff zaprowadził go do komnaty, w której król Maxim stał obok płonącego paleniska, pogrążony w rozmowie z kilkoma przedstawicielami ostry. Widząc Kella, odprawił ich. Antari nadal trzymał głowę wysoko, ale żaden z mężczyzn nie spojrzał mu w oczy. Kiedy odeszli, król skinął głową, przywołując go do siebie. Kell dotarł na środek pomieszczenia i wtedy rozłożył ręce, pokazując Staffa i Hastrę w geście, który był tak samo wezwaniem, jak wyzwaniem. — Nie dramatyzuj — pouczył go Maxim. Podchodząc, strażnicy starali się wyglądać niepewnie. — Chyba udziela mi się zachowanie Rhya, Wasza Królewska Mość — oznajmił ponuro Kell, kiedy Staff pomógł mu zdjąć płaszcz, a Hastra oklepał jego koszulę i spodnie, a później przesunął ręką, obmacując jego buty. Nie miał przy sobie niczego, nie zdołają też nic znaleźć w jego płaszczu, chyba że sam chciałby coś ujawnić. Chociaż czasami się martwił, że płaszcz ma własny rozum. Jedyną osobą poza nim, która umiała w kieszeniach jego okrycia znaleźć to, czego szukała, była Lila. Kell nigdy się nie dowiedział, jak to robiła. Zdradziecki płaszcz! Staff wyjął mu teraz z kieszeni list z Szarego Londynu i podał królowi, po czym oddał antariemu jego płaszcz.

— Jak się miewa król? — spytał Maxim, biorąc list. — Zmarł — odrzekł. Władcę ta odpowiedź zaskoczyła. Kell opisał swoją wizytę i nowe zainteresowanie magią ze strony księcia regenta — obecnie Jerzego IV. Wspomniał nawet, że nowy król próbował go przekupić, pamiętając, żeby podkreślić fakt, iż odrzucił tę propozycję. Maxim pogładził brodę i wyglądał na zatroskanego, ale nic nie powiedział, tylko skinął ręką, co oznaczało dla Kella, że jest odprawiony. Antari odwrócił się, będąc w coraz gorszym nastroju, jednak kiedy ruszyli za nim Staff i Hastra, Maxim przywołał ich do siebie. — Zostawcie go w spokoju — polecił, a Kell, wdzięczny za tę drobną uprzejmość, wyszedł z komnaty i umknął do swoich pokojów. Jego ulga nie trwała długo. Kiedy dotarł do drzwi, dostrzegł stojących tam dwóch kolejnych strażników. Byli to ludzie Rhya. — Na świętych, przysięgam, że wciąż się rozmnażacie — wymamrotał. — Panie? — spytał Tolners. — Nic — odburknął Kell, przeciskając się obok nich. Tylko z jednego powodu Tolners i Vis mogli być przed jego drzwiami. Rhy rzeczywiście stał pośrodku jego komnaty, plecami do niego, przeglądając się w lustrze wysokości człowieka. Z tego kąta nie mógł zobaczyć twarzy brata i na moment napłynęło do niego pewne wspomnienie — Rhya czekającego, aż on się obudzi; tylko że to oczywiście nie był wtedy Rhy, lecz Astrid w jego skórze, i przebywali w pokojach księcia, a nie w jego. Ale przez chwilę szczegóły się zamazywały i Kell zdał sobie sprawę, że szuka u Rhya naszyjnika z wisiorem lub talizmanów, sprawdza, czy na podłodze nie ma krwi, aż w końcu wspomnienie zniknęło w mrokach przeszłości. — Najwyższy czas — odezwał się książę, a Kell, słysząc, że głos niewątpliwie należy do brata, poczuł, jak kamień spada mu z serca. — Co robisz w moim pokoju? — spytał i ulga zaczęła się zmieniać w rozdrażnienie. — Przygoda. Intryga. Braterska troska. Lub — dodał leniwie — być może chciałem, by twoje lustro mogło popatrzeć na coś innego niż twoja wiecznie nadąsana mina. Kell obrzucił go niezadowolonym spojrzeniem i Rhy się uśmiechnął. — Ach, no i jest! Ten przesławny grymas. — Nie robię nadąsanych min — zrzędził Kell. Rhy posłał porozumiewawcze mrugnięcie swojemu odbiciu. Antari westchnął i cisnął swój płaszcz na najbliższą kanapę, a następnie skierował się do wnęki obok komnaty. — Co robisz? — zawołał za nim Rhy. — Poczekaj — odkrzyknął Kell, zatrzaskując dzielące ich drzwi. Rozbłysnęła pojedyncza świeca i w jej świetle zobaczył symbole wyrysowane na drewnie. Tam, wśród innych znaków, także tych ze świeżej krwi, znajdowało się przejście do Disan. Droga do zamku Windsor. Kell wyciągnął rękę i pocierał znak tak długo, aż ten

się zatarł, a później zniknął. Kiedy wrócił, Rhy siedział w jego ulubionym fotelu, który odwrócił przodem do pokoju, zamiast w stronę drzwi balkonowych. — O co chodziło? — spytał, opierając głowę na dłoni. — To mój fotel — stwierdził stanowczo Kell. — Poobijany staroć — odparował Rhy, wiedząc, jak bardzo brat lubi ten mebel. Wstał jednak, choć w jego jasnozłotych oczach igrały figlarne błyski. — Nadal boli mnie głowa — mruknął antari. — Więc jeśli przyszedłeś zmusić mnie do kolejnego wyjścia… — Nie po to tu jestem — uciął Rhy, przechodząc do kredensu. Zaczął nalewać sobie jakiegoś płynu i Kell już miał rzucić bardzo nieuprzejmą uwagę, kiedy zobaczył, że jest to tylko herbata. Książę kiwnął głową ku jednej z sof. — Usiądź. Kell stałby na złość bratu, lecz był znużony po wyprawie, więc opadł na najbliższe siedzisko. Rhy skończył przygotowywać sobie herbatę i usiadł naprzeciwko. — No i? — ponaglił księcia. — Myślałem, że Tieren miał cię nauczyć cierpliwości — zbeształ go Rhy. Postawił herbatę na stole i wyciągnął spod niego drewniane pudełko. — Chciałem przeprosić. — Za co? — spytał Kell. — Za kłamstwo? Picie? Bójkę? Niepohamowany… — Jednak coś w minie Rhya kazało mu przestać. Książę odgarnął z twarzy czarne loki i Kell uświadomił sobie, że brat wygląda starzej. Nie staro, ma się rozumieć — Rhy miał tylko dwadzieścia lat, był półtora roku młodszy od Kella — ale jego rysy się wyostrzyły, w złotych oczach zaś było mniej zdumienia, a więcej powagi. Dojrzewał, a Kell mimowolnie zastanowił się, czy to proces naturalny, czy powodem jest zwyczajny, nieunikniony upływ czasu, czy też resztki jego młodości zniknęły w następstwie ostatnich zdarzeń. — Słuchaj — powiedział książę — wiem, że sytuacja jest ciężka. Cięższa w tych ubiegłych miesiącach niż kiedykolwiek wcześniej. I wiem, że tylko ją pogorszyłem. — Rhy… Książę podniósł rękę, nakazując milczenie. — Byłem trudny. — Ja również — przyznał się Kell. — Rzeczywiście. Antari odkrył, że się uśmiecha, lecz potrząsnął głową. — Jedno życie trudno prowadzić, Rhy. A dwa… — Poradzimy sobie z tym — upierał się książę. A potem wzruszył ramionami. — Albo sprawisz, że obaj zginiemy. — Jak możesz to mówić z taką beztroską? — warknął Kell, prostując się. — Kell… — Rhy pochylił się na siedzeniu, łokcie oparł na kolanach. — Byłem martwy. Słowa zawisły w powietrzu między nimi. — Byłem martwy! — powtórzył. — A ty mnie wskrzesiłeś. Już dałeś mi coś, czego

nie powinienem mieć. — Gdy to mówił, cień przemknął przez jego oblicze, po czym zniknął. — Jeślibym to życie utracił — kontynuował — i tak żyłbym dwa razy. To życie jest pożyczone. — Nie — odparował surowo Kell. — Zostało kupione i opłacone. — Na jak długo? — odciął się Rhy. — Nie możesz zmierzyć tego, co nabyłeś. Jestem ci wdzięczny za życie, które mi… kupiłeś, chociaż nie cierpię kosztów. Ale co masz zamiar zrobić? Żyć wiecznie? Nie chcę tego. Kell zmarszczył czoło. — Wolałbyś umrzeć? Rhy wyglądał na zmęczonego. — Śmierć przychodzi po wszystkich, bracie. Nie możesz w nieskończoność się przed nią ukrywać. Pewnego dnia umrzemy, ty i ja! — I to cię nie przeraża? Rhy wzruszył ramionami. — Na pewno nie tak bardzo jak myśl o zmarnowaniu idealnie dobrego życia z powodu strachu przed śmiercią. A w związku z tym… — Przesunął w stronę Kella pudełko. — Co to jest? — Znak pokoju. Prezent. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. Kell skrzywił się. — Moje urodziny nie przypadają w tym miesiącu. Rhy podniósł herbatę. — Nie bądź niewdzięczny. Po prostu przyjmij. Kell postawił sobie pudełko na kolanach i uniósł wieczko. Ze środka wpatrywała się w niego twarz. To był hełm, wykonany z jednego kawałka metalu, który wyginał się od podbródka w górę, ku czubkowi głowy, oraz w dół, do podstawy czaszki. Na usta i łuk nosa wycięto szczeliny, a na oczy zachodziła przyłbica. Pomijając to subtelne ukształtowanie, jedynymi oznaczeniami maski była para ozdobnych skrzydełek, po jednym nad każdym uchem. — Idę do boju? — spytał zdezorientowany Kell. — W pewnym sensie — przyznał Rhy. — To twoja maska na turniej. Kell o mało nie upuścił hełmu. — Na Essen Tasch? Straciłeś rozum? Książę wzruszył ramionami. — Nie wydaje mi się. No chyba że i ty straciłeś swój… — Przerwał. — Sądzisz, że to się uda? To znaczy, przypuszczam, że to… — Jestem antarim! — wtrącił się Kell, z całych sił starając się nie podnosić głosu. — Jestem adoptowanym synem Mareshów, najsilniejszym magiem w całym imperium arnezyjskim, a może także na świecie… — Ostrożnie, bracie, twoje ego szaleje… — …a ty chcesz, żebym rywalizował w międzyimperialnym turnieju. — Rzecz jasna, nasz wielki i potężny Kell nie może wziąć w nim udziału — odrzekł Rhy. — To byłoby oszustwo. Moglibyś­my wywołać przez to wojnę.

— No właśnie! — Oto dlaczego będziesz konkurował w przebraniu. Kell jęknął, kręcąc głową. — To wariactwo, Rhy. I nawet jeśli jesteś na tyle pomylony, że twoim zdaniem coś takiego mogłoby się udać, Tieren nigdy by na to nie pozwolił. — Och, nie pozwalał. Początkowo. Walczył ze mną zawzięcie. Nazwał to szaleństwem. Nazwał nas głupcami… — Ejże, to nie był mój pomysł! — …ostatecznie jednak zrozumiał, że zatwierdzanie czegoś i zgoda na to nie zawsze oznacza to samo. Kell zmrużył oczy. — Dlaczego zmienił zdanie? Rhy przełknął ślinę. — Ponieważ wyznałem mu prawdę. — Czyli co? — Że tego potrzebujesz. — Rhy… — Że my obaj tego potrzebujemy. Mówiącemu te słowa towarzyszył lekki grymas. Patrząc w oczy bratu, Kell się zawahał. — Co masz na myśli? Rhy odsunął się od fotela. — Nie ty jeden masz dość życia we własnej skórze, Kell — odrzekł, chodząc po pomieszczeniu. — Czuję, jak ci ciążą ostatnie ograniczenia i zakazy. — Stuknął się w pierś. — Czuję to tutaj! Spędzasz godziny, trenując w Niecce sam, bez przeciwnika, i nie widziałem cię spokojnego ani jednego dnia od czasu Hollanda, od czasu Dane’ów, od czasu Czarnej Nocy. A jeśli chcesz usłyszeć szczerą prawdę, do czasu, aż znajdziesz jakieś ujście… — Przestał chodzić. — W końcu osobiście cię zaduszę. Kell uniósł brwi i spojrzał na maskę na swoich kolanach. Przesunął palcami po gładkim srebrze. Maska była prosta i elegancka, srebro wypolerowano do takiego blasku, że lśniło prawie jak lustro. Patrzyło z niej jego odbicie, zniekształcone. To było szaleństwo, tak, lecz przeraziła go myśl, jak bardzo chciał na nie przystać. Ale nie mógł. Odłożył maskę na kanapę. — To jest zbyt niebezpieczne. — Nie, jeśli zachowamy ostrożność — nalegał jego brat. — Jesteśmy ze sobą związani, Rhy, i mój ból stanie się twoim. — Doskonale zdaję sobie sprawę z naszego połączenia. — Wiesz zatem, że nie mogę tego zrobić. Że tego nie zrobię! — Jestem nie tylko twoim bratem — obwieścił Rhy. — Jestem twoim księciem. I rozkazuję ci. Będziesz rywalizować w Essen Tasch. Spalisz część trawiącego cię ognia, zanim się rozprzestrzeni. — A co z naszą więzią? Jeśli zostanę ranny… — Wówczas będę dzielił twój ból — odparł obojętnie Rhy.

— Mówisz to teraz, lecz… — Kell. Najbardziej ze wszystkiego nie obawiam się śmierci. Śmierć stanowi źródło cierpienia kogoś innego, żyjących. Mam świadomość, że czujesz się jak w potrzasku. Wiem, że to ja jestem twoją klatką. Nie mogę… — Głos mu się załamał, a antari poczuł jego cierpienie, wszystko to, co brat próbował stłumić lub zalać trunkiem. — Zrobisz to! — uciął. — Dla mnie. Dla nas obu. Kell wytrzymał spojrzenie księcia. — Zgoda — powiedział. Rysy Rhya złagodniały, usta rozciągnęły się w uśmiech i w przeciwieństwie do reszty jego oblicza uśmiech ten wciąż był taki jak zawsze, chłopięcy. — Zrobisz? Antari ponownie wziął maskę i poczuł, jak jego ciałem wstrząsa dreszcz. — Tak. Ale skoro nie stanę w szranki jako Kell — spytał — kim będę? Rhy sięgnął do pudła i wyjął zwój, którego Kell nie zauważył wśród papierów. Podał mu, a kiedy brat go rozwinął, zobaczył listę konkurujących Arnezyjczyków. Dwanaście nazwisk. Mężczyźni i kobiety reprezentujący ich imperium. W drabince była oczywiście Kisimyr, tak jak i Alucard (kolejny dreszczyk ogarnął Kella na myśl o tym, że będzie miał pretekst, by z nim walczyć). Ominął ich i szukał dalej. — Sam wybrałem dla ciebie imię — chełpił się Rhy. — Będziesz rywalizował jako… — Kamerov Loste — odpowiedział Kell, odczytując na głos siódme nazwisko. No jasne! „K.L.” Litery wyrzeźbione na nożu, który nosił na przedramieniu. Jedyne rzeczy, które przeszły wraz z nim z poprzedniego życia, jakiekolwiek ono było. Te litery zmieniły się w jego imię — K.L., ­Ka-El, Kell — ale ileż nocy później strawił na dumaniu, od czego są skrótem? Jak wiele nocy wymyślał sobie imiona i nazwiska? — Och, daj spokój — złajał go Rhy, błędnie interpretując napięcie Kella i biorąc je za irytację. — To dobre nazwisko! Iście królewskie, powiedziałbym. — W porządku — zgodził się Kell i odłożył zwój, powstrzymując uśmiech. — No dobra. — Rhy podniósł hełm i wyciągnął go w stronę Kella. — Włóż. Antari znów się zawahał. Ton księcia był lekki, zaproszenie — rzucone ot tak, lecz było w tym geście coś więcej i obaj o tym wiedzieli. Jeśli założy maskę, cała sprawa przestanie być niemądrą, niegroźną mrzonką i stanie się czymś więcej. Czymś rzeczywistym. Wyciągnął rękę i wziął hełm. — Mam nadzieję, że pasuje — stwierdził Rhy. — Zawsze miałeś dużą głowę. Kell wsunął hełm, wstając. Wnętrze było delikatne, dzięki wyściółce przyjemnie się dopasowywało. Osłona oczu sięgała od ucha do ucha, więc Kell w hełmie świetnie widział i słyszał. — Jak wyglądam? — spytał głosem nieznacznie stłumionym przez metal. — Sam zobacz — zaproponował Rhy, kiwając głową na lustro. Antari odwrócił się w stronę szklanej tafli. Widok był niesamowity, wypolerowany

metal tworzył niemal tunelowe odbicie, a szczelina w przyłbicy skrywała jego spojrzenie — mimo iż sam świetnie widział, nikt nie był w stanie zobaczyć, że jedno z jego oczu jest niebieskie, a drugie czarne. — Będę się wyróżniał — zauważył. — To Essen Tasch — odrzekł Rhy. — Wszyscy się tam wyróżniają. I chociaż była to prawda, że wszyscy nosili maski, dla dramaturgii i zgodnie z tradycją, jego nie była zwyczajna. — Większość uczestników nie ubiera się tak, jakby szli na wojnę. Rhy założył ramiona na piersi i obrzucił brata taksującym spojrzeniem. — Tak, cóż, większość uczestników naprawdę nie musi zachowywać anonimowości, lecz rysy twojej twarzy są… unikatowe. — Twierdzisz, że jestem szpetny? Rhy prychnął. — Obaj wiemy, że jesteś najładniejszym chłopcem na całym balu. Kell nie mógł przestać zerkać w lustro. Srebrny hełm unosił się nad jego prostym czarnym strojem, ale czegoś brakowało… Jego płaszcz ciągle leżał przerzucony przez oparcie kanapy. Wziął go, lekko nim wstrząsnął, a potem odwrócił na inną stronę, dzięki czemu najczęściej używana czarna marynarka ze srebrnymi guzikami zmieniła się w coś innego. Coś nowego. — Nigdy przedtem go nie widziałem — wyznał Rhy. Kell podobnie, dopiero kilka dni temu z nudów postanowił sprawdzić, jakie strony płaszcza gdzieś się skryły (co jakiś czas nieużywane stroje zdawały się znikać, a w ich miejsce pojawiały się inne, nowe). Zastanawiał się wcześniej nad niespodziewanym pojawieniem się tego właśnie okrycia, tak niepodobnego do innych, ale teraz, kiedy je na siebie narzucał, uprzytomnił sobie, że to dlatego, iż do niego nie należało. Należało do Kamerova! Było długie do kolan, srebrne, obszyte czarną lamówką we wzorek i wyściełane krwawoczerwonym jedwabiem. Rękawy miało wąskie, dół — rozkloszowany, a kołnierz — wystarczająco wysoki, by sięgać mu do podstawy czaszki. Włożył nowy płaszcz, zapiął zatrzaski, które tworzyły asymetryczną linię od ramienia do biodra. Rhy poszperał w jego szafie i wrócił ze srebrną laseczką. Rzucił, a Kell ją chwycił i zacisnął palce na łbie czarnego lwa, który tworzył rączkę. I wtedy odwrócił się ponownie do swojego odbicia. — No, panie Loste — ocenił Rhy, odstępując o krok — wyglądasz wspaniale. Kell nie rozpoznał mężczyzny w lustrze i to nie tylko dlatego, że maska skrywała jego twarz. Nie, to była także poza tamtego — barki wyprostowane, głowa w górze, pewne spojrzenie za przyłbicą. Kamerov Loste był postacią imponującą. Lekki podmuch wiatru szarpnął łagodnie, targając połami płaszcza. Kell się uśmiechnął. — W kwestii tego — powiedział Rhy, odnosząc się do wirującego powietrza. — Z oczywistych powodów Kamerov nie może być antarim. Proponuję, żebyś wybrał sobie jeden żywioł i pozostał mu wierny. Dwa, jeśli musisz… słyszałem, że w tym roku

rywalizuje całkiem sporo dualistów… ale trójżywiołowcy są tak wyjątkowi, że przyciągają uwagę… — Hmmm… — odparł Kell, prostując się. — Chociaż podoba mi się twój nagły napad narcyzmu — pouczył go brat — to ważne! Kiedy nosisz tę maskę, nie możesz być najpotężniejszym magiem w Arnes. — Rozumiem. — Kell ściągnął hełm i usiłował przygładzić włosy. — Rhy — spytał — jesteś pewny…? Serce mu łomotało. Chciał tego. A nie powinien. To był beznadziejny pomysł. Jednak krew w jego żyłach szalała na samą myśl o walce. O dobrej walce. Książę pokiwał głową. — W takim razie zgoda. — Więc poszedłeś po rozum do głowy? Kell zaprzeczył, oszołomiony. — Albo go straciłem. — Ale uśmiechał się teraz tak szeroko, że zaczął się obawiać o bezpieczeństwo kącików swoich ust. Raz za razem obracał hełm w rękach. A później jego nastrój, równie nagle jak się poprawił, pogorszył się. — Sanct — przeklął, opadając ponownie na kanapę. — Co z moimi strażnikami? — Srebrnym i Złotym? — spytał Rhy, używając nadanych przez siebie pseudonimów. — Co z nimi? — Nie mogę uciekać przed Staffem i Hastrą przez cały turniej. Nie dam też rady niby przypadkiem gubić ich przed każdym pojedynkiem. — Przepraszam, ale myślałem, że jesteś wielkim panem magiem. Kell rozłożył ręce. — To nie ma nic wspólnego z moimi umiejętnościami, Rhyu. Najpierw jest nieufność, a później problemy. — Dobrze zatem — uciął książę. — Będziemy musieli po prostu im powiedzieć. — A oni powtórzą królowi. Chcesz zgadnąć, co zrobi król? Ponieważ ja jestem skłonny się założyć, że nie zaryzykuje stabilności królestwa tylko po to, żebym mógł się wyładować. Rhy ścisnął sobie grzbiet nosa. Kell zmarszczył brwi. Ten gest księcia nie pasował do niego; to było coś, co on sam robił setki razy. — Zostaw to mnie — oświadczył antariemu. Przeszedł do drzwi, otworzył je i oparł się o framugę. Kell miał nadzieję, że strażnicy naprawdę zostali z królem Maximem, kiedy od niego wyszedł, ale chyba pozwolili mu odsapnąć jedynie na krótko, ponieważ Rhy wezwał ich teraz, a później znów zamknął drzwi, zatrzaskując je przed nosem własnej straży. Antari wstał, niepewny, co jego brat zamierza zrobić. — Staff — spytał książę, zwracając się do mężczyzny o siwych skroniach — kiedy mój ojciec przydzielał cię do śledzenia Kella, co powiedział? Starszy ze strażników patrzył to na jednego brata, to na drugiego, jakby obawiał się pułapki albo pytanie było podchwytliwe. — No cóż… rzekł, że mamy go pilnować, chronić przed uszkodzeniami ciała

i zgłaszać Jego Królewskiej Mości, ilekroć zobaczymy, jak pan Kell robi cokolwiek… podejrzanego. Antari żachnął się, ale Rhy błysnął zachęcającym uśmiechem. — Jest tak, Hastra? Młodzieniec o ciemnozłotych włosach skłonił głowę. — Tak, Wasza Wysokość. — Ale gdybyście zostali poinformowani o czymś z góry, wówczas nie byłoby to podejrzane, prawda? Hastra popatrzył na niego. — Hmm… nie, Wasza Wysokość. — Rhy — zaprotestował Kell, ale książę podniósł rękę. — Obaj oddaliście swoje życie tej rodzinie, tej koronie i temu imperium. Czy wasze przysięgi nie zostały złamane? Każdy z mężczyzn pochylił głowę i przyłożył sobie dłoń do piersi. — Oczywiście, że nie, Wasza Wysokość — odrzekli niemal jednym głosem. „Do czego, na świętych, Rhy zmierza?” — zastanowił się Kell. I wtedy wyraz twarzy księcia się zmienił. Swoboda zniknęła, podobnie jak pogodny uśmiech. Rhy przybrał wyprostowaną postawę, zacisnął szczęki i w tym momencie wyglądał mniej jak książę, a bardziej jak przyszły król. Wyglądał jak swój ojciec, Maxim! — Zatem rozumiecie — podjął teraz głosem niskim i poważnym. — To, co chcę wam powiedzieć, tyczy się bezpieczeństwa i ochrony nie tylko naszej rodziny, lecz całego imperium arnezyjskiego. Obaj mężczyźni z niepokoju szeroko otworzyli oczy. Kell z kolei swoje zmrużył. — Podejrzewamy, że w trakcie turnieju pojawi się pewne niebezpieczeństwo. — Rhy posłał bratu porozumiewawcze spojrzenie, chociaż Kell nie miał zielonego pojęcia, co książę pragnie wyrazić. — Ażeby ustalić naturę tego zagrożenia, Kell będzie rywalizował w Essen Tasch w przebraniu, jako zwykły konkurent, Kamerov Loste. Strażnicy unieśli brwi, zerkając ku Kellowi, który zmusił się do sztywnego kiwnięcia głową. — Tajność mojej tożsamości — oznajmił — jest najważniejsza. Jeśli ktoś z Faro czy Vesk odkryje mój udział, będzie przypuszczał, że oszukujemy. — Mój ojciec już wie o uczestnictwie Kella — dodał Rhy. — Ale ma własne sprawy do załatwienia. Jeśli dostrzeżecie cokolwiek niepokojącego w trakcie turnieju, powiedzcie o tym samemu Kellowi lub mnie. — Lecz jak mamy go strzec? — spytał Staff. — Skoro będzie udawał kogoś innego? Rhy nie stracił rezonu. — Jeden z was będzie mu służyć jako sekundant… każdy uczestnik potrzebuje takiego pomocnika… a drugi będzie go nadal pilnował z bezpiecznej odległości. — Zawsze chciałem brać udział w spisku — wyszeptał Hastra, po czym dorzucił, podnosząc głos: — Wasza Wysokość, mógłbym być tym w przebraniu? Ledwie powściągał zapał. Rhy popatrzył na Kella, który skinął głową. Hastra rozpromienił się, a książę

podniósł ręce i cicho, lecz zdecydowanie klasnął. — Czyli że ustalone. Póki Kell jest Kellem, strzeżecie go ze swoją zwykłą dbałością. Ale kiedy będziecie mieć do czynienia z Kamerovem, iluzja musi być bez skazy, a sekret zachowany. Dwaj strażnicy uroczyście kiwnęli głowami i zostali odprawieni. „Na świętych — pomyślał Kell, gdy drzwi się zamknęły. — Naprawdę tego dokonał”. — Hej — obruszył się Rhy, siadając na kanapie obok brata. — To nie było takie trudne. Kell popatrzył na księcia z mieszaniną zaskoczenia i podziwu. — Wiesz — powiedział, biorąc maskę — jeśli potrafisz rządzić w połowie tak dobrze, jak kłamać, będziesz niesamowitym królem. Uśmiech Rhya był olśniewający. — Dziękuję ci. IV Sasenroche Do czasu, aż Lila ruszyła z powrotem na „Nocną Iglicę”, zrobiło się późno. Sasenroche ucichło i zaczął padać śnieg, lodowata mżawka, zmieniająca się na pokładzie w breję, którą trzeba było odgarnąć, zanim zamarznie. W Londynie — swoim starym Londynie — Lila nigdy nie lubiła zimy. Dłuższe noce oznaczały wprawdzie więcej godzin na kradzieże, ale z drugiej strony na wyjście decydowały się wtedy jedynie te osoby, które naprawdę nie miały wyboru, więc najczęściej była to biedota. Co gorsza, zimą było wilgotno, szaro i panowało przenikliwe zimno. W swoim poprzednim życiu Lila wiele razy dygotała, kładąc się w nocy do łóżka. Nie stać jej było na drewno czy węgiel, więc nakładała na siebie całą posiadaną garderobę, kuliła się pod przykryciem i nieruchomiała. Ogrzewanie kosztowało, ale tak samo jedzenie i pokój, a także każda inna przeklęta rzecz, niezbędna do przetrwania, więc czasami trzeba było wybierać. Tutaj jednak, jeśli ćwiczyła, potrafiła przywołać ogień opuszkami palców, potrafiła utrzymać jego płomień wyłącznie dzięki magii i silnej woli. Była zdecydowana opanować tę umiejętność nie tylko dlatego, że ogień był przydatny czy niebezpieczny, lecz także dlatego, że dawał ciepło, a Lila Bard, bez względu na wszystko, nigdy już nie chciała marznąć. Właśnie dlatego wybrała ogień. Zrobiła wydech i wypuściła kłąb powietrza. Większość mężczyzn została w mieście, ciesząc się nocą na lądzie, ona jednak wolała swoją kajutę na statku, chciała też pobyć sama, żeby pomyśleć. „Londyn!”. Na tę myśl jej tętno przyspieszyło. Upłynęły cztery miesiące, odkąd po raz pierwszy weszła na pokład „Nocnej Iglicy”. Cztery miesiące, odkąd pożegnała miasto, którego nawet nie poznała i którego nazwa stanowiła jej jedyny łącznik z dawnym życiem. Planowała wrócić do stolicy, oczywiście, że tak. W końcu. Co powiedziałby na

jej widok Kell? Nie żeby to była jej pierwsza myśl. Nie była. Szósta, a może siódma, gdzieś za tymi wszystkimi związanymi z Alucardem i Essen Tasch. A jednak myśl o Kellu się pojawiła i tkwiła w jej głowie. Lila westchnęła, a jej wydech pojawił się jako obłok pary, kiedy oparła łokcie o pokryty lodowatą breją reling statku i popatrzyła w dół, na fale uderzające o kadłub. Lila preferowała ogień, ale nie tylko z tym żywiołem nauczyła się już współdziałać. Skupiła się na wodzie poniżej i spróbowała odsunąć fale. Najbliższa zatrzymała się, lecz reszta parła przed siebie. Lilę zaczęła boleć głowa, łomocząc w jednym tempie z falami, jednak stanowczo złapała nierówną barierkę. Wyobraziła sobie, że naprawdę czuje wodę — nie tylko docierające na statek kropelki, lecz także krążącą w wodzie energię. Czy magia nie miała być we wszystkim? A jeśli tak, chodziło o poruszenie nie wody, lecz samej magii! Pomyślała przez chwilę o Tygrysie, wierszu, który recytowała, gdy chciała się skoncentrować, o jego intensywnym i regularnym rytmie, ale ten wiersz był piosenką dla ognia. A Lila chciała czegoś innego. Czegoś, co płynie. — „Słodkie sny… — mruknęła, przypominając sobie linijkę z innego wiersza Blake’a i starając się stworzyć odpowiednią atmo­sferę — …o przyjemnych strumieniach**…” Wypowiadała ten wers wiele razy, aż widziała tylko wodę, aż słyszała jedynie chlupotanie fal, ich odgłos zaś pasował do uderzeń jej pulsu i czuła nurt w żyłach, a woda w górze i dole doku zaczęła się uspokajać i… Ciemna kropla spadła na reling między jej dłońmi. Lila dotknęła palcami nosa; gdy je odjęła, były poplamione krwią. Ktoś syknął. Gwałtownie podniosła głowę. Jak długo Alucard stał za jej plecami? — Proszę, powiedz mi, że nie próbowałaś właśnie wywrzeć swojej woli na oceanie! — powiedział, podając jej chusteczkę. — Prawie mi się udało — odparowała, przykładając materiał do twarzy. Chusteczka pachniała jak kapitan. Jego magią, dziwną mieszaniną morskiego powietrza, miodu, srebra i przypraw. — Nie żebym wątpił w twój potencjał, Bard, ale to nie jest możliwe. — Może nie dla ciebie! — zaperzyła się, chociaż w rzeczywistości ciągle czuła się wytrącona z równowagi przez to, co na jej oczach Alucard zrobił w tawernie. — Dla nikogo! — poprawił ją nauczycielskim tonem. — Mówiłem ci, że kiedy kontrolujesz jakiś żywioł, twoja wola musi być w stanie go objąć. Musi być w stanie dotrzeć do niego, otoczyć go. W taki sposób kształtujesz dany żywioł i tak mu rozkazujesz. Nikt nie może objąć umysłem oceanu. Nie bez rozdarcia… Następnym razem wybierz mą… Przerwał, kiedy grudka lodowatej brei spadła na rękaw jego płaszcza. — Ej! — mruknął, gdy drobiny ześlizgnęły się po jego kołnierzu. — Wiem, gdzie sypiasz, Bard! Uśmiechnęła się z wyższością. — W takim razie wiesz, że sypiam z nożami. Jego uśmiech osłabł.

— Ciągle jeszcze? Wzruszyła ramionami i odwróciła się z powrotem ku wodzie. — Traktują mnie jak… — Wydałem bardzo wyraźne rozkazy — przerwał jej, przypuszczając najwyraźniej, że mężczyźni ją wykorzystali. Na szczęście, tak nie było. — …jakbym nie była jedną z nich — dokończyła. Alucard zamrugał, zmieszany. — Dlaczego niby nie? Należysz do załogi. Lila wzdrygnęła się. „Załoga”. Słowo to oznaczało więcej niż jedną osobę. Ale przynależność oznaczała troskliwość, a troskliwość była rzeczą niebezpieczną. W najlepszym wypadku komplikowała wszystko. W najgorszym — ludzie ginęli. Tacy ludzie jak Barron. — Wolałabyś, żeby usiłowali cię zadźgać w ciemnościach? — spytał kapitan. — Wyrzucili za burtę i udawali, że to był wypadek? — No pewnie, że nie — obruszyła się Lila. Ale wtedy przynajmniej by wiedziała, jak zareagować. Walkę rozpoznawała. A przyjaźń? Nie wiedziała, co z nią zrobić. — Prawdopodobnie za bardzo się boją, żeby tego spróbować. — Niektórzy z nich może się ciebie obawiają, lecz wszyscy cię szanują. I, nie wygadaj się — dorzucił, szturchając ją w ramię — ale kilku z nich może nawet cię lubi. Lila jęknęła, a Alucard zachichotał. — Kim jesteś? — spytał. — Jestem Delilah Bard — odparła bez mrugnięcia okiem. — Najlepsza złodziejka na pokładzie „Nocnej Iglicy”. Zazwyczaj Alucard poprzestawał na tej odpowiedzi, lecz nie tego wieczoru. — Kim wszakże była ta Delilah Bard, zanim weszła na pokład mojego statku? Nie odrywała wzroku od wody. — Kimś innym — stwierdziła. — I znowu będzie kimś innym, kiedy odejdzie. Alucard wypuścił kłąb powietrza, a później stali tak we dwoje, obok siebie, na pokładzie, wpatrując się w mgłę. Wisiała nad wodą, zacierając różnicę między morzem i niebem, lecz nie pozostawała całkowicie nieruchoma. Przesuwała się, skręcała i zwijała, a jej ruchy były tak słabe i płynne jak kołysanie wody. Żeglarze nazywali ją mgłą wróżebną — podobno ten, kto patrzy w nią wystarczająco długo, zaczyna widzieć różne rzeczy. Jedni uważali je za wizje, inni twierdzili, że to po prostu figiel płatany przez oczy. Lila spoglądała spod przymrużonych powiek na wijącą się mgłę, niczego się nie spodziewając — nigdy nie miała szczególnie bujnej wyobraźni — ale po chwili zdało jej się, że widzi, jak mgła zaczyna się poruszać, jak zaczyna się zmieniać! Efekt był osobliwie urzekający i odkryła, że nie potrafi oderwać wzroku, podczas gdy kosmyki upiornej mgły stały się palcami, a później całą ręką, która sięgała ku niej przez mrok. — A zatem. — Głos Alucarda był jak kamień roztrzaskujący wizję Lili. — Londyn. Dziewczyna wypuściła obłok powietrza, który kompletnie zniszczył dziwne wyobrażenie.

— I co? — Myślałem, że będziesz szczęśliwa. Albo smutna. Albo rozgniewana. Prawdę powiedziawszy, sądziłem, że zareagujesz… jakoś. Przekrzywiła głowę. — A dlaczego tak sobie pomyślałeś? — Minęły cztery miesiące. Oceniłem, że opuściłaś miasto z jakiegoś konkretnego powodu. Posłała mu twarde spojrzenie. — Dlaczego ty je opuściłeś? Cisza, na moment marsowa mina, a potem kapitan wzruszył ramionami. — Chciałem zobaczyć świat. Lila też wzruszyła ramionami. — To tak jak ja. To były kłamstwa albo — co najwyżej — półprawdy, ale przynajmniej tym razem żadne z nich dwojga nie zakwestionowało odpowiedzi drugiego, a tylko oboje odwrócili się od wody i ruszyli w milczeniu przez pokład, strzegąc swoich tajemnic przed zimnem. V Biały Londyn Nawet gwiazdy nabrały obecnie koloru. To, co zawsze uważał za białe, stało się lodowato błękitne, a nocne niebo, niegdyś czarne, teraz rozjaśniały aksamitnie purpury, najgłębszy odcień fioletu. Holland siedział na tronie, wpatrując się w górę, obok sklepionych ścian, na szeroki przestwór nieba, usiłując rozpoznać barwy swego świata. Zawsze tam były, ukryte pod warstewką słabnącej magii, czy są czymś nowym? Ciemnozielone pnącza, żywe i wyraziste, skradały się wokół bladych kamiennych filarów otaczających salę tronową, ich szmaragdowe liście wyciągały się ku srebrnej poświacie księżycowej, a ich korzenie sunęły przez podłogę i wchodziły w nieruchomą czarną powierzchnię sadzawki do wróżb. Ileż to razy Holland marzył o tym tronie? O poderżnięciu gardła Athosowi, o wsunięciu ostrza w serce Astrid i odzyskaniu własnego życia. Jak wiele razy…? A jednak to nie jego ręka w końcu tego dokonała. To była ręka Kella. Ta sama, która wcześniej wbiła metalową sztabę w jego, Hollanda, pierś, a jego umierające ciało pchnęła w otchłań. Holland wstał, obfite fałdy peleryny ułożyły się wokół niego, kiedy zszedł z podwyższenia po stopniach i zatrzymał się przed czarną, odbijającą obrazy sadzawką. Był w sali tronowej sam. Odprawił ich wszystkich, służących i strażników, pragnąc samotności. Ale coś takiego jak samotność nie istniało, już nie. Jego odbicie gapiło się na niego z gładkiej jak tafla powierzchni wody, niczym okno w ciemnościach; jego zielone oko — klejnot unoszący się na wodzie, jego czarne oko znikające w głębinach. Wyglądał na młodszego, choć oczywiście nigdy, nawet w młodości, tak nie wyglądał. Zdrowy rumieniec, lekkość życia bez bólu. Stał w idealnym bezruchu, lecz jego odbicie się poruszało.

Czubek głowy, cień uśmiechu, zielone oko pochłonęła czerń. „Tworzymy wspaniałego króla” — oświadczyło odbicie, a słowa odbiły się echem w jego głowie. — Tak — odparł spokojnym głosem Holland. — Rzeczywiście. *** Czarny Londyn Trzy miesiące wcześniej Ciemność. Wszędzie. Taka, która się rozciąga. Przez sekundy, godziny i dni. A potem. Powoli. Ciemność rozjaśniła się w zmierzch. Nicość ustąpiła miejsca czemuś, pozbierała się, aż pojawiła się ziemia, powietrze i świat pomiędzy. Świat, który był niemożliwie, nienaturalnie nieruchomy. Holland leżał na chłodnej ziemi, krew pokrywała jego tors i plecy, tam gdzie przeszła metalowa sztaba. Półmrok wokół jego ciała zdawał się dziwne trwały, nie jak utrzymujące się promienie dziennego światła czy jak brzeg nadciągającej nocy. W miejscu tym wisiała ciężka cisza, niczym półki pokryte dawno osiadłym kurzem. Opuszczony dom. Ciało bez tchu. Aż Holland zrobił wydech. Wówczas, w odpowiedzi, zapylony świat wokół niego zadrżał, jak gdyby dzięki oddychaniu Holland wdmuchiwał w niego życie, wprawiał w ruch opierający się czas. Drobiny ziemi — a może popiołu lub innej substancji — które wcześniej wisiały w powietrzu nad nim, tak jak to się dzieje z pyłkami, gdy złapią je promienie słońca, teraz opadły i jak śnieg spoczęły na włosach Hollanda, jego policzkach, jego ubraniu. Ból. Wszystko było bólem. A jednak Holland żył. Jakoś — niemożliwie — żył. Całe ciało go bolało — nie tylko rana w piersi, lecz także mięśnie i kości — jakby leżał na ziemi przez wiele dni, tygodni, a każdy płytki wdech wysyłał w jego płuca bolesne igiełki. Holland powinien być martwy. A jednak zebrał siły i usiadł. Przez chwilę przed oczyma wszystko mu pływało, na szczęście z ulgą odkrył, że pierś nie boli go od tego bardziej. Pozostał intensywny ból, pulsujący w rytm jego serca. Holland rozejrzał się wokół siebie i odkrył, że siedzi w otoczonym murem ogrodzie lub przynajmniej miejscu, które być może niegdyś było ogrodem; roślinność dawno już zwiędła, a te pnącza czy łodygi, które nadal się trzymały, były zeschnięte i zapewne skruszyłyby się na popiół pod dotykiem. Gdzie był? Przeszukał wspomnienia, lecz ostatnim obrazem w jego pamięci była twarz Kella,

zacięta w ponurej determinacji akurat wówczas, gdy zmagał się z wodą, za pomocą której on go związał, oczy Czerwonego antariego zwężały się w skupieniu, a później Holland poczuł ostry ból w plecach, gdy metalowa sztaba przedarła się przez jego ciało i mięśnie, roztrzaskując żebra i wyszarpując bliznę na jego piersi. Tak dużo bólu, potem kapitulacja, a potem nic. Ta walka odbyła się jednakże w innym Londynie. Obecne miejsce nie miało nic z kwiatowego zapachu tamtego, nic z jego tętniącej magii. Nie był to też jego Londyn, to Holland wiedział z taką samą pewnością, bo choć ten świat dzielił z jego Londynem jałowe powietrze i bezbarwną paletę kolorów, brakowało mu przenikliwego zimna, woni popiołu i metalu. Holland przypomniał sobie mgliście, jak leżał w Kamiennym Lesie, odrętwiały na wszystko poza własnym powolnie zanikającym pulsem. A później monotonia otchłani. Ciemność, którą wziął za śmierć. Ale śmierć go odrzuciła i zamiast tego trafił tutaj. A to mogło być tylko jedno miejsce. Czarny Londyn. Krew przestała wypływać i Holland odruchowo przyłożył palce nie do rany, lecz do srebrnego kręgu, który wcześniej spinał jego pelerynę — znaku władzy Dane’ów — i wtedy odkrył, że klamra zniknęła, podobnie jak samo okrycie. Koszulę miał podartą, a skóra pod nią, kiedyś pokryta srebrem pieczęci Athosa, teraz miała postać poszarpanego ciała i zaschniętej krwi. Dopiero wówczas, gdy jego palce zawisły w powietrzu nad raną, Holland rzeczywiście dostrzegł zmianę. Wcześniej jego umysł przyćmiewał szok i ból oraz nieznane mu otoczenie, teraz jednak poczuł mrowienie w skórze i w żyłach, lekkość, która nie była mu dana od siedmiu lat. Wolność. Zaklęcie Athosa zostało przerwane, więź — rozbita. Ale jak? Magia była przecież związana z duszą, nie ze skórą — Holland wiedział o tym, usiłował wszak wiele razy ją odciąć — a zaklęcie mógł przerwać tylko ten, kto je rzucił. Co mogło oznaczać tylko jedno. Athos Dane nie żył! Świadomość tego faktu wstrząsnęła Hollandem z nieoczekiwaną intensywnością; antari wstrzymał oddech i oparł dłonie na wyjałowionej ziemi. Tyle że podłoże nie było już wyschnięte. Chociaż świat z każdej strony miał w sobie posępny bezruch zimowego kraj­obrazu, ziemia pod Hollandem, gleba w miejscu, w które wsiąkła jego krew, stała się żyzna i zaczęła porastać zielenią. Obok niego leżał na trawie czarny kamień — vitari — i Holland napiął wszystkie mięśnie, zanim uprzytomnił sobie, że kamień jest wydrążony. Pusty. Poklepał się, szukając broni. Nigdy szczególnie się nią nie interesował, preferując własne umiejętności walki nad bardziej nieporęczne ostrza, niemniej w głowie mu się kręciło, a biorąc pod uwagę, jak dużo siły będzie wymagało od niego samo utrzymanie się w pozycji pionowej, naprawdę nie był pewny, czy potrafiłby w tym momencie w ogóle wezwać magię. Stracił zakrzywiony nóż jeszcze w obcym Londynie, teraz natomiast znalazł przy goleni jakiś sztylet. Wbił jego czubeczek w twardą ziemię, wsparł się na broni i podniósł na kolana, a potem na stopy.

Kiedy wstał — usiłując powstrzymać falę zawrotów głowy i narastającego bólu — zobaczył, że zieleń nie ogranicza się wyłącznie do jego najbliższego otoczenia. Ciągnęła się w jednym kierunku, tworząc swego rodzaju ścieżkę. Ta nieco tylko szersza niż pas zieleni dróżka z trawy, chwastów i polnych kwiatów znikała przed murem na dalekim końcu ogrodu. Ruszył nią niepewnie. W piersi mu dudniło, ciało go bolało, żyłom wciąż brakowało krwi, ale połamane żebra zaczęły się zrastać, a mięśnie jakoś sobie radziły i powoli zaczął kroczyć podobnie jak dawniej. Lata spędzone pod okrutną władzą Athosa Dane’a nauczyły Hollanda znosić ból w milczeniu, toteż i teraz zacisnął zęby i podążył tym żywym szlakiem, aż wyprowadził go on poza ogrodowy mur i na ulicę. Tam Holland aż wstrzymał oddech, za co zapłacił nowym ukłuciem bólu pod łopatką. Wokół niego rozciągało się miasto, kolejna wersja Londynu jednocześnie znajomego i całkowicie obcego. Budynki były eleganckimi, niemożliwymi konstrukcjami, wykutymi z gładkiego jak szkło kamienia, ich kształty sunęły w niebo jak dym. Odbijały to słabe światło, charakterystyczne dla pory, w której półmrok gęstnieje w zmierzch, poza tym jednak nie było żadnego innego źródła jasności. Żadnych latarni na hakach ani ognia w paleniskach. Holland miał dobry wzrok, toteż nie martwiła go sama nacierająca ciemność, a raczej to, co oznaczała. Albo nie mieszkał tu nikt, kto by potrzebował światła, albo ci, co pozostali, preferowali mrok. Wszyscy przyjmowali, że Czarny Londyn sam siebie zniszczył, pochłonął siebie tak, jak ogień pozbawiony paliwa i powietrza. I chociaż na pozór wydawało się, że tak właśnie jest, Biały antari wiedział, że przypuszczenia często zajmują miejsce faktów; na dodatek obszar zieleni pod jego stopami kazał mu się zastanowić, czy ten świat naprawdę umarł, czy tylko czeka… Bo przecież można zabić ludzi, lecz nie można zabić magii. Nie naprawdę. Podążył roślinną dróżką, która ciągnęła się wśród upiornych ulic, co jakiś czas wyciągał rękę i opierał się o gładkie kamienne ściany, zaglądając przy okazji w okna domów i nic w nich nie znajdując. Nikogo. Dotarł do rzeki, tej, która miała różne nazwy, lecz przepływała przez każdy Londyn. Była czarna jak atrament, ale Hollanda jej kolor mniej zaniepokoił niż fakt, że właściwie… nie płynęła. Nie była zamarznięta jak Isle, a ponieważ składała się z kropel wody, nie mogła też podupaść czy skamienieć jak reszta miasta. A jednak nie było w niej nurtu. Nieznośny bezruch jedynie zwiększał dręczące uczucie, że Holland znajduje się raczej we fragmencie czasu niż w miejscu. W końcu zielona ścieżka zaprowadziła go do pałacu. Podobnie jak inne budynki, wznosił się jak dym w niebo, czarne iglice jego wież znikały w oparach zmierzchu. Bramy były otwarte, obwisając ciężko na zardzewiałych zawiasach. Wielkie schody popękały. Trawiasta nitka, niezrażona przez pejzaż, wiodła jednak dalej. Jeśli już, zdawała się zagęszczać, wplatając się w sznur pnączy i kwiecia, kiedy pięła się po rozbitych stopniach. Holland też wspiął się po nich, jedną rękę

przyciskając do obolałych żeber. Pałacowe wrota otworzyły się pod jego dotykiem; powietrze wewnątrz było nieruchome i stojące jak w grobowcu, sklepione sufity przywodziły na myśl zamek w kształcie kościoła z Białego Londynu, choć tutejsze miały gładsze krawędzie. Szklisty kamień na zewnątrz i w środku wyglądał jak jedna całość, bez śladu łączeń, wydając się przez to eteryczny, nieprawdopodobny. Całe to miejsce stworzono za pomocą magii. Zielona dróżka przed Hollandem wciąż się nie kończyła, wijąc się kamiennymi podłogami i przez kolejną parę drzwi, z masywnych szyb podbarwionego szkła, w którym uwięziono zasuszone kwiaty. Antari pchnął drzwi i zdał sobie sprawę, że wpatruje się w jakiegoś króla. Stracił oddech, lecz szybko zrozumiał, że mężczyzna przed nim, skryty w mroku, nie jest stworzony z ciała i krwi, lecz ze szklistego czarnego kamienia. Ot, posąg posadzony na tronie. Niemniej, w przeciwieństwie do figur, które wypełniały Kamienny Las przed pałacem Dane’ów, posąg był ubrany. A ubrania zdawały się poruszać! Peleryna wokół jego ramion trzepotała, jakby złapana przez wiatr, a włosy, chociaż wyrzeźbione, zdawały się łagodnie szeleścić na tym wietrze (chociaż w pomieszczeniu żadnego nie było). Na czubku głowy króla tkwiła korona, a siwy kosmyk, o odcień jaśniejszy niż reszta kamienia, wirował w otwartych oczach posągu. Na początku Holland myślał, że jest to po prostu część skały, potem jednak szary wir zadrżał i się poruszył; wir wszedł w źrenice, które się przesuwały, aż odnalazły Hollanda i skoncentrowały się wyłącznie na nim. Antari zacisnął pięści. Posąg żył. Może nie tak, jak żyją ludzie, ale mimo wszystko żył, w jakiś prosty, uporczywy sposób, tak jak trawa u stóp Hollanda. Naturalnie. A równocześnie kompletnie niezgodnie z naturą. — Oshoc — mruknął antari. Słowo określało odłamek magii, który odprysł, a później stał się czymś więcej, czymś z własnym rozumem. Z wolą. Posąg nie odpowiedział. Smugi szarego dymu przyglądały się gościowi z twarzy króla, a zielona ścieżka ciągnęła się w górę, na podwyższenie, wiła się wokół tronu oshoca i nad jednym rzeźbionym butem. Holland przyłapał się na tym, że idzie przed siebie, aż jego buty musnęły dolną część podwyższenia, na którym stał tron. I wtedy statua wreszcie przemówiła. Nie na głos, lecz w umyśle Hollanda. „Antari”. — Kim jesteś? — spytał Holland. „Jestem królem”. — Masz imię? Znowu złudzenie ruchu. Najlżejszy gest, napięcie palców na tronie, przechylenie głowy, jak gdyby usłyszał zagadkę. „Każda rzecz ma miano”. — W moim mieście znaleziono pewien kamień — podjął Holland — i zwał się on vitari.

Na kamiennym obliczu istoty — jak światło — zamigotał uśmiech. „Nie jestem vitarim — odrzekł bez zająknienia. — Ale vitari był mną. — Holland zmarszczył czoło, a istota wyraźnie delektowała się jego konsternacją. — Jak liść wobec drzewa” — dodał pobłażliwie. Holland zesztywniał. Myśl, że moc kamienia była tylko niczym liść w porównaniu z tym czymś, co siedziało naprzeciwko niego — z tym czymś z kamienną twarzą, opanowanym zachowaniem i oczyma tak starymi jak świat… „Nazywam się — kontynuowała istota — Osaron”. To było stare słowo, słowo antarich, i oznaczało „cień”. Holland otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, lecz zabrakło mu powietrza, kiedy kolejny atak bólu szarpnął jego piersią. Szary dym się kłębił. „Twoje ciało jest słabe”. Pot spłynął mu po policzku, ale antari zmusił się i wyprostował. „Uratowałem cię”. Holland nie wiedział, czy oshoc sugeruje, że kiedyś uratował mu życie, czy że nadal mu je ratuje. — Dlaczego? — wykrztusił. „Byłem sam. Teraz jesteśmy razem”. Przez ciało Hollanda przeszedł dreszcz. To właśnie ta istota pasożytowała na całym świecie magów. A teraz, jakimś sposobem, Holland ją zbudził. Kolejny paroksyzm bólu i jedno kolano zaczęło się pod nim uginać. „Żyjesz dzięki mnie. Ale i tak umierasz”. Hollandowi zamglił się wzrok. Przełknął ślinę i poczuł smak krwi. — Co się stało ze światem? — spytał. Posąg popatrzył na niego obojętnie. „Umarł”. — Zabiłeś go? — Zawsze zakładał, że plaga w Czarnym Londynie była czymś potężnym i niemożliwym do pokonania, że zrodziła się ze słabości, chciwości i głodu. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że ktoś mógł ją wywołać, jakaś istota. Jakieś oshoc. „Umarł — powtórzył Cień — tak jak wszystkie rzeczy”. — Jak?! — zażądał odpowiedzi Holland. — Jak umarł?! „Nie… nie wiem — wyznało stworzenie. — Ci ludzie byli takimi kruchymi rzeczami. Dowiedziałem się… jak być ostrożniejszym. Ale…” „Ale było za późno — pomyślał Holland. — Nikt nie został”. „Uratowałem cię” — powiedziała ponownie istota, tłumacząc się. — Czego chcesz? „Zawrzeć układ. — Wokół Hollanda zerwał się niewidoczny wiatr, a posąg Osarona jakby pochylił się do przodu. — Czego ty pragniesz, antari?” Holland próbował rozważyć pytanie, lecz odpowiedzi przelatywały jak dym. „Żyć”. „Być wolnym”. A później pomyślał o swoim świecie, głodnym mocy, głodnym życia. Jego świat umierał, nie tak jak ten, ale powoli, boleśnie. „Czego chcesz, Holland?” Chciał ocalić swój świat. W jego oczach obraz zaczął się zmieniać, kiedy

Londyn — jego Londyn — wracał to życia. Antari zobaczył siebie na tronie, wpatrującego się w niekrytym dachem pałacu w górę, w jasnoniebieskie niebo; ciepło słońca na jego skórze i… — Nie — powiedział ostro, wbijając sobie palce w ranne ramię, aż ból wyrwał go z wizji. To był podstęp, pułapka. „Wszystko ma jakiś koszt — stwierdził Osaron. — Taka jest natura świata. Dawać i brać. Możesz zostać tutaj i skonać nadaremno, podczas gdy twój świat także będzie umierał. Albo możesz go uratować. Wybór należy do ciebie”. — Czego ty chcesz? — spytał Holland. „Żyć — odparł Cień. — Potrafię ocalić twoje życie. Potrafię ocalić twój świat. To prosty układ, antari. Moja moc za twoje ciało”. — A czyj umysł? — rzucił Holland. — Czyja wola?! „Nasza” — zamruczał król. Hollanda zabolało w piersi. Kolejna więź. Czy nigdy nie będzie wolny? Zamknął oczy i znów był na tamtym tronie, wpatrując się w tamto cudowne niebo. „No i cóż? — spytał król. — Doszliśmy do porozumienia?” ** W. Blake, A Cradle Song (przyp. tłum.).

I Morze Arnezyjskie — Cholera, Bard, podpalisz kota. Dziewczyna poderwała głowę. Siedziała na brzegu fotela w kabinie Alucarda, w dłoniach trzymając płomień. Najwyraźniej straciła koncentrację, ponieważ bezwiednie opuściła ręce, pozwalając, by ogień opadł ku podłodze i Esie, która tam siedziała, obserwując wszystko z kocią intensywnością. Lila zrobiła wdech i szybko złożyła dłonie, na czas tłumiąc płomień i ratując koniuszek puszystego białego ogona Esy. — Wybacz — wymamrotała, opadając ponownie na krzesło. — Chyba się znudziłam. W rzeczywistości była wyczerpana. Od obwieszczenia Alucarda spała jeszcze mniej niż zwykle, spędzając wszystkie wolne chwile na ćwiczeniu każdej umiejętności, której ją uczył, oraz na kilku, w których jej nie wprawiał. A kiedy faktycznie usiłowała zasnąć, jej myśli niezmiennie kierowały się w stronę Londynu. I turnieju. I Kella. — Najwyraźniej — mruknął kapitan, podnosząc kotkę pod pachę i stawiając ją bezpiecznie na swoim biurku. — Czego się spodziewasz? — ziewnęła. — Trzymam ten płomień od wieków. — Czterdzieści trzy minuty zgodnie z zegarem — odparł. — A cały sens tego ćwiczenia tkwi w powstrzymywaniu własnego umysłu przed rozkojarzeniem. — No cóż — powiedziała, nalewając sobie wina — przypuszczam, że właśnie się rozkojarzył. — Z powodu mojej oszałamiającej aparycji czy naszego nieuchronnie zbliżającego się celu podróży? Lila zawirowała kieliszkiem z winem i wypiła łyk. Było intensywne i słodkie, cięższe niż zwykły gatunek, który Alucard trzymał w karafce na stole. — Kiedykolwiek wcześniej walczyłeś z jakimś Veskaninem? — spytała, unikając odpowiedzi na jego pytanie. Kapitan wziął własny kieliszek. — Za tawerną, tak. W turnieju, nie. — A z Faroanami? — No cóż — odrzekł, siadając w fotelu naprzeciwko — jeśli ich sposób walki przypomina ich zachowanie w łóżku… — Żartujesz — ucięła, pochylając się przed siebie na siedzeniu — ale czy nie będziesz musiał z jednymi i drugimi walczyć w Essen Tasch? — Tak, zakładając, że nie przegram w pierwszej rundzie. — Co zatem o nich wiesz? — naciskała. — Ich umiejętnościach? Stylu walki? Szafir błysnął, kiedy Alucard uniósł brew. — Jesteś strasznie dociekliwa. — To naturalne, jestem ciekawa — odparowała. — I wierz w to lub nie, kiedy turniej się skończy, wolałabym nie musieć chodzić i szukać nowego kapitana. — Och, nie martw się, niewielu uczestników naprawdę ginie!

Posłała mu twarde spojrzenie. — A co o nich wiem? Cóż, pomyślmy. Pomijając fakt, że Veskanie są wielcy jak drzewa, a Faroanie noszą najwymyślniejsze maski, jedni i drudzy są całkiem fascynujący, gdy chodzi o magię. Lila odstawiła kieliszek. — Czyli co? — No cóż, my Arnezyjczycy mamy jako źródło Isle. Wierzymy, że magia płynie przez świat w taki sposób, w jaki ta rzeka płynie przez naszą stolicę, niczym krew w żyłach. Veskanie, podobnie, mają swoje góry, które w ich opinii przybliżają ich do bogów, z których każdy uosabia jakiś żywioł. Są silnymi ludźmi, ale polegają głównie na tej sile fizycznej, mniemając, że im bardziej są jak góry, tym bliżej są mocy. — A Faroanie? Co jest ich źródłem? Alucard sączył wino. — W tym rzecz. Faroanie nie posiadają żadnego. Uważają natomiast, że magia znajduje się wszędzie. I w pewnym sensie mają rację. Formalnie rzecz biorąc, magia jest we wszystkim, oni jednak twierdzą, że potrafią się zanurzyć w sercu świata, po prostu przezeń przechodząc. Mają się za rasę błogosławioną. Trochę to aroganckie, ale są naprawdę skuteczni. Może rzeczywiście znaleźli sposób, dzięki któremu można się stać ucieleśnieniem magii. A może przywiązują ją do siebie przy użyciu tych swoich klejnotów. — W jego głosie był ton niesmaku i Lila przypomniała sobie, jak Kell mówił jej o mieszkańcach Białego Londynu, którzy zyskiwali nad kimś władzę poprzez tatuaże, którą to praktykę obywatele Czerwonego Londynu postrzegali jako haniebną. — A może — dodał — to wszystko jest na pokaz. — Nie przeszkadza ci, że każdy wierzy w coś innego? — Dlaczego miałoby mi przeszkadzać? — spytał. — W istocie wszyscy wierzymy w to samo, po prostu nadajemy temu czemuś inną nazwę. To żadna zbrodnia. Lila prychnęła. Gdybyż tylko ludzie w jej świecie traktowali z taką wyrozumiałością osoby innej wiary. — Essen Tasch jest samo w sobie rodzajem lekcji — ciągnął Alucard. — Nie ma znaczenia, jak nazwiesz magię, póki sam potrafisz dać wiarę. — Naprawdę sądzisz, że możesz zwyciężyć w turnieju? — spytała. Zaśmiał się. — Prawdopodobnie nie. — Po co w takim razie się trudzisz? — Ponieważ walka to połowa zabawy — odrzekł, a potem, odgadując jej sceptycyzm, dorzucił: — Nie udawaj, że tego nie rozumiesz, Bard. Widziałem, jak się pakujesz w kłopoty. — Nie chodzi o to, że… I nie chodziło. Lila po prostu próbowała sobie wyobrazić Alucarda w pojedynku z użyciem magii. Było to trudne, ponieważ nigdy nie widziała, żeby kapitan naprawdę walczył. Jasne, widziała, jak trzymał miecz i wykonywał nim efektowne ruchy, ale zazwyczaj stał z boku, dystyngowanie się prezentując; przed jego występem w Sasenroche nie miała pojęcia, że jest tak biegły w sztuce magii. Ale łatwość, z jaką

dokonał przemiany w Rabacjach… Nie mogła się nie zastanawiać, w jaki sposób Alucard walczy. Byłby potokiem energii czy podmuchem wiatru, a może byłby jak Kell, który w jakiś sposób równocześnie kojarzył się z jednym i drugim? — Dziwi mnie — zadumał się — że nigdy nie oglądałaś turnieju. — Kto mówi, że nie oglądałam? — Od kilku dni wypytujesz moich ludzi. Myślałaś, że nie zauważę? „Oczywiście” — pomyślała. — No więc nigdy tego nie widziałam. — Wzruszyła ramionami, podnosząc ponownie swoje wino. — Nie każdy spędza zimę w mieście. Zadowolona mina nieco mu zrzedła. — Mogłaś po prostu spytać mnie! — I znosić twoje przypuszczenia, twoje odpowiedzi, które są jednocześnie pytaniami, twoje nieustanne sondowanie mnie? — Mówiono mi, że robię takie rzeczy w sposób całkiem sympatyczny. Lila parsknęła w swój kieliszek. — Nie możesz winić kapitana za to, że chce dużo wiedzieć o swojej załodze. — A ty nie możesz winić złodziejki za to, że nie dopuszcza nikogo do swoich tajemnic. — Masz kłopoty z zaufaniem, Delilah Bard. — Twoja umiejętność obserwacji jest wprost niesłychana. — Uśmiechnęła się i dopiła wino. Wargi ją mrowiły, w gardle paliło. Ten trunek naprawdę był mocniejszy niż wcześniejsze. Lila na ogół nie piła dużo; wcześniej, przez zbyt wiele lat, jeśli chciała przeżyć, musiała wykorzystywać wszystkie umiejętności, jakie miała. Ale tutaj, w kajucie Alucarda Emery’ego, zdała sobie z czegoś sprawę: nie bała się. Nie uciekała. Pewnie, za każdym razem, kiedy rozmawiali, musiała się nieźle nagimnastykować, wiedziała jednak, jak nie stracić równowagi. Alucard posłał jej leniwy, pijacki uśmiech. Trzeźwy czy nie, zawsze się uśmiechał. Zupełnie odwrotnie niż Kell, który stale się krzywił. Kapitan westchnął i zamknął oczy, odchylając głowę w tył, na oparcie pluszowego krzesła. Miał miłą twarz, miękką i ostrą równocześnie. Lilę ogarnęło niezwykle dziwne pragnienie — chciała wyciągnąć rękę i śledzić palcami jego rysy. Naprawdę powinna była go zabić, gdy spotkała go po raz pierwszy! Jeszcze zanim zdążyła go poznać. Zanim tak bardzo go polubiła. Mężczyzna powoli otworzył oczy. — Srebro i złoto za twoje myśli — przemówił łagodnie, podnosząc kieliszek do ust. Esa otarła się o jej krzesło i Lila przesunęła palcami po ogonie kotki. — Żałowałam właśnie, że nie zabiłam cię kilka miesięcy temu — odparła lekko, rozkoszując się widokiem Alucarda, który o mało nie zakrztusił się winem. — Och, Bard — zadrwił — czy to znaczy, że zaczynasz czuć do mnie niejaką sympatię? — Uczucie sympatii to słabość — odcięła się automatycznie. Wtedy kapitan przestał się uśmiechać i odstawił kieliszek. Pochylił się do przodu

i przez długi czas jej się przyglądał, a potem powiedział: „Przepraszam”. Zabrzmiało to tak… poważnie, że Lila natychmiast zaczęła coś podejrzewać. O Alucardzie mogłaby powiedzieć wiele, ale powaga nie należała do jego cech. — Za to, że coraz bardziej cię lubię? — spytała. Potrząsnął głową. — Za wszystko to, co ci się przytrafiło. Za tych wszystkich, którzy skrzywdzili cię tak głęboko, że takie sprawy jak przyjaźń czy sympatia uważasz za broń zamiast za tarczę. Lila poczuła gorąco na policzkach. — To trzymało mnie przy życiu, czyż nie? — Być może. Ale życie bez przyjemności nie ma sensu. Najeżyła się na to i wstała. — Kto mówi, że nie odczuwam przyjemności? Czuję ją, kiedy wygrywam zakład. I kiedy wywołuję ogień. Przyjemność jest, ­kiedy… Alucard przerwał jej. Nie słowem, lecz pocałunkiem. Zbliżył się do niej płynnym ruchem, a następnie jedną rękę położył na jej ramieniu, drugą na karku i jego wargi znalazły się na jej. Lila nie odsunęła się. Później wytłumaczyła sobie, że to z powodu zaskoczenia, ale sama w to nie wierzyła. Może powodem było wino. Albo panujące w pomieszczeniu ciepło. Może strach, że kapitan miał rację co do niej, co do przyjemności, co do życia. Może jednak w tym momencie wiedziała tylko, że Alucard ją całuje, a ona odpowiada tym samym. A potem, nagle, jego usta odsunęły się od jej i przed jej twarzą pojawił się jego uśmiech. — Powiedz mi — wyszeptał — czy to było lepsze niż wygranie zakładu? Brakowało jej tchu. — Używasz mocnego argumentu. — Chciałbym położyć nacisk na tę kwestię — oznajmił — ale najpierw… — Odchrząknął i popatrzył w dół, na nóż, który Lila przyłożyła do miejsca między jego nogami. — Odruch — wyjaśniła z uśmieszkiem, wkładając ponownie broń do pochewki. Żadne z nich się nie poruszyło. Ich twarze były tak blisko siebie, nos przy nosie, warga przy wardze, rzęsy przy rzęsach, ale Lila widziała wyłącznie oczy mężczyzny, ciemnoniebieskie jak niebo podczas burzy, oraz ledwo widoczne kurze łapki w kącikach, stanowiące przeciwieństwo marsowych zmarszczek Kella między brwiami. Kompletne przeciwieństwo. Kciuk Alucarda muskał jej policzek, a później kapitan pocałował ją ponownie i tym razem w tym geście nie było żadnego ataku, żadnego zaskoczenia, a jedynie powolna precyzja. Jego usta otarły się o jej, a kiedy Lila wychyliła się do przodu, ku niemu, kapitan przekornie się odsunął. Miarka za miarkę, jak w tańcu. Mężczyzna pragnął, by Lila go pragnęła, chciał jej coś udowodnić — gdzieś w duszy wiedziała o tym, ale jej racjonalizm ginął pod jej walącym sercem. „Ciało jest takie zdradzieckie” — uświadomiła sobie, kiedy wargi Alucarda przesuwały się po jej podbródku, a potem w dół, po szyi, powodując u Lili ciarki. Najwyraźniej poczuł, że zadrżała, ponieważ uśmiechnął się przy jej skórze charakterystycznym dla siebie, doskonałym, czarującym, hipnotyzującym uśmiechem. Plecy Lili wygięły się w łuk. Ręka Alucarda leżała poniżej jej karku i mężczyzna

przyciągał Lilę do siebie, muskając przy tym ustami jej obojczyk. Tam, gdzie ręka mężczyzny dotykała jej ciała, jej skórę rozgrzewało ciepło. Wsunęła palce w jego włosy i przyciągnęła jego usta z powrotem do swoich. Spleceni, przepełnieni pożądaniem, lgnęli do siebie, a Lila myślała, że choć ten stan nie jest może lepszy niż wolność, pieniądze czy magia, był tego bez wątpienia bliski. Alucard jako pierwszy zaczerpnął powietrza. — Lila — wyszeptał, łapiąc oddech. — Tak — powiedziała, częściowo odpowiadając, częściowo pytając. W na wpół przymkniętych oczach kapitana tańczyły ogniki. — Przed czym uciekasz? Słowa zadziałały jak zimna woda, wyrywając ją z oszołomienia. Lila odepchnęła go od siebie. Alucard wpadł na stojący za nim fotel i osunął się nań z wdziękiem, wydając z siebie jakiś dźwięk pomiędzy śmiechem a westchnieniem. — Łajdak z ciebie! — warknęła, straszliwie się rumieniąc. Leniwym ruchem przechylił głowę. — Bez wątpienia. — Wszystko to, cokolwiek to było… — zamachała ręką — …żeby wydobyć ze mnie prawdę. — Nie ująłbym tego w ten sposób. Mam dużą podzielność ­uwagi. Lila podniosła kieliszek z winem i rzuciła nim w Alucarda. Zarówno wino, jak i kieliszek przeleciały przez powietrze, lecz zanim dotarły do jego głowy, po prostu… się zatrzymały. Kieliszek zawisł w powietrzu pomiędzy Lilą i kapitanem, paciorki purpurowego wina pływały nieważko. — To — oznajmił mężczyzna, wyciągając rękę i chwytając zawieszony kielich — jest bardzo kosztowne stare szkło. Zawirował palcami drugiej ręki i wino stało się wstęgą, która wróciła do kieliszka. Alucard się uśmiechnął. Tak samo Lila, na chwilę, zanim złapała ze stołu butelkę i cisnęła ją w ogień. Tym razem kapitan nie był dostatecznie szybki, więc palenisko zaskwierczało i rozgorzało, pochłaniając wino. Alucard prychnął z irytacją, lecz dziewczyna już wybiegała, a on miał dość rozsądku, żeby za nią nie podążyć. II Czerwony Londyn Dzwony biły, a Rhy był spóźniony. Słyszał odległe odgłosy muzyki i śmiechu, stukot powozów i tańczących osób. Ludzie na niego czekali. Wcześniej pokłócił się z ojcem o to, że niby on, Rhy, nie traktuje sytuacji serio. Że niby nigdy niczego nie traktował poważnie. Jak miał być królem, skoro nie potrafił nawet się wysilić i przybyć na czas? Dzwony przestały bić i książę zaklął, próbując zapiąć koszulę. Wciąż męczył się z górnym guzikiem. — Gdzie on jest!? — dotarło do niego zrzędzenie króla. Guzik znów mu się wyślizgnął. Książę jęknął i podszedł do lustra, ale kiedy przed

nim stanął, zamarł. Świat w jego uszach ucichł. Rhy gapił się w szkło, ale ze zwierciadła wpatrywał się w niego… Kell! Brat patrzył na niego szeroko otwartymi oczyma, z obawą. Za nim odbijał się pokój Rhya, lecz Kell zachowywał się raczej jak ktoś zamknięty w skrzyni; w panice pierś to mu się wznosiła, to opadała. Rhy wyciągnął rękę, jednak kiedy dotknął tafli lustra, przez jego ciało przeszedł okropny zimny dreszcz. Gwałtownie się odsunął. — Kell — przemówił. — Słyszysz mnie? Wargi brata się poruszyły i książę przez chwilę myślał, że to niemożliwe odbicie powtarza tylko jego własne słowa, jednak usta Kella układały się inaczej. Antari przycisnął dłonie do lustra i podniósł głos, aż jedno stłumione słowo przeszło. — Rhy…! — Gdzie jesteś? — zapytał książę, gdy pomieszczenie za bratem zaczęło mrocznieć, cienie wirowały, zapadały ciemności. — Co się dzieje?! I wtedy znajdujący się po drugiej stronie szkła Kell przycisnął kurczowo rękę do piersi i krzyknął. Potworny, ściskający trzewia dźwięk rozdarł powietrze w komnacie i uniósł każdy włosek na ciele Rhya. Książę wołał imię brata i uderzał pięściami w lustro, usiłując przełamać zaklęcie lub stłuc szkło, usiłując dotrzeć do Kella, niestety powierzchnia nawet się nie zarysowała. Rhy nie wiedział, co jest nie w porządku. Nie czuł bólu Kella. Niczego nie czuł! Za szkłem brat wydał z siebie kolejny przejmujący krzyk i zgiął się wpół, po czym opadł na kolana. I wówczas Rhy zobaczył krew. Kell przyciskał sobie dłonie do piersi, a książę obserwował, przerażony i bezsilny, jak krew przecieka przez palce tamtego. Tak dużo. Zbyt dużo. Zbyt dużo, by przeżyć. „Nie, nie, nie — pomyślał — nie tak”. Spuścił wzrok i zobaczył nóż wbity w swoje żebra; na złotej rękojeści zaciskały się jego własne palce. Wstrzymał oddech i spróbował wyciągnąć ostrze, ale coś je blokowało. Za szkłem Kell kaszlał krwią. — Trzymaj się! — wrzasnął książę. Kell klęczał w kałuży czerwieni. W jakimś pomieszczeniu. W morzu krwi. Tak dużo krwi. Opuścił ręce. — Trzymaj się — błagał Rhy, z całej siły ciągnąc nóż. Ostrze się nie poruszyło. Kell zwiesił głowę na pierś. — Trzymaj się. Ciało Kella upadło do przodu. Nóż wyszedł. ***

Rhy wybudził się z koszmaru. Serce mu łomotało, pościel była przesiąknięta potem. Położył sobie poduszkę na kolanach i ukrył w niej twarz, wciągając nierówne wdechy i czekając, aż jego ciało pojmie, że te zdarzenia tak naprawdę nie miały miejsca. Pot spłynął mu po policzku. Mięśnie mu drgały. Oddech miał przyspieszony i podniósł głowę, mając nadzieję zobaczyć poranne światło wsączające się przez drzwi balkonowe, lecz widział jedynie ciemność, złagodzoną tylko jasnoczerwonym blaskiem Isle. Zdławił szloch frustracji. Obok jego łóżka stała szklanka z wodą, przełknął zawartość duszkiem, trzymając szkło drżącymi palcami i zastanawiając się, czy brat zaraz wbiegnie, przekonany, że księcia zaatakowano, tak jak to bywało w trakcie kilku pierwszych nocy. Ale w kwestii nocy, poranków i snów Rhy i Kell szybko zawarli milczące porozumienie. Po takiej czy innej złej nocy jeden posłałby może drugiemu krótkie, pocieszające spojrzenie, ale obaj uznali za niezwykle ważne, żeby w ogóle nie wspominać o koszmarach, które trapiły każdego z nich. Rhy przycisnął dłoń płasko do piersi; zmniejszał nacisk przy wdechu, a zwiększał przy wydechu, dokładnie tak, jak Tieren nauczył go robić wiele lat temu, po powrocie z porwania przez Cienie. W następnych miesiącach koszmary wywoływało u niego nie samo porwanie, lecz widok kucającego nad nim Kella z wybałuszonymi oczyma, pobladłą skórą, nożem w dłoni i strumykami krwi spływającymi z przeciętych żył. „Już dobrze — powiedział sobie teraz Rhy. — Nic ci nie jest. Wszystko jest dobrze”. Czując się bardziej opanowany, odrzucił pościel i chwiejnie wstał. Miał straszną ochotę nalać sobie jakiegoś trunku, ale nie mógł znieść myśli o powrocie do snu. Zresztą bliżej było już do świtu niż zmierzchu. Lepiej po prostu to przeczekać. Włożył parę jedwabnych spodni i szlafrok — pluszowy i ciężki, prosty i swojski — a następnie otworzył balkon, licząc na to, że lodowate nocne powietrze rozproszy resztki koszmaru. Poniżej latające areny były zaledwie cieniami zasłaniającymi poświatę rzeki. Miasto było tu i ówdzie cętkowane światłami, jednak uwaga Rhya podryfowała do portu, do doków którego nawet obecnie sennie wpływały statki. Książę patrzył spod przymrużonych powiek, starając się rozpoznać jeden statek w szczególności. Z ciemnego drewna, ze srebrnymi ozdobnikami i niebiesko-czarnymi żaglami. Ale „Nocnej Iglicy” nie było. Jeszcze nie. III Morze Arnezyjskie Lila pędziła po pokładzie statku, piorunując wzrokiem każdego, kto przypadkiem spojrzał w jej stronę. Zostawiła swój płaszcz w kajucie Alucarda i nocny wiatr uderzał w nią mocno, przeszywając na wskroś. Szarpał i smagał, ale nie odwróciła się, lecz

powitała z zadowoleniem otrzeźwiający wstrząs zimnego powietrza, kiedy szła do rufy „Iglicy”, gdzie pochyliła się nad barierką. — Łajdak! — narzekała płynącej poniżej wodzie. Była przyzwyczajona do życia złodziejki, nie do roli ofiary narażonej na oszustwa ze strony innych. I prawie dała mu się nabrać, skoncentrowana na ręce przed swoją twarzą, podczas gdy druga starała się obrabować jej kieszeń. Zacisnęła teraz na barierce gołe palce i wpatrywała się w otwarte morze, wściekła na Alucarda, na siebie, na ten głupi statek, na jego ograniczenia i niewielką przestrzeń. „Przed czym uciekasz?” — spytał. „Przed niczym”. „Przed wszystkim”. „Przed nami. Przed tym”. „Przed magią”. Prawda była taka, że w pewnym momencie, kiedy Lila wpatrywała się w syczący ogień, a on na nią reagował i jej odpowiadał, gorący i dziki, wiedziała, że potrafiłaby go rozprzestrzenić, że potrafiłaby w chwili złości podpalić całą kajutę, cały statek, siebie i wszystkich na pokładzie. Zaczynała rozumieć, że magia nie jest po prostu czymś dostępnym, możliwym do wykorzystania w razie potrzeby. Magia była zawsze, gotowa i oczekująca. I to ją, Lilę, przeraziło. Niemal tak bardzo, jak sposób, w jaki Alucard był w stanie bawić się nią, odwrócić jej uwagę i wykorzystać to. Przestała się na chwilę pilnować, popełniając błąd, którego nie zamierzała powtórzyć. „Łajdak”. Zimne powietrze pomogło schłodzić ogień na jej policzkach, ale ciepło nadal buzowało pod skórą. Lila spoglądała na morze i wyobrażała sobie, jak wyciąga rękę i z całej siły odpycha wodę. Jak dziecko w kąpieli. Nie przywoływała żadnych wierszy, nie oczekiwała, że to prag­nienie rzeczywiście się ziści, a jednak sekundę później poczuła, jak przepływa przez nią energia, a wtedy woda wierzgnęła i podskoczyła, statek zaś przechylił się gwałtownie na nagłej fali. Przez „Iglicę” przeleciały zaniepokojone krzyki, kiedy mężczyźni próbowali ustalić, co się stało, i Lila uśmiechnęła się złośliwie, mając nadzieję, że w kajucie poniżej przewróciło się kilka z najprzedniejszych win Alucarda. I wtedy uderzyła ją świadomość tego, co właśnie zrobiła. Naprawdę poruszyła ocean — albo przynajmniej jego fragment wielkości statku. Dotknęła ręką nosa, spodziewając się, że znajdzie tam krew, lecz tym razem nie było ani kropli. Była w świetnym stanie. Cała i zdrowa. Wydała z siebie cichy, oszołomiony chichot. „Czym jesteś?” Zadrżała, chłód w końcu przeniknął ją do szpiku kości. Nagle poczuła zmęczenie i nie wiedziała, czy jest ono gwałtowną reakcją na użytą magię, czy po prostu efektem wypalonej frustracji. Jak to mawiał Barron? Coś o temperamencie, świecach i beczkach z prochem. Fakt, że nie mogła sobie przypomnieć jego dokładnych słów, odczuła jak tępy cios

w klatkę piersiową. Barron był jedną z nielicznych osób, z którymi coś ją łączyło, a teraz nie żył. Ale dlaczego miałaby go opłakiwać? Wcześniej chciała się od niego uwolnić, nieprawdaż? Właśnie dlatego! Ludzie umieli wyłącznie ranić, jeśli pozwoliła im się do siebie zbliżyć. Już miała się odwrócić od barierki, kiedy usłyszała stłumione prychnięcie i zrozumiała, że nie jest sama. Oczywiście, na statku nikt nigdy nie jest tak naprawdę sam, lecz ten ktoś stał niedaleko, przy takielunku, wstrzymując oddech. Lila zmrużyła oczy, usiłując coś dojrzeć w ciemnościach, a później, kiedy osobnik raczej zdawał się upadać, niż robić krok do przodu, wykrzesała mały, choć intensywny płomień — gest ten zdołała wykonać nonszalancko, mimo że w rzeczywistości ćwiczyła go od kilku tygodni. Światełko, które walczyło z morską bryzą, oświetliło kształt o wyglądzie stracha na wróble — czyli Lenosa, drugiego oficera Alucarda. Mężczyzna zajęczał w proteście, więc Lila westchnęła i zgasiła ogień, co pogrążyło ich oboje z powrotem w wygodnym mroku. — Lenosie — zagaiła, siląc się na przyjazny ton. Czy widział, czego przed chwilą dokonała ze statkiem i morzem? Wyraz jego twarzy świadczył o ostrożności, jeśli nie wręcz o strachu, ale w jej towarzystwie zwykle miał taką minę. Ostatecznie to właśnie Lenos zaczął rozpowiadać, że Lila jest Sarows, która dręczy „Nocną Iglicę”. Mężczyzna zbliżył się o krok i zobaczyła, że wyciągał coś w jej stronę. Swój płaszcz. Chciała odmówić, machinalnie, ale koniec końców zdrowy rozsądek kazał jej sięgnąć po okrycie i je przyjąć. Wcześniej przetrzymała niejedne magiczne drzwi i złą królową, więc niech ją szlag, jeśli zamierza umrzeć z powodu przeziębienia. Marynarz wypuścił z rąk płaszcz w chwili, w której palce dziewczyny dotknęły materiału, jak gdyby się obawiał, że zostanie przez nią spalony, a Lila narzuciła na siebie okrycie, którego podszewka wciąż była ciepła od ciała Lenosa. Podniosła kołnierz i wepchnęła ręce do kieszeni, zaciskając palce, żeby je rozgrzać. — Boisz się mnie? — spytała po arnezyjsku. — Trochę — przyznał się, odwracając od niej wzrok. — Bo mi nie ufasz? Pokręcił przecząco głową. — To nie to — wymamrotał. — Jesteś po prostu inna od nas… Obdarzyła go krzywym uśmiechem. — Tak mi mówią. — Nie dlatego, że jesteś, no wiesz, dziewczyną. To nie to. — W takim razie, bo jestem Sarows? Naprawdę tak uważasz? Wzruszył ramionami. — No nie, właściwie nie. Ale jesteś aven. Lila zmarszczyła brwi. Słowo, którego użył, znaczyło „błogosławiony”. Ale już wcześniej odkryła, że właściwie nie istniał angielski odpowiednik. Po arnezyjsku „błogosławiony” nie zawsze oznaczał coś pozytywnego. Zdaniem jednych słowo znaczyło „wybrany”. Inni mówili, że „uprzywilejowany”. Ale też „przeklęty”. „Odmienny”. „Osobny”.

— Aven może być również kimś dobrym — powiedziała — póki jest po twojej stronie. — Jesteś po naszej stronie? — spytał cicho. Lila była przede wszystkim po „własnej stronie”. Ale przypuszczała, że była też po stronie „Iglicy”. — Jasne. Objął się ramionami i zwrócił uwagę na wodę obok Lili. Mgła nadpływała, a ponieważ wpatrywał się w nią z taką uwagą, Lila zastanowiła się, co w niej zobaczył. — Dorastałem w małej miejscowości o nazwie Casta — rzucił. — Na południowych klifach. Mieszkańcy Casty sądzą, że magia czasami wybiera ludzi. — Jak pana Kella — odparła, dodając: — Czarnookiego księcia. Lenos skinął głową. — Tak, magia wybrała pana Kella. Ale on jest antarim, a antari to tylko jeden rodzaj avena. Może najsilniejszy, ale to zależy, jak rozumiemy siłę. Kapłani to inna sprawa. Niektórzy ludzie myślą, że właśnie kapłani mają największą moc, ponieważ władają każdym żywiołem w stopniu, który pozwala na wykorzystanie ich wszystkich w równowadze, dzięki czemu potrafią leczyć, rozwijać i dawać życie. Kiedyś istnieli najróżniejsi aveni. Ci, którzy umieli kontrolować wszystkie żywioły. Ci, którzy umieli panować tylko nad jednym, ale byli tak potężni, że potrafili zmienić pływy oceanu, wiatr albo pory roku. Ci, którzy mogli słyszeć, co ma do powiedzenia magia. Aven to nie coś jednego, bo i magia nie jest jedną rzeczą. Jest wszystkim, starym i nowym, i ciągle się zmienia. Castanie uważają, że kiedy pojawia się nowy aven, dzieje się to z jakiegoś powodu. Jest tak dlatego, że magia próbuje nam coś powiedzieć… Zamilkł. Lila gapiła się na niego. Lenos nigdy nie wypowiedział do niej tylu słów. Na dobrą sprawę nigdy nie słyszała, żeby do kogokolwiek wypowiedział ich tyle. — Więc myślisz, że jestem tutaj z jakiegoś powodu? — spytała. Mężczyzna zakołysał się na piętach. — Wszyscy tu jesteśmy z jakiegoś powodu, Bard. Po prostu niektóre powody są poważniejsze od pozostałych. Zgaduję zatem, że nie przeraża mnie to, kim jesteś, ani nawet to, czym jesteś. Przerażają mnie powody, dla których tu jesteś! Zadrżał i odwrócił się. — Czekaj — zawołała, zrzucając z siebie jego płaszcz. — Masz. Sięgnął po okrycie, a Lila z ulgą zauważyła, że kiedy ich dłonie prawie się otarły, tym razem mężczyzna się nie odsunął. Patrzyła, jak wracał przez dok, a potem pokręciła głową i zeszła pod pokład. Swój płaszcz znalazła powieszony na drzwiach własnej kajuty wraz z nieotwartą butelką purpurowego wina i karteczką, na której napisano: „Solase”. „Wybacz”. Westchnęła i wzięła butelkę. Myśli jej się plątały, ciało pragnęło snu. I wówczas z góry dotarło do niej wołanie. — Hals! — krzyknął jakiś głos na pokładzie. „Ląd”. IV

Dzwony zadźwięczały kilkanaście razy, potem jeszcze kilkanaście. Biły dalej, aż Kell stracił rachubę co do godziny, dnia, tygodnia, miesiąca. Ten nieprzerwany odgłos mógł oznaczać tylko jedno: przybyli królowie. Antari stał na swoim balkonie i obserwował ich przejazd. Upłynęło sześć lat, odkąd Londyn po raz ostatni organizował Essen Tasch, ale Kell ciągle pamiętał, jak wówczas oglądał paradę statków i ludzi, próbując sobie wyobrazić, skąd przybywają, co widzieli. Nie mógł wyruszyć w świat, lecz przy tych rzadkich okazjach świat najwyraźniej przybywał do niego. Teraz, kiedy przyglądał się statkom płynącym rzeką Isle (na tyle, na ile pozwalały latające areny Rhya), odkrył, że zastanawia się, który z nich wybrałaby dla siebie Lila. Było parę mniejszych, prywatnych, większość jednak stanowiły solidne jednostki, luksusowe łodzie przeznaczone do transportowania bogatych kupców i arystokratów z Faro i Vesk na uroczystości w arnezyjskiej stolicy. Wszystkie statki miały znaki wskazujące na pochodzenie — albo na żaglu, albo na burcie — wymalowany symbol swojej korony. Znak ten wraz z zaproszeniem gwarantowały im dostęp do portu na cały okres trwania Essen Tasch. Czy Lila wolałaby elegancki, ze srebrzystego drewna, jak ten z faroańską banderą? Czy może jakiś bardziej wyrazisty, jak ten w jaskrawych kolorach reprezentujący Vesk, ten, który właśnie się zbliżał? A może jakąś dumną jednostkę arnezyjską, z ciemnego wypolerowanego do połysku drewna, taki z szeleszczącymi żaglami? Zadał sobie pytanie, czy Lila w ogóle potrafi żeglować. Prawdopodobnie nie, ale jeśli istniał ktoś, dzięki komu dziwne wydawało się zwyczajne, a niemożliwe zmieniało się w proste, taką osobą była właśnie Delilah Bard. — Z czego się śmiejesz? — spytał Rhy, stając obok niego. — Twoje stadiony zakłócają ruch na rzece. — Nonsens — odparował książę. — Wzniosłem tymczasowe doki na brzegach północnym i południowym po obu stronach miasta. Jest wiele miejsca. Kell kiwnął głową ku Isle. — Powiedz to naszym gościom. Poniżej inne statki rozdzieliły się, robiąc miejsce dla veskańskiej floty, która płynęła w górę rzeki, aż zatrzymała ją barykada. Veskańską barkę królewską, wspaniały rig wykonany z sekwoi z ciemnymi żaglami noszącymi królewskie godło w postaci lecącego kruka na tle białego księżyca, otaczały dwa okręty wojskowe. Kilka minut później pojawiła się za nimi faroańska flota imperialna, ze statkami szkieletowymi i srebrno-białymi, z żaglami, na których wypalono herb w postaci czarnego drzewa. — Powinniśmy ruszać — ponaglił go Rhy. — Musimy im wyjść na powitanie. — My?! — odparował Kell, chociaż król dał mu już jasno do zrozumienia, że jego obecność jest wymagana. „Nie dlatego, że jestem członkiem rodziny — pomyślał z goryczą — ale dlatego, że jestem avenem. Symbolem arnezyjskiej władzy”. „Będą chcieli zobaczyć ciebie” — oznajmił Maxim, a Kell zrozumiał. Kiedy król

tak mówił, nie postrzegał go jako osoby. Traktował go jako antariego. Kell zjeżył się. Dlaczego czuł się jak trofeum? Lub gorzej, jak ozdóbka… — Skończ z tym — zbeształ go Rhy. — Z czym? — Cokolwiek ci chodzi po głowie, krzywisz się bardziej niż zwykle. Obaj będziemy mieli od tego zmarszczki. — Kell westchnął. — Chodź — naciskał książę. — Nie ma mowy, żebym stanął przed nimi sam. — Którego się obawiasz? Lorda Sol-in-Ara? — Cory. — Veskańskiej księżniczki? — roześmiał się Kell. — Jest tylko dzieckiem. — Była tylko dzieckiem… na dodatek koszmarnym. Ale słyszałem, że wyrosła na kogoś naprawdę przerażającego. Antari potrząsnął głową. — W takim razie chodźmy — podsumował, otaczając brata ramieniem. — Obronię cię. — Mój ty bohaterze. *** Czerwony Pałac miał pięć sal: Wielką, czyli ekstrawagancką trzypiętrową salę balową z wypolerowanego drewna i rzeźbionego kryształu, Złotą, rozległą salę na potrzeby przyjęć, całą z kamienia i drogocennego kruszcu, Perłową, umieszczoną w sercu budowli i wykonaną całkowicie ze szkła, Niebiańską na dachu, z mozaikową podłogą mieniącą się w słońcu oraz Salę Różaną. Ta ostatnia, położona blisko frontu pałacu i dostępna przez osobny korytarz oraz drzwi, cechowała się majestatyczną elegancją. Umieszczono ją w skrzydle pałacu na najwyższej kondygnacji, gdzie światło wpadało przez okna w suficie. Ściany i podłoga były z królewskiego marmuru, jasnego kamienia przetykanego granatem i złotem, stworzonego przez magów mineralnych do wyłącznego użytku korony. W miejscu kolumn, w równoległych liniach, stały masywne dzbany z bukietami kwiatów. Między nimi, od wejścia do podwyższenia z tronami, ciągnął się złoty chodnik. Właśnie w Sali Różanej rodzina królewska przyjmowała przedstawicieli ludu, tam też zamierzano dziś powitać władców sąsiednich imperiów. O ile ktoś się wreszcie zjawi. Kell i Rhy zajęli miejsca po obu stronach tronów; Rhy opierał się o oparcie tronu ojca, Kell stał na baczność obok tronu królowej. U stóp podwyższenia czekał mistrz Tieren, ale nie patrzył Kellowi w oczy. To tylko złudzenie czy też Aven Essen rzeczywiście go unikał? Królewscy strażnicy stali jak posągi w błyszczących zbrojach, podczas gdy wybrani przedstawiciele ostry i vestry kręcili się bezładnie po sali, zbierając się w grupki i gawędząc. Minęła już ponad godzina, odkąd królewskie statki wpłynęły do portu i wysłano eskortę, która miała towarzyszyć gościom w drodze do pałacu. Na tacach w kieliszkach czekał szampan, zwietrzały po tak długim czasie. Rhy przestąpił z nogi na nogę, wyraźnie zdenerwowany. To miał być w końcu jego

pierwszy występ w tej roli i chociaż książę słynął z dokładności, zwykle jego uwaga koncentrowała się na włas­nych strojach czy fryzurze. Essen Tasch stanowiło przedsięwzięcie o zupełnie innej skali. Kell widział, jak brat bawi się lśniącą złotą pieczęcią Mareshów — z kielichem mszalnym i wschodzącym słońcem — nad sercem. Zamówił też drugą, dla niego, więc Kell niechętnie przypiął ją na piersi czerwonego płaszcza. Król Maxim z kolei przesuwał w palcach monetę, co Kell widywał rzadko, jedynie wówczas, gdy władca Arnes nie mógł usiedzieć w miejscu. Tak jak jego ojciec, Maxim Maresh znał się na metalach, sam był magiem o niejakiej mocy, chociaż te umiejętności nieszczególnie mu się obecnie przydawały. A jednak Kell słyszał opowieści o młodości króla, gdy nazywano go „stalowym księciem”, który tworzył armie i topił serca; zresztą wiedział, że Maxim nawet teraz dwa razy do roku jeździł nad granice, żeby podsycać zapał stacjonujących tam żołnierzy. — Mam nadzieję, że naszym gościom nic się nie przytrafiło — odezwał się król. — Może gdzieś się zgubili — zadumał się Rhy. — Może będziemy mieli szczęście — mruknął Kell. Królowa Emira obrzuciła ich ostrymi spojrzeniami i antari o mało się nie roześmiał. To była taka prosta, matczyna reprymenda. W tej chwili trąby zabrzmiały i drzwi się otworzyły. — Nareszcie — wymamrotał Rhy. — Książę Col i księżniczka Cora — obwieścił służący, a jego głos rozbrzmiał w komnacie — z domu Taskon, rodziny rządzącej Vesk. Weszło rodzeństwo Taskon, otoczone kilkunastoma sługami. Oboje uderzającej urody, swobodnie spowici w zieleń i srebro, w szykownych pelerynach. Col miał obecnie lat osiemnaście, Cora — dwa lata mniej. — Wasze Królewskie Mości — odezwał się książę Col, krzepki młodzieniec, który mówił po arnezyjsku z wyraźnie obcym akcentem. — Dziękujemy za zaproszenie do waszego miasta — dodała księżniczka Cora z głębokim ukłonem i anielskim uśmiechem. Kell strzelił w stronę Rhya spojrzeniem, które mówiło: „Naprawdę? To jest dziewczyna, której tak bardzo się obawiasz?”. Rhy odparował spojrzeniem sugerującym: „I ty powinieneś”. Kell przyjrzał się księżniczce Corze jeszcze raz, dłużej i dokładniej. Nie wyglądała nawet na dość silną, by utrzymać w dłoniach kieliszek z winem. Jej gęste włosy w odcieniu miodu spleciono w misterny warkocz, który — przetykany szmaragdami — okalał jej głowę niczym korona. Była drobnej budowy jak na Veskankę, wysoka, tak, lecz wąska w talii, smukła, bardziej w typie arnezyjskich dwórek. Podczas poprzedniego turnieju, trzy lata temu, Rhy otrzymał zgodę na towarzyszenie matce do Vesk, zobaczył więc, jak Cora dorosła. Jednak Kell, który nie opuszczał Londynu, oglądał Essen Tasch jedynie w tych latach, kiedy organizowało je Arnes. Kiedy igrzyska rozgrywano tutaj przed sześcioma laty, z Vesk przybył wtedy książę Col wraz z jednym z braci. Gdy po raz ostatni Kell widział Corę, dwanaście lat temu, była berbeciem.

Teraz podniosła jasnoniebieskie oczy i wpatrzyła się w jego dwubarwne. Antari tak bardzo był przyzwyczajony, że ludzie uciekają przed nim wzrokiem, prześlizgując się po jego oczach i znajdując sobie bezpieczniejszy punkt, że intensywność jej spojrzenia zaskoczyła go i walczył z niespodziewaną chęcią odwrócenia wzroku. Tymczasem jakiś służący przyniósł na podwyższenie z tronami duży przedmiot, okryty ciężkim zielonym suknem, i postawił go na stopniu. Zerwawszy teatralnym gestem sukno, służący ujawnił ptaka w klatce — nie wielokolorową papugę czy śpiewaka, chociaż w jednych i drugich dwór arnezyjski się lubował, lecz jakiegoś bardziej… drapieżnego. Ptak był ogromny i srebrzystoszary, poza łbem, który miał pióropusz i czarny kołnierzyk. Dziób stworzenia wyglądał na niezwykle ostry. — Podziękowanie dla was — ogłosił książę Col — za zaproszenie nas do waszego domu. — Z karnacji przypominał Corę, oprócz tego jednakże bardzo się różnili. Ona była wysoka, on jeszcze wyższy. Ona była szczupła, on zbudowany jak tur. Przystojny, choć w jego postawie i ekspresji było coś zwierzęcego. — Dziękujemy — odparł król, kiwając głową mistrzowi Tierenowi, który podszedł zamaszystym krokiem i zabrał klatkę. Kell przypuszczał, że ptak trafi do sanktuarium albo zostanie wypuszczony na wolność. Pałac nie był miejscem odpowiednim dla dzikich stworzeń. Kell śledził tę wymianę uprzejmości ledwie kątem oka, całą uwagę skupiał bowiem nadal na księżniczce, która także nie odrywała od niego wzroku, jakby porażona jego czarnym okiem. Wyglądała na dziewczynę, która wskazuje na coś — lub na kogoś — i oznajmia: „Chcę tego”. Ta myśl prawie go rozbawiła, aż przypomniał sobie słowa Astrid: „Będziesz mój, kwietny chłopcze”, a wówczas mina mu zrzedła i humor się zepsuł. Kell zrobił nieznaczny, niemal niedostrzegalny krok w tył. — Niech nasz dom będzie waszym — kontynuował król Maxim. Całe spotkanie wyglądało na zgodne z jakimś scenariuszem. — A jeśli bogowie obdarzą nas łaską — odrzekł książę Col z uśmiechem — naszym będzie również wasz turniej. Rhy się zjeżył, jednak król po prostu roześmiał się głośno. — A to się jeszcze okaże — odparł z serdecznym uśmiechem, chociaż antari wyczuł w tym fałsz. Król nie przejmował się ani księciem Colem, ani tak naprawdę nikim innym z veskańskiej rodziny królewskiej. Rzeczywiste niebezpieczeństwo mogło przyjść tylko z Faro. W osobie lorda Sol-in-Ara. Jak gdyby na zawołanie, ponownie zabrzmiały trąby. Grupa Veskan wzięła kieliszki z szampanem i odsunęła się na bok. — Lord Sol-in-Ar, regent Faro — ogłosił służący, kiedy drzwi się otworzyły. W odróżnieniu od Veskan otoczonych orszakiem, lord Sol-in-Ar wkroczył jako pierwszy, a jego ludzie weszli za nim w szyku. Wszyscy byli ubrani w stylu faroańskim, finezyjnie owinięci pojedynczym kawałkiem tkaniny, którego koniec przerzucili sobie przez ramię jak pelerynę. Towarzysze lorda nosili intensywne purpury, podkreślone czernią i bielą, natomiast sam Sol-in-Ar wybrał biel; jedynie brzegi szaty wykończono lamówką w odcieniu indygo. Jak wszyscy wysocy rangą Faroanie, był gładko ogolony, dzięki czemu

uwidoczniły się wszystkie paciorki zdobiące skórę jego twarzy, ale w przeciwieństwie do większości pobratymców, którzy uwielbiali szkło czy kamienie szlachetne, Sol-in-Ar wybrał białe złoto, drobinki w kształcie diamencików, które ciągnęły się od skroni do szyi. Czarne włosy nosił krótko przycięte, a w skórze jego czoła wyróżniał się dodatkowy, większy, przywodzący na myśl łzę kawałek białego złota, wskazując na królewskie pochodzenie lorda. „Jak je wybierają? — zastanawiał się na głos Rhy przed laty, przyłożywszy do czoła rubin. — Wiesz, ojciec mówi, że liczba drogocennych kamieni pokazuje pozycję społeczną, ale tajemnicą pozostaje dla mnie znaczenie kolorów. Wątpię, czy są to barwy przypadkowe… Gdyby chodziło o Veskan, być może, ale w Faroanach jakoś nic nie wydaje się nieplanowane… Co oznacza, że i te barwy muszą coś oznaczać”. „Czy to ważne?” — spytał go wtedy ze znużeniem Kell. „Oczywiście, że tak — odburknął Rhy. — To jest jak z obcym językiem, o którym wiesz, że istnieje, lecz nim nie władasz, ale też nie ma nikogo, kto chciałby cię go nauczyć”. „Może to sprawa osobista”. Rhy przechylił głowę i zmarszczył czoło, starając się zapobiec odpadnięciu rubinu. „Jak wyglądam?” Kell prychnął. „Śmiesznie”. Ale w osobie lorda Sol-in-Ara nie było niczego śmiesznego. Wysoki — dobre kilka centymetrów wyższy od mężczyzn ze swojej straży przybocznej — z wydatną szczęką i wyrazistymi rysami. Skórę miał w odcieniu węgla drzewnego, oczy jasnozielone i przeszywające jak sztylety. Starszy brat króla Faro, komandor faroańskiej floty, odpowiedzialny za zjednoczenie niegdyś rozproszonych terytoriów i uważany za szarą eminencję, człowieka sprawującego władzę „zza tronu”. A nie był w stanie rządzić z powodu braku zdolności magicznych. Rekompensował je umiejętnościami wojskowymi i doskonałym okiem, ale Kell wiedział, że Rhya to niepokoi. — Witaj, lordzie Sol-in-Ar — przemówił król Maxim. Faroański regent skinął głową, lecz się nie uśmiechnął. — Twoje miasto kwitnie — odrzekł po prostu. Akcent miał ciężki, wymowę gładką niczym rzeczny kamień. Machnął ręką i dwaj służący wnieśli doniczki z młodymi drzewkami o czarnej jak atrament korze. Te właśnie drzewa znajdowały się na królewskiej pieczęci Faro, dokładnie tak samo jak podarowany ptak był symbolem Vesk. Kell słyszał o nich, rzadkich faroańskich brzozach, które miały podobno lecznicze — a nawet cudowne — właściwości. — Dar — powiedział płynnie. — Żeby rozwijało się wszystko, co dobre. Król i królowa pochylili głowy w podziękowaniu, a spojrzenie Sol-in-Ara omiotło podwyższenie, potem Rhya i spoczęło na moment na Kellu, po czym lord się ukłonił i zrobił krok w tył. Wtedy król i królowa zeszli z tronów i każde z nich wzięło po kieliszku z szampanem. Pozostałe osoby w komnacie podążyły w ich ślady, a antari westchnął.

Stanie tak, na widoku, było dostatecznie bolesne. Teraz natomiast zacznie się naprawdę niewdzięczne zadanie — spotkanie towarzyskie. Rhy czekał z wyraźną obawą na księżniczkę, która podobno podczas ich ostatniego spotkania próbowała kraść całusy i wplatała mu kwiaty we włosy. Ale, jak się okazało, martwił się na wyrost — dziewczyna wybrała już sobie inny cel. „Na królów” — zaklął w duchu Kell, ściskając swój kieliszek z szampanem, gdy podeszła. — Książę Kellu — zagaiła, błyskając dziecinnym uśmiechem. Nie zamierzał jej wytknąć, że powinna nazywać go panem, a nie księciem. — Będziesz tańczyć ze mną na wieczornych balach. Nie był pewny, czy jej arnezyjski jest po prostu ograniczony, czy też chciała być tak bardzo bezpośrednia. Jednak Rhy posłał mu spojrzenie, które mówiło, że spędził miesiące, przygotowując się do tego turnieju, że tu potrzeba polityki i dyplomacji, że wszyscy muszą się poświęcić i że on, książę, prędzej dźgnie się nożem, niż pozwoli bratu narazić na niebezpieczeństwo pokój imperium poprzez odrzucenie propozycji tańca. Kell zmusił się zatem do uśmiechu i ukłonu. — Oczywiście, Wasza Wysokość — odpowiedział, dodając po veskańsku: — Gradaich an’ach. „To będzie dla mnie przyjemność”. Jej uśmiech się rozszerzył i wtedy odeszła ku jednemu ze służących. Rhy pochylił się do brata. — Wygląda na to, że mimo wszystko nie tylko mnie trzeba chronić. Wiesz… — sączył szampana — …to będzie interesujący pojedynek… Kell zatrzymał uśmiech. — Wcisnę ci tę szpilę… — Cierpiałbyś. — Byłoby warto… Przerwało mu nadejście lorda Sol-in-Ara. — Książę Rhyu — powiedział regent, kiwając głową. Rhy wyprostował się, a potem głęboko skłonił. — Lordzie Sol-in-Ar — odrzekł. — Hasanal rasnavoras ahas. „Twoja obecność to honor dla naszego królestwa”. Regent wytrzeszczył oczy, mile zaskoczony. — Amun shahar — stwierdził, a następnie przeszedł z powrotem na arnezyjski. — Twój faroański jest znakomity. Książę się zarumienił. Zawsze łatwo się uczył obcych języków. Kell również nieco znał faroański, ponieważ Rhy lubił z kimś ćwiczyć, ale teraz się nie odezwał. — Podjąłeś wysiłki, ażeby się nauczyć naszego języka — oznajmił książę. — Nie okazałbym szacunku, gdybym się nie odwzajemnił. — A potem dodał z rozbrajającym uśmiechem: — Poza tym zawsze uważałem język faroański za piękny. Sol-in-Ar pokiwał głową, po czym przeniósł spojrzenie na Kella. — A ty — powiedział — jesteś zapewne arnezyjskim antarim. Kell pochylił głowę, ale kiedy ją podniósł, Sol-in-Ar nadal mu się przyglądał,

mierząc go wzrokiem od stóp do głów, jak gdyby znak jego magii tkwił nie tylko w jego oku, ale został wyryty w każdym centymetrze jego ciała. Kiedy w końcu lord zaczął się przypatrywać jego twarzy, lekko zmarszczył brwi, a kropla metalu na jego czole błysnęła. — Namunast — mruknął. „Fascynujące”. Gdy Sol-in-Ar odszedł, Kell dopił szampana jednym haustem, a potem wyszedł przez otwarte drzwi Sali Różanej — zanim ktokolwiek zdołał go zatrzymać. Jak na jeden dzień miał więcej niż dość przedstawicieli rodzin królewskich. V Rzeka czerwieniała. Kiedy „Nocna Iglica” dotarła do ujścia Isle, Lila dostrzegała jedynie najlżejszy odcień wody, i to tylko nocą. Teraz, gdy miasto szybko się przybliżało, woda jarzyła się jak rozpalony rubin — czerwonym światłem widocznym nawet w południe. Była jak morska latarnia, prowadząc ich do Londynu. Początkowo dziewczyna myślała, że światło rzeki jest regularne i równe, ale zauważyła teraz (po miesiącach szkolenia mającego na celu widzenie, czucie i myślenie o magii jako o żywej istocie), że tętni ono pod powierzchnią jak błyskawice za warstwami chmur. Oparła się o reling i obróciła w palcach kawałek jasnego kamienia. Miała ten okruch wszak dopiero od starcia z bliźniętami Dane w Białym Londynie, ale krawędzie kamyka wytarły się już do gładkości. Chciała uspokoić ręce, lecz była rozgorączkowana; czuła w sobie zbyt dużo energii, dla której nie znajdowała ujścia. — Będziemy tam o zmierzchu — powiedział Alucard, stając obok niej. Puls Lili przyspieszył. — Jeśli istnieje coś, co chcesz mi powiedzieć o swoim wyjeździe z miasta, teraz jest odpowiednia pora. Cóż, właściwie każdy moment w trakcie ostatnich czterech miesięcy byłby odpowiedni, teraz tak naprawdę zostajesz przyparta do muru, ale… — Nie zaczynaj — zrzędziła, wsuwając kawałek kamienia z powrotem do kieszeni. — Wszyscy mamy swoje demony, Bard. Jeśli jednakże twoje tam czekają… — Wszystkie moje demony to zmarli. — W takim razie ci zazdroszczę. — Zapadło między nimi milczenie. — Ciągle jesteś na mnie wściekła. Wyprostowała się. — Usiłowałeś mnie uwieść, bo chciałeś informacji! — Nie możesz bez końca mi tego wypominać. — To było ubiegłej nocy! — No cóż, kończyły mi się możliwości i pomyślałem, że warto spróbować. Lila przewróciła oczyma. — Naprawdę wiesz, jak sprawić, żeby dziewczyna poczuła się wyjątkowa. — Myślałem, że właśnie o to masz do mnie żal. Lila sapnęła, zdmuchując włosy z oczu. Wróciła do obserwacji rzeki i zdumiało ją, że Alucard pozostał, opierając łokcie na barierce obok niej. — Cieszysz się, że jesteś z powrotem? — spytała go. — Całkiem lubię Londyn — odparł. Lila czekała, aż powie coś jeszcze, ale milczał.

Zaczął natomiast pocierać sobie przeguby ­dłoni. — Robisz to — wytknęła mu, wskazując głową na jego ręce — ilekroć nad czymś dumasz. Przestał więc. — Dobrze, że nie mam zwyczaju naprawdę głęboko pogrążać się w zadumie. Nie odrywając łokci od barierki, uniósł ręce dłońmi do góry, a mankiety jego koszuli zsunęły się tak wysoko, że Lila zobaczyła ślady na jego nadgarstkach. Gdy kiedyś dostrzegła je po raz pierwszy, sądziła, że to tylko cienie, teraz jednak, z bliska, okazały się bliznami. Założył ramiona na piersi, a później z wewnętrznej kieszeni płaszcza wyjął flaszeczkę. Była wykonana ze szkła, w środku chlupotał jasnoróżowy płyn. Alucard nigdy nie wydawał się szczególnym zwolennikiem trzeźwości, ale im bardziej zbliżali się do miasta, tym więcej pił. — Wytrzeźwieję, zanim zadokujemy — oznajmił, odczytując jej spojrzenie. Jego pusta ręka znów podążyła ku przegubowi drugiej dłoni. — To twój nawyk — spostrzegła Lila. — To pocieranie nadgarstków. Dlatego ci o tym wspomniałam. Ludzie zawsze powinni znać swoje nawyki. — A jakie są twoje, Bard? — spytał, oferując jej piersiówkę. Lila wzięła ją, ale się nie napiła. Zamiast tego przekrzywiła ­głowę. — Ty mi powiedz. Obrócił się ku niej i zmrużył oczy, jakby szukając odpowiedzi w powietrzu, wokół dziewczyny. W końcu otworzył szerzej niebieskie oczy, udając, że doznał objawienia. — Wsuwasz włosy za ucho — odrzekł. — Ale tylko po prawej stronie. Zawsze gdy jesteś zdenerwowana. Zgaduję, że nie możesz wtedy usiedzieć w jednym miejscu. Lila obdarzyła go niechętnym uśmiechem. — Wychwyciłeś odruch, ale umknęły ci motywy. — Oświeć mnie. — Ludzie w zdenerwowaniu mają tendencję do ukrywania się za swoimi cechami charakterystycznymi — wyjaśniła. — Wsuwam włosy za ucho, pokazując rozmówcy czy adwersarzowi, że się nie ukrywam. Patrzę każdemu w oczy i on może spojrzeć w moje. Słysząc to, Alucard uniósł brew. — No cóż… mogę ci spojrzeć w oko. Flaszeczka w ręce Lili pękła. Dziewczyna syknęła, najpierw z szoku, a potem z bólu, kiedy alkohol zalał ranki na dłoni. Upuściła butelkę, która rozbiła się na pokładzie na kawałki. — Co powiedziałeś? — wyszeptała. Mężczyzna zignorował jej pytanie. Cmoknął z dezaprobatą i machnął ręką w nadgarstku, a wtedy rozbite czerepy wzniosły się w powietrze nad jego palce. Lila chciała przyłożyć sobie krwawiącą dłoń do piersi, lecz kapitan wyciągnął ku niej drugą rękę. — Pokaż — poprosił, chwytając przegub Lili, odwracając go delikatnie i wpatrując się w płytkie przecięcia. Szkło skrzyło się w jej dłoni, ale kiedy wargi kapitana się poruszyły, drobinki i większe fragmenty szkła poderwały się i dołączyły do większych

kawałków w powietrzu. Jego palce zadrgały i kawałeczki się odsunęły, po czym bezszelestnie spadły w jedno miejsce burty. — Alucard — warknęła Lila. — Co powiedziałeś? Jej odwrócona ręka wciąż spoczywała w jego dłoni. — Twój nawyk — odpowiedział, badając przecięcia — jest ledwie widoczny. Starasz się odciągnąć od niego uwagę, więc przekrzywiasz głowę, patrząc komuś prosto w oczy, tak naprawdę jednak robisz to, ponieważ… nie widzisz tak dobrze jak wszyscy. — Wyciągnął z rękawa czarny kawałek materiału i zaczął owijać jej rękę. Pozwoliła mu. — A włosy — dodał, wiążąc prowizoryczny opatrunek w supeł — wsuwasz za ucho tylko po prawej stronie, ponieważ chcesz zmylić patrzących. — Puścił jej rękę. — Ruch jest tak subtelny, że wątpię, czy wiele osób go zauważa. — Ty zauważyłeś — wymamrotała. Alucard wyciągnął rękę, uniósł kostkami palców jej podbródek i popatrzył jej w oczy. W oko. — Jestem nadzwyczaj spostrzegawczy — powiedział. Lila zacisnęła pięści, skupiając się na odczuwanym w tym miejscu bólu. — Jesteś niesamowitą złodziejką, Lila — ciągnął kapitan — zwłaszcza biorąc pod uwagę… — Nie waż się kończyć! — rzuciła ostro, wyrywając rękę z jego uścisku. Szanował ją na tyle, że nie odwrócił wzroku. — Jestem niesamowitą złodziejką, Alucardzie. To — dodała, wskazując na sztuczne oko — nie jest mój słaby punkt. Nie był przez bardzo długi czas. A nawet jeśli był, robię coś więcej, niż tylko go rekompensuję. Alucard się uśmiechnął. Uśmiech był lekki, szczery. — Wszyscy mamy blizny — oświadczył, a ona, zanim zdążyła się powstrzymać, zerknęła na jego nadgarstki. — Tak — przyznał, dostrzegając jej spojrzenie — nawet my, czarujący kapitanowie. — Ponownie podwinął mankiety, ujawniając gładką, opaloną skórę oszpeconą jedynie srebrzystymi obwódkami wokół obu przegubów. Linie były osobliwie jednakowe. Właściwie wyglądały niemal jak… — Kajdany — potwierdził. Lila skrzywiła się. — Od czego? Mężczyzna wzruszył ramionami. — Kiepski dzień. — Zrobił krok w bok i oparł się o stos skrzyń. — Wiesz, co Arnezyjczycy robią piratom, których złapią? — spytał od niechcenia. — Tym, którzy próbują uciec? Lila założyła ręce na piersi. — Mówiłeś, zdaje się, że nie jesteś piratem. — Nie jestem. — Zamachał ręką. — Już nie. Ale w młodości wszyscy bywamy głupi. Powiedzmy po prostu, że znalazłem się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze po niewłaściwej stronie. — Co robią…? — spytała Lila, wbrew sobie zaciekawiona. Przeniósł spojrzenie ku rzece. — Strażnicy więzienni używali sprawnego systemu zniechęcania. Trzymali

wszystkich więźniów w kajdanach, zakuwając ich, jeszcze zanim tamci usłyszeli zarzuty. Te kajdany były ciężkie, stapiane na przegubach dłoni, ale nie tak bolesne jak żelazne okowy. Jeśli jednak ktoś za bardzo wybrzydzał albo podejmował walkę, wówczas po prostu podgrzewali metal kajdanek. Niezbyt mocno. Za pierwszym razem tak naprawdę jest to tylko ostrzeżenie. Lecz jeśli jest to drugie lub trzecie wykroczenie albo ktoś jest na tyle głupi, że spróbuje uciec, kończy się to znacznie gorzej. — Oczy Alucarda stały się przenikliwe i puste równocześnie, jak gdyby kapitan skupiał się na czymś innym, na czymś odległym. Kiedy ponownie się odezwał, w jego głosie był dziwny spokój. — To dosyć prosta metoda. Wyjmują z ognia metalową sztabę i trzymają przy metalowych kajdanach, aż te się nagrzeją. Im gorsze przestępstwo więźnia, tym dłużej trzymają sztabę przy metalu. Zazwyczaj przerywają, gdy więzień zaczyna krzyczeć albo kiedy zobaczą, że skóra zaczyna się palić… Oczyma wyobraźni Lila zobaczyła Alucarda Emery’ego — nie w jego nienagannym kapitańskim płaszczu, lecz posiniaczonego i pobitego, z kasztanowymi włosami przyklejonymi do spoconej twarzy, ze związanymi rękoma — jak usiłował się odsunąć od rozgrzanego żelaza. Jak próbował za pomocą swego wdzięku wydostać się z tej sytuacji. Ale najwyraźniej jego działania nie przynosiły efektu i wyobraziła sobie odgłosy jego błagania, zapach zwęglonego ciała, krzyk… — Kłopot w tym — podjął mężczyzna — że metal nagrzewa się dużo szybciej, niż się ochładza, więc kara wcale się nie kończy, kiedy zabierają sztabę. Lili zrobiło się niedobrze. — Przykro mi — bąknęła, chociaż nie znosiła tych słów, nie znosiła litości, która im towarzyszyła. — Mnie nie — odparł po prostu. — Każdy dobry kapitan musi mieć blizny. Tym trzyma ludzi w karności. Powiedział to zupełnie swobodnie, ale Lila widziała po jego minie, że nadal wspomina. Ogarnęło ją absolutnie jej obce pragnienie wyciągnięcia ręki i dotknięcia jego nadgarstka, poszukania na skórze tamtego gorąca. Zamiast tego zapytała: — Dlaczego zostałeś piratem? Obrzucił ją tym swoim wstydliwym uśmiechem. — Cóż, ten pomysł wydawał się najlepszy z kilku możliwych. — Ale się nie sprawdził. — Jaka wnikliwość. — Jak zatem uciekłeś? Szafir nad jego okiem zamigotał. — A kto mówi, że uciekłem? W tym momencie rozległy się wołania wśród członków załogi. — Londyn! Lila odwróciła się i zobaczyła miasto rosnące w słabnącym świet­le jak ogień. Serce zabiło jej gwałtownie, a Alucard wyprostował się, opuściwszy ponownie rękawy koszuli aż za nadgarstki. — No dobrze — oznajmił; wrócił jego zawadiacki uśmiech. — Wygląda na to, że

dotarliśmy na miejsce. VI „Nocna Iglica” przybiła do portu o zmierzchu. Lila pomagała podwiązywać liny i stawiać rampy, jej uwagę rozpraszały jednak tuziny eleganckich statków, które wypełniały brzegi Isle. Na przystani w Czerwonym Londynie mieszały się energia i ludzie, chaos i magia, śmiech i półmrok. Mimo lutowego ziąbu miasto emanowało ciepłem. W oddali pałac królewski wznosił się nad zapadającymi ciemnościami niczym drugie słońce. — Witaj z powrotem — powiedział Alucard, dotykając lekko jej ramienia swoim, kiedy wyciągnął kufer na dok. Lila wzdrygnęła się, widząc Esę siedzącą na szczycie kufra; kotka otworzyła szeroko purpurowe oczy i machała ogonem. — Nie powinna zostać na łodzi? — Kocie ucho zadrgało, a Lila poczuła, że jeśli Esa choć trochę ją polubiła, właśnie to przepadło. — Nie bądź śmieszna — odparował kapitan. — Statek nie jest miejscem dla kota. — Dziewczyna już miała zauważyć, że kotka przebywała na pokładzie statku równie długo jak ona, kiedy kapitan dodał: — Uważam, że kosztowności należy nosić przy sobie. Lila ożywiła się. Czyżby koty były tutaj takie cenne? A może takie rzadkie? Nigdy nie widziała żadnego innego, ale w czasie swojego krótkiego pobytu na brzegu niezbyt się rozglądała. — Ach tak? — Nie podoba mi się to spojrzenie — mruknął Alucard, zabierając kufer i kota. — Jakie? — spytała niewinnie Lila. — Takie, które mówi, że Esa mogłaby przypadkiem zaginąć, gdybym ci tylko powiedział, ile jest warta. Lila prychnęła. — Ale jeśli musisz wiedzieć, jest po prostu bezcenna, ponieważ trzymam w jej wnętrzu moje serce, więc nikt nie może jej ukraść. — Mówiąc to, uśmiechnął się, lecz Esa nawet nie zmrużyła oczu. — Czyżby? — Tak naprawdę — powiedział, stawiając kufer na wozie — była prezentem. — Od kogo? — spytała Lila, zanim zdążyła zapanować nad ciekawością. Alucard uśmiechnął się znacząco. — Och, jesteś nagle gotowa na zwierzenia? Zaczniemy się przerzucać pytaniami i odpowiedziami? Lila przewróciła oczyma i poszła pomóc mężczyznom, którzy wyciągali na brzeg więcej kufrów. Parę osób zostanie na „Iglicy”, reszta natomiast zainstaluje się w jakiejś gospodzie. Po załadowaniu wozu Alucard pokazał dokumenty strażnikowi w lśniącej zbroi, a Lila rozglądała się, oceniając inne statki. Niektóre były misterne, inne — proste, lecz wszystkie na swój sposób imponujące. I wtedy, dwa statki dalej, zobaczyła postać schodzącą po trapie z arnezyjskiego riga. Kobietę. I nie tego rodzaju, o których Lila wiedziała, że często odwiedzają pokłady

statków. Ta była ubrana w spodnie i coś w rodzaju płaszcza bez kołnierza, a przy jej talii na pasku wisiał miecz. Kobieta przemieszczała się po doku ku „Iglicy” i w sposobie, w jaki się poruszała, było coś zwierzęcego. Skradała się! Była wyższa niż Lila, nawet wyższa od Alucarda, o rysach twarzy pociągłych jak lisie i grzywie — nie istniało lepsze określenie — nieokiełznanych kasztanowych włosów, których grube pasma nie spleciono, lecz skręcono, tak że wyglądała częściowo jak lwia, a częściowo jak grzywa węża morskiego. Może Lila powinna się poczuć zagrożona, nie miała jednak czasu, gdyż oniemiała. — Tej kapitanki nie uda nam się ominąć — wyszeptał jej Alucard w ucho. — Alucardzie Emery — przemówiła kobieta, kiedy do nich dotarła. Jej głos miał w sobie nieznaczny zgrzytliwy ton, charakterystyczny dla ludzi morza, a jej arnezyjski brzmiał ostro. — Nie widziałam cię na londyńskiej ziemi od całkiem długiego czasu. Przypuszczam, że na turniej? — Znasz mnie, Jasta. Nie mogę odrzucić okazji zrobienia z siebie głupca. Kobieta zachichotała, dźwięk skojarzył się Lili z biciem zardzewiałych dzwonów. — Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają. Alucard pozornie się zafrasował. — Czy to znaczy, że nie postawisz na mnie? — Sprawdzę, czy dam radę poświęcić kilka monet — odparła, po czym odeszła, a jej broń brzęczała jak monety. Kapitan pochylił się w stronę Lili. — Mała rada, Bard. Nigdy nie wyzywaj tej kobiety na pijacki pojedynek. Ani na walkę na miecze. Ani na nic, w czym możesz przegrać. Ponieważ z nią przegrasz. Ale Lila ledwie go słuchała. Nie mogła oderwać wzroku od Jasty, która maszerowała przez doki, a o krok za nią ciągnęła garstka groźnych mężczyzn. — Nigdy nie widziałam kobiety kapitana. — Niewiele ich w samym Arnes, ale świat jest wszak duży — odrzekł Alucard. — Zdarzają się częściej tam, skąd ona pochodzi. — Czyli skąd? — Jasta? Jest z Sonal. Wschodnia strona imperium. Tuż przy granicy z Vesk i dlatego ona wygląda… — Tak potężnie. — Dokładnie tak. I nie szukaj dla siebie nowego riga. Gdybyś próbowała dostać się na pokład jej statku, używając typowych dla siebie sztuczek, podcięłaby ci gardło i wyrzuciła za burtę. Lila się uśmiechnęła. — Takich właśnie kapitanów lubię. *** — No i jesteśmy — powiedział Alucard, kiedy dotarli do gospody. Lokal nazywał się Is Vesnara Shast, co można było przetłumaczyć jako „Pokrętna droga”. Lila nie wiedziała natomiast (póki nie zobaczyła zaniepokojonej miny Lenosa), że arnezyjskie słowo oznaczające „drogę” — shast — było również określeniem „duszy”.

Ta alternatywna nazwa wydała jej się rzeczywiście nieco niepokojąca, a i atmosfera panująca w gospodzie bynajmniej nie uspokajała. Budowla była stara i przekrzywiona (Lila nie zauważyła podczas swojego krótkiego pobytu w Czerwonym Londynie zeszłej jesieni, że większość tutejszych budynków wyglądała na nowe), i przypominała raczej zestaw pudełek ustawionych dość przypadkowo jedno na drugim. Właściwie trochę jej się kojarzyła z ulubionymi miejscami w Szarym Londynie. Stare kamienie zaczynały osiadać, podłogi powoli się wybrzuszały. Główną salę zapchano stolikami, przy których obecnie tłoczyli się liczni arnezyjscy żeglarze, przy czym większość sporo już chyba wypiła, mimo że dopiero co zaszło słońce. Pojedyncze palenisko płonęło przy przeciwległej ścianie, wilczarz leżał rozciągnięty przy wejściu, a jednak w pomieszczeniu z powodu tłoku panowała duchota. — Pożyjemy w luksusie, co nie? — gderał Stross. — Mamy łóżka — odpowiedział Tav, jak zawsze optymista. — Czy aby na pewno? — spytał Vasry. — Czy ktoś zamienił moją załogę zahartowanych twardzieli w gromadkę marudnych dzieci? — złajał ich Alucard. — Mam ci znaleźć cycek do ciamkania, Stross? Pierwszy oficer coś mruknął, ale nie powiedział nic więcej, nawet kiedy kapitan rozdawał klucze. Po czterech mężczyzn na pokój. Jednak, wbrew ciasnocie i przepełnieniu, sobie Alucard zdołał załatwić osobny pokój. — Kapitański przywilej — wyjaśnił. Co do Lili, została zakwaterowana wraz z Vasrym, Tavem i Lenosem. Załoga rozeszła się, ciągnąc kufry do swoich pokojów. Pokrętna Droga, jak sugerowała nazwa, była miejscem osobliwym, poplątanym chaosem korytarzy i schodów, które zdawały się naraz przeczyć wielu prawom natury. Lila zastanawiała się, czy na gospodę rzucono jakieś zaklęcie, czy też była po prostu dziwna. Można się tu było z łatwością zgubić, szczególnie nocą i po kilku drinkach. Alucard użył określenia „kuriozalna”. Pokój Lili miał pomieścić cztery osoby, lecz stały w nim tylko dwa łóżka. — Będzie przytulnie — oznajmił Tav. — Nie, nie dzielę się łóżkami… — odparowała stanowczo Lila łamanym arnezyjskim. — Tac? — zadrwił Vasry, upuszczając na podłogę swój kufer. — Na pewno uda nam się znaleźć jakieś rozwiąza… — …ponieważ mam zwyczaj zakłuwania ludzi we śnie — dokończyła chłodno. Vasry lekko pobladł. — Niech Bard bierze jedno łóżko — podsumował Tav. — Ja się prześpię na podłodze. A ty, Vasry, jakie są szanse, że faktycznie będziesz spędzał noce z nami, tutaj? Pytany marynarz zatrzepotał długimi, czarnymi rzęsami. — No prawda. Lenos nic dotychczas nie powiedział. Ani gdy odbierali klucz, ani gdy wchodzili po schodach. Chwycił się ściany, najwyraźniej wytrącony z równowagi faktem, że będzie mieszkał w jednym pomieszczeniu z Sarows. Tav wydawał się najbardziej odporny, ale Lila pomyślała, że jeśli dobrze rozegra karty, do jutra będzie prawdopodobnie mogła mieć

pokój wyłącznie do własnego użytku. A sam pokój nie był zły. Mniej więcej tych samych rozmiarów co jej kajuta, która była z grubsza tej samej wielkości co szafa, ale kiedy Lila wypatrywała przez wąskie okno, widziała miasto i rzekę oraz zbudowany nad nią pałac. I prawda była taka, że dobrze się czuła z powrotem. Włożyła rękawiczki i czapkę, wydobyła z kufra pakunek i skierowała się do wyjścia. Gdy zamykała drzwi, Alucard akurat wyszedł ze swojego pokoju po drugiej stronie korytarza. Biały ogon Esy dostrzegła tuż obok jego buta. — Dokąd się wybierasz? — spytał. — Na Nocne Targowisko. Uniósł zdobioną szafirem brew. — Ledwo znów postawiłaś stopę na londyńskiej ziemi i już się palisz do wydawania ciężko zarobionych monet? — Co mogę powiedzieć? — odrzekła spokojnie. — Potrzebuję nowej sukienki. Alucard parsknął, ale nie naciskał i chociaż zszedł wraz z nią po schodach, nie podążył za nią na zewnątrz. Po raz pierwszy od miesięcy była naprawdę sama. Wciągnęła powietrze do płuc i poczuła, jak jej pierś się rozluźnia, gdy zrzucała z siebie rolę Bard, najlepszej złodziejki na pokładzie „Nocnej Iglicy”, i stawała się po prostu nieznajomą dziewczyną w gęstniejących ciemnościach. Minęła kilka tablic informacyjnych reklamujących Essen Tasch; biała kreda tańczyła na czarnej powierzchni, łącząc litery w zdania opisujące szczegóły różnych obrzędów i uroczystości. Kilkoro dzieci kręciło się wokół krawędzi kałuży, na przemian zamrażając i rozmrażając wodę. Jakiś Veskanin zapalał fajkę, pstrykając palcami. Jakaś Faroanka zmieniała kolor swojej apaszki, po prostu przesuwając ją w palcach. Gdziekolwiek Lila spojrzała, widziała przejawy magii. Na morzu były one czymś dziwnym — nie tak, oczywiście, dziwnym, jak byłyby w Szarym Londynie — ale tutaj, dostrzegała magię wszędzie. Zapomniała już, jak Czerwony Londyn się nią mieni, a im dłużej tu była, tym bardziej zdawała sobie sprawę, że Kell tak naprawdę do tego świata… nie pasował. Nie pasował do tego szaleństwa kolorów, śmiechów, przepychanek i blasku magii. Był na to zbyt powściągliwy. To było miejsce dla artystów. Co bardzo Lili odpowiadało. Pora nie była późna, lecz zanim zbliżyła się do Nocnego Targowiska, nad miastem zapadł zimowy mrok. Rzędy straganów ciągnące się wzdłuż brzegu rzeki zdawały się jarzyć, rozświetlone nie tylko zwykłymi latarniami i pochodniami, lecz także bladymi kulami światła, które podążały za klientami, gdziekolwiek szli. Widząc to, w pierwszej chwili Lila sądziła, że sami ci ludzie pałają, nie od stóp do głów, ale z wnętrza — jak gdyby nagle uwidoczniły się ich siły życiowe. Efekt był niepokojący — setki maleńkich lampek paliły się przed ich płaszczami i pelerynami. Kiedy jednak podeszła bliżej, zrozumiała, że światło pochodzi z czegoś, co trzymali w rękach. — Ognistą kulę? — zaproponował jakiś mężczyzna przy wejściu na targowisko, wyciągając ku niej szklaną kulę wypełnioną bladym światłem. Kula była na tyle ciepła, że wokół jej krawędzi w powietrzu tworzyła się mgiełka.

— Ile? — Cztery liny. Nie było to tanio, ale Lili marzły palce, nawet w rękawiczkach, a poza tym kula ją zafascynowała, więc zapłaciła mężczyźnie i wzięła lampkę, zachwycając się łagodnym, rozpraszającym ciepłem, które rozchodziło się od jej dłoni w górę, ku ramionom. Tuliła ognistą kulę, na przekór sobie się uśmiechając. Powietrze targowiska wciąż pachniało kwiatami, ale także płonącym drewnem, cynamonem i owocami. Zeszłej jesieni była tu zupełnie obca — w tej kwestii, naturalnie, niewiele się zmieniło, teraz jednak wiedziała dość, żeby swą nietutejszość ukrywać. Bezładne litery, które kilka miesięcy wcześniej nic dla niej nie znaczyły, teraz zaczęły układać się w słowa. Kiedy kupcy głośno zachwalali swoje towary, potrafiła ustalić, jaki przedmiot mają na myśli, a gdy muzyka zdawała się nabierać kształtu przed nią w powietrzu, jakby za sprawą magii, Lila wiedziała, że ma do czynienia właśnie z magiczną melodią, i myśl o tym nie wytrącała jej z równowagi. Jeśli już, odnosiła wrażenie, że do tej pory, przez całe życie, brakowało jej równowagi, a teraz stanęła twardo na nogach. Większość ludzi wędrowała od jednego straganu do kolejnego, kosztując grzane wino i pieczone na rożnie mięsiwa, głaszcząc obite aksamitem kaptury i magiczne symbole, Lila wszakże szła pewnie przed siebie, z podniesioną głową, nucąc coś pod nosem, lawirując wśród namiotów i kramów, ku drugiemu końcowi targowiska. Czas na wałęsanie się po rynku będzie miała później, teraz jednak musiała załatwić pewną sprawę. Przed nią majaczył pałac jak wiszący nisko czerwony księżyc. A wcześniej, wciśnięty między dwa inne namioty na dalekim brzegu targowiska, blisko prowadzących do pałacu stopni, znalazła sklepik, którego szukała. Ostatnim razem, gdy tu była, nie umiała odczytać zawieszonego nad wejściem szyldu. Teraz na tyle już znała arnezyjski, że rozszyfrowała napis. IS POSTRAN. „Garderoba”. Proste, lecz pomysłowe — dokładnie tak samo, jak w języku Lili, słowo postran odnosiło się zarówno do ubrania, jak i do miejsca, w którym się je trzyma. Przez materiałową zasłonkę, która służyła za drzwi, przepleciono maleńkie dzwoneczki i wszystkie one zabrzęczały cicho, kiedy Lila odepchnęła na bok tkaninę. Wejście do namiotu było jak przekroczenie progu dobrze ogrzanego domu. W narożnikach płonęły latarnie, wydzielając nie tylko różowe światło, lecz także cudowną ilość ciepła. Lila zlustrowała sklepik. Kiedyś tylną ściankę pokrywały liczne twarze, teraz jednak wisiały tam zimowe rzeczy — kapelusze, szale i kaptury oraz kilka części odzieży, które prawdopodobnie łączyły wszystkie trzy funkcje. Krągła kobieta, o brązowych włosach spiętych w pleciony kok, klęczała przed jednym ze stołów, coś spod niego wyciągając. — An esto — zawołała na odgłos dzwoneczków, a potem wymamrotała ciche przekleństwo do przedmiotu, który najwyraźniej jej się wymknął. — Aha! — zawołała w końcu, wpychając do kieszeni jakąś błyskotkę, po czym zerwała się na równe nogi. — Solase — powiedziała, otrzepując się i odwracając. — Kers… — Ale w tym momencie zamilkła, a następnie wybuchnęła śmiechem.

Upłynęły cztery miesiące, odkąd Lila po raz pierwszy weszła do namiotu Calli i podziwiała wiszące na ścianie maski. Cztery miesiące, odkąd kramarka sprzedała jej diable oblicze, płaszcz i parę botków, składające się na początki nowej tożsamości. Nowego życia. Cztery miesiące, a jednak oczy kobiety natychmiast się rozjaśniły na dowód, że Calla ją rozpoznała. — Liiilu — odezwała się, przeciągając pierwszą samogłoskę w ciąg dźwięków. — Callu — odparła dziewczyna. — As esher tan ves. „Mam nadzieję, że miewasz się dobrze”. Kramarka się uśmiechnęła. — Twój arnezyjski — oceniła po angielsku — się poprawia. — Niewystarczająco szybko — mruknęła Lila. — Twój królewski jest jak zawsze nienaganny. — Tac — zadrwiła Calla, wygładzając przód ciemnego fartucha. Lila żywiła szczególnie ciepłe uczucia do tej kobiety, sympatię, która powinna ją zdenerwować, lecz nie mogła się zmusić, by te emocje stłumić. — Nie było cię. — Na morzu — odrzekła dziewczyna. — A teraz wpłynęłaś do portu wraz z połową świata, jak mniemam — ciągnęła Calla, przechodząc na początek straganu i zamykając zasłonkę. — I akurat w sam raz na Essen Tasch. — To nie jest zbieg okoliczności. — Przybyłaś zatem oglądać — zauważyła. — Mój kapitan bierze udział — wyznała Lila. Oczy Calli się rozszerzyły. — Żeglujesz z Alucardem Emerym? — Znasz go? Calla wzruszyła ramionami. — Od reputacji trudno uciec. — Zamachała ręką w powietrzu, jak gdyby przeganiała dym. — Co cię sprowadza na moje stoisko? Czas na nowy płaszcz? Zielony może lub niebieski. Czerń jest tej zimy niemodna. — Nie bardzo interesuję się modą — odpowiedziała. — I za nic nie oddam mojego płaszcza. Calla wydała z siebie zdławiony chichot i przesunęła wprawnym palcem po rękawie Lili. — Nieźle się trzyma — oceniła, po czym cmoknęła z niezadowoleniem. — Tylko święci wiedzą, co w nim robiłaś. Czy ta dziura jest od noża?! — Rozdarłam o jakiś gwóźdź — skłamała. — Tac, Lilu, moje ubrania nie są takie słabe. — No dobrze — przyznała się — może to był mały nóż. Kramarka pokręciła głową. — Najpierw szturmujesz zamki, a teraz walczysz na morzu. Bardzo osobliwa z ciebie dziewczyna. Anesh, pan Kell też jest dziwnym chłopcem, więc co ja tam wiem.

Lila spłoniła się na tę insynuację. — Nie zapomniałam o moim długu — zmieniła temat. — Przyszłam go spłacić. — Z tymi słowy wyjęła małe drewniane pudełko. Była to elegancka rzecz, inkrustowana szkłem. Wewnątrz pudełko wyłożono czarnym jedwabiem i podzielono na przegródki. W jednej znajdowały się ogniste perły, a w innych szpulka srebrnego drutu, zatrzaski z fioletowego kamienia i maleńkie złote piórka, delikatne jak puch. Na widok tego skarbu Calla zrobiła krótki, ostry wdech. — Mas aven — wyszeptała. A później podniosła głowę. — Wybacz, że pytam, ale… Mam nadzieję, że nikt nie będzie tego szukał? W jej pytaniu było zaskakująco mało krytyki czy osądu. Lila się uśmiechnęła. — Jeśli słyszałaś co nieco o Alucardzie Emerym, w takim razie wiesz, że żegluje statkiem królewskim. To pudełko zostało skonfiskowane z okrętu pływającego po naszych wodach. Było moje, a teraz jest twoje. Krótkie palce Calli przesunęły się po błyskotkach. A potem kobieta zamknęła wieczko i odsunęła od siebie przedmiot. — To zbyt dużo — powiedziała. — Będziesz miała u mnie ­kredyt. — Cieszę się, że to słyszę — stwierdziła Lila. — Ponieważ przyszłam cię prosić o przysługę. — To nie jest przysługa, jeśli kupiłaś i zapłaciłaś. Co mogę dla ciebie zrobić? Lila sięgnęła za pazuchę płaszcza i wyciągnęła czarną maskę, którą Calla dała jej cztery miesiące wcześniej, tę, która utrwaliła dziewczynie przydomek „Sarows”. Maska była zniszczona od słonego powietrza i tygodni użytkowania; czarna skóra w niektórych miejscach popękała, czubeczki rogów się stępiły, a tasiemki mocujące były nadwątlone. — Co, do kroćset, z nią wyczyniałaś? — zbeształa ją Calla, zaciskając usta z czymś na kształt matczynej dezaprobaty. — Naprawisz ją? Kramarka potrząsnęła głową. — Lepiej zrobić nową — stwierdziła, odkładając maskę na bok. — Nie — upierała się Lila, sięgając po maskę. — Lubię tę. Na pewno potrafisz ją umocnić. — Na co? — spytała łobuzersko kobieta. — Na bitwę? Lila zagryzła wargę, a kramarka najwyraźniej odgadła odpowiedź. — Tac, Lilu, istnieje ekscentryczność i istnieje szaleństwo! Nie możesz myśleć o rywalizacji w Essen Tasch. — A co? — drażniła się z nią dziewczyna. — To niegodne damy?! Calla westchnęła. — Lilu, kiedy się poznałyśmy, zaoferowałam ci wszystkie swoje towary, a ty wybrałaś diablą półmaskę i męski płaszcz. Nie chodzi o to, czy jest to stosowne, lecz bez wątpienia jest niebezpieczne. Anesh, taka też jesteś. — Wypowiedziała to jak komplement, aczkolwiek niechętnie. — Ale nie ma cię na liście uczestników. — Nie martw się o to — odparowała z uśmieszkiem Lila. Kobieta zaczęła protestować, potem wszakże się powstrzymała i pokręciła głową.

— Nie, nie chcę wiedzieć. — Wpatrywała się w dół, w oblicze diabła. — Nie powinnam ci w tym pomagać. — Nie musisz — odcięła się Lila. — Mogłabym znaleźć kogoś innego. — Mogłabyś — zgodziła się Calla — ale nie będzie tak dobry. — Ani trochę tak dobry. Kramarka westchnęła. — Stas reskon — zamruczała. Był to zwrot, który Lila już przedtem słyszała. „W pogoni za niebezpieczeństwem”. Uśmiechnęła się, myśląc o Barronie. — Swego czasu pewien przyjaciel powiedział mi, że jeśli gdzieś w pobliżu są kłopoty, na pewno je znajdę. — Zaprzyjaźnilibyśmy się zatem… twój przyjaciel i ja. — Myślę, że tak — przyznała dziewczyna, lecz jej uśmiech zgasł. — Niestety, on już nie żyje. Kobieta odłożyła maskę. — Wróć za dwa dni. Zobaczę, co da się zrobić. — Rensa tav, Calla. — Nie dziękuj mi jeszcze, dziwna pannico. Lila odwróciła się i ruszyła do wyjścia, ale kiedy dotarła do zasłonki, zawahała się. — Dopiero co wróciłam — zaczęła ostrożnie — więc nie miałam czasu spytać o książęta. — Rzuciła okiem za siebie. — Jak się miewają? — Z pewnością możesz pójść i sama się przekonać. — Nie mogę — odparła Lila. — To znaczy… nie powinnam. Kell i ja, to, co było… to był tymczasowy układ. Kramarka posłała jej spojrzenie, które mówiło, że w to nie wierzy. Lila przypuszczała, że to koniec rozmowy, więc ponownie się odwróciła, kiedy Calla powiedziała: — Przyszedł do mnie po twoim wyjeździe. Pan Kell. Lila wybałuszyła oczy. — Po co? — Żeby spłacić dług za twoje ubrania. To ją rozeźliło. — Potrafię sama płacić moje długi — syknęła ostro — i Kell o tym wie. Kramarka się uśmiechnęła. — To samo mu powiedziałam. I odszedł. Ale tydzień później wrócił i złożył tę samą propozycję. Przychodzi tak niemal co tydzień. — Drań — wymamrotała Lila, ale kobieta pokręciła głową. — Nie rozumiesz? — spytała. — Nie przychodził spłacać twojego długu. Przychodził sprawdzić, czy wróciłaś, ażeby go spłacić osobiście. — Lila poczuła gorąco na twarzy. — Nie wiem, dlaczego wy dwoje krążycie wokół siebie jak gwiazdy. Taki kosmiczny taniec to nie moja bajka. Ale wiem na pewno, że przychodzicie pytać jedno o drugie, podczas gdy dzieli was ledwie kilka kroków i parę schodów. — To skomplikowane — bąknęła dziewczyna.

— As esta narash — mruknęła do siebie Calla, a Lila znała teraz dostatecznie język, więc wiedziała, co tamta powiedziała. „Wszystkie sprawy takie są”. VII Kell przechadzał się po Nocnym Targowisku po raz pierwszy od tygodni. Zaczął ostatnio unikać takich publicznych miejsc, a jego chwile buntu były zbyt rzadkie w porównaniu z tymi świadczącymi o przytomności umysłu. Inaczej rzecz ujmując, stwierdzenie: „Niech sobie myślą, co chcą” pojawiało się u niego znacznie rzadziej i ze słabszą siłą niż myśl: „Widzą w tobie potwora”. Ale musiał zaczerpnąć powietrza, a Rhy, chyba pierwszy raz w życiu, był zbyt zajęty, żeby go zabawiać. I dobrze. W narastającym szaleństwie zbliżających się igrzysk Kell po prostu chciał się poruszać, powałęsać i w ten sposób trafił na targowisko, gdzie kręciły się prawdziwe tłumy. Dzięki napływowi obcych do miasta mógł się schować. Skoro było ich tak wielu, większość londyńczyków prawdopodobnie nie zwróci na niego uwagi. Szczególnie że poszedł za radą Rhya i zamienił swój całkowicie czarny płaszcz na modniejszy, popielatoniebieski, na rudawe włosy zaś naciągnął zimowy kaptur. Hastra szedł obok niego w zwykłym ubraniu. Kell nie próbował się tego wieczoru wymknąć młodemu strażnikowi, a ten w rewanżu zgodził się zamiast czerwono-złotej peleryny i zbroi założyć coś mniej rzucającego się w oczy, nawet jeśli królewski miecz ciągle wisiał w pochwie u jego boku. Teraz, kiedy początkowe wahanie ustąpiło uldze, Kell odkrył, że gdy tak idzie wśród tłumu, zażywając rozkosznej anonimowości, po raz pierwszy od wieków naprawdę przyjemnie się czuje na targowisku. Nie mógł się doczekać chwili, gdy przywdzieje maskę uczestnika i stanie się zupełnie kimś innym. Kamerovem! Hastra zniknął, pojawił się ponownie kilka minut później z kubkiem korzennego wina i podał go Kellowi. — Gdzie twój? — spytał antari, biorąc kubek. Hastra pokręcił głową. — Nie jest właściwe, panie, pić na służbie. Kell westchnął. Nie podobał mu się pomysł picia w pojedynkę, ale pilnie potrzebował wina. Jego pierwszym przystankiem nie było targowisko, lecz doki. A tam zastał to, co było nieuniknione: czarny kadłub, srebrno-niebieskie żagle. „Nocna Iglica” wróciła do Londynu. Co oznaczało, że Alucard Emery był tutaj. Gdzieś. Przemknęło mu przez głowę pragnienie zatopienia statku, ale to by tylko spowodowało kłopoty, a gdyby Rhy się dowiedział, najprawdopodobniej wpadłby we wściekłość lub dźgnął się z czystej złośliwości nożem. Z tego też względu Kell zadowolił się piorunowaniem wzrokiem „Nocnej Iglicy”, a reszta działa się wyłącznie w jego wyobraźni. „Mamy jakąś misję, panie?” — wyszeptał wcześniej Hastra (młody strażnik bardzo serio traktował swoją nową rolę powiernika i współsprawcy). „Tak” — wymamrotał Kell, udając powagę.

Stał pod zadaszeniem jakiegoś sklepu i spoglądał gniewnie na statek przez kilka długich, monotonnych minut, aż w końcu oznajmił, że musi się napić. Tak właśnie trafił na targowisko, gdzie teraz popijał wino i w zadumie przeszukiwał spojrzeniem rzesze ludzi. — Gdzie Staff? — spytał. — Zmęczył się śledzeniem? — Dokładniej mówiąc, sądzę, że wysłano go, żeby pilnował lorda Sol-in-Ara. „Pilnował?” — pomyślał Kell. Król tak bardzo się obawiał faroańskiego lorda? Ruszył dalej przez targowisko, Hastra podążał kilka kroków za nim. Tłumy gęstniały, kiedy szedł, kłębiąc się wokół niego niczym fala przypływu. Faroanie ze swoimi jaskrawymi, misternie ułożonymi tkaninami i ozdobioną kamieniami szlachetnymi skórą. Veskanie przystrojeni srebrnymi i złotymi szarfami, wysocy, a dzięki wymyślnym fryzurom wydający się jeszcze wyżsi. I, oczywiście, Arnezyjczycy w wielkich kapturach i pelerynach. Byli też tacy, których pochodzenia nie potrafił odgadnąć. Kilka osób o jasnej, veskańskiej karnacji, lecz ubranych w stylu arnezyjskim. Ciemnoskóre postaci ze zwojami veskańskich warkoczy. Na moment ogarnęła go panika — tak wiele obcych twarzy, tak wiele niemal znajomych — ale zapanował nad sobą. Jakiś nieznajomy musnął jego ramię, kiedy ich drogi się przecięły, i Kell przyłapał się na tym, że sięga ręką do kieszeni, sprawdzając, czy nic nie zginęło, chociaż nie miał niczego, co można by ukraść. „Tak wielu ludzi” — pomyślał. Lila obrobiłaby tutaj każdą kieszeń. W chwili gdy o niej pomyślał, dostrzegł cień wśród barw i ­świateł. Chuda osóbka. Czarny płaszcz. Ostry uśmiech. Wstrzymał oddech, ale do czasu, aż zamrugał powiekami, cień zniknął. Ot, kolejna zjawa w tłumie. Figiel spłatany przez oczy. Niemniej, pod wpływem tego widoku, nawet nieprawdziwego, zachwiał się i zwolnił kroku na tyle, że przeszkadzał chodzącym wokół niego ludziom. Hastra natychmiast do niego podskoczył. — Nic ci nie jest, panie? Kell rozproszył obawy strażnika machnięciem ręki. — Wszystko dobrze — zapewnił tamtego. — Ale lepiej wracajmy. Skierował się ku wyjściu z targowiska od strony pałacu, zatrzymując się dopiero wtedy, gdy dotarł do sklepiku Calli. — Poczekaj tutaj — polecił Hastrze, po czym wszedł do namiotu. Sklep Calli stale się zmieniał, dopasowując się najprawdopodobniej do różnych zdarzeń w mieście. Spojrzenie antariego przesunęło się po rozmaitych zimowych dodatkach, które obecnie pokrywały ściany i stoliki. — Avan! — zawołała kramarka, wyłaniając się zza zasłonki prowadzącej na tyły namiotu. W ręku trzymała kawałek czarnej skóry. Calla była niska i pękata, cechowała się przenikliwym okiem kobiety interesów i ciepłem strażniczki domowego ogniska. Na widok gościa jej oblicze się rozpromieniło. — Panie Kell! — powiedziała, przymierzając

się do głębokiego ukłonu. — Wstań, Calla — rzucił szybko, pochodząc — nie ma takiej potrzeby. W jej oczach zatańczyło jeszcze więcej figlarnych ogników niż zwykle. — Co cię sprowadza do mojego sklepu dziś wieczorem, mas vares? Te dwa ostatnie słowa — „mój książę” — wypowiedziała z taką życzliwością, że antari nie próbował nawet jej poprawiać. Dotknął natomiast pudełka, które stało na stole, ślicznego inkrustowanego przedmiotu. — Och, zaszedłem na targowisko i pomyślałem, że cię odwiedzę i spytam, czy dobrze się miewasz. — To dla mnie zbyt wielki zaszczyt — wytknęła mu, a jej uśmiech się rozszerzył. — A jeśli postanowiłeś sprawdzić, co z tym długiem — kontynuowała, patrząc na niego wesoło — powinieneś wiedzieć, panie, że został niedawno spłacony. Kell poczuł ucisk w piersi. — Co? Kiedy?! — W samej rzeczy — ciągnęła kobieta. — Ledwie parę minut temu. Antari nawet się nie pożegnał. Wypadł z namiotu i wbiegł w rojące się targowisko, przeczesując wzrokiem rzesze sunących obok klientów. — Panie? — spytał Hastra, ewidentnie zmartwiony. — Co się stało? Kell nie odpowiedział. Obracał się powoli wokół siebie, lustrując ludzkie masy w poszukiwaniu szczupłego cienia, czarnego płaszcza, ostrego uśmiechu. Była prawdziwa. Była tutaj! I, oczywiście, już odeszła. Wiedział, że mimo tłumów zaczyna przyciągać uwagę. Kilkoro Arnezyjczyków zaczęło szeptać. Czuł na sobie ich spojrzenia. — Chodźmy — zadecydował, zmuszając się do odejścia z powrotem ku pałacowi. Ale tak idąc, z walącym sercem w piersi, skupiał się na wspomnieniu, na chwili, w której dostrzegł zjawę. Tyle że to nie była zjawa. Ani złudzenie optyczne. Delilah Bard wróciła do Londynu.

I Biały Londyn Holland znał te historie na pamięć. Towarzyszyły mu, gdy dorastał — te historie o złym królu, szalonym królu i klątwie, a także o dobrym królu, silnym królu i wybawcy. Opowieści o tym, dlaczego magia zniknęła i kto sprowadzi ją z powrotem. A ilekroć pojawiał się nowy władca, który miał rządzenie we krwi i nieco mocy w żyłach, ludzie mówili: „Teraz!”. Teraz magia powróci. Teraz zbudzi się świat. Teraz sytuacja się poprawi, a my staniemy się silniejsi. Takie historie płynęły w żyłach każdego londyńczyka. Nawet wtedy, kiedy ludzie chudli i bledli, kiedy zaczęli gnić od środka i na zewnątrz, kiedy nie mieli dość pożywienia, siły, mocy… nawet wtedy historie trwały. W młodości Holland również w nie wierzył. A kiedy jedno jego oko poczerniało, sądził wręcz, że to może on jest bohaterem. Dobrym królem. Silnym władcą. Wybawcą. A jednak na kolanach przed Athosem Dane’em zobaczył, czym były te opowieści — desperackimi bajeczkami dla głodujących dusz. A mimo to… A mimo to… Stał obecnie na placu w sercu miasta i jego imię było na każdych ustach, w jego krwi natomiast płynęła boska moc. Wszędzie, gdzie szedł, mróz się wycofywał. Wszystko, czego dotknął, odzyskiwało kolor. Wszędzie wokół niego miasto tajało (w dzień, w którym Siljt odmarzła, ludzie szaleli z radości. Holland kiedyś bywał przywódcą powstań albo świadkiem rozruchów, nigdy wszakże w całym swoim życiu nie widział takich uroczystości!). Oczywiście, istniały napięcia. Mieszkańcy zbyt długo przymierali głodem, przeżyli tylko dzięki przemocy i zachłanności. Nie mógł ich za to winić. Ale ludzie się nauczą. Zrozumieją. Nadzieja, wiara, zmiana: to kruche wartości i trzeba o nie dbać. — Køt! — wykrzykiwali — „królu” — a tymczasem głos w jego głowie, ten nieodłączny kompan, zamruczał z rozkoszy. Dzień był pogodny, powietrze — pełne życia i ludzie tło­czyli się, chcąc zobaczyć najnowszy wyczyn Hollanda, chronionego przez Żelazną Strażniczkę. Ojka stała obok niego, jej włosy płonęły w słońcu, w ręku dzierżyła nóż. — Król! Król! Król! Rynek, na którym stali, nazywano Krwawym Placem. Było to miejsce straceń, na kamieniach pod butami Holland widział jeszcze czarne plamy i smugi tam, gdzie palce zrozpaczonych wyciągały się po przelane życie, na wypadek gdyby w owym życiu pozostała odrobina magii. Osiem lat temu Dane’owie uratowali go tutaj od szybkiej śmierci i wyrazili zgodę na powolne konanie. Krwawy Plac. Najwyższa pora nadać nazwie inne znaczenie. Holland wyciągnął ręce, a Ojka podniosła nóż i położyła go przy jego dłoniach. Tłum ucichł w oczekiwaniu. — Mój królu? — spytała Ojka, jej żółte oko prosiło o pozwolenie. Tak wiele razy

ręka była jego, lecz nie wola. Tym razem ręka należała do służącej, a wola była jego własna. Skinął głową i ostrze się przesunęło. Krew trysnęła i spłynęła na zniszczone kamienie, a tam, gdzie ich dotknęła, łamała powierzchnię świata, jak kamienna forma wrzucona w sadzawkę. Ziemia zafalowała, a Holland zobaczył w myślach plac odrodzony. Czysty i cały. Fale, rozchodząc się, połykały plamy, łatały szczeliny, zmieniały rozbite kamienie brukowe w wypolerowany marmur, opuszczone dno studni — w fontannę, zwalone kolumny — w sklepione przejścia. „Możemy zrobić więcej” — powiedział bóg w jego głowie. I zanim Holland zdążył oddzielić myśli oshoca od własnych, magia zaczęła się rozprzestrzeniać. Sklepione przejścia Krwawego Placu zmarszczyły się i uformowały na nowo, przetapiając się z kamienia w wodę, która potem twardniała w szkło. Za nimi ulice drżały, a powierzchnia pod stopami tłumu rozpuszczała się — ze skalnej w bogatą, czarną glebę. Ludzie klękali, padając na piaszczysto-ilastą ziemię i wbijając palce aż po przeguby dłoni. „Wystarczy, Osaronie” — pomyślał antari. Zacisnął zbroczone krwią ręce, ale fale nadal się przemieszczały, skorupy zrujnowanych budynków rozpadały się w piach, fontannę wypełniała nie woda, lecz wino w odcieniu bursztynu. Filary płynnie przekształciły się w jabłonki, których pnie ciągle jeszcze były z marmurkowego kamienia, a Hollanda zaczęła boleć pierś, serce mu łomotało, podczas gdy magia wylewała się jak krew z jego żył i każde uderzenie wysyłało więcej mocy w świat. „Dość!” Fale zamarły. Świat znieruchomiał. Magia cichła stopniowo, plac stał się połyskującą potwornością żywiołów, krawędzie — drżącym brzegiem. Ludzie byli oblepieni ziemią i mokrzy od deszczu z fontanny, ich twarze się ożywiły, oczy — otworzyły szeroko, nie z głodu, lecz z podziwu. — Król! Król! Król! — wołali wszyscy oni, a w głowie Hollanda rozbrzmiały słowa Osarona: „Więcej. Więcej. Więcej”. II Czerwony Londyn Po jej powrocie w Pokrętnej Drodze tłum się przerzedził, ale wilczarz nadal leżał rozciągnięty dokładnie w tym samym miejscu przy ogniu. Lila nie mogła przestać się zastanawiać, czy pies jest żywy. Podeszła do paleniska i uklękła powoli, a jej ręka zawisła nad piersią zwierzęcia. — Już sprawdziłem — przemówił jakiś głos za nią. Lila podniosła oczy i zobaczyła wiercącego się nerwowo Lenosa. — Nic mu nie jest. Wstała. — Gdzie są wszyscy? Lenos kiwnął głową ku narożnemu stolikowi.

— Stross i Tav grają. Mężczyźni grali w Sanct i z tego, co Lila zdążyła się zorientować, nie grali jeszcze zbyt długo, ponieważ żaden nie wyglądał na szczególnie rozgniewanego i obaj ciągle mieli przy sobie całą swoją broń oraz większość swoich ubrań. Nie należała do miłośników tej gry, przede wszystkim dlatego, że nawet po czterech miesiącach obserwowania marynarzy wygrywających i przegrywających nadal nie rozumiała zasad na tyle dobrze, żeby grać, a cóż dopiero mówić o niezbędnym w Sanct oszukiwaniu. — Vasry wyszedł — kontynuował mężczyzna, kiedy powoli podeszła stolika. — Kobis udał się na spoczynek. — A Alucard? — spytała, siląc się na beznamiętny, obojętny ton. Wzięła szklaneczkę Strossa i wysączyła ją do dna, ignorując wymamrotane protesty pierwszego oficera. Stross rzucił w tym momencie kartę z zakapturzoną postacią, która trzymała dwa kielichy mszalne. — Za późno — powiedział do niej, nie odrywając wzroku od stołu i kart. — Kapitan powiedział, że kładzie się spać. — Strasznie wcześnie — zadumała się Lila. Tav zachichotał i mruknął coś, ale nie była w stanie rozszyfrować słów. Tavestronask pochodził z obrzeży imperium, a im więcej pił, tym mniej zrozumiała stawała się jego wymowa. A ponieważ Lila nie miała w zwyczaju się odzywać, gdy czegoś nie pojęła, po prostu odeszła. Po kilku krokach zatrzymała się i odwróciła ponownie do Lenosa, wyciągając z płaszcza ognistą kulę. Światełko już słabło, a Lili nie przyszło do głowy zapytać, czy istnieje sposób ponownego ożywienia go, czy też był to przedmiot jednorazowego użytku, co wydawało jej się rozrzutnością. — Masz — powiedziała, rzucając kulę Lenosowi. — Do czego to jest? — spytał zaskoczony. — Trzyma z dala cienie — odparła, kierując się do schodów. Lenos został na miejscu, wpatrując się w ognistą kulę — albo zdumiony samą kulą, albo faktem, że Sarows właśnie dała mu prezent. Dlaczego mu ją podarowała?! „Miękniesz” — żachnął się głos w jej głowie. Nie należał do Kella czy Barrona. Nie, to był wyłącznie jej głos. Kiedy wspięła się po schodach, wyciągnęła wąską butelkę wina, którą buchnęła wcześniej — nie w gospodzie czy na targowisku (miała dość rozumu w głowie i wiedziała, że nie należy okradać strzeżonych namiotów) — z zapasów Alucarda na pokładzie „Nocnej Iglicy”. Pokoje kapitana i jej znajdowały się naprzeciwko siebie, drzwi w drzwi, niczym uczestnicy pojedynku. I dobrze. Tyle że gdy Lila dotarła do tego miejsca, zatrzymała się, przytłoczona pytaniem, po co przyszła i które drzwi planowała otworzyć. Stała niezdecydowana w korytarzu. Nie była pewna, dlaczego do jego pokoju ciągnie ją bardziej niż do własnego. Może po prostu odczuwała nerwowość, ponieważ wróciła do tego miasta, miejsca równocześnie obcego i swojskiego. Może chciała znów pogawędzić w ojczystym języku. Może

pragnęła dowiedzieć się więcej o turnieju i udziale w nim Alucarda. A może szukała go po prostu z nawyku. Ostatecznie właśnie w ten sposób spędzali większość nocy na morzu — butelka wina, magiczny ogień i próby wściubiania nosa w sekrety towarzysza, bez wyznawania własnych. Tak bardzo się przyzwyczaiła do spotkań, że naprawdę za nimi tęskniła? „Chrzanić to!” — pomyślała. Co za strata czasu tak stać i tyle rozmyślać o każdej drobnostce. Jakie to miało znaczenie, dlaczego chciała zobaczyć Alucarda? Po prostu chciała i już. A zatem, nie zastanawiając się więcej nad motywacją, wyciągnęła rękę, zamierzając zapukać, zrezygnowała jednak, gdy usłyszała w środku odgłos szybkich kroków kierujących się do drzwi. Jej zmysł złodziejki się wyostrzył, a ciało zareagowało szybciej niż głowa i Lila zrobiła jak najciszej krok w tył, potem drugi, aż w końcu bezszelestnie wycofała się za róg przy najbliższym zakręcie korytarza. Nie miała powodu się ukrywać, a jednak robiła to od tak dawna, że ucieczka przyszła jej w naturalny sposób. Poza tym gdy się ukrywała, mogła po prostu patrzeć, nie będąc widzianą, a to dawało jej przewagę. Niczego przez to nie traciła, a często zyskiwała wiele. Chwilę później drzwi się otworzyły i Alucard Emery wyszedł na korytarz. Po pierwsze, zauważyła, że zachowywał się bezgłośnie. Zazwyczaj robił wokół siebie sporo hałasu. Jego kosztowności brzęczały, broń szczękała, każdy jego krok ogłaszały podbite stalą obcasy butów, a nawet jeśli niczego takiego nie włożył, zwykle coś nucił. Wspomniała o tym pewnego razu, on zaś odpowiedział, że nigdy nie lubował się w ciszy. Myślała zatem, że kapitan „Nocnej Iglicy” zawsze zachowuje się głośno, teraz jednak, gdy posuwał się korytarzem, słychać było jedynie łagodne skrzypienie desek podłogowych i zdała sobie sprawę, że we wcześniejszych sytuacjach po prostu chciał być słyszany! Skoro były to tylko elementy granej przez niego roli, a teraz je odrzucił… kim się stał? Był ubrany od stóp do głów, ale nie miał na sobie typowego dla siebie stroju. Zawsze preferował krzykliwe rzeczy dobrej jakości, teraz natomiast mniej wyglądał jak piracki kapitan, a bardziej jak wytworny cień. Zmienił niebieski płaszcz, który zwykle wkładał na lądzie, na ciemnografitową kurtkę, na szyi zawiązał prostą srebrną apaszkę. Nie nosił żadnej widocznej broni, szafir zniknął z jego brwi, a pierścienie z palców — wszystkie poza jednym, szeroką srebrną obrączką w kształcie pióra. Miedzianobrązowe włosy zaczesał w tył i skrył pod czarną czapką, a Lila natychmiast sobie pomyślała, że Alucard wygląda dzięki temu młodziej, prawie chłopięco. Ale dokąd zmierzał? I dlaczego szedł w przebraniu? Podążyła jego tropem po schodach i przed gospodę, w noc; trzymała się na tyle blisko, że nie traciła go z oczu, lecz dostatecznie daleko, by się nie zorientował. Może spędziła ubiegłe cztery miesiące jako korsarka, ale wcześniej przez całe lata była cieniem. Umiała się wtopić w ciemności, wychwytywać znaki, cicho oddychać i poruszać się wraz z nurtem nocy zamiast przeciwko niemu. Jeśli kroki Alucarda były lekkie, jej były bezdźwięczne.

Przypuszczała, że mężczyzna skieruje się na przepełnione ludźmi targowisko albo wybierze sieć ulic rozświetlonych łuną rzeki, on jednakże trzymał się brzegów Isle, idąc za czerwonym poblaskiem, a gdy minął główną halę zgromadzeń obok pałacu, przeszedł na drugą stronę przez most. Most został wykonany z jasnego kamienia i miedzi: miedziane były balustrady, filary, a także rzeźbione sklepienie. Całość tworzyła coś na kształt lśniącego tunelu. Przy wejściu Lila się zawahała — zadaszone przejście było przez całą długość dobrze oświetlone, metal odbijał i intensyfikował światło, a ludzie stali wprawdzie tu i ówdzie, przeważnie w parach lub grupkach, podniósłszy z powodu zimna kołnierze płaszczy, niewielu wszakże tak naprawdę zmierzało na przeciwległy brzeg. Wtopienie się w taki tłumek byłoby prawie niemożliwe. Nieliczni kupcy postawili stragany pod latarniami, otoczonymi aureolą mgły i światła świec, a Lila ociągała się, sprawdzając, czy Alucard skieruje się ku jednemu z nich. Kapitan jednak przemieszczał się żwawo wśród nich, patrząc prosto przed siebie, toteż Lila musiała albo pójść za nim, albo zrezygnować. Ruszyła zatem, starając się iść spokojnie, ignorując roziskrzone kramy i wzorzysty miedziany sufit, ale nie w sposób ostentacyjny, którym zdradziłaby swoje zamiary. Na koniec odkryła, że daremnie się wysilała — Alucard ani razu nie odwrócił się za siebie. Idąc pod miedzianym dachem, zobaczyła na nim cętki, które miały imitować gałęzie drzew, światło gwiazd lśniące między liśćmi; jeszcze raz zamyśliła się nad tym, do jakiego dziwnego świata weszła i jak bardzo się cieszy, że w nim jest. Kapitan przemierzył cały most i zszedł okazałymi schodami na południowy brzeg Isle. Lila była po tej stronie tylko raz, kiedy wraz z Kellem prowadzili księcia Rhya do sanktuarium, nigdy też za bardzo się nie zastanawiała, co znajduje się w tej drugiej, mroczniejszej części miasta. Zgadywała, że warsztaty i tawerny, może bardziej podejrzane niż te na północnym brzegu. Była w błędzie. Ta część Londynu była od północnej spokojniejsza; sanktuarium górowało poważnie nad zakolem rzeki, a poza granicą nadbrzeżnych sklepów i gospód miasto ustępowało pola ogrodom i sadom, oraz — dalej — rezydencjom ziemskim. Jej ulubione miejsca w Szarym Londynie, w Mayfair i Regent Parku, bladły w porównaniu z południowym brzegiem tej stolicy. Eleganckie powozy zaprzężone we wspaniałe rasowe konie stały na podjazdach imponujących posiadłości, otoczonych wysokim murem i zabudowanych konstrukcjami z marmuru, szkła i lśniącego metalu. Nawet wieczorna mgła zdawała się mienić bogactwem. Alucard przyspieszył kroku i Lila, chcąc się dopasować, również zwiększyła tempo. Tutaj po ulicach chodziło znacznie mniej osób, co znacznie utrudniało śledzenie, na szczęście kapitan skupiał uwagę wyłącznie na drodze przed sobą. W opinii Lili wokół nie było nic do oglądania. Żadnych spraw do załatwienia. Żadnych kłopotów, w które można by się wpakować. Nic, tylko domy z połową ciemnych okien. W końcu Alucard skręcił z drogi, przechodząc przez misterną bramę, na dziedziniec obrzeżony krzewami i drzewami, których gałęzie zwisały, po zimowemu nagie. Kiedy Lila tam dotarła, zobaczyła nad bramą wykonaną z metalu, bogato zdobioną literę „E”. A potem zajrzała do środka i wstrzymała oddech. Podłoże dziedzińca stanowiła

mozaika skrzącego się niebieskiego i srebrnego kamienia. Lila kryła się w cieniu bramy, podczas gdy kapitan szedł podjazdem, obserwowała też, jak w połowie drogi do drzwi wejściowych przystanął i zbierał się w sobie. Zerwał czapkę z głowy i wepchnął ją do torby na ramieniu, zmierzwił sobie włosy, napiął mięśnie rąk, wymamrotał coś, czego Lila nie była w stanie usłyszeć, a następnie ruszył dalej, spokojnym i pewnym krokiem, aż wskoczył na niskie schody i nacisnął dzwonek. Chwilę później otworzyły się jedne z dwóch drzwi frontowych i pojawił się służący. Na widok Alucarda nisko się skłonił. — Lordzie Emery — odezwał się i odsunął. — Witaj w domu. Lila zagapiła się z niedowierzaniem. Alucard nie odwiedzał pana tego domu. On był panem tego domu! Zanim zdążył wejść, w drzwiach ukazała się jakaś dziewczynka, zapiszczała z radości i zarzuciła mu ramiona na szyję. — Luc! — krzyczała, kiedy obrócił ją w powietrzu. Nie mogła liczyć sobie więcej niż dwanaście czy trzynaście lat i, tak jak on, miała falujące kasztanowe loki i ciemne oczy. — Anisa. Jego twarz rozjaśnił uśmiech, jakiego Lila nigdy przedtem nie widziała, nie u niego. Nie był to dumny uśmiech kapitana statku ani szelmowski uśmieszek hulaki, lecz absolutne uwielbienie starszego brata. Lila nigdy nie miała rodzeństwa, więc nie zrozumiała spojrzenia, ale rozpoznała prostą, ślepą miłość i ten widok coś w niej poruszył. A potem, równie niespodziewanie jak dziewczynka podskoczyła wcześniej do brata, tak teraz się od niego odsunęła, udając niezadowolenie, które Lila tyleż razy widziała na twarzy Alucarda. — Gdzie Esa? — zapytała Anisa, a Lila naprężyła mięśnie, nie ze względu na samo pytanie, lecz dlatego, że dziewczynka zadała je po angielsku. Nikt w Czerwonym Londynie nie mówił w tym języku, no chyba że próbował wywrzeć wrażenie na członkach rodziny królewskiej. Albo… do niej należał! Kapitan wydał z siebie zdławiony chichot. — No jasne — oznajmił, przechodząc przez próg. — Trzy lata z dala od domu i twoje pierwsze pytanie dotyczy kotki… — Oboje zniknęli w budynku, a Lila przyłapała się na tym, że wpatruje się w wejściowe drzwi, chociaż już się za nimi zamknęły. Alucard Emery, kapitan „Nocnej Iglicy”, uczestnik turnieju magów i… członek rodziny rządzącej Czerwonym Londynem? Czy ktoś o tym wiedział? Czy wszyscy o tym wiedzieli?! Lila czuła, że powinna być zaskoczona, ale nie była. Od pierwszej chwili, gdy spotkała Alucarda na pokładzie „Nocnej Iglicy”, była przekonana, że mężczyzna gra jakąś rolę; musiała tylko odkryć, kim jest skrywający się za rolą człowiek. Teraz znała prawdę i dzięki tej prawdzie zyskiwała kartę przetargową. A w przypadku takich mężczyzn jak Alucard Emery każda przewaga była cenna. Rezydencję otaczał ozdobny murek i Lila — korzystając z wiszącego nisko konara — zdołała się nań wspiąć. Przysiadłszy na murku, mogła teraz zaglądać do wnętrza domu przez wielkie okna, z których wiele miało otwarte okiennice. Jej sylwetka

znikała wśród gałęzi rosnących za nią drzew, gdy dziewczyna obchodziła budynek, podążając za idącymi postaciami — kapitanem i jego siostrą — które przemieszczały się po domu, aż dotarły do pięknego pokoju z wysokimi oknami, płonącym paleniskiem oraz znajdującymi się na przeciwległej ścianie oszklonymi drzwiami prowadzącymi do rozległego ogrodu. Lila przykucnęła na murku, gdyż w pokoju ukazał się kolejny mężczyzna. Miał karnację Alucarda i podobną, nieco kwadratową szczękę, ale bez uśmiechu kapitana wyglądał na surowego. I na starszego o kilka lat. — Berrasie — powiedział zamiast powitania Alucard. Okna w pomieszczeniu były uchylone i słowo dotarło do Lili przez szczelinę. Mężczyzna podszedł do kapitana zamaszystym krokiem i przez chwilę Lila się obawiała, że zamierza tamtego uderzyć, lecz nim zdążył zrobić ruch, dziewczynka stanęła przed bratem niczym tarcza — było w tym jej geście coś straszliwie wyćwiczonego, jak gdyby wcześniej wykonywała go już wiele razy — i Berras zastygł z uniesioną w powietrzu dłonią. Zanim jego ręka opadła z powrotem do boku, na jednym z palców Lila zobaczyła identyczny jak u Alucarda pierścień w kształcie pióra. — Wyjdź, Aniso — polecił. Dziewczynka zawahała się, jednak Alucard posłał jej łagodny uśmiech i skinął głową, a wtedy opuściła pokój. W momencie, kiedy zostali sami, Berras spytał ostro: — Gdzie Kobis? — Wypchnąłem go za burtę — odparł kapitan. Oblicze drugiego mężczyzny wykrzywiło się ze wstrętem, a Alucard przewrócił oczyma. — Na świętych, Berrasie, to był żart. Twój humorzasty mały szpieg został bezpiecznie zakwaterowany w pewnej gospodzie wraz z resztą mojej załogi. Berras prychnął szyderczo na wzmiankę o ludziach „Nocnej Iglicy”. — To spojrzenie na mnie nie działa, bracie — zauważył kapitan. — A „Nocna Iglica” żegluje dla korony. Obrażając moje stanowisko, znieważasz Dom Mareshów, a nie chcielibyśmy tego robić! — Po co się zjawiłeś? — warknął Berras, podnosząc jakiś puchar. Ale nim zdołał się napić, Alucard machnął nadgarstkiem i wino wyskoczyło nad czaszę naczynia, wznosząc się w postaci wijącej się wstążki. W dwie sekundy płyn stwardniał w kawał ciemnoczerwonego lodu. Kapitan wyrwał kryształ z powietrza i przyglądał mu się nieobecnym wzrokiem. — Przybyłem do miasta na turniej. Przyszedłem do domu wyłącznie dlatego, że chciałem sprawdzić, czy moja rodzina dobrze się miewa. Ależ byłem głupcem, sądząc, iż czeka mnie tu czułe powitanie. — Wrzucił zlodowaciałe wino w ogień i odwrócił się do wyjścia. Berras nie odezwał się do czasu, aż Alucard znalazł się przy drzwiach wiodących do ogrodu. — Powinienem był pozwolić ci zgnić w tym więzieniu! Lekki, lecz wyraźnie gorzki uśmieszek pojawił się w kącikach ust Alucarda. — Dobrze zatem, że nie zależało to od ciebie. Po tych słowach wymaszerował z komnaty. Lila wyprostowała się na murku i przeszła ku sąsiedniej ścianie domu, chcąc widzieć kapitana, który stał na szerokim

balkonie wychodzącym na ogrody. Za kolejną ścianą dostrzegła łuk królewskiego pałacu i rozproszony poblask rzeki. Twarz Alucarda była maską lodowatego spokoju, graniczącego z obojętnością, lecz palce zaciskał na krawędzi balkonu tak mocno, że pobielały mu kłykcie. Lila nie wydała żadnego odgłosu, a mimo to kapitan westchnął i powiedział: — Nie jest uprzejmie szpiegować. „Cholera!” — zupełnie zapomniała o jego darze pozwalającym mu na widzenie w ludziach magii. Dla złodzieja taka umiejętność byłaby niezwykle użyteczna i Lila zastanowiła się, nie po raz pierwszy zresztą, czy istnieje sposób przywłaszczenia sobie takiego talentu — w sposób, w jaki kradła przedmioty. Zeszła z niskiego murku na krawędź balustrady balkonu, a potem zeskoczyła bezszelestnie obok Emery’ego. — Kapitanie — odrzekła, częściowo go witając, a częściowo przepraszając. — Nadal po prostu zajmujesz się własnymi sprawami, co? — zadrwił, lecz w jego głosie nie słychać było gniewu. — Nie wściekasz się — zauważyła. Alucard uniósł brew, a Lila uprzytomniła sobie, że stęskniła się za tymi błękitnymi oczyma. — Przypuszczam, że nie. Ponadto moja wyprawa jest niczym w porównaniu z twoją. — Poszedłeś za mną?! — warknęła ostro. Alucard zachichotał. — Nie masz raczej prawa do tak urażonego tonu. Lila potrząsnęła głową, wdzięczna w duszy, że jednak nie zdecydowała się wkroczyć do pałacu i zaskoczyć Kella. Prawdę powiedziawszy, wciąż nie postanowiła, kiedy się z nim zobaczy. O ile w ogóle. Ale kiedy — jeśli w ogóle — się z nim spotka, nie chciała oczywiście, żeby Alucard ich wtedy szpiegował. Kell był tutaj kimś, członkiem rodziny królewskiej, świętym, nawet jeśli ona potrafiła myśleć o nim wyłącznie jako o niemądrym przemytniku, który zbyt często marszczył brwi i przez którego oboje o mało nie zginęli. — Do czego się szczerzysz? — Och, nic — odparła, panując nad wyrazem twarzy. — Więc… Luc, co? — To przezwisko. Na pewno macie przezwiska tam, skąd pochodzisz, gdziekolwiek by to było. I, dla porządku, wolę Alucarda. Albo kapitana Emery’ego. — Czy załoga wie? — O czym? — Że jesteś… — Lila zrobiła gest ku posiadłości, szukając odpowiedniego słowa. — To bynajmniej nie jest tajemnica, Bard. Większość Arnezyjczyków słyszała o Domu Emerych. — Obrzucił ją spojrzeniem, które mówiło: „Dziwne, że ty nie słyszałaś, czyż nie?”. — Nie spostrzegłaś, że nazywają mnie vestrą? Rzeczywiście, coś jej się obiło o uszy. — Po prostu założyłam, że to obelga. Jak pilse. Alucard bezgłośnie się roześmiał.

— Być może tak jest, dla nich. To znaczy „członek rodziny królewskiej”. — Jak „książę”? Zaśmiał się niewesoło. — Ależ sprawiłem ci zawód. Wiem, że chciałaś widzieć we mnie pirata. Trzeba było zatem wtargnąć na pokład innego statku. Nie martw się jednak. Od tronu dzieli mnie wiele drzwi. I nie mam ochoty ich otwierać. Lila zagryzła wargę. — Jeśli jednak wszyscy wiedzą, dlaczego w takim razie przekradasz się jak złodziej? Spojrzał ponownie na ogrodowy mur. — Dlatego, że w tym mieście jest wielu różnych ludzi, Bard. Są tacy, których nie chcę widzieć. I tacy, co do których wolałbym, żeby nie widzieli mnie. — O co chodzi? — zadrwiła. — Wielki Alucard Emery ma ­wrogów? — Ryzyko zawodowe, obawiam się. — Trudno mi sobie wyobrazić, że spotkałeś kogoś, kogo nie potrafiłeś oczarować. Zmrużył oczy. — Mówisz to tak, jakby nie był to komplement. — Może nie jest. Zapadło niewygodne milczenie. — Ładny dom — zauważyła Lila. Nie powinna była tego mówić. Jego twarz stężała. — Wybaczysz mi, mam nadzieję, że nie zaproszę cię do środka i nie przedstawię mojej wysoce poważanej rodzinie. Byłoby mi trudno wyjaśnić nagłą obecność dziewczyny w męskim ubraniu, która świetnie mówi w języku królewskim, ale której nikt nie nauczył korzystać z frontowych drzwi. Lila powstrzymała się przed ripostą. Poczuła, że się ją odprawia, lecz kiedy weszła ponownie na balustradę balkonu, Alucard powiedział: „Czekaj” i było w jego głosie coś, co ledwie rozpoznała, ponieważ nigdy przedtem nie słyszała tego u niego. Szczerość. Obróciła się i zobaczyła go w aureoli padającego z pokoju światła, okolonego przez otwór drzwiowy. Był trochę więcej niż szkicem, może czymś w rodzaju uproszczonego portretu arystokraty. Obrazem przedstawiającym to, czym ktoś być powinien, a czym nie jest. Wtedy zrobił krok przed siebie, oddalając się od światła i wchodząc w panujące wokół Lili ciemności. Ta jego wersja wyglądała na bardziej rzeczywistą. Wyglądała dobrze. I Lila pojęła, że kiedy mówił: „Czekaj”, miał na myśli: „Poczekaj na mnie”. — Przypuszczam, że powinniśmy oboje wracać — dodał; silił się na obojętność, ale mu się nie udało. — Nie powinieneś się pożegnać? — Nigdy nie byłem zwolennikiem pożegnań. Właściwie powitań również nie lubię. To strata czasu. Poza tym zobaczą mnie znowu. Lila zerknęła na dom. — Czy Anisa się nie zmartwi? — Och, pewnie tak. Obawiam się, że jestem przyzwyczajony do jej rozczarowania.

— Ale co z… — Żadnych pytań więcej, Lilu — powiedział. — Jestem zmęczony. To ostatnie stwierdzenie uciszyło ją, szczególnie że Alucard wszedł właśnie na poręcz obok niej, a potem, jednym swobodnym krokiem przeszedł na niski murek. Murek był wąski, lecz kapitan stąpał po nim pewnie. Nawet nie patrzył w dół, nie sprawdzał, gdzie stawia stopy. — Dorastałem tutaj — wyjaśnił, odczytując jej zdziwienie. — Jeśli istnieje droga wejścia lub wyjścia, na pewno ją wypróbo­wałem. Przeszli po murze ogrodowym, a następnie pokonali dziedziniec, trzymając się w mroku do czasu, aż bez szwanku znaleźli się za bramą. Alucard ruszył ulicą, nie odwracając się za siebie, Lila jednak rzuciła okiem na wspaniałą posiadłość. Tak naprawdę świetnie rozumiała decyzję, którą kapitan podjął. Wiedziała, dlaczego zamienił bezpieczeństwo i nudę na przygodę. Nie miała pojęcia, jak to jest czuć się bezpiecznie i nigdy nie był jej dany luksus nudy, ale było tak, jak powiedziała kiedyś Kellowi — ludzie kradną albo żeby utrzymać się przy życiu, albo żeby poczuć, że żyją. Wyobrażała sobie, że uciekają dokładnie z tych samych przyczyn. Podbiegła, dogoniła Alucarda i zrównała się z nim; na ulicy panowała cisza, z wyjątkiem odgłosów ich kroków. Lila zerkała ukradkiem na swojego towarzysza, ale kapitan patrzył prosto przed siebie, a jego spojrzenie było nieobecne. Kiedyś nie cierpiała takich ludzi jak on, ludzi, którzy odrzucają coś dobrego, którzy rezygnują z ciepłych posiłków i dachu nad głową, jakby takie sprawy w ogóle się nie liczyły. Ale później umarł Barron i zdała sobie sprawę, że w pewnym sensie postępowała wcześniej tak samo. Uciekała od dobrego życia. Lub przynajmniej szczęśliwego. Ponieważ nie wystarczyło być szczęśliwym, nie w jej opinii. Ona chciała czegoś więcej! Chciała przeżyć przygodę. Kiedyś myślała, że jeśli ukradnie dostatecznie dużo i przestanie odczuwać głód, pragnienie przygody osłabnie, ale może to nie było takie proste. Może nie była to kwestia tego, czego nie posiadała, i tego, jaka nie była, lecz właśnie tego, czym była! Może nie była osobą, która kradnie, żeby utrzymać się przy życiu. Może robiła to tylko dla dreszczyku. I ta myśl ją wystraszyła, ponieważ oznaczała, że Lila nie musi tego robić, że nie może nijak usprawiedliwić swego trybu życia, że mogła zostać w Rzucie Kamieniem, mogła uratować Barronowi życie… Tego typu spekulacje były jak równia pochyła, która kończyła się spadkiem z urwiska, więc Lila przestała rozpamiętywać. Była, kim była. A Alucard Emery? No cóż, Alucard miał własne sekrety. I nie mogła go za to winić. III Kell uchylał się i robił uniki, poruszając się po Niecce jak cień i światło. Cieszyły go palące z bólu mięśnie, serce walące w piersi; spał tej nocy kiepsko,

a obudził się w jeszcze gorszym stanie, jego myśli bowiem stale krążyły wokół nowin o powrocie Lili. To miało sens, czyż nie? Jeśli dziewczyna żeglowała z jakąś arnezyjską załogą, większość z nich przybywała obecnie do Londynu na turniej. Do Essen Tasch zostały tylko dwa dni. Ostrze pojawiło się w górze i Kell odskoczył w tył, z dala od jego zasięgu. Dwa dni i nadal się u niego nie zjawiła. Wcześniej Kell dość irracjonalnie gdzieś w głębi duszy sądził, że wyczuje jej powrót, że jest nań nastrojony, tak jak kiedyś na lokale: Rzut Kamieniem, Pod Zachodzącym Słońcem i Osmaloną Kość. Stałe punkty w światach. Z drugiej strony, może był nastrojony na samą Lilę. Może to dziewczyna była słabą, niewidoczną siłą, która w ogóle wysłała go tamtego dnia do miasta i na targowisko. Ale tęsknił za nią, a skoro miasto było tak zatłoczone, jak niby miał w nim znowu ją znaleźć? „Po prostu podążaj za nożami — powiedział mu głos w głowie. — I za ciałami, w które ich ostrza są wbite”. Uśmiechnął się do siebie. A potem, z lekkim ukłuciem w sercu, zadał sobie pytanie, jak długo Lila przebywa w Londynie. I dlaczego nie przyszła się z nim zobaczyć. Ich ścieżki przecięły się wprawdzie jedynie na kilka dni, ale on, Rhy i Tieren byli jedynymi ludźmi, których Lila znała w tym świecie, albo przynajmniej… jedynymi, których znała cztery miesiące temu. Może wypłynęła w morze i tam nawiązała liczne przyjaźnie, chociaż szczerze w to wątpił. Następny cios musnął jego skórę i Kell odsunął się w ostatniej chwili. „Skup się — złajał się w myślach. — Oddychaj”. Srebrna maska idealnie leżała na jego twarzy, zasłaniając wszystko z wyjątkiem oczu i nozdrzy. Kell założył ją, chcąc się przyzwyczaić do jej rozmiaru i wagi, i szybko odkrył, że rozkoszuje się różnicą — pociechę stanowiły anonimowość i odgrywana rola. Póki nosił maskę, nie był antarim Kellem. Był Kamerovem! Co pomyślałaby o tym Lila? Lila, Lila, wcześniej rozważał nawet możliwość użycia magii krwi, za pomocą której spróbowałby szukać — nadal posiadał chusteczkę dziewczyny — lecz się powstrzymał, zanim wyjął nóż. Przez te kilka miesięcy ani razu nie upadł tak nisko. Ponadto nie był jakimś szczeniakiem, który gania za panem czy kością. Niech Lila do niego przyjdzie. Ale dlaczego do tej pory nie przyszła…?! Metal błysnął zbyt blisko, Kell zaklął i przetoczył się po podłodze, a potem zerwał się na nogi. Zamienił kilkunastu wrogów na jednego jedynego, ale w przeciwieństwie do manekinów, przeciwko którym przedtem trenował, ten był jak najbardziej żywy. Hastra, w pełnej zbroi, przesuwał się w tył i w przód, starając się unikać ciosów swego pana. Młody strażnik okazał się zadziwiająco chętny do biegania po Niecce, uzbrojony jedynie w tępe ostrze i małą tarczę, podczas gdy Kell doskonalił własną zwinność i ćwiczył zmienianie żywiołów w oręż. „Zbroja… — pomyślał, gdy wiatr zrywał się wokół niego — …ma się w tym pojedynku roztrzaskać… — skoczył w powietrze, odepchnął się od ściany, trzasnął podmuchem Hastrze w plecy — …kiedy przeciwnik w nią trafi”.

Młody strażnik chwiejnie przeszedł przed siebie, a potem obrócił się twarzą do Kella. „W pojedynku zwycięży ten… — ciągnął dalej wyliczanie zasad pojedynku antari, gdy tymczasem wokół jego dłoni zawirowała woda — …który jako pierwszy zada dziesięć trafień… — Woda rozdzieliła się na dwa strumyki i teraz obracała się wokół obu jego rąk. — …Jeżeli jeden z walczących… — Oba strumienie wystrzeliły do przodu, zamarzając, zanim uderzyły — …Będzie niezdolny kontynuować… — Hastra zdołał zablokować tylko jeden kawałek lodu, drugi zaś zahaczył o zbroję na udzie i rozkruszył ją w lodowe krople — …Lub oznajmi, że przegrał”. Kell uśmiechnął się szeroko pod maską, a zziajany strażnik zdjął hełm; on również się uśmiechał. Antari zerwał srebrną maskę. Jego wilgotne włosy sterczały na wszystkie strony. — To właśnie robiłeś tutaj przez te wszystkie tygodnie, panie Kell? — spytał zdyszanym głosem Hastra. — Trenowałeś do turnieju? Kell się zawahał, a później powiedział: — Tak przypuszczam. Rzeczywiście wszak trenował; po prostu nie wiedział, w jakim celu ćwiczy. — Cóż, panie, opłaciło się — ocenił strażnik. — Gdy patrzę na ciebie, to wszystko wydaje się takie łatwe. Kell się roześmiał. Prawda była taka, że całe ciało go bolało i nawet kiedy krew w jego żyłach aż się paliła do dalszej walki, czuł, że siły ma nadwątlone. Wycieńczone. Za bardzo się wcześniej przyzwyczaił do skuteczności magii krwi, a posługiwanie się żywiołami wymagało więcej woli. Kiedy użył zaklęcia krwi, natychmiast czuł zmęczenie, natomiast ten rodzaj pojedynku osłabiał go bardzo i na długo. Może dzięki temu dobrze prześpi noc przed turniejem. Hastra przeszedł salę treningową ostrożnie, jak gdyby stąpał po poświęconej ziemi, i stanął przy sklepionym wejściu do Niecki, przyglądając się stolikowi z wyposażeniem — misce z wodą, pojemnikami z ziemią, piaskiem i oliwą. — Posiadłeś umiejętność związaną z jakimś żywiołem? — spytał Kell, odgarniając włosy z czoła. Uśmiech tamtego przygasł. — Trochę tego, trochę tamtego, panie. Kell zmarszczył brwi. — Co chcesz przez to powiedzieć? — Rodzice pragnęli, żebym został kapłanem — odparł młody strażnik, drapiąc się po głowie. — Mnie się jednak taka przyszłość nie wydawała zbyt zabawna. Spędzać cały dzień na medytacji w tej zatęchłej kamiennej budowli… — Potrafisz równoważyć żywioły?! — przerwał mu ze zdumieniem Kell. Kapłanów wybierano nie pod kątem potencjału skojarzonego z jednym żywiołem, lecz ze względu na zrównoważoną zdolność władania nimi wszystkimi, i to nie w sposób, w jaki robił to antari, czyli czystą mocą, lecz dzięki spokojowi i konsekwencji niezbędnych do pielęgnowania życia. Utrzymywanie żywiołów w równowadze stanowiło umiejętność świętą. Nawet Kell zmagał się z problemem równowagi; dokładnie tak samo

jak potężny wiatr jest w stanie wyrwać z korzeniami młode drzewko, tak moc antariego miała w sobie zbyt dużo siły jak na tak subtelną sztukę. Kell potrafił wpływać na rzeczy już „dorosłe”, lecz życie na początku jest kruche i potrzebuje dotyku łagodnego. Hastra najpierw wzruszył ramionami, po czym się lekko rozpromienił. — Chcesz zobaczyć, panie? — spytał, niemal onieśmielony. Kell rozejrzał się wokół: — Właśnie teraz? Strażnik wyszczerzył zęby w uśmiechu. Wsunął rękę do kieszeni i wyjął małe nasionko. Kiedy Kell uniósł brew, Hastra zachichotał. — Nigdy nie wiadomo, kiedy będzie trzeba wywrzeć wrażenie na jakiejś damie — wyznał. — Wielu mężczyzn pręży pierś i popisuje się hałaśliwie lub ostentacyjnie. Ale nie pomnę nawet, ile nocy zaczynałem od nasionka, a kończyłem, no cóż… — Hastra, gdy coś go zaniepokoiło, mówił czasem bez sensu, a teraz Kell najwyraźniej bardzo go zdenerwował. — Z drugiej strony — podjął — wątpię, czy ty, panie, musisz się tak bardzo starać, jeśli chcesz wzbudzić ich podziw… Strażnik ponownie przejrzał żywioły na stole. W jednej małej miseczce znajdowało się trochę luźnej ziemi, nie bogatej gleby z sadów czy ogrodów, lecz kamienistej, takiej, jaką można znaleźć pod kostką brukową na ulicy. Nie była najlepsza do ćwiczeń — a Kell, ilekroć miał wybór, sięgał raczej po skały niż po ziemię — ale było jej dość sporo. Przyglądał się teraz, jak Hastra nabiera garść ziemi i robi w niej palcem mały otwór, w który upuścił nasionko. Później strażnik zanurzył drugą rękę w misce z wodą i przycisnął mokrą dłoń do ziemi, a następnie w obu rękach uformował z ziemi z nasionkiem kulkę. Zamknął oczy i przez długą chwilę poruszał wargami. Kell poczuł nieznaczne ciepło w powietrzu między nimi i ogarnęło go uczucie, które znał dobrze z czasów ćwiczeń z Tierenem. I wtedy, nadal coś mamrocząc, Hastra zaczął powoli otwierać dłonie. Między nimi leżała gruda wilgotnej ziemi w kształcie jajka. Antari patrzył oczarowany, jak jasnozielona łodyżka wyrasta powoli ze zmoczonej ziemi. Osiągnęła dwa i pół centymetra, później pięć, pnąc się ku sufitowi pomieszczenia. Poczęły się rozwijać listki o ciemnopurpurowej powierzchni, aż w końcu pojawił się biały sferyczny kwiat. Strażnik zamilkł; wyglądał na zadowolonego. — Co to jest? — spytał Kell. — Acina — odparł tamten. — Jej liście są dobre na ból. — Zadziwiające. Hastra znów wzruszył ramionami. — Moi rodzice nie ucieszyli się, gdy zamiast tego wybrałem służbę w straży królewskiej. — Potrafię to sobie wyobrazić. Kell chciał powiedzieć młodemu mężczyźnie, że się tutaj marnuje. Że jego talent jest na to o wiele zbyt cenny i nie powinien go roztrwonić na korzyści w postaci miecza i zbroi. Ale przecież gdyby wyłącznie talent danej osoby miał determinować jej miejsce w świecie, jakim argumentem mógłby się posłużyć on sam, usiłując uzasadnić, dlaczego

chce od życia więcej? — Jednak to dlatego, że tak naprawdę nie wiedzą — kontynuował pogodnie Hastra. — Prawdopodobnie myślą, że patroluję ulice w sha. Będą dumni, kiedy usłyszą, że strzegę ciebie, panie. Ponadto zawarłem z ojcem porozumienie — dodał. — Ostatecznie dołączę do sanktuarium. Chociaż, odkąd pamiętam, pragnąłem zostać królewskim strażnikiem. Wiedziałem, że nie będę szczęśliwy, póki nie spróbuję. Nie potrafię sobie wymyślić gorszej tortury niż zastanawianie się, jak mogłoby być. Więc zadałem sobie pytanie, czemu by nie zrobić jednego i drugiego. Do sanktuarium trafię, kiedy będę całkowicie gotowy. — A jeśli wcześniej umrzesz? Wesoły nastrój Hastry bynajmniej się nie popsuł. — Wtedy ktoś inny dostanie mój dar. I, przy odrobinie szczęścia, ten człowiek będzie mniej uparty ode mnie. Tak mówi moja matka. — Pochylił się porozumiewawczo do przodu. — Kiedy nikt nie patrzy, zajmuję się przynajmniej dziedzińcami. Kell uśmiechnął się. Pałacowe tereny rzeczywiście były poroś­nięte podejrzanie bujną jak na tę porę roku roślinnością. Strażnik wyprostował się, jego spojrzenie strzeliło ku schodom. — Powinniśmy iść… — Wciąż jeszcze mamy czas — zapewnił go Kell. — Skąd wiesz, panie? — spytał Hastra. — Tu, na dole, nie słychać dzwonów, więc nie ocenisz po świetle. — Magia — odparł antari, a potem, kiedy młody mężczyzna otworzył szeroko oczy, wskazał na klepsydrę stojącą na stole wraz z innymi narzędziami. — I to. Nadal był piasek w szkle, zresztą Kell nie czuł się jeszcze gotów stawić czoło światu nad sobą. — Powalczmy znów. Hastra zajął pozycję. — Tak, panie. — Nazywaj mnie Kamerovem — polecił Kell, nakładając ponownie hełm. IV Sessa Av! Słowa przesunęły się przez górne partie wszystkich tablic informacyjnych w Londynie. „Dwa dni!” Miasto odliczało. „Dwa dni do Essen Tasch!” Dwa dni, a Lila Bard miała problem. Wcześniej żywiła nadzieję, że istnieje jakaś oczywista luka w systemie, sposób szantażu lub przekupstwa, dzięki którym znajdzie się na liście uczestników turnieju lub wystąpi o „dziką kartę”, ale najwyraźniej wszystkich potencjalnych mistrzów i mistrzynie wybrano już wiele tygodni temu. Na liście było dwanaście nazwisk oraz dwóch zmienników, co znaczyło, że jeśli Lila Bard chciała otrzymać szansę na uczestnictwo —

a naprawdę chciała — będzie musiała ukraść… komuś nazwisko. Ukradła w życiu wiele rzeczy, ale nigdy niczyjej tożsamości. Jasne, przyjmowała pseudonimy, odgrywała mnóstwo rozmaitych wymyślonych ról, nigdy jednak nie podawała się za kogoś realnie istniejącego! I, oczywiście, nie mogła się po prostu pod kogoś podszyć. Musiała taką osobę zastąpić! „Nie warto” — ostrzegł ją głos w głowie, ten nieznośny, pragmatyczny, który za bardzo przypominał głos Kella. Może to było szaleństwo. Może powinna po prostu zająć miejsce na trybunach i dopingować swojego kapitana, zarobić przy tym trochę dodatkowego grosza na zakładach. Nie byłby to wszak nieprzyjemny sposób spędzenia tygodnia. Bo przecież czym miałaby sobie zasłużyć na miejsce w ringu? Trenowała dopiero od kilku miesięcy. Ale… To jedno słowo drażniło jej skórę jak drzazga. Ale. Ale była niespokojna. Ale chciała poczuć dreszczyk emocji. Ale to byłoby wyzwanie. A jeśli chodziło o magię, nie dość było powiedzieć, że Lila szybko się uczyła. Miała wręcz wrodzone predyspozycje! Mistrz Tieren powiedział jej kilka miesięcy temu, że wyczuwa w niej coś potężnego, co czeka na przebudzenie. No cóż, wzniecała tę iskrę naprawdę mocno i teraz jej ogień płonął jasno — niczym żywa, ruchliwa istota, równie niespokojna jak sama Lila. A niepokój zawsze prowadził ją do brawury. Tyle że… nadal pozostawała ta nieznośna kwestia turniejowej drabinki. Lila spędziła cały dzień, przechadzając się po Czerwonym Londynie, dowiadując się tyle, ile mogła o Essen Tasch i jego uczestnikach. Strawiła wcześniej dostatecznie dużo czasu w tawernach, karczmach i gospodach, wiedziała więc, gdzie najprawdopodobniej można znaleźć odpowiedzi, nawet bez zadawania pytań. Pewnie, zawsze mogłaby dać za informacje temu i owemu po monecie, ale często, jeśli tylko posiedziała w jednym miejscu wystarczająco długo, odkrywała więcej, niż gdyby zapłaciła. A wszyscy wokół mówili o turnieju. Alucard, jak się okazało, należał do arnezyjskich faworytów wraz z pewną kobietą imieniem Kisimyr, zwyciężczynią poprzedniego turnieju, oraz mężczyzną o imieniu Jinnar. Ale imiona były tylko imionami. Lila musiała zobaczyć na własne oczy uczestników, zanim wejdą na arenę. Powiedziała sobie, że jeśli nie znajdzie nikogo, pod kogo mogłaby się podszyć, odpuści i zasiądzie na trybunach wraz z resztą załogi. O ile nie będzie nikogo takiego. Ale najpierw musiała to sprawdzić. Musiała mieć pewność. Sfrustrowana, dopiła trunek, zsunęła się ze stołka i skierowała z powrotem do Pokrętnej Drogi. Gdzieś po drodze do gospody bezwiednie zmieniła kurs i do czasu, aż skupiła się na tym, dokąd idzie, zdała sobie sprawę, że stoi przy głównej ulicy naprzeciwko królewskiego pałacu i patrzy w górę. Nie zdziwiła się. Przez cały dzień nogi niosły ją

tutaj. Przez cały dzień co chwila uświadamiała sobie, że zerka w stronę błyszczącej budowli. „Wejdź” — ponaglił ją głos. Prychnęła. Co miała niby zrobić? Wspiąć się po frontowych schodach? Skorzystała z nich przedtem raz, ale wówczas wkraczała jako gość, dzierżąc w ręku ukradzione zaproszenie. Drzwi były wtedy szeroko otwarte, teraz natomiast zamknięte na cztery spusty, a obok nich pełniło straż kilkunastu wartowników w wypolerowanych do połysku zbrojach i czerwonych pelerynach. Co by im powiedziała? „Przyszłam się zobaczyć z czarnookim księciem”? Jej angielski mógł jej ułatwić przejście przez frontowe drzwi, ale co potem? Czy król i królowa rozpoznaliby w niej tę chudą dziewczynę, która pomogła Kellowi ocalić ich miasto? Podejrzewała, że Rhy by ją pamiętał. Przyłapała się na tym, że myśli o księciu Rhyu ciepło — nie o momencie, w którym pozostawał we władzy Astrid Dane ani kiedy wykrwawiał się na śmierć na pryczy w sanktuarium, lecz później, gdy leżał otoczony poduszkami, z cieniami pod bursztynowymi oczyma. Zmęczony, miły, flirtujący mimo bólu. A Kell? Jak się powodziło czarnookiemu księciu? Czy zaprosiłby ją do środka? Podałby jej coś do picia i rozpytał o jej podróże? A może skrzywiłby się i zapytał, czy jest gotowa stąd odejść, wrócić do Szarego Londynu, świata, w którym jest jej miejsce? Podniosła głowę i zapatrzyła się w półmrok, mrużąc oczy — wysokie balkony pałacu były tylko aureolami światła w zimnym wieczornym powietrzu — a wtedy zdało się jej, że dostrzega cień stojący na jednym z najwyższych tarasów. Była zbyt daleko, by mieć pewność, stojąc w odległości, z której wszystko było zredukowane do niewyraźnych kształtów, a i umysł mógł jej płatać figle, zmieniając owe formy w cokolwiek. Odniosła jednak wrażenie, że ów cień na jej oczach się poruszył, jakby opierał się o balustradę, i w tejże chwili ciemna smuga stała się magiem w płaszczu z postawionym kołnierzem. Lila trwała w miejscu i przyglądała się, aż postać zniknęła, pochłonięta przez gęstniejącą noc. Jej uwagę przyciągnęło coś poniżej, para prostych czarnych tab­lic informacyjnych, które wznosiły się przed pałacowymi stopniami niczym kolumny. Kilka miesięcy temu na takich tablicach pojawiła się twarz Kella, najpierw wraz ze słowem ZAGINĄŁ na szczycie, a później z kolejnym — POSZUKIWANY. Teraz upiorną kredą obwieszczano różne wydarzenia, które miały się odbyć w godzinach przed samym turniejem — organizowano mnóstwo przyjęć, lecz jedno w szczególności przykuło wzrok dziewczyny. Nosiło nazwę Is Gosar Noche. „Noc Sztandarów”. Napis mignął jej, akurat kiedy znikał, i Lila musiała stać przed tablicą kolejne dziesięć minut, czekając, aż wiadomość powróci na końcu całego bloku reklamowego. Kiedy słowa się pojawiły, czytała najszybciej, jak potrafiła, starając się pojąć sens arnezyjskiego opisu. Z tego, co zrozumiała, uczestników ze wszystkich trzech imperiów wzywano nazajutrz wieczorem do pałacu — w przeddzień rozpoczęcia turnieju — na przyjęcie

wydane przez króla. Mieli też wówczas wybrać sobie sztandar, cokolwiek to znaczyło. Czy nie tego Lila chciała? Wymówki, by wejść prosto do Czerwonego Pałacu. Potrzebowała tylko jednej rzeczy — nazwiska. Dzwony biły i zaklęła pod nosem. „Cały dzień upłynął” — myślała ponuro, kiedy powlokła się z powrotem do Pokrętnej Drogi, nie będąc ani trochę bliżej swojego celu. — O, jesteś — odezwał się kapitan, gdy tylko weszła do środka. W sali od ulicy zgromadziła się garstka ludzi Alucarda. Nie nosili się ani tak jak na statku, ani tak jak w dokach, ani tak jak w innych tawernach czy gospodach. Tav, Stross i Vasry mieli na sobie ładne krótkie peleryny z kapturami; w nadgarstkach, przy kołnierzu i mankietach spięli je lśniącymi srebrnymi klamrami. Kapitan nałożył elegancki płaszcz, ciemnogranatowy ze srebrną podszewką, włosy związał i skrył pod falującym jak morze kapeluszem. Jedną rękę położył na rękojeści krótkiego miecza; w przygaszonym świetle błyskał srebrny pierścień w kształcie pióra. Gdyby nie szafir nadal iskrzący się w prawej brwi, Alucard w ogóle by się nie prezentował jak casero „Nocnej Iglicy”. Może nie uznano by go za pirata, ale mało kto również wziąłby go za młodego księcia. Wyglądał wytwornie, lecz także „ostro”, jak starannie utrzymany nóż. — Gdzie byłaś, Bard? Wzruszyła ramionami. — Zwiedzałam. — Już prawie wyszliśmy bez ciebie. Zmarszczyła czoło. — Dokąd idziecie? Alucard obdarzył ją uśmiechem. — Na przyjęcie — odparł. Tyle że to arnezyjskie określenie nie tłumaczyło się tak prosto. Lila już dawno temu się nauczyła, że w przypadku bardzo wielu słów w tym języku znaczenie zmienia się zależnie od kontekstu. Kapitan użył pojęcia najpojemniejszego znaczeniowo z dostępnych — tasura mogło bowiem oznaczać „przyjęcie”, lecz także „imprezę”, „uroczystość” lub „zebranie”, a wydźwięk tych słów sięgał od „radosnego” po „nikczemny”. — Nie znoszę przyjęć — oświadczyła, kierując się ku schodom. Niestety, Alucarda nie można było tak łatwo zniechęcić. Dogonił ją i chwycił za łokieć — ostrożnie i tylko na moment, ponieważ wiedział, jak niebezpiecznie jest ją dotykać, kiedy tego nie chciała. — To konkretne sprawi ci przyjemność — szepnął po angielsku. — Dlaczego? — Ponieważ wiem, jak fascynują cię nadchodzące zawody. — No i? — A to jest taka nieoficjalna tradycja — wyjaśniał. — Lokalni uczestnicy wypijają przed turniejem po kilka drinków. — Zainteresowanie Lili rzeczywiście wzrosło. — Nieco pozerskie, przyznaję — dodał, robiąc gest ku swoim ludziom — miałem jednak nadzieję, że pójdziesz.

— Po co? — Ponieważ takie spotkanie daje sposobność na oszacowanie sił konkurencji — powiedział. — A ty masz najbystrzejszy wzrok — podsumował i mrugnął. Dziewczyna próbowała ukryć podekscytowanie. — No dobra — mruknęła. — Skoro nalegasz. Kapitan uśmiechnął się i wyjął z kieszeni srebrną apaszkę. — Na co to? — spytała, gdy wiązał ją luźno na jej szyi. — Dziś wieczorem należysz do mojej świty. Lila zaśmiała mu się prosto w nos, a zgrzytliwe dźwięki przyciągnęły spojrzenia pozostałych marynarzy. — Twoja świta?! — spytała. „Co dalej? — zastanowiła się. — Będę giermkiem?” — Pomyśl sobie, że to określenie dla załogi na lądzie. — Mam nadzieję, iż nie oczekujesz, że będę się do ciebie zwracała „panie” — odburknęła, poprawiając węzeł. — Na świętych, nie, takiego słowa można używać wyłącznie w łożu. A od określenia „lord” skóra mi cierpnie. Wystarczy „kapitanie”. — Skinął w kierunku czekających mężczyzn. — Pójdziemy? Uśmiech Lili się wyostrzył, kiedy kiwnęła głową ku drzwiom. — Prowadź, kapitanie. *** Szyld nad drzwiami gospody głosił: Is Casnor Ast. „Pod Zachodzącym Słońcem”. Lila zwolniła kroku, potem się zatrzymała. To było strasznie dziwne, nie mogła się jednak oprzeć wrażeniu, że była tu przedtem. Oczywiście, że nie była! Po przejściach z Dane’ami, a zanim odpłynęła wraz z załogą „Iglicy”, przebywała w Czerwonym Londynie ledwie kilka dni (czas dostateczny na podleczenie się i udzielenie odpowiedzi na pytania) i nie ruszała się w całym tym okresie z pałacu. Ale teraz, gdy stała tu, na progu, lokal wydał jej się tak bardzo znajomy! Zamknęła oczy i niemal poczuła się jak w… Nie, to nie było możliwe. Zamrugała i rozejrzała się po widocznych ulicach, usiłując nałożyć plan tego miasta na inne, to, w którym mieszkała wcześniej przez całe życie. A kiedy obrazy się połączyły, uprzytomniła sobie, że wie dokładnie, gdzie się znalazła. Dokąd trafiła. Na tym narożniku w Szarym Londynie, idealnie w tej samej odległości od rzeki, stała karczma, ta, którą Lila znała aż nazbyt dobrze. Rzut Kamieniem. Jakie były na to szanse? Karczmy i gospody były równie liczne jak problemy, ale trafić do dwóch zajmujących dokładnie to samo miejsce? Z zewnątrz ani trochę nie wyglądały podobnie, a jednak tutejszy lokal pociągał ją tak samo jak tamten. Znów poczuła się jak w domu. W domu?! Kiedy była w Rzucie Kamieniem, nigdy nie myślała o nim jak o domu, teraz jednak tylko to jedno słowo pasowało. Tyle że to nie był ten budynek, za którym tęskniła. Nie do końca ten sam.

Wepchnęła rękę do kieszeni i zacisnęła palce na srebrnym zegarku kieszonkowym, który zwisał jak ciężarek przy fałdzie jedwabnej poszewki. — Kers la, Bard? Podniosła wzrok i zdała sobie sprawę, że Alucard trzyma przed nią otwarte drzwi. Pokręciła głową. — Skan — odrzekła. „Nic”. Kiedy wchodziła do wnętrza, moc uderzyła ją falą. Nie była w stanie widzieć magii, tak jak to umiał kapitan, potrafiła ją wszakże wyczuć, a tu wypełniała powietrze niczym para, ponieważ emanowała od zgromadzonych magów. Nie wszyscy uczestnicy podróżowali z dużym orszakiem. Niektórzy — jak siedząca pod tylną ścianą ogorzała kobieta z czarnymi włosami splecionymi w cienkie warkoczyki i ozdobione złotem — stanowili centrum własnego wszechświata, podczas gdy inni siedzieli w małych grupkach lub samotnie wędrowali po sali, ciągnąc za sobą atmosferę potęgi. Tymczasem déjà vu nie znikało. Lila ze wszystkich sił starała się strząsnąć to uczucie i skoncentrować na otoczeniu. Koniec końców, nie przyszła tu przecież wyłącznie jako jedna z osób towarzyszących Alucardowi. Chodziło o znalezienie sposobu, wykonanie własnej magicznej sztuczki. W gospodzie przebywało mnóstwo magów i magiń, a ona, Delilah Bard, zamierzała sprawić, żeby jedno z nich zniknęło. Ktoś zawołał za Alucardem tubalnym głosem i cała świta kapitana się zatrzymała, podczas gdy dwaj mężczyźni spletli na powitanie dłonie. Tav poszedł zamówić kolejkę, podczas gdy Stross żywo szacował wzrokiem pomieszczenie. Lila zgadywała, że trafił tu z tego samego powodu co ona, czyli z zadaniem oceny rywali. Vasry z kolei popatrywał po sali głodnymi oczyma. — To jest panująca mistrzyni, Kisimyr — wyszeptał do Lili po arnezyjsku, kiedy kobieta z warkoczykami zamaszystym krokiem szła ku ich kapitanowi, a jej wysokie buty stukały hałaśliwie na zniszczonej drewnianej podłodze. Mężczyzna, który wcześniej witał się z Alucardem, widząc jej nadejście, wycofał się kilka kroków. — Emery — powiedziała z mocnym obcym akcentem i kocim uśmiechem. — Naprawdę nie umiesz trzymać się z dala od kłopotów. Nie była z Londynu. Mówiła językiem królewskim, ale wszystkie jej słowa się zlewały, choć nie w zawiły sposób typowy dla Faroan, lecz bardziej tak, jakby po prostu nie uznawała odstępów między wyrazami. Miała niski, donośny głos, a jej wypowiedzi brzmiały jak dudnienie grzmotu. — Nie, kiedy kłopoty są bardziej zabawą — odparł z ukłonem Alucard. Jej uśmiech się rozszerzył, gdy rozpoczęli cichą rozmowę — było w tym uśmiechu coś cierpkiego, co w połączeniu z rysami jej twarzy, pochyłym czołem i spojrzeniem prosto przed siebie można było odczytać jako szyderstwo. Wyzwanie. Ta kobieta roztaczała wokół siebie aurę pewności siebie. Nie arogancji — arogancja była zwykle bezpodstawna, a w Kisimyr wszystko mówiło, że najnormalniej w świecie uwielbia każdy pretekst, dzięki któremu może pokazać, co potrafi. Lili to się spodobało, odkryła, że naśladuje pewne cechy charakterystyczne dla tamtej, zastanawiając się, jakiego rodzaju całość stworzyłyby dodane do jej własnej twarzy.

Nie wiedziała, czy chciałaby walczyć z tą kobietą, czy się z nią zaprzyjaźnić, ale na pewno nie mogłaby jej zastąpić! Porzuciła zatem obserwację Kisimyr i zwróciła uwagę na innych — parę krzepkich postaci oraz bardzo ładną dziewczynę w niebieskim stroju i z kaskadami ciemnych włosów oraz licznymi krągłościami. Niestety, Lila nie przypominała nikogo z nich. Nadal przyglądała się zebranym w pokoju uczestnikom, kiedy świta Alucarda kierowała się ku narożnej ławie ze fotelami. Panująca mistrzyni wróciła już do własnej grupy i rozmawiała z jakimś młodym, ciemnoskórym mężczyzną. Był delikatnie zbudowany i szczupły, lecz umięśniony, miał nagie ramiona i z obu uszu zwisały mu długie złote kolczyki, które pasowały do biżuterii Kisimyr. — Losen — wyjaśnił cicho Alucard. — Jej protegowany. — Będą musieli rywalizować ze sobą? Wzruszył ramionami. — To zależy od losowania. Przy Kisimyr pojawił się mężczyzna ze stertą papierów. — Ten pracuje dla jasnowidza — powiedział Stross. — Najlepiej omijać go szerokim łukiem, no chyba że chcesz się znaleźć na deskach. W tym momencie drzwi gospody otworzyły się gwałtownie i do środka — zupełnie dosłownie — wleciał na podmuchu wiatru jakiś młodzieniec. Wiatr wirował wokół niego i kłębił się w sali, poruszając płomieniami świec i kołysząc latarniami. Kapitan obrócił się na siedzeniu, a potem uśmiechnął się i przewrócił oczyma. — Jinnar! — oznajmił, a Lila nie potrafiła stwierdzić po jego tonie, czy było to imię, czy raczej przekleństwo. Nawet obok barczystych Veskan i lubujących się w klejnotach Faroan, których Lila spotkała w Sasenroche, nowo przybyły okazał się jedną z najbardziej wyrazistych osób, jakie kiedykolwiek widziała. Szczuplutki jak smuga dymu albo jak późnowieczorny cień, skórę miał intensywnie opaloną jak Arnezyjczycy, a jego czarne włosy sterczały niczym rażone piorunem. Oczy pod czarnymi brwiami miał… srebrne, błyszczące jak kocie w słabym świetle gospody, widoczne wyłącznie dzięki czarnym paciorkom źrenic. Koronki gęstych czarnych rzęs okalały srebrne tęczówki, a na dodatek mężczyzna cechował się szakalim uśmiechem — nie ostrym, lecz szerokim. Na widok Alucarda uśmiechnął się jeszcze szerzej. — Emery! — zawołał, ściągając pelerynę z ramion, a równocześnie przechodząc w jednym gładkim ruchu. Poza wierzchnim okryciem jego ubrania nie przylegały po prostu ściśle do ciała — tworzyły z nim wręcz całość, jak gdyby odlane i ozdobione srebrnymi łańcuszkami, które otaczały jego szyję, a później ciągnęły się w dół, aż do nadgarstków. Kapitan wstał. — Pozwalają ci publicznie latać? Młodzieniec objął pytającego ramieniem. — Tylko podczas Essen Tasch. Wiesz, że stary Tieren ma do mnie słabość. Mówił tak szybko, że Lila ledwo mogła nadążyć, lecz jej uwagę natychmiast przyciągnęła wzmianka o londyńskim arcykapłanie.

— Jinie, poznaj moją załogę. Przynajmniej tych spośród moich ludzi, których najbardziej lubię. Oczy mężczyzny zatańczyły nad stołem, muskając Lilę jedynie przez moment — miała uczucie, że dotknął ją chłodny powiew wiatru — po czym wróciły do kapitana. Z bliska metaliczne spojrzenie Jinnara intrygowało jeszcze bardziej. — Jak cię obecnie nazywamy? — Możesz mi mówić „kapitanie”. — Jakżeż oficjalnie. Chociaż przypuszczam, że wolisz to określenie niż vestrę. — Wykonał skomplikowany ruch, który mógł z lekka przypominać ukłon, lecz tylko wówczas, gdyby ukłony szły w parze z nieprzyzwoitym gestem ręką. — Jego Wysokość Alucard, drugi syn z królewskiego Domu Emerych. — Ośmieszasz się. — Nie, raczej ciebie! — odparował Jinnar, prostując się. — To różnica. Alucard zaproponował mu miejsce obok siebie, ale młody mężczyzna odmówił, zamiast tego, lekko jak piórko, przysiadając na poręczy fotela kapitana. — Co przegapiłem? — Nic… jeszcze. Jinnar rozejrzał się. — To będzie dziwny turniej. — Tak? — W tym roku spowija go aura tajemniczości. — To jakiś żart żywiołów? — Ha! — odparował młodzieniec. — Nawet o tym nie pomyślałem. — Sądziłem, że trzymasz w rękawie całą masę wiatrowych żarcików — dokuczał mu Alucard. — Ja oczywiście je mam, tylko dla ciebie. Rozłożyłem je na części pierwsze, czyli przejmujące porywy, wichury, parę wodną… — Dokładnie tak samo jak twoje żagle — dociął mu Jinnar, zeskakując z poręczy fotela. — Też są pełne powietrza. Ale mówię poważnie — zapewnił rozmówcę, pochylając się ku niemu. — Nie widziałem nawet połowy konkurencji. Może ukrywają ich dla późniejszego efektu. Jakaż pompa to wszystko otacza! Byłem w Faro trzy lata temu i… wiesz, jak bardzo lubią złoto… a jednak w porównaniu z tutejszymi igrzyskami tamtejsze wydawały się wręcz nędzne. Mówię ci, wyczuwam jakby atmosferę spektaklu. Oczywiście, winny jest książę. Zawsze gustował w nadmiarze widowis­kowości. — I to mówi osobnik unoszący się dziesięć centymetrów nad ziemią. Lila popatrzyła w dół i nieznacznie się wzdrygnęła, zobaczyła bowiem, że Jinnar faktycznie wisi w powietrzu. Nie przez cały czas, ale za każdym razem, gdy się poruszył, wznosił się i zastygał nad podłogą odrobinę za długo, jakby grawitacja nie działała na niego w taki sam sposób jak na pozostałych. Albo może jakby coś innego ciągnęło go w górę. — Tak, no cóż — przyznał, wzruszając ramionami. — Przypuszczam, że wspaniale się w to wszystko wpasuję. Tak jak i ty — dodał, pstrykając srebrne pióro na kapeluszu Alucarda. — A teraz, jeśli mi wybaczysz, powinienem pokręcić się tutaj i przywitać z tym i owym. Wrócę.

Po tych słowach odszedł. Lila odwróciła się do kapitana, lekko otumaniona. — Stale jest taki? — Jinnar? Zawsze był trochę… nadpobudliwy. Ale niech cię nie omami jego infantylne poczucie humoru. To najlepszy mag wiatrowy, jakiego kiedykolwiek spotkałem. — Lewitował! — spostrzegła Lila. Widziała wcześniej wielu magów i ich sztuczki. Ale Jinnar był po prostu czystą magią! — Należy do pewnej szczególnej szkoły magii, której przedstawiciele wierzą, że nie tylko wykorzystują dany żywioł, ale wręcz stają się z nim jednością. — Alucard podrapał się po głowie. — To jest tak jak wtedy, gdy dzieci uczą się grać w rennę i muszą wszędzie nosić ze sobą piłkę, aż zaczną się z nią czuć dobrze. Cóż, Jinnar nigdy swojej nie odłożył. Lila obserwowała, jak mag wiatru śmiga po sali, pozdrawiając Kisimyr i Losena, a potem dziewczynę w błękicie. Później zatrzymał się, przysiadł na skraju jakiejś kanapy i zaczął rozmawiać z mężczyzną, którego do tej pory nie zauważyła. A raczej zauważyła go, lecz uznała za porzuconego członka orszaku jednego z uczestników, choćby dlatego, że był ubrany w prosty czarny płaszcz z opalizującą szpilką w kształcie litery „S” przy szyi. Pamiętała, że przechodził wcześniej wśród zebranych, trzymając się bardziej ścian niż środka pomieszczenia, a w ręku mocno ściskał szklankę z białym ale. Jego zachowanie świadczyło chyba bardziej o skrępowaniu niż o podstępności, aż w końcu wycofał się na kanapę, gdzie pragnął zapewne w spokoju wypić swoje piwo. Teraz z powodu dymu i cieni wypełniających salę Lila zmrużyła oczy i patrzyła, jak Jinnar ściska tamtemu rękę. Skóra mężczyzny była jasna, włosy — ciemne, ciemniejsze niż jej i krótsze, rysy wydatne. „Ile ma wzrostu?” — zastanawiała się, usiłując ocenić po kształcie jego ramion i długości rąk. Nagle jej policzek musnęły powiewy chłodnego powietrza i uświadomiła sobie, że wrócił do nich mag wiatru. Siedział znowu na oparciu fotela Alucarda, pojawiwszy się zupełnie bez ostrzeżenia. — No i co? — spytał Alucard, zadzierając głowę. — Wszyscy są tutaj? — Prawie. — Jinnar wyjął z kieszeni tabelkę z drabinką turniejową. — Nie ma tylko Brosta. Ani tego… Kamerova. Ani Zenisry. — Chwalić świętych — wymamrotał Alucard, słysząc to ostatnie nazwisko. Jinnar zachichotał. — Masz więcej wrogów niż większość ma kochanków. Szafir w brwi kapitana zamigotał. — Och, tych drugich też mam niemało. — Skinął głową ku mężczyźnie na kanapie. — A ten… cień? — Wysoki, ciemnowłosy, spokojny? Nazywa się Stasion Elsor. Całkiem miły gość. Myślę, że nieco płochliwy. „Stasion Elsor” — powtórzyła w myślach Lila, ucząc się na pamięć imienia i nazwiska.

— A może jest na tyle mądry, że woli nie ujawniać swoich atutów. — Może i tak — zgodził się Jinnar. — Tak czy inaczej, jest początkujący, a przybywa z Besa Nal, na wybrzeżu. — Mój człowiek, Stross, pochodzi z tego regionu. — Tak, no cóż, miejmy nadzieję, że ten Stasion na arenie lepiej się prezentuje niż w gospodzie. — Nie zawsze chodzi o zrobienie przedstawienia — zbeształ go Alucard. Jinnar zarechotał. — Że też akurat ty to mówisz, Emery. — Z tymi słowy zeskoczył z fotela i odleciał. Kapitan wstał. Popatrzył na trzymaną szklankę wzrokiem kogoś, kto nie jest pewny, jak się tam dostała. Potem dopił jej zawartość jednym haustem. — Chyba lepiej pójdę się przywitać — stwierdził, odstawiając puste szkło. — Wrócę. Lila w zadumie pokiwała głową, ponieważ ponownie chciała się skupić na zajmującym kanapę mężczyźnie. Tyle że mężczyzny tam nie było, już nie. Przeszukała wzrokiem lokal i spojrzała na drzwi akurat w momencie, gdy Stasion Elsor w nich znikał. Opróżniła szklaneczkę i zerwała się na równe nogi. — Dokąd idziesz? — spytał Stross. Posłała mu ostry uśmiech i podniosła kołnierz płaszcza. — Wpakować się w jakieś kłopoty. V Byli niemal tego samego wzrostu. Ten drobiazg Lila dostrzegła jako pierwszy, kiedy szła za Elsorem. Zdawał się minimalnie wyższy, odrobinę szerszy w barkach, ale miał wąską talię i długie nogi. Idąc za nim, najpierw dopasowała się do jego kroku, a następnie zaczęła go imitować. Tutaj, tak blisko rzeki, ulice były wystarczająco zatłoczone, żeby zamaskować jej pogoń, i Lila zaczęła się czuć mniej jak złodziejka, która upatrzyła sobie ofiarę, a bardziej jak kotka polująca na mysz. Mogła zawrócić, miała ku temu wiele okazji. Niemniej wciąż parła naprzód. Nigdy tak naprawdę nie wierzyła w przeznaczenie, ale — jak większość osób, które kwestionują religię — potrafiła w razie potrzeby przywołać nieco wiary. Elsor nie mieszkał w Londynie. Nie towarzyszył mu tu orszak. Zbliżając się do niego, zadała sobie pytanie, ile osób — poza Jinnarem — w ogóle zauważyło jego obecność Pod Zachodzącym Słońcem. Światło w gospodzie było przygaszone. Ktokolwiek dobrze się przyjrzał jego obliczu? A kiedy turniej się zacznie, twarzy uczestników i tak nie będzie widać. „Szaleństwo” — ostrzegł ją głosik w głowie, ale co miała do stracenia? Alucarda i „Nocną Iglicę”? Czułą opiekę, przynależność do grupy — takie sprawy za bardzo się przecenia. Elsor włożył ręce do kieszeni. Lila zrobiła to samo.

On pokręcił głową. Ona pokręciła swoją. Miała przy sobie kilka różnych noży, ale nie planowała go zabić — o ile poradzi sobie z nim inaczej. Kradzież tożsamości to jedno, kradzież życia to coś zupełnie innego i chociaż Lila oczywiście zabijała, gdy musiała, nigdy nie traktowała tego lekko. Jeśli jednak jej plan miał się powieść, Stasionowi Elsorowi musi się coś przytrafić. Mężczyzna skręcił za róg i wszedł w wąską uliczkę, która prowadziła do portu. Była nierówna i pusta, znajdowały się na niej jedynie zaciemnione sklepy oraz nieco rozrzuconych tu i ówdzie kubłów na śmieci i skrzyń. Elsor był bez wątpienia znakomitym magiem, ale Lila miała po swojej stronie element zaskoczenia i bez wyrzutów sumienia potrafiła zagrać nieczysto. O jedne z drzwi, błyskając w świetle latarni, opierała się metalowa sztaba. Gdy Lila brała sztabę, rozległ się odgłos metalu ocierającego się o kamienie brukowe i Elsor się obrócił. Był szybki, lecz ona szybsza i skryła się w jakimś wejściu, zanim jego oczy odnalazły miejsce, w którym się przed chwilą znajdowała. Na dłoni mężczyzny zapłonął ognik. Elsor podniósł światełko i przytrzymał w górze, podczas gdy na ulicy zatańczyły cienie. Był najwyraźniej magiem ognia. Więcej wiadomości Lila nie potrzebowała. Poruszyła wargami, magia zadrgała w niej, gdy przywoływała dwuwiersz autorstwa Blake’a. Nie wzywała ognia ani wody, lecz ziemię. Żardyniera stojąca na parapecie nad mężczyzną zaczęła sunąć ku krawędzi, a potem runęła w dół. Chybiła o centymetry, roztrzaskując się na ulicy, a Elsor po raz drugi się obrócił, szukając źródła hałasu. Wtedy Lila zbliżyła się i podniosła sztabę; czuła się trochę mniej winna. „Dwukrotnie mnie oszukał” — pomyślała, machając sztabą. Mężczyzna uniósł ręce, zbyt wolno, by zatrzymać cios, lecz na tyle szybko, że zanim zwalił się na ulicę z łoskotem bezwładnego ciała i sykiem gaszonego płomienia, zdołał przesunąć nim po przodzie jej płaszcza. Lila pospiesznie poklepała języki ognia na okryciu i skrzywiła się. Calla się nie ucieszy. Oparła sztabę o ścianę i klęknęła, chcąc przyjrzeć się Stasionowi Elsorowi — z bliska rysy jego twarzy okazały się jeszcze ostrzejsze. Krew płynęła mu z czoła, lecz jego pierś falowała i dziewczyna poczuła się całkiem dumna z własnej powściągliwości, kiedy objęła go i podciągnęła do pionu, starając się nie stracić równowagi pod ciężkim ciałem. Z głową zwisającą na piersi i ciemnymi włosami przesłaniającymi ranę na skroni prawie wyglądał na pijanego do nieprzytomności. „Co teraz?” — zastanowiła się i dokładnie w tym samym momencie usłyszała za sobą czyjś głos: — Co teraz? Odwróciła się, upuszczając ciało Elsora i równocześnie wyciągając sztylet. Machnęła przegubem dłoni i sztylet zmienił się w dwa, a kiedy uderzyła metalem o metal, oba ostrza zapłonęły — ogień lizał ich krawędzie, sunąc w górę. U wylotu wąskiej uliczki stał Alucard z założonymi na piersi rękoma. — Imponujące — ocenił głosem, który świadczył o zdecydowanie przeciwnej

opinii. — Powiedz mi, co planujesz. Podpalić mnie, zakłuć czy jedno i drugie? — Co tu robisz? — syknęła. — Naprawdę uważam, że to ja powinienem spytać o to ciebie. Wskazała na ciało. — Czyż nie jest to oczywiste? Kapitan oderwał wzrok od noży i zerknął na metalową sztabę i postać leżącą u stóp Lili. — Nie, nie bardzo. Ponieważ nie jesteś chyba tak niemądra, żeby zabijać konkurenta. Dziewczyna złożyła noże, gasząc płomienie. — Nie zabiłam go. Alucard jęknął cicho. — Na świętych, naprawdę ci życie niemiłe. — Ścisnął swój kapelusz. — Co sobie myślałaś?! Lila rozejrzała się. — Wiele statków odpływa stąd każdego dnia. Zamierzałam go ukryć na jednym z nich. — A co zrobisz, gdy ten człowiek się obudzi, zawróci statek i pojawi się na tyle wcześnie, że każe cię aresztować i mimo wszystko weźmie udział w zawodach? Kiedy Lila nie odpowiedziała, ponieważ nie przemyślała tej sprawy jeszcze tak dokładnie, potrząsnął głową. — Masz prawdziwy talent do zabierania rzeczy, Bard. Ale najwyraźniej kompletnie nie potrafisz się ich pozbywać. Lila zamierzała trwać przy swoim. — Coś wykombinuję. Alucard mamrotał pod nosem przekleństwa w kilku językach. — A ty co? — dodała. — Śledziłeś mnie?! Rozłożył ręce. — Zaatakowałaś uczestnika… mogę tylko przypuszczać, że z racji durnego pomysłu zajęcia jego miejsca w drabince… i rzeczywiście masz czelność udawać urażoną z powodu jakichś moich poczynań?! Przemknęło ci chociaż przez głowę, co by to oznaczało dla mnie?! W jego ton zaczęła się chyba wkradać histeria. — To nie ma związku z tobą. — To ma potężny związek ze mną! — odwarknął. — Jestem twoim kapitanem! Jesteś członkiem mojej załogi. — Przytyk uderzył z niespodziewaną siłą. — Kiedy władze odkryją, że marynarz z mojego statku usiłował się pozbyć jednego z moich rywali, jakie założenie twoim zdaniem przyjmą? Że jesteś stuknięta i postanowiłaś zrobić coś tak głupiego sama czy że ja cię do tego namówiłem? — Pobladł z wściekłości, a powietrze wokół nich szumiało. Lilę ogarnęło oburzenie, lecz szybko zastąpiło je poczucie winy. Od tych emocji aż zrobiło jej się niedobrze. — Alucardzie… — wydukała. — Czy on widział twoją twarz?

Lila objęła się w pasie. — Nie sądzę. Kapitan zaczął chodzić, mrucząc coś pod nosem, w końcu opadł na kolano obok ciała Elsora. Przetoczył mężczyznę na plecy i zaczął obszukiwać jego kieszenie. — Okradasz go?! — spytała z niedowierzaniem. Nic nie powiedział, rozkładał tylko zawartość kieszeni Elsora na zmrożonych kamieniach. Klucz z jakiejś gospody. Garść monet. Kilka złożonych kartek, wśród których zobaczyła oficjalne zaproszenie na Essen Tasch. Alucard wyrwał opalizującą szpilkę z kołnierza płaszcza mężczyzny, później pokręcił głową i pozbierał znaleziska. Wstał i wepchnął przedmioty w ręce Lili. — Kiedy sytuacja stanie się paskudna, a tak będzie… nie ciągnij ze sobą na dno „Iglicy”. Rozumiesz, Bard? Lila mocno pokiwała głową. — I, dla jasności — dodał — to beznadziejny pomysł. Złapią cię! Może nie od razu. Ale ostatecznie cię złapią. A kiedy cię złapią, ja cię nie uchronię. Uniosła brew. — Nie proszę cię o to. Wierz w to lub nie, Alucardzie, umiem zadbać o siebie. Popatrzył na leżące między nimi ciało. — Czy to oznacza, że naprawdę nie potrzebujesz mojej pomocy w pozbyciu się tego mężczyzny? Lila wsunęła włosy za ucho. — Nie jestem pewna, czy jej potrzebuję, ale na pewno ją docenię. Uklękła i chwyciła jedno ramię Elsora, a Alucard sięgnął po drugie, jednak w połowie przerwał i wyraźnie się nad czymś zadumał. Złożył ręce, oczy mu pociemniały, usta zacisnął ponuro. — O co teraz chodzi? — spytała Lila, prostując się. — To kosztowny sekret, Bard — oświadczył. — Dotrzymam go, ale w zamian za inny. „Cholera!” — pomyślała. Przez kilka miesięcy na morzu udawało jej się nie powiedzieć mu ani jednej rzeczy, której powiedzieć nie chciała. — Dam ci jedno pytanie — odparła w końcu. — Jedną odpowiedź. Alucard wcześniej zadawał te same pytania, stale i stale: „Kim jesteś”, „Czym jesteś” i „Skąd przybyłaś”? A odpowiedzi, których Lila mu udzielała, stale i stale, nawet nie były kłamstwami. „Delilah Bard”. „Jedną z wielu”. „Z Londynu”. Teraz jednak, gdy tak stali w nocy w dokach, kapitan Emery nie zadał żadnego z tych pytań. — Twierdzisz, że jesteś z Londynu… — Popatrzył jej w oczy. — Ale nie masz na myśli tego Londynu, prawda?! Serce w niej zamarło, a potem poczuła, że się uśmiecha, mimo iż na tak postawione pytanie nie mogła odpowiedzieć kłamstwem. — Nie — odrzekła. — Teraz pomóż mi z ciałem. ***

Alucard okazał się niepokojąco biegły, gdy trzeba się było kogoś pozbyć. Lila oparła się o zestaw skrzyń przy transportowym końcu portu — przeznaczonym dla statków, które przypływały tylko na chwilę, a nie na cały okres trwania turnieju — i obracała w palcach należącą do Elsora szpilkę w kształcie litery „S”. Sam Stasion siedział na ziemi, rozparty przy skrzyniach, podczas gdy kapitan starał się przekonać dwóch osiłków do zabrania w ostatniej chwili dodatkowego „ładunku”. Dziewczyna rozumiała jedynie strzępy prowadzonej po arnezyjsku rozmowy, przeważnie wypowiedzi Alucarda, ponieważ do jego wymowy była przyzwyczajona. — Dokąd płyniecie… ile to będzie… ze dwa tygodnie o tej porze roku…? Lila włożyła szpilkę do kieszeni i przejrzała papiery Elsora, trzymając je w górze, przy świetle najbliższej latarni. Mężczyzna lubił rysować. Małe obrazki wypełniały marginesy każdej stronicy oprócz oficjalnej inwitacji na igrzyska. Zaproszenie było śliczne, ze złotym szlaczkiem — przypominało jej tamto na urodzinowy bal księcia Rhya — oszpecone jedynie przez jedną fałdkę na dole w środku prostokąta. Elsor nosił także przy sobie niedokończony list i nieco luźnych notatek na temat innych zawodników. Lila uśmiechnęła się, kiedy zobaczyła jego ocenę — jedno słowo — osoby Alucarda Emery’ego: „Aktorzyna”. Złożyła kartki i wsunęła je za pazuchę swojego płaszcza. Pomyślawszy o płaszczach, przykucnęła i zaczęła zdejmować nieprzytomnemu mężczyźnie okrycie. Było dobrej jakości, ciemnografitowe, z krótkim, sztywnym kołnierzem i pasem w talii. Przez chwilę rozważała, czyby nie dokonać zamiany, ale nie potrafiła się zmusić do rozstania z arcydziełem Calli, więc zamiast tego wzięła ze stojącej obok furmanki wełniany koc i owinęła nim Elsora, żeby nie zamarzł. Na koniec wyjęła nóż i odcięła mężczyźnie pukiel włosów, wiążąc go w węzeł, a następnie chowając do kieszeni. — Nie chcę wiedzieć — wymamrotał Alucard, który nagle stanął nad nią; marynarze byli krok za nim. Kapitan wskazał głową na leżącego. — Ker tas naster — mruknął. „Oto wasz człowiek”. Jeden z marynarzy kopnął Elsora butem. — Pijany? Drugi klęknął i zatrzasnął kajdanki na nadgarstkach nieprzytomnego, a Lila zobaczyła, że Alucard odruchowo drgnął. — Uważajcie na niego — powiedział, gdy stawiali mężczyznę na nogi. Marynarz wzruszył ramionami i bąknął coś tak zniekształconego, że Lila nie potrafiła powiedzieć, gdzie kończy się jedno słowo, a zaczyna następne. Alucard tylko kiwnął głową, podczas gdy tamci się odwrócili i zaczęli ciągnąć mężczyznę w stronę statku. — I tyle? — spytała Lila. Kapitan zmarszczył brwi. — Wiesz, co jest najcenniejszą walutą w życiu, Bard? — Co? — Przysługa. — Zmrużył oczy. — Teraz jestem tym ludziom winien przysługę.

A ty jesteś winna mnie. — Oceniał wyrobionym okiem marynarzy, którzy wprowadzali na pokład nieprzytomnego Elsora. — Pozbyłem się twojego problemu, ale nie rozwiązałem go na zawsze! To transport kryminalistów. Kiedy wyruszy w rejs, nie ma prawa zawrócić, aż nie dotrze do Delonar. Ale ponieważ naszego człowieka nie ma w spisie, więc zanim statek dopłynie, dowiedzą się, że przewożą niewinnego. A zatem, bez względu na wszystko, co się zdarzy, lepiej niech cię tu nie będzie, gdy Elsor wróci. Znaczenie tych słów było jasne, jednak Lila i tak musiała spytać. — A „Iglica”? Alucard popatrzył na nią z zaciśniętymi szczękami. — Tam jest miejsce tylko dla jednego przestępcy. — Zrobił krótki wydech i powietrze przed jego wargami zmieniło się w mgłę. — Ale nie martwiłbym się. — Dlaczego? — Ponieważ na długo, zanim odpłyniemy, zostaniesz schwytana. Lila zdołała przywołać na twarz wisielczy uśmieszek, a tymczasem Stasion Elsor i marynarze zniknęli pod pokładem. — Jesteś człowiekiem małej wiary, kapitanie. Jednak prawda była taka, że Lila nie miała pojęcia, co zrobi, kiedy jej plan się nie powiedzie, nie miała też pojęcia, czy właśnie się nie skazała na potępienie, przez przypadek lub, co gorsza, celowo. Dopiero co zniszczyła komuś życie. Dokładnie tak samo jak w Rzucie Kamieniem. — Ustalmy jedną rzecz — rzucił Alucard, kiedy wyszli z portu. — Moja pomoc tutaj się kończy. Alucard Emery i Stasion Elsor nie mają ze sobą nic wspólnego. A jeśli przypadkiem spotkamy się na ringu, nie oszczędzę cię. Lila prychnęła. — Nie mam na to nadziei. Choć mam kilka asów w rękawie. — Przypuszczam, że tak — przyznał, wreszcie zerkając w jej stronę. — Mimo wszystko, jeśli uciekniesz dostatecznie daleko, nikt nie zdoła cię schwytać. Zrobiła niezadowoloną minę, przypominając sobie jego pytanie i swoją odpowiedź. — Od jak dawna wiesz? — spytała. Na twarzy Alucarda, stojącego już w drzwiach prowadzących do ich gospody, pojawił się cień uśmiechu. — A dlaczego twoim zdaniem pozwoliłem ci wejść na mój ­statek? — Ponieważ byłam najlepszą złodziejką? — Na pewno najdziwniejszą. *** Lila nie przejmowała się spaniem; miała zbyt wiele do zrobienia. Ona i Alucard zniknęli każde w swoim pokoju, nawet nie życząc sobie dobrej nocy, a kiedy wychodziła kilka godzin później z rzeczami Stasiona pod pachą, kapitan nie podążył za nią, choć wiedziała, że również nie spał. „Jeden problem naraz” — powiedziała sobie, wspinając się po schodach do gospody o nazwie Karoca i Zamek, i trzymając w palcach klucz od pokoju. Na mosiężnej przywieszce napisano nazwę gospody i numer pokoju: „3”.

Odszukała pokój Elsora i ostrożnie weszła. Wcześniej obejrzała zawartość jego kieszeni i przestudiowała jego papiery, a jeśli było coś jeszcze, czego mogła się dowiedzieć, zanim o zmroku zacznie grać jego rolę, przypuszczała, że znajdzie to tutaj. Pokój był prosty. Łóżko zostało posłane. Zwierciadło opierało się o okno, a na wąskim parapecie stał portret w srebrnej składanej ramce — Elsor po jednej stronie, młoda kobieta po drugiej. Grzebiąc w kufrze u stóp łóżka, Lila natrafiła na więcej różnych części garderoby, notes, krótki miecz, parę rękawiczek. Te ostatnie były dość osobliwe, tak zaprojektowane, że zakrywały grzbiety rąk, ale dłonie i opuszki palców pozostawały odsłonięte. „Idealne dla maga ognia” — pomyślała, chowając je do kieszeni. Notes zawierał głównie szkice — między innymi sporo przedstawiających tę młodą kobietę — a także kilka nabazgranych notatek i dziennik podróżny. Elsor był skrupulatny i wszystko wskazywało na to, że naprawdę przybył sam. Do notesu wsunięto kilka listów i karteczek i Lila przestudiowała jego podpis, ćwicząc go najpierw palcami, a potem kawałkiem ołówka, aż dobrze go opanowała. Potem zaczęła opróżniać kufer, wyrzucając na łóżko przedmioty, jeden po drugim. Zestaw pudełek blisko dna zawierał wysoki kapelusz, wywinięty nad czołem, oraz płócienny zwitek, który po rozłożeniu ujawnił przybory toaletowe. I wtedy, w pudle przy tylnej ściance kufra, Lila odkryła maskę Elsora. Została wyrzeźbiona z drewna i nieco przypominała baranią głowę, z rogami, które wychodziły z boków głowy i zakręcały w dół, ku policzkom. Jedyną prawdziwą ochronę twarzy zapewniała płytka nosowa. Dla Lili maska była bezwartościowa. Odłożyła ją na dno kufra i zamknęła wieko. Następnie przymierzyła każdą sztukę odzieży, sprawdzając, jak różnią się wymiary jej i Elsora. Tak jak miała na to nadzieję, różnice nie były zbyt duże. Zbadawszy spodnie, utwierdziła się, że jest o parę centymetrów niższa od mężczyzny, ale wsunęła po kilka skarpetek w obcasy botków i dzięki temu wyglądała na wyższą. Na koniec wzięła portret z parapetu i przypatrzyła się obliczu Stasiona. Nosił kapelusz jak ten odrzucony na łóżko, spod niego wysypywały się ciemne włosy, okalając jego szczupłą twarz w postaci prawie czarnych loków. Włosy Lili były o parę odcieni jaśniejsze, jednak kiedy polała je wodą z miski, wyglądały dość podobnie. Nie było to oczywiście trwałe rozwiązanie, szczególnie zimą, ale pomogło jej się skupić, kiedy wyciągała jeden ze swoich noży. Odstawiła portret na parapet i obserwując go, złapała pęk swoich włosów i przycięła. W trakcie miesięcy na morzu jej włosy uros­ły długie i w ponownym ich przystrzyżeniu było coś wyzwalającego. Kosmyki spadły na podłogę, gdy Lila skróciła tył i ukształtowała przód, po czym, dzięki wymyślonej przez siebie kombinacji zimna i stali, zdołała nieco podkręcić końce. Przeszukując skromne zapasy Elsora, natrafiła na grzebień, jak również na tubkę jakiegoś ciemnego i lśniącego mazidła. Pachniało orzechami, a kiedy wsmarowała je we włosy, z ulgą zobaczyła, że loczki się trzymają. Ciemnografitowy płaszcz mężczyzny leżał na łóżku i Lila go na siebie narzuciła.

Wzięła też kapelusz, ostrożnie założyła go na wystylizowaną fryzurę i odwróciła się ku swojemu odbiciu. Z lustra wypatrywała na nią osoba nieznajoma, z pewnością nie Bard, lecz niezupełnie też Elsor. Czegoś brakowało. Szpilka. Sięgnęła do kieszeni płaszcza i wyjęła opalizującą szpilkę do kołnierza, a następnie przypięła ją sobie przy szyi. Przekrzywiła głowę, dostosowując swoją postawę i nawyki, aż iluzja stała się jak najdokładniejsza. Lila szeroko się uśmiechnęła. „To — pomyślała, dodając do pasa krótki miecz Elsora — jest niemal tak bardzo zabawne jak morskie piractwo”. — Avan, ras Elsor — powiedziała korpulentna kobieta, kiedy Lila schodziła po schodach. Właścicielka gospody. Dziewczyna skinęła głową, żałując, że nie miała szansy usłyszeć, jak mężczyzna mówi. Czy Alucard nie powiedział, że Stross pochodzi z tej samej części imperium? W akcencie pierwszego oficera były szorstkie tony, które starała się naśladować, mruknąwszy: — Avan. Iluzja trwała. Nikt inny nie zwrócił na Lilę uwagi i wielkimi krokami wyszła w światło poranka — nie jako złodziejka czy marynarz, lecz jako mag, gotowy na Essen Tasch.

I Na dzień przed Essen Tasch Nocne Targowisko zbudziło się koło południa. Widocznie wabik w postaci wesołych uroczystości i cudzoziemców chętnych wydawać pieniądze wystarczył do zmiany godzin działania placu targowego. Przed Nocą Sztandarów Lila miała trochę czasu do zabicia, więc wałęsała się wśród straganów; jej monety brzęczały w kieszeniach Elsora. Kupiła kubek korzennej herbaty oraz słodką bułeczkę i usiłowała poczuć się dobrze w nowej osobowości. Nie odważyła się wrócić do Pokrętnej Drogi, gdzie musiałaby zamienić Elsora na Bard, w przeciwnym razie zostałaby zdemaskowana. Kiedy turniej się zacznie, nie będzie to miało znaczenia. Każdy uczestnik skryje się wówczas za maską. Ale dziś Lila-Elsor musi być widziana. Rozpoznana. Zapamiętana. Nie było to trudne. Właściciele straganów to znani plotkarze — Lila musiała tylko nawiązać rozmowę podczas zakupów, rzucić jakąś aluzję, szczegół, kilka razy wymienić swoje nazwisko, celowo zahaczać o temat turnieju, zapomnieć o pakunku, żeby ktoś wybiegł za nią, wykrzykując: „Elsor! Panie Elsor!”. Do czasu, aż dotarła do wyjścia od strony pałacu, zadanie zostało wykonane, a informacja rozeszła się wśród tłumu. „Stasion Elsor. Jeden z zawodników. Przystojny facet. Zbyt szczupły. Nigdy przedtem go nie widziałem. Co potrafi? Mniemam, że się przekonamy”. Kiedy coś kupowała, czuła ich oczy na sobie, słyszała fragmenty szeptanych rozmów i usiłowała stłumić w sobie złodziejski instynkt, który kazał jej unikać ludzkich spojrzeń i znikać. „Jeszcze nie” — pomyślała, kiedy słońce wreszcie zaczęło zachodzić. Jednej rzeczy wciąż brakowało. — Lilu — odezwała się Calla, gdy dziewczyna weszła do namiotu. — Jesteś wcześnie. — Nie podałaś godziny. Kramarka znieruchomiała i oceniała jej nowy wygląd. — Jak wyglądam? — spytała dziewczyna, wpychając ręce do płaszcza Elsora. Calla westchnęła. — Jeszcze mniej kobieco niż zwykle. — Zerwała kapelusz z głowy Lili i obróciła go w rękach. — Niezły — powiedziała, zanim zauważyła przystrzyżone włosy dziewczyny. Wzięła w palce kosmyk. — Ale cóż to takiego?! Lila wzruszyła ramionami. — Chciałam odmiany. Calla cmoknęła z niezadowoleniem, lecz nie naciskała. Zamiast tego weszła za zasłonkę i pojawiła się chwilę później z pudełkiem. Wewnątrz była naprawiona maska. Lila podniosła pudło i zachwiała się pod jego ciężarem. Wnętrze obito ciemnym metalem, tak równo wyłożonym i ukształtowanym, że wyglądał jak wylany, a nie wystukany młotkiem. Kramarka nie zrezygnowała ze skórzanej maski demona, nie całkowicie, lecz rozłożyła ją na części pierwsze i stworzyła coś nowego. Krawędzie nowej maski były czyste, kąty wyostrzone. Tam, gdzie wcześniej proste czarne rogi wznosiły się

spiralnie nad głową, teraz elegancko skręcały się w tył. Czoło było bardziej podkreślone, nieznacznie stercząc z przodu, trochę jak przyłbica, a dolna część maski, która kiedyś kończyła się na kościach policzkowych, teraz sięgała niżej na boki, podążając za liniami szczęki. Było to ciągle oblicze potwora, lecz potwora nowego typu. Lila nasunęła maskę na głowę. Wciąż się zastanawiała nad pięknym monstrum, gdy Calla wręczyła jej coś innego. Przedmiot został wykonany z tej samej czarnej skóry i wzmocniony tym samym ciemnym metalem, tyle że jego kształt przywodził na myśl kołnierz lub uśmiechnięte oblicze, gdyż boki miał wyższe niż środek. Lila obracała przedmiot w dłoniach, zastanawiając się, do czego służy, aż Calla odebrała go jej, stanęła za nią i zamocowała ochronę wokół szyi dziewczyny. — Utrzyma ci głowę na karku — wyjaśniła, a potem zaczęła przypinać osłonę do małych zawiasów ukrytych na zwężających się bokach maski. Była jak szczęka, a kiedy Lila popatrzyła na swoje odbicie, zobaczyła własne rysy skryte wewnątrz dwóch połówek czaszki demona. Na jej twarzy pojawił się diaboliczny uśmieszek, zęby błysnęły wewnątrz hełmu. — Ty — powiedziała do odbicia — jesteś olśniewający. — Anesh — oznajmiła Calla, wzruszając ramionami, chociaż Lila widziała, że kramarka jest z siebie dumna. Poczuła niespodziewane i niezwykłe pragnienie uściskania tej kobiety, powstrzymała się jednak. Dzięki zawiasom szczęka pozwalała na uniesienie maski, więc Lila ją uniosła, a wtedy głowa demona spoczęła na szczycie jej własnej jak korona, podczas gdy osłona wciąż otaczała jej szyję. — Jak wyglądam? — spytała. — Dziwnie — powiedziała Calla. — I niebezpiecznie. — Czyli idealnie. Na zewnątrz zaczęły bić dzwony i uśmiech Lili się rozszerzył. Nadeszła pora. *** Kell przeszedł do łóżka i sprawdził ubrania — zestaw w postaci czarnych spodni i czarnej koszuli z wysokim kołnierzem, lamowanych złotem. Na koszuli leżała złota szpilka, którą Rhy dał mu na królewskie przyjęcie. Płaszcz antariego czekał, przerzucony przez oparcie krzesła, ale Kell go tam zostawił. To był talizman podróżnika, a dziś wieczorem Kell pozostawał w pałacu. Ubrania na łóżku wybrał dla niego Rhy i nie były po prostu darem. Były komunikatem. „Jutro możesz być Kamerovem”. „Dziś wieczorem jesteś Kellem”. Wcześniej zjawił się Hastra i z rozkazu księcia skonfiskował maskę. Antari nie miał ochoty się z nią rozstawać. „Na pewno jesteś podekscytowany turniejem, panie — powiedział wtedy młody strażnik, tak sobie tłumacząc jego wahanie. — Ale nie sądź, że często będziesz musiał

dawać z siebie wszystko”. Kell spojrzał, marszcząc brwi. „Nie chodzi o zawody — oświadczył, może zbyt stanowczo — lecz o bezpieczeństwo królestwa”. Kiedy zobaczył, jak Hastra blednie, ogarnęły go wyrzuty sumienia. „Złożyłem przysięgę, że będę chronić królewską rodzinę” — powiedział. „Przykro mi zatem — powiedział z żalem Kell — że kazali ci chronić mnie”. „To honor, panie. — W jego tonie nie było nic poza czystą, prostą prawdą. — W twojej obronie oddałbym życie”. „No cóż — odparł Kell, oddając maskę Kamerova. — Mam nadzieję, że nigdy nie będziesz musiał”. Oblicze strażnika rozjaśnił nikły, zakłopotany uśmiech. „Ja także, panie”. Teraz antari kroczył po pokoju i próbował wyrzucić z głowy jutrzejszy dzień. Najpierw musiał przetrzymać dzisiejszy wieczór. Na kredensie stały dzban i miska, do której nalał wody, a później przycisnął dłonie do boków miski, aż woda zaczęła parować. Gdy się umył, nałożył na siebie wybrany przez Rhya strój; chciał udobruchać brata. To było najmniej, co mógł zrobić — chociaż, wdziewając koszulę, zastanawiał się, jak długo Rhy będzie go tyranizował. Potrafił sobie wyobrazić, że za dziesięć lat zacznie posyłać go po herbatę dla siebie. „Weź ją sam” — powiedziałby, a książę cmoknąłby z frustracją i odparował: — „Przypominasz sobie Kamerova?”. Wieczorne ubrania Kella były ciasne, dopasowane do sylwetki, w stylu, który preferował Rhy, i uszyte z czarnej tkaniny tak delikatnej, że odbijała światło, zamiast je pochłaniać. Z powodu kroju i obcisłości stroju antari musiał się prostować, a nie zwieszać ramiona, jak to zwykle czynił. Zapiął złote guziki, mankiety i kołnierz — na świętych, ileż to zajmowało czasu — i wreszcie wsunął monarszą szpilkę nad serce. Obejrzał się w lustrze i zesztywniał. Nawet z jasną cerą i kasztanowymi włosami, nawet z czarnym okiem, które lśniło jak wypolerowana skała, wyglądał iście po królewsku! Gapił się na swoje odbicie przez kilka długich chwil, zahipnotyzowany, aż w końcu oderwał wzrok. Tak, prezentował się jak książę. *** Rhy stał przed zwierciadłem, zapinając błyszczące guziki koszuli. Za zamkniętymi okiennicami balkonu odgłosy świętowania nios­ły się w zimnej nocy jak echo. Dźwięki toczących się powozów i śmiechu, kroków i muzyki. Spóźniał się i wiedział o tym, najwyraźniej jednak nie potrafił opanować nerwów i przegonić obaw. Zapadał zmrok i ciemność opadała na pałac i na niego, ciążąc mu na piersi. Nalał sobie drinka — swojego trzeciego — i zmusił własne odbicie do uśmiechu. Gdzie był ten książę, który rozkoszował się takimi uroczystościami, który najbardziej ze wszystkiego na świecie uwielbiał stać pośrodku pomieszczenia i zarażać

innych radością? „Umarł” — odpowiedział sobie szyderczo, zanim zdążył się powstrzymać i, nie po raz pierwszy, ucieszył się, że Kell nie potrafi czytać mu w myślach, tak jak czuje jego ból. Na szczęście, ludzie wciąż widzieli w nim dawnego księcia. Nie miał pojęcia, co to znaczy — czy że dobrze udaje mu się ukrywać różnicę, czy że nigdy nie zwracali na niego uwagi. Kell natomiast patrzył uważnie i Rhy był przekonany, że brat dostrzega zmianę, ale miał dość rozumu, by nic nie mówić. Nie było zresztą nic do powiedzenia. To Kell dał Rhyowi życie — swoje życie — i to nie była jego wina, jeśli Rhy tego życia nie lubił, tak bardzo jak wcześniej kochał własne. Tamto stracił, i to przez własną głupotę. Dopił trunek, mając nadzieję, że poprawi mu nastrój, ale alkohol tylko przytępiał świat zewnętrzny, nie wpływał zaś na jego myśli. Dotknął błyszczących guzików, poprawił po raz setny koronę, drżąc pod wpływem podmuchu zimnego powietrza, które mus­nęło mu szyję. — Obawiam się, że nie masz wystarczająco dużo złota — dotarł do niego czyjś głos z drzwi balkonowych. Rhy zamarł. — Po co są strażnicy — powiedział powoli — skoro przepuszczają nawet piratów? Mężczyzna zrobił krok do przodu, a potem drugi, jego srebrna biżuteria zabrzęczała jak stłumione dzwoneczki. — Obecnie używamy określenia „korsarz na usługach korony”. Książę przełknął ślinę i odwrócił się do Alucarda Emery’ego. — Co do złota — oznajmił spokojnie — istnieje wspaniała równowaga. Im więcej go noszę, tym większe jest prawdopodobieństwo, że ktoś spróbuje mnie z niego obrabować. — Taki dylemat — zauważył kapitan, ryzykując kolejny krok. Rhy bacznie mu się przyjrzał. Emery miał na sobie ubranie, które bez wątpienia nigdy nie widziało morza. Granatowy garnitur, podkreślony przez srebrną pelerynę, intensywnie brązowe włosy schudnie uczesał i ozdobił pasującymi szlachetnymi kamieniami. Jeden szafir skrzył się nad jego prawym okiem. Jego oczy były jak nocne lilie oświetlone blaskiem księżyca. Kiedyś również pachniał liliami. Teraz jego zapach kojarzył się z morską bryzą, korzennymi przyprawami i z innymi woniami, których Rhy nie potrafił nazwać, bo pochodziły z ziem, których nigdy nie odwiedził. — Co sprowadza takiego szubrawca do moich komnat? — spytał. — Szubrawca — powtórzył Alucard, delektując się słowem. — Lepszy szubrawiec niż znudzone królewiątko. Rhy poczuł na sobie oczy kapitana, wędrujące powoli, zachłannie, pożądliwie, i zarumienił się. Najpierw zapłonęła mu twarz, a potem ciepło rozprzestrzeniło się w dół, przez jego kołnierz, pierś, pod koszulę i pasek. Uczucie było denerwujące; Rhy może nie miał w sobie magii, lecz gdy chodziło o podboje, był przyzwyczajony do posiadania kontroli — wszystko zawsze działo się z racji jego zachcianek i dla jego przyjemności — teraz jednak wiedział, że jego władza słabnie, że mu się wyślizguje. W całym Arnes tylko jedna osoba umiała wywrzeć na niego presję, zdegradować go z dumnego przedstawiciela rodziny królewskiej do spiętego młokosa, i był to Alucard Emery. Odmieniec.

Odszczepieniec. Kaper. Lord. Jasne, od tronu dzieliło go wiele osób, niemniej… Alucard Emery mógł żyć jak wielmoża i być kimś na królewskim dworze. Wybrał jednak ucieczkę. — Przypłynąłeś na turniej — zagaił gawędziarskim tonem. Kapitan wydął wargi, kpiąc z jego próby. — Między innymi. Rhy się zawahał, niepewny, co odrzec. Każdemu innemu odpowiedziałby zalotną ripostą, ale stojąc tu, zaledwie krok od Alucarda, poczuł, że brakuje mu tchu, a cóż dopiero mówić o słowach. Odwrócił się, miętosząc w palcach mankiety. Usłyszał brzęczenie srebra i chwilę później Alucard objął zaborczym ruchem jego ramiona i dotknął wargami jego szyi, tuż poniżej ucha. Książę naprawdę zadygotał. — O wiele za bardzo się spoufalasz ze swoim księciem — ostrzegł kapitana. — Więc się do tego przyznajesz? — Otarł się wargami o szyję Rhya. — Że jesteś mój. Ugryzł lekko płatek ucha, książę wstrzymał oddech i zgarbił się. Alucard zawsze dokładnie wiedział, jakich słów użyć — i co zrobić — żeby Rhyowi usunął się grunt spod stóp. Odwrócił się, chcąc coś powiedzieć, lecz usta Alucarda już tam na niego czekały. Ręce wplecione we włosy, kurczowo zaciśnięte na okryciach. Walczyli, pobudzeni trzema latami w oddaleniu. — Tęskniłeś za mną — zauważył kapitan. Nie było to pytanie, lecz z pewnością łączyło się z tym stwierdzeniem wyznanie, gdyż wszystko w Alucardzie — napięcie mięśni jego pleców, sposób, w jaki przyciskał się biodrami do ciała Rhya, przyspieszone bicie jego serca i drżenie w jego głosie — mówiło, że odwzajemnia tęsknotę. — Jestem księciem — obwieścił Rhy, usiłując się opanować. — Umiem się zabawiać. Szafir błyszczał w brwi kapitana. — Potrafię być ogromnie zabawny. — Mówiąc to, jeszcze bardziej się zbliżał, a Rhy zdał sobie sprawę z tego, że sam również zmniejsza dystans, lecz w ostatnim momencie Alucard wsunął palce w jego włosy i odciągnął w tył jego głowę, eksponując szyję. Przycisnął wargi do zagłębienia pod dolną szczęką Rhya. Książę zacisnął zęby, powstrzymując jęk, lecz jego bezruch najwyraźniej go zdradził; poczuł przy swojej skórze uśmiech Alucarda. Palce kapitana uniosły się do jego koszuli, zręcznie rozpinając mu kołnierzyk, dzięki czemu mógłby zsuwać usta coraz niżej, wyraźnie się jednak zawahał na widok blizny nad sercem. — Ktoś cię zranił — wyszeptał w obojczyk Rhya. — Czy sprawię, że rana się zagoi? Rhy przyciągnął twarz kapitana do własnej, desperacko starając się odciągnąć uwagę tamtego od znaku i od pytań, które mogły się zrodzić. Przygryzł wargę Alucarda i znajdował przyjemność w tym małym zwycięstwie, jakim zdało mu się gwałtowne westchnienie kapitana… Donośnie zabiły dzwony. Noc Sztandarów.

Był spóźniony. Obaj byli. Alucard roześmiał się łagodnie, ze smutkiem. Rhy zamknął oczy i przełknął ślinę. — Sanct! — zaklął, nienawidząc świata, który czekał za jego drzwiami, i swojego miejsca w tym świecie. Emery już się odsuwał i przez chwilę Rhy pragnął wyłącznie przyciągnąć go z powrotem, przytrzymać mocno, przerażony, że jeśli mu pozwoli odejść, tamten znowu zniknie, nie tylko z tego pomieszczenia, lecz z Londynu, ucieknie od n i e g o, wymknie się w noc i na morze, tak jak to uczynił trzy lata wcześniej. Alucard najwidoczniej zobaczył panikę w jego oczach, ponieważ odwrócił się, pociągnął do siebie Rhya i przyciskał swoje wargi do jego po raz ostatni w delikatnym, długim pocałunku. — Spokojnie — powiedział, odrywając się od niego. — Nie jestem duchem. — A później się uśmiechnął, wygładził strój i odwrócił do wyjścia. — Popraw koronę, mój książę — zawołał, kiedy dotarł do drzwi. — Przekrzywiła się. II Kell był w połowie drogi w dół, kiedy spotkał na schodach niskiego ostrę z przyciętą bródką i zmęczonym spojrzeniem. Parlo, cień księcia od początku przygotowań do turnieju. — Panie Kell — spytał zdyszany mężczyzna. — Nie ma z tobą księcia? Antari przechylił głowę. — Przyjąłem, że jest już na dole. Parlo zaprzeczył. — Mogło się coś stać? — Nic się nie stało — odparł z przekonaniem Kell. — W takim razie na pewno się stanie. Król traci cierpliwość, większość gości już przybyła, a książę wciąż się jeszcze nie pojawił. — Być może stara się zrobić wielkie wejście. Parlo wyglądał na chorego ze strachu. — Jeśli się martwisz — dodał Kell — dlaczego nie pójdziesz do jego komnaty i go nie sprowadzisz? Ostra pobladł jeszcze bardziej, jakby antari właśnie zaproponował coś niewyobrażalnego. Nieprzyzwoitego. — Świetnie — mruknął Kell, wracając po schodach na piętro. — Ja to zrobię. Przed pokojem Rhya stali Tolners i Vis. Kell był o kilka kroków od wejścia, gdy drzwi się otworzyły i z pomieszczenia pospiesznie wyszła jakaś postać. Bezsprzecznie nie był to Rhy! Na widok mężczyzny strażnicy wybałuszyli oczy. Było oczywiste, że nie wszedł tą drogą. Kell zatrzymał się, gdyż o mało się nie zderzyli, i chociaż minęły lata — w ocenie Kella zbyt niewiele lat — rozpoznał go natychmiast. — Alucardzie Emery — powiedział lodowato, wymawiając imię i nazwisko jak przekleństwo. Powolny uśmiech pojawił się na ustach kapitana i antari musiał z całych sił nad sobą panować, żeby mu go nie zetrzeć. — Panie Kell — odparł wesoło. — Jakaż to nieoczekiwana przyjemność napotkać

cię tutaj. — Jego głos miał w sobie jakąś naturalną radość i antari nigdy nie potrafił powiedzieć, czy tamten się z niego nie naśmiewa. — Nie pojmuję, cóż w tym nieoczekiwanego — odciął się — skoro tu mieszkam. Mnie natomiast zaskakuje, że wpadam tutaj na ciebie, ponieważ sądziłem, że w trakcie naszego ostatniego spotkania wyraziłem się całkiem jasno. — Całkiem — powtórzył Alucard. — Co zatem robiłeś w komnatach mojego brata? Kapitan uniósł przekłutą brew. — Pragniesz szczegółowej relacji? Czy może wystarczy krótkie streszczenie? Kell wbił sobie paznokcie w dłonie. Do krwi. Na myśl przyszły mu zaklęcia — kilkanaście różnych metod starcia z twarzy Emery’ego tej pełnej samozadowolenia miny. — Dlaczego tu jesteś? — warknął. — Bez wątpienia słyszałeś — odparł kapitan z rękoma w kieszeniach. — Biorę udział w Essen Tasch. Jako uczestnik otrzymałem zaproszenie do królewskiego pałacu na uroczystość o nazwie Noc Sztandarów. — Która odbywa się na dole, a nie w pokoju księcia. Zgubiłeś się? — Nie czekał, aż Alucard odpowie. — Tolners — rzucił ostro. Strażnik zrobił krok ku nim. — Odprowadź pana Emery’ego do Sali Różanej. Dopilnuj, żeby nie pobłądził. Tolners wyciągnął rękę z zamiarem złapania Alucarda za rękaw i odkrył, że coś nagle pchnęło go w tył, ku ścianie. Kapitan ani na sekundę nie wyjął rąk z kieszeni, a jego uśmiech nawet nie zadrżał, kiedy odpowiadał: — Jestem pewny, że potrafię znaleźć drogę. Ruszył w kierunku schodów, ale kiedy mijał Kella, antari chwycił go za łokieć. — Pamiętasz, co ci powiedziałem, zanim wygnałem cię z tego miasta? — Jak przez mgłę. Wszystkie twoje pogróżki zlewają mi się w jedno. — Powiedziałem — syknął przez zaciśnięte zęby Kell — że jeśli po raz drugi złamiesz serce mojemu bratu, wytnę ci twoje. Podtrzymuję tę obietnicę, Alucardzie. — Nadal chętnie warczysz, co, Kellu? Zawsze wierny pies, podgryzający pięty. Być może pewnego dnia faktycznie zaczniesz gryźć. — Po tych słowach wyrwał mu się i zamaszystym krokiem odszedł, a srebrnoniebieska peleryna powiewała za nim. Antari przyglądał się odchodzącemu. W chwili, w której Emery zszedł mu z oczu, walnął pięścią w ścianę tak mocno, że roztrzaskał panel z inkrustowanego drewna. Zaklął z bólu i frustracji, a z wnętrza komnat Rhya dotarło do niego echo przekleństwa, tym razem wszakże nie miał wyrzutów sumienia, że sprawił bratu trochę bólu. Krew plamiła jego dłoń w miejscach, w których wcześniej wbił sobie w skórę paznokcie, i Kell przycisnął ją do uszkodzonej przez siebie deski. — As Sora — wymamrotał. „Napraw”. Szczelina w drewnie zaczęła się zabliźniać, popękane fragmenty scaliły się w jeden. Kell trzymał tam rękę, próbując rozluźnić ucisk w piersi. — Panie Kell… — zaczął Vis. — Co? — spytał ostro, obracając się do strażników. Powietrze w korytarzu kłębiło się wokół niego. Deski podłogowe drżały. Mężczyźni wyglądali na ledwie żywych. —

Jeśli ponownie zobaczycie tego człowieka w pobliżu pokojów Rhya, aresztujcie go. Zrobił uspokajający wdech i wyciągał właśnie rękę do klamki, gdy drzwi pokoju księcia otworzyły się do środka i w progu stanął Rhy, poprawiając wąską złotą koronę na głowie. Na widok strażników i Kella między nimi przechylił głowę. — No co? — spytał. — Aż tak bardzo się nie spóźniłem. — Zanim któryś z mężczyzn zdołał się odezwać, książę ruszył korytarzem. — Nie stój tak, Kell — krzyknął za siebie. — Czeka nas przyjęcie, które zorganizowaliśmy. *** — Jesteś w złym humorze — wytknął mu Rhy, kiedy wchodzili do patetycznie wspaniałej Sali Różanej. Kell nie odpowiedział, usiłując odzyskać prezencję tego mężczyzny, którego widział wcześniej w lustrze swojej sypialni. Zlustrował wzrokiem pomieszczenie i jego uwagę prawie natychmiast przyciągnął Alucard Emery, który stał, gawędząc z grupą magów. — Naprawdę, bracie — zbeształ go Rhy — gdyby spojrzenie mogło zabijać… — Spojrzenia może nie mogą — odciął się, zaciskając palce. Książę uśmiechnął się i skinął głową ku grupce gości. — Wiedziałeś, że przyjdzie — powiedział przez zaciśnięte zęby. — Nie zdawałem sobie sprawy, że zgotujesz mu tak serdeczne powitanie — odburknął Kell. — Jak mogłeś być taki głupi… — Nie zapraszałem go do środka… — …po wszystkim, co się wtedy wydarzyło. — Dosyć tego! — syknął książę, na tyle głośno, że najbliższe osoby odwróciły głowy. Widząc ich zaciekawione spojrzenia, Kell aż się wzdrygnął, jednak Rhy w tym momencie rozłożył ramiona, korzystając z zainteresowania. — Ojcze! — zawołał przez salę. — Pozwól mi czynić honory domu. Król Maxim podniósł w odpowiedzi kieliszek, a książę wskoczył zwinnie na najbliższą kamienną żardynierę, a wtedy zgromadzeni umilkli. — Avan! — przemówił i jego głos rozbrzmiał echem w sali. — Glad’ach. Sasors — dodał do gości z Vesk i Faro. — Jestem książę Rhy Maresh — kontynuował, przechodząc ponownie na arnezyjski. — Maxim i Emira, znamienici król i królowa Arnes, mój ojciec i matka, pozwolili mi pełnić rolę gospodarza tego turnieju. A to jest prawdziwy zaszczyt. — Podniósł rękę i fala królewskich służących się przesunęła, wnosząc tace gęsto zastawione kryształowymi kielichami, smażonymi w cukrze owocami, wędzonym mięsiwem i tuzinem innych przysmaków. — Jutro zostaniecie przedstawieni jako mistrzowie i mistrzynie. Lecz dzisiejszego wieczoru, proszę was, cieszcie się pozycją gości honorowych i przyjaciół. Pijcie, ucztujcie i wybierzcie sobie symbole. A rano niech pojedynki się zaczną! Skłonił się, a tłum zebranych w sali magów i członków rodzin królewskich oklaskiwał go, aż zszedł z prowizorycznego podwyższenia. Ludzie ruszyli się, jedni w stronę stolików bankietowych, inni ku stołom ze sztandarami.

— Imponujące — zauważył Kell. — Daj spokój — odparł Rhy, nie patrząc mu w oczy. — Jeden z nas musi się napić. *** — Stój! Z maską demona pod pachą wspinała się po pałacowych schodach, gdy usłyszała rozkaz. Stężała, jej palce odruchowo sięgnęły po nóż na plecach. Przejście blokowało jej dwóch wartowników w lśniących zbrojach. Serce Lili łomotało, nakłaniając do walki lub ucieczki, jednak zmusiła się i stanęła bez ruchu. Mężczyźni nie wyciągali broni. — Przyszedłem na Noc Sztandarów — wyjaśniła, wyjmując z płaszcza królewskie potwierdzenie Elsora. — Kazano mi się zgłosić do pałacu. — Musisz iść do Sali Różanej — wytłumaczył pierwszy strażnik, jakby miała jakieś cholerne pojęcie, gdzie jest ta sala! Jego towarzysz wskazał na drugie, węższe stopnie. Nigdy przedtem nie zauważyła żadnych innych wejść do pałacu — a istniały dwa dodatkowe, otaczające główne stopnie i znacznie mniej od nich wyraziste — teraz jednak, kiedy jej je wskazano, dostrzegła, że zarówno na nich, jak i obok kręcili się wchodzący goście, podczas gdy główne schody pozostawały puste. Podobnie, nie sposób było przeoczyć, że drzwi do Sali Różanej otwarto na oścież, natomiast główne wejścia pozostawały szczelnie zamknięte. — Solase — powiedziała, kręcąc głową. — Najwyraźniej jestem bardziej zdenerwowany, niż sądziłem. Strażnicy się uśmiechnęli. — Zaprowadzę pana — zadeklarował się jeden, podejrzewając najpewniej, że Lila może się zgubić po raz drugi. Zaprowadził ją do schodów po prawej stronie, potem towarzyszył jej po nich w górę, tam zaś przekazał ją służącemu, który przeszedł z nią przedpokój i pokazał Salę Różaną. Pomieszczenie robiło wrażenie, mniej przypominając salę balową niż tronową, niewątpliwie było wyrafinowane, choć nie pretensjonalne… „Jak daleko zaszłam — zadumała się cierpko — że masywne wazy ze świeżo ściętymi kwiatami i wspaniałe czerwono-złote gobeliny zdają mi się ozdobami ledwie powściągliwymi!” Blisko wejścia do sali stał znajomy kapitan, ubrany w srebro i ciemny granat. Zobaczył Lilę i przez jego twarz przemknęły różne emocje, aż w końcu ocenił przybyłą na chłodno. — Panie Elsor. — Panie Emery. — Lila wykonała jakiś teatralny gest i ukłon, sztywniejąc w wykrzywionej postawie. Alucard potrząsnął głową. — Szczerze mówiąc, nie wiem, czy powinienem być pod wrażeniem, czy wytrącony z równowagi. Lila się wyprostowała. — Te dwie rzeczy bynajmniej się wzajemnie nie wykluczają.

Wskazał głową na maskę Sarows pod jej pachą. — Chcesz, żeby cię przyłapali? Wzruszyła ramionami. — Nocą wiele jest cieni. — Dostrzegła jego maskę wsuniętą pod pachę. Wykonana z ciemnoniebieskich łusek, których brzegi podkreślono srebrem, przesłaniała twarz od linii włosów do kości policzkowych. Nałożona, będzie eksponowała jego uśmiech czarusia i nijak nie poskromi korony miedzianych loków, które otaczały jego głowę. Sama maska prezentowała się wyłącznie estetycznie, jej łuski nie zapewniały ani anonimowości, ani ochrony. — Czym chciałeś być? — spytała po arnezyjsku. — Rybą? Alucard wydał z siebie odgłos prychnięcia, udając znieważonego. — To oczywiste — odparł, wymachując hełmem — że jestem smokiem! — Ryba nie byłaby sensowniejsza? — sprzeciwiła się Lila. — Mimo wszystko, żyjesz na morzu, jesteś dość… oślizgły i… — Jestem smokiem — przerwał jej. — Po prostu nie masz wyobraźni. Lila szeroko się uśmiechnęła, częściowo z rozbawieniem, a częściowo z ulgą, że znów potrafią się przekomarzać. — Myślałam, że symbolem Domu Emerych jest pióro. Nie powinieneś być ptakiem? Alucard postukał palcami w maskę. — Moja rodzina jest pełna ptaków — odrzekł, wypluwając słowa ze złością. — Mój ojciec był sępem. Moja matka była sroką. Mój najstarszy brat jest wroną. Moja siostra to wróbel. A ja tak naprawdę nigdy nie byłem ptakiem. Lila zapanowała nad chęcią powiedzenia mu, że mógłby być pawiem. Pora na to nie wydała jej się jednak odpowiednia. — Ale symbol naszego domu — kontynuował — reprezentuje „lot”, a nie tylko ptaki latają. — Podniósł smoczą maskę. — Poza tym nie rywalizuję dla Domu Emerych. Walczę dla siebie. A gdybyś zobaczyła resztę mojego stroju, nie mówiłabyś… — Masz skrzydła? Albo ogon? — No cóż, nie, to by przeszkadzało. Ale mam więcej łusek. — Czyli tak jak ryby. — Uciekaj już — mruknął, ale w jego tonie była wesołość i wkrótce zaczęli się śmiać, przypomnieli sobie jednak, gdzie są. Kim są! — Emery! — zawołał Jinnar, pojawiając się u boku kapitana. W palcach trzymał maskę — srebrną koronę, która zdawała się mieć konsystencję waty cukrowej lub może wiru powietrza. Dziś wieczorem jego stopy stały zdecydowanie twardo na podłodze, ale Lila dosłownie wyczuwała szum energii emanującej od niego i otaczającej go. Skojarzył jej się z machającym skrzydełkami kolibrem. W jaki sposób będzie walczyła z kolibrem? W jaki sposób będzie walczyła z którymkolwiek z nich? — A któż to? — spytał Jinnar, zerkając na nią. — Jakżeż to, Jinnarze — spytał wesoło Alucard — nie rozpoznajesz naszego pana Elsora? Mag zmrużył srebrne oczy. Lila wyzywająco uniosła czoło. Jinnar spotkał wszak

prawdziwego Stasiona Elsora w gospodzie. Teraz jego metaliczne oczy przesunęły się po niej, zdezorientowane, a później podejrzliwe. Palce Lili drgnęły, a wtedy kapitan położył jej na ramieniu rękę — nie wiedziała: w pokazie solidarności czy po to, by ją powstrzymać przed wyciągnięciem broni. — Panie Elsor — odezwał się powoli mag wiatrowy. — Wyglądasz dzisiejszej nocy inaczej. Ale z drugiej strony — dodał, rzucając spojrzenie Alucardowi — światło w gospodzie było tak słabe, a ja od tamtego czasu cię nie widziałem. — Stąd łatwo o pomyłkę — odparła gładko Lila. — Nieszczególnie lubię udzielać się publicznie. — No cóż — wtrącił się pogodnie Alucard. — Mam szczerą nadzieję, że przezwyciężysz nieśmiałość, gdy wyjdziemy na arenę. — Jestem przekonany, że zdołam odnaleźć właściwy rytm — odparowała Lila. — Na pewno tak. Milczenie zawisło między nimi, niezwykłe na tle zgiełku gromadzącego się tłumu. — No dobrze, ale teraz musicie mi wybaczyć — powiedział Alucard, przerywając ciszę. — Muszę jeszcze podręczyć odpowiednio Brosta i chciałbym odszukać niejakiego Kamerova… — Miło cię było spotkać… ponownie — stwierdził Jinnar, a następnie odszedł za kapitanem. Lila patrzyła za nimi, po czym również zaczęła się przemieszczać wśród ludzi, starając się zachować spokój, jakby nie pierwszy raz przebywała w towarzystwie kilkudziesięciu imperialnych magów. Wzdłuż jednej ściany ciągnęły się stoły przykryte próbkami tkanin i zastawione dzbanami z atramentem, a magowie wertowali tam stronice z wzorami (kruk na tle zielonym, płomień na białym, róża na czarnym) i wybierali sztandary. Nazajutrz na trybunach pojawią się ich flagi i proporczyki. Lila wzięła z tacy służącego kryształowy kielich i ważyła go w dłoni, aż przypomniała sobie, że nie przyszła tu jako złodziejka. Dostrzegła spojrzenie Alucarda, podniosła w jego stronę kielich w toaście i mrugnęła. Sącząc słodkie wino, obeszła główną salę, a później zwiedziła galerię piętro wyżej. Żeby zająć czymś umysł i nie stracić zimnej krwi, liczyła zebranych. Trzydzieścioro sześcioro magów, łącznie z nią samą, po dwanaścioro z każdego z trzech imperiów, a wszystkich ich można było rozpoznać po masce, którą nosili albo na czubku głowy, albo pod pachą, albo przewieszoną przez ramię. Dwudziestu kilku służących, na oko (trudno było stwierdzić, ponieważ byli tak samo ubrani i ciągle się poruszali). Dwunastu strażników. Piętnastu przedstawicieli ostry, wnosząc z ich wyniosłych min. Sześciu członków vestry, sądząc po królewskich szpilkach. Dwoje jasnowłosych Veskan w koronach zamiast masek, każde z sześcioosobowym orszakiem, oraz, otoczony ośmioosobową świtą, wysoki Faroanin o twarzy pozbawionej wyrazu. Arnezyjski król i królowa we wspaniałych czerwieniach i złocie. Książę Rhy w górnej galerii.

I, stojący obok niego, Kell. Lila wstrzymała oddech. Dziś antari zaczesał kasztanowe włosy w tył, ujawniając zarówno czysty błękit lewego, jak i połyskującą czerń prawego oka. Nie miał na sobie płaszcza w żadnej z jego licznych form. Był natomiast od stóp do głów ubrany w elegancki czarny strój, a nad sercem nosił wpiętą złotą szpilkę. Powiedział jej kiedyś, że bardziej się czuje jak własność rodziny królewskiej niż jak książę, ale teraz, gdy stał u boku Rhya, w jednej ręce trzymając kieliszek, drugą ułożywszy na balustradzie, i patrzył z góry na zgromadzenie, wyglądał jak ktoś, kto znalazł swoje miejsce. Książę coś powiedział i twarz ubawionego tym Kella się rozjaśniła. Gdzie był ten zakrwawiony młodzieniec, który zwalił się na podłogę jej sypialni? Gdzie był ten udręczony mag, którego żyły wypełniały się czernią, kiedy walczył z wpływem talizmanu? Gdzie był ten smutny, osamotniony brat księcia, który znieruchomiał w dokach i przyglądał się, jak odchodziła? Wspomnienie tej ostatniej sytuacji niemal u niego zobaczyła. W kąciku ust. W kąciku oka. Poczuła, że coś ciągnie ją ku niemu, jakby za sprawą grawitacji, zrobiła nawet kilka kroków, zanim się powstrzymała. Nie przyszła tu dzisiejszego wieczoru jako Lila Bard. Była Stasionem Elsorem i chociaż wydawało się jej, że może za Stasiona uchodzić, wiedziała, że w kontakcie z Kellem iluzja zniknie. A mimo to w duszy pragnęła przyciągnąć wzrok antariego, delektować się jego zaskoczeniem, patrzeć, jak to zaskoczenie zmienia się w rozpoznanie i — przy odrobinie szczęścia — w powitanie. Nie mogła jednak sobie wyobrazić, że Kell ucieszyłby się na jej widok, nie tutaj, nie wmieszaną w chmarę uczestników zawodów. I, prawdę mówiąc, rozkoszowała się możliwością obserwacji, gdy jej samej nikt się nie przypatrywał. Dzięki temu czuła się jak drapieżnik, a w sali pełnej magów to było naprawdę coś. — Nie wierzę, że się spotykamy — usłyszała za sobą słowa, po angielsku z wyraźnym obcym akcentem. Odwróciła się i zobaczyła młodego mężczyznę, wysokiego i szczupłego, z rudawobrązowymi włosami i ciemnymi rzęsami, które okalały jego szare oczy. Pod pachą trzymał srebrnobiałą maskę, którą przesunął pod drugie ramię, po czym wyciągnął do Lili dłoń w rękawiczce. — Kamerov — przedstawił się uprzejmie. — Kamerov Loste. Więc to był ów nieuchwytny mag, którego ani Jinnarowi, ani Alucardowi nie udało się wcześniej odszukać. Nie miała pojęcia, o co tyle zamieszania. — Stasion Elsor — odpowiedziała. — No cóż, panie Elsor — odparował z pewnym siebie uśmiechem — być może zetrzemy się na arenie. Lila podniosła brew i zaczęła odchodzić. — Być może. III

— Pozwoliłem sobie zaprojektować twój proporzec — oznajmił Rhy, opierając łokcie na marmurowej balustradzie galerii. — Żywię nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu. Kell wzdrygnął się. — Chcę w ogóle wiedzieć, co na nim jest. Książę wyszarpnął z kieszeni złożony kawałek materiału i wręczył go bratu. Materiał był czerwony, a kiedy Kell go rozłożył, zobaczył wizerunek róży w czerni i bieli. Dokładniej mówiąc, były to dwie róże, idealnie odbite po dwóch stronach środkowej osi i otoczone zwojem kolców. — Jakież to subtelne — obwieścił bezbarwnym głosem Kell. — Mógłbyś przynajmniej udawać wdzięcznego. — A nie mogłeś wybrać czegoś nieco bardziej… no nie wiem… okazałego? Węża? Wielkiej bestii? Ptaka drapieżnego? — Krwawego odcisku dłoni? — dociął mu Rhy. — Och, a co z pałającym czarnym okiem? Kell spojrzał na niego spode łba. — Masz rację — kontynuował myśl Rhy — trzeba było po prostu wyrysować gniewną minę. Ale wówczas dosłownie wszyscy wiedzieliby, że to ty. A róża wydała mi się całkiem trafna. Wpychając proporzec do kieszeni, antari wymamrotał coś niezbyt uprzejmego. — Nie ma za co. Rozglądał się po Sali Różanej. — Myślisz, że ktoś zauważy, że na przyjęciu brakuje mnie… to znaczy Kamerova Loste’a? Rhy wypił łyk trunku. — Wątpię, czyby tak się stało — odrzekł. — Ale ot tak, na wszelki wypadek… Wskazał kieliszkiem szczupłą postać przemieszczającą się przez tłum. Kell akurat napił się wina i na widok mężczyzny o mało się nie zakrztusił. Mężczyzna był wysoki i szczupły, miał krótko przycięte kasztanowe włosy. Nosił eleganckie czarne spodnie i srebrną koszulę z wysokim kołnierzem, ale wzrok antariego przyciągnęła wsunięta pod pachę maska. Pojedynczy kawałek rzeźbionego srebrnobiałego, wypolerowanego na wysoki połysk metalu. To była jego maska! Czy raczej maska Kamerova! — Kim on, do diabła, jest?! — To jest, mój bracie, Kamerov Loste. Przynajmniej na dzisiejszą noc. — Cholera, Rhy, im większej liczbie ludzi opowiesz o tym planie, tym bardziej prawdopodobne, że się nam nie powiedzie. Książę zamachał ręką. — Bardzo dobrze zapłaciłem naszemu aktorowi za zagranie dziś wieczorem roli, a to dlatego, że prawdziwy Kamerov nie przepada za publicznymi wystąpieniami. Jest to jedyne spotkanie, na którym musi pokazać twarze cała trzydziestka szóstka konkurentów, a zatem także Kamerov. Ponadto Castars jest człowiekiem dyskretnym.

— Znasz go? Rhy wzruszył ramionami. — Nasze drogi kiedyś się przecięły. — Przestań — polecił mu Kell. — Proszę. Nie chcę słuchać o twoich romantycznych związkach z mężczyzną, który obecnie udaje mnie. — Nie bądź obsceniczny. Nie byłem z nim, odkąd wyraził zgodę na odegranie tej konkretnej roli. I jest to wyraz mojego szacunku dla ciebie. — Och, ależ mi pochlebiasz. Książę wymienił spojrzenia z aktorem i kilka chwil później, po krótkiej rundce po sali, fałszywy Kamerov Loste (no cóż, obaj byli fałszywymi Kamerovami Loste’ami, jednak aktora można by nazwać kopią kopii), wszedł po schodach na galerię. — Książę Rhyu — odezwał się z ukłonem, który był trochę bardziej teatralny, niż zrobiłby to antari. — I… panie Kell — dodał podniosłym tonem. — Panie Loste — odparł wesoło Rhy. Oczy mężczyzny, oba szare, przesunęły się ku Kellowi. Antari zobaczył z bliska, że on i aktor są tego samego wzrostu i budowy. Rhy był skrupulatny. — Życzę panu szczęścia w nadchodzących dniach — odezwał się Kell. Mężczyzna uśmiechnął się szerzej. — To naprawdę zaszczyt walczyć dla Arnes. — Trochę przesadza, czyż nie? — spytał antari, kiedy aktor wrócił do głównej sali. — Och, nie bądź taki zgryźliwy — ofuknął go książę. — Ważne, że Kamerov ma twarz. Szczególnie, że inną twarz niż twoja! — Nie ma płaszcza. — Nie, niestety, nie wymyśliłem, jak uzyskać odpowiednią warstwę spośród twoich, ale pomyślałem, że i tak nie chciałbyś się ze swoim okryciem rozstawać. — I racja. Kell właśnie się odwracał, kiedy zobaczył na podłodze parteru przesuwający się cień, a później ubraną w czerń postać z ostrym uśmieszkiem i maską demona. Maska bardzo przypominała tę, którą widział u Lili w noc maskarady Rhya. Tamtej nocy, gdy Astrid związała Kella i przejęła ciało księcia. Lila ukazała się wtedy na balkonie niczym zjawa, ubrana w czerń i w masce z rogami. Nosiła ją wtedy, a także później, kiedy uciekali, ciągnąc ciało umierającego Rhya oraz w celi sanktuarium, gdy starał się wskrzesić brata. Miała ją we włosach, kiedy stali w kamiennym lesie na stopniach zamku w Białym Londynie, maska zwisała jej z zakrwawionych palców również wówczas, gdy wszystko się skończyło. — Kto to jest? — spytał. Rhy podążył za jego spojrzeniem. — Ktoś, kto bezspornie podziela twoje upodobanie do czerni. A oprócz tego… — Rhy wyszarpnął z kieszeni złożoną kartkę i przebiegł wzrokiem drabinkę turniejową. — Nie jest to Brost, który jest ogromny. Jinnara spotkałem. To musi być Stasion. Kell patrzył spod przymrużonych powiek, ale podobieństwo już słabło. Włosy były zbyt krótkie, zbyt ciemne, maska jednak odmienna, zamiast ostrego uśmiechu — po prostu ostre rysy. Antari potrząsnął głową.

— Wiem, że to szaleństwo, ale przez sekundę myślałem, że to jest… — Na świętych, Kellu, widzisz ją we wszystkich i we wszystkim teraz? Istnieje na coś takiego określenie. — Halucynacja? — Zauroczenie. Antari prychnął. — To nie zauroczenie — odparł. — Ja tylko… — Po prostu chciał ją zobaczyć. — Nasze ścieżki przecięły się raz. Kilka miesięcy temu. To się zdarza. — Och tak, twoja relacja z panną Bard jest w niezbity sposób zupełnie zwyczajna. — Bądź cicho. — Przekraczanie światów, zabijanie królów, ratowanie miast… Zwykłe kolejne stopnie każdych dobrych umizgów. — Nie umizgiwaliśmy się — obruszył się gwałtownie Kell. — A na wypadek, gdybyś zapomniał, odeszła. Nie zamierzał mówić tonem osoby zranionej. Przecież Lila nie odeszła od niego, tylko wyjechała. A on nie mógł za nią pojechać, nawet gdyby chciał. Tyle że teraz… wróciła! Rhy się wyprostował. — Kiedy ta cała sprawa się skończy, powinniśmy się wybrać na wycieczkę. Kell przewrócił oczyma. — Och, nie znowu. I wtedy dostrzegł białe szaty mistrza Tierena sunącego przez salę poniżej. Całą noc — cały tydzień, cały miesiąc — Aven Essen wyraźnie go unikał. — Potrzymaj — poprosił, podając księciu swoje wino. Zanim Rhy zdążył się sprzeciwić, brata już obok niego nie było. *** Lila wymknęła się, zanim tłum zaczął się rozchodzić, demoniczną maskę trzymała w jednej ręce, wybrany proporzec w drugiej. Dwa srebrne noże skrzyżowane na czarnym tle. Była w przedpokoju, kiedy usłyszała za sobą odgłosy kroków. Nie stukanie ciężkich butów na marmurze, lecz lekkie, posuwiste dźwięki mocno zdartych chodaków. — Delilah Bard — przemówił cicho znajomy głos. Zatrzymała się w pół kroku, a potem się obróciła. Arcykapłan Londyńskiego Sanktuarium stał ze srebrnym kielichem w obu rękach, splótłszy na nim palce. Jego białe szaty były zdobione złotą nicią, srebrnobiałe włosy — starannie uczesane, proste wokół przenikliwych niebieskich oczu. — Mistrzu Tieren — odparła, uśmiechając się wbrew ostrzegawczo walącemu sercu. — Czy Aven Essen powinien pić? — Nie widzę przeszkód — odrzekł. — Kluczem do wszystkich rzeczy, czy są związane z magią, czy z alkoholem, jest umiar. — Popatrzył na kielich. — A to zresztą jest woda. — Ach tak — odpowiedziała, robiąc krok w tył, maskę dzierżąc za plecami. Lila nie była całkowicie pewna, co robić. Normalnie, gdy ktoś zapędził ją w kozi

róg, wybierała spośród dwóch możliwości — odwrócić się i uciekać albo walczyć — niestety, jeśli chodziło o mistrza Tierena, żadna z tych opcji nie wydawała się odpowiednia. Gdzieś w głębi duszy podekscytował ją fakt, że została rozpoznana i zupełnie nie potrafiła sobie wyobrazić, że wyciąga nóż na mentora Kella. — Interesujący ten strój, który nosisz — zaobserwował Aven Essen, podchodząc. — Jeśli pragnęłaś audiencji u księcia Rhya i pana Kella, jestem pewny, że wystarczyło tylko poprosić. Czy to przebranie było naprawdę konieczne? — A potem, odgadując wyraz jej twarzy, dodał: — Ale nie przebrałaś się, żeby po prostu wejść do pałacu, prawda? — Rzeczywiście, przyszłam tu jako zawodniczka. — Z pewnością nie — zaprzeczył bez zastanowienia. Lila się zjeżyła. — Och, skąd niby wiesz? — Ponieważ wszystkich wybierałem osobiście. Wzruszyła ramionami. — Jeden z nich musiał ci zatem umknąć. Obrzucił ją długim, szacującym spojrzeniem. Czytał jej w myślach? Potrafił?! To był najtrudniejszy element związany z życiem w świecie, w którym możliwa była magia. Lila stale się zastanawiała, czy coś… wszystko… jest możliwe. Nie była ani sceptyczką, ani wierzącą; zawsze opierała się na przeczuciu i na sygnałach z otaczającego świata. Tyle że świat magii okazał się znacznie dziwniejszy. — Panno Bard, w jakie kłopoty tym razem się wpakowałaś? — Zanim zdołała odpowiedzieć, kontynuował: — Chociaż to nie jest właściwe pytanie, prawda? Wnosząc z twojego wyglądu, powinienem zapytać: „Gdzie jest pan Elsor?”. Lila zmusiła się do uśmiechu. — Jest cały i zdrów — odparła. — No cóż… żyje. Albo przynajmniej żył ostatnim razem, gdy sprawdzałam. Arcykapłan krótko westchnął. — Nic mu nie jest, mistrzu Tieren. Ale nie będzie w stanie wziąć udziału w Essen Tasch, więc ja go zastąpię. Usłyszała kolejne krótkie westchnienie, ciężkie od dezaprobaty. — To ty mnie zachęciłeś, mistrzu Tieren — zaryzykowała wyzywająco. — Powiedziałem, żebyś pielęgnowała budzącą się w tobie moc, a nie żebyś przy użyciu oszustwa brała udział w międzynarodowym turnieju. — Powiedziałeś mi, że mam w sobie magię. A teraz już nie sądzisz, że mam jej tyle, ile potrzeba? — Nie wiem, co w sobie masz, Lilu. Ty też tego nie wiesz. I chociaż cieszy mnie nowina, że twój pobyt w naszym świecie jest jak dotąd owocny, to, czego potrzebujesz, nazywa się: czas, praktyka i dużo dyscypliny. — Miej trochę wiary, mistrzu Tieren. Niektórzy ludzie uważają, że potrzeba jest matką wynalazków. — Ci ludzie są głupcami. A ty okazujesz niebezpieczny brak poszanowania dla

życia własnego i innych. — Tak mi mówiono. — Zrobiła następny kroczek w tył. Była już w drzwiach. — Czy będziesz próbował mnie zatrzymać? Jego niebieskie oczy patrzyły na nią twardo. — Dałbym radę? — Możesz spróbować. Aresztować mnie. Wydać. Możemy zrobić z tego przedstawienie. Nie wydaje mi się, żebyś czegoś takiego chciał. Prawdziwy Stasion Elsor jest w drodze do Delonar i nie wróci do końca zawodów, więc nie może wziąć w nich udziału. Poza tym… ten turniej jest ważny, prawda? — Przesunęła palcem w dół po futrynie drzwi. — Dla stosunków dyplomatycznych. Są tutaj mieszkańcy Vesk i Faro. Co twoim zdaniem zrobią, jeśli się dowiedzą, skąd naprawdę pochodzę? Co powiedzielibyście o drzwiach między światami? A co o mnie? Sytuacja szybko stałaby się kłopotliwa, czyż nie, mistrzu Tieren? Ale, co więcej, myślę, że sam jesteś ciekaw, ile potrafi osiągnąć dziewczyna z Szarego Londynu. Mężczyzna utkwił w niej wzrok. — Powiedział ci ktoś kiedyś, że jesteś zbyt bystra, żeby mogło ci to przynieść coś dobrego? — Zbyt bystra. Zbyt głośna. Zbyt lekkomyślna. Słyszałam to wszystko. To cud, że nadal żyję. — W rzeczy samej. Lila zdjęła rękę z futryny. — Nie mów Kellowi. — Och, zaufaj mi, dziecko, to ostatnia rzecz, jaką zrobię. Kiedy cię schwytają, zamierzam udawać, że nic nie wiedziałem o twoim planie. — Ściszył głos, po czym dodał, głównie do siebie: — Ten turniej mnie zabije. — Później odchrząknął. — Czy on wie, że tu jesteś? Dziewczyna zagryzła wargę. — Jeszcze nie. — Zamierzasz mu powiedzieć? Spojrzała ku Sali Różanej za arcykapłanem. Zamierzała, prawda? Więc co ją przed tym powstrzymywało? Niepewność? Póki wiedziała, a Kell nie, ona sprawowała kontrolę. W chwili, w której antari się dowie, równowaga się zmieni. Na dodatek, gdyby Kell odkrył, że Lila rywalizuje w zawodach — gdyby odkrył, co zrobiła, żeby w nich rywalizować — nigdy by nie zobaczyła wnętrza areny. Do diabła, prawdopodobnie i tak nie zobaczy już niczego poza wnętrzem celi, a nawet jeśli nie zostanie aresztowana od razu, i tak z pewnością nie doczeka na wolności końca igrzysk. Wyszła na podest schodów, Tieren w ślad za nią. — Jak się miewają? — spytała, patrząc na miasto. — Książęta? Chyba dość dobrze. Niemniej… Głos Tierena pobrzmiewał autentycznym zmartwieniem. — O co chodzi? — podsunęła. — Od Czarnej Nocy sprawy nie wyglądają tak jak przedtem. Książę Rhy niby jest sobą, a równocześnie sobą nie jest. Rzadziej opuszcza pałac, a kiedy wychodzi, ściąga na

siebie więcej kłopotów. — A Kell? Arcykapłan się zawahał. — Niektórzy uważają, że jest odpowiedzialny za cień, który przeszedł przez nasze miasto. — To nie jest w porządku! — warknęła. — My to miasto ocaliliśmy. Tieren wzruszył ramionami, sugerując prawdopodobnie, że taka jest natura strachu i ludzkich wątpliwości. Że zbyt łatwo się rodzą. Kell i Rhy stojący na balkonie wydawali się Lili szczęśliwi, ale podejrzewała, że tak to wyglądało jedynie z pozoru. Pod tą fasadą tak naprawdę czaiła się ciemność. — Lepiej już idź — powiedział Aven Essen. — Jutro będzie… no cóż, coś będzie. — Zamierzasz mi kibicować? — spytała, zmuszając się do swobodnego tonu. — Zamierzam się modlić, żeby cię nie zabito. Lila uśmiechnęła się ironicznie i zaczęła schodzić po stopniach. Była w połowie drogi na ulicę, kiedy usłyszała, jak ktoś mówi: — Czekaj. Ale to nie był Tieren. Głos był młodszy i nie słyszała go od czterech miesięcy. Ostry i niski, nieco nadwerężony, jakby jego właściciel stracił oddech albo się hamował. Kell. Ociągała się chwilę na schodach, pochyliła głowę, palce do bólu zacisnęła na hełmie. Już się miała odwrócić, kiedy mężczyzna odezwał się ponownie. Zawołał imię. Nie jej imię. — Tieren. Proszę, zaczekaj. Lila przełknęła ślinę, nadal odwrócona plecami do arcykapłana i czarnookiego księcia. Musiała się postarać z całych sił, lecz w końcu udało jej się znowu ruszyć przed siebie. I wtedy już się nie odwróciła. *** — Co się stało, panie Kell? — spytał Tieren. Antari poczuł, że słowa uwięzły mu w gardle. W końcu zdołał wydukać drażliwym tonem jedno zdanie. — Unikasz mnie. Oczy starca błysnęły, ale nie zaprzeczył. — Mam wiele talentów, Kellu — odparł — lecz wierz mi lub nie, oszustwo nigdy do nich nie należało. Podejrzewam, że właśnie dlatego nigdy nie wygrałem w Sanct… Kell uniósł brew. W ogóle nie potrafił sobie wyobrazić grającego Aven Essena. — Chciałem ci podziękować. Za to, że pozwoliłeś Rhyowi… i za to, że pozwoliłeś mnie… — Nigdy wam na nic nie pozwoliłem — przerwał mu arcykapłan, a antari się wzdrygnął. — Ja tylko was nie zatrzymałem, ponieważ jeśli czegoś się o was obu nauczyłem, to tego, że gdy chcecie coś zrobić, zrobicie to, nie dbając o sprawy świata!

— Myślisz, że jestem samolubny. — Nie, panie Kell. — Tieren przetarł oczy. — Myślę, że jesteś człowiekiem. Antari nie wiedział, czy w zamyśle miał to być afront, ponieważ Aven Essen powinien go wszak uważać za błogosławionego. — Czasami myślę, że jestem szaleńcem. Arcykapłan westchnął. — Prawdę powiedziawszy, mnie się wydaje, że wszyscy poszaleli. Rhy, ponieważ wymyślił całą tę intrygę, na dodatek dobrze ją wymyślił. — Nieco ściszył głos. — A król i królowa, ponieważ obwiniają jednego syna bardziej niż drugiego. Kell przełknął ślinę. — Nigdy mi nie wybaczą? — Co byś wybrał? Ich przebaczenie czy życie Rhya? — Nie powinienem być zmuszony do takiego wyboru — syknął. Tieren zapatrzył się przed siebie, na schody, rzekę Isle i roziskrzone miasto. — Świat nie jest ani uczciwy, ani sprawiedliwy, a jednak w jakiś sposób potrafi utrzymać równowagę. Tak nas uczy magia. Chcę wszakże, byś mi coś obiecał. — Co takiego? Przenikliwe niebieskie oczy wróciły powoli do Kella. — Że zachowasz ostrożność. — Zrobię, co w mojej mocy. Wiesz, że nie chcę sprawiać ­Rhyowi bólu, ale… — Nie proszę cię, żebyś zważał na życie Rhya, niemądry chłopcze. Proszę, żebyś miał na uwadze własne. Mistrz Tieren przyłożył rękę do jego twarzy i Kell poczuł swojski, rozchodzący się niczym ciepło, spokój. W tym momencie ukazał się Rhy, alkohol wyraźnie poprawił mu samopoczucie. — Tu jesteś! — zawołał, obejmując ramieniem brata i sycząc mu w ucho: — Kryj się! Księżniczka Cora poluje na książęta… Kell dał się Rhyowi zaciągnąć z powrotem do korytarza, rzucając ostatnie spojrzenie na arcykapłana, który stał na schodach zwrócony plecami do pałacu i patrzył w noc. IV — Co tu robimy? — Ukrywamy się. — Na pewno moglibyśmy się ukryć w pałacu. — Naprawdę, Kell. Brak ci wyobraźni. — Spadnie? Z butelki w ręce Rhya chlusnęło. — Nie bądź śmieszny. — Myślę, że pytanie jest zasadne — odparował Kell. — Powiedzieli mi, że nie można tego zrobić — zwierzył się Rhy, wskazując butelką na arenę. — Nie można czy nie należy? — spytał antari, stąpając po podłożu stadionu jak po

szkle. — Bo jeśli to drugie… — Ależ z ciebie zrzęda… Auuu. — Rhy uderzył o coś stopą i Kell poczuł w palcach echo tępego bólu. — Proszę — mruknął, przywołując garść ognia. — Nie. — Rhy rzucił się na niego, zmuszając go do zamknięcia ręki i zgaszenia światła. — Skradamy się. Skradanie się trzeba wykonywać w ciemnościach. — No to w takim razie patrz, gdzie stawiasz stopy. Rhy najwyraźniej zdecydował, że zaszli dostatecznie daleko, ponieważ osunął się na wypolerowaną kamienną podłogę areny. W świetle księżyca Kell widział oczy brata, złoty diadem w jego włosach, butelkę korzennego wina, z której książę wyciągnął ­korek. Antari usiadł na ziemi obok Rhya i oparł się o coś… podium, ścianę, schody? Zadarł głowę i podziwiał stadion — tyle, ile mógł zobaczyć. Trybuny wkrótce się zapełnią, mistyfikacja się rozpocznie i możliwe, że cała sprawa rzeczywiście się uda. — Masz co do tego pewność? — spytał Kell. — Trochę późno na zmianę zdania — zadumał się książę. — Pytam poważnie, Rhy. Wciąż jeszcze jest czas. Książę wypił łyk wina i postawił butelkę między nimi, jawnie rozważając odpowiedź. — Pamiętasz, co ci powiedziałem? — spytał łagodnie. — Po tamtej nocy. O tym, dlaczego przyjąłem od Hollanda naszyjnik z wisiorem. Kell kiwnął głową. — Pragnąłeś mocy. — Ciągle jej pragnę — wyszeptał Rhy. — Każdego dnia. Budzę się, chcąc być silniejszą osobą. Lepszym księciem. Szlachetnym królem. To pragnienie płonie w mojej piersi jak ogień. I jeszcze… są te chwile, te straszne lodowate chwile, kiedy przypominam sobie, co zrobiłem… — Podniósł rękę ku sercu. — Sobie. Tobie. Mojemu królestwu. I to boli… — Głos mu zadrżał. — Bardziej niż umieranie kiedykolwiek bolało. Są dni, kiedy nie czuję, jakbym na to zasłużył. — Postukał w pieczęć na piersi. — Zasługuję, żeby być… — Zabrakło mu słów, lecz Kell czuł ból brata jak coś fizycznego. — Chyba próbuję powiedzieć — podjął Rhy — że również tego potrzebuję. — Jego oczy w końcu wpatrzyły się w oczy antariego. — W porządku? Kell przełknął ślinę. — Tak. Podniósł butelkę. — Podsumowując, postaraj się nie doprowadzić do śmierci nas obu. Kell jęknął, a Rhy zaśmiał się cicho. — Za zmyślne plany — powiedział Kell, przepijając do brata. — I za dziarskie książęta. — Za przebranych magów — rzekł Rhy i wypił wielki łyk wina. — Za szalone pomysły. — Za Essen Tasch. — Czy nie byłoby zadziwiające — zamruczał Rhy później, kiedy opróżnili butelkę — gdyby uszło nam to na sucho?

— Kto wie — zadumał się Kell. — Może nam się uda. *** Rhy wtoczył się do swojego pokoju, zbywając pytania Tolnera o to, gdzie był, i zatrzaskując strażnikowi drzwi przed nosem. Było ciemno i zrobił trzy chwiejne kroki, aż uderzył golenią w niski stolik i głośno zaklął. Komnata pływała mu przed oczyma, chaos cieni oświetlonych wyłącznie przez słabe ogniki dogasającego paleniska i narożnych świec, z których paliła się jedynie połowa. Wycofywał się, a gdy dotknął plecami najbliższej ściany, poczekał, aż pomieszczenie znieruchomieje. Przyjęcie na dole wreszcie się skończyło, ludzie się rozeszli — przedstawiciele rodzin królewskich wrócili do pokojów w swoich skrzydłach pałacu, a arystokraci do swoich domów. Jutro. Jutro turniej ostatecznie się rozpocznie. Rhy znał prawdziwe powody niezdecydowania Kella. Nie była to ani obawa przed schwytaniem, ani przed uruchomieniem lawiny kłopotów; Kell bał się raczej, że sprawi bratu ból. Codziennie poruszał się w taki sposób, jakby Rhy był ze szkła, i to doprowadzało ich obu do szaleństwa. Ale kiedy wraz z rozpoczęciem turnieju Kell zobaczy, że brat świetnie się trzyma, że zdoła wiele przetrwać (do cholery, wszak on, Rhy, zdoła przeżyć wszystko, czy nie na tym polegała jego sytuacja?), wówczas być może Kell nareszcie da mu spokój, przestanie ciągle wstrzymywać oddech, przestanie próbować go chronić i po prostu pozwoli mu żyć! Ponieważ Rhy nie potrzebował jego ochrony, już nie, i powiedział tylko część prawdy, kiedy stwierdził, że obaj siebie potrzebują. Cała prawda była taka, że Rhy… potrzebował czegoś więcej! Jako że Kell przekazał mu dar, za który on, Rhy, nie chciał… nie mógłby nigdy zapłacić. Zawsze zazdrościł bratu siły. I teraz, w jakiś makabryczny sposób, ta siła była jego. Był nieśmiertelny. I szczerze tego nienawidził! I nienawidził siebie za tę nienawiść. Nienawidził, że stał się czymś, czym nigdy nie chciał być, ciężarem dla swego brata, źródłem bólu i cierpienia, więzieniem. Nienawidził tego, że gdyby miał wybór, odmówiłby. Nienawidził własnej wdzięczności za to, że nie dano mu wyboru, ponieważ chciał żyć, nawet jeśli na to życie nie zasługiwał. Ale najbardziej nienawidził tego, jak zmieniła się ich egzystencja, tego, jak żył teraz Kell, a Kell żył tak, jakby życie nagle stało się bardzo kruche. Czarny kamień i cokolwiek mieszkało wewnątrz tego kamienia i, przez jakiś czas, we wnętrzu Kella, zmieniło antariego, obudziło w nim jakiś niepokój, jakąś desperację. Rhy chciał krzyknąć, chciał potrząsnąć bratem i powiedzieć mu, żeby z jego powodu nie unikał niebezpieczeństwa, lecz żeby dawał mu odpór, nawet gdyby oznaczało to narażenie się na możliwość zranienia. Ponieważ Rhy zasłużył sobie na ten ból. Widział, że brat dusi się pod ciężarem. Pod ciężarem jego, Rhya.

I tego też nienawidził. I ten gest — głupi, wariacki, niebezpieczny gest — był najlepszym pomysłem, na jaki wpadł. Nic więcej nie potrafiłby zrobić. Komnata przestała wirować i nagle, rozpaczliwie Rhy zapragnął znów się napić. Pod ścianą stał kredens, bogato zdobiony drewniany mebel, inkrustowany złotem. Niskie szklane kielichy kuliły się obok tacy z kilkunastoma rozmaitymi butelkami zawierającymi przednie trunki i książę zmrużył w półmroku oczy, dokonując wzrokiem selekcji, zanim wyciągnął rękę po wąską flaszeczkę stojącą z tyłu, przesłoniętą przez wyższe, bardziej wyraziste butelki. Balsam we flaszeczce był mlecznobiały, w otworze wąskiej szyjki tkwił korek. „Jedna dla opanowania. Dwie na uspokojenie. Trzy na sen”. Tak powiedział Tieren, kiedy mu ów napój zalecał. Kiedy Rhy sięgał po flaszeczkę, palce mu zadrżały, potrącając inne butelki. Było późno i nie chciał pozostać sam na sam ze swoimi myślami. Mógłby kogoś wezwać — nigdy nie miał kłopotu ze znalezieniem towarzystwa — ale nie był w nastroju na szczerzenie zębów, śmiech i wdzięczenie się. Gdyby byli tu Gen i Parrish, zagraliby z nim w Sanct, pomogliby mu utrzymać w ryzach myśli. Ale Gen i Parrish nie żyli, i to była jego wina. „Nie powinieneś żyć”. Potrząsnął głową, usiłując przegonić głosy, ale kurczowo się go trzymały. „Wszystkich zawodzisz”. — Dość — warknął pod nosem. Nie cierpiał ciemności, tej fali cieni, które zawsze go doganiały. Wcześniej miał nadzieję, że przyjęcie go zmęczy, pomoże mu zasnąć, ale znużenie ciała nie pomagało uspokoić szalejących myśli. „Jesteś słabeuszem”. Wlał do pustej szklanki trzy krople, a potem odrobinę osłodzonej miodem wody. „Nieudacznikiem”. Wychylił zawartość jednym haustem („Mordercą”) i zaczął odliczać, po części, aby sprawdzić efekty i szybkość działania, a po części, aby zagłuszyć głosy. Stał przy barku, wpatrując się w dół, w pustą szklaneczkę i odmierzając sekundy, aż jego myśli i wzrok zaczęły się rozmazywać. Odepchnął się od kredensu i o mało nie upadł, ponieważ pokój wokół niego osobliwie się przechylał. Złapał się drążka baldachimu łóżka i zamknął oczy („Nie powinieneś żyć”), zdzierając z nóg buty i posuwając się po omacku ku pościeli. Zwinął się w kłębek, podczas gdy myśli atakowały: o głosie Hollanda, o amulecie, myśli teraz zdeformowane, układające się we wspomnienia nocy, w której on, Rhy, umarł. Nie pamiętał wszystkiego, ale pamiętał, jak Holland wyciągał w jego kierunku podarek. „Dla siły”. Pamiętał, jak stał w swoich komnatach, zakładając przez głowę sznur naszyjnika z wisiorem, później był w połowie korytarza, a potem… nic. Nic — do czasu, aż piekące ciepło rozdarło mu klatkę piersiową, a gdy spojrzał w dół, zobaczył własną dłoń

otaczającą rękojeść sztyletu, ostrze tkwiące między żebrami. Przypomniał sobie ból, krew i strach, na koniec zaś ciszę i ciemność. Uczucie poddania się, odpuszczania, spadania gdzieś, oddalania, szok ściągania z powrotem z siłą równą tamtej, z jaką spadał, okropny, działający na nerwy ból uderzenia o ziemię. Tyle że nie spadał. Leciał w górę. Wracał na powierzchnię, do siebie, a potem, a potem… A potem balsam wreszcie zadziałał, wspomnienia się uciszyły, przeszłość i teraźniejszość miłosiernie zanikły i książę Rhy gorączkowo zapadł w sen. V Biały Londyn Holland kroczył po królewskiej komnacie. Była tak rozległa i wysoko sklepiona jak sala tronowa, z ogromnymi oknami po obu stronach. Wbudowana w zachodnią wieżę zamku, dawała widok na całe miasto. Stąd Holland widział blask bijący od rzeki Siljt, tańczący jak księżycowa poświata na tle przemieszczających się na niedużej wysokości chmur, lampy palące się bladym, ale regularnym światłem rozproszonym przez szyby okien i nisko wiszącą mgłę, widział miasto — swoje miasto! — śpiące i przebudzone, odpoczywające i ruchliwe, wracające do życia. Ostro szarpnął głowę, kiedy coś wylądowało na parapecie — poczuł mimowolny wzrost mocy — ale był to tylko ptak. Biało-szary z jasnozłotym czubkiem i oczyma, które lśniły równie czarno jak jego, Hollanda. Antari wypuścił powietrze. Ptak! Ile czasu upłynęło, odkąd widział tu ptaka? Zwierzęta uciekły stąd wraz z magią dawno temu, szukając odległych miejsc, gdzie świat nie umierał, goniąc za cofającym się życiem. Każde stworzenie na tyle niemądre, że pozostawało w zasięgu mieszkańców, ginęło z ich ręki, zarzynane dla pożywienia lub zaklęć albo z obu powodów. Dane’owie trzymali kiedyś dwa konie, nieskazitelnie białe zwierzęta, i nawet one padły w kilka dni po śmierci właś­cicieli, kiedy miasto pogrążyło się w zamęcie, rzezi i walkach o koronę. Hollanda naturalnie ominęły te pierwsze dni. Spędził je, konwulsyjnie czepiając się resztek życia w ogrodzie w sąsiednim świecie. Lecz teraz, tutaj był ptak. Holland nie zdawał sobie sprawy, że wyciąga ku niemu rękę, aż ptak nastroszył się i odleciał, muskając — zanim znalazł się poza zasięgiem — piórkami koniuszki jego palców. Jeden ptak. Ale to był znak. Świat się zmieniał. Osaron potrafił przywołać wiele rzeczy, jednak nie ptaka. Żadnej istoty z bijącym sercem, żadnej z duszą. Holland przypuszczał, że to dobrze. Bo przecież, gdyby Osaron umiał sam stworzyć ciało, nie potrzebowałby jego. I chociaż antari potrzebował magii Osarona, sama myśl o oshocu swobodnie kroczącym przez świat przyprawiała go o dreszcze. Nie, był nie tylko Osarona wspólnikiem, lecz także jego więzieniem. A jego więzień stawał się niespokojny. „Coraz bardziej”. Głos rozbrzmiał echem w jego głowie.

Holland podniósł książkę i zaczął czytać, ale po dwóch stronach papier zadrżał, jakby złapany przez wiatr i cała książka — od pergaminu po okładkę — zmieniła się w jego rękach w szkło. — To jest dziecinne — wymamrotał, odrzucając na bok zniszczoną książkę i kładąc na parapecie ręce z rozczapierzonymi palcami. „Coraz bardziej”. Poczuł pod dłońmi drganie, a kiedy popatrzył w dół, zobaczył, że pasma mgły unoszą się nad kamień, pozostawiając za sobą szron, kwiaty, bluszcz, ogień. Oderwał palce od parapetu, jakby go paliły. — Przestań — nakazał, zwracając spojrzenie ku lustru, wysokiemu, eleganckiemu zwierciadłu ustawionemu między dwoma oknami. Napotkał swoje odbicie i zobaczył zniecierpliwione, gwałtowne oczy Osarona. „Moglibyśmy zrobić więcej”. „Moglibyśmy być czymś więcej”. „Moglibyśmy mieć więcej”. „Moglibyśmy mieć wszystko.” „A zamiast tego…” Magia wypełzała, wyślizgując się z rąk Hollanda, setka cienkich jak nitki smużek, które wysuwały się i okrążały go, rozwijając się od ściany do ściany i od sufitu do podłogi, aż antari stał w środku klatki. Potrząsnął głową i rozproszył złudzenie. — To jest mój świat — oznajmił. — Nie jest kanwą dla twoich kaprysów. „Nie masz wyobraźni” — dąsał się Osaron z odbicia w lustrze. — Mam — odparował Holland. — Widziałem, co się stało z twoim światem! Osaron nic nie powiedział, ale Holland wyczuwał jego nerwowość. Czuł, jak oshoc przechadza się po brzegach jego jaźni, żłobiąc bruzdy w jego umyśle. Osaron był tak stary jak świat i równie dziki. Holland zamknął oczy i starał się okryć ich obu ciszą, niczym kocem. Potrzebował snu. Dokładnie pośrodku pomieszczenia stało wielkie łoże, komfortowe, aczkolwiek nietknięte. Nie sypiał. Nie sypiał dobrze. Za sprawą Athosa, który przez wiele lat uczył jego ciało — tnąc, paląc, łamiąc — nieufności wobec spokoju. Jego mięśnie nie chciały się rozluźnić, jego umysł nie chciał się odprężyć, murów, które zbudował, nie stawiał po to, by teraz runęły. Może i Athos już nie żył, lecz Holland i tak nie mógł się pozbyć lęku, że kiedy on zamknie oczy, Osaron może otworzyć własne. Nie był w stanie znieść myśli o ponownym poddaniu się czyjeś władzy. Rozstawił wartowników przed komnatą — dla pewności, że nie zacznie wędrować — ale za każdym razem, gdy się budził, pomieszczenie wyglądało inaczej. Gałązka róż wspinająca się po oknie, żyrandol lodu, dywan z mchu bądź też jakaś egzotyczna materia — małe zmiany, które dokonywały się nocą. „Zawarliśmy umowę”. Czuł, że siła woli oshoca walczy z jego własną, każdego dnia ­ros­nąc w siłę, i chociaż Holland wciąż nad wszystkim panował, nie wiedział, jak długo tak będzie. Coś trzeba było poświęcić. Albo kogoś.

Otworzył oczy i dostrzegł spojrzenie oshoca. — Chcę zawrzeć nową. W lustrze Osaron skłonił głowę, czekając, nasłuchując. — Znajdę ci inne ciało. Osaron zrobił kwaśną minę. „Są zbyt słabe, żeby mnie utrzymać. Nawet Ojka w rzeczywistym kontakcie ze mną by się rozkruszyła”. — Znajdę ci ciało tak silne jak moje — obwieścił ostrożnie Holland. Osaron wyglądał na zaintrygowanego. „Antariego?” — I jego świat — kusił Holland. — Uczynisz go swoim. A w rewanżu zostawisz ten świat mnie. Nie takim, jaki był, lecz takim, jakim być może. Ożywionym. „Inne ciało, inny świat — rozmyślał Osaron. — Tak bardzo prag­niesz się mnie pozbyć?” — Chcesz więcej wolności — odparł Holland. — Ofiarowuję ci ją. Osaron odrzucił propozycję. Holland próbował zachować spokój i jasność umysłu, miał bowiem świadomość, że oshoc poczuje jego emocje i będzie znał jego myśli. „Ofiarowujesz mi naczynie w postaci antariego. Lecz wiesz wszak, że nie mogę bez pozwolenia wziąć takiego ciała”. — To moje zmartwienie — zapewnił go Holland. — Przyjmij moją ofertę, a będziesz miał nowe ciało i nowy świat, tak jak tego pragniesz. Ale nie weźmiesz tego świata! Nie zniszczysz go. „Hmmm… — Dźwięk przez chwilę wibrował w głowie Hollanda. — No dobrze — powiedział w końcu oshoc. — Sprowadź mi inne ciało, a zawrzemy nową umowę. Wezmę tamten świat zamiast twojego”. Holland skinął głową. „Ale — dodał Osaron — jeśli tamtego nie da się przekonać, zatrzymam na własność twoje ciało”. Holland wydał pomruk. Osaron czekał. „No i? — Powolny uśmiech rozciągnął usta lustrzanego odbicia. — Ciągle chcesz zawrzeć porozumienie?” Antari przełknął ślinę i wyjrzał przez okno, przed którym właś­nie szybował drugi ptak. — Tak — zapewnił oshoca.

I Usiadł, nadal miał ochotę krzyczeć. Pot spływał mu strumyczkami po twarzy, kiedy zamrugał, prag­nąc pozbyć się resztek nocnego koszmaru. W jego snach Londyn płonął. Choć Kell już nie spał, wciąż czuł zapach dymu i minęła długa chwila, nim zrozumiał, że ze snu nie wyrwała go urojona woń. Pościele były osmalone tam, gdzie się ich chwytał — najwyraźniej przywołał we śnie magiczny ogień. Zagapił się w dół, na swoje ręce, na pobielałe kostki palców. Upłynęły całe lata, odkąd po raz ostatni tak bardzo stracił nad sobą panowanie. Odrzucił pościel i właśnie wstawał, gdy usłyszał kaskadę dźwięków za oknem, trąby i dzwony, powozy i nawoływania ludzi. Turniej. Jego krew zaszumiała, kiedy się ubierał, przekładając wielokrotnie płaszcz z jednej strony na kolejną i sprawdzając, czy srebrnej marynarki Kamerova nie pochłonęły nieskończone warstwy materiału, aż wrócił do czerwonego okrycia królewskiego, po czym ruszył schodami w dół. Pokazał się na moment na śniadaniu, skinąwszy królowi i królowej, a także życząc Rhyowi powodzenia, podczas gdy służący i pomocnicy uganiali się za księciem z ostatnimi planami, notatkami, pytaniami. — Jak ci się zdaje, dokąd idziesz? — spytał król, kiedy Kell złapał ze stołu słodką bułeczkę i odwrócił się w stronę drzwi. — Panie? — Zerknął za siebie. — To królewska prezentacja, Kell. Spodziewamy się, że będziesz na niej obecny. — Oczywiście. — Przełknął ślinę. Rhy posłał mu spojrzenie, które mówiło: „Doprowadziłem cię tak daleko. Nie spieprz tego teraz”. A gdyby odmówił? Czy Rhy znów by wezwał Castarsa i polecił odegrać rolę? Ponowna zamiana ról w dzień pojedynków byłaby bez wątpienia zbyt ryzykowna i Kell miał przeczucie, że na arenie wdzięk aktora Castarsa go nie uratuje. Poszukał w myślach wymówki dla Maxima. — Po prostu, panie… Nie uważałem za mądre z mojej strony stawać wśród członków rodziny królewskiej. — A to dlaczego? — zażądał odpowiedzi król. Spojrzenie królowej przesunęło się ku Kellowi, prześlizgnęło się po jego ramieniu i antari musiał się powstrzymać przed pragnieniem wytknięcia im obojgu, że tak naprawdę nie należy do tej rodziny, co zresztą dobitnie pokazały ubiegłe cztery miesiące. Jednak we wzroku Rhya było ostrzeżenie. — No cóż — odparł zatem, znajdując inne wytłumaczenie. — Ze względu na bezpieczeństwo księcia, Wasza Wysokość. Mogę oczywiście stanąć wśród dygnitarzy i mistrzów w towarzystwie królów, ale sam wszak powiedziałeś, że mógłbym stać się czyimś celem. Książę zachęcająco kiwnął mu głową, więc kontynuował: — Czy byłoby to naprawdę mądre stawiać mnie tak blisko Rhya w trakcie tego typu publicznych spotkań? Zamierzałem obserwować sprawy z miejsca, w którym mniej będę zwracał uwagę, póki nie stanę się potrzebny. Gdzieś, gdzie miałbym dobry widok

na królewskie podwyższenie, lecz sam się na nim nie pojawię. Król zmrużył oczy w zadumie. Królowa znów patrzyła w swoją filiżankę z herbatą. — Dobrze pomyślane — zgodził się niechętnie Maxim. — Ale niech Staff lub Hastra towarzyszą ci przez cały czas — ostrzegł. — Nie oddalaj się nigdzie. Kell zmusił się do uśmiechu. — Nie istnieją miejsca, w których wolałbym przebywać, panie. Po tym stwierdzeniu wyszedł. — Król wie o twojej roli? — naciskał Hastra, kiedy szli korytarzem. — Nieprawdaż? Antari zerknął na młodego strażnika. — Naturalnie — zapewnił go swobodnie. A potem, pod wpływem kaprysu, dorzucił: — Ale królowa nie wie. Jej nerwy mogłyby nie wytrzymać takiego napięcia. Hastra pokiwał głową ze zrozumieniem. — Nie jest tą samą osobą, czyż nie? — wyszeptał. — Od tamtej nocy. Kell się wyprostował i przyspieszył kroku. — Nikt z nas nie jest. Gdy dotarli do schodów prowadzących do Niecki, zawahał się. — Znasz plan? — Tak, panie — odrzekł Hastra. Błysnął świadczącym o podekscytowaniu uśmiechem i gdzieś się ulotnił. Kell zerwał z siebie płaszcz i odwrócił go wewnętrzną stroną na zewnątrz, po czym zszedł do Niecki, gdzie na gładkiej niczym szkło kamiennej ścianie już wcześniej wyrysował znak przejścia. Jego maska leżała w pudle na stole, wraz z notatką od brata. „Trzymaj ją — i głowę — na karku”. Narzucił srebrną marynarkę Kamerova i otworzył pudło. W środku czekała maska, jej powierzchnia była wypolerowana do lustrzanego połysku, wyostrzając odbicie Kella w lustrze i zmieniając go w inną osobę. Obok pudła leżał kawałek zwiniętej czerwonej tkaniny, a kiedy Kell ją wygładził, zobaczył, że otrzymał nowy proporzec. Wcześ­niejsze dwie róże zastąpiły bliźniacze lwy, czarny i biały, obwiedzione złotą nicią na szkarłatnym tle. Uśmiechnął się i założył maskę na głowę; jego rudawe włosy i dwubarwne oczy zniknęły pod srebrzystą powierzchnią. — Panie Kamerov — odezwał się Staff, kiedy Kell wyszedł na poranne powietrze. — Jest pan gotów? — Tak — odpowiedział po arnezyjsku, głosem stłumionym przez metal. Zaczęli się wspinać po stopniach, a kiedy dotarli na szczyt, Kell poczekał, natomiast strażnik zniknął, a później wrócił i potwierdził, że droga jest wolna. Albo raczej „zabezpieczona”. Schody znajdowały się pod fundamentami pałacu, które ciągnęły się od rzeki do ulicy, dalej zaś drogę blokowały stłoczone na brzegu stragany targowe. Kiedy już Kell opuścił cień pałacu, wślizgnął się między namioty i wyszedł na główną drogę, przestał być królewskim antarim. Jego miejsce zajął Kamerov Loste. Może był teraz kimś innym, ponieważ jednak nadal pozostawał mężczyzną wysokim, bardzo szczupłym i spowitym w srebro, od maski po wysokie buty, oczy tłumu

prędko zarejestrowały jego obecność, rozpoznając pośród siebie maga. Po pierwszej fali zaskoczenia starał się nie unikać ludzkich spojrzeń. Próbował zachowywać się… może niedokładnie jak Rhy, ale jak odmienna wersja własnej osoby (jak ktoś, kto nie boi się zainteresowania ludzi, wszystko kontroluje i nie ma nic do ukrycia), i całkiem szybko zdołał wejść w tę rolę, więc teraz szedł lekkim, pewnym siebie krokiem. Kiedy Kell wraz z tłumem przesuwał się ku głównemu stadionowi, Staff trzymał się z tyłu, mieszając się z innymi strażnikami, którzy stali wzdłuż drogi w regularnych odstępach lub kręcili się wśród ludzi. Wkraczając na most, na ścieżkę wiodącą z brzegów rzeki do największej z trzech latających aren, Kell się uśmiechnął. Zeszłej nocy wyobrażał sobie, że podłoże pod nim się porusza, ale mogło na to wpłynąć wypite wino, ponieważ dziś rano, gdy dotarł do sklepionego przejścia prowadzącego na powierzchnię areny, wydała mu się ona równie solidna jak ziemia pod stopami. W korytarzu zebrało się już kilkoro innych mężczyzn i kobiet, wszyscy z Arnes (magowie z Faro i Vesk zapewne przebywali w innych pomieszczeniach); czekali na swoje wielkie wejście. Tak jak Kell, wystroili się w oficjalne stroje turniejowe, z wytwornymi płaszczami lub pelerynami i, oczywiście, hełmami. Pod kocią maską rozpoznał zwinięte włosy Kisimyr, o krok za nią, niczym jej cień, czaił się Losen. Obok nich dostrzegł masywną sylwetkę Brosta, którego rysów prawie wcale nie przesłaniał prosty pasek ciemnego metalu nad oczyma. A dalej, pod maską ze zdobionych błękitem łusek, skrywał się Alucard. Kapitan spojrzał ku niemu i Kell nerwowo napiął mięśnie, ale — bez wątpienia — podczas gdy on dostrzegał w tamtym swego odwiecznego wroga, Alucard widział jedynie nieznajomego w srebrnej masce. I kogoś, komu bezsprzecznie przedstawił się w Noc Sztandarów, ponieważ teraz przechylił głowę z aroganckim uśmiechem. Kell w odpowiedzi kiwnął mu głową, w skrytej nadziei, że ich drogi przetną się na ringu. Za jego plecami pojawił się na podmuchu bryzy Jinnar, a potem przesunął się obok z wiatrowym chichotem, aż dotknął ramion Alucarda. W tunelu rozległ się odgłos kroków. Kell odwrócił się i zobaczył ostatnią garstkę Arnezyjczyków dołączających do grupy, a za nimi, na końcu, ciemnowłosą postać Stasiona Elsora. Młodzieniec był wysoki i chudy, jego twarz całkowicie skrywała demoniczna maska. Przez chwilę Kell wstrzymywał oddech, ale Rhy miał rację — najwyraźniej rzeczywiście widział Lilę Bard w każdej ubranej na czarno osobie, w każdym uśmiechającym się złośliwie cieniu. Oczy Stasiona Elsora przesłaniała maska, lecz i ona — z bliska — okazała się inna: twarz demona była odmienna od tamtej, rogi wygięte ku tyłowi, a usta i szyję otaczała szkieletowa żuchwa. Kosmyk o odcień ciemniejszy od włosów Lili wyglądał jak szczelina między zacienionymi brązowymi oczyma maga. I chociaż jego usta były widoczne pod zębami demona, Stasion nie uśmiechnął się, a tylko bez ruchu zapatrzył się w Kella. W Kamerova. — Fal chas — oznajmił Kell. „Powodzenia”. — A tas — odparł po prostu Stasion, a jego głos prawie całkowicie został

zagłuszony przez niespodziewany odgłos trąb. Kell obrócił się do sklepionego przejścia, gdyż brama się rozsunęła i nadszedł czas na rozpoczęcie uroczystości. II — Widzisz, Parlo? — spytał Rhy, wychodząc na królewski balkon wśród trybun. — Mówiłem ci, że arena nie zatonie. Mężczyzna desperacko przytrzymywał się tylnej ściany balkonu. Wyglądał na chorego. — Jak na razie jest dobrze, Wasza Wysokość — przyznał, starając się przekrzyczeć dźwięki trąb. Książę zwrócił uśmiechniętą twarz do oczekującej publiczności. Dziesiątki tysięcy osób zgromadziły się na głównym stadionie, czekając na ceremonię otwarcia. W górze płócienne ptaki opadały i wznosiły się na jedwabnych postronkach, poniżej znajdowała się wyczyszczona do połysku kamienna podłoga areny, pusta poza trzema wzniesionymi podwyższeniami. Ze słupów postawionych na każdym z podwyższeń zwisały ciężkie sztandary, każdy z pieczęcią innego imperium. Faroańskie Drzewo. Veskański Kruk. Arnezyjski Kielich. Na każdym podwyższeniu stało też po dwanaście niższych słupków ze zwiniętymi proporcami, które czekały na swoich mistrzów. Wszystko zostało ukończone. Wszystko było przygotowane. Kiedy trąby umilkły, lokami Rhya poruszył chłodny wietrzyk i książę dotknął złotej obręczy, która ściskała mu skronie. Więcej złota skrzyło się w płatkach jego uszu, przy szyi, kołnierzu i mankietach, a gdy odbiło się od niego światło, Rhy przypomniał sobie głos Alucarda przy swojej skórze. „Obawiam się, że nie masz wystarczająco dużo…” Przestał się wiercić. Król i królowa siedzieli za nim na pozłacanych krzesłach tronowych, w towarzystwie lorda Sol-in-Ara i bliźniaków Taskon. Z boku stał mistrz Tieren. — Pozwolisz, ojcze? Król skinął głową i Rhy zrobił parę kroków do przodu, aż przeszedł z balkonu na wysunięte ku arenie podwyższenie i zajął miejsce pośrodku. Królewski balkon nie znajdował się bowiem na samym szczycie stadionu, lecz został wbudowany w środek jednej z pochyłych ścian, stanowiąc elegancką lożę umieszczoną w połowie drogi między wejściami dla uczestników i naprzeciwko podium sędziowskiego. Tłum zaczął się uciszać, a Rhy szeroko się uśmiechnął i podniósł złoty krąg wielkości bransolety. Kiedy przemówił, magiczny metal wzmacniał głośność wypowiadanych przez niego słów. Te same magiczne pierścienie — aczkolwiek z miedzi i stali — wysłano wcześniej do gospód i na dziedzińce domów w całym mieście, dzięki czemu usłyszą go wszyscy w Londynie. W trakcie pojedynków sprawozdawcy będą przy użyciu podobnych przedmiotów powiadamiali mieszkańców i gości, kto zwyciężył, a kto

poniósł klęskę, w tym momencie jednak uwagę miasta przyciągał wyłącznie Rhy. — Witam wszystkich, którzy się zgromadzili. Fala zadowolenia i zdziwienia przemknęła przez zebranych, kiedy zdali sobie sprawę, że książę mówi po arnezyjsku. Ostatnim razem, gdy turniej odbywał się w Londynie, jego ojciec stał nad swoim ludem i mówił w królewskim angielskim, a tłumacz na podwyższeniu poniżej przekładał jego słowa na zwykły język. Ale zawody nie były jedynie sprawą państwową, jak twierdził król Maxim. To było święto dla ludzi, Londynu, imperium Arnes. A zatem Rhy kierował słowa do swojego ludu, miasta, królestwa i przemawiał w języku jego mieszkańców. Co więcej, podwyższenie poniżej, to, na którym miały stanąć osoby tłumaczące nie tylko na język Arnes, lecz także na Faro i Vesk, stały puste. Cudzoziemcy patrzyli, marszcząc brwi, zastanawiając się, czy nieobecność tłumaczy stanowi swego rodzaju afront. Lecz w miarę jak Rhy kontynuował, ich twarze się rozjaśniły. — Glad-ach! — powiedział, zwracając się do Veskan. — Anagh cael tach. — A potem, dokładnie tak samo gładko, przeszedł na zawiły język faro. — Sasors noran amurs. Zawiesił głos, delektując się reakcją tłumów. Zawsze miał talent do języków. To był dobry moment, by tę umiejętność wykorzystać. — Mój ojciec, król Maxim, uczynił mi ten zaszczyt i pozwolił nadzorować tegoroczny turniej. Tym razem, kiedy przemówił, jego słowa odbiły się echem od rogów stadionu, jego głos popłynął dwoma różnymi językami. Była to iluzja, którą Kell pomógł mu przygotować przy użyciu kilku zaklęć głosowych i projekcyjnych. Ojciec Rhya twierdził, że siła jest… obrazem siły. Być może podobnie było z magią. — Od ponad pięćdziesięciu lat Igrzyska Żywiołów łączyły nas dzięki sportowi na dobrym poziomie i świętu, dawały nam powód do wypicia toastu z naszymi veskańskimi braćmi i siostrami i do uściskania naszych faroańskich przyjaciół. I chociaż tylko jeden mag — jeden naród — może otrzymać tegoroczny tytuł, mamy nadzieję, że igrzyska będą się odbywały i później, sławiąc więź łączącą nasze wspaniałe imperia! — Przechylił głowę, błysnął diabelskim uśmiechem. — Wątpię jednak, czy wszyscy przyszliście tutaj dla polityki. Przypuszczam, że chcecie raczej zobaczyć trochę magii! Przez masy ludzkie przetoczyły się okrzyki poparcia. — Dobrze zatem, przedstawię wam waszych magów i maginie. Z podstawy królewskiego podwyższenia rozwinęła się płachta czarnej tkaniny, której koniec był tak bardzo obciążony, że materiał się naprężył. Identyczny sztandar rozciągnął się z przeciwnej strony areny. — Z Faro, naszego czcigodnego południowego sąsiada, przedstawiam: bliźniaczki wiatru i ognia, Tas-on-Mir i Tos-an-Mir, zaklinacza fal, Ol-ran-Esa, niezrównanego Ostra-Gala… Kiedy książę odczytywał każde nazwisko, ukazywało się ono wypisane białymi literami na ciemnym jedwabnym sztandarze pod nim. — Z Vesk, naszego szlachetnego sąsiada z północy, przedstawiam wielkiego jak góra Ottona, nieporuszonego Voxa, dzikiego Rula…

Kiedy padało imię, każdy mag przechodził dziarsko po podłodze areny i zajmował miejsce na podwyższeniu. — I na koniec, z naszego znakomitego imperium Arnes przedstawiam wam waszą mistrzynię, Kisimyr… — ogłuszające wiwaty przeszły przez tłum — króla mórz, Alucarda, niesionego przez wiatr Jinnara… A gdy każdy mag zajmował swoje miejsce, wybrany przez niego proporzec rozwijał się nad jego głową. — I Kamerova, srebrnego rycerza… To było jak taniec, wyszukany i zgrabny, o opracowanej do perfekcji choreografii. Na widowni wybuchł aplauz, kiedy ostatni z arnezyjskich proporców zaszeleścił w chłodnym porannym powietrzu — zestaw bliźniaczych ostrzy nad Stasionem Elsorem. — Przez następne pięć dni i nocy — ciągnął Rhy — tych trzydzieścioro sześcioro magów i magiń będzie rywalizowało o tytuł i koronę. — Dotknął swego diademu. — Nie możecie mieć tej — dodał, puszczając oko — ta jest moja. — Fala śmiechu przeleciała przez trybuny. — Korona turnieju jest czymś znacznie bardziej spektakularnym. Niezrównanymi bogactwami, z niczym nieporównywalną sławą, chwałą imienia zwycięzcy, jego domu i jego królestwa. Wszystkie napisy zniknęły z płacht czarnej tkaniny i pojawiła się na nich wyrysowana białymi liniami turniejowa drabinka. — W pierwszej rundzie nasi magowie i maginie będą walczyć w następujących parach. — Gdy to powiedział, imiona zostały wpisane w odpowiednie miejsca. Wśród widowni rozległy się pomruki, a wśród zawodników pojawiło się poruszenie, ponieważ po raz pierwszy poznawali przeciwników. — Osiemnaścioro zwycięzców — podjął książę Rhy — będzie ponownie walczyło w parach, a dziewiątka, która awansuje dalej, zostanie umieszczona w grupach trzyosobowych, gdzie będą się ścierać jeden na jeden. Z każdej grupy wyjdzie tylko ten z najwyższą pozycją i będzie walczyć w meczu finałowym. W finale trójka magów wejdzie na arenę i tylko jeden odejdzie zwycięski. A zatem powiedzcie mi — zakończył Rhy, kręcąc w palcach złoty pierścień — jesteście gotowi zobaczyć magię? Hałas na stadionie zwiększył się do ogłuszającego ryku i książę się uśmiechnął. Może nie umiał przywołać ognia, wezwać deszczu czy kazać rosnąć drzewom, na ludzi jednak nadal potrafił wywrzeć wpływ. Czuł w sobie rozgorączkowanie słuchaczy niczym własne emocje. I wtedy pojął, że nie tylko ich podniecenie czuje. Czuł także podniecenie Kella. „W porządku, bracie” — pomyślał, ważąc na kciuku złoty pierścień niczym monetę. — Nadeszła pora podziwiać i dopingować, a następnie wybrać swoich mistrzów. A zatem… bez dalszej zwłoki… — Rhy podrzucił złoty pierścień, a wówczas w powietrzu nad nimi wybuchły fajerwerki. Każdej eksplozji światła towarzyszył obłok ciemnogranatowego dymu; ta iluzja nocy — modyfikacja fragmentu po zimowemu szarego nieba — sięgała jedynie tak daleko jak fajerwerk. Książę złapał pierścień i ponownie go podniósł, po czym zahuczał tubalnie, przekrzykując odgłosy fajerwerków i wiwaty tłumu:

— Igrzyska czas zacząć! III Postradała zmysły. Tak, to było jedyne wytłumaczenie. Stała na podwyższeniu, otoczona mężczyznami i kobietami, którzy dosłownie drżeli od posiadanej mocy, wybuchów fajerwerków nad głowami i ryku zgromadzonej wokół publiczności, odziana w stroje skradzione nieznajomemu magowi i przymierzająca się do konkurowania w turnieju dla imperium, którego nie była poddaną, w świecie, z którego nawet nie pochodziła. I uśmiechała się szeroko. Alucard trącił jej ramię i zdała sobie sprawę, że pozostali magowie schodzą z podwyższenia, wracając gęsiego do korytarza, którym ich tu wprowadzono. Zeszła za pozostałymi z areny i przeszła po konstrukcji stanowiącej skrzyżowanie mostu z tunelem (szczerze mówiąc, nie miała pojęcia, co podtrzymuje stadion, cokolwiek to wszakże było, najwyraźniej właśnie po tym chodziła), a później z powrotem na twardy grunt południowych brzegów miasta. Gdy magowie znaleźli się na powierzchni, odległości między nimi zaczęły się zwiększać, każdy szedł we własnym tempie ku namiotom, a Lila i Alucard mogli iść sami i swobodnie rozmawiać. — Ciągle wyglądasz jak ryba — wyszeptała. — A ty ciągle wyglądasz jak przebrana dziewczyna — odburknął. Po kilku krokach dodał: — Na pewno chętnie usłyszysz, że wysłałem niedużą sumkę do domu naszego przyjaciela jako rzekomą premię dla zawodnika. — Ależ wielkodusznie — powiedziała. — Zapłacę ci z mojej wygranej. Alucard obniżył głos. — Jinnar będzie milczał, ale nic nie mogę zrobić z mistrzem Tierenem. Najlepiej go unikaj, ponieważ on oczywiście wie, jak wygląda Stasion Elsor. Lila zamachała ręką. — Nie martw się o to. — Nie możesz zabić Aven Essena! — Nie planowałam tego — odpaliła. — Poza tym Tieren już wie. — Co takiego?! — Zmrużył ciemne jak burza oczy pod pokrytą łuskami maską. — I od kiedy nazywasz londyńskiego Aven Essena po imieniu? Wydaje mi się, że to jakiś rodzaj bluźnierstwa. Wydęła wargi. — Mistrz Tieren i ja kiedyś się ze sobą zetknęliśmy. — To na pewno kolejne zdarzenie z twojej tajemniczej przeszłości. Nie, nie, wszystko świetnie, nie musisz mi zdradzać żadnych użytecznych faktów, jestem wszak wyłącznie twoim kapitanem i człowiekiem, który pomógł ci wysłać niewinnego człowieka święci jedni wiedzą gdzie, dzięki czemu możesz wziąć udział w turnieju, do którego w żaden sposób nie mogłabyś się zakwalifikować. — W porządku — stwierdziła. — Nie będę niczego zdradzać. Co do mnie, sądziłam, że nie masz żadnych związków ze Stasionem Elsorem.

Alucard zrobił niezadowoloną minę, jego wykrzywione grymasem usta były idealnie widoczne pod maską. Najwyraźniej stroił fochy. — Dokąd idziesz? — spytała, chcąc przerwać ciszę. — Do namiotów — odparł, jakby to cokolwiek wyjaśniało. — Pierwszy pojedynek jest za godzinę. Lila usiłowała sobie przypomnieć zestaw par, ale, jak się okazało, nie musiała, ponieważ najwidoczniej każda tablica informacyjna, którą mijali, prezentowała turniejową drabinkę. Przy każdej parze widniał symbol oznaczający konkretną arenę (smok dla wschodniej, lew dla zachodniej, ptak dla centralnej), a także porządek pojedynków. Według harmonogramu Kisimyr miała stawać przeciwko swojemu protegowanemu, Losenowi, Alucard — przeciwko Veskaninowi imieniem Otto, na Jinnara będzie czekał Faroanin o imieniu w postaci niewymawialnego ciągu sylab. A ona? Odczytała imię widniejące obok nazwiska Stasiona. „Sar Tanak”. Kruk po lewej stronie imienia wskazywał, że Sar pochodzi z Vesk. — Masz jakiekolwiek pojęcie, które z nich to Sar? — spytała Lila, kiwając głową ku idącym przed nimi potężnym jasnowłosym mężczyznom i kobietom. — Ach — odrzekł kapitan, wskazując na postać z boku grupy. — To będzie Sar. Na widok wskazanej osoby Lila otworzyła szeroko oczy. — To?! Veskanka miała ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i była zbudowana jak kamienna płyta. Była kobietą, o ile Lila mogła ocenić, jej rysy bowiem skrywały się pod jastrzębią maską, włosy koloru słomy spleciono w krótkie warkoczyki, które sterczały na boki jak pióra. Wyglądała na istotę stworzoną do noszenia topora. Co mówił wcześniej Alucard o Veskanach oddających cześć górom? Sar sama była górą! — Myślałam, że magia nie ma nic wspólnego z rozmiarem fizycznym. — Ciało jest naczyniem — tłumaczył kapitan. — Veskanie wierzą, że im większe naczynie, tym więcej mocy potrafi ono udźwig­nąć. — Cudownie — mruknęła do siebie Lila. — Rozchmurz się, dziewczyno — zaśmiał się Alucard, gdy zbliżyli się do drugiej tablicy. Kiwnął ku ich nazwiskom wypisanym po przeciwległych stronach drabinki. — Przynajmniej nasze drogi prawdopodobnie się nie skrzyżują. Lila zwolniła kroku. — Chcesz powiedzieć, że muszę pokonać wszystkich tych ludzi… tylko po to, żeby zyskać szansę zmierzenia się z tobą? Kapitan przechylił głowę. — Bard, mogłaś wybłagać sobie ten przywilej każdej nocy na pokładzie „Iglicy”. Jeśli pragnęłaś szybkiej i poniżającej śmierci. — Och, aż tak? Rozmawiając, przeszli przed pałacem i Lila odkryła, że po drugiej stronie, w miejsce ogrodów, które wcześniej ciągnęły się od pałacowego muru do miedzianego mostu, stoją obecnie trzy namioty — ogromne, półkoliste, ozdobione barwami poszczególnych imperiów. W duszy ucieszyła się, że namioty nie unoszą się nad

powierzchnią wody. Nabyła oczywiście umiejętność przemieszczania się po rozkołysanym statku, ale teraz miała wystarczająco dużo związanych z Essen Tasch trosk bez dodatkowej perspektywy zatonięcia. — I raduj się, że nie masz Kisimyr za pierwszą przeciwniczkę — kontynuował Alucard, kiedy strażnik przytrzymał przed nimi odchyloną połę zasłonki, która służyła za główne wejście do ich namiotu — albo Brosta. Los potraktował cię łagodnie. — Nie musisz mówić takim protekcjonalnym tonem… — zaczęła Lila, przerywając na widok przepychu wnętrza arnezyjskiego namiotu. Znaleźli się w ogólnodostępnym pomieszczeniu pośrodku, podczas gdy resztę namiotu podzielono na dwanaście trójkącików po kole. Tkanina wydymała się pod spiczastym sufitem — dokładnie tak, jak to się działo w komnatach królewskiego pałacu — a wszystkie powierzchnie wokół były miękkie, pluszowe i zdobione złotem. Po raz pierwszy w życiu podziw Lili nie łączył się z pragnieniem przywłaszczenia sobie czegoś: albo zatem za bardzo przyzwyczajała się do bogactw, albo — co bardziej prawdopodobne — popełniła ostatnio zbyt wiele różnego rodzaju wykroczeń i wolała nie dodawać do nich zarzutu kradzieży. — Wierz w to lub nie — wyszeptał kapitan. — Jedno z nas chciałoby, żebyś zachowała życie. — Być może cię zaskoczę. — Stale mnie zaskakujesz. — Rozejrzał się wokół, dostrzegając swój sztandar na jednym z dwunastu przesłoniętych kotarą pokojów. — A teraz, jeśli mi wybaczysz, muszę się przygotować do pojedynku. Lila pomachała ręką. — Będę na pewno kibicowała z twoją chorągiewką. Jest na niej ryba, zgadza się? — He, he, he. — Powodzenia. *** Lila rozpięła hełm po wejściu do swojego osobistego namiotu oznakowanego czarną flagą ze skrzyżowanymi nożami. — Cholera — wymamrotała, gdyż zdzierając maskę, wplątała sobie diablą szczękę we włosy. Później podniosła głowę i znieruchomiała. Pokój był wspaniały: prosty, elegancki, o konturach złagodzonych dzięki tapicerowanym meblom, stolikom i kłębiącej się tkaninie, ale… nie był pusty! W środku pomieszczenia stała kobieta ubrana w biel i złoto; trzymała tacę z herbatą. Lila podskoczyła, powstrzymując się przed chęcią wyciągnięcia broni. — Kers la? — warknęła, wciąż w hełmie na głowie. Kobieta lekko zmarszczyła czoło. — An tas arensor. — Nie potrzebuję pomocnika — odpowiedziała Lila, ciągle po arnezyjsku i ciągle walcząc z hełmem. Kobieta postawiła tacę, podeszła do niej i jednym naturalnie swobodnym ruchem

rozplątała węzeł, uwalniając dziewczynę od paszczy diabła. Potem zdjęła jej z głowy hełm i położyła go na stole. Lila wcześniej zdecydowała, że nie podziękuje jej za nieproszoną pomoc, jednak słowa same jej się wymknęły. — Proszę bardzo — odrzekła służąca. — Nie potrzebuję cię — powtórzyła Lila. Kobieta nie dawała wszakże za wygraną. — Wszystkim uczestnikom przydzielono pomocników. — No cóż, w takim razie — odcięła się szorstko Lila — zwalniam cię. — Nie sądzę, żebyś mogła to zrobić. Dziewczyna potarła sobie szyję. — Mówisz po królewsku? Kobieta bez wysiłku przeszła na angielski. — Wiąże się to z moją pozycją. — Pozycją służącej? Uśmiech pojawił się w kącikach ust tamtej. — Kapłanki. „No jasne” — pomyślała Lila. To przecież mistrz Tieren wybierał zawodników. Sensowne było zatem założenie, że i on dostarczał im pomocników. — Książę uparł się, że każdy uczestnik turnieju powinien mieć asystenta, który będzie zaspokajał różne potrzeby — dodała nieznajoma. Lila uniosła brew. — Jakie na przykład? Kobieta wzruszyła ramionami i zrobiła gest ku fotelowi. Lila napięła wszystkie mięśnie. W fotelu siedziało ciało! I nie miało głowy. Kapłanka podeszła do ciała, a wtedy dziewczyna uświadomiła sobie, że ma przed sobą nie bezgłowe zwłoki, lecz kompletną zbroję — nie w typie tych lśniących, jakie nosili tu członkowie królewskich straży, ale prostą i białą. Lila przyłapała się na tym, że sięga po najbliższy jej element. Kiedy go podniosła, zachwyciła się jego lekkością. Nie wydawał się jednak szczególnie przydatny jako ochrona. Rzuciła go zatem z powrotem na fotel, ale zanim spadł, kapłanka go złapała. — Ostrożnie — pouczyła dziewczynę, odkładając delikatnie fragment. — Płyty są kruche. — Po co komu kruchy pancerz? — spytała Lila. Kobieta popatrzyła na nią jak na kogoś, kto zadał bardzo głupie pytanie. Lila nie znosiła tego rodzaju spojrzeń. — To jest twój pierwszy Essen Tasch — powiedziała powoli. To nie było pytanie. Nie czekając na potwierdzenie, pochyliła się nad kufrem obok fotela i wyjęła zeń zapasową część zbroi. Podniosła ją, pokazując Lili, po czym rzuciła ją na podłogę. Tam płytka się rozbiła, a równocześnie pojawił się błysk światła. Lila zrobiła grymas pod wpływem nieoczekiwanej jasności. Gdy światełko zgasło, płytka zbroi nie była biała, lecz ciemnoszara. — W ten sposób podlicza się punkty — wyjaśniła kapłanka, zbierając z podłogi

zniszczony kawałek. — Pełen zestaw składa się z dwudziestu ośmiu elementów. Mag, który pierwszy roztrzaska przeciwnikowi dziesięć, wygrywa pojedynek. Lila sięgnęła w dół i podniosła zniszczoną płytę. — Coś jeszcze muszę wiedzieć? — spytała, obracając w rękach część zbroi. — No cóż — odrzekła pomocnica. — Nie możesz zadawać ciosów ciałem, a tylko przy użyciu swoich żywiołów, ale o tym na pewno już wiesz. Lila nie wiedziała. Rozległ się odgłos trąby. Pierwsze pojedynki właśnie się zaczynały. — Masz jakieś imię? — spytała, wręczając kobiecie płytę. — Ister. — Dobrze więc, Ister… — Lila ruszyła ku zasłonce. — Będziesz tu po prostu… stała, aż zacznę cię potrzebować? Kobieta uśmiechnęła się i wyciągnęła z kieszeni wolumin. — Mam książkę. — Niech zgadnę, jakiś tekst religijny? — Właściwie — odrzekła Ister, przysiadając na niskiej sofie — jest o piratach. Lila się uśmiechnęła. Kapłanka podobała jej się coraz bardziej. — W porządku — rzekła. — Nie powiem Aven Essenowi. Uśmiech Ister się powiększył. — A kto mi ją twoim zdaniem dał? — Odwróciła stronicę. — Twój mecz jest o szesnastej, panie Stasion. Nie spóźnij się. *** — Panie Kamerov — odezwał się wesoły głos, kiedy Kell wszedł do swojego namiotu. — Hastra. Zbroja i peleryna młodego strażnika zniknęły, a zamiast tego mężczyzna włożył prostą białą tunikę obrzeżoną złotą nitką. Chustka, oznakowana taką samą złotą lamówką, okrywała mu luźno twarz i szyję, przesłaniając wszystko poza orlim nosem i oczyma w ciepłym odcieniu brązu. Loczek wymknął się spod zawoju, a kiedy Hastra pociągnął chustkę w dół, Kell zobaczył u niego szeroki uśmiech. Na świętych, strażnik wyglądał młodo, jak nowicjusz z sanktuarium. Antari nie zawracał sobie głowy zdejmowaniem hełmu. To było zbyt niebezpieczne i nie tylko dlatego, że ktoś mógł go rozpoznać; maska była też stałym przypomnieniem o ich mistyfikacji. Bez ciężaru maski Kell mógłby zapomnieć, kim jest, a kim obecnie nie jest. Niechętnie zrzucił srebrny płaszcz i zostawił go na krześle, podczas gdy Hastra dopasowywał płyty zbroi do jego koszuli z długim rękawem. W oddali zabrzmiały trąby. Zaczynały się pierwsze trzy pojedynki. Nie było wiadomo, jak długo potrwa runda otwarcia. Niektóre rozgrywki mogły trwać nawet godzinę. Inne zakończą się prawdopodobnie w kilka minut. Kell miał wystąpić w trzecim z kolei pojedynku na zachodniej arenie. Jego pierwszym przeciwnikiem był nieznany mu faroański mag wiatrowy imieniem Ost-ra-Nes.

Podsumowywał w myślach te szczegóły, a Hastra tymczasem mocował i uszczelniał płyty. Dopiero gdy młody strażnik się odezwał, Kell uprzytomnił sobie, że tamten skończył. — Jesteś gotów, panie? Przed jedną z przesłoniętych kotarą ścian stało lustro i antari przejrzał się w nim z walącym sercem. „Na pewno jesteś, panie, podekscytowany” — powiedział wcześniej Hastra i tak rzeczywiście było. Na początku Kell uważał całą sprawę za szaleństwo (i prawdę powiedziawszy, jeśli rozmyślał o niej bez emocji, nadal dochodził do takiego wniosku), ale na własne emocje nic nie mógł poradzić. Chrzanić logikę, chrzanić mądrość, był podniecony i już. — Tędy — powiedział strażnik, ujawniając drugie przesłonięte kotarą drzwi na zewnętrznej ścianie prywatnego namiotu. To dodatkowe wyjście wyglądało na specjalnie dopasowane do oszustwa Kella. I może tak właśnie było. Na świętych, od jak dawna Rhy planował tę farsę? Może Kell nie docenił wystarczająco swego kapryśnego brata? A może nie poświęcał mu dość uwagi? Spędzał zbyt dużo czasu w swoich pokojach lub w Niecce, opierając się na założeniu, że skoro wyczuwa ciało, zna również umysł księcia. Najwyraźniej się pomylił. „Od kiedy tak bardzo się interesujesz polityką imperiów?” „Interesuję się moim królestwem, bracie”. Rhy się zmienił, tyle Kell sam zauważył. Dostrzegał jednak tylko zmienne humory brata, nastrój, który mroczniał w nocy. A ta intryga była czymś innym. Świadczyła o… sprycie. Ale ot tak, dla pewności, antari wziął nóż, odrzucony wcześniej wraz z płaszczem, i dopiero wtedy odsunął jeden z licznych gobelinów zdobiących namiot. Hastra przyglądał się, jak jego pan nacina delikatne ciało przedramienia i dotyka palcami napływającą krew. Na płóciennej ścianie wyrysował następnie mały symbol, pionową linię, z mniejszą poziomą, prowadzącą w prawo kreską na szczycie oraz drugą na dole, skierowaną w lewą stronę. Dmuchał na znak, aż wysechł, a potem opuścił gobelin, ukrywając symbol przed widokiem. Hastra o nic nie spytał. Po prostu życzył mu szczęścia, a potem pozostał w namiocie, podczas gdy Kell wyszedł; po kilku krokach zrównał się z nim drugi z jego strażników, Staff. Szli w milczeniu, a rzesze na ulicach — mężczyźni i kobiety, którzy mniej dbali o pojedynki, a bardziej o towarzyszącą igrzyskom zabawę — rozstępowały się przed nimi. Tu i tam dzieci wymachiwały chorągiewkami, wśród których mignął mu widok bliźniaczych lwów. — Kamerov! — krzyknął ktoś i szybko zaczęto skandować jego imię. „Kamerov, Kamerov, Kamerov” — słowo ciągnęło się za nim jak peleryna. IV — Alucard! Alucard! Alucard! — skandowała widownia. Lila przegapiła początek walki, ale nie miało to znaczenia; jej kapitan zwyciężał. Wschodnia arena była wypełniona po brzegi, na niższych poziomach ludzie tłoczyli się jak śledzie w beczce, natomiast z wyższych rzędów widok był gorszy, za to widzowie

mieli trochę więcej powietrza. Lila zdecydowała się na jeden z wyżej położonych sektorów, otwartych dla publiczności, starając się utrzymać równowagę pomiędzy pragnieniem studiowania pojedynku a potrzebą zachowania anonimowości. Czarny kapelusz Stasiona nasunęła na czoło, łokcie oparła na balustradzie i patrzyła, jak czarna ziemia wiruje wokół palców Alucarda. Wyobraziła sobie, że widzi jego uśmiech, nawet z tej wysokości. Książę Rhy, który pojawił się kilka minut wcześniej, z policzkami zaróżowionymi po przejściu z innego stadionu, stał teraz na balkonie rodziny królewskiej i z wytężoną uwagą obserwował mecz u boku srogo wyglądającego faroańskiego arystokraty. Na dwóch masztach nad królewskim podwyższeniem powiewały flagi uczestników. Znakiem Alucarda było srebrne pióro — a może kropla płomienia, Lila nie miała co do tego pewności — na granatowym tle. Kopię tego symbolu trzymała zresztą w ręku. Na proporcu przeciwnika znajdował się z kolei układ trzech ułożonych jeden na drugim białych trójkątów, tło było ciemnozielone. Konkurent Alucarda, Veskanin imieniem Otto, miał na sobie starożytnie prezentujący się hełm z zasłoną nosową i wypukłą ochroną na czaszkę. Otto wybrał ogień wobec ziemi Alucarda i teraz obaj tańczyli i uchylali się przed wzajemnymi ciosami. Gładka kamienna podłoga areny była usiana przeszkodami — formacjami skalnymi oferującymi zarówno osłonę, jak i szansę na zasadzkę; prawdopodobnie były zabezpieczone zaklęciem, ponieważ Alucard ani razu nie próbował ich poruszyć. Otto przemieszczał się nadspodziewanie szybko, jak na mężczyznę mierzącego ponad dwa metry, jednak wybierał zazwyczaj rozwiązania siłowe, podczas gdy specjalnością kapitana były zręczne ręce — Lila tak to po prostu widziała. Większość magów, dokładnie tak samo jak większość zwykłych wojowników, traciła przewagę, gdyż poruszali się w tym samym kierunku, co ich magia. Alucard natomiast potrafił stać absolutnie nieruchomo wtedy, gdy jego żywioł się przemieszczał, albo — jak w tym wypadku — uskakiwał w jedną stronę, a swoją moc wysyłał w inną i dzięki tej prostej, skutecznej metodzie zyskał osiem trafień wobec dwóch Ottona. Alucard lubił przyciągać uwagę, działał więc z rozmachem i błys­kiem, a Lila wcześniej naprawdę często zbierała od niego baty, więc wiedziała, że teraz bawi się z Veskaninem, udając, że zaczął się bronić, a w rzeczywistości przedłużając w ten sposób walkę, by zadowolić publiczność. Dotarły do nich owacje z zachodniej areny, gdzie Kisimyr potykała się ze swoim protegowanym, Losenem, aż kilka chwil później napisy na najbliższej tablicy turniejowej się zmieniły i imię Losena zniknęło z drabinki, podczas gdy imię Kisimyr przesunęło się do miejsca w tabelce oznaczającego następną rundę. Na arenie poniżej płomienie krążyły wokół pięści Ottona. Najtrudniejszą sprawą w opanowaniu ognia było wywarcie nań siły, tak by dodać mu także masy, a nie tylko ciepła. Veskanin natomiast zamiast użyć siły ognia podczas ataku korzystał wyłącznie z własnego ciężaru. „Magia jest jak ocean — powiedział Lili Alucard w trakcie ich pierwszej lekcji. — Kiedy wszystkie fale przemieszczają się w jedną stronę, tworzą coś. Kiedy zderzają się ze

sobą, niszczą się wzajemnie. Wejdź w drogę swojej magii, a stracisz rozmach. Poruszaj się wraz z nią, a wtedy…” Powietrze wokół Lili zaczęło przyjemnie drżeć. — Mistrzu Tieren — powiedziała, nie odwracając się. Aven Essen stanął obok niej. — Panie Stasion — zagaił od niechcenia. — Nie powinieneś się przygotowywać? — Walczę jako ostatni — odparła, zerkając na niego szybko. — Chciałem zobaczyć mecz Alucarda. — Wspierasz przyjaciół? Wzruszyła ramionami. — Obserwuję konkurencję. — Rozumiem… Tieren przez chwilę taksował ją spojrzeniem. A może patrzył z przyganą. Trudno było odgadnąć, co myślał, a jednak go lubiła. Nie tylko za to, że nie starał się jej zatrzymać, ale także dlatego, że mogła mu zadawać pytania, a on odpowiadał, ponieważ bez dwóch zdań nie należał do osób, które uważają, że trzymając kogoś w niewiedzy, przed czymś go uchronią. Powierzył jej kiedyś trudne zadanie, dwukrotnie dotrzymał jej tajemnic i zawsze pozwalał wybierać własną drogę. Kiwnęła głową ku królewskiej loży. — Książę wydaje się żywo zainteresowany tym meczem — zaryzykowała, kiedy na dole Otto cudem uniknął ciosu. — Ale kim jest ten Faroanin? — Lord Sol-in-Ar — odrzekł Tieren — starszy brat króla Faro. Skrzywiła się. — Czy królem nie powinien zostać najstarszy syn? — W Faro dziedziczenie korony nie odbywa się na podstawie kolejności narodzin, lecz decyzji kapłanów. Lord Sol-in-Ar nie ma zrozumienia dla magii. A zatem nie może zostać królem. Lila usłyszała odrazę w głosie Tierena i była pewna, że tym uczuciem obdarza nie lorda Sol-in-Ara, ale kapłanów, którzy uznali go z tego powodu za niegodnego korony. Nie akceptowała całego tego nonsensu o magii oddzielającej silnych od słabych, tworzącej jakiś rodzaj duchowego wyroku. Tego typu sprawy za bardzo wiązały się z kwestią przeznaczenia, do którego Lila nie przywiązywała zbyt wielkiej wagi. Dana osoba wybierała swoją drogę. Albo wydeptywała sobie nową. — Skąd wiesz tak dużo? — spytała. — Spędziłem całe życie, studiując magię. — Nie sądziłam, że mówimy o magii. — Mówiliśmy o ludziach — zgodził się, podążając oczyma za pojedynkiem — a ludzie są najbardziej zmiennym i najważniejszym składnikiem w magicznym równaniu. Sama magia jest mimo wszystko stałym, czystym i stabilnym źródłem, tak jak woda. Ludzie i świat, który kształtują… oni są kanałami magii, determinując jej naturę, wpływając na jej energię, tak jak farba wpływa na wodę. Akurat ty powinnaś zrozumieć, że magia w rękach ludzi się zmienia. To żywioł, który można modelować. Co do mojego zainteresowania Faro i Vesk, cóż, arnezyjskie imperium jest bardzo rozległe, nie jest

jednakże rozmiaru całego świata, a ostatnim razem, kiedy usiłowałem sprawdzić, magia istniała również poza jego granicami. Cieszę się z Essen Tasch, choćby tylko dla tego przypomnienia i dla sposobności zobaczenia, jak magię traktuje się w innych krainach. — Mam nadzieję, że gdzieś to wszystko zapisałeś — zakpiła. — Dla potomności i tak dalej… Klepnął się w skroń. — Trzymam to w bezpiecznym miejscu. Lila prychnęła. Ponownie zwróciła uwagę na Sol-in-Ara. Ludzie gadają, a mężczyźni na morzu gadają bardziej niż większość. — To prawda, co mówią? — Nie mam pojęcia, panie Elsor. Nie powiadomiono mnie. Wątpiła, czy arcykapłan jest choć w połowie tak naiwny, jak się wydaje. — Że lord Sol-in-Ar chce obalić swojego brata i wywołać wojnę? Tieren podniósł rękę i położył jej na ramieniu; jego uścisk był zadziwiająco mocny. — Bacz na słowa. Zbyt wiele jest uszu czułych na takie nieostrożne stwierdzenia. Resztę meczu obejrzeli w milczeniu. Nie trwał długo. Alucard był plamą światła, jego hełm odbijał słońce, aż kapitan zniknął za jednym z głazów i wychynął z drugiej strony. Lila przypatrywała się z fascynacją, jak podniósł ręce, a ziemia wokół wystrzeliła do przodu. Otto otoczył się ogniem jak pancerzem, osłaniając przód, tył i oba boki. Pomysł był doskonały, tyle że oczywiście mężczyzna nie był w stanie widzieć przez ogień, więc przeoczył moment, w którym drobinki ziemi zmieniły kierunek i wzleciały w powietrze, łącząc się w większe grudy, które następnie na niego spadły, nie ze zwyczajną siłą, lecz wszystkie naraz w niewyraźnej plamie. Ludzie na widowni wstrzymali oddech, a Veskanin zbyt późno popatrzył w górę. Wyrzucił ku niebu zarówno ręce, jak i ogień, ale nie był wystarczająco szybki; trzy z ziemnych pocisków trafiły do celu, zderzając się z barkiem, przedramieniem i kolanem na tyle mocno, że oderwały płyty jego zbroi. W jednej chwili pojedynek skończył się błyskiem świateł. Jakiś oficjał — sądząc po jego białych szatach, kapłan — podniósł złoty pierścień do warg i powiedział: — Alucard Emery awansuje! Na trybunach zerwała się burza oklasków, a Lila rzuciła okiem na królewskie podwyższenie, ale księcia nie było. Rozejrzała się, już wiedząc, że Tieren także się oddalił. Z centralnej areny zabrzmiały trąby. Lila zobaczyła na tablicy, że swój mecz wygrał również Jinnar. Przesunęła wzrokiem po liście, szukając następnego pojedynku na głównej arenie. „Tas-on-Mir” — głosił napis, a tuż pod nim widniało nazwisko „Kamerov”. *** Magia szumiała we krwi Kella, kiedy tłumy ryknęły na arenie powyżej. Och, święci, czy wszyscy mieszkańcy Czerwonego Londynu przybyli oglądać pierwsze rundy? W tunelu minął go wychodzący po swoim meczu Jinnar. Wyglądało na to, że nawet się nie spocił.

— Fal chas! — zawołał srebrnooki mag, zdzierając z siebie pozostałości zbroi. Stracił najwyraźniej jedynie trzy płyty. — Rensa tav — odpowiedział antari odruchowo, a w jego piersi energia nerwowo zadrgała. Co sobie myślał? Co tutaj robił? Cała ta idea była błędem… Niemniej jego mięśnie i kości i tak boleśnie rwały się do walki, a za tunelem słyszał widzów wołających imię: „Kamerov! Kamerov! Kamerov!”. A chociaż to imię do niego nie należało, tak czy inaczej na jego odgłos poczuł nowy wybuch ognia w żyłach. Nogi same go niosły przed siebie, ku wyjściu z tunelu, gdzie przy stoliku czekało dwóch służących. — Dobrze wyjaśniono zasady? — spytał pierwszy. — Gotów, chętny do walki i zdolny do niej? — upewnił się ­drugi. Kell skinął głową. Widział w życiu dostatecznie dużo pojedynków turniejowych i znał wszystkie reguły, zresztą Rhy nalegał na ponowne ich przejrzenie, dla pewności. W miarę upływu czasu reguły będą się zmieniały, dzięki czemu mecze się wydłużą i staną się trudniejsze. Essen Tasch wówczas może być znacznie bardziej niebezpieczny dla nich obu, Kella i Rhya. Ale pierwsze rundy miały na celu po prostu oddzielenie dobrych od bardzo dobrych, utalentowanych od prawdziwych mistrzów. — Twój żywioł? — podpowiedział pierwszy. Na stole leżało kilka szklanych kul, bardzo przypominających te, których Kell kiedyś używał, starając się nauczyć Rhya korzystać magii. Każda kula zawierała jeden z żywiołów: ciemną ziemię, podbarwioną wodę, kolorowy pył, który miał nadać kształt wiatrowi lub — w przypadku ognia — garść oliwy, która stworzy płomień. Kell przesuwał ręką nad kulami, próbując zdecydować, którą powinien wybrać. Jako antari potrafił władać każdym żywiołem. Jako Kamerov musiał wziąć jeden. W końcu położył dłoń na kuli zawierającej wodę, zafarbowaną na jaskrawy niebieski, dzięki czemu będzie widoczna dla widzów. Obaj służący skłonili się i Kell wyszedł na arenę, niesiony na fali hałasu. Spod przymrużonych powiek spojrzał w górę przez przyłbicę. W ten słoneczny, zimowy dzień ziąb był przejmujący, lecz światło oślepiało, odbijając się od wież areny i metalicznych nici w sztandarach powiewających ze wszystkich stron. Lwy na fladze Kella mrugały do niego z różnych miejsc wokół areny, tu i ówdzie zaś pojawiały się barwy Tas-on-Mir — srebrzyście błękitna spirala na czarnym tle (jej siostra bliźniaczka, Tos-an-Mir, wybrała układ przeciwny, czyli czarny wzór na srebrnoniebieskim tle). Dramat i spektakl zawsze z daleka wydawały się niemądre, lecz stojąc tutaj, na podłodze areny zamiast na trybunach, Kell poczuł, że daje się porwać przedstawieniu. Skandujący, wiwatujący tłum pulsował energią, magią. Antariemu dudniło serce, ciało paliło się do walki i spojrzał w górę, obok masy widzów, na królewskie podwyższenie, gdzie patrzył na niego Rhy zajmujący miejsce przy królu. Ich oczy się spotkały i chociaż książę nie mógł w żadnym razie widzieć oczu brata przez maskę, Kell i tak poczuł spojrzenie niczym drganie na trąconej napiętej strunie. „Naprawdę postaraj się nie doprowadzić do śmierci nas obu”. Rhy raz tylko niemal niedostrzegalnie kiwnął z balkonu głową i Kell przecisnął się między kamiennymi przeszkodami na środek areny.

Tas-on-Mir już weszła na ring. Była ubrana jak wszyscy Faroanie — spowita w pojedynczy kawałek materiału, którego szczegóły ginęły pod zbroją. Prosty hełm raczej okalał jej oblicze, niż maskował rysy, a srebrnoniebieskie klejnoty na jej czole i policzkach lśniły jak kropelki potu. W jednej ręce trzymała kulę wypełnioną czerwonym proszkiem. Magini wiatru. Umysł Kella szalał. Powietrze było jednym z najłatwiejszych żywiołów do poruszania i jednym z najtrudniejszych w walce, ale siła łatwo przychodziła, gorzej było z precyzją. Na najniższym balkonie na cokole stał kapłan w białych szatach, który sędziował spotkanie. Zrobił ruch i przeciwnicy podeszli do siebie, skinęli głowami ku królewskiemu podwyższeniu, a potem zwrócili się ku sobie, każde wyciągając kulę w stronę przeciwnika. Piasek w należącej do Tas-on-Mir zaczął się kłębić, podczas gdy woda w kuli Kella chlupotała leniwie. Później albo cisza zapadła na stadionie, albo łomoczące tętno Kella zagłuszyło wszystko — tłumy, łopotanie sztandarów, odległe owacje z innych pojedynków. Gdzieś w tej otchłani bezdźwięku kule spadły i pierwszym odgłosem, który dotarł do uszu antariego, był krystaliczny trzask rozbitego na podłodze szkła. Na moment krew w żyłach Kella przyspieszyła, a świat wokół niego zwolnił bieg. A potem, dokładnie tak samo nagle, ruszył ostro do przodu. Wiatr Faroanki podskoczył i zaczął się owijać dookoła niej. Ciemna woda zawirowała wokół ramion Kella, po czym zebrała się nad jego dłońmi. Faroanka drgnęła i zabarwiony na czerwono wiatr wystrzelił do przodu z siłą włóczni. Kell odskoczył w tył, w ostatniej sekundzie unikając ciosu, lecz przeoczył chwilę, w której podmuch uderzył o jego bok, roztrzaskując jedną płytę i oblewając arenę światłem. Cios pozbawił go oddechu. Kell zerknął w górę, na Rhya, i zobaczył, że brat chwycił się krzesła i zaciska zęby. Na pierwszy rzut oka takie zachowanie mogło uchodzić za koncentrację, antari jednakże wiedział, co to było — echo jego bólu. Wypowiedział bezgłośnie słowa przeprosin, a następnie zanurkował za najbliższy kopiec skał, ledwie umykając przed kolejnym uderzeniem. Przetoczył się po powierzchni i zerwał na nogi, wdzięczny, że dzięki odpowiedniemu projektowi zbroja reaguje tylko na ataki, a nie na własne upadki. Rhy obrzucił go miażdżącym spojrzeniem. Kell przyjrzał się dwóm sadzawkom wciąż unoszącym się nad jego rękoma i wyobraził sobie, jak głos Hollanda rozbrzmiewa echem wokół areny, wplątany w wiatr. Szyderczy. „Walcz!” Osłonięty przez skałę, podniósł jedną rękę i wodna kula nad jego palcami rozdzieliła się na dwa strumienie, a później na cztery, w końcu na osiem. Strumienie zaczęły strzelać w różne strony areny, otaczając ją i rozciągając się, przy czym stawały się coraz cieńsze — sznury zmalały do wstążek, te do nitek, a nici do włókien, które krzyżowały się, tworząc sieć. W odpowiedzi na posunięcie Kella podniósł się czerwony wiatr, zaostrzając się w podobny sposób jak woda antariego i rozszczepiając na kilkanaście powietrznych

ostrzy; Tas-on-Mir próbowała go wypchnąć. Kell skrzywił się, gdy ostry odprysk musnął jego policzek. Głos przeciwniczki dochodził wraz z wiatrem z wielu punktów i widzowie mogli mieć obawy, że Kamerov walczy po omacku, jednak Kell wyczuwał miejsce pobytu Faroanki — krew i magię pulsującą pod jej skórą, naprężenie wodnych włókien, gdy je mocniej pociągał. Gdzie…? Gdzie…? Tam! Obrócił się, startując nie na bok, lecz w górę. Wskoczył na głaz i dosiadł go, zamrażając drugą kulę na moment, zanim opuściła jego rękę. Kula rozpadła się na części, lecąc ku Tas-on-Mir, która zdołała wykrzesać z wiatru tarczę, nim lodowe czerepy w nią uderzyły. Ale tak bardzo się skupiła na ataku frontalnym, że zapomniała o swoich tyłach i o sieci wody, która w ułamku sekundy zamarzła w bryły lodu. Lód uderzył kobietę w plecy, roztrzaskując trzy płyty, które chroniły jej kręgosłup. Tłum wrzasnął, podczas gdy Faroanka upadła do przodu, na kolana i dłonie, a woda wróciła do boku Kella i oplotła jego nadgarstki. To był manewr mylący przeciwnika. Ten sam, który Kell wcześ­niej zastosował wobec Hollanda. Jednakże, w przeciwieństwie do Białego antariego, Tas-on-Mir nie pozostała na czworakach. Chwilę później znów stanęła twardo na nogi, a czerwony wiatr chłostał wokół, kiedy z jej zbroi odpadały połamane płyty. „Trzy za mną — pomyślał Kell. — Jeszcze siedem”. Uśmiechnął się pod maską i walczyli dalej, zmieniając się w plamę światła, wiatru i lodu. *** Palce księcia zacisnęły się na poręczach krzesła. Poniżej Kell robił uniki i uchylał się przed uderzeniami Faroanki. Nawet jako Kamerov był niesamowity. Poruszał się po arenie ze zdumiewającą gracją, niemal nie dotykając ziemi. Rhy widział brata w akcji jedynie w trakcie przepychanek i barowych burd. Czy tak się prezentował przeciwko Hollandowi? Czy tak walczył z Athosem Dane’em? A może tego stylu nabrał podczas miesięcy, które spędził w Niecce, pobudzany przez własne demony? Kell zadał właśnie kolejny celny cios, a książę odkrył, że z trudem powstrzymuje śmiech — z tego wszystkiego, z absurdalności tego, co robili, z samego realnie istniejącego bólu w boku, z faktu, że nie może go przerwać. Fakt faktem, że nie przerwałby go, nawet gdyby mógł. W tym bólu, w pozwalaniu nań, w poddaniu się mu była swego rodzaju władza. — Nasi magowie są w tym roku silni — powiedział do ojca. — Ale nie nazbyt silni — odrzekł król. — Tieren dobrze wybrał. Miejmy nadzieję, że kapłani Faro i Vesk postąpili tak samo. Rhy zmarszczył czoło. — Myślałem, że chodzi o pokazanie naszego potencjału. Ojciec posłał mu karcące spojrzenie. — Nigdy nie zapominaj, Rhyu, że oglądasz zawody. Zawody z udziałem trzech silnych, lecz równych sobie graczy. — A co będzie, jeśli o tegoroczne zwycięstwo bój stoczą Vesk i Faro?!

— Wtedy będziemy wiedzieli. — Co takiego? Król ponownie zwrócił uwagę na pojedynek. — Że wojna jest bliska. Na arenie poniżej Kell przetoczył się i wstał. Ciemna woda wirowała i kręciła się wokół niego, wślizgując się pod powietrzną ścianę i dookoła niej, a potem grzmotnęła Faroankę w pierś. Zbroja w tamtym miejscu pękła, wybuchło światło, a tłum zaczął wiwatować. Rhy nie widział skrytej pod maską twarzy Kella, ale wiedział, że brat się uśmiecha. „Popisuje się” — pomyślał akurat w momencie, gdy antari uskoczył zbyt ospale i trafił go ostry jak nóż poryw wiatru, trzaskając go w żebra. Światło rozbłysło księciu przez oczyma i w głowie, a on sam stracił oddech. Ból parzył mu skórę i Rhy próbował sobie wyobrazić, że potrafi odsunąć go od Kella, wchłonąć w siebie i w sobie zatrzymać. — Blado wyglądasz — zaobserwował król. Książę opadł na krzesło. — Nic mi nie jest. — I taka była prawda. Dzięki bólowi czuł, że żyje. W piersi biło mu serce, łomocząc wraz z sercem brata. Król Maxim wstał i rozejrzał się wokół. — Gdzie jest Kell? — spytał. Wymówił to imię twardo, a Rhy poczuł ucisk w żołądku. — Na pewno gdzieś w pobliżu — odparł, wpatrując się w dwoje wojowników na ringu. — Nie mógł się doczekać turnieju. Ponadto czy nie od tego są Staff i Hastra? Od pilnowania go? — Opuścili się ostatnio w obowiązkach. — Kiedy przestaniesz go karać? — warknął Rhy. — Nie on jeden postąpił niewłaściwie. Oczy Maxima pociemniały. — I nie on jest przyszłym królem. — A co to ma do rzeczy? — Wszystko — odrzekł jego ojciec, pochylając się bliżej i ściszając głos. — Myślisz, że robię to przez złośliwość? Że mam złe zamiary? Nie, to ma być lekcja, synu. Kiedy popełnisz błąd, twoi ludzie będą cierpieli, a gdy oni go popełnią, cierpiał będziesz ty. — Wierz mi — wymamrotał książę, pocierając płonące od odbitego bólu żebra. — Cierpię. Walczący brat znów się uchylił, a później obrócił wokół włas­nej osi. Rhy widział, że pojedynek zbliża się ku końcowi. Faroanka przegrywała (od początku nie miała wszak szans) i jej ruchy były coraz wolniejsze, za to Kella stawały się coraz szybsze i coraz pewniejsze. — Naprawdę myślisz, że jego życie jest w niebezpieczeństwie? — Nie o jego życie się martwię — odpowiedział król. Rhy wiedział jednak, że nie jest to zgodne z prawdą. Niezupełnie z nią zgodne. Moc Kella czyniła go potencjalnym

celem ataków. W Vesk i Faro uważano, że jest błogosławiony, że jest perłą w arnezyjskiej koronie, źródłem siły, któremu imperium zawdzięcza potęgę. To był mit, który — Rhy był co do tego przekonany — arnezyjska korona podtrzymywała, niestety w legendach tkwi takie niebezpieczeństwo, że niektórzy biorą je sobie do serca, zatem ci, którzy sądzili, że to magia Kella strzeże Arnes, mogliby także pomyśleć, że eliminując go, zdołają osłabić imperium. Inni dochodzili do wniosku, że gdyby udało im się go porwać, przejęliby potęgę Arnes. Ale Kell nie był jakimś talizmanem… A może był? W dzieciństwie Rhy patrzył na Kella i widział jedynie swego brata. Kiedy podrośli, jego obraz się zmienił. W niektóre dni książę myślał, że widzi ciemność. Innymi razy sądził, że widzi boga. Nie żeby kiedykolwiek powiedział o tym Kellowi… Wiedział, że brat nie znosi sugestii, jakoby był wybrańcem. Rhy uważał, że są gorsze rzeczy. Teraz Kell przyjął następny cios i książę poczuł, jak drgają mu nerwy w ramieniu. — Jesteś pewny, że dobrze się czujesz? — naciskał ojciec i książę uprzytomnił sobie, że pobielały mu kostki zaciśniętych na poręczach krzesła palców. — Absolutnie — odrzekł, przełykając ból, kiedy antari zadał ostatnie dwa ciosy, jeden po drugim, kończąc mecz. Tłum zaczął wiwatować, gdy Faroanka chwiejnie podniosła się na nogi i sztywno kiwnęła głową, po czym wycofała się z ringu. Kell zwrócił wzrok na królewski balkon i głęboko się ukłonił. Rhy podniósł rękę, przyznając mu zwycięstwo i postać w srebrze i bieli zniknęła w tunelu. — Ojcze — odezwał się książę — jeśli nie wybaczysz Kellowi, stracisz go. Nie otrzymał odpowiedzi. Odwrócił się ku królowi, lecz Maxima już tam nie było. V Mówi się, że czekanie jest najgorsze, i Lila całkowicie się z tym zgadzała. Tak dalece, że rzadko na cokolwiek czekała. Czekanie pozostawiało zbyt dużo miejsca na pytania, na wątpliwości. Osłabiało determinację — i pewnie dlatego teraz, gdy stała w tunelu prowadzącym na zachodnią arenę i czekała na swój mecz, zaczęła odnosić wrażenie, że popełnia straszliwą pomyłkę. „Niebezpieczną”. „Lekkomyślną”. „Głupią”. „Szaloną”. Chór wątpliwości był tak głośny, że bezwiednie zrobiła krok w tył. Na jednym z pozostałych stadionów tłumy wznosiły okrzyki, gdy kolejny z Arnezyjczyków wyszedł z pojedynku zwycięsko. Lila zrobiła drugi krok w tył. I wtedy dostrzegła flagi — swoje flagi! — na trybunach i przestała się wycofywać. „Jestem Delilah Bard — pomyślała. — Pirat, złodziejka, magini”. Poczuła drżenie w opuszkach palców.

„Przekraczałam światy i przejmowałam statki. Walczyłam z królowymi i ratowałam miasta”. Kości jej drżały, a krew szalała. „Jestem jedyna w swoim rodzaju”. Zagrzmiały trąby wzywające na pojedynek; Lila przełamała się i ruszyła przez sklepione przejście, trzymając kulę w palcach. Wewnątrz kuli przelewała się opalizująca oliwa, gotowa zapłonąć. Tak szybko jak Lila stanęła na arenie, jej niepokój zniknął, pozostawiając po sobie znajomy dreszczyk. „Niebezpieczna”. „Lekkomyślna”. „Głupia”. „Szalona”. Głosy znów się podniosły, ale teraz nie mogły jej już zatrzymać. Czekanie się skończyło. Odwrotu nie było i ten prosty fakt ułatwił jej decyzję. Odkąd Lila się pojawiła, trybuny wiwatowały. Z góry arena wyglądała imponująco. Z ziemi — solidnie! Lila przesunęła wzrokiem po widowni — było tam tak wiele osób, tak wiele skupionych na niej oczu. Jako złodziejka działająca nocami wiedziała, że unikanie świateł jest najpewniejszym sposobem zachowania życia, ale nie mogła nic poradzić na to, że naprawdę rozkoszowała się dzisiejszym zadaniem. Stać przed ofiarą, wkładając do kieszeni jej monety. Uśmiechać się, kradnąc. Patrzeć ofierze w oczy i odwracać jej uwagę od czynu… Ponieważ najlepsze sztuczki są te, które wykonuje się na oczach widza, a nie gdy ten odwrócony jest plecami. A Lila chciała się pokazać. Aż zobaczyła przeciwniczkę. Sar weszła na arenę, w kilku krokach przecinając rozległą przestrzeń, po czym zatrzymała się pośrodku. Stojąc nieruchomo, wyglądała, jak gdyby wyrastała wprost z kamiennej podłogi, niczym żywy strzelisty dąb. Lila nigdy dotąd nie uważała się za osobę niską, jednak obok Veskanki poczuła się jak gałązka. „Im więksi są — pomyślała — tym ciężej upadają. Miejmy nadzieję”. Przynajmniej płyty zbroi przeciwniczki również były odpowiednio duże, dzięki czemu Lila miała większe cele. Maska Sar została wykonana z drewna i metalu splecionych ze sobą w kształt zwierzęcia z rogami, pyskiem i z wąskimi szczelinami, w których lśniły niebieskie oczy Sar. W ręce Veskanki wisiała kula pełna ziemi. Lila zacisnęła zęby. Ziemia była żywiołem najtrudniejszym — prawie każdy cios przebijał płytę — lecz było jej również najmniej. Powietrze znajdowało się wszędzie, co oznaczało, że ogień był tam również, jeśli ktoś potrafił go w nie wprowadzić. Sar ukłoniła się, jej cień zamajaczył nad Lilą. Wyżej załopotała flaga Veskanki — bezchmurny błękit oznakowany pojedynczym żółtym „X”. Ze względu na tę literę Sar i noże Lili publiczność wyglądała jak morze skrzyżowanych linii. Większość była srebrna na czarnym tle, ale Lila uznała, że

prawdopodobnie mniej ma to wspólnego z pogłoskami o biegłości Stasiona Elsora, a więcej z faktem, że był on z Arnes. Miejscowi zawsze stanowią większość. W tej chwili byli po prostu lojalni. Ale Lila mogłaby zasłużyć na ich sympatię. Wyobraziła sobie cały stadion czarno-srebrnych flag. „Nie wyprzedzaj faktów”. Podłoga areny była zastawiona przeszkodami — głazami, słupkami i niskimi murkami; wszystkie wykonano z tego samego ciemnego kamienia co podłogę, dzięki czemu zawodnicy z żywiołami odznaczali się od antracytowego tła. Trąby ucichły i Lila przeniosła spojrzenie na królewski balkon, jednak księcia tam nie było. Tylko jakiś młodzieniec w zielonej pelerynie i koronie z wypolerowanego drewna zdobionego srebrem — jeden z członków veskańskiej rodziny królewskiej — oraz mistrz Tieren. Lila mrugnęła i chociaż Aven Essen nijak nie mógł tego zobaczyć, wydało jej się, że i tak zmrużył bystre oczy z dezaprobatą. Niespokojne milczenie zaległo wśród tłumu; Lila odwróciła się i na podwyższeniu dla sędziów, które górowało nad areną, zobaczyła mężczyznę w biało-złotych szatach. Mężczyzna podnosił rękę i przez sekundę Lila się zastanawiała, czy wzywa magię, aż pojęła, że prosił tylko o ciszę. Sar wyciągnęła kulę, w której ziemia wznosiła się i grzechotała z nerwową energią. Lila przełknęła ślinę i podniosła własną kulę; oliwa w niej pozostawała — w porównaniu z zawartością kuli przeciwniczki — niepokojąco nieruchoma. „Tygrysie, błysku w gąszczach…” Zacisnęła palce na kuli i powierzchnia oliwy wybuchnęła płomieniem. Efekt był spektakularny, ale nie będzie trwał, nie przy tak niewielkiej ilości powietrza w kuli. Lila nie czekała — w ­chwili, w której mężczyzna w bieli zaczął opuszczać rękę, rzuciła kulę na ziemię, wysyłając w górę głodny powietrza płomień. Siła tego zdarzenia wstrząsnęła nią i zaskoczyła widzów, którzy wyraźnie myśleli, że wszystko jest w duchu widowiska. Sar skruszyła własną kulę w rękach i właśnie tak pojedynek się rozpoczął. *** „Skup się” — rugał ją Alucard. „Skupiam się” — powiedziała Lila, trzymając ręce na bokach oliwy. „Nie skupiasz się. Przypomnij sobie, magia jest jak ocean”. „Tak, tak — zrzędziła. — Fale”. „Kiedy fale przemieszczają się w jedną stronę — pouczał ją, ignorując jej komentarz — tworzą coś. Kiedy zderzają się ze sobą, niszczą się wzajemnie”. „No dobra, więc chcę stworzyć falę…” „Nie — powiedział Alucard. — Tylko pozwól, niech moc przez ciebie popłynie”. Esa otarła się o nią. „Iglica” kołysała się nieznacznie na morzu. Ramiona bolały Lilę od trzymania w górze, z kroplą oliwy w każdej dłoni. To była jej pierwsza lekcja i już słabła. „Nie starasz się”. „Idź do diabła”. „Nie walcz z tym. Nie naciskaj. Bądź otwartymi drzwiami”.

„Co się stało z falami?” — wymamrotała Lila. Alucard ją zlekceważył. „Wszystkie żywioły są ściśle ze sobą powiązane — opowiadał, podczas gdy Lila usiłowała przywołać ogień. — Nie ma twardych granic między jednym i drugim. Istnieją one natomiast na pewnym spektrum, nieco się przenikając. Chodzi o ustalenie, która część tego spektrum najsilniej na ciebie oddziałuje. Ogień przenika powietrze, które przenika wodę, ta przenika ziemię, która przenika metal, który przenika kość”. „A magia?” Zmarszczył brwi, jak gdyby nie zrozumiał. „Magia jest we wszystkim”. Lila poruszyła dłońmi, koncentrując się na napięciu w palcach, ponieważ na czymś musiała się skoncentrować. „Tygrysie, błysku…” Nic. „Za bardzo się starasz”. Wydała z siebie rozdrażniony odgłos. „Myślałam, że nie staram się wystarczająco mocno!” „Chodzi o równowagę. A twój uścisk jest zbyt mocny”. „Nawet tego nie dotykam”. „Oczywiście, że dotykasz. Po prostu nie używasz rąk. Wywierasz siłę. Ale siła nie jest tym samym, co wola. Chwytasz coś, podczas gdy musisz to tylko ukołysać. Próbujesz kontrolować żywioł. Ale to nie działa w ten sposób, nie do końca. To jest bardziej jak… rozmowa. Pytanie i odpowiedź, wezwanie i reakcja”. „Czekaj, więc to są fale, drzwi czy rozmowy?” „To może być cokolwiek, czego chcesz”. „Jesteś fatalnym nauczycielem”. „Ostrzegałem cię. Jeśli nie jesteś wystarczająco dobra do tego…” „Zamknij się. Ja się koncentruję”. „Nie możesz zmuszać magii takim gniewnym spojrzeniem”. Lila zrobiła uspokajający wdech. Usiłowała się skupić na odczuwaniu ognia, wyobraziła sobie gorąco przy swoich dłoniach, ale to posunięcie również nie zadziałało, więc przypomniała sobie Kella, Hollanda, sposób, w jaki powietrze się zmieniało, kiedy czynili magię, mrowienie, drganie. Pomyślała o chwili, w której trzymała czarny kamień, o wzywaniu jego mocy, o wibracji między jej włas­ną krwią, kośćmi i czymś innym, czymś głębszym. Czymś obcym i niemożliwym, a równocześnie całkowicie znajomym. Koniuszki jej palców zaczęły pałać, nie gorącem, lecz czymś dziwniejszym, ciepłym i chłodnym, szorstkim, gładkim i żywym. „Tygrysie, błysku” — wyszeptała milcząco, a chwilę później ogień przy jej dłoniach zapłonął. Nie musiała patrzeć, co zrobiła. Czuła to — nie tylko ciepło, lecz i wirującą pod nim moc. Stała się oficjalnie maginią. ***

Wciąż starała się ukształtować ogień, kiedy pierwsza kula Sar — z ziemią, a w zasadzie ze skałą — trafiła ją w ramię. Pęknięciu płyty zbroi towarzyszył wybuch światła, ostry i chwilowy. Ból za to trwał. Nie było czasu na reakcję. Kolejna masa pędziła ku niej i Lila się obróciła, odsuwając się z linii ataku, nurkując za filar tuż przed tym, jak ziemia się o niego roztrzaskała i na podłogę areny posypały się kamyki. Myśląc, że ma czas przed następnym ciosem, obchodziła filar, przygotowała własny atak i została uderzona w pierś kamienną włócznią, która zmiażdżyła jej płytkę na środku zbroi. Impet pchnął ją w tył, w głaz, i trzasnęła kręgosłupem o skałę z okrutną siłą; dwie kolejne płyty rozbiły się, podczas gdy dyszała na czworakach. W kilka sekund straciła cztery punkty. Veskanka zarechotała, wydając z siebie dźwięk niski i gardłowy, i zanim Lila zdążyła się wyprostować (a cóż dopiero mówić o wzięciu odwetu), inna kula z ziemią trzasnęła ją w goleń, łamiąc piątą płytę i wysyłając dziewczynę ponownie na kolana. Lila przetoczyła się na nogi, klnąc zawzięcie słowami, które ginęły w hałasie okrzyków, śpiewów i łopotania sztandarów. Kałuża ognia nadal płonęła na tłustej od oliwy ziemi, więc pchnęła swój żywioł siłą woli, wysyłając rzekę płomienia ku Sar. Ogień ledwie musnął Veskankę, gorąco nieszkodliwie polizało jej zbroję. Lila wymamrotała przekleństwo i rzuciła się za barierkę. Sar powiedziała coś szyderczego, Lila jednak nadal się ukrywała. „Myśl, myśl, myśl”. Spędziła wcześniej cały dzień, obserwując pojedynki, robiąc notatki na temat ruchów, które wykonywali wszyscy, sposobów, których używali. Wychwyciła sekrety, szczeliny w zbrojach, słabości w grze. Nauczyła się jednej bardzo ważnej rzeczy. Wszyscy walczyli zgodnie z regułami. No cóż, o ile wiedziała, nie było tych reguł wiele, pomijając oczywisty zakaz dotyku. Niemniej wszyscy zawodnicy byli jak… wykonawcy. Nie grali nieczysto. Nie rywalizowali tak, jakby ich rywalizacja naprawdę się liczyła. Och, jasne, chcieli zwyciężyć, chcieli przeżyć chwilę chwały i otrzymać nagrodę, ale nie walczyli tak, jakby od tego zależało ich życie. Było w tym wszystkim zbyt dużo brawury i za mało strachu. Poruszali się z przeświadczeniem, że zabrzęczy dzwonek, że mecz się skończy, a oni pozostaną bezpieczni. Prawdziwa walka tak nie wygląda. A Delilah Bard nigdy nie uczestniczyła w walce, której wynik nie miał znaczenia. Rozejrzała się szybko po arenie i zatrzymała wzrok na podwyższeniu sędziowskim. Sam sędzia wycofał się wcześniej o krok, pozostawiając otwarte obrzeże. Obrzeże znajdowało się nad powierzchnią areny, choć niezbyt wysoko. Lila potrafiłaby tam dotrzeć. Skupiła ogień, gotowa do natarcia. A potem się odwróciła, wspięła na murek i skoczyła. Udało jej się, ledwo, ledwo. Widzowie z zaskoczenia wstrzymali oddechy, gdy wylądowała na podwyższeniu i zwróciła się ku Sar. I faktycznie Veskanka się zawahała. Uderzanie w widzów nie było z pewnością dozwolone. Nie istniały jednak zasady

związane z przyciąganiem ich uwagi. Ten moment wahania wystarczył, Lila więcej nie potrzebowała. Sar nie zaatakowała od razu, a ona tak, wystrzeliwszy z każdej ręki po ognistej komecie. „Nie walcz z tym, nie naciskaj, bądź otwartymi drzwiami”. Ale ona nie czuła się otwartymi drzwiami. Czuła się raczej jak szkło powiększające, wzmacniające tę dziwną magię, która w niej płonęła, więc kiedy napotkała ogień, ten wybuchł. Komety przelatywały w powietrzu, skręcały lub poruszały się po łuku, uderzając w Sar z różnych stron. Jedną Veskanka zblokowała. Druga trzasnęła ją w bok, rozbijając trzy płyty, które odpadły od biodra po bark. Lila uśmiechnęła się szeroko, podczas gdy widzowie ryknęli. Jej wzrok przyciągnął złoty błysk w górze. W pewnym momencie książę przyszedł najwyraźniej obejrzeć mecz. Na trybunach pod nim stał Alucard, zaś na jej poziomie — sędzia w bieli, który właś­nie pospiesznie ruszał przed siebie. Zanim zdążył zawołać, że Lila gra nieprzepisowo, przeskoczyła z podwyższenia z powrotem na głaz. Na nieszczęście Sar się do tej pory otrząsnęła, zarówno z zaskoczenia, jak i siły uderzenia, toteż kiedy Lila postawiła stopę na głazie, pocisk z ziemią sięgnął jej ramienia, odłamując szósty kawałek zbroi i spychając dziewczynę z krawędzi. Kiedy upadła w tył, wykonała coś w rodzaju salta i wylądowała w przysiadzie. Sar sądziła zapewne, że atak nastąpi dopiero, gdy dziewczyna się zatrzyma i dlatego Lila wezwała ogień, jeszcze zanim wylądowała. Meteor złapał goleń Veskanki, roztrzaskując kolejną płytę. Cztery do sześciu. Lila odrabiała straty. Przetoczyła się teraz za barierkę, żeby zebrać siły, podczas gdy Sar wyciągnęła potężne palce, a wtedy ziemia pokrywająca całą arenę zadrżała i przeleciała ku Veskance. Lila zobaczyła dużą grudę ziemi i opadła na jedno kolano, zaciskając palce na grudzie na chwilę, zanim Sar używając niewidocznej siły, chwyciła i mocno przyciągnęła do siebie żywioł i wraz z nim dziewczynę. Lila nie puszczała, jej botki ślizgały się po gładkiej kamiennej podłodze, a Veskanka szarpała ją do siebie, nie zdając sobie sprawy z tego, że ciągnie nie tylko ziemię, lecz również skrywającą się za różnymi przeszkodami przeciwniczkę. Głazy, słupki i murki kończyły się, a gdy Lila wysunęła się zza ostatniego, Sar ją zobaczyła, zauważyła też, że Lila wypuszcza kulę ziemi, teraz powleczoną płomieniem. Kula popędziła w stronę Veskanki, początkowo przyciągana jej wolą, a potem pchana wolą Lili, aż uderzyła kobietę w pierś, niszcząc kolejne dwie płyty. Dobrze! Teraz był remis. Sar ponownie natarła i Lila uchyliła się jakby od niechcenia — a przynajmniej tak to sobie zamierzyła, ale jej but trzymał się mocno podłoża, gdy zaś spojrzała w dół, spostrzegła, że pas ziemi twardnieje i ciemnieje jak skała, a następnie stapia się z powierzchnią. Zęby Sar błysnęły w uśmiechu pod maską, a Lila mogła jedynie podnieść ramiona i spróbować sparować następny atak. Ból rezonował jak kamerton, gdy płyty zbroi na jej brzuchu, biodrze i udzie równo się roztrzaskały. Poczuła smak krwi i miała nadzieję, że tylko ugryzła się w język. Była

o jedną płytę od przegrania całego tego cholernego turnieju, Sar się szykowała do ponownego uderzenia, a ziemia, która przyczepiła się do butów Lili, trzymała mocno. Dziewczyna nie mogła oderwać stopy, zaś jej ogień był rozproszony na arenie, gasnąc wraz z jej szansami. Serce w piersi jej waliło, w głowie się kręciło, hałas na stadionie pochłaniał wszystko, podczas gdy ziemia Veskanki leciała w jej stronę w ostatecznym ciosie. Nie było sensu blokować, więc jedynie wyrzuciła ręce, tworząc ochronną tarczę z resztek ognia, aż gorąco osmaliło powietrze. „Ochroń mnie” — pomyślała, porzucając poezję i zaklęcia na rzecz zwykłego błagania. Nie oczekiwała, że to się uda. A jednak się udało. Fala energii przesunęła się w dół, po jej ramionach, napotkała mizerny płomień i po chwili ogień przed Lilą wręcz wybuchł — wybuchła cała ściana płomienia, dzieląc arenę, pozbawiając znajdującą się za blokadą Sar widoczności i spalając na popiół ziemię, którą Veskanka właśnie zamierzała zaatakować. Lila wybałuszyła oczy pod maską. Nigdy przedtem nie przemówiła do magii, nie bezpośrednio. Pewnie, przeklinała ją, narzekała na nią i zadawała jej całą masę retorycznych pytań. Nigdy jednak jej nie rozkazywała, nie w sposób, w jaki czynił to Kell za pomocą krwi. Nie tak, jak sama robiła to niegdyś z kamieniem, zanim poznała koszt łączący się z tymi poleceniami. Jeśli ogień domagał się zapłaty, na razie Lila tego nie poczuła. Żyły szaleńczo pulsowały jej w głowie, mięśnie bolały, myśli gnały na oślep, a mur płomieni beztrosko się przed nią palił. Ogień lizał jej rozczapierzone palce, ciepło łaskotało skórę, lecz nie trzymało się długo jednego miejsca, więc nie parzyło. Nie starała się być falą czy drzwiami. Po prostu pchnęła, nie siłą, lecz przy użyciu własnej woli, a wtedy ściana ognia wystrzeliła do przodu, sunąc w stronę Sar. Cała akcja zdawała się trwać wieczność. Lila nie wiedziała, dlaczego Sar wciąż stoi nieruchomo — aż do czasu, gdy się skupiła i zrozumiała, że pojawienie się ściany i jej transformacja były dziełem jednej chwili. Ogień skręcał się w sobie, niczym chusteczka przeciągnięta przez dłoń prestidigitatora, a przy tym kierował się ku Sar, kondensując się, zyskując moc, ciepło i prędkość. Veskanka miała mnóstwo zalet, lecz nie była szybka — nie tak szybka jak Lila i z pewnością nie tak szybka jak ogień. Podniosła ręce, ale nie była w stanie powstrzymać podmuchu. A ten rozbił wszystkie pozostałe jej z przodu płyty, otaczając ją blaskiem światła. Sar runęła do tyłu, drewno jej maski się nadpaliło, a ziemia wokół butów Lili w końcu się rozkruszyła i ją uwolniła. Pojedynek się zakończył. I Lila go wygrała! Nogi miała słabe i walczyła z pragnieniem zwalenia się na zimną kamienną podłogę.

Pot spływał po jej szyi, a ręce miała podrapane do żywego mięsa. W głowie jej szumiało od energii i wiedziała, że natychmiast gdy poziom adrenaliny opadnie, wszystko będzie ją cholernie bolało, teraz jednak czuła się wprost nieprawdopodobnie. Niezwyciężona. Sar wstała, zrobiła krok ku niej i wyciągnęła rękę, która połknęła jej dłoń, gdy ją podała. Później Veskanka zniknęła w swoim tunelu, Lila zaś odwróciła się ku królewskiemu podwyższeniu, chcąc się ukłonić księciu. Zatrzymała się w połowie tego ruchu, gdy u boku Rhya zobaczyła Kella, z włosem rozwianym i zarumienionego. Zdołała dokończyć ukłon, jedną rękę kładąc sobie na sercu. Książę ją oklaskiwał. Antari tylko przekrzywił głowę. A potem Lilę wyprowadzono wśród odgłosów owacji i echa krzyku: „Stasion! Stasion! Stasion!”. Przeszła arenę powolnymi, równymi krokami, po czym uciekła w zaciemniony korytarz. A tam padła na kolana i śmiała się, aż rozbolało ją w piersi. VI — Przegapiłeś niezły pojedynek — powiedział Rhy. Stasion Elsor właśnie wyszedł i stadion zaczął pustoszeć. Pierwsza runda się zakończyła. Trzydzieści sześć osób zmieniło się w osiemnaścioro, a jutro zostanie z nich dziewiątka. — Wybacz — odparł Kell. — Miałem pracowity dzień. Książę otoczył brata ramieniem, a potem zrobił grymas. — Musiałeś przyjąć ten ostatni cios? — wyszeptał pomiędzy odgłosami tłumu. Kell wzruszył ramionami. — To miało być przedstawienie dla widzów. Uśmiechał się jednak. — Lepiej zapanuj nad tym uśmieszkiem — zbeształ go Rhy. — Jeśli zobaczą, że tak się szczerzysz, pomyślą, że oszalałeś. Antari usiłował przybrać typową dla siebie surową minę, lecz mu się nie udało. Nic nie mógł na to poradzić. Ostatnim razem tak bardzo żywy czuł się, gdy ktoś próbował go… zabić. Ciało bolało w dziesiątkach różnych miejsc. Stracił sześć płyt wobec dziesięciu Faroanki. Mecz okazał się znacznie trudniejszy, niż Kell się spodziewał, ponieważ mógł używać wyłącznie jednego żywiołu. W normalnych warunkach ich granice się dla niego zamazywały, wybierał ten, który był mu akurat potrzebny, wiedział, że może sięgnąć po każdy, a żywioł go posłucha. Podczas dzisiejszego pojedynku mógł się też skupić jedynie w połowie, stale zmuszony pamiętać, żeby nie łamać reguł. Ale zwyciężył. Rhy zabrał ramię i kiwnął głową ku podłodze areny, gdzie jeszcze przed chwilą walczył Stasion. — Ten ostatni z naszych może konkurować z najlepszymi. — Myślałem, że powszechnym faworytem jest Alucard. — Och, tak. Ale ten ma coś w sobie. Powinieneś obejrzeć jego następny mecz, jeśli

oczywiście znajdziesz dość czasu. — Sprawdzę swój grafik. W tym momencie jakiś mężczyzna odchrząknął. — Wasza Wysokość. Panie Kell. — To był strażnik księcia, Tolners. Wyprowadził ich ze stadionu, idąc przed nimi, a w drodze do pałacu dołączył Staff, zamykając eskortę, podążając o krok za nimi. Minęło zaledwie kilka godzin, odkąd Kell stąd wyszedł, a jednak czuł się jak inny człowiek. Ściany nie wydawały mu się tak obezwładniające i nawet ludzkie spojrzenia tak bardzo go nie niepokoiły. Walka poprawiła mu samopoczucie. Świetny humor szedł w parze z osobliwą ulgą, rozluźnieniem mięśni kończyn i klatki piersiowej, uczuciem zaspokojonego głodu. Po raz pierwszy od miesięcy Kell był w stanie wykorzystać własną moc. Nie w pełni wykorzystać, ma się rozumieć, a i w każdej sekundzie musiał pamiętać o konieczności dyskrecji oraz o przebraniu, które miał na sobie, jednak to było coś! Coś, czego wcześniej rozpaczliwie potrzebował. — Oczywiście przychodzisz dziś wieczorem — odezwał się Rhy, kiedy wchodzili po schodach prowadzących do królewskiego holu. — Na bal? — Jeszcze jeden? — poskarżył się antari. — Czy to się nie staje męczące? — Polityka jest wyczerpująca, ale towarzystwo może być przyjemne. I nie mogę w nieskończoność ukrywać cię przed Corą. — Skoro mowa o wyczerpaniu — wymamrotał Kell, gdy dotarli do korytarza z ich komnatami. Zatrzymał się przed swoimi drzwiami, książę natomiast szedł dalej, na koniec korytarza, ku oznaczonym inkrustowaną złotem literą „R”. — Ofiary, które ponosimy… — zawołał w odpowiedzi Rhy. Książę zniknął w swoim pokoju, a Kell przewrócił oczyma. Podniósł rękę do klamki, lecz się zatrzymał. Na przegubie jego dłoni wykwitał siniak; antari czuł, że ma podobne sińce także w innych miejscach, w które został trafiony, a których nie był w stanie zobaczyć pod ubraniem. Och, nie mógł się wręcz doczekać jutrzejszego pojedynku. Wszedł i już zrzucał z siebie płaszcz, kiedy zobaczył króla stojącego u drzwi balkonowych i wypatrującego przez oszronioną szybę. Ten widok popsuł Kellowi nastrój. — Panie — zagaił ostrożnie. — Kell — odrzekł zamiast powitania król. Popatrzył na Staffa, który stał w wyjściu. — Proszę, poczekaj na zewnątrz. — Potem zwrócił się do antariego: — Usiądź. Kell usiadł na sofie, własne siniaki nagle wydały mu się mniej symbolami zwycięstwa, a bardziej dowodami zdrady. — Czy coś się stało? — spytał, kiedy zostali sami. — Nie — odparł król. — Ale myślałem o tym, co powiedziałeś mi dziś rano. Tego ranka?! Tego ranka Kell był o lata stąd! — O czym, panie? — O twojej bliskości z Rhyem podczas Essen Tasch. Biorąc pod uwagę, jak wielu cudzoziemców przybyło do miasta, wolałbym, żebyś nie opuszczał pałacu. Kell poczuł ucisk w piersi.

— Zrobiłem coś złego? To kara? Król Maxim pokręcił głową. — Nie robię tego, aby cię ukarać. Robię to, żeby chronić Rhya. — Wasza Królewska Mość, to ja chronię Rhya. Gdyby cokolwiek miało… — Ale Rhy nie potrzebuje twojej ochrony — przerwał mu król. — Już nie. Jedynym sposobem zapewnienia mu bezpieczeństwa jest zapewnienie bezpieczeństwa tobie! Antariemu zaschło w ustach. — Daj spokój, Kellu — naciskał król. — Na pewno aż tak bardzo nie interesuje cię turniej. Nie widziałem cię tam przez cały dzień. Kell potrząsnął głową. — Nie o to chodzi. Nie o to… — Główną arenę widać z pałacowych balkonów. Możesz obserwować zmagania zawodników stąd. — Król położył na stole złoty pierścień wielkości swojej dłoni. — Możesz im się nawet przysłuchiwać. Kell otworzył usta, lecz nie powiedział ani słowa sprzeciwu. Przełknął ślinę, zacisnął ręce. — No dobrze, panie — powiedział, wstając. — Czy zakaz obejmuje również bale? — Nie — stwierdził król, nie zważając na cierpki ton antariego. — Kontrolujemy wszystkich, którzy wchodzą i wychodzą. Nie widzę powodu, dla którego miałbyś trzymać się z dala od uciech, o ile będziesz uważny. Ponadto nie chcielibyśmy, żeby nasi goście zastanawiali się, gdzie jesteś. — Oczywiście — mruknął Kell. Jak tylko król wyszedł, antari przeszedł do małego pokoju przy głównej komnacie i zatrzasnął za sobą drzwi. Świece na ściennych półkach zapłonęły i w ich świetle widział tylną stronę drzwi, ich drewno upamiętnione kilkunastoma symbolami, z których każdy oznaczał przejście do innego miejsca w Londynie. Jakże łatwo byłoby przejść. Nie mogliby go zatrzymać. Wyjął nóż i naciął sobie na ramieniu płytką kreskę. Kiedy krew napłynęła, dotknął palcami przecięcia, lecz zamiast odnaleźć istniejący symbol, wyrysował świeży znak na pustym obszarze drewna: pionowy pasek z dwoma poziomymi akcentami, jednym na górze i prowadzącym w prawo, jednym na dole i prowadzącym w lewo. Ten sam symbol wykonał dziś rano w namiocie Kamerova. Nie miał zamiaru opuszczać turnieju, jeśli jednak kłamstwo ma uspokoić troski króla, użyje go. Jeśli zaś chodziło o to, że mógłby zawieść zaufanie króla, szczegół ten nie miał znaczenia. Król nie ufał mu od miesięcy. Kell uśmiechnął się ponuro przy drzwiach i poszedł przyłączyć się do brata. VII Biały Londyn Ojka stała pod drzewami, wycierając krew z noży. Wcześniej spędziła poranek, patrolując ulice Kosik, swego starego ulubionego miejsca, gdzie kłopoty wciąż wybuchały jak ogień na suchych polach. Holland mówił, że

można się tego spodziewać, że zmiana zawsze wprowadza zamęt, jednak Ojka była mniej wyrozumiała. Jej ostrza odszukały gardła zdrajców i niedowiarków, uciszając ich protest, jednego po drugim. Nie zasługiwali na to, aby stać się częścią tego nowego świata. Ojka schowała broń do pochew i głęboko oddychała. Tereny zamkowe, kiedyś usiane posągami, teraz pełne były rosnących drzew, a każde kwitło mimo zimowego chłodu. Odkąd pamiętała, jej świat pachniał popiołem i krwią, teraz natomiast — świeżym powietrzem i opadłymi liśćmi, lasami i szalejącymi pożarami, życiem i śmiercią, słodkością, wilgocią i czystością, obietnicą, zmianą, mocą. Podniosła rękę do najbliższego drzewa, a gdy przyłożyła dłoń płasko do pnia, czuła tętno; nie wiedziała — swoje, króla czy drzewa. Holland powiedział jej, że to tętno świata, że kiedy magia zachowuje się w sposób, w jaki się zachowywać powinna, należy do nikogo i do wszystkich, do niczego i do wszystkiego. Była wspólną sprawą. Ojka nie rozumiała, ale chciała zrozumieć. Kora była szorstka, a kiedy Ojka odłupała kawałek paznokciem, z zaskoczeniem odkryła, że drewno pod spodem pokryte jest plamkami srebra i nitkami magii. U góry zakrakał jakiś ptak i Ojka podeszła bliżej, ale zanim zdążyła obejrzeć drzewo, poczuła w oku pulsowanie ciepła, a głos króla rozbrzmiał w jej głowie, donośny i upragniony. „Chodź do mnie” — powiedział. Ojka zabrała rękę z drzewa. *** Zdumiała się, widząc króla samego. Holland siedział na swoim tronie, z łokciami na kolanach i głową pochyloną nad srebrną miską, której powierzchnię wypełniał kłębiący się dym. Ojka wstrzymała oddech, kiedy zdała sobie sprawę, że król jest w środku zaklęcia. Trzymał ręce w górze, po bokach miski, jego twarz była całkowicie skupiona. Usta zaciskał stanowczo, lecz przez oboje oczu przesuwały się cienie, zwijając się przez czerń oka lewego, a potem ogarniając zieleń prawego. Cienie były żywe, wijąc się w jego oczach, tak jak dym w misce, gdzie wirował wokół czegoś, czego Ojka nie mogła zobaczyć. Linie światła śledziły się wzajem jak błyskawice w ciemności, a skóra dziewczyny dygotała od siły magii, zanim zaklęcie się skończyło, powietrze wokół niej zadrżało i wszystko znieruchomiało. Król zabrał ręce z miski, lecz upłynęło kilka długich chwil, zanim żyjąca ciemność wycofała się z jego prawego oka, pozostawiając po sobie jaskrawy szmaragd. — Wasza Królewska Mość — przemówiła ostrożnie Ojka. Nie popatrzył w górę. — Holland. Na to słowo podniósł głowę. Przez chwilę jego dwubarwne oczy były jeszcze dziwnie puste, skupienie — odległe, po czym wzrok się wyostrzył i Ojka poczuła na sobie jego ciężar. — Ojka — powiedział przeciągle dźwięcznym głosem. — Wezwałeś mnie, panie. — Tak. Wstał i wskazał na podłogę obok podwyższenia.

Wtedy zobaczyła ciała. Były dwa, odrzucone jak odpadki i prawdę powiedziawszy, wyglądały mniej jak zwłoki, a bardziej jak rozpadające się stosy popiołu, ciało spalone na czarno na kościach, powykrzywiane jakby z bólu; resztki rąk podniesione do tego, co pozostało po szyi. Jedno wyglądało gorzej od drugiego. Nie wiedziała, co się im przydarzyło. Nie była pewna, czy w ogóle chce wiedzieć. A jednak poczuła się zmuszona zapytać. Pytanie padło, głos Ojki rozdarł ciszę. — Obliczenia — odpowiedział król, prawie do siebie. — Pomyliłem się. Myślałem, że kołnierz jest za mocny, ale nie był. Ludzie są po prostu zbyt słabi. Strach rozprzestrzeniał się w Ojce jak zimno, kiedy zwróciła uwagę ponownie na srebrną miskę. — Kołnierz? Holland sięgnął do miski — przez chwilę coś w nim wydawało się wzdragać, stawiać opór ruchowi, ale król nie ustawał — a wtedy cień rozlał się na jego skórze, wspiął się po jego palcach, dłoniach, nadgarstkach, stając się parą czarnych rękawiczek, gładkich i mocnych, o powierzchniach nieznacznie pokrytych zaklęciami. Ochrona przed wszystkim, co czekało w mroku. Z głębin srebrnej miski wyjął obręcz z ciemnego metalu, z jednego boku wyposażoną w zawiasy, pokryte symbolami i o jarzącej się powierzchni. Ojka spróbowała przeczytać oznaczenia, ale jej oczy wciąż się prześlizgiwały, niezdolne odnaleźć skupienie. Przestrzeń wewnątrz obręczy zdawała się pochłaniać światło i energię; powietrze w środku stawało się bledsze, bezbarwne i cienkie jak papier. Było w tym metalowym kołnierzu coś złego, coś niewłaściwego w sposobie, w jaki zaginał się wokół niego świat, i ta nieprawidłowość drażniła zmysły Ojki, przyprawiała ją o zawrót głowy i mdłości. Holland obracał obręcz w spowitych w rękawice dłoniach, jakby oceniał arcydzieło. — Musi być dostatecznie mocne — powiedział. Ojka odważyła się i zrobiła krok przed siebie. — Wezwałeś mnie — powtórzyła, odrywając wzrok od trupów i skupiając się na królu. — Tak — przyznał, podnosząc wzrok. — Muszę wiedzieć, czy działa. Ogarnął ją strach, stare, instynktowne ukąszenie paniki, ale niczego po sobie nie pokazała. — Wasza Królewska Mość… — Ufasz mi? Dziewczyna napięła mięśnie. Zaufanie… Trudno je było zdobyć w takim świecie jak ten. Świecie, gdzie ludzie łaknęli magii i zabijali dla władzy. Sama Ojka pozostawała tak długo przy życiu dzięki ostrzom, podstępom i jawnej nieufności, i chociaż za sprawą Hollanda sytuacja się teraz zmieniała, strach i rozwaga wciąż podszeptywały ostrzeżenia. — Ojka. — Przypatrzył jej się spokojnie oczyma: szmaragdowym i atramentowym. — Ufam ci, panie — odrzekła, zmuszając się do tych słów, urealniając je, zanim

utkną jej w gardle. — No to podejdź tutaj. — Holland podniósł kołnierz, niczym koronę, a Ojka poczuła, że się cofa. Nie. Zasłużyła sobie na miejsce obok króla. Zdobyła moc. Była dość silna, przetrwa przeniesienie, przetrwa test. Pokazała, że jest godna. Pod jej skórą magia wystukiwała swój solidny, równy rytm. Ojka nie była gotowa odpuścić, zrezygnować z mocy i wrócić do roli zwyczajnej zabójczyni. „Albo do czegoś gorszego” — pomyślała, zerkając na ciała. „Chodź tutaj”. Tym razem rozkaz brzęczał jej w głowie, ciągnął mięśnie, ­kości, magię. Jej stopy ruszyły same przed siebie, jeden krok, dwa, trzy, aż Ojka stała tuż przed królem. Jej królem! Dał jej wcześniej tak dużo, więc nie dziwota, że zażądał zapłaty. Żadne dobrodziejstwo nie przychodzi bez kosztów. I Ojka mu zapłaci — czynami, krwią. Jeśli taki był koszt — cokolwiek to było — zatem niech się tak zdarzy. Holland opuścił metalowy kołnierz. W jego rękach była tak wielka pewność, w oczach — takie opanowanie. Ojka powinna pochylić głowę, zamiast tego jednak wytrzymała spojrzenie króla, a w nim znalazła równowagę, w nim znalazła spokój. Wtedy poczuła się bezpieczna. A później metal zacisnął się wokół jej szyi. Pierwszą rzeczą, jaką poczuła, było przenikliwe zimno metalu na skórze. Zaskoczenie, lecz nie ból. Następnie zimno wyostrzyło się w kształt noża. Lodowate ostrze wsunęło się pod jej skórę, rozdarło ją; magia wylewała się jak krew z ran. Ojka chwytała powietrze i chwiała się na nogach, padając na kolana, kiedy lodowe ostrze przeniknęło przez jej głowę, a potem w dół, do piersi, zmrożone szpikulce przeciskały się przez mięśnie, ciało, kość i szpik. Zimno. Gryzące i rozdzierające. A potem zniknęło. A po nim — nic. Ojka zgięła się wpół, palce zacisnęła bezużytecznie wokół metalowego kołnierza i wydała z siebie zwierzęcy jęk. Świat wyglądał niedobrze — blady, słaby i pusty — a ona czuła się odcięta od niego, od siebie, od swego króla. To było jak tracenie nogi albo ręki: nie było bólu, lecz świadomość zła; niezbędna część jej ciała odcinana tak szybko, że Ojka czuła miejsce, gdzie ta część powinna być. I wówczas pojęła, o co chodzi. Traciła zmysł. Jak wzrok, słuch albo dotyk. „Magię”. Nie potrafiła poczuć jej szumu, nie czuła jej siły. Dotąd magia była wszędzie, stale obecna od kości aż po powietrze wokół jej ciała, a teraz, niespodziewanie, straszliwie… zniknęła. Żyły na rękach dziewczyny zaczynały jaśnieć, od czarnych do bladoniebieskich, a w swoim odbiciu na wypolerowanej kamiennej podłodze zobaczyła, jak ciemny symbol królewskiego znaku wycofuje się z jej czoła i policzka, blednie, aż nie zostało nic poza smugą w żółtych oczach. Ojka zawsze miała temperament, szybko się zapalała, a jej siła rosła wraz z nastrojem. Teraz jednak, kiedy zawładnęły nią panika i strach, nic nie pasowało. Nie mogła przestać się trząść, nie potrafiła wyrwać się z szoku, lęku, przerażenia. Była

osłabiona. Pusta. Ciało i krew, i nic więcej. I to było okropne! — Proszę — wyszeptała w podłogę sali tronowej, podczas gdy Holland stał nad nią, obserwując. — Proszę, mój królu. Zawsze byłam… lojalna. Zawsze będę… lojalna. Proszę… Antari klęknął przed nią i chwycił jej podbródek dłonią w rękawiczce, uniósł go łagodnie. Ojka widziała magię wirującą w jego oczach, lecz nie potrafiła poczuć jej w jego dotyku. — Powiedz mi — zagaił. — Co czujesz? Słowa wyszły z drżeniem. — Nie jestem… w stanie odczuwać… Nie czuję… nic. Król uśmiechnął się wtedy okrutnie. — Proszę — szeptała Ojka, nienawidząc tego słowa. — Wybrałeś mnie… Kciuk Hollanda musnął jej brodę. — Wybrałem cię — przyznał, przesuwając palce w dół jej szyi. — Nadal cię wybieram. Chwilę później kołnierz zniknął. Ojka dyszała, magia wracała jak powietrze, wpływając w wygłodniale żyły. Upragniony ból, ostry, mocny, żywy. Przycisnęła głowę do zimnego kamienia. — Dziękuję ci — szepnęła, przyglądając się, jak symbol wraca, pokrywając drogę przez jej oko, czoło i policzek. — Dziękuję. Potrzebowała kilku długich sekund, zanim zdołała wstać na nogi, ale zmusiła się do tego, gdy tymczasem Holland wkładał potworny kołnierz do srebrnej miski, rękawiczki z jego palców wtapiały się w cień wokół metalu. — Wasza Królewska Mość — odezwała się Ojka, nienawidząc drżenia w swoim głosie. — Dla kogo jest ten kołnierz? Król położył sobie palce na sercu, a wyrazu jego twarzy nie sposób było odczytać. — Dla pewnego starego przyjaciela. „Jeśli coś takiego jest dla przyjaciela — pomyślała dziewczyna — co Holland robi swoim wrogom?” — Idź — polecił, wracając na tron. — Odzyskaj swoją siłę. Będziesz jej potrzebowała.

I Kiedy Lila obudziła się następnego dnia, minął moment, zanim uświadomiła sobie, gdzie się znajduje, oraz — co ważniejsze — dlaczego wszystko ją boli. Przypomniała sobie, że ubiegłej nocy wycofała się do pokoju Elsora, opierając się pragnieniu natychmiastowego zwalenia się na łóżko całkowicie ubrana. Jakoś udało jej się wrócić do własnych rzeczy i do własnego pokoju w Pokrętnej Drodze, chociaż nie pamiętała zbyt wiele. Teraz był dość późny poranek. Nie potrafiła przywołać w pamięci ostatniego dnia, gdy spała tak długo lub tak głęboko. Ale czy sen nie powinien dawać odpoczynku? Czuła się wyłącznie wyczerpana. Jej but uwiązł w czymś, co okazało się kotką Alucarda. Lila nie wiedziała, jak Esa dostała się do jej pokoju. Nie obchodziło jej to. A kotka najwyraźniej również się nią nie interesowała. Ledwo się poruszyła, kiedy Lila wyswobodziła stopę i usiadła. Każda część jej ciała protestowała. Nie były to po prostu zwyczajne efekty pojedynku — Lila brała już udział w ciężkich potyczkach, lecz nigdy przedtem nie czuła się w ten sposób. Jedyna chwila, która w miarę jej się kojarzyła, była następstwem kontaktu z czarnym kamieniem. Jednak konsekwencje dotyku talizmanu z Czarnego Londynu były przejmujące i nagłe, podczas gdy obecne skutki — subtelne, choć równocześnie dogłębne. Stanowiły dowód na to, że magii nie można wykorzystywać bez końca. Lila zwlekła się z łóżka, powstrzymując okrzyk bólu, wdzięczna, że w pokoju jest pusto. Ściągnęła z siebie ubranie, najostrożniej, jak mogła, krzywiąc się na widok sińców, które zaczęły rozkwitać na jej żebrach. Na myśl o ponownej walce — jeszcze dziś — wzdrygnęła się, a jednocześnie jakaś część jej umysłu się ożywiła. Lila musiała przyznać, że była to bardzo mała część… „Niebezpieczna”. „Lekkomyślna”. „Głupia”. „Szalona”. Słowa zaczynały jej się wydawać bardziej oznakami dumy niż ciosami. Na dole główna sala okazała się pustawa, jednak przy stoliku pod ścianą Lila dostrzegła Alucarda. Szła przez pomieszczenie, nieco szurając butami, aż dotarła do kapitana i opadła na krzesło. Przeglądał jakiś dokument i nie spojrzał, kiedy położyła głowę na stole z głuchym odgłosem. — Nie jesteś rannym ptaszkiem, co? — spytał. Odburknęła coś niezbyt uprzejmego. Kapitan nalał jej kubek mocnej czarnej herbaty, parującej i pachnącej przyprawami. — To taka bezużyteczna pora dnia — powiedziała, siadając prosto i biorąc kubek. — Nie można spać. Nie można kraść. — W życiu można robić coś więcej. — Co na przykład? — Na przykład jeść. I pić. I tańczyć. Opuściłaś ubiegłej nocy niezły bal.

Jęknęła na tę myśl. Było zbyt wcześnie, by wyobrażała sobie siebie jako Stasiona Elsora walczącego na arenie, a cóż dopiero mówić o balu w pałacu. — Świętują co noc? — Uwierz w to lub nie, ale niektórzy ludzie naprawdę przybywają na turniej tylko ze względu na towarzyszące mu przyjęcia. — Czy to nie staje się męczące, wszystko to… — zamachała ręką, jakby całą sytuację można było podsumować pojedynczym gestem. W rzeczywistości Lila w ciągu swego życia uczestniczyła tylko w jednym jedynym balu, a tamta noc zaczęła się od maski demona i wspaniałego nowego płaszcza, zakończyła zaś plamami krwi księcia i kamiennymi resztkami po cudzoziemskiej królowej na obu przedmiotach. Alucard wzruszył ramionami, podsuwając jej pasztecik. — Potrafię wymyślić mniej przyjemne sposoby spędzania nocy. Wzięła pasztecik i zaczęła skubać narożnik. — Ciągle zapominam, że należysz do tego świata. W jego spojrzenie wkradł się chłód. — Nie należę. Śniadanie przywróciło jej siły; wzrok zaczął się skupiać, a wtedy skoncentrowała uwagę na papierze w rękach kapitana. Była to kopia drabinki turniejowej — osiemnaścioro zwycięzców z pierwszej rundy połączono obecnie w dziewięć nowych par. Lila była tak zmęczona, że do tej pory nawet nie sprawdziła, z kim ma walczyć. — Jacy rywale czekają na nas dzisiaj? — Cóż, ja mam… zaszczyt stawania przeciwko jednemu z moich najstarszych przyjaciół, nie wspominając o tym, że jest to najlepszy mag wiatrowy, jakiego kiedykolwiek spotkałem… — Ty i Jinnar? — spytała Lila, niespodziewanie zainteresowana. To będzie dobry mecz. Alucard skinął ponuro głową. — A ty tylko musisz się zmierzyć z… — przesunął palcem w dół po stronicy — …Ver-as-Isem. — Co o nim wiesz? — spytała. Jej rozmówca zmarszczył czoło. — Wybacz, ale czyżbyś mnie pomyliła z jakimś swoim kamratem? Ostatnim razem, gdy szukałem, byliśmy po przeciwnych stronach drabinki. — Daj spokój, kapitanie. Jeśli zginę w tym pojedynku, będziesz musiał znaleźć sobie nową złodziejkę… — Słowa padły, zanim Lila sobie przypomniała, że straciła już miejsce na pokładzie „Nocnej Iglicy”. Spróbowała inaczej. — Tylko ze mną możesz tak inteligentnie podowcipkować. Wiesz, że kiedy mnie zabraknie, będziesz tęs­knić. — Chyba znowu powiedziała coś niewłaściwego, ponieważ odpowiedziało jej ciężkie milczenie. — No dobra — mruknęła, poirytowana. — Jeszcze dwa pytania i dwie odpowiedzi za to, co o nim wiesz. Alucard wykrzywił wargi. Złożył kartkę i odsunął ją na bok, po czym splótł palce w geście przesadnej cierpliwości.

— Kiedy zjawiłaś się w naszym Londynie po raz pierwszy? — Cztery miesiące temu — odparła. — Potrzebowałam zmiany scenerii. — Chciała na tym poprzestać, jednak słowa wciąż płynęły. — Dałam się wciągnąć w coś, czego się nie spodziewałam, a kiedy to się zaczęło, chciałam doprowadzić sprawy do końca. Później wszystko się skończyło, lecz byłam tutaj i miałam okazję zacząć od nowa. Nie każdą przeszłość warto kontynuować. Chyba go to zaciekawiło i Lila przypuszczała, że będzie naciskał na szczegóły, Alucard jednakże zmienił temat. — Przed czym uciekałaś tej nocy, gdy dołączyłaś do mojej załogi? Skrzywiła się, spuściła wzrok i patrzyła w kubek z czarną herbatą. — Kto twierdzi, że uciekałam? — mruknęła. Kapitan uniósł brew, cierpliwy jak kot. Lila wypiła długi parzący łyk, poczekała, aż gorąco spłynie przełykiem, i wtedy podjęła opowieść: — Słuchaj, wszyscy mówią o nieznanym jak o czymś przerażającym, mnie jednak zawsze stawało kością w gardle właśnie to, co znajome. Swojs­kość ma swoją wagę, zbiera się wokół nas jak skały, aż powstaną z nich ściany, sufit i… cela. — Czy dlatego byłaś tak bardzo zdeterminowana zająć miejsce Stasiona? — spytał lodowatym tonem. — Ponieważ moje towarzystwo stało się dla ciebie ciężarem? Lila odstawiła kubek. Zapanowała nad chęcią wygłoszenia przeprosin. — Miałeś swoje dwa pytania, kapitanie. Teraz moja kolej. Alucard odchrząknął. — Dobrze zatem. Ver-as-Is… Oczywiście Faroanin i z tego, co słyszałem, niezbyt miły gość. Specjalizuje się w ziemi, temperamentny. Powinniście się świetnie dogadać. To druga runda, więc wolno ci użyć drugiego żywiołu, jeśli jesteś w stanie. Lila postukała palcami o stół. — Woda. — Ogień i woda? Niespotykane połączenie. Większość dualnych magów wybiera żywioły przyległe. Ogień i woda są na przeciwnych stronach spektrum. — Co mogę powiedzieć, zawsze byłam przekorna. — Mrugnęła zdrowym okiem. — I miałam takiego dobrego nauczyciela. — Pochlebczyni — dociął jej. — Dupek. Dotknął swojej piersi, udając znieważonego. — Walczysz po południu — powiedział, wstając. — Mój mecz jest natomiast już niedługo. Nie wyglądał na zachwyconego. — Martwisz się? — spytała. — O swój pojedynek? Alucard podniósł kubek z herbatą. — Jinnar jest najlepszy w tym, co robi. Ale robi wyłącznie jedną rzecz. — A ty jesteś człowiekiem o licznych talentach. Kapitan dopił płyn i odstawił kubek na stół. — Tak mi powiedziano. — Narzucił płaszcz. — Widzimy się po drugiej stronie. ***

Stadion był zatłoczony. Sztandar Jinnara powiewał — purpura zachodzącego słońca na srebrnym tle. Alucard miał srebro na ciemnym granacie. Dwóch Arnezyjczyków. Dwóch faworytów. Dwóch przyjaciół. Rhy stał w królewskiej loży, Lila natomiast nie widziała królewskiej pary ani też Kella, chociaż dostrzegła rodzeństwo Alucarda na balkonie poniżej. Berras patrzył wilkiem, a Anisa klaskała, wznosiła okrzyki i machała flagą z kolorami brata. Arena była niewyraźną plamą ruchu i światła, a cała widownia wstrzymywała oddech, kiedy dwóch faworytów tańczyło wokół siebie. Jinnar poruszał się jak powietrze, Alucard — jak stal. Oglądając mecz, Lila obracała w palcach kawałeczek jasnego kamienia — pamiątkę z Białego Londynu — próbując nadążyć za ruchami mężczyzn, odczytywać kierunki ataku, przewidywać, co każdy z przeciwników zrobi, i rozumieć, jak to zrobił. Mecz był bardzo wyrównany. Jinnar prezentował się atrakcyjnie, władając wiatrem, ale Alucard miał rację; to był jedyny żywioł tamtego. Potrafił stworzyć z niego ścianę albo falę, wykorzystać go do cięcia jak nożem, z jego pomocą mógł też praktycznie latać. Jednak kapitan władał ziemią i wodą, konstruując z nich wszystko, czego potrzebował — solidne jak metalowe ostrza, tarcze z kamienia i lodu — toteż w końcu jego dwa żywioły odniosły triumf nad jednym Jinnara i Alucard zwyciężył, rozbijając dziesięć płyt zbroi przeciwnika, tracąc przy tym siedem. Srebrnooki mag wycofał się z uśmiechem widocznym między metalowymi pasmami maski, kapitan zadarł skryty pod łuskami podbródek w stronę królewskiej loży, głęboko ukłonił się księciu, po czym zniknął w korytarzu. Widzowie zaczęli wychodzić, ale Lila zwlekała. Spacer na arenę rozluźnił mięśnie jej kończyn, jednak nie miała ochoty znów chodzić, zanim nie będzie musiała, więc została, obserwując, jak tłum przypływa i odpływa, ponieważ jedne osoby przychodziły, a inne wychodziły obejrzeć mecze na pozostałych arenach. Niebies­ko-srebrne chorągiewki zniknęły, a zamiast nich pojawił się symbol płomiennorudego kota na złotym tle (sztandar Kisimyr) oraz para lwów na tle czerwonym. Kamerov. Lila schowała do kieszeni kawałek białego kamienia i usadowiła się wygodnie. Pojedynek zapowiadał się interesująco. Przeczytała, że Kisimyr specjalizuje się w ogniu, jednak gdy arnezyjska mistrzyni wyszła — skradała się, dokładniej mówiąc, z kępą czarnych warkoczyków wysuwających się jej spod kociej maski — w rękach trzymała kule z wodą i ziemią. Ku zachwytowi publiczności Kamerov niósł takie same. Widzów czekał zatem równy mecz, przynajmniej w kwestii żywiołów. To nie była nawet jej walka (dzięki Bogu, że nie była), lecz Lila poczuła, jak jej puls przyspiesza z emocji. Kule spadły i pojedynek się zaczął.

Przeciwnicy dobrze do siebie pasowali — Kisimyr potrzebowała niemal pięciu minut, zanim zadała pierwsze uderzenie, częściowo chybiony cios w udo Kamerova. Kamerovowi zadanie ciosu zajęło kolejne osiem. Przypatrując się, Lila zmrużyła oczy, gdyż wychwyciła coś, nawet zanim uprzytomniła sobie, co to jest. Kisimyr poruszała się w sposób, który był zgrabny, ale prawie zwierzęcy. Natomiast Kamerov… było coś znajomego w płynności, z jaką walczył. Z wdziękiem, niemal bez wysiłku, dołączając teatralne gesty, które nie wydawały się konieczne. Przed tym turniejem Lila widziała naprawdę niewiele walk prowadzonych przy użyciu magii. A jednak teraz, kiedy obserwowała tego mężczyznę tam, na dole, na podłodze areny, towarzyszyło jej uczucie déjà vu. Zastukała palcami o balustradę, a potem pochyliła się do ­przodu. Dlaczego Kamerov wydawał jej się znajomy? *** Kell robił uniki, przetaczał się i uskakiwał, próbując dopasować tempo do tempa Kisimyr, co było trudne, gdyż była naprawdę szybka. Szybsza niż jego pierwszy przeciwnik i mocniejsza niż ktokolwiek, z kim kiedykolwiek walczył, naturalnie oprócz Hollanda. Panująca mistrzyni odpowiadała sposobem na sposób, punktem na punkt. Pierwszy cios był słaby, niezdarny… Ale, na świętych, Kell czuł się dobrze. Czuł się żywy. Pod maską Kisimyr dostrzegł cień uśmiechu i w odpowiedzi — pod swoją — szeroko się uśmiechnął. Ziemia unosiła się w powietrzu w dysku nad jego prawą ręką, woda kłębiła się wokół jego lewej. Wyszedł zza stanowiącego osłonę filaru, lecz kobiety w poprzednim miejscu już nie było. Była za nim. Kell obrócił się, rzucając dysk. Zbyt wolno. Ścierali się ze sobą, nacierali na siebie i się od siebie odbijali, jakby walczyli na miecze, nie zaś wodą i ziemią. Pchnięcie. Sparowanie. Uderzenie. Włócznia z utwardzonej ziemi minęła o centymetry okryty zbroją policzek Kella. Mężczyzna przeturlał się, podniósł do klęku na jedno kolano, a następnie natarł, równocześnie obydwoma żywiołami. Oba trafiły, oślepiając ich oboje światłem. Tłum szalał, lecz Kisimyr ani przez chwilę się nie wahała. Woda, podbarwiona na czerwono, krążyła wokół niej. Atakując, Kell znalazł się blisko przeciwniczki, tuż przy pętli, i teraz mistrzyni wykorzystała do nacisku na niego część kręgu, którą — bez przełamywania pierścienia — zamroziła w lodowy szpikulec. Antari odskoczył w tył, lecz nie dość prędko; lód uderzył go w bark, roztrzaskując płytę i przeszywając ciało pod nią. Widzowie wstrzymali oddechy. Kell syknął z bólu i przycisnął dłoń do rany. Kiedy oderwał rękę od ramienia, krew plamiła jego palce, czerwona jak rubin. Magia szeptała przez niego — As Travars. As Orense. As Osaro. As Hasari. As Steno. As Staro… Jego wargi niemal układały się już w jedno z zaklęć, lecz w ostatniej chwili się powstrzymał, starł z rękawa krew i ponownie

rozpoczął atak. *** Lila otworzyła szeroko oczy. Reszta widzów była skupiona na Kamerovie, lecz ona przypadkiem spojrzała w górę tuż po ciosie i zobaczyła księcia Rhya z twarzą wykrzywioną z bólu. Ukrył to prędko, złagodził napięte rysy, ale palce zacisnął na poręczy, głowę pochylił i wtedy Lila zrozumiała! Była tamtej nocy, od której książęta zaczęła łączyć więź; krew do krwi, ból do bólu, życie do życia. Jej uwaga wróciła do zdarzeń na arenie. Nagle wszystko stało się oczywiste. Wzrost, postawa, płynne ruchy, nieprawdopodobna wręcz gracja. Dziko się uśmiechnęła. „Kell!” To był on. To musiał być on. Spotkała Kamerova Loste’a w Noc Sztandarów, zapamiętała jego szare oczy, jego lisi uśmiech. Ale zapamiętała także jego wzrost oraz sposób, w jaki się poruszał, i nie miała najmniejszych wątpliwości, że mężczyzna na arenie nie był tym samym, który życzył jej powodzenia w Sali Różanej. To był człowiek, u boku którego walczyła w trzech różnych Londynach. Ten, którego okradła, któremu groziła i którego ocaliła. To był Kell. — Co się tak uśmiechasz? — spytał Tieren, pojawiając się u jej boku. — Po prostu podoba mi się mecz — odparowała. Aven Essen wydał z siebie krótkie, sceptyczne prychnięcie. — Powiedz mi — dodała, nie odwracając wzroku od walki. — Próbowałeś go przynajmniej odwieść od tego szaleństwa? Czy po prostu również w jego przypadku planujesz udawać nieświadomego? Zapanowała cisza, a kiedy Tieren odpowiedział, jego głos był spokojny. — Nie wiem, o czym mówisz. — Jasne, że nie wiesz, Aven Essenie. — Odwróciła się w jego stronę. — Idę o zakład, że gdyby Kamerov, ten tam na dole, zdjął hełm, wyglądałby jak mężczyzna, którym był w Noc Sztandarów, a nie jak pewien czarnooki… — Tego rodzaju rozmowa sprawia, że żałuję, iż cię nie wydałem — odrzekł arcykapłan, przerywając jej. — Plotki bywają niebezpieczne, Sta-sio-nie, szczególnie jeśli wychodzą od kogoś, kto sam ma na sumieniu niejedno przestępstwo. Więc spytam cię raz jeszcze — podsumował. — Co cię tak bawi? Lila wytrzymała jego spojrzenie, mięśnie jej twarzy ani drgnęły. — Ależ nic — odparła, wracając wzrokiem do pojedynku. — Zupełnie nic. II W końcu Kamerov zwyciężył. Kell zwyciężył. Mecz pomiędzy dotychczasową mistrzynią i mężczyzną nazywanym srebrnym księciem okazał się zdumiewająco wyrównany. Pod koniec widzowie wyglądali na

oszołomionych z powodu ciągłego wstrzymywania oddechu, arena zmieniła się w chaos porozbijanego kamienia i czarnego lodu, połowa przeszkód była popękana, wyszczerbiona lub w ruinie. Sposób, w jaki „Kamerov” się poruszał. Sposób, w jaki toczył bój… Nawet w tym krótkim czasie, jaki spędzili razem, Lila nigdy nie widziała, żeby walczył tak jak dziś. Wygrał o jeden jedyny punkt, pokonując aktualną mistrzynię, a Lila potrafiła podsumować cały pojedynek tylko krótkim stwierdzeniem: „Kell się powstrzymywał”. „Nawet teraz wstrzymywał rękę”. — Stasion! Stasion! Lila oderwała myśli od antariego; miała własne, pilniejsze ­sprawy. Jej drugi mecz właśnie się zaczynał. Stała w środku zachodniej areny, trybuny zalane były srebrem i czernią, tylko od czasu do czasu w tłumie pojawiała się bladozielona chorągiew Faroanina. Naprzeciwko Lili stał Ver-as-Is, w każdej dłoni trzymał kulę z podkolorowaną ziemią. Dziewczyna przyjrzała się magowi — był gibki, kończyny miał długie i bardzo szczupłe, wyraźnie umięśnione, skórę — w odcieniu węgla drzewnego, oczy — niesamowicie jasnozielone, takie jak jego flaga; osadzone głęboko w oczodołach, zdawały się jarzyć. A jednak zainteresowanie Lili najbardziej wzbudziło jego złoto. Większość Faroan, których wcześniej widziała, nosiła na skórze klejnociki, Veras-Is natomiast swoją ozdobił złotem. Poniżej maski, która zasłaniała jedynie górną połowę jego głowy, koraliki drogocennego kruszcu widniały w rzędach na jego twarzy i cienkiej szyi. Lila zastanawiała się, czy jest to symbol statusu, czy po prostu pokaz majętności. Z jej punktu widzenia każdy człowiek eksponujący własne bogactwa tylko się prosił o rabunek, więc zadała sobie pytanie, jak łatwo byłoby usunąć takie paciorki. Co je trzymało? Klej? Magia? Zauważyła, że ozdóbek wcale nie umieszczono na skórze, lecz były w niej zatopione, osadzone. Zabieg został przeprowadzony w sposób fachowy, ciało wokół paciorków było ledwie uniesione, co dawało iluzję, iż klejnoty — czy, jak w tym wypadku, metal — wyrastały wprost z twarzy. Dostrzegła jednakże niemal niewidoczne blizny w miejscu, gdzie skóra Faroanina stykała się z obcym ciałem. Z tego powodu kradzież bez wątpienia byłaby trudna. I brudna. — Astal — przemówił sędzia w bieli i złocie. „Przygotujcie się”. Publiczność się uciszyła, ludzie wstrzymali oddechy. Faroanin podniósł kule i czekał, aż przeciwniczka zrobi to samo. Lila wyciągnęła swoje — ogień i wodę — wypowiedziała szybką modlitwę i upuściła je. *** Alucard napełnił dwa kieliszki z karafki na stole. Lila trzymała już swój w połowie drogi do ust, kiedy kapitan powiedział: „Na twoim miejscu nie piłbym tego”. Odsunęła szkło i badawczo przyjrzała się zawartości.

„Co to jest?” „Mocne wino… przeważnie”. „Przeważnie — powtórzyła jak papuga. Obejrzała płyn, przymrużywszy oko, i tak, faktycznie, mogła zobaczyć jakieś drobinki wirujące w trunku. — Co tam wrzuciłeś?” „Czerwony piasek”. „Przypuszczam, że zanieczyściłeś mój ulubiony napój… z jakiegoś powodu?” „Istotnie”. Odstawił własny kieliszek na stół. „Dziś wieczorem nauczysz się wywierać wpływ na dwa żywioły jednocześnie”. „Nie potrafię uwierzyć, że zepsułeś butelkę przedniego wina”. „Mówiłem ci, że magia to rozmowa…” „Powiedziałeś też, że jest oceanem — wtrąciła się. — I drzwiami. A raz, jak sądzę, nazwałeś ją nawet kotem…” „No cóż, dzisiejszego wieczoru nazywamy ją rozmową. Dodajemy po prostu drugiego uczestnika. Ta sama moc, różne nazwy”. „Nigdy nie umiałam równocześnie klepać się po głowie i pocierać sobie brzuch”. „Zapowiada się zatem ciekawie”. *** Lila z trudem łapała powietrze. Ver-as-Is krążył wokół niej, a jej ciało krzyczało, wciąż obolałe od poprzedniego dnia. A mimo to, chociaż była tak bardzo zmęczona, czuła w sobie magię, pod skórą, pulsującą i pragnącą się wydostać. Szli równo, było sześć do sześciu. Strużki potu spłynęły jej do oczu, kiedy zrobiła unik, uchyliła się, doskoczyła, uderzyła. Szczęśliwy cios rozbił płytę na bicepsie Faroanina. Siedem do sześciu. Woda obracała się przed nią w kształcie tarczy, zestalając się w lód za każdym razem, gdy Ver-as-Is atakował. Lód roztrzas­kiwał się pod razami mężczyzny, lecz lepiej, że niszczył tarczę niż cenne płyty Lili. Fortel nie działał zbyt długo. Po drugiej blokadzie Faroanin zrozumiał metodę dziewczyny i po jednym ataku natychmiast natarł po raz drugi. W kilka sekund Lila straciła kolejne dwie płyty zbroi. Siedem punktów do ośmiu. Czuła, że słabnie, przeciwnik natomiast wydawał się coraz silniejszy. Coraz szybszy. Ogień i woda wyglądały na zły wybór. Te dwa żywioły nie mogły się wszak dotykać; za każdym razem, gdy do tego dochodziło, unieszkodliwiały się wzajemnie, zmieniając się w parę lub w dym… I dzięki temu wpadła na pewien pomysł. Skierowała się do najbliższego głazu, tak niskiego, że mogła się nań wdrapać, dzierżąc w dłoniach obie moce. Tumany białego dymu ruszyły przed siebie, wypełniając arenę, a Lila, chroniąc się za nimi, odwróciła się i wskoczyła na skałę. Z góry nadciągały wirujące kłęby powietrza wysłane przez Ver-as-Isa, który obracał się wokół własnej osi, próbując zlokalizować przeciwniczkę. Lila skupiła się i para się rozdzieliła; woda

zmieniła się w mgłę, a potem w lód, zamarzając wokół mężczyzny, podczas gdy jej ogień wzniósł się wysoko, po czym spadł płomiennym deszczem. Faroanin zaczął kształtować swoją ziemię w łukowatą tarczę, lecz Lila roztrzaskała wcześniej dwie spośród jego płyt. Dziewięć do ośmiu. Zanim zdążyła się zacząć rozkoszować zyskaną przewagą, dostrzegła lecący w powietrzu ziemny szpikulec i musiała zeskoczyć z głazu. I trafiła prosto w pułapkę. Był tam Ver-as-Is, wewnątrz jej strefy ochronnej, cztery wykonane z ziemi włócznie pędziły w jej stronę. Nie miała sposobu ich uniknąć, nie miała dość czasu! Przegra, ale nie chodziło tylko o mecz, nie w tym momencie, ponieważ te włócznie były ostre, ostre jak ta lodowa, która niedawno przeszyła bark Kella. Lilę ogarnęła panika, tak jak przedtem wiele razy, gdy czyjś nóż pojawiał się zbyt blisko jej ciała i gdy czuła zakłócenie równowagi, pocałunek niebezpieczeństwa, muśnięcie śmierci. „Nie!” Coś się w niej wezbrało, coś prostego i instynktownego, i w tej samej chwili cały świat… zwolnił! To była magia — to musiała być magia — lecz niepodobna do niczego, co Lila kiedykolwiek zrobiła. Przez chwilę przestrzeń wewnątrz areny zdawała się zmieniać, spowalniając puls dziewczyny i wydłużając ułamki czasu wewnątrz sekundy, rozciągając moment — nie bardzo, ale na tyle długo, że Lila zdołała się uchylić, przetoczyć po podłodze i zaatakować. Jedna z włóczni Ver-as-Isa i tak zadrapała jej ramię, rozbijając płytę i kalecząc do krwi, nie miało to jednak znaczenia, ponieważ ciału Ver-as-Isa zabrakło sekundy — tej samej, skradzionej sekundy. Faroanin nie zdążył się ruszyć i jej lód uderzył go w bok, roztrzaskując mu dziesiątą płytę. I wtedy, tak po prostu, dodatkowy czas się skończył, a świat dokoła znów zaczął żyć w swoim tempie. Lila uprzytomniła sobie, jak nierealna cisza panowała w trakcie tego okresu zawieszenia, dopiero gdy ten okres się skończył. Teraz zapanował rozgardiasz. Ramię ją piekło, a widownia wiwatowała, lecz Lila nie mogła przestać się wpatrywać w Ver-as-Isa, który spoglądał w dół, na siebie wzrokiem kogoś, kogo zdradziło własne ciało. Jakby wiedział, że to, co się właśnie zdarzyło, nie było możliwe. Jeśli jednak Lila złamała zasady, nikt inny najwyraźniej tego się zauważył. Ani sędzia, ani król, ani wznoszący okrzyki ludzie na trybunach. — Zwycięża Stasion Elsor — ogłosił mężczyzna w bieli i złocie. Ver-as-Is zerknął na nią spode łba, lecz nie zarzucił jej faulu. Odwrócił się tylko i wybiegł. Patrzyła za nim. Poczuła wilgoć na wardze, a w ustach — smak miedzi. Sięgnęła palcami pod szczęki maski i dotknęła nosa; dłoń była czerwona. Lili kręciło się w głowie. Ale nie martwiła się; to była trudna walka. A ona ją wygrała! Tyle że po prostu nie była pewna, jak to zrobiła. III Rhy przysiadł na krawędzi łóżka antariego, pocierając sobie kark, podczas gdy Hastra usiłował owinąć ramię Kella. Rana się goiła, lecz — w obliczu balu — nie dość

szybko. — Przebolej to — pouczył księcia Kell. — Jutro będzie gorzej. Zwyciężył. Mecz był wyrównany — bardzo wyrównany — i to nie tylko dlatego, że pokonanie Kisimyr z większą przewagą niż o włos wzbudziłoby podejrzenia. Nie, Kisimyr była dobra, naprawdę wspaniała, być może najlepsza ze wszystkich. Ale Kell nie był jeszcze gotów przestać walczyć, nie był gotów porzucić wolności oraz emocjonującego dreszczyku i powrócić do życia jako bibelot w pudełku. Mistrzyni pokazała siłę, lecz on był zdesperowany i głodny, aż zdobył dziesiąty punkt. Awansował do finałowej dziewiątki. Trzy grupy po trzy osoby, walczące każda z każdą, jeden na jeden, a dalej przechodził wyłącznie zdobywca największej liczby punktów. Nie wystarczyło wygrać. Kell musiałby zwyciężać z przewagą większą niż pojedynczy cios. Na dodatek niezbyt dobrze wylosował. Jutro będzie musiał stoczyć nie jeden, lecz oba pojedynki. Żałował księcia, ale teraz nie było już odwrotu. Opowiedział wcześniej bratu o prośbie króla, żeby nie wychodził z pałacu. Powiedział mu o tym oczywiście po wymknięciu się na mecz i powrocie. „Wpadnie w szał, jeżeli się dowie” — przestrzegł go wtedy Rhy. „I dlatego się nie dowie” — odciął się Kell. Brat nie wyglądał na przekonanego. Chociaż słynął z hulaszczego trybu życia, rzadko potrafił okazać nieposłuszeństwo ojcu. Tak jak jeszcze do niedawna Kell. — Skoro mowa o jutrze — oznajmił Rhy z łóżka. — Musisz zacząć przegrywać. Antari zesztywniał, co spowodowało świeże dźgnięcie bólu przez bark. — Co takiego?! Dlaczego? — Masz pojęcie, jak trudno było to zaplanować? Załatwić wszystko. To naprawdę cud, że nas nie przyłapano… Kell wstał, sprawdzając opatrunek na ramieniu. — No cóż, to kwestia zaufania… — Nie pozwolę ci zepsuć planu przez wygranie turnieju! — Nie zamierzam go wygrywać. Zostało nas tylko dziewięcioro. — Kell odnosił wrażenie, że coś przeoczył. Spojrzenie na twarz Rhya to potwierdziło. — Pierwsza trzydziestka szóstka staje się osiemnastką — powiedział powoli książę. — Z osiemnaściorga pozostaje dziewięcioro. — Tak, potrafię rachować — burknął antari, zapinając koszulę. — Z dziewięciorga zostaje troje — ciągnął Rhy. — A co przydarza się tej trójce, mój mądry rachmistrzu? Kell zmarszczył brwi. I nagle pojął. — Och. — Och — zadrwił z niego Rhy, zeskakując z łóżka. — Uroczystość ze zdejmowaniem masek — mruknął Kell. — Tak, to — zgodził się jego brat. Imprezie Essen Tasch towarzyszyło niewiele zasad, kiedy chodziło o walkę, i jeszcze mniej w kwestii noszonych podczas tych walk masek. Zawodnicy mieli prawo ukrywać twarze przez większą część turnieju, ale ta konkretna uroczystość nakazywała

trojgu finalistów ukazać oblicza tłumom i królom — musieli zdjąć maski i nie zakładać ich później w trakcie meczu finałowego i następującej po nim ceremonii medalowej. Podobnie jak wiele rytuałów turniejowych, tak pochodzenie i tej uroczystości zatarło się już w ludzkiej pamięci, Kell wszakże znał historię, która miała miejsce niedługo po podpisaniu traktatu pokojowego, gdy jakiś zamachowiec, wykorzystując turniej i swoją anonimowość, próbował pozabijać członków faroańskiej rodziny królewskiej. Zamordował maga, który wygrał turniej, założył jego hełm, a kiedy królowie i królowe trzech imperiów zaprosili go na swoje podwyższenie po odbiór nagrody, zaatakował, zabijając — zanim go powstrzymano — faroańską królową i poważnie raniąc młodego królewicza. Dopiero co zawarte porozumienie o mało nie zostało wówczas zaprzepaszczone, nikt jednak nie chciał się przyznać do związków z zamachowcem, który zmarł, zanim zdążył cokolwiek wyznać. Ostatecznie pokój między królestwami utrzymano, ale wprowadzono zwyczaj zdejmowania masek. — Po prostu nie możesz wyjść poza dziewiątkę — oznajmił nieodwołalnym tonem Rhy. Kell skinął głową, tracąc zapał. — Rozchmurz się, bracie — powiedział książę, przypinając mu na piersi królewską szpilkę. — Ciągle masz do rozegrania dwa mecze. I kto wie, może ktoś nawet pobije cię uczciwie. Rhy ruszył do drzwi, a Kell szedł o krok za nim. — Panie — odezwał się Hastra — na słówko. Antari przystanął. Rhy znieruchomiał w progu i popatrzył za siebie. — Idziesz? — Dogonię cię. — Jeśli się nie zjawisz, prawdopodobnie zrobię coś idiotycznego, na przykład rzucę się na Aluca… — Nie opuszczę tego głupiego balu — warknął Kell. Jego brat mrugnął i zatrzasnął za sobą drzwi. Kell odwrócił się do strażnika. — No co tam, Hastra? Strażnik wyglądał na zdenerwowanego. — Chodzi tylko o to, że… Podczas gdy ty, panie, walczyłeś, wróciłem do pałacu skontrolować Staffa. Król akurat przechodził, zatrzymał mnie i wypytywał, jak spędziłeś dzień… — Hastra wyraźnie się zawahał, pozostawiając niewypowiedzianą oczywistość: król przecież nie spytałby o coś takiego, gdyby wiedział o przebierankach Kella. Co znaczyło, że o nich nie wiedział. Kell zamarł. — I co odpowiedziałeś? — spytał, panując nad nerwami. Hastra zapatrzył się w podłogę. — Powiedziałem mu, że nie wychodziłeś z pałacu. — Okłamałeś króla? — spytał antari, siląc się na spokojny ton. — Tak naprawdę nie było to kłamstwo — odparł strażnik powoli, podnosząc wzrok. — Nie w ścisłym sensie tego słowa.

— Jakże to? — No cóż, powiedziałem mu, że pan Kell nie opuścił pałacu. Nic nie mówiłem o panu Kamerovie… Antari gapił się na młodego mężczyznę ze zdumieniem. — Dziękuję ci, Hastro. Rhy i ja nie powinniśmy byli stawiać cię w takim położeniu. — Owszem — przyznał strażnik z zaskakującą stanowczością, a potem dodał szybko: — Ale rozumiem, dlaczego to zrobiliście. Zaczęły bić dzwony. Bal się już zaczął. Kell poczuł ostry ból w ramieniu i podejrzewał, że Rhy go ponagla. — Cóż — stwierdził, kierując się do drzwi. — Już niedługo nie będziesz musiał kłamać. *** Tej nocy Lila miała ochotę pójść na bal. Teraz, kiedy znała prawdę, chciała zobaczyć twarz Kella bez maski, jak gdyby mogła wyczytać oszustwo wypisane w rysach jego marsowej miny. Zamiast tego trafiła jednak do doków i wałęsała się, obserwując podskakujące na falach statki, słuchając chlupotania wody o ich kadłuby. W palcach trzymała maskę z szeroko rozwartymi szczękami. Doki były dziwnie puste — większość marynarzy i robotników portowych najwidoczniej wyprawiła się do pubów i na imprezy lub przynajmniej na Nocne Targowisko. Marynarze kochają ląd bardziej niż ktokolwiek na brzegu i wiedzieli, jak się swoją wizytą nacieszyć. — Niezły był ten dzisiejszy pojedynek — powiedział czyjś głos. Chwilę później obok niej ukazał się Alucard, dostosowując krok do jej tempa. Pomyślała o ich porannej rozmowie, o bólu w jego głosie, kiedy spytał, dlaczego to zrobiła, dlaczego ukradła tożsamość Elsora, narażając siebie — a także ich wszystkich — na niebezpieczeństwo. I Lila znowu to poczuła, to zdradzieckie pragnienie przeprosin, prośby o powrót na jego statek lub przynajmniej w jego łaski. — Znów mnie śledzisz? — spytała. — Nie powinieneś świętować? Alucard odchylił głowę w tył. — Nie miałem na to chęci dziś wieczorem. Poza tym — spuścił głowę — chciałem się dowiedzieć, co robisz, że jest to ciekawsze od balu. — Chciałeś się upewnić, że nie wpakuję się w kłopoty. — Nie jestem twoim ojcem, Bard. — No myślę. Ojcowie nie powinni uwodzić swoich córek, żeby poznać ich sekrety. Potrzasnął głową z żalem. — To był jeden jedyny raz! — Kiedy byłam młodsza — zauważyła w zadumie — często chodziłam do portu w Londynie… w moim Londynie… Patrzyłam na wszystkie te statki, które wpływały do doków. W niektóre dni wyobrażałam sobie, jak będzie wyglądał mój własny. W inne dni po prostu próbowałam sobie wyobrazić taki, który mnie stamtąd zabierze.

Alucard wpatrywał się w nią. — No co? — Pierwszy raz w ogóle sama z siebie dzielisz się ze mną jakąś informacją. Lila uśmiechnęła się krzywo. — Nie przyzwyczajaj się do tego. Przez kilka chwil szli w ciszy, kieszenie Lili pobrzękiwały. Isle lśniła czerwono obok nich, a w oddali jarzył się pałac. Ale kapitan nie potrafił zbyt długo milczeć. — Więc to robisz zamiast tańczyć — zauważył. — Nawiedzasz doki niczym duch marynarza? — No cóż, tylko wówczas, gdy znudzę się robieniem… tego. — Wyciągnęła z kieszeni pięść i otworzyła ją, pokazując garść kosztowności, monet, błyskotek. Alucard potrząsnął głową poirytowany. — Czemu? Wzruszyła ramionami. „Ponieważ to było coś znajomego” — mogłaby odpowiedzieć. I ponieważ była w tym dobra. Na dodatek w tym Londynie zawartość ludzkich kieszeni była o niebo bardziej interesująca niż w jej mieście. Lila natrafiła na kamień marzeń, kamień ognia i przedmiot, który wyglądał jak kompas, lecz nim nie był. — Wiesz, kto raz ukradnie, zawsze już pozostanie złodziejem. — A cóż to takiego? — spytał, wyławiając spośród mieszaniny zrabowanych klejnotów okruch białego kamienia. Lila napięła mięśnie. — Ten jest mój — odrzekła. — Pamiątka. Wzruszył ramionami i upuścił kawałek z powrotem na stosik. — Schwytają cię. — W takim razie lepiej bawić się teraz, póki jeszcze można — odrzekła, chowając łupy. — A kto wie, może korona i mnie wybaczy. — Nie spodziewaj się zbyt wiele — mruknął. Zaczął pocierać przeguby dłoni, zdał sobie sprawę z tego, co robi, przestał, po czym wygładził płaszcz. — No dobra, może ciebie zadowala nawiedzanie doków i okradanie przechodniów, ja jednak wolałbym ubrać się strojniej i wypić coś gorącego… więc… — Ukłonił się głęboko. — Mogę ci zaufać? Będziesz się trzymała z dala od kłopotów, przynajmniej do jutra? Lila uśmiechnęła się złośliwie. — Postaram się. *** W połowie dystansu do Pokrętnej Drogi uświadomiła sobie, że ktoś za nią idzie. Słyszała czyjeś kroki, czuła w powietrzu zapach czyjejś magii, słyszała, jak serce przyspiesza jej w ten stary, swojski sposób. Dlatego nie była zaskoczona, gdy zerknęła za siebie i zobaczyła kogoś na wąskiej uliczce. Nie uciekła. A powinna była. Kiedy po raz pierwszy kogoś zauważyła, należało skręcić w główną drogę, wybrać jakieś miejsce pełne ludzi. A ona zrobiła dokładnie tę jedną

rzecz, której zgodnie z obietnicą daną Alucardowi miała nie robić. Wpakowała się w kłopoty. Dotarłszy do następnego zakrętu ulicy z boczną alejką, wkroczyła właśnie w nią. Coś błysnęło na dalekim końcu i Lila zrobiła krok ku temu, po czym uprzytomniła sobie, co widzi. Nóż. Kiedy poruszył się szybko i gładko w powietrzu ku niej, uskoczyła. Była szybka, lecz nie dość szybka — ostrze otarło się o jej bok, a potem z brzękiem spadło na ziemię. Przycisnęła sobie dłoń do talii. Przecięcie było płytkie, niemal nie krwawiło, a kiedy ponownie podniosła wzrok, zobaczyła mężczyznę, którego sylwetka wtapiała się w ciemność. Lila obróciła się, lecz wejście w boczną alejkę blokowała jej inna postać. Przestąpiła z nogi na nogę, usiłując pilnować obu mężczyzn jednocześnie. Ale kiedy weszła głębiej w cień ściany alejki, jakaś ręka złapała ją za ramię. Lila szarpnęła się przed siebie, a wówczas z mroku wyszła trzecia osoba. Nie było dokąd uciekać. Lila zrobiła zatem krok ku kształtowi w wylocie z alejki, mając nadzieję trafić na pijanego marynarza albo jakiegoś oprycha. I wtedy dostrzegła błysk złota. Ver-as-Is nie nosił hełmu i dzięki temu widziała resztę złotego wzoru, który ciągnął się ponad jego oczyma, ku linii włosów. — Elsor — syknął mężczyzna, wymawiając nazwisko zawile, z faroańskim akcentem. „Cholera” — pomyślała Lila. Ale powiedziała tylko: — Znowu ty. — Ty nieuczciwa szumowino — kontynuował bełkotliwym arnezyjskim. — Nie wiem, jak to zrobiłeś, ale widziałem oszustwo. Poczułem je! Niemożliwe, żebyś umiał… — Nie gniewaj się — weszła mu w słowo. — To była jedynie gra… Przerwała, gdy czyjaś pięść uderzyła ją w zraniony bok. Lila z bólu zgięła się wpół, kaszląc. Cios nie nadszedł ze strony Ver-as-Isa, lecz zadał go jeden z pozostałych napastników, których upiększone kamieniami szlachetnymi twarze pozostawały skryte za ciemnym materiałem. Lila zacisnęła palce na wzmocnionej metalem masce, po czym zamachnęła się nią, trzaskając w czoło najbliższego mężczyznę. Napastnik krzyknął i zatoczył się w tył, lecz zanim zdążyła uderzyć ponownie, rzucili się na nią wszyscy trzej — sześć rąk wobec jej dwóch — spychając ją na ścianę w bocznej alejce. Chwiejnie ruszyła do przodu, lecz ktoś wykręcił jej rękę za plecami. Instynktownie opadła na kolano, a później przeturlała się, przerzucając mężczyznę przez ramię. Nie udało jej się jednak podnieść, gdyż wcześniej czyjś but kopnął ją w szczękę. Ciemność eksplodowała błyskami światła, jeden z Faroan zacisnął rękę na szyi Lili, ciągnąc ją do pionu. Niezdarnie sięgnęła po nóż, który trzymała na plecach, mężczyzna jednakże schwycił jej nadgarstek i brutalnie przekręcił go w górę. Znalazła się w potrzasku. Czekała na przypływ sił, który ogarnął ją na arenie, czekała, aż świat spowolni swój bieg i jej moc powróci, nic takiego wszakże się nie zdarzyło.

Więc zrobiła coś niemożliwego do przewidzenia: roześmiała się. Nie było jej wcale do śmiechu — ból rozdzierał ramię i ledwo mogła oddychać — lecz się zmusiła, a nagrodą okazało się zmieszanie niczym plama rozprzestrzeniające się na twarzy Ver-as-Isa. — Jesteś żałosny — wypluła z siebie słowa. — Nie potrafiłeś mnie pokonać jeden na jeden, więc przyszedłeś do mnie w towarzystwie? To pokazuje, jak słaby naprawdę jesteś. Sięgnęła po magię, po ogień, ziemię, nawet po kość, ale niczego nie poczuła. W głowie jej tętniło, a krew wciąż spływała powoli z rany w boku. — Myślisz, że tylko twoi pobratymcy umieją zaklinać metal? — syknął, przykładając jej nóż do gardła. Wytrzymała jego wzrok. — Naprawdę zamierzasz mnie zabić tylko dlatego, że przegrałeś mecz? — Nie — odciął się. — Odpowiadam pięknym za nadobne. Oszukiwałaś. Więc i ja zamierzam. — Już przegrałeś! — wytknęła mu ostro. — O co ci, cholera, chodzi?! — Kraj to nie człowiek, ale każdy człowiek jest krajem — oznajmił, a później rzucił do swoich kompanów: — Pozbądźcie się go. Pozostali dwaj zaczęli wlec ją ku dokom. — Nawet nie umiesz zrobić tego sam — zadrwiła. Jeśli dotknęła go tą uwagą, Faroanin nic nie dał po sobie poznać. Odwrócił się i zaczął odchodzić. — Ver-as-Is — zawołała za nim. — Dam ci wybór. — Ach tak? — Zerknął za siebie, otwierając z rozbawieniem bladozielone oczy. — Możesz mnie teraz wypuścić i odejść — oświadczyła po­woli — lub wszystkich was pozabijam. Uśmiechnął się. — A jeśli cię puszczę wolno, zapewne rozstaniemy się jak przyjaciele? — Ależ nie — odparła, potrząsając głową. — Ciebie i tak zamierzam zabić. Jeśli jednak twoi ludzie pozwolą mi teraz odejść, oszczędzę ich. Przez moment zdawało jej się, że ręka na jej szyi poluźnia uchwyt. Potem wszakże uścisk wrócił, dwa razy mocniejszy. „Cholera” — pomyślała, kiedy Ver-as-Is zbliżył się do niej, wymachując ostrzem. — Gdybyż tylko słowa mogły ranić… — powiedział, opuszczając nóż. Rękojeść trafiła Lilę w skroń i wokół zapadły ciemności. IV Obudziła się niczym tonący wychylający się nagle na powierzchnię wody. Gwałtownie otworzyła oczy, lecz świat pozostał czarny jak smoła. Rozdziawiła usta, chcąc krzyknąć, i zrozumiała, że już są otwarte, a wszelkie odgłosy tłumi szmaciany knebel. Z boku głowy czuła pulsujący ból, który zaostrzał się przy każdym ruchu, pomyślała też, że chyba zaraz zwymiotuje. Spróbowała usiąść prosto i szybko odkryła, że nie jest w stanie.

Ogarnęła ją panika, a mdłości zastąpiła nagle potrzeba odetchnięcia. Znajdowała się w skrzyni. Bardzo małej skrzyni. Znieruchomiała i zrobiła drżący wydech ulgi, gdyż skrzynia przynajmniej nie poruszała się ani nie kołysała. Najwyraźniej wciąż znajdowała się na lądzie. No chyba że tkwiła… pod ziemią. Powietrze niespodziewanie wydało jej się rzadsze. Nie potrafiła powiedzieć, czy skrzynia rzeczywiście jest trumną, ponieważ nie mogła zobaczyć jej rozmiarów. Leżała na boku w ciemnościach. Znowu usiłowała się poruszyć i uprzytomniła sobie, dlaczego nie może tego zrobić — ręce i nogi w kostkach miała związane, ramiona wykręcono jej za plecy. Przeguby dłoni bolały od grubego parcianego sznura okręconego wokół nich, palce jej zdrętwiały, węzły zaciskały się tak mocno, że skórę miała już obtartą do żywego mięsa. Najlżejsza próba wyswobodzenia powodowała ostry jak cięcie brzytwą ból. „Pozabijam ich — piekliła się w myślach. — Wszystkich ich pozabijam”. Nie wypowiedziała tych słów na głos z powodu knebla… a także dlatego, że w skrzyni nie było zbyt dużo powietrza. Świadomość tego kazała jej wstrzymać oddech. „Zachowaj spokój”. „Zachowaj spokój”. „Zachowaj spokój”. Niewielu rzeczy się bała. Ale małych, ciemnych przestrzeni nie lubiła. Usiłowała obmacać swoje ubranie, szukając noży, niestety, zniknęły. Podobnie jak zgromadzone przez nią łupy. I kawałek jas­nego kamienia. Gniew zapłonął w niej jak ogień. Ogień! Tak, tego potrzebowała. „Co może pójść nie tak, gdy użyjemy ognia w drewnianej skrzyni?” — pomyślała szyderczo. W najgorszym razie po prostu spali się żywcem, zanim zdąży się wydostać. Lecz jeśli zamierzała uciec — a zamierzała, choćby tylko po to, by dokonać srogiej zemsty na Ver-as-Isie i jego ludziach — w takim razie musiała uwolnić się ze sznura. A sznur dobrze się pali. Więc starała się wezwać ogień. „Tygrysie, błysku w gąszczach…” Nic. Nawet jednej iskry. Powodem nie była chyba rana od noża, która wyschła, pociągając za sobą zaklęcie. Tak to działało? Czyżby? Powinno się przecież udać. Panika. Większa panika. Szaleńcza panika. Lila zamknęła oczy, przełknęła ślinę i spróbowała jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze. *** „Skup się” — polecił Alucard. „Cóż, to trochę trudne, biorąc pod uwagę…” Stała pośrodku jego kajuty, z zawiązanymi oczyma. Ostatnim razem, gdy go widziała, kapitan siedział na swoim krześle, kostkę jednej nogi położył sobie na kolanie drugiej i sączył ciemny trunek. Wnosząc z odgłosów sugerujących podnoszenie butelki

i nalewanie płynu, mężczyzna nadal tam był. „Oczy otwarte, oczy zamknięte — powiedział. — Bez różnicy”. Zupełnie się z nim nie zgadzała. Z otwartymi oczyma potrafiła przywołać ogień, a zamkniętymi — no cóż, nie umiała. Poza tym czuła się jak idiotka. „Jaki dokładnie jest tego sens?” „Sens tego, Bard, jest taki, że magia jest zmysłem”. „Tak jak i wzrok!” — warknęła. „Tak jak i wzrok — przyznał Alucard. — Ale nie jest wzrokiem. Nie musisz jej widzieć. Tylko ją poczuj”. „Czucie to również zmysł”. „Nie kpij sobie”. Lila poczuła, jak Esa kładzie się na jej nodze, i z trudem zapanowała nad chęcią kopnięcia kotki. „Nie cierpię tego”. Kapitan ją zignorował. „Magia jest wszystkim i niczym. Jest wzrokiem, smakiem, zapachem, dźwiękiem i dotykiem, lecz jest też czymś całkowicie innym. Jest mocą we wszystkich mocach, lecz równocześnie własną. A kiedy dowiesz się, jak wyczuć jej obecność, nigdy ci jej nie zabraknie. No, przestań jęczeć i skup się”. *** „Skupić się” — pomyślała, starając się zachować spokój. Wyczuwała magię, wplecioną w jej tętno. Nie musiała jej widzieć. Musiała jej jedynie dosięgnąć. Mocno zacisnęła powieki, próbując zmusić swój umysł do myśli, że ciemność jest jej wyborem. Była otwartymi drzwiami. Miała władzę. „Pal się” — pomyślała, a słowa zapłonęły w jej wnętrzu jak zapałka. Strzeliła palcami i poczuła na skórze znajomy ciepły powiew ognia. Sznur się zapalił, rozświetlając skrzynię i ujawniając jej rozmiary — małe, bardzo małe, zbyt małe — a kiedy Lila odwróciła głowę, gapiła się na nią czyjaś makabryczna twarz, która okazała się maską demona. Sekundę po tej konstatacji Lila wzdrygnęła się, boleśnie oparzona. Póki ogień unosił się nad jej palcami, nie czuła gorąca, ale teraz, kiedy wgryzł się w sznur, parzył. Powstrzymała się przed krzykiem, gdy płomień zaczął lizać przeguby jej dłoni, aż w końcu sznur pękł. Jak tylko uwolniła ręce, zagasiła ogień, zagłębiając się z powrotem w ciemność. Wyszarpnęła knebel i usiadła, chcąc sięgnąć do kostek u nóg, lecz uderzyła głową o wieko skrzyni, przeklinając straszliwie i ponownie opadając. Manewrując ostrożnie, zdołała chwycić sznury na nogach i je rozwiązać. Oswobodziwszy wszystkie kończyny, zaczęła pchać wieko skrzyni. Nie poruszyło się. Znów przeklęła i złożyła dłonie, spomiędzy których wystrzelił maleńki płomyk. W jego świetle zobaczyła, że skrzynia nie ma zatrzasków. Służyła zatem do załadunku. I była zabita gwoździami. Lila zdmuchnęła światełko i przyłożyła obolałą głowę do podłogi skrzyni. Zrobiła kilka uspokajających wdechów („Emocje to nie moc” — powiedziała sobie, recytując jedno z licznych powiedzeń Alucarda), a następnie przycisnęła dłonie do drewnianych ścian skrzyni i pchała.

Nie rękoma, lecz siłą woli! Wola przeciw drewnu, wola przeciw gwoździom, wola przeciwko powietrzu. Skrzynia zadrżała. I wybuchła! Metalowe gwoździe wysunęły się z desek, które się od siebie oddzieliły, a powietrze z wnętrza wypchnęło je na zewnątrz. Lila zakryła głowę, gdy spadały na nią szczątki skrzyni, potem wstała i zrobiła wdech. Ciało na nadgarstkach było zaognione i pokrwawione, ręce drżały jej z bólu i wściekłości, a ona usiłowała się zorientować, gdzie przebywa. Myliła się. Znajdowała się jednak w ładowni. Na statku. Ale sądząc po jego stabilności, nadal pozostawał w porcie. Zagapiła się na resztki desek. Nie umknęła jej ironia tej sytuacji; ostatecznie, dokładnie to samo starała się zrobić Stasionowi Elsorowi. Ale lubiła myśleć, że gdyby faktycznie umieściła go w skrzyni, wywierciłaby w niej uprzednio otwory wentylacyjne. Diabelska maska mrugnęła do niej z pozostałości po skrzyni i Lila wyciągnęła ją, a potem założyła na twarz. Wiedziała, gdzie Ver-as-Is się zatrzymał. Widziała członków jego orszaku w Promieniu Słońca, gospodzie, która mieściła się przy tej samej ulicy co Pokrętna Droga. — Hej ty — zawołał jakiś mężczyzna, kiedy wyszła na pokład. — Jak ci się zdaje, co robisz? Lila nie zwolniła. Dziarsko przemierzyła pokład i po trapie zeszła do doku, nie zważając na krzyki z pokładu, na poranne słońce ani na odległe odgłosy owacji. Ostrzegała wszak Ver-as-Isa, co go czeka. A była słowną dziewczyną. *** — Którego wyrazu w „musisz przegrać” nie zrozumiałeś? Rhy krążył po namiocie Kella i wyglądał na rozgniewanego. — Nie powinieneś tu przychodzić — rzekł antari, pocierając doskwierające mu ramię. Nie zamierzał wygrywać. Chciał po prostu stoczyć dobry pojedynek. Wyrównany. Nie było jego winą, że „Rul Wilk” się potknął. Że optował za walką bezpośrednią. Ani że spędził wczoraj zbyt wiele czasu na zabawie. Kell widział wcześniej, jak ten Veskanin walczy i był znakomity. Dlaczego nie walczył tak dzisiaj? Antari przeczesał ręką wilgotne od potu włosy. Srebrny hełm leżał porzucony na poduszkach. — Nie potrzebujemy tego rodzaju kłopotów, Kell. — To był wypadek. — Nie chcę tego słuchać. Hastra stał pod ścianą; wyglądał, jakby pragnął zniknąć. Na głównej arenie widzowie nadal skandowali imię Kamerova. — Spójrz na mnie — rozkazał Rhy, unosząc podbródek brata, aż ich oczy się spotkały. — Musisz zacząć przegrywać. Teraz! — Znowu zaczął chodzić po

pomieszczeniu, mówiąc cicho, mimo że nakazał Hastrze sprawdzić namiot. — Dziewiątka gra na punkty — kontynuował. — Z twojej grupy awansuje ten z największą ich liczbą. Przy odrobinie szczęścia jeden z pozostałych wygra swój mecz z przytłaczającą przewagą, ale ty się martw o Kamerova, który po prostu musi odpaść. — Jeśli przegram zbyt wyraźnie, będzie to wyglądało podejrzanie. — No cóż, musisz przegrać tak, żeby nie awansować! — upierał się Rhy. — Dobra wiadomość jest taka, że widziałem twojego następnego przeciwnika i jest na tyle dobry, że może cię pobić. Kell zrobił kwaśną minę. — Oj, w porządku — poprawił się książę. — Jest na tyle dobry, że może pobić Kamerova. I tak się właśnie stanie. Antari westchnął. — Przeciwko komu staję? Rhy w końcu przestał chodzić. — Nazywa się Stasion Elsor. I jak dobrze pójdzie, bez trudu cię pokona. *** Lila zamknęła za sobą drzwi na klucz. Znalazła swoje noże w torbie u stóp łóżka, wraz ze świecidełkami i kawałkiem jasnego kamienia. Mężczyźni ciągle jeszcze spali. Wyglądało na to, że — oceniając po pustych butelkach i splątanej pościeli — położyli się bardzo późno w nocy. Lila wybrała swój ulubiony nóż, ten z metalowymi kłykciami, i zbliżyła się do łóżek, nucąc cicho. Skąd możesz wiedzieć, kiedy Sarows nadchodzi? (Idzie, idzie, idzie po pokładzie?). Zabiła dwóch napastników w ich łóżkach, ale samego Ver-as-Isa obudziła, tuż zanim poderżnęła mu gardło. Nie chciała, żeby błagał, pragnęła po prostu, by ją zobaczył. Kiedy Faroanie umarli, zdarzyło się coś dziwnego. Klejnoty, które znaczyły ich ciemną skórę, przestały się jej trzymać i odpad­ły. Z twarzy Ver-as-Isa ześlizgnęły się złote koraliki, uderzając o podłogę jak krople deszczu. Lila podniosła największy i schowała do kieszeni jako zapłatę, po czym wyszła. Wróciła drogą, którą przyszła, szczelnie owinięta płaszczem i ze spuszczoną głową, zabierając maskę z kosza, w którym ją wcześniej ukryła. Jej nadgarstki wciąż płonęły, a głowa ciągle bolała, lecz Lila czuła się teraz dużo lepiej, a kiedy posuwała się ku Pokrętnej Drodze, oddychając chłodnym powietrzem i pozwalając, by światło słoneczne ogrzewało jej skórę, spłynął na nią spokój — spokój, który brał się z przejęcia kontroli, z wygrażania komuś i dokończenia dzieła. Znowu poczuła się sobą. Jednak pod tym wszystkim czaiło się jakieś wrażenie, nie poczucie winy czy żalu, ale dokuczliwe ukłucie, że o czymś zapomniała. Kiedy usłyszała trąby, przypomniała sobie. Zadarła głowę, wypatrując na niebie słońca, lecz dostrzegła jedynie chmury. Ale wiedziała. Wiedziała, że pora jest późna. Wiedziała, że się spóźniła. Żołądek ciążył jej jak kamień. Narzuciła na głowę hełm i zaczęła biec. ***

Kell stał w środku areny i czekał. Trąby zabrzmiały po raz drugi. Kell wyprostował ramiona, zwrócił się do przeciwnego tunelu, czekając, aż pojawi się jego przeciwnik. Ale nikt nie wychodził. Dzień był zimny i oddech Kella przed maską zmieniał się w parę. Minęła minuta, później dwie i antari odkrył, że zerka na królewskie podwyższenie, gdzie stał Rhy, obserwując, oczekując. Za nim lord Sol-in-Ar patrzył beznamiętnie, księżniczka Cora wyglądała na znudzoną, królowa Emira — na zatopioną w myślach. Widzowie zaczynali się niepokoić i tracić zainteresowanie. Podniecenie Kella rosło, mięśnie tężały, ciało drżało. Jego sztandar — dwa lwy na czerwonym tle — powiewał nad podium i wśród publiczności. Drugi sztandar — skrzyżowane noże na czarnym tle — ruszał się na wietrze. Jednak Stasiona Elsora nigdzie nie można było znaleźć. *** — Jesteś bardzo późno — wytknęła jej Ister, kiedy Lila wpadła do arnezyjskiego namiotu. — Wiem — odburknęła. — Nigdy nie zdołasz… — Po prostu mi pomóż, kapłanko! Kobieta wysłała na stadion posłańca z wiadomością, pozyskała też dwóch dodatkowych pomocników i we troje pospiesznie założyli Lili zbroję, mocując paski, podkładki i płyty. „Chryste”. Lila nawet nie wiedziała, z kim ma walczyć. — Czy to krew? — spytał jeden z pomocników, wskazując na kołnierz. — Nie jest moja — wymamrotała Lila. — Co się stało z twoimi nadgarstkami? — spytał drugi. — Zbyt wiele pytań, nie dość dużo pracy. Ister zjawiła się z dużą tacą, której powierzchnię pokrywało kilka sztuk broni. Nie, właściwie nie broni, lecz rękojeści i uchwytów. — Myślę, że czegoś im brakuje. — To runda grupowa — powiedziała Ister. — Ty musisz dostarczyć resztę. Wzięła z tacy jedną z rękojeści, owinęła wokół niej palce i zaczęła poruszać wargami. Wtedy zerwał się podmuch wiatru, wirując ciasno nad rękojeścią, aż uformował coś w rodzaju ostrza. Oczy Lili niemal wychodziły z orbit. Przez pierwsze dwie rundy walczyła z oddali, ataki na arenie przypominały użycie materiałów wybuchowych. Ale ta broń oznaczała walkę wręcz, a tego typu potyczki stanowiły jej specjalność. Zagarnęła z tacy dwie rękojeści od sztyletów i wsunęła je sobie pod płyty zbroi na przedramionach. — Fal chas — powiedziała kapłanka, a zaraz potem trąby znów zabrzmiały ostrzegawczo.

Lila założyła szczękę demona i wyszła, zapinając ostatnie sprzączki maski. *** Kell przechylił głowę, patrząc na Rhya i zastanawiając się, co tamten zrobi. Jeśli Elsor się nie pojawi, książę będzie musiał ogłosić walkower. W takim przypadku Kamerov otrzyma punkty i na pewno awansuje do finału. A przecież nie mógł awansować! Widział, że Rhy toczy ze sobą walkę, aż nagle król wyszeptał mu coś do ucha. Oblicze księcia zdało się blednąć, kiedy podnosił do ust złoty pierścień, gotów ogłosić wynik pojedynku. Zanim jednak zdążył przemówić, na krawędzi podwyższenia zjawił się służący i powiedział coś szybko. Rhy się zawahał, a wtedy, miłosiernie, zabrzmiały trąby. Kilka chwil później na stadion wbiegł Stasion; wyglądał… niechlujnie. Jednak na widok Kella młodzieniec uśmiechnął się szeroko, aż jego zęby zalśniły pod diablą maską. W jego spojrzeniu nie było ciepła. To był uśmiech drapieżnika. Wśród rozentuzjazmowanej widowni wybuchnął prawdziwy aplauz, podczas gdy Kamerov Loste i Stasion Elsor zajęli miejsca pośrodku areny. Kell zmrużył oczy, patrząc na przyłbicę hełmu Elsora. Z bliska maska prezentowała się jak z koszmaru. — Tas renar — oznajmił. „Spóźniłeś się”. — Warto na mnie czekać — odparował Stasion. Jego głos zaskoczył Kella. Chropawy, płynny i ostry jak nóż. A jednak niezaprzeczalnie kobiecy. Znał ten głos. „Lila!” Ale to nie była Lila. To po prostu nie mogła być ona! Lila była istotą ludzką, mieszkanką Szarego Londynu — zgoda, niepodobną do nikogo innego, lecz tylko mieszkanką Szarego Londynu — i nie miała pojęcia o magii, a poza tym z pewnością nigdy nie byłaby tak szalona, by wziąć udział w Essen Tasch. Tak szybko jak ta myśl przemknęła mu przez głowę, jego argumentacja natychmiast się rozkruszyła. Ponieważ, jeśli ktokolwiek byłby na tyle zdeterminowany, by zrobić coś równie głupiego, równie nierozważnego, równie samobójczego, taką osobą była właśnie dziewczyna, która opróżniła jego kieszenie tamtej nocy w Szarym Londynie, a potem przeszła za nim przez drzwi łączące światy — czego nigdy nie powinna była przetrwać — i stawała przeciwko czarnemu kamieniowi, Białemu królowi i Białej królowej, a i przeciwko samej śmierci z uśmiechem na twarzy. Z tym samym szerokim uśmiechem, który teraz błyskał między wargami demona. — Czekaj! — powiedział Kell. Słowo było szeptem, lecz spóźnionym. Sędzia dał znak i Lila upuściła kule. Kell rzucił swoje w następnej sekundzie, lecz dziewczyna już atakowała. Antari się zawahał, ona nie. Nadal starał się zrozumieć, z kim ma do czynienia, gdy Lila pokryła lodem ziemię pod jego stopami, a następnie zadała cios z bliskiej odległości sztyletem wykonanym z płomienia. Kell rzucił się w bok, ale niedostatecznie daleko i chwilę później leżał na plecach, z płyty na jego brzuchu wystrzeliło światło, Lila Bard

zaś nad nim klęczała. Wpatrywał się w jej różnobarwne oczy. Wiedziała, że to on kryje się pod srebrną maską? — Witaj — zagaiła i tym jednym słowem potwierdziła, że wie. Zanim zdołał cokolwiek odpowiedzieć, Lila już się odsunęła. Kell szybko przeturlał się w tył, a później podniósł do przysiadu, gotów do skoku. Dziewczyna miała teraz dwa noże (oczywiście wybrała ostrza — jedno zrobiła z ognia, drugie z lodu) i wywijała nimi jakby od niechcenia. Kell nie wybrał niczego (to było śmiałe posunięcie, które miało go pogrążyć, lecz nie tak prędko). Skręcił wodę w bicz i smag­nął nim, ale Lila przetoczyła się i znalazła poza jego zasięgiem, po czym rzuciła swoje lodowate ostrze. Antari się uchylił i w tej chwili dekoncentracji dziewczyna usiłowała znowu go uderzyć, lecz tym razem jego ziemia trafiła w jej but, a jego bicz trzasnął. Lila podniosła ognisty nóż, chcąc zablokować atak, wodny bicz rozdarł się o ostrze, lecz jego koniuszek trafił w jej przedramię, roztrzaskując płytę. Choć dziewczyna była jeszcze przygwożdżona w miejscu, uśmiechała się ironicznie, a chwilę później jej ostrze z lodu uderzyło go z tyłu. Gdy druga jego płyta pękła, Kell zrobił chwiejny krok przed siebie, tracąc skupienie, co uwolniło stopę Lili. I wtedy rozpoczął się prawdziwy pojedynek. Walczyli, żywioły i kończyny zlewały się w ruchu, trafienia widoczne były tylko dzięki rozbłyskującym światłom. Nacierali na siebie, odskakiwali, odpowiadali ciosem na cios. — Straciłaś rozum? — warknął, podczas gdy ich żywioły się zderzały. — Ja również się cieszę, że cię widzę — docięła mu, uchylając się i przesuwając za niego. — Musisz z tym skończyć — polecił, o włos unikając kuli ognia. — Ty pierwszy — zadrwiła, przeskakując za kolumnę. Woda chlustała, płomień się palił, ziemia dudniła. — To szaleństwo. — Nie jestem jedyną w przebraniu. Przysunęła się blisko, a Kell sądził, że go zaatakuje, jednak w ostatniej sekundzie zmieniła zamiar, dotknęła ognistym ostrzem swojej pustej dłoni i… pchnęła. Przez chwilę powietrze wokół nich drżało. Kell zobaczył ból na twarzy Lili pod maską, potem jednak ściana płomienia wybuchnęła i ruszyła ku niemu, więc mógł ją jedynie zablokować, tworząc z wody sięgającą mu nad głowę falę. Ze zderzenia dwóch żywiołów powstała para. A wówczas dziewczyna zrobiła coś kompletnie niespodziewanego. Wyciągnęła rękę i zamroziła wodę nad głową Kella. Jego wodę! Widzowie wstrzymali oddechy, a antari zmiął pod nosem przekleństwo, kiedy kawał lodu pękł i rozprysł się, a drobiny spadły mu na głowę. Czyn Lili nie był niezgodny z przepisami — oboje zawodnicy wybrali wszak wodę — lecz rzadko kto przejmował żywioły przeciwnika i przy ich użyciu próbował go pokonać. Jeszcze rzadziej coś takiego się udawało. Kell mógł uciec, mógł przeciągać walkę o minutę czy dwie. Ale musiał dziś przegrać. Więc pozostał w miejscu, a kawałki lodowego sufitu spadały nań, roztrzaskując

płyty na jego ramionach i plecach, i wysyłając w górę świetlne błyski. I tak to się po prostu skończyło. Delilah Bard zwyciężyła. Zatrzymała się obok niego i podała mu rękę. — Dobrze zagrane, mas vares — wyszeptała. Kell stał tam, ogłuszony. Wiedział, że powinien ukłonić się jej oraz publiczności i odejść, ale jego stopy się nie poruszały. Patrzył, jak Lila odchyla maskę w górę ku trybunom i królowi, patrzył, jak obrzuca go jednym ostatnim diabolicznym uśmiechem, a potem się wymyka. Wtedy wykonał pospieszny ukłon w stronę królewskiego podwyższenia i popędził za nią, ze stadionu i do namiotów, aż odrzucił zasłonkę oznaczoną przez dwa skrzyżowane ostrza. Czekała tam jakaś służąca, jedyna postać w pustym poza nią namiocie. — Gdzie ona jest?! — zawołał, chociaż znał odpowiedź. Diabla maska leżała na poduszkach, porzucona wraz z resztą zbroi. Lili już nie było. V Oparła się o drzwi sypialni Elsora, z trudem łapiąc powietrze. Zaskoczyła Kella, to na pewno, i teraz antari wiedział. Wiedział, że ona jest w Londynie od kilku dni, że była tam tuż obok niego, uczestnicząc w turnieju. Serce tłukło jej się w piersi; czuła się jak kot, który w końcu złapał mysz, a potem ją wypuścił. Na razie. Poziom euforii zaczął opadać, tętno zwalniało. W głowie jej pulsowało, a kiedy przełknęła ślinę, była w tej ślinie krew. Poczekała, aż fala zawrotów głowy minie, a kiedy nie minęła, Lila poddała się i położyła na drewnianej podłodze, z głosem Kella dzwoniącym w uszach. Ten znajomy, rozdrażniony ton. „To szaleństwo”. Taki wyniosły, jakby tylko ona jedna z nich dwojga złamała wszelkie reguły. Jakby on, Kell, nie grał jakiejś roli, dokładnie tak samo jak ona. „Musisz z tym skończyć”. Potrafiła sobie wyobrazić jego marsową minę pod tą srebrną maską, pogłębiającą się bruzdę między dwubarwnymi oczyma. Co teraz on zrobi? Co zrobi ona? Cokolwiek się stanie, było warto. Podniosła się na kolana, krzywiąc się, gdy kropla krwi spadła na drewniane deski podłogowe. Dotknęła nosa, potem starła smugę czerwieni z rękawa i wstała. Zaczęła zdejmować ubrania Elsora, zniszczone podczas napaści ze strony Ver-asIsa i późniejszego meczu. Powoli zrywała z siebie broń i elementy garderoby, a potem zapatrzyła się w lustrze na siebie, na wpół ubraną; jej ciało — sieć świeżych sińców i starych blizn. Słaby ogień płonął w palenisku, na kufrze stała miska z zimną wodą. Lila

niespiesznie się myła, wycierała i rozgrzewała, spłukując przyciemniający smar z włosów, krew ze skóry. Rozejrzała się po pomieszczeniu, usiłując zdecydować, w co się ubrać. I wtedy wpadła na pomysł. Nowy, niebezpieczny pomysł, czyli z jej — oczywiście — ulubionego rodzaju. „Może nadeszła pora — pomyślała — iść na bal”. *** — Rhy! — zawołał Kell, gdy tłum wokół niego się rozstępował. Antari zdjął wcześniej hełm i zmienił płaszcz, lecz jego włosy wciąż jeszcze lśniły od potu i ciężko oddychał. — Co tu robisz? — spytał książę. Wracał pieszo do pałacu, otoczony przez orszak strażników. — To była ona! — syknął Kell, zrównując się z bratem. Wszędzie wokół nich ludzie wiwatowali i machali, licząc na spojrzenie czy uśmiech ze strony księcia. — Jaka ona? — spytał, spełniając równocześnie pragnienia tłumów. — Stasion Elsor — odrzekł szeptem antari. — To była Lila! Rhy zmarszczył czoło. — To był długi i męczący dzień — powiedział, klepiąc brata po ramieniu — ale naturalnie… — Wiem, co widziałem, Rhy. Mówiła do mnie. Książę potrzasnął głową, uśmiech nie schodził mu z ust. — To nie ma sensu. Tieren wybrał graczy wiele tygodni temu. Kell rozejrzał się wokół, lecz Tieren był — korzystnie dla siebie — nieobecny. — No cóż, mnie nie wybrał. — On nie, ale ja tak. — Dotarli do stopni pałacowych i wspięli się, a tłum nie odchodził. — Nie wiem, co powiedzieć… nie wiem, czy ona rzeczywiście jest Elsorem, czy tylko się pod niego podszywa, ale osoba, z którą dopiero co walczyłem, nie była jakimś wiejskim magiem. To była Delilah Bard. — Czy to dlatego przegrałeś tak lekko? — spytał książę na szczycie schodów. — Kazałeś mi przegrać! — dociął mu Kell, gdy strażnicy przytrzymywali przed nimi otwarte drzwi. Jego słowa rozbrzmiały echem w zbyt cichym holu i Kellowi zrobiło się niedobrze, kiedy zerknął w górę i zobaczył stojącego w środku pomieszczenia króla. Maxim raz tylko spojrzał na Kella i powiedział: — Na górę. Natychmiast! — Myślałem, że wyraziłem się jasno — odezwał się, gdy znaleźli się w komnacie antariego. Kell siedział na krześle przy balkonie, ganiony jak dziecko, a Hastra i Staff stali w milczeniu obok. Rhy miał poczekać na zewnątrz i robił obecnie awanturę w korytarzu. — Nie poinstruowałem cię, że powinieneś pozostać w murach pałacowych? — zapytał protekcjonalnym tonem Maxim.

— Tak, panie, ale… — Jesteś głuchy na moje życzenia? — Nie, panie. — No cóż, najwyraźniej nie byłem dostatecznie przekonujący, prosząc cię jako twój ojciec, więc teraz rozkazuję ci jako twój król! Od tej chwili masz nie opuszczać pałacu, do odwołania. Kell się wyprostował. — To nie jest w porządku! — Nie bądź dzieckiem, Kellu. Nie prosiłbym, gdyby nie chodziło o twoje dobro. Antari prychnął i oczy króla pociemniały. — Szydzisz z mojego rozkazu? — spytał. Kell zapanował nad sobą. — Nie. Lecz obaj wiemy, że to nie o moje dobro chodzi. — Masz rację. Chodzi o dobro naszego królestwa. I jeśli masz być lojalny wobec tej korony i tej rodziny, pozostaniesz w pałacu do czasu zakończenia turnieju. Rozumiesz? Kell poczuł w piersi znajomy ucisk. — Tak, panie — potwierdził głosem ledwo głośniejszym niż szept. Król obrócił się do Staffa i Hastry. — Jeśli on ponownie opuści pałac, wyciągnę konsekwencje wobec was obu, rozumiecie? — Tak, Wasza Królewska Mość — odpowiedzieli ponuro. Po tych słowach Maxim jak burza wypadł z komnaty. Kell zatopił głowę w dłoniach, zrobił głęboki wdech, a potem impulsywnym ruchem zmiótł wszystko z niskiego stolika przed sobą, rozrzucając książki i roztrzaskując butelkę mocnego wina na mozaice podłogowej. — Co za strata — wymamrotał Rhy, osuwając się na fotel naprzeciwko. Kell rozparł się na swoim i zamknął oczy. — Ejże, nie jest tak źle — dodał książę. — Przynajmniej odpad­łeś już z Essen Tasch. Ta uwaga jeszcze bardziej przygnębiła Kella. Uniósł palce do symboli zawieszonych na szyi i usiłował w sobie stłumić pragnienie odejścia. Ucieczki stąd! Ale nie mógł, ponieważ cokolwiek król sądził, Kell naprawdę był lojalny — wobec korony, wobec rodziny. Wobec Rhya! A Rhy siedział pochylony do przodu, z pozoru nieświadom nawałnicy, która przetaczała się przez głowę brata. — No — ponaglił. — W co się ubierzemy na przyjęcie? — Chrzanić przyjęcie — mruknął antari. — Daj spokój, Kell, przyjęcie w niczym ci nie zawiniło. Poza tym może postanowiła się tam pojawić pewna młoda kobieta z upodobaniem do strojów płci przeciwnej. Nie chciałbyś tego przegapić. Kell oderwał głowę od wysokiego oparcia. — Nie powinna była rywalizować.

— No cóż, daleko zaszła. Chyba niewystarczająco ją doceniasz. — Pozwoliłem jej wygrać! — Czy wszyscy przed tobą zrobili to samo? — spytał Rhy, rozbawiony. — I muszę ci powiedzieć, wyglądała na kogoś, kto nieźle sobie radzi. Kell jęknął. Brat miał w tej kwestii rację. Lila wydawała się pewna swego. Co nie miało dla niego sensu. Z drugiej strony, była kłębowiskiem sprzeczności. Wstał z fotela. — No dobra. — Wybierz odpowiednie ubranie. — Lecz dość już czerwieni i złota — odparł antari, zmieniając stronę swojego płaszcza. — Dziś wieczorem zakładam czerń. *** Kiedy Lila weszła, Calla nuciła sobie i spinała szpilkami rąbek szytej spódnicy. — Lila! — zagaiła wesoło. — Avan. Jak mogę ci pomóc tej nocy? Kapelusz? Mankiety? — Właściwie… — Dziewczyna przesunęła ręką po rzędzie płaszczy, a potem westchnęła i kiwnęła głową ku sukniom. — Potrzebuję jedną z tych. — Wpatrując się w bufiaste niepraktyczne części garderoby, poczuła nieokreślony lęk, lecz kramarka wpadła w zachwyt. — Nie bądź taka zaskoczona — dodała Lila. — To dla pana Kella. Na te słowa kobieta uśmiechnęła się jeszcze szerzej. — A jaka okazja? — Jakiś bal w trakcie turnieju. Zaczęła sięgać po jedną z sukien, lecz kramarka klepnęła ją po palcach. — Nie — oświadczyła stanowczo. — Nie czarna. Jeśli zamierzasz to zrobić, zrób to dobrze. — Co jest nie w porządku z czarnym kolorem? To barwa dos­konała. — Tak, jeśli pragniesz się ukryć. Albo wtopić w cień. Albo szturmować zamki. Nie na bal. Ostatnio pozwoliłam ci pójść w czerni i przez całą zimę się tym dręczyłam. — Jeżeli to prawda, masz naprawdę mało zmartwień. Kobieta syknęła i odwróciła się ku kolekcji sukien. Lila przesunęła po nich wzrokiem i wzdrygnęła się na widok żółciutkiej spódnicy i aksamitnego purpurowego rękawa. Wszystkie te stroje wyglądały jak kawałki dojrzałych owoców albo jak kolorowe desery. A ona chciała się prezentować dostojnie, nie jak coś jadalnego! — Ach — zawołała Calla, a Lila już zaczęła przygotowywać się na najgorsze, kiedy kobieta ściągnęła suknię z wieszaka i zaprezentowała ją. — Co powiesz na tę? Nie była czarna, lecz nie przywodziła też na myśl ciastka. Była ciemnozielona i kojarzyła się z lasem nocą, z przebijającym przez liście blaskiem księżyca. Pierwszy raz uciekła z domu — jeśli mogła tak nazwać to miejsce — jako dziesięciolatka. Skierowała się wówczas do St. James Park i spędziła tam całą noc, dygocząc pod niewysokim drzewem, zadzierając głowę i patrząc na księżyc wśród gałęzi, wyobrażając sobie, że jest zupełnie gdzieś indziej. Rano przemogła się i wróciła. Ojciec spał po popijawie w swoim pokoju. Nawet nie chciało mu się jej szukać. Calla dostrzegła cień na jej twarzy.

— Nie podoba ci się? — Jest śliczna — przyznała. — Ale mi nie pasuje. — Z trudem szukała odpowiednich słów. — Może komuś, kim byłam ongiś, ale nie osobie, którą jestem teraz. Kramarka ze zrozumieniem skinęła głową i odwiesiła suknię. — Ach, jeszcze mam taką. Sięgnęła po inną i zdjęła ją z wieszaka. — Co powiesz na to? Suknia była… trudna do opisania. W kolorze pomiędzy niebieskim i szarym, i nabijana kroplami srebra. Tysiącami. Światło tańczyło na staniku i spódnicach, dzięki czemu cała migotała złowrogo. Przypominała Lili o morzu i nocnym niebie. Przypominała o ostrych nożach, gwiazdach i wolności. — Tak — szepnęła dziewczyna — jest idealna. Nie zdawała sobie sprawy, z jak skomplikowanym ubiorem ma do czynienia, póki nie spróbowała go wdziać. Przerzucona przez ramię Calli suknia zdawała się jedynie zwojem ładnie uszytej tkaniny, w rzeczywistości wszakże okazała się najmisterniejszym wynalazkiem, jaki Lila kiedykolwiek napotkała. Najwidoczniej tej zimy modą zawładnęła architektonika. Setki sprzączek, guziczków i zameczków. Calla zapinała, ciągnęła i wygładzała, aż w końcu jakoś wbiła ciało Lili w suknię. — Anesh — podsumowała, kiedy dziewczyna była wreszcie ubrana. Lila ostrożnie zerknęła w lustro, przypuszczając, że zobaczy siebie w środku jakiegoś wymyślnego narzędzia tortur. Na swój widok jednakże szeroko otworzyła oczy ze zdziwienia. Góra sukni zmieniła jej już i tak wąski tułów w układ, aczkolwiek skromnych, krągłości. Lila miała też wcięcie w talii. Niewiele poradziła na biust, którego niemal nie było, na szczęście zimowy trend akcentował ramiona, nie piersi. Suknia sięgała wysoko pod szyję, kończąc się kołnierzem, który skojarzył się Lili nieco z dolną częścią jej hełmu. Na myśl o demonicznej masce poczuła w sobie siłę. Tak naprawdę przecież było to tylko kolejne przebranie, nic więcej. Ku konsternacji kramarki obstawała przy zostawieniu wąskich spodni pod spódnicami, a także botków, twierdziła bowiem, że i tak nikt ich nie zauważy. — Proszę, powiedz mi, że tę suknię łatwiej zdjąć, niż włożyć. Calla uniosła brew. — Nie sądzisz, że pan Kell wie, jak to zrobić? Lila poczuła, że policzki jej płoną. Powinna wyprowadzić kobietę z błędu wiele miesięcy temu, ale przypuszczenia Calli — że Kell i Lila są, no cóż, zaręczeni albo przynajmniej w związku — były właśnie powodem, dla którego na samym początku w ogóle zgodziła się jej pomóc. I pomijając kwestię dumy, okazała się niezwykle przydatna. — Tu można odpiąć — wyjaśniła kramarka, klepiąc dwa miejsca u podstawy gorsetu. Lila sięgnęła ręką na plecy, a gdy wymacała sznurówki gorsetu, zastanowiła się,

czy mogłaby ukryć tam jeden ze swoich noży. — Usiądź — poleciła kobieta. — Szczerze mówiąc, nie wiem, czy dam radę. Calla syknęła i wskazała głową stołek, a Lila posłusznie zajęła miejsce. — Nie martw się. Sukienka nie pęknie. — Nie o sukienkę się martwię — odburknęła. Nic dziwnego, że tak wiele kobiet, które okradła, wyglądało na istoty słabe; oczywiste było, że nie mogły oddychać, a Lila nie miała wątpliwości, że ich gorsetów nie ściśnięto tak mocno jak jej. „Na litość boską — zbeształa się. — Jestem w tej sukni od pięciu minut i już lamentuję”. — Zamknij oczy. Sceptycznie zapatrzyła się na kramarkę. — Tac, musisz mi zaufać. Zaufanie komuś nigdy nie przychodziło Lili łatwo, ale skoro zaszła już tak daleko, skoro miała już na sobie tę suknię, musiała przejść przez to do końca, zamknęła więc oczy i pozwoliła Calli nałożyć coś między rzęsy i brwi, a potem na wargi. Nadal miała zamknięte oczy, gdy poczuła muskanie szczotki przesuwającej się przez jej włosy i palce mierzwiące kosmyki. Kramarka nuciła podczas pracy i Lilę ogarnęło uczucie smutku. Jej matka nie żyła od bardzo długiego czasu, od tak dawna, że ledwie przypominała sobie dotyk jej rąk gładzących jej włosy, brzmienie głosu. „Tygrysie, błysku w gąszczach”. Poczuła, że dłonie zaczynają jej płonąć i w obawie, że niechcący podpali suknię, ścisnęła je mocno, a potem otworzyła oczy, skupiając się na dywaniku w namiocie i lekkim bólu od wsuwek śliz­gających się po skórze jej głowy. Calla położyła wcześniej na jej udach garść spinek. Błyszczały srebrzyście, a Lila rozpoznała w nich te z kuferka, który zabrała ze statku na brzeg. — Przynieś je z powrotem — poprosiła kramarka, kiedy skończyła. — Lubię je. — Oddam to wszystko — zapewniła ją Lila, wstając. — Nie przyda mi się ta suknia… poza dzisiejszym wieczorem. — Większość kobiet uważa, że suknię można włożyć tylko raz. — Te kobiety są rozrzutne — oceniła Lila, pocierając przeguby dłoni. Nadal były mocno poobcierane od porannych sznurów. Calla dostrzegła to, ale nic nie powiedziała, tylko zacisnęła na każdym nadgarstku dziewczyny szeroką srebrną bransoletę. „Mankiety” — pomyślała Lila, chociaż pierwsze słowo, jakie przyszło jej do głowy, brzmiało raczej „kajdany”. — Ostatnie muśnięcie. — Och, nie, Calla — poskarżyła się Lila. — Myślę, że to już więcej niż dość. — Jesteś bardzo dziwną dziewczyną, Lilu. — Dorastałam daleko stąd. — Tak, no cóż, to wyjaśnia część tego. — Część czego? — spytała.

Kramarka wskazała na nią. — Przypuszczam, że tam, gdzie dorastałaś, kobiety ubierają się tak jak mężczyźni, a jako biżuterię noszą broń. — …Zawsze byłam jedyna w swoim rodzaju. — Tak, no cóż, nic dziwnego, że was do siebie ciągnie, ciebie i Kella. Oboje wyjątkowi. Oboje… trochę… — Nagle, w dobrym momencie, najwyraźniej zabrakło jej słów. — Złośliwi? — podsunęła Lila. Calla się uśmiechnęła. — Nie, nie. Pełni rezerwy. Ale dziś wieczorem — powiedziała, wpinając w jej włosy srebrną woalkę — złamiesz jego opór. Lila wbrew sobie odpowiedziała uśmiechem. — Taka jest myśl. VI Biały Londyn Nóż błyszczał w ręce Ojki. Król stał za nią, czekając. — Jesteś gotowa? Jej palce zacisnęły się na ostrzu, chociaż targał nią strach. Strach i moc. Przeżyła oznakowanie, żądzę krwi, nawet ten kołnierz. Przeżyje i to. — Kosa — odparła niemal szeptem. „Tak”. — To dobrze. Stali za zamkniętym bramami na zamkowym dziedzińcu, za jedynych świadków mając posągi pokonanych bliźniaków. Jej grzbiet ogrzewało spojrzenie króla, na twarzy czuła zimowy wiatr. Życie wracało do miasta, stopniowo je zabarwiając, jednak na brzegach chłód wciąż ociągał się z odejściem. Szczególnie nocami. Słońce dawało gorąco i w jego promieniach rosły rośliny, ale kiedy zachodziło, zabierało ze sobą całe ciepło. Król powiedział, że to normalne, że w zdrowym świecie jedne pory są z ciepłem i światłem, inne z cieniem. Ojka była przygotowana na ciepło. Właśnie ciepło poczuła jako pierwsze, kiedy pojawiła się żądza krwi. Cudowne ciepło. Widziała spalone powłoki zawodnych poprzedniczek, a jednak z zadowoleniem przyjęła ogień. Wtedy uwierzyła w moc Hollanda. W swój potencjał. Wciąż wierzyła, nawet kiedy kołnierz od króla zacisnął się wokół jej szyi. A teraz prosił ją, by znowu uwierzyła. By uwierzyła w jego magię. W magię, którą jej wcześniej przekazał. Rzucała zaklęcia. Wzywała lód i ogień. Naprawiała jedne rzeczy i rozbijała drugie. Wyrysowała drzwi wewnątrz swojego świata. Teraz nie będzie inaczej. To wszystko ciągle będzie w jej zasięgu. Popatrzyła w dół, na nóż — rękojeść w jednej dłoni, ostrze przyciśnięte do drugiej. Miała do wykonania rozkazy. A mimo to się zawahała. — Mój królu — przemówiła, nadal stojąc zwrócona twarzą do muru dziedzińca. —

To nie jest tchórzostwo, co każe mi spytać, lecz… — Znam twój umysł, Ojko — przerwał jej Holland. — Zastanawiasz się, dlaczego zlecam ci to zadanie. Dlaczego nie pójdę sam. Prawda jest taka, że nie mogę. — Nie ma niczego, czego nie możesz zrobić. — Za wszystko trzeba zapłacić — wyjaśniał. — Pragnąc odbudować ten świat… nasz świat… musiałem coś poświęcić. Gdybym teraz odszedł, nie mam pewności, czy zdołałbym wrócić. A więc to stąd pochodziła moc. Z jakiegoś zaklęcia. Z umowy. Ojka słyszała kiedyś, jak król mówił sam do siebie, lecz tak, jakby z kimś rozmawiał, widziała wówczas, co czaiło się w jego czarnym oku, zdało jej się nawet, że jego odbicie porusza się, choć on sam trwał wtedy nieruchomo. Jak dużo już poświęcił? — Poza tym… — Poczuła jego ręce na swoich ramionach, poczuła, jak wraz z jego dotykiem wybuchają w niej ciepło i magia. — Dałem ci moc, więc możesz jej użyć. — Tak, mój królu — wyszeptała. Jej prawe oko pulsowało, kiedy Holland zbliżył się do niej i pochylił barczyste ciało nad jej szczuplejszym. Jego ramiona rzucały cień na jej, cień sunący od barków, przez łokcie, do nadgarstków, aż jego ręce spoczęły na jej dłoniach. — Nic ci się nie stanie, Ojko, pod warunkiem, że będziesz wystarczająco silna. „A jeśli nie będę?” Raczej nie wypowiedziała tego pytania na głos, ale król i tak je usłyszał. — Wtedy zgubisz siebie, a wraz ze sobą mnie. — Słowa były chłodne, lecz nie ton, jakim je wypowiedział. Jego głos był taki jak zawsze, gładki jak otoczak i tak ciężki, że gdy słuchała, nogi się pod nią uginały. Holland przycisnął wargi do jej ucha. — Ale wierzę w ciebie. Z tymi słowy poprowadził własną ręką jej dłoń z nożem, przesuwając ostrzem po jej skórze. Krew wezbrała, ciemna jak atrament, a król wcisnął coś w krwawiącą dłoń Ojki. Monetę, tak czerwoną jak włosy dziewczyny, ze złotą gwiazdą w środku. — Wiesz, o co cię proszę — powiedział, kierując jej zranioną rękę i pieniążek ku zimnej kamiennej ścianie. — Wiesz, co musisz zrobić. — Nie zawiodę cię, mój królu. — Mam nadzieję — odparł Holland, odsuwając się od niej i zabierając ze sobą ciepło. Ojka przełknęła i skupiła się na miejscu, w którym jej piekąca dłoń dotykała zimnych kamieni, po czym wypowiedziała rozkaz, dokładnie tak, jak ją nauczył jej król. — As Travars. Jej oznaczone oko zaszumiało w czaszce, krew zadrżała wraz ze słowami. Z miejsca, w którym jej ręka spotkała kamień, rozkwitł cień, tworząc drzwi. Ojka chciała zrobić krok naprzód, lecz nawet nie miała okazji. Ciemność porwała ją do przodu. Świat się rozpadał. A ona razem z nim. Rozdzieranie mięśni. Pękanie kości. Jej skóra zapłonęła, krew zastygła, a ból stał się wszechobecny. Trwało to całe wieki, a potem nie było już nic.

Opadła na kolana, trzęsąc się ze świadomością, że jakoś zawiod­ła. Nie była dostatecznie silna. Nie była godna. A teraz odeszła, oderwana od swojego świata, swojego celu, swojego króla. Ta cisza, to zalegające uczucie to musiała być śmierć. Jednakże… Śmierć nie powinna mieć krawędzi, a ten stan miał. Ojka wyczuwała je, nawet z zamkniętymi oczyma. Wyczuwała, gdzie jej ciało się kończy, a gdzie zaczyna się świat. Czy śmierć mogła być światem samym w sobie? Czy miała muzykę? Ojka otworzyła powoli oczy i odetchnęła z ulgą na widok brukowanej ulicy pod stopami oraz nocnego nieba lekko zabarwionego czerwienią. Jej żyły płonęły złowieszczo pod skórą. Oko pulsowało mocą. Karmazynowa moneta wciąż wbijała jej się w dłoń, a nóż błyszczał na kamieniach kilka metrów dalej. I wtedy zrozumienie uderzyło ją jak fala. Udało się jej! Jakiś dźwięk wymknął jej się z gardła, odgłos świadczący o skrzyżowaniu szoku z triumfem. Wstała chwiejnie. Wszystko ją bolało, lecz delektowała się tym bólem. Oznaczał, że żyła, że przeżyła. Spróbowała, sprawdziła i odkryła, że potrafi. „Mój królu?” — pomyślała, sięgając przez ciemność przestrzeni i przez ściany między światami. Światami, które… przekroczyła. Przez długi moment odpowiedzi nie było. Później, co niesamowite, usłyszała jego głos, połączony z dudnieniem tętna w jej głowie. „Moja posłanniczko”. To był najpiękniejszy z dźwięków. Nić światła w ciemnościach. „Jestem tutaj — pomyślała, zastanawiając się, gdzie dokładnie się znalazła. Holland opowiedział jej o tym świecie. Ten czerwony poblask zapewne pochodził od rzeki. A ten błysk światła oznaczał pałac. Słyszała odgłosy ludzi, czuła ich energię, podczas gdy poprawiała jasną pelerynę i opuszczała rude włosy na naznaczone oko. — Co teraz?” Nastąpiła kolejna przerwa, a gdy głos króla ponownie do niej dotarł, był spokojny i opanowany: „Znajdź go”.

I Czerwony Londyn Z pałacowych stopni miasto skrzyło się od szronu, mgły i magii. Odwróciła się i podała zaproszenie Elsora. Schody zapełniali cudzoziemcy i miejscowi arystokraci, a strażnicy nawet nie spojrzeli na widniejące na zaproszeniu nazwisko; zerknęli tylko na królewską pieczęć i wprowadzili Lilę do środka. Upłynęły cztery miesiące, odkąd po raz ostatni postawiła stopę w sercu królewskiego pałacu. Odwiedziła wprawdzie przed turniejem Salę Różaną, lecz tamto pomieszczenie było inne, oddzielone od reszty i wchodziło się do niego bocznymi drzwiami. Pałac prezentował się wspaniale. Iście po królewsku. Wzdłuż wejściowego holu znowu ciągnęły się rzędy wielkich bukietów, lecz tym razem wskazywały drogę, prowadząc Lilę w lewo, przez mniej imponujący korytarz z wielkimi drzwiami, które poprzednim razem prawdopodobnie były zamknięte, teraz jednak stały otworem, kojarząc się z rozłożonymi skrzydłami. Lila przeszła przez nie i znalazła się w ogromnej sali balowej połyskującej wypolerowanym drewnem, kryształem i sześcianikami światła przywodzącymi na myśl plaster miodu. Tę salę nazywali Wielką. Lila wcześniej, w noc maskarady, była w innej sali, Złotej, imponującej dzięki elementom wykonanym z kamienia i metalu. Salę Wielką cechował ten sam przepych, to samo bogactwo, a równocześnie coś więcej. Dziesiątki żyrandoli zwisały z sięgającego na kilka kondygnacji sklepionego sufitu, oświetlając przestrzeń załamanym światłem świec. Z dębowej podłogi wyrastały kolumny, a także spiralne schody, które przechodziły w pasaże prowadzące do galerii i nisz umieszczonych na wyższych piętrach. Pośrodku sali balowej, na podwyższeniu, grał kwartet smyczkowy. Ich instrumenty różniły się od siebie, lecz wszystkie pudła rezonansowe zrobiono z wypolerowanego drewna, a struny — ze złotego drucika, podobnego do zdobień na strojach muzyków. Muzycy pozostawali niemal w idealnym bezruchu, wykonując jedynie niezbędne ruchy palcami. Co Jinnar powiedział o księciu Rhyu? „Zawsze gustował w nadmiarze widowiskowości”. Lila zlustrowała ogromną salę i dostrzegła księcia, który przechodził między stolikami ustawionymi po przeciwnej stronie pomieszczenia. Tam, przy drzwiach balkonowych, ujrzała również Alucarda, kłaniającego się jakiejś pięknej Faroance w purpurowych jedwabiach. Flirtującego. Rozglądała się po pomieszczeniu i zastanawiała, ile czasu zajmie jej dostrzeżenie Kella w takim tłumie. A jednak, po kilku chwilach, ujrzała jego postać, nie na parkiecie tanecznym czy gdzieś wśród stołów, ale nad sobą. Stał sam na jednym z niższych balkonów, opierając swe tyczkowate ciało o balustradę. Jego zmierzwione kasztanowe włosy błyszczały pod żyrandolami; obracał w dłoniach kieliszek i wyglądał na zmartwionego. Widziała go pod takim kątem, że nie mogła dostrzec jego oczu, wyobraziła sobie jednak, że zauważa u niego zmarszczkę między brwiami.

Wyglądał, jakby kogoś szukał. A ona miała przeczucie, że szuka właśnie jej. Wycofała się w bezpieczne miejsce w cieniu kolumny i przez parę minut obserwowała, jak Kell skanuje wzrokiem zebranych gości. Ale przecież nie włożyła tej sukni ot tak sobie, więc w końcu dopiła wino, odstawiła pusty kieliszek na najbliższy stolik i wyszła w światło. Wtedy u boku Kella zjawiła się jakaś dziewczyna. Księżniczka z Vesk. Jej ręka dotknęła barku antariego i Lila zmarszczyła czoło. Czy ta pannica była w ogóle na tyle dorosła, że mogła w ten sposób romansować? Chryste, wyglądała jak dziecko! Szczuplutka, o okrągłej buzi, ładnej, lecz z – bardzo łagodnymi — dołeczkami, z drewniano-srebrnym diademem i włosami w kolorze słomy splecionymi w warkocz. Kell obrzucił księżniczkę spojrzeniem, lecz nie cofnął się przed jej dotykiem, ona zaś najwyraźniej uznała jego spokój za zaproszenie, ponieważ wzięła go pod ramię i oparła o nie głowę. Lila odkryła, że palce ją świerzbią i rwą się do noża, lecz w tym momencie, ku jej zaskoczeniu, spojrzenie Kella podryfowało obok dziewczyny, w dół, do sali balowej i wylądowało właśnie na niej. Antari napiął wszystkie mięśnie. Tak samo ona. Obserwowała, jak powiedział coś do księżniczki i uwolnił rękę. Dziewczyna wyraźnie się zasmuciła, lecz Kell nawet na nią nie spojrzał — nie odrywał spojrzenia od Lili, kiedy schodził po stopniach i szedł ku niej, spoglądając mrocznie i zaciskając pięści po bokach. Otworzył usta i Lila przygotowała się na słowny atak z jego strony. Kell wszakże, zamiast na nią wrzasnąć, wypuścił powoli powietrze, wyciągnął rękę i powiedział: — Zatańcz ze mną. To nie było pytanie. Ledwie prośba. — Nie umiem tańczyć — wyjaśniła. — Ja umiem — stwierdził po prostu, jak gdyby takie działanie nie wymagało dwóch osób. Niemniej stał w miejscu, czekał, a ponieważ oczy gości zaczynały się odwracać w ich stronę, przyjęła jego rękę i pozwoliła mu się poprowadzić na zacieniony brzeg parkietu sali balowej. Kiedy rozległa się muzyka, palce Kella zacisnęły się wokół jej palców, jego druga ręka znalazła jej talię i zaczęli się poruszać; no cóż, raczej on zaczął się poruszać, a Lila poruszała się wraz z nim, usiłując się poddać jego niewypowiedzianym sugestiom, zaufać mu i pozwolić się poprowadzić w tańcu. Nie była tak blisko niego od miesięcy. Jej skóra wibrowała w miejscach, gdzie jej dotknął. Czy to było normalne? Skoro magia krążyła we wszystkich i we wszystkim, czy tak powinni się czuć, gdy się spotykali? Tańczyli w milczeniu przez kilka długich chwil, wirując razem i osobno, niemal jak w powolniejszej wersji niedawnej walki na arenie. A potem, ni stąd, ni zowąd, Lila spytała: — Dlaczego? — Co dlaczego? — Dlaczego poprosiłeś mnie do tańca?

Niemal się uśmiechnął. To był cień uśmiechu. Albo sztuczka światła. — Żebyś znowu nie mogła mi uciec, zanim zdążę się przywitać. — Witaj — rzuciła. — Witaj — odrzekł. — Gdzie byłaś? Uśmiechnęła się drwiąco. — A co? Tęskniłeś za mną? Kell otworzył usta. Zamknął je. Znów je otworzył, aż wreszcie zdołał odpowiedzieć: — Tak. Słowo było ciche, a jego szczerość ją zaskoczyła. Cios pod żebra. — Czyli co? — naciskała. — Książęce życie już ci nie smakuje? — Jednak prawda była taka, że Lila też za nim tęskniła. Za jego uporem, humorami i nieodłączną marsową miną. Za jego oczyma, jednym intensywnie niebieskim i drugim błyszcząco czarnym. — Wyglądasz… — zaczął, po czym odjęło mu mowę. — Absurdalnie? — Niesamowicie. Lila skrzywiła się. — Ty nie — odparowała, widząc cienie pod jego oczyma i melancholię w nich. — Co jest nie tak, Kellu? Poczuła, że nieco się spiął, lecz jej nie puścił. Zrobił wdech, być może obmyślając kłamstwo, ale kiedy wypuścił powietrze, wyznał prawdę: — Od tamtej nocy nie poczułem… Myślałem, że rywalizacja mi pomoże, jednak tylko pogorszyła sprawę. Odnoszę wrażenie, że się duszę. Wiem, że uważasz mnie za wariata, bo mam wszystko, czego potrzebuję, ale widziałem, jak pewien król gaśnie i umiera w pewnym zamku. — Popatrzył w dół, jakby potrafił dojrzeć problem przez koszulę. — Nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje. — Życie — oceniła, kiedy obracali się po parkiecie. — I śmierć. — Co chcesz przez to powiedzieć? — Wszyscy myślą, że pragnę umrzeć, wiesz? Ale ja nie chcę… umieranie jest łatwe. Nie, ja pragnę żyć, ale czuję się żywa tylko wówczas, gdy zbliżam się do śmierci. A kiedy zacznie się myś­leć i funkcjonować w ten sposób, człowiek zdaje sobie sprawę, że wszystko, co robił wcześniej, nie było nic warte. Że to była namiastka. Nazwij mnie osobą szaloną, ale naprawdę uważam, że najlepsze życie wiedziemy, gdy stawki są wysokie. — Jesteś szalona — przyznał Kell. Lekko się roześmiała. — Kto wie? Może świat poszedł w złą stronę. Możesz nadal być czyjąś własnością. A może właśnie zrozumiałeś, co to naprawdę znaczy żyć. Wysłuchaj kogoś, kto miał duży udział w sytuacji, z której cudem wyszedłeś cało. O mało nie umarłeś, Kellu. I teraz wiesz, jak się czuje ten, kto naprawdę żyje. Kto boi się o swoje życie. Kto o nie walczy. A kiedy się dowiadujemy, jak to jest, no cóż, powrotu nie ma. — Co ja zrobię? — spytał niepewnie. — Nie mnie powinieneś pytać — odparła. — Ja po prostu uciekłam.

— Ucieczka brzmi dobrze. — Więc biegnij — zachęciła go. Stłumił śmiech, lecz Lila zachowała powagę. — O co chodzi z wolnością, Kellu? Ona nie przychodzi w sposób naturalny. Niemal nikt nie dostaje jej na talerzu. Ja jestem wolna, ponieważ sobie tę wolność wywalczyłam. Jesteś prawdopodobnie najpotężniejszym magiem we wszystkich światach. Jeśli nie chcesz zostać tutaj, w takim razie odejdź. Muzyka znów rozbrzmiała. Podchodzili do siebie w tańcu i w tańcu się rozchodzili. — Złożyłem Rhyowi obietnicę — wyznał Kell, gdy w ramach tańca się od siebie odwracali — że będę stał u jego boku, kiedy zostanie królem. Wzruszyła ramionami. — Ostatnim razem, gdy sprawdzałam, nie siedział jeszcze na królewskim tronie. Słuchaj, ja zostaję tutaj, ponieważ nie mam dokąd wracać. Ty, jeśli wyjedziesz, zawsze możesz wrócić. Być może musisz po prostu rozprostować nogi. Trochę pożyć. Zobaczyć kawałek świata. Później możesz wrócić i się ustatkować, a ty i Rhy będziecie żyli długo i szczęśliwie. Antari parsknął. — Ale, Kellu — dodała, poważniejąc — …nie rób tego, co ja. — Musisz być bardziej konkretna. Pomyślała o Barronie i srebrnym zegarku w kieszeni jej płaszcza. — Jeśli zdecydujesz się odejść… kiedy zdecydujesz się odejść… nie rób tego bez pożegnania. Utwór zbliżał się do końca i Kell obrócił Lilę, a potem przyciąg­nął ją do siebie. Ich ciała przylgnęły do siebie, oboje wstrzymali oddechy. Ostatnim razem, gdy się obejmowali, byli posiniaczeni, pokrwawieni i mieli właśnie zostać aresztowani. Tamta sytuacja była dla nich realna, ta obecna wydawała się fantazją. Ponad ramieniem antariego Lila zobaczyła księżniczkę z Vesk — stała na krawędzi sali, otoczona przez dżentelmenów i przeszywała ją wzrokiem. Lila błysnęła uśmiechem i pozwoliła, żeby Kell poprowadził ją z parkietu i między paroma kolumnami. — Więc co, panie Kamerov? — przemówiła, kiedy znaleźli spokojne miejsce do rozmowy. Chwycił ją mocniej. — Nikt nie wie! Nie mogą się dowiedzieć! Obrzuciła go miażdżącym spojrzeniem. — Naprawdę wyglądam na donosicielkę? — spytała. Kell nie odpowiedział, a tylko wpatrywał się w nią tymi dziwnymi, dwubarwnymi oczyma, jakby się spodziewał, że Lila zniknie. — Więc… — podjęła, biorąc kieliszek szampana z tacy przechodzącego służącego — zabiłeś prawdziwego Kamerova? — Co?! Oczywiście, że nie. Ten człowiek nie istnieje. — Zmar­szczył czoło. — A ty zabiłaś prawdziwego Elsora? Lila potrzasnęła głową. — Jest na pewnej łodzi, która kieruje się do Denolar. A może to było Delo… — Delonar?! — syknął ostro Kell, potrząsając głową. — Na świętych, coś ty sobie myślała?

— Nie wiem — odparła szczerze. — Nie rozumiem, czym jestem, jaka jestem, czego potrafię dokonać. Chyba chciałam tylko sprawdzić. — Ażeby przetestować świeżo odkryte zdolności, na pewno nie musiałaś uczestniczyć w najbardziej obserwowanym turnieju w trzech imperiach. — Ale to jest również zabawa. — Lilu — powiedział cicho i po raz pierwszy w jego głosie nie było gniewu. Zdenerwowany, zgadza się, ale nie wściekły. Czy kiedykolwiek przedtem Kell wypowiedział jej imię w ten sposób? Jego ton brzmiał niemal tęsknie. — Tak? — spytała ze ściśniętym gardłem. — Musisz się wycofać. I tak po prostu, w jednej chwili, ciepło między nimi zniknęło, i znów pojawił się ten Kell, którego zapamiętała — uparty i uczciwy. — Nie muszę — odrzekła. — W żadnym razie nie możesz tego dłużej ciągnąć. — Zaszłam tak daleko. Nie wycofam się. — Lilu… — Co zamierzasz zrobić, Kellu? Każesz mnie aresztować? — Powinienem. — Ale ja nie jestem Stasionem Elsorem — zauważyła, robiąc gest w dół, ku swojej sukni balowej. — Jestem Delilah Bard. — Prawda rzeczywiście bywa najlepszym przebraniem. Jego marsowa mina jeszcze się pogłębiła. — Daj spokój, nie zachowuj się jak ktoś urażony z powodu przegranej. — Specjalnie przegrałem — warknął. — Ale nawet gdyby tak nie było, po prostu nie możesz dalej walczyć. — Mogę i będę. — To się robi zbyt niebezpieczne. Jeśli pokonasz Rula, znajdziesz się w finałowej trójce. Będziesz bez maski. Twój fortel może działać z oddali, lecz naprawdę myślisz, że nikt nie zauważy, kim jesteś… i kim nie jesteś… jeśli pokażesz swoją twarz? Ponadto widziałem cię dziś na arenie i… — …Kiedy wygrałam?! — Kiedy słabłaś! — Zaszłam już tak daleko. — Poczułem, że moc ci się wymyka. Zobaczyłem ból wypisany na twojej twarzy. — To nie miało nic wspólnego z naszym pojedynkiem… — Co się zdarzy, jeśli stracisz kontrolę? — Nie stracę. — Przypominasz sobie podstawową zasadę magii? — nacis­kał. — „Moc w równowadze, równowaga w mocy”. — Podniósł jej dłoń i oglądał żyły na grzbiecie. Były ciemniejsze, niż być powinny. — Obawiam się, że nie zachowujesz równowagi. Bierzesz sobie i używasz. Nie wyjdzie ci to na dobre. Lila zesztywniała z rozdrażnienia. — Jak to jest, Kellu? Złościsz się na mnie czy się o mnie martwisz, a może się cieszysz, że mnie widzisz? Pytam, bo nie jestem w stanie za tobą nadążyć.

Westchnął. — Wszystko naraz. Lilu, ja… Przerwał jednak, gdyż zobaczył coś za nią. Lila zauważyła, że oczy mu ciemnieją, szczęki się zaciskają. — Ach, tu jesteś, Bard — dotarł znajomy głos, a Lila się odwróciła i dostrzegła podchodzącego wielkimi krokami Alucarda. — Na świętych, czy rzeczywiście masz na sobie suknię?! Załoga nigdy mi w to nie uwierzy. — Chyba sobie ze mnie żartujesz — mruknął Kell. Alucard dostrzegł go i się zatrzymał. Ni to zachichotał, ni to kaszlnął. — Wybaczcie, nie zamierzałem przerywać… — W porządku, kapitanie — powiedziała Lila, a w tym samym czasie Kell wydał pomruk: — Idź stąd, Emery. Lila i Kell popatrzyli na siebie zdezorientowani. — Znasz go? — zapytał antari. Alucard się wyprostował. — Oczywiście, że mnie zna. Bard pracuje dla mnie na pokładzie „Nocnej Iglicy”. — Jestem jego najlepszą złodziejką — wyjaśniła Lila. — Bard — złajał ją kapitan — w obecności korony nie nazywamy tego złodziejstwem. Kell tymczasem wyglądał, jakby tracił rozum. — Nie — mamrotał, przesuwając ręką przez miedziane włosy. — Nie. Nie. Są ich dziesiątki! — Kell? — spytała Lila, sięgając palcami do jego ramienia. Strząsnął jej dłoń. — Są całe dziesiątki statków, Lilu! A ty musiałaś akurat wejść na pokład Emery’ego. — No przepraszam cię — odcięła się zjeżona. — Miałam wrażenie, że mogę robić wszystko, co mi się podoba. — Gwoli wyjaśnienia — dodał Alucard — myślę, że planowała go ukraść i podciąć mi gardło. — Więc czemu tego nie zrobiłaś?! — spytał opryskliwie Kell, obracając się do niej. — Jesteś zawsze taka chętna siekać i dźgać, dlaczego go nie zakłułaś?! Kapitan nachylił się. — Myślę, że ona coraz bardziej mnie lubi. — Ona potrafi mówić za siebie — wypaliła Lila. Obróciła się do Kella. — Dlaczego jesteś taki wzburzony? — Ponieważ Alucard Emery jest bezwartościowym arystokratą, który ma zbyt dużo wdzięku i za mało honoru, a ty postanowiłaś pływać akurat z nim. — Słowa jeszcze wisiały w powietrzu, kiedy zza rogu wyłonił się Rhy. — O czym, do diabła, tak tu we troje krzyczycie…? — Książę zawiesił głos na widok Kella, Lili i Alucarda tłoczących się w kącie. — Lila! — powiedział radośnie. — Czyli jednak nie jesteś wytworem wyobraźni mojego brata.

— Witaj, Rhyu — odrzekła z krzywym uśmiechem. Odwróciła się w stronę Kella, lecz antari już pospiesznie opuszczał salę balową. Książę westchnął. — Co teraz zrobiłeś, Alucardzie? — Nic — zapewnił go niewinnie Emery. Rhy odwrócił się, chcąc pójść za Kellem, ale Lila ruszyła pierwsza. — Zajmę się tym. *** Kell pchnął drzwi balkonowe. Przez moment po prostu stał w progu, a lodowate powietrze naciskało na jego skórę. A potem, kiedy przejmujące zimno nie przegoniło jego frustracji, zagłębił się w zimową noc. Gdy wyszedł na zewnętrzny balkon, czyjaś ręka chwyciła jego i nie odwracając się, wiedział, że jest to dłoń Lili. Jej opuszki były gorące i po jego skórze przeszły iskry. Nie spojrzał za siebie. — Witaj — powiedziała. — Witaj — odparł ochryple. Przeszedł dalej na balkon, ręka Lili pozostawała luźno spleciona z jego. Kiedy dotarli do krawędzi, chłodny wiatr uciszył się wokół nich. — Ze wszystkich statków, Lila. — Powiesz mi, dlaczego go nienawidzisz? — spytała. Nie odpowiedział. Zapatrzył się w dół, na Isle. Po kilku chwilach zaczął opowieść: — Dom Emerych to jedna z najstarszych rodzin w Arnes. Od dawna łączy ich więź z Domem Mareshów. Reson Emery i król Maxim byli bliskimi przyjaciółmi. Królowa Emira jest kuzynką Resona. A Alucard jest Resona drugim synem. Trzy lata temu odszedł w środku nocy. Bez słowa. Bez ostrzeżenia. Reson Emery przyszedł do Maxima, prosząc o pomoc w znalezieniu syna. A Maxim przyszedł z tym do mnie. — Użyłeś magii krwi, tego samego sposobu, dzięki któremu odszukałeś mnie i Rhya? — Nie — odparł Kell. — Powiedziałem królowi i królowej, że nie potrafię go zlokalizować, ale prawda była taka, że w ogóle nie spróbowałem. Lila zmarszczyła czoło. — Dlaczego, do cholery? — Czyż nie jest to oczywiste? — odparował. — Ponieważ to ja kazałem mu odejść. I chciałem, żeby pozostał gdzieś daleko. — Dlaczego? Co ci zrobił? — Nie mnie! — odburknął Kell, zaciskając szczęki. Oczy Lili błysnęły; zrozumiała. — Rhyowi. — Mój brat miał siedemnaście lat, kiedy zadurzył się w twoim kapitanie. I wtedy Emery złamał mu serce. Rhy był zdruzgotany. Nie potrzebowałem magicznego tatuażu, i bez tego widziałem ból brata. — Przeczesał wolną ręką włosy. — Kazałem Alucardowi zniknąć, a on się zastosował. Ale niedługo trzymał się z dala. Pojawił się kilka miesięcy

później, kiedy przywieziono go do stolicy oskarżonego o przestępstwa przeciwko koronie. Przede wszystkim piractwo. Król i królowa oddalili zarzuty jako przysługę wobec domu Emerych. Podarowali Alucardowi „Nocną Iglicę” i wysłali go w rejs pod banderą korony. A ja mu powiedziałem, że jeśli kiedykolwiek ponownie postawi stopę w Londynie, zabiję go. Myślałem, że tym razem naprawdę posłucha. — A jednak wrócił. Palce antariego napięły się na jej. — Tak. — Jej puls bił wraz z jego, mocno i regularnie. Kell nie chciał puszczać jej ręki. — Zawsze był nieostrożny, gdy chodziło o coś drogocennego. — Nie wybrałam go — tłumaczyła się, odciągając antariego od krawędzi. — Ja tylko postanowiłam uciec. Chciała puścić jego dłoń, lecz nie był jeszcze na to gotowy. Pociągnął Lilę ku sobie i wzajemnie chronili się przed chłodem. — Myślisz, że kiedyś przestaniesz uciekać? Napięła mięśnie. — Nie wiem jak. Wolna ręka Kella uniosła się z jej nagiego ramienia do karku. Odchylił głowę i oparł swoje czoło o jej. — Mogłabyś po prostu… — wyszeptał — …zostać. — Albo ty mógłbyś wyjechać… — odparła — …ze mną. Słowa były powiewem mgły przy jego wargach i przyłapał się na tym, że pochyla się ku niej, ku jej ciepłu, ku jej słowom. — Lilu. — Wymawiając jej imię, poczuł ból w piersi. Chciał ją pocałować. Ale to ona pocałowała go pierwsza. Ostatnim razem — jedynym razem — to był jedynie cień warg przy wargach, lekkie muśnięcie, pocałunek skradziony na szczęście. Ten był inny. Coś pchnęło ich ku sobie, jak gdyby za sprawą grawitacji i Kell nie wiedział, które z nich jest przyciąganym, a które przyciągającym; czuł tylko bliskość Lili. W tym pocałunku była cała ona. Jej pewna siebie duma i niezachwiana determinacja, jej zuchwałość, śmiałość i głód wolności. Wszystkie te elementy w jednym pocałunku i Kellowi aż zaparło od tego dech w piersiach. Aż nie mógł oddychać. Jej usta naciskały mocno na jego, a jej palce przeczesywały mu włosy, on tymczasem przesuwał dłońmi w dół, po jej plecach, wnikając palcami w zawiłe fałdy sukni. Lila przycisnęła go ponownie do balustrady i Kell westchnął, zaszokowany dotykiem lodowatego kamienia na plecach i gorącem ciała dziewczyny przed nim. Czuł łomotanie jej serca, czuł energię szalejącą w jej ciele i we własnym. Obrócili się, niczym w kolejnym tańcu, a potem to on ją przyparł do oszronionego muru. Jej oddech jeszcze bardziej przyspieszył, jej paznokcie wbiły się w jego czaszkę. Zatopiła zęby w jego dolnej wardze, ugryzła ją do krwi i wtedy zaśmiała się niegodziwie, choć on ciągle jeszcze ją całował. Nie z desperacji czy nadziei ani na szczęście, a tylko dlatego, że tego chciał. Na świętych, jak on tego chciał! Całował ją, aż zimna noc zapadła, a całe jego ciało szumiało

ciepłem. Całował ją, aż ogień wypalił panikę i gniew, i ciężar w jego piersi, aż Kell mógł znów oddychać i do czasu, aż obojgu znowu zabrakło powietrza. A kiedy się od siebie uwolnili, Kell czuł na swoich wargach uśmiech Lili. — Cieszę się, że wróciłaś — wyszeptał. — Ja także — odparła. Wówczas popatrzyła mu w oczy i dodała: — Ale nie wycofam się z turnieju. I tak ich dobra chwila minęła. Roztrzaskała się. Uśmiech dziewczyny zdawał się nieporuszony, ostry, a wszelkie ciepło zniknęło. — Lilu…! — Kellu…! — przedrzeźniała go, uwalniając się. — Będą konsekwencje. — Dam sobie z nimi radę. — Nie słuchasz — podniósł głos, zniecierpliwiony. — Nie — odwarknęła. — Ty nie słuchasz! — Zlizała krew z warg. — Nie trzeba mnie ratować. — Lila… — zaczął, lecz dziewczyna była już daleko, poza jego zasięgiem. — Miej trochę wiary — podsumowała, kiedy otworzyła drzwi. — Nic mi się nie stanie. Obserwował, jak odchodziła, z nadzieją, że miała rację. II Ojka przykucnęła na pałacowym tarasie, wsunęła się w cień tam, gdzie balkon stykał się ze ścianą; kaptur naciągnęła na głowę, starając się ukryć karmazynowe włosy. Wewnątrz tego dziwnego obcego zamku na rzece najwyraźniej odbywała się jakaś uroczystość. Światło tańczyło na kamieniach, muzyka przesączała się przez drzwi. Zimne powietrze kąsało skórę, lecz Ojce to nie przeszkadzało. Była przyzwyczajona do chłodu — do prawdziwego chłodu — a zima w tym Londynie była łagodna. Za oszronionymi szybami mężczyźni i kobiety jedli i pili, śmiali się i wirowali wokół bogato zdobionego parkietu tanecznego. Nikt z nich nie miał oznakowań. Nikt z nich nie miał blizn. Wszędzie w tej sali magii używano do drobiazgów, do rozświetlania piecyków i tworzenia lodowych rzeźb, do czarowania instrumentów muzycznych i bawienia gości. Ojka syknęła, zdegustowana marnotrawstwem mocy. Świeży językowy run płonął na jej nadgarstku, ale ona i bez rozmowy w tym języku wiedziała, jak wielu rzeczy tutejsi nie doceniają. Trwonili życie, podczas gdy jej lud głodował w jałowym świecie. „Przed Hollandem” — przypominała sobie. Teraz sytuacja się zmieniała, świat się uleczał, rozkwitał, lecz czy kiedyś będzie wyglądał tak jak ten?! Jeszcze kilka miesięcy temu Ojka nie mogłaby sobie tego nawet wyobrazić. Teraz coś takiego było po prostu trudne. Magia powoli ożywiała jej świat. Ten świat magia zaszczycała od dawien dawna. Czy wypolerowany kamień może naprawdę kiedykolwiek zacząć przypominać klejnot? Poczuła nagłe, silne pragnienie podłożenia gdzieś ognia. „Ojka” — w głowie pojawił się cichy, strofujący głos, miękki i przekorny niczym

szept kochanka. Podniosła palce do oka, do węzła w więzi łączącej ją z królem. Jej królem, który potrafił słyszeć jej myśli, wyczuwać jej pragnienia — potrafił wyczuć je wszystkie — jak gdyby on i ona stanowili jedność. „Nie zrobiłabym tego, Wasza Wysokość — pomyślała. — No chyba że sprawiłoby ci to przyjemność. W takim wypadku zrobiłabym wszystko”. Poczuła, jak połączenie między nimi słabnie, król oddalał się do własnego umysłu. Zwróciła uwagę z powrotem na bal. I wtedy go zobaczyła. Wysoki i chudy, spowity w czerń, stojący w towarzystwie ładnej dziewczyny w zielonej sukni. Pod diademem ze srebra i drewna włosy dziewczyny były jasne, ale jego — rudoczerwone. Nie, nie tak czerwone jak jej, Ojki, nie, to odcień miedzi przyciągał światło. Jedno z jego oczu było niebieskie, drugie — tak czarne jak jej, jak Hollanda. Ale ten Kell w niczym nie przypominał jej, Ojki, ani króla. Jej król był piękny i potężny, i doskonały. A ten jakiś Kell był zaledwie chudym młodzieńcem. Mimo to rozpoznała go, raz spojrzawszy, i to nie tylko dlatego, że Holland go znał, lecz ponieważ lśnił dla niej jak płomień w mroku. Magia emanowała jak ciepło z krawędzi jego postaci, a kiedy lustrował otoczenie — rząd okien, cień za nimi, śnieg i Ojkę — poczuła na sobie jego czarne oko. Przeszło przez nią, a ona się przygotowała, pewna, że mężczyzna ją zobaczy, że ją wyczuje, on jednak w ogóle jej nie zauważył. Zastanowiła się, czy szkło nie jest przypadkiem lustrzane, zamiast działać jak zwykła szyba, i czy wszyscy w środku nie widzą w nim jedynie samych siebie. Może uśmiechy odbijały się znowu i znowu, a ciemność na zewnątrz czekała, odcięta, utrzymywana na dystans. Ojka stanęła pewniej na balustradzie balkonu. Zdołała wprawdzie zajść tak daleko po lodowych stopniach utworzonych na pałacowej ścianie, ale sam budynek na pewno otrzymał jakąś ochronę przed wtargnięciem; jeden jedyny raz usiłowała się wślizgnąć do środka przez drzwi na szczycie schodów i ją od nich odrzuciło, nie głośno czy boleśnie, lecz zdecydowanie. Zaklęcia były świeże, magia — silna. Wyłączną drogą wejścia wydawały się drzwi frontowe, lecz Holland zakazał jej wszelkich jawnych działań. Szarpnęła mentalną więź i poczuła, że król reaguje. „Znalazłam go. — Nie przejmowała się wyjaśnianiem. Po prostu patrzyła. Była oczyma Hollanda. To, co zobaczyła, widział i on. — Mam zmusić go do wyjścia?” „Nie — usłyszała w głowie głos króla. Szumiał tak cudownie w jej kościach. — Kell jest silniejszy, niż na to wygląda. Jeżeli spróbujesz go zmusić i ci się nie uda, nigdy tu nie przyjdzie. A musi tu przyjść. Bądź cierpliwa”. Ojka westchnęła „No dobrze”. Ale jej umysł nie był wyciszony i jej król o tym wiedział. Choć wraz z jego słowami, z jego wolą wypełnił ją kojący spokój. „Jesteś nie tylko moimi oczyma — oznajmił. — Jesteś moimi rękoma, moimi ustami, moją wolą. Ufam, że postąpisz tak, jak ci powiem, jak ja bym postąpił”. „Tak będzie — odpowiedziała. — I nie zawiodę”.

III „Wyglądasz okropnie”. Słowa Alucarda zadźwięczały w jej głowie, jedyna rzecz, jaką powiedział tego ranka, kiedy życzyła mu powodzenia. „Mówisz takie słodkie rzeczy” — odburknęła wtedy, zanim uciekła do swojego namiotu. Ale prawda była taka, że Lila rzeczywiście czuła się strasznie. Nie potrafiła zasnąć w pokoju Elsora, wróciła więc do Pokrętnej Drogi, do ciasnych kwater i znanych twarzy. Lecz za każdym razem, gdy zamykała powieki, trafiała z powrotem do tej przeklętej skrzyni albo na balkon z Kellem — toteż ostatecznie spędziła większą część nocy, wpatrując się w światła świec, które tańczyły na suficie, podczas gdy Tav i Lenos chrapali (kto wie, gdzie był Vasry), a słowa Kella wciąż i wciąż grały w jej głowie. Zamknęła oczy, poczuła, że się nieznacznie zatacza. — Panie Elsor, dobrze się pan czuje? Wróciła raptownie do teraźniejszości. Ister dopasowywała ostatnie płyty zbroi na jej nodze. — Nic mi nie jest — wymamrotała Lila, starając się skoncentrować na wspomnieniu lekcji z Alucardem. „Magia jest rozmową. Bądź otwartymi drzwiami. Pozwól falom przepływać”. Akurat w tej chwili czuła się raczej jak skalista linia brzegowa… Popatrzyła w dół, na swój nadgarstek. Skóra już się goiła, tam gdzie przecięły ją sznury, lecz kiedy Lila odwróciła ręce grzbietami do góry, żyły miała ciemne. Nie czarne jak bliźnięta Dane, ale również nie tak jasne, jak mieć powinna. Ogarnęła ją obawa, którą prędko zastąpiło rozdrażnienie. Nic jej nie jest. Nic jej nie będzie. Zaszła tak daleko. Delilah Bard nie poddaje się łatwo. Kell pokonał Veskanina Rula z przewagą jedynie dwóch punktów, a z nią przegrał o cztery. Odpadł już z turnieju, Lila natomiast mogła przegrać o punkt i nadal awansować. Do tego Alucard już wygrał swój drugi mecz w grupie i zapewnił sobie miejsce w finałowej trójce wraz z maginią imieniem Tos-an-Mir, jedną ze sławnych bliźniaczek reprezentujących Faro. Jeżeli Lila dziś zwycięży, zyska w końcu szansę na walkę z kapitanem. Na myśl o tej perspektywie aż się uśmiechała. — Co to jest? — spytała Ister, wskazując głową kawałek bladego kamienia w jej ręce. Lila wcześniej pocierała go w zamyśleniu. Teraz podniosła go do rozjaśniającego namiot światła. Gdyby zmrużyła oczy, mogłaby prawie zobaczyć kąciki ust Astrid, zmrożone w minie, która mogła być śmiechem lub krzykiem. — Przypomnienie — odrzekła, wsuwając wyszczerbiony fragment posągu do

płaszcza rzuconego na poduszkę. To była fascynacja być może nieco chorobliwa, ale Lila czuła się lepiej, wiedząc, że Astrid zniknęła i w takim stanie pozostanie. Jeśli istniał jakiś rodzaj magii, który mógłby wskrzesić tę nikczemną królową zmienioną w kamień, dziewczyna miała nadzieję, że potrzebny byłby pełen zestaw kawałków. A dzięki temu miała pewność, że jednego zawsze będzie brakowało. — O czym przypomina? — spytała Ister. Lila podniosła rękojeści sztyletów i wcisnęła je w płyty przedramienne. — Że jestem silniejsza, niż ktokolwiek sądzi — wyjaśniła i zamaszystym krokiem wyszła z namiotu. „Że przemierzyłam światy i uratowałam miasta”. Weszła w tunel pod stadionem. „Że pokonałam królów i królowe”. Poprawiła hełm i wyszła na arenę rozbrzmiewającą wiwatami. „Że wyszłam cało z niemożliwych opresji”. Rul stał pośrodku podłogi, wielki jak góra. „Że jestem Delilah Bard…” Wyciągnęła swoje kule, przez chwilę skupiała wzrok, po czym je upuściła. „I że nikt mnie nie powstrzyma”. *** Kell stał na balkonie swojego pokoju, złoty pierścień leżał na balustradzie między jego rękoma; przez metal docierały odgłosy ze stadionu. Wschodnia arena unosiła się tuż obok pałacu, w rzece wokół niej podskakiwały lodowe smoki, czerwonobrzuche. Przez lunetę antari widział stadion, dwoje wojowników jako białe kropeczki na tle podłogi z ciemnego kamienia. Lila w mrocznej diablej masce. Rul ze stalowym pyskiem wilka; nieokiełznane włosy sterczały mu jak kreza. Na jego proporcu widniał błękitny wilk na białym tle, lecz widownia była morzem srebrnych ostrzy na tle czarnym. Hastra stał za nim w drzwiach balkonu, a Staff przy tych do sypialni. — Znasz go, nieprawdaż? — spytał Hastra. — Stasiona Elsora? — Nie jestem pewny — mruknął Kell. Daleko poniżej niego publiczność wznosiła okrzyki. Pojedynek się zaczął. Rul wybrał ziemię i ogień, i te żywioły kłębiły się wokół niego. Wniósł na ring rękojeści i uchwyty; ziemia wirowała wokół jednego z uchwytów, twardniejąc w kamienną tarczę, podczas gdy ogień kształtował zakrzywiony miecz. Sztylety Lili ożyły, tak jak poprzedniego dnia; jeden był z ognia, drugi z lodu. Przez moment ci dwoje stali na swoich miejscach, mierząc się wzrokiem. Potem się starli. Lila pierwsza zadała cios, zmuszając Rula do uderzenia mieczem, po czym obróciła się, znalazła za jego plecami i rzuciła ognisty sztylet w płytę z tyłu jego nogi. Veskanin odwrócił się ku niej, lecz była już gdzie indziej, gotowa zadać kolejny cios. Mężczyzna był wyższy od niej przynajmniej o trzydzieści centymetrów

i dwukrotnie bardziej barczysty, był też jednak szybszy, niż miał prawo być ktoś o jego gabarytach, i kiedy dziewczyna ponownie spróbowała przełamać jego opór, poniosła porażkę, tracąc przy tym dwie płyty. Wycofała się, a Kell wyobrażał sobie, jak oceniała przeciwnika spojrzeniem, jak szukała sposobu, szczeliny, słabej strony… I jakoś znalazła słaby punkt. A później drugi. Nie walczyła jak Rul, Kisimyr czy Jinnar. Nie walczyła jak ktokolwiek, kogo Kell kiedykolwiek widział. Nie żeby była od nich wszystkich lepsza, nie (chociaż była oczywiście szybka i pomysłowa), lecz po prostu walczyła na ringu, używając tych samych metod — tak przypuszczał — jak w trakcie potyczek na ulicach Szarego Londynu. Jak gdyby miała do stracenia wszystko. Jak gdyby osoba naprzeciwko stanowiła jedyną przeszkodę pomiędzy nią, Lilą, a wolnością. Wkrótce prowadziła sześć do pięciu. Lecz wtedy Rul nagle zaatakował. Lila ostro ku niemu ruszyła, ale gdy była w połowie drogi, Ves­kanin odwrócił kamienną tarczę i rzucił w nią niczym dyskiem. Tarcza trafiła ją w klatkę piersiową, na tyle mocno, że odrzuciła dziewczynę w tył, w najbliższą kolumnę. Światło buchnęło z roztrzaskanych płyt na brzuchu, ramionach i grzbiecie, a Lila zwaliła się na kamienną podłogę. Widzowie łapali powietrze, a głos w złotym pierścieniu obwieścił poczynione szkody. Cztery płyty. — Wstawaj! — warknął Kell, obserwując, jak dziewczyna chwiejnie podnosi się na nogi, z jedną ręką przyciśniętą do żeber. Zrobiła krok i o mało nie upadła, wyraźnie w szoku, jednak Rul wciąż nacierał. Solidny dysk wrócił w jego dłoń i pojedynczym płynnym ruchem mężczyzna obrócił się i ponownie rzucił tarczą, do siły magii dodając rozmach. Lila na pewno widziała atak, na pewno zauważyła kamienny dysk pędzący w jej stronę, a jednak — ku przerażeniu Kella — nie uchyliła się przed nim. Zamiast tego upuściła oba sztylety i podniosła ręce, chcąc zablokować cios przedramionami. To było szaleństwo. Nie powinno zadziałać — nie mogło — a jednak kamienna tarcza naprawdę zwolniła ruch. Widzowie przeżyli wstrząs, uświadomiwszy sobie, że Stasion Elsor nie jest jednak magiem dualnym. Musiał być triadą! Tarcza sunęła przez powietrze, jakby walczyła z prądem, aż zatrzymała się o centymetry od wyciągniętych rąk. Tam zawisła. Ale Kell wiedział, że tarcza tak po prostu nie wisi. Lila na nią naciskała. Starała się obezwładnić żywioł Rula w ten sam sposób, w jaki potraktowała jego. Tyle że on jej wtedy na to pozwolił, przestał walczyć, natomiast Rul, na chwilę ogłuszony, teraz podwoił wysiłki. Lila z całych sił pchała dysk, a jej botki ślizgały się w tył po kamiennej powierzchni. Gdy dwoje magów walczyło, wola na wolę, sama arena zdawała się drgać i podniósł się wiatr.

Między Lilą i Rulem utworzony z ziemi dysk zatrząsł się. Dzięki lunecie Kell widział, że nogi i ręce drżą, a ciało z wysiłkiem wygina się do przodu. „Odpuść!” — chciał krzyknąć. Lecz ona wciąż napierała. „Ty uparta, głupia dziewczyno” — pomyślał, kiedy Rul wezwał przypływ siły, podniósł ognisty miecz i rzucił nim. Ostrze leciało szeroko, lecz płomień najwyraźniej oderwał uwagę Lili od dysku, ponieważ zawahała się na moment, tylko na tyle długi, że nadal wisząca kamienna tarcza szarpnęła do przodu i trzasnęła ją w nogę. Cios był częściowo chybiony, ale dostatecznie mocny. Dziesiąta płyta została rozbita. Mecz się zakończył. Widownia wybuchła, a Rul wydał z siebie ryk zwycięstwa, jednak Kell wciąż skupiał się na dziewczynie, która stała w miejscu — zwiesiwszy ramiona, odchyliwszy głowę w tył, wyglądała dziwnie spokojnie. Aż do chwili, gdy zakołysała się i upadła. IV Kell przechodził przez komnatę, kiedy przez pierścień dotarł do niego głos sędziego wzywającego medyka. Przecież ją ostrzegał. Wielokrotnie ją ostrzegał. Miał w ręce nóż, jeszcze zanim dotarł do drzwi, które prowadziły do drugiego pomieszczenia, Hastra deptał mu po piętach. Staff usiłował zablokować drogę, jednak antari był szybszy i silniejszy, i znalazł się w alkowie, nim strażnicy zdołali go zatrzymać. — As Staro — powiedział, zamykając w ten sposób drzwi za sobą i rysując symbol, podczas gdy Staff łomotał w drewno. — As Tascen. Pałac zniknął, zastąpił go namiot turniejowy. — Zwycięża Rul! — ogłosił sędzia, a tymczasem Kell wybiegał już z kwater Kamerova i wkraczał do pomieszczeń Lili. Dostał się tam równocześnie z dwojgiem pomocników, którzy kładli dziewczynę na sofę; trzeci starał się odpiąć jej hełm. Wzdrygnęli się na widok antariego i pobledli. — Wyjść! — polecił. — Wszyscy. Pierwszych dwoje wycofało się natychmiast, jednak trzecia osoba — kapłanka — zignorowała go i nadal zdejmowała z głowy dziewczyny zawiasowe części demonicznej maski, po czym odkładała je na bok. Oblicze, które się wyłoniło, było upiornie blade, ciemne żyły szpeciły skronie, z nosa płynęły bliźniacze czerwonoczarne strumyki. Kapłanka przyłożyła Lili rękę do twarzy i chwilę później powieki rannej zadrgały, a oczy się otworzyły. Kellowi cisnęły się na usta dziesiątki przekleństw, lecz zapanował nad językiem. Wciąż się powstrzymywał, kiedy dziewczyna zrobiła przesadny wdech i podciągnęła się do pozycji siedzącej, wytrzymał, kiedy pokręciła głową, poruszyła palcami i podniosła chusteczkę do nosa. — Możesz odejść, Ister — powiedziała, ścierając krew. Kell milczał, póki kapłanka nie wyszła, lecz sekundę po jej zniknięciu stracił cierpliwość. — Ostrzegałem cię! — wykrzyknął.

Lila skrzywiła się, dotykając ręką skroni. — Nic mi nie jest — wymamrotała. Antariemu wyrwał się z ust jakiś stłumiony dźwięk. — Upadłaś w ringu! — To był ciężki pojedynek — odparła, wstając na nogi; usiłowała ukryć drżenie ciała, ale jej się nie udało. — Jak mogłaś być taka głupia? — naciskał, podnosząc głos. — Krwawisz na czarno. Igrasz z magią, jakby to była zabawa. W ogóle nie rozumiesz zasad nią rządzących. Albo, co gorsza, wychodzisz z założenia, że żadne nie istnieją. Przemierzasz świat, robiąc to, co ci się, cholera, żywnie podoba. Postępujesz nieostrożnie. Niedorzecznie. Lekkomyślnie… — Uciszcie się, oboje — rozkazał Rhy, wchodząc do pomieszczenia wielkimi krokami; za plecami miał Visa i Tolnersa. — Kellu, nie powinieneś tu być! Antari nie zważał na brata, za to odwrócił się do strażników. — Aresztujcie ją. — Za co? — warknęła Lila. — Uspokój się, Kell — wtrącił się książę. — Za udawanie kogoś innego. — Och, akurat ty to mó… — zakpiła Lila. Kell pchnął ją na słupek namiotu, miażdżąc dłonią jej usta. — Nie ośmielisz się! Dziewczyna nie opierała się. Znieruchomiała jak posąg, odmienne oczy wwiercały się w jego twarz. Była w nich jakaś dzikość i Kell pomyślał, iż może Lila naprawdę się go obawia lub przynajmniej doznała szoku. I wówczas poczuł, że przycisnęła do jego boku nóż. Jeszcze raz spojrzał jej w oczy i wiedział, że gdyby nie obecność Rhya, Lila by go tym nożem dźgnęła. Książę podniósł rękę. — Stasionie! — powiedział, zwracając się do dziewczyny i kładąc Kellowi rękę na ramieniu. — Proszę. — Dziewczyna opuściła nóż, a Rhy z pomocą Tolnersa odciągnął od niej brata. — Nigdy nie słuchasz. Nigdy nie myślisz! Posiadanie mocy to odpowiedzialność, więc ty na pewno na nią nie zasługujesz. — Kell! — ostrzegł go Rhy. — Dlaczego jej bronisz? — pieklił się antari, nacierając na księcia. — Dlaczego tylko ja jeden na całym pieprzonym świecie mam odpowiadać za swoje czyny? Wszyscy pozostali patrzyli na niego bez słowa, książę i strażnicy, a Lila miała jeszcze czelność się uśmiechać. To był okrutny, wyzywający uśmiech, dodatkowo zniekształcony przez ciemną krew wciąż pokrywającą jej oblicze smugami. Rozłożył ręce i pospiesznie opuścił pomieszczenie. Usłyszał za sobą na bruku stukot obcasów butów Rhya, ale się nie zatrzymał — potrzebował przestrzeni, potrzebował powietrza i zanim zastanowił się nad tym, co robi, już wyjął nóż z pochwy i monety spod kołnierza.

Przyciskając zakrwawione palce do najbliższej ściany, jako ostatnią rzecz usłyszał jeszcze głos brata powstrzymującego go, lecz wtedy zaklęcie było już na jego wargach i świat znikał, zabierając ze sobą wszystko. V W jednej chwili Kell był tam, a w następnej zniknął, pozostawiając po sobie jedynie odrobinę krwi na ścianie. Książę stał przed namiotem, wpatrując się w miejsce, w którym przed chwilą stał jego brat. Bolała go pierś, lecz nie był to ból fizyczny, tylko nagła, potworna świadomość, że antari celowo odszedł tam, gdzie on, Rhy, pójść za nim nie mógł. Tolners i Vis stanęli za nim jak cienie. Tłum gromadził się wokół nich, ludzie nie zdawali sobie sprawy ze sprzeczki w namiocie, zauważyli jedynie, że jest wśród nich książę. Rhy wiedział, że powinien zapanować nad wyrazem twarzy, zmusić się do uśmiechu, jednak nie mógł. Nie był w stanie oderwać oczu od smugi krwi. Nadszedł jego ojciec, tuż za nim wlekli się strażnicy Kella. Gapie się rozstąpili, przepuszczając króla, który uśmiechał się, kiwał głową i machał dłonią, aż podszedł, wziął syna pod ramię i poprowadził go z powrotem w stronę pałacu, rozprawiając o rundzie finałowej i trojgu mistrzów, a także o wieczornych wydarzeniach, zapełniając ciszę bezużyteczną paplaniną do czasu, aż zamknęły się za nimi wrota królewskiej siedziby. — Co się stało? — spytał ostro, wciągając syna do jakiejś komnaty. — Gdzie Kell? Rhy osunął się na jakiś fotel. — Nie wiem. Był w swoich pokojach, ale kiedy zobaczył, że pojedynek się skończył, zszedł do namiotów… Po prostu się martwił, ojcze. — O co? „Nie o co — pomyślał książę — a o kogo”. Ale nie mógł ot tak opowiedzieć królowi o dziewczynie udającej Stasiona Elsora, tej samej, która wraz z Kellem ściągnęła na miasto Czarną Noc (i, oczywiście, ocaliła też świat, lecz to by teraz nie miało dla króla znaczenia), dlatego też powiedział tylko: — Pokłóciliśmy się. — Gdzie jest teraz antari? — naciskał Maxim. — Nie wiem… — Rhy zatopił głowę w dłoniach, przygnieciony znużeniem. — Wstań — rozkazał mu ojciec. — Idź się przygotować. Książę podniósł powoli głowę. — Na co? — Na wieczorne uroczystości, ma się rozumieć. — Ale Kell… — Nie ma go tutaj, czyż nie?! — odparował król ciężkim jak kamień głosem. — Może on porzucił swoje obowiązki, lecz ty nie. Ty tego nie zrobisz! — Już kierował się do drzwi. — Kiedy Kell wróci, zajmiemy się jego przypadkiem, ale tymczasem nadal jesteś księciem Arnes, więc zachowuj się zgodnie z pełnioną funkcją. ***

Kell oparł się plecami o kamienną ścianę. Dzwony Westminsteru wybijały godzinę. Serce waliło mu jak oszalałe w reakcji na to, co zrobił. Odszedł! Opuścił Londyn. I Rhya. I Lilę. Zostawił za sobą miasto, a z nim kłopoty. Wszystko było o krok stąd. O świat stąd. „Jeśli nie chcesz zostać tutaj, w takim razie odejdź”. „Biegnij”. Nie miał zamiaru uciekać — pragnął tylko chwili spokoju, chwili, w której mógłby pomyśleć — a teraz był tutaj, jego świeża krew kapała na oblodzoną powierzchnię ulicy, głos brata wciąż rozbrzmiewał echem w jego głowie. Ogarnęło go poczucie winy, ale z nim nie walczył. Ta wycieczka nie różniła się od setki innych, które odbył wcześniej i podczas których również był dla bliskich niedostępny. Tym razem po prostu znalazł się tutaj z własnego wyboru! Wyprostował się i ruszył ulicą. Nie miał pojęcia, dokąd idzie, wiedział tylko, że ten pierwszy krok nie wystarczy, że musi ciągle iść naprzód, aż naprawdę poczuje się winny. Albo zziębnięty. Zimę w Szarym Londynie cechowała przejmująca wilgoć, Kell szczelnie otulił się płaszczem, pochylił głowę i szedł. Pięć minut później stanął przed Pięcioma Punktami. Mógł pójść wszędzie, a jednak zawsze kończył w tym miejscu. Jego mięśnie prawdopodobnie pamiętały drogę — to było jedyne logiczne wytłumaczenie. Stopy niosły go po ścieżkach wydeptanych we wszechświecie, w zakrzywieniu czasoprzestrzeni, w grawitacyjnym zagięciu przyciągającym do punktu stałego wszystko, co rzeczywiste, i wszystko, co magiczne. W środku za barem zobaczył znajomą twarz. Nie, nie miał oczywiście przed sobą szerokiego czoła i czarnej brody Barrona, lecz wielkie oczy, długą, wydatną żuchwę i szeroki, zaskoczony, zachwycony uśmiech Neda Tuttle’a. — Panie Kell! Dobrze chociaż, że na jego widok młody Entuzjasta nie przeskoczył przez kontuar. Tylko upuścił trzy szklaneczki i przewrócił butelkę porto. Szklaneczkom Kell pozwolił spaść, lecz butelkę z trunkiem zatrzymał kilka centymetrów nad podłogą, wykonując gest, który umknął wszystkim poza Nedem. Wsunął się na stołek i chwilę później pojawiła się przed nim szklanka z ciemną whisky. Nie magia, a jedynie Ned. Kiedy Kell jednym haustem dopił pierwszą szklaneczkę, obok jego łokcia stanęła butelka. Entuzjasta udawał zajętego garstką innych gości, a tymczasem antari pił. Przy trzeciej szklance zwolnił; mimo wszystko nie tylko własne ciało katował. Z drugiej strony, jak wiele nocy znosił picie Rhya, w ileż poranków budził się ze smakiem wina i eliksirów na języku? Dolał sobie nieco płynu do szklanki. Czuł na sobie oczy łypiących ku niemu klientów baru i zadał sobie pytanie, co ich przyciąga — magia czy plotki? Potrafili wyczuć przyciąganie, grawitację… czy jednak po prostu dotarły do nich pogłoski. Co Ned im powiedział? Cokolwiek? Wszystko?! Akurat w tym momencie Kella zupełnie to nie obchodziło. Chciał tylko zdławić własne uczucia, zanim go zniszczą. Wymazać z pamięci obrazy zbroczonej krwią twarzy

Lili, nim zrujnują wspomnienie o ich złączonych ustach. Powrót Neda był tylko kwestią czasu, lecz gdy Entuzjasta ponownie podszedł, nie zarzucił go pytaniami czy bezsensownym trajkotem. Młody mężczyzna nalał sobie whisky z tej samej butelki, oparł ręce na krawędzi kontuaru i położył coś przed Kellem. Krążek błyszczał w świetle lampy. Lin z Czerwonego Londynu. Moneta, którą Kell zostawił tu podczas swojej ostatniej wizyty. — Wydaje mi się, że jest twoja — powiedział. — Tak, zgadza się. — Pachnie tulipanami. Kell przechylił głowę; sala przed jego oczyma również się przechyliła. — Król Anglii zawsze twierdził, że różami. Ned rozdziawił usta. — Jerzy IV tak powiedział? — Nie, Jerzy III — odparł bezwiednie Kell, dodając: — Jerzy IV to dupek. Jego rozmówca o mało się nie udławił swoim drinkiem, w końcu jednak zaśmiał się zaskoczony. Antari pstryknął palcami i lin z Czerwonego Londynu obrócił się na bok i zaczął kręcić w leniwych obrotach. Ned otworzył szeroko oczy. — Będę kiedyś w stanie zrobić coś takiego? — Mam nadzieję, że nie — odparował Kell, zerkając w górę. — Nie powinieneś umieć takich rzeczy. Mężczyzna wykrzywił szczupłą twarz. — Dlaczego? — Dawno temu ten świat… twój świat… posiadał własną magię. Ned pochylił się niczym dziecko czekające, aż w opowieści pojawi się potwór. — I co się zdarzyło? Antari potrzasnął głową, whisky zakłócała mu proces myślowy. — Wiele bardzo złych rzeczy. — Pieniążek nadal wykonywał powolne obroty. — Tu chodzi o równowagę, Nedzie. — „Dlaczego Lila nie potrafiła tego zrozumieć?” — Chaos potrzebuje porządku. Magia potrzebuje umiaru. Ona jest jak ogień. Nie ma samokontroli. Posila się tym, co jej dasz, a jeśli dasz jej zbyt dużo, będzie płonęła i płonęła, aż się wypali i nie zostanie nic. Twój świat miał dawniej w sobie ogień — kontynuował. — Niezbyt wiele… znajdujecie się bowiem zbyt daleko od źródła… lecz dość, by płonął. Odcięliśmy go, zanim was spalił, a to, co zostało, zaczęło słabnąć. W końcu zagasło. — Ale skąd wiedzieliście, że możemy spłonąć? — spytał Ned z oczyma błyszczącymi jak w gorączce. Kell przewrócił pieniążek, trącając go palcami. — Ponieważ zbyt mało czegoś jest dokładnie tak samo niebezpieczne jak zbyt dużo. — Wyprostował się na stołku. — Rzecz w tym, że magia nie powinna już tutaj istnieć. Nie powinna być… możliwa. — Niemożliwość to teoria, która aż się prosi o obalenie — obwieścił pogodnie Ned. — Może coś nie było możliwe przez wiele lat i nie jest możliwe nawet teraz, nie

znaczy to jednak, że nie może się zdarzyć. Że się nie zdarzy! Mówisz, że magia zamigotała, że płomień zgasł. A jeśli po prostu trzeba ją podsycić? Kell znów nalał sobie whisky. — Może masz rację. „Ale mam nadzieję, że się mylisz — pomyślał. — Dla dobra nas wszystkich”. *** Książę nie był w nastroju… Nie był w nastroju na bal. Nie był w nastroju na odgrywanie gospodarza. Nie miał ochoty się uśmiechać, żartować i udawać, że wszystko jest w porządku. Ojciec posyłał mu ostrzegawcze spojrzenia, matka zerkała co rusz z wyraźną obawą, że syn lada chwila się załamie. Chciał nakrzyczeć na nich oboje za odejście brata. A jednak tylko stał między królem i królową, podczas gdy troje mistrzów zrzucało maski. Pierwszy był Rul, Veskanin o potarganych, sięgających podbródka włosach, nadal chełpiący się pokonaniem Elsora. Później pojawiła się Tos-an-Mir, jedna z dwóch faworyzowanych faroańskich bliźniaczek; jej klejnoty tworzyły ogniste wzory od czoła po brodę. I oczywiście Alucard Emery. Łobuz, hulaka, członek rodziny królewskiej i nowy ulubieniec arnezyjskiego imperium. Rhy pogratulował lordowi Sol-in-Arowi i księciu Colowi wspaniałych wojowników, głośno zdumiewał się równowagą reprezentacji trzech mocarstw (w finale byli wszak Arnezyjczyk, Faroanin i Veskanin, jakie były na to szanse?), a następnie wycofał się za kolumnę, chcąc się w spokoju napić. Wieczorne uroczystości odbywały się tego dnia w Sali Perłowej, wykonanej całkowicie ze szkła. Choć pomieszczenie zdawało się tak przestronne, Rhy czuł się w nim jak w grobowcu. Wszędzie wokół niego ludzie pili. Tańczyli. Grała muzyka. Po drugiej stronie sali balowej księżniczka Cora flirtowała z kilkoma miejscowymi arystokratami, nie przestając równocześnie szukać wzrokiem Kella. Rhy zamknął oczy i skoncentrował się na pulsie brata, echu jego własnego. Próbował przebić się przez ten rytm i przekazać… Co? Że jest rozgniewany? Że przeprasza? Że bez brata nic nie może? Że nie potępia go za odejście? Że go potępia? „Wróć do domu — pomyślał egoistycznie. — Proszę”. Kulturalny aplauz rozbrzmiał w szklanej sali, a gdy Rhy otworzył oczy, zobaczył troje mistrzów powracających w świeżych strojach z maskami pod pachą i odkrytymi twarzami. Wilczy Rul skierował się prosto do najbliższego stolika, przy którym jego krajanie sporo już wypili. Tos-an-Mir przeciskała się wśród tłumu, a jej tropem podążała siostra, Tas-on-Mir, magini, którą Kell pokonał jako pierwszą. Rhy potrafił je odróżnić wyłącznie po klejnotach wszczepionych w ciemną skórę — te Tos-an-Mir miały płomienny odcień

oranżu, Tas-on-Mir natomiast nosiła błękitne o perłowym połysku. Alucard był w swoim żywiole. Rhy patrzył, jak śliczna przedstawicielka ostry szepcze coś kapitanowi do ucha, poruszając pomalowanymi wargami, i poczuł, że na ten widok ściska mocniej trzymany kieliszek. Ktoś oparł się o kolumnę obok niego. Szczuplutka postać odziana w czerń. Lila wyglądała lepiej niż po południu; ciągle wymizerowana, z cieniami jak sińce pod oczyma, a jednak żwawa na tyle, że pochwyciła dwa świeże kieliszki z tacy mijającego ich służącego. Jeden kieliszek podała jemu. Rhy przyjął go z roztargnieniem. — Wróciłaś. — No cóż — powiedziała, wskazując kieliszkiem ku parkietowi tanecznemu — umiesz wydawać przyjęcia. — Do Londynu — uściślił książę. — Ach — mruknęła. — No tak. — Nic ci nie jest? — spytał, myśląc o jej popołudniowym pojedynku. Przełknęła ślinę, nie odrywając wzroku od tłumu. — Nie wiem. Milczenie otoczyło ich niczym tratwa ciszy w morzu dźwięków. — Przepraszam — powiedziała w końcu Lila, tak cicho, że Rhy ledwie usłyszał. Wzruszył ramieniem. — Za co? — Właściwie nie wiem. To słowo wydało mi się w tym momencie odpowiednie. Rhy wypił długi łyk i przyjrzał się tej dziwnej dziewczynie o ostrych rysach i pełnym rezerwy obliczu. — Kell ma tylko dwie twarze — zauważył. Lila uniosła czoło. — Tylko dwie? Czyż większość ludzi nie ma po jednej? — Wprost przeciwnie, panno Bard… Wnosząc ze stroju, znów jesteś panną Bard, nieprawdaż? Zakładam, że Stasion został gdzieś i regeneruje siły? Cóż, większość ludzi ma znacznie więcej niż dwie twarze. Ja sam mam ich pełną szafę. — Mówiąc to, bynajmniej się nie uśmiechnął. Popatrzył obok rodziców, obok arnezyjskich notabli, na Alucarda Emery’ego. — Lecz Kell ma jedynie dwie. Jedną, którą nakłada dla świata, i jedną dla tych, których kocha. — Sączył wino. — Dla nas. Rysy Lili jeszcze bardziej się wyostrzyły. — Cokolwiek do mnie czuje, nie jest to miłość. — Bo nie jest to uczucie łagodne, słodkie i zaślepione? — Rhy zrobił krok w tył i oparł się o kolumnę. — Wiesz, jak wiele razy stłukł mnie niemal do nieprzytomności… z miłości? Wiesz, ile razy ja robiłem to samo? Widziałem, jak Kell patrzy na ludzi, których nienawidzi… — Potrząsnął głową. — Mój brat troszczy się o niewiele rzeczy, a jeszcze mniej jest osób, na których mu zależy. Lila przełknęła ślinę. — Co twoim zdaniem teraz robi? Rhy zapatrzył się na kieliszek. — Sądząc po tym, jak bardzo wino idzie mi do głowy — odparł, podnosząc

kieliszek — powiedziałbym, że topi smutki, dokładnie tak samo jak ja. — Wróci. Książę zamknął oczy. — Ja bym nie wrócił. — Ależ tak — odrzekła. — Wróciłbyś. *** — Nedzie — powiedział Kell we wczesnych godzinach poranka. — Zeszłym razem, gdy byłem tutaj, chciałeś mi coś dać. Co to było? Entuzjasta spuścił głowę, a potem nią pokręcił. — Och, nic takiego. Ale Kell zapamiętał ówczesne rozgorączkowanie w oczach tamtego i chociaż nie mógł tego ze sobą zabrać, cokolwiek to było, i tak chciał wiedzieć. — Powiedz mi. Ned zagryzł wargę, po czym kiwnął głową. Sięgnął pod kontuar i wyjął stamtąd rzeźbiony kawałek drewna. Był mniej więcej wielkości dłoni, licząc od przegubu po czubek palca, przez całą długość ozdobiony wyrytym wzorem, koniec zaś miał spiczasty. — Co to jest? — spytał Kell, zaciekawiony i zdezorientowany. Ned wziął lina z Czerwonego Londynu i postawił na nim kawałek drewna rzeźbionym czubkiem do dołu. Kiedy puścił rękę, patyczek się nie przewrócił. Stał, idealnie pionowo, balansując na monecie. — Magia — powiedział ze zmęczonym uśmiechem. — Tak w każdym razie myślałem. Teraz wiem, że tak naprawdę to zjawisko nie ma z nią zupełnie nic wspólnego. Ot, zmyślna sztuczka z magnesami, to wszystko. — Trącił drewienko palcem i patyczek się zachwiał, a potem wrócił do wcześniejszej pozycji. — Ale jako dzieciak wierzyłem. Nawet kiedy dowiedziałem się, że to trik, nadal pragnąłem dawać wiarę. Mimo wszystko, fakt, że to akurat nie jest magia, nie oznaczał, że ona w ogóle nie istnieje. — Oderwał patyk od monety i położył go na kontuarze, powstrzymując ziewnięcie. — Powinienem iść — ocenił Kell. — Możesz zostać. Pora była już bardzo późna — a może bardzo wczesna — i Pięć Punktów już dawno temu opustoszało. — Nie — odrzekł antari po prostu. — Nie mogę. Zanim Ned zaczął nalegać, zanim zdążył zaproponować, że nie zamknie tawerny, zanim zaoferował Kellowi pokój na szczycie schodów — ten z zielonymi drzwiami i ścianą ciągle jeszcze uszkodzoną po jego pierwszym spotkaniu z Lilą, kiedy to przygwoździł ją do drewna, pokój oznakowany zaklęciem znajdowania i poplamiony krwią Barrona — antari wstał i opuścił lokal. Podniósł kołnierz płaszcza, wyszedł w ciemność i znów ruszył przed siebie. Przechodził mosty i ulice Londynu, przechodził parki i ścieżki. Szedł, aż rozbolały go mięśnie i przyjemny szmerek od whisky uleciał, a Kellowi zostały jedynie ten uporczywy ból w piersi i dokuczliwy nacisk poczucia winy, potrzeby, obowiązku. Nawet wtedy szedł.

Nie mógł przestać iść. Jeśli się zatrzyma, zacznie myśleć, a jeśli będzie myślał zbyt intensywnie, wróci do domu. Szedł przez kilka godzin i dopiero wtedy, gdy miał wrażenie, że jeśli nie przystanie, nogi odmówią mu posłuszeństwa, opadł wreszcie na jakąś ławkę nad Tamizą i wsłuchał się w dźwięki Szarego Londynu, podobne, a równocześnie tak bardzo odmienne od odgłosów w jego mieście. Od tej rzeki nie biło światło. Była pasem czerni, o pierwszym brzasku zmieniającej się w purpurę. Kell przeglądał w myślach możliwości, jakby obracał monetę. „Uciekać”. „Wracać do domu”. „Uciekać”. „Wracać do domu”. „Uciekać”. VI Czerwony Londyn Ojka przemierzała pałacowe ciemności, wściekła na siebie. Zgubiła go. Nie wiedziała, jak się wymknął, ale jakoś mu się udało. Spędziła cały dzień, szukając go w tłumie, czekając, aż zapadnie noc, a gdy wróciła na swoje stanowisko na balkonie, w sali balowej pogaszono już światła i świętowanie przeniesiono gdzie indziej. Jednostajny strumień mężczyzn i kobiet przelewał się po schodach w górę i w dół, ludzie znikali i się pojawiali, lecz żaden z nich nie był nim, Kellem. W najmroczniejszych godzinach nocy zobaczyła dwóch strażników, mężczyzn we wspaniałych czerwieniach i złocie, pochylonych w cieniu pałacowych stopni i pogrążonych w cichej rozmowie. Ojka wyciągnęła ostrze. Nie potrafiła zdecydować, czy powinna podciąć im gardła i ukraść zbroję, czy raczej ich torturować w celu wydobycia informacji. Nim jednak zdołała zrobić jedno bądź drugie, usłyszała, że wymienili jego imię. „Kell”. Kiedy się zbliżyła, run językowy zapłonął przy jej skórze i słowa mężczyzn nabrały kształtu. — …mówią, że odszedł… — powiedział jeden strażnik. — Co znaczy „odszedł”?! Umarł? — Uciekł. Co mnie cieszy, też. Zawsze przyprawiał mnie o ciarki… Ojka syknęła, wycofując się. „Nie odszedł! Nie mógł odejść!” Uklękła na zimnej ziemi, wyjęła z kieszeni kawałek pergaminu i rozłożyła go przed sobą. Następnie zagłębiła palce w gruncie, wyrwała grudę i zmiażdżyła ją w dłoni. To nie była magia krwi, a jedynie zaklęcie, którego użyła jeszcze w Kosik ze sto razy, gdy ścigała tych, którzy byli jej dłużni pieniądze lub życie. — Køs øchar — powiedziała, kiedy ziemia spadła na pergamin. Spadając, lokalizowała miasta, rzeki, ulice.

Ojka otrzepała ręce. — Køs Kell — poleciła. Ale mapa się nie zmieniła. Ziemia się nie poruszyła. Gdziekolwiek tutejszy antari był, nie było go w Londynie. Ojka zacisnęła zęby i wstała, lękając się reakcji swojego króla, choć był daleko. „Odszedł” — pomyślała, a chwilę później nie tylko usłyszała odpowiedź Hollanda, lecz także wyczuła jego niezadowolenie. „Wyjaśnij”. „Nie ma go w tym świecie” — powiedziała. — Odszedł”. Pauza, a potem: „Sam poszedł?” Ojka zawahała się. „Sądzę, że tak. Królewska rodzina nadal tu jest”. Nastąpiło milczenie, które przyprawiało ją o mdłości. Wyobraziła sobie Hollanda siedzącego na tronie, otoczonego ciałami osób, które go zawiodły. Ona nie będzie jedną z nich. W końcu król przemówił: „Wróci”. „Skąd wiesz?” — spytała Ojka. „Zawsze będzie wracał do domu”. *** Rhy był wrakiem. Nie spał przez całą noc, trwając w ciemnościach, wspominając, opierając się chęci połknięcia jakiegoś medykamentu, który przyniósłby mu sen — bo przecież nie wiedział, gdzie jest Kell i co może mu się przydarzyć, jeśli on, Rhy, przyjmie taką substancję. Rzucał się więc na łóżku i obracał przez pół nocy, w końcu odrzucił koce i chodził po komnacie, aż wreszcie nastał świt. Do finałowego meczu Essen Tasch zostało zaledwie kilka godzin. Książę nie przejmował się turniejem. Nie przejmował się Faro i Vesk, nie dbał też o politykę. Interesował go wyłącznie brat. A Kella ciągle nie było. Ciągle nie było. Ciągle nie było. W głowie miał pustkę. Wokół niego pałac się budził. Wkrótce będzie musiał nałożyć na głowę koronę, uśmiechać się i grać rolę księcia. Przeczesał rękoma włosy, krzywiąc się z bólu, kiedy ciemny lok zaczepił się o jeden z jego pierścieni. Zmiął w ustach przekleństwo. A później przestał chodzić. Jego oczy tańczyły po pokoju — poduszki, koce i sofy, tak wiele miękkich rzeczy — zanim spoczęły na królewskiej szpilce. Porzucił ją wraz ze swoją koszulą po balu i teraz błyszczała w pierwszym porannym świetle. Sprawdził ostrość koniuszka szpilki na kciuku, zagryzając wargę, kiedy ukłuł się do krwi. Przyglądał się, jak kropla rośnie i krew spływa po jego dłoni, a serce biło mu

gwałtownie. Wtedy podniósł szpilkę do żyły w zgięciu łokcia. Może działał jeszcze na niego alkohol. A może skłoniła go do tego czynu przerażająca panika związana ze świadomością, że nie jest w stanie pójść do Kella, albo poczucie winy płynące po prostu ze zrozumienia, jak dużo brat już poświęcił. Lub też samolubna potrzeba, pragnienie, by Kell poświęcił jeszcze więcej, żeby wrócił do domu. Tak czy inaczej, coś kazało Rhyowi przycisnąć ostry czubeczek szpilki do gładkiego ciała wewnątrz przedramienia i zacząć pisać. *** Kell syknął, czując niespodziewane pieczenie na skórze. Był przyzwyczajony do bólu tępego, płytkiego, a także do echa cierpienia spowodowanego rozmaitymi nieszczęśliwymi wypadkami Rhya, ten jednak był ostry i przejmujący, celowy w taki sposób, w jaki nie w pełni trafiony cios w żebra lub przypadkowe uderzenie się w kolano nigdy nie było. Ból rwał wzdłuż wewnętrznej strony jego lewego ramienia i Kell podciągnął rękaw, przypuszczając, że zobaczy krew plamiącą koszulę, zaognione czerwone znaki na skórze, lecz nic nie dostrzegł. Rwanie ustało, a później zaczęło się od nowa, sunąc wzdłuż jego ramienia, w dół, falami. Nie, raczej liniami. Wpatrywał się w skórę i próbował zrozumieć znaczenie piekącego bólu. I wtedy, nieoczekiwanie, pojął. Nie widział linii, lecz kiedy zamknął oczy, mógł je wyczuć przesuwające się po jego skórze w sposób, w jaki Rhy kiedyś śledził litery opuszką palca, wypisując sekretne wiadomości na ramieniu Kella. To była gra, w którą bawili się, gdy byli młodsi i siedzieli obok siebie podczas jakiegoś spotkania czy nudnej kolacji. Teraz to nie była gra. A mimo to antari wyczuwał litery wybuchające na jego ramieniu, ryte bez wątpienia czymś znacznie bardziej zaostrzonym niż paznokieć. WW-YW-Y-BW-Y-B-AW-Y-B-A-CW-Y-B-A-C-Z. *** Kell był na nogach przy „A”, przeklinając siebie za to, że odszedł, zdejmując monety z tasiemki na szyi i porzucając popielatą jutrzenkę jednego Londynu dla tętniącego barwami poranka innego. Zmierzając w stronę pałacu, rozmyślał o wszystkim, co chce powiedzieć królowi, ale kiedy wspinał się po okazałych schodach i wkraczał do holu, królewska rodzina już tam czekała. Byli też ves­kańscy książę i księżniczka oraz faroański lord. Rhy popatrzył mu w oczy i twarz księcia się wygładziła, wyrażając ulgę, jednak Kell — idąc przed siebie — zachowywał czujność. Wyczuwał wiszącą w powietrzu burzę, energię gęstniejącą od wszystkich tych przemilczanych słów. Był gotów na walkę,

na surowe zarzuty, na oskarżenia, rozkazy… lecz gdy król się odezwał, jego głos był ciepły: — Ach, oto i on. Już mieliśmy wychodzić bez ciebie. Antari nie potrafił ukryć zaskoczenia. Zakładał, że otrzyma zakaz opuszczania pałacu, być może na czas nieokreślony. A w powitaniu nie było cienia reprymendy. Zawahał się, wytrzymując spojrzenie króla. Było spokojne, choć dostrzegał w nim ostrzeżenie. — Przepraszam za spóźnienie — oznajmił, siląc się na beztros­ki ton. — Miałem coś do załatwienia i straciłem poczucie czasu. — Jesteś tu teraz — odparł król, kładąc mu rękę na ramieniu. — Tylko to się liczy. Ręka się zacisnęła, mocno, i przez chwilę Kell myślał, że Maxim go nie puści. Później wszakże pochód wyruszył i król zabrał rękę, a do boku Kella podszedł Rhy — antari nie wiedział: z poczucia solidarności czy z desperacji. Centralna arena była wypełniona po brzegi, mimo wczesnej godziny widzowie wylegli też na ulice. Jakąś sprytną metodą smoki ze wschodniej areny i lwy z zachodniej przeniesiono i teraz znalazły się na głównym stadionie; lodowate bestie w rzece, lwy umieszczone na kamiennych podporach, a ptaki, które tu zawsze były, w locie nad głowami. Podłoga stadionu zmieniła się w plątaninę przeszkód, kolumn, głazów i skalnych półek, a trybuny powyżej błyskały kolorami i tętniły życiem. Z każdej strony powiewały sztandary Alucarda ze srebrnym piórem, tu i ówdzie pojawiał się błękitny wilk Rula i czarna spirala Tos-an-Mir. Kiedy troje magów ostatecznie wyłoniło się ze swoich tuneli i zajęło miejsca pośrodku podłogi, podniósł się ogłuszający ryk; obaj, Kell i Rhy, wzdrygnęli się z powodu hałasu. W pełnym świetle poranka książę wyglądał okropnie (Kell mógł tylko zakładać, że wygląda tak samo). Ciemne kręgi widniały pod jasnymi oczyma, lewe ramię książę trzymał ostrożnie, przesłaniając litery świeżo wyrysowane na skórze. Zewsząd pulsowała energia i wrzawa, lecz w loży królewskiej panowała wymowna cisza, powietrze było ciężkie od niewypowiedzianych słów. Król nie odrywał wzroku od podłogi areny. Królowa w końcu zerknęła na Kella, ale dostrzegł w jej spojrzeniu pogardę. Książę Col zdawał się wyczuwać napięcie i obserwował wszystko jastrzębimi niebieskimi oczyma, podczas gdy Cora wyglądała na nieświadomą niebezpiecznego nastroju, nadal dąsając się po subtelnym odrzuceniu ze strony Kella. Jedynie lord Sol-in-Ar robił wrażenie odpornego na ciężką atmosferę. Jeśli cokolwiek, nerwowość otoczenia wręcz podnosiła go na duchu. Kell zlustrował masy poniżej. Nie zdawał sobie sprawy, że szuka Lili, dopóki nie wychwycił jej sylwetki w tłumie. Powinno to być niemożliwe w takiej wielkiej przestrzeni, a jednak wyczuł przesunięcie grawitacji, jakieś przyciąganie i jego oczy same wyszukały dziewczynę na stadionie. Ze swego krzesła nie mógł zobaczyć jej rysów, nie mógł powiedzieć, czy jej wargi się poruszają, lecz wyobraził sobie, że układają się w słowo „Witaj”. W tym momencie Rhy zrobił krok do przodu, usiłując przywołać choćby cień

swego zwykłego czaru, po czym podniósł do ust złoty wzmacniacz dźwięku. — Witajcie! — zawołał. — Glad’ach! Sasors! Ach, cóż to był za turniej. Jakżeż to stosowne, iż wszystkie nasze trzy wielkie imperia znalazły się tu, w finale, reprezentowane przez swoich wspaniałych mistrzów. Z Faro bliźniaczka, która nie ma sobie równych w ringu, ognista Tos-an-Mir. — Gwizdy wypełniły powietrze, podczas gdy Faroanka się kłaniała, a jej złota maska zamigotała w świetle. — Z Vesk potężny wojownik, wilk w ludzkiej skórze, Rul! — Na arenie wspomniany wielkolud wydał z siebie ryk, a siedzący wśród publiczności Veskanie żywo zawtórowali. — I oczywiście z naszego Arnes, kapitan mórz, książę mocy, Alucard! Aplauz był ogłuszający i nawet Kell podniósł ręce do oklasków, aczkolwiek powoli i bez przesadnego zaangażowania. — Zasady ostatniej rundy są proste — kontynuował Rhy — ponieważ jest ich niewiele. To już nie jest gra na punkty. Zbroja każdego maga składa się z dwudziestu płyt, jedne to cele obszerne, inne są małe i trudno w nie trafić. Dzisiaj koronę wygrywa ostatnia osoba z niezniszczonymi płytami. A zatem dopingujcie swoich magów, ponieważ tylko jeden z nich opuści ten ring jako mistrz! Trąby zagrzmiały, kule spadły, książę wycofał się w cień podwyższenia. Turniej się zaczął. Poniżej magowie stali się niewyraźną plamą żywiołów: Rula ziemia i ogień, Tosan-Mir ogień i powietrze, Alucarda ziemia, powietrze i woda… „Oczywiście, Emery jest triadą” — pomyślał z przekąsem Kell. Zadanie pierwszego ciosu zajęło Alucardowi niecałą minutę — trafił Rula w bark. Veskanin potrzebował ponad pięciu, żeby uderzyć kapitana w goleń. Tos-an-Mir wyraźnie się cieszyła, że dwaj mężczyźni ścierają się ze sobą — do czasu, aż Alucard wystrzelił kawałek lodu w tył jej kolan, a wtedy dołączyła do walki. Atmosfera w loży rodziny królewskiej wciąż była ciężka. Rhy milczał, rozparty ze znużeniem w cieniu balkonowej markizy, Kell zaś stał czujnie obok króla, który ani razu nie oderwał wzroku od pojedynku. Tos-an-Mir poruszała się pod nimi jak cień w złotej masce, tańcząc w powietrzu, podczas gdy Rul sadził susami i robił wypady na swój drapieżny wilczy sposób. Alucard ciągle pozostawał w postawie arystokraty, nawet gdy jego żywioły przelatywały i ciskały się wokół niego w nawałnicy. Odgłosy walki tonęły w falach owacji, na szczęście każdy zdobyty przez kogoś punkt znaczyły wybuchy światła, rozbłyski jasności, które prowokowały widzów jedynie do głośniejszych okrzyków. A potem, litościwie, napięcie w królewskiej loży zaczęło opadać. Nastroje się poprawiły niczym powietrze po burzy, a Kellowi z ulgi aż się zakręciło w głowie. Służący podali herbatę. Książę Col powiedział jakiś żart i Maxim się roześmiał. Królowa skomplementowała maga lorda Sol-in-Ara. Przed upływem godziny Rul nie miał już płyt i siedział na kamiennej podłodze, wyglądając na oszołomionego, natomiast Alucard i Tos-an-Mir tańczyli jedno wokół drugiego, to zderzając się niczym miecze, to się od siebie odsuwając. A później, powoli, lecz ewidentnie, Alucard Emery zaczął przegrywać. Kell poczuł, jak humor mu się poprawia, chociaż Rhy szturchnął go w ramię, kiedy po jednym z celnych ciosów Tos-an-

Mir wzniósł nawet głośny okrzyk. Kell się opamiętał i uspokoił. W pewnym momencie Faroanka stanęła za Alucardem i sądziła, że znalazła jego słaby punkt. Ruszyła z zamiarem roztrzaskania ostatnich płyt jego zbroi ostrym jak nóż podmuchem, kapitan jednakże w ostatniej chwili się odwrócił i wodnym biczem zdarł z kobiety ostatni kawałek zbroi. I tak po prostu mecz się zakończył. Alucard Emery oficjalnie wygrał. Kell jęknął, tymczasem ludzie wiwatowali hałaśliwie, wzno­sili okrzyki, rzucali róże i srebrne proporce, a powietrze wypełniło imię zwycięzcy. — Alucard! Alucard! Alucard! I chociaż Rhy miał na tyle przyzwoitości, że nie piał z zachwytu i nie wrzeszczał jak reszta widowni, antari widział, jak brat rozpromienia się z dumy, a potem robi krok przed siebie, ażeby formalnie obwieścić triumfatora Essen Tasch. „Sanct! — pomyślał Kell. — Emery stanie się jeszcze bardziej nieznośny”. Lord Sol-in-Ar zwrócił się po faroańsku do Tos-an-Mir i tłumu, księżniczka Cora pochwaliła Rula i zgromadzonych Veskan, a na koniec książę Rhy pożegnał trybuny obietnicą przyjęć i ceremonii zamknięcia, ogłaszając resztę dnia czasem świętowania. Król uśmiechnął się i nawet poklepał Kella po plecach w drodze powrotnej do pałacu, gdy za rodziną Mareshów szedł orszak rozradowanych poddanych. A kiedy wspięli się po pałacowych schodach i weszli do wnętrza zasypanego kwiatami korytarza, wydawało się, że może wszystko będzie dobrze. Potem jednak antari zobaczył, jak królowa odciąga Rhya na podest na słówko. Odwrócił się, pragnąc ustalić, dlaczego tamci się zatrzymali, a wówczas drzwi się zamknęły, odcinając poranne światło i dźwięki z miasta. W przyćmionym holu Kell dostrzegł błysk metalu, król zaś, pozbywszy się pozorów życzliwości, wypowiedział tylko dwa słowa, nawet nie skierowane do niego, lecz do sześciu strażników, którzy kręcili się wokół nich. Dwa słowa, które sprawiły, że Kell pożałował, iż w ogóle wrócił. — Aresztować go! VII Lila wzniosła szklaneczkę wraz z resztą załogi „Nocnej Iglicy” w toaście za zdrowie ich kapitana. Zebrali się wokół stołu w Pokrętnej Drodze i czuli tak, jakby znów znaleźli się na pokładzie statku po dobrej nocnej akcji, śmiejąc się, pijąc i opowiadając historie, do czasu, aż Alucard i Lila wycofają się pod pokład. Emery był posiniaczony, pokrwawiony i niewątpliwie wyczerpany, nie powstrzymało go to jednak przed świętowaniem. Stał na stole w centrum sali, kupował drinki i wygłaszał wykłady o ptakach, smokach i o czym tam jeszcze — Lila właściwie nie wiedziała, bo w pewnej chwili przestała słuchać. W głowie wciąż jej łomotało, a od każdego ruchu bolały kości. Tieren dał jej coś wcześniej na uśmierzenie bólu i przywrócenie sił, upierając się także przy konieczności solidnych posiłków i porządnego

snu. Jedno i drugie wydawało się równie mało prawdopodobne jak wyjazd z Londynu bez ceny wyznaczonej za jej głowę. Lila przyjęła balsam, a co do pozostałych wskazówek złożyła mało precyzyjne obietnice. „Równowaga — poinstruował ją arcykapłan, wciskając jej w dłoń flakonik — nie jest jedynym warunkiem magii. Chodzi również o zdrowy rozsadek. Ciało to naczynie. Jeśli nie obchodzimy się z nim ostrożnie, rozbije się. Każdy ma ograniczenia. Nawet ty, panno Bard”. Odwrócił się do odejścia, lecz przywołała go z powrotem: „Tierenie. — Musiała wiedzieć, zanim porzuci myśl o innym życiu. — Powiedziałeś mi kiedyś, że coś we mnie widzisz. Moc”. „Tak”. „Co to takiego? — spytała. — Czym jestem?” Arcykapłan posłał jej jedno ze swoich długich, opanowanych spojrzeń. „Pytasz, czy uważam cię za antariego”. Pokiwała głową. „Na to pytanie nie potrafię ci odpowiedzieć — rzekł Tieren po prostu. — Naprawdę nie wiem”. „Podobno jesteś taki mądry” — mruknęła. „Kto ci tak powiedział? — odparował, potem wszakże spoważniał. — Coś w tobie jest, Delilah Bard. Ale co? Nie umiem nazwać. Sądzę jednak, że w ten czy inny sposób kiedyś się tego dowiemy”. Gdzieś roztrzaskała się szklanka i Lila gwałtownie wróciła do teraźniejszości — gospody i stojącego na stole Alucarda. — Ejże, kapitanie — zawołał Vasry. — Mam pytanie! Co planujesz zrobić z całą tą wygraną? — Kupię sobie lepszą załogę — odciął się Alucard, a szafir znów mrugał w jego brwi. Tav otoczył ją ramieniem. — Gdzie się podziewałaś, Bard? Niemal cię nie widzieliśmy! — Widywałam was wszystkich dostatecznie często na pokładzie „Iglicy” — odburknęła. — Mówisz twarde słowa — ocenił Vasry z oczyma szklistymi od alkoholu. — Ale jesteś łagodnego serca. — Mam serce łagodne jak nóż. — Wiesz, nóż jest zły tylko wówczas, gdy jesteś po złej stronie. — Dobrze, że jesteś jedną z nas. Poczuła ucisk w piersi. Nie wiedzieli — o jej mistyfikacji, o prawdziwym Stasionie Elsorze, który przebywał gdzieś na morzu, ani o tym, że Alucard ją wyrzucił i już nie należała do załogi. Dostrzegła na sobie wzrok Lenosa siedzącego po drugiej stronie sali i było coś w jego spojrzeniu, co sugerowało, że on wie. Wiedział przynajmniej, że Lila odchodzi, choć może nie znał przyczyn. Wstała.

— Muszę zaczerpnąć powietrza — wymamrotała, lecz kiedy wyszła przed gospodę, nie zatrzymała się tam. Była w połowie drogi do pałacu, zanim uprzytomniła sobie, dokąd zmierza, a jednak szła dalej, aż wspięła się po stopniach, gdzie na podeście znalazła mistrza Tierena i zobaczyła w jego oczach, że coś się stało. — O co chodzi? — spytała. Aven Essen przełknął ślinę. — O Kella. *** Królewskie więzienie było zarezerwowane dla wyjątkowych sprawców. W tym momencie Kell okazał się jedynym aresztantem. Jego cela była goła z wyjątkiem pryczy i paru żelaznych pierścieni wbitych w ścianę. Pierścienie wyraźnie przeznaczono na łańcuchy, ale obecnie żadnych tam nie było, a tylko kajdany zaciśnięte wokół jego nadgarstków, zimne i skojarzone z magią. Każdy kawałek metalu w celi wygrawerowano znakami, zaczarowano, żeby stłumić i ostudzić moc. Kell nie mógł o tym nie wiedzieć. Sam pomagał nakładać zaklęcia. Siedział na pryczy, nogi skrzyżował w kostkach, głowę odchylił w tył i oparł o zimną kamienną ścianę. Więzienie umieszczono w podstawie pałacu, o jedną kondygnację nad Niecką, gdzie trenował, ale w odróżnieniu od ścian Niecki te były wzmocnione i nie przesączała się przez nie ani odrobina czerwonego światła z rzeki. Jedynie zimowy chłód. Kell zadrżał nieznacznie; zabrali mu płaszcz, zdjęli też z szyi żetony umożliwiające podróże i powiesili wszystko na ścianie przed celą. Nie walczył, gdy go aresztowali. Był zbyt zszokowany, aby się poruszyć, podczas gdy strażnicy otoczyli go i zatrzasnęli żelazne kajdany wokół przegubów jego dłoni. Gdy w końcu uwierzył, co się dzieje, było już za późno. W następnych godzinach jego gniew ostygł i stwardniał. Dwaj strażnicy stali przed celą, przypatrując mu się z mieszaniną strachu i zdumienia, jak komuś, kto mógłby zrobić jakąś sztuczkę. Zamknął oczy i spróbował zasnąć. Na schodach rozległy się odgłosy kroków. Kogo tu niosło? Tieren zjawił się już wcześniej. Kell miał do starca tylko jedno pytanie: „Wiedziałeś o Lili?”. Spojrzenie w oczach arcykapłana powiedziało mu wszystko, co musiał wiedzieć. Kroki się przybliżyły i antari podniósł głowę, spodziewając się króla albo Rhya. Ale zamiast nich ujrzał królową Emirę. Stała za kratami, olśniewająca w swoich królewskich czerwieniach i złocie, jej twarz była maską ostrożności. Jeśli ucieszyła się, widząc go uwięzionego — lub może zasmucił ją ten widok — nijak tego nie okazała. Usiłował zajrzeć jej w oczy, lecz uciekała wzrokiem ku ścianie za jego głową. — Masz wszystko, czego ci potrzeba? — spytała, jak gdyby nie tkwił w więziennej celi, lecz był gościem w luksusowym skrzydle pałacu. O mało się nie roześmiał, lecz

zapanował nad pokusą, przełknął ślinę i nic nie odpowiedział. Emira podniosła rękę do krat, być może sprawdzając ich wytrzymałość. — Nie powinno było do tego dojść. Odwróciła się, chcąc odejść, ale Kell pochylił się ku niej z pryczy. — Nienawidzisz mnie, moja królowo? — Kellu — odrzekła łagodnie. — Jakżebym mogła? Poczuł, jak jego gniew się rozpuszcza. Jej ciemne oczy wreszcie odnalazły jego dwubarwne. I wtedy powiedziała: — Przywróciłeś mi mojego syna. Te słowa cięły jak sztyletem. Były czasy, gdy Emira twierdziła, że ma dwóch synów, nie jednego. Jeśli nie stracił całej jej miłości, na pewno stracił miłość matczyną. — Znałaś ją kiedykolwiek? — spytał Kell. — Kogo? — spytała królowa. — Moją rodzoną matkę. W rysach Emiry pojawiło się napięcie. Jej wargi się zacisnęły. Drzwi na górze głośno się otworzyły. — Gdzie on jest? — Rhy pospiesznie zbiegał po schodach. Kell słyszał, że książę nadchodzi, już gdy tamten był kilometr od niego, czuł gniew brata przebijający się przez jego własny, stopione gorąco tam, gdzie u niego był chłód. Gdy książę dotarł do więzienia, raz jeden spojrzał na brata za kratami celi i zbladł. — Wypuśćcie go, i to natychmiast! — zażądał. Strażnicy skłonili głowy, lecz nie ruszyli się z miejsc, dłonie w rękawicach trzymali po bokach. — Rhyu… — zaczęła Emira, sięgając ku ramieniu syna. — Nie dotykaj mnie, matko! — warknął, odwracając się do niej plecami. — Jeśli go nie wypuszczacie — powiedział strażnikom — rozkazuję wam zatem wpuścić mnie do środka. Nadal się nie poruszyli. — Jakie są zarzuty? — spytał opryskliwie. — Zdrada — odparła Emira, a równocześnie strażnik odpowiedział: — Nieposłuszeństwo wobec króla. — Ja przez cały czas okazuję królowi nieposłuszeństwo — mruknął Rhy. — Mnie nie aresztowałaś. — Wyciągnął ręce. Kell przyglądał się ich sprzeczce, skupiając się na chłodzie, pozwalając, by rozprzestrzeniał się jak szron, by wszystko ogarniał. Antari był już bardzo zmęczony zajmowaniem się innymi ludźmi. — Nie będę tego tolerował. Książę złapał kratę, odsłaniając przy okazji rękaw złotej koszuli. Krew przesiąkła, znacząc tkaninę w miejscach, gdzie Rhy wcześniej wyrył litery. Emira pobladła. — Rhyu, jesteś ranny! — Natychmiast popatrzyła na Kella, w jej oczach było oskarżenie. — Co…? Na schodach rozległy się kolejne odgłosy kroków i po chwili dotarł tu król, którego postać wypełniła wejście. Maxim rzucił jedno tylko spojrzenie na żonę i syna. — Wyjść — rozkazał.

— Jak mogłeś to zrobić? — zapytał książę. — Złamał prawo — odrzekła mu królowa. — Jest moim bratem. — Nie jest… — Idźcie stąd! — zagrzmiał król. Emira ucichła, a Rhy opuścił ręce, zerkając na Kella, który ponuro skinął. — Idźcie. Książę potrząsnął głową i wyszedł, królowa podążyła za nim niczym milcząca zjawa. I tak Kell został sam na sam z Maximem. *** Książę przebiegł obok Lili jak cień. Kilka sekund później dziewczyna usłyszała trzask, a gdy się odwróciła, zobaczyła, że Rhy chwyta się najbliższego kredensu, stłuczony wazon leży zaś u jego stóp. Woda zmoczyła już dywan i spływała po kamiennej podłodze, kwiaty leżały porozrzucane wśród kawałków szkła. Korona Rhya zniknęła, jego loki fruwały dziko. Barki drżały mu z gniewu, kłykcie zaciśniętych na meblu palców pobielały. Lila wiedziała, że prawdopodobnie powinna teraz odejść, wymknąć się niepostrzeżenie, zanim książę ją dostrzeże, jednak stopy same ją już niosły ku niemu. Przeszła po płatkach zmieszanych z kawałkami szkła. — Cóż ci ten wazon zawinił? — spytała, opierając się ramieniem o ścianę. Rhy podniósł wzrok, bursztynowe oczy miał zaczerwienione. — Niewinny świadek wydarzenia, obawiam się — odparł. Słowa te wypowiedział głucho, niewesoło. Pochylił głowę i wydał z siebie drżące westchnienie. Lila się zawahała. Wiedziała, że powinna się prawdopodobnie ukłonić, pocałować go w rękę lub omdleć z zachwytu na jego widok — a przynajmniej wyjaśnić, co robi tu, w prywatnej części pałacu, tak blisko więzienia, jak ją dopuszczono — zamiast tego jednak strzeliła palcami, wyciągając mały nóż. — Kogo mam zabić? Z ust Rhya wydobył się zdławiony dźwięk, na wpół szloch, na wpół śmiech, a później młody mężczyzna opadł na pośladki, wciąż trzymając się kurczowo drewnianej krawędzi mebla. Lila przykucnęła obok niego, a potem przesunęła się ostrożnie i oparła plecami o kredens. Usiadła, wyciągnęła nogi, zdarte czarne botki zatonęły we włochatym dywanie. W następnej sekundzie Rhy rozparł się na dywanie obok niej. Zeschnięta krew splamiła rękaw, lecz książę chwycił się ramieniem w talii. Lila uznała, że on na pewno nie ma ochoty o tym rozmawiać, więc nie spytała. Zresztą cisnęły jej się na usta bardziej palące pytania. — Czy twój ojciec naprawdę aresztował Kella? Rhy przełknął ślinę. Pokiwał głową. — Chryste — wymamrotała. — Co teraz? — Wypuści go, kiedy przejdzie mu złość. — I co wtedy?

Książę potrząsnął głową. — Szczerze mówiąc, nie wiem. Lila oparła głowę o kredens, a potem się skrzywiła. — To moja wina, wiesz — jęknął książę, pocierając skrwawione ramię. — Poprosiłem go, żeby wrócił. Dziewczyna prychnęła. — No cóż, to ja mu powiedziałam, że powinien odejść. Zdaje mi się, że oboje ponosimy winę. — Zrobiła głęboki wdech i wstała. — Idziesz? — Dokąd? — Wpakowaliśmy go tam — wyjaśniła. — Musimy go stamtąd wydostać. *** — Nie tego chciałem — tłumaczył się król. Podniósł klucze i otworzył celę Kella, po czym wszedł do środka i uwolnił antariego z żelaznych kajdan. Kell potarł nadgarstki, ale nie zrobił żadnego innego ruchu, podczas gdy Maxim wycofał się przez otwartą kratę celi do korytarzyka, podniósł krzesło i na nim usiadł. Król wyglądał na zmęczonego. Na jego skroniach pojawiły się pasma srebra, które teraz lśniły w świetle latarni. Kell założył ręce na piersi i czekał, aż Maxim spojrzy mu w oczy. — Dziękuję ci — powiedział monarcha. — Za co? — Za to, że nie odszedłeś. — Odszedłem. — Chodzi mi o więzienie. — Jestem w celi — odparł oschle antari. — Obaj wiemy, że nic by cię nie zatrzymało. Kell zamknął oczy i słyszał, jak król pochyla się na krześle. — Przyznaję, że straciłem nad sobą panowanie. — Kazałeś mnie aresztować! — syknął antari głosem tak cichym, że gdyby w celi słychać było inne hałasy, król mógłby to stwierdzenie przeoczyć. Zamiast tego jednak słowa zabrzmiały donośnie, odbijając się echem od ścian. — Okazałeś mi nieposłuszeństwo. — Rzeczywiście. — Kell zmusił się i otworzył oczy. — Przez całe życie byłem lojalny wobec tej korony i tej rodziny. Oddałem wszystko, co mam, wszystko, kim jestem, a wy traktujecie mnie jak… — głos mu się załamał. — Nie mogę dalej tego robić. Kiedy traktowaliście mnie jak syna, mogłem udawać. Ale teraz… — Pokręcił głową. — Królowa uważa mnie za zdrajcę, a ty robisz ze mnie więźnia. Spojrzenie króla pociemniało. — Sam sobie stworzyłeś to więzienie, Kellu. Kiedy związałeś swoje życie z życiem Rhya. — Kazałbyś mu umrzeć? — warknął antari. — Uratowałem mu życie. I zanim mnie obwinisz, że naraziłem je na niebezpieczeństwo… obaj wiemy, że w dużej mierze

sam je na siebie ściągnął. Kiedy przestaniecie karać wyłącznie mnie za winy całej rodziny? — Obaj naraziliście to królestwo na niebezpieczeństwo… waszą głupotą. Ale Rhy przynajmniej stara się odkupić swoje winy. Dowieść, że zasługuje na moje zaufanie. Wszystko, co ty zrobiłeś… — Przywróciłem z martwych twojego syna — krzyknął Kell, zrywając się na równe nogi. — Zrobiłem to, wiedząc, że zwiążę w ten sposób ze sobą nasze żywoty, wiedząc, co to będzie dla mnie oznaczało, czym się stanę, wiedząc, że wskrzeszenie jego życia będzie końcem mojego, ale i tak to zrobiłem, ponieważ Rhy jest moim bratem, twoim synem i przyszłym królem Arnes. — Z trudem łapał powietrze, łzy płynęły mu po twarzy. — Cóż więcej mogłem uczynić? Stali teraz naprzeciwko siebie. Maxim chwycił go za łokieć i zmusił do podejścia. Kell próbował się uwolnić, lecz król był zbudowany jak dąb, a jego masywna ręka zacisnęła się na karku antariego. — Nie mogę ciągle pokutować — wyszeptał w ramię Maxima. — Oddałem mu swoje życie, lecz nie możesz mnie prosić, żebym sam przestał żyć. — Kellu — przemówił łagodniejszym tonem król. — Przepraszam cię. Ale nie mogę pozwolić ci odejść. Kell przez chwilę nie mógł oddychać. Choć uścisk króla zelżał i choć on sam się wycofał. — Chodzi o coś potężniejszego niż ty i Rhy. Faro i Vesk… — Nie dbam o przesądy sąsiadów! — A powinieneś. Ludzie biorą je pod uwagę w swoich działaniach, Kellu. Nasi wrogowie przeczesują świat w poszukiwaniu innego antariego. Nasi sojusznicy chcieliby cię dla siebie. Veskanie trwają w przekonaniu, że jesteś kluczem do potęgi naszego królestwa. Sol-in-Ar uważa cię za broń, ostrze, które można zwrócić przeciwko nieprzyjaciołom. — Nie mają pojęcia, że jestem tylko pionkiem! — parsknął Kell, odsuwając się od króla. — Taką pełnisz funkcję — odrzekł Maxim. — Jest tylko kwestią czasu, nim jacyś ludzie spróbują przechwycić cię dla siebie, a jeśli nie będą w stanie przejąć twojej siły, wierz mi, postarają się ją zniszczyć. Veskanie mają rację, Kellu. Jeśli umrzesz, wraz z tobą zginie też Arnes. — Nie jestem kluczem do tego królestwa! — Ale jesteś kluczem do mojego syna. Mojego sukcesora. Kell poczuł napływające mdłości. — Proszę cię — błagał go Maxim. — Wysłuchaj moich argumentów. Lecz Kell miał już dość argumentów, dość wymówek. — Wszyscy musimy się poświęcać. — Nie — odburknął antari. — Jestem zmęczony poświęceniem. Kiedy to się skończy, a lordowie, damy i członkowie rodzin królewskich się porozjeżdżają, odchodzę! — Nie mogę cię wypuścić. — Sam to powiedziałeś, Wasza Królewska Mość. Nie masz dość siły, by mnie

zatrzymać. I po tych słowach odwrócił się plecami do Maxima, zdjął swój płaszcz ze ściany i wyszedł. *** Kiedy Kell był dzieckiem, miał zwyczaj stawać na pałacowym dziedzińcu w pobliżu sadu, zamykać oczy i słuchać — muzyki, wiatru, odgłosów rzeki — i wyobrażać sobie, że jest gdzie indziej. W miejscu bez budynków, pałaców, ludzi. Teraz stał tam, wśród drzew — drzew zmagających się nie tylko z zimą, lecz także z wiosną, latem, jesienią — zacisnął powieki i wsłuchiwał się, czekając, aż odnajdzie go stare dobre uczucie spokoju. Czekał. I czekał. I… — Panie Kell. Odwrócił się i zobaczył kilka kroków za sobą Hastrę. Coś było nie tak i początkowo nie potrafił skojarzyć co; w końcu uprzytomnił sobie, że Hastra nie nosi munduru królewskiego strażnika. Kell wiedział, że stało się tak z jego powodu. Jego wina, jeszcze jedna dodana do listy jego przewin. — Tak mi przykro, Hastra. Wiem, jak bardzo tego pragnąłeś. — Chciałem przeżyć przygodę, panie. I ją przeżyłem. Nie jest tak źle. Rhy wstawił się za mną u króla i Jego Wysokość wyraził zgodę na moje ćwiczenia z mistrzem Tierenem. Lepsze sanktuarium niż więzienna cela. — Potem otworzył szeroko oczy. — Och, wybacz mi. Kell tylko potrząsnął głową. — A Staff? Hastra zrobił grymas. — Obawiam się, że jesteś, panie, na niego skazany. To on jako pierwszy poszedł po króla, kiedy zniknąłeś. — Dziękuję ci, Hastra — powiedział. — Jeśli okażesz się choć w połowie tak dobrym kapłanem, jak byłeś królewskim strażnikiem, niech Aven Essen drży o swoją pracę. Mężczyzna błysnął uśmiechem, a potem się oddalił. Kell słuchał cichnących na dziedzińcu odgłosów jego kroków i odległego dźwięku zamykanej furtki, później zaś zwrócił ponownie uwagę na drzewa. Zerwał się wiatr i szelest liści był prawie tak głośny, że zagłuszał hałas pałacowego życia, pomagając antariemu zapomnieć o świecie, który tam nań czekał. „Odchodzę — pomyślał. — Nie macie siły, która by mnie zatrzymała”. — Panie Kell. — Co znowu? — spytał, odwracając się. Zmarszczył czoło. — Kim jesteś? Między dwoma drzewami stała kobieta; ręce splotła za plecami, głowę pochyliła, jakby czekała już od jakiegoś czasu, chociaż Kell w ogóle nie słyszał jej nadejścia. Jej czerwone włosy unosiły się niczym płomień nad śnieżnobiałą peleryną, a antari się zastanowił, dlaczego kobieta wydaje mu się jednocześnie taka obca i tak bardzo znajoma. Odnosił wrażenie, że już się spotkali, chociaż równocześnie był przekonany, że nigdy

przedtem jej nie widział. Wówczas kobieta się wyprostowała i podniosła wzrok, ukazując twarz. Jasna skóra, czerwone wargi i oczy w dwóch różnych kolorach — jedno żółte, a drugie niemożliwie czarne. Zmrużyła oba, choć przez jej wargi przemknął uśmiech. — Wszędzie cię szukałam. VIII Kell stracił oddech. Znak antariego ograniczał się zwykle do tęczówki jednego oka, ale u tej kobiety czerń rozlewała się jak łzy po policzku, atramentowe linie biegły aż w jej rudoczerwone włosy. Wyglądała nienaturalnie. — Kim jesteś? — Moje imię brzmi Ojka — odrzekła. — Co tu robisz? — spytał. Przekrzywiła głowę. — Jestem posłanniczką. — Mówiła w języku królewskim, lecz z wyraźnym obcym akcentem i Kell widział wystający z jej mankietu run językowy. Była zatem z Białego Londynu. — Jesteś antarim? — nalegał. Ale nie było to wszak możliwe. On sam był ostatnim z nich. W głowie mu się kręciło. — Nie możesz być. — Jestem tylko posłanniczką. Kell potrząsnął głową. Coś było nie w porządku. Kobieta nie wydawała mu się antarim. Magia była bardziej nieznajoma, mroczniejsza. Ojka zrobiła krok do przodu, a on odkrył, że cofa się o krok. Drzewa nad jego głową gęstniały, z pory wiosennej przechodząc w letnią. — Kto cię przysłał? — Mój król. A więc ktoś wyszarpał sobie drogę do tronu Białego Londynu. Było to przecież jedynie kwestią czasu. Kobieta zrobiła drugi powolny krok przed siebie, a Kell trzymał dystans, wymykając się z lata w jesień. — Cieszę się, że cię znalazłam — powiedziała. — Szukałam. Spojrzenie Kella śmignęło obok niej, do pałacowych drzwi. — Po co? Dostrzegła jego spojrzenie. I uśmiechnęła się. — Aby przekazać wiadomość. — Jeśli masz wiadomość dla korony — wyjaśnił — dostarcz ją sama. — Moja wiadomość nie jest dla korony — upierała się. — Jest dla ciebie! Przeszły go ciarki. — Co masz mi do powiedzenia? — Mój król potrzebuje twojej pomocy. Moje miasto jej potrzebuje. — Dlaczego mojej? — spytał. Wyraz jej twarzy się zmienił, kobieta posmutniała.

— Ponieważ to wszystko twoja wina. Kell cofnął się, jak uderzony obuchem. — Co takiego? Kobieta nadal szła ku niemu, a on nadal się cofał i wkrótce znaleźli się w porze zimowej, gdzie na wietrze chrobotały nagie gałęzie. — To twoja wina! Pokonałeś Dane’ów. Zabiłeś naszego ostatniego prawdziwego antariego. Ale możesz nam pomóc! Nasze miasto cię potrzebuje. Proszę, przyjdź. Spotkaj się z moim królem. Pomóż mu odbudować świat. — Nie mogę tak po prostu stąd odejść — odrzekł automatycznie. — Nie możesz? — spytała kobieta tonem kogoś, kto słyszał jego wcześniejsze myśli. „Odchodzę”. Ojka zrobiła gest ku pobliskiemu drzewu i Kell zauważył spiralę, już wyrysowaną we krwi. Drzwi. Jego oczy podążyły ku pałacowi. „Zostań”. „Stworzyłeś to więzienie”. „Nie mogę pozwolić ci odejść”. „Uciekaj”. „Jesteś antarim”. „Nikt nie może cię zatrzymać”. — No i? — spytała Ojka, wyciągając rękę z czarnymi żyłami na skórze. — Pójdziesz? *** — Co to znaczy, że został zwolniony? — spytał ostro Rhy. Stali wraz z Lilą w królewskim więzieniu, wpatrując się obok jednego z wartowników w pustą obecnie celę. Książę był gotów przeprowadzić szturm i uwolnić Kella z pomocą Lili, ale nie było kogo uwalniać. — Kiedy?! — Rozkazy króla — odparł wartownik. — Nie dalej jak dziesięć minut temu. Nie mógł odejść daleko. Rhy się roześmiał, w chory, histeryczny, drapiący gardło sposób, a później ruszył do biegu, pędząc po schodach w górę, do pokojów Kella. Lila podążyła za nim. Dotarł do komnaty brata i otworzył z impetem drzwi, lecz w środku nie było nikogo. Wracając na korytarz, starał się rozproszyć rosnącą panikę. — Co tu robicie we dwoje? — spytał Alucard, wchodząc po schodach. — Co ty tu robisz? — odpowiedział pytaniem książę. — Szukam cię — odparł kapitan w tej samej chwili, gdy Lila zapytała: — Widziałeś Kella? Alucard uniósł brew. — Raczej unikamy jeden drugiego.

Rhy wydał z siebie poirytowane prychnięcie i przeszedł pospiesznie obok kapitana, a wtedy zderzył się na stopniach z młodym mężczyzną. Prawie nie rozpoznał strażnika bez jego zbroi. — Hastro — sapnął zdyszanym głosem. — Widziałeś Kella? Hastra skinął głową. — Tak, panie. Właśnie zostawiłem go na dziedzińcu. Księcia ogarnęła fala ulgi. Już miał zbiec po schodach, gdy Hastra dodał: — Jest z nim tam ktoś teraz. Tak sądzę. Kobieta. Lila wyraźnie się zjeżyła. — Jakiego… rodzaju kobieta? — Jak sądzisz? — wtrącił się Alucard. Hastra wyglądał na nieco oszołomionego. — Ja… Nie potrafię sobie przypomnieć jej twarzy. — Od intensywnego myślenia między jego brwiami utworzyła się wyraźna zmarszczka. — To mnie dziwi, zawsze miałem taką doskonałą pamięć do twarzy… W tamtej było jednak coś… niesamowitego… — Hastro — polecił zdenerwowanym głosem Alucard. — Pokaż ręce. Rhy nawet nie zauważył, że młody strażnik trzyma po bokach zaciśnięte dłonie. Hastra zerknął w dół, jakby i on wcale tego do tej pory nie dostrzegał, później wyciągnął ręce i rozwarł palce. Jedną rękę miał pustą. W drugiej trzymał kurczowo mały krążek, którego powierzchnię szpeciły nagryzmolone napisy. — Och — mruknął strażnik. — To dziwne. Ale Rhy już gnał korytarzem, za nim pędziła Lila, w ślad za nią Alucard. *** Kell wyciągnął rękę i chwycił dłoń Ojki. — Dziękuję ci — powiedziała głosem przepełnionym szczęściem i ulgą, a jej palce zacisnęły się wokół jego. Przyłożyła pustą rękę do oznaczonego krwią drzewa. — As Tascen — powiedziała i moment później pałacowy dziedziniec zniknął, zastąpiły go natomiast ulice Czerwonego Londynu. Kell rozejrzał się wokół. Minęła dobra chwila, zanim się zorientował, gdzie się znaleźli… Ale nie miało znaczenia, gdzie się znajdowali, lecz gdzie… się znajdą. W tym Londynie była to tylko wąska droga z gospodą i ogrodem za murem. Lecz w Białym Londynie w tym miejscu znajdowały się wrota do zamku. Ojka wyjęła spod białej peleryny jakieś świecidełko, po czym przycisnęła wciąż krwawiącą rękę do zimowego bluszczu pnącego się po kamieniach muru. Zatrzymała się i popatrzyła na Kella, czekając na jego pozwolenie, a antari przyłapał się na tym, że ogląda się za siebie, poprzez ulice, ku ciągle widocznemu w oddali królewskiemu pałacowi. Coś nie dawało mu spokoju — poczucie winy, panika, wahanie — zanim jednak zdołał się wycofać, Ojka wypowiedziała dwa słowa i świat wokół nich zafalował. Czerwony Londyn zniknął i Kell poczuł, że robi krok przed siebie, oddalając się od ulicy i wchodząc w kamienny las przed zamkiem.

Tyle że to nie był kamienny las, już nie. Las był zwykły, naturalny, porośnięty drzewami; nagie zimowe gałęzie na tle intensywnie niebieskiego nieba. Kell drgnął — od kiedy w Białym Londynie były takie kolory? To nie był świat, który zapamiętał, to nie był ten, o którym mówiła kobieta — zniszczony i umierający. Ten świat w ogóle nie wyglądał na zrujnowany. Ojka stała blisko bramy, opierając się o ścianę. Kiedy podniosła głowę, na jej twarzy pojawił się koci uśmiech. Kell miał jedynie moment na zarejestrowanie zmian — trawy pod stopami, światła słonecznego, odgłosów ptaków — i odkrycie, że popełnił straszliwy błąd, zanim usłyszał kroki, a gdy się obrócił, znalazł się twarzą w twarz z królem. Król stał naprzeciwko niego, ramiona wyprostował, głowę trzymał wysoko, ujawniając dwoje oczu — jedno szmaragdowe, a drugie czarne. — Holland? Imię wypowiedział w formie pytającej, ponieważ mężczyzna przed nim prawie wcale nie przypominał tego Hollanda, którego Kell kiedyś znał, tego, z którym walczył — którego pokonał i wrzucił w otchłań — cztery miesiące temu. Ostatnim razem, gdy Kell go widział, Holland był kilka chwil od śmierci. Ten Holland nie mógł stać tutaj. Ten Holland w żaden sposób nie mógł przeżyć. Ale miał przed sobą Hollanda, który nie przeżył tak po prostu. Został przeobrażony! Policzki mężczyzna miał zarumienione i bił od niego blask charakterystyczny dla kogoś w kwiecie wieku, a jego włosy — mimo lat zawsze antracytowe — były teraz po prostu czarne i lśniące, rzeźbiąc ostre linie tam, gdzie opadały na skronie i czoło. A kiedy Kell spojrzał Hollandowi w oczy, mężczyzna… mag… król… antari… naprawdę się uśmiechnął, co mocniej odmieniło jego twarz niż nowe ubrania i aura zdrowia. — Witaj, Kellu — powiedział, a Kellowi w jakimś sensie kamień spadł z serca, kiedy zauważył, że przynajmniej jego głos nadal jest znajomy. Nie był donośny, nigdy taki nie był, lecz zdawał się władczy, wyostrzony przez tę subtelną chropawość, przez którą brzmiał jak krzyk. Albo wręcz wrzask. — Nie powinno cię tu być — wytknął mu Kell. Holland uniósł jedną czarną brew. — Ani ciebie. Kell poczuł cień na swoich plecach, zmianę ciężaru tuż przed planowanym wypadem do przodu. Już sięgał po nóż, ale się spóźnił i jego palce akurat znalazły rękojeść, gdy coś zimnego i ciężkiego zacisnęło się wokół jego szyi. I cały świat eksplodował bólem. *** Rhy wypadł drzwiami na dziedziniec, wołając imię brata. Przed rzędem drzew po Kellu nie było śladu, książę nie otrzymał też żadnej odpowiedzi poza echem własnego głosu. Lila i Alucard biegli gdzieś za nim, stukotanie ich obcasów utonęło w hałasie jego

szalejącego pulsu. — Kell? — wykrzyknął ponownie, rzucając się głębiej w sad. Przechodząc wśród kwitnących drzew w części wiosennej, wbijał sobie paznokcie w ranę na ramieniu, próbując przez ból uruchomić więź. I wtedy, w połowie drogi między pasami letniej zieleni i jesiennego złota, gwałtownie się załamał i upadł na ziemię z krzykiem. W jednej chwili stał na nogach, a w następnej był na czworakach, wyjąc straszliwie z bólu, czując, jak w jego ciało wbija się jakieś ząbkowane ostrze. — Rhy? — odezwał się głos blisko niego, podczas gdy on zgiął się wpół i głośno szlochał. „Rhy!” „Rhy!” „Rhy!” Jego imię rozbrzmiewało na dziedzińcu, lecz książę czuł, że tonie we własnej krwi, pewny, że za chwilę zobaczy jej strumyki malujące kamienie. Wzrok mu się zamazywał, odkąd upadł, tracił skupienie, tak jak wcześniej wiele razy, kiedy przychodziła ciemność, przynosząc wspomnienia i sny. To był zły sen. Jego usta wypełniały się krwią. To musiał być zły sen! Próbował wstać. To… Znowu zwalił się na ziemię w wrzaskiem, gdy ból rozdarł mu pierś i wbijał się między żebra. — Rhy? — krzyknął głos. Starał się odpowiedzieć, ale szczęki miał zaciśnięte. Nie mógł oddychać. Łzy spływały mu po twarzy, a ból był zbyt realny, zbyt mu znany, ostrze przesuwało się przez jego ciało i mięśnie, skrobało kości. Serce mu waliło, aż zaczęło zwalniać, uderzać arytmicznie. Przed oczyma miał tylko ciemność, a potem zdało mu się, że jest znów na pryczy w sanktuarium, spada w mrok, zwala się w… *** Nic. Lila biegła prosto ku murowi dziedzińca, pędząc przez dziwny sad, aż dotarła na drugi koniec. Ale nigdzie nie dostrzegła śladu Kella, krwi na kamieniach czy innego znaku. Wycofała się, usiłując wymyślić, gdzie jeszcze mogłaby szukać. Wówczas usłyszała krzyk. „Rhy!” Znalazła księcia na ziemi, rozszarpującego paznokciami pierś. Łkał, przyciskając ramię do żeber, jak ktoś dźgnięty nożem, choć nie było krwi. Nie było krwi… tutaj! Uświadomienie przyszło do niej jak cios. Cokolwiek przytrafiało się Rhyowi, tak naprawdę nie zdarzało się wcale jemu. Coś działo się z Kellem!

Pojawił się Alucard i na widok księcia straszliwie pobladł. Przywołał straże, po czym opadł na kolana, podczas gdy Rhy wydał z siebie kolejny szloch. — Co z nim? — spytał kapitan. Wargi Rhya były splamione krwią, a Lila nie wiedziała, czy tylko je sobie przygryzł, czy też uszkodzenia są poważniejsze. — Kell… — wysapał książę, drżąc z bólu. — Coś jest… źle… nie może… — Co ma z tym wspólnego Kell? — spytał go kapitan. Pojawili się dwaj królewscy strażnicy, a za nimi królowa, o twarzy poszarzałej ze strachu. — Gdzie jest Kell? — krzyknęła natychmiast, gdy zobaczyła księcia. — Cofnąć się — wołali strażnicy, odsuwając kilkoro arystokratów, którzy próbowali podejść bliżej. — Wezwijcie króla! — Trzymaj się — błagał Alucard, zwracając się do Rhya. Książę zwijał się w cierpieniu, Lila tymczasem się cofnęła. Zaczęła oglądać drzewa, szukając jakiegoś znaku związanego z Kellem, kobietą, drogą, jaką odeszli. Rhy przetoczył się na bok, usiłował się podnieść, nie udało mu się, a potem zaczął kaszleć, plując krwią na ziemię. — Niech ktoś znajdzie Kella! — zażądała królowa tonem na krawędzi histerii. „Dokąd on poszedł?” — Co mogę zrobić, Rhyu? — szeptał Alucard. — Co mogę zrobić? *** Kell oprzytomniał, rozdzierany bólem. Roztrzaskiwał się na kawałki, ktoś wyrywał z niego jakąś niezbędną mu do życia część. Ból rozchodził się z metalowego kołnierza na jego szyi, odcinając tlen, dopływ krwi, myśli, moc. Kell rozpaczliwie starał się przywołać magię, ale nie przychodziła. Z trudem łapał powietrze — odnosił wrażenie, że tonie, smak krwi narastał w jego ustach, chociaż nie było w nich płynu. Las zniknął, miejsce wokół niego było teraz pustym pokojem. Dygotał — nie miał płaszcza ani koszuli — goła skóra jego pleców i ramion przyciskała się do czegoś lodowatego i metalowego. Nie mógł się ruszyć; stał prosto, lecz nie o własnych siłach. Jego ciało podtrzymywała jakaś konstrukcja, ramiona rozciągnięto mu szeroko na boki, ręce przywiązano do poziomych krat. Wyczuwał też poziomą sztabę przy ramionach, a pionową przy głowie i kręgosłupie. — Relikt — oznajmił ktoś spokojnym głosem, a gdy Kell z trudem skupił wzrok, zobaczył stojącego przed nim Hollanda — po moich poprzednikach. Spojrzenie Białego antariego było opanowane, cała jego postać ciąg­le wyglądała jak wyrzeźbiona z kamienia zamiast z ciała, ale czarne oko wirowało, srebrzyste cienie kręciły się w nim jak węże w oczerecie. — Co zrobiłeś? — wykrztusił Kell. Holland przechylił głowę.

— A co powinienem był zrobić? Kell zacisnął zęby i zmusił się do namysłu mimo lodowatego bólu od kołnierza. — Powinieneś był… pozostać w Czarnym Londynie. Powinieneś był… umrzeć. — I pozwolić również moim ludziom na śmierć? Pozwolić memu miastu pogrążyć się w kolejnej wojnie, pozwolić mojemu światu staczać się dalej i dalej ku śmierci… chociaż wiedziałem, że mogę go uratować? — Holland potrząsnął głową. — Nie. Mój świat poświęcił dla twojego dostatecznie dużo. Kell otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, lecz ból przebijał go, zaostrzając się nad sercem. Popatrzył w dół i zobaczył szczelinę w pieczęci. „Nie. Nie!” — Holland — wysapał. — Proszę. Musisz zdjąć ten kołnierz. — Zdejmę — odrzekł powoli Holland. — Kiedy się zgodzisz. Ogarnęła go panika. — Na co? — Kiedy byłem w Czarnym Londynie… po tym jak właśnie ty mnie tam wysłałeś… zawarłem porozumienie. Moje ciało za ­jego moc. — Jego? Ale w tej ciemności mogła się czaić tylko jedna siła, z którą można by zawierać układy. Ta sama siła, która niszczyła już światy i która próbowała się wymknąć w kawałku kamienia. Ta sama, która wydarła sobie drogę przez jego miasto i która usiłowała pożreć jego, Kella, duszę. — Głupcze! — warknął. — To ty mi… powiedziałeś, że pozwalając wejść mrocznej magii… tracimy… — Szczękał zębami. — Że albo jest się panem… albo sługą. I popatrz… co zrobiłeś. Mogłeś uwolnić się od zaklęcia Athosa… lecz ty po prostu zamieniłeś jednego pana na drugiego. Holland ujął go za podbródek i trzasnął jego głową w tył, w metalową belkę. Ból objął jego czaszkę. Kołnierz zacisnął się, a pieczęć nad jego sercem zaczęła jeszcze bardziej pękać i się rozszczepiać. — Posłuchaj mnie — błagał Białego antariego, czując, jak drugie tętno w jego piersi słabnie. — Znam tę magię. — Znałeś cień. Odprysk jego mocy. — Ta moc zniszczyła już jeden świat. — A inny uzdrowiła — powiedział Holland. Kell nie mógł się przestać trząść. Ból słabł, lecz zastępowało go coś gorszego. Potworne, zabójcze zimno. — Proszę. Zdejmij go. Nie będę się opierał. Ja… — Miałeś swój doskonały świat — wytknął mu Holland. — Teraz ja chcę mieć swój! Kell przełknął ślinę, zamknął oczy i starał się uspokoić myśli. „Wpuść mnie”. Zamrugał powiekami. Słowa wyszły z ust Hollanda, lecz głos nie należał do niego. Był cichszy, bardziej dźwięczny, a gdy słowa padły, oblicze Hollanda zaczęło się zmieniać. Cień przelał się z jednego oka w drugie, pochłaniając szmaragdową zieleń i przebarwiając ją na czarno. Przez oba przesunęła się smuga srebrnego dymu i ktoś —

coś — wyjrzało z nich; na pewno nie był to Holland. „Witaj, antari”. Wyraz twarzy Hollanda nadal się przekształcał, w jej rysach zachodziła transformacja z ostrych kątów do łagodnych, niemal delikatnych. Zmarszczki na czole i policzki wygładziły się do równomiernej powierzchni wypolerowanego kamienia, a usta wykrzywiły w błogi uśmiech. A kiedy istota się odezwała, mówiła dwoma głosami — jeden wypełniał powietrze, stanowiąc spokojniejszą wersję głosu Hollanda, podczas gdy drugi rozbrzmiewał echem w głowie Kella, niski i intensywny jak dym. Ten drugi głos wił się za oczyma Kella i rozprzestrzeniał się po jego umyśle, sondując. „Potrafię cię ocalić — powiedziała istota, szarpiąc jego myśli. — Potrafię ocalić twojego brata. Potrafię uratować wszystko. — Sięg­nęła w górę i, jakby zafascynowana, dotknęła kosmyka mokrych od potu włosów Kella. — Tylko wpuść mnie do środka”. — Jesteś potworem — mruknął. Palce Hollanda napięły się wokół jego gardła. „Jestem bogiem”. Kell poczuł wolę istoty napierającą na jego wolę, poczuł, jak z zimną precyzją wciskają się w jego umysł lodowate palce. — Wynoś się z mojej głowy. Z całą siłą trzasnął przed siebie głową, uderzając czołem w czoło Hollanda. Ból przeszył go do głębi, gorący i żywy, i krew pociekła mu z nosa, jednak istota w ciele Hollanda tylko się uśmiechnęła. „Jestem w głowie każdego — odparła. — Jestem we wszystkim. Jestem tak stary jak sam świat. Jestem życiem i śmiercią, i mocą. Jestem nieuniknionym”. Serce Kella łomotało, ale serce Rhya się wyślizgiwało. Jedno uderzenie na dwa. A potem jedno na trzy. A potem… Istota błysnęła zębami. „Wpuść mnie”. Ale Kell nie mógł. Pomyślał o swoim świecie, o tej istocie biegającej po nim swobodnie w jego, Kella, skórze. Zobaczył niszczejący pałac i ciemniejącą rzekę, zobaczył ciała rozpadające się na popiół na ulicach, kolor wykrwawiający się, aż zostanie tylko czerń, zobaczył siebie stojącego w środku, dokładnie tak samo, jak widział to w każdym nocnym koszmarze. Bezsilność. Łzy popłynęły mu po twarzy. Nie mógł. Nie mógł tego zrobić. Nie mógł się stać tą istotą, nie mógł! „Przepraszam, Rhy” — pomyślał, wiedząc, że właśnie skazuje ich obu na potępienie. — Nie — powiedział na głos, słowo drapało go w gardle. Jednak, ku jego zaskoczeniu, uśmiech potwora się rozszerzył. „Miałem nadzieję, że to powiesz”. Kell nie rozumiał radości istoty — póki monstrum nie wycofało się i nie podniosło rąk. „Lubię tę skórę. A teraz, kiedy mi odmówiłeś, muszę ją zatrzymać”. W oczach stworzenia coś się poruszyło, impuls światła, skrawek zieleni,

rozbłyskujący, walczący, tylko po to, by pochłonęła go znów ciemność. Potrząsnęło głową niemal z żalem. „Holland, Holland…” — zamruczało cicho. — Oddaj go — zażądał Kell. — Nie skończyliśmy. Ale istota ciągle potrząsała głową, wyciągając się ku szyi Kella. Spróbował się wyrwać, ale ucieczka nie była możliwa. „Miałeś rację, antari — powiedziało stworzenie, przesuwając po metalowym kołnierzu koniuszkami palców. — Magia jest albo sługą, albo panem”. Kell opierał się metalowemu szkieletowi, kajdanom wbijającym mu się w przeguby dłoni. — Holland! — wykrzyknął, a słowo odbiło się echem od kamiennych ścian pomieszczenia. — Holland, draniu, staw opór! Demon jedynie stał i się przyglądał; czarne oczy rozbawione, nieruchome. — Pokaż mi, że nie jesteś słaby! — krzyczał Kell. — Dowiedź, że nie jesteś ciągle tylko niewolnikiem czyjejś woli! Naprawdę przeszedłeś całą tę drogę z powrotem, żeby w ten sposób przegrać? Holland! — Osunął się w metalowej ramie, nadgarstki miał skrwawione, głos — zachrypnięty. Potwór odwrócił się i odchodził. — Czekaj, demonie — wydukał Kell, męcząc się z przygniatającą ciemnością, zimnem, słabnącym echem tętna Rhya. Istota zerknęła za siebie. „Moje imię brzmi — powiedziała — Osaron”. Kell walczył z metalową ramą, widok mu się zamazywał, a potem znów się skupiał, koncentrując się na istocie. — Dokąd idziesz? Demon podniósł coś i mu pokazał, a Kellowi zamarło serce. To był pojedynczy karmazynowy pieniądz, oznaczony złotą gwiazdą w środku. Lin z Czerwonego Londynu. — Nie! — błagał, wykręcając ręce w kajdanach, aż na jego skórze pojawiły się przecięcia i krew spłynęła po przegubach. — Osaronie, nie możesz. Demon jedynie się uśmiechnął. — A kto mnie teraz zatrzyma? IX Lila chodziła nerwowo po sadzie. Musiała coś zrobić. Dziedziniec był pełen strażników, w pałacu odchodzono od zmysłów. Tieren starał się wyciągnąć jakieś odpowiedzi od Hastry, a kilka metrów dalej Alucard nadal zajmował się Rhyem, mamrocząc coś tak cicho, że do Lili nie docierały słowa. Uspokajający szept. Albo modlitwa. Na morzu słyszała, jak mężczyźni się modlili, nie do Boga, lecz do świata, do magii, do czegokolwiek, co mogło ich wysłuchać. Wyższa siła, inna nazwa. Lila od bardzo długiego czasu nie wierzyła w Boga — przestała się modlić, kiedy uświadomiła sobie, że nikt jej nie odpowie — a co do magii, choć skłonna była przyznać, że ta naprawdę istnieje, również nie wydawała się słuchać czy też przejmować się modlącymi. Z tego faktu Lila czerpała jakąś dziwną przyjemność, ponieważ znaczyło to, że wszystko

zależy od niej, a nie od kogoś czy czegoś innego. Bóg nie zamierzał pomóc Rhyowi. Ale ona, Lila, mogła. Pomaszerowała z powrotem przez sad. — Gdzie idziesz? — spytał Alucard, odrywając wzrok od ­księcia. — Naprawić to — odparła. To powiedziawszy, ruszyła do biegu, pędząc przez drzwi z dziedzińca. Nie zatrzymała się, mimo iż służący i strażnicy usiłowali zablokować jej drogę. Uchylała się, obracała, prześlizgując się obok nich, mijając pałacowe drzwi, zbiegając po schodach. Wiedziała, co musi zrobić, chociaż nie miała pojęcia, czy jej pomysł się sprawdzi. Próba była szaleństwem, lecz Lila nie miała wyboru… Nie, nieprawda. Dawna Lila wytknęłaby sobie, że zawsze ma wybór i że pożyje o wiele dłużej, jeśli wybierze siebie samą. Ale skoro chodziło o Kella, miała dług. Więź. Odmienną od tej, która łączyła jego i Rhya, lecz równie mocną. „Trzymaj się” — pomyślała. Przeciskała się przez zatłoczone ulice, oddalając się od uroczystości. Usiłowała sobie wyobrazić mapę Białego Londynu, tę niewielką część miasta, którą widziała, ale nie potrafiła przypomnieć sobie zbyt dużo poza zamkiem i ostrzeżeniem Kella, że nie powinna nigdy przechodzić dokładnie w tym miejscu, w które chce dotrzeć. Kiedy wreszcie została sama, wyciągnęła z tylnej kieszeni kawałek Astrid Dane. Potem podwinęła rękaw i wyjęła nóż. „To szaleństwo — pomyślała. — Najzwyklejsze i kompletne szaleństwo”. Znała różnicę między magią żywiołów i magią antari. Tak, przetrwała przedtem, lecz za każdym razem przenosiła się wraz z Kellem, pod opieką jego magii. A teraz zamierzała to zrobić w pojedynkę. „Czym jestem?” — spytała wcześniej Tierena. „Czym jestem?” — zastanawiała się każdej nocy na morzu, każdego dnia, odkąd znalazła się tutaj, w tym mieście, w tym świecie. Teraz przełknęła ślinę i przeciągnęła sobie ostrzem noża po przedramieniu. Nóż wgryzł się w ciało, aż cienka wstążka czerwieni pojawiła się i rozlała. Lila posmarowała ścianę krwią i chwyciła mocniej kawałek kamienia. „Czymkolwiek jestem — pomyślała, przyciskając rękę do ściany — niech to wystarczy”.

I oto znów tu jesteśmy. Na końcu kolejnej książki. Zawsze się dziwię, jak to zrobiłam. Przeczytanie Zgromadzenia cieni może zajmie wam dni, może tygodnie lub nawet miesiące, ja jednak na napisanie, zredagowanie i wydanie potrzebowałam kilku lat. Z powodu tego czasu dzisiejszy moment wydaje mi się surrealistyczny. Jeszcze trudniej pamiętać, komu należy podziękować. Mojej matce i ojcu — za powtarzanie mi, że mogę być tym, kim zechcę, czy będzie to projektantka mody, policyjna śledcza czy autorka powieści fantasy. Mojej redaktorce, Miriam, za to, że była twarda i konsekwentna, gdy trzeba było ciąć i przerabiać. I za to, że jest przyjaciółką i towarzyszką w tej szczególnie cudownej przygodzie. Mojej agentce, Holly — za poświęcony czas i za to, znowu, że jest czarodziejką. Mojej byłej rzeczniczce, Leah, i mojej nowej, Alexis, a także Patty Garcii — za pomoc w utrzymaniu mojej płynności finansowej. Graficzce, Irene Gallo, i projektantowi okładki, Willowi Staehle — dzięki nim wszystko wygląda odpowiednio ostro. Mojej czytelniczce testowej, Patricii — za to, że trwała przy mnie na dobre i na złe, na dziwne i mroczne. Mojej ekipie z Nashville, zwłaszcza Courtney i Carli, Rucie, ­Paige, Lauren, Sarah, Ashley, Sharon, Davidowi i tak wielu, wielu innym — za to, że są najcieplejszą społecznością w kraju. Mojej małej szkockiej współlokatorce, Rachel — za to, że była absolutnie zabawna, nie naśmiewając się ze mnie, gdy gadałam do siebie i znikałam na długi czas w czarnej dziurze, ilekroć zbliżał się termin. Mojej nowej współmieszkance, Jennie, ponieważ nie ma pojęcia, w co się pakuje. Moim czytelnikom, którzy są bez wątpienia najlepszymi czytelnikami na całym świecie (przepraszam czytelników wszystkich innych pisarzy). Pozostałym osobom: Tak wielu z was stało u mojego boku, wspierało mnie przy pracy, wiwatowało w dobre dni i było obecnych w złe, odbywając tę podróż wraz ze mną krok za krokiem. Nigdy nie zdołam podziękować wam wszystkim, ale musicie wiedzieć, że jeśli to czytacie, liczycie się dla mnie. Wywarliście wpływ na moje życie i na moją serię i za to jestem wam bardzo wdzięczna. (Chciałabym także zauważyć, że wcześniej napisałam dziewięć powieści bez stosowania zabiegu każącemu czytelnikowi czekać na następny tom.)