Wilder Jasinda - To Ty mnie ocalisz

Oz

Kiełkowanie Kylie poprosiła, żebym zrobił badania, więc zrobiłem i wyszły dobrze. Czekałem w poczekalni przed gabinetem lekarskim, kiedy poszła po receptę na pigułki, a potem poszliśmy do apteki. To było dziwne, ale w jakiś sposób kojące, robić to wszystko wspólnie. Podejmowaliśmy razem decyzje, nie żyliśmy chwilą, tylko myśleliśmy, co będzie. Tak jakbyśmy mieli wspólną przyszłość. Ta myśl daje mi nadzieję. Kylie ma już osiemnaście lat. Jej urodziny spędziłem u niej w domu, jadłem tort, gadaliśmy, śmieliśmy się, dobrze się bawiliśmy. Ja nigdy nie miałem takich urodzin. Podarowałem jej książkę z nutami do popularnych piosenek country. Była zachwycona. Więc teraz ma osiemnaście lat, jesteśmy przebadani, zabezpieczeni i nie pozostało już nic, jak tylko czekać na odpowiedni moment. Myślę sobie, że Kylie zasługuje na porządny pierwszy raz. Nie w moim cuchnącym pokoju na materacu, na podłodze. Nie jestem najlepszy w romantycznych gestach, ale chcę coś skombinować. Jedyny problem to pieniądze. Romantyczne gesty kosztują, a ja nie mam kasy. Wszystko to zdarzyło się kilka dni temu i od tamtej pory jest napięcie. Lekarz wyraźnie zaznaczył, że nie możemy nic robić, aż pigułki przenikną do jej organizmu, więc czekamy. Czekanie, czekanie, czekanie jest tak trudne, że wydaje się niemożliwe. Musimy cofać się sprzed samej granicy, odsuwać nasze płomienne żądze, hamować potoki zalewających nas pocałunków, zanim damy się ponieść, zatracimy się w sobie i w ostatniej chwili olśni nas, że mieliśmy czekać. Próbujemy zająć się nauką do testów i końcowych zaliczeń, ale nie jest łatwo. Gubimy się w delirycznej pogoni, zatracamy w ciszy mojego pokoju, pocałunkach kradzionych w jej samochodzie albo na motorze, na jakimś pustym parkingu z dala od całego świata. Tydzień głodnych spojrzeń, nieokiełznanych dłoni i dzikiego drżenia ciał. Żeby myśleć o czymś innym, uczymy się razem i muzykujemy. Piszemy piosenki, opracowujemy covery, uczymy się grać, poznajemy się muzycznie, sprawdzamy, co nam dobrze wychodzi, a co niekoniecznie. Kylie uczy mnie czytania nut, co jest znacznie prostsze, niżbym się spodziewał. A teraz wreszcie, w końcu, mamy zielone światło, żeby robić to, czego naprawdę chcemy.

Siedzimy w jej samochodzie i przedzieramy się przez piątkowo-popołudniowe korki w stronę centrum. Kylie ma listę spelunek i barów, w których chce się pokazać. Przez ostatnich kilka dni ćwiczyliśmy nasze oryginalne utwory i kilka coverów. Pierwszy punkt to mroczny bar sportowy z dala od głównego szlaku. Kylie umówiła się na przesłuchanie już w zeszłym tygodniu, więc menedżer się nas spodziewa. Ściska nam dłonie i przedstawia się jako Dan, a potem wskazuje na scenę. To niewielkie podwyższenie w kącie baru, tyłem do okien wychodzących na ulicę. Pod jedną ścianą stoi odrapane, zdezelowane pianino, poza tym kilka stołków i stojaki do mikrofonów. Nie mamy żadnego sprzętu poza moimi gitarami i wzmacniaczem, więc rozkładam się, podłączam gitarę elektryczną i ustawiam stołek, a Kylie uderza w klawisze, sprawdza dźwięk i nastrojenie. - To wrak pianina - mówi Dan. Dobiega czterdziestki, ma żołnierską fryzurę z podgolonymi bokami, muskularną sylwetkę i kozią bródkę. - Trzeba je nastroić, ale na przesłuchaniu chyba da radę. Zaczynajcie, jak będziecie gotowi. Kylie kiwa do mnie głową, a ja pochylam się i zaczynam odliczać rytm do wejścia w drugą piosenkę, którą zagraliśmy na wieczorku muzycznym. To intro jest zabójcze, a kiedy Kylie wchodzi z pianinem i zaczyna śpiewać, utwór hipnotyzuje. Menedżer jest pod wrażeniem, widzę to. Kończymy piosenkę, a ja przełączam się na gitarę akustyczną. Kylie przesuwa dłonią po klawiszach tak, jakby zmiatała kurz z klawiatury albo pozbywała się poprzedniej piosenki i przygotowywała pianino pod nową. Zauważyłem już, że ma taki zwyczaj, i uważam, że jest uroczy. Trzy razy markuję uderzenia w struny i odliczam, a potem Kylie zaczyna grać przerobioną wersję Kiss Me Eda Sheerana. Strasznie mnie ta piosenka stresuje, bo w naszej wersji opiera się na współbrzmieniu. Moja partia gitarowa nie jest trudna, a pianino Kylie wyznacza mi rytm, ale trafienie w te same nuty w tym samym czasie... To trudne, a ja nie jestem za bardzo przekonany do mojego śpiewania. Szybko do mnie dotarło, że określenie Kylie, że „nieźle” gra na pianinie, oznacza, że jest kurewsko dobra. Ale na gitarze faktycznie nie umie grać, tu nie przesadzała. Szczęśliwie dochodzimy jednak do końca, choć w jednym miejscu mylę słowa. - To było dobre. Naprawdę dobre - mówi Dan. - Ta piosenka nie jest może do końca stworzona dla naszych klientów, ale widzę, że umiecie grać. A macie coś bardziej w stylu country? Kiwam głową. - Co powiesz na Cannery River Green River Ordinance? Kiwnięcie głową, więc znów zmieniam gitary. Tę piosenkę najtrudniej było zaaranżować dla duetu. Żadne z nas nie gra na skrzypcach, ale wymyśliłem patent, jak

podrobić skrzypce na gitarze. Kylie bierze na siebie resztę złożonej melodii. Moim zdaniem brzmi nieźle, ale to temu gościowi ma się podobać, nie nam. Wchodzimy w muzykę. Ja gram ckliwe, zawodzące długie nuty, a Kylie pochyla się nad pianinem i wprawia palce w ruch. Wokal jest prawie w całości mój, co mnie ostro przeraża. Słyszę, że jakoś w połowie głos zaczyna mi drżeć, i boję się, że ze stresu wszystko popsuję. Zamykam oczy i koncentruję się na gitarze, na słowach, jakoś się opanowuję i jadę dalej. Dan klaszcze. - Zajebiście! Biorę was. - Wskazuje na mnie z szerokim uśmiechem. - Ale ty się chyba na chwilę pogubiłeś, co kolego? Kiwam głową. - Było blisko. Facet klepie się w udo i wstaje z barowego stołka. - Ale dałeś radę. Przygotujcie więcej czegoś w tym stylu i jakieś autorskie kawałki. Co ­powiecie na za trzy tygodnie? Czwartek dwudziestego pierwszego po dwudziestej? Dopóki nie macie oboje dwudziestu jeden lat, nie mogę wam dać występu po wpół do dziesiątej, ale dajcie dobry koncert i zobaczymy, co dalej. - Patrzy na Kylie spod zmrużonych powiek. - A ty wyglądasz znajomo. Mówiłaś, że jak się nazywasz? - Kylie. - Kylie jak? Ona wyraźnie nie chce podać nazwiska. - Calloway. - Calloway... Cholera, jesteś córką Nell i Colta, co? Wzdycha. - Tak, ale... Dan wchodzi jej w słowo. - Wziąłem was, zanim to powiedziałaś, więc nie myśl, że dostaliście koncert dlatego. Colt wie, że chcesz występować? Kylie wzrusza ramionami. - Pewnie. Dan kiwa głową. - Dobrze. Zadzwonię do niego i pogadamy. Jeśli nie będzie miał nic przeciwko, mogę kiedyś wziąć was na późniejszą godzinę, kiedy w barze jest więcej ludzi. Nie powinienem, ale skoro jesteś córką Colta, mogę zrobić wyjątek.

- Nie chcę żadnych przywilejów tylko dlatego, że... Dan nie pozwala jej dojść do słowa. - Słuchaj, mała. To jest kurewsko brutalna branża. Trudno choćby załapać się na koncert. Gdybym był na twoim miejscu, wykorzystałbym okazję do cna. Doceniam, że chcesz do wszystkiego dojść sama, ale występ to występ. I zaufaj mi, na nazwisku rodziców zajedziesz co najwyżej na scenę. Mogą cię wprowadzić do barów i klubów, ale nie sprawią, że widownia cię polubi. Ludzie mają w dupie, czyją jesteś córeczką. Chcą mieć dobrą muzykę do piwa, nic więcej. Kylie wzdycha i wzrusza ramionami. - To ma sens. Dan kiwa głową. - No to ustalone. Widzimy się dwudziestego pierwszego. - Daje Kylie wizytówkę. Przekaż ojcu. Pakuję gitary i wynoszę je razem ze wzmacniaczem do auta. Wsiadamy, Kylie włącza silnik, a potem się do mnie odwraca. - Ja pierdzielę! - Łapie mnie za rękę i potrząsa. - Mamy pierwszy występ! Uśmiecham się do niej. Tak jest, Cukiereczku. - Teraz musimy się tylko zgrać. - Włącza się do ruchu i jedzie w stronę domu. Gadamy, jakie covery zagrać, i zastanawiamy się nad napisaniem autorskich piosenek. Kiedy podjeżdżamy pod jej dom, jesteśmy już oboje ostro nakręceni i pierwszą partię mamy zaplanowaną. Emocje opadają, kiedy widzimy przed domem Bena, wsiadającego do swojego pikapa akurat w chwili, kiedy wysiadamy. Kylie jest przybita samym jego widokiem, czuję to. Ben patrzy na mnie z otwartą nienawiścią. Jestem trochę zszokowany, nie spodziewałem się tego. Zatrzaskuje za sobą drzwi i z piskiem opon cofa, a potem rycząc, wyjeżdża z osiedlowej uliczki. Drzwi do domu otwierają się i wychodzi jego matka. Staje na ganku i patrzy za nim. Zerkam na Kylie. - O co chodzi? Wzdycha. - O dużo. - Kręci głową i patrzy na mnie. - Wściekł się. - Kylie? - Pokłóciliśmy się tamtej nocy, kiedy zostałam u ciebie do późna. Po wieczorku

muzycznym. Czekał na mnie. - Jest zazdrosny? - Tak. Chyba miałeś rację. Powiedział, że jest we mnie zakochany od czternastego roku życia. Jęczę. - Szlag. Mówiłem ci! - Odchodzę od niej, jestem przerażony. Idzie za mną. - Oz, to przecież nic. Odwracam się na pięcie. - Nic? Jak to nic? To twój najlepszy przyjaciel. Nigdy nie chciałem stawać między wami. - Miał całe życie, żeby mi powiedzieć. A nie zrobił tego. Ani razu. Nigdy nie powiedział, co czuje. - Patrzy w stronę wylotu ulicy, gdzie zniknął pikap, tak jakby miała moc widzenia za horyzontem. - A ja tego chciałam. Kiedyś, dawno. W dziewiątej klasie, dziesiątej. On jest świetny. Atrakcyjny, fajny, zabawny, wysportowany, popularny... Spełnienie marzenia każdej dziewczyny. Myślałam, że może mamy przed sobą bajkowe zakończenie, więc czekałam i czekałam, aż wyzna mi miłość do grobowej deski. Ale nigdy tego nie zrobił, a ja nie chciałam ryzykować naszej przyjaźni. W zeszłym roku niespodziewanie zaczął się spotykać z różnymi dziewczynami, więc odpuściłam. A potem ty się pojawiłeś, zaczęło się to wszystko między nami, a teraz nagle on mówi, co czuje. Za późno. Jestem rozdarty. On jest właśnie taki, jak powiedziała, a ja nie jestem na tyle ślepy, żeby tego nie widzieć. Ma wszelkie powody, żeby mnie nienawi­dzić. Jakaś część mnie, ta sama, która wie, że nie jestem odpowiednim chłopakiem dla Kylie, podpowiada, żebym pchnął ją w jego ramiona. Ale moja egoistyczna część do tego nie dopuści. Kylie zna mnie już dobrze, bo się do mnie odwraca. - Nawet o tym nie myśl. Miał swoją szansę. Ja jestem z tobą. Śmieję się. - Przecież nic nie mówiłem. Mruży oczy. - Ale pomyślałeś. Kiwam głową. - No tak. - Więc nie myśl. Po prostu zapomnij. - Ciągnie mnie do drzwi, wchodzi do domu i zaczyna wołać: - Tato! Gdzie jesteś?

Colt wychodzi z piwnicy. - Co, Pierniczku? Biegnie do niego i obejmuje go w pasie. - Mamy koncert! On odwzajemnia uścisk. - Genialnie! Gdzie? Kylie daje mu wizytówkę. - Tutaj. Menedżer ma na imię Dan. Powiedział, że jeśli się zgodzisz, pozwoli nam grać w późniejszych porach. Mówi, że trudno będzie zdobyć koncert w godzinach szczytu, bo jestem wciąż niepełnoletnia. Colt kiwa głową. - Ma rację. W każdym razie tak jest przy Music Row. Ale jest dużo otwartych wieczorków, na których możecie grać. To dobry sposób na wyrobienie nazwiska. Uczestnicy takich imprez to mały światek, a prawdziwe talenty rzadko się zdarzają. Potem klepie mnie po plecach, jednym ramieniem wciąż obejmując Kylie. - Dobra robota. - Zerka na córkę. - Nie masz nic przeciwko, żebyśmy przyszli z mamą na występ? Kylie kręci głową. - Nie, w porządku. - Kiedy? - W czwartek dwudziestego pierwszego. - Super. Będziemy. - Wraca do piwnicy, a my idziemy do jej pokoju. Kylie zostawia otwarte drzwi, ja siadam przy jej biurku, a ona na łóżku. Następne kilka godzin dzielimy na naukę algebry i pracę nad nową piosenką. O wpół do ósmej przerywa nam Nell. - Zrobiłam kolację. - Patrzy na mnie. - Zjesz z nami? Kylie odpowiada w moim imieniu. - Tak, zje. Śmieję się. - Wygląda na to, że zostaję. Kilka minut później siedzę z nimi przy okrągłym stole w kuchni. Kylie z mojej jednej strony, z ­drugiej Nell, Colt naprzeciwko. Na stole wielka micha makaronu z sosem mięsnym, pieczywo czosnkowe i sałatka. Czekam i obserwuję, jak podają sobie kolejne naczynia, nakładają i podają mnie. To jest... dziwne. Nigdy wcześniej nie jadłem takiej kolacji. Jeśli już,

to jem z mamą, ale rzadko się zdarza, żebyśmy oboje byli w domu w porze kolacji. Wtedy jemy coś na szybko, na kanapie przed telewizorem. Tutaj nie wiem, co robić. Mam czekać, aż oni zaczną jeść? Będą się modlić? Nie wyglądają mi na religijnych czy uduchowionych, ale mam jakieś przekonanie, pewnie głupie, że takie porządne rodziny z przedmieścia zawsze odmawiają modlitwę przed posiłkiem. Mam zamknąć oczy? Są jakieś zasady albo zwyczaje, które powinienem znać? Nie umyłem rąk. Mam czapkę. Powinienem ją zdjąć? Przez głowę przelatuje mi milion myśli. Nie jem, tylko patrzę na Kylie i jej rodziców, jak zaczynają jeść bez żadnych ceremoniałów. Rozmawiają swobodnie, pytają się wzajemnie, jak minął dzień, opowiadają historyjki, wszystko z pełnymi ustami. Nell zauważa, że nie jem. - W porządku? Nie jesz? Mrugam. - Wszystko dobrze. Pachnie pysznie. Colt przychodzi mi z odsieczą. - To tylko kolacja, Oz, wyluzuj. Wsuwaj. Kylie odkłada kromkę chlebka czosnkowego i patrzy na mnie. - Coś się stało? Zmuszam się do śmiechu i wkładam do ust makaron. - Jest smaczne. Naprawdę. Dziękuję za zaproszenie. - Mam nadzieję, że mi odpuści. Odpuszcza, w każdym razie chwilowo, a ja powoli się odprężam. Odpowiadam na kilka nienatarczywych pytań dotyczących miejsc, w których mieszkałem. Które miasta mi się podobały, które mniej, jakie zespoły lubię. Colt i ja wdajemy się później w rozmowę o motorach i wtedy zauważam, że Kylie na mnie patrzy. Jest szczęśliwa, zaciekawiona, zasłuchana. Tak jakby niesamowicie ją uszczęśliwiało, że jestem tu, w jej domu, i rozmawiam z jej ojcem. Dla mnie to dziwne. W życiu bym się nie spodziewał, że jakakolwiek dziewczyna będzie chciała przyprowadzić mnie do domu, żebym poznał jej rodziców, a jednak stało się. Jem makaron i gadam o triumphach z Coltem Callowayem. I nie ma w tym nic dziwnego. Po kolacji pomagam sprzątnąć ze stołu, a potem razem z Kylie ładuję zmywarkę. To też jest jednocześnie dziwne i cudownie kojące. Colt podchwytuje mój wzrok i wskazuje, żebym poszedł za nim do garażu. - Kradnę ci chłopaka, Kylie. Idziemy zerknąć na mój motor. - Bądź miły - mówi Kylie ostrzegawczo. Nie wiem, czego się spodziewać, ale idę za Coltem. Otwiera drzwi i ściąga plandekę

ze swojego triumpha. Kucam, żeby przyjrzeć się silnikowi. Słyszę, że szuka czegoś w szufladzie z narzędziami, a potem rozlega się charakterystyczne kliknięcie zapalniczki. Czuję zapach dymu. Wyciąga do mnie paczkę cameli, więc biorę jednego, a on mi zapala. Mija kilka chwil, Colt opiera się o warsztat. - Jak moja córka zacznie palić, skopię ci dupę. - Podnosi papierosa. - Powiedziałem jej to. Nie pozwalam jej palić i staram się nie palić przy niej. Kiwa głową. - Dobrze. - Mruży oczy. - Słuchaj, nie zamierzam wygłaszać jakiejś drętwej gadki ani cię straszyć. Zresztą chyba nie muszę, co? Kręcę głową. - Nie, nie musi pan. - Ale jest parę spraw, które chciałbym obgadać. Po pierwsze: blizny na twoich rękach. Czy to będzie problem? Odwracam ręce tak, że widać blizny, i patrzę na nie. - Nie. - Z trudem przełykam ślinę. - Nie będę kłamał, to był poważny problem. I czasem wciąż mam na to ochotę, ale już się nie oparzam. Nie twierdzę, że przestałem z powodu pana córki, bo tak nie było, ale na pewno ona mi bardzo pomaga. Nie chcę być dla niej kimś takim. Ona zasługuje na więcej. - Święta racja. - Colt patrzy porozumiewawczo. - Sam przestałeś się kaleczyć? Czy ktoś ci pomógł? Zastanawiam się, co powiedzieć. W końcu mówię prawdę. - Jakiś czas temu byłem dwa miesiące w szpitalu psychiatrycznym. Przed maturą. Wtedy parzenie weszło mi w krew. Było ostro. Sprawy mi się pokomplikowały. Wiecznie miałem kłopoty w szkole. Były takie dzieciaki... Dokuczały mi. I nikt ich nie powstrzymał. Nawet nikt nie próbował. Oni trzęśli szkołą. Nie pozwalałem sobie na te ich popisy i prawie mnie wywalili, bo paru stłukłem. A potem było coraz gorzej. Nie chodziło o fizyczne prześladowanie. Raczej psychiczne. Ta szkoła była bardzo podzielona społecznie i ekonomicznie, a ja bruździłem w każdej grupie. Zawalałem wszystkie przedmioty, mama mnie dręczyła, dyrektor chciał mnie wywalić i... Nie wiedziałem, co robić. Wtedy zacząłem się oparzać. Mama zauważyła. Spanikowała. Ale ja wciąż to robiłem i pod koniec roku była naprawdę na skraju załamania nerwowego. Zabrała mnie do psychiatry, ale nie chciałem gadać, nie współpracowałem. - Milknę, bo nie chcę mówić, co było dalej. - Z tym oparzaniem było marnie. Naprawdę źle. Mama nie mogła tego znieść, myślała, że chcę się zabić, więc oddała mnie do szpitala psychiatrycznego. Na początku zachowywałem się jak wszędzie

indziej. Miałem gdzieś. Ale potem do mnie dotarło, że może oni będą umieli mi pomóc. Bo widzi pan, ja nigdy nie chciałem się parzyć. To był... odruch. Nie mogłem tego powstrzymać. Ręce robiły to bez mojej zgody. Nie wiem, czy pan to rozumie, ale tak było. Nienawidziłem szpitala, ale pewne rzeczy tam zrozumiałem. - Myślałeś o samobójstwie? Kręcę głową. - Nie, proszę pana. Nigdy nie chciałem umrzeć. Chodziło o to, że... Oparzanie się odpychało wszystkie inne uczucia, sprawy, z którymi nie wiedziałem, co zrobić. - A twarde prochy? Znów kręcę głową. - Nie ma mowy. Widziałem, jak ludzie umierali po tym gównie. Nie. Colt wzdycha. - Ale słyszałem, że palisz zioło? - Słyszał pan? - Unoszę brew. - Od kogo? - Od Bena. Krzywię się. - Ben... Nienawidzi mnie. - Wiem. Ale odpowiedz na pytanie. Jarasz? Kiwam głową. - Czasem. Rzadko. - A Kylie? - Nie ze mną. - Rzuć to, Oz. Nie ma z tego żadnych korzyści. Robiłem to samo co ty i tylko dlatego reaguję tak spokojnie. Ale nie chcę, żeby to się działo przy mojej córce. Jeśli wyczuję od niej choćby cień zielska, pożałujesz. - Wskazuje na mnie papierosem. - Moja córka cię lubi. A ty i ja mamy dużo wspólnego i to mnie przeraża. Ale ja wyszedłem na ludzi, więc daję ci szansę i pozwalam ci być przy Kylie. Kiwam głową. - Rozumiem. I dziękuję. - No cóż, wolę wiedzieć, gdzie jest moja córka, kiedy jest z tobą, bo mogłaby uciekać, gdybym was rozdzielił - mówi z goryczą. - Zależy mi na dobru Kylie. Wiem, że pan i Nell jesteście dla niej bardzo ważni i nie ma mowy, żebym próbował wam ją odebrać. - To dobrze. - Patrzy pytająco. - Masz doświadczenie przy silnikach?

Kiwam głową na boki. - Niewielkie. Chciałbym się nauczyć. Colt grzebie w małej skrzynce stojącej na warsztacie i wyjmuje wizytówkę. - To mój kumpel. Potrzebuje pomocy w warsztacie. Idź do niego jutro. Dam mu znać, że przyjdziesz. Dobrze ci zapłaci, jeśli się przyłożysz. Biorę kartonik. - Super. Dzięki. - Stać cię na więcej niż zmiana oleju. - Wskazuje głową w stronę domu. - No idź. Kylie czeka. - Idę do drzwi, ale on mnie woła: - Oz? Jeszcze jedno. Jak zapylisz moją córeczkę, będziesz miał kłopoty. Bardzo poważne kłopoty. Zamieram z ręką na klamce. - Nie ma o tym mowy, daję słowo. - Oby. Kylie czeka i jak tylko wychodzę z garażu, ciąg­nie mnie z powrotem do auta. Macham jej mamie, dziękuję za kolację, a zaraz potem wyjeżdżamy z przedmieścia i pędzimy w stronę mojego mieszkania. - Co mówił tata? Wzruszam ramionami. - Chciał się upewnić, że już się nie oparzam. Pytał, czy to prawda, że palę zioło, jak mówił Ben. Ostrzegł mnie, co będzie, jak zajdziesz w ciążę. - „Jak mówił Ben”?! - Kylie jest zdumiona. - Widocznie mu powiedział, że jaram. Nie wiem zresztą. Kylie marszczy brwi, ale potem coś sobie uświadamia. - No tak. Tata podsłuchał moją kłótnię z Benem. On wtedy mówił, że palisz. Pewnie stąd wie. - Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, chyba poszło nieźle. Kylie zerka na mnie. - A co mu powiedziałeś o oparzaniu się? - Prawdę. Że miałem z tym problem, że byłem w psychiatryku... - Gdzie?! Cholera. Zapomniałem jej wspomnieć o tym szczególe. Mówię więc to samo, co powiedziałem Coltowi. Kylie łapie mnie za rękę i ściska. - To straszne! Dlaczego ludzie tak się na tobie wyżywali?

- Nie wiem. Jestem inny. Poza tym to też kwestia szkół, do jakich zapisywała mnie mama. Zawsze chciała, żebym chodził do najlepszej w mieście. Znajdowała takie miejsce do życia, żebym mógł iść do dobrej szkoły. Doceniam te starania i w ogóle, ale prawda jest taka, że lepiej bym się odnalazł w bardziej przeciętnym miejscu. Nikt by na mnie nie zwracał uwagi, w przeciwieństwie do tych miejsc, do których mnie wysyłała. Nie pasowałem tam. Nigdy. Podjeżdżamy przed mój blok. Prowadzę ją do środka i do mojego pokoju. Robi sobie miejsce, skopując z łóżka stertę brudnych ciuchów, i siada. Patrzę na nią i postanawiam poruszyć temat, który gryzł mnie przez cały dzień. - Wiesz co, zastanawiałem się trochę... Wybucha śmiechem. - Już się boję. - Nie, to nic takiego. Chodzi o to, że wkurza mnie, że ta melina to jedyne miejsce, gdzie możemy być sami. Chciałbym, żebyśmy mogli się znaleźć w przyjemniejszym miejscu. Na nasz pierwszy raz, w tym sensie. Marszczy brwi. - Naprawdę Oz, nawet nie wiesz, jak bardzo mam to gdzieś, gdzie się znajdujemy. Dopóki jesteśmy razem, to mnie nie obchodzi. To jest twój pokój, twoja przestrzeń. Poza tym z tym miejscem wiążą się jedne z moich najpiękniejszych wspomnień. Poznawanie cię... Rumieni się i uśmiecha do mnie. - Całowanie cię. Dotykanie. To wszystko, co robiliśmy razem. To się stało tutaj. Nie potrzebuję apartamentu w Ritzu-Carltonie ani penthouse’u za milion dolarów. Nie chcę, żebyś był kimkolwiek innym niż jesteś. - Wyciąga ręce. Siadam obok niej na łóżku, a ona łapie mnie za nadgarstki i ciągnie na siebie. Upadam ze śmiechem i ląduję na niej. - O właśnie. Jestem w bardzo miłym miejscu. - Szczerzy się do mnie. - Jezu, Kylie, nie mogę z tobą. Jesteś za dobra dla kogoś takiego jak ja. - Opieram się na pięściach przy jej ramionach, żeby zdjąć z niej ciężar. - Ale trudno, jakoś to przeżyję. - I słusznie! - Dotyka dłonią mojego policzka, zdejmuje mi czapkę i rzuca na bok, a potem rozwiązuje mi kucyk. - Cieszę się, że byłeś u mnie w domu, rozmawiałeś z moimi rodzicami. Lubię twoją obecność w moim życiu. - Ja też się cieszę. Chociaż na początku było dziwnie, ale ogólnie mi się podobało. Ze zdziwieniem przekrzywia głowę. - Co było dziwne? Kolacja? O czym mówisz? Wzruszam ramionami.

- Nigdy nie byłem na takiej kolacji. Przy stole, całą rodziną, wszyscy razem. Dla mnie to było dziwne, nie wiedziałem, co mam robić. Śmieje się. - Jak to, co masz robić? To kolacja, masz jeść! Parskam. - No dobra, tego się domyśliłem, ale po prostu się zestresowałem. Oficjalna kolacja z rodzicami twojej dziewczyny to jest duża rzecz. - No tak. - Poważnieje. - Nie pomyślałam o tym. - Ale w porządku. Dobrze się bawiłem. - A teraz jesteśmy tutaj - mówi i wsuwa mi palce pod koszulkę, żeby dotknąć moich pleców. - Jesteśmy. Sunie paznokciami po moim kręgosłupie, podciąga mi podkoszulek, a potem całkiem go ściąga i zsuwa mi palce po bokach, łapie mnie za tyłek i przyciąga bliżej. - Rozbierz mnie - szepcze. - Już nie musimy dłużej czekać. - Obudziłem w tobie głodną bestyjkę, co? Ma na sobie białą zapinaną koszulę i szarą bawełnianą spódnicę do kolan. Klękam i zaczynam rozpinać jej guziki, jeden po drugim. Kładzie ręce za głową i wpatruje się we mnie. - Jasne, skarbie. Bardzo głodną bestię. Żarłoczną. I nienasyconą. Odpinam wszystkie guziki i wciągam powietrze. Ma na sobie kusy, czerwony push-up. Od razu mi staje, a ona patrzy na moje krocze. - Rozpina się z przodu - dyszy. Rozpinając stanik, patrzę jej w oczy, a potem ona podnosi się do mnie i koszula razem ze stanikiem zsuwają się jej z ramion. Chryste, te jej cycki. Kurewsko obłędne. Kładę na nich dłonie, unoszę je, czuję, jak pod dotykiem nabrzmiewają brodawki. Ona wzdycha, wydaje jęk rozkoszy, a potem rozpina mi rozporek, odpycha mnie i ściąga mi spodnie. Szamoczę się z elastycznym paskiem spódnicy, desperacko ciągnę w dół, ale z jednej strony zatrzymuje się na biodrze, za to z drugiej odsłania czerwoną gumkę stringów. Kylie klęka między moimi nogami i pomaga mi ściągnąć sobie spódnicę, a potem ją zrzuca. Widzę ją nad sobą, rudawe włosy opadają jej na twarz, a niesamowicie błękitne oczy wpatrują się we mnie łapczywie. Jest już prawie naga, nie licząc czerwonego trójkącika materiału dopasowanego do stanika. Zjeżdżam dłonią po jej plecach na pupę i czuję napięte, miękkie i doskonale ukształtowane ciało, a mój kutas robi się jeszcze twardszy, boleśnie sztywny, wzbierający od pragnienia

poczucia jej na sobie, miękkiej, czułej, liżącej, całującej, ssącej, pieprzącej go i kochającej. Warczę, zatapiając palce w jej pośladkach, zaciskam i przyciągam ją do siebie. Ściągam jej stringi, wydobywam spomiędzy poślaków sznureczek, zdejmuję je i czuję zapach jej pożądania, soków wypływających z jej cipki. Ona też nie próżnuje: zsuwa mi bokserki, choć gumka blokuje się na główce wyprężonego fiuta, ale w końcu zdejmuje je całkiem i oboje jesteśmy nadzy, wolni, oddychamy w milczeniu, wdychamy swoje oddechy, czujemy skórę na skórze, oczy wpatrują się w siebie, elektryczny błękit i szarość, niemal brązowa. Spotykamy się w dzikim, zwierzęcym pocałunku, ramiona jak żmije oplatają rozgrzane ciała, dłonie natrafiają na krągłości i mięśnie, poszukują, łakną wszystkiego. Natrafiam na jej gorące, wilgotne wargi i wchodzę między nie, a ona jęczy i wzdycha. Wsuwa ręce pomiędzy nas, znajduje mojego kutasa, głaszcze go i uściska. Oboje dyszymy, niepowstrzymanie. - Nie mogę... Nie mogę już dłużej. Proszę? - Widzę jej twarz kilka centymetrów od siebie, patrzy błagalnie. Podnosi z podłogi torebkę, ale grzebiąc w niej, stara się nie odsuwać od mnie nawet na chwilę. Znajduje szare pudełeczko z prezerwatywami, otwiera je, wyjmuje jeden pakiecik i rozpakowuje. Przygląda mu się, sprawdza, którą stroną nałożyć, a potem siada na mnie okrakiem. Nie ruszam się, pozwalam jej to robić. Patrzę, jaka jest piękna, i aż nie mogę oddychać, bo wydaje mi się, że to sen. Nie mogę uwierzyć, że ta zjawiskowa, doskonała dziewczyna, kobieta, jest tu ze mną naga i chce mnie, pragnie mnie, pozwala mi się dotykać i całować. To nie powinienem być ja, ale jestem. Taki szczur z meliny, metalowiec, jarający zioło brutal, dzieciak z poprawczaka i psychiatryka, zawieszony w szkole więcej razy niż potrafi zliczyć, raz wyrzucony, pobity iks razy, postrzelony, niemal ugodzony nożem, zostawiony na pewną śmierć na parkingu, niemający ojca, bezdomny, bez korzeni. Jakim cudem zasłużyłem na tę zjawiskową płomiennowłosą boginię o alabastrowej skórze i oczach jak pioruny? A przecież jest tu, w moim pokoju, ze mną, oplata delikatne, skwapliwe palce wokół mojego pulsującego fiuta i naciąga na niego prezerwatywę, zsuwa ją w dół erotycznym gestem, którego nie śmiem przerwać oddechem czy choćby drgnięciem mięśni. Patrzy na mnie tak, jakby czytała myśli w mojej głowie, widzi mnie takiego, jakim widziała mnie zawsze. - Oz? - szepcze. - Jesteś tu? Sunę dłońmi w górę jej ud i podjeżdżam do talii.

- Tak, skarbie, jestem. Tak się tylko dziwię. - Czemu? - Siedzi mi na udach, kołysze się lekko, opadające włosy nie całkiem zasłaniają jej ciężkie piersi, a uda ma na tyle rozchylone, że odsłaniają cipkę, wilgotną z pragnienia mnie. - Tobie. - Z trudem przełykam ślinę i mrugam, nagle tak poruszony, że nie wiem, co z tym zrobić ani jak to wyrazić. - Po prostu nie mogę uwierzyć, że tu ze mną jesteś. Że cię mam i mogę to z tobą robić. Czekałaś tak długo na właściwy moment, na właściwego chłopaka i jakimś cudem, z powodów, których nie potrafię ogarnąć, wybrałaś mnie. Pojebanego, poranionego. Ty jesteś... doskonała. Perfekcyjna. Każdy centymetr twojego ciała jest idealny. Masz taką piękną duszę. Twój umysł, serce, osobowość... Świecisz w ciemności jak słońce. Rozświetliłaś mrok, w którym pogrążone było moje życie, a ja nie wiem, jak mam być mężczyzną, którego potrzebujesz i na jakiego zasługujesz, ale chcę spróbować. Dla ciebie, dla mnie, dla nas. Dla naszej przyszłości. - Mówię to wszystko, szczerze, prawdziwie, choć nie jestem do tego przyzwyczajony. - Boże, słyszysz mnie? Gadam jak jakiś histeryk. A Kylie płacze. Kurwa, zepsułem wszystko, zanim się w ogóle zaczęło. - Oz, Boże! - Nachyla się, a jej duże, miękkie piersi miażdżą moją pierś. Dotyka moich ust drżącymi wargami. Jej włosy opadają po obu stronach naszych twarzy, a ja czuję jej łzy, jej tłukące się serce, roztrzęsione dłonie na moich policzkach. - Nie wiem, co na to powiedzieć. Oprócz tego, że jesteś tym, kogo chcę, kogo potrzebuję, na kogo zasługuję. I nie jestem wcale idealna, ale uszczęśliwia mnie, że tak myślisz. Bo ja też myślę, że jesteś idealny. Pojebany, poraniony, piękny, twardy, silny, słodki i seksowny. Zsuwa się i ciągnie mnie na siebie. Zawisam nad nią, wsuwam się biodrami między jej kolana, a ona obejmuje mnie udami, trzyma za ramiona i patrzy wyczekująco, błagalnie. - Naprawdę tego chcesz? Ze mną? Teraz? Na pewno? - Muszę spytać, upewnić się. Śmieje się. - Tak, jestem strasznie pewna. I bardzo gotowa. Błagam cię, już nie wytrzymuję. Aż mnie boli w środku. Moja... moja cipka płonie. Pragnę cię. Dotknij mnie. Doprowadź do końca. Cholera. I jak mam odmówić? Nie mogę, ale i nie muszę. Dotykam jej dwoma palcami. Jest mokra i ciasna. Wsuwam w nią palce, głaszczę, pieszczę, zwilżam jej sokami łechtaczkę i trącam ten kłębuszek nerwów, pocieram go, aż Kylie dyszy i porusza się pode mną, jęcząc. Zataczam kółka, pocieram, okrążam. Wchodzę głęboko, dotykam jej w środku, podkulam palce, żeby znaleźć ten punkcik, po dotknięciu którego wije się i warkot zamiera jej w gardle, pieszczę łechtaczkę, aż wierzga, a widok jej ekstazy sprawia, że jestem twardy jak

nigdy w życiu. Mój kutas błaga, żeby się w niej znaleźć. - Oz... Ja pierdolę, Oz... - Otwiera oczy, unosi biodra, wygina plecy w łuk, a jej piersi garną się do moich dłoni. - Gotowa? - Trącam lekko wejście. Kiwa głową, brak jej tchu, sięga między nas, łapie mojego fiuta i ustawia między wargami cipki. - Tak, skarbie, jestem gotowa. Bardzo gotowa. Delikatnie, powoli się w nią wsuwam, ale z trudem się powstrzymuję, bo każde doznanie jej ciasnego śliskiego wnętrza przyćmiewa wszystko, co znałem jako dobre i przyjemne. Nie mogę oddychać, z trudem utrzymuję własny ciężar. Natrafiam na opór wewnątrz niej i wiem, że teraz będzie ją bolało. Ona też coś czuje i marszczy twarz, ściąga brwi. Zamieram. - W porządku? Kiwa głową. - Tak, tylko daj mi chwilę. - Boli? Znów potakuje. - Tak, boli. Nie bardzo, ale jednak. Cały się trzęsę, desperacko pragnę się poruszyć, ale nie mogę, nie wolno mi, nie zrobię tego - Powiedz mi, czego potrzebujesz, czego chcesz. Łapie mnie za ramiona i wbija mi palce w skórę. - Po prostu zrób to. Przebij się. Biorę głęboki wdech i waham się, ale potem opieram się czołem o jej czoło i wchodzę głęboko. Czuję, jak opór pęka, a ona ostro wciąga powietrze. - Cholera, to bolało. - Przepraszam, Ky, strasznie przepraszam... - Nie mogę znieść widoku bólu na jej twarzy, ale czas mija, jestem w niej pogrążony i widzę, jak jej mina się zmienia. Kręci głową i przyciska mi palce lewej dłoni do ust, żeby mnie uciszyć. - Nie przepraszaj. Już nie boli. W porządku. Szerzej otwiera oczy, a ja nie mogę się powstrzymać i lekko poruszam biodrami, żeby ulżyć mojemu pulsującemu, spragnionemu kutasowi. Jest mi w niej cudownie i muszę się ruszać, ale nie zrobię tego, aż będzie gotowa. Jednak tego drobnego ruchu nie mogę

powstrzymać i ona aż wzdycha. - Och! Zrób to jeszcze raz! - Głos jej drży, ale w równym stopniu z oszołomienia, jak z rozkoszy. Więc wycofuję się najostrożniej i najdelikatniej jak potrafię, a ona przesuwa ręce z moich ramion na boki, a stamtąd na tyłek. Kładzie mi dłonie na pośladkach, a kiedy się waham, lekko popycha mnie w siebie. - Oooooomójboże. Cudownie. Jeszcze raz, skarbie. Uwielbiam, kiedy tak do mnie mówi. To sprawia, że ta idiotyczna, rzewna część mojej duszy zaczyna się mazać. Wycofuję się i wchodzę głębiej, teraz jednym ruchem, a ona wciąga powietrze i teraz mocniej napiera na mój tyłek, żebym się poruszał, poruszał! Unosi plecy nad łóżkiem. - Boże, Kylie, jesteś cudowna - szepczę, przyciskam usta do jej ucha i mruczę stłumionym, niskim głosem. - Uwielbiam być w tobie. Jesteś taka ciasna. - Oz, kurwa! Nie wiedziałam... Nie miałam pojęcia... - W jej głosie aż gęsto od emocji, zachwytu i innych składników, których nie mogę teraz wyróżnić. - Nie wiedziałam, że to tak będzie. Czuję się taka... pełna. Wypełniona tobą. Nie wiedziałam. Tak się cieszę, że czekałam. I że to ty. Patrzymy sobie w oczy, a ona płacze. Łzy powoli ściekają jej po twarzy. Opieram się na jednej ręce, a drugą je ocieram. Wiem, że to dobry płacz. Obejmuje mnie za szyję, przyciska mocno do siebie i poruszamy się razem. Unosi usta na spotkanie z moimi i teraz istnieje tylko Kylie, tylko jej ciało spajające się z moim. Nigdy wcześniej nie było kogoś takiego ani czegoś takiego. Cokolwiek czułem czy robiłem wcześniej, teraz nie ma znaczenia. Nijak się ma do tego, co przeżywam w tej chwili. Te inne, pozbawione znaczenia razy były jak pojedyncze płomienie świec palące się przez moment w kącie pustego pokoju. A to... Ona jest słońcem. Kylie, jej oddech w moim uchu, jej ramiona wokół mnie, jej wargi szepczące w zachwycie moje imię, jej nogi oplatające mnie w pasie, żeby zagarnąć mnie głębiej i bliżej. To nie tylko słońce, a cała galaktyka, wszechświat wypełniony nieskończoną liczbą gwiazd lśniących w niezrównanym blasku. - Och, Oz. Jesteś mój. - Wierzga pode mną, otwiera usta, żeby wypowiedzieć moje imię. - Tak, jestem twój. - To prawda. Jestem jej. Nigdy nie należałem do nikogo. Ale już należę. Czuję, że zaciska się wokół mojego fiuta, tracę kontrolę, wślizguję się za granicę. Zaczyna poruszać biodrami w szaleńczym tempie, napiera na mnie, nasze kości biodrowe zderzają się, zaciska ramię na mojej szyi z dziką siłą, a ja utrzymuję się nad nią na jednej ręce, bo drugą dłoń splątałem z jej. Nasze palce się zaciskają i słyszę siebie, jak mruczę, dyszę,

jęczę. - O Boże, Boże - dyszy ona. - BożebożebożebożebożebożeOz, o kurwa, nie przestawaj, nie przestawaj! Śmieję się. - Niby czemu miałbym przestać? Śmieje się ze mną. - Nie wiem, ale i tak nie przestawaj. Dojdę tak mocno, tak kurewsko mocno. - Ja też, Cukiereczku. Za chwilę. Boże, Kylie, dochodzę. - Tak, tak! - Wbija mi paznokcie w plecy, zsuwa mi dłoń na tyłek, a jej miednica obija się o moje biodra. Wydaje z siebie jęk pozbawiony słów. Dochodzimy razem. To jak wybuch atomowy. Każda komórka w moim ciele rozpala się i eksploduje z siłą supernowej, a ja nie mogę się powstrzymać od nacierania raz za razem. Na szczęście Kylie odpowiada na moje szaleńcze, mocne pchnięcia własnymi, a jedyny dźwięk, jaki wydobywa się z jej ust, to moje imię. Raz za razem wyśpiewuje je, a potem wreszcie zwalniamy i padamy bezwładnie. Na chwilę opadam na nią, bo nie mam już siły utrzymywać swojego ciężaru na ręce. Obejmuje mnie i kojącymi dłońmi krąży po moich plecach i szyi. Dotyka ustami mojego ucha i łaknie powietrza. Owija nogi wokół moich kolan. Podnoszę się, ale przytrzymuje mnie w miejscu. - Nie, nie idź. Uwielbiam czuć na sobie twój ciężar. - Zmiażdżę cię! Obejmuje mnie ramionami i nogami. - I dobrze, zmiażdż! - Wariatka! - Śmieję się. Kiwa głową. - Żebyś wiedział. Zostajemy tak na jakiś czas. Nie mam potrzeby sprawdzać, ile upłynęło. W końcu zsuwam się z niej i idę do łazienki, żeby zdjąć i wyrzucić prezerwatywę. Kiedy wracam, ona leży na brzuchu, nakryta prześcieradłem do wysokości pupy, a włosy ma rozsypane na poduszce. Otwieram okno i zapalam papierosa, palę powoli i patrzę na śpiącą w moim łóżku Kylie. Ja też jestem senny. Gaszę papierosa i wślizguję się obok niej. Przyciskam plecy do ściany, żeby miała miejsce. Nie chcę jej budzić. Mruczy coś niezrozumiałego. Na chwilę otwiera oczy, a kiedy mnie widzi, przysuwa się. Układam jej głowę na mojej piersi i okrywam nas. Kolejny pierwszy raz dla nas obojga. Leżę z nią, przytulam ją do siebie i śpi mi

się lepiej niż kiedykolwiek w życiu. - Cholera! Budzę się na dźwięk jej spanikowanych słów. Siadam. - Co jest, Cukiereczku? - Jest prawie pierwsza. Powinnam wracać. - O której musisz być? Wzrusza ramionami. - Nie mam wyznaczonej pory. - To może wyślij ojcu SMS, żeby wiedział, gdzie jesteś? Dotyka ekranu komórki, a ja zaglądam jej przez ramię. „Jestem z Ozem, melduję się”. Kilka sekund później przychodzi odpowiedź: „Dzięki, wróć przed drugą. KC”. „OK JCT”. Wysyła, odkłada telefon i wstaje. Wtedy oboje widzimy na prześcieradle plamę krwi i żadne z nas nie wie, jak zareagować. Patrzę jej w oczy. - Nic ci nie jest? Kręci głową. - Nie. Może trochę boli. Ale w porządku. Przepraszam za prześcieradło? - Brzmi to jak pytanie. Wzruszam ramionami. - No co ty. To tylko prześcieradło. Zaraz się tym zajmę. - Dobrze. Ja muszę siku. - Wstaje, naga, a ja nie mogę oderwać od niej wzroku. Twoja mama wraca niedługo? Mam się ubrać, zanim pójdę do łazienki? Macham ręką. - Nie. Nigdy jej nie ma przed drugą, a zwykle wraca o trzeciej. Kylie jest w łazience, a ja ściągam prześcieradła z łóżka, zwijam je w kłąb i wyrzucam do śmieci w kuchni. Potem wyjmuję worek z kubła, zawiązuję i wystawiam przed drzwi. Ścielę łóżko czystym prześcieradłem i myślę o tym, że nie mam absolutnie żadnej ochoty, żeby zajarać. Wcześniej, z przypadkowymi dziewczynami w przeszłości, jaraliśmy przed i po, żeby stłumić uczucie bezbronności. Tak było łatwiej udawać, że to nic nie znaczy, zachowywać się normalnie. Jak byliśmy napaleni po uszy, jednorazowa natura naszych

kontaktów wydawała się zupełnie normalna. Przy Kylie jestem trzeźwy. Jestem totalnie sobą, w pełni świadomy, jak bardzo wyjątkowe było to, co nas przed chwilą spotkało. Rozkoszuję się tą wyjątkowością i przyznaję, że ta rzeczywistość, ta ważność i dogłębny sens sprawiły, że było to nieskończenie lepsze. Nie miało nic wspólnego z tym, co robiłem kiedyś. Absolutnie nic. Drzwi się otwierają i Kylie wraca. Zamyka za sobą, a potem staje, opierając ciężar ciała na jednej nodze. Uśmiecha się nieśmiało, oczy jej lśnią szczęściem. Patrzy na mnie i nic nie mówi aż nie mogę tego znieść. - No co? - pytam. Wzrusza ramionami. - Nic. Patrzę na ciebie. Jesteś piękny. Szczególnie teraz. Nagi, z rozpuszczonymi włosami. Cały dla mnie. W końcu skraca dystans i siada na łóżku. Widzę, że się uczesała i pachnie mydłem. - Ja? No co ty. Ale dzięki, skarbie. To ty jesteś piękna. - Słuchaj, jak mówię, że jesteś piękny, znaczy, że jesteś. Dla mnie. Nie musisz się zastanawiać, czy to prawda. - Śmieje się. - Co za filozoficzna rozmowa! - A nie zraża cię, że nie jestem takim pewnym siebie samcem? Kręci głową. - Nie. Bo właśnie że jesteś, szczególnie kiedy o tym nie myślisz. Po prostu nie umiesz przyjmować komplementów, ale kiedy jesteś sobą, stajesz się pewny. Masz świadomość, kim jesteś, i nie stwarzasz problemów ani się nie tłumaczysz. Kręcisz mnie. Przyciągnęło mnie to do ciebie. Jesteś inny niż wszyscy, ale masz to w dupie. Kocham cię. Musisz tylko pogodzić się z tym, że ja uważam, że jesteś piękny, na zewnątrz i w środku. Masz wady, pewnie, że tak. Miałeś ciężkie życie, ale to niesamowite, że mimo tego potrafisz być dla mnie taki czuły. - No cóż, dzięki. Wzrusza ramionami. - Mówię, jak jest. - Na jej ustach rozkwita powolny uśmiech. - Mam jeszcze godzinę do powrotu. Co robimy, żeby jakoś wypełnić czas? Wchodzę w tę grę. - Hm. W sumie nie wiem. Może pooglądamy telewizję? Albo pogramy w scrabble? Śmieje

się

lekkim,

zachwycającym

śmiechem

przypominającym

brzmienie

dzwoneczka. - Nuda! Proponuję, żebyś się położył, a ja sprawdzę, ile potrwa, zanim znów ci stanie. Kładę się na plecach, a ona siada na mnie okrakiem.

- Podoba mi się ta zabawa - mówię, a potem zamykam oczy, bo czuję jej palce, głaszczą mnie. - Ale obstawiam, że to nie potrwa długo. Przesuwa palce po moim członku, a potem zamyka w dłoni główkę. Już czuję, że krew rusza na południe, wypełnia mnie. - Prawie w ogóle nie potrwa - mamrocze Kylie. - A gdybym zrobiła tak? - Nachyla się i oblizuje mnie, muska językiem, a potem znów używa dłoni, gdy zaczynam pęcznieć. - Boże, Oz, jak ja to uwielbiam. Patrzeć, jak robisz się twardy, dotykać cię i wiedzieć, że potrafię doprowadzić cię do takiego stanu. Czuję, jakbym miała moc. - Robię się twardy na samą myśl o tobie - mówię. Głaszcze mnie długimi, powolnymi pociągnięciami, a ja jestem od nowa sztywny i gotowy. - Chyba już? Kiwam głową. - Też tak myślę. Powiedz, na co masz teraz ochotę, Cukiereczku. Odpakowuje prezerwatywę i rozwija ją. Jęczę. - Boże, uwielbiam, jak mi ją nakładasz. - Trzymam ją za biodra, kiedy się na mnie sadowi. - Rób, co chcesz, skarbie. - Taki mam zamiar. Matko, jestem nią opętany, oszołomiony sposobem, w jaki bierze sobie, co chce, tak chętnie, z pasją. Jest gotowa na wszystko w moim towarzystwie. Trzyma mojego fiuta w jednej ręce, a drugą opiera się o materac przy mojej twarzy. Siada nade mną okrakiem, zawiesza tyłek w powietrzu i nakierowuje mnie do swojego wejścia. Mruży oczy, otwiera usta i nie waha się nawet sekundy. Wsuwa mnie w swój ciasny, gorący i wilgotny tunel, Wzdycha otwartymi ustami, gdy ją wypełniam. - Cholera, jesteś taki... wielki! Nie wiem, jakim cudem się we mnie mieścisz. - Opada na dół i nasze biodra się spotykają. - Ale jakoś się to udaje i jest idealnie. Tak jakbyś był stworzony, żeby mnie wypełniać. Pochyla się i całuje mnie w gardło. Moje dłonie, błądząc po jej ciele, po biodrach, bokach, łapią jej cycki i gładzą twarz. A przez cały ten czas ona po prostu siedzi na mnie, nie poruszając się. Oboje myślimy o tym, że pasujemy do siebie jak dwa kawałki układanki i że to jest niewiarygodnie piękne: ona nade mną, całująca mnie całego, tak jakby nie mogła się mną nasycić, i ja całujący ją, gdzie tylko dosięgnę, sycący się jej mlecznobiałą, miękką jak aksamit i gorącą jak ogień skórą.

Łapię jej brodawki w zęby, ważę piersi w dłoniach, otaczam palcami jej biodra. Oczy ma jak najgorętszy ogień, jak pioruny, jak prąd elektryczny, jak ocean; oddycha urywanymi wdechami i nachyla się do mnie, kładzie mi głowę na piersi, wygina plecy i wysuwa mnie z siebie tak, że prawie wypadam, a ja aż drżę, bo potrzebuję wejść w nią mocno i głęboko. Ale nie robię tego, pozwalam jej nas prowadzić, zasmakować w bólu pustki. Jęczy i wprowadza mnie z powrotem. Podnosi się na łydkach, balansuje, a jej piersi kołyszą się ciężko, kiedy przeczesuje włosy palcami, zamyka oczy, wygina się i odchyla głowę. - Gotowy? - pyta bez tchu. - Bardzo gotowy. - Trzymam ją za biodra i patrzę, wypełniam nią oczy, duszę i pamięć, jej wizerunkiem kuszącego, erotycznego piękna. Napiera na mnie ruchem bioder, zagryza dolną wargę i znów to robi. Unosi się i opada. Jęczy moje imię. Unosi się, opada, jęczy. Wchodzimy w rytm: powolne, rozkoszne wysuwanie, pustka, a potem wypełnienie, kiedy się w nią wsuwam i dogłębna, bogata pełnia. Każdy ruch jest przemyślany. Potem szybciej, unosi się na mocnych, jędrnych udach, a ja dalej czekam na nią, dopasowuję się do niej i jadę w górę, kiedy ona wraca na dół. - Poliż moje cycki. - Patrzy w dół, ale nie zwalnia. - Possij je. Podnoszę się, a ona opada. Biorę jej lewą brodawkę do ust i ssę, skubię, lekko gryzę, liżę, całuję aureolę i niewiarygodnie miękką skórę wokół. Ona jęczy, przyciska moją głowę do piersi. Przenoszę się do prawej brodawki i gryzę ją trochę za mocno, więc piszczy, ale uśmiecha się, kiedy na nią patrzę, więc wiem, że nie zrobiłem jej krzywdy. Faluje teraz nade mną, ujeżdża mnie w ostrym, szybkim rytmie, odchyla się do tyłu, łapie ­równowagę, napiera, bierze ode mnie wszystko, czego chce, i daje mi to, czego tak bardzo potrzebuję. Jesteśmy złączeni, dwa istnienia zlane w jedno. Słyszałem takie teksty, że seks polega na tym, że kobieta i mężczyzna stają się jednym, ale nigdy tego nie doświadczyłem i tylko się wyśmiewałem z takich łzawych historyjek, ale Boże, teraz rozumiem. Czuję to, tak intensywnie, że niemal mnie przeraża. Czuję w sobie każdą molekułę jej duszy, czuję, że ona pożera mnie całego, a ja nie mam najmniejszej chęci, żeby się wycofać. Nigdy nigdzie nie należałem, nie pasowałem, nie byłem częścią niczego. Ale teraz jestem częścią „nas” z Kylie i jestem całkowicie stracony. Patrzę, jak dochodzi. Nigdy w życiu nie widziałem czegoś tak pięknego. Nie krzyczy, ale głośno i desperacko łapie powietrze, szaleńczo porusza biodrami, ujeżdża mnie, z moim kutasem zatopionym głęboko w jej wnętrzu. Wbija paznokcie w swoje ciało, tak jakby buzowała w niej fontanna ognia, a ona próbowała ją uwolnić w każdy możliwy sposób. Trzyma się piersi i miażdży je, jęcząc i wzdychając, ujeżdża mnie dziko, a ja mogę tylko

dotrzymywać jej kroku, odwzajemniać pchnięcie za pchnięcie i czuję, jak przetacza się we mnie fala mojego spełnienia. Łapię ją za biodra i ciągnę na siebie, wbijam się w nią, a jęk, który z siebie wydaję, brzmi jak jej imię, wyśpiewywane tak samo, jak ona ostatnio nuciła moje. Ma otwarte oczy i patrzy na mnie, ja też nie mogę oderwać od niej wzroku, nawet jeśli instynkt nakazuje mi zamknąć oczy. Trzymam je otwarte i pozwalam jej wejrzeć we mnie, kiedy dochodzę. Nasze biodra spotykają się w coraz wolniejszych uderzeniach, a potem zamieramy i ona opada na mnie, dysząc ciężko. Nie czuję na sobie jej ciężaru, przytulam ją, odgarniam jej włosy do tyłu, głaszczę jej plecy i muskam po pupie. - Było jeszcze lepiej niż za pierwszym razem - mamrocze. - Nie mogę się doczekać, jak będzie jeszcze następnym. - Ja też. - Mogę tak spać? - Zagrzebuje się we mnie, a ja przytulam ją mocno. - Pewnie, skarbie. - Czuję, że się z niej wysuwam i krzywię się. - Tylko to wywalę. Ściągam kondom i zawiązuję go nieudolnie, ale skutecznie, a potem wpuszczam w przerwę między ścianą a łóżkiem, żeby wyrzucić później. - Nie chcę się już nigdy ruszać. Chcę tak zostać na zawsze - mruczy mi do ucha. - Ja też. Zapada cisza, swobodna i niewymuszona. Czuję, że Kylie odpływa w sen, ale wiem, że ja nie mogę zasnąć, bo ona musi wrócić na czas do domu. Ciężko mi idzie. Przygniata mnie jej ciepły, rozkoszny ciężar, łaskoczą mnie jej włosy, czuję jej oddech na szyi, palce wplotła czule i z oddaniem w moje włosy i złożyła je koło mojej szyi. Nigdy w życiu nie doznałem takiej doskonałości. Nigdy. Naciągam prześcieradło, żeby trochę nas okryć i czuję, że też odpływam. Staram się nie zasnąć, ale nic z tego. Budzi mnie dźwięk otwierania i zamykania drzwi wejściowych. Mama wróciła wcześniej, odkłada rzeczy, zapala papierosa. Patrzę na zegarek: pierwsza trzydzieści dziewięć. Cholera, Kylie musi iść. Otwierają się drzwi do mojego pokoju i mama wydaje zaskoczony pisk, kiedy widzi śpiącą na mnie nagą dziewczynę. - Zamknij drzwi, mamo - mówię spokojnie, ale daleko mi do tego. Na dźwięk mojego głosu budzi się Kylie, odwraca się do drzwi i tężeje. - Szlag. Zsuwa się i okrywa prześcieradłem.

- Dzień dobry... - zaczyna, ale mama już zamknęła drzwi i jesteśmy sami. - Boże, Oz, twoja mama nas widziała. Tak mi wstyd! - Przecież nic się nie stało, skarbie. W porządku, to nic takiego. - Odgarniam jej z oczu włosy. - Przyszła w samą porę, robi się późno. Kylie patrzy na zegar. - Cholera, muszę iść. Jęczę. - Musisz. Ale ja nie chcę, żebyś szła. - Ja też nie. Wstaję, podaję jej ręce i pomagam się podnieść. Oboje się ubieramy i opuszczamy sanktuarium mojego pokoju. Mama siedzi na kanapie, pali papierosa, pije piwo, a w telewizji leci powtórka jakiegoś reality show, w którym zgraja bogatych wiedźm wrzeszczy jedna na drugą. Zerka na nas, kiedy wchodzimy, a atmosfera robi się bardzo, bardzo dziwna. - Cześć. Kto to jest, Oz? - To moja dziewczyna, mamo. Kylie Calloway. - Dzień dobry. - Kylie nie wie, co powiedzieć, jak się zachować i czy powinna odnosić się do tego, co się przed chwilą stało. Postanawiam wziąć to na siebie. - Słuchaj, ta akcja sprzed chwili... Mama podnosi rękę, żeby mnie uciszyć. - Jesteś dorosły. Nie musimy o tym rozmawiać. Od tej pory będę pukać, a ty zamykaj drzwi. - Dzięki. - Dbasz o wszystko, prawda? - pyta przez chmurę dymu. - Tak, mamo, słowo. A teraz koniec tematu. - Kładę dłoń na plecach Kylie i popycham ją do drzwi. - Do widzenia - mówi oficjalnie Kylie. - Mów do mnie Kate. Na razie, skarbie. Odprowadzam Kylie do auta, pilnuję, żeby wsiadła bezpiecznie, a potem nachylam się do otwartego okna i mówię: - Zamknij drzwi, a jak ktoś się będzie kręcił w pobliżu, przejeżdżaj na czerwonym. - Oz. - Przeczesuje mi włosy. - Chciałabym móc zostać. Żebyśmy nigdy nie musieli tego robić. To znaczy żegnać się. - Robi minę: ściąga brwi i sznuruje usta. - Twoja mama

przyjęła to lepiej niż sądziłam. - Wiesz, na tym etapie jesteśmy co najwyżej współlokatorami. Mieszkam z nią, żeby pomóc jej płacić czynsz i rachunki. Ona ma swoje życie, a ja swoje. - Czyli w zasadzie jesteście... przyjaciółmi? Długo nie odpowiadam. - Musimy teraz o tym mówić? - Nie. Po prostu byłam ciekawa. - Można by powiedzieć, że jesteśmy przyjaciółmi, tylko że ona mi wielu rzeczy nie mówi. Nie wiem kompletnie nic o moim ojcu, nie chce powiedzieć ani słowa. Wiem, że już ci mówiłem. O niej też w zasadzie nie wiem za dużo. A i ja nie opowiadam jej o swoim życiu. Więc, czy to jest przyjaźń? Jak dla mnie przyjaźń polega na dzieleniu się. Mówieniu sobie różnych rzeczy. Ja i mama tego nie robimy, więc czy jesteśmy przyjaciółmi? Nie wiem. Ale ja w ogóle nie mam przyjaciół, więc nie powinienem się wypowiadać. Ona jest moją matką, jedyną rodziną, jaką mam. Jedynym stałym punktem w moim życiu. W jakiś sposób mogę na nią liczyć. Dbała, żebym miał dach nad głową, miał co jeść i co na siebie włożyć. Nie biła mnie i nie sprowadzała do domu stad facetów. Nawet nie wiem, czy miała kiedyś faceta. Jeśli tak, nic o tym nie wiedziałem. - Sam słyszę, jak to mówię, i nie wiem, co o tym myśleć. Zawsze wypełniała swoje macierzyńskie obowiązki. Pilnowała, żebym chodził do szkoły, robiła mi śniadania, jak byłem mały, całowała w bolące miejsce. Ale czy jesteśmy ze sobą blisko? Nie powiedziałbym. Nie tak jak ty i twoi rodzice. Ja i mama jesteśmy jak dwie osoby, które przypadkiem zetknął los. Kylie kręci głową. - To smutne. Wzruszam ramionami i staram się wyglądać nonszalancko, choć wcale się tak nie czuję. - Może i tak. Nie wiem. Jest jak jest. Kylie marszczy brwi. - Nie znoszę tego zdania. To wymówka do akceptowania tego, czego nie da się zaakceptować. - A co mam, twoim zdaniem, zrobić? Nie zmienię mamy. Nie zmienię przeszłości. Czasem naprawdę trzeba zaakceptować nieakceptowalne. - Gorycz w moim głosie i zblazowana obojętność zniesmaczają nawet mnie. Kylie lekko mnie ciągnie za rozsypane na ramionach włosy. - Chodziło mi tylko o to wyrażenie. Nie o ciebie i twoje życie.

Wzdycham. - Wiem. Po prostu temat mamy czasem mnie przerasta. - Nachylam się do okna, a ona zadziera brodę, żeby mnie pocałować. - Jedź ostrożnie. - Napiszę, jak dojadę. Kiwam głową i odchodzę od auta. Obserwuję, jak się wykręca na fotelu i patrzy przez tylną szybę, cofając, a potem wracam do domu i zdumiewam się swoim życiem, tym, co się stało. Pierwszy raz zaczynam widzieć jakąś szansę. Tak jakby życie nie było tylko czymś do odbębnienia, ale jakby mogło dawać radość. Nadzieja pęczniejąca mi w piersi aż mnie przeraża, bo jest jak delikatny, młody kiełek, wiotki, zielony i nowo powstały, który może zabić najlżejszy powiew wiatru. A trupy pozamykane w mojej ciemnej szafie aż się trzęsą przed nadchodzącą burzą.

Colt

Ściskanie w dołku Czasem aż człowieka ściska w bebechach. Przez całe miesiące albo tygodnie ból, pustka i przeczucie, że coś się zbliża. Nienawidzę tego stanu. Jakby się czegoś zapomniało, ale nie wiadomo czego. Jakby się patrzyło we wsteczne lusterko i widziało, że samochód za nami jedzie stanowczo za szybko, a my stoimy na światłach i wiemy, że nie ma siły, żeby uniknąć zderzenia. Nie chodzi o Nell. Z nią wszystko dobrze. Jest sobą i robi to, co zwykle. Nie chodzi o nas. Jesteśmy szczęśliwi. Zakochani. Pieprzymy się do nieprzytomności kilka razy w tygodniu i nigdy nie mamy dość. Nie chodzi też o mnie, ja to ja. Grzebię przy motorze, który jest już prawie gotowy. Pracuję z The Harris Mountain Boys, montuję album, żebyśmy mogli już myśleć o trasie. Więc w czym rzecz? Kylie, Oz i Ben. To psuje wszystko. Kylie i Ben pokłócili się w garażu, a ja od tamtej pory z nim nie gadałem. Chodzi na zajęcia, treningi, pakuje. Ale myślę, że tak naprawdę jest gdzie indziej. Czasem widzę, jak siedzi na werandzie, i czuję, że aż dymi, buzuje. Rozważa i rozkłada na czynniki pierwsze. I wiem lepiej niż ktokolwiek, że nic mu z tego nie przyjdzie. Na Kylie aż miło patrzeć. Wraca od Oza i cała lśni. Naprawdę go lubi, a on ma na nią dobry wpływ. Tym lepiej dla niego. Dla nich. Lubię widzieć, że moja córka jest szczęśliwa. Każdą wolną chwilę spędza w piwnicznym studiu, jak szalona ćwiczy przed występem. Przyprowadza Oza na próby, które trwają do późnego wieczora. Potem jadą do niego i wraca późno. Nie jestem kretynem, ale co mam zrobić? Za kilka miesięcy kończy szkołę. Niedługo wyjedzie na studia. Teraz przynajmniej wiem, dokąd wychodzi i o której wraca. Z kim jest. Mogę wąchać jej ubranie, kiedy mnie mija, zaglądać jej w oczy i wyławiać z wypowiedzi bełkotliwe słowa. Na razie nic niepokojącego. Tylko szczęście jej i Oza. Nabuzowanie Bena. I to uczucie, że coś się szykuje. Nie wiem, co to będzie, i nie wiem, kiedy się wydarzy. A najgorsze, że nie będę miał na to żadnego wpływu.

Oz

Ocalisz mnie Jest czwartek, dziewiętnasta pięćdziesiąt osiem. W barze aż wrze. Jest pełno. Nie do przesady, ale siedzi sporo osób w różnych stadiach upojenia. Patrzą na Kylie i na mnie z mizernym zainteresowaniem. Nell i Colt siedzą przy małym okrągłym stoliku jakieś dziesięć kroków od niskiej sceny, piją browara z beczki i rozmawiają, czekają na nasz występ. Podłączyliśmy się, dostroiliśmy, rozłożyliśmy nuty i teksty, powtórzyliśmy kolejność piosenek, sprawdziliśmy, czy mikrofony działają i odbębniliśmy resztę rzeczy, które się robi przed koncertem. Czas zaczynać. To nie jest otwarty wieczorek muzyczny. To są obcy ludzie, których nie interesuję ja, Kylie ani muzyka. Zagramy za pieniądze jak profesjonalni muzycy. Chyba się porzygam. Tylko że nie mogę. Więc biorę głęboki wdech, łapię w palce piórko i nachylam się do mikrofonu. - Cześć wszystkim. Jak się macie? - Rozglądam się, ale tylko kilka osób na nas patrzy, rozlegają się ze trzy klaśnięcia, a reszta ma nas w poważaniu. - No dobra. Ja jestem Oz, a to Kylie, ale widzę, że macie to gdzieś. W każdym razie chwilowo. Więc może zaczniemy grać? Uderzam palcami w pudło gitary tuż pod mostkiem, szybko odliczam do trzech, patrzę na Kylie, która siedzi przy pianinie, zwrócona częściowo do mnie, a częściowo do widowni. Uśmiecha się do mnie i na trzy zaczynamy grać cover Down Jasona Walkera. Ludzie w to wchodzą, podoba im się rytm. Kończymy śpiewać i zaczynają już zwracać uwagę, bo zorientowali się, że nie jesteśmy totalnie do dupy. Gramy kilka współczesnych piosenek country, zaaranżowanych na nasze potrzeby. Wtedy są już nasi, podpowiadają kolejne piosenki, gwiżdżą, kiwają głowami do rytmu. Kylie i ja jesteśmy nakręceni, uśmiechamy się do siebie. Jest super, cudownie, ekstatycznie. Czuję, że żyję, jakby przez żyły płynął mi prąd, moje ciało wibruje i pobiera energię z widowni i odprowadza ją prosto do mojej duszy. Nie denerwuję się, nie boję się, nie mam zahamowań, jestem pewny. Bez zatrzymania przechodzimy do jednej z naszych autorskich kompozycji, tej, którą jako pierwszą zagraliśmy na wieczorku. Ludzie początkowo nie wiedzą, jak to ugryźć, ale pod koniec piosenki już dziko wiwatują. Muzyka cichnie, a ja poprawiam się na stołku, odchrząkuję i nachylam się do

mikrofonu. - Ten ostatni utwór napisaliśmy sami. Mamy nadzieję, że wam się podobał. Mamy jeszcze kilka autorskich kompozycji, które chcielibyśmy wam zagrać. Ale wcześniej naprawdę świetna piosenka zespołu Snow Patrol pod tytułem Set Fire to The Third Bar. Nazwa zespołu wywołuje gwizdy i rozproszone brawa. Kylie włącza efekt gitarowy. Przez ostatni tydzień rozkminiałem, jaki będzie najlepszy. Po tej piosence gramy jeszcze kilka utworów country, nudnych, ale lubianych przez widownię, bo można je śpiewać i miło się pod nie pije. Potem przerwa. Kylie i ja wychodzimy na podwórko za kuchnią. Jak tylko drzwi się za nami zamykają, Kylie zaczyna skakać, piszczeć i klaskać. - Kochają nas! - Rzuca mi się w ramiona, chowa twarz w mojej szyi i wierzga nogami, kiedy podnoszę ją z ziemi. - Mieści ci się to w głowie? Spodobaliśmy im się, naprawdę dajemy radę! Odstawiam ją na ziemię, obejmuję i przyciągam do siebie. - To jakieś wariactwo, ale jest genialnie. W życiu bym nie pomyślał, ale uwielbiam występować! Staje na palcach i obejmuje mnie za szyję. - A ja nigdy nie miałam wątpliwości. Masz taki talent, że to aż nie do uwierzenia. Nie mogę jej nie pocałować. - Przecież to wszystko ty. Wierzyłaś we mnie, popychałaś mnie. Gdyby nie ty, w życiu nie wpadłbym, że jestem przynajmniej niezły. Czuję na ustach, że się uśmiecha. - Dobrze, tę zasługę biorę na siebie, ale talent jest twój. Uśmiech i śmiech rozgrzewają nas, przechodzą w pocałunek, ona przesuwa dłonie na mój kark i przyciąga mnie bliżej tak, jakby mogło mi przyjść do głowy, żeby się odsunąć. Drzwi się otwierają, więc się rozdzielamy, trzymamy się tylko za ręce. - Wchodzicie za pięć minut - mówi Colt i unosi brew. - Dobra - odpowiadam. Wyciąga do mnie rękę i wymieniamy uścisk. - Jesteście po prostu zajebiści. Pękam z dumy. Powinno to zabrzmieć protekcjonalnie, a ja powinienem się zirytować albo wściec, że tak mówi, ale nie dzieje się nic podobnego. Jestem cały w skowronkach, podjarany i przeszczęśliwy z jego pochwały. Od kogoś takiego jak Colt Calloway? To nie byle co! - Dzięki, tatusiu! Dziękuję, że przyszliście. Dzięki wam to jeszcze bardziej wyjątkowy

wieczór. - Kylie otwiera ramiona, a Colt uśmiecha się do niej czule. - Jak mógłbym to przegapić? - Całuje ją w czubek głowy, a potem ciągnie do drzwi. Lepiej wracajcie, wasi wielbiciele czekają. I chyba widziałem Andersena Mayera z RCA... - Chcesz mnie od nowa zdenerwować? Dzięki! - Kylie lekko uderza Colta w ramię. - Nie ma powodu, on jest wyluzowany. I umie rozpoznać talent. - Ściągnąłeś go tu?! - Kylie mruży oczy. Colt patrzy na nią niewinnie. - Ściągnąłem? Niee. - Tato! Wzdycha i macha ręką. - Naprawdę nie. Gadałem z nim i wspomniałem, zupełnie niezobowiązująco, że wieczorem idę na pierwszy występ mojej córki. I nic więcej, przysięgam! Przyszedł z własnej woli. Kylie jęczy. - To już się kwalifikuje na ściągnięcie! Wiedziałeś, że przyjdzie! - Nie wiedziałem. Miałem nadzieję. - Łapie Kylie za ramiona. - Posłuchaj mnie, Ky. Jeśli Andy nie zobaczy w was potencjału, nawet nie podejdzie po występie. To nie będzie miało nic wspólnego ze mną. Nie podpisze kontraktu z nikim, choćby to miała być moja córka, jeśli mu się to nie zwróci. Nie jest mi nic winien, więc napomknięcie mu, że tu gracie i żywienie nadziei, że przyjdzie, było tylko minimalnym zwiększaniem waszych szans. Reszta należy do was. Wiem, że chcesz zapracować na wszystko sama, bez pomocy mojej i mamy, ale nie możesz mi zabronić angażować się choć odrobinę. Kylie całuje go w policzek. - Wiem, tatusiu. I dziękuję. Kiwa głową i popycha ją do drzwi. - A teraz idź. I dajcie czadu. - Ja idę parę kroków za Kylie, ale zatrzymuję się, czując rękę Colta na ramieniu. - Tylko na słówko. Ona jest z tobą szczęśliwa. Dobra robota. Dobry z ciebie chłopak, Oz. Emocje ściskają mi gardło. - Dzięki. To dla mnie dużo znaczy. - Wciągam głęboko powietrze i opanowuję się. Muszę iść. Do zobaczenia później. Druga część koncertu wypada jeszcze lepiej niż pierwsza. Przy stoliku Colta i Nell siedzi starszy mężczyzna. Jest szczupły, elegancki, ubrany w wypłowiałe, sprane dżinsy, białą koszulę, czarny pasek i czarne buty. Ma srebrne włosy zaczesane do tyłu, lśniące, ciemne

bystre oczy i wąskie usta. Patrzy na nas, na mnie. Obserwuje moje dłonie, kiedy gram. Widzę, że myśli, zastanawia się, rozważa, słucha uważnie każdej nuty. To musi być ten cały Ma­yer, koleś z wytwórni. Kim on jest, prezesem? Łowcą talentów? Nie wiem. Nie mam bladego pojęcia o branży muzycznej, nie wiem, jak to działa. Staram się o nim nie myśleć i skupić się na grze, śpiewaniu, oddechu, oszczędzaniu strun głosowych. Nell przyszła na kilka naszych prób w piwnicy i dała mi wskazówki, jak lepiej śpiewać. Kiedy wcieliłem je w życie, od razu usłyszałem różnicę w brzmieniu swojego głosu. Zwłaszcza opanowanie oddechu działa cuda. Teraz już wiem, kiedy brać wdech i kiedy wypuszczać powietrze, na jakich nutach. Zamiast łamać sobie głowę, co myśli Andy Mayer, koncentruję się na oddychaniu. Na każdym akordzie, na ruchach palców. Gramy jeszcze dwa oryginalne utwory i kończymy coverem She Is Love Parachute. Sprowadziliśmy tę piosenkę do podstawowych akordów, a w centrum postawiliśmy współbrzmienie. Ćwiczyliśmy ją setki razy, bo wiemy, że to chyba nasz najlepszy cover. Nie mogę się powstrzymać od zerkania na mężczyznę siedzącego z Callowayami. Patrzę mu w oczy, widzę, jak wybija rytm czubkiem buta, kiwa głową z aprobatą, a potem szepcze coś do Nell i Colta, nie spuszczając z nas oka. Żegnamy się z widownią, zbieramy sprzęt i wtedy tak naprawdę dociera do mnie, co zrobiliśmy. Nie mogę się podźwignąć. Przecież, cholera, w niecały miesiąc opanowałem materiał na dwuipółgodzinny koncert. Parę razy się pomyliłem, pogubiłem słowa, ominąłem wers, ale bez tragedii. Co wydaje mi się ostro niesamowite, biorąc pod uwagę, że nigdy wcześniej, znaczy przed tamtym wieczorkiem, nie przyszło mi nawet do głowy, żeby myśleć o występach. No nie, jasne, wyobrażałem sobie grę w zespole metalowym, ale to były tylko mrzonki, w życiu bym nie sądził, że cokolwiek z tego może stać się prawdą. Nie mamy dużo sprzętu do spakowania, więc nie zajmuje nam to dużo czasu. Wkładam właśnie futerały z gitarami do bagażnika ciężarówki mojej mamy, którą pożyczyłem na ten występ, kiedy czuję na ramieniu rękę. Odwracam się i widzę gościa z wytwórni. Kylie opiera się o ciężarówkę, nie patrzy, pisze coś w telefonie. Trącam ją, ściskając mu rękę. - Oz Hyde - przedstawiam się. - Andersen Mayer, RCA records. - Ma mocny uścisk, ale nie miażdżący. Uśmiecha się przyjaźnie. - Muszę powiedzieć, że jestem pod ogromnym wrażeniem waszego dzisiejszego występu. Panno Calloway, jest pani równie utalentowana jak rodzice, więc nic w tym dziwnego. Ale pan, panie Hyde? Muszę przyznać, że w pierwszej chwili pana wizerunek lekko mnie odrzucił. Spodziewałem się... innego typu muzyki. Ale ma pan znacznie większy

talent niż początkowo zakładałem. Dość dwuznaczny komplement, ale tylko wzruszam ramionami. - Pozory mylą. Ale bardzo się cieszę, że się panu podobało. - Macie jeszcze jakieś autorskie piosenki, których dzisiaj nie zagraliście? Covery były doskonałe, ale wasz oryginalny materiał jest niebywały. Zaprzecza prawom gatunku, ale z dobrym producentem moglibyśmy wycyzelować wasze brzmienie tak, żeby pasowało i do mainstreamowego rocka, i do odbiorców ostrzejszego country. - Andersen jest wyraźnie podekscytowany. - Prawdę mówiąc, mam już w głowie pewnego producenta. To nowa twarz w branży, ale już zrobił niesamowite rzeczy. Mielibyście ochotę na spotkanie z nim? Kylie i ja wymieniamy spojrzenia. - Oczywiście! - odpowiada ona za nas oboje. - Musiałabym najpierw porozmawiać z rodzicami, ale... - Jasne, na pewno będzie pani chciała skorzystać z ich doświadczenia w poruszaniu się po zaskakujących szlakach branży muzycznej. - Ze srebrnego etui wyjętego z tylnej kieszeni wyłuskuje ­wizytówkę. - Zadzwońcie do mnie rano, jak najwcześniej. Muszę przejrzeć z asystentką kalendarz, ale chciałbym umówić się z wami jakoś w przyszłym tygodniu. Pogadam z Jerrym i spytam, kiedy mógłby do nas dołączyć. - Brzmi świetnie - mówię i obydwoje ściskamy mu rękę. Potem on odchodzi ulicą, z telefonem w ręce, już wybiera numer. Kiedy oddala się na tyle, żeby nas nie słyszeć, Kylie odwraca się do mnie, oczy ma wielkie jak spodki i aż emanuje podnieceniem. Jestem pewien, że zaraz się hiperwentyluje. - Cholera, Oz! Bożebożebożebożecholera! To był Andersen Mayer. Mamy spotkanie z Andersenem Mayerem. A Jerry? Ciekawa jestem, czy mógł mówić o Jerrym Grossie? Muszę spytać tatę, ale jeśli to on, to... wow! - Dlaczego? Widzę, że mózg Kylie pracuje z prędkością miliona obrotów na minutę. - On produkował najlepszą muzykę, jaka wyszła z Nashville w ciągu ostatnich trzech lat. Pracował przy nowej płycie Brenta Howella, która była niesamowita. W stylu ostrzejszych kawałków Erica Churcha, The Outsiders, ta bajka... - Dużo wiesz o tej branży, co? - pytam, bo jestem pod wrażeniem. Wzrusza ramionami. - Chyba tak. Wychowałam się, słuchając rodziców. Są niezależni, mają swoją wytwórnię, ale znają wszystkich w tym mieście, a ja słuchałam uważnie. Tak naprawdę znam się tylko na muzyce. Tym się chciałam zajmować, odkąd pierwszy raz byłam na koncercie

rodziców. Miałam sześć lat i siedziałam na krzesełku z boku sceny. Byłam po prostu... oczarowana. Wtedy wiedziałam, że będę taka jak oni. - I jesteś na najlepszej drodze. Uśmiecha się do mnie. - My jesteśmy! - Nachyla się i całuje mnie. - No chodź. Idziemy świętować. Bierzemy kasę od Dana, żegnamy się z Nell i Coltem, wcześniej streszczając krótką rozmowę z Andersenem, i ruszamy. Oczywiście jedziemy do mnie, ale po tym, jak zanosimy sprzęt do mojego pokoju, Kylie ciągnie mnie z powrotem na zewnątrz. - Nie chce mi się siedzieć w środku. Jeszcze nie. Jestem za bardzo podniecona. Zabierz mnie na przejażdżkę motorem. Proszę! - Dokąd chcesz jechać? Wzrusza ramionami i się uśmiecha. - Nieważne. Nie musimy w ogóle nigdzie dotrzeć, chcę tylko jeździć. - Brzmi super. Więc jedziemy. Kupiłem Kylie skórzaną kurtkę na motor i właśnie ją wkłada. Silnik ryczy, szosa umyka spod kół, a Kylie mocno obejmuje mnie w pasie. Kładzie mi policzek na ramieniu, rozpłaszcza mi piersi na plecach i jest idealnie. Ciepła, wiosenna noc, przejrzysta; księżyc świeci wysoko na niebie, a przez łunę miasta przebijają się gwiazdy. Zostawiamy Nashville za sobą, odjeżdżamy od przedmieścia i od świateł. Jedziemy, aż noc zrobi się ciemna i gęsta. Znajdujemy dwupasmową autostradę biegnącą przez pola. Zjeżdżam w boczną, gruntową drogę prowadzącą wzdłuż ogrodzonego pastwiska. Z jednej strony rosną drzewa, z drugiej błyszczą pomarańczowe światełka zwieszające się z linii wysokiego napięcia. Zatrzymuję motor, wysuwam nóżkę, zdejmuję kask i zawieszam na kierownicy. Kylie robi to samo, wychylając się zza moich pleców. Nie odsuwa się jednak, tylko prostuje nogi i wciska mi nos w kark. Czuję na skórze jej gorący oddech, a jej dłonie wślizgują się pod moją koszulkę, żeby gładzić mnie po brzuchu i piersi. Świerszcze grają, a gdzieś z oddali śpiewają ropuchy. Huczy sowa, dziwnie i niepokojąco. Tutaj, z dala od miasta, gwiazdy są jak diamentowy welon rozciągnięty po niebie. Na ich tle rogalik księżyca jest blady. Kylie staje na podnóżku, przerzuca nogę nad motorem, tak, żeby wylądować na baku i siada twarzą do mnie. Obejmuje mnie nogami. Całuje. Trzyma dłonie na moich policzkach, wdycha wydychane przeze mnie powietrze, łaknie mnie. Potrzebuje. Przesuwam kciukiem po jej kości policzkowej, całuję ją głębiej i szukam skraju jej koszulki. Kiedy znajduję, przesuwam jej dłoń po plecach.

- Pragnę cię - szepcze mi do ucha. - Na motorze? - Czemu nie? - Będziemy musieli uważać na rury, są ciągle gorące ja skurwysyn. Kylie zsiada, zdejmuje kurtkę, staje przodem do mnie i ściąga ciemnozielony podkoszulek z długimi rękawami, a potem stanik. Rozpina guzik ciasnych czarnych dżinsów i zrzuca ze stóp balerinki. Zawiesza ubrania na kierownicy i stoi przede mną naga, tylko w biało-czarnych koronkowych majtkach. Odwraca się tyłem, żeby mi pokazać, jak wysoko są wycięte nad pośladkami. Pochyla się, kusi doskonałą krągłością pupy i zdejmuje bieliznę. Prostuje się, odwraca z powrotem do mnie i podchodzi. Wtyka mi koronkowe majtki do kieszeni. Zdejmuje mi kurtkę, rozpina pasek. Odsuwa zamek rozporka. Odpina guzik. Wyciąga mi fiuta z bokserek i obejmuje go ręką. - To niesamowite. - Opiera stopę na nosku moich butów i z powrotem dosiada motoru. - Być tutaj nago, z tobą. Na motorze? Matko, mogłabym dojść, po prostu to przeżywając. To takie niegrzeczne. - I niebezpieczne. Ktoś może nas przyłapać. - Tym zabawniej. - Podnosi moją koszulkę i ściąga ją, a potem ciągnie w dół moje spodnie, żeby uwolnić więcej. Podnoszę się i wychodzę z dżinsów. Łapię ją za biodra, podnoszę i nachylam się, żeby złapać w usta wyprężoną brodawkę. Ona jęczy, odchyla głowę, wije się pod dotykiem moich ust i nasuwa wilgotne wejście na mojego pulsującego kutasa. Już mam w nią wejść, kiedy zamieram i jęczę. - Nie mamy gumki. Nie wziąłem. Są w domu, w torbie. Kylie zaciska mi palce na ramionach, unosi się wyżej i sama się na mnie nadziewa. - Nie szkodzi. Łykam pigułki. Nie mogę czekać. Potrzebuję tego. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo. Zagryzam skórę na jej ramieniu i warczę. - Cholera, Kylie, jasne, że sobie wyobrażam. Ja potrzebuję cię tak samo. Tylko nie chcę, żebyśmy popełnili jakiś błąd. Opada i jesteśmy zjednoczeni. - Nic, co zrobimy razem, nie będzie błędem. Nic. O Boże. Boże, tak, dokładnie tak! Unoszę biodra i wbijam się w nią. Ujeżdża mnie mocno, nasuwa się na mnie, głęboko i szybko. Żadnej finezji, żadnej delikatności, tylko moje usta na jej cyckach, jej dłonie zostawiające czerwone ślady na mojej skórze, jej głośne, niepohamowane jęki, nasze

zderzające się ciała. Nie dzieli nas nic, nie ma nic między jej i moim ciałem. Jej gorąca wilgoć obmywa mojego fiuta, ona mnie obejmuje, jej cycki cudownie podskakują, kiedy się ruszamy. Nigdy nie było lepiej niż teraz, kiedy jesteśmy przed sobą całkiem nadzy. Nie ma intymności donioślejszej niż ta. Trzymam ją za tyłek, wsuwam palce w rowek między pośladkami, łapię ich twarde półkule, unoszę ją i pozwalam jej opadać. Ona też się rusza, jęczy, opiera o mnie czoło, wspiera się na moich ramionach, żeby się poderwać. Przypadkowo wsuwam środkowy palec troszkę za daleko i natykam się na jej ciasną dziurkę. Zaciska mięśnie, zamiera, nagle przestaje oddychać, jest zaskoczona. - Boże, Oz, co ty zrobiłeś? - Odsuwa się, żeby spojrzeć mi w oczy. Zaczynam odsuwać ręce. - Przepraszam, skarbie, to niechcący. Ona opada, uziemiając moje ręce pod swoimi pośladkami. - Zaczekaj, nie... Po prostu się nie spodziewałam. - Unosi się i patrzy mi w oczy. Spróbuj. Tylko kawałeczek. - Co? Chcesz żebym...? - Dotknij mnie tam. Troszeczkę. - Brak jej tchu. Ja się waham, ale potem wkładam w nią środkowy palec. Napieram tylko odrobinę. Ona się napina, unosi i wygina plecy w łuk, a ja czuję, że napięcie odpuszcza. Wchodzę trochę głębiej i czuję na opuszce palca ciepło. Tak, tak, o tak! Kurwa, Oz, podoba mi się! Dokładnie tak! Podnosi się i opada, a ja trzymam dłoń na jej pośladku. Ona jęczy, wije się. Jej jęki zmieniają się w krzyk, a jej ruch staje się szaleńczy. Mogę tylko ruszać się z nią, utrzymywać równowagę i pozwolić jej robić resztę. Nawet nie oddycham, nie wierzę, że to się dzieje, że pozwala mi się tak dotykać i że tak jej się to podoba. Rusza się ostro, szybko, dziko, z krzykiem. Jej głos przeszywa ciszę, mój też, bo ja teraz dyszę, warczę, klnę i mamroczę jej imię. Czuję, że ciepłe mięśnie zaciskają się na moim palcu, a potem rozluźniają, zaciskają się i rozluźniają, pulsują, a ona wznosi się i opada jak w szale. Gwiazdy lśnią nade mną, księżyc wychodzi, ziemia drży, a ja rozpadam się w niej, kiedy zaczyna ogłuszająco krzyczeć i niemal miażdży mi palec w skurczach. Ruszamy się, nie ustajemy. Niebo pęka, a planety drżą w orbitach. Kylie opiera otwarte usta na moim ramieniu i dyszy. - Ja pierdolę, Oz, to aż bolało. Nie mogę oddychać. Nie mogę się ruszać. Skarbie, zabiłeś mnie. Gwiazdy oblewają jej skórę srebrnym światłem, a ja mogę się tylko dziwić,

zachwycać, przytulać ją i mieć nadzieję, że nigdy nie przestanie mnie pragnąć. Słowa przewalają mi się w głowie. Emocje wirują, zderzają się. Jedna myśl dudni, domagając się ujścia. A jednak strach przed wypowiedzeniem jej, przed tym, co może znaczyć, mnie przerasta. - Powiedz coś. - Kylie trochę się odsuwa. - Czuję, że o czymś myślisz. - Przeszywa mnie przebłękitnymi oczami, domaga się prawdy. Waham się, wciągam w płuca powietrze i marzę, żeby zmieszane było z odwagą. - Kocham cię. Cholera, powiedziałem to. Ona zamiera. W jej oczach wzbierają łzy. Jedna skapuje po policzku. Kylie z trudem przełyka ślinę. - Naprawdę? Śmieję się. - Tak, naprawdę. Już chyba od jakiegoś czasu. Teraz tylko zdaję sobie sprawę, jak bardzo. - A jak bardzo? - Szlocha bez skrępowania, uśmiecha się, przysuwa się do mnie. Mrugam i przełykam ślinę. - Kurewsko bardzo. Tak bardzo, że się boję. Tak jakby... Gdybyś nie... Cholera. To po prostu przerażające. Nigdy nikogo nie potrzebowałem. A teraz potrzebuję ciebie i to sprawia, że jestem słaby. Bezbronny. Tak jakbyś miała kawałek mnie i mogła go w każdej chwili pokruszyć. Przywiera do mnie, jednoczy nas razem, a mój mięknący fiut się z niej wysuwa. - Nie zrobię tego, przysięgam ci. Przyrzekam na moje życie, na moją duszę, na wszystko, czym jestem, że nigdy cię nie skrzywdzę i nigdy cię nie zostawię. - Odsuwa się, żebym mógł zobaczyć w jej oczach prawdę. - Ja też cię kocham, Oz. Nigdy nie będę chciała nikogo ani niczego oprócz ciebie. Nigdy. Nigdy przenigdy! - Ja też nie, Cukiereczku. - Przytulam ją mocno. - Ja też. Po chwili zaczyna się wiercić i ostrożnie zsuwa się z motoru. Krzywi się. - Jestem trochę upaprana... Odchylam się i wyciągam z sakwy zapasowy podkoszulek. Stary i znoszony, ale czysty. Podaję jej, obserwuję, jak się wyciera, a potem oddaje mi złożoną szmatkę. Odkładam ją z powrotem do sakwy i patrzę, jak Kylie się ubiera. Kiedy oboje już jesteśmy ubrani, kładziemy się na trawie na poboczu, gapimy się w gwiazdy i gadamy. O występach, piosenkach, których covery moglibyśmy zrobić, o

kontrakcie, na który mamy szansę tak szybko. Rozmawiamy, co chwilę przewija się słowo „my”, „nas”. Planujemy wspólną przyszłość. Jest jasna, idealna i pełna nadziei. Około pierwszej nad ranem postanawiamy wracać. Zatrzymujemy się, żeby zatankować i przekąsić coś w McDonaldzie. Jestem trochę zmęczony, więc kupuję dużą colę i wypijam całą. Potem wracamy na drogę i dopiero wtedy dociera do mnie, jak daleko odjechaliśmy. Jesteśmy jakieś dwie, może nawet dwie i pół godziny od Nashville. Z powrotem jedzie się dłużej niż w tamtą stronę, ale było warto. Kylie trzyma mnie mocno, dotyka mojego brzucha i piersi, przytula się policzkiem. Potem wszystko dzieje się tak szybko. Tak kurewsko szybko. Jestem na autostradzie, przejeżdżam pod wiaduktem i zbliżam się do wjazdu. Obok mnie ryczy TIR, blokuje mi wjazd na lewy pas. On mnie widzi, tyle wiem, ale to nie on mnie martwi. Martwi mnie smukłe, czerwone corvette, które z hukiem wpada na autostradę z wiaduktu. Ten kierowca mnie nie widzi. Serce zaczyna mi walić. Ostro hamuję, ale to nie wystarczy. On się pakuje przede mnie, jestem w jego martwym punkcie, a on nawet nie patrzy. Widzę, że jedną ręką piszę SMS-a. Ten obraz dociera do mojego spanikowanego mózgu. Widzę jego twarz oświetloną przez wyświetlacz komórki, czarno-czerwone skórzane siedzenia, jego profil, tablicę rozdzielczą, jedną rękę na kierownicy, drugą zajętą telefonem. Nie patrzy, nie zobaczy mnie. Nie zobaczy nas. Kylie wpija się we mnie i wiem, że teraz i ona zdała sobie sprawę z niebezpieczeństwa. TIR się nie odsuwa, nie zdaje sobie sprawy, co się dzieje. Sekundy płyną i rozszczepiają się na chwilki, na pojedyncze uderzenia mojego serca. Oddech. Oddech. Oddech. Co mam robić?! Przyśpieszyć? Wślizgnąć się między nich? Nie ma miejsca. Staram się nie wpadać w panikę, ale już za późno. Daję po hamulcach i modlę się całym pozbawionym wiary sercem, żeby utrzymać motor na kołach. TIR nas mija, a corvette wjeżdża przede mnie. Już chyba w porządku. Oddycham z ulgą. Już będzie dobrze, już dobrze. Tylko że za mną pojawia się kolejny TIR, wielki i głośny. Klakson wyje, opony piszczą, kiedy zajeżdża mnie z lewej, ale tam jest auto, więc nie może tego zrobić. Ja już hamuję, z trudem utrzymuję równowagę. Nie mam wyboru, muszę odbić w zakręt. Serce wali mi tak, że omal go nie wyrzyguję, adrenalina wali jak piorun, strach dudni jak bębny. Kylie krzyczy. Moje tylne koło ślizga się, ucieka, podskakuje. Tracę kontrolę. Stracę ją. Będę musiał położyć motor. Dzięki Bogu, że zwolniłem, ale i tak będzie źle. Pamiętam z kursów: trzeba sflaczeć. Nie napinać się. Ale co z Kylie? Kurwajapierdolę, nie, Kylie... Czuję jak tylne koło uskakuje. Motor leci na bok. Pozwalam mu upaść, wysunąć się spode mnie, odskoczyć. Nie ma czasu na nic innego, nie ma wyboru, wszystko dzieje się w

tym potwornym zwolnionym tempie, a jednak za szybko, żeby zareagować. Kurwakurwakurwa. Upływają minuty i nagle czas się zatrzymuje. Uderzam o ziemię i zmuszam się do rozluźnienia, do bezwładu. Ślizgam się na tyłku, motor uskakuje, a ja czuję Kylie, słyszę jej krzyk. Pęd sprawia, że zaraz zacznę się toczyć. Odwracam się i widzę ją. Instynkt raczej niż rozsądek zmusza mnie do złapania jej. Przyciskam ją do piersi najmocniej jak umiem. Obejmuję ją ramionami sztywnymi jak stalowe pręty zamknięte wokół jej kruchego ciała. Toczę się. Ból. Rozsypany czas. Toczenie się, turlanie, wirowanie, ślizganie. Wybój i wypuszczam Kylie z objęć. Patrzę, jak odlatuje ode mnie, a potem sam widzę tylko szosę i niebo, szosę i ­niebo, ­przeszywa mnie agonalny ból, aż w końcu się zatrzymuję, lądując na twarzy. Nie mogę oddychać, nie mogę się ruszać, ale muszę do niej dotrzeć. - Kylie! Kylie! - krzyczy ktoś. To ja. Ja krzyczę schrypniętym, zdartym, desperackim głosem. - Oz... - słyszę ją, choć ledwo. Brak jej tchu. Ale słyszę. Czołgam się. Nie mogę uruchomić nóg, ręce nie współpracują. Czuję tylko ból. Coś gorącego i ostrego rozlewa się po moim łokciu i ramieniu. Kolana. Ale muszę do niej dotrzeć. Czołgam się jakoś, nie patrzę na siebie, nie chcę wiedzieć, co mi się stało. Mam w ustach gorzki żwir. Spluwam i czuję smak krwi, słonej, piekącej, śliskiej i ciepłej. Ciężko dyszę, a z ust i nosa pryskają mi piasek i kurz. Osiadają na nozdrzach i języku. Gramolę się po asfalcie, zdzieram paznokcie, odpycham się palcami u nóg i sunę na kolanach. Pół metra. Metr. Dwa. Jest. Dzięki Bogu, że kazałem jej włożyć skórzaną kurtkę. To cienka, miękka, dość droga skóra, ale mimo wszystko ochroniła ją. Dżinsy ma podarte i czerwone, ale rusza nogami, więc chyba nie są połamane. - Kylie... Kylie. Jestem. - Sięgam do niej i mrugam mimo potu zalewającego oczy. A może to krew? Nie wiem. Ona oddycha ciężko, wciąga urywane oddechy. - Kylie. Oddychaj. Oddychaj, proszę. Wciąż ma na głowie kask, w pełni zabudowany, tani czarny kask. Zaczynam się z nim szarpać, a ona pomaga mi go sobie zdjąć. Krwawią jej ręce, ma czerwone knykcie, zdarte do żywego mięsa. - Oz? - Kask turla się w kurzu. Włosy kleją jej się od potu na twarzy. Oczy ma dzikie, wypatruje mnie. - Oz? Wyciągam rękę, odgarniam jej włosy. Leżę na brzuchu, jedną rękę mam przyciśniętą

pod sobą. Z palców, którymi dotykam jej twarzy, kapie mi krew. Mam całkiem zdarte paznokcie. - Gdzie cię boli? Powiedz. Mów do mnie, skarbie. - Leci ci krew. - Nieważne. Nic mi nie jest. - Przesuwam wzrokiem po jej ciele, wypatruję złamań, krwi. - Nic ci nie jest? Jesteś ranna? - Nie mogę... oddychać. - Otwiera usta i łapczywie wciąga krótkie, desperackie wdechy. - Pierś boli. Żebra. - Nie ruszaj się, dobrze? Bierz małe, krótkie wdechy. - Przekręcam się na plecy i jęczę, kiedy zmiana pozycji przeszywa mnie piorunującym bólem. Grzebię w kieszeni, szukam telefonu. Wyjmuję go w kawałkach, jest zmiażdżony. - Masz telefon? - W kurtce. W wewnętrznej kieszeni. - Trzęsie się, szybko mruga, walczy o każdy oddech, a ja nie wiem, co mam, kurwa, robić. Ostrożnie rozpinam jej kurtkę. Znajduję telefon, w nienaruszonym stanie. Podnoszę jej koszulkę, na żebrach już tworzą się siniaki, coś tam wygląda na poprzestawiane. Może złamane. Boże, błagam, niech nie ma przebitych płuc. Proszę. Proszę. Niech nic jej nie będzie. Nawet nie wiem, kogo tak proszę, ale myśli niepohamowane wirują mi w głowie. Wszystko sprowadza się do proszęproszęproszę. Dzwonię pod 911. - Słucham, w czym mogę pomóc? - Neutralny, spokojny męski głos. - Wypadek motocykla. Na I-40. - Zerkam za siebie i z trudem odczytuję numer zjazdu. - Czy ktoś jest ranny? - Tak. Moja dziewczyna. Chyba ma połamane żebra. Nie wiem. Ma kłopoty z oddychaniem. - A pan? Coś się panu stało? - Nie wiem. Mam to w dupie. Przyślijcie tu kogoś. Pomóżcie jej. Proszę. Niech ktoś nam pomoże. - Karetka już jedzie. Proszę powiedzieć, jak się pan nazywa? - Oz. - Oz i jak dalej? - Oz Hyde. Zerkam na Kylie, która wciąż z trudem łapie powietrze i wpatruje się we mnie. Rzucam telefon, biorę ją za rękę i zaciskam. Słyszę cichy głosik wołający mnie po imieniu. Z trudem podnoszę telefon z powrotem do ucha.

- Proszę pana? Halo? Oz? - Tak, jestem. Mężczyzna zadaje mi kilka pytań. Odpowiadam na wszystkie, ale interesuje mnie tylko Kylie. Patrzę na jej twarz, na siniejące usta, na lekko unoszącą się pierś, kiedy z trudem łapie płytkie oddechy. Nie spuszczamy z siebie wzroku i ona też ściska moją dłoń, choć bardzo słabo. - Kylie? Ściskaj moją rękę. Ja tu jestem. Nic ci nie będzie. Nic nam się nie stało. Mrugam i tym razem wiem, że ta słona ciecz, która spływa mi po policzku, to łzy, nie krew. Ale nieważne. Nie myślę o niczym, tylko żeby Kylie wyszła z tego cało. Słyszę z oddali syreny. Zbliżają się. Światła migają, opony zgrzytają po żwirze, drzwi się otwierają, rozlegają się spokojne głosy. Widzę ubranych na niebiesko kolesi kucających przy Kylie, świecących jej latarką w oczy, macających jej żebra i wreszcie nakładających jej na twarz maskę tlenową. Młody, gładko ogolony chłopak z bliznami po trądziku nachyla się nade mną i patrzy spokojnymi brązowymi oczami. - Proszę pana? Nazywa się pan Oz? Kiwam głową. - Tak. Czy Kylie z tego wyjdzie? Nic jej nie jest? Świeci mi latarką w oczy. - Tak, nic jej nie będzie, obiecuję. Odwracam się i patrzę, jak kładą Kylie na noszach i niosą do karetki. Teraz dopiero dociera do mnie ból. W jednej chwili przeszywa mnie lód, ogień i cierpienie, tak jakby ból czekał w blokach startowych na moment, kiedy upewnię się, że Kylie nic nie jest, że już ktoś się nią zajął. Teraz mnie paraliżuje, kręci mi się w głowie, nic nie widzę, nie mogę oddychać, nie mogę się ruszać, mrugam desperacko, dyszę, widzę gwiazdy, a za chwilę dach, światła, ściany i wnętrze ambulansu. Czuję coś twardego na nosie, na ustach i nagle wypełnia mnie chłodny tlen. Prawie znów mogę widzieć, oddychać. Ktoś mnie dotyka. Rozcina mi spodnie, koszulkę. Wciąż ściskam w ręce telefon Kylie. Potem następuje ruch. Potrzebuję jej. Muszę ją zobaczyć. Porozmawiać z nią. Upewnić się, że wszystko w porządku. Muszę zadzwonić do jej rodziców, powiedzieć, że niemal ją zabiłem, że przeze mnie jest ranna, że nie umiałem jej uchronić, nie zapewniłem jej bezpieczeństwa. Odtwarzam w głowie to, co się stało. Widzę każdą sekundę wypadku, pamiętam, co robiłem, i zastanawiam się, co mogłem zrobić inaczej. Wychodzi na to, że nic. Nie mogłem zrobić nic więcej. Ale... gdyby nie jechała za mną na tym motorze, w ogóle nic by się nie

stało. Poczucie winy, strach i ból zapętlają się, przybierają postać kuli z drutu kolczastego umiejscowionej w mojej piersi. Niemal nie zauważam, kiedy wnętrze ambulansu zmienia się w wejście do szpitala. Potem otaczają mnie białe ściany korytarza. Nie wiem, co się ze mną dzieje, co jest ze mną nie tak, i w zasadzie mnie to nie obchodzi. Wiem tylko, że Kylie jest ranna i muszę ją znaleźć. Widzę nad sobą twarz starszej kobiety, pomarszczoną od troski, o czułych i inteligentnych szarych oczach. - Kylie? Gdzie ona jest. - Już się nią zajmujemy, panie Hyde. Niech pan leży spokojnie, chcę pana obejrzeć. - Muszę... Muszę ją zobaczyć. Muszę wiedzieć, że nic jej nie jest. Nic jej nie będzie? Błagam ją o odpowiedź, walczę, żeby wstać z łóżka, ale jakieś ręce mnie przytrzymują. Proszę mi powiedzieć, że nic jej nie będzie. - Pannie Calloway nic nie będzie. Żyje, a teraz zapewniamy jej najlepszą możliwą opiekę. Zabiorę pana do niej, jak tylko będzie to możliwe. A teraz proszę dać sobie pomóc. Ale ja nie mogę się uspokoić. Targają mną panika i desperacja, zmuszają mnie do ruchu, więc się miotam, ale ktoś mnie trzyma. Czuję ukłucie w ramię i połyka mnie ciemność. Budzę się. Jedną rękę mam w gipsie, leży mi na piersi. Na drugiej mam bandaże. Na dłoniach i na nogach też. Skóra czoła mnie ciągnie, pali. Ból jest jak szczypce, trzyma mnie w niesłabnącym uścisku. Próbuję oddychać i rozglądam się wkoło. Widzę mamę. Śpi na krześle. Wyciągnęła przed siebie długie nogi, a głowa zwisa jej na ramię. Cicho chrapie, subtelnie, kobieco. Widzę sińce pod jej oczami. Zmartwienie znaczy jej twarz nawet we śnie. W ustach mi wyschło, gardło mam ściśnięte i zdarte. Oczy mnie szczypią. Zmieniam pozycję i przekręcam się na łóżku. Chcę dosięgnąć do przycisku. Po kilku minutach przychodzi pielęgniarka. Drobna, zgrabna kobieta ze spiętymi w koczek brązowymi włosami. - Jak się pan czuje? - pyta cicho. - Potwornie. Chce mi się pić. - Przyniosę coś przeciwbólowego i wodę. - Odwraca się. Łapię ją za ramię. - Kylie... Muszę iść do Kylie. - Najpierw przyniosę coś przeciwbólowego, potem zorientuję się, czy możemy ją odwiedzić. Wiem, że lepiej się nie kłócić. W moim interesie leży, żeby się nie awanturować i cierpliwie zaczekać, aż mnie do niej zabiorą. Opadam na poduszki, mrugam, żeby jakoś

złagodzić ból, i patrzę na śpiącą mamę. Wydaje mi się, że mijają godziny, zanim pielęg­niarka wraca. Widzę na plakietce przypiętej do kieszeni fartucha jej imię. Marie. Na zdjęciu w ogóle nie przypomina siebie, ale tak już jest z tymi zdjęciami. Podaje mi mały papierowy kubeczek z dwiema dużymi, białymi pigułkami oraz szklankę wody. Połykam pigułki, wypijam całą wodę i odstawiam szklankę. Podnoszę się. - Pana dziewczyna też już się obudziła. Zawiozę pana. - Marie przechodzi przez pokój, bierze wózek i podjeżdża nim do mnie. - A teraz proszę nie zgrywać twardziela, pomogę panu, dobrze? - Uśmiecha się do mnie, a ja zsuwam nogi z łóżka i pozwalam jej objąć się pod ramieniem. Jest znacznie silniejsza niż sugerowałaby jej drobna sylwetka i niemal bez mojej pomocy unosi mnie z łóżka. Stawia mnie na nogi, a potem podtrzymuje, kiedy próbuję się odwrócić i wylądować na wózku. Niniejszym wybijam sobie z głowy wszelkie myśli o dotarciu do Kylie o własnych siłach. Wszystko mnie boli. W jednej chwili zalewam się potem i brak mi tchu. Boli mnie w piersi, żebra mnie cisną i ­każdy ruch zabija. Na szczęście pigułki działają i czuję się trochę lepiej. Jestem lżejszy, trochę przymulony, fajnie. Wówczas budzi się mama, przeciąga się, ziewa i wtedy mnie widzi. - Oz! - Zrywa się i opada na kolana przy moim wózku. - Boże, skarbie, tak się bałam. Pozwalam jej się objąć i nawet odwzajemniam uścisk. To pierwszy raz od dziesięciu lat, kiedy przytulenie nie jest niezręczne. - Nic mi nie jest, mamo. - Co się stało?! - Odgarnia mi włosy z twarzy. Są rozpuszczone i nie mogę tego znieść. Odgarniam je jedną ręką, ale muszę się skrzywić z bólu, który ten ruch wywołuje. Boli, mimo leku. - Zajechał mi drogę na autostradzie. Ten złamas w corvette. Nie patrzył w lusterka, jak wjeżdżał na autostradę. Pisał SMS-a! Nawet mnie nie widział. Po drugiej stronie jechał TIR, więc nie mogłem go ominąć, a za mną był jeszcze jeden. Musiałem zjechać na bok, a wtedy uskoczyło mi koło. Nie miałem innego wyjścia, musiałem położyć motor. - Ściska mnie w gardle i mrugam, kiedy wspominam wypadek. Kawałki wspomnień przeszywają mnie jak pioruny. Kierowca corvette, jego twarz oświetlona blaskiem telefonu. TIR za mną, jak blisko, ryk jego klaksonu, próba ucieczki. Nawet nie wiem, czy ktoś się zatrzymał, żeby pomóc, żeby sprawdzić, czy nic nam nie jest. Nie pamiętam, żebym kogoś widział, ale wspomnienia są zamazane. Pamiętam tylko ból i

Kylie we krwi, łapiącą oddech. I mój motor, gdzieś daleko, z kołem, które jeszcze się kręciło. Znów mrugam, teraz żeby przepędzić te obrazy. Kurwa. - Nic nie mogłem zrobić, mamo. To był wypadek. Ja nie chciałem... Nie chciałem, żeby się tak stało. Próbowałem coś zrobić. Walczyłem, żeby nic jej się nie stało. - Gardło mnie boli, piecze, oczy mnie palą i powieki mam ciężkie. Mama mnie obejmuje. - Wiem, kochanie. To był wypadek. Wiem o tym. Tak się cieszę, że nic wam się nie stało. - Muszę ją zobaczyć. - Patrzę na pielęgniarkę. - Muszę do niej iść, proszę. - Oczywiście. - Marie ustawia się za mną i wiezie mnie przez drzwi, a potem korytarzem. Skręcamy kilka razy. Mama idzie po mojej lewej, kawałek za wózkiem. Jej tenisówki piszczą na podłodze. W korytarzu odbija się rozproszonym echem czyjaś rozmowa. Mijają nas inne pielęgniarki, wychodzą z pokojów po bokach, w rękach mają karty chorych. Inne siedzą za biurkami, rozmawiają, piszą coś na komputerach. Potem wjeżdżamy do słabo oświetlonego pokoju, takiego samego jak mój. Łóżko, krzesło, monitor wyłączony, żadnych rurek. Kylie siedzi w łóżku i rozmawia z Coltem, który przysunął krzesło do jej łóżka. Obydwoje patrzą na mnie, a potem Colt wstaje i idzie do mnie. Boję się. Chciałbym móc wstać, ale kręci mi się w głowie i wciąż wszystko mnie boli. - Colt... Panie Calloway. - Patrzę na Kylie i chcę tylko się do niej zbliżyć. Ale Colt już stoi przede mną i nachyla się. Mruży z troską niebieskie oczy, tak bardzo podobne do oczu Kylie. - Nic ci się nie stało? Wzruszam ramionami. - Nie, będę żył. - Mrugam, patrząc na niego. - Przepraszam. Tak mi przykro. To się stało tak szybko. Cholernie szybko. Nie mogłem nic zrobić... Na moim ramieniu spoczywa ciężka dłoń. - Wiem. To był wypadek, Kylie opowiedziała mi, co się stało. Zrobiłeś wszystko, co mogłeś. Nikt nie ma do ciebie pretensji. - Ściska krótko moje ramię. - Oboje żyjecie, nic więcej się nie liczy. Ja mam do siebie pretensję, myślę, ale nie mówię tego. - Oz. - Pełną napięcia ciszę przeszywa głos Kylie. - Chodź tutaj. - Zerka na Colta, moją mamę, pielęgniarkę. - Moglibyśmy zostać na chwilkę sami?

Marie przysuwa mnie jak najbliżej do łóżka, a potem wszyscy wychodzą i zamykają drzwi. Wyciągam wolną rękę i dotykam dłoni Kylie. - Boże, skarbie, przepraszam cię. Nie powinienem był... Mogłem cię zabić. - Patrzę na nią, a oczy znów mnie pieką. - Przepraszam cię, Kylie, przepraszam. Wyciąga obie ręce i kładzie mi palce na ustach. - To nie była twoja wina. Nie twoja! Zrobiłeś wszystko, co mogłeś. - Z trudem przełyka ślinę. - Strasznie się bałam. Byłeś cały we krwi. Myślałam, że umrzesz. Że się wykrwawisz na śmierć. Wszędzie było tyle krwi, a ja nie mogłam oddychać... - Milknie, mruga, ociera oczy. - Ale nic ci nie jest. Mnie też nie. Nic nam się nie stało, tak? Czyli wszystko jest dobrze. Ze wszystkich sił staram się zachować ostrość widzenia, ale te leki przeciwbólowe coś mi robią i chociaż nie boli tak, jak na początku, to w gardle mnie ściska i pali, a lęk w jej lazurowych oczach, to jaka jest napięta, to że ją boli... Wszystko działa przeciwko mnie i nie mogę powstrzymać łzy, która spływa po policzku. Mażę się jak baba, ale nic na to nie poradzę, a Kylie ociera mi twarz. - Nie, Oz, nie możesz. Nic się nie stało. - Mruga i znów ociera mi łzy. Przesuwa mi kciukiem po wargach. - Wypadki się zdarzają, a nam nic się nie stało. - Tak, nic się nie stało. - Z trudem oddycham, ale tłumię to w sobie, już nie płaczę, mrugam, mrugam i mrugam, zaciskam oczy, przełykam kluchę stojącą mi w gardle i uspokajam się. - Tak się bałem, że cię zabiłem. Oni cię zabrali, a ja nie wiedziałem, co się stało. - Mam dwa złamane żebra, kilka obitych, rozcięcia i zadrapania. Kilka szwów na lewej nodze. Za kilka tygodni nie będzie śladu. - Patrzy na mnie z troską. - Ten fotel... Ty nie... Oz, proszę, powiedz, że nie jesteś... - Nie może tego wymówić. Kręcę głową i poruszam dla niej obiema nogami, przebieram palcami u stóp. - Nie, nie! Nic mi nie jest. Po prostu mnie boli, a od prochów przeciwbólowych kręci mi się w głowie, poza tym w porządku. Akurat wtedy wraca Marie. - Oboje musicie odpoczywać. - Jeszcze minuta - proszę, a Marie kiwa głową i wychodzi. Nachylam się i całuję Kylie w usta. Są miękkie, nieśpieszne i słodkie, a ja chcę się zatopić w pocałunku, tylko że nie mogę. Ona syczy i musi się wyprostować.

- Cholera. Auć! Boże, jak boli. - Stara się zmienić pozycję i ułożyć się jakoś wygodniej. - Nie będę ściemniać, boli jak jasna cholera. Strasznie! Każdy oddech, każdy ruch, wszystko boli. - Tak cię przepraszam, Ky. Gdybym mógł zabrać ci ten ból, zrobiłbym to. Uśmiecha się słabym, zmęczonym uśmiechem. - Wiem. Wiem, naprawdę. - Bierze mnie za rękę i splata nasze palce. Patrzy mi w oczy jasnym, szczerym wzrokiem. - Kocham cię. Ten dźwięk, jej głos wypowiadający te słowa, usuwa wszystko inne w cień. Pochylam się i przytulam policzkiem do jej ramienia. - Ja też cię kocham. Bardzo. Potem milczymy i tylko siedzimy obok siebie. W końcu wchodzą Marie, Colt i mama. Jadę do mojego pokoju i zasypiam. Śni mi się wypadek, ten raj, który przydarzył nam się wcześniej, ona, szepcząca „Kocham cię”, jej skóra w świetle księżyca, a potem corvette, twarz oświetlona blaskiem telefonu, za blisko, mkniemy poprzez ciemność, przytuleni na motorze, wszystko się rozmazuje, zlewa, nic nie jest dobrze, nic nie jest takie samo. Budzę się spocony, a ból przeszywa mi bebechy. Boli mnie ręka i uświadamiam sobie, że nawet nie spytałem, czy jest złamana. Następnego dnia oboje wychodzimy do domu. Żadne z nas nie chodzi do szkoły. Tygodnie rekonwalescencji mijają powoli, poruszamy się z ­trudem. Poza tym jest w porządku. Mam poobijane żebra, ale szybko się goją, rany i głębokie zadrapania na rękach i szwy na głowie też. Nie możemy z Kylie robić za wiele, więc po prostu spędzamy razem czas. Oglądamy telewizję, odrabiamy lekcje. Wszystko, co nieco bardziej rozrywkowe, musi zostać odłożone do czasu, aż zrosną się jej żebra. Przez pierwszy tydzień w ogóle nie mogła się ruszać i z trudem oddychała. Nie udało mi się niestety skorzystać z pomocy Colta i udać się do warsztatu jego kolegi. Masakra, bo to byłaby świetna robota, ale nie dałbym rady pracować przy autach. Mija miesiąc, zanim wracamy do normalnego życia. Rękę wciąż noszę na temblaku, ale niedługo zdejmą mi gips. Siedzę właśnie z Kylie na ganku przed jej domem, oglądamy w jej laptopie jakiś program na Netfliksie i patrzymy, jak wokół nas zapada zmrok. Trzymamy się za ręce, laptop stoi na naszych złączonych kolanach, a my lekko się kołyszemy w dwuosobowym bujanym fotelu. Ostatnio to nasze ulubione miejsce, bo nie możemy robić w zasadzie nic więcej oprócz siedzenia. Ściska mnie w dołku, kiedy widzę czarnego sil­verado wjeżdżającego na podjazd naprzeciwko. Kylie też się spina. Od dawna nie mówiła nic o Benie, ale coś czuję, że po

wypadku doszło między nimi do jakiejś dyskusji. On nas widzi, a ja przesuwam laptopa na kolana Kylie i wstaję. Ben idzie do nas, a zwieszone wzdłuż boków ręce zaciska w pięści. - Oz - mówi spokojnie, ale ostro. - Cześć. - Wyciągam rękę z nadzieją, że to będzie cywilizowana rozmowa. Słyszę za plecami, jak zamyka się laptop, a następnie fotel zgrzyta, kiedy Kylie wstaje. Szuranie nóg. Wciąż trudno jej się poruszać, żebra ciągle bolą. Ben mruży oczy i napina się, patrząc, jak ona idzie, żeby stanąć obok mnie. Przez dłuższą chwilę nikt nic nie mówi, ale w oczach Bena widzę burzę emocji. - Masz coś do powiedzenia? - pytam. - No to powiedz. - Tak, żebyś wiedział, że mam. - Wygląda, jakby spuchł. Nadyma się z wściekłości. Mogłeś ją zabić, Hyde. Na tym swoim głupim motorze. Ledwie chodzi. Co dalej? Bo na pewno będzie coś jeszcze. Wiem to. Jesteś niepoważny, kurwa! Od pierwszego dnia wiedziałem, że ją skrzywdzisz. I skrzywdziłeś. - Nic mi nie jest... - zaczyna Kylie. Ale Ben wchodzi jej w słowo, nie zwraca na nią uwagi. - Wiesz, że żebra niemal przebiły jej płuca? Brakowało centymetrów, rozumiesz? Mogły jej się wbić w serce. Umarłaby w ciągu kilku sekund. I to byłaby twoja wina. Bo musiałeś udawać kafara i zapierdalać na tym kretyńskim motorze! - Dupek z ciebie, Ben. To był wypadek! To nie jego wina! - Kylie wpycha się pomiędzy nas i patrzy na niego. - Idź do domu. - Nie, Ky. Może to i był wypadek, ale to dopiero początek. Co będzie dalej? Otrząśniecie się i co, będzie rzępolić waszą muzyczkę? Bawić się w zespół? Będziesz ją ciągnął za sobą na tym motorze i w końcu ją zabijesz! - Uspokój się! Przesadzasz. To był wypadek. A to, co robimy, nie twoja sprawa. Kylie marszczy się i kręci głową. - Co z tobą? Kim ty jesteś? O co ci chodzi? Ben obraca się na pięcie, staje tyłem i przeczesuje włosy ręką. - O co mi chodzi? - Wskazuje na mnie palcem, a ja siłą powstrzymuję się od reakcji. O tego pieprzonego dupka! On do ciebie nie pasuje! Nigdy nie pasował i nigdy nie zacznie. Jest nikim, znikąd. Nigdy nie będzie ciebie wart! A ty jesteś zaślepiona, skoro tego nie widzisz! - Tak wybrałam! - Kylie zaczyna krzyczeć i odpycha go. Za duży wysiłek. Chwieje się, pochyla do przodu, opiera ręce na kolanach, jęczy, z trudem wciąga powietrze. - Odpieprz się, Ben, widzisz, co jej robisz? - Robię krok do przodu i zasłaniam ją

przed nim. - Zjeżdżaj. Nie zasługujesz na nią i dobrze o tym wiesz. - Głos ma twardy jak stal, jak żelazo, ostry jak żyletki. - Wiesz co? Masz rację. Nie zasługuję. - Zbliżam się jeszcze o krok. - Nigdy nie pasowałem i nigdy nie będę. Ale powiem ci coś. Ona wybrała mnie, kolego, nie ciebie. Miałeś swoją szansę. Spaprałeś ją. Teraz jesteś zazdrosny. I nie dziwię ci się, ona jest niesamowita, ja też byłbym zazdrosny. Ale nie rób problemów tam, gdzie ich nie ma. - Nie może do niej podejść tak, żeby nie naciąć się na mnie. - Zjeżdżaj! - Popycha mnie w jej stronę i chce mnie obejść. Kylie przykłada rękę do żeber, z trudem łapie powietrze, oczy ma wilgotne, przerażone, ale stara się nas powstrzymać. Staję pomiędzy nimi. - Nie. Idź do domu. Prosiła cię o to. Więc po prostu idź, kurwa! Zostaw nas w spokoju. - Podchodzę blisko, prawie go dotykam. - Spierdalaj! - Oz, Ben, proszę, nie... - mówi Kylie z trudem. - Powiedziałem: spierdalaj! - Ben cedzi słowa, zaciska pięści, pierś mu wzbiera, w oczach pojawia się szaleństwo. Wyszarpuję rękę z temblaka, olewam ból. - Odejdź. - Przełykam dumę i staram się załatwić to po dobroci. - Proszę cię. Po prostu odejdź. - Albo co? - parska. - Znowu mnie walniesz? Warczę. - Wtedy sam zacząłeś. Tak jak i teraz. - I teraz to skończę. - Popycha mnie. - Odpierdol się. Zjeżdżaj stąd. Nie należysz do nas. Zataczam się w tył i nagle przyzwyczajenie przejmuje kontrolę. Instynkt. Odżywają odruchy walki. Strzelam naprzód i wyprowadzam cios zdrową ręką. Trafiam, mocno. Głowa Bena odskakuje do tyłu. Słyszę krzyk Kylie, błaga, żebyśmy przestali. Ale już za późno. Ben na mnie rusza. Usuwam się z drogi i jego pięść chybia. Obracam się na pięcie, odchodzę, ale on idzie za mną i znów się zamierza. Twarz ma wykrzywioną w grymasie wściekłości, a jego pięść jest wielka i nadchodzi bardzo szybko. Uderza mnie w sam środek nosa i lecę na plecy. Twarz eksploduje bólem, leje się krew, ale on nie ustępuje. Kylie utyka, idąc za mną, płacze, błaga. Widzę w jej oczach przerażenie, więc cofam się i podnoszę obie ręce. - Ben, zaczekaj... - Nie chcę się z nim bić, nie chcę widzieć cierpienia w jej oczach.

Ale już za późno. Za późno. Widzę, że nadchodzi, więc próbuję się ruszyć i zablokować go jakoś, ale nie mogę. Jest za szybki, a ja stoję niestabilnie. Natrafiam stopą na krawężnik i lecę do tyłu, na ulicę. Oblewa mnie żółte światło reflektorów, w uszach ryczy mi klakson. Stoję na jednej nodze, w zasadzie na pięcie, wiruję, macham rękami, żeby złapać równowagę, ale już wiem, co się stanie. Widzę zderzak land-rovera. Widzę znaczek marki, zielono-srebrny, a potem czuję, jak moja noga roztrzaskuje się na kawałki, metal uderza w mój bok, potem w plecy, a następnie rozbijam głową przednią szybę. Porażający ból czuję tylko przez kilka sekund, bo potem ciemność zalewa mnie jak woda. Słyszę krzyki, głosy. Jestem już prawie pod powierzchnią, ostatkiem sił walczę, żeby utrzymać głowę ponad poziomem czarnej, ciemnej wody milczenia. Widzę nad sobą twarz Kylie. Łzy lecą jej strumieniami, mówi coś. Ben stoi za nią. Czemu płacze? Przecież nic mu nie jest. Ale krzyczy, kręci głową, cofa się. Mrugam i mrugam, ale ciemność nie znika mi sprzed oczu. Chcę patrzeć na Kylie. Kocham cię, kocham cię. Czy to mówię? Nie wiem. Ale staram się. Czy słowa wychodzą mi z ust? Czy ona wie? Czy słyszy? Ciemność. Cisza. Nieważkość. Skąd to światło? To po mnie? Czy o tym mówią ludzie, jako o świetle na końcu tunelu? Nie chcę tego. Byle dalej od światła! Przywieram do wspomnienia jej twarzy. Przywołuję jej jasną skórę w świetle księżyca, jej oczy niebieskie jak karaibskie wody, usta, kiedy mówi: „kocham cię”, niebywałe piękno jej twarzy i jeszcze bardziej niesamowity fakt, że mnie kocha. Staram się jej trzymać, jej ciepła, rzeczywistości, życia. - Nie odchodź Oz, proszę... Zostań ze mną... Zostań... - Jest załamana, ale jej głos jest słodki. Chcę ją pocieszyć. -...cham cię... - To chyba mój głos, ale czy faktycznie wypowiedziałem to głośno? Czy ten skrzek to wszystko, co zostało z mojego głosu? Nie mam już siły walczyć z ciemnością. Lodowate, niezwyciężone ręce ciągną mnie pod wodę. - Nie! - błaga Kylie. - Nie! Zapadam się. Cisza.

Colt

Konsekwencje Kurwa, nie! Widziałem, jak to się stało, a teraz patrzę na jego klatkę piersiową, która z trudem unosi się i opada. Kylie krzyczy, Nell ją odciąga, a ja nic nie mówię. Widzę Jasona i Beccę, naszych sąsiadów. Widzę kierowcę land-rovera jak rzyga na trawnik. Ben płacze jak dziecko, nie chciałem, nie chciałem, przepraszam, mamrocze. Jason trzyma go za ramiona. Becca dzwoni na pogotowie. Mówią, żeby go nie ruszać i że już jadą. Klękam obok Kylie, obserwuję oddech Oza, który staje się coraz płytszy i niepewny. Widzę strugę krwi płynącą z tyłu jego czaszki. Bez żadnego ostrzeżenia Kylie zaczyna biec. Krzyczy jak opętana, ale nie z bólu, tylko z furii, z wściekłości. Łapię ją, zanim dociera do Bena, chwytam ją za ręce, zanim uderzy go dłońmi zaciśniętymi w pięści. - Zabiłeś go! - wrzeszczy. - Kurwa, zabiłeś go, dupku! Nienawidzę cię! Nienawidzęnienawidzę! Ben się podnosi, odtrąca ręce ojca. - Nie chciałem... - Niepewnie podchodzi do niej, oczy ma czerwone, twarz wykrzywia mu rozpacz i poczucie winy. - Przepraszam. Przeprasza. Ja nie... - Już kilka miesięcy temu wybrałam jego, ale ty nie mogłeś się z tym pogodzić! Szarpie się w moich ramionach, ale ja jej nie puszczam, nie mogę. - Wybrałam jego! Kocham go! A ty byłeś moim najlepszym przyjacielem. - W jednej chwili opada z sił. - Byłeś moim najlepszym przyjacielem. Jak mogłeś mi to zrobić? Jak mogłeś? - Traci równowagę. Biorę ją na ręce. - On żyje, skarbie. Żyje. Nic mu nie będzie. Jest tylko nieprzytomny. Słuchaj mnie, kochanie - szepczę jej do ucha. - Słuchaj mnie. Spójrz na Oza, dobrze? Widzisz, że jego pierś się rusza? On żyje. Przyjechała karetka, uratują go. Uratują. Wyrywa mi się, staje o własnych siłach, nagle wstępuje w nią nowa maniakalna energia, zaczyna krążyć, a sanitariusze wykonują swoją makabryczną pracę. Ich niebieskie rękawiczki w jednej chwili stają się czerwone. Głosy mają spokojne, ale poważne. - Czy on... Czy przeżyje? - pyta Kylie, przedzierając się przez wrzawę. Jeden z mężczyzn patrzy na nią. Oczy ma kojące.

- Dotarliśmy na czas, tak myślę. Ma duże szanse. Duże szanse. To niewiele, ale zawsze coś. To lepsze niż: martwy. Kylie idzie za nimi, gdy pakują go do karetki i nikt nie śmie jej powstrzymać, kiedy wsiada za nim i stara się trzymać go za rękę, nie przeszkadzając przy tym lekarzom. Drzwi się zamykają, syreny wyją i karetka odjeżdża. Nell zapaliła już silnik w naszym pikapie, więc ruszamy za nimi. Następne kilka godzin mija jak w zwolnionym tempie. Operacja Oza trwa dziewięć godzin. Kylie w końcu zasypia w poczekalni, rozłożona na dwóch krzesłach, z głową na kolanach Nell. Nikt nic nie mówi, oglądamy wiadomości bez głosu, usta Briana Williamsa wyginają się, ale nie wydają żadnego dźwięku, obrazy zmieniają się jeden za drugim, pozbawiony znaczenia bełkot, na który nikt nie zwraca uwagi. Jest tu także Kate Hyde. Siedzi naprzeciwko nas, ma podbite na czerwono oczy i zaciska w ręce chusteczkę. Bezmyślnie wpatruje się przed siebie. W końcu, jakoś przed świtem, przychodzi ubrany na zielono chirurg w masce ściągniętej na ­brodę, z czapeczką w ręce, wcierający w dłonie środek dezynfekujący. Rozgląda się, wypatruje kogoś jasnoniebieskimi oczami. To mężczyzna w średnim wieku, trochę starszy ode mnie, o mocnych ramionach, wysportowany. Kylie coś wyczuwa, bo się budzi i go widzi. Wstaje. - Wszystko w porządku? - Ten chłopak to wojownik - mówi chirurg. - Doznał potwornego urazu głowy, ale został z nami. - Nic mu nie będzie? - pyta Kate. - Kiedy się obudzi? Chirurg potrząsa głową z boku na bok. - Tego nigdy nie wiadomo, dopóki pacjent faktycznie się nie obudzi. Sądzę jednak, że ma wielkie szanse wrócić w pełni do siebie, bez żadnych długotrwałych powikłań, ale nie mogę jeszcze nic obiecywać. Na razie zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy. Wzdycha. - Kiedy się obudzi, przed nim długa droga. Najbardziej niepokojący jest uraz głowy, ale doznał też innych, równie poważnych obrażeń. Ma złamane w trzech miejscach biodro, na nowo połamał rękę. Trzeba będzie czasu, żeby to się pozrastało, ale najgorszy jest uraz czaszki. - Kiedy możemy go zobaczyć? - dopytuje Kylie. - W tej chwili jest nieprzytomny. To nie śpiączka, tylko zwykły sen pooperacyjny. Prawdopodobnie będzie można go zobaczyć za kilka godzin. Jeszcze dzisiaj, powiedziałbym. Jesteście tu bardzo długo, jedźcie do domu i prześpijcie się.

Kylie kręci głową. - Nie... Muszę go zobaczyć. Czy mogę chociaż popatrzeć? Lekarz kręci głową. - Przykro mi, ale dla jego dobra nie powinien być teraz niepokojony. - Jego twarz łagodnieje. - Nijak mu pani nie pomoże, będąc w stanie takiego wyczerpania. Pani też musi odpocząć. Z doświadczenia wiem, że sen w szpitalnej poczekalni to żaden odpoczynek. Proszę jechać do domu, przespać się i wrócić wieczorem. Prawdopodobnie wtedy będzie gotowy na odwiedziny, może uda się z nim porozmawiać. Obejmuję Kylie ramieniem. - No chodź, Ky, pan doktor ma rację. Wszyscy jesteśmy wykończeni. Nic mu nie będzie. Jedźmy do domu, na kilka godzin. Kylie kiwa głową, a potem wysuwa się z mojego uścisku i podchodzi do Kate. - Nic mu nie jest. Wszystko będzie dobrze. - Przytulają się, ale widzę, że Kate się trzęsie i ze wszystkich sił stara się nie rozkleić. - On cię naprawdę kocha. Bałam się, że nigdy mu się to nie przydarzy. - Kate się odsuwa, ale trzyma Kylie za ramiona. - Tak się cieszę, że się udało. Przywróciłaś go do życia, nigdy nie zdołam ci się za to odwdzięczyć. - On jest niesamowity - mówi Kylie. - Tak. Ale nie dzięki mnie. - Kate zamyka oczy i odwraca się. - Hej! - Kylie potrząsa jej ramieniem. - Nieprawda! Zawsze byłaś przy nim. Dałaś mu... tak dużo. Wszystko! I on o tym wie. Mówił mi to. - Naprawdę? Kylie kiwa głową. - On cię kocha, naprawdę. Nigdy w to nie wątp. Kate się uśmiecha. - Dziękuję. - Kręci głową, ociera oczy. - Przepraszam, przepraszam, że tak się mażę. Jedźmy do domu, odpocznijmy. Potem tu wrócimy. - Jeszcze raz przytula Kylie i odchodzi. Szurając nogami, idzie w stronę wind, a Jason i Becca akurat wracają ze szpitalnianej kawiarni ze styropianowymi kubkami kawy w ręce. Ben idzie za nimi, przybity, załamany. Becca staje w drzwiach i patrzy za Kate. - K-kto to był? - pyta. - Nie zająknęła się, raczej niewyraźnie wymówiła słowo, ale i tak widać, jak bardzo jest zdenerwowana. Odwraca się do Kylie. - Kto to był? - To? - Kylie się dziwi. - To mama Oza. A co? Becca nie od razu odpowiada.

- Nic. Po prostu... kogoś mi przypomina. Ale musiało mi się wydawać. - Kręci głową, jakby chciała przegonić tę myśl. - Przez moment myślałam... Zresztą, nieważne. Jak się czuje Oz? - Operacja już się skończyła. Teraz śpi, ale mówią, że powinno być w porządku. Kylie zaczyna szlochać i jej starania, żeby się nie rozsypać, padają w gruzach. - Ma złamaną nogę, tę samą rękę co poprzednio. No i głowa. Mówią, że nie powinno być żadnych trwałych powikłań, ale nie będą pewni, dopóki się nie obudzi. Becca przytula Kylie. - Wyjdzie z tego, kochanie, zobaczysz. Kylie kiwa głową i się odsuwa. - Wiem. Jest twardy. Jedziemy do domu, a Kylie zasypia na stojąco, zanim jeszcze wejdziemy na górę. Prowadzę ją po schodach i kładę do łóżka tak jak wtedy, kiedy była dziewczynką. - Tatusiu? - pyta cichutko, przez sen. - Tak, skarbie? - Jestem taka zła na Bena. Taka zła, że aż się siebie boję. - Pociąga nosem. - Nie wpuszczaj go. Jeśli do mnie przyjdzie, nie wpuszczaj go. Nie mogę na niego patrzeć. Na pewno nie teraz. A może już nigdy. Wzdycham. - Skarbie, to był wypadek. Głupi wypadek, który nigdy nie powinien się był zdarzyć. Ale to nie jego wina. On nie chciał, żeby to się stało. - On zaczął! - Kyle jest wściekła, ale zbyt zmęczona, żeby dać temu wyraz. - Oz miał złamaną rękę, chciał tego uniknąć, ale Ben... Ben chciał się bić. A ja mu powiedziałam, że jestem z Ozem. Powiedziałam mu, już kilka miesięcy temu. Ale on nie słucha. - Przyjaźniliście się całe życie. Spróbuj na to spojrzeć z jego perspektywy, choć na sekundę. Był w tobie zakochany od bardzo, bardzo dawna. A potem nagle okazało się, że jesteś z kimś innym. Nie może się z tym pogodzić. - Nigdy mi nie powiedział. Nie dał po sobie poznać. Skąd miałam wiedzieć? Przekręca się na plecy i zamyka oczy. - Gdyby mi powiedział, zanim spotkałam Oza... może coś by z tego było. A teraz jest szalony, taki zazdrosny... To do niego niepodobne. Mówił Ozowi takie straszne rzeczy. Mój Ben by tak nie mówił. Wydawało mi się, że jest kimś innym. Byłam przerażona. - Nie tłumaczę jego zachowania. Naprawdę. Mówię tylko, żebyś dała mu czas. - Spróbuję.

- Tylko o to proszę. - Klepię ją po ramieniu. - A teraz zaśnij. Później wszyscy wrócimy do szpitala. Nie odpowiada. Już śpi.

Oz

Nowiny Budzenie się jest do dupy. Zwłaszcza na samym początku, kiedy dopiero do ciebie dociera, że się budzisz, a wcale nie chcesz. Pragniesz się z powrotem zatopić. Zostać pod powierzchnią. Ale nie możesz. Coś ciągnie cię w górę, gna ku nieuniknionej przytomności. Powoli, cierpiąc męczarnie, wracam do żywych. Wiele razy wcześniej czułem ból. Przeżyłem wszelkie odmiany tego koszmaru. Ale teraz? Nigdy nie czułem czegoś tak strasznego. Tysiące, tysiące bolących miejsc, dźgające ostrza agonalnego bólu w całym ciele, przede wszystkim w głowie, w nodze i w ręce, rozciągają się jak pajęcza nić. Słyszę pikanie monitora. Znowu jestem w pieprzonym szpitalu. Kurwa! Nie umarłem. Przypominam sobie, że umierałem. Widocznie jednak nie. Mrugam, nad sobą widzę sufit, wokół ściany, monitory z kabelkami podpiętymi do mnie. W nosie mam rurkę. Czuję się ociężały. Nogę mam w gipsie od biodra po palce. Rękę też w gipsie, znowu. A głowa, ja pierdolę, boli, jakby ktoś rąbał w nią młotem. Drzwi się otwierają i wpada Kylie, podbiega do mnie, widzę po jej twarzy, że jest zszokowana, przerażona. - Oz - mówi jakoś inaczej. - Cześć, skarbie. Nie rozumiem. Coś się stało. Zachowuje się dziwnie. - Cześć, Cukiereczku - wyciągam do niej zdrową rękę. - Chodź tutaj. Siada na brzegu łóżka. Dotyka czołem mojego czoła. - Obudziłeś się. Żyjesz... - Dławi się, płacze. - Myślałam, że umarłeś. Prawie nie oddychałeś. Myślałam, że cię straciłam. Znowu... - Nic mi nie jest. To znaczy jestem wrakiem człowieka, jasne, ale wyjdę z tego. - Ona kiwa głową, ale nic nie mówi. - Co się stało? Widzę, że coś jest nie tak. - W recepcji nie chcieli mi powiedzieć, w którym leżysz pokoju. - Jak to? Dlaczego? - Bo nie wiedziałam, jak się naprawdę nazywasz. - Cholera. Pociąga nosem i wydaje dźwięk, którego nie umiem zinterpretować.

- No właśnie. Pytałam o ciebie. O Oza. Powiedziałam, że chcę zobaczyć mojego chłopaka. Chyba byłam trochę zdenerwowana i nie powiedzieli mi, gdzie jesteś. Mówiłam, że nazywasz się Oz Hyde, ale wiesz, co wtedy powiedzieli? - Co? - pytam, choć prawie nie chcę wiedzieć. To tylko imię. Nie wiem, czemu to ma znaczenie, ale ona tak dziwnie się zachowuje. - Powiedzieli mi, jak się nazywasz. W pełni. - Milknie i bierze głęboki wdech. Benjamin Aziz Hyde. - Wymawia to powoli, a każda sylaba jest zaakcentowana i wyraźna. - Tak. No i co? Otwierają się drzwi i wchodzi Ben. Podchodzi do mnie z rękami w kieszeniach, ale jego oczy... Boże, jeszcze nigdy nie widziałam w niczyich oczach takiego udręczenia. - Co ty tu kurwa robisz? - pytam. Gapi się na mnie przez chwilę, a potem zamyka oczy, jakby chciał powstrzymać najsilniejsze emocje. - Przepraszam cię. Bardzo cię przepraszam. Nie powinienem był się tak zachować. Mrugam. Jest ostatnią osobą, której bym się tutaj spodziewał, a już na pewno w życiu nie oczekiwałbym przeprosin. - Nie wiem, na co liczysz. - Na nic. Nie musisz nic mówić. Nie zapanowałem nad sobą i bardzo przepraszam. Tylko to chciałem powiedzieć. - Wypuszcza powietrze i patrzy na Kylie. - To ją powinieneś przepraszać, nie mnie. - Na twarzy ma wypisane takie cierpienie, że trudno mi go nienawidzić. - To był wypadek, Ben. Bójka to bójka, ale ten samochód? To mógł być każdy z nas. Kiwa głową, widzę, że chce powiedzieć coś jeszcze, ale nie może. Niezręczna cisza miażdży. W końcu nie mogę tego dłużej znieść. Patrzę na Kylie. - Dlaczego to takie ważne, jak się nazywam? - Masz na imię Benjamin, tak jak on. Kręcę głową. - No i co? To popularne imię. Przypadek. Kylie się pochyla. - Ale jesteście do siebie tak podobni. Macie taki sam kolor skóry, dokładnie ten sam odcień. Niemal identyczne nosy, a oczy? Twoje są bardziej szare, ale poza tym też są prawie takie same. To przedziwne. Zauważyłam to już wcześniej, ale teraz jeszcze to imię. Aż niemożliwe.

- Czyli co? Jesteśmy dawno rozdzielonymi braćmi? Kylie kręci głową. - Nie wiem. Ale to strasznie dziwne. Ben chodzi po pokoju. - Nie możemy być braćmi. Rodzice nigdy nie trzymaliby przede mną czegoś takiego w tajemnicy. Poza tym jestem pewien, że żadne z nich nie było z nikim innym. Ale to dziwne, fakt - warczy i zmierza do drzwi. - Muszę wyjść na powietrze. Wychodzi, a Kylie pakuje się na łóżko, kładzie się obok mnie i wtula nos w moją szyję. - To jakieś szaleństwo, ale nieważne. - Ostrożnie kładzie mi dłoń na piersi, tak żeby nie dotknąć ręki ani nogi. - Kocham cię. Żyjesz. Tylko to mnie obchodzi. - Ja też cię kocham. - Przekręcam głowę, żeby pocałować ją w skroń, a ona odwraca się tak, żeby natrafić na moje usta. To szybki, płytki pocałunek. Ja pierwszy się odsuwam. Ale tak serio, to co się dzieje? Nie rozumiem tego. Kylie wzdycha. - Dzwoniłam do twojej mamy. Już jedzie. Całuje mnie w szczękę. Podnoszę zdrową rękę, żeby mogła mi się położyć na ramieniu. Pozwalamy ciszy po nas spływać, tylko co jakiś czas rozlega się piśnięcie aparatury. Już prawie śpię, kiedy słyszę odgłos kroków i otwierają się drzwi. Wchodzi mama, a za nią Ben. Kylie się nie rusza, ale wiem, że nie śpi, patrzy, czeka. Mama nachyla się i całuje mnie w czoło. Nie pamiętam, kiedy ostatnio mnie pocałowała. - Oz, skarbie. Tak się cieszę, że się obudziłeś. Jak się czujesz? - Boli. Jestem skołowany. Ogólnie masakra. - Patrzę na Bena, a potem na mamę. Skąd się wzięło moje imię? - pytam. Blednie. - Co? Czemu teraz o to pytasz? - Odsuwa się, kręci głową. - Nie zamierzam teraz o tym rozmawiać. Pogadamy, jak się poczujesz lepiej. - Porozmawiamy teraz! - krzyczę. Kylie podskakuje, ale nie rusza się ani nic nie mówi. - Zaczekaj, Oz, zaraz przyjdą moi rodzice - mówi Ben. Mama odwraca się i patrzy na Bena, jakby zobaczyła ducha. - Kim ty jesteś?

- Ben Dorsey. - Beznamiętnie ściska jej rękę, tak jakby stłumił wszystkie emocje, schował je w zamkniętej skrzyni w głębi duszy. - Ben Dorsey... - powtarza mama. - Wyglądasz... Wyglądasz jak... Nie kończy, bo drzwi znów się otwierają i wchodzi Jason, a za nim Becca. Jason odsuwa się na bok, Becca rusza do przodu, mija go, podchodzi do mnie. Widzi mamę stojącą obok mojego łóżka, po przeciwnej stronie niż leży Kylie. - Nie... - szepcze Becca. - To niemożliwe... - Chwieje się, blednie, zakrywa dłonią usta. - Kate? - Opiera się o Jasona i wpatruje w mamę z wyrazem szoku i dawnego bólu, który odżył na nowo. Mama cofa się pod ścianę, trzyma się poręczy mojego łóżka, jakby miała zemdleć. - Becca? O mój Boże. Patrzę to na mamę, to na Beccę. - Wy się znacie? - Zaciskam pięści. - Co tu się dzieje? Czy ktoś może mi coś wyjaśnić, do cholery? Kylie kładzie mi dłoń na policzku. - Oz, skarbie, wszystko w porządku. Jesteśmy tu, obgadamy to. Jestem z tobą, wszystko jest dobrze. Biorę głęboki wdech. - Mamo? Skąd znasz Beccę Dorsey? Mama zamyka oczy, odsuwa się od łóżka, niepewnie przechodzi kilka metrów, a potem pada na kolana. Drżą jej ramiona, a ja nie mogę znieść swojej bezradności, tego, że nie mogę do niej podejść, żeby jej pomóc. - Oz, skarbie, wiem, że masz wiele pytań... - Wiele pytań?! - W moich słowach jest tyle goryczy, że łamie mi się głos. - Moje całe życie jest niczym więcej jak stadem pieprzonych pytań! Becca podchodzi o krok. Dotyka ramienia mamy, klęka obok niej. - Kate. Nie mogę uwierzyć, że to naprawdę ty. Tyle lat zastanawiałam się, co się z tobą stało. Zniknęłaś, a ja nie potrafiłam cię znaleźć. - Jest prawie zła, bardzo smutna, zatopiona w przeszłości. - Szukałam! Przez tyle lat. Szukałam cię. - Naprawdę? - Mama nie może uwierzyć. - Oczywiście! - Becca zamyka oczy i z trudem oddycha. - Mówiłam ci, przecież mówiłam, że ci pomożemy. Bylibyśmy przy tobie. Ale ty po prostu zniknęłaś. - To było takie trudne. Za bardzo się bałam. - Mama mówi cicho, jakby z oddali. - Nie mogłam znieść bycia tak blisko was. Wszystko mi go przypominało.

Go? Mam ochotę spytać, kogo, ale przecież wiem, więc nic nie mówię i czekam. - Myślisz, że... Że dla mnie to nie było trudne? To był mój brat! A t-t-t-ty nosiłaś jego dziecko! - Becca spogląda na mnie. - Mojego bratanka! Kręci mi się w głowie. - Co? - z trudem łapię oddech. - Co się dzieje? Mama wpada w jakiś trans, siedzi na szpitalnej podłodze ze zwieszoną głową. Becca patrzy na nią, wciąga głęboko powietrze i widzę, że odlicza, uspokaja się. Potem wstaje i podchodzi do mnie. - Twój ojciec był moim bratem. Nazywał się Benjamin Aziz de Rosa. - Głos jej słabnie. - Nazwałam po nim syna i wygląda na to, że Kate też. Nie mogę oddychać, ale milion wirujących pytań torpeduje mi mózg. Jedno werbalizuję: - Co się z nim stało? Gdzie on jest? - Mama nigdy ci nie mówiła? Mogę tylko pokręcić głową. - Nie mogłam! - krzyczy mama histerycznie, jak wariatka, nagle zaczyna szlochać. To było za trudne! On... On... Boże, nie mogłam. Po prostu nie umiałam. Przepraszam cię, Oz, ale nie mogłam. To było zbyt trudne. Nadal jest. Becca stanowczo mruga dwukrotnie i głęboko oddycha. - Mój brat miał dużo problemów. Przez całe życie chorował na zaburzenia dwubiegunowe afektywne. Zaczął brać narkotyki. Kiedy poznał Kate, twoją matkę, wydawało się, że jest trochę lepiej. Ale jednak nie wystarczyło. Nie chciał brać leków, b-b-b-b-bo... Milknie, usiłuje się opanować. Przez chwilę nic nie mówi, tylko głęboko oddycha. - Boże, od lat się tak nie jąkałam. Nie chciał brać leków. Mówił, że po nich czuje się pusty. Tylko półżywy. Jakby się unosił w jakiejś chmurze. Nie był sobą. Nienawidził ich. Narkotyki wszystko pogorszyły. Twoja mama go kochała, a on kochał ją. Ale... to nie wystarczyło. Nosił w sobie ciemność. Był bardzo niepewny siebie. Znów milknie i widzę, że ma teraz do powiedzenia coś bardzo trudnego. Nie ośmielam się przeszkodzić. Mama chowa twarz w dłoniach i cicho łka. Becca mówi dalej: - Życie go przytłoczyło. Mój brat popełnił samobójstwo. Dziewiątego kwietnia. Powiesił się. Ja go znalazłam. - Milknie i widzę w jej oczach łzy. Po chwili znów zaczyna mówić. - Twoja mama właśnie dowiedziała się, że jest w ciąży. Nie wiem, co powiedzieć.

- Czyli... nie zniósł tego, że będzie ojcem? I po prosu się wymeldował? Becca wzdryga się na dźwięk ostrych słów. - Nie wiem. Trudno powiedzieć, co naprawdę myślał. - On się bał. Myślał, że zrujnował mi życie. Sobie też. - Po raz pierwszy w życiu mama zaczyna odpowiadać na moje pytania. - Tak myślał. Bał się, że przekaże ci swoją chorobę. Bo tak widział dwubiegunowość. Jako chorobę. Ja zawsze uważałam, że jest po prostu inny. Że jest Benem. Ale on bardzo cierpiał. Zwykłe funkcjonowanie było dla niego torturą. Kiedy mu powiedziałam, że jestem w ciąży, nie mógł tego znieść. Czuł się winny. Myślał, że skoro jemu tak ciężko jest normalnie żyć, spieprzy życie swojemu dziecku. Ale jednocześnie nie mógł ode mnie odejść. Wydaje mi się, że był przekonany, że nie ma innego wyjścia. Patrzę na Bena. - Więc on jest moim kuzynem? - To retoryczne pytanie, na które nikt nie odpowiada. Patrzę na mamę. - Ale dlaczego? Dlaczego nigdy nic mi nie powiedziałaś? Czemu trzymałaś to przede mną w tajemnicy przez całe moje pieprzone życie? Dlaczego? Chciałem dowiedzieć się tylko... Jak miał na imię, chociaż tyle! Chciałem wiedzieć cokolwiek! Mama z trudem wciąga powietrze. - To za bardzo bolało. Ja kochałam twojego ojca. Kochałam Bena. Bardzo. Chciałam... Chciałam, żeby był szczęśliwy. Nie przeszkadzała mi jego choroba. Gdybym mogła go mieć, chciałabym go mimo to. Dopóki nie ćpał, było nieźle. Przynajmniej dla mnie. Miał górki i dołki i niektóre były ostre, ale mimo wszystko do ogarnięcia. A potem się zabił. To mnie złamało. Nigdy nie doszłam do siebie. Od jego śmierci nigdy nie czułam się dobrze. Nie mog­łam tego znieść. Ty jesteś do niego podobny. I to bardzo. To mnie przeraża, wszystko mi przypomina i... czasem jest trudno. - Patrzy na mnie przez łzy, które ściekają jej strumieniami po twarzy. - Przepraszam cię, Oz. Bardzo cię przepraszam. Zasługiwałeś na prawdę, ale ja nie mogłam się z tym zmierzyć. Kiedy byłeś mały, pytałeś o niego. Jak miałam powiedzieć sześciolatkowi, że jego ojciec się powiesił? A im byłeś starszy, tym łatwiej było mi udawać, że cię chronię przed potwornością prawdy. Wolałam, żebyś wierzył, że on uciekł, że nas zostawił. Bo taka prawda, że wolał się zabić niż choćby spróbować, była dla mnie o wiele gorsza. Minęło ponad dwadzieścia lat od jego śmierci, a ja nadal jestem na niego wściekła. I tęsknię za nim. Ja go kochałam, bardzo go kochałam. Zrobiłabym dla niego wszystko. Ale to nie wystarczyło. Ja nie wystarczyłam. Zbiera mi się na płacz. Znowu. Mam dość tych łzawych psychodram, które wywołują we mnie takie emocje. Ale to ma sens. Wiele wyjaśnia.

- Więc ja jestem taki, jak on? Mam dwubiegunowość? - Słyszałem o tej chorobie, ale w sumie niewiele wiem. Mama kręci głową. - Nie, kochanie. Przez cały czas ci się przyglądam i nigdy nie okazywałeś żadnych objawów. Ale kompletnie spaprałam ci życie, więc jeśli miałbyś jakieś problemy emocjonalne, byłaby to jedynie moja wina. Nie sądzę, żebyś miał dwubiegunowość. Wchodzi pielęgniarka. Tęga czarna kobieta w średnim wieku, z siwymi pasmami w ciemnych włosach. Z plakietki wynika, że ma na imię Shawna. - No dobra, mój pacjent musi odpoczywać. Już dość długo mu przeszkadzaliście. Już was tu nie ma! Pozwólcie chłopakowi się zdrzemnąć. - Jest przyjacielska i miła, ale stanowczo wszystkich wykurza. Zostaje tylko Kylie, która cały czas leży wtulona we mnie. Żegnam się, przytulam mamę, a potem wszyscy cicho wychodzą. Shawna zamyka za nimi drzwi i zatrzymuje się na środku pokoju, gapiąc się na Kylie i na mnie. - No dobra, gołąbeczku, jeśli obiecasz mi, że dasz Benjaminowi spać, pozwolę ci tu zostać jeszcze parę minutek. - Ozowi. Mam na imię Oz - mówię z przyzwyczajenia. - Obiecuję - mówi Kylie, a potem odwraca się do mnie. - Nadal będziesz używał tego imienia? Wzruszam słabo jedynym sprawnym ramieniem. - Przecież jestem Ozem. Wybrałem sobie to imię dawno, dawno temu. Nie jestem Benem ani Benjaminem. Jestem Oz. Shawna sprawdza zapisy, monitory, przestawia jakieś wskaźniki. - Potrzebujesz czegoś przeciwbólowego, gołąbeczku? Tyle się działo w mojej głowie i w sercu, że prawie zapomniałem o bólu. - Przydałoby się. Znowu się zaczyna. - Nie kłamię. Ból aż przeszywa. W głowie mi łupie, a tysiące igiełek atakują nogę i ramię. Pielęgniarka wychodzi, a jak tylko zamykają się za nią drzwi, Kylie podnosi się, dotyka mojej twarzy delikatnymi, miękkimi dłońmi, i całuje mnie, mocno, głęboko i desperacko. Całuje z maniakalną zaciekłością kogoś, kto myślał, że stracił jedyną prawdziwą miłość. Odwzajemniam pocałunek, zaciskam w zdrowej dłoni tył jej koszulki. - Boże, Oz, myślałam, że cię straciłam. Znów. To tak bolało, tak się bałam. Nie mogłabym żyć bez ciebie. Nie mogę znów cię stracić. Proszę cię, obiecaj mi, obiecaj, że nigdy mnie nie zostawisz. Ta niepewność, czy żyjesz, czy wszystko będzie dobrze, czy się w

ogóle obudzisz... To było piekło. Kocham cię tak bardzo. Nigdy mnie nie zostawiaj. Proszę cię, obiecaj mi. Obejmuję ją za szyję i przytrzymuję jej twarz przy mojej. Oboje drżymy, trzęsiemy się, ona płacze, a ja, po raz milion kurwa nie wiem który, usiłuję się nie rozryczeć. - Obiecuję, skarbie. Obiecuję. Jestem cały twój, Kylie. Nigdzie nie idę, cśś. Nic mi nie jest, nic mi nie jest. - Rytmiczne zapewnienia wylewają się ze mnie jedno za drugim, a ona w końcu je przyjmuje i się uspokaja. - Jakim cudem zakochałam się w tobie tak mocno i tak szybko? - Odsuwa się, żeby spojrzeć mi w oczy. - To jakieś wariactwo. Czasem tego nie rozumiem. Nie wiem, jak to się stało. Tu nie chodzi tylko o seks. Chodzi o ciebie. Mogę tylko pokręcić głową. - Nie wiem, Ky. Też się nad tym zastanawiałem. - Zapadam się w poduszki i zamykam oczy. - Wszystko pamiętam. Pamiętam, że wiedziałem, że umieram. Ty byłaś moją ostatnią myślą. To, że cię kocham. Że nie chcę, żebyś przeze mnie cierpiała. Pamiętam, jak mi było zimno. Widziałem światło. Nie chciałem się do niego zbliżać. Nie wiem, może to sobie tylko wyobrażam, ale tak zapamiętałem. Widziałem światło i wiedziałem, że ono oznacza śmierć. Umieranie. Poddanie się. Zostawienie cię. I nie mogłem tego zrobić. Chciałem się zatrzymać i wrócić tu. Walczyłem. Bardzo się starałem, ale nie mogłem tego pokonać. To mnie wciągało. Jak się obudziłem, naprawdę się zdziwiłem. - Dziękuję. Nie rozumiem. - Za co? - Za to, że walczyłeś. Że wróciłeś do mnie. Nie mogę z siebie wykrzesać sił na odpowiedź. Próbuję ją objąć, żeby wiedziała, że słyszałem. Otwierają się drzwi i słyszę zbliżające się ciche kroki. Zmuszam się do otwarcia oczu, Shawna pomaga mi łyknąć pigułki, a potem poddaję się zaklęciu snu, przytulony mocno do Kylie. Tydzień w szpitalu. Badania, prześwietlenia, jeszcze więcej badań i różnych skanów. Chcą być pewni, że uraz głowy nie uszkodził mi mózgu. Wygląda na to, że nie. W końcu mogę iść do domu. Zawozi mnie mama, a Kylie siedzi na tylnym siedzeniu. Spędzała ze mną prawie każdą chwilę w dzień, najwięcej jak mogła. Przychodziła po szkole, przed szkołą, w czasie przerwy śniadaniowej. Zrywała się z lekcji. Przychodziła wieczorem. Wchodziła do mojego łóżka, leżała obok mnie, mówiła do mnie, przytulała mnie, całowała, kiedy nikt nie widział.

Powrót do domu oznaczał wózek, bo przecież chwilowo byłem kaleką. Pieprzone szczęście, że akurat naprawili u nas windę. Gips na nodze sięga mi od powyżej biodra do palców u nóg i totalnie mnie unieruchamia od pasa w dół. Do tego połamana od nowa ręka i w efekcie nie mogę używać kul. Zresztą pewnie i tak bym nie mógł ze względu na rozmiar tego gipsu. Muszę być wszędzie wożony. Ktoś musi mi pomagać w transporcie z łóżka na wózek i z powrotem. Potrzebuję pomocy, żeby się dostać do kibla. Żeby wziąć prysznic. W sumie ze wszystkim. Masakra. Ale mija dzień za dniem, a Kylie jest cały czas ze mną, praktycznie mieszka u mnie. Tak wszystko zorganizowała, żeby w większości uczyć się tutaj, więc w zasadzie w ogóle mnie nie zostawia. Co jakiś czas zmuszam ją, żeby dokądś poszła, spotkała się ze znajomymi. Ale ona robi dla mnie wszystko. Na początku totalnie nie mogłem się w tym odnaleźć, ale w końcu oboje przyzwyczailiśmy się do tego, że jest moją pielęgniarką. Jedną z najbardziej wkurzających spraw w tym całym wypadku i operacjach było to, że musieli mi ogolić tył głowy, tuż nad linią włosów. Wciąż są długie, ale kiedy je zepnę, wyglądają dziwnie, więc prawie cały czas chodzę w rozpuszczonych i się wściekam, bo włażą mi do oczu. Kylie pokazała mi, jak je podpiąć z przodu, żeby mnie nie wkurzały, ale w takiej fryzurze wyglądam jak jakiś kretyński elf. Dobra, nieważne, w każdym razie jak dotąd nic z tym nie zrobiłem. Raz, w sobotę, przyszedł Ben, kilka tygodni po moim powrocie do domu. Było totalnie dziwnie i cholernie niezręcznie. Żaden z nas nie wiedział, jak się zachować, a fakt, że jesteśmy rodziną, nijak nie wpłynął na konflikt między nami. Mam rodzinę. Ciocię i wujka. Kuzyna. Kuzyna, który nazywa się tak samo jak ja. To dziwne. Niby nie używam pierwszego imienia, ale to i tak głupia sprawa. Dziwnie jest mieć rodzinę. Nie wiem, co z tym zrobić. Czy powinienem zapomnieć, jak się zachowywał Ben, tylko dlatego że jest moim kuzynem? Co to w ogóle znaczy kuzyn? W tym sensie, że co, mamy być teraz przyjaciółmi? Tak jakbym miał prawie rodzonego brata? Nie wiem. Pewnie jeśli się nie jest mną, to te wątpliwości wydają się idiotyczne, ale ja nie wiem, jak się obsługuje rodzinę. Nigdy żadnej nie miałem. Jak Ben przyszedł, to tylko siedzieliśmy i gadaliśmy. Słuchaliśmy muzyki. Okazało się, że Ben lubi podobną muzykę jak ja, hard rock i heavy metal, więc przynajmniej było o czym mówić. Ale wciąż trochę zbyt uważnie patrzy na Kylie, zbyt bacznie. Śledzi wzrokiem jej każdy ruch. Obserwuje ją. Wiem, że jest piękna i każdy facet by ja obserwował, ale nie wiem, jak się zachować i wkurza mnie to. Ona jest moja. Ale czy mogę go powstrzymać od

patrzenia? Wiem, że on wciąż jej pragnie. Wciąż jest w niej zakochany. Nie da się z czegoś takiego otrząsnąć na trzy-cztery. Więc co mam zrobić? Odpuścić i liczyć, że w końcu mu przejdzie? Nie wiem. Nie mam odpowiedzi, ale nie mam też ochoty mówić o tym Kylie. To jej najlepszy przyjaciel, cały czas. Znają się od urodzenia. Myślę, że może zostawię to jej. Niech patrzy, jeśli chce. Jak chce, niech się w niej kocha potajemnie. Ona jest ze mną i to się nie zmieni. Nie wiem, co będzie. Mój wypadek pokrzyżował nam obojgu plany związane z karierą muzyczną. Andersen mówi, że rozumie i podtrzymuje swoją ofertę do czasu, aż będziemy gotowi. Ale czy w takim razie zostaję w Nashville? Może i tak. Właśnie mam powód, żeby zostać. Rodzinę, która mogłaby mnie zatrzymać w jednym miejscu. Mama i Becca zaczęły się spotykać, to dobrze. Mama wraca z zaczerwienionymi oczami, jakby płakała, i po raz pierwszy nie ucieka przed pytaniami, a mam ich dużo. Na pewno rozmawia z Beccą o moim ojcu. Wspominają, jaki był, mama opowiada historie. Miłe i niemiłe. Mówi mi o huśtawkach nastrojów, o cyklach. Jesienią i zimą łatwiej wpadał w depresje, wiosną i latem łatwiej było o manię. Miał też minicykle, huśtawki w huśtawkach. Dni manii w czasie zimowych depresji i na odwrót. Opowiada, jaki potrafił być uroczy, jaki utalentowany, jeśli chciał. Wygląda na to, że po nim odziedziczyłem talent muzyczny, o czym nie wiedziała nawet ciocia Becca. Tata - wciąż nie wiem, jak o nim myśleć: tata, mój ojciec? Ben? Sam nie wiem - zawsze pragnął być muzykiem. Nauczył się grać na gitarze, pisał piosenki. Nigdy nic z tym nie zrobił, nie wierzył w siebie dostatecznie, żeby spróbować. A zdolności matematyczne mam po ­mamie. Chciała studiować fizykę, ale życie skierowało ją w inną stronę. Nigdy nie poszła na studia, nie miała pieniędzy, potem poznała tatę, potem miała mnie, nie złożyło się w każdym razie. Dostaliśmy rachunek ze szpitala za moje dwa pobyty. Mama nigdy nie załatwiła nam ubezpieczenia zdrowotnego. Zastałem ją siedzącą w kuchni przy stole, z jedną ręką zakrywającą usta i wpatrującą się w kawałek papieru. Próbowałem z nią rozmawiać, ale nie zwracała uwagi, tylko wgapiała się w astronomiczną, sześciocyfrową liczbę na rachunku i cała się trzęsła. Tydzień później znajduję ją z telefonem komórkowym w ręce, jak siedzi na podłodze w kuchni i płacze. - Mamo, co się stało? - Kuśtykam do niej, ciągnąc obok siebie już trochę pomniejszony gips przystosowany do chodzenia. Mama pozwala się podnieść i odkłada telefon na blat. Kylie akurat poszła zanieść do szkoły nasze prace. - Rachunek ze szpitala. Ktoś go zapłacił. Cały.

Świat wokół mnie zaczyna wirować. - Jak to? Kto? Mama kręci głową. - Nie chcieli powiedzieć. Ale kto inny jak nie Jason i Becca? Obracam się w miejscu i ruszam do drzwi. - Chodźmy. Musimy z nimi porozmawiać. Mama wiezie nas do domu Dorseyów. Po drodze wysyłam Kylie SMS, żeby tam na nas czekała. Becca siedzi na werandzie przed domem, pije mrożoną herbatę i czeka. Obok niej siedzi Kylie, trzyma spływającą wodą szklankę i się śmieje. Powoli pokonuję drogę po niskich schodkach na werandę, a potem opieram się o ścianę obok niej. Mama stoi u podnóża schodków i patrzy na Beccę oczami lśniącymi od emocji. Bardzo długo nikt się nie odzywa. - Ustalmy jedno - mówi Becca. - Nie ma rozmowy o nieprzyjmowaniu jałmużny ani o zwracaniu długu. Jesteście naszą rodziną. Oz jest moim bratankiem, jedynym, jakiego będę kiedykolwiek miała. Powiedz „dziękuję” i zapomnijmy o tym. Mama chlipie, ociera oczy, schyla głowę. - „Dziękuję” to nie będzie nawet początek tego, co chciałabym powiedzieć. - Kate, jesteś członkiem rodziny. Zrobilibyśmy dla ciebie wszystko. - Becca schodzi po schodach, kładzie mamie ręce na ramionach i patrzy jej w oczy. - Nie powinnaś była uciekać. Mogłam... Mogłyśmy być jak siostry, przez cały ten czas. Pomogłabym ci z Ozem. - Ale ja się tak bałam. Wszystkiego. Nie wiedziałam, co robić. Nigdy nie miałam rodziny. Uciekłam z domu, gdy miałam czternaście lat. - Mama się odwraca, obejmuje się w pasie ramionami, wpatruje w niebieskie popołudniowe niebo, a jej głos dochodzi jakby z daleka. - Uciekłam w dniu czternastych urodzin. W dniu śmierci mojego ojca. Przedawkował kokainę. Widziałam, jak to robił. Na moich oczach wciągał kreskę, na moich oczach dostał drgawek. Poszła mu krew z nosa. Za bardzo się bałam, żeby cokolwiek zrobić. Mamy nie było. Wróciła późno. Zastała mnie na podłodze, wpatrzoną w martwe ciało ojca. Zaczęła mnie bić, krzyczeć, że... to ja go zabiłam. Całkiem straciła kontrolę. Więc uciekłam. Ukradłam sto pięćdziesiąt dolarów z puszki z kawą, która stała na lodówce i wsiadłam w pierwszy autobus. Wylądowałam w schronisku dla bezdomnych w Kansas City. Znalazłam pracę w chińskiej knajpie. Zmywałam naczynia. Płyn, woda, gąbka. I zlew. Pozwalali mi spać w kuchni. Kąpałam się w tym zlewie. Oszczędzałam przez dwa miesiące, a potem wyjechałam. W Topece poznałam chłopaka. Pozwolił mi u siebie mieszkać jakiś czas. Ale... Nie za darmo. Miał oczekiwania. Brał dużo koki, a ja... Byłam ciekawa. Czemu to robi. Czemu mój ojciec to

zrobił. Był ćpunem, ale jednak był dla mnie ojcem, rodzicem. Nie tak, jak mama. Jej nigdy nie było. Robiła, co trzeba. Zarabiała na kolejną działkę. Ale kiedy już była w domu, była straszna. Zła. Tylko tata potrafił obronić Kaylee i mnie przed jej szaleństwem. Kaylee była ode mnie o cztery lata starsza. Uciekła, jak miałam jedenaście lat. Szok, zaskoczenie... Nie ma odpowiednich słów, żeby opisać, jak na mnie działają wyznania mamy. Nie wiedziałem o tym. Nie miałem pojęcia. Nawet nic nie podejrzewałem. - Co się stało z twoją siostrą? Mama wzrusza ramionami. - Nie wiem. Jeśli żyje, pewnie gdzieś jest. Ale takie nastoletnie uciekinierki... Często im się nie udaje. Pakują się w prochy, zostają prostytutkami, niewolnicami seksualnymi. Widziałam takie historie. Prawie sama tak skończyłam. Raz zostałam porwana. W Fisk, w Missouri. Zgarnęli mnie z ulicy, w biały dzień. Zaczekałam, aż zaczną mnie wyjmować z auta. Udawałam, że jestem nieprzytomna, potem zaczęłam kopać, gryźć, wierzgać. Udało mi się uciec. Do następnego ranka przesiedziałam w kuble na śmieci. No więc, co się stało z Kaylee? Nie wiem. Zawsze myślałam, że kiedyś spróbuję ją znaleźć, ale... - Mama wzrusza ramionami. - Nigdy tego nie zrobiłam. Nie mogłam. Kilka razy wpisywałam w Google jej nazwisko, ale nigdy nic nie wyskakiwało. - Odwraca się do mnie. - Chciałabym móc podać ci lepszy powód, dlaczego tak często się przeprowadzaliśmy. Ja po prostu... nigdzie nie czułam się w domu. Nigdzie nie było dobrze. Nie miałam powodu, żeby gdzieś zostać. Aż przyjechałam do Detroit i poznałam Bena. W Michigan mieszkałam dłużej niż gdziekolwiek i kiedykolwiek, właśnie z jego powodu. Myślałam, że znalazłam dom, założę rodzinę, z nim. Że mam kogoś, kto mnie kocha. Kogoś, komu na mnie zależało. Cztery lata. Nigdy w życiu nie mieszkałam dłużej w jednym miejscu. Drugie w kolejności było Dallas. To mi weszło w krew. Skoro nie ma powodu, żeby zostać, to co za różnica? - Mamo, ja pierdzielę... Odwraca się, żeby się do mnie uśmiechnąć. - To stare dzieje, kochanie. Po prostu przykro mi, że urodziłeś się jako mój syn. Zasługiwałeś na lepsze życie, a ja nie mogłam ci tego dać. - Teraz patrzy na Beccę. - Nie umiałam ci ufać. Chciałam, ale... Nigdy nikomu nie ufałam. Nawet Benowi nie opowiadałam o swoim dzieciństwie. - Więc może czas spróbować? - mówi Becca. - Zostań w Nashville. Zapuść korzenie. Mama się śmieje, ale gorzko. - Ludzie zawsze to mówią. „Zapuścić korzenie”. Ja nawet nie wiem, co to miałoby znaczyć.

Becca staje obok mamy. - Pozwól nam być twoją rodziną. Przychodź na lunch. Wpadaj na drinka. Nie uciekaj. Po prostu... zostań. Mama bardzo, bardzo długo nic nie mówi. A kiedy już się odzywa, w jej głosie słychać wahanie. - Naprawdę chciałabyś być moją rodziną? Becca wybucha śmiechem i przytula mamę. - Już jestem! Mama patrzy na mnie. - Oz? Nachylam się do Kylie, która obejmuje mnie w pasie. - Ja się nigdzie nie wybieram. Mam co najmniej jeden powód, żeby tu zostać. Becca odwraca się do mnie i marszczy brwi. - Tylko jeden? - Co najmniej jeden, powiedziałem! A poza tym, muszę przyznać, że podoba mi się wizja posiadania rodziny. Sześć tygodni później nie mam już gipsu i wszystko wraca do normalności. Siedzę na fotelu u fryzjera, na ramionach mam pelerynkę. Ładna, przyjacielska fryzjerka przeczesuje mi włosy palcami i czeka, aż dam jej sygnał do startu. Patrzę na swoje odbicie, na długie, kasztanowe włosy. Nie obcinałem ich od początku liceum. Raz, dwa lata temu, pozwoliłem mamie podciąć końcówki. Kylie nie wie, że to robię. Myśli, że pojechałem szukać efektów gitarowych. To zresztą prawda, ­nawet jeden kupiłem. Mam nową pracę: w biurze Andersena Mayera. Jestem asystentem jego asystentki. Pracuję też w warsztacie z przyjacielem Colta. To dobra robota, dobrze płatna, uczę się przydatnych rzeczy. Dobrze jest mieć zajęcie, nie musieć się już uczyć. Wiem, że ten stopień, który mam, jest gówno wart, ale zawsze to jakieś wykształcenie i sam sobie na nie zapracowałem. Mogę się teraz zdecydować na licencjat, mogę nie. Kylie skończyła liceum z wszelkimi honorami i zastanawia się, co robić, jak skończy studia na NSCC. Wciąż planujemy rozwijać się muzycznie, ale bez presji. Stanie się, jak przyjdzie czas. Tymczasem ja dużo pracuję, gram na gitarze, uczę się nowych piosenek i nawet piszę własne. Od miesięcy się nie oparzałem, od wypadku nie jarałem zioła. Nawet nie mam zapasu. Kylie była świadkiem, jak wyrzucam, a lufkę i bibułki oddaję Dionowi. - Masz piękne włosy - mówi fryzjerka. - Może chciałbyś je nam przekazać?

- Jak to? - Oddalibyśmy je fundacji Locks of Love, która zrobi z nich perukę. - Fajny pomysł. Uśmiecha się. - Super. - Jeszcze raz przeczesuje mi włosy. - Więc jak? Gotowy? Biorę głęboki wdech i wypuszczam powietrze. - Dajemy! Niech spoczywają w pokoju. Patrzę, jak nożyczki przelatują przez moje włosy, a duży pukiel ląduje na podłodze. Ja pierdzielę, w jednej sekundzie moja głowa robi się lekka! Ale to jeszcze nie koniec. Fryzjerka tnie, tnie i tnie, a ja jestem przekonany, że jestem już łysy. Zamykam oczy, popatrzę dopiero, jak skończy. W końcu, po przystrzyżeniu mi karku i włosów nad uszami, cofa się, dmucha suszarką, żeby pozbyć się obciętych włosów i wciera mi jakąś pastę. Stroszy, suszy, wykręca, bawi się. W końcu ściąga mi pelerynkę z ramion i odwraca mnie do lustra. - I jak? - pyta niepewnie. Otwieram oczy i w pierwszej chwili jestem w szoku. Są krótkie! Po bokach w ogóle nic nie ma, wygolone prawie do skóry. Na czubku głowy zmierzwione, rozczochrane. Pierdolę, jestem zachwycony! Przesuwam dłonie po bokach czaszki, po karku, po potylicy. Czuję pod palcami miękką szczecinę. - Czuję, jakbym miał o pięć kilo lżejszą głowę. - Odwracam się w jedną, potem w drugą stronę. Podnoszę obcięte pasmo, bawię się nim. - Niesamowite. Czuję się jak inny człowiek. - Miałeś bardzo dużo włosów - mówi niemal ze smutkiem. - I to były cudowne włosy. W tym sensie, że gęste, bez rozdwojonych końcówek, zdrowe. Ale muszę przyznać, że teraz wyglądasz obłędnie. Całkiem inaczej. - Przekrzywia głowę i muska moje ramię. Potrzebujesz jeszcze tylko jakiejś mniej obleśnej koszulki. Oczywiście mam na sobie podkoszulek z metalowym rysunkiem. Nie mam chyba żadnych innych. Na tym smuga krwi przemienia się w stado odlatujących ptaków. Jest nazwa zespołu wypisana literami z drutu kolczastego. Faktycznie dość sugestywna rzecz. - Chyba masz rację. Jestem teraz taki grzeczny, że powinienem iść na całość. - Dokładnie! Dwa lokale dalej jest komis, można upolować fajne rzeczy. Zajrzyj tam. - Prowadzi mnie do kasy i rozlicza. Dziękuję jej, zostawiam napiwek i wychodzę na ciepły, późnowiosenny dzień. Zaglądam do tego komisu i znajduję w nim koszulę na guziki, z krótkimi rękawami, gładką,

elegancką i brzydką jak skurwysyn, ale wyglądam w niej całkiem nieźle, szczególnie do pary znoszonych, lekko wyblakłych niebieskich dżinsów, które też tam wygrzebuję. Są dobrze dopasowane. Do tego gładki skórzany pasek, para martensów i wyglądałem kompletnie inaczej niż ten zdeklarowany metalowiec, który dziś rano wyszedł z mojego mieszkania. Wrzucam stare ciuchy na siedzenie pasażera pikapa i wysyłam SMS do Kylie. Mój motor do niczego się już nie nadawał, więc wykorzystałem kasę z ubezpieczenia, żeby kupić starego czarnego F-150. Colt pomógł mi go odpicować, wymienił i podrasował silnik, podkręcił wydech, zmienił radio na nowe. Ciężarówka ma prawie tyle samo lat co ja, ale chodzi jak złoto, ma moc i ryczy jak bestia. Piszę do Kylie: „Przyjedź do parku. Mam dla ciebie niespodziankę”. Ruszam, a po kilku minutach mój telefon ćwierka. Czekam na czerwone światło i odczytuję: „Spx. Do zo”. Nie znoszę, kiedy używa tych SMS-owych skrótów, więc oczywiście robi to jeszcze częściej, żeby mnie wkurzyć. Parkuję auto i idę ze starym kocem pod pachą przez zarośnięte boisko. Znaleźliśmy ten park kilka tygodni temu, ukryty na tyłach osiedla. Jest tu kilka huśtawek, stara karuzela, jakieś ławki, drabinki i poobijane stoliki piknikowe z wydrapanymi inicjałami i przekleństwami. Nikt tu nigdy nie przychodzi, więc możemy się wylegiwać, pisać piosenki, całować się. A czasem, późno w nocy, nawet więcej niż tylko całować. Rozkładam koc i padam na plecy. Pławię się w ciepłym słońcu, aż dochodzi do mnie cichy pomruk silnika samochodu Kylie. Słyszę, jak zamyka drzwi, słucham jej zbliżających się kroków. Przechylam głowę i widzę jej nogi. Podnoszę się i staję naprzeciwko niej. - Jasna cholera, Oz! - Zakrywa usta dłonią, chowa w niej zaskoczony uśmiech. Wyglądasz... Ja pierdzielę! Czy to w ogóle ty? Przesuwam ręką po włosach, wciąż niedowierzając w to, co czuję. - Podoba ci się? Podchodzi bliżej i chichocząc, przesuwa dłonią po krótko ostrzyżonych włosach z tyłu mojej głowy. - Czy mi się podoba? Jest cudownie! Wcześniej też mi się podobałeś, ale teraz? Wyglądasz tak seksownie, że zaraz zejdę! - Cofa się i patrzy na moje ciuchy. - Ubranie też? Boże, co w ciebie wstąpiło? Wzruszam ramionami. - Nie wiem. Ale poczułem, że czas na zmianę. Najpierw obciąłem włosy, a potem stwierdziłem, że równie dobrze mogę to zrobić do końca. No więc: oto jestem. Czuję się

dziwnie. Nie mogę się przyzwyczaić do tego uczucia lekkości. Ona się śmieje i przesuwa mi dłoń po szyi. - Rozumiem, kiedyś też obcięłam włosy bardzo krótko. Na początku ogólniaka. Skróciłam je o jakieś piętnaście centymetrów i wydawało mi się, że głowa mi zaraz odleci. Potakuję. - Tak, mam mniej więcej to samo. - Ale nie zrobiłeś tego dla mnie, prawda? Nie pomyślałeś, że chcę, żebyś się zmieniał? Marszczę czoło. - Nie, no co ty. Nie chodziło o to, żeby się zmienić. Wciąż jestem sobą. Po prostu już nie potrzebuję do tego czarnych ciuchów i długich włosów. Jestem sobą bez względu na wygląd. - Taki młody, a taki mądry - droczy się. - Ej, mała, uważaj, bo jestem od ciebie starszy. - Niewiele. - Ale jednak. Uśmiecha się, a potem wsuwa mi ręce pod koszulkę i dotyka skóry pleców. - Czemu ciągle stoimy? Opadamy razem na koc, a ona opiera się na łokciach. Rozchyla usta w oczekiwaniu, kiedy zbliżam się do pocałunku. Ma na sobie luźną białą zapinaną na guziki bluzkę i obcisłe niebieskie dżinsy. Kładę dłoń na jej biodrze, zbliżam usta do jej warg, czuję smak jej waniliowego balsamu do ust, zapach mydła i bzu oraz delikatny aromat perfum. Pocałunek coraz bardziej się pogłębia, a ja nie mogę się powstrzymać przed rozpięciem jej górnego guzika, a zaraz potem jeszcze następnego. Po chwili obydwoje mamy rozpięte koszule, jej dłonie głaszczą moje boki, a ja trzymam w dłoniach jej cycki. Zatracamy się w pocałunku, wymieniamy ogień i pożądanie, a chociaż nie robimy nic więcej niż pocałunki, jest intensywnie i zniewalająco. Odsuwa się i kąsa mnie w dolną wargę. - Boże, jeśli się teraz nie zatrzymamy, dopadnę cię tutaj, w środku dnia. - To by było niewłaściwe, tak...? - Tak. Tym bardziej że słyszę dzieci. - Uśmiecha się do mnie. - Chodźmy do domu. - Do domu? A gdzie jest nasz dom? - Chwilowo tam, gdzie możemy być sami. Ale mój dom jest wszędzie tam, gdzie ty jesteś.

Colt

Mądrości nad stawem Grzebię w moim triumphie, ale to już ostatnie szlify. Muszę jeszcze dopracować hamulce, trochę wypolerować blachę i będzie gotowy. Mam już w głowie kolejny projekt. Wypatrzyłem studebakera President Eight z 1935 roku. To wyższa szkoła jazdy, ale znam gościa, który mógłby mi załatwić części. Zerkam na Bena, który po drugiej stronie ulicy myje samochód. Szoruje okrągłą, żółtą gąbką, trochę za mocno, jak na mój gust. Co jakiś czas zerka wściekle w stronę naszego domu, a w jego oczach widzę żywy, gorejący ból i gniew. Uświadamiam sobie, że na naszej werandzie siedzą Kylie z Ozem i oglądają coś w laptopie. Ben jest w marnym stanie. Liczyłem, że może po tym wypadku trochę mu odpuści, ale nic z tego. Minęło kilka miesięcy, a on wciąż jest na tym samym etapie. Ciągle ma nadzieję, że może jednak, wciąż patrzy i czeka. Wzdycham i przykucam. To się musi jakoś skończyć. Wiem, że Jason z nim rozmawiał, ale jaki dzieciak w wieku Bena chce słuchać, co ma do powiedzenia jego ojciec? Szczególnie w sprawach sercowych. Cały czas patrzę, a Ben rzuca gąbkę na ziemię i rozpryskuje wokół siebie pianę. Prawie słyszę, jak przeklina, łapie wąż i oblewa ciężarówkę wodą. Odkładam narzędzia do skrzynki i idę do niego. Po drodze się odwracam i widzę, że Kylie i Oz robią tę dziwną rzecz, między szeptem a całowaniem. Doprowadzają Bena do ostateczności. Zatrzymuję się u podnóża naszych schodów na ganek. - Ej, wy dwoje. Nie mam nic przeciwko temu wszystkiemu - wskazuję na nich - i wiem, że nie możecie bez końca krążyć na paluszkach wokół uczuć Bena, ale nie bądźcie okrutni, dobra? Bierzcie go chociaż w minimalnym stopniu pod uwagę. Kylie wzdycha. - Masz rację. Wkurza mnie to, ale wiem, że masz rację. Mam dość tej całej sytuacji. Nie wiem, co robić. On nawet nie próbuje iść naprzód. - Patrzy na drugą stronę ulicy i natrafia na spojrzenie Bena. - Porozmawiam z nim. - I co mu powiesz? - pyta Oz. Kylie wzrusza ramionami, ale wstaje. - Nie wiem. Coś. Cokolwiek.

Macham, żeby usiadła. - Nie sądzę, żeby było cokolwiek, co mogłabyś mu powiedzieć, Ky. Ja z nim pogadam. Możliwe, że i z tego nic nie wyniknie, ale warto spróbować. Wracam do domu, mówię Nell, dokąd jadę, łapię kluczyki i przechodzę na drugą stronę ulicy. Ben wyciera karoserię szmatką, więc czekam, aż skończy. Przez cały czas nie zwraca na mnie uwagi. - Tak? - Wrzuca szmatę do pustego już wiadra i razem z gąbką wstawia do garażu. - Chodź - mówię. - Musimy pogadać. - Odwracam się i idę z powrotem, nie pilnując, czy idzie za mną. Pójdzie, jeśli wie, co dla niego dobre. Wsiadam za kierownicę mojego pikapa, zamykam drzwi, włączam silnik i czekam. Po minucie wsiada Ben. Głośno zamyka drzwi. Wycofuję i widzę przy okazji, że nie spuszcza Kylie i Oza z oka, dopóki się da, a kiedy są już poza zasięgiem wzroku i tak patrzy przez okno, z brodą opartą na ręce, ze zmarszczoną brwią, widocznie zamyślony. Radio nie gra, ja nic nie mówię. Parkuję przed sklepem. - Siedź tu - mówię i wchodzę do środka. Kupuję sześciopak piwa i znów ruszamy. Wyjeżdżam poza miasto, znajduję boczną, gruntową drogę, mijam zakręty aż docieramy w jedno z moich ulubionych miejsc. To niewielki trawiasty pagórek z widokiem na jeziorko, ale jest tu ustronnie, ładnie i cicho. Nad brzegiem jest zwalone drzewo, świetnie się tam siedzi i patrzy na wodę. Łapię sześciopak leżący na tylnym siedzeniu, wysiadam z ciężarówki i idę do drzewa. Ben idzie za mną. Zdejmuję kapsle z dwóch butelek, jedną podaję jemu. Biorę duży łyk, a potem na niego patrzę. - Chcesz coś powiedzieć, zanim ja zacznę? Upija trochę i kręci głową. - Nie. - W porządku. Chciałbym, żebyś mnie posłuchał. Nie tylko usłyszał, ale aktywnie słuchał, dobra? - Kiwa głową. - Walisz głową w mur. Donikąd w ten sposób nie zajdziesz. Ben marszczy czoło. - Co to ma znaczyć? - To znaczy, że czekasz na coś, co prawdopodobnie nigdy się nie wydarzy. - Milknę, piję łyk i mówię dalej: - Słuchaj. Zapomnijmy na chwilę, że mówimy o mojej córce, dobra? Ja jestem Colt, ty jesteś Ben. Jesteś dzieciakiem mojego najlepszego kumpla, jesteś dla mnie jak syn. Patrzyłem, jak dorastasz. Jak rośniesz na zajebiście dobrego sportowca i fajnego gościa. - Ale?

- Ale musisz ją sobie odpuścić. - Nie mogę. Próbowałem. Kurwa, żebyś wiedział. Harowałem jak popieprzony. Trenowałem, ćwiczyłem, uczyłem się. Trzymałem się od niej z daleka. Próbowałem o niej nie myśleć. Ale nic z tego. Nie mogę się jej pozbyć z głowy. Nie mogę przestać mieć nadziei, modlić się, że zmieni zdanie. Marzę o niej. Dręczy mnie taki sen, że któregoś dnia ona czeka na mnie po treningu, mówi mi, że się pomyliła, że źle wybrała i że chce mnie. Że znów mnie kocha. To męka. Budzę się tuż przed tym, jak mnie pocałuje, zanim jej usta dotkną moich i dociera do mnie, że to był sen. I mam ochotę wydrzeć sobie z piersi serce. Tylko że ona już to przecież zrobiła. W jego głosie jest tyle bólu, że aż boli i mnie. Kończę piwo i bawię się butelką. Powoli odlepiam etykietkę i naklejam skrawki na szyjce. - Ona nie chciała. - Tak, wiem o tym. Ale czy to naprawdę powinno mi poprawić humor? - Zaczyna mówić prześmiewczo: - „Słuchaj Ben, dziewczyna, którą kochałeś całe życie, wcale nie chciała wyrwać ci serca i nasrać do dziury po nim, więc nic się nie stało, po prostu o niej zapomnij”. Wzdycham. - Tak, masz rację. Chyba nie ma pocieszenia. To jedno z tych gównianych praw życia: czasem ktoś depcze ci serce i nic nie można na to poradzić. Cierpisz i nie ma siły, żebyś poczuł się lepiej. Nie da się wymazać bólu ani zmienić rzeczywistości. Po prostu boli. I to jest totalnie do dupy. - Otwieram kolejne piwo, jedno daję Benowi, drugie biorę sobie. - Powiedz szczerze, kochasz ją? Naprawdę ją kochasz? - Tak! - A co to dla ciebie oznacza? Nie odpowiada od razu. Przelewa bursztynowy płyn w butelce, gapi się na niego, myśli. - To znaczy, że chcę być cały czas przy niej. Chcę z nią rozmawiać. Chcę jej dotykać. Uważam, że jest utalentowana, piękna i niesamowita. Moje życie nie jest takie samo, odkąd jej nie ma. Tęsknię za nią. Kiwam głową. - Brzmi nieźle. Tylko że... to nie jest miłość. To są twoje uczucia. To, jak ty się czujesz. A czego chcesz dla niej? Słyszałeś tę starą piosenkę Johna Mayera, Love Is a Verb? Kręci głową. - Posłuchaj kiedyś. Rozumiesz, o co mi chodzi? Miłość to nie są tylko twoje uczucia. Nie chcę zabrzmieć jak jakiś Konfucjusz czy Mistrz Yoda, ale takie są fakty. Podoba

ci się, jaka jest Kylie i chcesz ją mieć. W porządku, wszystko okej, ale co z tego? Co z tym zrobisz? Sorry za brutalność, ale czekałeś za długo. Oczywiście powody są jak najbardziej chwalebne, słuszne i spodziewałbym się czegoś takiego po takim gościu jak ty, ale straciłeś swoją szansę. Kylie zakochała się w kimś innym i nie widzę nadziei, żeby miało się to zmienić, a nawet jeśli, jeśli, powiedzmy, jej i Ozowi nie wyjdzie - naprawdę zamierzasz czekać na taką opcję? Gdyby tak się faktycznie stało, naprawdę byś ją wziął? Ze złamanym sercem? Żeby stać się odskocznią od bólu? Wiem, że uczucie odrzucenia jest straszne. Wiem, naprawdę. Zaufaj mi w tej sprawie. Ale złamane serce, kiedy związek się kończy porażką, jest jeszcze gorsze. Wiesz, co miałeś, i wiesz, co straciłeś. Lepiej kochać i stracić, niż nigdy nie kochać. Tak leci ten cytat? Ben kręci głową i przełyka duży łyk piwa. - Prawie. - Głęboko oddycha, odchyla głowę i patrzy w niebo. - „Wierzę w tę prawdę, rozumiem i czuję, że lepiej kochać i stracić, niż nie kochać w ogóle”. To z In Memoriam A.H.H. Tennysona. Jestem pod wrażeniem. - Niech cię, Ben, cytujesz poezję z pamięci? Wzrusza ramionami i się śmieje. - Lubię poezję. Pewnie mam to po mamie. Kiwam głową. - Nieźle, naprawdę. - Milknę, żeby upić łyk. - Czasem wydaje mi się, że to zdanie jest totalnym bełkotem. Utrata miłości zmiata z nóg i co z tego, że ma się wspomnienia, skoro odczuwa się ten agonalny ból po stracie. Bywa, że w ogóle nie ogarniam, na czym niby polega wybór. - Co ty powiesz? - mówi Ben głosem pełnym goryczy. Nie zwracam uwagi i mówię dalej. - Wracając do tematu. Miłość to jest to, co robisz. Miłość jest działaniem. Okazuje się ją. Gdybym ja przez cały czas zdawał się tylko na moje uczucia do Nell, rozstalibyśmy się już dawno temu. Przez te lata mieliśmy kilka poważnych kłótni. Takich, że zialiśmy na siebie ogniem, nie mogliśmy nawet na siebie patrzeć. W takich sytuacjach moje uczucia były gówno warte, bo czułem tylko wściekłość i byłem gotowy odejść. Ale wiesz, co mnie powstrzymywało od zrobienia głupoty? Decyzja, żeby praktykować miłość. - Stukam go palcem w rękę, żeby podkreślić każde słowo. - Decydowałem się na olanie moich uczuć i skupienie się na tym, że chociaż nie czuję szczęścia, przyjemności i pozytywnych emocji, kocham Nell i zrobiłbym dla niej wszystko. Łącznie z przeproszeniem jej za coś, do czego się

nie poczuwam albo pozwoleniem jej wygrać w dyskusji, tylko po to, żeby znowu był spokój. Teraz by się na mnie wściekła, że pozwalałem jej wygrać... I serio, nie chcę się wywyższać. Chodzi mi o to, że tak naprawdę walić to, czy ona ma rację, czy ja. Trzeba odpuścić walkę i przeprosić albo ogólnie zrobić to co trzeba, żeby dobre uczucia wróciły. A wracając do ciebie: kochasz Kylie, ale co z tym zrobisz? Będziesz się snuł w pobliżu, łypał na nią wściekle, gapił się, wściekał na widok jej i Oza razem? Czy postanowisz zrobić to, co dla niej najlepsze? - To znaczy co? - Ben kończy piwo i wstawia pustą butelkę do skrzynki. Robię to samo i pozwalam mu wziąć trzecie. Ostatnią butelkę zostawiam i szukam odpowiednich słów. - Musisz się zastanowić nad tym, czy kochasz ją dostatecznie mocno, żeby pozwolić jej odejść. - Staram się jej pozwolić! Tylko, że nie wiem jak! - Nie. Ty się starasz z niej wyleczyć. To nie to samo. Wstaje, podchodzi do brzegu jeziorka, nic nie mówi, milczy. - Mam zrobić, co będzie trzeba, żeby okazać, że ją kocham? Kiwam głową, chociaż on na mnie nie patrzy. - Tak. Co będzie trzeba. - Czyli mam odejść? - Jeśli to konieczne. Nikt nie chce, żebyś wyjeżdżał, ale jeśli to jedyny sposób, żebyś poszedł naprzód i pozwolił jej odejść i być szczęśliwą, niech tak będzie. Prawda jest taka, że czasem jedynym sposobem, żeby przeboleć stratę, to fizycznie zdystansować się do sytuacji. Wstaję, podchodzę do niego i klepię go w ramię. - Jesteś dla niej ważny. Ona nie chce, żebyś przez nią cierpiał. Moja córka chce, żebyś był szczęśliwy. Bardzo długo byłeś jej najlepszym przyjacielem i smuci się, że to straciła. Powiedziała mi o tym. Ben kiwa głową i widzę, że myśli. Odchodzę, opieram się o ciężarówkę i patrzę na wirujące w oddali stado szpaków. - Masakra. - Tak jest. - Jedyny sposób, żeby zdystansować się do tego wszystkiego, to fizycznie wyjechać z Nashville. Tutaj nie mogę odejść na tyle daleko, żeby się od niej oddalić. Od nich. Ale dokąd mam jechać? - Czasem nieważne, dokąd, ważne, żeby po prostu jechać. Ben wybucha śmiechem. - Teraz już brzmisz jak Yoda!

- Co w mojej mocy robię. Znów się śmieje, a potem wypuszcza powietrze i pociera tył głowy. - Dzięki. Wzruszam ramionami. - Jaki byłby sens starzeć się i mieć za sobą kupę życiowego gówna, jeśli nie można się tym od czasu do czasu z kimś podzielić? Gadamy jeszcze chwilę, a potem wracamy do domu. Całą drogę milczy, ale to już inne milczenie. Nie tak ponure, mniej wściekłe. Kiedy dojeżdżamy i parkujemy w moim garażu, Ben jeszcze raz dziękuje i idzie do domu. Nie sprawdza, czy Kylie i Oz są na naszym ganku, co poczytuję za postęp. Nell czeka w kuchni. - Co mu powiedziałeś? - Nachyla się do pocałunku, a potem zawisa mi na szyi i staje na palcach. - Powiedziałem mu, że miłość to czyn i że jeśli naprawdę ją kocha, musi pozwolić jej odejść. - John Mayer. Dobry wybór. Śmieję się z tego, że wiedziała, do jakiej piosenki się odwołałem. - Tak. Nie podłapał aluzji, ale warto było spróbować. Znów opada na całe stopy i opiera mi głowę na piersi. - Myślisz, że posłucha? Kiwam głową. - Tak, myślę, że tak. - To dobrze. - Całuje mnie w szczękę. - Cieszę się, że z nim rozmawiałeś. Ktoś musiał. - Gdzie są Kylie i Oz? - Pojechali do niego. Marszczę czoło. - Chciałbym, żeby mieszkał w bezpieczniejszej okolicy. - Ja też. Ale mamy do wyboru pozwolić zamieszkać im razem, a wiem, że o tym rozmawiają, albo zostawić sytuację tak, jak jest. A ja nie do końca swobodnie się czuję, kiedy są tutaj, za zamkniętymi drzwiami. - Ja tak samo. Nell wzrusza ramionami. - Coś czuję, że Oz niedługo sprawi sobie mieszkanie. Oby bezpieczniejsze. - Tak, a Kylie będzie tam przesiadywać tak często, jak jej pozwolimy. Tak źle i tak nie

dobrze. - Wypisz wymaluj bycie rodzicem - puentuje Nell. Śmieję się. - Prawda. Uśmiecha się do mnie. - Ale skoro już mamy wolną chatę... - Wsuwa mi dłonie pod koszulę, a ja odwzajemniam uśmiech i zaczynam się rozbierać. - Tak, pusty dom ma swoje zalety - mówię.

Epilog: Ben

Byle przed siebie Oddaję wykładowcy arkusz egzaminacyjny i wychodzę z sali. Na dworze świeci słońce, więc zakładam okulary. To był mój ostatni egzamin w tym semestrze. Może w ogóle ostatni w Vanderbilt. Nie wiem. Nic nie wiem. No, to nie do końca prawda. Wiem, że serce wciąż mi pęka i kruszy się pod ciężarem tego, co zamierzam zrobić. Wiem, że mam zapakowane auto. Trzy torby, pięć tysięcy w gotówce i dwa razy tyle na koncie. Pełny bak. Brak celu. Brak mapy. Jadę na zachód, tyle wiem. Ale wcześniej trzy przystanki. Najpierw dom. Uściskać mamę, powiedzieć „do widzenia” i żeby się nie martwiła. Potem stadion i pożegnanie z tatą. Oboje wiedzą, że wyjeżdżam, i dlaczego. Nie są zachwyceni, jasne, ale przekonałem ich, że muszę. Obiecałem dzwonić jak tylko będzie okazja. Ostatni przystanek? Studio nagraniowe w centrum, gdzie są Kylie i Oz. Colt mi powiedział, że tam będą. Muszę się pożegnać. Nie mogę zniknąć bez słowa. Znajduję miejsce parkingowe i przechodzę kilka przecznic do studia. Czaruję recepcjonistkę i uśmiechami kupuję drogę dalej, do budki, w której nagrywają. Wchodzę i witam się z producentem. Chyba ma na imię Jerry. Podnosi rękę na znak, że ma być cisza, więc się nie śpieszę. Naciska guzik i pomieszczenie wypełnia się muzyką. Głosami Kylie i Oza. Jerry zsuwa słuchawki z uszu na kark. Jeszcze kilka akordów i piosenka się kończy. Oni mnie jeszcze nie widzieli. A potem już widzą. Kylie mruży oczy, ja czekam i wiem, że wie, że chcę porozmawiać. - Jeszcze jeden numer - mówi, nie spuszczając ze mnie wzorku. - Dobra. Co macie? - pyta Jerry. - Dopiero co napisałam tę piosenkę. Nazywa się Nie twoja. Siada przy pianinie i dotyka klawiszy. Oz zerka na mnie, a potem na nią. On też jest zaskoczony, chyba nie było tego w planie. Kylie śpiewa, patrząc na mnie smutnymi oczami, bez mrugnięcia. Jej głos jest aż lepki od emocji, śliczny, zaskakujący i doskonały. Taki jak ona.

Byłam ja, byłeś ty było wszystko, cała przyszłość. Dni pełne pytań, sny pełne marzeń. Jeden nawias otwarty, coś się mogło zdarzyć. My i nic dziwnego w nas. Miał pokazać czas. Ty i ja, ja i ty. Ja twoja - kto wie? To ja. Może chciałam, może szłam w twoją stronę, choć powoli. Czy los by pozwolił? Nie wiem. Ale mogłam być dla ciebie światem. Już nie byłbyś bratem. Potem nagle, tak jak piorun tnie przez niebo, okazało się że nie jestem twoja, jestem innego. Pełna uczuć i pewności, że to miłość poszłam za nim. Nie chciałam cię zranić,

ale czas upłynął. Już nie jestem twoja. To ja. Trzymam go za rękę, a dla ciebie mam już tylko tę piosenkę. I tęsknotę. Łykam gorzką winę, ale płynę. Nie zdążymy się już zdarzyć. Proszę, przestań marzyć. Bolisz mnie, nie chciałam, uwierz. Proszę, szukaj szczęścia. Proszę wstań już z kolan. Czy nie widzisz? Popatrz, już nie jestem twoja. Nie wypieram się tego tnącego bólu w sercu. Przyjmuję go. Na tym etapie zdążyłem się już przyzwyczaić. Pozwalam jej wejrzeć we mnie, zobaczyć moją krzywdę i rezygnację. Jerry zerka na mnie, wciska jakiś guzik i daje mi znać. - Kylie, mógłbym z tobą porozmawiać pięć minut na osobności? - pytam. Kiwa głową i zsuwa się z krzesła stojącego przed pianinem. Zatrzymuje się obok Oza, szepcze mu coś do ucha i szybko go całuje. On kiwa głową i patrzy na mnie. Myślę, że wie. Mam nadzieję. Robię to także dla niego. A poczucie winy, bo przecież przeze mnie prawie zginął, jeszcze to wszystko pogarsza. Kylie wychodzi z przeszklonej budki, a ja idę za nią na zewnątrz, na słońce. Stoimy w bocznej uliczce, między kubłami na śmieci. Opieram się o ścianę i czekam, aż Kylie stanie naprzeciwko mnie. - Ben, nie wiem, co... - Nie musisz nic mówić - przerywam. - Po prostu mnie posłuchaj. Kochałem cię od bardzo, bardzo dawna. Nie, proszę cię, słuchaj. Jesteś z Ozem. Straciłem szansę. Rozumiem to. Choć nie mogę tego znieść. To boli. Rozpierdala mnie co sekundę, codziennie, taka jest prawda. - Nie zamierzam ukrywać uczuć. - Dostaję świra. Powinnaś być ze mną, nie z nim.

Ale nie zmienię tego. Wiem to. Naprawdę. Gdybym cię kochał, nie chciałbym tego zmieniać. Ale jestem na tyle słaby, że wciąż chciałbym mieć cię dla siebie, chociaż przecież wiem, widzę, kurwa, że jesteś szczęśliwa z Ozem. Więc niech tak będzie. Bądźcie dalej szczęśliwi. - Ben... - zaczyna łamiącym się głosem. - Nie, jeszcze nie skończyłem. - Zmuszam się do spokoju, ale z trudem oddycham. Jeśli nie będę mówił dalej, mogę zrobić coś głupiego, na przykład spróbować ją pocałować, żeby zmieniła zdanie. - Nie skończyłem. Chcę, żebyś była szczęśliwa. Zawsze. A jeśli jesteś szczęśliwa z nim, to... Kurwa. Niech tak będzie. Akceptuję to, bo nie mam wyboru, ale nie mogę udawać, że nie mam z tym problemu, bo tak nie jest. Boli mnie, kiedy cię z nim widzę. Jestem wściekły, zazdrosny, odbija mi i nie wiem, jak to powstrzymać. Jak zmienić podejście. Nie mogę. Chociaż próbowałem, od miesięcy. Nie chodzi nawet o to, że mam nadzieję, że zmienisz zdanie. Wiem, że nie. Ale po prostu nie mogę się powstrzymać od pragnienia tego. Od chcenia. I myślę... że to się nie zmieni, nieważne, ile minie czasu. W każdym razie tak długo, jak będę blisko ciebie. Blisko niego. - Co to znaczy? - pyta ledwie słyszalnym szeptem. Odchodzę kilka kroków i przeczesuję dłonią świeżo skrócone włosy. Są ostrzyżone tuż przy czaszce, żeby łatwo je było utrzymać w porządku przez długie dni jazdy i bez prysznica. Odwracam się do niej, uczę się na pamięć jej twarzy, jej doskonałych rudawych włosów, jasnej skóry, niebieskich oczu, jej ciała. Boże, tak bardzo ją kocham, a nigdy nawet nie trzymałem jej za rękę. - Chodzi mi o to, że nie wiem, jak połączyć miłość do ciebie z przyjaźnią. Nie umiem. Nie sądzę, żeby to w ogóle było możliwe. Więc postanowiłem pokazać ci, że cię kocham, w jedyny sposób, jaki mi jeszcze pozostał. - Uciskam nasadę nosa, głęboko wciągam powietrze, a potem patrzę jej w oczy. Ostatni raz. - Wyjeżdżam. - Wyjeżdżasz? Dokąd? Na jak długo? Wzruszam ramionami i kręcę głową. - Nie wiem. I nie wiem. Wszędzie, byle nie tu, może nawet na zawsze. W każdym razie na tak długo, jak będzie trzeba, żeby się z ciebie wyleczyć. Może znaleźć kogoś innego. Nie wiem. Pociąga nosem. - Nie chcę, żebyś jechał. - Ma mokre oczy, ale ich nie ociera. - Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Znów kręcę głową. - Nie. Jestem twoim najdawniejszym przyjacielem. - Wskazuję na drzwi do studia. -

On jest najlepszym. Kiwa głową. - Więc po prostu... uciekasz. Warczę. - Boże, Kylie! Nie utrudniaj mi tego jeszcze bardziej. - Mam ochotę walnąć w ścianę, kopnąć w kosz na śmieci, całować ją do utraty tchu. Ale nie robię tego. Jestem przyzwyczajony do pragnienia jej i niedawania po sobie poznać. Jestem w tym dobry, w końcu mam prawie dziesięć lat praktyki. - Nie uciekam. Pozwalam ci odejść. - Ale może już nigdy cię nie zobaczę. Kiwam głową. - Tak. To znaczy postaram się wrócić na święta, ale nie wiem, gdzie wyląduję. - A co ze szkołą? Odchodzisz z Vanderbilta? Potakuję. - Skończyłem ten semestr. Nie wypisałem się jeszcze oficjalnie, ale wątpię, żebym wrócił jesienią. Może przeniosę się gdzie indziej. Może spróbuję dostać się na drugi kierunek. Nie wiem. Zresztą nie obchodzi mnie to. Po prostu jadę. Muszę się od ciebie oddalić. Mam cię w sobie. Jesteś w mojej głowie, w moim sercu, w moim życiu, ale nie chcesz mnie w taki sposób, w jaki ja chcę ciebie, a to miasto nie jest dostatecznie duże, więc... Więc... Ona wzdycha i w końcu ociera łzy. - Rozumiem. - Patrzy na mnie. - Kiedy wyjeżdżasz? - Za chwilę. Już się ze wszystkimi pożegnałem. Podchodzi do mnie, a moje serce zrywa się do rozszalałego galopu na sam zapach jej szamponu. Waha się, ale potem obejmuje mnie w pasie. Stoję bez ruchu, nie odwzajemniam uścisku. Nie mam odwagi. Pozwalam jej się przytulać i staram się nie zapomnieć o oddychaniu. W końcu puszcza mnie i patrzy ze stanowczo zbyt bliskiej odległości. Moja ręka podnosi się bez mojej zgody i dotyka jej policzka. - Żałuję... - Za chwilę głos mi się załamie. - Żałuję, że cię nie pocałowałem. Chociaż raz. - Szerzej otwiera oczy i przestaje oddychać, a ja cofam się, zanim zrobię coś głupiego. Ale nie zrobiłem tego. I już nigdy nie zrobię. - Jeszcze jeden krok. - Do widzenia. Odwracam się, a kosztuje mnie to każdy miligram siły woli, jaki mi jeszcze został. - Ben? - Jej głos mnie zatrzymuje. - Poradzisz sobie? Zatrzymuję się, ale się nie odwracam. - Tak. W którymś momencie tak. Długa, pełna napięcia cisza. Chce powiedzieć coś jeszcze. Czuję to i czekam. Ale w

końcu ze smutkiem wypuszcza powietrze z płuc i mówi: - Cześć. Będę za tobą tęsknić. Chciałbym się odwrócić, ale tego nie robię. Mrugam mocno, choć piecze mnie w gardle, w piersi, w oczach. - Tak. Ja też. - Nie jest do końca jasne, nawet ja tego nie wiem, czy miałem na myśli to, że będę tęsknił za nią czy za samym sobą. Może i jedno, i drugie. Nie odwracam się. Nie patrzę na nią, nie patrzę na Nashville, wyjeżdżam za rogatki miasta. Kiedy jestem już na tyle daleko, że nie widzę nic znajomego, włączam radio i przeszukuję piosenki, które załadowałem na drogę. Znajduję tę, która pasuje. To piosenka Kylie, taka, której słuchałem dla niej. Let Her Go Passenger. Słucham jej raz za razem, aż mam całkiem zdarte gardło od śpiewania do wtóru i w końcu pozwalam radiu zabrać mnie w świat innych piosenek, tak jak droga prowadzi mnie w inne miejsca. Pamiętam, co powiedział Colt tamtego dnia nad wodą: czasem nieważne, dokąd, ważne, żeby po prostu jechać. Więc jadę.

Postscriptum: Kylie

Rok później Występy nigdy mi się nie nudzą. Atmosfera cudowności nie zanika. Za każdym razem, kiedy wychodzimy z Ozem na scenę, czuję, że żyję. Tak jakby w moich żyłach zamiast krwi zaczynała płynąć żywa energia, a życie stawało się rozleglejsze, bardziej kolorowe i niesamowite. Jesteśmy w trasie z moimi rodzicami i The Harris Mountain Boys. Ta trasa była absolutnie najbardziej niewiarygodnym doświadczeniem w moim życiu. Każdy dzień, nawet jeśli spędzony tylko w autobusie, którym przemierzamy kraj, przynosi nowe radości i nowe, ekscytujące doświadczenia i uczucia, coś do wysłuchania albo do robienia. Oz i ja jesteśmy coraz lepsi z każdym występem. Nie zaskoczyło mnie, że zmienił się w niezmordowaną machinę do produkcji tekstów. Ma nieskończone pokłady emocji i przeżyć, z których może czerpać, a kiedy w końcu namówiłam go, żeby spróbował, okazało się, że nie może powstrzymać wylewających się z niego słów. Mnie to pasuje, bo wolę pisać muzykę. To ostatni odcinek naszej letniej trasy wzdłuż północnej granicy i dalej do Michigan, skąd pochodzą rodzice, a potem z powrotem do Nashville. Tam będzie ostatni koncert trasy i jestem śmiertelnie przerażona. Ogłoszono go niecały miesiąc temu, a bilety sprzedały się w ciągu godziny. Wyprzedaliśmy całe Ryman. W godzinę! Wszystkim zarządzał Andersen. Zainteresował nami prasę i wzbudziliśmy emocje, o jakich nie mog­libyśmy marzyć. Moi rodzice zaplanowali trasę, ale Andersen wykorzystał kontakty w branży, żeby ludzie o nas mówili. Co do mnie i Oza? Boże, kocham tego gościa. W czasie trasy nie mieliśmy wielu okazji do bycia ze sobą sam na sam, w końcu jeździmy jednym autokarem z rodzicami, a oni nie pozwalają nam spać w jednym łóżku. Ale nie szkodzi. Wymykamy się po koncertach albo w trasie w trakcie przerw na jedzenie. Gareth, Amy i Buddy są raczej w naszym wieku, więc rozumieją nasze potrzeby i kiedy tylko jest to możliwe, szukają sposobu, że zapewnić nam trochę prywatności w ich autokarze. Ozowi też nie brakuje pomysłów. Raz, w Portland, złapał mnie za sceną i zaciągnął w jakieś miejsce, gdzie było pełno skrzyń ze sprzętem. Przycisnął mnie do ściany, tak że zasłaniały nas dwa stosy skrzyń nawet nie wiem z jaką zawartością. Byliśmy całkiem niewidoczni i on to w pełni wykorzystał. Przytrzymał mnie biodrami przy ścianie i

pospiesznie podciągał mi długą do łydek spódnicę. Oplotłam go nogami w pasie i uśmiechnęłam się w jego szyję, kiedy odkrył, że nie mam na sobie bielizny. Chichot z jego zdziwienia szybko zmienił się w jęk pożądania, a potem w z trudem stłumiony krzyk, gdy mnie wypełnił. Uciszył mnie pocałunkiem, miażdżył ustami moje wargi i połykał moje krzyki, jęki i oddechy, a w zamian dawał mi swój oddech, trzymając mnie cały czas silnymi dłońmi za tyłek. Już w chwilę potem oboje drżeliśmy, dyszeliśmy ciężko i poprawialiśmy ubrania, w samą zresztą porę, bo między skrzyniami pojawił się technik dźwięku, poszukujący jakiegoś kabla. Szczerzył się do nas tak, jakby doskonale wiedział, co robiliśmy. Nie wiem, jak to o mnie świadczy, ale w ogóle by mi nie przeszkadzało, gdyby wiedział. Ja wciąż chodzę do szkoły, do Belmont. Studiuję zarządzanie w przemyśle muzycznym. Uwielbiam występy i będę je kochać aż do śmierci, ale niesamowicie kręci mnie też techniczna, biznesowa strona tej branży. Uwielbiam pracować z Andersenem nad uzyskaniem dokładnie tego dźwięku, o jaki chodzi, próbować i poprawiać aż piosenka jest idealna. Myślę, że Oz jest zadowolony z występów. Zakumplował się z moim tatą, rozmawiają nawet o otwarciu wspólnie warsztatu zajmującego się restauracją starych aut. Tata kiedyś zarabiał tym na życie, a Oz ma talent do takiego dopracowywania szczegółów, że samochody wyglądają autentycznie. W każdym razie chyba tak mówił tata, bo ja nie mam bladego pojęcia, co by to miało znaczyć. Zastanawiam się jednak nad naszą wspólną przyszłością. Jesteśmy w sobie zakochani i wiem, że żadne z nas nigdy nie będzie z nikim innym, ale ja ciągle mieszkam z rodzicami. Oz ma swoje mieszkanie i kiedy jesteśmy w Nashville, spędzam u niego więcej nocy niż w domu, ale... to nie to samo. A ilekroć poruszam temat oficjalnego wprowadzenia się do niego, zmienia temat i sprawia wrażenie, jakbyśmy mieli jeszcze milion lat na rozwiązanie tej kwestii. Przecież ja wiem, że mamy czas, ale chcę z nim być stale i to natychmiast. Nie chcę ciagle wracać do rodziców po czyste ubrania. Nie chcę być rozdzielona pomiędzy ich dom a Oza. Teraz należę do niego. On jest moim domem. Ale on wyraźnie nie chce się śpieszyć. To jego wymówka: nie ma się po co śpieszyć. Co to ma niby znaczyć?! Zanim zaczęliśmy ze sobą sypiać, znaliśmy się kilka miesięcy. Mniej więcej w tym samym czasie upewniliśmy się, że się kochamy. Minął niecały rok i już byliśmy razem na poważnie. Jak można się jeszcze bardziej śpieszyć? Ja nie potrzebuję więcej czasu. Nie chodzi o to, że na niego naciskam, żeby się oświadczył. Jeszcze nie oczekuję takich kroków. Znaczy, żeby było jasne, zgodziłabym się, zanim zacząłby mówić, ale wiem, że to duża sprawa. Dla mnie też, ale dla faceta na pewno bardziej, szczególnie dla

takiego nomady jak Oz. Może on wciąż ma potrzebę wędrówki, bycia w drodze. Ale nie sądzę, żeby po prostu wstał i wyjechał. Chciałby, żebym jechała z nim, a ja nie mogę nigdzie jechać, dopóki nie skończę studiów. W efekcie jestem bardzo szczęśliwa, ale wciąż jest we mnie małe ukłucie niecierpliwości. Jakby kamyczek w bucie, który nie boli, ale wkurza. Chcę robić z Ozem wszystko i chcę tego teraz. Im bliżej koncertu w Nashville, tym bardziej jestem zdenerwowana. Nie wiem dlaczego. Oz też się dziwnie zachowuje. Wychodzą z tatą o różnych porach, coś szepczą. Wiem, że piszą piosenkę. Wiem, jak wygląda pisanie piosenki, i wiem, że faktycznie to robią, ale skąd ta tajemnica? Jak podchodzę bliżej, milkną i już zaczyna mnie to niepokoić. Poza tym Oz ciągle rozmawia przez telefon, a ja nie wiem z kim ani dlaczego. Coś się święci i chcę wiedzieć, co. Dzień przed Nashville jesteśmy w Detroit na przedostatnim koncercie. Fox Theater jest pełny. Oz jest zdenerwowany, rozproszony. Rodzice prawie już skończyli swoją część, a ja i Oz mamy zaczynać naszą. Biorę go za ręce, staję z nim pierś w pierś i patrzę w jego szarobrązowe oczy. - Oz... Wiem, że coś przede mną ukrywasz. Więc powiedz mi, czy mam się czym martwić. Powiedz, jeśli dzieje się coś złego. Ze mną, z nami. - Brzmię strasznie niepewnie i nie podoba mi się to, ale potrzebuję jego zapewnień. Oz styka się ze mną czołem i wzdycha. - Nie masz się czym martwić. Wiem, że ostatnio zachowywałem się dziwnie, przepraszam. To nic złego, przysięgam. Kocham cię, tylko ciebie i nigdzie się nie wybieram. - No to o co chodzi? Uśmiecha się szeroko. - Planuję małą niespodziankę. Ale nic więcej nie powiem. Marszczę brwi. - Oj proszę, daj podpowiedź! Kręci głową. - Nie, żadnych podpowiedzi. A potem wchodzimy na scenę i nie ma już czasu na gadanie. Muszę stłumić ciekawość i na nowo się skupić. Koncert jest rewelacyjny, ale przez całą drogę z Detroit do Nashville Oz jest nerwowy, nieobecny i dziwny. Tata zerka na mnie, potem na Oza, a potem się śmieje. Nie chodzi o to, że nie lubię niespodzianek. Lubię. Tylko że... to z jakiegoś powodu

wydaje mi się ważne i nie wiem, czego się spodziewać. Ale wygląda na to, że będę musiała poczekać. W końcu docieramy do Nashville i możemy spędzić noc we własnych łóżkach. W piątek wieczorem mamy jeszcze wspólną kolację na koniec trasy, z mamą, tatą, Ozem, Amy, Garethem, Buddym i członkami ekipy, którzy jeździli z nami od kwietnia. Teraz są jak rodzina, a wiem, że Oz zbliżył się szczególnie z technikami od gitar. Cieszę się, bo wiem, że niełatwo mu się zaprzyjaźnić, więc jestem szczęśliwa, że otwiera się trochę na innych. Całą sobotę spędzamy w Rymanie, ćwiczymy, dopinamy listę utworów, sprawdzamy wszystko i ustawiamy. Potem, kiedy myślę, że nareszcie spędzę kilka chwil sam na sam z Ozem, on znika z tatą. Parskam, bo jestem zła, i idę do mamy. - Mamo, o co w tym chodzi do cholery? Mama tylko wzrusza ramionami i kręci głową. - Nie wiem, skarbie. To jakaś wielka tajemnica. Tata nie chce mi powiedzieć, bo mówi, że to by zepsuło całą niespodziankę. - Obejmuje mnie. - Ale mogę ci coś powiedzieć. Kiedy mężczyźni robią coś takiego z własnej woli, i nie włączają nas w to, wiadomo, że to będzie coś romantycznego. Muszą mieć w zanadrzu coś naprawdę imponującego i romantycznego, żeby się tak zachowywać. Naprawdę nie wydaje mi się, żebyś miała powód do zmartwienia. Po prostu bądź przygotowana na wszystko. Przytulam się do niej. - On nigdy nie ma przede mną tajemnic. Nie mogę się w tym odnaleźć. Mama się śmieje. - Wiem, skarbie, ale postaraj się nie świrować. Oz cię kocha i tylko to się liczy, tak? Kiwam głową i odsuwam zmartwienia. - Tak. W końcu tata i Oz wracają i jemy we czwórkę kolację. Oni zachowują się, jakby nic się nie stało i ja też się staram. Później jedziemy z Ozem do jego mieszkania i postanawiam wziąć go sposobem. Jak tylko zamyka za nami drzwi, popycham go na ścianę, zabieram mu klucze, odrzucam je i nie przejmuję się, gdzie wylądowały. Oz mruży oczy, jakby wiedział, co planuję. Ma na sobie białą koszulę, więc nie mam problemu z rozebraniem go i po chwili jest obłędnie seksowny w samych niebieskich dżinsach i butach. Zostawiam go na sekundę, żeby się rozebrać, ściągam koszulkę, stanik, dżinsy i majtki, wszystko to w rekordowym czasie. Kiedy jestem już naga, całuję jego szczękę, potem pierś, potem żebra i pępek. Rozpinam mu pasek, rozporek i ściągam dżinsy w dół uda, a razem z nimi zjeżdżają też bokserki, które

odsłaniają czubeczek jego fiuta. Uśmiecham się. Oz oblizuje usta i głęboko wciąga powietrze. - Kylie, skarbie, co zamierzasz tam robić? Zdejmuję mu bokserki, nie spuszczając go z oka. - A jak myślisz, co zamierzam? - Myślę, że chcesz wydobyć ze mnie informację. Biorę go do ust i mocno ssę, czuję smak jego ciała i płynu, który już zaczyna się wydostawać prosto na mój język. Kiedy on jęczy, odsuwam się. - Działa? - Nie. - Wplata mi palce we włosy. - Musisz spróbować jeszcze raz. Śmieję się, a potem ponawiam próbę. Tym razem łapię go ręką przy nasadzie i przesuwam palcami wzdłuż, pracując nad główką ustami i językiem. Kiedy zaczyna się poruszać w rytm ssania i wiem, że jest blisko, znów się odsuwam. - A teraz? Powiedz mi, co się dzieje, a ja pozwolę ci dojść w moich ustach. Wiem, jak to uwielbiasz, a minęło już sporo czasu. Chyba ostatnio aż w Montanie, tak? Wiesz, że tego chcesz. Jęczy. - Niech cię szlag, Kylie, to wstrętne, okrutne i niepotrzebne dręczenie mnie! Śmieję się i muskam jego główkę językiem. - Ale skuteczne, prawda? Drży i napiera biodrami, żeby zbliżyć się do moich ust i znaleźć ukojenie. Nie pozwalam mu. - Kurwa, skarbie, nie powiem ci. To niespodzianka. Fajna niespodzianka. Chcesz, żeby to była niespodzianka. Po prostu mi zaufaj, dobrze? - Warczy. - Zaraz zwariuję. - To chociaż podpowiedź - żebrzę. Syczy, kiedy przesuwam palcami w górę i w dół. - Kurwa. Kurwa! Jeśli dam podpowiedź, pozwolisz mi dojść? - I to jak, skarbie. Obiecuję. Śmieje się, a potem opiera głowę o ścianę. Przesuwam dłonie, ale zaraz potem je odrywam. Nie może przestać się poruszać i wiem, że go mam. Ale nagle porusza się jak atakujący wąż. Bez ostrzeżenia, bez szansy na moją reakcję. W jednej sekundzie ja mam kontrolę, klęczę przed nim i rękami i ustami prowadzę go do spełnienia, a w następnej opieram się na rękach, a on jest za mną. Otwieram usta, żeby zaprotestować, ale wydobywa się z nich tylko stłumiony jęk. Jest

we mnie, wsuwa się głęboko, szybko, ostro, a ja mogę tylko jęczeć. - Boże, Oz. Jezu. - Wszystkie moje plany i zamiary legły w gruzach. Teraz on ma władzę, zaciska dłonie na moich biodrach, przyciąga mnie do siebie, wyrywa mi z gardła jęk. Nachyla się i skubie mnie w ucho. - Chcesz podpowiedzi, skarbie? Oto podpowiedź: niespodzianka. Naprawdę, naprawdę wielka - ostatnie słowo podkreśla mocnym pchnięciem, od którego lecę naprzód niespodzianka. Nie mogę na niego nie napierać, potrzebuję tego, co może mi dać. - Czemu nie chcesz powiedzieć? - Bo musisz poczekać do jutra. - Oddycha mi do ucha, a jego oddech jest gorący. - Nie ufasz mi, skarbie? - Ufam - dyszę. - Więc niech to będzie niespodzianka. Jestem już na krawędzi, jeszcze kilka pchnięć i dojdę z wielką mocą. - Dobrze, Oz, dobrze, ufam ci. Wychodzi ze mnie, a ja krzyczę z niedowierzaniem. - Nie! Kurwa, Oz, wracaj, proszę. Potrzebuję cię, już prawie to miałam. Śmieje się i czuję, że wsuwa we mnie samą końcówkę, ale to nie wystarczy. - Ufasz mi? Kiwam głową i kołyszę się, żeby go odzyskać w sobie. - Tak, Oz, ufam ci. Porusza biodrami i zapewnia mi mikroskopijne, płytkie, ledwie wyczuwalne i drażniące pchnięcia. - Nie chciałabyś mi zepsuć niespodzianki, prawda? - Nie... Nie... - Pragnę spełnienia, bezwstydnie go błagam. - Proszę cię, proszę... Jęczy, powarkuje. - Chciałaś być cwana. To było bardzo podstępne i okrutne. - Przepraszam. Ja tylko... Umieram z ciekawości. Wysuwa się i znów jęczę, ale wtedy przewraca mnie na plecy, zarzuca sobie moje nogi na ramiona i wchodzi we mnie nagle, mocno i doskonale. - Nieprawda. Umierasz ze strachu. - Tak, bo nigdy nie miałeś przede mną tajemnic. - Wiem, ale to dobra tajemnica. - Dobra?

Wysuwa się i wraca, a ja jęczę żałośnie. - Tak, Cukiereczku. Bardzo dobra. I nic więcej ci nie powiem. - Ale było blisko, co? - Patrzę na niego między swoimi nogami. Kiwa głową, a powieki mu opadają i oczy w końcu się zamykają. - Bardzo blisko. Jak myślisz, czemu robimy to na podłodze? Jeszcze kilka sekund i bym ci powiedział. Jęczę, trochę z frustracji, trochę z rozkoszy, bo on zaczyna nacierać szybko i mocno. - Naprawdę prawie cię miałam? Jęczy. - Tak, skarbie. Te twoje słodkie usteczka... Cholera, już prawie jestem... - Lepiej teraz nie przestawaj. Nie przestawaj. - W życiu... I wtedy eksplodujemy razem. Obejmuję go nogami za szyję, a on się nade mną nachyla, więc zaciskam go jak w szczypcach. Oboje dyszymy, trzęsiemy się, kołyszemy razem i oddychamy razem. Przez chwilę spoczywa na mnie całym ciężarem, a potem wstaje, unosząc mnie w ramionach, i niesie do swojego łóżka. - Nie mogę uwierzyć, że chciałaś mnie tak podejść. Śmieję się i kulę w jego objęciach. - Wyssać z ciebie prawdę? - Tak. Naprawdę tak trudno mi zaufać? Muskam palcami jego fiuta, bo już potrzebuję więcej. - Tak. Zachowywałaś się naprawdę dziwnie. Śmieję się, a potem wydaję jęk, bo on zaczyna twardnieć mi w dłoni. - Boże, Kylie, czy mi się zdaje, czy jesteś nienasycona? - Przeszkadza ci to? - W życiu! Jestem największym farciarzem na świecie, Cukiereczku, i dobrze o tym wiem. Ale naprawdę myślałaś, że mógłbym zrobić coś, żeby cię skrzywdzić? - Nie. - Przerzucam nogę nad jego biodrem i dosiadam go. - Po prostu... Chyba wciąż nie mogę uwierzyć, jak bardzo cię kocham, jaka jestem przy tobie szczęśliwa i boję się, że coś to zniszczy. - Nic tego nie zniszczy, Kylie. Nic na całym świecie. Tym razem robimy to powoli i łagodnie. On cały czas patrzy mi w oczy, a kiedy wspólnie eksplodujemy w sobie, dotyka moich ust, nasze oddechy się zlewają, a niebo

przemyka przez nas, łącząc nasze dusze w jedno. Niedziela, dzień koncertu. Wszyscy jesteśmy zdenerwowani. To największy koncert, jaki którekolwiek z nas kiedykolwiek zagrało, nawet mama i tata. The Harris Mountain Boys grają pierwsi, potem rodzice, a na końcu ja z Ozem. Po naszym planowym występie wychodzą rodzice i gramy we czworo kilka piosenek, a potem dołączają jeszcze Amy, Gareth i Buddy i improwizujemy prawie pół godziny, a widownia szaleje. Koncert się kończy. Wszyscy dziękujemy, kłaniamy się i chłoniemy dziką energię tłumu. Światła gasną i zaczynamy schodzić ze sceny. Ale one nagle znów się zapalają, a tata i Oz wracają i podłączają gitary. - Nie macie nic przeciwko, żebyśmy zagrali jeszcze jedną piosenkę? - pyta tata do mikrofonu. - Nie! - dochodzi wrzask widowni. Mama i ja patrzymy na siebie. Tego nie było w planie, więc to jest ta niespodzianka. - To dobrze, bo ja i Oz coś przygotowaliśmy. - Tata klepie Oza po ramieniu. Oz jest naprawdę zdenerwowany, widzę to po ramionach i po tym, że skrobie butem po podłodze sceny. - To niespodzianka dla was - mówi Oz - bo dzięki wam mogliśmy to zrobić i kochamy was za to. Ale to także niespodzianka dla dziewczyn. Szczególnie dla Kylie. - Odwraca się i przywołuje mnie. - Chodź tu, skarbie. Colt patrzy na mamę. - Nelly, ty też chodź. Nikt nie wie, co myśleć. Ja i mama wychodzimy na scenę, a dwóch techników przynosi nam stołki. Siadamy bokiem do widowni, bardziej zwrócone do chłopaków na scenie. - Może jest tu ktoś na tyle wiekowy, że widział nasze pierwsze koncerty z Nell i pamięta jedną wyjątkową noc w Nowym Orleanie. - W oczach taty widać miłość, która zdradza sekret ich dwudziestoletniego małżeństwa. - Wtedy zagrałem pewną piosenkę. Wyjątkową. Nie graliśmy jej na żywo, sam już nie wiem, ile lat. Dziesięć? Czy ktoś pamięta ten koncert? I to, jaką piosenkę zagrałem? Oz poprawia naciąg strun gitary akustycznej i zakłada na nie capo. Obserwuję go, a on patrzy mi w oczy. Widzę, jest zdenerwowany i uśmiecham się, żeby dodać mu otuchy. Widownia jest niezmordowana, mówią coś, aż w końcu z tyłu sali rozlega się

pojedynczy krzyk: - Tylko ty! Tata kiwa głową. - Tak jest. Teraz usłyszycie wyjątkową wersję tej piosenki. Oz i ja pozmienialiśmy trochę na tę okoliczność, więc teraz nazywa się trochę inaczej: Tylko ty mnie ocalisz. Klepie w pudło gitary, odliczając, i obydwaj zaczynają grać. Mama patrzy z ustami zasłoniętymi dłonią, a potem odwraca się, żeby na mnie spojrzeć i już ma mokre oczy. Przekręca na palcu pierścionek z brylantem. Oj! Oj! Coś mi przychodzi do głowy, kiedy tata i Oz zaczynają razem śpiewać. Niczyj na zawsze, sam, niezniszczalny, pustka, bezsłowie, zmarszczona brew. I wtedy nagle, ktoś, kto rozumie, wyciąga rękę nie cofa się. Bardziej niż ja wierzysz, że nie jestem zły. Jeśli ktoś mnie ocali, to tylko ty. Zawołaj deszcz, niech zgasi ogień, nie chcę już płonąć nie chowam łez. Czas się nie skończył, świat się nie zaczął pozwól mi podejść, nie skrzywdzę cię. Odbierz mi oddech, zaśpiewaj dla mnie, weź mnie do siebie, nie chcę już biec. Bardziej niż ja wierzysz,

że nie jestem zły. Jeśli ktoś mnie ocali, to tylko ty. Tata gra, ale technicy ściszają muzykę, tak że milknący refren jest jakby ścieżką dźwiękową dla tego, co się tu zaraz wydarzy. Oz przekręca gitarę na plecy, odwraca się do mnie i zdejmuje mikrofon ze stojaka. - Kylie, to ten moment. Jesteś gotowa? - Uśmiecha się i staje przede mną. Mogę tylko kiwnąć głową i starać się nie zapomnieć o oddychaniu. - Dwadzieścia lat temu twój tata zagrał tę piosenkę dla twojej mamy. Szukałem jakiegoś wyjątkowego sposobu dla nas i on pomyślał, że to będzie idealne. Oglądałem nagranie z tamtych oświadczyn i nie wstydzę się przyznać, że zazdrościłem Coltowi tego, jaki był zajebisty. Jestem wdzięczny, że nie miał nic przeciwko, żebym podwędził mu ten patent, a wręcz bardzo pomógł, żeby było jeszcze bardziej idealnie. - Bierze głęboki wdech i sięga do kieszeni. - Kocham cię. To jesteś ty, jesteś dla mnie. Ocaliłaś mnie, wiesz o tym. Życie mnie nie oszczędzało. Dostałem w tyłek i naprawdę zacząłem się zapadać, tracić nadzieję. I wtedy poznałem ciebie, a ty dałaś mi powód do trzymania głowy nad powierzchnią. Nauczyłaś mnie pływać. Nauczyłaś mnie żyć. I zamiast się poddać, zakochałem się. Rzuciłaś na mnie czar i codziennie z nową mocą przekonuję się, że tylko ty mogłaś mnie pokochać i tylko ty mnie mogłaś ocalić. Płaczę, bezwstydnie szlocham i nie obchodzi mnie, że wszyscy patrzą. Wstaję i wyciągam rękę do Oza, ale on klęka u moich stóp na jedno kolano, a w ręce trzyma pierścionek. To mały, prosty pierścionek, cienka obrączka z białego złota i brylancik, ale dla mnie, w tej chwili, jest to najpiękniejsza rzecz, jaką w życiu widziałam. Nie licząc twarzy Oza i miłości w jego oczach. Patrzy na mnie i widzę, że zmaga się ze swoimi emocjami. - Kylie Calloway, czy... Nie daję mu dokończyć. Padam na kolana i rzucam się na niego, przyciskam usta do jego warg. Upadamy na scenę, widownia szaleje, wyje, gwiżdże, klaszcze. Oz nadal trzyma pierścionek i mikrofon, mimo że leżę mu na piersi, a on podnosi mikrofon do ust. - Rozumiem, że to znaczy „tak”? Podnoszę lewą rękę, a on wsuwa na nią pierścionek. Zabieram mu mikrofon. - Tak! Oczywiście, że tak. Z całego serca tak! Znów się całujemy, nie zważając na tysiące osób, które na nas patrzą. Słyszę głos taty. - Ja nie mogę znów cię poprosić, żebyś za mnie wyszła, dziewczynko Nelly, ale mogę

powiedzieć ci, że ostatnie dwadzieścia lat było idealne. Mogę ci powiedzieć, że kocham cię dzisiaj nieskończenie mocniej niż tamtego dnia. I mogę obiecać, że każdą chwilę następnych dwudziestu lat poświęcę na kochanie cię jeszcze bardziej. Widownia z trudem to znosi. Całkiem oszaleli z radości. W końcu ja i Oz musimy się od siebie odsunąć, bo robi się za gorąco. Mama też płacze i wyrywa mikrofon Ozowi. - Wiesz, co jest zabawne? Że ja też nie pozwoliłam Coltowi dokończyć jego oświadczyn. Wygląda na to, że jaka matka, taka córka. - Potem patrzy na Oza. - Nie masz na nazwisko Calloway, ale jesteś tak podobny do mojego męża, że czasem mnie to przeraża. Ale naprawdę nie wyobrażam sobie lepszego kandydata na męża mojej córki. - Następnie patrzy na tatę. - Skarbie, jesteś tak doskonały, że kręci mi się od tego w głowie. Kocham cię tak, że nie umiem tego wyrazić. Całe życie starałam się pokazywać ci, jak bardzo, ale nigdy nie udało mi się jak należy. Cieszę się, że mamy resztę życia na doskonalenie tej sztuki. Teraz ja zabieram mamie mikrofon. - Moja kolej! Wszyscy jesteście tak romantyczni, że to prawie nieznośne, ale kocham cię, Oz. Rzuciłeś na mnie jakiś czar i cieszę się, że nie pozwoliłeś mi wyłudzić od siebie tej tajemnicy. - Rodzice wywracają oczami, ale ja mówię dalej. - Mamo, tato... Dziękuję wam. Za wszystko. I wam, naszym fanom. Dzięki, że to wytrzymaliście. Za to, że nas wspieraliście w czasie tej trasy i za ten cudowny koncert w naszym rodzinnym mieście. Nie przestali cały czas wiwatować, ale teraz robią to coraz głośniej aż w końcu niemal ogłuszająco. Wszyscy czworo wstajemy, bierzemy się za ręce, stajemy twarzami do widowni i kłaniamy się. Musi minąć dziesięć minut, zanim wydają się gotowi, żeby pozwolić nam odejść. Wszyscy jesteśmy poruszeni, schodzimy ze sceny napompowani adrenaliną, a jak tylko ­znikamy ­widowni z oczu, odwracam się i padam Ozowi w objęcia. - Nie mogę w to uwierzyć! - Chowam twarz w jego szyi. - To było doskonałe. Absolutnie doskonałe. On się tylko śmieje. - Nie byłem pewien, czy spodoba ci się ten pomysł, ale twój tata mnie przekonał, że jesteś wystarczająco podobna do swojej mamy, żeby docenić takie oświadczyny. Myślałem po prostu, że zwykle zaręczyny, przy kolacji, nie będą dostatecznie wyjątkowe. - Były cudowne! Uśmiecha się szeroko i stawia mnie na ziemi. - Mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę.

- Naprawdę?! Jaką? - Nie przychodzi mi do głowy nic, co mogłoby mnie jeszcze zaskoczyć. Oz sięga do tylnej kieszeni i wyjmuje komplet kluczy. - Pamiętasz ten mały domek, który widzieliśmy? Przed rozpoczęciem trasy wybraliśmy się z Ozem na przejażdżkę. Zgubiliśmy się na przedmieściach i przypadkiem znaleźliśmy cudowny mały domek na sprzedaż. Wysiadłam z auta, zaglądałam do środka przez szyby i zachwycałam się po dziewczyńsku. Zaczęłam marzyć, że jest nasz, i nawet próbowałam przekonać Oza, żebyśmy go kupili, ale on zawsze szybko zmieniał temat. Powiedział tylko, że jeszcze nie jesteśmy gotowi, więc odpuściłam. Prawie. Mogło się zdarzyć, że co jakiś czas sprawdzałam w Internecie w portalu z nieruchomościami, czy dalej jest na sprzedaż... - Pamiętam - mówię i już czuję, że przeszywa mnie fala emocji. Oz wkłada mi klucze do ręki. - Jest nasz. - Naprawdę?! - Wydaję z siebie niemal nieznoś­ny dla ucha pisk. Muszę to jakoś zamaskować: - To znaczy... Naprawdę? Kupiłeś go? Wzrusza ramionami. - Tak. Ale nie sam. - Wszystkiego najlepszego z okazji zaręczyn, skarbie. To, że Oz pozwolił tacie na pomoc w kupieniu mi domu, jest... niesamowite. Nie wiem, kogo ściskać najpierw i w efekcie rzucam się na nich obu. - No nie mogę! Bardzo was kocham. - Ja ciebie też, skarbie - mówią tata i Oz w jednej chwili. Mogę się tylko roześmiać i usiłować nie rozpłakać po raz trzeci w ciągu dwudziestu minut. - Kiedy się wprowadzamy? - Zamówiłem ciężarówkę w firmie przeprowadzkowej na jutro. Wezmą moje rzeczy z mieszkania i twoje z domu. Obok pojawia się Kate i mnie przytula. - Tak się cieszę. Ale będzie bardzo pusto bez Oza. Oz wywraca oczami i przyciąga mamę do siebie. - Przecież wiesz, że będziemy cię odwiedzać. I ty też będziesz zawsze mile widziana. Byle nie za często... Kate parska, ale klepie Oza po piersi.

- Wiem, skarbie. Potem rozpętuje się nowe szaleństwo. Ekipa nam gratuluje, Andersen chce uścisnąć rękę wszystkim jednocześnie, a menedżer trasy mówi, że czeka długa kolejka po autografy. A ja przez cały czas nie mogę przestać zerkać na pierścionek na moim palcu i wyobrażać sobie, jak cudownie będzie być z Ozem przez cały czas. Myślę, że naprawdę cudownie. W samochodzie, kiedy w końcu jesteśmy sami, powstrzymuję Oza od zapalenia silnika. - Dzięki tobie moje życie jest doskonałe. Wiem, że powiedziałeś, że cię uratowałam, ale ty mnie też uratowałeś. A teraz będziemy razem mieszkać. Czy może być jeszcze lepiej? - Chyba nie... - mówi Oz i mnie całuje. - Albo... Chwileczkę. Jedźmy do domu, to ci pokażę.

Playlista piosenek występujących w książce

Monolith - Stone Sour We Stitch These Wounds - Black Veil Brides Home Sweet Hole - Bring Me the Horizon Life of Uncertainty - It Dies Today Breaking Out, Breaking Up - Bullet for My Valentine I’m Still a Guy - Brad Paisley Goodbye Town - Lady Antebellum Four on the Floor - Lee Brice Hell on Wheels - Brantley Gilbert The Sadness Will Never End - Bring Me the Horizon In Place of Hope - Still Remains A Beast Am I - Amon Amarth Freedom Hangs Like Heaven - Iron & Wine Come On Get Higher - Matt Nathanson Kiss Me - Ed Sheeran Cannery River - Green River Ordinance Set Fire to the Third Bar - Snow Patrol (feat. Martha Wainwright) Down - Jason Walker She Is Love - Parachute Love Is a Verb - John Mayer Let Her Go - Passenger

Od Autorki

Ta książka nie była łatwa do napisania. Jej akcja dzieje się w czasie, kiedy dzieci Nell i Colta oraz Bekki i Jasona są już dorosłe, a więc jakieś osiemnaście lat po wydarzeniach opisanych w książkach Tylko ty, Tylko my wbrew wszystkim oraz Tylko my na zawsze. Musiałoby się to więc odbywać w przyszłości. Żeby jednak nie odchodzić od tradycji zapoczątkowanej w poprzednich książkach, musiałam wprowadzić muzykę, stanowiącą tło tej opowieści. Szukałam utworów, które uchwycą osobowość bohaterów i odzwierciedlą rdzeń historii, jej rytm i narrację. Piosenki pojawiające się tutaj pochodzą więc z naszych czasów, z teraźniejszości. Wymyślanie całej kultury popowej i piosenek nurtu indie, które mogłyby wydarzyć się w przyszłości, nie dałoby takiego samego efektu. To musiały być piosenki, które możecie znaleźć na YouTube, na iTunes, w Grooveshark, Spotify czy w innych miejscach. Starałam się, żeby wyglądało na to, że to utwory dobrze znane Kylie i Ozowi, chociaż przeczy temu chronologia zdarzeń. A co do muzyki Oza... Ona nie jest dla wszystkich. To gatunek bardzo odległy od piosenek, które zwykle wykorzystuję w moich książkach i jestem świadoma, że niektóre - a może nawet wszystkie - czytelniczki nie będą się przy nich dobrze bawić ani ich nie zrozumieją. To heavy metal i różne jego podgatunki. To muzyka Oza, ważna dla niego i kluczowa dla postaci, jaką był przez większość opowieści. A ja, jako autorka, musiałam dotrzeć do sedna tego, kim był, wejść do jego duszy i głowy. Chciałabym w tym miejscu bardzo podziękować mojemu szwagrowi, który zasugerował mi zespoły, chociaż wiem, że nie przeczyta ani tej książki, ani notki. Ale i tak dzięki!