01 nocna lowczyni j frost

Jeaniene Frost

W PÓŁ DROGI DO GROBU CYKL „NOCNA ŁOWCZYNI” Przełożyła Anna Reszka

Wydawnictwo MAG Warszawa 2011

PODZIĘKOWANIA Przede wszystkim muszę podziękować Bogu, że dał mi pokręconą wyobraźnię i poczucie humoru. Ponieważ mam jedno i drugie, odkąd pamiętam, wiem, że nie mogę winić nikogo innego. Wyrazy najszczerszego uznania należą się mojej zdumiewającej agentce Rachel Vater, która przeczytała jeszcze bardzo surowy rękopis i powiedziała: „To jest dobre. A teraz to popraw”. Bez jej niestrudzonych wysiłków i zachęty moja powieść nigdy nie ujrzałaby światła dziennego. Jestem również wdzięczna mojemu wydawcy Erice Tsang, za niewiarygodny entuzjazm i wsparcie, ponieważ bez niej tej strony z podziękowaniami w ogóle by nie było. Dziękuję Ci bardzo, Eriko, za to, że moje marzenie się spełniło. Serdecznie dziękuję mojej rodzinie, za to, że jest tak ważną częścią mojego życia. I ostatnie, ale najważniejsze podziękowania składam mojemu mężowi. Nie wystarczyłoby tu miejsca, żeby wymienić wszystko to, za co jestem mu wdzięczna.

PIERWSZY Zesztywniałam na widok błyskających za mną czerwonych i niebieskich świateł. Nie potrafiłabym wyjaśnić, co znajduje się na tyle mojej furgonetki. Zjechałam na pobocze i wstrzymałam oddech, kiedy szeryf podszedł do okna. – Dobry wieczór, panie władzo! Coś nie w porządku? – Grałam czystą niewinność i jednocześnie modliłam się w duchu, żeby nie zdradziły mnie oczy. Panuj nad sobą. Wiesz, co się dzieje, kiedy się zdenerwujesz. – Tak, ma pani stłuczone tylne światło. Prawo jazdy i dowód rejestracyjny, proszę. Cholera. To musiało się stać w chwili, gdy załadowałam furgonetkę. Wtedy liczyła się szybkość, a nie precyzja. Wręczyłam szeryfowi swoje prawdziwe prawo jazdy, a on poświecił latarką na zdjęcie, a potem na moją twarz. – Catherine Crawfield. Jest pani córką Justiny Crawfield, tak? Z sadu wiśniowego Crawfieldów? – Tak – potwierdziłam uprzejmie i obojętnie, jakbym nie miała się czego obawiać. – Cóż, Catherine, jest prawie czwarta rano. Co pani robi poza domem o tak późnej porze? Nie mogłam powiedzieć mu prawdy, jeśli nie chciałam napytać sobie biedy. Albo trafić na dłużej do pokoju bez klamek. – Nie mogłam spać, więc wybrałam się na przejażdżkę. Ku mojemu przerażeniu szeryf ruszył na tył furgonetki i poświecił do środka. – Co pani ma w bagażniku? Och, nic takiego. Tylko martwe ciało i siekierę przykryte plandeką. – Wiśnie z sadu moich dziadków. – Gdyby moje serce biło głośniej, ogłuszyłoby faceta. – Naprawdę? – Szeryf trącił latarką stos worków. – Jeden chyba przecieka. – Nie szkodzi. – Mój głos przypominał pisk. – Zawsze przeciekają. Dlatego przewożę je starą furgonetką, bo potem trudno jest doczyścić bagażnik. Odetchnęłam z ulgą, kiedy policjant wrócił do okna. – Jeździ pani po nocy, bo nie może spać? – Wykrzywił usta w znaczącym grymasie, przesuwając wzrokiem po moim obcisłym topie i potarganych włosach. – Myśli pani, że w to uwierzę? Na tę jawną insynuację omal nie straciłam panowania nad sobą. Szeryf uznał, że wracam z gorącej randki. W powietrzu zawisły niewypowiedziane słowa, wciąż te same od prawie dwudziestu trzech lat. Zupełnie jak matka, co? Niełatwo być bękartem w małej mieścinie, gdzie ludzie za dużo plotkują. Można by sądzić, że w dzisiejszych czasach takie rzeczy nie mają znaczenia, ale Licking Falls w Ohio rządziło się własnymi zasadami. W najlepszym razie archaicznymi. Z wielkim trudem pohamowałam gniew. Kiedy byłam wściekła, ludzka strona mojej natury schodziła ze mnie jak wylinka. – Czy to może zostać między nami, szeryfie? – Zamrugałam z miną niewiniątka. Na martwego teraz faceta wcześniej podziałała. – Obiecuję, że czegoś podobnego nie zrobię.

Szeryf wsunął palce za pasek i zmierzył mnie wzrokiem. Wielkie brzuszysko napierało na materiał koszuli, ale powstrzymałam się od komentarza na temat jego tuszy i oddechu cuchnącego piwem. W końcu policjant się uśmiechnął, pokazując krzywy przedni ząb. – Jedź do domu, Catherine Crawfield, i napraw to światło. – Tak jest! Z ulgą włączyłam silnik i ruszyłam. Uff, niewiele brakowało. Następnym razem muszę być ostrożniejsza. *** Ludzie skarżyli się, że w rodzinnych szafach mają szkielety albo ojców próżniaków. Jeśli chodzi o mnie, i jedno, i drugie było prawdą. Och, nie zrozumcie mnie źle. Nie od początku wiedziałam, kim jestem. Matka, jedyna osoba znająca tajemnicę, wyznała mi prawdę, kiedy skończyłam szesnaście lat. Dorastając, odkrywałam w sobie zdolności, których brakowało innym dzieciom, ale kiedy pytałam o nie matkę, gniewała się i zabraniała mi o nich mówić. Nauczyłam się więc zachowywać pewne rzeczy dla siebie, ukrywać różnice. Dla wszystkich byłam po prostu dziwna. Bez przyjaciół. Lubiłam włóczyć się o dziwnych porach i miałam osobliwie bladą cerę. Nawet dziadkowie nie wiedzieli, co we mnie siedzi. Tak samo zresztą jak ci, na których polowałam. Z czasem moje weekendy zaczęły wyglądać podobnie. Odwiedzałam kluby znajdujące się w odległości trzech godzin jazdy od domu, szukając okazji. Ale nie takich, jakie miał na myśli dobry szeryf, tylko zupełnie innego rodzaju. Piłam jak smok i czekałam, że poderwie mnie ktoś szczególny. Ktoś, kogo później planowałam zakopać w ziemi, o ile nie dam się zabić. Robiłam to od sześciu lat. Może chciałam umrzeć? Doprawdy, zabawne, zważywszy na to, że w rzeczywistości byłam półmartwa. Dlatego właśnie niedawna przygoda z szeryfem nie powstrzymała mnie przed wyjściem w następny piątek. Przynajmniej wiedziałam, że w ten sposób uszczęśliwię choć jedną osobę. Moją matkę. No cóż, miała prawo czuć urazę, a ja po prostu chciałam, żeby wyładowała ją na mnie. Głośna rytmiczna muzyka uderzyła mnie jak obuchem, mój puls natychmiast przyśpieszył. Ostrożnie ruszyłam przez tłum, starając się wyłapać charakterystyczne wibracje. W lokalu panował tłok, jak zwykle w piątkowy wieczór. Po godzinie krążenia po sali ogarnęło mnie lekkie zniechęcenie. Wyglądało na to, że w klubie są dzisiaj tylko ludzie. Z westchnieniem usiadłam przy barze i zamówiłam dżin z tonikiem. Postawił mi go kiedyś pierwszy człowiek, który próbował mnie zabić. Teraz sama wybierałam ten drink. I kto mówi, że nie jestem sentymentalna? Od czasu do czasu podchodzili do mnie różni mężczyźni. Najwyraźniej widok młodej samotnej kobiety był dla nich sygnałem do działania. Spławiałam ich uprzejmie albo trochę nieuprzejmie, zależnie od tego, jak bardzo byli natarczywi. Nie przyszłam tutaj na podryw. Po moim pierwszym chłopaku Dannym straciłam ochotę na randki. Jeśli facet był żywy, zupełnie mnie nie interesował. Nic dziwnego, że nie miałam żadnego życia miłosnego. Po kolejnych trzech drinkach postanowiłam znowu przejść się po klubie, skoro nie poszczęściło mi się w roli przynęty. Zbliżała się północ i do tej pory nic – oprócz alkoholu, narkotyków i tańców. W drugim końcu sali znajdowały się boksy. Kiedy je mijałam, poczułam tchnienie naładowanego powietrza. Ktoś był blisko. Albo raczej coś. Zatrzymałam się i rozejrzałam, wykonując powolny obrót. W półmroku zobaczyłam czubek głowy mężczyzny. Jego włosy były prawie białe w błyskających światłach, ale na twarzy nie miał zmarszczek. Zagłębienia i kontury zmieniły się w rysy, kiedy podniósł wzrok i zobaczył, że go obserwuję. Brwi miał wyraźnie ciemniejsze niż włosy, które okazały się jasnoblond. Oczy też były ciemne, zbyt głęboko osadzone, żebym mogła

dostrzec kolor. Kości policzkowe wyglądały jak wyciosane z marmuru, a pod kołnierzykiem koszuli dostrzegłam nieskazitelną kremową skórę. Bingo. Przywołałam na twarz fałszywy uśmiech, nieśpiesznym, przesadnie chwiejnym krokiem podeszłam do nieznajomego i usiadłam naprzeciwko niego. – Cześć, przystojniaku – powiedziałam swoim najbardziej uwodzicielskim głosem. – Nie teraz. Rzucił te słowa z naciskiem i wyraźnym brytyjskim akcentem. Wybałuszyłam oczy i pomyślałam, że może jednak wypiłam za dużo i źle go zrozumiałam. – Słucham? – Jestem zajęty. – Mówił ze zniecierpliwieniem i lekką irytacją. Całkiem zgłupiałam. Czyżbym się pomyliła? Żeby się upewnić, wyciągnęłam rękę i przesunęłam lekko palcem po jego dłoni. I jakby poraził mnie prąd. Oczywiście, że to nie człowiek. – Zastanawiałam się, eee... – Jąkając się, szukałam w myślach właściwych słów. Szczerze mówiąc, nigdy wcześniej coś takiego mi się nie zdarzyło. Zwykle tacy jak on byli łatwą zdobyczą. Nie wiedziałam, jak w tej sytuacji poradziłby sobie prawdziwy zawodowiec. – Masz ochotę na bzykanko? Aż się przeraziłam, słysząc te słowa. Z trudem powstrzymałam odruch, żeby zakryć dłonią usta. Nigdy wcześniej nie mówiłam takich rzeczy. Mężczyzna odwrócił się do mnie z powrotem, krzywiąc wargi w grymasie rozbawienia. Spojrzenie ciemnych oczu przesunęło się po mnie taksująco. – Zła pora, skarbie. Musisz poczekać. Bądź grzeczną dziewczynką i zmykaj. Sam cię znajdę. Odprawił mnie pstryknięciem palców. Wstałam potulnie i odeszłam, kręcąc głową, kompletnie oszołomiona takim obrotem wydarzeń. I jak teraz miałam go zabić? Nadal zdezorientowana, ruszyłam do łazienki, żeby obejrzeć się w lustrze. Mimo jaskrawego karmazynowego koloru włosy były w porządku. Poza tym miałam na sobie swój szczęśliwy top, dzięki któremu dwóch ostatnich facetów spotkał zasłużony los. Wyszczerzyłam zęby do swojego odbicia. Nic się do nich nie przykleiło. Potem uniosłam ramię i powąchałam pachę. Nie śmierdziała. Więc o co chodziło? A jeśli... ten facet by gejem? Przez chwilę rozważałam tę myśl. Wszystko jest możliwe... sama byłam tego najlepszym dowodem. A gdybym go poobserwowała? Zobaczyła, kogo spróbuje poderwać: mężczyznę czy kobietę? Powziąwszy decyzję, wyszłam z łazienki z nową determinacją. Nieznajomy zniknął. Stolik, przy którym siedział, był pusty. W powietrzu też nie wyczułam jego wibracji. Z rosnącą niecierpliwością przeszukałam wzrokiem salę, parkiet do tańca, boksy. Ani śladu. Musiałam za dużo czasu zmarnować w łazience. Przeklinając w duchu, poszłam do baru i zamówiłam nowego drinka. Alkohol nie przytępiał mi zmysłów, ale picie przynajmniej było jakimś zajęciem, a w tym momencie czułam się zupełnie bezproduktywna. – Piękne panie nie powinny pić same – usłyszałam obok czyjś głos. Odwróciłam się, żeby zgasić intruza, ale ugryzłam się w język, kiedy zobaczyłam, że mój adorator jest martwy jak Elvis. Jego blond włosy były o cztery tony jaśniejsze niż u tamtego pierwszego, oczy turkusowe. Do diabła, to moja szczęśliwa noc. – Rzeczywiście nie znoszę pić sama. Facet uśmiechnął się, pokazując ładne kwadratowe zęby. Żebym lepiej mógł cię gryźć, moja droga. – Jest pani sama? – A chciałby pan? – Zalotnie zatrzepotałam rzęsami. Na Boga, ten mi się nie wymknie. – Bardzo bym chciał. – Uśmiechnął się szerzej, obniżył głos. Boże, ale oni mieli tembr. Większość z nich mogłaby dorabiać sobie w sekstełefonie.

– Byłam sama, ale teraz jestem z panem. Kokieteryjnie przekrzywiłam głowę, demonstrując szyję. Facet zagapił się na nią i oblizał wargi. Bardzo dobrze, jest głodny. – Jak masz na imię, śliczna pani? – Cat Raven. – Skrót od Catherine i od koloru włosów pierwszego mężczyzny, który próbował mnie zabić. Widzicie? Jednak jestem sentymentalna. Jeszcze szerszy uśmiech. – Jakie niezwykłe nazwisko. On przedstawił się jako Kevin. Miał dwadzieścia osiem lat i był architektem. Przynajmniej tak twierdził. Niedawno się zaręczył, ale narzeczona go rzuciła i teraz on po prostu szukał miłej dziewczyny, żeby się ustatkować. Jakimś cudem udało mi się nie zakrztusić drinkiem. Ale kit! Za chwilę facet zacznie kreślić obraz podmiejskiego domku ze sztachetowym płotem. Oczywiście nie pozwoli mi wezwać taksówki. Jakie to niegrzeczne, że moi znajomi wyszli z klubu beze mnie. I jakie miłe z jego strony, że chce mnie odwieźć do domu. A przy okazji, ma mi coś do pokazania. Cóż, ja również. Doświadczenie nauczyło mnie, że dużo łatwiej pozbyć się samochodu, w którym nikogo nie zabito. Kiedy więc facet wykonał swój ruch, otworzyłam drzwi od strony pasażera i z krzykiem udawanego przerażenia uciekłam z jego volkswagena. Jak większość z nich ten palant też wybrał odludną okolicę, więc nie musiałam się martwić, że jakiś Dobry Samarytanin usłyszy moje wrzaski. Podążył za mną nieśpiesznym, odmierzonym krokiem, w przeciwieństwie do mojego chwiejnego i niezdarnego. W pewnym momencie udałam, że się potykam. Kiedy zamajaczył nade mną, pisnęłam dla większego efektu. Jego twarz się zmieniła zgodnie z prawdziwą naturą. Groźny uśmiech obnażył kły, których wcześniej nie było, niebieskie oczy rozjarzyły się strasznym zielonym blaskiem. Zaczęłam się cofać, jednocześnie ukradkiem wsuwając rękę do kieszeni. – Nie rób mi krzywdy! Mój prześladowca ukląkł i chwycił mnie za kark. – To będzie bolało tylko chwilę. I wtedy zaatakowałam. Moja ręka wystrzeliła w górę wyćwiczonym ruchem, broń przeszyła serce napastnika. Przekręciłam ją dwa razy, aż jego twarz zwiotczała, a z oczu zniknęło światło. Dźgnęłam ostatni raz, odepchnęłam trupa od siebie i wytarłam o spodnie zakrwawione dłonie. – Miałeś rację. – Byłam zdyszana z wysiłku. – Bolało tylko przez chwilę. *** W drodze powrotnej do domu pogwizdywałam. Noc jednak nie okazała się zupełnie stracona. Jeden uciekł, ale drugi już nigdy nie będzie grasował w ciemności nocy. Matka spała w naszym wspólnym pokoju, więc stwierdziłam, że opowiem jej wszystko rano. W weekendy to było pierwsze pytanie, które mi zadawała. „Dopadłaś któregoś, Catherine?”. O, tak, dopadłam! I to bez żadnych obrażeń ani zatrzymania przez policję. Czy można prosić o więcej? Byłam w tak dobrym nastroju, że postanowiłam następnej nocy spróbować w tym samym klubie. W okolicy działała niebezpieczna pijawka, a ja musiałam ją powstrzymać, tak czy nie? Dlatego przez cały dzień ze zniecierpliwieniem zajmowałam się zwykłymi domowymi pracami. Matka i ja mieszkałyśmy z dziadkami w skromnym piętrowym domku, który kiedyś był stodołą. Stał na odludziu, otoczony akrami ziemi, co było mi na rękę. Wyszłam o dziewiątej. W klubie znowu panował tłok, jak to w sobotnią noc. Muzyka była równie głośna, twarze równie puste. Pierwsza rundka po sali nie przyniosła żadnych rezultatów, co trochę zepsuło mi

humor. Ruszyłam do baru. Tym razem nie usłyszałam ostrzegawczego trzeszczenia powietrza, tylko od razu głos. – Gotowa na to, żebym cię przeleciał? – Co? Odwróciłam się gwałtownie, żeby zrównać z ziemią bezczelnego typa, i zamarłam. To był on. Na moją twarz wypłynął rumieniec, kiedy sobie przypomniałam, co mówiłam zeszłej nocy. Najwyraźniej facet też to zapamiętał. – A, tak... cóż... – Jak właściwie można zareagować na taki tekst? – Uhm, może najpierw drinka? Piwo czy...? – Nie kłopocz się – przerwał mi bezceremonialnie i przesunął palcem po mojej brodzie. – Chodźmy. – Teraz? – Rozejrzałam się, kompletnie zaskoczona. – Tak, teraz. Rozmyśliłaś się, skarbie? W jego oczach widziałam wyzwanie i błysk, którego nie potrafiłam rozszyfrować. Nie chciałam ryzykować, że znowu go zgubię, więc sięgnęłam po torebkę i wskazałam na drzwi. – Prowadź. – Nie. – Uśmiechnął się niepokojąco. – Panie pierwsze. Wyszłam z klubu, kilka razy oglądając się przez ramię. Na parkingu facet spojrzał na mnie wyczekująco. – Idź po auto i wynośmy się stąd – powiedział. – Auto? Ja... ja nie mam auta. A gdzie jest twój samochód? – Starałam się zachować spokój, ale w środku cała się trzęsłam. Było inaczej niż zwykle i wcale mi się to nie podobało. – Przyjechałem motocyklem. Masz ochotę się przejechać? – Motocyklem? – Nie, nie miałam ochoty. Potrzebowałam dużego bagażnika. Nie zamierzałam przewozić ciała na kierownicy. Poza tym nie umiem prowadzić motoru. – Hm, weźmiemy mój pojazd. Stoi tam. Ruszyłam do furgonetki, pamiętając o tym, żeby się zataczać i iść chwiejnym krokiem. Facet powinien myśleć, że się upiłam. – Myślałem, że nie masz auta! – zawołał za mną. Zatrzymałam się w pół kroku i odwróciłam. Cholera. – Przypomniałam sobie, że jednak mam – rzuciłam. – Chyba za dużo wypiłam. Chcesz prowadzić? – Nie, dzięki – odparł natychmiast. Z jakiegoś powodu jego brytyjski akcent zaczął działać mi na nerwy. Spróbowałam jeszcze raz. On musiał prowadzić. Broń miałam w prawej nogawce spodni, bo wcześniej zawsze siedziałam na miejscu pasażera. – Naprawdę uważam, że ty powinieneś prowadzić – stwierdziłam z krzywym uśmiechem. – Kręci mi się w głowie. Nie chcę wpakować nas na drzewo. Nie podziałało. – Jeśli chcesz tylko gadać przez całą noc... – Nie! Słysząc nutę desperacji w moim głosie, facet uniósł brew. – To znaczy, jesteś taki przystojny i... – Co się, do diabła, mówi w takim momencie? – Naprawdę bardzo tego chcę. Nieznajomy stłumił śmiech, jego ciemne oczy rozbłysły. Na koszulę z kołnierzykiem miał niedbale narzuconą kurtkę dżinsową. W świetle ulicznych latarni jego kości policzkowe były jeszcze bardziej wydatne. Nigdy wcześniej nie widziałam takich cyzelowanych rysów. Zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów, językiem przesunął po dolnej wardze.

– No dobrze, ruszajmy. Ty prowadzisz. Bez słowa zajął miejsce pasażera. Nie miałam innego wyjścia, jak usiąść za kierownicą. Ruszyłam w stronę autostrady. Minuty mijały, a ja nie wiedziałam, co mówić. Cisza była denerwująca. Mężczyzna się nie odzywał, ale czułam, że przesuwa po mnie wzrokiem. W końcu nie mogłam dłużej znieść milczenia i napięcia, więc wyskoczyłam z pierwszym pytaniem, jakie przyszło mi do głowy. – Jak masz na imię? – A czy to ważne? Zerknęłam w bok i napotkałam jego spojrzenie. Oczy miał tak ciemne, że prawie czarne. Znowu dostrzegłam w nich wyraz chłodnego wyzwania, niemej prowokacji. Było to co najmniej deprymujące. Wszyscy jego poprzednicy chętnie wdawali się w pogawędki. – Po prostu chciałam wiedzieć. Ja mam na imię Cat. – Zjechałam z autostrady na żwirową drogę prowadzącą do jeziora. – Cat, hm? Z tego miejsca wyglądasz mi bardziej na Kitten. Szybko odwróciłam głowę i łypnęłam na niego z irytacją. Poczekaj, ja też się zabawię. – Cat – powtórzyłam twardo. – Cat Raven. – Jak sobie życzysz, Kitten Tweedy. Gwałtownie wcisnęłam hamulce. – Masz jakiś problem? Uniósł ciemne brwi. – Żadnego, słonko. Zatrzymaliśmy się na dobre? Tutaj mam cię zerżnąć? I znowu ten nieznośny rumieniec po jego dosadnej odzywce. – Eee, nie. Trochę dalej. Tam jest ładniej. – Wjechałam głębiej w las. Zaśmiał się cicho. – Nie wątpię, kochanie. Zaparkowałam furgonetkę w moim ulubionym miejscu randek i spojrzałam w bok. Facet siedział bez ruchu. W żaden sposób nie mogłam sięgnąć po niespodziankę ukrytą w spodniach. Odchrząknęłam i wskazałam na drzewa. – Nie chcesz wyjść i... mnie zerżnąć? – To słowo dziwnie smakowało w moich ustach, ale było chyba lepsze niż „pieprzyć”. Lekki uśmiech rozjaśnił jego twarz. – O, nie. Wolę tutaj. Lubię to robić w furgonetce. – Cóż... – Cholera, co teraz? Nie uda się. – Tu jest za mało miejsca. – Zaczęłam otwierać drzwi. Nieznajomy nawet nie drgnął. – Całkiem dużo, Kitten. Ja zostaję. – Nie nazywaj mnie Kitten – warknęłam tonem ostrzejszym, niż dyktowałby rozsądek, ale byłam już poważnie zaniepokojona. Im szybciej ten typek będzie naprawdę martwy, tym lepiej. – Zdejmij ubranie – polecił krótko. – Zobaczmy, co tam masz. – Słucham? – Tego było już za wiele. – Chyba nie zamierzałaś pieprzyć się ze mną w ubraniu, Kitten? – rzucił drwiąco. – Ale może wystarczy, jak zdejmiesz majtki. No, dalej. Nie zmarnujmy całej cholernej nocy. Jeszcze tego pożałuje. Miałam nadzieję, że wtedy zaboli jak diabli. Popatrzyłam na niego z wyniosłym uśmiechem. – Ty pierwszy. Facet błysnął w uśmiechu normalnymi zębami.

– Nieśmiała ptaszyna? Nie przypuszczałem, że taka jesteś, sądząc po tym, jak mnie zaczepiłaś i bez ogródek oznajmiłaś, czego ode mnie chcesz. Może w takim razie rozbierzemy się równocześnie? Drań. Było to najbrzydsze słowo, jakie zdołałam wymyślić, kiedy zaczęłam majstrować przy guzikach dżinsów, zarazem obserwując go czujnie. Facet nonszalancko rozpiął spodnie i zdjął koszulę, obnażając twardy, gładki, jasny brzuch. Nigdy wcześniej nie pozwoliłam, żeby sprawy zaszły tak daleko. Byłam zakłopotana, że ręce mi się trzęsły, kiedy ściągałam dżinsy, jednocześnie sięgając do kieszeni. – Popatrz, skarbie, co tu dla ciebie mam. Zerknęłam w dół i... czym prędzej uciekłam spojrzeniem. Już prawie trzymałam w dłoni broń, potrzebowałam jeszcze jednej sekundy... Załatwiła mnie własna wstydliwość. Kiedy odwróciłam wzrok, żeby na niego nie patrzeć, nie zauważyłam, że facet zaciska dłoń. Jego pięść z niewiarygodną szybkością zetknęła się z moją głową. Zobaczyłam rozbłysk światła i poczułam przeszywający ból. Potem zapadły ciemność i cisza.

DRUGI Wydawało mi się, że coś wwierca się w mój mózg. Bardzo powoli otworzyłam oczy i zamrugałam w blasku nieosłoniętej lampy. W porównaniu z nią słońce wydawało się blade. Ręce miałam uniesione, bolały mnie nadgarstki, a łupanie w głowie sprawiło, że pochyliłam się i zwymiotowałam. – Pan kotek był chory i leżał w łóżeczku. Gdy usłyszałam drwiący głos, fala przerażenia zmiotła cały ból. Na widok stojącego przede mną prześladowcy zadrżałam. – I przyszedł kot doktor: „Jak się masz, koteczku?”. Wampir uśmiechnął się do mnie nieprzyjemnie. Próbowałam się odsunąć i stwierdziłam, że ręce mam przykute łańcuchem do ściany. Nogi też miałam skrępowane. Byłam w samych majtkach i staniku. Top, spodnie i rękawiczki gdzieś przepadły. O, Boże! – A teraz, skarbie, przejdźmy do interesów. – Z jego głosu zniknął kpiący ton, oczy stwardniały w kulki ciemnego granitu. – Dla kogo pracujesz? Pytanie zaskoczyło mnie tak bardzo, że minęła chwila, zanim odpowiedziałam. – Dla nikogo. – Brednie. – Wymówił to słowo takim tonem, że nie musiałam wiedzieć, co ono znaczy, by się domyślić, że wampir mi nie wierzy. Skuliłam się, kiedy podszedł bliżej. – Dla kogo pracujesz? – powtórzył jeszcze groźniejszym głosem. – Dla nikogo. Moja głowa odskoczyła do tyłu, kiedy mnie spoliczkował. Łzy napłynęły mi do oczu, ale nie pozwoliłam, żeby spłynęły po policzkach. Nie chciałam się mazać przed śmiercią. – Idź do diabła. Aż zadzwoniło mi w uszach. Tym razem w ustach poczułam smak krwi. – Jeszcze raz pytam, dla kogo pracujesz? Spiorunowałam go wzrokiem i wyrzuciłam z siebie buntowniczo: – Dla nikogo, dupku! W pierwszej chwili osłupiał, a potem zakołysał się na piętach i roześmiał tak głośno, że zaświdrowało mi w uszach. Gdy odzyskał panowanie nad sobą, nachylił się i jego usta znalazły się kilka cali od mojej twarzy. W blasku lampy zalśniły Idy. – Wiem, że kłamiesz – powiedział szeptem. Opuścił głowę tak, że musnął ustami moją szyję. Zesztywniałam, modląc się w duchu o siłę, żeby nie błagać o życie. Chłodny oddech owiał moją skórę. – Wiem, że kłamiesz – ciągnął. – Zeszłej nocy szukałem pewnego faceta. Kiedy wreszcie go dostrzegłem, właśnie wychodził z klubu z tą samą ładną, rudowłosą dziewczyną, która zaczepiła mnie dzień wcześniej. Ruszyłem za wami, bo pomyślałem sobie, że go dopadnę, kiedy będzie tobą zajęty. Zamiast tego zobaczyłem, jak wbijasz kołek w jego serce, i to jaki kołek – Triumfalnie zamachał mi przed oczami moją własną zmodyfikowaną bronią. – Drewno na zewnątrz, srebro w środku. Made in America! Puf, i diabeł znika! Ale na tym się nie skończyło. Wrzuciłaś trupa do bagażnika i pojechałaś do swojej furgonetki. Tam odrąbałaś mu głowę i pogrzebałaś go w

kawałkach. Potem wróciłaś do domu, pogwizdując wesołą melodyjkę. Jak, do licha, udało ci się coś takiego zrobić, hę? Nie pracujesz dla nikogo? Więc dlaczego, kiedy tu wącham... – przysunął nos do mojego obojczyka i wciągnął powietrze – czuję coś innego niż człowieka? Słaby, ale wyraźny zapach wampira. Musisz mieć szefa. Daje ci czasami do wypicia trochę swojej krwi, tak? Dzięki niej jesteś silniejsza i szybsza, choć pozostajesz tylko człowiekiem. My, biedne wampiry, nawet nie zdążymy się zorientować, co nas czeka. Widzimy tylko... jedzenie. Jednym palcem dotknął lekko mojego galopującego pulsu. – A teraz, po raz ostatni, nim zapomnę o manierach, pytam, kto jest twoim szefem? Spojrzałam na niego, mając świadomość, że to ostatnia twarz, jaką widzę w życiu. Ogarnęła mnie gorycz, ale szybko się jej pozbyłam. Nie będę się skarżyć. Może świat będzie lepszym miejscem dzięki temu, co zrobiłam. Tylko tego mogłam sobie życzyć, więc postanowiłam, że skoro zaraz i tak umrę, powiem swojemu katowi prawdę. – Nie mam szefa. – Mój głos ociekał jadem. Nie musiałam być uprzejma. – Chcesz wiedzieć, dlaczego pachnę jak człowiek i wampir? Bo właśnie tym jestem. Przed wielu laty moja matka poszła na randkę z miłym facetem. Okazał się wampirem i zgwałcił ją. Pięć miesięcy później urodziłam się ja, przedwcześnie, ale w pełni rozwinięta, z całą masą ciekawych talentów. Kiedy matka w końcu powiedziała mi prawdę o ojcu, obiecałam, że ją pomszczę, zabijając każdego wampira, jakiego wytropię. Żeby nikt więcej nie cierpiał tak jak ona. Od tamtej pory matka boi się wychodzić z domu! Polowałam dla niej i jedyną rzeczą, jakiej żałuję, umierając, jest to, że nie zabiorę cię ze sobą! Ostatnie zdanie wykrzyczałam mu w twarz, a następnie zamknęłam oczy i przygotowałam się na śmiertelny cios. Nic. Żadnego dźwięku, żadnego uderzenia, żadnego bólu. Po chwili rozchyliłam powieki i zobaczyłam, że mój oprawca stuka palcem po brodzie i patrzy na mnie z wyrazem namysłu w oczach. – No więc? – Ze strachu i rezygnacji prawie załamał mi się głos. – Zabij mnie wreszcie, ty żałosna pijawko! Wampir rzucił mi rozbawione spojrzenie. – No, no, i całujesz swoją mamusię tymi ustami? – Nie waż się mówić o mojej matce, morderco! Tacy jak ty nie mają do tego prawa! Po jego wargach przemknął cień uśmiechu. – Przyganiał kocioł garnkowi? Widziałem, jak sama zabijasz. I jeśli mówisz prawdę, niewiele się ode mnie różnisz. Potrząsnęłam głową. – Nie jestem taka jak ty! Wy jesteście potworami, które polują na niewinnych ludzi. Nic nie obchodzi was życie, które komuś zabieracie. Ja zabijałam wampiry, ale tylko te, które mnie zaatakowały. Miały pecha, że byłam na to przygotowana. Może mam trochę przeklętej krwi w swoich żyłach, ale przynajmniej wykorzystuję ją, żeby... – Och, ucisz się wreszcie! – przerwał mi zirytowanym tonem, jakby karcił dziecko. – Zawsze tyle paplasz? Nic dziwnego, że tamci faceci rzucali ci się do gardła. Trudno ich za to winić. Zaniemówiłam, wybałuszając oczy. W tym momencie w pełni zrozumiałam sens zwrotu: „Jakby tego było mało”. Ten wampir najpierw mnie spoliczkował, potem obrażał, a na koniec zamorduje. – Niechętnie przerywam ci użalanie się nad nieszczęsnym losem współbraci, ale zabijesz mnie wreszcie czy nie? – Odważne słowa, pomyślałam. W każdy razie lepsze to niż mazgajstwo. Nie zdążyłam mrugnąć okiem, kiedy jego usta dotknęły tętniącej żyły na mojej szyi. Zamarłam, czując na skórze ostre kły. Proszę, nie pozwól mi błagać. Proszę, nie pozwól mi błagać. Nagle wampir się cofnął, a ja zadrżałam ze strachu i ulgi.

– Tak ci się śpieszy, żeby umrzeć? – Uniósł brew. – Nic z tego, dopóki nie odpowiesz na jeszcze parę pytań. – Dlaczego sądzisz, że odpowiem? Skrzywił się. – Wierz mi, że będziesz wolała odpowiedzieć. Odchrząknęłam i spróbowałam uspokoić łomoczące serce. Nie muszę sama wzywać go dzwonkiem na kolację. – Co chciałbyś wiedzieć? Może ci powiem. Jego uśmieszek stał się szerszy. Miło było wiedzieć, że jedno z nas dobrze się bawi. – Dzielna mała Kitten, muszę ci to oddać. A więc, dobrze. Przypuśćmy, że wierzę, że jesteś dzieckiem człowieka i wampira. Takie rzeczy właściwie się nie zdarzają, ale jeszcze do tego wrócimy. Powiedzmy również, że wierzę, że chodzisz po klubach i polujesz na złych martwych, żeby pomścić mamusię. Pozostaje pytanie: jak się nauczyłaś nas zabijać? To nie jest powszechna umiejętność. Większość ludzi myśli, że sprawę załatwi dobre stare drewno. W dodatku próbujesz mi wmówić, że nigdy wcześniej nie miałaś do czynienia z wampirami, nie licząc zabijania ich. W chwili, kiedy moje życie dobiegało końca i czekała mnie straszna śmierć, wyrzuciłam z siebie pierwsze słowa, które przyszły mi do głowy. – Masz coś do picia? Byle nie ze skrzepami albo zaklasyfikowane jako zero minus albo B plus. Wampir prychnął z rozbawieniem. – Spragniona? Co za zbieg okoliczności, bo ja też, skarbie. Po tych niepokojących słowach wyjął z kieszeni kurtki butelkę, przytknął mi ją do ust i przechylił. Ręce miałam skute, więc ścisnęłam szyjkę zębami. To była whisky. Zapiekła mnie w przełyku, ale wypiłam ją do ostatniej kropli. Westchnęłam i wypuściłam butelkę z ust. Spadła prosto w dłonie wampira. Ten przechylił ją do góry dnem, najwyraźniej zdziwiony, że jest pusta. – Gdybym wiedział, że jesteś taka zachłanna, poczęstowałbym cię czymś tańszym. Zamierzasz odejść z fasonem? Wzruszyłam ramionami. – O co chodzi? Krew z whisky gorzej smakuje? Ze zmartwienia na pewno będę przewracać się w grobie. Mam nadzieję, że się udławisz, palancie. Znowu się roześmiał. – Dobrze ci idzie, Kitten! Ale dość marnowania czasu. Skąd wiedziałaś, jakiej broni używać, skoro nie nauczył cię tego żaden wampir? Kolejne niezdarne wzruszenie ramionami. – Nie wiedziałam. Och, kiedy poznałam prawdę o swoim ojcu, przeczytałam setki książek albo więcej o... twoim gatunku. Każda doradzała co innego: krzyże, światło słoneczne, drewno albo srebro. Tak naprawdę zadecydował szczęśliwy traf. Pewnej nocy zaczepił mnie w klubie wampir, a potem wziął na przejażdżkę. Oczywiście był bardzo miły, do chwili kiedy próbował pożreć mnie żywcem. Postanowiłam, że go zabiję albo sama przy tym zginę, a miałam przy sobie tylko sztylecik z rękojeścią w kształcie krzyża. Okazał się skuteczny, choć trochę to wszystko trwało. W ten sposób dowiedziałam się o srebrze. Później odkryłam, że drewno wcale nie działa. Ta nauka kosztowała mnie ładną bliznę na udzie. Tamten wampir wyśmiał mnie, widząc mój kołek. Najwyraźniej nie bał się drewna. A potem, kiedy robiłam jabłka w karmelowej polewie, przyszło mi do głowy, żeby ukryć srebro w czymś, co wampir uzna za nieszkodliwe. Pomysł okazał się dobry. Większość z was jest tak zajęta wgapianiem się w moją szyję, że nie widzicie, kiedy wyciągam swojego poręcznego przyjaciela. I oto cała historia.

Wampir wolno pokiwał głową, a następnie przeszył mnie wzrokiem i powiedział: – Twierdzisz, że cholerne jabłka w karmelu i książki nauczyły cię zabijać wampiry? Właśnie to próbujesz mi wmówić? – Zaczął chodzić przede mną w tę i z powrotem. – Mamy cholerne szczęście, że ostatnie pokolenia są w większości prawie analfabetami, bo inaczej bylibyśmy w poważnym kłopocie. Rany! – Odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął głębokim, grzmiącym śmiechem. – To najzabawniejsza cholerna bajeczka, jaką słyszałem od dziesięcioleci! – Zbliżył się do mnie, nadal rozbawiony. – Skąd wiedziałaś, że jest wampirem. Zorientowałaś się od razu, jak go zobaczyłaś, czy odkryłaś to dopiero, kiedy próbował dobrać się do twoich arterii? Szczerze mówiąc, sama nie znałam odpowiedzi na to pytanie. Po prostu wiedziałam. – Po pierwsze, twój gatunek wygląda inaczej. Wasza skóra wydaje się niemal... przezroczysta. Poruszcie się inaczej, lekko, z większą swobodą. A kiedy jesteście w pobliżu, wyczuwam was w powietrzu. Jakby było naładowane. Zadowolony? Usłyszałeś to, co chciałeś usłyszeć? – Rozpaczliwie starałam się nie tracić odwagi, ale ta pogawędka dużo mnie kosztowała. Została mi już tylko nonszalancja. – Prawie. Ile wampirów zabiłaś? Nie kłam, bo i tak to zauważę. Zacisnęłam usta, rozważając, czy jednak nie skłamać mimo jego ostrzeżenia. Byłoby lepiej, gdyby myślał, że zabiłam tylko kilka? Chyba że to w ogóle nie miało znaczenia. Skoro potrafił mnie przejrzeć, mógłby postanowić najpierw trochę się zabawić. Jest tyle rzeczy gorszych od śmierci... – Szesnastu, łącznie z twoim przyjacielem z zeszłej nocy. – Szczerość zwyciężyła. – Szesnastu? – powtórzył z niedowierzaniem, przyglądając mi się uważnie. – Załatwiłaś szesnaście wampirów samym kołkiem i dekoltem? Zaczynam się wstydzić za mój rodzaj. – Zabiłabym więcej, gdybym nie była za młoda, żeby wchodzić do barów, głównego terenu łowieckiego wampirów, a w dodatku musiałam na jakiś czas się wycofać, kiedy mój dziadek chorował. – I tyle, jeśli chodzi o moje postanowienie, żeby go bardziej nie zdenerwować. Wampir nagle zniknął, a ja gapiłam się na miejsce, w którym przed chwilą stał. Trzeba mu przyznać, że poruszał się szybko. Szybciej niż inne wampiry, które widziałam w akcji. Przeklęłam się w duchu za moją niecierpliwość. Gdybym zaczekała z polowaniem do następnego weekendu. Gdybym... Kiedy zostałam sama, wyciągnęłam szyję, żeby się rozejrzeć. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że znajduję się w jaskini. W de słyszałam kapanie wody, w środku było ciemno nawet jak na mój wzrok. Obok mnie świeciła się tylko jedna naga żarówka. Resztę skrywała czerń tak kompletna jak w moich koszmarach. Z oddali dobiegało echo kroków mojego prześladowcy, ale nie miałam pojęcia, z jak daleka. Korzystając z okazji, zacisnęłam palce na kajdankach i pociągnęłam je z całej siły. Na czoło wystąpił mi pot, nogi zadrżały z wysiłku. Wszystkie mięśnie podporządkowałam jednemu celowi. Rozległ się zgrzyt metalu o kamień i grzechot ocierających się o siebie łańcuchów, a potem nagle zgasło jedyne światło. Usłyszałam śmiech w ciemności i oklapłam, całkiem zrezygnowana. – Przykro mi, ale nic z tego. One nie pękną, podobnie jak ty. Ale dobrze, że próbujesz. Nie zniósłbym myśli, że złamałem twojego ducha. Nie miałbym żadnej zabawy. – Nienawidzę cię. – Żeby nie szlochać, odwróciłam twarz od wampira i zacisnęłam powieki. „Ojcze nasz, który jesteś w niebie, święć się imię Twoje.. – Już czas, skarbie. „Przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja...”. Miałam zamknięte oczy, ale poczułam, że wampir zbliża się i przywiera do mnie całym ciałem. Nic nie mogłam na to poradzić, ale oddychałam z trudem, urywanie. Kat odgarnął włosy z mojej szyi. „...Jako w niebie, tak i na ziemi”.

Przytknął usta do mojej szyi, językiem zaczął powoli zataczać kółka wokół pulsującej żyły. Przycisnęłam plecy do ściany, jakbym chciała zniknąć w skale, ale zimny, twardy wapień stanowił przeszkodę nie do pokonania. Poczułam nacisk ostrych zębów na wyeksponowanej, wrażliwej arterii. Wampir muskał nosem moją szyję jak głodny lew gazelę. – Ostatnia szansa, Kitten. Dla kogo pracujesz? Powiedz mi prawdę, a pozwolę ci żyć. – Powiedziałam prawdę. – Ten piskliwy szept nie mógł wydostać się z mojego gardła. Szum krwi w uszach był ogłuszający. Nadal miałam zaciśnięte powieki? Chyba nie, bo widziałam słabą zielonkawą poświatę w ciemności. Oczy wampira. – Nie wierzę ci... – Cicho wypowiedziane słowa spadły na mnie jak cios siekiery. „Amen”. – Jasna cholera, twoje oczy! Tak głęboko pogrążyłam się w żarliwej modlitwie, że nie poczułam, jak wampir się odsuwa. Teraz gapił się na mnie z wyszczerzonymi kłami i niedowierzaniem na twarzy oświetlonej zielonym blaskiem moich oczu. Jego też przybrały podobny odcień i zaczęły się jarzyć. Szmaragdowe promienie połączyły się ze sobą. – Tylko spójrz na swoje cholerne oczy! Chwycił moją głowę w dłonie, jakby chciał ją odkręcić. Nadal oszołomiona po oczekiwaniu na śmierć, wymamrotałam: – Nie muszę. Już je widziałam. Zmieniają kolor z szarego na zielony, kiedy jestem zdenerwowana. Zadowolony? Teraz będę ci lepiej smakować? Puścił mnie jak oparzony. Ja osunęłam się w łańcuchach, kompletnie bez sił po tym, jak adrenalina odpłynęła z moich żył. Byłam jak w letargu, kręciło mi się w głowie. Jego kroki odbiły się echem od kamiennych ścian. – Niech to szlag! Mówisz prawdę. Twoje serce bije, ale tylko wampiry mają oczy, które jarzą się na zielono. To niewiarygodne! – Cieszę się, że jesteś podekscytowany. – Zerknęłam na niego przez włosy, które opadły mi na twarz. W niemal całkowitej ciemności zobaczyłam, że wampir chodzi w tę i z powrotem szybkim krokiem, bardzo poruszony. Jego oczy znowu były ciemne, zielony blask przygasł. – Świetnie! Właściwie to może się przydać. – Co może się przydać? Zabij mnie wreszcie albo wypuść. Jestem zmęczona. Odwrócił się rozpromieniony i z powrotem włączył lampę. Zabłysło takie samo ostre światło jak poprzednio, oblało jego rysy jak woda. Wyglądał upiornie i zarazem pięknie w tym blasku, niczym upadły anioł. – Jak bardzo chciałabyś poprzeć słowa czynami? – Co? – Powiedzieć, że byłam zdezorientowana, to mało. Chwilę wcześniej od wieczności dzielił mnie mały krok, a teraz mój niedoszły zabójca bawił się w zgadywanki. – Mogę cię zabić albo wypuścić, ale pod pewnymi warunkami. Twój wybór. Nie mogę uwolnić cię tak po prostu, bo na pewno próbowałabyś przebić mnie kołkiem. – A kto tu jest spryciarzem? – Szczerze mówiąc, nie wierzyłam, że mnie wypuści. To musiał być jakiś podstęp. – Widzisz, siedzimy w tej samej łodzi, skarbie – ciągnął, jakbym w ogóle się nie odezwała. – Ty polujesz na wampiry, ja poluję na wampiry. Oboje mamy swoje powody i oboje mamy swoje problemy. One potrafią wyczuć moją obecność, więc cholernie trudno mi je podejść, żeby wcześniej się nie zorientowały i nie próbowały uciec. Przy tobie natomiast, z tą twoją soczystą żyłą, czują się całkiem swobodnie, ale nie jesteś dostatecznie silna, żeby dopaść naprawdę grubą rybę. Może i pokonałaś paru żółtodziobów, góra dwudziestoletnich, ledwo wyrosłych z pieluch. Ale mistrz... taki jak ja... – Ściszył głos do przenikliwego szeptu. – Nie dałabyś rady zabić mnie

dwoma płonącymi kołkami. Chwilę później oblizywałbym zęby. Dlatego proponuję układ. Możesz nadal robić to, co kochasz najbardziej, czyli zabijać wampiry, ale będziesz polować tyko na te, które ja ci wskażę. Bez wyjątków. Ty jesteś przynętą, ja haczykiem. Uważam, że to świetny pomysł. To był sen. Bardzo, bardzo zły sen, wywołany zatruciem wątroby przez zbyt wiele dżinu z tonikiem. Układ z diabłem. Za cenę duszy? Wampir patrzył na mnie wyczekująco i jednocześnie groźnie. Wiedziałam, co się stanie, jeśli odmówię. Nie potrzeba kieliszka, piję z butelki! Szczęśliwa godzina, z moją krwią z beczki. Jeśli się zgodzę, przystąpię do spółki z czystym złem. Wampir tupnął nogą. – Nie mamy całej nocy. Robię się coraz głodniejszy i mogę zaraz się rozmyślić. – Zgoda. – Słowo samo wypłynęło z moich ust. Gdybym się zastanowiła, nigdy bym go nie wypowiedziała. – Ale mam swój warunek. – Naprawdę? – Wampir znowu się zaśmiał. Rany, ale wesoły facet. – W twojej obecnej sytuacji raczej nie możesz stawiać warunków. Wysunęłam brodę do przodu. Duma albo niebezpieczeństwo, wybieraj. – Po prostu rzucam ci wyzwanie, żebyś poparł słowa czynami. Stwierdziłeś, że nie wytrzymałabym dłużej niż kilka minut, nawet gdybym miała dwa kołki. Rozkuj mnie, oddaj mi moją własność i przekonajmy się. Zwycięzca bierze wszystko. W jego oczach rozbłysło szczere zainteresowanie, na ustach zatańczył chytry uśmiech. – A czego ty zażądasz, jeśli wygrasz? – Twojej śmierci – rzuciłam otwarcie. – Skoro zdołam cię pokonać, nie będziesz mi potrzebny. Gdybym pozwoliła ci odejść, próbowałbyś mnie później dopaść. Sam powiedziałeś, że ja tak bym zrobiła. Jeśli zwyciężysz, będę grać według twoich zasad. – Wiesz co, kotku, jesteś przykuta do ściany, więc mógłbym po prostu wychylić długiego, smakowitego drinka prosto z twojej szyi i wrócić do swoich spraw. Mówiąc mi takie rzeczy, igrasz z losem. – Nie wyglądasz mi na osobnika, który wiąże dziewczynę, a potem ją wykorzystuje – zauważyłam śmiało. – Wyglądasz mi na kogoś, kto lubi niebezpieczeństwo. Bo dlaczego wampir miałby polować na wampiry? No więc? Wchodzisz w to czy mnie wypuszczasz? – Wstrzymałam oddech. Nadeszła chwila prawdy. Podszedł wolno i przesunął po mnie wzrokiem, unosząc brew. Wyjął z kieszeni metalowy klucz i pomachał nim przede mną. Następnie włożył go do kajdanek i przekręcił. Łańcuchy opadły z brzękiem. – Zobaczmy, co tam masz – powiedział w końcu. Po raz drugi tej nocy.

TRZECI Stanęliśmy naprzeciwko siebie pośrodku dużej jaskini. Podłoże było nierówne – kamienie i ziemia. Byłam znowu w swoich ciuchach, ale bez rękawiczek, z kołkiem i moim specjalnym sztyletem w rękach. Wampir oczywiście się roześmiał, kiedy zażądałam ubrania. Stwierdził, że obcisłe dżinsy mogą krępować mi ruchy. Ja na to odpowiedziałam cierpko, że mniejsza o swobodę ruchów, bo nie będę z nim walczyć w samej bieliźnie. Okazało się, że w jaskini jest więcej światła. Nie miałam pojęcia, skąd wampir wziął w niej elektryczność, ale to było najmniejsze z moich zmartwień. Znajdowaliśmy się pod ziemią, a ja nie miałam pojęcia, która jest godzina. Mógł być już świt albo nadal głęboka noc. Przez chwilę się zastanawiałam, czy jeszcze kiedyś ujrzę słońce. Wampir miał na sobie to samo ubranie co wcześniej. Najwyraźniej nie martwił się o płynność ruchów. W jego oczach płonęła niecierpliwość, kiedy strzelił kostkami i wykonał kilka obrotów głową. Ja miałam spocone dłonie. Rękawiczki chyba mimo wszystko byłyby dobrym pomysłem. – No, dobrze, Kitten. Jestem dżentelmenem, więc pozwolę ci pierwszej spróbować. No, śmiało. Zaatakowałam go bez dalszej zachęty, najszybciej, jak potrafiłam, z wycelowaną w niego morderczą bronią. Mój przeciwnik zatoczył półkrąg, tak że z impetem przeleciałam obok niego. Zachichotał irytująco. – Uprawiasz jogging, skarbie? Zatrzymałam się i gniewnie łypnęłam na niego przez ramię. Boże w niebiosach, ależ był szybki! Jego ruchy zlewały się w moich oczach w zamazaną plamę. Zebrałam odwagę i zamarkowałam szeroki cios prawą ręką nad głową. Kiedy uniósł ramię, żeby go sparować, cięłam nisko lewą ręką, a w zamian dostałam potężnego kopniaka w brzuch. Zgięta wpół, zobaczyłam, że wampir ogląda swoje ubranie, marszcząc brwi. – Lubiłem tę koszulę, a ty ją zniszczyłaś. Wyprostowałam się powoli, oddychając głęboko, żeby zapanować nad bólem brzucha. Zanim zdążyłam mrugnąć, przeciwnik uderzył mnie pięścią w bok głowy tak mocno, że zobaczyłam gwiazdy. Zaczęłam na oślep kopać, młócić pięściami i dźgać we wszystko, co znalazło się blisko mnie. Na mnie z kolei spadały ciężkie i szybkie ciosy. Jeszcze raz zaatakowałam z całą siłą, choć oddech miałam urywany, a w oczach mgłę. Nagle pomieszczenie zawirowało wokół mnie, a ja poleciałam w tył. Ostre skały rozcięły mi skórę. Wampir stał jakieś dziesięć stóp od miejsca, gdzie leżałam. Zdeklasował mnie w bezpośrednim pojedynku. Czułam się tak, jakbym spadła z urwiska, natomiast na nim nie było prawie żadnych śladów stoczonej właśnie walki. Pod wpływem nagłego olśnienia rzuciłam sztyletem. Broń poleciała z niewiarygodną szybkością i wbiła się w pierś wampira. Niestety, za wysoko. – Cholera jasna, kobieto, to boli! – ryknął zaskoczony, wyrywając nóż z piersi. Z rany pociekła krew, ale czerwony strumyk zatrzymał się raptownie, jakby ktoś zakręcił kurek. Wbrew powszechnemu mniemaniu wampiry krwawią na czerwono. Ku własnej konsternacji zostałam z tylko jedną sztuką broni, a nawet nie udało mi się choć na chwilę

unieszkodliwić przeciwnika. Zebrałam siły, zerwałam się na równe nogi i ruszyłam ku niemu ciężkim krokiem. – Masz dość? – Zmierzył mnie wzrokiem i wciągnął powietrze nosem. Jeden raz. Zamrugałam zdziwiona. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby wampir oddychał. Ja sapałam jak lokomotywa. Pot ściekał mi z czoła. – Jeszcze nie. Kolejny zamazany ruch i wampir znalazł się tuż przy mnie. Blokowałam cios za ciosem i sama próbowałam zadać kilka, ale on był zbyt szybki. Pięści łomotały mnie z brutalną siłą. Ja rozpaczliwie dźgałam kołkiem w to, co znajdowało się najbliżej, lecz ani razu nie trafiłam w serce. Po dziesięciu minutach, które wydawały mi się wiecznością, padłam na ziemię po raz ostatni. I nie mogłam się ruszyć. Spojrzałam na przeciwnika spod opuchniętych powiek. Pomyślałam tępo, że już nie muszę się zastanawiać nad jego warunkami. Umierałam od ran. Wszystko wokół mnie miało kolor czerwony. Blaknący z każdą chwilą. – Teraz już masz dosyć? Nie mogłam mówić, nie mogłam kiwnąć głową, nie mogłam myśleć. Zamiast odpowiedzieć, zemdlałam. Byłam w stanie wykonać tylko tę jedną czynność. *** Pod sobą miałam coś miękkiego. Dryfowałam. Unosiłam się na chmurze, przykryta puchem. Zanurzyłam się w niego głębiej, a wtedy on przemówił do mnie zirytowanym głosem: – Jeśli zamierzasz zabrać mi całą pościel, możesz równie dobrze spać na podłodze! Co? Od kiedy to chmury się złościły, w dodatku po angielsku? Kiedy otworzyłam oczy, stwierdziłam z przerażeniem, że leżę w łóżku z wampirem. I rzeczywiście ściągnęłam na siebie cały koc. Zerwałam się jak oparzona i rąbnęłam głową o niski sufit. – Auu! – Masując obolałe miejsce, rozejrzałam się z lękiem. Jak się tutaj znalazłam? Dlaczego nie byłam w śpiączce po pobiciu? Prawdę mówiąc, czułam się... dobrze. Nie licząc łagodnego wstrząsu mózgu, który sama sobie zafundowałam. Cofnęłam się jak najdalej w róg łóżka. Nie widziałam żadnego wyjścia z tej małej wapiennej pieczary. – Dlaczego nie jestem w szpitalu? – Uzdrowiłem cię – odparł wampir beznamiętnie, jakby mówił o herbacie. Zdrętwiała ze strachu sprawdziłam puls. Boże, chyba mnie nie zmienił! Nie, moje serce biło mocno. – Jak? – Krwią oczywiście. A jak inaczej? Oparty na łokciach, mierzył mnie wzrokiem ze zniecierpliwieniem i znużeniem. Przebrał się w świeżą koszulę. Nawet nie chciałam wiedzieć, co ma na sobie pod kocem. – Powiedz, co mi zrobiłeś! Przewrócił oczami na mój histeryczny wybuch, wziął poduszkę i ubił ją, przytulając do siebie. Ten ludzki gest wyglądał niesamowicie. Kto wiedział, że wampiry lubią mieć strzepnięte poduszki? – Dałem ci kilka kropli mojej krwi. Uznałem, że nie potrzebujesz jej dużo, skoro jesteś mieszańcem. Pewnie w naturalny sposób szybko zdrowiejesz, ale z drugiej strony, dostałaś niezłe lanie. To oczywiście twoja wina, bo sama zaproponowałaś ten głupi pojedynek. A teraz, jeśli pozwolisz... Jest dzień, a ja padam z nóg. W dodatku, z tego wszystkiego nawet nie zjadłem porządnego posiłku. – Krew wampira leczy?

Zamknął oczy i powiedział: – Sugerujesz, że tego nie wiedziałaś? Ależ z ciebie ignorantka, jeśli chodzi o własny rodzaj. – To twój rodzaj, a nie mój. Nawet nie drgnął. – Skoro tak twierdzisz, Kitten. – Czy więcej krwi by mnie zmieniło? Ile to jest za dużo? Łypnął na mnie groźnie jednym okiem. – Posłuchaj, koniec lekcji, idę spać, a ty się zamkniesz. Później, gdy się obudzę, zajmiemy się wszystkimi niuansami naszej umowy. A do tego czasu daj człowiekowi trochę pospać. – Pokaż mi drogę do wyjścia i możesz sobie spać, ile chcesz. – Znowu się rozejrzałam, ale nie dostrzegłam żadnych drzwi. Wampir prychnął. – Jasne. Może również przyniosę ci broń, a potem zamknę oczy, kiedy ty będziesz wiercić dziury moim sercu? Wykluczone. Będziesz tutaj, dopóki cię nie wypuszczę. I nie próbuj uciekać, bo ci się nie uda. A teraz proponuję, żebyś odpoczęła, bo jeśli dłużej nie dasz mi spać, nabiorę ochoty na śniadanie. Zrozumiałaś? – Zacisnął powieki. – Nie będę spać z tobą – oświadczyłam z oburzeniem. Usłyszałam szelest, a po chwili w twarz uderzyło mnie zwinięte prześcieradło. – Więc śpij na podłodze. I tak wciąż kradniesz mi pościel. Nie mając innego wyjścia, położyłam się na zimnym kamieniu. Prześcieradło nie chroniło przed chłodem, nie mówiąc o twardym podłożu. Wierciłam się, bezskutecznie próbując ułożyć się wygodniej, aż w końcu się poddałam i położyłam głowę na rękach. I tak było to lepsze niż leżenie w jednym łóżku z tym potworem. Wolałabym spać na gwoździach. Cisza panująca w jaskini koiła. Upewniłam się co do kolejnej kwestii: wampiry nie chrapią. Po jakimś czasie zasnęłam. Pewnie upłynęło kilka godzin, ale mnie się wydawało, że tylko minuty. Czyjaś ręka niezbyt łagodnie potrząsnęła mną, a w uszach rozbrzmiał głos budzący strach. – Wstawaj i bierzmy się do roboty. Moje kości zatrzeszczały żałośnie, kiedy wstałam z kamiennej posadzki i się przeciągnęłam. Wampir uśmiechnął się na ten dźwięk. – Dobrze ci tak, skoro chciałaś mnie zabić. Ostatni gość, który tego próbował, skończył nie tylko ze sztywnym karkiem. Masz szczęście, że możesz okazać się użyteczna, bo inaczej już byłabyś tylko rumieńcem na moich policzkach. – Tak, to ja, wielka szczęściara. – Uwięziona w jaskini z wampirem zabójcą. Wampir pogroził mi palcem. – Nie narzekaj. Zaraz otrzymasz pierwszej klasy edukację w dziedzinie nosferatu. Wierz mi, niewielu ludzi ma okazję nauczyć się takich rzeczy. Choć z drugiej strony, tak naprawdę nie jesteś człowiekiem. – Przestań tak mówić. Jestem bardziej człowiekiem niż... potworem. – O, tak, wkrótce się dowiemy, o ile bardziej. Odsuń się od ściany. Posłuchałam go, bo nie miałam dużego wyboru w tym małym pomieszczeniu, a nie chciałam być blisko niego. Wampir stanął przed kamienną ścianą, pod którą spałam, i chwycił ją oburącz. Z łatwością wyjął z niej skalny blok i odstawił go na bok. Ukazała się szczelina dostatecznie szeroka, żeby można się było przez nią przecisnąć. A więc w ten sposób dostaliśmy się do grobowca. – Chodź – rzucił przez ramię mój gospodarz, wchodząc do ciemnej czeluści. – Nie ociągaj się. Kiedy wcisnęłam się w wąski otwór, pęcherz przypomniał mi, że moje organy funkcjonują normalnie.

– Hm... eee, nie przypuszczam... – Do diabła z uprzejmościami. – Jest tutaj łazienka? Jedno z nas nadal ma działające nerki. Wampir zatrzymał się raptownie i uniósł brew. Przez otwory w wapiennym sklepieniu wpadały do środka wąskie promienie światła, tworząc we wnętrzu jaskini wzór z przecinających się linii. A więc był dzień. – Myślisz, że to kwitnący hotel? Może jeszcze spytasz o bidet? Straszliwie zakłopotana, wyburczałam: – Jeśli nie lubisz bałaganu, proponuję, żebyś pokazał mi właściwe miejsce, i to szybko. Dźwięk, który wydobył się z jego piersi, zabrzmiał podobnie do westchnienia. – Idź za mną. Nie potknij się i nie skręć sobie czegoś, bo, niech mnie diabli, nie będę cię niósł. Zobaczmy, co uda nam się znaleźć. Przeklęta baba! Wlokąc się za nim w stronę, z której dochodził plusk wody, wyobrażałam sobie, jak się wije przebity kołkiem. Wizja była taka wyraźna, że niemal się uśmiechnęłam. – Tam. – Pokazał mi skupisko głazów, które wyglądały, jakby zwieszały się nad małym strumieniem. – Woda płynie w dół. Możesz wspiąć się na te skały i zrobić swoje. Gdy pobiegłam we wskazanym kierunku, on zawołał za mną z nutą irytacji w głosie: – A przy okazji, jeśli myślisz, że skoczysz i stąd wypłyniesz, ostrzegam, że to zły pomysł! Woda ma jakieś dziesięć stopni, a strumień wije się przez trzy kilometry, nim opuści jaskinię. Dużo wcześniej dostałabyś hipotermii. Niezbyt przyjemna perspektywa: trząść się z zimna i zgubić w ciemnościach, kiedy zaczną się halucynacje. Poza tym zerwałabyś naszą umowę. A ja bym cię znalazł. I byłbym bardzo, bardzo niezadowolony. Ton jego głosu sprawił, że te słowa zabrzmiały groźniej niż mierzenie z pistoletu. Ogarnęła mnie rozpacz. Rzeczywiście miałam taki pomysł. – Zobaczymy się wkrótce. – Wampir odszedł kawałek dalej i stanął plecami do mnie. Westchnęłam, wdrapałam się na skały i, balansując nad przepaścią, odpowiedziałam na naglący zew natury. – Pewnie nie mogę liczyć na papier toaletowy?! – zawołałam, siląc się na nonszalancję. W odpowiedzi usłyszałam wybuch śmiechu. – Wpiszę go na listę zakupów, Kitten. – Przestań nazywać mnie Kitten. Mam na imię Cat. – Zeszłam na dół i stanęłam na nieco pewniejszym gruncie. – A przy okazji, jak ty masz na imię? Nie powiedziałeś mi. Jeśli mamy... razem pracować, powinnam wiedzieć, jak się do ciebie zwracać. Chyba że wolisz reagować na wyzwiska. Odwrócił się twarzą do mnie i wykrzywił usta. Stopy miał szeroko rozstawione, biodra lekko wysunięte do przodu. Jasne włosy okalały mu twarz gęstymi falami. W rozproszonym, łagodnym świetle jego skóra dosłownie lśniła. – Mam na imię Bones. *** – Najpierw najważniejsze rzeczy, skarbie. Jeśli masz stać się naprawdę dobra w zabijaniu wampirów, musisz się dowiedzieć o nich więcej. Siedzieliśmy naprzeciwko siebie na głazach. Promienie bladego światła wpadającego z góry do jaskini dawały słaby stroboskopowy efekt. To był zdecydowanie najdziwniejszy dzień w moim życiu, gdy tak siedziałam naprzeciwko wampira i spokojnie rozmawiałam z nim o najlepszych sposobach zabijania wampirów. – Blask słoneczny powoduje jedynie silne poparzenia. Nasza skóra nie staje w płomieniach jak na filmach, nie zmieniamy się w kawałki zwęglonego mięsa. Lubimy jednak spać w dzień, bo w nocy jesteśmy najsilniejsi. To ważna rzecz do zapamiętania. W dzień jesteśmy powolniejsi,

słabsi i mniej czujni. Zwłaszcza o świcie. Przed brzaskiem większość wampirów znajdziesz w różnego rodzaju legowiskach, co, jak przekonałaś się tej nocy, niekoniecznie musi oznaczać trumnę. Och, niektórzy staroświeccy krwiopijcy śpią tylko w trumnach, ale pozostałym zależy głównie na wygodzie. Tak naprawdę, są wampiry, które nadal trzymają trumny w swoich kryjówkach, żeby zwabić domorosłych Van Helsingów, a one tymczasem podkradają się do nich od tyłu. Sam raz czy dwa zastosowałem taką sztuczkę. Zatem, jeśli myślisz, że wystarczy, że zerwiesz zasłony i wpuścisz słońce, zapomnij o tym. Krzyże. Jeśli nie są zmodyfikowane jak twoje, nie wyrządzają nam większej szkody, a tylko rozśmieszają, zanim się na was rzucimy. Chyba sama się o tym przekonałaś, więc idźmy dalej. Drewno, jak wiesz, a zwłaszcza drzazgi, może nas tylko wkurzyć, ale nie powstrzyma przed rozerwaniem wam gardła. Woda święcona... cóż, szczerze mówiąc, więcej szkody wyrządzi mi ktoś, kto ciśnie w moje oczy ziemię. Całe to religijne gówno nie wyrządza szkody naszemu rodzajowi, kapujesz? Jedyna twoja przewaga polega na tym, że kiedy wampir zobaczy twój specjalny kołek, nie ucieknie. – Nie boisz się, że wykorzystam te informacje przeciwko tobie? – przerwałam mu. – Dlaczego miałbyś mi ufać? Z wielką powagą na twarzy pochylił się. Ja odchyliłam się do tyłu; nie chciałam być blisko niego. – Posłuchaj, kotku. Ty i ja musimy ufać sobie nawzajem, żeby osiągnąć nasze cele. Wyłożę to bardzo, bardzo prosto: jeśli choć krzywo na mnie spojrzysz, a ja zacznę się zastanawiać, czy nie myślisz o zdradzeniu mnie, zabiję cię. Może się nie przestraszysz, bo jesteś dużą, odważną dziewczynką, ale zapamiętaj sobie: śledziłem cię którejś nocy do domu. W tej twojej stodole są ludzie, na których ci zależy? Bo jeśli tak, radzę, żebyś była dla mnie miła i robiła, co ci każę. Jeśli mnie wkurzysz, pożyjesz dostatecznie długo, by zobaczyć, jak twój dom płonie ze wszystkimi mieszkańcami w środku. Więc jeśli spróbujesz mnie dopaść, lepiej postaraj się mnie wykończyć, rozumiesz? Przełknęłam ślinę i kiwnęłam głową. O Boże, rozumiałam aż za dobrze. – Poza tym... – rozpromienił się – ... mogę ci dać to, czego chcesz. Wątpliwe. – A skąd możesz wiedzieć, czego chcę? – Pragniesz tego, czego pragnie każde opuszczone dziecko. Znaleźć tatusia. Ale nie zależy ci na szczęśliwym pojednaniu, o nie. Ty chcesz go zabić. Wytrzeszczyłam oczy. Bones wypowiedział na głos to, czego ja nie pozwalałam sobie nawet szeptać w myślach. I miał rację. To był drugi powód, dla którego polowałam na wampiry. Pragnęłam tego ze względu na matkę, i to bardziej niż czegokolwiek innego na świecie. Gdyby mi się udało, uznałabym, że choć w małym stopniu odkupiłam okoliczności moich narodzin. – Ty... – Ledwo byłam w stanie mówić, gdy te wszystkie myśli przebiegały przez moją głowę. – Możesz mi pomóc go znaleźć? Jak? Wzruszenie ramion. – Na początek, niewykluczone, że go znam. Znam wielu nieumarłych, o tak. Spójrz prawdzie w oczy: beze mnie szukasz igły w stogu siana. Nawet jeśli nie znam go osobiście, i tak wiem o nim więcej niż ty. – Co? Jak? Co? Uniósł rękę, żeby powstrzymać mój bełkot. – Na przykład jego wiek. Ty masz dwadzieścia jeden lat, tak? – Dwadzieścia dwa – wyszeptałam, nadal oszołomiona. – Skończyłam w zeszłym miesiącu. – Naprawdę? Więc w fałszywym prawie jazdy jest niewłaściwy wiek i adres. Musiał przeszukać moją torebkę. Tak. Przecież mnie rozebrał, kiedy byłam nieprzytomna.

– Skąd wiesz, że jest fałszywe? – To chyba oczywiste, skoro znam twój prawdziwy adres i nie jest to ten z prawa jazdy. O, cholera. Podrabiany dowód zdobyłam właśnie na wypadek, gdybym przegrała walkę z wampirem, a on później przeszukał moje rzeczy. Nie chciałam, żeby ktoś wytropił moją rodzinę. Taki w każdym razie miałam zamysł. Nie spodziewałam się, głupia, że niedoszła ofiara będzie mnie śledzić. – Jak się nad tym zastanowić, kotku, jesteś kłamczuchą, posiadaczką fałszywego dokumentu i morderczynią. – O co ci chodzi? – warknęłam. – Nie wspominając o tym, że jesteś flirciarą – ciągnął, jakbym w ogóle się nie odezwała. – I pyskatą jędzą. Tak, razem staniemy się sławni. – Brednie – skwitowałam krótko. Bones uśmiechnął się do mnie szeroko. – Naśladownictwo to najszczersza forma pochlebstwa. Ale wracając do tematu, powiedziałaś, że twoja mam nosiła cię... ile, cztery miesiące? Pięć? – Pięć. A bo co? – Naprawdę zaciekawił mnie tok jego rozumowania. Jakie znaczenie miał wiek mojego ojca albo to, jak bardzo był nieumarły? Bones się pochylił. – Widzisz, jest tak. Kiedy się zmieniasz, mija kilka dni, zanim niektóre ludzkie funkcje całkowicie ustają. Serce przestaje bić od razu, podobnie jest z oddychaniem, ale jeśli chodzi o inne rzeczy, trwa to nieco dłużej. Kanaliki łzowe pracują normalnie przez pierwszy dzień albo dłużej, nim zaczynasz płakać na różowo ze względu na stosunek krwi do wody w organizmie. Można nawet sikać parę razy. Ale najważniejsze, że u wampira nadal są pływacy w woreczkach. – Słucham? – No wiesz, skarbie, sperma, jeśli wolisz medyczne terminy. Wampir nadal ma żywe nasienie w ejakulacie. Jest to możliwe tylko świeżo po przemianie. Najwyżej tydzień. I właśnie po tym można dokładnie określić jego wiek, w nowym życiu, że tak powiem. Potem wystarczy sprawdzić jego rysopis i listę zgonów w tamtym okresie, i bingo! Jest twój tatuś. Byłam oszołomiona. Zgodnie z zapowiedzią, Bones udzielił mi w ciągu paru sekund więcej informacji, niż ja uzyskałam od matki przez całe życie. Być może trafiłam na żyłę złota. Jeśli dzięki niemu mogłam się dowiedzieć czegoś więcej o moim ojcu i zabijać wampiry, a on w zamian chciał jedynie wybierać cele... cóż, tyle byłam w stanie znieść. Jeśli pożyję dostatecznie długo. – Dlaczego chcesz mi pomóc w znalezieniu ojca? I dlaczego właściwie zabijasz inne wampiry? Przecież to twój rodzaj. Bones patrzył na mnie przez chwilę, zanim odpowiedział. – Pomogę ci znaleźć ojca, bo nienawidzisz go bardziej niż mnie, więc będziesz miała motyw, żeby robić to, co ci każę. A jeśli chodzi o polowanie na wampiry... teraz nie musisz zaprzątać sobie tym głowy. Wystarczy stwierdzenie, że niektórzy ludzie po prostu muszą zabijać, i to samo dotyczy wampirów. Nadal nie wiedziałam, dlaczego Bones chce, żebym z nim pracowała. Z drugiej strony, może wszystko, co mówił, było kłamstwem, bo po prostu chciał zyskać na czasie i rozerwać mi gardło, kiedy nie będę się tego spodziewać. Nie ufałam mu ani przez chwilę, ale nie miałam innego wyboru, jak grać dalej i przekonać się, dokąd mnie to zaprowadzi. Zdziwiłabym się, gdybym za tydzień jeszcze żyła. – Wracając do naszych spraw, skarbie, broń palna również na nas nie działa. Istnieją tylko dwa wyjątki od tej reguły. Pierwszy, jeśli przeciwnik ma dość szczęścia, żeby odstrzelić nam głowę. Dekapitacja jest skuteczna, bo niewiele istot potrafi żyć bez głowy, a akurat tej części

wampir nie potrafi sobie na nowo wyhodować. Po drugie, jeśli strzela się srebrnymi kulami i dostatecznie dużo pocisków trafi w serce. W rzeczywistości nie jest to takie łatwe, jak się wydaje. Żaden wampir nie będzie stał nieruchomo, żeby ułatwić ci zadanie. Najprawdopodobniej rzuci się na ciebie i wsadzi ci twój własny pistolet w tyłek, zanim stanie mu się prawdziwa krzywda. Ale rany postrzałowe bolą, więc można użyć kul, żeby na chwilę pozbawić wampira sił, a potem go zadźgać. I lepiej się pośpieszyć, żeby nie mieć do czynienia z bardzo wkurzoną pijawką. Duszenie i topienie jest do niczego. Oddychamy tylko raz na godzinę, zależnie od upodobań, i możemy się obejść bez tlenu przez nieokreślony czas. Wystarczą ze dwa oddechy, żeby dostarczyć odrobinę tlenu do krwi, i jesteśmy jak nowo narodzeni. Nasza wersja hiperwentylacji to wdech raz na parę minut. Między innymi po tym można poznać, że wampir się męczy. Zaczyna wtedy oddychać, żeby nabrać sił. Porażenie prądem, trujący gaz, inne trucizny, narkotyki... nic z tego nie działa. Kapujesz? Teraz już znasz nasze słabości. – Na pewno nie możemy przetestować niektórych z tych teorii? Pogroził mi palcem. – Nic z tego. Teraz ty i ja jesteśmy partnerami, pamiętasz? Jeśli zaczniesz o tym zapominać, lepiej pamiętaj, że te wszystkie rzeczy, które właśnie wymieniłem, na ciebie działają całkiem dobrze. – To był żart – skłamałam. Posłał mi spojrzenie, które mówiło, że wie swoje. – Konkluzja jest taka, że trudno nas wykończyć. Jak udało ci się posłać do piachu szesnastu z nas, przekracza moją zdolność rozumienia, ale z drugiej strony, na świecie nie brak głupców. – Hej. – Obruszona, zaczęłam bronić swoich umiejętności. – Pocięłabym cię na kawałki, gdybyś najpierw nie zmusił mnie do prowadzenia, a potem nie znokautował podstępnie. Roześmiał się znowu, a ja uświadomiłam sobie, jaką piękną ma twarz. Odwróciłam wzrok. Nie chciałam widzieć w nim nic więcej oprócz potwora. Niebezpiecznego potwora. – Kitten, jak myślisz, dlaczego zmusiłem cię do prowadzenia? Zaszufladkowałem cię pięć sekund po tym, jak zacząłem z tobą rozmawiać. Byłaś nowicjuszką, kompletnym żółtodziobem, w nowej sytuacji bezradnym jak dziecko. Oczywiście, że cię znokautowałem. Tak właśnie należy walczyć, nieczysto. Dżentelmeńska walka może co najwyżej doprowadzić cię do szybkiej śmierci. Stosuj każdy podstęp, zadawaj ciosy poniżej pasa, kop leżących, a może wyjdziesz z pojedynku cało. Zapamiętaj to sobie. Walka na śmierć i życie to nie mecz bokserski. Nie wygrasz, dostając więcej punktów. – Rozumiem. – Smutne, ale prawdziwe. Miał całkowitą rację. Za każdym razem, kiedy miałam do czynienia z wampirem, toczyłam walkę na śmierć i życie. Teraz również. – Ale zbaczamy z tematu. Skoro już odkryliśmy nasze słabości, przejdźmy do mocnych stron, a mamy ich wiele. Szybkość, wzrok, słuch, węch, fizyczna siła, pod każdym z tych względów jesteśmy lepsi od ludzi. Potrafimy was wyczuć na długo przed tym, jak was zobaczymy, usłyszeć bicie waszego serca z odległości półtora kilometra. W dodatku wszyscy mamy pewną władzę nad ludzkim umysłem. Wampir może wyssać pół kwarty waszej krwi, a sekundę później nawet nie będziecie pamiętać, że go widzieliście. Odrobina halucynogenu zawartego w kłach w połączeniu z naszą mocą czyni was podatnymi na sugestię. Dla ciebie to nie ktoś, kto właśnie wyssał krew z twojej szyi, tylko gość, którego przed chwilą poznałaś, porozmawiałaś z nim, a teraz jesteś śpiąca. W ten sposób żywi się większość z nas. Parę kropel krwi tu, parę tam, i cicho sza. Gdyby każdy wampir zabijał, żeby się pożywić, zostalibyśmy wypędzeni z naszych kryjówek wieki temu. – Potrafisz kontrolować mój umysł? – Ta myśl mnie przeraziła. Jego ciemne oczy nagle zmieniły się w zielone, przewierciły mnie na wylot.

– Chodź do mnie – wyszeptał, ale ja odniosłam wrażenie, że te słowa rozbrzmiały w mojej głowie. – Wal się – odwarknęłam, po czym przeraził mnie nagły impuls, żeby go posłuchać. Bones posłał mi wesoły uśmiech. Jego oczy znowu były ciemne. – Chyba rzeczywiście nic z tego. I bardzo dobrze. Lepiej, żebyś nie była podatna na sugestię i zapominała o naszych celach, prawda? To pewnie kwestia pochodzenia. Na inne wampiry hipnoza nie działa. Ani na ludzi, którzy piją krew wampira. Chyba masz w sobie sporo z naszych cech. Niektórzy ludzie również są odporni na nasz wpływ, ale tylko niewielki ich procent. Trzeba mieć nadzwyczajną kontrolę nad umysłem albo wrodzoną odporność, żeby nam nie ulec. Na szczęście, w wypadku większości ludzi MTV i gry wideo rozwiązały ten problem. No i złodziej czasu. – Jaki złodziej czasu? Bones prychnął z rozbawieniem. – Oczywiście, telewizja. W jakim ty świecie żyjesz? – A ty? – mruknęłam. Zmarszczył brwi i pokręcił głową. – Dzień ucieka, skarbie. Mamy jeszcze dużo do omówienia. Przerobiliśmy już wszystkie zmysły i władzę nad umysłem, ale nie powinnaś zapominać o naszej sile. I zębach. Wampiry są w stanie rozerwać cię na pół i podnieść oba kawałki na jednym palcu. Jeśli zechcemy, możemy rzucić twoim samochodem. I rozszarpać cię zębami. Pytanie brzmi, ile z tych przewag ty masz w sobie? Z wahaniem zaczęłam wymieniać swoje nienormalne cechy. – Widzę bardzo dobrze, także w ciemności. W nocy równie dobrze jak w dzień. Jestem szybsza od wszystkich ludzi, których znam. Słuch też mam świetny, choć może nie taki jak ty. Czasami w swoim pokoju słyszę, jak w nocy na dole dziadkowie szepczą na mój temat... Umilkłam. Ze spojrzenia Bonesa wyczytałam, że za dużo mu zdradziłam. – Nie sądzę, żebym miała władzę nad czyimś umysłem. Nigdy tego nie próbowałam, ale myślę, że gdybym umiała hipnotyzować, ludzie traktowaliby mnie inaczej. – Cholera, znowu się otworzyłam. – W każdym razie wiem, że jestem silniejsza od przeciętnego człowieka. Kiedy miałam czternaście lat, pobiłam trzech chłopaków, a wszyscy byli więksi ode mnie. Od tamtej pory już nie mogłam udawać, że ze mną jest wszystko w porządku. Widziałeś moje oczy. Są inne. Kiedy jestem zdenerwowana, muszę uważać, żeby nie rozjarzyły się w obecności innych. Moje zęby są chyba normalne. W każdym razie nigdy tak śmiesznie nie wystawały. Zerknęłam na niego spod opuszczonych rzęs. Nigdy wcześniej nie mówiłam nikomu o tych różnicach, nawet matce. Wystarczyło, że o nich wiedziała. Nie chciałam jeszcze bardziej jej denerwować rozmową na ich temat. – Uporządkujmy fakty. Mówisz, że w wieku czternastu lat uświadomiłaś sobie własną wyjątkowość. Wcześniej nie zdawałaś sobie z niej sprawy? Co mamusia mówiła ci o twoim ojcu, kiedy dorastałaś? To była bardzo bolesna kwestia. Na samą wzmiankę przeszedł mnie dreszcz. Nie sądziłam, że będę o tym rozmawiać akurat z wampirem. – Nigdy nie wspominała o ojcu, kiedy byłam mała. Jeśli pytałam, zmieniała temat albo się gniewała. Ale inne dzieci mi powiedziały. Nazywały mnie bękartem, odkąd nauczyły się mówić. – Na moment zaniknęłam oczy. Wstyd nadal był piekący. – Jak już powiedziałam, kiedy zaczęłam dojrzewać, poczułam się jeszcze bardziej... inna. Dużo bardziej niż w dzieciństwie. Coraz trudniej przychodziło mi ukrywanie własnej dziwności, tak jak kazała mi mama. Najbardziej lubiłam noc. Czasami nie spałam aż do świtu. ***

Ale dopiero, kiedy tamci chłopcy przyparli mnie do muru, zrozumiałam, jak jest źle. – Co zrobili? – Jego głos był niemal łagodny. W pamięci miałam ich twarze, jakby teraz stali przede mną. – Popychali mnie i wyzywali jak zwykle. Takie rzeczy mnie nie ruszały. Działy się prawie codziennie. Ale potem jeden z nich, nie pamiętam który, nazwał moją matkę dziwką, a ja straciłam panowanie nad sobą. Rzuciłam w niego kamieniem i wybiłam mu zęby. Pozostali skoczyli na mnie, a ja ich pobiłam. Nigdy nikomu nie powiedzieli, co się stało. W moje szesnaste urodziny matka w końcu uznała, że jestem dostatecznie dorosła, bym mogła poznać prawdę o moim ojcu. Nie chciałam jej uwierzyć, ale w głębi duszy wiedziałam, że nie kłamie. Tamtej nocy po raz pierwszy zobaczyłam, że moje oczy się jarzą. Matka podsunęła mi lusterko po tym, jak dźgnęła mnie nożem w nogę. Nie chciała zrobić mi krzywdy, tylko zdenerwować, żebym zobaczyła, co się wtedy dzieje. Jakieś sześć miesięcy później zabiłam pierwszego wampira. – Oczy zapiekły mnie od nieprzelanych łez. Nie mogłam rozpłakać się przed tym potworem, który zmusił mnie do przeżywania na nowo tego, o czym starałam się zapomnieć. Patrzył na mnie w bardzo dziwny sposób. Gdybym nie wiedziała swojego, pomyślałabym, że w jego wzroku jest empatia. Ale to było niemożliwe. Przecież wampiry nie znają współczucia. Wstałam raptownie. – Skoro już mowa o mojej matce, muszę do niej zadzwonić. Będzie się zamartwiać. Nieraz wracałam późno do domu, ale jeszcze nigdy moja nieobecność nie trwała tak długo. Pomyśli, że zabiła mnie cholerna pijawka. Bones uniósł brwi niemal do linii włosów. – Twoja mama wie, że kusisz wampiry obietnicą pieprzenia, a potem je zabijasz? I pozwala ci trzebić naszą populację? Rany, myślałem, że żartujesz, kiedy mówiłaś, że ona o wszystkim wie. Gdybyś była moją córką, zamykałbym cię na noc w pokoju. Nie rozumiem rodziców, którzy pozwalają dzieciom robić takie rzeczy. – Nie mów o niej w ten sposób! – wybuchnęłam. – Ona uważa, że postępuję słusznie! Dlaczego nie miałaby mnie wspierać? Bones wbił we mnie nieruchomy wzrok, po czym wzruszył ramionami. – Skoro tak twierdzisz. I nagle stanął przede mną. Nie zdążyłam nawet mrugnąć, taki był szybki. – Masz dobre oko. Odkryłem to zeszłej nocy, kiedy rzuciłaś we mnie sztyletem. Tylko pomyśl, kilka cali niżej, a mogłabyś teraz sadzić kwiatki na moim grobie. – Uśmiechnął się szeroko, jakby rozbawił go ten obraz. – Postaramy się poprawić twoją szybkość i celność. Bezpieczniej będzie, jeśli nauczysz się zabijać z dystansu. Walcząc wręcz, bardziej ryzykujesz. Chwycił mnie za ramiona. Próbowałam się wyrwać, ale trzymał mocno. Więcej swobody miałabym w żelaznych imadłach. – Twoja siła pozostawia dużo do życzenia. Przewyższasz nią mężczyznę, ale nie wampira, nawet najsłabszego. Nad tym również musimy popracować. Giętkość masz do kitu i w walce w ogóle nie używasz nóg, a to cenna broń i właśnie tak należy je traktować. Jeśli chodzi o szybkość, cóż... chyba jest beznadziejna. Ale i tak spróbujemy. Widzę to tak: mamy sześć tygodni, zanim będzie można wysłać cię na akcję. Tak, pięć tygodni ciężkiego treningu i jeden tydzień na poprawienie wyglądu. – Wyglądu? – powtórzyłam z oburzeniem. Jak ten martwy osobnik śmie mnie krytykować? – Co jest nie w porządku z moim wyglądem? Bones uśmiechnął się protekcjonalnie. – Och, niestrasznego, ale parę rzeczy wymaga poprawki. – Ty...

– Przecież będziemy polować na grube ryby, skarbie. Workowate dżinsy i przeciętna powierzchowność nie wystarczą. Nie wiedziałabyś, co to znaczy seksowny wygląd, nawet gdyby ugryzł cię w tyłek. – Na Boga, zamierzam... – Przestań gadać! Nie chciałaś przypadkiem zadzwonić do mamusi? Chodź ze mną. W wyobraźni poddałam najwymyślniejszym torturom jego związane, bezradne ciało, ale w rzeczywistości przygryzłam język i ruszyłam za nim w głąb jaskini.

CZWARTY Ciężki trening. Takich słów użył na określenie brutalnych, morderczych wysiłków, do których nawet wojskowi nie zmuszaliby swoich najtwardszych oddziałów specjalnych. Bones kazał mi biegać po lesie z szybkością, której nie sprostałyby w tych warunkach samochody sportowe. Potykałam się o zwalone drzewa, skały, korzenie i dziury w ziemi, aż byłam zbyt zmęczona, żeby nawet wymiotować. Omdlenie również nie uwalniało mnie od mordęgi. Bones po prostu polewał mi twarz lodowatą wodą, dopóki nie odzyskiwałam przytomności. Ćwiczyłam rzucanie nożami, aż pękały i krwawiły mi kłykcie. Jego reakcja? Obojętnie rzucał mi neosporynę i przykazywał, żebym nie smarowała nią wnętrza dłoni, bo będę miała gorszy chwyt. Jego wersja podnoszenia ciężarów? Dźwiganie głazów o coraz większych rozmiarach i masie. Wchodzenie po schodach? Wspinanie się po ścianach jaskini z plecakiem pełnym kamieni. Po tygodniu odrzuciłam wszystkie sztuczne utrudnienia i odmówiłam dalszego treningu. Oświadczyłam, że gdybym wcześniej znała jego zamiary, wybrałabym śmierć. Bones tylko obnażył kły w uśmiechu i powiedział, żebym to udowodniła. Widząc, że nie żartuje, znowu przywdziałam cały ekwipunek i z ponurą miną powlokłam się dalej. Jednakże najgorsza okazała się walka wręcz. Bones naciągał moje kończyny, aż łzy ciekły mi po twarzy, i przez cały czas karcił mnie za brak elastyczności. Potem, w trakcie walki wręcz, zadawał mi tak silne ciosy, że żadna ilość lodowatej wody na świecie nie była w stanie mnie ocucić. Budziłam się ze smakiem jego krwi w ustach i mordęga zaczynała się od nowa. Stwierdzenie, że fantazjowałam o zabijaniu go w każdej sekundzie każdego dnia, byłoby niedopowiedzeniem. Ale też radziłam sobie coraz lepiej, nie miałam innego wyjścia. Z Bonesem można było albo się poprawić, albo umrzeć. Pierwsza oznaka większej wytrzymałości dała się zauważyć po drugim tygodniu szkolenia. Stoczyłam pojedynek z Bonesem i nie zemdlałam. Jak zwykle dał mi porządny wycisk, ale przez cały czas zachowywałam świadomość. Niestety, każdy medal ma dwie strony. Wprawdzie nie straciłam przytomności w czasie walki, ale byłam przytomna, kiedy Bones karmił mnie swoją krwią. – Obrzydlistwo – wykrztusiłam, kiedy po długich namowach w końcu zagroził, że siłą wsadzi mi do ust zakrwawiony palec. – Jak możecie się tym żywić? – Słowa same wypłynęły mi z ust, jak wiele razy wcześniej. – Jak się nie ma, co się lubi... Każdy zrobi wszystko, żeby przetrwać – odparł Bones. – Lepiej, żeby ta krew nie zmieniła mnie w wampira. Tego nasza umowa nie obejmuje. Czułam się nieswojo z jego palcem w ustach. Cofnęłam głowę, wilgotny palec się wysunął. Był to niemal seksualny gest. Zarumieniłam się na samą myśl. Bones oczywiście zauważył moje zmieszanie. I bez wątpienia odgadł jego przyczynę, ale nic nie powiedział, tylko wytarł rękę o koszulę. – Uwierz mi, skarbie, nie masz w sobie aż tyle krwi, żeby zmienić się w wampira. Skoro jednak przez cały czas się tego boisz, powiem ci, jak to działa. Po pierwsze, musiałbym wyssać z ciebie taką ilość krwi, że znalazłabyś się na granicy śmierci. Sztuka polega na tym, żeby zabrać jej wystarczająco dużo, ale nie przesadzić. Potem, pełen twojej krwi, otworzyłbym sobie tętnicę i pozwolił, żebyś ją wypiła. Całą i jeszcze trochę. To też jest sztuka. Trzeba być silnym, żeby stworzyć innego wampira, bo inaczej potencjalny podopieczny wyssie cię do sucha i w ten sposób

zabije, samemu się zmieniając. Nowe wampiry trudniej oderwać od żyły niż głodnego niemowlaka od pełnego cycka. Ta odrobina, którą cię karmię, jedynie leczy twoje rany. Pewnie nawet nie wystarcza, żeby zwiększyć twoją siłę. Może teraz wreszcie przestaniesz narzekać za każdym razem, kiedy masz wyssać ze mnie kilka kropel? Obraz, który pojawił się w mojej podświadomości, znowu przyprawił mnie o rumieniec. Widząc to, Bones ze zniecierpliwieniem przeciągnął dłonią po włosach. – To kolejna rzecz, której musisz się oduczyć. Czerwienisz się jak zachodzące słońce na najmniejszą aluzję z seksualnym podtekstem. Musisz grać rolę agresywnej, gorącej kobiety! Żaden facet ci nie uwierzy, jeśli zemdlejesz ze wstydu. Dziewictwo cię zabije. – Nie jestem dziewicą – zaprotestowałam i, tak jak przewidział, omal nie zemdlałam. Ciemne brwi Bonesa powędrowały w górę. – Możemy zmienić temat? – rzuciłam pośpiesznie. – Nie jesteśmy przyjaciółkami na babskim przyjęciu. Nie chcę o tym z tobą rozmawiać. Bones zignorował moją prośbę. – No, no, no. Mała Kitten sobie harcowała? Jestem naprawdę zaskoczony. Jakiś facet czeka cierpliwie, aż skończysz szkolenie. Musi być niezły, skoro udaje mu się ciebie rozpalić. Nie wyglądałaś mi na doświadczoną, ale z drugiej strony, dałaś przedsmak tego, co potrafisz, kiedy się poznaliśmy. Teraz się zastanawiam, czy planowałaś przebić mnie kołkiem przed czy po tym, jak zaspokoję twoją chuć. A co z innymi wampirami? Umierały z uśmiechem na... Spoliczkowałam go. A raczej próbowałam. Bones chwycił mój nadgarstek i przytrzymał. To samo zrobił z drugim, gdy zamachnęłam się lewą ręką. – Nie waż się mówić do mnie w ten sposób. Słyszałam wystarczająco dużo tego gówna, kiedy dorastałam. Tylko dlatego, że matka urodziła mnie jako nieślubne dziecko, moi głupi, staroświeccy sąsiedzi uważali ją za dziwkę i mnie również, z racji samego pokrewieństwa. I chociaż to nie twój interes, bo pewnie zgwałciłeś mnóstwo kobiet, powiem ci, że byłam tylko z jednym mężczyzną. Zaraz potem rzucił mnie jak zły nawyk, i to wyleczyło mnie z chęci naśladowania seksualnych eskapad moich rówieśników. A teraz, mówię serio, nie chcę więcej o tym rozmawiać! Dyszałam, ogarnięta wściekłą furią z powodu rany, którą nieświadomie otworzył. Bones puścił moje nadgarstki, a ja pomasowałam ślady jego palców. – Kitten... – zaczął pojednawczym tonem. – Przepraszam. Ale tylko dlatego, że twoi zacofani sąsiedzi mieli wobec ciebie uprzedzenia albo jakiś pryszczaty nastolatek... – Przestań! – krzyknęłam przerażona, że zaraz się rozpłaczę. – Po prostu przestań. Potrafię wykonać tę robotę, udawać seksowną, co tylko chcesz, ale nie będziemy tego roztrząsać. – Posłuchaj, słonko... – Ugryź mnie – rzuciłam, odwróciłam się na pięcie i odeszłam. Po raz pierwszy nie spytał, czy ma to potraktować jako zaproszenie, ani za mną nie poszedł. *** Na początku czwartego tygodnia Bones oznajmił, że zabiera mnie na wycieczkę. Oczywiście nie chodziło o popołudniowy spacer do miejscowego muzeum. Kazał mi o północy jechać wąską szosą, ale nie raczył mnie poinformować, dokąd zmierzamy. Dawał mi tylko proste wskazówki – skręć tutaj, skręć tam, i tak dalej – a ja coraz bardziej się denerwowałam. Znajdowaliśmy się na zabitej dechami wsi, drogi nie oświetlały żadne latarnie. Idealne miejsce, żeby z kogoś wyssać krew i porzucić ciało. Z drugiej strony, gdyby chciał mnie wyssać i pozbyć się trupa, jaskinia też świetnie nadawała się do tego celu.

Zważywszy na to, ile razy mdlałam podczas naszych treningów, już dawno mógłby się mną żywić, gdyby chciał. Nie byłabym w stanie go powstrzymać. Do diabła, nie byłabym w stanie go powstrzymać, nawet gdybym zachowała przytomność. Ku mojej konsternacji nie wygrałam z nim jeszcze ani jednej walki. Bones okazał się tak piekielnie silny i szybki, że pojedynek z nim przypominał próbę schwytania błyskawicy. – Skręć tutaj w lewo – polecił Bones, wyrywając mnie z zamyślenia. Przeczytałam nazwę na drogowskazie: Brzoskwiniowa. Nie wyglądało na to, żeby dokądkolwiek prowadziła. – Wiesz, wspólniku, jesteś bardzo tajemniczy – stwierdziłam, pokonując zakręt. – Kiedy zamierzasz zdradzić mi cel naszej wycieczki w teren? Zakładam, że nie naszła cię nagła chęć wydojenia krowy. Bones prychnął. – Nie sądzę. Potrzebuję informacji od człowieka, który tu mieszka. Z tonu jego głosu domyśliłam się, że ten człowiek nie będzie uszczęśliwiony jego wizytą. – Słuchaj, nie będę pomagać w zabijaniu ludzi, więc jeśli myślisz, że najpierw przesłuchasz tego faceta, a później go pochowasz, to się mylisz. Spodziewałam się, że Bones rzuci mi wyzwanie albo się rozzłości, ale on zaczął się śmiać. – Mówię poważnie! – Dla podkreślenia swoich słów wcisnęłam hamulec. – Wkrótce zrozumiesz, na czym polega dowcip, skarbie – odparł Bones. – Ale pozwól, że cię uspokoję. Po pierwsze, obiecuję nie tknąć faceta palcem, a po drugie, to ty z nim będziesz rozmawiać. Całkiem mnie zaskoczył. Nawet nie wiedziałam, kim jest ten człowiek, a tym bardziej nie miałam pojęcia, o co go pytać. Bones spojrzał na mnie, unosząc brew. – Jest nadzieja, że pojedziemy dalej? Och! Puściłam hamulec i wcisnęłam pedał gazu. Furgonetka z szarpnięciem ruszyła z miejsca. – Dowiem się więcej szczegółów? Coś o nim i czego chcesz się od niego dowiedzieć? – Oczywiście. Winston Gallagher był w latach sześćdziesiątych robotnikiem na kolei. Prowadził również interes na boku. Pędził bimber. Pewnego dnia jakiś facet kupił wyrób Winstona, a następnego dnia znaleziono go martwego. Winston mógł pomylić ilość alkoholu w tej partii albo gość wypił za dużo. Tak czy inaczej, skończyło się na tym, że Gallagher został uznany za winnego morderstwa i skazany na śmierć. – To oburzające! – wykrzyknęłam. – Bez żadnego motywu ani dowodu, że działał z premedytacją? – Zdaje się, że sędzia John Simms nie był zwolennikiem zasady domniemania niewinności, dopóki nie udowodni się winy. Pracował na drugi etat jako kat. Ale tuż przed egzekucją Winston poprzysiągł, że Simms do końca życia nie zazna spokoju. I tak się stało. – Powiesił go? – powtórzyłam. – Człowieka, z którym mam rozmawiać? – Zatrzymaj się przy tamtym znaku „Wstęp wzbroniony”, Kitten – polecił Bones, a ja to zrobiłam, wciąż mając usta otwarte z niedowierzania. – Winston nie będzie ze mną rozmawiał, bo nasze gatunki nie przepadają ze sobą. Z tobą jednak porozmawia. Ale ostrzegam cię, że jest tak samo wesoły, jak ty w tej chwili. – Której części nie rozumiem? – spytałam kąśliwym tonem. Zołza ze mnie, prawda? – Czy nie powiedziałeś, że sędzia go powiesił? – Na drzewie wyrastającym z tamtego urwiska – potwierdził Bones. – Jeśli się dobrze przyjrzeć, nadal widać na nim ślady po sznurze. Wielu dobrych ludzi straciło życie na tym drzewie, ale daruj sobie rozmowę z którymkolwiek z nich. Nie są tacy jak Winston.

Uważnie dobierałam słowa. – Mówisz mi, że Winston jest... duchem? – Duchem, widmem, fantomem, wybieraj. Najważniejsze, że wciąż czuje i myśli, a to rzadkość. Większość zjaw jest zaledwie nikłym odbiciem swoich dawnych osobowości. Nie są zdolne do jakichkolwiek kontaktów, tylko wciąż powtarzają te same czynności, są jak zacięta płyta w gramofonie. Rany, zdradzam swój wiek. Nikt już dzisiaj nie używa gramofonów. Rzecz w tym, że Winston był tak wściekły, kiedy umierał, że część jego świadomości przetrwała. To również kwestia miejsca. W Ohio membrana oddzielająca rzeczywistość od świata nadnaturalnego jest cieńsza, więc duszy łatwiej zostać na tym świecie niż przez nią przejść. Ten konkretny obszar jest jak latarnia morska. Pięć cmentarzy tworzy pentagram. Doprawdy, co oni sobie myśleli? Mapa drogowa dla duchów, oto czym jest ten teren. Dzięki twojej krwi powinnaś umieć je dostrzec, w przeciwieństwie do większości ludzi. I wkrótce na pewno je wyczujesz. Ich energia jest jak naelektryzowane powietrze. Miał rację. Gdy tylko skręciliśmy na tę drogę, poczułam jednostajne wibracje, ale pomyślałam, że zdrętwiała mi noga albo coś w tym rodzaju. – Jakiej informacji wampir może chcieć od ducha? – Nazwisk – odparł krótko Bones. – Chcę, żeby Winston podał ci nazwiska młodych dziewczyn, które ostatnio zmarły w tych stronach. Tylko nie daj sobie wmówić, że ich nie zna. Interesują mnie wyłącznie zgony z przyczyn nienaturalnych. Żadnych wypadków samochodowych czy chorób. Nie wyglądał, jakby żartował, ale musiałam spytać. – Czy to jakiś żart? Bones wydał z siebie dźwięk przypominający westchnienie. – Chciałbym, ale niestety, nie. – Mówisz poważnie? Chcesz, żebym poszła na cmentarz i wypytała ducha o martwe dziewczyny? – Daj spokój, Kitten, naprawdę tak trudno ci uwierzyć w duchy? Przecież sama jesteś półwampirem. Nie sądziłem, że zjawy to coś, co przekracza twoją wyobraźnię. Jeśli tak ująć sprawę, rzeczywiście miał rację. – Duchy nie lubią wampirów, więc domyślam się, że nie powinnam wspominać o swoim pochodzeniu. A tak przy okazji, dowiem się, dlaczego właściwie duchy nie lubią wampirów? – Są zazdrosne, ponieważ jesteśmy równie martwi jak one, ale możemy robić, co chcemy, podczas gdy one pozostają mglistymi zjawami. Z tego powodu przez większość czasu są zrzędliwe, co mi przypomina... – Bones podał mi butelkę z jakimś przezroczystym płynem. – Weź to. Będzie ci potrzebne. Uniosłam butelkę i zakręciłam zawartością. – Co to? Woda święcona? Bones się roześmiał. – Dla Winstona owszem. Czysta błyskawica. Bimber, skarbie. Cmentarz Simms leży zaraz za tamtymi drzewami. Będziesz musiała trochę pohałasować, żeby ściągnąć na siebie uwagę Winstona. Duchy często urządzają sobie drzemki, ale kiedy już go obudzisz, od razu pokaż mu butelkę. Wtedy wyśpiewa ci wszystko. – Zobaczmy, czy dobrze cię zrozumiałam. Chcesz, żebym przespacerowała się po cmentarzu, robiąc dużo hałasu i wymachując butelką alkoholu, żeby obudzić niespokojnego ducha i go przesłuchać? – Właśnie. I nie zapomnij tego. Pióro i papier. Zapisz nazwiska i wiek każdej dziewczyny, o której powie ci Winston. Będzie jeszcze lepiej, jeśli poda ci również przyczynę ich śmierci.

– Powinnam odmówić – mruknęłam. – Przesłuchiwanie ducha nie było częścią naszej umowy. – Jeśli mam rację, te informacje doprowadzą nas do grupy wampirów, a polowanie na wampiry jest częścią naszej umowy, prawda? Pokręciłam głową, po czym wzięłam od Bonesa pióro, mały notes i butelkę bimbru. Wampir kazał mi iść obudzić ducha. *** Cmentarz Simms o północy nie był miłym miejscem. Od drogi osłaniały go gęste krzewy, drzewa i skalne urwisko. Zgodnie z opisem Bonesa, nad przepaścią zwieszało się samotne drzewo, a pośród zniszczonych nagrobków rósł duży świerk. Gdy spojrzałam na daty, wyjaśniła się uwaga Bonesa, że Winston był w latach sześćdziesiątych robotnikiem na kolei. Miał na myśli lata sześćdziesiąte dziewiętnastego wieku. Czując za sobą czyjąś obecność, odwróciłam się z okrzykiem przestrachu, sięgając po nóż. – Wszystko w porządku?! – zawołał Bones. Czekał poza cmentarzem, żeby nie zobaczył go żaden nieboszczyk. Wydawało mi się dziwne to, że wampiry i duchy niezbyt dobrze się ze sobą dogadują. Czy nawet po śmierci różne gatunki nie mogły się ze sobą grzecznie bawić? – Tak...! – odkrzyknęłam po chwili. – Nic się nie stało. Nie do końca była to prawda, ale nie potrzebowałam pomocy. Nagle obok mnie przemknęła zakapturzona, ciemna postać, dosłownie unosząc się nad ziemią. Dotarła do skraju urwiska i zniknęła z cichym, zduszonym krzykiem. Chwilę później znowu pojawiła się znikąd i przebyła tę samą drogę, zakończoną takim samym upiornym, jękliwym zawodzeniem. Obserwowałam ją zafascynowana. Po swojej lewej stronie dostrzegłam mglisty zarys sylwetki kobiety, która pochylała się nad jednym z nagrobków i szlochała. Zanim rozpłynęła się w nicości, zdążyłam zauważyć, że jej ubranie pochodzi z innej epoki. Ujrzałam ją ponownie po kilku minutach. Łkała cicho, prawie bezgłośnie, i po jakimś czasie zniknęła. Zacięta płyta w gramofonie, pomyślałam z uznaniem. Tak, Bones trafnie to ujął. W rogu cmentarza trafiłam na nagrobek z ledwo widocznymi literami, ale zobaczyłam „W i „t” w imieniu, a nazwisko zaczynało się na „G”. – Winston Gallagher! – zawołałam głośno, dla lepszego efektu stukając w kamień. – Wyjdź! Cisza. Ciaśniej otuliłam się kurtką dla ochrony przed wiatrem i czekałam, przestępując z nogi na nogę. – Puk, puk, jest tam kto? – spróbowałam znowu. Coraz mocniej docierała do mnie absurdalność tej sytuacji. Coś poruszyło się na skraju drzew. Nie zjawa w pelerynie, wciąż na nowo przemierzająca tę samą ścieżkę, tylko lekko rozmyty cień. A może to tylko wiatr przegarniał krzewy? Skierowałam wzrok z powrotem na grób. – Hej, Winsstonnnn... – zanuciłam, dotykając butelki schowanej pod kurtką. – Mam coś dla ciebieeee! – Cholerna, bezczelna, ciepła latawica! – Dziwny syk przeszył nocną ciszę. – Zobaczmy, jak szybko potrafi biegać. Zesztywniałam. Jeszcze nigdy nie słyszałam takiego głosu. Powietrze wokół mnie w jednej chwili zrobiło się zimniejsze. Cień, który poprzednio zauważyłam, rozciągnął się i zmienił, przybierając postać mężczyzny w wieku pięćdziesięciu kilku lat, z brzuchem jak beczka, o zezowatych oczach, kasztanowych włosach przetykanych siwizną i bujnych bokobrodach.

– Słyszysz mnie? – Osobliwym dźwiękom, które wydobywały się z jego gardła, towarzyszył niesamowity pogłos. Zjawa zamigotała, a liście wokół miejsca, gdzie unosiła się w powietrzu, nagle rozwiał skoncentrowany podmuch. – Winston Gallagher? – spytałam. Duch zerknął przez ramię, jakby się spodziewał, że kogoś za sobą zobaczy. – To jak? – ponagliłam go z naciskiem. – Ona mnie nie widzi... – powiedział Gallagher, najwyraźniej do siebie. – Diabła tam, nie widzę! – Z ulgą ruszyłam w jego stronę, bo chciałam jak najszybciej opuścić to upiorne miejsce. – To twój grób? Jeśli odpowiedź brzmi „tak”, dziś jest twoja szczęśliwa noc. Duch podejrzliwie zmrużył zezowate oczy, – Widzisz mnie? Za życia też był taki tępy? – Tak, widzę martwych ludzi. Kto by pomyślał? A teraz pogadajmy. Szukam osób niedawno zmarłych. Słyszałam, że możesz mi pomóc. Zabawnie było obserwować, jak wyraz tej przezroczystej twarzy zmienia się od pełnego niedowierzania do wojowniczego. Nie trzeba dodawać, że Winston nie miał mięśni. Czy sama pamięć o nich wystarczyła, żeby jego rysy uformowały się w gniewny grymas? – Wynoś się stąd albo ten grób cię pochłonie i nigdy z niego nie wyjdziesz! O rany, to zabrzmiało naprawdę przerażająco. Gdyby Winston miał mi czymś zagrozić, zaczęłabym się niepokoić. – Nie boję się grobu. Prawie się w nim urodziłam. Posłuchaj, jeśli chcesz, żebym się stąd wyniosła... – Odwróciłam się, jakbym zamierzała odejść. – W porządku, ale w takim razie muszę to wyrzucić do najbliższego śmietnika. Wyjęłam spod kurtki butelkę i omal się nie roześmiałam, kiedy duch wbił w nią wzrok jak zahipnotyzowany. To naprawdę musiał być Winston. – Cccco tam masz, panienko? Pierwszemu słowu towarzyszył pożądliwy syk. Odkorkowałam butelkę i przesunęłam nią mniej więcej tam, gdzie powinien być nos Gallaghera. – Bimberek, przyjacielu. Nadal nie byłam pewna jak, według Bonesa, mam przekupić nim ducha. Nalać mu trochę na grób? Potrzymać flaszkę w środku bezcielesnej postaci? Spryskać ją alkoholem? Winston wydał z siebie kolejny przeszywający dźwięk, który zmroziłby każdego. – Proszę, panienko! – Wrogi ton zmienił się w błagalny. – Proszę, wypij to! Wypij! – Ja? – wykrztusiłam. – Nie chcę! – Daj mi go posmakować przez ciebie! – nalegał z coraz większą desperacją w głosie. Teraz zrozumiałam, dlaczego Bones nie powiedział mi wcześniej, jak skusić Winstona. Cóż, dostałam za swoje, że zaufałam wampirowi nawet w tak drobnej sprawie! Posłałam duchowi zirytowane spojrzenie, obiecując sobie zemstę na pewnym bladolicym, zimnokrwistym, nocnym indywiduum. – Dobrze – zgodziłam się w końcu. – Wypiję trochę, ale ty mi podasz nazwiska dziewczyn, które niedawno umarły w tej okolicy. Żadnych wypadków samochodowych ani chorób. Tylko morderstwa. – Przeczytaj sobie gazety, panienko – odburknął Gallagher. – Po co ja ci jestem do tego potrzebny? Pij! Nie byłam w nastroju, żeby słuchać poleceń kolejnego martwego osobnika.

– Chyba jednak trafiłam na twoją kiepską noc – stwierdziłam miłym tonem. – W tej sytuacji najlepiej będzie, jak zostawię cię samego... – Samantha King, siedemnaście lat, zmarła zeszłej nocy – rzucił pośpiesznie. – Wykrwawiła się na śmierć! Proszę! Nawet nie musiałam pytać go o przyczynę śmierci. Rzeczywiście musiał być bardzo spragniony. Zapisałam dane w notesie i przystawiłam butelkę do ust. – Matko Boska! – Zakrztusiłam się i nawet nie zauważyłam, jak widmowa postać wnika w moje gardło niczym wystrzelona z działa. – Fuj! Smakuje jak nafta! – Pyszności! – wykrzyknął moczymorda, wychodząc z drugiej strony mojej szyi. – O, taaaak! Jeszczeee! Wciąż kaszlałam. Gardło paliło mnie żywym ogniem. Nie wiadomo tylko, czy od bimbru, czy z powodu obecności ducha. – Kolejne nazwisko, a wypiję więcej – zdołałam powiedzieć. Winstonowi nie trzeba było powtarzać dwa razy. – Violet Perkins, lat dwadzieścia dwa, zmarła w zeszły czwartek. Uduszona. Płakała do samego końca. Nie wydawał się szczególnie zasmucony z powodu biednej dziewczyny. Ponaglił mnie niecierpliwym gestem ręki. – No, dalej! Jeden głęboki oddech i kolejna porcja bimbru spłynęła do mojego żołądka. Rozkaszlałam się jeszcze gwałtowniej niż poprzednio, do oczu napłynęły mi łzy. – Jak można w ogóle płacić za takie paskudztwo? – wychrypiałam, kiedy udało mi się zaczerpnąć tchu. Gardło mi pulsowało. Tymczasem Winston wypłynął przede mną i krzyknął do mijającej nas zjawy w kapturze: – Myślałeś, że na zawsze zabrałeś mi moją księżycówkę, co, Simms?! – Duch nie zareagował. – I spójrz teraz, kto pije, kiedy ty w kółko spadasz z tego urwiska! Ten łyk jest za ciebie, stary capie! Carmen Johnson, dwadzieścia siedem lat. Wykrwawiła się na śmierć dziesięć dni temu. Pij, panienko! I tym razem golnij jak prawdziwa baba, a nie jak kwilący dzieciak! Popatrzyłam na niego ze zdumieniem. Ze wszystkich doczesnych rzeczy za wódą chyba tęsknił najbardziej. – Nie żyjesz, a nadal jesteś alkoholikiem – stwierdziłam. – To prawdziwa patologia. – Umowa to umowa! – ryknął Winston. – Pij! – Kutas – mruknęłam pod nosem i nieszczęśliwym wzrokiem popatrzyłam na butelkę. W porównaniu z tym świństwem dżin smakował jak słodzona woda. W tym momencie przyrzekłam sobie, że odpłacę Bonesowi. I nie wystarczy srebrny kołek. To byłaby dla niego za łagodna kara. Dwadzieścia minut później w notesie miałam trzynaście nazwisk, butelka była pusta, a ja się chwiałam na nogach. Gdyby tak bardzo nie kręciło mi się w głowie, zdziwiłabym się, że tyle dziewczyn zginęło w tej okolicy w ciągu kilku ostatnich miesięcy. Czy nowy gubernator nie chwalił się niedawno w telewizji, że w ostatnim czasie znacząco spadła liczba popełnianych przestępstw? Zacytuj statystyki tym młodym dziewczynom z mojej listy, palancie. Ciekawe, czyby się z tobą zgodziły? Winston leżał na ziemi, z rękami splecionymi na brzuchu. Kiedy beknęłam przeciągle, uśmiechnął się, jakby jemu również ulżyło. – Ach, panienko, jesteś aniołem. Na pewno nie została ani kropla? Może przypomniałbym sobie jeszcze jedną osobę... – Wypchaj się – odburknęłam i znowu beknęłam. – Butelka jest pusta. A nazwisko i tak powinieneś mi powiedzieć, skoro wlałam w siebie te pomyje. Winston uśmiechnął się przebiegle.

– Wróć z pełną butelką, to powiem. – Samolubny upiór – wybełkotałam i, zataczając się, ruszyłam przez cmentarz. Zrobiłam kilka kroków, kiedy znów poczułam to dziwne mrowienie. Ale tym razem nie w gardle. – Hej! Spojrzałam w dół i zobaczyłam, jak przezroczysta zjawa, uśmiechnięta od ucha do ucha, wylatuje z moich spodni. Kiedy zaczęłam podskakiwać z wściekłością i bić się po udach, Winston zarechotał. – Pijana, zboczona świnia! – wrzasnęłam. – Bydlę! – Ja również życzę panience miłego wieczoru! – zawołał Gallagher. Jego kontury zaczynały rozmywać się i blednąc. – Wróć do mnie niedługo! – Mam nadzieję, że robale srają na twojego trupa! – brzmiała moja odpowiedź. Przed chwilą duch zabawił się ze mną brzydko. Czy mogłam upaść niżej? Zza krzaków rosnących jakieś pięćdziesiąt metrów dalej wyszedł Bones. – Co się stało, Kitten? – Oszukałeś mnie! Nigdy więcej nie chcę widzieć ciebie ani twojej butelki z płynnym arszenikiem! Cisnęłam w niego pustą flaszką po bimbrze. A raczej próbowałam. Chybiłam o dobre parę metrów. Bones podniósł butelkę i przyjrzał się jej ze zdumieniem. – Wypiłaś całe to świństwo? Wystarczyłoby kilka łyków! – Tak? Naprawdę? Nie przypominam sobie, żebyś mi to mówił. Bones znalazł się przy mnie w chwili, kiedy poczułam, że ziemia się kołysze. – Nie powiedziałeś ani słowa. Mam nazwiska, i to jest najważniejsze, ale wy, faceci, wszyscy jesteście tacy sami. Żywi, martwi, nieumarli... sami zboczeńcy! W moich spodniach był zboczony pijak! Wiesz, jakie to niehigieniczne? Bones przytrzymał mnie, ratując przed upadkiem. Zaprotestowałabym, ale nie mogłam sobie przypomnieć, jak to zrobić. – Co ty wygadujesz? – Winston zakradł się do moich majtek, właśnie o tym mówię! – oznajmiłam z głośnym czknięciem. – Ty podstępne, lubieżne straszydło! – wrzasnął Bones w kierunku cmentarza. – Gdyby mój pęcherz nadal działał, poszedłbym tam i naszczał na twój grób! Wydawało mi się, że słyszę śmiech. Ale może to był tylko wiatr? – Daj spokój. – Wczepiłam się w jego kurtkę i oparłam na nim całym ciężarem, bo inaczej bym upadła. – Kim były te dziewczyny? Miałeś rację. Większość z nich zabiły wampiry. – Tak właśnie podejrzewałem. – Wiesz, kto to zrobił? – spytałam bełkotliwie. – Winston nie wiedział. Znał tylko ich nazwiska, wiek i przyczynę śmierci. – Nie pytaj mnie o to więcej, bo nie umiem ci odpowiedzieć, a w ogóle, nim zaczniesz o tym myśleć, nie, nie miałem nic wspólnego z ich śmiercią. W blasku księżyca jego skóra wydawała się jeszcze bielsza niż zwykle. Patrzył w dal i stojąc tak z zaciśniętymi zębami, wyglądał groźnie i jednocześnie pięknie. – Wiesz co? – Nagle, i zupełnie niestosownie w tej sytuacji, zaczęłam chichotać. – Jesteś ładny. Nawet bardzo ładny. Bones na mnie spojrzał. – Do diabła! Rano znienawidzisz się za te słowa. Musisz być kompletnie zalana. Zachichotałam. Był zabawny.

– Już nie. – Racja. – Wziął mnie na ręce. Liście cicho chrzęściły pod jego nogami, kiedy mnie niósł. – Gdybyś nie była w połowie martwa, zabiłoby cię to, co właśnie wypiłaś. Chodź, kotku. Zawieziemy cię do domu. *** Minęło dużo czasu, odkąd po raz ostatni byłam w męskich ramionach. Wprawdzie Bones już mnie nosił, kiedy byłam nieprzytomna, ale to się nie liczyło. Teraz wyraźnie czułam jego twardą pierś i to, że dźwiga mnie bez żadnego wysiłku. Podobał mi się również jego zapach. Nie pachniał wodą kolońską, bo nigdy jej nie używał, tylko sobą... upajająco. – Uważasz, że jestem ładna? – usłyszałam własny głos. Po jego twarzy przemknął wyraz, którego nie potrafiłam nazwać. – Nie. Nie uważam, że jesteś ładna. Uważam, że jesteś najpiękniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek spotkałem. – Kłamca – wyszeptałam. – Nie zrobiłby tego, gdyby tak było. Nie byłby z nią. – Kto? Zignorowałam go, pogrążona we wspomnieniach. – Może wiedział. Może jakimś szóstym zmysłem wyczuł, że jestem zła. Szkoda, że się taka urodziłam. Szkoda, że w ogóle się urodziłam. – Posłuchaj mnie, Kitten – przerwał mi Bones, kiedy już niemal zapomniałam o jego obecności. – Nie wiem, o kim mówisz, ale nie jesteś zła. Nie ma w tobie nawet krztyny zła i do diabła z tymi, którzy tego nie dostrzegają. Oparłam głowę na jego ramieniu. Po minucie nastrój mi się poprawił i znowu zaczęłam chichotać. – Spodobałam się Winstonowi. Póki mam bimber, zawsze mogę liczyć na randkę z duchem. – Niechętnie ci o tym mówię, skarbie, ale ciebie i Winstona nie czeka wspólna przyszłość. – Kto tak twierdzi? – Zaśmiałam się. Stwierdziłam, że drzewa są przechylone. To dziwne, ale zdawało mi się, że również wirują. Bones uniósł moją głowę. Drzewa znowu stały prosto. Potem zobaczyłam już tylko jego twarz, bo przysunął ją do mojej bardzo blisko. – Ja tak twierdzę. On też wirował. Cały świat się kręcił. Takie odnosiłam wrażenie. – Jestem pijana, prawda? Potrzebowałam potwierdzenia, bo jeszcze nigdy w życiu nie byłam w takim stanie. Jego prychnięcie połaskotało mnie w twarz. – Zdecydowanie tak. – Nawet się nie waż mnie ugryźć – ostrzegłam, gdy zauważyłam, że jego usta są zaledwie centymetry od mojej szyi. – Nie bój się. To ostatnie, co teraz przyszłoby mi do głowy. Gdy wreszcie dotarliśmy do furgonetki, Bones posadził mnie na miejscu pasażera. Nagle zmęczona, osunęłam się na siedzeniu. Trzasnęły drzwi, po chwili zamruczał silnik. Próbowałam umościć się wygodniej, ale moja furgonetka nie miała dużej szoferki i w środku było ciasno. – Chodź tutaj – powiedział w końcu Bones i położył moją głowę na swoich kolanach. – Świnia! – krzyknęłam i poderwałam się tak szybko, że policzkiem uderzyłam o kierownicę. On tylko się roześmiał.

– No i czy ty sama nie masz kosmatych myśli? Nie powinnaś tak pochopnie nazywać Winstona pijanym zboczeńcem. Przyganiał kocioł garnkowi, jeśli pytasz mnie o zdanie. Zapewniam cię, że miałem czyste intencje. Popatrzyłam najpierw na kolana, a potem na strasznie niewygodne drzwi samochodu, rozważając obie możliwości. W końcu zrezygnowana położyłam z powrotem głowę na jego udzie i zamknęłam oczy. – Obudź mnie, kiedy dojedziemy do domu.

PIĄTY Zaczął się piąty tydzień szkolenia. Dowlokłam się do jaskini, marząc o tym, żeby Bones znowu pobił mnie do nieprzytomności, bo dzięki temu uniknęłabym tego, co mnie czekało. Moja metamorfoza, dzięki uprzejmości wampira. Bones nie siedział na swoim ulubionym głazie. Może jeszcze spał. Przyszłam dziesięć minut wcześniej. Tym razem uraczenie mojej matki kolejnym z długiej listy kłamstw nie trwało długo. Przez kilka pierwszych tygodni mówiłam jej, że dostałam pracę kelnerki, ale ponieważ wciąż wracałam do domu bez grosza, musiałam się wykazać większą inwencją. W końcu powiedziałam jej, że zapisałam się na intensywny kurs przygotowujący chętnych na obóz dla rekrutów. Matka przeraziła się, że zamierzam wstąpić do wojska, ale uspokoiłam ją, że chcę jedynie zdobyć dodatkowe umiejętności. Bardzo szczególne umiejętności, ponieważ zabijania wampirów nie znalazłam w programie żadnej uczelni, którą się interesowałam. – Bones?! – zawołałam, wchodząc w głąb jaskini. Poczułam nad sobą jakiś ruch i usłyszałam świst powietrza. Okręciłam się na jednej nodze, a drugą wymierzyłam napastnikowi silnego kopniaka. W samą porę uchyliłam się przed pięścią, która wystrzeliła w stronę mojej głowy, i odskoczyłam poza zasięg następnego ciosu szybkiego jak błyskawica. – Bardzo dobrze! – Zadowolony głos należał do mojego nieumarłego trenera. Rozluźniłam się. – Znowu mnie testujesz, Bones? A tak w ogóle to skąd się tu wziąłeś? – Stamtąd. Pobiegłam wzrokiem za jego gestem i zobaczyłam małą szczelinę w skale jakieś trzydzieści metrów nad nami. Jak, u licha, on się tam dostał? – O tak – odpowiedział Bones na moje niezadane pytanie i skoczył w górę jak wystrzelony z procy. Rozdziawiłam usta. Minęło pięć tygodni, a jeszcze nigdy nie zrobił czegoś takiego. – Rety, niezła sztuczka! Nowa? – Nie, skarbie – odparł, zeskakując z gracją. – Równie stara jak ja. Pamiętaj, to, że wampira nie ma przed tobą, nie oznacza, że nie ma go nad tobą. – Łapię – mruknęłam. Pięć tygodni temu zaczerwieniłabym się jak burak. Teraz nawet nie mrugnęłam okiem na ukrytą aluzję. – A więc przejdźmy do ostatniego etapu twojego szkolenia. Przemiany w uwodzicielkę. Chyba to będzie najtrudniejsze zadanie. – Dzięki. Przeszliśmy do czegoś w rodzaju pokoju dziennego, który wyglądał całkiem normalnie, jeśli nie liczyć kamiennych ścian i stalagmitów. Bones sprytnie podpiął się do pobliskiej linii wysokiego napięcia, dzięki czemu, oprócz kanapy i foteli, miał w salonie światło, komputer i telewizor, a nawet grzejnik, na wypadek gdyby znudził mu się chłód panujący w jaskini. Wystarczyłoby powiesić kilka obrazów i dorzucić parę dekoracyjnych poduszek, a można by pokazać to podziemne lokum w czasopiśmie wnętrzarskim. Bones chwycił swoją dżinsową kurtkę i ruszył w stronę wyjścia. – Idziemy do salonu piękności – oznajmił. – Spodziewam się, że trochę to potrwa.

*** – Chyba nie mówisz poważnie. Z mieszaniną odrazy i niedowierzania patrzyłam na swoje odbicie w wysokim lustrze, które Bones oparł o ścianę. Po pięciu godzinach spędzonych w salonie Hot Hair zrozumiałam, co to znaczy przejść przez wyżymaczkę. Zostałam umyta, wydepilowana i wyskubana. Podcięto mi włosy, wysuszono, zrobiono manikiur, pedikiur, maseczkę, złuszczanie naskórka, zakręcono loki, a na koniec nałożono kilka warstw makijażu. Nawet nie chciałam na siebie spojrzeć, kiedy Bones po mnie wrócił. W drodze powrotnej do jaskini nie odezwałam się do niego ani słowem. Gdy zobaczyłam efekt końcowy wszystkich tych zabiegów, w końcu przerwałam milczenie. – Nie ma mowy, żebym pokazała się tak w miejsca publicznym! Okazało się, że kiedy mnie dręczono w salonie piękności, Bones zrobił zakupy. Nie pytałam, skąd wziął pieniądze, ale przez głowę przemknęły mi obrazy nieszczęśników z dziurami w szyi i na dodatek ograbionymi z portfeli. W pakunkach przyniesionych przez Bonesa były buty, kolczyki, biustonosze, spódnice i podobno suknie, które wyglądały raczej na ich skrawki. W tej chwili miałam na sobie jedną z nich. Jasnozielona ze srebrnymi akcentami, kończyła się jakieś dziesięć centymetrów nad kolanami i miała dekolt do pasa. Ta kiecka, w połączeniu ze skórzanymi, wysokimi butami, kręconymi włosami i makijażem, sprawiła, że poczułam się jak tania dziwka. – Wyglądasz zabójczo! – Bones uśmiechnął się szeroko. – Ledwo się powstrzymuję, żeby nie zedrzeć z ciebie tych szmatek. – Myślisz, że to zabawne? Dla ciebie to wszystko jeden wielki, cholerny... ubaw! Bones w jednej chwili znalazł się przy mnie. – To nie jest żart, tylko gra. Zwycięzca bierze wszystko. Przyda ci się każda przewaga. Jeśli jakiś nieumarły pechowiec będzie zajęty wgapianiem się w to... – odsunął materiał sukienki na moich piersiach, zanim zdążyłam dać mu po łapie – nie będzie szukał tego. Poczułam na brzuchu coś twardego. Wyprostowałam się i zapytałam: – To kołek czy aż tak ci się podoba moja sukienka? Bones obdarzył mnie szerokim uśmiechem, w którym było więcej podtekstów niż w godzinnej rozmowie. – Tym razem to kołek. Ale zawsze możesz szukać dalej i zobaczyć, na co trafisz. – Lepiej, żeby to była część treningu nieprzyzwoitej gadki, bo zaraz wypróbujemy ten kołek. – Oj, kotku, trudno to nazwać romantyczną repliką. Skup się! A przy okazji, wyglądasz naprawdę świetnie. Ten stanik czyni cuda z twoim biustem. – Świntuch – rzuciłam, opierając się pokusie, żeby zerknąć w dół i samej się przekonać. Postanowiłam, że zrobię to później, kiedy nie będzie patrzył. – No dalej, Kitten. Schowaj kołek w bucie. W obu są specjalne uchwyty. Rzeczywiście, wymacałam w bucie skórzaną pętlę. Kołek doskonale się w nią wpasował. Był dobrze ukryty, ale łatwo dostępny. A już się zastanawiałam, gdzie ukryję broń w tej namiastce sukienki. – Drugi też – polecił Bones. Wykonałam rozkaz i stałam się Cat, zdzirą i zabój czynią wampirów w jednej osobie. – Te schowki w butach to świetny pomysł. Komplement wyrwał mi się niechcący i natychmiast go pożałowałam. Bones nie potrzebował pochwał. Nie łączyła nas przyjaźń, tylko interes. – Sam parę razy takie wykorzystałem. Hm, coś tu jest nie tak, czegoś mi brakuje... Obszedł mnie dookoła. Stałam bez ruchu, choć omal nie doprowadził mnie do szału tym oglądaniem ze wszystkich stron.

– Mam! – wykrzyknął nagle, triumfalnie pstrykając palcami. – Zdejmij majtki. – Co? – Czyżbym się przesłyszała? – Majtki. No wiesz, bieliznę, gatki, pantalony, figi... – Oszalałeś? Zdecydowanie odmawiam! Co moja bielizna ma z tym wszystkim wspólnego? Nie będę przed nikim świecić... kroczem. Mów sobie, co chcesz! Wyciągnął do mnie ręce w pojednawczym geście. – Posłuchaj, nie musisz niczym świecić. Wierz mi, wampir od razu będzie wiedział, nawet jeśli mu nie pokażesz, że twój skarb jest bez opakowania. Z trudem przepędziłam z głowy nieprzyzwoity obraz i aż podskoczyłam ze złości. – A skąd będzie to wiedział? Majtki nie będą się odciskać pod sukienką? – Po zapachu, kotku – odparł Bones, a moja twarz w jednej chwili pokryła się wszystkimi odcieniami czerwieni. – Żaden wampir na świecie się nie pomyli. To tak jakby pomachać kotu przed nosem kocimiętką. Facet zaciągnie się... – Przestaniesz wreszcie? – Usilnie starałam się zapanować nad wstydem. – Dotarło! Nie musisz wdawać się w szczegóły. Boże, jesteś taki... taki... wulgarny! – Z gniewem jako tarczą znowu mogłam spojrzeć mu w oczy. – Nie rozumiem, dlaczego to jest konieczne. Ubrałeś mnie w te wyzywające ciuchy, mam nową fryzurę i makijaż, nauczyłam się świntuszyć, więc jeśli to nie wystarczy, żeby facet zabrał mnie na przejażdżkę, sprawa jest beznadziejna. Bones stał zupełnie nieruchomo, jak potrafią tylko wampiry. W takich chwilach dostawałam gęsiej skórki, bo wtedy jasno sobie uświadamiałam, jak obce są nasze gatunki. W moich żyłach też płynęła skażona krew. Na jego twarzy malowało się zamyślenie... równie dobrze moglibyśmy rozmawiać o pogodzie. Światło padające z góry uwydatniało jego kości policzkowe i zagłębienia pod nimi. Wciąż był mężczyzną o najpiękniej na świecie wyrzeźbionej twarzy. – Jest tak, skarbie – odezwał się w końcu. – W tych nowych ciuszkach wyglądasz bosko, ale przypuśćmy, że facet woli blondynki? Albo brunetki? Albo babki z większym tyłkiem? To nie są żółtodzioby szukające pierwszej lepszej tętnicy, tylko mistrzowie o wyrafinowanych gustach. Potrzeba nam czegoś, co przechyli szalę, że się tak wyrażę. Potraktuj to jak... reklamę. Czy to naprawdę dla ciebie takie trudne? Wiesz, przy swoim węchu wampir i tak zawsze cię wyczuje. Ja, na przykład, od razu potrafię stwierdzić, czy masz okres, jesteś w majtkach czy bez. Niektóre rzeczy po prostu... – Wystarczy! – Głęboki wdech, powolny wydech. Nie pozwól, by zauważył, jak bardzo cię przeraził tymi słowami. – Rozumiem. Dobrze, zrobię to, ale dopiero w piątek, nie wcześniej. Ta kwestia nie podlega negocjacjom. – Jak sobie życzysz – ustąpił Bones, ale ja wiedziałam, że to kłamstwo. Zawsze stawiał na swoim, a ja tylko udawałam, że wygrywam niektóre bitwy. – Teraz wracajmy do sprośności. Usiedliśmy przy stole naprzeciwko siebie, Bones ujął moje ręce, choć protestowałam. Tłumaczył, że nawet mimowolne wzdrygnięcie może mnie dużo kosztować. Miał swój własny wykrywacz kłamstw, który reagował na wyraz mojej twarzy i ruch dłoni. Za każdy rumieniec albo chociaż mrugnięcie powieką miałam przebiec piętnaście kilometrów po lesie, uciekając przed nim. Byłam zdecydowana za wszelką cenę uniknąć tego piekielnego joggingu. – Wyglądasz bardzo apetycznie, kotku. Twoje usta wyglądałyby piękniej tylko wtedy, gdyby obejmowały mojego fiuta. Założę się, że potrafiłabyś na nowo rozruszać moje serce. Chciałbym usłyszeć, jak głośno potrafisz krzyczeć. Pewnie lubisz ostrą zabawę. Marzysz o tym, żebym cię rżnął, aż nie będziesz miała siły, żeby błagać o więcej... – No, no, ktoś tutaj od dawna nie bzykał – zadrwiłam, dumna z siebie, że jeszcze nie uciekłam od stołu. Nie chodziło tylko o jego słowa ani o palec kreślący małe kółeczka na wnętrzu mojej dłoni. Jego oczy, ciemne i jarzące się wewnętrznym blaskiem, wpatrywały się we mnie z taką

intensywnością, że każde zdanie stawało się bardzo intymne. Pełne obietnic i gróźb. Gdy przesunął językiem po dolnej wardze, zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie wyobraża sobie tych wszystkich rzeczy, o których mówił. Zużyłam całą siłę woli, żeby wytrzymać jego spojrzenie. – Biorę twoje piersi w usta, liżę sutki, aż robią się ciemnoczerwone. O, tak, skarbie. Im dłużej je liżę, im mocniej drażnię, tym ciemniejsze się stają. Pozwól, że zdradzę ci tajemnicę wampirów: sami potrafimy skierować krew płynącą w naszych ciałach tam, dokąd chcemy, i sami decydujemy o tym, jak długo pozostanie w tych miejscach. Już nie mogę się doczekać, żeby poznać twój smak. Nie powstrzymasz mnie, i nie będziesz chciała, żebym przestał, nawet kiedy będziesz kompletnie wyczerpana. Pomyślisz, że ogarnął cię ogień, że twoja skóra płonie. A ja wyssę z ciebie wszystkie soki. A potem wypiję krew. – Co? – Gdy zrozumiałam ostatnie dwa zdania, w mojej głowie pojawił się obraz, że Bones wyczynia ze mną te wszystkie rzeczy. Na moje policzki natychmiast wypłynął rumieniec. Przerażona, wyrwałam dłonie z jego uścisku i wstałam tak gwałtownie, że przewróciło się krzesło. Za mną podążył drwiący śmiech. – Och, Kitten, a tak dobrze ci szło! Chyba po prostu zrobiło ci się żal miłego spaceru po lesie. Piękna noc na bieg, czuję, że nadciąga burza. I ty się dziwiłaś, dlaczego wziąłem cię za dziewicę. Spotykałem zakonnice, które były bardziej rozwiązłe od ciebie. Wiedziałem, że załatwię cię seksem oralnym. Postawiłbym na to swoje życie. – Ty nie masz życia, jesteś martwy. Starałam się o tym pamiętać. Łatwo było zapomnieć, że jest martwy, kiedy słuchało się jego szczegółowych opisów, co mógłby ze mną zrobić – nie dlatego, że bym mu pozwoliła, o nie! Potrząsnęłam głową, próbując odpędzić obrazy, które się w niej kłębiły. – To kwestia do dyskusji. Właściwie, gdyby oceniać po zmysłach i odruchach, jestem tak samo żywy jak ludzie, tylko że mam lepsze oprogramowanie. – Oprogramowanie! Nie jesteś komputerem, tylko zabójcą. Odchylił się do tyłu i zaczął kołysać na dwóch nogach krzesła, bez trudu utrzymując równowagę. Miał na sobie grafitowy sweter, który opinał jego ramiona i pierś. Czarne spodnie leżały na nim jak druga skóra. Zastanawiałam się, czy w ogóle ma jakieś rzeczy w innym kolorze. Ciemne barwy podkreślały jego jasne włosy i bladą skórę. Wiedziałam, że to nie przypadek. Ten wizerunek był starannie przemyślany. Bones wyglądał oszałamiająco z tą swoją rzeźbioną twarzą i imponującą sylwetką. I niebezpiecznie, ale gdzieś po drodze wyzbyłam się niemal całego strachu przed nim. – Ty też jesteś zabójczynią, kotku, już zapomniałaś? przyjrzyj się sobie, nim zaczniesz krytykować innych i tak dalej, sama wiesz. Kitten, dlaczego jesteś taka nieśmiała, jeśli chodzi o poprzedni temat? Czy ten głupi koleś, który cię bzykał, najpierw nie wycałował cię wszędzie? Tylko mi nie mów, że łajdak zaniedbał grę wstępną. – Powiem. Chyba że uznać za grę wstępną zdjęcie spodni. – Do diabła z Bonesem. I z Dannym Miltonem. Może kiedyś, gdy spojrzę wstecz, nie poczuję bólu. – Możemy o tym nie rozmawiać? Roztrząsanie przeszłości raczej nie wprawia mnie w odpowiedni nastrój. Po twarzy Bonesa przemknął dziwny, zimny wyraz, ale jego głos zabrzmiał beztrosko. – Nie przejmuj się nim, kotku. Jeśli go spotkam, złamię go jak zapałkę. Nie będziemy już o nim rozmawiać. Jesteś gotowa wrócić do stołu? A może potrzebujesz jeszcze kilku minut, żeby ochłonąć? W jego głosie znowu pojawił się ton insynuacji, który sprawiał, że zwykłe słowa brzmiały dwuznacznie.

– Tak. Po prostu wcześniej nie byłam jeszcze gotowa. – Usiadłam z powrotem przy stole i wsunęłam ręce w jego dłonie. – No, dalej, pokaż, co potrafisz. Uśmiechnął się szeroko, leniwie i seksownie, a jego oczy znów rozjarzyły się ogniem. – Uwielbiam pokazywać, co potrafię. Opowiem ci, od czego bym zaczął... *** Dwie godziny później uszy miałam jak skwarki i byłam winna Bonesowi sześćdziesiąt kilometrów biegu przez las. On natomiast tryskał humorem. Dlaczego by nie? Właśnie hipotetycznie przeleciał mnie do nieprzytomności. Uszczypliwie spytałam go, czy nie chce teraz zapalić papierosa, a on odparł ze śmiechem, że rzucił palenie, bo usłyszał, że jest szkodliwe dla zdrowia. Boże, ten facet bawił się własnymi żartami. Skorzystałam z jednego z zakamarków jaskini jako przebieralni, żeby zrzucić z siebie kieckę dziwki, i włożyłam strój do biegania. Bones zawsze odbierał swoje wygrane, choćby na dworze szalała burza z piorunami. Zanim wyruszyliśmy na naszą małą przebieżkę po lesie, związałam włosy w kok, żeby nie chłostały mnie po twarzy. Gdy przecisnęłam się przez szczelinę w skale, Bones już na mnie czekał. Zlustrował mnie spojrzeniem i na jego wargi wrócił zawadiacki uśmieszek. – Oto Kitten, którą znam i kocham. Tak inaczej wyglądałaś, że teraz mam wrażenie, jakbym wrócił po długiej nieobecności. Gotowa na igraszki w deszczu? – Miejmy to już za sobą. Dochodzi dziewiąta i chciałabym wreszcie pojechać do domu. Po tym wieczorze muszę koniecznie wziąć kąpiel. – Cóż, skarbie... – Dotarliśmy do wylotu jaskini. Deszcz lał strumieniami. – Wedle życzenia. Prysznic, proszę bardzo. Tak jak się spodziewałam, bieg okazał się morderczy. Ścigający mnie Bones miał czelność śmiać się przez całą drogę. Kiedy wsiadłam do samochodu, byłam przemoczona i wyczerpana. Dojazd do jaskini i powrót do domu zabierały mi codziennie półtorej godziny, a furgonetka wręcz pożerała paliwo. Doszłam więc do wniosku, że Bones musi zacząć dokładać się do kosztów tych podróży, bo nie zamierzałam wydawać na benzynę pieniędzy przeznaczonych na studia. Światła w domu były zgaszone, a deszcz zmienił się w mżawkę. Zdjęłam buty i skierowałam się prosto do łazienki. Rozebrałam się i napuściłam gorącej wody do wanny. Kiedy zanurzyłam się w kąpieli, zamknęłam oczy. Wszystko bolało mnie po biegu. Przez dłuższy czas tylko siedziałam, pozwalając sobie na relaks. Para osiadła mi nad górną wargą. Wytarłam ją i przestraszyłam się, kiedy muśnięcie palcami spowodowało nieoczekiwany ucisk w brzuchu. Spróbowałam ponownie. Nigdy wcześniej tego nie robiłam. Wyobraziłam sobie, że palce nie są moje. Na całym ciele wystąpiła mi gęsia skórka, brodawki stwardniały. Ta reakcja kompletnie mnie zaskoczyła. Objęłam piersi dłońmi i aż westchnęłam, tak intensywne było to doznanie. Wydawało się, że teraz woda również pieści mnie w najbardziej intymnych miejscach. Musnęłam zewnętrzne części ud. Zdumiały mnie fale przyjemności, które mną wstrząsnęły. Przesunęłam rękę do wewnątrz, a potem, z wahaniem i poczuciem winy, sięgnęłam głębiej. Z moich ust wyrwał się cichy jęk. Zaciskając powieki i wdychając nagrzane powietrze, zaczęłam szybciej poruszać palcami. „...Czuję, jak obejmuje mnie twoja ciasna, wilgotna szparka, wciąga głębiej...”. Gdy słowa Bonesa przebiegły mi przez głowę, zabrałam rękę jak oparzona. – Cholera! Wyskoczyłam z wanny, pośliznęłam się na mokrych płytkach i z hukiem runęłam na podłogę.

– Kurwa mać! – wrzasnęłam. Świetnie, będzie siniak wielki jak moja głupota. – Catherine, co się stało? Matka! Musiał obudzić ją mój krzyk albo łoskot upadku. – Wszystko w porządku, mamo. Po prostu się pośliznęłam. Nic mi nie jest. Sięgnęłam po ręcznik, rugając się pod nosem: – Głupie, głupia, głupia. Żeby myśleć o wampirze! Co się z tobą dzieje? Co z tobą? – Z kim rozmawiasz? – Matka wciąż sterczała pod drzwiami łazienki. – Z nikim. – Z nikim inteligentnym, to pewne. – Wracaj do łóżka. Włożyłam piżamę, zaniosłam brudne rzeczy na dół i załadowałam je do pralki z myślą, że rano nastawię pranie, Kiedy weszłam do pokoju, który dzieliłam z matką, zastałam ją siedzącą na łóżku. Dziwne. Zwykle o dziewiątej wieczorem już spała. – Catherine, musimy porozmawiać. Nie mogła wybrać gorszej pory, ale stłumiłam ziewnięcie i spytałam ją, o czym chce rozmawiać. – O twojej przyszłości oczywiście. Wiem, że czekałaś dwa lata z pójściem do college’u, bo pomagałaś nam po tym, jak dziadek Joe miał zawał. Przez następne dwa lata oszczędzałaś, żeby przenieść się z miejscowej uczelni na Uniwersytet Stanowy Ohio. Ale wkrótce wyjeżdżasz. Będziesz sama i dlatego martwię się o ciebie. – Niepotrzebnie, mamo. Będę na siebie uważała... – Nie możesz zapomnieć, że masz w sobie potwora – przerwała mi. Zacisnęłam usta. Boże, wybrała świetną porę! „Masz w sobie potwora, Catherine”. Właśnie takich słów użyła, wyjawiając mi, kim jestem, gdy skończyłam szesnaście lat. – Bałam się o ciebie od chwili, kiedy się dowiedziałam, że jestem w ciąży – ciągnęła matka. Światło było zgaszone, ale nie potrzebowałam go, żeby widzieć, jakie napięcie maluje się na jej twarzy. – Od dnia swoich narodzin wyglądałaś zupełnie jak ojciec. Potem, z każdym kolejnym dniem obserwowałam, jak twoje nienormalne cechy rozwijają się wraz z tobą. Wkrótce wyjedziesz, a mnie nie będzie przy tobie, żeby cię chronić. Sama będziesz musiała pilnować, żeby nie stać się takim potworem jak ten, który cię spłodził. Nie możesz do tego dopuścić. Skończ studia, zdobądź dyplom. Wyprowadź się z miasteczka, poznaj nowych ludzi, dobrze ci to zrobi. Tylko uważaj i nigdy nie zapomnij, że nie jesteś taka jak inni. Oni nie mają w sobie zła, które próbuje dojść do głosu. Po raz pierwszy w życiu chciałam się z nią spierać. Powiedzieć jej, że może wcale nie ma we mnie zła. Że mój ojciec mógł być zły, jeszcze zanim zmienił się w wampira, a odziedziczone po nim niezwykłe cechy czyniły mnie inną, ale nie w połowie złą. Powstrzymałam jednak słowa cisnące mi się na usta. Nie umknęło mojej uwagi, że nasze stosunki zdecydowanie się poprawiły, odkąd zaczęłam zabijać wampiry. Wiedziałam, że matka mnie kocha, ale jednocześnie zawsze wyczuwałam, że gdzieś w głębi duszy ma mi za złe okoliczności mojego poczęcia i jego późniejsze skutki. – Nie zapomnę, mamo – obiecałam. – Nie zapomnę, przyrzekam. Jej twarz złagodniała, a ja poczułam zadowolenie, że nie zaczęłam kłótni. Po co niepotrzebnie ją denerwować? Wychowała dziecko gwałciciela, a w tej małej mieścinie potępiono ją za sam fakt urodzenia bękarta. Nikt nie znał całej potwornej prawdy. Jakby tego było mało, w dodatku okazało się, że jej córka nie jestem całkiem normalna. Nie musiałam teraz robić jej wykładów na temat dobra i zła. – W piątek znowu ruszam na polowanie – oznajmiłam. – Pewnie wrócę późno. Mam... dobre przeczucia. Taa. Jak zawsze.

Matka się uśmiechnęła. – Postępujesz właściwie, moje dziecko. Kiwnęłam głową, tłumiąc wyrzuty sumienia. Gdyby się dowiedziała o Bonesie, nigdy by mi nie wybaczyła. Nie zrozumiałaby, jak mogłam zostać wspólniczką wampira, niezależnie od powodów, które mną kierowały. – Wiem. Położyła się do łóżka. Ja zrobiłam to samo i próbowałam zasnąć, ale wciąż powracały dręczące obawy przed czekającymi mnie zmianami i przed tym, który był za nie odpowiedzialny.

SZÓSTY W końcu przyszedł piątek. Przez pięć ostatnich dni eksperymentowałam z makijażem i różnymi fryzurami, żeby zmienić się w jeszcze bardziej apetyczną przynętę. Torba, którą dostałam w salonie Hot Hair, była pełna kosmetyków, żeli, sprayów, spinek do włosów, lakierów do paznokci i w ogóle wszystkiego, czego tylko dusza zapragnie. Bones kupił mi również wałki do włosów i lokówki. Zrobiwszy się na bóstwo, ćwiczyłam z nim w pełnym stroju dziwki, szykując się do walki w sukience mini. Teraz Bones czekał na mnie u wejścia do jaskini, co rzadko się zdarzało. Był już ubrany na wieczór: czarna koszula z długimi rękawami, czarne spodnie, czarne buty. Ze swoimi jasnymi włosami i jasną skórą wyglądał jak archanioł wytarzany w sadzy. – Pamiętasz, co uzgodniliśmy? Nie zobaczysz mnie, ale ja będę cię obserwował. Kiedy z nim wyjdziesz, pojadę za wami. Każde miejsce na zewnątrz jest dobre, ale nie pozwól, powtarzam, nie pozwól się zabrać do żadnego budynku. Co zrobisz, jeśli spróbuje zaciągnąć się tam siłą? – Bones, na litość boską, omawialiśmy to tysiąc razy. – Co zrobisz? – nie ustępował. – Wciskam guzik w zegarku, panie Bondzie, Jamesie Bondzie. Ty przybywasz i kolacja na dwie osoby podana. Bones uśmiechnął się szeroko i ścisnął moje ramię. – Kitten, źle mnie oceniasz. Jeśli przyjdzie mi chętka na twoją szyję, nie będę się z nikim dzielił. Choć nigdy bym tego nie przyznała, czułam się lepiej, mając świadomość, że nie jestem zdana tylko na siebie. W mój zegarek był wmontowany miniaturowy pager, który wysyłał sygnał do Bonesa i powiadamiał go, że mój tyłek jest w niebezpieczeństwie. – Powiesz mi w końcu, na kogo poluję? Czy może po fakcie dowiem się, że załatwiłam niewłaściwego faceta? Strasznie jesteś tajemniczy w tej kwestii. Boisz się, że cię wydam? Uśmiech zniknął z jego twarzy, zastąpiony wyrazem całkowitej powagi. – Lepiej, żebyś nie wiedziała zbyt dużo przed akcją, kotku. W ten sposób nic nie wymknie ci się niechcący. Czego nie wiesz, tego nie wypaplesz, prawda? Podążył za mną do częściowo osłoniętej skalnej wnęki, w której trzymałam swoje zdzirowate stroje i akcesoria. Niewiarygodne, ile zakamarków mieściła w sobie jaskinia. Ta odnoga miała chyba kilometr długości. Weszłam do prowizorycznej garderoby i ostentacyjnie rozstawiłam parawan. Nie zamierzałam rozbierać się przy Bonesie. Ekran nie przeszkadzał nam jednak w rozmowie. – Zabawne, że obawiasz się moich freudowskich przejęzyczeń. Może nie słyszałeś, jak ci mówiłam, że nie mam żadnych przyjaciół. Jedyną osobą, z którą rozmawiam, jest matka, a ona woli nie znać szczegółów. Gdy tylko wypowiedziałam te słowa, poczułam w piersi pustkę. Właśnie tak wyglądała prawda. Może to pokręcone, ale jedyną osobą, którą mogłabym nazwać przyjacielem, był Bones. Choć mnie wykorzystywał, to przynajmniej się z tym nie krył. Nie zwodził mnie i nie okłamywał, jak kiedyś Danny. – No dobrze, skarbie. On ma na imię Sergio, ale równie dobrze może ci podać jakieś inne. Ma około metra osiemdziesięciu wzrostu, czarne włosy, szare oczy i bladą skórę typową dla

wampirów. Jego pierwszym językiem jest włoski, ale mówi płynnie trzema innymi, po angielsku z akcentem. Nie imponuje muskulaturą. Właściwie może nawet wydać ci się słaby, ale nie daj się zwieść. Liczy sobie prawie trzysta lat i jest potężniejszy, niż przypuszczasz. Jest również sadystą i lubi młode, bardzo młode, dziewczyny. Powiedz mu, że jesteś niepełnoletnia i że użyłaś fałszywego dowodu, a tym go nakręcisz. Nie wolno ci zabić go od razu, bo potrzebuję od niego pewnych informacji. To wszystko. Aha, ponadto jest wart pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Pięćdziesiąt tysięcy dolarów! I pomyśleć, że szykowałam się do kłótni z Bonesem o drobne na paliwo! Te słowa wciąż rozbrzmiewały w mojej głowie, a wraz z nimi pojawiła się pewna myśl. Ważny szczegół, o którym wcześniej Bones nigdy nie wspomniał. – Pieniądze. A więc dlatego polujesz na wampiry. Jesteś zabójcą! Byłam tak zaskoczona tym odkryciem, że odsunęłam parawan, choć miałam na sobie tylko majtki i stanik. Bones bez pośpiechu zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów, zanim spojrzał mi w oczy. – Tak. Właśnie to robię. Ale nie bój się. Można też powiedzieć, że jestem łowcą głów. Czasami moi klienci chcą mieć ich żywych. – O rany. A ja myślałam, że ścigamy ludzi, którzy cię wkurzyli. – I to był dla ciebie wystarczający powód, żeby kogoś s zabić? Bo spojrzał na mnie krzywo? Do licha, niewiele ci trzeba. A gdybym polował na jakieś miłe, słodkie stworzenie, które nigdy nie skrzywdziło nawet muchy? Wtedy też wszystko byłoby w porządku? Zasunęłam parawan, a z moich ust popłynęły słowa, które wiele razy słyszałam od matki: – Żaden z was nie jest słodki i miły. Jesteście mordercami. Dlatego nigdy nie miałam skrupułów. Wskaż mi wampira, a ja go zabiję, bo na pewno sobie na to zasłużył. W jaskini zapadła taka cisza, że przez chwilę się zastanawiałam, czy Bones sobie nie poszedł. Jednak, kiedy wyjrzałam zza parawanu, stał w tym samym miejscu. Przez jego twarz przemknął jakiś cień, ale potem znowu zagościła na niej pustka. Nagle poczułam się niezręcznie. Cofnęłam się, żeby włożyć strój, który odsłaniał niemal wszystko. – Nie każdy wampir jest taki jak te, które zabiły tamte dziewczyny. Po prostu masz pecha, że żyjesz w Ohio akurat w tych czasach. Dzieją się tu rzeczy, o których nie masz pojęcia. – A tak przy okazji, Winston się mylił – oznajmiłam z nadmierną pewnością siebie. – Odszukałam następnego dnia nazwiska tych dziewczyn i okazało się, że wszystkie f żyją. Nawet nie zaginęły. Jedna z nich, Suzy Klinger, mieszka obok mnie, a jej rodzice powiedzieli, że się wyprowadziła, żeby studiować aktorstwo. Nie wiem, dlaczego Winston to wszystko zmyślił, ale daleko mi do zrozumienia, jak działa umysł ducha. – Cholera jasna! – wykrzyknął Bones. – Z kim rozmawiałaś oprócz rodziców Suzy Klinger? Z policją? Z innymi rodzinami? Nie wiedziałam, dlaczego jest taki zdenerwowany. Przecież nie doszło do licznych zabójstw. – Z nikim. Wprowadziłam ich nazwiska do komputera w bibliotece. Kiedy nic nie wyskoczyło, zajrzałam do kilku miejscowych gazet, a potem zadzwoniłam do rodziców Suzy i przedstawiłam się jako telemarketerka. To wszystko. Bonesowi wyraźnie ulżyło. Przynajmniej już nie zaciskał pięści. – Na drugi raz rób tylko to, co mówię – powiedział bardzo spokojnym tonem. – Czego ty się spodziewałeś? Miałam zapomnieć o ponad tuzinie dziewczyn zamordowanych przez wampiry, bo tak mi kazałeś? Teraz rozumiesz, o co mi chodzi? Człowiek nigdy tak by się nie zachował. Tylko wampir może być taki zimny. Bones skrzyżował ręce na piersi. – Wampiry istnieją od tysiącleci i choć są wśród nas łajdacy, większość jedynie pożywia się tu i ówdzie, i nic ponadto. Poza tym, nie tylko nasz gatunek

jest odpowiedzialny za zło dziejące się na świecie. Hider nie był wampirem, prawda? Właśnie! Ludzie potrafią być równie podli jak my. Lepiej o tym nie zapominaj. – Och, przestań, Bones. – Już ubrana, odsunęłam parawan i zaczęłam nakręcać włosy na wałki. – Nie wciskaj mi tych bzdur. Twierdzisz, że nigdy nie zabiłeś niewinnej osoby? Nigdy nie wyssałeś z kogoś życia, kiedy byłeś głodny? Nigdy nie wziąłeś siłą kobiety, która powiedziała „nie”? Do diabła, jedyny powód, dla którego nie zabiłeś mnie tamtej nocy, kiedy się poznaliśmy, było to, że zobaczyłeś, jak jarzą mi się oczy, więc wciskaj ten kit komuś, kto go kupi. Jego ręka wystrzeliła do przodu. Przygotowałam się na cios, ale Bones tylko złapał spadający wałek. Nie mrugnąwszy okiem, nawinął na niego pasmo moich włosów. – Myślałaś, że cię uderzę? Wbrew temu, co twierdzisz, naprawdę mało o mnie wiesz. Pomijając moje metody, kiedy uczyłem cię walczyć, nigdy nie tknąłem cię palcem. A jeśli chodzi o noc, kiedy się poznaliśmy, zrobiłaś wszystko, żeby mnie zabić. Myślałem, że ktoś cię przysłał, więc cię uderzyłem i groziłem ci, ale nie zamierzałem zabić. Nie, napiłbym się twojej krwi i zahipnotyzował cię, żebyś mi powiedziała, kim jesteś. Później wysłałbym cię do diabła, z połamanymi kończynami jako ostrzeżeniem, ale z całą pewnością nigdy bym cię nie zgwałcił. Przykro mi, Kitten. Każda kobieta, z którą byłem, chciała mnie. Czy zabiłem kiedyś niewinnego? Tak. Kiedy żyje się tak długo jak ja, popełnia się błędy. Ale ja staram się na nich uczyć. I nie powinnaś tak łatwo mnie osądzać. Sama też bez wątpienia zabijałaś niewinnych. – Jedyni zabici przeze mnie byli wampirami, którzy pierwsi próbowali mnie zabić – oświadczyłam, rozdygotana wewnętrznie z powodu jego bliskości. – Tak? Nie bądź taka pewna. A ci faceci, których zabiłaś? Czekałaś, aż któryś z nich spróbuje cię ugryźć? Czy z góry założyłaś, że zamierzają cię zamordować, bo są wampirami? Nawet nie wzięłaś pod uwagę możliwości, że są z tobą, bo po prostu uznali cię za piękną dziewczynę, a w dodatku chętną. Powiedz mi, ilu z nich zabiłaś, jeszcze zanim pokazali ci kły? W mojej głowie natychmiast rozbrzmiało zaprzeczenie. Nie, nie. Wszyscy próbowaliby mnie zabić. Właśnie tak. Prawda...? – Nieważne, czy pokazali kły. Faktem jest, że wampiry są złe, i to mi wystarcza. – Cholerna, uparta baba! – zirytował się Bones. – Gdyby wszystkie wampiry były takimi potworami, jak twierdzisz, dlaczego miałbym teraz nie wziąć cię siłą, żeby ci pokazać, jaki jestem zły? Był dla mnie za silny. Nie dałabym rady się obronić, gdyby rzeczywiście postanowił to zrobić. Zerknęłam na moje kołki, ale leżały za daleko. Bones zauważył moje spojrzenie i prychnął z sarkazmem. – Nie musisz się obawiać. Już ci mówiłem, że nie przychodzę bez zaproszenia. A teraz lepiej się pośpiesz. Musisz zabić kolejnego morderczego diabła. Zniknął jak podmuch wiatru. Zadrżałam. Brawo! Właśnie obraziłam swoje wsparcie. To było sprytne. Naprawdę sprytne. Jechaliśmy osobno, żeby nie zobaczono nas razem. Właściwie już nie widziałam Bonesa po naszej małej sprzeczce w garderobie. Zostawił liścik, że będzie mnie obserwował i że mam postępować zgodnie z planem. W drodze do klubu rozmyślałam o tym, co się wydarzyło. Sama nie wiem, dlaczego byłam zdenerwowana. Przecież powiedziałam prawdę. No dobrze, może nie każdy wampir, którego zabiłam, dobierał się do mojego gardła. Niektórych bardziej interesował mój dekolt. Jednak wcześniej czy później próbowaliby mnie zabić, tak czy nie? Może Bones mógł zachowywać się inaczej, ale wszystkie wampiry są złe. Prawda? Powitała mnie głośna, dudniąca muzyka. Te same wibracje, inne utwory. Według Bonesa, Sergio miał się pojawić za godzinę. Usiadłam przy barze tak, żeby dobrze widzieć drzwi, i zamówiłam dżin z tonikiem. Pomijając pół wiaderka bimbru wypitego z duchem, alkohol raczej

mnie uspokajał niż upijał. Bones twierdził, że to kwestia genetyczna. Chyba wiedział, co mówi. Sam bez mrugnięcia okiem potrafił wychylić parę butelek whisky. Na plus można było zaliczyć to, że mogłam lepiej udawać bezbronną, pijaną kobietę. Minęło trochę czasu od mojego ostatniego dżinu z tonikiem, więc czym prędzej dałam barmanowi znak, że chcę jeszcze raz to samo. Od samego początku jego oczy rozbierały mnie ze skąpego odzienia, które miałam na sobie. Najwyraźniej Bones dobrze wiedział, co robi, kiedy wybierał mi strój. Zobaczymy, czy przynęta podziała również na wampiry. W miarę upływu czasu zauważyłam, że barman nie jest odosobniony w swoim podziwie dla mojego nowego wyglądu. Odrzucając kolejne propozycje drinków czy zaproszenia do tańca, przeszłam od etapu samozadowolenia do irytacji. Boże, musiałam wyglądać na łatwą zdobycz. Naliczyłam kilkanaście prób podrywu. W pewnym momencie do baru wszedł wampir. Poruszał się tak, jak potrafią tylko nieumarli. Sądząc po wzroście i czarnym włosach, doszłam do wniosku, że to musi być Sergio. Choć nie był dobrze umięśniony ani zbyt przystojny, gracja ruchów i otaczająca go aura pewności siebie przyciągnęły wiele kobiecych spojrzeń, kiedy szedł przez dum. Nonszalancko wysączyłam drinka i ostentacyjnie skrzyżowałam nogi, pocierając łydką o łydkę. Bar, przy którym siedziałam, znajdował się na podwyższeniu, na wprost wejścia, tak że nowo przybyły miał dobry widok ponad głowami innych gości. Kątem oka dostrzegłam, że zatrzymuje się, wlepia we mnie wzrok i zmienia kierunek. Miejsce obok mnie zajmował starszy mężczyzna, z uporem zaglądający mi w dekolt, ale wampir nie zawahał się, tylko odprawił go gestem ręki i krótkim poleceniem: – Odejdź. Mężczyzna odszedł ze szklistym wzrokiem. Władza nad umysłem. Bones mnie przed tym ostrzegał. – Dziękuję – powiedziałam z ulgą. – Gdyby dłużej się tu ślinił, barman musiałby wytrzeć podłogę. – Czy można go winić? – Miękki głos z wyraźnym obcym akcentem. – Ja też nie mogę oderwać od pani oczu. Uśmiechnęłam się i pociągnęłam długi łyk dżinu. Zanim przełknęłam alkohol, przez chwilę trzymałam go w ustach. Wampir śledził wzrokiem jego ruch w dół mojego przełyku. – Chyba skończył mi się drink. Popatrzyłam na niego wyczekująco. Na jego znak barman napełnił mój kieliszek. – Jak masz na imię, młoda piękności? – Cat – odparłam, tym razem przesuwając językiem po brzegu naczynia, zanim wypiłam następny solidny łyk. – Cat. Co za zbieg okoliczności. Uwielbiam kociaki i ich miękkie futerko. W duchu podziękowałam Bonesowi za lekcje dwuznacznych rozmów, bo gdyby nie one, w tej chwili oblałabym się rumieńcem. Zamiast tego uniosłam brew, naśladując swojego nauczyciela. – A ty, mój nowy przyjacielu uwielbiający kociaki, jak masz na imię? – Chwała mi, ani śladu rumieńca. – Roberto. Muszę stwierdzić, że wyglądasz mi na zbyt młodą, żeby zaszczycać swoją obecnością takie miejsce. Pochyliłam się konspiracyjnie, tak że rozchyliła mi się suknia. – Potrafisz dochować sekretu? Tak naprawdę nie mam jeszcze dwudziestu jeden lat, tylko dziewiętnaście. Przyjaciółka pożyczyła mi swój dowód, jesteśmy trochę podobne. Nie powiesz nikomu, prawda? Sądząc po wyrazie jego twarzy, był zachwycony. – Oczywiście, że dochowam twojego sekretu, moja słodka. Przyjaciółka jest tu dziś z tobą?

Pytanie zabrzmiało niewinnie, ale ja wiedziałam, co ono oznacza. Ktoś zauważy, jeśli znikniesz? – Nie. Miała się tu ze mną spotkać, ale jeszcze nie przyszła. Może kogoś poznała, wiesz, jak to jest. Zapomina się o całym świecie. Nakrył ręką moją dłoń, a ja omal jej nie cofnęłam. Dziesięć punktów dla Bonesa. Niemal poczułam moc Sergia pełznącą po moim ramieniu. Tylko jeden wampir miał taki dotyk, i patrzcie, do czego mnie doprowadził. – Wiem, co masz na myśli – powiedział Sergio, ściskając moją dłoń. Uśmiechnęłam się uwodzicielsko i odwzajemniłam uścisk. – Chyba tak. Niecałe trzydzieści minut później wyszliśmy z klubu. Zadbałam o to, żeby wcześniej wypić dużo dżinów z tonikiem, więc miałam powód, żeby się zataczać. Sergio zasypywał mnie uwagami o kociakach, lodach i lizaniu, które kiedyś skłoniłyby mnie do panicznej ucieczki, gdyby nie Bones. Niech go diabli, ale mimo wszystko, jego nauki się przydały. Sergio jeździł mercedesem. Jeszcze nigdy nie siedziałam w takim samochodzie, więc nie musiałam specjalnie silić się na sugestywne komplementy. Zwłaszcza na temat tylnego siedzenia. Takiego dużego i wygodnego. – Ta skóra jest cudowna – wymruczałam, muskając policzkiem oparcie fotela pasażera. – Właśnie dlatego noszę rękawiczki i kozaki. Uwielbiam, jak ocierają się o moje ciało. Moje piersi wręcz napierały na stanik. Sergio uśmiechnął się szeroko, pokazując krzywy przedni ząb, który w barze skutecznie ukrywał. – Przestań, kotku, bo nie będę w stanie prowadzić. Może pojedziemy do mnie zamiast do tego klubu, o którym ci mówiłem? Uwaga! – Nie – wyszeptałam. Sergio odpowiedział mi gniewnym spojrzeniem. Najwyraźniej nie spodziewał się odmowy. Myśląc gorączkowo, pogłaskałam go po ramieniu. – Nie chcę czekać tak długo. Zatrzymaj się gdzieś. Trzeba wylizać kotka. – Brr, zaprotestował mój umysł, ale na zachętę pogłaskałam się po brzuchu i po udach. Sergio połknął haczyk, linkę i spławik. Bardzo dobrze. Jedną ręką trzymając kierownicę, drugą pogładził mnie po nodze. Potem przesunął dłoń w górę uda, z determinacją dążąc do celu. Zgodnie z instrukcją Bonesa nie miałam na sobie bielizny. Na myśl o natarczywych palcach Sergia ogarnęły mnie mdłości. Szybko chwyciłam jego rękę i położyłam ją sobie na dekolcie. Z dwojga złego wolałam to. – Jeszcze nie. – Zdenerwowanie pozbawiło mnie tchu. Mając nadzieję, że Sergio uzna to za niepohamowaną żądzę, powiedziałam szybko: – Zatrzymaj się. Natychmiast. Im prędzej wbiję w niego kołek, tym lepiej. Jego ręka najwyraźniej była zadowolona z tego, gdzie się znajduje, ale na wszelki wypadek odpięłam pas i przeszłam na tylne siedzenie. Sergio obserwował mnie ze zdziwieniem. Objęłam go od tyłu i polizałam płatek jego ucha. Fuj! – Czekam, Roberto. Chodź do mnie. Samochód skręcił na pobocze. Cholera, jeszcze nie dotarliśmy do lasu. Miałam nadzieję, że nikt nie nadjedzie, kiedy będziemy ucinać mu głowę. – Idę, kotku – powiedział Sergio i zacisnął zęby na moim nadgarstku. – Sukinsyn! – wrzasnęłam. – Podoba ci się to, kotku? – warknął i wessał krew, która pociekła z rany. – Dziwka. Kurwa. Wściekła, sięgnęłam drugą ręką po kołek i wbiłam mu go w kark. – Mamusia cię nie nauczyła, żeby nie mówić z pełnym ustami?

Sergio zawył, puścił mnie i próbował chwycić kołek. Wyszarpnęłam rękę spomiędzy jego zębów, powiększając ranę, i sięgnęłam po drugi kołek. Sergio w mgnieniu oka przeskoczył na tylne siedzenie. Zamajaczył nade mną, ale ja wymierzyłam prosty, silny kopniak w jego krocze. Samochód znowu wypełnił ryk bólu. – Dziwka! Rozerwę ci gardło i wypieprzę krwawiącą dziurę! Nie chciałam, żeby znalazł się w pobliżu mojej szyi, więc kiedy rzucił się na mnie, zasłoniłam się, unosząc kolana, i sięgnęłam do buta. Udało mi się wydobyć następny kołek i wbić mu go w plecy. Sergio wyskoczył z samochodu, przebijając ciałem drzwi, jakby były z papieru. Rzuciłam się za nim, żeby odzyskać broń. Potężny cios odrzucił mnie w bok. Potoczyłam się po ziemi, by uniknąć kopniaka w głowę, i błyskawicznie zerwałam się na nogi. Sergio ponownie mnie zaatakował... i został szarpnięty do tyłu przez wampira, który nagie pojawił się za nim nie wiadomo skąd. Bones jedną ręką przytrzymał go brutalnie za kołek sterczący z karku, a drugą za ten wbity w plecy. – W samą porę – mruknęłam. – Cześć, Sergio! – powiedział Bones wesołym tonem, uderzając w kołek wystający z jego karku. Z gardła Sergia wydobył się obrzydliwy gulgot, zanim udało mu się przemówić: – Jak mnie znalazłeś, draniu? Zdziwiłam się, że w ogóle jest w stanie mówić. Bones chwycił mocniej za kołek tkwiący w plecach Sergia i wbił go tak głęboko, że chyba musiał drasnąć serce. – Widzę, że poznałeś moją najlepszą przyjaciółkę. Czyż nie jest wspaniała? Po moim przedramieniu płynęły strumyki krwi. Oderwałam kawałek rękawa i owiązałam nim ranę, pulsującą zgodnie z biciem mojego serca. Jednocześnie czerpałam ponurą satysfakcję z wyrazu twarzy Sergia, kiedy na mnie popatrzył. – Ty! Wystawiłaś mnie. – W jego głosie brzmiało niedowierzanie. – Zgadza się, kotku. Chyba jednak nie doczekam się tego lizania. – Część mnie była zaskoczona moim własnym chłodem, druga się nim napawała. – Niezła jest, co? – rzucił chełpliwie Bones. – Wiedziałem, że nie oprzesz się ładnej dziewczynie, łajdaku. Czy to nie sprawiedliwość losu, że teraz ty zostałeś zwabiony w pułapkę? Brakuje ci pieniędzy, że musisz wychodzić na kolację, zamiast zamówić ją do domu? Sergio zesztywniał. – Nie wiem, o czym mówisz. Sądząc po jego minie, dobrze wiedział o czym mowa. Natomiast ja nie miałam pojęcia. – Oczywiście, że wiesz. Słyszałem, że jesteś jego najlepszym klientem. Mam do ciebie jedno pytanie i wierzę, że odpowiesz mi szczerze, bo jeśli nie... – przekręcił kołek w plecach Sergia – będę naprawdę niepocieszony. A wiesz, co się dzieje, kiedy jestem nieszczęśliwy? Drżą mi ręce. – Co? Co? Powiem ci! Powiem. – Obcy akcent był teraz wyraźniejszy, mowa prawie niezrozumiała. Bones uśmiechnął się przerażająco. – Gdzie jest Hennessey? Po twarzy Sergia przemknął wyraz panicznego strachu. Gdyby to było możliwe, wampir zbladłby jeszcze bardziej. – Hennessey mnie zabije. Nie da się go wkurzyć i przeżyć, żeby się tym chwalić! Nie wiesz, co mi zrobi, jeśli go sypnę. A ty i tak mnie zabijesz, nawet jeśli powiem. – Posłuchaj, stary. – Przekręcenie, obrót, szarpnięcie. – Obiecuję, że cię nie zabiję, jeśli mi powiesz. Będziesz miał szansę uciec przed Hennesseyem. Ale przysięgam, że jeśli mi nie zdradzisz, gdzie on jest...

Kolejne pchnięcie. Sergio zawył piskliwie. – Umrzesz tu i teraz. Twój wybór. Po udręczonej minie Sergia było widać, że nie ma wyboru. Pokonany zwiesił głowę, z jego zakrwawionych ust wydostało się jedno zdanie: – Chicago Heigths, południowa strona miasta. – Wielkie dzięki, stary. – Bones odwrócił się do mnie i uniósł brwi. – To twoja broń, kochanie? Wyrwał kołek z pleców Sergia i odrzucił. Złapałam go w powietrzu i spojrzałam Bonesowi w oczy. – Obiecałeś! – wrzasnął Sergio. – Obiecałeś! Zaskomlił, kiedy ruszyłam w jego stronę, przyciskając zranioną rękę do piersi. Zdumiewające, jaki był przerażony na myśl o własnej śmierci, skoro parę minut wcześniej zamierzał z rozkoszą przyśpieszyć moją. – Ja obiecałem, ale ona nie. Masz mu coś do powiedzenia, Kitten? – Nie – odparłam i wbiłam kołek w serce Sergia z takim impetem, że moja ręka uderzyła w jego pierś. Cofnęłam się gwałtownie i z obrzydzeniem strzepnęłam z niej ciemną krew. – Już skończyłam z nim rozmawiać.

SIÓDMY Bones okazał się dużo sprawniejszy ode mnie, jeśli chodzi o pozbycie się ciała. W ciągu kilku minut owinął Sergia w plastik i wrzucił go do furgonetki, pogwizdując przez cały czas. Tymczasem ja siedziałam oparta plecami o samochód i uciskałam nadgarstek. Bones z trzaskiem zamknął bagażnik i ukucnął przy mnie. – Obejrzyjmy to – powiedział, wyciągając rękę. – Już wszystko w porządku. – Napięcie i ból sprawiły, że mój głos zabrzmiał ostro. Bones nie zwrócił na to uwagi, tylko oderwał moje palce od rany i rozwiązał prowizoryczny bandaż. – Paskudne głębokie ugryzienie, rozszarpane ciało. Będziesz potrzebowała krwi. Wyciągnął z kieszeni nóż sprężynowy i przytknął jego czubek do wnętrza swojej dłoni. – Nie! – zaprotestowałam. – Mówiłam, że nic mi nie jest. Bones łypnął na mnie z irytacją i przesunął ostrzem po dłoni. Gdy pojawiła się krew, przyłożył rękę do mojego przedramienia. – Nie bądź nierozsądna. Ile wypił? Kiedy jego krew zmieszała się z moją, poczułam w nadgarstku mrowienie. Oto magia zdrowienia w czasie rzeczywistym. Chwila była równie intymna jak wtedy, kiedy musiałam zlizać krew z jego palców. – Chyba cztery solidne łyki. Szybko dźgnęłam go w kark, żeby skutecznie odwrócić jego uwagę. A ty gdzie byłeś, tak przy okazji? Nie widziałam za nami twojego samochodu. – I o to chodziło. Jechałem motocyklem, ale trzymałem się w bezpiecznej odległości, żeby Sergio się nie zorientował, że jest śledzony. Motor stoi przy drodze jakąś milę stąd. – Bones wskazał skinieniem głowy na drzewa. – Ostatni odcinek przebiegłem lasem, żeby było ciszej. Nasze głowy znajdowały się zaledwie kilka cali od siebie, jego kolana były przyciśnięte do moich. Nagle poczułam się nieswojo i spróbowałam się odsunąć, ale uniemożliwiły mi to drzwi samochodu. – Samochód chyba jest zniszczony. Z tylnych drzwi niewiele zostało. Miałam rację. Sergio dokonał takich zniszczeń jak kula do wyburzania murów. – Dlaczego rzucił się do twojego nadgarstka, skoro oboje byliście na tylnym siedzeniu? Nie mógł dopaść szyi? – Nie. – W duchu zadrżałam na to wspomnienie. – Napalił się, kiedy siedziałam z przodu, i próbował mnie obmacywać. Dzięki twojemu pomysłowi, żebym nie wkładała majtek. Nie chciałam mu na to pozwolić, więc przeszłam na tył i objęłam go, żeby nie nabrał podejrzeń. Byłam głupia, teraz to wiem, ale nawet nie pomyślałam o nadgarstkach. Inne wampiry zawsze atakowały szyję. – Łącznie ze mną, prawda? Wasz samochód tak gwałtownie zjechał z drogi, że pomyślałem, że oboje już się tarzacie w środku. Dlaczego tak nagle skręcił? – Powiedziałam, żeby do mnie przyszedł. – Mówiłam niedbałym tonem, ale opowiadanie o niedawnych wydarzeniach bolało. Owszem, przyszedł i mnie dopadł. Nagle ogarnął mnie niepokój. – To dobrze, że leży w bagażniku? Bones się zaśmiał. – Chcesz dotrzymać mu towarzystwa?

Posłałam mu gniewne spojrzenie. – Chodzi mi to, czy naprawdę umarł? Ja zawsze odcinałam im głowy, żeby mieć pewność. – Krytykujesz moją pracę? Tak, naprawdę umarł. A teraz musimy się stąd wynosić, zanim jakiś ciekawski kierowca się zatrzyma i spyta, czy nie potrzebujemy pomocy. – Jeszcze raz obejrzał mój nadgarstek. Rana już się zasklepiła, jakby została profesjonalnie zszyta. Na dłoni Bonesa nie było nawet śladu po nożu. – Musimy uruchomić tego gruchota. Wstałam i popatrzyłam na zdemolowany samochód. Drzwi wisiały na skrawkach metalu, z przodu było sporo krwi z mojego nadgarstka i z szyi Sergia. – Jak mam jechać tym wrakiem? Każdy gliniarz, który go zobaczy, każe mi się zatrzymać! Bones uśmiechnął się tym swoim krzywym uśmieszkiem. – Nie bój się. Wszystko przemyślałem. – Wyjął z kieszeni komórkę i wcisnął przycisk szybkiego wybierania. – To ja. Skończyliśmy. Wygląda na to, że jednak będę potrzebował podwózki, stary. Spodoba ci się bryka. To benz. Ale trzeba trochę popracować przy drzwiach. Jesteśmy na Planters Road, na południe od klubu. Pośpiesz się, dobrze? – Rozłączył się i odwrócił z powrotem do mnie. – Nie martw się, Kitten. Za minutę przybędzie nasz transport. Uprzedziłem swojego kumpla, że mogę go dzisiaj potrzebować. Oczywiście sądził, że to będzie trochę później. – Umilkł na chwilę i spojrzał na mnie porozumiewawczo. – Szybko z nim wyszłaś, co? Musiałaś naprawdę mu się spodobać. – Tak, był przeszczęśliwy. Dobrze mi w tym kolorze. A poważnie, Bones, nawet jeśli odholujecie samochód, jest w nim dużo krwi. Nie posłuchałeś mnie, kiedy mówiłam, żeby zabrać środki do czyszczenia. Przynajmniej w środku trzeba posprzątać. Przysunął się bliżej i znowu obejrzał mój nadgarstek. Na zagojonej skórze była teraz widoczna tylko cienka czerwona kreska, i choć Bones wyglądał na zadowolonego z rezultatu badania, nie puścił mojej ręki. Nie patrzyłam mu w oczy, ale czułam na sobie ciężar jego spojrzenia. – Zaufaj mi, kochanie. Wiem, że nie ufasz, ale powinnaś. A tak przy okazji, wykonałaś dzisiaj świetną robotę. Kołek w plecach znajdował się o włos do serca. Spowolnił go, podobnie jak ten w karku. Poradziłabyś sobie z nim, nawet gdybym się nie zjawił. Jesteś silna, Kitten. Ciesz się z tego. – Cieszyć się? To nie jest słowo, którego ja bym użyła. Ulga? Właśnie tak mógłbyś powiedzieć. Czuję ulgę, że żyję, a na naiwne dziewczyny poluje jeden morderca mniej. Ale cieszyć się? Cieszyłabym się, gdybym miała inne pochodzenie. Zadowolona byłabym, gdybym miała dwoje normalnych rodziców i paczkę przyjaciół, a zabijałabym najwyżej czas. Albo gdybym do klubów, jeśli w ogóle, chodziła tylko po to, by tańczyć i się bawić, a nie wywabiać z nich wampiry, żeby je później zadźgać. To właśnie jest zadowolenie. Ale jest jak jest. Aż do następnego razu. Zabrałam rękę i odeszłam kilka kroków, bo potrzebowałam dystansu. Na myśl o tym, że nigdy nie będę miała tego, o czym wspomniałam, ogarnął mnie smutek. Czasami przerażało mnie, że w wieku dwudziestu dwóch lat czuję się tak staro. – Brednie – przerwał ciszę Bones. – Słucham? – Jakie to typowe dla wampira, nie mieć za grosz współczucia. – Powiedziałem: brednie. Grasz takimi kartami, jakie dostajesz, podobnie jak wszyscy na tym cholernym świecie. Masz talenty, za które inni ludzie by zabili, choć ty nimi gardzisz. Masz mamę, która cię kocha, i miły dom, do którego możesz wracać. Chrzań swoich zacofanych sąsiadów, patrzących na ciebie z góry, bo nie masz ojca. Świat jest wielki, a ty masz w nim ważną rolę do odegrania. Myślisz, że wszyscy są zadowoleni z własnego życia? Myślisz, że wszyscy mogą

wybrać swój los? Przykro mi, kochanie, ale to nie działa w ten sposób. Trzymasz się tych, których kochasz, i toczysz bitwy, które możesz wygrać, oto jak jest, Kitten. – A co ty możesz o tym wiedzieć? – Gorycz dodała mi odwagi. Słowa same wypłynęły z moich ust. O dziwo, Bones odrzucił głowę w tył i roześmiał się, a potem chwycił mnie za ramiona i przyciągnął do siebie, tak że nasze usta niemal się zetknęły. – Nie... masz... najmniejszego... pojęcia, przez co... przeszedłem, więc nie mów... mi... co wiem. Sposób, w jaki starannie wymawiał każdą sylabę, był zawoalowaną groźbą. Moje serce zaczęło dudnić, a ja wiedziałam, że on to usłyszał. Przestał wbijać palce w moją skórę, ale nie puścił rąk. Boże, był tak blisko... tak blisko. Oblizałam wargi i przeszedł mnie dreszcz, kiedy zobaczyłam, że jego oczy śledzą ruch mojego języka. Powietrze między nami aż trzeszczało, czy to od naturalnej energii wampira... czy od czegoś innego. Bones powoli oblizał dolną wargę. Ten gest mnie zahipnotyzował. Na dźwięk klaksonu omal nie wyskoczyłam ze skóry. Serce podeszło mi do gardła, kiedy tuż przed nami zatrzymał się osiemnastokołowiec. Zgrzyt hamulców zabrzmiał ogłuszająco w nocnej ciszy. – Bones...! – krzyknęłam wystraszona, ale on już zbliżył się do pojazdu i zawołał na powitanie: – Ted, stary draniu, dobrze że tak szybko się zjawiłeś! Może byłam przewrażliwiona, ale wydawało mi się, że słyszę nutę nieszczerości w jego głosie. Ja z kolei chętnie uściskałabym Teda i podziękowała mu za to, że wybawił mnie z bardzo niebezpiecznej sytuacji. Z kabiny wysiadł wysoki, chudy mężczyzna i odpowiedział z szerokim uśmiechem: – Przez ciebie przegapiłem swój program, kolego. Mam nadzieję, że w niczym wam nie przeszkodziłem. Wyglądało na to, że się dobrze dogadujecie z tą dziewczyną. – Nie! – Wyrwało się mojemu nieczystemu sumieniu. – Nic się tutaj nie działo! Ted roześmiał się i podszedł do zniszczonego mercedesa. Wsadził głowę do środka i skrzywił się na widok krwi. – Jasne... Widzę. Bones uniósł brew, rzucając mi nieme wyzwanie, a ja odwróciłam wzrok. Następnie poklepał przyjaciela po plecach. – Ted, samochód jest twój. Trzeba tylko opróżnić bagażnik. Zawieź nas do domu i jesteśmy kwita. – Jasne, koleś. Spodoba wam się z tyłu. Jest klimatyzacja i parę skrzyń do siedzenia. Albo możecie jechać w mercu. Chodźcie. Położymy tę dziecinę do łóżka. Ted otworzył tył przyczepy. Na widok uchwytów do mocowania samochodu z podziwem pokręciłam głową. Bones naprawdę pomyślał o wszystkim. Kiedy Ted opuścił stalową rampę, Bones wskoczył do mercedesa i wjechał nim między klamry. Gdy samochód został zabezpieczony, Bones poszedł po motocykl. Wrócił po kilku minutach i położył go na boku w przyczepie. Na koniec odwrócił się do mnie z uśmiechem. – Chodź, Kitten. Taksówka czeka. – Tym wracamy? – Szczerze mówiąc, przerażała mnie myśl o przebywaniu z nim w zamkniętej przestrzeni. I wcale nie bałam się o żyły. – Tak. Stary Ted nie chce ryzykować, że ktoś go ze mną zobaczy. Ceni swoje zdrowie, o tak. Zachowuje naszą przyjaźń w tajemnicy. Sprytny gość. – Sprytny – mruknęłam, wsiadając na tył ciężarówki. Ted zatrzasnął drzwi przyczepy, a po chwili usłyszałam szczęknięcie zamka. – Zazdroszczę mu.

Nie chciałam siedzieć w samochodzie poplamionym moją krwią, z trupem w bagażniku. Zamiast tego w ciasnym wnętrzu ciężarówki znalazłam sobie miejsce jak najdalej od Bonesa. Z przodu stały skrzynie, wypełnione Bóg wie czym. Usadowiłam się na jednej z nich i skuliłam. Bones rozsiadł się na podobnej, z zadowoloną miną, jakby nie miał żadnych zmartwień na świecie. – Wiem, że ciebie to nie obchodzi, ale czy tutaj jest dosyć tlenu? – spytałam. – Mnóstwo. Pod warunkiem, że nikt nie będzie ciężko dyszał. – Mówiąc to, uniósł brew, a jego spojrzenie jasno i wyraźnie dawało do zrozumienia, że nie zapomniał o naszych niedawnych wspólnych chwilach. – W takim razie jestem bezpieczna. Całkiem bezpieczna. – Niech go diabli za ten porozumiewawczy uśmieszek, który posłał mi w odpowiedzi. Co bym zrobiła, gdyby wtedy przysunął się bliżej? Gdyby pokonał ostatni cal dzielący nasze usta? Spoliczkowałabym go? Czy...? – Cholera. – Ups! Powiedziałam to głośno. – Coś się stało? Półuśmiech nadal wykrzywiał wargi Bonesa, ale twarz była poważna. Moje serce znowu zaczęło bić szybciej. Miałam wrażenie, że powietrze wokół nas się zamyka. Rozpaczliwie szukałam w myślach sposobu, jak zmniejszyć wyczuwalne napięcie. – Kim jest ten Hennessey, o którego pytałeś? Na twarzy Bonesa pojawił się czujny wyraz. – To ktoś niebezpieczny. – Sama się tego domyśliłam. Sergio najwyraźniej się go bał> więc nie sądzę, że chodziło o skauta. Przypuszczam, że to nasz następny cel? Bones się zawahał – wyraźnie szukał odpowiednich słów. – To ktoś, kogo tropię od dawna, ale nim zajmę się sam. Od razu się wkurzyłam. – Dlaczego? Myślisz, że sobie nie poradzę? A może nadal nie wierzysz, że dochowam sekretu? Myślałam, że już to omówiliśmy! – Uważam, że od pewnych rzeczy powinnaś trzymać się z daleka – odparł wymijająco Bones. Zmieniłam taktykę. Nie pasował mi wcześniejszy dziwny nastrój. – Wspomniałeś, że Sergio jest najlepszym klientem Hennesseya. Co miałeś na myśli? Co Hennessey zrobił człowiekowi, który cię wynajął? Wiesz czy po prostu bierzesz kontrakt bez zadawania pytań? Bones cicho prychnął. – Właśnie przez takie wścibstwo nie mówię ci nic więcej. Powiem tylko, że istnieje powód, dla którego Ohio jest ostatnio niebezpiecznym miejscem dla młodych dziewczyn. I dlatego nie chcę, żebyś tropiła wampiry beze mnie. Hennessey jest kimś więcej niż tylko zwykłym łajdakiem, który wysysa z ludzi krew, jeśli może mu to ujść na sucho. O więcej nie pytaj. – Możesz mi przynajmniej powiedzieć, jak długo go tropisz? To chyba nie jest ściśle tajne. Bones wychwycił nutę uszczypliwości w moim tonie i zmarszczył brwi. Jego irytacja wcale mi nie przeszkadzała. Lepiej się kłócić niż... robić coś innego. – Jedenaście lat. Omal nie spadłam ze skrzyni. – Dobry Boże! Musiała się uzbierać niezła sumka za jego głowę! No, powiedz, co takiego zrobił? Najwyraźniej wkurzył kogoś bogatego. Bones posłał mi spojrzenie, którego nie potrafiłam rozszyfrować. – Nie zawsze chodzi o pieniądze. Po jego tonie poznałam, że nic więcej z niego nie wyciągnę. Świetnie! Skoro chciał pogrywać ze mną w ten sposób, spróbuję później.

– Jak stałeś się wampirem? – spytałam, zaskakując nawet siebie. Bones uniósł brew. – Wywiad z wampirem? Reporterowi z filmu nie wyszedł na dobre. – Nie widziałam filmu. Matka uważała, że jest zbyt brutalny. – Nagle zachciało mi się śmiać. Bones też się uśmiechnął, zerkając na samochód. – W takim razie dobrze, że go nie obejrzałaś. Nie wiadomo, co mogłoby się stać. Gdy nasz śmiech ucichł, stwierdziłam, że naprawdę chcę wiedzieć, więc tak długo patrzyłam na Bonesa, aż w końcu westchnął z rezygnacją. – Dobrze, powiem ci, ale ty też będziesz musiała odpowiedzieć na moje pytanie. I tak mamy godzinę do zabicia. – Coś za coś, doktorze Lecter? – zadrwiłam. – Dobrze, ale nie widzę w tym sensu. Już wszystko o mnie wiesz. Bones posłał mi spojrzenie pełne żaru i ściszył głos do szeptu. – Nie wszystko. Powoli! Natychmiast poczułam się znowu niezręcznie. Zaschło mi w gardle. Odchrząknęłam, zaczęłam się wiercić i kulić, aż stałam się zupełnie mała. – Kiedy to się stało? Kiedy się zmieniłeś? – Proszę, mów. Proszę, przestań na mnie patrzeć w taki sposób. – Zastanówmy się. To było w 1790 roku, w Australii. Oddałem przysługę pewnemu gościowi, a on uznał, że się odwdzięczy, robiąc ze mnie wampira. – Co? – Byłam wstrząśnięta. – Jesteś Australijczykiem? Myślałam, że Anglikiem! Bones uśmiechnął się, ale bez zbytniej wesołości. – Po trosze jednym i drugim. Urodziłem się w Anglii. Tam spędziłem młodość, ale zmieniłem się w Australii, i to mnie z nią wiąże. Byłam tak zafascynowana, że całkiem zapomniałam o swojej wcześniejszej konsternacji. – Musisz podać mi więcej szczegółów. Bones oparł się o ścianę, nogi niedbale wyciągnął przed siebie. – To stało się miesiąc po moich dwudziestych czwartych urodzinach. – Mój Boże, jesteśmy prawie w tym samym wieku! Gdy tylko wypowiedziałam te słowa, zdałam sobie sprawę z ich absurdalności, a Bones prychnął. – Jasne. Dodaj tylko dwieście siedemnaście lat. – Wiesz, co mam na myśli. Wyglądasz na więcej niż dwadzieścia cztery lata. – Dzięki mimo wszystko. – Roześmiał się na widok mojego wyraźnego rozczarowania, ale zaraz wyjaśnił: – Czasy były inne. Ludzie starzeli się szybciej. Twoi rozpieszczeni współcześni nawet nie wiedzą, jak mają dobrze. – Opowiedz mi więcej. – Gdy się zawahał, dorzuciłam: – Proszę. Bones spoważniał i się pochylił. – To nie jest ładna historia, Kitten. Ani romantyczna, jak w książkach czy na filmach. Pamiętasz, jak mi opowiadałaś, że sprałaś chłopaków, którzy nazwali twoją mamę dziwką? Cóż, moja mamusia była dziwką. Miała na imię Penelope i piętnaście lat, kiedy mnie urodziła. Całe szczęście, że ona i burdelmama się przyjaźniły, bo inaczej nigdy nie pozwolono by mi z nią zostać. W burdelach zatrzymywano tylko dziewczynki, z oczywistych względów. Kiedy byłem mały, nie widziałem niczego niezwykłego w tym, że tam mieszkam. Wszystkie kobiety mnie rozpieszczały, pomagałem w pracach domowych i innych rzeczach. Kiedy podrosłem, madame, miała na imię Lucille, zapytała mnie, czy chcę podtrzymać rodzinną tradycję. Kilku klientów o innych upodobaniach zwróciło na mnie uwagę, bo byłem ładnym chłopcem. Ale kiedy Lucille złożyła mi propozycję, wiedziałem już o życiu tyle, by mieć pewność, że nie chcę się tym zajmować. W tamtych czasach w Londynie powszechnym zajęciem było żebractwo. Podobnie jak złodziejstwo,

więc żeby zarobić na utrzymanie, zacząłem kraść. Kiedy skończyłem siedemnaście lat, moja mama umarła na syfilis. Miała trzydzieści trzy lata. W tym momencie zbladłam, ale i tak chciałam usłyszeć resztę. – Mów dalej. – Dwa tygodnie później Lucille oznajmiła mi, że muszę się wyprowadzić. Nie przynosiłem dość pieniędzy, żeby zajmować cenne miejsce. Nie była okrutna, tylko po prostu praktyczna. Mój pokój mogła zająć inna dziewczyna i zarobić trzy razy więcej. Madame ponownie złożyła mi propozycję: odejdę i będę musiał sobie radzić sam albo zostanę i będę obsługiwał klientów. Ale wykazała przy tym dobrą wolę. Otóż, znała kilka wysoko urodzonych kobiet j opowiedziała im o mnie, a one wykazały zainteresowanie. Mogłem sam wybrać, czy sprzedaję się kobietom, czy mężczyznom. I właśnie to zrobiłem. Z początku szkoliły mnie dziewczyny z burdelu i stwierdziły, że mam talent. Był na mnie wysoki popyt, tak że wkrótce zyskałem kilka stałych klientek błękitnej krwi. Jedna z nich później uratowała mi życie. Bo musisz wiedzieć, że nadal kradłem. Któregoś pechowego dnia zwędziłem portfel na oczach policjanta, a ten natychmiast zakuł mnie w kajdanki. Wkrótce stanąłem przed najsurowszym sędzią w Londynie. Jedna z klientek usłyszała o moim położeniu i zlitowała się nade mną. Swoimi wdziękami przekonała sędziego, że dostateczną karą będzie wysłanie mnie do jednej z nowych kolonii karnych. Trzy tygodnie później wsadzili mnie wraz z sześćdziesięcioma dwoma innymi pechowymi złoczyńcami na statek płynący do Południowej Walii. Bones miał zamglony wzrok. Odruchowo przeczesał dłonią włosy. – O samej podróży powiem tylko to, że przekroczyła wszelkie wyobrażenia o cierpieniu, jakie musi znieść człowiek. Gdy znaleźliśmy się w kolonii, zmuszono nas do pracy ponad siły. Zaprzyjaźniłem się z trzema towarzyszami niedoli: Timothym, Charlesem i Ianem. Po kilku miesiącach Ianowi udało się uciec. Rok później wrócił. – Dlaczego? – zdziwiłam się. – Nie czekała go kara za ucieczkę? Bones chrząknął. – Czekała, ale on już się jej nie bał. Akurat byliśmy na polach i zarzynaliśmy bydło na mięso i skóry, kiedy napadli nas tubylcy. Zabili strażników i resztę więźniów oprócz Timothyego, Charlesa i mnie. Wtedy pojawił się wśród nich Ian, ale był inny. Jak możesz się domyślić, okazał się wampirem i zmienił mnie tamtej nocy. Charles i Timothy też zostali zmienieni przez inne dwa wampiry, ale tylko jeden z nas trzech z własnej woli. Timothy chciał tego, co oferował Ian, natomiast Charles i ja nie. Ale Ian i tak nas zmienił, bo uważał, że później mu podziękujemy. Zostaliśmy z tubylcami przez kilka lat, ale przysięgliśmy sobie, że wrócimy do Anglii. Zanim tam dotarliśmy, minęło prawie dwadzieścia lat. Bones umilkł i zamknął oczy. Słuchając go, w którymś momencie wyprostowałam się i patrzyłam na niego zafascynowana. Miał rację. To nie była ładna historia, a ja rzeczywiście nie miałam pojęcia, przez co on w życiu przeszedł. Bones otworzył oczy, wbił we mnie wzrok i powiedział: – Teraz twoja kolej. Opowiedz mi o tamtym łajdaku, który cię skrzywdził. – O, Boże, nie chcę o tym rozmawiać. – Znowu się skuliłam. – To upokarzające. Jego spojrzenie było nieustępliwe. – Ja się przyznałem, że kiedyś byłem złodziejem, żebrakiem i dziwką. Czy to uczciwe, żebyś ty wymigiwała się od odpowiedzi na moje pytanie? I znowu miał rację, jeśli ująć rzecz w ten sposób. Wzruszyłam ramionami, żeby ukryć swój ból, i wyrzuciłam i siebie: – To zwyczajna historia. Chłopak spotyka dziewczynę, dziewczyna jest naiwna i głupia, chłopak ją wykorzystuje i odchodzi w siną dal. Bones uniósł brew i czekał.

Wyrzuciłam ręce w górę. – Świetnie! Chcesz szczegółów? Myślałam, że on naprawdę mnie kocha. Tak mówił, a ja wierzyłam w jego kłamstwa. Byliśmy na dwóch randkach, a na trzeciej oznajmił, że przed pójściem do klubu musimy wstąpić do jego mieszkania, bo o czymś zapomniał. Kiedy tam dotarliśmy, od razu zaczął mnie całować i wciskać mi ten cały kit, jaka jestem wyjątkowa... – Zacisnęłam ręce. – Powiedziałam mu, że to za wcześnie. Że powinniśmy zaczekać, lepiej się poznać, że to mój pierwszy raz. On dalej nalegał. Ja... powinnam była go uderzyć albo odepchnąć. Mogłam, przecież byłam od niego silniejsza. Ale... – Spuściłam wzrok. – Chciałam uczynić go szczęśliwym. Naprawdę go lubiłam. Więc po prostu leżałam cicho i starałam się nie ruszać. Nie bolało tak bardzo, kiedy się nie ruszałam... Boże, czułam, że zaraz się rozpłaczę. Zamrugałam szybko, wzięłam nierówny oddech, odepchnęłam wspomnienie. – I to właściwie cała historia. Jeden żałosny raz, a potem już nawet do mnie nie zadzwonił. Z początku się martwiłam, myślałam, że może stało mu się coś złego. – Gorzki śmiech. – W następny weekend zobaczyłam, jak podrywa inną dziewczynę w tym samym klubie, do którego mieliśmy iść razem. Oświadczył mi wtedy, że tak naprawdę nigdy mu się nie podobałam, i powiedział, żebym spływała j do domu, bo powinnam już spać. Tej samej nocy zabiłam j swojego pierwszego wampira. W pewnym sensie stało się j tak dlatego, że zostałam wykorzystana. Byłam taka roztrzęsiona, że chciałam umrzeć albo kogoś zamordować. Polując na wampiry, miałam zagwarantowane jedno albo drugie. Bones tym razem powstrzymał się od ironicznych uwag. Kiedy odważyłam się na niego spojrzeć, po prostu mi się przyglądał, bez pogardy czy potępienia. Milczenie się przedłużało, sekundy przechodziły w minuty. Cisza była wypełniona czymś nieokreślonym, kiedy tak patrzyliśmy sobie w oczy. Nagłe szarpnięcie przerwało nasz trans, pojazd zatrzymał się ze zgrzytaniem hamulców. Bones zeskoczył ze swojego siedziska i ruszył na tył ciężarówki. – Jesteśmy prawie na miejscu, a mamy jeszcze coś do zrobienia. Potrzymaj ten worek, Kitten. Znowu mówił swoim normalnym, wesołym głosem. Podeszłam do niego, nadal zmieszana. Bones odwinął Sergia z plastikowego całunu, jak dziecko rozpakowujące gwiazdkowy prezent. Ja trzymałam kuchenny worek na śmieci i zastanawiałam się, co on zamierza zrobić. Wkrótce się dowiedziałam. Bones gołymi rękami ukręcił głowę Sergia tak czysto i łatwo, jakby to była zakrętka butelki z wodą sodową. Towarzyszył temu obrzydliwy dźwięk. Następnie czaszka została bezceremonialnie wrzucona do worka. – Fuj! – Wcisnęłam Bonesowi worek do rąk. – Ty to weź. – Przewrażliwiona? Ten gnijący czerep jest wart pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Na pewno nie chcesz go chwilę poniańczyć? – Uśmiechnął się drwiąco jak stary dobry Bones. – Nie, dzięki. Drzwi przyczepy otworzyły się ze skrzypnięciem i do środka zajrzał Ted. – Jesteśmy na miejscu, kolego. Mam nadzieję, że mieliście miłą jazdę. – Oczy mu się iskrzyły, kiedy przenosił wzrok z Bonesa na mnie i z powrotem. Natychmiast przybrałam postawę obronną. – Rozmawialiśmy. Ted uśmiechnął się szeroko, a ja zauważyłam, że Bones skrywa uśmiech, odwracając się do przyjaciela. – Daj spokój, stary. Jechaliśmy... ile? Pięćdziesiąt minut? To dla mnie za mało czasu. Obaj się roześmiali. Ja nie. Nie widziałam nic zabawnego w tej sytuacji. – Skończyliście? – warknęłam.

Bones spoważniał i pokręcił głową. – Zostań jeszcze chwilę w ciężarówce. Muszę coś załatwić. – Co? – Ciekawość zabiła kota. Liczyłam na to, że mnie nie spotka taki los. – Interesy. Muszę dostarczyć głowę klientowi i chcę, żebyś trzymała się od tego z daleka. Im mniej ludzie o tobie wiedzą, tym lepiej. To miało sens. Przez jakiś czas siedziałam na brzegu przyczepy, majtając nogami w powietrzu. Później podwinęła rękaw, żeby obejrzeć nadgarstek. Rana całkiem się wygoiła, na skórze nie została nawet blizna. Istniała ogromna różnica między wampirami a ludźmi, nawet takimi mieszańcami jak ja. Nie byliśmy takim samym gatunkiem. Dlaczego więc opowiedziałam Bonesowi rzeczy, o których nawet nie pisnęłam nikomu innemu? Moja matka w ogóle nie wiedziała o Dannym. Nie zrozumiałaby. Nie zrozumiałaby wielu rzeczy. Jeśli mam być szczera, ukrywałam przed nią więcej, niż jej mówiłam, ale z jakiegoś powodu Bonesowi wyznałam swe najskrytsze tajemnice. Po jakichś trzydziestu minutach rozmyślań i obskubywania lakieru z paznokci pojawił się Bones. Wskoczył na tył ciężarówki, dźwignął motor i jedną ręką zniósł go na ziemię. – Wskakuj, kotku. Skończyliśmy. – A co z samochodem? I z tułowiem? Usiadłam za nim na siodełku i objęłam go w pasie. Peszyła mnie jego bliskość po tym, jak wcześniej omal mnie nie pocałował, ale nie chciałam spaść i zedrzeć sobie całej skóry na asfalcie. Dobrze chociaż, że Bones oddał mi swój kask. Oto jedna z zalet bycia martwym. – Samochód bierze Ted. Ma warsztat. W ten sposób zarabia na życie, nie mówiłem ci? Nie mówił. Zresztą, to i tak nie miało znaczenia. – A ciało? Chwyciłam go mocniej w pasie, gdy motocykl wyrwał do przodu. – To część umowy. Ted je pogrzebie. Mniej pracy dla as. To bystry facet, trzyma usta na kłódkę i pilnuje swojego nosa. Nie martw się. – Nie martwię się! – krzyknęłam na wiatr. Właściwie byłam zmęczona. Mieliśmy za sobą większą część nocy. *** Jazda do jaskini zabrała nam dwie godziny. Dotarliśmy na miejsce po trzeciej rano. Moja furgonetka stała zaparkowana jak zwykle z dala od wejścia, bo ostatni odcinek drogi był dla niej nieprzejezdny. Gdy Bones zatrzymał się przy samochodzie, czym prędzej zeskoczyłam z siodełka. Nie lubiłam motocykli. Niepokoiły mnie. Uważałam je za niebezpieczny środek transportu. Wampiry oczywiście nie podzielały mojego lęku przed złamaniem karku, kończyn albo zdarciem sobie skóry na bruku. Drugi powód mojego pośpiechu był oczywisty: znaleźć się z dala od Bonesa najszybciej, jak to możliwe. Zanim dopadnie mnie kolejny atak głupoty. – Tak szybko uciekasz, kotku? Noc jeszcze młoda. Patrzył na mnie z błyskiem w oku i diabelskim uśmieszkiem na ustach. Podniosłam kluczyki ukryte pod kamieniem i znużonym krokiem ruszyłam do furgonetki. – Może dla ciebie, ale ja jadę do domu. Znajdź sobie ładną szyjkę do wyssania. Jak zwykle nieporuszony, Bones zsiadł z motoru. – Wracasz do domu w sukience usmarowanej krwią? Mama może się przerazić na twój widok. Lepiej wejdź i się przebierz. Obiecuję, że nie będę podglądał. – Ostatniemu zdaniu towarzyszyło mrugnięcie okiem. Uśmiechnęłam się mimo woli. – Przebiorę się na stacji benzynowej albo gdzie indziej, A przy okazji, ponieważ robota została wykonana, kiedy mam wrócić? Dostanę urlop?

Liczyłam nie tylko na przerwę w treningach, ale również na uwolnienie się na jakiś czas od jego towarzystwa. Może w wolnej chwili powinnam zbadać sobie głowę? – Przykro mi, Kitten. Jutro w nocy znowu pracujesz. Potem lecę do Chicago, żeby zobaczyć się z moim starym przyjacielem Hennesseyem. Przy odrobinie szczęścia wrócę we wtorek, bo w piątek czeka nas kolejne zadanie... – Rozumiem – powiedziałam z niechęcią. – Tylko pamiętaj, że w przyszłym tygodniu zaczynam studia, więc będziesz musiał dać mi trochę luzu. Wiem, że zawarliśmy umowę, ale ja już i tak za długo czekałam, żeby zdobyć dyplom. – Oczywiście, kotku. Napełnij głowę tonami informacji, które nigdy nie znajdą zastosowania w prawdziwym życiu. Tylko pamiętaj, że martwe dziewczyny nie zdają egzaminów, więc nie myśl, że zaniedbasz treningi. Ale nie martw się. Jakoś to wszystko zorganizujemy. A skoro już o mowa o interesach, proszę. Bones wyjął spod kurtki plastikową torebkę, dużą i dość pękatą. Grzebał w niej przez chwilę, aż w końcu podał mi zielony zwitek, mówiąc: – Twoja działka. Co? Gapiłam się na plik setek z niedowierzaniem, które po chwili zmieniło się w podejrzliwość. – Co to jest? Bones pokręcił głową. – Cholera, nieznośna z ciebie smarkula! Facet nie może nawet dać ci pieniędzy, żebyś nie zaczęła się wykłócać. To jest, kochanie, dwadzieścia procent nagrody za głowę Sergia. Twój udział w tym, że stracił tę głowę. Ponieważ nic nie płacę urzędowi skarbowemu, mogę ci dać jego część. Śmierć i podatki. Z ręki do ręki. Oniemiała, nadal gapiłam się na pieniądze. To było więcej, niż mogłam zarobić przez pól roku jako kelnerka albo pracując w sadzie. I pomyśleć, że chciałam upomnieć się o zwrot pieniędzy, które z własnych oszczędności wydawałam na paliwo! W końcu, by Bones się nie rozmyślił, wzięłam od niego gotówkę i wsadziłam ją do schowka na rękawiczki. – Hm, dzięki. – Co się mówi w takiej sytuacji? Na chwilę zapomniałam języka w gębie. Bones uśmiechnął się szeroko. – Zarobiłaś je, kotku. – Sam też nieźle się obłowiłeś. Teraz wreszcie wyniesiesz się z jaskini? Bones się zaśmiał. – Myślisz, że dlatego tu mieszkam? Z braku pieniędzy? – A z jakiego innego powodu? To nie Hilton. Kradniesz prąd, myjesz się w lodowatej rzece. Nie sądziłam, że robisz to, bo lubisz, jak ci się kurczy! Naprawdę go rozśmieszyłam. – Martwisz się o moje klejnoty? Zapewniam cię, że mają się świetnie. Oczywiście jeśli nie wierzysz mi na słowo, zawsze możesz... – Nawet o tym nie myśl! Przestał się śmiać, ale jego oczy nadal błyszczały. – Za późno. A wracając do twojego pytania, mieszkam tutaj, bo, przede wszystkim tu jest bezpieczniej. Słyszę każdego, kto nadchodzi, z odległości mili. Znam to miejsce jak własną kieszeń. Trudno byłoby komuś zastawić na mnie pułapkę, tak żeby samemu w nią nie wpaść. I jest spokojnie. Ciebie na pewno często budzą różne hałasy dobiegające z zewnątrz. Poza tym dostałem to schronienie od przyjaciela, więc zgodnie z obietnicą, pilnuję go, kiedy jestem w Ohio. – Przyjaciel dał ci jaskinię? Jak można komuś podarować jaskinię? – Jego lud odkrył ją setki lat temu, więc ma do niej prawo jak każdy, kto by się na nią natknął. Kiedyś było to zimowe schronienie Mingów, małego plemienia Irokezów. Po tym, jak w 1830 roku wydano ustawę o przesiedleniu Indian, w tym stanie został tylko jeden Irokez.

Tanacharisson, który był moim towarzyszem, postanowił nie iść do rezerwatu. Ukrył się w tej jaskini, kiedy ostatni członkowie jego plemienia zostali przesiedleni siłą. Mijał czas, on widział, jak jego lud i kultura są nieodwracalnie niszczone, aż w końcu uznał, że ma dość. Pomalował ciało w barwy wojenne i wyprawił się na samobójczą misję do Fort Meigs. Wcześniej jednak poprosił mnie, żebym zaopiekował się jego domem. Przypilnował, żeby nikt nie zakłócał spokoju jego przodkom, których kości są pogrzebane w głębi jaskini. Nie chciał, żeby biali je zbezcześcili. – Straszne – powiedziałam cicho, myśląc o samotnym Indianinie, który stracił wszystko, co kochał. Bones przyjrzał mi się uważnie. – Tak postanowił. Nie miał kontroli nad niczym, tylko nad tym, jak umrze, a Mingowie byli bardzo dumni. Dla niego to była dobra śmierć. Godna ostatniego przedstawiciela tego ludu. – Może. Ale kiedy śmierć jest wszystkim, co ci zostało, to smutne, nieważne, jak się ją przedstawi. Już późno, Bones, Idę. Dotknął mojego ramienia. Twarz miał bardzo poważną. – Jeśli chodzi o to, co wcześniej mi opowiedziałaś, chcę, żebyś wiedziała, że to nie była twoja wina. Taki facet zrobiłby to samo każdej innej dziewczynie, przed tobą i po tobie. – Mówisz to z doświadczenia? – Nie zdążyłam ugryźć się w język. Bones puścił moją rękę i odsunął się, posyłając mi kolejne nieodgadnione spojrzenie. – Nie. Nigdy nie potraktowałem kobiety w taki sposób, zwłaszcza dziewicy. Jak już mówiłem, nie trzeba być człowiekiem, żeby pewne zachowania były poniżej godności. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć, więc wcisnęłam gaz i odjechałam.

ÓSMY Następnego ranka uświadomiłam sobie, że mam kilka wolnych godzin i pieniądze do wydania. Nigdy wcześniej nie przydarzył mi się taki zbieg okoliczności. Ożywiona, pobiegłam do łazienki, żeby się wykąpać i ubrać. Odkąd wanny okazały się zdradliwe, ograniczałam się do prysznica. Po cudownej wyprawie do centrum handlowego przeżyłam wstrząs, kiedy zerknęłam na zegarek i zobaczyłam, że jest już po szóstej. Boże, jak ten czas leci, kiedy nikogo nie zabijam. Było za późno, żeby pojechać do domu i uprzedzić matkę, że dzisiaj też wrócę późno, więc postanowiłam do niej zadzwonić. Skłamałam – znowu – że spotkałam przyjaciółkę i że najpierw wybieramy się do kina, a potem na kolację. Miałam nadzieję, że cokolwiek się wydarzy dzisiejszej nocy, nie potrwa długo. Byłoby miło dla odmiany spędzić weekendowy wieczór w domu. Wyskoczyłam z furgonetki, gdy tylko zajechałam w pobliże znajomej groty. W swojej paranoi wzięłam ze sobą pakunki. Przy moim szczęściu nie zdziwiłabym się, gdyby nawet w leśnej głuszy ktoś włamał się do samochodu i ukradł mi zakupy. Kiedy pokonałam sprintem ostatnią milę do jaskini, byłam niemal bez tchu. Bones czekał na mnie przy wejściu z ponurą miną. – Teraz rozumiem, dlaczego ci się nie śpieszyło. No, ale jeśli te wszystkie torby są dla mnie, to ci wybaczam. Chyba nie muszę zgadywać, gdzie byłaś. Ups. Dopiero teraz przyszło mi do głowy, że pojawienie się z naręczem sprawunków kupionych za jego pieniądze, ale bez żadnego prezentu dla niego, może być uznane za niegrzeczne. Żeby ukryć to faux pas, powiedziałam, udając obrażoną: – Właściwie coś ci przyniosłam. Proszę. To na... twoje obolałe mięśnie i inne dolegliwości. Podałam mu przyrząd do masażu, który kupiłam dla dziadka. I trochę za późno zrozumiałam, że popełniłam głupi błąd. Wampiry nie cierpią na bóle mięśni ani żadne inne dolegliwości. Bones z zainteresowaniem spojrzał na pudełko. – No, no. Pięć szybkości. Rozgrzewanie i masaż. Głębokie, penetrujące działanie. Jesteś pewna, że to nie twoje? – Uniesiona brew miała mnóstwo znaczeń, bynajmniej nie terapeutycznych. Wyrwałam mu pakunek z ręki. – Wystarczy powiedzieć, że tego nie chcesz. Nie musisz być taki prostacki. Bones spojrzał na mnie ostro. – Zatrzymaj to i daj swoim dziadkom, tak jak zamierzałaś. Rany, ale jesteś kiepskim kłamcą. Dobrze, że udaje ci się nabrać swoje ofiary. Zirytowana, przeszyłam go wzrokiem. – Możemy przejść do rzeczy? Na przykład, do szczegółów dzisiejszego wieczoru? – A, to. – Weszliśmy w głąb jaskini. – Twój facet ma ponad dwieście lat, kasztanowe włosy, ale od czasu do czasu zmienia ich kolor, mówi z akcentem i jest bardzo szybki w walce. Dobra wiadomość jest taka, że możesz zostać w majtkach. Wystarczy, że na ciebie spojrzy, a będzie ugotowany. Jakieś pytania? – Jak się nazywa?

– Pewnie zmyśli jakieś nazwisko, jak większość wampirów, ale ma na imię Crispin. Teraz pooglądam sobie telewizję. Gdy Bones zostawił mnie w prowizorycznej przebieralni, przerzuciłam kilkanaście wyzywających strojów, które mi kupił, aż w końcu wybrałam sukienkę bez rękawów, która sięgała mi prawie do kolan. Była za obcisła, ale przynajmniej nie wylewały się z niej moje cycki i tyłek. Po godzinie, podczas której nawijałam włosy na wałki, robiłam makijaż i wybierałam buty na obcasach, byłam gotowa. Bones półleżał w starym fotelu i z zapamiętaniem oglądał swój ulubiony program w Court TV Widok przestępcy uwielbiającego transmisje z procesów sądowych trochę mnie niepokoił. Często rzucał komentarz, że ofiary mają o połowę mniej praw niż sprawcy. – Niechętnie odrywam cię od oglądania, ale jestem gotowa. No wiesz, obowiązki, i tak dalej. Bones spojrzał na mnie z lekką irytacją. – Teraz jest najlepsza część. Zaraz wydadzą wyrok. – Och, na litość boską! Martwisz się o wyrok w sprawie morderstwa, kiedy sam zaraz masz popełnić kolejne! Nie wydaje ci się to trochę dziwaczne? Bones nagle stanął tuż przede mną. Szybkości mógłby mu pozazdrościć atakujący grzechotnik. – Owszem, kotku. Ruszajmy. – Nie jedziemy osobno? – Nigdy nie przemieszczaliśmy się razem, żeby ludzie nie zaczęli nas ze sobą kojarzyć. Bones wzruszył ramionami. – Wierz mi, sama nigdy nie znajdziesz tego miejsca. To inny rodzaj klubu, bardzo szczególny. Chodź, nie pozwólmy dżentelmenowi czekać. Inny rodzaj klubu. To było duże niedopowiedzenie. Lokal znajdował się daleko od głównej szosy, przy krętej bocznej drodze, która wyglądała na rzadko uczęszczaną, w dźwiękoszczelnym magazynie. Dla obserwatora z zewnątrz był to zwykły obiekt przemysłowy. Do parkingu znajdującego się na tyłach budynku prowadził wąski podjazd z naturalną bramą w postaci wysokich drzew. – Co to za miejsce? Oczy wyszły mi na wierzch, jeszcze zanim się zbliżyliśmy. Przed wejściem czekała kolejka ludzi. Bones po prostu ich minął i, ciągnąc mnie, podszedł do kobiety stojącej w drzwiach, zapewne bramkarki. Była wysoka i szeroka w barach jak zapaśniczka, o twarzy, która mogłaby być piękna, gdyby nie przewaga męskich cech. – Trinie, tęskniłem za tobą – przywitał ją Bones. Bramkarka musiała się schylić, żeby odwzajemnić całusa w policzek. – Kopę lat, Bones. Słyszałam, że opuściłeś’ te strony. Uśmiechnął się szeroko, a ona w odpowiedzi obnażyła złote kły. Milutka. – Nie wierz we wszystko, co słyszysz – rzucił Bones. – Tak powstają plotki. Ku konsternacji czekających gości weszliśmy do środka. We wnętrzu panował mrok, sufit przecinały krótkie błyski nikłego światła. Od razu się zorientowałam, co to za klub. Wszędzie były wampiry. – Co to jest, do diabła? Mój szept był groźny, ale cichy, bo wiele istot tutaj miało świetny słuch. Bones niedbale zatoczył ręką szeroki krąg. – To, skarbie, jest klub wampirów. Nawet nie ma nazwy, ale bywalcy mówią na niego „Ukąszenie”. Przychodzą tu najróżniejsze istoty, żeby móc swobodnie się ze sobą spotykać bez konieczności ukrywania swojej prawdziwej natury. Tam, przy barze, siedzi kilka duchów. Spojrzałam we wskazanym przez niego kierunku. Niech to diabli, jeśli na stołkach barowych nie siedzieli (albo coś w tym rodzaju) trzej przezroczyści mężczyźni, zupełnie jak w „Cheers”. A

może w „Makabrycznym Cheers”. Energia bijąca od nieludzkich gości sprawiła, że całe moje ciało zmieniło się w żywy przewód elektryczny. – Mój Boże... jest ich tyle... Rzeczywiście. Co najmniej kilka setek. – Nie wiedziałam, że na świecie jest tyle wampirów – dodałam z niedowierzaniem. – Kitten, jakieś pięć procent populacji to nieumarli. Jesteśmy w każdym stanie, w każdym kraju, i to od bardzo dawna. Zapewniam cię, że w niektórych regionach znajdziesz nas więcej. Tak się składa, że Ohio jest jednym z nich. Mówiłem ci, że istnieje tu cienka linia oddzielająca to, co naturalne, od paranormalnego, więc cały stan wibruje lekkim napięciem. Młodsi z nas je uwielbiają. Jest dla nich ożywcze. – Mówisz, że mój stan to... hot spot wampirów? Bones skinął głową. – Nie przejmuj się. Są dziesiątki takich miejsc na całym globie. Coś przemknęło obok mnie. Natychmiast włączył się mój radar. Wyciągnęłam szyję, żeby się rozejrzeć. – Co to było? – wyszeptałam, niemal przysuwając usta do ucha Bonesa, żeby mnie usłyszał. Nieśmiertelni okazali się hałaśliwą gromadką. – Co? – Bones pobiegł wzrokiem za moim spojrzeniem. – Tamten... stwór – rzuciłam niecierpliwie. – Nie wampir, ale z całą pewnością nie człowiek. – To coś było rodzaju męskiego, choć głowy bym za to nie dała, i miało z grubsza ludzki wygląd, ale niezupełnie. – A, on. To ghul. Trupojad. No wiesz, jak z „Nocy żywych trupów”, tylko że prawdziwi nie chodzą tak zabawnie ani nie wyglądają tak upiornie. Trupojad. Żołądek podszedł mi do gardła. – Tam. – Bones wskazał bar. Obok duchów (a może raczej wypadało ich nazywać żywymi inaczej?) było wolne miejsce. – Usiądź tam, zamów drinka i czekaj. Twój facet wkrótce się pojawi. – Zwariowałeś? – Mój mózg nie potrafił dostatecznie szybko wymyślić powodów, dla których nie mogłam spełnić polecenia. – To miejsce roi się od potworów! Nie chcę stać się przekąską! Bones zaśmiał się cicho. – Zaufaj mi, Kitten. Widziałaś tych wszystkich normalnych ludzi, którzy chcieli tu wejść? Mówiłem, że to szczególne miejsce. Głównie wampiry i ghule, ale również ludzie. Na tym, między innymi, polega jego urok. Ludzie, którzy tu przychodzą, są starannie wyselekcjonowani, bo inaczej nie wiedzieliby o tym miejscu. Przychodzą, żeby się bratać z nieumarłymi, a nawet pozwolić sobie utoczyć trochę krwi. Wierz mi, są tacy, których to podnieca. No wiesz, wszystkie te historie z Draculą. Ale obowiązuje tutaj ścisła etykieta. Absolutnie żadnej przemocy na terenie klubu i tylko dobrowolne pożywianie się. Czy ludzkie kluby mogą o sobie powiedzieć to samo? Po tych słowach roztopił się w tłumie, nie zostawiając mi innego wyboru jak usiąść przy barze i czekać na ofiarę. Jak miałam ją tutaj wypatrzyć? W tym skrzyżowaniu „Creepshow” ze „Studiem 54”. Barman, wampir, zapytał mnie, co sobie życzę. – Wyjść – odburknęłam, ale od razu sobie uświadomiłam, że to było niegrzeczne. – E, przepraszam... em... macie dżin z tonikiem? No wiesz... dla normalnych ludzi? – Jedyne, czego potrzebowałam, to szprycer albo Krwawa Mary, żeby nigdy nie zapomnieć tej nocy. Barman się roześmiał, pokazując zęby. Zwyczajne, bez kłów. Pierwszy raz w naszym klubie, kochanie? Nie denerwuj się, tutaj jest całkowicie bezpiecznie. Chyba że z kimś ujdziesz. Wtedy oczywiście jesteś zdana na siebie.

Jakie to pocieszające. Upewniwszy się, że drink zawiera tylko normalny dżin i tonik – barman pokazał mi butelki, żeby rozwiać wątpliwości – wychyliłam go do dna, jakby to był magiczny eliksir, dzięki któremu to miejsce zniknie. Okazał się bardzo smaczny, lepszy niż inne, które piłam do tej pory. Barman – miał na imię Logan – uśmiechnął się, kiedy go pochwaliłam, i odparł, że po stu latach praktyki jest się dobrym w swoim fachu. – Jesteś barmanem od stu lat? – Wybałuszyłam oczy ze zdziwienia i pociągnęłam kolejny solidny haust. – Mój Boże, dlaczego? Niedbale wzruszył ramionami. – Lubię tę robotę. Poznaje się nowych ludzi, dużo się rozmawia i nie trzeba myśleć. O ilu zajęciach można coś takiego powiedzieć? Rzeczywiście, o ilu? Na pewno nie o moim. – A ty czym się zajmujesz, młoda damo? – spytał uprzejmie. Zabijam wampiry. – Ja... chodzę do szkoły. To znaczy do college’u. Jąkałam się ze zdenerwowania. Oto prowadzę zdawkową rozmowę z wampirem w klubie pełnym nieboskich istot. Kiedy moje życie się spieprzyło? – A, do college^. Studiuj pilnie, to klucz do sukcesu. Po tej radzie i kolejnym uśmiechu barman odwrócił się, żeby przyjąć zamówienie od ghula siedzącego po drugiej stronie kontuaru. Tak, to wszystko było zbyt dziwne. – Hej, ślicznotko! Obejrzałam się i zobaczyłam dwóch młodych facetów uśmiechających się do mnie przyjaźnie. Sądząc po wyglądzie i biciu serc, byli ludźmi. Co za ulga. – Cześć, jak leci? – Ucieszyłam się niezmiernie, jakbym w obcym kraju spotkała nieznajomych, ale z rodzinnego miasta. Ci dwaj otoczyli mnie, stając po obu stronach stołka. – Jak masz na imię? To Martin... – Jeden z młodzieńców wskazał na bruneta o chłopięcym uśmiechu. – A ja jestem Ralphie. – Cat. – Uśmiech, wymiana uścisków dłoni. Nowi znajomi zerknęli na mój kieliszek. – Co pijesz? – Dżin z tonikiem. Ralphie był mniej więcej mojego wzrostu, czyli jak na mężczyznę niewysoki, i miał uroczy uśmiech. – Jeszcze jeden drink dla pani! – zawołał władczo do barmana. Logan kiwnął głową i przyniósł świeży kieliszek. – Dzięki za propozycję, chłopcy, ale ja... na kogoś czekam. – Dobrze się czułam w towarzystwie podobnych do mnie, ale miałam robotę do wykonania, a oni mogli przeszkodzić w moich planach. Obaj jęknęli teatralnie. – Daj spokój, tylko jeden drink! W takim miejscu powinniśmy trzymać się razem. W pełni się z nim zgadzałam, więc poddałam się z uśmiechem. – Jeden drink i na tym koniec, dobrze? A tak w ogóle, co tutaj robicie? – Obaj wyglądali na moich rówieśników, grzecznych i niewinnych. – Podoba się nam tutaj, jest ekscytująco. – Martin pokiwał głową jak ptak, a Ralphie znowu skinął na Logana. – Tak, ekscytująco dać się zabić – ostrzegłam ich. Martin upuścił portfel, a ja schyliłam się, żeby go podnieść. Wyglądali na strasznie naiwnych. Ralphie podał mi drinka szerokim gestem. – Ty też tu jesteś – zauważył. – Nie możesz twierdzić, że nie miałaś o niczym pojęcia.

– Wolelibyście nie wiedzieć, dlaczego tutaj jestem – powiedziałam cicho, bardziej do siebie niż do nich, i uniosłam kieliszek. – Dzięki za drinka. A teraz już lepiej idźcie. – Nie skończysz go? – zapytał Ralphie z wyraźnym rozczarowaniem. Już otwierałam usta, ale uprzedził mnie znajomy głos. – Zjeżdżać, palanty. Za nimi groźnie zamajaczył Bones. Chłopcy obrzucili go przestraszonymi spojrzeniami i czmychnęli. Bones usiadł na stołku obok mnie, zgoniwszy najpierw siedzącego na nim gościa. Ten odszedł potulnie. Najwyraźniej takie sytuacje były dość powszechne. – Co tu robisz? A jeśli on przyjdzie? – zasypałam go pytaniami. Na wypadek gdyby ktoś nas obserwował, mówiłam szeptem, udając, że na niego nie patrzę. Bones po prostu parsknął tym swoim irytującym śmiechem i wyciągnął do mnie rękę. – Jeszcze się nie znamy. Jestem Crispin. Wściekła, zignorowałam jego dłoń i szepnęłam kącikiem ust: – Nie uważam, żeby to było zabawne. – Nie chcesz uścisnąć mi ręki? Nieładnie. Mama nie nauczyła cię dobrych manier? – Przestaniesz wreszcie? – Byłam coraz bardziej zła. – Przestań się wygłupiać! Mam zadanie do wykonania. Gdy zjawi się prawdziwy Crispin, ucieknie, słysząc twoje ględzenie! Boże, nie masz za grosz rozsądku? – Czasami był zbyt bezczelny, żeby wyszło mu to na dobre. – Ale ja nie kłamię, kotku. Mam na imię Crispin. Crispin Philips Arthur Russell III. Resztę nazwiska zawdzięczam fantazji mojej mamy, ponieważ tak naprawdę nie miała pojęcia, kim jest mój tatuś. Uważała jednak, że dodanie numerka po imionach przyda mi trochę godności. Biedna, miła kobieta, nigdy nie chciała spojrzeć prawdzie w oczy. Z rosnącym niepokojem uświadomiłam sobie, że on nie żartuje. – Ty jesteś Crispinem? Ty? Ale twoje imię... – Mówiłem ci – przerwał mi. – Większość wampirów zmienia je po przemianie. Crispin to było moje ludzkie imię, ale tamten facet umarł. Kiedy Ian mnie zmienił, pochował moje ciało na cmentarzu tubylców. Przez setki lat tubylcy grzebali w tym miejscu swoich zmarłych, niezbyt głęboko. Kiedy zmartwychwstałem i otworzyłem oczy po raz pierwszy jako wampir, zobaczyłem wokół siebie same kości. I już wiedziałem, kim teraz jestem. Z kości powstałem i tak narodził się Bones. Kości. Obraz zapadał w pamięć, ale nadal nie byłam przekonana. – Jaką grę prowadzisz? Chcesz, żebym spróbowała cię zabić, tak? Bones zaśmiał się pobłażliwie. – Rany, nie. Właściwie to wszystko twoja wina. – Moja wina? Jakim cudem mogłam mieć coś wspólnego z... – Rozejrzałam się, ale zabrakło mi słów. – Tym? – Ostatniej nocy, kiedy skarżyłaś się na swoje życie, powiedziałaś, że nigdy nie byłaś w klubie tylko po to, żeby się zabawić i potańczyć. No więc masz, kotku. Dzisiaj ty i ja będziemy pić, tańczyć i absolutnie nikogo nie zabijemy. Potraktuj to jak wolne. Ty będziesz Cat, a ja będę Crispinem. Odeślesz mnie do domu z zaschniętymi ustami i obolałymi jajami, tak jak by się stało, gdybyśmy nigdy wcześniej się nie spotkali. – A więc uknułeś intrygę, żeby zwabić mnie na randkę? – Z ponurą miną wypiłam dżin postawiony przez dwóch chłopców, których przepłoszyło jedno złe spojrzenie Bonesa. Jego oczy jarzyły się mrocznym blaskiem, usta wykrzywiał chytry uśmieszek. – Ale pozwoliłem ci zachować majtki, tak czy nie? Nie potrafisz docenić drobiazgów? Daj spokój, skarbie, skończ drinka i zatańczmy. Obiecuję, że będę prawdziwym dżentelmenem. Chyba że poprosisz o coś innego. Odstawiłam kieliszek na ladę.

– Przykro mi, Crispinie, ale nie tańczę. Nie miałam okazji się nauczyć. Wiesz, zupełny brak życia towarzyskiego, i w ogóle. Jego brwi niemal dotknęły linii włosów. – Nigdy nie tańczyłaś? Ten twój deflorator nigdy nie zaprosił cię na parkiet? Przeklęty drań. Wspomnienie Danny ego nadal bolało. – Nie. Ja nie tańczę. Bones zmierzył mnie wzrokiem. – Teraz tak. Podniósł mnie ze stołka, nie zważając na moje protesty i daremne próby uwolnienia się. Kiedy znaleźliśmy się w tłumie ludzi i nieludzi, okręcił mnie tak, że stanęłam piecami do niego. Objął mnie w talii, drugą ręką ścisnął mi dłoń. Jego ciało przywierało na całej długości do mojego, biodro przy biodrze. – Przysięgam, że jeśli czegoś spróbujesz... – Moją groźbę zagłuszyła muzyka. – Odpręż się, nie ugryzę cię. – Śmiejąc się z własnego żartu, Bones zaczął kołysać się do rytmu, ocierać o mnie ramionami i biodrami. – Śmiało, to łatwe. Spróbuj ruszać się tak jak ja. Zaczniemy powoli. Cóż miałam zrobić? Żeby nie stać jak głupia, zaczęłam naśladować jego ruchy. Pulsujący beat drażnił końcówki moich nerwów, jakby niewidzialny lalkarz pociągał za sznurki marionetki, tak że wkrótce kołysałam się do rytmu, ale po swojemu. Bones miał rację, to było łatwe. I seksowne jak diabli. Teraz wiedziałam, jak czuje się wąż, kiedy zaklinacz gra na flecie, a on posłusznie wije się do muzyki. Bones odwrócił mnie twarzą do siebie, nadal trzymając za rękę, jakby się bał, że ucieknę. Nie musiał się martwić. O dziwo, dobrze się bawiłam. Wydawało mi się, że światła i dźwięki zlewają się ze sobą. Od skumulowanej energii ocierających się o nas tancerzy wirowało mi w głowie. To było upajające uczucie, pozwolić ciału poruszać się tak, jak chciało, zgodnie z rytmem j niczym więcej. Uniosłam ręce, odchyliłam głowę do tyłu, poddałam się doznaniom. Bones objął mnie oburącz w pasie, lekko przytulił, a ja wpadłam na szatański pomysł. Szantażował mnie, pobił, zmuszał do morderczego treningu. Czas na zasłużoną odpłatę. Położyłam dłonie na piersi Bonesa, a kiedy zobaczyłam, że jego oczy się rozszerzają, przyciągnęłam go do siebie, tak że nasze ciała się zetknęły, a moje piersi otarły się o jego tors. Następnie poruszyłam lekko biodrami przyciśniętymi do jego bioder, tak jak podpatrzyłam u innych tancerzy. Bones objął mnie mocniej, przygarnął do siebie. Jedną ręką odchylił moją głowę, a ja uśmiechnęłam się do niego zadowolona z siebie. – Miałeś rację, to łatwe. A ja szybko się uczę. Niemal oplotłam się wokół niego, kusiłam. Było to zachowanie tak do mnie niepodobne, że wydawało się, że coś mnie opętało. Moje wcześniejsze obawy były słabym wspomnieniem, którego nie warto rozpamiętywać. W świetle padającym z góry, pod kośćmi policzkowymi Bonesa tworzyły się głębokie cienie, jeszcze mocniej je uwydatniając. Żar w jego oczach powinien mnie otrzeźwić i skłonić do ucieczki, ale tylko bardziej mnie kusił. – Igrasz z ogniem, Kitten. Mówiąc prosto do mojego ucha, żebym go usłyszała w tym hałasie, musnął ustami mój policzek. Jego wargi były chłodne, ale nie zimne. W głowie mi się zakręciło, zmysły oszalały. Wysunęłam język i polizałam go po szyi. Bonesa przeszedł dreszcz. Przytulił mnie z całej siły i, chwytając włosy w garść, znów odchylił mi głowę do tyłu. Zwarliśmy się wzrokiem. To, co zaczęło się jako gra, teraz przerodziło się w otwarte wyzwanie i bezpośrednią groźbę. Każdy następny ruch musiał pociągnąć za sobą

skutki, wyrażało to jasno jego palące spojrzenie. Powinno mnie to przerazić, ale stwierdziłam, że mój rozum nie jest zdolny do racjonalnego myślenia. Bones był wampirem, kilerem, omal mnie nie zabił... ale nic nie miało znaczenia oprócz jego dotyku. Nie odsunęłam się, tylko prowokacyjnie oblizałam wargi. I takie zaproszenie mu wystarczyło. Gdy jego usta dotknęły moich, jęknęłam cicho. Tyle czasu minęło, odkąd się z kimś całowałam bez udawania. Ostatni raz z Dannym, ale słabe pożądanie, które wtedy czułam, było niczym w porównaniu z palącym żarem, ogarniającym teraz moje ciało. Język Bonesa rozchylił moje wargi, wsunął się głębiej, zaczął zmysłowo penetrować wnętrze ust. Moje serce dudniło tak gwałtownie, że Bones musiał poczuć jego uderzenia, kiedy przyciągnęłam go do siebie bliżej i wbiłam mu paznokcie w plecy. On zaczął ssać mój język. Wszystko we mnie zaczęło pulsować z żądzy. Z zapałem odwzajemniłam pieszczotę. Kiedy Bones otarł się o mnie biodrami, poczułam nieznośne łaskotanie w lędźwiach. Bones odsunął się na chwilę tylko po to, żeby warknąć na kogoś, kto nas potrącił, a ja w tym czasie łapczywie zaczerpnęłam tchu. Nogi miałam jak z waty, w głowie wirowały mi światła. Bones pociągnął mnie z parkietu pod ścianę. Odgarnął mi włosy z twarzy i znowu mnie pocałował. Teraz było jeszcze lepiej niż poprzednio, jakby całe jego pożądanie skupiło się w natarczywych ustach. końcu odsunął się ode mnie, ale niezbyt daleko. – Kitten, musisz podjąć decyzję. Zostajemy i jesteśmy grzeczni, albo teraz wychodzimy, a ja obiecuję ci... – ściszył głos – że jeśli wyjdziemy, nie będę zachowywał się grzecznie. Znowu przywarł do moich ust, a jego wargi i wprawny język wywołały we mnie oczekiwaną reakcję. Moja samokontrola zrobiła sobie wolne i wyjechała gdzieś daleko, tak że objęłam go za szyję, bo po prostu chciałam więcej. Bones stał tyłem do ściany, jedną rękę zanurzył w moich włosach, drugą trzymał nisko na plecach, niebezpiecznie nisko. Palcami ugniatał moje ciało przez cienki materiał sukienki i przytulał mnie tak mocno, że najmniejszy jego ruch był pieszczotą. Po kilku następnych oszałamiających minutach oderwał się od moich ust i wyszeptał mi do ucha urywanym głosem: – Zdecyduj się teraz, skarbie, bo już dłużej nie wytrzymam i zaraz cię stąd wyniosę. Sala wydawała się rozmazana, światła przyćmione, w głowie słyszałam odległe dudnienie. Wszystko przestało być ważne oprócz Bonesa. Jego ciało było twarde i umięśnione jak u konia wyścigowego, usta budziły we mnie taką żądzę, że miałam ochotę krzyczeć. Całą sobą pragnęłam teraz być z nim. – Bones... – Nie potrafiłam wyartykułować tego pragnienia. On raptem zesztywniał, patrząc z napięciem ponad moim ramieniem. – Do jasnej cholery! Co on tutaj robi? Zamarł, a rysy jego twarzy stwardniały, jakby zmieniły się w kamień. Zaintrygowana, wykręciłam się z jego objęć, żeby spojrzeć za siebie. – Co się stało? Kto przyszedł? – Hennessey.

DZIEWIĄTY Mój umysł miał trudności ze zrozumieniem, co się dzieje. – Przecież Sergio powiedział, że Hennessey jest w Chicago. Miał być w Chicago! Bones zaklął paskudnie i odwrócił się razem ze mną, tak że teraz stał plecami do drzwi. – Myślisz, że Sergio nas okłamał? – drążyłam z uporem. Bones potrząsnął głową, jakby chciał, żeby mu się w niej rozjaśniło. – Popatrz na niego, skarbie. Czarne włosy, wąsy, rzadka bródka, śniada cera, wysoki, w białej koszuli. Widzisz go? Oparłam głowę o ramię Bonesa i przeszukałam wzrokiem tłum, aż wyłowiłam z niego mężczyznę, który odpowiadał opisowi. – Widzę! – Sergio nie kłamał – stwierdził ponuro Bones. – To znaczy, że do Hennesseya dotarły słuchy, że Sergio zaginął. Wiedział, że jest w tej okolicy, i dlatego teraz tu węszy. Na pewno zastanawia się, co Sergio mógł zdradzić tym, przez których zniknął. – Niezależnie od powodów, on tu jest. Bierzmy się do roboty. – Nie. – Nie? Dlaczego? Sam nam wpadł w ręce! Twarz Bonesa przybrała lodowaty wyraz. – Bo jest przeklętym, zdradliwym sukinsynem, i nie chcę, żebyś znalazła się blisko niego – powiedział ściszonym głosem. – Jak tylko się oddali od drzwi, pojedziesz prosto do domu. Sam się nim zajmę. W głowie rozjaśniło mi się na tyle, że się wkurzyłam, – Wiesz, jak na kogoś, kto wciąż mi powtarza, żeby mu zaufać, z pewnością sam nie odwzajemniasz tej uprzejmości. Myślałam, że dzisiaj będzie normalna praca, więc jestem gotowa. Już wcześniej polowałam na wampiry, pamiętasz? Zupełnie sama, nikt nie trzymał mnie za rączkę. Teraz mam za sobą trening i doświadczenie, a ty chcesz, żebym podkuliła ogon i uciekła? Nie całuj mnie jak kobietę, skoro zamierzasz traktować jak dziecko. Bones z frustracją zmierzył mnie wzrokiem. – Nie traktuję cię jak dziecko. W żadnym razie nie patrzę na ciebie w taki sposób. Posłuchaj, mówiłem ci, że Hennessey nie jest facetem, który wychodzi i porywa dziewczynę, kiedy zaburczy mu w brzuchu. To inna liga, Kitten. On jest bardzo zły. – Więc przestań się kłócić i chodźmy go załatwić – powiedziałam cichym, ale twardym głosem. – Zdaje się, że jest jednym z tych osobników, których chętnie zabijam. Bones milczał przez chwilę, po czym westchnął z rezygnacją. – Nie podoba mi się ten pomysł, ale... dobrze. Bierzemy się za niego. I tyle, jeśli chodzi o wolną noc. Gdyby coś poszło źle, cokolwiek, wciskasz guzik alarmowy. Oto, co zrobimy... Szybko nakreślił plan, a ja wkrótce zajęłam miejsce przy barze, przy którym tymczasem rozsiadł się Hennessey. Właściwie nadal czułam się lekko oszołomiona, ale nie powiedziałam o tym Bonesowi, bo nasze polowanie od razu by się skończyło. Boże, już tak dawno się nie całowałam, że kilka uścisków wystarczyło, żeby wytrącić mnie z równowagi? Na wszelki wypadek zamówiłam colę zamiast tradycyjnego dżinu z tonikiem. Może jednak moja odporność na alkohol nie była tak duża, jak sądziłam.

Pięć minut później Hennessey przesunął się kilka stołków bliżej. Zawsze mnie zdumiewało, że tak mocno działam na wampiry. Z pewnością roiło się tutaj od ładnych dziewczyn z żyłami równie dużymi i soczystymi jak moje. Bones stwierdził kiedyś, że moja skóra ma w sobie blask, który przyciąga wzrok jak latarnia morska – ludzki, ale z cechami wampira. – Nie widziałem cię tu wcześniej, rudowłosa. Mogę się przysiąść? No, co za maniery! Zwykle wampiry zajmowały najbliższy wolny stołek, nie pytając o pozwolenie. Ledwo zdążyłam skinąć głową, gdy on już siedział obok i patrzył na mnie niebieskimi oczami o opadających powiekach. – Mogę postawić pani drinka? Hm, dwa punkty, jeśli chodzi o uprzejmość. Uśmiechnęłam się do niego z udawanym żalem. – Przykro mi, ale jestem z kimś. Nie chciałabym być niegrzeczna. – A, rozumiem. – Odsunął się, ale nie zwolnił stołka. – Z mężem? Na myśl, że Bones jest moim mężem, omal nie zakrztusiłam się colą. – Nie. To właściwie pierwsza randka. Hennessey rozłożył z uśmiechem ręce. – Pierwsze randki. To dopiero loteria, prawda? Perfumy albo trucizna, jedno albo drugie, nic pośrodku. Proszę mi powiedzieć, jeśli mogę być taki śmiały, która z tych rzeczy? Z lekkim zakłopotaniem na twarzy pochyliłam się odrobinę. – Gdybym musiała w tej chwili udzielić odpowiedzi, brzmiałaby ona: trucizna. On jest trochę... arogancki. Ma o sobie duże mniemanie. Nie znoszę tego, a pan? Mój uśmiech był samą niewinnością, podczas gdy w duchu śmiałam się z szansy zdyskredytowania mężczyzny, który zamierzał przy najbliższej okazji zabić siedzącego obok mnie wampira. Hennessey pokiwał głową. – Tak, to może być uciążliwe. Zawsze lepiej jest mówić o sobie mniej, zgadza się pani? – Oczywiście. Przepraszam, nie dosłyszałam nazwiska. – Musiałam postępować z nim delikatnie, a nie jak nieokrzesana prostaczka. Boże, jak na typa, którego Bones opisał jako diabła z rogami, Hennessey wydawał się niemal... czarujący. Wampir się uśmiechnął. – Proszę mi mówić Hennessey. – Nie będziesz miał nic przeciwko temu, że ja też tak będę mówił, kolego? Kopę lat, co? Bones nachylił i cmoknął mnie w policzek. Drgnęłam odruchowo, i dobrze. Syndrom kiepskiej pierwszej randki. Kątem oka dostrzegłam, że Hennessey zaciska usta. – Bones! Co za... niespodzianka. Niemożliwe, żeby ta urocza młoda dama była z tobą. Jest za dobrze wychowana. Cóż, punkt dla złego faceta. Bones posłał mu groźne spojrzenie i rzucił: – Siedzisz na moim miejscu. – Bones, jesteś niegrzeczny – skarciłam go z udawaną konsternacją. – Ten miły pan po prostu dotrzymywał mi towarzystwa, kiedy cię nie było. – Właśnie – warknął Hennessey, patrząc na Bonesa z błyskiem w oczach. – Nie możesz oczekiwać, że zostawię takie ładne stworzenie na pastwę losu, stary. Jakiś potwór mógłby je porwać. – Zabawne, że akurat ty to mówisz. – W głosie Bonesa pojawił się nieuprzejmy ton, którego nigdy wcześniej nie słyszałam. Cokolwiek się między nimi wydarzyło, Bones naprawdę nie lubił Hennesseya. – Słyszałem, że to twoja specjalność. Hennessey zmrużył oczy. Napięcie między nimi zgęstniało. – Ciekawe, gdzie coś takiego słyszałeś?

Bones uśmiechnął się zimno. – Byłbyś zdziwiony, co można znaleźć, jeśli pokopie się dostatecznie głęboko. Przyjrzałam się im uważnie. Wyglądało na to, że zaraz porzucą słowną utarczkę i skoczą sobie do gardeł. Tymczasem nad barem nachylił się Logan i postukał w brzeg mojego zapomnianego kieliszka. Najwyraźniej on też wyczuł złe wibracje. – Nie tutaj, panowie. Znacie zasady. Hennessey spojrzał na barmana i niedbale machnął ręką. – Tak, tak, wiem. Dokuczliwe zarządzenie, ale trzeba przestrzegać zasad obowiązujących w lokalu, który się odwiedza. – Daj sobie spokój z tą wymyślną gadką – powiedział ostro Bones. – Nie pasuje do ciebie. To mój stołek i moja randka, więc się wynoś. – Przepraszam. – Doskonale udając wściekłość, wstałam i odwróciłam się do Bonesa. – Nie wiem, jak zwykle rozmawiasz z innymi dziewczynami, ale nie pozwolę, żeby mówiono o mnie w trzeciej osobie, jakby mnie tu nie było! Nie jesteś moim właścicielem, to nasza pierwsza randka. I w ogóle bym się z tobą nie umówiła, gdybyś mnie nie błagał. – Z trudem powstrzymałam uśmiech, kiedy Bones zbladł z oburzenia. – Nasza randka się skończyła. Wezwę taksówkę. Możesz spadać. Hennessey się roześmiał. – Słyszałeś damę. Znasz zasady. Tylko chętne towarzystwo, a ona najwyraźniej nie jest chętna. Powtórzę za nią: spadaj! Bones przyjął jego słowa z ledwo skrywanym gniewem. – Bądź mężczyzną i chodź ze mną na zewnątrz. Załatwimy sprawę między sobą, tylko ty i ja. Od dawna się na to zanosiło. Oczy Hennesseya rozbłysły. – O, tak, załatwimy sprawę, zapamiętaj moje słowa. Nie teraz, ale wkrótce. Zbyt długo wtykałeś nos tam, gdzie nie powinieneś. Co to znaczy? – zastanawiałam się. Będę musiała zapytać później. – Och, cały drżę – rzucił drwiąco Bones. – A więc innym razem w innym miejscu. Nie mogę się doczekać. Po tych słowach odmaszerował dumnym krokiem. Udając wstrząśniętą, chwyciłam torebkę i zaczęłam odliczać pieniądze. Hennessey powstrzymał mnie, kładąc mi dłoń na ramieniu. – Zostań, proszę, i wypij ze mną drinka. Czuję się odpowiedzialny za to, co się stało, ale muszę powiedzieć, że dobrze się skończyło. To bezlitosny człowiek. Niechętnie usiadłam z powrotem. – No dobrze, jednego drinka. Chyba jestem ci coś winna za to, że pozbyłeś się tego typka. Tak przy okazji, mam na imię Cat. Bones zapomniał nas przedstawić. – Mój uśmiech zadrżał dla większego efektu. Hennessey pocałował mnie w rękę. – To dla mnie prawdziwa przyjemność, Cat. Namówił mnie na alkohol, więc wypiłam jeszcze jeden dżin z tonikiem. Po trzech kolejnych przeprosiłam go, mówiąc, że idę do łazienki. Zostawiłam Hennesseya przy barze. Nadal lekko kręciło mi się w głowie. Wszystko wokół wydawało się trochę zmienione, jakby rozmyte na brzegach. Czas przerzucić się z powrotem na colę. Łazienka znajdowała się po drugiej stronie klubu. Wychodząc z niej, zobaczyłam Bonesa stojącego na małym balkonie. Opierał się plecami o szklaną ścianę, która nas rozdzielała. Chciałam wykorzystać okazję i przedstawić mu sytuację, więc przyśpieszyłam kroku i torując sobie drogę przez tłum, dotarłam do drzwi znajdujących się po drugiej stronie balkonu.

Przed nim stała kobieta. Jej ręce zwisały luźno po bokach, Bones trzymał ją za ramiona. Usta przyciskał do jej szyi, z jego oczu bił zielony blask. Zamarłam i jak urzeczona patrzyłam na jego poruszającą się grdykę. Dziewczyna nie walczyła, tylko się na nim opierała. Oczy Bonesa nagle się poruszyły i spojrzał na mnie. Nie mogłam odwrócić wzroku, więc obserwowałam, jak kończy się pożywiać. Po chwili oderwał usta od szyi dziewczyny. O dziwo, jej skóra była tylko lekko zaczerwieniona. Bones musiał być zręcznym wampirem. Ze spojrzeniem nadal utkwionym we mnie przesunął kciukiem po kle, po czym dotknął palcem szyi kobiety. Dwie dziurki natychmiast się zasklepiły, a potem całkiem zniknęły. – Idź – powiedział. Dziewczyna spełniła polecenie z letargicznym uśmiechem na twarzy. Przeszła obok, nawet na mnie nie spojrzawszy. – Mama ci nie mówiła, że to niegrzecznie się gapić, jak ktoś je? Uwaga rzucona niedbałym tonem wyrwała mnie z otępienia. – Tamta dziewczyna... nic jej nie będzie? Z pewnością nie wyglądała na śmiertelnie ranną, ale % drugiej strony, nie byłam ekspertem. – Oczywiście. Jest przyzwyczajona. Po to przychodzi tutaj większość z nich, już ci mówiłem. Są żywym menu. Bones podszedł bliżej, a ja cofnęłam się o krok. Zmarszczył brwi. – Co się stało? Tej dziewczynie naprawdę nic nie będzie. Przecież wiedziałaś, że jestem wampirem. Myślałaś, że nigdy nie jem? Sama myśl wydawała mi się tak odpychająca, że nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Scena, której właśnie byłam świadkiem, podziałała na mnie jak kubeł zimnej wody, którego potrzebowałam. – Przyszłam ci powiedzieć, że zaczynamy akcję. Wyjdziemy za jakieś dwadzieścia minut. – Odruchowo pomasowałam skronie. Znowu zaczęło mi się kręcić w głowie. – Dobrze się czujesz? Rozśmieszyła mnie absurdalność pytania. – Nie, wcale nie czuję się dobrze. Daleko mi do tego. Niedawno się z tobą całowałam, a potem patrzyłam, jak chłepczesz krew z szyi dziewczyny. Dodaj do tego ból głowy, a może zrozumiesz, jak się czuję. Bones zrobił krok w moją stronę, a ja znowu się cofnęłam. – Nie dotykaj mnie. Zmełł w ustach przekleństwo i zacisnął pięści, ale nie ruszył się z miejsca. – Dobrze. Porozmawiamy o tym później. Wracaj, zanim Hennnessey zacznie się niecierpliwić. – Nie porozmawiamy o tym później – oświadczyłam chłodno, ruszając do drzwi. – Właściwie nigdy więcej nie chcę o tym rozmawiać. Nadal byłam roztrzęsiona, kiedy siadałam obok Hennesseya, ale przywołałam uśmiech na twarz i pośpiesznie zamówiłam jeszcze jeden dżin z tonikiem. Do diabła z colą! Hennessey chwycił moją rękę. – Co się stało, Cat? Wyglądasz na zdenerwowaną. Przez chwilę zastanawiałam się, czy nie skłamać, ale w końcu postanowiłam tego nie robić. Mógł zauważyć, że rozmawiałam z Bonesem. Choć raczej nas nie słyszał w tym gwarze, nie chciałam, żeby nabrał podejrzeń. – Och, nic takiego, naprawdę. Kiedy wracałam z łazienki, wpadłam na Bonesa. Powiedział mi kilka niemiłych rzeczy. Chyba to mnie zdenerwowało. Hennessey zabrał rękę z mojej dłoni i wstał z uprzejmym uśmiechem na twarzy. – Wybaczysz mi na chwilę? Nagle poczułem potrzebę odnowienia znajomości.

– Proszę, nie – wyrwało mi się. Nie chciałam żadnych awantur. Jeszcze nie teraz. – To potrwa tylko parę minut, moja droga. Dam mu do zrozumienia, że jego nieuprzejmość nie została dobrze odebrana. Zostawił mnie z półotwartymi ustami, bo właśnie chciałam zaprotestować. Zirytowana, wychyliłam resztę dżinu i już miała zamówić następny drink, kiedy raptem obok mnie wyrośli Ralphie i Martin. – Hej! Pamiętasz nas? Ich uśmiechy były tak szczere, że poczułam, jak moje usta same rozciągają się w niechętnym grymasie. – Cześć, chłopcy. Stanęli po obu moich bokach. – To facet, z którym masz randkę? – zapytał Ralphie, wybałuszając oczy. – Nie. Tak. Już tak. Pierwsza nie wyszła, więc teraz ten facet dotrzymuje mi towarzystwa. – Specjalnie mówiłam niejasno, żeby nie narażać ich na niebezpieczeństwo. – Poszedł na mały pokaz macho. Kiedy wróci, pewnie za jakieś dziesięć minut, spadacie, jasne? – Jasne – odpowiedzieli chórem. Martin z nieśmiałym uśmiechem podsunął mi swój drink. – To dżin z tonikiem, taki sam, jak ty wcześniej piłaś. Potem ja też spróbowałem. Pycha! Chłopięcy entuzjazm malujący się na jego twarzy był zaraźliwy. Mój uśmiech stał się szerszy. – Proszę, weź ten – powiedział Martin z ważną miną. – Zamówię u barmana jeszcze jeden. – Dziękuję. Wzniósłszy tost, pociągnęłam długi łyk z kieliszka. Ten drink był bardziej gorzki niż poprzednie. Może został przygotowany przez barmana nie tak zręcznego jak Logan. – Pyszne. – Ukrywając grymas, wypiłam następny łyk, żeby nie zranić ich uczuć. Chłopcy zerkali niespokojnie to na mnie, to na siebie nawzajem. – Chcesz zobaczyć mój samochód? – zapytał Ralphie, patrząc na mnie uważnie. – To nowe porsche, totalny wypas. – Tak – włączył się Martin. – Musisz go zobaczyć, to naprawdę coś! Ralphie wyjął z kieszeni spodni kluczyki ze znaczkiem Porsche. – Pozwolę ci poprowadzić – kusił. Ich duma i radość przyprawiły mnie o lekki smutek. Kiedy ja tak się ekscytowałam samochodami? Z drugiej strony, nigdy nie miałam porsche. Pieniądze to czasami miła rzecz. Zdecydowanie pokręciłam głową, odstawiając drinka. Znowu zaczęło wirować mi w głowie. Najwyższa pora przerzucić się na wodę sodową. – Przykro mi, chłopcy. Nie mogę wyjść. To byłoby niegrzeczne. Miałam kłopoty z formułowaniem dłuższych zdań. Nie mogłam się doczekać, żeby doprowadzić plan do końca, wrócić do domu i pójść spać. W tej chwili sen jawił mi się jako coś cudownego. Ralphie pociągnął mnie za ręce, Martin położył mi rękę na plecach. Spojrzałam na nich zdezorientowana i usiadłam prosto. Albo przynajmniej spróbowałam. – Hej! Nie bądźcie nachalni. Powiedziałam „nie”. – No, chodź – nalegał Ralphie, nie puszczając moich rąk. – Tylko na chwilę! Zanim on wróci! – Nie! Byłam już naprawdę wkurzona. Wszyscy próbowali zmusić mnie do robienia rzeczy, których nie chciałam robić. I których nigdy nie powinnam robić, choćby wydawały się bardzo atrakcyjne...

Odepchnęłam Ralphiego z taką siłą, że zatoczył się do tyłu. – Idźcie już sobie! Znowu wymienili spojrzenia, wyraźnie zdziwieni. Widać wabik w postaci porsche na inne dziewczyny działał skutecznie, więc moja odmowa ich zaskoczyła. – Idźcie! – powtórzyłam groźnym tonem i odwróciłam się do nich plecami. – Barman! – Logan zjawił się po minucie. – Masz tylenol? Hennessey i ja wyszliśmy z klubu piętnaście minut później. Gdy w końcu wrócił, czułam się fatalnie. Marzyłam tylko o tym, żeby położyć się spać, a nie mogłam, dopóki go nie wykończę. Nagłe zaproponowałam, żeby się przenieść do innego klubu. I dodałam, że chcę uniknąć kolejnego spotkania z Bonesem. Hennessey zgodził się bez wahania i wkrótce jechaliśmy wąskim podjazdem bogato wyposażonym mercedesem. Czy to ulubiona marka wampirów? Kręciło mi się w głowie i podczas jazdy z trudem podtrzymywałam miłą rozmowę. Zastanawiałam się jednocześnie, w czym rzecz, ale trudno było mi się skupić. W pewnym momencie oczy same mi się zamknęły, ale otworzyłam je pośpiesznie. Co się ze mną działo? – Za dużo drinków, Cat? Po raz pierwszy nie udawałam, kiedy odpowiedziałam bełkotliwie: – N... nie rozumiesz... – Dotarły do mnie pierwsze ostrzegawcze sygnały, że coś jest bardzo nie w porządku. – Potrafię... się... kon... kontrolować. Hennessey się uśmiechnął. – Z tym bym się nie zgodził. Może powinniśmy pojechać do mnie. Będziesz mogła się położyć i odpocząć. Lepiej darujmy sobie wyprawę do następnego klubu. – Nie... nnnnie. – Niejasno zdawałam sobie sprawę, że to nie jest dobry pomysł, ale miałam kłopoty z przypomnieniem sobie, dlaczego. Kim właściwie jest ten facet za kierownicą? Jak się tutaj znalazłam? Powoli odpływałam. – A ja myślę, że tak. Poczujesz się lepiej. Lekceważył moje zdanie, całkowicie lekceważył! Wiózł mnie do swojego domu i miało wydarzyć się coś złego. Ale co? I gdzie ja jestem? Muszę go zmusić do zatrzymania się a potem... uciec. Tak. Uciec. I spać. – Zatrzymaj się! – wybełkotałam, przerażona ciemnymi plamami, które pojawiły się na skraju pola mojego widzenia. W uszach zaczęło mi głucho dzwonić. – Nie, Cat. Zatrzymamy się w dopiero domu. I jechał dalej. Zbliżaliśmy się do autostrady. W mojej głowie kołatała się myśl, że nie możemy tam dotrzeć. – Będę wymiotować – ostrzegłam i nie była to pusta groźba. Żołądek niebezpiecznie podchodził mi do gardła. Dławiąc się, przechyliłam się ku wampirowi. Mercedes zahamował tak gwałtownie, że tylko cudem nie wystrzeliły poduszki powietrzne. – Nie w samochodzie! – krzyknął Hennessey, otwierając moje drzwi. Wypadłam na ziemię i rzeczywiście zwymiotowałam, przy okazji brudząc sobie sukienkę. Długo targały mną mdłości, aż w końcu nie miałam nic w żołądku. Usłyszałam, że Hennessey wydaje z siebie odgłos obrzydzenia i mówi: – Masz to wszędzie na sobie! Nie mogę cię teraz wpuścić do środka. Zniszczysz mi siedzenia! Ucieszyłam się, ale tylko trochę, bo nie mogłam sobie przypomnieć, gdzie jestem ani dlaczego nie chcę wrócić do samochodu. Nagle poczułam ból i stwierdziłam, że się przemieszczam. To Hennessey chwycił mnie za włosy i ściągnął z szosy między drzewa. Próbowałam stawiać opór. Było źle, bardzo źle. Nogi miałam ciężkie jak głazy. Za ciężkie, żeby nimi poruszać. Z rękami było niewiele lepiej. Zadawałam nimi bezładne ciosy, zupełnie pozbawione siły. W końcu Hennessey się zatrzymał i

sięgnął do zamka błyskawicznego na moich plecach. Suknia opadła mi do pasa. Zostałam w samym biustonoszu bez ramiączek. – Piękna. – Hennessey westchnął i rozpiął mi stanik. – Nie! Próbowałam odpełznąć, ale nogi nie chciały mnie słuchać. Hennessey ukląkł nade mną i, uważając, żeby się nie pobrudzić, odgarnął mi włosy na bok. W jednej chwili jego twarz się zmieniła, oczy rozjarzyły, wysunęły się kły. Jedną ręką chwycił moją pierś, ścisnął ją mocno, drugą dłonią przytrzymał mi głowę. Z oczu pociekły mi łzy, kiedy tak siedziałam, niezdolna do wykonania najmniejszego ruchu ani myślenia. Ale coś mogło mi pomóc, coś... gdybym tylko mogła sobie przypomnieć, co. Nagle poczułam ostry ból w szyi i cicho krzyknęłam. O, Boże, ugryzł mnie! Pił moją krew! Najpierw próbowałam go kopać, a potem odepchnąć i wtedy mój zegarek zaplątał się w jego włosy. W zakamarkach umysłu pojawił się jakiś przebłysk, lecz z każdym poruszeniem ust wampirze wspomnienie blakło. Miało coś wspólnego z zegarkiem. W oczach mi pociemniało, ale zanim ogarnął mnie mrok, wcisnęłam guzik.

DZIESIĄTY Coś przyciśnięto do moich warg. Płyn spłynął mi do gardła tak szybko, że zakrztusiłam się i zaczęłam kaszleć. Usłyszałam, że ktoś mówi coś do mnie. Poczułam, że mną potrząsa. Ciecz nadal wlewała się do ust. Przełknęłam ją, żeby się nie udławić, i po chwili głos stał się wyraźniejszy. Odzyskałam też wzrok. Bones tulił mnie do piersi, leżąc za mną na ziemi. Jedną ręką przyciskał mnie do siebie, nadgarstek drugiej przystawiał do moich ust. To jego krew wlewała mi się do gardła. – Przestań, wiesz, że tego nienawidzę. – Wyplułam ostatni łyk i spróbowałam się odsunąć, ale przytrzymał mnie mocniej i obrócił do siebie. – Do diabła, nic ci nie jest. Twoje serce zwolniło na minutę. Przeraziłem się jak cholera. Kiedy całkiem odzyskałam zdolność widzenia, zobaczyłam przed sobą martwego wampira. Jego głowa była prawie ukręcona, jedno oko zwisało z oczodołu. Ciało skurczyło się i wyschło jak zwykle po prawdziwej śmierci, ale twarz nie należała do Hennesseya. Tego osobnika nigdy wcześniej nie widziałam. – Gdzie jest Hennessey? – Mój głos był zaledwie szeptem. W głowie nadal mi się kręciło. Bones prychnął z niesmakiem. – Przeklęty sukinsyn uciekł. Byłem już w drodze do ciebie, kiedy dostałem twój sygnał. Ściągnąłem z ciebie Hennesseya, walczyliśmy, a wtedy otworzył się bagażnik i wyskoczył z niego ten facet. Ukrywał się tam. Cholerny ochroniarz skoczył na mnie, Hennessey zwiał. Goryl toczył zażartą walkę. Kiedy wreszcie go wykończyłem, sprawdziłem, co z tobą. Zobaczyłem, że ledwo oddychasz, więc otworzyłem sobie żyłę. Powinnaś wypić więcej, nadal jesteś blada jak śmierć. – Nie – powiedziałam cicho, ale zdecydowanie. Już i tak się bałam, że wypiłam za dużo krwi. Nie mogłam zapomnieć, jak ją przełykałam. Fuj! – Co się tam stało? Myślałem, że tylko udajesz i przesadzasz, żeby mnie ponaglić. Poskutkowało. Już prawie was doganiałem, kiedy włączył się twój pager. Hennessey cię zaskoczył? Choć Bones już nie karmił mnie krwią, nadal trzymał mnie w objęciach. Chciałam zaprotestować, zwłaszcza że byłam naga od pasa w górę, ale nie miałam siły. Zmusiłam umysł do pracy, wracając pamięcią do niedawnych wydarzeń. Odnosiłam wrażenie, że zamiast mózgu mam watę. – Hm, nie wiem. Wsiedliśmy do jego samochodu, ja poczułam mdłości... Nie. Już wcześniej było mi niedobrze, w klubie. Zaczęło się, kiedy tańczyliśmy. Czułam się pijana. Wszystko wydawało mi się zamazane, światła i głosy były odległe... Po jakimś czasie zrobiło mi się lepiej, ale kiedy wyszliśmy, objawy wróciły, tym razem trzy razy gorsze. Nie mogłam się ruszać. Nogi odmówiły mi posłuszeństwa, głowa tez. Nie byłam w stanie myśleć. Zapomniałam nawet o zegarku, dopóki nie wplątał się w jego włosy. Myślisz, że podał mi narkotyk? Mógł wiedzieć, co knujemy? Bones odsunął się, żeby spojrzeć mi w oczy. To, co zobaczył, sprawiło, ze zaklął. – Źrenice masz tak rozszerzone, że prawie nie widać białek. Tak, ktoś podał ci narkotyk. Mówisz, że poczułaś się dziwnie, jeszcze zanim on się zjawił? Kiedy tańczyliśmy? To nie ma sensu... W tym momencie dotarła do mnie prawda, jakbym dostała w głowę obuchem. Zobaczyłam szczere uśmiechy Ralphiego i podającego mi kieliszek Martina.

– To nie Hennessey. – „Chodź zobaczyć moje porsche, wyjdźmy na zewnątrz”. – To tamte dzieciaki. Ralphie i Martin, którym kazałeś się zmywać, kiedy przyszliśmy do klubu. Postawili mi drinka wtedy i potem, gdy Hennessey poszedł cię poszukać. Te małe kutasy próbowały zaciągnąć mnie do swojego samochodu. Wyglądali na zaskoczonych, kiedy nie chciałam iść... – Nagle znowu zakręciło mi się w głowie, na moment straciłam wzrok. – Potrzebujesz więcej krwi – stwierdził Bones. Widziałam go jak przez mgłę. – Nie. Nie. Nic mi nie będzie. Po prostu potrzebuję snu. Krajobraz się przekrzywił, a kiedy po jakimś czasie otworzyłam oczy, leżałam na ziemi, ze znajomą dżinsową kurtką pod głową. Kilkanaście metrów dalej Bones kopał grób. Księżyc oświetlał jego ciało, a było dużo do oświetlania. Bones zdjął koszulę, tak że srebrny blask odbijał się od lśniącej kremowej skóry, jakby ją pieścił. Półnagi, jeszcze bardziej przypominał rzeźbę. Bez ubrania jego ramiona wydawały się szersze, twardy brzuch tylko częściowo zasłaniały spodnie. Mięśnie grały od wysiłku. Był to najpiękniejszy widok, jaki kiedykolwiek podziwiałam. – Gdzie twoja koszula? – Najwyraźniej wypowiedziałam to pytanie na głos, ponieważ Bones obejrzał się i odpowiedział: – Ty ją masz na sobie, skarbie. Schylił się, podniósł martwego wampira jedną ręką i wrzucił go do dołu, po czym przysypał ziemią. – Jesteś bez niej absolutnie oszałamiający, wiesz... ? – Mój wewnętrzny monolog chyba znowu zmienił się w głośną wypowiedź. Bones znieruchomiał i uśmiechnął się do mnie, błyskając zębami. – Nie umknęło mojej uwagi, że prawisz mi komplementy tylko wtedy, kiedy jesteś nietrzeźwa. Stajesz się wtedy o wiele milsza. Przyklepał łopatą ziemię i podszedł do mnie. Nadal miałam kłopoty ze wzrokiem. – Zawsze jesteś wspaniały – wyszeptałam, a kiedy nade mną ukląkł, przesunęłam palcem po jego policzku. – Pocałuj mnie... Wszystko wydawało się nierealne. Ziemia pode mną, jego ruchliwe usta. Kiedy uniósł głowę i wyplątał się z moich ramion, wyrwał mi się jęk rozczarowania. – Dlaczego przestałeś? Mam nieświeży oddech? – Przypomniało mi się, że niedawno wymiotowałam. Bones uśmiechnął się i musnął wargami moje usta. – Nie. Smakujesz moją krwią. Pragnę cię niemożliwie, ale nie chcę w taki sposób. Najpierw zajmijmy się tobą. Wstajemy. Wziął mnie na ręce. – Bones – wyszeptałam. – Wiesz co? Nie boję się ciebie, ale mnie przerażasz... Jego twarz znowu się rozmazała. – Ty też mnie przerażasz, Kitten – odpowiedział, chociaż nie byłam tego pewna. Wszystko znowu zrobiło się czarne. Matka leżała z tyłu i obejmowała mnie, a ja kuliłam się w jej ramionach. Nigdy mnie nie przytulała. Było mi dobrze. Wymamrotałam coś i usłyszałam jej cichy, głęboki głos. Ręce miała mocno umięśnione, pierś przyciśniętą do moich pleców... twardą jak kamień. Otworzyłam oczy i po raz drugi w życiu obudziłam się w łóżku z wampirem. Tym razem było zdecydowanie gorzej, bo miałam na sobie tylko jego koszulę i majtki, a on... Z mojego gardła wyrwał się krzyk. Bones zerwał się i czujnie rozejrzał w poszukiwaniu niebezpieczeństwa. Czym prędzej uciekłam wzrokiem, bo ja pierwsza dostrzegłam zagrożenie. Na twarz wypłynął mi rumieniec, zacisnęłam powieki. – Co się stało? Kto tu jest? – Jego głos był natarczywy, groźny.

W milczeniu pokręciłam głową, na próżno usiłując sobie przypomnieć, jak się tutaj znalazłam. Ostatnie, co pamiętałam, to, że leżałam na ziemi, a on mnie całował... – Bones. – Aż zazgrzytałam zębami, ale musiałam wiedzieć. – Czy ty i ja... czy coś między nami zaszło? Nie pamiętam. Musisz powiedzieć mi prawdę. Prychnął z irytacją, a ja poczułam, że materac ugina się pod jego ciężarem, kiedy położył się z powrotem. Natychmiast się odsunęłam i zerknęłam na niego spod rzęs. Odetchnęłam z ulgą, gdy się upewniłam, że jest do pasa przykryty prześcieradłem. Bones posłał mi spojrzenie pełne ledwo skrywanej irytacji. – Myślisz, że cię wykorzystałem, kiedy zemdlałaś? Myślisz, że jestem taki jak tamci dwaj dranie, którzy wzmocnili ci drinka? Suknię miałaś rozdartą i pokrytą wymiocinami, więc ubrałem cię w moją koszulę i przywiozłem tutaj. Potem wróciłem do klubu. – Och. – Zrobiło mi się głupio, ale jeszcze nie zamierzałam się poddać. – W takim razie dlaczego jesteś nagi? – Bo po tym, jak skończyłem z twoimi chłoptasiami i na próżno rozglądałem się za Hennesseyem, nadszedł świt. Byłem wykończony, miałem krew na ubraniu, więc je zdjąłem i padłem na łóżko. Ty oczywiście chrapałaś i znowu ściągałaś ze mnie cholerną kołdrę. Naprawdę, nawet nie przyszło mi do głowy, żeby cię wykorzystać, przykro mi. – Każde jego słowo ociekało sarkazmem, ale mnie zmroziło coś innego. – Co im zrobiłeś? Co się stało z Ralphem i Martinem? – Martwisz się o nich? To typowe dla Amerykanki, że bardziej troszczy się o przestępców niż o ofiary. Nie pytasz, czy znaleźli sobie nową przyjaciółkę do zabawy, co? Nie pytasz, co się z nią stało? Nie, ciebie obchodzą tylko oni. – Podali narkotyk jakiejś innej dziewczynie? Wszystko z nią w porządku? – Jeśli chciał mnie zawstydzić, to mu się udało. Bones przeszył mnie wzrokiem. – Nie, skarbie. Nie jest z nią w porządku. Ponieważ ty nie padłaś po dwóch porcjach ich soczku, potroili dawkę. Kiedy ty jechałaś z wampirem, oni postawili drinka innej lasce. Jednak wykazali się głupotą, bo wywieźli ją tylko milę od klubu. Kiedy tam wróciłem, zobaczyłem furgonetkę stojącą między drzewami. Wyczułem, że w środku są te cuchnące gnojki. Jeden gwałcił biedną dziewczynę, drugi czekał na swoją kolej. Oczywiście nie zdawali sobie sprawy, że ona już nie żyje po końskiej dawce narkotyków. Wyrwałem drzwi i przetrąciłem kręgosłup chłopakowi, który się zabawiał. Jak się zapewne domyślasz, to bardzo przeraziło drugiego. Najpierw z nim porozmawiałem, by się upewnić, że nie ma nic wspólnego z Hennesseyem. Wyśpiewał, że on i jego koleś zrobili sobie zabawę z podawania dziewczynom narkotyków. Później je gwałcili i porzucali byle gdzie. Szczególnie lubili kluby wampirów, bo dziewczyny, który do nich przychodzą, zwykle nie donoszą na policję o przestępstwach. Naprawdę się zdenerwował, kiedy go poinformowałem, że ich ofiara nie żyje. Krzyczał, że nie chcieli jej zabić, tylko uciszyć, żeby nie stawiała oporu. Wtedy rozerwałem mu gardło i wypiłem jego krew. Potem wróciłem do klubu i opowiedziałem o nich właścicielowi. Ci nie lubią u siebie takich rzeczy, bo to przyciąga niepotrzebną uwagę. Wyświadczyłem łaskę tym gnidom, zabijając je szybko. Właściciel klubu nie pozwoliłby im umrzeć przez kilka tygodni jako ostrzeżenie dla innych na tyle głupich, by próbowali podobnych sztuczek. Zrobiło mi się niedobrze. Usiadłam na brzegu łóżka i opuściłam głowę. Biedna dziewczyna, co za tragedia! Gdy usłyszałam, że Bones zabił Ralphiego i Martina, przebiegł mnie dreszcz. Czy zasłużyli na śmierć? Tak. Czy Bones powinien był wymierzyć sprawiedliwość? Nie wiedziałam. – Co z nią zrobiłeś? – Pojechałem ich furgonetką, wyrzuciłem ciała chłopaków przed klubem i zaparkowałem niedaleko autostrady. Ktoś ją znajdzie, zobaczy, na kogo jest zarejestrowana, i uzna, że dziewczyna

przedawkowała, oni ją zgwałcili i uciekli. Cóż, przynajmniej jeden z nich. W środku była krew. Gliniarze dojdą do wniosku, że facet, który zabił pozostałą dwójkę, zbiegł. Coś takiego zdarzyłoby się nie po raz pierwszy. – Przynajmniej jej rodzice dowiedzą się prawdy i nie będą do końca życia się zastanawiać, co się stało z córką. Zrobiło mi się żal nieznanej rodziny, która wkrótce dostanie straszną wiadomość. Oparłam głowę na rękach. W skroniach mnie łupało. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, była to niewielka cena do zapłacenia. – Hennessey. Jak myślisz, co on zrobi? Spróbuje czegoś czy się ukryje? – Hennessey już wie, że go ścigam. Podejrzewał to od dawna, ale wreszcie ma dowód. Spróbuje czegoś, na pewno. Ale gdzie i kiedy, nie mam pojęcia. Może na jakiś czas się przyczai albo od razu zacznie mnie szukać. Nie wiem, ale to jeszcze nie koniec. – To moja wina, że Hennessey uciekł. Boże, byłam taka głupia i ślepa. Nic nie zauważyłam, aż było za późno... – To nie twoja wina, Kitten. Przysunął się bliżej i położył dłonie na moich ramionach, a ja dopiero teraz uświadomiłam sobie, że obściskiwanie się z nim w klubie było jednym z przejawów mojego dziwnego zachowania. Teraz leżeliśmy razem w łóżku, on nagi, ja prawie. Niezbyt rozsądne. Wstałam i odwróciłam się do niego plecami, żeby zwiększyć dystans. To przez narkotyki się z nim całowałam, wyłącznie przez narkotyki. Powtarzając to sobie, poczułam się trochę lepiej. – Bones, ja... muszę ci podziękować. Uratowałeś mi życie. Zemdlałam tuż po tym, jak wcisnęłam guzik. Hennessey wyssałby ze mnie całą krew. Ale jedyny powód, dla którego byłam taka... śmiała wobec ciebie, to narkotyki, które mi podali. Wiesz o tym, prawda? Oczywiście nie winię cię, że potraktowałeś to poważnie. Dla ciebie to, co między nami zaszło, na pewno nic nie znaczyło. Po prostu chcę, żeby wiedział, że dla mnie to też było bez znaczenia. Nadal stałam plecami do Bonesa i żałowałam, że nie mam na sobie więcej ubrań. Przebywanie blisko niego bez trzydziestu warstw zbroi było zbyt niebezpieczne. – Odwróć się. – Powiedział to dziwnym tonem, który bałam się rozszyfrować. W każdym razie nie dosłyszałam w nim zadowolenia. – Hm, możesz przesunąć ten kamień, żebym mógł wyjść i... – Odwróć się. – Teraz już wiedziałam, co pobrzmiewa w jego głosie. Groźba. Z ociąganiem stanęłam twarzą do niego. Bones w jednej chwili znalazł się tuż przede mną, całkiem nagi. Twarz mnie zapiekła, robiłam wszystko, żeby nie opuścić wzroku. Okazało się jednak, że to również nie jest dobry pomysł. Wyraz jego twarzy sprawił, że zadrżałam. – Naprawdę nie czuję się dobrze, kiedy jesteś nagi – powiedziałam, bezskutecznie siląc się na normalny ton. Bones uniósł brew. – Dlaczego miałoby cię to deprymować, skarbie? Przecież właśnie oświadczyłaś, że nic do mnie nie czujesz oprócz zwykłej wdzięczności. Poza tym, już widziałaś męskie ciało, więc nie odgrywaj przede mną scenek z rumienieniem się. Co ci tak przeszkadza? Bo ja wiem, co mi przeszkadza. – Jego spokojny głos zmienił się w ciche, wściekłe warczenie. – To, że śmiesz mi mówić, co mam czuć albo czego nie czuć w związku z ostatnią nocą. Że całowanie cię nic dla mnie nie znaczyło. W dodatku twierdzisz, że rzuciłaś się na mnie tylko dlatego, że byłaś zamroczona narkotykami! To dobre. Wiesz, co zrobiła z tobą pierwsza dawka, zanim druga cię otumaniła? Zabiła w tobie zołzę. Po tych słowach dźwignął kamień tarasujący otwór. Rozdziawiłam usta z oburzenia, a Bones dramatycznym gestem pokazał mi wyjście.

– Wynoś się, zanim stracę cierpliwość i pokażę ci, jak bardzo nie lubisz się ze mną całować. Uznawszy, że w niektórych sytuacjach lepsza jest rozwaga niż odwaga, wyszłam z jaskini. Szybko.

JEDENASTY – Masz notatki z dzisiejszych wykładów? Zaspałam. Obudziłam się dopiero pół godziny temu! Było tak nudno jak ostatnim razem? Stephanie była moją koleżanką na wykładach z fizyki. Przynajmniej wtedy, kiedy pojawiała się na zajęciach. Z ostatnich pięciu dni opuściła dwa, ale kiedy wychodziłam z sali, zawsze na mnie czekała. Doszłam do wniosku, że po prostu lubi się kręcić po kampusie. Życie towarzyskie uważała za dużo bardziej interesujące niż same studia. Drobna brunetka o ekstrawertycznym usposobieniu przez ostatnie pięć dni próbowała wyciągnąć mnie z mojej aspołecznej skorupy. Nauka zaczęła się w poniedziałek. Dzisiaj był piątek i do tej pory Stephanie pozostawała na razie jedyną osobą, z którą rozmawiałam w tym wielkim, przytłaczającym kampusie. Nigdy nie miałam przyjaciół, nie potrafiłam prowadzić normalnych, miłych rozmów, jeśli nie dotyczyły martwych ciał, szkoły albo sadu wiśniowego. Stephanie nie dała się zniechęcić. Była wesoła i żywiołowa za nas obie i z jakiegoś powodu od razu mnie polubiła. – Tak, mam. Chcesz zrobić ksero? Uśmiechnęła się szeroko. – Nie. Pewnie i tak ich nie przeczytam. Studiowanie jest takie nudne. Poza tym, na co ono komu? Ta wiedza nigdy mi się nie przyda. Stephanie była na pierwszym roku, ale pod wieloma względami wydawała się bardziej obyta niż ja. Już podczas naszej drugiej rozmowy po zajęciach poinformowała mnie, że chodzi na randki od dwunastego roku życia, straciła dziewictwo w wieku czternastu lat i uważa, że faceci to dobra rozrywka i taka sama atrakcja jak fast food. – Powiedz mi, dlaczego właściwie zapisałaś się do college’u? – spytałam zdziwiona. Stephanie wskazała skinieniem głowy na atrakcyjnego mężczyznę, który właśnie nas mijał. – Bo to miejsce roi się od chłopców. Jest jak szwedzki bufet! Stephanie i Bones mieli ze sobą coś wspólnego. On też uznałby kampus za szwedzki bufet, tyle że w trochę innym sensie. Unikałam go, odkąd obudziłam się w jego łóżku w niedzielny ranek. W środę miałam spotkać się z nim w jaskini, ale nie pojechałam. Byłam zbyt zawstydzona. W ciągu ostatnich siedmiu tygodni moje uczucia wobec niego przeszły drastyczną metamorfozę, od nienawiści do niewytłumaczalnej fascynacji. – Chcesz gdzieś wyjść dzisiaj wieczorem? Przez chwilę tylko gapiłam się na Stephanie. Miałam dwadzieścia dwa lata i nigdy nie wybrałam się gdzieś z inną dziewczyną, żeby się zabawić. Do diabła, jeszcze bardziej żałosne było to, że nigdy nie miałam prawdziwej przyjaciółki, z którą mogłabym się umówić. – Um... jasne. Stephanie uśmiechnęła się szeroko. – Super, zaszalejemy. Może spotkamy się u mnie i pójdziemy do tego świetnego klubu, w którym znam bramkarza? Wpuści cię. – Och, skończyłam już dwadzieścia jeden lat – powiedziałam, przyzwyczajona do tego, że ludzie biorą mnie za młodszą. – Właściwie mam dwadzieścia dwa.

Stephanie zmierzyła mnie takim wzrokiem, że poruszyłam się niespokojnie. No dobrze, byłam trochę starsza niż przeciętny student, ale po tym, jak dziadek miał zawał, musiałam pomagać w sadzie... W końcu Stephanie się uśmiechnęła. – No, widzisz? Czyż nie jesteś pełna niespodzianek? *** Stephanie mieszkała poza kampusem, niedaleko kwatery, którą ja sama wkrótce miałam wynajmować. Dzięki pieniądzom, które dał mi Bones, zamierzałam przeprowadzić się szybciej. Koniec z ukrywaniem zakrwawionych ubrań przed dziadkami albo znoszeniem pogardy i małostkowości sąsiadów. Tak, już nie mogłam się doczekać. Zapukałam do drzwi. – Tu Cathy. Takiego imienia używałam w szkole. W sumie miałam już cztery. Dobrze przynajmniej, że były podobne. Stephanie otworzyła w samym staniku i spódnicy. – Hej! Właśnie się ubierałam. Wejdź. Stanęłam przy drzwiach, podczas gdy Stephanie zniknęła chyba w sypialni. Jej mieszkanie okazało się zaskakująco ładne, w niczym nie przypominało zwykłych studenckich nor. Był w nim telewizor plazmowy naprzeciwko skórzanej kanapy, szafka ze sprzętem grającym, notebook z górnej półki i kilka innych drogich gadżetów rozmieszczonych dla dekoracji. – Podoba mi się u ciebie – powiedziałam szczerze. – Mieszkasz sama czy masz współlokatorkę? – Chodź tutaj, bo ledwo cię słyszę! – odkrzyknęła. Powtórzyłam pytanie, idąc krótkim korytarzem do jej pokoju. Stephanie stała przed szafą i w skupieniu przeglądała jej zawartość. – Co? A, nie, nie mam współlokatorki. Opowiedz mi o sobie, Cathy. Wiem, że mieszkasz z mamą i dziadkami, ale gdzie jest twój dom? – W małym miasteczku godzinę jazdy na północ stąd. Pewnie nigdy o nim nie słyszałaś. – Pomyślałam, że jej sypialnia jest jeszcze ładniejsza niż salon. Pewnie bogaci rodzice. – Nigdy nie wspomniałaś o swoim ojcu. Umarł czy twoja mama się rozwiodła? – Uciekł, zanim się urodziłam. Nawet nie wiem, kim był. – Powiedziałam coś w rodzaju prawdy. – Masz chłopaka? – Nie! Stephanie się roześmiała. – O, to było zdecydowane zaprzeczenie. Grasz w innej drużynie? – Jakiej innej drużynie? – spytałam zdezorientowana. Stephanie wykrzywiła usta. – Jesteś lesbijką? Mnie to nie przeszkadza, ale sama prowokujesz pytania, zaprzeczając tak gwałtownie. – Och! – Cholera! – Nie, nie jestem. Ja... eee, po prostu nie wiedziałam, co masz na myśli... – Wiesz, jesteś ładna – przerwała mi z miłym uśmiechem, nadal grzebiąc w szafie. – Ale ubierasz się jak troll. Zobaczmy, czy znajdziemy tu coś, co mogłabyś dzisiaj włożyć. Jezu, mówiła zupełnie jak Bones. Zmienić jej akcent na brytyjski i przysięgłabym, że to on zmienił postać. Zerknęłam na swoje dżinsy. Były bardzo wygodne. – Och, nie musisz tego robić.

– Masz. – Rzuciła mi granatową sukienkę. – Przymierz to. Nie chciałam się wygłupiać, skoro ona bez skrępowania paradowała przede mną roznegliżowana, więc zrzuciłam buty i zaczęłam się rozbierać. Stephanie patrzyła na mnie chłodnym, taksującym wzrokiem, kiedy ściągałam dżinsy. Gdy przesunęła po mnie spojrzeniem z góry na dół, poczułam się nieswojo. Jakbym była oceniana. Pewnie się zdziwiła, że jestem taka blada, pomyślałam, walcząc ze skrępowaniem. Wyglądam jak bałwan śniegowy z cyckami. – Masz wspaniałe ciało, Cathy – orzekła Stephanie. – Nie byłam tego pewna, sądząc po twoich workowatych ciuchach, ale... patrzcie i podziwiajcie! Mówiła rzeczowym, prawie obojętnym tonem, a we mnie narastało uczucie niepokoju. Nie miałam wcześniej żadnych przyjaciółek, to prawda, ale w całej tej sytuacji było coś dziwnego. Stephanie nie zachowywała się jak wesoła, pełna życia koleżanka ze studiów. Wydawała się teraz zupełnie inną osobą. – Chyba jednak pójdę w dżinsach – powiedziałam, odkładając suknię, którą już miałam włożyć. – Nie chciałabym jej zniszczyć, a wiesz, jak jest w klubach. Ktoś może wylać na mnie drinka albo zahaczyć... – Naprawdę jesteś tylko zwyczajną dziewczyną z farmy? – Twarzy Stephanie ani na chwilę nie opuszczał uśmieszek. – Zauważyłam cię od razu pierwszego dnia, kiedy szłaś na wykłady, ze spuszczoną głową i zgarbionymi plecami. Żadnych przyjaciół, żadnych znajomych, z biednej rodziny... niezauważalna. Ktoś taki jak ty mógłby po prostu... – pstryknęła palcami – zniknąć. Szczęka mi opadła już po pierwszej zniewadze. Zamknęłam usta dopiero po chwili. – To jakiś żart? – spytałam z niedowierzaniem. – Bo wcale nie jest zabawny. Stephanie roześmiała się tak wesoło, że się odprężyłam. Jednak żartowała. W porządku, niezbyt zabawnie, ale może po prostu ma dziwne poczucie humoru... Sięgnęła do szafy i tym razem zamiast kolejnej sukni wyjęła pistolet. – Nie krzycz, bo strzelę – ostrzegła. Co, do diabła? – Stephanie, co ty robisz? – wykrztusiłam. – Nic – odpowiedziała miło. – Ja tylko zarabiam na czynsz, a ty jesteś dokładnie tym, co lubi mój gospodarz. Masz, załóż je. Rzuciła mi kajdanki. Wylądowały przy moich nogach.. Byłam tak zaszokowana, że się nie poruszyłam. Stephanie wycelowała we mnie pistolet. – No, dalej, Cathy. Nie chcę narobić tu bałaganu. – Nie strzelisz, bo usłyszą sąsiedzi – powiedziałam, siląc się na spokojny ton i zastanawiając, co, na litość boską, się tu dzieje. Stephanie postukała palcem w lufę. – Tłumik. Nic nie usłyszą. Zmrużyłam oczy, kiedy przyszła mi do głowy pewna myśl. – Bones cię do tego namówił? – Kto? – rzuciła z irytacją Stephanie. Sądząc po jej wyrazie twarzy, nigdy nie słyszała o Bonesie. Poczułam niepokój. Jeśli to nie był kolejny z jego małych testów albo jeśli Stephanie nie robiła mi jakiegoś pokręconego dowcipu, naprawdę groziło mi niebezpieczeństwo. Starannie dobrałam słowa. – Nie mam żadnych pieniędzy ani narkotyków, więc tracisz czas. Po prostu odłóż broń, a ja sobie pójdę i obiecuję, że nie zadzwonię na policję. Stephanie podeszła bliżej, tak że dzieliło nas tylko sześć stóp.

– Dziewczyny z college! – prychnęła. – Wszystkie jesteście takie same. Uważacie się za bardzo bystre, ale kiedy przychodzi co do czego, muszę wam wszystko sylabizować, jak przedszkolakom. Powinnam się nagrać i puszczać wam, dziwkom, taśmę, żebym nie musiała wciąż powtarzać tego samego! Posłuchaj uważnie, głupia! Liczę do trzech i zakładasz kajdanki, jeśli nie, strzelam. Pierwsza kula trafi w nogę. Raz... dwa... trzy. Zanim Stephanie skończyła mówić i usłyszałam przytłumiony huk wystrzału, rzuciłam się w bok. Cholera jasna, mówiła serio! Gdybym nie ruszyła się z miejsca, zrobiłaby we mnie dziurę! Stephanie zaklęła i wystrzeliła ponownie. Najwyraźniej nie spodziewała się, że jestem taka szybka. Skoczyłam na nią, chwyciłam pistolet. Ku mojemu zaskoczeniu okazała się dużo silniejsza, niż przypuszczałam. Upadłyśmy na podłogę i potoczyłyśmy się, wyrywając sobie broń. Kiedy padł kolejny strzał, zamarłam. Szeroko otwarte oczy Stephanie patrzyły prosto w moje. Na skórze poczułam coś ciepłego. Odsunęłam się gwałtownie, wypuszczając pistolet ze zdrętwiałych palców. Patrzyłam, jak krew rozlewa się na podłodze, tworząc coraz większą kałużę. Przerażona uniosłam rękę do ust i zaczęłam się cofać, aż trafiłam plecami na ścianę. Przez chwilę, która wydawało się, że trwa wieczność, gapiłam się na martwą Stephanie. W sąsiednich mieszkaniach nikt niczego nie usłyszał. Miała rację. Pistolet był wyposażony w tłumik. Oszołomiona podeszłam do ładnego nocnego stolika z wikliny, sięgnęłam po telefon i wykręciłam jedyny numer, który przyszedł mi do głowy. Kiedy usłyszałam znajomy głos, straciłam panowanie nad sobą i zaczęłam się trząść. – Bones, ja... właśnie kogoś zabiłam! *** Nie zadał żadnego z pytań, które na mojej liście byłyby pierwsze. „Co ci odbiło?”. „Dzwoniłaś na policję?”. Bones spytał tylko, gdzie jestem, a potem kazał mi się stamtąd nie ruszać. Nadal trzymałam w ręce słuchawkę, kiedy zjawił się dziesięć minut później. Przez ten czas nawet się nie poruszyłam. Ledwo mogłam oddychać. Kiedy wszedł do pokoju, na jego widok ogarnęła mnie wielka ulga. Gdyby Stephanie była wampirem, spokojnie owinęłabym jej ciało w folię, zawiozła do lasu i zakopała w odludnym miejscu. Teraz jednak było inaczej. Odebrałam życie człowiekowi i nie miałam pojęcia, co robić dalej. – Czego dotykałaś? – brzmiało pierwsze pytanie Bonesa, kiedy ukląkł przede mną. Próbowałam myśleć, ale w tym momencie było to dla mnie zbyt trudne zadanie. – Ee... telefonu... może brzegu komody albo nocnego stolika... I to wszystko. Dopiero przyszłam, kiedy ona zaczęła zachowywać się jak wariatka i mówić różne okropne rzeczy... Bones wziął ode mnie słuchawkę. – W tym mieszkaniu nie jest bezpiecznie. Któryś z nich może tu wrócić w każdej chwili. – Któryś z nich? – zdziwiłam się, patrząc, jak Bones zdejmuje telefon ze ściany i wkłada go do dużego worka na śmieci. – Ona nie miała żadnych współlokatorów. – To miejsce cuchnie wampirami – stwierdził krótko. – Musimy posprzątać i zmykać stąd. Jego słowa postawiły mnie na nogi. – Wampiry! Ale ona nie... ona... – Co powiedziała o Hennesseyu? – przerwał mi Bones. Teraz poczułam się kompletnie zagubiona. – O Hennesseyu? On nie ma z tym nic wspólnego! – Jasne – mruknął Bones, ściągając kołdrę z łóżka i zawijając w nią Stephanie. – Jego zapach też tu czuję. Jego albo kogoś, kto miał z nim kontakt. W głowie mi dudniło. To było jak zły sen.

Tymczasem Bones zaczął napełniać worek rzeczami Stephanie. Podręcznikami, dokumentami, papierzyskami. Przejrzał szybko szuflady, dorzucił różne przedmioty. Nie byłam zbyt pomocna. Tylko stałam i uważałam, żeby niczego nie dotknąć i nie zostawić odcisków palców. Następnie Bones poszedł sprawdzić salon i wrócił z jeszcze bardziej pękatym workiem. – Weź to, skarbie. Musiałam objąć worek, bo bałam się, że plastik pęknie. Bones wziął jedną ze spódnic Stephanie i zaczął szybko wycierać szuflady, framugi drzwi, stoliki i gałki u drzwi. Kiedy skończył, dźwignął tobołek ze Stephanie w środku i zarzucił go sobie na ramię. – A teraz szybko do twojej furgonetki, Kitten. Nie rozglądaj się, tylko maszeruj prosto do samochodu i wsiądź na miejsce pasażera. Ja idę za tobą.

DWUNASTY W czasie jazdy do jaskini zrobiliśmy jeden postój i Bones zadzwonił z komórki, a następnie zjechał na pobocze w najciemniejszej i najbardziej zalesionej okolicy. Nie minęło pięć minut, a za nami zatrzymał się jakiś samochód. – Cześć, kolego! – zawołał Ted. – Szybki jak zawsze – przywitał go Bones, wysiadając z furgonetki. Poszedł do przyczepy ciężarówki, wyjął z niej motocykl i położył go na Stephanie. Raczej nie mogła teraz zwiać. Ja zostałam w furgonetce. Nie byłam w nastroju do pogawędek. – Co tam masz? – zapytał Ted, przyjaźnie machając do mnie ponad ramieniem Bonesa. – Kolację dla ghuli, których zechcesz nagrodzić – odparł Bones. – Ale dopilnuj, żeby wymietli talerze do czysta. Nie chcę, żeby zostały jakieś resztki. Żołądek podszedł mi do gardła. Boże, oni mówią o pozbyciu się ciała! Zakładałam, że ją pochowają. Oddanie Stephanie ghulom na pożarcie nawet nie przyszło mi do głowy. Ted nie podzielał moich skrupułów. – Masz to jak w banku, kolego. Powinienem ich przed czymś ostrzec? – Tak. – Bones podał mu tobołek, a Ted wrzucił go do ciężarówki. – Niech uważają, żeby nie złamać zęba na kulce. Tego było dla mnie już za wiele. W samą porę otworzyłam drzwi. Niedawne wydarzenia odbiły się na moim żołądku. – Nic jej nie jest? – usłyszałam pytanie Teda, kiedy kaszlałam i próbowałam głęboko oddychać. Bones wydał dźwięk podobny do westchnienia. – Nic jej nie będzie. Muszę już jechać, stary. Dzięki. – Jasne. Do zobaczenia. Zamknęłam drzwi, kiedy Bones wsiadł do samochodu. Zapaliły się reflektory ciężarówki, Ted ruszył. Bones sięgnął pod kurtkę i wyjął butelkę. – Whisky. Nie twoja ulubiona, ale tylko to mam. Z wdzięcznością wzięłam od niego butelkę i przytknęłam ją do ust. Wypiłam wszystko do dna. Sztuczne ciepło wywołane przez alkohol powoli zaczęło roztapiać lód w moich kończynach. – Lepiej? – Tak. Głos miałam zachrypnięty, ale alkohol pomógł mi nie tylko w jeden sposób. Odrętwienie ustępowało, w jego miejsce pojawiły się pytania. – Dość tajemnic, Bones. Kim jest Hennessey i co ma wspólnego z wymachującą pistoletem wariatką z mojej grupy studenckiej? Bones zerknął na mnie z ukosa i ruszył, – Grupy studenckiej? Poznałaś ją w college’u? – Chyba powinieneś najpierw odpowiedzieć na moje pytanie, bo to ja omal nie zostałam zastrzelona – warknęłam. – Kitten, wszystkiego się dowiesz, ale proszę, ty pierwsza opowiedz mi, jak się poznałyście i co się dzisiaj wydarzyło.

Zacisnęłam zęby. – Chodziła ze mną na kurs fizyki. Już pierwszego dnia czekała na mnie po zajęciach. Najpierw pytała o wykłady, które często opuszczała, i tak dalej. Potem zaczęła opowiadać mi o sobie. Błahe, zabawne rzeczy o chłopakach, z którymi chodziła, i o różnych innych rzeczach... Wydawała się taka przyjazna i miła. Później zainteresowała się moją przeszłością, a ja powiedziałam jej prawdę, że właśnie przeniosłam się z publicznego college’u, że nie znam tutaj nikogo, że pochodzę z małego miasteczka... Ta suka mnie badała! Dzisiaj powiedziała, że szuka towarzystwa na wieczór, a ja po prostu przyczepiłam sobie do tyłka wielką czerwoną kokardę! – A co wydarzyło się u niej? – ponaglił mnie Bones. – O, nie poprzestała na grzebaniu w mojej przeszłości. – Opowiedziałam mu o zaproszeniu i całym tym cyrku z przymierzaniem ciuchów. – A na koniec wyciągnęła pistolet. – Wymieniła jakieś nazwisko? Odtworzyłam w myślach naszą rozmowę. – Nie. Wspomniała coś o płaceniu czynszu i o tym, że jestem w typie jej gospodarza, a potem stwierdziła, że wszystkie dziewczyny z college’u są głupie i że powinna nagrywać siebie na taśmę... Ale żadnych nazwisk. Bones nic nie powiedział. Czekałam, stukając palcem w kolano. – Jaki to ma związek z Hennesseyem? – zapytałam w końcu. – Mówiłeś, że wyczułeś w mieszkaniu Stephanie jego zapach? Myślisz, że po tamtej nocy jakoś się dowiedział, kim jestem? Że chciał dokończyć to, co zaczął? – Nie – powiedział bez cienia wahania. – Ta dziewczyna pracowała nad tobą przez cały tydzień. Gdyby Hennessey dowiedział się, kim jesteś, wierz mi, nie byłby taki cierpliwy. Zacząłby działać w chwili, kiedy poznał twoje nazwisko. Porwałby ciebie i każdego, kto pechowo znalazłby się przy tobie. Dlatego pytałem, czego dotykałaś, a potem wszystko wytarłem. Choć wątpię, czy twoje odciski są w aktach, nie chciałem zostawić żadnego śladu, po którym mógłby cię wytropić. – Jeśli chodzi o zeszły weekend, to z jakiego innego powodu Stephanie próbowała mnie porwać? To nie ma sensu! – Zastanowimy się nad tym w środku. Będziemy rozmawiać, a ja w tym czasie przejrzę jej rzeczy. Weszłam za nim do jaskini. Byłam zdecydowana wyciągnąć z niego odpowiedzi na wszystkie moje pytania. Hennessey mógł mnie wziąć za zwykłą szmatę, ale najwyraźniej chodziło o coś więcej. Nie zamierzałam zrezygnować, dopóki się nie dowiem, o co. Ruszyliśmy wąskim przejściem do części jaskini z wysokim sklepieniem, gdzie Bones miał swoją kwaterę. Tam opróżnił worek na śmieci i otworzył laptop Stephanie, a ja obserwowałam go, siedząc na kanapie. – Słyszałaś kiedyś o Trójkącie Bennigtońskim? – zapytał, włączając komputer. Zmarszczyłam brwi. – Nie, tylko o Bermudzkim. Zaczął śmigać palcami po klawiaturze. Rany, ależ były zwinne. Po chwili prychnął z lekceważeniem. – Głupia dziewczyna, nawet nie zadała sobie trudu, żeby wymyślić hasło. To zwykła arogancja, ale dla nas akurat dobrze. Spójrz, jesteś tutaj, Kitten. Pod nagłówkiem „Potencjalne”. Powinnaś czuć się zaszczycona. Jesteś pierwsza na jej liście. Zajrzałam mu przez ramię i zobaczyłam wpis: Cathy, ruda, dwadzieścia dwa. Niżej widniały kolejne imiona i równie krótkie charakterystyki. – Żartujesz? Kim są te inne dziewczyny? Potencjalne co? Więcej śmigania po klawiszach. Po chwili Bones odchylił się z uśmiechem do tyłu.

– Co my tutaj mamy? Charlie i Klub Flame na Czterdziestej Drugiej. Wygląda mi to na kontakt. Mam nadzieję, że twoja Stephanie była na tyle tępa, że wpisała prawdziwą nazwę, a nie tylko kod. – Bones! Słysząc mój ostry ton, odsunął laptop i spojrzał mi prosto w oczy. – Nazwa Trójkąt Benningtoński odnosi się do pewnego obszaru w Vermoncie, gdzie w latach czterdziestych zniknęło kilka osób. Do dzisiaj nie znaleziono żadnego ich śladu. Coś podobnego wydarzyło się w Meksyku kilka lat temu. Zaginęła córka mojej przyjaciółki. Jej szczątki znaleziono potem na pustyni, a kiedy mówię „szczątki”, dokładnie to mam na myśli. Trzeba było zidentyfikować ja na podstawie uzębienia. W czasie autopsji odkryto, że dziewczyna żyła kilka miesięcy, zanim ją zamordowano, a kiedy przeprowadziłem własne dochodzenie, okazało się, że to wcale nie jest odosobniony wypadek. – Jak to? – Setki kobiet zostało zamordowanych albo zaginęło w tamtym czasie w przygranicznych meksykańskich miasteczkach. Do dzisiaj nikt nie ma pojęcia, co się z nimi stało. Kilka lat temu zaczęły znikać młode dziewczyny w okolicy Wielkich Jezior. A ostatnio w Ohio. Większość z nich to przypuszczalnie uciekinierki, prostytutki, narkomanki albo zwyczajne dziewczyny, które przepadły bez śladu, ale nic nie wskazywało na przemoc. Ponieważ większość z nich znajdowała się w grupie ryzyka, nie było dużego szumu w mediach. Myślę, że Hennessey jest zamieszany w te zaginięcia. Przebywał w pobliżu trzech miejsc, w których się zaczęły. Dlatego tutaj przyjechałem. – Myślisz, że to wszystko sprawka Hennesseya? – Same liczby mnie przeraziły. – Nie zjadłby tyle, nawet gdyby chciał! Kim on jest... jakimś nieumarłym Tedem Bundy? – Myślę, że może być przywódcą szajki, bez wątpienia, ale nie typowym seryjnym mordercą – rzeczowo odparł Bones. – Seryjni mordercy są bardziej zaborczy. A z informacji, które zebrałem w ciągu tych lat, wnioskuję, że Hennessey nie zatrzymuje porwanych dla siebie. Myślę, że dla niego to zwykły interes. Omal nie zapytałam, jaki interes, ale przypomniałam sobie, co w zeszły weekend Bones powiedział do Sergia. „Wiedziałem, że nie oprzesz się ładnej dziewczynie... Słyszałem, że jesteś jego najlepszym klientem... Brakuje ci pieniędzy, że musisz wychodzić na kolację zamiast zamówić ją do domu?”. I słowa Stephanie: „Ja tylko zarabiam na czynsz, a ty jesteś dokładnie tym, co lubi mój gospodarz... Dziewczyny z college’u, wszystkie jesteście takie same...”. – Myślisz, że on prowadzi usługi na telefon – wyszeptałam. – Dania na wynos! Mój Boże, jak on może robić to bezkarnie? – W Maine i w Meksyku był nieostrożny, ale potem stał się sprytniejszy. Teraz wybiera kobiety, które nie są szanowane w społeczeństwie, a jeśli nie mieszczą się w tej kategorii, wysyła wampiry, żeby nie zgłoszono ich zaginięcia. Pamiętasz te dziewczyny, o których mówił ci Winston? Nie mylił się, skarbie, one wszystkie nie żyją. Szukałem potwierdzenia, że przepadło więcej dziewczyn, niż było zgłoszeń na policję, i właśnie po to wysłałem cię do Winstona. Duch wie, kto jest martwy, nawet jeśli nie wiedzą o tym najbliżsi. Złożyłem im wizyty. Wszystkie rodziny przekonano, że ich córki uciekły, żeby zostać aktorkami, zwiedzają Europę albo zamieszkały z chłopakami. Tobie też to powiedzieli. Nie kwestionują tych wyjaśnień, bo ich zahipnotyzowano, a tylko wampir ma taką władzę nad umysłami. Pachołki Hennesseya ostatnio zgarniają dla niego coraz więcej dziewczyn. W college’ach. Na rogach ulic. W barach, klubach i zaułkach. Jak może uchodzić mu to na sucho? A czy ty kiedykolwiek przyglądałaś się zdjęciom umieszczonym na kartonach mleka? Ludzie znikają przez cały czas. Policja? Jest dość przestępstw związanych z bogatymi, sławnymi i potężnymi, więc zaginięcia dziewczyn z nizin społecznych nie są dla niej najważniejszą sprawą. O niektórych w ogóle nie wiedzą. A jeśli chodzi o świat nieumarłych, Hennessey dobrze zacierał ślady. Były tylko podejrzenia i żadnych dowodów.

Teraz, kiedy poznałam prawdę, poczynania Stephanie nabrały sensu. Wielki, tłoczny kampus był dla niej szwedzkim bufetem, tylko że nie ona z niego jadła. Ją zatrudniono, żeby napełniała lodówkę Hennesseya. A ja, ze swoim pochodzeniem, byłam doskonałym daniem. Stephanie trafiła w dziesiątkę. Mogłam łatwo zniknąć, nie zadawano by zbyt wielu pytań, wszystko poszłoby tak, jak zostało zaplanowane. Nie przewidziała tylko jednego. – Od jak dawna to wszystko podejrzewałeś? Mówiłeś, że ścigasz Hennesseya od jedenastu lat. Wiedziałeś przez cały ten czas, co on robi? – Nie. Dopiero w ciągu ostatnich dwóch lat dostałem konkretne informacje. Pamiętaj, że z początku nie wiedziałem, kogo ścigam. Musiałem dopaść kilkudziesięciu facetów, żeby się zorientować, co jest grane. I kilkudziesięciu kolejnych, żeby zdobyć nazwisko drania, który tym wszystkim kieruje. Jak już wspomniałem, dobrze zacierał ślady. Potem tropiłem jego podwładnych, między innymi Sergia. Latami kolejno likwidowałem jego ludzi, ale tylko tych, za których głowy wyznaczono cenę. W ten sposób Hennnessey nie wiedział, że na niego poluję. Myślał, że chodzi o pieniądze. Teraz jednak wie, że chcę go dopaść. Podobnie jak wszyscy zainteresowani, bo on na pewno nie robi tego sam. Przez dłuższą chwilę analizowałam jego słowa. – Więc nawet jeśli dopadniesz Hennesseya, proceder może się nie skończyć. Jego wspólnicy zaczną tam, gdzie on skończył. Nie masz pojęcia, kim oni są? – Kilka razy byłem bardzo bliski odkrycia, ale... cóż. Wydarzyły się różnie rzeczy. – Na przykład, jakie? – Na przykład, ty. Gdybym nie znał prawdy, przysiągłbym, że pracujesz dla Hennesseya. Masz bardzo brzydki zwyczaj zabijania ludzi, zanim wydobędę z nich jakieś informacje. Pamiętasz Devona, tego faceta, którego zadźgałaś w noc, kiedy się poznaliśmy? Śledziłem go przez sześć miesięcy. Był księgowym Hennesseya, wiedział o nim wszystko, ale ty wbiłaś mu w serce srebrny kołek i po sprawie. Myślałem, że Hennessey wiedział, że jestem blisko, i dlatego wysłał ciebie, żebyś uciszyła faceta. Tej samej nocy próbowałaś wykończyć również mnie. Jak myślisz, dlaczego wciąż cię pytałem, dla kogo pracujesz? A dzisiaj... – Nie chciałam jej zabić! – krzyknęłam, wściekła na siebie, ale tym razem z innego powodu. Z jakimi informacjami umarła Stephanie? Nigdy się tego nie dowiemy. Bones wstał i, nie przestając do mnie mówić, zniknął za jedną z naturalnych ścian jaskini. – Wiem, skarbie, naprawdę. Nie zabiłabyś człowieka inaczej jak przez przypadek. Albo gdyby nosił na plecach napis: Pachołek Wampirów. Nie wiedziałaś, że Stephanie ma takie powiązania, a poza tym pistolet wystrzelił, kiedy o niego walczyłaś. Sądząc po zapachu, twoja koleżanka była nabuzowana krwią wampira i dzięki temu silniejsza niż przeciętna dziewczyna. To wyjaśniało, skąd siła rozgrywającego obrony w drobnym kobiecym ciele. Przez cały czas jej nie doceniałam. – Dlaczego wcześniej mi o tym wszystkim nie powiedziałeś? Uczyłeś mnie walczyć, a potem trzymałeś z daleka od prawdziwej walki. – Nie chciałem cię angażować – odpowiedział Bones, nadal niewidoczny. – Wolałem, żebyś nie ryzykowała życia, ścigając wampiry, ale ty właśnie to chciałaś robić, więc wyszkoliłem cię, żebyś była w tym lepsza. I tak byś mnie nie posłuchała, gdybym kazał ci zostać w domu, prawda? Ale Hennessey i jego ludzie to co innego. Twoja rola miała się skończyć po rozprawie z Sergiem, ale Stephanie wszystko dzisiaj zniszczyła. Powinnaś sobie pogratulować, że ją zabiłaś. Inne „potencjalne” na pewno by to zrobiły, gdyby wiedziały, co twoja koleżanka ze studiów dla nich szykuje. – Rzeczywiście chodziło ci wyłącznie o moje bezpieczeństwo czy jest więcej rzeczy, o których nie raczyłeś mi wspomnieć? Odpowiedzi Bonesa towarzyszył plusk wody.

– Jest jeszcze jeden powód, dla którego trzymałem cię w nieświadomości. Nie chciałem, żebyś jeszcze bardziej znienawidziła wampiry. I tak masz do tego skłonność. Jeśli ludzie nie mają pulsu, osądzasz ich za to, kim są, a nie za to, co robią. Milczałam przez chwilę bo nie miałam nic na swoją obronę. W każdym razie nic zgodnego z prawdą. – Powinieneś coś wiedzieć, Bones. Okłamałam cię, kiedy zawieraliśmy umowę. Zamierzałam cię zabić przy pierwszej okazji. Usłyszałam śmiech. – Wiedziałem, skarbie. – Jeśli chodzi o Hennesseya... chcę pomóc. Muszę pomóc. Mój Boże, omal nie stałam się jedną z tych dziewczyn, które zaginęły! Wiem, że to niebezpieczne, ale jeśli się dowiesz, gdzie jest Klub Flame, jeśli trafisz na jakiś ślad, chcę tam być. Hennesseya trzeba powstrzymać. Bones milczał. – Mówię serio – nie ustępowałam. – Przecież wiesz, że jestem wilkiem w owczej skórze. Znasz inną mieszaną dziewczynę w okolicy, która jest teraz pustoszona przez wampiry? Nie odwiedziesz mnie od mojej decyzji! – Widzę. – Wrócił z miską wody i ręcznikiem. Położył je obok mnie, a następnie podał mi jedną ze swoich koszul. – Proszę. Masz na sobie krew. Jeśli w tym stanie wrócisz do domu, wystraszysz mamę. Pomyśli, że jesteś ranna. Spojrzałam na siebie. Na brzuchu miałam wielką czerwoną plamę krwi Stephanie. I oto kolejny przykład moich uprzedzeń. Choć już tak bardzo nie żałowałam, że ją zabiłam, ściągnęłam bluzkę i natychmiast zaczęłam się szorować. Dopiero kiedy starłam z siebie ostatnią plamkę krwi, poczułam ciężar spojrzenia Bonesa. Uniosłam wzrok i zobaczyłam wpatrujące się we mnie oczy zabarwione zielenią. – Hej! – Przesunęłam się na kanapie. – Kolacji nie ma. Nie jarz się cały na widok krwi. – Myślisz, że krew ma coś wspólnego z tym, jak na ciebie patrzę? Jego głos miał dziwne brzmienie. Był pełen niewypowiedzianych aluzji. Starałam się zachować obojętność, ale moje serce zaczęło bić szybciej, i to nie ze strachu. – Zielone oczy, wysunięte kły... to chyba dość oczywiste... – Naprawdę? – Bones usiadł obok mnie, odsuwając na bok miskę. – Zdaje się, że zapomniałem cię poinformować, co jeszcze wywołuje taką reakcję, ale podpowiem ci, że... nie krew. Och! Gwałtownie zaczerpnęłam tchu. – Biorąc pod uwagę ostatni weekend, wszystko już widziałeś. Wątpię, żeby raptem ogarnęło cię pożądanie na widok mojego stanika. – Kitten, spójrz na mnie. Wybałuszyłam oczy. – Patrzę. – Nie. – Przysunął się bliżej. Jego oczy były teraz całe zielone. – Patrzysz przeze mnie, tak jakby mnie tu nie było. Patrzysz na mnie i... nie widzisz mężczyzny. Widzisz wampira i dlatego nie kojarzysz mnie z cielesnością. Jednym z nielicznych wyjątków był ostatni weekend. Przytulając cię i całując, widziałem, jak twoje oczy płoną z pożądania, i po raz pierwszy czułem, że naprawdę widzisz mnie takiego, jaki jestem. Nie tylko niebijące serce otoczone powłoką. Spróbuj znowu spojrzeć na mnie w taki sposób, nie tłumacząc się, że to działanie substancji chemicznych. Pragnę cię. – Lekki uśmiech wykrzywił jego usta, kiedy wypowiedział to śmiałe oświadczenie. – Pragnąłem cię od chwili, kiedy się poznaliśmy, a jeśli myślisz, że siedząc przy mnie w staniku, nie budzisz we mnie żądzy, to bardzo się mylisz. Po prostu nie chcę na siłę wchodzić tam, gdzie nie jestem zaproszony.

Zaniemówiłam na kilka sekund. Tyle się wydarzyło tej nocy, że mój umysł miał trudności z uporaniem się z tym wszystkim. Patrzyłam na Bonesa i nagle go zobaczyłam, jakby łuski spadły mi z oczu. Wydatne kości policzkowe, ciemne brwi nad oczami, które zmieniły kolor na szmaragdowy, zmysłowe usta, prosty nos i mocna szczęka. Do tego nieskazitelna, świetlista skóra, taka sama jak na całym smukłym, umięśnionym ciele. Eleganckie ręce o długich, wąskich palcach. Boże, jakiż był piękny! Absolutnie, niewiarygodnie piękny, a ja w końcu pozwoliłam sobie to zauważyć. Nie mogłam przestać się gapić. – Pocałuj mnie – poprosiłam szeptem. Słowa same wydostały się z mojego gardła, a ja uświadomiłam sobie, że już od dawna chciałam je wypowiedzieć. Bones nachylił się i lekko dotknął ustami moich ust. Delikatnie. Dał mi szansę się rozmyślić, ale ja go nie odepchnęłam, tylko objęłam za szyję i przyciągnęłam do siebie. Bones przesuwał językiem po moich wargach, aż rozchyliłam usta. Drażnił je jeszcze przez chwilę, potem się wycofał. Kolejne przelotne muśnięcie i jeszcze jedno, jakby mnie namawiał, przekonywał. W końcu wsunęłam język do jego ust, a kiedy zmysłowo zaczął go ssać, jęknęłam mimo woli. Powinnam się obawiać jego kłów, ale wszystko wskazywało na to, że mu nie przeszkadzają, bo całował mnie z taką samą namiętnością jak w klubie. Moje zmysły się obudziły. Zsunęłam rękę z jego karku na koszulę. Kolejno rozpięłam guziki i położyłam dłonie na nagiej skórze i, o Boże, okazała się tak miła w dotyku, jak na to wyglądała. Niczym jedwab naciągnięty na stal. Nie przestając mnie całować, Bones ściągnął koszulę i cisnął ją na podłogę. Moje ręce, obdarzone własną wolą, powędrowały z piersi na plecy. Jego mięśnie wibrowały mocą, tak że miałam wrażenie, jakbym głaskała błyskawicę uwięzioną w środku. Bones jęknął głucho, kiedy go dotknęłam, i przysunął się bliżej, aż nasze ciała się zetknęły. Przesunął wargi na moją szyję, nieomylnie odnalazł puls. Wciągnął żyłę do ust, zaczął ją muskać językiem. Była to bardzo ryzykowna pieszczota, ale ja się nie bałam. Przeciwnie, jeszcze bardziej się podnieciłam. Przetoczyły się przeze mnie fale gorąca, aż zadrżałam. Tymczasem Bones powędrował ustami do mojego ucha. Polizał płatek i wyszeptał: – Tak bardzo cię pragnę. Powiedz, że też mnie pragniesz. Powiedz. Zaprzeczenie byłoby oczywistym kłamstwem. Tylko jedna rzecz mnie powstrzymywała, Wspomnienie Danny ego. – Bones... nie chcę, żeby było tak jak wtedy. Myślę... że coś jest ze mną nie tak. – Wszystko jest z tobą w porządku, ale jeśli zmienisz zdanie i powiesz, żebym przestał, zrobię to w dowolnej chwili. Możesz mi zaufać, Kitten. Powiedz „tak”. Powiedz „tak”... Bones zagarnął moje usta swoimi z takim głodem, że osunęłam się na niego bez sił. Podtrzymał mnie ramieniem, a ja oderwałam się od niego na krótką chwilę, żeby wypowiedzieć jedno słowo: – Tak... Ledwo to słowo zawisło między nami w powietrzu, znowu mnie pocałował, a potem wziął na ręce i zaniósł do sypialni. Materac ugiął się pod naszym ciężarem. Bones jednym ruchem rozpiął mój stanik, zdjął go i ujął w dłonie moje piersi. Objął ustami brodawkę, zaczął ją ssać. Ogarnęło mnie czyste pożądanie. Bones delikatnie skisnął drugą pierś, podrażnił brodawkę palcami. Wygięłam plecy w łuk i objęłam go. Doznania były tak silne, że prawie mdlałam. Bones rozpiął mi dżinsy i ściągnął je, tak że zostałam tylko w bieliźnie. Po chwili zdjął także majtki. Przez chwilę pożerał mnie wzrokiem, całkiem obnażoną. – Och, Kitten, jesteś piękna – powiedział szeptem i pocałował mnie z takim żarem, że zakręciło mi się od tego w głowie. Znowu zaczął drażnić moje piersi, jednocześnie dotykając ręką najbardziej wrażliwego miejsca. Jego palce pieściły mnie z wprawą, jakbym wcześniej zdradziła mu wszystkie sekrety, a ja przygryzłam wargi, żeby stłumić okrzyki. Cała drżałam z niepohamowanej żądzy.

Kiedy zabrał rękę i dotknął wargami brzucha, z moich ust wyrwał się głośny protest. Dopiero gdy Bones minął pępek, zrozumiałam jego zamiary. – Zaczekaj! – wykrztusiłam zaniepokojona. Znieruchomiał natychmiast, ale nie oderwał warg od mojego brzucha. – Mam przestać? – spytał. Rumieniec zabarwił moje policzki, nie byłam w stanie wyartykułować swoich obiekcji. – Eee, nie przestawaj całkiem, tylko... uhm, nie sądzę, żeby to było właściwe... Usłyszałam coś w rodzaju prychnięcia. – A ja sądzę – mruknął Bones i powędrował niżej. Po pierwszym dotknięciu jego języka, mój umysł dosłownie się wyłączył. Powolne liźnięcie zostawiło po sobie palący ślad, na nowo roznieciło żar. Po następnych mój wstyd zmyły fale żądzy. Już nie prosiłam, żeby zaczekał, bo nie mogłam mówić. Targały mną spazmy rozkoszy, z ust wyrywały się coraz głośniejsze jęki. Wiłam się, unosiłam, całkowicie bezradna. Jakaś przemożna siła pchała mnie na skraj przepaści, wewnątrz mnie potęgowała się bolesna pustka, jakiej wcześniej nie znałam. W końcu krzyknęłam w ekstazie. Wydawało mi się, że moje serce eksplodowało. Straciłam dech. Palący żar ustąpił miejsca euforycznemu ciepłu, które rozlało się po całym ciele. Oszołomiona i zdumiona, otworzyłam oczy. Bones przesunął się w górę po moim brzuchu, ujął w dłonie twarz. – Jeszcze nigdy nie wyglądałaś piękniej – powiedział głosem wibrującym od namiętności. Nadał wstrząsały mną spazmy rozkoszy, ale napięłam mięśnie, kiedy Bones przywarł do mnie mocniej. Zbliżało się to, czego najbardziej się bałam. – Nie bój się – wyszeptał i pocałował mnie delikatnie. Przez chwilę czułam się zakłopotana, zważywszy na to, co przed chwilą robił. Potem stwierdziłam, że nowy, słonawy smak w jego ustach jest podniecający. Język Bonesa splótł się z moim, ciało zaczęło naśladować jego ruch. Zadrżałam i wkrótce poprzedni ból i ziejąca we mnie pustka wróciły z nową siłą. – Powiedz mi, kiedy – szepnął Bones po dłuższej chwili. – Albo wcale. Nie musimy iść dalej. Przez resztę nocy będę się z tobą drażnił, Kitten. Uwielbiam to. Pokażę ci, jak bardzo. Bones zaczął zsuwać się niżej, ale go powstrzymałam. – Powiedz – jęknął. Moje serce łomotało dudniło ze zdenerwowania, ale odpowiedź była tylko jedna. – Teraz. Bones uniósł się na rękach. Czując jego twarde ciało wwiercające się we mnie, głośno wciągnęłam powietrze. Wtuliłam twarz w jego szyję i zadrżałam. Kiedy znalazł się cały w środku, znieruchomiał i przymknął oczy. Potem na mnie spojrzał i zapytał: – W porządku, skarbie? Tak intymnego momentu nigdy wcześniej nie przeżyłam: patrzenie sobie w oczy w chwili całkowitego zespolenia. Byłam w stanie tylko kiwnąć głową. Bones zaczął się poruszać. Nieoczekiwana przyjemność zaparła mi dech w piersiach. Wkrótce z mojego gardła wyrwał się jęk, skórę pokryła warstewka potu, ogarnęło mnie silne, pierwotne pożądanie. Bones objął moje biodra, przyciągnął do siebie, nadał rytm. Szybko się do niego dostosowałam, a zwiększony kontakt przyprawił mnie o zawrót głowy. Wróciło poprzednie napięcie. Rosło we mnie z każdym jego ruchem, aż w końcu moje ciało płonęło tylko jednym pragnieniem. – Więcej...

Nie mogłam uwierzyć, że błagalnie wyjęczałam to słowo. Bones zaśmiał się gardłowo i zwiększył tempo. Całkowicie zapomniałam o przyzwoitości, moje ręce same zacisnęły się na twardych pośladkach Bonesa, palce wpiły się w jego skórę. Chciałam przyciągnąć go do siebie jeszcze bliżej, nie mogłam się nim nasycić. Całowałam go zachłannie, ocierałam dolną wargę o jego kły. Usłyszałam, że jęknął, kiedy poczuł krew. – Taka ostra i słodka – wyszeptał ochryple i oblizał wargi. – Teraz ty też jesteś we mnie. – I przytulił mnie mocniej, choć wydawało się to niemożliwe. W miarę jak jego ruchy stawały coraz intensywniejsze, dyszałam głośniej, miotałam się pod nim, w zapamiętaniu orałam mu plecy paznokciami. Tłumiąc krzyk, wbiłam zęby w jego ramię i ugryzłam, aż poczułam krew. Bones odchylił moją głowę do tyłu. – Mocniej? – Tak – jęknęłam, zupełnie nie przejmując się tym, jak to zabrzmiało. Bones przyjął moje przyzwolenie z wyraźną ulgą. Niemal przestał się kontrolować. Moje krzyki działały na niego jak ostrogi. Kiedy myślałam, że już dłużej tego wszystkiego nie wytrzymam, on przypuścił na mnie ostateczny atak, który byłby bezlitosny, gdyby nie sprawiał mi takiej rozkoszy. Czułam się trochę jak pod działaniem narkotyku. Wszystko wokół mnie wirowało i rozmazywało się, z wyjątkiem Bonesa. W uszach miałam szum, ale to tylko dudniło moje serce. Zakończenia nerwów drżały z oczekiwania. Wydawało mi się, że jestem jednocześnie oddzielona od swojego ciała i nadwrażliwa. Ta dysząca, wijąca się istota na łóżku nie mogła być mną. Z drugiej strony, jeszcze nigdy wcześniej nie byłam tak świadoma swojej skóry, każdego oddechu, krwi płynącej w żyłach. Zanim pękł we mnie ostatni napięty nerw, Bones chwycił moją głowę i zajrzał w oczy. Kiedy pękła tama i zalała mnie fala rozkoszy, z moich ust wyrwał się krzyk. Ta eksplozja była silniejsza niż pierwsza, w jakiś sposób głębsza, zostawiła po sobie lekkie pulsowanie pod skórą. Bones jęknął, jego twarz wykrzywiła się w ekstazie, ale wciąż patrzył mi w oczy. Nie mogłam odwrócić wzroku od tych zielonych głębi, które na chwilę się zamgliły, podczas gdy on cały drżał. Kiedy w końcu złapałam oddech, Bones wyciągnął się obok mnie, tak że nasze ciała się stykały, i objął mnie ramieniem. Zdawało mi się, że w pomieszczeniu brakuje tlenu, nawet Bones odetchnął raz czy dwa, co jak na niego było rekordem. Stopniowo moje serce wróciło do bezpiecznego rytmu. Bones odgarnął wilgotne włosy z mojej twarzy, uśmiechnął się i pocałował mnie w czoło. – I pomyśleć, że uważałaś, że coś jest z tobą nie w porządku. – Bo coś jest ze mną nie w porządku. Nie mogę się ruszyć. To była prawda. Gdy tak leżałam obok niego, moje ręce i nogi nie reagowały na żadne polecenia, które im wydawałam. Mózg wywiesił tabliczkę: „Wracam za pięć minut”. Bones uśmiechnął się szeroko i polizał moją brodawkę. Aureola była nadwrażliwa po jego wcześniejszych zabiegach. Przeszyło ją tysiąc maleńkich igiełek rozkoszy. Kiedy doznanie stało się prawie nie do zniesienia, Bones zrobił to samo z drugą piersią. Spojrzałam w dół i zapytałam ze zdziwieniem. – Krwawię? Nie wyglądało to całkiem jak krew, ale na wewnętrznych stronach moich ud dostrzegłam wyraźną różową wilgoć. Bones ledwo rzucił na nią okiem. – Nie, skarbie. To ja.

– Co... – Och! Głupie pytanie. Przecież mi mówił, że wampiry płaczą na różowo. Przypuszczałam, że inne ich płyny również mają ten kolor. – Podnieś mnie – zażądałam. – Muszę się umyć. – Nie mam nic przeciwko temu – powiedział z ustami tuż przy mojej skórze. – To przecież moje. Ja cię umyję. – Nie odwrócisz się na bok i nie zaśniesz? – Czy nie tak zwykle się działo? Zamiast odpowiedzieć, przesunął rękę w dół mojego brzucha. Po chwili przerwał swoje poczynania, roześmiał się i uniósł głowę. – Kitten, daleko mi do senności. – Wyraz jego oczu przyprawił mnie o dreszcz. – Nie masz pojęcia, ile razy fantazjowałem o tobie. W czasie naszych treningów, walk. Tamtej nocy, kiedy widziałem, jak inni mężczyźni pożerają cię wzrokiem. – Umilkł i pocałował mnie tak mocno, że niemal zapomniałam, o czym rozmawiamy. – I również wtedy, gdy patrzyłaś na mnie ze strachem, kiedy cię dotykałem. Nie, nie jestem śpiący. Najpierw spróbuję każdego skrawka twojej skóry i sprawię, że będziesz krzyczeć, krzyczeć i... krzyczeć. Znowu pochylił się do moich piersi, zaczął je ssać i drażnić zębami. – Pewnego dnia znajdę tego twojego faceta i go zabiję – wymamrotał tak cicho, że ledwo go usłyszałam. – Co? – Czy naprawdę to powiedział? Silne szarpnięcie wargami odwróciło moją uwagę od jego obietnicy, potem jeszcze jedno i jeszcze, aż wszystkie moje niepokoje odpłynęły pod zmysłowym atakiem. Po chwili Bones spojrzał na nie i uśmiechnął się z satysfakcją. – Ciemnoczerwone, obie. Tak jak obiecałem. Widzisz? Dotrzymuję słowa. Przez chwilę byłam zdezorientowana. Potem przypomniałam sobie popołudnie, kiedy Bones próbował oduczyć mnie czerwienienia się ze wstydu, godzinami ćwicząc ze mną nieprzyzwoite rozmowy. Nagle oblałam się rumieńcem. – Chyba nie mówiłeś serio wszystkich tamtych rzeczy, co? – Mój umysł się buntował, ale przyśpieszony puls świadczył, że zdradzieckie ciało liczy na coś innego. Bones znowu się roześmiał, nisko, ochryple. Jego brwi wygięły się w łuk, oczy zmieniły się z czarnych na jasnozielone, usta przesunęły się w dół po brzuchu. – Och, Kitten. Mówiłem serio. Każde słowo. *** Obudziło mnie łaskotanie w plecy, jakby motyle muskały je skrzydełkami. Otworzyłam oczy i pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, było obejmujące mnie ramię. Równie blade jak moja skóra. Bones leżał przytulony biodrami do moich bioder. Motylami były jego pocałunki. Moją pierwszą myślą było: wybrał niewłaściwy zawód. Powinien zostać prostytutką. Zarobiłby miliony. Druga, mniej przyjemna, sprawiła, że zesztywniałam. Gdyby matka mogła nas teraz zobaczyć, zabiłaby mnie! – Poranne wyrzuty sumienia? – Bones przestał mnie całować. – Obawiałem się, że po przebudzeniu będziesz się samobiczować. Zerwałam się z łóżka jak wystrzelona z procy. Musiałam się zastanowić, co zrobić, a nie mogłam myśleć w pomieszczeniu, w którym przebywał on. Nie traciłam czasu, żeby poszukać swojej bielizny, tylko zarzuciłam na siebie koszulę i wciągnęłam dżinsy. Boże, moje kluczyki! Gdzie je położyłam? Bones usiadł. – Nie możesz tak po prostu uciec i udawać, że nic się nie stało. – Nie teraz – rzuciłam zdesperowana, starając się na niego nie patrzeć. Aha, kluczyki! Chwyciłam je i wybiegłam z sypialni.

– Kitten... Nie zatrzymałam się.

TRZYNASTY Pojechałam prosto do domu. Przez całą drogę targały mną sprzeczne emocje. Seks z Bonesem był cudowny. Miał rację. Nie mogłam udawać, że nic się nie stało. Ale musiałam wziąć pod uwagę więcej rzeczy niż tylko swoje uczucia. Gdyby chodziło tylko o mnie, umiarkowanie zbeształabym się za to, że z nim spałam. Głównym powodem mojej paniki była pewność, jak zareagowałaby moja matka. Nie mogłam jej powiedzieć. Nigdy. A to oznaczało, że muszę z tym skończyć, nim sprawy zajdą dalej. Kiedy przyjechałam, na ganku siedzieli dziadkowie i pili mrożoną herbatę. Wyglądali jak z pocztówki ze swoimi siwymi włosami, pomarszczonymi twarzami, w prostych ubraniach. – Cześć – powitałam ich z roztargnieniem. W odpowiedzi babcia cmoknęła językiem, a dziadek zaburczał z oburzeniem. Łypnęłam na nich zaskoczona. – Co z wami? Ze zdziwieniem patrzyłam, jak dziadek robi się coraz bardziej czerwony na twarzy. Przecież nie pierwszy raz się zdarzyło, że nie wróciłam na noc, a oni nigdy tego nie komentowali. Wobec moich późnych powrotów przyjęli postawę: „Nie pytaj, nie mów”. – Justina, przyjdź tutaj! – Dziadek zignorował moje pytanie i wstał z krzesła. Chwilę później z domu wyszła moja mama, równie zdezorientowana jak ja. – Co? Coś się stało? Dziadek odpowiedział jej, trzęsąc się z gniewu: – Tylko na nią spójrz. Spójrz na swoją córkę! Nie powiesz mi, że nie robiła nic złego zeszłej nocy! Nie, zadawała się z diabłem, oto co robiła! Zbladłam, zastanawiając się, skąd wiedział, że spałam z wampirem. Wyrosły mi kły? Dotknęłam zębów, ale były kwadratowe i równe jak zawsze. Ten gest rozwścieczył go jeszcze bardziej. – Nie machaj na mnie palcem, moja panno! Za kogo się uważasz? Matce trzeba przyznać, że od razu zaczęła mnie bronić. – Och, tato, nie rozumiesz. Ona... – Urwała raptownie, patrząc na mnie wielkimi oczami. – Co? – spytałam zaniepokojona. – Twoja szyja... – wyszeptała matka z niedowierzaniem na twarzy. Przerażona minęłam ją i pobiegłam do łazienki. Miałam ślady po kłach? Boże, ugryzł mnie, a ja nawet tego nie zauważyłam? Kiedy spojrzałam w lustro, powód ich reakcji stał się jasny. Na szyi miałam cztery... nie, pięć malinek w różnych odcieniach czerwieni. Nie były to wiele mówiące dziurki po zębach wampira, tylko zwykłe malinki. Rozchyliłam koszulę Bonesa i zobaczyłam, że na dekolcie i piersiach mam podobne ślady. Dobrze, że to nie była bluzka z dużym wycięciem, bo inaczej od razu by zemdleli. – Wiem, co to jest! – ryknął do mnie z ganku dziadek Joe. – Powinnaś się wstydzić, żeby tak się włóczyć przez całą noc! Panna! Wstyd! – Wstyd! – powtórzyła jak echo babcia. Dobrze wiedzieć, że nadal się ze sobą zgadzają po czterdziestu trzech latach małżeństwa. Nic nie odpowiedziałam, tylko poszłam na górę do swojego pokoju. Zdecydowanie najwyższa pora, żebym poszukała sobie własnego lokum. Może tamto mieszkanie już jest wolne.

Ku mojemu zdziwieniu przyszła za mną matka. – Kim on jest, Catherine? – spytała, zamknąwszy za sobą drzwi. Musiałam jej coś odpowiedzieć. – Poznałam go, polując na wampiry. My... mamy ze sobą coś wspólnego. On też je zabija. Nie musiałam wdawać się w szczegóły. Na przykład, tak istotny jak ten, że Bones też jest wampirem. – Czy... między wami to coś poważnego? – Nie! – Moje zaprzeczenie było tak gwałtowne, że matka zmarszczyła brwi. Brawo! Czyż to nie zabrzmiało miło? Nie, nie możemy się związać, bo właściwie on jest martwy. Ale jest wspaniały i pieprzy się jak... – Więc dlaczego...? – Matka wyglądała na szczerze zaintrygowaną. Westchnęłam i położyłam się na łóżku. Jak wytłumaczyć matce czystą żądzę? – Cóż, po prostu się stało. To nie było zaplanowane. Na jej twarzy odmalowało się przerażenie. – Zabezpieczyłaś się? – To nie było konieczne – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Matka zakryła dłonią usta. – Co masz na myśli? Dlaczego nie było konieczne? Mogłaś zajść w ciążę! Albo złapać jakąś chorobę! Dużo wysiłku wymagało ode mnie powstrzymanie się od wywrócenia oczami. Mogłam sobie wyobrazić swoją odpowiedź. Dobra wiadomość, mamo. On jest wampirem, do tego bardzo starym, więc żadnej ciąży ani chorób. To po prostu niemożliwe. Zamiast tego powiedziałam tylko, żeby się nie martwiła. – Nie martwić się? Mam się nie martwić? Powiem ci, co zrobię. Pojadę do kilku sąsiednich miasteczek, gdzie nikt nas nie zna, i kupię ci prezerwatywy! Nie skończysz tak jak ja: młoda, w ciąży... albo jeszcze gorzej. Teraz jest AIDS. I syfilis. I opryszczka. I inne rzeczy, których nazw nawet nie potrafię wymówić. Jeśli nadal zamierzasz tak postępować, przynajmniej będziesz bezpieczna. Z błyskiem determinacji w oczach ruszyła do drzwi. – Ależ, mamo... Zeszłam za nią na dół, starając się ją przekonać, żeby została w domu, ale mnie nie słuchała. Kiedy wsiadała do samochodu i odjeżdżała, dziadkowie łypali na mnie z ganku. Twarze mieli jak chmury gradowe. Zdecydowanie przyszła pora, żeby zadzwonić do gospodarza tamtego mieszkania. Pan Josephs powiedział, że mogę się wprowadzić w następny weekend. Nie mogłam się już doczekać. Zajęłam się prysznicem, szorowaniem zębów, depilacją, wszystkim, byle tylko się nie zastanawiać, co robi Bones. Może niepotrzebnie się martwiłam. Może dla niego to nic nie znaczyło, więc nawet nie musiałam mu mówić, że taka noc się więcej nie powtórzy. Ostatecznie był starszy ode mnie o kilkaset lat i miał za sobą karierę żigolaka. Z pewnością nie pozbawiłam go dziewictwa. Około szóstej na naszym podjeździe zatrzymał się jakiś samochód. Silnik miał obce brzmienie. Zaciekawiona wyjrzałam przez okno i stwierdziłam, że to taksówka. Gdy drzwi się otworzyły, najpierw ukazała się znajoma głowa, a potem Bones we własnej osobie. Co on tutaj robił? Matka jeszcze nie wróciła, ale gdyby teraz przyjechała i go zobaczyła... Zbiegałam po schodach tak szybko, że potknęłam się i wylądowałam na podłodze w chwili, kiedy dziadek otwierał drzwi. – Kim pan jest? – zapytał.

Już układałam sobie w głowie historyjkę, że Bones jest moim kolegą ze studiów, kiedy on sam przedstawił się uprzejmym tonem: – Jestem miłą młodą dziewczyną i chcę zabrać pańską wnuczkę na weekend. Coo? Babcia też wystawiła głowę z kuchni i rozdziawiła usta na widok Bonesa stojącego w progu. – Kim pan jest? – powtórzyła za dziadkiem jak papuga. – Miłą młodą dziewczyną, która chce zabrać pani wnuczkę na weekend – powiedział Bones, patrząc jej prosto w oczy. Jego jarzyły się zielenią. Oczy babci oczy zrobiły się szkliste, tak samo jak dziadka. Kiwnęła głową. – Och, czy to nie miłe? Bądź dla niej dobrą przyjaciółką i pilnuj jej. Ona ma malinki na szyi i wróciła do domu dopiero po południu. Słodki Jezu, dlaczego ziemia mnie nie pochłonęła? Bones stłumił śmiech i z powagą pokiwał głową. – Proszę się nie obawiać, babciu. Pojedziemy do ośrodka rekolekcyjnego, żeby wypędzić z niej diabła. – To dobrze – powiedział dziadek z aprobatą w głosie, ale z pustą twarzą. – Właśnie tego jej trzeba. Przez całe życie była nieokiełznana. – Proszę się napić herbaty, a my się spakujemy. Idźcie już. Oboje posłusznie ruszyli do kuchni. Wkrótce usłyszałam szum wody nalewanej do czajnika. Dziadkowie nigdy nie pijali herbaty. – Co ty tutaj robisz? – zapytałam gniewnym szeptem. – Jeśli filmy mówią prawdę, nie mogłeś wejść bez zaproszenia! Bones się roześmiał. – Przykro mi, skarbie. Wampiry mogą wejść wszędzie, gdzie chcą. – Co tu robisz? I dlaczego oszukałeś moich dziadków, że jesteś dziewczyną? – Miłą dziewczyną – uzupełnił z uśmiechem. – Nie możemy pozwolić, by sądzili, że wpadłaś w złe towarzystwo, prawda? Chciałam, żeby już sobie poszedł. Gdyby wróciła matka, nie wystarczyłby błysk oczu, by ją przekonać, że on nie jest nocnym koszmarem, który ożył. – Musisz iść. Moja mama dostanie zawału, jeśli cię zobaczy. – Jestem tutaj, bo mam powód – oświadczył Bones spokojnie. – Nie chodzi o to, że chcę cię angażować, ale zeszłej nocy wyraźnie mi przykazałaś, że mam cię poinformować, jeśli się dowiem, gdzie jest ten klub. W Charlotte. Lecę tam dzisiaj. Kupiłem ci bilet, jeśli zamierzasz mi towarzyszyć. Jeśli nie, po prostu idź do kuchni i przekonaj dziadków, że nigdy mnie tu nie było. W ten sposób nie będziesz musiała wyjaśniać później mojej obecności mamie. Wybór należy do ciebie, ale decyduj teraz. Wiedziałam, co wybiorę, choć jeszcze nie doszłam do siebie po chwili grozy, kiedy to spodziewałam się bardzo przykrej sceny. – Dlaczego nie zadzwoniłeś, zamiast przyjeżdżać? Bones uniósł brwi. – Dzwoniłem. Twój dziadek się rozłączył, gdy tylko zapytałem o ciebie. Naprawdę powinnaś kupić sobie komórkę. Albo przypomnieć im, że masz dwadzieścia dwa lata i że dżentelmen może do ciebie telefonować. Zostawiłam dla siebie komentarz na temat dżentelmena. – Tak, są staroświeccy i trochę się zdenerwowali, kiedy zobaczyli moją szyję. A tak przy okazji, to było bardzo nierozważne! Żeby zostawić mi te wszystkie ślady, które aż krzyczą: „Robiłam to!”. Bones wykrzywił usta w uśmiechu.

– Szczerze mówiąc, Kitten, gdyby nie nadzwyczajna szybkość gojenia, ja też byłbym obsypany podobnymi śladami, a plecy miałbym w szramach od twoich paznokci. Zmiana tematu. Zmiana tematu! – Jeśli chodzi o dzisiejszą noc, wiesz, że pojadę z tobą – oznajmiłam pośpiesznie. – Mówiłam ci, że chcę powstrzymać Hennesseya, i mówiłam to serio. Dowiedziałeś się, gdzie jest ten klub? Szybki jesteś. – Wiedziałem już wcześniej – przyznał się Bones, opierając się o futrynę drzwi. – Poszperałem w sieci dziś rano, kiedy spałaś. Zamierzałem ci powiedzieć, ale wybiegłaś, jakby diabli cię ścigali, tak że nie dałaś mi szansy. Spuściłam wzrok. Nie byłam w stanie patrzeć mu w oczy. – Nie chcę o tym rozmawiać. Nie jestem taka płytka, by pozwolić, żeby moje... – Jak to nazwać? – Moje skrupuły w związku z poprzednią nocą przeszkodziły mi w powstrzymaniu mordercy, myślę jednak, że będzie najlepiej, jeśli zostawimy ten temat w spokoju. Na ustach Bonesa nadal igrał półuśmiech. – Skrupuły? Och, Kitten. Łamiesz mi serce. Uniosłam głowę. Drwił sobie ze mnie? Nie potrafiłam tego stwierdzić. – Skupmy się na najważniejszym. Jeśli chcesz, możemy... porozmawiać o tym później. Po wizycie w klubie. Zaczekaj, aż się spakuję. Bones otworzył drzwi. – To nie jest konieczne. Kupiłem ci ubranie. Chodźmy. *** – Nie widziałem cię tu wcześniej, wisienko – zagaił wampir, wśliznąwszy się na stołek obok mnie. – Mam na imię Charlie. Bingo! Tak się ucieszyłam, że omal nie klasnęłam w dłonie. Wylądowaliśmy w Charlotte o dziesiątej, zameldowaliśmy się w hotelu o jedenastej i dotarliśmy do klubu Flame tuż przed północą. Siedziałam w tym odrażającym miejscu od dwóch godzin, w zdzirowatym stroju, i nie były to samotne dwie godziny. – Słodka i łatwa do jedzenia – powiedziałam, oceniając jego moc, Nie mistrz, ale dość potężny. – Szukasz pary, skarbie? Wampir przesunął palcem po moim ramieniu. – Jasne, wisienko. Charlie miał wyraźny południowy akcent, kasztanowe włosy, przyjacielski uśmiech i atletyczną budowę. Przeciąganie samogłosek plus lekko nonszalancki sposób bycia czyniły go jeszcze sympatyczniejszym. Jak można być tym złym, mając taki akcent? Facet siedzący po lewej stronie, który flirtował ze mną przez pół nocy, posłał mu wojownicze spojrzenie. – Hej, ja pierwszy ją zauważyłem... – Może się stąd wyniesiesz i wrócisz do domu? – przerwał mu Charlie, nadal się uśmiechając. – I lepiej się pośpiesz. Nie lubię się powtarzać. Na miejscu tego faceta usłyszałabym stalową nutę ukrytą pod pozorami nonszalancji i nie przeciągałabym struny. Oczywiście, ja nie byłam pijana i nieświadoma grożącego mi niebezpieczeństwa. – Chyba mnie nie usłyszałeś – wybełkotał natręt, kładąc ciężką dłoń na ramieniu Charliego. – Powiedziałem, że pierwszy ją zaważyłem. Wampir nie przestał się uśmiechać, ale chwycił mężczyznę za nadgarstek i ściągnął go ze stołka.

– Nie ma potrzeby się kłócić i robić zamieszania – powiedział, mrugając do mnie. – Rzucimy monetą, kochanie. Czuję, że będę miał szczęście. I wywlókł faceta z baru. Fakt, że nikt nie zareagował, świadczył o klasie lokalu. Rozejrzałam się z wahaniem. Gdybym próbowała powstrzymać Charliego, zdemaskowałabym się i zaprzepaściła szanse Bonesa na znalezienie Hennesseya. Znowu. Dlatego nic nie zrobiłam. Sączyłam drinka, walcząc z mdłościami. Charlie wrócił sam, z tym swoim miłym uśmiechem na twarzy. – A jednak mam dzisiaj szczęście – stwierdził. – Pytanie brzmi: czy ty uczynisz mnie bardzo, bardzo szczęśliwym? Nasłuchiwałam bicia serca, ale w środku panował zbyt duży gwar. Cokolwiek wydarzyło się przed klubem, było już po wszystkim. Nic więcej nie mogłam zrobić. – Jasne, kochanie. Jakoś muszę płacić czynsz. Mówiłam kokieteryjnym tonem. Bez żadnego nacisku. Praktyka czyni cuda, a uwaga na temat czynszu była moją odą do Stephanie. Pomyślałam, że w tej sytuacji jest jak znalazł. – A ile wynosi ten czynsz, wisienko? – Sto dolców. – Zachichotałam i poprawiłam się na stołku, tak że sukienka podjechała mi do góry. – Będziesz zadowolony z dotacji, obiecuję. Charlie przesunął wzrokiem po moich udach, ledwo osłoniętych przez niedorzecznie krótką sukienką, i wziął głęboki wdech. Tylko miesiące szkolenia uchroniły mnie przed rumieńcem. – Dziecino, biorąc pod uwagę twój wygląd, myślę, że zrobiłem dobry interes. Wyciągnął rękę. Ja ją ujęłam i zeskoczyłam ze stołka. – Charlie, prawda? Nie martw się. Czeka się prawdziwa uczta. *** Podczas gdy Charlie prowadził, ja w duchu dziękowałam Bogu, że nie próbował mnie dopaść od razu na terenie klubu. Moja rola dziwki na tym się kończyła. Bones miał za nami jechać w dyskretnej odległości. Liczyliśmy na to, że Charlie zabierze mnie do siebie, co było złamaniem głównej zasady Bonesa, żeby unikać domów wampirów Mógł mieć współlokatorów, ale uznaliśmy, że warto zaryzykować, żeby zdobyć cenne informacje. – Od jak dawna jesteś dziewczyną pracującą, skarbie? – zapytał Charlie, jakby rozmawiał o pogodzie. – Niecały rok – odpowiedziałam. – Jestem nowa w tym mieście, ale oszczędzam, żeby się przeprowadzić. – Nie podoba ci się Charlotte? – Wjechał na autostradę. – Dokąd jedziemy? – Pozwoliłam sobie na nutę niepokoju w głosie. – Myślałam, że zatrzymasz się przy drodze czy coś takiego? – Coś takiego, wisienko. – Charlie się zaśmiał. – Możesz mi wierzyć. Jak zareagowałaby zwykła prostytutka? – Hej, nie jedź za daleko. Nie chcę całą noc wracać na piechotę do mojej bryki. Charlie odwrócił głowę i zmierzył mnie wzrokiem. Jego oczy jarzyły się szmaragdowo, przyjazny sposób bycia zniknął bez śladu. – Zamknij gębę, dziwko. W porządku. Zdaje się, że koniec z uprzejmościami! To mi odpowiadało. Nienawidziłam głupich gadek. Kiwnęłam głową i bez słowa, szklistym wzrokiem (taką przynajmniej miałam nadzieję) zaczęłam patrzeć prosto przed siebie. Inne zachowanie byłoby podejrzane. Jadąc, Charlie gwizdał„Amazing Grace”.

Robiłam wszystko, żeby się nie odwrócić i nie warknąć: „Kpisz sobie ze mnie?”. Nie mógł wybrać czegoś stosowniejszego, na przykład „Shout at the Devil” albo „Dont Fear the Reaper”? Niektórzy ludzie nie mają wyczucia, jak dobrać właściwą muzykę przy porwaniu. Czterdzieści minut później zatrzymaliśmy się przed małym kompleksem mieszkalnym, za rzędem budynków znajdujących się bliżej ulicy. Okolicę zamieszkiwała niższa średnia klasa. Nie było to getto, ale tutaj ludzie nie spacerowali, żeby podziwiać widoki. – Home, Sweet Home, wisienko. – Charlie uśmiechnął się szeroko i zaniknął samochód. – Przynajmniej na jakiś czas. Potem opuścisz miasto, tak jak chciałaś. Interesujące. Nie pozwolił mi mówić, więc trwałam w swoim katatonicznym stanie. Wrzał we mnie gniew na myśl o dziewczynach, które nie udawały. Skażona krew daje pewne korzyści. Charlie otworzył drzwi po mojej stronie i wyciągnął mnie z samochodu. Następnie bezwolnie pozwoliłam, żeby, popychając, zaprowadził mnie na pierwsze piętro. Kiedy szukał kluczy, nawet nie zadał sobie trudu, żeby mnie przytrzymać. Oby tak dalej, dupku. Nie przejmuj się mną. Jestem bezradna. Zaraz po otwarciu drzwi wepchnął mnie do środka. Potknęłam się i upadłam, bo po pierwsze, chciałam dyskretnie się rozejrzeć, a po drugie, mieć rękę blisko butów. Charlie nie pomógł mi wstać, tylko przeszedł nade mną i padł na kanapę. – Mam jeszcze jedną, Dean! – zawołał. – Chodź zobacz. Usłyszałam mruknięcie, skrzypnięcie łóżka, a potem człapanie. Na widok współlokatora Charliego omal nie wypadłam z roli. Z trudem nad sobą zapanowałam, żeby nie uciec wzrokiem. Dean był drugim po Bonesie facetem, którego zobaczyłam nago, bo o szybkim Dannym nawet nie warto wspominać. Mimo okoliczności poczułam się zakłopotana. Absurdalne. Dean podszedł do mnie i uniósł moją głowę. Jego intymne części ciała wisiały tuż nade mną, tak że tylko cudem nie oblałam się rumieńcem. I nie okazałam odrazy. – Świetna laska. Charlie chrząknął. – To ja ją znalazłem. Jestem pierwszy. W jednej chwili zapomniałam o skrępowaniu. Sukinsyn! Te świnie wkrótce dostaną za swoje. I to raz na zawsze. W tym momencie usłyszałam kroki na zewnątrz. Dean odwrócił się do Charliego. – Spodziewasz się kogoś? Wysunęłam kołek z buta w tej samej chwili, w której Bones kopniakiem wyważył drzwi. Może byłam mściwa, może tak było mi wygodniej ze względu na bliskość, ale wbiłam kołek w pachwinę Deana. Ten wydał z siebie piskliwy wrzask i próbował mnie chwycić. Odroczyłam się, błyskawicznie wyciągnęłam drugi kołek z buta i wbiłam mu go w plecy. Dean padł na kolana, a ja skoczyłam mu na plecy jak na makabrycznym rodeo. Wampir wierzgnął dziko, ale ja złapałam kołek oburącz i z całej siły pchnęłam w dół. Dean rozpłaszczył się pode mną. Docisnęłam kołek, wstałam z pokonanego przeciwnika i poprawiłam kopniakiem, którego on już nie poczuł. – A jednak byłeś pierwszy, dupku. Tymczasem Bones już zajął się Charliem. Siedział na kanapie i trzymał go na kolanach – ta poza byłaby komiczna w wykonaniu dwóch dorosłych mężczyzn, gdyby nie nóż sterczący z piersi Charliego. – Dobrze, że tamten drugi nie był mi do niczego potrzebny – rzucił Bones. Wzruszyłam ramionami. Za późno. – Trzeba mi było powiedzieć.

Charlie gapił się na mnie bardzo zdziwionym wzrokiem. – Twoje oczy... – wykrztusił. Nie musiałam patrzeć w lustro, by wiedzieć, że są rozjarzone. Walka była pewnym sposobem na wydobycie ich blasku. Pewne rzeczy są nieuniknione. – Piękne, prawda? – odezwał się Bones aksamitnym głosem. – I jaki kontrast z bijącym sercem. Rozumiem, że jesteś wstrząśnięty. Ja też byłem, kiedy pierwszy raz zobaczyłem, jak się jarzą. – Ale one... Ona nie może... – Och, nie zawracaj sobie nią głowy, stary. To mnie powinieneś się bać. Po tych słowach Charlie zaczął się wiercić, ale Bones uciszył go, poruszając nożem. – Kitten, ktoś jest w drugim pokoju. To ludzie, ale nie zakładaj z góry, że są niegroźni. Wyjęłam z buta trzy małe noże do rzucania i poszłam sprawdzić. Teraz ja również usłyszałam bicie serca dobiegające z głębi mieszkania. Z pokoju, z którego wyszedł Dean. Czyżby miał ciepłokrwiste wsparcie? Kiedy zbliżyłam się do drzwi, opadłam na kolana i dalej posuwałam się na czworakach. Strzał w głowę byłby dla mnie końcem pieśni. Liczyłam na to, że przeciwnik będzie celował wyżej, a ja rzucę się na niego, zanim zdąży nacisnąć spust. Czy potrafiłabym zabić człowieka? Istniał tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać. Wyjrzałam ostrożnie zza framugi... i krzyknęłam: – Trzeba wezwać karetkę! Dziewczyna patrzyła w sufit niewidzącym wzrokiem. Jedno spojrzenie upewniło mnie, że nie ma przy sobie broni. Cała była pokryta swoją własną krwią. Ręce i nogi były rozrzucone. Nie ruszała się. Oczywiście, że nie. Nie powiedziano jej, że może. Noże wypadły z moich odrętwiałych palców. Nie mogłam przestać na nią patrzeć. Tyle lat... tyle zabitych przeze mnie wampirów, a jeszcze nigdy nie widziałam ich ofiary. Czytanie o cierpieniu nie mogło się równać z żywym, oddychającym świadectwem czyjegoś okrucieństwa. Mój wzrok przesunął się z gardła dziewczyny na jej nadgarstki i uda. Widniały na nich ślady ukąszeń, z których powoli sączyła się krew. Ten widok wyrwał mnie ze stanu osłupienia i zgrozy. Zerwałam prześcieradło z łóżka i zaczęłam je drzeć. Dziewczyna nie poruszyła się, nawet kiedy pasami bawełny jak bandażami owiązałam ją całą oprócz szyi. Tę ranę przycisnęłam dłonią, resztą prześcieradła nakryłam dziewczynę i wyniosłam z pokoju. – Muszę zawieźć ją do szpitala... – Zaczekaj, Kitten. Bones posłał mi nieodgadnione spojrzenie, kiedy wpadłam do głównego pokoju tego piekielnego domu. Charlie ledwo spojrzał na postać, którą trzymałam na rękach. Bardziej był przejęty swoją sytuacją. – Ale ona straciła dużo krwi! I jeszcze gorzej! Bones wiedział, co oznacza „gorzej”, nawet jeśli nie potrafił tego stwierdzić węchem. Straconą krew można uzupełnić. Rany emocjonalne mogą się nigdy nie zagoić. – Jeśli chcesz zawieźć ją do miejscowego szpitala, równie dobrze możesz ją zabić – rzekł spokojnie. – Hennessey wyśle tam kogoś, żeby ją uciszył. Ona za dużo wie. Zajmę się nią, ale pozwól mi najpierw rozprawić się z nim. Charlie obrócił głowę, patrząc na Bonesa. – Nie wiem, kim jesteś, słonko, ale popełniasz wielki błąd – ostrzegł. – Jeśli wyniesiesz się stąd natychmiast, może pożyjesz dostatecznie długo, żeby tego pożałować. Bones zaśmiał się drwiąco.

– Dobrze powiedziane, koleś! Inni od razu się czołgali, a wiesz, jakie to nudne. Masz rację, nie zostaliśmy sobie właściwie przedstawieni, ale ja już znam twoje imię. Jestem Bones. Wyraz oczu Charliego świadczył o tym, że już o nim słyszał. Pewnego dnia może będę musiała zapytać Bonesa, w jaki sposób zyskał sobie reputację. Z drugiej strony, raczej nie chciałabym wiedzieć. – Nie ma powodu, żeby zachowywać się niecywilizowanie. – Charlie nagle wrócił do swojego czarującego przeciągania sylab. – Hennessey mówił, że go tropisz, ale dlaczego jeszcze nie zmądrzałeś? Nie możesz go pokonać, więc powinieneś się do niego przyłączyć. On naprawdę chciałby mieć w swoim zespole kogoś takiego jak ty. To duży słodki tort, przyjacielu, i nie ma takiego, który by go nie lubił. Bones obrócił go do siebie tak, żeby spojrzeć mu w oczy. – Tak? Nie jestem pewien, czy Hennessey by mnie zechciał. Zabiłem strasznie dużo jego ludzi. Może być zły z tego powodu. Charlie się uśmiechnął. – Do diabła, to jak przesłuchanie w sprawie pracy! 0nic się nie martw. On uważa, że skoro byli tacy głupi, żeby dać się zabić, wcale nie są mu potrzebni. – Nie mamy czasu na bzdury – wtrąciłam się, kładąc dziewczynę na podłodze. – Kiedy wy się tu zaprzyjaźniacie, ona wykrwawia się na śmierć. – Jeszcze chwileczkę, kotku. Charlie i ja rozmawiamy. Jeśli chodzi o ten tort, kolego, mówisz, że jest duży i słodki? Obawiam się, że potrzebuję trochę większej zachęty niż „duży i słodki”, żeby pozwolić ci żyć. Na pewno znajdę kogoś, kto zapłaci sporo grosza za twojego trupa. – Nie tyle, ile możesz dostać, grając dla Hennesseya zamiast przeciwko niemu. – Charlie wskazał głową na mnie. – Widzisz tę małą, którą trzymała na rękach twoja dzika kocica? Każda z tych ślicznotek jest warta w sumie około sześćdziesięciu patyków. Najpierw je odpicowujemy i każemy obsługiwać oddychających. Potem sprzedajemy je na aukcji któremuś z naszych. Pełny posiłek i żadnego zmywania. Na koniec są świetnym daniem dla głodnego ghula. Te dziewczyny nigdy w życiu nie były bardziej użyteczne... – Ścierwo! – krzyknęłam, rzucając się na niego z kołkiem w ręce. – Stój, bo jeśli jeszcze raz będę musiał powtórzyć, żebyś przestała, urwę ci cholerny łeb! – ryknął na mnie Bones. Zamarłam. Jego oczy płonęły niebezpiecznym blaskiem, którego nie widziałam, odkąd się poznaliśmy. Ogarnął mnie niepokój. Bones nadal próbował wydobyć informacje z Charliego czy pozwalał się rekrutować? – Tak lepiej. – Bones skierował uwagę z powrotem na Charliego. – A więc, co mówiłeś? Wampir zaśmiał się, jakby usłyszał dobry żart. – Rany, twoja kociczka jest nerwowa! Lepiej uważaj na swoje skarby, bo zawiesi je sobie na pasku! Bones też się roześmiał. – Wykluczone, stary. Za bardzo je lubi, żeby mnie ich pozbawiać. Zrobiło mi się niedobrze, serce zaczęło dudnić w piersi. Jak on mógł tracić tyle czasu, kiedy ta dziewczyna wykrwawiała się na dywan? Boże, a jeśli to był prawdziwy Bones? Jeśli wszystko przedtem było tylko udawaniem? Właściwie jak dobrze go znałam? Może przez cały czas miał właśnie taki cel. Jaka to musiała być dla niego zabawa nakłonić mnie do tego, żebym mu pomogła. W głowie rozbrzmiał mi głos matki. „One wszystkie są złe, Catherine. To potwory, potwory...”. – Sześćdziesiąt patoli za każdą to miłe, ale podzielone na ile? Z tego tortu może na każdego przypaść zaledwie okruch. Charlie odprężył się, na ile mógł w tej sytuacji.

– Rzeczywiście to niedużo, jeśli jest tylko kilkadziesiąt cipek, ale pomnóż tę samą liczbę przez setki. Do podziału jest nas około dwudziestu, a Hennessey zwiększa ofertę. Wchodzi na światowe rynki. Do diabła, dzięki Internetowi powstała nowa baza klientów, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. Ale nasz szef chce zachować mały, zgrany zespół. Taki, żeby koła się kręciły po słodkim szlaku do krainy szczęśliwości. Nie masz dość harówki i życia od zlecenia do zlecenia? Stały dochód, oto klucz. Kończy się nam ostatnia partia dziewczynek, więc nadszedł czas polowania. Kilka miesięcy pracy, a potem tylko siedzisz i patrzysz, jak rośnie twoje konto bankowe. Mówię ci, to przyjemne. Bardzo przyjemne. – Istotnie kreślisz przede mną kuszący obraz, stary – przyznał Bones. – Ale jest paru ludzi Hennesseya, którzy za mną nie przepadają, więc powiedz mi, kto jeszcze jedzie tym pociągiem z forsą. Nie mogę do niego wsiąść, jeśli zerżnąłem żonę któregoś albo załatwiłem brata, racja? Uśmiech zniknął z twarzy Charliego. Pojawił się na niej zimny wyraz, głos stracił południowy zaśpiew. – Pierdol się. Bones się wyprostował. – Wiedziałem, że w końcu się zorientujesz. – Jego ton też był ostry. – Tak czy inaczej, dzięki, koleś. Byłeś umiarkowanie pomocny. Tylko dwudziestu, mówisz? To mniej, niż sądziłem, ale mam niezłe pojęcie, kto jest wśród tych pozostałych. Poczułam taką ulgę, że zadrżały pode mną kolana. O, Boże, przez sekundę myślałam, że Bones nie udaje. Sądziłam, że wykorzystał mnie w najgorszy możliwy sposób. – Kitten, nie wyczuwam tu nikogo więcej, ale lepiej rozejrzyj się po domu. Wyważ drzwi, jeśli będziesz musiała. Wskazałam na dziewczynę, która przez cały ten czas nawet nie drgnęła. – A co z nią? – Wytrzyma jeszcze trochę. – Jeśli mnie zabijesz, nie tylko Hennessey cię dopadnie – wysyczał Charlie. – Pożałujesz, że twoja matka w ogóle cię urodziła. On ma przyjaciół, którzy siedzą wyżej, niż potrafisz sięgnąć. Wychodząc, usłyszałam jeszcze odpowiedź Bonesa. – Jeśli chodzi o Hennesseya i jego przyjaciół, myślałem, że nie będą tęsknić za kimś tak głupim, że dał mi się zabić. To twoje słowa, stary. Podejrzewam, że teraz ich żałujesz. Szybkie przeszukanie kompleksu niczego nie przyniosło. Cztery mieszkania znajdujące się w budynku okazały się puste. Tylko jedno zajmował nieżyjący już Dean i wkrótce martwy Charlie. Dla przypadkowego obserwatora był to typowy niewielki dom z lokalami do wynajęcia. Kiedy wróciłam dziesięć minut później, dziewczyna nadał leżała na podłodze, a Bones i Charlie zniknęli. – Bones? – Tutaj! – zawołał z pokoju Deana. Ruszyłam w tamtą stronę z mniejszą czujnością niż poprzednio, ale nie całkiem beztrosko. Byłam nieufna. Tak, to cała ja. Widok, jaki ujrzałam, sprawił, że wytrzeszczyłam oczy. Bones położył Charliego do łóżka. Nie na materac, tylko dosłownie do łóżka. Metalowa rama została wokół niego zawinięta i skręcona tak, że tworzyła coś w rodzaju imadła. Srebrny nóż nadal wbity w pierś wampira był zaklinowany wygiętym prętem. Obok stóp Bonesa stały trzy słoiki. Nawet ja wyczułam po zapachu, co w nich jest. – No, kolego. Złożę ci teraz propozycję. Powiedz mi, kim są ci inni gracze, wszyscy, a skończysz szybko i czysto. Masz tylko jedną szansę. Jeśli odmówisz... – Uniósł słoik i wylał jego zawartość na Charliego. Ubranie wchłonęło płyn, w powietrzu rozszedł się ostry zapach benzyny. – Jeszcze trochę pożyjesz, póki to cię nie zabije.

– Skąd to wziąłeś? – zapytałam. – Spod kuchennego zlewu – odparł Bones. – Pomyślałem sobie, że muszą mieć coś takiego pod ręką. Chyba nie sądziłaś, że kiedy tu skończą, po prostu zostawią ten dom wraz ze wszystkimi śladami? Nie dotarłam tak daleko w swoich rozważaniach. Wyglądało na to, że przez cały czas byłam krok z tyłu. Charlie posłał Bonesowi spojrzenie pełne zimnej nienawiści. – Powiem ci w piekle, czyli wkrótce. Bones zapalił zapałkę i rzucił ją na niego. Natychmiast buchnęły płomienie. Charlie krzyknął i zaczął się miotać, ale rama łóżka wytrzymała. Albo ogień zbyt szybko dokonał dzieła. – Zła odpowiedź, kolego. Ja nigdy nie blefuję. Chodź, Kitten. Idziemy.

CZTERNASTY Zostaliśmy w mieszkaniu tylko tak długo, by się upewnić, że Charlie nie wydostał się z żelaznej pułapki. Bones zaniósł pojemniki z benzyną na wyższe piętro i wkrótce płomienie rozjaśniły niebo. Dziewczyna przez cały ten czas nie wypowiedziała słowa ani nie skupiła wzroku, kiedy ją stamtąd wynosiłam. Bones dał jej kilka kropel krwi, mówiąc, że pomogą do czasu, kiedy umieścimy ją w bezpiecznym miejscu. Z wielu powodów nie mogliśmy dłużej się tutaj kręcić. Wkrótce miała zjawić się straż pożarna. Policja również. I zbiry Henneseya, który niebawem się dowie, że jedna z siedzib została spalona wraz z jego ludźmi w środku. Byłam zaskoczona, kiedy Bones podszedł do samochodu Charliego i otworzył bagażnik. – Zaraz wracam – powiedziałam do dziewczyny i ułożyłam ją na tylnym siedzeniu. Ona chyba nawet mnie nie usłyszała. Zaciekawiona podeszłam do Bonesa pochylonego nad bagażnikiem. Kiedy się wyprostował, trzymał na rękach człowieka. Wybałuszyłam oczy. – Kto to jest, do diabła? Gdy zobaczyłam twarz faceta, z sykiem wciągnęłam powietrze. Natrętny dupek z baru! Choć nie słyszałam bicia jego serca, musiałam zapytać: – Czy on...? – Martwy jak Cezar – odparł Bones. – Charlie wziął go na tyły klubu i złamał mu kręgosłup. Mnie też by wyczuł, gdyby był ostrożniejszy. Właśnie tam się ukrywałem. – Nie próbowałeś go powstrzymać?! W tym okrzyku zawarłam resztki wyrzutów sumienia z powodu śmierci nieznanego wielbiciela. Ja też nie próbowałam powstrzymać Charliego. Może dlatego odezwałam się takim ostrym tonem. Bones utkwił we mnie nieruchomy wzrok. – Nie. Miałam ochotę uderzyć głową w ścianę. Choć dzisiaj wygraliśmy bitwę, nasze zwycięstwo było okupione śmiercią niewinnego człowieka, a młoda kobieta przeżyła traumę, z której mogła się nigdy nie otrząsnąć. Nie tylko nie poznaliśmy żadnych nazwisk, ale ich zdobycie będzie teraz jeszcze trudniejsze. – Co z nim zrobisz? Bones położył zwłoki na trawie. – Zostawię go tu. Nic więcej nie da się zrobić. Jest pożar, więc wkrótce go znajdą. Będzie miał właściwy pogrzeb. Tylko to mu zostało. Uważałam, że to bezduszne, tak po prostu zostawić tutaj zamordowanego człowieka, ale Bones miał praktyczne, zimne podejście. Nic więcej nie mogliśmy zrobić dla tego biedaka. Podrzucenie go do szpitala z liścikiem nie ukoiłoby cierpienia jego rodziny. – Chodźmy – powiedział Bones. – A co z Charliem? – zapytałam, wsiadając do samochodu i biorąc dziewczynę za rękę. – Jego i Deana też po prostu zostawisz, żeby znalazła ich policja?

– Gliniarze? – Na wargach Bonesa zatańczył nieprzyjemny uśmieszek. – Wiesz, że kiedy wampiry umierają, ich ciała natychmiast się rozkładają i zdradzają prawdziwy wiek. Czasami wyglądają po śmierci jak mumie. Niech gliny spróbują rozgryźć, dlaczego facet w wieku około siedemdziesięciu lat kończy wciśnięty w ramę łóżka i spalony. Będą przez wiele dni drapać się po brodach. Nie bez powodu zostawiam tu Charliego. Chcę, żeby Hennessey wiedział, kto to zrobił, i dowie się, bo kiedy wrócimy do hotelu, trochę podzwonię i wybadam, czy nie wyznaczono pieniędzy za głowę tego drania. Jeśli tak, rozpuszczę wiadomość, że to ja wykonałem robotę. Hennessey będzie się zastanawiał, co Charlie zdążył mi powiedzieć. Przy odrobinie szczęścia wywabię go z kryjówki, bo na pewno będzie chciał uciszyć mnie na dobre. Było to ryzykowne posunięcie. Nie tylko Hennessey chciał dopaść Bonesa. Z tego, co mówił Charlie, wynikało, że jego śmierć uszczęśliwiłaby około dwudziestu ludzi. – Gdzie ją zawieziemy? – Daj mi chwilę. – Bones sięgnął po komórkę i wybrał numer, prowadząc jedną ręką. Ja szeptałam dziewczynie bezużyteczne słowa pociechy i myślałam o matce. Kiedyś, wiele lat temu, ona też była ofiarą. Okoliczności nieco się różniły, to prawda, ale odczucia mogły być takie same. – Tara, tu Bones. Przepraszam, że dzwonię tak późno... Chciałbym cię prosić o przysługę... Dziękuję. Będę za godzinę. Bones spojrzał mi w oczy w lusterku wstecznym. – Tara mieszka w Blowing Rock. To niezbyt daleko, a dziewczyna będzie u niej bezpieczna. Nikt nie zna Tary, więc Hennesseyowi nie przyjdzie do głowy, żeby tam jej szukać. Tara udzieli jej wszelkiej pomocy, nie tylko fizycznej. Sama przeżyła coś podobnego. – Wampir ją dopadł? – Co za okropny klub pokrzywdzonych. Bones skierował wzrok z powrotem na drogę. – Nie, skarbie. On był tylko człowiekiem. *** Tara mieszkała w domu z bali w górach Blue Ridge. Dojeżdżało się tam prywatną drogą. Po raz pierwszy znalazłam się poza granicami Ohio, dlatego zachwyciły mnie wysokie szczyty, strome urwiska i dzika sceneria. Gdyby okoliczności były inne, poprosiłabym, żeby Bones się zatrzymał. Na ganku czekała ciemnoskóra kobieta o szpakowatych włosach. Bicie serca wskazywało, że jest człowiekiem. Bones wysiadł z samochodu i pocałował ją w policzek. Na ten widok poczułam w żołądku nieprzyjemne ściskanie. Dawna dziewczyna? Albo nie tak dawna? Ona go uściskała i przez chwilę słuchała wyjaśnień na temat tego, co się przydarzyło dziewczynie. Zwróciłam uwagę, że Bones nie wymienił żadnych nazwisk. Na koniec przypomniał Tarze, żeby nikomu nie mówiła o swoim nowym gościu ani o tym, kto go przywiózł. Potem odwrócił się do mnie. – Kitten? Idziesz? Nie wiedziałam, czy wysiadać z samochodu, czy w nim zostać, ale jego pytanie przesądziło sprawę. – Idziemy do tej miłej pani – powiedziałam do dziewczyny i ostrożnie pomogłam jej wysiąść. Właściwie jej nie niosłam. Sama mogła chodzić, jeśli się ją prowadziło. Ja tylko pilnowałam, żeby nie zsunęło się z niej prześcieradło i żeby szła we właściwym kierunku.

Kiedy zbliżyłyśmy się do ganku, na twarzy Tary odmalowało się współczucie. Zauważyłam wtedy, że jej czoło przecina blizna biegnąca od brwi do linii włosów. Zawstydziłam się z powodu swojej wcześniejszej, małostkowej reakcji na myśl o tym, co kiedyś mogło łączyć ją z Bonesem. – Ja się nią zajmę – powiedział Bones i wziął dziewczynę na ręce, jakby nic nie ważyła. – Taro, to jest Cat. Byłam zaskoczona, że użył akurat tego imienia, ale wyciągnęłam rękę do gospodyni. Tara ją uściskała. – Miło mi cię poznać, Cat. Bones, zanieś dziewczynę do mojego pokoju. Bones wszedł do środka, nie pytając o drogę, a ja od razu upomniałam się w myślach, że to nie moja sprawa. – Wejdź, dziecko, pewnie ci zimno – powiedziała Tara. Na tej wysokości o godzinie czwartej rano rzeczywiście było chłodno. W tym momencie spojrzałam na siebie i jęknęłam w duchu. Czyż nie wyglądałam uroczo? W wyzywającej sukni i mocnym makijażu. Tara pewnie pomyślała, że wyglądam jak zdzira. – Mnie również miło cię poznać – odpowiedziałam. Przynajmniej mogłam pokazać, że mam dobre maniery. W kuchni Tara podała mi filiżankę kawy, sama też sobie nalała i gestem zaprosiła, żebym usiadła. Niemal od razu z krzesła poderwał mnie krzyk, który przeszył ciszę. – Wszystko w porządku – uspokoiła mnie Tara, wyciągając rękę. – On tylko sprowadza ją z powrotem do świata żywych. Ponad przejmującym zawodzeniem usłyszałam głos Bonesa, zapewniającego dziewczynę, że jest bezpieczna i że już nikt więcej jej nie skrzywdzi. Wkrótce krzyki przeszły w szloch. – To może trochę potrwać – ciągnęła Tara rzeczowym tonem. – Bones pozwoli jej przypomnieć sobie wszystko, a potem sprawi, żeby nie miała myśli samobójczych. Niektóre z nich mają. – Robił to już wcześniej? – zapytałam głupio. – Przywoził tutaj dziewczyny w szoku? Tara upiła łyk kawy. – Prowadzę w mieście schronisko dla ofiar przemocy. Zwykle nie przywożę tutaj nikogo, ale od czasu do czasu trafia się ktoś, kto wymaga szczególnej troski. W takich sytuacjach wzywam Bonesa. Cieszę się, że w końcu ja też mogę oddać mu przysługę. Zawdzięczam mu życie, ale przypuszczam, że opowiadał ci o tym. Spojrzałam na nią zdziwiona. – Dlaczego tak sądzisz? Tara spojrzała na mnie porozumiewawczo. – Bo nigdy wcześniej nie przywiózł tutaj dziewczyny, która nie potrzebowałaby mojej pomocy, dziecko. O! Jej odpowiedz sprawiła mi przyjemność, ale natychmiast ją stłumiłam. – To nie tak. My... tylko pracujemy razem. Nie jestem jego... eee, to znaczy, możesz go mieć, jeśli chcesz! – dokończyłam bełkotliwy wywód. Z góry dobiegło niezadowolone chrząknięcie, którego nie wydała dziewczyna. Skuliłam się w sobie, ale było już za późno, żeby cofnąć te słowa. Tara zmierzyła mnie wzrokiem. – Mąż mnie bił. Bałam się go zostawić, bo byłam bez pieniędzy i miałam małą córeczkę pod opieką, ale pewnej nocy zrobił mi to. – Wskazała na bliznę na czole. – I wtedy oświadczyłam, że dość tego. Że to koniec. Płakał i powtarzał, że nie chciał mnie skrzywdzić. Zawsze tak się kajał, kiedy mnie pobił, ale owszem, chciał tego. Nikt nie bije, jeśli nie chce! Zdawał sobie sprawę, że mówię serio, kiedy oznajmiłam mu, że odchodzę, więc tamtej nocy czekał na mnie po pracy,

ukryty za moim samochodem. Skończyłam swoją zmianę, wyszłam na parking, a on tam stał i z uśmiechem celował do mnie z pistoletu. Usłyszałam strzał i już myślałam, że nie żyję... kiedy zobaczyłam tamtego białego chłopca. Wyglądał jak albinos i trzymał mojego męża za gardło. Zapytał mnie, czy chcę, żeby on żył, i wiesz, co mu odpowiedziałam? Że nie. Wypiłam kawę jednym haustem. – Nie zamierzam cię osądzać – rzuciłam pośpiesznie. – Według mnie, zasłużył sobie na to, co go spotkało. – Powiedziałam „nie” dla mojej córki, żeby nigdy nie bała się go tak, jak ja. – Tara wzięła moją filiżankę i ponownie ją napełniła. – Bones nie tylko skręcił mu kark, ale zabrał mnie z tamtej zawszonej nory, znalazł mi mieszkanie, a potem kupiłam sobie dom i założyłam schronisko. Teraz pomagam kobietom, które nie mają dokąd pójść. Bóg czasami ma poczucie humoru, nie sądzisz? Uśmiechnęłam się. – Można powiedzieć, że ja sama jestem na to dowodem. Tara pochyliła się i ściszyła głos. – Opowiadam ci to dlatego że Bones musiał cię naprawdę polubić. Jak już wspomniałam, on nikogo tutaj nie przywozi. Tym razem się nie sprzeczałam. Nie było sensu, skoro nie mogłam jej powiedzieć, że moja obecność w jej domu wynika z konieczności, a nie z uczuć Bonesa. W tym momencie moją uwagę przyciągnęło to, co mówiła dziewczyna na górze: – ...kazał mi zadzwonić do moich współlokatorek. Powiedziałam im, że spotkałam się ze swoim dawnym chłopakiem i razem wyjechaliśmy, ale to było kłamstwo. Nie wiem dlaczego tak mówiłam. Nie chciałam, ale słowa same wychodziły z moich ust... – Wszystko w porządku, Emily. – Głos Bonesa był cichy. – To nie twoja wina, zmusili cię, żebyś tak powiedziała. Wiem, że to trudne, ale zastanów się. Widziałaś kogoś oprócz Charliego i Deana? – Trzymali mnie w mieszkaniu przez cały czas, ale nikt więcej tam nie przychodził. Teraz muszę wziąć prysznic. Czuję się taka brudna. Usłyszałam, że Bones wychodzi z pokoju, ale dziewczyna nagle krzyknęła: – Zaczekaj! Był ktoś jeszcze. Raz Charlie mnie zawiózł do niego, ale nie wiem gdzie. Wydało mi się, że tylko mrugnęłam okiem i już znalazłam się w tamtym domu. Pamiętam, że była tam duża sypialnia, drewniane podłogi, tapeta w czerwono-zieloną kratę. I mężczyzna w masce. Nie widziałam jego twarzy, bo miał ją nałożoną przez cały czas... Jej głos zadrżał. Tara z oburzeniem pokręciła głową. – Znajdę ich – oświadczył Bones z determinacją. – Obiecuję. Kilka minut później zszedł po schodach. – Już jest spokojna – powiedział, bardziej do Tary niż do mnie. – Ma na imię Emily i żadnej rodziny. Jest samodzielna od piętnastego roku życia, a jej koleżanki myślą, że wyjechała z byłym chłopakiem. Lepiej nie wyprowadzać ich z błędu i nie narażać na niebezpieczeństwo. – Zaparzę jeszcze kawę i zaraz wracam. – Tara wstała. – Zostaniesz? – Nie mogę – odparł Bones, kręcąc głową. – Musimy zdążyć na popołudniowy samolot i mamy rezerwację w hotelu. Ale dziękuję, Taro. Mam wobec ciebie dług. Tara pocałowała go w policzek. Tym razem nie ścisnął mi się żołądek. – Ależ nie, skarbie. Uważaj na siebie. – Ty również. – Bones odwrócił się do mnie. – Kitten? o/n – Jestem gotowa. Dziękuję za kawę, Taro, i za towarzystwo. – Nie ma za co, moje dziecko. – Gospodyni się uśmiechnęła. – Bądź miła dla naszego chłopca, ale pamiętaj, bądź dobra tylko wtedy, gdy bycie złą nie okaże się zabawniejsze!

Parsknęłam śmiechem na tę przewrotną radę, tak zaskakującą w niezbyt miłych okolicznościach, w jakich się poznałyśmy. – Postaram się to zapamiętać. *** Bones nie odezwał się ani razu w czasie godzinnej jazdy do hotelu. Było tyle rzeczy, o które chciałam go zapytać, ale oczywiście nie potrafiłam się do tego zmusić. Kiedy wjechaliśmy na parking, nie mogłam już dłużej zachowywać milczenia. – I co dalej? Dowiemy się, czy na Charliego jest zlecenie? Sprawdzimy, czy ktoś wie, kim jest ten zamaskowany dupek? Zastanawiam się, dlaczego facet w ogóle nosił maskę. Myślisz, że to zboczeniec? A może się bał, że dziewczyna go rozpozna? Bones zaparkował i posłał mi nieodgadnione spojrzenie. – Wszystko jest możliwe, ale, tak czy inaczej, najlepiej będzie, jeśli teraz się wycofasz. – Och, nie wciskaj mi znowu tych bzdetów o bezpieczeństwie! – rzuciłam z gniewem. – Myślisz, że po tym, co zrobiono Emily i co się dzieje z mnóstwem innych dziewczyn, będę chować się pod łóżkiem? Pamiętaj, że miałam być jedną z tych dziewczyn. Nie ma mowy, żebym teraz się wycofała! – Posłuchaj, nikt nie kwestionuje twojej odwagi – rzekł z irytacją Bones. – Więc o co chodzi? – Widziałem twoją twarz, wyraz oczu, kiedy rozmawiałem z Charliem. Zastanawiałaś się, czy naprawdę przyłączę się do Hennesseya. W głębi duszy nadal mi nie ufasz. Uderzył pięściami w kierownicę tak mocno, że się wygięła, a ja się skrzywiłam, słysząc coś więcej niż oskarżenie w jego głosie. – Dobrze grałeś, a ja byłam zdezorientowana. Boże, chyba nie możesz mnie winić? Co dzień przez ostatnie sześć lat wkładano mi do głowy, że wszystkie wampiry kłamią, są złe i podstępne, i jak na razie ty okazałeś się jedynym wyjątkiem. Bones prychnął. – Zdajesz sobie sprawę, że to najmilsza rzecz, jaką mi do tej pory powiedziałaś? – Tara była twoją dziewczyną? – wymsknęło mi się niechcący. Z przerażenia wstrzymałam oddech. Dobry Panie, co ja wyprawiam? – Zapomnij – rzuciłam pośpiesznie. – To nie ma znaczenia. Posłuchaj, jeśli chodzi o zeszłą noc... myślę, że oboje popełniliśmy błąd. Do diabła, pewnie ty też zdajesz sobie z tego sprawę, więc na pewno zgodzisz się, że to nie powinno się więcej powtórzyć. Będziemy razem pracować, dopadniemy Hennesseya i wszystkich z jego bandy, a potem... każde pójdzie w swoją stronę. Jakby nic się nie stało. Bones patrzył na mnie przez dłuższą chwilę. – Obawiam się, że nie mogę się na to zgodzić – stwierdził w końcu. – Dlaczego? Jestem świetna jako przynęta! Wszystkie wampiry chcą mnie zjeść! Po jego ustach przemknął uśmieszek, a ja jęknęłam w duchu. Bones wyciągnął rękę i pogłaskał mnie po twarzy. – Po prostu nie mogę pozwolić, żebyśmy poszli swoimi drogami, Kitten, bo jestem w tobie zakochany. Kocham cię. Rozdziawiłam usta i zaniemówiłam. Dopiero po chwili odzyskałam głos. – Wcale nie. Bones cofnął dłoń i prychnął. – Wiesz, kotku, masz jeden bardzo irytujący zwyczaj, żeby mówić mi, co czuję, a czego nie czuję. Przeżyłem dwieście czterdzieści jeden lat i dość dobrze siebie znam. – Mówisz to, bo chcesz się ze mną kochać? – zapytałam podejrzliwie, wspominając Dannyego i wszystkie jego słodkie kłamstewka.

Bones spojrzał na mnie z irytacją. – Wiedziałem, że coś takiego pomyślisz. Właśnie dlatego wcześniej nic nie mówiłem. Nie chciałem, żebyś się zastanawiała, czy kłamię, żeby zaciągnąć cię do łóżka. Ale, mówiąc wprost, już dostałem, co chciałem, i to nie dopiero po deklaracji miłości. Po prostu nie zamierzam dłużej ukrywać swoich uczuć. – Ale przecież znasz mnie dopiero dwa miesiące! – Teraz spróbowałam racjonalnej argumentacji, bo zwykłe zaprzeczanie nic nie dało. Lekki uśmiech wykrzywił usta Bonesa. – Zacząłem zakochiwać się w tobie, kiedy wyzwałaś mnie na tę głupią walkę w jaskini. Byłaś unieruchomiona i zakrwawiona, a mimo to zakwestionowałaś moją odwagę i omal mnie nie sprowokowałaś, żebym cię zabił. Jak myślisz, dlaczego zawarłem z tobą umowę? Prawda jest taka, skarbie, że zrobiłem to, żebyś musiała spędzić ze mną trochę czasu. Wiedziałem, że inaczej nigdy byś się na to nie zgodziła. Przecież miałaś takie uprzedzenia wobec wampirów. I zdaje się, że nadal je masz. – Bones... – Rosło we mnie przekonanie, że on mówi poważnie. – Nigdy by się nam nie udało. Musimy skończyć z tym teraz, nim zajdziemy za daleko! – Wiem, dlaczego tak mówisz. Ze strachu. Jesteś przerażona z powodu tego, jak potraktował cię tamten palant, a jeszcze bardziej się boisz, co by powiedziała twoja droga mamusia. – Och, z pewnością miałaby dużo do powiedzenia – mruknęłam. – Śmierć groziła mi więcej razy, niż potrafię zliczyć, Kitten, a ta historia z Hennesseyem nie jest dla mnie niczym nowym. Naprawdę myślisz, że twoja mama mnie wystraszy? – Bałbyś się, gdybyś był mądry – wymamrotałam. Bones nachylił się i sięgnął ustami do moich ust. Długi pocałunek był pełen obietnic i namiętności. Uwielbiałam to, jak mnie całował. Jakby spijał mój smak i wciąż nie mógł się nim nasycić. Odepchnęłam go, gdy zabrakło mi tchu. – Lepiej ze mną nie zadzieraj. Lubię cię, ale jeśli będziesz wciskał mi kit, wsadzę ci w serce duży srebrny kołek. Bones zachichotał i przesunął usta w zagłębienie mojej szyi. – Uważam się za ostrzeżonego. Zadrżałam z podniecenia. – I żadnego gryzienia – dodałam. Jego śmiech mnie połaskotał. – Przysięgam na mój honor. Coś jeszcze? – Tak... – Coraz trudniej mi było myśleć. – Żadnej innej, dopóki jesteś ze mną. Bones uniósł głowę. Jego wargi zadrżały. – Co za ulga! Po tym, jak powiedziałaś Tarze, że może sobie mnie wziąć, nie wiedziałem, czy podoba ci się monogamia. Zarumieniłam się. – Mówię poważnie! – Kitten... – Ujął moją twarz w dłonie. – Powiedziałem, że cię kocham. To oznacza, że nie chcę nikogo innego. Wiedziałam, że z tej historii może wyniknąć tylko nieszczęście. Wiedziałam z taką pewnością jak to, że jestem półkrwi dziwadłem, ale kiedy patrzyłam w jego oczy, nic innego nie miało znaczenia. – I ostatnie, ale z pewnością nie najmniej ważne. Chcę razem z tobą ścigać Hennesseya. Skoro zaufam ci na tyle żeby być twoją... dziewczyną, ty też musisz mi zaufać i na to pozwolić. Z piersi Bonesa wyrwało się coś w rodzaju westchnienia.

– Błagam, żebyś trzymała się od tego z daleka. Hennessey ma koneksje i jest bezlitosny. To niebezpieczna kombinacja. Uśmiechnęłam się. – Półmartwa i całkiem martwy. My też stanowimy niebezpieczną kombinację. Zaśmiał się. – Tu przyznaję ci rację. – Bones. – Patrzyłam na niego bez mrugnięcia, by widział, że nie żartuję. – Nie mogę odejść, wiedząc, co się dzieje. Nienawidzę siebie za to, że nic nie zrobiłam, kiedy mogłam. Tak czy inaczej, nie zamierzam się teraz wycofać. Ty decyduj, czy chcesz działać sam, czy ze mną. Przeszył mnie tym swoim spojrzeniem, którym mógłby wywiercić dziury w głowie, ale nie odwróciłam wzroku. W końcu on to zrobił. – Dobrze, skarbie. Wygrałaś. Dopadniemy go razem. Obiecuję. Niebo przeszyły pierwsze promienie słońca. – Słońce wschodzi – stwierdziłam z żalem. – Tak. Bones przygarnął mnie do siebie i pocałował z takim żarem, że aż westchnęłam. Żar jego ust i ciała nie kłamał. – Przecież świta! – zdziwiłam się. Bones zaśmiał się cicho. – Doprawdy, skarbie, myślisz, że jestem aż taki martwy? *** Później zamówiliśmy śniadanie do pokoju, który to wynalazek, moim zdaniem, został zesłany z samego nieba. Cóż, właściwie była już pora lunchu, ale wybrałam naleśniki i jajka. Bones patrzył z rozbawieniem, jak zmiatam jedzenie i na koniec wylizuję talerz. – Zawsze możesz zamówić więcej. Nie musisz gryźć naczyń. – Jedna więcej szkoda nie ma chyba znaczenia. I tak już naraziłam cię na koszty. Znaczącym spojrzeniem obrzuciłam roztrzaskaną lampę, połamany stolik, dywan poplamiony krwią, przewróconą kanapę i parę innych rzeczy, które mieliśmy zostawić w innym stanie, niż je zastaliśmy. Wyglądało to tak, jakby w pokoju odbyła się bójka. I rzeczywiście... jeśli tak można nazwać szał zmysłów. Bones przeciągnął się z szerokim uśmiechem, unosząc ramiona wysoko nad głowę. – Nie żal mi ani jednego centa. Moją uwagę znowu przyciągnął tatuaż na jego lewej ręce. Zauważyłam go oczywiście już tamtej nocy, ale wtedy jakoś nie byłam w nastroju do rozmowy. Teraz dotknęłam go palcem. – Skrzyżowane piszczele. Jakie to stosowne. – Tatuaż nie był pełny, tylko same kontury kości. Blada skóra podkreślała czerń atramentu. – Od kiedy to masz? – Kolega zrobił mi go sześćdziesiąt lat temu. Żołnierz piechoty morskiej, który zginął w czasie drugiej wojny światowej. Boże, to dopiero prawdziwa przepaść pokoleniowa! Sam tatuaż był ode mnie trzy razy starszy. Poczułam się trochę nieswojo, więc zmieniłam temat. – Dowiedziałeś się czegoś więcej o Charliem? Bones usiadł przy komputerze, kiedy ja zamawiałam śniadanie. Nie chciałam wiedzieć, jak zamierza sprawdzić, czy są wyznaczone jakieś pieniądze za głowę Charliego. Może poszuka na eBayu? „Jeden trup, całkiem świeży! Słyszę tysiąc dolarów?”. – Już powinno coś być, zaraz zobaczę. – Bones z gracją wstał z łóżka. Całkiem nagi. Dwieście lat czy nie, było na co popatrzeć. Nie mogłam oderwać wzroku od jego pośladków.

– Jest e-mail. Dobre wieści. Transfer bankowy na sto tysięcy dolarów. Charlie wkurzył niewłaściwego faceta, kimkolwiek on jest. Poinformuję zleceniodawcę, gdzie może znaleźć ciało, a Hennessey wkrótce się o tym dowie. Dla ciebie znowu dwadzieścia patyków, Kitten, a nawet nie musiałaś go pocałować. – Nie chcę tych pieniędzy. Powiedziałam to bez wahania. Nawet nie musiałam się zastanawiać. Nieważne, że płytka, chciwa część mojego mózgu skrzeczała w proteście. Bones popatrzył na mnie ze zdziwieniem. – Dlaczego, u licha? Przecież je zarobiłaś. W czym problem? Westchnęłam i spróbowałam wyrazić słowami kłębiące się we mnie emocje i myśli, które składały się na moje sumienie. – Bo to nie jest właściwe. Co innego, kiedy jeszcze nie spaliśmy ze sobą. Ale teraz nie chcę się czuć jak utrzymanka. Nie będę jednocześnie twoją dziewczyną i pracownicą. Tak naprawdę, wybór należy do ciebie. Zapłać mi, a przestanę z tobą sypiać. Zatrzymaj pieniądze, i możemy iść do łóżka. Bones roześmiał się i podszedł do mnie. – I ty się zastanawiasz, dlaczego cię kocham. Kiedy bliżej się temu wszystkiemu przyjrzeć, ty mi płacisz, żebym cię rżnął, bo kiedy przestanę, będę ci winien dwadzieścia procent od każdego kontraktu. Do licha, Kitten, zrobiłaś ze mnie dziwkę. – Ja... to nie... Cholera. Wiesz, co miałam na myśli! Taka interpretacja w ogóle nie przyszła mi do głowy. Próbowałam wywinąć się z objęć Bonesa, ale jego ramiona były twarde niczym stal i trzymały mnie jak w imadle. Choć jego oczy nadal iskrzyły się wesołością, coś jeszcze w nich zabłysło. Źrenice zaczęły jarzyć się zielenią. – Nigdzie nie pójdziesz. Mam dwadzieścia tysięcy dolarów do zarobienia i zamierzam już teraz zacząć na nie pracować... *** Zanim wsiedliśmy do samolotu, umieściliśmy nasze kołki i noże w paczce i przekazaliśmy ją kurierowi FedExu, ze względu na zaostrzone środki bezpieczeństwa na lotniskach. W rubryce „zawartość” Bones wpisał „tofu”. Boże, czasami miał chore poczucie humoru. Na pokład weszliśmy z samym bagażem podręcznym. Bones znowu pozwolił mi zająć miejsce przy oknie, a ja czekałam na chwilę, kiedy silniki ożyją z rykiem. Bones przymknął oczy i lekko zaciskał palce na poręczach fotela, kiedy nabieraliśmy szybkości. – Nie lubisz latać? – spytałam zaskoczona. Nigdy niczego się nie bał. – Właściwie nie, choć to jeden z kilku sposobów, w jakie może zginąć taki gość jak ja. Kiedy wcisnęło nas w fotele przy wznoszeniu się, Bones nadal miał zamknięte oczy. Gdy najgorsze minęło, uniosłam mu powiekę i zobaczyłam, że łypie na mnie złowrogo, widząc moją rozbawioną minę. – Naprawdę nie znasz statystyk? To najbezpieczniejszy sposób podróżowania. – Nie dla wampira. Możemy wyjść cało z prawie każdego wypadku samochodowego, katastrofy pociągu, zatonięcia statku czy czegokolwiek. Ale kiedy samolot spada, nawet my nic nie możemy zrobić. Tylko się modlić. Straciłem kolegę w katastrofie na Everglades siedem lat temu. Biedak, znaleźli tylko jego rzepkę kolanową. Wbrew jego obawom samolot wylądował bezpiecznie o czwartej trzydzieści. Bones przydał się bardzo, kiedy łapaliśmy taksówkę. Piorunował taksówkarzy swoim zielonym spojrzeniem, a oni zatrzymywali się, nawet jeśli mieli pasażerów. Ku mojemu zakłopotaniu zdarzyło się to dwukrotnie. W końcu trafiliśmy na jedną wolną i ruszyliśmy do mojego domu. Bones był dziwnie milczący, odkąd wysiedliśmy z samolotu, ale pięć minut drogi od celu nagle przerwał milczenie.

– Chyba nie chcesz, żebym odprowadził cię do drzwi i pocałował na pożegnanie przy twojej mamie? – Oczywiście, że nie! Spojrzenie, które mi posłał, mówiło, że nie spodobała mu się emocjonalność mojej odpowiedzi. – Dobrze, ale chcę zobaczyć się z tobą dziś wieczorem. Westchnęłam. – Bones, nie. Ostatnio prawie nie ma mnie w domu. W następny weekend przeprowadzam się do nowego mieszkania, więc muszę spędzić kilka dni z rodziną. Coś mi mówi, że dziadkowie nie będą często mnie odwiedzać. – Gdzie jest to mieszkanie? Och, zapomniałam o tym wspomnieć. – Jakieś sześć mil od kampusu. Jak dogodnie. Bones tego nie powiedział na głos. Nie musiał. – Zadzwonię do ciebie w piątek i podam ci adres. Możesz do mnie przyjść, kiedy matka wyjdzie. Nie wcześniej. Mówię serio, Bones. Chyba że trafisz na ślad Hennesseya albo naszego tajemniczego zamaskowanego gwałciciela. Jeśli nie, daj mi trochę czasu. Już jest niedziela. Kiedy taksówka skręciła za róg i ukazał się długi podjazd do mojego domu, Bones wziął mnie za rękę. – Chcę, żebyś mi coś obiecała. Obiecaj, że nie zaczniesz znowu uciekać. – Uciekać? – Dlaczego miałabym to robić? Niewiele ostatnio spałam i z pewnością nie byłam w nastroju do biegania. I wtedy dotarło do mnie znaczenie jego słów. Kiedy wejdę do domu i spojrzę matce w oczy, zacznę analizować nasz związek. Bones musiał zdawać sobie z tego sprawę. Teraz jednak miałam przed sobą tylko jego twarz. – Nie, jestem zbyt zmęczona, żeby uciekać, a ty jesteś zbyt szybki. Dogoniłbyś mnie. – Zgadza się, skarbie – powiedział cicho, ale z nutą nieustępliwości w głosie. – Jeśli ode mnie uciekniesz, będę cię ścigał. I znajdę.

PIĘTNASTY Resztę tygodnia spędziłam pracowicie. Pakowałam się, załatwiałam formalności związane z wynajęciem mieszkania, wpłaciłam depozyt, podpisałam umowę najmu z właścicielem i żegnałam się z rodziną. Za pieniądze, które dostałam od Bonesa za wykonanie pierwszego zadania, kupiłam łóżko i komodę. Dodałam kilka lamp, i to było całe umeblowanie. Część pieniędzy dałam matce, mówiąc jej, że jeden z wampirów, którego zabiłam, miał przy sobie gotówkę. Przynajmniej tyle mogłam zrobić. Resztę odłożyłam, bo wiedziałam, że i tak muszę znaleźć sobie jakąś pracę dorywczą, żeby związać koniec z końcem. Wielką zagadką było, jak dam sobie radę ze studiami, pracą i tropieniem grupy przedsiębiorczych, nieumarłych morderców. Bones nie dzwonił ani mnie nie odwiedzał, tak jak go prosiłam, ale przez cały tydzień był obecny w moich myślach. Ku mojemu przerażeniu pewnego ranka matka zapytała, czy w nocy dręczył mnie koszmar, bo wciąż powtarzałam przez sen słowo „kości”. Zbyłam ją, mamrocząc coś o cmentarzach, ale problem pozostał nierozwiązany. Jeśli Bones i ja nie zerwiemy – albo wcześniej nie zginę – będę musiała ich ze sobą poznać. Szczerze mówiąc, przerażało mnie to bardziej niż pościg za Hennesseyem. Dziadkowie pozwolili mi zatrzymać furgonetkę, co było bardzo miłe z ich strony. Ostatnio nie dawałam im powodów do zadowolenia, ale oboje uściskali mnie sztywno, kiedy nadszedł czas mojego wyjazdu. Matka pojechała za mną swoim samochodem, bo oczywiście chciała zobaczyć, jak się urządziłam. – Ucz się pilnie, dziecko – powiedział szorstko dziadek Joe, kiedy wsiadałam do furgonetki. Oczy mi się zaszkliły, bo opuszczałam jedyny dom, jaki w życiu miałam. – Kocham was oboje – wykrztusiłam i pociągnęłam nosem. – Nie zapomnij dalej studiować Biblii z tą młodą, miłą dziewczyną – przykazała mi surowo babcia. Jezusie, Mario i Józefie, gdyby tylko wiedziała, co mówi. – Och, na pewno niedługo się z nią zobaczę. – Naprawdę niedługo. *** – Catherine, to... to... zawsze możesz wrócić do domu i dojeżdżać na uczelnię. Ukryłam uśmiech, widząc, jak matka z przerażeniem rozgląda się po mieszkaniu. Rzeczywiście nie było najpiękniejsze, ale przynajmniej całe moje. – Jest w porządku, mamo. Naprawdę. A będzie wyglądać dużo lepiej, jak je posprzątamy. Po trzech godzinach dokładnego szorowania wcale nie wyglądało lepiej, ale przynajmniej nie musiałam już obawiać się inwazji karaluchów. O ósmej wieczorem matka objęła mnie i uściskała mocno. – Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz czegoś potrzebować, obiecaj. Bądź ostrożna, Catherine. – Obiecuję, mamo. „O, jakże zawiłą sieć pleciemy...”. To, co zamierzałam, nie miało nic wspólnego z ostrożnością, ale nawet nie przyszło mi do głowy, żeby się wycofać. Gdy tylko matka wyszła, sięgnęłam po telefon i wybrałam numer. Czekając, wzięłam prysznic i włożyłam świeże ubranie. Nie koszulkę nocną, bo to byłoby zbyt oczywiste, tylko normalny strój. Prawie tygodniowa rozłąka okazała się trudna do zniesienia,

i to nie tylko dlatego, że tęskniłam za Bonesem. Matka wygłaszała swoje zwykłe uwagi, że wampiry zasługują na śmierć, a ja nadal powinnam na nie polować, i co jakiś czas przypominała mi, żebym pilnie studiowała. Skręcałam się z poczucia winy za każdym razem, kiedy musiałam się z nią zgadzać, żeby nie nabrała podejrzeń. Miałam jeszcze wilgotne włosy, kiedy usłyszałam pukanie. Otworzyłam drzwi... i kilka ostatnich dni rozwiało się bez śladu. Bones wszedł do środka, jednym płynnym ruchem zamknął za sobą drzwi i porwał mnie w ramiona. Boże, ależ był piękny z tymi cyzelowanymi rysami, bladą skórą i twardym ciałem. Przywarł ustami do moich ust, nim zdążyłam złapać oddech, a potem już nie musiałam oddychać, bo byłam zbyt zajęta całowaniem. Objęłam go i zacisnęłam drżące ręce na jego barkach, kiedy wsunął dłoń za mój pasek. – Nie mogę oddychać – wyszeptałam, odchylając głowę. Zsunął usta na moją szyję, wargami i językiem zaczął muskać wrażliwą skórę. Przechylił mnie do tyłu tak mocno, że tylko jego ramiona ratowały mnie przed upadkiem. – Tęskniłem za tobą – zamruczał, niecierpliwie ściągając ze mnie ubranie. Potem wziął mnie na ręce i zadał jedno pytanie: – Gdzie? Zajęta obsypywaniem go pocałunkami, skinęłam głową w kierunku małego pokoju. Bones zaniósł mnie do sypialni i prawie rzucił na łóżko. *** Następnego ranka zbudziło mnie ostrożne nieśmiałe pukanie. Jęknęłam i przewróciłam się na drugi bok. Zegar pokazywał dziewiątą trzydzieści. Bones wyszedł tuż przed świtem, z obietnicą, że spotkamy się u mnie później. Powiedział, że w moim nowym mieszkaniu jest zbyt jasno, żeby mógł spać. Jeszcze nieprzytomna, zarzuciłam na siebie szlafrok i skupiłam uwagę na drzwiach. Wyczułam bicie serca, tylko jednego, więc zostawiłam noże w sypialni. Gdyby się okazało, że przyszedł gospodarz, a ja powitałabym go uzbrojona po zęby, mogłoby to zostać źle odebrane. Gdy usłyszałam oddalające się kroki, pośpiesznie otworzyłam drzwi i zobaczyłam młodego chłopaka, który właśnie znikał w sąsiednim mieszkaniu. – Hej! – odezwałam się trochę ostrzej, niż zamierzałam. Chłopak zatrzymał się spłoszony, a ja dopiero wtedy zauważyłam, że na wycieraczce stoi mały koszyk wypełniony zupkami błyskawicznymi, środkami przeciwbólowymi i kuponami na pizzę. – Studencki zestaw przetrwania – powiedział chłopak z niepewnym uśmiechem i zrobił kilka kroków w moją stronę. – Zobaczyłem wczoraj, jak wnosisz pudła z książkami, i domyśliłem się, że też studiujesz. Jestem Timmie, twój sąsiad. Eee, Tim... To znaczy, Tim. Uśmiechnęłam się na widok jego zakłopotania. Ciężko jest zrzucić brzemię dzieciństwa. Ja nigdy nie pozbędę się swojego. – Ja jestem Cathy – przedstawiłam się, znowu używając szkolnego imienia. – Dzięki za koszyk. Nie chciałam na ciebie warknąć. Zaraz po przebudzeniu bywam jędzą. Tim się speszył. – Przepraszam! Myślałem, że już nie śpisz. Jezu, ale ze mnie głupek. Wracaj do łóżka. Ruszył z powrotem do swojego mieszkania. Jego skrępowanie i przygarbione plecy przypomniały mi... mnie samą. Tak właśnie się czułam i zachowywałam przez większość czasu. Chyba że kogoś zabijałam. – Nic się nie stało – powiedziałam szybko. – I tak musiałam wstać, a budzik chyba nie zadzwonił, więc... masz kawę? Tak naprawdę nie lubiłam kawy, ale Tim zdobył się na miły gest, a ja nie chciałam, żeby poczuł się źle. Widząc ulgę na jego twarzy, pochwaliłam się w duchu za to małe kłamstwo.

– Kawę – powtórzył z nieśmiałym uśmiechem. – Jasne. Wejdź. Miałam na sobie tylko szlafrok. – Daj mi sekundę. Szybko wbiłam się w spodnie od dresu i koszulkę, po czym w kapciach poszłam do mieszkania Timmiego. Zostawił swoje drzwi otwarte, więc już na korytarzu poczułam zapach folgersa. Była to ta sama kawa, którą moi dziadkowie patrzyli przez całe życie. Ten aromat podziałał na mnie kojąco. – Proszę. Usiadłam na stołku przy blacie, a Tim podał mi kubek. Zobaczyłam, że rozkład naszych mieszkań jest identyczny, tylko że u niego były meble. – Z mlekiem i cukrem? – zapytał. – Jasne. Obserwowałam go, kiedy krzątał się po niewielkiej kuchni. Timmie był tylko kilkanaście centymetrów wyższy ode mnie, mierzył około metra osiemdziesięciu, miał włosy koloru piasku i szarobrązowe oczy. Nosił okulary i miał taki typ budowy, jakby dopiero wyrósł z wieku młodzieńczego. Mój wewnętrzny radar do tej pory nie wykrył w nim niczego groźnego. Jednak zawsze, kiedy ktoś był dla mnie miły, okazywało się, że ma jakieś ukryte motywy. Danny? Przygoda na jedną noc. Ralphie i Martin? Próba gwałtu na randce. Stephanie? Białe niewolnictwo. Nic dziwnego, że byłam paranoiczką. Gdyby zakręciło mi się w głowie po wypiciu tej kawy, dopisałabym Timmiego do mojej listy. – Więc, eee, Cathy, jesteś z Ohio? – zapytał, biorąc swój kubek. – Urodziłam się tutaj i wychowałam – odparłam. – A ty? Kiwnął głową, rozlewając przy tym trochę kawy na blat. Zerwał się ze stołka i rzucił na mnie ukradkowe spojrzenie, jakby się bał reprymendy. – Przepraszam, niezdara ze mnie. Tak, ja też pochodzę stąd. Z Powell. Moja mama jest tam kierowniczką w banku, mam młodszą siostrę, która właśnie poszła do liceum. Mieszkamy tylko we troje, bo mój tata nie żyje. Zginął w wypadku samochodowym. Nawet go nie pamiętam. Nie wiem, czy chcesz to wszystko wiedzieć. Przepraszam. Czasami za dużo gadam. Miał również zwyczaj przepraszać co drugie zdanie. Gdy usłyszałam, że nie ma ojca, poczułam, że łączy nas pewna więź. Upiłam łyk kawy... i odrobina śliny pociekła mi po brodzie. – Ups. – powiedziałam z udawanym zakłopotaniem. – Wybacz. Czasami się ślinię, kiedy piję. Kolejne kłamstwo, ale Timmie się uśmiechnął i podał mi chusteczkę. Wyparowała z niego cała nerwowość. Nic tak skutecznie nie zwiększa pewności siebie jak cudza niezdarność. – To lepsze niż bycie ofermą. Pewnie wiele ludzi tak ma. – O, tak, jest nas cały klub – zażartowałam. – Anonimowi Śliniacze. Ja mam za sobą pierwszy krok. Przyznałam, że jestem bezsilna wobec mojej przypadłości i już nie panuję nad swoim życiem. Timmie właśnie uniósł kubek do ust i parsknął śmiechem. Kawa poszła mu nosem, a on z przerażeniem wytrzeszczył oczy. – Przepraszam! – wykrztusił, czym pogorszył sprawę, bo prychnął mi kawą w twarz. Oczy niemal wyszły mu na wierzch, a ja, widząc chłopaka, który przecieka jak dziurawy termos, zaczęłam się tak śmiać, że aż dostałam czkawki. – To zaraźliwe! – udało mi się powiedzieć. – Nie ma ucieczki od tej choroby, gdy już się ją złapie! Roześmiał się znowu, co wcale nie poprawiło sytuacji. Ja miałam czkawkę, Timmie dławił się i dyszał. Gdyby ktoś nas teraz zobaczył przez wciąż otwarte drzwi, wziąłby nas za pacjentów z

psychiatryka. Skończyło się na tym, że wręczyłam mu tę samą serwetkę, którą on podał mi wcześniej, i próbowałam zapanować nad dzikim chichotem. I czułam, że znalazłam przyjaciela. *** W poniedziałek po zajęciach wyruszyłam do jaskini. Kilka kilometrów przed skrętem na gruntową drogę, która kończyła się na skraju lasu, minęłam zaparkowaną na poboczu corvettę z włączonymi światłami awaryjnymi. W środku nie było nikogo. Omal nie nadęłam się w poczuciu wyższości. Czyj stary chevy okazał się lepszy od sportowego cacka za sześćdziesiąty tysięcy dolarów? No właśnie! Gwiżdżąc słynną melodię, którą w „Kill Billu” pogwizdywała Darryl Hannah, weszłam do jaskini. I od razu wyczułam zmianę w powietrzu. Zakłócenie. Ktoś czaił się pięćdziesiąt metrów dalej i ten ktoś nie miał tętna. Instynkt podpowiadał mi, że to nie Bones. Nie przestałam pogwizdywać, nie zmieniłam rytmu kroków, nie pozwoliłam sercu przyśpieszyć. Nie miałam przy sobie żadnej broni. Noże i kołki zostały w mieszkaniu, drugi zestaw znajdował się w przebieralni za intruzem. Nieuzbrojona, byłam w niekorzystnej sytuacji, ale nie zamierzałam się wycofać. Bones znajdował się w kłopotach, albo jeszcze gorzej, bo nigdzie go nie widziałam. Ktoś odnalazł jego kryjówkę, więc szłam dalej, nieważne, że z pustymi rękami. Siliłam się na swobodny krok, ale myślałam gorączkowo. Co mogłam wykorzystać jako broń? Wybór miałam bardzo ograniczony. To była jaskinia, a w niej nic oprócz skał, ziemi i... Pochylając się pod jednym z niższych nawisów skalnych, wyczułam, że nieznany osobnik ruszył bezszelestnie w moją stronę. Zacisnęłam palce wokół tego, co podniosłam z ziemi, i kiedy pokonałam kolejny zakręt, zobaczyłam intruza. Jakieś sześć metrów ode mnie stał wysoki mężczyzna o czarnych, nastroszonych włosach. Zaczął się do mnie zbliżać z uśmiechem, pewny swojej przewagi. – Ty zapewne jesteś Cat, o, piękna rudowłosa. Takie imię podałam Hennesseyowi. To musiał być jeden z jego zbirów, który właśnie wytropił Bonesa. Modliłam się, żeby nie było za późno. W odpowiedzi uśmiechnęłam się zimno. – Tak? A co powiesz na to? Cisnęłam garścią skalnych odłamków prosto w jego oczy. Włożyłam w ten rzut całą siłę, choć wiedziałam, że nie będzie śmiertelny. Miałam jednak nadzieję, że na chwilę unieszkodliwi przeciwnika. Pod wpływem ciosu jego głowa odskoczyła do tyłu, a wtedy ja skoczyłam na niego, korzystając z okazji, że jest oślepiony. Impet zbił go z nóg. Upadliśmy oboje. Natychmiast chwyciłam go za głowę i wcisnęłam jego twarz w skalne podłoże, tak że kamyki wbiły mu się w oczy. Następnie usiadłam mu na plecach, a kiedy próbował mnie zrzucić, przygniotłam go całym ciężarem i mocno ścisnęłam udami. Tłukąc głową intruza o ziemię, przeklinałam jego siłę. Mistrz, bez wątpienia. Właściwie nie powinnam być zaskoczona. Gdyby był słabeuszem, to Bones by mnie powitał, a nie on. – Przestań! – zawył. – Przestań! Zamiast tego wytężyłam wszystkie siły. – Gdzie Bones? Gdzie on jest? – Chryste, powiedział, że niedługo będzie! Obcy miał brytyjski akcent. Nerwy miałam tak napięte, że nie zauważyłam tego wcześniej. Przestałam maltretować jego głowę, ale nadal przyciskałam ją do ziemi. – Jesteś jednym z ludzi Hennesseya. Dlaczego miałbyś go uprzedzać, że na niego czekasz? – Bo jestem najlepszym przyjacielem Crispina, a nie jednym z psów tego łajdaka! – oświadczył z oburzeniem.

Takiej odpowiedzi się nie spodziewałam. W dodatku nazwał Bonesa jego prawdziwym imieniem, a chyba nie każdy je znał. Zastanawiałam się przez ułamek sekundy, po czym chwyciłam jakiś odłamek, drugą ręką nadal przytrzymując jego głowę. Ostrym końcem kamienia dźgnęłam go w plecy. – Czujesz? To srebro. Poruszysz się, a wbiję ci je w serce. Może jesteś przyjacielem Bonesa, a może nie. Jestem z natury nieufna, więc na niego zaczekamy. Jeśli nie zjawi się wkrótce, będę wiedziała, że kłamałeś. A wtedy dla ciebie nastąpi koniec przedstawienia. Niemal wstrzymałam oddech, czekając, jak zareaguje na mój blef. Ponieważ nie przebiłam mu skóry, nie powinien wyczuć, że to nie srebro. Może wampiry nie miały szóstego zmysłu, jeśli chodzi o ich piętę achillesową. Jeśli ten osobnik nie był przyjacielem Bonesa, zamierzałam wbić mu kamień w serce i pobiec po kołki. Licząc na to, że zdążę. – Jeśli powstrzymasz się od wbijania mi twarzy w tę brudną skałę, zrobię wszystko, co zechcesz – opowiedział intruz. – Możesz puścić moją głowę? – Jasne – rzuciłam z nieprzyjemnym chichotem, nie zmniejszając nacisku. – A nie chcesz czasem wyczyścić sobie zębów moją żyłą szyjną? Westchnął z irytacją, co zabrzmiało bardzo znajomo. – Daj spokój, to niedorzeczne... – Zamknij się. – Nie chciałam, żeby jego gadanie zagłuszyło kroki Bonesa, jeśli on w ogóle miał się zjawić. – Leż i udawaj trupa, bo naprawdę się nim staniesz. Dwadzieścia długich minut później serce mi podskoczyło, kiedy usłyszałam odgłos kroków zbliżających się do jaskini. Wkrótce wyczułam w powietrzu napływ znajomej mocy. Zza zakrętu wyszedł Bones i stanął jak wryty. Uniósł brew, kiedy ja odchyliłam się do tyłu i w końcu puściłam głowę wampira. – Charles, lepiej, żebyś miał dobre wytłumaczenie, dlaczego ona na tobie leży – powiedział.

SZESNASTY Czarnowłosy wampir wstał, gdy tylko z niego zeskoczyłam, i otrzepał się z kurzu. – Wierz mi, przyjacielu, że jeszcze nigdy nie miałem mniejszej przyjemności z tego, że dosiada mnie kobieta. Wyszedłem, żeby się przywitać, a ta diablica mnie oślepiła, rzucając w oczy kamieniami. Potem z wielkim zapałem próbowała rozbić mi czaszkę i groziła, że przebije mnie srebrem, jeśli choć drgnę! Minęło parę lat, odkąd ostatnio byłem w Ameryce, ale śmiem twierdzić, że sposób witania gości zmienił się tutaj drastycznie. Bones wywrócił oczami i poklepał go po ramieniu. – Cieszę się, że jeszcze żyjesz, Charles, a zawdzięczasz to jedynie temu, że ona nie ma przy sobie żadnego srebra. Inaczej od razu by cię zadźgała. Ma taki zwyczaj, że najpierw kogoś zabija, a dopiero potem się przedstawia. – To niesprawiedliwe! – wykrzyknęłam, obruszona posądzeniem o mordercze skłonności. – Racja – zgodził się Bones. – Kitten, to mój najlepszy przyjaciel Charles, ale możesz nazywać go Spade. Charles, to jest Cat, kobieta, o której ci opowiadałem. Sam widzisz, że wszystko, co mówiłem, było... niedopowiedzeniem. Ton wskazywał, że to raczej nie jest komplement. Czułam się odrobinę winna z powodu tego, co zrobiłam tyczkowatemu wampirowi, który teraz mierzył mnie wzrokiem, więc powstrzymałam się od komentarza i wyciągnęłam do niego rękę. – Cześć. – Cześć – powiedział Spade, a następnie odrzucił głowę do tyłu i ryknął śmiechem. – Cóż, ty również witaj, kochanie! Teraz, kiedy już nie tłuczesz mnie bezlitośnie, bardzo się cieszę, że cię poznałem. Powiódł po mnie wzrokiem z góry na dół, jednocześnie potrząsając moją ręką. Ja odwzajemniłam uścisk. Sprawiedliwość to sprawiedliwość. Spade był jakieś pięć centymetrów wyższy od Bonesa, czyli miał prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu, atrakcyjne rysy, prosty nos i atramentowe włosy, które sięgały mu poniżej ramion. – Spade. Jesteś biały. Czy to nie jest... politycznie niepoprawne? Zaśmiał się znowu, tym razem już nie tak wesoło. – Och, nie wybrałem sobie tego przezwiska jako rasistowskiej obelgi. Tak wołał na mnie nadzorca w Południowej Walii. Spade to łopata, a ja byłem kopaczem. Nigdy nie zwracał się do nikogo po imieniu, tylko według przydzielonego mu narzędzia. Uważał, że skazańcy nie zasługują na więcej. Ach, więc to był ten Charles. Teraz przypomniałam sobie, że Bones o nim mówił, opowiadając o czasach swojego uwięzienia. „Zaprzyjaźniłem się z trzema współwięźniami: Timothym, Charlesem i Ianem”. – Brzmi poniżająco. Czemu go używasz? Spade nie przestał się uśmiechać, ale jego piękne rysy stwardniały. – Żebym nigdy nie zapomniał. . Dobra. Pora na zmianę tematu. Uprzedził mnie Bones: – Charles ma informacje o pewnym sługusie Hennesseya, który może okazać się przydatny. – Świetnie – powiedziałam. – Mam się wbić w zdzirowatą kieckę i zrobić sobie makijaż? – Powinnaś trzymać się od tego z daleka – stwierdził Spade poważnym tonem.

Poczułam chęć, żeby znowu rzucić w niego kamieniami. – Boże, czy wszystkie wampiry są szowinistami? A może tylko te z osiemnastego wieku? Trzymaj dziewczynę w kuchni, gdzie nie stanie się jej krzywda, tak? Obudź się i rozejrzyj w dwudziestym pierwszym wieku, Spade! Kobiety nie tylko usługują i czekają, że mężczyźni je uratują. – Gdyby Crispin żywił do ciebie inne uczucia, powiedziałbym ci, żebyś się tym zajęła, i życzył powodzenia – odparł Spade. – Ale tak się składa, że z doświadczenia wiem, jakie to straszne, kiedy zostaje zamordowany ktoś, kogo się kocha. Nie ma nic gorszego, a ja nie chcę, żeby Bones przez to przechodził. W głębi duszy ucieszyłam się, że Bones zwierzył się przyjacielowi z uczuć, jakimi mnie darzy. Nadal nie wierzyłam, że mnie kocha, ale miła była świadomość, że nie jestem dla niego jeszcze jednym ciepłym ciałem. – Posłuchaj, naprawdę mi przykro, że wampiry zabiły ci kogoś bliskiego, ale... – To nie wampiry – przerwał mi Spade. – Banda francuskich dezerterów poderżnęła jej gardło. Otworzyłam usta i po chwili wahania znowu je zamknęłam. Oprócz tego, z jakiej rasy pochodzili zabójcy, dowiedziałam się jeszcze jednej rzeczy. Ukochana Spade a była człowiekiem. – Ja nie jestem taka jak inne – dokończyłam, zerkając na Bonesa, by wybadać, czy o tym również powiedział przyjacielowi. – Słyszałem – przyznał Spade. – I rzeczywiście wcześniej mnie zaskoczyłaś, ale choćbyś miała nadzwyczajne zdolności... łatwo cię zabić. Puls na szyi jest twoją największą słabością, a gdybym wtedy chciał, przewróciłbym cię na ziemię i bez trudu rozerwał żyłę. Uśmiechnęłam się. – Jesteś zarozumiały. Ja też, w pewnych sprawach. Świetnie się dogadamy. Zaczekajcie tutaj. – Kitten...! – zawołał za mną Bones, bez wątpienia domyśliwszy się, dokąd idę. – Oj, będzie wesoło! – Gdzie poszła? – usłyszałam pytanie Spade’a. Bones westchnął. – Przygotować się do spuszczenia ci lania. A tak między nami, gdybym sądził, że mam szansę uchronić ją od tego wszystkiego, sam spróbowałbym ją powstrzymać. Kobiecy upór przekracza granice zdrowego rozsądku. – Upór nie uchroni jej przed śmiercią. Naprawdę się dziwię, że pozwalasz jej... Spade umilkł na mój widok, zapewne z powodu tego, co trzymałam w rękach. – No dobra, jesteś dużym, złym wampirem, który rozerwie mi gardło, tak? Widzisz, że jestem uzbrojona – tak przy okazji, moja broń jest ze stali, bo to jest tylko pokaz i nie chcę, żebyś skończył jako skwarek – ale ciebie to nie obchodzi, ponieważ jestem tylko chodzącą tętnicą. Dotkniesz ustami mojej szyi, wygrywasz, a jeśli ja pierwsza przebiję ci serce, ja wygrywam. Spade spojrzał na Bonesa. – Ona żartuje? Bones strzelił kłykciami i odsunął się na bok. – Ani trochę. – Kolacja stygnie – rzuciłam wyzywającym tonem. – No, chodź, pijawko. Spade się roześmiał... zamarkował skok w prawo, po czym rzucił się na mnie z szybkością błyskawicy. Już niemal mnie dopadł, kiedy nagle spojrzał w dół z zaskoczoną miną. – Trafiła mnie! – wykrzyknął, zatrzymując się raptownie. – O, tak. Z jego piersi sterczały dwa stalowe ostrza. Spade popatrzył na mnie, a następnie wyrwał je i ze zdziwieniem odwrócił się do Bonesa.

– Nie wierzę. – Kiedyś powiedziałem to samo – odparł Bones. – Ona ma prawdziwy talent do rzucania nożami. Dobrze, że nie ćwiczyła, zanim mnie poznała, bo inaczej by mnie tu nie było. – Istotnie. – Spade spojrzał na mnie, nadal kręcąc głową. – No, dobrze, Cat. Udowodniłaś, że jesteś dużo groźniejsza, niż można by sądzić po twoim wyglądzie. Widzę, że nie zdołam odwieść cię od akcji przeciwko Hennesseyowi, a Crispin najwyraźniej ma do ciebie zaufanie, więc się poddaję. Ukłonił się z gracją tak nisko, że zamiótł włosami podłogę jaskini. Na widok tego dwornego, wyrafinowanego gestu parsknęłam śmiechem. – Kim byłeś, zanim trafiłeś do więzienia? Księciem? Spade wyprostował się i uśmiechnął. – Baron Charles DeMortimer, do usług. *** Latarnia uliczna nad moją głową była zepsuta. W głębi ulicy prychnął kot, jakby reagował na nieznane zagrożenie. Na przeciwnym rogu stał płowowłosy wampir. Wyraźnie podekscytowany, kiwał się na piętach. Dochodziła druga nad ranem. Większość ludzi już dawno była w łóżkach, o czym ja również marzyłam. Niestety, przez tego wampira na haju nie mogłam w najbliższym czasie liczyć na sen. – Hej, facet. Podchodząc do niego, dygotałam, garbiłam się, rzucałam spojrzenia na wszystkie strony. Cała pokryta świeżymi siniakami i zadrapaniami, w brudnych, wyświechtanych ciuchach, wyglądałam jak narkomanka z plakatów o uzależnieniach. Nie było trudno osiągnąć ten efekt. Po prostu dla większej autentyczności nie wypiłam krwi Bonesa po tym, jak poturbował mnie w czasie treningu. – Masz trochę hery? – spytałam, pocierając ramiona, jakbym marzyła o igle. Wampir zachichotał. – Nie tutaj, mała. Ale mogę załatwić. Chodź ze mną. – Nie jesteś chyba gliną, co? – Cofnęłam się, nagle czujna. Znowu chichot. – Nie. Facet z poczuciem humoru, co? Zaczekaj, aż usłyszysz moją puentę... – Nie ma czasu, żebyś do kogoś dzwonił. Ja tu cierpię... – W samochodzie – przerwał mi. – To niedaleko. Niemal podskakiwał, idąc ulicą. Na jej końcu znajdowała się jeszcze bardziej zdewastowana uliczka. – Tędy – zaśpiewał Wampir, podczas gdy ja szłam wolniej, rozglądając się, czy w pobliżu nie widać innych nieumarłych. – Tutaj, dziecino. Wampir otworzył drzwi samochodu i skinął na mnie z uśmiechem. Posłusznie schyliłam się i zajrzałam do środka. Spodziewałam się ciosu, ale i tak mnie zabolało. Runęłam do przodu na siedzenie pasażera, tak jak upadłaby normalna osoba, całkiem bezwładnie. Wampir zaśmiał się, wepchnął moje nogi do środka, zatrzasnął drzwi. Po kolejnym napadzie chichotu ruszył. Leżałam obok niego bez sił, a on prowadził, nie zwracając na mnie uwagi i przez cały czas rechocząc. To było irytujące. Miałam zespół napięcia przedmiesiączkowego, a rano czekało mnie kolokwium. Oj, wybrał niewłaściwą dziewczynę.

Nagle ktoś wpakował się w tył samochodu. Gwałtowne szarpnięcie stworzyło mi świetną okazję, żeby niepostrzeżenie wyciągnąć z buta srebrny sztylet. Wampir wrzasnął piskliwie, kiedy zatopiłam nóż w jego piersi, celowo omijając serce. – Zamknij się, wesołku! – warknęłam. – Zatrzymaj się, bo znów w ciebie przywalą. I zgadnij, gdzie wtedy trafi ostrze. Szok, który odmalował się na jego twarzy, był niemal komiczny. Oczy zapłonęły zielenią. – Zabierz łapy! – Nie marnuj na mnie tego blasku, koleś, bo i tak nie zadziała. Masz jeszcze trzy sekundy, żeby się zatrzymać. W przeciwnym razie usłyszysz „dobranoc”. Jadący za nami Bones dodał gazu. Przy kolejnej stłuczce ostrze przebiłoby wampirowi serce, i on o tym dobrze wiedział. Nie odwróciłam od niego wzroku nawet wtedy, gdy stanęliśmy i Bones otworzył drzwi od strony kierowcy. – Jak leci, Tony? Wampir już się nie śmiał. – Nie wiem, gdzie jest Hennessey! – krzyknął. – Jasne, wierzę ci, stary. Kitten, poprowadzisz? My dwaj musimy porozmawiać. Bones wyciągnął Tony ego z samochodu i wepchnął go na tylne siedzenie. Ja siadłam za kierownicą i ustawiłam lusterko wsteczne tak, żeby ich widzieć. – Dokąd? – Pokręć się trochę, póki nasz kolega Tony nie poda nam dokładnych wskazówek. Poobijany samochód zostawiliśmy na ulicy. Należał do Teda i nie był mu już potrzebny. Właściciel warsztatu okazał się całkiem przydatnym znajomym. – Nic nie wiem, po prostu chcę zarobić parę dolców – spróbował znowu Tony. – Kłamca – stwierdził uprzejmym tonem Bones. – Jesteś człowiekiem Hennesseya i nie mów mi, że nie wiesz, jak się z nim skontaktować. Wszystkie wampiry wiedzą, jak dotrzeć do swojego pana. Powinienem cię zabić, choćby z powodu twojej nędznej egzystencji. Udawanie, że sprzedajesz narkotyki ćpunom, a potem hipnotyzowanie ich wzrokiem, by myśleli, że dostali to, za co zapłacili... jesteś żałosny. – Dupek – dodałam. – On mnie zabije – jęknął Tony. – Nie zabije, jeśli będzie martwy, a w tej chwili ty sam jesteś prawie trupem. Jak myślisz, co zrobi Hennessey, kiedy się dowie, że pozwoliłeś się złapać? Myślisz, że spojrzy na ciebie łaskawym okiem po tym, jak cię namierzyłem, bo handlowałeś prochami? Wybaczy ci, bo jest miłym gościem, tak? Urwie ci ten cholerny łeb, i dobrze o tym wiesz. Jestem twoją jedyną nadzieją, kolego. Tony spojrzał na mnie, jakby miał nadzieję, że mu pomogę. Pokazałam mu środkowy palec. A czego się spodziewał? Odwrócił się z powrotem do Bonesa. – Obiecaj, że mnie nie zabijesz, to wtedy wszystko ci powiem. – Nie zabiję cię, chyba że nie będziesz chciał mówić – odparł szorstko Bones. – A jeśli mnie okłamiesz, będziesz chciał, żebym to zrobił. Możesz być pewien. Chłód w jego głosie przypomniał mi chwile, kiedy znajdowałam się w podobnej sytuacji jak Tony. Tak, Bones potrafił być przerażający. – Hennessey ostatnio starannie ukrywa miejsce swojego pobytu, ale w razie potrzeby mam się zgłaszać do Loli – szybko powiedział Tony. – Dostałem jej adres. Mieszka w Lansing. Ona i Hennessey są ze sobą dość blisko. Lola też nie wie, gdzie on jest, ale na pewno zna kogoś, kto wie. – Daj mi ten adres.

Tony wyrecytował go jednym tchem. Bones nie zadał sobie trudu, żeby zapisać te informacje, być może dlatego, że nadal trzymał rękojeść sztyletu sterczącego z piersi wampira. – Kitten, zjedz na 1-69 i kieruj się na północ. Jedziemy do Lansing. *** Czekały nas trzy godziny jazdy. Bones ściągnął z MapQuest na komórkę dokładną trasę, przy okazji napomykając, że uwielbia nowoczesną technikę. Ostatnie pięćset metrów pokonaliśmy pieszo. Samochód zostawiliśmy na parkingu sklepu spożywczego i zabraliśmy ze sobą Tonyego. Bones nadal trzymał nóż. Wcześniej ostrzegł Tony ego, że zginie, jeśli choć piśnie. Kiedy podeszliśmy bliżej, zobaczyłam, że Lola też mieszka w bloku, ale dużo elegantszym niż mój czy Charliego. Była piąta rano, a ja co robiłam? Czaiłam się pod kolejnym apartamentowcem. Miałam tylko nadzieję, że zdążę na egzamin. Już sobie wyobrażałam, jak tłumaczę się przed profesorem z nieobecności. Naprawdę musiałam odnaleźć złego wampira! Chyba jednak takie usprawiedliwienie by nie przeszło. – Nie ma jej samochodu – stwierdził szeptem Tony, który serio potraktował groźbę Bonesa. – I tak od razu to zauważyłeś? – W głosie Bonesa brzmiało powątpiewanie. – Sam zrozumiesz, jak zobaczysz – odparł Tony. Kiedy znaleźliśmy się trzydzieści metrów od budynku, Bones przytknął palec do ust i dał nam ręką znak, że mamy tu zostać, a on tymczasem się rozejrzy. Z trudem oparłam się pokusie, żeby pokazać mu taki sam gest jak wcześniej Tony emu. Pocieszyłam się myślą, że stanie na czatach też jest ważne. Gdyby doszło do bijatyki, w każdej chwili mogłam się do niej przyłączyć. Bones podkradł się do najdalszej części budynku i zniknął. Z minut zrobiła się godzina. Bones nie wracał, ale nie słyszałam żadnych odgłosów walki, więc założyłam, że też gdzieś się przyczaił. Niedługo miało wzejść słońce. Od pilnowania Tonyego w niewygodnej, przykucniętej pozycji zaczęły mi drętwieć plecy, a poza tym, z irytacją stwierdziłam, że nie zdążę na egzamin. Już miałam poszukać kawałka miękkiej ziemi, żeby na niej usiąść, kiedy dostrzegłam zatrzymujący się samochód. Cóż, punkt dla Tony ego. Miał rację. Auto, jaskrawoczerwone ferrari, rzeczywiście rzucało się w oczy. Kobieta, która z niego wysiadła, nie była człowiekiem. Pochyliłam się jeszcze niżej. Krzaki zapewniały dość dobrą osłonę, a z małego wzniesienia, na którym się znajdowaliśmy, doskonale widziałam Lolę. Miała krótkie czarne włosy i wyglądała na Azjatkę. Samochód, ubranie, nawet torebka były drogie i najwyższej jakości. Wszystko u niej świadczyło o zamożności. Od wejścia do budynku dzieliły ją jakieś cztery metry, kiedy pojawił się Bones. Najwyraźniej czekał na nią w środku. Kobieta próbowała rzucić się do ucieczki, ale on chwycił ją błyskawicznie i powiedział: – Nie tak szybko, Lola. – Jak śmiesz mnie dotykać! – wysyczała kobieta. – Śmiesz? – Bones się zaśmiał, i to dość nieprzyjemnie. – Piękne słowo. Wskazuje na odwagę. Jesteś odważna, Lolu? Wkrótce się przekonamy. Ostatnie zdanie wypowiedział szczególnym tonem. Lola rozejrzała się i spiorunowała go wzrokiem. – Popełniasz duży błąd. – Nie pierwszy w życiu. – Bones szarpnięciem przyciągnął ją do siebie. – No dobrze, słodziutka. Wiesz, czego chcę. – Hennessey i pozostali cię zabiją, to tylko kwestia czasu – ostrzegła Lola. Bones chwycił ją za brodę i przysunął jej twarz do swojej. – Nie lubię stosować przemocy wobec kobiet, ale chyba zasłużyłaś sobie na to, żeby stać się wyjątkiem. Nie jest to zbyt odosobnione miejsce, więc działam pod presją czasu. Powiesz mi, kto

jeszcze pracuje dla Hennesseya i gdzie go znaleźć. Obiecuję, że w przeciwnym razie będziesz musiała znieść te same tortury i upokorzenia, co wasze ofiary. Masz na to ochotę? Podczas moich podróży poznałem paru zdeprawowanych, zezwierzęconych kolesi, którzy chętnie daliby ci posmakować twojej własnej trucizny. Wiesz co? Może nawet im cię sprzedam. Taka zamiana ról byłaby sprawiedliwa, nie uważasz? Tak, bardzo sprawiedliwa. Lola wytrzeszczyła oczy. Zobaczyłam to nawet ze swojej kryjówki. – Nie wiem, gdzie jest Hennessey. Nie powiedział mi! Bones pociągnął Lolę w stronę parkingu. – Dzięki tobie w tym roku kilku szczęśliwych dewiantów wcześniej dostanie świąteczny prezent – powiedział. – Zaczekaj! – krzyknęła Lola. – Switch! Wiem, gdzie jest Switch! Bones się zatrzymał i potrząsnął nią mocno. – Kto to jest Switch? – Ochroniarz Hennesseya – odpowiedziała Lola, krzywiąc usta. – Sam wiesz, jak on nie znosi brudzić sobie rąk. Switch wykonuje za niego brudną robotę, jak uciszanie świadków i pozbywanie się ich ciał. Poza tym, teraz rekrutuje nowych pomocników, odkąd nie ma Stephanie, Charliego i Deana. Dzięki nowemu protektorowi Hennesseya przynajmniej nie musimy już się martwić o dokuczliwe ludzkie interwencje. Jakiś ruch na dachu budynku przyciągnął mój wzrok w chwili, kiedy Bones zapytał: – Jak naprawdę nazywa się Switch i kto jest nowym protektorem Hennesseya? Z dziesięciopiętrowego budynku skoczyły dwie postacie. Bones i Lola stali dokładnie pod nimi. Wyskoczyłam z krzaków. – Uwaga! Dwie rzeczy wydarzyły się jednocześnie. Kiedy Bones uniósł głowę, Lola wyciągnęła z torebki nóż, a ja, całkiem odruchowo, rzuciłam trzema srebrnymi sztyletami, które trzymałam w ręce. W tym samym momencie skoczył na mnie Tony. Puściłam go, żeby rzucić nożami, a teraz on zaatakował mnie z obnażonymi kłami i powalił na ziemię. Chwyciłam jego kłapiącą żuchwę i przekręciłam ją, jednocześnie wbijając kolana w pierś i drugi sztylet w serce. Tony wydał z siebie dziwny odgłos, coś jak pełen bólu chichot, i przewrócił się na bok. Zerwałam się na nogi w samą porę, by zobaczyć, jak Bones klęka obok Loli. Z jej piersi sterczały tuż obok siebie trzy noże. Za nimi na chodniku leżały dwa ciała z oderwanymi głowami. I tyle, jeśli chodzi o atak z powietrza. Bones wstał z klęczek i spojrzał na mnie. – Na jaja Lucyfera, Kitten, znowu! Oho! Instynktownie przesunęłam się tak, żeby zasłonić sobą ciało Tonyego. Jakby dzięki temu mógł się stać mniej martwy. – Omal cię nie zadźgała – powiedziałam. – Spójrz, co ściska w ręce! Zamiast na nią Bones spojrzał na leżące za mną ciało. – On też? Zawstydzona kiwnęłam głową. – Zaatakował mnie. Bones przez chwilę mierzył mnie wzrokiem. – Ty nie jesteś kobietą, tylko Rudą Kostuchą! – stwierdził w końcu. – To niesprawiedliwe... – obruszyłam się, ale w pół zdania przerwał mi ostry krzyk.

Jakaś kobieta rzuciła torebkę i z wrzaskiem wbiegła z powrotem do budynku. Chyba wystraszyło ją parę trupów leżących na parkingu. Nie jest to zwykły widok, kiedy idzie się rano do pracy. Bones westchnął i wyrwał noże z piersi Loli. – Chodźmy, Kitten, zanim jeszcze kogoś zamordujesz. – To wcale nie jest zabawne... – Ja przynajmniej wydobyłem najpierw z Loli jakieś informacje – ciągnął Bones, gdy szliśmy do samochodu. – Hennnessey ma goryla, Switcha. Zaczniemy od tego, że się dowiemy, kto to jest. – Ona zamierzała cię zabić... – Nie przyszło ci do głowy, żeby celować w coś innego niż serce? Za naszymi plecami, z budynku wyszło więcej osób. Świadczyły o tym kolejne wrzaski. Kiedy dotarliśmy do samochodu, Bones niespodziewanie mnie pocałował, szybko i mocno. – Cieszę się, że zrobiłaś to, by mnie chronić, ale następnym razem spróbuj celować tak, żeby ranić, dobrze? Może, na przykład, rzucisz nożem w głowę? Na chwilę obezwładnisz przeciwnika, a nie zredukujesz do kupki dymiącego popiołu. Pomyśl nad tym.

SIEDEMNASTY Nawet gdyby Bones jechał szybciej, nie zdążyłabym wziąć prysznica przed zajęciami. Wiedziałam, że będę miała szczęście, jeśli uda mi się wpaść do mieszkania i przebrać. – Muszę odstawić wóz do Teda – powiedział Bones, kiedy wysiadłam z samochodu. – Powinienem wrócić za kilka godzin. – Wtedy będę spała – mruknęłam. – Czy musimy... – Cześć, Cathy! Timmie z szerokim uśmiechem otworzył drzwi. Pewnie zobaczył mnie przez okno. Bones rzucił mu takie spojrzenie, że uśmiech zamarł na ustach chłopaka. – Przepraszam, nie wiedziałem, że masz towarzystwo – wybąkał Timmie i omal się nie potknął, kiedy rzucił się z powrotem do swojego mieszkania. Popatrzyłam na Bonesa równie gniewnym wzrokiem, za to, że wystraszył mojego i tak płochliwego sąsiada. – Wszystko w porządku – powiedziałam z uśmiechem do Timmiego. – To właściwie nie jest „towarzystwo”. – Aha. – Timmie nieśmiało zerknął na Bonesa. – Jesteś bratem Cathy? – A skąd ci przyszło do głowy, że jestem jej cholernym bratem? – warknął Bones. Timmie cofnął się tak gwałtownie, że uderzył głową we framugę. – Przepraszam! – wykrztusił i jeszcze raz wpadł na drzwi, zanim wreszcie udało mu się wejść do środka. Podeszłam do Bonesa i dźgnęłam go palcem w pierś. Spojrzał na mnie z miną, którą nazwałabym naburmuszoną, gdyby nie miał ponad dwustu lat. – Masz wybór – powiedziałam, wyraźnie wymawiając każde słowo. – Albo szczerze przeprosisz Timmiego, albo stąd odjedziesz i wpełzniesz z powrotem do swojej jaskini jak skończony dupek, którego właśnie odstawiłeś. Nie wiem, co w ciebie wstąpiło, ale to miły chłopak, a przez twoje zachowanie pewnie narobił w portki. Decyzja należy do ciebie, Bones. Wybieraj. Bones uniósł brew. Ja zastukałam nogą w podłogę. – Raz... dwa... Zaklął pod nosem, ale wszedł po schodach i dwa razy zapukał do drzwi mojego sąsiada. – No dobra, bardzo cię przepraszam za moje chamskie zachowanie i proszę o wybaczenie – wyrecytował z pokorą, kiedy Timmie uchylił drzwi. Tylko ja wychwyciłam lekkie napięcie w jego głosie, kiedy mówił dalej: – Mogę się usprawiedliwiać tylko tym, że zdenerwowało mnie twoje przypuszczenie, że jestem jej bratem. Ponieważ będziemy się dzisiaj bzykać, możesz sobie wyobrazić, jaki byłbym zestresowany na myśl, że posuwam własną siostrę. – Ty palancie! – krzyknęłam, kiedy Timmiemu ze zdumienia opadła szczęka. – Jedyna osoba, którą będziesz dzisiaj pieprzyć, to ty sam! – Żądałaś szczerości – przypomniał Bones. – Cóż, byłem szczery. – Możesz wracać do samochodu. Zobaczymy się później, jeśli przestaniesz być takim dupkiem! Timmie, z nadal otwartymi ustami, patrzył to na niego, to na mnie. Bones posłał mu uśmiech, który wyglądał raczej jak obnażenie zębów.

– Miło było się poznać, kolego. Pozwól, że udzielę ci rady: nawet o tym nie myśl. Spróbujesz z nią czegoś, a wysterylizuję cię gołymi rękami! – Wynoś się! – Tupnęłam nogą. Minął mnie, a następnie zawrócił i pocałował mocno. Odskoczył, zanim zdążyłam poczęstować go prawym sierpowym. – Do zobaczenia, Kitten. Timmie zaczekał, aż Bones odejdzie, i dopiero wtedy odważył się spytać: – To twój chłopak? Bąknęłam niewyraźnie coś, co miało zabrzmieć jak potwierdzenie. – On naprawdę mnie nie lubi – stwierdził szeptem Timmie. Rzuciłam spojrzenie w stronę schodów i pokręciłam głową, ubolewając nad dziwacznym zachowaniem Bonesa. – Tak, Timmie. Chyba cię nie lubi. *** Dotarłam na zajęcia w chwili, kiedy profesor rozdawał testy. Brudna, posiniaczona i wymięta, ściągnęłam na siebie kilka spojrzeń i porozumiewawczych kuksańców, ale udawałam, że ich nie dostrzegam. Byłam taka zmęczona, że nawet nie wiedziałam, jakie odpowiedzi zaznaczam w arkuszu. Na pozostałych zajęciach było jeszcze gorzej. Zdrzemnęłam się na fizyce i moja sąsiadka musiała obudzić mnie szturchnięciem. Kiedy wróciłam do domu, odkryłam, że mam okres. Oficjalnie uznałam ten dzień za beznadziejny. Resztkami sił wzięłam prysznic i padłam na łóżko. Pięć minut później usłyszałam pukanie do drzwi. – Lepiej spadaj – mruknęłam z zamkniętymi oczami. Stukanie się powtórzyło, tym razem głośniejsze. – Catherine? O, cholera! Matka! O co ci chodzi, Boże? Chcesz sprawdzić, ile mogę znieść? – Idę! Otworzyłam drzwi z zapuchniętymi oczami, w piżamie. Matka minęła mnie i weszła do mieszkania z wyrazem dezaprobaty na twarzy. – Jesteś nieubrana. Film zaczyna się za niecałą godzinę. Jeszcze raz: cholera! Dzisiaj był poniedziałek, a ja obiecałam jej, że razem obejrzymy film. Przez to wszystko, co się ostatnio działo, całkiem o tym zapomniałam. – Och, mamo, przepraszam. Mam za sobą długą noc i właśnie się położyłam... – Dopadłaś jakiegoś potwora? – przerwała mi, a marsowa mina w cudowny sposób zniknęła z jej twarzy. – Tylko to cię interesuje? Mój ostry ton zaskoczył nas obie. Natychmiast ogarnęły mnie wyrzuty sumienia, gdy zobaczyłam ból w jej oczach. – Przepraszam. – Jezu, zaczynam gadać jak Timmie. – Rzeczywiście zabiłam wczoraj w nocy dwa złe wampiry. Nie była to cała prawda, bo pominęłam parę szczegółów, o których matka nie musiała wiedzieć. – Złe? – powtórzyła z błyskiem w oku. – Co to znaczy „złe”? Wszystkie są złe! Ona nic nie może na to poradzić, upomniałam się w duchu, znowu walcząc z poczuciem winy. Jedyny wampir, jakiego w życiu spotkała, zgwałcił ją. – Nic. Po prostu jestem zmęczona. Możemy obejrzeć film kiedy indziej? Proszę.

Matka bez słowa poszła do kuchni mierzącej całe cztery metry kwadratowe i otworzyła lodówkę. Jej twarz jeszcze bardziej się zachmurzyła. – Pusto. Nie masz żadnego jedzenia. Dlaczego? Wzruszyłam ramionami. – Jeszcze nie byłam w sklepie. Zapomniałam, że przychodzisz. Na wczorajszy lunch zjadłam ostatnią zupkę błyskawiczną, a nie mogłam jej powiedzieć, że Bones zwykle zabiera mnie do miasta. Była to jedna z niewielu normalnych rzeczy, które razem robiliśmy, choć wybieraliśmy mniej uczęszczane miejsca, żeby nikt nas nie zobaczył. – Jesteś bardzo blada. Jej słowa znowu zabrzmiały jak oskarżenie. Ziewnęłam, mając nadzieję, że zrozumie aluzję. – To nic nowego – stwierdziłam. – Catherine, jesteś bledsza niż zwykle, w lodówce nie masz żadnego jedzenia... zaczęłaś pić krew? Usta nadal miałam otwarte po ziewaniu i już ich nie zamknęłam. – Pytasz poważnie? – wykrztusiłam po chwili. Matka zrobiła krok do tyłu. Naprawdę się cofnęła. – Tak czy nie? – Nie! Podeszłam do niej, wściekła i urażona jej reakcją. – Masz. – Chwyciłam jej rękę i przycisnęłam ją do swojej szyi. – Czujesz? To jest puls. Nie piję krwi, nie zmieniam się w wampira, a moja lodówka jest pusta, bo jeszcze nie byłam w sklepie! Na litość boską, mamo! Właśnie ten moment wybrał sobie Timmie, żeby do mnie zajrzeć. – Drzwi były otwarte... Zatrzymał się, przestraszony moją gniewną miną. Matka zdjęła rękę z mojej szyi i wyprostowała się. – Kto to jest, Catherine? Timmie aż się skulił, słysząc jej ton. Biedny chłopak nie wiedział, że ona zawsze mówi w ten sposób. – Bądź miła! – syknęłam. Najpierw przeraził go Bones, a teraz moja matka mogła w każdej chwili przyprawić go o zawał. – To twój chłopak? – zapytała scenicznym szeptem, który Timmie na pewno usłyszał. Na usta cisnęło mi się zaprzeczenie, ale nagle przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Chytry, wyrachowany i oportunistyczny. Spojrzałam na Timmiego i zobaczyłam dokładnie to, co widziała moja matka. Żywego, oddychającego młodego mężczyznę. Takiego, który na sto procent nie był martwy. Na swoją obronę mogę powiedzieć, że prawdopodobnie oszalałam z powodu okresu, braku snu i oskarżenia o płynną dietę. – Tak! – wyrzuciłam z siebie z lekkomyślnym zapałem. – Mamo, poznaj mojego chłopaka, Timmiego. Podbiegłam do niego, żeby ukryć przed matką wyraz osłupienia malujący się na jego twarzy, i z entuzjazmem pocałowałam go w policzek. – Proszę, udawaj – szepnęłam mu błagalnie do ucha, jednocześnie przytulając go mocno. – Au! – jęknął Timmie. Ups. Chyba uścisnęłam go za mocno. Odsunęłam się z szerokim uśmiechem. – Czyż nie jest uroczy? Matka podeszła do nas i zmierzyła Timmiego wzrokiem od stóp do głów. On gapił się na nią przez chwilę, a następnie wyciągnął drżącą rękę.

– Witam, pani...? – Panno – natychmiast poprawiła go matka. Timmie zbladł, słysząc jej ton, choć nie miał pojęcia, dlaczego ten temat jest drażliwy. Trzeba mu oddać, że nie rzucił się od razu do drzwi. – Miło mi panią poznać... – Spałaś z nim, a on nawet nie zna twojego nazwiska? – zapytała matka z groźną miną. Skierowałam wzrok ku niebu i uszczypnęłam Timmiego, kiedy zaczął się ode mnie odsuwać. – Nie zwracaj na nią uwagi, kochanie, czasami zapomina o manierach. Mamo, chcesz, żeby Timmie mówił ci po prostu Justina czy wolisz „panno Crawfield”? Matka nadal przeszywała mnie wzrokiem mówiącym „jak mogłaś?”, ale pierwsze lody pękły. – Może być Justina. Miło mi cię wreszcie poznać, Timmie. Catherine opowiadała, jak pomagasz jej zabijać demony. Cieszę się, że jeszcze ktoś uwalnia od nich świat. Timmie miał taką minę, jakby miał zaraz zemdleć. – Napijmy się kawy – zaproponowałam pośpiesznie i niemal wypchnęłam go na korytarz, zanim zdążył się odezwać. – Ty zostań tutaj, mamo. Timmie mieszka obok, zaraz wracamy! Gdy tylko znaleźliśmy się u niego, przyciągnęłam Timmiego do siebie i powiedziałam ściszonym głosem: – Moja biedna matka! Ma dobre dni i złe. Lekarz stara się dopasować jej leki, ale nigdy nie wiadomo, kiedy zacznie się atak. Nie zwracaj uwagi na jej gadanie o zabijaniu demonów. Jest zielonoświątkowcem. Wierzy w duchy i inne takie rzeczy. Tylko jej potakuj i staraj się nie mówić za dużo. – Ale... ale... – Timmiemu niemal wychodziły na wierzch oczy. – Dlaczego jej powiedziałaś, że jestem twoim chłopakiem? Dlaczego nie wie o tym prawdziwym? To było dobre pytanie. Rozejrzałam się w poszukiwaniu odpowiedzi. Jakiejkolwiek. – On jest Anglikiem! – rzuciłam zdesperowana. – A mama... mama nie znosi cudzoziemców! Mama została u mnie całą godzinę. Zanim wyszła, miałam nerwy w strzępach, podobnie jak Timmie. Wypił tyle kawy, że dostał drgawek. Ja wciąż starałam się skierować rozmowę na studia, sad, dziadków, dowolną rzecz, która nie kojarzyła się z wampirami. Od czasu do czasu robiłam współczującą minę za jej plecami albo w klasycznym geście kręciłam palcem przy skroni. Timmie próbował mnie wspierać w czasie „ataku” matki. – Tak, Justino! – powtarzał wiele razy. – Wytępimy demony, zabijemy je z pomocą Jezusa. Alleluja! Czy usłyszę „amen”? Prawdę mówiąc, wykazał się taką neoficką gorliwością, że kiedy odprowadzałam mamę do drzwi, odciągnęła mnie na bok i szepnęła, że Timmie jest miły, ale... to chyba fanatyk. Kiedy wreszcie sobie poszła, oparłam się o drzwi i zamknęłam oczy. – Dzięki Bogu! – Właśnie – zgodził się Timmie. – Amen! – Możesz już przestać. Jestem ci bardzo wdzięczna, Timmie. Dzięki. Objęłam go, żeby jeszcze raz mu podziękować, kiedy drzwi otworzyły się bez pukania. – Przeszkadzam? – usłyszałam chłodny, wściekły głos z brytyjskim akcentem. Tym razem moje spojrzenie w niebo było niemym wyzwaniem. A więc to tak? W porządku, dawaj! Zobaczymy, co potrafisz! Timmie podskoczył jak dźgnięty nożem. – Ugh! Nie wiedziałam, co to znaczy, ale kiedy zobaczyłam, że odskakuje ode mnie, ręką zasłaniając pachwinę, odwróciłam się z irytacją. – Cholera, powiedz mu, że nie urwiesz mu jaj! Bones skrzyżował ręce na piersi i zmierzył Timmiego wzrokiem, w którym nie było śladu litości.

– Dlaczego? Rzuciłam mu złe spojrzenie. – Bo jeśli tego nie zrobisz, naprawdę przejdę na celibat. Mój wzrok powiedział mu, że nie żartuję. Bones kiwnął głową, na co Timmie skoczył w przeciwną stronę. – Nie bój się, kolego – uspokoił go Bones. – Możesz odejść z nietkniętymi klejnotami, ale pamiętaj, że udawanie jej chłopaka to wszystko. Nie pozwalaj sobie na żadne fantazje. – Słyszałeś? – W myślach pomachałam w stronę nieba białą flagą. No, dobra, wygrałeś! Bones skrzywił się i wyrecytował: – Śmierć demonom. Czy usłyszę „amen”? No, pięknie. – Posłuchaj, przykro mi, ale trochę mi odbiło, kiedy matka oskarżyła mnie o... picie! Bones nie załapał. – Przecież pijesz. – Nie! – Poklepałam się po szyi. – Mam na myśli takie picie. Timmie wyglądał na kompletnie skołowanego, ale na twarzy Bonesa pojawiło się zrozumienie. – Do diabła! – skwitował w końcu. Kiwnęłam głową. – Właśnie. Bones odwrócił się do Timmiego. – Czas wolny, chłopcze. Pożegnaj się. Nie zabrzmiało to zbyt miło, ale sądząc po napięciu jego ramion, mogło być gorzej. – Timmie, jeszcze raz ci dziękuję – powiedziałam z uśmiechem. – Zajrzę do ciebie rano. Timmie z wyraźną ulgą ruszył do drzwi. Wyszedł, ale zaraz wsunął głowę do środka. – Nie mam nic przeciwko cudzoziemcom, niech Bóg ma w opiece królową! – rzucił piskliwie i uciekł. Bones uniósł brew, a ja westchnęłam. – Nie słyszałeś tej części? Lepiej nie pytaj.

OSIEMNASTY Minęły dwa tygodnie, a my nie dowiedzieliśmy się niczego na temat Switcha. Co gorsza, nawet te nieliczne zgłoszenia o zaginionych dziewczynach nagle zniknęły z policyjnych rejestrów. Hennessey zacierał ślady szybciej, niż my nimi podążaliśmy. – To nie ma sensu – wściekał się Bones. – Hennessey porywa dziewczyny od prawie sześćdziesięciu lat, a nigdy wcześniej nie był taki ostrożny. Kiedy robił się szum, on po prostu znikał. Wybierał sobie inny teren, żeby tam zarzucić sieci. Nie pojmuję, dlaczego teraz traci czas, żeby hipnotyzować rodziny tych dziewczyn, dlaczego zadaje sobie tyle trudu, żeby znikały policyjne raporty, i co on w ogóle knuje! Znajdowaliśmy się z powrotem w jaskini, więc mogliśmy rozmawiać swobodnie, nie martwiąc się, że podsłuchają nas sąsiedzi. W moim mieszkaniu ściany były cienkie. Wolałam się nie zastanawiać, co musiał słyszeć Timmie, kiedy Bones zostawał u mnie na noc. – Może ma dość uciekania – podsunęłam. – Wygodnie się urządził i chciałby zostać tu trochę dłużej, a wie, że kiedy w gazetach pojawią się nagłówki o seryjnym mordercy, policja będzie musiała na serio wziąć się do roboty. Wtedy on musiałby się przyczaić albo wynieść. Może taki jest jego motyw? Schylony nad laptopem Bones, podniósł na mnie wzrok. – Też rozważałem tę możliwość, ale musi chodzić o coś więcej. Lola powiedziała, że Hennessey ma nowych protektorów, pamiętasz? To właśnie jest niewiadoma. Kimkolwiek są ci ludzie, Hennessey ze względu na nich jest dużo bardziej dyskretny, a to rodzi pytanie: dlaczego? Oni albo są wampirami, albo ludźmi na wysokich stanowiskach, którzy muszą chronić swoją reputację. Nie miałam zbytniego pojęcia o świecie wampirów, więc nie mogłam mu pomóc. Wiedziałam jednak to i owo o świecie żywych, więc uznałam, że puls uprawnia mnie do spekulowania. – Skorumpowani gliniarze? Szef policji? Niektóre z tych raportów mogły zaginąć przypadkiem, ale nie wszystkie. Powiedzmy, że jesteś komendantem policji albo kandydujesz na szeryfa. Chcesz zdobyć trochę łatwego szmalu, a jednocześnie pokazywać się publicznie jako człowiek kompetentny. Liczne zaginięcia źle by wyglądały. Starasz się więc nakłonić swojego wspólnika od interesów, żeby zaczął postępować według obowiązujących zasad, sam dajesz mu cynk, gdzie może znaleźć dziewczyny, o które nikt się nie upomni. Boże, gdyby to był szeryf, mógłby zaprosić Hennesseya, by dobierał sobie ludzi spośród miejscowych przestępców. Mógłby również sprawić, żeby zniknęły akta. A gdyby taka osoba poprosiła w zamian tylko o to, żeby Hennessey wyciszał publiczne protesty? To niezbyt wysoka cena, prawda? Bones w zamyśleniu stukał się palcem po brodzie. Nagle zadzwoniła jego komórka. – Halo... Tak, Charles. Słyszę cię. Gdzie?... Kiedy?... Kto?... Dobrze. Do zobaczenia wkrótce. Rozłączył się i wbił we mnie wzrok. – Co? – zapytałam. – Chyba mamy w końcu jakiś postęp. Charles jest z jednym z ludzi Hennesseya. I podobno ten człowiek chce ze mną rozmawiać o przejściu na naszą stronę. – Idę z tobą – oświadczyłam natychmiast. Bones westchnął.

– Wiedziałem, że to powiesz. *** Spade otworzył drzwi pokoju hotelowego i obrzucił mnie krótkim spojrzeniem. – Jestem zaskoczony, że przyprowadziłeś ją ze sobą, Crispinie. Już miałam powiedzieć: „Odpierdol się”, ale ugryzłam się w język. – Lepiej, żeby wiedziała, co się dzieje, niż siedziała w domu i się nad tym zastanawiała – odparł Bones. – Wpuść nas, Charles, i zaczynajmy. Ta kwestia dwóch imion jest irytująca, pomyślałam, kiedy Spade odsunął się na bok. Czy wampiry nie mogą sobie wybrać jednego? Na środku pokoju stała kobieta. Może zwróciłabym uwagę na luksusowy wystrój, na to, że pomieszczenie jest tak duże jak całe piętro w domu moich dziadków, albo na inne nieistotne szczegóły, gdyby nie jedna rzecz. Nieznajoma była bez wątpienia najwspanialszą kobietą, jaką w życiu widziałam. Osobiście czy w telewizji. Wyglądała na Latynoskę, miała czarne kręcone włosy sięgające bioder, piękne rysy, idealne ciało i szkarłatne usta. Przez minutę gapiłam się na nią oniemiała. Tylko w komiksach kobiety mają takie wąskie talie, bujne piersi, krągłe pośladki i takie nogi. Nie można było nie docenić jej figury. Sukienka ledwo zasługiwała na swe miano – była tak skąpa i obcisła. Dobrze, że jej właścicielka nie musiała oddychać. – Francesca – powiedział Bones, zbliżając się do niej i całując ją w policzek. – Cieszę się, że przyszłaś. W tym momencie stwierdziłam, że jej nienawidzę. – Bones... Wymówiła jego imię, jakby było cukierkiem, a kiedy całowała go w policzek, zostawiając na nim jasnoczerwony ślad szminki, z jawnym wyzwaniem spojrzała mi w oczy. Z morderczych rozmyślań wyrwał mnie Spade, kładąc mi dłoń na ramieniu. Akurat fantazjowałam, że wyciągam z butów dwa noże i rzucam je w dwie piersi o rozmiarze DD. – Francesco, to Cat – przedstawił mnie Bones. – Jest ze mną, więc możesz swobodnie mówić w jej obecności. Podeszłam do niej z rozciągającym moje usta grymasem, który mógł być uśmiechem, ale nie musiał. – Cześć. Sypiamy ze sobą. Te słowa dotarły do mnie z oddali, jakby wypowiedział je ktoś inny. Jednocześnie usłyszałam wymamrotaną cicho uwagę Spade’a, że to nie był dobry pomysł, i zobaczyłam, że brwi Bonesa wędrują aż do linii włosów. Francesca zareagowała zupełnie inaczej niż tamci dwaj. Jej pełne usta wykrzywiły się w lekkim uśmiechu. – Ależ oczywiście, nińa. Kto by mu się oparł? Mówiąc to, przeciągnęła palcem po jego koszuli, a ja omal nie wyszłam z siebie na ten widok. – Kitten. – Bones chwycił moją rękę i niedbale wsadził ją sobie pod ramię, jakbym właśnie nie zamierzała przylać Francesce w kształtny tyłek. – Usiądźmy, dobrze? Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Jakaś mała, racjonalna część mojego umysłu krzyczała, że to jest osoba, która pomoże nam dopaść Hennesseya, i żebym wzięła się w garść. Reszta była pełna ślepej wrogości i nie zamierzała słuchać głosu rozsądku. Nie puszczając mojej ręki, Bones zaprowadził mnie do najbliższej kanapy. Kątem oka zobaczyłam, że Francesca patrzy za nim i oblizuje czerwone wargi.

Wolną rękę czym prędzej położyłam na pośladku, który tak podziwiała, i spiorunowałam ją wzrokiem, resztką sił powstrzymując się od triumfalnego wrzasku: „Podoba ci się? To patrz, do kogo należy!”. Bones zatrzymał się i znacząco spojrzał w dół. Niemal zmieszana, zabrałam rękę i potrząsnęłam sobą w duchu, żeby wyrwać się z tego obłędu. – Przepraszam – mruknęłam. – Nie szkodzi – powiedział Bones z uśmiechem, który pomógł mi na chwilę zapomnieć, że zachowuję się jak kretynka. – Tylko trudniej mi się chodzi. Roześmiałam się, gdy sobie wyobraziłam, jak Bones próbuje iść z jedną moją ręką zaciśniętą kurczowo na jego piersi, a drugą na pośladku. Tak, to byłoby ryzykowne. – Możesz już mnie puścić – szepnęłam, bardziej opanowana i zdecydowana, żeby zachowywać się dorośle. No cóż, mogło się tak zdarzyć, że Bones i nasza zdrajczyni kiedyś mieli romans. Pewnie wieki temu. Jeszcze zanim urodzili się moi dziadkowie. Mogłam sobie z tym poradzić. Gdybym była facetem, też chciałabym się przespać z Francescą. Widzicie, jaka dojrzała postawa? Bones usiadł na kanapie obok mnie, Spade zajął wolne miejsce z jego drugiej strony (przez co urósł w moich oczach), a dla niej zostało krzesło naprzeciwko nas. Mój triumf trwał do chwili, kiedy Francesca usiadła i skrzyżowała nogi. Nie potrzebowałam lustra, by wiedzieć, że moja twarz zrobiła się czerwona. Sukienka Franceski podjechała wysoko w górę, nie pozostawiając niczego dla wyobraźni. Bones zacisnął palce na mojej dłoni. Jego ręka była jeszcze ciepła od naszego niedawnego kontaktu. Musiał szybko mnie powstrzymać, żebym się nie zerwała i nie zarzuciła swojej kurtki na biedaczkę, która zapomniała włożyć majtki. – Wszyscy wiemy, po co tu jesteśmy – powiedział spokojnym głosem, jakby Francesca przed chwilą nie błysnęła mu golizną. – Nie jest żadną tajemnicą, że ścigam Hennesseya, a ty dla niego pracujesz, Francesco. Wiem, że nie jesteście ze sobą blisko, ale wciąż największym przestępstwem jest zdradzenie swojego stwórcy. Nie popełnij błędu. Zamierzam go zabić, a informacje, których mi udzielisz, posłużą właśnie temu celowi. Tak trzymaj, pochwaliłam go w myślach. Zmierzaj prosto do celu i pokaż jej, że żadna cipka nie odwróci twojej uwagi. Dziś w nocy dowiesz się, czym jest prawdziwe szczęście. Francesca wykrzywiła usta. – A po co miałabym tu przychodzić, gdybym nie chciała, żebyś go zabił? Inaczej bym nie ryzykowała. Wiesz, że nienawidzę go od dziewięćdziesięciu trzech lat, odkąd porwał mnie z zakonu i zmienił. – Byłaś zakonnicą? – spytałam z niedowierzaniem i aż zerknęłam pod sukienkę Franceski, by się upewnić, że nie zrozumiałam jej źle. – Żartujesz sobie? – Bones, po co ona tutaj przyszła? – spytała Francesca, nie zwracając na mnie uwagi. – Naprawdę musi zostać? Bones popatrzył na nią ze szmaragdowym błyskiem w oczach. – Jest tutaj, bo chcę, żeby była, i to nie podlega dyskusji. Tym oświadczeniem zasłużył sobie na seks z dodatkowymi atrakcjami. I tak nie miałam nic przeciwko takim zabawom, szczerze mówiąc. Wręcz przeciwnie, bardzo mi się spodobały. Wyglądało na to, że w tym pokoju spotkały się dwie lafiryndy. – Chcę, żeby Hennessey zginął – oświadczyła Francesca po przegraniu z Bonesem pojedynku na spojrzenia. – Już za długo jest moim panem. Jej słowa mnie zdumiały. – Co to znaczy: jej panem? – spytałam Bonesa.

Czy Francesca była niewolnicą? A wydawało mi się, że już nie mogę gorzej myśleć o Hennesseyu. – Wśród wampirów istnieje hierarchia w formie piramidy – wyjaśnił Bones. – Ranga każdego poziomu zależy od mocy jego przywódcy albo inaczej pana, i każda osoba, którą zmieni pan, podlega jego władzy. To tak jak w feudalizmie. Tam masz pana na włościach, odpowiedzialnego za dobrobyt wszystkich, którzy mieszkają na jego ziemiach, ale w zamian jego poddani są mu winni lojalność i część dochodów. Podobnie jest u wampirów, z paroma różnicami. To była dla mnie nowość i wyglądała mi na barbarzyństwo. – Aha. Innymi słowy, społeczność wampirów to Amway wymieszany z jakimś kultem. Francesca mruknęła coś po hiszpańsku. Nie brzmiało to jak komplement. – Mów po angielsku i bez sarkazmu – rzucił szorstko Bones. Jej wielkie ciemne oczy błysnęły gniewnie. – Gdybym nie wiedziała, jaki jesteś naprawdę, wyszłabym stąd natychmiast. – Ale mnie znasz – odparł Bones. – A jeśli postanowiłem wyjaśnić nasz świat kobiecie, z którą jestem, to nie oznacza, że nie traktuję cię poważnie. Naprawdę powinnaś okazać Cat więcej szacunku. To dzięki niej twoje największe pragnienie omal się nie spełniło. Niewiele brakowało, a Hennessey byłby już trupem. Francesca się roześmiała. – A, rzygaczka! Nie byłam pewna, czy takie słowo istnieje, ale zrozumiałam, o co jej chodzi. Co za określenie! – To właśnie ja. Z tym swoim uśmiechem wyglądała jeszcze bardziej promiennie. Lekko śniada skóra lśniła jak posypana pyłem diamentowym. – Cóż, nińa Hennessey niewiele o tobie mówił. Był zbyt wściekły i bardzo upokorzony. Naprawdę przyjemnie było na niego patrzeć. – Czy on wie, jak bardzo go nienawidzisz? – zapytałam sceptycznie. – Bo jeśli tak, jak zdołasz nam pomóc? Francesca pochyliła się, demonstrując biust w całej okazałości. Starałam się nie patrzeć, ale – mój Boże! – były takie sprężyste. – Hennessey dobrze wie, że go nienawidzę, ale już wcześniej udawało mi się ukrywać przed nim różne rzeczy. – Posłała Bonesowi znaczący uśmiech, a ja omal znowu nie straciłam panowania nad sobą. – Podoba mu się, że do niego należę, bo wie, jak bardzo tego nienawidzę. Wampiry mogą opuścić swojego pana tylko wtedy, gdy wygrają z nim pojedynek, zostaną uwolnione przez niego w geście dobrej woli albo wykupione przez innego pana. Hennessey jest dla mnie zbyt silny, żebym go pokonała, nie ma w nim krzty dobrej woli i nigdy nie pozwoli, żeby inny wampir mnie wykupił. Jednak nawet przez chwilę nie wierzy, że mogłabym go zdradzić. Myśli, że za bardzo się boję tego, co mi zrobi, jeśli mnie dopadnie. Słowa wypowiadane miękkim głosem przyprawiały o dreszcz. Francesca wiedziała z pierwszej ręki, do czego jest zdolny Hennessey, a mimo to z nienawiści była gotowa na największe ryzyko, żeby tylko się go pozbyć. Może nie powinnam tak pochopnie nią gardzić. Należało podziwiać jej determinację. Nawet jeśli nie lubiła nosić majtek. – A więc mamy ze sobą coś wspólnego – stwierdziłam, po czym zerknęłam na Bonesa i parsknęłam ironicznym śmiechem. – To znaczy coś jeszcze. Też chcę śmierci Hennesseya. I to wszystko, co musimy o sobie wiedzieć, prawda? Francesca popatrzyła na mnie oczami barwy koniaku i wzruszyła ramionami. – Chyba tak.

Bones i Spade wymienili spojrzenia. Wydawało mi się, że wampir o sterczących włosach się uśmiecha. – Pomijając oczywistą rzecz, co chcesz w zamian za informacje, Francesco? – zapytał Bones, wracając do tematu. – Weźmiesz mnie – odpowiedziała bez wahania. – W życiu! – wykrzyknęłam i zaborczo chwyciłam rękę Bonesa. Tym wybuchem ściągnęłam na siebie spojrzenia trzech par zdumionych oczu. I uświadomiłam sobie, że z całej siły ściskam obcą dłoń. Spade zaczął się śmiać, a ja znowu zrobiłam się czerwona jak burak. Pośpiesznie zabrałam rękę i z trudem zwalczyłam chęć, by dla własnego dobra na niej usiąść. Dobry Boże! Co we mnie wstąpiło? Wargi Bonesa drgnęły, ale on sam nie przyłączył się do coraz głośniejszego chichotu Spade’a, któremu napłynęły do oczu łzy. – Francesca nie to miała na myśli, skarbie – wyjaśnił Bones neutralnym tonem. – Chodziło jej o to, że po śmierci swojego pana chciałaby się znaleźć się pod ochroną innego wampira. Mógłbym „wziąć ją” pod swoją opiekę, lecz nadal jestem we władzy lana, a on od bardzo dawna jej nie wykorzystywał i dlatego nie wyzwałem go na pojedynek, żeby odzyskać wolność. W ten sposób miałem więcej swobody, a dzięki naszemu porozumieniu nie potrzebowałbym jego zgody na to, żeby przyjąć Francescę. Choć w normalnych okolicznościach uzyskanie takiego pozwolenia byłoby właściwe. Na szczęście, było to na tyle skomplikowane, by odwróciło moją uwagę od obmacywania Bonesa. – Dlaczego nie chcesz być wolna? – spytałam zdziwiona, zwracając się do Franceski. – Wampiry bez pana są jak zwierzyna w sezonie polowań, nińa. Nie ponosi się żadnej odpowiedzialności za wyrządzone im okrucieństwa. Tak jak w waszym społeczeństwie. Jeśli jesteś człowiekiem bez kraju, to do kogo się zwrócisz w potrzebie? Kto cię obroni? – To piekielnie brutalny system – stwierdziłam, zadowolona, że mam bijące serce. – Nie bądź naiwna – powiedziała ostrym tonem Francesca. – O wiele lepszy niż wasz. Ile ludzi umiera z głodu każdego dnia, bo wasze narody nie dbają o swoich? Ile Amerykanów umiera od chorób, mimo że leczenie jest łatwo dostępne, ale nie wszyscy mogą sobie na nie pozwolić? Wampiry nigdy nie pozwoliłyby, żeby ich pobratymcy chodzili biedni albo głodni. Nawet Hennessey, który jest bestią, uznałby za osobistą zniewagę to, że ktoś należący do niego znalazł się w takiej sytuacji. Zastanów się nad tym. Najgorsi z nas traktują swoich lepiej, niż wasze kraje własnych obywateli. – Francesca... – Spade wreszcie przestał się śmiać. Wampirzyca machnęła ręką. – Skończyłam. Ale ja jeszcze nie. – Skoro wy, krwiopijcy, jesteście takim wzorem cnót, dlaczego żadne z was nie powstrzyma Hennesseya przed mordowaniem ludzi? Bones twierdzi, że jest was pięć procent ze wszystkich chodzących po ziemi, czyli dużo. A może porwań, gwałtów, morderstw i pożerania ludzi nie uważacie za przestępstwa? Bones pogłaskał mnie po ramieniu. – Kitten, może... Francesca zerwała się z krzesła. – Obudź się! To, co robi Hennessey, to nic w porównaniu z tym, co wyprawiają ludzie! Co roku ponad pięćdziesiąt tysięcy młodych Kolumbijczyków jest sprzedawanych w niewolę w Europie i Azji, i to nie przez wampiry! W Kongu ponad sto tysięcy kobiet zostało zgwałconych

przez buntowników i żołnierzy ich własnej armii. W Pakistanie nadal istnieją regiony, gdzie sądy nakazują honorowe gwałty i zabijanie kobiet, ale twój kraj i reszta świata nic z tym nie robią. Wampiry może i dbają przede wszystkim o swoje interesy, ale gdybyśmy mieli naprawdę zacząć pilnować porządku na tej planecie, pozbylibyśmy się ludzi, którzy wyrządzają najwięcej zła... – Dość tego! Bones stanął przed nią w mgnieniu oka. Nie dotknął jej, ale jego głos zabrzmiał jak strzał z bicza. – Chyba pamiętam bardzo młodą dziewczynę, która miała podobne poglądy jakieś dziewięćdziesiąt lat temu. A teraz, jeśli chodzi o twój warunek, tak, wezmę cię pod opiekę, kiedy zabiję Hennesseya. Co więcej, jeśli któraś z przekazanych przez ciebie informacji okaże się przydatna, po wszystkim odpowiednio ci zapłacę. Masz moje słowo w obu tych sprawach. Czy to ci wystarczy? Jarzące się zielenią oczy Franceski pociemniały i znowu stały się prawie czarne, jak w chwili, gdy pierwszy raz ją zobaczyłam. Wampirzyca usiadła, przygryzła wargę, aż w końcu skinęła głową. – Zgoda. *** Potem sprawy potoczyły się szybko. Francesca nie wiedziała, kim jest Switch i tajemniczy protektor Hennesseya, więc Bones powiedział jej, jak od tej pory ma się z nim kontaktować, ale nie wyjawił, gdzie mieszka. Spade wspomniał, że wyjeżdża z miasta w poszukiwaniu innych tropów prowadzących do Hennesseya i że później zadzwoni do Bonesa. Na tym spotkanie się skończyło. Nie pożegnałyśmy się z Francescą. Ona została w pokoju hotelowym, Bones i ja wyszliśmy, ale tym razem nie wsiedliśmy do windy, choć znajdowaliśmy się na dwudziestym piętrze. Skierowaliśmy się do schodów. Przynajmniej mogłam robić coś jeszcze oprócz gotowania się ze złości. – Nigdy wcześniej nie opowiadałeś mi o społeczeństwie wampirów – powiedziałam spokojnie. Pokonaliśmy jedno piętro, zostało jeszcze dziewiętnaście. Bones posłał mi nieprzeniknione spojrzenie. Już nie trzymał mojej dłoni. Wcisnęłam ręce do kieszeni kurtki. – Nigdy nie pytałaś. W pierwszym odruchu chciałam się rozzłościć i nazwać to wymówką. Już otworzyłam usta, żeby powiedzieć coś zjadliwego, ale choć raz w życiu najpierw się zastanowiłam. – Chyba nie – przyznałam. Gdyby był taki płytki jak ja, powiedziałby, że zawsze interesowało mnie tylko to, jak najlepiej zabijać wampiry. Nie obchodziła mnie ich kultura, wiara, wartości ani tradycje, jeśli nie mogłam ich wykorzystać, żeby skuteczniej na nie polować. Aż się przeraziłam, kiedy zrozumiałam, że myślę jak zabójca. Miałam zaledwie dwadzieścia dwa lata. Kiedy stałam się taka zimna? – Jak to się stało? – spytałam cicho. – Jak powstały wampiry? Taka podstawowa sprawa, a ja nigdy wcześniej się nad nią nie zastanawiałam. Bones się uśmiechnął. – Chcesz wersję ewolucyjną czy kreacjonistyczną? Pomyślałam chwilę. – Kreacjonistyczną. Jestem wierząca. Nasze stopy wybijały równy rytm, kiedy dalej szliśmy w dół. Bones mówił ściszonym głosem. Na klatce schodowej roznosiło się echo i choć była późna noc, nie chcieliśmy wystraszyć osób, które mogłyby nas przypadkiem podsłuchać.

– Zaczęło się od dwóch braci, którzy wiedli różne życie, a jeden był zazdrosny o drugiego. Tak zazdrosny, że doprowadziło to do pierwszego morderstwa w dziejach. Kain zabił Abla. Bóg go wypędził, ale wcześniej naznaczył go, żeby odróżnić od wszystkich innych ludzi. – Księga Rodzaju, rozdział czwarty – wyszeptałam. – Mama pilnowała, żebym czytała Biblię. – Następnej części nie ma w twojej Biblii – ciągnął Bones, zerkając na mnie z ukosa. – Tym „znakiem” była przemiana w nieumarłego, a karą za przelanie krwi to, że musiał ją pić do końca swoich dni, Kain później żałował, że zabił brata, i zapoczątkował swój własny lud, społeczeństwo egzystujące na marginesie tego, z którego został wypędzony. Dzieci, które „płodził”, stawały się wampirami, a one z kolei tworzyły następne pokolenia wampirów. Oczywiście, ghule mają inną wersję tej historii. Twierdzą, że Kain został zamieniony w ghula, a nie w wampira. Od wieków jest to powód kłótni, kto był pierwszy, ale nie ma tu Kaina, żeby rozstrzygnął sprawę. – Co się z nim stało? – Jest nieumarłą wersją Najwyższego. Czuwa nad swoimi dziećmi. Kto wie, czy tak jest naprawdę? Albo czy Bóg w końcu mu wybaczył i przyjął go do siebie z powrotem? Zastanawiałam się przez chwilę nad jego słowami. Bones przyśpieszył kroku. – Myślisz, że twoja mama ma rację, tak? – spytał znużonym głosem. – Że wszyscy jesteśmy mordercami? Jesteśmy potomstwem pierwszego mordercy, chyba że zgodzisz się z poglądem, że wampiry i ghule to wynik mutacji zachodzących w procesie ewolucji. Dostosowałam się do jego tempa. Dwunaste piętro, jedenaste, dziesiąte... – Pierwsza z mojego rodzaju też nieźle oberwała za to, co zrobiła – powiedziałam w końcu, wzruszając ramionami. Przez tę całą historię z jabłkiem trudno mi was krytykować. Bones się roześmiał... a następnie porwał mnie w objęcia, tak szybko, że nie zdążyłam postawić nogi na następnym stopniu. Jego usta przywarły do moich, aż zaparło mi dech. Do głosu znowu doszło to samo niekontrolowane pożądanie, które na górze kazało mi zachowywać się tak dziwnie. Zarzuciłam Bonesowi ręce na szyję, oplotłam go nogami w pasie i pocałowałam tak mocno, jakbym samą siłą woli mogła wymazać wspomnienie o każdej kobiecie, którą miał przede mną. Usłyszałam dźwięk dartego materiału. Poczułam za plecami ścianę, a w następnej chwili Bones był już we mnie. Przylgnęłam do niego, wbiłam mu paznokcie w plecy, przycisnęłam usta do jego szyi, żeby stłumić krzyk. Bones wsunął rękę w moje włosy, poruszając się coraz szybciej. Nie było w nim delikatności, ale wcale jej nie chciałam. Czerpałam radość z naszej niepohamowanej namiętności. Fala rozkoszy rozlała się we mnie aż po same palce stóp. Bones też krzyknął i oparł się o mnie, drżąc. Nagle usłyszałam skrzypnięcie, a potem ktoś gwałtownie zaczerpnął tchu. – Odejdź, niczego nie widziałeś! – warknął Bones. Trzasnęły drzwi. Kiedy mgła ekstazy się rozproszyła, poczułam zażenowanie. – Boże, co się ze mną dzieje? Naparłam na Bonesa, a on mnie pocałował i postawił na ziemi. – Zupełnie nic, jeśli pytasz mnie o zdanie. Dżinsy miałam rozdarte od zamka aż po udo. Człowiek, który próbował wejść na klatkę schodową, już dawno zniknął, ale ja nadal skręcałam się ze wstydu na myśl o tym, co zobaczył. I kto tu jest lafiryndą, co? Hipokrytka! – Najpierw publicznie cię obmacywałam, potem omal nie zadźgałam naszej potencjalnej wspólniczki, a na wielki finał molestowałam cię na klatce schodowej! I ja uważałam, że zachowałeś się niegrzecznie wobec Timmiego! Powinieneś domagać się przeprosin.

Bones się roześmiał, zdjął kurtkę i zarzucił ją na mnie. Przynajmniej zasłoniła rozdarcie w spodniach. Jego ubranie nie było uszkodzone. Bones nie nosił bielizny, więc wystarczyło, że rozpiął zamek. – Wcale mnie nie molestowałaś, a ja nigdy nie zażądam, żebyś mnie przepraszała za dzisiejszy wieczór. Szczerze mówiąc, ulżyło mi. – Ulżyło? – Spojrzałam na niego. – Można i tak to wyrazić... – Nie o to chodzi. – Bones prychnął z rozbawieniem. – Choć pasuje. Wiesz, jak się dzisiaj zachowałaś? Jak wampir. Jesteśmy bardzo przywiązani do swojego terytorium, każde z nas, x właśnie dlatego tak ostro zareagowałem, kiedy zobaczyłem, że Timmie gapi się na ciebie cielęcym wzrokiem. Twoja podobna, zdecydowanie wroga reakcja wobec Franceski pokazała... że uważasz mnie za swoją własność. Zastanawiałem się, co do mnie czujesz. Miałem nadzieję, że to coś więcej niż wzajemne zrozumienie czy pociąg fizyczny. Więc choć, zapewniam cię, nie masz powodów do obaw, jeśli chodzi o Francescę, samolubnie się ucieszyłem, kiedy zobaczyłem, jakie głębokie są twoje uczucia. Patrzyłam na niego. Chciałam mu powiedzieć tyle rzeczy. Na przykład: jak mogłeś myśleć, że to, co do ciebie czuję, to tylko pociąg fizyczny? Nie wiesz, że jesteś moim najlepszym przyjacielem? Bones, kocham... – Myślę, że powinniśmy się stąd wynosić – stwierdziłam tchórzliwie. – Zanim będziesz musiał kogoś zahipnotyzować, żeby nie doniósł na nas na policję. Bones się uśmiechnął, a ja, być może przez swoje poczucie winy, odniosłam wrażenie, że jest to trochę smutny uśmiech. – W porządku, Kitten. Niczego nie żądam. Nie musisz się bać. Wzięłam go za rękę, nie zważając na różnicę temperatur, i przerażona jak diabli, że już nie zwracam uwagi na takie drobiazgi. – Naprawdę jesteś mój? – Nie zdołałam się powstrzymać. Zimne palce ścisnęły lekko moją dłoń. – Oczywiście, że tak. Odwzajemniłam uścisk, ale z większą siłą. – Cieszę się.

DZIEWIĘTNASTY Zegar wybił jedenastą, a Cat, pogromczyni wampirów, wyruszyła na polowanie, tyle że moją zbroją był stanik typu push-up, kręcone włosy i krótka sukienka. Tak, czekała mnie brudna robota, ale zamierzałam ją wykonać. No, dalej, chodźcie, pijawki! Bar otwarty! Hennessey wciąż rozglądał się za nowym towarem. Potwierdziła to Francesca po dziesięciu dniach szpiegowania. Nie zaskoczyła nas, bo to samo usłyszeliśmy wcześniej od Loli i Charliego, ale warte uwagi było to, co przekazała nam podczas ostatniej tajnej rozmowy telefonicznej. Otóż podsłuchała, jak jeden z ludzi Hennesseya zwraca się do jego tajemniczego wspólnika „Wysoki Sądzie”. Mógł to być ironiczny tytuł, ale ponieważ ktoś jednak grzebał w policyjnych archiwach i Hennessey miał nową metodą zapobiegania zgłoszeniom o zaginięciach, Bones uważał, że naprawdę chodzi o sędziego, może z Columbus, jako że większość przypadków usuwania dowodów następowała właśnie tam. Pracowaliśmy pod tym kątem, ale nie zaniedbywaliśmy innych sposobów. Kiedy szuka się kogoś, kto nie chce być złapany, potrzebna jest przynęta. Zarzucona na Switcha albo Hennesseya. I tutaj zaczynała się moja rola. W dzień chodziłam na uczelnię, a nocami odwiedzałam wszystkie obskurne bary i podejrzane kluby, jakie znaleźliśmy. Czy nie wspominałam, że to brudna robota? – Catherine? Mój Boże, Catherine, to ty? Co? Nikt tak do mnie nie mówił oprócz mojej rodziny. A nikogo z rodziny tu nie było. Jednak głos wydawał mi się znajomy. Obróciłam się na krześle i kieliszek, którego pilnowałam jak oka w głowie, żeby nikt nie dosypał mi do niego prochów, roztrzaskał się na podłodze. Minęło sześć lat, ale poznałam go od razu. Przede mną stał Danny Milton i z rozdziawionymi ustami gapił się na moją obcisłą srebrną sukienkę, buty do kolan i czarne skórzane rękawiczki. Zobaczyłam, że przesuwa wzrok z mojej twarzy na dekolt i z powrotem. – Rany, Catherine, wyglądasz... Wow! Albo naprawdę zabrakło mu słów na mój widok, albo niezbyt przykładał się w college’u na zajęciach z angielskiego. Zmrużyłam oczy i rozważyłam kilka możliwości. Pierwsza: wbić mu kołek w serce. Kuszące, lecz moralnie niewłaściwe. Druga: zignorować ^go i mieć nadzieję, że sobie pójdzie. Do przyjęcia, ale zbyt łagodne. Trzecia: zamówić kolejnego drinka, chlusnąć mu nim w twarz, jednocześnie dziękując za wspomnienia. Zasłużone, ale zbyt ostentacyjne. Nie chciałam ściągać na siebie uwagi ani zostać wyrzucona z baru. Pozostawała mi opcja druga. Cholera, najmniej satysfakcjonująca ze wszystkich. Obrzuciłam go pogardliwym spojrzeniem i odwróciłam się do niego plecami. Miałam nadzieję, że zrozumiał. Nie zrozumiał. – Hej, musisz mnie pamiętać. Spotkaliśmy się na drodze, a ty pomogłaś mi zmienić koło. I nie możesz nie pamiętać, że byłem pierwszym facetem, z którym... – Zamknij się, idioto! Po tak długim czasie miał jeszcze czelność rozgłaszać wszem wobec, że był pierwszym facetem, z którym spałam? Może jednak opcja pierwsza byłaby najlepsza?

– Widzisz, pamiętasz mnie – ciągnął. Najwyraźniej nie pojął również tej części z idiotą. – Jezu, minęło... ile, sześć lat? Więcej? Prawie cię nie poznałem. Wcześniej tak nie wyglądałaś. Byłaś ładniutka i w ogóle, ale wtedy wyglądałaś jak dziecko. Teraz jesteś dorosła. On natomiast niewiele się zmienił. Jasno kasztanowe włosy miały podobną długość, a oczy taki sam błękitny kolor jak w moich wspomnieniach. Trochę chyba urósł mu brzuch, ale może to rozgoryczenie wpływało na to, jak go postrzegałam. Dla mnie nie różnił się teraz od innych facetów. Ot, kolejny próbujący wykorzystać okazję. Szkoda, że nie mogłam go zabić choćby tylko z tego powodu. – Danny, dla swojego własnego dobra, odwróć się i odejdź. – Wprawdzie nie widziałam Bonesa, ale jeśli mnie obserwował i zorientował się, z kim rozmawiam, nie miałby wyrzutów sumienia z powodu skrócenia Danny emu życia. – Ale dlaczego? Powinniśmy nadrobić czas. Dużo go minęło. – Bez zaproszenia opadł na niedawno zwolnione miejsce obok mnie. – Nie ma o czym gadać. Przyszedłeś, zobaczyłeś, zaliczyłeś, rzuciłeś. Koniec historii. Znowu odwróciłam się do niego plecami, zaskoczona ukłuciem bólu, który widać jeszcze we mnie nie wygasł. Niektóre rany nigdy się nie zabliźniają, nie leczy ich czas ani zdobyta wiedza. – Och, daj spokój, Catherine, nie było aż tak... – Witaj, kolego. Co się tu dzieje? Bones wyrósł nagle za plecami Danny ego z bardzo złym uśmiechem na twarzy. Cholera! – Ten człowiek właśnie wychodził – powiedziałam sztywno, modląc się, żeby Danny miał choć pół szarej komórki i uciekł, zanim Bones się zorientuje, kto to jest. Jeśli już się nie domyślił. Na jego twarzy malował się drapieżny wyraz. – Ależ nie, Kitten. Jeszcze nie zostaliśmy sobie przedstawieni. – Oho, to zdecydowanie nie był dobry pomysł. – Nazywam się Bones, a ty... – Danny Milton. Jestem starym znajomym Catherine. Niczego nie podejrzewając, Danny ujął wyciągniętą dłoń i nią potrząsnął, ale kiedy spróbował cofnąć rękę, Bones jej nie puścił. – Hej, człowieku, nie chcę żadnych kłopotów. Ja tylko przywitałem się z Catherine i aaaaa… – Nie piśnij nawet słowa – powiedział Bones ledwo słyszalnym głosem. Ukryte pod rzęsami oczy zabłysły zielonym blaskiem. Usłyszałam chrupnięcie kości w ręce Danny ego. – Przestań – szepnęłam, wstając i kładąc dłoń na ramieniu Bonesa. Nawet nie drgnął. Danny milczał zahipnotyzowany zielonym spojrzeniem, a po jego twarzy płynęły łzy. – Nie warto – powiedziałam. – Nie zmienisz tego, co się stało. – On cię skrzywdził, Kitten – odparł Bones, bez cienia współczucia patrząc na łzy Danny ego. – Zabiję go za to. – Nie. – Wiedziałam, że to nie jest pusta groźba. – To było dawno. Poza tym, gdyby mnie nie wykorzystał, nie zabiłabym swojego pierwszego wampira. I wtedy nie spotkałabym ciebie. Nic nie dzieje się przypadkiem, nie wierzysz w to? Nie zwolnił uścisku, ale na mnie spojrzał. Pogłaskałam go po policzku. – Proszę, puść go. Tym razem Bones mnie posłuchał. Danny opadł na kolana i od razu zwymiotował. Z miejsc, gdzie złamane kości przebiły skórę, ciekła krew. Patrząc na niego, prawie nie czułam litości. Dużo się wydarzyło od czasu, kiedy widziałam go po raz ostatni.

– Barman, ten facet wygląda, jakby potrzebował taksówki – rzucił szorstko Bones do stojącego za kontuarem mężczyzny, który nic nie zauważył. – Biedny gnojek nie może utrzymać drinka. Schylił się, jakby chciał pomóc Danny emu wstać, ale słyszałam, że mówi cichym, przerażającym głosem: – Piśniesz choć jedno słowo, a następnym razem zmiażdżę ci klejnoty. Dzisiaj jest twoja szczęśliwa noc, kolego. Lepiej podziękuj gwiazdom, że mnie powstrzymała, bo inaczej ty i ja urządzilibyśmy sobie zabawę, po której nie żyłbyś wystarczająco długo, żeby ją zapamiętać. Kiedy Danny szlochał, przyciskając rękę do piersi, Bones rzucił barmanowi pięćdziesiąt dolarów, dużo więcej, niż należało się za moje drinki, i poprowadził mnie do wyjścia. – Lepiej już chodźmy, kotku. Będziemy musieli spróbować innego wieczoru. Dzisiaj ściągnęliśmy na siebie uwagę. – Mówiłam ci, żebyś zostawił go w spokoju. – Poszłam z nim do furgonetki. Kiedy wsiedliśmy, ruszyłam z piskiem opon. – Cholera, Bones, można było tego uniknąć. – Widziałem twoją twarz, kiedy się do ciebie odezwał. Zrobiłaś się blada jak duch. Domyśliłem się, kto to jest, i wiem, jak cię skrzywdził. Jego łagodny głos robił większe wrażenie niż krzyk. – Ale co dało zmiażdżenie mu ręki? Nie będziemy wiedzieli, czy Hennessey albo Switch przyszli. A jeśli akurat dzisiaj kogoś porwą? Danny nie jest wart tego, żeby jakaś kobieta straciła życie, bo przespał się ze mną, a potem rzucił! – Kocham cię. Nie masz pojęcia, ile jesteś dla mnie warta. Nadal mówił cichym głosem, ale tym razem wibrującym od emocji. Zbyt mnie rozpraszał. Nie mogłam prowadzić i jednocześnie rozmawiać. Zjechałam na pobocze i odwróciłam się do niego. – Bones, ja... nie mogę powiedzieć tego samego, ale znaczysz dla mnie więcej niż ktokolwiek inny w całym moim życiu. Czy to nie jest coś warte? Nachylił się i ujął w dłonie moją twarz. Palce, które przed chwilą miażdżyły i okaleczały, teraz delikatnie gładziły mój podbródek, jakby były z porcelany. – To jest coś warte, ale nadal mam nadzieję usłyszeć więcej. Zdajesz sobie sprawę, że dzisiaj po raz pierwszy słyszałem, jak ktoś zwraca się do ciebie, używając twojego prawdziwego imienia? – To już nie jest moje prawdziwe imię. – Powiedziałam to szczerze. Prawdziwy ze mnie wampir! – Jak brzmi twoje pełne nazwisko? Oczywiście, od dawna to wiem, ale chcę usłyszeć od ciebie. – Catherine Kathleen Crawfield. Ale możesz mówić mi Cat. – Ostatnie zdanie wypowiedziałam z uśmiechem, bo on i tak zwracał się do mnie tylko w jeden sposób. – Myślę, że zostanę przy Kitten. – Bones odwzajemnił uśmiech, napięcie z niego opadło. – Właśnie z kotkiem mi się skojarzyłaś, kiedy się poznaliśmy. Z gniewnym, bezczelnym, dzielnym kotkiem. I raz na jakiś czas przymilnym. – Bones, wiem, że nie chciałeś wyjść z baru, i, jak cię znam, odliczasz dni Danny ego do śmierci. Ale ja nie chcę mieć jego śmierci na sumieniu. Obiecaj mi, że nigdy tego nie zrobisz. Spojrzał na mnie ze zdziwieniem. – Chyba nie żywisz wciąż uczuć do tego palanta, co? Najwyraźniej musieliśmy sobie jeszcze wyjaśnić kwestię słusznego i niesłusznego zabijania. – Jasne, że żywię do niego uczucia. Sama chciałabym posłać go do ziemi, wierz mi. Ale to byłoby złe. Obiecaj mi. – Dobrze. Obiecuję, że go nie zabiję. Zbyt łatwo się zgodził. Zmrużyłam oczy.

– Obiecaj mi tu i teraz, że nigdy nie okaleczysz Dannyego Miltona, nie urwiesz mu żadnej kończyny, nie oślepisz, nie będziesz torturował, nie wyssiesz z niego krwi ani nie skrzywdzisz go w żaden inny sposób. Ani nie będziesz stał obok i patrzył, jak ktoś inny to robi. – Cholera, to nie fair! – zaprotestował Bones. Chyba miałam rację, że mu nie ufałam. – Obiecaj! Westchnął z irytacją. – Do diabła, w porządku. Zdaje się, że dobrze cię nauczyłem, jak zabezpieczać się na wszystkich frontach? – Owszem, nauczyłeś. Nie możemy teraz wrócić do baru. Co w takim razie chcesz zrobić? Przesunął palcem po moich wargach. – Ty decyduj. Nagle przyszła mi ochota na igraszki. Przez te nasze drobiazgowe poszukiwania, sprawdzanie zgłoszeń o zaginionych osobach, czytanie raportów z autopsji i ogólnie ponure zadanie wytropienia bandy morderców nie mieliśmy czasu i sił na beztroskę. Włączyłam silnik, wjechałam na autostradę i ruszyłam na południe. Po godzinie skręciłam na gruntową drogę. Bones się uśmiechnął. – Wycieczka śladami wspomnień? – Więc pamiętasz to miejsce. – Trudno je zapomnieć – prychnął. – Tutaj próbowałaś mnie zabić. Byłaś taka zdenerwowana, wciąż się czerwieniłaś. Jeszcze nigdy nie próbował zadźgać mnie ktoś, kto tak często się rumienił. Zaparkowałam samochód przy wodzie i odpięłam pasy. – Przez ciebie tamtej nocy zobaczyłam gwiazdy. Chcesz spróbować jeszcze raz? Bones się roześmiał. – Chcesz, żebym cię uderzył? Cholera, rzeczywiście lubisz na ostro. – Nie. Spróbujmy z tym drugim. Może lepiej ci pójdzie. Chcesz się bzykać? Udało mi się zachować poważną twarz, ale moje usta drżały. W oczach Bonesa pojawił się pierwszy zielony błysk. – Nadal nosisz przy sobie kołki? Zamierzasz wysłać mnie na wieczny odpoczynek? – Mówiąc to, Bones zdjął kurtkę. Najwyraźniej nie miał żadnych obaw. – Pocałuj mnie, a się dowiesz. Poruszył się w ten błyskawiczny sposób, który widziałam już setki razy, ale nadal zaskakiwał mnie swą szybkością. Przyciągnął mnie do siebie, odchylił moją głowę do tyłu i pocałował, zanim zdążyłam mrugnąć okiem. – Niewiele tu miejsca – wyszeptał po dłuższej chwili. – Chcesz wyjść? – O, nie. Zostańmy tutaj. Uwielbiam to robić w samochodzie. Roześmiał się, gdy usłyszał swoje własne słowa spływające z moich ust. Jego oczy jarzyły się jak czysty szmaragd, z ust wystawały kły. – Przekonajmy się. *** Po następnych dwóch tygodniach bezowocnych łowów nadal nie trafiliśmy na żaden ślad Hennesseya czy Switcha. Odwiedziłam każdy nędzny klub w promieniu pięćdziesięciu mil od Columbus, ale nie dopisało mi szczęście. Bones przypomniał mi, że on ściga Hennesseya od jedenastu lat. Wiek nauczył go cierpliwości. Mnie młodość nauczyła frustracji w razie niepowodzenia.

Czekaliśmy w moim mieszkaniu na zamówioną pizzę. Był niedzielny wieczór, więc nigdzie się nie wybieraliśmy. Miałam zamiar najpierw tylko się obijać, a potem wziąć do nauki. Nawet wyjście do sklepu uznałam za zbyt duży wysiłek, stąd dostawa do domu. Po mojej matce z pewnością nie odziedziczyłam zamiłowania do garów. Słysząc pukanie, ze zdziwieniem spojrzałam na zegarek. Minęło dopiero piętnaście minut, odkąd złożyłam zamówienie. Rany, szybko się uwinęli. Bones chciał wstać z łóżka, ale powstrzymałam go i sięgnęłam po szlafrok. – Zostań. I tak nie będziesz jadł. Na jego ustach pojawił się uśmiech. Mógł przyjmować normalne pokarmy, sama widziałam, jak to robi, ale nie czerpał z jedzenia zbytniej przyjemności. Kiedyś rzucił uwagę, że chodzi mu raczej o to, żeby wtopić się w otoczenie. Otworzyłam drzwi i... natychmiast zatrzasnęłam je z krzykiem. – Słodki Jezu! Bones w mgnieniu oka stanął przy mnie, nagi, ale z nożem w ręce. Na ten widok znowu wrzasnęłam. I usłyszałam natarczywe walenie do drzwi. – Catherine, co z tobą? Otwieraj! Wpadłam w panikę. – To moja matka! – wyszeptałam z przerażeniem, jakby Bones sam się tego nie domyślił. – Cholera jasna, musisz się gdzieś schować! Dosłownie popchnęłam go do sypialni, jednocześnie krzycząc w stronę drzwi: – Zaraz przyjdę, jestem nieubrana! Bonesowi nie udzieliła się moja histeria. – Kitten, jeszcze jej nie powiedziałaś? Do licha, na co czekasz? – Na drugie nadejście Chrystusa! – warknęłam. – I ani chwili wcześniej. Właź do szafy! Walenie stało się jeszcze głośniejsze. – Dlaczego to tyle trwa? – Już idę! – krzyknęłam i odwróciłam się do Bonesa, który patrzył na mnie z irytacją. – Porozmawiamy o tym później. Siedź tutaj i bądź cicho. Pozbędę się jej jak najszybciej. Nie czekając na jego odpowiedź, zatrzasnęłam drzwi szafy, a następnie zaczęłam wkopywać jego ubranie i buty pod łóżko. Boże, nie zostawił chyba kluczy na blacie? Co jeszcze matka mogła znaleźć? – Catherine! – Wydawało mi się, że tym razem okrzykowi towarzyszył solidny kopniak. – Idę! Podbiegłam do drzwi i otworzyłam je z szerokim, fałszywym uśmiechem. – Mamo, co za niespodzianka! Wyminęła mnie i weszła do środka, mocno zdenerwowana. – Wpadam, żeby się przywitać, a ty zatrzaskujesz mi drzwi przed nosem? Co się z tobą dzieje? Mój umysł pracował gorączkowo. – Migrena! – powiedziałam triumfalnie, po czym zrobiłam zbolałą minę i ściszyłam głos. – Och, mamo, cieszę się, że cię widzę, ale to nie jest dobry moment. Patrzyła na moje mieszkanie ze zdumieniem. Jak jej to wyjaśnić? – Spójrz na to miejsce. – Rękami objęła małą, drastycznie zmienioną przestrzeń. – Catherine, skąd wzięłaś pieniądze, żeby za to wszystko zapłacić? Gdy Bones po raz pierwszy zobaczył moje lokum, szyderczo stwierdził, że zamorduje właściciela za to, że każe sobie płacić za tę norę. Sądząc po jego tonie, nie do końca żartował, ale nie spełnił groźby, tylko umeblował mieszkanie od nowa. „To wszystko” oznaczało kanapę, którą kupił z komentarzem, że chce mieć na czym siedzieć, telewizor, po to, żebym mogła śledzić

wiadomości, komputer, do podobnych celów, stolik do kawy, szafki, różne urządzenia... I wtedy się poddałam. – Karty kredytowe – odpowiedziałam natychmiast. – Dają je teraz każdemu. Matka spojrzała na mnie z dezaprobatą. – Wpakujesz się przez nie w kłopoty. Omal się nie roześmiałam. Gdyby wiedziała, jak naprawdę weszłam w posiadanie tych rzeczy, zapomniałaby o niebezpieczeństwach związanych z wysokim oprocentowaniem kredytów. – Mamo, miło cię widzieć, naprawdę, ale... Na widok zszokowanego spojrzenia, jakim obrzuciła sypialnię, po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz. Bałam się obejrzeć. Czyżby Bones zlekceważył moją prośbę i wyszedł z szafy? – Catherine... to łóżko też jest nowe? Omal nie westchnęłam z ulgi. – Było na wyprzedaży. Matka podeszła i położyła dłoń na moim czole. – Nie masz gorączki – stwierdziła. – Wierz mi, w każdej chwili mogę zwymiotować – powiedziałam. – Cóż. – Jeszcze raz rozejrzała się po mieszkaniu, z lekkim marsem na czole, i wzruszyła ramionami. – Następnym razem zadzwonię. Pomyślałam, że może pójdziemy na kolację, ale... chcesz, żebym coś ci przywiozła? – Nie! – odpowiedziałam zbyt stanowczo. Złagodziłam ton. – To znaczy, dzięki, ale nie mam apetytu. Zadzwonię jutro. Z mniejszą siłą niż ta, której użyłam wobec Bonesa, poprowadziłam ją do drzwi. Matka tylko na mnie spojrzała i westchnęła. – Przez ten ból głowy zachowujesz się bardzo dziwnie, Catherine. Kiedy zamknęłam za nią drzwi, przycisnęłam do nich ucho, by się upewnić, że sobie poszła. Paranoidalna część mojego umysłu szeptała, że matka tylko udaje i czeka, żeby znowu wparować do środka i przyłapać mnie z nieumarłym kochankiem. Odwróciłam się, gdy za sobą usłyszałam hałas. W drzwiach sypialni stał Bones, już ubrany. Mój śmiech zabrzmiał fałszywie i nie było w nim śladu rozbawienia. – Rany, niewiele brakowało. Przyglądał mi się bez słowa. W jego spojrzeniu nie było gniewu i może dlatego poczułam się nieswojo. Gniew potrafiłabym znieść. – Nie mogę patrzeć, jak to sobie robisz. – Co? – spytałam ze znużeniem. – Wciąż karzesz siebie za grzechy ojca – odparł spokojnie. – Jak długo jeszcze będziesz za nie płacić? Ile wampirów musisz zabić, żeby wyrównać rachunki ze swoją mamą? Jesteś jedną z najodważniejszych osób, jakie w życiu spotkałem, ale śmiertelnie boisz się własnej matki. Nie rozumiesz? To nie mnie ukrywasz w szafie, tylko siebie. – Łatwo ci mówić. Twoja matka nie żyje! – Z westchnieniem usiadłam na kanapie. – Nie musisz się martwić, że cię znienawidzi za to, z kim sypiasz, ani nie zastanawiasz się, czy jeszcze kiedyś ją zobaczysz, jeśli powiesz jej prawdę! Co mam zrobić? Ryzykować związek z jedyną osobą w moim życiu, która zawsze mnie wspierała? Spojrzy na ciebie i zobaczy tylko kły. Nigdy mi nie wybaczy. Dlaczego nie możesz tego zrozumieć? Przy ostatnich słowach głos mi się załamał. Objęłam głowę rękami. Świetnie. Teraz nie udawałam. Naprawdę zaczynała się migrena. – Masz rację, moja mama nie żyje. I nigdy się nie dowiem, co by pomyślała o mężczyźnie, jakim się stałem. Byłaby dumna... czy gardziłaby mną za wybory, których dokonałem. Ale powiem ci jedno. Gdyby żyła, nie ukrywałbym, kim jestem. Przynajmniej na tyle by zasługiwała i, szczerze

mówiąc, ja również. Ale tu nie chodzi o mnie. Posłuchaj, nie nalegam na to, by poznać twoją matkę. Mówię tylko, że wcześniej czy później będziesz musiała zaakceptować siebie. Nie zdołasz siłą woli wypędzić z siebie wampira i nie powinnaś wciąż za niego pokutować. Powinnaś się zastanowić, kim jesteś i czego potrzebujesz, i nie przepraszać za to. Ani mnie, ani mamy, ani nikogo innego. Już stał w drzwiach, kiedy się zorientowałam, co zamierza. – Wychodzisz? Czy ty... zrywasz ze mną? Bones się odwrócił. – Nie, Kitten. Po prostu daję ci szansę na przemyślenie pewnych spraw. Nie chcę cię rozpraszać. – A co z Hennesseyem? – Użyłam go jako wymówki. – Francesca nie ma niczego konkretnego, więc zaczęliśmy szukać go na własną rękę. Nie zaszkodzi zrobić sobie małej przerwy. Jeśli pojawi się coś nowego, zadzwonię do ciebie. Obiecuję. – Przed wyjściem posłał mi ostatnie, długie spojrzenie. – Do widzenia. Usłyszałam trzaśnięcie drzwi, ale jeszcze do mnie nie dotarło. Siedziałam jak skamieniała przez dwadzieścia minut, a potem stał się cud i ktoś zapukał. Z ulgą zerwałam się z kanapy. – Bones! Zobaczyłam jednak młodego mężczyznę w uniformie. – Pizza – powiedział ze sztucznym entuzjazmem. – Należy się siedemnaście pięćdziesiąt. Oszołomiona dałam mu dwadzieścia dolarów, powiedziałam, żeby zatrzymał resztę, i zamknęłam za nim drzwi. Potem się rozpłakałam.

DWUDZIESTY Timmie przyglądał mi się z chorobliwą fascynacją, z jaką mógłby obserwować nieznanego wirusa pod mikroskopem. – Jeszcze jeden? Zamarłam z łyżką nad lodami czekoladowymi i wyzywająco uniosłam brew. – A co? Spojrzał na dwa puste półlitrowe pojemniki walające się przy moich nogach. A może na butelkę dżinu stojącą obok mnie na kanapie. Wszystko jedno. – Bez powodu! Minęły cztery dni od ostatniego spotkania z Bonesem. Wydaje się, że nie tak dużo, prawda? Cóż, dla mnie te dni wlokły się jak tygodnie. Timmie wiedział, że coś jest nie tak. Z uprzejmości albo strachu nie zapytał, dlaczego pewien motocykl nie parkuje ostatnio na naszym podjeździe. Zachowywałam pozory. Chodziłam na zajęcia. Uczyłam się pilnie. Jadłam cukier i śmieciowe jedzenie, aż mój poziom insuliny wzrósł niebezpiecznie. Ale nie mogłam spać. Nie mogłam nawet znieść leżenia w łóżku, bo wciąż sięgałam ręką po kogoś, kogo przy mnie nie było. Setki razy dziennie podnosiłam słuchawkę telefonu, ale nie wybierałam numeru, bo nie wiedziałam, co powiedzieć. Przed chodzeniem po ścianach ratował mnie Timmie. Przychodził do mnie, godzinami oglądaliśmy filmy, rozmawialiśmy albo nie, zależnie od mojego nastroju. Po prostu dotrzymywał mi towarzystwa. Byłam mu bardzo wdzięczna, ale i tak czułam się samotna. To nie jego wina, że musiałam udawać, kontrolować to, co mówię, i jak zwykle się maskować. Nie, to nie była jego wina. To ja odtrąciłam jedynego człowieka, który mnie akceptował bezwarunkowo, ze wszystkimi dziwactwami i wadami. – To prawda, wiesz? – powiedział Timmie, wskazując na telewizor. – Oni istnieją. – Kto? Właściwie nie oglądałam filmu, zbyt pochłonięta własnym wewnętrznym zamętem. – Faceci w czerni. Tajni agenci rządowi, których zadaniem jest nadzorowanie obcych i kontrolowanie zjawisk paranormalnych. Oni istnieją. – Hm – mruknęłam bez zainteresowania. Wampiry też, kolego. Właściwie to siedzisz obok jednego z nich. Tak jakby. – Wiesz, słyszałem, że ten film jest oparty na prawdziwych wydarzeniach. Zerknęłam na ekran telewizora i zobaczyłam, jak Will Smith walczy z wielkim potworem. A, „Faceci w czerni”. – Może. – Gigantyczne karaluchy żywiące się ludźmi? Kim byłam, by twierdzić, że to nieprawdopodobne? – Czy kiedyś w ogóle mi powiesz, dlaczego zerwaliście? To pytanie przykuło moją uwagę. – Nie zerwaliśmy – zaprzeczyłam natychmiast, mówiąc bardziej do siebie niż do niego. – My... zrobiliśmy sobie przerwę, żeby przemyśleć różne sprawy i... eee, ponownie ocenić nasz związek, więc... Wepchnęłam go do szafy! – wyrzuciłam z siebie ze wstydem. Timmie wytrzeszczył oczy. – Nadal tam siedzi?

Patrzył na mnie z tępym wyrazem twarzy. – W niedzielę przyjechała bez zapowiedzi moja mama, a ja się przeraziłam i kazałam mu siedzieć w szafie, dopóki ona sobie nie pójdzie. I potem wyszła ta sprawa z „przemyśleniami”, Chyba Bones ma dość moich problemów, a co gorsza, wcale go za to nie winię. Timmie już zdążył dojść do siebie. – Dlaczego twoja mama tak bardzo nienawidzi cudzoziemców? Jak to wyjaśnić? – Cóż... pamiętasz, jak mówiłam, że mamy ze sobą coś wspólnego, bo oboje nie znamy swoich ojców? Moja historia jest trochę bardziej skomplikowana niż twoja. Mój ojciec był... Anglikiem. Zgwałcił na randce moją matkę, więc od tamtej pory ona... nienawidzi Anglików. Wiesz, że mój chłopak jest Anglikiem, a ja... eee, jestem pół-Angielką, z czego matka nigdy nie była zadowolona. Jeśli się dowie, że chodzę z Anglikiem, pomyśli, że się od niej odwracam i staję się... cudzoziemką. Timmie ściszył dźwięk telewizora. Na jego twarzy pojawił się wyraz niezdecydowania. Po chwili się wyprostował. – Cathy... to najgłupszy powód, jaki w życiu słyszałem. Westchnęłam. – Nie rozumiesz. – Posłuchaj, twój chłopak mnie przeraża. Ale, jeśli traktuje cię dobrze, a twoja mama ma przeciwko niemu tylko to, że jest Anglikiem, to pozostaję przy swojej pierwszej opinii, że to głupie. Twoja mama nie może nienawidzić całego narodu z powodu jednego z nich! Każdy z nas ma w sobie coś, co komuś innemu przeszkadza, ale twoja mama powinna bardziej interesować się tym, czy on cię uszczęśliwia, a nie tym, skąd pochodzi. Kiedy tak mówił, wszystko wydawało się proste. Takie oczywiste, że powinien na koniec dodać: howgh! Niezbyt udana próba wyjaśnienia uprzedzeń mojej matki sprowadziła całą sytuację do najprostszych elementów, a ja nagle sobie uświadomiłam, że to wszystko rzeczywiście jest aż takie proste. Albo przez resztę życia będę się karać za swoje pochodzenie – pokutować, jak się wyraził Bones – albo nie. Proste. Tak niezwykle proste, że aż dziwne, że wcześniej sama na to nie wpadłam. – Timmie, jesteś geniuszem – powiedziałam z absolutnym przekonaniem. Na jego twarz powrócił wyraz zdumienia. – Co? Wstałam, pocałowałam go mocno w usta i popędziłam do telefonu. – Dzwonię do niego – oznajmiłam. – Masz dla mnie jakąś radę, jak go przeprosić? Bo w tym też nie jestem dobra. Timmie siedział bez ruchu, oszołomiony. – Co? Aha. Powiedz, że jest ci przykro. Uśmiechnęłam się do niego szeroko. – Geniusz – powtórzyłam, wybierając numer Bonesa. Odebrał po pierwszym sygnale. – Francesca? Zaniemówiłam. No dobra, nie tego oczekiwałam. Chwilę później w słuchawce ponownie rozbrzmiał jego głos. – Kitten, to ty. Jestem w drodze. Stało się coś niedobrego. – Co? – spytałam, zapominając o tym, co powiedział, kiedy odebrał telefon. – Ubierz się, a ja się rozłączam. Muszę mieć wolną linię. Będę u ciebie za pięć minut. Rzeczywiście się rozłączył, zanim zdążyłam spytać go o coś więcej. Timmie patrzył na mnie wyczekująco.

– I co? Wciągnęłam sweter na koszulkę. Na dworze było zimno. Spodnie od dresu powinny wystarczyć, ale najpierw musiałam pozbyć się Timmiego, żeby ukryć noże. – On już jedzie, i musimy zaraz wyjść. Coś... coś się stało. – Aha. – Timmie wstał, przez chwilę przestępował z nogi na nogę, po czym zapytał: – Jeśli z nim ci nie wyjdzie, umówisz się ze mną? Znieruchomiałam z butem w ręce. O, rany! Tego się nie spodziewałam. – Wiem, że nie mam obycia ani nie jestem typem słodkiego drania, tak jak on, ale świetnie się ze sobą dogadujemy, a twoja mama i tak już myśli, że jestem twoim chłopakiem, więc... tak jakby już mnie zaakceptowała – dokończył dzielnie. – Co ty na to? To, że gdyby Bones mógł cię teraz usłyszeć, byłyby to twoje ostatnie słowa. – Timmie, każda dziewczyna byłaby szczęściarą, mogąc z tobą chodzić. Każda, łącznie ze mną, ale mam nadzieję, że dojdziemy do porozumienia z moim chłopakiem, więc rozumiesz, że nie mogę teraz odpowiedzieć na twoją propozycję. Nie chciałam go zranić, ale, szczerze mówiąc, to nie była moja liga. Dawanie kosza nie było u mnie mocną stroną. Moim zwykłym sposobem na odtrącenie kogoś było wbicie kołka w serce, złośliwy uśmiech i słowa: „Mam cię!”. Warkot motocykla podjeżdżającego pod dom na szczęście przerwał dalszą rozmowę. Timmie wytrzeszczył oczy ze strachu, rzucił mi pośpieszne „dobranoc” i wypadł z mojego mieszkania. Ja natychmiast poszłam do sypialni i wyciągnęłam spod łóżka pudełko z bronią. Właśnie dlatego nie mogłam umówić się z Timmiem. Nie chodziło o jego brak obycia ani o to, że chciałam być tylko z tym mężczyzną, który w tej chwili wchodził po schodach. Chodziło o to, że pewnych rzeczy nigdy nie da się wyjaśnić. Nie mówiąc o ich zaakceptowaniu. Nie miałam nawet szansy powiedzieć Bonesowi o moim objawieniu. Jego pierwsze słowa po wejściu do mojego mieszkania brzmiały: – Myślę, że Francesca została złapana. O, cholera. Natychmiast ogarnęły mnie wyrzuty sumienia z powodu wszystkich złych myśli, jakie miewałam na jej temat. – Co się stało? Bones chodził sfrustrowany po pokoju. – Zadzwoniła do mnie dwa dni temu i oznajmiła, że jest coraz bliższa odkrycia, kto ochrania Hennesseya. Za sznurki pociąga nie sędzia czy szef policji, tylko ktoś stojący wyżej. Nie mogła dodać nic więcej, bo nadal szukała konkretów. Jakąś godzinę temu zadzwoniła do mnie bardzo przejęta. Powiedziała, że mam ją z tego wyciągnąć, bo wszystko sięga zbyt głęboko. Ustaliliśmy, że spotkamy się dzisiaj wieczorem, i właśnie wybieraliśmy miejsce, kiedy ona szepnęła: „Ktoś idzie” i szlag trafił połączenie. Od tamtej pory się nie odezwała. – Wiesz, skąd dzwoniła? Jego oczy ciskały zielone iskry. – Oczywiście, że nie! Gdybym wiedział, już byłbym w drodze! Aż się cofnęłam, słysząc gniew w jego głosie. Bones dopadł mnie jednym krokiem i przyciągnął do siebie. – Przepraszam, Kitten. Przez to wszystko zrobiłem się niedobry. Nie mam pojęcia, co tak bardzo ją przestraszyło, że próbowała uciec, ale jeśli Hennessey przyłapał ją na szpiegowaniu, to jest nic w porównaniu z tym, jak zostanie ukarana. Bones nie przesadzał. Mogłam nie lubić Franceski, ale na myśl, przez co ona może teraz przechodzić, zrobiło mi się niedobrze. – Nic się nie stało. Nie przepraszaj. Posłuchaj, załóżmy na chwilę, że nie jest aż tak źle, i zacznijmy od tego miejsca. Gdyby musiała uciekać, a nie mogła się z tobą skontaktować, dokąd by

poszła? Jest jakieś miejsce, w którym czułaby się bezpiecznie? Znasz ją. Zastanów się, co by zrobiła. Bones zacisnął palce na moim ramieniu. Nie tak, żeby zabolało, ale nie był to również masaż. Sądząc po wyrazie jego twarzy, chyba nie zdawał sobie z tego sprawy. – Mogłaby pojechać do „Ukąszenia” – powiedział w zamyśleniu. – To jedyne miejsce w tej okolicy, w którym przemoc jest zabroniona. Warto spróbować. Jedziesz ze mną? Zmierzyłam go wzrokiem. – Myślisz, że możesz mnie powstrzymać? Próbował się uśmiechnąć, ale na jego twarzy malowała się zbyt wielka troska, żeby mu się to udało. – Akurat teraz, skarbie, cieszę się, że nie mogę. *** W klubie, w którym mieliśmy naszą pierwszą randkę, a mnie podano narkotyk, nie było śladu Franceski. W drzwiach stała ta sama muskularna bramkarka. Bones odciągnął ją na bok i podał jej numer swojej komórki, na wypadek gdyby zobaczyła Francescę. Następnie pojechaliśmy do hotelu, w którym spotkaliśmy się z nią kilka tygodni wcześniej. Nic. Bones zadzwonił do Spadea, który nadal przebywał w Nowym Jorku, ale on też nie miał z nią kontaktu. W miarę jak mijały godziny bez żadnych wieści, Bones coraz bardziej posępniał. Stawało się jasne, że nie będzie szczęśliwego zakończenia tej historii. Czułam się bezradna. Przed świtem na wszelki wypadek jeszcze raz zajrzeliśmy do hotelu i do „Ukąszenia”, ale z takim samym rezultatem. Komórka nie zadzwoniła ani razu. W końcu Bones ruszył w stronę mojego mieszkania, ale nagle zwolnił i zjechał na pobocze. Kilka mil dalej na autostradzie błyskały czerwone i niebieskie światła licznych wozów policyjnych. Niewielki o tak wczesnej porze ruch kierowano na jeden pas. Pozostałe trzy były zablokowane. Błyskające światła sięgały aż do najbliższych drzew. – Musiał być jakiś wypadek, powinniśmy wybrać inną drogę – zaczęłam, ale kiedy się rozejrzałam, wydawało mi się, że mam déjà vu. – Znam to miejsce... Bones odwrócił się do mnie ze skamieniałą twarzą. – Nic dziwnego. To właśnie tutaj przywlókł cię Hennessey. A dokładniej, tam, gdzie stoją gliniarze. Popatrzyłam na niego i na migające światła, które raptem zaczęły wyglądać bardziej złowieszczo. – Bones... – Słyszę ich – powiedział beznamiętnym tonem. – Znaleźli ciało. Zaciskał ręce na kierownicy. Szturchnęłam go delikatnie. – Może to nie ona. Jedź dalej. Bones uruchomił silnik i wrócił na autostradę, szorstko przykazując mi, żebym bez względu na wszystko nie zdejmowała kasku. Nie chciał, żebym pokazała twarz. Na wypadek gdyby ktoś nas obserwował. Z ograniczoną prędkością dotarcie do odległej o trzy kilometry blokady zabrało nam pół godziny. Ja też usłyszałam, jak policjanci rozmawiają między sobą, wzywają lekarza sądowego, podają sobie przez radio szczegółowe informacje, w jakim stanie znaleziono ciało... Wszyscy przejeżdżający odwracali głowy, żeby popatrzeć na wypadek, tak że funkcjonariusz kierujący ruchem prawdopodobnie nie zwrócił uwagi na spojrzenie, którym Bones obrzucił leżące na ziemi ciało, znajdujące się w tej chwili w centrum uwagi. Ja niewiele dostrzegłam, ale to wystarczyło, żebym mocniej objęła Bonesa w pasie.

Zobaczyłam tylko długie czarne włosy, bo resztę zasłaniał policjant, który robił zdjęcia, ale nieczęsto się widuje takie loki. Częściowo widoczna ręka wyglądała jak fragment szkieletu. Byłam tak odrętwiała po ujrzeniu szczątków Franceski, zdradzających jej prawdziwy wiek, że prawie nie zwracałam uwagi na trasę, którą wybrał Bones. Do samego lasu otaczającego jaskinię jechał bocznymi, żwirowymi drogami i bezdrożami. Gdyby ktoś próbował nas śledzić, zgubiłby nas dziesięć razy. Przez ostatnie trzy kilometry Bones bez wysiłku niósł w jednej ręce motocykl, żeby nie hałasować. Ja szłam za nim. Odezwałam się dopiero, kiedy znaleźliśmy się w jaskini. – Przykro mi. Wiem, że to nie wystarczy, ale tak mi przykro, że Hennessey ją zabił. Bones spojrzał na mnie, a na jego ustach pojawił się gorzki uśmiech. – On jej nie zabił. Zrobiłby jej mnóstwo różnych rzeczy, ale nie zabiłaby jej od razu. Jej ciało znaleziono góra dwie godziny po tym, jak z nią rozmawiałem. Hennessey trzymałby ją przy życiu przez wiele dni, dopóki by mu nie powiedziała, co mi przekazała. Również żaden ze zbirów Hennesseya nie wykończyłby jej za jego plecami. To wszystko nie miało sensu. – Co ty mówisz? Więc kto ją zabił? Bones się skrzywił. – Ona sama. To jedyne logiczne wytłumaczenie. Znalazła się w potrzasku, zobaczyła, że nie ma żadnej drogi ucieczki, więc się zabiła. Przebicie serca srebrnym ostrzem zajęłoby jej sekundę, i już nic nie mogliby jej zrobić. Hennessey wyrzucił jej ciało w miejscu, gdzie omal go nie wykończyłem, i w ten sposób przekazał mi wiadomość, że wie, komu zdradziła go Francesca. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, jakiej odwagi i zimnej krwi wymagało to, co zrobiła Francesca. Przypomniał mi się Indianin, który podarował jaskinię Bonesowi. Jedyne, co mu pozostało, to decyzja, jak umrzeć. Ostatnia walka przed ostatecznym upadkiem. – Twoja rola się skończyła, Kitten. Stanowczy głos wyrwał mnie z zadumy. – Bones, wiem, że jesteś zdenerwowany... – zaczęłam łagodnie. – Brednie. Chwycił mnie za ramiona i powiedział głosem cichym, ale dobitnym: – Nie obchodzi mnie, jak bardzo jesteś wściekła ani czym mi zagrozisz. Jeśli chcesz, zakończ nasz związek, nie rozmawiaj ze mną więcej, ale ja nigdy więcej nie wykorzystam cię jako przynęty na ludzi, na łasce których nie chciała być Francesca i dlatego wolała się zabić. Nie zniósłbym tego, gdybym to na twój telefon czekał na próżno albo gdybym musiał patrzeć na twoje ciało leżące na mokrej ziemi... Obrócił się raptownie, ale zdążyłam jeszcze dostrzec różową wilgoć w jego oczach. W jednej chwili zapomniałam o gniewie. – Hej. – Pociągnęłam lekko za jego koszulę. Nie odwrócił się, więc przytuliłam się do jego pleców. – Nie stracisz mnie. Francesca była zdana na siebie, nie miała ciebie, żebyś ją osłaniał. To nie twoja wina, że nie żyje, ale jesteś jej winien dalszy pościg za Hennesseyem. Poświęciła wszystko, co miała, nieważne, z jakich powodów. Ty się nie poddasz i ja też nie. Musimy wierzyć. Hennessey będzie się teraz bał i zastanawiał, co ci powiedziała. Z tego strachu zrobi się nieostrożny i popełni błędy. Ścigasz go od jedenastu lat i jeszcze nigdy nie byłeś tak blisko. Nie ma odwrotu, a ja z pewnością nie ucieknę dlatego, że się boję. Dopadniemy go. Staniemy nad jego trupem i nad ciałem każdego chciwego drania z jego bandy, i oni wszyscy będą wiedzieli, że zostali pokonani przez ciebie... i twoją małą Kostuchę, która sieje śmierć wśród wampirów. Zaśmiał się cicho, odwrócił się i wziął mnie w ramiona. – Strasznie za tobą tęskniłem, moja Ruda Kostucho. Mimo ostatnich wydarzeń poczułam się szczęśliwa, gdy przyznał, że za mną tęsknił.

– Bones, kiedy do ciebie zadzwoniłam... zanim dowiedziałam się o Francesce... chciałam ci powiedzieć, że w końcu zrozumiałam, kim jestem i czego potrzebuję. I dodałeś, że nie powinnam nikogo za to przepraszać. Więc nie zamierzam. Odsunął się i spojrzał na mnie czujnym wzrokiem. – O czym ty mówisz? – Mówię, że jestem kapryśną, niepewną, małostkową, zazdrosną suką o morderczych skłonnościach i chcę od ciebie usłyszeć zapewnienie, że ci to nie przeszkadza, bo właśnie taka jestem i ciebie potrzebuję. Tęskniłam za tobą w każdej minucie tego tygodnia i nie chcę spędzić więcej ani jednego dnia bez ciebie. Jeśli matka wyrzeknie się mnie, bo jestem z wampirem, to jej wybór, ale ja dokonałam swojego i nie będę za niego przepraszać. Bones nie odzywał się tak długo, że zaczęłam się niepokoić. Czyżbym przesadziła ze szczerością? Rzeczywiście nie zabrzmiało to jak autoreklama, ale starałam się, żeby zrozumiał. – Mogłabyś to powtórzyć? – powiedział w końcu, a napięcie malujące się wcześniej na jego twarzy zastąpiły inne uczucia. – Obawiam się, że postradałem rozum i w dodatku mam omamy słuchowe. Pocałowałam go, zamiast się powtarzać. Zachwycona, że znowu jestem w jego ramionach, nie mogłam przestać go dotykać. Aż do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo za nim tęskniłam, bo mimo strasznych okoliczności byłam najszczęśliwsza od chwili, gdy opuścił moje mieszkanie pięć dni temu. Bones zaczął gładzić dłońmi moje ciało i całować mnie tak mocno, że wkrótce zabrakło mi tchu. Oderwałam usta od jego ust i łapczywie zaczerpnęłam powietrza. Bones dotknął wargami mojej szyi, polizał pulsującą żyłę, odrobinę ją possał. Jego poczynania przyprawiły mnie o dreszcz. Rozchyliłam koszulę. Bones ściągnął mi ją przez głowę i jego usta na moment straciły kontakt z moją skórą. Jego kły, teraz całkiem wysunięte z pożądania, lekko mnie drapały. Do tej pory nigdy mnie nie zadrasnął, nawet w szale namiętności. Starał się trzymać granic, które wyznaczyłam, natomiast ja nie mogłam tego samego powiedzieć o sobie. W chwilach ekstazy rozdrapywałam mu skórę do krwi, ale on nie próbował zmienić warunków naszej umowy. Zastanawiałam się, czy teraz o tym myśli, pieszcząc moją szyję tak jak lubiłam. Czy się powstrzymywał? Ból, który czułam, to palące pragnienie, żeby mieć go w sobie... czy on również je odczuwał, ale w inny sposób? Tłumił je, bo odrzucałam tę część jego istoty, choć sam akceptował mnie całą? Bones przesunął usta na moje piersi, ale ja przyciągnęłam jego głowę z powrotem do szyi. – Nie przestawaj – wyszeptałam. Domyślił się, ze nie mówię o grze wstępnej, i znieruchomiał. – Co ty robisz, Kitten? – Walczę ze swoimi uprzedzeniami. Jesteś wampirem. Pijesz krew. Ja piłam twoją, a teraz chcę, żebyś ty spróbował mojej. Patrzył mi w oczy przez długą chwilę, a następnie potrząsnął głową. – Nie. Wcale tego nie chcesz. – Twoje kły mnie nie przerażają – powiedziałam cicho. – I ty też nie. Chcę, żebyś miał w sobie moją krew. Chcę wiedzieć, że płynie w twoich żyłach... – Nie możesz mnie kusić w taki sposób. – Odwrócił się i zacisnął dłonie w pięści. O, tak, pragnął tego, a ja chciałam mu to dać, i zrobić inne rzeczy, przed którymi się powstrzymywałam. Stanęłam przed nim. – Nie kuszę cię. Nalegam, żebyś wypił moją krew. No, dalej. Zburz ten ostatni mur między nami. – Nie musisz niczego mi udowadniać – protestował, ale coraz słabiej.

Czułam, że rośnie w nim głód. Powietrze wokół nas wydawało się naładowane, jego oczy jarzyły się zielenią jaskrawszą niż zwykle. Objęłam go, musnęłam ustami jego szyję. – Nie boję się. – A ja tak. Bardzo się boję, że później będziesz tego żałować. Mimo to, również mnie objął. Kiedy nasze ciała się zetknęły, usłyszałam, że ze świstem wciąga powietrze. Zębami chwyciłam płatek jego ucha, ugryzłam go mocno. Bones zadrżał. – Chcę tego. Pokaż mi, że nie powinnam była czekać tak długo. Odgarnął moje włosy, przywarł ustami do szyi. Gwałtownie zaczerpnęłam tchu, kiedy poczułam, że jego język zatacza kręgi wokół nabrzmiałej żyły w sposób bardziej drapieżny niż kiedykolwiek wcześniej. Ssąc, przyciągnął arterię bliżej powierzchni, nacisnął ją ostrymi zębami. Moje serce tak dudniło, że Bones musiał na wargach czuć wibracje. – Kitten – jęknął. – Jesteś pewna? – Tak – szepnęłam. – Tak. Kły wbiły się w moją szyję. Przygotowałam się na ból, ale on nie nadszedł. Zaskoczona poczułam tylko silne ssanie. Och! Było zupełnie inaczej niż wtedy, gdy ugryzł mnie Hennessey. Przez moje ciało przelała się fala rozkosznego ciepła, jakby nasze role się odwróciły i krew spływająca do ust Bonesa napełniała również mnie. Zrobiło mi się gorąco. Mocniej objęłam go za szyję i przyciągnęłam do siebie. – Bones... Zaczął ssać mocniej, podtrzymał mnie, kiedy ugięły się pode mną kolana. Bezwładnie oparłam się o niego, zaskoczona tym, że z każdym jego łykiem czuję się coraz lepiej, aż w końcu wydawało mi się, że topnieję w jego ramionach. Poddałam się nieoczekiwanemu upojeniu. Cały mój świat się skurczył do łomotu serca, zdyszanego oddechu i krwi łączącej wszystkie części mojego ciała. Czułam ją jak nigdy przedtem, rozumiałam, jak z samą esencją życia dociera do każdego nerwu, do każdej komórki. Chciałam ją dać Bonesowi, napełnić go, żeby we mnie utonął. Wydawało mi się, że nic nie ważę, że unoszę się w powietrzu, a potem ciepło zmieniło się w płynny żar. Tak. Tak! Nie wiedziałam, czy wykrzyknęłam te słowa, bo rzeczywistość przestała istnieć. Czułam tylko, że od krążącego we mnie ciepła za chwilę zacznie wrzeć krew. I nagle wyostrzyły mi się zmysły. Miałam wrażenie, że moja skóra pęka, krew się gotuje, a ostatnią rzeczą, która do mnie dotarła, było to, że Bones przytula mnie mocniej i pije. *** Kiedy otworzyłam oczy, leżałam przykryta kocami. Obejmowały mnie silne ramiona, a ja bez zegara wiedziałam, że zrobiło się późno. – Na dworze jest ciemno? – zapytałam, odruchowo dotykając szyi. Żadnych ran, tylko gładka skóra, żadnych widocznych śladów, choć w całym ciele nadal czułam lekkie mrowienie. – Tak, już jest ciemno. Odwróciłam się twarzą do Bonesa i cicho krzyknęłam, kiedy zimnymi stopami dotknął moich. – Jesteś lodowaty! – Znowu ściągnęłaś ze mnie kołdrę. Rzeczywiście byłam owinięta nią jak kokonem. Bonesowi został tylko kawałek przykrycia, choć leżał do mnie przytulony. Nie przesadzał. Zarzuciłam na niego połowę kołdry i zadrżałam, kiedy jego wychłodzone ciało dotknęło mojej nagiej skóry.

– Rozebrałeś mnie, kiedy spałam? Ale nie wykorzystałeś, prawda? – Nie, ja tylko podjąłem środki ostrożności – odparł, patrząc mi w oczy. Dopiero teraz zauważyłam, że jest cały napięty jak struna, która zaraz może pęknąć. – Rozebrałem cię i ukryłem twoje ubranie, żebyś nie mogła uciec bez rozmowy ze mną, jeśli obudzisz się zła z powodu tego, co się stało. Oto mężczyzna, który uczył się na błędach. Niemal się uśmiechnęłam, gdy sobie wyobraziłam, jak chowa moje ubranie pod głazami. Zaraz jednak spoważniałam. – Nie jestem zła. Sama tego chciałam i było... niewiarygodnie. Nie wiedziałam, że tak będzie. – Cieszę się, że to mówisz – wyszeptał Bones. – Kocham cię, Kitten. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo. Od nagłego przypływu uczuć moje serce omal nie eksplodowało. Łzy napłynęły mi do oczu, w gardle ścisnęło mnie od emocji domagających się wyrażenia na głos. Bones zobaczył te łzy. – Co się stało? – Nie spoczniesz, dopóki nie będziesz miał mnie całej, tak? Moje ciało, krew, zaufanie... a wciąż chcesz więcej. Nie musiałam mu tłumaczyć, co mam na myśli. Odpowiedział natychmiast. – Najbardziej pragnę twojego serca. Ponad wszystko. I masz rację, że nie spocznę, póki go nie zdobędę. Łzy spłynęły mi po policzkach, bo już nie mogłam dłużej ukrywać prawdy. Nie miałam pojęcia, jak udawało mi się dusić ją w sobie do tej pory. – Już do ciebie należy, więc możesz przestać. Znieruchomiał. – Mówisz poważnie? Jego spojrzenie, utkwione w moich oczach, wypełniały niepewność i coraz silniejsze uczucie. Kiwnęłam głową, bo miałam zbyt sucho w ustach, żeby odpowiedzieć. – Powiedz to. Muszę usłyszeć te słowa. Powiedz mi. Oblizałam wargi i odchrząknęłam. Musiałam to zrobić trzy razy, zanim w końcu odzyskałam głos. – Kocham cię, Bones. Odniosłam wrażenie, że ktoś zdjął mi z pleców ogromny ciężar, którego wcześniej nie czułam. Zabawne, że tak bardzo się obawiałam się czegoś, co w ogóle nie powinno mnie przerażać. – Jeszcze raz. – Na jego usta powoli wypłynął uśmiech, a pustkę, którą nosiłam w sobie przez całe życie, wypełniła czysta radość. – Kocham cię. Obsypał pocałunkami moje czoło, policzki, powieki, brodę. Muśnięcia lekkie jak piórko miały siłę lokomotywy. – Jeszcze raz. – Słowa były stłumione, bo przyciskał usta do moich warg. – Kocham cię. Bones całował mnie tak długo, aż wszystko wokół mnie zawirowało, choć leżałam. Przestał tylko na chwilę, żeby szepnąć mi prosto w usta: – Warto było czekać.

DWUDZIESTY PIERWSZY – Catherine, nie byłaś w domu od czterech tygodni. Wiem, że jesteś zajęta nauką, ale musisz obiecać, że przyjedziesz na święta. Ogarnęły mnie wyrzuty sumienia. Przyłożyłam słuchawkę do drugiego ucha, czekając, aż z tostera wyskoczą grzanki. Sprężyna w urządzeniu działała w ten sposób, że zwykle lądowały na blacie. – Mówiłam ci, mamo, że będę w domu na święta. Ale na razie zakuwam jak szalona. Niedługo egzaminy. To nie nauka wypełniała mi większość czasu. Och, oczywiście studiowałam, ale nie w college’u. Bones i ja ślęczeliśmy nad wszelkimi dostępnymi źródłami, żeby odkryć, kogo miała na myśli Francesca, kiedy powiedziała, że to ktoś postawiony wyżej niż sędzia czy szef policji. Biorąc pod uwagę fakt, że musiałaby to być osoba mająca władzę nad wydziałem policji, skoro zaginęło albo zostało sfałszowanych tyle policyjnych raportów, zostawał nam tylko burmistrz Columbus jako najbardziej prawdopodobny podejrzany. Zaczęliśmy go obserwować, śledzić, podsłuchiwać, sprawdzać jego przeszłość. Do tej pory nic nie odkryliśmy, ale to mogło po prostu oznaczać, że gość jest bardzo ostrożny. Poza tym zajmowaliśmy się nim dopiero od dziewięciu dni. – Nadal spotykasz się z Timmiem? Proszę, powiedz mi, że używacie prezerwatyw. Wzięłam głęboki wdech. Mniej się bałam, walcząc z krwiożerczymi potworami, ale tej rozmowy nie mogłam już dłużej odkładać. – Właściwie chciałam z tobą o tym porozmawiać. Może przyjedziesz do mnie w ten weekend? Moglibyśmy usiąść wszyscy razem. – Nie jesteś w ciąży, prawda? – natychmiast zapytała matka. – Nie. – Ale kiedy usłyszysz, co chcę ci powiedzieć, będziesz żałowała, że tak nie jest. – Dobrze, Catherine. – Wydawała się mniej zatroskana, ale bardziej czujna. – Kiedy? Przełknęłam ślinę. – W piątek o siódmej? – Dobrze. Przywiozę ciasto. A ja rozgniotę valium i wcisnę je w to ciasto, bo będziesz go potrzebowała. – W porządku. A więc do zobaczenia. Kocham cię, mamo. – Czy ty nadal będziesz mnie kochać? – Ktoś puka do drzwi, Catherine. Muszę iść.. – Dobrze. Pa. Rozłączyłam się. No to załatwione. Bonesowi powiem później, kiedy się zobaczymy. Jak go znam, będzie zadowolony. Biedak, jeszcze nie zdaje sobie sprawy, co go czeka. Drgnęłam zaskoczona, kiedy jakieś pół godziny później rozległo się pukanie do drzwi. Timmie pojechał do matki. Bones wyszedł jak zwykle przed świtem, więc mógł to być tylko mój gospodarz pan Josephs, skoro z matką przed chwilą rozmawiałam przez telefon. Ale kiedy wyjrzałam przez wizjer, nie rozpoznałam twarzy, które zobaczyłam. – Kto tam? Wibracje dochodzące z drugiej strony drzwi wskazywały na ludzi, więc nie pobiegłam po kołki. – Policja. Detektyw Mansfield i detektyw Black. Pani Catherine Crawfield?

Policja? – Tak? Wciąż nie otwierałam drzwi. Zapadła niezręczna cisza. – Otworzy nam pani? Chcielibyśmy zadać tylko kilka pytań. Ton głosu wyraźnie świadczył, że policjantowi niezbyt się podoba rozmowa przez drzwi. Czym prędzej kopnęłam pod kanapę kołki, zawsze leżące pod ręką. – Chwileczkę! Jestem nieubrana. Resztę broni schowałam do walizki i wepchnęłam ją pod łóżko. Narzuciłam na siebie szlafrok i otworzyłam drzwi. Mężczyzna w wieku około pięćdziesięciu lat przedstawił się jako detektyw Mansfield, drugi, po trzydziestce, jako detektyw Black. Starszy podał mi wizytówkę ze swoim nazwiskiem i numerem telefonu. Wzięłam ją, uścisnęłam im ręce, i pobieżnie zerknęłam na odznaki, którymi błysnęli mi przed oczami. – Moglibyście kupić je w supermarkecie, a ja i tak nie zauważyłabym różnicy, więc wybaczcie, panowie, ale porozmawiamy w drzwiach. Mówiąc chłodnym, uprzejmym głosem, oceniłam ich w myślach. Nie sprawiali wrażenia groźnych, ale wygląd często myli. Poza tym wiedzieliśmy, że Hennessey ma po swojej stronie również gliniarzy. Detektyw Mansfield też mierzył mnie badawczym wzrokiem. Miałam nadzieję, że wyglądam jak niewinna studentka college^. – Panno Crawfield, jeśli chciałaby pani poczuć się bezpieczniej, może pani zadzwonić do komendy i sprawdzić numery naszych odznak. Chętnie zaczekamy. Moglibyśmy wtedy wejść do środka, a nie stać na korytarzu. Nieźle, chłopaki, ale nic z tego. – Och, nie trzeba. A o co chodzi? Ktoś włamał się do mojego samochodu? Ostatnio w kampusie często się to zdarza. – Nie, nie przyszliśmy w sprawie pani samochodu, ale z pewnością domyśla się pani, dlaczego chcielibyśmy z panią porozmawiać, prawda? – Nie domyślam się. I nie lubię zagadek, detektywie Mansfield. Mówiłam twardszym tonem, by im pokazać, że nie trzęsę się jak galareta. W przeciwieństwie do moich wnętrzności. – Cóż, Catherine Crawfield, my też nie lubimy zagadek. Zwłaszcza takich, które wiążą się z zabójstwem młodych matek i wykopanymi zwłokami. Zna pani Felicity Summers? Nazwisko rzeczywiście nie było mi obce, ale niech mnie diabli, jeśli zamierzałam im to powiedzieć. – A kim ona jest? I o czym w ogóle pan mówi? To jakiś żart? Otworzyłam szerzej oczy, jak ktoś, kto nigdy nie zakopał ponad tuzina ciał. Kiedy detektyw powiedział „wykopane zwłoki”, myślałam, że ugną się pode mną kolana. Na szczęście, stałam sztywno jak słup. – Felicity Summers była dwudziestopięcioletnią matką, która zniknęła sześć lat temu, kiedy pojechała w odwiedziny do przyjaciółki. Osiem tygodni temu myśliwi natknęli się na jej ciało. A dwa tygodnie temu na dnie jeziora Silver znaleziono jej samochód, granatowy passat rocznik 1998. Coś pani wiadomo na ten temat? Teraz już wiedziałam, o kogo chodzi. Widziałam jej dowód rejestracyjny tamtej nocy, kiedy zabiłam swojego pierwszego wampira. Tego samego, który zawiózł mnie nad jezioro Silver ładnym granatowym passatem, A niech to, znaleźli samochód, którego się pozbyłam. Wytrzeszczyłam oczy, udając zdziwienie, i pokręciłam głową.

– Dlaczego miałabym coś wiedzieć? Nigdy nie byłam w Indianie. Skąd miałabym znać tę biedną kobietę? Naprawdę biedną. Lepiej od tych dwóch palantów wiedziałam, jak musiała cierpieć. – Może pozwoli nam pani wejść, panno Crawfield? Czy coś pani ukrywa? Znowu to samo. Na pewno nie mieli nakazu, bo inaczej nie prosiliby, żebym ich wpuściła. – Powiem panom, dlaczego was nie wpuszczę. Bo przychodzicie i pytacie mnie o zamordowaną kobietę, jakbym coś o niej wiedziała. A to mi się bardzo nie podoba. – No! Zaplotłam ręce na piersi, żeby podkreślić oburzenie. Mansfield podszedł bliżej. – W porządku, rozegramy to według pani zasad. Czy zna pani powód, dla którego ktoś zakopał bezgłowego trupa sto metrów od brzegu jeziora, w którym znaleziono samochód pani Summers? Albo dlaczego te zwłoki mają ponad dwadzieścia lat? Dlaczego ktoś wykopał zwłoki, odciął im głowę, ubrał je, a na koniec pogrzebał je niedaleko miejsca, gdzie został porzucony samochód ofiary. W dodatku w innym stanie niż jej ciało? Przychodzi pani do głowy jakiś pomysł, dlaczego ktoś miałby to zrobić? Cóż, punkt dla Bonesa. Miał rację, że pierwsze wampiry, które zabiłam, były młode. – Nie wiem, dlaczego ktoś miałby to robić. Nie mam pojęcia, dlaczego ludzie robią różne dziwne rzeczy na tym świecie. – To z pewnością była prawda. – Ale przede wszystkim nie rozumiem, dlaczego mi o tym mówicie. Twarz Mansfielda wykrzywił złośliwy uśmieszek. – Dobra jesteś, Catherine. Miła dziewczyna z małego miasteczka, co? Ale widzi pani, tak się składa, że ja wiem lepiej. Wiem, na przykład, że tamtej nocy dwunastego listopada dwutysięcznego pierwszego roku widziano, jak mężczyzna odpowiadający opisowi porywacza Felicity Summers, opuszcza klub Galaxy z wysokim, ładnym rudzielcem. Odjechali razem granatowym passatem Felicity. Jeszcze tej nocy samochód został zatrzymany w Columbus. Z jakiegoś powodu funkcjonariusz pozwolił kierowcy odjechać, ale najpierw sprawdził numery rejestracyjne. Kiedy detektyw Black badał sprawę, odkrył, że tej samej nocy pani dziadek zadzwonił na policję i zgłosił, że wnuczka nie wróciła do domu. Czy teraz wraca pani pamięć? Zupełnie jak w serialu kryminalnym, tylko że to działo się naprawdę. – Nie, po raz piąty powtarzam, że nie mam pojęcia, o czym pan mówi. Wróciłam późno do domu tej samej nocy, kiedy jakaś rudowłosa kobieta wyszła z klubu z człowiekiem, który mógł zabić tamtą kobietę? Czy jestem podejrzana, bo ja też mam rude włosy? – Gdyby chodziło tylko o kolor włosów, miałaby pani absolutną rację. Nie można pani typować tylko dlatego, że pani też jest ruda, prawda? Ale mój nowy partner – skinieniem głowy wskazał na detektywa Blacka – pracował nad tym bardzo długo i wie pani, do jakich wniosków doszedł? Została pani zidentyfikowana jako rudowłosa, która tamtej nocy wyszła z porywaczem Felicity Summers. Cholera! Jak mnie powiązali z tą sprawą? No jak? – Nie wiem, kim jest wasz informator, ale łączenie mnie z zabójstwem tamtej kobiety po sześciu latach jest niedorzeczne. Wtedy chodziłam jeszcze do szkoły średniej. Czy to nie dziwne, że nagle ktoś twierdzi, że to ja wyszłam z zabójcą? Mansfiled pozwolił sobie na kolejny brzydki uśmiech. – Wie pani, co dla mnie jest dziwne? Jak taka miła dziewczyna mogła się w to wszystko wplątać? Kim oni są? Czcicielami szatana? Dlatego wykopują zwłoki i ubierają je we współczesne ciuchy? Robią kukły? Te dziwne ciała pojawiły się również w innych miejscach. Jakieś dziesięć dni temu niedaleko stąd znaleziono kolejne. To była kobieta, martwa od prawie stu lat! No, Catherine, przecież pani wie, kto to robi. Proszę nam powiedzieć, a damy pani ochronę. W przeciwnym razie

zostanie pani oskarżona o współudział w morderstwie, spisek, okradanie grobów i porwanie. Chce pani spędzić resztę życia w więzieniu? Nie warto. O rany, ależ wymyślili sobie teorie! Z czysto ludzkiego punktu widzenia chyba miały sens. Bo dlaczego ktoś miałby wykopywać, a potem z powrotem grzebać ciała dawno nieżyjących osób? Oczywiście dlatego, że te osoby nie były naprawdę martwe. – Powiem wam, co wiem. – Gniew i niepokój zaostrzyły mój ton. – Wiem, że mam dość słuchania waszych szalonych pomysłów o martwych kobietach i starych zwłokach. Chwytacie się brzytwy, ale ja nią nie będę. Odwróciłam się na pięcie i zatrzasnęłam im drzwi przed nosem. Nie próbowali mnie powstrzymać. – Przypuszczam, że nie zna pani również Danny ego Miltona?! – zawołał Mansfield z korytarza. – Jak pani myśli, skąd mieliśmy pani nazwisko? Właśnie on sześć lat temu widział, jak pani wychodzi z klubu Galaxy z porywaczem Felicity. Dobrze to pamięta, ponieważ, jak twierdzi, pokłóciliście się tamtej nocy, a on nic wtedy nie powiedział policji, bo bał się ujawnienia związku z nieletnią. Dzisiaj jednak przez telefon wyznał prawdę mojemu partnerowi. Otóż detektyw Black przypadkiem natknął się na pewien raport policyjny, z którego wynika, że pani chłopak zmiażdżył mu dłoń. Nie wiemy, jak doszło do uszkodzenia, ale jest pewne, że nie mógł go spowodować zwykły uścisk ręki. Zabraliście go gdzieś i połamaliście mu kości? Żeby powstrzymać go przed mówieniem? Proszę mi wierzyć, że wszystkiego się od niego dowiemy. A wtedy tu wrócimy. Zaczekałam, aż ucichną ich kroki, po czym osunęłam się na podłogę przy drzwiach. Naoglądałam się dość telewizji, żeby nie chwycić od razu za telefon i nie zadzwonić do Bonesa. Linia mogła być na podsłuchu. Wiedzieli dużo, ale niewystarczająco dużo. Dzisiejsza próba zastraszenia miała mnie skłonić do wyznania prawdy. Nic z tego. Przede wszystkim byłby to świetny sposób, żeby załapać się na przedłużone wakacje w pokoju bez klamek. Gdzie mogłabym opowiadać o potworach wszystkim tym uroczym lekarzom, którzy faszerowaliby mnie litem. Zamiast tego ubrałam się w czarne spodnie ze spandeksu i obcisły top z długimi rękawami z takiego samego materiału, a do tego włożyłam adidasy. Włosy związałam w kucyk. Niech myślą, że idę pobiegać po lesie. Jaskinię trudno było znaleźć, jeśli się nie wiedziało, gdzie szukać, a oni nie wiedzieli. Poza tym nie dotrzymaliby mi kroku podczas tego biegu, nawet gdyby się starali. Mansfield prawdopodobnie dostałby zawału. Śmierdział papierosami. Najpierw jednak musiałam zrobić coś, żeby nie wyglądało na to, że popędziłam prosto na miejsce zbrodni. Pojechałam więc do centrum handlowego i przez godzinę robiłam zakupy, choć z nerwów skręcał mi się żołądek. Furgonetkę zaparkowałam nie jak zwykle pół kilometra od jaskini, tylko dużo dalej, tak że dzieliło mnie od niej ponad sześć kilometrów leśnych terenów. Na wypadek gdybym miała widownię, zrobiłam rozgrzewkę jak zwykły biegacz. Następnie popędziłam przez las, zataczając duże kręgi, żeby nie dało się określić kierunku, w którym zmierzam. Po piętnastokilometrowym biegu dotarłam do jaskini. Bones wyszedł mi na spotkanie, zdziwiony, ale uradowany. – Kitten, nie spodziewałem się ciebie tak wcześnie... Urwał, gdy zobaczył wyraz mojej twarzy. Zarzuciłam mu ręce na szyję i wybuchłam płaczem. – Co się stało? Wziął mnie na ręce, wniósł do środka i położył na kanapie. Tymczasem opanowałam się na tyle, żeby wszystko mu opowiedzieć. – Danny. Danny Milton! Niech go diabli, znowu udało mu się mnie wydymać i tym razem nawet nie zdjął ubrania! Dzisiaj złożyli mi wizytę dwaj detektywi, bo ten palant podał im moje nazwisko i powiedział, że wyszłam z klubu z mordercą. I zgadnij, kto jest ich głównym

podejrzanym w nierozwiązanej sprawie morderstwa pewnej młodej kobiety i dziwnych zmumifikowanych zwłok? Chyba będziesz musiał napić się ich krwi i namieszać im w głowach, bo inaczej nigdy nie skończę studiów. Boże, oni myślą, że ochraniam rytualnego zabójcę. Nie uwierzyłbyś w ich teorie... Bones zerwał się z kanapy. Na jego twarzy malował się niepokój. – Kitten, bierz telefon i dzwoń do swojej mamy. – Śmiertelnie poważny głos zdradzał wielkie napięcie. – Natychmiast. Powiedz jej, żeby zabrała dziadków i uciekała. Niech przyjadą tutaj. Wszyscy. – Oszalałeś? – Ja też wstałam, ze zdumienia szeroko otwierając oczy. – Matka z wrzaskiem ucieknie z tej jaskini. Boi się ciemności. I już widzę, jak dziadkowie się tutaj bunkrują. Policja nie jest... – Gówno mnie obchodzi policja. – Jego słowa przecięły powietrze. – Hennessey próbuje znaleźć na mnie sposób, a jeśli mu się nie uda, to na osoby, które są mi bliskie. Wiesz, że ma znajomości w policji, więc skoro jesteś podejrzana w sprawie morderstwa i zasuszonego trupa, on też pozna twoje nazwisko. Już nie jesteś anonimowa. Zostałaś powiązana z martwym wampirem, więc teraz wystarczy, że Hennessey zobaczy twoje zdjęcie, a od razu się zorientuje, że jesteś tą samą dziewczyną, która omal go nie zabiła. Więc bierz telefon i każ rodzinie wynosić się z domu. Słodki Jezu, o tym nie pomyślałam! Drżącymi rękami wzięłam od Bonesa słuchawkę i wybrałam numer. Usłyszałam jeden sygnał... drugi... trzeci... czwarty... piąty... szósty... Łzy napłynęły mi do oczu. Nigdy telefon nie dzwonił tak długo. Och, nie, proszę... dziesięć... jedenaście... dwanaście. – Nikt nie odbiera. Rozmawiałam z mamą dziś rano, zanim przyszli detektywi. Powiedziała, że właśnie ktoś puka do drzwi... Wsiedliśmy na motocykl i popędziliśmy przez las. Po raz pierwszy cieszyłam się, że Bones ma ten przeklęty, niebezpieczny wehikuł. To był jedyny pojazd, który mógł pokonać taką odległość tak szybko. Gdyby ktoś nas teraz zatrzymał, wyglądałabym na winną jak diabli wszystkiego, o co mnie oskarżali. Oprócz czarnego obcisłego stroju ze spandeksu miałam teraz na sobie wysokie buty z ukrytymi wewnątrz kołkami, srebrne noże do rzucania przymocowane do ramion i ud, a przy pasie dwa rewolwery ze srebrnymi kulami w magazynku. Wciąż usiłowałam dodzwonić się do rodziny. Modliłam się i przeklinałam, kiedy wciąż nie odbierali. Gdyby coś im się stało, będzie to wyłącznie moja wina. Gdybym nie wypiła tamtego wzmocnionego dżinu, przez co potem nie dałam rady zabić Hennesseya... gdybym nigdy nie spotkała Dannyego... Dręczyłam się tym myślami, pognębiałam się na tysiąc różnych sposobów. Normalnie, droga z jaskini do domu zabierała nam półtorej godziny. Teraz Bones pokonał tę trasę w niecałe trzydzieści minut. Zatrzymaliśmy się przed wejściem. Ja pierwsza wbiegłam po stopniach werandy i wpadłam do domu przez otwarte drzwi. Gdy znalazłam się w środku, umysł w pierwszej chwili nie przyjął do wiadomości tego, co zobaczyły oczy. Pośliznęłam się na czerwonej mazi rozsmarowanej na podłodze i runęłam do przodu jak długa. Bones wpadł do domu tuż za mną, ale z większą ostrożnością, i mnie podniósł. – Hennessey i jego ludzie nadal mogą być w pobliżu. Połamana na nic się nie przydasz! Jego szorstki głos przebił się do mojego sparaliżowanego umysłu, który wyłączył się na widok krwi. Na niebie pojawiły się pierwsze cienie zmierzchu. Bursztynowe promienie gasnącego słońca oświetlały niewidzące oczy mojego dziadka, który leżał bez ruchu na kuchennej podłodze. Miał rozszarpane gardło. To na jego krwi się przewróciłam. Odepchnęłam Bonesa, wyjęłam noże i ścisnęłam je mocno, gotowa rzucić nimi w każdą nieumarłą istotę, którą zobaczę. Czerwone ślady prowadziły w górę po schodach, szkarłatne

odciski dłoni były niczym upiorne znaki wskazujące nam drogę. Bones zaczerpnął haust powietrza i pociągnął mnie do tyłu. – Posłuchaj. Słabo wyczuwam ich zapach, więc myślę, że Hennessey i jego ludzie są już daleko. Ale trzymaj noże w pogotowiu i rzucaj nimi we wszystko, co się poruszy. Zostań tutaj. – Nie – powiedziałam przez zaciśnięte zęby. – Idę na górę. – Kitten, nie. Ja pójdę. Ty obserwuj, czy nikt nie nadchodzi. Dostrzegłam wyraz współczucia na jego twarzy, ale go zignorowałam. Zdusiłam rozpacz, aż stała się małą grudką w brzuchu. Na żałobę przyjdzie czas później. Dużo później, kiedy wszystkie wampiry i ludzie, którzy im pomagali, będą martwi. – Zejdź mi z drogi – zażądałam groźnym i śmiertelnie poważnym tonem. Bones odsunął się, ale ruszył na górę tuż za mną. Drzwi do mojej sypialni były wyważone. Wisiały tylko na jednym zawiasie. Na podłodze, twarzą do dołu, leżała babcia. Palce miała zakrzywione w szpony, jakby jeszcze w chwili śmierci próbowała uciec przed zabójcami. Na jej szyi widniały dwie rany, jedna płytka, druga ziejąca. Wyglądało na to, że umierając, resztką sił wczołgała się po schodach na górę do mojego pokoju. Bones ukląkł przy niej i zrobił dziwną rzecz. Pochylił się nad jej szyją i głęboko wciągnął powietrze, po czym wziął z łóżka zakrwawioną poduszkę i przycisnął ją do twarzy. – Co robisz? – Boże, chyba nie jest głodny? Na tę myśl przeszły mnie dreszcze. – Czuję ich. Razem z Hennesseyem było ich czterech. Na poduszce jest zapach twojej mamy. Chyba jej nie zabili, bo jest tutaj za mało jej krwi. Wzięli ją ze sobą. Z ulgi i strachu omal nie osunęłam się na podłogę. Mama żyje. Bones przez dłuższą chwilę węszył w całym pokoju jak pies, a następnie podążył za zapachem z powrotem na dół. Usłyszałam, że znów jest w kuchni, i wiedziałam, że obwąchuje dziadka Joego. Wolałam o tym nie myśleć. Delikatnie odwróciłam babcię na plecy. Jej otwarte oczy wpatrywały się we mnie oskarżycielsko. To wszystko twoja wina! Zdławiłam szloch, zamknęłam jej powieki i pomodliłam się, żeby spoczywała w pokoju, bo ja nigdy nie będę mogła. – Chodź tutaj, Kitten. Ktoś nadjeżdża. Wypadłam z sypialni i zbiegłam po schodach, omijając krwawe ślady. Bones trzymał coś w ręce. Na mój widok schował to do kieszeni i pociągnął mnie do drzwi wyjściowych. Na żwirowej drodze chrzęściły koła samochodu, który znajdował się już niecałą milę od domu. Wyjęłam dwa dodatkowe noże, więc teraz ściskałam w rękach cztery. – To oni? – Miałam nadzieję, że tak. Niczego bardziej nie pragnęłam jak rozerwać na strzępy bydlaków, którzy to zrobili. Bones stanął obok mnie i zmrużył oczy. – Nie, to ludzie. Słyszę bicie ich serc. Chodźmy. – Zaczekaj! – Rozejrzałam się. Ubranie i ręce miałam poplamione krwią najbliższych. – Jak się dowiemy, dokąd zabrali moją matkę? Nie odejdziemy stąd, póki się tego nie dowiemy. Nie obchodzi mnie, kto nadjeżdża! Bones skoczył na motor, zawrócił i nagląco skinął głową. – Zostawili wiadomość. Była w kieszeni koszuli twojego dziadka. Zabrałem ją. Wsiadaj, Kitten. Oni już tu są. Rzeczywiście. Samochód zatrzymał się gwałtownie sto metrów od nas. Wyskoczyli z niego detektyw Mansfield i detektyw Black, jednocześnie wyciągając broń. – Stać! Nie ruszać się, kurwa! Bones zeskoczył z motocykla i stanął przede mną, zanim zdążyłam mrugnąć. Zasłaniał mnie przed kulami, które jego mogły zranić tylko na chwilę. – Wskakuj na motor, Kitten – szepnął. – Dogonię cię. Musimy zniknąć, zanim zjawi się wsparcie.

– Ręce do góry! Rzucić broń! – Mansfield zbliżał się do nas powoli. Bones posłusznie uniósł ręce, żeby zyskać na czasie. Rósł we mnie jakiś chłód, który zaczynał brać górę nad smutkiem i bólem. Bones spodziewał się, że władują w niego dwa pełne magazynki, kiedy będziemy odjeżdżać. Albo chciał pozwolić, żeby go skuli kajdankami, a potem je rozerwać i unieszkodliwić policjantów. Cóż, ja miałam inne zamiary. Obaj detektywi zbliżyli się do niego, widząc w nim większe zagrożenie. Głupio zignorowali stare porzekadło, żeby nigdy nie lekceważyć kobiety. Wyszłam zza pleców Bonesa z uniesionymi rękami. Kiedy Mansfield zrobił kolejny krok w naszą stronę, rzuciłam pierwszym nożem. Gdy ostrze przebiło mu nadgarstek, upuścił broń. Zanim Black zdążył zareagować, cisnęłam drugim nożem. On też runął z krzykiem na ziemię, trzymając się za krwawiące przedramię. Dzięki temu dwa pozostałe noże miały łatwiejszą drogę do celu. W następnej chwili detektywi mieli obie ręce unieruchomione srebrnymi ostrzami sterczącymi z nadgarstków. Bones uniósł brew, ale nic nie powiedział. Wsiadł za mną na siodełko i ruszyliśmy. Rozbrzmiewające za nami krzyki wkrótce ucichły w oddali.

DWUDZIESTY DRUGI Jechaliśmy polnymi drogami i leśnymi duktami, żeby nikt nas nie zobaczył. Co jakiś czas słyszałam dochodzące z daleka wycie syren. Choć siedziałam z przodu, to Bones kierował motocyklem. Manewrował nim między drzewami z szybkością, która normalnie przyprawiłaby mnie o mdłości ze strachu. Teraz chciałam, żeby jechał jeszcze szybciej. Zatrzymał się jakieś sto metrów od autostrady. Tymczasem zrobiło się całkiem ciemno. Bones położył maszynę na boku i zakrył ją gałęziami, które zerwał z pobliskiego drzewa. – Zostań tutaj, zaraz wracam – powiedział. Zaintrygowana patrzyłam, jak idzie w stronę szosy i staje na poboczu. Dochodziła siódma, więc ruch na drodze był umiarkowany; większość ludzi już wróciła z pracy do domu. Z miejsca, gdzie stałam, zobaczyłam, że oczy Bonesa zaczynają jarzyć się zielenią. Gdy nadjechał samochód, Bones utkwił w nim wzrok. Jego oczy rozbłysły mocniej. Pojazd najpierw gwałtownie skręcił, ale potem zaczął zwalniać. Bones wyszedł na środek drogi, choć auto jechało prosto na niego. Zatrzymało się tuż przed nim, a kiedy skinieniem głowy wskazał na pobocze, kierowca zjechał tam posłusznie. Gdy samochód się zatrzymał, Bones otworzył drzwi od strony kierowcy. W środku, z wyrazem oszołomienia na twarzy, siedział mężczyzna po czterdziestce. Bones wyciągnął go z samochodu i zaprowadził do miejsca, gdzie ja stałam. Błyskawicznie przywarł ustami do jego szyi, a biedak tylko jęknął cicho. Po dłuższej chwili Bones go puścił i wytarł usta rękawem. – Jesteś zmęczony – poinstruował go hipnotyzującym głosem. – Położysz się tutaj i zaśniesz. Kiedy się obudzisz, nie będziesz martwił się o samochód. Zostawiłeś go w domu i poszedłeś na spacer. Wrócisz do domu pieszo, ale dopiero jak odpoczniesz. Jesteś bardzo, bardzo zmęczony. Mężczyzna skulił się i natychmiast zasnął. – Potrzebowaliśmy samochodu, którego jeszcze nie szukają – wyjaśnił Bones. Kiedy znaleźliśmy się na autostradzie, odwróciłam się do niego i zażądałam: – Pokaż mi ten list. – Nie prosiłam o to wcześniej, gdy jechaliśmy motocyklem, bo nie chciałam, żeby przy szybkości ponad stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę pęd powietrza wyrwał mu kartkę z ręki. Bones pokręcił głową i wyjął z kieszeni zmięty kawałek papieru. – Nie zrozumiesz. To wiadomość dla mnie. Ostrożnie rozwinęłam karteluszek i przeczytałam: Rekompensata. Dwa razy po śmierci dnia. – Czy to znaczy, że moja matka żyje? – Och, właśnie to ma znaczyć. Jeśli im wierzysz. – A ty im wierzysz? Istnieje jakiś kodeks wampirów, żeby nie kłamać w sprawie zakładników? Bones na mnie spojrzał. Współczucie malujące się na jego twarzy nie dodało mi otuchy. – Nie, Kitten. Ale Hennessey może uznać, że będzie miał pożytek z twojej matki. To nadal ładna kobieta, a wiesz, co on robi z ładnymi kobietami.

Poczułam furię, gdy zrozumiałam, co ma na myśli. Ale przynajmniej nie próbował mnie oszukiwać. Kłamstwa by mi nie pomogły, natomiast prawda mogła uratować moją matkę, gdybym zdołała zapanować nad gniewem i dla odmiany choć raz najpierw pomyśleć. – Kiedy mamy się z nimi spotkać? Przypuszczam, że wyznaczyli jakiś termin? Czego oczekują? – Nie nadążałam z zadawaniem pytań, które przychodziły mi do głowy. Bones uniósł rękę. – Pozwól mi się zatrzymać, to porozmawiamy. Nie chcę, żeby policja zaczęła nas ścigać, bo sytuacja i tak już jest zła. Kiwnęłam głową i skrzyżowałam ręce na piersi. Po dwudziestu minutach Bones zjechał z autostrady pod Motel 6. – Zaczekaj tu chwilę – odpowiedział na moje pytające spojrzenie. Po dziesięciu minutach wrócił i podjechał na tył budynku. Okolica, w której się znaleźliśmy, zdecydowanie nie należała do eleganckich. Gdy się rozejrzałam, zobaczyłam drapieżne spojrzenia nielicznych osób, które się tam kręciły. – Chodź. Ignorując wszystkich wokół, Bones zaprowadził mnie do pokoju 326. W środku było równie mało ciekawie jak na zewnątrz, ale teraz miałam większe zmartwienia. – Co tutaj robimy? – Najwyraźniej nie chodziło o romantyczne spotkanie. – Zatrzymaliśmy się, żeby spokojnie porozmawiać, nie ściągając na siebie uwagi. Tutaj ludzie zauważą najwyżej uliczną strzelaninę. Możesz również zmyć z siebie krew. Tylko zerknęłam na czerwone dłonie i z powrotem przeniosłam na niego wzrok. – Mamy na to czas? Bones skinął głową. – Kilka godzin. Chcą się spotkać o drugiej. To właśnie oznacza „dwa razy po śmierci dnia”. O północy umiera każdy dzień. Dają ci dużo czasu, żebyś znalazła dziadków i skontaktowała się ze mną. – Jakie to uprzejme z ich strony. – Mój głos przepełniała nienawiść. – A teraz mi powiedz, co proponują. Ja w zamian za nią? Hennessey chce dostać przynętę, przez którą omal nie zginął? Bones zaprowadził mnie do łóżka i delikatnie na nim posadził. Byłam cała zesztywniała z wściekłości i żalu. Ukucnął przede mną i ujął moje zakrwawione ręce. Nie zapaliliśmy lampy, ale nie potrzebowałam światła, żeby go widzieć. Jego włosy wydawały się prawie białe w blasku księżyca. Rysy twarzy wyglądały jak wyciosane z marmuru. – Wiesz, że Hennesseyowi nie chodzi o ciebie, Kitten, tylko o mnie. Interesuje go co najwyżej, jak mógłby cię wykorzystać. Zdajesz sobie sprawę, skarbie, że będą zmuszać twoją matkę do wyjawienia wszelkich szczegółów na twój temat. Przy odrobinie szczęścia, nie zadadzą właściwych pytań. Ja sam ci nie wierzyłem, kiedy powiedziałaś, kim jesteś. Przekonał mnie dopiero widok twoich oczu. Nawet jeśli twoja mama pod przymusem wszystko im wyśpiewa, istnieje szansa, że uznają jej słowa za majaczenia. Na pewno już włamali się do twojego mieszkania. Tamci detektywi prawdopodobnie uratowali ci życie, przychodząc dziś rano. W ten sposób skłonili cię do ucieczki. Hennessey i jego ludzie znajdą twoją broń, ale mogą uznać, że należy do mnie i że trzymam ją u ciebie. Chcą dorwać mnie, więc do nich pójdę. Ale ciebie nie będą się spodziewać. To nasza jedyna przewaga. – Bones, nie musisz tego robić. Możesz mi powiedzieć, gdzie ona jest, i ja pójdę. Sam stwierdziłeś, że nie będą się mnie spodziewać. Była moją matką, więc zamierzałam to zrobić bez względu na wszystko, ale on nie musiał dać się zabić, próbując ją ratować, zwłaszcza że mogła już nie żyć. Bones wtulił na chwilę głowę w moje kolana, a po chwili odpowiedział:

– Jak w ogóle możesz coś takiego proponować? Przede wszystkim, to ja cię w to wszystko wciągnąłem, choć powinienem był zaufać instynktowi. Po drugie, tamtej nocy powinienem po prostu zabić Danny ego, tak jak zamierzałem. Albo przynajmniej go zahipnotyzować i podsunąć inne wyjaśnienie, w jaki sposób uszkodził sobie rękę, a wtedy nie podałby twojego nazwiska policji. Ale byłem zły i chciałem, żeby wiedział, kto to zrobił i dlaczego. Oczywiście, że ja idę. Nawet Hennessey, który nie ma najmniejszego pojęcia, że cię kocham, wie, że przyjdę. A jeśli twoja matka nie żyje, zawsze pozostaje zemsta. Tak czy owak, idę. I przysięgam, że wyrwę każdą rękę, która tknęła ją albo twoich dziadków. Przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić. Przeraża mnie jedynie to, że znowu zaczniesz widzieć we mnie potwora, bo to wszystko zrobiły wampiry. Oczy Bonesa lśniły różowo. Łzy wampira. Tak różne od przezroczystych, słonych strumieni płynących po moich policzkach. Zsunęłam się z łóżka na podłogę i objęłam go. Był jedynym stałym elementem w moim życiu. Wszystko inne wokół mnie się waliło. – Nigdy nie przestanę cię kochać. Nikt nie może tego zmienić. Nieważne, co się stanie, zawsze będę cię kochał. Nie sięgałam myślami dalej niż dzisiejsza noc. Mieliśmy wkroczyć prosto w pułapkę i, według wszelkiego prawdopodobieństwa, już z niej nie wyjść. Moja matka była teraz przerażona, jeśli w ogóle żyła, a ja mogłam tylko czekać. Może Bones i ja tuliliśmy się do siebie po raz ostatni. Życie było zbyt krótkie, żeby marnować nawet chwilę. – Bones, kochaj się ze mną. Muszę poczuć cię w sobie. Odsunął się, żeby spojrzeć mi w oczy, i zdjął koszulę. Ja swoją też cisnęłam na podłogę. Bones odpiął mój pas z nożami i rewolwerami, a potem ściągnął mi buty wraz z całym tajnym wyposażeniem. Spandeks obciskający mi nogi był sztywny od zaschniętej krwi, ale odepchnęłam od siebie obraz nieruchomych ciał moich dziadków. Wiedziałam jednak, że do końca życia będę ich widywać w koszmarach. Jeśli pożyję na tyle długo, żeby znowu śnić. – Wiem, o czym myślisz, ale się mylisz. To nie jest pożegnanie, Kitten. Nie przeżyłem ponad dwustu lat po to, żeby cię znaleźć, a potem stracić po zaledwie pięciu miesiącach. Pragnę cię, ale nie żegnam się z tobą, bo na pewno wyjdziemy z tego cało. Przesuwał dłońmi po moim ciele z taką delikatnością, jakbym była ze szkła. Jego usta sunęły śladem rąk, a ja też starałam się zapamiętać palcami, jaki jest w dotyku. Ani przez chwilę nie wierzyłam, że to nie jest pożegnanie. Wciąż jednak kochałam i byłam kochana, i to było najwspanialszą rzeczą na świecie, która pozwalała zapomnieć o latach wyobcowania. Bones uważał, że pięć miesięcy to mało, a ja nie mogłam się nadziwić, że tak długo cieszyłam się szczęściem. – Kocham cię – jęknął Bones. A może ja to powiedziałam? Zatarły się wszelkie granice, jakie istniały między nami. Odmówiłam zmycia z siebie krwi. Chciałam, żeby plamiła moją skórę. Później – jeśli przeżyję – spłuczę ją wraz z posoką morderców. W końcu zrozumiałam, dlaczego od dawna nieżyjący indiański przyjaciel Bonesa pomalował ciało, zanim wyruszył do bitwy. Był to symbol, który miał pokazać jego determinację. Tak jak krew bliskich miała pokazać moją. Zanim noc dobiegnie końca, będę cała czerwona. Łącznie z ustami. Bones pierwszy poruszył tę kwestię, a ja tym razem zgodziłam się bez wahania. Jego krew miała dodać mi sił, prawda, że tylko na jakiś czas, ale tyle właśnie potrzebowałam. Ponadto, dzięki niej rany, które niewątpliwie odniosę, łatwiej się wygoją. A im szybciej dojdę do siebie, tym prędzej będę znowu zabijać. Najpierw on się pożywił, jak samochód tankujący paliwo. W tej okolicy wystarczyło mu dziesięć minut, żeby znaleźć kogoś, kto sam szukał kłopotów. Pechowymi ofiarami okazali się czterej mężczyźni, którzy myśleli, że zwędzą mu portfel. Zamiast pieniędzy zarobili niedobór

żelaza. Nie tracąc czasu na hipnotyzowanie wzrokiem, Bones po prostu pozbawił ich przytomności ciosami w szczękę, zadanymi z pełnego gracji półobrotu. Gdyby nie okoliczności, roześmiałabym się, widząc, jak padają rzędem na ziemię, nawet nie mrugnąwszy okiem. Może ta przygoda ich nauczy, że przestępstwo nie popłaca. Bones napił się krwi każdego z nich, a kiedy podszedł do mnie, niemal unosząc się nad ziemią, twarz miał prawie zaróżowioną. Potrząsnęłam głową i ruszyłam w stronę motelu. – Najpierw wypłuczesz usta. Nie chcę złapać żółtaczki. Oprócz pełnego rynsztunku uzbroiłam się również w tarczę sarkazmu. Wszelkie głębsze emocje musiały poczekać na wypuszczenie z klatki, w której je zamknęłam. Kiedy wróciliśmy do pokoju, Bones wypłukał usta wodą. Nie trzeba dodawać, że żadne z nas nie spakowało pasty do zębów. – Nie bój się, skarbie. Z twoim pochodzeniem nie złapałabyś jej, nawet gdybyś się starała. W krwi wampira nie mogą przetrwać żadne bakterie ani wirusy. Nie przechorowałaś ani jednego dnia w życiu, prawda? – Właściwie... nie. Ale pomijając zarazki, to po prostu obrzydliwe. Zaskoczyło mnie to, co powiedział. Nikt nie docenia zdrowia, póki nie zachoruje, więc nigdy się nie zastanawiałam, dlaczego akurat mnie nic złego się nie ima. Zobaczymy, czy pożyję dostatecznie długo, żeby złapać katar. – Chodź tutaj. Siedząc na łóżku, Bones poklepał się po udach. Podeszłam do niego i usiadłam mu na kolanach, jak dziecko zaprowadzone do Świętego Mikołaja w centrum handlowym. Ale w przeciwieństwie do dziecka, ja zamierzałam napić się krwi. – Powiesz mi, kiedy przestać? W moim głosie brzmiał niepokój. Wiedziałam, że się nie przemienię, ale bałam się wkroczyć na drogę, którą nigdy nie chciałam podążać. – Obiecuję. To jedno słowo wystarczyło, żeby mnie uspokoić. Bones nigdy mnie nie okłamał. – A dlaczego nie z nadgarstka? – To wydawało mi się trochę mniej... obrzydliwe. Bones objął mnie mocniej. – Bo wtedy nie mógłbym się ciebie trzymać. Przestań grać na zwłokę. Wiesz, co robić. Przycisnęłam usta do jego szyi w miejscu, gdzie powinna być tętnica. Ponieważ serce Bonesa nie biło, krew nie mogła sama tryskać. Musiałam ssać. Wiesz, co mówią, pomyślałam posępnie, mocno wbijając swoje tępe zęby w skórę, żeby ją przebić. Życie jest do bani, a potem umierasz. Po pierwszym ciepłym łyku mój żołądek skurczył się z obrzydzenia, ale zmusiłam się do przełknięcia. Normalna osoba może wypić pół litra krwi, zanim organizm w naturalny sposób ją odrzuci. Ja nigdy nie byłam normalna, i teraz również. Kiedy rana zaczęła się zasklepiać, ugryzłam znowu. Bones przyciągnął moją głowę bliżej. – Mocniej – wykrztusił i głośno nabrał powietrza. Z bólu albo z przyjemności, nie wiedziałam i nie chciałam pytać. – Jeszcze – powiedział, kiedy próbowałam się odsunąć. Moje usta wypełniała krew o ostrym, miedzianym smaku. Przez kilka ostatnich miesięcy nie wypiłam nawet setnej części tego, co teraz. Wzięłam kolejny duży łyk, walcząc z odruchem, żeby wszystko wypluć. Zaczęło się ze mną dziać coś dziwnego. Czułam, że moja siła rośnie, rozpościera macki, a one oplatają mnie całą. Nagle wszystko nabrało wyraźniejszych konturów. Skóra Bonesa raptem zaczęła wydzielać dużo silniejszy zapach. Powietrze wypełniała słaba woń mojego potu i ciał wielu poprzednich gości hotelowych. Słyszałam każdy dźwięk dobiegający z sąsiednich pokoi i z zewnątrz.” Mój wzrok wyostrzył się jak nigdy dotąd, ciemność stopniowo się rozjaśniała.

Dotyk skóry pękającej pod naciskiem zębów wydawał się niemal zmysłowy. Ugryzłam mocniej i ciepły strumień, który napłynął do moich ust, sprawił mi przyjemność. Odchyliłam głowę Bonesa do tyłu, wgryzłam się głębiej i poczułam się tak, jakbym właśnie na to czekała przez całe życie. Zrobiło mi się ciepło. Oplotłam go nogami w pasie, naparłam na niego... i nagle krew zaczęła smakować... pysznie. – Wystarczy. Bones siłą odsunął moje usta od swojej szyi, aleja zaczęłam z nim walczyć, bo nie chciałam przestać. Nie mogłam przestać. Warknęłam i spróbowałam znowu wbić zęby w jego żyłę, ale on wykręcił mi ręce, przewrócił mnie na łóżko i całym ciężarem przycisnął do materaca. – Odpręż się. Oddychaj. Poczekaj, Kitten, to zaraz minie. Jeszcze przez chwilę się szarpałam, ale wkrótce szał, który mnie ogarnął, i nienasycone pragnienie zelżały. Określenie „żądza krwi” nabrało teraz dla mnie całkiem nowego znaczenia. – Jak ty sobie z tym radzisz? – Oddychałam ciężko. Bones rozluźnił żelazny uścisk, ale mnie nie puścił. – Nie radzę sobie przez kilka pierwszych dni. Kiedy dopada cię głód i musisz go zaspokoić, zabijasz wszystkich, którzy się nawiną. Potem uczysz się nad nim panować. Ty ledwie spróbowałaś krwi. Skutki utrzymają się do następnego tygodnia. Potem znowu będziesz sobą. Jego pewność, że doczekam przyszłego tygodnia, była niezłomna. Jak mogłam się z nim spierać? – Czuję cię. – W moim głosie zabrzmiało zdziwienie. – I czuję siebie na twojej skórze. Czuję wszystko. Boże, w tym pokoju jest tyle zapachów... Ze wszystkich innych zmysłów, które jedynie się wyostrzyły, ten okazał się dla mnie prawie całkiem nowy. Bones często mówił, że nos służy mi jedynie do dekoracji, ponieważ węch był jedną z niewielu moich ludzkich cech. Przedtem nie miałam pojęcia, jakim skarbem jest zmysł powonienia. Mogłabym być ślepa i głucha, ale po samym zapachu poznałabym, co mnie otacza. – Nie zdawałam sobie sprawy, że zupełnie inaczej wszystko odbierasz. Jak w ogóle możesz przechodzić obok publicznej toalety i nie zemdleć? – Zabawne, co człowiekowi przychodzi do głowy w najbardziej absurdalnych momentach. Bones uśmiechnął się i pocałował mnie. – Siła woli, kotku. – Czy to tak jest być prawdziwym wampirem? – Właściwe pytanie. Było mi... dobrze. Czułam się lepsza. I to mnie przerażało. – A wypiłaś zaledwie około litra krwi wiekowego nosferatu. Sfermentowanej przez dwieście czterdzieści lat. Jesteś jak autostopowicz korzystający z mojego paliwa, więc w pewnym sensie tak właśnie jest. I mówisz, że ci się to podoba? Wolałam się nad tym nie zastanawiać, bo tak bardzo mi się podobało, że bałam się uzależnienia. Bones wyczytał wszystkie emocje z moich oczu i zrozumiał, że nie dostanie odpowiedzi. Zamiast tego znowu mnie pocałował, bardziej namiętnie, a ja jęknęłam zaskoczona. Nawet jego smak był ostrzejszy. Po pewnym czasie wbił we mnie nieruchome spojrzenie. – Kiedy przyjdzie pora, chcę, żebyś dała z siebie wszystko. Nie powstrzymuj się. Masz wielką siłę i musisz wykorzystać ją całą. Pozwól, żeby napędzała cię wściekłość. Zabij każdego wampira albo człowieka, który stanie na twojej drodze. Pamiętaj, jeśli tam będą, niezakuci w łańcuchy, są ludźmi Hennesseya, a więc twoimi wrogami. – Jestem gotowa. – Wrzuciłam swoje sumienie do ciemnej, głębokiej studni, z której zamierzałam je wyłowić później. Zakładając, że będzie jakieś później.

Bones zerwał się z łóżka z gracją i szybkością charakterystycznymi tylko dla nieumarłych. Z wyjątkiem mnie, w tej chwili. Z jego krwią krążącą w moich żyłach niemal dorównywałam mu płynnością ruchów. Bones strzelił kłykciami, wykonał kilka ruchów głową. Nasze oczy zaczęły się jarzyć szmaragdowym blaskiem. – Chodźmy zabić ich wszystkich.

DWUDZIESTY TRZECI Kołki i sztylety miałam schowane w butach i przywiązane do ud. Za pas zatknęłam inne śmiercionośne narzędzia. Jechaliśmy na spotkanie z ludźmi Hennesseya w tym samym miejscu, gdzie próbowaliśmy go zabić i gdzie znaleźliśmy martwą Francescę. To właśnie oznaczała druga część tajemniczej wiadomości. Nasi wrogowie chcieli się upewnić, że nie podąża za nami żadne wsparcie. Bones nie przejmował się tym, że jestem uzbrojona po zęby. Ponieważ Hennessey i jego ludzie nie mieli pojęcia, że umiem posługiwać się bronią, uznał, że moja srebrna artyleria tylko ich rozbawi. On sam nic ze sobą nie wyjął, bo wiedział, że i tak go przeszukają i wszystko mu zabiorą. Jego plan był najprostszy z możliwych: pozwoli zaprowadzić się do budynku, w którym przetrzymują moją matkę, a kiedy jej nie wypuszczą, wkroczę ja. – Ale co będzie, jeśli od razu cię zadźgają? – Na samą myśl ścisnął mi się żołądek. – Bones, nie możesz tak ryzykować. Spojrzał na mnie. – To nie w stylu Hennesseya. On lubi zabawiać się całymi tygodniami. Mówiłem ci, że nikogo nie zabija szybko. A zwłaszcza faceta, który sprawił mu mnóstwo kłopotów. Będzie chciał, żebym błagał. Nie zabraknie nam czasu. Zdumiał mnie niedbały ton, jakim mówił o grożących mu torturach i śmierci, bo na mnie takie rzeczy robiły wielkie wrażenie. Z drugiej strony, Bones po prostu był praktyczny. Nasz plan się powiedzie albo nie, a jeśli nie, planu B nie mieliśmy. – Bones. – Chwyciłam go za rękę i spojrzeniem przekazałam to, czego nie zdążyliśmy sobie powiedzieć. On odwzajemnił uścisk i posłał mi wesoły uśmiech. – Zapamiętaj tę myśl, Kitten. Zamierzam trzymać cię za słowo. Byliśmy prawie na miejscu. Bones nachylił się do mnie i szepnął: – Niech wyczują twój strach, to ich uśpi. Nie pokazuj siły, dopóki nie zostaniesz do tego zmuszona. Cóż, z tym nie będę miała trudności. Teraz sama czułam swoje przerażenie. Chorobliwy, słodki zapach gnijącego owocu. Poddać się strachowi? Proszę bardzo. Na poboczu stały z wyłączonymi światłami cztery duże SUV-y. Gdy zatrzymaliśmy się za nimi, natychmiast otoczyło nas sześć wampirów. Miałam wrażenie, że pojawili się znikąd, ale z ulgą stwierdziłam, że ich ruchy są teraz dla mnie wyraźnie wolniejsze. Niech żyje krew Bonesa, pomyślałam cierpko. Amen. – Jednak przyjechałeś. Jeden z nich stanął przy oknie. Bones opuścił szybę. – Cześć, Vincent – rzucił znudzonym tonem. – Cieszę się, że cię widzę. Omal nie wybałuszyłam oczu. Ja nigdy nie potrafiłabym udawać takiego spokoju. Vincent się uśmiechnął. – Mów mi Switch. Sukinsyn! A więc to był goryl Hennesseya? Ten, który wykonywał za niego całą brudną robotę? Wyglądał jeszcze młodziej ode mnie, ze swoimi chłopięcymi rysami i kasztanowymi włosami. Mój Boże, miał nawet piegi! Ubrać go w mundurek skauta, a nikt by się nie połapał. – Zaskoczyłeś mnie, przywożąc ją ze sobą – ciągnął Switch.

– Uparła się, żeby ze mną jechać. Chciała zobaczyć mamusię, więc co mogłem na to poradzić? – Ton głosu całkowicie wyprany z emocji zaczął działać mi na nerwy. Switch obrzucił mnie spojrzeniem, a ja pozwoliłam, żeby strach wyciekł ze mnie wszystkimi porami. W końcu wampir uśmiechnął się szeroko, pokazując kły. – Masz miłą rodzinkę, Catherine. Przykro mi z powodu twoich dziadków. Wiem, że to niegrzecznie wychodzić zaraz po obiedzie, ale trochę mi się śpieszyło. Z trudem pohamowałam gniew. Nie mogłam dopuścić do tego, żeby moje oczy się rozjarzyły i sprawiły im niespodziankę. Dzięki Bogu, stałam się ekspertem w kontrolowaniu spojrzenia. Ten sukinsyn myślał, że ujdą mu na sucho żarty ze śmierci moich dziadków? Właśnie w tym momencie postanowiłam, że jeśli przyjdzie mi zginąć, zabiorę go ze sobą. – Gdzie moja matka? – W moim głosie nie było cienia nonszalancji, tylko czysta nienawiść. Tego na pewno się spodziewał. – U nas. – Do Switcha zbliżył się kolejny wampir i powiedział do niego cicho, że nikt za nami nie jechał. – W takim razie ruszajmy – rzekł Switch, odwracając się do Bonesa. – Mam nadzieję, że nie będziesz się wlókł? – Nie martw się o mnie – odparł Bones. Switch mruknął coś pod nosem i niedbałym krokiem poszedł do swojego samochodu. – Boję się – powiedziałam, kiedy ruszyliśmy. Przećwiczyliśmy wcześniej ten tekst. Na pewno nas słyszeli, choć byli kilka pojazdów dalej. – Zostań w samochodzie i z niego nie wychodź. Kiedy przyjdzie twoja mama, natychmiast odjeżdżacie, pamiętaj. – Dobrze. – Kiedy zamarznie piekło. Ręce mnie świerzbiły, żeby rozerwać ich wszystkich na strzępy. Na znak Bonesa zaczęłam płakać. Szlochałam cichutko, jednocześnie odliczając w myślach czas. Wkrótce, już niedługo, dowiedzą się, kogo spłodził jeden z takich jak oni. Zemsta to niezła rzecz, a tak się składało, że była moją specjalnością. Jechaliśmy przez czterdzieści minut i jakieś piętnaście kilometrów przed autostradą zatrzymaliśmy się przy rozpadającym się domu. Był ładny, odosobniony, z długim podjazdem. Idealne miejsce na masakrę. Bones stanął, ale nie wyłączył silnika. Zanim otworzył drzwi, spojrzał na mnie. – Koniec trasy. Hennessey mówi, że oddamy kobietę, kiedy ty wejdziesz do środka – oznajmił Switch, znowu krzywiąc się w złośliwym uśmiechu. Bones uniósł brew. – Nie sądzę, kolego. Przyprowadźcie ją do drzwi, żebym mógł ją zobaczyć, a wtedy wejdę. Jeśli nie, ty i ja sobie zatańczymy. Z jego głosu zniknęła łagodność, oczy zaczęły zmieniać kolor. Choć nasz samochód blokowały z tyłu inne pojazdy i byliśmy otoczeni, Switch wyglądał na mocno zaniepokojonego. – Przecież słyszysz bicie jej serca – zaprotestował. – Ona żyje. Bones parsknął śmiechem, w który mnie było krzty wesołości. – Słyszę bicie siedmiu serc. Skąd mam wiedzieć, że jedno z nich należy do niej? Co macie do ukrycia? Była umowa czy nie? Switch spiorunował go wzrokiem, po czym skinieniem głowy dał znak swoim ludziom. Jeden z wampirów pobiegł do domu. – Patrz. Gwałtownie zaczerpnęłam tchu. W jednym ze słabo oświetlonych okien pojawiła się twarz mojej matki. Jakiś wampir trzymał ją przed sobą i oplatał ręką jej szyję. Z rany na głowie mamy sączyła się krew, była nią poplamiona cała bluzka.

– Masz swój dowód. Zadowolony? Bones kiwnął głową i wysiadł z samochodu. Natychmiast został otoczony przez sześć wampirów. Ja przesunęłam się na siedzenie kierowcy i zablokowałam drzwi. Widząc to, Switch z wyższością uśmiechnął się do mnie przez szybę. – Zaczekaj tutaj. Przyprowadzimy ją i będziecie mogły odjechać. Wziąwszy pod uwagę kompletny brak zainteresowania moją osobą, matka nie wyjawiła, kim jestem, albo, jak przewidział Bones, oni jej nie uwierzyli. Dzięki Bogu za głupców. Drzwi wejściowe zamknęły się za Bonesem, a ja zostałam sama w samochodzie, otoczona z trzech stron przez SUV-y. Ku mojej uldze matka zniknęła z okna, odciągnięta gdzieś na bok. Z głębi domu dobiegł grzmiący głos, jednocześnie groźny i wesoły. Od razu go poznałam. Hennessey! – Patrzcie, kto przyszedł na imprezę! Ostrożnie z życzeniami, Bones. Chciałeś się dowiedzieć, kto współpracował ze mną przez lata, więc się rozejrzyj. Z wyjątkiem jednej osoby jesteśmy tu wszyscy. Byli tam wszyscy. Ci, którzy zniszczyli życie setek ludzi, nie tylko moje. Pomyślałam o rodzinach osieroconych przez tych drani i poczułam przypływ sił. Wyjęłam telefon i spokojnie wybrałam numer zapisany na wizytówce, którą dał mi detektyw Mansfield chyba całe wieki temu. Usłyszałam kobiecy głos. – Biuro szeryfa hrabstwa Franklin. Chodzi o nagły wypadek? – Tak – powiedziałam cicho. – Tu Catherine Crawfield. Jestem w okolicy skrzyżowania międzystanowej 71 i 323, parę kilometrów od Bethel Road, w domu na końcu ślepej ulicy. To ja przebiłam dzisiaj detektywom Mansfieldowi i Blackowi nadgarstki srebrnymi nożami. Proszę po mnie przyjechać. Rozłączyłam się, kiedy kobieta zaczęła coś mówić, i wrzuciłam bieg. Frontowe drzwi otworzyły się gwałtownie i wypadł przez nie Switch. Poruszał się z nieludzką szybkością. Tak jak się spodziewałam, usłyszeli moją rozmowę i teraz chcieli mnie uciszyć. Przy całym tym spiskowaniu jakoś nie przyszło im do głowy, że Bones każe mi zadzwonić na policję. Duma poprzedza upadek. Posłałam Switchowi drapieżny uśmiech i wcisnęłam pedał gazu. SUV-y blokowały mnie ze wszystkich stron... ale nie z przodu. Gotowi, chłopcy? Nadchodzę! Samochód wystrzelił w stronę domu, a Switch uniknął przejechania tylko dzięki temu, że w ostatniej chwili wskoczył na maskę. Natychmiast wybił pięścią przednią szybę i próbował mnie chwycić, ale ja już ściskałam w ręce sztylet. Wbiłam mu go w szyję i przekręciłam, rozrywając gardło. Potem błyskawicznie schowałam głowę pod kierownicę i wjechałam w ścianę domu. Kiedy samochód uderzył we frontowe okno, nastąpiła spektakularna eksplozja. Zgrzyt metalu, brzęk szkła, huk miażdżonych cegieł był ogłuszający. Bez wahania wyskoczyłam przez roztrzaskaną przednią szybę i ześliznęłam się po masce, jednocześnie rzucając srebrnymi nożami we wszystko, co się poruszało w moim kierunku. Okrzyki bólu wymieszały się z sykiem dymiącego silnika, który kaszlał i rzęził w przedśmiertnej agonii. W zrujnowanym pokoju znajdował się Hennessey i dwadzieścia pięć innych wampirów. Boże, było ich więcej, niż się spodziewaliśmy. Moja matka leżała na podłodze ze związanymi rękami i nogami. Miała szeroko otwarte oczy, wzrok wbiła we mnie. Furia, którą tak dobrze kontrolowałam od chwili, kiedy zobaczyłam martwe ciała dziadków, wybuchła we mnie z całą mocą, a ja na to pozwoliłam. Z mojego gardła wyrwał się groźny warkot, oczy zapłonęły szmaragdowym ogniem. Bones dobrze wykorzystał zamieszanie. Kiedy postanowiłam zrobić garaż z domu, ktoś właśnie skuwał go kajdankami. Teraz łańcuchem zwisającym z nadgarstka okręcił szyję

najbliższego wampira i bezlitosnym szarpnięciem urwał mu głowę, po czym błyskawicznie odwrócił się do następnego przeciwnika. Tymczasem na mnie rzuciły się trzy wampiry z obnażonymi kłami. Ale już czekały na nich moje noże. Odskoczyłam od ich zębów, zadałam kilka silnych ciosów nogami i powaliłam jednego z nich. W jednej chwili skoczyłam na niego, wyrwałam mu serce i rozcięłam je jednym ruchem, a następnie poderwałam się i tę samą operację wykonałam na pozostałych dwóch napastnikach. Jakiś czarnowłosy wampir wykazał się przytomnością umysłu i ruszył w stronę mojej matki. Ja wyskoczyłam w górę, przeleciałam przez cały pokój i wylądowałam mu na plecach. Już prawie dotykał mojej matki, kiedy srebro ze świstem przecięło powietrze i wbiło się w jego serce. Dokończyłam dzieła, przekręcając nóż, i w tym samym momencie silne uderzenie zwaliło mnie z nóg. Poleciałam do przodu, ale, zamiast ratować się przed upadkiem, skuliłam się i napastnik przefrunął nad moją głową. Żaden z przeciwników nie był przygotowany na moją szybkość. Zanim wampir zdążył ponowić atak, został przybity do ściany i z niedowierzaniem zagapił się na srebrną rękojeść wystającą z jego piersi. Jednym z noży do rzucania przecięłam pęta mojej matki. – Uciekaj stąd, natychmiast! Odepchnęłam ją, chroniąc przed następną serią ciosów, wyskoczyłam w powietrze i opadłam za dwoma atakującymi wampirami. Wykorzystując nowo nabytą szybkość i moc, zderzyłam ich głowy ze sobą tak mocno, że roztrzaskałam im czaszki, a na koniec wsadziłam im sztylety w plecy z taką siłą, że moje pięści przeszły przez nich na wylot. Warknęłam i odwróciłam się, używając ich ciał jako tarcz. Kły, które miały właśnie wbić się w moją szyję, natrafiły na trupy. Dłonią wystającą spomiędzy żeber martwego wampira wbiłam zakrwawiony nóż w nowego przeciwnika. Gdy pojawiła się następna grupa nosferatu, cisnęłam w nich ciałem dyndającym na moim drugim przedramieniu, a uwolniona od trupa, z piekielną celnością posłałam w ich stronę więcej noży. Jeden utknął w oku nadbiegającego wampira, a kiedy z jego ust wydobyły się straszliwe wrzaski, kolejny trafił go między zęby. Miałam wrażenie, że wyciągam noże z martwych ciał tylko po to, żeby ponownie nimi rzucić, niczym w makabrycznym pokazie żonglerki. Potem, choć to było bardziej niebezpieczne, zaczęłam toczyć walkę wręcz. Doznałam dzikiej rozkoszy, kiedy wykręciłam czyjąś głowę tak gwałtownie, że ją urwałam. Rzuciłam nią przez pokój jak kulą od kręgli i trafiłam w plecy wampira, który właśnie pędził na Bonesa. Bones tak szybko zakręcił żelaznym łańcuchem, który zwisał z jego nadgarstka, że zobaczyłam tylko szarą smugę. Jeden z ludzi Hennesseya wspiął się na wrak samochodu, żeby zajść mnie od tyłu. Bez wahania rzuciłam nożem prosto w jego głowę. Urwany w połowie krzyk dał mi do zrozumienia, że właśnie zabiłam człowieka. Wampiry nie ginęły tak łatwo. Ciekawe, że nie poczułam najmniejszych wyrzutów sumienia. Skoro mnie atakowali, byli źli. Nieważne, że mieli bijące serca. Z oddali dobiegło wycie syren. Najwyraźniej Mansfield dostał moją wiadomość. Przez zdemolowaną ścianę domu zobaczyłam mnóstwo czerwonych i niebieskich błyskających świateł. Nadjeżdżała mała armia. Ocalałe wampiry zaczęły cię wycofywać. Właśnie na to liczyliśmy. Dużo łatwiej było je zabijać, kiedy uciekały, skacząc po gruzach domu. Więcej srebrnych ostrzy trafiło w cel. Przepełniła mnie euforia, z gardła wyrwał się zwycięski krzyk, który wstrząsnął resztkami szyb w oknach. Ruszyłam przez pokój, szukając niedobitków. Kątem oka zobaczyłam, jak Bones z dzikim uśmiechem rozrywa na pół pechowego wampira, który znalazł się na jego drodze. Nad pobojowiskiem przeleciało ramię i wylądowało na stosie ciał. Za nim pofrunęła głowa. – Policja! Rzucić...! Głos wzmocniony przez megafon ucichł nagle, kiedy reflektory oświetliły całą scenę. Przy życiu zostało sześć wampirów, trzy z nich były naszpikowane nożami. Rozległ się huk, kiedy

policjanci zaczęli strzelać na oślep do wszystkiego, co się ruszało. Ocalałe wampiry zwróciły się przeciwko nim. Ja przypadłam do podłogi, bo dla mnie kule były o wiele groźniejsze. Zobaczyłam ze swojego punktu obserwacyjnego, że dwie gnidy, Hennessey i Switch, czołgają się wzdłuż wraku samochodu. Znajdowali się prawie przy dziurze w ścianie, a stamtąd mogli z łatwością dobiec do pobliskiego lasu i zniknąć. Zalała mnie fala nienawiści. W głowie miałam tylko jedną myśl. Po moim trupie. Póki nie będę leżała martwa na ziemi, nigdzie nie uciekną. – Hennessey! – warknęłam. – Idę po ciebie! Hennessey odwrócił głowę z wyrazem niedowierzania na twarzy. Switch nawet na mnie nie spojrzał, tylko zaczął pełznąć szybciej. Rana na jego szyi już się zagoiła po naszym wcześniejszym starciu, a sądząc po tym, jak się śpieszył, nie tęsknił do kolejnego. Został mi tylko jeden nóż, za to duży. Ścisnęłam go z siłą potępieńca. Przykucnęłam, zebrałam całą energię i skoczyłam na nich, nie zważając na deszcz kul. Switch wykorzystał to, że jest mniejszy, i zanurkował pod wygiętą karoserię. Natomiast Hennessey był dużym mężczyzną. Idealnym celem. Wylądowałam na nim z całym impetem i furią, która mnie napędzała. Oboje wpadliśmy na ścianę. Posypał się tynk. Hennessey rzucił mi się do gardła, ale go odepchnęłam, tak że jego zęby trafiły na mój obojczyk. Przeszył mnie ból, kiedy kły rozerwały ciało. Byliśmy zaklinowani między samochodem a walącą się ścianą, więc nie mogłam go z siebie zrzucić. Hennessey zaczął potrząsać głową jak rekin, powiększając ranę. Ponieważ jedną rękę miałam przygniecioną i bezużyteczną, kopnęłam go, ale mnie nie puścił. W starciu z wampirem była to najgorsza możliwa pozycja i właśnie dlatego tak pilnie ćwiczyłam rzucanie nożami: żeby zabijać z dystansu. Dziwne, ale akurat w tym momencie rozbrzmiały mi w głowie słowa Spade’a: „Puls na szyi jest twoją największą słabością”. Hennessey wiedział równie dobrze jak ja, że wystarczy, że wytrzyma, a będzie po mnie. Po każdym szarpnięciu głową jego kły coraz bardziej zbliżały się do mojego gardła. W ułamku sekundy podjęłam decyzję. Może zginę, ale zabiorę cię ze sobą. Wolną ręką, którą do tej pory go odpychałam, teraz objęłam go i przyciągnęłam do siebie. Hennessey uniósł głowę, wyszczerzył w uśmiechu ociekające krwią zęby i sięgnął ustami do mojej odsłoniętej szyi. W chwili, gdy poczułam jego kły na skórze, z całej siły wbiłam mu srebrny nóż w plecy. Cały zesztywniał, ale nie sprawdzałam, czy ten jeden cios wystarczy, tylko zaczęłam wkręcać ostrze coraz głębiej. Za każdym razem drgał spazmatycznie, aż w końcu przestał się ruszać. Usta przyciśnięte do mojego gardła zwiotczały, a kiedy go z siebie zepchnęłam, był dosłownie i w przenośni martwym balastem. Nie miałam czasu na świętowanie. Zauważyłam, że kanonada przeniosła się poza dom. Gdy spojrzałam w tamtą stronę, zobaczyłam, że Switch znika między drzewami. Przedarł się przez blokadę policyjną i biegł po wolność. Rzuciłam się za nim w pościg, ale kiedy jedna z kul świsnęła mi tuż obok ucha, musiałam przykucnąć. – Bones! – krzyknęłam. – Switch ucieka do lasu! Bones przebił pięścią na wylot szyję wampira, który znajdował się najbliżej niego. W tym samym momencie trafiły go cztery kule jedna po drugiej, ale nie zrobiły na nim żadnego wrażenia. Spojrzał w stronę lasu i na jego twarzy odmalowało się niezdecydowanie. Gdyby pobiegł za Switchem, musiałby zostawić mnie samą, a zamierzaliśmy zniknąć, nim nadciągnie cała kawaleria. Nie spodziewaliśmy się jednak, że w domu będzie tylu przeciwników. W czasie ucieczki Bones miał mnie osłaniać własnym ciałem jak tarczą. Oczywiście nie wchodziło to w grę, jeśli chciał złapać Switcha.

Jedyne, o czym byłam w stanie myśleć, to moja babcia wpatrująca się we mnie z niemym oskarżeniem w oczach i dziadek leżący na kuchennej podłodze. – Dorwij go. Później po mnie wrócisz. Biegnij! Ostatnie słowo wykrzyczałam z niepohamowaną wściekłością. Chciałam, żeby ta kreatura umarła bolesną śmiercią. Żeby zdechła raz na zawsze. Wszystko inne mogło poczekać. Bones podjął decyzję i wypadł z domu z szybkością, której nie osiągnąłby nawet samochód. Kule były zbyt wolne, żeby go dosięgnąć. W ułamku sekundy zniknął mi z oczu. Jeden z ocalałych wampirów przejął inicjatywę i rzucił we mnie moim nożem. Ostrze utkwiło mi w udzie, o włos od tętnicy. Nie zważając na ból, wyrwałam je z ciała i cisnęłam prosto w jego serce. Nagrodził mnie ryk bólu urwany w połowie. Nagle w moich uszach rozbrzmiał huk wystrzału i jakaś siła cisnęła mnie na podłogę. Kiedy wcześniej zamierzyłam się do rzutu nożem, wycelował we mnie ktoś inny. Gorący pocisk rozorał mi ramię. Sycząc z bólu, dotknęłam rany i usłyszałam okrzyk: – Nie ruszaj się! Nie ruszaj się, kurwa! Ręce w górę! Nade mną stał drżący ze strachu gliniarz, a obok niego trzej inni. Przerażonym wzrokiem wodzili po krwawej jatce, w którą zmienił się salon. Powoli uniosłam ręce i skrzywiłam się, kiedy ostre szpile przeszyły mi ramię. – Jesteś aresztowana – oznajmił piskliwym głosem roztrzęsiony gliniarz. Odór jego strachu niemal obezwładniał. – Dzięki Bogu – odpowiedziałam. Właściwie było to lepsze zakończenie, niż się spodziewałam.

DWUDZIESTY CZWARTY Odczytali mi moje prawa, ale i tak ich nie słuchałam, bo nie potrzebowałam żadnych formułek, by wiedzieć, że w moim interesie jest trzymanie gęby na kłódkę. Po półgodzinnym odmawianiu odpowiedzi na wszelkie pytania, kiedy leżałam w karetce przykuta kajdankami do noszy, utorował sobie do mnie drogę jakiś wysoki, chudy gliniarz. – Zabieram ją ze sobą, Kirkland. Funkcjonariusz, który odczytał mi moje prawa, przypuszczalnie Kirkland, wyraźnie osłupiał. – Porucznik Isaac? Ale... – Wkrótce w tym miejscu zaroi się .od mediów, a my potrzebujemy paru odpowiedzi. I daj sobie spokój z tym „porucznikiem”! – warknął mężczyzna. – Hej, ludzie, jestem ranna – odezwałam się z wyrzutem w głosie. – No wiecie, krwawię i tak dalej... – Zamknij się – rzucił krótko Isaac i odpiął mnie od noszy. Ratownicy medyczni popatrzyli na niego z niedowierzaniem, kiedy szarpnął mnie za ręce skute kajdankami i pociągnął za sobą. Ból przeszył mi ramię. Kirkland gapił się na niego z rozdziawionymi ustami, ale nic nie powiedział. Miał taką minę, jakby nie mógł się doczekać, żeby się stamtąd wynieść. Isaac wepchnął mnie niezbyt delikatnie na tylne siedzenie nieoznakowanego radiowozu. Jedynym dowodem, że jest to samochód policyjny, było czerwone światełko mrugające na desce rozdzielczej. Rozejrzałam się zaskoczona. Czy to była zwykła procedura postępowania z aresztowanymi? – Jestem ranna, a wy, klauny, męczyliście mnie przez pół godziny. Nie powinniście zawieźć mnie do szpitala? – zapytałam, gdy Isaac ruszył. – Zamknij się – powtórzył, lawirując między policyjnymi wozami rozstawionymi wokół zdemolowanego domu. – Każdy dobry prawnik nazwałby to pogwałceniem moich praw – ciągnęłam, ignorując jego polecenie. Spiorunował mnie wzrokiem w lusterku wstecznym. – Zamknij się, kurwa – powiedział kolejny raz, przeciągając każde słowo. To z pewnością nie było normalne. Oczywiście, aresztowano mnie po raz pierwszy, ale mimo wszystko... Głęboko wciągnęłam powietrze. Isaac wydzielał jakąś woń, ale nie potrafiłam jej określić. Nie przywykłam do rozpoznawania rzeczy po zapachu. Po kilku minutach Isaac wyjechał na pustą drogę. Mruknął coś pod nosem i znowu spojrzał na mnie w lusterku. – Jaka szkoda, Catherine. Taka dziewczyna jak ty... Całe życie przed tobą, a ty je marnujesz, przystępując do gangu handlarzy żywym towarem. Zabiłaś nawet dziadków, żeby ukryć prawdę. Tragiczne. – Oficerze Kutasie, pierdol się – powiedziałam. – Co za język. – Isaac cmoknął z dezaprobatą. – Ale wcale nie jestem zaskoczony. Nawet własną matkę zamierzałaś sprzedać w niewolę, co? – Jesteś najgłupszym... – zaczęłam z wściekłością, ale urwałam gwałtownie i znowu wzięłam głęboki oddech. Isaac wiedział za dużo, ale teraz ja też już wiedziałam, co to za zapach.

Kiedy Isaac wyciągnął rękę w moją stronę, skoczyłam na przednie siedzenie. Jego pistolet wystrzelił, ale kula trafiła w oparcie. Samochodem zarzuciło niebezpiecznie, kiedy porucznik próbował znowu we mnie wycelować. Chwyciłam jego głowę i uderzyłam nią w kierownicę. Zjechaliśmy gwałtownie na pobocze, na szczęście puste o tak wczesnej porze. Złapałam kierownicę, żeby uchronić nas przed rozbiciem się o przydrożne drzewa. Kiedy chwilę później Isaac uniósł głowę, oszołomiony i zakrwawiony, mierzyłam do niego z pistoletu. – Zatrzymaj się grzecznie, bo twój mózg opryska nas oboje. Próbował odebrać mi broń, ale zdzieliłam go kolbą w szczękę. – Zrób to jeszcze raz, Renfield, a zobaczymy, co będzie. Gdy jego oczy się rozszerzyły, zaśmiałam się nieprzyjemnie. – Tak, wiem, kim jesteś. Renfield, znajomek wampirów, ich dziwka albo chłopiec na posyłki, jak wolisz. Cuchniesz jak one, i to nie tylko te martwe. Wiesz, że kiedy się kurczą, mają inny zapach? Kto by pomyślał? Więc komu służysz, co? Czyją bladą, zimną dupę całowałeś w nadziei, że pewnego dnia się przemienisz? Isaac zatrzymał samochód. – Popełniasz największy błąd w swoim życiu – ostrzegł. Przerzuciłam drążek skrzyni biegów na luz i chwyciłam go za jaja, nim zdążył krzyknąć. Wrzasnął, kiedy porządnie je ścisnęłam. – Kto to był? Kto cię wysłał, żebyś mnie wykończył? – Pieprz się. Ścisnęłam mu jądra, jakby to były kule relaksacyjne. Z gardła Isaaca wyrwał się przenikliwy wrzask, od którego natychmiast rozbolała mnie głowa. – Zapytam jeszcze raz, a ty lepiej uważaj, żeby nie wkurzyć mnie jeszcze bardziej. Kto cię przysłał? – Oliver – wystękał zbolałym głosem. – To był Oliver! Nie tak miał na imię burmistrz. Prawdę mówiąc, w ogóle nie było takiego na naszej liście podejrzanych wampirów. – Postaraj się, żebym ci uwierzyła. Jaki Oliver? – Ethan Oliver! Zamarłam ze zdumienia. – Nie wiedziałaś? Hennessey był pewien, że Francesca powiedziała Bonesowi. – Ethan Oliver? – powtórzyłam szeptem. – Gubernator Ethan Oliver? Jest wampirem? – Nie, człowiekiem. Po prostu robi z nami interesy. W tym momencie zrozumiałam. – To on jest cichym wspólnikiem Hennesseya! Mój Boże, a ja na niego głosowałam. Dlaczego on to robi? – Puść moje jaja! – wykrztusił Isaac. Mocniej zacisnęłam dłoń. – Puszczę cię, kiedy zaczniesz wyrażać się jasno. A zegar tyka. Co minutę będę ściskała mocniej. Za pięć minut nic ci z nich nie zostanie. – Oliver chce zostać prezydentem, a Ohio wykorzystuje jako trampolinę – wyrzucił z siebie jednym tchem Isaac. – Kilka lat temu natknął się na Hennesseya. Chyba wtedy, gdy kupował sobie na boku jakieś cizie. Hennessey wystąpił z pomysłem, żeby porywać ludzi i się nimi żywić, tak jak to robił w Meksyku. Oliverowi plan się spodobał. Problem polega na tym, że najłatwiej jest sprzedać młode, ładne dziewczyny, ale kiedy nagle ginie ich dużo, sprawa się komplikuje. Tak więc dobili targu: Hennessey czyści ulice z bezdomnych, dilerów, prostytutek i degeneratów, a Oliver pilnuje, żeby znikały policyjne raporty, które mogłyby zaszkodzić najlepszym klientom Hennesseya. Ale to dużo roboty, więc Hennessey zaczął zdobywać adresy dziewczyn i nie dopuszczał do tego, by ktoś zgłosił zaginięcie. Dzięki temu moja praca stała się dużo lżejsza, bo nie musiałem wysłuchiwać płaczu ich rodzin. Szło nam świetnie. Przestępczość spadała, gospodarka kwitła, wyborcy byli szczęśliwi. Oliver wychodził na zbawcę Ohio, a Hennessey zgarniał kasę.

Z niedowierzaniem pokręciłam głową nad bezdusznością tych łotrów. Szczerze mówiąc, nie wiedziałam, kto jest gorszy: Hennessey, który się tym wszystkim zajmował, czy Oliver, który robił z siebie bohatera i wspinał się na szczyt po stosach ofiar. – Oliver najwyraźniej cię wysłał, żebyś mnie zabił, ale co z moją matką i z dziewczynami, które były w tamtym domu? Co zamierzaliście z nimi zrobić? No, śmiało, spróbuj mnie okłamać. Gdy dla zachęty ponownie go ścisnęłam, krzyknął piskliwie, ale zrozumiał, co mam na myśli. To, co teraz mi powiedział, nie było żadnym lukrowanym kłamstwem, – Oliver ześwirował, kiedy usłyszał, że policja zrobiła nalot na ten dom i że niektóre dziewczyny przeżyły. Chciał, żeby usunąć wszystkie ślady, które do niego prowadzą. Dlatego miałem cię zastrzelić, a potem umieścić bombę w szpitalu, do którego zawieźli dziewczyny. Oliver oskarżyłby o zamach muzułmańskich ekstremistów. Widział, jak wzrosły notowania Busha po jedenastym września, więc pomyślał, że dzięki temu zostanie kandydatem na następnego prezydenta. – Ty skurwielu! – warknęłam. – Gdzie jest bomba? – W bagażniku. Zaczęłam myśleć gorączkowo. Oliver spodziewał się wielkiego „bum” w ciągu kilku następnych godzin, a kiedy nic się nie wydarzy, na pewno wyśle kogoś, żeby dokończył robotę. – Isaac, idziesz ze mną – oznajmiłam miłym tonem. – Cofam swój głos. *** Rezydencja gubernatora w Bexley była bogato udekorowana na święta. Rosnący przed domem wielki świerk obwieszono lampkami, girlandami i innymi ozdobami. Teren wokół budynku też ustrojono światełkami, w bujnym ogrodzie kwitły gwiazdy betlejemskie. Isaac zaparkował z dala od wejścia, przy bramie z kutego żelaza. – I co teraz zrobisz? – spytał ironicznie. – Naciśniesz dzwonek? Siedziałam za nim i wbijałam mu w bok jego własny pistolet. Od posiadłości promieniowała energia nie z tego świata. O, tak, są tutaj potwory. – Ilu ich jest? Wiesz, o co mi chodzi. Tym razem nawet nie próbował zgrywać głupiego. – Trzy, może cztery wampiry i paru facetów z ochrony. Sądząc po liczbie bijących serc, w środku znajdowało się sześciu ludzi. Może byli tylko niewinnymi palantami wykonującymi swoją pracę? A może nie? Wampirów nie miałam zamiaru żałować, i to nie ze swoich zwykłych powodów. Skoro ochraniali Olivera, cholernie dobrze wiedzieli, co tu jest grane. – Strażnicy cię znają? – zapytałam. – Przyjeżdżałeś już tutaj, prawda? – Wiele razy – odparł z szyderczym uśmieszkiem Isaac. – Zadarłaś z niewłaściwym gościem, suko. Siedzę u niego w kieszeni i bardzo mi tam dobrze. – Uhm. – Zdjęłam koszulę i stanik jedną ręką, ani na sekundę nie przestając celować w Isaaca. Włosami zasłoniłam ranę po kuli. Jeśli chodzi o krew, którą miałam na sobie.... Cóż, z tym nic nie mogłam zrobić. W lusterku zobaczyłam szeroko otwarte oczy Isaaca. – Jedz dalej i powiedz im, że przywiozłeś prezent – poleciłam spokojnie, odsuwając się na siedzenie. – Na pewno nie pierwszy raz coś takiego robisz. I pamiętaj, mierzę w twoją głowę, więc jeśli powiesz o jedno słowo za dużo, poślę cię do piekła. Isaac tylko się uśmiechnął. Wiedziałam, że coś knuje, ale miałam nadzieję, że poczeka z tym, aż znajdziemy się w środku. – Ładne cycki. – Jedź.

Ruszył bez dalszego ponaglania. Kiedy zbliżył się do budki strażników, przesunęłam pistolet tak, że zasłaniałam go biodrem. Kiedy jeden z ochroniarzy wystawił głowę ze stróżówki, Isaac opuścił szybę i powiedział: – Cześć, Frankie. Znowu jestem. – Dwa razy jednego dnia, Jay? Kogo tam masz? Isaac otworzył również moje okno. Strażnik łypnął lubieżnie na moje piersi, po czym się roześmiał. – Nieważne. Chyba lepiej, żebym nie wiedział. Jesteś w samą porę. Żona wyjechała jakąś godzinę temu. – Rzeczywiście w samą porę – zgodził się Isaac z dużo większą pewnością siebie. – Na razie, Frankie. Przejechaliśmy przez bramę i ruszyliśmy podjazdem prowadzącym do domu. Już chciałam z powrotem włożyć koszulę, kiedy w drzwiach wejściowych stanął ktoś bez tętna. – Pomocy! – wrzasnął Isaac i ukrył głowę między kolanami. Wampir rzucił się na samochód w chwili, kiedy pociągnęłam za spust. Gdybym była zwykłym człowiekiem, Isaacowi mogłoby się udać, ale byłam półwampirzycą nabuzowaną litrem krwi Bonesa, tak że w tej sytuacji nie miał żadnej szansy. Jego głowa eksplodowała. Krew rozbryznęła się po całym wnętrzu, po oknach, po mnie. W następnej sekundzie drzwi po mojej stronie zostały wyrwane z zawiasów, ale ja już zdążyłam ponownie wycelować i strzeliłam w otwarte usta wampira. Odrzuciło go do tyłu, a ja naciskałam spust raz za razem, aż usłyszałam suchy trzask. Wtedy na niego skoczyłam. Jego twarz była zmasakrowana, ale już zaczynała się goić, choć trwało to trochę dłużej niż zwykle, bo czaszkę miał roztrzaskaną jak Isaac. Z ulgą wyrwałam nóż zza jego paska i przebiłam mu serce, a już w następnej chwili odwróciłam się i zobaczyłam dwa nadbiegające wampiry. Jeden wyskoczył w powietrze, a kiedy się uchyliłam, przeleciał nade mną i wylądował na samochodzie. W ten sposób zyskałam cenne chwile, żeby się rozpędzić i zaatakować jego partnera. Po dwóch błyskawicznych ciosach padł na ziemię z wyrazem niedowierzania na twarzy. Być niedocenianą to świetna rzecz. Tymczasem pierwszy wampir zorientował się w sytuacji i zaczął mnie okrążać, błyskając Idami. Z wnętrza domu i ze stróżówki dobiegły krzyki. Usłyszałam, jak Frankie wzywa pomoc, a potem rzuca się do ucieczki. Cholera. Wkrótce zaroi się tutaj od glin. Albo jeszcze gorzej. Cofając się, udałam, że się potykam. Kieł nabrał się na tę sztuczkę i skoczył na mnie. Dzięki jego impetowi, nóż, którym rzuciłam, wbił mu się w pierś dużo głębiej. Wampir wylądował na mnie, nadal warcząc, a ja przewróciłam się na plecy, kopniakiem posłałam go prosto we frontowe okno, po czym natychmiast się zerwałam i wskoczyłam do środka w ślad za nim. Lepiej, żeby to on się pokaleczył, torując mi drogę. W domu i na zewnątrz wybuchła strzelanina, kiedy ludzcy strażnicy wreszcie się obudzili i postanowili bronić swojego pracodawcy. Chwyciłam umierającego wampira i rzuciłam nim w dwóch najbliższych ochroniarzy, zwalając ich z nóg. Przebiegłam przez jadalnię z ładnie wyeksponowanymi belkami sufitowymi, minęłam kamienny kominek i popędziłam w górę po schodach. Za moimi plecami zapanował chaos, kiedy rzucili się za mną w pościg. Nie zawracałam sobie głowy pogonią, bo usłyszałam, że Oliver wzywa przez telefon pomoc, i właśnie na nim się skupiłam. Pobiegłam korytarzem, kierując się przyśpieszonym biciem jego serca jak latarnią morską, i wpadłam przez drzwi dzielące mnie od zdobyczy. Za późno zobaczyłam wycelowaną we mnie broń. Zrobiłam unik, ale kula rozorała mi ramię. Oliver strzelił ponownie i drugi pocisk trafił mnie w nogę. Siła uderzenia była tak duża, że upadłam oszołomiona, przeklinając się w duchu za nieprzemyślany atak.

Frankie i dwaj inni strażnicy wbiegli po schodach, sapiąc ciężko. Nie odwróciłam się, tylko patrzyłam na Olivera, który nadal mierzył we mnie z pistoletu. – Isaac nie żyje – rzuciłam ostrym tonem. Ból niemal mnie paraliżował. – Nie będzie żadnej eksplozji w szpitalu. – Gubernatorze Oliver! – wysapał jeden z mężczyzn. – Jest pan ranny? Oliver miał oczy błękitne jak niebo, bardzo czyste i jasne szpakowate włosy starannie ułożone, jak na zdjęciach z kampanii wyborczej. – Frankie, Stephen, John – powiedział spokojnie. – Wynoście się stąd. – Ale, sir...! – zaprotestowali chórem. – Ona leży, a ja trzymam ją na muszce, więc wypierdalać! – ryknął. – Ale już! Z oddali dobiegło zawodzenie syren. Za słabe, żeby oni je usłyszeli. Trzej mężczyźni wyszli i na gest Olivera zamknęli za sobą drzwi. W pokoju zostaliśmy tylko gubernator i ja. – Ty jesteś tą Crawfield? – zapytał Oliver, nie opuszczając lufy nawet o centymetr. Nie poruszając głową, obrzuciłam wzrokiem pomieszczenie i z gniewem zauważyłam, że tapeta jest w czerwono-niebieski wzór, a podłoga z drewna. To Oliver musiał być zamaskowanym gwałcicielem Emily. Dziewczyna dokładnie opisała pokój. – Możesz mówić mi Cat. – Cat – powtórzył. – Nie wyglądasz na taką twardą, kiedy wykrwawiasz się na moją podłogę. Powiedz mi, gdzie jest twój przyjaciel? Ten łowca głów? Wycie syren się zbliżało. Miałam niewiele czasu. – Sądzę, że właśnie zabija kumpla Hennesseya, Switcha. Jesteś skończony, Oliver. Oni wszyscy nie żyją. Na dobre. Jego ręka ani drgnęła. – Doprawdy? – Uśmiechnął się lodowato. – Tam, skąd pochodzi Hennessey, takich jak on jest więcej. Nie będzie trudno znaleźć kogoś, kto chętnie zarobi takie pieniądze, jak on, w dodatku z darmowym jedzeniem! Kiedy zostanę prezydentem, ten kraj przeżyje rozkwit. Oszczędzę miliony z podatków, gdy oczyścimy ulice z szumowin. Potem zajmę się domami opieki i osobami korzystającymi z zasiłków. Ameryka będzie silniejsza i bogatsza niż kiedykolwiek przedtem. Kiedy obejmę urząd, pewnie zniosą limit dwóch kadencji. Za rogiem rozległ się pisk opon. Zostały mi tylko sekundy. – Zapomnij. Tak się nigdy nie stanie. Oliver się uśmiechnął. – Ty tego nie zobaczysz. Zaraz zabiję cię w samoobronie. Już widzę nagłówki: „Gubernator odważnie stawia czoło mordercy podczas próby zamachu”. Moje notowania wzrosną jeszcze dziś wieczorem o dwanaście punktów. – Ethan – powiedziałam cicho, słysząc dudnienie kroków zbliżających się do domu. – Spójrz na mnie. Pozwoliłam, żeby moje oczy się rozjarzyły, i zobaczyłam, że jego rozszerzają się ze zdumienia. Wykorzystując tę krótką chwilę nieuwagi, rzuciłam się na niego i podbiłam mu broń, tak że kula trafiła w ścianę, nie robiąc mi krzywdy. – Krwawisz, więc musisz być człowiekiem, ale twoje oczy... kim ty jesteś? – wyszeptał gubernator. Szmaragdowy blask oświecił jego twarz, kiedy zacisnęłam mu ręce na szyi. – Jestem Kostuchą – warknęłam. Kroki były tuż-tuż. – Albo, jak powiedziałby Bones, Rudą Kostuchą. Skręciłam mu kark, zanim drzwi się otworzyły. Kiedy do środka wpadło pół tuzina policjantów, trzymałam ręce w górze, a z moich oczu zniknął blask. – Poddaję się.

DWUDZIESTY PIĄTY Przed drzwiami stali trzej strażnicy, a mój pokój szpitalny znajdował się na jedenastym piętrze. Nawet ewakuowano tę część skrzydła. Poznałam to po ciszy panującej w sąsiednich salach. Najwyraźniej poważnie traktowano zabójstwo gubernatora. Przez cały ranek przychodzili lekarze, gapili się na mnie i kręcili głowami, ale nie z powodu tego, co zrobiłam. Po prostu nie mogli się nadziwić, że tak szybko goją się moje obrażenia. W ciągu paru godzin całkowicie zniknęły trzy dziury po postrzałach. Podobnie jak rana od noża i ślady po kłach Hennesseya. Nie mówiąc o wszystkich zadrapaniach, skaleczeniach i siniakach. Nie miałam nawet podłączonej kroplówki, bo igły same wyślizgiwały się z moich żył. Właściwie zastanawiałam się, dlaczego jeszcze nie przeniesiono mnie do więziennej celi, ale po doświadczeniu z Isaakiem nie skarżyłam się na brak policyjnego transportu. W południe znowu usłyszałam kroki na korytarzu. Ktoś powiedział krótko: „FBI”. Potem zapadła cisza i w końcu drzwi się otworzyły. Do pokoju wszedł mężczyzna. Był średniego wzrostu, miał około pięćdziesięciu lat, przerzedzone czarne włosy z nitkami siwizny i ciemnoszare oczy iskrzące się inteligencją. Jego towarzysz, który zamknął za nim drzwi, wyglądał na zdecydowanie młodszego, jeszcze przed trzydziestką. Krótko ostrzyżone kasztanowe włosy, badawcze spojrzenie oczu i sposób poruszania się zdradzały wojskowego. – FBI? Co za zaszczyt! – Nie potrzebowali nadzwyczajnej wrażliwości, żeby usłyszeć sarkazm w moim głosie. Młodszy łypnął na mnie ze złością. Szpakowaty się uśmiechnął i podszedł z wyciągniętą ręką. – Dla pani może nie, ale dla mnie z pewnością. Nazywam się Donald Williams, a to jest Tate Bradley. Jestem szefem jednostki FBI zwanej Wydziałem Zachowań Paranormalnych. Niechętnie uścisnęłam jego rękę. Lata nauki dobrych manier nie pozwalały mi jej nie przyjąć. Skinieniem głowy wskazałam na Tate’a Bradleya. – A on? Nie jest z Biura... Nie ma cellulitu ani opony na brzuchu. Williams roześmiał się, pokazując zęby lekko przebarwione od zbyt dużej ilości kawy albo papierosów. – Zgadza się. Tate jest sierżantem sił specjalnych, z wyselekcjonowanego oddziału. Dzisiaj pełni funkcję mojego ochroniarza. – Dlaczego potrzebuje pan ochroniarza, agencie Williams? Jak pan widzi, jestem przykuta do łóżka. – Dla efektu zagrzechotałam kajdankami. Uśmiechnął się. – Mów mi Don. Po prostu jestem ostrożnym człowiekiem. I dlatego Tate ma przy sobie kolta 45. Młodszy pokazał mi kolbę wystającą z kabury na szelkach. Uśmiechnęłam się do niego blado, a on w odpowiedzi obnażył zęby w nieprzyjaznym grymasie. – No dobra, zastraszyliście mnie. Cała się trzęsę. Czego chcecie? Pewnie chcieli uzyskać moje przyznanie się do zabicia gubernatora, poznać motyw, i tak dalej, ale ja zamierzałam trzymać gębę na kłódkę i wynosić się stąd w diabły. Nie miałam wątpliwości, że wkrótce zjawi się Bones, a wtedy ukryjemy się gdzieś razem z moją matką. Byłoby

zbyt niebezpieczne dla niej pokazywać się publicznie, skoro z pułapki udało się wydostać dwóm wampirom. Ktoś mógłby chcieć zemścić się za krwawą łaźnię, którą urządziliśmy z Bonesem zarówno wampirom, jak i politykom. – Jesteś studentką college’u i, z tego co nam wiadomo, masz świetne wyniki w nauce. Lubisz cytaty z literatury? Okej, test na inteligencję. Nie tego się spodziewałam, ale mogłam zagrać w tę grę. – To zależy. Don bez zaproszenia przyciągnął sobie krzesło i usiadł obok mojego łóżka. Bradley nadal stał, lekko muskając palcem kolbę pistoletu. – Co powiesz na ten z „Sherlocka Holmesa” sir Arthura Conan Doyle’a? „Kiedy wyeliminuje się niemożliwe, wówczas to, co zostanie, bez względu na to, jak byłoby nieprawdopodobne, musi być prawdą”. Przeszedł mnie dreszcz. Ci dwaj nie wysyłali żadnych niebezpiecznych wibracji, nie sądziłam więc, żeby byli kolejnymi zbirami Olivera albo Hennesseya, ale z drugiej strony, nie należało ich lekceważyć. – Co z nim? – Catherine, jestem szefem wydziału, który prowadzi śledztwa w sprawie nienaturalnych okoliczności zabójstw. Większość ludzi uważa, że każde zabójstwo jest z natury nienaturalne, ale ty i ja wiemy, że czasami chodzi o coś więcej niż zwykły ludzki gniew albo nienawiść, prawda? – Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Don puścił moje słowa mimo uszu. – Nasz wydział nie jest kojarzony z Biurem. W rzeczywistości stanowimy kombinację CIA, FBI i wojska. To jeden z nielicznych wypadków, kiedy nasze instytucje harmonijnie współpracują. Właśnie dlatego wybrałem jako swoje wsparcie pana Bradleya, a nie jakiegoś żółtodzioba. Sierżant przeszedł szkolenie na dowódcę nowego oddziału żołnierzy do walki bardzo szczególnego rodzaju. Takiej, która od wieków toczy się na świecie tuż pod naszym nosem. Wiesz o czym mówię, Catherine, i to lepiej niż ktokolwiek inny. Dajmy sobie spokój z tajemniczością. Mówię o wampirach. Matko Boska, właśnie powiedział słowo na „w”. Teraz byłam już nie tylko czujna, ale i poruszona. – Nie jesteś za stary, żeby wierzyć w wampiry, Don? – Postanowiłam nadal iść w zaparte. Może Williams jedynie próbował złowić rybę na bardzo dużą przynętę. Tym razem się nie uśmiechnął. Jego twarz miała kamienny wyraz. – W trakcie swojej kariery zbadałem wiele dziwnych ciał. Ciał, których wiek określono na sto albo nawet tysiąc lat, ale ubranych we współczesne rzeczy. To ostatnie jeszcze można by wyjaśnić, jednak wyników sekcji już nie. Ich DNA zawierało mutację, jakiej nigdy wcześniej nie udokumentowano u ludzi ani zwierząt. Od czasu do czasu natrafialiśmy na takie zwłoki, lecz tajemnicy nie udawało się rozwikłać. Tamten dom w lesie był ich wczoraj pełen, podobnie jak rezydencja gubernatora. Po raz pierwszy widziałem takie wielkie ich nagromadzenie, ale wiesz, co było naszym największym znaleziskiem? Ty. – Don ściszył głos. – Ostatnie sześć godzin poświęciłem na czytanie wszystkiego, co zdołałem znaleźć na twój temat. Dwadzieścia dwa lata temu twoja matka zgłosiła się na policję jako ofiara gwałtu na randce i opowiedziała o napastniku, który pił jej krew. Uznano, że przeżyła wstrząs, i zlekceważono ten szczegół. Pięć miesięcy później urodziłaś się ty. Sprawcy przestępstwa nigdy nie schwytano. – I co z tego? Moja matka wpadła w histerię po wstrząsie, jakim był dla niej gwałt. – Nie zgadzam się z tym. Twoja matka powiedziała prawdę, tylko że nikt jej nie uwierzył. Pewne szczegóły, które podała, były zbyt specyficzne. Oczy nagle jarzące się na zielono, wystające kły, niewiarygodna siła i szybkość, i inne rzeczy, o których nie mogła się dowiedzieć od nikogo. Jej

historia różni się od innych tylko tym, że urodziła ciebie. A wyniki badań krwi świadczą, że masz taką samą mutację genetyczną jak nasze tajemnicze zwłoki. Widzisz, Catherine, dla mnie to zaszczyt cię poznać, bo kogoś takiego jak ty szukałem przez całą swoją karierę. Jesteś jedną z nich, ale nie całkiem, potomstwem człowieka i wampira, co czyni cię najcenniejszym znaleziskiem od wieków. Sukinsyn. Powinnam zaryzykować i uciec z domu „gubernatora” nie zważając na kule. – To niezła historia, ale wielu ludzi ma rzadką grupę krwi i psychotyczne matki. Zapewniam cię, że nie różnię się od innych dziewczyn w moim wieku. Co więcej, wampiry nie istnieją. Mój głos brzmiał spokojnie i pewnie. Bones byłby ze mnie dumny. – Czyżby? – Don wstał i skinął na Bradleya. – Sierżancie, zaraz wydam panu bezpośredni rozkaz, a pan natychmiast go wykona. Proszę strzelić pannie Crawfield w głowę, dokładnie między oczy. Chwila! Wyskoczyłam z łóżka, odrywając metalową poręcz od ramy. Zamachnęłam się nią i uderzyłam dłoń, która trzymała wycelowaną we mnie broń. Rozległ się trzask łamanych kości. Jednym płynnym ruchem podcięłam Donowi kolana, wyrwałam pistolet z ręki Bradleya i przystawiłam mu go do głowy. – Ciągle ktoś do mnie strzela. Mam tego dość. Nikt was nie nauczył, jak trzeba się zachowywać w szpitalu? Don, który leżał plackiem na podłodze, uniósł powoli głowę i na mnie spojrzał. Na jego twarzy malowała się satysfakcja. – Jesteś normalną dziewczyną, a wampiry nie istnieją, tak? Nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałem. Byłaś tylko smugą. Tate nawet nie zdążył wycelować. Serce Tate’a Bradleya biło w przyśpieszonym rytmie, przez jego pory zaczął się przesączać strach. Skądś wiedziałam, że lęk nie jest dla niego typowym uczuciem. – Czego chcesz, Don? Więc to był jego mały test, a ja zdałam go śpiewająco. – Uwolnisz Tate’a? Możesz zatrzymać broń, chociaż nie będziesz jej potrzebowała. Bez niej jesteś silniejsza niż on uzbrojony. Uznaj to za gest dobrej woli. – A co mnie powstrzyma przed wystrzeleniem gestu dobrej woli w jego mózg? – spytałam złośliwie. – Albo twój? – Mam propozycję, której powinnaś wysłuchać. Martwy będę miał trudności z mówieniem. Cóż, punkt dla niego za zachowanie spokoju w kryzysowej sytuacji. Puściłam Bradleya i pchnęłam go przez pokój tak mocno, że runął na podłogę obok Dona. W tym momencie rozległo się pukanie do drzwi. – Wszystko w porządku, proszę pana? – Strażnik był zaniepokojony, ale nie zajrzał do środka. – Tak. Dopilnuj, żeby nikt nam nie przeszkadzał. I nie otwieraj drzwi, póki ci nie powiem. – Głos Dona był pewny i silny, zadawał kłam bólowi widocznemu w jego oczach. – A gdybyś się mylił? Gdyby ten GI Joe umieścił mi kulę w głowie? Trudno by było to wyjaśnić. Don otaksował mnie wzrokiem. – Warto było zaryzykować. Czy kiedykolwiek wierzyłaś w coś na tyle mocno, żeby za to zabić? Byłabym hipokrytką, gdybym zaprzeczyła. – Jak brzmi twoja oferta? Don usiadł, krzywiąc się z bólu. – Oczywiście chcemy ciebie. Przykuta kajdankami do łóżka, oderwałaś przyspawaną żelazną poręcz i rozbroiłaś świetnie wyszkolonego żołnierza, i to wszystko w sekundę.

Nikt żywy nie jest taki szybki, w przeciwieństwie do wielu martwych. Podziwiałem twoje dzieło, stąd mój domysł, że nie masz nic przeciwko zabijaniu tych istot. Dużo ich wykończyłaś, ale teraz jeszcze więcej będzie ciebie szukać. Koniec z twoją anonimowością. Jednak mogę to zmienić. O, jak wielu innych ludzi, ja też wiedziałem, że Oliver jest łajdakiem, ale nie mogliśmy niczego udowodnić, bo nie wrócił żaden z agentów, których wysyłaliśmy, żeby go sprawdził. Ty jesteś inna. Wysłalibyśmy przeciwko tym kreaturom kogoś podobnego do nich. Wszystkie oskarżenia przestaną być zasadne, bo Catherine Crawfield zginie, a ty narodzisz się do nowego życia. Dostaniesz wsparcie i własny oddział. Staniesz się jedną z najcenniejszych broni, jakie będzie miał rząd USA do obrony swoich obywateli przed niebezpieczeństwami, których oni nawet nie potrafią sobie wyobrazić. Czy nie takie właśnie jest twoje przeznaczenie. Czy nie od początku o tym wiedziałaś? O rany, był dobry. Gdyby Timmie go słyszał, miałby satysfakcję. Faceci w czerni istnieli, a ja właśnie dostałam propozycję wstąpienia w ich szeregi. Pomyślałam o szansie i korzyściach, o radości z rozpoczęcia nowego życia bez strachu przed policją, bez zakopywania zwłok, bez ukrywania przed wszystkimi swojej prawdziwej natury. Jeszcze sześć miesięcy temu nie wahałabym się ani chwili. – Nie. Słowo zawisło w powietrzu. Don niemal wybałuszył oczy. – Chciałabyś zobaczyć matkę? Zbyt łatwo przyjął moją odmowę. Coś tu nie grało. Powoli skinęłam głową. – Jest w szpitalu? – Tak, ale sprowadzimy ją tutaj. Tobie raczej nie pozwolą przejść korytarzem z tą dyndającą poręczą. Tate, powiedz strażnikowi, żeby przywiózł tu panią Crawfield. I poproś o drugi wózek. Znowu odezwał się mój artretyzm. – Spojrzał na swoje kolana z lekkim rozbawieniem i jednocześnie bólem w oczach. Ogarnęły mnie wyrzuty sumienia. – Zasłużyłeś na to. – I dowiodłem, że mam rację, Catherine. Dla niektórych rzeczy warto jest ponieść konsekwencje. Pomyślałam o Bonesie i w duchu zgodziłam się z Donem. *** Wyraz twarzy strażnika, który otworzył drzwi i zobaczył Tate’a Bradleya tulącego do tułowia złamaną rękę i Dona rozciągniętego na podłodze, był niezapomniany. Ja leżałam na łóżku z niewinną miną i trzymałam poręcz łóżka we właściwym miejscu. – Potknąłem się, a kolega próbował mi pomóc i upadł na mnie – wyjaśnił Don. Strażnik przełknął ślinę i pokiwał głową, wykazując się rozsądkiem. Pomógł agentowi Williamsowi wyjść z pokoju, a po kilku minutach przywieziono moją matkę. Przez chwilę zastanawiałam się, czy znowu nie wybić okna i nie uciec razem z nią, ale kiedy spojrzałam na jej twarz, zrozumiałam, że nic z tego. – Jak mogłaś? – spytała z wyrzutem matka, gdy tylko drzwi pokoju się zamknęły. Patrzyła na mnie z taką skrzywdzoną miną, że ścisnęło mi się serce. – Dobrze się czujesz, mamo? Tak mi przykro z powodu dziadka i babci. Kochałam ich bardzo. – Długo powstrzymywane łzy w końcu napłynęły mi do oczu. Usiadłam na łóżku i wzięłam ją za rękę. Matka cofnęła się gwałtownie, jakbym była odrażająca. – Jak możesz mówić, że ci przykro? Jak możesz mówić takie rzeczy, kiedy widziałam cię z tym wampirem?!

Ostatnie zdanie wykrzyczała. Z niepokojem spojrzałam na drzwi. Strażnik pewnie zemdlał. Nagle na twarzy matki pojawił się błagalny wyraz. – Powiedz mi, że się mylę. Powiedz, że te potwory, które zabiły moich rodziców i porwały mnie, skłamały. Powiedz, że nie pieprzysz się z wampirem! Nigdy wcześniej nie używała przy mnie takich słów. W jej ustach zabrzmiały paskudnie. Sprawdziły się moje najgorsze obawy, kiedy zobaczyłam wyraz jej twarzy. Tak jak się spodziewałam, gardziła mną za to, co zrobiłam. – Mamo, zamierzałam ci o nim powiedzieć. Bones nie jest taki jak inni. Tak naprawdę to on pomagał mi je zabijać, a nie Timmie. Od lat tropił Hennesseya i jego bandę. – Dla pieniędzy? – Jej słowa były jak smagnięcia biczem. – O, dużo się nasłuchałam, kiedy mnie tam trzymali. Wciąż mówili o wampirze, który zabija dla pieniędzy. I śmiali się, mówiąc o tobie. Że zawsze miał przy sobie jakieś kobiety. Tym właśnie się stałaś, Catherine? Dziwką nieumarłego? Z piersi wyrwał mi się szloch. Brukała mój związek takimi słowami. – Mylisz się co do niego. Ryzykował życie, wchodząc do tamtego domu, żeby cię ratować! – Jak mógł ryzykować życie, skoro jest martwy? Martwy! I przyniósł ze sobą śmierć! Przez niego do naszego domu przyszli mordercy, i to wszystko twoja wina, bo się z nim związałaś. Gdybyś nie sypiała z wampirem, moi rodzice nadal by żyli! Ze wszystkich oskarżeń to ostatnie zabolało najbardziej. Nie mogłam się bronić, jeśli chodzi o mój udział w śmierci dziadków, ale nie zamierzałam jej pozwolić, żeby obwiniała Bonesa. – Nie waż się, mamo! Nie waż się tak mówić! Wiedziałaś, co robię, odkąd skończyłam szesnaście lat i zaczęłam polować na wampiry. Wiedziałaś, jakie to jest niebezpieczne. Najlepiej ze wszystkich ludzi wiedziałaś, przez to, co zrobił ci mój ojciec. Jednak zachęcałaś mnie, więc to twoja wina! A ja to robiłam i wciąż robię, choć Bones mnie ostrzegał, więc to jest moja wina. Gdybym nie spotkała Bonesa, gdybym nigdy w życiu nie przespała się z wampirem, dziadek i babcia i tak mogliby zginąć z powodu tego, w czym obie uczestniczyłyśmy i bez niego. Nawet jeszcze przed nim. Jeśli ktoś ma krew dziadka i babci na rękach, to ty i ja. Nie on. Obie wiedziałyśmy, że pewnego dnia ślad doprowadzi do naszego domu, i dlatego jesteśmy odpowiedzialne za śmierć dziadków bardziej niż on. Matka zbladła. Po chwili powiedziała cicho: – Może masz rację. Może ja też jestem odpowiedzialna za to, że moi rodzice zostali zamordowani, i będę musiała z tym żyć. Jednak nie muszę godzić się na obecność wampira w moim życiu. Catherine, kocham cię, ale jeśli nadal będziesz zadawać się z tym potworem, nigdy więcej nie chcę cię widzieć. Te słowa zabolały mnie bardziej niż postrzały. Myślałam, że jestem na nie przygotowana, ale się myliłam. – Nie rób mi tego, mamo. Jesteś jedyną rodziną, jaka mi została. Wyprostowała się na wózku, na ile pozwalały jej bolące żebra. – Wiem, co się z tobą stało. Zostałaś zepsuta. Ta kreatura wypaczyła twoje sumienie i wydobyła z ciebie mrok, tak jak zawsze się obawiałam. Szkoda, że te zwierzęta mnie nie zabiły, zanim się dowiedziałam, że poniosłam klęskę jako matka. Każde słowo było jak cięcie nożem. Porwanie i widok zamordowanych rodziców przekreśliły szansę na wytłumaczenie jej, że nie każdy wampir jest z gruntu zły. Matka pogrążała się we własnym gniewie, a ja nie potrafiłam jej uratować. – Mam nadzieję, że ci ludzie złapią tego potwora i zabiją go raz na zawsze – ciągnęła. – Wtedy już nie będzie miał nad tobą władzy. Gwałtownie uniosłam głowę. – Kto? O kim mówisz?

Popatrzyła na mnie z wyzwaniem w oczach. – Powiedziałam im prawdę. Tym mężczyznom, którzy stąd wyszli. Powiedziałam im, że jeden tych potworów cię uwiódł i że uciekł wczoraj z tamtego domu. Ten starszy wiedział o wampirach. Już go szukają. Mam nadzieję, że go zabiją. Wtedy będziesz wolna. – Don! Chodź tu! Zerwałam się z łóżka i otworzyłam drzwi. Strażnik zrobił ruch, jakby chciał sięgnąć po broń, ale Don szybko zablokował go wózkiem, na którym siedział. Tate stał tuż za nim. – W porządku, Jones. Mamy wszystko pod kontrolą. – Ale ona... – Jones gapił się na poręcz łóżka dyndającą na kajdankach i bezgłośnie zamykał i otwierał usta. – Pilnuj drzwi – rzucił ostro Bradley i odepchnął go zdrową ręką. – Miła była pogawędka, drogie panie? – zapytał Don. – Ty zadowolony z siebie sukinsynu. Co to za gierki? Don wyglądał tak spokojnie, jakbyśmy sączyli herbatę na podwieczorku. – Pani Crawfield, wybaczy nam pani? Chcielibyśmy porozmawiać chwilę z pani córką na osobności. Strażnik odwiezie panią do pokoju. Matka nie pożegnała się ze mną, ja też się nie odezwałam. Obie byłyśmy wściekłe i czułyśmy się oszukane. Jednakże w przeciwieństwie do niej ja nie mogłam przestać jej kochać. Była moją matką, nieważne, co się wydarzyło. Mogłam wybaczyć jej nawet to, co teraz zrobiła. – Więc... matka powiedziała ci, że poinformowała nas o twoim... związku z wampirem? Uważa, że rzucił na ciebie coś w rodzaju czaru. Czy to prawda? Służysz mu? – Tylko jeśli chodzi o seks – odparowałam, nie mrugnąwszy okiem. Niech myślą, że nasz związek jest czysto fizyczny. Bradley spojrzał na mnie ze słabo skrywaną odrazą. Miałam tego dość. – Och, wypchaj się, żołnierzyku! – Opinię matki musiałam przyjąć do wiadomości, ale nie obchodziło mnie zdanie tego sztywniaka. Twarz Tatea poczerwieniała z oburzenia. Don zamaskował uśmiech, udając, że kaszle. – Mniejsza o to. Uważam jednak za istotne, że nie wspomniałaś wcześniej o swoim bliskim związku z wampirem. Może skłaniasz się ku ich stronie bardziej, niż się wydaje? – Posłuchaj, Don, to wyłącznie moja sprawa, z kim się pieprzę. On i ja mamy podobne cele. Czy moja matka powiedziała wam, że on też zabija wampiry? Pewnie pominęła ten drobiazg, bo tak się jej śpieszy, żeby zobaczyć go martwego. Mieliśmy wspólny cel, a to doprowadziło do czegoś więcej. To nic poważnego. Przelotna znajomość. – Przelotna znajomość? – powtórzył Don sceptycznie. – Czy to ten sam wampir, który w listopadzie zmiażdżył dłoń Dannyemu Miltonowi? Policja może sądzić, że nie da się pogruchotać komuś kości zwykłym uściskiem ręki, ale oni nigdy nie widzieli skutków działania wampira. – No, no, jaki mądrala. Tak na wypadek, gdybyś o tym nie słyszał, ten dupek Danny wykorzystał mnie, kiedy miałam szesnaście lat. Poprosiłam więc przyjaciela, żeby dał mu nauczkę. Teraz przez jakiś czas nie będzie sięgał łapą pod spódniczki nieletnich. – 1 znowu kłamstwa gładko spłynęły z moich ust. – A tak przy okazji, „przelotna” oznacza dla wampira kilka miesięcy. Dla nich czas płynie inaczej. – Więc powiedz nam, gdzie on jest – odezwał się Bradley, nadal urażony moimi wcześniejszymi słowami. Roześmiałam się i potrząsnęłam głową. – Jasne. Świetny pomysł. Doniosę na jedynego wampira, który nie żywi do mnie urazy, wkurzę go, choć nie mam żadnej gwarancji, że potem zdołacie mnie ochronić. Jestem tylko półczłowiekiem, ale nie jestem aż taka głupia.

– Wiesz, co myślę, Catherine? Myślę, że wcale nie jesteś głupia. – Don mówił spokojnie, ze swoim zwykłym, miłym półuśmiechem. – Przeciwnie, uważam, że jesteś bardzo, bardzo bystra. Musisz taka być, skoro przez tyle lat ukrywałaś, kim jesteś naprawdę, i wykradałaś się nocami, żeby zabijać nieumarłych. Mój Boże, masz dopiero dwadzieścia dwa lata, a stoczyłaś więcej bitew niż większość żołnierzy. Sadzę, że spróbujesz uciec. Zabierzesz matkę i znikniesz, z kochankiem albo bez niego. Ale, jak się właśnie przekonałaś, jest mały problem. Ona się nigdzie nie ruszy. Widzisz, nie pogodziła się z tym, jaka jesteś. A odkąd dowiedziała się o twoim niezwykłym życiu seksualnym, jest jeszcze bardziej zawzięta. Żeby zniknąć, będziesz musiała ją zostawić, a wtedy wiele istot wypełznie z ziemi, żeby przez nią dopaść ciebie. Ile wampirów zabiłaś? Założę się, że miały przyjaciół. Oliver też. I całe twoje przymilanie nie zmieni tego, jak ona cię widzi. Dla niej jesteś teraz wampirem. Nigdy nie ucieknie z jednym z nich. Już lepiej sama ją zabij, zanim się ukryjesz. – Ty draniu! Wyskoczyłam z łóżka i uderzyłam Bradleya pięścią w głowę, nim zdążył zastąpić mi drogę. Padł na podłogę jak kamień. Wtedy chwyciłam Dona za kołnierz koszuli, ściągnęłam go z wózka i uniosłam, tak że zadyndał nogami w powietrzu. – Możesz zabić nas obu, Catherine – wysapał. – Nie zdołamy cię powstrzymać. Może udałoby ci się wyskoczyć przez okno. Dotarłabyś do jej pokoju, przerzuciła ją sobie przez ramię i wyniosła, choć wierzgałaby i wołała o pomoc. Może zdobyłabyś samochód i fałszywy paszport, spotkała się ze swoim kochankiem i spróbowała wydostać się z kraju. Może wszystko to by ci się udało. Ale ile czasu by minęło, zanimby cię opuściła? Kiedy uciekłaby ze strachu przed własną córką? I kiedy ktoś by ją odnalazł i kazał jej zapłacić za to, co ty zrobiłaś? Don wbijał we mnie wzrok z taką samą mocą, z jaką ja ściskałam jego koszulę. W jego oczach widziałam prawdę. Zobaczyłam, jak matka wciąż próbuje uciec albo zabić się z żalu, jak zostaje znowu porwana z powodu mnie albo Bonesa. Oczywiście próbowalibyśmy ją ratować, ale co by było, gdyby zginęła? I Bones także? Ryzykować nasze stosunki, gdyby nie zaakceptowała mężczyzny, którego kocham, to jedno. Nie mogłam jednak żądać, by poświęciła się dla mojego szczęścia, ani narażać życia Bonesa z tego samego powodu. Moglibyśmy uciekać po całym świecie, ale nie zdołalibyśmy uciec przed tym, co jest w nas, i w końcu to zniszczyłoby nas wszystkich. Puściłam Dona. Runął na podłogę, gdy ugięły się pod nim roztrzaskane kolana. Istniał sposób, żeby zapewnić bezpieczeństwo Bonesowi i matce, i wymagał tylko jednej ofiary. Mnie. Wiedziałam, że muszę przyjąć propozycję Dona. Kroiło mi się serce, ale odmowa równała się skazaniu Bonesa albo matki. Jej nienawiść do wampirów była tak wielka, że któreś z nich by zginęło, gdybyśmy próbowali się ukrywać, a musielibyśmy to robić, bo zbyt wielu wrogów chciałoby nas dopaść. Nie dalibyśmy rady uciec przed przyjaciółmi Hennesseya i Olivera, policją i na dodatek tajną rządową agencją! Ktoś z nich wcześniej czy później by nas złapał. To byłaby tylko kwestia czasu. Idąc na układ z Donem, wyeliminowałabym dwa z trzech zagrożeń, więc szansa, że Bones i matka ocaleją, wzrosłaby dwukrotnie. Jak mogłam odmówić, skoro twierdziłam, że ich kocham? Miłość wymagała decyzji najlepszych nie dla mnie, tylko dla nich. – Umowa stoi – powiedziałam do Dona. – Jeśli przyjmiesz moje warunki. – Wymień je. Powiem ci od razu, czy są możliwe do spełnienia. Gramolił się z powrotem na wózek, ale patrzyłam na niego bez współczucia. – Po pierwsze, ja dowodzę wszystkimi oddziałami, które polują na wampiry. Nie ma mowy, żebym w czasie walki słuchała jakiegoś kretyna zapiętego na ostatni guzik. Będę przełożoną każdego z twoich ludzi, nieważne, że młodszą. Robimy wszystko po mojemu. Sama wybiorę sobie ludzi i ich wyszkolę. Jeśli się nie sprawdzą, zostaną w domu. Mówiłam stalowym głosem i nawet nie mrugnęłam okiem. Don tylko skinął głową.

– Po drugie, wyruszamy natychmiast i już tutaj nie wracamy – ciągnęłam. – Ty zapominasz o moim nieumarłym przyjacielu. Nie wbiję noża w plecy komuś, kto uratował moją matkę i nie zrobił mi żadnej krzywdy. Jeśli ci to nie pasuje, kończymy rozmowę, bo jeśli kiedyś usłyszę, że coś mu się stało, jeszcze bardziej niż moja matka pożałujesz, że się urodziłam. Wierz mi, będziesz miał dużo innych martwych wampirów do zabawy. Don wahał się tylko przez chwilę, po czym wzruszył ramionami. – Chcę wygrać wojnę, a nie tylko jedną bitwę. Zgoda, ale oczywiście pod warunkiem, że nie będziesz się z nim więcej kontaktować. Ani z innymi nieludzkimi przyjaciółmi, których mogłaś poznać. Nie będę niepotrzebnie narażał swoich ludzi ani nie pozwolę na infiltrację mojego wydziału, bo lubisz pewne rzeczy. Celowo użył słowa „rzecz”. Widać on też miał uprzedzenia. – Po trzecie, umowa będzie zawarta na czas określony. Nawet żołnierze mogą odejść ze służby. Nie chcę być twoją niewolnicą do końca życia, choćby okazało się krótkie. Dziesięć lat i ani minuty dłużej. Zmarszczył brwi. – A jeśli po tym czasie pojawią się nowe okoliczności? Potwory nie przyślą nam wcześniej ostrzeżenia przed kłopotami, jakie zamierzają nam sprawić. Co powiesz na dziesięć lat pełnej służby, a potem, przez kolejne trzy lata, trzy wybrane przez nas misje rocznie? To chyba uczciwe, nie sądzisz? – Trzy misje rocznie, ale jedna nie może trwać dłużej niż miesiąc. Zgoda. Trzynaście lat. To zdecydowanie za długo, żeby Bones na mnie czekał, nawet jeśli się nie starzał. – Po czwarte, umieścicie mnie i matkę w tym samym miejscu, ale w osobnych kwaterach. Nie zamierzam jak jakiś włóczęga przenosić się z koszar do koszar, czy jak je tam nazywacie. Chcę mieć dom. Skromny, ale własny. I pensję. Mojej matce też znajdziecie dom, byle niezbyt blisko mojego. Te same stany, inne miasta. Ma go zachować, nawet jeśli ja zginę. I będzie wtedy dostawała moją pensję, jasne? Poza tym zatroszczycie się o dziewczyny uratowane zeszłej nocy. Zapewnicie im najlepszą terapię, znajdziecie każdej dobrą pracę i mieszkanie. Zostały wybrane na ofiary, bo właśnie tego nie miały. Wy im to wszystko dacie. Don się uśmiechnął. -I tak byśmy to zrobili. Przekonasz się, że jeśli będziesz współpracować, wszyscy zainteresowani na tym skorzystają. – Wątpię – powiedziałam ze znużeniem. – Ale umowa to umowa. I ostatnie, ale nie najmniej ważne, odmawiam pościgu za wampirami, które nie zabijają łudzi. Może to zabrzmieć jak oksymoron, ale spotkałam wampiry, które piją tylko tyle, żeby przeżyć, i nie zabijają bez potrzeby. I potrafią tak zrobić, że osoba, której krwią się pożywią, nic później nie pamięta. Na te nie będę polować, tylko na zabójców. W przeciwnym razie szukajcie sobie kogoś innego, i życzę powodzenia. Ogłuszony Tate Bradley poruszył się, jęknął cicho i usiadł, przyciskając rękę do krwawiącej głowy. Chyba trochę za mocno go poturbowałam. W końcu wstał chwiejnie i posłał mi bardzo nieprzyjazne spojrzenie. – Uderz mnie jeszcze raz, a... – Co? Będziesz więcej krwawić? Dziękuję, ale piję tylko dżin z tonikiem. Nie mam kłów, widzisz? Odwzajemniłam jego złe spojrzenie i w szerokim uśmiechu obnażyłam zęby. Jeśli już teraz mnie nienawidził, niech poczeka, aż zacznę go szkolić. Wtedy dowie się, co to znaczy nienawiść. Don zakaszlał.

– Jestem pewien, że znajdziemy wystarczająco dużo nieprzyjemnych typów, żebyś miała zajęcie, więc nie musimy tropić tych istot, które uważasz za nieszkodliwe. – Ton jego głosu świadczył, że Don nie uważa żadnej z nieumarłych istot za nieszkodliwą. Ale ja z doświadczenia wiedziałam, że nie tylko wampiry mogą krzywdzić. – W takim razie skończyliśmy. Zaraz zorganizuję transport dla ciebie i twojej matki. Tate będzie wam towarzyszył w drodze na lotnisko. Wy dwoje powinniście się lepiej poznać. Tate, oto twój nowy dowódca Catherine. – Mam na imię Cat – wyrwało mi się. Wszystko w moim życiu miało się zmienić, ale niektóre rzeczy zamierzałam zachować. Bradley przytrzymał drzwi i Don wyjechał na korytarz. W progu sierżant odwrócił się jeszcze, spojrzał na mnie i pokręcił głową. – Nie mogę powiedzieć, że było miło cię poznać, ale do zobaczenia. Następnym razem postaraj się nie pozbawiać mnie przytomności. Uniosłam brew, jak wampir, którego kochałam. – Zobaczymy.

DWUDZIESTY SZÓSTY Trzeba Donowi oddać, że dotrzymał słowa, jeśli chodzi o transport. Godzinę później byłam już ubrana i czekałam w pokoju matki, bez kajdanek. Wcześniej w końcu wzięłam prysznic i zmyłam z siebie całą krew, a przy okazji pozwoliłam sobie na płacz, bo łzy mieszały się z wodą. Ale patrząc teraz na matkę, miałam oczy suche jak pieprz. – No i? Właśnie opowiedziałam jej o propozycji, którą przyjęłam. Kiedy mówiłam, niechęć zaczęła powoli znikać z jej twarzy. Gdy skończyłam, matka podeszła i ujęła moją rękę. – Słusznie postępujesz. To jedyne, co może cię ocalić przed przyszłością pełną zła. Wezbrała we mnie gorycz. Jakaś mała, samolubna część mnie nienawidziła matki. Gdyby nie ona, uciekłabym i spędziła resztę życia z mężczyzną, którego kocham. Ale ona była tak samo winna nieprzejednanej nienawiści do wampirów, jak ja swoich narodzin. – Nie sądzę, żeby to uratowało mnie przed przyszłością wypełnioną złem, ale i tak to zrobię. – Nie bądź głupia, Catherine. Oczywiście, że uratuje. Jak długo ciągnęłabyś związek z tą kreaturą, zanim przemieniłaby cię w wampira? Jeśli kocha cię tak, jak twierdzisz, nie będzie chciał patrzeć, jak się starzejesz, prawda? Z każdym rokiem zbliżasz się do śmierci, jak wszyscy ludzie. A gdyby mógł cię zmienić i przedłużyć twoją młodość na wieki? To właśnie ci zrobi, jeśli z nim zostaniesz. I gdybyś nie była ślepa, sama byś to już dawno zrozumiała. Choć bardzo niechętnie, to musiałam przyznać, że poruszyła bardzo ważną kwestię, którą ja do tej pory lekceważyłam. Co stałoby się z naszym związkiem za dziesięć lat? Za dwadzieścia? Więcej? Boże, miała rację. Bones nie siedziałby z założonymi rękami i nie patrzył, jak umieram ze starości. Chciałby mnie zmienić, a ja nigdy bym na to nie pozwoliła. Może od samego początku byliśmy skazani na klęskę? „Toczysz bitwy, które możesz wygrać”, wciąż powtarzał Bones. Cóż, tej bitwy nie mogłam wygrać, ale mogłam zapewnić mu bezpieczeństwo. Mogłam też zapewnić bezpieczeństwo mojej matce, a potem również innym ludziom. Z tej perspektywy złamane serce nie było taką straszną ceną do zapłacenia. Może czekała mnie przyszłość bez Bonesa, ale to nadal była jakaś przyszłość. Biorąc pod uwagę wszystkie dziewczyny, które przez Hennesseya zostały jej pozbawione, nie miałam prawa zmarnować życia. Drzwi się otworzyły i stanął w nich Tate Bradley. Rękę miał na temblaku, na głowie bandaż. – Czas ruszać. Kiwnęłam głową i ruszyłam za nim, pchając wózek matki. Szpitalny korytarz był opustoszały, drzwi wszystkich sal zamknięte. Za mną szło ośmiu uzbrojonych mężczyzn. Don chyba się bał, że stchórzę. Do zachodu słońca zostały jeszcze dwie godziny. Mieliśmy dojechać na pobliskie lądowisko, a stamtąd polecieć helikopterem do czekającego na nas wojskowego samolotu. Razem z matką zajęłyśmy tylne siedzenie. Tate usiadł na miejscu pasażera, bo nie mógł prowadzić ze złamaną ręką. Za kierownicą siadł mężczyzna, który przedstawił się jako Pete. Pozostali strażnicy wskoczyli do trzech pojazdów: jednego stojącego za nami i dwóch po bokach. Jak na ironię, utworzyli taką samą formację, jak zeszłej nocy wampiry. Gdy ruszyliśmy, zamknęłam oczy i zaczęłam obmyślać sposób pożegnania się z Bonesem. Zostawić mu wiadomość u Tary? Ona wiedziała, jak się z nim skontaktować. Nie mogłam wyjechać bez słowa.

Po kilku minutach Tate przerwał milczenie. – Pete będzie jednym z członków oddziału, Cather... przepraszam, Cat. Nie otworzyłam oczu. – Nie, dopóki ja tak nie powiem. Przespałeś tę część? Ja wybieram zespół. Pete musi najpierw przejść mój test. Ciebie to również dotyczy. – Jaki test? – zapytał protekcjonalnym tonem Pete. Rozchyliłam powieki. – Zobaczę, ile razy wstaniesz po tym, jak pobiję cię do nieprzytomności. Pete się roześmiał. Tate nie. Może nie był taki głupi, jak z początku myślałam. Spojrzenie, które mi rzucił, mówiło, że wierzy w każde moje słowo. – Posłuchaj... – Pete ze sceptyczną miną zmierzył mnie wzrokiem w lusterku wstecznym. – Wiem, że niby jesteś kimś wyjątkowym, ale... Co, do kurwy?! Okrzyk Pete’a odnosił się do mężczyzny stojącego na środku naszego pasa autostrady. Ja wstrzymałam oddech, a matka krzyknęła. – To on! To... Tate się nie wahał. Zanim samochód uderzył Bonesa, Bradley wyciągnął pistolet i strzelił przez przednią szybę. Poczułam się tak, jakbyśmy uderzyli w ceglany mur. Kolizja zmiażdżyła przód samochodu. Szyby w oknach eksplodowały, wybuchły poduszki powietrze. Potężna siła rzuciła mnie do przodu, za nami usłyszałam pisk hamulców, kiedy eskorta gwałtownie skręciła w bok, żeby nie wbić się w nasz bagażnik. Oba pojazdy minęły nas i ostro zahamowały. Z tyłu nadjeżdżały kolejne samochody. Te, które wyminęły nas z lewej i prawej strony, wpadały na zawracające wozy agentów. Efektowi domina towarzyszył ogłuszający dźwięk zgniatanej stali. Tate i Pete zwisali bezwładnie w pasach, po twarzach płynęła im krew z ran od rozbitego szkła. Nagle rozległ się przenikliwy zgrzyt, kiedy drzwi od strony Bradleya zostały wyrwane z zawiasów. Przez gęsty dym buchający ze zniszczonego silnika zobaczyłam, że Bones uśmiecha się szeroko, rzucając kawałem blachy, niczym gigantycznym frisbee, w stojący za nami samochód. Strażnicy, którzy na próżno szukali czystej pozycji do strzału, rozpierzchli się, kiedy drzwi przebiły ich przednią szybę. W ślad za pierwszymi natychmiast pofrunęły drugie, a matka wrzasnęła ze strachu, kiedy Bones wyrwał moje. – Cześć, Kitten. Mimo wcześniejszego postanowienia, na jego widok aż zadrżałam z radości. Bones odpiął moje pasy, a drugą ręką złapał matkę, kiedy próbowała uciec przez drugie drzwi. – Nie tak szybko, mamusiu. Troszkę się nam śpieszy. Z przedniego fotela dobiegł cichy jęk. Kiedy Tate się poruszył, Bones od niechcenia pacnął go w głowę. – Nie zabijaj go, Bones! Oni nie zamierzali mnie skrzywdzić. – No dobrze. Po prostu wyprawimy ich w drogę. Błyskawicznym ruchem wyrwał Tate’a z fotela, na chwilę przycisnął usta do jego szyi, a potem cisnął go piętnaście metrów w powietrze. Sierżant wylądował w trawie na poboczu drogi. Pete próbował wyczołgać się z pojazdu, ale Bones chwycił go i posłał w identyczny lot z taką samą obsługą pokładową. – Wysiadaj, skarbie – polecił Bones, nadal trzymając za ramię moją matkę. – Zabiją cię, wiedzą, kim jesteś! – zaczęła wrzeszczeć, jednocześnie płacząc... Wyskoczyłam z wraku i zdzieliłam ją pięścią w szczękę, a wtedy ucichła i osunęła się na ziemię. Wykrzykując groźby, ujawniłaby zbyt wiele, a gdyby Bones wiedział o umowie, którą zawarłam, przekonałby mnie, żebym się z niej wycofała. Uwierzyłabym we wszystkie jego gołosłowne zapewnienia, bo moje serce nie wiedziało, czym jest zdrowy rozsądek.

Obok nas świsnęła kula. Padłam na ziemię. Nie chciałam znowu zostać postrzelona. Bones posłał zirytowane spojrzenie w kierunku, z którego padł strzał, po czym chwycił za podwozie samochodu. Wytrzeszczyłam oczy Boże, przecież on nie da rady tego zrobić! Agenci z pojazdów stojących przed nami schowali się za jednym z przewróconych wozów i zaczęli do nas strzelać. Najwyraźniej dostali rozkaz, żeby bezpiecznie dowieźć mnie na miejsce, a gdyby to się nie udało, mieli nie dopuścić do mojej ucieczki. Plan A się nie powiódł, więc przeszli do planu B. Bones z wilczym uśmiechem na twarzy dźwignął samochód, wykonał nim zamach o pół obrotu i cisnął go w powietrze. Wrak wylądował na prowizorycznej barykadzie, za którą ukryli się agenci. Rozległ się potężny huk, kiedy samochody eksplodowały. W górę wzbił się słup gęstego, gryzącego dymu. Pośród tego zamieszania Bones stał na rozstawionych nogach, z oczami płonącymi zielenią. Wyglądał przerażająco i absolutnie wspaniale. Na autostradzie zapanowało pandemonium. Na przeciwległych pasach zrobił się korek, kiedy ciekawscy kierowcy zwalniali, żeby przyjrzeć się karambolowi po ich lewej stronie. Co chwila rozlegał się pisk hamulców i łoskot kolizji. Bones nie tracił czasu na podziwianie swojego dzieła. Wziął mnie za rękę, zarzucił sobie moją matkę na ramię i razem pobiegliśmy w stronę pobliskich drzew. Jakieś osiem kilometrów dalej przy autostradzie czekał na nas samochód. Bones ułożył moją matkę na tylnym siedzeniu i zakleił jej usta taśmą. – Cieszę się, że to ty ją uciszyłaś, skarbie – powiedział, kiedy ruszyliśmy. – Oszczędziłaś mi kłopotu. Ale nie odziedziczyłaś podłości po ojcu. Masz ją po niej. Ugryzła mnie. Jak na kogoś, kto niedawno został uderzony przez samochód jadący dziewięćdziesiąt kilometrów na godzinę, był niezwykle wesoły. – Jak to zrobiłeś? Jak zatrzymałeś tamten samochód? Jeśli wampiry to potrafią, dlaczego Switch nie powstrzymał mnie wczoraj przed staranowaniem ściany domu? Bones prychnął z pogardą. – Ten szczeniak? Nie potrafiłby zatrzymać nawet dzieciaka na trójkołowym rowerku. Miał zaledwie około sześćdziesiątki, w kategoriach nieumarłych. Trzeba być starym wampirem, mistrzem jak ja, żeby zrobić taką sztuczkę i gorzko jej potem nie żałować. Wierz mi, to boli jak diabli. Właśnie dlatego golnąłem sobie parę łyków, zanim odrzuciłem tamtych dwóch facetów. A tak w ogóle, co to za jedni? Na pewno nie z policji. Musiałam teraz bardzo uważać. – Są z jakiejś agencji rządowej. Nie powiedzieli, z jakiej. Nie byli zbyt rozmowni. Myślę, że wieźli mnie do jakiegoś specjalnego więzienia z powodu Olivera. Bones zmierzył mnie wzrokiem. – Powinnaś zaczekać na mnie. Mogłaś zginąć. – Nie mogłam czekać. Jeden ze skorumpowanych gliniarzy Olivera próbował mnie zastrzelić, a potem miał podłożyć bombę w szpitalu, do którego zawieźli moją matkę. To był Oliver. Przyznał się do wszystkiego, wręcz się przechwalał, jak to Hennessey „sprzątał” dla niego stan. Jakby wszyscy ci ludzie byli tylko śmieciami. Boże, gdybym zabiła go dziesięć razy, to i tak byłoby za mało. – Dlaczego sądzisz, że ci goście, którzy cię teraz wieźli, nie byli jego ludźmi? – Nie byli. Poza tym, ty nie potraktowałeś ich jak niewinnych. Rzuciłeś w nich samochodem. – Och, nie bój się – uspokoił mnie Bones beztroskim tonem. – Wyskoczyli przed eksplozją. A jeśli byli na to zbyt tępi, zasłużyli na śmierć przez własną głupotę. – Czyj to samochód? – Jechaliśmy czarnym volvo SUV-em, całym pachnącym nowością. Bones zerknął na mnie z ukosa.

– Twój. Podoba ci się? Pokręciłam głową. – Nie pytam, czyj jest teraz, tylko czy wkrótce ktoś nie zgłosi kradzieży? – Nie – zapewnił Bones. – To twój prezent gwiazdkowy. Zarejestrowany na nazwisko z twojego fałszywego prawa jazdy, więc nie ma mowy, żeby go namierzyli. Popsułem ci niespodziankę, ale mam nadzieję, że mi wybaczysz ze względu na okoliczności. Osłupiałam. Najwyraźniej mówił poważnie. – Nie mogę go przyjąć. Jest za drogi! Uciekaliśmy przed pościgiem, a ja kłóciłam się o zbyt wysoką cenę prezentu gwiazdkowego. Zrozumiałam, że nigdy nie będę normalna. Bones westchnął z irytacją. – Kitten, czy choć raz mogłabyś po prostu powiedzieć „dziękuję”? Naprawdę, skarbie, chyba mamy to już za sobą? Poczułam silne ukłucie żalu, kiedy sobie przypomniałam, że istotnie mamy to już za sobą, ale nie w taki sposób, jak myślał. – Dziękuję. Jest piękny. A ja kupiłam ci tylko nową kurtkę. Do świąt zostały jeszcze dwa tygodnie, ale równie dobrze mogło to być tysiąc lat. – Jaką kurtkę? Boże, pomóż mi. Jak znajdę siłę, żeby od niego odejść? Jego ciemne oczy były piękniejsze niż wszystko, co można dostać za pieniądze. Przełknęłam ślinę i zaczęłam opisywać kurtkę, żeby powstrzymać łzy. – Jest długa, jak trencz. Z czarnej skóry, więc będziesz wyglądał groźnie i tajemniczo. Policja pewnie zabrała z mojego mieszkania wszystko, czego nie zniszczyły wampiry. Kurtka była zapakowana i ukryta pod luźną deską w kuchennej szafce. Bones ujął moją dłoń i ścisnął ją lekko. Teraz już nie zdołałam pohamować łez. – Switch? – Lepiej zapytać późno niż wcale. Bones siedział obok mnie, więc pytanie było właściwie retoryczne. – W Indianie. Zamieniony w szkielet. Ten gnojek biegł jak szalony przez wiele godzin. Przepraszam, że nie poświęciłem mu zbyt wiele czasu, Kitten, ale chciałem wrócić prosto do ciebie. Kiedy go dogoniłem, przebiłem go kołkiem i zostawiłem, żeby zgnił w lesie przy Cedar Lake. W tamtym domu zostało tyle ciał, że jedno więcej nie narobi zamieszania. Prawdę mówiąc, właśnie teraz jedziemy do Indiany. – Dlaczego do Indiany? – Byłam zadowolona, że Switch nie żyje. Może teraz moi dziadkowie będą spoczywać w pokoju. – Mam tam kumpla Rodneya, który da tobie i twojej mamie nową tożsamość. Dzisiaj przenocujemy u niego i wyjedziemy jutro po południu. Rano muszę jeszcze załatwić kilka spraw. Stamtąd ruszymy do Ontario i zostaniemy tam przez kilka miesięcy. Dorwiemy ostatnich dwóch drani, zapamiętaj moje słowa, ale zrobimy to po cichu, kiedy wrzawa wokół Olivera trochę przycichnie. Kiedy twoi chłopcy po jakimś czasie nie trafią na twój ślad, poszukają następnej rybki do złowienia. Och, gdyby to było takie proste. – Skąd wiedziałeś, kiedy będą nas przewozić? Bones prychnął z rozbawieniem. – Z obserwacji. Kiedy oczyścili drogę z piętra do tylnego wyjścia i postawili uzbrojonych strażników przy kilku samochodach, wszystko stało się jasne. Po prostu wyprzedziłem ich i czekałem na właściwy moment. Z tylnego siedzenia dobiegł nagle głośny łomot. Bones uśmiechnął się szeroko. – Wygląda na to, że twoja mama się obudziła.

DWUDZIESTY SIÓDMY Ku mojemu zaskoczeniu Rodney okazał się ghulem. Nie wiem dlaczego, ale spodziewałam się wampira. Bones nie zdjął mojej matce taśmy z ust, tylko podniósł ją z tylnego siedzenia i podał mi, jednocześnie dokonując prezentacji. Rodney nawet nie mrugnął okiem. Musiał być przyzwyczajony do tego, że ludzie zjawiają się w jego domu związani i zakneblowani. Postawiłam matkę na nogach i, trzymając ją, żeby nie uciekła, uścisnęłam dłoń naszego gospodarza. – Nie chciałabym się narzucać, Rodney, ale gdzie jest łazienka? – To żadne narzucanie się – odparł z uśmiechem ghul. – Łazienka jest na lewo. Pociągnęłam matkę ze sobą. – Zaraz wracam, Bones. Chcę, żeby się odświeżyła, a potem muszę zamienić z nią słowo. – Nie śpiesz się, skarbie. Zamknęłam za nami drzwi i od razu zaczęłam napełniać wannę. W drodze obmyśliłam plan, ale musiałam nakłonić matkę, żeby dobrze odegrała swoją rolę. Przez knebel wydawała gniewne pomruki. Westchnęłam. Mimo szumu wody Bones mógł nas usłyszeć. Spojrzałam na lustro i mocniej odkręciłam kurek z ciepłą wodą. Wkrótce pomieszczenie wypełniło się parą. Bingo. Palcem napisałam na zaparowanej tafli: Jutro wyjeżdżamy nic nie mów usłyszy nas. Matka wytrzeszczyła oczy. – Zabił mordercę dziadka Joego i babci, mamo – powiedziałam głośno. – Nie skrzywdzi mnie. Ciebie też nie. Obok moich matka napisała dwa słowa: Bez niego? Skinęłam głową, choć miałam ochotę zwymiotować. – Wiem, że nienawidzisz wampirów, i wiem, że będzie ci trudno, ale przez jakiś czas musisz mnie słuchać. On nic nie wie, zatrzymałby nas. – Daj mi trochę czasu. Musisz mi zaufać. Nasze życie od tego zależy. Graj dalej choćby nie wiem co. – Zostajemy tu dzisiaj na noc, a jutro opuszczamy kraj. To jedyne wyjście. Wciąż sobie powtarzałam, że to jedyne wyjście. Ale ból i tak był nie do zniesienia. – No więc? Będziesz rozsądna? Mogę wyjąć ci knebel? Rzuciła mi twarde spojrzenie i napisała na lustrze: Jedziemy bez niego: obiecaj. – Możesz mi zaufać – powtórzyłam. – Obiecuję. Matka kiwnęła głową, a ja wyjęłam jej knebel. Spojrzała na drzwi, ale nie powiedziała ani słowa. Sięgnęłam po ręcznik i szybko wytarłam lustro. – Postaraj się być miła, kiedy stąd wyjdziemy. Bones i Rodney siedzieli przy stole. Matka spiorunowała ich wzrokiem, ale milczała. Jak na nią, było to miłe zachowanie.

– Wybierzcie sobie pokoje gościnne – zaproponował Rodney. – Jeden jest na górze, drugi w podziemiu. – Pokaż mi ten na dole – odparłam natychmiast. – Oczywiście. Zapraszam. Wzięłam matkę pod rękę i pociągnęłam za sobą. Gdy zeszliśmy do piwnicy, Rodney otworzył drzwi gościnnej sypialni pełnej puszystych koców i, co ważniejsze, bez okien. Lekko popchnęłam matkę do środka. – Tu będzie ci dobrze, mamo. Popatrzyła na mnie ze zdumieniem, kiedy odwróciłam się do wyjścia. – Dokąd idziesz? – Na górę. Z Bonesem. Dobranoc. Zatrzasnęłam drzwi i z ponurym zadowoleniem patrzyłam, jak Rodney zamyka je na klucz. Sam fakt, że miał na dole sypialnię z zamkiem od zewnątrz, dawał do myślenia, ale w końcu to nie była moja sprawa. Prawie natychmiast usłyszałam głośne walenie. – Catherine! Chyba nie zamierzasz... – Porozmawiamy o tym jutro, mamo, kiedy będziemy same. Jutro. Nie rób zamieszania, bo przez ciebie Rodney robi się głodny. Nie wiedziałam, czy to prawda, ale Rodney mrugnął do mnie i wydał niski, gardłowy pomruk. W pokoju natychmiast zapadła cisza. – Dzięki – wyszeptałam z wdzięcznością. – Bębniłaby tak przez całą noc. Uśmiechnął się, kiedy ruszyliśmy w górę po schodach. Drzwi do piwnicy nasz gospodarz również zamknął na klucz i posłał mi znaczące spojrzenie. – Na wypadek gdyby była naprawdę uparta. *** Bones czekał już na mnie w drugiej sypialni. Od razu wpadłam w jego ramiona. Przez kilka minut tylko się obejmowaliśmy, a ja wdychałam jego zapach. Samolubnie upajałam się jego bliskością. Wiedziałam, że nie mam innego wyjścia, ale, Boże, jak to bolało. – Mówiłem ci, że przetrwamy tę noc, skarbie A ty mi nie wierzyłaś. – Nie wierzyłam – przyznałam cicho. – Jednak miałeś rację. Oboje żyjemy, i to jest najważniejsze. Ważniejsze niż wszystko inne. – Dla mnie ty znaczysz więcej niż wszystko inne. Pochylił głowę i musnął wargami moje usta. W odpowiedzi oplotłam go ramionami i przytuliłam do siebie z całej siły. – Dlaczego płaczesz? – zapytał szeptem. Wytarłam łzy. Nie wiedziałam, że płaczę. – Bo... nie zniosłabym, gdyby coś ci się stało. Pocałował mnie. – Nic mi się nie stanie, obiecuję. – Chcę, żebyś wiedział, że bez względu na wszystko bardzo się cieszę, że cię poznałam – wykrztusiłam. – To był najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Gdybym cię nie spotkała, nie wiedziałabym, jak to jest, kiedy ktoś mnie kocha. Całą, nawet z tym, czego w sobie nienawidzę, Przeszłabym przez życie pusta i dręczona poczuciem winny, ale ty pokazałeś mi zupełnie nowy świat, Bones. Nigdy nie zdołam podziękować ci za wszystko, co dla mnie zrobiłeś, ale będę cię kochać aż do śmierci. Może przypomni sobie te słowa, kiedy odejdę. Może nie znienawidzi mnie za to, co musiałam zrobić.

– Kitten – jęknął i pociągnął mnie w stronę łóżka. – Zanim cię spotkałem, tylko myślałem, że żyję. Będziesz mnie kochać aż do śmierci? To za krótko... Przeklinałam każdy promień słońca, który ze mnie drwił, wpadając do pokoju. Bones uprzedził mnie, że znikną z Rodneyem na jakieś cztery godziny, żeby przygotować nasz wyjazd. Mieli wziąć samochód Rodneya, a zostawić volvo, na wypadek gdybyśmy musiały do nich przyjechać. Teraz pozostawało mi jedynie czekać, aż Bones wyjdzie z domu. I nie będzie wiedział, że już nigdy się nie zobaczymy. Rodney, udomowiony ghul, zrobił dla nas śniadanie. Pod moim groźnym spojrzeniem matka zjadła naleśniki, ale wyglądała przy tym, jakby dławiła się każdym kęsem. Ja z grzeczności wmusiłam w siebie omlet. Nie miałam apetytu, ale nie chciałam zrobić przykrości gospodarzowi. Byłam mu wdzięczna między innymi za to, że swoje śniadanie odłożył na później. Wolałam nie zgadywać, z czego zwykle się składało. Kiedy Bones ruszył do drzwi, nagle podbiegłam, objęłam go i wtuliłam twarz w jego szyję. Nie mogę jeszcze pozwolić ci odejść. Nie mogę. To za wcześnie! – O co chodzi? Tęsknisz za mną, choć jeszcze nie wyszedłem? Serce mi się ścisnęło. – Zawsze będę za tobą tęsknić. Przeciągałam strunę, ale nie mogłam się powstrzymać. Pocałował mnie czule. Trzymałam go mocno i desperacko starałam się nie rozpłakać. To tak bardzo boli! Jak mogę cię puścić? Jak mogę pozwolić, żebyś zniknął? A co innego możesz zrobić? – sprzeciwiła się moja logika. Kochasz go? Więc udowodnij to. Zadbaj o jego bezpieczeństwo. Przełknęłam łzy. Lepiej zrobić to teraz niż później. Wiesz, że to dobra decyzja. On będzie żył długo po twojej śmierci i w końcu o tobie zapomni. Odsunęłam się i dotknęłam jego twarzy. – Daj mi swoją kurtkę. Nawet rozkoszując się jego ostatnim uściskiem, wbijałam gwoździe do trumny. Bones zdjął kurtkę i pytająco uniósł brew. – To na wypadek, gdybyśmy musiały do was dojechać – wyjaśniłam. – Na dworze jest zimno. Bones podał mi spraną dżinsową kurtkę, którą miał na sobie poprzedniego dnia, kiedy spowodował karambol czterdziestu samochodów. Włożyłam ją zwiniętą pod pachę. Po raz ostatni musnął wargami moje czoło, a ja sięgnęłam do klamki, żeby zamknąć za nim drzwi. – Uważaj na siebie, Bones. Proszę... bądź ostrożny. Uśmiechnął się. – Nie bój się, skarbie. Wrócę, zanim się spostrzeżesz. Patrzyłam przez wizjer jeszcze długo po tym, jak odjechali. Potem osunęłam się na kolana i dopuściłam do siebie cały ból złamanego serca. Płakałam, aż zaczęły mnie piec oczy i ledwo mogłam oddychać. Ból po postrzałach nie mógł się równać z tym cierpieniem. Dwadzieścia minut później wstałam i byłam już zupełnie inną osobą. Nie miałam czasu na płacz. Czekały mnie nowe zadania. Gra się kartami, jakie się dostaje – to zawsze powtarzał Bones. Cóż, nie bez powodu urodziłam się mieszańcem i teraz mogłam to udowodnić. Chodźcie! Chodźcie do mnie, krwiopijcy! Ruda Kostucha czeka! Najpierw najważniejsze. Podeszłam do matki i rzuciłam cichym, ale dobitnym głosem: – Ubierz się, wyjeżdżamy. Teraz ci powiem, co masz mówić, i niech cię Bóg ma w swojej opiece, jeśli nie zapamiętasz każdego cholernego słowa...

*** Nad domem krążył helikopter, jak duży, mechaniczny owad. Na życzenie Dona Williamsa jeden z agentów podtoczył jego wózek, a dziesięciu innych stanęło kręgiem wokół mnie, skulonej nad martwym ciałem. Nie było trudno je znaleźć. Bones powiedział mi, że zostawił Switcha w lesie niedaleko Cedar Lake. Dzięki swojemu nowemu węchowi od razu go wyczułam. Zasuszone zwłoki były ubrane w dżinsową kurtkę, z pleców groteskowo sterczał srebrny nóż. Nawet siedząc na wózku, Don kierował akcją. – To on? – zapytał, podjeżdżając bliżej. – Tak. Don spojrzał na zmumifikowanego trupa i zmarszczył brwi. – Zostały same kości! – Zabawne, że to mówisz – odpowiedziałam bezbarwnym głosem. – Właśnie tak się nazywał. Bones. Rozejrzałam się po ponurym krajobrazie: nagich drzewach i zmarzniętej ziemi. Podmuch zimnego wiatru przyprawił mnie o dreszcz, – Nie żyje, więc po co ten pośpiech? Kiedy do mnie zadzwoniłaś, uprzedziłaś, że jeśli nie zjawimy się w ciągu godziny, znikniesz, bo czekanie jest zbyt niebezpieczne. Minęło czterdzieści pięć minut, a nie wygląda na to, żeby on gdzieś się wybierał. Wstałam i spojrzałam na niego z góry. – Bo wczoraj mnie ostrzegł, że wampiry będą chciały zemścić się za to, co wydarzyło się przedwczorajszej nocy. Oliver miał: zębatych przyjaciół. Oddział jeszcze nie jest gotowy, a ja nie mogę walczyć z nimi sama. Cenię sobie własną szyję i nie chcę stać się dla nich pożywieniem. Zabierzcie stąd mnie i moją matkę. Teraz. – Jego też zabieramy – oświadczył Don. – Zbadamy ciało. Wzruszyłam ramionami. – Badajcie sobie, ale się pośpieszcie. Wampiry potrafią wyczuć ciało z wielu kilometrów. Jeśli zostawisz tu swoich chłopców, żeby grzebali w szyszkach, szybko staną się przekąską. Don zmierzył mnie wzrokiem. – Dlaczego miałbym ci wierzyć? Przeczesałam ręką włosy, udając zirytowaną. – Bo nie jesteś taki głupi, na jakiego wyglądasz. Twoi ludzie, którzy zostali wczoraj ranni, też muszą natychmiast zniknąć. Wampiry będą chciały wydobyć z nich informacje, a jestem pewna, że ci agenci wiedzą o rzeczach, którymi wolałbyś raczej nie dzielić się z nieumarłymi. Don patrzył mi w oczy jeszcze przez dłuższą chwilę, a ja bez mrugnięcia odwzajemniałam spojrzenie. W końcu podjął decyzję i krzyknął do swoich ludzi: – Zabieramy się stąd! Zwijać się, ruszamy za pięć minut. Skontaktować się ze szpitalem i migiem przetransportować wszystkich naszych rannych helikopterem medycznym. Nie podawać celu lotu. Stanley, pakuj ciało. Zrobiło się zamieszanie, kiedy agenci rzucili się do wypełniania jego rozkazów. Tymczasem ja usiadłam obok matki, a ona bez słowa ujęła moją dłoń. Po chwili podjechał do nas Don. – Panno Crawfield. Czy chciałaby pani dodać coś do opisu wydarzeń, który przedstawiła pani córka? Cokolwiek? Matka podniosła na niego wzrok i pokręciła głową. – Jakżebym mogła? Byłam nieprzytomna. To zwierzę znów mnie uderzyło. Kiedy oprzytomniałam, Catherine zdążyła go zabić. Tam leży, sam pan widzi. Don przez chwilę patrzył to na nią, to na mnie. Żadna z nas się nie ugięła. W końcu westchnął.

– A więc proszę za mną, drogie panie. Śmigłowiec zabierze nas na lotnisko. Spróbujmy jeszcze raz. Osiem godzin później szłam długim korytarzem wojskowego szpitala w Houston. Don jechał obok mnie na wózku. – Załatwione? Mruknął twierdząco. – Catherine Crawfield została zastrzelona przez FBI podczas próby ucieczki z transportu. W ten sposób wyjaśniliśmy wczorajszy karambol na autostradzie. Ciało Jane Doe uznano za twoje. Kiwnęłam głową, żałując jedynie, że Timmie w to uwierzy. A może nie? Przecież był fanem teorii spiskowych. – A powód, dla którego zabiłam Ethana Olivera? Don uśmiechnął się zimno. – Przypadkowy akt przemocy. Uznałem, że pasuje, zważywszy na propagandową kampanię Olivera. Nie uśmiechnęłam się w odpowiedzi, choć podzielałam jego zdanie. – Tate chciał mnie zobaczyć? – Jak tylko się obudził. Lekarze zmniejszyli mu dawkę środków przeciwbólowych, bo inaczej rozmowa byłaby raczej jednostronna. – Jak ciężko jest ranny? – To cyniczne z mojej strony, ale byłam bardziej zaciekawiona niż zatroskana. – Złamane obie nogi, obie ręce, sześć żeber i nos, pęknięty obojczyk, krwotok wewnętrzny, mnóstwo zadrapań i niski poziom żelaza. Czekają go tygodnie leczenia. – Zobaczymy – mruknęłam. Tate Bradley był cały w gipsie i bandażach. Jego powieki zatrzepotały, kiedy weszliśmy. Przyciągnęłam krzesło do jego łóżka i usiadłam. – Cześć. Spojrzały na mnie oczy przepełnione bólem. – Dostałem się do oddziału, Cat? Jego głos był ochrypłym szeptem, ale słowa niemal wywołały uśmiech na mojej twarzy. – A piszesz się na regularne lanie i ból? – Tak – odparł cicho, ale stanowczo. Pokręciłam głową. – W takim razie gratuluję, Tate. Jesteś pierwszym członkiem oddziału. – Wstałam i odwróciłam się do Dona. – Wezwij pielęgniarkę, żeby pobrała ode mnie krew. Co najmniej pół litra. Niech przetoczą ją Tate’owi. Don spojrzał na mnie pytająco. – Nawet nie wiesz, czy masz odpowiednią grupę. Trzeba przebadać twoją krew. Roześmiałam się. – Mam grupę odpowiednią dla wszystkich. Półwampirzyca napompowana krwią bardzo starego nosferatu. Niestety, za kilka dni zniknie z mojego organizmu, więc radzę wykorzystać ją, póki jeszcze działa. Oto lekcja pierwsza: krew wampira leczy. Tate jutro stanie na nogi. Musimy natychmiast rozpocząć szkolenie. Mamy mnóstwo roboty. Don wezwał pielęgniarkę, a ja podciągnęłam rękaw. – Powiesz mi jeszcze coś, czego nie wiem? – zapytał. Moje oczy rozbłysły szmaragdowym blaskiem, a Don gwałtownie zaczerpnął tchu. – Nawet sobie nie wyobrażasz...

*** Później, kiedy moja matka i ja znalazłyśmy się w bazie wojskowej, pozwoliłam sobie na rozmyślania o Bonesie. Parę godzin temu pewnie wrócił do domu Rodneya i zobaczył mój list. Starałam się w nim krótko wyjaśnić, dlaczego nie mogę pozwolić, żeby krew ludzi, których kocham, jeszcze raz splamiła moje ręce. Choćby wykazywał się wielkim sprytem, prędzej czy później rząd wpadłby na nasz ślad. Albo któryś z ocalałych wampirów. Albo moja matka zniszczyłaby nasz związek swoją nienawiścią i nieuniknionymi próbami ucieczki. W dodatku czas byłby naszym wrogiem, ponieważ ja się starzałam, a on nie. Wszyscy musieliśmy grać kartami, jakie dostaliśmy. Toczyć bitwy, które mogliśmy wygrać. Gdy w końcu odpłynęłam w ten stan, gdzie świadomość i logika są nieobecne, a rządzą sny, niemal usłyszałam głos Bonesa. Szeptał tę samą obietnicę, którą złożył mi parę miesięcy temu, kiedy dopiero zaczął się nasz związek, a ja zastanawiałam się teraz, czy to jakiś znak... i czy on mówił to serio. „Jeśli ode mnie uciekniesz, będę cię szukał. I znajdę cię...” .