Wolff Tracy - Ethan Frost 01 - Ruined PL

Całość tłumaczenia jest własnością biochem89. Zakaz rozpowszechniania.

Rozdział 1 Nikt mi nie powiedział, że powodem dla którego para moich zupełnie nowych szpilek Christiana Louboutins’a określana jest mianem zabójców, jest to, że zanim dzień się skończy, one mnie faktycznie zabiją. Oh, wiem co sobie myślisz. Czego innego miałabym się spodziewać po parze pięciocalowych, krwisto-czerwonych szpilek? Nawet o tych niosących obietnicę komfortu? Mimo to, każda kobieta wie, że po kilku godzinach i kilku milach nawet najwygodniejsze obcasy stają się narzędziem tortur. Nawet ja to wiem, i to o czymś świadczy, biorąc pod uwagę, że większość swojego życia spędzam w starych jeansach i jeszcze starszych koszulkach. I w balerinach. Jestem wielką fanką balerinek. W tej chwili praktycznie mogłabym sprzedać swoją duszę za jedną parę. Dlatego też zdecydowałam, że dziś założę parę całkowicie praktycznych butów. Granatowe z odkrytymi palcami, z dwucalowymi obcasami, które idealnie pasują do wartego pięćset dolarów kostiumu, który mam na sobie. To ten sam kostium, który zachowałam na lepszą część ostatniego semestru i ten sam, który pomógł mi dostać pracę, którą zaczynam dzisiejszego ranka. Moją wymarzoną pracę. Technicznie, sądzę, że to nie do końca jest praca biorąc pod uwagę, że nie zapłacą mi za to- mimo wszystko, pensja jest jakościowym wyznacznikiem bycia zatrudnionym- ale to jest staż. W dziale prawa własności intelektualnej jednej z najbardziej innowacyjnych i najszybciej rozwijających się w kraju korporacji biomedycznych. Nawet na świecie. Jeżeli to nie jest praca i to cholernie dobra, to nie wiem co nią jest. Ale kiedy ostatniej nocy, ułożyłam na moim łóżku cały strój, sprawdzając poszczególne części, czy nie ma na nich plam, podarć, zmarszczek czy też zaciągnięćczegokolwiek co mogłoby mnie ukazać jako biedną studentkę zamiast ambitną i ciężko pracującą przyszłą prawniczkę, którą zamierzam być- moja najlepsza przyjaciółka i współlokatorka była przerażona wyborem mojego obuwia. Stwierdziła, że taki kopiący-tyłki kostium zasłużył na dające czadu buty. To właśnie wtedy wyciągnęła z rozmachem Loubies, jej prezent dla mnie na mój pierwszy dzień reszty mojego życia. Nie mogłam odmówić, nie wtedy kiedy Tori zadała sobie tyle trudu, żeby ten dzień był dla mnie wyjątkowy. I nie wtedy, kiedy nalegała żebym zamieszkała na czas lata w jej salonie, za darmo, żebym mogła pozwolić sobie na wzięcie tego stażu. Abym mogła rozpocząć podróż, która sprawi, że moje marzenia się spełnią.

Więc teraz jestem tutaj, chwiejąc się na niebotycznie wysokich szpilkach i robiąc wszystko co w mojej mocy, żeby nie było po mnie widać jak moje pęcherze się powiększają. A to dopiero pora lunchu. Więc muszę przetrwać jeszcze pięć godzin tortur. Nie byłoby tak źle gdybym mogła zostać przy swoim biurku albo chociażby na tych dwóch piętrach, które zostały przeznaczone dla prawa własności intelektualnej w głównej siedzibie Frost Industries. Skoro jednak to był mój pierwszy dzień w pracy, mój mentor- inny stażysta, który wydaje się być naprawdę miły, będący tu już jakiś czas- pomyślał, że oprowadzenie mnie po całym obiekcie będzie świetnym pomysłem. Obiekcie, który składa się z pięciu głównych budynków i szeregu mniejszych laboratoriów, obejmujących kilka hektarów nieruchomości tuż obok plaży, w słonecznej La Jolla w Kalifornii. To była świetna wycieczka po wielkiej firmie i prawdopodobnie musiałabym się uszczypnąć, gdyby moje buty tego za mnie nie robiły. Ale w końcu zwiedzanie się kończy, uświadamiam sobie gdy idę do ogromnej kawiarni z widokiem na jedną z najładniejszych plaż w San Diego. Dzisiejszego popołudnia nie ma nic do roboty poza lunchem i czterogodzinnym spotkaniem z innymi stażystami, którzy są tu o wiele dłużej niż ja. Na cito mają mnie wprowadzić w sprawy różnych patentów i kontraktów nad którymi będziemy pracować tego lata. Wiem, że to prawdopodobnie brzmi niesamowicie nudnie dla większości ludzi, ale ja nie mogę się tego doczekać. Jest to jedyna rzecz jaką chcę robić od momentu kiedy odkryłam, że bycie Różową Power Ranger nie było w rzeczywistości zbyt opłacalnym wyborem kariery. Robiąc wszystko, żeby nie utykać, staram się nie wyglądać na przytłoczoną w tym ogromnym, przepastnym pokoju z 842 miejscami (liczba ta pochodzi bezpośrednio od mojego mentora, który jest tak dumny z tego miejsca jak zapewne sam Ethan Frost- a może bardziej). Tak jak przedtem Google, Frost Industries słynie z jednej z najnowocześniejszych kawiarni. Z dwoma świetnymi kucharzami i dwunastoma stanowiskami z jedzeniem, którzy raz w tygodniu zmieniają rodzaj serwowanej kuchni- nie wspominając o barach z sałatkami, sokami i deserami- oferuje coś dla każdego. I mają na myśli wszystkich. Nie ważne czy jesteś woźnym czy też wiceprezesem, jak długo masz swoją pracowniczą plakietkę, tak długo jesz za darmo. Śniadanie, lunch, obiad, popołudniowa przekąska. Wszystko to jest na kosz firmy dla pracowników Frost Industries- kolejny powód, dla którego mogłam sobie pozwolić na ten staż. Bez czynszu i rachunków za jedzenie, moje skromne oszczędności powinny wystarczyć dopóki moje szkolne stypendium i praca studencka nie zrównoważą kosztów ostatniego roku studiów. Pomimo tego, że jest już trzynasta, nadal nie jestem głodna- resztki zdenerwowania odnośnie pierwszego dnia w pracy nadal powodują, że mój żołądek odrobinę się przewracadlatego udaję się do baru z sokami. Na dzisiejszy lunch koktajl wydaje się być odpowiedni. Nie jest zbyt ciężki, ale na tyle sycący, żebym dotrwała do obiadu. Poza tym, bar z sokami jest najbliżej mnie, a na tym etapie, liczy się każdy krok. Kiedy tam docieram nie ma żadnej kolejki- dzisiejszego dnia wszyscy wybierają stanowiska z pizzą lub Indiańskim jedzeniem. Za ladą jest dwóch facetów, z których żaden

nie spieszy się zbytnio z przyjęciem mojego zamówienia. Co jest w porządku, skoro i tak jeszcze nie wiem co chcę. Menu nie jest zbyt obszerne- osiem różnych koktajli i sześć różnych soków, w tym jeden z trawy pszenicznej i jeden z buraków, z których żaden nie jest wysoko na mojej liście do spróbowania - więc nie namyślam się za długo. I nadal żaden z facetów nie stara się mnie obsłużyć. Jestem bardziej zaintrygowana niż zirytowana, szczególnie, że wygląda na to, że nie ja jedna jestem tu nowa. Zdecydowanie jeden z facetów poucza drugiego odnośnie sztuki robienia koktajli, przy czym jest bardzo dokładny, mówiąc o takich sprawach jak odpowiedni stosunek soku do owoców i jak ważne jest upewnienie się, że mrożony jogurt posiada określoną temperaturę. Posuwa się nawet do tego stopnia, że instruuje go co do dokładnej ilości jagód dodawanych do aktualnie sporządzanego koktajlu. Okazuje się, że odpowiednia liczba to trzydzieści osiem. Nie trzydzieści siedem. Nie trzydzieści dziewięć. Tylko trzydzieści osiem. Gdyby ta cała przemowa pochodziła od jakiegoś innego faceta pewnie brzmiałaby kretyńsko. Ale ten facet mówiąc o robieniu koktajli jest taki żarliwy, zdeterminowany, że w ogóle nie brzmi kretyńsko. Zamiast tego wypada jak Dalajlama robienia mieszanych drinków. Cierpliwy, mądry, wszechmocny. A facet z którym rozmawia połyka każdą jego sylabę, jakby słowa które wychodzą z jego ust były dokładnymi wskazówkami jak osiągnąć nirwanę. Wbrew sobie jestem rozbawiona i prawie jest mi przykro widząc, że lekcja dobiega końca kiedy koktajl ostatecznie zostaje przelany do dwóch kubków. Lub też byłoby gdyby nie to, że te dziesięć minut mojego lunchu nie uciekały tak szybko. - Przepraszam.- mówię, kiedy w końcu staje się oczywiste, że obaj są więcej niż zadowoleni stojąc i wpatrując się w stojący przed nimi czerwono-niebieski koktajl. To tak jakby obaj byli całkowicie zachwyceni koktajlem, a ja nie mogę oprzeć się myśli, że Frost Industries nie bierze zbyt serio swojej polityki odnośnie „nie nielegalnym substancjom”. Bo Ci goście muszą być na haju, prawda? W przeciwnym wypadku zwykły koktajl nie byłby aż tak interesujący. - Przepraszam, że przeszkadzam, ale jestem gotowa złożyć zamówienie. Trener podnosi wzrok na dźwięk mojego głosu, jego ciemnoniebieskie oczy natychmiast kierują się na mnie. To wtedy zdaję sobie sprawę, że był nieświadomy mojej obecności. Testuje mnie tak dokładnie jak tego drugiego pracownika, czekając aby zobaczyć jak każde z nas poradzi sobie z tą sytuacją. Moje przypuszczenia się sprawdzają. To tylko głupi drink, tylko głupi mały napój energetyczny, ale nie lubię być manipulowana. Nawet odnośnie czegoś tak absurdalnego jak napój. - Nie musisz nic zamawiać.- mówi, wciskając przykrywkę na jeden z kubków zanim przesuwa go wzdłuż lady w moją stronę.- Możesz wziąć ten. To Specjalność Ethana.

- Nie, dziękuję. – nawet nie spoglądam na kubek. – Wolałabym Hawajskie Słońce. - Skąd wiesz co byś wolała? Nawet nie wiesz co jest w Specjalności Ethana. Sądząc po jego zachowaniu, myślę o trawie pszenicznej. A skoro to jest mój pierwszy dzień, to nie jestem zbytnio przygotowana na ryzyko, bez względu na to jak gorący jest. - Nie muszę wiedzieć co w nim jest, żeby mieć pewność, że mam ochotę- spoglądam z powrotem na menu- Na odświeżającą mieszaninę truskawek, bananów, soku ananasowego i sorbetu pomarańczowego. Żaden z nich nie wydaje się być składnikiem koktajlu, który właśnie zrobiłeś. - W drinku są truskawki. Siedem, żeby być dokładnym. Trzydzieści osiem jagód i siedem truskawek. Czy ten facet mówi poważnie? Jest część mnie, która wbrew sobie jest zaintrygowana, ale nie mam zamiaru pozwolić, żeby to zobaczył. Więc patrzę na niego spod byka i odpowiadam: - Jeden z czterech składników, to nie jest coś co nazwałabym idealnym dopasowaniem. - To dla Ciebie takie ważne?- pyta, jedna ciemna brew się unosi.- Żeby rzeczy idealnie pasowały? Absolutnie. Mam na tym punkcie obsesję, naprawdę, upewniam się, że wszystkie elementy pasują do siebie tak jak powinny. Upewniam się, że nad wszystkimi i są kropki, a wszystkie t są przekreślone i czy wszystkie zasady są przestrzegane. Tori mówi, że mam zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, ale to nie tak. To nie rutyna robienia czegoś w określony sposób przemawia do mnie. Jest to porządek końcowego rezultatu, którego pragnę, świadomość, że wszystko jest dokładnie tak jak być powinno. I mimo tego, że mam świadomość jak zwariowanie to brzmi, to jest praktycznie coś co trzymało mnie przy zdrowych zmysłach przez ostatnie sześć lat. Odkąd Brandon… Zatrzaskuję te drzwi zanim wspomnienia wyciekną z miejsca, w którym je zakopałam. Nie ma mowy, że będę jeszcze kiedykolwiek o nim myśleć, nie mówienie o tym jest najlepszym dniem jaki miałam od bardzo długiego czasu. Nie, mam zamiar skupić się, na tym aby utrzymać rzeczy prostymi. Uporządkowanymi. Łatwymi. Bądź co bądź nie jestem tą która zakołysze łodzią, żeby tylko zobaczyć co z niej wypadnie. Oczywiście, nie mówię mu żadnej z tych rzeczy. Zamiast tego, unoszę jedną z moich brwi i mówię: - To Ty jesteś tym, który liczy jagody w swoim drinku. Wszystko co usiłuję zrobić, to dostać swoje zamówienie przed przerwą obiadową. Która nawiasem mówiąc, zaczyna siędemonstracyjnie spoglądam na swój zegarek- za około cztery godziny. - Więc, mamy dużo czasu. Dlaczego nie przystawisz stołka barowego i nie poznamy się odrobinę lepiej? Nie muszę teraz nigdzie być.

Facet obok niego – praktykant- wydaje z siebie trochę zdławiony dźwięk. Ale nie odzywa się, tylko bierze łyka z drugiego kubka Specjalności Ethana, więc nie trudzę się patrzeniem na niego. Zwłaszcza, że każdy instynkt wewnątrz mnie krzyczy, żebym nie spuszczała wzroku z faceta stojącego przede mną. Odwrócenie wzorku równałoby się z przyznaniem do porażki, której nagle chcę zdecydowanie uniknąć. - Cóż, tylko jedno z nas tego chce. Ja, jednak za piętnaście minut mam spotkanie na, które nie mogę się spóźnić. - Hmm. To z pewnością stawia Cię w niekorzystnej sytuacji, nieprawdaż? - Dlaczego? Bo mam pracę, która w rzeczywistości wymaga ode mnie wykonywania obowiązków, które odnoszą się do mojego stanowiska pracy? Tym razem odgłos, który wydobywa się ze stażysty zawiera się gdzieś pomiędzy kotem, który zadławił się kulką futra a hieną w agonii. - Wszystko w porządku?- dopytuję się, wciąż nie odwracając wzroku od jego trenera.- Bo szczerze mówiąc, zaczynam się niepokoić. Znów wydobywa z siebie ten odgłos, następnie mocno uderza się w pierś zanim bierze kolejny długi łyk swojego koktajlu. - W porządku, dzięki. - Cieszę się, że to słyszę. Zaczynałam myśleć, że on Cię otruł. - Nigdy nie truję nikogo pierwszego dnia. Drugi dzień, natomiast, to całkiem inna historia. - Nie rozpowiadałabym tego wokół. To sprawia, że Ty i Frost Industries będziecie winni jeżeli, ktoś kiedykolwiek będzie cierpiał na delikatne zatrucie pokarmowe. Robi krok w tył i spogląda na mnie od góry do dołu. - Boże. Jesteś jednym z prawników, no nie? Mogłabym się podekscytować, że to takie oczywiste, tylko, że ta uwaga zdecydowanie nie brzmiała jak komplement. Która, przyznaję, sprawia, że stroszę swoje piórka jeszcze bardziej. - Czy to jakiś problem? Zanim zdąży odpowiedzieć, ktoś ustawia się za mną i zamawia Hawajskie Słońce. Trener gawędzi z nim, nawet kiedy zaczyna wkładać składniki do blendera. Mniej niż dziewięćdziesiąt sekund później, stawia na ladzie piękny różowo-pomarańczowy koktajl. Facet przesuwa swoją legitymacją pracowniczą przed skanerem, chwyta swojego drinka a następnie oddala się jednym ruchem. Patrzę na całe zdarzenie, a następnie odwracam się do niego z niedowierzaniem.

- Żartujesz sobie ze mnie? Czy. Ty. Sobie. Ze. Mnie. Cholernie. Żartujesz? Wykonuje niesamowitą robotę patrząc zdezorientowanie. - Coś jest nie tak? - Właśnie dałeś mu mojego drinka! - Nie. Dałem mu jego drinka. Stuka kubkiem przede mną. - To jest Twój drink. Nawet nie jestem pewna co czuję w tym momencie. Rozdrażnienie, zdecydowanie. Szok, prawdopodobnie. Rozbawienie? Co dziwne, myślę, że częściowo to też. Ten facet jest tak zuchwały, tak śmiały, taki prosto-w-twarz, że nie mogę nic zrobić z tym, że jestem pod wrażeniem. Nawet, jeżeli jestem zdeterminowana ustawić go w odpowiednim miejscu. - Zawsze jesteś taki nieznośny?- żądam odpowiedzi. - Tylko wtedy, kiedy mam rację. - Myślałam, że to klient zawsze ma rację. Przechyla głowę na bok, udając, że przez sekundę myśli. Potem mówi: - Nie. Nie zawsze. Ale hej, może tak? W tej chwili zrobię Ci Twojego drinka jeżeli dasz szansę Specjalności Ethana. Popycha odrobinę bliżej mnie koktajl. - No weź. Jeden łyk. - Nie sądziłam, że prowadzimy jakieś negocjacje. - Życie to jedna wielka negocjacja. - Nie. To mieszanka. - rzucam okiem na koktajl. – Co jeśli nie będzie mi smakował? - A co jeśli będzie? - To niepotrzebne ryzyko. - Praktycznie wszystko jest niepotrzebnym ryzykiem. Czasami ryzyko jest warte nagrody. Teraz się uśmiecha, jednak wyraz jego oczu jest intensywny. Interesujące. Interesujące. To szarpie coś głęboko we mnie, sprawia, że zastanawiam się, kiedy ja nigdy się nie zastanawiam. Sprawia, że chcę, kiedy nigdy nie chciałam. To właśnie wtedy, daję krok w tył i patrzę na niego, naprawdę patrzę na niego. Z wyjątkiem jego ciemnych włosów jest kwintesencją Kalifornijskiego próżniaka- surfera.

Jasno niebieska koszulka Harleya. Srebrne szorty z szerokimi pasami łączącymi kolory: czerwony, pomarańczowy, żółty i niebieski. Jasnobrązowe, skórzane japonki. Wspaniała twarz. Ciemny zarost na brodzie. Za długie włosy, opadające na oczy. Nawet skrawek tatuażu wystający spod zwiniętego rękawa jego koszuli. Totalnie nie mój typ faceta. A jednak, jest w nim coś znajomego. A także coś co mnie intryguje. To sprawia, że chcę na niego krzyknąć, a ja normalnie nie krzyczę na nikogo. Przez moment, dosłownie moment, myślę o podniesieniu tego głupiego różowego drinka i wypiciu go. Poza tym kończy mi się czas i popołudnie będzie się niemiłosiernie ciągnąć jeżeli czegoś nie zjem. Mogłabym po prostu odejść, wziąć jakąś kanapkę i owoc z jednej z lodówek i zjeść w drodze powrotnej do Budynku Numer Trzy. Jednak to za bardzo wygląda na ucieczkę, i nagle uświadamiam sobie, że to mogłoby nas obojga rozczarować. Co oznacza, że jesteśmy w sytuacji patowej. On nalegający, żebym spróbowała czegoś nowego. Ja twierdząca, że pasuje mi coś wypróbowanego. To głupia walka, szczególnie z kimś obcym, ale nie można zaprzeczyć wyrazowi jego spojrzenia. Oboje wiemy, że tu chodzi o coś więcej niż wojna o głupiego drinka. Nie wierzę, że zamierzam to zrobić, nie mogę uwierzyć, że po tym całym zamieszaniu mam zamiar wziąć łyk tego cholernego koktajlu, ale to zrobię. Sięgam po niego, jestem zmuszona do tego przez jego spojrzenie i nagłe napięcie w jego ciele. Ale kiedy moja dłoń zamyka się na kubku, mój żołądek burczy. Głośno. To przerywa czar chwili i czerwienię się w zakłopotaniu. No na tyle, jeśli chodzi o nerwy w pierwszy dniu pracy. Zamieszanie z facetem z baru z sokami i nagle mój apetyt wraca jakby z zemstą. - Jesteś głodna- mówi. Jego głos jest zabarwiony nagłym żalem, którego nie rozumiem. - To przerwa na lunch. To mój lunch. Zanim zdążyłam się połapać, już jest przy blenderze i ładuje go pociętymi bananami i bardzo dużymi porcjami truskawek- zdecydowanie więcej niż siedmioma. Dodaje dużą miarkę proszku proteinowego, potem sorbet i sok. Chwilę później, extra duży Hawajskie Słońce koktajl pojawia się przede mną. Jestem zdezorientowana. Nagle niepewna, ale nie wiem dlaczego. Lubię wygrywać. To jest pewnego rodzaju moja obsesja, więc powinnam być zadowolona, że tak niespodziewanie się wycofał. Tylko, że nie jestem, bo wygrywanie w ten sposób, sprawia, że czuję jakbym przegrała. Pod jego czujnym okiem sięgam po swój koktajl. Ale w ostatniej sekundzie- nie pytaj mnie dlaczego, bo nie mam pojęcia- łapię jego drinka. Biorę długiego łyka. Następnie odkładam kubek z powrotem na ladę.

Potem podnoszę swój koktajl i bez patrzenia na niego odwracam się. Nie mogę. Jestem zbyt zaniepokojona tym co się właśnie stało. Tym co właśnie zrobiłam i dlaczego to zrobiłam. Zdążyłam odejść tylko kilka kroków, kiedy krzyknął do mnie: - Hej! Odwracam się, mimo tego, że mówię sobie, żebym tego nie robiła. - Tak? - I co sądzisz? O Specjalności Ethana? - Dokładnie to co myślałam. Jest obrzydliwy. Unosi się w zdziwieniu. - Obrzydliwy? Naprawdę? - Naprawdę. Nienawidzę jagód. Nie mówi już nic więcej, zresztą tak jak i ja. Jednak pytanie nadal wisi między nami. Jeżeli naprawdę aż tak bardzo nie lubię jagód, to dlaczego napiłam się jego drinka, tym bardziej, że dostałam już swojego? Nie znam odpowiedzi na to pytanie, ale kiedy odchodzę czuję na sobie jego wzrok. I jakoś tak nagle, jestem pewna, że zanim się dowiem, zanim zrozumiem, nic nigdy nie będzie dla mnie już takie samo.

Rozdział 2

- Cześć Chloe.- wita mnie moja współlokatorka nie podnosząc wzroku znad paznokci u stóp, które maluje na najbrzydszy jaki kiedykolwiek widziałam cyjankowo- zielony kolor.- Jakąś godzinę temu przyszła do Ciebie paczka. Położyłam ją na Twoim łóżku. - Paczka?- Pierwszą rzeczą jaką robię po zamknięciu za sobą drzwi jest zrzucenie krwistoczerwonych narzędzi tortur, które cały dzień nosiłam na swoich stopach i rzucenie ich wzdłuż korytarza. Patrzę z nieco obłąkaną satysfakcją jak odbijają się od ścian przy kąciku śniadaniowym. Nie jest to zbyt dobry sposób traktowania pary szpilek Christiana Louboutins’a wartych tysiąc dolarów, ale bądźmy szczerzy, w tej chwili mam to gdzieś. Nigdy więcej nie założę ich do pracy. Nigdy. Więcej. – Nie zamawiałam niczego. - Adres zwrotny należy do Frost Industries. Jest dosyć ciężka, więc to może masa jakiejś roboty papierkowej z działu kadr. Wiesz, jakieś kodeksy postępowania pracowników, tego typu sprawy. - Możliwe, ale wysłali mi te dokumenty e-mailem w zeszłym tygodniu, kazali mi podpisać umowę o poufności i kilka innych rzeczy zanim wypuścili mnie z biura działu kadr.upuszczam torebkę na stół, blisko drzwi a następnie wdzięcznie zrzucam żakiet. Kocham ten kostium, naprawdę. Ale jedyne czego chcę w tej chwili to zdjąć go z siebie. To zdecydowanie noc w stylu spodni od jogi. – Poza tym, wątpię, że wysłaliby fizyczne kopie dokumentów. Szczególnie za pośrednictwem USP czy FedEx. Nie wtedy, kiedy mogliby mi je dać dzisiaj w pracy. - Jak praca? Pierwszego dnia pracy podbiłaś szturmem świat inżynierii biomedycznej? - Nie do końca. Ale udało mi się siebie nie upokorzyć, a to już jest coś. - Powiedziałabym, że to zdecydowane zwycięstwo. A wiesz co to oznacza- szampan na obiad! Spoglądam na nią z rozbawieniem. - Nie masz na myśli do obiadu? - Tylko jeśli chcesz być nudziarą. Jeżeli te pięć słów nie podsumowują moich relacji z Tori, to już nie wiem jak inaczej to określić. Jest ode mnie starsza o sześć miesięcy, a od kiedy zamieszkałyśmy razem jako współlokatorki na naszym pierwszym roku na Kalifornijskim Uniwersytecie w San Diego, uznała, że pracą jej życia jest zdemoralizowanie mnie - co stara się robić coraz częściej odkąd skończyła dwadzieścia jeden lat dwa miesiące temu. Dla dobra naszej przyjaźni, w niektóre dni nawet pozwalam jej wierzyć w to, że to działa. Ciekawa tej dziwnej i nieoczekiwanej paczki, idę korytarzem do swojej sypialni. Kończąc malowanie swojego ostatniego palca Tori podąża za mną. Ale ponieważ martwi się, że lakier się jej rozmaże, idzie na piętach, jak kaczka, z palcami w górze. Ze swoimi pofarbowanymi

na wściekle żółty kolor włosami, obciętymi krótko na jeża wygląda trochę jak przyciężkawa kaczka. Taka, której skrzydło utknęło w gniazdku elektrycznym. Tori jest naprawdę śliczną dziewczyną, o pięknych delikatnych cechach i najbardziej zapadających w pamięć zielonych oczach jakie kiedykolwiek widziałam. Mimo to, nie akceptuje w pełni swojego wyglądu, dlatego cały czas zadziera ze swoimi włosami, zmienia fryzury, makijaż, ubrania. Ma wiele kolczyków, kilka tatuaży, okazyjnie eksperymentowała nawet z cięciem się i piętnowaniem. Mówi, że jest po prostu młoda, stara się dowiedzieć kim tak naprawdę jest. Ale jestem dość pewna, że jest odwrotnie. Odkąd ją znam stara się zapomnieć o tym kim jest. Pogrzebać bardzo głęboko ta małą, smutną dziewczynkę, którą widzi za każdym razem kiedy spojrzy w lustro. Przy kilku okazjach starałam się z nią o tym porozmawiać- od tego są najlepsi przyjaciele- ale za każdym razem kiedy zaczynam temat, ucisza mnie, mocno. Może powinnam nalegać, ale ona jest taka delikatna- dużo bardziej delikatna niż sądzi- i jestem przerażona możliwością złamania jej jednym nieostrożnym słowem bądź zbyt gwałtownym protestem. Tak więc, przez większość dni trzymam buzię zamkniętą na kłódkę. Choć to nie oznacza, że się nie martwię. - No, otwórz ją.- nakazuje mi stojąc w drzwiach mojej sypialni, a ja po prostu stoję tam i gapię się na dużą paczkę, która w rzeczywistości jest bardzo duża. Zajmuje prawie jedną czwartą mojego dwuosobowego łóżka i kiedy idę aby ją podnieść, przekonuję się, że Tori wcale nie przesadzała. To naprawdę jest ciężkie. Jest także oznakowane napisem DEIKALTNE ze strzałkami wskazującymi na słowa TĄ STRONĄ DO GÓRY. Teraz jestem tak samo zaciekawiona jak ona. Sięgając do mojej szafki nocnej wyciągam parę nożyczek do manicure i zaczynam przerywać taśmę na pudełku. Zajmuje to trochę więcej czasu niż gdybym wzięła nóż z kuchni, ale w końcu udaje mi się otworzyć pudełko. Kiedy je otwieram, no cóż, jestem tak samo zdezorientowana jak byłam zanim je otworzyłam. Ponieważ w pudle nie ma żadnych instrukcji HR. Żadnych nowych informacji pracowniczych. Tylko wart czterysta dolarów, zajebisty blender i kilkanaście małych truskawek. Natychmiast myślę o nim. Facet od soków. Wiem, że to on mi to wysłał- tylko wtedy to ma sens. Ale skąd miał mój adres? I jak facet, który pracuje w barze z sokami może sobie pozwolić na wydanie takiej ilości gotówki? A nawet jeżeli go na to stać, to dlaczego wydał je na mnie? Moje serce bije trochę za szybko i kiedy staram się przekonać siebie, że to dlatego, że czuję się nieswojo- trąci to internetowym prześladowaniem, skoro udało mu się dostać mój adres tak szybko- wiem, że chodzi o coś więcej. Przez cały dzień zaprzątał mój umysł, tak samo jak moja reakcja na niego. Bez względu na to, jak to zrobił miło pomyśleć, że i on o mnie myślał. Oczywiście, pod warunkiem, że nie jest seryjnym mordercą chcącym umieścić moją głowę pudełku. Bo to w żadnym wypadku by mi się nie podobało. Truskawki i blender, pomimo ich ceny wydają się być dziwnie na miejscu. Moja głowa w pudełku, już nie tak bardzo.

Kiedy nie robię nic poza staniem w miejscu i spoglądaniem na jego prezent i komplementacją nad tym, co to może znaczyć, Tori skrada się za mną. - Truskawki? Kto mógłby wysłać Ci truskawki? Nie wiem od czego zacząć więc koniec końców nie mówię nic. Po prostu gapię się na te piękne czerwone jagody. Koszyczki w których się znajdują są opatrzone nazwą organicznej farmy truskawek znajdującej się jakieś dwadzieścia mil w górę od autostrady co oznacza, że zadał sobie dużo kłopotu, żeby zdobyć tak szybko ten prezent. Pytanie brzmi dlaczego. Tori bierze moje milczenie za ignorancję i zaczyna grzebać w pudełku. - Jest tam jakaś kartka? - Nie widzę żadnej. Ale kiedy sięgam i podnoszę jeden z koszyczków z truskawkami dostrzegam perłową wizytówkę biznesową, która utknęła między koszyczkami. Na froncie wytłoczona jest nazwa i logo Frost Industries. Ale imię wymienione bezpośrednio pod logo jest nieprawidłowe. Nie to żebym znała imię faceta od soków, ale jestem prawie cholernie pewna, że surfingowy chłopak, którego dzisiaj poznałam to nie Ethan Frost. Tylko, że kiedy obracam kartę, na odwrocie śmiałym, czarnym pismem zapisany jest numer telefonu. - Ethan pieprzony Frost wysyła Ci truskawki?- z niedowierzaniem pyta Tori.- Jak to możliwe? On jest legendą. Nie wspominając, że jest jednym z najbardziej pożądanych kawalerów na Wschodnim Wybrzeżu, poniżej trzydziestki. - To nie on. Oczywiście, że o nie on. One są od… - Kogo? – spogląda na mnie podejrzliwie. - Od takiego faceta, którego dzisiaj poznałam. Który nie jest Ethanem Frostem. - Jesteś pewna?- zabiera koszyczek z moich rąk i wiruje w oddali.- Bo jak dla mnie to wygląda, na to, że to on wysłał Ci te dzieciątka. - Hej!- wciąż zdezorientowana podążam za nią.- Gdzie z tym idziesz? - Nigdy nie oglądałaś Pretty Woman? Truskawki i szampan to zajebiste połączenie. - Nie możemy ich zjeść! Patrzy na mnie jakby postradała rozum. – Dlaczego nie? - Bo nie wiemy skąd one są! Tori wyrywa z moich rąk karteczkę i macha nią przed moją twarzą. – Są od Ethana pieprzonego Frosta. Jak dla mnie to wystarczająco dobry powód.

- Cóż, nie dla mnie. O ile w ogóle one są od niego. - Oh, one są od niego. Spójrz na te wodne znaki na wizytówce. Plus to wytłoczenie. Nikt nie wydałby aż tak dużo kasy za fałszywe wizytówki. - Ale dlaczego?- pytam ponownie, zbulwersowana, że w mój zwykle spokojny ton głosu wkradło się skomlenie.- To nie ma żadnego sensu. To ma idealny sens, szepcze w środku mnie mały głos. Jeżeli poskładam wszystkie kawałki puzzli w całość, jeżeli się tam zapuszczę, dokładnie wiem co to wszystko znaczy. - Cóż, facet nie jest znany z tego, że jest szalony. Błyskotliwy? Owszem. Trochę inny? Czasami. Ale szalony? Szalony? Nie jest tego nawet bliski. Co oznacza jedną z dwóch rzeczy.– Tori używa palca, żeby odfajkować pierwszy powód. – Albo to jest prezent w stylu witaj- w- firmie, który wysyła do każdego nowego pracownika… Przez chwilę mój świat cofa się o kilka poziomów na myśl o możliwości tej opcji. Jest hojnym facetem, więc może… Ale zanim posuwam się dalej w swoich rozważaniach, Tori kontynuuje.- Ale jestem prawie pewna, że obie wiemy, że to chrzanienie. Inna opcja- osobiście, to ta ku której się skłaniammówi mi kiedy bombarduje mnie swoją wersją wzroku spod byka – jest to, że dzisiaj w pracy wydarzyło się o wiele więcej niż mi powiedziałaś. Jeżeli tak jest to jesteś suką. I jedyne co możesz zrobić, żeby przekonać mnie, bym Ci wybaczyła to powinnaś teraz ze mną usiąść, z tymi naprawdę cudownymi truskawkami, i opowiedzieć mi wszystko. Wiem, że nie mam innego wyboru, nie kiedy patrzy na mnie w ten sposób. Więc robię to o co mnie prosi, zaczynając od spotkania z facetem od soków, nie zatrzymując się aż do momentu o tym, kiedy zrobił mi mój koktajl. Resztę opuszczam- o tym jak napiłam się tego szkodliwego borówkowego czegoś- bo ciągle nie wiem dlaczego to zrobiłam. Także, nie wiem jak się czuję z faktem, że to zrobiłam. Tori jest oczarowana każdym moim słowem- z drugiej strony dorastała w najbardziej elitarnych kręgach Zachodniego Wybrzeża i jest wtajemniczona w takie plotki o których ja nie mam pojęcia. Moja rodzina weszła w świat bogaczy i znanych osobistości późno, bardzo późno i zrobili to w Bostonie, gdzie ta cała gra jest całkiem inna. A odkąd jednym członkiem mojej rodziny, z którym rozmawiam jest mój brat, to nie jestem na bieżąco z plotkami odnośnie elity z Wschodniego Wybrzeża. Co w zupełności mi odpowiada. - Wiesz, że to był on prawda?- Mówi Tori kiedy wlewa w siebie trzeci kieliszek szampana. Chce mi dolać, ale ja wciąż sączę swój pierwszy kieliszek i jej pełen dezaprobaty wyraz twarzy mówi mi, że to zauważyła. – To musiał być on. Mam nadzieję, że nie. Boże, naprawdę mam nadzieję, że nie. Bo jeżeli facet od soków to Ethan Frost… Jeżeli to na serio on, to spędziłam swój pierwszy dzień na potyczce z szefem szefów. I to niezbyt grzecznie. Ta myśl miesza mi w głowie- a mimo to ma sens. Wiedziałam, że jest w nim coś znajomego, ale pominęłam to ze względu na fakt, że wyglądał jak połowa

surferów w Kalifornii. Nie przyszło mi to do głowy bo wygooglowałam go kilka miesięcy temu, kiedy składałam podanie o staż, wtedy widziałam jego zdjęcia. Z tym wyjątkiem, że facet od soków nie wygląda jak Ethan Frost, którego pamiętam ze zdjęć. To znaczy, ma niebieskie oczy i ciemne włosy, ale… o cholera. To naprawdę może być on. - Jest tylko jeden sposób żeby się upewnić.- Tori która jest zdecydowana, żeby mi nie odpuścić, podnosi swój tablet ze stolika, gdzie wcześniej go porzuciła. Dwie minuty później gapię się na szereg zdjęć Ethana Frosta w Google, z których prawie wszystkie są ujęciami zrobionymi przez paparazzi. Który z pewnością jest też facetem od soków. Tylko, że w ogóle nie przypomina surfera, którego spotkałam wcześniej. Na większości zdjęć jest ubrany w drogie garnitury lub smokingi, jego włosy są starannie ułożone, a jego tatuaż całkowicie zakryty. Na innych wygląda bardziej swobodnie- nosi zwykłe spodnie i koszulę, z rozpiętym kołnierzykiem, albo modne jeansy i swetry, z wytrzymałymi, drogimi butami. To oczywiście on. Te same intensywne oczy w kolorze indygo. Te same wyraziste kości policzkowe i wyrzeźbiona szczęka. Te same szerokie ramiona i wąskie biodra. Nawet te szalenie długie rzęsy są takie same. I wciąż nie chcę w to uwierzyć. Bo jeśli to on, to jestem całkowicie, kompletnie w dupie. Następną godzinę spędzam na przeszukiwaniu mnóstwa stron, tysięcy zdjęć – niektóre z nich ukazują go z pięknymi modelkami i gwiazdeczkami Hollywood, inne pokazują go jak wygłasza przemowy lub odbiera nagrody- zanim znajduję to czego szukałam. Zdjęcie, z nim na plaży w krótkich spodenkach, niosącego pod pachą deskę do surfowania. Ma nagą pierś, jego wyrzeźbiony abs ( może ktoś powiedzieć ośmio-pak?) ocieka wodą, na jego ramieniu jest niebiesko-czarny tatuaż przedstawiający plemienne fale, którego zarysy widziałam wcześniej. Jego włosy są zmierzwione, jego zbyt długa grzywka przykrywa jego czoło i część twarzy, a on się uśmiecha. Prawdziwym uśmiechem, nie tym który ma na sobie na tak wielu zdjęciach zrobionych przez paparazzi. To ten sam uśmiech, który dziś u niego widziałam, kiedy ze mną zadzierał, szeroki i szczęśliwy, z oczami marszczącymi się w kącikach, i to upewnia mnie, że moje podejrzenia nie były błędne. Facet od soków, ten surfer i wizjonerski dyrektor generalny Frost Industires to ta sama osoba. Szef szefów. Zajebiście. Nic dziwnego, że ten drugi koleś pracujący w barze z sokami mało co nie połknął swojego języka. Czuję się źle przez doprowadzenie go prawie do zatrzymania akcji serca, poza tym byłoby miło gdyby coś powiedział. Nie musiał wiele robić. Mógł po prostu nazwać go po imieniu i miałabym jakąś wskazówkę zamiast tego stałam tam i upokarzałam się. - Co jest nie tak?- pyta Tori kiedy w końcu podnosi wzrok znad ekranu i widzi moją twarz. - Co jest nie tak? Żartujesz sobie ze mnie? To cud, że mnie nie zwolnił dzisiejszego popołudnia!

- Zwolnić Cię? Za co? - Oh, nie wiem. Może za niesubordynację. Na krawędzi hiperwentylacji lub przynajmniej wariując, odchylam głowę na oparcie kanapy i staram się wykombinować co powinnam zrobić. Powinnam się z nim umówić, żeby przeprosić go za to, że zachowałam się jak suka? Czy tez powinnam udawać, że to nigdy się nie zdarzyło? Może mogłabym wysłać mu list z przeprosinami. Lub… Moja współlokatorka przerywa z parsknięciem moje gorączkowe rozważania. - Daj spokój. To nie była niesubordynacja skoro nie wiedziałaś kim on jest- co wyraźnie jest prawdą. Poza tym, on z pewnością nie był na Ciebie zły, inaczej dostałabyś wymówienie zamiast tego świetnego blendera. I tych truskawek. – wkłada jedną z nich do ust i żuje entuzjastycznie. Już sama myśl o możliwości anulowania mojego stażu sprawia, że zaczynam panikować. Potrzebuję tego stażu. Muszę go mieć. Pomoże mi dostać się do szkoły prawniczej, ułatwi zdobycie stypendium, da mi referencje potrzebne, żebym mogła zacząć realizować kolejny krok mojego życiowego planu. I co najważniejsze nie będę musiała o nic prosić swoich rodziców. Oferowali, przez mojego brata, e-mailami, na które nie odpowiadałam, zostawiali wiadomości telefoniczne, ale nie chcę ich pieniędzy bo czują się winni. Nie chcę od nich niczego. A ten staż jest jednym z milowych korków, jednym z wielu, które zapewnią, że już nigdy nie będę musiała wziąć od nich czegokolwiek. Boże, naprawdę będę hiperwentylować. Pochylam się w przód i opieram głowę na kolanach. Koncentruję się na braniu głębokich oddechów, kiedy pokój wokół mnie zaczyna ciemnieć. - Jezu, Chloe.- Tori przysuwa się do mnie, głaszcze tył mojej głowy.- Nie rób tego. Nic z tego nie jest Twoją winą. Czuję jakby to była moja wina. Dlaczego nie spędziłam więcej czasu na oglądaniu zdjęć Ethana Frosta zamiast przeglądaniu czasopism w poszukiwaniu artykułów o jego metodach, osiągnięciach, jego mózgu? Jeżeli bym to zrobiła to rozpoznałabym go od razu i mogłabym uniknąć całej tej sytuacji. Wciąż nie wzięłabym więcej niż jeden łyk jego głupiego koktajlu, ale zachowałabym się bardziej elegancko niż to zrobiłam. - Serio Chloe, musisz wyluzować! – Tori chwyta mnie za ramiona, potrząsa mną delikatnie. – To nie jest zachowanie wkurzonego faceta. On jest Tobą zaintrygowany a nie zniecierpliwiony. Chcę zakwestionować jej słowa, ale przez chwilę- tylko chwilę widzę, wyraz jego twarzy kiedy zdał sobie sprawę, że byłam głodna. Wyraz jego oczu, kiedy postawił przede mną koktajl Hawajskie Słońce. Sposób w jaki się zachowywał kiedy wzięłam łyk jego głupiego Specjału Ethana, nazwa która nagle dla mnie większy sens. I zastanawiam się czy Tori nie ma racji.

- Dał Ci swój numer – kontynuuje.- Chce się z Tobą umówić, a nie zwolnić. – Klaszcze w dłonie. – Odlot! Jesteś ścigana przez Ethana Frosta! Jest tak pochłonięta swoim własnym podekscytowaniem, że nie zauważa mojego braku entuzjazmu. Nie chcę niszczyć jej ekscytacji, ale jeśli to prawda, to jeszcze gorzej dla mnie niż gdyby był na mnie zły. Ponieważ nie chcę umawiać się z Ethanem Frost. Chcę z nim pracować. To nie tak, że mam coś przeciwko niemu. Po prostu nie chcę już umawiać, nigdy. Oh, Tori gnębi mnie od lat, żebym więcej wychodziła. Żebym spotkała jakiegoś fajnego faceta i robiła te wszystkie zabawne rzeczy związane z umawianiem się. Umówiła mnie nawet na kilka randek w ciemno, bez mojego pozwolenia, i nie mówiła nic dopóki nie było zbyt późno żebym mogła się z tego wykręcić. Ale ona tego nie rozumie. Nie wie, że nie chcę umawiać się z facetem. Nie chcę randek. A już na pewno nie chcę związku. Sama myśl sprawia, że drżę. Już sam związek moich rodziców jest chodzącą reklamą czego nie robić, i moja własna przeszłość – przeszłość o której Tori wie niewiele – sprawia, że sam pomysł jest niewykonalny. Ostatnią rzeczą, którą chcę robić to zmagać się z byciem ściganą przez faceta takiego jak Ethan Frost. Te wszystkie pieniądze, cała ta władza i cały ten zaszczyt… po prostu sprawia, że mój żołądek się ściska i obraca. Sięga po wizytówkę, pozostawioną w spokoju – rzuconą- na stole przez ostatnią godzinę. – Powinnaś do niego zadzwonić. Patrzę na nią jak na pomyloną. Jestem co do tego coraz bardziej i bardziej przekonana. - Nie zamierzam do niego dzwonić. - Ale musisz. Przynajmniej powinnaś mu podziękować za jego hojny prezent. Powinnam ale nie chcę. Prawdę mówiąc, nie chcę od niego niczego poza stażem w jego firmie. Nie chcę blendera. Nie chcę truskawek, które muszę przyznać są czarującym prezentem. Nie chcę jego uwagi. I definitywnie, zdecydowanie nie chcę czuć tego niepokoju, który odczuwałam kiedy był w pobliżu. Motyle w moim brzuchu, które były zarówno czymś więcej lub mniej niż zwykłym zdenerwowaniem, skoro pojawiły się ze świadomością jego osoby - i moja reakcja na niego – nadal pozostawały denerwującymi. - Napiszę do niego e-maila. - Ale na jego wizytówce nie ma jego adresu e-mail. - Więc napiszę do niego list. Przecież to nie tak, że nie wiem gdzie pracuje. - List? – Patrzy na mnie jakbym była pomylona.

- Tak. List. – Ten pomysł mi się podoba. – Przy okazji mogę zwrócić blender. Nie ma bałaganu, nie ma kłopotu. - Nie ma bałaganu, nie ma kłopotu? Masz dziewięćdziesiąt lat? – Tori wygląda na niezadowoloną. – Bez obrazy, ale staranie się żeby nie narobić bałaganu nie jest dobrą metodą na zatrzymanie uwagi takiego faceta jak Ethan Frost. Tym bardziej zwracanie jego prezentów. Dokładnie. Mój plan od razu wydaje się być lepszy. – Nie chcę uwagi Ethana Frosta. Nie jestem nim zainteresowana. Moja współlokatora wypuszcza przesadne westchnienie, kiedy rzuca się w pozycji leżącej na kanapę. - Zdajesz sobie sprawę z tego, że jesteś jedyną kobietą w historii świata, która wypowiedziała te słowa. Kiedykolwiek. - Na pewno nie. Pomyśl o tych wszystkich lesbijkach. Przewraca swoimi oczami. – Dobra. Jedną hetero kobietą. - Cóż, jakoś nadal dobrze się z tym czuję. - W porządku, w porządku. – Chwytając swój kieliszek z szampanem macha mi nim przed nosem. – Jeżeli mam patrzeć, na to jak rezygnujesz z takiej złotej okazji, to przynajmniej możesz upewniać się, że mój kieliszek jest pełny. Napełnij go. Śmieję się, bo tego po mnie oczekuje. Nawet nalewam jej więcej szampana, chociaż część mnie mówi mi, że ma już dość. Ale w mojej głowie już układam list do faceta od soków. Ethan. Pan Frost. Tak. – Pan Frost, brzmi całkiem nieźle.

Rozdział 3 Szanowny Panie Frost, Mimo, że jestem bardzo wzruszona troskliwością Pańskiego prezentu, nie mogę go przyjąć. Taki dobry blender jak ten….

Szanowny Panie Frost, Chociaż doceniam troskliwość tego cudownego prezentu powitalnego, czuję, że niewłaściwym krokiem byłoby jego przyjęcie. Jako stażystka nie jest upoważniona do otrzymywania jakiejkolwiek zapłaty…

Szanowny Panie Frost, Dziękuję za bardzo przemyślany prezent. Jednakże, sądzę, że to byłoby nieodpowiednie gdybym go przyjęła. Przepraszam za wszelkie problemy jakie może to spowodować i doceniam Pańskie rozumienie w tej kwestii. Cudownie było Pana wczoraj spotkać. Dziękuję za miłe przyjęcie. Z poważaniem, Chloe Girard

Tak szalenie jak to brzmi, napisanie tego głupiego listu do faceta od soków zajęło mi połowę nocy. Ethan. Pan Frost. Kimkolwiek on do cholery jest. Ze względu na to, że przede mną tylko dwie i pół godziny snu, w sumie nie obchodzi mnie jak chce aby go nazywać. Nie kiedy czuję się jak członek załogi The Walking Dead. Dwadzieścia siedem szkiców. To właśnie tyle wersji tego głupiego listu napisałam. Gdzieś w okolicach numeru szesnastego prawie się poddałam. Prawie wysłałam do diabła całą tą sprawę. To wtedy Tori zrzuciła ręcznik i weszła do łóżka a ja prawie zrobiłam to samo. Ale nie mogłam wyobrazić sobie siebie podrzucającej do jego biura blender tego ranka, bez załączenia nawet małej wiadomości, więc wytrwałam. Pięć zdań w sześć godzin. To musi być swego rodzaju rekord świata – absurdalnie okropny. Oczywiście, dziś odpuszczam swój poranny trening. Jestem tak zmęczona, że prawdopodobnie usnęłabym na tej głupiej bieżni i kończyłabym zabijając samą siebie. Planuję przyjechać do pracy z trzydziesto minutowym wyprzedzeniem. Pomyślałam, że da mi to czas na dotarcie do Pierwszego Budynku, gdzie swoje biuro ma dyrektor generalny, dostarczenie paczki i dotarcie na drugie piętro w Budynku Trzecim, gdzie jest moje biuro. Ale okazuje się, że te ekstra pół godziny muszę poświęcić na stanie w korku. Więc do czasu kiedy docieram do pracy mam tylko dziesięć minut na dostarczenie paczki. Mogłabym poczekać do lunchu ale jestem zdeterminowana aby pozbyć się jej ze swojego samochodu i ze swoich myśli. Wtedy mogłabym ruszyć ze swoim dniem i nie myśleć o facecie od soków - Panu Frost - nigdy więcej. Jego biuro znajduje się na najwyższym piętrze budynku, co oznacza, że muszę czekać wieczność na windę, odkąd nie używam klatek

schodowych. Nigdy. Normalnie windy nie obchodzą mnie, ale mając jedynie osiem minut wiem, że czekanie na jedną z nich oznacza, że mam wyjścia. Więc staram się iść schodami, nawet otwieram drzwi i zaczynam wchodzić na klatkę. Ale nawet to powoduje, że zaczynam się pocić, a wszystkie złe wspomnienia z lat spędzonych w internacie zalewają mnie. Nie, nie mogę tego zrobić. Zdecydowanie wolę windy. Kiedy w końcu pojawiam się na piątym piętrze, wychodzę z windy prosto do luksusowej – ośmielę się powiedzieć bogatej – poczekalni. Nie muszę czytać znaku znajdującego się na ścianie, wiem, że znalazłam biuro dyrektora generalnego. Wyścielane kanapy, gruby dywan, droga sztuka – wszystko utrzymane w kolorach bogatego jesiennego złota, czerwieniach i brązach. Nawet stoliczki i boczne blaty są ciemne, z ciężkiego drewna zamiast ze szkła i chromu, jak to jest w przypadku innych biur. Muszę przyznać, że interesujące jest to, że jeden z najważniejszych facetów z branży technologicznej na świecie ma biuro wypełnione antykami. Nie, żeby to było ważne, tylko, że to kolejna sprzeczność. Surfer kontra geniusz techniczny. Facet od soków kontra dyrektor generalny. Kolekcjoner antyków kontra wizjoner. Wbrew mojej woli jestem zafascynowana. Ta część mnie, która jest zdeterminowana aby zrozumieć jak poszczególne rzeczy pasują do siebie chce rozproszyć wszystkie różne kawałki niego przede mną, a następnie przyglądać się blisko jak składam je do kupy tak żebym widziała – naprawdę widziała – jak do siebie pasują. Jak razem pracują. Nie żebym kiedykolwiek miała szansę. Koniec końców jestem tu, żeby zwrócić blender. Wszystko inne jest poza wszelką dyskusją. Recepcja prowadzona jest przez starszą, atrakcyjną kobietę, taką, której surowe spojrzenie mówi, że mogłaby podjąć samego diabła i z nim wygrać – i chyba już to robiła. Kiedy podchodzę patrzy na mnie spod nosa, nie lada wyczyn biorąc pod uwagę, że siedzi na krześle a ja mam prawie 175 cm wzrostu1. To dobre spojrzenie, jedno z tych które przysięgam ćwiczyć dopóki nie będę go z powodzeniem naśladować. Jestem pewna, że w pewnym momencie mojej kariery jako adwokat własności intelektualnej będzie jak znalazł. - Była Pani umówiona? – pyta, gdy zatrzymuję się przed biurkiem. Ani razu nie spogląda na pudełko w moich ramionach, co według mnie jest pokazem godnej podziwu powściągliwości biorąc pod uwagę, że na co dzień rzadko zdarzają się ludzie, który przynoszą gigantyczną paczkę do biura dyrektora generalnego. Ale znowu, co ja tam wiem? Może Ethan Frost faktycznie wysyła blendery każdemu swojemu pracownikowi – a w tym przypadku, wychodzę na jeszcze większą idiotkę niż myślałam próbując zwrócić prezent. - Nie mam umówionego spotkania. Ale… - Pan Frost nie przyjmuje nikogo, kto nie jest umówiony na spotkanie. - Rozumiem. Ale ja chcę tylko…

- Może Pani zostawić wiadomość ze swoi imieniem, numerem i sprawą jaką ma Pani do niego. Przekażę wiadomość. Jeżeli będzie chciał się z Panią spotkać w ciągu 24 do 48 godzin otrzyma Pani telefon z datą i godziną spotkania. Przekazuje mi całą wiadomość perfekcyjnie miłym głosem, ale i tak powoduje, że prostuję swoje plecy. Może to wynika ze sposobu w jaki na mnie patrzy – jakbym była jakimś robakiem brzęczącym wokół szanowanego Pana Frosta – a może to dlatego, że zakłada z góry, że wie co zamierzam powiedzieć, zanim mam szansę to zrobić. Rozumiem, że jest pierwszą linią obrony pomiędzy społeczeństwem a jednym z najbardziej szanowanych na świecie dyrektorów generalnych, ale serio, on nie jest aż tak wyjątkowy. Kłamczucha. Ten mały głos wewnątrz mnie jest z powrotem, ale tym razem zdecydowanie odmawiam słuchania go. Szczególnie, że ostatnim razem wpędził mnie jedynie w kłopoty. Więc czekam, aż recepcjonistka podniesie swój długopis i notatnik i wtedy mówię: - Nie potrzebuję spotkania z Panem Frostem. Ciężko mruga. – Każdy potrzebuje umówionego spotkania jeżeli chce spotkać się z… W tym momencie mam całkowicie dość, tym bardziej, że jestem świadoma mijających minut, więc przerywam jej upuszczając z głośnym hukiem blender na biurko. - Po prostu chcę mu to zwrócić. Załączyłam notatkę, ale jestem pewna, że będzie wiedział od kogo to. Dziękuję. Odwracam się i odchodzę zanim może cokolwiek powiedzieć. Kiedy czekam na windę jestem świadoma jej wzorku na mnie i staram się nie denerwować mijającymi cennymi sekundami. W trakcie czekania na windę wybija godzina ósma i jestem oficjalnie spóźniona do pracy. Mimo, że czuję się chora na żołądku na myśl o pójściu schodami, to czuję się jeszcze bardziej chora na myśl o zjawieniu się w pracy z większym opóźnieniem. Nie tak planowałam zaimponować swojemu szefowi. Strach przed zrobieniem z siebie debila i możliwość stracenia stażu sprawiają, że ruszam się w kierunku klatki schodowej. Jest biały dzień w jednej z najbardziej renomowanych przedsiębiorstw w kraju. Nie ma dla mnie bardziej bezpiecznego miejsca, w którym mogłabym poruszać się po klatce schodowej, więc muszę przestać być dzieckiem i po prostu to zrobić. Pokonałam kilka schodków – zadanie, które dzisiaj jest o wiele prostsze w moich rozsądnych, granatowych czółenkach niż byłoby wczoraj w tych śmiesznych szpilkach od Louboutin, dzięki Bogu – kiedy słyszę, że na piętrze wyżej otwierają się drzwi od klatki schodowej. Choć wiem, że to śmieszne, że jestem całkowicie bezpieczna, zimno przepływa mi przez plecy. Przez kilka niekończących się sekund zamarzam w miejscu.

Panika przepływa przeze mnie, mój oddech się przyspiesza a moje serce bije mocniej. Tego potrzebuję – zaczynam się poruszać, przeskakując przez stopnie, w dół, tak szybko jak tylko potrafię bez wyglądania jak zupełny wariat. Jednak, ktokolwiek jest tutaj ze mną, porusza się szybciej niż ja. Słyszę jego buty uderzające na konkretne stopnie, wiem że mnie goni. Zbliża się coraz bardziej i uderza mnie to uczucie, walki lub ucieczki. Zdjęcia z przeszłości zaczynają bombardować mój umysł, każdy instynkt we mnie krzyczy, żebym uciekała, żebym zapomniała o godności i wyniosła się stąd tak szybko jak to tylko możliwe. Nasłuchuję, kiedy z szybkiego kroku przechodzę w pełny bieg, torebka zwisa mi w zdrętwiałych palcach kiedy biegnę na parter. Może dobrze bym zrobiła, gdybym uciekła na drugie piętro, ale jest wcześnie i hole są jeszcze puste. Lobby jest moim najlepszym wyjściem. Jeżeli tylko się tam dostanę… Mój obcas ślizga się na krawędzi jednego ze stopni i potykam się, spadając. Jestem jakieś sześć lub siedem stopni od dołu schodów i wiem, że jeżeli spadnę to będzie bolało. Nie wspominając już o tym, że da to szansę temu kto mnie goni na złapanie mnie. Desperacko próbując zapobiec upadkowi wczepiam się w poręcz, próbuję się złapać. Nie trafiam, zimna poręcz prześlizguje mi się między palcami. Czuję uderzenie po którym następuje silny ból mojego biodra. Jestem zbyt zajęta próbą uniknięcia upadku, żeby zwracać na cokolwiek uwagę. Garbię ramiona i staram się przybrać formę kulki jak uczyli mnie moi instruktorzy samoobrony. Ale zanim zdołam uderzyć o ziemię silna ręka łapie mnie za ramię, zatrzymuje mój upadek w powietrzu. To ten facet, który mnie gonił. Po prostu to wiem. I mimo tego, że logika podpowiada mi, że nie mam czego się obawiać ze strony mężczyzny, który uratował mnie od upadku, widmo mojej przeszłości krąży wokół mnie. Szarpiąc mnie. Dławiąc. Niszcząc spokój mojego umysłu, na który tak długo pracowałam. Teraz jestem szalona, tak oszalała ze strachu, że wszystko oprócz instynktu wylatuje przez okno. Rzucam się, żeby go kopnąć mimo, że wciąż wiszę nad schodami. Blokuje moje kopnięcie, następnie szarpie mnie do siebie swoją drugą dłonią. Ciągnie mnie dopóki moje nogi nie są na schodku – i jestem otoczona jego ramionami, plecami do jego klatki piersiowej. Teraz jestem otoczona nim z każdej strony, twardość jego piersi, brzucha i ud naciska na mnie nawet kiedy jego zapach przedostaje się do mojej świadomości. Pachnie jak dziki ocean, jak burzowy dzień. Jak światło księżyca na otwartej wodzie. Jak deszcz padający na liście. A wszystko to z ukrytą, ledwo dostrzegalną nutą jagód. Nagle wiem, kto mnie trzyma, nawet zanim warczy. – Cholera, Chloe. Przestań ze mną walczyć. Trzymam Cię. Facet od soków. Pan Frost. Ethan.

Nagle jestem wściekła, tak wściekła, że przesłania to mój strach bycia trzymaną tak blisko. Oczywiście, że to on. Dlaczego nie? Zdaje się, że wszechświat uznał, że skoro mam zrobić z siebie idiotkę, on będzie tam, żeby to widzieć. Następnie, znowu, gdyby nie on to nie wplątałbym się w żadną z tych głupich sytuacji. Jestem jak diabli pewna, że nie było by mnie na tej cholernej klatce schodowej, gdzie o mało co nie runęłam na ziemię. Co również oznacza, że nie stałabym tutaj, moje ciało nie byłoby przyciśnięte do nieznajomego kiedy każdy mój nerw jest napięty do granic możliwości a moje serce prawie wyskakuje mi z piersi. - Możesz mnie puścić, proszę? – szarpię się w jego chwycie, próbując wyrwać swój łokieć z jego uścisku. Ponownie, niezbyt mądry ruch, ale potrzebuję, żeby mnie puścił. Kiedy mnie dotyka czuję różne rzeczy, rzeczy z którymi nie mam pojęcia jak postępować. Jednak Ethan nic sobie nie robi z mojej próby odzyskania wolności. Trzyma mnie mocno, bezboleśnie kiedy prowadzi mnie w dół, przez te sześć ostatnich schodów dopóki nie stajemy na podeście prowadzącym do holu. Dopiero wtedy zaczyna zwalniać swój uścisk i robi krok do tyłu. Przez kilka długich sekund nic nie mówi, ja również. Wiem, że czeka aż na niego spojrzę i wiem, że będzie czekał nawet cały dzień jeśli będzie musiał. Ale ja nie mam tego luksusu więc w końcu – niechętnie – zwracam się do niego. - Dziękuję za złapanie mnie. – mówię. Chciałabym mu też powiedzieć, że to z jego winy ten cały upadek, ale sądzę, że w ciągu dwudziestu czterech godzin zrobiłam już wystarczająco dużo, żeby go zrazić. Nie ma potrzeby, żeby go praktycznie błagać o zwolnienie. Poza tym, teraz kiedy wiem kto prowadzi mnie po schodach, ten cały mój lot głową w przód sprawia, że wyglądam trochę jak kłębek nerwów – nawet bez wyjaśniania skąd bierze się moja fobia. Ale wtedy mówi do mnie. - Przynajmniej tyle mogłem zrobić, skoro to ja spowodowałem Twój upadek. – patrzy na mnie krytycznie, szukając nie wiem czego. – W porządku? - Tak, w porządku. - Jesteś pewna? Wydawało mi się, że uderzyłaś biodrem o poręcz kiedy zaczęłaś spadać. - Nie sądzę. – Ale teraz, kiedy o tym wspomniał faktycznie czuję ból w swoim prawym biodrze, ból którego wcześniej nie było. Cudownie. Odrobinę naciskam miejsce bólu, przygryzam wargę, żeby nie jęczeć kiedy ból promieniuje spod moich palców. To by było na tyle jeżeli chodzi o zajęcia samoobrony, w które zainwestowałam tyle swojego czasu i pieniędzy przez ostatnich kilka lat. Co robię na pierwszym miejscu kiedy jestem w podejrzanej sytuacji? Panikuję i zapominam praktycznie o

wszystkim czego się nauczyłam. Ethan przygląda mi się uważnie, tak uważnie, że wiem, że widzi moje wzdrygnięcie. Jego oczy ciemnieją prawie do koloru czarnego i warczy. - Znajdźmy Ci trochę lodu. – Po raz pierwszy widzę w nim dyrektora generalnego a nie surfera i nie ma z tym nic wspólnego ten drogi włoski garnitur, który ma na sobie. Wtedy jego ręka wraca, tylko tym razem nie chwyta mojego ramienia. Spoczywa na środku moich pleców kiedy delikatnie mnie popycha na przód. Nie czuję się komfortowo będąc w tak bliskim kontakcie z nim, z ciepłem które promieniuje od niego do mnie i z jego nagłą zaborczością, która pojawiła się w jego dotyku. Zgodnie z zasadą, nie pozwalam mężczyznom dotykać się tam. To zbyt osobiste, zbyt intymne. Ethan nie może być żadnym wyjątkiem. Z tym, że jednak jest, skoro się nie odsuwam. Nie odtrącam go. Zamiast tego pozwalam mu prowadzić siebie do drzwi od klatki schodowej, a nawet czekam kiedy je otwiera. Odrobinę kuśtykam i musiał to zauważyć bo się zatrzymuje. Parzy na mnie przeszywająco. - Możesz iść czy może potrzebujesz, żebym Cię niósł? - Poważnie? - Przewracam na niego oczami. – To tylko siniak. Wydaje mi się, że dam radę. Nie odpowiada, po prostu czeka aż przejdę przez drzwi przed nim. Kiedy jesteśmy w lobby, kieruję się do drzwi wyjściowych – jedno spojrzenie na mój zegarek mówi mi, że już jestem pięć minut spóźniona do pracy – ale on zatrzymuje mnie wzrokiem. - Potrzebujesz lodu. - To czego potrzebuję to dostać się do swojego biura. - Jestem pewny, że dział umów prawnym da sobie radę bez Ciebie przez dziesięć minut. – Prowadzi mnie przez hol do biurka, gdzie dwóch ochroniarzy nadzoruje skanowanie identyfikatorów pracowniczych ludzi przyjeżdżających do pracy. – Jose, Pani Girard zraniła się na klatce schodowej. Czy mógłbyś proszę dać jej torbę lodu? Łysy ochroniarz zrywa się na nogi. – Jasna sprawa Panie Frost. – Zwraca się do mnie. – Wszystko w porządku Pani Girard? - Wszystko w… - Potknęła się i uderzyła o poręcz. Prawie spadła ze schodów. – Ethan odpowiada za mnie i to sprawia, że znowu prostuję swoje plecy. Większość życia spędziłam będąc ignorowaną przez swoją rodzinę. Nie ma mowy, żebym się zgodziła na takie traktowanie od niego. Może być moim szefem, ale wibracje płynące dziś od niego w moim kierunku nie są typu pracodawcapracownik, tak samo jak poprzedniego dnia.

Jose musi ich nie odczuwać, ponieważ w ciągu dwudziestu minut przechodzi od wymówionego złośliwym tonem określenia „ nowa dziewczyna” do „ Pani Girard”, tym razem wypowiedzianego tym samy formalnym tonem, którego używa rozmawiając z Ethanem. Ta różnica tak mnie wkurza, że kiedy pyta – Czy mam wezwać lekarza? – zaczynam na niego krzyczeć. - Nie, nie potrzebuję lekarza! Mam siniaka. To nic wielkiego. – Spoglądam ostentacyjnie na zegarek – I za dziesięć minut mam spotkanie na które nie chcę się spóźnić. Mój mentor wyjaśnił mi, że we wtorkowe poranki każdemu stażyście przydzielane są nowe zadania. Jeżeli chcesz dostać coś dobrego, musisz być tam wcześniej, gotowa do przedstawienia swojej sprawy. Niestety, patrząc na szybkość ruchów tych dwóch, skończę pewnie badając najnudniejszy, najgorszy kontrakt z całej sterty. Czyli coś czego nie planowałam na mój pierwszy tydzień w wymarzonej pracy. - Jose. - To wszystko co mówi Ethan, ale ochroniarz natychmiast odwraca się i w lekkim biegu zmierza do kafeterii. Zmęczona zagryzaniem swojego języka zwracam się do Ethana z rozdrażnionym westchnieniem. - Naprawdę! Jesteś poważny z tym wszystkim? - Jestem bardzo poważny. Zdrowie moich pracowników jest dla mnie ważne. Po raz kolejny kładzie swoją dłoń na moich plecach i delikatnie popycha mnie na przód. Tym razem w kierunku małego pokoju znajdującego się koło biurka ochroniarzy. W środku jest jeden strażnik i mnóstwo monitorów na których widać różne rejony całej posiadłości. - Daj nam chwilę Danny. - Jasne Panie Frost. – Od razu wstaje, ale patrzy na mnie z zaciekawieniem kiedy zmierza do drzwi. Biorąc pod uwagę tempo z jakim to wszystko się dzieje, nie mogę sobie wyobrazić jakie plotki będą o mnie krążyły do lunchu. Już sama ta myśl doprowadza mnie do szału. Przyjechałam do szkoły w Kalifornii taki kawał drogi trzy lata temu, żeby uciec od plotek o mnie i innym bogatym facecie. Ostatnią rzeczą której chcę to ponowne przechodzenie przez to jeszcze raz. Zamykam oczy i potrząsam głową. Nie mogę w to uwierzyć. Po prostu nie mogę w to uwierzyć. Tak bardzo chciałam tu pasować, znaleźć dla siebie miejsce. Nawet miałam nadzieję, że mogłabym tu wrócić po dyplomie, żeby kontynuować staż po szkole. Z powodu mojej rodziny – mojego brata – prawo własności intelektualnej w świecie techniki jest dla mnie bardzo ważne. I wiem, że jeżeli utrzymam swojego oceny na odpowiednim poziomie i

dam sobie radę w szkole prawniczej tak jak planuję to będę w stanie znaleźć pracę w dowolnej liczbie firm. Ale ponownie, Frost Industries jest dla mnie jedną z najbardziej interesujących firm na świecie, w której chciałabym pracować. Bycie tutaj jest spełnieniem moich marzeń i nie mogę uwierzyć, że Ethan Frost pieprzy mi to. Zdeterminowana, żeby powstrzymać to co robi – cokolwiek to jest – zanim wymknie się to spod kontroli, przeczyszczam swoje gardło. Przygotowuję argumenty. Kiedy wreszcie czuję, że jestem gotowa do odezwania się, mówię: - Panie Frost. On po prostu na mnie patrzy, gładząc palcami spód mojej dłoni. Drżę wbrew sobie. Jego dotyk jest lekki, nawet delikatny – tak jakby się bał, że może mnie złamać. Ale z jego dotyk przychodzi też ciepło. Które mnie dezorientuje, sprawia, że potykam się o swoje własne myśli. - Mów mi Ethan. - Panie Frost. Ja… - Ethan. Nie wiem dlaczego jest to dla niego takie ważne, ale jest. Najwyraźniej. Mimo to, wiem, że jeżeli się poddam – jeżeli będę mówiła mu po imieniu – zmieni to między nami wszystko. Da mu pewną władzę nade mną, pewne prawo do mówienia mi co mam mówić i robić, a to mi się nie podoba. Wracam myślami do wczorajszego dnia w kafeterii, do tego durnego koktajlu jagodowego i obiecuję sobie, że tym razem nie zrobię tego o co mnie prosi. - Panie Frost, naprawdę muszę iść do pracy. Doceniam Pańską troskę, ale to nie potrzebne. I szczerze mówiąc jest to zawstydzające. Początkowo wygląda jakby miał się kłócić o to, że ciągle nie mówię mu po imieniu, ale potem zostaje rozproszony przez to co powiedziałam. - Moja uwaga Cie zawstydza? - Cóż, tak. Najwyraźniej. – Wskazuję na pusty pokój w którym jesteśmy. - Chyba, że zajmowanie pokoi ochrony w celu rozmowy ze swoimi pracownicami jest czymś co robisz codziennie… - Nie jest. - Więc to jest ekstremalnie zawstydzające. Wszyscy w tym holu gapili się na mnie bo byłeś ze mną. Dotykałeś mnie. Unosi brew. – Ręka na Twoich plecach jest oznaką zwykłej uprzejmości.

- Nie. – Poprawiam go, bo nie jestem szalona i nie pozwolę, żebym się tak przez niego poczuła. – Zaoferowanie swojego ramienia jest zwykła uprzejmością. Natomiast Twoja ręka na moich plecach jest czymś zupełnie innym. - Naprawdę? – Uśmiecha się do mnie, subtelnym uniesieniem ust, które nie powinno podnosić mi ciśnienia krwi lub wysyłać dreszczy wzdłuż mojego kręgosłupa. Jednak sprawia, że dzieją się obie te rzeczy. – Więc co to jest? - Co jest czym? – Zacinam się odrobinę na tych słowach, kiedy próbuję zmusić swoje komórki mózgowe do działania. - Moja ręka na Twoich plecach. Jeżeli to nie uprzejmość, więc co? Intymność. Słowo to pojawia się w moich ustach i prawie je mówię. Prawie to wygaduję. Ale nie mogę, bo szaleństwem jest myślenie o czymś takim, nie mówiąc już o wypowiedzeniu tego na głos. Bardziej szalone jest pragnienie tego. Czego nie robię, zapewniam siebie. Nigdy nie pragnęłam. Tylko, że czuję się dziwnie osamotniona teraz, kiedy puścił moją dłoń. To dziwne uczucie, którego nie lubię. Cofam rękę. To dziwaczne uczucie i go nie lubię. Cofam się o krok, dwa i mogę powiedzieć, biorąc pod uwagę, że jego oczy się zwężają, że nie jest zadowolony z mojego nagłego odwrotu. Ale zanim może powiedzieć cokolwiek otwierają się drzwi. Staje w nich Jose z uśmiechem na twarzy i wielką torbą lodu w dłoni. Ethan odchodzi, żeby wziąć torbę od Jose i otrząsam się w uldze. Czuję się jak więzień, któremu zawieszono egzekucję – wolna ale niepewna, bo wiem, że może zostać mi to odebrane w każdej chwili. Ethan czeka aż Jose wychodzi z pokoju zanim zamyka za nim drzwi. Patrzę, kiedy tym razem je zamyka i ulga, którą czułam powoli ze mnie uchodzi. Ponieważ do mnie podchodzi, jak długa, szczupła pantera w postaci człowieka, którego intencje są jasno wypisane na jego twarzy. Intencje, które są dalekie od honorowych. - Gdzie Cię boli? – Pyta kiedy zatrzymuje się naprzeciwko mnie. - Boli? – Moje usta są tak suche, że ledwo wypowiadam to słowo. - Twoje biodro. Gdzie jest siniak? - Oh, tak. – Odwracam wzrok od jego zbyt ładnej twarzy, niezgrabnie wskazując na górę mojego biodra. – Tutaj. Próbuję wziąć od niego paczkę z lodem, ale odpycha moją dłoń. Potem pomału, delikatnie przykłada ją do mojego biodra. Jego palce są duże i ciepłe kiedy spoczywają na mojej talii, natychmiastowy kontrast z zimnem lodu. Przez długie sekundy nie poruszam się. Nie oddycham. Nie mogę. Nie kiedy jest tak blisko, że mogę poczuć kosmyki jego włosów na swoim policzku, kiedy pochyla swoją głowę w dół, alby obserwować co robi.

- To, to miejsce? - Tak. – Mój oddech przerywa się na tej jednej sylabie. Jego głowa szarpie się w górę, jego wzrok zamyka się na moim. Nigdy nie widziałam tak intensywnie niebieskich oczu – tak burzliwych, jak Pacyfik w burzowy dzień, który bije falami wody o brzeg. Sposób w jaki na mnie patrzy jest obezwładniający. Przerażający. Hipnotyzujący. Jakby jednocześnie chciał mnie pożreć i chronić. Stoję nieruchomo – niczym zdobycz przed drapieżnikiem – kiedy czekam, który instynkt w nim wygra. Podnosi swoją dłoń do mojej twarzy, przesuwa palcem wzdłuż mojej szczęki. Jego dotyk jest delikatny, tak delikatny, że nie mogę się powstrzymać. Lgnę do niego, wciskam policzek w jego dłoń, dopóki nie dotyka całkiem mojej twarzy. Ręka na biodrze zaciska się kurczowo, ale potem zamyka swoje oczy, bierze kilka głębokich oddechów. Jego dłoń ponownie się rozluźnia i kiedy otwiera swoje oczy, widzę, że są wypełnione niewymowną czułością. - Chloe. – Moje imię wypowiada głosem pełnym czci. - Tak? - Zjedz ze mną obiad. - Obiad? - Dzisiaj wieczorem. – Jego kciuk przesuwa się wzdłuż moich ust. – Chcę z Tobą wyjść. Jestem tak zapomniana w jego dotyku, uczuciem jego skóry na mojej, że ledwo mogę się skupić na jego słowach. Albo na swojej odpowiedzi. Jest część mnie która wie, że to zły pomysł. Że to nie będzie funkcjonowało tak jak on chce. Nie mogę, nie kiedy jestem zaangażowana. To właśnie dlatego mówię nie kiedy mężczyzna zaprasza mnie na randkę albo kiedy Tori chce mnie z kimś umówić. Ale stojąc tutaj, opleciona Ethanem – zatopiona w nim – chcę powiedzieć tak. Chcę z nim wyjść, chcę sprawdzić czy dotknąłby mnie tak słodko, tak czule kiedy bylibyśmy na randce. Chcę się dowiedzieć, czy moje instynkty, które podpowiadają mi, że mogę mu zaufać, są prawdziwe. Przez chwilę, tylko przez chwilę, obracam swoją twarz w jego dłoń. Pozwalam, aby moje usta dotknęły jego zadziwiająco szorstkich dłoni. Sztywnieje – z zaskoczenia lub pobudzenia lub czegoś innego, nie potrafię powiedzieć. Ale zanim może cokolwiek powiedzieć lub zrobić, odsuwam się. I daję mu jedyną odpowiedź jaką mogę. - Nie.

Mimo tego, że moje instynkty chcą mu zaufać, to reszcie mnie nie jest tak łatwo zaimponować… lub oszukać.

Rozdział 4

Ethan faktycznie wstrząsa się trochę ze zdziwieniem słysząc moją odpowiedź, unosząc brwi praktycznie do linii włosów. - Nie? To tak jakby nigdy wcześniej nie słyszał tego słowa, ale uświadamiam sobie, że to nie prawda. Wczoraj mu to powiedziałam. Chwilę przed tym jak zrobiłam to czego chciał. Kolory wracają na moją twarz na samą myśl, mimo tego, że wiem, że dzisiaj będzie inaczej. Dzisiaj się nie poddam. Nie mogę. Nie ważne jak bardzo mnie to boli. - Nie. – Powtarzam. – Przepraszam, ale to nie jest dobry pomysł. W pierwszym odruchu myślę, że ma zamiar się ze mną kłócić. Przechyla swoją głowę na bok, patrzy się na mnie przez kilka długich sekund jakby wymyślał w swojej głowie jakiś argument. Ale na końcu, jedynie pyta. – Dlaczego? - Ponieważ! Ten staż dużo dla mnie znaczy. Wypruwałam sobie falki, żeby go dostać, odrzuciłam staże w innych miejscach, żeby móc tu pracować. Nie ma mowy, żebym zaprzepaściła wszystko na co tak ciężko pracowałam tylko po to, żeby iść z Tobą na randkę. - Tylko po to żeby iść ze mną na randkę, huh? – Brzmi na bardziej zdumionego niż obrażonego, ale nadal czuję potrzebę sprostowania. - Wiesz co mam na myśli. Ja… - W porządku Chloe. Ale chcę, żebyś wiedziała, że bez względu na to co się wydarzy między nami – albo się nie wydarzy – twój staż jest bezpieczny. Zasłużyłaś na to miejsce i nikt nie ma zamiaru Ci go odbierać tylko dlatego, że się ze mną umawiasz, czy też nie. Te dwie rzeczy nie mają ze sobą nic wspólnego. Moi znajomi sądzą, że to ja jestem naiwna? Nie wiem jak Ethan może tu stać i mówić mi tak przekonywująco, że moje randki z nim nie będą miały wpływu na mój staż. Może on naprawdę w to wierzy, może stara się mnie uspokoić, ale prawda jest taka, że jest to kompletnie absurdalne założenie. Już teraz ludzie patrzą na mnie inaczej, plotka zaczęła się szerzyć. Poza tym, Ethan powiedział mi, że nie ma zwyczaju zamykania się w biurze ochrony ze wszystkimi pracownikami płci żeńskiej. - Może nie, ale nie mogę podjąć takiego ryzyka. Przepraszam Ethan. Studiuje mnie przez chwilę, jakby oceniając siłę mojego przekonania. Ale wtedy cała ta kalkulacja znika z jego oczu tak szybko jak się pojawiła. - Cóż, przynajmniej zmusiłem Cię, żebyś mówiła do mnie Ethan a nie Pan Frost, tak jak w tym śmiesznym liście. – mówi mi z uśmiechem. – To już coś, jak sądzę. Blednę, kiedy zdaję sobie sprawę co zrobiłam, kiedy tak ciężko pracowałam, żeby utrzymać stosunki między nami na stopie profesjonalnej. Kiedy zaczęłam myśleć o nim jak o Ethan’ie? Poza tym jak mogłam być tak głupia, żeby zwrócić się do niego po imieniu?

Ostatnia rzecz jakiej potrzebuję to zachęcenie go – albo poślizgnięcie się i nazwanie go Ethanem kiedy będę z kimś z firmy. Zmartwienie musiało ukazać się na mojej twarzy, ponieważ się cofa. - Tylko się z Tobą drażnię Chloe. Wiem jak przyjąć negatywną odpowiedź. – Podnosi z mojego biodra paczkę z lodem. – I jak ten siniak? Nagła zmiana tematu wytrąca mnie z równowagi, tak jak jego zmiana zachowania z żartobliwie intymnego na nieprzystępnie bezosobowy. Jego uśmiechu już nie ma, tak samo jak małych zmarszczek wokół jego oczu. Na ich miejscu pojawia się pokerowy wyraz twarzy, jeden z tych władczych, który wie jak utrzymać swoje myśli głęboko ukryte. Czuję natychmiastowe poczucie straty. Co jest głupie – przecież on daje mi dokładnie to czego chcę. Traktuje mnie jak każdego innego pracownika. A jednak kiedy odsuwa się ode mnie o kilka kroków, natychmiast tęsknię za jego ciepłem. Jego bliskością. Jego troską. - Jest w porządku. Mówiłam Ci to wcześniej. To tylko mały siniak. - Jednak nie zaszkodzi być ostrożnym. – Podaje mi paczkę lodu. – Przyłóż lód na piętnaście minut. Powstrzyma to zwiększenie się siniaka. - Nie potrzebuję… - Chloe. – Jego głos jest twardy, inny niż w ciągu tych dwóch dni i stawia mnie na baczność. Przemawia do czegoś co jest głęboko we mnie, czegoś czego ciągle nie rozumiem. – Czy możesz zrobić to o co proszę bez kłótni? Tylko ten jeden raz. Proszę? Obiecuję, że nie uderzy mi to do głowy. Potakuję i biorę od niego torbę z lodem. Nie wiem dlaczego jest to dla niego takie ważne, ale nie zaszkodzi – i prawdopodobnie pomoże – zrobić tego o co mnie prosi. – Muszę iść. Patrzy na swój firmowy zegarek znajdujący się na jego nadgarstku. – O której miało odbyć się Twoje spotkanie? - Ósma piętnaście. - Jesteś spóźniona. - Jakbym o tym nie wiedziała? – Tym sposobem znów jestem wkurzona. Mówi to tak obcesowo, jakby moje przedłużające się spóźnienie było moją winą a nie jego. – To Ty nalegałeś, żebym przyłożyła lód na ten głupi siniak. - Nie jest głupi. Musisz o siebie dbać. - Dbam o siebie. W końcu udało mi się przeżyć dwadzieścia lat w jednym kawałku. - Dwadzieścia. – Powtarza to słowo jakby je rozważając lub… delektując się nim. Delektując mnie. – Mówisz to tak jakby to było wielkim sukcesem.

Automatycznie myślę o Brandonie, moich rodzicach. – To większy sukces niż sądzisz. Słowa wyskakują ze mnie zanim zdaję sobie sprawę, że chcę je wypowiedzieć. Co jest błędem. Żałuję ich w tej samej chwili w której je wypowiadam, spoglądam na Ethana, próbując powiedzieć coś zabawnego, coś co zniwelowałoby ich znaczenie. Ale jest już za późno. Jego wargi są ściśnięte, ramiona napięte a jego wzrok ponownie staje się ciemny i burzliwy. Przez sekundę wydaje się jakby chciał naciskać w celu uzyskania większej ilości informacji i zaczynam gorączkowo myśleć nad wyjaśnieniami. Czymś, cokolwiek co mogę mu powiedzieć zamiast prawdy. Ale koniec końców nie jest to potrzebne. Mimo, że widzę pytania w jego oczach, ustach, postanawia się wycofać. Przynajmniej na razie. - Chodź. Odprowadzę Cię do Budynku Trzeciego. - Nie musisz tego robić. - Pewnie, że muszę. Masz dwudziesto minutowe spóźnienie na swoje spotkanie. Zdecydowanie niezbyt dobry znak jak na drugi dzień pracy. - Wiem. – Mój żołądek jest ściśnięty ze strachu na myśl o spotkaniu z moim szefem. Co mam jej powiedzieć? Wątpię, żeby uwierzyła w prawdziwą historię. Poza tym, ostatnią rzeczą do której chcę się przyznać to, to, że się wystraszyłam i o mało nie spadłam z połowy schodów. I naprawdę nie chcę mieć przypiętej etykietki „ kłębka nerwów” czy też niezdary, już podczas mojego pierwszego tygodnia pracy. - Więc porozmawiam z Maryanne, powiem jej, że Cię zatrzymałem. – Otwiera drzwi i mnie przepuszcza, tym razem bez kładzenia dłoni na moich plecach. Brakuje mi tego, mimo, że jestem wdzięczna, że bierze moją decyzję poważnie. Boże, ten facet robi ze mnie szaloną osobę, taką, która nie może się zdecydować na coś konkretnego. - Nie musisz tego robić. - To żaden problem. - Nie jestem dzieckiem. Sama mogę walczyć w swoich własnych bitwach. Obraca się żeby na mnie spojrzeć. – Jestem bardzo świadomy tego, że nie jesteś dzieckiem. Jesteś bystrą, młodą kobietą z jeszcze bardziej świetlaną przyszłością. Nie chcę widzieć, że rozpoczynasz tu swój staż z falą nieuzasadnionych na Ciebie ataków. Nie dlatego, że jestem Tobą zainteresowany, nie dlatego, że uważam że jesteś piękna, ale dlatego, że po przeglądnięciu Twoich akt personalnych, mam wrażenie, że będziesz dobrym nabytkiem dla Frost Industries w przyszłości. Wspomnienie mojej roli w Twoim spóźnieniu jest czymś co zrobiłbym dla każdego swojego pracownika Chloe. Okej? Walczę żeby wydobyć z siebie głos w pędzie przyjemności, która uderza mnie naprawdę – i zatwierdzenie – którą słyszę w jego głosie.

- Okej. - Dobrze. – Miło się uśmiecha kiedy przechodzimy obok ochroniarzy. – Dzięki Jose. Dzięki Danny. - Czy Pani Girard czuje się dobrze?- pyta troskliwie Jose. - Czuję się dobrze. – Mówię mu, nie chcąc żeby rozmawiali o mnie jakby mnie tam nie było. Zbyt wiele życia spędziłam będąc traktowaną jak towar, pracowałam zbyt ciężko aby stać się kimś więcej, żeby tak łatwo powrócić do tej roli. Kolejny powód dla którego powinnam unikać jak ognia Ehana Frosta. To niepokojące jak ławo przychodzi mi robienie tego czego on chce, zamiast tego co sądzę, że powinnam. Jose rumieni się w lekkim poczuciu winy. Kiwa na mnie. – Cieszę się, że to słyszę. Niech Pani o siebie dba Pani Girard. Natychmiast czuję jak cham. Ale mam wrażenie, że Ethan jest rozbawiony, kiedy przystaje, żebym mogła iść przed nim w kierunku drzwi. - Owinęłaś sobie Jose wokół palca a to dopiero początek Twojego drugiego dnia. - Sądzę, że to Ty owinąłeś sobie go wokół swojego palca. Zachowywał się całkowicie normalnie kiedy tego ranka sprawdzał moją plakietkę. I skoro jedyną rzeczą, która się zmieniła jesteś Ty… Idziemy chodnikiem w szybkim tempie – ale nie za szybko, jakby Ethan był świadomy jakie powinno być odpowiednie tempo naszego marszu aby nie obciążać nadmiernie mojego zranionego biodra. Co kilka kroków, ktoś go pozdrawia lub macha do niego a on opowiada na każdy gest, praktycznie za każdym razem odnosząc się do kogoś po imieniu. Nie wiem jak on to robi. Jest dyrektorem generalnym ogromnej korporacji, która każdego dnia się rozrasta coraz bardziej. A jednak zna nazwiska wszystkich swoich pracowników. Nawet przebywa w kafeterii i robi im koktajle. Myślę o tym facecie z wczoraj – nie praktykancie, ale o tym który podszedł i zamówił koktajl kiedy tam byłam. Odnosił się przyjaźnie do Ethana, zdecydowanie wiedział kim był. A mimo to nie uznał za dziwne tego, że dyrektor generalny Frost Industries przygotował mu koktajl. Nie rozumiem. Jest zagadką, układanką, której części nie całkiem do siebie pasują i ta niewiadoma doprowadza mnie do szału. Muszę odpuścić, wyrzucić z mojej głowy dziwne zachowania Ethana i ruszyć dalej z moim życiem, ale obawiam się, że zrobienie tego będzie dużo trudniejsze niż się wydaje. Zwłaszcza, że tak bardzo chcę go rozgryźć. - Dlaczego byłeś wczoraj za ladą baru z sokami, robiąc koktajle? – Słowa wypadają z moich ust zanim zdaję sobie sprawę co chcę powiedzieć. – I dlaczego byłeś ubrany jak surfer? - Jestem surferem.

- Wiem. Ale jesteś też dyrektorem generalnym a to jest Twoje miejsce pracy. Szorty, które wkłada się idąc na deskę wydają się być nie na miejscu. Śmieje się. – Najwyraźniej nie widziałaś kolesi z działu Rozwoju i Badań. Jestem szczęściarzem jeżeli przez połowę czasu pamiętają o ubraniach. Jeżeli facecie z R&B są tacy jak sobie wyobrażam to jest to obraz bez którego zdecydowanie mogę żyć. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. - Masz rację, nie odpowiedziałem. – Przez minutę jestem przekonana, że nie zamierza mi odpowiedzieć. Ale potem ze smutkiem kręci swoją głową. - Szczerze powiedziawszy to żenujące. Fundacja Frosta daje dużo pieniędzy na cele charytatywne związane z oceanem, a ludzie od PR’u zdecydowali, że dobrym pomysłem będzie zrobienie mi kilku fotek kiedy surfuję. Przysięgali, że to pomoże zwrócić większą uwagę na te cele, zarobić więcej pieniędzy. Wczoraj odbyła się ta sesja. Oczywiście. Filantropista Ethan Frost jest tak samo znany jak wizjoner Ethan Frost. Ale widząc, jak bardzo jest zawstydzony nie komentuję tego co mi powiedział. Zamiast tego pytam: - A co z robieniem koktajli? - Jestem bardzo dokładny jeżeli chodzi o moje koktajle. – Teraz wygląda strasznie poważnie, co uznaję za zabawne. W rzeczywistości muszę się ugryźć w policzek, żeby powstrzymać śmiech kiedy kontynuuje. – Rodrigo robił to źle. - Naprawdę istnieje zły sposób na zrobienie koktajlu? Jego oczy błyszczą złośliwie. – Chloe, kochanie, w przypadku wszystkiego istnieje zły sposób na robienie tego. Jest mi prawie przykro, że zapytałam. Prawie.

~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~ Sześć lub siedem minut zabiera nam przejście między Budynkiem Pierwszym a Trzecim. I mimo to, kiedy wychodzimy z windy na moim piętrze jestem kłębkiem nerwów. Częściowo bo nie chcę się zmierzyć ze swoją szefową a częściowo dlatego, że wszyscy się na mnie gapią. Tak, zwracają uwagę na Ethana, wołając do niego pozdrowienia, ale gapią się także na mnie. To mi wystarcza, żeby stwierdzić, że Ethan eskortujący nowego pracownika w obrębie siedziby firmy, w szczególności tego z jasno-zieloną plakietką stażysty, jest widokiem niezwykłym.

Zbyt późno zdaję sobie sprawę, że mógł z łatwością napisać e-maila do mojej szefowej lub kazać zadzwonić swojej sekretarce. Fakt, że sam odprowadza mnie na drugie piętro, do pokoju konferencyjnego, nadaje temu wydarzeniu większą wartość. Większą niż mogę pozwolić. Kiedy docieramy do pokoju konferencyjnego ponownie otwiera przede mną drzwi i gestem pokazuje, żebym weszła pierwsza. Jest takim gentelmanem, nawet kiedy chciałabym, żeby nie był. Brzmi to tchórzliwie, i jestem duma, że stawiam czoła swoim lękom, ale tym razem chciałabym, żeby to on wszedł pierwszy. Widzę swoją szefową stojącą na przedzie stołu konferencyjnego i siedmiu stażystów, których poznałam wczoraj, siedzących po obu stronach stołu i słuchających z uwagą każdego jej słowa. Jestem pewna, że żadne z nich nie spóźniło się nawet o jedną minutę. Maryanne spogląda w górę w chwili kiedy drzwi się otwierają. Nie od razu widzi Ethana, ponieważ sposób w jaki otworzył drzwi sprawia, że jest poza zasięgiem jej wzroku. Co jest dobre – mimo wszystko nie chcę, żeby walczył za mnie w moich bitwach – ale pierwszy krok, który robię przypomina pierwszy krok do celi śmierci. Jakbym była martwą kobietą idącą prosto do Frost Industries wersji gilotyny. Albo na krzesło elektryczne. - Pani Girard, dziękuję za dołączenie do nas. – Głos Maryanne rozchodzi się po pokoju, brzmiąc oschle i trochę bardziej niż wkurzenie. – Ale spotkanie rozpoczęło się trochę więcej niż pół godziny temu… - Ja ją zatrzymałem, Maryanne. – Głos Ethana jest czarujący, spojrzenie którym obdarza moją szefową jest jeszcze bardziej czarujące. Nie wiem co więcej do niej przemawia, ponieważ podchodzi do miejsca w którym ona siedzi i mówi do niej głosem tak niskim, że dla reszty z nas staje się to niczym nierozróżnialnym pomrukiem. Pozostali stażyści nadal się na mnie gapią, jedni z ciekawością, a niektórzy z rażącą wrogością. Zmierzam do jednego z wolnych krzeseł i siadam na nim. Moje zranione biodro odrobinę protestuje ale to ignoruję. Ostatnią rzeczą, której teraz chcę to ukazanie mojej słabości. Wiem, że Ethan sądzi, że robi mi przysługę – i może tak jest, z moją szefową. Ale dla innych stażystów jego pojawienie się, będzie przyczyną ich żalu skierowanego do mnie. Czuję, jak stażyści-mężczyźni patrzą na mnie w sposób oceniający, jakby dokładnie wiedzieli o czym ja i Ethan rozmawialiśmy wcześniej. Kobiety nie są aż tak bezczelne – szczególnie nie Chrissy, która była wczoraj moją mentorką i jest jedną z bardziej przyjaznych osób z grupy – ale wiem, że one również składają do kupy wszystkie fragmenty, klarując obraz, którego wolałabym, żeby nie widziały. Z przodu sali Maryann potakuje i się uśmiecha. Ethan się cofa, mówi kilka słów tak aby wszyscy w pokoju go słyszeli. Nawet zatrzymuje się, żeby pogadać z kilkoma studentami siedzącymi po stronie drzwi. Puszą się pod jego uwagą i wiem co on robi – stara się mnie chronić, stara się ułatwić dla mnie tą sytuację na tyle ile może. Jeżeli jego pojawienie się ze

mną w tym pokoju da innym stażystom szansę na zabłyśnięcie to może nie będą mieli do mnie aż tak dużego żalu. Wiedza o tym sprawia, że jest mi cieplej, nawet jeżeli wątpię, że to co robi zadziała. Już wcześniej byłam wyrzutkiem, wiem jak to działa. I kilka miłych słów od wyżej postawionej osoby rzadko załatwia sprawę. Tak jak się spodziewałam, kiedy Ethan wychodzi większość ludzi wraca do gapienia się na mnie. Koncentruję się na wyjęciu z walizki swojego tableta i przygotowaniu do robienia notatek czy też jakiegokolwiek gównianego zadania, które otrzymam przez swoje spóźnienie. Jednak Maryann nie wykonuje żadnego ruchu, żeby przydzielić mi moje zadanie. Zamiast tego wraca do tego co robili przed moim przyjściem, czyli rozmowy o głównych punktach i obszarach zainteresowania każdej sprawy, która została nam przydzielona w tym tygodniu. Podczas gdy inni ludzie są odpowiedzialni za prace badawcze i inne nieprzyjemne prace przy różnych kontraktach, Chrissy wytłumaczyła mi wczoraj, że Maryann lubi omawiać ich główne punkty z całą grupą, tak żeby wszyscy poznali tajniki różnych rodzajów kontaktów i badań. Dzięki czemu możemy przejąć na siebie kilka obowiązków bez zbędnego zakłócania czasu adwokatów, gdyby coś poszło nie tak. W rzeczywistości jest to bardzo cenne narzędzie uczenia się i jestem wdzięczna, że biorę w tym udział, mimo, że nie wiem do którego zadania jestem przydzielona. Do czasu kiedy spotkanie się kończy o dziesiątej piętnaście mam masę notatek i kilka lepszych pomysłów odnośnie kilku decydujących spraw z prawa własności intelektualnej w branży technologicznej. Pozostali stażyście wychodzą, ale ja czekam na okazję rozmowy z Maryann. Wciąż nie mam żadnego przypisanego zadania, ale nie chciałam o tym mówić podczas zebrania. Byłam już dzisiaj przedmiotem wystarczających spekulacji i zainteresowania, które wystarczą mi do końca lata. Chrissy wisi chwilę na drzwiach dopóki nie przyciąga mojej uwagi. Potem mówi mi bezgłośnie, samym ruchem warg, żebym przyszła do niej kiedy skończę. Niektóre z węzłów w moim brzuchu pomału się rozkręcają. Może jestem zbyt wrażliwa. Może, w końcu, wszystko będzie w porządku. Ale wtedy Maryann kończy rozmowę z Rickiem, jednym ze stażystów, który jest tu najdłużej. Nie wygląda na szczęśliwego kiedy się od niej odwraca ale utrzymuje profesjonalną postawę – przynajmniej do momentu kiedy stoi plecami do Maryann a jego oczy spotykają moje. Potem patrzy na mnie i bezgłośnie wymawia słowo „dziwka” zanim dociera do drzwi pokoju konferencyjnego ze spokojem który przeczy nienawiści jaką widziałam w jego wzorku. To na tyle jeżeli chodzi o to, że wszystko będzie dobrze.

- Dziękuję, że Pani poczekała Pani Girard. – Mówi Maryann kiedy podchodzi do mnie. – Chcę pomówić z Tobą o Twojej pracy, którą będziesz wykonywała przez kilka następnych tygodni. - Przepraszam za spóźnienie. – Wiem, że Ethan to wyjaśnił, ale czuję, że mimo wszystko powinnam przeprosić. – To się więcej nie powtórzy. - Nie bądź niemądra. – mówi śpiewnie. – Całkowicie rozumiem. Jeżeli Ethan chciałby porozmawiać ze mną dzisiejszego ranka, też bym prawdopodobnie olała spotkanie. Cholera. Jest gorzej niż myślałam. Mimo, że tego nie przyznaje, moja szefowa jest na mnie zła. Naprawdę zła – biorąc pod uwagę pasywno-bierne brzmienie tego ostatniego oświadczenia. - Przewróciłam się na klatce schodowej i dosyć mocno uderzyłam się w biodro. – Pokazuję jej, roztopioną teraz paczkę lodu. – Pan Frost był na tyle uprzejmy, że mi pomógł i upewnił się, że dostałam lód. - Tak mi powiedział. Czujesz się teraz dobrze? - Tak. Wszystko w porządku. - Dobrze, ponieważ będziesz miała dużo roboty przy projekcie do którego zostałaś przydzielona. - Projekcie? - Tak. – Spogląda na mnie chłodno. – O czymkolwiek rozmawiałaś z Ethanem musiało to wywrzeć na nim duże wrażenie. Zażądał, żebyś uczestniczyła w badaniach odnośnie przebiegu fuzji w Trifecta. Słyszałaś o tym? Czuję, jak moje oczy się rozszerzają i rośnie moje tętno kiedy kiwam głową. Nie wiem zbyt wiele o fuzji w Trifecta – nikt nie wie, skoro to dość poufne – ale wiem, że to wielka sprawa. Taka dzięki której Frost Industries zarobi sporo pieniędzy, nie wspominając o tym, że pomoże im to rozwinąć się w innym obszarze biotechnologii. Mówię Maryann co czytałam na temat fuzji, czyli niezbyt wiele, ale wydaje się nieco uspokojona. - Wysłałam Ci e-mailem to co powinnaś wiedzieć odnośnie badań wraz z konspektem i osią czasu, które stworzył Rick bazując na potrzebach adwokatów i terminie kiedy spodziewają się waszych wyników. Proszę przestrzegaj linii czasu – wszelkie rozbieżności muszą być rozstrzygane przeze mnie. - Oczywiście. - Masz jakieś pytania?

Pewnie, że mam ale dopóki nie przejrzę informacji, które mi wysłała, nie mam pojęcia o co pytać czy też gdzie zacząć. Więc zadowalam się prostym stwierdzeniem. - W tej chwili nie. Musi czytać w myślach – albo rozumie, że jestem jeszcze nie w temacie – bo mówi: - Będziesz miała. Kiedy tak będzie zacznij pytać Ricka. Jeżeli on nie będzie pomocny, nie krępuj się przyjść do mnie. - W porządku. - Dobrze. – Kiwa w kierunku drzwi, wyraz jej twarzy nie jest nawet w połowie tak przyjazny jak wczoraj, kiedy u przyszłam. – Proponuję, żebyś zaczęła. - Już zaczynam. – Sięgam po swój tablet i torebkę i zmierzam do drzwi tak szybko jak pozwala mi na to moje uszkodzone biodro. Zanim tam docieram, Maryann mówi. – Pani Girard? Odwracam się w jej stronę. – Tak? - To poważna sprawa. Prawnicy dla których będziesz wykonywała badania są bardzo wymagający. Nie nawal. - Nie nawalę. – obiecuję. Nic już nie mówi, tylko patrzy się na mnie kiedy odwracam się wychodzę. To więcej niż trochę zniechęcające. Faktem jest, że jestem teraz jednym z kluczowych badaczy odnośnie fuzji w Trifecta. Mimo, że wiem, że najważniejsza praca wykonywana jest przez prawników i inżynierów wicedyrektora – nie wspominając o Ethanie – jestem całkiem pewna, że zadanie które mi powierzono jest z rodzaju herkulesowych, szczególnie dla jednotygodniowego stażysty, który ledwo wie, z których badawczych baz danych korzystać. Powinnam być przerażona i część mnie jest, ale nie mam zamiaru tego po sobie pokazać. Nie Maryann, nie Ricowi, którego intensywna reakcja w pokoju konferencyjnym nabrała sensu, nie przed wszystkimi innymi stażystami, którzy gapili się na mnie jakbym była chora na wściekliznę – albo była zdrajcą. Mogę to zrobić. Muszę to zrobić. Ponieważ, kiedy idę w kierunku niewielkiej przestrzeni przypisanej stażystom, zdaję sobie sprawę jak wiele się zmieniło w ciągu jednego poranka. Nie tylko przez moje nowe zadanie, ale ponieważ wczoraj Maryann – tak jak wszyscy inni – zwracała się do mnie Chloe. Dziś nagle jestem Panią Girard. W przypadku Jose, była to oznaka uprzejmości, szacunku. Coś mi mówi, że w przypadku mojej szefowej jest zupełnie inaczej.

Rozdział 5 Nie mogę tego zrobić. Po prostu nie mogę. Jestem w damskiej toalecie na drugim piętrze Budynku Trzeciego i używam każdej uncji swojej silnej woli, żeby nie płakać. Wiem, to głupie. W końcu przeżyłam dużo gorsze rzeczy niż to. Ludzie mówili o mnie okropne rzeczy, robili mi okropne rzeczy.

Ale to było dawno temu, kiedy spodziewałam się, że to się wydarzy. Dzięki temu stałam się twardsza. Tutaj, w pracy, którą byłam tak podekscytowana, w miejscu gdzie tak desperacko chciałam pracować, uczyć się i rozwijać, jest milion razy gorzej niż kiedykolwiek było kiedy byłam młodsza. Stwierdzenie, że dzień nie poszedł dobrze byłoby nieporozumieniem. Rick jest totalnym dupkiem, najgorszego rodzaju świętoszkowatym tyranem. Został przywódcą krucjaty przeciwko mnie – wielka niespodzianka – i zrobił wszystko, żeby uczynić mój dzień tak okropnym jak to tylko możliwe. Wszystko zaczęło się kiedy zatrzymał się przy moim biurku, żeby „pogadać” o fuzji Trifecta i „przypadkowo” wylał na mnie swoją gorącą kawę. Od tego czasu wpadał na mnie trzy razy, z czego ostatni raz wysłał mnie na ścianę i znowu uderzyłam o zranione biodro. Ledwo powstrzymywałam łzy, ale z bólem czy bez, niech mnie diabli jeżeli dam temu draniowi satysfakcję z wiedzy jak bardzo mną to wstrząsnęło. Oczywiście jest królem na zamku stażystów, tym który nadaje ton całej grupie i tym od którego powielają zachowanie, skoro jest tutaj najdłużej. Co oznacza, że cały dzień spędzam unikając wszystkiego, zaczynając od pasywno-agresywnych komentarzy kończąc na konfrontacjach twarzą – w – twarz. Jedna z kobiet, chyba ma na imię Beth, praktycznie podstawiła mi nogę i potknęłam się. Oczywiście, rozegrała to tak jak Rick, czyli jakby to był wypadek a ja jestem niezdarą, ale nie jestem niezdarą i wiem, że jej noga nie znajdowała się na mojej drodze dopóki bardzo świadomie jej tam nie ułożyła. Już miałam się odezwać odnośnie tej sytuacji - nauczyłam się, że w takich sytuacjach bierna postawa jest najgorszym co można zrobić – ale kiedy rozejrzałam się wokół i zobaczyłam Chrissy śmiejącą się ze mnie razem ze wszystkimi stażystami, miałam w głowie totalną pustkę. Żadnej sarkastycznej riposty, żadnego śmiesznego dowcipu odnośnie moich dręczycieli. Wszystko, co mogłam zrobić to podnieść segregator, który upuściłam, wszystkie papiery, które wyleciały podczas upadku i wrócić do swojego biurka. Byłam przy biurku, próbując doprowadzić papiery do pozornego porządku, kiedy Rick się przysunął jak wąż, którym jest. Tym razem, zamiast zadzierać ze mną fizycznie, rzucił komentarz odnośnie mnie i moich szeroko rozstawionych nóg i wszystko o czym mogłam myśleć to przywalenie pięścią w jego twarz. Lub kolanem w jego fiuta. Ale nie robię tego – przynajmniej nie w biurze, gdzie siedmiu moich współpracowników przyrzekłoby wszystkich, że to ja jestem winna. Że to ja rozpoczęłam walkę. Więc zamiast tego wyszłam, i oto teraz jestem, kuląc się w łazience, łzy bezsilności pieką w moich oczach. Ale nie pozwalam im wypłynąć. Nie teraz, już nigdy więcej. Poza tym, to nie tak, że nie mogę znieść ich zniewag i całego ich gówna, bo mogę. Ale chcę walczyć – muszę walczyć. Po tym jak uciekłam od moich rodziców i tamtej szkoły, nie wspominając o tej sytuacji bez wyjścia z Brandonem, obiecałam sobie, że już nigdy nie będę ofiarą. Że będę walczyła w swoich własnych bitwach i do diabła z tym, co na ten temat mówi reszta świata.

To działało w trakcie tych trzech lat, które spędziłam na UCSD, ale szczerze mówiąc nie miałam zbyt wiele do czynienia z takimi sytuacjami. Nic takiego, z czym borykałam się wcześniej. I nic takiego co przeżywam dziś. Więc dlaczego nie walczyłam? Dlaczego nie powiedziałam Rickowi dosadnie co bym zrobiła z jego jajami, gdyby jeszcze raz zainsynuował, że dotarłam na jego miejsce, na które on pracował przez dwa lata, sypiając z odpowiednią osobą? Dlaczego nie kazałam się odpieprzyć tej suce przez którą się potknęłam? Dlaczego nie zareagowałam? Bo to nie jest szkolne podwórko. To jest miejsce pracy i nie mogę tak po prostu przywalić komuś pięścią w twarz i nazwać tego samoobroną. Zwłaszcza, że to ja jestem tą która pierwsza uderzyła. Pochylając się nad umywalką, ochlapuję zimną wodą moje za bardzo czerwone policzki. Pozwalam, żeby czerwień zeszła, żeby moje upokorzenie zeszło ze mnie razem z nią. Ponieważ, mimo że jestem zła i zirytowana i, tak, nawet zraniona tym jak łatwo i szybko moi koledzy stażyści odwrócili się ode mnie, to tak naprawdę nie na nich jestem wściekła. W końcu zachowują się jak hieny, którymi są, krążąc i czekając aż moja siła zmaleje, żeby zaatakować. Nie, jestem zła na Ethana, za to, że postawił mnie w tej sytuacji. Za to, że wysłał mi ten głupi, nieodpowiedni blender. Za to, że szedł za mną na klatce schodowej i sprawił, że się przestraszyłam. Za to, że nalegał, żebym przyłożyła lód na moje cholerne biodro. I za przekazanie mi tego wymarzonego zadania, które jest bardziej jak koszmar, tylko dlatego, że chce się ze mną umówić. Szczerze powiedziawszy, to jest właśnie prawdziwy powód dla którego dzisiaj nie walczyłam. To jest prawdziwy powód dla którego znosiłam całe to znęcanie się, które na mnie spadło. Bo ja zdecydowanie nie podążam do awansu za pomocą spania z odpowiednią osobą – nawet taka myśl nigdy nie przeszła mi przez głowę – Rick i reszta nie mylą się sugerując, że dostałam się do sprawy fuzji Trifecta dlatego, że Ethan mnie lubi. Dlatego, że mnie chce. Nie mam problemu z walką przeciwko prześladowcom, ale mam problem z powiedzeniem im, że gówno wiedzą, kiedy tak nie jest. Rick ma pełne prawo być zdenerwowany odsunięciem od projektu, żeby zrobić miejsce dla kogoś z jednodniowym doświadczeniem – każdy z nas walczy o jak najlepsze projekty, żeby wzbogacić nasze CV, o to żeby pokazać się z jak najlepszej strony, żeby dostać pracę we Frost Industries lub w jakiejś podobnej firmie. Sfrustrowana, zirytowana i bardziej zraniona niż chcę przyznać sama przed sobą, odrywam ręczniczek. Suszę twarz. Potem przecieram ręczniczkiem skórę pod oczami, żeby zmyć smugi tuszu, które powstały kiedy przemywałam twarz. Co okazało się niezbyt dobrym pomysłem kiedy teraz o tym myślę. Nauczyłam się używać makijażu jako swego rodzaju tarczy już lata temu, żeby ukrywać swoje emocje tak skutecznie jak siniaki. Stając tutaj, bez niego czuję się podatna, narażona. Bezbronna. Jest to uczucie, które lubię jeszcze mniej niż bycie zastraszaną.

Sięgam do torebki, wyciągam balsam do ust o kolorze przydymionego różu i smaruję nim usta. Wczoraj zamieniłam torebki i spiesząc się dzisiejszego ranka, żeby dostać się do pracy na czas zapomniałam włożyć do torby swój zwykły zestaw do makijażu. Planowałam go zapakować wczorajszego wieczora, ale fiasko z cudownymi truskawkami mnie rozproszyło. A kiedy dzisiejszego ranka wychodziłam z domu byłam zbyt zmęczona, żeby pamiętać własne imię, nie mówiąc już o niczym innym. Co, uświadamiam sobie, jest kolejną rzeczą o którą mogę obwiniać Ethana. Skoro nie mogę nic zrobić odnośnie makijażu, spędzam ostatnie pięć minut swojej przerwy robiąc kolejną najlepszą rzecz – starając się uporządkować burzę moich czerwonych loków w jakiś kok. W końcu przekręcam je, zabezpieczając je dwoma gumkami i trzema ołówkami, których używam jak Chińskich pałeczek. Nie jest to najbardziej efektowny styl na świecie, ale nie szukam powabu. Jestem za kontrolą. A skoro żaden kosmyk włosów nie wystaje, sądzę, że osiągnęłam swój cel. Resztę popołudnia spędzam przy swoim biurku, nie odzywając się do nikogo, nie zadając pytań – chociaż mam ich około miliona odnośnie najlepszego sposobu wykorzystania prawnych baz danych. Zamiast tego, błądzę trochę wokół, na własną rękę zdobywając informacje kiedy zakopuję się w pierwsze zadanie na liście badań, takie które samo w sobie nie ma żadnych powiązań z technologią biomedyczną, ale obejmuje kwestie z problemami odnośnie podobnych patentów technologii przy fuzji dwóch firm. To ogromna sprawa z tysiącem kartek dokumentacji, a prawnicy przygotowali listę trzydziestu pięciu pytań odnośnie tej sprawy, na które chcą znać odpowiedzi. Podczas ostatnich dwóch godzin pracy udaje mi się odpowiedzieć na trzy pierwsze, i wiem, że muszę się dowiedzieć czegoś więcej o pracy inżynierów bo inaczej skończę utopiona w szalonym nakładzie pracy. Nie przeszkadza mi to, ale nie chcę pozostać w tyle i wyjść na totalną idiotkę. Dlatego też, kiedy znajduję interesującą interpretację przypadku nad którym pracuję, dodaję ją do notatek, które robię dla siebie. Nie chcę o tym zapomnieć – sprawa ma kilka fascynujących niuansów o tym co kto posiada w trakcie fuzji – ale to nie odnosi się konkretnie do któregokolwiek z pytań z listy, więc nie chcę teraz marnować na to czasu. Nie kiedy jest tyle rzeczy do zrobienia. Godzina piąta przychodzi i odchodzi, ale pracuję jeszcze godzinę po wyjściu innych stażystów. Jestem w dziale prawnym więc mam dużo towarzystwa – również prawnicy w wielu biurach pracują do późna. Ale gdzieś około szóstej trzydzieści mój żołądek zaczyna burczeć i decyduję się zakończyć pracę. Jeżeli mam szczęście Tori będzie dziś chętna do zrobienia swoich sławnych truskawkowych margarit. Bóg wie, że po dniu jaki miałam przydałyby mi się co najmniej 3 takie drinki. Ale kiedy idę do swojego samochodu przechodzę obok głównego budynku – tego, w którym Ethan ma swoje biuro – i całe moje oburzenie wraca na nowo. Zanim mogę zmienić zdanie zmierzam prosto do budynku, zostaję sprawdzona przez wieczorną zmianę strażników, którzy jestem prawie pewna, sądzą, że idę do kafeterii zjeść kolację, a następnie łapię windę i jadę na piąte piętro. Nigdy więcej klatek schodowych.

Prawdopodobnie Ethana nawet nie ma, ale zapewne spędziłabym całą noc rozpamiętując moją pełną i całkowicie wkurzoną postawę jeżeli przynajmniej nie spróbowałabym się z nim skonfrontować. Kiedy docieram na piąte piętro, spodziewam się zobaczyć ciemną i pustą poczekalnię. Zamiast tego, smocza recepcjonistka jest tutaj nadal, pracując przy swoim komputerze. Wygląda na tak samo zaskoczoną moim widokiem jak ja jestem jej i zaciskam zęby z irytacją. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że ona nadal może tu być, pracując, więc nie przejmowałam się wymyśleniem jakiejś wymówki. Co najwyraźniej powinnam była zrobić. Przygotowuję się na kłótnię z nią, ponieważ jeżeli Ethan tu jest to nie wyjdę bez zobaczenia się z nim. Ale w przeciwieństwie do tego jak warczała na mnie dzisiejszego poranka, tym razem jest pełna słodyczy i pogody, kiedy się do niej zbliżam. Co tylko sprawia, że jestem coraz bardziej wkurzona. - Dobry wieczór Pani Girard. Proszę pozwolić mi zadzwonić i uprzedzić go, że Pani tu jest i może Pani od razu do niego iść. - Myślałam, że potrzebuję umówionego spotkania. - Większość ludzi potrzebuje, - mówi z łagodnym uśmiechem. – Ale Pan Frost wyraził się jasno, że masz możliwość dostępu do niego, kiedy tylko tego potrzebujesz. Nieświadoma tego, że teraz jestem już wściekła podnosi telefon i wybiera dwie cyfry. Kilka sekund później słyszę przez telefon głos Ethana. Wtedy ona z uśmiechem wskazuje mi kierunek do jego biura. - Miłego wieczoru Pani Girard. - Dziękuję Pani… - patrzę w dół na jej tabliczkę, stojącą w centrum jej uporządkowanego biurka. – Lawrence. - Mów mi Dorothy, kochana. Wszyscy się tak do mnie zwracają. Nie jestem pewna czy moje serce zniesie szok zwracania się do smoczycy po imieniu, bez względu na to jak bardzo jest teraz czarująca. Więc zamiast odpowiedzi, kiwam jej głową i zmierzam we wskazanym przez nią kierunku. Kończę przechodząc przez inną recepcję, z kolejnym biurkiem, które zapewne należy do osobistego asystenta Ethana, sądząc po tabliczce spoczywającej na nim. Skoro nie ma go w pobliżu – musiał wyjść o piątej jak każda normalna osoba – jego biurko jest milion razy bardziej zabałaganione od biurka Pani Lawrence. Tuż obok recepcji znajdują się drzwi do ogromnego biura, którego luksusowe umeblowanie sprawia, że obie recepcje wyglądają na małe i źle urządzone. Pewna, że jest to biuro Ethana popycham na wpół otwarte drzwi, nie przejmując się pukaniem. Jakby nie było, to nie tak, że mnie nie oczekuje.

Tylko, że kiedy już tam jestem zauważam, że jest w środku biznesowej rozmowy telefonicznej. Choć stoi oparty o biurko, zamiast siedzieć za nim, jego konwersacja sprawia, że oczywistym jest, że przeszkadzam mu w jakiejś ważnej sprawie, o której rozmawia. Zastanawiam się czy chodzi o Trifecta czy też o coś zupełnie innego. Tak czy inaczej, zaczynam się cofać – stażysta nie ma żadnego powodu, żeby być świadkiem takiej rozmowy. Ale on zatrzymuje mnie machnięciem i uśmiechem, pokazując mi gestem, żebym usiadła gdziekolwiek chcę. Wiem, że oczekuje po mnie, że wybiorę jedno z krzeseł naprzeciwko jego biurka, ale oba jak dla mnie są trochę za blisko jego długich, odzianych w Armaniego nóg. Więc wybieram kanapę w kolorze indygo, stojącą w tylnej części pokoju, która wraz z kilkoma stojącymi obok niej krzesłami tworzy swego rodzaju relaksacyjny kącik do siedzenia. Kiedy sadowię się na poduszkach, przychodzi mi do głowy myśl, że prawdopodobnie powinnam była wybrać jedno z krzeseł, bo wybór kanapy może mieć inny przekaz. Teraz już za późno na zmianę zdania, więc zostaję na miejscu. Jednak nie rozsiadam się. Nie powinnam wyglądać tak jakbym czuła się tu komfortowo. Będąc uczciwą, nie żeby była na to jakaś szansa. To biuro, mimo atrakcyjnego wyglądu, jest zaprojektowane żeby bardziej zastraszać niż zapraszać. Nawet kolory – zimny niebieski i szarości – w pewnym stopniu kojące, krzyczą o władzy, przywilejach i beznamiętnej kalkulacji. Jestem przygotowana na długie oczekiwanie. Choć robię co w mojej mocy, żeby nie podsłuchiwać, trudno jest nie słyszeć niektórych zdań, które wskazują, że prowadzi ważną dyskusję. Moim zdaniem, ma to na pewno jakiś związek z fuzją do której zostałam przypisana. Myślę o wyjściu i wróceniu jutro, ale zanim mam czas na wypowiedzenie swoich słów on już nie rozmawia przez telefon, siedząc na biurku wygląda jak model z okładki magazynu z wiosennej kampanii mody Armani. Ku mojemu zaskoczeniu, w ciągu kilku minut kończy swoją rozmowę, mówiąc swojemu rozmówcy, że „ coś mu wyskoczyło”. Następnie długimi krokami zmierza do mnie, z uśmiechem na twarzy i niegodziwym błyskiem w tych swoich oczach koloru Pacyfiku. Sztywnieję spodziewając się, że usiądzie obok mnie na kanapie, ale zamiast tego zajmuje krzesło po mojej prawej stronie. Pomimo niewielkiej odległości jest między nami niezaprzeczalna intymność, taka która sprawia, że aż się skręcam wewnątrz siebie, taka która sprawia, że włosy na moim karku stoją prosto. - Chloe. – Jego głos jest ciepły i znajomy tak jak jego uśmiech. – Jak minął Ci dzień? To niewinne pytanie, ale wywołuje cały gniew i dyskomfort, które czułam od momentu kiedy wszedł do tamtego pokoju konferencyjnego i rozmawiał z moją szefową. Mówię sobie, żeby wyluzować, utemperować moją odpowiedź, ale w sekundzie w której otwieram usta wybucham.

- Jak minął mi dzień? Jak minął mi dzień? Jak do cholery myślisz, że minął mi dzień kiedy mnie świadomie sabotowałeś? Uśmiech z jego twarzy znika, zastąpiony przez ostrożność co mówi mi, że jest tak inteligentny jak piszą o nim wszystkie te biznesowe i technologiczne blogi. Nie rzuca mi żadnych wymówek, nie spławia mnie. Zamiast tego głosem, który mówi mi, że bierze mnie i moje słowa bardzo serio, mówi. - Wytłumacz. - Co tu jest do wyjaśnienia? Zasadniczo namalowałeś mi cel na plecach i dałeś im wolną rękę, żeby w niego strzelali. - Kto? - Co masz na myśli, kto? Wszyscy. Jestem nową stażystką, która dopiero co ma za sobą drugi dzień w tej firmie. Wystarczająco złe było to, że wszedłeś ze mną na tamto spotkanie, ale odebranie jednego z najbardziej pożądanych zadań badawczych facetowi, który jest tu najdłużej i oddanie go mi bez powodu… - Był powód. - Tak, cóż to, że chcesz się ze mną przespać nie jest zbyt ważnym powodem. Uwierz mi, gdybym wcześniej tego nie wiedziała, to dotknęłoby mnie to bardzo. - Co oni zrobili? – Pytanie jest pozornie spokojne, jego twarz jest łagodna. Ale w jego oczach jest ogień, który mówi mi, że pod powierzchnią tego spokoju dzieje się o wiele więcej niż chce pokazać. - Nie ważne co zrobili. Ważne jest… - To ważne dla mnie. – Pochyla się do przodu, odgarnia z mojego oka jeden z niesfornych loków. W ciągu ostatnich kilku minut uwolniły się od tego morderczego uścisku, w który je wcześniej upięłam. Podobnie jak reszta mojego ciała, mają tendencję do wydostawania się pod mojej kontroli za każdym razem gdy Ethan Frost jest zbyt blisko. Ale nie pozwolę sobie na bycie wstrząśniętą jego dotykiem bądź powstrzymaniem mnie przed powiedzeniem tego co chcę. Nie tym razem. - Nie, chodzi o to, że nie możesz tak po prostu okazywać jawnego faworyzowania. Zwłaszcza, że w żaden sposób Cie nie zachęcałam. - To nie jest faworyzowanie. Przeczytałem wczoraj Twoje akta, od deski do deski. - Dlaczego? - Ze względu na Twoją umiejętność przechodzenia do sedna sprawy, która zaimponowała mi w kawiarni. – Uśmiecha się widząc mój niedowierzający wyraz twarzy. – Co mogę powiedzieć? Lubię kobiety, które potrafią dobrze argumentować.

- Co jest z Tobą? – W tym momencie jestem całkowicie zirytowana i nawet nie mam zamiaru tego ukrywać. Będę traktować go jak szefa, kiedy zacznie się tak zachowywać. Do tego czasu, jest kolejnym facetem który mnie cholernie irytuje. – Nie wiesz, że zaangażowanie się ze stażystką nigdy nie jest dobrym pomysłem? To musi być na pierwszej stronie pisma o Dyrektorach Generalnych dla Kretynów. Śmieje się, nie jakimś uprzejmym chichotem ale prawdziwym, mocnym śmiechem, a dźwięk jest tak seksowny, że przechodzi wprost przeze mnie, sprawiając że moje kolana drżą, a reszta mojego ciała wbrew całemu gniewowi postawiona jest w stan baczności. I to nawet nie biorąc pod uwagę tego jak śmiech zmienia jego ostre rysy twarzy, ocieplając go, dopóki nie wygląda milion razy przystępniej. Do twarzy mu takim wyglądem i jeden z moich instynktów mówi mi, że niewielu ludzi ma szansę go takim zobaczyć. Co jest śmieszne, kiedy myślę o tym jak widziałam jego interakcje z ludźmi w ciągu ostatnich dwóch dni – ten ławy sposób w jaki rozmawia ze wszystkimi począwszy od pracowników kafeterii, ochroniarzy kończąc na Maryann, która jest szefem w dziale prawnym. - Sądzę, że pomyliłaś Dyrektorzy Generalni dla Kretynów z Politykami dla Kretynów. - Jest jakaś różnica? - Politycy to zamężni idioci, którzy wpadają w kłopoty sypiając ze stażystkami kiedy powinni rządzić krajem. Ja nie jestem zamężny i nie chcę rządzić niczym innym oprócz Frost Industries. - Powiedz to komuś, kto Ci uwierzy. Przyłączyłeś mnie do fuzji Trifecta, największej fuzji w historii tej firmy. Chcesz rządzić czymś więcej niż tylko Frost Industries. - Touché. Ale kiedy zostaną przez nas przejęci staną się częścią mojej firmy a to oznacza, że mówiłem nic innego jak samą prawdę. - Ładna luka prawna. Jesteś pewien, że nie czytałeś Polityków dla Kretynów w swoim wolnym czasie? Znów się śmieje. – Lubię Cię. - Cóż, szkoda skoro ja nie mogę Cię znieść. Coraz bardziej pochyla się w moim kierunku i muszę walczyć, żeby nie połknąć własnego języka. Co wiem, że jest niemożliwe pod względem anatomii a jednak wydaje się być całkowicie uzasadnionym opisem tego co się dzieje kiedy znajduje się aż tak blisko mnie. - Jesteś tego pewna? Nie. – Całkowicie pewna. - Nie sądzę.

Udaję znudzoną mimo, że w tym momencie jestem od tego bardzo daleka. – Oh tak? Co sprawia, że tak mówisz? Sięga w moją stronę, delikatnie przebiega palcem po zagłębieniu mojego gardła. – Widzę tu Twój puls. Bije szybko. To spory znak tego, że ktoś nie mówi prawdy. - Nie ekscytuj się tak bardzo. – Wymuszam te słowa przez nagle ściśnięte gardło. Jego dłoń na mojej skórze jest dziwnie kojąca i również niezwykle ekscytująca. Chcę się pochylić ku niemu, wygiąć moją szyję i przycisnąć do jego dłoni w zachęcie. Nie, że mam zamiar pozwolić mu dowiedzieć się jak na mnie działa. – Po prostu jestem zdenerwowana. To źle, że to powiedziałam. Wiem to w momencie kiedy słowa opuszczają moje usta. W jego oczach widać niegodziwy błysk, który sprawa, że moje tętno przyspiesza. - Czy to ja sprawiam, że się denerwujesz Chloe? - Jesteś moim szefem. To jasne, że rozmowa z Tobą sprawia, że się denerwuję. To się nie podoba Ethanowi. Widzę to w jego oczach i w sposobie w jaki jego szczęka się zaciska. Nie odsuwa swojej dłoni, ale jego palce zaprzestają swojego delikatnego, rytmicznego głaskania. Natychmiast za tym tęsknię, czuję się osamotniona, chociaż nie wiem dlaczego. - Dlaczego zawsze musisz to robić? – domaga się mojej odpowiedzi. - Co robić? – Jeżeli wkrótce nie zabierze swojej ręki to nie odpowiadam za swoje czyny. Jak skoczenie na niego i domaganie się tego, żeby dotykał mnie całej. Tylko wiedza o tym, że mogłabym tego żałować – bardzo – trzyma mnie w pozycji siedzącej ze sztywno skrzyżowanymi nogami. Cóż, to i fakt, że w sekundzie w której by mnie dotknął, naprawdę dotknął, prawdopodobnie bym zamarła. Nie jestem taką kobietą, taką która rzuca ostrzeżenia na wiatr i cieszy się bez względu na to gdzie dana jazda ją zabierze. Nie kiedy oznacza to oddanie kontroli. A na pewno nie wtedy kiedy oznacza to poddanie się człowiekowi, który może mnie tak łatwo zranić jak dać mi przyjemność. Raz na to pozwoliłam i zobacz gdzie mnie to zaprowadziło. - Dlaczego musisz sprowadzać wszystko do faktu, że jestem Twoim pracodawcą? - Bo jesteś. Dynamika władzy tu, w pracy jest dosyć sporym problemem, bez względu na to czy chcesz to przyznać czy też nie. Nagle opuszcza rękę i siada z powrotem prosto na krześle. Co jest dokładnie tym czego od niego chciałam. Więc dlaczego nagle czuję się jeszcze bardziej samotna niż zwykle?

Rozdział 6 - Czy ja źle rozumiem? – pyta po chwili z przerażonym wyrazem twarzy. – Czy ja przekraczam swoje granice? - Cóż, tak. Sądziłam, że wcześniej jasno się wyraziłam. Przez chwilę wygląda na lekko chorego, bardzo różni się od tego pewnego siebie mężczyzny, którym był wcześniej. Ale wtedy jego twarz zastyga, nie wyraża żadnych emocji, jedyne co na niej widać to pustka.

- Przepraszam. Myślałem, że wyraziłem się wcześniej jasno, Twój staż jest bezpieczny. Bez względu na to co się stanie lub nie między nami, nigdy nie będziesz musiała się martwić o nic jeżeli chodzi o tą kwestię. - Jezu Ethan, nie powiedziałam, że napastowałeś mnie seksualnie. Powiedziałam, że przekroczyłeś swoje granice kiedy poszedłeś do mojej szefowej i przypisałeś mnie do najlepszego zadania. Nie potrzebuję od Ciebie żadnych przysług. Zwłaszcza kiedy kończą się powodując u mnie tylko smutek. Mimo, że wyraz jego twarzy się nie zmienia i już mnie nie dotyka, czuję napięcie płynące od niego. - Mylisz się co do powodów, dla których sądzisz, że dostałaś to zadanie. - Oh, naprawdę? Mówisz, że dostałam je ze względu na swoje zasługi? - To jest dokładnie to co mówię. – Spokojnie znosi mój niedowierzający wzrok. – Powiedziałem Ci, że wczorajszej nocy czytałem Twoje akta. Byłem pod dużym wrażeniem, nie tylko Twoich ocen, ale pracy którą dołączyłaś do swojej aplikacji. Odnośnie własności intelektualnej. - Wiem o którą Ci chodzi. – Nagle moje serce bije szybko z zupełnie innego powodu. - Byłem zafascynowany. Twoje argumenty były oryginalne, dobrze zbadane i dobrze przemyślane i okazało się, uważam dokładnie to samo odnośnie tych spraw i tego konkretnego problemu. Gapię się na niego. – To nie jest popularna postawa. W rzeczywistości, prawie nie dołączyłam tej pracy do aplikacji bo bałam się, że będzie działa na moją niekorzyść. - Ale ją dołączyłaś. I mimo, że Twoja opinia różni się od opinii mojego szefa rady, to nieźle współgra z moją własną. Gdybym Cie nie poznał, możliwe, że nie dołączyłbym Cię do sprawy Trifecta na podstawie zalet Twojej pracy, ale bym to poważnie rozważał. Spotkanie Ciebie i bycie pod wrażeniem zarówno Twojego intelektu jak i ducha, sprawiło, że sprawa była zupełnie oczywista. Zadecydowałem o przypisaniu Ciebie do badań odnośnie tej fuzji jeszcze zanim zobaczyłem Cie dziś rano. Gapię się na niego próbując ocenić poziom jego szczerości. Oczywiście wygląda jakby mówił prawdę ale to tak naprawdę nic nie znaczy w ogólnym rozrachunku. Dyrektorzy Generalni dla Kretynów i to wszystko – jestem pewna, że jest bardzo dobrym kłamcą kiedy tylko chce. Ale chcę mu wierzyć, tak bardzo, że aż pali mnie to w środku. Bo jeżeli to co mówi jest prawdą, jeżeli wierzy we mnie ze względu na mój umysł a nie to jak wyglądam, to nie chcę rezygnować z tego projektu. Chcę złapać go obiema rękami i pokazać mu – pokazać wszystkim – co mogę zrobić. Może jestem teraz arogancka, ale mam to w dupie.

Robiłam swoje badania, godziny, dni i miesiące badań odnośnie prawa własności intelektualnej. Wiem, że muszę się więcej nauczyć – oczywiście, że muszę – ale chciałabym móc przyrównać swoją wiedzę do wiedzy Ricka lada dzień. Nagle potrzeba przyjęcia tego stanowiska rośnie we mnie. Sprawia, że całe to wcześniejsze gówno nie wydaje się takie złe. Bo tak długo jak znam prawdę, tak długo wierzę, że dostałam to stanowisko, że względu na swoje osiągnięcia a nie dlatego, że szef chce się ze mną umówić, a takim razie reszta nie ma znaczenia. - Naprawdę tak myślisz?- pytam Ethana. – Sądzisz, że jestem wystarczająco dobra do tego projektu? - Moja firma nie odniosłaby takiego sukcesu, gdybym miał nawyk umieszczania niekompetentnych osób na ważnych stanowiskach, Chloe. Nie wiem jak inaczej mogę Ci to jeszcze powiedzieć. On ma rację. Muszę mu uwierzyć lub nie, ale nie mogę w kółko pytać go o to samo. Decydując, że szczerość widoczna na jego twarzy jest prawdziwa, tak jak i jego pocieszenie, że wszelkie zainteresowanie jakie ma odnośnie mojej osoby jest oddzielone od mojej pracy, relaksuję się pierwszy raz od momentu kiedy otworzyłam wczoraj prezent od niego. - Dziękuję za danie mi tej szansy. – Mówię do niego. Uśmiecha się. – Wyglądasz jakbyś połknęła słońce. - Bo tak się czuję. Obiecuję, że dobrze wykonam swoją pracę przy tym projekcie. - Nie wątpię. – Jego uśmiech znika. – Ale co się tam dzieje? Powiedziałaś, że masz problemy z innymi stażystami? Myślę o przymilnej twarzy Ricka, o całkowitym braku koleżeństwa Chrissy po tym jak zorientowała się do którego projektu mnie przypisano. Nic z tego nie wydaje się teraz takie złe, nie wtedy kiedy wiem, że dostałam tą pracę bo Ethan we mnie wierzy. - To nic wielkiego. Dam sobie radę. Nie wygląda na zadowolonego. – Z czym dokładnie masz dać sobie radę? - O nic nie musisz się martwić. - Jesteś tego pewna? - Pewnie. – Wstaję z kanapy. – Dziękuję za poświęcony czas. Nie będę Cię zatrzymywać. Wyciąga rękę i chwyta mój łokieć. – Co jeśli ja chcę Ciebie zatrzymać? Pytanie zawisa między nami w powietrzu, i dociera do mnie, że ma na myśli coś więcej niż ten moment. O wiele więcej niż nawet jestem w stanie rozważyć. To jest w powietrzu, między nami. W wyrazie jego twarzy i przekonaniu w jego głosie.

W sposobie w jaki jego kciuk przesuwa się po wewnętrznej stronie mojego łokcia, delikatnymi, bezszelestnymi pociągnięciami. W sposobie w jaki nachyla swoje ciało tak , że jest na zewnątrz, osłaniając mnie, chroniąc mnie nawet nie wiem przed czym. I to jest tam, jak motyle w moim brzuchu, elektryczne iskry przepływające z jednego końca nerwu do drugiego. Jestem w szoku świadomością tego jak bardzo chcę powiedzieć tak. Tak odnośnie obiadu, tak na spacer po plaży, tak na to co przyjdzie później. Ale nic się nie zmieniło między momentem mojego wkurzonego wejścia a chwilą teraźniejszą. Nic oprócz moich wyobrażeń. Reszta świata jest dokładnie taka sama. Ja jestem dokładnie taka sama. Tak uszkodzona – tak zniszczona- jak zawsze. Nie chcę, żeby Ethan to widział, żeby widział mnie. Jeżeli to zrobi to dowie się jaka zepsuta jestem, a ja spędziłam zbyt wiele lat starając się utrzymać moją przeszłość w tajemnicy, żeby tak po prostu odpuścić i wyeksponować moje czułe punkty jakimi są moje sekrety. - Muszę iść. Jego oczy się zwężają kiedy słyszy ochrypłość mojego głosu i wstaje. Podchodzi bliżej. Patrzy na mnie z intensywnością, która mówi, że dostrzega wszystko. Widzi wszystko. Tego się najbardziej obawiam a jednocześnie najbardziej chcę. Kogoś kto naprawdę mnie widzi, kto ma czas, żeby spojrzeć poza powierzchnię, poza kłamstwa, poza znak „ Wstęp wzbroniony”, które noszę jak swoją osobistą zbroję. To, że Ethan tak łatwo może to zrobić paraliżuje moje mechanizmy obronne i nagle znajduję siebie przywierającą do niego, moje palce są zaplątane w miękki jedwab jego koszuli. Sięga do góry, żeby odgarnąć włosy z mojej twarzy i nawet moje loki się go chwytają, owijając się wokół jego palców w desperackiej próbie utrzymania go w pobliżu. Jego ręka zaciska się na moim łokciu, nie na tyle, żeby zabolało, ale wystarczająco, żebym wiedziała, że jest tutaj. Wystarczająco, żebym go poczuła, naprawdę poczuła. Potem powoli, nieubłagalnie przyciąga mnie bliżej, aż czuję potężne bicie jego serca przy swojej piersi. Jego twardą erekcję przy moim biodrze. Czekam na pojawienie się paniki, na strach. Na nieuniknione zbzikowanie, które pojawia się za każdym razem, kiedy facet wkracza w moją przestrzeń osobistą. Tym razem nie nadchodzi. Nie wiem dlaczego, nie kiedy Ethan jest tak blisko mnie – bliżej – niż dopuściłam kogokolwiek przez bardzo długi czas. To nie dlatego, że nie jestem zdenerwowana, bo jestem. Moje serce prawie wyskakuje mi z piersi, podczas gdy krople potu spływają mi powoli wzdłuż kręgosłupa. I mimo wszystko nie czuję się zagrożona. Nie czuję, że mógłby wziąć więcej niż mogłabym mu dać. Może to mrzonka. Może jestem tak samo głupia jak każda inna dziewczyna złapana w wirze pociągu seksualnego do potężnego mężczyzny.

Potrząsam swoją głową, odwracam wzrok. W tej kwestii nie ma żadnego może. Ethan nie zbudowałby firmy, którą ma gdyby był w stanie zadowolić się okruchami i półśrodkami. Nie byłby tu gdzie jest, jeśli nie umiałby spojrzeć pod powierzchnię, dojrzeć co leży pod spodem i dowiedzieć się jak to wydobyć. Jeżeli potrafi to zrobić w biznesie, co sprawia, że choć przez chwilę myślę, że nie byłby w stanie zrobić tego samego ze mną? Nie. Stojąc tutaj, patrząc w jego błękitne oczy, zaczynam rozumieć prawdę. To, że Ehan Frost jest mężczyzną, który zaakceptuje wszystko co mogę mu dać i zażąda więcej. Zażąda wszystkiego. A następnie zacznie szukać wszystkiego co znajduje się poza tym. Już sama ta myśl powinna mnie przerazić. I może będzie – może tak jest. Ale nie na tyle, żebym uciekła z tego pokoju, od niego. Ponieważ wraz z potrzebą, wraz z żądaniami, mogę również zobaczyć czułość. Ethan może chcieć ode mnie wszystkiego, ale nie weźmie więcej niż którekolwiek z nas jest w stanie dać. Nie wiem skąd to wiem, ale wiem. I nadal się powstrzymuję. Wciąż nie chcę się poddać. Jak mogłabym inaczej skoro wszystko we mnie krzyczy, że to – czymkolwiek to jest- nie może się skończyć inaczej jak źle? - Gdzie idziesz?- mruczy cicho, jego usta są o centymetry od mojego ucha. Mojego policzka. Mój oddech grzęźnie mi w gardle. Jak mógłby nie? Jest między nami przyciąganie, wiedza i potrzeba, która wręcz pulsuje w tlenie, który wdychamy. To jest tam, kiedy wciągam haust powietrza, prześlizguje się w dół mojej tchawicy i do moich zdesperowanych płuc. To jest tam kiedy chcę odwrócić wzrok, powstrzymując moją głowę od obrócenia się, utrzymując moje oczy na Ethanie. I to jest tam, pracując wewnątrz mnie w każdej sekundzie, która mija dopóki ja nie- nie mogę – przypomnieć sobie co czułam bez tego. - Ciągle tu jestem. – Nie powinnam, ale jestem. - Chcę Ciebie Chloe. – Jego usta muskają mój policzek, przesuwając się wzdłuż szczęki. – I sądzę, że Ty chcesz mnie. Kręcę głową, ale to jest bardziej potwierdzenie niż zaprzeczenie i oboje to wiemy. - Ethan… Odchyla się, uśmiecha i jest to najszczęśliwszy wyraz jego twarzy jaki dotąd widziałam. - Znowu powiedziałaś moje imię. To jest postęp. Postęp? Czy to było dopiero dzisiejszego poranka kiedy nalegałam, żeby nazywać go Panem Frostem? Wydaje się to dziwne, kiedy przez cały czas był dla mnie Ethanem. Cóż, facetem od soków, a później Ethanem. Tylko kiedy byłam zdeterminowana, żeby mu się przeciwstawić był Panem Frostem. - Większość facetów nie uważałaby tego za postęp. - Nie jestem większością facetów.

Unoszę swoje brwi. – Tak, pewnie. Słyszałam to już wcześniej. Drażnię go, faktycznie go drażnię. Trochę trudno to sobie wyobrazić. Śmieje się. – Nie brzmiało to tak oklepanie w mojej głowie. - Naprawdę? - A może nie przemyślałem tego dobrze. - Tak, może nie. - Skoro jesteśmy w temacie banałów, możemy spróbować kolejnego. – Tym razem to on podnosi pytająco brew. - Muszę przyznać, jestem trochę zazdrosna. Zawsze chciałam się dowiedzieć jak to zrobić. - Co? – Patrzy skonsternowany. Sięgam w górę o dotykam brwi, którą dopiero co podniósł, przeciągam po niej palcami. Parzy spokojnie. Poważnie. Ale ja ciągle mówię, nie chcąc by ta chwila minęła. Nie słodycz tej chwili, jej łatwość. W moim życiu, obu było trochę za mało. - Ta cała sprawa jednej brwi. To o wiele trudniejsze niż wygląda. - Oh tak? Może pewnego dnia Cię tego nauczę. - Chciałabym. Jesteśmy teraz blisko, nawet bliżej niż byliśmy zaledwie kilka minut temu i nie sądziłam, że to możliwe. Ale z każdym zdaniem, każdym słowem które wymieniamy, nieubłagalnie się do siebie zbliżamy. Jak magnesy, przyciągające się jakby za pomocą naturalnej chemii nad którą nie mamy kontroli. Ponownie, dochodzi do mnie to, że powinnam czuć się przerażona – to, że jestem przerażona – ale nie wystarczająco, żebym to przerwała. Nie wystarczająco dla mnie, żebym odeszła. Nie wystarczająco da mnie, żebym zrobiła cokolwiek poza staniem tam i czekaniem, aż Ethan pokona ten kilku milimetrowy dystans między nami. Robi to, powoli. Oh, tak powoli. Dopóki niemal szaleję ze zdenerwowania, oczekiwania i potrzeby. Oh, Boże. Ta potrzeba. Jest przytłaczająca. Jest tak blisko, że mogę zobaczyć lekkie zmarszczki w kącikach jego oczu, mogę poczuć bijące od niego ciepło. Mogę usłyszeć jego przerywany oddech, poczuć zapach słodkiej mięty w jego oddechu. I wciąż, to za mało. Chcę go spróbować. Potrzebuję go spróbować. I wtedy jest tam, jego usta delikatnie dotykają moich. Raz, dwa razy, potem jeszcze raz i jeszcze raz. Małe, lekkie pocałunki nie robią nic oprócz podsycania mojego pragnienia, niczego oprócz tego, że chcę więcej. Oddaję mu pocałunek, rozdzielam wargi zachęcając go do wzmocnienia nacisku, głębszego kontaktu, ale opiera się mojej przynęcie. Zamiast tego,

nadal składa delikatne pocałunki – na moim policzku, na mojej szczęce, w kąciku moich ust, na mojej górnej i dolnej wardze, w drugim kąciku moich ust. Sfrustrowana przesuwam ręce w górę jego umięśnionych bicepsów, pozwalam, żeby moje palce potarły jego napięte ramiona zanim kieruję je powoli w górę, po jego szyi. Cicho jęczy i tym razem gdy bierze moje usta, to nie jest delikatny, lekki pocałunek. To stuprocentowy pocałunek, taki który osłabia moje kolana i sprawia, że kręci mi się w głowie, mimo, że mocno mnie uziemia. Teraz. Ethan szczypie mnie w dolną wargę, i to moja kolej by otworzyć usta, moja kolej by jęczeć. Natychmiast to wykorzystuje, jego język wkrada się do moich ust. Teraz kiedy mnie ma oczekuję inwazji, naciskania. Z mojego doświadczenia tak większość facetów całuje. Jakby oznaczali Twoje usta dla ojczyzny czy czegoś. Jakbyś była jakąś nagrodą, którą wygrali i muszą oznaczyć, żeby jej nie stracić. Ale przez cały czas Ethan był inny i w tym przypadku również nie jest taki jak większość facetów. Nie wpycha swojego języka w moje usta, nie całuje mnie z nadmiernym entuzjazmem. Zamiast tego nakłania. Czaruje. Uwodzi. I wobec tego nie mogę się bronić. Koniuszek jego języka przesuwa się powoli wzdłuż mojego, krąży powoli, powoli, powoli. Liżąc górną część mojego języka, później dolną przechodzi do wnętrza mojego policzka, a potem podniebienia. Bawi się wędzidełkiem między moją górną wargą i moją gumą i odrobinę drżę – nikt nigdy mi tego wcześniej nie robił i wstrząsające jest to jakie to dobre uczucie. Jego dłonie unoszą się by chwycić moją twarz, aby przechylić moją głowę w tą i w tamtą stronę, tak by mógł wniknąć głębiej. Tak, że mogę w całości powitać go wewnątrz mnie. Dla tych kilku ukradzionych chwil z zadowoleniem przyjmuję wszystko co może mi dać. Smakuje jak mięta i lemoniada. I jagody. Zawsze jagody. Na nim smakują wybornie. Słodko i kwaśno i oh tak uzależniająco. Potrzeba, potężna i nieoczekiwana rośnie we mnie, a palce które ciągle mam wplątane w jego włosy zaciskają się mocniej kiedy przyciągam go bliżej siebie. Teraz to ja jestem agresorem, to ja jestem w ogniu. Tym, kto pragnie, kto chce posiąść. I jeżeli jest jakaś część mnie, która trzęsie się z nerwów, ze strachu – ignoruję ją. Wpycham ją głęboko wewnątrz mnie, do miejsca gdzie upycham wszystko z czym nie chcę mieć do czynienia i koncentruję się na chwili obecnej. Koncentruję się na Ethanie. Mocniej przyciskam swoje usta do jego, rozkoszuję się jękiem, którego nawet nie próbuje ukryć. Jeszcze bardziej rozkoszuję się dotykiem jego ciała, mocnym i gorącym i pobudzonym. W momencie, przysięgam, że gdybym mogła to bym go przyjęła w siebie. Zamiast tego, sunę językiem po jego dolnej wardze, potem robię to samo z górną. Zwracam szczególną uwagę na kąciki jego ust – Boże, kocham to jak smakuje – i na idealny łuk

znajdujący się w centrum jego górnej wargi. Wtedy, kiedy już nie mogę tego znieść, wciągam jego dolną wargę między zęby i delikatnie przygryzam. Raz, a potem kolejny. To musi być znak na który czekał, pozwolenie, którego nie wiedziałam, że chce. Bo nagle jestem pod ścianą z jedną nogą owiniętą wokół jego biodra i z jego ustami plądrującymi moje. Jego ręka jest na moim udzie, z palcami pieszczącymi wrażliwe ciało pod kolanem kiedy mnie całuje, i całuje i całuje. Drżę, ściskając go, wyginając plecy w łuk. Jęczy, nisko, gardłowo, jego palce zaciskają się na moich włosach i udzie. Nie na tyle, żeby bolało, ale na pewno wystarczająco, żeby utrzymać mnie nieruchomo. Daje mi znać, że nie jest wcale bardziej gotowy mnie puścić niż ja jestem gotowa się uwolnić. Moje ręce wplątują się w chłodny, hebanowy jedwab jego włosów. Żeby szarpać, ciągnąć i rościć sobie prawo. Pocałunek nadal trwa, aż moje usta są gorące, spuchnięte i obolałe od jego nacisku. Dopóki moje piersi i płeć nie płoną z pożądania. W tym jednym, idealnym momencie, chcę więcej. Chcę wszystkiego. Wszystkiego czego odmawiałam sobie od piętnastego roku życia. Wszystkiego czego powiedziałam sobie, że nie chcę i nie powinnam mieć. Ręka Ethana przesuwa się w górę i w górę mojego uda, zakrada się pod moją spódnicę i ślizga się wzdłuż krawędzi moich majtek. Zastygam czując tą nieoczekiwaną pieszczotę – i wszystko gwałtownie powraca. Powód dla którego tu jestem, to co chciałam osiągnąć tą wizytą, obietnica, którą sobie złożyłam dosłownie kilka minut temu odnośnie nie poddawaniu się temu co dzieje się między nami, czymkolwiek to jest. I strach, że tak bardzo pracuję, żeby udawać, że to coś nie istnieje. Ale to istnieje i rośnie wewnątrz mnie, a ja nie wiem jak sobie z tym poradzić. Jak utrzymać to w ryzach. Nie teraz, kiedy sztywna kontrola pod którą się trzymam wydaje się tak chaotyczna. - Ethan. – Odsuwam swojego usta od jego, wykorzystuję każdą uncję swojej silnej woli, żeby zachować spokój. Żeby zostać tu z nim zamiast powrócić do czasu i miejsca o którym chciałabym zapomnieć. - W porządku. Trzymam Cię Chloe. – Szepta te słowa prosto do mojego ucha, jego gorący oddech owiewa mój policzek. – Trzymam Cię. Pozwól mi sprawić, żebyś poczuła się dobrze. Nic poza tym. Tylko tyle. Waha się, nie porusza się, kiedy czeka na odpowiedź, której nie mam. Wszystko mnie boli, tak bardzo chcę, żeby mnie dotknął, z konieczności poczucia agonii i ekstazy, która pochodzi z bycia kochaną przez niego. Ale jednocześnie boję się, że stchórzę i wszystko zrujnuję. W końcu jestem w tym dobra. W rujnowaniu rzeczy. Ponownie, staram się oddzielić to co jest od tego co było. Kim jestem od tego kim byłam. Nie wiem czy to podziała, po prostu chcę, że Ethan mnie dotykał.

Przysuwam się bliżej, chowam swoją głowę na jego piersi. Odpręża się, napięcie z którego nie zdawałam sobie sprawy pomału opuszcza jego ciało, kiedy po raz kolejny przesuwa swoimi palcami po mojej płci. Każda kość w moim ciele staje się słaba i odchylam głowę do tyłu, dotykam nią ściany, kiedy pozwalam Ethanowi na intymność, której nie pozwoliłam dzielić nikomu. Oddycham ciężko, odchylam się ku niemu kiedy jego palec wślizguje się pod moje majtki i przesuwa się w dół, do mojego centrum. Pochyla się i po raz kolejny mruczy mi do ucha uspokajające słowa. Ale tym razem nic z tego nie ma dla mnie sensu. Może mówić sensownie, idealnie spójnie, ale nie mogę go zrozumieć. Nie mogę się skupić na niczym innym niż jego palce, które powoli – oh bardzo powoli – naciskają na moją cipkę. Jestem mokra, tak bardzo mokra. Drżąca. Potrzebująca. I tylko trochę przestraszona. Nigdy wcześniej nie pozwoliłam na to mężczyźnie, nigdy nie otworzyłam się tak całkowicie. Po co stało się kiedy byłam młodsza, nigdy nie chciałam dopuścić faceta na tyle blisko, żeby mógł mnie zranić. Jestem przerażona tym, że Ethan może to zrobić ot tak. Oh, dopóki jest ze mną tak delikatny jak teraz nie boję się, że mógłby mnie zranić fizycznie. Ale emocjonalnie? To jest Ethan Frost, jeden z najbardziej pożądanych kawalerów na świecie. Geniusz. Wizjoner. Czarujący mężczyzna. Ponieważ nie mogę się nawet połapać co on ze mną robi, jak mogę wierzyć, że chce ode mnie czegoś więcej niż to? Tylko tego? Powinnam złapać jego rękę i odepchnąć, powiedzieć mu, że nie chcę, żeby mnie dotykał. Nie to, żeby mi uwierzył – sama sobie nie wierzę. Jak mogę, kiedy moje ciało płonie, każdy nerw jest napięty przez jego dotyk? Jego kciuk naciska na moją łechtaczkę, zatacza na niej koła i wiem, że nie zrobię niczego, żeby to przerwać. Nie zrobię niczego chyba, że obejmuje to tego mężczyznę, dotykającego mnie, chcącego mnie. - Boże Chloe, tak cudownie Cię czuć. – Mówi mi, jego głos jest mroczny, gładki i uwodzicielski jak tabliczka czekolady, którą trzymam na dnie torebki, gdyby przytrafiła mi się jakaś awaryjna sytuacja. - Ty też. – Udaje mi się ciężko odetchnąć. Wsuwa we mnie jeden palec, potem drugi. Ciężko oddycham, staram się trzymać nieruchomo tak żebym mogła czuć każdą przyjemną rzecz, którą mi robi. Ale prawda jest taka, że moje biodra żyją własnym życiem, poruszają się, poza moją kontrolą, kiedy przyjemność we mnie wiruje. Ujeżdżam jego dłoń, goniąc niesamowitą przyjemność, od której nie mogę teraz uciec, nie kiedy on mi ją pokazał. Napięcie buduje się razem z przyjemnością, strach idzie ręka w rękę z ekstazą, dopóki nie czuję, że jakikolwiek zły ruch spowodowałby, że zaczęłabym rozpadać – ale nie w dobrym tego słowa znaczeniu. Nie w sposób w jaki tak rozpaczliwie potrzebuję.

A potem Ethan opada przede mną na kolana. Podciąga moją spódnicę na moją talię i spycha moje majtki na bok. Zanim nawet mogę sobie wyobrazić co zamierza zrobić, choćby dać mu pozwolenie, jego usta są na mnie. Jego język zagłębia się we mnie, kiedy jego dłonie przenoszą się do miejsca gdzie moje udo łączy się z moim ciałem. Podnosi moją nogę – tę samą, która nie tak dawno temu była owinięta wokół jego talii – i zakłada ją sobie na swoje ramię. Teraz jestem na niego całkowicie otwarta, całkowicie bezbronna. Moje policzki płoną i skręcam się – nikt wcześniej nigdy nie robił czegoś tak intymnego z moim ciałem, i jednocześnie jestem w szoku i kocham to. Nawet pragnę więcej. Pragnę wszystkiego, włączając w to ulgę, która jest na razie poza zasięgiem. Skomlę, jęczę, błagam i proszę, słowa wypadają z moich ust bez jakiejkolwiek świadomości myśli czy organizacji z mojej strony. Wszystko co wiem to, to, że potrzebuję. Na tą jedną chwilę strach znika. Zmartwienia, ból, wspomnienia. Wszystko znika, a całe moje ciało, moja świadomość i istnienie, skurczyły się do tej jednej chwili. Do tej przyjemności, ulgi, którą gonię tak nieubłagalnie jak nawet ćpun nie goni za byciem na haju. Ethan uspokaja mnie z niskim pomrukiem, a potem jego język jest tam – właśnie tam – w epicentrum mojej przyjemności. Okrąża moją łechtaczkę, uderza w nią, zanim zaczyna ją ssać na jedną, dwie sekundy. W połączeniu z tarciem, kolistym ruchem jego palców wewnątrz mnie, tylko tyle potrzeba. Z dreszczem i krzykiem, przekraczam krawędź i mam tak intensywny orgazm, tak przyjemny, że zapominam o wszystkim. Kim on jest. Kim ja jestem. Kim byłam. Dlaczego nie powinniśmy tego robić. Dlaczego mnie to obchodzi. W tym momencie, jedynie on istnieje. Czuję tylko jego. I ciepło, przyjemność, czułość – absolutną i nie do opisania – którą mi dał.

Rozdział 7 Ale nic nie trwa wiecznie – bez względu na to jak bardzo bym chciała. Kiedy dreszcze w końcu ustają i wracają mi myśli, wszystkie te rzeczy, o których myślałam wcześniej powracają. Ethan wciąż klęczy przede mną na podłodze, jego palce są wewnątrz mnie a jego usta pozostawiają delikatne pocałunki na moim biodrze i brzuchu. Jest część mnie, która chce jedynie tu zostać, właśnie tu, w tym momencie. Pozwolić mu głaskać i dotykać i przytulać dopóki jego serce jest zadowolone… lub moje. Ale potrzeba dużo więcej niż kilka delikatnych pocałunków i orgazmu nie-z-tej-ziemi, żebym zapomniała o ciemności, która zionie wewnątrz mnie. Byłam w stanie ją wcześniej pochować, zignorować, ale teraz – kiedy wkrada się prawdziwy świat – po prostu tam jest, czeka, by pochłonąć mnie całą.

Jestem zbyt naga, zbyt otwarta. Moje mechanizmy obronne zostały rozbite przez przyjemność, którą dał mi Ethan – i opiekę, którą okazuje mi nawet teraz. Łzy pojawiają się w moich oczach i zamykam powieki, odwracam wzrok, zanim może je zobaczyć. To dziwne uczucie, być otoczona przez mężczyznę. Otoczoną przez tego mężczyznę. Trąci to łagodnością, opieką i troską i nie jest to coś czego się spodziewałam po nim. Ponownie, nie wiem dlaczego jestem zaskoczona. Całe to spotkanie nie potoczyło się tak jak chciałam. Dlaczego czyny Ethana miałby by być inne? Nieoczekiwane łzy zatykają mi gardło, ale nie zamierzam płakać. Nie tutaj, nie teraz. A już w szczególności nie przed Ehanem. Ale jakimś sposobem on to dostrzega. Ręka, która znajdowała się na moim biodrze przesuwa się na moje plecy, ściska uspokajająco. – Wszystko w porządku? – pyta cicho, wstając, aż jego twarz jest blisko mojej. Mogę poczuć siebie na jego ustach i przez jedną dziką sekundę myślę o pochyleniu się ku niemu i pocałowaniu go. Dowiedzeniu się nie o tym jak ja smakuję ale jak my smakujemy, razem. Ale już sam pomysł jest tak dziwny, tak przerażający i tak żenujący, że robię krok do tyłu. Jego jasno niebieskie oczy ciemnieją i wiem, że nie jest zadowolony. Nie podoba mu się dystans, który między nami stworzyłam. Ale jak mogę się nie zdystansować, kiedy cały domek z kart, który budowałam przez ostatnich pięć lat, może się rozpaść w ciągu kilku sekund? - To było…- przerywam. Jaki jest odpowiedni przymiotnik, którego powinnam użyć? Oszałamiające? Paraliżujące ciało? Niesamowite? – Miłe. Jak tylko słowa opuszczają moje usta chcę je od razu złapać. Miłe? Gorąca kąpiel jest miła. Ciepłe czekoladowe ciasteczko. Pedicure. To co się właśnie między nami zdarzyło można określić wieloma przymiotnikami, ale miły nie jest jednym z nich. Ethan sztywnieje i boję się, że go uraziłam. Nie, żebym go obwiniała – dał mi wstrząsający ziemią orgazm a ja nazwałam go miłym? Ale wygląda bardziej na rozbawionego niż obrażonego. - Miłe? – pyta, ponownie unosząc swoją jedną, cholerną brew. Dociera do to do mnie, sprawia, że całe ciało znów mnie boli. Co – sądząc po błysku w jego oczach – jest dokładnie tym o co mu chodziło. - Wiesz co mam na myśli. – Sięgam w dół, łapię swoją walizkę, którą ustawiłam obok kanapy. Nie odwracam od niego wzorku kiedy to robię, bo w tej chwili wygląda dużo bardziej na drapieżnika. - Właściwie to wiem. – Unosi swoją dłoń do ust, przesuwa palcami - tymi samymi palcami, które przed chwilą były we mnie – dosłownie pod swoim nosem. Kiedy zaciąga się moim

zapachem kolana się pode mną uginają i zaczynają się trząść. Usztywniam je, żeby się upewnić, że nie wyląduję na ziemi. - Dziękuję. – mówi mi, jego głos jest głęboki i odurzony z podniecenia. – Za pozwolenie na dotknięcie Ciebie. - Sądzę, że to ja powinnam podziękować Tobie. To ja jestem tą która… - Zamieram. Jedną sprawą jest myślenie o czymś, ale kompletnie inną jest mówienie o tym, nawet do mężczyzny, który sprawił, że to się stało. Uśmiecha się. – Nie musisz mi dziękować za dawanie Ci przyjemności Chloe, nigdy. Sposób w jaki to mówi sprawia, że zaczynam myśleć, że planuje zrobić to ponownie. Co nie może się stać. Bez względu na to jak bardzo tego pragnę. - Powinnam już iść. - Dlaczego? – Podchodzi bliżej, i cały tlen z powietrza ponowie zdaje się znikać. – Pozwól mi się zabrać na obiad. - Nie mogę. Mam już plany na obiad. Po raz pierwszy widzę błysk niezadowolenia przecinający jego twarz. – Odwołaj je. Mój kręgosłup sztywnieje na autokratyczny dźwięk w jego głosie. – Nie. - Naprawdę zamierzasz wyjść z innym mężczyzną? Po tym co właśnie razem zrobiliśmy? - Jedno doświadczenie – nadal unikam wypowiedzenia słowa orgazm w rozmowie z nim – nie daje Ci żadnych praw do mnie. I odwrotnie. - Co jeżeli chcę mieć prawa do Ciebie? – Jego głos jest wciąż delikatny, ale jest tam groźna krawędź, w której słychać wyraźne ostrzeżenie. Strach rozkwita w moim żołądku, sprawia, że się pocę. Sprawia, że się trzęsę. Zaciskam pięści, nie dając mu satysfakcji z wiedzy jak łatwo może mnie zastraszyć. - Pech. Żaden facet nigdy nie będzie miał prawa do mówienia mi co mam robić. - Nie myślisz tak? - Wiem to. Nigdy nie dam żadnemu facetowi tyle władzy nade mną. – Nigdy więcej. - A co z tą randką, którą masz dzisiaj? Nie dostanie żadnych praw do Ciebie? Przez chwilę, tylko przez chwilę, chcę pozwolić mu myśleć, że mam randkę. I, że mam zamiar na nią iść, bez względu na to co właśnie zrobiliśmy. Lub, bardziej precyzyjnie, co on właśnie zrobił mi. Jeżeli pomyśli, że jestem jedną z tych kobiet, które umawiają się z jednym facetem, kiedy zabawiają się z innym, jestem prawie pewna, że straci mną

zainteresowanie. To oczywiste, że Ehan jest zaborczym typem mężczyzny i wątpię, że ta zaborczość wiąże się z dzieleniem. I to jest to czego chcę. Żeby stracił mną zainteresowanie. Nie tylko z powodu pracy, ale dlatego, że nie mogę znieść tej intymności, którą właśnie dzieliliśmy. Już czuję się złamana. Pęknięta, otworzona. Ból, do którego tak bardzo nie chcę się przyznać, sączy się z powrotem do powierzchni mojej świadomości. Mimo to, nie mogę zignorować tego jak na mnie patrzy. Tego jak mnie trzyma patrząc zwężonymi oczami. - To moja współlokatorka. – Wypowiadam te słowa zanim pomyślę. – Urządzamy sobie dziś dziewczyński wieczór. Obiad i kilka komedii romantycznych. Mamy plany na wtorkową noc. Napięcie znika tak szybko jak się pojawiło i czuję jak moje ramiona opadają w uldze. Ale równie szybko znów jestem zdenerwowana – bardziej na siebie niż na niego. Tak, Ethan jest nachalny, ale nie zajmowałby takiego stanowiska gdyby nie był. Szef jednej z najszybciej rozrastających się – i najbardziej dochodowych – firm biomedycznych w kraju. Prekursor w dziedzinie badań, które ratują życia żołnierzy będących na arenie walki. Prawie - miliarder, który wykorzystał swój mózg i doświadczenie w biznesie, aby z osieroconego dziecka żołnierza amerykańskich sił specjalnych przejść do światowej sławy dyrektora generalnego. Nie, to nie z powodu jego nachalności jestem zła. To sposób w jaki ciągle chcę mu się poddawać. Sposób w jaki poddaję się jego woli, nawet gdy nie mam zamiaru tego robić. Nie byłam taką dziewczyną od lat, nie chcę nią być już nigdy. Fakt, że Ethan może tak łatwo nagiąć mnie do swojej woli jest niepokojące. Gorzej, jest alarmujące. - W takim razie pozwól mi się odprowadzić do samochodu. – Bierze ode mnie moją walizkę, przewiesza pasek przez swoje ramię. Łapie też swoją własną. Następnie biorąc mocny – ale nie za mocny – uchwyt na moim łokciu, wyprowadza mnie ze swojego gabinetu i prowadzi przez dwie recepcje do windy. - Dobranoc Dot. – Woła do smoczycy, która nadal pozostaje na swoim posterunku. Tylko, że kiedy patrzy na niego wygląda bardziej jak kochająca matka niż smok strzegący wejścia do jaskini. - Dobrej nocy Ethan. Zobaczymy się rano. Winda dociera na piętro zanim może coś więcej powiedzieć, więc po prostu posyła jej uśmiech i lekko macha. Wchodzimy do windy, kilka sekund po tym jak ją przywołał a ja nie mogę nic zrobić z tym, że jestem niezadowolona. Wydaje się, że cały dzień nie robiłam nic poza czekaniem na windy, ale w sekundzie w której Ethan wciska przycisk, jedna z nich magicznie się pojawia. Tak jakby wiedziała, kto na nią czeka i nie pozwoli żeby dyrektor generalny Frost Industries czekał na cokolwiek.

Kiedy Ethan odprowadza mnie do samochodu pyta jak mija mi lato. Jakie były moje ulubione zajęcia w ostatnim semestrze. Czy mi i mojej współlokatorce smakowały truskawki, które mi wysłał. Ostatnie pytanie wytrąca mnie z równowagi. Jestem dobra w gadkach szmatkach – lubię ich zorganizowany i przewidywalny rytm – a jego prezent nie jest tematem na lekką gadkę. Nie jeśli wziąć pod uwagę wszystko co się dzisiaj wydarzyło z powodu tego cholernego prezentu. Zaczynam mu mówić, że nie jestem mu wdzięczna za truskawki tak samo jak za blender kosztujący czterysta dolarów. Ale znowu, on ma jakąś magiczną władzę nade mną, która sprawia, że mówię prawdę, ponieważ to co ze mnie wychodzi brzmi: - Je także bym Ci zwróciła, ale moja współlokatorka już zjadła połowę z nich. Wydawało mi się chamskie zwracać połowę niezjedzonych truskawek. Coś w rodzaju „Mam zamiar Ci to zwrócić, ale dopiero wtedy kiedy wezmę z tego wszystko co chcę.” Więc to trochę nie w porządku. Ku mojemu zdziwieniu Ethan śmieje się na moje wytłumaczenie. - Nie mam nic przeciwko, żebyś zwróciła mi truskawki - zwłaszcza, jeżeli da mi to kolejną szansę, żebym krzyczał na Ciebie. Patrzę na niego spod rzęs. – Podoba Ci się krzyczenie, prawa? - W rzeczywistości to nie. W ogóle. Jesteś pojedynczym wyjątkiem od reguły. Nie jestem pewna jak się z tym czuję – albo jak powinnam na to odpowiedzieć. Dzięki Bogu nie muszę. Dotarliśmy do mojego samochodu. - Cóż. – Mówię zatrzymując się przed Mini Cooperem, który kupiłam kiedy dostałam się na uniwersytet trzy lata temu. Mówię na nią Phoebe, po bohaterce, którą w Przyjaciołach grała Lisa Kudrow, ponieważ jest zabawna i urocza i pełna dziwactw. Jednak w przeciwieństwie do prawdziwej Phoebe, nie wszystkie dziwactwa mojej Phoebe są ujmujące. Na przykład jej skłonność do psucia się w najmniej odpowiednim momencie. Albo to, że klimatyzacja działa tylko w zimie. Jestem całkiem przyzwoitym mechanikiem i udało mi się naprawić samej kilka rzeczy, ale niektóre z nich odmawiają bycia naprawionymi. Na swój sposób jest uparta. Tori próbuje mnie przekonać do kupna nowego auta, ale kocham Phoebe. Jest pierwszą rzeczą, którą posiadam, która jest moja. Kupiłam ją za swoje własne pieniądze i tylko moje imię jest na dokumentach rejestracyjnych. To był dla mnie ważny krok, pomógł mi stworzyć dystans między moimi rodzicami a mną, którego tak desperacko potrzebowałam kiedy miałam osiemnaście lat. I fakt, że mój ojciec nie może tak po prostu mi jej odebrać – kiedy potrzebuje pieniędzy, kiedy ma jakiś nastrój, kiedy chce mnie ukarać z jakiegoś prawdziwego czy też wymyślonego powodu – znaczy nawet więcej. Dodatkowo, jest już spłacona, co jest dla mnie bardzo ważne. Z wysokim czesnym na Uniwersytecie, z kosztami utrzymania, wiązanie końca z końcem jest zawsze wyzwaniem.

Robienie tego w lecie, kiedy wszystko co mam to bezpłatny staż jest nawet gorsze. To, że mogę mieszkać u Tori bez płacenia czynszu, bez opłacania auta sprawia, że mogę sobie pozwolić na moją wymarzoną pracę. - To moje auto. – Mówię otwierając bagażnik i ładując do niego moją walizkę. Ethan nie wygląda jakby był pod wrażeniem. Nie mówi nic, co jest dobre. Po dniu który miałam, naprawdę nie jestem w nastroju na kolejną kłótnię. A mielibyśmy jedną bo zawsze bronię Phoebe przed przeciwnikami. Zawsze. - Umów się ze mną jutro. - Mówi kiedy zamykam bagażnik i idę do drzwi od strony kierowcy. Cholera. Dlaczego sądziłam, że nie będzie na to nalegał? Tylko dlatego, że przyjął moje dzisiejsze plany z wdziękiem – kiedy tylko zdał sobie sprawę, że planuję pobyć z Tori – nie oznacza, że jest gotów się wycofać. Ale to jest to co potrzebuję, żeby zrobił. Co chcę, żeby zrobił. Mój żołądek zaciska się i szczerze, nie wiem czy to dlatego, że myślę, że dobrze przyjmie moją odmowę… czy dlatego, że myślę, że tego nie zrobi. Tak czy inaczej nie wyjdę z nim. - Nie mogę. – Mówię mu po długiej i niekomfortowej ciszy - przynajmniej z mojej strony. Upewniam się, że nie patrzę mu w oczy, kiedy do niego mówię, boję się, że znowu zrobi na mnie te swoje sztuczki Jedi i skończę zgadzając się na coś czego nie mam zamiaru robić. Otwieram drzwi swojego samochodu, chcąc do niego wsiąść. Ale Ethan nie zamierza tak łatwo mnie puścić. Bierze moją dłoń w swoją, uderza biodrem w drzwi samochodu i je zamyka – jest zbyt wysoki, żeby użyć swojego ramienia. Ze swoimi 193 cm wygląda jak gigant stojąc obok mojego samochodu i skłamałabym gdybym powiedziała, że nie uważam jego wzrostu za zastraszający. Seksowny też, ale głównie zastraszający. Przynajmniej do czasu, kiedy myślę o tym jak doskonale wpasował się wcześniej między moje nogi. Wtedy jest to po prostu gorące. - Więcej planów ze współlokatorką? – Pyta. - Nie. – Dlaczego, oh dlaczego nie mogę okłamać tego mężczyzny? W samoobronie, spędziłam pięć ostatnich lat kłamiąc praktycznie o wszystkim co ważne, a teraz, kiedy najbardziej potrzebuję tej umiejętności, ta całkowicie mnie opuszcza. - Plany z kimś innym? - Nie. Mogę poczuć jego wzrok na mnie, wiem, że chce zmusić mnie, żebym na niego spojrzała. Ale tym razem odmawiam mu tego. Nie mogę. Nie jeżeli mam jakąkolwiek nadzieję na utrzymanie dystansu, mojego zdrowia psychicznego, mojej zdolności do mówienia nie.

Jestem bardziej uparta niż posiadam silną wolę wystarczającą do przetrwania –tak przeszłam przez liceum z nietkniętą psychiką – ale Ethan mnie pokonał. Kiedy zmagam się ze sposobem na wypełnienie nagłej niezręczności między nami, takiego, który nie wiąże się z patrzeniem na niego, on po prostu opiera się o drzwi mojego samochodu. I czeka. I czeka. I czeka. Cisza między nami się ciągnie, napięta jak struna. Mówię, sobie żeby się nie odzywać, nie paplać w niekontrolowany sposób, ale z każdą mijającą sekundą rośnie coraz mocniej i mocniej. Słowa narastają na moim języku, wszystkie wymówki, których nie chcę mu dać, ale czuję się zobowiązana do tego. Zdesperowana by je powstrzymać, gryzę wnętrze mojego policzka tak mocno, że mogę posmakować metalicznego smaku mojej krwi. I tak po prostu, cały ten dystans się kończy. Podobnie jak wczoraj, kiedy mój żołądek zawarczał, w momencie kiedy Ethan zdaje sobie sprawę z mojego cierpienia, kładzie temu kres. Delikatnie opiera swoją dłoń na moim policzku, używa swojego kciuka, żeby gładzić moją skórę. - Nie rób tego. – Mówi mi. - Nie mogę się z Tobą umawiać Ethan. - Nie będziesz się ze mną umawiała Chloe. To nie to samo. Nie, nie jest, ale moja odmowa jest czymś więcej niż to, więcej niż zwykłe nie tylko dlatego, że nie chcę się umawiać ze swoim szefem. To ma głębsze podłoże, dużo głębsze ale nie wiem jak mu to powiedzieć. Nie bez ujawniania wszystkich moich sekretów… i wszystkich moich ran. - Muszę już iść. – Odwracam się do auta, szarpię za drzwi. Wiem, że nie mam szans, żeby je otworzyć jeśli się nie odsunie, ale mam nadzieję, że nie będzie naciskał. Nie teraz, kiedy pęknięcie wewnątrz mnie powiększa się z każdą mijającą sekundą. Przez dłuższą chwilę sądzę, że nie zamierza się ruszyć. Zamiast tego jego kciuk przesuwa się po moim policzku, na brodę. Przechyla moją głowę do góry, zmusza mnie abym spotkała jego wzrok. Myślę, że zobaczę tam gniew lub obrzydzenie. Co najmniej rozdrażnienie. Zamiast tego jest tam coś innego, emocje tak niespodziewane i niezasłużone, że ledwo mogę je zrozumieć. Zmieszane z pożądaniem i potrzebą, które nawet teraz gotują się we mnie, ta słodycz, czułość, których nawet nie stara się ukryć. Po raz pierwszy ktoś patrzy na mnie w ten sposób, po raz pierwszy mężczyzna poświęcił czas na spojrzenie wewnątrz mnie a nie tylko na mnie. Po raz pierwszy mężczyzna widzi mnie naprawdę.

To topi mój opór, sprawia, że poddaję w wątpliwość wszystkie powody, dla których myślałam, że to zły pomysł. Co, oczywiście jest dowodem na to jak Ethan mnie zdobył. Pojawia się panika, przejmuje nade mną kontrolę i przez minutę czuję się jak wilk w pułapce, skłonna do przegryzienia własnej stopy aby mieć szansę na ucieczkę. W momencie kiedy myślę, że stracę panowanie Ethan się odsuwa – i otwiera dla mnie drzwi mojego auta. Wsuwam się na miejsce kierowcy zanim ma szansę na zmianę zdania, ale później nie mogę przestać się na niego patrzeć, zastanawiając się dlaczego. Miałam się złamać, dać mu wszystko czego by chciał jeśli oznaczałoby to, że mogę się odciąć emocjonalnego chaosu, który wirował wokół mnie. Wokół nas. Powstrzymał mnie od załamania się, jego proste działania oddały mi siły, które przy naszej wcześniejszej walce na silną wolę powoli ze mnie uchodziły. Nie rozumiem, nie wiem dlaczego mężczyzna, który tak bardzo chce wygrywać odsunąłby się tuż przed potwierdzeniem swojego zwycięstwa. Wiem tylko, że jestem wdzięczna. I zdezorientowana. Ale głównie wdzięczna. - Jedź ostrożnie. – Mówi mi, jego głos jest mroczny i gburowaty. - Ethan… - W porządku. Mogę poczekać. - Poczekać na co? Uśmiecha się do mnie. – Na Ciebie Chloe. Mogę poczekać na Ciebie. – Potem się krzywi. – Jednak nie wtedy jeśli masz zamiar tu siedzieć i patrzeć na mnie z tym uroczo zamroczonym wyrazem twarzy. Nie ruszam się, nie odwracam wzroku, nie mrugam. Jestem zdezorientowana, czuję się bezbronna i przerażona tym, że te wszystkie uczucia malują się na mojej twarzy. Zdaje się, że moja pokerowa twarz zniknęła tak samo jak moje postanowienie co do Ethana i nie jestem pewna co powinnam z tym zrobić. - Jedź! – nakazuje mi nagle, potem zamyka drzwi mojego auta. Wkładam kluczyk do stacyjki, zaczynam opuszczać szybę, ale on tylko kręci głową. Bierze kilka dużych kroków w tył z dala od auta. Wskazuje na wyjazd z parkingu. Nie mam innego wyjścia jak zastosować się do jego wskazówek. Więc tak robię, odpalam auto i jadę w kierunku wyjazdu, który wskazał. Ale kiedy odjeżdżam mimo, że bardzo chcę to nie spoglądam za siebie. Nie wracam. I część mnie, która wcześniej była skrzywdzona, która była rozszarpana i potem poskładana w całość jakby z kilku niedopasowanych elementów zastanawia się czy dokładnie o to chodziło Ethanowi.

Rozdział 8 Zanim dotarłam do domu przestałam się trząść. Nie jestem mniej zdezorientowana ale przynajmniej mogę lepiej to ukryć. Co jest ważne, ponieważ jeżeli chodzi o dramat emocjonalny, Tori ma nos jak pies gończy. To jeden z wielu powodów, dla których się nie umawiam – jeżeli ograniczę dramat do minimum, ona nie dowie się jak wiele znajduje się pod tą powierzchnią i nie zacznie się dokopywać do tego. Przynajmniej taką mam teorię i się jej trzymam. Mam tylko nadzieję, że fakt, że Ethan dał mi właśnie wstrząsający ziemią orgazm nie jest wypisany na mojej twarzy. Bóg wie, że czuję jakby był wpisany w całą moją duszę. - Hej, idealne wyczucie czasu! Pizza właśnie dotarła. – Wskazuje na pudełko i dwa talerze leżące na stoliku do kawy. Zdejmuję moją marynarkę i rzucam ją na małą ławeczkę stojącą przy drzwiach, na której ciągle leży moja marynarka z wczoraj.

- Czego się napijesz? – Pytam zmierzając do kuchni - i po coś alkoholowego. Po dniu jaki miałam jestem gotowa do strzelenia sobie 40% alkoholu. Wszystko, żeby zatrzymać nerwy – i wszystko inne – co aktualnie buzuje pod moją skórą. - Otworzyłam butelkę Chantini. Weź ją i przynieś. Nie jest to tequila, ale się nada. I prawdopodobnie lepiej pasuje do pizzy. - Twoja mama dzwoniła, kiedy byłaś w pracy. Kiedy jej powiedziałam, że Cię tu nie ma chciała dostać Twój nowy numer komórki. Prawie upuściłam butelkę wina. - Dałaś go jej? - Jak sądzisz? - Głos Tori jest teraz bliżej mnie i odwracam się aby znaleźć ją w drzwiach kuchni. - Nie dałaś. - Oczywiście, że nie dałam. – Łapie wino i nalewa nam po równo. Patrzy bez słowa kiedy wpijam swoje duszkiem. – Pewnego dnia opowiesz mi co zaszło między Tobą a Twoją rodziną. Potakuję, nawet jeśli się z tym nie zgadzam. Nie ma cholernej możliwości, żebym opowiedziała jej, powiedziała komukolwiek, dlaczego mój związek z rodziną jest tak odległy. - Czego chciała? – Uspokoiłam się na tyle, by brzmieć prawie obojętnie kiedy zadaję to pytanie. Biorę mały łyk z mojego drugiego kieliszka wina, marząc o osuszeniu go tak jak to zrobiłam z pierwszym. Ale wtedy pytania Tori stałyby się bardziej natarczywe, a po dniu jaki miałam, nie mam na to ochoty. - Poprosiła mnie, żebym Ci przekazała, żebyś do niej oddzwoniła. Nie powiedziała, że to ważne. Tylko tyle, że chciała z Tobą porozmawiać. Odprężam się trochę. To znaczy, że czegoś ode mnie chce. Mogę to znieść – w końcu, całe moje życie polegało na dawaniu moim rodzicom tego co chcą. - Wspominała o Milsie? - Prosiła mnie, żebym Ci przekazała, że Twój brat ma się dobrze. Pracuje nad jakimś nowym projektem, którym się bardzo ekscytuje. - Brzmi w porządku. – Uśmiecham się, pozwalając całkowicie odejść napięciu. Mój starszy brat, Miles jest geniuszem technicznym, który nigdy do końca nie nauczył się jak funkcjonować w prawdziwym życiu. Od czasu gdy byliśmy mali, był bardziej pochłonięty wyobrażaniem sobie rzeczy i obmyślaniem jak je urzeczywistnić niż takimi przyziemnymi rzeczami jak jedzeniem, życiem czy też ochroną swoich pomysłów.

Gdyby to od niego zależało, podzieliłby się swoimi pomysłami z całym światem za darmo, a wszyscy przeżyliby jedząc żelki i lizaki i żyliby długo i szczęśliwie. Ale nie wszyscy są tak mili – lub naiwni – jak on a jego pomysły ukradziono już nie raz. To dlatego jestem tak zainteresowana prawem własności intelektualnej. Mojemu bratu może nie zależeć na własnej ochronie, ale ja jak cholera troszczę się o jego własność. Kryzys zażegnany i z kieliszkiem w ręku idę z powrotem do salonu. Jeśli chodzi o mnie, moja matka może czekać dopóki piekło nie zamarznie żebym do niej oddzwoniła. - Więc, co oglądamy dziś wieczorem? – Pytam kiedy sadowimy się na sofie. – Mam nadzieję, że coś co nie wywoła u mnie płaczu. – Pomiędzy Ethanem i tamtym orgazmem a chwilą obecną i moją matką czuję się taka bezbronna, że boję się, że jeśli zacznę dziś płakać to nie przestanę. Koniec końców mam dużo zachowanych łez. Jeżeli mam być dokładna, to pięć lat. - Właściwie to mam zamiar pominąć film. Może obejrzymy go jutro? Lisa dostała bilety na dzisiejszy koncert Imagine Dragons. Jej chłopak musiał odwołać z powodu pracy więc mnie zaprosiła. – Tori rzuca mi przepraszające spojrzenie. – Nie masz nic przeciwko? - Nie, oczywiście, że nie! To zdumiewające. Kochasz ich. - Naprawdę kocham! Nawet nie wiedziałam, że w trakcie trasy się tutaj zatrzymują, a potem Lisa przychodzi dziś rano do pracy z biletami. - To niesamowite. O której wychodzisz? - Odbieram Lisę o ósmej trzydzieści. - Super. Masz czas na zjedzenie pizzy. - Zawsze jest czas na zjedzenie pizzy. Tori bierze wielki gryz z jednego z jej kawałków pizzy. Mówię „jej kawałków” bo nasza pizza jest podzielona na dwie zupełnie różne części, zamawiamy ją w znakomitej włoskiej restauracji na końcu ulicy. Jej strona jest załadowana każdego rodzaju mięsem, ananasem i czarnymi oliwkami. Moja część składa się z grillowanych warzyw. - Kto występuje przed nimi? – Staram się brzmieć optymistycznie, choć ostatnia rzecz jaką chcę to tkwić w tym mieszkaniu dzisiejszej nocy całkiem sama. To samolubne z mojej strony, wiem ale nie chcę żeby szła. Nie dzisiaj. Nie kiedy tak wiele z mojego uporządkowanego życia już się wokół mnie rozpada. Wtorkowe wieczory filmowe to jedne z tych rzeczy, których zwykle z Tori nie zmieniamy. Plany na każdą inną noc tygodnia mogą się zmieniać, ale odkąd ze sobą zamieszkałyśmy na początku pierwszego roku studiów, wtorkowe wieczory były naszymi posiadówkami. Nocami, kiedy po prostu siedziałyśmy, trochę piłyśmy – lub dużo, w zależności od tego jak sprawy się układały – czytałyśmy magazyny plotkarskie, oglądałyśmy filmy, jadłyśmy za dużo i ogólnie mówiłyśmy sobie jak minął nam tydzień.

I nawet jeśli nie wiem czy zamierzam powiedzieć Tori o tym co się stało dzisiejszego dnia w gabinecie Ethana – ledwo mogę to pomieścić w głowie, nie mówiąc już o tym, żeby zwalać to na nią – to nadal miło by było mieć taką opcję. Może napomknęłabym o tym w trakcie rozmowy po tym jak wypiłybyśmy po kilka kieliszków wina i się trochę wyluzowały. Może nawet poprosiłabym ją o radę co powinnam z tym zrobić. Teraz nie będę miała tej szansy. - Jakiś zespół o którym nigdy nie słyszałam. Dlatego ich olewamy. – Mówi mi kiedy kończy przeżuwać. Potem patrzy na mnie, naprawdę na mnie patrzy. Przesuwam się niespokojnie pod jej kontrolującym wzrokiem, zanim jeszcze pyta. - Hej, czujesz się dobrze? Wyglądasz na zmartwioną. - W porządku. To był po prostu długi dzień. - Założę się. Jak Ethan przyjął zwrot swojego blendera? - Lepiej niż się spodziewałam. – Prawdę mówiąc, jak się teraz nad tym zastanawiam to nie wspomniał o tym ani słowem. Oczywiście, powodem może być to, że był zbyt zajęty dawaniem mi orgazmu żeby myśleć o owocowych koktajlach, ale nie ma potrzeby mówić o tym Tori. - Serio? – brzmi na lekko zawiedzioną. – Sądziłam, że się wścieknie. Albo przynajmniej pokłóci się z Tobą o to. Właściwie to ja też. I może planował to zrobić kiedy gonił mnie dzisiejszego ranka, kiedy został rozproszony w momencie kiedy prawie spadłam z połowy wysokości schodów, praktycznie zapewniając sobie złamanie kości. Sądzę, że teraz już nigdy się o tym już nie przekonam. Ta myśl jest dziwnie przygnębiająca. Ale cóż, wszystko tego wieczora takie jest. Zamierzam przypisać to anulowanemu dziewczyńskiemu wieczorowi. Jednemu z najlepszych dni, których nie lubię zmieniać. Po takim dniu jak dziś nic dziwnego, że czuję się trochę roztrzęsiona. Utrzymywanie mojego życia w rutynie, uporządkowaniu jest jedyną rzeczą, która pomaga mi w radzeniu sobie w chaosem mojej przeszłości. Z kawałkami układanki, których nie mogę dopasować nie ważne jak bardzo się staram. Humpty Dumpty siedział na murze. Humpty Dumpty miał wielki upadek. Wszystkie konie króla i wszyscy ludzie króla nie mogli poskładać Humpty Dumpty w całość. Stary wierszyk przebiega przez moją głowę kiedy pochłaniam swój własny kawałek pizzy i siadam słuchając Tori opowiadającej o swoim dniu w agencji reklamowej w której pracuje tego lata. Przez większość dni mogę siebie oszukać, udawać, że wszystko jest w porządku. Że wszystko jest normalne. Ale dziś nie jest większością dni. Od momentu, w którym Ethan mnie pocałował czuję dotkliwie każdą moją ranę. Czuję pęknięcia na gładkiej powierzchni mojego spokoju. Może to dobrze, że dzisiejszego wieczora Tori nie będzie w domu. Po tym jak wyjdzie, napiję się kolejnej lampki wina, obejrzę telewizję a potem pójdę spać. I kiedy będę robiła te

wszystkie rzeczy będę mogła popracować nad obudową moich mechanizmów obronnych. Nad pozbyciem się wszystkich pęknięć, albo przynajmniej zakopaniem ich tak głęboko, że minie kolejnych pięć lat zanim wypłyną na powierzchnię. Może nawet dłużej. Tori wychodzi o ósmej piętnaście, żeby odebrać Lisę zanim pojadą na koncert. Zaprasza mnie, żebym z nimi poszła, mówi, że kupi bilet a mi odda ten darmowy, ale ostatnią rzeczą jakiej chcę to słuchanie głośnej muzyki w zatłoczonym miejscu, gdzie nie mogę nawet słyszeć własnych myśli. Poza tym, ona już robi dla mnie tak dużo. Nie ma mowy, żebym wzięła jej darmowy bilet i zmusiła ją do kupienia innego. A ponieważ nie mogę sobie pozwolić na kupno takowego – nie kiedy kosztują tak dużo a ja jestem tak bardzo spłukana – zamierzam po prostu siedzieć w domu. Niech się zabawi. Bóg wie, że na to zasługuje. Zaledwie kilka minut po wyjściu Tori rozbrzmiewa dzwonek do drzwi. Sądząc, że to jeden z naszych sąsiadów chce wpaść, żeby chwilę posiedzieć i pogadać – Tori jest ekstrawertyczką, której w jakiś sposób udało się zaprzyjaźnić z połową mieszkańców w trakcie tego roku odkąd tu zamieszkała – prawie to ignoruję. Ostatnią rzeczą na jaką jestem w nastroju jest zabawianie kogoś kto tak naprawdę wpadł tylko po to, żeby spędzić czas z moją najlepszą przyjaciółką. Mimo to idę do drzwi. Sprawdzam przez wizjer. W razie gdyby to była Marta z końca korytarza. Kiedy wpada na babski wieczór, przynosi zwykle jakiś bajeczny wypiek z piekarni, w której pracuje. A ponieważ duży kawał cukru i tłuszczu brzmi dzisiejszego wieczora niezwykle atrakcyjnie, mam nadzieję, że to ona. Przynajmniej godzina słuchania najnowszych opowiadań o pochrzanionym życiu miłosnym Marty będzie mnie trzymała z dala od rozmyślania. Ale to nie Marta stoi w drzwiach. Zamiast niej jest tam kurier, trzymający średniej wielkości pudełko i tablicę elektroniczną. Jestem podejrzliwa – mniej jeżeli chodzi o kuriera bardziej w sprawie paczki – i prawie pozwalam mu z nią odejść. Jeżeli to jest kolejny prezent od Ethana to lepiej dla nas obojga byłoby by gdybym go nie przyjęła. Nie ma żadnej gwarancji, że paczka jest od niego. Tori zamawia różne rzeczy w sieci – równie dobrze przesyłka może być do niej. To pobudzająca myśl, taka dzięki której otwieram drzwi, pomimo moich obaw, kiedy kurier zaczyna odchodzić. - Mogę jakoś pomóc? – pytam. Kurier się do mnie odwraca. – Przesyłka dla Pani Chloe Girard. To na tyle jeśli chodzi o moją teorię odnośnie paczki. Ostrożnie biorę pudełko, rzucam okiem na adres zwrotny. Rzeczywiście, to Frost Industries. I jest ciężkie. Pomimo moich najlepszych chęci przechodzi przeze mnie fala podniecenia. Ethan wysłał mi kolejny prezent. Ethan myśli o mnie. I to całkiem sporo jeżeli wziąć pod uwagę szybkość tej dostawy. Zostawiłam go niecałą godzinę temu.

Zanim wnoszę paczkę do domu podpisuję się na tabliczce. Kładę ją na stole w jadalni a potem po prostu stoję i gapię się na nią przez kilka sekund, próbując zdecydować czy chcę ją otworzyć czy też zostawić tak jak jest. Wiem, że to brzmi zwariowanie ale z mojego doświadczenia, czasami niewiedza jest lepsza od wiedzy. Niewiedza jest wypełniona możliwościami, pytaniami, przypuszczeniami. Ale kiedy w końcu podejmujesz ten ostatni krok, aby dowiedzieć się prawdy to wtedy przypuszczenia odchodzą w zapomnienie. Tracisz szansę na to co może być a dajesz się złapać w to co jest. A z mojego doświadczenia to co jest rzadko jest tak efektowne, zabawne czy też ekscytujące lub prawdziwe jak mogłoby być. Jednak w końcu ciekawość wygrywa. Udaję się do kuchni po nóż – coś co dużo lepiej pomoże mi otworzyć to pudełko niż jakieś cholerne nożyczki do manicure. Kiedy przecinam taśmę myślę o wszystkim co się dzisiaj zdarzyło. O wszystkim co zaszło między nami pomimo moich najlepszych starań aby utrzymać naszą znajomość na stopie czysto biznesowej i próbuję zgadnąć co dostałam tym razem. Ethan udowodnił wczoraj, że nie daje prezentów dla samej ich idei. Stoi za tym powód dla którego to robi, metoda odnośnie tego co wybiera. Wiedząc to nie powinnam być zaskoczona, kiedy otwieram pudełko, ale mimo wszystko jestem. Jak mogę nie być kiedy naprzeciw mnie widzę blender, który tak nieudolnie zwróciłam mu dzisiejszego ranka? W górnej części blendera, w miejscu gdzie przykleiłam notatkę znajduje się teraz blado niebieska koperta. Przez długie sekundy po prostu gapię się na ten cholerny Vitamix, który szybko staje się zmorą mojej egzystencji. Potem, bo nie wiem co innego mogłabym zrobić, odchylam swoją głowę do tyłu i się śmieję. I śmieję. I śmieję. Nic dziwnego, że dzisiejszego popołudnia nie wspomniał ani słowem o blenderze. Nie miał żadnego zamiaru przyjmować go z powrotem, nie miał zamiaru pozwolić mi wygrać tej rundy walki o władzę. Oh czytałam to o nim kiedy szukałam informacji na jego temat – to, że Ethan Frost nie przyjmuje lekko porażki, że lubi zawsze wygrywać – ale sądziłam, że tak jest w świecie biznesu. Nie zadawałam sobie sprawy, że rozszerza to na tak drobne rzeczy jak niechciany prezent. Z perspektywy czasu, prawdopodobnie powinnam była to zrobić. Jego osobowość jest tak duża, taka prosto-w-Twoją-twarz, taka zdeterminowana. Dlaczego nie miałoby to się objawiać w każdym aspekcie jego życia a nie tylko tych, które dotyczą biznesu. Tak czy siak, mam problem. To oczywiste, że nie mogę odnieść mu tego jutrzejszego ranka do jego biura – dzisiejszy dzień z całkowitą pewnością pokazał jak fatalny był to plan. Ale nie mogę też tego zatrzymać. I to nie z tych samych powodów dla których wczoraj byłam zdeterminowana aby go zwrócić. Tak, jest drogi. Tak, to zbyt wiele. Ale nie jest to prawdziwy powód, dla którego muszę go oddać.

Nie, muszę go zwrócić bo już nie chodzi o blender. Nie chodzi tylko o głupie spotkanie w kafeterii czy też o niego dającego mi prezent. Nie, z tą nową przesyłką Ethan przemienił ten prezent w bitwę na silne wole, taką której nie mogę pozwolić sobie przegrać. Nie kiedy ten blender wydaje się być jak obroża. Zwracając to po raz drugi mogę faktycznie pokazać mu, że nie jestem zainteresowana. Bóg wie, że próbowałam dzisiaj to zrobić. Kilkakrotnie. I może mogłoby to podziałać, gdybym nie pozwoliła mu na lizanie mojej cipki dzisiejszego wieczoru w jego biurze. Ciągle nie mogę uwierzyć, że pozwoliłam, żeby to się stało, nie mogę uwierzyć, że tak łatwo obszedł moje lęki i obiekcje. Moje kolana miękną na wspomnienie jego klęczącego przede mną, jego dłoni na moich udach, jego języka wnikającego głęboko w moją cipkę. Moje ciało przebiega dreszcz. Moje majtki na nowo robią się mokre. Nigdy nie czułam czegoś takiego jak wtedy z Ethanem, nigdy nie wyobrażałam sobie, że mogłabym poczuć taką paraliżującą mózg przyjemność. Chcę to znowu poczuć. To uzależnia, przytłacza i jest część mnie która chce się temu poddać. Która chce dać Ethanowi to czego on chce, tak abym znów mogła się poczuć w tamten sposób. I ponownie. I ponownie. Pragnę jego ust na mnie. Pragnę jego palców głęboko we mnie. Co bardziej zaskakujące, chcę mu się odwdzięczyć. Chcę uklęknąć przed nim i wziąć go głęboko w moje usta. Chcę go posmakować, dotykać. Dać mu tą samą przyjemność, którą otrzymałam od niego. Sam pomysł pobudza mnie jeszcze bardziej, powoduje, że zaciskam coraz mocniej swoje uda, aby powstrzymać nieustające pragnienie. Ale w tym samym czasie wzdłuż mojego kręgosłupa przemyka nerwowość, zwiastun nadchodzącego strachu. Odmawiając poddania się temu uczuciu skupiam się na tym cholernym blenderze i staram się wymyślić co powinnam zrobić. Myślę o zatrzymaniu go, o zabraniu go do kuchni, w tej właśnie chwili i zrobieniu sobie truskawkowego szejka. Ale czy te myśli są naprawdę moje, czy są po prostu fantazjami tej drugiej części mnie. Tej części, w którą Ethan chce tchnąć życie, tej która tak szybko i łatwo chce wypełniać jego rozkazy aby uczynić go szczęśliwym? Czy mogę to zrobić? Czy mogę tak po prostu ślepo wykonywać jego rozkazy i zaufać mu, że złapie mnie jeśli zacznę upadać? Myślę o dzisiejszym zdarzeniu na schodach, o tej silnej dłoni, która mnie złapała. Przyciągnęła mnie do niego tak blisko, że mogłam poczuć jego zbyt szybkie bicie serca tuż przy moim? Złapał mnie. Ale czy mogę liczyć na to, że zrobi to ponownie? To pytanie za milion dolarów i sam fakt, że o tym myślę powoduje, że kurczę się w głębi siebie. Odkładam blender obiecując sobie, że nie podążę ponownie tą ścieżką. Nie jestem tą samą dziewczyną którą byłam jako piętnastolatka, nigdy więcej nie chcę nią być. Nie dla Ethana. Nie dla moich rodziców. Nie dla nikogo. Nigdy więcej.

Spędziłam lata będąc dobrą dziewczynką, robiąc wszystko czego chcieli ode mnie moi rodzice, nawet jeżeli to o co mnie prosili było złe lub niebezpieczne albo po prostu złe dla mnie. Nawet kiedy poprosili mnie o to abym rozbiła się na milion kawałków. Wiele lat zabrało mi, żeby się od nich uwolnić, aby stanąć na własnych dwóch nogach, żeby poskładać się w ten niedopasowany bałagan, którym dzisiaj jestem. Niech mnie diabli jeżeli tak po prostu to oddam. Jeżeli po prostu dam to Ethanowi o delikatnych dłoniach i dominującym usposobieniu. Ponieważ ciągle pracuję nad poskładaniem się do kupy, bolesny kawałek po kawałku. I już nigdy więcej nie oddam kontroli nad swoim życiem komuś innemu. Odwracam się by odejść, by maksymalnie zwiększyć dystans między sobą a blenderem. Ale kiedy to robię moje spojrzenie ponownie pada na niebieską kopertę spoczywającą na przedzie blendera. Jest duża i nierówna i najwyraźniej zawiera coś innego niż list. Chcę wiedzieć co w niej jest. To dlatego, mimo, że mówię sobie, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła, sięgam po nią. Już dłużej nie mogę wytrzymać. Kiedy dotykam kopertę po raz pierwszy ponownie uderza mnie myśl o tym jak nasze życia się różnią. Dałam Ethanowi notkę napisaną na komputerze, w standardowej kopercie. On wysłał mi kopertę z jednej z najpiękniejszych papeterii, grubą i miękką i wyraźnie bardzo drogą. Zrobił to naumyślnie, żeby podkreślić różnice naszych sytuacji? Aby pokazać mi, że jest bogaty i w końcu dostanie to czego chce, nawet jeżeli chce mnie? To okropny sposób myślenia o mężczyźnie, który cały czas był dla mnie dobry, ale wiem jacy są bogaci faceci. Biorą to co chcą i do diabła z każdym kto stanie im na drodze. To dlatego jestem tu, w San Diego. Bo jest tak daleko od Bostonu – od mojej rodziny i wszystkiego co się tam stało – abym nadal mogła być w Stanach Zjednoczonych. Jest tak wiele powodów żebym odłożyła tą kopertę do pudełka i odeszła. Jest tak wiele powodów, żebym nawet nie myślała o Ethanie, stojąc tu samotnie jak jakiś chory z miłości głupiec zastanawiający się co mi napisał. Godzinami ślęczałam nad listem, który mu wysłałam, chociaż był krótki i bezosobowy. Wiem, że on nie spędził nawet ułamka tego czasu, żeby napisać swój. A jednak… a jednak chcę wiedzieć co ma mi do powiedzenia. Uważając aby nie rozerwać koperty powoli odginam skrzydełko, a następnie sięgam aby wyjąć to co okazuje się nie być żadną kartką, ale zbiorem niedopasowanych elementów. Dwie torebki herbaty. Długa, cienka, zielona satynowa wstążka, o dokładnie takim samym odcieniu jak kolor moich oczu. Muszelka, która wciąż ma na sobie piasek, jakby zabrał ją z plaży tylko kilka godzin temu.

Seksowna, czarno-biała kartka o klasycznym wyglądzie. Na zdjęciu jest kobieta o szałowych kształtach rozciągnięta na łóżku. Leży na brzuchu, nogi ma ugięte w kolanach i skrzyżowane w kostkach, a jej podbródek spoczywa na dłoniach. Ubrana jest w gorset, majteczki, pończochy i buty na wysokich obcasach. Ah i rękawiczki. Długie, czarne rękawiczki, które sięgają do jej łokci i jakimś sposobem są najbardziej elegancką – i najbardziej niegrzeczną – rzeczą na całym tym obrazku. Rumienię się odrobinę, bo nie mogę się powstrzymać przed zastanawianiem się czy Ethan myślał o mnie ubranej w ten sposób kiedy wybierał tą kartkę. Czy wyobrażał sobie mnie, czekającą na niego jak ta kobieta, która wygląda jakby czekała na swojego kochanka. Czy to złe, że chcę aby to zrobił? Lub to, że kiedy zamknę oczy, mogę sobie wyobrazić – tylko na chwilę – że to jestem ja? Że mogę być taka jak ona, że mogę się uśmiechać jak ona, zamiast bycia popapranym, przerażonym maniakiem kontroli, którym jestem? Jakby to było? Po prostu być normalną? Być w stanie zaakceptować zainteresowanie faceta? Co więcej, chcieć go? Oczekiwać go? Minęło tyle czasu odkąd się tak czułam, że nawet nie pamiętam jak to było. Wszystko jest zniekształcone przez Brandona, przez to co mi zrobił i przez to co nadeszło po tym. Odkładam kartkę na stół obok innym prezentów, które mi wysłał i po prostu się gapię na nie przez kilka długich sekund. Sięgam po jedną z torebek herbaty i podtykam sobie pod nos. Pachnie jak truskawki. Uśmiecham się pomimo mojego zakłopotania. I bólu. Następnie podnoszę wstążkę. Jest delikatna i jedwabna i chłodna kiedy przeciągam ją między palcami. Jest również długa – zbyt długa aby nosić ją we włosach lub wokół mojej szyi- i zastanawiam się jakie jej jest przeznaczenie. Dlaczego, oprócz tego jaki ma kolor, Ethan mi ją wysłał? Przez chwilę, tylko przez chwilę, mam w głowie obraz tej wstążki, owiniętej wokół moich nadgarstków, wiążącej je razem. Wiążącej mnie, dla przyjemności Ethana. Ukłucie pożądania przebiega przeze mnie na wspomnienie o tym obrazie, podszyte dyskomfortem. Strachem. Upuszczam wstążkę tak jakby mnie parzyła. Prawie odchodzę od stołu i wszystkiego co na nim leży. Ale ta muszelka mnie wzywa. Jest to brązowo-biała muszelka jakiegoś głowonoga, jest mała i ściśle zwinięta z miękkim wnętrzem z czystego złota. Piasek kruszy się na moich palcach kiedy ją pocieram, i nie mogę oprzeć się pokusie aby unieść ją do mojego nosa. Jestem prawie pewna, że mogę poczuć na niej dziką sól oceanu. Uwielbiam to, że została zabrana prosto z plaży. Że Ethan nie przejmował się czyszczeniem jej czy też polerowaniem zanim ją do mnie wysłał. Że dał mi ją dokładnie taką jaką ją znalazł. Praktycznie mogę go sobie wyobrazić idącego po plaży w tych jego krótkich spodenkach, deską surfingową pod pachą, kiedy zmierza do swojego domu. Nie wiem na pewno, ale coś mi mówi, że ten facet żyje w jednym z tych wielkich domów poza Prospect, które znajdują się tuż przy plaży. Czy nadepnął na muszelkę, zranił się? To tak

ją znalazł? Czy po prostu zobaczył błysk kawałka wystającego z piasku? Czy się schylił i ją wykopał, jego silne palce przebierały piasek w poszukiwaniu nagrody? Po tym jak sprawdziłam wszystkie swoje skarby – a to są skarby, mimo, że kosztują prawie tyle co nic – siadam na krześle w kuchni i po prostu się na nie gapię. Co powinnam zrobić? Co powinnam zrobić? Zwrócę blender, to oczywiste, że to zrobię, ale te rzeczy, które mi dał – te małe kawałki jego duszy, które jakimś sposobem stały się kawałkami mnie – nigdzie się nie wybierają. Teraz są moje. Są mną i sądzę, że Ethan zawsze wiedział, że tak będzie. Sięgam po kopertę, wyciągam z niej ostatnią rzecz. Cienki, beżowy kawałek papieru, złożony na pół. Mając serce w gardle otwieram go. Czytam te dwie, krótkie linijki, które na nim napisał. Potem, kiedy pełne, burzliwe i przytłaczające emocje – przechodzą przeze mnie kładę głowę na krawędzi stołu. I rozpaczliwie staram się nie rozpłakać.

Rozdział 9 Do czasu kiedy nadchodzi poranek odzyskuję swoją równowagę, chociaż nie zdrowy rozsądek. Kolejny raz pomijam poranne bieganie – coś, za co wiem, że zapłacę jeszcze w tym tygodniu, kiedy do niego wrócę – zamiast tego ubieram się i wychodzę wcześniej. Dziś wybieram żółtą letnią sukienkę, którą kupiłam za dwadzieścia dolców pod koniec ostatniego lata. Jest trochę zbyt kobieca do pracy ale mam tylko dwa kostiumy i oba już nosiłam w tym tygodniu, więc ta sukienka musi się nadać. Fakt, że wygląda bardzo dobrze w zestawieniu z moją skórą i włosami nie ma znaczenia – przynajmniej tak sobie tłumaczę kiedy się ubieram. Zanim wychodzę z domu pakuję blender z powrotem do pudełka wraz z notatką mówiącą „dziękuję, ale nie dziękuję”. A potem robię coś naprawdę głupiego, coś czego od razu żałuję nawet kiedy to robię. Biorę swoją własną kopertę – jedną z tych zwykłych, prostych, skoro nie mam żadnej interesującej leżącej w pobliżu – i wkładam do środka jeden koralik czystego lazurytu, który kupiłam lata temu dla kaprysu. Przez cały ten czas był to dla mnie swego rodzaju amuletem szczęścia, nigdy nie zwracałam na niego zbytniej uwagi, ale nigdy nie traciłam go z oczu.

Kiedy wczorajszej nocy poszłam zanieść wstążkę do swojego pudełka z biżuterią, ten koralik tam był, jakby czekał, żebym sobie o nim przypomniała. Żebym przypomniała sobie po co go tak naprawdę kupiłam. Bogaty, głęboko niebieski, pasuje do oczu Ethana w ten sam sposób w jaki wstążka pasuje do mnie. Nie mogę mu go nie dać. Dodaję do niego odręcznie napisany egzemplarz wiersza Pablo Nerudy „Leaning into the Afternoons”. To jeden z moich ulubionych i od momentu w którym poznałam Ethana pierwsza linijka dudni mi w głowie znowu i znowu i znowu: „Zbliżając się do popołudni zarzucam swoje smutne sieci/ w kierunku Twoich oceanicznych oczu.” Na końcu dodaję klasyczną, jedwabną chusteczkę od Armaniego, którą kilka lat temu kupiłam w jednym ze sklepów z używaną odzieżą w Hollywood. W tamtym momencie kupiłam ją do żakietu, który nosiłam regularnie. Kilka miesięcy temu wyrzuciłam go, był znoszony prawie na śmierć, ale zatrzymałam chusteczkę. Idealnie pasuje do garnituru, który Ethan miał wczoraj. Nie mogę się oprzeć i spryskuję ją mgiełką o zapachu truskawek, której używam na co dzień – bezpośrednie odniesienie do faktu, że wysłał mi truskawki. A potem siadam na łóżku i desperacko staram się nie trząść. Nie wiem co wyprawiam. Latam w ciemno, nie wiedząc co robię. Przestraszona na śmierć, ale nie mogę nie odpowiedzieć na czułość, ukrytą w prezencie od Ethana. To byłoby mądrzejsze, bardziej logiczne, lepsze dla mnie gdybym zignorowała słowa które do mnie napisał, te cudowne rzeczy, które mi wysłał. Ale nie jestem wystarczająco silna aby to zrobić. Nigdy nie byłam. I oto jestem, zarzucając sieci na kursie, który doprowadzi jedynie do katastrofy. Do bólu. Do złamanego serca. I robię to z szeroko otwartymi oczami. Mam tylko nadzieję, że nie utonę. Kiedy kończę mój co-do-kurwy-moment zaklejam kopertę, wrzucam ją do pudełka z blenderem a następnie zaklejam pudło. Zmieniam dane odbiorcy i zanoszę go do samochodu. Podczas przerwy na lunch, jeżeli nie zjedzą mnie nerwy przebiegnę się do UPS, który znajduje się na rogu i odeślę Ehanowi. Dziś docieram do pracy wcześniej, ku mojej uldze i- myślę-że-ku irytacji Maryann. Co sprawia, że jestem jeszcze bardziej zdeterminowana, żeby zrobić wszystko jak należy. Słowa Ethana ciągle odbijają się w mojej głowie, jego wiara, że naprawdę jestem najlepszą osobą do poprowadzenia tych badań. Nie sądzę, żeby miał powód aby kłamać, nie w tej sprawie, więc zdecydowałam, że mu uwierzę. Zamierzam wykonać swoją pracę i zamierzam zrobić to dobrze i nie pozwolę aby cokolwiek mi w tym przeszkodziło. Przez większość poranka mam dobrą passę. Kończę pracować nad sprawą, którą rozwiązywałam wczoraj do późnej nocy, a następnie przechodzę do trzech kolejnych pytań z listy. To ciekawe rzeczy, przynajmniej dla mnie. Uwielbiam przeprowadzać badania, uwielbiam szukać odpowiedzi i te wszystkie nowe rzeczy o których się uczę siedząc nad tymi pytaniami. A najbardziej kocham gwarancję, że gdzieś tam są te odpowiedzi. Fakt, że wszystko co muszę zrobić to szukać ciężko i wystarczająco długo a dowiem się tego co muszę wiedzieć.

Chciałabym, żeby życie takie było. Bardziej uporządkowane. Bardziej pewne. Myślę o tych wszystkich rzeczach, na które chciałabym znać odpowiedzi – nie tylko domysły, nadzieje czy też najlepsze szacunki, ale gwarantowane, wymierne odpowiedzi. Takie jak na przykład to czy powinnam czy też nie, wysłać Ethanowi tą paczkę. Albo czy zaangażowanie się w związek z nim jest złym pomysłem. Pracuję aż do mojej przerwy i kiedy przychodzi czas na lunch staram się ignorować fakt, że wszyscy stażyści zmierzają razem do kafeterii – i że definitywnie wykluczyli mnie. Staram się, żeby mnie to nie martwiło, mówię sobie, że najlepszą rzeczą jaką mogę zrobić to wykonać swoją pracę dobrze i nie martwić się niczym innym. Ale to jedna z tych rzeczy, które łatwo powiedzieć ale trudniej zrobić. Zresztą i tak nie mogłabym iść z nimi. Muszę wysłać to cholerne pudełko. Co robię, ze skrzyżowanymi palcami, wierząc że podjęłam dobrą decyzję. Ale całe to wysyłanie pudełka zabiera mi tylko dziesięć minut co oznacza, że zostało mi jeszcze piętnaście minut czasu do zabicia. A skoro jestem głodna – i spłukana – decyduję się na kafeterię. Nawet jeżeli oznacza to, że będę musiała zmagać się z cieniem Ricka i resztą stażystów, którzy się na mnie rzucą. Kiedy wchodzę nie mogę powstrzymać się przed spojrzeniem na bar z sokami, oczywiście dziś nie ma tu Ethana. Myślę o tym jak był wczoraj ubrany, w garnitur Armaniego i zastanawiam się po raz setny co robił pracując za barem z sokami mojego pierwszego dnia. Nie mogę przestać się zastanawiać czy to było jakieś zrządzenie losu, lub zadziałały jakieś inne ciemne moce. Tak czy inaczej, obawiam się, że to jedno spotkanie może zmienić moje życie w sposób jakiego się nigdy nie spodziewałam. Tak szybko jak pojawia się ta myśl czuję się kompletnie melodramatycznie. Tak, pociąga mnie. I tak, ja oczywiście pociągam jego. I tak, zrobiłam dziś coś w związku z tym przyciąganiem. Gdzie to wszystko się skończy, nie mam pojęcia. Ale myśl, że faktycznie mogę zmienić swoje życie jest absurdalna. Nieprawdaż? Głosując przeciwko koktajlowi, bo po prostu nie będzie on taki sam skoro nie ma Ethana, który upewniłby się, że dodano do niego odpowiednią liczbę truskawek, łapię kanapkę i jakiś owoc. Myślę o zabraniu tego do mojego biurka, ale smutną prawdą jest to, że nie chcę dać innym stażystom satysfakcji, że przez ich działania podkuliłam ogon i uciekłam. Siedzą kilka stolików ode mnie i wiem, że mnie zauważyli. Mogę poczuć jak wzrok Ricka przesuwa się po moich plecach kiedy szukam wolnego stolika. W związku z tym, że jest środek przerwy na lunch nie ma żadnych całkowicie pustych stolików, więc siadam na pierwszym wolnym siedzeniu jakie widzę. Dopiero kiedy położyłam moją tacę na stole zorientowałam się, że usiadłam na samym środku stołu przy którym siedzą faceci nieznacznie starsi ode mnie. Kiedy trzech z nich odwraca się w moim kierunku aby na mnie spojrzeć staram się jak tylko mogę, żeby kontrolować rumieniec, który wypływa na moje policzki.

- Przepraszam. Czy to miejsce jest zajęte? - Ani trochę. – blondyn mówi do mnie. Ma brytyjski akcent i bezczelny uśmiech, na który nie mogę nie odpowiedzieć. – Po prostu nie jesteśmy przyzwyczajeni do pięknych kobiet wskakujących w środek naszej rozmowy bez żadnego ostrzeżenia. - Mogę odejść. – Mówię mu. – Postaram się dać wam trochę więcej ostrzeżenia za drugim razem. - To nie będzie konieczne, - zapewnia mnie jeden z jego ciemnowłosych kolegów kiedy wyciąga rękę. – Jestem Zayn. - Chloe. - Miło Cię poznać Chloe. – Zayn uśmiecha się do mnie. - Jestem Austin. – Mówi blondyn. - A ja jestem Ro. - dodaje trzeci. Wszyscy są przystojniakami, ale on zdecydowanie wygląda najlepiej z całej paczki. Z jego wyrzeźbionymi kośćmi policzkowymi, kudłatymi czarnymi włosami i ciemnymi uduchowionymi oczami wyglądałby dobrze zarówno na okładce magazynu jak i tu. Może nawet bardziej. - Ro? – Pytam aby upewnić się, że dobrze zrozumiałam jego imię. Wzdycha gdy pozostała dwójka chłopaków rechocze. - Jego mama dała mu na imię Romeo. - Mówi mi Austin swoim bardzo prawidłowym angielskim. – Ale nie pozwala nikomu tak na siebie mówić. Unoszę brwi kiedy na niego spoglądam, ale on tylko wzrusza ramionami. – To imię, któremu trzeba za bardzo sprostać. - Albo w drugą stronę. – Mówię. – Był rozpuszczonym czternastoletnim bachorem zbyt przyzwyczajonym do tego, że zawsze dostawał to co chciał. - Widzicie! – Ro uderza ręką o stół. – To właśnie mówiłem tym facetom przez ostatnie dwa tygodnie, ale nalegali, żeby nazywać mnie Romeo. To jest nieznośne. - Żartujesz sobie? Daje Ci to zajebiste szanse u kobiet już od samego początku. – Austin protestuje. - Twoje imię jest dumą, stary. Powinieneś z niego korzystać. - Jeżeli przez dumę masz na myśli, że zaprasza to kobiety do myślenia o mnie jako o nastoletnim dupku z życzeniem śmierci. Takim, który poprosi je o popełnienie samobójstwa zanim skończy się tydzień. - Hej, słyszałem, że nastoletnie marudne dupy są teraz bardzo duże. – Mówi Zayn z kolejnym ogromnym uśmiechem. Uśmiecham się do niego – nie mogę się powstrzymać. Osobowość tego faceta jest zaraźliwa. – Justin Bieber zdecydowanie nie ma kłopotów ze zdobywaniem kobiet.

Ro spogląda na niego ze zwężonymi oczami. – Nie porównałeś mnie właśnie do Justina Biebera. - Przepraszam. – Zayn trzyma ręce w geście udawanej kapitulacji. – Wiem, że podobieństwa są czułym punktem. Odwalę się dopóki nie będziesz w lepszym stanie psychicznym. - Będę się lepiej czuł psychicznie kiedy będę mógł wpakować swoją pięść w Twoją gębę. - Spokojnie, spokojnie. - Mówi Austin. - Nie czytaliście nowego pakietu pracownika? Frost Industries jest przeciwko przemocy. - To nie byłaby przemoc. – Kłóci się Ro. – To byłoby wyświadczenie przysługi społeczeństwu. Śmieję się z ich niedorzecznej rozmowy. Nie mogę nic na to poradzić. To jak oglądanie Trzech Aniołków Charliego w akcji, minus wydłubywanie oczu i uderzanie w twarz. Kiedy w końcu się uspokajam, zauważam, że cała trójka wpatruje się we mnie a na nich twarzach widnieją szerokie uśmiechy. - Co? – Pytam, instynktownie podnosząc dłoń do twarzy. – Mam musztardę na nosie albo coś? - Masz piegi na nosie. - Komentuje Austin. - One się liczą? - Nie. - Cóż, w takim razie jest w porządku. - Więc dlaczego wszyscy się uśmiechacie do mnie jakbyście znali jakiś sekret? - Masz niesamowity śmiech. – Mówi Zayn. – Lubimy go bardziej niż ten wyraz dezaprobaty, który miałaś na twarzy kiedy się przysiadłaś. - Oh, przepraszam. – Odwracam wzrok, chowając kosmyk włosów za ucho. – To był ciężki pierwszy tydzień. - Pierwsze tygodnie zwykle takie są. – Współczująco mówi Austin. - Zgubiłem się jakieś dwadzieścia razy w moich pierwszych dniach – i przez to byłem spóźniony prawie tyle samo razy. - Spóźniłam się na wczorajsze spotkanie. - przyznaję. – To było do dupy. Ro sięga do mojego biodra i to mnie zaskakuje, i zaczynam go odpychać. Ale okazuje się, że po prostu chce się bliżej przyjrzeć mojej plakietce. Rumienię się delikatnie, zakłopotana swoją przesadzoną reakcją. On wydaje się tego nie zauważać, a nawet jeśli, jest na tyle miły, że tego nie komentuje. - Więc, też jesteś stażystą. - Mówi. - Jestem.

- Z jakiego działu? – Zayn wygląda na zainteresowanego. - Własność intelektualna. A wy chłopcy? - Jesteśmy w laboratoriach. To w większości badania, ale mam nadzieję, że kiedy pokażę na co mnie stać dostanę trochę praktycznej roboty. - Ja również wykonuję badania. Ale później chcę być prawnikiem więc muszę do tego przywyknąć. - Prawda? – Zayn mówi coś jeszcze ale nie słyszę go. Dreszcz przebiega wzdłuż mojego kręgosłupa i wiem bez patrzenia, że Ethan wszedł do kafeterii. Moje ciało nigdy nie odpowiadało w ten sposób na czyjąś obecność. Zaciskam zęby, starając się skupić na moich nowych znajomych i zignorować go. Ale to niemożliwe. Mogę poczuć ciężar jego spojrzenia, wiem, że mnie obserwuje. Nie jestem pewna co o mnie mówi to, że lubię skupiać na sobie jego uwagę. Nie chcę, ale lubię. W końcu Ro nieświadomie rozwiązuje mój dylemat. Wydobywa z siebie niski, długi gwizd a potem mówi. - Zobaczcie kto właśnie przyszedł. Oczywiście, Austin który siedzi obok mnie, natychmiast się obraca. – Jasna cholera, to Ethan Frost. I patrzy się na nas! - Tak, gapi się. – Zayn patrzy na mnie pytającym wzrokiem. – Co zrobiłaś? - Dlaczego automatycznie zakładasz, że to ja coś zrobiłam? Prycha. - Od czasu kiedy tu jestem widziałem go cztery razy – i za każdym razem był bliżej mnie niż jest teraz. I nigdy nie zrobił nic więcej od powiedzenia szybkiego cześć. Wiem, że tak samo zachowywał się w stosunku do Ro i Austina. Co oznacza Chloe, że jedyną rzeczą która zmieniła się w tym równaniu jesteś Ty. Nie mogę nic na to poradzić. Rzucam szybkie spojrzenie przez ramię, a następnie prawie podskakuję kiedy mój wzrok spotyka się z oczami Ethana. Nie wygląda na zmartwionego, ale jest w nim pewna intensywność, która jest niezaprzeczalna. I jest skupiona w 100% na mnie. Nawet Ci dwaj mężczyźni którzy z nim są – kierownicy, sądząc po ich ubiorze – zauważają to, przynajmniej tak wnioskuję po ukradkowych spojrzeniach, które posyłają w moim kierunku. Odwracam wzrok. Wiem, że podjęłam wczorajszej nocy decyzję, aby odpowiedzieć Ethanowi, ale to było kiedy byłam sama w moim mieszkaniu, tylko z tą cholerną kopertą. I jego muszelką.

Tu, teraz, to zupełnie inna historia. Jestem przytłoczona i trochę przestraszona. Nie boję się jego, ale tych wszystkich uczuć, które we mnie wyzwala. Nie wiem jak sobie radzić z tymi emocjami, nie wiem jak sobie poradzić z tym co mi robi. - To nic wielkiego. - Mówię, kiedy zdaję sobie sprawę, że Zayn ciągle czeka na odpowiedź. – Kilka dni temu mieliśmy małe nieporozumienie. - Odnośnie czego? – Pyta Ro z szeroko otwartymi oczami. Austin uderza go łokciem i nie wiem dlaczego to robi. Przynajmniej do momentu kiedy mroczny, głęboki głos Ethana wplątuje się do rozmowy. – Odnośnie koktajlu. Zastygam. Jest tak blisko, że słyszę jak oddycha, mogę poczuć ciepło jego ciała, kiedy przenika w moim kierunku. Potem jego słowa przenikają przeze mnie. Koktajl? Czy on naprawdę myśli, że o to się kłóciliśmy? Czy też stara się do mnie dotrzeć? Zanim mogę zdecydować, kładzie rękę na moim ramieniu kiedy pochyla się nad stołem aby potrząsnąć dłoń z Zaynem i Austinem. Przez chwilę jestem osłupiała z przerażenia. Ze wspomnienia tego co te dłonie robiły kiedy ostatni raz je widziałam. Zabiera mi każdą uncję silnej woli żeby nie zacząć się wiercić kiedy mówi. - Cześć. Miło was znowu spotkać. Praktycznie połknęli swoje języki. – Ciebie też miło spotkać. – Zaynowi w końcu udaje się odpowiedzieć. Ethan potrząsa dłonią Ro, kiedy zwraca się do mnie. – Witaj Chloe. - Dzień dobry Panie Frost. – Chrząkam, żeby pozbyć się chrypki ze swojego głosu. - Jak mija Ci Twój trzeci dzień? Lepiej niż drugi? Sięgam po swoją wodę, biorę duży łyk. – Tak. Jest w porządku, dziękuję. - Cieszę się, że to słyszę. – Uśmiecha się tym swoim oślepiającym Ethanowym uśmiechem i wbrew sobie jestem oszołomiona. – Jak Twoje biodro? - W porządku. – Czarne i niebieskie, nie wspominając, że bardzo wrażliwe, ale nie mam zamiaru mu tego mówić. - Dobrze. Upewnij się, że dasz znać działowi HR, jeżeli będziesz potrzebowała lekarza. Jest paragraf w pakiecie pracowniczym na tego typu sprawy. Do tego czasu moja twarz jest tak gorąca, że boję się, że spalę się całkowicie. Ro, Austin i Zayn patrzą na mnie jakbym wyhodowała sobie dodatkową głowę i mogę wyczuć zainteresowanie innych osób z kafeterii. Jestem pewna, że Rick i inni stażyści z mojego działu robią wszystko, żeby podsłuchać naszą rozmowę.

Ta myśl czyni mnie fizycznie chorą. Już wcześniej byłam obiektem tego rodzaju złośliwego skupienia i rozmów i to nie jest zabawne. Radzenie sobie ze stażystami to jedno. Ale w kafeterii jest teraz połowa firmy. Moje wczorajsze obawy, odnośnie bycia obiektem dyskusji, wydają się być prawdziwe. Staram się ukryć moje zmartwienie, ale mogę powiedzieć, w którym momencie zauważa je Ethan. Jego uśmiech znika i przez kilka sekund jego błyskotliwe, niebieskie oczy płoną jeszcze bardziej, zanim intensywność znika i zostaje zastąpiona uprzejmym zainteresowaniem. Dłoń z mojego ramienia znika i Ethan robi krok w tył, dwa kroki. - Tak więc, chciałem sprawdzić i upewnić się, że wszystko z Tobą w porządku. Wczorajszy upadek był trochę denerwujący. Jego nagły dystans mógłby zasmucić inną kobietę, ale ja widzę dlaczego to robi. To jego próba chronienia mnie. I kolejny mały kawałek mojej samoobrony rozbija się. Nikt nigdy wcześniej nie próbował mnie chronić. Nie moi rodzice. Nie mój brat. Nikt. Tylko Ethan. - Czuję się dobrze. – mówię mu, uśmiech formuje się na moich ustach po raz pierwszy odkąd do mnie podszedł. – Dziękuję, że sprawdziłeś co u mnie. - Żaden problem. – Macha do Ro i Zayna, następnie odchodzi w głąb kafeterii bez żadnego słowa. W ciągu kilku sekund, czuję jak napięcie znika z powietrza, tak jakby cała kafeteria wzięła zbiorowy oddech. - Nie powiedziałaś mi, że w Twój wczorajszy zły dzień był zaangażowany upadek! - Skarcił mnie Ro. Decyduję się podążyć za wyjściem, które zapewnił nam Ethan. – To było straszne. Mój obcas spadł ze schodka i spadłabym w dół gdyby Pan Frost mnie nie złapał. Uderzyłam się wtedy w biodro, całkiem mocno. - Więc to dlatego podszedł. Żeby sprawdzić co z Tobą? - Bardziej żeby się upewnić, że nie planujesz pozwania Frost Industries. - Mówi Austin. – Nie byłabyś pierwszym pracownikiem, który zranił się w pracy, żeby wnieść pozew przeciwko firmie. - Tak, cóż to się nie zdarzy. Jestem po prostu szczęśliwa, że uszłam z życiem. Wyjaśnienie, które podał Ethan wydaje się zadowalać tych trzech facetów i już dłużej nie rozmawiamy o niezwykłym zainteresowaniu Ethana mną. Co jest dokładnie tym, czego chcę. Reszta lunchu mija bez kolejnych zaskoczeń i kiedy wstaję aby odejść – z dziesięcioma zapasowymi minutami, więc nie spóźnię z powrotem do mojego biurka – Ro pyta,. - Hej. Planujesz się z nami spotkać tu na jutrzejszym lunchu?

Nie mogę powstrzymać uśmiechu. Stażyści z działu własności intelektualnej mogą mnie nie lubić, ale Ci faceci lubią moje towarzystwo. To miłe uczucie mieć kilu przyjaciół. – Się wie. A jeśli będziesz miły to nawet kupię Ci lunch. Przewraca oczami na mój lamerski dowcip. – W takim razie do zobaczenia jutro. - Do zobaczenia. – Powtarzam kierując się do wyjścia z kafeterii. Kiedy to robię widzę dwie rzeczy. Pierwsza, Ethan Frost siedzi z dwoma kierownikami przy małym stoliku obok okna. Starannie nie patrzy mnie, ale mogę powiedzieć, po zmianie w postawie jego ciała – tak, na tym etapie jestem tak dostrojona do niego – że wie, że wychodzę. I druga sprawa, Rick patrzy się na mnie. I wyraz jego twarzy powoduje, że przechodzą mnie dreszcze aż do szpiku kości.

Rozdział 10 - Daj spokój Chloe! Wyjdźmy gdzieś! – Jęczenie Tori doprowadza mnie do szału, dokładnie o to jej chodzi. – Wieki nie tańczyłyśmy! - Bo jak ostatnim razem poszłyśmy na imprezę zostałam wymacana na parkiecie. Wiesz co o tym myślę. - Od tego są parkiety! – Rzuca się na sofę. – Przyrzekam, zabawa z Tobą jest jak zabawa z moją dziewięćdziesięcioletnią babcią. Tylko, że bez interesujących opowieści. Nie obrażam się. Częściowo dlatego, że wiem, że mnie drażni, bo chce dostać to czego chce, a częściowo dlatego, że wiem, że ma rację. Jestem dość nudną osobą. W trakcie roku akademickiego jestem zbyt zajęta, żeby imprezować, ze względu na mój napięty plan zajęć i pracę, która pomaga mi opłacać czesne. Teraz, kiedy jest lato jestem zajęta swoim stażem. Szczerze mówiąc, dziwię się, że jeszcze mnie nie wymieniła na lepszego przyjaciela. - Dlaczego nie pójdziesz sama? – Mówię jej. – Ja z chęcią tu zostanę. Tori przewraca oczami. – Olałam Cię wczoraj. Nie mam zamiaru robić tego dwa dni pod rząd. - Nie olewasz mnie. To nie tak, że miałyśmy jakieś plany na dzisiejszy wieczór. - Moje wczorajsze wyjście nie było zamierzone. – Ciężko wzdycha. – Dobrze. Żadnego klubu. Jaki film chcesz obejrzeć? - Brzmi na tak zdołowaną i zrezygnowaną, że nie mogę się powstrzymać od śmiechu. I staram się pójść na kompromis.

- Dziś wieczorem jest ognisko na plaży. Jedna z grup Ratujcie Nasze Oceany to organizuje. Dostali pozwolenie od Straży Pożarnej, więc wszystko jest legalne. Wejściówka kosztuje pięć dolarów i mają uliczne tacos. Piwo. Margarity. Mogłybyśmy tam iść. - Yey! Chodźmy się przebrać! – Tori skacze na stopy, zarzucając ramiona na moją szyję. – Dziękuję, że chcesz ze mną wyjść. Śmieję się. – Cóż, to żadna zabawa zostanie w domu i oglądanie filmu kiedy nie masz na to ochoty. A poza tym lubię ogniska. - Ja też. Wiesz co jeszcze lubię? – pyta oblizując swoje usta. - Uliczne tacos? – podjudzam ją. Rzuca we mnie poduszkę i obie się śmiejemy kiedy uderza mnie w twarz. – Miałam raczej na myśli kolejkę facetów, którzy będą je jedli. Tori już zdjęła swoją koszulkę a nawet nie wyszła jeszcze z salonu. Ale taka jest właśnie moja współlokatorka, zero skromności. Co sprawia, że martwię się o nią trochę, szczególnie kiedy myślę o tym co uważa za stosowny strój publiczny. I tak, wiem, że to sprawia, że brzmię jakbym miała dziewięćdziesiąt lat – ale to dlatego, że to nie Ty pokazujesz się z nią publicznie kiedy jest ubrana w przeźroczystą koszulkę, nie mając niczego pod spodem. Szybko się przebieram, w parę jeansowych szortów i w białą, prostą bluzkę bez ramiączek. Nie jest to mój styl – zbyt wyluzowany – ale Tori to dla mnie kupiła i wiem, że byłaby bardzo zadowolona gdyby zobaczyła mnie w to ubraną. Poza tym, jeżeli nie potrafię się wyluzować podczas ogniska na plaży, to sądzę, że nie ma dla mnie nadziei. Piętnaście minut po tym jak rzuciłam swoją sugestię idziemy przez Prospect, w kierunku Wybrzeża La Jolla. Jedną z najlepszych rzeczy odnośnie mieszkania z Tori jest fakt, że jej mieszkanie znajduje się w odległości około kilometra od jednej z najpiękniejszych plaż w kraju – co jest niesamowite, biorąc pod uwagę, że parkowanie tutaj jest katastrofą. Kiedy docieramy na plażę już jest tam tłok – albo powinnam powiedzieć, że nadal jest tłoczno. To piękny dzień i turyści wychodzą masowo, ale organizacja Ratujmy Nasze Oceany zrobiła dosyć spore ognisko na północnym końcu plaży. Ustawili również sporo ciężarówek z jedzeniem, sprzedając wszystko, począwszy od ulicznego tacos i Margarit kończąc na wyszukanych sernikach. Normalnie w San Diego obowiązjue rozporządzenie, które zakazuje picia na plaży, ale RNO ogrodziła spory kawałek plaży wokół ogniska – ludzie znajdujący się wewnątrz tej strefy mogą pić o ile nabywają alkohol u jednego ze sprzedawców, który przekazuje fundusze na rzecz fundacji, i nie wynosi go poza ogrodzenie. Do zachodu słońca została co najmniej godzina i trochę więcej zanim zapalą ognisko, więc Tori i ja płacimy za wstęp i udajemy się w dół brzegu, tam gdzie odbywa się konkurs w budowaniu zamków z piasku. Imperial Beach2 w San Diego organizuje jeden z największych konkursów w budowaniu zamków z piasku w całym kraju, ludzie przyjeżdżają z różnych miast, aby uczestniczyć lub

oglądać te niesamowite budowle, które wymyślają artyści. Co roku, odkąd zamieszkałam w San Diego przychodziłam tu, i z każdym rokiem jestem coraz bardziej pod wrażeniem tego co ludzie potrafią wymyślić. Nie mogę powiedzieć tego samego o zamkach, które mijamy tego wieczora. Większość z nich jest mała i źle zbudowana, mają ukośne boki, lub są po prostu katastrofalne. Mimo to, zabawnie jest je zobaczyć, a kiedy Tori łapie za wiaderko i rzuca się w środek sterty piachu i woła, - No dalej Chloe! Zbudujmy zamek! – nie mogę się oprzeć jej zaproszeniu. Jednym problemem jest to, że żadna z nas nigdy wcześniej nie budowała zamku z piasku. W ciągu kilku minut nabieram dużego respektu dla tych małych, żałośnie wyglądających budowli pojawiających wokół nas, bo jedyne co nam udało się zrobić to zbudowanie zaokrąglonego pagórka. I w sumie, nie można nazwać tego nawet pagórkiem. Napełniam wiadro mokrym piaskiem a potem obracam je dnem do góry, tak jak wszyscy wokół nas. Ale zamiast bycia w kształcie wiadra, nasz piasek po prostu wypada z niego i tworzy zwykłą kupkę. Ciągle i ciągle i ciągle. - Zaczynam robić się głodna. – Mówi Tori po tym jak próbowałyśmy – i poległyśmy – po raz dwudziesty. - Nie poddamy się. – Mówię jej przez zaciśnięte zęby. – Musi być jakiś klucz odnośnie tego. - Jeżeli takowy jest, my go nie znamy. - Cóż, dowiemy się. – Kiwam głową w kierunku dziewięcio- lub dziesięcioletniego chłopca, któremu udało się zbudować zamek, uwieńczony wieżą i ze zwodzonym mostem. – Jeżeli on potrafi to zrobić, my z pewnością możemy zbudować jednopokojową chałupę. Patrzy na moja ostatnią katastrofę z poniesionymi brwiami. - Jakoś nie jestem tego taka pewna. - Ja jestem. – Zbieram więcej piasku, zdeterminowana, żeby chociaż podwyższyć to wzgórze. W tym momencie będę szczęśliwa jeżeli ta cała budowla na końcu będzie przypominała mrowisko. Koniec końców, to i tak będzie coś w rodzaju czyjegoś domu. Tori patrzy na mnie przez kilka minut z pobłażliwym uśmiechem na ustach, ale po wielu próbach – i porażkach – ulepszenia naszej konstrukcji, wstaje i otrzepuje nogi. - Jestem gotowa na piwo. - Żartujesz sobie ze mnie? To był Twój pomysł, żeby to zacząć! - Taa, bo sądziłam, że to będzie dobra zabawa. I była. Ale teraz już nie jest, więc… czas na jedzenie. Zapach carne asada tacos3 zalewa moje usta od co najmniej piętnastu minut. Mi także. Mimo to, patrzę na naszą żałosną atrapę zamku. Nienawidzę myśli, że kupa piasku mnie pokonała. – Idź. - Mówię jej. – Mam zamiar spróbować jeszcze kilka razy.

Tori przewraca oczami ale się ze mną nie sprzecza. Zna mnie zbyt dobrze. - W porządku. Kupię sobie jakieś tacos i znajdę nam jakieś miejsca siedzące. Kiedy do Ciebie napiszę, spodziewam się, że przestaniesz uganiać się za wiatrakami i przyjdziesz zjeść ze mną. - Ohh, odniesienie do Don Kichota. Jestem pod wrażeniem. - I powinnaś być. – Wystawia do mnie język. – Nie przespałam wszystkich zajęć z hiszpańskiego na ostatnim semestrze. Nie ważne jak bardzo kuszące to było. - Jesteś lepszą kobietą niż ja. Tori prycha. – Chciałabym. Jest coś w jej głosie co sprawia, że podnoszę na nią wzrok. - W porządku z Tobą? - Zaczynam się podnosić. Zbudowanie cholernego zamku z piasku, mogło się zmienić w śmieszne dążenie do czegoś, ale ona jest moją najlepszą przyjaciółką. Jeśli coś jest nie tak, ona jest na pierwszym miejscu. Ale ona po prostu macha do mnie, żebym usiadła z powrotem. – Czuję się dobrze. Skończ swoją budkę plażową a potem przywlecz swoją dupę do ogniska, żebyśmy mogły trochę więcej poplotkować o Twoim nieprawdopodobnie gorącym szefie. Z tą uwagą odwraca się i odchodzi, kompletnie nieświadoma co jej wzmianka o Ethanie zrobiła ze mną. Przesuwam się odrobinę, starając się ignorować potrzebę, która kłuje w samym sercu mnie. To nie działa – ale ponownie, kiedy działało? Bez względu na to czy chcę go tu czy nie, Ethan jest w moich myślach niemal nieprzerwanie od momentu kiedy poznałam go w ostatni poniedziałek. Po tym co wydarzyło się ostatniego wieczora w jego biurze, spodziewałam się, że będzie szukał ze mną kontaktu dzisiejszego dnia. Coś poza tym krótkim, dziwnym spotkaniem w kafeterii podczas lunchu. Ale nie próbował. Żadnego telefonu, przesyłki, nawet żadnej krótkiej wiadomości, aby się przywitać. Nic, co mogłoby podsunąć mi pomysł, że myślał o mnie. I choć mówię sobie, że jestem idiotką, że on jest właścicielem i dyrektorem generalnym jednej z najszybciej rozwijających się firm w kraju, wiem, że wciąż panikuję. Dlaczego faceci zachowują się jakby byli zainteresowani i ścigają Cię dopóki nie pokonają Twojego oporu, tylko po to aby stracić zainteresowanie w momencie kiedy Ty zaczynasz myśleć, że mogą być fajni? Widziałam jak przytrafiało się to Tori cały czas i za każdym razem doprowadza mnie to do szału. To pierwszy raz, kiedy taka sytuacja przytrafia się mnie, ale to dlatego, że nie dopuszczałam do siebie żadnego faceta. Albo przynajmniej nie robiłam tego przez bardzo długi czas. Ponownie zastanawiam się czy tego chcę czy nie. Poza tym, nie to żebym miała mu cokolwiek do powiedzenia gdyby zadzwonił. Ale mimo to, oczekiwałam tego po nim. Więcej, chciałam tego. Ta myśl sprawia, że jeszcze bardziej się na niego wkurzam. Wszystko było dobrze zanim wysłał tą głupią kopertę, byłam całkowicie

zadowolona, że posiadałam o nim tylko powierzchowną wiedzę. Potem musiał pokazać mi więcej. Musiał sprawić, że zapragnęłam. I to sprawia, że wkurzam się jeszcze bardziej – na niego, na siebie, na całą sytuację. Rzucam wiadro dnem do góry na wierzch mojego wzgórza trochę mocniej niż zamierzałam, i patrzę z frustracją jak na samym środku pojawia się dziura. Cholera. Myślę, że to dobrze, że jestem prawie prawnikiem zamiast architektem. - Podoba mi się Twój grobowiec. Jest bardzo… jakiego słowa szukam? - Niezainteresowana. – Nie kłopoczę się spoglądaniem w górę. Nie muszę go widzieć, żeby wiedzieć, że nie jestem zainteresowana jakimś facetem, próbującym swojego szczęścia na plaży. Nawet jeśli nagłe mrowienie mojego ciała mówi inaczej. - I tu miałem zamiar powiedzieć, że to było bardzo ciekawe. - Pochyla się trochę w dół, przysuwa swoje usta bliżej mojego ucha tak, że słyszę głębię w jego głosie, nawet w zgiełku tłumu. Zrozumienie przepływa przeze mnie i sztywnieję, zanim mówi. - Cześć Chloe. Te cholerne dreszcze pojawiają się z podwójną częstotliwością, chociaż to jak mogę jednocześnie czuć gorąco i zimno – bez grypy – jest dla mnie zagadką. - Ethan. – Odwracam się aby na niego popatrzeć. Nie mogę się powstrzymać. Jego obecność jest jak magnes przeciwko któremu nie mogę się bronić. Chcę go widzieć. – Co Ty tutaj robisz? - Towarzystwo budowlane. Ratuję oceany. Wiesz, to co zwykle. - Frost Industries sponsoruje to wydarzenie. – To nie jest pytanie. Dopiero teraz przypominam sobie, że czytałam o działalności charytatywnej Ethana. Z oczywistych powodów spędza dużo czasu i wydaje dużo pieniędzy robiąc różne rzeczy dla weteranów, ale środowisko – i w szczególności oceany – jest jego kolejnym dużym zainteresowaniem. Wracam myślami do dnia kiedy go poznałam, do jego szortów i japonek. Powiązanie z organizacją Ratujcie Nasze Oceany ma teraz sens. - To dobra impreza. – Mówię mu trochę niechętnie. Chyba jestem bardziej niż sądziłam, zmartwiona tym, że do mnie nie zadzwonił. - Cieszę się, że to pochwalasz. – Siada po drugiej stronie zamku z piasku, delikatnie uwalnia wiadro z mojego śmiertelnego uścisku i zaczyna napełniać je piaskiem. – Więc, naprawdę budujesz grobowiec z piasku? Patrzę na bałagan znajdujący się przede mną. – To miał być zamek z piasku. Śmieje się. – Zgaduję, że to dobrze, że jesteś prawie prawnikiem, no nie? Jego słowa są tak dokładnym echem moich własnych myśli sprzed kilku minut, że nie mogę nic na to poradzić, ale zaczynam się na niego gapić. To dziwne uczucie, myśleć o tym samym co on.

Gdy widzi mój wyraz twarzy jego uśmiech opada. – Wiesz, że ja tylko sobie żartuję, prawda? Zmuszam się do otrząśnięcia się z osłupienia wywołanego słowami Ethana. – Być może, ale masz całkowitą rację. To jakaś katastrofa. - To nie katastrofa. Po prostu potrzebuje… - Urywa kiedy widzi moją twarz. Moje usta są zaciśnięte, brwi uniesione i wiem, że wyglądam tak sceptycznie jak się czuję. – Ok., dobra. To katastrofa. Ale mogę to naprawić. - Co jeśli nie chcę żebyś to naprawiał? Wstrzymuje swoje działania odnośnie ładowania piasku, jego oczy koloru indygo są nagle tak głębokie i bezdenne jak wody Pacyfiku, które obmywają moje palce. - W takim razie prawdopodobnie powinienem odejść. Nie jestem zbyt dobry w siedzeniu i nie robieniu niczego kiedy wiem, że istnieje jakiś problem – kiedy mogę go naprawić. Nagle, trudno mi przełykać – lub oddychać. Moje gardło jest zaciśnięte, moje dłonie się trzęsą. Ma na myśli coś o wiele więcej niż jakiś głupi zamek z piasku, i oboje to wiemy. - Nie jestem złamana. – Słowa wychodzą z moich ust, brzmiąc ostro i poszarpanie. - Oh, dziecinko. – Sięga po moją dłoń, delikatnie pociera kciukiem moje kostki. – Wiem to. Ale nie byłem pewien czy Ty zdajesz sobie z tego sprawę. Odrywam oczy od jego. Nie wiem co na to odpowiedzieć – nie wiem czy jest coś co mogłabym powiedzieć – ale nie wydaje się, żeby mu to przeszkadzało. Wraca spokojnie do napełniania wiadra a ja… ja wracam to patrzenia na Ethana. Wygląda dobrze. Naprawdę dobrze. Dziś ubrany jest swobodnie, w parę znoszonych jeansów oraz koszulkę z wizerunkiem Kings of Leon, czego mu trochę zazdroszczę. Oni są moim ulubionym zespołem praktycznie od zawsze, choć nigdy nie miałam szansy zobaczenia ich na żywo. Bilety kosztują zbyt dużo, a poza tym, nie jestem pewna czy dałabym radę znieść tylu ludzi stłoczonych wokół mnie. Mam tendencję do wariowania kiedy znajduję się w dużych grupach. Kolejna fobia, która rozpoczęła się kiedy miałam piętnaście lat. Kolejna fobia, którą mogę zawdzięczać Brandonowi. Ucinam ten tok myślenia, zanim podążę dalej w dół tymi torami – i zanim może mnie to wykoleić całkowicie. Jestem tutaj, na tej pięknej plaży z moją najlepszą przyjaciółką i atrakcyjnym mężczyzną, który patrzy na mnie jakby chciał wylizać każdy kawałek mojego ciała. Moja teraźniejszość jest dobra. Nie ma powodu by rozwodzić się nad przeszłością, której nie można zmienić. Kiedy odwraca wiadro i piasek wysuwa się z niego bez wysiłku – tworząc jak sądzę, pierwszą wieżyczkę na naszym zamku z piasku – myślę o jego wczorajszym prezencie. O torebkach herbaty i innych rzeczach. To trochę chamskie, nie wspomnieć o tym, zwłaszcza, że nie otrzyma moje odpowiedzi aż do jutra.

- Dziękuję za muszelkę. – Mówię mu, kiedy śledzę jego poczynania i zaczynam uklepywać piasek, upewniając się, że jest tak ciasno uklepany, że tym razem się nie rozpadnie. Poza tym, pewnie się nie odważy. Nie kiedy dyrektor generalny, geniusz, człowiek renesansu, Ethan Frost spogląda niego jak jastrząb. Zastyga w miejscu. Tylko na sekundę, ale przyglądam mu się tak bardzo, że nie mogę tego nie zauważyć. Jego oczy gwałtownie odwracają się do moich, i płoną, rozbawienie i kontrola, które zwykle w nich widzę, nagle znikają. - Podobała Ci się? - Bardzo mi się spodobała. Wszystko mi się podobało, naprawdę. Po tym oświadczeniu odpręża się. – Nawet blender? Myślę o przesyłce, którą jutro dostanie i nie mogę powstrzymać uśmiechu. Nie pozostaje mi nic innego jak olać teraz to pytanie. – Jesteś dziwnie przywiązany do tego blendera. - Dobry blender jest ważnym urządzeniem w każdej kuchni. Śmieję się. – Brzmisz jak Martha Stewart. - A Ty brzmisz jak Melissa Etheridge4. – Tym razem kiedy mnie dotyka, delikatnie przesuwa palcem wzdłuż mojego gardła. – Uwielbiam Twój głos. Postrzępiony i rockendrolowy. Jest cholernie seksowny. Tym razem mu nie odpowiadam. Nie mogę. Całkowicie zapomniałam jak się oddycha. Jeżeli pochylę brodę tylko trochę, moje usta znajdą się naprzeciwko jego dłoni i go pocałuję. Tylko takiego zaproszenia potrzebuje i przez chwilę wydaje mi się to kuszące. Naprawdę kuszące. Chcę znowu go pocałować, chcę go posmakować i dotknąć go i pozwolić mu zrobić to samo ze mną. Pragnę go na kolanach przede mną, pragnę jego szalonego języka, który ponownie zaprowadzi mnie na krawędź orgazmu. Potrzebuję zrobić mu to samo, potrzebuję wziąć go do swoich ust, do mojego ciała, i dać mu tą samą przyjemność którą on dał mi. Tylko, że nie wiem jak to zrobić. Jak zrobić cokolwiek z tego wszystkiego. Nie bez powracających wspomnień. Nie bez całkowitego zastygnięcia. Zrywam kontakt wzrokowy, odwracam oczy. Ze zdwojoną siłą koncentruję się na zamku z piasku. Ethan nic nie mówi, po prostu wraca do budowania drugiej wieżyczki. Ale przez chwilę – tylko chwilę – jego palec dotyka mojego, splata się z nim i to dużo lepsze uczucie niż powinno być. To wszystko zdaje się być lepsze niż powinno i wiem, że trudno mi to pojąć. Nie, żeby była to jakaś niespodzianka. Kiedy wysłałam dzisiaj Ethanowi tą kopertę, wiedziałam, że sprawy szybko się skomplikują. Ale teraz, kiedy to się zaczyna, teraz kiedy on tu jest i jest zainteresowany i ja jestem zainteresowana mimo tych ostrzegawczych dzwonków

rozbrzmiewających w mojej głowie, to wszystko jest trochę przytłaczające. Tak jakbym stąpała po cyrkowej linie, zawieszonej na dużej wysokości, bez siatki zabezpieczającej i każdy mały błąd spowoduje, że spadnę prosto ku zupełnej katastrofie. Zupełnej ruinie. Tylko, że ja już tam jestem i to od długich, niekończących się pięciu lat. Spędziłam te lata próbując przetrwać i udało mi się. To był nie lada wyczyn, nie kiedy niektóre dni wymagały ode mnie każdej uncji energii, żebym wstała z łóżka, poszła na zajęcia, zbudowała jakieś pozory życia dla siebie. Po raz pierwszy od dłuższego czasu, zaczynam się zastanawiać czy to jest wystarczające. Czy też powinnam chcieć czegoś więcej. Patrzę w dół, na zamek z piasku, który Ethan pomógł mi zbudować, na nasze zaplątane palce, głaszczące się. Każdy instynkt we mnie krzyczy, żebym się wycofała. Żebym wstała i odeszła zanim stracę głowę. Ale już jest za późno. Było za późno już od momentu, w którym przesunął tamten koktajl wzdłuż baru w moim kierunku, tylko, że byłam zbyt głupia, żeby zdać sobie z tego sprawę. Spoglądam w górę, znajduję go patrzącego na mnie z taką intensywnością, która przeczy jego swobodnemu ubraniu i postawie surfera, jego czarującemu uśmiechowi i gładkim ruchom. To intensywność, która dociera do samego sedna mnie – do mojej duszy, do mojej płci – i po raz pierwszy uświadamiam sobie jaką zagadką jest Ethan Frost. - Pozwól mi zabrać siebie na randkę jutrzejszego wieczora. To bardziej oświadczenie niż pytanie, bardziej rozkaz niż prośba i normalnie bardzo by mnie to wkurzyło. Ale w takich momentach, złapana w spojrzeniu Ethana i jego uroku, nie mogę zrobić nic innego jak kiwnąć głową. Nie mogę zrobić nic poza poddaniem się i nadzieją, że jazda będzie warta nieuniknionego upadku.

Rozdział 11 Ethan buduje mi zamek z piasku godny architekta - lub geniusza. Nie jest jednym z największych na plaży, ale jest najbardziej elegancki. Najlepiej wykonany. I zrobił to przy użyciu jedynie wiaderka i swoich rąk. Kiedy jest całkowicie skończony, kiedy mój pałac z sześcioma wieżyczkami i ze zwodzonym mostem i fosą, stoi wysoki i dumny, przez kilka długich chwil podziwiam go. Zastanawiam się, jakby to było żyć przez cały czas w takim idealnym miejscu. Kiedy myślę o ogromnym, pięknym monstrum w którym żyją moi rodzicie przypominam sobie po raz setny, że ta doskonałość jest tylko powierzchowna. Ta myśl powoduje, że mój żołądek się zaciska i spoglądam na Ethana, który jest zajęty przyglądaniem się jak podziwiam jego dzieło. Jest idealny, albo też bardzo bliski bycia nim. Błyskotliwy, zabawny, przystojny, dobroczynny, miły. Przynajmniej taki wydaje się być. Zastanawiam się co kryje się pod tą powierzchnią i czy kiedykolwiek będę miała szansę aby to zobaczyć. Właśnie kiedy decyduję, że mam już dość tych poważanych rozważań, mój żołądek zaczyna warczeć. Ethan śmieje się kiedy podnosi się na nogi, a potem wyciąga rękę aby pomóc mi wstać. Mogę wstać sama, ale mimo wszystko biorę jego rękę. Pozwalam mu podciągnąć mnie do góry. W którymś momencie muszę zacząć mu ufać. - Co byś zjadła? – Pyta i jestem w pełni świadoma sposobu w jaki przechyla swoją szyję tak, że jego usta znajdują się o milimetry od mojego policzka. Jestem także w pełni świadoma jego dłoni na moich plecach, kiedy prowadzi mnie przez tłum imprezowiczów i miłośników zamków z piasku. Są tutaj setki ludzi a ten obszar plaży nie jest aż tak duży, ale jakimś sposobem udaje mu się tak manewrować, że nikt nie jest zbyt blisko, że nikt mnie nie dotyka. To ulga, sposób w jaki instynktownie wie czego potrzebuję. Później, kiedy będę w domu, to może mnie przerazić. Ale tutaj, teraz, otoczona przez te tłumy – i przez ciepło i siłę Ethana – czuję się chroniona, bezpieczna. Nie jest to coś co często czuję, więc po prostu się tym rozkoszuję. - Chloe? – Podpowiada, i zdaję sobie sprawę, że nie odpowiedziałam na jego pytanie. - Moja współlokatorka miała kupić nam carne asada tacos. – Spoglądam na niego kątem oka. – Dołącz do nas.

- Z chęcią, jeżeli ona nie ma nic przeciwko temu. - Żartujesz sobie? Będzie podniecona. Tori uwielbia przystojnych mężczyzn. - Więc myślisz, że jestem przystojny? – Pyta z szelmowskim uśmiechem. Przewracam oczami. – Nie proś się o komplementy. To nie przystoi, zwłaszcza, że dobrze wiesz jak porażająco gorący jesteś. - Już zaczynałem myśleć, że straciłem swój urok. Staranie się o zdobycie Twojej uwagi… było trudne. - Tak, cóż nie mów hop zanim nie przeskoczysz. Zgodziłam się iść z Tobą na obiad, a nie uprawiać seks. Spogląda na mnie kątek oka. – Nie przypominam sobie, żebym prosił o seks. - Ale to zrobisz. - Oh, tak? A skąd to wiesz? Odwracam głowę tak, że nasze spojrzenia się spotykają i na sekundę zapominam co miałam powiedzieć. Cholera, zapomniałam jak się oddycha, nie mówiąc już o konstruowaniu zdań. Ale mogę zobaczyć głęboko w jego oczach błysk triumfu, mogę zobaczyć cień uśmiechu na jego ustach, które tylko czekają, żeby się otworzyć. I nagle jestem zdeterminowana, aby nie dać mu wygrać. Sięgam w górę, głaszczę go po policzku. - Bo oni wszyscy o to proszą, kochanie. – Mówię mu, używając najlepszego głosu femme fatale na jaki mogę się zdobyć. Może to głupie, może aroganckie, ale nie chcę żeby wiedział jak bardzo popaprana jestem. To, że nasza jutrzejsza randka będzie pierwszą na którą poszłam przez bardzo długi czas Sztywnieje na wyzwanie zawarte w moich słowach, w moich oczach, ale nie jest to ruch wskazujący na to, że go obraziłam. Nie jeden z tych zagrażających. Nie, to jest bardziej jak ruch, który wykonują dzikie koty kiedy czają się na swoją ofiarę. Rozciąganie, przebudzenie, tylko zapowiedź niebezpieczeństwa, którą czuć w powietrzu wokół nas. Czekam ze wstrzymanym oddechem na jego odpowiedź. Na jego kolejny ruch. Ale on się po prostu śmieje. Ja też się śmieję i jakoś to nie rozbija napięcia między nami, jak to bywało wcześniej. Nie, to tylko podsyca płomienie, tylko wzmacnia przyciąganie i energię między nami. Utrzymuję z nim kontakt wzrokowy tak długo jak mogę, pozwalając mu zobaczyć, że się nie boję – i że nie mam zamiaru się wycofać. Jego całe ciało zadaje się mocniejsze, cieplejsze w miejscu gdzie dotyka mojego. I mimo, że nic nie mówi wiem, że rozumie, że właśnie rzuciłam mu rękawicę, tak samo jak wiem to, że ją podniósł.

Przybliża się, rzekomo po to żebym go usłyszała przez tą głośną muzykę i otaczające nas tłumy, ale kiedy czuję jego oddech na moim uchu, gardle, wrażliwym karku, znam prawdę. Że robi to aby mnie dręczyć, żeby mnie pobudzić. Kiedy moje sutki twardnieją a moja płeć zaczyna pulsować, muszę przyznać, że jest bardzo, ale to bardzo dobry w tym co robi. - To będzie niezła zabawa. – Mówi mi, jego słowa są miękkie i ciepłe, kiedy pieszczą moją wrażliwą skórę, tuż za uchem. Wciągam głęboki oddech na kotłujące się we mnie wrażenia i natychmiast tego żałuję, kiedy wciągam jego zapach głęboko do moich zatok, do moich płuc. Pachnie jak ocean, tylko, że dużo słodziej. Jak pomarańcze i tajemnice i płynna, bogata w smak czekolada. Jest część mnie, która chce po prostu otoczyć się jego zapachem, owinąć go wokół siebie i skulić się wewnątrz niego – w nim – aż wszystko co złe w moim życiu odpłynie. Mimo to udało mi się zebrać w sobie. Nie dam mu tej satysfakcji z wiedzy jak łatwo może mnie wtrącić z równowagi. - To będzie coś. Nie jestem pewna czy słowo zabawa jest odpowiednie. - Jasne, że jest. Nie ma sensu czegoś robić skoro nie może to być zabawne. Jego słowa działają na mnie, wyciągają mnie ze zmysłowej mgły jego głosu i dotyku i zapachu, które mnie otoczyły. Patrzę na niego z zaciekawieniem. - Naprawdę w to wierzysz? - Absolutnie. Nie odniósłbym takiego sukcesu gdybym nie cieszył się tym co robię. Jego odpowiedź ma sens, a jednak wiem, że jest tam coś więcej. Widzę, jak płonie to w jego oczach, czuję to w tym jak jego ciało napina się przy moim. Ale zanim mogę go o to zapytać mój telefon zaczyna wibrować mi w kieszeni. Normalnie bym go zignorowała, ale jestem całkiem pewna, że to Tori. Wyciągam go i spoglądam na ekran. Oczywiście, że to ona. - Tori znalazła miejsce po lewej stronie sceny. Chce, żebym się tam z nią spotkała. Ethan kiwa głową, potem bez wysiłku kieruje nas w prawą stronę dopóki nie wpadamy prosto na Tori. Może powinnam była ją ostrzec, bo po raz pierwszy w ciągu tych trzech lat kiedy ją znam oniemiała. Osłupiała twarz, otwarte usta, szeroko otwarte oczy - oniemiała. Niezbyt dobrze wygląda z takim wyrazem twarzy, ale Ethan wydaje się niezbyt zainteresowany. Co sprawia, że się zastanawiam jak często kobiety patrzą na niego w ten sposób. A może nie chcę tego wiedzieć. Szczególnie jeżeli zdarza się to codziennie. - Ethan to moja najlepsza przyjaciółka, Tori. – Nadeptuję jej stopę, żeby wciągnąć ją z tego oszołomionego osłupienia. – Tori to mój szef, Ethan Frost.

Ethan rzuca mi dziwne spojrzenie kiedy nazywam go swoim szefem, ale przecież nie mam dla niego innego określenia. Nie jest dzisiaj moją randką. Nie jest jeszcze moim przyjacielem i z całą pewnością nie jest moim chłopakiem. Myślę, że powinnam go po prostu przedstawić jako Ethana, ale to nie tak, że Tori nie wie kim on jest. Fakt, że do tej pory nie zaczęła mrugać oczami jest dobrą wskazówką, że szydło wyszło z worka, zanim zdarzyłam otworzyć usta. - Cześć Tori. Miło Cię poznać. Uśmiecha się do niej, jednym ze swoich jestem-czarującym-draniem-i-wiem-o-tym uśmiechów, a moja współlokatorka – zmęczona życiem współlokatorka – chichocze jak trzynastolatka. Ugh. Kiedy będziemy w domu mam zamiar ją zabić. - Ciebie również miło poznać, Ethan. – Przeczesuje dłonią swoje włosy w technikolorze i rzuca mi chytre spojrzenie. – Niebywały zbieg okoliczności, że Cię tu spotkałyśmy. - Frost Industries sponsoruje tę zbiórkę pieniędzy. – Szybko wtrącam zanim Tori może mnie zawstydzić jeszcze bardziej niż dotychczas. – Środowisko jest jedną ze spraw, którą zajmuje się Fundacja Frosta. - Czy nie jest to zbieg okoliczności? Do fundacji zajmujących się ochroną środowiska trafiają Twoje wszystkie ekstra pieniądze, nieprawdaż? I ta dziewczyna zastanawia się dlaczego nie chcę, żeby umawiała mnie na randki w ciemno? Jeżeli tak źle zachowuje się przy facecie, którym się w ogóle nie interesuje, to jak zachowywałaby się gdyby nas faktycznie ustawiła razem. Zapewne już by pytała o imiona dzieci i chińską porcelanę. Ethanowi to chyba nie przeszkadza. Zamiast tego patrzy na mnie z zainteresowaniem. – Też interesujesz się problemami środowiska? Na tyle zainteresowana, że byłam blisko w specjalizowaniu się prawem ochrony środowiska. Nie to, że mam zamiar o tym powiedzieć – nie mam zamiaru wyglądać nawet na w połowie tak zdesperowaną jak Tori. – Sądzę, że wszyscy w pewnym sensie interesują się środowiskiem w tym momencie, prawda? - Byłabyś zaskoczona. – Zerka na stół, gdzie Tori ułożyła swoją kolekcję ulicznych tacos. I dwie szklanki Margarity, z których jedna już jest pusta. – Idę po piwo. Przynieść Ci jeszcze jednego drinka? - Pewnie. – Tori ponowie przeczesuje palcami swoje włosy. – To Margarita o smaku mango. - Rozumiem. – Wyciąga jedno z wolnych krzeseł używając jednej dłoni, drugą delikatnie naciska moje plecy, kiedy mnie do niego prowadzi. – Wracam za kilka minut. - Bardziej za jakieś pół godziny. – Mówi Tori. – Budki są zapchane. Ethan tylko się uśmiecha. – Przynieść Ci coś? - Pyta mnie zanim odchodzi.

Biorę długi łyk mojej truskawkowej Margarity. Jest przepyszna i nie ma w sobie zbyt dużo alkoholu – co sprawia, że jest dokładnie taka jaką lubię. - Skoro kolejki są takie długie to mógłbyś mi przynieść takiego drinka? Uśmiecha się szelmowsko i wiem, że myśli o moim upodobaniu do wszystkiego co jest truskawkowe. – No pewnie. Tori i ja patrzymy jak odchodzi. I nie jesteśmy jedyne – każda kobieta w naszym otoczeniu ma wzrok przytwierdzony do tyłka Ethana. Nie żebym je winiła. To naprawdę świetny tyłek. I sposób w jaki jego wilgotne jeansy go opinają powinien być zabroniony. - O mój Boże. – Mówi Tori w chwili Kidy Ethan jest poza zasięgiem słuchu. - Nie zaczynaj. - O. Mój. Boże. Biorę długi łyk mojego drinka. – To po prostu facet. - OmójBoże! Teraz przełamuje barierę dźwiękową i zatykam uszy w samoobronie. – Przyrzekam, to nic wielkiego. Zobaczył jak się męczyłam z tym śmiesznym zamkiem z piasku i stwierdził, że mi pomoże. - Oh, tak, to nie jest wielka sprawa, w ogóle. Ethan Frost robi tego typu rzeczy cały czas. - Może. Nie wiesz tego. - Sądzę, że zapominasz w jakich kręgach towarzyskich się obracam kiedy jestem w domu. I wiem. I robienie zamku z piasku z kobietą jest totalnie nie w stylu Ethana. - Oh, tak? A co jest? - Nie wiem. Prycham. – Prawda jest taka, że nie wiesz co on robi z kobietami. Budowanie zamków z piasku może być jego ruchem na zaczęcie znajomości z każdą dziewczyną. - Poważnie? – Wydaje z siebie zirytowany odgłos. – Przyrzekam Chloe, mogłabyś wyssać radość ze wszystkiego. - To jeden z moich wielu uroków. - Cóż, przestań. I pozwól mi się rozkoszować faktem, że Ethan Frost zaleca się do mojej współlokatorki. - Zbudowaliśmy zamek i ma przynieść mi drinka. To dosyć dalekie od zalotów. – Ale myślę o muszelce i torebce z herbatą, o tych gorących, ukradzionych chwilach w jego biurze. I zastanawiam się czy Tori ma rację.

- Nie zapomnij o blenderze. I truskawkach. To oczywiste, że facet jest na tyle zainteresowany, że wraca uwagę na to co lubisz. To połowiczne zwycięstwo. - Nie sądziłam, że to wojna. Sięga dłonią i klepie mnie po policzku. – Biedna, słodka Chloe. Nie wiedziałaś? Ta cała męsko/żeńska rzecz jest zawsze walką o dominację. Po raz drugi tej nocy myślę o Brandonie, o tym jak leżałam posiniaczona i zakrwawiona kiedy ze mną skończył. – Dlatego wystrzegam się wszelkich romantycznych uniesień. Nie jestem wojownikiem. - Od tego masz mnie. Mam w sobie na tyle dużo z wojownika, żeby walczyć za nas obie. Trzynaście prostych słów, a mimo to idealnie podsumowują moją najlepszą przyjaciółkę. Więcej dowodów na to, że jest tak samo popieprzona jak ja, tylko, że lepiej to ukrywa. Zanim mogę pomyśleć o ripoście na jej bardzo pokręconą analizę odnośnie związków, wraca Ethan. Niesie tacę na której są chipsy i sos salsa, guacamole, queso 5, półtuzina tamale 6, talerz owoców, kilka małych dzbanków z Margaritami o smaku truskawkowym i mango i dwie butelki piwa Corona. - Planujesz rozsiąść się tu na chwilę? - Pytam, kiedy sięgam aby pomóc mu rozładować tacę. - Tak. – Zanurza chipsa w sosie i trzyma przy moich ustach. Automatycznie je dla niego otwieram, zanim nawet mogę pomyśleć o tym czy powinnam mu pozwolić siebie karmić. Uśmiecha się z aprobatą, kiedy układa resztę rzeczy na stole. - Robi się ciemno, co oznacza, że za kilka minut rozpalą ognisko. Potem zespół wejdzie na scenę i wolałbym raczej obejrzeć ich występ niż bić się z tłumem o kolejnego drinka. - Niezły plan. – Mówi Tori, sięgając po tamale. – Kto wstępuje? Wymienia nazwę lokalnego zespołu z San Diego, który ostatnio zawojował listy przebojów, i którego teledysk jest numerem jeden. Tori i ja spoglądamy na siebie, całkowicie zaskoczone. Nie spodziewałyśmy się artysty tego kalibru – nie za bilet wstępu warty pięć dolców. Nic dziwnego, że cały obszar jest zapchany. Ethan napełnia moją szklankę, potem Tori, zanim siada ze swoim piwem i tacos. Spodziewałam się, że będzie niezręcznie – tak naprawdę nigdy wcześniej nie mieliśmy miłej normalnej konwersacji – ale jakimś sposobem wszystko toczy się dobrze. Rozmawiamy o zbiórce, o tym jaka super pogoda była, o nowym filmie, który wszyscy chcemy zobaczyć. To miłe. Relaksujące. Zabawne, tak jak Ethan obiecał, że będzie. W trakcie rozmowy upewnia się, że moja szklanka i talerz są pełne. Także regularnie pochyla się i ładuje mi jakieś jedzenie do ust. Chipsa, kawałek arbuza, kawałek ananasa. Normalnie nie pozwoliłabym żadnemu facetowi mnie karmić, ale Ethanowi się to podoba i jeśli mam być szczera, mnie również.

Tori przygląda się temu wszystkiemu z szeroko otwartymi oczami i miną wyrażającą aprobatę i wiem, że będę miała niezły wykład kiedy tylko dotrzemy do domu. Ale póki co jestem faszerowana niesamowitym jedzeniem, jestem w połowie mojej trzeciej Margarity i jest mi błogo, jestem całkowicie zrelaksowana. Przyszłość może sama o siebie zadbać. Chcę zostać tu, w tym momencie tak długo jak tylko mogę. Kiedy zapada ciemność ludzie zaczynają cichnąć. Ci, którzy nie znaleźli ławek usadzili się na piasku aby przyglądać się jak organizatorzy rozpalają ognisko. Potem, kiedy zaczyna płonąć, zespół wchodzi na scenę. Są dobrzy, naprawdę dobrzy i nie mija dużo czasu kiedy zaczynam się kołysać i śpiewać razem z muzyką. Tori robi to samo, a nawet Ethan wystukuje swoją stopą rytm. Bawię się bardzo dobrze – a od długiego czasu nie miałam tak dobrej zabawy – i wiem, że przynajmniej część tego zawdzięczam obecności Ethana. Co powinno być ogromnym znakiem ostrzeżenia dla mnie, ale jednak nie jest. Nie kiedy uśmiecha się do mnie z taką oczywistą rozkoszą. I nie wtedy, kiedy owija jedną rękę wokół moich ramion i przyciąga mnie bliżej. Ponownie, nie jest to coś na co normalnie bym pozwoliła. Ale to jest Ethan i postanawiam popłynąć z prądem. Z tyłu mojej głowy, dzwoni samotny dzwonek ostrzegawczy, mówiący mi, że czuję się zbyt komfortowo z tym facetem, ale go ignoruję. Tori jest tutaj. Ona chroni moje tyły i wiem, że upewni się, że nic mi się nie stanie. Może być w połowie zakochana w Ethanie, ale wiem, że nie pozwoli, żeby ktoś mnie skrzywdził. Tak jak ja nigdy bym nie pozwoliła, żeby jakikolwiek facet skrzywdził ją. Zespół gra cały koncert zamiast kilku piosenek, ale mimo to jestem smutna kiedy kończą. Nie jestem gotowa na to, żeby ta noc się skończyła, na pożegnanie ze słodką, ubraną w jeansy wersją Ethana, która siedzi obok mnie. Oh, wiem, że spotkam go jutro w pracy, ale w momencie kiedy wejdę do biura, blask dzisiejszej nocy już dawno zniknie. A jeśli nie to sama się go pozbędę, bo nie ma mowy, żebym dała Rickowi kolejny powód, żeby się na mnie wyżywał. Jak tylko ludzie wokół nas zaczynają się rozchodzić, niechętnie wstaję z krzesła. Tori i Ethan robią to samo. - Miło było Cię poznać, - mówi moja współlokatorka wyciągając do Ethana dłoń. Bierze ją – jest zbyt wielkim gentelmanem, żeby pozwolić aby jej ręka zawisła w powietrzu – ale mówi, - Miałem nadzieję drogie panie, że pozwolicie mi odprowadzić się do domu. Wymawia to w taki sposób, jakbyśmy miały mu zrobić przysługę, ale wiem, że jest zupełnie na odwrót. Tak, mieszkamy w jeden z lepszych dzielnic San Diego, ale plaże przyciągają różnych ludzi, w tym ludzi ze światka kryminalnego, którzy szukają łatwego łupu. Dodając do tego dzieciaki z uczelni szukające narkotyków i czasami robi się trochę niebezpiecznie. Nie to, żebyśmy kiedyś ja czy Tori miały jakiś problem, ale to miłe, że Ethan chce się upewnić, że bezpiecznie dotrzemy do domu.

- Damy sobie radę, - mówię mu. – Pewnie masz masę rzeczy do zrobienia tu… - Już zrobiłem wszystkie te rzeczy, podsumowując miałem wygłosić tylko pięciominutową mowę na początku imprezy. Pracownicy fundacji zajmują się pozostałymi sprawami. – Wyciąga do mnie rękę. – Chodź. Zejdźmy im z drogi, żeby mogli zacząć sprzątanie. Ponownie, jego głos brzmi nieszkodliwie ale kryje się w nim warstwa nieugiętej stali. Wiadomość jest oczywista: Możemy być dorosłymi kobietami, ale nie ma mowy, żeby Ethan pozwolił nam iść samym do domu. Staram się go odepchnąć – nie lubię kiedy ktoś mówi mi co mam robić – ale on ponownie ma ten wyraz w swoim spojrzeniu. Ten sam, który miał tamtego dnia w kafeterii, kiedy chciał, żebym spróbowała jego koktajlu. Ten sam, który miał wtedy kiedy kazał mi przyłożyć lód na moje biodro. I tak jak w tamtych sytuacjach, poddaję mu się, choć nie jestem pewna dlaczego. Biorę jego dłoń, wiedząc, że Tori przez cały ten czas patrzy na nas z szeroko otwartymi oczami. Jesteśmy przyjaciółkami na tyle długo, że widziała jak odpychałam więcej niż jednego faceta, kiedy próbował zrobić to co Ethan. Wiem, że jestem jej winna wyjaśnienie którego będzie się domagała jak tylko drzwi naszego domu zamkną się za nami – i nie mam pojęcia co jej powiem. Poza tym, że z Ethanem wszystko wydaje się inne. Kiedy idziemy plażą do naszego domu mijamy rząd wielomilionowych rezydencji, których podwórka znajdują się na klifie z widokiem na Pacyfik. Ich podwórka są wspaniałe i mimo tego, że wszystkie otoczone są żelaznymi ogrodzeniami i bramami, są tak blisko chodnika, że można zobaczyć większość konstrukcji. Tori wskazuje na jedną z tych rezydencji, zbudowaną z chromu i ostrych krawędzi. – To mój ulubiony. To jedna z tych małych rzeczy, które robimy kiedy mijamy rząd naprawdę niesamowitych domów – wybieramy jeden, ten w których byśmy zamieszkały gdybyśmy miały pieniądze. Tori jest bliżej tego niż ja – ma kilka milionów dolarów na swoim funduszu powierniczym ale te domy kosztują dziesięć, piętnaście, a nawet dwadzieścia milionów dolarów. To cena nawet poza jej zasięgiem. A co do mnie… cóż, w tej chwili kawalerka jest czymś na co nie mogę sobie zbytnio pozwolić. - Mi podoba się ten. – Mówię wskazując palcem dom w śródziemnomorskim stylu z dachem pokrytym niebieskimi, płaskimi dachówkami. Jest wspaniały, totalna atrakcja turystyczna ale jakoś udaje mu się stwarzać pozór zachęcającego i intrygującego. W przeciwieństwie do wyboru Tori, który jest piękny ale wygląda dla mnie na zbyt zimny. - A co z Tobą? – Tori pyta Ethana. – Który z nich podoba Ci się najbardziej? - Jestem za wyborem Chloe, - mówi z uśmiechem. – Chociaż słyszałem, że facet który tu mieszka jest nienaturalnie przywiązany do swojego blendera. Kilka minut zajmuje mi przyswojenie jego słów. Kiedy to się dzieje moja głowa automatycznie wstrzela w górę, w jego kierunku. – To Twój dom?

- Tak. Czekam, aż powie coś jeszcze. Żeby zaczął się chwalić albo zaproponował, że nas po nim oprowadzi. Nie robi żadnej z tych rzeczy. Po prostu idzie dalej, jego kciuk głaszcze wnętrze mojej dłoni. Nie tego się spodziewałam, ale kiedy jesteś tak bogaty jak Ethan Frost, sądzę, że nie musisz się chwalić. Po prostu akceptujesz to co masz, jakby to był Twój obowiązek. Ponownie mój mózg przenosi się do Brandona i ponownie staram się go wyrzucić z mojej głowy. Mimo to, nie mogę nic na to poradzić. Wiem, że Ethan w niczym nie przypomina Brandona, że zapracował na wszystko co ma, a nie że podano mu to na srebrnej tacy. Ale ciągle, w mojej głowie, pieniądze są problemem. Lub, bardziej dokładnie poczucie posiadania praw, władzy, które przychodzą z pieniędzmi są problemem. Bogaci po prostu nie myślą w ten sam sposób. To kolejny powód dla którego powinnam trzymać się z dala od Ethana. Kolejny powód dla którego powinnam odmówić kiedy zapraszał mnie na jutrzejszą randkę. Ale wtedy myślę o tej zielonej wstążce, o tym samym odcieniu co moje oczy. Myślę o tej cudownej, idealnej muszelce. I wiem, że pieniądze czy nie, Ethan nie jest taki jak mój były chłopak. Chad nigdy nie przysłał mi czegoś tak prostego – lub tak pięknego. Wysyłał mi drogą biżuterię i spodziewał się, że mu się czymś odwdzięczę. Potem się wściekał kiedy nie chciałam się w to bawić. Mimo, że była młoda, miałam tylko piętnaście lat, nigdy w całym swoim życiu nie czułam się bardziej jak dziwka niż wtedy kiedy umawiałam się z tym draniem – i przez miesiące, kiedy zerwaliśmy, gdy Brandon… Ponownie ucinam tą myśl. Zajęło mi wieki pogodzenie się z tym wszystkim co się stało, umiejscowienie tego w przeszłości i nigdy, przenigdy nie chcę się czuć tak ponownie. W czasie drogi do domu Ethan nie mówi nic więcej i ja również. Tori stara się przez chwilę podtrzymać konwersację, ale sądzę, że w końcu męczy się mówieniem do samej siebie bo i ona cichnie. Co daje mi tylko więcej czasu do myślenia, do zastanawiania się i martwienia o to co się stanie, kiedy dotrzemy do naszego mieszkania. Powinnam go zaprosić? Czy w ogóle chcę go zaprosić? Jestem zmęczona i naprawdę chciałabym się położyć, ale może on tego oczekuje. Mamy zamiar wyjść gdzieś razem jutro wieczorem. A poza tym spędził część wczorajszego wieczora na dawaniu mi mojego pierwszego orgazmu, który miałam z drugim człowiekiem. To powinno na coś zasługiwać. Może na filiżankę kawy. Albo herbaty truskawkowej. To pewnie zasługuje na pocałunek. Co według mnie jest okej. Naprawdę. Podobało mi się całkowanie go w jego biurze. Więc niż mi się podobało, jeśli mam być szczera. Po prostu nie lubię oczekiwań. Ponownie, to wygląda jak jakaś wymiana handlowa. Jakbym miała zrobić coś dla niego bo on zrobił coś dla mnie. I jeśli tak się mają sprawy, to przynajmniej chciałabym mieć prawo głosu odnośnie tego co się stanie. Chad nigdy nie dał mi takiego wyboru. Czy Ethan to zrobi? Już zdążył mnie namówić do zrobienia rzeczy, których nie chciałam robić – tylko dlatego, że mnie poprosił. Koktajl. Lód. Odprowadzenie do domu. To

nie tak jak wtedy kiedy Chad wymagał ode mnie czegoś, ale czy mogłoby tak być? Jeżeli na to pozwolę? Zanim docieramy do naszego osiedla jestem kłębkiem nerwów. Cała pomieszana, pokręcona i niepewna tego co powiedzieć, czy też jak to powiedzieć. I kiedy docieramy do naszego mieszkania i Tori znika za drzwiami z machnięciem ręki na pożegnanie, moje zmieszanie staje się jeszcze gorsze. Stoję i gapię się na Ethana bez pojęcia co powinnam zrobić. Cholera. Może powinnam była częściej się umawiać przez te ostatnie lata. Wtedy przynajmniej czułabym się bardziej pewnie. - Czy chcesz… - Mój głos się załamuje więc zaczynam od początku. – Czy chcesz wejść? Kładzie dłoń na ścianie i przez chwilę studiuje mnie wzrokiem, tymi swoimi szalonymi oczami, koloru nieba, kiedy stara się mnie rozgryźć. Wiedza o tym co robi sprawia, że jeszcze bardziej wariuję, sprawia, że jestem bardziej ostrożna, zdezorientowana i drażliwa. W końcu Ethan potrząsa głową i czuję przytłaczającą mnie ulgę pomieszaną z przytłaczającym poczuciem rozczarowania. Co nie ma żadnego sensu, a jednak jest prawdą. - Oh, um, okej. W takim razie… Przerywam kiedy kładzie delikatnie dłoń na moim ramieniu. Jego palce są ciepłe i twarde, ale także delikatne. Niepewne. Nie nerwowe, jak ja, ale zmartwione. Jakby bał się, że jeden zły ruch może mnie odstraszyć. Chyba jestem bardziej przejrzysta niż myślałam. Czekam, aż powie cokolwiek ale tego nie robi. Zamiast tego, po prostu stoi, obserwuje mnie przez kilka długich, napiętych sekund. Sądzę, że czeka na coś, ale nie mam pojęcia na co. Gdybym wiedziała, dałabym mu to i w cholerę z konsekwencjami. Czekam tak długo jak mogę, ale końcu cisza staję się dla mnie uciążliwa i wyrzucam z siebie pierwszą rzecz, która przychodzi mi na myśl. - Dziękuję za zbudowanie dla mnie zamku z piasku. - Brzmię dziwnie i trochę jakby bez tchu, ale przynajmniej wypełniłam czymś tą ciszę. Czymś więcej niż napięcie, które jest między nami takie grube, że mogę je zgarnąć na rożek do lodów. - Dziękuję za to, że zjadłaś ze mną obiad. – Odpowiada. - To ja powinnam dziękować Tobie. Kupiłeś większość jedzenia. - Tu nie chodzi o pieniądze Chloe. Powiedział to jak ktoś kto zawsze miał pieniądze. Albo przynajmniej jak ktoś kto ma je tak długo, że nawet nie pamięta jak to jest ich nie mieć. Bo kiedy nie masz więcej niż kilka monet, to zawsze chodzi o pieniądze. Mój ojciec nauczył mnie tego dawno temu. Oczywiście, nie mówię tego. Zamiast tego pytam, - W takim razie o co chodzi? – bo naprawdę chcę wiedzieć. Jestem zdeterminowana, żeby dowiedzieć się jakie są reguły gry w

którą gramy. Kiedy tylko je poznam, wszystko ponownie nabierze sensu. I będę miała większą niż jedną-na–milion-szansę na wygranie tego. Jego palce wciąż dotykają mojej szyi, delikatnie, jak piórkowe ruchy, które w jakiś sposób podniecają mnie i jednocześnie relaksują. - Ty. Chodzi o Ciebie. Pochyla się w dół, ku mnie i przygotowuję się na jeden z jego ogłupiających umysł, zabierających oddech, wstrząsających pocałunków. Ale on nigdy nie nadchodzi. Zamiast tego, chwyta moją twarz pomiędzy swoje dłonie i muska ustami moje czoło. Miękki, słodki i także na swój sposób uwodzicielski. Potem odchyla się uśmiechając się do mnie. Chowając jeden z moich szalonych loków za ucho. - Przyjadę po Ciebie jutro o siódmej. Odwraca się aby odejść i mimo, że tak naprawdę mnie nie pocałował to ciągle zajmuje mi kilka sekund zebranie się w sobie i krzyknięcie do niego, - Czekaj! W co powinnam się ubrać? Obraca się, szeroko rozkładając ramiona. I z uśmiechem, który jednocześnie wydaje się ciepły i szelmowski, odpowiada, - Cokolwiek chcesz. I potem znika a ja zostaję i patrzę za nim, zastanawiając się w co ja się do cholery wplątałam.

Rozdział 12 Po nocy przewracania się w łóżku, docieram do pracy gdzie dowiaduję się, że zostałam wezwana na spotkanie odnośnie fuzji Trifecty. Jestem ja, dwóch stażystów z działu prawnego i grono prawników, którzy są rozemocjonowani nad kawą i krwią w wodzie.

Na początku jestem zdezorientowana, ale nie zajmuje mi dużo czasu połapanie się w sytuacji. Ta fuzja to nie jest zwykła fuzja. To wrogie przejęcie, z którym Trifecta walczy wszelkimi środkami jakie posiada. Ale prawnicy znaleźli przysłowiowy gwóźdź do trumny, ten który pozwoli Frost Industries wchłonąć ich aktualną pracę nad wynalazkiem, którego przeznaczenia nawet nie rozumiem. Myślę, że przejęcie było w planach już od dłuższego czasu i Ethan jak na gusta prawników posuwał się z tym zbyt wolno. Ten dodatkowy czas pozwolił Trifecta na wprowadzenie zamieszania w patentach, aby ten wynalazek – czymkolwiek on jest – został opatentowany pod nazwiskami poszczególnych naukowców a nie firmy. Co według ich działu prawnego oznacza, że nie mamy do nich dostępu. Ale na początku tego tygodnia znalazłam pewną sprawę, która dowodzi, że to założenie jest fałszywe – choć w tym czasie nie wiedziałam jak Frost Industries to wykorzysta, że to będzie oznaczało koniec Trifecty. Jeśli bym to wiedziała, nie jestem pewna czy dałabym akta tej sprawy prawnikom nadzorującym. Wiem, że to brzmi źle. W końcu jestem pracownikiem Frost Industries. Moja praca polega na tym, żeby odnosili korzyści. Ale czy naprawdę oznacza wyszarpywanie dywanika spod nóg mniejszej firmy, takiej jak Trifecta? Odbieranie tego nie oznacza tylko, że ludzie stracą pracę ale i życiowe osiągnięcia? Chcę być prawnikiem od spraw własności intelektualnej aby pomagać małym firmom, a nie szkodzić im. Chcę zobaczyć, że trzymają się swoich wynalazków, a nie są wchłaniani przez gigantyczne korporacje bez dusz i zrozumienia co przyczyniło się do powstania wspomnianej własności intelektualnej. Zanim jesteśmy w połowie spotkania zaczyna boleć mnie żołądek i za każdym razem kiedy prawnicy gratulują mi mojej dobrej pracy, czuję jakby przeszywał mnie nóż. Częściowo ponieważ ja jestem odpowiedzialna za znalezienie tej sprawy i częściowo dlatego, że myślałam, że Frost Industries jest lepsza niż to. Sądziłam, że Ethan jest lepszy niż to. Oh, może żyłam w świecie marzeń, ale wszystkie badania które zrobiłam, każdy artykuł, który przeczytałam mówił o etyce zachowania Ethana Frosta. Syn bohatera wojennego, wkrótce miliarder, któremu udało się zbudować imperium, które naprawdę sprawia, że świat staje się lepszym miejscem. Dowiedzenie się, że pod powierzchnią jest taki sam jak wszyscy inni – bierze co chce i do diabła z konsekwencjami – zaskoczyło mnie w sposób, na który w w ogóle się nie przygotowałam. Nasze spotkanie w końcu kończy się koło dziesiątej trzydzieści, ale tylko dlatego, że prawnicy zostali wezwani na ważniejsze spotkanie. Takie na którym będą Dyrektor ds. Technologii, Szef działu Badań i Rozwoju i oczywiście Ethan Frost. Obejmuje to również tych samych ludzi z Trifecty. Chora na żołądku i duszy zbieram swoje rzeczy i przygotowuję się do powrotu do mojego biurka. Jestem zagubiona w moim własnym małym świecie, myśląc o mojej przyszłej karierze i jak odejście z tego stażu może wpłynąć na moje szanse dostania się do dobrej szkoły prawniczej, kiedy jeden z prawników woła moje imię.

Oszołomiona odwracam się do Carlosa, zastanawiając się jakie kolejne moralnie skorumpowane zadanie mi przydzieli. Ale on tylko się uśmiecha i mówi, - Gdzie się wybierasz? Idziesz z nami na spotkanie. - Idę? – Brzmię na tak samo zaszokowaną jak się czuję. Trzeba przyznać, nie wiem w jaki sposób duże korporacje zajmują się takimi sprawami, ale jestem całkiem pewna, że malutcy stażyści, tacy jak ja nie są zapraszani na wielkie pokazy. - Oczywiście, - wtóruje Marni. Jest jednym z prawników i kobietą której zdawałam sprawozdania odkąd przydzielono mnie do tego zadania. – Wierzymy tutaj w nagradzanie dobrej pracy, a Twoja była gwiazdą tego tygodnia. Teraz dostaniesz szansę zobaczenia jak Twoje badania pozwolą nam zamknąć tą sprawę. Oboje patrzą na mnie jakby się spodziewali, że w każdym momencie zacznę krzyczeć z podniecenia, ale wszystko o czym mogę myśleć, że to co mi oferują jest ostatnią rzeczą w której chcę brać udział. Dostatecznie złe jest to, że wiem, że przyczyniłam się do upadku rodzinnego biznesu, ale zobaczenie osobiście jak to się dzieje… Nie wiem czy mój żołądek i cała reszta mnie jest na tyle silna aby to znieść. Ale zaproszenia takie jak te nie rosną na drzewach i odmówienie byłoby ekstremalnie głupią rzeczą. Część mnie ma to gdzieś, ale ta druga część – ta która przejmuje się za bardzo dostaniem się do szkoły prawniczej – nie pozwala mi zrobić nic innego jak skinąć i powiedzieć: - Dziękuję. Trifecta jest firmą z San Diego położoną jedynie o półgodziny drogi od siedziby Frost Industries. Jadę z Carlosem, Marni i Jacem, jednym ze stażystów, który również został nagrodzony za swoją błyskotliwą pracę. Przyjeżdżamy przed Ethanem i innymi grubymi rybami więc czekamy na nich w holu. Mimo, że stoję tyłem do drzwi rozmawiając z Jacem dokładnie wiem w którym momencie Ethan wchodzi do budynku. Tlen wydaje się być wyssany z pomieszczenia i jakby ładunek elektryczny wypełniał powietrze. Połączony z podnieceniem, determinacją i podszyty wściekłością, tak, że wydaje się całkowicie nie na miejscu. Ale kiedy odwracam się aby popatrzeć na Ethana, widzę w jego oczach te wszystkie emocje a nawet więcej. Przynajmniej dopóki nie zakrywa ich pod pokerowym wyrazem twarzy, który sprawiłby, że Lady Gaga albo szuler z Vegas byliby z niego dumni. Skanuje zebrany tłum prawników, stażystów oraz pracowników działu Badań i Rozwoju bez wyrazu. Przynajmniej dopóki jego wzrok nie dociera do mnie. Potem jego oczy lekko się rozszerzają i kiwa głową z uznaniem, choć nie odnosi się do mnie bezpośrednio. Coś za co jestem wdzięczna, biorąc pod uwagę pomieszany stan moich emocji. Zmieszanie, które tylko się pogłębia, kiedy Ethan cicho mówi do prawników. - Żadnych błędów. Nie wyjdziemy stąd bez żelaznej umowy. To jest to.

Kiwają twierdząco i nadzieja jaką miałam, że to tylko zły sen albo nieporozumienie, coś – cokolwiek – dowód, że nie jest to takie złe jak myślałam, znika. Wraz z tym znika całe zainteresowanie jakie miałam odnośnie pójścia z Ethanem na naszą dzisiejszą randkę, lub kiedykolwiek indziej. Może sprawia, że czuję przy nim to czego nie czułam przy żadnym innym mężczyźnie, ale moje ciało nie jest pod kontrolą. Nie umawiam się z mężczyznami, którym bardziej zależy na ich władzy i kontach bankowych niż na ludziach, których życia rujnują. Spotkanie przebiega mniej więcej tak jak się spodziewałam – co oznacza, że strasznie. Jace i ja zostaliśmy zepchnięci do kąta przy stole, gdzie nie mówimy, nie ruszamy się, ledwo oddychamy. Wszystko co robimy to słuchamy i patrzymy jak kleszcze Frost Industries zamykają się powoli, nieubłaganie wokół Trifecty. - Dajemy Wam wszystko inne. – Mówi prezes Trifecty w ostatnim wybuchu rozpaczy. – I to przy bardzo dobrej cenie. To absurd, że chcecie te trzy ostatnie patenty. Nie mają nic wspólnego z waszymi aktualnymi sprawami i produktami. Po prostu nie rozumiem. Chwila w której słowa opuszczają jego usta, wiem że są błędem. Widzę to w oczach Ethana, w połączeniu z jego ramionami i ustami. Facet właśnie zepchnął go poza krawędź, a nikt z nas nie wiedział, że jest tak blisko niej. Zanim nawet zaczyna mówić, wiem, że jego odpowiedź nie będzie dobra. Spokojnie – według mnie za spokojnie – Ethan się pochyla. Patrzy temu facetowi prosto w oczy i głosem tak niskim, że to aż dziwne, mówi, - Nie musisz rozumieć. Wszystko co musisz wiedzieć to to, że jestem właścicielem 58 % udziałów tej firmy, i posiadam blisko dwie trzecie udziałów z prawem głosu. Trifecta, w całości zostanie wchłonięta przez Frost Industries i stanie się to teraz. Nie za 6 miesięcy, nie za rok. - Byłem cierpliwy, kiedy prawnicy obu stron pracowali nad umową, która jest więcej niż sprawiedliwa dla Ciebie. Skończyłem z byciem cierpliwym. Albo Ty i Twój zarząd podpiszecie umowę – taką jaka jest – albo następna jaką dostaniecie będzie o wiele mniej korzystna dla każdego z was. I ją podpiszecie. - Tak czy inaczej skończyłem z kłótniami. Ta fuzja stanie się faktem dokonanym. Dostanę patenty, które ma Twoja rodzina. A Ty odejdziesz. Jedyną rzeczą o jakiej możesz zdecydować jest to czy odejdziesz z wystarczającą ilością pieniędzy abyś Ty, Twoje dzieci i Twoje wnuki żyli wygodnie do końca waszych dni, albo możesz odejść z niczym. Wybór należy do Ciebie. Następnie Ethan wstaje, jego słowa nadal dudnią we wstrząśniętym i cichym pokoju. Potem odchodzi, jego Dyrektor ds. Technicznych razem z nim, tak samo reszta kierownictwa. Co oznacza, że jednymi ludźmi pozostałymi w tym pokoju z Frost Industries są prawnicy – którzy nagle wyglądają bardzo przerażająco. Po chwili Carlos chrząka. Spogląda w oczy ich szefowi rady i mówi, - Słyszałeś go. Czas, żeby to się stało.

Następne dziewięćdziesiąt minut są jednymi z najbardziej nieprzyjemnych w moim życiu. Krew jest w wodzie i wszyscy to wiedzą. Wszystkie zastrzeżenia ze strony Trifecty są rozpatrywane szybko i bezlitośnie i na końcu wychodzimy z przedwstępną umową w ręku. Umową, która daje Trifecta sporo pieniędzy ale w zamian zabiera każdą, pojedynczą rzecz którą mają. Dokładnie tak jak powiedział Ethan. Moja krew wrze kiedy wsiadam na tyle siedzenie do samochodu Marni. Dwóch prawników i Jace tryskają energią, wyglądają jakby byli naćpani emocjami ze zwycięstwa. Mimo to, wszystko co widzę to twarze dyrektora generalnego Trifecty i jego syna, którzy spędzili całe swoje życia budując tą firmę od podstaw, tylko po to aby ktoś ją od nich porwał zanim przenieśli ją na następny poziom. Ale tak naprawdę to nie ich twarze widzę. To twarz mojego brata. Mojego genialnego, ufającego brata, którego umysł wymyślił niektóre z największych przełomów w technologii komunikacji w ciągu dekady. Mój brat, któremu przez korporacje typu Frost Industries zostały ukradzione dwa pomysły. Którego wszystkie późniejsze pomysły zostały przejęte przez mojego ojca i firmę którą założył z krwawych pieniędzy, które otrzymał od rodziny Brandona w zamian moje milczenie. Mój brat nie rozumie mojego oburzenia. Według niego chodzi o chwałę idei. Zobaczenie co wymyślił dla świata, sprawienie aby to działało w życiu codziennym. Tak długo jak zarabia na tyle pieniędzy aby żyć komfortowo i ciągle móc prowadzić swoje badania, tak długo jest szczęśliwy. I jeżeli ktokolwiek inny wzbogaci się na jego pomysłach to mu nie przeszkadza. Cholera, nawet tego nie zauważa. Mój tata mówi mu, że pieniądze są dla wszystkich w rodzinie, że wystarczy dla każdego, ale ja znam prawdę. W chwili kiedy Miles przestanie wymyślać nowe i ekscytujące rzeczy, kiedy przestanie wymyślać nowe wynalazki, które sprawią, że moja rodzina będzie błyszczeć, a spółka posunie się do przodu, to wyleci. Tak jak ja. Mój ojciec może narysować linię graniczną odnośnie zjadania swoich młodych, ale nie ma absolutnie żadnego problemu z poświęceniem nas. Wściekłość buduje się we mnie, sprawiając, że trudno mi oddychać, myśleć, funkcjonować. Więc zamykam drzwi najbliższe moim emocjom, przestaję myśleć o mojej rodzinie i Frost Industries i o tym co się właśnie wydarzyło w tamtej sali konferencyjnej. Zamiast tego wyciągam swój telefon. Otwieram skrzynkę pocztową. I wysyłam krótką, nie słodką wiadomość na e-maila pracowniczego Ethana. Nie dam rady dziś wieczorem. Proszę nie dzwoń do mnie więcej. Wracamy do pracy koło pierwszej piętnaście. Ponieważ pracowaliśmy w trakcie lunchu, Marni sugeruje abyśmy wszyscy udali się do kafeterii ale wymiguję się mówiąc, że mam dużo roboty. Co jest prawdą. Choć wstępna umowa została zaakceptowana, w moich aktach jest ciągle sporo pytań na które muszę odpowiedzieć, orzecznictwa przez które muszę się przekopać. I skoro ostatnią rzeczą na jaką mam ochotę jest spędzenie kolejnej godziny na słuchaniu jak gratulują sobie nawzajem wyciągnięcia dywanu spod stóp dyrektora generalnego Trifecty, równie dobrze mogę zacząć pracować.

Będąc przy swoim biurku otwieram e-maila, prawie bojąc się co tam znajdę. Rzeczywiście jest tam odpowiedź od Ethana, która przyszła kilka minut po tym jak wysłałam mu swojego emaila. Moja dłoń się trzęsie kiedy ją otwieram, ale zmuszam się do zrobienia tego. Postąpiłam słusznie, dla nas i muszę ją przeczytać. Jesteśmy zbyt różni, żeby to się kiedykolwiek udało. E-mail Ethana jest tak samo lakoniczny jak mój. Tylko dwa zdania. Jesteś mi winna wyjaśnienia. Będę na nie czekał. Napędzana przez gniew odpowiadam: Możesz spróbować. Klikam wyślij zanim lepiej się nad tym zastanowię. Nie jestem mu winna niczego i im wcześniej to zrozumie tym lepiej. Kilka Margarit i kilka drobiazgów nic nie znaczą i zrobi dobrze jak sobie to zapamięta. Tak jak ja. Zasiadam do pracy wybierając jedną szczególnie skomplikowaną sprawę sądową na której się skupiam. Zazwyczaj mogę się zatracić w zwrotach akcji z zeznań i orzeczeń sądowych, ale dziś jedyne o czym mogę myśleć to sprawa Trifecty i Ethan i ten głupi e-mail który wysłałam. Im dłużej o tym myślę, tym bardziej mam wrażenie, że miał on wydźwięk wyzwania. Dokładnie to czym nie chciałam aby był. Co kilka minut klikam na swoim koncie aby sprawdzić czy Ethan mi odpowiedział. Nie zrobił tego. Co jest dobre. Nawet lepiej niż dobre. Co oznacza, że tak samo jak ja skończył z tym czymś między nami. Ale nie ważne jak często mówię sobie, że czuję jedynie ulgę, to jest tam coś jeszcze. Rozczarowanie, którego nie chcę zaakceptować i niepokój. Bo mimo, że chciałabym wierzyć, że uniknęłam kulki, że Ethan spisał mnie na straty tak jak ja jego, to nie wierzę w to. Facet nie osiąga w życiu tego co on tak po prostu się poddając. Pozwalając przejść wyzwaniom koło nosa. Fakt, że nie zamierzałam go wyzywać nic nie znaczy. Czterdzieści pięć minut później, po wysłaniu maila nie mogę dłużej znieść czekania. Wyskakuję ze swojej skóry, czekając aż spadnie drugi but. Chwytając torebkę mówię Angeli, że idę na swoją przerwę obiadową a następnie udaję się do kafeterii. To nic dziwnego, że jestem roztrzęsiona i bez humoru – nie jadłam przez cały dzień nic oprócz banana. Poczuję się znacznie lepiej kiedy zjem kanapkę albo coś innego. Przynajmniej taka jest moja historia i się jej trzymam. Kiedy docieram do kafeterii od razu dostrzegam Zayna. Stoi przy barze z kawą, rozmawiając z nową baristką kiedy robi mu jakiś napój z lodem. Łapię jego wzrok i mu macham a następnie idę do stanowiska z pizzą. Zapominam o kanapce. Dzisiejszy dzień zasługuje na coś lepkiego i naładowanego kaloriami.

Ledwo siadam przy małym, narożnym stoliku na patio, kiedy dołącza do mnie Zayn. Kładzie przede mną drugi zimny napój i mówi, - Nie wiedziałem co byś chciała, więc przyniosłem mrożoną mokkę. Sądzę, że większość dziewczyn lubi czekoladę. - Dobry wybór. Dzięki. - Żaden problem. Wyglądasz jakby przydałoby Ci się coś co by Cię postawiło na nogi. Zły dzień? - Nawet nie masz pojęcia. - Od tego tu jestem. Możesz mnie wprowadzić. Biorę kęs pizzy a następnie się śmieję, kiedy długa, lepka nitka sera kołysze się przy mojej brodzie. Sięgam po nią, ale Zayn mnie ubiega, ciągnąc ją a następnie wkładając do moich ust zanim nawet rejestruję co robi. Z wyjątkiem Ethana, to jest najbardziej intymny sposób w jaki dotykał mnie facet od bardzo długiego czasu. Nie miał nic na myśli robiąc to, ale ciągle to trochę dziwne. Nawet trochę niekomfortowe. Wiem, że dla większości kobiet dotyk nie jest problemem. Ale dla mnie, nawet najbardziej przypadkowa intymność jest zabroniona. Postanawiam nie rozwodzić się nad tym bo to miłe uczucie mieć jakiegoś przyjaciela poza Tori. Szczególnie takiego, który jest inteligentny i zabawny i wie co mam na myśli, kiedy mówię o własności intelektualnej. Tak więc dziękuję mu, że uratował mnie od sera i uśmiecham się na banalny dowcip, który opowiada. - Widzisz! – Piszczy. – Wiedziałem, że mogę sprawić, że się uśmiechniesz! - Nigdy nie powiedziałam, że nie mógłbyś. - To dlatego, że nie widziałaś wyrazu swojej twarzy, kiedy tu weszłaś. Wyglądałaś jakbyś miała się popłakać. - Ja nie płaczę. - Nigdy? – Patrzy na mnie z niedowierzaniem. - Cóż, oczywiście, że płakałam. Ale nie robię tego zbyt często. I nie bez dobrego powodu. - A zły dzień nie jest dobrym powodem? Myślę o Ethanie i naszej nigdy nie mającej się wydarzyć randce. Potem myślę o tym cholernym spotkaniu. - Nie. Dzisiejszy dzień zdecydowanie nie jest dobrym powodem do płaczu.

- Cieszę się, że to słyszę. – Milknie, bierze łyk swojego drinka. Potem mówi, - Muszę się zbierać. Mam spotkanie za pięć minut. Ale… - Oh, przepraszam! – Przerywam mu czując się jak idiotka. – Nie chciałam monopolizować Twojego czasu. - Nie robiłaś tego. Przyszedłem porozmawiać bo chciałem. Ale to co chciałem zasugerować zanim tak niegrzecznie mi przerwałaś, żeby przeprosić - mruga do mnie i wiem, że żartuje - to to, że idziemy na drinka po pracy. Albo kilka drinków. Możesz psioczyć na swój zły dzień, ja mogę się litować… będzie fajnie. - Ona już ma plany na dzisiejszy wieczór. Zayn zastyga w bezruchu tak samo jak ja, kiedy Ethan podchodzi do miejsca gdzie siedzę. Opuściłam swoje biurko, żeby uciec od myśli o nim i nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogłabym go tutaj spotkać. Co wydaje się teraz głupie, biorąc pod uwagę, że dwa z naszych czterech spotkań w pracy miały miejsce właśnie w tym pomieszczeniu. Ale sądziłam, że dzisiaj będzie zajęty dominacją świata albo czegoś - przynajmniej na pewno ma coś lepszego do roboty niż zasadzać się na mnie w kafeterii. Trifecta nie może być jedną małą firmą czekającą na to, żeby zmiażdżył ich marzenia. - W rzeczywistości moje plany zostały odwołane. – Odwracam się do Zayna. – Bardzo bym chciała iść na drinka. Gdzie mam się z Tobą spotkać? - Oh, um, może… - Przerywa kiedy Ethan odwraca się w jego stronę. Ethan nic nie mówi, ale nie musi tego robić. Jego wygląd wystarcza, żeby Zayn wstał od stołu, odsunął się, wyciągnął przed siebie ręce w uniwersalnym geście mówiącym: „stary, nie wiedziałem, że jest zajęta”. Nawet nie zawraca sobie głowy, żeby na mnie spojrzeć kiedy mówi, - Może innym razem w takim przypadku. Dobra, Chloe? Nie trzeba dodawać, że nie czeka na moją odpowiedź. Odwracam się do Ethana gotowa, żeby mu powiedzieć, żeby nie wciskał swojego nosa w moje sprawy. I znajduję go patrzącego na mnie z hiper intensywnym skupieniem drapieżnika zamierzającego dopaść swoją ofiarę.

Rozdział 13

Przełykam, czując nagłe ściskanie w gardle, staram się zmusić siebie aby odwrócić wzrok od intensywności jego spojrzenia. Ale jestem uwięziona, całkowicie usidlona i on o tym wie. Co gorsza, wykorzystuje to. Zamiast usiąść naprzeciwko mnie w kabinie tak jak zrobił to Zayn, Ethan wsuwa się na miejsce obok mnie – zmuszając mnie, abym bardziej się wcisnęła w kąt kabiny albo została przyciśnięta całym ciałem do niego. Oczywiście, przesuwam się głębiej ale to nie ma żadnego znaczenia. Te krótkie chwile kontaktu między nami odznaczają się na moim ciele od ramienia do kolana, tak że nadal mogę czuć jego ciepło mimo, że jesteśmy od siebie oddaleni praktycznie o jakieś 30 cm. Wściekła, zażenowana, pobudzona czekam, aż Ethan powie cokolwiek. On jest tym, który wpakował się nieproszony do rozmowy. To on odpędził mojego przyjaciela. I to on jest tym, którego wzrok mnie nie opuścił. Jego niebieskie oczy są nieruchome, nie mruga, jakby katalogowały każdą informację o mnie. Gorzej, jakby mogły przejrzeć wprost przez moje serce, na rzeczy które tak bardzo chciałam ukryć. - Twoja matka nigdy nie nauczyła Cię, żeby się nie gapić? – Słowa wypadają ze mnie bez pozwolenia. – To niegrzeczne. - A ja myślałem, że niegrzecznie jest odwoływać plany w ostatniej minucie bez wyjaśnienia. - To dlatego tutaj jesteś? Po wyjaśnienie? - Na pewno do cholery nie po to, żeby widzieć jak umawiasz się z innym mężczyzną! – Zamyka oczy, bierze kilka głębokich oddechów, a kiedy jego powieki w końcu się podnoszą, intensywność znika z jego oczu. W jej miejscu jest płaskie, twarde spojrzenie, które mówi mi, że chce odpowiedzi… i ostrzega mnie, że cholernie zapłacę za to jeśli mu ich nie dam. Ale nie mam zamiaru się poddawać tylko dlatego, że facet mówi mi, że mam to zrobić, nawet jeżeli tym facetem jest Ethan. Więc tym razem trzymam usta zamknięte i czekam, aż sam zacznie mówić. W końcu nie jest moim zadaniem ułatwienie mu tego. - Zechcesz mi powiedzieć co się stało? – Pyta mnie po, mogę przyrzec najdłuższych i najbardziej napiętych w całym moim życiu, sześćdziesięciu sekundach. – Myślałem, że ostatni wieczór poszedł dobrze, a potem nagle piszesz mi e-maila w stylu „spadaj”. Cholernie nieprzyjemny. - Nie zgadzam się. Byłam perfekcyjnie uprzejma. - Jeżeli przez uprzejmość rozumiesz opryskliwość zmierzającą do chamstwa. – Przesuwa dłonią przez włosy i po raz pierwszy dociera do mnie, że jest tak samo sfrustrowany, zmieszany całą tą szaloną chemią między nami jak ja. To nieoczekiwane objawienie, takie które powinno dać mi poczucie jakiejś kontroli ale jednak jedynie sprawia, że czuję się bardziej zdezorientowana. Bardziej przestraszona.

- Zmieniłam zdanie. Mogę to zrobić. - Oczywiście, że możesz – zgadza się ze mną. – Ale chcę wiedzieć dlaczego. Sądzę, że jesteś mi przynajmniej tyle winna. - Nie jestem Ci nic winna! - Naprawdę? – Szybko, jak atakujący wąż wyciąga swoją rękę. Chwyta mój nadgarstek. A potem przyciąga mnie bliżej, dopóki nasze ciała ponownie się dotykają a jego twarz jest oddalona od mojej jedynie o centymetry. - Puść mnie! - Nie dopóki nie powiesz mi co się dzieje w Twojej głowie. Dałem Ci czas i swobodę i tak dużo kontroli jak tylko mogłem, ale to Ci nie wystarcza. – Pochyla się do przodu, aż jego usta praktycznie dotykają moich. – Naprawdę wolałabyś wyjść z tym nieszkodliwym, małym chłopcem, z którym rozmawiałaś zamiast ze mną? Jest tak blisko, że mogę zobaczyć zielone plamki mieszające się z dzikim niebieskim kolorem jego oczu. Tak blisko, że mogę poczuć zapach jego miętowego oddechu. Tak blisko, że mogę poczuć ciepło jego ciała, które wnika we mnie. Biorę głęboki oddech i całe moje ciało przeszywa podniecenie. Bo to jego powietrze wdycham, jego esencję wchłaniam głęboko w siebie. I wbrew wszystkiemu, wszystkiemu co o nim wiem i mojemu słusznemu obudzeniu, to takie dobre uczucie. Takie perfekcyjne. Takie właściwe. Unosi dłoń do moich ust, przeciąga palcem wskazującym po mojej dolnej wardze. Raz, dwa a potem znowu i znowu, dopóki się nie poddaję. Moje usta rozdzielają się w urywanym westchnieniu i jego palec wkrada się do środka, głaszcze koniuszek mojego języka. Ponownie wzdycham, odchylam głowę na oparcie zimnej, skórzanej kabiny. Stałam się słaba, moje kości zmiękły. Nie ma wściekłości, oburzenia, nic tylko czyste uczucia wewnątrz mnie. To właśnie robi mi bez żadnego wysiłku. Przekształca mnie w chaotyczny bałagan zachcianek i pragnień. - Chloe – szepcze moje imię i moje już kruche postanowienie łamie się całkowicie. Zamykam wargi wokół jego palca, ssę go głęboko w zakamarkach moich ust. Sunę językiem w dół, zanim zaczynam wirować nim wokół niego. Od góry do dołu, od góry do dołu. Ciągle, ciągle i ciągle nawet kiedy wciągam go głębiej w siebie. Ethan jęczy, niskim i torturowanym jękiem i widzę jak to się dzieje. Widzę jak ostatnia nić kontroli się urywa i wyrywa swój palec z moich ust, włada dłonie w moje włosy i przyciąga moje usta do swoich.

Jest część mnie, która rejestruje to gdzie jesteśmy. Tak, to jest zaciszna kabina na tylnym rogu ogródka. Tak, jesteśmy tu sami. Tak, jesteśmy przyciśnięci do tyłu kabiny, tak bardzo, że ktoś musiałby stać bardzo blisko nas, żeby zobaczyć co robimy. Ale mimo to nadal jesteśmy w pracy, nadal w jednym z najbardziej publicznych miejsc. Nie powinniśmy tego robić a już na pewno nie powinniśmy robić tego tutaj. A jednak mam to gdzieś. Nie staram się go powstrzymać, nawet nie myślę, żeby to zrobić. Jestem zbyt pochłonięta smakiem i zapachem i uczuciem jego, aby myśleć o czymkolwiek innym. Jestem zbyt pochłonięta przyjemnością chwycenia jego ramion i dotyku jego języka na moim. Myślałam, że jego poprzednie pocałunki były intensywne, mocne, narkotyzujące ale te skradzione chwile w jego biurze mają się nijak to tego uścisku. Nijak do tego pocałunku. Jest tu jakaś pilność, desperacja, której brakowało w tamtych wcześniejszych momentach spędzonych z nim. To powinno mnie przestraszyć – przestraszyłoby mnie gdybym myślała jasno – ale w tej chwili jedyne o czym mogę myśleć to, to, że chcę więcej. Chcę więcej brać. I więcej dawać. Dać wszystko. Moje dłonie się unoszą, wplątują w chłodną tkaninę jego koszuli, szarpiąc ją. Ethan w odpowiedzi gryzie moją dolną wargę a ja dyszę na ten ciemny, uwodzicielski gest połączony z odrobiną bólu i przyjemności. Natychmiast wykorzystuje sytuację głaszcząc swoim językiem mój. Na górze, od spodu, na dole. Nigdy wcześniej nie byłam tak całowana i jest to szokująco dobre uczucie, tak dobre, że otwieram się na więcej, ssę go coraz głębiej i głębiej wewnątrz mnie. Jęczy ponownie, mroczny, niszczycielski dźwięk przechodzi przeze mnie, a moje ręce poruszają się zgodnie z własną wolną. Teraz są wplątane w jego dzikie włosy, szarpią go przyciągając bliżej i bliżej aż całkowicie się poddaję. Aż robię to czego bałam się zrobić przez ten cały czas i daję mu wszystko. Ethan to bierze. Oczywiście, że to robi. A ja rozkoszuję się w jego władzy, w mocnym, pewnym chwycie jego ramion, kiedy przyciska mnie do swojego muskularnego torsu. Uwielbiam to jak smakuje, jak mięta i jagody, jak cierpka i słodka lemoniada. Jak leniwe letnie dni na plaży i ciepłe, seksowne noce w łóżku. Jak moje najmroczniejsze fantazje i najgłębsze lęki zmieszane w jedność. On jest seksem i uwodzeniem, niebezpieczeństwem i pożądaniem, wszystkim tym w jednym wybuchowym opakowaniu. Powinnam być ostrożna. Cholera, powinnam być przerażona, ale w trakcie tych cennych, skradzionych momentów mogę być zajęta jedynie przyjemnością. I mogę być jedynie pobudzona – zdecydowanie pobudzona. Gryzę jego dolną wargę, przesuwam językiem w jego ustach. Poznaję go tak jak on poznawał mnie. Przesuwa się odrobinę, odsuwając wolno stojący stolik na drugą stronę kabiny. Potem wciąga mnie na swoje kolana, tak, że moje kolana okrążają jego biodra, moja płeć jest intymnie dociśnięta do twardości jego erekcji.

Jego dłonie są teraz na moich biodrach, podnosząc mnie i opuszczając w rytmie jego powolnych, seksownych pchnięć bioder. Potrzeba zaciska się we mnie i czuję się pusta, boląca, zdesperowana, żeby być wypełnioną. Jęczę i naciskam na niego w szaleńczym wysiłku aby przyciągnąć go bliżej, aby wziąć go w siebie. Przytrzymuje mnie swoimi dłońmi, swoim ciałem, swoimi ustami. Łagodzi ból nawet gdy go wzmaga. Uspokaja mnie nawet gdy dzięki niemu coraz bliżej i bliżej. Jego usta wciąż są na moich, jego wargi i język badają i kuszą, drażnią i zachęcają, dopóki boję się, że stracę rozum. - Ethan! - Dyszę ciężko. - Proszę! - Mam Cię Chloe. – Jego ręce zaciskają się na moich biodrach, przyciągają mnie do niego w taki sposób, że całe moje ciało rozjaśnia się na kontakt z jego ciałem. – Mam Cię dziecinko. A potem zaciska swoje zęby na mojej wardze, długie, powolne ugryzienie, które boli na tyle, aby zmieszać się z innymi wirującymi we mnie emocjami i wysyła mnie poza krawędź. Przyjemność eksploduje wewnątrz mnie i krzyczę prosto w usta Ethana, ale on mnie ma. Jego usta pochłaniają moje krzyki nawet kiedy jego ciało porusza się aby wycisnąć z mojego ostatnią kroplę przyjemności. Kiedy jest już po wszystkim, kiedy mogę oddychać i się poruszać i może nawet znowu myśleć, podnoszę na Ethana oczy, pełne przyjemności. - To drugi raz kiedy nie doszedłeś. Uśmiecha się do mnie, przesuwa z uczuciem dłoń po moim policzku. - Mogę poczekać. Właśnie wtedy słyszymy świst automatycznego otwierania drzwi, sygnalizujący, że ktoś inny dołączył do nas na patio. Ethan natychmiast podnosi mnie ze swoich kolan i sadza obok siebie, potem stara się, niestety bez skutku, ujarzmić mój bałagan na głowie. - Zajmę się tym. – Mówię sięgając do swojej torebki i wyciągając cztery wsuwki do włosów. Kiedy Ethan patrzy, z zaskakująco delikatnym wyrazem twarzy biorąc pod uwagę, że jest nadal bardzo pobudzony, okręcam i zbieram włosy w kok na karku. Kiedy mam je pod kontrolą na tyle na ile mogę, sięgam po wsuwki ale mnie uprzedza. Zbiera je, a potem umieszcza – jedną po drugiej – w moich włosach, zadając sobie wiele trudu, żeby mnie nie zadrapać czy też ukłuć. Kiedy kończy potrząsam głową, po to aby upewnić się, że żadna z wsuwek nie wypadnie. Zostają na miejscach i mimo, że uczesanie nie jest idealne to przynajmniej moje włosy nie krzyczą, że Ethan spędził ostatnie piętnaście minut na przeczesywaniu ich swoimi palcami. To już coś, tak przynajmniej sądzę. - Pozwól mi się zabrać na randkę dziś wieczorem.

Sztywnieję na jego słowa, identyczne do tych, które powiedział ostatniej nocy. Resztki przyjemności wywołane orgazmem powoli odpływają kiedy wszystkie rzeczy, o których przez ostatnich kilka minut nie myślałam ponownie znajdują drogę do mojego umysłu. Już nie jestem zła. Ani nie jestem zdeterminowana, żeby powiedzieć mu, żeby się odczepił. Jestem po prostu smutna. Smutna, że jedyna osoba, która mi się podobała w ciągu tych lat, może zawsze – ma tak bardzo różne podejście ode mnie. Jestem smutna bo bez względu na to jak dobrze się przy nim czuję i jak bardzo chcę mu się odwdzięczyć, to nic innego nie może być między nami. Co oznacza, naprawdę, że nic nie może być między nami. Mogę go chcieć, on może czuć to samo, ale nie ma takiej możliwości, żebym była z facetem, który mógłby zrobić to co Ethan zrobił dziś w tamtym pokoju konferencyjnym. Nie, kiedy widziałam na własne oczy nieszczęście, jakie może spowodować taka bezwzględność. - Nie mogę, - mówię mu. - Masz na myśli, że nie chcesz. Nie miałaś, żadnych problemów, żeby umówić się z tym dzieciakiem z działu Badań i Rozwoju na dzisiejszy wieczór. Przez chwilę nawet nie mogę sobie przypomnieć o kim on mówi. Potem obraz Zayna zapraszającego mnie na drinka pojawia mi się przed oczami, po którym szybko przychodzi mi myśl, że będzie podniecony kiedy dowie się, że Ethan wie kim on jest. - Jesteśmy przyjaciółmi. Prycha. – Tak. Wyglądał bardzo przyjaźnie kiedy Cie karmił. - Widziałeś to? – Czuję, że się czerwienię, jestem zawstydzona tym, że widział mnie kiedy zrobiłam z siebie taki bałagan. - Trudno to przeoczyć. Facet miał na Tobie swoje dłonie. - Nie prawda! To śmie – przerywam kiedy zadaję sobie sprawę o co tu tak naprawdę chodzi. Jesteś zazdrosny! - Oczywiście, że jestem zazdrosny. Nie lubię, kiedy inny facet trzyma na Tobie swoje ręce. Jesteś moja, nawet jeśli jeszcze tego nie wiesz. - Twoja? – Dzwonki ostrzegawcze szaleją, a ja przesuwam się w dalszy kąt kabiny, przysuwając stół na jego normalne miejsce. – Nawet nie byliśmy jeszcze na randce5.

- Fakt, który staram się jak najlepiej naprawić. – Przesuwam się do drugiego kąta kabiny, ale on już stoi czekając na mnie. – Zgodziłaś się wyjść ze mną ostatniego wieczora. Dzisiaj, w holu Trifecty wciąż planowałaś to zrobić – mogę to stwierdzić po sposobie w jaki się do mnie uśmiechnęłaś. Więc co do cholery się stało pomiędzy chwilą aktualną a tamtą, że kompletnie zmieniłaś swoje zdanie? Po prostu tego nie rozumiem. Myślę o tym, żeby powiedzieć mu, żeby poszedł do diabła, myślę, żeby uciec stąd w cholerę. Ale teraz, kiedy jestem bardziej smutna niż wkurzona widzę, że całkowicie zasługuje na wyjaśnienia. Jeżeli facet potraktowałby mnie tak jak ja potraktowałam Ethana – pozwalając mu aby mnie doprowadził do orgazmu, pozwalając mu, że kupił mnie i mojej przyjaciółce drinki i obiad, pozwalając mu, żeby wysłał mi prezenty – byłabym poza krawędzią wkurzenia, bardziej skłaniałabym się do zastrzelenia go bez żadnego słowa. - Słuchaj, jest mi przykro. Po prostu mamy inne filozofie życiowe i… - Żartujesz sobie ze mnie? Rożne filozofie? - Nie, nie żartuję sobie. To ważne… - Skąd wiesz? - To, że to ważne aby dzielić podobne wartości z osobą z którą się umawiasz? - To, że nasze wartości i filozofie są tak różne. - Widziałam Cię dzisiaj. Wygląda na skonsternowanego. – Ja też Cię widziałem. - Nie, mam na myśli, że widziałam Cię z ludźmi z Trifecta. Byłeś w stosunku do nich brutalny. Mieli naprawdę ważne prośby a Ty po prostu ich uciszyłeś tak jakby nic nie znaczyli. Ukradłeś od nich te patenty, mimo tego, że syn właściciela był całkowicie odpowiedzialny za jeden z nich. - Nie jesteś poważna. Odchodzisz bez możliwości dania mi szansy z powodu czegoś co się stało na spotkaniu biznesowym? - Widzisz? Nawet nie rozumiesz co zrobiłeś. Oni są ludźmi, z marzeniami, nadziejami i pomysłami. Dobrymi pomysłami. Nie dość, że wykupiłeś ich akcje i zmusiłeś ich, aby stali się częścią Frost Industries. Ale, żeby odebrać im jedyną szansę na zdobycie środków do życia… po prostu nie mogę tego pojąć. Spodziewam się po nim kolejnego kontrargumentu, że ponownie będzie się starał zmienić moje zdanie. Ale zamiast tego patrzy się na mnie jakby mnie nie znał. Albo, co gorsza, jakby nie chciał. Czekam, aż się odezwie ale tego nie robi. Cisza rozciąga się między nami, napięta i zła. Waga tej ciszy naciska na mnie, sprawia, że czuję się bardziej zła, bardziej ponura, samotna niż byłam dotychczas. Co, uwierzcie, nie jest czymś czego potrzebuję.

Właśnie zdecydowałam się odejść, kiedy mówi, - Naprawdę w to wierzysz? Naprawdę sądzisz, że działam w ten sposób? - To nie tak, że przeczytałam jakiś niedorzeczny artykuł w tabloidach. Widziałam jak wyciągnąłeś spod ich stóp dywan. Widziałam jak ich zniszczyłeś. Co gorsza, moje badania pomogły Ci to zrobić. Ciężko mi z tym żyć, nie mówiąc już o reszcie. - Musi być Ci miło siedzieć w swojej wieży z kości słoniowej i rzucać oszczerstwa na temat rzeczy, których nie rozumiesz. Jego słowa, tak bliskie do słów Brandona, tak bliskie do słów mojego ojca, sprawiają, że widzę na czerwono. - Oh, nie wciskaj mi tej obłudy. Daleko mi od bycia księżniczką i nie jestem debilką. Rozumiem bardzo dużo. Nie byłoby mnie tutaj gdyby było inaczej. - Uważam, że to przesada, że nazywasz mnie obłudnym, kiedy nigdy nie słyszałem bardziej świętoszkowatych bzdur w całym moim życiu. I to od przyszłego prawnika. - Oh, racja. Żart prawniczy. Szczególnie pochodzący od Ciebie. To ja stoję tutaj, mówiąc o robieniu właściwych rzeczy, dla wszystkich a Ty mnie potępiasz. Więc nie waż się do mnie mówić o tym jak niemoralni są prawnicy. - Tak właśnie myślisz? Że wycofanie się i zostawienie Trifecty aby nadal mogła brnąć we własnej niekompetencji byłoby najlepszym wyjściem dla wszystkich? – Śmieje się, ale nie ma rozbawienia w tym śmiechu. W rzeczywistości brzmi on tak boleśnie, jest tak udręczony, że mrozi mi krew. – Wiesz co? Masz rację Chloe. Nie pasujemy do siebie. Ciebie brzydzą pragmatyści, a mnie – cóż, powiedzmy, że mam lepsze rzeczy do robienia niż tracenie czasu na wyniosłe dziewczynki, które spędzają zbyt wiele czasu ukrywając się za swoimi różowymi okularami.

Rozdział 14

Kiedy wracam do mieszkania godzinę później nadal cierpię po komentarzach Ethana. Zna mnie od tygodnia – kim on do cholery jest, żeby nazywać mnie obłudną, świętoszkowatą i wyniosłą? Poza tym, czy ten facet zna jakąś obelgę która nie zaczyna się na s6 ? Chociaż muszę przyznać, że te które wybrał nieźle potrafią przywalić. I może to błędne z mojej strony myśleć, że go znam bazując na kilku godzinnych obserwacjach jego zachowania. Ale słyszałam jak groził tym ludziom, jakby to było nic. Patrzyłam jak im groził aby zabrać wszystko co mieli, po to, żeby mieć przewagę w negocjacjach. Może patrzę zza różowych okularów, ale ktokolwiek widział co zrobił, musi stwierdzić, że to nie było w porządku. Tori nie siedzi na swoim zwykłym miejscu na kanapie, ale widziałam jej samochód w garażu więc wiem, że kręci się gdzieś w pobliżu. Po upuszczeniu walizki przy drzwiach wejściowych wyruszam na jej poszukiwania. Znajduję ją opalającą się topless na patio, podczas gdy facet z naprzeciwka robi wszystko by udawać, że jej nie podgląda. Chwyta swoją górę od bikini kiedy mnie widzi, nie ze skromności – dziewczyna nie posiada żadnej – ale dlatego, że praktycznie wyskakuje ze swojej skóry z podekscytowania. - Więc przejrzałam Twoją szafę, kiedy byłaś w pracy i zawęziłam wybór do trzech strojów, które moim zdaniem najlepiej pasują na Twoją randkę. No cztery, jeżeli rozważysz pożyczenie ode mnie mojej fioletowej sukienki. - Po co miałabym pożyczać Twoją fioletową sukienkę? Masz rozmiar 2, a ja 6. Gdybym ją założyła, wyglądałabym jak bakłażan, który ma zamiar rozdzielić swoją skórę. - Jest trochę za duża na mnie… - Co oznacza, że będzie zbyt obcisła dla mnie. - Dokładnie! Ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Podkreśli wszystkie Twoje cudowne krągłości. Ethan nie będzie wiedział co go uderzyło. - No tak, cóż, to sporna kwestia. Nie wychodzimy nigdzie. - Co masz na myśli? – Przez chwilę wygląda jak mała dziewczynka, której zabrano jej ukochanego misia. – Czekałam na to cały dzień!

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Tak, cóż, nie ona jedna. Byłam podekscytowana – nerwowa i trochę przytłoczona, ale podekscytowana – przynajmniej dopóki wszystko się nie popieprzyło na tym głupim spotkaniu. Siadają na szezlongu obok Tori sięgam po jej kieliszek z winem. Po opróżnieniu go, opowiadam jej o całej brudnej historii. Kiedy kończę spodziewam się po niej, że zaproponuje mi więcej wina. Sądzę, że przynajmniej rzuci kilka epitetów na temat faceta zanim najedzie na tył zamrażarki po lody i włączy jakąś komedię romantyczną. Ale zamiast tego ona po prostu się na mnie patrzy jakby wyrosły mi dwie dodatkowe głowy. Albo więcej. Wygląda na tak oburzoną, że trudno powiedzieć co o mnie myśli. Poza tym, że myśli źle. Naprawdę źle. - Żartujesz sobie ze mnie? – Krzyczy, kiedy wreszcie może wydobyć z siebie głos. – Czy Ty sobie ze mnie kurwa żartujesz? - Co? – Wiem, że brzmię obronnie ale trudno tak nie brzmieć, kiedy ona krzyczy prosto w moją twarz. – Mamy inne myślenie. Co jest w porządku. To znaczy, może mieć swoje zdanie, swój sposób załatwiania różnych spraw. Ale to nie oznacza, że musi mi się to podobać albo, że mam się angażować w związek z nim kiedy nie zgadzam się ze sposobem jego postępowania. Pomyślałam, że lepiej będzie zakończyć to zanim zajdziemy za daleko, niż martwić się o nasze różnice później. Tak zaszokowałam Tori, że zajmuje jej kilka długich chwil, żeby zamknęła swoje usta. Potem mija kolejnych kilka minut zanim potrząsa głową i mówi, - Jesteś idiotką. - Dlaczego? Bo nie skaczę z radości słysząc ofertę Ethana Frosta? Bo nie umieram z potrzeby wskoczenia mu do łóżka? - Nie. Bo umierasz z pragnienia, żeby wskoczyć z nim do łóżka i właśnie sabotowałaś całą sprawę! - To nie prawda! - Naprawdę? – Brzmi na bardziej zirytowaną niż kiedykolwiek do tej pory. – Widziałam jak zachowywałaś się będąc z nim ostatniego wieczora. Sposób w jaki się rozjaśniałaś kiedy dotykał Twojej dłoni, albo oplatał ramię wokół Ciebie. Nigdy nie widziałam Cię takiej, z nikim. Chcesz tego mężczyzny więc to naturalne, że bierzesz nogi za pas przy pierwszej okazji. - Nie uciekam od niego. Po prostu wybieram nie bycie z nim bo… - Z powodu jednego incydentu, którego nawet nie rozumiesz. - Nie było Cie tam.

115

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Nie i Ciebie też tam nie było. Nie tak naprawdę. Nie brałaś udziału w początkowej fazie projektu, byłaś dopiero przy finalizacji. – Tori wzdycha i klepie mnie po kolanie. – Słuchaj, rozumiem. Widziałaś zimną wersję Ethana, kiedy rozmawiał z tymi ludźmi i to Cię przestraszyło. Sprawiło, że zaczęłaś myśleć o tym co przytrafiło się Milsowi i Twojemu tacie. Może to wszystko zlało się w jedno. Ale on nie jest taki. On jest Ethanem kurewskim Frostem, facetem o którym słyszałam od miesięcy kiedy szukałaś stażu. Wielbiłaś go zanim go poznałaś, byłaś całkowicie oczarowana wszystkimi rzeczami, które robił dla dobroczynności i środowiska. Tym jak traktuje swoich pracowników. - A teraz zachowujesz się jakby był Szatanem we własnej osobie i to tylko z powodu spotkania biznesowego. Nawet jeśli wszystko pozostałe – dobroczynność, świadczenia pracownicze, jego model biznesowy – są takie same jak zawsze były. - Myślisz, że szukam w nim wad? - Myślę, że jesteś tylko człowiekiem. I się boisz. W Twoim przypadku to całkiem normalne, że próbujesz znaleźć w nim coś złego, zanim zaangażujesz się zbyt głęboko. Ale uważam także, że skorzystałaś z pierwszej okazji jaką znalazłaś, żeby dać mu kosza bez możliwości wyjaśnienia z jego strony, bo to był po prostu Twój sposób na wyjście z tego. Nie mówię nic więcej a Tori nie naciska na mnie. Jest wystarczająco mądra, żeby wiedzieć, że potrzebuję czasu na przetrawienie tego. Nie sądzę, że ma rację, ale wiem, że od momentu kiedy odesłałam blender – z listem i innymi rzeczami osobistymi - byłam kłębkiem nerwów. Widząc sposób w jaki potraktował Trifecte sprawił, że prawie natychmiast przestałam się zamartwiać, dał mi coś większego na czym mogłabym się skupić. Coś, na co nie chcę patrzeć nigdy więcej. Ale czy to jedno spotkanie było wystarczającym powodem – wystarczającym dowodem – żebym go odcięła w sposób jaki to zrobiłam? Szczególnie, że znam te wszystkie wspaniałe rzeczy, które zrobił przez te lata? Lub jeśli Tori ma rację? Czy ja po prosu użyłam tego jako wymówki, żeby uwolnić siebie z sytuacji, bo byłam zbyt przerażona, że skończy się źle? Nie wiem. Nie sądzę, ale to nie znaczy, że nie zrobiłam tego podświadomie. Tori pozwala mi rozmyślać przez chwilę, kiedy zamawia obiad z Greckiej restauracji. Ale kiedy interkom brzęczy oznajmiając, że przesyłka dotarła, decyduje, że czas zakończyć rozmyślania. Ciągnie mnie aby obejrzeć Crazy Stupid Love, i gdzieś pomiędzy jedzeniem sałatki greckiej, humusu, winogron, i dyskusją o tym jakie niesamowite byłoby zlizywanie lodów z czteropaka Ryana Goslinga, zostałam wplątana w pomoc przy farbowaniu włosów Tori. Normalnie farbuje włosy w salonie, ale zgaduję, że to co tym razem chce z nimi zrobić jest zbyt pokręcone, bo jej stylista Geoff odmówił zrobienia tego. Nigdy wcześniej nie powiedział jej „nie”, bez względu na to jak bardzo szalony kolor wybrała i jestem trochę w szoku, że tym razem udało mu się postawić na swoim.

116

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Przynajmniej dopóki nie widzę niezliczonych pudełek farb, które Tori kładzie przede mną na stoliku i wtedy zdaję sobie sprawę, że ma zamiar pofarbować włosy na kolory tęczy. Nagle sama nie jestem tego pewna. Nie wiem dlaczego, ale bardziej normalne wydaje mi się, żeby miała zielone albo fioletowe włosy, ale tak jest. Posiadanie wielokolorowych włosów wydaje mi się czymś bardzo dziwnym. Mówię jej to, ale ona tylko się śmieje. – Kto powiedział, że nie mogę być dziwna? Mam dwadzieścia jeden lat. Jeżeli teraz nie mogę poszaleć to kiedy? Dobry argument, ale mimo to obstawiam swoje zdanie. – Jesteś pewna, że wpuszczą Cię do budynku gdzie pracujesz, jeżeli przemalujesz włosy? Macha swoją ręką i wiem co ma na myśli, nawet jeżeli nie wypowiada słów na głos. Jeżeli w jej pracy komuś się to nie spodoba to po prostu odejdzie i znajdzie coś innego. To nie tak, że martwi się o płacenie rachunków czy o cokolwiek. Nie żebym narzekała, biorąc pod uwagę, że to jej pieniądze sprawiły, że mogłam w ten ostatni tydzień – i wszystkie moje przyszłe tygodnie - pracować we Frost Industries. W końcu zgadzam się przemalować włosy mojej najlepszej przyjaciółki na kolory pisanek Wielkanocnych – nie żebym nie miała co do tego wątpliwości. Jest to długi, czasochłonny proces. Po pierwsze dlatego, że zajmuje nam godzinę pozbycie się jej aktualnego ciemnożółtego koloru, a po drugie kolejne godziny zajmuje nam pomalowanie poszczególnych kosmyków włosów na kolory tęczy, zaczynając od pieprz-mnie-czerwonego do niebieskiego typu Ethan Frost. Kiedy kończymy a ona zmywa resztki farby a następnie układa włosy, muszę przyznać, że efekt jest jednocześnie piękny jak i uderzający. Jakby była całowana przez tysiąc tęcz – albo spadła głową w dół do paczki Skittelsów. Tak czy siak, wygląda niesamowicie. Noc kończymy koło 3 nad ranem z kubełkiem lodów Cherry Gracia. Kiedy pochłaniam ostatnią łyżeczkę lodów zaczynam sobie gratulować, że ostatnie godziny spędziłam bez myślenia o Ethanie, ale ta myśl rujnuje moje osiągnięcie. Nagle jedyne o czym mogę myśleć to wyraz obrzydzenia, który widziałam w jego oczach w ciągu ostatnich minut naszej rozmowy. Rozczarowanie. Tak jakbym to ja była tą, która wszystko popsuła, a nie on. Może w jego oczach jestem. Co jest kolejnym powodem dla którego ta rzecz między nami by nie wyszła. Widzimy świat na różne sposoby. Co oznacza, że Tori się myli. Nie byłam tchórzem, nie uciekałam dlatego, że coś poczułam. Po prostu zrobiłam to co robię najlepiej. Byłam pragmatyczna. Przygotowałam plan. Jego realizacja powinna sprawić, że poczuję się lepiej, ale zamiast tego dołuje mnie. Co jedynie sprawia, że jestem jeszcze bardziej zdeterminowana, żeby o tym nie myśleć. Zapadając się głębiej w kanapę, kładę głowę na ramieniu Tori i oglądam jak Cary Elwes szturmuje zamek w Narzeczonej dla Księcia. Po raz pierwszy odkąd obejrzałam ten film kilka lat temu, ta scena mnie nie rozśmiesza.

117

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 ~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~ Budzę się wczesnym porankiem w sobotę słysząc głośne walenie. Wciąż jestem na kanapie, w połowie zaplątana z Tori, odkąd usnęłyśmy na niej i szukałyśmy wygodnych pozycji. - Co jest, do cholery? - Jęczy Tori kiedy podnosi się do pozycji siedzącej. Odgarniam ciężkie kurtyny włosów z moich oczu, a potem natychmiast myślę, że zrobiłam to niepotrzebnie, kiedy promienie słoneczne rażą mnie w oczy, co sprawia, że zaczynają mnie palić. - Nie mam pojęcia. – Odpowiadam zakopując twarz w dłoniach w desperackiej próbie powstrzymania bólu. Walenie staje się głośniejsze, a Tori jest tą, która je identyfikuje. – Ktoś jest przy drzwiach. - Oh. Racja. – To rytmiczne walenie faktycznie było pukaniem. Trąca mnie swoją stopą. – Nie zamierzasz otworzyć? - To Ty jesteś ekstrawertyczką. Jeżeli ktoś puka tak wcześnie rano w sobotę, to obie wiemy, że to do Ciebie. - Racja. – Jęczy odrobinę, kiedy zwleka się z kanapy – Tak w ogóle to która godzina? – I potyka się idąc w kierunku drzwi. W sekundzie, kiedy jej nie ma, padam twarzą na jej stronę kanapy i wciągam na głowę poduszkę. Jeżeli mam szczęście, ktokolwiek to jest, zajmie Tori przez kilka minut a ja będę mogła wrócić do snu. Słyszę głosy w pobliżu drzwi zauważając, że moja współlokatorka rozmawia z większym ożywieniem niż ma to zwykle w zwyczaju. Co jest dobrym znakiem. Zamykam oczy, zaczynając odpływać. Potem jęczę, kiedy zaledwie kilka sekund później Tori zaczyna potrząsać mnie za ramię. - Czego? – Żądam bez wyciągania głowy spod poduszki. - To do Ciebie. Oczywiście, że do mnie. Jakie są szanse? Tego poranka, kiedy jedyne czego chcę to spać i użalać się nad sobą jest tym, kiedy ktoś rzeczywiście przychodzi do mnie. Podnosząc róg poduszki niewyraźnie patrzę na parę zużytych jeansów z dziurą na kolanie. - Która godzina? - Dziewiąta, - mówi Tori. - Idź sobie, - mówię do nóg, które stoją przede mną. Jest zbyt wczesna pora, żebym siliła się na bycie miłą. Ale nawet kiedy to mówię, dreszczyk świadomości przepływa wzdłuż mojego kręgosłupa i wprost do mojego serca, które nagle zaczyna bić zbyt szybko.

118

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Kac? – Pyta mnie ciepły, męski głos ociekający rozbawieniem. Oczywiście, znam ten głos. Rzucając poduszkę na podłogę zmuszam się do przejścia do pozycji siedzącej. Nawet zmuszam się do otworzenia oczu szerzej niż w małe szczelinki. Natychmiastowy ból sprawia, że nie jestem w humorze. – Śpiączka lodowa. – Wskazuję na dwa puste opakowania, które znajdują się na stoliku do kawy. - Miło. – Mówi Ethan ze śmiechem w głosie. – Zawsze sam jem lody Phish Food. - Nie przyznawałabym się do tego będąc na Twoim miejscu. To kolejny minus dla Ciebie. - Nie wiedziałem, że wybór smaków lodów to taka ważna sprawa. Kręcę głową ze smutkiem. – A wyglądałeś na takiego obiecującego, młodego mężczyznę. Kątem mojego zmaltretowanego oka widzę jak Tori wymyka się do swojego pokoju. Tchórz. To na tyle jeżeli chodzi o solidarność, którą oferowała mi w połowie pudełka naszych lodów. Przepuszczam, że to była tylko cukrowa gadka. - Ubieraj się. - Ethan mówi do mnie. – Mamy kilka miejsc do odwiedzenia. Spoglądam na niego z płaskim, niedowierzającym wyrazem twarzy. Tak jakbym miała iść z nim gdziekolwiek. – Co Ty tu w ogóle robisz? Myślałam, że powiedzieliśmy sobie wszystko ostatnim razem. - Musiałem Ci przynieść blender z powrotem. – Wskazuje na stolik od kawy i po raz pierwszy zauważam pudełko Vitamix. – Dostałem Twoją przesyłkę. - Ugh. – Ponownie chowam głowę w poduszce. Jedyną rzeczą gorszą od tego, że Ethan widzi mnie w takim stanie jest to, że ja widzę go będąc w takim stanie po tym jak dostał moją przesyłkę, która dość dosadnie ogłasza moje zainteresowanie nim. Po tym jak się pokłóciliśmy. Tym razem sięga w dół i wyrywa poduszkę z moich rąk. Potem siada na kanapie, odgarnia włosy z mojej twarzy. - Bardzo podobają mi się rzeczy, które mi wysłałaś. Nie odpowiadam mu. Zamiast tego skupiam cały mój gniew na tym nieszczęsnym blenderze. – Dlaczego ciągle dajesz mi tą rzecz, kiedy jasno dałam Ci do zrozumienia, że jej nie chcę? - Zbilansowane odżywianie jest bardzo ważne. - Zbilansowane odżywianie nie musi iść w parze z blenderem. - Ale smakuje lepiej kiedy tak jest. – Chwyta mnie za dłoń i ciągnie dopóki nie staję na nogach w przestrzeni między jego nogami. – Idź się ubierz. Postawię Ci śniadanie.

119

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Co jeśli nie chcę śniadania? – Brzmię jak nadąsane dziecko, ale prawda jest taka, że nie obchodzi mnie to. Jestem zmęczona i smutna i zażenowana i rozdrażniona, wszystko to zmiksowane w jedną całość. - To będzie długi dzień bez niego. - Co sprawia, że sądzisz, że gdziekolwiek z Tobą pójdę? Uśmiecha się. – Mój urok? Mój dowcip? Moja hojna dusza? - A ja myślałam, że podobała mi się Twoja pokora. Ethan się śmieje, a dźwięk ten ogrzewa mnie pomimo mojej determinacji, aby trzymać się z dala od niego. Ale prawda jest taka, że jest czarujący i dowcipny, i cholernie trudno jest mu nie odpowiadać, kiedy w tak oczywisty sposób próbuje powrócić do moich łask. Nic dziwnego, że ma taką siłę przebicia w świecie biznesu. Nikt zbyt długo nie mógłby się upierać przy swoim w trakcie rozmowy z nim. - Gdzie się wybieramy? – Pytam kiedy kieruję się do swojego pokoju – niespodzianka, niespodzianka - żeby się ubrać. Zaczynam myśleć, że moim przeznaczeniem jest dawanie temu facetowi tego czego chce. To niepokojąca myśl, taka którą będę później wyczerpująco analizowała. Póki co, zadowolę się myśleniem o śniadaniu. W szczególności o francuskich tostach. - Nie podoba mi się, że możesz myśleć o mnie źle. – Idzie za mną wzdłuż korytarza i staje w progu mojego pokoju. – Chcę Ci coś pokazać. Grzebię w komodzie, wyciągając majtki i stanik, kiedy spoglądam na niego. Daję mu punkty za to, że patrzy się na mnie a nie na strzępki niebieskiej koronki w moich rękach. Ale, pewnie widział więcej damskiej bielizny niż ja – i dużo bardziej seksowniejszej niż moja. Myśl ta przygnębia mnie trochę więc ją odganiam - do tego samego miejsca, w którym zakopuję wszystkie moje pozostałe wątpliwości i obawy odnośnie całej tej sytuacji między mną a Ethanem. Dla kogoś kto zwykle idzie przez życie z twardą głową, ze szczegółowym planem na każdą ewentualność, staję się całkiem niezłym mistrzem unikania. To niezbyt dobre spostrzeżenie. - Naprawdę sądzisz, że możesz pokazać mi coś co zmieni moje zdanie odnośnie tego co wydarzyło się wczoraj? Jego oczy ciemnieją do kolor głębokiego niebieskiego, z wyrazem bólu, z którym jestem dobrze zaznajomiona – ale którego nie sądziłam, że zobaczę w jego oczach. Instynktownie podchodzę do niego. Kładę delikatnie jedną dłoń na jego bicepsie a drugą na jego policzku. – Co to jest? Co jest nie tak?

120

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Przez długie sekundy nie odpowiada. Zamiast tego, po prostu stoi tam i patrzy na mnie, milion różnych demonów spogląda na mnie z jego znajomych oczu. Ale potem mruga, potrząsa głową i wszystko wraca do normy. Ethan uśmiecha się do mnie, mówi mi, że codzienne ubrania będą dobre na nasze wyjście. Pogania mnie, żebym wzięła szybko prysznic. Jest dobry w tym co robi, tak dobry, że dopiero kiedy stoję pod gorącym strumieniem wody uświadamiam sobie, że nie odpowiedział na moje pytanie.

121

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 15 Ze wszystkich miejsc, do jakich wyobrażałam sobie, że Ethan może mnie zabrać, najmniej spodziewałam się odwiedzin w szpitalu dla weteranów, znajdującym się blisko Balboa Park. A jednak tu jesteśmy, wjeżdżając na parking jego niebieską Teslą Roadster. - Co tutaj robimy? – Pytam kiedy zatrzymuje się na miejscu parkingowym niedaleko wejścia do budynku. - Zobaczysz. Obchodzi samochód i otwiera dla mnie drzwi zanim nawet mogę pomyśleć o tym, żeby złapać za klamkę. Potem jego dłoń jest na moich plecach a on prowadzi mnie do wielkiego budynku, wyglądającego na hiszpańską architekturę, z otaczającymi go palmami, które stwarzają wrażenie jakby były wartownikami. Czuję ciepło jego dłoni przenikające przez cienką bawełnę mojej koszulki i jest część mnie, która pragnie wygiąć się w łuk pod jego dotykiem, jak kot. Nie mogę nic na to poradzić. Choć wiem, że jest dla mnie nieodpowiedni, że to między nami nie może zajść dalej, nie mogę zrobić nic oprócz uwielbiania jego dotyku na moim ciele. Tego mrowienia, iskier elektryczności, które przepływają przez moją skórę, bez względu na miejsce w którym jego ciało styka się z moim. Uczucie jego palców, szorstkich i odrobinę pokrytych odciskami, kiedy przesuwają się po mojej delikatnej skórze. Mocnego a jednocześnie delikatnego uścisku, w którym mnie trzyma za każdym razem gdy jesteśmy razem. Zanim mogę się nad tym lepiej zastanowić – zanim mogę się powstrzymać – pochylam się ku niemu. Dopasowuję swoje ciało do jego tak, że jestem utulona w zgięcie jego ramienia, mój bok delikatnie dotyka jego. Na ten kontakt Ethan wydaje głęboki dźwięk i jego ręka przesuwa się, aż trzyma mnie za biodro, teraz całe jego ramię jest owinięte wokół mnie. To dobre uczucie. Ale wszystko związane z tą chwilą sprawia, że czuję się dobrze. Letnie słońce ogrzewa nas. Delikatna bryza morska bawi się naszymi włosami. Ramię Ethana jest owinięte tak władczo, tak czule wokół mnie - jakbym była dla niego najcenniejszą rzeczą na świecie. To nie prawda, ale teraz nie ma to znaczenia, nie tutaj. Nie kiedy tak łatwo jest mi uwierzyć, że coś dla niego znaczę i że mimo tych wszystkich różnic między nami może być dobrze. Ten

122

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 jeden raz, tylko na teraz, chcę zostać tutaj, w tej chwili i pozwolić przyszłości samej o siebie zadbać. Automatyczne drzwi przy wejściu do szpitala otwierają się kiedy pochodzimy. Naprzeciwko nas jest biurko dla odwiedzających, a dwóch mężczyzn, którzy przy nim pracują wołają Ethana po imieniu, kiedy wchodzimy. Są wojskowymi i widać, że leczą się z jakichś dość okropnych obrażeń, a ze sposobu w jaki na niego patrzą wyraźnie widać, że uważają go za najlepszą osobę jaką kiedykolwiek spotkali. Może nawet najlepszą osobą na całym świecie. Jeszcze bardziej oczywisty jest fakt, że uczucie to jest odwzajemnione. Ethan przedstawia mnie im, a następnie wdaje się w ożywioną rozmowę z każdym z żołnierzy odnośnie ich harmonogramu fizjoterapii i nowego leczenia, któremu się poddają – dzięki uprzejmości rządu Stanów Zjednoczonych i Frost Industries. W końcu rozmowa się kończy i bierzemy windę, aby dostać się na górę, na oddział oparzeń. Są tutaj zarówno pokoje prywatne jak i duże pokoje wypełnione licznymi łóżkami z żołnierzami. Prywatne pokoje są dla tych, którzy są w początkowej fazie leczenia, kiedy zakażenie jest dużym problemem, podczas gdy zbiorowe pomieszczenia są dla tych, którzy mają już za sobą większość niebezpiecznych etapów. Ethan nie wchodzi do prywatnych pokoi – ryzyko infekcji jest zbyt wielkie – ale zabiera mnie do sal zbiorowych. Tutaj również zna większość pacjentów. Kiedy idziemy wzdłuż pokoju, zatrzymujemy się przy każdym łóżku, rozmawiamy z każdym żołnierzem – nawet z tymi, których Ethan nie zna. Niektóre rozmowy dotyczą ich obrażeń, szpitala, jak przebiega proces ich zdrowienia. Ale większość z nich skupia się wokół innych rzeczy, na przykład jakie szanse ma drużyna Padres w World Series, albo o dniach otwartych obozu treningowego Chargers. Ethan przedstawia mnie każdemu mężczyźnie do którego podchodzimy i jestem tak zafascynowana nimi i ich historiami jak on sam. Szczerze mówiąc, nigdy wcześniej nie znałam wielu wojskowych i nie myślałam zbyt dużo o tych, których znam. Ale kiedy przechadzam się po tej sali, i widzę poświęcenie każdego z tych mężczyzn, dla kraju, dla Ameryki, nie mogę nic na to poradzić, ale czuję podziw. Po raz pierwszy myślę o tym co wiem o przeszłości Ethana i jak ona ukształtowała go do człowieka jakim jest dzisiaj. Oh, wszyscy znają historię małego Ethana Frosta, syna prawdziwego bohatera Ameryki. Jego zdjęcia w wieku jedenastu lat, pięknego, formalnego chłopca siedzącego z dziadkami, kiedy otrzymywali pośmiertny Medal Honoru jego ojca, pojawiły się na okładkach każdej gazety i każdego politycznego magazynu w kraju. Cholera, w całym Zachodnim świecie. Byłam zbyt młoda, żeby zwrócić na to uwagę kiedy to się stało, ale to nie oznacza, że nie znam historii jego ojca, członka Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, który uratował wiceprezydenta i innych ważnych polityków z niestabilnej i śmiertelnej sytuacji na Bliskim Wschodzie. To wciąż jedna z pierwszych informacji, która się pojawia kiedy wpisujesz w Google nazwę Frost Industries, a wiadomości telewizyjne i gazety wciąż wywlekają tą 123

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 historię podczas uroczystości politycznych albo kiedy Ethan trafia do nagłówków gazet w związku z nowym wynalazkiem albo działalnością dobroczynną. Śmierć jego ojca, którą poniósł w wyniku katastrofalnych obrażeń, których nie można było leczyć w szpitalu polowym przy użyciu dostępnych na tamten dzień technologii, była powodem dla którego Ethan zaczął robić to co robi. To sprawia, że wciąż szuka lepszych technologii, lepszych leków, lepszej nauki dla wojskowych i cywili, i to jest to co doprowadziło go do posiadania jednej z najnowocześniejszych technologii badań w kraju. Zgaduję, że również to sprowadza go tutaj, do tego szpitala dla weteranów wojennych, do spędzania czasu z tymi żołnierzami, którzy stracili tak wiele podczas ich własnej służby dla tego kraju. Jesteśmy w połowie drugiego rzędu łóżek kiedy pojawia się mężczyzna z wieloma pasami na ramionach i potrząsa naszymi dłońmi. Ethan przedstawia mi go jako doktora Andrew Mitchell’a, kapitana Marynarki Wojennej, który opowiada za ten szpital. - Przepraszam, że przeszkadzam Ethan, ale mogę zająć 10 minut Twojego czasu? Jest coś o czym chciałbym z Tobą porozmawiać w skrzydle chirurgicznym. Ethan wygląda jakby miał mu odmówić, ale wiem, że jest zainteresowany tym co doktor Mitchell ma do powiedzenia. To miłe uczucie wiedzieć, że stawia mnie na pierwszym miejscu, ale nie musi tego robić. Nie tutaj. - Idź. – Zachęcam go. – Poradzę sobie, posiedzę z Victorem i Alejandro. Uśmiecham się do dwóch żołnierzy, między których łóżkami właśnie stoję. Obaj zostali ranni w zamachu bombowym na drodze w Afganistanie. Alejandro ma oparzenia trzeciego stopnia na ponad 60 % powierzchni swojego ciała, podczas gdy Victor miał „szczęście” i poparzenia zajmują 30% jego ciała. Oczywiście oparzenia te znajdują się głównie na górnych częściach jego ciała – torsie, ramionach, twarzy. Są Marines z Camp Pendleton, ogromnej bazy na północ od San Diego, dlatego też zostali tu przeniesieni na leczenie jak tylko ich stan się ustabilizował. Zostaję z nimi na kolejne dwadzieścia minut – dyskusja doktora Mitchella z Ethanem jest wyraźnie bardziej zawiła, niż myśleli. Rozmawiamy o ich rodzinach, oceanie, muzyce, Ethanie. Obaj mają na jego temat jedynie bardzo dobre zdanie, nie mogą powiedzieć o nim nic złego. - Wiesz, że to z jego powodu jest to najlepiej wyposażony szpital dla weteranów wojennych na świecie, prawda? – W pewnym momencie mówi Alejandro. – Jest tutaj co tydzień, upewniając się, że dyrektorzy mają wszystko czego potrzebują i kiedy tego potrzebują. - Dodatkowo, zawsze rozmawia z weteranami. - Mówi mi Victor. – O ich doświadczeniach na polu walki, o ich obrażeniach. O tym co myślą, że działa w ich leczeniu, a co nie. Nie słucha tylko doktorów. Rozmawia z nami, chce wiedzieć co my myślimy, nawet jeśli jesteśmy tylko pomrukiem z linii frontu. 124

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Oczywiście, że to robi. Ich słowa mnie nie zaskakują, nie po tym jak zobaczyłam w jaki sposób odnosi się do każdego spotkanego żołnierza. Sposób w jaki ich słucha, naprawdę słucha, bez względu na to co mówią. Zbyt wielu z nas ma tendencję do lekceważenia chorych ludzi, do myślenia o nich jak o kimś gorszym. Fakt, że Ethan tego nie robi jest jedną jego najlepszych cech, przynajmniej według mnie. Mimo to, nie mogę się powstrzymać przed drażnieniem Victora i Alejandro. – Wiecie, ja już jestem z nim na randce. Nie musicie go tak zachwalać. Victor się śmieje. – Po prostu robimy co możemy, żeby pomóc swojemu bratu. - To widać. Kiedy stąd wyjdziesz powinniśmy Ci załatwić pracę w dziale PR we Frost Industries. Założę się, że zdziałałbyś cuda z jego reputacją. Alejandro się śmieje. – Pewnie tak by się stało. Ale kiedy stąd wyjdę to wracam do domu, do Chicago. Mój tata ma tam sklep z częściami samochodowymi. Sądzę, że się ustatkuję, zdobędę licencję mechanika. - Chcesz naprawiać samochody? – Pytam, ponieważ to zawsze była moja sekretna pasja. Miles nauczył mnie wszystkiego o tym jak działają silniki jeszcze zanim poszłam do liceum, nawet pozwolił mi pomóc mu w naprawie tego co było jego dumą i radością w tamtym czasie – Shelby Mustang z 1967. Nigdy przy żadnym projekcie nie bawiłam się tak dobrze jak przy tym. Kochał tamten samochód – a potem mój ojciec przegrał go podczas gry w pokera. - Myślę, że tak. Kiedy byłem młodszy chciałem zobaczyć świat i wstąpienie do Marines pozwoliło mi na to. Ale odkąd zostałem ranny zacząłem myśleć, że miłą odmianą byłby powrót do domu. Żeby mieć szansę na zbudowanie pewnych rzeczy zamiast ich rozdzierania. - Jak dla mnie brzmi to na całkiem dobry plan. Uśmiecha się. – Tak myślisz? - Oczywiście. Nie ma to jak odrobina smaru pod Twoimi paznokciami, od razu wszystko staje się lepsze. Spogląda na moje paznokcie, które aktualnie są pomalowane na delikatny róż. – Co Ty wiesz o smarze pod paznokciami? - Więcej niż sądzisz. Zagłębiamy się w dyskusję na temat silników, która sprawia, że cała nasza trójka szczerzy się z radości. Victor nie zna się zbytnio na naprawianiu samochodów ale jest zachwycony całą moją wiedzą w tym temacie. On i Alejandro po kolei wypytują mnie co bym naprawiła, gdyby auto zachowywało się jakiś określony sposób. Wiem wszystko oprócz dwóch pytań. Alejandro jest w środku wyjaśniania mi co pominęłam przy rozmyślaniu o drugim pytaniu kiedy Ethan wraca do mnie. Stoję twarzą do Alejandro, plecami do drzwi, ale mimo to wiem dokładnie, w której sekundzie Ethan się do mnie zbliża. Jest w powietrzu jakaś elektryczność, 125

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 prąd, który pochodzi od niego i przepływa wprost na mnie, za każdym razem kiedy jest w pobliżu. To brzmi szalenie, ale nie znam lepszego sposobu na opisanie tego jak moje ciało reaguje kiedy on jest blisko, każdy mój nerw drży w oczekiwaniu na jego dotyk – jakikolwiek kontakt. Odwracam się do niego z uśmiechem na ustach i instynktownie biorę jego dłoń, którą do mnie wyciąga. – Chłopaki, dobrze się zaopiekowaliście moją dziewczyną? – Pyta Victora i Alejandro. - Myślę, że bardziej to ona się nami opiekowała. - Mówi mu Victor. – Lubię ją. Powinieneś ją przez jakiś czas trzymać blisko siebie. - Próbuję to robić. – Ethan unosi jedną ciemną brew. – Jakieś sugestie odnośnie tego jak mógłbym to osiągnąć? - Pozwól jej się pobrudzić. - Mówi mu Alejandro, jednocześnie puszczając mu oczko. - Że co? – Druga brew dołącza do pierwszej i mam wrażenie, że ranny lub nie, Alejandro jest w niebezpieczeństwie otrzymania porządnego kopa w dupę. Nie jestem urażona ponieważ wiem dokładnie co miał na myśli więc kładę w uspokajającym geście dłoń na ramieniu Ethana. - Twoja dziewczyna lubi smar. – Kontynuuje Alejandro. – Lubi brudzić swoje dłonie. Powinieneś jej znaleźć jakiś samochód do naprawy. Założę się, że spodobało by się jej to. - Uwielbiałabym to. - Mówię mu pochylając się w jego stronę aby pocałować go w jego wciąż gojący się policzek. – Ale sama mogę sobie kupić samochód, żeby go naprawić, dziękuję bardzo. - Uh, oh. - Victor mówi złośliwie. – Znalazłeś sobie jedną z tych feministek Ethan. Lepiej traktuj ją właściwie albo Cię zostawi. - Uwierz mi, zamierzam. - Sięga przed siebie, potrząsając dłonie obu mężczyzn. Również Victora całuję w policzek zanim odchodzimy. - Hej, Chica! – Alejandro woła mnie. – Wróć kiedyś i odwiedź nas! Odwracam się do niego z uśmiechem, - Taki mam zamiar. Uważaj na siebie, okej? Mruga do mnie. – Zawsze to robię. - Przepraszam, że nie było mnie tak długo. - Mówi do mnie Ethan kiedy mówimy do widzenia ostatnim żołnierzom w sali. – Andrew ma kilka interesujących pomysłów odnośnie technologii przeszczepów kości nad którymi pracujemy. Chciałem się upewnić, że rozumiem co do mnie mówi zanim pójdę w poniedziałek do działu Badań i Rozwoju z jego pomysłami. - W porządku. Nie mogłeś mnie zostawić z lepszym towarzystwem. - To było widać. Wyglądałaś jakbyś naprawdę się dobrze bawiła. 126

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Tak było. Alejandor i Victor są wspaniali. To naprawdę porządni faceci. - Z pewnością bliżsi twojemu wieku niż ja. Zdezorientowana odwracam się aby na niego spojrzeć. – Nie wiem co to ma oznaczać. Przez kilka długich chwil studiuje moją twarz i więcej niż raz wygląda jakby miał coś powiedzieć. Ale koniec końców po prostu potrząsa swoją głową i prowadzi mnie z powrotem do windy. Nie mówi nic dopóki nie wychodzimy ze szpitala i idziemy przez parking do samochodu. – Zorientowałaś się już dlaczego Cie tutaj przywiozłem? - Frost Industries zrobiła wiele dobrego dla tego szpitala. Nie potrzeba eksperta, żeby wiedzieć, że ich wyposażenie jest jednym z najnowocześniejszych. Lekceważąco macha ręką. – Nie przyprowadziłem Cię tutaj, żeby zaimponować Ci moją działalnością dobroczynną. To najmniejsze z moich zmartwień. Nie jestem pewna jak na to zareagować. Czy ma na myśli, że ma gdzieś imponowanie mi? Albo po prostu myśli, że działalność dobroczynna nie jest dobrym sposobem aby to zrobić? Tak czy inaczej, jestem prawie pewna, że powinnam czuć się urażona. Tylko, że on wygląda na tak zirytowanego, sfrustrowanego, że trudno mi czuć cokolwiek innego poza zainteresowaniem. - Więc, powiedz mi. Co chciałeś, żebym zobaczyła? - Te patenty, o które się tak wkurzyłaś, te z Trifecty. Wiesz po co one były? Nie wiem. Oczywiście, są związane z medycyną, ale podczas spotkania ludzie określali je po ich oficjalnych numerach, nigdy po ich zastosowaniu. I moja część badań nie była związana z nimi w żaden szczególny sposób. Przeglądałam starsze sprawy, precedensy, które były ustanowione zanim jeszcze te patenty zostały wymyślone. Kiedy staje się oczywiste, że nie mam o niczym pojęcia, Ethan przesuwa sfrustrowanym ruchem swoją rękę przez włosy. Potem przechodzi obok swojego samochodu i idzie na skraj parkingu. Jesteśmy na skraju Balboa Park, kulturalnej mekki San Diego. Jesteśmy otoczeni przez muzea i teatry, ogrody botaniczne a nawet światowej sławy Zoo. Ethan staje tam patrząc przez długą chwilę na otaczającą nas zieleń i krajobraz, zanim się do mnie obraca. - Odnoszą się do sztucznej regeneracji skóry. Czy wiesz co to oznacza? W milczeniu kręcę głową, zafascynowana pasją i determinacją widoczną w jego oczach. - Oznacza to, że te patenty były kluczem do złagodzenia cierpienia, każdego człowieka, którego dzisiaj poznałaś – tylko, że Trifecta jest zbyt mała i zbyt nieskuteczna, żeby coś z nimi zrobić. Technologie zawarte w tych patentach sprawią, że rany oparzeniowe będą się szybciej goiły, że będą mniej niebezpieczne, a w połączeniu z badaniami prowadzonymi 127

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 przez moich naukowców będą również zmniejszać przynajmniej o połowę blizny z którymi ci mężczyźni będą zmuszeni żyć. To oznacza mniej bolesne blizny, mniejsze oszpecenie, mniejsze prawdopodobieństwo wdania się infekcji we wczesnych etapach leczenia. Możesz uważać mnie za bezdusznego drania, który chciał przejąć te patenty, domagał się ich. Ale wszystko co widzisz to ta rodzina i to co mogą stracić. A tak naprawdę nie tracą zbyt wiele. Zapłaciłem bardzo dobrą cenę za ich produkty, dałem im więcej pieniędzy niż są warte akcje ich firmy. Bo wiem co oznacza stracenie czegoś co ma dla Ciebie bardzo duże znaczenie. Ale nie mam luksusu, żeby patrzeć tylko na nich, aby martwić się o to co kilku facetów w garniturach zrobi jeżeli zarobią dwadzieścia milionów dolarów na wynalazku, zamiast na przykład pięćdziesięciu, które mogliby zarobić gdyby pozbierali swoje gówno do kupy. Nie kiedy mam setki, tysiące a nawet miliony ludzi zależnych od produktów, które wytwarza moja firma. Kiedy patrzysz na Trifecte widzisz ofiary. Ja widzę egoizm i niekompetencję. Ludzi, którzy są tak skoncentrowani na ich własnych kieszeniach i ochranianiu ich własnych interesów, że pozwalają tysiącom ludzi cierpieć niepotrzebnie. A to jest coś na co się nie zgadzam. Trzyma mój wzrok przez długi czas, potem chowa swoje dłonie w kieszeniach i odchodzi. Jego słowa rozbrzmiewają we mnie, sprawiają, że widzę rzeczy w zupełnie nowym świetle – dokładnie tak jak zamierzał. Nie sprawiły, że zmieniałam zdanie co do zostania prawnikiem własności intelektualnej, co do bronienia małych facetów przed zdominowaniem ich przez wielkie korporacje. Ale sprawiły, że ponownie przemyślałam to co się stało w tamtym pokoju konferencyjnym, że zrozumiałam, że każda historia ma dwie strony, nawet jeżeli nie widzę jednej z nich. Ethan mógł być bezwzględny wobec Trifecty, ale nie był bezduszny. Nie na dłuższą metę. Zrozumienie tego sprawia, że cała ta sprawa nabiera nowego znaczenia. Jak mogłaby nie skoro dosłownie przed chwilą poznałam tych cierpiących mężczyzn? Kiedy widziałam, że Alejandro krzywił się przy każdym ruchu, albo kiedy Victor odpływał w trakcie naszej rozmowy bo dostał taką dużą dawkę środków przeciwbólowych? Gdyby udało mi się znaleźć sposób aby ulżyć im w bólu, zrobiłabym to. Oczywiście, że tak. Chcę przeprosić, ale nie wiem jak. Nie wiem co powiedzieć, żeby naprawić to co powiedziałam mu wczoraj. „ Przepraszam” nie wydaje się być wystarczającym słowem. Ale to oczywiste, że czeka aż coś powiem. Chociaż nie patrzy na mnie, mogę to stwierdzić po jego sztywnych ramionach. Z tego jak zaciska swoje pięści w kieszeniach spodni. Z tego jak ściska swoją szczękę. Myślę o powiedzeniu jakichś kwiecistych przeprosin ale jednak decyduję się naprawdę i mam nadzieję, że to wystarczy. - Mój brat jest geniuszem. Nie mam na myśli tego, że jest bardzo inteligentnym facetem. To znaczy, że jest genialny, tak bardzo, że nie można nawet wiarygodnie ustalić jego poziomu IQ. Albo przynajmniej tak mówią Ci wszyscy psycholodzy u których był. - W każdym razie, odkąd tylko pamiętam wymyślał różne rzeczy. Kiedy byliśmy mali to były jakieś głupie rzeczy, które sprawiały, że się śmiałam. Albo takie, które sprawiały, że nasze 128

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 codzienne obowiązki były łatwiejsze. Nic wielkiego. Ale kiedy dorośliśmy zainteresował się globalną komunikacją i wydajnością energetyczną. Jak telekomunikacja wszystko zmienia i jednocześnie jak jedna komórka wykonuje cholernie dobrą robotę w niszczeniu całej planety. Więc postanowił znaleźć sposób jak naprawić problem zanieczyszczeń telekomunikacyjnych. Oczywiście, nie jest jedyną osobą na świecie zainteresowaną tym zjawiskiem. Wszystkie ważne firmy telekomunikacyjne się tym interesują. Ale ciągle jego pomysły są cholernie dobre. Opracował kilka rzeczy, pokazał je mojemu ojcu, który obiecał je przedstawić paru osobom, które znał. To było przed tym jak zaczął swój własny biznes oparty na wynalazkach mojego brata. Widzisz, Miles nigdy nie chciał pracować dla amerykańskich korporacji. Po prostu chciał robić to co robił i był szczęśliwy zarabiając tyle pieniędzy aby wystarczyło mu na zapłacenie rachunków, mały garaż gdzie mógłby także majstrować przy samochodach. - To stąd Twoje zainteresowanie tym. – Ethan po raz pierwszy mi przerywa. - Tak. – Postanawiam zbadać grunt, przysuwam się bliżej niego. Nie sięga po mnie ale także się nie odsuwa. Jak na razie to wystarczy. – W każdym razie, na początku mój tata sądził, że to co robi Miles nie jest wiele warte. Sprzedawał jego pomysły tu i tam za kilka tysięcy dolarów. „ Pieniądze do ręki” jak mawiał. A potem te firmy, które kupiły pomysły praktycznie za darmo – kto wiedział po co to robili i, że wykorzystywali go tylko dlatego, że mogli – zarabiały na nich masę pieniędzy. Bardzo dużo pieniędzy. A mój tata się wściekł. Obwiniał Milsa za to, że nie wiedział ile warte są jego pomysły. Obwiniał firmy, za to, że go robiły w konia. Ogólnie, obwiniał wszystko i wszystkich oprócz siebie samego, za to, że mój brat został oszukany. To wtedy zdecydował się założyć własną firmę jak tylko dostali niezbędne do tego pieniądze. Nie trzeba dodawać, że to moje czułe miejsce. To dlatego chcę być adwokatem specjalizującym się w prawie własności intelektualnej i dlatego skoczyłam Ci do gardła bez zrozumienia całej sytuacji. Nie powinnam była tego robić i przepraszam. W tym miejscu przerywam bo dalsze mówienie mogłoby być niebezpieczne. Zabrałoby mnie do tematów o których naprawdę nie chcę rozmawiać z nikim, nawet z Ethanem. - Nadal sądzisz, że źle postąpiłem. - Mówi nie patrząc na mnie. - Tego nie powiedziałam. - Nie musiałaś. - Myślę, że są dwie strony każdej historii i sądzę, że Twoje powody dla których robisz to co robisz są bardzo przekonywujące. I nie, nie sądzę, że źle postępujesz. Po prostu nie jestem pewna czy w 100% masz rację. Przez długie chwile nic nie mówi, a potem kiedy się odzywa, jego słowa są dla mnie kompletnym zaskoczeniem. – Mogę z tym żyć jeśli i Ty możesz. Myślę o moim bracie, moim ojcu, o tym całym gównie, które było w moim życiu odkąd tylko pamiętam. A potem myślę o tym czułym sposobie w jaki trzyma mnie Ethan. Dotyka mnie. Całuje mnie. I wiem, że na to jest tylko jedna odpowiedź. – Cholera, pewnie, że mogę.

129

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 16 Jego ramiona mnie oplatają, a potem zaczyna mnie całować, jego usta przesuwają się po moim czole, policzkach, szczęce, moich ustach, szyi. Przechylam głowę do tyłu, żeby dać mu większy dostęp, a potem jęczę kiedy rozrzuca delikatne pocałunki na moim obojczyku. - Twoje serce bije szybko. - Mówi mi, kiedy składa więcej pocałunków w zagłębieniu mojego gardła, gdzie szybko bije mi puls. - Zastanawiam się dlaczego. Uśmiecha się do mnie. – Nie wiem. Może powinniśmy to zbadać. - Myślałam, że już to robisz. Składa więcej pocałunków przy podstawie mojej szyi, wysuwa swój język i liże moje usta, moją szczękę, to wrażliwe miejsce za uchem. Potem przykłada dwa palce do mojej tętnicy szyjnej. – Teraz bije jeszcze szybciej. Podnoszę dłoń do środka jego klatki piersiowej, czuję stały ale gwałtowny rytm jego serca. - Twoje wcale nie bije wolnej. - Nie spodziewałaś się chyba niczego innego, kiedy mam Cię przyciśniętą do siebie, taką miękką i seksowną i tak słodko pachnącą? - Wow. - Mówię z udawaną powagą. – Jakie to gładkie z Twojej strony. - Nie wspominając, że urocze. Patrzę w dal udając zainteresowanie krajobrazem. Nawet udaje mi się fałszywie ziewnąć. - Więc tak to chcesz rozegrać, hmmm? – Chwyta mnie za dłonie, delikatnie odwraca mnie do siebie. Patrzę na niego, tak prawdziwie na niego patrzę i uświadamiam sobie, że cały ten mrok – oddalenie – które było widoczne w jego wzorku przez cały dzień, zniknęło. W jego miejscu jest jasność do której jestem tak przyzwyczajona. I coś jeszcze. Coś więcej. Nie wiem co to jest i nie mogłabym tego opisać nawet gdybym chciała. Ale cokolwiek to jest powoduje, że na nowo cała drżę. Powoduje, że zapiera mi dech w piersi a mój mózg powoli przenosi się w rejony, gdzie zaczyna się roztapiać. A potem mnie całuje, naprawdę całuje i nic w moim życiu nigdy nie było od tego lepsze.

130

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Pochylam głowę, otwieram się na niego. Rozkoszuję się czuciem jego warg. Kuszących. Biorące wszystkie połamane części mnie, które mam do zaoferowania i dające mi w zamian części jego. Oplatam wokół niego ramiona, szarpię jego prostą białą koszulkę dopóki nie udaje mi się wyciągnąć jej z jego spodni. Chcę go czuć, chcę położyć dłonie na tej ciepłej, złotej skórze. Chcę przesunąć palcami po jego ciele i czuć jak drży od mojego dotyku. Ethan wstrzymuje oddech kiedy w końcu przyciskam dłonie do twardej, muskularnej płaszczyzny jego pleców. Nie ma między nami nic, żadnej przeszkody w postaci ubrania, abym mogła go dotykać. Przesuwam palce w górę jego kręgosłupa, potem w dół. Zataczam koła, przesuwając się do przodu, do jego sześciopaku i do delikatnej, małej ścieżki, która rozciąga się od jego pępka w dół i ginie pod paskiem nisko zawieszonych jeansów. Chcę za tym podążyć, wniknąć głębiej dopóki go dotykam. Dopóki jego długi, twardy penis jest w mojej dłoni i niosę mu tą samą przyjemność, którą on już mi dał. Zamykam oczy i opieram się o niego. Mocniej przyciskam usta do jego aby pogłębić pocałunek, nawet kiedy mój kciuk przesuwa się w przód i tył po wrażliwej skórze jego brzucha. Ethan jęczy nisko a ja chcę się posunąć dalej. Chcę upaść przed nim na kolana, wziąć go w moje usta i poczuć ekstazę, która w nim pulsuje. Ale nawet kiedy o tym myślę, nawet kiedy wyobrażam sobie jakby to było mieć Ethana w swoich ustach, w gardle, w mojej głowie pojawiają się inne obrazy. Obrazy Brandona zmuszającego mnie do opadnięcia na kolana, jego dłoni zaplątanej w moich włosach, kiedy jego usta wymawiały ohydne słowa i żądania. Natychmiast sztywnieję a pożądanie które czuję znika w przestrzeni pomiędzy jednym a drugim oddechem. Ethan opuszcza swoje ramiona, robi krok w tył, a następnie uśmiecha się smutno, kiedy wkłada swoją koszulkę z powrotem do jeansów. - Sprawiasz, że zapominam, że jesteśmy na parkingu, w biały dzień. Czuję jak moje ramiona opadają z ulgi. Tak, mówię sobie. Pozwól mu myśleć, że przestałam dlatego, że jesteśmy w takim a nie innym miejscu, a nie dlatego, że jestem tym kim jestem. Nie z powodu przeszłości, której nie mogę przezwyciężyć bez względu na to jak bardzo tego chcę. - W porządku? – Pyta, kiedy nic nie mówię. Jego dłoń muska moje ramię i przesuwa się w dół dopóki nie dotyka mojej dłoni. Potem splata swoje palce z moimi. - Tak. – Mój głos jest nadal ochrypły – z pożądania i strachu, nie jestem pewna, które uczucie przeważa. Postanawiam nie rozwodzić się nad tym. Po co się przejmować, kiedy robienie tego nie da mi więcej odpowiedzi niż już mam? - Chcesz się stąd wydostać? 131

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Myślę o jego pytaniu, powtarzam je sobie w kółko w głowie. Potem dochodzę do bardzo nieoczekiwanego wniosku. – Wiesz co naprawdę chcę zrobić? - Co? Wskazuję na punkt po drugiej stronie zieleni, głęboko w serce Balboa Parku. – Chcę iść o Zoo.

~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~

Godziny później odwracam się do Ethana i pytam. - Więc, co sądzisz? Spogląda na kapelusz pingwina, który mam na głowie, a potem mówi. - Sądzę, że bardziej podobał mi się kapelusz w stylu flaminga. - Flaminga? Serio? – Sięgam po niego i zamieniam z pingwinem. – Nie sądzisz, że jest zbyt różowy? - To flaming. Powinien być różowy. - Ale nie gryzie się z moimi włosami? Nie sądzę, żeby czerwony i różowy mogły iść razem w parze. A przynajmniej nie tak blisko. Przez chwilę, Ethan w ogóle nie reaguje. Potem odchyla głowę i się śmieje i śmieje w sposób w jaki nigdy wcześniej nie słyszałam. Na początku czuję się trochę urażona, ale nie zabiera mi zbyt dużo czasu, kiedy zaczynam się śmiać razem z nim. Radość Ethana jest właśnie taka – totalnie zaraźliwa. Spędziliśmy miły dzień w Zoo. Widzieliśmy żyrafy i zebry, hipopotamy i niedźwiedzie polarne. Dostrzegliśmy nawet nową młodą pandę. Była absolutnie urocza, taka cenna i malutka. Teraz jesteśmy w sklepie z upominkami, gdzie Ethan nalegał, aby iść, żeby kupić mi pamiątkę z naszego dnia spędzonego razem. Początkowo się opierałam, ale tak naprawdę chciałam mieć coś co przypominałoby mi dzisiejszy dzień tak bardzo jak on chciał ją dla mnie kupić. Więc stwierdziłam, że do diabła z tym wszystkim i spędziłam ostatnie pół godziny szukając najbardziej absurdalnej pamiątki jaką tylko mogę znaleźć. - Może żabę? – Pytam sięgając po olbrzymi zielony kapelusz, który ma przyczepioną równie gigantyczną żabę. Ethan rozważa mój wybór. - Nadal głosuję za flamingiem. Wzdycham gwałtownie. – W takim razie niech będzie flaming. - Podaję mu go z rozmachem a potem obserwuję jak w prostej linii zmierza do kasy, żeby za niego zapłacić. 132

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Przechadzam się po sklepie, kiedy czekam, aż zapłaci za kapelusz i w pewnym momencie staję przed jedną z tych staromodnych maszyn na monety. Tego rodzaju, gdzie wkładasz pięćdziesiąt centów i jedno-centówkę, a maszyna rozciąga ją i drukuje na niej taki wzór jaki chcesz. Nie wiem co mną powoduje, ale grzebię na dnie torebki w poszukiwaniu jakichś drobnych i wkładam je do maszyny. Wybieram wzór pandy, ponieważ Ethan był tak samo jak ja zafascynowany tym małym facecikiem, a następnie pociągam za uchwyt, dopóki moja błyszcząca, rozciągnięta jedno-centówka nie wychodzi. Nie jest to kapelusz z flamingiem, ale musi się nadać. Przynajmniej na razie. Wsuwam ją do kieszeni chwilę przed tym jak Ethan do mnie podchodzi trzymając w ręku torbę na zakupy. – Jesteś gotowa do wyjścia? - Pewnie. – Sięgam po torbę. – Ale absolutnie nalegam na noszenie tego kapelusza w domu. - Byłbym zasmucony gdybyś tego nie robiła. I pamiętaj, po prostu ignoruj wszystkich, którzy mówią, że gryzie się z Twoimi włosami. Wystawiam na niego język, próbując zabłysnąć. Ale on po prostu pochyla się do przodu i mnie całuje, ssąc mój język głęboko do swoich ust. To takie dobre uczucie, że zaczynam się topić, otwierać się na niego, ale Ethan się odsuwa zanim mogę zrobić coś więcej poza przyciśnięciem swojego ciała do jego. Co jest dobre – jesteśmy na środku zatłoczonego sklepu, ponad połowa klientów ma poniżej dwunastu lat. W drodze do auta zadowalam się zwykłym trzymaniem go za rękę, i jest taka szczęśliwa – taka spokojna – po naszym wspólnie spędzonym dniu, że to cud, że nie uciekam przed swoją własną mocą. Wiem, że to była zwykła wycieczka do zoo, ale jest coś w widzeniu zrelaksowanego Ethana i spędzaniu z nim czasu, że to trafia do mnie. Sprawia, że sama się relaksuję. Całe to gówno z którym muszę się zmagać w pracy, z moimi rodzicami, z moją własną psychiką pozostaje totalnie w tyle przy tym słonecznym, idealnym popołudniu. Nawet paparazzi stojący blisko wyjścia z zoo nie mogą zepsuć mojego nastroju. Ethan delikatnie warczy widząc ich wtargnięcie, przyciąga mnie blisko do siebie, ale mogę powiedzieć, że i on ma to gdzieś. Cholera, biorąc pod uwagę jego sławę pewnie jest do tego przyzwyczajony. Poza tym, to nie tak, że jestem na tyle interesująca albo sławna, żeby zrobili nam dużo warte zdjęcia. Nawet jeśli je zrobią zapewne opiszą mnie jako nową przyjaciółkę Ethana albo nadadzą mi jakiś inny śmieszny pseudonim. Co mnie nie obchodzi – nie potrzebuję i nie chcę dodawać sławy do mojego już popieprzonego życia. Mój pełen energii nastrój trwa przez praktycznie całą drogę do domu, ale im bardziej zbliżamy się do La Jolla tym bardziej moje myśli zwracają się do tych wszystkich spraw i rzeczy, których nie mogę zmienić. Myślę o szpitalu dla weteranów i o tych wszystkich mężczyznach, których dzisiaj poznałam. Niektórzy z nich – jak Alejandro czy Victor – są w naprawdę dobrym nastroju, ale inni są kompletnie zniszczeni tym co ich spotkało. Zobaczenie tego było dewastujące, a jeszcze bardziej dewastujące było zrozumienie, że nie mogę zrobić nic aby im pomóc. - Jak dajesz sobie z tym radę? – Pytam Ethana kiedy skręcamy w La Jolla Shores Drive. 133

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Daję sobie radę z czym? - Z tą presją. Z ciężarem tych wszystkich oczekiwań. Wszyscy wiedzą, że Frost Industries czyni cuda, ale zawsze jest więcej cierpienia do leczenia, więcej bólu do zatrzymania. Jak możesz poradzić sobie ze świadomością, że nie ważne jak ciężko będziesz pracował, bez względu jak wielu ludziom pomożesz, zawsze będą inni dla których nic nie będziesz mógł zrobić? - Dzięki temu, że nie wierzę w to, że nigdy nie będę mógł im pomóc. Dzięki temu, że zawsze szukam kolejnego cudu, kolejnego przełomu, dzięki któremu w jakiś sposób uda się uratować kogoś kogo nie można było ocalić rok wcześniej. Albo dziesięć lat temu. Piętnaście, dwadzieścia. Mój umysł powraca myślami do ojca Ethana i zdaję sobie sprawę, że Ethan robi to samo. Czy we Frost Industries jest produkt, który mógłby uratować życie jego ojca? Chcę o to zapytać, ale jeszcze na to za wcześnie. To zbyt osobiste. Więc to nie moja sprawa. - Czy to działa? – Pytam. - Co? - Wyobrażanie sobie przyszłości, którą chcesz mieć? Wierzenie w to tak bardzo, że w pewnym sensie staje się to dla Ciebie prawdą? - Nigdy nie myślałem w ten sposób. - Mówi po chwili. – Ale to idealny opis tego o czym mówię. - Nie mi należą się wyrazy uznania. – Doradczyni z kampusu, z którą miałam sesje raz w tygodniu przez cały mój pierwszy rok na studiach mówiła do mnie te słowa po każdym zakończonym spotkaniu. Powiedziała mi, że powinnam wyobrazić sobie przyszłość jaką chcę mieć, wolną od bólu z przeszłości i, że pewnego dnia to się urzeczywistni. To nie będzie proste, nie będzie szybkie. Ale w końcu tam dotrę. Nie wiem czy kiedyś jej uwierzyłam, ale wzięłam sobie do serca jej radę. Zaczęłam planować życie, którego pragnęłam zamiast tego które miałam. I teraz jestem tu, studiuję to co chciałam. Mam staż tam gdzie chciałam. Noszę kapelusz z flamingiem i siedzę obok jednego z najbardziej intrygujących mężczyzn jakiego kiedykolwiek znałam. Tak, mogło być o wiele gorzej. - Naprawdę chcesz wiedzieć jak radzę sobie z presją? – Pyta mnie Ethan, kiedy robi kilka skrętów w krótkim odstępie. - Oczywiście, że tak. – Nagle chcę dowiedzieć się o nim wszystkiego. Wszystkiego co specjalne a także wszystkiego co przyziemne. Chcę wiedzieć wszystko co sprawia, że jest jaki jest.

134

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Jeszcze jeden zakręt i przejeżdżamy w górę ulicą, którą dwie noce temu razem spacerowaliśmy. Rozpoznaję domy, szczególnie te monstra z chromu i szkła, które tak bardzo podobały się Tori. - Jedziemy do Twojego domu? – Drżę kiedy dreszcz niepokoju przechodzi wzdłuż mojego kręgosłupa. Ignoruję go odmawiając spędzenia życia w cieniu kilku złych wspomnień z przeszłości. - Planowałem zabrać Cię na obiad a potem do domu, ale skoro jesteś naprawdę zainteresowana tym jak utrzymuję pewne sprawy w perspektywie… - Bo jestem. - Więc tak, jedziemy do mojego domu. Kilka sekund później skręca na podjazd do swojego domu. Mruczy do siebie, kiedy wystukuje kod do bramy i nie trzeba być geniuszem, żeby zobaczyć, że niezbyt to lubi. Mogę zobaczyć jak to będzie. Ethan nie jest wielkim fanem chowania się za murami – jest otwarty zarówno jako osoba prywatna jak i w biznesie i zawsze taki był. Więc mogę sobie wyobrazić, że 2,5 metrowe ogrodzenie i olbrzymia żelazna brama działają mu na nerwy. Co rodzi pytanie, dlaczego je ma? - Firma ubezpieczeniowa mnie zmusiła. - Odpowiada krótko kiedy prowadzi auto w górę podjazdu do sześcio miejscowego garażu. Gdzie wszystkie miejsca są zajęte. Nie daje mu czasu na zatrzymanie się i podziwianie jego skarbów mimo, że garaż jest wypełniony prawdziwymi pięknościami. Ma jasno czerwone Porsche Panamera Hybrid, elektryczno niebieskie BMW ActiveHybrid 750 i Lexusa LS 600hL. Rozmowa odnośnie podjęcia działań przyjaznych ekologii przenosi się na zupełnie nowy poziom – Ethan ma w swoim garażu cztery z najbardziej zielonych, najdroższych samochodów na całym świecie. Pięć jeżeli mam rację, że czarne Porsche Cayenne, które stoi w ostatnim boksie również jest hybrydą. Co oznacza, że jedynym nie przyjaznym środowisku samochodem, który się tu znajduje jest żółte Ferrari 250 GTO, przy którym stoję wystarczająco blisko aby go dotknąć. Nie żebym się ośmieliła to zrobić. - Czy to jest to co myślę? – Szepczę pochylając się w dół, żeby lepiej się przyjrzeć. Prawie jęczę, kiedy widzę charakterystyczne wnętrze, następnie zaciskam dłonie za plecami, żeby mnie nie kusiło aby go dotknąć. Albo próbować go ukraść. - Naprawdę znasz się na samochodach. – Ethan brzmi na zaskoczonego, ale jestem zbyt zajęta powstrzymaniem się przed polizaniem jego Ferrari, żeby czuć się tym urażona. - Nie musisz się znać na samochodach, żeby wiedzieć co to za auto. Wyprodukowano tylko trzydzieści sześć sztuk tego modelu. Oczywiście, bez liczenia wszystkich podróbek, które powstały później. - Wiesz, on nie gryzie. Możesz go dotknąć. 135

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Pragnienie aby to zrobić wręcz we mnie pulsuje. Chcę podnieść maskę, zajrzeć do środka i sprawdzić czy jest tak samo pięknie zbudowany jak mówią wszystkie magazyny i strony internetowe. Ale boję się, że w chwili gdy położę na nim swoje łapy miną godziny zanim Ethan mnie od niego odciągnie. - Nie, w porządku. – Staram się nie brzmieć na zawiedzioną. – Raczej wolałabym, żebyś odpowiedział na moje pytanie. - Nie patrz tak smutno. Będą inne szanse. – Gdy tym razem kładzie dłoń na tyle moich pleców i prowadzi mnie do domu jestem ledwo zaskoczona. Przyzwyczajam się do jego dotyku. Szkoda, że nie wiem czy to dobrze czy źle. - Gdzie je znalazłeś? – Pytam rzucając ostatnie spojrzenie na Ferrari. Lśni w świetle, które zostało wbudowane w garażu. - Nie wiem czy powinienem być zadowolony czy obrażony, że jesteś pod większym wrażeniem mojego samochodu niż mnie. Nie przejmuję się zaprzeczeniem tego co oczywiste. Ale mówię. - Powinieneś być zadowolony. Większość kobiet nie miała by pojęcia jakie wspaniałe jest to, że posiadasz jedno z tych cacuszek. Zwęża oczy, kiedy rozważa moje słowa. – Okej, przekonałaś mnie. Wchodzimy do domu a następnie idziemy krótkim, szerokim korytarzem, który prowadzi do ogromnej, bardzo nowoczesnej kuchni. Mimo, że kocham gotować tak jak dziewczyna z sąsiedztwa – pewnie nawet bardziej – ale sądzę, że fakt, że aż rwę się do powrotu do garażu, mówi o mnie wiele. - Jesteś głodna? - Nie bardzo. Lody które mu kupiłeś w zoo zawierały tyle kalorii, że utrzymają mnie przy życiu przez następny weekend. – Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że zjadłam cały kubełek Cherry Gracia ostatniej nocy. Kiedy w końcu zacznę od nowa biegać, moje serce i tyłek nie będą wiedziały co je uderzyło. - Nie martw się. Odpracujesz to. – Uśmiech Ethana jest nikczemny, kiedy popędza mnie przez kuchnię i jadalnię w której znajduje się stół, który bez problemu pomieściłby dwadzieścia cztery osoby. Nawet nie znam dwudziestu czterech ludzi, których chciałabym mieć blisko siebie a Ethan urządza intymne kolacje i praktycznie nie musi robić nic aby ich zabawić. To nie mieści mi się w głowie i podkreśla jak bardzo jesteśmy różni na wiele, wiele sposobów. Etahn wydaje się nie zauważać mojego dyskomfortu odnośnie jego przyjaciół i mebli. Jest zbyt zajęty otwieraniem ogromnych, podwójnych drzwi, które stanowią dużą część tylnej ściany w jadalni. - Chodź. - Mówi do mnie. – Tutaj możesz się przebrać.

136

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Zalewa mnie ulga bo jego słowa nie mają seksualnego podtekstu – nie to, że myślę, że rzuciłby się na mnie czy coś – wciąż jestem jeszcze trochę nieufna, kiedy wychodzę na jego ogromne patio. Na wprost mnie znajduje się gigantyczny basen i szesnaście leżaków plażowych w tym samym niebiesko –szarym odcieniu co jego dach. - Będziemy pływać? - Pytam ostrożnie. W sumie to nie jest zły pomysł. Jestem trochę lepka po słonecznym popołudniu spędzonym w zoo a basen wygląda zachęcająco. Z wyjątkiem tego, że Ethan podszedł do zewnętrznej szafy znajdującej się przy końcu jednego z domków przy basenie, po prawej stronie posiadłości. I nie wyjmuje dla mnie kostiumów kąpielowych, żebym mogła je przymierzyć. Nie, on wyciąga pianki. - Nawet lepiej. - Mówi do mnie. – Idziemy surfować.

137

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 17 - Ale ja nie umiem surfować. - Nie martw się. Nauczę Cie. Spoglądam na ocean, na który mam doskonały widok z jego patio. Nie wspominając, że taki widok ma z każdego pokoju znajdującego po tej stronie domu. Widać na nim kilka całkiem ogromnych fal, które aktualnie zalewają całe miejsce i czuję trochę więcej niż zaniepokojona. Mój refleks nie jest zbyt dobry ostatnimi czasy. Wchodzenie do wrzącego, wkurzonego oceanu nie wydaje się być zbyt dobrym pomysłem. Ale Ethan wygląda na tak podekscytowanego, tak szczęśliwego, że nie mogę powiedzieć nie. To ja zapytałam jak znosi całą tą presję. A poza tym, może nie ufam oceanowi, ale ufam, że Ethan będzie czuwał nad moim bezpieczeństwem. Nie pozwoli mi utonąć. Czego skutkiem jest to, że kilka minut później znajduję się w przebieralni, próbując zorientować się jak do cholery włożyć tą piankę na bikini, które znalazłam w jednej z szuflad. Zdanie to wydaje się oczywiste, ale prawda jest taka, że jest to o dużo trudniejsze niż się wydaje. Ta rzecz jest napięta i czepliwa i bez względu na to jak bardzo się staram nie za bardzo chce się ułożyć tak jak powinna. Zamiast tego, przykleja się do najbardziej niepochlebnych miejsc a ja praktycznie zaczynam krzyczeć z frustracji. Ethan puka do drzwi więcej niż raz, żeby sprawdzić czy potrzebuję pomocy, ale nie ma szans, żebym otworzyła te drzwi, kiedy pianka dusi moje cycki i w jakiś sposób jednocześnie podnosi mój tyłek. Są pewne rzeczy, których facet nie powinien widzieć. Szczególnie, kiedy nie mogę się powstrzymać przed zastanawianiem się ile kobiet pożyczało od niego ten kombinezon – i jak wiele z nich wyglądało w nim lepiej ode mnie. W końcu udaje mi się dojść z tym do ładu, na tyle na ile potrafię i mam nadzieję, że Ethan nie będzie się za bardzo śmiał, kiedy mnie zobaczy. Otwieram drzwi aby znaleźć go czekającego na jednym z leżaków, dwie deski surfingowe leżą obok niego a także mały kosz piknikowy. Tak w ogóle, jak długo byłam w przymierzalni skoro miał czas, żeby to wszystko przygotować a na dodatek przebrać się w piankę? Decydując się odnieść do faktu, że to oczywiste, że ma w tym względzie dużo większą praktykę niż ja, powstrzymuję się przed przeproszeniem go za to, że musiał na mnie tak długo czekać. To on chce to zrobić. Ja jestem osobą, która ma ryzykować życiem tylko dlatego, że chcę mu zaimponować. I mam zamiar to zrobić w źle dopasowanym, żółtym kombinezonie. Nie jest to moja najlepsza godzina.

138

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Jednak Ethan nie narzeka, że musiał czekać. Tylko się uśmiecha i pokazuje, żebym podeszła bliżej. Co ostrożnie robię. Nie jestem pewna czy ufam wyrazowi jego twarzy. Ale wszystko co robi to chwyta tył mojego kombinezonu i delikatnie szarpie. Nagle czuję jakby wszystko przesunęło się na swoje miejsce – przód i tył – i od razu jest lepiej. - Dzięki. - Mówię mu rumieniąc się odrobinę. W tym momencie nie patrzę mu w oczy więc kładzie palec pod moją brodę i unosi moją głowę dopóki nasze spojrzenia się nie spotykają. – Proszę bardzo, - mówi chwilę przed tym jak pochyla się w dół i ociera swoje usta o moje. Potem, zanim nawet mam czas, żeby przetworzyć jego smak odchyla się. Wręcza mi deskę surfingową. Prowadzi nas na skraj swojej posiadłości. Sądziłam, że wyjdziemy przodem a potem w dół drogą na plażę, ale tutaj, na krawędzi klifu Ethan ma dla mnie kolejną niespodziankę, skaliste schody, wykute w samym klifie, które prowadzą do małej, prywatnej przestrzeni na plaży. Tutaj, w jednej z pierwszych, najdroższych posiadłości na świecie, położonych przy plaży Ethan ma swój własny, mały kawałek raju. Który jest doskonały. Ethan rzuca deskę blisko wody i ja robię to samo. - Jesteś gotowa? – Pyta, podniecenie błyszczy w jego oczach. - Ani trochę. – Odpowiadam. Śmieje się a następnie pozycjonuje moją deskę tak, że czubek skierowany jest do wody. – Okej, wskakuj. - Mówi mi. - A ja myślałam, że surfuje się w wodzie. - Dopóki nie nauczysz się odpowiedniej postawy, to nie. Inaczej utoniesz. – Wskazuje na deskę. – A teraz wskakuj. Nie marnuje czasu więc robię co mi każe, wyciągając się brzuchem na desce. Ale nawet tego nie potrafię zrobić dobrze, bo wtedy on klęczy obok mnie, mówiąc, żebym przesunęła się trochę do przodu, potem trochę do tyłu. Robimy to jakieś trzy, cztery razy, kiedy próbuje nauczyć mnie przyjmowania dobrej pozycji – pozycji, której nawet nie rozumiem – zanim wyrzucam ręce w górę. – Nie jestem głupkiem. Powiedz mi co powinnam zrobić a ja to zrobię. Nie dawaj mi tylko tych śmiesznych wskazówek bez żadnego wyjaśnienia. To nie dla mnie. Ethan przez chwilę studiuje mój wyraz twarzy, jakby próbował ocenić mój poziom irytacji – który jeżeli mam być szczera jest w tym momencie na krawędzi. Dochodzi do jakiejś decyzji, a potem mówi, - Dobrze, - i wskazuje na przód mojej deski. 139

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Widzisz jak w tym miejscu deska się odrobinę unosi? - Tak. - To dlatego, że jesteś zbyt blisko tyłu deski. Przesuń się do przodu, ale nie za bardzo tak, żeby ta końcówka dotknęła piasku, albo będziesz miała zły środek ciężkości. W surfingu chodzi o zachowanie równowagi. Jakby każdy idiota posiadający oczy nie mógł tyle zrozumieć. Jednak zagryzam zęby, żeby mu się nie odgryźć i koncentruję się na znalezieniu idealnego miejsca na desce. Jak Ethan go nazywa oczywiście bez cienia aluzji, słodkim miejscem. Staram się nie zarumienić, kiedy moje myśli wędrują w zupełnie inną stronę, która nie ma nic wspólnego z surfingiem a wszystkim co czuję, kiedy Ethan przede mną klęczy, jego język jest zanurzony głęboko we mnie. Kiedy znajduję to słodkie miejsce Ethan chwyta mnie, przesuwa na jedną stronę deski i unosi moją górną część ciała w górę, tak jakbym miała zrobić pompkę. Co w istocie robię. Tylko, że Ethan nazywa to wyskokiem i to obliguje mnie to zrobienia dużo więcej niż zwykłego poniesienia i opuszczenia ciała na ziemię. - W porządku. - Mówi mi, kiedy jestem w dobrej pozycji, łokcie ugięte i podwinięte palce. – Teraz podnoś się do góry dopóki nie wyprostujesz całkiem ramion. Patrzy czekając, aż zrobię dokładnie to co powiedział. - Dobrze. Powtórz to kilka razy. Przywyknij do uczucia, kiedy bierzesz ciężar ciała na swoje ręce i ramiona. Zaczynam mówić o tym, że wiem jak się robi pompkę, ale mimo, że teoria jest taka sama to jednak w praktyce nie jest to ta sama rzecz. Położenie dłoni nie jest dokładnie takie samo – to jest cięższe – i tak samo sposób w jaki mam trzymać stopy. Ponieważ celem nie jest podnoszenie się i opadanie jak w zwykłych pompkach. Celem jest stworzenie wystarczającego pędu, żeby w rzeczywistości postawić moje ciało w pozycji stojącej. Kiedy Ethan jest już zadowolony z mojej pozycji rozpoczynającej kładzie się na swojej własnej desce i pokazuje mi jak powinnam wyskoczyć, tak żeby moje stopy znalazły się dokładnie pode mną, lewa z przodu. W jego wykonaniu wygląda to na łatwe zadanie, ale kiedy próbuję to zrobić po raz pierwszy kończę upadając na bok deski, wymachuję rękami a moje nogi robią wszystko poza tym co powinny. Przygotowuję się na uderzenie w piasek ale Ethan łapie mnie zanim jestem w połowie drogi do ziemi. – Niezła próba, - mówi, szybko całując mnie w nos. Nagle nie czuję się aż tak niezgrabna i zakłopotana. Co sprawia, że się zgadzam kiedy mówi, - Spróbujmy jeszcze raz. W kółko muszę wykonywać wyskoki. W kółko tracę równowagę i spadam z boku deski, albo z tyłu deski, albo w ogóle w nią nie trafiam. Ethan jest niewiarygodnie cierpliwy i słodki, ale

140

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 kiedy za trzecim razem ląduję na piasku zamiast na desce nawet jemu ciężko powstrzymać śmiech. - Koniec! - Mówię mu przekręcając się na plecy, kiedy upadam na piasek. – Niektórzy ludzie po prostu nie są stworzeni do surfowania a ja jestem jedną z nich. - To nie prawda. Każdemu zajmuje chwilę załapanie jak powinno się wstawać z deski. Świetnie Ci idzie. - To dlatego wyglądasz jakbyś używał całej swojej koncentracji, żeby nie roześmiać mi się w twarz. - Nie całej mojej koncentracji. Tylko jej części. - Miło. – Przekręcam się na bok i zaczynam udawać, że go uderzam. Chwyta moją rękę zanim zderza się z jego ramieniem i rozwija moją pięść. Potem podnosi moją dłoń do ust i umieszcza w samym jej centrum długi pocałunek. Gdyby zrobił to ktoś inny to byłoby to tandetne. Ale w wykonaniu Ethana jest słodkie, seksowne i jednocześnie emocjonalnie niszczące. Moje palce zwijają się wbrew mojej woli, jakby i one chciały zatrzymać jego pocałunek tak długo jak to możliwe. - Co my robimy Ethan? – Wyszeptuję te słowa w powietrze, które nagle jest naładowane elektrycznością. Potrzebą. I czymś jeszcze, czego nie potrafię zdefiniować. - Nie wiem co Ty robisz, ale ja staram się jak cholera, żeby Cię poderwać. Poderwać. Ponownie słyszę to słowo, to samo, które poprzedniej nocy Tori wypowiedziała z takim rozmarzonym spojrzeniem. To sam o którym bałam się nawet myśleć w związku z Ethanem Frostem. Uwieść – z tym mogę sobie poradzić. Poderwać jest z całkiem innej bajki. Nie jestem pewna czy jestem za tym. - Hej. – Ethan kładzie palec pod moją brodę, unosi w górę moją twarz dopóki nie patrzę mu w oczy. – Nie chciałem Cię przestraszyć. - Wiem. – Strach jest moim problemem, nie jego. - Więc gdzie odpłynęłaś myślami? Gdzieś, gdzie nie może za mną podążyć. Gdzieś gdzie nie sądziłam, że ponownie się znajdę. Ale nie mogę tego powiedzieć, nie kiedy był dla mnie taki słodki. Sięgam w górę i tym razem to moja kolej aby go dotknąć. Moja kolej by objąć jego policzki moimi dłońmi i delikatnie dotknąć jego ust moimi. Początkowo Ethan opiera się i wiem, że chce zadać więcej pytań. Aby wniknąć głębiej w moją uszkodzoną psychikę i dowiedzieć się co sprawiło, że jestem tak pokręcona.

141

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Ale nie chcę go tam, nie chcę żeby zobaczył jak zniszczona jestem. Nie teraz, kiedy jestem zdesperowana aby poczuć jego ramiona wokół mnie i jego usta na moich. Jeszcze nie teraz, kiedy jestem tak daleka od pozwolenia mu na odejście. - Proszę. - Szepczę w jego usta. Proszę nie każ mi tego teraz robić. Proszę zaakceptuj to co mogę Ci dać. Proszę powiedz, że to wystarczy, że ja jestem wystarczająca. – Proszę. Jego usta rozdzielają się przy moim pierwszym szepcie, ale dopiero kiedy po raz drugi mówię „proszę” jego usta akceptują mój pocałunek. Więcej, witają go. Za każdym razem, kiedy się całowaliśmy to on był inicjatorem. Tym, kto kontrolował to co się dzieje, a ja kontrolowałam to co nie może się zdarzyć. Tym razem się zamieniamy rolami, a jeżeli oboje jesteśmy trochę niepewni czy ta zamiana będzie dobra, to nie zajmuje nam zbyt wiele czasu rozgryzienie tego problemu. Liżę jego usta, powoli, ostrożnie. Smakuje tak dobrze, czucie go jest takie dobre, że chcę tutaj zostać – tutaj, właśnie w tym momencie – na zawsze. Chcę rozkoszować się tym prezentem, który mi dał, odkryć je na tyle ile mogę zanim będę musiała go oddać. Oddać jego. I wiem, że w końcu będę to musiała zrobić. Ludzie pokroju Ethana Frosta nie są przeznaczeni dla mnie. Na tą myśl nieszczęście kotłuje się w moim żołądku, ale ją odpycham. Ignoruję ją. Może nie jestem w stanie zatrzymać na zawsze Ethana, ale mam go teraz i nie zamierzam zmarnować ani sekundy tego czasu na żale, gdybanie czy też myśli typu dlaczego – nie. Nie kiedy jest tyle dużo lepszych rzeczy do robienia. Z tą myślą zaczynam ssać jego dolną wargę. Delikatnie ją skubię. A potem rozkoszuję się jękiem, który brzmi jakby pochodził z samego serca Ethana. Tym razem, kiedy otwiera usta wślizguję się do środka. Dotykam jego języka swoim, raz, dwa razy, potem znów i znów kiedy wchłaniam jego miętowy i cytrynowy smak. Ponownie jęczy, nawet kiedy oplata swoje ramiona wokół mnie i przyciska swoje duże, silne ręce do środka moich pleców. Mogę czuć ciepło jego ciała nawet przez mój kombinezon i to uczucie jest tak dobre, że myślę o oddaniu mu kontroli, tak jak zawsze to robię w stosunku do niego. Ale kiedy odciąga swoje usta od moich aby złapać trochę powietrza, wiem, że nie oddam tej kontroli, którą mam nad tym mężczyzną. Nie teraz. Jeszcze nie teraz. Przesuwam się by odzyskać jego wargi i tym razem nie jestem delikatna. Zamiast tego przyciskam usta do jego w desperackiej próbie dostania się głębiej. Aby wziąć więcej. Aby dosięgnąć tak głęboko jak tylko mogę. Szczypie mnie w odpowiedzi, jego zęby zaciskają się na mojej dolnej wardze kiedy przyciąga mnie do siebie jeszcze bliżej. Teraz gryzę go ja, nie na tyle mocno, żeby go zranić ale zdecydowanie na tyle, żeby wiedział, że to nie zabawa. Jęczy i mruczy szczególnie podłe przekleństwo i poruszam się, żeby to wykorzystać.

142

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Zanurzam w jego ustach język, przesuwam go po jego zębach, jego języku, wewnętrznych stronach policzków. Chcę poczuć go całego, dowiedzieć się każdej możliwej rzeczy o tym mężczyźnie, który wciąż jest dla mnie zagadką praktycznie w każdej kwestii. Wciąż oczekuję, że przejmie kontrolę, wsunie mnie pod siebie i ugnie mnie do swojej woli. Z łatwością może to zrobić – jestem tak zdesperowana jego smaku, dotyku, że zrobię praktycznie wszystko, aby to dostać. Ale poza wplątaniem dłoni w moje włosy, aby trzymać mnie blisko, wydaje się być zadowolony, że to ja ustanawiam tempo. Wolność ta sprawia jedynie, że staję się jeszcze bardziej szalona. Trzymając usta na jego, wtapiam się w jego ramiona dopóki nie opada do tyłu opierając się na łokciach. Zaczynam się na niego wspinać, ale on szarpie się w tył zanim mogę usiąść na nim okrakiem. Ten nieoczekiwany ruch sprawia, że zastygam bojąc się, że w jakiś sposób zrobiłam coś nie tak. Minęło wiele lat odkąd wykonałam jakiś ruch w kierunku faceta, robiąc coś tak ewidentnie seksualnego i nie mam pojęcia co robię. Przekonana, że po raz kolejny zrobiłam z siebie idiotkę przed tym człowiekiem, odskakuję od niego na kilka kroków. Myślę o przeproszeniu, ale co niby powinna powiedzieć – Przepraszam, że chciałam na Ciebie wskoczyć? Sama myśl sprawia, że czuję się jeszcze bardziej upokorzona. Ale muszę coś powiedzieć. W końcu to ja go praktycznie zaatakowałam. Ale zanim mam szansę cokolwiek powiedzieć, jakiekolwiek słowo, zdaję sobie sprawę, że Ethan szczerzy się w uśmiechu – i to nie uśmiechem w stylu „jesteś idiotką”. Nie, jego uśmiech wyraża czystą zmysłowość, czystą cielesność i wygląda na nim cholernie dobrze. Tak dobrze, że na chwilę zapominam o swoim zawstydzeniu i po prostu się na niego patrzę. Jak mogłabym nie, skoro jest tak cholernie piękny? Zbyt piękny, serio, dla mnie, dla słów. Powinnam się zebrać i poddać zanim zrobię z siebie jeszcze większą idiotkę. Ale nie mogę. Jestem sparaliżowana, zarówno sposobem w jaki na mnie patrzy jak i jego aktualnym wyglądem. Jego oczy są ciemne koloru wzburzonego niebieskiego, wydaje się, że widzą to jaka jestem naprawdę, jego ciemne włosy są dzikie i rozwiane przez wiatr. Jednak, jeżeli mam być całkiem szczerza, moje palce są w takim samym stopniu odpowiedzialne za ten nieład na jego głowie jak bryza, która obecnie wieje wokół nas. Jego kości policzkowe są osadzone wysoko i są wyraziste, jego usta są różowe i spuchnięte od naszych pocałunków. I zapraszające. Tak bardzo zapraszające. Kiedy jego uśmiech się poszerza i pojawiają się dołeczki w jego policzkach – tak bardzo nie pasujące do jego twarzy w stylu upadłego anioła – wykorzystuję każdą uncję mojej silnej woli, żeby się nie pochylić ku niemu i nie wrócić do tego co robiliśmy zaledwie kilka sekund wcześniej. Kiedy w końcu odwracam wzrok od jego zbyt perfekcyjnej twarzy, po raz pierwszy zauważam, że Ethan nie stara się ode mnie odsunąć. W rzeczywistości robi coś odwrotnego.

143

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Patrzę z podziwem, kiedy wyciąga ręce z pianki zanim ściąga ten przylepny, niewygodny materiał w dół swojej klatki piersiowej i swojego wyrzeźbionego brzucha. Po raz pierwszy widzę go bez koszulki i rozumiałam, że popełniłam błąd dotykając go wcześniej. Ethan nie ukrywa pod swoim ubraniem sześcioraka. Nie, ten facet ma w pełni wypracowany dziesięciopak, coś co nie sądziłam, że istnieje poza magazynami czy filmami. Moje palce zaciskają się z potrzeby dotknięcia go. Pieszczenia go. Czucia go. Przez chwilę zanurzam się w fantazji, która obejmuje tylko jego abs i mój język i mimo, że nie jest wyszukana to na pewno spełnia swoje zadanie. Już czuję jak ślina zbiera mi się w ustach. W tym samym czasie Ethan nadal szarpie kombinezon, zsuwając go ze swoich bioder i nóg, a następnie całkiem go skopuje. Pod spodem nosi parę stosunkowo obcisłych bokserek, które wyjątkowo wyraźnie pokazują, że ma erekcję. Sięga po mnie, jego dłonie zaciskają się na górnej części moich ramion i czuję jak odzywa się we mnie alarm, kiedy obraca mnie tak, że jestem plecami do niego. Nie lubię kiedy mężczyzna jest za mną, nawet on – to sprawia, że czuję się bezbronna – ale mój strach znika, kiedy wyciska delikatne pocałunki na moim karku. - Twoja kolej. - Mruczy, jego ciepły oddech owiewa moje ucho. - Moja kolej? - Zabawianie się w kombinezonach nie jest czymś co nazwałbym wskazanym. Potem pociąga w dół mój zamek i powoli – oh tak powoli – zdejmuje ze mnie piankę. Trochę więcej czasu zajmuje zdjęcie mojej pianki niż jego, ponieważ całuje każdy uwolniony z niej kawałek mojego ciała. Moje ramiona, łopatki, górną część ramion, zagięcie łokcia, moje żebra. Próbuję stać prosto, ale nie mogę nic poradzić na te małe dreszcze, które przebiegają przeze mnie, kiedy otula mnie swoimi ramionami. Zaciska dłonie na moim gołym brzuchu. Wyznacza delikatnymi, słodkimi pocałunkami ścieżkę wzdłuż mojego kręgosłupa. Liże miejsce pod paskiem mojego bikini, kiedy jego dłonie przesuwają się w górę by objąć moje piersi. Głośno sapię, wyginam się w łuk, kiedy jego kciuki głaszczą moje sutki. Natychmiast twardnieją a on się delikatnie śmieje, zdyszanym dźwiękiem radości, który sprawia, że drżę jeszcze bardziej. - Przestań mnie drażnić. - Sapię pomiędzy dwoma urywanymi oddechami, kiedy delikatnie ściska moje sutki, okręca je między kciukiem a palcem wskazującym dopóki czuję jakbym zaraz miała postradać rozum. - Dziecinko, to nie jest drażnienie się. – Upada na kolana, przesuwa językiem w dół w mojego kręgosłupa, aż do dołeczków u jego podstawy. Potem przenosi się jeszcze niżej, liżąc moją skórę przy pasku od dołu bikini, jednocześnie kontynuując zdejmowanie mojej pianki, w dół bioder i nóg. - W takim… w takim razie co to jest? 144

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Przyjemność. – Delikatnie szczypie mnie w pupę, co sprawia, że chichoczę nawet, kiedy czuję ciepło przepływające przeze mnie. – Czysta, niczym nie skażona przyjemność. Nie mogę z tym dyskutować, nie kiedy całe moje ciało jest zatopione w jednych z najbardziej niesamowitych wrażeń. Ethan ciągle mnie całuje, dotyka, głaszcze – wszędzie – dopóki ostatnie resztki niepokoju powoli mnie opuszczają i pozostaje we mnie jedynie pożądanie. Potrzeba. Ethan chyba wie instynktownie kiedy moja obawa znika, ponieważ jego dotyk staje się mocniejszy, bardziej agresywny. Jego palce zanurzają się za krawędź dołu od bikini, przesuwając się lekko po krzywiźnie mojego tyłka i bioder zanim zataczając kółka kierują się na przód mojego ciała. Wzdycham głośno na pierwsze przesunięcie jego palców na mojej płci, sztywnieję wbrew sobie. W swojej głowie wiem, że dotykał mnie tam już wcześniej i, że dał mi w ten sposób niesamowitą przyjemność. Ale nic nie mogę z tym zrobić – ta pozycja sprawia, że jestem przestraszona jak cholera. Tak niesamowicie przypomina tamtą noc z Brandonem, który zmusił mnie do uklęknięcia i zaszedł mnie od tyłu, że mam problemy z odseparowaniem przeszłości od teraźniejszości. Wspomnienia mnie zalewają – strach, ból, bezradność – i sztywnieję jeszcze bardziej. Nie mogę powstrzymać paniki. Staram się je zignorować, odepchnąć je. Stale przypominam sobie, że to Ethan, słodki, delikatny Ethan, który zawsze był dla mnie miły. Który nigdy nie zrobił nic, żeby mnie zranić. Ale jest już za późno. Brandon już jest w mojej głowie i czuję jak lęk krąży w moim ciele. Przekształca pożądanie w panikę, potrzebę w rozpacz. Staram się wydobyć z siebie słowa przez moje nagle zaciśnięte gardło. Nie. Stop. Przestań. Ale wydaję z siebie jedynie niski, niewyraźny dźwięk, który nie ma sensu dla nikogo, nawet dla mnie. Wstyd przepływa przeze mnie. Minęło pięć lat, pięć lat wypełnionych kursami samoobrony i terapii i uczeniem się jak nie być ofiarą, i teraz jestem tutaj, w miejscu w którym zaczynałam. Nie potrafię cieszyć się z kochania się z miłym, hojnym człowiekiem a także nie potrafię znaleźć słów aby go powstrzymać. Ale Ethan nie jest Brandonem, nie w żaden sposób i okazuje się, że nie potrzebuje słów. Ten jeden, rozpaczliwy dźwięk wystarcza, żeby się odsunął, opuścił ręce. - Dziecinko? Dobrze się czujesz? Łzy palą mnie w gardle i czuję jak zbierają się w moich oczach ale nie pozwalam im popłynąć. Nie płakałam od czasu kiedy to się wydarzyło i nie mam zamiaru zrobić tego teraz. To co stało się z tamtym draniem może mieć wciąż moc, żeby mną wstrząsnąć i sprawić, że zamknę się na innych ale nie oddam mu już nic więcej. Nie pozwolę, żeby złamał mnie bardziej niż zrobił do dotychczas. Nie pozwolę mu zrujnować tego co buduje się między mną a Ethanem tak jak zrujnował mnie.

145

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Nie mogę mówić więc kiwam głową. Sięgam po dłonie Ethana, kładę je ponownie na moim brzuchu, moich biodrach. Mogę to zrobić, mówię sobie. To jest Ethan. Ethan, nie Brandon a ja już podzieliłam się z nim moim ciałem, sobą w większym stopniu niż z jakimkolwiek innym mężczyzną. Ale to też jest problem, bo Ethan mnie zna. Wie, kiedy odpowiadam na jego dotyk. Wie jak brzmię, jak wyglądam. I wie, że to nie jest to. - Chloe? Staram się go trzymać, staram się dociskać jego dłonie do mojego ciała, ponieważ w jakimś szalonym, ciemnym zakamarku mojego umysłu myślę, że jeżeli po prostu pozwolę mu to zrobić to wszystko będzie lepsze. Sprawi, że ja będę lepsza. Ponieważ nie chcę być taka jak teraz. Nie chcę być złamana. Nie z nim. Nigdy więcej. - Chloe, przestań. Nie słucham go. Trzymam się jego dłoni jak jakiejś linii ratunkowej, przyciskam je do moich piersi, mojej płci. Ale teraz drżę, całe moje ciało się trzęsie ze strachu, gniewu i przerażenia, których nie potrafię wyjaśnić. W jakieś przypadkowej, odłączonej części mojego mózgu jestem świadoma tego, że Ethan przeklina, nisko, długo i podle. Chcę przeprosić, wytłumaczyć ale żadne słowa mnie wychodzą z moich ust. Nic poza niskim, przenikliwym krzykiem, którego nie mogę kontrolować. Ethan ponowie się ode mnie odsuwa i tym razem wstaje na nogi zanim obraca się tak, że stoi tuż przede mną. – Chloe, dziecinko, mów do mnie. Czego potrzebujesz? Co mogę zrobić? Nie brzmi na złego, na zdegustowanego. Nie, w jego głosie słyszę jedynie głęboką, bolesną troskę i już sam ten dźwięk prawie sprowadza mnie na kolana. Chcę, żeby mnie trzymał, żeby powiedział, że wszystko jest w porządku. Że nie wini mnie za to, że się przestraszyłam. Że ciągle mnie chce. I że to co jest między nami też potoczy się dobrze. Ale nawet kiedy myślę o tym, to wiem lepiej. Pięć lat temu doszłam do wniosku, że bajki nie istnieją i nic ani nikt nie będzie w stanie teraz tego zmienić. Poza tym, nic nie jest w porządku. Jak może być, kiedy Ethan stoi przede mną, jego ręce wyciągnięte są w geście mówiącym nie-zamierzam-Cię-skrzywdzić? Kiedy stoi i patrzy na mnie ciemnymi i pustymi oczami? - Przepraszam. – W końcu udaje mi się wydusić te słowa.

146

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Ty przepraszasz? – Jego głos jest tak pełen niedowierzania, że jego słowa uderzają mnie jak cios. To ostatnia kropla. – Dziecinko, ja… Nie czekam, aż skończy mówić to co ma zamiar powiedzieć. Zamiast tego przeciskam się obok niego i biegnę po nierównych kamieniach tworzących ścieżkę do jego domu. Do wolności. - Chloe, zatrzymaj się! – Goni mnie, co tylko sprawia, że biegnę jeszcze szybciej. – Dziecinko potkniesz się! Zrobisz sobie krzywdę! Ignoruję to ostrzeżenie nadal biegnąc. To nie ma znaczenia. Czym jest ból z małego upadku w porównaniu do tego, że czuję się jakbym była rozerwana, jakby moje wnętrzności wylewały się na zewnątrz tak, że wszyscy mogą je zobaczyć? - Cholera, Chloe. – Jest tuż za mną. Mogę poczuć jego oddech na mojej szyi, usłyszeć jego kroki uderzające o kamienie tuż za mną. W połowie spodziewam się, że poczuję na sobie jego dłonie, kiedy szarpie mnie, żebym się zatrzymała. Ale ciągle mnie nie dotyka. Z jakiegoś powodu jego niezdecydowanie rani mnie jeszcze bardziej. Łzy, którym nadal nie pozwalam spłynąć po policzkach są w moich oczach, w mojej piersi. Moja wizja zamglona i mam problemy z oddychaniem. Duszę się w moim bólu, w obolałych i bolesnych oddechach, moje ciało nie bardzo wie jak sobie z tym poradzić. Jestem prawie na szczycie kiedy to się staje. Potykam się, kiedy próbuję zrobić bardzo wysoki krok i uderzam golenią, mocno na ostrych, postrzępionych schodach. Nogi uciekają spode mnie i zaczynam upadać, panika przepływa przeze mnie na myśl o upadku z dwudziestu stóp wysokości na piasek. Wtedy Ethan mnie dotyka, jego ręce wyrywają się tak szybko, żeby mnie złapać, że wiem, że czekał na to przez cały czas. Potem jestem w jego ramionach, moje nogi niesie na swoim ramieniu, mój bok jest przyciśnięty do jego klatki piersiowej, kiedy niesie mnie w górę, przez kilka schodów, które zostały. Owijam ramiona wokół jego szyi i trzymam się mocno, nawet wtedy, kiedy docieramy do jego patio. Jestem pewna, że chce mnie postawić, żeby pokazać mi drzwi tak szybko jak to tylko możliwe. Ale nie jestem jeszcze gotowa, żeby go puścić, nie jestem gotowa, żeby oddać ten dziwny i jednocześnie silny komfort, który czuję będąc w jego ramionach. Ethan nie wykonuje żadnego ruchu, żeby mnie postawić. Zamiast tego podchodzi do jednej z wielu długich sof znajdujących się na zewnątrz, tworzących różne miejsca do siedzenia na patio. Opada na nią trzymając mnie na swoich kolanach. W swoich ramionach. Potem zaczyna mnie bujać, do przodu, do tyłu, jak małe dziecko. Tama wewnątrz mnie pęka i emocje – ciemne, poplątane, niszczące – wylewają się ze mnie we wszystkich kierunkach. Nie wiem jak je powstrzymać. Nie mogę ich powstrzymywać, już nie.

147

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Niezdolna aby zrobić coś innego chowam twarz na piersi Ethana i zaczynam szlochać, brzydkimi, urywanymi dźwiękami, które mogłyby mnie rozerwać na pół.

148

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 18 Nie wiem jak długo tam siedzę, zawinięta w ramionach Ethana, kiedy przepływają przeze mnie emocje nad którymi nie mam już kontroli. Na tyle długo by resztki dnia zniknęły w zmierzchu, a zmierzch zniknął w atramentowej ciemności. Wystarczająco długo aby ciepło utrzymujące się od południa ustąpiło chłodowi, który przychodzi z wczesnymi letnimi wieczorami na plaży. Więcej niż wystarczająco długo by fala potoczyła się po piasku pod nami. W chwili jasności myślę o deskach surfingowych Ethana, o kombinezonach, o koszyku piknikowym i ręcznikach i zastanawiam się czy któraś z tych rzeczy ciągle tam jest. Czy też pochłonął je ocean i poniósł je w swoim niekończącym się, nieubłagalnym uścisku. Przez lata marzyłam, żeby zrobił to mnie. Że ocean będzie naciskał na odludny odcinek plaży, którym kiedyś wędrowałam przez całe liceum i pokryje mnie. Otoczy mnie. Pociągnie mnie w dół, wciągnie mnie w siebie, oddali mnie od drwin, gróźb, nienawiści. Oddali mnie od niego. Nie czułam się w ten sposób już przez jakiś czas. Nie odkąd skończyłam liceum i przeniosłam się do San Diego. Nie od momentu, kiedy uciekłam od rodziców, od tej cholernej szkoły z internatem, od Brandona. Jednak w tej chwili jestem tam z powrotem. Patrząc na ten niekończący się ocean i chcąc, modląc się aby zostać zmiecioną. By być wciągniętą pod wodę. To nie fair. Dlaczego teraz, kiedy wszystko idzie dobrze? Mam szkołę, prawdziwych przyjaciół, pracę w której czekają na mnie wyzwania, Ethana. To powinno wystarczyć. Bóg wie, że to więcej niż kiedykolwiek miałam. A jednak w jakiś sposób, to nie wystarczy. Po pod spodem tego całego połysku, wszystkich tych warstw, które zbudowałam jestem tak samo popaprana jak zawsze. Nienawidzę tej myśli. A jeszcze bardziej nienawidzę tego, że to prawda. Spędziłam trzy lata w San Diego, ukrywając się, udając, że jedyne co się liczy to kim i czym jestem teraz. To także mi się udawało. Dopóki nie pojawił się Ethan. Nigdy się nie dowiem dlaczego sprawia, że to wszystko wraca, skoro był w stosunku do mnie tylko i wyłącznie cudowny.

149

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 W końcu chęć płaczu mi przechodzi. Tak samo to samo - oskarżenia a nawet smutek. W ich miejscu pojawia się odrętwienie, czysta pustka wewnątrz mnie, która obawiam się, że nigdy nie zostanie ponownie zapełniona. Mijają długie minuty. Wiem, że powinnam wykrzesać z siebie energię, żeby się poruszyć, przeprosić, zrobić cokolwiek. Ale tam nic nie ma, nie kiedy wykorzystuję każdą uncję energii po to, żeby po prostu być. By oddychać. Ethan czeka cierpliwie. Nie przesuwa się, nie mówi, nie pokazuje zniecierpliwienia w stosunku do mnie czy do sytuacji, która ma miejsce. Po prostu mnie trzyma. Buja mnie. Głaszcze moje włosy. I wiem, że jeżeli mogłabym poczuć cokolwiek to byłaby wdzięczność. Myśl ta porusza mnie odrobinę, na tyle, żebym podniosła głowę i powiedziała. - Dziękuję. – Wydaje się to być właściwą rzeczą do zrobienia, powiedzenia. Ale Ethan słysząc te słowa sztywnieje, jego całe ciało sztywnieje jak bryła pomiędzy jednym a drugim momentem. – Co powiedziałaś? - Dziękuję… - Nie mów tego więcej. – Po raz pierwszy słyszę złość w jego głosie. – Nie mów tego kurwa do mnie nigdy więcej. - Przepraszam. – Twardość jego tonu dociera do mnie, sprawia, że staję się nerwowa i chcę się uwolnić. Po raz pierwszy trzyma mnie mocno, odmawiając mi odejścia. - Jezus! Tego też nie mów. Pierwsze uderzenie gniewu wkrada się w moje odrętwienie. – W takim razie co powinnam powiedzieć? - Cokolwiek innego. Cokolwiek poza dziękuję. Cokolwiek poza przepraszam. Próbuję się odsunąć, tym razem mocniej i Ethan wreszcie rozumie. Delikatnie sadza mnie obok siebie na sofie. Nie chcę na niego patrzeć, nie chcę zobaczyć w jego oczach obrzydzenia i litości, ale on nie daje mi wyboru. Jego twarz jest tutaj, naprzeciwko mojej. Jego wzrok jest bezpośredni, nieustępliwy, wymagający. Więc robię to. To boli, ale dawno temu nauczyłam się, że wszystko boli. Ignoruję ból i robię to mimo wszystko. – Nie wiem co chciałbyś usłyszeć. - Chcę, żebyś powiedziała mi prawdę. Moja krew staje się zimna. Minęło tyle czasu odkąd słyszałam te słowa, tyle czasu odkąd pozwoliłam sobie myśleć co naprawdę jest prawdą. – Nie, nie chcesz. Nikt nie chce. - Chcę. Potrząsam głową w zaprzeczeniu. Nie mogę. – Nawet nie wiedziałabym gdzie zacząć. 150

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Zacznij od zaufania mi. – Ponownie potrząsam głową ale Ethan ucina mnie zanim mogę cokolwiek powiedzieć. – Wiem, że proszę o wiele. Wiem, że byłaś zraniona. Nie mogę sobie wyobrazić jak ciężko jest Ci zaufać mi odnośnie tej części Ciebie. Ale potrzebuję, żebyś to zrobiła. Muszę wiedzieć co Ci się przydarzyło. I potrzebuję wiedzieć, że cokolwiek to jest, cokolwiek mi powiesz, nie zmieni tego między nami. - Nie wiesz tego. - Wiem. – Jego głos jest tak samo stanowczy jak wyraz jego oczu. – Obiecuję Ci Chloe. Obiecuję Ci. To nie ma znaczenia co mi powiesz. Nigdzie się nie wybieram. Nie chcę mu uwierzyć. Bo jeżeli to zrobię, jeżeli się przed nim otworzę a on odejdzie – albo co gorsza, nie uwierzy mi – to mnie zniszczy. Rozpadłabym się na tak wiele kawałków, że tym razem nawet nie mogłabym udawać, że pasują do siebie. Czułam się dobrze przez te pięć lat od kiedy to się stało, ponieważ pochowałam te wspomnienia. Zepchnęłam cały mój ból i wściekłość i nienawiść tak głęboko w siebie, że prawie o tym zapomniałam. Przetrwałam bo uwierzyłam w kłamstwo. Jeżeli zrobię to o co mnie prosi, jeżeli wywlekę na powierzchnię cały ten brud, jestem przerażona myślą, że nigdy nie będę mogła tego ponownie schować. - Chloe. Choć jest to ostatnia rzecz jaką chcę zrobić przyciągam z powrotem oczy do jego. Nie mogę nic na to poradzić, nie mogę się oprzeć. Nie kiedy wymawia moje imię w ten sposób. Nie kiedy patrzy na mnie tak jak to robi teraz. - Powiedz mi. I choć jest to najtrudniejsza rzecz jaką kiedykolwiek zrobiłam – gorsza niż stawienie czoła mojej mamie i tacie po tym co się stało, trudniejsza od podpisania tego cholernego kawałka papieru, którego zażądała rodzina Brandona – biorę głęboki oddech i z odrobiną wiary robię to co mnie poprosił Ethan.

151

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 19 - Miałam piętnaście lat. Byłam młoda, głupia i zdesperowana, żeby mieć przyjaciół. Żeby mieć jakąś namiastkę normalnego życia. Często się przeprowadzaliśmy kiedy byłam młoda, nigdy nie zostawaliśmy w jednym miejscu dłużej niż kilka miesięcy. Mój ojciec nie był zbyt dobry w utrzymywaniu pracy. – Co jest niedopowiedzeniem roku, ale nie ma potrzeby się w to zagłębiać. Historia o Brandonie będzie wystarczająco zaskakująca dla Ethana. – Przeprowadziliśmy się do Bostonu jak miałam czternaście lat bo miał tam okazję na pracę, której nie mógł przegapić. To nie była jakaś świetna praca, przynajmniej nie na początku, więc mieszkaliśmy w takim gównianym domu, w gównianym okręgu szkolnym gdzie nie było nawet wystarczającej ilości ławek nie mówiąc już o książkach. To było niedorzeczne. Nie wspominając, że niebezpieczne – szkolni policjanci nie zauważaliwielu rzeczy czy też wykrywacze metalu. Nie czułam się bezpiecznie, nie kiedy niektórzy chłopcy odzywali się do mnie w pewien sposób, jak na mnie patrzyli kiedy koło nich przechodziłam. Niektórzy z nich nie mieli problemu z dotykaniem nawet jeśli nigdy wcześniej ze mną nie rozmawiali. Dziewczyny na wiele sposobów były towarem a faceci myśleli, że mogą nas traktować jak tylko chcą. Administracja miała wystarczająco dużo problemów z utrzymaniem broni z dala od szkoły i powstrzymaniem rywalizujących gangów od zabicia siebie nawzajem. Nie zostało im wiele sił, żeby martwić się o coś co nie wiązało się z rzeczywistym atakiem. - Nie wiedziałam co zrobić, co powiedzieć, żeby utrzymać ich z dala od siebie i nie miałam żadnych przyjaciół, którzy pilnowali by moich tyłów. Poskarżyłam się tacie ale powiedział, żebym ich po prostu zignorowała. Że to nie potrwa długo, dopóki pieni ` ądze nie zaczną napływać. Ale przez lata słyszałam tą samą historię i nigdy nie wyszło tak jak chcieli tego moi rodzice. Pewnie, teraz mają mojego brata i jego genialne pomysły, ale nawet przy najlepszych pomysłach potrzebne jest wsparcie finansowe. To nad tym pracował mój ojciec, a przynajmniej tak mówił. W międzyczasie miałam się nie wychylać i nie powodować żadnych problemów. Robiłam co mogłam, ale zawsze był jakiś facet, który myślał, że może klepnąć mnie w tyłek, dotknąć mojego ramienia czy piersi. Który myślał, że może mnie dotknąć gdzie chce, bez względu na to czy ja tego chcę. Czuję podmuch bryzy znad oceanu i drżę, choć nie wiem czy to dlatego, że mi zimno czy z powodu historii którą opowiadam, Prawdopodobnie po trochu z obu. Nie chcę tego robić. Już czuję wzrastającą we mnie wściekłość – wściekła rana, która tylko czeka na okazję, żeby zatruć wszystko czego dotknie. Moje nowe życie. Mój staż. Ethana. Już sama myśl powoduje, że chcę się poddać, teraz, kiedy ledwo co zaczęłam mówić. Ale jest Ethan, obserwujący mnie swoimi spokojnymi, cierpliwymi oczami. Trzymający mnie w swoich silnych, delikatnych dłoniach. Jak mogę mu nie powiedzieć skoro to oczywiste, że tak bardzo potrzebuje, żebym to zrobiła?

152

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Wiatr staje się silniejszy i teraz na dobre zaczynam się trząść. Nie mówi ani słowa – prawdopodobnie boi się, że skorzystam z każdego wyjścia, żeby odroczyć kolejne kilka minut – ale sięga do skrzyni stojącej na zewnątrz, która jednocześnie pełni rolę stolika do kawy i schowka, i wyjmuje koc. Dokładnie owija go wokół mnie potem podnosi mnie i ponownie sadza na swoich kolanach. - Czuję się dobrze. - Mówię mu. - Wiem, że czujesz się dobrze. – Jego uśmiech jest pełen delikatnej otuchy. - Ale nie jestem pewien czy ja się dobrze czuję. I naprawdę potrzebuję Cię trzymać jeżeli masz zamiar mi powiedzieć to co myślę, że powiesz. - Nie wiem co myślisz, ale nie jestem aż tak głupia, żeby odrzucić uścisk. - Dobrze. – Jego ramiona otaczają mnie, przyciągają mnie bliżej do jego ciała aż przylegam do niego. Kiedy to robi opieram głowę na jego piesi, tylko na chwilę, po to, żeby uszczknąć trochę otuchy z jego silnego, stabilnego rytmu serca, który słyszę tuż przy swoim uchu. Mówię sobie, że mogę to zrobić. To tylko kwestia wypowiadania jednego słowa po drugim dopóki cała historia nie ujrzy światła dziennego. - Nawet wtedy wiedziałam, że chcę czegoś więcej, że nie chcę żyć jak moi rodzice. Czegoś więcej niż życie od jednej do drugiej złej pracy, gównianej pensji. Wtedy myślałam, że chcę być lekarzem, ale tak czy inaczej – lekarz czy prawnik – nie dostałabym się do dobrego college’u jeżeli zostałabym w tej gównianej szkole. A przynajmniej tak myślałam. Dodaj do tego fakt, że za każdym razem jak przechodziłam przez drzwi wejściowe nie czułam się bezpiecznie… bardzo chciałam się stamtąd wydostać. Więc zaczęłam szukać prywatnych szkół znajdujących się w tamtym obszarze, które oferowały stypendia. Znalazłam kilka, które znajdowały się blisko mojego sąsiedztwa - żeby się do nich dostać musiałabym jeździć dwoma autobusami, ale to była niewielka cena do zapłacenia, byle wydostać się z aktualnej szkoły. Żeby zagwarantować sobie lepszą przyszłość. - W sumie aplikowałam do siedmiu szkół. W czterech byłam na rozmowie rekrutacyjnej, a dostałam się – z pełnym stypendium - do trzech. Nigdy wcześniej nie czułam takiej dumy. Miałam świetne wyniki z testów, śpiewająco przeszłam rozmowy i po raz pierwszy w życiu miałam szansę na normalne życie. Może nawet lepsze niż normalne. Nawet moi rodzice byli podekscytowani, mój ojciec był pewien, że kontakty z nowej szkoły przydadzą mu się w jego firmie. Tak jakby miał wtedy firmę o której mógłby mówić. Biorę głęboki oddech, skoncentrowana na przypatrywaniu się moim zaciśniętym w pięści dłoniom, tak mocno, że paznokcie wbiły mi się w skórę pozostawiając ślady półksiężyców. Póki co, wszystko co mu powiedziałam to tylko tło całej historii, ale ta ciężka część dopiero się zacznie. - W nowej szkole zaczęłam pierwszy dzień mojego drugiego roku. Byłam zdenerwowana, bałam się, że nikt nie będzie chciał mieć ze mną do czynienia bo byłam dzieciakiem ze stypendium. Ale ku mojej uldze, pasowałam tam całkiem dobrze. W pierwszym tygodniu 153

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 poznałam kilku ludzi i wkrótce przyciągnęłam uwagę jednego z najbardziej popularnych w szkole seniorów. – Śmieję się, ale dźwięk ten jest całkowicie pozbawiony wesołości. Nic co się później wydarzyło nie jest ani trochę śmieszne. A przynajmniej nie dla mnie. - Powinnam wiedzieć lepiej. Co taki facet – popularny, mądry, zabawny, bogaty, przystojny – ze mną robił? W tamtym czasie nie zastanawiałam się nad tym, nie myślałam, a teraz żałuję, że tego nie zrobiłam. – Teraz żałuję, że nie powiedziałam nie. - W każdym razie, wyszliśmy kilka razy. Wydawał się miły. Moi rodzice go polubili. Traktował mnie dobrze – a przynajmniej tak myślałam. Z perspektywy czasu mogę dostrzec te wszystkie gierki kontrolujące mnie, w które ze mną pogrywał, jak mnie zwodził bo po prostu mógł. Bo nikt nigdy mu nie powiedział, że nie może robić tego co chce i kiedy tego chce. Za każdym razem gdy wychodziliśmy naciskał na więcej. Pierwsza baza, druga, nawet trzecia nie była dla niego wystarczająca. Chciał mnie przelecieć i za cholerę nie obchodziło go to jak ja się z tym czuję. Ethan sztywnieje za mną – wiem, że myśli, że wie jak to się skończy ale jest w błędzie. Prawda jest o wiele bardziej pokręcona i diaboliczna niż mógłby sobie kiedykolwiek wyobrazić. Przeżyłam to i nawet ja czasami nie mogę uwierzyć, że to prawda, nie mogę uwierzyć, że naprawdę stało się to tak jak pamiętam. Ale to ma tak wiele wspólnego z moimi rodzicami jak z samym atakiem, że po prostu nie jestem gotowa do otwarcia tych drzwi. Nie dla Ethana. Nie dla kogokolwiek. - Powinnam była go rzucić, ale byłam zaplątana w byciu jego dziewczyną. Podobała mi się popularność, która się z tym wiązała – po raz pierwszy w życiu nie byłam tą nową, dziwną dziewczyną – i podobał mi się fakt, że do kogoś należałam. Że mnie kochał. Że chciał ze mną być. Więc, kiedy jednej nocy chciał, żebym poszła z nim na imprezę, nawet nie pomyślałam, żeby powiedzieć nie. Kiedy tam dotarliśmy od razu wiedziałam, że coś jest nie tak. Po prostu miałam takie przeczucie. Po pierwsze nie było tam zbyt wielu ludzi, a na większości szkolnych imprez zwykle były tłumy. Dodatkowo nie kojarzyłam zbyt wielu ludzi z tamtej imprezy. Zamykam oczy, kiedy pozwalam sobie myśleć o tamtej imprezie – tamtej nocy – czuję jakbym to robiła po raz pierwszy od tamtego czasu. Coraz trudniej jest mi wydobyć słowa, kontrolować drżenie, które przejęło kontrolę nad każdą cząstką mojego ciała. Staram się to ukryć, ale wiem, że Ethan niedługo to odkryje. Nie chcę, żeby się zorientował. Może to samolubne z mojej strony, ale dzisiaj już odegrałam rolę wariata, odstawiłam całe to przedstawienie z ucieczką. Jeżeli mam zamiar opowiedzieć mu tą historię chcę to zrobić na moich warunkach. Nie proszę o wiele. Tylko o szansę zachowania odrobiny godności, odrobiny nienaruszonej dumy. - Nie byliśmy tam zbyt długo, kiedy zaczepił mnie Chad. Pił, grał w pokera z jakimiś facetami. Ogólnie robił z siebie debila – coś co robił dość regularnie jeżeli mam być szczera. W każdym razie, żeby skrócić opowiadanie, skończył przegrywając wszystkie swoje pieniądze, coś około pięciu czy sześciu tysięcy dolarów. Wtedy to była dla mnie góra 154

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 pieniędzy, ale dla niego to były drobne. Dlatego to co się dalej wydarzyło jest takie dziwne, cała ta sprawa jest absurdalna. Pieniądze nic dla niego nie znaczyły. Więc dlaczego zrobił to co zrobił… Czuję, że zaraz się rozpłaczę, słychać łzy w moim głosie. Więc na długie minuty milknę kiedy staram się odzyskać nad sobą kontrolę. Ramiona Ethana mocniej zaciskają się wokół mnie a potem czuję jak głaszcze kojącym ruchem moje plecy. Mruczy kilka uspokajających dźwięków. To pomaga. W jakiś sposób znajduję siłę by odepchnąć ostatnią serię łez. Biorąc głęboki oddech skupiam się na reszcie historii. Chcę dotrzeć do końca, chcę mieć to za sobą. - Więc był pijany i wkurzony bo przegrał. Bardziej chodziło o jego dumę niż pieniądze. Więc zapytał czy może założyć się o coś innego. Coś co jest warte o wiele więcej niż kilka dolarów. - Kręcę głową. – On naprawdę mówił w ten sposób, naprawdę wierzył w to co mówi. Jakiś biedny, bogaty facet grający gangstera w swoim małym, bogatym świecie. Chciał, żebym to ja była stawką. Powiedział, że jeżeli przegra to ktokolwiek wygra może zabrać mnie na zaplecze i … - Mój głos łamie się ponownie. - Sukinsyn. – Wściekłość w głosie Ethana jest namacalna. Czekam na jego pytanie, czy się zgodziłam, czy pozwoliłam mu się użyć jakbym była jego własnością ale te pytania nigdy nie nadchodzą. Nie rozumiem. Moi rodzice spytali. Policjanci spytali. Nawet moi tak zwani przyjaciele chcieli wiedzieć czy zgodziłam się zrobić to czego chciał Chad. Czy zgodziłam się, żeby użył mnie jako swojego kapitału. Ale nie Ethan. W sposobie jaki mnie trzyma nie ma żadnego oceniania, oskarżania. Po prostu czysty komfort. Pogrążam się w nim, pozwalam aby mnie oplótł kiedy docieram do ostatniej części mojej historii. Najgorszej części. Nie mogę nic na to pomóc, że zastanawiam się czy to zrobi to. Czy to sprawi, że jego współczucie zmieni się w obrzydzenie, jego zrozumienie do obwiniania. - Powiedziałam Chadowi, żeby poszedł do diabła. I wyszłam z imprezy bez oglądania się za siebie. Być może wolno pojmowałam pewne sprawy jeżeli chodziło o niego ale nie byłam kretynką. Nie było mowy, żebym pozwoliła mu się w ten sposób traktować. Jedyny problem? Byłam daleko od domu i moje tanie buty już poraniły mi palce u stóp. Więc kiedy jeden z facetów z imprezy zatrzymał się obok mnie swoim wypasionym autem i zaoferował podwózkę, zgodziłam się. Znałam go ze szkoły i wydawał się dosyć miły. Nieszkodliwy. Na co dzień był przyjacielem Chada i przeprosił mnie za jego zachowanie. Powiedział, że zachował się jak prawdziwy kretyn. Którym oczywiście jest. - Więc dałam mu wskazówki jak dojechać do mojego domu. I martwiłam się bo nie chciałam, żeby ktokolwiek wiedział gdzie mieszkam. Chad wiedział, ale nigdy nic nie powiedział, nigdy nie zachowywał się jakby to było coś wielkiego. A przynajmniej dopóki nie próbował sprzedać mnie za dwa tysiące dolarów. Ale nie znałam tego faceta zbyt dobrze i ostatnią rzeczą jaka chciałabym, żeby rozeszła się po szkole to, to jaka biedna byłam. Jeżeli

155

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 powiedziałby komuś to poniedziałek w szkole nie byłby przyjemnym dla mnie dniem. To po prostu taki rodzaj szkoły – i taki typ ludzi do których próbuję się dopasować. - Ale było już po północy i nie byłam na tyle głupia, żeby pozwolić, żeby wysadził mnie gdziekolwiek i żebym poszła do domu na piechotę. To była zła dzielnica. Wszystko mogło się zdarzyć. – Śmieję się, ale w tym śmiechu słychać mrok, torturę. – Byłam taką idiotką. - Nie. Zaufałaś komuś komu nie powinnaś. To nie czyni z Ciebie idiotki. – Głos Ethana jest mocny, niezachwiany. Tak jak jego dłonie, które nadal głaszczą mnie delikatnie. - To nie czyni mnie też człowiekiem, który potrafi dobrze ocenić czyjś charakter. Chada. Tego kolesia. – Moich rodziców. - Byłaś młoda. - Byłam głupia. Zaufałam mu bo miał na sobie ładne ubrania, ładnie się uśmiechał i jechał niezłym samochodem. Nigdy nie sądziłam… Nigdy nie sądziłam, że popularny, inteligentny facet tak jak on zatrzyma samochód na pustym parkingu na skraju mojej dzielnicy. Nigdy nie sądziłam, że zegnie mnie. Podrze moją sukienkę. Podrze moją bieliznę. Zgwałci mnie. Nigdy nie sądziłam… Mój głos się urywa a ramiona Ethana zacieśniają wokół mnie uścisk. Tak bardzo się trzęsę, że ledwo siedzę na jego kolanach. A przynajmniej myślę, że to ja dopóki Ethan nie kładzie jednej, drżącej dłoni na moim policzku i zdaję sobie sprawę, że to on się trzęsie. Patrzę w górę, zaskoczona i prawie mnie odrzuca na widok jego wściekłej miny. Jego wściekłych oczu. W ostatnim tygodniu widziałam Ethana z różnymi wyrazami twarzy – rozbawienie, radość, koncentracja, obrzydzenie, irytacja, złość, szczęście, spokój – ale nigdy nie widziałam, żeby był tak blisko takiej furii. Cała jego twarz jest pełna tego uczucia, jego wzrok płonie. Jego całe ciało dosłownie się trzęsie od tej wściekłości. Nic nie mówi, ale mam wrażenie, że dlatego, że nie może. Że jego gniew jest tak wielki, że nie potrafi nawet poskładać słów. Ogarnia mnie poczucie winy, dołącza do wszystkich pozostałych emocji, które się we mnie gotują. Ja to zrobiłam. To ja doprowadziłam tego silnego, pięknego mężczyznę do punktu, w którym jest przepełniony wściekłością i nie wie co powiedzieć. To nie jest dobry znak, biorąc pod uwagę, że jest uważany za jednego z najbardziej elokwentnych dyrektorów generalnych na świecie. - Przepraszam. - Mówię mu. – Przepraszam. Wtedy odnajduje swój głos. – Już Ci mówiłem, żebyś tego nie mówiła. Nie masz za co przepraszać. - Wsiadłam z nim do auta. Zaufałam mu. - Nie ma nic złego w ufaniu ludziom. 156

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Ale cały czas ufałam niewłaściwym osobom. Od samego początku, każda podjęta przeze mnie decyzja przybliżała mnie do tego momentu. Mogłam zostać w mojej publicznej szkole – tam przynajmniej wiedziałam co mnie czeka. Mogłam wybrać lepszego chłopaka, być pod mniejszym wrażeniem tego kim był Chad i mogłabym być bardziej skoncentrowana na tym kim nie był. Mogłam wyjść gdzieś z moim bratem zamiast iść na tą głupią imprezę – Miles chciał obejrzeć jakiś film tamtego wieczora. I mogłam być mądrzejsza i nigdy nie wsiadać do tego auta. Wszystko co mi się przydarzyło tamtej nocy, przydarzyło się bo dokonałam złych wyborów. To moja wina, tylko moja. To ja ustawiłam cały ten łańcuch zdarzeń. Gdybym była mądrzejsza, nic z tego by się nie wydarzyło. To mój sekretny wstyd, moja wina odnośnie wszystkiego co stało się tamtej nocy i co nadeszło później. To ja dokonałam wyborów, nikt inny. Uwierzyłam miłym, bogatym chłopcom, którzy urodzili się w luksusie, że mnie nie zranią. Nigdy mnie nie zmuszą. Nigdy mnie nie zgwałcą. Naprawdę byłam totalną kretynką. - Nie. – Dopiero kiedy Ethan odzywa się jakby zardzewiałym głosem, wypełnionym zbyt wieloma emocjami, uświadamiam sobie, że ostatnie zdanie wypowiedziałam na głos. – Jedną osobą, którą trzeba obwiniać o to co się stało jest facet, który Cię zgwałcił. I ten dupek Chad, który ustawił to wszystko. Nic z tego nie było Twoją winą. Słyszałam te słowa wcześniej, od policjantki, która spisywała moje zeznania i od psychologa z którym rozmawiałam podczas studiów, kilka lat później. Nigdy im nie uwierzyłam. Chcę uwierzyć Ethanowi, chcę zaszyć się w sile jego przekonania. W jego niezachwianej wierze we mnie. Ale powiedziałam mu tylko połowę historii. Reszta… reszta jest czymś o czym z nikim nigdy nie rozmawiałam. Jeśli by wiedział, mógłby mnie znienawidzić tak samo jak ja nienawidzę siebie. - Co się stało z tym facetem?- pyta Ethan. – Doniosłaś na niego? - Tak. – Kiedy skończył zszedł ze mnie i kiedy chciał mnie odwieźć do domu tak jakby nic się nie stało, całkiem mi odbiło. Na najbliższym czerwonym świetle wyskoczyłam z samochodu i mimo, że przez otwarte okno krzyczał w moim kierunku różne obelgi i zniewagi, nie chciałam ponownie wsiąść do jego auta. Nie chciałam z nim nigdzie iść. Kiedy się zatrzymał i zagroził, że po mnie przyjdzie, uciekłam. W górę jednej alei i w dół innej, trzęsąca się, zagubiona i zdesperowana by uciec. Nadal nie wiem co by się stało gdyby w tym konkretnym momencie nie przejeżdżał tą ulicą wóz policyjny i gdyby Ci policjanci mnie nie zauważyli. Zatrzymali się, wsadzili mnie na tyle siedzenie auta. Byli dla mnie mili, tyle pamiętam. Byłam w szoku, poza tym wszystkim, a oni byli mili. Powiedziałam im co się stało a oni zabrali mnie do szpitala, żebym przeszła masę testów, których wolałabym nie pamiętać.

157

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 To wtedy wszystko się spieprzyło. Ktoś ze szpitala zadzwonił do moich rodziców. Mój ojciec się zjawił i był wściekły. Nie dlatego, że zostałam zgwałcona, ale dlatego, że najpierw poszłam na policję zanim powiedziałam jemu o całym tym zajściu. Powiedział mi, że miał plan. Żeby sprawić, aby mały bogaty drań mu zapłacił. Tamtej nocy nie zrozumiałam co do mnie mówił ale wkrótce dowiedziałam się. Sprzedał mnie, wymienił moje milczenie na trzy miliony dolarów, które miały pomóc mu rozkręcić firmę. Groził mi, zmusił mnie do podpisania papierów odwołujących moje zeznania i innych, które mówiły, że nie mogę rozmawiać z nikim o tym co wydarzyło się tej nocy. Powiedział, że tak jest lepiej, że to będzie chroniło moją reputację, że będzie chroniło mnie. Nawet wtedy wiedziałam, że jest pełen gówna. Ale mimo to, zrobiłam co mi kazał. Podpisałam te papiery mimo, że wiedziałam, że to złe. Nawet wiedząc, że to zniszczy ten niewielki kawałek duszy, który mi został. Ale byłam zbyt rozbita – tym co stało się z Brandonem i przez to co uważałam za zdradę moich rodziców – żeby zrobić cokolwiek innego. Nie miałam w sobie siły na walkę, na nic oprócz zakończenia kłótni, krzyków, gróźb które pojawiały się z obu stron. Nie mówię tego Ethanowi. Jak bym mogła? Jak mogłabym spojrzeć temu pięknemu mężczyźnie prosto w oczy i powiedzieć mu, że moi rodzice sprzedali mnie za trzy miliony dolarów? Albo co gorsza, że im na to pozwoliłam? Nie, on nie musi o tym wiedzieć. Nikt nie musi. Bóg wie, że nie ma dnia w którym nie pomyślałabym, że ja bym nie chciała wiedzieć. Że nie chciałabym pamiętać. - Poszedł do więzienia? – Pyta Ethan, przerywając ciszę, która się między nami rozciąga. - Nie. Jego rodzice… jego rodzice upewnili się, że to się nie stanie. – Tak samo moi. - Więc musiałaś chodzić z nim do szkoły? - Tak. To było… nieprzyjemne. Bo to nie Brandon musiał przemykać chyłkiem we wstydzie. Powiedział całej szkole jak mnie zaliczył, jak błagałam o to. Nastawił przeciwko mnie Chada i wszystkich swoich przyjaciół, a skoro byli najbardziej popularnymi osobami w szkole, nie minęło zbyt wiele czasu kiedy wszyscy się ode mnie odwrócili. Dręczyli mnie, grozili mi. Nawet nie wiem ile razy któryś z kolegów Brandona łapał mnie samą na schodach i próbował mnie dotknąć tylko dlatego, że sądził, że mógł. Bo byłam łatwo dostępna i w żaden sposób niechroniona. Resztę drugiego roku spędziłam będąc całkowicie przerażoną, błagałam rodziców, żeby mnie przenieśli do mojej poprzedniej szkoły. Ale mój ojciec już zainwestował te trzy miliony dolarów i nie chciał stracić tych wszystkich kontaktów, które wiązały się z moim pobytem w tej szkole. Więc zostałam, każdego dnia byłam przerażona, że Brandon albo Chad albo któryś z ich kolegów zgwałci mnie ponownie, tylko dlatego, że mogli. 158

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Przez bardzo długi czas Ethan nie mówi ani słowa. Ale widzę wściekłość w jego oczach, czuję jak emanuje z każdej części jego ciała. Jego szczęka wściekle się zaciska, jego ręce zaciskają się w pięści, tak mocno, że aż są białe. Ale kiedy w końcu się odzywa jego głos jest prawie normalny. Jeżeli nie liczyć wściekłej determinacji, którą w nim słychać. – Kim on jest? - Co? – Nie rozumiem. - Ten facet, który Ci to zrobił. Jak ma na imię? - To nieistotne. - Jest dla mnie. - Nie. - Mówię mu. – To było dawno temu. Nic z tego już się nie liczy. - Biorąc pod uwagę, że nadal jesteś w szoku po tym co Ci dranie Ci zrobili, powiedziałbym, że to się nadal cholernie liczy. - Przepraszam za to co się stało na plaży. Normanie radzę sobie dużo lepiej. To dlatego, że byłeś za mną, tak jak on. To znaczy nie tak jak on. Ale tak to się stało. Popchnął mnie twarzą na siedzenie i… - Jezu Chryste. – Przesuwa dłonią przez swoje włosy, wygląda jakby chciał powiedzieć coś o wiele gorszego. – Tak mi przykro dziecinko. Tak mi cholernie przykro. - To nie Twoja wina. Nie zrobiłeś nic złego. - Tak samo i Ty. – Kładzie dwa palce pod moją brodą, unosi mi głowę w górę tak, że po raz kolejny patrzę mu w oczy. – Nic z tego co Ci się przydarzyło nie jest Twoją winą. Wiesz o tym, prawda? - Oczywiście. Zwęża oczy. – Dlaczego mam wrażenie, że tylko mówisz mi to co sądzisz, że chcę usłyszeć? - Nie wiem. Ale to nie prawda, uwierz mi. To nie tak, że pomyślałam choć przez sekundę, że chciałeś słuchać tego gówna, które właśnie na Ciebie zrzuciłam. - Nie o to mi chodziło. – Jego słowa wrą w powietrzu między nami, surowe, bolesne i uczciwe. Chcę mu odpowiedzieć, opowiedzieć mu o wszystkim, ale ciągle myślę o tej cholernej umowie, dotyczącej nieujawniania wydarzeń tamtego dnia. Dodatkowo nie chcę, żeby wiedział, że sprzedałam się za trzy miliony dolarów. Jakoś nie sądzę, żeby to zrozumiał. - Musisz odpuścić Ethan. - Nie mogę tego zrobić.

159

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Musisz. Powiedziałam Ci dlatego, że straciłam kontrolę i należało Ci się wyjaśnienie. Ale wszystko o czym teraz rozmawialiśmy jest przeszłością. Dla mojego własnego zdrowia psychicznego zostawiłam to za sobą dawno temu. Tylko w ten sposób mogę funkcjonować. Jedyny sposób dzięki któremu mogę żyć życiem, które mam teraz. Życiem, które dla siebie zbudowałam. Potrzebuję, żeby też to tam zostawił, w przeszłości. Wiem, że to dla Ciebie trudne, wiem, że chcesz mnie chronić. Ale pogoń za jakimś facetem, który zrobił mi coś lata temu nie jest dobra. - A co jest? – Chwyta moją twarz w dłonie, pochyla czoło w dół i opiera o moje. – Ponieważ Chloe, dziecinko, niewiele brakuje, żebym wyskoczył ze swojej skóry. Nie wiem co mogę dla Ciebie zrobić. Jak Ci pomóc. Jak Cię kochać. Jego słowa przedzierają się przeze mnie, wyrywają dziurę w samym środku mojej już pękniętej obrony. – Po prostu mnie trzymaj. - Mówię mu, chowając twarz w zagięciu jego szyi. – Trzymaj mnie i nie puszczaj. Nie dzisiaj. - Nie zrobię tego. - Mówi, jego oddech delikatnie owiewa moją skroń. I nie robi tego. Nawet na minutę. Nawet kiedy zapadam w niespokojny sen, czuję jak mnie trzyma. Przez całą noc. I teraz, w tym momencie, to więcej niż wystarczające.

160

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 20 Powoli wybudzam się ze snu, zaczynam czuć dotyk porannych promieni słonecznych na swojej twarzy i zapach kawy. Nie ma żadnego uczucia dezorientacji w związku z tym, że budzę się w obcym łóżku, nawet przez chwilę nie próbuję uświadomić sobie gdzie jestem albo jak się tu znalazłam. W sekundzie w której otwieram oczy wiem, że jestem w domu Ethana. Zaniósł mnie do siebie, kiedy temperatura w nocy spadła tak bardzo, że zaczęłam szczękać zębami. Odpychając loki ze swojej twarzy, podnoszę się na łokcie i rozglądam się wokół. Ostatniej nocy byłam zbyt zmęczona, żeby zrobić cokolwiek poza położeniem się z Ethanem w łóżku, ale tego ranka zauważam niebieskie ściany. Kołdra pod którą leżę w kolorze przydymionej szarości. Ogromny obraz łodzi, który zajmuje większą część jednej z bocznych ścian. Dla niektórych, kolory jakie Ethan wybrał moją być depresyjne – ciemne błękity i szarości z niewielkimi przebłyskami jasności – ale według mnie to doskonały wybór. Czuję się jakbym była w samym centrum Pacyfiku, tulona w ramionach ciągle zmieniających się fal. To dobre uczucie, szczególnie biorąc pod uwagę wszystko to co się wydarzyło ostatniej nocy. Na nocnym stoliku obok łóżka jest kubek z kawą i długie, płaskie, białe pudełko. Najpierw sięgam po kawę, biorę długi, głęboki wdech. Działa na mnie od środka znajdując te ostatnie, małe zamrożone miejsca, o których nie sądziłam, że cokolwiek może je stopić i wystarczająco ogrzać. Oczywiście, wiem, że to nie sprawka kawy. Nie, tak naprawdę to Ethan i jego doskonała opieka nade mną. Następnych kilka minut spędzam na popijaniu mojej perfekcyjnie zrobionej kawy i zastanawianiu się nad białym pudełkiem stojącym na nocnym stoliku. Jest część mnie, która chce go chwycić, porwać czerwoną wstążkę i zanurkować do środka. Ale jest też inna część mnie, która chce się rozkoszować niespodzianką. Ta część chce zaczekać odrobinę dłużej, przeciągnąć całe to oczekiwanie. Jestem typem dziewczyny, który wierzy, że im dłużej się czeka tym niespodzianka jest więcej warta. Z wyjątkiem Ethana. Nagle nie mogę już dłużej czekać, aby zobaczyć co jest w środku pudełka. Odkładam kubek z kawą i łapię za prezent robiąc co w mojej mocy, żeby nie rozerwać pudełka na strzępy kiedy go otwieram. Tak jak z innymi prezentami od Ethana, wewnątrz tego pudełka znajduje się mnóstwo niepasujących do siebie rzeczy ale w jakiś sposób są idealne. Odciągam na bok bibułkę i wyciągam pierwszy skarb, parę delikatnych, złotych, filigranowych kolczyków. Z ukłuciem 161

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 radości zdaję sobie sprawę, że to flamingi, z naszej wczorajszej wycieczki do zoo. Podziwiam je przez kilka długich chwil zanim wyciągam je z opakowania i wpinam w uszy. Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć jak na mnie wyglądają. Drugą rzeczą, którą wyciągam z pudełka jest mała fiolka perfum. To jedna z tych specjalnych mieszanek, które ludzie mogą zaprojektować sami dla siebie. Na etykiecie widnieje tylko moje imię i data, kiedy zostały wykonane. Trzy dni temu. Ethan zaprojektował je dla mnie. Odkręcam zakrętkę, schylam głowę, żeby powąchać perfumy. I prawie znów mam ochotę zapłakać. Truskawki, jaśmin, ocean, szampan. W jakiś sposób udało mu się zmieszać wszystkie moje ulubione zapachy tak, że powstały perfumy, które są dla mnie idealne pod każdym względem. Nie mogę się oprzeć przed wtarciem kilku kropel perfum w moją skórę zanim zatykam fiolkę i z powrotem wkładam do pudełka. Pachną dobrze, naprawdę dobrze i nie mogłabym być bardziej zachwycona niż jestem w tej chwili. Tylko, że kiedy ponownie sięgam do pudełka zdaję sobie sprawę, że to nie prawda. Następnym prezentem od Ethana jest pawie pióro, piękne i egzotyczne i odrobinę nieprzyzwoite. Przez chwilę gładzę się nim po szyi i wyobrażam sobie, że to Ethan mnie nim pieści, przesuwa nim po całym moim ciele. Przepływa przeze mnie podniecenie i prawie zostawiam resztę prezentów i wyruszam na poszukiwanie Ethana. Chcę, żeby mnie trzymał, dotykał, całował. Chcę zrobić to samo dla niego, jeżeli będzie tego chciał. W końcu jednak ciekawość zwycięża i wyjmuję ostatni przedmiot z jego prezentu. To kolejne pudełko tylko, że to jest mniejsze i bardziej płaskie niż oryginał. W kolorze jasno niebieskim, który rozpoznaję natychmiast zanim jeszcze spoglądam na widniejącą na wierzchu nazwę „ Tiffany&Co”. Odrzucam pudełko i patrzę jak upada na podłogę. Zamiast schylenia się po nie, po prostu się gapię. Nie jestem pewna czy chcę je podnieść, czy chcę je otworzyć. Oh, wiem, że większość kobiet umawiających się z Ethanem Frostem chciałaby dostać coś od Tiffany. Do diabła, pewnie spodziewałaby się takich prezentów na co dzień. Ale ja nie jestem taka pewna. Jestem zadowolona z małych, przemyślanych prezentów, które dostaję od Ethana. Truskawki, herbata, piórko. Jednak to jest czymś więcej. To jak blender tylko o wiele kosztowniejsze i po prostu nie jestem pewna czy chcę się zagłębiać z nim w te rejony. Nie ze względu na niego, nie bezpośrednio, tylko dlatego, że pieniądze kojarzą mi się bardzo negatywnie jeżeli chodzi o tego typu sprawy. Nie chcę, żeby to wszystko potoczyło się w tym kierunku, nie chcę czuć, że on oczekuje ode mnie czegoś w zamian za te kosztowne prezenty. I nie chcę, żeby on czuł jakbym ja oczekiwała, żeby wydawał na mnie pieniądze.

162

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 To obusieczny miecz, taki którego nie chcę chwycić dopóki nie wpadnę na pomysł jak go utrzymać. Wychodząc z łóżka ostrożnie podnoszę pudełko i stawiam je na nocnym stoliku. Potem idę do łazienki, żeby się umyć. Jestem ubrana w jedną z koszulek Ethana i nic poza tym, ale to jest Ethan więc już znalazł dla mnie nowe ubranie, małą zalotną spódniczkę i podkoszulek z zabawnym żółto-białym wzorem, która świetnie wygląda w zestawieniu z moimi włosami i odcieniem mojej cery. Jest też nowy biustonosz i para majtek, oba w kolorze słonecznego żółtego i obie te rzeczy kosztują o wiele więcej niż cała moja szuflada z bielizną. Nie mogę się powstrzymać przed zastanawianiem się, tak jak w przypadku kombinezonu, skąd są te ubrania. Czy on ma gdzieś w tym swoim monstrualnym domu szafę w której trzyma ubrania w różnych rozmiarach tak, żeby jego jednonocne przygody nie musiały odbywać porannego spaceru wstydu? Ta myśl mnie przygnębia mimo, że zeszłej nocy nie robiliśmy nic co można by w jakikolwiek sposób zakwalifikować jako wstydliwe. Kiedy jestem już po prysznicu i w pełni ubrana zabieram z szafki nocnej pudełko z napisem Tiffany i idę na poszukiwania Ethana. W domu tej wielkości może to zająć dłuższą chwilę. Jednak mam szczęście i znajduję go w trzecim miejscu, które sprawdzam. Jest na patio, stoi przy poręczy i spogląda na Pacyfik. Jest zamyślony i waham się czy mu przeszkodzić. Ale część mnie wie, że przemawia przeze mnie zawstydzenie. Po prostu się martwię. Opowiadanie mu tego wszystkiego ostatniej nocy, w ciemności to jedno. Zmierzenie się z nim twarzą w twarz w świetle dziennym to coś zupełnie innego, zwłaszcza z tym całym ciężarem o którym mu wczoraj opowiadałam a który teraz rozciąga się między nami. - Nadchodzi letnia burza. - Mówi po minucie. Odwraca się do mnie, wyciąga dłoń. Wydaje się, że chce mnie dotknąć tak bardzo jak ja jego więc podchodzę do niego. Wtulam się w jego ramiona. Potem odwracam się, żeby popatrzeć na ciemne i wzburzone fale. Gdyby Ethan stanął za mną i owinął ramiona wokół mojej talii i oparł swój podbródek na czubku mojej głowy byłaby to najbardziej naturalna rzecz na świecie, ale on zamiast tego staje obok mnie. Owija swoje ramię wokół mojego ramienia i przytula mnie do swojego boku. Część mnie jest zdenerwowana, że jest taki ostrożny w stosunku do mnie, że stara się nie zrobić niczego co by mnie przestraszyło. To dlatego nie chciałam mu mówić o gwałcie – ostatnią rzeczą jakiej chcę to, to aby wytworzyła się między nami jakaś niezręczność. Mimo tego, nie czuję niezręczności, jeżeli mam być szczera to muszę przyznać, że lubię to jak się mną zajmuje. Jak sprawia, że czuję jakbym coś znaczyła, nie dlatego, że czegoś ode mnie chce ale dlatego, że mnie ceni. To nowe doświadczenie, takie którego sądzę, że nigdy nie będę brała za pewnik. - Wszystko na Ciebie pasuje? – Pyta między wyciskaniem delikatnych pocałunków wzdłuż mojego ramienia i szyi. 163

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Tak, oczywiście. Wszystko jest super. - Cieszę się. Zgadywałem co do rozmiarów, kiedy dzwoniłem rano do Loli. Przepływa przeze mnie poczucie ulgi. To nie są uniwersalne ubrania typu „poranek po” – Ethan kupił je specjalnie dla mnie. Tylko, że… - Jest dopiero ósma rano. W niedzielę. Jak to się do cholery stało, że Lola była otwarta tak wcześnie? Zwyczajnie się do mnie uśmiecha i ponownie uświadamiam sobie, jak to jest być Ethanem Frostem. Posiadać tak wiele pieniędzy, że ludzie pędzą, żeby spełnić Twoje życzenie bez względu na porę. Jego wzrok przesuwa się na niebieskie pudełko, które wciąż trzymam w rękach. – Nie podoba Ci się? - Nie otworzyłam go. Po raz pierwszy wygląda na zdezorientowanego. – Dlaczego nie? - Bo wiem, że prawdopodobnie pokocham to i nie chcę czuć pokusy. - Nie rozumiem Twojego rozumowania. Wzdycham, przesuwam przez włosy dłoń, sfrustrowanym ruchem, gest który przejęłam od niego. – Nie potrzebuję, żebyś wydawał na mnie tyle pieniędzy. Nie dlatego tutaj jestem. Jego twarz się rozjaśnia. – Podobnie jak blender. Truskawki były w porządku, ale według Ciebie blender to zbyt wiele. - Dokładnie. Sięga w górę, bawi się jednym z delikatnych kolczyków w kształcie flaminga, które zwisają z moich uszu. – Ale w końcu przyjęłaś blender. To on tak myśli. Z przyjemnością zobaczę jego wyraz twarzy, kiedy jutro rano dostarczę mu go do biura. – Pieniądze nie robią na mnie wrażenia Ethan. - Na mnie też nie robią wrażenia. Ale są rzeczy, które chcę żebyś miała. Rzeczy, które sądzę, że powinnaś mieć. Czy to źle, że chcę być tym, który Ci je da? - Potrzebuję blendera? Uśmiecha się. – Dla kobiety, która kocha margarity tak jak Ty? Absolutnie. Poza tym, teraz jest to ogólna zasada. Naprawdę jest, dlatego mam zamiar oddać ten cholerny blender jego asystentce z samego rana. – A to? – Delikatnie potrząsam pudełkiem. – Potrzebuję tego? - Dlaczego nie otworzysz i się nie przekonasz?

164

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Obserwuje mnie, jego twarz jest ostrożna i bez wyrazu. Ale mogę zobaczyć w jego oczach odrobinę podatności, którą tak bardzo stara się ukryć. To sprawia, że moje postanowienie całkowicie znika, to dowód na to, że jego uczucia w stosunku do mnie są tak ważne, tak przytłaczające, tak mylące jak moje do niego. Wiedząc to, wiedząc jak bardzo potrzebuje tego aby dać mi ten prezent – cokolwiek to jest – oznacza, że nie ma możliwości jego zwrotu. Niepewna czego się spodziewać powoli i ostrożnie otwieram pudełko. Potem ciężko wzdycham kiedy widzę co mi kupił. - Jest piękny. - Mówię mu dotykając jedno z delikatnych, platynowych połączeń. - Podoba Ci się? - Co miałoby mi się nie podobać? – Wyjmuję z pudełka łańcuszek, przytrzymuję w górze aby w świetle podziwiać skomplikowane wzory na każdym z łączeń. Jakby te połączenia nie były wystarczająco piękne, jeden z końców łańcuszka wykończony jest kaskadą czystych kamieni. Staram się przekonać samą siebie, że to kryształy ale wiem lepiej. Ethan kupił mi diamenty, chociaż nie w tradycyjnej biżuterii. Ale to jest lepsze, o wiele lepsze od czegokolwiek innego co mógłby mi dać. Bo znam Ethana a on zna mnie i rozumiem co chce powiedzieć dając mi ten łańcuszek nawet kiedy nie mówi tego na głos. Ostatniej nocy obiecał mi, że nigdzie się nie wybiera. Że bez względu na to co mu powiedziałam, bez względu na to co mi się przydarzyło, on zostanie. Ten łańcuszek jest fizyczną manifestacją tej obietnicy. To jest tylko pomiędzy nim a mną, nikt inny tego nie zobaczy. Ale to oznacza, pomimo wszystko, że jestem jego. To nie jest obroża, nie jest to znak własności, ale pewności. Czegoś czego nie sądziłam, że potrzebuję zanim mi go dał. - Chcesz, żebym pomógł Ci go założyć? – Jego palce głaszczą moje kiedy sięga po łańcuszek. - Tak. Proszę. Uśmiecha się, kiedy słyszy moją akceptację i ostrożność w jego spojrzeniu powoli się rozprasza dopóki nie pozostaje w nim nic prócz sympatii, radości i… miłości? Ucinam tą myśl, odmawiając wchodzenia w te rejony. Nie powiedział tych słów, zresztą ja również nie. I nie wypowiemy ich, jeszcze nie przez długą chwilę. Do diabła, znamy się dopiero od tygodnia. A jednak, kiedy unosi moją bluzkę i owija łańcuszek – i swoje ramię – wokół mnie nie mogę negować uczuć, które rodzą się głęboko we mnie. Nie chciałabym nawet jeśli bym mogła. Nie jestem pewna jak to się stało, nie jestem pewna jak na niego zasłużyłam, ale Ethan Frost jest mój, co jest tak pewne jak to, że ja jestem jego. I nie oddam go. - Co o tym myślisz? – Pyta po tym jak łączy zapięcie. Jego ręce wciąż znajdują się na mojej talii, jego palce bawią się pierścionkiem w moim pępku, który zrobiłam sobie na pierwszym 165

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 roku college, w pierwszej z wielu prób odzyskania swojego ciała. Tori mnie do tego namówiła i myśl, że w tamtym momencie było to coś szalonego faktycznie podziałała. Ból, akt sam w sobie uziemił mnie, a teraz ten kolczyk jest przypomnieniem, że to ja decyduję co mam zrobić ze swoim ciałem. Nikt inny. Patrzę w dół na łańcuszek. Ethan zapiął go luźno więc spoczywa na moich biodrach, tuż poniżej pępka. Kaskada diamentów spływa na mój brzuch, bezpośrednio nad moim wzgórkiem. Nie, to nie jest obręcz. Ale jest to najbardziej zaborczy kawałek biżuterii, który mógłby mi kupić, poza obrączką. – Jest dla mnie idealny. – Mówię mu, kiedy owijam ramiona wokół jego szyi i unoszę usta do pocałunku. – Tak jak Ty.

166

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 21 Jemy śniadanie na patio. Ciepłe czekoladowe rogaliki. Miski pełne soczystych owoców – truskawek dla mnie, jagód dla Ethana. Mimozy, które są ciężkie od szampana, dokładnie tak jak je lubię. - Wiesz jak rozpieszczać dziewczynę. - Mówię mu odchylając się do tyłu na szezlongu z drugim drinkiem w ręku. - Właśnie to starałem Ci się powiedzieć. Ale Ty się opierałaś. – Sięga po moją wolną dłoń, całuje palce w geście, który powinien wyglądać na tandetny ale jakimś sposobem jest cholernie seksowny. - Nie mam zamiaru stawiać oporu. - Mówię mu. – Jestem Twoja. Po moich słowach milknie i na chwilę ogarnia mnie panika. Czy przekroczyłam granicę? Czy wyobraziłam sobie zbyt wiele odnośnie znaczenia łańcuszka? Ze sposobu w jaki mnie dotykał, trzymał mnie, traktował? Ale potem on unosi swoją twarz i zdaję sobie sprawę, że jest tak samo jak ja przejęty tym czymś co jest między nami. Może nawet bardziej. To wtedy zdaję sobie sprawę, że nie znam historii Ethana. Przynajmniej nie w całości. Nie tak jak on zna moją. Oh, znam podstawy. Jego rodzice rozwiedli się kiedy byli młodzi. Stracił ojca w bardzo publiczny sposób, kiedy był małym chłopcem. Był wychowywany przez swoich dziadków ze strony ojca. I żyje z ciągłym przypominaniem o życiu i śmierci swojego ojca, za każdym razem kiedy rząd chce przypomnieć ludziom jak wygląda prawdziwy bohater. Wiem, że poświęca swoje życie na upewnianiu się, że inni ludzie nie tracą tych, których kochają tak jak on stracił swojego ojca – w wyniku obrażeń, które piętnaście lat temu mogły być leczone jedynie na oddziale chirurgicznym. Miliarder, który doszedł do wszystkiego sam. Filantrop. Ekolog. Geniusz. Ale jest coś oprócz tego. Coś co nie pasuje do jego czarującego wizerunku publicznego. Coś mroczniejszego i bardziej zepsutego, coś czego nie pokazuje. To nigdy nie ujawnia się na długo, ale zdecydowanie istnieje. Widziałam to kilka razy jak czaiło się w głębi jego oczu. Nie wiem co to jest, ale coś mi mówi, że to nic dobrego. W głębi duszy on cierpi tak samo – jeśli nie bardziej – jak ja. Myśl ta pobudza mnie jak nic innego wcześniej. Wypijam swoją mimozę jednym, długim łykiem – odrobina holenderskiej odwagi nikomu nie zaszkodzi – i stawiam szklankę na najbliższym stoliku. Potem schodzę z krzesła i siadam na kolanach Ethana, moje kolana są po obu stronach jego ud tak, że siedzę na nim okrakiem. 167

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Do tej pory to najbardziej agresywne zachowanie z mojej strony w stosunku do niego i jego niebieskie oczy rozszerzają się w zaskoczeniu. Mimo to, nie zajmuje mu dużo czasu, żeby wczuł się w sytuację. Unosi w górę dłonie, żeby objąć nimi moją twarz i – patrząc mi prosto w oczy – powoli unosi swoje usta do moich. Pocałunek jest tak dobry jak zawsze. Może nawet lepszy, teraz kiedy zna moją przeszłość. Chyba podświadomie bałam się, że wytworzy się między nami pewna niezręczność po tym co się stało wczoraj na plaży, ale kiedy wylizuje sobie drogę do wnętrza moich otwartych ust, wiem, że te obawy były bezpodstawne. Gorąco jest wciąż między nami. Jego język przesuwa się wzdłuż mojego i czuję jak przedziera się przeze mnie potrzeba, sprawia, że jestem niespokojna. Sprawia, że czuję ból. Unoszę w górę ręce na ramiona Ethana, na jego szyję a potem na tył jego głowy, chwytam garść jego włosów i przyciągam jego usta jeszcze bliżej do moich. Jest słodki, delikatny i mimo, że doceniam jego troskę to nie jest to czego od niego chcę. Nie kiedy moje ciało stoi w płomieniach i jedyne o czym mogę myśleć to on. Chcę tylko jego. Przyciskam usta do jego, ssę jego wargę pomiędzy swoimi zębami i gryzę odrobinę mocniej niż zwykle. Nie na tyle mocno, żeby zrobić mu krzywdę, ale zdecydowanie na tyle, żeby dać mu do zrozumienia, że go chcę. Chcę tego. Dzisiejszego ranka smakuje jak czekolada. Jak szampan i jagody i Ethan. Po prostu Ethan. Ethan wydaje z siebie niski jęk w odpowiedzi na mój entuzjazm i jego dłonie wplątują się w moje włosy. Szarpie je odrobinę i przepływa przeze mnie dreszcz świadomości zwiększając potrzebę. Ale on wciąż porusza się zbyt wolno. Nadal delektuje się tam gdzie chcę żeby przyspieszył, wciąż otacza mnie słodyczą, delikatnością, kiedy jedyne czego ja chcę to wyścigu na oślep ku kulminacji. - Ethan. – Odrywam usta od niego, potem liżę i skubię na swój sposób ciemny zarost, który zdobi jego szczękę. Jęczy, jego głowa opada w tył na krzesło, żeby dać mi lepszy dostęp. Natychmiast podejmuję tą przewagę, przesuwając ustami od jego szyi w dół ku zagłębieniu jego gardła. Znajduję miejsce gdzie jego serce bije szybko i szaleńczo i liżę je. Raz, drugi potem znów i znów. W tym miejscu smakuje inaczej, bardziej dziko, bardziej sexy chociaż sądzę, że to niemożliwe. Słono-słodki jak ocean, ziemisty jak piasek. Kocham to. Moje dłonie przenoszą się do guzików w jego koszulce i zaczynają je odpinać, jeden po drugim. Chcę znów zobaczyć jego klatkę piersiową, wtedy kiedy mi nie odbija. Chcę przestudiować jego tatuaż zanim zacznę wycałowywać i wylizywać drogę do jego twardego, umięśnionego brzucha. I niżej. Kilka razy sprawił, że miałam orgazm, zabrał mnie na krawędź i wzniósł ku gwiazdom, ale ja nigdy nie zrobiłam tego dla niego.

168

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Dzisiaj to zrobię. Dzisiaj wezmę go w dłonie, w moje usta, w moją płeć. Mój umysł jest mieszanką chaotycznych obrazów, dźwięków i tęsknot, wszystko co chcę zrobić temu mężczyźnie formuje się w wybuchowej potrzebie. Desperacko go pragnę, jego smaku na moim języku, czucia jego wewnątrz mojego ciała. Szarpię go, urywając guziki od koszuli, która prawdopodobnie kosztuje z pięćset dolarów, w desperacji, żeby się do niego dostać. Unosi dłonie, przykrywa nimi moje ręce, jego kciuk gładzi przesuwa się po mojej skórze w przód i w tył w rytmie, który jednocześnie jest kojący i podniecający. - Chloe, kochanie, w porządku. - Mruczy, kiedy składa delikatne pocałunki na moim czole i w dół, na moich policzkach. – Nie ma pośpiechu. Zwolnijmy. On nie rozumie. Nie chcę zwolnić. Boję się zwolnić. W tej chwili chcę go, potrzebuję go, jestem całkowicie wciągnięta w to jak pachnie i smakuje i jak go czuję. Chcę się tym rozkoszować zanim się coś stanie, zanim ten cholerny przełącznik w moim mózgu zostanie uruchomiony i spanikuję przy nim po raz drugi. - Proszę, Ethan. – Zdejmuję mu koszulę z ramion, w dół, a potem wyciskam gorące pocałunki z otwartymi ustami na jego ciepłej, gołej piersi. – Potrzebuję Cię. - Masz mnie kochanie. Nie idę… - Urywa, wciągając powietrze przez zęby kiedy liżę jego sutek. - Jezu. – Jego dłonie wplątują się w moje włosy i przez jeden długi, idealny moment pozwala mi robić co chcę. Skręcam jego sutek pomiędzy wargami, delikatnie skubię rozkoszując się tym w jaki sposób jego biodra poruszają się w moim kierunku i jękiem, którego nie może powstrzymać. Przesuwam się odrobinę do tyłu i bardziej pochylam się do przodu tak, że mogę całować niższe partie jego brzucha. Jego abs, jego pępek, początek wcięcia w kształcie litery V tuż nad jego nisko zawieszonymi na biodrach jeansami. - Chloe, kochanie, wystarczy. Też chcę Cię dotknąć. Kręcę głową, kiedy końcówką języka liżę jego pępek, okrążając go raz po raz a moje dłonie grzebią przy jego pasku. Jego dłonie pokrywają moje starając się odsunąć moje palce ale gryzę go w brzuch aby go rozproszyć, potem przesuwam językiem tuż nad paskiem jego jeansów. - Chloe! – W jego głosie jest ostrzeżenie, jakaś mroczna pilność, która mówi mi, że bez względu na to jak bardzo cieszy się tym co mu robię, nie zamierza być dalej ignorowany. Co oznacza, że muszę się pospieszyć, wziąć więcej, sprawić, że oszaleje i będzie się ze mną kochał nie zwracając uwagi na to jak bliska jestem zwariowania. Rośnie we mnie panika pochłaniając całą potrzebę, pożądanie, to wszystko co było takie konsumujące zaledwie kilka minut temu. Staram się to zignorować, odsunąć. Chcę tego. Chcę 169

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Ethana. Chcę, żebyśmy mieli normalny związek, taki w którym on nie musi się przez cały czas martwić czy w jakimś momencie mi nie odbije. A jednym sposobem, żeby to osiągnąć jest przejście przez to teraz. Bo wiem, że jeżeli zrobimy to raz, jeżeli poczuję go wewnątrz siebie i będę wiedziała, że to Ethan i, że mu na mnie zależy to wszystko będzie dobrze. Ze mną będzie lepiej. I żadne z nas nie będzie się musiało martwić o to, że znowu stracę panowanie nad sobą. Tylko, że Ethan nie kupuje mojego planu. Zamiast zrelaksowania się i pozwolenia mi, żebym sprawiła mu przyjemność, on mnie powstrzymuje. Podciąga mnie w górę po swoim ciele, tak, że znów jesteśmy twarzą w twarz. - Chcę Ciebie. - Mówię mu, patrząc mu w oczy po raz pierwszy odkąd rzuciłam nas w to szaleństwo. Nie wiem czego się spodziewam – że może zobaczę w nich przyjemność? Na pewno podniecenie. Taką samą potrzebę, która jest we mnie? Ale kiedy spogląda na mnie, nie widzę żadnego z tych uczuć. Zamiast tego jego twarz jest zamyślona. Jego usta są ściśnięte, jego szczęka jest sztywna a jego oczy – zamiast bycia mętnymi od pożądania – są czyste, jasno niebieskie. Tak czyste, że mogę zobaczyć w nich jak myśli kotłują się w jego głowie. Cholera. On mnie nie chce, nie w ten sposób w jaki ja chcę jego. Spieprzyłam wczoraj wszystko – wtedy kiedy mi odbiło, kiedy mówiłam o Brandonie. Pewnie obawia się, że znowu postradam zmysły. Fakt, że jest to bardzo prawdopodobne jest jeszcze bardziej upokarzający. Ostatnie z moich pragnień umiera i naciskam na jego ramiona, kiedy zaczynam wstawać. Nie chcę tu dłużej być. Chcę odejść. - Chloe, zaczekaj. Głos Ethana mnie zatrzymuje. Nie dotyka mnie, nie wykonuje żadnego ruchu, żeby zatrzymać mnie na swoich kolanach ale jego głos jest taki rozkazujący, że automatycznie staję się posłuszna. Z powrotem siadam na jego kolanach, ale pochylam głowę. Nie mogę pozwolić mu zobaczyć bólu i upokorzenia, które właśnie rozrywają mnie na strzępy. - Spójrz na mnie. Kręcę głową w zaprzeczeniu. Nie mogę. W moich oczach zbierają się łzy i po wczorajszym przedstawieniu, które mu zaprezentowałam nie ma mowy, że pozwolę mu ponownie zobaczyć jak płaczę. Wzdycha, ręce spoczywające na jego nogach zaciskają się w pięści. Ale nadal nie wykonuje żadnego ruchu, aby mnie dotknąć. – No dalej, kochanie. Muszę zobaczyć Twoją twarz. Muszę zobaczyć Ciebie.

170

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Ponownie kręcę głową, ale unoszę podbródek kiedy to robię, moje oczy ponownie napotykają jego wzrok. Staram się mrugać, żeby odpędzić łzy, ale wiem, że je widzi. Mogę poczuć to w sposobie w jaki jego ciało napina się, mogę to usłyszeć kiedy mruczy pod nosem „ kurwa”. - Nie obwiniaj mnie o swoją frustrację. – Mówię z ostatnią uncją determinacji jaka mi została.– Właśnie to starałam się zrobić. Śmieje się. – Boże, szaleję na Twoim punkcie. – W końcu jego dłonie unoszą się aby mnie dotknąć, jego palce zataczają delikatne koła na moich plecach. - Więc dlaczego mnie powstrzymałeś? - Oh, nie wiem. Może dlatego, że chcę żeby kobieta z którą się właśnie kocham była w to zaangażowana? - Byłam zaangażowana! - Nie, Ty starałaś się w to zaangażować. To nie to samo. - To nie ma znaczenia! – Uderzam go w pierś, sfrustrowana i wściekła i przerażona tym, że to coś między nami nie ma przyszłości. A chciałabym, żeby była jakaś przyszłość. Naprawdę chcę, tylko nie wiem jak nas tam zaprowadzić. - Tak, Chloe, ma znaczenie. – Chwyta moje ręce, nie na tyle mocno, żeby sprawić mi ból ale na tyle stanowczo, żeby dać mi do zrozumienia, że naprawdę mówi to co myśli. – To wszystko co się liczy. - Nie jestem jak inne kobiety! Nie mogę tak po prostu… - Możesz. - Nie będę mogła… - Będziesz. - Nie możemy tego po prostu zrobić? –narzekam. – Po prostu miejmy za sobą ten pierwszy raz a później będzie ze mną lepiej. Obiecuję. - Kochanie, jeżeli sądzisz, że będę uprawiał z Tobą seks kiedy ty będziesz wariowała z przerażenia to całkowicie straciłaś rozum. Obiecuję Ci, że to jedyna rzecz, która absolutnie nigdy się nie wydarzy. Opuszczam głowę w poczuciu klęski i opieram ją na piersi Ethana kiedy czekam na łzy – i miażdżące uczucie rozczarowania – które za chwilę nadejdą. – W takim razie nie wiem co mam robić.

171

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Ethan wkłada palec pod moją brodę unosząc moją głowę do góry. Czeka aż otworzę oczy. Kiedy to w końcu robię, łapie mój wzrok swoim, jego oczy koloru mocnego indygo są tak fascynujące jak emocje, które w nich widzę. – Ufasz mi? – Pyta. Przełykam w nagłym uczuciu suchości w ustach. Gdyby zapytał czy go kocham odpowiedziałabym w jednej sekundzie. Albo czy go chcę. Potrzebuję. Ale zaufanie jest zabawną sprawą. Zaledwie tydzień temu powiedziałabym, że nie mam zaufania do nikogo. Ale kiedy chodzi o Ethana Frosta, tydzień robi różnicę. Robi wielką różnicę. - Tak. - Szepczę to słowo, bo bez względu na to jak bardzo jest to prawdziwe, nie mogę się zmusić, żeby powiedzieć to głośniej. - Więc zróbmy to po mojemu. Zaopiekuję się Tobą kochanie. Obiecuję. Kiwnięcie głową na zgodę jest najtrudniejszą rzeczą jaką kiedykolwiek zrobiłam. Trudniejszą niż powiedzenie Ethanowi prawdy o mojej przeszłości. Nawet trudniejsze od słuchania tego jak rodzice mnie sprzedali. Ten maniak kontroli, który we mnie żyje nie lubi dawać komuś innemu tego rodzaju władzy nade mną. Ale kiedy to robię, kiedy oddaję się całkowicie pod jego opiekę to tak jakby ciężar zniknął z moich ramion. Bo wiem, że Ethan nigdy mnie nie zrani. I nie pozwoli mi zranić siebie samej. Już nigdy więcej.

172

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 22 Przez długą chwilę nie robimy nic tylko leżymy na słońcu, moje ciało jest rozciągnięte na Ethanie, kiedy mnie dotyka. Pieści. Przez długi czas głaszcze moje włosy, jego silne palce pocierają skórę mojej głowy tak, że prawie zaczynam mruczeć. Potem przenosi się na moją szyję, ramiona i w dół pleców, wzdłuż kręgosłupa. Ugniata moją talię, ramiona. Splata palce z moimi, zatacza kręgi na mojej dłoni ruchem który w jakiś sposób jest tak przyjemny jak orgazm. Kiedy kończy mnie pieścić jestem kupą roztopionej mazi, przepełnioną rozkoszą, każdy mięsień w górnej części mojego ciała jest miękki i zrelaksowany jak roztopione masło. - Nie usnęłaś? – Mruczy, w jego głosie słychać, że się uśmiecha. Wydaję pomruk podobny do słowa „tak”, to jedyne na co mnie stać w tej chwili. - Dobrze. – Przyciąga mnie bliżej do swojej piersi, wsuwa rękę pod moje kolana a potem wstaje. - Gdzie idziemy? – Jestem zbyt leniwa, żeby owinąć ramię wokół jego szyi, więc po prostu się w niego wtulam i pozwalam, żeby odwalił za nas całą pracę. - Do sypialni. Uśmiecham się do jego piersi. – Czas najwyższy. - Naprawdę? Narzekasz? - Żadnego narzekania. Po prostu jestem niespokojna. Unosi jedną z moich dłoni, potem puszcza patrząc jak bezwładnie opada przy moim boku. – Tak. Wyglądasz na naprawdę niespokojną. - Wygląd może być mylący. - Tak słyszałem. – Mamrocze pod nosem i tym razem unoszę głowę w sam raz by zobaczyć wyraz twarzy, którego nigdy u niego nie widziałam. Ale w następnej chwili już go nie ma, tak szybko jak się pojawił tak szybko znikł, a ja zaczęłam się zastanawiać co to było. I dlaczego sądzę, że to takie ważne. Kiedy docieramy do sypialni, kładzie mnie na łóżku zanim wchodzi do łazienki. Kilka sekund później słyszę jak włącza wodę. Potem wraca z powrotem, staje obok łóżka. Patrzę z wielkim zainteresowaniem jak wzrusza ramionami, żeby zsunąć z siebie koszulę – nigdy jej nie zapiął po tym jak wcześniej ją 173

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 rozpięłam – i zrzuca ją na łóżko. Zapięcie jego paska jest następne, potem górny guzik w jego jeansach. Do chwili gdy słyszę jak suwak w jego spodniach zjeżdża w dół jestem mokra, obolała i bardziej niż gotowa, żeby zacząć w miejscu gdzie skończyliśmy zanim kompletnie straciłam głowę na patio. Ale Ethan ma inne plany. Zsuwa w dół nóg swoje jeansy i bokserki, a potem staje wyprostowany, nagi i pobudzony na wprost mnie. Robię wszystko co mogę, żeby trzymać usta zamknięte, kiedy się na niego gapię. Nie widziałam zbyt wielu nagich mężczyzn, ale nie musiałam widzieć wielu, żeby wiedzieć, że Ethan Frost jest doskonałym okazem męskości. Wysoki i szczupły z muskułami we wszystkich odpowiednich miejscach, ma ciało prawdziwego surfera. Masywne bicepsy od wiosłowania na wielkich falach, mocne tricepsy dzięki którym może bez problemu unieść się na desce, ciasno upakowane mięnie brucha, które pomagają mu utrzymać się na nogach, kiedy ma pod sobą duże fale i mocno umięśnione nogi. I jest jeszcze jego penis, który jest długi i mocny jak reszta jego ciała. Jest wspaniały, absolutnie wspaniały i aż mnie korci z potrzeby, aby dotknąć jego złotej skóry. Żeby całować i lizać i smakować i testować każdą rozkoszną część jego ciała. Uśmiecha się do mnie jakby wiedział co się dzieje w mojej głowie, ale jedyne co mówi: - Chcesz wziąć ze mną kąpiel? Chcę. Naprawdę chcę, ale równocześnie jestem zdenerwowana. Niewielka przestrzeń, on i ja nadzy. Ostatnią rzeczą, której chcę to ponowne zrobienie z siebie idiotki. Ale ponownie, to tak jakby Ethan miał jakieś bezpośrednie połączenie z moim mózgiem. Ponieważ wyciąga przed siebie rękę i mówi: - Chodź. Mam Cię Chloe. I chociaż wiem, że to może być zły pomysł, i że może się to skończyć tak, że będę rozczarowana, upokorzona i nieszczęśliwa jak to było w przypadku naszych dwóch ostatnich prób uprawiania seksu, biorę jego dłoń. Bo kiedy prosi mnie w taki sposób, nie jestem w stanie niczego mu odmówić. I ponieważ, jeżeli Ethan mówi, że wszystko będzie w porządku, nie mogę się powstrzymać przed uwierzeniem mu. Biorę jego dłoń, pozwalam mu się podnieść. Czekam, trochę spięta, trochę zdenerwowana, żeby mnie rozebrał, ale nie wykonuje żadnego ruchu. Zamiast tego kładzie dłoń na moich plecach i delikatnie prowadzi mnie do łazienki. Idę tam gdzie mnie prowadzi, ale muszę przyznać, że dziwne jest spacerowanie z Ethanem kiedy jest nagi a ja jestem w pełni ubrana. Nie w sensie niekomfortowo dziwnie, ale dziwnie dziwnie i nie mogę przestać się zastanawiać dlaczego mnie nie rozebrał tak łatwo jak rozebrał sam siebie. Potem Ethan kuca aby sprawdzić temperaturę wody i kiedy gapię się na jego kark, na tą wrażliwą strefę jego nagich ramion, to w końcu do mnie dociera. On nagi, kiedy ja jestem 174

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 ubrana jest zmianą dynamiki siły między nami. Choć on odpowiada za rozwój sytuacji – oddałam mu kontrolę w momencie, kiedy zgodziłam się mu zaufać – fakt, że nadal jestem ubrana a on jest nagi sprawia, że jestem chroniona. Zabiera to część bezbronności, którą czuję i przenosi ją na niego. Moje kolana drżą na samą myśl o tym. Ten mężczyzna. Ten cudowny, silny, troskliwy mężczyzna robi wszystko, żebym czuła się jak najlepiej. Obiecał, że to zrobi i kiedy ja obdarzyłam go zaufaniem wtedy na patio, po raz pierwszy naprawdę zaczynam wierzyć, że wszystko może się ułożyć. Ze ta chwila nie skończy się tak jak to stało się ostatniej nocy, ze mną krzyczącą i przerażoną upiorami z mojej przeszłości. - Już prawie gotowe. - Mówi Ethan, który jest zawieszony na wannie. Jest zupełnie swobodny w swojej nagości, całkowicie zrelaksowany, kiedy jest wystawiony na mój widok. Ale spójrzmy prawdzie w oczy, to nie tak, że ten facet ma powód, żeby czuć się niepewnie. Jest tak piękny, że patrzenie na niego prawie boli. Sięgam do guzika żółtego kardiganu, który noszę i ściągam go za jednym zamachem. Potem wyskakuję ze ślicznej spódniczki zanim wieszam obie rzeczy na hakach, które stanowią jednocześnie dekorację ściany znajdującej się najbliżej prysznica. Ethan obserwuje mnie oczami pociemniałymi od pożądania i zmuszam się do stanięcia przed nim w moim żółtym staniku i majteczkach, kiedy czekam aż wykona następny ruch. Nie robi nic. Zamiast tego uśmiecha się do mnie i po prostu mówi, - Jesteś taka piękna. - Ty również. Mogę powiedzieć po wyrazie jego twarzy, że to ostatnia rzecz jaką spodziewał się ode mnie usłyszeć. Rumienię się delikatnie zastanawiając się czy zrobiłam coś nie tak, ale wtedy on odrzuca głowę w tył i zaczyna się śmiać. – Cieszę się, że tak myślisz. - Ja też. Woda wypełnia w trzech czwartych masywną wannę i Ethan pochyla się, żeby wyłączyć kran. Dochodzę do wniosku, że to moja wskazówka odnośnie tego, że powinnam się rozebrać do końca więc sięgam za siebie i odpinam stanik. Jestem na tyle inteligentna, że wiem, że jeżeli nie zrobię tego teraz, to nie zrobię tego nigdy. Kilka sekund później stoję naga przed Ethanem, czując się bardziej bezbronna niż w jakimkolwiek innym momencie mojego życia, z wyjątkiem tej nocy z Brandonem i całym bałaganem, który miał miejsce później. Nie mogę nic na to poradzić, że cieszę się, że Ethan rozebrał się pierwszy. Jeżeli by tego nie zrobił, gdyby to on był tym całkowicie ubranym, patrzącym jak się rozbieram, nie jestem pewna czy bym to zrobiła. - Gotowa? – Pyta Ethan, ponownie wyciągając do mnie dłoń. I ponownie ją przyjmuję. To nie tak, że potrzebuję jego pomocy, żeby wejść do wanny, ale to miłe, że się mną zajmuje. Kolejny dowód, że nie jestem w tym sama. Po ostatnich pięciu latach to dobre uczucie. Zaskakujące, niespodziewane ale dobre. 175

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Siadam w jednym końcu wanny, potem patrzę jak on do niej wchodzi i siada w przeciwnym kącie. Mała bańka stresu, z której nawet nie zdawałam sobie sprawy, pęka. Bałam się, że będzie chciał usiąść za mną, moje plecy przy jego piersi. Nie wiem czy mogłabym to znieść. Ethan mnie obserwuje i ponownie czuję jakbym miała wypisane na czole to co myślę, bo zaczyna się trochę śmiać. – Zrelaksuj się Chloe. To ma być zabawa. - To jest zabawa. – Biorę garść bąbelków i dmucham na niego tylko po to, żeby udowodnić mu, że jest tak jak mówię. Potem dostaję ataku śmiechu, bo Ethan Frost wygląda przezabawnie z bąbelkami z piany zwisającymi z jego perfekcyjnego nosa. Jego oczy zwężają się, kiedy widzi moją wesołość i zanim się orientuję co się dzieje mam wąsy z bąbelków i brodę zwisającą z mojej twarzy. Nie wspominając o dwóch małych rogach wystających z czubka mojej głowy. Zdeterminowana, żeby nie pozostać w tyle, układam kwiatek z bąbelków – stokrotkę, a przynajmniej coś zbliżonego do niej, na tyle ile potrafię - i przyciskam go do boku jego głowy tak, że wygląda jakby miał wetknięty za ucho kwiatek. Czekam na jego odwet, ale zamiast większej ilości gier bąbelkowych chwyta mnie za stopę i powoli naciska swoim kciukiem moje podbicie. Mimowolny jęk wydostaje się z mojego gardła a on się delikatnie śmieje. Ale nie zmniejsza nacisku. Zamiast tego przesuwa się w dół i w górę podeszwy mojej stopy, naciskając na wszystkie właściwe punkty. Potem skupia się przez kilka minut na moich palcach i piętach zanim przesuwa dłonie na łydki. Masuje je i ugniata mięśnie dopóki nie opieram się plecami o ścianę wanny, oczy mam zamknięte i po prostu cieszę się pieszczotą. Przez cały czas przesuwa dłońmi w górę mojej łydki i w dół do goleni. W górę i w dół, w górę i w dół pozwalając, żeby ciepła woda i jej strumienie pomogły mu przekształcić mnie drżącą kałużę chaosu. To samo robi z moją drugą stopą i nogą, aż jestem przepełniona przyjemnością. Potem układa sobie moją stopę na swoim ramieniu i wyciska seksowne, ciepłe pocałunki na mojej kostce, łydce, na wrażliwym miejscu znajdującym się za kolanem. Nawet nie myślę o tym, żeby go powstrzymać. Jakbym mogła skoro ledwo pamiętam swoje imię, bo mój mózg praktycznie przestał funkcjonować, a co dopiero mówić o formowaniu prawdziwych słów? Przenosi się do drugiej nogi, całując, liżąc i pieszcząc ścieżkę od kostki do kolana. Potem z szybkim spojrzeniem na moją twarz, co sprawia, że jestem zarówno podniecona jak i wytrącona z tej krainy przyjemności, w której się zanurzyłam, przesuwa swoje usta dalej, na moje udo. - Chloe, kochanie, wszystko w porządku? – Pyta zanim przytula się do wnętrza moich ud.

176

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Kiwam głową, bo jak mogłabym powiedzieć „nie” na coś co jest tak przyjemne? Coś czego tak bardzo chcę. - Jesteś pewna? - Pyta ponownie, kiedy jego dłonie wsuwają się pod moje biodra i podnosi mnie do góry nad powierzchnię wody. - Tak. Ethan, proszę. Proszę. – Słowa wydobywające się z moich ust nie mają żadnego sensu ale mam to gdzieś. Jestem tak pobudzona, tak nakręcona a jego usta są tam. Właśnie tam. Wszystko co muszę to zrobić to wygiąć się w delikatny łuk i jego usta będą na mnie, jego język wewnątrz mnie. - Jeżeli w jakimś momencie będziesz chciała mnie zatrzymać, - mówi, - po prostu mi to powiedz. – I wtedy jest właśnie tam, jego usta na mojej płci. Jego palce wewnątrz mnie. Jego język przesuwa się wzdłuż mojej szparki, aż jestem drżącym bałaganem. To uczucie jest takie dobre. Tak jak wtedy w jego biurze, tylko, że lepsze. O wiele, wiele lepsze. Ponieważ tutaj może mnie otworzyć szeroko. Tutaj może się ze mną bawić, drażnić mnie, dręczyć dopóki jedyną rzeczą o której będę mogła myśleć o to on. Tylko jego będę mogła czuć. Chwytam jego ramiona, wplątuję palce w chłodny jedwab jego włosów i przyciągam go do siebie, kiedy jeszcze bardziej wyginam plecy, unoszę biodra. Kiedy to robię, Ethan zaczyna się śmiać, niskim, mrocznym dźwiękiem, który wibruje przez moją płeć i dociera do mojego wnętrza. I ot tak, moje pożądanie zmienia się w potrzebę. - Ethan, proszę. Potrzebuję… - Mój głos przechodzi w jęk, kiedy Ethan zaczyna zataczać koła na mojej łechtaczce. Raz po raz. Długie, powolne liźnięcia jego języka sprowadzają mnie na samą krawędź orgazmu. A potem sprawiają, że ją przekraczam. Fala przyjemności przepływa przeze mnie, jedna, druga, kolejna, a ja trzymam się go jakby był liną życia. Jego dotyk mnie uziemia, pieści nawet kiedy zabiera mnie wyżej i wyżej, dopóki nie istnieje nic oprócz Ethana i mnie i uczuć, które są między nami. Uspokajam się, biorę głęboki oddech i sięgam do jego ramion próbując go na siebie wciągnąć. Ale Ethan nie chce tego zrobić. Zamiast tego obraca głowę i szczypie ustami moje palce dopóki nie odchylam się do tyłu pozwalając mu robić co chce. Oh i jak on to robi. Po raz pierwszy doprowadził mnie do orgazmu w ten sposób, szybko i prosto. Tym razem ma zamiar zrobić to wolniej, sprawić, żebym czekała. Liże i ssie, smakuje i dotyka i dręczy mnie aż nie mogę się ruszać, nie mogę myśleć, nie mogę nawet oddychać. A potem powtarza każdy swój ruch. Jego język jest wszędzie. Wszędzie. Krąży wokół mojej łechtaczki, przesuwa się wzdłuż mojej szparki, wchodzi głęboko w moją płeć podczas gdy przyjemność trwa i trwa i trwa. Sprawia, że błagam. Sprawia, że krzyczę. Robi to dopóki nie przenoszę się w miejsce gdzie

177

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 nie ma pojedynczych orgazmów, gdzie nie ma początku i końca, tylko ciągła, nigdy nie kończą się ekstaza. I wciąż na mnie naciska. Wciąż żąda ode mnie więcej. Łkam. Czuję się jakbym nie miała mózgu. Moje ciało jest napędzane słodkimi, ciepłymi falami przyjemności i bólu. Jestem tak pochłonięta czuciem, tym co Ethan mi robi, że nie ma tu miejsca na strach. Nie ma miejsca na to co zrobił mi Brandon. Nie ma miejsca na nic poza Ethanem i reakcji, którą dostaje ode mnie zupełnie bez wysiłku. - Proszę! - Błagam. – Proszę. Unosi głowę, jego niebieskie oczy błyszczą dziko, kiedy na mnie patrzy. – Czego potrzebujesz kochanie? - Ciebie. – Oddycham ciężko. – Potrzebuję Ciebie. - Masz mnie Chloe. Jeszcze tego nie wiesz? A potem pochyla głowę i po raz kolejny wysyła mnie za krawędź zapomnienia.

178

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 23 - W porządku? – Pyta kilka minut później, kiedy nie wykonuję żadnego ruchu. - Zdefiniuj w porządku. – Nie mogę nawet wykrzesać z siebie energii, żeby otworzyć oczy. - Nie zraniłem Cię, prawda? Ani nie przestraszyłem? Uśmiecham się, kiedy słyszę jego słowa, przeciągam ociężałą ręką w dół jego ramienia, aż splatam jego palce ze swoimi. – Czy wyglądam jakbym się bała? - Wyglądasz na wykończoną. Śmieję się. – Tak się właśnie czuję. - Dobrze. – Delikatnie się unosi, sprawiając, że woda uderza w moje wciąż wrażliwe ciało w sposób, który powoduje, że twardnieją mi sutki a mój oddech się urywa. Potem włącza wodę. - Co… - Shh... - Szepcze, kiedy jego palce przesuwają się w górę mojej ręki i ramienia aż do szyi a potem do głowy. Wplata je w moje loki, zaczyna masaż, a potem przesuwa mnie tak, że moja głowa znajduje się pod delikatnym strumieniem wody. Kiedy moje włosy są całkowicie mokre, sięga po szampon i wyciska niewielką ilość na dłoń zanim powoli rozprowadza go po moich włosach. Bawi się moimi lokami, dotyka każdego splotu, potem głaszcze moją głowę. Następnie przechyla mnie do tyłu i spłukuje szampon. To samo robi z odżywką, nie spieszy się kiedy wmasowuje ją we włosy ruchem, który sprawia, że oczy wywracają mi się na tył głowy. Jestem całkowicie zaspokojona, wyczerpana a mimo to nie mogę przestać myśleć, że jeżeli będzie robił to co robi to sprawi, że dojdę ponownie. W końcu spłukuje też odżywkę a potem całuje mnie w czoło. - Okej? – Pyta ponownie. Przełykam czując, że nagle mam ściśnięte gardło. – Perfekcyjnie. - To dobrze. Pochyla się do przodu i wyciąga korek z wanny zanim z niej wychodzi. Chwyta ręcznik i owija go wokół bioder zanim sięga, żeby wyciągnąć mnie z wanny.

179

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Wyciera mnie powoli, spędzając dużo czasu nad moimi włosami zanim przesuwa się do mojego ciała. Czekam aż obleje mnie fala wstydu – w końcu traktuje mnie jak inwalidkę. Albo jakbym była najcenniejszą osobą na świecie. Myśl ta wślizguje się do mojego umysłu ale odganiam ją. Odmawiam marzenia o niej. W tej chwili, więcej niż wystarczające jest to, że jest tutaj ze mną i wciąż mnie pragnie, nawet po tym jak opowiedziałam mu o wszystkim. Kiedy jestem już całkowicie sucha Ethan podnosi mnie i niesie z powrotem do sypialni. Kładzie mnie na łóżku, całkowicie nagą. Po raz kolejny czekam aż pojawi się nerwowość i po raz kolejny to uczucie się nie pojawia. Jestem zbyt zajęta obserwowaniem jak porusza się Ethan, jego piękne ciało jest umięśnione we wszystkich właściwych miejscach. Wreszcie kładzie się na łóżku, obok mnie. Jest po swojej stronie, leży twarzą do mnie i mimo, że nie zdjął ręcznika mogę zobaczyć jego erekcję. Dzięki Bogu. Ponieważ wiem, że powiedział aby mu zaufać, ale jeżeli mnie wkrótce nie przeleci to sądzę, że stracę rozum. Sięga po mnie i myślę, że przyciągnie mnie do siebie ale zamiast tego przesuwa delikatnie palcem po zagłębieniu mojego gardła a potem przechodzi w dół, do centrum mojego ciała. Wytacza ścieżkę wokół mojego serca, w dół do brzucha i kolczyka w pępku. - Lubię go. - Mruczy Ethan, jego głos jest niski i chropowaty, kiedy bawi się srebrną obręczą. - Też go lubię. – I lubię to, że on to lubi. Co więcej, lubię to, że zdaje się rozumieć, że kolczyk ten pomaga mi czuć kontrolę nad swoim ciałem. Tą samą kontrolę, którą czułam kiedy wytatuowałam sobie mały kompas na biodrze. Tą samą kontrolę, którą czuję teraz, w jego ramionach. Uśmiecha się. – Cieszę się. W końcu omija kolczyk i przesuwa palcem w dół platynowych połączeń i połyskujących diamentów z łańcuszka, który mi dał i dociera do mojego wzgórka. Wbrew sobie napinam się i jego oczy natychmiast powracają do moich. - W porządku? – Pyta. Przełykam, kiwam głową. Ponieważ, kiedy jestem z Ethanem czuję się dobrze i to wszystko co się liczy. Głaszcze mnie tam przez kilka minut, pozwalając mi przywyknąć do jego dotyku zanim zsuwa się niżej do mojej szparki. Teraz, wszystkie nerwy, które mnie ogarnęły - zniknęły i jedyne o czym mogę myśleć to wzięcie go głęboko w swoje ciało. Nagle jestem zmęczona czekaniem. Ethan był cudowny. Słodki. Seksowny. Bardziej cierpliwy niż jakikolwiek mężczyzna powinien być. Ale jestem gotowa na następny krok. Bardziej niż gotowa. Wyciągając się sięgam do otwarcia w jego ręczniku i owijam dłoń wokół jego penisa. Wzdycha, jego szelmowskie, niebieskie oczy strzelają do mnie. Widzę w nich 180

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 niezdecydowanie – nie podoba mu się to, że zamieszałam w jego planach, ale z drugiej strony jest facetem. Nie ma zamiaru narzekać odnośnie tego, że moja dłoń jest owinięta wokół jego penisa. Pochylam się nad nim, wyciskam delikatnie pocałunki na jego ustach. Potem szepczę, - Moja kolej Ethan. Zaczynam go głaskać przesuwając dłonią od podstawy penisa do samej główki, jednym, płynnym ruchem. Sztywnieje, opuszcza rękę na moją. – Nie musisz tego robić. Przewracam oczami. – Dałeś mi bardzo wyraźnie do zrozumienia, że nie muszę tego robić. Ale co jeśli chcę? Patrzy na mnie przez długie sekundy, szukając nie wiem czego. Może pewności? Albo po prostu dowodu, że tym razem się nie przestraszę? Szczerze mówiąc, nie wiem co się stanie, kiedy Ethan będzie się ze mną kochał, ale wiem, że chcę spróbować. Wiem, że w całym moim dorosłym życiu nie bałam się mniej niż w tym momencie. - Nie chcę już dłużej czekać. - Mówię mu, składając delikatne pocałunki na jego piersi. – Proszę. Nie każ mi czekać. Sądzę, że prośba to robi – dowiaduję się, że Ethanowi jest ciężko odmawiać mi czegokolwiek. Ale tym razem, kiedy poruszam dłonią wzdłuż długości jego penisa, nie próbuje mnie zatrzymać. Zamiast tego kładzie się na plecach i pozwala mi się dotykać, tak jak zawsze chciałam to zrobić. Przewracam się, aż moje ciało jest tuż obok jego. Potem robię mu to samo co on robił mi – wyznaczam ścieżkę wzdłuż jego ciała, od obojczyka do pachwiny – ale robię to moim językiem. Ethan zaczyna jęczeć zanim docieram do jego pępka, dłonie ma wplątane w moje włosy, szarpie moimi lokami na tyle mocno, żeby zwrócić moją uwagę , ale nie na tyle, żeby mnie zabolało. Nie spieszę się całując i liżąc ścieżkę w dół jego torsu, ciesząc się jego ciałem. Słodko-słony smak jego skóry odzwierciedla smak oceanu, który nawet teraz rozbija się falami o skały znajdujące się na zewnątrz. Czucie przy sobie jego mocnego i ciepłego ciała sprawia, że chcę długo całować każdą jego część. Jego mroczny, piżmowy zapach dociera do każdego zakamarka mojego ciała. Przez sekundę, tylko sekundę, myślę o tym jakby to było gdybym mogła tu zostać – właśnie tutaj – z nim, na zawsze. Ta chwila jest taka dokonała, taka właściwa, że chcę zapamiętać każdą jej część, tak, że kiedy reszta mojego życia stanie się zbyt ciężka będę mogła przywołać to wspomnienie i owinąć się nim jak zbroją. 181

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Kochanie? – Pyta Ethan, jego głos jest jeszcze bardziej chropowaty niż kilka minut temu. – Wszystko w porządku? - Mam się dobrze. – Mówiąc to zniżam głowę i delikatnie biorę go w swoje usta. Jęczy, kiedy czuje pierwszy dotyk mojego języka przesuwającego się wzdłuż jego długości, jego palce są mocno wplątane w moje włosy. - Chloe, kochanie… Jego całe ciało się napina, każdy mięsień twardnieje na mój dotyk. Nigdy wcześniej tego nie robiłam i jest inaczej niż myślałam, że będzie. Lepsze. Bardziej ekscytujące. Bardziej podniecające. Już czuję jak moje sutki twardnieją, jak pulsuje wewnątrz mnie wciąż rosnące pragnienie. Z racji tego, że nie wiem co robię, oprócz podstawowych rzeczy, pozwalam, żeby kierował mną instynkt, kiedy unoszę ręce i ściskam jego tyłek. Aby przyciągnąć go bliżej. Aby wessać go głębiej do moich ust. Jego ręce delikatnie szarpią moje włosy, kierując moje usta tam gdzie chce je mieć. Podobają mi się te małe, delikatne szarpnięcia moich loków, te krótkie ukłucia bólu, które sprawiają, że przyjemność uczenia się jego ciała w ten sposób jest dużo słodsza. Przesuwając językiem wzdłuż dolnej części jego penisa, poruszam się razem z nim, kiedy delikatnie szarpie mnie za włosy, jego dłonie prowadzą moje usta, gdzie chce je poczuć. Liżę go, przesuwając językiem wzdłuż jego długości, w górę i w dół, raz po raz zanim się zatrzymuję i skupiam na główce jego penisa. Językiem badam małą szczelinę, która się tam znajduje i tak samo rozkoszuję się dźwiękiem, który Ethan wydaje, niskim i głębokim, jak i słonym smakiem, który pochodzi z kropelek jego spermy. Smakuje dobrze, dobrze go czuć i kiedy jego biodra zaczynają się poruszać – kiedy zaczyna delikatnie napierać w moje usta – wiem czego chcę więcej. Chcę wszystkiego co ma i chcę żeby mi to dał, bez żadnych zahamowań. Ale ku mojemu rozczarowaniu, Ethan ma inne pomysły. Nie pozwala mi się bawić zbyt długo, nie pozwala, żebym doprowadziła go do orgazmu tak jak on wcześniej zrobił to ze mną. Zamiast tego unosi mnie w górę, jego usta biorą moje w chciwym, drapieżnym pocałunku, dzięki któremu widzę gwiazdy, kiedy do niego lgnę. Jego język wędruje po całych moich ustach i otwieram się na niego. Biorę wszystko co mi daje i żądam jeszcze więcej. Żądam wszystkiego. Wystarczająco długo się powstrzymywał. Chcę całego Ethana i chcę go teraz. Jęczy kiedy zaczynam ssać jego dolną wargę, potem przesuwa w dół dłonie i chwyta mnie za tyłek. Ciężko wzdycham, kiedy mnie do siebie przyciąga i ustawia swój ciężki członek tuż przy mojej cipce.

182

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Otwieram oczy i znajduję go jak patrzy na mnie z niepokojem. Co jest słodkie, ale w tej chwili dużo bardziej pragnę ognia niż czułości. Więc oplatam nogą jego biodro i przysuwam się tak, że teraz jest dociśnięty do mojej płci. Potem wplątuję dłonie w jego włosy i ciągnę go mocniej niż on kiedykolwiek robił to mnie, a w tym samym czasie wbijam język głęboko w jego usta. Głębokie warczenie dudni w piersi Ethana i w jakiś sposób to jedynie podsyca płomienie, które płoną w każdej części mojego ciała. - Ethan, potrzebuję… - Więcej. Potrzebuję więcej, ale nie wiem jak to powiedzieć. Nawet nie wiem dokładnie o co proszę. Ale Ethan wie. – Mam Cię skarbie. Mam Cię. – I potem jego usta są na mnie, przesuwają się od szyi do mostka, pod moje piersi. Zaczyna ssać mój sutek, mocno przygryza, podszczypuje zanim łagodzi ból językiem. Gryzie raz po raz a potem koi dopóki doświadczenie łagodnego bólu i wszechogarniającej przyjemności pląta się we wspaniałej mieszaninie tak mocno powiązanej, że nie mogę stwierdzić gdzie zaczyna się jedno a gdzie kończy drugie. Moje sutki, piersi, szyja, ramiona, plecy, odkrywa je wszystkie. Raz po raz aż moja skóra jest zaczerwieniona i mam więcej niż kilka małych malinek zdobiących moje ciało. Kocham to, w sposób w jaki kocham mój kolczyk w pępku i tatuaż. W sposób w jaki kocham mój nowy łańcuszek spoczywający mi na biodrach. Ponieważ z każdym cudownym ugryzieniem Ethan pomaga mi utwierdzić kontrolę nad moim ciałem. Moje prawo do robienia z nim co chcę. Ale w końcu czuję, że to zbyt wiele. A jednocześnie za mało. Potrzebuję więcej. Potrzebuję wszystkiego. Ethan instynktownie wie, kiedy docieram do tego punktu a może po prostu i on go osiągnął. Ale nagle jest jakaś pilność w jego pokrytych odciskami dłoniach, które głaszczą moje ciało, poczucie pragnienia, które dłużej nie pozostanie niezaspokojone. - Ethan. – Jego imię jest drżącym westchnieniem na moich ustach, zdesperowana prośba, której nie mogę powstrzymać, kiedy drżę przed nim wygięta w łuk. – Przeleć mnie, proszę. Przeleć mnie teraz. Teraz i on drży, kiedy przekręca się na plecy i ciągnie mnie na siebie. - Co…- z\Zaczynam pytać, ale ucisza mnie kładąc mi na ustach palec. - Teraz Ty masz kontrolę nad sytuacją Chloe. – To są ostatnie słowa jakie spodziewałabym się usłyszeć od Ethana, ale wiem, że mówi serio. Widzę szczerość błyszczącą w jego oczach, czuję to w ograniczeniach, które sobie nakłada odnośnie swoich własnych potrzeb. I chociaż chcę mu powiedzieć, że tego nie potrzebuję, że będę szczęśliwa mogąc oddać mu kontrolę to jest część mnie, która wie, że ma rację. Że na dziś, na ten pierwszy raz potrzebuję być tą, która ma kontrolę nad moim ciałem. 183

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Potrzebuję być tą, która weźmie jego. Więc kiwam głową na znak zgody, kiedy splatam swoje palce z jego. – Pomożesz mi? – Pytam, nagle niepewna pomimo moich zapewnień, że jest inaczej. Unosi nasze połączone dłonie do mojej twarzy, przesuwa delikatnie palec w dół mojego policzka. – Zawsze kochanie. Cokolwiek potrzebujesz. Z tymi słowami wraca całe moje pragnienie. Spycha niepewność, zagłusza strach, oddala wszystko oprócz potrzeby, którą czuję w stosunku do tego pięknego, pięknego mężczyzny. Zanim kładzie dłonie na moich biodrach wsuwa na swojego penisa prezerwatywę, potem powoli mnie unosi a następnie delikatnie sadza mnie na sobie, zawsze delikatnie, okrakiem i jednocześnie nigdy nie odwraca ode mnie oczu. Naciskam na niego, najpierw delikatnie a potem mocniej, kiedy przyjemność – niewiarygodna, prawie nie do zniesienia przyjemność – przepływa przeze mnie. A potem, z jednym pchnięciem w dół wchodzi we mnie cały. Część mnie chce to przyspieszyć, wykonać sprint na oślep ku ekstazie. Ale inna część mnie, ta która jest tak zgrana z Ethanem chce zrobić to powoli. Delektować się każdą sekundą. W końcu on pomaga mi się zdecydować, tak jak pomógł mi ze wszystkim innym w tej niespodziewanej przygodzie. Łapie mnie za biodra swoimi delikatnymi palcami i powoli – oh tak powoli – unosi mnie a potem opuszcza na siebie. Sapię, biorę głęboki oddech. Tak dobrze go czuć. To jest takie dobre. Dokładnie takie jak oczekiwałam, ale nie do końca. W jakiś sposób to coś więcej. W jakiś sposób zrobienie tego z Ethanem jest wszystkim. Tak więc ujeżdżam go powoli, słodko, pielęgnując jego i nas i ten perfekcyjny moment w jedyny sposób jaki potrafię. Zanurzam się w sposobie w jaki na mnie patrzy i jak dobrze jest go czuć wewnątrz siebie. Owijam się w tych uczuciach, które ciągle rosną, są coraz bardziej namacalne z każdym spokojnym pchnięciem jego ciała. Wypełnia mnie i każdy ruch mojego ciała – jego ciała – sprawia, że przepływa przeze mnie fala przyjemności. Nieopisana. Niewyobrażalna. Cudowna. Unoszę się na kolanach a potem się opuszczam na niego. Raz po raz, gryząc wargę, żeby powstrzymać się od jęczenia. Zaciskając wokół niego mięśnie, żeby powstrzymać się przed dojściem jeszcze przez chwilę. Ale spokojny rytm nie może trwać wiecznie, nie kiedy Ethan i ja robiliśmy wszystko, żeby dojść do tego momentu od chwili, kiedy się poznaliśmy. Zaczyna się we mnie budować napięcie, w nim też, ból głęboko we mnie staje się coraz bardziej nie do zniesienia. Mogę powiedzieć, że to samo dzieje się z nim, mogę to poczuć w napięciu jego ciała, które znajduje się pode mną i po tym jak jego dłonie zaciskają się na moich biodrach. Wiem, że stara się powstrzymać od odebrania mi kontroli i to sprawia, że chcę go jeszcze bardziej. Sprawia, że potrzebuję go jeszcze bardziej.

184

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Wkrótce pożądanie wewnątrz mnie staje się dzikie. Desperacka siła, która zmienia wszystko. Dla nas obojga. Pochylam się aby go pocałować i pot kapie ze mnie mieszając się z jego własnym, lśniącym na jego ciele. Jego ciało mnie kusi, takie gorące i mokre i muskularne i niżej pochylam głowę. Wylizuję ścieżkę w górę jego wspaniałego, lśniącego torsu. Wtedy coś w Ethanie się przełamuje. Słyszę to w jego szybkim, ostrym oddechu, czuję w ciężkim, mocnym pchnięciu jego bioder. - Teraz Chloe. – Jego dłonie zaciskają się na moich biodrach jak imadło. - Proszę. Potrzebuję Cie teraz. I po prostu, ot tak oddaję mu kontrolę. To jest Ethan i ufam mu bardziej niż kiedykolwiek ufałam innej osobie. Zabierze mnie tam gdzie oboje tak desperacko chcemy się dostać i zaopiekuje się mną, kiedy z tego miejsca wrócimy. Sięga pomiędzy nas, gładzi kciukiem moją łechtaczkę. Za pomocą swojej drugiej ręki ciągnie mnie mocno w dół, kiedy unosi swoje biodra i uderza we mnie. I tak po prostu przechodzimy przez krawędź świata, razem.

185

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 24

Zostaję z Ethanem cały dzień. Kochamy się, wieczorem robimy piknik, którego nie mieliśmy szansy zrobić wczoraj, rozmawiamy o milionie różnych, nieistotnych rzeczach. Jak na przykład świetliki i karmel w porównaniu do masła orzechowego i jakie są nasze ulubione zespoły. I chociaż jego gust muzyczny nie jest mi bliski, jestem gotowa przymknąć na niego oko biorąc pod uwagę jak bardzo utalentowany jest jego język. Okazuje się, że Ethan jest nienasycony i teraz, kiedy mam za sobą cały ten stres i niepewność związaną z pierwszym razem, ja także jestem nienasycona. Kochamy się wszędzie – w basenie, na plaży, na patio, w jego łóżku, jego stole kuchennym. To prawdopodobnie jest mój lepszy czas. Jesteśmy w kuchni, robiąc coś na późny lunch, żeby powstrzymać się przed straceniem przytomności z braku energii w związku z tym jak dużo razy się kochaliśmy. Ethan, który grzebie w lodówce w poszukiwaniu zimnych przekąsek, odwraca się do mnie z puszką bitej śmietany w ręku i figlarnym wyrazem twarzy. Reszta jest historią… ale wystarczy powiedzieć, że nigdy nie miałam w swoim życiu tak dużo przyjemności w związku z jakimś produktem mlecznym. Pod przymusem odwozi mnie do domu późnym wieczorem w niedzielę. Chce, żebym spędziła z nim całą noc i mimo, że nie ma nic czego bym bardziej chciała, czuję, że muszę postawić pewne granice w naszym związku. Niektóre granice odnoszące się do mnie. W tej chwili jestem tak bardzo nim pochłonięta, że nie chcę niczego poza zostaniem z nim łóżku, na zawsze. Chcę owinąć się wokół niego i nigdy, przenigdy nie chcę go puścić. Ale to jest problem. Znamy się dopiero tydzień. Normalnie więcej czasu zajmuje mi podjęcie decyzji czy kupić nową parę butów. Fakt, że wybrałam go na swojego kochanka w dużo krótszym czasie sprawia, że staję się nerwowa nawet jeżeli z drugiej strony się uśmiecham i potrzebuję trochę czasu, żeby to przemyśleć. Przetworzyć. I dlatego idę do swojego mieszkania późnym niedzielnym wieczorem, mimo, że Ethan siedzi nadąsany w samochodzie i mnie obserwuje. Albo przynajmniej robi co może, żeby jego dąsy zrobiły jak najlepsze wrażenie. To byłoby śmieszne, gdyby gorący wyraz jego oczu nie sprawił, że chciałabym wybiec na zewnątrz i rzucić z powrotem w jego ramiona. Do diabła z dystansem. Do diabła z perspektywami. Ethan Frost jest mój i chcę go bardziej niż czegokolwiek innego w całym moim życiu. Nawet bardziej niż prawdy.

186

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 W chwili kiedy drzwi mieszkania się za mną zamykają Tori się na mnie rzuca. Była cierpliwa przez dwa dni, wysyłając krótkie wiadomości tekstowe, żeby upewnić się, że Ethan nie posiekał mnie na kawałki i nie ukrył mnie w swojej lodówce. Za każdym razem, kiedy pisała odpisywałam jej ale bez podawania żadnych szczegółów. Dzisiejszego wieczora Tori chce szczegółów. - Oh. Mój. Boże. – Woła, kiedy moje nogi – wciąż drżące od ostatniego wybuchu miłości Ethana – odmawiają niesienia mnie dalej i opadam na kanapę obok mnie. - Wiem. - Oh. Mój. Boże. Zamykam oczy, chowam twarz w dłoniach. – Wiem. - Oh. Mój. Boże! Czy to jest malinka? – Wskazuje na znamię widniejące z boku mojej szyi, potem pochyla się bliżej, żeby to sprawdzić. – Zapomnij o malince. Czy to są malinki? – skrzeczy, jej palec śledzi jedno znamię za drugim. – Musi ich być z piętnaście! I to są tylko te, które może zobaczyć. - Szczerze, czy on jest wampirem? Bo nie ma innego wytłumaczenia na to! – Wskazuje na krąg małych, miłosnych ugryzień, które otaczają mój obojczyk. Tylko, że jest inne wytłumaczenie. Ethan odkrył w trakcie pierwszych chwil, kiedy się kochaliśmy, że niewielki ból z ugryzienia w połączeniu z malinką uziemia mnie. To daje mi coś czego mogę się trzymać w trakcie tego całego wiru przyjemności. I wznosi moją własną przyjemność na zupełnie nowy poziom. Nie jestem pewna jak się z tym czuję – nigdy nie byłam tą, która znalazłaby coś przyjemnego w bólu – ale Ethan nie ma żadnego problemu z używaniem tego, żeby mnie podkręcić. By powstrzymać mnie od zatracenia siebie w mękach mojej przeszłości, kiedy mojej głowie zagraża całkowita utrata kontroli. Jednak nie mówię tego Tori. Jak mogłabym oczekiwać, że zrozumie skoro ja sama jeszcze tego całkiem nie ogarnęłam. Więc zamiast przyznać się do prawdy, chwytam poduszkę z rogu kanapy i trzaskam nią Tori. - Tak, jest wampirem. Spędził ostatnie 24 godziny trzymając mnie jako więźnia w swoim legowisku i robiąc mi niewyobrażalne rzeczy, kiedy ssał moją krew. Patrzy na moją szyję i ramię. – To jak teraz wyglądasz sprawia, że mogę w to uwierzyć. Przewracam oczami na jej słowa. – Sądzę, że to moja wskazówka, żeby iść grzebać w szafie dopóki nie znajdę czegoś co pomoże mi zakryć większość z nich. – Jakoś nie sądzę, że Maryanne będzie pod wrażeniem. A skoro nie mam zamiaru jej mówić, że to jej szef mi je zrobił, to moim najlepszym krokiem będzie znalezienie koszuli, która je zakryje.

187

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Ale Tori tylko prycha. – Polecam golf i bardzo mocny korektor. – Wskazuje na niewielkie znamię znajdujące się na mojej szczęce. Chyba powinnam być zła na Ethana za to, że oznakował mnie tak demonstracyjnie. Ale nie jestem. Po pierwsze, dlatego, że kiedy to robił dostarczał mi dużo przyjemności. Po drugie, dlatego, że rozumiem jego potrzebę oznaczenia mnie. Potrzebę roszczenia co do mnie. Chociaż nie wykonałam w tym kierunku żadnych działań, jest część mnie, która chce zrobić mu dokładnie to samo. - W takim razie okej. – Upijam ostatni łyk wina z jej kieliszka zanim wstaję. – Idę do łóżka. Jestem wykończona. - Założę się. Jestem wykończona od samego patrzenia na Ciebie. – Wytyka mi. – Ale jutro chcę usłyszeć o każdym szczególe, bez względu na to jak mały i nieznaczący jest. Przewracam oczami. – Musimy znaleźć Ci chłopaka. - Nie musisz mi tego mówić. Może możesz sprawdzić i zobaczyć czy Twój wspaniały, seksowny mężczyzna ma gdzieś swojego klona. - Nie, sorry. Nie dzielę się. Śmieje się. – Nawet nie udawałaś, że to rozważasz. - Nie, nie udawałam. Ethan Frost jest cały mój. - On o tym wie? Myślę o tym w jaki sposób mnie trzymał, kiedy płakałam. Sposób w jaki cierpliwie, zdecydowanie oznaczał moje ciało dla siebie. Sposób w jaki warczał, że nigdy nie pozwoli mi odejść - i jak powiedziałam mu, że to działa w obie strony - „Cholera, pewnie, że tak”, powiedział mi tuż przed tym jak doprowadził mnie do kolejnego wybuchowego orgazmu. Dzięki Bogu. - Wie. - Mówię jej całując ją w czubek głowy zanim odchodzę do swojego pokoju. - Ew. - Mówi udając, że wyciera mój pocałunek. – Ostrożnie! Kto wie, gdzie te usta były! To moja kolej żeby się śmiać, kiedy mnie podjudza. – Wiem dokładnie gdzie były. – Ucinam dla dramatycznego efektu. – Wszędzie. Tori jęczy a potem sięga po butelkę wina i nalewa sobie kolejny kieliszek. Nie chcę się kłócić, więc udaję, że nie widzę, że butelka jest prawie opróżniona. Co oznacza, że zanim tu dotarłam, Tori nie robiła nic oprócz samotnego siedzenia w salonie i picia. Coś co wydaje się ostatnimi czasy robić coraz częściej. Będę musiała znaleźć sposób, żeby z nią o tym porozmawiać, taki, który nie sprawi, że się w sobie zamknie jak to zwykle robi w sytuacjach w których nie podoba jej się to co słyszy.

188

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Wiem, że jesteśmy studentkami, wiem, że teraz mamy lato. Ale nie może co wieczór wypijać półtorej butelki wina czy więcej i sądzić, że wszystko jest w porządku. Bo nie jest. Jutro, mówię sobie kiedy idę do swojego pokoju. Albo może we wtorek, w trakcie wieczoru filmowego, kiedy będzie zrelaksowana i rozmowa nie będzie się skupiała na moim nowym i ekscytującym życiu seksualnym. Nie chcę jej dawać do rąk żadnej broni. - Tak poza tym. - Woła za mną. – Twoja matka dzwoniła kilka razy. Mówiła, że to ważne. - Dzięki. Wchodzę do pokoju i znajduję trzy notatki przylepione do moich drzwi na których jest napisane o której godzinie dzwoniła moja matka i co dokładnie mówiła, kiedy Tori odebrała telefon. Moja przyjaciółka idealnie przekazuje wiadomości. Zrywam je z drzwi i wyrzucam do kosza na śmieci stojącego pod biurkiem. Cokolwiek chce, to może poczekać. Mam dużo lepsze rzeczy do robienia z moim czasem dzisiejszego wieczora niż martwienie się o nią. Szczególnie, że jest część mnie, która po prostu chce zwinąć się na łóżku i odtwarzać każdą wspaniałą rzecz, którą Ethan robił dziś mojemu ciału. Przetwarzanie, mówię sobie, kiedy rozbieram się z ubrań i wskakuję w swoją pidżamę, przez długie sekundy moje palce pieszczą łańcuszek, który mam na brzuchu, pasuje idealnie, jakby był zrobiony specjalnie dla mnie. W końcu powiedziałam, że potrzebuję czasu, żeby to przetworzyć….

~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~

Docieram do pracy w poniedziałek wczesnym porankiem tak, że mogę iść do biura Ethana, żeby się z nim zobaczyć. I żeby oddać blender. Jego asystent kieruje mnie bezpośrednio do jego biura, oczy ma cały czas wpatrzone w blender. Nie wiem czy to dlatego, że jest zafascynowany ogromnymi możliwościami prezentowanymi przez Vitamix, czy też dlatego, że ominęłam jedną malinkę po miłosnych ugryzieniach, kiedy je pokrywałam makijażem przez prawie połowę poranka i jest zdesperowany, żeby nie skupiać na niej uwagi. Tak czy inaczej, nie minie zbyt wiele czasu zanim cała firma będzie o nas mówiła. Co dziwne, ta możliwość jest dla mnie mniej niepokojąca niż była kilka dni temu. Ta stara śpiewka o tym, że w ciągu jednego dnia może się wszystko zmienić… a może to moje podejście się zmieniło. Tak czy inaczej nie mam zamiaru się nad tym zamartwiać w trakcie tych kilku skradzionych chwil z Ethanem.

189

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Kiedy wchodzę do jego biura rozmawia przez telefon ale natychmiast się uśmiecha, kiedy mnie widzi. A przynajmniej dopóki nie dostrzega co mam w rękach. - Muszę kończyć. - Mówi osobie po drugiej stronie linii. – Coś mi wypadło. Potem okrąża biurko, żeby się do mnie dostać, wszystko w nim jest odrobinę bardziej drapieżne niż pamiętam z wczoraj. - Witam Pani Girard. - Mówi, kiedy zamyka drzwi. - Witam Panie Frost. Bierze ode mnie ciężki blender i stawia na rogu swojego biurka. – Sądziłem, że wczoraj załatwiliśmy sprawę prezentów. - Może Ty ją załatwiłeś. Ja zdecydowanie nie. - O co ta wielka afera? To tylko blender. - Dokładnie. – Uśmiecham się, kiedy powtarzam jego słowa. – O co ta wielka afera? To tylko blender. Spogląda na mnie zwężonymi oczami. – Te Twoje niewyparzone usta doprowadzą Cię kiedyś do kłopotów. Gram skromną, spoglądam na niego spod rzęs. – Myślałam, że to już się stało. Kiedy słyszy moje słowa jęczy i bierze mnie w ramiona. – Tęskniłem za Tobą ostatniej nocy. - Ja też za Tobą tęskniłam. Pochyla głowę, trąca nosem moją szyję. – Dzisiejszej nocy zostajesz u mnie. - Wiesz, zwyczaj mówi, że powinno się pytać. – Moja kolej by jęczeć, kiedy odsuwa wysoki kołnierz mojej bluzki ze swojej drogi tak, że może lizać wszystkie znamiona znajdujące się na moim gardle. Pomimo mojej determinacji, żeby w trakcie godzin pracy utrzymać między nami stosunki czysto biznesowe, moja głowa przechyla się na stronę, żeby dać mu lepszy dostęp. - Wczoraj Cię pytałem i jedyne co dostałem to puste łóżko. Nie mam zamiaru ponownie popełnić tego błędu. – Jego dłonie oplatają moją talię, jego utalentowane palce wślizgują się pod pasek by pocierać wrażliwą skórę mojego brzucha. A przynajmniej ja myślę, że to właśnie robi dopóki nie orientuję się, że bawi się moim łańcuszkiem. - Nosisz go. - W jego głosie słychać satysfakcję. - Powiedziałam, że będę. - Ale nie chcesz zatrzymać blendera.

190

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - To całkowicie inna sprawa. Jego dłonie wsuwają się pod moją spódnicę i obejmują mój tyłek, przesuwa palce tak, że bawi się moją cipką. Już jestem mokra, od samego czucia jego ust na mojej szyi i jęczę, kiedy najpierw wsuwa mnie jeden palec a potem drugi. - Czym to się różni? – Pyta, kiedy wsuwa we mnie palce zanim je powoli wysuwa. Do środka i na zewnątrz, raz po raz. Jęczę i rozkładam dla niego nogi. – Czym się… co różni? – Nagle mam problemy z podtrzymaniem konwersacji. Kciuk Ethana przesuwa się po wrażliwych fałdkach mojej płci, znajduje moją łechtaczkę i zatacza na niej okręgi, jeden po drugim w leniwym rytmie, który sprawia, że mam zamknięte oczy a mój oddech jest urywany. - Blender. - Mruczy, kiedy pochyla się i przyciska gorące, otwarte usta do mojego wrażliwego miejsca za uchem. - Jaki blender? – Mój głos i ciało drżą, kiedy ugina wewnątrz mnie palce tak, że delikatnie pociera mój punkt G. - Zapomnij o pieprzonym blenderze. - Warczy zanim zatapia zęby w delikatnej skórze mojego ramienia. W tym samym czasie wykręca palce znajdujące się głęboko we mnie, ruchem, który intensyfikuje mój orgazm i sprawia, że krzyczę jego imię. Dzięki Bogu jego biuro jest dźwiękoszczelne. Przedłuża mój orgazm tak, że wyciąga ze mnie każdą uncję uczucia jaką tylko może. Dopiero wtedy, kiedy jestem niczym więcej niż roztopioną papką przyjemności chwyta moje majtki i je szarpie. Są koronkowe, więc nie trzeba wiele siły aby je zerwać z mojego ciała. Sapię a on jęczy, nawet kiedy odpina swoje skrojone na miarę spodnie od garnituru i wsuwa na siebie kondom, którego nawet nie widziałam jak otwierał. Ponownie chwyta mnie za tyłek i unosi do góry. Owija moje nogi wokół swojej talii. A potem jest we mnie, jego silne dłonie unoszą i obniżają mnie w rytmie, który powoduje, że przymykam oczy a potrzeba ponownie się we mnie buduje. - Kurwa. - Sapie, kiedy wplatam ręce w jego włosy i przyciągam jego usta do swoich. A wtedy nie ma już żadnych słów, kiedy liżę i ssę i gryzę jego usta, desperacko go pragnąc mimo tego orgazmu, który przed chwilą przeżyłam. Okręcając się Ethan robi kilka kroków w prawo i nagle moje plecy przylegają do jednej ze ścian jego biura. – W porządku? – Żąda odpowiedzi, jedną dłoń wciąż trzyma na moim tyłku a drugą unosi by ścisnąć, popieścić i pogładzić moją pierś. - Tak! - Sapię unosząc się by spotkać każde jego pchnięcie. – Proszę, Ethan. Proszę. 191

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Proszę, co? – Warczy, jego biodra uderzają o moje z tą siłą, że uświadamiam sobie, że będę musiała dodać do swojej kolekcji kilka niezłych siniaków na tyłku. Ale to nie ma teraz znaczenia, nic nie ma znaczenia oprócz desperackiej, szarpiącej potrzeby, która mnie aktualnie rozdziera. - Chcę ponownie dojść. - Skomlę. – Proszę. Nie mogę… Wtedy pochyla głowę, gryzie mój sutek przez cienką tkaninę mojej bluzki, mojego stanika. W tym samym czasie sięga między nas i szczypie moją łechtaczkę. To jest bodziec, którego potrzebuję, malutkie ukłucie bólu, który wysyła mnie poza krawędź, w zapomnienie. Kilka sekund później Ethan podąża za mną, jego mocne, silne ciało drży w moich ramionach kiedy dochodzi głęboko we mnie. Cały czas trzymam go mocno, zdeterminowana by zatrzymać go w swoich ramionach tak długo jak tylko mogę. Nie chcę pozwolić mu odejść. - Cholera, kochanie. – Mówi, kiedy wraca mu głos. – Przepraszam, że to było takie szybkie. - Czy wyglądam jakbym narzekała? – Uśmiecham się do niego, przesuwając dłonią po jego szyi. Rozkoszuję się ciepłem w jego usatysfakcjonowanych oczach. - Wyglądasz jakby Cię ktoś właśnie przeleciał. - Mruczy mi do ucha. - Cóż, jak wygodnie biorąc pod uwagę, że to jest dokładnie to co przed chwilą mi się przydarzyło. Pochyla się, nakrywa swoimi ustami moje, a potem jęczy kiedy dzwoni interkom w jego biurze. – Ethan, człowiek umówiony na ósmą już tu jest. - Ja też już muszę iść. - Mówię mu, kiedy prostuję jego krawat. Zdumiewa mnie to, że właśnie uprawialiśmy gorący, spocony seks przy ścianie a jego krawat ledwo co się skrzywił. – Mam ogrom badań, które wołają mnie po imieniu. Odsuwa się niechętnie, oboje sapiemy, kiedy wysuwa się ze mnie i zdejmuje zużyty kondom. – Mam przepełniony grafik, który mnie woła. Mimo to znajduje czas, żeby poprawić moją spódnicę, wsunąć za nią bluzkę i wygładzić dłonią masę loków na mojej głowie. Kiedy zaczyna poprawiać swoje ubranie korzystam z okazji i podnoszę swoją torebkę z miejsca gdzie upadła, kiedy zaczął swoje entuzjastyczne powitanie. Wyjmuję kopertę z małymi prezentami i pamiątkami – włączając w to pieniążek z pandą, który zrobiłam mu w zoo – i kładę mu na biurku, kiedy tego nie widzi. Potem składam na jego policzku pocałunek i ruszam w kierunku drzwi. Moje ciało jest wciąż rozpalone od orgazmu, który mi dał i od uczuć, które stają się coraz mocniejsze z każdym razem, kiedy jesteśmy razem. - Miłego dnia. - Mówię mu w drodze do drzwi. 192

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Mój dzień już jest miły. Na moje usta wkrada się głupkowaty uśmiech, kiedy to słyszę, taki który utrzymuje się na nich przez cały ranek, pomimo kampanii Ricka skierowanej przeciwko mnie. Ignoruję go tak jak to robiłam w zeszłym tygodniu skupiając się na swojej pracy. Wciąż jestem przy sprawie Trifecty i chociaż nadal jest mi przykro widząc, że rodzina traci swój biznes to nie mogę się powstrzymać przed myśleniem o mężczyznach ze szpitala dla weteranów. Nie mogę przestać się zastanawiać czy te sporne patenty w jakiś sposób pomogą Alejandro i innym aby szybciej doszli do siebie. O jedenastej jeden z firmowych posłańców doręcza paczkę dla mnie. Niespodzianka, niespodzianka, to blender, tylko tym razem jest wypełniony truskawkowo-ananasowym koktajlem. Otwieram załączoną notatkę. Teraz jest już użyty, więc nie możesz go zwrócić. Korzystaj. Nie mogę się powstrzymać. Odrzucam głowę do tyłu i śmieję się. To dobre uczucie.

193

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 25 Wtorkowy poranek rozpoczynam w łóżku Ethana. Próbuje mnie przekonać do spędzenia w nim całego dnia – oczywiście z nim, - ale nie ma mowy, że w drugim tygodniu pracy zadzwonię do szefowej i powiem jej, że jestem chora. - Masz na mnie zły wpływ. - Mówię mu kiedy wyskakuję spod prysznica, chyba najszybszego jaki kiedykolwiek brałam. Dobrze się składa, że mieszkam jakiś kilometr stąd bo inaczej spóźniłabym się do pracy. Wstałam dosyć wcześnie ale… cóż, Ethan potrafi być bardzo potężnym rozproszeniem, kiedy tego chce. - Tylko dlatego, że jesteś taką dobrą dziewczyną. – Zaczyna owijać wokół mnie swoje ramiona stojąc za mną, ale w połowie drogi zastyga. - W porządku. Nie jestem taka krucha. Całuje mnie w nos. – W ogóle nie jesteś krucha. Ale nie chcę zrobić niczego co sprawiłoby, że czułabyś się niekomfortowo. - Naprawdę? – Pytam unosząc brwi. – Bo cała ta sprawa z malinkami wymyka się spod kontroli. – Wskazuję na nowe miłosne ugryzienia, które pokrywają moje piersi i gardło oraz biodro. – Wczoraj przyłapałam kilku facetów z którymi jadłam lunch jak się na nie gapili. To było bardzo niekomfortowe. - Jesteś moja. Czekam, aż powie coś jeszcze ale on po prostu się do mnie uśmiecha zanim wskakuje pod prysznic. Co pozostawia mnie zastanawiającą się nad znaczeniem tych dwóch słów. Jestem jego, więc lubi widzieć swoje znaki na moim ciele? Albo jestem jego i chce się upewnić, że inni faceci to wiedzą? Nie jestem pewna czy lubię to jak bardzo zaborczo obie te interpretacje brzmią, ale potem Ethan obraca się pod prysznicem i widzę zadrapania, które zrobiłam mu wczorajszej nocy. I muszę przyznać trochę mnie nakręcają. To fizyczne zaprezentowanie, że on należy do mnie, tylko do mnie. Tak, może powinnam dać facetowi trochę luzu biorąc pod uwagę fakt, że na swój sposób nie jestem od niego lepsza. Wkładam swoje spodnie od jogi i koszulkę a potem zaglądam do łazienki gdzie Ethan nadal bierze prysznic. – Zbieram się. Stażyści mają swoje poranne wtorkowe spotkanie i nie zamierzam się na nie spóźnić w tym tygodniu. - Jeżeli zaczekasz chwilę to Cię podwiozę. – Zaczyna spłukiwać ze swoich włosów szampon.

194

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - W porządku. Przyda mi się mały bieg. - Jesteś pewna? - Absolutnie. - Bądź ostrożna. Przewracam oczami, kiedy słyszę jego słowa. – To tylko kilometr. W La Jolla. Myślę, że jakoś uda mi się dobiec do domu bez bycia napadniętą. Ethan się nie śmieje. – Zadzwoń jeżeli będziesz mnie potrzebowała. - Nie będę. - Chloe. – Brzmi jeszcze bardziej poważnie niż przez cały ranek i staram się jak mogę, żeby ponownie nie przewrócić oczami. Ale ograniczam się do przesłania mu całusa i już jestem za drzwiami, w drodze do mojego mieszkania i reszty mojego życia, które nagle wydaje się być bardzo daleko od miejsca w którym się znajduję. I dokąd zmierzam.

~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~

Dziesięć minut przed południem na moje biurko trafia wiadomość od Ethana. Mogę zabrać Cię na lunch? Może powinnam mu odmówić – to nie tak, że dał mi znać wcześniej, a poza tym nie sądzi, że skoro jesteśmy razem to oznacza, że jestem dla niego wolna, kiedy tylko mnie zechce. Ale z drugiej strony, nie mam żadnych planów na lunch. I chcę się z nim zobaczyć. I nienawidzę, naprawdę nienawidzę pogrywać w gierki w które pewne pary się bawią. To nie jest to czego chcę dla swojego związku z Ethanem. Więc odpowiadam mu Tak, a potem czekam, aż da mi znać gdzie mam się z nim spotkać. Jednak żadna wiadomość nie przychodzi i już mam mu wysłać kolejną notkę, kiedy zdaję sobie sprawę, że całe piętro jest czymś bardzo poruszone. Wychylam głowę ze swojego boksu, żeby zobaczyć Ethana wychodzącego zza rogu wprost na mnie. Ma na sobie idealnie dopasowany czarny garnitur marki Anderson & Sheppard, ciemno turkusową koszulą, która sprawia, że jego oczy wyglądają jak ocean. Moje serce bije szybciej od samego patrzenia jak idzie w moim kierunku. Nie tylko z racji tego jak wygląda, ale ze sposobu w jaki na mnie patrzy. Jakbym była dla niego wszystkim, a on również tak samo szybko stał się dla mnie wszystkim.

195

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Zatrzymuje się przy moim boksie. – Cześć Chloe. – Jego uśmiech jest tak szeroki, że jego policzki są całe pomarszczone. - Cześć Ethan. – Schylam się i wyciągam torebkę z dolnej szuflady biurka. – Nie musiałeś tutaj po mnie przychodzić. Mogliśmy się spotkać przy Twoim samochodzie. - Jestem zwolennikiem przychodzenia po kobietę, kiedy zapraszam ją na randkę. Nie mówi głośno, ale równocześnie nie robi nic, żeby obniżyć swój głos. I biorąc pod uwagę, że połowa piętra podsłuchuje naszą rozmowę to zadaję sobie sprawę, że jakakolwiek nadzieja na utrzymanie naszego związku między nami właśnie została wywalona przez okno. - Wiesz, nie jesteś zbyt dyskretny. - Mówię mu, kiedy jesteśmy na parkingu i idziemy w kierunku jego samochodu. Odwraca się do mnie z dezaprobatą widoczną na twarzy. – Nie wiedziałem, że miałem być dyskretny. - Po prostu myślałam, skoro pracuję dla Ciebie to może nie będziesz chciał… - Techniczne rzecz ujmując, nie pracujesz dla mnie. Pracujesz dla Maryanne. Poza tym, nie płacę Ci, a dostawanie pensji jest cechą charakterystyczną posiadania pracy, więc ponownie, technicznie rzecz ujmując nie pracujesz dla mnie. I wreszcie, Twój staż trwa tylko do końca lata. We wrześniu wrócisz do szkoły i nic z tego wszystkiego nie będzie miało już znaczenia. - Wiem, wiem. Po prostu nie chcę, żebyś przeze mnie miał jakieś problemy w firmie. Chodzi mi o to, że nie chcę żebyś czuł, że musisz… - Chloe, nie jesteś moim małym, brudnym sekretem. Zależy mi na Tobie, jestem dumny z tego, że się z Tobą umawiam i nie mam zamiaru tego ukrywać. Frost Industries nie ma polityki odnośnie umawiania się między pracownikami tylko odnośnie molestowania. Tak długo jak nie czujesz się molestowana… - Nie! Oczywiście, że nie! - Dobrze. Ja też nie czuję się molestowany… - Cieszę się, że to słyszę. - Mówię mu rozdrażniona, kręcąc przy tym głową. - Więc nie ma żadnego problemu. Okej? - Tak. Okej. – Z wyjątkiem tego, że widziałam minę Ricka, kiedy go mijaliśmy i nie był zadowolony. Tak samo jak pozostali stażyści. Nie to, żeby coś się zmieniło od mojego drugiego dnia stażu. To, że oni wszyscy o mnie rozmawiają sprawia, że czuję się nieswojo, i to nie w dobrym tego słowa znaczeniu. Muszę to przeboleć i to zrobię. Ale to zajmie trochę czasu. Ethan zabiera mnie do hiszpańskiej restauracji i jest tak czarującym kompanem, że zapominam o wszystkim innym i cieszę się jego towarzystwem. Jest mądry i zabawny, a na 196

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 dodatek jest świetnym słuchaczem, który – pomimo prowadzenia firmy – wydaje się być szczerze zainteresowany moim rozkładem dnia. Chce mnie zabrać także na kolację a po niej do swojego domu i łóżka, ale dziś jest wtorek. Babski wieczór dla Tori i dla mnie. I mimo, że Tori opuściła go w zeszłym tygodniu to czuję, że olanie mojej przyjaciółki dla faceta byłoby złym precedensem. To nie wydaje się niepokoić Ethana, który zaprasza mnie na śniadanie jutrzejszego ranka, zanim pojedzie w podróż służbową. Fakt, że nie będzie go przez pięć dni sprawia, że prawie ponownie rozważam swoje plany z Tori, ale decyduję się zostać przy swoich pierwotnych planach. Chociaż zapraszam go do siebie na późno nocne przytulanki… i różne inne rzeczy, które mogą się zdarzyć. Przyjmuje zaproszenie z szelmowskim uśmiechem, który mówi mi co dokładnie planuje robić. Już nie mogę się doczekać.

~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~ W środę rano stoję i patrzę jak Ethan odjeżdża limuzyną, którą zamówił, aby odwiozła go na lotnisko i czuję jak przepływa przeze mnie niepokój. Co jest głupie, wiem. Jest międzynarodowym biznesmenem, dyrektorem generalnym jednej z najbardziej ekscytujących firm w kraju. To oczywiste, że będzie podróżował. To oczywiste, że będzie musiał wyjeżdżać na różne biznesowe spotkania. Nie ma powodu, żebym się tym martwiła tylko dlatego, że będę za nim tęskniła. A jednak czuję, że to coś więcej. Otacza mnie jakieś przeczucie, które sprawia, że marznę od wewnątrz. Mimo to mówię sobie, że jestem niepoważna. Nie musimy być w ciągłym kontakcie, spotykać się codziennie. To nie byłoby zdrowe. Postanawiając otrząsnąć się z tego otaczającego mnie strachu, chwytam swoją walizkę i idę do swojego boksu. Kiedy jestem w drodze wysyłam wiadomość do Zayna i innych z zapytaniem czy chcą się spotkać na lunch w kafeterii. Nie docieram nawet do swojego biura, kiedy dostaję trzy pozytywne odpowiedzi. Ich życzliwość wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Rick i inni stażyści z działu własności intelektualnej mogą mnie nie lubić, ale przynajmniej zawarłam trzy przyjaźnie – wszystkie są wyjątkowo fajne. Kiedy wreszcie docieram do swojego biurka zakopuję się w stercie badań, którymi Maryanne zarzuciła mnie w tym tygodniu. Sądziłam, że kiedy przejdziemy przez sprawę Trifecty ilość obowiązków nieco spadnie, ale dzieje się zupełnie odwrotnie. Jest milion pytań na które trzeba znaleźć odpowiedzi, dziesiątki precedensów które trzeba przejrzeć. To więcej niż wystarczające, żeby trzymać moje myśli z dala od Ethana. Pracuję non stop przez godzinę, kiedy dostaję kolejną przesyłkę. Tym razem to nie blender – po ostatnim zagraniu Ethana poddałam się ze zwróceniem m mu Vitamixa. Zamiast tego dostaję czarne, wyszukane pudełko ze srebrnym węzłem trzymającym w miejscu pokrywkę. 197

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Nie ma żadnych wskazówek, które ostrzegłyby mnie co znajduje się w pudełku, ale coś mi mówi, że ta dyskrecja jest bardzo wskazana jeżeli chodzi o ten prezent. I rzeczywiście, kiedy zaglądam do środka znajduję tam kilkanaście par wyszukanej bielizny we wszystkich kolorach tęczy. Czerwone, różowe, niebieskie, fioletowe, czarne – jedyne co je łączy to fakt, że wszystkie są bardzo wyszukane i bardzo drogie. Na górze jest notatka od Ethana. Jedyne co napisał to: Sądzę, że jestem Ci winien kilka par. Moje policzki płoną z zawstydzenia, kiedy myślę jak wczoraj w swoim biurze rozerwał moje majteczki, a potem kolejną parę wieczorem, w moim mieszkaniu. Jeżeli będzie utrzymywał takie tempo to powinien ustawić stałą wysyłkę bielizny kilka razy w miesiącu. Nie to, żebym narzekała. Piszę do niego, żeby mu podziękować, ale przez kilka godzin nie dostaję żadnej odpowiedzi, dopóki nie ląduje w Nowym Jorku. Podobają mi się te czerwone. Mając szansę na przejrzenie wszystkich par majteczek, wiem, że czerwone są najbardziej skąpe. W takim razie może je założysz. Tym razem dasz mi szansę zerwania ich z Ciebie. Zawsze mi mówiono, że moim kolorem jest niebieski. Lol. Bezpieczny lot? Długi. Tęsknię za Tobą. Też za Tobą tęsknię. Muszę lecieć – kolacja biznesowa. XOXO. Koło jedenastej dzwoni mój telefon. Podczas wyjazdu Ethana korzystam z każdej możliwości nadrobienia zaległości w śnie, którego trochę mi brakowało w ciągu kilku ostatnich dni, więc jestem otumaniona i w połowie jeszcze śpię, kiedy go odbieram. - Halo? Przenika mnie ciepły i słodki głos Ethana. - Przepraszam, kochanie. Myślałem, że nadal będziesz na nogach. Zadzwonię do Ciebie jutro. - Nie! W porządku. – Przyciągam telefon bliżej swojego ciała, owijam się wokół niego tak jakbym to zrobiła z Ethanem gdyby tu był. Biorąc pod uwagę to jak długo się znamy, to szaleństwo, że tak bardzo mi go brakuje. – Jak tam Twoja kolacja? - Nudna. A jak Twoja?

198

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - W rzeczywistości bardzo ekscytująca. – Dokuczam mu żartobliwie. – Tori i ja zamówiłyśmy indyjskie jedzenie i obejrzałyśmy Firefly on Netflix. - To było świetne show. Joss Wheendon jest geniuszem. - Rzeczywiście, jest nim. Rozmawiamy jeszcze przez kilka minut o głupich, przyziemnych rzeczach, które sprawiają, że się śmieję. W końcu Ethan mówi mi, żebym poszła spać. Protestuję, ale wiem, że ma rację. Nawet ja słyszę jak niewyraźnie wymawiam słowa. - Zadzwonisz do mnie jutro? - Pytam zanim się rozłączam. - Twoja kolej. Ty zadzwoń do mnie. Uśmiecham się, ponieważ każdego dnia udowadnia, że jesteśmy razem w jakiś całkiem nowy sposób. I, że naprawdę jesteśmy sobie równi. – Mogę to zrobić. - Dobrej nocy Chloe. - Dobrej nocy Ethan.

~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~ W czwartek dostaję kolejną przesyłkę, tym razem do mieszkania. Tori otwiera drzwi i wraca do pokoju z jasnoróżowym pudełkiem z piekarni. - Cóż za niespodzianka. To dla Ciebie. - Wygląda na bardzo kaloryczne. - Wiem. Co jest z tymi facetami? Lubią, kiedy mamy idealne ciała, ale kiedy się nas zdobędą to zawsze nas tuczą. - Zdobędą? Myślisz, że Ethan mnie zdobył? Tori patrzy się na mnie jakbym była debilem. – To oczywiste. - Myślałam, że jesteśmy w fazie zalotów. Mówiłaś wcześniej, że się do mnie zalecał. - Tak, cóż, to oczywiste, że tak się zalecał do Ciebie, że od razu wylądowałaś w jego łóżku. A teraz staje się oczywiste, że chce Cię tam zatrzymać. Stąd te wszystkie podarki. - Zdobywanie. – Powtarzam to słowo, testuję jak brzmi. - O Boże. Znowu masz ten głupkowaty wyraz twarzy. - Nie jest głupkowaty.

199

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Jest totalnie głupkowaty. Jest tak głupkowaty, że zaczynam myśleć, że należysz do jakiejś kreskówki Disney’a. Wywalam na nią język a potem sięgam po pudełko. Nie ma żadnej notatki, nic co mówiłoby mi od kogo ta przesyłka. Ale wiem, że jest od niego zanim otwieram pudełko i widzę sześć pięknie ułożonych truskawkowych napoleonek. - Czy wspominałam, że naprawdę bardzo lubię tego faceta? – Pyta Tori sięgając do pudełka i przesuwając jednym palcem po jednej z nich, żeby zebrać nadmiar kremu. - Ja również. - Mówię przesuwając palcem wzdłuż łańcuszka na brzuchu, którego nie zdjęłam odkąd zapiął go na mojej talii. – Ja również. Dziękuję za napoleonki. Nie ma za co. Jak minął Ci dzień? Śmiesznie. Nic nie posuwa się do przodu dostatecznie szybko.  Dokładnie tak się czuję. Co porabiałaś? Szukałam w sieci desek do surfowania. Kiedy wrócisz chcę, żebyś dał mi kolejną lekcję surfingu. Bardzo bym tego chciał. Więc, to jest randka? To jest randka. Przychodzi piątek i tym razem nie ma żadnej przesyłki. Nie to, żebym się jakiejś spodziewała, ale mimo to czekam, w razie czego. Ale nic nie przychodzi, co jest w porządku bo teraz jest moja kolej. A ponieważ Ethan ostatni podniósł poprzeczkę, to czas, żebym ja zrobiła to samo. Z racji tego, że o nim myślę, wysyłam do niego wiadomość, kiedy zatrzymuję się na czerwonym świetle na ulicy Prospect. Nie dostaję od razu odpowiedzi, ale wiem, że jest zajęty. Najprawdopodobniej jest na spotkaniu czy coś. Wieczorem, tego samego dnia piszę do niego ponownie. Nic wielkiego, tylko początek żartu, który słyszałam dzisiaj w pracy. Pomyślałam, że puentę mogę wysłać mu później, kiedy będę miała jego uwagę. Ale do czasu, kiedy kładę się do łóżka nadal nie mam od niego odpowiedzi. To dziwne, ale przypominam sobie, że Ethan skupia się teraz na wielu różnych rzeczach. Jestem pewna, że zadzwoni jak tylko będzie mógł.

200

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 I dlatego, kiedy wyłączam światło upewniam się, że telefon leży na nocnej szafce. Rozmawialiśmy każdego wieczora po jego spotkaniach, bez względu na to jak bardzo późno było. Nie chcę przegapić jego telefonu. Ale tej nocy telefon nie dzwoni. Ani następnego ranka. Ani następnego dnia popołudniu. I Ethan nigdy nie odpowiada na dwie wiadomości, które mu wysłałam. Zaczynam się martwić. A jeśli coś mu się stało? To nie tak, że jesteśmy oficjalnie parą czy coś. Nikt by do mnie nie zadzwonił, gdyby został ranny albo zachorował… - Jesteś śmieszna! – Mówi mi Tori. – Jeżeli coś by się stało Ethanowi to już byłoby w wiadomościach, czyli to oczywiste, że nic mu nie jest. A ostatnia wiadomość jaką Ci wysłał była odnośnie surfingowej randki. Pewnie jest po prostu zajęty. - Wiem, wiem. Naprawdę to wiem. Jest zajętym facetem, którego praca polega na utrzymaniu wielu różnych piłek w powietrzu w danej chwili. Poza tym, nie jestem przylepną dziewczyną. Nigdy taka nie byłam i na pewno nie mam zamiaru zacząć być taka. Zadzwoni do mnie, kiedy będzie miał taką możliwość. Zawsze to robi. Tylko, że mija niedziela i nie mam od niego żadnego znaku życia. Zanim wyjechał powiedział mi, że będzie w domu koło trzeciej i zapytał czy może po mnie przyjechać koło piątej, żeby zabrać mnie na wczesną kolację. Więc mimo tego, że nie zadzwonił ani nie napisał smsa ani e-maila (sprawdziłam), ubieram się do wyjścia. Z pewnością zadzwoni jeżeli nie uda mu się dotrzeć na czas. Nie. Nie mam zamiaru tego zrobić. Nie mam zamiaru spędzić całej nocy na torturowaniu się jak działa mózg Ethana Frosta. Jest siódma trzydzieści – dwie i pół godziny po czasie, kiedy miał mnie odebrać. Cztery i pół godziny minęło od czasu, kiedy miał wylądować. Gdyby wylądował dzisiaj to z pewnością już by był w domu. Co oznacza, że tam jadę. Wóz lub przewóz, mam zamiar się dowiedzieć co się z nim dzieje. Nawet jeśli to złamie mi serce.

201

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 26

Kiedy docieram do bramy, do posiadłości Ethana widzę światło palące się w jego kuchni. Znam kod, który podał mi podczas nocy, które tu spędzałam więc nie zawracam sobie głowy naciskaniem przycisku, żeby go ostrzec, że tu jestem. Po prostu wbijam pięć cyfr i czekam aż brama się otworzy. Do momentu, kiedy docieram do szczytu podjazdu moje serce bije jak szalone. Boli mnie żołądek, moje serce i trzęsę się tak bardzo, że ledwo udaje mi się otworzyć drzwi auta. To będzie złe. Mogę to powiedzieć, czuję to w głębi siebie. Bez względu na to jak bardzo staram się sobie powiedzieć, że on po prostu zapomniał o kolacji, to wiem lepiej. Ethan Frost nie zapomina o niczym. Kiedy idę w stronę domu zdaję sobie sprawę, że na dolnym piętrze zapalone są trzy lub cztery lampy. Więc na pewno jest w domu. Ta wiedza jedynie sprawia, że czuję się jeszcze gorzej. Nie tak bardzo jak wyobrażenie sobie, że nie jest sam, ale jednak. Poradzę sobie z taką sytuacją wtedy, kiedy będę musiała. Dzwonię do drzwi, czekam dopuszczalną ilość czasu aby mi otworzył. Kiedy tego nie robi, dzwonię ponownie. Potem trzeci raz. A potem zaczynam uderzać w drzwi. - Ethan! To ja. Otwórz drzwi. Proszę, Ethan. Otwórz drzwi. Stojąc tu czuję się jak stalker, jak szalona osoba, która nie rozumie wskazówek. Ale do cholery z tym, to nie fair. To on o mnie zabiegał. To on sprawił, że się w nim zakochałam. To on jest tym, który zrobił to wszystko. I jeżeli chce się z tego teraz wycofać to w porządku. Ale nie może mnie po prostu zignorować. Będzie musiał mi powiedzieć prosto w twarz, że już nie jest mną zainteresowany. Na Boga, wciąż jestem pokryta blaknącymi malinkami, które mi zrobił. Przynajmniej na tyle zasługuję. Tak więc wciąż pukam, zdeterminowana otrzymać odpowiedzi na moje pytania. Przynajmniej chcę się dowiedzieć czy wszystko z nim w porządku. Że tu chodzi tylko o zerwanie a nie o coś strasznego co mu się przytrafiło. Po około czterech czy pięciu minutach, które czuję jakby były wiecznością, słyszę jak zamek się obraca a potem otwierają się drzwi a w nich stoi posiniaczony i poobijany Ethan. - O mój Boże! Co Ci się stało? - Wszystkie moje zmartwienia odnośnie naszego związku odsuwam na boczny tor, martwiąc się o niego. – Jak się czujesz? - Czuję się dobrze.

202

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Nie wyglądasz dobrze. – Przepycham się obok niego, z ciemnego ganku do jasno oświetlonego holu. I prawie dostaję ataku serca, kiedy to robię. W świetle wygląda milion razy gorzej. Jego lewo oko jest czarne, kość policzkowa rozcięta i spuchnięta. Jego szczęka jest posiniaczona, warga rozcięta a wzdłuż jego szyi ciągną się głębokie wyżłobienia, jakby ktoś wczepił się w niego paznokciami i zadrapał go tak mocno jak tylko mógł. Krew wciąż wygląda na świeżą. - Kochanie musisz jechać do szpitala, muszą Cie zbadać. Możesz mieć wstrząs mózgu albo jakieś wewnętrzne obrażenia. - Czuję się dobrze. - Dzwoniłeś na policję? Ktoś na Ciebie napadł? Gdzie to się stało? W jego głosie nie ma żadnych emocji, żadnej modulacji co składnia mnie do wyciągnięcia wniosków, kiedy mówi. - W Vegas. - Vegas? - To nie ma sensu. – Myślałam, że byłeś w Nowym Jorku. - Byłem. Dzisiejszego ranka poleciałem do Vegas, bo był tam ktoś z kimś chciałem się spotkać. - Czy to on Ci to zrobił? Zawiadomiłeś przynajmniej policję, kiedy tam byłeś? Spojrzenie, które rzuca mi Ethan wyraża czystą, urażoną męskość. – To niezbyt dobry pomysł, biorąc pod uwagę, że on jest w dużo gorszym stanie niż ja. Patrzę na niego z niedowierzaniem, kiedy dociera do mnie prawda. – To była bójka a nie napad, prawda? Nie odpowiada co, - oczywiście – jest odpowiedzią samą w sobie. – Ethan! O czym Ty myślałeś? - Powinnaś już iść. - Iść? Ktoś powinien tu z Tobą być i upewnić się, że nic się z Tobą nie dzieje. Czy boli Cię coś poza twarzą? - Sięgam w jego kierunku i chcąc podnieść jego koszulę, żeby sprawdzić jego żebra ale on odsuwa się tak szybko, że chwytam tylko powietrze. - Czuję się dobrze. Po prostu idź, Chloe. – Odwraca się i idzie w głąb domu zostawiając mnie, żebym sama odprowadziła się do drzwi. Jakby to miało się wydarzyć. Nie wiedząc co mogę innego zrobić, idę za nim krętym korytarzem aż do kuchni. – Słuchaj Ethan, jeżeli chcesz, żebym sobie poszła to pójdę. Po prostu potrzebuję wiedzieć, że z Tobą wszystko w porządku. - Czuję się dobrze. I chcę, żebyś sobie poszła. 203

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - W takim razie okej. – Wewnątrz siebie zaczynam wariować. Ale udaje mi się zachować spokój, kiedy podchodzę do lodówki, otwieram jej drzwi i grzebię, aż udaje mi się znaleźć paczkę mrożonego groszku. – Masz. Powinieneś to przyłożyć do oka i policzka. Pomoże na opuchliznę tak, że jutro będziesz mógł widzieć coś. Kiedy nie bierze ode mnie torby kładę ją na ladzie koło której stoi. – Wpadnę rano zobaczyć jak się czujesz… - Nie rób tego. Strach, który czułam przez cały dzień w mgnieniu oka zamienia się w lód. – Słucham? - Nie wracaj jutro. W ogóle nie wracaj. - Serio? – Pytam po długiej chwili, całkowicie oszołomiona. – Tak chcesz to rozegrać? Wzrusza ramionami. – Myślę, że tak. - Wiesz co, to nie jest wystarczające dla mnie. Jeżeli chcesz, żebym od Ciebie odeszła to będziesz mi musiał to przeliterować. O co chodzi? Patrzy na mnie pustym wzorkiem, który jest tak inny od sposobu w jaki z reguły na mnie spogląda, ze mam problem z pogodzeniem się z faktem, że to faktycznie on stoi przede mną. Że ten obcy jest tym samym człowiekiem, który zaledwie kilka dni temu przytulał mnie tak czule. - Naprawdę muszę to powiedzieć, Chloe? - W końcu mnie pyta. - Tak Ethan, myślę, że musisz. Bo to oczywiste gdzieś po drodze, że coś przegapiłam. – Wiem, że chce, żebym się poddała, po prostu odeszła. Ale nie mam takiego zamiaru. Wiem jak to jest być podtrzymywaną przez niego. Być kochaną przez niego. Facet nie robi takich rzeczy, które on dla mnie zrobił, żeby potem odejść tak po prostu, bez słowa wyjaśnienia. Chyba, że jest totalnym dupkiem a Ethan nim nie jest. Nie jest. Ale wątpliwości już we mnie rosną. Wygląda na tak odległego, tak nietykalnego, że czuję się jakbym była narażona na coś. Obnażona. Na krawędzi całkowitego upokorzenia. Boże, proszę, nie pozwól, żebym popełniła kolejny wielki błąd. Nie sądzę, żebym mogła to znieść. Ale zarówno Bóg jak i Ethan mnie nie słuchają. A nawet jeśli to robi, to nie podoba mu się to co mówię. Przeczesuje dłonią swoje włosy i zaczyna się ode mnie odwracać. Tak jakby skończył z ta rozmową – i ze mną. Nie kupuję tego. Łapię jego wzrok swoim i nie pozwalam mu się odciąć. Jeżeli ma zamiar złamać mi serce to musi to zrobić patrząc mi prosto w oczy. Przynajmniej tyle jest mi winien.

204

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Cisza rozciąga się między nami, zimna, samotna i pusta ale dam mu chwilę. Kiedy już łapię jego uwagę, nie odwraca ode mnie wzroku. Nie próbuje udawać, że nie stoję przed nim z rozerwaną piersią i krwawiącym sercem. Ethan Frost może mieć wiele wcieleń, ale nie jest tchórzem. - Dobrze. - Mówi. – To coś między nami się nie uda. Było zabawnie. Jesteś świetna osobą ale sądzę, że powinniśmy… - Było zabawnie? – Pytam go z niedowierzaniem. – Otworzenie przed Tobą serca było dla Ciebie zabawne? Słuchanie o tym jak byłam zgwałcona? Jak się obwiniałam? To było dla Ciebie zabawne? Serio? - Nie o to mi chodziło. – Brzmi jakby był chory, ale nie daję się na to nabrać. Nie teraz, już nigdy więcej. - Oh, nie? A więc, co dokładnie miałeś na myśli? Bo jak dla mnie to brzmi jakbyś pozwalał mi się rozpaść na kawałki dla własnej rozrywki. - To nie jest prawda. Te cholerne łzy wracają i to sprawia, że jestem jeszcze bardziej na niego zła. I na siebie. – W takim razie powiedz mi dlaczego. - Tu nie chodzi o Ciebie Chloe. Tylko o mnie. - Pierdol się. Stać Cie na więcej niż to. Jego szczęka jest zaciśnięta, dłonie zwinął w pięści tak mocno, że widzę jak jego kostki stają się białe, nawet pomimo siniaków i zadrapań. Przez sekundę, tylko przez sekundę wygląda jak Ethan, którego myślałam, że znam. – To ja. Naprawdę. To nie ma nic wspólnego z Tobą. - Tylko, że to ma wiele wspólnego ze mną, wszystko. Możesz starać się załagodzić swoją winę przez mówienie, że to nie przeze mnie, ale to nie prawda. Bo to ja jestem tą, której serce jest złamane. To ja jestem tą, która była na tyle głupia, żeby Ciebie do siebie dopuścić. Żeby Ci zaufać. Żeby się w Tobie zakochać, nawet jeżeli wiedziałam lepiej. I teraz to ja jestem tą, która będzie przez to cierpieć. – Łzy spływają mi po policzkach i nie mogę ich powstrzymać i to sprawia, że wkurzam się jeszcze bardziej. Ocieram je dłonią, wściekła, że nie mogę się pozbierać. Że on widzi to jak mnie zranił, wtedy kiedy chcę, żeby widział, że jestem silna. - Po prostu powiedz mi dlaczego to zrobiłeś. Uważałeś, że byłam zbyt pewna siebie tamtego dnia w kafeterii? A może nie byłam wystarczająco miła? Czy to dlatego, że nie smakował mi Twój głupi koktajl jagodowy? - Chloe, kochanie. – Jego oczy są teraz wilgotne i brzmi teraz prawie tak źle jak ja. Ale w końcu jego szczęka jest spuchnięta i dwa razy większa niż zwykle. – Mówisz jak szalona… - Nie mów do mnie kochanie! Nie nazywaj mnie tak kurwa. I nie waż się mi mówić, kiedy mówię jak szalona. Było ze mną w porządku zanim wpakowałeś się do mojego życia. Było ze 205

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 mną w porządku zanim mnie oczarowałeś swoimi pierdolonymi truskawkami i swoim pierdolonym blenderem i swoimi pierdolonymi, śmiesznymi prezentami. Było ze mną w porządku. A teraz nie jest. Teraz jestem kurewsko zniszczona po raz kolejny. I nienawidzę Cię za to. Teraz zaczynam płakać na dobre i nienawidzę siebie za to. Nienawidzę być takim bałaganem, takim cholernym wrakiem. A jeszcze bardziej nienawidzę tego, że robię to wszystko przed nim. Chcę być spokojna, pozbierana, ale to po prostu tak bardzo boli. Cholera. Naprawdę jestem zniszczona. Tym razem to nie jest zły dowcip, coś od czego trzymam się z daleka. Tym razem to rzeczywiście prawda. Po prostu jest zbyt wiele brakujących i złamanych kawałków, zbyt wiele kawałków, które tak głupio oddałam, że nie jestem w stanie ich wszystkich poskładać. Poskładać siebie. A nawet gdybym mogła, to i tak za bardzo boli, żebym nawet mogła myśleć o próbowaniu. - Nie, Chloe. Nie. Nie jesteś zniszczona. Nie widzisz tego? Ja jestem zniszczony. Idzie w moim kierunku, z wyciągniętymi ramionami ale robię krok w tył. Owijam ramiona wokół swojej talii w żałosnej próbie ochrony. Jeżeli mnie dotknie to się rozpadnę. Jakakolwiek mała ilość godności, która mi pozostała, wszystko co mi zostało może runąć razem ze mną. Chwytam się tego, wbijam palce w skórę, żeby się jakoś trzymać. Kiedy to robię moje palce wślizgują się pod sweter i czuję to. Łańcuszek, który mi dał aby nas razem wiązał. Aby udowodnić mi, że to coś między nami jest prawdziwe. Że nie bawił się mną. Że naprawdę, prawdziwie do niego należę. Mój żołądek się buntuje i przez chwilę myślę, że się pochoruję na samym środku nietkniętej kuchni Ethana. W moją podświadomość wkrada się panika. Prawdziwa, żywa panika i jedyne o czym mogę myśleć to, to, że chcę go zdjąć. Chcę się go pozbyć. Nie mogę znieść jego dotyku. Nie teraz, kiedy wszystko co mi powiedział – wszystko co dla mnie zrobił – było kłamstwem. Zdesperowana, uszkodzona, zdeterminowana podnoszę koszulkę nad brzuch. Grzebię przy zapięciu. Ale jestem za bardzo spanikowana, zbyt przybita i nie mogę sobie z nim poradzić. Nie mogę go odpiąć. - Chloe, nie. - Teraz głos Ethana brzmi na spanikowany, ale nie zwracam na to uwagi. Nie słucham go, już nigdy więcej go nie posłucham. - Chloe, nie rób tego. 206

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Teraz praktycznie zaczynam histeryzować, szarpię łańcuszkiem tak mocno jak tylko potrafię. Tak mocno, że czuję jak wrzyna mi się w skórę i czuję jak zaczyna lecieć mi krew. A mimo to nadal ciągnę. Raz po raz… Zapięcie w końcu pęka i łańcuszek spada mi do ręki. Przez kilka sekund patrzę się na niego, na diamenty błyszczące w jasnym świetle kuchni. Na krople krwi widoczne na połączeniach łańcuszka. Teraz Ethan stoi tuż przede mną, jego twarz jest oddalona od mojej tylko o kilka centymetrów. Wariuję. Nie mogę pozwolić mu na dotknięcie mnie, nie teraz. Nie, jeżeli mam jakąkolwiek szansę na dojście do siebie w przyszłości. Trzymam wyciągniętą rękę, otwieram palce i pozwalam spaść łańcuszkowi na ziemię, pomiędzy nas. A potem uciekam.

207

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 27

Nie docieram nawet do drzwi, kiedy Ethan mnie łapie. Rzucam się na niego, szarpiąc, drapiąc zdesperowana, żeby się stąd wydostać. Mamrocząc przekleństwa obraca mnie tyłem do siebie i otacza mnie ramionami. Potem przyciąga mnie bliżej, tak, że moje plecy przylegają do jego klatki piersiowej. - Puść mnie! – Krzyczę przez łzy. Słowa są zniekształcone, są bałaganem – tak jak ja - a Ethan je ignoruje. - Po prostu posłuchaj! - Usłyszałam wystarczająco! Chciałeś, żebym odeszła, więc do cholery, daj mi odejść. - Jeszcze nie teraz. – Łańcuszek jest w jego ręce i próbuje mi go z powrotem wcisnąć. – Weź to. - Nie chcę tego. – Odmawiam odtworzenia moich zaciśniętych palców. – Nigdy więcej nie chcę tego widzieć, tak samo Ciebie. - Proszę, Chloe. Wiem, że nie zasługuję od Ciebie na nic, ale proszę weź to. Siłą rozwiera moje palce, kładzie na nich zimy łańcuszek zanim ponownie zaciska je w pięść. - Przepraszam kochanie. – Całuje mnie w skroń. – Przepraszam, że Ci to zrobiłem. Nie odpowiadam mu. Nie mogę. Fakt, że nagle stał się czuły, słodki sprawia, że cała ta sprawa staje się o milion razy trudniejsza. Nie wspominając o tym, że jest bardziej myląca i irytująca. Nie mogę dłużej tego znieść więc podnoszę rękę i odrzucam łańcuszek od siebie tak mocno jak tylko potrafię. Uderza w ścianę holu a potem zsuwa się na podłogę. - Cholera. – Warczy to słowo do mojego ucha, jego ramiona zaciskają się wokół mnie jak imadło. Po raz pierwszy widzę, że jest tak samo popieprzony i poza kontrolą jak ja. Po raz pierwszy czuję jak strach przedziera się przez ból. Wiem, że Ethan nigdy by mnie nie skrzywdził fizycznie, ale gdyby ktoś zapytał mnie dwadzieścia cztery godziny wcześniej to powiedziałabym, że nigdy by mnie potraktował tak jak zrobił to dzisiaj. Że nigdy nie rzuci mnie w taki bezduszny sposób, że nie odrzuci mnie jakbym była niczym.

208

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 A jednak jesteśmy w tym miejscu. Kawałki tego co mieliśmy leżą w gruzach u naszych stóp i jedyne co z nich pozostało to ból i wściekłość i ogień. Zawsze ten cholerny ogień. Już czuję jak rośnie we mnie reakcja, moje ciało jest tak dostosowane do jego, że robię się mokra mimo tego, że mój umysł i wspomnienia nienawidzą pozycji w jakiej mnie trzyma. Jestem osamotniona w tej reakcji. Jego oddech jest nierówny, jego twardy penis przyciska się do moich pleców. Jest rozpalony, gorący i drżący i tak podniecony, że praktycznie mogę posmakować tego w powietrzu wokół nas. - Puść mnie! - Mówię ponownie, próbując uwolnić się z jego uścisku. Jeżeli teraz nie odejdę obawiam się, że nie znajdę na tyle siły aby zrobić to później. A nie mogę zostać, nie po tym wszystkim co zostało powiedziane i zrobione. - Sądzisz, że bym nie tego zrobił gdybym mógł? - Brzmi na tak udręczonego jak jestem ja. – Starałem się to zrobić. Teraz jest już kurewsko za późno. Popycha mnie na drzwi z jedną dłonią płasko położoną na moich plecach, podczas gdy jego druga ręka szapie za pasek moich spodni od jogi. - Co robisz? - Żądam odpowiedzi, kiedy moje spodnie i majtki spadają na podłogę. Jestem w agonii, jednocześnie podniecona i przestraszona i zdesperowana. - Na co to kurwa wygląda? – Warczy w ogóle nie przypominając Ethana którego znam. Ethana, którego kocham. Dociska się do dolnej części moich pleców i czuję jak niezdarnie rozpina swoje spodnie. Odpina guzik. Rozsuwa suwak. Na chwilę, tylko na chwilę przerażenie przesłania mi wszystkie inne uczucia. To nie może się dziać. Proszę, Boże, to nie może się ponownie dziać. Nie teraz. Nie z Ethanem. Nie wtedy, kiedy wreszcie czuję się bezpiecznie. Rzucam się wbijając paznokcie w jego biceps. Przeklina, bardziej przyciskając mnie do drzwi. - Ethan, proszę. – Nie mam pojęcia o co proszę – czy chcę, żeby przestał czy też kontynuował – i sądzę, że on też tego nie wie. Stoimy na skraju przepaści, gdzie jeden zły ruch wyśle nas - i kawałki tego co mieliśmy – w najmroczniejsze zapomnienie. Jestem sparaliżowana udręką. Nie wiem co robić, co powiedzieć. I jedyne o czym mogę myśleć to: Dawaj, Ty draniu. Dawaj. Ty. Draniu. To jest moment w którym widzę z czego jest zrobiony, co czego jest zdolny. I gdzie widzę jak wiele ja potrafię znieść.

209

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Może dążyliśmy do tego cały czas, a może nie. Tak czy inaczej nie mam zamiaru stąd odejść zanim się nie dowiem dokładnie jak ta chwila, ten jeden pojedynek się rozwinie. Jest mi to winny, tak samo jak jestem jemu to winna. W tym momencie dociska się do mnie jeszcze mocniej. Jego penis jest tak twardy, że praktycznie odczuwam ból, kiedy jest do mnie w ten sposób przyciśnięty. Przygotowuję się na najgorsze, nawet jeżeli wiem, że może mnie to wysłać poza krawędź normalności. Zamiast tego dostaję Ethana. Bo bez względu na to jak bardzo jest udręczony, jak bardzo jesteśmy zniszczeni, on jest wciąż moim Ethanem. Czułym, słodkim, delikatnym. I kiedy mnie dotyka, tylko to ma znaczenie. To wszystko co kiedykolwiek będzie miało znaczenie. Myśl ta rozbija mnie na jeszcze więcej kawałków, ale się nie wyrywam. Nie mogę. Jestem złapana w jego uścisku, wciągnięta przez pasję i siłę tego połączenia, które po prostu nie chce się zerwać. Ale potem on się porusza i napinam się, kiedy przesuwam dłońmi po moich ramionach. Skomlę, kiedy pochyla głowę i całuje moją szyję. Drżę, kiedy przygryza delikatne miejsce za moim uchem, gdzie mam łaskotki. Nie mogę się powstrzymać. On jest uzależnieniem, którego nie mogę się pozbyć. Takim, które mnie przeraża tym, że może mnie prześladować do końca życia. Śmieje się w odpowiedzi, nawet kiedy liże sobie drogę w dół do wrażliwego miejsca, gdzie szyja spotyka się z moim ramieniem. A potem mnie gryzie. Moje ciało zapala się jak fajerwerki na 4 lipca, mój strach miesza się z jego wściekłością, moje podniecenie z jego potrzebą. I wiem- wiem-, że nie ma już żadnego powodu aby walczyć. Bo to jest Ethan. Może i rozdarł moje serce na kawałki ale nadal trzyma mnie jakbym była najcenniejszą rzeczą w jego świecie. Nie wiem co to oznacza i szczerze, w tej chwili gówno mnie to obchodzi. - Ethan. Proszę. Tym razem wie o co go proszę. Oboje wiemy. Jego dłoń przesuwa się na środek moich pleców i naciska tak , że wyginam się w łuk a moja pupa jest bardziej dociśnięta do jego brzucha. W tym samym czasie jego druga ręka porusza się w górę i obejmuje moją pierś. Jęczę, kiedy ściska mój sutek pomiędzy swoim kciukiem a palcem wskazującym, skomlę , kiedy ugina kolana i powoli przesuwa swoim penisem przez mokre, obolałe wargi mojej płci. - Potrzebuję Cię. – Jego oddech jest gorący. – Próbowałem Cię puścić. Próbowałem pozwolić Ci odejść. Ale nie mogę. Chloe, kochanie, nie mogę.

210

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Jestem taka zdezorientowana. Taka nakręcona. A słuchanie go tylko to pogarsza. – Ethan, nie mogę… - Tak, możesz. – Pocałunkami i liźnięciami wytycza ścieżkę zaczynając od mojego ramienia do karku, a potem powoli – tak kurewsko powoli – przesuwa swój język w dół mojego kręgosłupa. Przez cały czas coś mówi, mruczy słowa związane z seksem, z miłością, słowa, które nie mają żadnego sensu poza tym, że sprawiają, że nakręcam się jeszcze bardziej. Sprawiają, że płonę. Chcę się odwrócić, owinąć się wokół niego i błagać go, żeby mnie przeleciał tutaj, teraz ale Ethan ma całą kontrolę nad tym co się teraz dzieje i to oczywiste, że chce to zrobić po swojemu. Potrzebuje to zrobić po swojemu. Wszystko czego chcę, czego potrzebuję to poczucie go w sobie jeszcze raz. Ledwo mnie dotknął a ja już jestem blisko orgazmu. Ale nie chcę dojść. Nie sama. Nie, jeżeli to ma być ostatni raz, kiedy Ethan dotyka mnie w ten sposób. - Zrób to! – Mówię mu, mój głos jest tak ochrypły, że ledwo go rozpoznaję. Jego jedyną odpowiedź stanowi kolejne ugryzienie, jego zęby wpijają się w moje plecy na tyle mocno, żeby ty razem zostawić siniaka. Krzyczę, piskliwy, pierwotny dźwięk wydostaje się z mojego wnętrza. Ethanowi musi się podobać ten dźwięk bo gryzie mnie ponownie. I kolejny raz. Potem jego dłonie zsuwają się w dół do mojego brzucha, mojego wzgórka łonowego i w końcu do mojej obolałej, zdesperowanej płci. Zazwyczaj jest delikatny, słodki i ostrożny, ale tym razem potrzeba jest w nim tak samo mocna jak we mnie. Czuję to w twardości jego penisa, w drobnych dreszczach, które ogarniają jego ciało, w szybkim, brutalnym ruchu, kiedy wsuwa we mnie trzy palce. Bez ostrzeżenia dochodzę tak mocno, tak intensywnie, tak wstrząsająco, że przez długie chwile zatracam się w sobie. Zapominam o wszystkim – o bólu, strachu, wściekłości, dewastacji, - i po prostu czuję. Zanim mijają moje dreszcze, Ethan klęczy z mną. Chwyta moje uda swoimi wielkimi dłońmi i rozdziela moje nogi. Teraz jestem szeroko otworzona dla niego, tak szeroko, że nie mam równowagi i jedne co trzyma mnie w pionie to ściana przede mną i Ethan za mną. Wstrząsy po ekstazie nadal przepływają przeze mnie i jestem całkiem oszołomiona. Wrażliwa. I zraniona – wciąż tak bardzo zraniona. Ale zanim jakiekolwiek z tych uczuć mogą przejąć nade mną kontrolę Ethan unosi mnie na koniuszki palców i wsuwa głęboko we mnie swój język. Krzyczę. Mocno chwytam się ściany. Staram się trzymać ostatnich, połamanych kawałków samej siebie, które nadal są moją własnością. Ethan ich nie dostanie. Nie teraz. Nie tym razem.

211

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Chce wszystkiego, każdego małego odłamka który mi pozostał i nie boi się po nie sięgać. Sięgać po mnie. Jego język jest wszędzie - okrąża moją łechtaczkę, przesuwa się wzdłuż moich warg, wbija się głęboko we mnie. Jego palce są wszędzie - ściskają moje sutki i moją łechtaczkę, przesuwają się po wrażliwej skórze tuż pod moimi kolanami i w zagięciach łokci, wpijają się w moje uda powodując delikatny ból. On jest wszędzie – za mną, przy mnie, tak głęboko we mnie, że wiem, że nigdy się go stamtąd nie pozbędę. Nie teraz. Nie po tym. Przyjemność ponownie się we mnie buduje, zabierając mnie wyżej i wyżej dopóki myślę, że nie mogę oddychać, nie mogę robić niczego poza czuciem. Jestem całkowicie nierozumna, całkowicie otumaniona tym. Jestem całkowicie pod jego urokiem. Dokładnie tak jak Ethan chciał. Ze skrętem swojego języka ponownie wysyła mnie poza krawędź ekstazy. Robi to raz po raz. Czas traci znaczenie, wszystko jest nieważne, dopóki nie ma nic – nikogo- oprócz Ethana i mnie i tego ogromnego ciepła między nami. Trzymam się teraz ściany, moje palce szukają punktu podparcia, kiedy całe moje ciało gwałtownie drży. Nie mogę znieść więcej bez załamania, ale z drugiej strony nie chcę, żeby to był koniec. Nie chcę tego kończyć. Nie dopóki po raz ostatni nie poczuję w sobie Ethana. - Zrób to! - Wykrztuszam. – Do cholery z Tobą! Po prostu to zrób. Jedyną odpowiedzią Ethana jest wsunięcie języka jeszcze głębiej we mnie w tym samym czasie, kiedy powoli, nieubłagalnie przyciska swój kciuk do mojego odbytu. Kolana się pode mną uginają, kiedy przechodzi przeze mnie kolejny orgazm. Tym razem nawet ściana nie pomaga mi w utrzymaniu się na nogach. Moje ciało zaczyna się zsuwać w dół ale Ethan mnie łapie, tak jak zawsze. Trzyma mnie w miejscu. I po raz kolejny wysyła mnie poza krawędź przyjemności. Teraz płaczę, ciepłe łzy przyjemności i bólu spływają po mojej twarzy, kiedy szloch ogarnia moje ciało. To zbyt wiele. Zbyt wiele. Zbyt wiele. Nie mogę znieść niczego więcej. Ethan wie – jak zawsze - i nagle stoi wyprostowany. Odwraca mnie twarzą do siebie i przez łzy widzę w jego oceanicznych oczach tą samą ekstazę i agonię, która przejmuje moje ciało. - Przepraszam. - Mówi mi, kiedy wyciska gorące pocałunki na moim czole, policzkach, ustach. – Przepraszam. Przepraszam. Przepraszam. - Po prostu to zrób. - Wykrztuszam. – Proszę. Nie mogę… 212

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Jego usta rozgniatają moje w pocałunku, który jest tak pełen emocji – bólu i przyjemności i wszystkiego pomiędzy – że jedyne co mogę zrobić to otworzyć się i wziąć wszystko co chce mi dać. Potem unosi mnie i jest na tyle silny, że nie potrzebuje aby ściana podtrzymywała mnie. Zamiast tego, trzyma mnie mocno i warczy. - Opleć swoje ramiona i nogi wokół mnie. I tak robię, a wtedy on wchodzi we mnie głęboko jednym mocnym pchnięciem. - Oh Boże. Dziecinko. Oh, Boże. – Chowa twarz w zagięciu mojej szyi i mimo, że przepływa przeze mnie przyjemność to czuję ciepłe łzy spływające po mojej skórze. - Ethan. – Wplątuję palce w jego włosy, próbuję podnieść jego głowę tak, żebym mogła zobaczyć jego oczy. Ale odmawia spojrzenia na mnie. Teraz się trzęsie i drży, tak bardzo, że w końcu opiera mnie plecami o ścianę, żeby lepiej mnie trzymać. Całuje i liże zagięcie mojej szyi wysyłając kolejne iskry przyjemności w górę i w dół mojego kręgosłupa. Ale wciąż ma dreszcze i czuję jego łzy. Nie mogę tego zrobić. Choć jestem zniszczona i zdewastowana, nie chcę go widzieć w takim stanie. Owijam wokół niego ramiona, przyciągam go bliżej siebie. - Kocham Cię. - Szepczę mu do ucha, oddając mu ostatni złamany kawałek siebie. Nie mogę się powstrzymać, nie chcę się powstrzymać nawet jeżeli istnieje możliwość, że rzuci mi tym w twarz zanim minie ta noc. – Kocham Cię Ethanie Frost i będę Cię kochać aż do dnia mojej śmierci. - Chloe! – Chwyta moją twarz w dłonie, jego usta biorą w posiadanie moje, jakby był umierającym mężczyzną, który w końcu znalazł wybawienie. Kilka sekund później zaczyna dochodzić i przyciągam go bliżej, trzymam go mocno, kiedy przekracza krawędź rozkoszy i daje mi wszystko czym jest.

213

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Rozdział 28 Nie wiem jak długo tam tak stoimy, Ethan we mnie, ja owinięta wokół niego. I mam to gdzieś. Liczy się tylko to, że on jest mój. Przez te długie, drżące chwile Ethan Frost należy tylko do mnie. Mimo tego, że wiem, że jestem kilka minut od opuszczenia go raz na zawsze to i tak nie psuje tych cennych chwil. Jak by mogło, skoro po raz pierwszy Ethan jest tak samo wrażliwy, podatny i otwarty jak ja? Ciągle mnie całuje, jego usta są gorące, wymagające i żarłoczne. Oddaję mu pocałunek. Całuję go raz po raz. Całuję go dopóki czuję jak palą mnie usta, moja szczęka mnie boli a łzy w końcu przestają płynąć. A potem całuję go jeszcze raz. - Nie miałem tego na myśli. - W końcu mówi, unosząc głowę tak, że między nami jest tylko cal przestrzeni. – Nie miałem na myśli nic z tego co powiedziałem. Jego gorący oddech owiewa moją twarz, jego dociśnięte do mnie ciało jest twarde. Tak samo wewnątrz mnie. I nadal nie wiem co powiedzieć. Co myśleć, czuć czy zrobić. Jakbym mogła skoro jego wcześniejsza obojętność nadal tak bardzo boli? - Kochanie, przysięgam. Nigdy nie chciałem Cię skrzywdzić. Kręcę głową i odwracam wzrok. Staram się nie słuchać słów wychodzących z jego ust. Są dokładnie tym co chciałam usłyszeć dwadzieścia minut temu. Ale nie teraz. Nie teraz, kiedy jest już za późno. Nie wtedy, kiedy czuję się jakbym była rozdarta, a cały mój ból i strach i potrzeba są tak widoczne. Nie wtedy, kiedy już jestem zniszczona. Musiałam to powiedzieć na głos, ponieważ mi odpowiada. - Nie jest za późno. Nie jest. – Składa pocałunki na moim policzku, skroni, z boku szyi. Po raz pierwszy zadaję sobie sprawę, że jego rozcięte wargi są szorstkie na mojej skórze. – Tak bardzo przepraszam. Tak bardzo przepraszam. Łzy przestały płynąć a ja nie poruszam się, nic nie mówię, ledwo oddycham. Całe moje ciało jest jakby wykute z lodu i po raz pierwszy jestem wdzięczna za ten chłód. Bo nie chcę tego czuć. Nie chcę czuć niczego. Ale on jest wciąż we mnie i kiedy porusza się i drży to niemożliwe, żebym nie czuła. Niemożliwe, żebym go nie kochała. Mimo to, nie możemy iść tą drogą. – Puść mnie Ethan.

214

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Próbowałem. Uwierz mi. Próbowałem pozwolić Ci odejść. Ale nie mogę. Za bardzo Cię potrzebuję. – Drżąc zakopuje swoją twarz w mojej szyi. Jest jakaś samolubna część mnie, która chce go odepchnąć, odrzucić go tak jak on odrzucił mnie, ale nie mogę tego zrobić. Nie mogę uodpornić na niego swojego serca, tak jak nie mogę trzymać swojego ciała z dala od niego. Dobry czy zły, Ethan Frost posiada mnie. I zdaję sobie sprawę, kiedy desperacja jego ciała przenika mnie, że ja również go posiadam. Przez długą chwilę rozciąga się między nami cisza. W końcu, kiedy nie mogę już dłużej tego znieść, żądam. - Powiedz mi dlaczego. Jeżeli chcesz, żebym została, musisz mi powiedzieć dlaczego to zrobiłeś. Dlaczego starałeś się nas rozdzielić, tak całkowicie. Sztywnieje a potem się odsuwa. Delikatnie stawia mnie na podłogę. Nogi się pode mną uginają, kiedy po raz pierwszy próbuję stanąć prosto, ale Ethan mnie chwyta. Trzyma mnie, aż łapię równowagę. Czekam, aż się odezwie, kiedy odzyskuję swoje majtki i spodnie od jogi. Zaczynam je zakładać a wtedy zdaję sobie sprawę, że jestem mokra, od niego. Ethan nie założył prezerwatywy. Przez długie chwile mój umysł krąży wokół tego. Zanim nawet mogę ogarnąć co to oznacza, Ethan bierze moją dłoń i ciągnie mnie w kierunku najbliższej łazienki. - Nie myślałem. - Żadne z nas nie myślało. - To… - Jest w porządku. - Mówię mu, kiedy już wykonałam w głowie odpowiednie obliczenia. – Jesteśmy bezpieczni. Kiwa głową ale nic nie mówi. Tylko moczy ściereczkę i myje mnie zanim czule – tak czule – pomaga mi się ubrać. Dopiero wtedy, kiedy jestem całkowicie ubrana i tak chroniona jak tylko mogę być, mówi. - Starałem się Cię uratować. - Uratować mnie? – Patrzę na niego z niedowierzaniem. – Bądźmy szczerzy. Bardziej prawdopodobne jest to, że próbowałeś uratować siebie. - Na to jest już za późno. Minęło już zbyt wiele lat. - Nie wierzę w to. Wszyscy wiedzą jak niesamowity jest wielki Ethan Frost. Wszyscy Cię kochają. Kręci głową w zaprzeczeniu. – Bo nikt mnie nie zna. - Ja Cię znam. - Nie znasz. Gdybyś mnie znała to już dawno byś wybiegła przez te drzwi i nigdy więcej nie wróciła. 215

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Próbowałam to zrobić. To Ty mnie zatrzymałeś. Zamyka oczy, pochyla głowę tak jakby cały ciężar tego świata spoczywał na jego barkach. – Nie rozumiesz? Skończy się na tym, że Cię zniszczę Chloe. Wskazuję na siebie, na plamy po łzach, na cały ten bałagan którym jestem i dłonie, które wciąż drżą. – W sumie to już to zrobiłeś. - Nie mów tak. – Pociera dłonią swój kark. – Nawet tak nie myśl. Obserwuję go przez długie sekundy starając się rozszyfrować co powinnam zrobić. Starając się znaleźć nienawiść albo wściekłość, coś co sprawiłoby, że ignorowanie Ethana i odejście od niego byłoby łatwiejsze. Ale wciąż jestem słaba po seksie, jego łzach, potrzebie więc żadne z tych uczuć się nie pojawia, nic poza pokręconym współczuciem, które wzmacnia świadomość tego, że nadal go kocham. Że już zawsze będę go kochała. - Potrzebujesz groszku. Gapi się na mnie nie rozumiejąc co do niego mówię. – Słucham? - Twoja twarz z każdą minutą puchnie coraz bardziej. Musisz przyłożyć zimny groszek na oko i policzek. - Myślisz, że w tej chwili obchodzi mnie moja cholerna twarz? - Nie wiem co Cię do cholery obchodzi, Ethan. To jest problem. – Wstaję i idę w kierunku kuchni. Tym razem to on idzie za mną – po podniesieniu popsutego łańcuszka z miejsca w którym spadł na podłogę holu. Kilka minut później, siedzi przy kuchennym stole trzymając paczkę mrożonego groszku przy swoim policzku. Jestem po drugiej stronie pomieszczenia, oplatam się swoimi ramionami. Po tym wszystkim co się stało, nie ufam sobie, kiedy jestem zbyt blisko niego a już na pewno nie ufam jemu. - To było kila złych dni. - W końcu mówi. – Dowiedziałem się czegoś o mojej rodzinie… Urywa i kręci głową. - Odnośnie Twojego taty? - Nie. Mojej mamy i brata. - Masz brata? Nie wiedziałam o tym. – W informacjach o nim nie wspominano o żadnym rodzeństwie ani o jego mamie. Ona i jego ojciec rozwiedli się na długo przed tym jak stał się narodowym bohaterem, więc jedynymi ludźmi po jego śmierci, którzy byli wspominani w artykułach to dziadkowie Ethana. To dziwne, że nikt nie wspominał o innych członkach jego

216

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 rodziny, ale w końcu nie byli ważni w historii jego życia, więc dlaczego niby mediom miałoby na tym zależeć? - Jest moim przyrodnim bratem. Moje mama ponownie wyszła za mąż. - Co to ma wspólnego z Tobą? Z nami? - Moja mama jest trochę szalona, zawsze taka była. Oh, robi dobrą minę do złej gry, ale zdecydowanie jest trochę pokręcona. W każdym razie, po tym jak odeszła od mojego ojca nie chciała mieć ze mną zbyt wiele do czynienia. Miała nowego męża, nowego syna, nowe życie. Nie było tam dla mnie miejsca. I to było okej. Miałem swoich dziadków i ojca. Nie potrzebowałem jej. Ale miałem brata. Martwiłem się o niego. Jej mąż wydawał się miły ale… kto wiedział co się działo za zamkniętymi drzwiami? Więc od momentu, kiedy byłem wystarczająco dorosły, sprawdzałem co u niego. Upewniałem się, że wszystko jest w porządku. - A jest z nim w porządku? – Wbrew sobie jestem zafascynowana w ten wgląd w myśli Ethana. Zafascynowana i zmartwiona, ponieważ jeżeli wydarzenia dzisiejszej nocy mają być jakąś wskazówką, to ta historia nie ma dobrego zakończenia. - Tak, u niego wszystko dobrze. Prawdopodobnie lepiej niż na to zasługuje. – Mruczy ponuro. - Nie wiem co to ma znaczyć. - Kiedy był młodszy pakował się w różne kłopoty. Głównie jakieś głupstwa. Pomagałem mu się z nich wydostać. Stwierdziłem, że z taką matką to logiczne, że ma jakieś problemy. Tylko, że nawaliłem. Wydostałem go ze zbyt wielu kłopotów. Ułatwiłem mu zbyt wiele rzeczy. Sięgam po jego dłoń. – Jesteś jego bratem. To naturalne, że chcesz go uchronić od jego błędów. - Nie mów tak. Mogę to znieść, kiedy słyszę te słowa od kogoś innego, ale nie mogę ich znieść od Ciebie. Nie teraz. Teraz jestem totalnie zdezorientowana, ale nie mówię nic. Po prostu go obserwuję, pozwalam mu wyrzucić z siebie to wszystko. - W czwartek wieczorem dowiedziałem się, że pewne kłopoty w które się kiedyś wpakował… pewne kłopoty, które byłem pewien, że nie są jego winą jednak były. A ja go z nich wydostałem. Czwartkowy wieczór. Noc, kiedy wszystko się zmieniło. Ciasna kula bólu wewnątrz mnie rozluźnia się odrobinę. Nie znika, ale wiem coś o podejmowaniu złych decyzji. Wiem coś o odpychaniu ludzi. - Spieprzyłem Chloe. Spieprzyłem cholernie. Tak jak zawsze.

217

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 - Ethan to jest śmieszne. Spieprzyłeś dużo mniej spraw niż ktokolwiek inny kogo znam. – Sięgam po jego dłoń, ściskam ją. – Ale nie jestem idealny. Nikt nie jest. Przesuwa wzrok ze mnie na popsuty łańcuszek, który wciąż ściska w ręce. – Tak, to oczywiste, że nie jestem doskonały. Gryzę wargę, odwracam wzrok. – Dlaczego mówisz takie rzeczy Ethan? Dlaczego ze mną zerwałeś z powodu czegoś co nie ma z nami nic wspólnego? Obserwuje mnie przez długą chwilę, jego oczy są tak ciemne i nieszczęśliwe , że ledwo mogę na niego patrzeć. Nigdy wcześniej nie widziałam takiego Ethana, nigdy nie widziałam, żeby wyglądał na tak pokonanego. Tak zniszczonego. W końcu, kiedy jestem już pewna, że nie odpowie, mówi, - W całym swoim życiu kochałem tylko paru ludzi, Chloe, i spieprzyłem relacje z nimi wszystkimi. W jednej głupiej, złośliwej chwili zrujnowałem wszystko między mną a ojcem i zmarł zanim miałem szansę, żeby to naprawić. - To nie była Twoja wina. - Nie wiesz tego. Moi dziadkowie stracili wszystko próbując pomóc mi spełnić moje marzenia o postawieniu Frost Industries na nogi. A ja im na to pozwoliłem. Nie wiedziałem co zrobili, a powinienem. Zmarli zanim mogłem im to wynagrodzić. Mój brat. Pomogłem mojej matce zrujnować go, nawet nie wiedząc, że to robię. A teraz jesteś Ty. I jestem przerażony tym, że mogę i Ciebie zniszczyć. Niewiele mogę powiedzieć po ten scenie, którą odstawiłam tu dziś wieczorem. Wciąż nie podoba mi się sposób w jaki postąpił i wciąż jestem zraniona, że jego pierwszą myślą było odcięcie mnie od siebie. Ale jeżeli sądził, że mnie chroni, ratuje od jakiegoś śmiesznego pecha to mogę mu wybaczyć. Bóg wie, że nie jestem zbyt logiczną osobą jeżeli chodzi o ludzi których kocham. Moje dzisiejsze poddanie się mu jest tego doskonałym przykładem. - Niszczysz mnie, kiedy mnie od siebie odcinasz. Odbiło mi dzisiejszej nocy bo już wcześniej byłam zdenerwowana Ethan. Już wcześniej się o Ciebie martwiłam bo przestałeś dzwonić i odpowiadać na moje wiadomości. Bałam się, że coś Ci się stało. A potem, kiedy potraktowałeś mnie tak… to było jakbyś mnie wyrzucał. Jakbym nic dla Ciebie nie znaczyła, tak jak dla tych chłopaków z liceum. Nie mówię, że masz być ze mną już na zawsze. Nikt z nas nie wie co się stanie w przyszłym tygodniu, miesiącu czy roku. Ale jeżeli zdecydujesz się ponownie, że chcesz odejść… - Nie zrobię tego. Kręcę głową, nie pozwalając mu wywinąć się z tego tak łatwo. – Jeżeli zdecydujesz, że między nami się nie układa to proszę jedynie o to, żebyś zerwał ze mną w rozsądny sposób. Nie potrzebuję wiele, ale odrobina współczucia byłaby mile widziana. Coś co udowadnia mi, 218

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 że jestem kimś więcej niż dziewczyną, którą poderwałeś na weekendowe pieprzenie. – Mój głos się urywa i odwracam się, biorę kilka głębokich oddechów i próbuję odzyskać kontrolę. - Nawet tak nie mów Chloe. – Ethan wstaje i patrzy mi prosto w twarz, tak jak to robił od momentu, kiedy się poznaliśmy. – Nie jesteś jakąś przypadkową dziewczyną. Jesteś jedyną dziewczyną. Jedną, która się dla mnie kiedykolwiek liczyła. Jedną, która kiedykolwiek będzie. - Nie wiesz tego. – Nieświadomie powtarzam jego wcześniejsze słowa. Ale prawda jest taka, że żądne z nas nie wie co się wydarzy. Nie jutro i nie na pewno za sześć miesięcy czy rok. - Wiem. Wiem to. – Bierze moją dłoń i przyciska ją do swoich ust. – Po prostu się pogubiłem i pozwoliłem, żeby całe to gówno z mojej głowy przejęło nade mną kontrolę. To nie powtórzy się już nigdy więcej. Chcę mu wierzyć. To oczywiste, że chcę. Ale nie wiem czy potrafię. Chodzi o coś więcej niż tylko to o czym mówi. Mogę to wyczuć i nie chcę zostać przez to ponownie zaskoczona. Nie chcę, żeby mnie ponownie odepchnął, kiedy nie będzie mógł sobie z tym poradzić. Ale jednocześnie, ja też nie jestem całkiem szczera. Jest kilka ważnych rzeczy odnośnie mojej przeszłości o których mu nie powiedziałam. I mimo, że mam nadzieję, że któregoś dnia dam radę mu to wyznać to teraz nie jest odpowiedni na to moment. Dla żadnego z nas. Nie kiedy rany z dzisiejszego wieczora są wciąż takie świeże, surowe. Nie, kiedy oboje jesteśmy jeszcze tacy wrażliwi i chwiejni. Wciąż jestem w szoku, że tak szybko i łatwo rozpadłam się na kawałki. Sądziłam, że miałam się lepiej. Chciałam czuć się lepiej. Nie wiem czy mogę sobie zaufać, nie mówiąc już o Ethanie. I nienawidzę tego, że się tak czuję. Ale znamy się tylko kilka tygodni, jesteśmy razem jeszcze krócej. Nie ma żadnej zasady, przedziału czasowego, kiedy mamy sobie pokazać wszystkie swoje blizny. Może wystarczy to, że próbujemy. Że powoli docieramy do tego miejsca. - Boję się. - Mówię mu. - Wiem kochanie. Wiem. - Proszę. Nie zrań mnie tak ponownie. Jego oczy są pełne bólu, którego nie rozumiem i nie potrafię z niczym powiązać. – Nie chcę Cię skrzywdzić ponownie. W żaden sposób. – To nie są słowa o jakie prosiłam, ani jakie chciałam usłyszeć. Ale w połączeniu z czułym, zdesperowanym wyrazem jego oczu, są wystarczające. Potem sięga po mnie, wciąga mnie w swoje ramiona a ja mu na to pozwalam. Oczywiście, że mu na to pozwalam. Ponieważ to jest Ethan i jest mój w ten sam sposób w jaki ja jestem jego. Całkowicie. Bezwarunkowo. Nieodwołalnie. To nie jest idealne. Jeszcze nie. I może nigdy

219

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 takie nie będzie. Ale kiedy się pochyla i bierze w posiadanie moje usta, to więcej niż wystarczające. Dla mnie. Dla niego. Dla nas.

220

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021

Epilog - Wstawaj śpiochu. - Ethan wsuwa się na mnie i całuje moje policzki, usta i czoło. Uśmiecham się sennie, trochę się rozciągając. – To Ty mnie namówiłeś na wagary. Nie muszę wstawać. - Nie. Zadzwoniłem do Maryanne i powiedziałem jej, że będę Cię dzisiaj potrzebował przy bardzo ważnym projekcie w biurze dyrektora generalnego. - Poprawia mnie, kiedy we mnie wchodzi. Wyginam się pod nim w łuk, cicho jęczę. - On we mnie to cudowne uczucie. – Tak to nazywasz? Ważny projekt? - Najważniejszy. Nasz dzisiejszy poranny seks jest tak samo delikatny jak ostatniej nocy był dziki, tak leniwy jak wczoraj był szalony. Uwielbiam każdą sekundę tego przeżycia. Zresztą, kocham wszystko co Ethan mi robi. Zawsze tak było. I zawsze tak będzie. I chociaż część mnie czuje się winna, że opuszczam dzień pracy, to wiem, że Ethan i ja potrzebujemy tego czasu. Po wszystkim co się wczoraj stało nie jestem gotowa, żeby się z nim rozstać. Po spojrzeniu w jego oczy i zaborczym sposobie w jaki mnie dotyka, mogę powiedzieć, że on czuje to samo. Porusza się powoli, wchodząc i wychodząc ze mnie w spokojnym rytmie, który wznieca płomień, który zawsze między nami płonie. Pot pokrywa nasze ciała, napięcie się buduje i nie mija dużo czasu, kiedy oboje spadamy poza krawędź rozkoszy. Razem. Dokładnie tak jak miało być. Ethan przytula mnie przez długie minuty, jego ciało jest owinięte wokół mojego w sposób bardzo ochronny, kiedy bawi się moimi rozwichrzonymi lokami i wyciska delikatne pocałunki na moich ramionach i plecach. Na początku byłam trochę zdenerwowana tą pozycją – moje plecy przyciśnięte do jego piersi – ale po tym wszystkim co się stało ostatniej nocy, martwienie się o tą pozycję jest szalone. Więc robię co mogę, żeby odpędzić strach i panikę. Oh, wiem, że nigdy nie będę normalna, wiem, że zawsze będzie część mnie nad którą władzę ma Brandon bez względu na to jak bardzo bym chciała to zmienić. Ale teraz, dzisiaj, chcę się skoncentrować na Ethanie i na wszystkim co się dzieje w moim życiu – w naszych życiach – chociaż raz. W końcu słyszę jak burczy mu w brzuchu a on wstaje z łóżka i się śmieje. – Prysznic a potem śniadanie? – Pyta wyciągając rękę, żeby pomóc mi wstać. 221

Tracy Wolff- Ruined ( Ethan Frost #1) Nieoficjalne tłumaczenie: biochem89, korekta: Wiki2021 Ale jestem leniwa i czuję syta i nie chcę nie ruszać. Nie jeszcze nie teraz. Na prześcieradłach czuć jego i mój zapach i chcę poleżeć tutaj jeszcze przez kilka minut, nacieszyć się tym, że jesteśmy razem. - Idź pierwszy. - Mówię mu. – Nie chce mi się jeszcze wstawać. Uśmiecha się pobłażliwie. – W porządku. Idę pod prysznic a potem zrobię Ci śniadanie do łóżka. Jak to brzmi? - A zamierzasz być w tym łóżku razem ze mną? Wygina w łuk jedną ze swoich brwi w sposób, który sprawia, że się napalam. – Mogę to zorganizować. - W takim razie powiem, że to brzmi bardzo dobrze. Pochyla się i daje mi szybkiego buziaka, który przekształca się w długi pocałunek. Ale potem mój żołądek się odzywa. Ethan natychmiast się odsuwa. – Wezmę szybki prysznic a potem Cię nakarmię. Kiedy będę w łazience zdecyduj na co masz ochotę. Ale jest pod prysznicem tylko kilka minut, kiedy moje plany odnośnie leniwego poranka w łóżku zostają zakłócone. Dzwoni dzwonek do drzwi, i mimo, że na początku go ignoruję – to nie jest mój dom - ktokolwiek jest na zewnątrz jest bardzo zdeterminowany, żeby mu otworzyć. I kiedy uświadamiam sobie, że ten ktoś ma kod do bramy Ethana sięgam po jego szlafrok i owijam go wokół siebie. Może jego sprzątaczka zapomniała klucza czy coś w tym stylu. Ale kiedy w końcu docieram do drzwi wejściowych i je otwieram, uderza we mnie przerażenie, osłabia moje kolana do tego stopnia, że muszę się złapać drzwi, żeby nie upaść. - Witaj Chlo. Dawno się nie widzieliśmy. Mój świat się rozpada. Bo to nie Magdalena stoi na ganku czekając, żeby ją wpuścić. Zamiast tego stoi tam mój najgorszy koszmar. Brandon Jacobs, który się na mnie gapi… z twarzą, która jest milion razy bardziej poobijana i posiniaczona niż twarz Ethana. Robi kilka kroków do przodu a instynkt przejmuje nade mną kontrolę. Zatrzaskuję mu drzwi przed nosem, zamykam je, potem odwracam się i opieram o nie plecami, tak jakbym potrzebowała kolejnej bariery między nim a sobą. Kiedy to robię spoglądam do góry – prosto w oczy Ethana, ciemne i udręczone. I wiem, że sekrety, które trzyma z dala ode mnie rozedrą mnie na strzępy.

Koniec części pierwszej

222