02 nocna lowczyni j frost

Jeaniene Frost

JEDNĄ NOGĄ W GROBIE CYKL „NOCNA ŁOWCZYNI”

Przełożyła Anna Reszka

Wydawnictwo MAG Warszawa 2011

PIERWSZY

Czekałam przed czteropiętrowym domem w Manhasset, należącym do pana Liama Flannery. Nie przyszłam z wizytą towarzyską, co mógł stwierdzić każdy, kto na mnie spojrzał. Długą kurtkę miałam rozpiętą, tak że pod spodem doskonale było widać kaburę i broń, podobnie jak odznakę FBI. Luźne spodnie i bluzka z powodzeniem ukrywały dobre dziesięć kilo srebrnej broni przypasanej do ramion i ud. Zapukałam do drzwi. Po chwili otworzył je starszy mężczyzna w garniturze. – Agentka specjalna Catrina Arthur – przedstawiłam się. – Do pana Flanneryego. Catrina nie było moim prawdziwym imieniem, ale właśnie takie widniało na identyfikatorze. Odźwierny uśmiechnął się nieszczerze. – Zobaczę, czy pan Flannery przyjmuje gości. Proszę zaczekać. Wiedziałam, że gospodarz jest w domu. Wiedziałam również, że Liam Flannery nie jest człowiekiem, podobnie jak jego służący. Cóż, ja też nie mogłam o sobie tego powiedzieć, chociaż tylko ja z nas trojga miałam puls. Kilka minut później drzwi otworzyły się ponownie. – Pan Flannery zgodził się z panią zobaczyć. To był jego pierwszy błąd. I jeśli cokolwiek ode mnie zależało, również ostatni. Gdy tylko weszłam do domu Liama Flanneryego, pomyślałam sobie: O rany! Wszystkie ściany były wyłożone ręcznie rzeźbionym drewnem, podłoga drogim marmurem, wszędzie, gdzie spojrzałam, stały gustowne antyki. Bycie martwym nie oznacza, że nie można cieszyć się życiem. Poczułam, jak włoski jeżą mi się na karku, kiedy pokój wypełniła moc. Flannery nie miał pojęcia, że ją wyczuwam, tak jak wcześniej moc jego lokaja ghula. Może i wyglądałam jak najzwyklejsza osoba, ale miałam kilka asów w rękawie. No i oczywiście mnóstwo noży. – Agentko Arthur – odezwał się za mną Flannery. – Zapewne chodzi pani o moich dwóch pracowników, ale już składałem zeznania na policji. Miał brytyjski akcent, dziwnie kontrastujący z irlandzkim nazwiskiem. Gdy go usłyszałam, po plecach przebiegł mi dreszcz. Ta intonacja budziła we mnie wspomnienia. Odwróciłam się. Flannery wyglądał nawet lepiej niż na zdjęciu w aktach. Blade, niemal przezroczyste ciało aż lśniło przy jasnobrązowej koszuli. Jedno muszę przyznać wampirom – wszystkie mają cudowną skórę. Oczy Liama były koloru czystego turkusa, kasztanowe włosy sięgały poniżej kołnierzyka. Tak, ładniutki był. Prawdopodobnie nie miał żadnego problemu ze zdobywaniem strawy. Jednakże największe wrażenie robiła jego aura. Emanowała z niego łaskoczącymi falami mocy. Bez wątpienia mistrz. – Tak, chodzi o Thomasa Stillwella i Jerome’a Hawthorna. Biuro byłoby wdzięczne za pańską współpracę. Odpowiedziałam uprzejmie i wyczerpująco tylko po to, żeby ocenić, ile osób znajduje się w domu. Wytężyłam słuch, ale na razie nie zarejestrowałam nikogo więcej oprócz Flannery ego, lokaja ghula i mnie.

– Oczywiście, zrobię wszystko dla prawa i porządku – zapewnił gospodarz z nutą rozbawienia w głosie. – Chce pan rozmawiać tutaj? – spytałam w nadziei, że uda mi się rzucić okiem na resztę domu. – Czy może wolałby pan bardziej prywatne miejsce? Zbliżył się do mnie wolnym krokiem. – Agentko Arthur, skoro chce pani zamienić ze mną słówko na osobności, proszę mówić mi: Liam. I mam nadzieję, że porozmawiamy o czymś innym niż o nudnych Jeromie i Thomasie. O, nie zamierzałam rozmawiać, kiedy już znajdę się z nim sam na sam. Ponieważ był zamieszany w śmierć swoich pracowników, wpisałam go na listę spraw do załatwienia, ale nie przyszłam tutaj, żeby go aresztować. Przeciętny człowiek nie wierzył w wampiry ani w ghule, więc tym, którzy popełniali morderstwa, nie groził proces karny. Istniała natomiast tajna jednostka Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, a mój szef Don wysyłał mnie, żebym zajmowała się takimi właśnie sprawami. To prawda, że w świecie nieumarłych krążyły o mnie plotki. Zrodziły się one, kiedy zajęłam się tą robotą. Ale tylko jeden wampir wiedział, kim jestem naprawdę. Wampir, którego nie widziałam już ponad cztery lata. – Liam, chyba nie flirtujesz z agentką federalną prowadzącą oficjalne śledztwo w sprawie podwójnego zabójstwa, co? – Catrino, niewinny człowiek nie trzęsie się ze strachu, kiedy usłyszy w oddali sygnał radiowozu. Muszę przynajmniej pochwalić federalnych, że wysłali do mnie tak piękną kobietę. Wyglądasz mi znajomo, choć na pewno bym pamiętał, gdybyśmy wcześniej się spotkali. – Bo się nie spotkaliśmy – odpowiedziałam natychmiast. – Wierz mi, ja też bym to zapamiętała. Nie chciałam, żeby moje słowa zabrzmiały jak komplement, ale Flannery roześmiał się cicho w sposób zbyt dwuznaczny jak na mój gust. – Mogę się założyć. Ty zadowolony z siebie skurwielu. Zobaczymy, jak długo zachowasz na twarzy ten uśmieszek. – Wracając do tematu, Liam. Porozmawiamy tutaj czy gdzieś na osobności? Flannery westchnął z rezygnacją. – Skoro się upierasz, to możemy pójść do biblioteki. Ruszyłam za nim przez puste pokoje, również urządzone z wielkim przepychem. Biblioteka okazała się imponująca, z setkami nowych i starych ksiąg. Były tam nawet zwoje, wyeksponowane w szklanej gablocie. Jednakże moją uwagę przyciągnęło duże dzieło wiszące na ścianie. – To mi wygląda na sztukę prymitywną. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że zrobiono je z drewna albo kos’ci słoniowej, ale kiedy uważniej się przyjrzałam, stwierdziłam, że to chyba kości. Ludzkie. – Aborygeńskie, ma prawie trzysta lat – wyjaśnił Flannery. – Dostałem je od znajomych z Australii. Podszedł bliżej. W jego turkusowych oczach pojawiły się szmaragdowe błyski. Wiedziałam, co to oznacza. U wampirów żądza i głód przejawiały się w taki sam sposób. W obu przypadkach ich oczy nabierały zielonego blasku, z dziąseł wysuwały się kły. Liam był głodny albo napalony, ale ja nie miałam zamiaru zaspokoić żadnego z jego pragnień. Zabrzęczała moja komórka. – Słucham. – Agentko Arthur, nadal przesłuchuje pani pana Flanneryego? – spytał mój zastępca Tate. – Tak. Powinnam skończyć za pół godziny.

Tłumaczenie: Gdybym nie odezwała się za pół godziny, mój oddział miał ruszyć mi na ratunek. Tate rozłączył się bez słowa. Nie znosił, kiedy sama wykonywałam robotę, ale trudno. W domu Flannery’ego było cicho jak w grobowcu, całkiem stosownie. I minęło dużo czasu, odkąd walczyłam z mistrzem wampirem. – Policja chyba przekazała panu, że ciała Thomasa Stillwella i Jeromea Hawthorna zostały niemal całkiem pozbawione krwi – powiedziałam prosto z mostu. – Nie znaleziono jednak żadnych widocznych ran, które tłumaczyłyby ten stan. Liam wzruszył ramionami. – Biuro ma jakąś teorię na ten temat? O tak, mieliśmy coś więcej niż tylko teorię. Wiedziałam, że Liam zamknął ranki po ukąszeniu na szyjach Thomasa i Jerome’a kroplą własnej krwi, zanim jeszcze zmarli. Bum, dwa ciała pozbawione krwi, żadnej wizytówki wampira, żadnych wieśniaków z widłami... chyba że się wiedziało, czego szukać. – Ty z pewnością ją masz, prawda? – odparowałam beznamiętnym głosem. – Wiesz, jaką ja mam teorię, Catrino? Że smakujesz równie dobrze, jak wyglądasz. Prawdę mówiąc, od chwili kiedy cię zobaczyłem, nie myślę o niczym innym. Nie opierałam się, kiedy Liam do mnie podszedł i uniósł palcem moją brodę. Lepszego sposobu na odwrócenie jego uwagi nie potrafiłabym wymyślić. Jego usta były chłodne i wibrujące energią, która przyjemnie łaskotała moje wargi. Flannery całował bardzo dobrze, doskonale wyczuwał, kiedy się wycofać, a kiedy pogłębić pocałunek. Rozkoszowałam się nim przez minutę – Boże, cztery lata celibatu potrafią dać się we znaki! – a następnie przeszłam do interesów. Objęłam go i za jego plecami wyjęłam z rękawa sztylet. W tym samym momencie Liam przesunął dłonie na moje biodra i wyczuł zarys noży pod spodniami. – Co, do diabła...?– mruknął, odsuwając się gwałtownie. – Niespodzianka! – Uśmiechnęłam się... i zaatakowałam wampira. Cios byłby zabójczy, gdyby Liam nie był szybszy, niż przypuszczałam. Gdy wbiłam mu nóż w plecy, podciął mi kolana, przez co ostrze o cal ominęło jego serce. Ja, zamiast poderwać się błyskawicznie, upadłam, żeby uniknąć kopniaka wymierzonego w moją głowę. Liam natychmiast ponowił atak, ale kiedy trzy rzucone przeze mnie sztylety wbiły się w jego pierś, zatoczył się do tyłu. Cholera, znowu nie trafiłam w serce! – O, słodki Jezu! – wykrzyknął Liam. Przestał udawać człowieka. Jego oczy zabłysły szmaragdowym blaskiem, z dziąseł wysunęły się kły. – Ty musisz być tą osławioną Rudą Kostuchą. Co sprowadza do mojego domu postrach wampirów? Nie sprawił na mnie wrażenia przestraszonego, tylko zaintrygowanego. I teraz był ostrożniejszy. Okrążył mnie, kiedy zerwałam się z podłogi, zrzucając kurtkę, żeby mieć lepszy dostęp do broni. – To co zwykle – odpowiedziałam. – Zabiłeś ludzi. Jestem tutaj, żeby wyrównać rachunki. Liam przewrócił oczami. – Uwierz mi, mała, Jerome i Thomas zasłużyli sobie na to, co ich spotkało. Te złodziejskie kanalie mnie okradły. Tak trudno w dzisiejszych czasach o dobrą służbę. – Mów dalej, pięknisiu. Mnie jest wszystko jedno. Pokręciłam głową, żeby rozluźnić napięte mięśnie karku, i chwyciłam w dłonie więcej noży. Żadne z nas nawet nie mrugnęło, kiedy wpatrywaliśmy się w siebie, wyczuleni na najdrobniejszy ruch. Liam wezwał pomoc, ale nie miał pojęcia, że ja o tym wiem. Słyszałam, jak ghul bezszelestnie skrada się w naszą stronę, ledwie zakłócając ruch powietrza.

Flannery jedynie próbował grać na czas. Pokręcił głową i stwierdził z ubolewaniem: – Twój wygląd powinien był mnie ostrzec. Krążą słuchy, że Ruda Kostucha ma włosy czerwone jak krew, oczy szare jak dym, a skórę... mmm, to dopiero coś. Nigdy nie widziałem tak pięknej skóry u człowieka. Boże, dziewczyno, nawet nie zamierzałem cię ugryźć. W każdym razie nie w takim sensie, jak myślisz. – Pochlebia mi, że równie mocno chcesz mnie zerżnąć, jak zabić. Doprawdy, Liam, to słodkie. – W końcu niecały miesiąc temu były walentynki. – Flannery uśmiechnął się szeroko. Spychał mnie w stronę drzwi, a ja mu na to pozwoliłam. Bez pośpiechu wyciągnęłam z nogawki spodni najdłuższy sztylet – właściwie mały miecz – i przełożyłam go do drugiej ręki. Liam uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Robi wrażenie, ale jeszcze nie widziałaś mojej lancy. Zrzuć ciuszki, to ci ją pokażę. Jeśli chcesz, możesz nawet zostawić sobie kilka noży. Będzie jeszcze ciekawiej. Zamarkował atak, ale ja nie chwyciłam przynęty, tylko lewą ręką rzuciłam w niego pięcioma nożami i obróciłam się błyskawicznie, robiąc unik przed ciosem ghula przyczajonego za moimi plecami. Wykonałam potężny zamach, który poczułam w całym ramieniu, i z całej siły wbiłam mu sztylet w szyję. Ostrze wyszło z drugiej strony. Ghul patrzył na mnie wytrzeszczonymi oczami, podczas gdy jego głowa obracała się wokół własnej osi, a po chwili spadła na podłogę. Tylko w taki sposób można było zabić te istoty. Liam wyrwał z ciała noże, jakby to były wykałaczki. – Ty parszywa dziwko, już po tobie! Magnus był moim przyjacielem od ponad czterdziestu lat! Zatem żarty się skończyły. Flannery rzucił się na mnie z nieprawdopodobną szybkością. Oprócz swojego ciała i zębów nie miał żadnej broni, lecz te i tak budziły grozę. Liam zaczął wściekle okładać mnie pięściami, ja odpowiedziałam mu równie morderczymi ciosami. Przez kilka minut toczyliśmy walkę, przewracając każdy stolik i lampę na naszej drodze. W końcu Flannery cisnął mną przez pokój, a ja rąbnęłam w ścianę tuż obok dzieła sztuki, które wcześniej tak podziwiałam. Kiedy Liam do mnie doskoczył, kopniakiem odrzuciłam go na przeszkloną gablotę. Następnie zerwałam rzeźbę ze ściany i rzuciłam nią, celując w jego głowę. Flannery uchylił się i zaklął, kiedy misterna kompozycja roztrzaskała się za jego plecami. – Nie masz krzty cholernego szacunku dla artefaktów?! – wrzasnął. – Ten był starszy ode mnie! I skąd, do diabła, masz takie oczy? Nie musiałam patrzeć na swoje odbicie, by wiedzieć, o czym mówi Flannery. Moje szare oczy były teraz równie szmaragdowe jak jego. Walka wydobyła ze mnie cechy, które zostawił mi w spadku mój nieznany ojciec. – Ta układanka z kości była starsza od ciebie? To ile ty masz? Dwieście? Dwieście pięćdziesiąt? Silny jesteś. Zabijałam wampiry, które miały nawet po siedemset lat, a nie biły tak mocno, jak ty. Będę miała z tobą prawdziwą zabawę. Klnę się na Boga, że nie żartowałam. Nie czułam żadnej przyjemności, kiedy wbijałam kołek w serce wampira i zostawiałam jego szczątki, żeby posprzątał je mój oddział. Liam uśmiechnął się do mnie. – Dwieście dwadzieścia, mała. Oczywiście, licząc lata bez tętna. Te wcześniejsze to sama nędza i rozpacz. Londyn był wtedy prawdziwym rynsztokiem. Teraz prezentuje się dużo lepiej. – Wielka szkoda, że więcej go nie zobaczysz. – Wątpię, mała. Sądzisz, że zabicie mnie sprawi ci przyjemność? Bo ja wiem, że z ogromną przyjemnością cię zerżnę.

– No to pokaż, co tam masz – rzuciłam wyzywająco. Flannery przemknął przez pokój – za szybko, żebym zdążyła uskoczyć – i zadał mi potężny cios pięścią w głowę. W mózgu eksplodowała mi kula światła. Normalnego człowieka takie uderzenie posłałoby do grobu. Ja nigdy nie byłam normalna, więc mimo nudności, zareagowałam błyskawicznie. Wywróciłam oczami i z otwartymi ustami, bezwładnie padłam na podłogę, kusząco odsłaniając gardło. Niedaleko mojej zwiotczałej dłoni leżał jeden z noży, które Liam wyrwał sobie z piersi. Zastanawiałam się, czy mnie kopnie, czy może sprawdzi, jak ciężko jestem ranna? Moja zagrywka się opłaciła. – Tak lepiej – mruknął Liam i ukląkł obok mnie. Przesunął dłońmi po moim ciele i powiedział z rozbawieniem: – Prawdziwa jednoosobowa armia. Ta kobieta ma na sobie cały arsenał. Wprawnym ruchem rozpiął mi spodnie. Zapewne chciał zdjąć ze mnie wszystkie noże, co byłoby z jego strony naprawdę mądrym posunięciem. Ale kiedy zsunął materiał z moich bioder, nagle znieruchomiał. Musnął palcami tatuaż, który zrobiłam sobie cztery lata temu, zaraz po tym, jak porzuciłam swoje dawne życie w Ohio. Wykorzystując okazję, chwyciłam najbliżej leżący sztylet i wbiłam go Liamowi w serce. Flannery zamarł i wbił we mnie zdziwiony wzrok. – Myślałem, że skoro „Alexander” nie dał rady mnie zabić, nikt tego nie dokona... Właśnie miałam zadać mu ostatni, śmiertelny cios, kiedy dotarło do mnie, co powiedział. „Statek o nazwie »Alexander«... Pochodził z Londynu i był nieumarłym od dwustu dwudziestu lat. Miał aborygeńskie dzieło sztuki, które dostał od przyjaciela z Australii...”. – Którym z nich jesteś? – spytałam, nieruchomo trzymając nóż. Gdyby Flannery się poruszył, ostrze rozcięłoby mu serce. Gdyby tego nie zrobił, nic mu nie groziło. Na razie. – Co? – W 1788 roku na statek o nazwie „Alexander” wsadzono czterech skazańców i wysłano ich do kolonii karnej w Nowej Południowej Walii. Wkrótce po przybyciu na miejsce jeden z nich uciekł. Rok później wrócił i pozabijał wszystkich w kolonii, prócz swoich przyjaciół. Jeden z nich został wampirem z wyboru, dwóch pozostałych zmieniono siłą. Wiem, którym z nich nie jesteś, więc powiedz mi, jak masz na imię. Jeśli to możliwe, Flannery wyglądał na jeszcze bardziej wstrząśniętego niż w chwili, kiedy wbiłam mu sztylet w serce. – Zaledwie kilka osób na świecie zna tę historię. Przesunęłam ostrze o milimetr głębiej. Flannery zrozumiał. – Ian. Jestem Ian. O, cholera! Leżał na mnie facet, który niemal dwieście dwadzieścia lat temu zmienił miłość mojego życia w wampira. I jak tu nie wierzyć w ironię losu. Liam albo Ian przyznał, że jest mordercą. Zgoda, ci pracownicy może go okradli; na świecie nie brak głupców. Wampiry kierowały się własnymi zasadami, jeśli chodzi o własność. Były wręcz chorobliwie zaborcze. Jeśli Thomas i Jerome wiedzieli, kim jest ich pracodawca, i mimo to go okradli, musieli liczyć się z konsekwencjami. Nie to jednak zaprzątało mi głowę. Wszystko prowadziło do jednego prostego wniosku: może i odeszłam od Bonesa, ale nie mogłam zabić osoby odpowiedzialnej za to, że pojawił się w moim życiu. Taa, naprawdę jestem sentymentalna. – Liam albo Ian, jeśli tak wolisz, posłuchaj mnie bardzo uważnie. Teraz oboje wstaniemy. Wyciągnę z twojej piersi nóż, a ty uciekniesz. Masz przebite serce, ale szybko się wygoi. Byłam winna komuś jedno życie... i właśnie postanowiłam, że to będzie twoje życie.

Flannery wbił we mnie wzrok. Szmaragdowy blask jego oczu mieszał się z moim. – Crispin. – Prawdziwe imię Bonesa zawisło między nami w powietrzu, ale ja nie zareagowałam, Ian roześmiał się mimo bólu. – To mógł być tylko Crispin. Powinienem od razu się domyślić po twoim sposobie walki, nie wspominając o identycznym jak u niego tatuażu. Paskudna sztuczka, udawać nieprzytomną. On nigdy by się na to nie nabrał. Kopałby cię dotąd, aż przestałabyś symulować. – Masz rację – przyznałam spokojnie. – To była pierwsza lekcja, jakiej udzielił mi Bones. Zawsze kop leżącego. Ja uważałam na wykładzie, ty najwyraźniej nie. – No, no, mała Ruda Kostucha. Więc to przez ciebie od kilku lat Bones jest w takim podłym nastroju. Moje serce w jednej chwili przepełniła radość, Ian właśnie potwierdził to, o czym od dawna nie pozwalałam sobie myśleć. Bones żył. Nawet jeśli nienawidził mnie za to, że od niego odeszłam, żył. Ian dostrzegł szansę dla siebie i zaczął drążyć temat. – Ty i Crispin, hmm? Nie rozmawiałem z nim od kilku miesięcy, ale wiem, jak go znaleźć. Mogę cię do niego zabrać, gdybyś chciała. Myśl, że ujrzałabym Bonesa, wywołała u mnie burzę emocji. Żeby je ukryć, zaśmiałam się drwiąco. – Za żadne skarby. Bones zrobił ze mnie przynętę na osobników, za których zabicie mu płacono. W dodatku namówił mnie na ten tatuaż. A skoro już mowa o skarbach... Jak zobaczysz Bonesa, możesz mu powiedzieć, że nadal jest mi winien pieniądze. Nie dał mi działki za żadne zlecenie, mimo że to obiecał. Dzisiaj jest twój szczęśliwy dzień wyłącznie dlatego, że kiedyś uratował moją matkę. Miałam u niego dług, i właśnie teraz go spłacam. Ale jeśli jeszcze kiedyś zobaczę Bonesa, to tylko przebitego moim nożem. Każde z tych słów bolało, lecz musiałam je wypowiedzieć. Nie zamierzałam narażać Bonesa, przyznając się, że wciąż go kocham. Jeśli Ian powtórzy mu, co powiedziałam. Bones będzie wiedział, że to nieprawda. Nie odmówił mi zapłaty za robotę, którą razem z nim wykonałam. To ja nie chciałam wziąć od niego pieniędzy. Na tatuaż, skrzyżowane piszczele, również mnie nie namawiał. Zrobiłam go sobie sama z tęsknoty, po tym jak go opuściłam. – Jesteś w połowie wampirem – stwierdził Ian. – Musisz nim być, z tymi jarzącymi się oczami. Powiedz mi... jak? Nie zamierzałam nic mu mówić, ale w końcu pomyślałam sobie: a co mi tam. Ian i tak już znał mój sekret. Szczegóły nie były aż tak ciekawe. – Jakiś świeży wampir zgwałcił moją matkę. Na jej nieszczęście jego sperma wciąż była w porządku. Nie wiem, kim on jest, ale pewnego dnia go znajdę i zabiję. Na razie zadowalam się zabijaniem takich jak on. W tym momencie z drugiego końca pokoju dobiegł dzwonek mojej komórki. Nie ruszyłam się, by ją odebrać, tylko zaczęłam mówić pośpiesznie: – To moje wsparcie. Jeśli nie odbiorę, zaraz zjawi się tu cały oddział. Uzbrojony po zęby. Wstań bardzo powoli. Kiedy wyjmę z twojej piersi nóż, zaczniesz uciekać i nawet się nie obejrzysz. Zachowasz życie, ale opuścisz ten dom i nigdy do niego nie wrócisz. Umowa stoi? Pomyśl, zanim odpowiesz, bo ja nie żartuję. Ian uśmiechnął się słabo. – Och, wierzę ci. Trzymasz nóż wbity w moje serce. W tej sytuacji raczej nie masz powodu kłamać. Nawet nie mrugnęłam okiem. – A więc do roboty.

Ian zaczął się dźwigać na kolana. Widziałam, że każdy ruch sprawia mu niewyobrażalny ból, lecz on tylko zacisnął usta i nawet nie syknął. Kiedy oboje już staliśmy, ostrożnie wyciągnęłam nóż z jego pleców. – Żegnaj, Ian. I spadaj. Flannery rzucił się do okna jak błyskawica, tak że jego obraz niemal rozmywał się w oczach. Poruszał się wolniej niż przedtem, lecz jego szybkość nadal robiła wrażenie. Zza drzwi dobiegł tupot nóg. Musiałam zrobić jeszcze jedno, zanim pojawią się moi ludzie. Wbiłam zakrwawiony sztylet w brzuch na tak głęboko, żeby paść na kolana, ale na tyle wysoko, żeby nie zadać sobie śmiertelnej rany. Kiedy mój zastępca wpadł do pokoju, klęczałam na podłodze zgięta wpół, a na piękny, gruby dywan kapała krew z mojej rany. – Jezu, Cat! – wykrzyknął Tate. – Przynieście stokery! Pozostali dwaj kapitanowie z mojej jednostki, Dave i Juan, pobiegli wykonać rozkaz, a Tate wziął mnie na ręce i wyniósł z domu. – Jeden uciekł, ale go nie ścigajcie – zaczęłam wydawać polecenia urywanym głosem. – Jest zbyt potężny. W domu nie ma nikogo więcej, ale zróbcie szybki obchód, a potem się wycofajcie. Musimy stąd zniknąć, bo może wrócić z posiłkami. Wtedy wszystkich nas wyrżną. – Jedna runda, a potem odwrót! – rozkazał Dave, zamykając drzwi furgonetki, do której mnie zapakowali. Tate wyciągnął sztylet z mojego brzucha, przycisnął do rany opatrunki i podał mi pigułki, których nie sprzedawano w żadnej aptece. Po czterech latach pracy zespołowi genialnych naukowców oraz mojemu szefowi Donowi udało się przefiltrować składniki krwi nieumarłych i stworzyć cudowny lek, który w przypadku zwykłych ludzi w magiczny sposób leczył rany takie jak złamania kości czy krwotok wewnętrzny. Nazwaliśmy go stokerem na cześć autora, który rozsławił wampiry. – Nie powinnaś była wchodzić tam sama! – zbeształ mnie Tate. – Do diabła, Cat, następnym razem mnie posłuchaj! Zaśmiałam się słabo. – Co tylko rozkażesz. Nie jestem w nastroju do kłótni. Potem zemdlałam.

DRUGI

Mój dom był małym, dwupiętrowym budynkiem stojącym na końcu ślepej uliczki, z wnętrzem urządzonym niemal po spartańsku: kanapa na parterze, regały na książki, parę lamp oraz barek wypełniony ginem i tonikiem. Gdybym nie miała wątroby półwampira, już dawno umarłabym na marskość. Oczywiście, Tate, Juan i Dave nigdy nie skarżyli się na zaopatrzenie w alkohol. Stała dostawa procentów i talia kart wystarczały, żeby wciąż do mnie wracali. Szkoda tylko, że nawet na trzeźwo nie potrafili grać w pokera. Zabawnie było ich upijać, a potem obserwować, jak z każdą chwilą tracą umiejętność gry. Jak można załapać się na takie luksusy? Mój szef Don znalazł mnie, kiedy w wieku dwudziestu dwóch lat popadłam w drobny konflikt z prawem. No, wiecie, zwykły szczeniacki wybryk. Zabiłam gubernatora stanu Ohio i kilku jego pracowników, ale oni wszyscy byli współczesnymi handlarzami niewolników. Sprzedawali nieumarłym młode dziewczyny dla rozrywki i kasy. Tak, zasłużyli na śmierć, zwłaszcza po tym, jak ja sama omal nie zostałam jedną z ofiar. Razem z Bonesem, moim chłopakiem wampirem, wymierzyliśmy im naszą własną wersję sprawiedliwości, zostawiając za sobą mnóstwo trupów. Gdy mnie aresztowano, wyniki badań zdradziły, że nie jestem do końca człowiekiem. Don wykorzystał okazję i złożył mi propozycję nie do odrzucenia, żebym kierowała jego tajną jednostką w departamencie bezpieczeństwa narodowego. Ściślej mówiąc, zagroził mi śmiercią. Wzięłam tę robotę. Miałam wybór? Mimo wielu wad, Don naprawdę troszczył się o bezpieczeństwo tych, których prawo nie mogło ochronić. Ja również się o nie troszczyłam. Właśnie dlatego ryzykowałam życie. Czułam, że właśnie po to urodziłam się w ludzkiej postaci, ale w połowie martwa. Mogłam być jednocześnie przynętą i haczykiem na istoty czające się w ciemności. Nie było to cudowne życie, prawda, ale czasami udawało mi się pomóc jakimś ludziom. Właśnie przebierałam się w piżamę, kiedy zadzwonił telefon. Zbliżała się północ, więc musiał dzwonić któryś z chłopaków albo Denise. Moja matka zawsze wcześnie kładła się spać. – Cześć, Cat. Dopiero wróciłaś? Denise wiedziała, co robię i kim jestem. Pewnej nocy, kiedy zajmowałam się swoimi sprawami, natknęłam się na wampira, który próbował przyssać się do jej szyi. Zanim go zabiłam, Denise zobaczyła wystarczająco dużo, by się domyślić, że nie napadł jej człowiek. Trzeba jej oddać, że nie wrzasnęła, nie zemdlała ani nie zrobiła żadnej z rzeczy, które z pewnością zrobiłaby normalna osoba. Ona tylko zamrugała i powiedziała: „Rany, jestem ci winna piwo... co najmniej”. – Tak – rzuciłam do słuchawki. – Dopiero wróciłam. – A, zły dzień? – zgadła Denise. Nie wiedziała tylko, że przez większość dnia leczyłam się z zadanej sobie rany, łykając stokery i czerpiąc wątpliwą korzyść z faktu, że dźgnęłam się ostrzem pokrytym krwią wampira. Prawdę mówiąc, zdziałała ona więcej niż wszystkie cudowne pigułki Dona. Nic nie uzdrawiało tak dobrze jak krew wampira. – Hm, dzień jak co dzień. A ty? Jak twoja randka? Denise się roześmiała.

– Rozmawiam z tobą przez telefon. To chyba mówi samo za siebie, nie? Właśnie zamierzałam rozmrozić sernik. Wpadniesz? – Jasne, ale jestem już w piżamie. – Nie zapomnij puchatych kapci. – Niemal zobaczyłam szeroki uśmiech Denise. – Bez nich nie prezentowałabyś się jak należy. – Do zobaczenia. Odłożyłam słuchawkę, uśmiechając się. Krótkie pożegnanie z samotnością. Przynajmniej dopóki nie skończy się sernik. *** O tej porze drogi Virginii w większości były opustoszałe, ale miałam oczy szeroko otwarte. Właśnie w środku nocy nieumarłe istoty wychodziły na łowy. Zazwyczaj trafiał się jakiś wampir szukający przekąski. Używał hipnotycznego spojrzenia i halucynogenu w kłach, żeby się napić i zniknąć, zostawiając ofiarę z fałszywymi wspomnieniami i niedoborem żelaza we krwi. Dowiedziałam się tego od Bonesa. To on nauczył mnie wszystkiego o wampirach: o ich talentach (licznych!), słabościach (niewielu, a światło słoneczne, krzyże i drewniane kołki się do nich nie zaliczały), wierzeniach (że Kain był pierwszym wampirem. Bóg ukarał go za zabicie Abla, zmieniając w osobnika, który musi pić krew jako przypomnienie, że przelał krew brata), i o tym, że ich społeczność przypomina strukturą piramidę (najważniejszy wampir rządzi stworzonymi przez siebie „dziećmi”). Tak, Bones nauczył mnie wszystkiego, co wiedziałam. I wtedy od niego odeszłam. Skręciłam gwałtownie i nadepnęłam na hamulec, kiedy przed maskę wyskoczył mi kot. Wysiadłam i zobaczyłam, że leży obok samochodu. Próbował uciec, ale złapałam go i dokładnie obejrzałam. Miał trochę zadrapań i krew na nosie, a kiedy dotknęłam jego nogi, prychnął. Na pewno była złamana. Mamrocząc do niego uspokajająco, wyjęłam z kieszeni komórkę. – Właśnie potrąciłam kociaka – oznajmiłam. – Możesz znaleźć mi adres jakiegoś weterynarza? Nie mogę tak go zostawić. Denise westchnęła ze współczuciem i poszła po książkę telefoniczną. Wróciła po chwili. – Niedaleko ciebie jest gabinet czynny przez całą dobę. Daj mi znać, co z kotkiem, dobra? Włożę sernik z powrotem do zamrażalnika. Rozłączyłam się i zadzwoniłam do weterynarza po dalsze wskazówki. Po dziesięciu minutach zaparkowałam przed Futrzastą Arką Noego. Na piżamę miałam narzucony płaszcz, a zamiast butów puszyste niebieskie kapcie. Wyglądałam jak gosposia z piekła rodem. Kiedy weszłam do gabinetu, mężczyzna siedzący za kontuarem uśmiechnął się i zapytał: – Czy to pani właśnie dzwoniła? W sprawie kota? – To ja. – I nazywa się pani...? – Panna. Cristinę Russell. – Takiego nazwiska teraz używałam. Był to kolejny hołd dla mojej utraconej miłości. Ludzkie nazwisko Bonesa brzmiało Crispin Russell. Kiedyś zgubi mnie ten przeklęty sentymentalizm. Mężczyzna uśmiechnął się szerzej. – Jestem doktor Noah Rose. Noah. To wyjaśniało pretensjonalną nazwę kliniki. Weterynarz zabrał kota na prześwietlenie i wrócił po kilku minutach. – Ma złamaną nogę, trochę otarć i jest niedożywiony. Za kilka tygodni powinien wydobrzeć. To przybłęda?

– Chyba tak, doktorze Rose. – Noah, bardzo proszę. Milutki kotek. Zamierzasz go zatrzymać? Omal się nie wzdrygnęłam na słowo „kotek”. – Tak – odpowiedziałam bez namysłu. Kot patrzył na mnie, jakby rozumiał, że właśnie przypieczętował się jego los. Z maleńką nogą w gipsie i maścią na licznych zadrapaniach wyglądał naprawdę żałośnie. – Dobre jedzenie, odpoczynek, i kociak niedługo będzie jak nowy. – Świetnie. Ile jestem winna? Weterynarz uśmiechnął się z zakłopotaniem. – Nic. Postąpiłaś bardzo ładnie. Za dwa tygodnie musisz go przynieść, żebym zdjął mu gips. Kiedy ci pasuje? – Jak najpóźniej. Ja... pracuję w dziwnych godzinach. – Może być wieczorem. Noah znowu uśmiechnął się do mnie nieśmiało. Coś mi mówiło, że nie wobec każdego jest taki przyjazny. Wydawał się jednak nieszkodliwy, co było rzadkością u mężczyzn, których spotykałam. – Co powiesz na czwartek za dwa tygodnie, o ósmej? – W porządku. – Dzięki za pomoc, Noah. Mam u ciebie dług. – Ruszyłam w stronę drzwi z kotem zawiniętym w ręcznik. – Zaczekaj! – Doktor Rose wyszedł zza kontuaru i zatrzymał się niepewnie. – To naprawdę nieprofesjonalne, ale skoro uważasz, że jesteś mi coś winna... Nie mówię, że jesteś, ale... Niedawno przeprowadziłem się do tego miasta i... cóż, prawie nikogo tu nie znam. Większość moich klientów to ludzie starsi albo z rodzinami... Próbuję powiedzieć, że... Słuchając jego nieskładnej przemowy, uniosłam brew, a on się zarumienił. – Nieważne. Jeśli nie pojawisz się na umówioną wizytę, zrozumiem. Przepraszam. Nieszczęśnik, ale całkiem milutki. Przyjrzałam mu się kobiecym okiem, inaczej niż na początku, kiedy zaraz po wejściu do gabinetu oceniłam, czy coś mi grozi z jego strony. Noah miał ciemne włosy, był wysoki i przystojny na chłopięcy sposób. Może umówię go z Denise. Właśnie się poskarżyła, że jej ostatnia randka nie była udana. – W porządku, Noah, odpowiedź brzmi „tak”. A tak w ogóle... w poniedziałek wybieramy się z moją przyjaciółką Denise na kolację. Może pójdziesz z nami? Noah odetchnął głęboko. – Poniedziałek jest idealny. Zadzwonię do ciebie w niedzielę, żeby to potwierdzić. Zwykle nie robię takich rzeczy. Boże, to zabrzmiało jak tekst z filmu. Chyba poproszę o numer telefonu, zanim odstraszę cię swoim gadaniem. Z uśmiechem zapisałam mu numer swojej komórki. Jeśli zaiskrzy między Noahem i Denise, wyjdę cichutko przed deserem. Jeśli doktor Rose okaże się kretynem, zadbam o to, żeby ruszył w swoją drogę i nie zawracał jej więcej głowy. Hej, od czego są przyjaciele? – Tylko, proszę, nie zmień zdania – powiedział Noah, kiedy wręczyłam mu karteczkę z numerem. Zamiast odpowiedzieć, pomachałam mu na pożegnanie.

TRZECI

W poniedziałek, dokładnie za dziesięć szósta zadzwonił mój telefon. Zerknęłam na numer, który się wyświetlił, i zmarszczyłam brwi. Dlaczego Denise dzwoni do mnie z domu? Miała być u mnie już piętnaście minut temu. – Co jest? – rzuciłam do słuchawki. – Spóźniasz się. Usłyszałam, że Denise bierze głęboki wdech. – Cat, nie złość się na mnie, ale... nigdzie nie idę. – Jesteś chora? – spytałam zaniepokojona. Denise westchnęła. – Nie. Po prostu chcę, żebyś to ty wyszła z Noahem. Sama. Mówiłaś, że wygląda na miłego faceta. – Ale ja nie chcę iść na żadną randkę! – zaprotestowałam. – Zaprosiłam Noaha tylko po to, żebyś mogła go poznać i w razie czego zgrabnie się wycofać, gdybyś stwierdziła, że nie jest w twoim typie. – Na litość boską, Cat, ja nie potrzebuję kolejnej randki, ale ty tak! Moja babcia bardziej korzysta z życia, niż ty. Posłuchaj, wiem, że nie lubisz mówić o tamtym facecie, ale jesteśmy przyjaciółkami od ponad trzech lat. Musisz yf końcu zacząć żyć. Olśnij Noaha swoją umiejętnością picia, spraw, żeby mu uszy zwiędły od twojego języka, ale spróbuj zabawić się z facetem, którego nie masz zamiaru zabić pod koniec dnia. Chociaż raz. Może wtedy przestaniesz być taka smutna. Trafiła w czuły punkt. Choć nigdy nie opowiadałam jej o swoim związku z Bonesem – zwłaszcza o tym, że jest wampirem– Denise wiedziała, że kogoś kochałam, a potem go straciłam. Wiedziała również, jaka czuję się samotna, nawet jeśli sama przed sobą się do tego nie przyznawałam. Westchnęłam. – Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. – A ja tak – ucięła natychmiast. – Nie jesteś martwa, więc musisz przestać się zachowywać, jakbyś była. To tylko kolacja, a nie ucieczka do Vegas. Nikt nie mówi, że musisz spotkać się z nim ponownie. Ale wyjdź z nim tylko ten jeden raz. No, dalej. Spojrzałam na mojego nowego kota. Zamrugał, co również wzięłam za „tak”. – Dobrze. Noah powinien się zjawić za pięć minut. Pójdę, ale jak znam siebie, palnę coś głupiego i za godzinę będę z powrotem. Denise się roześmiała. – Nieważne. Przynajmniej spróbujesz. Zadzwoń do mnie, jak wrócisz. Pożegnałam się i odłożyłam słuchawkę. Wyglądało na to, że idę na randkę. Czy byłam na nią gotowa, czy też nie. Mijając lustro, obejrzałam się uważnie. Włosy świeżo ufarbowane na ciemnokasztanowy kolor sięgały mi do ramion i wyglądały obco. O to jednak chodziło, na wypadek gdyby Ian zdecydował się potwierdzić plotki na temat mojego wyglądu. Nie chciałam, żeby kolor włosów zdradzał mnie przed wampirami albo ghulami. Może blondynki miały więcej zabawy, ale mnie

raczej zależało na większej liczbie martwych ciał. Ruda Kostucha poszła do piachu. Niech żyje Ciemna Kostucha! Kiedy Noah zapukał do drzwi, byłam gotowa, na ile to możliwe. Gdy mnie zobaczył, uśmiech zamarł mu na ustach. – Byłaś ruda, prawda? Nic mi się nie przywidziało ze zdenerwowania? Uniosłam brew, już nie rudą. – Potrzebowałam zmiany. Całe życie byłam ruda i raptem nabrałam ochoty na coś innego. Noah zareagował przytomnie. – Wyglądasz pięknie. Jesteś piękna. To znaczy, byłaś piękna wcześniej i nadal jesteś. Chodźmy, zanim zmienisz zdanie. Już to zrobiłam, ale bez związku z Noahem. Choć z niechęcią, musiałam przyznać, że Denise miała rację. Mogłam spędzić kolejny wieczór, zadręczając się wspomnieniami o kimś, kogo nie mogłam mieć, albo wyjść i dla odmiany spędzić miły wieczór. – Złe wieści – powiedziałam. – Moja przyjaciółka... hm, coś ją zatrzymało i nie da rady do nas dołączyć. Przykro mi. Jeśli zechcesz wszystko odwołać, zrozumiem. – Nie – bez wahania rzucił Noah i się uśmiechnął. – Jestem głodny. Chodźmy coś zjeść. To tylko jedna randka, powiedziałam sobie, idąc do samochodu. Co mi szkodzi? Pojechaliśmy do Renardo, włoskiego baru. Z grzeczności piłam tylko czerwone wino, żeby nie ujawniać swojego upodobania do ogromnych ilości ginu z tonikiem. – Czym się zajmujesz, Cristinę? – zapytał Noah. – Prowadzę badania terenowe i rekrutację dla Biura. W pewnym sensie była to prawda, jeśli ściganie i zabijanie nocnych istot można nazwać badaniami. Albo rekrutacją podróże po kraju i szukanie najlepszych ludzi w wojsku, policji, FBI, a nawet w zakładach karnych. Hej, żeby sprawnie likwidować nieumarłych, nie należy dyskryminować żadnych kandydatów, prawda? Paru najlepszych członków naszej jednostki nosiło kiedyś pomarańczowy strój. Juan mógłby dostać dyplom z prawa karnego, kiedy wybrał pracę dla Dona zamiast dwudziestu lat za kratami. Ta zbieranina może nie stanowiła wzorowej jednostki bojowej, ale z pewnością była zabójczo skuteczna. Noah wytrzeszczył oczy. – Biura? Jesteś agentką FBI? – Niezupełnie. Nasz wydział podlega raczej pod Agencję Bezpieczeństwa Narodowego. – A więc masz jeden z tych zawodów, o których mogłabyś mi opowiedzieć, ale później musiałabyś mnie zabić? – rzucił Noah. Omal nie udławiłam się winem. Ty to powiedziałeś, koleś. – Ee, to nic ekscytującego. Po prostu rekrutuję personel i prowadzę badania. Ale cały czas jestem pod telefonem i pracuję w dziwnych godzinach. Właśnie dlatego Denise bardziej nadawałaby się na twoją przewodniczkę po Richmond niż ja. Powiedziałam to wprost, żeby pozbawić go złudzeń. Noah był miły, ale wiedziałam, że nic więcej się między nami nie zdarzy. – Rozumiem dziwne godziny pracy i życie pod telefonem. W nagłych wypadkach ludzie dzwonią do mnie bez względu na porę. Moja praca nie jest taka ważna jak twoja, ale mimo wszystko. Nawet najmniejsze istoty zasługują na troskę. Zawsze uważałem, że o prawdziwym charakterze człowieka świadczy to, jak traktuje słabszych od siebie. No, no. Pan doktor właśnie zyskał w moich oczach. – Przykro mi, że Denise nie mogła przyjść – powiedziałam, chyba już po raz piąty. – Myślę, że polubiłbyś ją.

Noah pochylił się ku mnie. – Z pewnością, ale nie żałuję, że nie przyszła. Brak życia towarzyskiego posłużył mi tylko jako pretekst, żeby cię zaprosić. Tak naprawdę, chciałem po prostu iść z tobą na randkę. To chyba przez te puchate kapcie. Roześmiałam się, co bardzo mnie zaskoczyło. Szczerze mówiąc, spodziewałam się kiepskiej zabawy, ale okazało się, że jest całkiem przyjemne, – Będę to miała na uwadze. Przyjrzałam mu się nad kieliszkiem. Noah miał na sobie szarą koszulę bez kołnierzyka, sportową kurtkę i grafitowe spodnie. Jego czarne włosy były świeżo ostrzyżone, ale jeden kosmyk wciąż opadał mu na czoło. Doktorowi Noahowi z pewnością nie powinno brakować towarzystwa. Nawet jeśli jego skóra nie miała kremowego połysku i nie lśniła w świetle księżyca... Potrząsnęłam głową. Do diabła, muszę przestać wciąż myśleć o Bonesie! Nie było dla nas dwojga nadziei. Nawet gdyby udało nam się pokonać takie nieprzezwyciężone przeszkody jak moja praca albo ślepa nienawiść mojej matki do wszystkiego, co ma kły, i tak by nam nie wyszło, Bones był wampirem, który pozostanie wiecznie młody, podczas gdy ja się zestarzeję i umrę. Istniał tylko jeden sposób na nieśmiertelność: przemienić się, a tego nie chciałam zrobić. W tej sytuacji mogłam tylko od niego odejść, choć pękało mi serce. Do licha, Bones pewnie już nawet o mnie nie myślał. Po prostu żył dalej; nie widzieliśmy się ponad cztery lata. Może ja też powinnam zapomnieć. – Darujemy sobie deser i pójdziemy na spacer? – zaproponowałam. Noah nawet się nie zawahał. – Z przyjemnością. Dojazd na plażę zajął nam czterdzieści minut. Był marzec, w powietrzu nadal czuło się zimowy chłód, więc mocniej otuliłam się płaszczem dla ochrony przed zimną oceaniczną bryzą. Noah szedł obok mnie z rękami w kieszeniach. – Uwielbiam ocean. Właśnie dlatego przeprowadziłem się z Pittsburgha do Virginii. Kiedy zobaczyłem go po raz pierwszy, od razu wiedziałem, że chcę mieszkać w pobliżu. Przy oceanie czuję się mały, ale jednocześnie mam wrażenie, jakbym był częścią czegoś większego. To brzmi beznadziejnie, ale taka jest prawda. Uśmiechnęłam się smutno. – Wcale nie beznadziejnie. Ja podobnie czuję się w górach. Jeżdżę tam, gdy tylko mam okazję... Zawiesiłam głos, kiedy przypomniałam sobie, z kim po raz pierwszy zobaczyłam góry. To się musi skończyć. Raptem dopadło mnie tak silne pragnienie, by zapomnieć, że chwyciłam głowę Noaha i przyciągnęłam ją do siebie. Po chwili wahania odwzajemnił pocałunek. Objął mnie, a jego puls przyśpieszył. Odsunęłam się równie nagle, jak zaczęłam go całować. – Przepraszam. To było niegrzeczne z mojej strony. Noah zaśmiał się niepewnie. – Na taką właśnie niegrzeczność liczyłem. Właściwie to planowałem delikatne podejście: najpierw poprosiłbym cię, żebyś usiadła, potem objął ramieniem... ale bardziej podoba mi się twój sposób. Boże, krwawiła mu warga. Głupia, całkiem zapomniałam o swojej sile. Biedny Noah najwyraźniej lubił być molestowany. Dobrze, że nie wbiłam mu jego własnych zębów w gardło. Może wtedy by zaprotestował.

Noah chwycił mnie za ramiona i tym razem z własnej woli pochylił ku mnie głowę. Okiełznałam swoją siłę, pocałowałam go delikatnie, rozchyliłam usta. Kiedy Noah wsunął w nie język, jego serce przyśpieszyło, krew skierowała się w dół. Słuchanie reakcji jego ciała było niemal zabawne. Po chwili go odepchnęłam. – To wszystko, na co możesz liczyć. – Bardzo mnie to cieszy, Cristinę. Jedyne, czego chcę, to jeszcze się z tobą spotkać. Naprawdę chcę. Jego twarz była poważna i bardzo szczera. Zupełnie inna niż moja, niezdradzająca żadnych sekretów. Westchnęłam. – Noah, prowadzę bardzo... dziwne życie. Moja praca wymaga, żebym często podróżowała. Wyjeżdżam bez uprzedzenia, muszę zmieniać większość swoich planów. Naprawdę chcesz w coś takiego się angażować? Skinął głową. – Brzmi świetnie, bo to twoje życie. Bardzo chętnie się w nie zaangażuję. Rozsądna część umysłu wysłała mi ostrzeżenie. Nie rób tego! Ale moja samotność natychmiast ją uciszyła. – Więc ja też chętnie się z tobą spotkam.

CZWARTY

Głośny łomot do drzwi wyrwał mnie ze snu. Była dopiero dziewiąta rano. Nikt nie przychodził do mnie tak wcześnie; wszyscy wiedzieli, jak długo śpię. Nawet Noah, z którym umawiałam się już od miesiąca, nauczył się, że nie powinien dzwonić ani zjawiać się u mnie o tak nieludzkiej porze. Z przyzwyczajenia schowałam srebrny nóż do kieszeni szlafroka, zeszłam na dół i spojrzałam przez wizjer. Po drugiej stronie stał Tate, który wyglądał, jakby sam dopiero wstał. – Co się stało? – zapytałam. – Musimy jechać do ośrodka. Don na nas czeka. Wezwał już Juana i Dave’a. Zostawiłam drzwi otwarte i poszłam na górę, żeby coś na siebie wrzucić. Nie było mowy, żebym pokazała się w piżamie z Tweetym; z pewnością nie zyskałabym w ten sposób szacunku u moich ludzi. Umyłam zęby i szybko się ubrałam. Mrużąc oczy w ostrym blasku słońca, wskoczyłam do samochodu Tate’a. – Wiesz, dlaczego nas wzywają? I dlaczego Don najpierw do mnie nie zadzwonił? Tate odchrząknął. – Chciał poznać moją opinię, zanim z tobą porozmawia. Wczorajszej nocy w Ohio popełniono kilka morderstw. Bardzo widowiskowych, bez ukrywania ciał. Właściwie zwłoki zostały specjalnie wystawione na widok publiczny. – A co w tym takiego dziwnego? Owszem, straszne, ale chyba nie bardziej niż zwykle. – Byłam zdezorientowana. Nie pędziliśmy od razu na każde miejsce zbrodni, bo i tak nie bylibyśmy w stanie wszystkimi się zająć. Tate czegoś mi nie mówił. – Jesteśmy prawie na miejscu. Don zaraz wprowadzi cię w szczegóły. Ja miałem tylko cię przywieźć. Zanim Tate dołączył do Dona, był żołnierzem w jednostce specjalnej. Lata spędzone w wojsku właśnie dały o sobie znać. Wykonuj rozkazy, nie podawaj w wątpliwość decyzji dowództwa. Właśnie to Don lubił w nim najbardziej... natomiast ja przyprawiałam go o niestrawność, bo moje motto było całkowitym przeciwieństwem tych zasad. Po dwudziestu minutach dotarliśmy do ośrodka. Uzbrojeni strażnicy jak zwykle machnięciem ręki przepuścili nas przez bramę. Tate i ja przyjeżdżaliśmy tutaj tak często, że już nawet nie pokazywaliśmy identyfikatorów. Znaliśmy ich wszystkich po imieniu, pamiętaliśmy również ich stopnie i numery służbowe. Don czekał na nas w swoim biurze. Chodził po pokoju z kąta w kąt. Zdziwiona uniosłam brwi; mój szef był zazwyczaj spokojny i opanowany. W takim stanie widziałam go dopiero po razu drugi od chwili, kiedy mnie zwerbował, czyli od czterech lat. Za pierwszym razem zachowywał się tak, gdy usłyszał, że Ian – dla niego Liam Flannery – uciekł. Don chciał, żebym go schwytała jak hodowlane zwierzątko, z którego mógłby ściągać krew, żeby produkować więcej stokerów. Kiedy wróciłam bez lana, myślałam, że Don pęknie w szwach. Albo wydepcze rów w dywanie. Moją raną niezbyt się przejął.

Moim zdaniem, Don miał naprawdę pokręcone priorytety. Na biurku leżały zdjęcia, które wyglądały na ściągnięte z Internetu. Kiedy weszliśmy, Don wreszcie się zatrzymał i wskazał na nie, mówiąc: – Mam znajomego w policji Franklin County. Dwie godziny temu zeskanował je i przysłał mi mejlem. Zabezpieczył już teren, usunął funkcjonariuszy i patologów z miejsca zbrodni. Ruszasz, jak tylko stawi się cały oddział. Wybierz najlepszych ludzi, bo będą ci potrzebni. Dodatkowa grupa będzie czekała w pogotowiu na twój rozkaz. Trzeba szybko zakończyć tę sprawę. Franklin County. Moje rodzinne strony. – Przestań być taki tajemniczy, Don. Słucham cię uważnie. Zamiast odpowiedzieć, podał mi jedno ze zdjęć. Przedstawiało ono niewielki pokój i stertę posiekanych ciał, rozrzuconych po dywanie. Rozpoznałam go natychmiast. Kiedyś była to moja sypialnia w domu dziadków. Zamarłam, gdy zobaczyłam napis, który ktoś nabazgrał na ścianie. Już wiedziałam, dlaczego Don tak świruje. Hej, kici, kici. Niedobrze. Bardzo, kurwa, niedobrze. Wiadomość była skierowana bezpośrednio do mnie i znajdowała się w domu, w którym dorastałam, co oznaczało dwie rzeczy. Ktoś znał moje przybrane imię... i prawdziwe również. – Gdzie moja matka? – Ona pierwsza przyszła mi na myśl. Być może sprawcy wiedzieli o Catherine Crawfield, ale możliwe, że słyszeli też o Cristinę Russell. Don uniósł dłoń. – Wysłałem dwóch ludzi z poleceniem, żeby ją tu sprowadzili. Robimy to na wszelki wypadek, bo gdyby tamci wiedzieli, kim teraz jesteś i gdzie mieszkasz, nie zawracaliby sobie głowy twoim rodzinnym domem. To prawda. Byłam taka zdenerwowana, że przestałam jasno myśleć. Musiałam wziąć się w garść, bo nie mogłam tracić czasu na głupotę. – Masz pojęcie, kto to mógł być, Cat? – Oczywiście, że nie! Dlaczego miałabym mieć? Don zastanawiał się przez chwilę, bezwiednie skubiąc brew. – Czy to zbieg okoliczności, że od miesiąca umawiasz się z Noahem Roseem i nagle ktoś cię odnajduje? Powiedziałaś mu, czym się zajmujesz? Rzuciłam Donowi złe spojrzenie. – Dokładnie sprawdziłeś Noaha, gdy tylko się dowiedziałeś, że chodzę z nim na randki. Mogłabym dodać, że zrobiłeś to bez mojego pozwolenia. Nie, Noah nie wie nic o wampirach, o tym, co robię i kim jestem. Lepiej, żeby to był ostatni raz, kiedy muszę cię o tym zapewniać. Don kiwnął głową i od razu znowu zaczął spekulować. – Myślisz, że to mógł być Liam Flannery? Powiedziałaś mu cokolwiek, co mógłby wykorzystać, żeby cię wytropić? Po plecach przebiegł mi zimny dreszcz. Tak, Ian miał powiązania z moją przeszłością. Przez Bonesa, który znał stary adres mojej rodziny, moje prawdziwe nazwisko i tylko on nazywał mnie Kitten. Czy to mógł być Bones? Zrobiłby coś tak skrajnego, żeby wyciągnąć mnie z kryjówki? Czy po czterech latach wciąż o mnie myślał? – Nie, nic nie powiedziałam Flanneryemu. Nie rozumiem, dlaczego on miałby za tym stać. Jeśli za zbrodnię odpowiedzialny był Bones, bezpośrednio albo pośrednio, sama się z nim rozliczę. Don i Tate myśleli, że jego ciało leży w firmowej lodówce. Nie zamierzałam wyprowadzać ich z błędu.

Przyjechali Juan i Dave. Oni też wyglądali tak, jakby przed chwilą wyciągnięto ich z łóżek. Don krótko zapoznał ich z sytuacją i jej znaczeniem. – Cat, zostawiam sprawę waszej czwórce – rzekł na koniec. – Zbierz zespół i zatkaj ten przeciek. Samoloty będą na was czekały. I tym razem nie zawracajcie sobie głowy przywożeniem mi niedobitków. Po prostu wyeliminujcie wszystkich, którzy o tobie wiedzą. Z ponurą miną skinęłam głową. Modliłam się, żeby moje podejrzenia okazały się bezpodstawne. – Byłaś w domu od czasu, kiedy stworzyłaś Oddział Zabójców z Piekła Rodem? Myślisz, że ktoś może cię rozpoznać? – Dave podtrzymywał spokojną rozmowę, kiedy zataczaliśmy koło przed lądowaniem. – Nie byłam tam od śmierci dziadków. Miałam tylko jednego przyjaciela – oczywiście nie chodziło mi o pewnego napalonego ducha alkoholika – ale skończył studia i kilka Jat temu przeprowadził się do Santa Monica. Mówiłam o Timmiem, moim dawnym sąsiedzie. Kiedy ostatni raz sprawdzałam, był reporterem w jednej z niezależnych gazet specjalizujących się w niesamowitych historiach. Wiecie, takich, które raz na jakiś czas wpadają na trop prawdziwej sensacji i zmieniają życie Dona w piekło. Biedak staje wtedy na głowie, żeby ją podważyć. Timmie uwierzył, że zostałam zastrzelona przez policję, po tym jak zabiłam własnych dziadków, kilku policjantów i gubernatora. Co za reputacja! Don wcale o nią nie dbał, kiedy postarał się, żebym zniknęła. Miałam nawet nagrobek i fałszywy raport z autopsji. – Poza tym... – Strząsnęłam z siebie wspomnienia jak deszcz z płaszcza. – Z krótkimi kasztanowymi włosami wyglądam zupełnie inaczej. Nikt mnie teraz nie rozpozna. Oprócz Bonesa. On poznałby mnie wszędzie po samym zapachu. Na myśl, że mogłabym znowu go zobaczyć, nawet w tak przykrych okolicznościach, zaczęło łomotać mi serce. Jak nisko upadłam! – Jesteś pewna co do Coopera? – Dave trącił mnie lekko łokciem i spojrzał na tył samolotu. Mieliśmy naszą własną strefę z przodu maszyny. Czyż nie byliśmy wyjątkowi? – Wiem, że minęły dopiero dwa miesiące, odkąd przyjęliśmy Coopera, ale jest bystry, szybki i bezlitosny. Z pewnością pomogły mu lata, które spędził jako tajny agent w wydziale narkotykowym. Dobrze się spisywał na ćwiczeniach, przyszła więc pora, żeby sprawdzić, jak sobie radzi w terenie. Dave zmarszczył brwi. – On cię nie lubi, Cat. Uważa, że pewnego dnia zwrócisz się przeciwko nam, bo jesteś mieszańcem. Sądzę, że trzeba dać mu soczek i wymazać ostatnie dwa miesiące z jego pamięci. „Podać soczek” oznaczało jedną z technik prania mózgu, które Don doskonalił przez ostatnie lata. Wampiry, które więziliśmy, były dojone z jadu jak węże. Halucynogen produkowany przez ich kły gromadzono i rafinowano. W połączeniu ze zwykłymi metodami mieszania w głowach, stosowanymi przez wojsko, pozwalał rekrutowi szczęśliwie zapomnieć o wszelkich szczegółach dotyczących naszej jednostki. Właśnie w ten sposób dokonywaliśmy odsiewu podczas rekrutacji i nie musieliśmy się martwić o to, że któryś z kandydatów zacznie paplać o lasce obdarzonej nadnaturalnymi mocami. W pamięci zostawał im tylko dzień ciężkiego treningu. – Cooper nie musi mnie lubić, ma jedynie wykonywać rozkazy. Jeśli tego nie potrafi, wyleci. Albo wcześniej da się zabić. Teraz jest najmniejszym z naszych zmartwień. Samolot podskoczył na pasie. Dave posłał mi uśmiech. – Witaj w domu, Cat.

PIĄTY

Mój rodzinny dom stał w wiśniowym sadzie, który sprawiał wrażenie, jakby od lat nikt go nie doglądał. Może nawet od czasu, kiedy zamordowano moich dziadków. Nigdy nie sądziłam, że jeszcze kiedyś zobaczę Licking Falls w stanie Ohio, a przerażające było to, że w tym małym miasteczku czas najwyraźniej się zatrzymał. Boże, ten dom naprawdę zyskał sobie złą sławę. Zabito w nim cztery osoby. Dwie zginęły podobno z rąk wnuczki, która następnie wpadła w bezsensowny, morderczy szał, no i teraz ta para. Ironią losu było to, że kiedy ostatnio wchodziłam na ten ganek, wtedy też dokonano tutaj podwójnego morderstwa. Przeszył mnie ból, gdy przed oczami stanął mi obraz dziadka rozciągniętego na kuchennej podłodze i krwawych odcisków, które babcia zostawiła na schodach, kiedy próbowała wczołgać się po nich na górę. Dave i ja pokręciliśmy się po kuchni, uważając, żeby nie zatrzeć śladów. – Zbadano już ciała? Coś znaleziono? Tate zakaszlał. – Ciała nadal tu są, Cat. Don rozkazał, żeby nikt ich nie ruszał, dopóki ty ich nie obejrzysz. I jeszcze niczego stąd nie zabrano. Świetnie. Don był aż za bystry. – Zrobiono zdjęcia? Spisano raport? Możemy zająć się zwłokami? Juan skrzywił się na mój dobór słów, natomiast Tate tylko skinął głową. Dom został otoczony przez dodatkowy oddział, na wypadek gdyby zastawiono tu na nas pułapkę. Zbliżało się południe, więc na razie byliśmy w miarę bezpieczni. Wampiry nienawidziły wcześnie wstawać. Byłam gotowa się założyć, że ktokolwiek dokonał mordu, teraz odpoczywał po pracowitej nocy. – W porządku. Zaczynajmy. *** Godzinę później Cooper był bliski załamania. – Zaraz się porzygam. Spojrzałam na niego znad szczątków do niedawna szczęśliwej pary. Tak, śniada twarz Coopera rzeczywiście nabrała zielonego odcienia. – Porzygaj się, a zjesz wymiociny z podłogi, żołnierzu. W odpowiedzi Cooper tylko zaklął, a ja wróciłam do badania torsu. Od czasu do czasu słyszałam odruchy wymiotne, ale mój podwładny przełykał żółć i pracował dalej. Wciąż jeszcze miałam nadzieję, że okaże się przydatny. Nagle wyczułam coś dziwnego w klatce piersiowej kobiety. Coś twardego, ale nie kość. Ostrożnie wyciągnęłam tę rzecz, nie zważając na nieprzyjemny mlaszczący odgłos. Tate i Juan pochylili się nade mną z zainteresowaniem. – Wygląda jak kamień – stwierdził Tate. – Co niby miałby znaczyć? – zastanowił się na głos Juan. Poczułam, że wszystko we mnie twardnieje jak kamień, który trzymałam w dłoni. Aż krzyknęłam w duchu.

– To nie kamień, tylko kawałek wapienia. Z jaskini. – Trzymajcie się w promieniu siedmiu kilometrów od jaskini. Jeśli podejdziecie bliżej, usłyszą bicie waszych serc. Żadnych helikopterów ani radia. Tylko ręczna sygnalizacja, żeby nie zdradzić naszej liczebności. Wejdę do jaskini, a wy dacie mi dokładnie trzydzieści minut. Jeśli się nie pojawię, rozwalcie ją rakietami, obstawcie teren i bądźcie czujni. Jeśli z jaskini wyjdzie ktoś inny niż ja, strzelajcie do niego tak długo, aż się upewnicie, że naprawdę nie żyje. A na koniec strzelcie jeszcze parę razy. – Ten plan jest do niczego! – zezłościł się na mnie Tate. – Pocisk cię zabije, a wampiry później i tak wygrzebią się spod ziemi. Jeśli nie wyjdziesz, pójdziemy po ciebie, i kropka. – Tate ma rację. Nie wysadzimy jaskini, dopóki nie pokażę ci mojej parowy. – W głosie Juana brzmiał niepokój. Nawet jego aluzja była wymuszona. – Mowy nie ma, Cat – poparł ich obu Dave. – Zbyt wiele razy uratowałaś mi tyłek, żebym teraz wcisnął guzik. – Tutaj nie ma demokracji – oświadczyłam lodowatym tonem. – Ja podejmuję decyzje, a wy wykonujecie rozkazy. Jasne? Jeśli nie wrócę za pół godziny, to znaczy, że nie żyję. Rozmawialiśmy w śmigłowcu, żeby utrudnić zadanie nieumarłym szpiclom. Po tym, jak znalazłam kawałek skały, stałam się prawdziwą paranoiczką. Broniłam się przed tą myślą, ale nie potrafiłam sobie wyobrazić, kto inny oprócz Bonesa mógł go zostawić. Pamiątka z jaskini była zbyt osobista, żeby Ian wpadł na taki pomysł. Tylko Bones wiedział o naszej kryjówce i innych rzeczach. Na myśl, że to on rozerwał na strzępy tamtych ludzi, poczułam mdłości. Co stało się przez cztery lata, że aż tak się zmienił? Że był w stanie zrobić tak makabryczną rzecz? Właśnie dlatego potrzebowałam tylko pół godziny. Albo on zabije mnie, albo ja jego. Tak czy inaczej, sprawa szybko się rozstrzygnie. Bones zawsze od razu przechodził do rzeczy i teraz też z pewnością nie planował romantycznego spotkania, skoro przysłał mi bukiet z części ciała. Helikopter wylądował dwadzieścia pięć kilometrów od celu. Kolejne piętnaście mieliśmy podjechać samochodem, a ostatnie siedem zamierzałam pokonać pieszo. Przez cały ten czas wszyscy trzej próbowali się ze mną spierać, ale ja ich ignorowałam. Mój umysł był odrętwiały. Rozpaczliwie pragnęłam znowu zobaczyć Bonesa, ale nie przypuszczałam, że stanie się to w taki sposób. Dlaczego? Nie przestawałam zadawać sobie tego pytania. Dlaczego po latach Bones miałby zrobić coś tak strasznego? – Cat, nie rób tego. – Tate podjął ostatnią próbę. Otuliłam się szczelniej kurtką, podszytą nie futrem, tylko mnóstwem srebrnej broni, dającej niewiele ciepła. Zima w tym roku długo nie chciała odpuścić. Tate chwycił mnie za ramię, ale je wyszarpnęłam. – Jeśli zginę, ty przejmiesz dowodzenie. Twoim zadaniem jest utrzymanie ludzi przy życiu. Ja mam inne. Zanim zdążył powiedzieć coś jeszcze, pobiegłam w las. *** Ostatnie dwa kilometry przeszłam wolniejszym krokiem, bo obawiałam się konfrontacji. Uszy miałam wyczulone na każdy odgłos, ale jaskinia dlatego była tak dobrą kryjówką, że wzniesienia i zagłębienia terenu odbijały i rozpraszały wszystkie dźwięki, przez co nie mogłam teraz żadnych wyłapać. O dziwo, kiedy podeszłam bliżej, wydawało mi się, że słyszę bicie czyjegoś serca. Ale może był to mój własny puls. Gdy dotknęłam skały przy wejściu do pieczary, poczułam płynącą ze środka energię. Moc wampira wibrującą w powietrzu. O, Boże. Zanim schyliłam się pod nawisem, wcisnęłam guzik w zegarku. Zaczęło się odliczanie trzydziestu minut.

W każdej dłoni trzymałam groźnie wyglądające sztylety, nie mówiąc o tym, że cała byłam obwieszona nożami do rzucania. W spodnie wetknęłam broń załadowaną srebrnymi kulami. Ekwipunek do zabijania kosztował małą fortunę. Mój wzrok szybko przywyknął do nikłego światła, które sączyło się przez niewielkie pęknięcia w skale. Przedsionek jaskini był czysty, ale z głębi dochodziły różne dźwięki. W mojej głowie nagle wyraźnie rozbrzmiało pytanie, na które wolałabym nie odpowiadać. Czy potrafiłabym zabić Bonesa? Czy byłabym w stanie spojrzeć w jego ciemne oczy, albo te zielone, i zadać cios? Nie miałam pojęcia i stąd właśnie mój awaryjny plan z rakietami. Jeśli ja zawiodę, im z pewnością się uda. Będą silni, jeśli ja okażę się słaba. Albo martwa. – Podejdź bliżej – rozległ się jakiś głos. Odbił się echem od ścian. Czyżbym usłyszała angielski akcent? Nie byłam pewna. Mój puls przyśpieszył. Ruszyłam w głąb jaskini. Wiele się zmieniło, odkąd byłam tu po raz ostatni. Miejsce, które kiedyś pełniło funkcję salonu, było zdewastowane. Kanapa była w kawałkach, telewizor rozbity, wypełnienie poduszek zaściełało podłogę jak śnieg, lampy od dawna nie świeciły. Wszędzie walały się szczątki parawanu, kiedyś chroniącego moją krótkotrwałą skromność. Ktoś najwyraźniej zdemolował wszystko w napadzie niszczycielskiej furii. Prawdę mówiąc, bałam się zajrzeć do sypialni, ale w końcu tam zerknęłam... i serce mi zamarło. Z łóżka zostały tylko strzępy pianki. Kawałki drewna, drzazgi i sprężyny tworzyły na podłodze grubą warstwę sięgającą do kostek. W niektórych miejscach na ścianach były ślady, jakby ktoś uderzał w nie pięścią lub twardym przedmiotem. Ogarnęła mnie rozpacz. To wszystko stało się przeze mnie. Równie dobrze mogłabym dokonać tych zniszczeń własnymi rękami. Nagle poczułam za sobą chłodny podmuch. Odwróciłam się gwałtownie, z nożami gotowymi do rzutu. Zobaczyłam wampira, który wpatrywał się we mnie rozjarzonymi zielonymi oczami. Za nim stało sześciu kompanów. W tej niewielkiej przestrzeni ich energia aż zagęściła powietrze, ale była równo między nich rozdzielona, jeśli można tak powiedzieć. Tylko od jednego biła taka moc, że niemal słyszałam jej trzask. Nigdy wcześniej go nie widziałam. – Kim wy jesteście, do diabła? – Jednak przyszłaś. Twój dawny chłopak nie kłamał. Nie byłem pewien, czy możemy mu ufać. Stojący z przodu wampir, który do mnie przemówił, miał kręcone kasztanowe włosy i wyglądał – według ludzkiej rachuby – na dwadzieścia pięć lat. Sądząc po mocy, która od niego biła, oceniłam go na jakieś pięćset lat. Mógł być też mistrzem mimo stosunkowo młodego wieku. Z całej siódemki on był najbardziej niebezpieczny, a jego słowa mnie przeraziły. „Twój dawny chłopak”. Właśnie w ten sposób się o mnie dowiedzieli. Matko Boska, to nie Bones zabił tamtych ludzi, tylko oni! Poczułam mdłości na myśl o tym, co mu zrobili, żeby zmusić go do mówienia. Jednocześnie ogarnęła mnie wściekłość. – Gdzie on jest? Tylko to się teraz dla mnie liczyło. Jeśli zabili Bonesa, wszystkich rozbiję na jednolitą miazgę. – Jest tutaj. I jeszcze żyje. Jeśli chcesz, żeby tak zostało, zrobisz, co ci każę. Jego sługusy zaczęły mnie okrążać, a ponieważ z sypialni było tylko jedno wyjście, znalazłam się w pułapce. – Chcę go zobaczyć. Kędzierzawy uśmiechnął się z wyższością. – Żadnych żądań, dziewczyno. Myślisz, że te noże naprawdę cię ochronią?

Kiedy zamordowano moich dziadków, a ja wjechałam samochodem w ścianę budynku, żeby uratować matkę, myślałam, że nie można być bardziej wściekłym. Bardzo się myliłam. Owładnęła mną tak niepohamowana żądza krwi, że zaczęłam drżeć. Wampiry najwyraźniej wzięły moją reakcję za strach, bo uśmiechy na ich twarzach stały się jeszcze szersze. Kędzierzawy zrobił krok w moją stronę. Dwa ze sztyletów wyleciały z moich rąk, zanim zdążyłam przekazać polecenie mózgowi. Oba wbiły się po samą rękojeść w serce przeciwnika, który stał po mojej lewej stronie i właśnie oblizywał usta. Wampir nie dokończył znaczącego gestu, bo runął na twarz. Za dwoma pierwszymi pofrunęło więcej noży, a w ich miejsce w moich dłoniach pojawiły się kolejne. – Spytam znowu i tym razem radzę mnie nie wkurzać. Przez cały ranek grzebałam w martwych flakach i trochę brakuje mi cierpliwości. Następne ostrza są przeznaczone dla ciebie, Kędzierzawy, chyba że pokażesz mi to, co chcę zobaczyć. Może twoi chłopcy mnie dopadną, ale ty będziesz zbyt martwy, żeby cię to obchodziło. Zwarłam się z nim wzrokiem, by mu pokazać, że nie żartuję. Postanowiłam, że dopóki nie zobaczę Bonesa, zakładam najgorsze. A wtedy zamierzałam odejść z hukiem i, przysięgam na Boga, zabrać ich ze sobą. Kędzierzawy musiał wyczytać z moich oczu, że mówię poważnie, bo skinieniem głowy dał znak swoim dwóm pomocnikom. Ci, wyraźnie oszołomieni, zerknęli po drodze na swojego kolegę, który powoli zaczynał się kurczyć. Jeden cios nożem, bez przekręcenia go w ranie, nie zabiłby wampira, ale dwa ostrza wystarczająco posiekały mu serce. Nagle usłyszałam w tle szczęk żelaznych łańcuchów i natychmiast się zorientowałam, gdzie trzymają Bonesa. Do licha, w tym samym miejscu, w którym on kiedyś przykuł mnie do ściany. Teraz już byłam pewna, że słyszę bicie serca. Czyżby postawili na straży człowieka? Przywódca zmierzył mnie beznamiętnym wzrokiem. – Więc to ty mordowałaś naszych przez kilka ostatnich lat. Człowiek o sile nieśmiertelnego. Ruda Kostucha. Wiesz, ile pieniędzy jesteś warta? Cholera jasna, co za ironia losu! Kędzierzawy był łowcą głów, a ja jego celem. Cóż, należało się spodziewać, że to tylko kwestia czasu. Nie można wytłuc setek potworów i oczekiwać, że nikt się nie zeźli. – Mam nadzieję, że mnóstwo. Nie chciałabym trafić na wyprzedaż. Wampir zmarszczył brwi. – Kpisz sobie ze mnie. Nazywam się Lazarus i powinnaś przede mną drżeć. Pamiętaj, że ode mnie zależy życie mężczyzny, którego kochasz. Co jest dla ciebie ważniejsze: jego los czy twój? Czy kochałam Bonesa wystarczająco, żeby dla niego umrzeć? Zdecydowanie tak. Ulga, że to nie on stoi za ostatnimi zabójstwami, była tak wielka, że na myśl o zbliżającej się śmierci niemal poczułam radość. Wolałabym umierać jeszcze wiele razy, niż znowu podejrzewać go o takie okrucieństwo. Płacz przywrócił mnie do rzeczywistości. Co się dzieje? Zerknęłam na zegarek: do odpalenia rakiet zostało piętnaście minut. Bones będzie musiał szybko uciekać, zanim wybuchną pociski. Lazarus nie odbierze żadnej nagrody. Może mu o tym powiem, nim czas się skończy. Do moich stóp rzucono jakiegoś szlochającego człowieka. Spojrzałam na niego pogardliwie i odwróciłam się do Lazar usa. – Przestań grać na zwłokę. Nie muszę oglądać jednej z waszych zabawek, by wiedzieć, że prawdziwe z was dranie. Aż się trzęsę ze strachu. Gdzie jest Bones? – Bones? – powtórzył Lazarus, rozglądając się dookoła. – Gdzie?

W tym momencie dotarły do mnie dwie rzeczy. Po pierwsze, sądząc po minie, Lazarus nie miał najmniejszego pojęcia, gdzie jest Bones. Po drugie, uniesiona, zalana łzami twarz należała do kłamliwego gnojka, który mnie uwiódł i porzucił, kiedy miałam szesnaście lat.

SZÓSTY

– Danny? – spytałam z niedowierzaniem. – Danny Milton? To z twojego powodu musiałam przywlec tu swój tyłek aż z Virginii? Danny również się nie cieszył, że mnie widzi. – Zniszczyła mi życie! – zawył. – Najpierw twój szurnięty chłopak zmiażdżył mi rękę, potem okazało się, że wcale nie umarłaś, a teraz porwały mnie te kreatury! Przeklinam dzień, w którym cię spotkałem! – Ja też, dupku! – prychnęłam. Lazarus przyglądał mi się podejrzliwie. – Ten facet powiedział, że kiedyś byłaś w nim zakochana. Udajesz, żebym go nie zabił. – Chcesz go zabić? – Być może wariowałam na myśl, że do ataku zostało mniej niż piętnaście minut, albo miałam po prostu dość. – Nie krępuj się! Nawet ci pomogę! Wyciągnęłam broń zza paska spodni i z bliska strzeliłam do Danny ego. Taki obrót sprawy zaskoczył Lazarusa i pozostałe wampiry, a ja natychmiast to wykorzystałam. Następna seria pocisków trafiła Lazarusa w twarz. Nie zawracałam sobie głowy celowaniem w serce, bo chciałam mieć go żywego. Gdyby udało mi się przeżyć, zamierzałam wyciągnąć z niego ważne informacje, dlatego opróżniłam cały magazynek, a drugą ręką rzuciłam noże w pozostałą piątkę przeciwników. Zaatakowali mnie wszyscy jednocześnie. Zanim ich z siebie strząsnęłam, zatopili we mnie kły, rozerwali skórę. Walka toczyła się w błyskawicznym tempie. Bez wytchnienia okładałam pięściami i szarpałam każdy fragment ciała, który nie był mój, przetaczałam się po szorstkich kamieniach. Ściskając noże w rękach i starając się utrzymać ostre zęby z dala od mojego gardła, byłam świadoma każdej upływającej sekundy. Zginąć dla Bonesa, nieważne, czy zwariował, czy nie, to jedno, a zupełnie co innego umrzeć dla tego mazgaja i kutasa, Dannyego Miltona. Można spokojnie powiedzieć, że wciąż żywiłam do niego urazę. Kiedy wyeliminowałam ostatniego wampira, niemal wydłubując mu sztyletem serce, zegarek pokazywał, że zostało mi niecałe trzydzieści sekund. Lazarus, żywy pomimo całego magazynka srebrnych kul w twarzy, czołgał się w stronę Danny’go, a ten jęczał bezradnie i próbował się od niego odsunąć. Nie było czasu, żeby wyciągnąć z wampira informacje, nie mówiąc już o tym, żeby go zabić i uratować Danny’ego. Mogłam zrobić tylko jedną z tych rzeczy. Bez chwili zastanowienia chwyciłam Miltona, przerzuciłam go sobie przez ramię i popędziłam do wyjścia. Danny wrzasnął i zaczął mnie przeklinać. W chwili kiedy zobaczyłam słoneczny blask wlewający się przez główny otwór jaskini, skończył się wyznaczony termin. Za plecami usłyszałam biegnącego Lazarusa. Za daleko. Nie mogło mu się udać. Ale mnie również. Czas minął. Zamiast eksplozji, której oczekiwałam, usłyszałam głosy i dostrzegłam ruch na zewnątrz. Do jaskini weszły dwie postacie. Tate i Dave. Nie widzieli mnie w ciemności, więc krzyknęłam: – Nie strzelać! – Wstrzymać ogień, to Cat! – ryknął Tate.

Następnie wszystko potoczyło się błyskawicznie, chociaż później w mojej pamięci miało zawsze przypominać film wyświetlany w zwolnionym tempie. – Nieprzyjaciel za mną, celować w górę! – wrzasnęłam i natychmiast padłam na ziemię, żeby nie znajdować się na linii strzału. Tate, który nawet na chwilę nie stracił czujności, strzelił na oślep w głąb mrocznej jaskini. Dave opuścił broń i próbował wypatrzyć mnie w egipskich ciemnościach, ale zamiast swojego dowódcy ujrzał tuż przed sobą Lazarusa. Kiedy wampir rozerwał mu tętnicę, usłyszałam nieprzyjemny charkot. Krzyknęłam, upuściłam Danny ego i skoczyłam na pomoc Dave’owi. Tymczasem Lazarus rzucił we mnie jego bezwładnym ciałem, zbijając mnie z nóg. Gorąca krew spryskała mi twarz, kiedy zacisnęłam ręce na szyi Dave’a, rozpaczliwie próbując zatamować krwotok. Przez cały ten czas Tate nie przestawał strzelać, ale Lazarus chwycił go, cisnął na kamienną ścianę i wybiegł z jaskini. Z zewnątrz dobiegła nas kanonada, kiedy oddział rozlokowany w terenie zaczął strzelać do uciekającego wampira. – Mamy rannego! – zawołałam. – Mamy rannego! Po chwili do jaskini wpadł Juan, oświetlając sobie drogę latarką. Za nim pędził Cooper z pozostałymi. Zerwałam z siebie koszulę, żeby zrobić z niej prowizoryczny opatrunek. Dave usiłować coś powiedzieć, z trudnością wydobywając z siebie słowa: – ...ie... po...ółcie... mi ...rzeć... Miałam tylko jedną szansę. A może nawet mniej. – Przytrzymaj go! – krzyknęłam do Juana i pobiegłam z powrotem w głąb jaskini, równie szybko, jak wcześniej z niej uciekałam. Kiedy natknęłam się na pierwsze ciało, zarzuciłam je sobie na plecy i zawróciłam. – Co robisz, do diabła? – spytał Cooper. Zignorowałam go i głęboko nacięłam nożem szyję martwego wampira. Zaczęła kapać krew, ale było jej za mało. Oderwałam więc truposzowi głowę i odwróciłam go do góry nogami, trzymając za kostki. Teraz na Dave’a spłynął równy strumień czerwonej cieczy. – Otwórzcie mu usta i zmuście do przełykania – poleciłam. Boże, niech nie będzie za późno. Niech nie będzie za późno...! Juan, ze łzami cieknącymi po policzkach, rozchylił wargi rannego kolegi. Jednocześnie modlił się na głos po hiszpańsku. Bezlitośnie kopnęłam nieboszczyka, żeby skierować na dół jeszcze więcej krwi, a Juan zmusił Dave’a do przełykania. Skóra na szyi Dave’a zareagowała na krew nieumarłego, ale nie dość szybko. Rana zaczęła się zasklepiać, strumienie tryskające z tętnicy zmniejszyły się, a potem całkiem zanikły. Dave był martwy. Wypadłam z jaskini, ogarnięta żalem. Złapałam pierwszego żołnierza z oddziału przeszukującego teren. – Dokąd pobiegł? Widziałeś, w którą stronę uciekł? Kelso zbladł, kiedy zobaczył, że jestem cała we krwi. – Nie widziałem. Ktoś krzyknął „wampir!”, ale ja zobaczyłem tylko drzewa. Szukamy go teraz, nie mógł uciec daleko. – Jasne – warknęłam. Wampir tej rangi, nawet ranny, potrafił biec z szybkością prawie stu kilometrów na godzinę. Ale po moim trupie Lazarusowi uda się zwiać. Po moim trupie. Trzej żołnierze wciąż pochylali się nad ciałem Dave’a. Juan płakał bez skrępowania, ale oczy Tate’a również wypełniały łzy.

– Wampir przedarł się przez zewnętrzny kordon – oznajmiłam bez wstępów. – Zamierzam go dorwać. Tate, daj mi nadajnik i zbierz grupę. Pójdziecie za mną. I od razu mówię, że gówno mnie obchodzą zasady, bo właśnie je zmieniam. Kiedy go dopadnę, będą ze mną tylko ci, którzy zrobią dokładnie to, co im każę. Jeśli ktoś nie chce wykonywać moich poleceń, może tu zostać z całą resztą. Nie stanę dzisiaj nad ciałem kolejnego z moich ludzi, nieważne, co Don uważa za słuszne. Kto chce być na miejscu, kiedy ten wampir dostanie za swoje, niech idzie ze mną. Powiedzcie ludziom, żeby wstrzymali akcję, dopóki stąd nie wyjdziemy. Tate i Juan natychmiast stanęli prosto. Cooper się zawahał. Popatrzyłam na niego bez mrugnięcia okiem. – Nie masz jaj, Coop? Posłał mi stalowe spojrzenie. – Jestem w połowie Sycylijczykiem, a w połowie Afrykaninem. Obie kultury wierzą w zasłużoną karę. A jedyną osobą, która tutaj nie ma jaj, jesteś ty, dowódco. – W takim razie każ ludziom, żeby czekali na dalsze rozkazy, a potem do mnie dołącz. Zobaczymy, z jakiej gliny jesteś ulepiony. Cooper wskazał głową na Dannyego, który leżał skulony na ziemi, wciąż jeszcze w szoku. – A co z nim? – Przekaż go medykom. Ma ranę postrzałową. – Wampiry go postrzeliły? – zdziwił się Tate. Pijawki prawie nigdy nie używały broni palnej. Po co miałyby to robić, skoro ich kły były bardziej skuteczne? – Nie. Ja to zrobiłam. Ruszajmy, liczy się każda sekunda. Cooper przerzucił sobie Dannyego przez ramię i bez słowa poszedł w stronę światła. Usłyszałam, jak przekazuje żołnierzom, żeby wstrzymali się z działaniami, dopóki nie sprawdzimy, czy w jaskini nie ma żadnych ocalałych. Kiedy to mówił, zamknęłam Dave’owi oczy. Gdy Cooper wrócił, ruszyłam w głąb jaskini, oświetlając pozostałym drogę latarką. – Tędy. Kiedy dotarliśmy do miejsca, w którym zabiłam pozostałe wampiry, odwróciłam się do swoich ludzi. – Słuchajcie uważnie, bo powiem to tylko raz. Bierzcie noże i do roboty. Nie obchodzi mnie, czy będziecie musieli wysysać krew z ich jaj, ale macie wypić jej tyle, ile dacie radę. Człowiek może wchłonąć pół litra krwi, zanim jego organizm zacznie ją odrzucać. Oczekuję, że każdy z was właśnie tyle wychłepcze, i to już. Wampir, który zabił Dave’a, jest mistrzem. W minutę może przebiec więcej niż półtora kilometra. Nie ma teraz czasu na dyskusje o moralności. Za kilkadziesiąt sekund te ciała zaczną się kurczyć i wysychać. Robicie to albo spadacie. Dla przykładu rozcięłam szyję wampira leżącego przede mną i jak pitbul wgryzłam się w ranę. Przez chwilę nikt się nie ruszał. Uniosłam głowę i obrzuciłam swoich ludzi szmaragdowym spojrzeniem. – Czy Dave zrezygnowałby z zemsty za śmierć przyjaciela tylko z powodu delikatnego żołądka? Poskutkowało. Wkrótce pieczarę wypełniły odgłosy ssania i przełykania. Krew wampirów szybko się rozkładała i smakowała paskudnie, ale nawet po ich śmierci zachowała swoją moc. Po kilku solidnych łykach poczułam, że zachodzą we mnie zmiany. W chwili gdy stwierdziłam, że krew nie jest wcale taka ohydna, odrzuciłam wampira na bok, drżąc. – Przestańcie – rozkazałam.

Posłuchali mnie od razu. Dzięki mojemu mieszanemu pochodzeniu łatwiej mi było polubić ten smak. Ale im, w przeciwieństwie do mnie, nie groziło, że przerzucą się na ten sposób odżywiania. – Cat? Tate wyciągnął do mnie rękę, a ja cofnęłam się gwałtownie. Bicie jego serca było teraz głośniejsze w moich uszach. Wyczuwałam też u niego krew, pot i łzy. Właśnie o to chodziło. Czułam jego zapach. I wszystkich innych. – Nie dotykaj mnie przez chwilę. Zacisnęłam dłonie w pięści. Niejasno przypomniałam sobie, jak Bones położył mnie na łóżku, powstrzymując siłą od ponownego wgryzienia się w jego szyję. Poczekaj, Kitten, to minie... Wzięłam kilka głębokich wdechów i znowu byłam w stanie myśleć. Podeszłam do miejsca, gdzie upadł Lazarus po tym, jak go postrzeliłam. Głęboko wciągnęłam woń jego krwi, a następnie ją liznęłam. Wreszcie z ponurą satysfakcją odwróciłam się do Tate’a. – Mam go. Dajcie mi nadajnik i jedźcie za mną samochodem. Kiedy się zatrzymam, będzie to znaczyło, że go dorwałam. Przekonamy się, co wie. – Cat... – Tate ze zdziwieniem spojrzał najpierw na swoje dłonie, a potem rozejrzał się po jaskini. Wiedziałam, że w tej chwili dociera do niego więcej bodźców niż kiedykolwiek w życiu. – Czuję... – Wiem. Ruszamy.

SIÓDMY

Kule bardzo spowolniły Lazarusa, ponieważ srebro było dla wampirów jak kryptonit. Owszem, użył swojej mocy, żeby się uzdrowić, ale nie osiągał pełnej prędkości, bo nie zdążył pożywić się przed ucieczką. Większość krwi Dave’a nie trafiła do jego ust, tylko wylała się na ziemię. Przyśpieszyłam, kierując się jego zapachem jak niewidzialnymi znakami drogowymi. W dodatku znałam te lasy. Właśnie tutaj trenował mnie Bones. Korzenie i wykroty, o które potykał się Lazarus, ja przeskakiwałam z łatwością. Wspomnienia napłynęły tak silną falą, że miałam wrażenie, że słyszę za plecami kpiący ton i brytyjski akcent. „To wszystko, na co cię stać, Kitten? Poruszaj się tak wolno, a wkrótce będziesz tylko rumieńcem na czyichś policzkach... No dalej, Kitten! To pojedynek na śmierć i życie, a nie cholerna herbatka!”. Boże, jak ja go nienawidziłam podczas tych pierwszych kilku tygodni! I ile bym dała, żeby cofnąć czas. Wspomnienia dodały mi sił, żeby biec jeszcze szybciej. Wyraźnie czułam zapach Lazarusa; był jakieś siedem kilometrów przede mną. Ponieważ biegł pod wiatr, jeszcze mnie nie zwęszył, ale prędzej czy później i tak mnie usłyszy Miałam nadzieję, że się boi. A jeśli nie, wkrótce pozna, co to strach. Lazarus wypadł z lasu i przebiegł przez autostradę, uskakując przed samochodami nadjeżdżającymi z obu stron. Niewiele później ja zrobiłam to samo. Powietrze rozdzierał pisk hamulców, kiedy kierowcy zatrzymywali się gwałtownie na widok dziwnych smug migających im przed szybą. Ścigałam zbiega przez cudze podwórka i tory kolejowe, stopniowo zmniejszając dystans między nami. Widziałam go zaledwie półtora kilometra przed sobą. Kierował się w stronę jeziora, ale ja nie zamierzałam pozwolić mu do niego dotrzeć. Ja musiałam oddychać, więc w wodzie z łatwością by mi uciekł. Szukając bodźca, ponownie sięgnęłam w głąb pamięci. I po raz kolejny ujrzałam ciemne oczy. „Nie bój się, skarbie. Wrócę, zanim się spostrzeżesz”. Ostatnie słowa, które powiedział do mnie Bones. Wtedy też po raz ostatni słyszałam jego głos. Właśnie takiej motywacji potrzebowałam. Może, gdybym pobiegła wystarczająco szybko, mogłabym wszystko cofnąć i znowu poczuć obejmujące mnie ramiona... Dopadłam Lazarusa niecałe dwadzieścia metrów od wody. Srebrny nóż, który ściskałam w ręce, wbiłam mu w serce z całą siłą mojego cierpienia. Nie przekręciłam go jednak. Jeszcze nie. Najpierw musieliśmy pogadać. – Jakie to uczucie, Lazarus? Boli, prawda? A wiesz, co cię naprawdę zaboli? Jeśli choć trochę przesunę ostrze... Leciutko trąciłam rękojeść. Lazarus zrozumiał i zamarł. Jego oczy rozbłysły zielonym światłem. – Natychmiast mnie wypuść – rozkazał dźwięcznym głosem. Zaśmiałam się złośliwie. – Niezła próba, ale nic z tego. Wasze hipnotyczne sztuczki na mnie nie działają, koleś. A wiesz dlaczego?

Po raz pierwszy pozwoliłam mu ujrzeć ogień płonący w moich oczach. Lazarus wcześniej go nie zauważył z powodu całego magazynka kul, które wystrzeliłam mu w twarz. – To niemożliwe. – Lazarus z niedowierzaniem patrzył na moje rozjarzone oczy. – Oddychasz, twoje serce bije... to niemożliwe. – Ciekawe, co? Życie potrafi zaskakiwać. Zapiszczały hamulce samochodu, a chwilę później rozległ się tupot biegnących stóp. Nie musiałam się odwracać, by wiedzieć, że to Tate, Juan i Cooper. – Patrzcie, amigos, jaką wielką mysz złapał nasz kot – powiedział Juan z jadem w głosie. Wszyscy trzej celowali w wampira. Lazarus ponownie spróbował swojej sztuczki. – Zastrzelcie ją – rozkazał, hipnotyzując ich wzrokiem. – Chcecie do niej strzelić. Zabijcie ją! – Nie ją chcemy zastrzelić, tylko ciebie – odparł spokojnie Tate, posyłając serię w nogę Lazarusa. Wampir wrzasnął, a zaraz potem drugi raz, kiedy Cooper trafił go w udo. – Wstrzymajcie ogień... na razie – powiedziałam. – Mam do niego kilka pytań. I liczę na to, że będzie na tyle głupi, by dać mi pretekst do posiekania go na kawałki tak, jak on wczoraj pociął tamtą parę. Własna bezsilność najwyraźniej wprawiła Lazarusa w osłupienie. – Kim ty jesteś? Dlaczego nie mam władzy nad twoimi ludźmi? – Bo napili się w jaskini soku z twoich kolesi i teraz w ich żyłach płynie krew nieumarłych. Twój sygnał jest za słaby, zupełnie jak w pilocie z wyczerpanymi bateriami. A teraz dość gadania o pierdołach. Ja będę zadawać pytania, i za każdym razem, kiedy mi nie odpowiesz, moi przyjaciele coś ci odetną. Chodźcie, chłopcy. Wystarczy mięsa dla wszystkich. Wszyscy trzej przykucnęli wokół Lazarusa, każdy z nożem w ręce. Z uśmiechem odwróciłam Lazarusa i posadziłam go sobie na kolanach, ale nie wyciągnęłam sztyletu z jego pleców. – Powiedz mi teraz, jak poznałeś Danny ego Miltona... Helikopter z ciałem Dave’a wzbił się w niebo, a my nie odrywaliśmy od niego wzroku, dopóki nie zniknął w chmurach. Drugi śmigłowiec, z resztą oddziału na pokładzie, czekał na nas w pobliżu. Tylko my jeszcze do niego nie wsiedliśmy. – Tak się czujesz na co dzień, Cat? Silniejsza, szybsza... lepsza od innych? Bo ja właśnie tak się czuję z tym gównem w żyłach. Lepszy od innych. I to mnie przeraża. Tate mówił prawie szeptem, bo nie musiał podnosić głosu nawet przy obracających się śmigłach maszyny. Moja odpowiedź była równie cicha. Przez kilka następnych godzin moi ludzie mieli słyszeć najlżejszy szmer nawet z odległości stu metrów. – Uwierz mi, Tate, widok Dave’a bez gardła sprawia, że czuję wszystko, tylko nie wyższość nad innymi. Dlaczego mnie nie posłuchaliście i nie wystrzeliliście tego pocisku? Gdybyście to zrobili, Dave by teraz żył. Juan położył dłoń na moim ramieniu. – To Dave nie chciał tego zrobić, querida. Powiedział, że za żadne skarby nie odpali rakiety. Powiedział, że mamy natychmiast wywlec stamtąd twój tyłek. I wtedy weszliśmy do jaskini... – To nie wasza wina, tylko moja – rzuciłam szorstkim tonem. – Kazałam wam wstrzymać ogień, a najpierw powinnam was ostrzec przed wampirem. Odwróciłam się i ruszyłam w stronę śmigłowca. Byłam prawie przy drzwiach, kiedy usłyszałam głos Coopera. Od wyjścia z jaskini do tej pory nie odezwał się ani słowem. – Dowódco. Zatrzymałam się i czekałam. Plecy miałam sztywne jak kij.

– Tak, Cooper? – Zasłużyłam na każde oskarżenie. Dowodziłam akcją, w której zginął człowiek. Odpowiedzialność spadała na mnie. – Kiedy pierwszy raz o tobie usłyszałem, pomyślałem, że jesteś jakimś dziwadłem – zaczął Cooper rzeczowym tonem. – Wybrykiem natury, pomyłką... sam nie wiem. Ale teraz wiem jedno. Ty dowodzisz, ja wykonuję twoje rozkazy. Tak jak Dave. I dobrze robił. Skończywszy przemowę, Cooper minął mnie i wsiadł do śmigłowca. Tate i Juan wzięli mnie za ręce i wszyscy razem poszliśmy w jego ślady *** Don stukał piórem w jeden z wielu raportów piętrzących się na jego biurku. Oboje byliśmy przygnębieni; tego ranka odbył się pogrzeb Dave’a. Przed wstąpieniem do naszego oddziału Dave był strażakiem, tak że na cmentarzu zjawili się chyba wszyscy koledzy z pracy. Czułam, że widok jego zrozpaczonej siostry, zamykającej wieko trumny, będzie mnie prześladował do końca życia. Minęły dwa dni, odkąd wróciliśmy z Ohio. Don właśnie czytał opis niedawnych wydarzeń. – Cztery lata temu, kiedy uratowałaś matkę porwaną przez wampiry, zaczęły krążyć historie o rudowłosej dziewczynie obdarzonej niezwykłymi zdolnościami. Po tych wszystkich latach, które z nami spędziłaś, liczba plotek wzrosła. W rezultacie ktoś wynajął Lazarusa, żeby wytropił i zabił Rudą Kostuchę. – Don westchnął. – Wciąż jednak nie wiemy, jak powiązał Catherine Crawfield z tobą. Nie udało ci się tego z niego wyciągnąć? – Nie – odparłam beznamiętnym tonem. – Walczył, kiedy go przesłuchiwaliśmy, i mój sztylet pociął jego serce na kawałki. Nie mam pojęcia, jak się dowiedział, że Kostuchą jest rzekomo nieżyjąca Catherine Crawfield. Może po prostu miał szczęście i zgadł? Tak jak wtedy, gdy wpadł na ślad jaskini, czytając stare raporty policyjne, z których wynikało, że widywano mnie w tamtych okolicach. Znalazł Danny ego, bo kretyn chyba lubi się przechwalać, jak to kiedyś’ przespał się z niesławną morderczynią gubernatora. – A tekst: „Hej, kici, kici”? – Kilka lat temu Hennessey, wampir, który prowadził interesy z gubernatorem, znał mnie jako Cat. Musiał komuś o tym powiedzieć. Don potarł czoło. Był to znak, że jest już zmęczony. Wszyscy mieliśmy dość, ale ja nie mogłam zasnąć, bo za każdym razem, kiedy zamknęłam oczy, widziałam rozerwane gardło Dave’a. – Najważniejsze, że Lazarus nie znał twojej obecnej tożsamości. Teraz przejdźmy do następnej sprawy. Kiedy biegłaś za Lazarusem, zmierzono, że czasami osiągałaś prędkość ponad stu dwudziestu kilometrów na godzinę. Ponadto niektórzy członkowie oddziału twierdzili, że kiedy opuściliście jaskinię, wszyscy mieliście na twarzach krew. Jest coś, o czym chciałabyś mi powiedzieć? Don nie był głupcem. Wiedział, że mój poprzedni rekord to około dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Nic dziwnego, że nabrał podejrzeń, kiedy dodał ten fakt do podwyższonego poziomu antyciał w moim organizmie. Trzej mężczyźni kategorycznie zaprzeczyli, że zrobili coś niezwykłego, a dziwne wyniki badań tłumaczyli działaniem stokerów. Miałam ułatwiać Donowi życie? – Nie. Don westchnął, odchylił się z krzesłem do tyłu i wbił wzrok w ścianę. Kiedy ponownie na mnie spojrzał, zadał pytanie z innej beczki. – Postrzeliłaś Danny’ego Miltona. To jakaś nowa taktyka negocjacyjna? – W jego głosie brzmiała nuta aprobaty. Danny nie miał zbyt wielu wielbicieli, szczególnie po tym, jak mnie zdemaskował, a co za tym idzie, przyczynił się do śmierci Daye^.

– Chciałam odwrócić uwagę wampirów. Zadziałało. – Istotnie. Milton jest teraz w programie ochrony świadków. Nie sądzę, żeby był na tyle głupi i dalej się przechwalał. Zresztą, nie ma o czym opowiadać. Sprzątacze porządnie się nim zajęli. Sprzątacze. Ładna nazwa dla ludzi, którzy prali mózgi. Żałowałam, że zamiast w bok nie strzeliłam mu w głowę. Potem mogłam zabić Lazarusa i Dave wciąż by żył. Zawdzięczałam Dannyemu już trzy rzeczy: utratę dziewictwa, kłopoty z policją kilka lat temu, a teraz Dave’a. – Cat. – Don wstał i zapiął marynarkę. – Wiem, że winisz siebie. Wszyscy lubili Dave’a. Po przeczytaniu raportów stwierdzono, że popełnił błąd, który doprowadził do jego śmierci. Powinien zachować czujność, a nie opuszczać broń. To właśnie był błąd, który kosztował go życie. Daję ci dwa tygodnie wolnego. Żadnego treningu, rekrutacji, meldowania się w ośrodku. Oczyść umysł i otrząśnij się z poczucia winy. Istnieje coś takiego, co nazywa się życiem, a nie tylko egzystencją. – Życie? – Roześmiałam się bez cienia wesołości. – Świetny pomysł. Spróbuję.

ÓSMY

– Cat, miło znowu cię widzieć. Słowa Dona były życzliwe, ale wyraz jego twarzy ostrzegł mnie, że zaraz porządnie się wkurzę. Był to mój pierwszy dzień po przymusowym dwutygodniowym urlopie i naprawdę cieszyłam się, że wracam do pracy. Cały ten czas spędziłam na przeklinaniu siebie za śmierć Dave’a albo rozmyślaniu o tym, że Bones jest naprawdę dla mnie stracony. Z jakiegoś powodu wcześniej wyobrażałam sobie, że czeka na mnie w jaskini. Okazało się, że to nielogiczne, irracjonalne i złudne myślenie. Zapach, który zarejestrował mój udoskonalony nos, był tak słaby, że ledwo wyczuwalny. Bonesa nie było tam od lat. Może najlepiej wrócić do roboty, w której moje życie jest nieustannie zagrożone? Brzmiało nieźle. – Jest coś, o czym nie wiesz – ciągnął Don. – Uznałem, że nie powiem ci od razu, ale teraz nadeszła pora, żeby cię o tym powiadomić. – O czym? – W moim głosie pojawiła się lodowata nuta. – Co, w całej swojej przebiegłości, postanowiłeś przede mną ukryć? Don zmarszczył brwi. – Nie bądź złośliwa. Podjąłem decyzję w oparciu o informacje, które wtedy były istotne. Sama dochodziłaś do siebie po wstrząsie spowodowanym tym, że popełniłaś błąd w ocenie, więc nie powinnaś tak skwapliwie mnie winić. O, bronił się. To nie był dobry znak. – Dobra, mów. Czego nie wiem? – Po tym, jak zginął Dave, byłaś roztrzęsiona, co jest zrozumiałe. Właśnie dlatego dałem ci wolne. Cztery dni po tym, jak poszłaś na urlop, zadzwonili do mnie z programu ochrony świadków. Danny Milton zniknął. – Co takiego?! – Zerwałam się z krzesła i uderzyłam pięścią w biurko, aż podskoczyły wszystkie rzeczy, które na nim leżały. – Jak mogłeś mi o tym nie powiedzieć? Właśnie z powodu tego zasmarkanego dupka nie zabiłam Lazarusa, a przez moją decyzję zginął Dave! Don popatrzył na mnie spokojnie. – Nie mówiłem ci od razu, bo wiedziałem, że właśnie tak zareagujesz. Dave był żołnierzem, jeszcze zanim cię spotkał, Cat. Znał ryzyko. Nie rób z niego słabeusza, biorąc całą odpowiedzialność na siebie. – Zachowaj kazanie na niedzielę, pastorze – rzuciłam. – Ktoś słyszał coś o Dannym? Znaleziono jego ciało, jakikolwiek ślad? Jakim cudem, do cholery, zniknął cztery dni po naszym wyjeździe z Ohio? Nie przenieśli go w bezpieczne miejsce, tak jak kazałam? – Przewieźliśmy go śmigłowcem do Chicago, w szpitalu był przez cały czas pilnowany. Szczerze mówiąc, nie wiemy, co się stało. Kiedy Danny zniknął, Tate od razu pojechał na miejsce, ale nic nie znalazł. Od tamtej chwili słuch po Miltonie zaginął. – To był wampir – stwierdziłam bez wahania. – Tylko wampir mógł niepostrzeżenie wejść i wyjść ze szpitala, nie alarmując strażników. Potem ich zahipnotyzował, tak że o wszystkim

zapomnieli. Ale na miejscu musiał zostać jakiś ślad. Wampiry zawsze go zostawiają – to jak ich wizytówka! Jadę do szpitala. – Nigdzie nie jedziesz. W szpitalu wszystko sprawdzono i sfotografowano, ale nie to jest teraz najważniejsze. Nas interesuje, czy Danny żyje, a jeśli tak, to czy stanowi jakieś zagrożenie. Powiedziałaś przy nim coś, co mogłoby być użyte przeciwko tobie? Przychodzi ci na myśl jakieś ryzyko, choć zmieniono mu pamięć? Mnie bardziej obchodził sposób, w jaki porwano Dannyego. Musiał zostać jakiś ślad. Tate po prostu go nie znalazł. – Pokaż mi zdjęcia. Potem zastanowię się nad twoim problemem. Don sapnął z irytacją. – Dam ci zdjęcia. Zrobię nawet coś więcej. Mamy tutaj w ośrodku wszystkie rzeczy zabrane ze szpitala, aż do ostatniego wacika. Każę je przynieść do twojego biura i możesz sobie tracić czas. Ale jak skończysz, powiesz mi, czy są powody do niepokoju, że Danny może coś komuś powtórzyć. – Dobrze, Don – odburknęłam. Pół godziny później zaczęłam przeglądać zdjęcia szpitalnej sali. Don miał rację. Wszystko wyglądało zwyczajnie. Nawet wenflon wyciągnięty z ramienia Dannyego leżał niewinnie na łóżku, jakby czekał na kolejną żyłę. Żadnych śladów stóp, odcisków palców, krwi, płynów ustrojowych. Każdy najmniejszy drobiazg znajdował się na swoim miejscu. Teleportacja nie mogłaby być bardziej schludna. Właśnie. Może Danny został porwany w diabły przez obcych? Chętnie podzieliłabym się tą myślą z Donem, żeby zobaczyć wyraz jego twarzy. Po godzinie ślęczenia nad zdjęciami wzięłam się do przeglądania zawartości drugiego pudła, w którym mieściły się rzeczy osobiste i akcesoria medyczne. Para butów o prawie nowych podeszwach. Ubrania, bielizna, skarpetki, krem do golenia (wycisnęłam odrobinę na biurko; tak, normalny krem), waciki, bandaże, starannie zapakowane strzykawki do zastrzyków podskórnych, ręczniki papierowe, zegarek... Przed oczami pojawiły mi się mroczki. Dłoń, którą wyciągnęłam po zegarek, drżała tak bardzo, że dwa razy nie udało mi się go chwycić. Tętno mi przyśpieszyło, miałam wrażenie, że zaraz zemdleję. Znałam ten zegarek... kiedyś należał do mnie. Dla każdego był to zwyczajny, stary zegarek. Nic wymyślnego, żadna znana marka, tylko prosty zegarek, stosowny zarówno dla kobiety, jak i dla mężczyzny. Z założenia nie przyciągał uwagi, ale miał jedną niezwykłą rzecz. Po wciśnięciu ledwie widocznego guzika, znajdującego się z boku koperty, wysyłał sygnał. Sygnał o krótkim zasięgu, odbierany tylko przez jeden pager. Ten przycisk uratował mi kiedyś życie, a ostatni raz widziałam zegarek wtedy, gdy zdjęłam go z nadgarstka i zostawiłam na pożegnalnym liściku, który napisałam do Bonesa. Znalazłabym go, gdybym to ja pojechała do Chicago, a nie Tate. I stałoby się tak, gdyby Don ten jeden raz nie trzymał mnie pod kloszem. Bones prawie zostawił mi numer swojego cholernego telefonu. Był blisko i czekał, aż nacisnę guzik. Pager miał zasięg zaledwie siedmiu kilometrów. Ściskałam zegarek tak mocno, że jego krawędzie wbiły mi się w skórę. Nie miałam pojęcia, jak Bones dowiedział się o Dannym i o tym, co się stało, ale był szybki. Odnalazł mnie po tych wszystkich latach. A ja po prostu nie dostałam wiadomości na czas. Co za ironia losu! Zachciało mi się śmiać. I właśnie tak zastał mnie Don: leżałam na podłodze i chichotałam bez krzty wesołości. Przyjrzał mi się z uwagą, ale nie wszedł do środka. – Może mi powiesz, co cię tak śmieszy? – Miałeś rację – wykrztusiłam. – Nic tu nie znalazłam. Żadnych wskazówek. Ale możesz być spokojny, jeśli chodzi o Dannyego Miltona. Wierz mi, ten facet jest martwy.

*** – O jakim wampirze mówimy? – spytałam, wsiadając do furgonetki. Zwykle podwładni nie zabierali mnie z domu, chyba że któryś nadal przebywał na miejscu zbrodni. Kiedy Tate zadzwonił i oznajmił, że jest w drodze, przeprosiłam Noaha, z którym miałam iść na kolację, i wyszłam. Kolejny zepsuty wieczór. Nie miałam pojęcia, dlaczego Noah już dawno mnie nie rzucił. – Prawdopodobnie o młodym, może o dwóch – odparł Tate. Od kiedy zaczął się mój związek z Noahem, traktował mnie oficjalnie. Nie wiedziałam, skąd u niego takie zachowanie, ale ja też mogłam zachowywać się ozięble. Nie rozmawialiśmy do chwili, kiedy zaparkowaliśmy przy klubie. Mimo dudnienia muzyki usłyszałam bicie serc. Licznych serc. – Dlaczego nie ewakuowano klubu? – Nie ma żadnych ciał, dowódco – wyjaśnił Cooper. – Po prostu ktoś zgłosił, że widział kobietę z zakrwawioną szyją. Potem zniknęła. Don nie chciał, żeby wampir stał się podejrzliwy, jeśli jeszcze tu jest. Byłam zaskoczona. Od tamtego strasznego popołudnia w jaskini Cooper nigdy już nie kwestionował moich rozkazów. Wciąż prosto w twarz nazywał mnie dziwadłem, ale to mi nie przeszkadzało, bo brzmiało bardziej jak: „Jesteś dziwadłem, dowódco. No, dalej, ludzie, słyszeliście sukę! Ruszać się!”. Mógł mnie nazywać jak tylko chciał, byle wykazywał się takim samym zaangażowaniem. – Reszta oddziału gotowa? Zapowiadało się to na najsłabiej przygotowaną akcję przeciwko potencjalnemu mordercy, jaką kiedykolwiek mieliśmy przeprowadzić. Moi ludzie nie byli nawet odpowiednio ubrani. Pewnie uznali, że skoro anonimowy informator sprawiał wrażenie pijanego, jest to fałszywy alarm. Nie pierwszy i nie ostatni w naszej karierze. – Querida, po prostu wejdźmy do środka i sami sprawdźmy – rzucił ze zniecierpliwieniem Juan. – Jeśli to nic, stawiam wszystkim drinki. Umowa stoi. Bez dalszych uwag zarzuciłam na siebie płaszcz i ruszyliśmy do drzwi. Majowy wieczór nie był zimny, ale trencz ukrywał moją broń. Chłopaki jak zwykle wpuścili mnie pierwszą i gdy tylko weszłam do środka, stwierdziłam, że to pułapka. – Niespodzianka! – krzyknęła Denise. Do chóry dołączyło się kilku członków mojego oddziału i dwudziestu paru pracowników baru ze striptizem. Zrobiłam głupią minę. – Moje urodziny były w zeszłym tygodniu. Denise się roześmiała. – Wiem, Cat! Właśnie dlatego to jest przyjęcie niespodzianka. Możesz podziękować Tate’owi. To on wymyślił fałszywą akcję, żeby cię tu ściągnąć. Byłam do głębi poruszona. – Noah też tu jest? Denise prychnęła. – W klubie gogo? Nie. Możesz byś spokojna, że twojej matki też nie zaprosiłam! Sama myśl o matce w męskim klubie ze striptizem szczerze mnie rozśmieszyła. Justine uciekłaby stąd z wrzaskiem. Tate delikatnie pocałował mnie w policzek. – Sto lat, Cat – powiedział cicho.

Uściskałam go. I dopiero wtedy do mnie dotarło, jak bardzo doskwierało mi ostatnio ochłodzenie w naszych stosunkach. On i Juan byli dla mnie jak bracia, których nigdy nie miałam. Juan stanął ze mną i objął mnie. – Denise zatrudniła mnie, żebym dzisiaj był twoim żigolo. Powiedz tylko, ile razy chcesz mieć orgazm. Dzięki mnie poznasz całkiem nową definicję określenia „smooth criminal”, querida. Mmm, twój tyłeczek jest krągły jak... auu! – zakończył wrzaskiem, kiedy Tate wbił mu łokieć w żebra. Przewróciłam oczami. – Jestem uzbrojona, Juan. A ty wciąż masz do odsiedzenia wyrok za rozbieranie kradzionych samochodów na części. Radzę ci o tym pamiętać. – Rozejrzałam się po klubie i dostrzegłam kolejną znajomą twarz. – Czy to Don? Jak namówiliście go na przyjście w takie miejsce? Po chwili Don do mnie podszedł. Moja matka wyglądałaby na równie rozluźnioną, jak on teraz. – Wszystkiego najlepszego, Cat – powiedział z lekkim uśmiechem. – Nie cieszysz się, że to Juan wybrał miejsce, a nie ja? Zamiast alkoholu i męskich stringów serwowano by latte i przekąski. Ktoś już ci przyniósł gin? – Proszę. – Denise podała mi wysoką szklankę i uśmiechnęła się do Dona. – Ty musisz być jej szefem. Dokładnie tak sobie ciebie wyobrażałam. – A ty zapewne jesteś Denise. Mam na imię Don, ale lepiej tego nie zapamiętuj. Nie powinnaś wiedzieć. Moja przyjaciółka niedbale machnęła ręką. – Jeśli poprawi ci to humor, upiję się tak, że nie będę pamiętać nawet swojego imienia. Co sądzisz o takim zabezpieczeniu? Don posłał mi chłodny uśmiech. – Teraz rozumiem, dlaczego wy dwie tak dobrze się dogadujecie. – Gdzie jest nasza jubilatka? – zagruchał umięśniony, młody facet w cętkowanych stringach. – Tutaj! – wykrzyknęła Denise. – I już nie może się doczekać tańca na kolanach. Natychmiast! – Nie martw się, tatuśku, dobrze się zajmę twoją dziewczynką. – Striptizer uśmiechnął się szeroko do Do na. O mało nie zakrztusiłam się ginem. – On nie jest moim ojcem – sprostowałam od razu. – Nie? Jesteście bardzo podobni, słodziutka. Takie same sztywne plecy i bystry wzrok. Zaraz to naprawię, ślicznotko, a tobie... – Mrugnął do Dona. – Tobie przyślę Chipa. Denise parsknęła śmiechem. Don wyglądał jeszcze gorzej niż przed chwilą, kiedy został wzięty za mojego ojca. – Gdybyś mnie potrzebowała, Cat, to znajdziesz mnie gdzieś w kącie – rzucił przez zaciśnięte zęby. – Będę się ukrywał. *** Klub zamknięto o trzeciej nad ranem. Don zorganizował rozwiezienie członków mojego oddziału do domów, a ja, nawet po całym wiadrze ginu z tonikiem, byłam wystarczająco trzeźwa, żeby odwieźć Denise, Juana i Tate’a. Ponieważ Tate mieszkał najbliżej mnie, jego podrzuciłam pod dom ostatniego. Dzielnie próbował iść w stronę drzwi, ale wciąż rozjeżdżały mu się nogi. Rozbawiona tym widokiem i jednocześnie zniecierpliwiona, w końcu postanowiłam wnieść go do środka.

Na szczęście, już zdołał wyjąć klucz, tak że nie musiałam go przeszukiwać. On bywał u mnie wiele razy, ja u niego jeszcze nigdy. W jednopiętrowym budynku panował porządek, który uszczęśliwiłby każdego sierżanta. Tate nie miał zwierząt, nawet rybki w akwarium. Ścian nie zdobił ani jeden obraz. Sypialnia wyglądała podobnie. Żadnych dekoracji, jedynie telewizor. Mogłabym sprawdzić, czy od równo zasłanego łóżka odbije się ćwierćdolarówka, ale po tym, jak wtaszczyłam na nie bezwładne ciało Tate’a i ściągnęłam mu buty, przeszła mi ochota. Na szafce nocnej stało zdjęcie w ramce, pierwsze, jakie zauważyłam w całym domu, więc z ciekawością mu się przyjrzałam. Ku własnemu zaskoczeniu, zobaczyłam na nim siebie. Ze wszystkich możliwych sytuacji znajdowałam się akurat na miejscu zbrodni, bokiem zwrócona do obiektywu. Tate musiał je zrobić podczas fotografowania ciał. – Dlaczego je tu trzymasz? – spytałam głośno, raczej nie oczekując odpowiedzi. Tate wymamrotał coś, co zabrzmiało jak moje imię, i z szybkością, której nie spodziewałam się po nim w tym stanie, chwycił mnie i pociągnął na siebie. Byłam taka zaskoczona, że nawet się nie poruszyłam. Tate przywarł do moich warg swoimi ciepłymi, smakującymi alkoholem, wygłodniałymi. Rozchylił je, wsunął mi język w usta. Kiedy sięgnął do zamka moich spodni, w końcu zareagowałam. – Przestań! – warknęłam i odepchnęłam go tak mocno, że głową uderzył o wezgłowie łóżka. Tate oddychał ciężko, jego ciemnoniebieskie oczy były szkliste od wypitego alkoholu i nie tylko. – Czy kiedykolwiek pragnęłaś czegoś, czego nie mogłaś mieć? – zapytał szorstko. Nie mogłam wykrztusić słowa. Cztery lata czysto platonicznej znajomości, a tu nagle Tate patrzy na mnie w taki sposób, że Juan ze swoimi pożądliwymi spojrzeniami powinien się zawstydzić. Tate roześmiał się z goryczą i przeczesał dłonią krótkie czarne włosy. – Zaszokowana? Nie powinnaś być. Pragnę cię od pierwszego dnia, kiedy zobaczyłem cię w szpitalnym łóżku. Wyglądałaś jak jakiś cholerny anioł ze swoimi rudymi włosami i wielkimi szarymi oczami. Tak, jestem pijany, ale to i tak prawda. Może rano nie będę nic pamiętał. Nie musisz się martwić. Potrafię sobie z tym radzić. Po prostu musiałem cię dzisiaj pocałować, choćby nie wiem co. – Tate, ja... przykro mi. – Cóż innego mogłam powiedzieć? Ja też musiałam za dużo wypić, bo jeszcze nigdy nie wydawał mi się tak atrakcyjny, jak z tym niebezpiecznym błyskiem w oczach. Denise zawsze mówiła, że jest sobowtórem Brada Pitta z „Pana i Pani Smith”. Tate uśmiechnął się cierpko. – Słyszysz bicie mojego serce, tak? Kiedy napiłem się krwi w Ohio, słyszałem twoje. Czułem twój zapach na moich dłoniach. – Jesteś moim przyjacielem. – Mój głos zadrżał lekko, bo wyraz jego twarzy zaniepokoił mnie i jednocześnie podniecił. – Ale pracujemy razem. Nie mogę dać ci więcej. Tate westchnął i skinął głową. – Wiem, że nie czujesz do mnie tego samego. Jeszcze. To jedno słowo sprawiło, że zerwałam się z łóżka i ruszyłam do drzwi. Niosło ze sobą zbyt wiele znaczeń, żebym mogła zostać dłużej. – Zanim wyjdziesz, odpowiedz mi na jedno pytanie. Ale powiedz prawdę. Byłaś’ kiedyś zakochana? Aż się zachwiałam. – Tate, nie... nie sądzę, że powinniśmy o tym mówić... – zaczęłam się jąkać.

– Brednie – przerwał mi szorstko. – Właśnie się przed tobą otworzyłem. Odpowiedz na pytanie. Może pomyślałam, że rzeczywiście rano nic nie będzie pamiętał, a może przekonała mnie jego szczerość. W każdym razie zdobyłam się na wyznanie prawdy. – Raz, kilka lat temu. Zanim ciebie poznałam. Tate nawet nie mrugnął, tylko wbił wzrok w moje oczy. – Kto to był? Co się stało? Odwróciłam się do niego plecami, bo zamierzałam skłamać. Odezwałam się dopiero wtedy, gdy stanęłam w drzwiach. – Wiesz, kim był. To wampir, z którym sypiałam i który rozwalił twój samochód w tym dniu, kiedy się poznaliśmy. Wiesz również, co się stało. Zabiłam go.

DZIEWIĄTY

Pracowaliśmy jak szaleni, co nawet mi odpowiadało. Napięty harmonogram ostatnich dwóch tygodni do minimum ograniczył skrępowanie, które panowało między Tate’em i mną. Trudno czuć się niezręcznie, kiedy wciąż ryzykuje się życie. Sprawy z Noahem też nie układały się różowo. Pomimo jego wysiłków, moje częste nieobecności jeszcze bardziej nadwątliły i tak wątły związek. A ostatnio Noah zaczął wspominać o jego „pogłębieniu”. Nie miałam mu za złe jego starań, byliśmy bowiem ze sobą już ponad dwa miesiące. Wiedziałam jednak, że nic z tego nie będzie, choć Noah był świetnym mężczyzną. Dzieliło nas zbyt wiele kłamstw, oczywiście moich, ale najważniejsze, że wciąż nie umiałam zapomnieć o swoim poprzednim związku. Hej, przynajmniej próbowałam. Teraz musiałam jakoś delikatnie spławić Noaha. Już nawet mu powiedziałam, że zrozumiem, jeśli będzie miał dość mojego napiętego grafiku. On jednak był uparty, albo nie załapał aluzji. Nadeszła pora na bardziej drastyczne metody, ale nie planowałam zadzwonić do niego, rzucić do słuchawki: „Koniec z nami!” i się rozłączyć. Lubiłam Noaha i nie podobała mi się myśl, że mogłabym go skrzywdzić. We wtorek, o koszmarnie wczesnej porze, zabrzęczał mój telefon. Wyskoczyłam z łóżka, rozglądając się za ubraniem i przeklinając martwą kreaturę, z powodu której obudzono mnie przed ósmą rano, ale w słuchawce usłyszałam głos Denise. – Co się stało? – zapytałam natychmiast. – Nic! Przepraszam, że dzwonię tak wcześnie, ale nie mogłam się doczekać. Och, Cat, jestem taka szczęśliwa. Wychodzę za mąż! Nie zarzuciłam jej żadnymi obiekcjami typu: „Jesteś pewna? Tak szybko?!”. Spotykała się ze swoim chłopakiem Randym dopiero od dwóch tygodni, ale nie była z natury impulsywna. Twierdziła, że go kocha, i wiedziała, że jej uczucie jest odwzajemnione. Widząc jej oczarowany wzrok, zrozumiałam, że słowa o pośpiechu, czekaniu czy ostrożności i tak trafiłyby w próżnię. Poza tym, Denise miała wystarczająco dużo problemów na głowie. Jej rodzice odmówili poznania Randyego, bo on był katolikiem, a oni żydami. Jego rodzice też nie szaleli z radości z powodu niezwykle krótkiego związku młodych. Kto twierdzi, że miłość jest łatwa? Na pewno nie ja. Zamierzałam przeprowadzić małą rozmowę z jej rodzicami. Przez lata starałam się okiełznać moc swoich oczu. Nie była ona tak wielka jak u wampirów, ale mimo to, chciałam spróbować. Denise zasługiwała na szczęśliwy ślub, a ja chciałam zrobić wszystko co w mojej przeklętej jnocy, żeby tak się stało. Co mogło pójść źle? Gorzej nastawieni do ślubu już nie będą. Uparłam się zapłacić za kwiaty, fotografa i tort. Oni mieli pokryć resztę kosztów. Denise próbowała odrzucić moją pomoc, ale ja zagroziłam jej nożami i napięciem przedmiesiączkowym. W godzinach wolnych od pracy udało się nam wybrać dla niej suknię, stroje druhen, kwiaty i zaproszenia. Randy ego poznałam dopiero cztery dni przed ślubem. Ku mojej uldze – co było bardzo egoistyczne, przyznaję – to on wprowadzał się do niej, a nie na odwrót. Denise powiedziała, że jej narzeczony jest niezależnym konsultantem do spraw oprogramowania – istnym geniuszem komputerowym, jak się zachwycała – i dlatego jemu łatwiej się przenieść, niż jej ze względu na stałą pracę.

Denise zatrudniła mnie do pomocy przy rozpakowywaniu jego rzeczy. Kiedy Randy podjechał pod jej dom wynajętą furgonetką, po raz pierwszy mu się przyjrzałam. Miał metr siedemdziesiąt osiem wzrostu, kasztanowe włosy, okulary bez oprawek i szczupłą, atletyczną budowę. Był całkiem przystojny, ale najbardziej spodobały mi się jego oczy. Promieniały, kiedy patrzył na Denise. Randy pocałował ją na przywitanie, a następnie wyciągnął do mnie rękę. – Ty musisz być Cat. Denise nie może przestać o tobie mówić. Dziękuję za pomoc przy organizowaniu ślubu. Nie ujęłam jego dłoni, tylko uściskałam go serdecznie. – Tak się cieszę, że w końcu cię poznałam! I nie dziękuj za pomoc. Prawdopodobnie nigdy nie wyjdę za mąż, więc pośrednio żyję jej ślubem. Rozpakujmy twoje rzeczy. Denise ma dzisiaj ostatnią przymiarkę i nie może się na nią spóźnić. Randy się zmieszał. – Eee, kochanie, nie mówiłaś przypadkiem, że będziemy mieli ludzi do pomocy? Jest nas tylko trójka. – Nie martw się – roześmiała się Denise. – Cat pochodzi z rodu farmerów. Uwierz mi, moglibyśmy tylko stać i się przyglądać, jak sama wszystko wnosi, ale to było by niegrzeczne. Randy przyjrzał mi się z powątpiewaniem. Dotrzymując danego mi słowa, Denise nie zdradziła mu mojego prawdziwego pochodzenia. Jej narzeczony sądził, że po prostu pracuję dla rządu. Ruszył teraz za mną na tył samochodu. – Jesteś pewna, że chcesz to robić? Mój przyjaciel, jeden z drużbów, zaproponował mi pomoc. Odmówiłem mu, bo Denise powiedziała, że sobie poradzimy, ale mogę jeszcze do niego zadzwonić. Naprawdę nie chcę, żebyś się przemęczała. – Randy, to miłe, ale o nic się nie martw. Migiem uwiniemy się z robotą. Pół godziny później Randy gapił się na swoje meble, starannie poustawiane w ładnym dwupiętrowym domu Denise. Bycie w połowie martwą nie zawsze jest do kitu. – Farmerzy? – Randy popatrzył na mnie z niedowierzaniem. – Farmerzy – odparłam z uśmiechem. – Od pięciu pokoleń. – Jasne – mruknął, a Denise stłumiła chichot. – Idź, weź prysznic – ponagliłam ją. – Musimy iść. – Randy, o której dzisiaj wrócisz? Czy Cat i ja mamy same zjeść kolację? – Tak. Spotykam się dziś z przyjacielem, więc zajmie mi to trochę czasu. Chrząknęłam znacząco. – Dobrze, już idę! – ustąpiła Denise. – Dziękuję ci za pomoc – powtórzył Randy. – Nie tylko przy przeprowadzce. I przy ślubie. Denise mówiła mi, że zawsze może na ciebie liczyć. Taka przyjaciółka to rzadkość. Patrzył na mnie i mówił to bez żadnego udawania, a ja zrozumiałam, dlaczego Denise coś do niego poczuła. Jego spojrzenie było bardzo bezpośrednie. – Nie ma za co. – Nie dodałam nic więcej. Wiedziałam, że nie muszę. – Jestem gotowa – oznajmiła wesoło Denise kilka minut później. Objęłam Randy ego na pożegnanie. – Naprawdę miło było w końcu cię poznać. – Wzajemnie. Opiekuj się moją dziewczyną. – Och, opiekuje się – zapewniła go Denise. – Możesz mi wierzyć.

Cztery godziny później, po przymiarce Denise i spokojnej – choć raz! – kolacji, podrzuciłam ją do domu i pojechałam do siebie. Dochodziła pierwsza w nocy. Jak dla mnie pora była jeszcze całkiem wczesna. Wysiadłam z samochodu i od razu poczułam dziwne napięcie w powietrzu. Nie słyszałam żadnych podejrzanych dźwięków, tylko szmer rozmów w okolicznych domach. Nikogo też nie wyczułam. Mimo to, kiedy wyciągnęłam przed siebie ręce, odniosłam wrażenie, że powietrze przede mną ma formę. Unosił się w nim bardzo słaby s’lad nieludzkiej energii. Nie aż tak silny, jakby coś nadal czaiło się w ciemności, ale wcześniej tak musiało być. Może po prostu przeszła tędy jakaś istota. To się zdarzało. Jednakże w tej szczątkowej aurze nie było niczego groźnego. Wampiry i ghule wysyłały inne wibracje w czasie polowania. Wzruszyłam ramionami. Gdyby znalazła mnie jakaś martwa istota o złych zamiarach, czekałaby w środku. Na wszelki wypadek ostrożnie weszłam do domu i sprawdziłam wszystkie pomieszczenia. Nic. Wzięłam prysznic i poszłam do łóżka. Nie krył się pod nim żaden potwór – zajrzałam – ale dziwne uczucie nie chciało mnie opuścić. Mogłabym przysiąc, że ktoś był w moim domu. Co za idiotyzm. Jezu, popadałam w taką samą paranoję, jak Don. Zamknęłam oczy, odpychając od siebie wspomnienie starej, dziecięcej modlitwy na dobranoc... Gdybym umarła, zanim się obudzę... Zasnęłam z nożem ukrytym pod materacem, powtarzając sobie, że nie jestem paranoiczką. Po prostu byłam ostrożna. Taak, jasne. Ja też w to nie wierzyłam.

DZIESIĄTY

– Denise, już prawie czas. Żeby nie natknąć się na pana młodego, zamknęłyśmy się w prywatnej sali country clubu, w którym miały się odbyć zarówno ceremonia ślubna, jak i przyjęcie weselne. Denise rozpromieniła się w uśmiechu, kiedy wkładałam jej welon. – Nie wiem, co powiedziałaś moim rodzicom. Musiałaś chyba podać im narkotyki, ale nic mnie to nie obchodzi! Uściskałam ją z niewinną miną. Nie było potrzeby mówić jej, że rzeczywiście poczęstowałam ich mrożoną herbatą z esencją halucynogenu produkowanego przez kły wampira i wypróbowałam na nich moc swojego hipnotycznego spojrzenia. Udało się ku mojemu zaskoczeniu. Rodzice przyjechali, choć nadal nie dawały im spokoju różnice wyznaniowe. Do pokoju weszła wolnym krokiem Felicity. Nie lubiłam jej, ale była kuzynką panny młodej i jedną z druhen, więc musiałam zdobyć się na uprzejmość. Podczas gdy ja pomagałam Denise w ostatnich przygotowaniach, ona wypatrywała wśród gości samotnych mężczyzn. Ta kobieta była wiecznie napalona. – W końcu zjawił się ostatni z drużbów – oznajmiła. Westchnęłam z ulgą. Nie trzeba będzie opóźniać ślubu. – Prawdziwe z niego ciacho – ciągnęła Felicity. Każdego silnego osobnika z kutasem uważała za prawdziwe ciacho, ale zatrzymałam to spostrzeżenie dla siebie. – Widziałam go tylko przez chwilę, i to od tyłu, ale mówię wam, co za tyłek... – Felicity, mogłabyś wziąć kwiaty? – zasugerowałam, przewracając oczami. Denise uśmiechnęła się szeroko. – Dobra wiadomość, Felicity. Właśnie on będzie dzisiaj twoją parą. Nigdy wcześniej go nie spotkałam, ale Randy mówi, że jest wolny. Goście panny młodej mieli siedzieć przy długim prostokątnym stole, na przemian kobiety z mężczyznami. Uważałam, że to dziwne rozmieszczenie, ale to była impreza Denise, a nie moja. – Co za ciacho – powtórzyła z rozmarzeniem Felicity. Współczułam facetowi. Pewnie zacznie obmacywać go pod stołem, nim zaczną się toasty. Do pokoju wsunął głowę brat Randyego, Philip. – Jesteś gotowa, Denise? Przyjaciółka odwróciła się do mnie z ledwie skrywanym podekscytowaniem. – Chodźmy wydać mnie za mąż! Uśmiechnęłam się do Philipa. – Już idziemy. *** Denise zrezygnowała z tradycyjnego marszu do ołtarza w rytm pięknej, instrumentalnej ballady. Randy i jego drużbowie czekali z przodu, druhny miały iść bez eskorty jedna za drugą, zgodnie z hierarchią. Mnie, jako głównej druhnie, przypadło miejsce tuż przed Denise. Po raz ostatni poprawiłam jej suknię i stanęłam w orszaku.

Kiedy weszłam do sali, w której zebrało się ponad czterdzieści pięć osób z obu rodzin i przyjaciół, poczułam falę czystej, nieludzkiej mocy. O cholera, jeden z gości był wampirem. Lepiej, żeby planował jeść tylko tort, bo inaczej musiałabym pobawić się stołowym srebrem. To by była niezła sztuczka zabić jednego z gości na przyjęciu tak, żeby nikt tego nie zauważył. Przesunęłam wzrokiem po twarzach gości, szukając źródła wibracji. Obok mojej matki siedział Noah, którego Denise zaprosiła, zanim zdążyłam jej powiedzieć, że próbuję zakończyć nasz związek. Noah uśmiechnął się do mnie, kiedy szłam wąskim przejściem między ławkami. Odpowiedziałam mu uśmiechem, jednocześnie po wojskowemu dokonując inspekcji. Strona panny młodej, czysto. Strona pana młodego, czysto. Z jakiegoś powodu nie przyszło mi do głowy spojrzeć do przodu, gdzie stali drużbowie. Kiedy już to zrobiłam, minęła chwila, zanim do mnie dotarło, co widzę. Miał inne włosy. Barwy miodu, zamiast platynowych, które pamiętałam. Były również dłuższe i kręciły się lekko nad uszami, a nie obejmowały głowę jak jedwabisty hełm. Blada skóra lśniła przy hebanowej czerni smokingu, kontrast aż zapierał dech w piersiach. Spojrzenie oczu o tak ciemnym odcieniu, że były niemal czarne, wbiło się w moje, wybałuszone. Każde ciało, na które nie działa żadna siła, spoczywa lub porusza się po linii prostej ruchem jednostajnym. Byłam dowodem na działanie zasady bezwładności Newtona, bo chociaż wstrzymałam oddech, a moje serce na sekundę zamarło, jakimś cudem udało mi się podążać dalej przejściem między ławkami. Bones pożerał mnie wzrokiem. We mnie wybuchło zupełnie nieznane uczucie, które mój otępiały umysł rozpoznał dopiero po dłuższej chwili. Radość. Zalała mnie czysta, niczym nieskażona radość. Już miałam popędzić przed siebie i paść mu w ramiona, ale się pohamowałam. Co Bones tutaj robił? I dlaczego nie był zaskoczony na mój widok? Te myśli skutecznie powstrzymały mnie od takich szaleństw, jak rzucenie mu się na szyję. Skoro Bones nie zdziwił się, że mnie widzi, wiedział, że tu będę. Ale skąd? I najważniejsze pytania: Jak mnie odnalazł? Czego chciał? Uznałam jednak, że to nie pora na śledztwo. To był ślub Denise. Nie mogłam go zepsuć, urządzając scenę. Dzięki Bogu i wszystkim świętym, że moja matka nie przyglądała się zbytnio drużbom. Ona ani chwili nie zawahałaby się przed widowiskowym zrujnowaniem tego wyjątkowego dnia. Postanowiłam twardo, że Bonesem zajmę się po ślubie. Albo zemdleję. Zależy, co stanie się wcześniej. Przestałam dramatyzować i zajęłam miejsce obok Felicity, a ona pochyliła się i syknęła mi do ucha: – Nawet o nim nie myśl. Jest mój. – Zamknij się – odszepnęłam, tak żeby inni nie usłyszeli. Czułam, jak pocą mi się dłonie. Kolana miałam jak z galarety. Nie miałam pojęcia, jak zdołam przetrwać ten ślub? Nie mogłam uwierzyć, że Bones jest tak blisko. Marzyłam o nim przez cztery i pół roku, a teraz mogłam wyciągnąć rękę i go dotknąć. Wydawało się to zupełnie nierealne. Randy podał ramię Denise, a sędzia pokoju rozpoczął zmodyfikowaną ceremonię z przysięgami, ale bez religijnych odniesień. Bones stanął twarzą do niego razem z pozostałymi drużbami. Całą uroczystość widziałam jak przez mgłę. Felicity musiała mnie szturchnąć, żebym odebrała bukiet od panny młodej, kiedy nadeszła chwila wymiany obrączek. Gdy sędzia w końcu ogłosił Randyego i Denise mężem i żoną, poczułam wielką ulgę. I wstyd. Byłam na ślubie

najlepszej przyjaciółki, a marzyłam tylko o tym, żeby już się skończył. Potrzebowałam czasu, by wziąć się w garść. Denise i Randy ruszyli do wyjścia, a kiedy przyszła moja kolej, niemal zaczęłam biec. Philip starał się mnie powstrzymać i zmusić do spokojnego marszu, ale szarpnęłam go za ramię, żeby przyśpieszył. – Muszę do łazienki – skłamałam w desperacji. Musiałam odzyskać zachwianą równowagę. – Powiedz Noahowi, żeby na mnie nie czekał. Przyjdę na robienie zdjęć. Gdy tylko wyszliśmy z kaplicy, rzuciłam bukiet i popędziłam do łazienki, która mieściła się w drugim końcu klubu. Kiedy znalazłam się w środku, opadłam na podłogę przy umywalce. O, Boże, o Boże. Widok Bonesa sprawił, że wszystkie emocje, które od siebie odsuwałam, zalały mnie teraz bezlitosną falą. Musiałam się opanować. I to szybko. Oparłam głowę na zgiętych kolanach. – Witaj, Kitten. Pochłonięta swoim załamaniem, nie usłyszałam kroków Bonesa. Jego głos był równie jedwabisty, jak go zapamiętałam, angielski akcent równie czarujący. Gwałtownie uniosłam głowę i chociaż moje życie waliło się w gruzy, zaczęłam się martwić o najmniej ważną rzecz na świecie. – Boże, Bones, to damska toaleta! Co będzie, jeśli ktoś cię zobaczy? Roześmiał się cicho i uwodzicielsko. Pocałunki Noaha tak na mnie nie działały. – Wciąż jesteś pruderyjna? Nie bój się, zamknąłem drzwi na klucz. Jeśli te słowa miały mnie uspokoić, odniosły całkiem przeciwny skutek. Zerwałam się z podłogi, ale nie miałam dokąd uciec. Bones blokował jedyne wyjście. – Spójrz na siebie, skarbie. Nie mogę powiedzieć, że wolę cię z kasztanowymi włosami, ale co do reszty... jesteś bardzo ponętna. Przesunął językiem po dolnej wardze, jednocześnie taksując mnie wzrokiem. Żar, który zobaczyłam w jego oczach, niemal pieścił moją skórę. Kiedy Bones zrobił krok w moją stronę, rozpłaszczyłam się na ścianie. – Nie podchodź do mnie. Bones nonszalancko oparł się o blat umywalki. – Czym tak się gorączkujesz? Myślisz, że jestem tutaj, by cię zabić? – Nie. Gdybyś chciał mnie zabić, nie bawiłbyś się w pułapki przy ołtarzu. Najwyraźniej znasz moje obecne nazwisko, więc dopadłbyś mnie którejś nocy w moim własnym domu. Bones zagwizdał z uznaniem. – To prawda, kotku. Nie zapomniałaś, jak pracuję. Wiesz, że przez te lata co najmniej trzy razy zaproponowano mi kontrakt na legendarną Rudą Kostuchę? Jeden koleś dawał półtora miliona za twoje zwłoki. Cóż, to akurat nie było dla mnie niespodzianką. Lazarus próbował mnie dorwać z tego samego powodu. – I co odpowiedziałeś, skoro twierdzisz, że nie zjawiłeś się w tym celu? Bones wyprostował się i spoważniał. – Oczywiście się zgodziłem. Potem wytropiłem sukinsyna i zagrałem w nogę jego głową. Potem mój telefon przestał dzwonić. Przełknęłam ślinę. Jak go znałam, właśnie tak zrobił. – W takim razie, dlaczego tu jesteś? Uśmiechnął się i podszedł bliżej, ignorując moje wcześniejsze ostrzeżenie. – Nie cieszysz się, że mnie widzisz po tych wszystkich latach? Wiesz, dlaczego chciałem cię zaskoczyć? Żeby z twoich oczu wyczytać, co czujesz.

Uwaga, niebezpieczeństwo! Dzielił nas mniej niż jeden krok. Nigdy nie potrafiłam oprzeć się dotykowi Bonesa i nie zamierzałam teraz sprawdzać swojej siły woli. Gorączkowo szukałam w myślach sposobu na odwrócenie jego uwagi. – Poznałeś już mojego chłopaka? Trafiłam w dziesiątkę. Bones zmrużył oczy i zacisnął usta. Tak, Noah potrafił nam obojgu zepsuć nastrój. Bez wahania wykorzystałam przewagę. Ryzyko przed namiętnością; tak było bezpieczniej. – Wyjaśnij mi, jakim cudem pojawiłeś się w życiu Randy ego i zostałeś drużbą na jego ślubie? Dowiedziałeś się, że moja najlepsza przyjaciółka za niego wychodzi? Musiałeś szybko wyprać mu mózg. Byli zaręczeni zaledwie przez miesiąc. Bones uniósł palec tuż przy mojej twarzy. – Randy ego znam od sześciu miesięcy. O wiele dłużej niż Denise. Niezwykły facet, nie sądzisz? Wiesz, jak brzmiały jego pierwsze słowa po godzinie, którą spędziliśmy obok siebie przy barze? Powiedział: „Mam nadzieję, że to nie będzie wyryte na moim nagrobku, ale przez cały czas, jak tu siedzimy, ani razu nie zaczerpnąłeś tchu. Może mi zdradzisz, jak to robisz?”. Wytrzeszczyłam oczy. Denise kiedyś stwierdziła, że Randy myśli nieszablonowo. Teraz się okazało, że nawet bardzo nieszablonowo. I nie doceniałam wielkości jego jaj. – Wie, kim jesteś? Bones skinął głową. – Błysnąłem mu w oczy zielenią i powiedziałem, że nic nie widział. Wtedy zamrugał w taki sam sposób, jak ty przed chwilą, i spytał, czy to miało zadziałać. Teraz naprawdę byłam pod wrażeniem. Randy miał naturalną odporność na hipnotyczną moc wampira, nawet takiego jak Bones. – Oczywiście, tego się nie spodziewałem. Zaczęliśmy rozmawiać i w końcu się zaprzyjaźniliśmy. Tydzień temu, po tym jak zgodziłem się być drużbą na jego ślubie, spotkał się ze mną w barze cały przesiąknięty twoim zapachem. Tego dnia pomagałaś mu przenosić meble. Poczułam ulgę i jednocześnie ból, że spotkanie z Bonesem było dziełem przypadku. – Więc to tylko zbieg okoliczności? Doszedłeś już do siebie po tym, co kiedyś się stało? Bones wbił we mnie wzrok. – Chciałabyś wiedzieć, co? Chyba jednak ci nie powiem. Możesz się nad tym zastanawiać, tak jak ja, kiedy dostałem twój uroczy liścik. Ale coś ci jednak powiem: są między nami niedokończone sprawy. I jest cholernie pewne, że je dokończymy, nieważne, jak bardzo chciałabyś tego uniknąć. O cholera! Zostawiłam mu list, bo wiedziałam, że nie będę w stanie pożegnać się z nim twarzą w twarz. Teraz, cztery lata później, wciąż nie byłam pewna, czy mam wystarczająco dużo siły. – Cather... eee, Cristinę! Jesteś tam? Matka głośno zapukała do drzwi, a ja odetchnęłam z ulgą. Już dawno tak się nie ucieszyłam z jej obecności. Wargi Bonesa drgnęły. – Chyba przywitam się z twoją mamą, Kitten. Tak długo się nie widzieliśmy. – Nawet nie... Groźba zamarła mi na ustach, kiedy Bones otworzył drzwi. Matka przez chwilę patrzyła na niego z bezgranicznym zdumieniem, a kiedy go rozpoznała, zrobiła się purpurowa na twarzy. – Ty! Ty!

– Miło znowu cię widzieć, Justino – powiedział Bones z diabolicznym uśmiechem. – Bardzo ci dobrze w tym kolorze. – Ty brudna bestio! – ryknęła matka. – Każdej nocy modliłam się, żebyś zdechł i gnił w piekle! – Mamo! – Najwyraźniej jej serce ani odrobinę nie zmiękło przez te lata. Bones wzruszył ramionami. – Powinnaś modlić się trochę głośniej. Najwyraźniej Wszechmogący cię nie usłyszał. Wskazałam palcem drzwi. – Bones, cokolwiek masz mi do powiedzenia, możesz się z tym wstrzymać do końca wesela. Moja przyjaciółka i twój przyjaciel czekają, aż staniemy z nimi do zdjęć. I właśnie to zrobimy. Mamo, tylko spróbuj zepsuć ślub Denise, a przysięgam na Boga, że pozwolę mu cię ugryźć. – Zawsze do usług, Kitten – zapewnił mnie Bones. Głową ponownie wskazałam na drzwi. – Wynocha! – Drogie panie. – Bones ukłonił się i opuścił łazienkę niespiesznym krokiem. Przez chwilę za nim patrzyłam, a następnie podeszłam do umywalki i opłukałam twarz wodą. Musiałam ładnie wyjść na zdjęciach.

JEDENASTY

Jeszcze kilka razy zagroziłam matce, nim w końcu zgodziła się nie zakłócać przyjęcia weselnego. Ani nie powiadamiać mojej jednostki o Bonesie. Musiałam stanowczym tonem zapowiedzieć, że jeśli zrobi którąkolwiek z tych rzeczy, sama zostanę wampirem. – On tego właśnie chce, Catherine – powtórzyła po raz trzeci, prowadząc mnie do hallu. – Chce ukraść twoją duszę i zmienić cię w bestię. – Więc pamiętaj, żeby trzymać buzię na kłódkę, dobrze? I na litość boską, nazywaj mnie Cristinę. Nie możesz bardziej uważać? Kiedy stanęłyśmy w drzwiach, Denise zostawiła Randy’ego, z którym pozowała do ślubnej fotografii, i wyszła nam na spotkanie. – Och, Cat, nie wiedziałam, że przyjaciel Randy’ego jest – ściszyła głos – wampirem! Ale nie martw się. Już rozmawiałam z Randym. Bardzo się zdziwił, że ja też wiem o ich istnieniu! Mamy ze sobą tyle wspólnego. W każdym razie Randy przysięga, że ten wampir jest nieszkodliwy. Mówi, że zna go od miesięcy. Moja matka spojrzała na Denise, jakby wyrosły jej trzy głowy. – Nieszkodliwy?! Nie mówimy o psie, który nie gryzie! Mówimy o mordercy... – Hm – przerwałam jej i znaczącym gestem dotknęłam szyi. Matka zamknęła usta i odeszła. Usłyszałam parsknięcie. Bones przez cały ten czas stał z boku i nas obserwował. – Wszystko w porządku, Denise – zapewniłam. – On wie, że nie będzie żadnych kłopotów, jeśli nie wysunie kłów. – A niby skąd to wie? – spytała moja przyjaciółka. – Rozmawiałaś z nim? Długo siedziałaś w łazience, jego też w tym czasie nigdzie nie widziałam. Przyparłaś go do muru? Raczej odwrotnie. – Eee, w pewnym sensie... eee – zaczęłam się jąkać. – Znam go. To znaczy, widywałam go już wcześniej. W Wirginii. On... hm, mamy coś w rodzaju porozumienia. Ja nie mieszam się w jego sprawy, a on w moje. Denise wzięła moje wyjaśnienie za dobrą monetę. – Cóż, w takim razie chodźmy zrobić parę zdjęć. Cieszę się, że nie będziecie ze sobą walczyć. Powiedz mu tylko, żeby nie wspominał o tobie przy Randym, dobrze? Twojemu szefowi wyłysiałyby jaja, gdyby się dowiedział, ile osób o tobie wie. – Święta racja. – Właśnie. Tajemniczym partnerem kuzynki Denise okazał się Bones. Zachwycona Felicity bezwstydnie wciskała się obok niego przy każdym ujęciu. Co gorsza, on był dla niej czarujący. Chętnie i z radością zabiłabym ich oboje od razu po sesji fotograficznej. Nie mogłam jednak okazać wściekłości z tego samego powodu, dla którego nie rzuciłam się w ramiona Bonesa, kiedy zobaczyłam go przy ołtarzu. Nieważne, co czułam, nic się między nami nie zmieniło. On nie mógł się dowiedzieć, jak bardzo wciąż mi na nim zależy. Pozostawało mi

jedynie zachować spokój i mieć nadzieję, że Bones uwierzy w moją obojętność i tym razem sam ode mnie odejdzie. Po ostatnim ujęciu ruszyłam w stronę baru. Tylko jedno mogło mi dzisiaj pomóc: gin. Mnóstwo ginu. Jednym haustem opróżniłam szklankę, ledwo barman ją przede mną postawił. – Jeszcze raz to samo. Barman zmierzył mnie wzrokiem, ale bez słowa nalał mi kolejnego drinka. Oceniłam ilość płynu w naczyniu i spojrzałam na niego krzywo. – Więcej alkoholu – rzuciłam krótko. – Topisz smutki? – dobiegł mnie z tyłu znajomy, kpiący głos. – Nie twój interes – odburknęłam, prostując plecy. – Tutaj jesteś, kochanie! Noah cmoknął mnie w policzek. Widząc to, Bones zacisnął usta. – Eee, Noahu... Odprowadzę cię do twojego stołu. – Chciałam odciągnąć go od Bonesa, który patrzył na niego tak, jakby wolał napić się jego krwi zamiast tego, co oferował bar. Odprowadziłam Noaha na miejsce; ja siedziałam osobno, razem z resztą gości ze strony panny młodej. Kiedy zostawiłam go przy stole, matka odciągnęła mnie na bok. Była purpurowa na twarzy. – Wiesz, co zrobił ten potwór, kiedy odeszłaś od baru? Mrugnął do mnie! Zaskoczyła mnie tak bardzo, że się roześmiałam. Boże, to dobre. Pewnie zaczęły dymić jej uszy, kiedy Bones to zrobił. – Uważasz, że to zabawne? – oburzyła się matka. – Cóż, mamo. On ryzykował dla ciebie własne życie, a ty później robiłaś, co mogłaś, żeby zginął. Nic dziwnego, że za tobą nie przepada. Mówiłam cicho, ale lekceważącym tonem. Byłam pewna, że Bones nigdy nie skrzywdzi mojej matki, choć na pewno jeszcze nieraz jej dokuczy. Bóg tylko wiedział, co mnie czeka. Główny stół był długi i prostokątny, tak że wszyscy siedzieli przodem do sali. Znalazłam miejsce oznaczone wizytówką z nazwiskiem „Cristinę Russell”. Randy usiadł po mojej lewej stronie, Denise po jego prawej. Krzesło obok mnie, jeszcze puste, zarezerwowano dla kogoś o nazwisku Chris Pin. Kto...? – Chyba żartujesz – powiedziałam głośno. Dlaczego po prostu się nie zastrzeliłam, żeby wreszcie mieć spokój? – Justina, znowu się spotykamy. – Gdy Bones zajął krzesło obok mnie, aż podskoczyłam na swoim. – Nie chciałbym być niegrzeczny, ale zdaje się, że twój stolik jest tam. Skinął głową w stronę Noaha. – Tutaj jesteś! – zapiszczała Felicity, z uśmiechem łaąc Bonesa za ramię. – Dzisiaj jesteśmy parą, więc dosyć uciekania! Mam nadzieję, że tańczysz równie cudownie, jak wyglądasz. – Zdzira – mruknęłam, nie dość cicho. – Mówiłaś coś? – spytała Felicity, nie przestając mizdrzyć się do Bonesa. – Powodzenia – rzuciłam normalnym tonem. – Och, wcale go nie potrzebuję – odparła Felicity, wyraźnie zadowolona z siebie. Wychyliłam swój gin i ponownie ruszyłam do baru. Moja matka spiorunowała Bonesa wzrokiem i poszła za mną. – Panno Russell! – zawołał za mną Bones. Zamarłam. Celowo położył nacisk na moje fałszywe nazwisko. Z drugiej strony, czego się spodziewałam, wykorzystując jego prawdziwe nazwisko. Sądziłam, że tego nie zauważy? Ani nie skomentuje? – Byłaby pani tak miła i przyniosła mi drinka? Na pewno pani pamięta, co piję.

Przez głowę przemknęła mi masa przekleństw, ale wzięłam głęboki wdech i nakazałam sobie spokój. Denise była moją najlepszą przyjaciółką. Zasługiwała na piękne przyjęcie weselne, a nie na krwawą łaźnię. – Ten obrzydliwy pasożyt... – zaczęła matka. – Przestań! – warknęłam, a kiedy dotarłyśmy do baru, rzuciłam barmanowi mordercze spojrzenie. – Wysoka szklanka. Sam gin. I daruj sobie komentarze. Facet zbladł, ale nalał to, co chciałam. Pociągnęłam długi łyk i dodałam: – O, tak. I pieprzoną whiskey, czystą.

DWUNASTY

Felicity spojrzała na wysoką, do połowy opróżnioną szklankę z ginem i gwałtownie zaczerpnęła tchu. – Cristinę, nie możesz przystopować z piciem? To wesele mojej kuzynki, na litość boską! Słysząc jej oburzony ton, tak mocno ścisnęłam naczynie, żeby nie rozbić go na głowie tego babska, że szkło pękło mi w ręce. Chlusnął na mnie gin, z dłoni pociekła krew. – Cholera jasna! – zaklęłam. Wszyscy odwrócili się w moją stronę. Bones zamaskował śmiech kaszlem. – Nic ci nie jest? – zapytał z troską Randy i owinął mi rękę serwetką. Następnie spojrzał na Bonesa, a ten z niewinną miną wzruszył ramionami. – Wszystko w porządku, Randy – wykrztusiłam zawstydzona. Denise wyjrzała zza pleców świeżo poślubionego męża i spytała cicho: – Chcesz zamienić się miejscami? Sądzili, że jestem roztrzęsiona dlatego, że Bones okazał się wampirem. Ale to było moje najmniejsze zmartwienie. Jego bliskość doprowadzała mnie do rozstroju nerwowego, a przyjęcie dopiero się zaczynało. – Cristinę! – Noah podszedł do mnie i zdjął serwetkę z mojej dłoni. – Bardzo boli? – Nic się nie stało – odburknęłam, ale widząc jego zranioną minę, poczułam wyrzuty sumienia. – Po prostu jestem zażenowana. Nic mi nie będzie. Wracaj na miejsce. Nie pogarszajmy sytuacji. Udobruchany Noah poszedł do swojego stolika, a ja się uśmiechnęłam, żeby ukryć zdradzieckie myśli. – Naprawdę – dodałam, zwracając się do Denise. Zebrałam kawałki rozbitego szkła i ułożyłam je na zakrwawionej serwetce. – Idę się umyć i wyrzucić szkło. – Pójdę z tobą – zaproponowała Denise. – Nie! Moja gwałtowna odmowa przestraszyła Denise. Zerknęłam na Bonesa i wróciłam do niej spojrzeniem. Przyjaciółka szeroko otworzyła oczy, kiedy zrozumiała, o co mi chodzi. Przynajmniej w części. – Chris – zwróciła się do Bonesa – mógłbyś pójść z Cristinę i poszukać bandaży? Randy mówił... – Zawiesiła głos i po chwili dokończyła z szelmowskim błyskiem w oku: – Randy mówił, że masz duże doświadczenie, jeśli chodzi o krwawiące rany. – Och, jesteś lekarzem? – zagruchała Felicity. Bones wstał i posłał Denise uśmiech pełen uznania. – W Londynie zajmowałem się wieloma rzeczami – odparł wymijająco. Ruszyliśmy do wyjścia, ale najpierw zatrzymałam się przy barze. Barman wytrzeszczył oczy na widok zakrwawionej serwetki na mojej dłoni. – Gin. Bez szklanki, całą butelkę – powiedziałam otwarcie. – Hm, może powinna pani...

– Daj pani butelkę, kolego – przerwał mu Bones, błyskając w jego stronę zielenią oczu. Bez dalszego ociągania barman wcisnął nienapoczęty gin do mojej krwawiącej dłoni. Od razu odkręciłam zakrętkę, cisnęłam na bok zaplamioną serwetkę ze szkłem i pociągnęłam długi łyk prosto z flaszki. Następnie zaprowadziłam Bonesa na najdalszy kraniec parkingu, gdzie stało najmniej samochodów, a on cierpliwie zaczekał, aż ponownie się napiję. Rozmazałam krew na całej butelce, ale nic mnie to nie obchodziło. – Lepiej ci? – spytał, kiedy przestałam pić, żeby zaczerpnąć tchu. Jego wargi drżały z rozbawienia. – Nie bardzo – przyznałam. – Słuchaj, nie wiem, jak długo jeszcze moja matka będzie siedziała cicho, ale gdybyś nie zauważył, ona cię nienawidzi. Za chwilę zadzwoni po oddział, a potem postara się nadziać cię na srebrny rożen i obracać na wolnym ogniu. Musisz stąd iść. – Nie. – Do diabła, Bones! – Puściły mi nerwy. Dlaczego musiał być taki cudowny? Dlaczego musiał stać tak blisko mnie i dlaczego musiałam tak bardzo go kochać? – Czy ty naprawdę chcesz umrzeć? Wystarczy jeden telefon do mojego szefa, żeby tak się stało. I uwierz mi, moja matka na pewno już pieści swoją komórkę i o tym fantazjuje. Bones przewrócił oczami. – Sukinsyny takie jak twój szef ścigały mnie przez większość mojego nieumarłego życia, a jednak ja wciąż żyję, natomiast oni nie. Nie przeraża mnie ani twój szef, ani matka, Kitten. Jeśli chcesz, możemy teraz odbyć zaległą rozmowę. Jeśli nie, proponuję wrócić na przyjęcie. Możesz jednak zapomnieć o tym, że odejdę... albo ty, jeśli o to chodzi. Odnalazłem cię jakiś czas temu, ale nie bez powodu nie wiedziałaś o tym aż do teraz. Spróbuj ponownie zniknąć jak dym, a zapewniam cię, że będzie to krótka ucieczka. W dodatku, porozmawiamy wtedy w zupełnie innych okolicznościach. Na przykład, takich, że będziesz skuta kajdankami, żebyś nie mogła znów uciec. Sama wybierzesz warunki naszej rozmowy, skarbie, ale cholernie długo na nią czekałem. Oho! Wiedziałam, że Bones nigdy nie blefuje, ale nawet gdybym nie wiedziała, wyraz jego oczu świadczył, że mówi poważnie. – To ciebie wyczułam przed moim domem tamtej nocy, prawda? – spytałam oskarżycielskim tonem. To musiał być on. Tego samego wieczoru spotkał się w barze z Randym. Na ustach Bonesa pojawił się lekki uśmiech. Łagodny wiatr zmierzwił jego ciemne włosy. W smokingu, w blasku księżyca pieszczącym rzeźbione rysy, wyglądał wręcz oszałamiająco. – A więc mnie wyczułaś. Zastanawiałem się, czy tak będzie. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Na moc wampirów byłam odporna, ale Bones zawsze działał na mnie jak kryptonit. – Musimy wracać na przyjęcie – powiedziałam, odwracając wzrok. Bones wyciągnął do mnie rękę. – Masz coś przeciwko temu, żebym łyknął z twojej butelki? Podałam mu gin, uważając, żeby nie dotknąć jego palców. Bones chwycił butelkę, ale zamiast napić się alkoholu, zlizał z niej moją krew, nie spuszczając ze mnie wzroku. Kiedy oszołomiona przyglądałam się, jak wodzi językiem po krzywiźnie szkła, rozgorzał we mnie ogień. Gdy na lśniącej powierzchni nie została już ani jedna czerwona kropla, Bones oddał mi butelkę. „Myśl o swojej pracy!” – krzyczał mój mózg. „Myśl o wszystkim, byle nie o tym, jak to było, kiedy czułaś ten język na swoim ciele!”. Chciałam go wyminąć, on jednak chwycił mnie za rękę. Próbowałam ją wyszarpnąć, ale była jak uwięziona w stalowym imadle. – Przestań – powiedział Bones łagodnie, wyciągając z kieszeni nóż.

Wytrzeszczyłam oczy, ale tylko lekko naciął swoją dłoń i przycisnął wypływającą krew do mojej rany. Poczułam lekkie łaskotanie, kiedy skaleczenie zaczęło się goić. Zabrałam rękę. Tym razem na to pozwolił, ale zielony błysk w ciemnych oczach świadczył, że jest tak samo poruszony moim dotykiem, jak ja jego. Taak, trzeba stąd uciekać. Teraz. Natychmiast. Odwróciłam się i ruszyłam przed siebie szybkim krokiem. Jakimś cudem udało mi się nie obejrzeć na Bonesa. *** Przyjęcie okazało się piekłem na ziemi. Kiedy wrócił Bones, z ust Felicity popłynął strumień dwuznaczności, a on nie zrobił nic, żeby go powstrzymać. W ponurym nastroju siedziałam przy stole, obserwowałam ich i piłam z determinacją skazańca. Noah akurat dzisiaj został wezwany do swojej kliniki. Przed wyjściem gorąco przeprosił Denise, ale ja ledwo zauważyłam, że go nie ma. Denise i Randy wychodzili prawie ostatni. Za dwa dni wyjeżdżali w podróż poślubną, a teraz wracali do jej domu. Ucałowałam oboje, życząc im mnóstwa szczęścia. Jednocześnie myślałam tylko o tym, że od pięciu minut nie widziałam nigdzie Felicity i Bonesa. Nie mogłam się powstrzymać i zaczęłam ich szukać, idąc za niewidocznym śladem energii emanującej z Bonesa. Kiedy zobaczyłam ich na końcu patio, tuż przy głównej sali, stanęłam jak wryta. Było ciemno jak w studni, ale ja wszystko dokładnie widziałam. Felicity, odwrócona do mnie tyłem, obejmowała Bonesa. Światło księżyca odbijało się od jego skóry, podkreślało rysy twarzy, kiedy pochylał się i ją całował. Byłam już dźgnięta nożem, postrzelona, oparzona, ugryziona przez wampira, wiele razy pobita do nieprzytomności, a nawet wbito we mnie kołek. Nigdy jednak nie czułam takiego bólu jak teraz. Z moich ust wyrwał się stłumiony dźwięk, tak cichy, że prawie niesłyszalny, ale pełen czystej udręki. W tej chwili Bones podniósł wzrok i spojrzał prosto na mnie, jakby mówił: „Nie podoba ci się? I co zamierzasz z tym zrobić?”. Uciekłam stamtąd jak gnana wichrem, wskoczyłam do samochodu i ruszyłam z piskiem opon. Z pełną mocą doszła we mnie do głosu zaborczość wampira. Musiałam odjechać, żeby nie zabić Felicity, choć właściwie nie zrobiła nic złego. Nie, to ja miałam problem. Ona po prostu całowała mężczyznę, którego kochałam... i porzuciłam.

TRZYNASTY

Byłam tak roztrzęsiona, że musiałam się czymś zająć. Następnej nocy mieliśmy sprawdzić klub „GiGi”, w którym zniknęły dwie dziewczyny. Ich ciał nie odnaleziono, ale fakt, że policja zlekceważyła zgłoszenie, wskazywał na wampira. Na szczęście, klub znajdował się w odległości zaledwie godziny jazdy. Przymocowałam noże do ud i, nadal w sukni druhny, pojechałam prosto na akcję. Pieprzyć wsparcie. Postanowiłam zapolować na wampiry w pojedynkę. Tate i chłopaki będę mieli jutro wolne. Pięćdziesiąt minut później wysiadłam z samochodu, wciąż wściekła jak diabli, i ruszyłam przez parking. Kiedy byłam w połowie drogi, usłyszałam głośny krzyk i odwróciłam głowę w stronę, z której dochodził. Zobaczyłam młodego człowieka z krwawymi śladami na szyi. Stał w drzwiach klubu i wzywał pomoc, rozpaczliwie wymachując rękami. Wszyscy go mijali, nie zwracając na biedaka uwagi. Dopiero kiedy ktoś przeszedł przez niego, zrozumiałam. – Hej, koleś! – zawołałam. – Tutaj! Kilka osób obejrzało się na mnie, bramkarz rzucił mi bardzo dziwne spojrzenie. Pewnie się zastanawiał, ile wódy zdążyłam w siebie wlać. Zakrwawiony chłopak śmignął do mnie jak mglista smuga. Na jego twarzy malował się wyraz ogromnej ulgi. – Dzięki Bogu! Nikt mnie nie słucha, a moja dziewczyna umiera! Nie wiem dlaczego wszyscy mnie ignorują... Cholera. Jedyny świadomy duch, którego spotkałam, doskonale wiedział, że nie żyje. Większość była zaledwie nikłym odbiciem swojej ludzkich postaci, wciąż bezmyślnie odtwarzającym jakieś wydarzenie z przeszłości, a nie przerażonym i zdezorientowanym gościem, który nie ma pojęcia, dlaczego nikt nie zwraca na niego uwagi. – Gdzie ona jest? Nie wiedziałam, czy jest sens coś robić. Jego dziewczyna mogła umrzeć nawet lata temu. Jednakże chłopak miał na sobie współczesne ciuchy, kolczyk w brwi i przekłuty język. Wyobraźcie sobie, że w ten sposób przechodzicie do wieczności. – Tutaj! – Duch rzucił się do drzwi, podczas gdy ja musiałam przepchnąć się przez długą kolejkę ludzi. – Szukam mojego chłopaka – wyjaśniłam w odpowiedzi na wrogie spojrzenia. – Wiem, że jest w środku razem z tą zdzirą, z którą pracuję. Kobiety od razu stanęły po mojej stronie. Popchnęły mnie do przodu z okrzykami zachęty: „Dorwij go, kochana!”. Bramkarz nawet nie poprosił mnie o dowód. Najwyraźniej wyglądałam na więcej niż dwadzieścia jeden lat. Martwy chłopak zaprowadził mnie do drzwi w odległej części klubu, tuż przy toaletach. Były zamknięte na klucz, ale kiedy zdrowo nimi szarpnęłam, zamek puścił. Za nimi ukazał się wąski, nieoświetlony korytarz i kolejne drzwi. Aha, prywatny pokój, całkowicie dźwiękoszczelny. Ogłuszający łoskot muzyki prawie tutaj nie docierał. Duch zniknął mi z oczu. Zobaczyłam tylko siedzącą na krześle dziewczynę, zwróconą twarzą do drzwi. Raczej nie groziło jej śmiertelne niebezpieczeństwo. Chyba żeby uznać malowanie paznokci u nóg za ryzykowne dla życia. Na mój widok szeroko otworzyła oczy.

– Jak się tu dostałaś? To miejsce tylko dla członków klubu! Uśmiechnęłam się i wyciągnęłam odznakę, jedną z wielu, które ze sobą nosiłam. – Policja, cukiereczku – oznajmiłam. – Należę do każdego klubu. Ruszyłam do drzwi znajdujących się za jej plecami. Dziewczyna potrząsnęła głową i wróciła do malowania paznokci. – Nie radzę tam wchodzić. Ale to twoja sprawa. Po tym wątpliwym wyrazie troski nałożyła kolejną warstwę różowego lakieru na paznokieć dużego palca u nogi. Otworzyłam drzwi. W środku był duch chłopaka. Wskazał na nieprzytomną dziewczynę w ramionach wampira. – Proszę, pomóż jej! W pomieszczeniu znajdowało się sześć wampirów. Czułam, że żaden nie jest starszy ode mnie – licząc lata, kiedy byli jeszcze ludźmi. Na podłodze leżały dwa ciała. Jedno z nich należało do ducha chłopaka, krążącego z rozpaczą wokół dziewczyny, którą właśnie się pożywiano. Wciąż jeszcze żyła, ale sądząc po pulsie, była bliska śmierci. Wampir nie oderwał ust od jej szyi, żeby spojrzeć na ducha, chociaż wiedziałam, że martwy sukinsyn go widzi. Osobiście, dziwnie bym się czuła, gdyby w czasie posiłku kręciło się przy mnie widmo kogoś, kogo właśnie zabiłam. Ale tej kreaturze najwyraźniej było to obojętne. Drugie ciało również należało do młodej kobiety, a na kolanach innego wampira kolejna dziewczyna kurczowo czepiała się życia. Jej powieki zatrzepotały i po chwili się zamknęły. – Powinnaś była posłuchać Brandy – przemówił do mnie jeden z wampirów marną imitacją złowieszczego głosu. – Panny Różowe Paznokcie? – spytałam i zaczęłam podciągać suknię. Obecni wlepili z zainteresowaniem wzrok w moje nogi. Zadzierałam suknię nie po to, żeby odwrócić ich uwagę, chociaż była to uboczna korzyść. Chciałam dostać się do noży przymocowanych paskami do ud. Kiedy w końcu je odsłoniłam, nastrój w pokoju raptem zmienił się z pełnego pożądania i głodu na nieufny. – No, skurwiele – powiedziałam, sięgając po noże. – Pozwólcie, że się przedstawię. *** – Zapomniałaś o kimś. Właśnie miałam rzucić kolejnymi nożami, kiedy usłyszałam znajomy głos. Bones wszedł do pokoju i obrzucił wzrokiem pobojowisko. Większość wampirów uśmierciłam sztyletami, a te, które zabiły dziewczyny, rozerwałam gołymi rękami. Chociaż tyle mogłam dla nich zrobić. – O kim? Bones się uśmiechnął. – O tej małej dziwce, która skradała się tu z bronią. Ale już tego nie robi. Zapewne chodziło mu o uroczą Brandy. Nie zwiódł mnie jednak łagodny wyraz jego twarzy. Znając Bonesa, domyśliłam się, że dziewczyna będzie paradowała w piekle z różowymi paznokciami u nóg. – Dwie z tych dziewczyn jeszcze żyją. Daj im trochę swojej krwi. Zadziała o wiele szybciej niż moja. Bones wziął ode mnie nóż i naciął sobie dłoń, po czym podszedł do dziewczyn i każdą zmusił, żeby przełknęła kilka kropel. – Nic jej nie będzie? – zapytał duch, pochylając się nad swoją dziewczyną. Usłyszałam, że stopniowo wraca jej słaby, ale równy puls, kiedy krew Bonesa zaczęła leczyć obrażenia. Po chwili się uśmiechnęłam.

– Tak. Teraz już wszystko będzie dobrze. Odpowiedział mi uśmiechem, prezentując dołeczki w policzkach. Boże, był taki młody! Po chwili zmarszczył brwi. – To nie wszyscy. Było ich jeszcze trzech. Powiedzieli, że tu wrócą. Prawdopodobnie wyszli, żeby jeszcze na kogoś zapolować. Bydlaki. – Dorwę ich – obiecałam. – Nie martw się. To moja praca. Duch ponownie się uśmiechnął... po czym jego postać zaczęła blednąc, a kontury się rozmywały. W końcu zniknął. W milczeniu wpatrywałam się w puste miejsce. – Odszedł? Bones wiedział, o co pytam. – Tak sądzę. Udało mu się osiągnąć cel, więc ruszył dalej. Czasami niektórzy są tak uparci, że tkwią tutaj całymi latami, żeby dokończyć tę jedną, ostatnią sprawę. Chłopak tę najważniejszą dla siebie sprawę powierzył mnie. Może w niewielu rzeczach byłam dobra, ale zemsta za ludzi, którym ukradziono życie, zdecydowanie stała się moją specjalnością. Ruszyłam w stronę drzwi. – A ty co niby robisz? – zapytał Bones. – Zamierzam przynieść tutaj ciało Panny Różowe Paznokcie – rzuciłam przez ramię. – Później poczekam, aż wrócą przyjaciele tych drani, i ich też zabiję. Bones poszedł za mną. – Brzmi nieźle. *** Wybraliśmy kąt znajdujący się najbliżej toalet. Każdy, kto by zmierzał do tego upiornego prywatnego pokoju, musiał nas minąć. Nie miałam ochoty tańczyć – choć była to najlepsza przykrywka – ale Bones po prostu zaciągnął mnie na parkiet, tak jak na naszej pierwszej randce. – Jesteś zawodowym zabójcą, tak czy nie?– spytał. – Nie możesz kręcić się w pobliżu tego korytarza cała umazana krwią i myśleć, że nikt tego nie zauważy. Moja lawendowa suknia rzeczywiście była pokryta czerwonymi plamami. W łazience zmyłam krew z rąk, ale z nimi nic nie mogłam zrobić. Bones miał rację. Stercząc w korytarzu albo nawet przy barze, rzucałabym się w oczy. Ale gdybym tańczyła, wtulona w swojego partnera, nikt nie zwróciłby na mnie uwagi. Tylko że przytulanie się do Bonesa w tańcu groziło mi całkowitą utratą samokontroli. Ostatni raz obejmowałam go w taki sposób tamtego ranka, kiedy go opuściłam. Pamiętałam tę chwilę, jakby to było wczoraj walczyłam wtedy ze łzami i powtarzałam sobie, że rozstanie z nim jest jedynym wyjściem. Taak, pewne rzeczy się nie zmieniły. Rozejrzałam się w poszukiwaniu czegoś, co odwróciłoby moją uwagę. Czegokolwiek, bylebym tylko nie musiała myśleć o tym, jak bardzo tęskniłam do jego objęć. – A tak w ogóle, to co tutaj robisz? Myślałam, że jesteś z Feli city. Wyglądaliście na bardzo sobą zajętych. Bones uniósł brew. – Czyżby nasz widok aż tak bardzo cię poruszył? Nie mam pojęcia, dlaczego. Czy nie napisałaś w tamtym liście, że mam żyć dalej?

To był cios poniżej pasa. Zaczęłam się odsuwać od Bonesa, ale on przyciągnął mnie do siebie jeszcze mocniej. Mogłam albo przestać z nim walczyć, albo wywołać scenę i być może przegapić okazję złapania morderców. Zaczęłam tańczyć, zła na siebie, że wciąż tak bardzo mi na nim zależy, podczas gdy on czuł już tylko gniew i urazę. – Wiedzieli, kim jestem, Bones. Ludzie, którzy tamtego dnia przyszli do szpitala. Dowiedzieli się wszystkiego z wyników moich badań. I wiedzieli również o wampirach. Dowódca... – Don? – podsunął Bones. Zatem odrobił pracę domową. – Tak, Don. Powiedział, że przez całe życie szukał kogoś silnego, kto mógłby walczyć z wampirami, ale nie był jednym z nich. Zaproponował mi układ. Miałam dowodzić jego jednostką, a on w zamian obiecał zostawić cię w spokoju. Inaczej żadne z nas długo by nie pożyło. Bylibyśmy ścigani jak zwierzęta, a sam wiesz, że moja matka prędzej by umarła, niż ukrywała się razem z tobą. Wołałaby również, żebym ja umarła niż została zmieniona w wampira, a przecież chciałbyś, żebym kiedyś to zrobiła! Bones prychnął z goryczą i trochę za mocno obrócił mnie w tańcu. – A więc o to chodziło? Wierzysz, że zmieniłbym cię w wampira? Do diabła, Kitten, czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, żeby ze mną o tym porozmawiać, zamiast od razu uciekać? – Rozmowa nic by nie dała – stwierdziłam z uporem. – W końcu i tak zacząłbyś nalegać, żebym to zrobiła. – Powinnaś mi była zaufać – rzekł cicho Bones. – Kiedy cię okłamałem? – Kiedy mnie okłamałeś? – powtórzyłam. – Może wtedy, gdy porwałeś i zamordowałeś Dannyego Miltona? Przysięgałeś, że nigdy go nie tkniesz, ale nie przypuszczam, żeby siedział teraz w Meksyku i popijał margaritę. – Zmusiłaś mnie do przysięgi, że nie zabiję, nie okaleczę, nie zranię, nie rozczłonkuję, nie oślepię, nie będę torturował, nie wykrwawię ani w inny sposób nie uszkodzę Dannyego Miltona. Nie będę również stał obok i przyglądał się, jak robi to ktoś inny. Powinnaś zachować swoją troskę dla kogoś, kto jest jej wart. Danny rzucił cię bez skrupułów. Wiesz, to całe pranie mózgu nie zdaje egzaminu w kontakcie ze wzrokiem mistrza. Przynajmniej gnojek chociaż raz na coś się przydał. Powiedział mi, gdzie mieszkasz. W Wirginii. Wcześniej zawęziłem obszar poszukiwań do trzech stanów, a Danny oszczędził mi trochę czasu. Dlatego powiedziałem Rodneyowi, żeby zabił go szybko, i nie zostałem, by popatrzeć. – Ty skurwysynu! Bones wzruszył ramionami. – Jestem nim od chwili narodzin. Przez kilka minut tańczyliśmy w milczeniu. Wciąż rozglądałam się za charakterystyczną dla wampirów przezroczystą skórą, ale na razie Bones i ja byliśmy tu jedynymi nieludzkimi istotami. Gdzie jesteście, krwiopijcy? No, pokażcie kły... – To jak długo już umawiasz się z doktorkiem od zwierząt? – spytał Bones. Zesztywniałam, słysząc drwinę w jego głosie. – Nie twój interes. Bones prychnął. – Tak? Niedawno wyglądałaś, jakbyś chciała wbić kołek prosto w serce biednej Felicity, a teraz żałujesz mi odpowiedzi na proste pytanie? Rytm zmienił się na wolniejszy. W myślach przeklęłam muzykę, Bonesa i zabójców, przez których znalazłam się w tej sytuacji.

– Chciałam wbić jej kołek w serce, bo jest głupią pindą, która mnie wkurza. Nie miało to z tobą nic wspólnego. Bones zaśmiał się łagodnie. – Kłamczucha. Przysunął się do mnie bliżej w rytm muzyki. Poczułam mięśnie falujące pod jego ubraniem i zacisnęłam dłonie w pięści. Teraz powstrzymywałam coś innego niż łzy i jednocześnie wbijałam sobie do głowy, że i tak by nam nie wyszło. Skrzydełka jego nosa zadrgały, a ja zaklęłam w duchu. Mogłam do woli udawać chłodną, ale Bones był wampirem i po zapachu potrafił ocenić, jak na mnie działa. – Być może jednak za mną tęskniłaś – powiedział cicho, a jego oczy błysnęły zielenią. Udawałam obojętność. – Nie pochlebiaj sobie. Po prostu dobrze tańczysz. Felicity chyba jest tego samego zdania. – Zasłużyłaś sobie na to, żeby zobaczyć mnie z Felicity, skoro ja musiałem patrzeć, jak ten misiek się do ciebie klei – odparł szorstko Bones. – Doprawdy, Kitten, co ty sobie myślisz? Twoja matka ma większe jaja niż Noah. – Jego jaja są w porządku! – Natychmiast oblałam się rumieńcem. Niech mnie diabli, jeśli to wiedziałam. Boże, co mnie napadło? Bones prychnął, obrócił mnie w tańcu i ponownie do siebie przyciągnął. – Jasne. Nic dziwnego, że jesteś przy mnie taka napalona. Pewnie miałaś większą przyjemność, kiedy zabawiałaś się sama ze sobą, niż kiedy robiłaś to z nim. To musi być naprawdę frustrujące. Prowokował mnie, pocierając swoimi biodrami o moje. Zapłonął we mnie gniew, nieco maskując pożądanie. Nie było mowy, żebym się przyznała, że nie spałam jeszcze z Noahem. Ani z kimkolwiek po Bonesie. Frustrujące? To słowo nawet w części nie oddawało moich uczuć. Ale ja również umiałam prowokować. Uniosłam nogę, objęłam nią Bonesa w pasie i mocno zakręciłam biodrami. Jego oczy rozjarzyły się na zielono. – Wygląda na to, że nie tylko ja jestem sfrustrowana, panie Twardy. Przygaś wzrok, bo ludzie coś zauważą. Bones zamknął oczy, po czym objął mnie ciasno w talii i pochylił się tak bardzo, że dotknął ustami mojego ucha. – Uważaj, skarbie. Może i jestem na ciebie zły, ale to nie znaczy, że cię nie pragnę. Więc jeśli zrobisz to jeszcze raz, przelecę cię tu i teraz, i niech sobie ludzie patrzą. Twardość, którą poczułam na brzuchu, świadczyła, że nie jest to czcza groźba. Przeraziło mnie to... i jednocześnie podnieciło. Bones głęboko zaczerpnął tchu. Zadrżałam. Wampiry nie musiały oddychać, co oznaczało, że wciągał zapach mojego pożądania. – Och, Kitten... – Jego głos stał się głębszy. – Teraz tylko rzucasz mi wyzwanie, prawda? Nie zdążyłam odpowiedzieć – albo zrobić czegoś gorszego – bo w sali zmieniła się energia. Bones również to poczuł, dużo wyraźniej niż ja. Zesztywniał i gwałtownie otworzył oczy, już nie zielone, tylko ciemne, niemal czarne. – Przyszli.

CZTERNASTY

Grupa wampirów składała się z dwóch mężczyzn i kobiety. Szli przez tłum z niebezpieczną i zmysłową gracją, której żadna żyjąca osoba nie umiałaby naśladować. Szkoda tylko, że ludzie nie potrafili wyczuć grożącego im niebezpieczeństwa. Nie, oni zawzięcie rywalizowali o uwagę pięknych drapieżców. I nagle wampiry zrobiły coś takiego, że głośno jęknęłam. Rozdzieliły się. Cholera! Miałam nadzieję, że pójdą razem do swojego tajnego pokoju, a Bones i ja odetniemy im wyjście i bez pośpiechu ich zabijemy. Ale oczywiście, to byłoby zbyt łatwe. – Będę musiała zadzwonić po mój oddział – powiedziałam cicho do Bonesa. – Zabezpieczą teren. Prychnął pogardliwie. – Jasne. Twoje żołnierzyki są dobrą godzinę stąd, a z tej trójki dosłownie wylewa się żądza krwi. Wkrótce zaczną polować. Chcesz czekać, aż ktoś zginie? Miał rację. Wampiry już rozglądały się za przekąskami. Gdyby któryś z nich poszedł do prywatnego pokoju i na widok rzezi wszczął alarm, pozostała dwójka by zwiała. W dodatku nie mogłam wystąpić teraz jako przynęta. Krew na sukni psuła wrażenie niewinności. – Masz jakiś pomysł? – zapytałam. Bones się uśmiechnął. – Mam. Zaskoczył mnie, gdy chwycił najbliżej stojącą dziewczynę i przyciągnął ją do siebie. Objął dłońmi jej głowę i zbliżył ją do swojej twarzy. Już miałam spytać, co, do cholery, sobie wyobraża, kiedy zauważyłam, że jego źrenice jarzą się zielenią, choć częściowo zasłaniał je rękami. Trwało to zaledwie chwilę. Oczy Bonesa odzyskały swój normalny kolor, a dziewczyna wpatrywała się przed siebie tępo i z uległą miną. – Idź do toalety i zamień się sukienką z tą kobietą – rozkazał jej Bones. Z uznaniem pokręciłam głową, ale w następnej chwili go ofuknęłam. – Mogłeś zrobić to wcześniej, wtedy nie musielibyśmy ze sobą tańczyć! Bones tylko się uśmiechnął. – Rzeczywiście mogłem. Spiorunowałam go wzrokiem i ruszyłam do damskiej toalety, prowadząc dziewczynę. Dziwnie na nas patrzono, kiedy weszłyśmy razem do jednej kabiny, ale to nie była odpowiednia pora, żeby przejmować się drobiazgami. Szybko się rozebrałam, dziewczyna równie sprawnie zrzuciła sukienkę, zgodnie z poleceniem. Jej kiecka okazała się trochę na mnie za ciasna i dużo bardziej wyzywająca od stroju druhny. Nie miała pleców, więc musiałam pozbyć się stanika. Kiedy wyszłyśmy z kabiny, zobaczyłam swoje odbicie w lustrze. Moje cycki niemal wylewały się z głębokiego dekoltu i rzucało się w oczy to, że jestem bez biustonosza. Jak za dawnych czasów, pomyślałam ironicznie. Wyglądam jak dziwka, a Bones mnie ubezpiecza, kiedy idę zapolować na krwiopijców. Żeby podobieństwo było całkowite, musiałbym jeszcze zdjąć majtki.

Uśmiechnęłam się i wróciłam do kabiny. *** Kiedy podeszłam do wampira, który wydawał się najbliższy zabrania swojej towarzyszki na spacer bez powrotu, nie zawracałam sobie głowy gadką. Po prostu łokciem odtrąciłam smukłą blondynkę, z którą właśnie rozmawiał, i cisnęłam w niego swoją bielizną. – Kiedy tylko cię zobaczyłam, wiedziałam, że nie będą mi potrzebne – zamruczałam. Skutecznie przyciągnęłam jego uwagę. Wampir spojrzał na majtki, a następnie przyłożył je sobie do twarzy i głęboko wciągnął powietrze. Fuj, pomyślałam, ale uśmiech nawet na chwilę nie zszedł z moich ust. Facet odepchnął protestującą blondynę i powiedział do niej: – Nie przejmuj się. – Dziwka – syknęła do mnie dziewczyna i odeszła. Jezu. Właśnie uratowałam jej życie, a ona tak mi dziękuje? Wzięłam wampira pod rękę, przy okazji ocierając się o niego piersią. – Mam nadzieję, że nie należysz do rozmownych? W odpowiedzi pociągnął mnie przez tłum ludzi. Nigdzie nie widziałam Bonesa, ale wcale się nie martwiłam, bo wiedziałam, że oni też go nie wypatrzą. Na sobie nie mogłam polegać, kiedy był blisko mnie, ale bez wahania powierzałam mu własne życie. Kiedy dotarliśmy w pobliże pierwszego z sekretnych pokoi, mój towarzysz zatrzymał się i pociągnął nosem. – Co do... – zaczął. Nie pozwoliłam mu dokończyć. Sięgnęłam pod sukienkę, wyciągnęłam nóż i z całej siły wbiłam srebrne ostrze w jego serce, zanim zdążył wypowiedzieć następne słowo. To było naprawdę proste. Stał odwrócony do mnie plecami i nawet przez chwilę nie podejrzewał, że coś mu grozi. Szybko zaciągnęłam go do pokoju, starając się nie zostawić śladów. Dzięki Bogu, wampiry nie broczyły krwią tak, jak pokazują na filmach, ale przy ich czułym powonieniu wystarczyłoby nawet kilka kropel. W pokoju sprawdziłam, co z dziewczynami. Obie wciąż były nieprzytomne, ale Bones wcześniej mnie zapewnił, że ich stan jest stabilny, więc możemy przystąpić do akcji. Zauważyłam, że są bardzo blade, i zmarszczyłam brwi. Z ostatnimi wampirami trzeba będzie się rozprawić błyskawicznie. Dziewczyny powinny leżeć w szpitalu, a nie wśród zwłok, w pomieszczeniu jak z horroru. Nagle usłyszałam, że za mną ktoś robi gwałtowny wdech. W drzwiach stała kompletnie nieporuszona wampirzyca, natomiast jej ludzkiemu towarzyszowi daleko było do spokoju. Ponownie zaczerpnął tchu i wrzasnął. – O, cholera! – wyrwało mi się. Kobieta uderzyła go w głowę tak mocno, że stracił przytomność, nim upadł na podłogę. Wtedy obnażyła kły i rzuciła się na mnie jak błyskawica. Pozwoliłam jej się zbliżyć i w ostatniej chwili zrobiłam salto do tyłu, jednocześnie wymierzając przeciwniczce potężne kopniaki obiema nogami. Jej impet i mój manewr sprawiły, że poleciała na ścianę i rąbnęła w nią z hukiem. Skoczyłam na nią, zanim zdążyła się pozbierać, wbiłam jej sztylet w serce i z satysfakcją przekręciłam go dwa razy. – Kitten, na zewnątrz! Zaraz po tym, jak usłyszałam okrzyk, wypadłam z pokoju i pobiegłam korytarzem, ale i tak ledwo zdążyłam dostrzec Bonesa ścigającego wampira, który postanowił prysnąć z klubu. I to było tyle, jeśli chodzi o miłą, dyskretną egzekucję całego tria.

Przedarłam się przez tłum z niemal taką samą szybkością, jak Bones. Kiedy znalazłam się na parkingu, zwolniłam na chwilę, żeby wyrwać komórkę z ręki człowieka, który miał tego pecha, że akurat rozmawiał przez telefon. – Dzięki! – krzyknęłam i rzuciłam do słuchawki: – Oddzwoni do ciebie! Rozłączyłam się i od razu wybrałam nowy numer, jednym okiem obserwując Bonesa, który pędził zygzakiem za ostatnim wampirem. Znajdował się jakieś czterdzieści pięć metrów ode mnie i szybko się oddalał. Jasna cholera, zapomniałam, jaki jest szybki. – Tate, nie mogę rozmawiać, ale potrzebna jest grupa interwencyjna w klubie „GiGi”, natychmiast – wyrzuciłam jednym tchem. – Mamy ciała wampirów i ludzi, trzy ofiary, które jeszcze żyją, i od cholery świadków. – A co ty robisz w klubie „GiGi”? – zdziwił się Tate. – Miałaś zająć się tą sprawą jutro. Razem z nami! Przeskoczyłam przez płot, drąc przy tym pożyczoną sukienkę, i wyobraziłam sobie Froggera, przebiegając przez ruchliwą ulicę. – Nie mogę teraz rozmawiać – powtórzyłam zdyszana. – Gonię wampira. Zadzwonię później! Odrzuciłam telefon i wyciągnęłam sztylet. Nigdzie nie widziałam Bonesa. Zniknął mi z oczu, kiedy lawirowałam między pędzącymi samochodami. Biegłam jednak dalej w tym samym kierunku, przeklinając wysokie obcasy i rozważając, czy lepiej się zatrzymać i zdjąć je w cholerę, czy skręcić sobie w nich kark. Nie byłoby to piękne epitafium? Tu leży Cat. Zabita nie przez krwiopijców, tylko przez szpilki od Ferragamo. Byłam w połowie boiska szkolnego, kiedy w końcu zdecydowałam się pozbyć butów. Uznałam, że bieganie po trawie na wysokich obcasach nie jest najlepszym pomysłem. W tym momencie dostrzegłam w oddali zielony błysk. Oczy wampira jarzące się w ciemności. Chrzanić obcasy, cała naprzód! Zobaczyłam ich na ogrodzonym placu budowy w chwili, gdy Bones wyszarpnął sztylet z piersi wampira. W duchu westchnęłam z ulgi. O tej porze robotników już dawno nie było. I bardzo dobrze. Nie musieliśmy przejmować się świadkami. Przeskoczyłam przez płot i podbiegłam do Bonesa. Serce łomotało mi jak szalone po długim biegu i wyrzucie adrenaliny. Bones na koniec kopnął zwłoki i odwrócił się do mnie. – Musimy pogadać, Kitten. – Teraz? – spytałam z niedowierzaniem, wskazując na ciało leżące u jego stóp. – Przecież koleś nigdzie się nie wybiera. Tak, teraz. Zaczęłam się cofać. Przez ostatnią godzinę tak mnie pochłonęło łapanie wampirów, że całkiem zapomniałam, jak się teraz mają sprawy między nami. Co za głupota! Tak dobrze się czułam, łapiąc drani, że skończyłam na opuszczonym placu budowy, z którego nie miałam dokąd uciec. Gdybym była mądrzejsza, zostałabym w klubie i pozwoliła Bonesowi samemu ścigać tego gościa. Bones zobaczył, że się odsuwam, i zmarszczył brwi. – Nie waż się zrobić więcej ani jednego kroku. – J-ja... muszę wracać do klubu, moja jednostka jest już w drodze... – zaczęłam się wykręcać. – Kochasz mnie jeszcze? Omal się nie potknęłam, gdy usłyszałam to bezpośrednie pytanie. Uciekłam wzrokiem, karcąc się w duchu za kłamstwo, które zamierzałam powiedzieć. – Nie.

Bones nie odzywał się tak długo, że odważyłam się na niego zerknąć. Kiedy zobaczyłam jego twardy wzrok, aż zaczęłam się zastanawiać, czy potrafi przejrzeć mnie na wylot. – Skoro mnie nie kochasz, to dlaczego nie zabiłaś lana? Trzymałaś nóż w jego sercu. Wystarczyło jedynie przekręcić ostrze. Zabijanie wampirów to twoja praca, ale jemu pozwoliłaś żyć. To tak, jakbyś wysłała mi cholerną walentynkę. – Z sentymentu. – Chwytałam się brzytwy. – Ze względu na dawne czasy. Jego usta zadrżały. – Cóż, skarbie, jak mówi stare porzekadło, za każdy dobry uczynek jest kara. Powinnaś była go zabić, bo teraz Ian cię szuka. Zrobiłaś na nim wielkie wrażenie. Ja nigdy nie zmusiłbym cię, żebyś postąpiła wbrew swojej woli, natomiast Ian chce cię odnaleźć, żeby zrobić coś dokładnie odwrotnego. – O czym ty mówisz? Bones uśmiechnął się nieprzyjemnie. – Jest zakochany, oczywiście, Ian kolekcjonuje rzadkie okazy, a ty jesteś najrzadszym, jaki istnieje, mój piękny mieszańcu. Znalazłaś się w niebezpieczeństwie, Ian nie wie, że cię odnalazłem, ale niedługo cię wytropi. Myślałam przez chwilę, po czym wzruszyłam ramionami. – To nie ma znaczenia. Już raz go pokonałam, pokonam i drugi. – Nie w taki sposób, w jaki on rozegra sprawę. – W głosie Bonesa pojawiła się dziwna nuta. – Znam swojego pana. Ian nie przyjdzie do ciebie pewnej nocy, żeby stoczyć uczciwą walkę. Najpierw dopadnie wszystkich, których kochasz, a dopiero później zawrze z tobą umowę. Na jego warunkach. A wierz mi, one wcale ci się nie spodobają. Jedynym twoim atutem jestem ja. Dzięki twojemu sprytnemu opisowi naszego związku Ian wierzy, że mnie nienawidzisz, i to z wzajemnością. Nieźle, tak przy okazji. Szczególnie spodobała mi się ta wstawka o pieniądzach. Wciąż chcesz dostać czek? – Sama ci go dam, jeśli stąd odejdziesz. Bones zignorował moje słowa. – Co więcej, nadal jest wyznaczona cena za twoją głowę. Mówiłem ci w toalecie, że sam dostałem kilka zleceń na ciebie, zanim dotarłem do ich źródeł. Wciąż jednak nie wiem, kto stoi za ostatnim. Ten ktoś jest niezwykle dyskretny. Tak więc wisi nad tobą jeszcze jedna groźba, i to gorsza od lana. Podoba ci się to czy nie, potrzebujesz mojej pomocy. – Wampiry i ghule cały czas na mnie polują – oznajmiłam lekceważąco. – A gdybym potrzebowała pomocy, to mam swoją jednostkę. – Ludzi? – Jego głos ociekał pogardą. – Mogą cię ochronić tylko w taki sposób, że obezwładnią napastnika zbyt dużą ilością jedzenia! – Jesteś arogantem. Bones zbliżył się do mnie na odległość dwóch kroków. – Jestem potężny. Potężniejszy, niż sądzisz. To prawda, a nie arogancja. Wszyscy członkowie twojego oddziału razem wzięci nie zdołają obronić cię tak, jak ja. I dobrze o tym wiesz. Teraz nie pora na głupi upór, żeby wszystko robić samej, Kitten. Chcesz mojej pomocy czy nie, otrzymasz ją. – Do diabła, Bones, ile razy mam ci powtarzać, że najlepiej mi pomożesz, kiedy odejdziesz? Doceniam, że ostrzegłeś mnie przed Ianem, ale jeśli zostaniesz przy mnie, to ty znajdziesz się w niebezpieczeństwie. Nie martw się o mnie, dam sobie radę. Bezczelnie uniósł brew. – Ja również, kotku. Zupełnie nie boję się twojego szefa ani bandy wesołych chłoptasiów. Chcesz się mnie pozbyć? Ko to musisz mnie zabić.

O, cholera. Tego nie mogłam zrobić. Do diabła, nie wiedziałam, czy potrafiłabym go zabić nawet wtedy, gdy myślałam, że wymordował niewinną rodzinę! – W takim razie to ja odejdę – oświadczyłam w przypływie frustracji. – Już raz uciekłam i zrobię to ponownie! Bones natychmiast chwycił mnie w ramiona i odchylił mi głowę do tyłu. Zrobił to tak szybko, że nawet nie zauważyłam, żeby się poruszył. A może chodziło o mnie, a nie o jego prędkość. Byłam tak zajęta emocjonalną ochroną, że zapomniałam o fizycznej. I prawdę mówiąc, nie obawiałam się, że mnie ugryzie. Taak, przy nim zawsze całkowicie się odsłaniałam. Bones wbił zęby głęboko w moją skórę. Tak jak tamtego pamiętnego razu, kiedy pozwoliłam, żeby mnie ugryzł, wbrew oczekiwaniom, że będzie bolało, okazało się, że jest bardzo przyjemnie. Bardzo, bardzo przyjemnie. To uczucie narastało z każdym poruszeniem jego warg. Ogarnęło mnie dziwne wrażenie gorąca, choć powinno mi być zimno, skoro traciłam krew. Chciałam powiedzieć, żeby przestał, ale nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Zamiast niego z mojego gardła wyrwał się pomruk. Bones objął mnie mocniej, odchylił jeszcze bardziej do tyłu i oblizał moją szyję, zanim ponownie zatopił w niej kły. Zadrżałam z rozkoszy, choć w głowie rozdzwonił się alarm. Chce mnie zabić? Zmienić w wampira? Żadna z tych możliwości mi nie odpowiadała. Przed oczami pojawiły się czarne plamy, w uszach rozbrzmiewał huk, który był albo biciem mojego serca, albo głośnym szumem jak tuż przed utratą przytomności. Zaczęłam uderzać pięściami w plecy Bonesa. Tylko w taki sposób byłam w stanie dać mu znać, żeby przestał, ponieważ z moich ust wciąż wydobywały się ciche, ekstatyczne jęki. I wtedy uprzytomniłam sobie, że mogłabym go powstrzymać, gdybym chciała. W ręce wciąż ściskałam srebrny nóż. Czułam jego chłodny ciężar. Bones musiał również go wyczuć, bo odsunął się na chwilę, z kroplami mojej krwi lśniącymi jak rubiny na jego kłach, a potem znowu się pochylił, wolno, z rozmysłem. Kiedy zaczął ssać, mocno i długo, zmiękły mi kolana, całym ciałem wstrząsnął gwałtowny dreszcz, a przez głowę przebiegła myśl, że jeśli umrę, to przynajmniej szczęśliwa. Nie musiałam jednak umierać. Wystarczyło odpowiednio skierować ostrze i wbić je jednym mocnym ruchem. Bones nie trzymał moich rąk. Obejmowałam go nimi swobodnie, podczas gdy on jedną dłoń miał wplecioną w moje włosy, a drugą podtrzymywał mi plecy. Szarość przed moimi oczami zgęstniała, hałas w uszach stał się ogłuszający. Albo on, albo ja. Tylko taki miałam wybór, bo on najwyraźniej nie zamierzał przestać. Zacisnęłam palce na sztylecie, gotowa zatopić go w jego ciele... i rozluźniłam się, broń wyślizgnęła mi się z dłoni, przyciągnęłam do siebie Bonesa. Nie potrafię tego zrobić, pomyślałam jeszcze. Poza tym są gorsze sposoby, żeby umrzeć.

PIĘTNASTY

Powoli wracała mi świadomość. Najpierw, co najważniejsze, zauważyłam, że moje serce wciąż bije. Dobrze, żyję i nie jestem wampirem. To zawsze jakiś plus. Potem odkryłam, że mam pod głową poduszkę, a następnie, że leżę na łóżku, po szyję otulona kocem. Zasłony były zaciągnięte, w pokoju panowała ciemność. Od tyłu obejmowały mnie czyjeś ramiona, niemal tak samo blade jak moje. To do końca mnie obudziło. – Gdzie jesteśmy? Nie musiałam pytać, z kim jestem, chociaż umysł miałam jeszcze nieco otępiały. – W domu, który wynajmuję. W Richmond. – Jak długo byłam nieprzytomna? – Nie miałam pojęcia dlaczego, ale głupie szczegóły wydawały mi się ważne. – Mniej więcej cztery godziny. Wystarczająco długo, żebyś ściągnęła ze mnie wszystkie koce. Słuchałem, jak chrapiesz, patrzyłem, jak coraz bardziej owijasz się w kokon, i uświadomiłem sobie, że tego brakowało mi najbardziej. Tulenia cię, kiedy śpisz. Usiadłam i natychmiast powędrowałam dłonią do szyi. Jak podejrzewałam, była gładka. Żadnych ranek, które świadczyłyby o tym, co się stało. Bones zamknął je kroplą swojej krwi, wymazując w ten sposób wszystkie ślady. – Ugryzłeś mnie – rzuciłam oskarżycielskim tonem, ale z o wiele mniejszym gniewem, niż zamierzałam. Albo z powodu halucynogenu zawartego w jego kłach, albo utraty krwi, czułam... mniejszy stres. A powinnam czuć się zestresowana. Choć mieliśmy na sobie ubrania, leżałam w łóżku z Bonesem, a nie był to najlepszy pomysł, jeśli chciałam zachować emocjonalny dystans. – Tak – przyznał Bones. Nawet nie zadał sobie trudu, żeby się podnieść, tylko nadal leżał wyciągnięty w pościeli. – Dlaczego? – Z wielu powodów. Chcesz, żebym je wszystkie wymienił? – Tak. – W moim głosie pojawiła się nuta paniki. Jak na mój gust, wyglądał na zbyt mało przejętego. – Po pierwsze, żeby coś udowodnić – powiedział, siadając. – Mogłaś mnie zabić. Prawdę mówiąc, powinnaś była to zrobić. Wampir wysysał z ciebie krew, a ty miałaś w dłoni srebrny nóż. Tylko głupiec nie wbiłby ostrza... albo ktoś, komu zależy bardziej, niż się do tego przyznaje. – Ty draniu! – krzyknęłam. – Ugryzłeś mnie, żeby wystawić na próbę? – Wyskoczyłam z łóżka i zachwiałam się, gdy nagle zakręciło mi się w głowie. Wyglądało na to, że Bones najadł się do syta. – Założę się, że cholernie byś żałował, gdybym rzeczywiście wbiła ci nóż w serce. Jak mogłeś być taki głupi? Mogłeś zginąć! – Ty też – odparował Bones. – Szczerze mówiąc, po latach zastanawiania się, co do mnie czujesz, warto było ryzykować życie, żeby się tego dowiedzieć. Przyznaj się, Kitten. Nie przestałaś mnie kochać, tak jak ja nie przestałem kochać ciebie, i żadne twoje zaprzeczenia, kłamstwa ani ten kretyn, z którym się umawiasz, tego nie zmienią. Musiałam odwrócić wzrok. Gdy usłyszałam, że wciąż mnie kocha, moje serce wykonało dziki podskok. Nawet nie zwróciłam uwagi na to, że obraził Noaha.

– To nie ma znaczenia – stwierdziłam w końcu. – I tak się nam nie uda, Bones. Nic nie zmieni tego, czym jesteś, a ja z pewnością nie zmienię siebie. – Powiedz mi, Kitten, czy tobie przeszkadza, że nie jestem człowiekiem? Wiem, co myślą inni – twoja matka, współpracownicy, przyjaciele – ale czy ciebie obchodzi, że jestem wampirem? Właściwie nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Zawsze były ważniejsze sprawy. Mimo to, nie wahałam się z odpowiedzią. – Nie, nie dbam o to. Bones na chwilę przymknął oczy. Kiedy je otworzył, wyrażały zdecydowanie. – Wiem, że mnie opuściłaś, bo sądziłaś, że musisz mnie chronić. Ze nie poradziłbym sobie z przeszkodami stojącymi na naszej drodze. Próbowałaś żyć dalej po swojemu, bo uznałaś, że nam się nie uda. Ale widzisz, ja nie mogłem zrobić tego samego, ponieważ wiedziałem, że jednak nam się uda. Zacząłem cię szukać od dnia, w którym mnie opuściłaś, Kitten, i mam dość życia bez ciebie. Ty postąpiłaś, jak uważałaś za słuszne, teraz pozwól mi na to samo. – O czym ty mówisz? – Mówię, żebyś mi zaufała, tak jak powinnaś zrobić ponad cztery lata temu. Jestem wystarczająco silny, żeby poradzić sobie ze wszystkimi problemami. Tobie wciąż na mnie zależy, a ja również nigdy nie przestałem cię kochać. Możemy pokonać wszelkie przeszkody, jeśli tylko dasz nam szansę. O, Boże, gdyby to było takie proste! – Nawet jeśli poradzimy sobie z moją pracą i matką, i tak nam nie wyjdzie, Bones. Jesteś wampirem. Mówiłam szczerze, że dla mnie to nie ma znaczenia, ale dla ciebie będzie miało! Co zrobisz, kiedy się zestarzeję? Dasz mi maść na artretyzm? Będziesz chciał mnie przemienić, a kiedy się nie zgodzę, poczujesz do mnie urazę, i to nas zniszczy. Bones wpatrywał się we mnie bez mrugnięcia okiem. – Dla jasności: nigdy nie zmuszę cię, żebyś została wampirem. Nie będę naciskał, zmuszał, skłaniał podstępem ani obwiniał. Czy to dla ciebie wystarczająco jasne? – Więc nie przeszkadza ci, że się pomarszczę, osiwieję, zniedołężnieję, a potem umrę? – zapytałam ostrym tonem. – Czy właśnie to masz na myśli? Przez jego twarz przemknął wyraz jakby żalu. – Usiądź, Kitten. – Nie. – Po plecach przebiegł mi dreszcz. Skąd to nagłe współczucie? Jego powaga nie wróżyła nic dobrego. Wolałam stać. – Mów. Czego nie wiem? Umieram, czy co? To by wyjaśniało, dlaczego się nie przejmował, że kiedyś będę stara. Bones stanął przede mną. – Nigdy się nie zastanawiałaś, ile będziesz żyła? Myślałaś kiedyś o tym? – Nie. – Roześmiałam się gorzko. – Uważałam, że przy mojej pracy raczej szybko zginę. – Pomińmy na razie pracę – ciągnął Bones. Moje serce zaczęło bić jak oszalałe. – Jesteś w połowie wampirem. Nigdy nie byłaś chora, twoje ciało goi się niezwykle szybko, nie łapiesz żadnych chorób zakaźnych, które prześladują zwykłych ludzi. Nawet narkotyki i trucizny musisz przyjąć w naprawdę dużej dawce, żeby na ciebie podziałały, więc dlaczego sądzisz, że osiągniesz zaledwie przeciętną długość życia? Już chciałam zacząć się z nim spierać, ale zamknęłam usta. Przypomniała mi się noc, kiedy matka powiedziała, kim jestem. Wtedy też moją pierwszą reakcją było zaprzeczenie. – Nabierasz mnie. Mam tętno, oddycham, dostaję okres, golę nogi... Ja żyję. Miałam dzieciństwo!

– Mówiłaś, że twoje zdolności ujawniły się najpełniej w wieku dojrzewania. Prawdopodobnie w wyniku burzy hormonalnej, która u ludzi może doprowadzić do rozwoju wad wrodzonych, a u ciebie wzmocniła cechy nosferatu. Puls i oddychanie sprawiają, że łatwiej cię zabić, ale nie jesteś człowiekiem. Nigdy nie byłaś. Po prostu udajesz człowieka lepiej niż inne wampiry. – Kłamca! – krzyknęłam. Bones nawet nie drgnął. – Twoja skóra ani trochę nie postarzała się od dnia, kiedy ode mnie odeszłaś. Nie przybyła ci nawet jedna zmarszczka. Prawda, że masz dopiero dwadzieścia siedem lat, i oznaki starzenia pojawiłyby się u ciebie nie wcześniej niż za kilka lat, ale mimo wszystko... Żadnej różnicy w fakturze, gładkości... – Dla podkreślenia swoich słów przesunął palcem po moim policzku. – No i ta krew. Zakręciło mi się w głowie. – Jaka krew? – Moja. Nie miałem okazji ci o tym powiedzieć, bo dwa dni później odeszłaś. Tamtej nocy, kiedy uratowaliśmy twoją mamę, wypiłaś moją krew. Nie parę kropel, żeby się uleczyć, tylko dobry litr. Już sama ta ilość wystarczyłaby, żeby przedłużyć życie normalnej osoby o pięćdziesiąt lat. A twoje? Kto wie... Może nawet dwa razy tyle. Wyrwałam dłoń z jego ręki, ale ją chwycił, zanim zdążyłam go uderzyć. – Ty draniu! Nie powiedziałeś mi o tym. Nie ostrzegłeś! – I co, zmieniłoby to twoją decyzję? Pamiętasz, myślałaś, że oboje wtedy zginiemy, ale i tak zrobiłabyś wszystko, żeby uratować matkę. Prawdę mówiąc, mogłabyś żyć nawet tak długo jak ja. Jeśli nie wierzysz mi na słowo, idź do swojego szefa. Spójrz mu w oczy i zapytaj, co wie. Po tych wszystkich badaniach, które robiono ci przez lata, z pewnością dużo. Właśnie dlatego nie muszę naciskać na ciebie, żebyś została wampirem. Dzięki swojemu mieszanemu pochodzeniu i piciu mojej krwi od czasu do czasu będziesz żyła tak długo, jak zechcesz. To nie mogło dziać się naprawdę. Czułam się tak, jakby ściany zaczęły się walić wokół mnie. Chciałam jedynie zostać sama, uciec od prawdy i od Bonesa. Szczególnie od Bonesa. Odwróciłam się i otępiała ruszyłam do drzwi, ale Bones zastąpił mi drogę. – Dokąd to? Odepchnęłam go. – Gdziekolwiek, byle dalej stąd. Nie mogę teraz na ciebie patrzeć. Bones nie przejął się moimi słowami. – Nie jesteś w stanie prowadzić. Zaśmiałam się gorzko. – W takim razie dlaczego po prostu nie otworzysz żyły? Co znaczy kolejne pięćdziesiąt lat? Bones wyciągnął do mnie rękę, ale ją odtrąciłam. – Nie dotykaj mnie. Wiedziałam, że mój gniew jest irracjonalny. Zabijanie posłańca, i tak dalej. Ale nic nie mogłam na to poradzić. Bones opuścił rękę. – W porządku. Dokąd chcesz jechać? Zawiozę cię. – Do domu. Otworzył mi drzwi. – Panie przodem. ***

Bones wysadził mnie pod domem i powiedział na pożegnanie, że zobaczymy się następnego dnia wieczorem. Nie odpowiedziałam. Jego słowa wzbudziły we mnie sprzeczne emocje, a i tak już miałam o czym myśleć. Od razu po wejściu zadzwoniłam do Dona, by mu powiedzieć, że jestem cała i zdrowa. Tak jak się spodziewałam, na automatycznej sekretarce było mnóstwo wiadomości od niego i Tate’a. Rozumiałam ich niepokój. Ostatni raz kontaktowałam się z nimi kilka godzin temu, by ich poinformować, że ścigam wampira. Potem słuch po mnie zaginął. Zmyśliłam historyjkę o dziesięciogodzinnym pościgu, który zakończył się na placu budowy, o dziwo, niedaleko klubu „GiGi”. Miałam nadzieję, że Bones zostawił tam ciało wampira, bo w przeciwnym razie musiałabym wymyślić kolejne kłamstwo. Na koniec oświadczyłam, że po pościgu jestem wykończona, więc przyjdę do pracy dopiero pojutrze. Don nie zakwestionował mojej wersji wydarzeń. Dlaczego miałby to robić? Nigdy przedtem go nie okłamałam. Od niego usłyszałam w zamian dobrą wiadomość, że dwie ofiary są w szpitalu i mają szanse na pełne wyzdrowienie. Don nie wiedział, że to inny wampir ocalił je przed śmiercią. A ja nie zamierzałam mu tego wyjaśniać. Po rozmowie z szefem wzięłam długi prysznic i zmyłam z siebie resztki krwi. Gdybym równie łatwo mogła pozbyć się wszystkich błędów przeszłości... W mojej głowie rozbrzmiał głos Bonesa. „Szukałem cię od dnia, kiedy odeszłaś... Będziesz żyła tak długo, jak zechcesz... Ty postąpiłaś, jak uważałaś za słuszne, teraz pozwól mi na to samo”. Wczoraj wszystko miało dla mnie sens. Wiedziałam, co robić, w jakim kierunku zmierza moje życie, nie kwestionowałam swoich decyzji, chociaż niektóre były potwornie bolesne. Dzisiaj sytuacja się zmieniła. Pojawiły się pytania, na które nie znałam odpowiedzi, nie wiedziałam, co dalej, i okazało się, że mam o wiele więcej czasu, żeby spieprzyć sobie życie, niż myślałam. Żałowałam, że nie mogę porozmawiać z Denise. Moja przyjaciółka zawsze potrafiła odnaleźć sens w chaosie. Niestety, właśnie wyszła za mąż i, delikatnie mówiąc, była nieosiągalna. Do matki zadzwoniłabym, gdybym potrzebowała bodźca, żeby skoczyć z mostu. Przepełniały ją ślepe uprzedzenia, a nie mądrość, więc telefon do niej mógłby mnie tylko zachęcić do tego, żeby ze wszystkim skończyć. Choć, prawdę mówiąc, bardzo mnie zaskoczyło, że pierwsze słowa Dona, kiedy odebrał telefon, nie brzmiały: „To gdzie jest ten wampir z wesela?”. Matka nie wypaplała o Bonesie... jeszcze. Jak na nią, była to oznaka niezwykłej wstrzemięźliwości. W jednostce nie miałam nikogo, z kim mogłabym pogadać o swoich prywatnych rozterkach. Nawet tym, których uważałam za przyjaciół– Tate’owi, Juanowi i Cooperowi – nie potrafiłabym się zwierzyć. Noah... no, dobrze, musiałam z nim porozmawiać. Ale nie o moich największych sekretach, tylko o tym, że między nami koniec. I tak za długo to wszystko ciągnęłam, w ten sposób jeszcze pogarszając sprawę. Przez kolejną godzinę krążyłam po domu. Byłam zmęczona, ale wiedziałam, że i tak nie zasnę. Kot znudził się skakaniem do moich kostek, kiedy próbowałam wydeptać dziury w dywanie, i poszedł na piętro. Ja dalej chodziłam w kółko. Prześladowały mnie słowa Bonesa. „Szukałem cię od dnia, kiedy odeszłaś... Będziesz żyła tak długo, jak zechcesz... Ty postąpiłaś, jak uważałaś za słuszne, teraz pozwól mi na to samo”. – Kogo chcę oszukać? – zapytałam siebie. Mniej się przejmowałam planami lana wobec mnie, zleceniem na moje życie czy innymi rzeczami niż kwestią: czy Bones i ja mamy szansę? Odkąd dowiedziałam się o swojej długowieczności, zniknęła największa przeszkoda stojąca przed naszym związkiem. Owszem, pracowałam w tajnej jednostce rządowej, a matka prędzej wbiłaby sobie igły w oczy, niż pogodziła

się z tym, że chodzę z wampirem... ale jeśli Bones miał rację? Jeśli nasz związek miał szansę na przetrwanie? Boże, po tych wszystkich latach trudno mi było uwierzyć, że w ogóle mogę się nad tym zastanawiać. Teraz najważniejsze pytanie brzmiało: Ile jestem gotowa zaryzykować, żeby się tego dowiedzieć?

SZESNASTY

Gdy później tego dnia weszłam do jego gabinetu, Don spojrzał na mnie z tłumionym zaciekawieniem, które szybko zmieniło się w podejrzliwość, kiedy przekręciłam klucz w zamku. Zwykle musiał mi przypominać, żebym w ogóle zamykała za sobą drzwi. – O co chodzi, Cat? Mówiłaś, że to pilne. Tak powiedziałam. Przypomniałam sobie słowa Bonesa, że Don wie o mojej długowieczności, i wściekłam się nie na żarty. Uznałam, że pora na rozróbę. – Chcę ci zadać pytanie i mam nadzieję, że będziesz ze mną szczery. Don skubnął brew. – Chyba wiesz, że zawsze możesz liczyć na moją szczerość. – Mogę? – spytałam z napięciem w głosie. – W porządku, w takim razie powiedz mi... od jak dawne mnie dymasz? Don przestał szarpać brew. – Nie wiem o czym mówisz... – Bo gdybym ja zamierzała cię wydymać – przerwałam mu – kupiłabym butelkę ginu, puściłabym Franka Sinatrę... i przygotowała wózek inwalidzki, bo pewnie dostałbyś ataku serca. Ale ty, Don, dymasz mnie od lat bez wina, muzyki, kwiatów, słodyczy czy czegokolwiek innego! – Cat... Jeśli chcesz mi coś powiedzieć, przejdź do rzeczy. Ta analogia robi się nudna. – Ile mam lat? – Niedawno obchodziłaś urodziny, więc dobrze wiesz. Dwadzieścia siedem... Biurko z hukiem uderzyło o ścianę i roztrzaskało się na tysiąc mahoniowych drzazg. Papiery rozsypały się po dywanie, komputer runął na podłogę. Wszystko to stało się, zanim mój szef zdążył mrugnąć okiem. – Ile mam lat? Don rozejrzał się po swoim zdemolowanym gabinecie, po czym wyprostował się i spojrzał na mnie. – Dziewiętnaście albo dwadzieścia, sądząc po gęstości kości i wynikach badań. Twoje zęby również to potwierdzają. Najwyraźniej pod koniec okresu dojrzewania mój organizm uznał, że ma dość starzenia się. Zaśmiałam się cierpko. – Wygląda na to, że nie będę potrzebowała kuracji odmładzających, co? Ty okrutny sukinsynu, zamierzałeś kiedykolwiek powiedzieć mi prawdę? Czy wolałeś zaczekać, aż sama coś zauważę, jeśli pożyję dostatecznie długo? Don przestał udawać głupiego, a gdybym nie znała go tak dobrze, pomyślałabym, że poczuł ulgę. – Miałem zamiar w końcu ci powiedzieć. Kiedy nadejdzie odpowiednia pora. – Bo wiedziałeś, że masz mnóstwo czasu, tak? Kto jeszcze wie? – Krążyłam po pokoju, nie spuszczając wzroku z Dona, który siedział całkiem opanowany w samym środku pobojowiska, w jakie zmienił się jego gabinet. – Tate i główny patolog, doktor Lang. Prawdopodobnie również jego asystent Brad Parker.

– Powiedziałeś Tate’owi, że zyskał dodatkowe kilkadziesiąt lat życia? Czy też czekałeś na „odpowiednią porę”? Don lekko się zmieszał. Widząc jego wahanie, rzuciłam ostrzegawczo: – Nawet nie waż się twierdzić, że nie wiesz, o czym mówię! Tamtej nocy w Ohio zbadałeś nas wszystkich, a potem powtarzałeś badania regularnie co tydzień. Nie powiedziałeś im? – Nie byłem pewien – odparł wymijająco Don. – W takim razie pozwól, że ci powiem! Każdy z nich napił się dobre pół litra krwi starego wampira. Ile dzięki temu zyskają? Co najmniej dwadzieścia lat, prawda? Wiesz, zawsze myślałam, że zabraniasz nam picia czystej krwi, bo się boisz, że za bardzo polubimy jej smak, szczególnie ja. Ale ty przejmowałeś się czymś innym, prawda? Już wiedziałeś, czego może dokonać ta krew! Jak to odkryłeś? – Ktoś, kogo znałem wiele lat temu, tak jak ja rozpoczął walkę po właściwej stronie, ale w końcu bardziej polubił wroga. – Ton jego głosu był zimny. – Mijały dekady, a on się nie starzał. Właśnie wtedy odkryłem, co potrafi zdziałać krew wampira, i dlatego stokery są tak dokładnie filtrowane. Nie zawierają nawet krzty niebezpiecznej trucizny. – Ta trucizna, o której mówisz, stanowi połowę mojego DNA – przypomniałam. – Czy właśnie dlatego zupełnie się nie przejmujesz, że zginę, kiedy ruszam na akcję? Bo będzie jednej żmiji mniej? – Na początku tak – powiedział Don ostro, również wstając. Zrobił szeroki gest rękami. – Spójrz na siebie. Jesteś jak bomba zegarowa w ludzkiej skórze. Cała ta siła, wszystkie nieludzkie zdolności... Kiedyś sądziłem, że znudzą ci się ograniczenia i po prostu się ich pozbędziesz. Przejdziesz na drugą stronę. Właśnie dlatego kiedy cię zwerbowałem, powiedziałem Tate’owi, żeby był gotowy cię zabić. Ale ty nigdy się nie zawahałaś, nie uległaś pokusie jeszcze większej mocy. Szczerze mówiąc... to było inspirujące. – Don się uśmiechnął. – Pięć lat temu nie miałem złudzeń co do charakteru człowieka poddanego nadnaturalnym wpływom. Kiedy cię odkryłem, myślałem, że złamiesz się jeszcze szybciej ze względu na swoje dziedzictwo. Tak, najpierw wysyłałem cię na najbardziej ryzykowne akcje, żeby jak najlepiej cię wykorzystać, zanim przejdziesz na drugą stronę i trzeba będzie się ciebie pozbyć. Ale tak się nie stało. Ty, która w swoim kodzie genetycznym nosisz to samo zepsucie, jakie zawładnęło już tyloma przed tobą, okazałaś się najlepsza z nas wszystkich. Krótko mówiąc, i wcale nie dramatyzuję, przywróciłaś mi nadzieję. Nie odrywałam od niego oczu. Don nawet na chwilę nie spuścił wzroku. W końcu wzruszyłam ramionami. – Wierzę w to, co robię, bez względu na to, czy ty wierzysz we mnie, czy nie. Biorę teraz tydzień wolnego, żeby to wszystko przemyśleć i zastanowić się, co dalej. Kiedy wrócę, odbędziemy jeszcze jedną rozmowę, ale tym razem w obecności Tatę’a, Juana i Coopera. Powiesz im o konsekwencjach wypicia krwi, I mylisz, się co do jednej rzeczy, Don. Krew wampira nie jest zatruta, tylko osoba, która ją pije, może być już zdeprawowana. Nie musisz wierzyć mi na słowo, ale spójrz na chłopaków. Oni czuli tę samą moc, czuli, co mogliby dzięki niej osiągnąć... a jednak nie stali się źli. Ta krew cię nie zmienia, ona tylko wzmacnia twoje cechy, na lepsze albo na gorsze. Pamiętaj o tym, choć mam wrażenie, że będę musiała jeszcze ci o tym przypominać. – Cat. – Don zatrzymał mnie, kiedy kopnęłam na bok resztki biurka, żeby otworzyć drzwi. – Ale wrócisz, tak? Stanęłam, trzymając rękę na klamce. – Och, wrócę. Czy ci się to podoba, czy nie. ***

Godzinę później, kiedy byłam już w domu, nie zaskoczyło mnie nagłe uczucie zmiany energii. Właśnie podgrzewałam w mikrofalówce mrożone danie, gdy stwierdziłam, że nie jestem sama. – Uprzejmie jest zapukać – powiedziałam, nawet się nie odwracając. – Moje frontowe drzwi nie są wyłamane. Wrażenie mocy nasiliło się, kiedy Bones wszedł do kuchni. – Owszem, ale tak jest bardziej dramatycznie, nie uważasz? Mikrofalówka zapiszczała. Wyjęłam z niej moją kolację, sięgnęłam po widelec i usiadłam przy stole. Bones zajął miejsce naprzeciwko i obserwował mnie czujnie. – Nie proponuję, że się z tobą podzielę – rzuciłam niedbałym tonem. – Moja szyja i ja doskonale wiemy, że już jadłeś. Bones lekko skrzywił usta. – Już ci mówiłem, że nie chodzi o pożywienie. – Nie, chodziło ci o udowodnienie swojej racji. – Włożyłam do ust kęs i powoli go przeżułam. – Następnym razem użyj może czegoś innego niż moja tętnica. – To nie była tętnica. Zbyt szybko straciłabyś przytomność, a chciałem, żebyś miała czas na decyzję, czy chcesz mnie zabić, czy nie – odparł Bones, nie spuszczając ze mnie wzroku. – Ugryzłem cię obok tętnicy. Dlatego trwało to dłużej... i mogłem bardziej delektować się twoją krwią, zamiast po prostu przełykać tryskający strumień. Zawahałam się przed połknięciem następnego kęsa. W oczach Bonesa pojawiły się zielone błyski, a ja, jeśli miałam być szczera, musiałam przyznać, że na to wspomnienie mnie również ogarnęła fala przyjemności. Ukąszenie Bonesa można by uznać za grę wstępną. Musieliśmy jednak zająć się ważniejszymi sprawami, choć moje libido było innego zdania. – Więc jesteś zdecydowany tu zostać, aż minie zagrożenie ze strony lana, a ty zlikwidujesz tego, kto oferował nagrodę za moje zwłoki, tak? – spytałam. Bones kiwnął głową. – Zgadza się. – I kiedy pojechałam do pracy, śledziłeś mnie, żeby się przekonać, czy nie spróbuję prysnąć? Bones wzruszył ramionami. – Powiedzmy, że żaden samolot dzisiaj by nie wystartował. Zmierzyłam go twardym wzrokiem. – Przypuszczam więc, że później pojechałeś za mną do Noaha i podsłuchiwałeś? Bones nachylił się ku mnie z zimnym wyrazem twarzy. – Normalnie nigdy nie skrzywdziłbym niewinnej osoby, ale przyznaję się do pewnego braku rozsądku, jeśli chodzi o ciebie. Uratowałaś facetowi życie dzięki temu, że z nim zerwałaś, bo gdybym usłyszał wtedy coś innego, złamałbym go na pół. – Pewnie byś spróbował – mruknęłam. – Noah nie wierzy w wampiry, ghule czy inne nadnaturalne istoty oprócz Świętego Mikołaja. Lepiej nie rób mu krzywdy. – Kitten, gdybym chciał go zabić, zrobiłbym to, zanim się dowiedziałaś, że jestem w mieście. Ale nie mogłaś oczekiwać, że będę kręcił młynka palcami, kiedy ty się z nim bzykasz. Pamiętasz swoją reakcję, kiedy wczoraj pocałowałem Felicity? O tak, miałam wtedy ochotę wyrwać jej wszystkie kończyny po kolei. Zaborczość wampirów. Nie liczyło się to, czy ktoś jest winny, czy nie. – W porządku – powiedziałam. – Wciąż coś do siebie czujemy. Ty uważasz, że nam się uda, pomimo mojej pracy i matki, która nienawidzi wampirów. Ponieważ i tak nie zamierzasz odejść z powodu lana i kontraktu na moje życie...

Bones się uśmiechnął. – Wywieszasz białą flagę? – Nie tak szybko. Mówię tylko, że możemy spróbować. Powoli. Zobaczymy, czy to wszystko nie wybuchnie nam prosto w twarz. Nie mówię, że wyznamy sobie wieczną miłość, a ja padnę na plecy z rozłożonymi nogami. Usta Bonesa rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. – Są jeszcze inne pozycje. Te słowa – i wyraz jego oczu – odczułam jako pieszczotę na swojej skórze. Wzięłam głęboki wdech. Właśnie dlatego zdecydowałam się na celibat. Nie było mowy, żebym utrzymała emocje na wodzy, gdybym do tej wybuchowej mieszanki dodała jeszcze seks. Nie minęłoby pięć sekund, a wykrzyczałabym całemu światu dozgonną miłość do Bonesa. – Decyduj się – zażądałam krótko. – Zgoda. Zamrugałam zdziwiona. Czy to wszystko działo się naprawdę? A może to był kolejny z licznych szalonych snów o Bonesie? – W porządku. Nie wiedziałam, co by tu jeszcze dodać. Albo zrobić. Uścisnąć mu dłoń? Przypieczętować umowę pocałunkiem? Wykrzyknąć: „celibat jest do kitu!” i zedrzeć z siebie ubranie? Powinna istnieć jakaś instrukcja chodzenia z wampirem... Czułam się zagubiona. Bones przechylił głowę, a potem westchnął z rezygnacją. – Kitten... Twoje postanowienie zostanie poddane próbie wcześniej, niż sądziłaś. Co? – O czym ty mówisz? Bones wstał. – Przyszła twoja mama.

SIEDEMNASTY

Zerwałam się na równe nogi. – O cholera! – W panice próbowałam rzucić się do drzwi, ale potknęłam się o krzesło, którego nie zdążyłam odsunąć do końca. I tyle, jeśli chodzi o refleks półwampira. Kątem oka dostrzegłam Bonesa. – Hej, co ty wyprawiasz? Bones tymczasem przeszedł do salonu i spokojnie rozsiadł się na kanapie. – Zostaję tu. Właśnie zgodziłaś się dać nam szansę, więc tym razem nie pozwolę zaciągnąć się do szafy. Będziesz musiała powiedzieć o mnie mamie. Powinienem był wcześniej cię do tego przekonać. A tak, dowiedziała się o naszym związku tuż po tym, jak wampiry zamordowały jej rodziców. Nic dziwnego, że przyjęła to źle. – Przyjęła to źle? – Wspomnienie śmierci moich dziadków nadal bolało. – Próbowała cię zabić! Rozległo się głośne łomotanie do drzwi. Moja matka nigdy nie była delikatna. Bones uniósł brew. – Ty jej otworzysz czy ja mam to zrobić? Zanosiło się na prawdziwą katastrofę, ale po wyrazie jego twarzy poznałam, że nie mam najmniejszych szans na to, by namówić go na ukrycie się. A naprawdę był dla mnie zbyt silny, żebym zamknęła go w szafie. – Chwileczkę, mamo! – zawołałam, rozglądając się za butelką ginu. Rany, wiedziałam, że będzie mi potrzebna. – Pójdzie prosto do Dona – dodałam szeptem. – Wpuść ją – odparł Bones. – Ja i tak zostaję. Rzuciłam mu gniewne spojrzenie i ruszyłam do drzwi. I to tyle, jeśli chodzi o spokojne wchodzenie w nasz związek. Wyglądało na to, że zostałam od razu rzucona na głęboką wodę. Z drugiej strony, trafiała się najlepsza okazja, żeby sprawdzić, jak Bones radzi sobie z pokonywaniem przeszkód. Zwłaszcza tej jednej, o wiele gorszej niż Don. Gdy tylko otworzyłam drzwi, matka wkroczyła do mieszkania i od progu zaczęła zrzędzić. – Zadzwoniłam do Noaha na komórkę, szukając ciebie, a on mi oznajmił, że z nim zerwałaś! Nie myśl, że nie wiem dlaczego, Catherine. Przyszłam tu, by ci powiedzieć, że to musi się skończyć. Natychmiast. Rzuciłaś tego śmiecia kilka lat temu i zrobisz to jeszcze raz! Nie będę spokojnie siedzieć i patrzeć, jak zmieniasz się w takiego samego diabła jak ten, który cię spłodził... Matka umilkła raptownie, gdy zobaczyła Bonesa, siedzącego na kanapie i wpatrującego się w nią z wyrazem rozbawienia na twarzy. – Witaj, Justino – powiedział, przeciągając samogłoski. – Jak miło cię znów widzieć. Może usiądziesz? – Dla lepszego efektu poklepał wolne miejsce obok siebie. W jednej sekundzie twarz matki z bladej zrobiła się purpurowa. Zamknęłam drzwi i pociągnęłam solidny łyk z butelki, żeby przygotować się na histeryczny wybuch. Matka odwróciła się do mnie, kipiąc z oburzenia. – Na litość boską, Catherine! Co jest z tobą nie tak? Znowu rzucił na ciebie czar?

Bones roześmiał się, słysząc te słowa. Z gracją podniósł się z kanapy i ruszył w jej stronę. Widząc to, matka cofnęła się kilka kroków. – Jeśli ktoś tutaj jest pod czyimś urokiem, Justino, to ja. Twoja córka rzuciła go na mnie cztery lata temu i do dzisiaj się spod niego nie wyzwoliłem. A, i będziesz zachwycona nowiną, że postanowiliśmy spróbować jeszcze raz. Nie trudź się składaniem gratulacji. Wierz mi, w zupełności wystarczy twoja mina. Znowu przyssałam się do butelki, tym razem na dłużej. Bones najwyraźniej zrezygnował z zabicia mojej matki uprzejmością i postanowił od razu skoczyć jej do gardła. Typowy wampir. – Myślałam, że przestałaś się puszczać, kiedy od niego odeszłaś, Catherine, ale widzę, że tylko zrobiłaś sobie przerwę. – Głos mojej matki ociekał kwasem. Twarz Bonesa zmieniła się w kamień. Zanim zdążyłam wymyślić ciętą odpowiedź, wyręczył mnie. – Nigdy więcej nie waż się mówić do niej w ten sposób. – W jego głosie brzmiało wyraźne ostrzeżenie. – Możesz nazywać mnie jak tylko chcesz, ale nie zamierzam słuchać, jak ze zwykłej ignorancji szkalujesz swoją córkę. Matka cofnęła się o kolejny krok, a w wyrazie jej twarzy nastąpiła zmiana, jakby w końcu sobie uświadomiła, że musi się zwracać bezpośrednio do Bonesa. – Zamierzasz tak stać i patrzeć, jak on mi grozi? – spytała mnie z gniewem, zmieniając taktykę, – Domyślam się, że gdyby wysysał ze mnie życie, też siedziałabyś wygodnie i pozwoliła mu na to? – Och, zamknij się, mamo – warknęłam. – Nie zrobiłby ci krzywdy, czego nie można powiedzieć o tobie, gdybyś tylko miała okazję. Przepraszam, że cię nie bronię, kiedy się wściekasz, że Bones nie pozwala ci mnie obrażać. To pewnie ta skaza na moim charakterze. Matka wyciągnęła palec w moją stronę. – Krew jak oliwa zawsze wypłynie na wierzch, mówił mój ojciec. I miał racjęl Spójrz na siebie! Poniżyłaś się, zostawiając porządnego mężczyznę dla bestii, która nawet nie jest zwierzęciem, tylko czymś gorszym! – Stoję tuż obok, Justino, i lepiej się do tego przyzwyczaj. Chcesz nazywać mnie bestią? W takim razie patrz tutaj. Bones stanął przede mną tak, że musiała na niego spojrzeć albo odwrócić wzrok. I moja matka po raz pierwszy popatrzyła mu prosto w oczy. Trzeba jej oddać, że nie ugięła się pod siłą jego wzroku. Z całą pewnością nie była tchórzem. – A, ty. Przypomnij mi, jak się nazywasz? Uśmiechnęłam się za jego plecami. Matka doskonale wiedziała, jak ma na imię mój ukochany. – Bones. Nie powiem, że to dla mnie przyjemność zostać tobie oficjalnie przedstawionym, ale był już chyba najwyższy czas. Nie sądzisz? Matka lekceważącym wzrokiem zlustrowała go od stóp do głów, po czym wzruszyła ramionami. – Nie, nie sądzę. Aleś ty ładny. – W jej ustach te słowa nie zabrzmiały jak komplement. – Jej ojciec też był ładny, po prostu cudowny. Powinieneś wiedzieć, bo Catherine bardzo go przypomina. Czasami przez to podobieństwo nie mogłam na nią patrzeć. Poczułam silne ukłucie bólu, choć przeczuwałam to przez całe życie. Matka mnie kochała, ale nie akceptowała. I może nigdy nie zaakceptuje. – Naprawdę nie wiem – odparł spokojnie Bones. – Nigdy gościa nie spotkałem. Ale zapewniam cię, że ona ma w sobie wiele z ciebie. Po pierwsze, upór. Odwagę. Paskudny

charakterek, kiedy się zdenerwuje. I też potrafi długo żywić urazę, ale tutaj bijesz ją na głowę. Po ponad dwudziestu siedmiu latach wciąż karzesz ją za to, co przytrafiło się tobie. Po tych słowach matka podeszła do niego i niemal dźgnęła go palcem w pierś. – Jak śmiesz! Masz czelność prosto w twarz wytykać mi to, co zrobił jeden z was i co z pewnością nieraz sam robiłeś, ty parszywy, morderczy diable! Bones również zrobił krok naprzód. Stali teraz oboje nos w nos. – Gdybym był morderczym diabłem, już dawno temu przedziurkowałbym twój bilet. Zapewniam cię, że moje życie byłoby wtedy o wiele prostsze. Przez ciebie twoja córka miała związane ręce, kiedy te wilki przyszły do niej z marną ofertą, bo przecież wszyscy doskonale wiemy, dlaczego to zrobiła, prawda? Zupełnie ci nie przeszkadza, że przez kilka ostatnich lat była równie nieszczęśliwa jak ja albo że ryzykowała życie częściej niż cholerny Houdini. Nie, ty się cieszyłaś, że twoja córka zabija wampiry, a nie pieprzy się z jednym z nich! Cóż, Justino, mam nadzieję, że podobała ci się ta przerwa, bo właśnie się skończyła. Wróciłem i zostaję. Matka rzuciła mi ponad jego ramieniem spojrzenie pełne napięcia. – Catherine! Chyba nie zamierzasz zostać z tą kreaturą! On zabierze ci duszę, przemieni cię... – Moja dusza należy do mnie i do Boga, mamo. Bones nie mógłby jej zabrać, nawet gdyby chciał. – Wyszłam zza pleców Bonesa i wzięłam głęboki wdech. Postaw na swoim. Teraz albo nigdy. – Ale więcej nie pozwolę ani tobie, ani komukolwiek innemu decydować, co robię z moim życiem. Nie musisz lubić Bonesa. Do diabła, jeśli o mnie chodzi, to możesz szczerze go nienawidzić, ale dopóki z nim będę, musisz go tolerować. Tak samo Don i pozostali, bo... bo odejdę i już nigdy nie wrócę. Matka przez dłuższą chwilę bez słowa przenosiła wzrok ze mnie na Bonesa i z powrotem. Potem w jej oczach pojawił się błysk. Zaśmiałam się gorzko. – Tylko spróbuj, mamo. Zadzwoń do mnie do pracy, żeby go zabili. Sama widziałaś, co im zrobił kilka lat temu na autostradzie, a wtedy nie był nawet wściekły! Ostrzegam jednak, że jeśli ktoś po niego przyjdzie, sama skręcę mu kark. Bez względu na to, kto to będzie. – Matka mogła wyczytać w moich oczach, że mówię poważnie. – A potem Bones i ja znikniemy. Na zawsze. Naprawdę tego chcesz? Bo jeśli zostanę tu z tobą i z nimi, będzie mniej prawdopodobne, że zapragnę przemiany w wampira. Ale jeśli zabraknie mi wsparcia ludzi, to... cóż, nigdy nie wiadomo. Bezwstydnie grałam na jej największym lęku, ale sama sobie na to zasłużyła. Wargi Bonesa drgnęły. – Spójrz na to z innej strony – powiedział z diaboiicznym uśmiechem. – Jeśli zostawisz nas w spokoju, Cat z czasem może się mną znudzi. Ale zmuszając nas do ucieczki, stwarzasz mi inne możliwości... – Nie dokończył zdania. – Jakbym wierzyła we wszystko, co mówisz – odparowała matka. – Byłoby lepiej dla wszystkich, gdybyś sam przebił się kołkiem i zdechł. Zrobiłbyś to, gdybyś naprawdę ją kochał. Bones rzucił jej znużone spojrzenie, a potem wypalił: – Wiesz, jaki jest twój problem, Justino? Zdecydowanie potrzebujesz solidnego pieprzenia. Łyknęłam potężny haust ginu, żeby nie parsknąć śmiechem. Boże, setki razy sama o tym myślałam! Matka sapnęła z oburzeniem. – Nie chodzi o to, że oferuję ci swoje usługi – ciągnął Bones swobodnym tonem. – Przestałem się sprzedawać jeszcze w osiemnastym wieku.

Z wrażenia gwałtownie zaczerpnęłam tchu i zachłysnęłam się ginem. Nie, Bones nie powiedział właśnie mojej matce o swojej dawnej profesji. Słodki Jezu, spraw, żebym się przesłyszała! Niestety... – Ale mam kolegę, który jest mi coś winien. Może uda mi się go przekonać, żeby... Kitten, wszystko w porządku? Przestałam oddychać w chwili, kiedy beztrosko przyznał się, w jaki sposób kiedyś zarabiał na życie. Dodać do tego gin w płucach... nie, nie było w porządku. Matka nie zauważyła, co się ze mną dzieje. Z jej ust >płynął stek obelg. – Ty obrzydliwy, zdegenerowany, zboczony sodomito... – Tak właśnie wyglądało jej dzieciństwo? Bardziej przejmujesz się sobą niż swoją córką, cholerna babo! Nie widzisz, że ona się dławi? Bones kilka razy uderzył mnie w plecy, a ja starałam się wykrztusić gin z tchawicy. Po pierwszym oddechu oczy zaszły mi łzami, ale przynajmniej byłam w stanie zaczerpnąć tchu, nie mniej boleśnie, potem jeszcze raz. Gdy Bones upewnił się, że oddycham, podjął temat poruszony przez moją matkę. – Z tym sodomitą się nie zgodzę, Justino. Moimi klientkami były kobiety, nie mężczyźni. Musiałem to wyjaśnić, bo nie chciałbym, żebyś myślała o mnie niewłaściwe rzeczy. Oczywiście, jeśli nie wierzysz w moje rekomendacje, gdy chodzi o bzykanie, sądzę, że przyjaciel twojej córki Juan mógłby podjąć się uciążliwego zadania... – Dość tego! – wrzasnęła matka, szarpnięciem otwierając drzwi. – Odwiedź nas wkrótce! – zawołał za nią Bones i trzasnął drzwiami tak mocno, że zadrżały szyby w oknach. – Pójdzie prosto do Dona – wykrztusiłam ochrypłym głosem. Bones tylko się uśmiechnął. – Nie, nie pójdzie. Jest zdenerwowana, ale przebiegła. Nieźle ją trzepnęło, kiedy się jej postawiłaś. Będzie się tym gryźć przez jakiś czas, a potem zaczeka na odpowiednią okazję. Mimo tego, co ci powiedziała, nigdy nie zaryzykuje, że ją opuścisz. Jak wiesz, nie ma nikogo oprócz ciebie. Nie byłam przekonana. – A jednak powinieneś uważać. Mogą wysłać za tobą oddział. Bones się roześmiał. – Po co? Żeby mnie zatrzymać, potrzebna by była mała armia, a i tak usłyszałbym, jak nadchodzi. Nie bój się, skarbie. Nie jest łatwo mnie zabić. No dobrze... chcesz w tym chodzić? Może wolisz się przebrać? – Po co? – spytałam podejrzliwie. – Zabieram cię na kolację. Właśnie to robi się na randkach, prawda? Poza tym, twoje danie jest już zimne, a nawet kiedy było ciepłe, nie wyglądało zachęcająco. – Ale co, jeśli...? – Zawiesiłam głos. Po wyrazie twarzy poznałam, że Bones wie, co zamierzałam powiedzieć: A jeśli zobaczą nas razem? Wiedziałam, że jeśli rzeczywiście chcę dać naszemu związkowi szansę, muszę pogodzić jego i moją pracę. Czy też raczej Dona z Bonesem. Lub odejść... i mieć nadzieję, że nie ja będę następnym celem mojej własnej jednostki. Teraz albo nigdy. – Pójdę się przebrać. Zaczekaj na mnie. Bones uśmiechnął się do mnie ironicznie. – Jestem do tego przyzwyczajony.

OSIEMNASTY

Pomimo moich obaw, trzy dni minęły bez żadnego telefonu od matki czy z biura. Zaskoczyło mnie, że Bones najwyraźniej miał rację, kiedy powiedział, że matka nie pobiegnie do Dona, krzycząc po drodze „Aaa, nosferatu!” albo coś w tym stylu. Czyżby naprawdę tak bardzo się bała, że odejdę? Po tym, jak przywykłam do myśli, że byłaby szczęśliwsza beze mnie, jakoś nie mogłam uwierzyć, że dla mojego dobra zapomni o swojej nienawiści i uprzedzeniach. A może po prostu grała na czas? To był bardziej prawdopodobny scenariusz. Bones codziennie gdzieś mnie zabierał. Chodziliśmy na kolacje, do kina, do baru albo po prostu spacerowaliśmy po Richmond. Gdybym miała mówić szczerze, przyznałabym, że nigdy w życiu nie byłam tak szczęśliwa. Każdego wieczoru, kiedy otwierałam drzwi, na jego widok moje serce wykonywało dziki podskok. Bones z pewnością to słyszał, ale nigdy nie powiedział nawet słowa komentarza. Konsekwentnie trzymał się zasady „małych kroków”, którą ustaliłam, i czekał, aż ja wykonam pierwszy ruch. A mnie coraz trudniej było go nie zrobić. Prawda, sama mówiłam, żebyśmy się nie śpieszyli, ale im więcej czasu z nim spędzałam, tym bardziej się dziwiłam, dlaczego jeszcze niedawno uważałam, że brak pośpiechu to dobry pomysł. Za każdym razem, kiedy trzymał moją dłoń, kiedy nasze ciała ocierały się o siebie... do licha, każdej nocy, gdy całował mnie na pożegnanie i odchodził, a ja zostawałam sama na ganku, płonęłam z pożądania. Miałam dość czekania. Czułam, że jeszcze trochę, a rzucę się na niego wygłodniała. Czwartego dnia Bones oznajmił, że tym razem chce sam przygotować kolację, zamiast gdzieś wychodzić. Zgodziłam się, zastanawiając się jednocześnie, czy jest to wstęp do bardziej romantycznej części wieczoru. Gdybym dopuściła do głosu swoje ciało, na deser nie byłoby nic do jedzenia. Ponieważ miałam w domu tylko mrożone dania, Bones najpierw wybrał się do sklepu. Kiedy wyszłam na ganek, żeby go wpuścić, uśmiechnęłam się na widok licznych toreb z zakupami, ale ze zdziwieniem zobaczyłam, że jego twarz tężeje. – Jesteśmy obserwowani. Mówiąc to, Bones nie odwrócił głowy. Dzięki latom praktyki ja też zwalczyłam odruch, żeby się rozejrzeć. Zamiast tego wzięłam od niego kilka toreb i spytałam cicho: – Ian? – Nie. Twój kumpel, ten sam co w Ohio. Siedzi w samochodzie na końcu ulicy. A sądząc po tym, że właśnie podskoczyło mu tętno, już wie. – Tate? – Tylko jego Bones widział w Ohio, kiedy Don zwerbował mnie szantażem. – Myślisz, że to moja matka do niego zadzwoniła? Bones naparł na mnie ciałem, zmuszając, żebym weszła do środka. – Jego puls tak szaleje, że z pewnością jest zaskoczony. Nie, o niczym nie miał pojęcia. Pewnie chciał zaproponować ci swoje towarzystwo, w nadziei że się złamiesz i pozwolisz, żeby cię bzyknął. Palant.

Zaczęłam krążyć po pokoju, a tymczasem Bones spokojnie odłożył zakupy. Praktyczność zdecydowanie była jego mocną stroną. I tyle mi przyszło z trenowania chłopaków, żeby dostrzegali drobne szczegóły w wyglądzie i ruchach, które odróżniają wampiry od reszty ludzi, pomyślałam. Najwyraźniej spisałam się aż za dobrze, skoro Tate z daleka zauważył, kim jest Bones. Wytężyłam słuch i inne zmysły. Po chwili ja również usłyszałam przyśpieszony oddech i puls Tate a. Tak, rzeczywiście był wstrząśnięty. W następnej chwili Tate nadepnął na gaz, ryknął silnik i wóz gwałtownie ruszył z miejsca. Nietrudno było zgadnąć, dokąd jedzie. – Chciałam mieć więcej czasu – powiedziałam z lekką rozpaczą. Bones podał mi gin z tonikiem. Wypiłam drinka, zanim zdążył się schłodzić. – Lepiej, skarbie? – zapytał z uśmiechem Bones. – Alkohol działa na ciebie jak cholerna przytulanka. – Lubię ten smak. Ale tak mówią wszyscy pijacy, prawda? – Westchnęłam, nagle zmęczona. – Chcesz, żebym sobie poszedł, czy mam zostać? Już ci mówiłem, że jeśli przyjdą uzbrojeni, usłyszymy ich z daleka. Decyzja należy do ciebie. Zastanawiałam się przez chwilę, po czym podniosłam na niego wzrok. – Cóż, pewnie i tak wkrótce by się dowiedzieli. Tate dojedzie do ośrodka w pół godziny. Kolejne trzydzieści minut zajmie Donowi podjęcie decyzji, a drugie tyle jednostce dotarcie tutaj. Tate nie wie, że go zauważyliśmy, więc uzna, że nie ma pośpiechu. Równie dobrze możesz zostać. Skoro odważyłam się powiedzieć prawdę mojej matce, Don będzie dla mnie jak bułka z masłem. Próbowałam humorem zamaskować lęk, od którego zaczął mi się skręcać żołądek. Bones wiedział jednak, że nie czuję się tak pewnie, jak udaję. – Wszystko będzie dobrze, Kitten. Zobaczysz. Dokładnie godzinę później zabrzęczał mój telefon. Tak bardzo się śpieszyłam, by odebrać, że omal nie zmiażdżyłam aparatu. – Halo? – Trzeba mi przyznać, że w moim głosie nie zabrzmiała nawet nuta niepokoju. – Cat? To ty? – Głos Dona nie był taki grzeczny. – Przecież to moja komórka. Spodziewałeś się kogoś innego? W słuchawce na chwilę zapadła cisza. – Wszystko u ciebie w porządku? – zapytał ostrożnie Don. Pomyślał więc, że zwabiłam do siebie wampira na kolację i deser w postaci kołka. Cóż, punkt dla niego za dopuszczenie możliwości, że jestem niewinna. Tate się na to nie zdobył. – Oczywiście. Dlaczego pytasz? O co chodzi? Don ponownie zamilkł na kilka sekund. – Mamy tutaj pilną sprawę – odezwał się w końcu. – Jak szybko możesz przyjechać? Rzuciłam Bonesowi krótkie spojrzenie, a on w odpowiedzi tylko wzruszył ramionami. – Daj mi godzinę. – Dobrze. Czekam. O, nie wątpię. Rozłączyłam się i krzyknęłam: – Nie zrezygnuję z ciebie! Gdy te słowa wypłynęły z moich ust, zrozumiałam, że naprawdę tak myślę. Kilka ostatnich dni uświadomiło mi, jak bardzo byłam nieszczęśliwa bez Bonesa. Miałam wrócić do pustego życia tylko po to, żeby wszyscy wokół mnie poczuli się lepiej? Nie, dziękuję. Bones roześmiał się ponuro. – Cholerna racja. Nie zamierzam odejść tylko dlatego, że nie dadzą nam błogosławieństwa.

– Ale rezygnacji i tak nie złożę. – Podświadomie podjęłam również tę decyzję, ale dopiero teraz wypowiedziałam ją na głos. – Dla mnie to coś więcej niż praca. Mogę zmieniać życie ludzi, którzy nie mają do kogo się zwrócić. Wiem, że będę musiała stawić czoło Donowi i chłopakom, ale nie odejdę, dopóki mnie do tego nie zmuszą. – Cholera jasna – westchnął Bones. – Jeśli chcesz dalej prowadzić swoją krucjatę przeciwko zabójcom, możesz robić to ze mną. Oni nie są ci do tego potrzebni. – Ale ja jestem im potrzebna. Jeśli nie pozostawią mi innego wyboru, odejdę. Najpierw jednak zrobię wszystko, żeby zmienili zdanie. Bones patrzył na mnie z mieszaniną frustracji i rezygnacji. W końcu uniósł dłonie. – W porządku. Będę musiał pomyśleć, co z tym zrobić. I również o lanie, chociaż w jego wypadku mamy trochę więcej czasu. Może z miesiąc, przy odrobinie szczęścia. Jeśli twój kumpel jeszcze się tego nie domyślił, nie mów na razie szefowi, kim naprawdę jestem. Muszę dopracować kilka szczegółów, zanim się dowiedzą, że nie zabiłaś mnie wtedy w Ohio. – Jakich szczegółów? Dotyczących lana? – Nie lana, tylko Dona. Interesujący koleś. Przez kilka ostatnich miesięcy trochę szperałem na jego temat. Właśnie czekam na pewne informacje. Gdy będę już wszystko wiedział, powiem ci, o co chodzi. Don? – Jakie informacje? – Powiem ci, jak będę wszystko wiedział – powtórzył Bones i zmienił temat. – Wiesz, że pojadę za tobą, ale jak zabezpieczony jest ten wasz budynek? Gdyby próbowali zmusić cię do odejścia, dokąd by cię zabrali? Na lądowisko? – Tak, gdyby sytuacja stała się poważna, próbowaliby mnie gdzieś wywieźć. Samoloty zwykle stamtąd nie startują. Jeśli więc zobaczysz, że któryś zaczyna kołować, prawdopodobnie będę na jego pokładzie. – Nie musisz tam iść, chociaż widzę, że już się na to nastawiłaś. Ale pomyśl przez chwilę. Jeśli nie zdołają cię przekonać, żebyś mnie zostawiła, i uznają, że spróbujesz uciec, kiedy będą chcieli zatrzymać cię siłą, co ich powstrzyma przed zabójstwem? Mogę zagwarantować, że nie wystartuje żaden samolot z tobą na pokładzie, ale nie mam ochoty patrzeć, jak pakujesz się prosto w pułapkę. Jak bardzo jesteś pewna tych ludzi? Zastanawiałam się przez chwilę, na zimno i bezstronnie. W końcu potrząsnęłam głową. – Pociągną za spust wtedy, gdy wyczerpią im się inne możliwości. Najpierw będą chcieli mnie uratować, a zlikwidują dopiero, gdy zacznę zabijać ludzi. W przeciwnym razie... nie. To nie w stylu Dona. Spojrzałam Bonesowi prosto w oczy. – Kiedy cię zostawiłam, uważałam, że to jedyny sposób na ocalenie ciebie i mojej matki. Naprawdę tak myślałam. Ale w ciągu tych kilku lat zdążyłam poznać Dona. Potrafi być gruboskórnym sukinsynem, nie jest jednak takim zimnokrwistym potworem, za jakiego brałam go na początku. Nie zostawiłby mojej matki na pastwę losu, gdybym z tobą zniknęła. I nieważne, że właśnie tym mi groził, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Tak, zabiłby mnie, gdyby uznał, że narażę na szwank jego operacje, ale to by była ostateczność. Nie boję się tam iść i nie zrezygnuję z ciebie tylko dlatego, że szefowi nie podoba się mój związek z wampirem. Bones podszedł i bardzo delikatnie pogładził mnie po twarzy. Wsunął mi dłoń we włosy i pochylił się. Kiedy dotknął ustami moich warg, jęknęłam cicho. Dreszcz, który mnie przeszył, mogła spowodować moc Bonesa, bo na wargach też poczułam mrowienie. Zaraz jednak pomyślałam, że musi chodzić o coś innego, szczególnie kiedy potarł językiem o mój język. Przyciągnęłam go do siebie bliżej, aż nasze ciała zetknęły się tak samo jak usta. W jednej chwili zalała mnie fala pożądania, które tłumiłam w sobie przez tyle lat. Zacisnęłam dłonie na ramionach Bonesa, potem zaczęłam nimi wodzić po całym jego ciele, żeby poczuć go jak najwięcej.

Bones objął mnie w talii, przyciągnął do siebie z wielką siłą i pocałował z takim żarem, że moje serce zaczęło łomotać jak oszalałe. On najwyraźniej to usłyszał i poczuł zapach mojego pożądania, bo otarł się biodrami o moje biodra zdecydowanym ruchem, który omal nie doprowadził mnie do ekstazy. Odsunęłam się od niego gwałtownie. Mogłam zrobić to teraz albo nigdy. Bones wciąż trzymał mnie w ramionach i wpatrywał się w moje oczy szmaragdowymi źrenicami. Napiął mięśnie rąk, jakby nie mógł się zdecydować, czy mnie odepchnąć, czy przyciągnąć z powrotem. – Jeśli jeszcze raz cię pocałuję, już się nie zatrzymam – powiedział ochryple. Jego ostrzeżenie było echem moich własnych myśli. Oddech miałam przyśpieszony jak tuż przed spełnieniem. „Zostań!” – wołało we mnie wszystko. Don i reszta zjawią się dopiero za godzinę... – Nie możemy, nie teraz – jęknęłam. – Chłopakom łatwo będzie cię zabić, kiedy będziesz leżał pode mną, rozłożony na łopatki. Śmiech Bones zabrzmiał bardziej jak pomruk. – Z przyjemnością zaryzykuję. Dosłownie odgięłam jego palce zaciśnięte na moich ramionach i cofnęłam się o krok. – Nie teraz – powtórzyłam, mimo że chciałam krzyknąć: „Tak, zróbmy to teraz, szybko!”. – Muszę się tym zająć. Już i tak za długo zwlekałam, nie sądzisz? Bones spojrzał z zawiedzioną miną na wybrzuszenie w swoich spodniach. – Zdecydowanie za długo. Roześmiałam się. – Dobrze wiesz, co miałam na myśli. Bones przesunął ręką po włosach i zmierzył mnie takim wzrokiem, jakby się zastanawiał, czy nie rzucić mnie na dywan. Musiałam odwrócić wzrok, bojąc się, że wyraz moich oczu tylko go zachęci. – No, dobrze – powiedział w końcu. – Rozważmy, co będzie, jeśli źle przyjmą nowinę. Chcę, żebyś była gotowa do ucieczki, gdyby zaszła taka potrzeba. – Och, o to się nie bój – odparłam z uśmiechem. – Drogę ewakuacyjną mam opracowaną od lat.

DZIEWIĘTNASTY

Strażnik przy wejściu nie przepuścił mnie jak zwykle machnięciem ręki. – Przykro mi, ale... eee, musimy sprawdzić pani pojazd. Ręką zasłoniłam uśmiech. A więc Don był zdenerwowany. – O co chodzi, Manny? Nowe zasady? – Właśnie – natychmiast potwierdził strażnik. Przy moim volvo pojawili się trzej inni uzbrojeni mężczyźni. Sprawdzili wnętrze samochodu, podwozie, a nawet silnik. W końcu Manny się wyprostował i skinął głową. – Proszę jechać. Przy drugiej i trzeciej bramie powtórzyła się ta sama procedura. Ponad dwadzieścia minut zabrało mi dotarcie do sześciokilometrowego odcinka drogi wijącego się wokół głównego budynku. Od pierwszego roku pracy dla Dona nie sprawdzono mnie tak dokładnie. Bones nie zabrał się ze mną. Pojechał swoim nowym odlotowym motocyklem i czekał w ukryciu niedaleko lądowiska. Tak na wszelki wypadek. Gdy znalazłam się w środku, tamtejsi strażnicy okazali się mniej gorliwi. Z łatwością przeszłam przez zwykłe punkty kontrolne. Najwyraźniej chodziło im tylko o to, żebym nie przywiozła ze sobą nieproszonego gościa. Kiedy weszłam do gabinetu Dona, zobaczyłam, że Juan i Tate już tam są. Świetnie, interwencja. – Cześć, chłopaki – rzuciłam na powitanie. Juan kiwnął głową, natomiast Tate nawet na mnie nie spojrzał. Dan wstał zza biurka. – Cat, spóźniłaś się dwadzieścia minut. – Byłam związana – nie mogłam się powstrzymać. – Potem strażnicy omal mnie nie rozebrali w czasie przeszukania. – Zamknij drzwi, Juan – polecił chłodno Don i wskazał mi moje zwykłe miejsce. Usiadłam i położyłam nogę na jego nowym biurku. – Ładny kolor – zauważyłam. – Wygląda lepiej niż stare. Co się stało? Jakbym nie wiedziała. – Ty – warknął Tate. Dave uciszył go gestem ręki i spojrzeniem. Zatem grał Tatę Niedźwiedzia, a Tate i Juan byli jego wsparciem. – Cat, przedwczoraj mówiłem ci, jakie to niezwykłe, że nigdy nie zawiodłaś w czasie całej swojej służby. Chyba jednak się pośpieszyłem. Wiemy o wampirze. Co masz do powiedzenia na swoją obronę? Posłałam mu zimny uśmiech. Bones powiedział, żebym nie ujawniała, kim on jest naprawdę, i a ja nie miałam nic przeciwko temu. Już i tak byłam roztrzęsiona. – Szpiegujesz mnie? Myślałam, że już dawno z tego zrezygnowałeś. Ty wścibski draniu, co cię obchodzi, z kim się umawiam, dopóki wykonuję swoją robotę?

Takiej odpowiedzi Don się nie spodziewał. Najwyraźniej sądził, że ugnę się pod jego miażdżącym spojrzeniem. Ale skoro moja matka nie zdołała mnie zastraszyć, on nie miał na to najmniejszej szansy. – Chodzisz z wampirem! – wybuchnął Tate. – Właśnie się przyznałaś! Wzruszyłam ramionami. – Znasz to stare powiedzenie: nie ma w łóżku lepszego od umarłaka. – Christos – mruknął Juan. – Nigdy takiego nie słyszałem – stwierdził lodowatym tonem Don. – Nie dostrzegasz potworności tego, do czego się przyznajesz? Bratasz się z wrogiem w najbardziej kompromitujący sposób, narażasz życie wszystkich, którymi dowodzisz. Ta kreatura bez wątpienia wykorzystuje cię, żeby nas zinfiltrować. Prychnęłam. – Guzik go obchodzi twoja organizacja, Don. Wierz mi albo nie, ale bardziej interesuję go ja niż to, co się tutaj dzieje. – Nie rozumiem, jak to możliwe – warknął Don. – Spójrz, jaki już ma na ciebie wpływ. Ryzykujesz życie dla seksu. A ja pamiętam, że osobiste kontakty z wampirami są w wprost zakazane w umowie, którą podpisałaś. Nie zamierzałam wyprowadzać Dona z błędnego przekonania o moim związku, a poza tym już postanowiłam zrezygnować z celibatu. Tate najwyraźniej nie rozpoznał Bonesa, bo inaczej cała ta rozmowa wyglądałaby inaczej. Cóż, kto mógłby go winić? Widział Bonesa tylko przez ułamek sekundy, zanim ten zdemolował jego samochód, potem z niego samego wyssał krew i cisnął go na bok. W dodatku miał teraz inne włosy. – Cóż, dużo się zmieniło od tamtego czasu, prawda? – zauważyłam łagodnym tonem. – Weźmy, na przykład, wynalezienie stokerów. Albo trzymanie wampirów w klatkach. A, i nie zapomnij o dodatkowych latach życia. Wskazałam głową Juana i Tate’a. Sądząc po wyrazie twarzy Dona, jeszcze im nie powiedział. Nie ma to jak zaciemnić sprawę i wziąć na przeczekanie. – To jest teraz nieistotne – rzucił przez zęby Don. Drwiąco uniosłam brew. – Zapytajmy ich. Co ty na to? Tate, Juan, wiedzieliście, że jeśli wypijecie krew wampira, zyskacie dodatkowo co najmniej dwadzieścia lat życia? Ja nie wiedziałam, ale stary Don owszem. Wiedział, co stało się w Ohio, ale nie raczył wam powiedzieć. Pewnie uznał, że was to nie zainteresuje. – Modre de Dios, to prawda? – wykrztusił Juan. Tate też wyglądał na oszołomionego. – Nie jest miło, kiedy ktoś wie, jak długo możecie żyć, i zatrzymuje to dla siebie, co? – ciągnęłam. – Ja przynajmniej powiedziałam Donowi, że musi was poinformować, ale wy nie wyświadczyliście mi takiej samej grzeczności! – To rodzaj odwetu? – zapytał cicho Tate. Ból w jego oczach miał niewiele wspólnego z ostatnią rewelacją, a wszystko z moim wcześniejszym przyznaniem się do winy. I wtedy zobaczyłam to, czego do tej pory nie dostrzegałam. Boże, Tate był we mnie zakochany. Nawet ja nie mogłam tego nie zauważyć. – Nie, nie chodzi o zemstę. – Nie musiałam kłamać. – To nie ma nic wspólnego z żadnym w was. Po prostu tak jest. – Wykluczone, żebym dalej pozwalał na takie zachowanie – oświadczył stanowczo Don. – Zbyt wiele osób jest narażonych na niebezpieczeństwo, a mnie to obchodzi, nawet jeśli ciebie nie. Wstałam i pochyliłam się nad nim.

– Pieprz się, szefie. Obchodzą mnie wszyscy ludzie w moim oddziale i udowodniłam to wiele razy. Nie wierzysz mi? Więc mnie zwolnij. – Querida, nie tak szybko – odezwał się Juan błagalnym tonem. Don się nie poruszył. – Martwimy się o ciebie. Co będzie, jeśli ten wampir się dowie, kim jesteś... – On wie – przerwałam mu. Don zaklął. Popatrzyłam na niego zaskoczona, bo nigdy nie tracił panowania nad sobą. – Skąd wie, Cat? Powiedziałaś mu? Narysowałaś mu cholerną mapę naszego ośrodka, podałaś liczby? Mam nadzieję, że jest świetny w łóżku, bo właśnie zniszczyłaś wszystko, nad czym pracujemy! – Nie powiedziałam mu. – Zaczęłam improwizować. – Poznałam go lata temu. Wiedział wtedy, kim jestem, ale opuścił Ohio, zanim tamto wszystko się wydarzyło. Od tamtej pory się nie widzieliśmy, dopóki miesiąc temu przypadkiem na niego nie wpadłam. On ma tylko sto lat, ja jestem od niego silniejsza, więc wie, że ma trzymać gębę na kłódkę, bo inaczej go zabiję. I to cała historia. – Jak mogłaś to zrobić? – Tate obrzucił mnie zdegustowanym spojrzeniem. – Jak mogłaś pieprzyć się z trupem? Naprawdę popadasz z jednej skrajności w drugą. Najpierw Noah, a teraz nekrofilia! Jego słowa mnie wkurzyły. – Czy wszyscy zapominają, że jestem półwampirem? Kiedy mówicie takie rzeczy o nieumarłych, mówicie również mnie! To tak, jakby skinhead chciał namówić Halle Berry, żeby wzięła udział w paradzie neonazistów! Jak mogłam to zrobić? Może ty mi powiesz, Tate? Albo ty, Juan? Obaj próbowaliście mnie przelecieć. Wygląda na to, że też jesteście nekrofilami. To był cios poniżej pasa, ale zamierzony. Musieli przestać patrzeć na wampiry jak na samo zło, a Bóg wie, że trudno zwalczyć ten nawyk. Mnie też całe lata zajęła walka z własną ciasnotą umysłową, a byłam zakochana w jednym z nieumarłych. Don zakaszlał. Nie podobał mu się ten zwrot w rozmowie. – Nikt nie zapomina, kim jesteś. Ale to nie zmienia twojej misji. Zabijasz nieumarłych. Wy wszyscy ich zabijacie. To doniosłe zadanie i wielka odpowiedzialność. Co powstrzyma twojego kochanka przed wyświadczeniem przysługi swoim i poinformowaniem ich, gdzie mieszka nieuchwytna Ruda Kostucha? Martwa nie będziesz mogła mu zagrozić. – Juan, z iloma kobietami spałeś w ciągu ostatnich czterech lat? – spytałam znienacka. Mój kolega podrapał się po brodzie. – Yo no se, querida. Może... z jedną na tydzień? – odpowiedział, zanim Don spiorunował go wzrokiem. – To nie jest konieczne! – Myślę, że jest – stwierdziłam ostrym tonem. – Przyjmijmy jedną na tydzień. To ponad dwieście kobiet w ciągu czterech lat, odkąd tutaj pracuję. Tak przy okazji, Juan, jesteś dziwkarzem. Ale ile z nich starannie prześwietliłeś, by się upewnić, że żadna nie jest służką ghula albo nie cierpi na syndrom Renfielda. Wy, seksistowskie dupki, tylko mnie wzywa się na dywanik, żebym się tłumaczyła z tego, z kim się umawiam! Mam dość tej małej pogadanki umoralniającej. Don, sprawa wygląda tak. Albo mi zaufasz, albo nie. Nigdy cię nie zawiodłam i nie odejdę, jeśli mnie do tego nie zmusisz. Kropka. A teraz, jeśli nie ma nic pilnego, chciałabym wrócić na urlop. I do mojego trupa. Dzięki. Ruszyłam do drzwi, ale Tate się od nich nie odsunął. – Zejdź mi z drogi – powiedziałam z nutą groźby w głosie.

– Cat. – Don wstał i lekko ujął mnie za łokieć. – Skoro nie mamy czego się obawiać, jeśli chodzi o twój związek z wampirem, może wstąpisz do laboratorium, żeby pobrali ci próbkę krwi? Chyba nie piłaś krwi, jak popadnie, co? Prychnęłam. – Przykro mi, ale to nie jest mój ulubiony napój. Ale jeśli masz się poczuć lepiej, pójdę do laboratorium. Prowadź. – Będę z tobą szczery – powiedział Don, kiedy szliśmy na drugie piętro razem z Juanem i Tate’em. – Nie wiem jeszcze, co zrobię. Muszę myśleć o zespole. Nie chcę ryzykować ich życia, polegając tylko na twoim słowie, że ten osobnik nie jest niebezpieczny. – Na tym właśnie polega zaufanie. Poza tym, gdyby on chciał skrzywdzić zespół, zrobiłby to w zeszły weekend w klubie „GiGi”. Nie spieprz czegoś dobrego z powodu ślepego uprzedzenia, Don. Oboje wiemy, że mnie potrzebujesz. Zmierzył mnie wzrokiem, kiedy wchodziłam do laboratorium. – Chcę wierzyć, że nie pozwolisz się obrócić przeciwko nam. Ale nie wiem, czy mogę. Potem, gdy badanie wykazało, że nie jestem napompowana sokiem nosferatu, Tate podszedł do mojego samochodu. Nie powiedział ani słowa od wyjścia z gabinetu Dona, ja też się nie odzywałam. Wypuścili mnie, ale wiedziałam, że sprawa jeszcze nie została załatwiona. I dobrze, teraz nie miałam już nic do ukrycia. No, prawie nic. Mój podwładny otworzył mi z przyzwyczajenia drzwi, a ja wsiadłam do samochodu, ale ich nie zamknęłam. Tate zaczął bębnić palcami po dachu. – Na pewno pomyślałaś, że jest w tym sprawiedliwość, że nie wiem, jak długo będę żył. Trzy lata temu mówiłem Donowi, żeby ci powiedział o twoim starzeniu się, kiedy już byli pewni. Nie zgodził się, a jest szefem. Czasami trzeba po prostu słuchać rozkazów, nawet jeśli się tego nie chce. – Czasami. – Popatrzyłam na niego. – Nie zawsze. Nie, kiedy chodzi o przyjaciół, ale mamy na ten temat inne zdanie. – Tak, mamy inne zdanie w wielu sprawach. – Wpatrywał się w moje oczy. – Naprawdę dałaś mi popalić. Najpierw beztrosko przyznajesz, że masz chłopaka wampira, a potem mówisz wszystkim, że próbowałem cię przelecieć. Co będzie dalej? Wyciągniesz kutasa i oznajmisz, że jesteś facetem? Jego cierpki ton nie pobudzał do wesołości, ale uśmiechnęłam się lekko. – Kiedy ktoś przypiera mnie do muru, pokazuję pazury. Wiesz o tym. Chciałabym tylko, żebyście wy wszyscy mieli trochę wiary. Zależy mi na moim oddziale i na pracy, którą wykonuję. Gdyby tak nie było, po co miałabym się pakować w to całe gówno? Tate się skrzywił. – Mogłaś oszukać Dona, ale nie mnie, Cat. Widziałem dzisiaj twoją twarz. Nigdy do nikogo tak się nie uśmiechałaś, jak do tamtego wampira. Dlatego nie wierzę, że wpakujesz się w kłopoty. Już to zrobiłaś.

DWUDZIESTY

Bones zjawił się u mnie punktualnie o siódmej następnego dnia. Zamierzaliśmy wyjść na wczesną kolację, a potem gdzieś się zaszyć – przynajmniej do rana. Poprzedniego wieczoru, gdy tylko opuściłam ośrodek, Don zarządził moją całodobową obserwację. To trochę popsuło nastrój, delikatnie mówiąc. Dla lepszego efektu prawdopodobnie skierowali również na mój dom mikrofony. Wkurzyłam się strasznie. Czy Don sobie myślał, że jeśli zostawi mnie bez nadzoru, od razu zacznę zwoływać wiece nieumarłych i rozdawać plany ośrodka każdej istocie bez pulsu? Gdyby Don nie wyznawał zasady „większego dobra”, bez zastanowienia rzuciłabym tę robotę. Wciąż jeszcze byłam zła, kiedy otworzyłam drzwi, żeby wpuścić Bonesa... i wytrzeszczyłam oczy. Miał na sobie dopasowane czarne spodnie i ciemnoniebieską koszulę, a jego skóra aż lśniła, kontrastując z ciemną tkaniną. Całości dopełniał czarny skórzany płaszcz, luźno zarzucony na ramiona. Właśnie to okrycie przykuło moją uwagę. Było długie, prawie do połowy łydek. – Jasny gwint! Czy to jest to, o czym myślę? Bones uśmiechnął się i wykonał obrót. – Podoba ci się? Ty zatrzymałaś swój świąteczny prezent – wskazał głową na moje volvo stojące na podjeździe – uznałem więc, że powinienem odzyskać swój. Zwłaszcza że zabrałaś mi drugą kurtkę. Płaszcz, który kupiłam mu przed laty na gwiazdkę, leżał na nim jak ulał. Nie miałam okazji go wręczyć, bo Don dorwał mnie tuż przed świętami. Bones musiał wydostać go z kryjówki pod luźną deską w kuchennej szafce w moim starym mieszkaniu. Powiedziałam mu o prezencie na dzień przed tym, jak go opuściłam. Na myśl, że po niego wtedy pojechał, omal nie wybuchłam płaczem. Bones musiał coś zauważyć, bo jego spojrzenie złagodniało. – Przepraszam, skarbie – powiedział i przyciągną! mnie do siebie. Niemal słyszałam trzask aparatów robiących zbliżenie naszych postaci. – Nie sądziłem, że to cię zasmuci. Zapanowałam nad emocjami. – Nic mi nie jest – uspokoiłam go i pogładziłam skórę płaszcza. – Świetnie w nim wyglądasz. Tak, jak sobie wyobrażałam, tyle że oczywiście masz inne włosy. Bones potrząsnął głową. – To mój naturalny kolor. Ostatnio nie zawracałem sobie głowy farbowaniem. Poza tym, platyna bardziej rzuca się w oczy, nie sądzisz? A ty który wolisz? Zastanowiłam się. – Poznałam cię jako blondyna, więc ten kolor wydaje mi się bardziej naturalny. Ale nie martw się, nie obleję cię wodą utlenioną. Bones zaśmiał się cicho. – Cokolwiek cię podnieca. – Mówiąc to, przesunął wzrokiem po moim ciele, a mnie zrobiło się ciepło wszędzie tam, gdzie spojrzał. Miałam na sobie zwykłą małą czarną, bez rękawów, z dekoltem z przodu i z tyłu. Do tego lekki makijaż, żadnej biżuterii i zdecydowanie żadnych perfum. Wszystkie znane mi wampiry ich nienawidziły. Każdy zapach był zbyt intensywny dla ich powonienia, niezależnie od użytej ilości.

– Gotowa? – spytał łagodnie Bones. – Uhm... – Z jakiegoś powodu nie potrafiłam wydobyć z siebie bardziej zrozumiałej odpowiedzi. Boże, od lat nie pragnęłam niczego więcej niż spędzić noc w jego ramionach, i wkrótce moje marzenie miało się spełnić. Skąd więc ta nagła nerwowość? Pomyślałby kto, że jestem nastolatką tuż przed balem maturalnym. Bones wsiadł na swój nowy, odjazdowy ducati. Zawsze lubił motory. Ja nie przepadałam za tym środkiem transportu, ale miał spełnić ważną rolę w naszym planie, żeby później zgubić ogon. Po pierwsze, nie byłabym zaskoczona, gdyby Don po naszej rozmowie kazał podłożyć pluskwę w moim samochodzie, a po drugie, nikt nie był w stanie dogonić wampira jadącego na motorze. Bones spojrzał na mnie z rozbawieniem, kiedy włożyłam kask i wskoczyłam na tylne siedzenie. – Słyszę ich. Pędzą tu jak szczury. Zobaczymy, czy za nami nadążą. Na początek potraktuję ich łagodnie. Odpalił silnik i popędził ulicą, nie zwracając najmniejszej uwagi na ograniczenia prędkości. Objęłam go ciaśniej w pasie. Tak, zdecydowanie przypomniały mi się dawne czasy. Restauracja, do której zabrał mnie Bones, nazywała się Skylines i mieściła na dwudziestym piętrze budynku. Dzięki szklanym ścianom roztaczał się stamtąd widok na całe miasto, a nasz stolik znajdował się tuż przy oknie. Mój wzrok przykuły czerwone i białe światła samochodów sunących w dole. Bezwiednie zaczęłam się zastanawiać, w którym siedzą ludzie Dona. Nie potrafiłam tego stwierdzić z powodu hałasu dobiegającego z zewnątrz i ze środka budynku. Wiedziałam jednak, że gdzieś tam są. Z trudem się powstrzymałam, żeby nie pomachać im z góry. – Pokazujesz im, że nie zamierzamy uciekać? – skomentowałam, kiedy kelner przyjął zamówienie na wino i przystawki. Bones się uśmiechnął. – Nie chciałem, żeby wpadli tu uzbrojeni i zepsuli nam kolację. A tak przy okazji... nawet nie spojrzałaś w menu. Przejrzałam szybko listę dań, ale moje spojrzenie wciąż wracało do Bonesa. Nie tylko ja go podziwiałam. Pięknie wyrzeźbione rysy w połączeniu z gracją ruchów wystarczyły, żeby w jego stronę obróciły się wszystkie kobiece głowy, kiedy tylko weszliśmy. Przyciemnione włosy, dłuższe niż kiedyś, kontrastowały z bladą, połyskującą, gładką skórą. Miałam ochotę sprawdzić, jakie są w dotyku. Pod koszulą z rozpiętym guzikiem mogłam dojrzeć niewielki fragment jego klatki piersiowej. Z doświadczenia wiedziałam, że jest twarda jak stolik, przy którym siedzieliśmy. Pamiętałam również, jakie to miłe erotyczne doznanie tulić go do siebie i wodzić paznokciami po piecach. Czułam na skórze wibracje jego mocy, kiedy nasze ciała się zespalały. Jego oczy jarzyły się szmaragdem, kiedy był we mnie. A zdolność kontrolowania przepływu krwi oznaczała, że mógł się ze mną kochać do chwili, aż niemal umierałam z rozkoszy. Nic dziwnego, że nie mogłam skupić się na menu. Jedzenie? Kto go potrzebował? Nagle całkiem przestałam denerwować się tym, co będzie później. Właściwie chciałam, żeby to stało się o wiele, wiele wcześniej. Bones musiał dostrzec we mnie tę zmianę, bo w jego oczach pojawiły się błyski zieleni. – Przestań, skarbie. Przez ciebie trudno mi się kontrolować. – Nie wiem, o czym mówisz – powiedziałam, zakładając nogę na nogę, żeby usłyszał szelest nagiej skóry ocierającej się o skórę. Gdy kelner nalał wino, sięgnęłam po kieliszek. Przy tym ruchu musnęłam niedbałym gestem dekolt. Po latach praktyki jedną z umiejętności, które doprowadziłam do perfekcji, było rozpalenie wampira. Właściwie w ten sposób zarabiałam na życie, ale tym razem nie zamierzałam użyć srebrnego kołka. Cudowna odmiana.

Bones pochylił się do mnie. – Wiesz, jaka jesteś piękna? – Jego głos zabrzmiał trochę chrapliwie. – Absolutnie zachwycająca. Zamierzam spędzić wiele godzin na odnawianiu znajomości moich ust z twoim ciałem i już nie mogę się doczekać, żeby sprawdzić, czy smakujesz tak dobrze, jak pamiętam. Na chwilę zatrzymałam wino w ustach, zanim je przełknęłam. Akurat to nie należało do rutyny. Moje poprzednie cele nigdy nie wywołały we mnie tak gorącej reakcji. – Naprawdę musimy tu zostać do końca posiłku? – Patrząc mu w oczy, przesunęłam palcem po jego dłoni. – Może weźmy jedzenie na wynos, hm? Bones już otwierał usta... gdy raptem znalazłam się na podłodze i, przygnieciona ciężarem jego ciała, potoczyłam się pod sąsiednie stoliki. Usłyszałam brzęk szkła i okrzyki przerażenia. Stoły się poprzewracały, ludzie pospadali z krzeseł, a ja zastanawiałam się, co, do diabła, się dzieje i dlaczego piecze mnie czoło. Chyba instynktownie zamknęłam oczy, a kiedy je otworzyłam, z moich ust wyrwał się krzyk. Zobaczyłam tuż przed sobą twarz Bonesa, jego włosy zabarwione na czerwono i krwawą dziurę w czole. Rana już się zasklepiała. – Postrzelili cię! – wykrztusiłam. – Ktoś próbował cię zabić! Dopiero po chwili zaczęły docierać do mnie fakty. Leżeliśmy na podłodze. Bones odciągnął mnie od naszego stolika, ale zobaczyłam w szkle trzy otwory po kulach. Bones pomógł mi wstać, zasłaniając mnie własnym ciałem. – Nie mnie, Kitten. Ciebie. Poczułam się tak, jakbym dostałam obuchem w głowę.

DWUDZIESTY PIERWSZY

Nie miałam czasu przetrawić jego słów. – Złap mnie za szyję i nie puszczaj – powiedział Bones i dodał z wściekłością: – Dorwiemy drania. Gdy oplotłam ramionami jego szyję, objął mnie mocno i skoczył do tyłu, prosto w szklaną ścianę. Mój krzyk utonął w huku roztrzaskującego się szkła. Nagle poczułam, że spadam z dwudziestego piętra. Nogami bezładnie młóciłam powietrze, żołądek podszedł mi do gardła. Wiatr wciskał mi się w oczy, kiedy z przerażeniem patrzyłam na szybko zbliżającą się ziemię. Rozpaczliwie ścisnęłam Bones a za szyję i nagle stało się coś niewiarygodnego. Zaczęliśmy zwalniać. Z niedowierzaniem spojrzałam w górę, żeby sprawdzić, czy jakimś cudem nad naszymi głowami nie rozwinął się spadochron. Ujrzałam tylko światła. Nim zdążyłam się nad tym zastanowić, usłyszałam świst i poczułam silny podmuch. Przestaliśmy spadać i zaczęliśmy sunąć ukosem w stronę czarnej furgonetki, która z piskiem opon włączyła się do ruchu. Ze zdumienia krzyk uwiązł mi w krtani. Rozległ się zgrzyt hamulców, kiedy kierowcy gwałtownie zwalniali na widok ciemnego obiektu mknącego nad ich głowami, Van przyśpieszał, ale my byliśmy szybsi. Bones dogonił go w kilka sekund, jedną ręką chwycił za tylny zderzak i przewrócił samochód, nie wypuszczając mnie nawet na chwilę z uścisku. Furgonetka opadła z łoskotem na dach. Znowu zapiszczały hamulce, nadjeżdżające samochody rozjechały się w dwie strony. Bones uciekł z zamieszania, wzbijając się w górę nagłym zrywem, a następnie wylądował na chodniku, postawił mnie na nogach i rzucił krótko: – Zostań tu. Nim zdążyłam cokolwiek wykrztusić, popędził w stronę wraku furgonetki. Usłyszałam strzały i wrzaski świadków, a niedługo potem zjawił się Bones, z niedbale przerzuconym przez ramię człowiekiem. – Idziemy. Objął mnie mocno w pasie i chwilę później ziemia uciekła spod naszych stóp. Oczy wyszły mi z orbit. Matko Boska, lecieliśmy tak szybko. Zakręciło mi się w głowie. Żeby moje nogi nie huśtały się jak szalone, splotłam je z nogami Bonesa. Bałam się spojrzeć w dół, żeby sprawdzić, jak wysoko jesteśmy. Dziesięć minut później Bones wylądował na uliczce przy jakimś magazynie, a zrobił to tak gładko, jakby zeskoczył z krawężnika. Dyszałam ciężko i wpatrywałam się w niego ze zdumieniem, jakbym widziała go pierwszy raz w życiu. – Potrafisz latać? – wykrztusiłam w końcu. Spojrzał na mnie i potrząsnął nieszczęsnym zabójcą jak szmacianą lalką. – Mówiłem ci, że jestem o wiele potężniejszy, niż sądzisz. Nie przestawałam się na niego gapić. Bones sprawiałby wrażenie nonszalanckiego... gdyby nie wytrząsał życia z człowieka, którego miał w rękach. – Ale potrafisz latać? – powtórzyłam, kompletnie ogłupiała.

– Jestem mistrzem. To jedna z umiejętności, które zyskuje wampir, w miarę jak przybywa mu lat i mocy. Są też inne, ale o nich pogadamy później. W tym momencie mężczyzna rozchylił powieki, skupił na nim wzrok i wytrzeszczył oczy. Był już całkiem przytomny i wyglądał tak samo, jak ja, kiedy Bones katapultował się ze mną z okna na dwudziestym piętrze. Cholernie się bał. Bones rzucił go na ziemię i ukląkł. Jego oczy rozbłysły szmaragdem, kiedy ostrym tonem rzucił krótkie polecenie. Mężczyzna przestał się szarpać. – Ta kobieta – powiedział Bones, wskazując na mnie skinieniem głowy. – Dlaczego chciałeś ją zabić? – Po to mnie wynajęto – odparł mężczyzna monotonnym głosem, zahipnotyzowany jarzącymi się źrenicami. Kolejny zabójca. Najwyraźniej Bones się nie mylił, kiedy mówił, że wyznaczono nagrodę za moją głowę. – Kto cię wynajął? – spytał Bones. – Nie wiem. Przyszło zlecenie razem z instrukcjami, pieniądze miały zostać przelane po wykonaniu zadania. Czasami dostaję robotę z czyjegoś polecenia, ale nie tym razem. – Kitten, zapisz to – powiedział Bones, nie odrywając od niego wzroku. Wyjął z kieszeni portfel. Był do niego doczepiony mały długopis. Użyłam pierwszego kawałka papieru, jaki znalazłam. Okazało się, że to banknot. – Nazwisko. – Ellis Pierson. Zwyczajne nazwisko, które w dodatku pasowało do jego wyglądu. Nie licząc zakrwawionego nosa i siniaków, prezentował się równie groźnie jak Myszka Miki. Miał czarne, schludnie ostrzyżone włosy, wystający brzuch i po dziecięcemu okrągłe policzki. Tyle że sukinsyn nieźle sobie radził z karabinem snajperskim. Gdyby Bones mnie nie odciągnął, brakowałoby mi teraz sporej części mózgu. Wciąż jednak nie mogłam pojąć, skąd Bones wiedział o strzałach. – Pseudonimy. Wszystkie. Ellis miał ich kilka. Bones zadawał mu kolejne pytania dotyczące kontraktu na moje życie, a lepiej niż ktokolwiek inny wiedział, jak powinny one brzmieć. Tajniki zawodu, pomyślałam z sarkazmem. Tylko płatny zabójca potrafi przesłuchać drugiego zabójcę. Zacisnęłam zęby, kiedy Ellis obojętnym głosem wymieniał szczegółowe instrukcje dotyczące mojego zejścia z tego świata. Wyłącznie postrzał w głowę, minimum trzy kule, z odległości nie mniejszej niż trzysta metrów. Żadnych bomb, trucizn, przemocy fizycznej ani zbliżania się do mojego domu czy samochodu. Ellis nie miał pojęcia, kim jestem, ale ten, kto go wynajął, doskonale wiedział. Wskazówki były zbyt szczegółowe, żeby można było uznać to za przypadek. Zanim Bones skończył przesłuchanie, zdążyłam zapisać dwanaście banknotów, aż złapał mnie skurcz. Ale zważywszy na alternatywę, nie zamierzałam narzekać. W końcu Bones przysiadł na piętach i spytał Ellisa, czy jest coś, o czym nie wspomniał. – Klient się zniecierpliwił i w ostatnim mejlu przyśpieszył termin. Napisał, że ze względu na nowe okoliczności zlecenie trzeba wykonać natychmiast. Moje wynagrodzenie miało wzrosnąć o dwadzieścia procent, gdybym dzisiaj załatwił sprawę. Jechałem za nią od domu aż do restauracji. W zamieszaniu łatwiej uciec. Cholera! Ktoś chciał jak najprędzej ujrzeć mnie martwą i wiedział, gdzie mieszkam. A mój adres znała ograniczona liczba osób. Poczułam mdłości.

Nie oczekiwałam, że oddamy zabójcę w ręce policji, ale i tak zaskoczyła mnie szybkość, z jaką Bones przyciągnął do siebie Ellisa i wbił zęby w jego szyję. Nie pierwszy raz byłam świadkiem uśmiercania kogoś w ten sposób, ale nigdy dotąd nie stałam bezczynnie. Serce Ellisa najpierw przyśpieszyło, potem zwolniło, aż w końcu stanęło. – Czy to boli? – spytałam z chłodnym zainteresowaniem, kiedy Bones wypuścił z rąk bezwładne ciało i grzbietem dłoni otarł usta. – Nie tak bardzo, jak zasłużył, ale na więcej nie mieliśmy czasu. Delikatnie, jakby uspokajał dziecko, musnął palcami zadrapanie na mojej skroni. Wiedziałam, skąd się tam wzięło. To była rana od kuli. – Tak niewiele brakowało, żebym cię stracił – wyszeptał. – Nie zniósłbym tego, Kitten. Zdecydowanym ruchem przyciągnął mnie do siebie i dopiero wtedy zrozumiałam, co się stało. Owszem, wiele razy próbowano mnie zabić. Zbyt wiele, żeby dało się je zliczyć, ale strzał z dużej odległości wydawał się taki... podły. Zadrżałam. – Zimno ci? Chcesz kurtkę? – Zaczął zdejmować skórzany płaszcz, ale go powstrzymałam. – Jesteś ciepły. Jeszcze nigdy taki nie byłeś. Przyczyna podwyższonej temperatury Bonesa leżała jakieś trzy metry od nas, ale nic mnie to nie obchodziło. Tuliłam się do niego i rozkoszowałam tym niezwykłym ciepłem. Rozpięłam jeszcze jeden guzik jego koszuli, żeby przyłożyć policzek do rozgrzanej skóry. – Nie rób tego, skarbie – powiedział Bones z napięciem w głosie. – Z mojej samokontroli niewiele zostało. Wcale nie chciałam, żeby się kontrolował. Ja też miałam dość powściągliwości. W restauracji zaledwie nanosekundy dzieliły mnie od Królestwa Niebieskiego, ale żyłam, byłam cała i zdrowa, i nie zamierzałam marnować ani minuty więcej. Odpięłam kolejny guzik i pocałowałam go w obojczyk. Dłonie Bonesa zacisnęły się na moich plecach. Podnieciła mnie emanująca z niego powstrzymywana moc. Pod moimi wargami jego skóra aż wibrowała od energii domagającej się uwolnienia. Przesunęłam językiem po jego piersi, po twardych mięśniach... aż Bones chwycił moją głowę, przyciągnął ją do swojej twarzy, wpił się w moje usta. Jego wargi miały metaliczny posmak, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Całowałam go, jakbym chciała pochłonąć, ssałam jego język, rwałam na nim koszulę. Bones chwycił mnie na ręce i zaniósł w drugi koniec parkingu, gdzie było trochę ciemniej. Plecami dotknęłam czegoś twardego i nierównego, ale nie odwróciłam się, żeby sprawdzić, o co się opieram. Byłam zbyt zajęta błądzeniem dłońmi po ciepłym ciele pod podartą koszulą. Bones rozerwał szarpnięciem przód mojej sukienki. Jego usta zostawiły gorący ślad od szyi aż po piersi, kły rozkosznie drażniły skórę. Wyrwał mi się stłumiony jęk, kiedy Bones ściągnął w dół mój stanik i zaczął ssać brodawkę. Ogarnęło mnie palące, pulsujące pożądanie, tak silne, że niemal bolesne. Wcisnęłam dłoń między nasze złączone ciała z jednym tylko zamiarem: pozbycia się jego spodni. Ale wszystkie myśli uleciały mi z głowy, kiedy Bones wsunął palce w moje majtki. Wygięłam plecy tak mocno, że uderzyłam głową w to, o co byłam oparta, z gardła wydarły się stłumione okrzyki. Poczułam przyjemny skurcz w lędźwiach, z każdą pieszczotą rosło we mnie napięcie... aż Bones nagle zabrał rękę i wyszeptał z żarem w głosie: – Nie mogę czekać. Gdybym była w stanie coś powiedzieć, zdecydowanie bym się z nim zgodziła. Niestety, mogłam tylko cicho pojękiwać, kiedy pieścił mnie palcami. Usłyszałam dźwięk rozdzieranego materiału i poczułam w sobie twardą męskość Bonesa. Jednocześnie jego usta stłumiły mój

ekstatyczny okrzyk. Wstrząsnął mną rozkoszny dreszcz, gdy Bones zaczął poruszać się we mnie rytmicznie, niemal brutalnie. W mojej głowie, jak mantra, rozbrzmiewały słowa zlewające się w jedno zdanie: „Mocniejszybciejwięcejtak!”. Tylko o tym byłam w stanie myśleć. Rozpaczliwie wbijałam palce w plecy Bonesa, żeby w jakiś sposób znaleźć się jeszcze bliżej niego. Przycisnął mnie do siebie mocniej, nie przestając przy tym całować, tak że ledwo mogłam oddychać, ale liczył się tylko narastający we mnie żar, od którego kurczyły się i zwijały szaleńczo zakończenia nerwów. – Nie przerywaj, nie przerywaj! – Wykrzyczałam te słowa prosto w jego usta, tak że zabrzmiały jak stłumiony bełkot. Bones musiał go jednak zrozumieć, bo przyśpieszył tak bardzo, że nie byłam pewna, czy jestem jeszcze przytomna. Od nadmiaru rozkoszy zaczęły targać mną spazmy. Usłyszałam jęk Bonesa, niezwykle cichy w porównaniu z łomotem mojego serca, a chwilę później poczułam w sobie jego wilgoć. Minęło dobre kilka minut, nim byłam w stanie wydobyć z siebie głos. – Coś wbija mi się w plecy. Wciąż jeszcze nie mogłam oddychać normalnie. Oczywiście, Bones nie miał tego problemu, bo wcale nie potrzebował tlenu. Odsunął mnie na bok i stwierdził krótko: – Gałąź. W końcu zerknęłam za siebie. Tak, to było drzewo ze sterczącą, ułamaną gałęzią. Opuściłam nogi i stanęłam na ziemi. Spojrzałam na swoją sukienkę. Zniszczona. Nie mogłam jednak narzekać, bo koszula Bonesa była cała w strzępach. Dopiero potem rozejrzałam się po parkingu, czy przypadkiem nie zafundowaliśmy komuś darmowego widowiska. Dzięki Bogu, nikt nie czaił się w pobliżu. Dobrze się też złożyło, że Bones wybrał drzewo rosnące w nieoświedonym miejscu. – Warto było czekać tyle lat – stwierdziłam, jeszcze drżąc po przeżytym uniesieniu. Bones przestał całować moją szyję. – Lat? – zapytał cicho. Nagle ogarnęła mnie dziwna nieśmiałość. Po tym, co właśnie zrobiliśmy, kompletnie nie miała sensu, ale naprawdę ją poczułam. Dać się przyłapać w publicznym miejscu z – dosłownie – opuszczonymi spodniami w czasie porywu namiętności to jedna rzecz. Ale zupełnie czym innym było przyznanie się do celibatu. Tak czy inaczej, nie mogłam już cofnąć tych słów. Głęboko zaczerpnęłam tchu. – Tak. Noah był pierwszym facetem, z którym się umawiałam po tobie, i my nie... Cóż. My nie. Tyle wystarczy. Bones pogładził mnie po ramionach. – Nie miałoby znaczenia, gdyby byli po mnie inni mężczyźni, Kitten. Och, nie zrozum mnie źle, bardzo by mnie to obeszło, ale i tak nie miałoby znaczenia. Pozwól jednak mi powiedzieć, że jestem bardzo, bardzo zadowolony, że ich nie było. Pocałował mnie długo i namiętnie. Po chwili jęknął z rezygnacją i odsunął się niechętnie. – Musimy się stąd wynosić, skarbie. Wkrótce ktoś się tu na nas natknie. Tak, zważywszy na leżące niedaleko zwłoki, gdyby to był policjant, oskarżono by nas o coś więcej niż tylko o obnażanie się w miejscu publicznym. – Bones... – Zawahałam się. No dobra, nie miałam prawa pytać, bo to ja go rzuciłam i zostawiłam mu pisemne instrukcje, żeby dalej normalnie żył. Nie mogłam jednak się powstrzymać.

– Ja powiem ci to samo, że to nie ma znaczenia, ale... jak było z tobą? Wolałabym wiedzieć, niż się zastanawiać. Bones spojrzał mi prosto w oczy. – Raz. Wystarczająco blisko, żeby się liczyło. Nie zamierzam zgrywać Clintona i nazywać tego inaczej. Po Chicago, kiedy zostawiłem ci ten zegarek, a ty do mnie nie przyszłaś, byłem w strasznym nastroju. Myślałem, że naprawdę o mnie zapomniałaś albo ci już nie zależy. W tym samym czasie przebywała w mieście moja dawna kochanka. Zaprosiła mnie do siebie, a ja poszedłem. Nie umiałam na tym poprzestać. Jakie to dla mnie typowe. – A potem? Bones nie odwrócił wzroku, lecz jego spojrzenie stwardniało. – Poszliśmy do łóżka, posmakowałem jej, ale zatrzymałem się, nim sprawy zaszły za daleko. Przez cały czas wyobrażałem sobie, że ona jest tobą, aż w końcu nie mogłem już dłużej udawać. Przeprosiłem więc i wyszedłem. Posmakował jej. Wiedziałam, że nie mówił o jedzeniu. Zalała mnie fola palącej zazdrości. Zamknęłam oczy i użyłam całej siły woli, żeby odepchnąć od siebie obraz jego ust na ciele innej kobiety. – To nie ma znaczenia – udało mi się powiedzieć. Mówiłam serio, ale, o Boże, to tak bardzo bolało. – Przepraszam. – W głosie Bonesa usłyszałam wyrzut sumienia. – Nie powinienem był posunąć się tak daleko. Czułem się samotny i rozgoryczony, uznałem, że mam do tego prawo. Nie najlepsza kombinacja. Otworzyłam oczy. Księżyc otaczała biała aureola, w jego blasku skóra Bonesa jakby lśniła. – To nie ma znaczenia – powtórzyłam, tym razem z większym przekonaniem, – A tak dla ścisłości, o zegarku dowiedziałam się dopiero po fakcie. Nie mówię, że uciekłabym z tobą, gdybym znalazła go wcześniej, ale... z pewnością wcisnęłabym ten guzik. Nie umiałabym się powstrzymać. Bones się uśmiechnął. Ten widok trochę ukoił mój ból po jego wcześniejszym wyznaniu. – Ja też nigdy nie byłem w stanie się powstrzymać, jeśli chodzi o ciebie, Kitten. A teraz naprawdę musimy już iść. Chrząknęłam. – Hm, pieszo? – Nie – prychnął Bones, podciągając spodnie. – W ten szybszy sposób. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że nie powiedziałeś mi, że umiesz latać – stwierdziłam oskarżycielsko. – Przychodzi mi na myśl kilka sytuacji w Ohio, kiedy zaoszczędziłabym na benzynie! – Nie powiedziałem ci wtedy, bo nie chciałem, żebyś zobaczyła, pod iloma względami nie przypominam normalnego człowieka. Nie mogłam go winić, zważywszy na moje uprzedzenia w tamtym czasie. – Potrafisz przeskoczyć wysoki budynek? – spytałam po chwili. Bones mnie objął, a jego śmiech połaskotał moją szyję. – Spróbujemy zrobić to jutro. Skinieniem głowy wskazałam na martwego zabójcę. – Co z nim zrobimy? – Zostawimy go. Jestem pewien, że wkrótce twoi chłopcy i tak się tu zjawią, więc to będzie ich problem. Wrócimy do mnie i dowiemy się, kto wynajął Ellisa Piersona.

Bones objął mnie mocniej, a w następnej chwili wystrzelił w górę, jakby do jego stóp były doczepione rakiety. Tym razem nie zamknęłam oczu, ale przywarłam do Bonesa i trzymałam się go kurczowo, w miarę jak rosła odległość między nami a ulicą. – Nigdy się nie rozbijasz, prawda? – udało mi się wykrztusić. Cichy śmiech Bonesa uleciał z wiatrem. – Ostatnio mi się to nie zdarza.

DWUDZIESTY DRUGI

Bones zostawił swojego laptopa i inne potencjalnie obciążające rzeczy w domu, który wynajmował, dlatego właśnie tam się skierowaliśmy. Na szczęście, komórkę miał w kieszeni skórzanego płaszcza. Z oczywistych powodów nie wracaliśmy do mnie. Sądząc po pośpiechu, z jakim działał zleceniodawca, mógł tam na mnie czekać kolejny zabójca. Musiałam poprosić kogoś, żeby przez kilka następnych dni karmił mojego kota. Kiedy byliśmy już bezpieczni w domu Bonesa i mogłam skupić się na czymś więcej niż na: „Aaa, za wysoko, za szybko!”, przyszły mi do głowy różne myśli. – Sądzisz, że za tymi zleceniami stoi Ian? – Mowy nie ma – bez wahania odparł Bones. – Ian chce cię żywą, żeby dołączyć cię do swojej kolekcji. Byłoby to trudne, gdybyś miała głowę w kawałkach. Przypomniałam sobie trzy niewielkie otwory w szybie. – Skąd wiedziałeś, że musisz mnie odepchnąć? – Usłyszałem wystrzały. Ellis nie użył tłumika. W tamtym momencie moja głowa znajdowała się jakiś metr od okna. Do diabła, ależ był szybki! Bones najwyraźniej odczytał tę myśl z mojego spojrzenia, bo stwierdził: – Niedostatecznie szybki. Jeden z pocisków cię drasnął. Jak dla mnie, zareagowałem o wiele za wolno. Zaśmiałam się cierpko. – I tak szybciej, niż wydawało mi się to możliwe. A ta sztuczka z lataniem wprost powaliła mnie na kolana. Niestety, już nigdy nie możemy wrócić do tamtej restauracji. Zdemolowałeś ją i nawet nie zapłaciłeś za wino. – Oboje wiemy, co jest grane – powiedział Bones, ignorując moje słowa. – Najwyraźniej Don postanowił ci nie ufać. Przez chwilę rozważałam tę możliwość, ale w końcu potrząsnęłam głową. – To nie Don. Ellis powiedział, że dostał kontrakt tydzień temu, co oznacza, że akcja została zaplanowana, nim ktokolwiek się dowiedział, że pojawiłeś się w moim życiu. Don nie miał powodu, żeby wtedy pragnąć mojej śmierci. Przecież grałam według jego reguł. Bones wstał i zaczął krążyć po pokoju. – Masz rację. Nadal jestem taki zdenerwowany, że nie myślę jasno. W porządku, zdaje się, że Don jest czysty. Może. Ale to oznacza, że w twojej jednostce jest zdrajca. To nie jakiś tam zwykły kontrakt. To nie pierwszy lepszy nieumarły chce dorwać Rudą Kostuchę, tylko ktoś, kto wie, kim jesteś i gdzie mieszkasz. Ile osób się tutaj kwalifikuje? W zamyśleniu dotknęłam zadrapania na skroni. – Cała moja jednostka, naukowcy Dona, niektórzy ze strażników... jakaś setka ludzi. Bones zmarszczył brwi. – Dużo podejrzanych, co również oznacza, że Ian też szybko cię wytropi. Muszę złożyć wizytę w twojej pracy, żeby wywąchać, kto może być Judaszem. Podeszłam do niego.

– Bones, nie rozumiesz. Tam roi się od strażników i broni. Wiem o tym, bo sama pomagałam wymyślać zabezpieczenia! Wampir może się dostać do ośrodka bez urządzania krwawej łaźni tylko na dwa sposoby. Pierwszy to po śmierci. Takie wampiry są trzymane w lodówkach do dalszych badań. Drugi sposób jest prawie tak samo nieprzyjemny: transport w specjalnej kapsule, z wbitymi w okolice serca srebrnymi sztyletami. Te osobniki utrzymujemy przy życiu dla krwi, z której produkujemy stokery. I to wszystko. Zamiast się zniechęcić, Bones przez chwilę w zadumie stukał palcem w brodę, a potem sięgnął po komórkę i wybrał numer. – Tak, dziękuję, poczekam... Dobrze. Jedną dużą pizzę z dodatkowym serem, pepperoni i grzybami. I dwulitrową colę. Tak... gotówką. Czterdzieści minut? Podaję adres... Kiedy się rozłączył, popatrzyłam na niego zdezorientowana. – To jakiś szyfr? Bones się roześmiał. – Tak, szyfr, żeby przywieźli dużą pizzę i napój. Nie zdążyłaś nic zjeść, a nie możesz przeze mnie głodować. Nie bój się, cała pizza będzie dla ciebie. Jak wiesz, ja już się najadłem. A teraz opowiedz mi o tej kapsule. *** – To najgorszy pomysł, na jaki kiedykolwiek wpadłeś. Od zaciskania zębów bolała mnie szczęka. Niemal ochrypłam od kłótni, ale Bones był niewzruszony. – To jedyny sposób, żeby dotrzeć jak najbliżej tych ludzi i wywąchać, kto chce się ciebie pozbyć. Jeśli któryś z nich jest sługą wampira albo ghula, z pewnością to wyczuję. Spróbuje uciec albo będzie cuchnął strachem. Tak czy inaczej, dowiemy się prawdy. – Albo skończysz w lodzie obok Switcha. – Nie ma takiej możliwości, kotku. Dzwoń. Bones po raz piąty podał mi swój telefon. Rzuciłam mu miażdżące spojrzenie, w końcu wzięłam od niego komórkę i wybrałam numer. – Don, to ja – powiedziałam, kiedy mój szef odebrał. – Cat, jesteś ranna? – Trzeba mu oddać, że sprawiał wrażenie szczerze zaniepokojonego. – Nie, ale ktoś próbuje to zmienić. Słuchaj, jadę do ośrodka, zobaczymy się za jakąś godzinę. Nie pozwól nikomu, ale to nikomu, wyjść, dopóki się nie zjawię. Wezwij pozostałych. W jednostce jest szczur. – Oczywiście, przyjeżdżaj natychmiast. Porozmawiamy, jak dotrzesz. Ale nikt od nas nie mógłby... – Chcesz, żebym przyjechała, czy nie? Takie są moje warunki i nie zamierzam ich negocjować. Jestem mało elastyczna, odkąd moja głowa omal nie rozstała się z karkiem. Po chwili milczenia Don westchnął. – Dobrze, jeśli dzięki temu poczujesz się bezpieczna. Gdzie jest twój... eee, towarzysz? – Wyszedł, ale nie wiem, dokąd. W tej chwili bardziej martwię się o własny tyłek. – Pośpiesz się. Wezwę wszystkich, ale jeśli nie zjawisz się tu dokładnie za godzinę, odeślę ich z powrotem. Rozłączyłam się i niemal rzuciłam telefonem w Bonesa. – Zadowolony? Bones dotknął wargami draśnięcia na mojej skroni. – Jeszcze nie, ale będę. Jedź prosto na miejsce i nigdzie się nie zatrzymuj. Ruszyłam do drzwi, ale zatrzymałam się po kilku krokach.

– Bones, zanim to zrobimy, muszę ci o czymś powiedzieć. Wiesz, że nadal mi na tobie zależy, ale to coś więcej. Ja... wciąż cię kocham. Tak naprawdę nigdy nie przestałam, chociaż bardzo się starałam w ciągu tych kilku lat. Nie spodziewam się, że czujesz do mnie to samo... – Nigdy nie przestałem cię kochać – przerwał mi, podchodząc i biorąc mnie w ramiona. – Ani na chwilę. Nawet, kiedy byłem na ciebie wściekły, że odeszłaś, zawsze cię kochałem, Kitten. Pocałował mnie bez pośpiechu, jakbyśmy mieli cały czas na świecie. Chciałam, żeby tak było, ale bałam się, że nigdy więcej go nie zobaczę. Odepchnęłam go od siebie z drżącym westchnieniem. – Później pocałuję cię jeszcze raz. Ale teraz za bardzo przeraża mnie to, co chcesz zrobić. Bones uśmiechnął się, całkiem spokojny, i przesunął palcem po mojej dolnej wardze. – Już nie mogę się doczekać. Jeszcze jedno. Musisz zrobić dokładnie to, co ci powiem. Weź to. – Podał mi zaklejoną kopertę. – Miej ją przy sobie i otwórz dopiero wtedy, kiedy ci powiem. To informacja, na którą czekałem, i chcę być przy tym, jak będziesz ją czytać. Przyrzeknij, że poczekasz. – Nie bądź taki melodramatyczny. – Uniosłam koszulę i wsunęłam kopertę za stanik. – Słowo harcerza, w porządku? – Kocham cię. Trudno było się na niego gniewać. Zatrzymałam się przy drzwiach, z dłonią na klamce. – Nie daj się zabić, bez względu na wszystko. Bones wyczytał z moich oczu, o co mi chodzi. – Nie powinno do tego dojść, ale gdyby, to postaram się nie zabić żadnego z nich. – Jasne – powiedziałam łamiącym się głosem. – Nie wiem tylko, czy oni wyświadczą ci podobną uprzejmość. Tym razem, kiedy zbliżyłam się do strzeżonej bramy i zdjęłam kask, wpuszczono mnie bez wahania. Przecież nie mogłam ukryć wampira na kierownicy, prawda? Ruszyłam prosto do głównego wejścia i zostawiłam motocykl tuż przy drzwiach. Tate i Juan wyszli mi na spotkanie. Obaj wyglądali okropnie. – Chństos, queńda obawialiśmy się najgorszego! – wykrzyknął Juan. Tate był mniej ekspresyjny, ale jak zahipnotyzowany wpatrywał się w ranę na moim czole. – Jezu, to ślad po kuli? – Oczywiście – odparłam lekceważąco. – Byłeś wczoraj jednym ze szpiegów? Czy dowiedziałeś się z drugiej ręki? Ruszyliśmy do biura Dona. Z ulgą zobaczyłam, że za nami natychmiast zamknięto drzwi. Dobrze. Don zatrzymał wszystkich w środku. Tate nadal wyglądał na roztrzęsionego. – Właściwie to oglądałem nagranie. Filmowano cię. Don ma taśmy. – Przynajmniej zobaczę, jak prezentowała się sukienka, która teraz jest w strzępach. – Wyglądałaś pięknie, querida. – Juan nie przegapiał żadnej okazji bez względu na okoliczności. – Rzuć w diabły tego bladego faceta bez tętna, a ja się tobą zaopiekuję. – Ten „blady facet bez tętna” ocalił mi wczoraj życie, Juan – przypomniałam mu ponurym tonem. – Nie byłabym ładna z trzema dziurami w głowie, nie sądzisz? Kiedy weszliśmy do gabinetu, Don wstał, co było rzadkością. Przez chwilę przyglądał mi się z wyrazem twarzy, którego nie potrafiłam nazwać. – Pokaż mi – zażądałam bez wstępów. Wiedział, o co mi chodzi. Pilotem włączył plazmę, zanim Tate zdążył zamknąć za nami drzwi.

Ktokolwiek mnie filmował, miał lepszy punkt obserwacyjny niż mój niedoszły zabójca. Musiał znajdować się w sąsiednim budynku, bo kąt nachylenia był łagodny. Beznamiętnie patrzyłam na niemy film, na którym siedzimy przy stoliku w restauracji, kelner przynosi nam wino, Bones pochyla się do mnie, a ja głaszczę go po dłoni. W następnej scenie został uwieczniony błyskawiczny ruch, niemożliwy do wyśledzenia dla ludzkiego oka. Potem na ekranie pojawił się niesamowity obraz okna eksplodującego na zewnątrz i wypadającej przez nie ciemnej postaci. Następnie obiektyw skierował się na wrak furgonetki. Kamerzysta najwyraźniej przestał filmować i zmienił miejsce, bo następne ujęcia były o wiele bardziej zwyczajne. Ukazywały martwe ciało Ellisa Piersona i zbliżenie ranki na jego szyi. Bones nie zadał sobie trudu, żeby ją zasklepić. Wiedział, że dowodami zajmie się moja jednostka. Don wyłączył nagranie i spojrzał na mnie wyczekująco. – Rozumiem, że to był wynajęty morderca? – Tak. Mój partner nie był zachwycony, że przerwano nam kolację. – O, twój partner z pewnością dostał swoją kolację – mruknął z sarkazmem Tate. – Wiesz, Tate, nie mogę powiedzieć, żeby wtedy mi to przeszkadzało. Chwilę wcześniej wysłuchałam szczegółowego opisu, jak zapłacono mu za rozwalenie mi głowy. – Cat. – Don oparł dłonie na biurku i usiadł. – Musisz nam opowiedzieć o tym wampirze, z którym jesteś. Zaczynasz z nim się umawiać i nagle stajesz się celem zamachu? A zleceniodawca dokładnie wiedział, gdzie będziesz? To zastanawiający zbieg okoliczności. – Czyżbyś coś przed chwilą przegapił? – rzuciłam z irytacją. – Ten wampir zasłonił mnie przed cholerną kulą wystrzeloną we mnie! Wyjaśnij, dlaczego uważasz go za wroga! – Analizowałem nagranie klatka po klatce, Cat – odezwał się Tate beznamiętnym tonem. – Poruszał się szybciej niż pocisk, dosłownie, a potem wyskoczył z budynku i pofrunął! Musi być nie tylko mistrzem, ale najpotężniejszym wampirem, jakiego w życiu spotkałem. Dobrze, że Tate wciąż nie rozpoznał Bonesa z Ohio, ętiot uważnie studiował nagranie z jego udziałem. Może było jak w starym, tendencyjnym powiedzeniu, z tą różnicą, że dla Tate a wszystkie wampiry wyglądały tak samo. Tak czy inaczej, teraz miałam ważniejsze rzeczy na głowie. Niech myślą, że Bones jest wampirem, którego niedawno poznałam. Później poznają prawdę, ale na razie utrzymywanie ich w niewiedzy leżało w naszym interesie. – Tate, nie jestem idiotką. Sama to zrozumiałam, kiedy wykończył zabójcę, ale, jak już wspomniałam, najwyraźniej nie chce, żebym była martwa. Sądzi natomiast, że zależy na tym komuś z mojego otoczenia, tylko że z innego powodu. Uważa, że to ktoś stąd i że Don jest kluczem. – Co? – Hę? – Que? Odezwali się wszyscy naraz, a ja machnęłam ręką. – Nie powiedział mi za dużo. Tylko tyle, że musi się najpierw upewnić. Mam jego komórkę. Zadzwoni, kiedy skończy. Wymienił jednak pewne imię. Don, może ty je rozpoznasz, bo mnie ono nic nie mówi. – Nawet nie mrugnęłam okiem, patrząc na szefa. – Maximillian. Słyszałeś kiedyś o nim? Z twarzą Dona stało się coś, czego jeszcze nigdy u niego nie widziałam. Zbladł tak mocno, jakby zaraz miał zemdleć. Sukinsyn. Sądząc po dziwnej reakcji, na pewno rozpoznał imię. – Co się stało, szefie? Wyglądasz, jakby ktoś właśnie przeszedł po twoim grobie. Tate i Juan też spojrzeli na niego z zaciekawieniem, ale ich twarze pozostały niezmienione. Może tylko Don znał sekret.

Już otwierał usta, kiedy zabrzęczała jego komórka. Sprawdził numer i odebrał telefon, ale potem zerknął na mnie czujnie i zasłonił ręką słuchawkę. – Ja... muszę wyjść do hallu. Tam jest lepszy zasięg. – Coś się stało? – spytałam. – Nie, nie – zapewnił mnie, idąc do drzwi. – Dajcie mi chwilę. Don wyszedł z gabinetu i chyba w ogóle opuścił to piętro, bo nie usłyszałam ani słowa z jego rozmowy, Tate skwapliwie wykorzystał okazję. – Cat, musisz nam coś powiedzieć o wampirze, z którym się zadajesz. Wszystko, co o nim wiesz, bo zdaje się, że on dużo przed tobą ukrywa. Nie spodobało mi się, że mówi do mnie jak do podwładnej. – Ma na imię Crispin, przez ostatnie dziesięć lat mieszkał w Wirginii i w łóżku jest niezmordowany. – Masz i wypchaj się. Tate rzucił mi gniewne spojrzenie. – Miło z jego strony, ale to nie mówi nam nic użytecznego. Wzruszyłam ramionami. – A nie sądzisz, że ważniejsze jest, co to za jeden ten Maximillian albo jakie ma związki z ośrodkiem? Znasz to imię? – Nie – natychmiast zaprzeczył Tate. Sądząc po wyrazie jego twarzy, nie kłamał, choć nie dałabym za to głowy. W tym momencie zadzwonił jego telefon. Tate spojrzał na numer i zmarszczył brwi. – Tak... co? W porządku, już idę. – Rozłączył się i wstał. – Muszę iść. Don mnie potrzebuje. Juan, zostań z Cat. Żadne z was nie ma prawa stąd wyjść, dopóki nie wrócimy. Gdy zostaliśmy z Juanem sami,, powiedziałam z goryczą: – Zważywszy na zazdrość Tate’a i paranoję Dona, pewnie rozmawiają teraz z moją matką o tym, że postradałam zmysły. Oto jak mi odpłacają za cztery lata narażania życia. Każą mi czekać, a ty masz mnie pilnować. Niezły żart. Juan nic nie odpowiedział, ale jego milczenie mówiło wszystko. Obróciłam się na krześle, żeby spojrzeć mu w twarz. – Ty jeden nie rzucasz bezpodstawnych oskarżeń. Nie sama temperatura ciała świadczy o człowieku. Widziałeś wystarczająco dużo, żeby to wiedzieć. Nie pozwól im wszystkiego spieprzyć przez głupie uprzedzenia. Po prostu przyjrzyj się faktom bez potępiania kogokolwiek, tylko o to cię proszę. – Jestem ci to winien, querida. Wiele razy ocaliłaś mi życie. – Juan był teraz równie posępny jak ja; bez śladu zniknęła jego zwykła wesołość. – Nie będę cię osądzał, ale ten twój kochanek... Jemu nic nie zawdzięczam. Ujęłam jego dłoń i uścisnęłam mocno. – Więc zrób to dla mnie. Proszę. Dla mnie. W tym momencie otworzyły się drzwi. Wrócili Don i Tate. Szef odezwał się pierwszy. – Cat, wysyłam ludzi, żeby sprowadzili twoją matkę. Tutaj będzie bezpieczna do czasu, aż odkryjemy, kto stoi za zamachem na twoje życie. Robimy to na wszelki wypadek. Muszę wykonać kilka telefonów i wezwać jeszcze paru pracowników, więc możesz poczekać w swoim biurze. Ośrodek zostanie zamknięty, tak jak prosiłaś. Porozmawiamy, kiedy oddział wróci. Poczułam skurcz żołądka, ale stłumiłam niepokój. Bones prosił, żebym mu zaufała. Tym razem właśnie tak zamierzałam zrobić. – W porządku. Przywieźcie moją matkę. Tate chwycił Juana za ramię i niemal ściągnął go z krzesła. – Ruszamy.

DWUDZIESTY TRZECI

Czas wlókł się niemiłosiernie. Dopiero po dobrych trzech godzinach usłyszałam, że coś się dzieje w drugim końcu ośrodka. Ludzie z mojej jednostki rozmawiali głośno, wyraźnie podekscytowani. Znajdowało się tam jedyne wejście na czwarty poziom, gdzie przetrzymywano wampiry. Wytężyłam słuch i rozpoznałam niemożliwy do pomylenia dzwonek wzmocnionej windy, używanej do transportowania kapsuły. Wparowałam do gabinetu szefa. Don rozmawiał przez telefon, ale na mój widok z wyjątkową pewnością siebie odłożył słuchawkę. – Wrócili i mają ze sobą kapsułę. Don, co się, do diabła, dzieje? – Usiądź. – Głową wskazał mi krzesło, a ja opadłam na nie z westchnieniem. – Obawiam się, że mam dla ciebie przykrą wiadomość, Cat. Wcześniej nic nie mówiłem, bo nie chciałem ryzykować, że wyjdziesz i narazisz się na niebezpieczeństwo. Otóż, zadzwoniła do mnie twoja matka. Bała się. Podobno zatelefonował do niej twój nowy chłopak i oznajmił, że ją odwiedzi. Od razu po przyjściu zaatakował ją, ale nic jej nie jest, ma tylko kilka zadrapań i siniaków. Kiedy się zjawiliśmy, on... eee... poddał się i został przetransportowany tutaj. Już dał nam do zrozumienia, że wie, kto stoi za zamachami na ciebie. W tej chwili zajmują się nim nasi ludzie, a wkrótce poddadzą go szczegółowemu przesłuchaniu. – Chcę się z nim zobaczyć – oświadczyłam natychmiast. Don pokręcił głową. – Mowy nie ma. Jesteś za bardzo zaangażowana emocjonalnie, a to zaburza osąd. Ponadto od godziny masz ograniczony dostęp na niższe poziomy i zakaz kontaktowania się z którymkolwiek z wampirów. Przykro mi, ale do takich decyzji zmusiły mnie twoje poczynania. Nie bądź dla siebie zbyt surowa. Wielu ludzi uległo ich wpływowi. Niech to będzie dla ciebie nauczka. Będę cię na bieżąco informował. Odprawiał mnie. Wściekła zerwałam się na równe nogi. – W porządku, jeśli chcesz zgrywać twardziela, ale pozwól mi pogadać z Tate’em, zanim przystąpi do przesłuchania. Chociaż tyle możesz zrobić. Skoro tak się martwisz, że na dole urządzę scenę, każ Tateowi przyjść tutaj. Do mojego gabinetu. Don spojrzał na mnie z ledwie skrywanym rozdrażnieniem, ale podniósł słuchawkę. – Będzie tu za piętnaście minut – oznajmił po krótkiej rozmowie. Wychodząc, trzasnęłam drzwiami. *** Jeśli Tate oczekiwał, że będę dygotać na skórzanej kanapie, bardzo się rozczarował, bo spokojnie siedziałam za biurkiem. Chłodnym gestem wskazałam na drzwi. – Zamknij. Tate spełnił polecenie i skrzyżował ręce na piersi. – Przyszedłem, jak prosiłaś, ale możesz sobie oszczędzić trudu, Cat. Cokolwiek powiesz, nie zmieni to sytuacji. Złapaliśmy go na gorącym uczynku, w domu twojej matki. Ma szczęście, że przeżyła, jeśli cię to interesuje. Bo może nie obchodzi cię już nic poza twoim kochankiem.

Miał zdegustowaną minę, ale kiedy do niego podeszłam, jego tętno przyśpieszyło. – Obchodzi mnie bardziej niż myślisz, Tate. Zależy mi nie tylko na nim, ale również na tobie. Właśnie dlatego ciebie pierwszego o coś poproszę i mam nadzieję, że postąpisz właściwie. Weź ze sobą Juana i wypuść go. Potem włączymy tryb alarmowy i zamkniemy budynek. Właśnie tak znajdziemy naszego kreta. Możemy to zrobić na dwa sposoby, ale zrobimy. Tate potrząsnął głową, skrzydełka jego nosa zadrgały. – Postradałaś rozum, Cat. Całkiem zwariowałaś! Boże, żaden seks nie jest wart zmarnowania całego życia... – Ja go kocham – przerwałam mu. Tate zaklął dosadnie. – Teraz już wiem, że oszalałaś! Spotykasz się z nim dopiero od kilku tygodni i myślisz, że go kochasz? To cholernie głupie! Chwycił mnie za ramiona i mocno mną potrząsnął. Złapałam go za nadgarstki. – Tate, kiedyś oskarżyłeś mnie, że nikomu nie ufam. Miałeś rację. Ale teraz zaufam tobie i mam nadzieję, że ty odpłacisz mi tym samym. Kiedy go dzisiaj zobaczyłeś, kiedy spojrzałeś mu prosto w oczy i naprawdę się przyjrzałeś... nie wydał ci się znajomy? – Oczywiście, że tak. Całymi godzinami oglądałem to przeklęte nagranie! I to ja zauważyłem go tamtej nocy przed twoim domem. Wzmocniłam uścisk. – Pamiętasz go nie z wczoraj ani z nagrania. Z dalszej przeszłości. Co prawda, widziałeś go tylko przez sekundę, ale była to sekunda, którą będziesz pamiętał do końca życia. Postrzeliłeś go. Tuż przed tym, jak wpadł na niego samochód. – To... Tate zamilkł. Na jego twarzy pojawiło się zrozumienie. Spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami i zacisnął wargi w cienką, twardą linię. – Cóż, zrobiłaś z nas wszystkich głupków, Catherine Crawfield – powiedział cicho. – To Bones, wampir, którego zabiłam w Ohio. Tyle że nie zrobiłam tego. Odeszłam od niego, a potem podrzuciłam inne ciało. Od tamtego czasu go nie widziałam. Spotkaliśmy się dopiero kilka tygodni temu, kiedy pojawił się na ślubie Denise. Cała dzisiejsza akcja została ukartowana po to, żeby Bones mógł tu wejść i odnaleźć zdrajcę. Wiedział, że jeśli pójdzie do mojej matki, ona natychmiast wezwie oddział. Powiedziałam mu, że do środka dostanie się albo w kapsule, albo martwy. Wybrał kapsułę, pomimo ryzyka, że związany może zginąć. Tate nadal był wstrząśnięty. – Omal go nie zabiłem. Był już unieruchomiony, a ja wiedziałem, że wystarczy lekko potrząsnąć kapsułą, żeby te wszystkie ostrza rozerwały mu serce na strzępy. Juan mnie powstrzymał. Stwierdził, że zamiast skazywać na śmierć, najpierw powinniśmy go przesłuchać. Minęły ponad cztery lata. Spotkaliście się ponownie dopiero niedawno, ale kochałaś go przez cały ten czas? – Tak. Tate się roześmiał, ale zabrzmiało to raczej jak warknięcie. – Oczywiście, że kochałaś. Ale to nie znaczy, że złamię wszystkie zasady postępowania z wampirami i go wypuszczę. – On wyjdzie z tej kapsuły. – Wbiłam palce w jego nadgarstki. – Pytanie brzmi: czy będziesz przytomny, kiedy to się stanie? Jesteś moim przyjacielem, Tate. Pod wieloma względami najlepszym przyjacielem, ale wyrażę się jasno. Wydostanę go i zabiję każdego, kto stanie mi na drodze. Ciebie. Juana. Dona. Każdego. Chcę, żebyś przy mnie był, jako partner i przyjaciel, ale zrobię to sama, jeśli nie będę miała innego wyjścia.

Tate miał taką minę, jakby chciał mnie uderzyć. – Niech cię szlag, Cat. Niech cię szlag! Byłaś z nim... ile? Sześć miesięcy? Przy mnie spędziłaś całe cztery pieprzone lata! On jest aż tyle dla ciebie wart? Więcej niż wszystko, o co walczyłaś i czego dokonałaś? Zastanów się, na litość boską! Wbiłam w niego wzrok i odpowiedziałam bez wahania: – Tak, tyle jest dla mnie wart. Może tego nie rozumiesz. Czy kiedykolwiek byłeś komuś coś winien? Wszystkie swoje atuty, zwycięstwa, każdą rzecz, która miała znaczenie, zawdzięczałeś jednej osobie? Właśnie tym jest dla mnie Bones. Tate szarpnięciem przyciągnął mnie do siebie. – Ty jędzo, doskonale to rozumiem, bo właśnie kimś takim jesteś dla mnie ty. Nie odepchnęłam go. Nasze ciała dzielił zaledwie centymetr. – Jeśli przekazałam ci coś wartościowego, to dlatego, że najpierw on mnie tego nauczył. I dlatego ty również masz u niego dług. Tate opuścił ręce. Coś zaiskrzyło w jego ciemnych oczach. – Gówno jestem mu winien. Ale... tobie tak. Czy to jest twoja cena? – Skoro tak chcesz to nazwać. – Lepiej było negocjować, niż pobić go do nieprzytomności. – Chodzi nie tylko o otwarcie samej kapsuły, Cat. Na czterech poziomach są świetnie wyszkoleni strażnicy, a jeśli któryś zauważy więźnia idącego korytarzem, nastąpi automatyczna blokada budynku. Twój wampir z pewnością nie zahipnotyzuje ich wszystkich. Ktoś włączy alarm. Dobrze o tym wiesz, bo sama zaprojektowałaś ten system! – Właśnie dlatego pójdziesz tam sobie spokojnie z Juanem, a ja zostanę tutaj i obejdę zabezpieczenia. Tate odsunął się ode mnie i zaczął krążyć po pokoju. – Don zmienił twój status dostępu, kiedy tylko dowiedział się o tobie i tym wampirze. Twoje hasła nie zadziałają. Nawet moje nie wystarczą. Zignorowałam jego słowa i wybrałam odpowiedni numer w komórce. – Randy, wszystko idzie zgodnie z planem. Dokładnie za dziesięć minut wyciągnij wtyczkę. Wyłącz wszystkie poziomy poza pierwszym i windą. Pełne odcięcie prądu, jak w prehistorycznych czasach. Ucałuj ode mnie Denise. Mam u ciebie dług. Rozłączyłam się i spojrzałam na Tate’a. – Zejdź teraz na dół. Za dziesięć minut wysiądzie zasilanie i cały budynek zmieni się w istny grobowiec. Odpowiednie porównanie, nie sądzisz? Skoro wypuszczasz z trumny umarłego. Będzie działało tylko to, co chcę, żeby działało. Naprawdę myślałeś, że po tylu latach nie zostawiłam sobie awaryjnych haseł, na wypadek gdyby Don zwrócił się przeciwko mnie? Na twarzy Tate’a pojawiło się niedowierzanie. – Skoro mogłaś zrobić to sama, po co zawracałaś sobie głowę proszeniem mnie o pomoc? – Jesteś moim przyjacielem – powtórzyłam, otwierając szufladę i wyjmując z niej broń. Zatknęłam ją za pasek spodni. – I wciąż chcę dowodzić tą jednostką, chociaż nikt z was najwyraźniej w to nie wierzy. Pośpiesz się, masz tylko dziewięć minut... *** Denise miała rację co do Randy ego. Rzeczywiście był geniuszem komputerowym. Za pomocą haseł, które mu dałam, włamał się do systemu i umieścił w nim wirusa, a ten, zdalnie przez niego kierowany, wszystko wyłączył, Przestały działać nawet telefony. W sąsiadującej z nami wieży przekaźnikowej telefonii komórkowej też nastąpiła awaria zasilania. Ja miałam telefon satelitarny, a kiedy zgasły światła, byłam jedyną osobą, której nie zaskoczyły nagłe ciemności. Po prostu poszłam do windy i czekałam.

Kiedy rozsunęły się drzwi, zobaczyłam Bonesa. Zarzuciłam mu ręce na szyję i powiedziałam do stojących w drugim końcu windy Tate’a i Juana: – Pilnujcie tych drzwi. Niech nikt się do nich nie zbliża, nawet Don. – Co ty robisz? – zapytał Tate, kiedy obaj wyszli na korytarz. – Daję mu krew. W kapsule stracił jej bardzo dużo i teraz trzeba ją uzupełnić. – Jezu, Cat... Wcisnęłam guzik i drzwi windy się zasunęły, skutecznie odcinając mnie od protestów Tate’a. – Wiedziałem, że ci się uda – powiedział Bones. Uściskałam go mocno. – Boże, przez ostatnie kilka godzin umierałam z niepokoju! Pocałował mnie delikatnie, jednocześnie błądząc dłońmi po moim ciele. Przytuliłam się do niego z całej siły i zrobiło mi się niedobrze, kiedy moje palce natrafiły na liczne dziury w ubraniu, tam gdzie srebrne ostrza kapsuły przebiły jego ciało. – Daruj sobie grę wstępną – szepnęłam, przerywając pocałunek. – Po prostu mnie ugryź. Bones zaśmiał się cicho. – Jakaś ty niecierpliwa. Delikatnie odsunął moje włosy i przesunął usta na szyję. Przez chwilę pieścił językiem tętnicę, po czym zatopił w niej kły. Gdy poczułam dwa ostre ukłucia, zadrżałam i przywarłam do niego kurczowo. Doznanie było zupełnie inne niż poprzednio, kiedy mnie ugryzł. Mniej erotyczne, a o wiele bardziej drapieżne. Serce zaczęło mi bić mocniej, kolana ugięły się pode mną, a po ciele rozlało się rozkoszne ciepło. Drzwi windy otworzyły się dokładnie w chwili, kiedy Bones uniósł głowę. Słysząc złowrogi szczęk odbezpieczanej broni, błyskawicznie wyciągnęłam swoją zza paska. – Uspokój się, Tate! Strzel, a ja zrobię to samo. Musieliśmy stanowić niezły widok: Bones zlizywał z kłów ostatnie krople mojej krwi, a ja celowałam we wszystkich, tylko nie w wampira wysysającego ze mnie życie. Do diabła, rozumiałam reakcję Tate’a, to jednak nie znaczyło, że miałam mu pozwolić zabić Bonesa. Juan również wyciągnął broń, ale przynajmniej trzymał ją opuszczoną. Mądry facet. Bones spojrzał na Tate’a i nawet nie zadał sobie trudu, żeby ukryć kły. – Nie bój się o jej bezpieczeństwo, kolego. Nigdy bym jej nie skrzywdził. Ale widziałem, jak na nią patrzysz, więc tobie nie dam takiej samej gwarancji. – Tate – rzuciłam ostrzegawczym tonem. – Opuść broń. Tate wbił we mnie wzrok. – Do diabła, Cat. Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. – W porządku, Kitten – powiedział Bones. – Nie strzeli. Tate opuścił broń w chwili, gdy od zbyt dużej utraty krwi zakręciło mi się w głowie. Zachwiałam się, a Bones odebrał mi broń i niedbałym ruchem podał ją Juanowi, który wpatrywał się w niego zdumionym wzrokiem. – Nazwałeś ją Kitten? I ona ci na to pozwoliła? Ja spędziłem w śpiączce trzy dni, kiedy tak do niej powiedziałem! A moje jaja nigdy nie doszły do siebie po tym, jak kopniakiem wbiła mi je w kręgosłup! – I dobrze zrobiła – stwierdził Bones. – Ona jest moim kotkiem. I niczyim innym. Stuknęłam go palcem w pierś. – Mógłbyś? Trochę mi się kręci w głowie. – Przepraszam, skarbie.

Bones wziął mnie na ręce, jednocześnie przecinając sobie język kłem. Mogłam się napić jego krwi na wiele sposobów, ale on specjalnie wybrał ten, dla podkreślenia słów skierowanych do Tate’a. Oddałam mu pocałunek i przełknęłam kilka potrzebnych mi kropel. To takie w stylu Bonesa upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu. Pokazywał, że należę do niego, i jednocześnie przywracał mi siły. Właśnie ten moment wybrał sobie Don, żeby się pojawić. Rozsunął oszołomionych widzów przedstawienia i zobaczył mnie w ramionach wampira, z nogami dyndającymi w powietrzu. – Co się tu, do diabła, dzieje? Bones postawił mnie na podłodze i w mgnieniu oka znalazł się przy nim. Trzeba przyznać Donowi, że się nie cofnął. – Musisz być niezwykle zdeterminowany, żeby mnie zabić, skoro zadałeś sobie tyle trudu – powiedział, prostując plecy. – Nie przyszedłem tu dla ciebie, staruszku – odparł Bones, uważnie lustrując go od stóp do głów. – Przyszedłem, żeby znaleźć szczura, którego masz w ogródku. Ale najpierw porozmawiamy we trójkę. Wystarczająco długo trzymałeś ją w niewiedzy. – Tate, Juan, pilnujcie, żeby nikt tu nie wszedł i za bardzo się nie rozbrykał. Ośrodek jest zabezpieczony, ale ktoś mógłby wyciągnąć broń, więc bądźcie czujni. Skinęłam głową w stronę gabinetu Dona. – Za tobą, szefie. *** Don zajął swoje miejsce, jakby to była zwykła narada, a nie kryzysowa sytuacja. My usiedliśmy naprzeciwko niego. – Don, chciałabym przedstawić ci Bonesa. Prawdziwego Bonesa, a nie tego podrzutka, którego trzymamy w lodówce. Pewnie pamiętasz go z Ohio, gdzie w dużym stopniu zmienił wygląd autostrady. – Tyle czasu, Cat – powiedział Don ze smutkiem w głosie. – Przez wszystkie te lata pracowałaś dla drugiej strony. Brawo, naprawdę zrobiłaś ze mnie durnia. Oburzona już otwierałam usta, ale ubiegł mnie Bones. – Ty niewdzięczny sukinsynu. Tylko dzięki niej nie wydłubuję sobie ciebie z zębów. Uważa cię za przyzwoitego człowieka. Nie to, że się z nią zgadzam, ale ona nawet na chwilę nie zawiodła twojego zaufania, czego o tobie nie można powiedzieć. Przewróciłam oczami. Jezu, grożenie śmiercią. Świetny sposób na rozpoczęcie rozmowy. – Niczego nie udawałam, Don – oświadczyłam. – Kiedy wyjeżdżałam z Ohio, myślałam, że na dobre opuściłam Bonesa. On mnie wytropił i dwa tygodnie temu odnalazł, ale ja nigdy was nie zdradziłam. Don potrząsnął głową. – Powinienem był wyczuć zasadzkę. Żaden wampir się nie poddaje. Jak przekonałaś matkę, żeby wzięła udział w twojej grze? – Ona nie grała – odparłam posępnym tonem. – Po prostu przewidzieliśmy, co zrobi, kiedy Bones jej powie, że chce się z nią spotkać bez mojej wiedzy. Bones prychnął. – Kiedy do niej przyjechałem, zdążyła przyczernić sobie oczy i rozbić wszystkie meble. Ale wróćmy do ciebie, Don. Od bardzo wielu lat wykonuję pewien zawód. Znajduję ludzi i jestem w tym naprawdę dobry. Wyobraź więc sobie moje zaskoczenie, kiedy wytropienie jej zajęło mi tyle czasu, a w dodatku nie potrafiłem znaleźć żadnej informacji na temat jej ojca. Mogłem przewidzieć

trudności ze znalezieniem jednego z nich, ale dwojga? Oboje ukryto tak starannie, że wydawało się, jakby zrobiła to... ta sama osoba. Ogarnęły mnie złe przeczucia. Bones uścisnął moją dłoń. – Kiedy Cat zniknęła bez śladu, zastanowiły mnie dwie rzeczy. Po pierwsze, jak zdołałeś odnaleźć ją tak szybko. Pojawiłeś się w dniu, kiedy ją aresztowano, znając wszystkie fakty z jej życia. Znalezienie takich informacji zajmuje dużo czasu. Musiałeś zbierać je od dłuższego czasu, pytanie jednak: skąd wiedziałeś, że powinieneś to robić? Była tylko jedna możliwość. Już wcześniej wiedziałeś, kim ona jest. – Co?! – wykrzyknęłam, zrywając się z krzesła. – Don, co ty ukrywasz? – Usiądź, skarbie. – Bones złapał mnie w chwili, kiedy miałam rzucić się na swojego szefa i go udusić. Twarz Dona zrobiła się blada jak papier. – Druga rzecz, która mnie zastanowiła, to dlaczego nie odnotowano żadnych przypadków nagłej śmierci, z podejrzanym odpowiadającym rysopisowi jej ojca, w czasie kiedy została zgwałcona jej matka. Nie znaleziono nawet jednych niezidentyfikowanych zwłok. Tę zagadkę rozwiązał Ian. Ty znasz go jako Liama Flannery ego, Don. Wysłałeś Cat, żeby go zabiła, ale nie był jednym z jej zwykłych celów, prawda? Don zacisnął wargi w cienką kreskę. – Nie – odpowiedziałam za niego. – Nie był. Przejdź do sedna, Bones. – Miałem nadzieję, że to Don dokończy za mnie, ale on milczy. Prawdopodobnie się łudzi, że tylko zarzucam przynętę, prawda? Gdy Don nadal się nie odzywał, Bones westchnął. – Otwórz tę kopertę, którą ci wcześniej dałem, Kitten. Drżącymi palcami wyciągnęłam kopertę ze stanika, rozerwałam ją i rozłożyłam schowaną w niej kartkę. Był to artykuł z gazety. Tekst rozmył mi się przed oczami, kiedy zobaczyłam zdjęcie. Widniał na nim rudy, uśmiechnięty mężczyzna o wydatnych kościach policzkowych, prostym nosie i męskiej, ale dziwnie znajomej szczęce. Nie dało się tego stwierdzić z całą pewnością, ale założyłabym się, że jego oczy są szare. Choć fotografia wyblakła, podobieństwo było uderzające. W końcu ujrzałam twarz, na której mogłam skupić całą swoją nienawiść. Wyglądała jak moje lustrzane odbicie. Nic dziwnego, że matka nie potrafiła zapomnieć. Byłam tak zajęta wpatrywaniem się w twarz ojca, że dopiero po chwili spojrzałam na osobę stojącą obok niego. Tę, która obejmowała go ramieniem. „Rodzina świętuje odznaczenie agenta federalnego” – głosił tytuł. Czas nie obszedł się z nim łaskawie, ale od razu go rozpoznałam. Z okrzykiem wściekłości rzuciłam artykułem w Dona. – Czy życie to nie jeden wielki żart? Kosmiczny żart! Teraz już wiem, jak się czuł Luke Skywalker, kiedy Darth Vader powiedział mu prawdę. Tylko że ty nie jesteś moim ojcem, a jego bratem.

DWUDZIESTY CZWARTY

Nie odrywałam wzroku od swojego szefa. – Mam ci mówić: „wujku Don”? Ty skurwielu, na ile samobójczych misji mnie wysłałeś, wiedząc, że jestem twoją bratanicą? Ty i moja matka macie ze sobą tyle wspólnego, że to wy powinniście być spokrewnieni! – A dlaczego miałbym myśleć, że będziesz inna niż on? – odezwał się w końcu Don. – Trzydzieści pięć lat temu mój starszy brat prowadził dochodzenie w sprawie Liama Flannery ego, a potem zniknął. Mijały lata. Myśleliśmy, że nie żyje, a nikt nam nie powiedział, nad czym ostatnio pracował. Wstąpiłem do FBI, bo chciałem odkryć, co się z nim stało. Z czasem dowiedziałem się, kogo tak naprawdę ścigał. Przysiągłem kontynuować jego polowanie, ale wtedy zjawił się u mnie ni z tego, ni z owego. Kazał mi zapomnieć o Liarnie i podziemnych istotach, które ścigałem, bo inaczej mnie zabije. Mój własny brat. Nie mogłem w to uwierzyć. Sześć miesięcy później, w tym samym mieście w Ohio, do którego za nim pojechałem, zaatakowano twoją matkę. Kiedy przeczytałem rysopis jej gwałciciela, zorientowałem się, że chodzi o niego, i zrozumiałem, że przeszedł na drugą stronę. Pięć miesięcy później kobieta urodziła dziecko, u którego stwierdzono anomalię genetyczną. Tak, podejrzewałem go od samego początku. Postanowiłem od czasu do czasu sprawdzać, jak się rozwijasz. Jednocześnie stworzyłem ten wydział. Mijały lata, nic się nie działo, aż w końcu zacząłem o tobie zapominać. Pewnego dnia, w związku z serią dziwnych morderstw i rabowania grobów, wypłynęło twoje nazwisko. Kiedy zamordowano twoich dziadków, byłem już w drodze do Ohio. – Don uśmiechnął się, ale bez cienia wesołości. – Ja też uważam życie za komiczną pomyłkę. Bóg zesłał mi jedyną istotę zdolną do powstrzymania mojego brata i takich jak on: jego własną córkę. Tak, wykorzystałem cię. I czekałem, kiedy, podobnie jak on, przejdziesz na ich stronę. Do tego jednak nie doszło. Kiedy w końcu uwierzyłem, że jesteś inna, wysłałem cię do Flanneryego, żeby przez niego dotrzeć do Maksa. Los jednak zdecydował inaczej i Liam uciekł. Domyślam się, że to on nasłał na ciebie wczorajszego zabójcę. W głowie mi się kręciło od tej sensacyjnej nowiny, Ian stworzył mojego ojca? Człowiek, który zmienił Bonesa, był również stwórcą Maksa? To oznaczało, że Ian po części ponosi również odpowiedzialność za moją egzystencję półumarłej. Niewiarygodne. – To nie Flannery wynajął tego zabójcę – odezwał się Bones. – On chce dostać ją żywą. Ktoś inny pragnie jej śmierci. Ktoś powiązany z tą jednostką. Don prychnął szyderczo. – Jak niby zamierzasz się dowiedzieć, kto jest tym mitycznym zdrajcą? Chcesz torturować cały personel? Bones łypnął na niego gniewnym wzrokiem. – Jak na kogoś, kto przez lata zgłębiał naturę wampirów, zdecydowanie ich nie doceniasz. Zapomniałeś o tym? Jego oczy rozbłysły zielenią. Don odwrócił głowę przed jaskrawym blaskiem. – Hipnotyzująca moc nosferatu – powiedział. – Wiele razy pragnąłem ją mieć, żeby wyciągać z ludzi prawdę, ale bez pozostałych skutków wampiryzmu.

– No cóż, za potęgę trzeba płacić. Mam cię puścić, Kitten, żebyś mogła zmiażdżyć mu czaszkę? – Głos Bonesa brzmiał całkiem spokojnie. Popatrzyłam na Dona i nagle uświadomiłam sobie, że mamy takie same oczy. Dlaczego nigdy wcześniej tego nie zauważyłam? – Powinnam cię zabić za to, co mi zrobiłeś, ale tego nie zrobię. Tak się składa, że rozumiem pragnienie zemsty lepiej niż większość ludzi. Ono sprawia, że postępujesz nierozważnie. Na przykład, wysyłasz bratanicę na niebezpieczną misję, żeby dopaść brata. Poza tym – wzruszyłam ramionami – jesteś jedyną rodziną, jaka mi została, nie licząc mojej matki. Możesz pójść z nami albo zostać, nie obchodzi mnie to, ale jeśli do nas dołączysz, nie przeszkadzaj. Myślisz, że dasz radę? Don wstał. – Tak. Tate i Juan wciąż stali za drzwiami. – Wszytko w porządku, Cat? – zapytał Tate i zerknął na Bonesa, który taksował ich obu bacznym spojrzeniem. – Na razie. Ty i Don możecie pomóc. Zacznijmy od rzeczy oczywistych. Gdzie jest oddział? Oni wiedzą, kim jestem i gdzie mieszkam. Nimi zajmiemy się najpierw. – Wezwaliśmy całą trzydziestkę. Są teraz w sali treningowej. Uzbrojeni. Będziemy musieli zabierać ich stamtąd małymi grupami, żeby od razu nie potraktowali kołkiem pana Zębatego. – Tate spojrzał z pogardą na Bonesa, który tymczasem zaczął ich obwąchiwać. – Myślisz, że przestraszę się pokoju pełnego ludzi? – odparował Bones. – Niech zatrzymają swoje zabawki, to dostaną cenną nauczkę. Nieważne, jak dobrze Kitten ich wytrenowała, nie są nią. Juan zamrugał. – Pokona ich wszystkich mimo całego srebra, które przy sobie mają? Mimo że bardzo chciałam zaprzeczyć – w końcu włożyłam kawał roboty w ich szkolenie – prawda była taka, że jeszcze nigdy nie spotkali wampira równie potężnego jak Bones. Szczególnie w zamkniętej przestrzeni, nieważne, czy wielkości boiska piłkarskiego. – Tak. Ale czy to konieczne, Bones? Akurat teraz? I nie waż się zabijać moich ludzi. – Teraz jest najlepsza pora. Wszyscy są w jednym miejscu, więc pójdzie nam szybciej, niż gdybyśmy mieli wzywać ich grupami. Wasz zdrajca będzie najzacieklej starał się mnie zabić. Albo będzie się najbardziej pocił. Ten pokój jest czysty. Żaden z obecnych tutaj nie jest kretem. Nie bój się o swoich wesołych kompanów, Robin Hoodzie. Przeżyją, żeby zginąć innego dnia. – Chcę tam być. – Na twarzy Do na malowało się zawodowe zainteresowanie. – Nigdy nie widziałem mistrza w akcji. Dotychczas „podziwiałem” jedynie skutki ich działań. – I tutaj znowu się mylisz – stwierdził Bones. – Przez całe lata obserwowałeś’, jak walczy Cat, więc widziałeś mistrza w akcji. Jedyna różnica polega na tym, że ona ma puls. *** Nasza sala treningowa nie była zwykłą salą gimnastyczną, tylko wymyślnym torem przeszkód, z linami zwisającymi z sufitu, ruinami, ruchomą podłogą, pułapkami wodnymi i mnóstwem miejsca do biegania. Przytłumiony blask świateł awaryjnych działał na korzyść Bonesa. Bones uparł się, żebyśmy czekali w gabinecie Dona, którego okna wychodziły na salę. Nie chciał, żeby w zamieszaniu ktoś niechcący mnie zranił. No dobrze, było na co popatrzeć. Kiedy w nikłym, migającym świetle pojawiła się twarz Bonesa, rozległy się krzyki, a potem wszystko zaczęło się dziać w takim tempie, że nawet ja miałam trudności ze śledzeniem akcji. – Christos – wykrztusił Juan z nabożeństwem w głosie. – Patrzcie, jak on lata.

Bones wykonywał skoki, przeczące prawu grawitacji, rozbijał formację, którą wpoiłam swoim ludziom, wpadał na nich z impetem i powalał jak kręgle. Tate z irytacją pokręcił głową. – Lata pracy można wyrzucić prosto do pieprzonego rynsztoka. Mam ochotę sam dać im wycisk. – Cooper próbuje ich zebrać – zauważyłam. – Ups, padł. Do licha, Bones uderza jak prawdziwy sukinsyn. Będę potrzebowała z pół litra jego krwi, żeby ich potem uzdrowić. – Dlaczego sądzisz, że ci ją da? – zapytał sceptycznie Don. – Bo go o to poproszę. Naprawdę jesteś tępy. To dla mnie wszedł do naszej piekielnej kapsuły, a myślisz, że odmówi mi krwi? Kretyn. Mój szef – a może powinnam raczej powiedzieć: wujek – nie odpowiedział. – W porządku, Kitten! – zawołał Bones. – Załatwieni. Nie są tacy źli. Od niechcenia kopnął jedną z bezwładnych postaci. Rozległ się jęk bólu. Na widok miny Tate’a pokręciłam głową. – Mówiłam ci, że to on mnie wszystkiego nauczył. Kop ich, kiedy leżą. To była jego ulubiona zasada. Resztę znasz. – Do diabła, Cat, jest tam niecałe dziesięć minut. Jak mógł stwierdzić, że żaden z nich nie jest zdrajcą? Większość nawet nie jest przytomna! – Ufam mu – powiedziałam po prostu. – Bones by tak nie mówił, gdyby nie był pewny, a mnie to wystarcza. Juan gapił się na nasz zdziesiątkowany oddział z wyrazem oszołomienia na twarzy. Po chwili na jego wargach pojawił się uśmiech. – To było niezłe! – stwierdził z uznaniem. *** Dopiero kiedy dotarliśmy na piętro, gdzie mieścił się dział badawczy, Bones przyśpieszył. Gdy tylko otworzyły się drzwi windy, jego oczy zmieniły barwę na zieloną. Na korytarzu pocałował mnie i rzucił krótko: – Zaczekaj tu. Coś czuję. Juan i Don poszli za nim, Tate został ze mną. – To jakieś pieprzone szukanie wiatru w polu – mruknął. – Coś wyczuł? Jak niby można po zapachu... – Cii! – syknęłam. Wytężyłam słuch, żeby wyłapać choćby najsłabszy dźwięk dobiegający z sąsiedniego pokoju. Usłyszałam odgłosy krótkiej szamotaniny, krzyk, a potem prychnięcie i kpiący głos. – Patrzcie, patrzcie, cóż my tu mamy? Nie, nie odwracaj się, patrz mi w oczy... – Złapał kogoś – powiedziałam do Tate’a i przecisnęłam się obok niego. Bones jedną ręką przyciskał do ściany asystenta naszego patologa, Brada Parkera. Jego spojrzenie rozjaśniało laboratorium szmaragdowym blaskiem. – No dobrze, na czym to stanęliśmy? Opowiedz mi, co tutaj knułeś, i nie pomiń żadnego szczegółu. Możesz zacząć od wspólników. – Jeden – wymamrotał Brad. – Wygląda dokładnie tak jak ona. Zamarłam. Don spojrzał mi w oczy, a ja poczułam zimny dreszcz przebiegający po kręgosłupie. Nie mieliśmy wątpliwości, o kim mówi Brad. Bones na mnie zerknął, ale zaraz wrócił spojrzeniem do unieruchomionego mężczyzny. – Doprawdy? To teraz powiedz mi całą resztę... Juan i Tate włączyli się do przesłuchania, a ja po raz kolejny w ciągu ostatnich kilku dni usłyszałam, jak planowano mnie zabić.

Brad nazywał go innym imieniem, ale zleceniodawcą bez wątpienia był mój ojciec. Najwyraźniej po tym, jak Ian dostrzegł podobieństwo Rudej Kostuchy do swojego sługi, Max doszedł do wniosku, że nie chce być tatą. Wytropił mnie, podążając śladem Dona, bo domyślił się, że to on mnie wspiera, i słusznie założył, że jak znajdzie jedno, drugie będzie niedaleko. Wiedział dużo zarówno o swoim bracie, jak i o Biurze, więc robił naprawdę szybkie postępy. Potem znalazł to, czego szukał, w osobie Brada Parkera, człowieka, którego lojalność można było kupić i który wiedział wystarczająco dużo, żeby opłacało się mu zapłacić. Niemal się udało. Gdybym nie była na randce z wampirem, odstrzelono by mi głowę. Kiedy Bones skończył przesłuchanie, spojrzał na Dona i uniósł brew. – Masz do niego jakieś pytania? Don wyglądał na oszołomionego. – Nie. Muszę przygnać, że niczego nie pominąłeś. Tate? Juan? Coś jeszcze? Obaj pokręcili głowami. Tate z niechęcią, zaciskając usta w cienką linię, natomiast Juan z błyskiem podziwu w oczach. To był już jakiś początek. – Chcecie go zamknąć? Pytanie było adresowane do Dona. Doceniłam gest, jaki się za nim krył. Bones odwlekał nieuniknioną śmierć Brada. Ku mojemu zaskoczeniu, Don machnął ręką. – Wiesz, że nie pozwolimy mu żyć. Za dużo o nas wie. Tylko nie narób bałaganu. Tate nie wytrzymał. – Na litość boską, możemy zabrać go na dół i tam zastrzelić! – Nie bądź dziecinny, Tate – warknął Don. – Kulka czy ukąszenie, koniec i tak jest ten sam. On ma prawo decydować, bo to on go znalazł, nie my. Gdyby nie on, Cat byłaby martwa, a bez względu na to, co o mnie myśli, nie chcę, żeby tak się stało. Przy ostatnich słowach spojrzał prosto na mnie, a ja zrozumiałam, o co mu chodzi. Ofiarowywał Bonesowi pokój, wręczając mu gałązkę oliwną w postaci tętnicy Brada Parkera. Nie był to może gest w pięknym stylu, ale zawsze jakiś początek. – Zrób to szybko – powiedziałam do Bonesa. – Wiem, że wolałbyś się nie śpieszyć, ale on nie jest tego wart. Tate wyszedł z laboratorium, wściekły. Juan poruszył się niespokojnie, ale został. Don nawet nie mrugnął okiem. Bonesowi nie przeszkadzała publiczność. Wysunął kły, wbił je w szyję Brada i zaczął mocno ssać. Nikt oprócz mnie nie usłyszał ani nie zauważył momentu śmierci. Tak jak prosiłam, przyszła szybko. – Wedle życzenia, staruszku – powiedział Bones chwilę później, pozwalając ciału Brada bezwładnie opaść na podłogę. – Żadnego bałaganu. Przestąpiłam nad zwłokami Brada i podeszłam do Bonesa, a on ciepłymi wargami pocałował mnie w czoło. Dwie śmierci w ciągu dwóch dni. Chyba się nasycił. Z drugiej strony, zamknięty w kapsule, musiał stracić sporo krwi. – Wiesz, że będę chciał go dorwać, Don. – Nie musiał wymawiać imienia, a z jakiegoś powodu nawet tego nie chciałam. – Tak, wiem. – Don zmierzył nas oboje wzrokiem i ściągnął brwi. – Cat, muszę porozmawiać z tobą na osobności o paru sprawach. – Możemy rozmawiać, ale Bones idzie z nami. Nawet gdyby nas nie słyszał, co jest mało prawdopodobne, i tak wszystko bym mu potem powtórzyła. Bones uśmiechnął się z zadowoleniem. No cóż, zasłużył na odrobinę chełpliwości. Don kaszlnął.

– Skoro nalegasz. Juan, mógłbyś usunąć...? – Gestem wskazał na ciało Brada i ruszył z powrotem do swojego gabinetu. My podążyliśmy za nim.

DWUDZIESTY PIĄTY

– Odchodzisz od nas? – zaczął Don bez wstępów, kiedy zamknęłam drzwi. Bardzo dobre pytanie, skoro już wiedziałam, co ukrywał przede mną przez te wszystkie lata. Rozejrzałam się po gabinecie i skierowałam wzrok z powrotem na Dona. Nie byliśmy do siebie podobni, ale w moich żyłach płynęła jego krew, tak jak krew mojej matki. Po dłuższej chwili dotarło do mnie jednak, że nie czuję do niego nienawiści z powodu tych wszystkich kłamstw, nieważne, czy świadomych, czy zwykłych przemilczeń. Kim byłam, żeby tak surowo karać go za błędy? Ostatecznie sama trochę ich popełniłam. – Nie. Don westchnął, jakby z ulgą, natomiast Bones z frustracją przeczesał dłonią włosy. – Cholera jasna. Ty po prostu nie chcesz wybrać łatwiejszej drogi. – Nie mogę postąpić inaczej. Bones przyglądał mi się przez chwilę, a potem odwrócił się do Dona. – Zostanie w jednostce tylko pod warunkiem, że ja będę razem z nią. Potraktuj to jako transakcję wiązaną. Nie będę przeszkadzał jej robić tego, co nazywa pracą, ale nie pozwolę, żeby przez nią zginęła. Żaden z tamtych ludzi nie jest dostatecznie silny, żeby zapewnić jej wsparcie, ale ja tak. Chcesz jej? W porządku, ale w pakiecie dostaniesz również mnie. Tego się nie spodziewałam. Don najwyraźniej też nie, bo omal nie rozdziawił ust, wpatrując się w Bonesa. – Chyba nie oczekujesz, że przyjmę wampira do jednostki, której zadaniem jest zabijanie wampirów! To nawet nie szaleństwo, tylko samobójstwo! Bones uśmiechnął się, usiadł i zaczął stukać palcami w biurko Dona. – Słuchaj, kolego, mam gdzieś tę twoją jednostkę, ale bardzo mi zależy na życiu Cat. Złożę ci więc propozycję, a ty ją przyjmiesz. Don zamrugał na tę bezpośredniość. Ja sama byłam ciekawa, co to za propozycja, bo też pierwszy raz o niej słyszałam. – Dlaczego powodzenie waszych misji zależy tylko od niej? – ciągnął Bones. – Bo jest twoim najsilniejszym wojownikiem. Bez niej zostanie ci jedynie grupa ludzi, którzy mogą dobrze się spisać w regularnej walce, ale w starciu z wampirami i ghulami skończą jako ich posiłek. Doskonale o tym wiesz. Właśnie dlatego tak się zdenerwowałeś, kiedy odkryłeś, jaką zabójczą bronią jest Cat w wieku dwudziestu dwóch lat. I nie myśl, że zapomniałem, że to przez twoje manipulacje byłem sam przez kilka ostatnich lat. Już tylko za to mam ochotę zedrzeć z ciebie żywcem skórę jak z pomarańczy. Ale zboczyliśmy z tematu. – Właśnie – wtrąciłam z lekką irytacją. Bones nie zwrócił uwagi na mój przytyk, tylko mówił dalej: – Ponieważ zależy jej, żeby nadal tu pracować, musimy dojść do porozumienia. Choć Cat jest świetnie wyszkolona w walce, nikt nie jest niezawodny. Gdyby teraz zginęła, to byłby koniec twojej jednostki, bo nie masz kim jej zastąpić. Oto pierwsza część mojej oferty. Nigdy nie będziesz musiał się martwić, że Cat nie wróci z misji, bo zawsze wróci, jeśli ja wcześniej nie padnę trupem. – Chcesz dla mnie pracować? – spytał zdziwiony Don.

Bones się roześmiał. – Nie dla ciebie, staruszku. Dla niej. I tak słuchałbym tylko jej. Na mojej twarzy musiało pojawić się takie samo zdumienie jak na twarzy Dona, bo Bones umilkł na chwilę i wziął mnie za rękę. – Nie przejmuję się tym, że będziesz miała nade mną władzę. Możesz sobie dowodzić, ile tylko zechcesz, póki będziemy razem. Swoje wymagania ograniczę do sypialni. Zarumieniłam się, na co Bones zaśmiał się cicho i pocałował moją dłoń. Don również wyglądał, jakby chciał zmienić temat. – A druga część twojej oferty? Bones wyprostował się, ale nie puścił mojej ręki. – Tak, druga część. Właśnie z jej powodu mi nie odmówisz. Mogę dać ci to, do czego tak bardzo, choć w tajemnicy, paliłeś się od chwili, kiedy rozpocząłeś swój mały projekt badawczy. – A do czego tak się palę twoim zdaniem? – zapytał Don sceptycznym tonem. – Wampiry – odparł Bones. – Chcesz stworzyć swoje własne wampiry. – Nieprawda! – zaprzeczyłam natychmiast. Ale Don nie stanął w swojej własnej obronie, tylko wbił wzrok w Bonesa, jakby ten nagle stał się dla niego bardzo interesujący. Bones wygodnie rozparł się w fotelu. – Chcesz tego, czego pragnie każdy dowódca oddziału: lojalnych wojowników, silniejszych od wroga. Ile razy żałowałeś, że więcej twoich ludzi nie ma jej mocy? Ile razy pragnąłeś dowodzić jednostką złożoną z żołnierzy obdarzonych takimi samymi atutami, jak twoi wrogowie? To oferta jednorazowa. Dokonaj właściwego wyboru, a ja nad nimi popracuję. Don przez dłuższą chwilę rozważał propozycję Bonesa. Potem oparł dłonie na biurku. – A jeśli przejdą na stronę wroga i zwrócą się przeciwko nam? To się zdarza, a wtedy ściągnę zagładę na siebie i resztę oddziału. – To proste. Jeśli zagrożą tobie, zagrożą również Cat. A wtedy ich zabiję. Nie zawahałbym się nawet sekundy przed wyeliminowaniem każdego zagrożenia dla jej życia. Na dowód tego masz już dwa ciała. Ale może uspokoi cię pewien okres próby. Wybierz kandydatów, daj im czystej krwi i poobserwuj, jak sobie radzą z nową mocą. Jeśli nie zapanują nad jej odrobiną, nad resztą tym bardziej. Ale jeśli zdołają ją kontrolować... – Niech dobrze zrozumiem – powiedział z ożywieniem Don. – Będziesz towarzyszył Cat w misjach, żeby zminimalizować grożące jej niebezpieczeństwo. Zgodzisz się również zmienić wybranych żołnierzy w wampiry. Pod twoim nadzorem będą wykonywali moje rozkazy za pośrednictwem Cat, a w razie konieczności zostaną zlikwidowani. Dobrze mówię? – Tak – odpowiedział bez wahania Bones. Ja na razie milczałam. Te dziwne negocjacje wprawiły mnie w osłupienie. – Coś jeszcze? – Ja mam pewne warunki – odezwałam się w końcu, wykorzystując okazję. – Mój terminarz ulega zmianie. Twój wydział właśnie dużo zyskał, Don, więc nie chcę słyszeć żadnych narzekań. Po pierwsze, żadnej obserwacji. Lepiej, żebym więcej nie zobaczyła ani nie usłyszała żadnego z twoich ludzi, bo od tej chwili miejsce mojego zamieszkania będzie tajemnicą. W ten sposób nikt nie wydobędzie z nich prawdy torturami, nie zahipnotyzuje wzrokiem ani nie przekupi jak Brada Parkera. Poza tym, wszystkie inne akcje zostaną wstrzymane, dopóki nie złapiemy mojego ojca. Twój brat jest dla nas priorytetem, zgadzasz się ze mną... wujku? Don milczał dłuższą chwilę. W końcu na jego wargach pojawił się sardoniczny uśmiech. – Cóż, Cat, Bones... Chyba doszliśmy do porozumienia. Pertraktacje dobiegły końca, ale przed wyjściem musieliśmy uzgodnić jeszcze pewne szczegóły.

– Czy moja matka wciąż tu jest? – Tak, w jednym z bunkrów. Chcesz się z nią zobaczyć? – Nie. Ale niech tutaj zostanie. Skoro mój ojciec wiedział, gdzie mnie znaleźć, ona też nie będzie bezpieczna w swoim domu. – Nie możemy również pozwolić, żeby twoi ludzie wałęsali się po okolicy, bo wtedy Max ich dorwie i odkryje, że jestem w to wszystko zaangażowany – powiedział Bones. – Jeśli chodzi o resztę pracowników, zbierz ich wszystkich, Kitten. Nie będą pamiętali, że mnie kiedykolwiek widzieli. – A co z Noahem? – zapytał nagle Don, a ja się skrzywiłam. – On o niczym nie wie. – Don nie o to pyta – wyjaśnił spokojnie Bones. – Noah stanowiłby doskonałą przynętę, nieważne czy coś wie, czy nie. Max może uznać, że wciąż coś do niego czujesz. O tym nie pomyślałam. – W takim razie zacznijcie go obserwować, Don, w pracy i w domu. Gdy tylko pojawi się jakiś ślad nadnaturalnej mocy, wkroczymy. Być może złapiemy Maksa w jego własną pułapkę. – Zaraz się tym zajmę – obiecał Don. Wstaliśmy. To był długi dzień, a jeszcze nie dobiegł końca. – Bones, kiedy ty i Don będziecie hipnotyzować personel, pozwólcie, że ja zapoznam oddział z twoim nowym statusem. Bones uśmiechnął się szeroko. – Pozdrów swojego kumpla, Kitten. Nie mogę się doczekać, żeby zacząć nad nim pracować. Wiedziałam, kogo miał na myśli. – Z Tate’em, Bones. Nie nad nim. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Racja. Godzinę później głowa pękała mi z bólu. Tak jak się spodziewałam, Tate wpadł we wściekłość. Juan, po tym jak rozwiałam kilka jego wątpliwości, nieoczekiwanie całkiem zobojętniał. Kiedy Cooper, trzeci kapitan, odzyskał przytomność po wstrząśnieniu mózgu, poinformowano go, że facet, który go znokautował, jest teraz oficjalnie członkiem zespołu. Tate sądził, że Cooper go poprze, ale on przyjął nowinę nawet lepiej niż Juan. – Porządnie dał nam po dupie, dowódco. Gdyby chciał nas zabić, z pewnością by to zrobił. – To ten sam wampir, który mnie wyszkolił, Coop. Aha, i sypiam z nim. Mówię o tym, żeby zaoszczędzić Tate’owi trudu. Przeszkadza ci to? Cooper nawet nie drgnął. – Jesteś wybrykiem natury. Co w tym dziwnego, że znalazłaś sobie drugie dziwadło? – Nie wierzę, kurwa! – powiedział z odrazą Tate. W tym momencie do pokoju wkroczył Bones i objął mnie. Tate łypnął na niego spode łba. – Lepiej się czujesz, kolego? – spytał Bones, zwracając się do Coopera. – Jeśli nie, wkrótce się to zmieni. – Spojrzał na mnie z uśmiechem. – Don właśnie wyciągnął ze mnie pół litra. Coś mi się zdaje, że główny patolog nie za bardzo chciał mnie kłuć. Biedak cały się trząsł, nie mam pojęcia, dlaczego. – Może dlatego, że przyrządziłeś sobie obiad z jego asystenta, amigo – zauważył Juan. Cooper o tym nie słyszał. Przeniósł na mnie wzrok. – Pozwalamy mu żywić się ludźmi? – Najwyraźniej – warknął Tate. – Brad Parker uknuł spisek z innym wampirem, żeby wybawić mnie od mojej nieszczęsnej egzystencji, Cooper – powiedziałam, rzucając Tate’owi gniewne spojrzenie.– Słyszałeś o

wczorajszej nocy? Cóż, możesz podziękować nieżyjącemu panu Parkerowi za sprzedanie informacji o moim miejscu zamieszkania i największych słabościach. Cooper popatrzył na Bonesa i wzruszył ramionami. – A więc mu się należało. Tylko za szybko umarł. Najpierw powinien pocierpieć. Bones pocałował mnie w skroń, tłumiąc śmiech. – Świetnie się ze sobą dogadamy, żołnierzu – powiedział. Tate mruknął coś obraźliwego, a ja poczułam, że mam już tego wszystkiego dość. – Chcę, żebyś ze mną pracował, Tate, ale cię do tego nie zmuszę. Wchodzisz w to czy nie? Decyduj teraz. Tate skrzyżował ręce na piersi. – Wchodzę, Cat. Nigdy bym cię nie opuścił. Zwłaszcza teraz, kiedy czujesz na karku oddech śmierci. – Bardzo śmieszne – burknęłam. Bones trzymał usta tuż przy mojej szyi. – Poza tym, doskonale wiesz, że wampiry nie oddychają. A skoro już omówiliśmy wszystkie szczegóły dotyczące naszego nowego oddziału, idę do domu. Muszę zaplanować zjazd rodzinny.

DWUDZIESTY SZÓSTY

Zatrzymaliśmy się w południowej części kampusu VirginiaTech. Bones wyłączył silnik i oparł motocykl o drzewo. Powiodłam spojrzeniem po kamiennych fasadach budynków i brukowanych ulicach, po których – choć była już jedenasta w nocy – wciąż kręcili się studenci. – Mówiłeś chyba, że mamy się spotkać z jakimś ważnym wampirem. A może przyjechałeś tutaj, bo chcesz wrzucić coś na ząb? Bones się roześmiał. – Nie, skarbie. Właśnie w tym miejscu mamy się z nim spotkać. A ściśle mówiąc, pod tym miejscem. – Pod tym miejscem? – powtórzyłam, unosząc brwi. Bones ujął mnie pod ramię. – Chodź. Przecięliśmy kampus, kierując się do Derring Hall. Widok młodych twarzy przypomniał mi o moich własnych studiach. Nie skończyłam collegeu. Cała ta historia z zamordowaniem gubernatora i późniejsza współpraca z Donem przeszkodziły mi w realizacji planów i uzyskaniu dyplomu. Tak czy inaczej, uciekłam ze swojej mieściny i dużo podróżowałam. Kto mógł jednak przewidzieć, że to nie dyplom z wyróżnieniem, tylko umiejętność rzucania nożami stanie się moją przepustką do lepszego życia? Weszliśmy do Derring Hall i ruszyliśmy w dół. Po pokonaniu kilku kondygnacji schodów i długiego korytarza znaleźliśmy się w piwnicy. Bones podszedł z miłym uśmiechem do strażnika... i zahipnotyzował go wzrokiem. – Przepuścisz nas i zapomnisz, że nas widziałeś – powiedział. Strażnik skinął głową i usunął się na bok z wyrazem oszołomienia na twarzy. W podziemiach nikogo więcej nie było. Bones poprowadził mnie obok kilku pustych pomieszczeń magazynowych, a kiedy dotarliśmy do niewielkiej, zamkniętej bramy, otworzył ją, zerwawszy kłódkę. – Ty pierwsza, Kitten. Weszłam do środka i znalazłam się w wąskim tunelu prowadzącym w ciemność. Na ścianach wisiały tablice: „Uwaga, azbest!” i inne znaki ostrzegające przed niebezpieczeństwem. – Nie mogliśmy spotkać się w Starbucksie? – zapytałam z przekąsem. Bones zamknął za sobą kratę. – Tutaj jest większa szansa, że nikt nas nie zobaczy ani nie podsłucha. Nikt nawet nie wie, że Mencheres jest już w Stanach. – Mówiłeś, że Mencheres to ten sam wampir, który stworzył lana, a więc jest jakby twoim dziadkiem – zauważyłam. Kawałek dalej tunel zrobił się szerszy. Po ścianach biegły rury i przewody elektryczne, temperatura szybko zmieniała się z normalnej na wysoką. Po pokonaniu tego odcinka dotarliśmy do miejsca, od którego rozchodziło się kilka korytarzy. Rany, to miejsce było istnym labiryntem. Bones wybrał tunel po prawej.

– Zmienił mojego stwórcę, więc rzeczywiście jest kimś w rodzaju mojego dziadka, ale co ważniejsze, jest bardzo potężnym wampirem, którego Ian nie chciałby wkurzyć. Ponieważ twój ojciec Max należy do klanu lana i znajduje się pod jego ochroną, w świecie wampirów każdy atak na niego równałby się atakowi na samego lana. – A fakt, że Max próbował odstrzelić mi głowę, nic nie znaczy? – spytałam z irytacją. – Ty nie masz żadnego pana, który przyjął cię do swojego rodu – spokojnie wyjaśnił Bones. – Pamiętasz jak ci mówiłem, że u wampirów istnieje coś w rodzaju feudalizmu? Kiedy wampir zmienia człowieka, bierze go pod ochronę, podobnie jak jego pan. Ale ciebie nikt nie zmienił, taka się urodziłaś. Dlatego żaden wampir nie wziął za ciebie odpowiedzialności, co oznacza, że nie masz pana, który by cię bronił w razie ataku z zewnątrz. – Zatem zabicie Maksa, kiedy już go znajdę, wywoła regularną wojnę z ludźmi lana. Jakbym nie miała dość kłopotów z twoim napalonym stwórcą. Bones skinął głową. – Właśnie dlatego chcę zmienić twój status w świecie wampirów. Wezmę cię pod swoją ochronę, ale najpierw muszę się wyzwolić spod władzy lana. W przeciwnym razie, ponieważ to on jest głową naszego klanu, wszystko, co uznam za swoje, będzie również należeć do niego. I po to spotykamy się z Mencheresem. Ian nie będzie taki skory do odwetu, jeśli Mencheres zgodzi się ze mną sprzymierzyć. – Czy Ian wiedział, że mnie szukasz? – Po tym, jak się z nim starłaś? Tak. Mówiłem mu, że poluję na ciebie, żeby ograniczyć straty, które powodujesz w świecie nieumarłych. Ale kiedy mi wyjawił, że cię pożąda, i uraczył mnie twoją wersją naszego dawnego związku, powiedziałem mu kilka słów niegodnych dżentelmena, żeby zniechęcić go do ciebie. – Na przykład? – Zastanówmy się... Powiedziałem mu, że wciąż narzekasz, strasznie głośno chrapiesz i jesteś beznadziejna w łóżku. Aha, i że nie dbasz o higienę osobistą. – Co?! Bones się roześmiał. – Kitten, miałem na uwadze tylko twoje dobro. Ty też nazwałaś mnie oszustem, który nie chce ci zapłacić za wykonaną pracę. Moją reputacją się wtedy nie przejmowałaś, co? – Próbowałam cię chronić, nie szkalować! – Ja również, Ian nie uwierzył jednak w moje słowa i nadal miał obsesję na twoim punkcie. Oczywiście nie taką jak ja, ale o tym nie wiedział. Postanowiłam, że jeszcze wrócę do tego tematu. Przecież jeśli chciał zniechęcić lana, mógł wymyślić coś innego, zamiast wmawiać mu, że jestem jazgotliwą, śmierdzącą i chrapiącą babą, a do tego kiepską kochanką. Gdy doszliśmy do kolejnego rozwidlenia, Bones tym razem skręcił w lewo i podążyliśmy dalej w czeluści kampusu. To się nazywa odosobnione miejsce, pomyślałam. Musieliśmy się znajdować z piętnaście metrów pod ziemią. – A może ty zabijesz lana, a ja Maksa? – mruknęłam. – Moim zdaniem, to rozwiązałoby parę kłopotów z nieumarłymi. Bones się zatrzymał i chwycił mnie za ramiona. Na jego twarzy malowała się powaga. – Gdybym musiał wybierać pomiędzy tobą a Ianem, Kitten, to bym go zabił. Ale pomimo wielu zatargów, do których dochodziło między nami przez te wszystkie lata, albo tego, że w pogoni za tobą okazał się bezlitosnym sukinsynem... – Bones zamknął na chwilę oczy – łączy nas

więź. Ian mnie zmienił i jest obecny w moim życiu już od ponad dwustu lat. Jeśli istnieje sposób na rozwiązanie tego problemu bez potrzeby zabijania go, poszukam go. Zalała mnie fala wstydu. Idiotka, zbeształam się w duchu. Powinnaś o tym wiedzieć. – Przepraszam. Oczywiście, że nie mógłbyś go tak po prostu zabić. Ja również nie potrafiłam tego zrobić, kiedy się dowiedziałam, kim on jest. Bones uśmiechnął się posępnie. – Zanim to wszystko się skończy, może i tak będę musiał go zabić. Ale, jeśli już do tego dojdzie, będę wiedział, że nie miałem innego wyjścia. Ruszyliśmy dalej. Tu i ówdzie widziałam na ścianie jakieś graffiti, które świadczyły, że jednak czasami ktoś odwiedzał te tunele. – A tak w ogóle, po co to wszystko tutaj jest? – Kiedyś te tunele służyły do ogrzewania uniwersytetu parą – wyjaśnił Bones. – Teraz biegną nimi kable telefoniczne, elektryczne i od sieci komputerowej. Niektóre z korytarzy prowadzą do elektrowni. Łatwo jest się tu zgubić, jeśli nie wie się, dokąd iść. Gdy dotarliśmy do końca kolejnego tunelu, ku swojemu zdumieniu zobaczyłam podziemny strumień. Bones się zatrzymał. – Właśnie tutaj mamy się spotkać z Mencheresem. – Bez jaj – prychnęłam. Po jakiejś minucie rozległ się cichy zgrzyt, a następnie – zupełnie jak na filmie o Drakuli – w jednej ze ścian otworzyły się drzwi przypominające wrota do krypty i wyszedł przez nie ciemnowłosy wampir. Brakuje mu tylko peleryny, pomyślałam. Wtedy wyglądałby idealnie. Ten wampir nie miał peleryny, ale poczułam silne mrowienie na całej skórze, jakby poraził mnie prąd. O, rany. Jest nieźle naładowany mocą. – Panie – powiedział Bones, robiąc krok w jego stronę. – Dziękuję ci za przybycie. Mencheres wyglądał góra na trzydzieści lat. Miał długie, czarne włosy, oczy czarne jak węgiel i kształt nosa, który w połączeniu ze śniadą skórą wskazywał na bliskowschodnie korzenie. Ale najbardziej zdumiała mnie jego moc. Nigdy wcześniej nie czułam tak silnej aury. Nic dziwnego, że Ian nie chciałby mieć w nim wroga. Ja również. – Bones – powiedział Mencheres, obejmując mojego kochanka. – Tyle lat. Przynajmniej zachowywał się przyjaźnie. Bones odwrócił się do mnie. – To jest Cat. Wystąpiłam do przodu i wyciągnęłam rękę, niepewna, jaki protokół obowiązuje w podobnych sytuacjach. Mencheres uśmiechnął się lekko i ujął moją dłoń. Gdy tylko nasze palce się zetknęły, omal nie cofnęłam ręki gwałtownym szarpnięciem. Au! Zupełnie jakbym wsadziła mokry palec w gniazdko elektryczne. Zdobyłam się na wątły uścisk i szybko puściłam jego dłoń. Musiałam użyć niemal całej siły woli, żeby powstrzymać się od rozmasowania zdrętwiałej kończyny. Pomyślałam sobie, że później muszę zapytać Bonesa, ile lat ma Mencheres. Założyłabym się, że należy je liczyć w millenniach, a nie w stuleciach. Po tych powitaniach Bones od razu przeszedł do sedna. – Opuszczam klan lana – oznajmił. – Ian pragnie Cat dla siebie, a ona chce zabić jednego z jego ludzi. Sam więc widzisz, dlaczego muszę wymówić mu lojalność i stać się głową swojego własnego rodu. Mencheres przeniósł na mnie wzrok.

– Naprawdę myślisz, że twoje życie stanie się lepsze, kiedy zabijesz ojca? Nieprzygotowana na takie pytanie, zaczęłam się jąkać. – Eee, tak... Do diabła, tak. Po pierwsze, nie będę musiała się martwić, że jakiś zabójca celuje mi w głowę z karabinu, a po drugie, sądzę, że sprawi mi to naprawdę wielką satysfakcję. – Satysfakcja z zemsty jest najbardziej pustą z emocji – lekceważąco stwierdził Mencheres. – Lepszą niż tłumiony gniew – odparowałam. – Nie mówiłem, że Cat chce zabić ojca – wtrącił Bones łagodnym głosem. – Skąd o tym wiesz, panie? Uniosłam brwi. No właśnie, skąd? Mencheres tylko wzruszył ramionami. – Przecież wiesz. Bonesowi najwyraźniej wystarczyła taka odpowiedź. Mnie nie. – No więc? – ponagliłam. – Mencheres widzi pewne rzeczy – powiedział Bones. – Obrazy, fragmenty przyszłości, i tym podobne. To jedna z jego zdolności. Świetnie. Musieliśmy przekonać wampira swamina, żeby stanął po naszej stronie. Skoro widział przyszłość, pewnie już wiedział, czy to dobry pomysł, czy nie. – Masz jakiś cynk, które akcje na giełdzie idą w górę? – Nie mogłam się powstrzymać. – Rządowa pensja to gówniane pieniądze. – Masz zamiar ogłosić, że ona teraz należy do ciebie? – spytał Mencheres, zwracając się do Bonesa, a mnie całkowicie ignorując. – To dlatego chciałeś spotkać się ze mną w tajemnicy? Prosić mnie o wsparcie, jeśli przez nią wybuchnie wojna pomiędzy tobą a Ianem? – Tak – odparł krótko Bones. Z trudem powstrzymałam się od komentarza: „Jeszcze tego nie wiesz, panie jasnowidzu?”. Mencheres rzucił mi takie spojrzenie, że niespokojnie przestąpiłam z nogi na nogę. Jezu, przecież nie powiedziałam tego głośno. Bones westchnął. – Kitten, chyba muszę cię poinformować, że Mencheres potrafi czytać w ludzkich myślach. A sądząc po wyrazie jego twarzy, w umysłach mieszańców również. Oho. No to wpadłam. – Ups – powiedziałam i zmierzyłam go czujnym wzrokiem. – Zgaduję, że w myślach wampirów nie czyta, bo wtedy inaczej byś się wyraził. – Rzeczywiście nie – przyznał Bones. Potem jego usta zadrżały. – Chyba że coś ukrywasz, panie. Mencheres też lekko się uśmiechnął. – Gdybym miał taką moc, uchroniłaby mnie ona przed wieloma złymi decyzjami. Nie, słyszę tylko myśli ludzi. No i mieszańców. Już jej powiedziałeś, pod jakim pretekstem weźmiesz ją pod swoje skrzydła Bones? Bones nagle zesztywniał, a ja nie musiałam być jasnowidzem, by się domyślić, że coś przede mną ukrywa. – Przyznaj się – rzuciłam naglącym tonem. Bones spojrzał mi prosto w oczy. – Każdy wampir jest zaborczy. Wiesz o tym. Znalazłem cię, ugryzłem i bzykałem. A wszystko to na długo przed tym, jak Ian na ciebie spojrzał. W świecie wampirów to czyni ciebie moją... moją własnością. Chyba że z własnej woli zrzeknę się swoich praw... – Ty sukinsynu! – wybuchłam. – Powiedz, że nie zamierzasz przy mnie siedzieć i warczeć, jakbym była wielkim ochłapem mięsa, którym nie chcesz się dzielić!

– Nie traktuję naszego związku w ten sposób, więc dlaczego ma znaczenie, jakiego pretekstu użyję? – odparował Bones. – Szczerze mówiąc, nie wiem, dlaczego w ogóle Mencheres poruszył ten temat. – Bo nie zgodzę się... stanąć po twojej stronie, dopóki ona nie pozna wszystkich konsekwencji – oświadczył chłodno Mencheres. Westchnęłam. – A on nawet nie potrzebował nadzwyczajnych mocy, by przewidzieć, że będę wściekła. Ty najwyraźniej również nie, Bones, skoro pominąłeś ten drobny fakt. Nie ma mowy. Wykluczone. Śmiało, ogłoś niezależność i zostań głową własnego klanu. Ale wybij sobie z głowy, że będę cię nazywała swoim panem. I mniejsza o pretekst. – Zdajesz sobie sprawę, że jesteś hipokrytką? – Bones przemówił ostrym tonem. – Zaledwie przedwczoraj ja zapewniłem Dona, że podczas misji będę wypełniał twoje rozkazy, a teraz ty nie zgadzasz się chociaż udawać przed obcymi, że słuchasz moich? Otworzyłam usta... ale zabrakło mi argumentów, żeby się z nim spierać. Do diabła z ludźmi posługującymi się logiką. To ci dopiero sprawiedliwość! – Musi być inny sposób. – W końcu zdobyłam się na racjonalny ton. – Zamiast używać seksistowskich wymówek, możemy jakoś inaczej skłonić lana, żeby zostawił mnie w spokoju. – To wcale nie jest seksistowskie – powiedział Mencheres, wzruszając ramionami. – Gdyby Bones był kobietą, a ty mężczyzną, tak samo zadeklarowałby władzę nad tobą. Wampiry nie dyskryminują nikogo ze względu na płeć. To domena ludzi. – Nieważne – ucięłam, niezbyt zainteresowana dyskusją na temat różnic między kulturą ludzi i nosferatu. I nagle coś przyszło mi do głowy. Być może istniał sposób, żeby wykorzystać strukturę społeczną wampirów na swoją korzyść... Posłałam Bonesowi szeroki uśmiech. – Powiesz Ianowi, że mnie znalazłeś. I zaproponujesz mu, że mnie do niego przyprowadzisz.

DWUDZIESTY SIÓDMY

– Cat. – Don podniósł wzrok znad dokumentów. – Wejdź. Właśnie przeglądam raporty patologa z tamtego dnia. – Wyglądał niemal radośnie, kiedy przesunął wzrok na Bonesa. – Masz niezły potencjał w swojej krwi. Gdybyśmy utoczyli z ciebie pół litra tygodniowo, praktycznie moglibyśmy się pozbyć wszystkich wampirów, które tu trzymamy. – Będziesz zbierać ze mnie soki jak z drzewa? – rzucił z rozbawieniem Bones. – Sam jesteś krwiopijcą? – Przyszliśmy tu w określonym celu, Don – powiedziałam. – Możesz wezwać Juana, Tate’a i Coopera. Wtedy nie będziemy musieli wszystkiego powtarzać. Don, wyraźnie zaciekawiony, sięgnął po słuchawkę. Po kilku minutach trzej wezwani zjawili się w gabinecie, a kiedy zamknęli za sobą drzwi, zaczęłam bez wstępów: – Jak wiecie, jestem mieszańcem. Nie wiecie jednak, a ja też dowiedziałam się o tym dopiero niedawno, że wampir, który zgwałcił moją matkę, to brat Dona. Don był wyraźnie niezadowolony, że uwaga skupiła się na nim, ale wcale się tym nie przejęłam. – Pamiętacie Liama Flannery ego z Nowego Jorku? Naprawdę ma na imię Ian i to on jest stwórcą Bonesa. Stworzył również mojego ojca Maksa. Don wiedział o tym od lat i dlatego wysłał nas po niego. Po walce, którą stoczyliśmy, Ian bardzo się podekscytował tym, że jestem mieszańcem, i postanowił zrobić ze mnie swoją atrakcję tygodnia. Według Bonesa Ian należy do tych osób, które nie zawahają się wykorzystać moich bliskich, żeby zapewnić sobie moją współpracę. Istnieje jednak sposób, żeby się ode mnie odczepił bez krwawej łaźni, ale jest niebezpieczny. Mój plan polegał na tym, żeby rzucić Ianowi wyzwanie do walki, w której zwycięzca bierze wszystko. Bones jednak uprzedził mnie, że Ian prawdopodobnie odmówi. On musiał czuć, że ma nad wszystkim kontrolę, a istniał tylko jeden sposób, żeby mu ją zapewnić. Bones westchnął z irytacją i zaczął przedstawiać plan. – Żeby Ian dał się sprowokować, musi być pewien, że ma na Cat jakiegoś haka. A konkretnie, cennego zakładnika. Ian to bystry facet i raczej nie zabije kogoś, kto jest jego atutem, ale nie ma na to gwarancji. Cat zamierza uratować przynętę, a następnie wykorzystać strażników lana jako kartę przetargową i zmusić go do obietnicy, żeby zostawił ją w spokoju. Jeśli Ian złoży przysięgę krwi, w świecie wampirów będzie nią związany, a gdyby ze zwykłej żądzy odmówił ratowania swoich ludzi, uznano by go za łajdaka. Jednakże do chwili złożenia propozycji przez Cat nikt nie zagwarantuje bezpieczeństwa ochotnikowi. Kiedy Bones skończył mówić, w pokoju zapadła cisza. Tate pierwszy przerwał milczenie. – Czy wtedy ten wampir przestanie na ciebie polować, Cat? Jeśli tak, możesz na mnie liczyć. Don zakaszlał cicho. – Musi być jakiś inny sposób, żeby... – Na mnie też, querida – przerwał mu Juan. – Ten pendaho może mieć dwa robaki na haczyku zamiast jednego. Będzie to lepiej wyglądało. – Ja też w to wchodzę – oznajmił Cooper. – Kto by chciał żyć wiecznie?

Jezusie, Mario i Józefie. Przestraszyłam się, że zaraz wybuchnę płaczem. Jakie to byłoby nieprofesjonalne. Don zaczął protestować, ale Bones przerwał mu szorstko. – Daruj sobie, staruszku. To dorośli ludzie, a w dodatku przez kilka ostatnich lat nie zajmowali się ogrodnictwem, prawda? Poza tym wiedziałem, że wszyscy się zgłoszą, choć znam ich dopiero parę dni. Chyba nie oczekiwałeś innej reakcji? – Cat, nie możesz zabrać moich najlepszych ludzi do siedziby wroga, z jakim jeszcze nigdy nie mieli do czynienia! Gdyby wszyscy zginęli, byłoby po naszym wydziale! Dla podkreślenia swoich słów Don uderzył pięścią w stół. Bones zmierzył go wzrokiem, ale jego oczy nie jarzyły się zielenią. – Musisz tu i teraz zdecydować, co jest dla ciebie ważniejsze. Twoja siostrzenica czy jednostka. Wszyscy dokonujemy wyborów, z którymi musimy później żyć. Ten należy do ciebie. – Poza tym, to nie są potulne baranki – dodałam. – W tej misji nie będą tylko przynętą, tylko raczej końmi trojańskimi. Strażnicy, których Ian wybierze do ich pilnowania, z pewnością nie będą się spodziewać, jacy twardzi są ci zakładnicy. Oni od dawna walczą z wampirami, Don. Gdybym nie wierzyła, że sobie poradzą, nigdy nie pozwoliłabym im wziąć udziału w tej akcji. Szef wbił we mnie spojrzenie, ale ja je wytrzymałam. Bones przewidział również tę reakcję. Don pierwszy odwrócił wzrok. Kiedy się odezwał, miał zachrypnięty głos. – Modlę się do Boga, żeby się nie okazało, że popełniłaś błąd, ufając temu osobnikowi, Cat. Jeśli cię oszukał, wszyscy za to odpokutujemy. Lepiej, żeby okazał się równie dobry, jak jest arogancki. Cztery na cztery. Bones uśmiechnął się triumfalnie. – Nie bój się, kolego. Nie oszukuję jej i jestem równie dobry, jak arogancki. I dobrze cię oceniłem. Cat była pewna, że odmówisz. Ja twierdziłem, że tego nie zrobisz. Don wyglądał na zaniepokojonego, ale więcej nie protestował. – Zorganizowanie całej akcji zajmie kilka tygodni – ciągnął Bones. – Do tego czasu wy trzej będziecie bardzo zajęci. Jeśli coś pójdzie źle, będziecie musieli szybko zareagować. Wszyscy znacie skutki wypicia krwi wampira, tak? Cooper nie wiedział, o co chodzi, ale wkrótce poznał prawdę. Przyjął ją lepiej niż ja. Po prostu prychnął z niedowierzaniem. – Witaj w klubie dziwadeł – powiedziałam ze współczuciem. – Wszyscy musicie być odporni na hipnozę, a można to osiągnąć jedynie poprzez wypicie krwi wampira. Kto odmówi, zostaje. Nie zaryzykuję życia waszego i innych ludzi, pozwalając, żeby jakiś wampir zmusił was wzrokiem do posłuszeństwa. – Ja mogę sobie golnąć – znowu jako pierwszy zgłosił się Tate. – Ale nie pogniewasz się, jeśli odmówię zlizania krwi z jego języka, tak jak ty to zrobiłaś wcześniej? Bones prychnął z rozbawieniem. – Nie bój się, nie jesteś w moim typie. Ktoś ma jeszcze jakieś wątpliwości? Nikt się nie odezwał. Bones wstał. – W porządku. Chodźmy do laboratorium, żeby Don mógł znowu podpiąć się do mojej żyły. Doprawdy, staruszku, ekscytujesz się moją krwią jak głodny wampir soczystą tętnicą. Jesteś pewien, że nie ukrywasz jakichś rodzinnych tajemnic? – To nie jest śmieszne – odparł sucho Don, ale też wstał i wszyscy opuściliśmy jego gabinet. Z trasy prowadzącej do laboratorium usunięto wcześniej pracowników ośrodka, żeby jak najmniej osób wiedziało o Bonesie. To samo zrobiono w skrzydle badawczym. Kiedy tam dotarliśmy, Bones zmierzył Tate a taksującym spojrzeniem.

– Gotowy na upgrade? Po pierwszej porcji dam ci taki wycisk, że posrasz się na siedem kolorów. Zobaczymy, ile wytrzymasz. – Dawaj – rzucił Tate. – Cat tłucze mnie od lat. Lat. Ile czasu z nią spędziłeś? Sześć miesięcy? Bones doskoczył do niego, bez wątpienia z jakimś niecnym zamiarem, ale uwiesiłam się na jego ramieniu. – Przestańcie! Tate, dosyć tych zaczepek. Bones, ile ty masz lat? Może po prostu dam ci swoje majtki, żebyś je sobie zawiesił na szyi, co? Gdy tylko poczujesz się zazdrosny, pomachasz nimi przed nosem każdemu, kto cię wkurzy – Jakbyś nosiła majtki – mruknął Tate. Walnęłam go pięścią w ramię. – To nie twój interes, ale nie wkładam majtek tylko wtedy, gdy wykonuję zadanie! Zamiast wpaść w złość po uwadze Tate’a na temat mojej bielizny, Bones rzucił mi dziwne spojrzenie i usiadł na krześle, które mu wskazano. Don sam wkłuł się w jego żyłę, ponieważ doktor Lang, główny patolog, nadal nie chciał tego robić. – Kitten, wciąż polujesz na wampiry, nie mając na sobie majtek? – zapytał Bones z tym samym dziwnym wyrazem twarzy. – Jeśli jestem przynętą, to tak. Ale kiedy ruszamy na prawdziwą akcję, to nie. Dlaczego pytasz? Usta Bonesa zadrżały. – Później ci powiem – odparł wymijająco. Aż podskoczyłam. Sadząc po jego osobliwej minie, coś ukrywał. – Powiedz mi teraz – zażądałam. Pięć par oczu spojrzało na niego wyczekująco. Tylko Don sprawiał wrażenie zupełnie niezainteresowanego tą wymianą zdań. Wpatrywał się w plastikową torebkę powoli wypełniającą się czerwonym płynem. Wargi Bonesa znowu drgnęły. – Skarbie, śmiało możesz wzbogacić swoją garderobę. To, co ci mówiłem o wpływie braku bielizny na skuteczność uwodzenia wampira... cóż, chyba trochę naciągnąłem prawdę. – Co? – Ze zdumienia szeroko otworzyłam usta. Juan rzucił Bonesowi niemal nabożne spojrzenie. – Namówiłeś ją na chodzenie bez majtek przez tyle lat? Modre de Dios, to godne podziwu. Mógłbym się od ciebie wiele nauczyć, amigo. – Okłamałeś mnie. Zignorowałam wyrazy uznania Juana, podeszłam do Bonesa i dźgnęłam go palcem w pierś. Bones zatrząsł się, powstrzymując śmiech. – Cóż, Kitten, to nie do końca było kłamstwo, a jedynie upiększenie prawdy. Powiedziałem ci tylko, że wampiry nie mogą się temu oprzeć, i w przypadku niektórych rzeczywiście tak jest. Na przykład w moim, gdy jestem obok ciebie. Pamiętasz, jaka wtedy byłaś? Cała spięta i pruderyjna... Nie mogłem się powstrzymać, żeby ci trochę nie dokuczyć. Ale naprawdę nie zamierzałem pozwolić, żeby trwało to tak długo... – Ty zboczony, zdeprawowany dupku! – Mój głos drżał z gniewu. – Jak mogłeś?! – Draństwo – wtrącił Tate. Bones z cichym śmiechem wyciągnął do mnie dłoń, ale ją odtrąciłam. – Nie dotykaj mnie. Jesteś trupem. – Byłem nim, jeszcze zanim mnie spotkałaś – powiedział, nadal uśmiechając się szeroko. – Kocham cię, Kitten. – Nawet nie próbuj się wykręcać. Zobaczymy, czy będziesz mnie kochał, kiedy się zemszczę.

Ruszyłam do wyjścia. – Nawet wtedy będę cię kochał! – zawołał za mną Bones. – Nawet wtedy. *** Ze współczuciem patrzyłam, jak ciałem Tate’a wstrząsają dreszcze. Biały kubek, w którym przed chwilą była krew Bonesa, wypadł z jego drżącej dłoni. Bones trzymał Tate a za ramiona, aż z jego oczu zniknęła szklistość, dreszcze ustały, oddech nie brzmiał chrapliwie, jakby biedak zaraz miał się udusić. – Puść mnie – warknął Tate, gdy tylko był w stanie mówić. Bones zabrał ręce. Tate zaczerpnął kilka głębokich oddechów i spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami. – Jezu, Cat. Jest zupełnie inaczej niż wtedy w jaskini. Co ten dupek ma w swojej krwi? Pominęłam obelgę i odpowiedziałam: – Moc. Krew, którą piłeś wcześniej, pochodziła od słabego, a w dodatku martwego wampira, więc nie ma porównania. Nic ci nie jest? – Wszystko jest takie głośne i wyraźne. – Tate otrząsnął się jak pies po wyjściu z wody. – I ten zapach! Do diabła, Juan, ty śmierdzisz! Nie kąpałeś się dzisiaj? – Odwal się – warknął Juan, wyraźnie zażenowany. – Kąpałem, ale zabrakło mi mydła. Nie wiedziałem, że ktoś będzie mnie obwąchiwał. Wiedziałam, że posiadanie węchu wampira jest niezwykłym przeżyciem. To tak, jakby urodzić się ślepym i nagle odzyskać wzrok. Trudno było uwierzyć, jak dużo traciło się do tej pory. – No, dobra, Juan, teraz ty. Gdy już wszyscy trzej wypili swoją porcję krwi, przenieśliśmy się do sali gimnastycznej. Trening poszedł nieźle, chociaż moi ludzie z pewnością mieli inne zdanie na temat traktowania ich przez Bonesa. Don był zdenerwowany, ale wyraźnie się odprężył, kiedy zobaczył, jak Bones cuci Tate’a po stoczonej walce, po czym rzuca kilka krytycznych uwag i dobrych rad, a na koniec nawet pochwałę. Odprawiony Tate podszedł do mnie i powiedział: – Sukinsyn, uderza mocniej niż cholerny pociąg. Uśmiechnęłam się. – Wiem. – Świetnie ich wyszkoliłaś, Kitten. – Bones przed chwilą postawił Coopera na nogi łykiem krwi i teraz zbliżył się do mnie. – Bez wątpienia są najtwardszymi ludźmi, jakich spotkałem – powiedział do Dona. – Gdy zyskają dodatkową siłę po wypiciu mojej krwi, będą równi młodemu wampirowi. Pocałował mnie w czoło. Lekkie muśnięcie wargami w połączeniu z kilkugodzinnym obserwowaniem jego drapieżnego baletu bez koszuli wywołało u mnie czysto odruchową reakcję. Poczułam skurcz w lędźwiach. Oho! Musiałam się stamtąd wynieść, i to szybko. Zanim chłopaki wychwycą zapach mojej żądzy. – Z tych emocji cała się spociłam. Pójdę się odświeżyć. Ja, eee... Zobaczymy się później. – Niemal wybiegłam z sali, żeby ratować godność. – A ty dokąd niby się wybierasz, Bones? – W głosie Tate’a usłyszałam nutę gniewu. – Pomyliłeś kierunek. Męskie prysznice są gdzie indziej. – Dzięki, umieszczę tę informację w bazie danych razem z innymi, które mnie nie dotyczą – brzmiała kpiąca odpowiedź.

Zignorowałam ich obu i szłam dalej. Dotarłam do szatni, zamknęłam drzwi i od razu zrzuciłam z siebie ubranie. Zimny prysznic – właśnie tego potrzebowałam. Nie zaznałam jednak spokoju, bo z korytarza dobiegł drwiący głos Tate’a. – Masz coś, co wstydzisz się nam pokazać, wampirze? Bones tylko się roześmiał. Znajdował się prawie przy drzwiach. – A ty gdzie chciałbyś teraz być? – Nie odpowiadaj – usłyszałam ostrzeżenie Juana i w tej samej chwili Bones wszedł do mojej szatni. Ja stałam już pod zimnym strumieniem. Zadrżałam, kiedy poczułam na sobie jego wzrok, ale nie miało to nic wspólnego z lodowatą wodą. – Nie tutaj. To... nie wypada. Bones błyskawicznie zrzucił z siebie buty i spodnie. Wszedł do kabiny i sięgnął do kurków, żeby włączyć ciepłą wodę. – Chrzanić ich – powiedział, klękając przede mną. Zaczął wodzić ustami po moim brzuchu. – Pragnę cię, Kitten, a ty pragniesz mnie. – Przesunął język niżej. – Tylko to się dla mnie liczy. Gdy zmiękły pode mną kolana, chwyciłam go kurczowo za ramiona, a moje skrupuły uleciały przez okno. Oblewała mnie gorąca woda, w żyłach buzowała krew. – Zaraz upadnę – wykrztusiłam. – Przytrzymam cię – obiecał Bones ochrypłym głosem. Uwierzyłam mu. *** Kiedy godzinę później wyszliśmy z szatni, moja twarz była zaróżowiona od seksu, gorącego prysznica i spojrzenia, jakie rzucił mi Tate, gdy weszłam do biura. Bones po drodze zaszedł na prośbę Dona do laboratorium, żeby znowu oddać krew. – Chryste, Cat. Nie mogłaś zaczekać, aż później wpełzniesz z nim do trumny? – spytał Tate, kręcąc z obrzydzeniem głową. Udało mu się zepsuć mi humor. – Po pierwsze, to nie twój interes, a po drugie... Może tylko rozmawialiśmy? – Nie rozmawialiśmy, ale nie o to chodziło. Tate prychnął. – Zapomniałaś, że mam zmysły na sterydach? Nie tylko słyszałem, co robicie, ale teraz również czuję zapach. Cuchniesz mimo prysznica. Boże, jak mogłam być taka głupia? Szczerze mówiąc, przyzwyczaiłam się do tego, że tylko ja mam wyostrzone zmysły. – W takim razie wracam do punktu pierwszego: to nie twój interes. – Nie zamierzałam spalić się ze wstydu pod jego wzrokiem. Tate znowu prychnął, tym razem z rozgoryczeniem. – Taak, wyraziłaś się jasno. Ból, który odmalował się na jego twarzy, powstrzymał mnie przed rzuceniem kąśliwej uwagi. – Tate, nie próbuję cię zranić ani niczego udowodnić. To, co dzieje się pomiędzy mną a Bonesem, nie ma nic wspólnego z tobą. Niczym na wezwanie, w drzwiach stanął Bones. Tate minął go jak powietrze, ale w progu jeszcze się odwrócił i dodał na odchodnym: – Ty może niczego nie udowadniasz, ale on z pewnością. Zapomnij o wieszaniu mu na szyi swoich majtek. Cały tobą pachnie.

– Gotowa, skarbie? – spytał Bones, ignorując Tate’a. – Ma rację? – Nie darowałam sobie, chociaż mogłam się domyślić odpowiedzi, Bones przyjrzał mi się z powagą. – Częściowo. Zawsze cię pragnę, a wiesz, że walka pobudza moją krew. Ale czy przyszło mi do głowy, żeby dosłownie podetknąć mu twój zapach pod nos? Tak. Lepiej niech szybko pozbędzie się złudzeń, jeśli chodzi o ciebie. Czy zachowałbym się inaczej, gdybyśmy byli sami? Oczywiście, że nie. Nie mogę się tobą nasycić. – To nie będzie łatwe – burknęłam, kiedy skierowaliśmy się do wyjścia. Bones wzruszył ramionami. – Wszystko, co warte zachodu, nie jest łatwe.

DWUDZIESTY ÓSMY

Następnego dnia Bones był bardzo zajęty ściąganiem swoich ludzi z całego kraju, a nawet ze świata. Chciał ich mieć blisko, kiedy będzie mówił Ianowi, że mnie znalazł i wziął zakładników. Kazał mi się przyczaić, a sam poszedł do mojego domu i zabrał kota, który pewnie nie był szczęśliwy, że siedział sam przez ponad dwa dni. Następnego ranka obudziliśmy się o dziesiątej, strasznie wcześnie jak na nas, i pojechaliśmy prosto do ośrodka. – Mówiłaś, że więzicie tutaj wampiry, Kitten? – zapytał Bones, kiedy dotarliśmy na miejsce. – Tak, trzy. A co? Bones cmoknął w zadumie. – Mogą się przydać. Najpierw niech je zobaczę. Na niższy poziom, gdzie przetrzymywano wampiry, poszli z nami Tate, Juan i Cooper. Strażnicy śledzili Bonesa wzrokiem, kiedy ich mijał. Mieli polecenie od Dona, żeby nie interweniować, ale nigdy dotąd nie widzieli wampira nieskrępowanego i swobodnie chodzącego sobie po ośrodku. Widać było, że czują się nieswojo. – W tej zagrodzie mamy Zrzędę – powiedziałam, unosząc osłonę szklanej więziennej celi. Zdejmowano ją tylko wtedy, gdy w pobliżu nie było strażników. Tate, Juan i Cooper, napompowani krwią Bonesa, mogli bez obaw spojrzeć na wampira. – Nazywa się Dillon. Przynajmniej tak nam powiedział. Ma jakieś trzydzieści lat, pozagrobowych. Niebieskie oczy Dillona rozszerzyły się, kiedy napotkały chłodne, taksujące spojrzenie Bones’a, który skinął głową na znak, że już skończył przyglądać się jeńcowi. – Obok jest Jack, ale mówimy na niego Świergotek. Ma naprawdę wysoki głos, stąd przezwisko. Liczy sobie jakieś sześćdziesiąt lat. Siedemdziesiąt? Dopadliśmy go na meczu baseballowym. Lubił poić piwem hostessy. Za życia Jack też był mniej więcej w tym wieku co teraz, jako nieumarły – mały, pomarszczony i kruchy. Dopóki nie próbował rozerwać człowiekowi gardła. – A to jest... – uniosłam ostatnią osłonę i wskazałam na jasnowłosą wampirzycę, którą złapaliśmy parę miesięcy wcześniej – ...Słoneczko. Nie znamy jej prawdziwego imienia. Nie chciała nam powiedzieć. Gdy tylko Słoneczko nas zobaczyła, błyskawicznie zerwała się z pryczy i przywarła do szyby. – Bones! Jak się tu dostałeś? Zresztą, nieważne. Zabij ich wszystkich i wypuść mnie! – Belindo, ty tutaj! – Bones się zaśmiał. – Przykro mi, że cię rozczaruję, ale nie przyszedłem ci na ratunek. – Znasz ją? – zapytałam głupio. Wampirzyca dotknęła szkła. – Jak możesz tak mówić? Nie pamiętasz, ile dla siebie znaczyliśmy? Zesztywniałam, ale w tym momencie wtrącił się Tate: – Pieprzyłeś Słoneczko? Ja też czekałam na odpowiedź, mierząc Bonesa czujnym wzrokiem.

– Nic dla siebie nie znaczyliśmy, nie licząc kilku numerków, Belindo – spokojnie odparł Bones. Zacisnęłam pięści. Teraz żałowałam, że jej nie zabiłam. Juan rzucił po hiszpańsku coś, czego nie zrozumiałam, a Bones, ku mojemu zdumieniu, odpowiedział mu w tym samym języku. Juan zmarszczył czoło i parsknął śmiechem. – To niegrzeczne – warknęłam, wcale nie rozbawiona. Czułam, że wymiana zdań nie dotyczyła zębów Słoneczka... Belindy. Po raz pierwszy spojrzałam na nią jak na kobietę i nie spodobało mi się to, co zobaczyłam. Belinda była bardzo ładna nawet bez makijażu. Miała długie blond włosy, duże piersi, wąską talię i krągłe biodra. Chabrowe oczy i pełne różowe usta. Żeby lepiej całować Bonesa... – Przepraszam, Kitten – powiedział Bones. Juan klepnął mnie w plecy. – On mówi po hiszpańsku lepiej niż ja, ąueńda. – Najwyraźniej jeszcze wielu rzeczy o nim nie wiem – rzuciłam groźnym tonem. Tate zamaskował śmiech gwałtownym kaszlnięciem. Bones odwrócił się do Belindy. – Przestań trzepotać rzęsami. Skoro tu jesteś, to znaczy, że próbowałaś ją skrzywdzić. – Skinieniem głowy wskazał na mnie. – Jeśli o mnie chodzi, mogłabyś obrócić się w proch. Ale twój pobyt tutaj może stać się przyjemniejszy, jeśli zostaną spełnione dwa warunki. Po pierwsze, musiałaby się na to zgodzić ta urocza dama stojąca u mojego boku. Drugim jest twoja całkowita współpraca albo, w przeciwnym razie, straszna śmierć na raty. Rozumiemy się? Belinda kiwnęła głową i odsunęła się od szklanej tafli. Opuściłam ekran, bo nie miałam ochoty dłużej oglądać jej twarzy. – Ja głosuję za straszną śmiercią na raty – oświadczyłam, ruszając dalej korytarzem. Kiedy opuściliśmy piętro wampirów, natarłam na Bonesa. – Ty i ona? Fuj! Moi trzej kapitanowie zostali z tyłu. Całkiem niepotrzebnie, zważywszy na ich nowy, wyostrzony zmysł słuchu. Bones skrzyżował ręce na piersi i westchnął z rezygnacją. – Kitten, to było przed tobą. Nic nie znaczyło. Rozumiałam to, ale mimo wszystko. Teraz czułam się gorzej niż wtedy, gdy poznałam inną z dawnych dziewczyn Bonesa. Francesca przynajmniej pomagała nam tropić łotra, który oferował dania na wynos z ludźmi jako daniem głównym. Belinda, którą poznałam, kiedy jej współlokatorka przyprowadziła mnie do domu jako smakowitą kolację dla nich dwóch, nie miała w zanadrzu takiego atutu. – Najwyraźniej dla niej to jednak coś znaczyło. Bones wzruszył ramionami. – Więc ją zabij, jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej. Nie winiłbym cię i naprawdę nie miałbym nic przeciwko temu. Jeśli chcesz, ja to zrobię. Zatrzymałam się w pół kroku. Bones miał poważną minę. Rzeczywiście by ją zabił czy tylko stał obok i patrzył, jak ja to robię? – Nie morduję ludzi tylko dlatego, że jestem zazdrosna. – W każdym razie jeszcze nie. – Dobrze, będę dorosła, choć na myśl o was dwojgu świerzbią mnie ręce. No więc, jaki masz pomysł? *** Tate, Juan i Cooper weszli rządkiem do sali. Nie mieli na sobie pełnego rynsztunku bojowego, to znaczy kamizelki kuloodpornej, elastycznego ochraniacza na szyję wyłożonego srebrem (który zaprojektowałam po śmierci Dave’a) i automatycznej albo półautomatycznej broni

ze srebrnymi kulami. Każdy z nich był w bawełnianych spodniach iT– shircie, zwykłym stroju treningowym naszego oddziału. Tylko że to nie był zwyczajny trening, nawet według naszych standardów. Obok mnie stał Bones i trzymał Belindę w żelaznym uścisku. Don, bezpieczny w swoim boksie, obserwował nas z góry ze zdecydowanie smętną miną. Nie spodobał mu się nasz pomysł. Mnie również nie, ale to nie znaczyło, że nie dostrzegałam jego zalet. – Gotowi? – zapytałam. Mówiłam spokojnym tonem, choć żołądek podchodził mi do gardła. Wszyscy trzej skinęli głową. – No to bierzcie noże. Tylko po jednym. Podeszli do pojemnika, w którym piętrzyły się noże. Spojrzałam na Bonesa, a on kiwnął głową i nachylił się do ucha Belindy. – Pamiętaj, co ci mówiłem – powiedział bardzo cichym, lodowatym głosem. Kiedy ją pus’cił, rzuciła się na moich ludzi jak jasnowłosy tasmański diabeł. Oni rozpierzchli się z szybkością, która jeszcze tydzień wcześniej byłaby dla nich nieosiągalna, Nabuzowani krwią Bonesa, umknęli przed jej pierwszym atakiem. Tate zrobił obrót za Belindą i cisnął nożem w jej plecy. Ostrze utkwiło aż po rękojeść w miejscu, gdzie powinno być serce. Wampirzyca okręciła się i sięgnęła za siebie, a ja surowym tonem zbeształam Tate’a. – Świetnie, jeśli zamierzasz ją zabić, ale mówiłam wam, że to jest próba przed starciem ze strażnikami Iana. Jeśli zginą, skąd wezmę zakładników? – Przepraszam – bąknął Tate, wyraźnie zmieszany. – To była odruchowa reakcja. Belinda wyszarpnęła nóż i rzuciła mu go pod nogi. – Dupek – warknęła. Bones posłał mi znaczące spojrzenie. – Teraz widzisz, dlaczego upierałem się przy stalowych nożach zamiast srebrnych? Spodziewałem się, że któryś z nich spanikuje i będzie próbował ją zabić. Wiedziałam, że to mocne przeżycie stanąć oko w oko z wampirem, mając tylko jedną sztukę broni, ale Tate i pozostali musieli nauczyć się panować nad emocjami. Niedobrze byłoby targować się z Ianem bez zakładników, a jeszcze gorzej, gdybyśmy zarżnęli jego ludzi. – Waszym celem jest powstrzymanie Belindy, ale nie zabijanie jej – przypomniałam ostro. – Jeśli nie dacie rady tego zrobić, nie bierzecie udziału w misji. I kropka. – A jeśli nie powstrzymacie mnie w ciągu godziny, posmakuję jednego z was – zamruczała Belinda. – Mmm, świeża krew. Nie piłam jej od ponad roku. Oblizała wargi, patrząc na nich z pożądliwością, która nie miała nic wspólnego z seksem. Juan przełknął ślinę. Tate cię cofnął. Nawet zwykle stoicki Cooper wyglądał na zaniepokojonego. To było dla nich coś nowego. – No i kto będzie szczęśliwy za godzinę? – zapytałam chłodno. – Wy czy ona? Belinda obnażyła kły i znowu na nich skoczyła. Tym razem wybrała tylko jednego. Podcięła nogi Juanowi. Juan zerwał się z podłogi, ale wampirzyca była szybsza. Sięgnęła kłami do jego gardła, zanim zdołał ją odepchnąć. Napięłam mięśnie, żeby włączyć się do akcji, ale Bones chwycił mnie za ramię. W tym samym momencie Cooper i Tate zaatakowali Belindę. Cooper szarpnął jej głowę do tyłu, chwytając za włosy, a Tate wymierzył jej z półobrotu kopniaka w twarz, który zwykłemu człowiekowi złamałby kark. Belinda przez chwilę była oszołomiona. Tylko przez chwilę. Potem sięgnęła za siebie i przerzuciła Coopera nad głową z taką siłą, że wylądował kilka metrów dalej.

– Niech sami sobie radzą – powiedział cicho Bones. – Nie zawsze będziesz mogła ich chronić. Zacisnęłam zęby. Owszem, Bones zagroził Belindzie straszliwą karą, jeśli okaże się nadgorliwa i zabije któregoś z nich, ale nieszczęśnik nie stałby się przez to ani trochę mniej martwy. Bones uważał, że Belinda nie jest głupia, by ryzykować. Ja nie byłam tego taka pewna. Jego rozumowaniu nie dało się jednak odmówić logiki. Gdyby moi chłopcy nie dali sobie rady z wampirzycą o przeciętnej sile, nie mogłabym ich wysłać przeciwko ludziom lana. Nie ma to jak próba kłów, pomyślałam ponuro. No, dalej, chłopaki, niech będę z was dumna. Skopcie tyłek blond laluni. Tate i Juan okrążali Belindę, podczas gdy Cooper wstał i się otrząsnął. Jego czoło krwawiło. Nozdrza Belindy drgały. Spojrzała na Juana, uśmiechnęła się i szarpnięciem rozdarła swój top. Ukazały się pełne, nagie piersi. Juan wytrzeszczył oczy i zawahał się. Tyle czasu potrzebowała Belinda. Skoczyła i zdzieliła go pięścią w głowę. Juan wywrócił oczami i runął na podłogę. Tate rzucił się na Belindę, ale ona już dopadła Coopera. Gdy ten odruchowo zgiął się wpół po silnym ciosie w brzuch, a ona wysunęła język i zlizała czerwoną strużkę z jego czoła. – Przekąska – wymruczała, a następnie uniosła Coopera jak zabawkę i cisnęła nim wTatea, który był już prawie przy niej. Dwaj mężczyźni potoczyli się bezwładnie po podłodze. Zgrzytnęłam zębami. Bones ścisnął moją rękę. Wiedziałam, o czym myśli. Będziemy musieli opracować plan B schwytania ludzi lana, bo Cycatka łoiła im skórę, choć była jedna na trzech. Cóż, teraz na dwóch, bo Juan zemdlał. Jeszcze mu pokażę za to, że pozwolił, by para cycków odciągnęła jego uwagę. Jeszcze pożałuje, że się ocknął. Pięćdziesiąt minut później z Tate’a i Coopera lał się pot, Juan właśnie odzyskiwał przytomność, a Belinda nadal hasała na wolności. Tate i Cooper byli kilka razy bliscy sukcesu, ale nie udało się im przytrzymać jej dostatecznie długo, żeby przekazać ją Bonesowi, a takie mieli zadanie. Ścisnął mi się żołądek. Gdyby chodziło tylko o zabójczy cios, kilka razy osiągnęliby cel. Ale nie potrafili jej ujarzmić, nie uciekając się do niedozwolonych środków. Cholera jasna. Z tej sytuacji wynikały dwie niedobre konsekwencje, z czego jedna bardzo bliska. Belinda uśmiechnęła się z wysuniętymi kłami. – Wygrałam, więc chcę dostać swój łup. Chyba że jesteś kłamcą, Bones. Bones skrzyżował ręce na piersi i zmierzył ją twardym wzrokiem. – Obiecałem, że dostaniesz swoją nagrodę, ale nie powiedziałem, kiedy. Belinda zaczęła go przeklinać, ale, o dziwo, przerwał jej Tate. – Miejmy to za sobą – rzucił krótko i podszedł do niej, a raczej dokuśtykał. Wytrzeszczyłam oczy. – Tate... – Daruj sobie – przerwał mi. – Zawiedliśmy cię, Cat. Myślisz, że ukąszenie będzie bolało bardziej? Słysząc jego ton, zamrugałam i odwróciłam wzrok. Chciałam mu powiedzieć, że to nie jego wina, że nawet wzmocniony krwią Bonesa jest tylko człowiekiem, a Belinda nie. Mnie również dużo łatwiej jest zabić niż schwytać wampira. W przeciwnym razie Don miałby więcej kłów w swojej stajni nieumarłych. Ale wiedziałam, że współczucie tylko pogorszy sprawę, więc się nie odezwałam, tylko udawałam, że fascynuje mnie przeciwległa ściana. – Kto mówi, że to ciebie chcę? – z pogardą spytała Belinda.

– Nieważne, bo to mnie dostaniesz – odparł twardym tonem Tate. – Słyszałaś o hierarchii służbowe), suko? Z nas trzech ja jestem na jej szczycie, więc dostaniesz moją żyłę i niczyją inną. Zamrugałam szybciej. Boże, jakie to typowe dla Tate’a przyjmować na siebie kulę albo, jak w tym wypadku, ukąszenie. Właśnie dlatego był takim świetnym dowódcą. Nigdy nie migał się od obowiązków wobec swoich ludzi. Raczej wyczułam niż zobaczyłam uśmiech Belindy. – Dobrze, więc chodź tutaj. – Nie tak szybko – odezwał się Bones, kiedy ja wreszcie się opanowałam i odwróciłam wzrok od ściany. – Tylko nadgarstek, Belindo, nie szyja. Wampirzyca wydęła usta w groźnym i jednocześnie zmysłowym grymasie. – Ale ja wolę gardło. – Cholerna szkoda – powiedział chłodno Bones. – Kłóć się dalej, a nic nie dostaniesz. Ja też zamierzałam postawić taki warunek. Rozerwana ręka stanowiła dużo mniejsze zagrożenie niż otwarta tętnica szyjna, gdyby Belindzie przyszło do głowy złamać obietnicę. Najwyraźniej jednak uwierzyła Bonesowi, że pożałuje, jeśli będzie niegrzeczna. Domyślałam się, że wie o jego reputacji. Właśnie dlatego Bones wybrał ją, a nie któregoś z dwóch pozostałych wampirów, żeby sprawdzić chłopaków. Oni o nim nie słyszeli, więc nie mieli pojęcia, że zawsze dotrzymuje słowa. Belinda go znała. Za dobrze jak na mój gust, ale nic nie mogłam na to poradzić. Teraz się uśmiechnęła i zbliżyła do Tate’a. Przyciągnęła do siebie jego rękę. Serce Tate’a biło coraz szybciej, ale pomyślałam, że ma to więcej wspólnego z lękiem przed ukąszeniem niż z podnieceniem na widok gołych cycków Belindy. – Nie bój się, przystojniaku, spodoba ci się – zamruczała, oblizując Idy. – Po twoim trupie, suko – warknął Tate. Belinda tylko się zaśmiała. Cicho, chrapliwie, wymownie. – O, tak. I zatopiła ostre kły w przedramieniu Tate’a. Zobaczyłam, że przebiega przez niego dreszcz, a serce jeszcze bardziej przyśpiesza. Zacisnął usta, ale wcześniej wyrwał się z nich stłumiony dźwięk, wyrażający zaskoczenie. Kiedy Belinda przełknęła pierwszy haust krwi i zaczęła ssać mocniej, Tate zamknął oczy. Potem otworzył je szeroko. I spojrzał na mnie. Trwało to wszystko tylko kilka chwil, ale wydawało się, że o wiele dłużej. Ciemnoniebieskie oczy Tate’a płonęły jak w tamtą noc, kiedy się upił i wyznał, co do mnie czuje. Wiedziałam, że w jego żyłach rozlewa się odurzające ciepło. Podniecający żar, który przeczy wszelkiej logice. Oczywiście nie działo się tak przy każdym ukąszeniu wampira. Po kilku naprawdę paskudnych walkach wiedziałam z doświadczenia, że ugryzienie może boleć jak diabli. Ale kiedy wampir nie chciał zrobić krzywdy... było inaczej. Zupełnie inaczej. – Wystarczy – powiedział z naciskiem Bones. Belinda odsunęła się powoli, oblizując krople krwi z kłów. Tate się nie poruszył. Nadal patrzył na mnie, jakbym nagle zyskała moce nieumarłych i zahipnotyzowała go wzrokiem. – Zamknij rany – polecił Bones. Tate nawet nie zadał sobie trudu, żeby wytrzeć krew ściekającą małą strużką po jego ręce. Belinda przesunęła kciukiem po kle, a potem dotknęła nim dziurek na jego skórze. Zniknęły w mgnieniu oka. – To dlatego nie możesz bez niego wytrzymać, Cat? – zapytał w końcu Tate, nie zważając na obecnych. Zaskoczyło mnie to pytanie, ale Bones tylko się uśmiechnął, pokazując koniuszki kłów.

– Chciałbyś w to wierzyć, co, kolego? – Tate, jak w ogóle mogłeś tak pomyśleć? – wykrztusiłam. – Nie przejmuj się, skarbie – powiedział Bones z tym samym lekkim uśmiechem. – Nie obchodzi mnie, jakimi kłamstwami on się pociesza, kiedy leży samotnie w nocy, a ty jesteś ze mną. Belindo, twoja przepustka się skończyła. Wracaj do celi. Bez słowa wyszliśmy z sali. Belinda nadal oblizywała wargi, kiedy prowadziliśmy ją z powrotem na niższy poziom, do więzienia.

DWUDZIESTY DZIEWIĄTY

Codziennie wyprowadzaliśmy Belindę z celi, żeby poćwiczyła z Tate’em, Juanem i Cooperem. Oni sami na to nalegali. Nie mogli pogodzić się z tym, że nie sprostali wyzwaniu i w końcu nie schwytali wampirzycy, a nadal byli zdecydowani wziąć udział w pojmaniu ludzi lana. Nie podobało mi się to, ale Tate po raz pierwszy okazał się taki nieugięty. Belinda najwyraźniej nie miała nic przeciwko tym treningom. Choć nie dostała więcej nagród w postaci świeżej krwi, mogła codziennie opuszczać swoją małą celę i liczyć na dodatkową porcję osocza. Poza tym, chyba podobała jej się frustracja trzech żołnierzy, że nie dali rady jej złapać... przynajmniej na początku. Po czterech dniach upokorzeń chłopakom zaczęło iść lepiej. Kilka razy udało im się wbić nóż w pierś Belindy pod takim kątem, że gdyby ostrza były ze srebra, wykończyłby ją jeden ruch dłonią. A to wystarczało, żeby wampir raptem stawał się naprawdę skłonny do współpracy. Oceniałam, że za jakiś tydzień moi ludzie będą gotowi. Bones zadzwoni do lana i powie mu, że mnie znalazł i ma zakładników, a wtedy ja będę mogła wcielić w życie swój drugi plan, w który nikogo nie wtajemniczyłam. Dotyczący mojego ojca. O, tak, już nie mogłam się doczekać. W czwartek pojechałam z Bonesem na lotnisko po jednego z jego ludzi. Osoba ta przylatywała z Londynu i podobno była pierwszym wampirem, którego stworzył Bones. Czasami hierarchia w świecie wampirów przypominała mi tę z „Ojca chrzestnego”. Na haju. – Było mało czasu, a poza tym o to nie pytałaś, ale powinnaś wiedzieć, kogo odbieramy. Weszliśmy do hali przylotów, pełnej oczekujących. Przy obecnie stosowanych środkach bezpieczeństwa tylko do tego miejsca mogliśmy dotrzeć. No, chyba że Bones włączyłby swoje zielone reflektory. – Kolejna dawna miłość? – zażartowałam. Bones się nie roześmiał. – Można ją tak nazwać. W tym momencie stwierdziłam, że przydałby mi się gin. – Świetnie. Wprost nie mogę się doczekać, żeby ją poznać. – Pamiętasz, jak ci mówiłem, że kiedy byłem człowiekiem, jedna z moich klientek przekonała sędziego, żeby wysłał mnie do Australii, zamiast wieszać za kradzież? To właśnie Annette. Kiedy wróciłem do Londynu jako wampir, postanowiłem odszukać ludzi, którzy okazali mi dobroć. Madame Lucille, burdelmama, która pomagała mnie wychować, już wtedy nie żyła, podobnie jak inne prostytutki z jej przybytku. Annette jeszcze się trzymała. Zaproponowałem jej wieczne życie, a ona się zgodziła. Właśnie na nią czekamy. Cholera. Już jej nienawidziłam, a jeszcze się nie spotkałyśmy. Prawdziwy kanał. – I zostanie z nami dzisiaj. Będzie bardzo intymnie. Bones ujął moją dłoń. – Nie martw się. Jesteś dla mnie jedyna, Kitten. Uwierz w to. Chwilę później wyczułam podmuch naelektryzowanego powietrza. – Już jest – niepotrzebnie powiedział Bones.

W naszym kierunku szła kobieta, poruszając się z gracją charakterystyczną dla wampirów. Jej chłodne, patrycjuszowskie rysy zdradzały arystokratyczne pochodzenie, jasna skóra lśniła delikatnie. Dlaczego nie mogła być brzydka? Taka była moja pierwsza myśl. Wygląda jak skrzyżowanie Marilyn Monroe i Susan Sarandon! Gdy kobieta zwróciła na mnie spojrzenie bursztynowych oczu, od razu wiedziałam, że mamy ze sobą coś wspólnego. Ona również mnie nie lubiła. – Crispinie, dostanę całusa po długim locie? Mówiła z czystym brytyjskim akcentem klasy wyższej. Miała na sobie szykowną, granatową marynarkę i pasujące do niej spodnie, a buty z pewnością kosztowały więcej, niż wynosiła moja pensja. Patrząc na nią, poczułam się, jakbym miała ubrudzoną twarz albo resztki jedzenia między zębami. – Oczywiście. – Bones musnął ustami jej policzki. Kobieta odwzajemniła powitanie, rzucając mi przy tym uśmieszek, który wyraźnie dawał do zrozumienia, jak mało znaczę. – To jest Cat – przedstawił mnie Bones. Wyciągnęłam dłoń. Kobieta ujęła ją gestem damy, jedynie na ułamek sekundy zaciskając delikatne, blade palce. Och, ją też wypełniała moc. Nie była mistrzem, ale miała jej wystarczająco dużo, żeby dało się ją wyczuć. – Bardzo mi miło w końcu cię poznać, kochanie. Miałam ogromną nadzieję, że Crispinowi uda się ciebie odnaleźć. – Jakby w geście pocieszenia przesunęła palcem po jego policzku, – Biedaczek szalał z niepokoju, że przydarzyło ci się coś naprawdę strasznego. Mogłam to ogłosić oficjalne. Nienawidziłam jej. Łaskawie mi przypomniała, że Bones przez kilka lat cierpiał przeze mnie katusze. Gdzie ten śliczny, srebrny sztylet, kiedy najbardziej go potrzebuję? – Jak widzisz, Annette, znalazł mnie całą i zdrową. – Dla lepszego efektu podniosłam jego dłoń do ust. Annette obdarzyła mnie lodowatym uśmiechem. – Za chwilę powinien wyjechać mój bagaż. Crispinie, może przyprowadzisz samochód, a tymczasem Cat i ja weźmiemy moje rzeczy? Nie wiedziałam, co zrobić: zostać z nią czy zaproponować, że sama pójdę po samochód, a Bones dotrzyma jej towarzystwa. Wybrałam to pierwsze, bo było łatwiejsze do zniesienia. Bones zostawił nas w hali i ruszył po auto. Annette miała mnóstwo bagaży. Obładowała mnie nimi jak muła, jednocześnie prowadząc ze mną rozmowę, pełną wrogich podtekstów. – Jaką masz śliczną cerę! Na pewno przysłużyło się jej to wiejskie powietrze. Crispin chyba wspomniał, że wychowałaś się na farmie. – „Jak zwierzę”, mówił jej złośliwy uśmieszek. Zanim odpowiedziałam, przewiesiłam ciężką torbę na ramieniu. Boże, co ona tam zapakowała? Cegły? – Moi dziadkowie mieli sad wiśniowy. Ale nie temu zawdzięczam cerę, tylko wampirowi, który zgwałcił moją matkę. Annette cmoknęła. – Przyznaję, że trudno mi było uwierzyć, kiedy Crispin powiedział, kim jesteś. Ale cóż, po dwustu latach związku trzeba sobie ufać. Nieźle. Zwierzaj się, jak długo byliście razem. Jakbym już tego nie wiedziała. Na szczęście ja też potrafiłam zadawać ciosy poniżej pasa.

– Nie mogę się doczekać, aż mi o sobie opowiesz, Annette. Bones niewiele o tobie mówił. Tak naprawdę, powiedział jedynie, że płaciłaś mu za seks, kiedy był jeszcze człowiekiem. Annette skrzywiła usta w lekkim uśmiechu. – Jakie to urocze, że nazywasz go jego przybranym imieniem. Wszystkie nowe znajome tak do niego mówią. Znajome? Zgrzytnęłam zębami. – Takie imię mi podał, kiedy się poznaliśmy. Człowiek się zmienia. – On nie jest już twoją zabaweczką, jasne? – Doprawdy? Zawsze uważałam, że ludzie nigdy się nie zmieniają. – Zobaczymy – mruknęłam. Ruszyłyśmy do wyjścia. Szłam za nią, taszcząc większość bagażu, i dokładnie się jej przyjrzałam. Miała włosy do ramion, jasne o rudawym połysku, pięknie komponujące się z brzoskwiniową cerą, pełniejsze kształty i z siedem centymetrów mniej niż ja. Gdyby była człowiekiem, oceniłabym ją na jakieś czterdzieści pięć lat. Ale wiek w żadnym razie nie umniejszał jej atrakcyjności, bo Annette emanowała tak gorącą i dojrzałą zmysłowością, że przy niej młode dziewczyny musiały się wydawać bezbarwne i nudne. Kiedy Bones zobaczył, że jestem obładowana torbami, rzucił mi się na pomoc. – Cholera jasna, Annette. Trzeba było mnie uprzedzić, że masz tyle bagażu! – Och, wybacz mi, Cat. – Annette zaśmiała się nieszczerze. – Przywykłam do tego, że podróżuje ze mną sługa. – Nie ma sprawy – wycedziłam przez zęby. Sługa! Za kogo ona się uważa? W końcu upchnęliśmy walizki w bagażniku i ruszyliśmy. – Kiedy przyjeżdża reszta naszych? – zapytała Annette, rozpierając się na siedzeniu. Ponieważ Max znał moje volvo, jechaliśmy innym samochodem, wypasionym bmw. Swoją drogą, ciekawe, skąd Bones je wziął. – Dzisiaj i jutro. Sądzę, że do piątku wszyscy powinni być na miejscu. Annette pociągnęła nosem, choć nie wyglądało na to, żeby miała katar. – Crispinie, jak Belinda wpadła w pułapkę Cat? Nie widziałam jej chyba od twoich urodzin. Kiedy to było: pięć, sześć lat temu? – Wpadła w pułapkę, bo zaczęła zadawać się z osobami, które lubią dostawać świeży posiłek do domu. W jego głosie był jakiś chłód. Gdy w dodatku zauważyłam chytry uśmieszek na ustach Annette, zrobiłam się czujna. – Straszne. Musiała bardzo się zmienić. A zaledwie pięć lat temu byliśmy razem, we trójkę, prawda? Bones spojrzał na nią groźnie w lusterku wstecznym. Dałabym sobie uciąć głowę, że nie chodziło o spotkanie na herbatce. A pięć lat temu Bones był już ze mną. – Odpowiedz na pytanie, słonko. Pięć czy sześć lat temu bzykaliście się we trójkę? Widzisz, Annette, Bones już mi powiedział, że spał z Belindą, ale dziękuję za informację, że również brałaś w tym udział. Bones zjechał na pobocze i zatrzymał samochód. Potem odwrócił się do Annette i spiorunował ją wzrokiem. – Nie będę tolerował takiego zachowania – oświadczył. – Jak widzisz, Cat doskonale wie, co sugerujesz, ale ja nie mam pojęcia, dlaczego czujesz taką potrzebę. Poza tym, dobrze wiesz, że to było osiem lat temu, czyli zanim ją spotkałem. Będę ci bardzo wdzięczny, jeśli przestaniesz zabawiać ją swoimi wspomnieniami.

W jego głosie brzmiała taka sama wściekłość, jaką ja czułam. Annette zerknęła na mnie i uniosła brwi, robiąc niewinną minę. – Najmocniej przepraszam. Być może to przez ten długi lot się zapomniałam. – Kitten. – Bones przeniósł na mnie spojrzenie. – Czy to ci wystarczy? Nie, nie wystarczało. Z chęcią wyrzuciłabym jej wysokość razem z toną bagażu na pobocze, ale to nie byłoby dojrzałe. – Chyba jakoś zniosę wspomnienia o waszym trójkąciku, a tak między nami, Annette, możesz zapomnieć o powtórce z moim udziałem. – Nawet nie przyszłoby mi to do głowy – zapewniła mnie z dziwnym uśmieszkiem. Zatem to jeszcze nie koniec wojny. Mogłam się o to założyć. Reszta podróży minęła bez dalszych incydentów. Ku mojej uldze, Annette załatwiła sobie przez telefon inne lokum na dalszy pobyt. Bones zamierzał w następnym tygodniu powiedzieć Ianowi, że mnie znalazł, a w kolejnym zainscenizować porwanie moich trzech kapitanów. Chociaż zamartwiałam się Ianem, bezpieczeństwem moich ludzi, ojcem próbującym mnie uśmiercić i Bonesem skutecznie walczącym o wolność, prześladował mnie obraz splecionych ze sobą Annette, Belindy i Bonesa. Niech ją szlag. To była ostatnia rzecz, o której powinnam teraz myśleć. Kiedy Annette usłyszała, że plan przewiduje udział moich ludzi, nie kryła fascynacji. – Zwykli ludzie? Z własnej woli wejdą do kryjówki lana jako dodatkowe zabezpieczenie? Och, Crispin, musisz pozwolić mi ich poznać. Możemy zaprosić ich dzisiaj na kolację? – Lepiej, żeby chodziło jej o prawdziwe jedzenie na stole – wtrąciłam. – Ależ, Cat, właśnie to miałam na myśli. – Annette zachichotała. – Przecież nie mogę zjeść przynęty, prawda? Bones spojrzał na mnie, ale ja tylko wzruszyłam ramionami. – To nie jest zły pomysł, żeby najpierw się poznali. Może wtedy nie będą tak bardzo denerwować się całą tą historią z armią ciemności. – Albo jeszcze bardziej samą Annette. – Jak sobie życzysz. Mnie jest wszystko jedno. Jeśli się zgodzą, wpadnę po nich, kiedy odbiorę Rodneya. Będzie dzisiaj naszym drugim gościem. – Rodney? Ten ghul? – Jak nisko musiałam upaść w towarzyskiej hierarchii, skoro tak się ucieszyłam, że znów zobaczę trupojada, choć akurat ten gość miał mi utrudnić dobór menu. – Och, polubiłam go. Nigdy się nie rozgniewał, nieważne, ile razy moja matka go obraziła. Bones się uśmiechnął. Właśnie skończył nosić bagaże Annette do jej pokoju. W tym czasie ona siedziała przy kuchennym stole i popijała herbatę. Usiadłam na kanapie, z wysoką, ale prawie pustą szklanką ginu w ręce. – Chwileczkę. – Nie mogłam ścierpieć, że muszę o tym mówić w obecności królowej jędz, ale szeptanie przy niej byłoby bez sensu. – Czy on... to znaczy, czy z powodu tamtego razu, kiedy się spotkaliśmy... on mnie nienawidzi? To właśnie u Rodneya kilka lat temu opuściłam Bonesa. Obaj pojechali wtedy załatwić jakąś sprawę, a kiedy wrócili i zastali dom pusty, musiała się tam rozegrać nieprzyjemna scena. Bones usiadł obok mnie z własną szklanką. – Oczywiście, że cię nie nienawidzi. Był nieźle wkurzony na Dona, że cię zaszantażował, chociaż wtedy nie wiedzieliśmy, kto to zrobił. A jeśli chodzi o twoją matkę, cóż... nie zdobyła sobie przyjaciela. Roześmiałam się. – Tak, rzadko ich zdobywa. Bones pochylił się do mnie.

– Tak naprawdę, to Rodney trochę się denerwuje waszym spotkaniem, ale nie z tamtego powodu. Sądzi, że może jesteś na niego zła z powodu Dannyego. O, całkiem o tym zapomniałam. Śmierć byłego chłopaka nie zajmowała wysokiego miejsca na aktualnej liście moich zmartwień. Biedny Danny. Z pewnością żałował, że mnie uwiódł. – To bardziej twoja wina niż jego, Bones. Już o tym rozmawialiśmy. Poza tym, Rodney przyjeżdża tu, żeby nam pomóc. – Mówiłem mu, że tak powiesz. Urażona, dźgnęłam go palcem w pierś. – Myślisz, że wiesz wszystko, co? Bones zaczął głaskać mnie po plecach. – Nie wszystko, ale parę rzeczy tak. Kiedy się poznaliśmy, od razu wiedziałem, że się w tobie zakocham. A potem wiedziałem, że zrobię wszystko, żebyś odwzajemniła moje uczucia. Annette z głośnym szczęknięciem odstawiła filiżankę na stół. – Pójdę pod prysznic – oznajmiła. Bones nawet nie podniósł wzroku. – Dobrze. Po chwili usłyszeliśmy trzaśnięcie drzwi od łazienki. – Cały czas powtarzasz, że od razu się zakochałeś, ale przez kilka tygodni tłukłeś mnie do nieprzytomności i byłeś bardzo opryskliwy. Prawdziwy gbur. Bones się roześmiał. – Sama prosiłaś o to bicie, a gdybym okazał choć cień słabości, zmusiłabyś mnie do posłuszeństwa. Oczywiście, że nie okazywałem, co do ciebie czuję. Nienawidziłaś samego mojego widoku. – Teraz cię nie nienawidzę. Dla podkreślenia swoich słów wolno przesunęłam językiem po jego szyi. Bones chwycił mnie na ręce i ruszył do schodów. Domyśliłam się jego zamiarów i syknęłam. – Zaczekaj, ja tylko się z tobą drażniłam! Nie możemy, ona nas usłyszy! Nawet przy odkręconym prysznicu. Równie dobrze moglibyśmy zaprosić Annette do siebie. Bones pokonywał po trzy stopnie naraz, a kiedy dotarł do naszego pokoju, rzucił mnie na łóżko. – Ja się nie drażniłem, a ona nic mnie nie obchodzi. – Pocałował mnie mocno, jednocześnie ściągając ze mnie ubranie. – Mamy tylko godzinę. Nie zmarnujmy jej.

TRZYDZIESTY

– Odebranie Rodneya, a potem twoich ludzi zajmie mi jakieś trzy godziny, Kitten. Dasz sobie do tego czasu radę z Annette? Bones i tak był już spóźniony Z mojego powodu, ale wcale się tym nie przejmowałam. – Nie martw się. Jeśli naprawdę zacznie mnie lekceważyć, mam srebro. – Zerknęłam w stronę szafy pełnej broni. Bones parsknął śmiechem. – Jeśli nie zrobi ci to różnicy, wolałbym po powrocie zastać was w takim stanie, w jakim was opuszczałem. – Skoro nalegasz. Idź już, będę na ciebie czekać. Powiedziałam to automatycznie, ale jego twarz spochmurniała. Z westchnieniem wyskoczyłam z łóżka i uścisnęłam go mocno. – Możesz powiedzieć Rodneyowi, że na mur tutaj będę, kiedy wrócicie. Bones pocałował mnie w czoło i uśmiechnął się, znowu radosny. – Pewnie, że będziesz. Zadzwoń do swoich ludzi, niech się przygotują. Niedługo się zobaczymy. – Postaraj się po drodze nie walnąć Tate’a. Bones tylko prychnął. – Zobaczymy. Po jego wyjściu zadzwoniłam do chłopaków, żeby zaprosić ich na kolację, a potem przez pięć minut słuchałam, jak Don protestuje przeciwko wypuszczeniu ich z ośrodka, gdy Max nadal jest na wolności. – Don, będą tu dwa wampiry, ghul i ja. Kto by się na nas porwał? Na litość boską, to tylko kolacja. Przysięgam, że żadnego z nich nie ma w menu. Powinni spotkać się z tymi, którym powierzą swoje życie. W końcu Don przekazał moje zaproszenie Tate owi i oddał mu słuchawkę. Tate od razu się zgodził. Chciał poznać każdego umarlaka, jak to miło ujął. W domu nie było żadnego jedzenia ani czasu na gotowanie, więc się wykąpałam i poszłam do kuchni poszukać książki telefonicznej. Rodneyowi nie sprzyjało szczęście, bo żadna knajpa, którą znalazłam, nie oferowała surowego mięsa ani części ciała. Zdecydowałam się na kuchnię włoską i zamówiłam dla każdego inne danie. Dostawa miała być za godzinę, akurat kiedy zjawią się goście. Dwadzieścia minut później Annette dosłownie wpłynęła do pokoju, ubrana w długą, powłóczystą spódnicę i pasujący do niej brzoskwiniowy top. Wyglądała jak gwiazda filmowa, ale kiedy poczułam wibracje w powietrzu, wiedziałam, że będą kłopoty. – Cóż, moja droga, musisz być bardzo z siebie zadowolona po tej scenie w samochodzie. Pozwól jednak, że coś ci przypomnę: byłam z Crispinem przez ponad dwieście lat i będę przez kolejnych dwieście. Ty natomiast bardzo mnie zadziwisz, jeśli wytrwasz miesiąc. Z trzaskiem zamknęłam książkę telefoniczną. A więc przyszła pora na bezpośredni atak?

– Rozumiem, dlaczego czujesz się zagrożona, Annette. Kiedy osoba, którą kochasz, zakochuje się w kimś innym... to jest naprawdę zły dzień, co? Słuchaj, jestem skłonna zapomnieć o waszym wcześniejszym związku i traktować cię przyjaźnie, ale jak mnie wkurzysz, to pożałujesz. Annette uniosła kąciki ust w złośliwym grymasie, – Ty głupia dziewczyno, przetrwałam tysiące takich marzycielek jak ty. Dziesiątki tysięcy. Crispin zawsze do mnie wracał. A wiesz dlaczego? Bo ja daję mu to, czego on naprawdę pragnie. Nie opowiedział ci całej historii o tych urodzinach sprzed ośmiu lat, prawda? Było nas nie troje, tylko pięcioro. Dwie żywe dziewczyny plus Blinda i ja. Pieprzyliśmy się wszyscy. Sama tamte dwie wybrałam. Crispin po prostu uwielbia gorące ciała, a poza tym musieliśmy coś zjeść. To znaczy, coś jeszcze... – Cholera jasna! Annette roześmiała się, widząc moją minę. Wiedziała, że osiągnęła swój cel. – Och, słodziutka, nawet nie potrafię zliczyć tych wszystkich sesji, kiedy byliśmy co najmniej we troje. Crispin jest wręcz nienasycony. Zawsze taki był, również jako człowiek. A ty nie jesteś dla niego aż taką świętością. Powiedział ci, że kilka miesięcy temu spędziliśmy razem noc? Jesteś dla niego tylko wybojem na długiej, krętej drodze. Lepiej, żebyś to zrozumiała już teraz. Kilka miesięcy temu. A więc to ona była tą „prawie” z Chicago. Zacisnęłam dłonie, aż zbielały mi kłykcie. – Tak naprawdę, to Bones mi powiedział, Annette. Ale nie dostałaś pełnej obsługi, prawda? Bones trochę cię polizał i zostawił, rozgrzaną i niezaspokojoną. To musiało trochę zaboleć, co? Rozgrzana do czerwoności i żadnego fiuta do ujeżdżenia? – Skoro chciała grać nieczysto, byłam gotowa. Zobaczymy, kto skończy bardziej utytłany w błocie. Annette uniosła swoje wypielęgnowane brwi. – Nie masz dużego doświadczenia z mężczyznami, prawda? Może Crispin i zostawił mnie podnieconą, ale w żadnym razie nie zawiedzioną. On potrafi robić takie rzeczy ustami, o jakich przeciętnym mężczyznom nawet się nie śni. Przed wyjściem całkowicie mnie zaspokoił, zapewniam cię. Nie tak, jak bym wolała, ale wampiry to cierpliwy gatunek. Wróci do mnie, a ja będę czekać. Miałam tego dość. – Wiesz, co właśnie zrobiłaś? – spytałam łagodnie. Annette spojrzała na mnie pytająco. – Przeciągnęłaś strunę. Nim zdążyła mrugnąć okiem, rzuciłam w nią stołem, a chwilę potem moja pięść wylądowała w jej idealnie ułożonych włosach. Annette upadła na podłogę wyłożoną kafelkami, ale natychmiast zerwała się z niej z szybkością nosferatu. Mój kot uciekł na piętro, najwyraźniej niezainteresowany tym, kto wygra tę bitwę. – Szybka z ciebie dziecina, co? – zakpiła Annette. – Musisz taka być, skoro wciąż żyjesz. Och, czyżbym cię zdenerwowała? Słuchanie was dwojga w łóżku prawie mnie uśpiło. Jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby Crispin był taki znudzony. – Zaraz wybiję z ciebie zdzirę, Annette – wycedziłam przez zęby. – A to będzie wymagało trochę pracy, ty zarozumiała angielska dziwko! – Tak łatwo mnie nie... aaa! Uderzyłam ją w głowę kuchennym krzesłem, rozbijając je na kawałki, a potem cisnęłam nią do drugiego pokoju. Annette nie była jednak mimozą. Ruszyła na mnie z rozjarzonymi oczami i obnażonymi kłami, cała udekorowana drzazgami. Zamiast czekać, rzuciłam się na nią i przewróciłam ją na podłogę. Kłapnęła szczękami, ale trzymałam ją za gardło i z całej siły

zadawałam ciosy nogami i wolną pięścią. Tarzałyśmy się po podłodze w plątaninie kończyn, jednak suka nawet na chwilę nie zamilkła. – Nigdy nie miałaś go w taki sposób, jak ja, ty purytańska smarkulo. Odejście od Crispina było najmądrzejszą rzeczą, jaką mogłaś zrobić, bo w ten sposób podsyciłaś jego zainteresowanie. Gdybyś tego nie zrobiła, już dawno by cię rzucił. Nie mam pojęcia, dlaczego znosi monotonię w łóżku. Chodzi o to, że wyznaje ci miłość? Słyszałam to od niego tysiące razy, ale w moim przypadku czas pokazał, że Crispin mówił szczerze. Równie dobrze możesz się spakować i wynieść. Już jesteś przeszłością. Rąbnęłam jej głową o podłogę, żeby w końcu ją uciszyć, i uśmiechnęłam się, słysząc głośny trzask. Annette była silna, ale niewystarczająco. Wbiłam kolano w jej kręgosłup i naciskałam dotąd, aż pękł. Wampirzyca zawyła, a jej ciało wygięło się pod dziwnym kątem. Korzystając z tego, że jest chwilowo unieruchomiona, popędziłam na górę do sypialni i chwyciłam zakrzywiony, srebrny nóż. Kiedy zbiegłam na dół, Annette wciąż leżała na podłodze. Z moich ust wyrwało się prychnięcie pełne złośliwego rozbawienia. – Na Boga, myślałaś, że się na to nabiorę? Pierwsza rzecz, jakiej nauczył mnie Bones, to kopać leżącego. Zamachnęłam się, żeby kopnąć ją w żebra, kiedy nagle się poruszyła, szybciej, niż się po niej spodziewałam, i podcięła mi nogę. – Wiem o tym, ty bezczelny mieszańcu, ale najwyraźniej nie słuchałaś go zbyt uważnie, kiedy mówił, jak zablokować kopniaka! Znowu potoczyłyśmy się po dywanie, przewracając meble. Mocowałyśmy się tak przez dobre dziesięć minut. Annette udało się zadać kilka celnych ciosów, ale w końcu wbiłam ostrze w jej pierś. Znieruchomiała. Jej oczy odzyskały zwykłą, bursztynową barwę, z gardła wyrwało się krótkie sapnięcie. – Nareszcie pokazałaś, że jednak coś potrafisz. Niestety, z przykrością muszę ci powiedzieć, że spudłowałaś. I to bardzo. Usiadłam na niej okrakiem, trzymając nóż nieruchomo. – Nie chybiłam, suko. Wystarczy, że ruszę nadgarstkiem, a zostanie po tobie złe wspomnienie i straszny smród. Myślę, że musimy poważnie pogadać, jak kobieta ze zdzirą. Wiem, dlaczego to wszystko robisz. Chcesz, żebym znów od niego odeszła, ale nie marnuj tlenu na gadanie, bo to nigdy nie nastąpi. Bones mi wybaczył, że go zostawiłam i ukrywałam się przed nim przez tyle lat, więc możesz się założyć o swoją cipę zużytą przez grupowe orgie, że ja wybaczę mu to jedno lizanie. Wyrażam się jasno? Annette patrzyła na mnie z cierpieniem wypisanym na twarzy. Wiedziałam z doświadczenia, że srebro boli. – Nie zasługujesz na niego. Niemal się roześmiałam. – Masz rację. Ale to jego problem, nie twój. Tylko że ty też masz dylemat: pogodzisz się z sytuacją czy znikniesz z jego życia? Widzisz, nie poszatkowałam jeszcze twojego serca, ponieważ Bonesowi naprawdę na tobie zależy. Biedaczysko całkiem traci rozsądek, jeśli chodzi o kobiety, prawda? Jeśli potrafisz być z nim w wyłącznie platoniczny sposób, ja się przemogę i nie potnę na kawałki twego serca, chociaż bardzo, bardzo tego pragnę. Co ty na to? Umowa stoi? Annette szeroko otworzyła oczy, nagle przestraszona. – Złaź ze mnie, on tu zaraz będzie! Ależ się na mnie wścieknie!

Zamrugałam ze zdziwienia. Siedziałam na niej z nożem wbitym w jej pierś, a ona bardziej martwiła się tym, że Bones się na nią rozgniewa? Była nieźle pokręcona. – Umowa stoi? – powtórzyłam. Spojrzała na mnie z irytacją. – O, Boże, tak! A teraz daj mi wstać! Muszę tu posprzątać. Niech to diabli, właśnie przyśpieszył! Przewróciłam oczami i ostrożnie wyjęłam nóż z jej ciała. Annette natychmiast zerwała się z podłogi, ale nie we wrogich zamiarach. Wręcz przeciwnie. Zaczęła biegać po domu jak Martha Stewart na kokainie. Chwilę później rozległo się trzaśnięcie drzwiczek samochodu, a następnie drzwi domu otworzyły się z rozmachem. Bones spiorunował Annette wzrokiem, a na jego twarzy malowała się taka furia, że niemal zaczęłam jej współczuć. – A to, Annette – powiedziałam, rozciągając się przesadnie – nazywa się pilates. – Bardzo to zajmujące – stwierdziła Annette i z niewinną miną spojrzała na Bonesa. – Wcześnie wróciłeś, Crispinie... – Daruj sobie – przerwał jej szorstko. Podszedł do mnie, unosząc brew, wsadził mi rękę w spodnie i wyciągnął z nich zakrwawiony nóż, który w pośpiechu tam schowałam. Następnie stanął przed Annette i pomachał nim przed jej twarzą. – Jeśli pilates nie zmienił się ostatnio w zabójczą dyscyplinę, to powiedziałbym, że się biłyście. Prawdę mówiąc, robiłyście to tak głośno, że usłyszałem was kilka kilometrów stąd. W jego głosie brzmiała groźba. Napięcie w pokoju wzrosło. Nagle za plecami Bonesa dostrzegłam znajomą twarz. – Rodney! Zarzuciłam ręce na szyję zaskoczonego ghula, który najwyraźniej nie spodziewał się tak ciepłego powitania. Tate, Juan i Cooper zostali przy samochodzie, ale przywołałam ich gestem. Byle tylko rozbroić tykającą bombę. Nie chciałam brać udziału w żadnych scenach. W tym samym momencie na podjeździe zatrzymał się kolejny samochód, z logo włoskiej restauracji. – Patrzcie. – Na mojej twarzy wykwitł szeroki, fałszywy uśmiech. – Jedzenie! Kto jest głodny?

TRZYDZIESTY PIERWSZY

Annette przeprosiła nas i poszła zmienić ubranie. Ja zrobiłam to samo. Rodney bez słowa komentarza zaczął podnosić połamane meble, a Bones podążył za mną do sypialni. – Nie teraz – powiedziałam, zanim zdążył otworzyć usta. – Wszystko między sobą załatwiłyśmy. Chłopaki już są, kolacja też. Siadajmy więc, jeśli jest na czym, i jedzmy. Reszta może poczekać. Bones zacisnął usta. – W porządku. Ale to nie koniec. Wciąż kipisz wściekłością, czuję jej zapach. Zajmiemy się tym po kolacji. Bones rzucił płaszcz na łóżko i ruszył do wyjścia. W progu obejrzał się jeszcze i powiedział; – Najlepiej włóż coś z długim rękawem. Masz podrapane całe ramiona. Kolacja była prawdziwym treningiem wytrzymałości. Annette bez wysiłku czarowała moich trzech kapitanów. Nie okazywała ani śladu zażenowania i miała minę niewiniątka. Juan bezczelnie z nią flirtował, Tate posłał jej nawet kilka uśmiechów. Bones natomiast dumał nad czymś w milczeniu graniczącym z nieuprzejmością. Ja wciągnęłam Rodneya w rozmowę i starałam się ignorować przeszywające spojrzenie Bonesa. Czy był zły, że pchnęłam Annette nożem? Boże, ona się panoszyła i wciąż gadała! Co więcej, pomimo moich zaprzeczeń, jej słowa nie dawały mi spokoju. Wiele kobiet naraz. Gorące, żywe ciało. Dziesiątki tysięcy. To prawda? Owszem, wiedziałam, że zanim Bones mnie poznał, nie był mnichem – a wręcz żigolakiem, więc mogłam się po nim spodziewać pewnej rozwiązłości – jednak ta historia nieźle mną wstrząsnęła. Tak, miał jakieś byłe. Prawdopodobnie wiele byłych, ale nigdy nie przypuszczałam, że na jego pasku jest tyle nacięć, ile kilometrów na liczniku w moim samochodzie! Na samą myśl o tym miałam ochotę go zabić, a jednocześnie schować się w jakiejś ciemnej norze. Zanim jedzenie zniknęło z talerzy, kłębiły się we mnie najróżniejsze emocje. – Zagramy w karty, panowie? – spytała Annette. Z jednej ze swoich licznych toreb wyjęła talię i wprawnie ją przetasowała. Oczy Tatea i Juana zabłysły. Niewiele było rzeczy, które kochali bardziej niż dobrą partię pokera. Bones natychmiast wstał. – My nie, ale tobie życzę przyjemnej gry, Annette. Możesz potem odwieźć przyjaciół Cat. Rodney pojedzie z tobą i wskaże ci drogę. Później twoje szczęście się skończy. Czterej mężczyźni nie byli głupcami. Wszyscy wiedzieli, że się biłyśmy, i bez trudu się domyślili, z jakiego powodu. Do diabła, Rodney pewnie też wszystko słyszał. Teraz rzucił Annette współczujące spojrzenie. – To nie było uprzejme – powiedziałam od razu po wejściu do sypialni. Bones zamknął za nami drzwi. – Równie dobrze możesz zostawić je otwarte; i tak nas słyszą.

– Osobnik na tyle niewychowany, żeby podsłuchiwać, zamiast zignorować, słucha na własne ryzyko – stwierdził Bones, wyraźnie na użytek naszych gości. Oparł się o drzwi. – Kolacja była stratą czasu, prawie nie tknęłaś jedzenia. A teraz powiedz mi, co się tu wydarzyło. Szczerze mówiąc, starałam się o tym zapomnieć, bo zżerały mnie wątpliwości. Nic dziwnego, że nie miałam apetytu. – Zwykła pyskówka. Annette powiedziała kilka złośliwych rzeczy, ja jej również, a potem dla podkreślenia swoich słów wbiłam w nią nóż. Bones nie wyglądał na rozbawionego. – I to wszystko? Wszystko gra i nie żywisz do niej żadnej urazy? Bez przekonania skinęłam głową. Bones w mgnieniu oka znalazł się przy mnie. Kiedy pochylił głowę, żeby mnie pocałować, cofnęłam się odruchowo. Widząc to, wyprostował się. – Dobrze. Chcę usłyszeć każde jej cholerne słowo. I są na to dwa sposoby. Albo poproszę ciebie, żebyś je powtórzyła, albo dosłownie wyduszę je z Annette. Samolubna część mnie ma nadzieję, że będziesz milczała, ale to by zaszkodziło naszej sprawie. Wiele razy ci mówiłem, Kitten, że możesz powiedzieć mi wszystko. Wszystko. Pytanie tylko, czy zechcesz? Na szafce nocnej zauważyłam butelkę ginu, w jednej czwartej pełną. Zanim odpowiedziałam, usiadłam na łóżku i wypiłam wszystko duszkiem. – W porządku. Annette powiedziała, że byłeś rozszalałym zboczeńcem, który lubił mieć co najmniej dwie kobiety naraz, szczególnie żywe kobiety ze względu na ich ciepłe ciała. Przeleciałeś ich więcej, niż sobie liczy cała populacja tego stanu, i wkrótce się mną znudzisz... – Przerwałam na chwilę, żeby nabrać tchu. – Że kiedy się dzisiaj kochaliśmy, byłeś wyraźnie znudzony, bo ja nie jestem w stanie dać ci tego, co naprawdę lubisz w łóżku. Połowie kobiet, które bzykasz, mówisz, że je kochasz, a gdybym od ciebie nie odeszła, już dawno byś mnie rzucił... Aha, i że to ją wylizałeś kilka miesięcy temu. – Wychłostam Annette do kości. – Głos Bonesa był cichy i pełen furii. – Na twoim miejscu na pewno bym ją zabił. Cholera jasna! Gwałtownym szarpnięciem otworzył drzwi. – Rodney, odwieź chłopaków! Annette niech zostanie. Nawet nie zaczekał na odpowiedź, tylko z trzaskiem zamknął drzwi. Usłyszałam, że Rodney coś wymamrotał, a potem wszyscy zaczęli się zbierać. – Czy to prawda? – spytałam. – Jesteś na nią wściekły, ale czy dlatego, że mnie okłamała? Czy dlatego, że powiedziała prawdę? Bones na sekundę zamknął oczy. – Kitten, przykro mi, że rozmawiamy o tym w takich okolicznościach, ale nie miałem najmniejszego zamiaru ukrywać przed tobą mojej przeszłości. Krótka odpowiedź na twoje pytanie brzmi: tak, byłem z wieloma kobietami. Z wieloma. Ludzkimi i nieludzkimi. Z wieloma. Cóż, tego należało się spodziewać, zważywszy na jego wiek, dawną profesję i zabójczy – dosłownie! – wygląd. Potrzebowałam jednak uściślenia słowa „wiele”. – Tysiące? Dziesiątki tysięcy? Bones podszedł do łóżka i ukląkł obok mnie. – Pozwól, że ci wyjaśnię, jak było, kiedy stałem się wampirem. Przez kilka lat rozmyślałem nad losem, który zgotował mi Ian, ale w końcu doszedłem do wniosku, że równie dobrze mogę nieźle się zabawić. Wtedy miałem talent do tylko jednej rzeczy, a mianowicie do bzykania. Jeśli dziewczyna chciała mieć w łóżku towarzyszkę, oczywiście nie oponowałem. Z biegiem lat zacząłem uśmiercać tych, którzy moim zdaniem zasłużyli na śmierć. Później nauczyłem się

czerpać z tego zyski. Wkrótce zabijanie stało się kolejną rzeczą, którą po mistrzowsku opanowałem, i uważałem, że te dwa talenty w zupełności wystarczają mi do szczęścia. Tak wtedy wyglądało moje życie. Annette często lądowała w moim łóżku, sama albo w towarzystwie. Któregoś dnia przyjaciel poprosił mnie, żebym znalazł mordercę jego córki. Wytropiłem go i jego szefa w pewnym barze w Ohio. Tam spotkałem ciebie i się zakochałem. Nie wyobrażasz sobie, jakie to było uczucie, po tylu latach... pustki. Nie sądziłem, że jestem zdolny do miłości, ale czułem, że mogę dać z siebie coś więcej niż tylko seks albo zabijanie na zlecenie. A teraz moja zaufana przyjaciółka Annette próbuje mi to odebrać, wyciągając moją przeszłość w nadziei, że to zniszczy łączące nas uczucie. Nigdy nie rozmawialiśmy o tym, jak Bones został zabójcą, a o jego pierwszych latach jako wampira też niewiele. Uświadomiłam sobie, że przez większość czasu, który ze sobą spędziliśmy, uganialiśmy się za łotrami, a o sobie albo o swojej przeszłości nie mówiliśmy prawie nic. Nietrudno było również wyobrazić sobie życie opisane przez Bonesa. Nie miałam wprawdzie takiego bogatego życia seksualnego jak Bones, ale przez ostatnie cztery i pół roku ja również nie miałam ludziom wiele do zaoferowania oprócz umiejętności zabójcy. A na koniec dnia dopadało mnie uczucie samotności. – Nie oceniaj jej tak surowo, Bones. Annette cię kocha. Dlatego zrobiła to, co zrobiła. Nie podoba mi się twoja burzliwa przeszłość, ale mogę się z nią pogodzić... jeśli pozostanie przeszłością. Nigdy jednak nie będę uczestniczyć w trójkątach, czworokątach, pięciokątach czy innych trapezach. Jeśli masz nadzieję, że w końcu dam się namówić... to mamy problem. – Poza tą chwilą zapomnienia z Annette, której naprawdę szczerze żałuję, przez te wszystkie lata nie tknąłem żadnej kobiety. Nie chciałem żadnej innej, tylko ciebie. A jeśli chodzi o to, że wszystkim kobietom wyznawałem miłość... Kiedy byłem dziwką, mówiłem to wszystkim swoim klientkom. Na tym między innymi polegała moja praca. Annette też kiedyś mówiłem, że ją kocham, ale odkąd przestałem być człowiekiem, nie powiedziałem tego nikomu prócz ciebie. W jego oczach wyczytałam prawdę. – W takim razie... w porządku. – W porządku? – Bones pociągnął mnie podłogę, tak że nasze twarze znalazły się tuż obok siebie. – Tak – powiedziałam cicho i musnęłam palcami jego usta. – W porządku. Kiedy tym razem mnie pocałował, nie odsunęłam się, tylko mocno go objęłam. Bones odsunął się po dłuższej chwili i powiedział: – Muszę załatwić sprawę z Annette. Możesz patrzeć na nią z wyrozumiałością, ale ona zawiodła moje zaufanie i tego nie mogę jej darować. – Nagle podniósł głos: – Annette! Chodź tutaj! Wzruszyłam ramionami i w tym momencie przyszedł mi do głowy pomysł, na który nigdy wcześniej bym nie wpadła. – Rób, jak chcesz, ale ja zaproponowałabym coś innego. Możesz pobić ją do krwi albo... dać mi takie orgazmy, że od mojego krzyku Annette dostanie pęcherzy na uszach. Jeśli znasz jakieś sztuczki byłego żigolaka zmienionego w wampira, które do tej pory przede mną ukrywałeś, to lepiej z nich skorzystaj. Mam tylko jeden warunek. Postaraj się o wiele bardziej niż z nią czy z innymi, bo jeśli jutro nie obudzę się czerwona z zażenowania, będę bardzo rozczarowana. W tym momencie Annette bez pukania otworzyła drzwi. Bones wstał i spiorunował ją wzrokiem. – Ty i ja mamy do załatwienia pewną sprawę – oznajmił z aksamitną groźbą w głosie. Potem zerknął na mnie. – Później. I zatrzasnął jej drzwi przed nosem.

– Próbujesz zawiesić sobie na szyi moje majtki? – Na widok jego oczu, które już zaczynały jarzyć się zielenią, załamał mi się głos. – Nie masz ich na sobie. Zbliżył się do mnie wolnym krokiem i podniósł mnie z podłogi. – Zapewniam cię, że z nikim nie było mi tak dobrze i że w łóżku nie musisz mi niczego udowadniać, ale tylko głupiec odrzuca taką propozycję. Nie mam stosownych rekwizytów i nie wystarczy nam nocy na spełnienie wszystkich moich fantazji w związku z tobą, ale obiecuję ci jedno... – Jego głos stał się głębszy. – Kiedy rano odzyskasz zdolność myślenia, będziesz naprawdę zgorszona.

TRZYDZIESTY DRUGI

Bones powoli zaczął rozpinać guziki. Zafascynowana patrzyłam, jak spod tkaniny wyłania się coraz większy fragment kremowej skóry. Na końcu ściągnął z siebie koszulę, szarpnięciem oderwał oba rękawy, a następnie jednym z nich zawiązał mi oczy. Kiedy ogarnęła mnie ciemność, zacisnęłam dłonie, aż paznokcie wbiły mi się w ciało. Bones pchnął mnie na łóżko i sprawnie uwolnił z ubrania. Potem przymocował mi coś do nadgarstka, wyciągnął moje ramię na całą długość i przywiązał je do ramy łóżka. Po chwili to samo zrobił z drugą ręką. – Nie szarp się – przykazał szeptem. – Nie są wystarczająco mocne, żeby cię utrzymać. Rozluźnij się. – Zaśmiał się cicho. – Pozwól mi pracować. Skrępowana w ten sposób, mogłam jedynie po odgłosach zgadywać, co się dzieje w pokoju. Wydawało mi się, że Bones poszedł do łazienki i zaczął grzebać w szafkach, ale nie miałam pojęcia, po co. Mówiąc delikatnie, czułam się w tej sytuacji trochę nieswojo, na szczęście, Bones szybko wrócił. Przesunął dłońmi po moich ramionach, potem objął nimi piersi. Gdy chwycił ustami brodawkę, poczułam wysunięte kły. Gwałtownie nabrałam powietrza, kiedy delikatnie zacisnął zęby, nie przebijając skóry. Zaczął mocno ssać mój sutek, aż przebiegły mnie fale pożądania. – Chcę cię dotknąć – jęknęłam, naprężając więzy, które mi to uniemożliwiały. Bones złapał mnie za nadgarstki, nie odrywając ust od moich piersi. – Później. Jego angielski akcent był wyraźniejszy niż zwykle. W pokoju pod nami Annette nastawiła telewizor na cały regulator, ale nie zwróciłam na to uwagi, bo w tym momencie Bones wbił kły w mój sutek. Krzyknęłam, ale nie z bólu. Bones jęknął chrapliwie i zaczął ssać, napełniając usta moją krwią. Tak jak poprzednim razem, poczułam, że zalewa mnie fala ciepła, Moją pierś ogarnął płomień, a mnie lekki strach. Pozwoliłam mu wcześniej na wszystko, i Bones nie tracił czasu. – Twoje serce aż dudni mi w uszach, ale wkrótce przepędzę z ciebie ten lęk – wyszeptał i zajął się drugą piersią. Syknęłam, kiedy znowu mnie ugryzł w taki sam sposób jak przed chwilą. Teraz obie brodawki były twarde, piersi pulsowały gorącem. Bones podciągnął się wyżej na łóżku, sunąc wargami po moim ramieniu. Językiem dotknął nadgarstka, tuż pod więzami. Potem nakrył to miejsce ustami i wbił w nie kły tak szybko, że nie zdążyłam nawet napiąć mięśni. Poczułam w ręce takie samo gorące pulsowanie jak w piersiach, zgodne z rytmem mojego serca. Jeśli narkomani czują coś podobnego, doskonale rozumiem, dlaczego to robią, pomyślałam oszołomiona. – To substancja zawarta w moich kłach – powiedział gardłowo Bones. – Z każdym uderzeniem serca rozpływa się po twoich żyłach. Gdybyś była człowiekiem, nie odważyłbym się więcej cię ugryźć. Zbyt duża dawka mogłaby cię odurzyć, ale ty nie jesteś człowiekiem, więc mogę to zrobić...

Jęknęłam głośno, kiedy wbił zęby w drugi nadgarstek. Słodki, niewiarygodny żar objął całą górną połowę mego ciała. Dobry Boże, gdybym wiedziała, że ukąszenie wampira tak działa, zażądałabym, żeby codziennie pił moją krew. Bones ścisnął moje nadgarstki, a ja podskoczyłam. Odniosłam wrażenie, że jego dłonie głębiej wtłaczają we mnie rozkoszne ciepło. – Nie ruszaj się, skarbie. Łatwiej powiedzieć niż zrobić. Chciałam naprężyć więzy, żeby znowu poczuć wnikające we mnie gorąco. Odwiodło mnie od tego muśnięcie jego skóry na wargach, kiedy zsunął się niżej i mocno uszczypnął moje brodawki. Nagły podwójny zastrzyk ognia sprawił, że szarpnęłam się z okrzykiem: – Jeszcze! Bones zaśmiał się cicho. – O, tak. Dostaniesz jeszcze. Omal nie oszalałam z niecierpliwości, kiedy Bones rozchylił moje nogi i ułożył się między nimi, jedną rękę podkładając pod moje biodra. Jego usta były bardzo blisko, ale nie zrobił tego, co chciałam, tylko zaczął pocierać nosem o moje udo. – Bones, proszę – powiedziałam z trudem. Pragnęłam poczuć jego język... – Jeszcze nie. – Jego oddech podrażnił moją skórę, jeszcze bardziej mnie rozpalając. Zacisnęłam zęby, przeklinając go w myślach. – Tak. Teraz. – Jeszcze nie. Już zamierzałam się z nim kłócić, ogarnięta niepohamowaną żądzą, kiedy Bones wbił zęby w moje udo. Wygięłam się w łuk, nieumyślnie naciągając więzy. Po moim ciele rozlał się płynny ogień podsycony żarem, który zapłonął w nodze. Wstrząsnął mną potężny spazm. O rany! Nawet mnie nie dotknął między nogami, a ja leżałam cała drżąca po orgazmie, który swoją siłą niemal się zbliżył do końca dziesięciostopniowej skali. Bones odsunął usta od mojego uda, pulsującego tak mocno, że odnosiłam wrażenie, że tętnica zaraz tryśnie krwią. Nie zdążyłam złapać tchu, kiedy silne liźnięcie na powrót mnie go pozbawiło. Ręką, którą wciąż trzymał pod moimi biodrami, Bones przyciągnął mnie bliżej siebie, pieszcząc mnie ustami. Odrzuciłam głowę do tyłu, moje jęki stały się głośniejsze. Poczułam, że zbliża się kolejny szczyt... I nagle Bones się zatrzymał. – Jeszcze nie! – krzyknęłam, kierowana ślepym pragnieniem. – Nie ruszaj się. Zacisnął wokół mnie ramiona, tak że od pasa w dół byłam całkowicie unieruchomiona. Zadrżałam pod szorstkim dotykiem jego ust i języka. Kiedy zaczął ssać, powoli, drażniąco, mimo stanu bliskiego ekstazy, zaniepokoił mnie sposób, w jaki to robił. Chyba nie zamierzał...? Kiedy zatopił we mnie kły, przez ułamek sekundy mogłam myśleć jasno, a potem był już tylko gorący płomień. Jak przez mgłę czułam ssanie i słyszałam krzyki, ale nie miałam pojęcia, kto je wydaje. Wstrząsały mną tak silne spazmy, jakbym zaraz miała się rozpaść. Wszystko we mnie płonęło i eksplodowało, żeby zaraz na nowo stanąć w ogniu. Gdy w końcu odzyskałam świadomość, dotarło do mnie, że to ja tak krzyczałam. Bones zdjął mi opaskę z oczu. Rękawy koszuli, którymi przywiązał mnie do łóżka, wisiały w strzępach, a poza tym w szale najwyraźniej poszarpałam pościel. Bones przygniatał mnie całym ciałem, tak że nie mogłam się ruszyć. Mgła w końcu opadła mi z oczu i zobaczyłam jego twarz.

Rozlewał się na niej zadowolony, prawie zarozumiały uśmiech. Nie przestawałam drżeć, a kiedy Bones mnie pocałował, wyczułam na jego języku smak krwi i nie tylko. – Och, Kitten – zamruczał. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jaką przyjemność mi to sprawiło. Myślałem, że wykastrujesz mnie swoją rozkoszą. Wiesz, jak długo szalałaś po ukąszeniu? Nie miałam bladego pojęcia. – Pięć minut? Ze zdziwieniem stwierdziłam, że mój głos jest cichy i zachrypnięty. Bones się roześmiał. – Może raczej dwadzieścia. Była policja, ale Annette ich spławiła. Sąsiedzi pewnie pomyśleli, że ktoś tu kogoś morduje. – Co? – wykrztusiłam. I gwałtownie nabrałam powietrza, kiedy Bones wbił się we mnie jednym ruchem. Krzyknęłam, gdy poruszył biodrami. Miałam wrażenie, że poniżej pasa poraziła mnie błyskawica. Bones jęknął z satysfakcją. – Gorąco, prawda? Mało powiedziane. – To piecze. Bones, jak mi dobrze! – Moja gwałtowność zdumiała mnie samą, ale chciałam więcej. Musiałam dostać więcej i nie wstydziłam się mu tego powiedzieć. – Nie przestawaj, nie przestawaj! Bones zaczął poruszać się mocniej i szybciej. Każde jego pchnięcie rozpalało we mnie coraz większy żar, niemal doprowadzało do szaleństwa. Drażnił najwrażliwsze miejsca, torsem przygniatając moje piersi, dłońmi ściskając nadgarstki. Po raz kolejny doprowadził mnie do ekstazy, ale wciąż było mi mało. Między jękami rozkoszy wołałam o jeszcze, a kiedy osiągnął szczyt, dołączyłam do niego i wydałam z siebie krzyk, który niemal zdarł mi gardło. Bones wysunął: się ze mnie i wstał z łóżka, ale ledwo to zarejestrowałam. Nie byłam w stanie się ruszyć, moje serce biło tak szybko, jakbym zaraz miała dostać jakiegoś ataku. Chwilę później Bones wrócił i przekręcił mnie na bok. Poczułam, jak między moje uda wsunął palce pokryte jakąś płynną, ale gęstą substancją. Pocałował mnie w szyję, po czym rozsmarował ją między moimi pośladkami. Zadrżałam. O Boże. Wiedziałam, co zamierzał. Bones przysunął się do mnie, przyjmując odpowiednią pozycję. – Wszystko w porządku, Kitten, nie bój się. Spokojnie... Jęknęłam cicho, kiedy rozchylił mi pośladki i zaczął na mnie napierać. Z gardła wyrwał mi się cichy, ochrypły okrzyk. Bones jęknął i chwycił moje biodra. Pchnął delikatnie i zaczął we mnie wchodzić. Nowe doznanie było dziwne i lekko niepokojące. Bones sięgnął do mojej łechtaczki i zaczął ją pocierać, znowu wzniecając we mnie ogień. Potem wsunął się głębiej. Z gardła wyrwał mi się kolejny okrzyk. Bones natychmiast znieruchomiał. – Boli cię? – Jego głos był ochrypły z żądzy. Nie ruszał się, jakby czekał na moją odpowiedź. Sama nie byłam pewna, co czuję. – Chcesz, żebym przestał? – Nie – wykrztusiłam zdławionym głosem. Bones wyciągnął szyję, żeby mnie pocałować. Pieścił mnie dłonią i jednocześnie poruszał się we mnie wolno, za każdym razem wchodząc nieco głębiej. Nie wiedziałam, czy sprawił to namiętny pocałunek, ruchliwe palce Bonesa czy jeszcze coś innego, ale wygięłam się w łuk i dostosowałam do jego rytmu. – Tak jęknął Bones. – Tak...

Mój umysł wciąż miał opory, ale moje ciało nie znało ograniczeń. Nie przestając głaskać mnie w najwrażliwszym miejscu, nieznacznie zwiększał tempo. Wbiłam paznokcie w jego rękę i, jęcząc mu prosto w usta, pozwoliłam, żeby władzę nade mną przejął instynkt. Nie sądziłam, że to możliwe. I pewnie by nie było, gdybym w ogóle mogła myśleć, ale wkrótce poczułam rozkosz, która zdumiała mnie bardziej niż sposób, w jaki jej doznałam. Bones jęknął gardłowo i gwałtownie wycofał się ze mnie. – Nie ruszaj się, skarbie – szepnął lekko drżącym głosem. – Umyję nas oboje. Niepotrzebnie to mówił, bo i tak nie byłabym w stanie się ruszyć. Półprzytomna patrzyłam, jak wyciera najpierw mnie, a potem siebie wilgotnym ręcznikiem. Gdy skończył, rzucił go na podłogę i wziął mnie w ramiona. Ugryzł się w język i pocałował mnie, a ja spiłam krople krwi z jego ust tak zachłannie, jakbym umierała z pragnienia. Ból w gardle zniknął, ale płonący we mnie żar również przygasł. Spojrzałam na swoje piersi. Niewielkie ranki po ugryzieniach zabliźniły się na moich oczach. Krew Bonesa wyleczyła nie tylko mój głos, a ja nie mogłam nie poczuć lekkiego rozczarowania. Bones się roześmiał, kiedy zobaczył, na co patrzę. – Och, Kitten, ani trochę nie nasyciłem się twoim ciałem. Nigdy nie mam dość tego dźwięku, kiedy pęka twoja skóra, ani odurzającego smaku twojej krwi wypełniającej mi usta... Na dowód swoich słów ugryzł mnie we wszystkie miejsca, w które wcześniej wbił kły, tak że omal ponownie nie straciłam głosu. Nie przejęłam się tym, kiedy na nim siedziałam, a każdy ruch sprawiał mi niewypowiedzianą rozkosz. Struny głosowe? Kto by ich potrzebował? Bones usiadł, przyciągnął mnie do siebie i zatopił zęby w mojej szyi. Boże, będę naprawdę zdziwiona, jeśli dożyję świtu. Nie przestając ssać, przesunął mnie na sobie tak, że nogami oplotłam go w pasie. Pił ze mnie w tym samym rytmie, w jakim się we mnie wbijał, a ja zastanawiałam się, dlaczego moja skóra jeszcze nie dymi. Wydawało mi się, że płonę. – Ugryź mnie, Kitten. Zatopiłam w nim zęby o wiele gwałtowniej niż on. Rzeczywiście usłyszałam cichy trzask pękającej skóry, moje usta wypełniła ciepła krew. Piliśmy z siebie nawzajem, a ja miałam wrażenie, że już nic nas nie dzieli. Jego ciało było moim ciałem, jego krew moją krwią, naszą krwią, która przepływała między nami po każdym łyku. Zaczęłam czuć różne zapachy. Kolory stały się ostrzejsze i wyraźniejsze. Moje tętno, które już wcześniej wydawało się głośne, teraz wręcz ogłuszało. Gdy poczułam niepohamowany głód, Bones mnie odsunął. – Wystarczy. Z wściekłością wbiłam w niego paznokcie i próbowałam znowu wgryźć się mu w szyję. Bones rzucił mnie na materac i wszedł we mnie tak gwałtownie, że załamało się pod nami łóżko. – Do diabła, Bones, chcę jeszcze! – ryknęłam. Nie wiedziałam tylko, czy żądam seksu, krwi, czy obu tych rzeczy. – Nie stać cię na więcej? – rzucił kpiąco. Rozorałam paznokciami jego plecy i zaczęłam zlizywać z palców jego krew. Bones chwycił mnie za nadgarstki i nadal się we mnie poruszał. Jego szyja była bardzo blisko moich ust. Chciałam się do niej przyssać, rozerwać skórę i poczuć, jak jego krew wlewa mi się do ust, wypełnia moje żyły. Coś we mnie rosło, próbowało wydostać się na zewnątrz. – Lepiej nie przestawaj mnie rżnąć – warknęłam i zobaczyłam uśmiech rozjaśniający jego twarz. – Jeśli to zrobisz, wyssę cię do sucha. Bones zaśmiał się dziko, radośnie.

– Wyssiesz z pewnością, ale nie szyję. Zanim skończę, będziesz błagała, żebym przestał. – Po tej obietnicy zatracił się w walce.

TRZYDZIESTY TRZECI

– Obudź się, skarbie. Już prawie południe. Uniosłam powieki i napotkałam spojrzenie ciemnych oczu. Bones siedział na łóżku... a raczej jego szczątkach. Gwałtownie oprzytomniałam. Na widok mojej miny Bones się roześmiał. – A oto i moja nagroda: rumieniec na twojej twarzy. Jesteś wystarczająco zgorszona swoim zachowaniem? Gdybyś była katoliczką, uszy księdza, któremu byś się spowiadała, pewnie stanęłyby w ogniu. Pamiętasz, jak kazałaś mi przysiąc, że powtórzymy wszystkie te brzydkie rzeczy bez względu na to, co powiesz rano? Teraz, kiedy o tym wspomniał, przypomniałam sobie, że rzeczywiście coś takiego powiedziałam. Świetnie. Zdradzona przez własną rozwiązłość. – Boże... niektóre z tych rzeczy były naprawdę zboczone. – Potraktuję to jako komplement. – Bones przysunął się do mnie. – Kocham cię. Nie wstydź się niczego, co robiliśmy, nawet jeśli jeszcze nie wyleczyłaś się z pruderii. Spojrzałam na jego szyję, na miejsce, gdzie go ugryzłam. Oczywis’cie nie było żadnych śladów. Moja szyja wyglądała podobnie. Po tej ilości krwi, jaką wypiłam, przez najbliższe dni będę dochodzić do siebie równie szybko jak on. – Po dzisiejszej nocy nigdy już nie będę patrzyła na twoje kły w taki sam sposób, jak dotychczas. Część mnie pragnie przeprosić cię za to, że do tej pory cię powstrzymywałam. Druga jednak chce, żebyś to ty przeprosił mnie, bo wiedziałeś lepiej! Znowu się roześmiał. – Uwierz mi, mam ci jeszcze dużo do pokazania, ale teraz nie mamy na to czasu. Pozwoliłem ci dłużej pospać i teraz jesteśmy trochę spóźnieni. Odrzuciłam prześcieradła i ruszyłam do łazienki. Mniejsza o spóźnienie; i tak zamierzałam wziąć prysznic. Bones był już po kąpieli i ubrany. Włosy miał jeszcze wilgotne. – Jest coś, o czym powinnaś wiedzieć – zawołał za mną. – Tate tu jest. Został na noc. Szampon trysnął na ścianę, zamiast na moją dłoń. Dopiero teraz usłyszałam dobiegające z dołu bicie serca. – Dlaczego? Bones wszedł do łazienki i wyjaśnił spokojnie: – Przekonał Rodneya, żeby odstawił pozostałych do ośrodka i przywiózł go tu z powrotem. Rzekomo kierował się troską o ciebie. Kiedy przyjechał, my byliśmy już mocno sobą zajęci. Annette zaprosiła go, żeby został i dotrzymał jej towarzystwa, a on się zgodził. Drążek z trzaskiem odpadł ze ściany, kiedy szarpnęłam zasłonką, żeby na niego spojrzeć. Bones złapał go i umocował na swoim miejscu. – Tate i Annette? Nie grali chyba w pokera, co? – Nie. A co, jesteś zazdrosna? – wprost spytał Bones. – Nie. A ty? – Ani trochę. Tylko zirytowany jej złośliwością wobec ciebie, ale z tym dam sobie radę.

– Kiedyś Tate nazwał mnie nekrofilem. – W moim głosie zabrzmiała nuta gniewu. – Będę musiała odwzajemnić mu ten komplement. – Właśnie to zrobiłaś. On nas słucha, czuję to. Naprawdę? Wścibski dupek. Wiedział, że nie lubię Annette. Nie tylko ona była tu złośliwa. Nagle jeszcze jedno przyszło mi do głowy. – Wiedziałeś o tym wczoraj, tak? Bones skinął głową. – Tylko nie pytaj, dlaczego nic ci nie powiedziałem. Za żadne skarby nie przerwałbym tego, co robiliśmy, a Tate miał prawo zdecydować, że spędzi tutaj noc. Ale nie bój się, natychmiast o nim zapomniałem. Ty pochłonęłaś całą moją uwagę. Myjąc włosy, doszłam do wniosku, że nie mam do niego pretensji. Ja też najchętniej zrezygnowałabym z prysznica i zaciągnęła Bonesa z powrotem do łóżka. Moja skromność mogła być urażona, ale reszta mnie nie. Bones głęboko wciągnął powietrze, a kiedy poczuł zapach mojego ciała, w jego oczach zamigotały zielone iskierki. – Idę na dół. Nie mogę być tak blisko i nie pragnąć cię, a nie mamy czasu. Wypadł z łazienki jak błyskawica. Uśmiechnęłam się i wróciłam do mycia. Kiedy zeszłam na dół, w moją stronę odwróciły się cztery twarze. Wszyscy siedzieli przy kuchennym stole, ale po wczorajszej bójce cierpieliśmy na brak krzeseł. Nie przerywając rozmowy z Rodneyem, Bones posadził mnie sobie na kolanach i postukał palcem w stojący przed nim talerz z jedzeniem. – Zjedz coś. Nie mogę dopuścić do tego, żebyś zemdlała z głodu. – Dziwię się, że w ogóle może chodzić – odezwał się Tate, nie podnosząc wzroku. – Sądząc po tym, co słyszałem w nocy, musiałeś jej oddać z pięć litrów swojej krwi. – To chyba nie twoja sprawa? – spokojnie odparł Bones i zacisnął wokół mnie ramiona, kiedy chciałam się zerwać, żeby spoliczkować Tate’a. – W pracy jesteś jego przełożoną, Kitten, ale na gruncie prywatnym obowiązują inne zasady. – Na twoim miejscu siedziałabym cicho, Tate – rzuciłam ostrzegawczym tonem. – Poza tym miło widzieć, że ty również jakoś trzymasz się na nogach. Chociaż teraz siedzisz, więc nie mogę być tego pewna. Tate nie cofnął się przed wyzwaniem. – Sama mówiłaś, że nieumarły jest mistrzem w łóżku. Pomyślałem, że sprawdzę, czy masz rację. Rodney się roześmiał. – Powiedziałaś tak, Cat? Bones uśmiechnął się lekko. – Jestem szczęśliwy, że tak dobrze reprezentuję swój gatunek. Piorunowałam wzrokiem Tate’a, ale w końcu moje wargi drgnęły. Tate też się uśmiechnął, a potem prychnął z rozbawieniem. – Chryste, Cat. Wyobraź sobie, że Dave na nas teraz patrzy. Pewnie nie wierzy własnym oczom, że tak siedzimy sobie przy jednym stole z wampirami i jemy śniadanie. Na dźwięk imienia Dave’a moje oczy napełniły się łzami. Nagle zakłopotany Tate odwrócił wzrok. – Szkoda, że wtedy ciebie z nami nie było, truposzu – powiedział po chwili do Bonesa. – Przynajmniej mógłbyś go uratować tą swoją turbo krwią. Cat wycisnęła tamtego wampira jak gąbkę, ale to nie wystarczyło. Jeśli potrafisz sprawić, żeby coś takiego więcej się nie powtórzyło, może warto mieć cię w zespole. Choć cię nie znoszę.

Zamiast się obrazić, Bones w zadumie postukał palcem w brodę. Wymienił spojrzenie z Rodneyem, a potem obrócił mnie do siebie. – Kitten, nie mówiłaś mi, że kiedy twój kolega umierał, wlałaś w niego krew wampira. Połknął ją? – Juan zmusił go, żeby trochę przełknął. Boże, Bones! Dave stracił niemal pół gardła. Wykrwawił się, zanim rana zdążyła się zagoić. – Ciekawe – mruknął Rodney. Spojrzałam na niego ze złością. – Ciekawe? To był nasz przyjaciel. Ghul otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale uprzedził go Bones. – Nie teraz, kolego. Kitten, sytuacja się zmieniła. Kiedy spałaś, zadzwonił do mnie Ian i oznajmił, że ma informacje dotyczące miejsca twojego pobytu. Wiedzieliśmy, że to tylko kwestia czasu, ale wolałbym mieć jeszcze z tydzień, żeby dopiąć wszystko na ostatni guzik. W każdym razie, kości zostały rzucone. Powiedziałem Ianowi, że wczoraj cię odnalazłem i że mam zakładników, Ian ogromnie się ucieszył, a teraz organizuje przyjęcie powitalne. Cholerny drań, zawsze lubił tanie efekty. Zesztywniałam. – Dobrze, w takim razie ruszamy dziś wieczorem. Powiem Donowi, żeby ściągnął resztę chłopaków i... załatwimy sprawę. – Właściwie, Cat, to jest kilka problemów, Ian nie był do końca zadowolony, że pojmałem trzech twoich ludzi. Chce więcej i już kogoś po to wysłał. Po kręgosłupie przebiegł mi dreszcz. – Co znaczy „więcej”? – Noah – bez ogródek odpowiedział Tate. – A to jeszcze nie koniec. – Pozwolisz? – Bones spojrzał na Tate a z irytacją. – Twój niecierpliwy kolega ma rację, Kitten, ale to nie jest największy problem, Ian wymyślił, że zabije jednego z zakładników na twoich oczach. Ma to być dla ciebie zachęta, żebyś spełniła jego żądania, a jednocześnie zemsta za zabicie jego lokaja Magnusa, Ian postanowił zachować Noaha na koniec, bo najwyraźniej osoba, która przekazała mu informacje na twój temat, nie ma pojęcia, że z nim zerwałaś. Co więcej, Ian wysłał po Noaha twojego ojca. Podobno Max sam się zaoferował, że to zrobi. Odsunęłam od siebie talerz i zeskoczyłam z jego kolan. – Don kazał obserwować mieszkanie Noaha, tak? Złapiemy tego gnojka Maksa i zabijemy go. Moje życie będzie spełnione. Bones pokręcił głową. – Nie możemy, skarbie. Jeśli to zrobimy, Ian zorientuje się, że coś knujemy. Bo jak inaczej wyjaśnić obecność jednostki zabójców wampirów w mieszkaniu Noaha? Stracimy przewagę, element zaskoczenia, a nie zamierzam cię narażać. Jak myślisz, dlaczego Max zaproponował siebie do tego zadania? Prawdopodobnie chce wykorzystać Noaha, żeby cię zaszantażować, a potem zabić, kiedy tylko się pojawisz! Ian tego nie wie, ale my tak. Nie bój się, Rodney zapewni Noahowi bezpieczeństwo. Uprzedzi Maksa, Ian nie zabije Noaha, bo uważa, że facet jest zbyt cenny. Max z kolei zrobiłby to choćby po to, żeby cię wkurzyć i zmusić do pościgu za nim. – Ty pojedź – powiedziałam natychmiast. – Rodney, tu nie chodzi o ciebie, ale jeśli coś pójdzie nie tak... jeśli Max zjawi się wcześniej, to chciałabym, żeby na miejscu był ktoś, przed kim on poczuje respekt. Ktoś taki jak ty, Bones. Nie tylko jesteś starym wampirem z reputacją groźnego płatnego zabójcy, ale w klanie lana stoisz wyżej od niego i Max o tym wie. Przy tobie nie odważy

się na żadne numery. W przeciwnym razie... cóż, przed oczami wciąż pojawia mi się obraz nagrobka Noaha. – Nie – stanowczo uciął Bones. – Zostanę z tobą i pomogę wam ze strażnikami lana. Skoro tak bardzo obawiasz się Maksa, Rodneyowi może towarzyszyć Annette. – Proszę – rzuciłam drwiąco. – Jakby Annette obchodziło, że Noahowi może się coś stać. Gdyby zginął, niewiele by ją to obeszło. Prawdę mówiąc, ciebie też, ale dla mnie on jest naprawdę ważny! To było wredne z mojej strony, ale prawdziwe. Bones uniósł ręce w geście poddania. – Jeśli o mnie chodzi, mam gdzieś, czy Noah umrze. Nie przeczę. Ale wtedy ty byś cierpiała, a tego bardzo bym nie chciał. – Ja wezmę Annette. – Słowa same wypłynęły z moich ust. – Może mi pomóc ze strażnikami lana, a ty pojedziesz z Rodneyem po Noaha. Bones spojrzał na mnie, jakbym oszalała, do czego, szczerze mówiąc, niewiele mi brakowało. – Myślisz, że pozwolę ci zaatakować grupę wampirów, których nie chcesz zabijać, co, jak dobrze wiemy, cholernie komplikuje sprawę, podczas gdy ja mam jechać, żeby ochronić twojego doktorka? Słysząc, z jaką zjadliwością wypowiedział ostatnie słowa, poczułam jeszcze większą determinację, żeby zapewnić Noahowi ochronę. Bones niezbyt by się przejął, gdyby coś mu się stało. Annette i Rodney to wiedzieli. Ale gdyby Bones poszedł tam sam... jego bezpieczeństwo potraktowałby jako sprawę honoru. Nieważne, jak bardzo go nie lubił. – Właściwie tak będzie nawet lepiej – zaczęłam improwizować. – Możemy założyć dwie rzeczy. Po pierwsze, dzięki moim kasztanowym włosom strażnicy nie zorientują się, kim jestem, a po drugie, kiedy już się zorientują, zrobią wszystko, żeby mnie nie zabić, Ian byłby naprawdę wściekły, gdyby ktoś pozbawił go zdobyczy, prawda? Na pewno o tym wiedzą. Z nimi jestem bezpieczniejsza niż ktokolwiek inny. – To rzeczywiście może być lepsze wyjście, Crispinie – poparła mnie Annette. – Nie będą spodziewać się pułapki, jeśli pomyślą, że jesteśmy dla ich... rozrywki. Bones milczał przez dłuższą chwilę, po czym uśmiechnął się zimno do Annette. – Po wczorajszym zastanawiam się nad twoimi ukrytymi motywami. Powiem ci więc, co się stanie, jeśli spadnie jej choć włos z głowy. Wyrzucę cię ze swojego klanu. – Wyjął z kieszeni nóż i naciął nim dłoń, nawet na chwilę nie spuszczając wzroku z Annette. – Przysięgam na moją krew, że wyrzeknę się ciebie. A potem sowicie wynagrodzę tego, kto uczyni z twojego życia prawdziwe piekło. Rozumiesz? Annette głośno przełknęła ślinę. O dziwo, zrobiło mi się jej żal. To, co Bones właśnie jej obiecał, równałoby się wyrokowi śmierci. Annette stałaby się cenną zdobyczą dla każdego nieumarłego pozbawionego skrupułów, a nie była na tyle silna, żeby samej się obronić. Bones spojrzał na mnie i uniósł brew. – Teraz Annette może ci towarzyszyć, a ja pojadę po Noaha. Biedny Noah. Został w to wszystko wplątany tylko dlatego, że miał nieszczęście spotykać się ze mną. Tak naprawdę, byłam jedyną w miarę bezpieczną osobą w całym tym pokręconym planie. Annette będzie mnie chronić za wszelką cenę, a ludzie lana prędzej sami zginą, niż skrzywdzą nową, upragnioną zabawkę swojego pana. Bones też ryzykował, jadąc do Noaha. W dodatku, jeśli Annette i mnie nie uda się pokonać ludzi lana, moi kapitanowie znajdą się w największym niebezpieczeństwie, Ian powiedział, że zabije jednego z nich, z zemsty i żeby osiągnąć swój cel. Dzisiejsza noc miała zadecydować o wszystkim, a mnie nagle ogarnęły wątpliwości, czy okażemy się dostatecznie silni i sprytni, żeby nam się udało. A co, jeśli nie? Dlaczego oni mieli narażać

życie, żeby mnie uratować? Przecież istniało jeszcze inne wyjście, które wymagało jedynie mojego poświęcenia. W ułamku sekundy podjęłam decyzję. – Bones. – Podeszłam do niego i chwyciłam jego dłoń. – Wcale nie musi tak być. Ian chce mnie tylko dlatego, że jako mieszaniec jestem unikatem. Ale jeśli będę w pełni wampirem, straci mną zainteresowanie. Więc zrób to. Zmień mnie. Ze strony Tate’a spodziewałam się gwałtownego protestu, ale najbardziej stanowcza odmowa została wypowiedziana dużo łagodniejszym tonem. – Nie. Wytrzeszczyłam oczy, zaskoczona i rozgniewana, – Do jasnej cholery, zrób to! A może Annette miała rację? Temperatura mojego ciała aż tyle dla ciebie znaczy? Drugi tani chwyt. Bones przytrzymał moją rękę, kiedy próbowałam ją zabrać. – Niczego nie zrobisz pochopnie. Rozum jest ważniejszy niż odwaga. – Jego słowa przebiły się w końcu przez wrzaski Tate a. Mój podwładny zamknął się i spojrzał na niego z niedowierzaniem. – Wcale tego nie chcesz, skarbie. Sądzisz, że nie masz wyboru, ale powtarzałem ci wiele razy, że zawsze znajdzie się jakieś wyjście. Gdybyś naprawdę chciała, żebym cię zmienił, zrobiłbym to, dobrze wiesz. Ale nie w taki sposób. Od tej decyzji nie ma odwrotu i największy żal nic nie da. – Przyciągnął mnie do siebie i resztę wyszeptał mi do ucha. – A gdybym tak bardzo lubił temperaturę twojego ciała, wrzucałbym cię do gorącej wody przed każdym bzykaniem. Po dwudziestu minutach byłabyś rozgrzana do czerwoności, jako wampirzyca czy nie, więc do diabła z Annette i jej złośliwymi komentarzami. – Coś może ci się stać w starciu z Maksem – powiedziałam cicho. Bones prychnął. – Wykluczone. Max jest zbyt wielkim tchórzem, żeby ze mną walczyć, a nawet gdyby się odważył, złamałbym go na pół i dostarczył ci jego szczątki w pudełku. – Zostają jeszcze moi ludzie. Jeśli Annette i mnie się nie uda, nie będę stać bezczynnie i patrzeć, jak Ian zabija jednego z nich. Bones rozparł się wygodnie na krześle, ale nie puścił mojej dłoni. – Jak się nad tym zastanowić, jest jeszcze jedno wyjście. Kiedy już uwolnię się od lana, będę mógł zabrać ze sobą moich ludzi i wszystko, co do mnie należy. Nie podoba ci się to, ale fakt jest faktem, że w kulturze wampirów jesteś uważana za moją własność z racji dzielonych łoża i krwi. Twoich podwładnych również uznam za swoich. Wtedy Ian nie będzie mógł ich zabić, nie ryzykując wojny ze mną. – Ale przecież nie żywiłeś się krwią żadnego z nich ani ich nie pieprzyłeś! – wybuchłam. – I jeśli świat nie stanie na głowie, to z pewnością się nie zmieni! – Wolałbym umrzeć – mruknął Tate. – Już i tak masz właściciela, palancie – szorstko poinformował go Bones. – Annette jest z mojego klanu, więc po tym, jak się z nią przespałeś, może oświadczyć, że należysz do niej. A to z kolei oznacza, że jesteś również moją własnością, chociaż wcale nie napawa mnie to dumą. – Co? – Tate był wściekły. – Nie jestem żadnym chłoptasiem do gryzienia! Annette roześmiała się gardłowo. – Według naszego prawa, kochany, jesteś moim chłoptasiem do gryzienia. Kiedy tylko zechcę. – Powinieneś przeczytać uwagi napisane drobnym druczkiem, zanim wskoczyłeś jej do łóżka, Tate – stwierdziłam bezlitośnie. – Będziesz miał szczęście, jeśli nie odpłacę ci za to, co mi

zrobiłeś, i nic nie powiem Donowi. Ale teraz mamy ważniejsze sprawy na głowie. Dobra, Bones. Jeśli ty albo Annette ugryziecie Coopera i Juana, to będziemy bezpieczni, gdyby coś się schrzaniło z Ianem? – Tak – odparł Bones, ignorując spojrzenie Tate’a. To mi wystarczyło. Nie chciałam w pomieszczeniu pełnym wampirów składać oświadczenia, że jestem czyjąś własnością, ale gdybym w przeciwnym razie musiała patrzeć na śmierć jednego z moich ludzi... to pieprzyć moją dumę. Ich również. Życie było ważniejsze niż zranione ego. – W porządku – powiedziałam, wstając. – Pojedziemy do ośrodka, żeby jedno z was ugryzło Juana i Coopera, a potem Annette i ja weźmiemy chłopaków jako przynętę i złapiemy ludzi lana. Ty i Rodney pojedziecie po Noaha... Kiedy mamy spotkać się z Ianem? – Około północy, Kitten. To daje ci trochę czasu, bo między pojmaniem jego ludzi i spotkaniem z Ianem musisz udać się do spa. – Do spa? – powtórzyłam, jakbym nigdy nie słyszała tego słowa. – Po co, na Boga, miałabym to robić? – Bo potrzebujesz minimum godziny w saunie, żeby usunąć ze skóry mój zapach – spokojnie wyjaśnił Bones. – Jeśli pójdziesz do lana w tym stanie, on od razu się zorientuje, że go podeszliśmy. A wtedy rozpęta się chaos. Nie bój się, wszystko już załatwione. – Spa – powtórzyłam, kręcąc głową. Była to jedna z dziesięciu rzeczy, których nie planowałam dzisiaj robić. Wyglądało jednak na to, że mam randkę z sauną. I z ludźmi lana. Z samym Ianem. I z moim ojcem. Noc bez wątpienia zapowiadała się na bardzo pracowitą.

TRZYDZIESTY CZWARTY

Tate, Juan i Cooper już siedzieli z tyłu vana. Wszyscy mieli ręce skute kajdankami, usta zaklejone szeroką taśmą. Trzy niezużyte rolki leżały przy ich nogach. Samochód nie zaliczał się do luksusowych: nie miał odtwarzacza DVD, systemu dolby stereo ani podgrzewanych foteli. Właściwie to w ogóle brakowało w nim tylnych siedzeń, a kabinę kierowcy od reszty wnętrza oddzielała metalowa krata. To Rodney dostarczył furgonetkę. Sądząc po jej wyposażeniu, moi ludzie nie byli pierwszymi więźniami, których nią przewożono. Prowadziła Annette. Nie protestowałam, bo dobrze to wyglądało. Bones powiedział Ianowi, że wysyła ją z zakładnikami do jego ludzi, a Ian miał przekazać tę informację dalej. Dla mnie przewidziano rolę miłośniczki kłów, którą Annette zamierzała później wykorzystać. Prawdziwie napaloną, biseksualną miłośniczkę kłów, bo miałam również zasugerować ludziom lana, że czekają ich duże atrakcje, jeśli zechcą sobie z nami trochę pofolgować. Annette i Bones uważali, że przekonanie wampirów nie sprawi żadnych trudności, bo jakie niebezpieczeństwo mogło im grozić ze strony trzech pozostawionych bez nadzoru, związanych ludzi? – Jesteśmy prawie na miejscu – oznajmiła Annette. Były to jej pierwsze słowa od chwili, kiedy wyjechaliśmy Godzinne milczenie wcale mi nie przeszkadzało. Rozmowa z wampirzycą nie znajdowała się zbyt wysoko na mojej liście priorytetów. Z tyłu samochodu dotarł do mnie nowy zapach, któremu towarzyszył wzrost tętna u moich ludzi. Na wieść o końcu podróży nastąpił u nich przypływ adrenaliny. Ponieważ nie mieliśmy czasu, żeby jeszcze poćwiczyli z Belindą, nie oczekiwałam, że zdołają przytrzymać ludzi lana na tyle długo, byśmy mogły ich związać razem z Annette. Miałyśmy jednak nadzieję, że Tate, Juan i Cooper przynajmniej ułatwią nam zadanie. I oczywiście, że przy tym nie zginą. Jeszcze raz głęboko wciągnęłam powietrze nosem. Rozpoznawanie ludzkich emocji po zapachu było wyjątkową umiejętnością. Dużo odziedziczyłam po moim nieumarłym ojcu, ale wyostrzony zmysł węchu nie należał do tych cech. Może, jeśli go dzisiaj spotkam, podziękuję mu za pozostałe. Tuż przed tym, jak go zabiję. Wzięłam kolejny głęboki wdech i zmarszczyłam brwi. Zapach Bonesa przywarł do mnie mimo porannego prysznica. Właśnie dlatego Bones chciał, żebym później skorzystała ze spa, ale teraz do spotkania z ludźmi lana zostało dziesięć minut. – Wciąż pachnę Bonesem – powiedziałem do Annette. – Czy to nie wzbudzi podejrzeń, kiedy będziemy odstawiać szopkę przed strażnikami? Annette uśmiechnęła się lekko. – Dla nich jesteś tylko kolejną ładną dziewczyną, a nie Rudą Kostuchą, której pragnie Ian. Dlatego będzie dla nich całkowicie normalne, że pachniesz jak Crispin. Przecież niby wracamy po odebraniu od niego więźniów, pamiętasz? Crispin ma określoną reputację. Właściwie powinnaś pachnieć również mną, żeby było wiarygodniej. Zgrzytnęłam zębami, na co Annette uśmiechnęła się szerzej. – Prędzej piekło zamarznie – mruknęłam. Annette cmoknęła.

– Szkoda. – Powiodła po mnie spojrzeniem, a ja przypomniałam sobie, że dla niej kobiety są równie pociągające jak mężczyźni. Skoro nie udało się jej odciągnąć mnie od Bonesa, najwyraźniej postanowiła zastosować podejście „nie możesz kogoś pokonać, to się do niego przyłącz”. Bębniłam palcami w drzwi furgonetki, z trudem powstrzymując się od pytania: „Daleko jeszcze?”. Walka z wampirami pociągała mnie bardziej niż próba uwiedzenia przez byłą kochankę Bonesa. Zwłaszcza że chciała iść ze mną do łóżka tylko po to, żeby on mógł do nas dołączyć. Pięć minut później Annette wjechała na parking przed rzędem magazynów. Rozejrzałam się czujnie. Było późne piątkowe popołudnie, większość ludzi poszła już do domów. O ile oczywiście te składy należały do zwyczajnej firmy ze zwyczajnymi pracownikami. Annette wyciągnęła telefon i wybrała numer. – Otwórz drzwi – rzuciła zamiast powitania. – Już jesteśmy. *** Annette wjechała po rampie, a gdy tylko znaleźliśmy się w środku, zamknęły się za nami drzwi. Zastanawiałam się wcześniej, jak przekażemy trzech skutych i zakneblowanych facetów bez zwracania na siebie uwagi. Ze swojego miejsca w furgonetce obrzuciłam spojrzeniem mroczne wnętrze. Wydawało się, że oprócz sześciu zbliżających się do nas wampirów nie ma w nim nikogo więcej. Uznałam to za plus. Minusem natomiast było to, że magazyn składał się z jednej ogromnej hali. I całą tę wielką przestrzeli zajmował tylko nasz van. Zaklęłam w myślach. To tyle, jeśli chodzi o pomysł wywabiania wampirów po dwóch do innego pomieszczenia, żeby pozostali nie wiedzieli, co się dzieje. Napotkałam wzrok Annette i głową wskazałam na puste wnętrze. W odpowiedzi tylko wzruszyła ramionami i bez słowa wysiadła z samochodu. Suka. – Witaj, moja piękna – pozdrowił ją jeden z wampirów, z wyraźnym obcym akcentem. Jego prawe oko zasłaniała opaska skrzywiony nos jeszcze za ludzkiego życia musiał być kilkakrotnie złamany. Jednakże te defekty jakoś do niego pasowały, nadając mu łotrowski, mroczny wygląd. Annette pocałowała go w usta. Moje brwi powędrowały niemal pod linię włosów. No, no. Albo bardzo lubiła powitania, albo to był jej dobry znajomy. – Francois – wymruczała. – Tyle czasu. Wampir rzucił po francusku coś, czego nie zrozumiałam. Annette najwyraźniej tak, bo roześmiała się i odpowiedziała mu w tym samym języku. Irytowało mnie, że nie wiem, o czym mówią. Sprawa do zapamiętania: rozwinąć umiejętności językowe. Cokolwiek było tematem ich rozmowy, Francois spojrzał na mnie z błyskiem w... eee, oku. W tym momencie ogarnęły mnie wątpliwości, czy dobrze zrobiłam, biorąc ze sobą Annette zamiast Bonesa. Z całą pewnością mnie nie lubiła. A jeśli powiedziała temu wampirowi, że to pułapka? Jeśli groźba Bonesa wcale jej tak bardzo nie przeraziła? Zazdrość była irracjonalnym uczuciem, a Annette mogła sobie zaplanować, że opowie później Bonesowi jakąś bajeczkę, żeby uniknąć jego gniewu. Zaniepokojona obejrzałam się na moich związanych podwładnych. Sprawy mogły potoczyć się źle... i to już wkrótce. Francois delikatnie odsunął jasnorudy lok z twarzy Annette, a potem odwrócił się na pięcie i szybkim krokiem zbliżył się do furgonetki od mojej strony. Napięłam mięśnie i wsunęłam dłoń w długi do pół uda but, w którym miałam ukryte noże. Możliwe, że niedługo nie będę miała żadnych zakładników, żeby potargować się z Ianem. Francois otworzył moje drzwi. Uśmiechnęłam się, udając, że zalotnie poprawiam buty, gdy w rzeczywistości gładziłam rękojeść jednego ze sztyletów.

– Nie miałem przyjemności cię poznać – powiedział wampir. – Jestem Francois, a moja przyjaciółka Annette zdradziła mi, że masz na imię Selena. Pozwoliłam, żeby ujął moją dłoń i pocałował ją, choć musiałam w tym celu odsunąć ją od noży. Za plecami Francois zobaczyłam, że Annette wita się z pozostałymi wampirami. Znała imiona wszystkich. Skrzywiłam się w duchu. Jeśli jeszcze mnie nie zdradziła, za chwilę zrobi to przy ludziach Iana, i to w naprawdę wielkim stylu. W końcu dotarło do mnie, co robi Bones. Wszyscy tu obecni należeli do lana, więc Bones musiał ich znać. Niektórych nawet całkiem dobrze. I dla mnie zdecydował się ich oszukać. Pewnie, że nie byli niewiniątkami, skoro zgodzili się zostać strażnikami i potencjalnymi katami moich kapitanów. – Seleno, kochanie, podejdź do mnie. – Annette przywołała mnie gestem. Z uśmiechem przeprosiłam Francois. Wampir nonszalanckim krokiem ruszył na tył vana i zniknął mi z oczu, a ja podeszłam do Annette i grupy wampirów. Jeśli zamierza zwrócić się przeciwko mnie, pomyślałam ponuro, teraz jest najlepsza chwila. Annette przyciągnęła mnie do siebie i pocałowała w szyję, jednocześnie głaszcząc moje ramię. Za sobą usłyszałam hałas. To Francois wyprowadzał z furgonetki Tate’a, Juana i Coopera. Ich serca biły szybciej, ale nic nie wskazywało na to, że grozi im bezpośrednie niebezpieczeństwo. – Seleno, poznaj moich przyjaciół – powiedziała Annette. Wkrótce zostałam obsypana powitalnymi całusami, jakby to był nocny klub, a nie miejsce przekazania zakładników. Annette roześmiała się, kiedy jeden z wampirów – zdaje się, że Hatchet – wepchnął mi język do ust i obmacał tyłek. – Wystarczy, Hatchet – skarciła go żartobliwym tonem i odciągnęła mnie od niego. – Selena lubi najpierw się rozgrzać, ale raczej nie z facetem. Prawda, kochanie? Suka, pomyślałam, dostrzegłszy wyzwanie w jej oczach, ale tylko się uśmiechnęłam i pozwoliłam, żeby mnie objęła. Przynajmniej nie łapała mnie za tyłek. Na razie. – Prawda – powiedziałam chropawym głosem. – Ale wolę skończyć z czymś bardziej konkretnym niż język. Będziecie bardzo zajęci, chłopcy? Czy przysługują wam, hm... przerwy? Mówiąc to, polizałam palce. Annette stała za mną i sugestywnie gładziła moje ciało. Widok był niemal zabawny, kiedy oczy wszystkich wampirów natychmiast rozbłysły zielenią. – Kiedy mamy być u lana? – spytał jeden z nich. Zza vana dobiegła odpowiedź Francois: – Na jedenastą, za ponad cztery godziny. Annette przesunęła ustami po mojej szyi, na co zadrżałam z nieudawanej przyjemności. Dotyk jej zębów wywołał u mnie gęsią skórkę. Annette zrobiła to samo językiem, ocierając się o mnie powolnymi, zmysłowymi ruchami. Hatchet zaczął się rozbierać. Najwyraźniej uznał nasze zachowane za wystarczającą zachętę. Francois wyszedł zza furgonetki i od tyłu objął Annette. Ona otarła się o niego wężowym ruchem, a z jej gardła wydobył się cichy pomruk. Jej ręce wciąż spoczywały na moich biodrach, więc w rezultacie poruszyłam się w taki sam sposób jak ona. Wtedy Francois chwycił w dłonie moje piersi. Pozostali mężczyźni również zaczęli ściągać z siebie ubrania. Wkrótce na własne oczy przekonałam się, że nie mają przy sobie broni. Do tej pory jedyne noże, jakie tu zobaczyłam, leżały bezładnie rozrzucone w pobliżu vana. Rzeczywiście nie spodziewali się zasadzki. Pochyliłam się zmysłowo... chwilę później w obu rękach trzymałam cztery sztylety. W samą porę, bo Francois już próbował mnie obmacywać. A może to Annette zbytnio się rozzuchwaliła? – Teraz! – krzyknęłam i cisnęłam nożami.

Dwa z nich wbiły się w oczy Hatcheta, następne dwa w oczy wampira stojącego obok niego. Obaj wrzasnęli i złapali za rękojeści, żeby je wyszarpnąć, a ja doskoczyłam do nich i zderzyłam ich głowy ze sobą na tyle mocno, że rozległ się głośny chrzęst. Nie na tyle jednak mocno, żeby ich zabić. Hatchet i jego przyjaciel padli na ziemię oślepieni i zaczęli zwijać się z bólu, ale ich obrażenia już się goiły. Pozostałe wampiry rzuciły się do broni... i stanęły oko w oko z Tate’em, Juanem i Cooperem. – Pamiętacie te kajdanki? – spytał Tate, unosząc jedne. – To atrapy. Wampiry nawet nie próbowały zahipnotyzować ich wzrokiem, tylko rzuciły się na nich z pięściami i odsłoniętymi kłami. Zobaczyłam to wszystko, mocując się z dwoma rannymi, którzy leżeli na podłodze. Starałam się wbić im sztylety w pierś w taki sposób, żeby ich nie zabić. Annette miała ręce pełne roboty z Francois, który przeklinał ją zarówno po angielsku, jak i w swoim ojczystym języku. Moi kapitanowie mieli po jednym srebrnym nożu ukrytym w podeszwach butów. Tylko oni zagradzali przeciwnikom drogę do ich arsenału. Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie. Patrzyłam, jak wampiry atakują moich ludzi, ale wiedziałam, że nie mogę im pomóc, dopóki nie zabiję dwóch rannych, z którymi się zmagałam. Okrakiem usiadłam na Hatchecie i przyszpiliłam go do podłogi, a jednocześnie poderżnęłam gardło jego towarzyszowi, niemal odcinając mu głowę. Powstrzymałam go w ten sposób na dostatecznie długą chwilę, żeby sięgnąć do buta po kolejny nóż. Kiedy Hatchet uderzył mnie pięścią w żołądek, zignorowałam ból i z całej siły wbiłam sztylet w jego pierś. Ostrze przeszyło mu serce. Wampir znieruchomiał, a ja pochyliłam się nad nim, aż moje włosy dotknęły jego twarzy. – Nie ruszaj się, to nie przekręcę ostrza. Nie chcę, żebyś był martwy, tyko potulny. Hatchet spojrzał na mnie i wypowiedział jedno słowo: – Kostucha. Najwyraźniej moje oczy się rozjarzyły, co było normalne w tych okolicznościach. Skinęłam głową. – We własnej osobie. A teraz nawet nie waż się ruszyć. Zeskoczyłam z niego, kątem oka widząc zamieszanie po prawej stronie. To Juan, Tate i Cooper toczyli najważniejszą walkę w swoim życiu. Cooper miał dwie szerokie rany cięte na obojczyku, lecz nadał pewnie trzymał się na nogach i blokował każdy błyskawiczny atak. Z warg Tate’a ciekła krew, ale on też nie wyglądał na poważnie rannego. Z kolei Juan... Gdzie, do diabła, był Juan? W tym momencie zaczął się podnosić wampir leżący u moich stóp; jego gardło zdążyło prawie całkiem się wygoić. Chwyciłam go za głowę i rąbnęłam nią o ziemię, a potem odciągnęłam go kilka metrów od Hatcheta. Uskoczyłam w bok, kiedy kopniakiem próbował podciąć mi nogi, i zatopiłam nóż w jego piersi. – Chcesz żyć? – spytałam, lekko trącając ostrze. – To ani drgnij. Tymczasem Annette powaliła Francois. Żadne z nich nie miało broni, tak że wyglądało to, jakby oboje próbowali zagryźć się na śmierć. Przeniosłam wzrok z Annette na moich ludzi. Wciąż nigdzie nie widziałam Juana. Doszłam do wniosku, że jest po drugiej stronie vana. Nagle zauważyłam, że Hatchet powoli sunie dłonią do sztyletu tkwiącego w jego piersi. Bez wahania rzuciłam nożem. Ostrze wbiło się w sam środek jego czoła. – Następny sztylet cię wykończy – warknęłam. – Nie próbuj więcej żadnych sztuczek. Chwilę później ponad dachem furgonetki przeleciał Juan. Był cały poraniony, ale jego serce biło równo, choć bardzo szybko. Jednym susem znalazłam się przy nim i złapałam go, nim runął na ziemię.

– Patrz, jak chodzisz – rzuciłam z lekkim uśmiechem. Pomogłam mu stanąć na nogach i wskoczyłam na dach vana. Zobaczyłam, że jasnowłosy wampir, z którym walczył Juan, jest o krok od sterty broni. Nie wahałam się ani sekundy. Odbiłam się od dachu jak od trampoliny i skoczyłam mu na plecy. Blondyn upadł pod moim ciężarem. – Juan, przypilnuj, żeby wampiry nie wyciągnęły z siebie srebra! – zdążyłam krzyknąć, zanim twardy łokieć trafił mnie w twarz. Au! Poczułam w ustach smak krwi. Ból złamanego nosa nie powstrzymał mnie jednak przed rewanżem. Oburącz chwyciłam głowę przeciwnika i uderzyłam nią o ziemię. Usłyszałam satysfakcjonujący chrzęst. – Teraz jesteśmy kwita. – Wyszarpnęłam nóż z buta i zatopiłam go w plecach wampira. – Punkt dla mnie. – Cat, uważaj! – krzyknął Cooper. Podniosłam wzrok i zobaczyłam pędzącego na mnie wampira. Znowu sięgnęłam do butów... i nie znalazłam żadnej broni. Nie miałam ani noży, ani czasu na ucieczkę. W tym momencie ktoś zaatakował napastnika z boku. W plątaninie kończyn mignęła mi twarz Tate’a. Wyglądało na to, że mój podwładny rzucił się na wampira w ostatniej chwili. Ruszyłam w stronę broni. Zdarłam sobie kolana na betonie, ale odzyskałam kilka pięknych, lśniących noży. – Uwaga! – zawołałam. Moi ludzie natychmiast przykucnęli, ostrza trafiły w nieumarłych. Rozległy się wrzaski. Tate znowu skoczył na wampira, który wcześniej próbował mnie zaatakować, a ja rzuciłam mu nóż. On złapał go jedną ręką i wbił w plecy przeciwnika. – Nie przekręcaj! – przypomniałam mu i pobiegłam na pomoc Cooperowi. Pięć minut później było już po wszystkim. Francois pokonaliśmy jako ostatniego. Kiedy odciągnęłam go od Annette, trzymając sztylet wbity w jego plecy, nadal ją przeklinał. – Dlaczego? – zapytał w końcu z tak silnym akcentem, że prawie niezrozumiale. Annette nie miała żadnych ran, ale była cała umazana krwią, swoją i Francois. Wyglądała jak Sissy Spacek w ostatniej scenie filmu „Carrie”. – Widzisz, kim ona jest? – odpowiedziała, wskazując na mnie głową. – Twój pan jej pragnie. Mój pan ją kocha. Przykro mi, Francois, ale jestem winna lojalność Crispinowi, nie Ianowi. Zaciągnęłam Francois do furgonetki, a Annette zaczęła wiązać jego nadgarstki taśmą klejącą. Normalnie nie powstrzymałoby to żadnego wampira, ale Francois wiedział, że jeśli będzie się szarpał, srebrne ostrze głębiej wbije się w jego serce. – Równie dobrze możesz mnie zabić – powiedział z goryczą. – Bo właśnie to zrobi Ian, kiedy się dowie, że daliśmy się oszukać i go zawiedliśmy. – Nie sądzę – odparłam. – Bo wtedy rozpowiem wszystkim, że w lutym Ian nabrał się na taką samą sztuczkę. Znajdował się w identycznej sytuacji, jak ty teraz, Francois. Coś mi się jednak zdaje, że należy do tych aroganckich dupków, którzy nie chcieliby, żeby cały świat się o tym dowiedział. Bądźcie grzeczni, chłopcy, a obiecuję, że dożyjecie kolejnego dnia. W tym momencie zbliżył się do mnie Tate, zdjął koszulę i podał mi ją, mówiąc: – Twój nos wciąż krwawi, Cat. O tak, czułam smak krwi, która spływała mi do ust. Wytarłam twarz koszulą Tate’a. Annette skończyła krępować Francois, po czym skaleczyła się w dłoń i podsunęła mi ją pod nos. Spojrzałam jej w oczy... i przyciągnęłam jej rękę do ust. Nacięcie było głębokie i chociaż już się zasklepiało, krew, która z niego wypłynęła, zebrała się na dłoni Annette. Wessałam ją i ze

zdziwieniem stwierdziłam, że smakuje inaczej niż Bonesa. Od razu poczułam mrowienie gojącego się nosa. – Dzięki – powiedziałam, puszczając rękę Annette. Na jej ustach pojawił się blady uśmiech. – Nie chcemy przecież, żebyś miała oszpeconą twarz, prawda? Wybieramy się na jeszcze jedno przyjęcie.

TRZYDZIESTY PIĄTY

Godzinę później nikt by nie powiedział, że robiłam tego dnia coś bardziej wyczerpującego niż malowanie paznokci albo chodzenie po sklepach. Relaksowałam się w łaźni parowej, a jedna z pracownic ośrodka spa masowała mi stopy i robiła mnóstwo innych przyjemnych rzeczy. Próbowałam grzecznie się wymówić od takiego rozpieszczania, ale powiedziano mi, że wszystkie zabiegi już zostały opłacone. Prawdę mówiąc, czułam się cudownie, mój protest nie był więc do końca szczery. Później przyszła kolej na saunę, złuszczanie skóry oraz ziołową kąpiel z dodatkiem mięty i egzotycznych olejków. Pomyślałam sobie, że gdyby po tych wszystkich zabiegach pozostał na mnie chociaż ślad zapachu Bonesa, byłby to istny cud. Nawet moje zęby wybielono specjalnym roztworem, który niemal wypalił mi dziąsła. Kiedy już przepuszczono mnie przez cały ten odpowiednik myjni samochodowej, pracownica wręczyła mi pudełko. – Proszę bardzo, to dla pani. W środku znajdowały się suknia, komórka, komplet kluczyków z opisem samochodu i bardzo wysokie szpilki. Gdy wyjęłam je z pudełka, moją twarz rozjaśnił uśmiech; nie tylko chłopaki będą mieli na nogach niebezpieczne obuwie. Obcasy były zrobione z litego srebra, pokrytego jedynie warstwą czarnej farby. Spojrzałam na zegar i szybko się przebrałam. Na koniec stanęłam przed lustrem... i zamarłam. Od razu było widać, że suknię wybierał Bones, bo bardziej przypominała seksowne body niż strój wieczorowy. Była bez pleców, wiązana na szyi, a na widok dekoltu sięgającego niemal do pasa zadziwiłaby się nawet Jennifer Lopez. Obustronna taśma klejąca przytrzymywała na piersiach dwa pasy czarnego materiału. Dół sukni, zarówno z przodu, jak i z tyłu, znajdował się bardzo wysoko, a przed obscenicznością ratowały ją jedynie przezroczyste kawałki materiału sięgające od biodra do połowy uda i falujące przy każdym kroku. Jedno było pewne. Suknia z pewnością nie krępowała mi ruchów. Kiedy nałożyłam makijaż, zabrzęczała komórka. Gdy ją odebrałam, po drugiej stronie usłyszałam nieznajomy głos. – Kostucho, spotkasz się z nami na wiadukcie przy Czterdziestej Piątej i Wilkes. Lepiej, żebyś była sama. Powinnaś już wiedzieć, że mamy czterech twoich ludzi i nie potrzebujemy ich wszystkich. Czarujący facet. Żadnego „cześć”. – Zagram w tę grę, ale jeśli zabijesz któregoś z nich, będziesz następny – zapowiedziałam. Ruszyłam na parking z nowymi kluczykami w ręce. Tuż przy wejs’ciu stał niebieski explorer. Zapięłam pasy, bo nie miałam dzisiaj w planach wypadnięcia przez przednią szybę. W wyznaczonym miejscu czekały na mnie dwa samochody. W każdym siedziały cztery wampiry. – Zaczynajmy, chłopaki – rzuciłam na powitanie. Osiem par oczu zlustrowało mnie od stóp do głów. Rozpostarłam ręce i powoli obróciłam się dookoła.

– Możecie sprawdzić, czy nie mam broni, ale znajdziecie tylko tyle, ile widzicie. A teraz, jeśli już skończyliście się gapić, to mam randkę z waszym szefem. Ktokolwiek nim jest. – Witaj, kochanie – usłyszałam za plecami głos z wyraźnym angielskim akcentem. Odwróciłam się gwałtownie i zobaczyłam wysokiego wampira z czarnymi, nastroszonymi włosami, opartego niedbale o barierkę przy jezdni. Jeszcze chwilę temu go tam nie było. Otaczająca go silna aura wskazywała, że jest najpotężniejszym z grupy, mistrzem... I nie po raz pierwszy się z nim spotykałam. – Tam, skąd pochodzę, grzecznie jest się najpierw przedstawić. Nie nauczono cię manier? Wampir uśmiechnął się i wyprostował, po czym złożył przede mną najbardziej dworny ukłon, jaki w życiu widziałam. – Ależ oczywiście. Jakże to nieuprzejme z mojej strony. Nazywam się Spade. Kontrolowałam wyraz twarzy, ale w duchu uśmiechnęłam się szeroko. To był przyjaciel Bonesa. Kilka lat temu, kiedy się poznaliśmy, w pierwszej chwili wzięłam go za przeciwnika i próbowałam rozbić mu głowę o kamienie. Kiedy zjawił się Bones i potwierdził jego tożsamość, Spade otrzepał się z kurzu... a następnie skrytykował mnie za sposób witania gości. – Spade. Fajne imię. Zmuszono cię, żebyś je wybrał z jakiegoś komiksu? Oczywiście wiedziałam, dlaczego wybrał to imię. Razem z Bonesem był więźniem w Nowej Południowej Walii. Byłemu baronowi Charlesowi DeMortimerowi nadzorcy dali przydomek od nazwy narzędzia przydzielonego mu do pracy, a była nim łopata. Spade zachował przezwisko, żeby nigdy nie zapomnieć bezsilności, jaką wtedy czuł. Jego wargi drgnęły, ale szybko się opanował. – Później wyjaśnię ci mój wybór, aniele. A teraz... gdybyś mogła do mnie podejść. Muszę sprawdzić, czy nie masz przy sobie broni. Pozostała ósemka otoczyła nas ochronnym kręgiem, gdy Spade powoli i dokładnie mnie przeszukał, wodząc dłońmi po moim ciele. Kiedy skończył, na jego twarzy pojawił się uśmiech. – Teraz to naprawdę przyjemność cię poznać. – Głową wskazał jeden z samochodów. – Pani przodem. Skierowaliśmy się na całkowicie opustoszałą drogę, na której już czekał helikopter. Nie rozmawialiśmy więcej. Przy starcie bębniłam palcami po udzie. Pozostałe wampiry nie odrywały ode mnie wzroku, ale je ignorowałam. Spade milczał i tylko od czasu do czasu rzucał mi z ukosa uśmiech pełen zadowolenia. Wylądowaliśmy niecałe dwie godziny później. Nie miałam zegarka, ale zgadywałam, że jest około jedenastej trzydzieści. Niedługo... Już naprawdę niedługo. W duchu odmówiłam modlitwę, żeby dzisiejszego wieczoru nie zginął nikt oprócz mojego ojca, i wysiadłam ze śmigłowca, by odegrać swoją rolę. *** Ian zdecydowanie lubił huczne rozrywki. Jego dom był jeszcze okazalszy od poprzedniego, w stylu prawdziwej rezydencji. W świetle księżyca ogrody wyglądały trochę niesamowicie, a dla większego efektu rozmieszczono w nich liczne pochodnie. Posągi, niektóre wręcz barbarzyńskie, zastygły w powitalnych albo odstraszających pozach. Kiedy przechodziliśmy pod marmurowym łukiem, mimo woli zaczęłam się zastanawiać, czy te greckie rzeźby są autentyczne. Znając zamiłowanie lana do rzadkich i cennych rzeczy, prawdopodobnie były. Gdy otworzyły się drzwi, uderzyła we mnie tak potężna fala skumulowanej, nadnaturalnej energii, że zatrzymałam się na chwilę. Miałam wrażenie, że poraził mnie prąd o śmiertelnym natężeniu. Dobry Boże, co to za istoty?

I nagle zrozumiałam. Znajdowała się tutaj sama elita. Nie wiedziałam, czy jestem gotowa na zawodowe działanie, ale było za późno na odwrót. Wzdłuż ścian holu, przez który szliśmy, stały dwa szeregi wampirów i ghuli. Czułam na sobie ciężar ich spojrzeń, ale wbiłam przed siebie wzrok i siłą woli opanowałam drżenie nóg. Nigdy nie okazuj strachu. To byłoby jak dzwonek wzywający na kolację. Dwa towarzyszące nam wampiry otworzyły gigantyczne, rzeźbione podwoje. Spade pokazał mi gestem, żebym weszła do środka. Wkroczyłam swobodnie do nieznanego, niebezpiecznego świata, jak Kopciuszek do sali balowej. Kopuła Gromu, pomyślałam natychmiast. Gotycka, luksusowa Kopuła Gromu. Pusty środek pomieszczenia, który można by uznać za arenę, otaczały amfiteatralnie rozmieszczone okazałe krzesła, kanapy i postumenty. Z każdego rzędu widziało się z góry groźną, prostokątną platformę. Ponieważ przejście, którym szłam, prowadziło wprost do niej, właśnie tam się skierowałam. Na mój widok rozległy się szepty, tak liczne, że zlały się w jeden niezrozumiały pomruk. Najwyraźniej stanowiłam główną atrakcję wieczoru. Jakie to miłe. Z całych sił powstrzymywałam się, żeby wśród tych niezliczonych twarzy nie szukać tej, którą kochałam. Bones tu był. Wyczuwałam jego obecność mimo potężnego wiru energii. Do diabła, po tej ilości krwi, jaką z niego wyssałam poprzedniego dnia, odbierałam jego zapach. Ian siedział niczym król na samym środku sali. Najniższy rząd siedzeń znajdował się o jeden poziom wyżej od platformy. Lekko uniosłam głowę, spojrzałam na niego i udałam zaskoczenie. – A więc to ty za tym wszystkim stoisz? Szczerze żałuję, że wtedy nie przekręciłam tego noża. Zejdź tutaj, a zaraz naprawię to przeoczenie. Ian również starannie się ubrał. Miał na sobie luźną jedwabną koszulę z żabotem. Sądząc po stylu, pochodziła z końca osiemnastego wieku. Perłowy kolor pasował odcieniem do jego skóry, kasztanowe włosy były starannie ułożone. Turkusowe oczy patrzyły na mnie wyczekująco. – Twój sztywny kostium nie oddawał ci sprawiedliwości, Catherine. Jesteś wprost zachwycająca. – Dobrze, że słyszy to tyle osób, bo przynajmniej nie będę musiała się powtarzać. Raz na zawsze przypominam, że mam na imię Cat. – Ponieważ wszyscy i tak już mnie widzieli, ukrywanie imienia, którego używałam w pracy, wydawało się niepotrzebne. – A teraz do rzeczy. Nie przywlokłam tutaj swojego tyłka po to, by usłyszeć, że podoba ci się moja suknia. Gdzie są moi ludzie? I czego chcesz? Musisz być wniebowzięty, że udało ci się mnie wytropić i zaszantażować. Ian uśmiechnął się z wyższością, pewny swojej przewagi. – Za pomoc w odnalezieniu ciebie możesz podziękować swojemu staremu przyjacielowi, Cat. Coś mi się zdaje, że go jeszcze pamiętasz. Crispinie, przywitaj się ze swoją byłą uczennicą. – Witaj, skarbie. Dużo czasu minęło, odkąd cię... smakowałem – usłyszałam za swoimi plecami. Ukryłam uśmiech i odwróciłam się w stronę głosu. Może i byłam stronnicza, ale moim zdaniem Bones prezentował się o wiele lepiej niż Ian, chociaż nie zdołałam powstrzymać uśmieszku, kiedy zobaczyłam jego włosy. Od czasu gdy ostatnio go widziałam, ufarbował je na taki sam platynowy blond, jaki zapamiętałam tamtej nocy, kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy. Świeżo przycięte, okalały jego głowę krótkimi lokami. Miał na sobie szkarłatną koszulę, bardzo współczesną w porównaniu z żabotami Iana. Jego skóra lśniła przy niej jak pokryta diamentowym pyłem. Uznałam, że najwyższa pora odwrócić wzrok. I to szybko. Nim zacznę się ślinić.

– Bones, co za niemiła niespodzianka – odezwałam się. – Jezu, jeszcze nie jesteś martwy? Miałam nadzieję, że już nigdy więcej cię nie zobaczę. Wciąż masz problem z przedwczesnym wytryskiem? Ian roześmiał się głośno, a wraz z nim cały jego sektor. Wszyscy byli rozmieszczeni według starszeństwa. Najmłodsze wampiry zajmowały najwyższe miejsca, najbardziej oddalone od areny. Bones siedział na samym dole. – Gdybyś w międzyczasie tak głośno nie chrapała, mógłbym bardziej się skoncentrować. Odpowiedz Bonesa wywołała kolejną salwę śmiechu. Trafiona! Odwróciłam się do niego plecami. – No dobrze, Ian. Dość tych pierdoł. Jestem wystrojona w ładną kieckę, a tu najwyraźniej odbywa się party. Mogę wiedzieć z jakiej okazji? Ian przybrał melodramatyczny ton. – Mówiłem wszystkim, że mściwa osoba zwana Rudą Kostuchą jest w rzeczywistości wampirem z bijącym sercem i ciepłym ciałem. Na świecie nie ma innego znanego mieszańca. Mówiąc krótko, Cat, chcę, żebyś do mnie przystała. Ponieważ uznałem, że po naszym ostatnim spotkaniu raczej nie będziesz skłonna przyjąć tej propozycji, pojmałem czworo twoich ludzi, żebyś była bardziej... otwarta, kiedy przystąpimy do jej omawiania. Ian nie miał pojęcia, że zdołałam uwolnić trzech z tej czwórki, a ponadto uwięziłam sześciu jego łudzi. Pewnie myślał, że Francois i pozostali po prostu się spóźniają. – Uhm – mruknęłam. – I zgaduję, że jako jedna z „twoich” będę musiała spędzać z tobą mnóstwo czasu. Ian uśmiechnął się złośliwie. – Rzeczywiście, na początku trzeba będzie cię poobserwować. – A jeśli odmówię, zabijesz moich ludzi? Ian wzruszył ramionami. – Czy naprawdę muszę zabić ich wszystkich, maleńka, nim zrozumiesz, że to co, ci oferuję, nie jest takie straszne? Myślę, że wystarczy śmierć jednego, najwyżej dwóch. Ty zimny sukinsynu, pomyślałam, mierząc go wzrokiem. Był praktyczny, a nie szalony. Nie sprawiał wrażenia, że cieszy go perspektywa uśmiercenia moich ludzi, ale wiedziałam, że to zrobi. Bones potrafił być równie zimny. I mówiąc szczerze, ja także. – Mówiłeś o mnie ludziom – stwierdziłam, nagle zmieniając taktykę. – Założę się, że trudno im było uwierzyć w twoje słowa. Chcesz, żebym zademonstrowała, co potrafię? Zaprosiłeś tylu gości, a oni do tej pory nie widzieli jeszcze niczego ekscytującego. W oczach Iana pojawiło się zainteresowanie. Bones wspomniał kiedyś, że Ian lubi efekty. Wyglądało na to, że się nie mylił. – Jaką demonstrację proponujesz, moja śliczna Ruda Kostucho? – Wystaw swojego najsilniejszego wojownika. Pokonam go, używając tylko tego, co mam przy sobie. Rozłożyłam ręce i powoli się obróciłam, pokazując, że jestem bez broni, choć oczywiście Ian wiedział, że już zostałam przeszukana. Cóż, to nie moja wina, że nikt nie przyjrzał się moim butom. – Czego żądasz, jeśli wygrasz? – spytał Ian. – Oddasz mi jednego z moich ludzi, całego i zdrowego. Sama zdecyduję, którego. Ian przez długą chwilę nie odrywał ode mnie wzroku. Odwzajemniłam jego spojrzenie z niewinną miną. – Zgoda – powiedział w końcu.

– Dobrze, w takim razie wybieram Noaha. Cholera, jeśli zdołam odbić Noaha, kamień spadnie mi z serca. No i czy Ian nie będzie zaskoczony, kiedy się dowie, że oddał mi swojego jedynego zakładnika? Bones wybrał ten moment, żeby wstać. – Ianie, nim zacznie się cyrk, muszę załatwić z tobą pewną sprawę. Szczerze mówiąc, darowałbym sobie całe to dzisiejsze wydarzenie, gdyby nie to, że kazałeś mi przyjść. I w tym problem, mój panie. Nie chcę, żeby ktoś inny o mnie decydował. Nadeszła pora. Uwolnij mnie ze swojego klanu. Zanim Ian zapanował nad twarzą, wyglądał tak, jakby dostał potężny cios w brzuch. – Porozmawiamy o tym później, Crispinie, kiedy już nic nie będzie nas rozpraszać – powiedział, żeby go zbyć i nie okazać przy tym słabości. Bones machnął ręką. – Ze względu na naszą tradycję, zgodnie z którą wszyscy muszą obecni, nie będzie lepszego momentu niż teraz. Kiedy odejdę, nie chcę od ciebie niczego ponad to, co zgodnie z naszym prawem jest moje: wampiry, które stworzyłem, całą ich własność, i należących do mnie ludzi. Długo na to czekałem, lanie, i nie mam zamiaru czekać ani chwili dłużej. – W jego głosie zabrzmiał nieznoszący sprzeciwu ton. Głos lana natychmiast zmienił się z przymilnego na szorstki. – A jeśli odmówię? Grozisz, że wyzwiesz mnie na pojedynek, żeby wygrać wolność? – Tak – odrzekł Bones. – Ale czy jest taka potrzeba? Nasze losy splotły się ze sobą jeszcze w czasach, gdy byliśmy ludźmi, więc nie powinniśmy się rozstawać, kiedy jeden z nas zostanie pokonany przez własny upór. Uwolnij mnie swoim słowem, a nie w wyniku walki, bo takie jest moje życzenie. Nie potrafiłam sobie wyobrazić paruset lat ich wspólnej historii, która w dodatku dosłownie wykraczała poza śmierć, Ian nie wydawał mi się nikim szczególnym, ale skoro Bones tak usilnie starał się go nie zabić, musiało się w nim kryć coś więcej. Wiedziałam, że lojalność Bonesa wobec wampira, który go stworzył, ma swoje granice. Może Ian trochę przypominał Dona. Okrutny i wyrachowany, jeśli czegoś pragnął, w gruncie rzeczy nie był zły. W przeciwnym razie Bones nie zadawałby sobie trudu proszenia go o wolność, tylko wyzwałby go na pojedynek i zabił, żeby ją uzyskać. Z łatwością pokonałby lana i doskonale o tym wiedział. Pytanie tylko, czy jego pan zdawał sobie z tego sprawę? Ian długo zastanawiał się nad odpowiedzią. W sali panowała całkowita cisza. Zamarłam, kiedy wyjął zza paska nóż i ruszył przez tłum gości w stronę Bonesa. Spojrzał na broń, potem na Bonesa, a wreszcie odwrócił sztylet ostrzem do siebie. – Więc idź i bądź panem swojego własnego klanu, podległym jedynie sobie i prawu, którego muszą przestrzegać wszystkie dzieci Kaina. Uwalniam cię. Podał Bonesowi nóż, a ten przyjął go z szacunkiem. – Wszyscy jesteście świadkami! – zawołał do obecnych. Rany, ceremonia była naprawdę krótka. Spodziewałam się czegoś bardziej krwawego albo uroczystego. Ian westchnął z rezygnacją. – Długo byliśmy ze sobą, Crispinie. To dziwne uczucie, że już nie należysz do mnie. Jakie masz plany? – Pewnie takie same, jak każdy nowy pan klanu – odparł Bones lekkim tonem, ale jego rysy stwardniały. – Za wszelką cenę będę bronił swoich. Wiedziałam, co ma na myśli, nawet jeśli głębsze znaczenie jego słów umknęło Ianowi.

– Nie musisz tu dłużej zostawać – stwierdził Ian. – Chcesz odejść? A może wolisz zobaczyć, czy twoja była uczennica wygra pojedynek? Bones uśmiechnął się i pomknął ku mnie wzrokiem. – Tego bym nie przegapił, kolego. Obstawiam, że wygra. Chyba że zapomniała wszystko, czego jej uczyłem. – Raczej w to wątpię – rzucił Ian. – Jakie są zasady walki? – spytałam. – Zwycięzcą ogłaszacie tego, kto pierwszy zmusi przeciwnika do poddania się? Ian wrócił na swoje miejsce i rozsiadł się na nim wygodnie. – Nie, dziecino, to nie zapasy. Wygrasz, kiedy zabijesz przeciwnika. On z kolei nie ma obowiązku cię uśmiercić, ale może dostarczyć mi ciebie w każdym stanie. A kiedy to zrobi, będziesz moja. Przyjęłam jego wyjaśnienie do wiadomości i pozwoliłam, żeby moje oczy się rozjarzyły. Ich blask przeszył salę niczym dwa szmaragdowe lasery, wywołując poruszenie wśród zgromadzonych, Ian powiedział im wcześniej, kim jestem, ale oni dopiero teraz mu uwierzyli. – Wystaw swojego najlepszego wojownika, lanie. Jestem gotowa. Ian się uśmiechnął. – Nie chcesz, żeby twój dawny kochanek najpierw życzył ci szczęścia? – zapytał, wskazując palcem na sufit. Spojrzałam w górę... i zamarłam. Sukinsyn! W klatce zawieszonej pod samym sufitem był uwięziony Noah. Musiał mieć stamtąd niezły widok. Co za gówniana sytuacja, kiedy poniżej rozgrywa się walka o twoje życie, a ty nie masz na to żadnego wpływu. Noah spojrzał na mnie z przerażeniem, kiedy zielony blask moich oczu padł( na jego twarz. Właśnie taką minę wyobrażałam sobie u niego, gdyby się dowiedział, kim jestem. Nie zawsze dobrze jest mieć rację. – Grendel! – zawołał Ian. – Miałbyś ochotę dostarczyć mi tego mieszańca? Z drugiej strony pomieszczenia dobiegł głośny śmiech. Z ławy wstał łysy mężczyzna i zagwizdał z uznaniem. – Przyniosę ci ją, Ian. Z wielką przyjemnością. Zmierzyłam wzrokiem mojego przeciwnika. Oho! Chyba miałam problem.

TRZYDZIESTY SZÓSTY

Po pierwsze, mężczyzna, który szedł w stronę areny, musiał mieć ponad dwa metry wzrostu. Jego ramiona były grubsze od mojej talii, nogi przypominały pnie drzew obciągnięte skórą. Jak na kogoś o takich gabarytach poruszał się lekko, zwinnie, a nawet z gracją. Poczułam, że żołądek skręca mi się w supeł. Mój przeciwnik był masywny i szybki, a to nie wróżyło dobrze. Najbardziej jednak zmartwiło mnie to, że nie jest wampirem. Tylko ghulem. Mogłam do woli wbijać mu srebrne obcasy w serce, a i tak nic by to nie dało. W dodatku moje szpilki nie nadawały się do tego, żeby rozpłatać mu nimi głowę jak mieczem. No dobrze. Zapowiadało się ciekawie. Ian uśmiechnął się do mnie szeroko, pewny zwycięstwa. – Wiesz, kto to jest, Cat? Grendel, najsłynniejszy najemnik ghuli. Ma prawie sześćset lat i jest dawnym stradioti weneckiej armii. Kiedyś płacono mu od liczby głów, które ściął w czasie bitwy, a było to, kiedy jeszcze żył, dziecino. Zerknęłam na Bonesa, a on uniósł brew. „Mam interweniować?” – pytał mnie wzrokiem. Wiedziałam, że mógłby powołać się na prawo własności, a wyraz jego twarzy mówił, że w słowach lana nie ma ani trochę przesady. Znowu otaksowałam ghula spojrzeniem. Taak, bez wątpienia wyglądał na wrednego sukinsyna. A moją jedyną bronią była para butów. Spojrzałam w górę i na twarzy Noaha dostrzegłam rezygnację. Najwyraźniej sądził, że i tak zginie, bez względu na to, co się stanie. Mogłam wybrać łatwiejszy sposób. Ogłosić, że jestem dziewczyną Bonesa, i odejść nawet bez złamanego paznokcia, ale to byłoby nie w moim stylu. Nie, wolałam wywalczyć sobie wolność w pojedynku z tym kolosem, niż zdobyć ją walkowerem. Tylko gdzie armaty, kiedy najbardziej ich potrzebowałam? – Nie okalecz jej za bardzo, Grendelu – powiedział Ian ze znaczącym uśmieszkiem. – Mam wobec niej pewne plany. Ghul roześmiał się głośno. – Przeżyje. Ranami ty się zajmiesz. No to mnie pocieszył. Zerknęłam na Bonesa i prawie niedostrzegalnie potrząsnęłam głową, dając mu znać, że nie chcę jego interwencji. Potem strzeliłam kłykciami i skupiłam wzrok na zbliżającym się Grendelu. Ghul przyjrzał mi się z zawodową, bezduszną dokładnością, bez wątpienia zastanawiając się, którą z moich kości złamać najpierw. – By pokazać, że się ciebie nie boję, pozwolę ci zadać pierwszy cios i nie będę się bronił – oznajmił dudniącym głosem. – Nie odpowiem taką samą uprzejmością – odparowałam natychmiast. Ghul rozciągnął usta w zimnym uśmiechu. – Mam nadzieję, że nie. Wtedy wszystko skończyłoby się za szybko i nie byłoby żadnej zabawy. Jak miło. Grendel Gigant był sadystą. Kto powiedział, że życie jest łatwe? Wzięłam głęboki wdech... i skoczyłam w powietrze, jednocześnie wyrzucając przed siebie nogi w potężnym

kopniaku. Moje obcasy wbiły mu się w szyję, a ja szarpnęłam nimi na zewnątrz w nadziei, że jak nożycami rozetnę mu kręgosłup. Ale tak się nie stało. Wyrwałam jedynie dwa wielkie kawały mięsa z gardła ghula, a impet mojego ataku był tak silny, że oboje runęliśmy na ziemię. Wylądowałam okrakiem na przeciwniku, obejmując jego głowę udami, lecz natychmiast poderwałam się na nogi. Ian roześmiał się z taką wesołością, że oczy mu się zaszkliły różowymi łzami. – Walcząc kiedyś ze mną, nie zastosowałaś tej techniki, Cat. Ośmielę się zauważyć, że czuję się oszukany. Grendel nie był w równie radosnym nastroju. Wstał, rozmasował skórę, która już zaczynała się goić, i rzucił mi bardzo wrogie spojrzenie. – Zapłacisz mi za to cierpieniem. Co niby miałam odpowiedzieć? Że wolałabym robić coś innego? Pięść Grendela wystrzeliła do przodu. Było to niemal komiczne, bo zobaczyłam tylko smugę, a potem... bum! Poleciałam w tył na siedzenia i wylądowałam na dwóch świetnie ubranych wampirzycach, a te nawet nie powiedziały „cześć”, tylko wrzuciły mnie z powrotem na arenę. Kiedy rąbnęłam na ziemię, przetoczyłam się w bok, o włos unikając kopniaka, który wbiłby mi wnętrzności do klatki piersiowej. Natychmiast poderwałam się na nogi, żeby Grendel nie zwalił się na mnie jak zapaśnik. Ja pierdolę, szybki był! I wcale nie żartował! Zrobiłam unik i jego pięść zamiast w żebra trafiła mnie w bark. Kiedy pękł mój obojczyk, rozległ się głośny trzask, a zaraz potem drugi, gdy przeciwnik zamarkował cios lewą, a uderzył od dołu prawą, miażdżąc mi co najmniej trzy żebra. Sycząc z bólu, odskoczyłam, ale niedostateczne szybko, bo poczułam kolejne uderzenie w plecy. Runęłam twarzą na podłogę i od razu zaczęłam się z niej gramolić, ale ghul zacisnął dłoń na mojej kostce. Szarpnięciem przyciągnął mnie do siebie i zamachnął się, żeby wpakować mi pięść w bok. Odsunęłam się w ostatniej sekundzie, tak że nie połamał mi całej klatki piersiowej, ale trafił w nerkę. Zgięłam się wpół, plując krwią i z trudem łapiąc oddech. Grendel puścił moją nogę, wstał i zaczął się śmiać. – To jest ta Ruda Kostucha, której wszyscy się boją? To? W sali rozległ się gromki aplauz. Najwyraźniej nie byłam ulubienicą tłumu. Nadal się śmiejąc, Grendel złożył publiczności ukłon, a we mnie wybuchła zimna furia. Ten skurwiel nie odda mnie Ianowi, rechocząc, że okazałam się łatwym przeciwnikiem. Zabiję go. Mniejsza o ból. No, dalej, Cat. Jeszcze nie skończyłaś. – Cipa. Powiedziałam to cicho, unosząc się do półprzysiadu. Grendel natychmiast przestał się śmiać. Pochylił się nade mną, biorąc zamach. Ja nie skuliłam się ani nie cofnęłam, tylko zaatakowałam, wykorzystując swoją pozycję, żeby zębami wyrządzić mu jak najwięcej szkód. Z gardła Grendela wyrwał się wrzask. Nie ugryzłam go ponownie, bo moim głównym celem było odwrócenie jego uwagi, co doskonale mi się udało. Kiedy ghul instynktownie zasłonił podbrzusze, błyskawicznie go okrążyłam, skoczyłam mu na plecy i jak małpa oplotłam go nogami w pasie. A potem wbiłam mu palce w oczy. Grendel ryknął. Zatopiłam palce głębiej, nie zważając na obrzydliwe doznania. Ghul zaczął machać rękami do tyłu, próbując uderzyć mnie na oślep. Żeby uniknąć morderczych ciosów, zeskoczyłam z jego pleców i podcięłam mu nogi. Choć już nie wbijałam mu palców w oczy, nadal nic nie widział. Miałam zaledwie kilka sekund.

Znowu się na niego rzuciłam i, wykorzystując siłę rozpędu, chwyciłam go za głowę i okręciłam ją gwałtownym szarpnięciem. Rozległ się głośny trzask, ale to nie wystarczyło. Moje mięśnie napięły się jak postronki, kiedy wytężyłam wszystkie siły, pomagając sobie jeszcze nogami... i nagle upadłam do tyłu z głową Grendela na kolanach, wpatrującą się we mnie krwawymi oczodołami. – Zapomniałeś... mnie kopnąć... kiedy leżałam – udało mi się wykrztusić. Martwą ciszę panującą w sali przerwał gwar rozmów. Wyplułam krew, nie przejmując się, że takie zachowanie nie przystoi damie, i złapałam się za bok pulsujący bólem. Gdyby Grendel nie był taki zadowolony z siebie, na pewno by mnie pokonał. Jeszcze jeden potężny cios, a nie byłabym w stanie odkręcić butelki z wodą. Nawet teraz czułam się tak, jakby przejechał po mnie czołg. Albo pociąg. Wielki. Skóra na twarzy Grendela już zaczynała się marszczyć. Ze wstrętem odrzuciłam od siebie jego głowę. Niektórzy lubili zbierać trofea. Ja do nich nie należałam. Wstałam powoli i wbiłam wzrok w osłupiałego lana. – Opuść... klatkę – zażądałam. Połamane żebra utrudniały mi oddychanie i mówienie, Ian zacisnął usta i skinął głową. Po chwili rozległ się zgrzyt metalu. Kiedy Noaha uwolniono z klatki, z przerażeniem spojrzał na mnie i na leżącą obok zakrwawioną głowę ghula. Potem zaczął wrzeszczeć. – Niech ktoś go uciszy – rzucił z rozdrażnieniem Ian. Na jego rozkaz pierwszy zareagował Spade. Podszedł do Noaha, wbijając w niego hipnotyczne spojrzenie. Potem chwycił go za ramię i poprowadził do drzwi, skąd do tej pory wszystko obserwował. Uspokoiłam się trochę. Przy nim Noah był najbezpieczniejszy. O dziwo, Ian zaczął klaskać, ale jego gest był raczej kpiną niż szczerą owacją, jaką wcześniej dostał Grendel. – Świetna robota, Kostucho! Teraz nikt już nie będzie szydził z twojego przydomku. Jak każdy z obecnych, jestem więcej niż pod wrażeniem. Udowodniłaś, że jesteś silna, pomysłowa i bezlitosna. Zwyciężyłaś w pojedynku i uwolniłaś jednego ze swoich ludzi. Ale nadal mam ich jeszcze trzech. Ile jest dla ciebie warte ich życie, złotko? Przyłącz się do mnie, przyrzeknij lojalność, a puszczę ich wolno. Śmiało, nie będzie tak strasznie. Sama się przekonasz, że z twojej decyzji wynikną liczne korzyści. Przy ostatnich słowach Ian się uśmiechnął, tak że nie było raczej wątpliwości, co ma na myśli. Bones wstał. – Dość już widziałem, lanie. Wychodzę. – Ale teraz będzie najlepsza część – powiedział Ian i mrugnął do mnie. Pokazałam mu środkowy palec, na co on się roześmiał. – Czytasz w moich myślach, Cat. Bones ruszył w dół przejściem między siedzeniami. Z miejsc wstało ponad sto obecnych osób i podążyło w jego ślady. Wytrzeszczyłam oczy. Wszystkie należały do niego? – Nie ma potrzeby, żebym zostawał tu dłużej, kolego. Życzę ci dobrej nocy. – Gdy Bones znalazł się przy samej arenie, odwrócił się do lana. – Ale zanim wyjdę, złożę uszanowanie twojemu gościowi honorowemu. Ian zaśmiał się cicho. – Uważaj, bo możesz skończyć jak Grendel. – Zawsze lubiłem ryzykowne życie – odparł Bones i wskoczył na platformę. Zbliżył się do mnie z szerokim uśmiechem. – Gratuluję wspaniałego pokazu niesportowego zachowania. Podstępny z ciebie wojownik. Musiał cię szkolić ktoś naprawdę utalentowany. Zaśmiałam się, chociaż sprawiało mi to ból.

– O, tak. Arogancki sukinsyn. – Znasz to powiedzenie, że żadne słowa nie są w stanie zranić? To jak, kotku, może mały całus przez wzgląd na dawne czasy? – Chcesz całusa? To chodź i go sobie weź. Za jego plecami widziałam lana. Wampir roześmiał się cicho i szepnął do towarzyszącej mu osoby, że pewnie zaraz odgryzę biedakowi wargi. Ale śmiech szybko zmienił się w syk wściekłości, kiedy Bones wziął mnie w ramiona i wpił się w moje usta. Z entuzjazmem odwzajemniłam pocałunek, nie zamykając oczu. Wyraz twarzy lana był dla mnie największą nagrodą. – Co, do diabła...? Ian wstał tak gwałtownie, że przewrócił kanapę. Zignorowałam go i wessałam się w język Bonesa, na którym wcześniej on, na oczach wszystkich, zrobił głębokie nacięcie. Od razu poczułam się lepiej, gdy jego krew zaczęła uzdrawiać moje zmaltretowane ciało. Rozwścieczony Ian przeszył Bonesa wzrokiem płonącym szmaragdowym ogniem. – Wystarczy, Crispinie! Cat jest moja, więc zabieraj od niej ręce i wynoś się stąd! Bones mocnej objął mnie w talii. – Obawiam się, że muszę wyrazić sprzeciw. A moim rękom bardziej podoba się tam, gdzie teraz są. – Oszalałeś? – Ian wskoczył na arenę. Gdyby był człowiekiem, z pewnością dostałby zawału. – Co to ma znaczyć? Odważyłbyś się zrobić sobie ze mnie wroga przez kobietę, którą ledwo tolerujesz? Której nie widziałeś od lat? Nie takie zachowanie powinien swoim ludziom pokazać nowy przywódca. Chyba że chodzi o coś więcej? To pretekst, żeby zacząć ze mną wojnę? Bones popatrzył na niego. – Nie próbuję wszcząć z tobą wojny, lanie, ale jeśli ty ją zaczniesz, ja skończę. To proste. Nie pozwolę, żebyś do czegokolwiek zmusił Cat, lecz jeśli ona wybierze ciebie, odejdę. Więc jak, skarbie? Z kim wolisz być: ze mną czy Ianem? – Z tobą – odpowiedziałam bez wahania, uśmiechając się lekko. – Przykro mi, lanie, ale nie jesteś w moim typie. Nie mówiąc o tym, że porwałeś moich przyjaciół, żeby uczynić ze mnie swoje trofeum. Bardzo nie w porządku. Ian uśmiechnął się groźnie. W jego oczach błysnął gniew. – Cat, pamiętasz, jak zabiłaś mojego przyjaciela Magnusa? Właśnie zadecydowałaś o takim samym losie jednego z twoich przyjaciół. Wyciągnął z kieszeni komórkę i wybrał numer. – Jeśli teraz odsuniesz się od Crispina, może dam się przekonać, żeby tego nie robić. Ale radzę ci wyjść z nader kuszącą ofertą, bo jestem naprawdę wkurzony. W przeciwnym razie będziemy ciągnąć słomki, który z twoich ludzi dziś umrze. Po pierwszym sygnale z komórki lana dobiegł wesoły głos Tate’a: – Halo, tu telefon Francois. – Daj go – warknął Ian. – Cześć, kolego! – zawołałam tak głośno, żeby Tate mnie usłyszał. – Właśnie rozmawiasz z Ianem. Przekaż mu, proszę, dobre wieści. Tate się roześmiał. – O, cześć, lanie. Francois nie może teraz podejść. Ma związane ręce... i kilka srebrnych sztyletów w piersi. Ian zatrzasnął klapkę telefonu, a jego twarz stężała. – Nie masz żadnych moich ludzi jako zakładników, Ianie – oznajmiłam spokojnie. – Za to ja mam kilku twoich.

TRZYDZIESTY SIÓDMY

Ian wpatrywał się w Bonesa z takim wyrazem twarzy, jakby zaraz miał się na niego rzucić. – Zdradziłeś mnie – warknął. Bones nawet nie drgnął. – Podjąłem konieczne kroki, żebyś nie zmusił Cat do powzięcia niemądrej decyzji. To nie osiemnasty wiek, lanie. Manipulowanie kobietami, żeby przyszły do twojego łóżka, nie jest już modne. – Jeśli chcesz odzyskać swoich ludzi, lanie, zostawisz mnie i moich ludzi w spokoju – powiedziałam. – Nie zabiłam żadnego z twoich i oddam ci ich wszystkich nietkniętych. Najpierw jednak musisz przysiąc, że nigdy więcej nie będziesz mnie niepokoił. To jak? Twoi ludzie czy twój fiut? Ian rozejrzał się po wyczekujących twarzach obecnych. Gdy wrócił spojrzeniem do Bonesa, jego oczy jarzyły się prawdziwą wściekłością. W końcu zatrzymał wzrok na mnie. – Dobra robota, Ruda Kostucho. – Tym razem w jego głosie zabrzmiała gorycz. – Wygląda na to, że kolejny raz nie doceniłem ciebie... i twojego sprytu. – Ponownie przeszył Bonesa płonącym, szmaragdowym spojrzeniem i wyciągnął dłoń. – Umowa stoi. Możesz odejść. Bones uśmiechnął się i wziął mnie za ramię, ale ja nie ruszyłam się z miejsca. – Nie tak szybko. – Wzięłam głęboki oddech. – Najpierw musimy załatwić jeszcze jedną sprawę. – Kitten, co ty wyprawiasz? – zapytał cicho Bones. Nie spojrzałam na niego, tylko skupiłam całą uwagę na lanie. Gdybym wcześniej uprzedziła Bonesa o swoich planach, próbowałby mnie od nich odwieść. Stwierdziłby, że to zbyt niebezpieczne, a może nawet odmówił zabrania mnie do domu lana. Nie rozumiał, że nie mogę się teraz wycofać, skoro już zaszłam tak daleko. – Wiem, że wampiry mają prawo wyzywać swoich panów na pojedynek. A więc, lanie, ja wyzywam swojego ojca Maksa. Skoro ty tu jesteś, on musi być w pobliżu. Każ mu przyjść. Domagam się prawa do stoczenia z nim walki. Bones jęknął i wymamrotał coś, co zabrzmiało jak: „cholera jasna, Kitten”, a Ian ku mojemu zaskoczeniu wybuchnął śmiechem. Szczerym. Jakbym właśnie opowiedziała najzabawniejszy kawał, jaki w życiu słyszał. Do oczu napłynęły mu różowe łzy. Wytarł je rękawem, trzęsąc się ze śmiechu. – Co w tym, cholera, takiego śmiesznego? – warknęłam. – Słyszeliście? – spytał Ian, zwracając się do obecnych, już opanowany po napadzie wesołości. Bones skamieniał. – Powinnaś była mnie uprzedzić, Kitten – wycedził przez zęby. – Kazałbyś mi czekać – syknęłam, na co Ian ponownie się roześmiał. – Oczywiście, że by to zrobił, Cat. Bo widzisz, właśnie publicznie ogłosiłaś, że uważasz się za wampira. Ty wiesz, co to znaczy, Crispinie, podobnie jak wszyscy tu obecni. Jako wampir, od tej chwili należysz do mnie, Cat. I dziękuję ci, Crispinie, że odszedłeś z mojego klanu.

– Ale ja rzuciłam wyzwanie Maksowi, więc on musi je przyjąć – powiedziałam z gniewem. – Jeśli go zabiję, będę niezależnym wampirem i nikt nie uzna mnie za swoją własność! Ian roześmiał się jeszcze głośniej, a Bones rzucił mi takie spojrzenie, jakby poważnie się zastanawiał, czy mnie nie udusić. – Nie zrozumiałaś, dziecino, kilku rzeczy. Mogłabyś wyzwać Maksa do walki o swoją wolność, gdyby był panem własnego klanu. Ale nie jest. Nadal pozostaje pod moją władzą, a ty, jako całkiem nowy członek mojego klanu, przez rok nie możesz rzucić mi wyzwania. Ustanowiono to prawo, żeby powstrzymać świeżo upieczone i nierozważne wampiry przed czymś, czemu nie dałyby rady przez pierwszy rok swojego nowego życia – wyjaśnił uprzejmie Ian. – Jak się więc okazało, wcale nie musiałem porywać twoich ludzi, bo sama wpadłaś mi w ręce. I obawiam się, że masz przed sobą jeszcze trzysta sześćdziesiąt pięć dni, zanim wyzwiesz mnie po raz kolejny. Zastanawiam się, czym wypełnimy ten czas. Uśmiechem dał do zrozumienia, że ma parę pomysłów. Zaklęłam w duchu. Do diabła, dlaczego nie dowiedziałam się więcej o klanach i prawach wampirów, zanim uznałam, że to dobry pomysł? Dlaczego pozwoliłam, żeby niepohamowana żądza zemsty na ojcu kazała mi ukryć swoje zamiary przed Bonesem? Mencheres powiedział, że satysfakcja z zemsty jest najbardziej pustą z emocji. Widać skłaniała również ludzi do najgłupszych decyzji. – Ale ja już należę do Bonesa – uciekłam się do ostatniego argumentu. – Pił moją krew i robił ze mną w łóżku rzeczy, za które w niejednym stanie grozi kara! – Rodowód przebija prawo własności, moja droga – rzekł Ian jedwabistym głosem. – Dlatego wspomnienia miłych chwil spędzonych z tobą będą jedynym, co Crispinowi po tobie pozostanie. – Wybacz, ale mam odmienne zdanie – oświadczył Bones. – Masz rację, że pochodzenie znaczy więcej niż własność, ale nie możesz rościć sobie do niej praw, jeśli jest moją żoną. Ian wyglądał na równie zdezorientowanego jak ja, ale po chwili się opanował i stwierdził to, co oczywiste: – Ale nie jest. Bones wyciągnął z kieszeni nóż. Napięłam mięśnie, sądząc, że teraz zacznie się ogólna bijatyka. Ale on tylko przeciągnął ostrzem po wnętrzu swojej dłoni, a potem zacisnął ją, krwawiącą, na mojej ręce. – Zgodnie z prawem krwi jesteś teraz moją żoną – oznajmił donośnie i zaraz dodał ściszonym głosem, żebym tylko ja go usłyszała: – Wyobrażałem sobie, że ta chwila będzie trochę bardziej romantyczna, ale nie pozwalają na to okoliczności. – Chyba oszalałeś! – krzyknął Ian z wściekłością, wyszarpując sztylet zza paska. – Nie ruszać się! – zagrzmiał czyjś głos. Ian zamarł, podobnie jak Bones, który właśnie skierował nóż w stronę swego niedawnego pana. Przejściem sunęła ciemnowłosa postać, a obecni rozstępowali się przed nią na boki. Nawet gdybym miała zamknięte oczy, wiedziałabym, że to Mencheres. Poczułam obmywającą mnie czystą moc. – Mencheres. – Bones lekko skłonił głowę. – Mylę się czy mam rację? – Masz, ale z jedynym wyjątkiem – brzmiała gładka odpowiedź wampira. – Zawsze stawałeś po jego stronie, a nie mojej! – wybuchnął Ian, zapominając o szacunku. Bones przewrócił oczami. – Byle nie znowu to samo. – Nie chodzi o wybieranie tej czy innej strony – rzekł Mencheres. – Powiedziałem, że Bones ma rację we wszystkim, prócz jednej rzeczy. Cat jeszcze nie ogłosiła go swoim mężem. Ian uczepił się tych słów jak ostatniej szansy.

– Nie wiesz, co to oznacza, Cat. Nasze małżeństwa wyglądają inaczej niż u śmiertelników, wśród których rozwody są równie powszechne jak oddychanie. Jeśli się zgodzisz, będziesz związana z Crispinem na resztę życia. Nie można zmienić zdania, nie można się uwolnić, dopóki jedno z was naprawdę nie umrze. Gdybyś przespała się z innym mężczyzną, Bones miałby prawo go zabić i nie obawiać się kary. Mencheres uśmiechnął się, ale wcale nie był to wesoły uśmiech. – Tak. Kiedy wypowie się te słowa, już nie można ich cofnąć. Odwróciłam wzrok od Mencheresa i napotkałam spojrzenie Bonesa. Uniósł brew, czekając na moją decyzję. – Nie sądzisz, że już czas, byś poznała swojego ojca? – Ian zarzucił ostatnią przynętę. Udało mu się przyciągnąć moją uwagę. Odwróciłam się do niego, ściskając w dłoni nóż, który podał mi Bones. Ian skwapliwie wykorzystał chwilową przewagę. – Zawrzyjmy umowę, Cat. Całkiem inną od tej, którą początkowo miałem na myśli. Możesz stąd dzisiaj odejść z moim zapewnieniem, że nie powołam się więcej na moje prawo do ciebie i zostawię twoich ludzi w spokoju. Co więcej, dam ci Maksa, żebyś postąpiła z nim, jak zechcesz. W zamian żądam jedynie, żebyś na zawsze rozstała się z Crispinem. Dasz mi na to słowo. Rozdziawiłam usta, a moje palce zaciśnięte na rękojeści sztyletu zbielały. – Przyjdź tutaj, Maximillianie! – ryknął Ian. Drzwi się otworzyły i do sali wszedł wysoki mężczyzna. No, no. Tamto zdjęcie oddawało zaledwie niewielką część łączącego nas podobieństwa. Bez wątpienia mieliśmy identyczne twarze. Naprawdę wyglądałam zupełnie jak on. Wstrząśnięta, puściłam dłoń Bonesa. Max podszedł do skraju areny i tam się zatrzymał, więc sama pokonałam ostatnie metry, które nas od siebie dzieliły. Miał rude włosy, równie lśniące i gęste jak moje. Boże, i te oczy, również srebrzystoszare, wydatne kości policzkowe, pełne usta, prosty nos, zdecydowana linia szczęki... Wszystkie rysy identyczne, tyle że w męskim wydaniu. Nawet staliśmy w podobny sposób. Miałam wrażenie, że patrzę w dziwne zwierciadło zmieniające płeć. Przez dłuższą chwilę byłam w stanie tylko się na niego gapić. Max się nie odezwał. Na jego twarzy malowało się wyzwanie i jednocześnie rezygnacja, kiedy przesuną! wzrok ze mnie na lana. Nie prosił o łaskę. Żadnego z nas. To była odwaga... czy po prostu świadomość, że błaganie nic nie da? W końcu odzyskałam głos. – Wiesz, co sobie obiecałam, kiedy matka powiedziała mi, kim jestem i dlaczego? Przysunęłam się do niego jak najbliżej, ale tak, żeby go nie dotknąć. Max stał bez ruchu, niczym rzeźba w ogrodzie. Poruszały się jedynie jego oczy, skupione na mnie. Obeszłam go dookoła, muskając palcami jego ramiona. Kiedy drgnął, roześmiałam się kpiąco i nienawistnie. – Och, Max, czuję twoją moc, a nie ma jej zbyt wiele. Jestem o wiele silniejsza od ciebie. Ale sam już to wiesz, prawda? Właśnie dlatego próbowałeś się mnie pozbyć. Żebym nie dopadła cię pierwsza. Masz pojęcie, jak długo czekałam, żeby cię zabić? On wciąż milczał, Ian spojrzał na mnie pytająco, ale go zignorowałam. Nie miał pojęcia, co knuje Max, to jasne. Krążyłam wokół ojca i ogarniał mnie coraz większy gniew, że nie chce ze mną rozmawiać. – Po raz pierwszy usłyszałam o tobie w dzień moich szesnastych urodzin. Słodka szesnastka, a jaki prezent dostałam? Pełną wiedzę o moim koszmarnym dziedzictwie. Przysięgłam więc sobie, że cię odnajdę i zabiję. Dla niej.

Że własnym życiem zapłacisz za zgwałcenie mojej matki. Słyszałeś, co zaproponował mi Ian? Ciebie! Furia tryskała ze wszystkich porów mojej skóry, oczy płonęły zielenią, gdy znowu stanęłam z nim twarzą w twarz. – No, Max, co o tym myślisz? Niezły prezent, prawda? Kto by go odrzucił? W całym swoim pokręconym, nienaturalnym i patologicznym życiu niczego bardziej nie pragnęłam, jak cię zabić! Ręka, w której trzymałam nóż, drżała z nieodpartej chęci zatopienia go w sercu Maksa. W końcu, po dłuższej chwili, zaśmiałam się gorzko. Żądza zemsty niemal kosztowała mnie dzisiaj utratę Bonesa. Nie zamierzałam drugi raz popełnić tego samego błędu. – Ty bezużyteczna łajzo, zaraz zrobisz pierwszą, ostatnią i jedyną rzecz jako mój ojciec. Jest w moim życiu ktoś, kto znaczy dla mnie dużo więcej niż twoja śmierć. Gratulacje, dupku. Właśnie poprowadziłeś pannę młodą do ołtarza. Zamiast przekręcić nóż w sercu ojca, przeciągnęłam nim po swojej dłoni i chwyciłam wciąż wyciągniętą do mnie, bladą rękę. – Związani ze sobą na zawsze? Brzmi nieźle. Zgodnie z prawem krwi, jesteś moim mężem, Bones. Tak miałam powiedzieć? Bones przechylił mnie do tyłu i pocałował mocno. Uznałam to za jego odpowiedź.

TRZYDZIESTY ÓSMY

Dopiero kiedy Bones skończył mnie całować, Max przerwał milczenie. Zmierzył mnie wzrokiem i uśmiechnął się lodowato. – Jeśli za pierwszym razem się nie uda, próbuj dalej. Wierzysz w to, mała? Bo ja tak. Ty i ja... Jeszcze nadejdzie nasz dzień. Zapamiętaj moje słowa. – Czy on jej grozi? – spokojnie zapytał Bones, zwracając się do lana. – Może powinieneś mu przypomnieć, że kto spróbuje skrzywdzić moją żonę albo kogoś, kto do niej należy, na przykład jej stryja, wypowie wojnę również mnie. Czy on mówi w twoim imieniu, Ianie? Ian rzucił Maksowi spojrzenie, w którym czaiła się prawdziwa groźba. – Nie. I nic więcej nie ma na ten temat do powiedzenia. Prawda, Max? Mój ojciec popatrzył na ludzi Bonesa, którzy też wbijali w niego złowrogi wzrok. – Nie mam nic więcej do powiedzenia na ten temat – oświadczył tonem, którym jasno dawał do zrozumienia, że w innych okolicznościach miałby dużo do powiedzenia. – Ale chcę coś wyjaśnić w związku z twoją matką. – Przeniósł na mnie spojrzenie. – Zostałaś wprowadzona w błąd. Tak, spałem z nią... ale jej nie zgwałciłem. Bones chyba wyczuł, że zaraz wybuchnę, bo zacisnął dłoń na moim ramieniu, Ian również zauważył mój gniew. – Straciłaś swoją szansę, Cat – ostrzegł. – Pamiętaj, że to działa w dwie strony. Max należy do mnie i jest pod moją ochroną. Tknij go palcem, a wywołasz wojnę. Wzięłam się w garść. W innym czasie, w innym miejscu. Nie tutaj, gdzie mogłoby dojść do krwawej potyczki między ludźmi Bonesa i lana. – Prawdopodobnie zgwałciłeś tyle kobiet, że nawet nie pamiętasz, o kogo chodzi – powiedziałam, siląc się na spokój. Max się uśmiechnął. – Nigdy nie zapomina się pierwszej dziewczyny, a ona była pierwszą po mojej przemianie. Piękna brunetka z dużymi, niebieskimi oczami i ładnymi, krągłymi cyckami. Młoda i chętna. Bardzo świeża. Naprawdę świetnie się bawiłem, rżnąc ją na tylnym siedzeniu samochodu. Protestować zaczęła dopiero wtedy, gdy skończyłem. Otworzyła oczy, zobaczyła zielony blask w moich oczach, zobaczyła kły... i zaczęła wrzeszczeć jak opętana. I płakać. Darła się histerycznie, że jestem diabelskim pomiotem. To było bardzo zabawne. Takie zabawne, że nawet nie chciało mi się zaprzeczać. Powiedziałem jej, że owszem, jestem demonem. Że wszystkie wampiry to demony i że właśnie jeden ją zerżnął. Potem pożywiłem się jej krwią, aż przestała wrzeszczeć i straciła przytomność. Właśnie to, córeczko, naprawdę wydarzyło się między twoją matką i mną. – Kłamca – rzuciłam. – Sama ją zapytaj – poradził z okrutnym uśmiechem. Najwyraźniej potrafił łgać. Osobnik zdolny do zlecenia morderstwa własnej córki z pewnością nie cofnąłby się przed kłamstwem w żadnej sytuacji, ale jakoś... nie byłam pewna, czy teraz też kłamie. Odkąd pamiętam, matka z zajadłym uporem powtarzała, że wszystkie wampiry to demony. Zawsze myślałam, że w ten sposób jedynie wyraża swoją nienawiść, ale może za jej słowami kryło się coś więcej? Jeśli Max rzeczywiście jej powiedział, że jest demonem, z pewnością

tłumaczyłoby to jej mieszane uczucia wobec mnie, a także niewzruszone przekonanie, że wampiry są czystym złem. – Tak dokładnie pamiętasz jej matkę? – zapytał Bones. Nienawistny uśmieszek nie schodził z ust Maksa. – Czy nie to właśnie powiedziałem? – A jak się nazywała? – padło kolejne, obojętne pytanie. – Justina Crawfield! Teraz mnie spytasz, jakiego koloru miała majtki? Bones uśmiechnął się nieprzyjemnie. – Kiedy Ian domyślił się, że to ty jesteś ojcem Cat, wspomniał również, zdaje się, że twoja córka bardzo chce cię zabić. Nieźle się wtedy wystraszyłeś, co? Prześladowała cię myśl, żeby znaleźć kogoś, kto dopadnie ją pierwszy. Właśnie udowodniłeś, że świetnie pamiętasz jej matkę, więc nie było nic prostszego jak sprawdzić nazwisko dziecka, które urodziła przed laty. Podałeś tę informację zabójcy, prawda? Kazałeś Lazarusowi zamordować parę mieszkającą w jej dawnym domu, żeby wyciągnąć ją z ukrycia, ale chociaż Cat dała się wciągnąć w pułapkę, twój człowiek nie zdołał jej zabić. Wtedy musiałeś przerazić się nie na żarty, więc postanowiłeś dopaść ją w inny sposób. Przez swojego brata. Wiedziałeś, że Don wysłał ją za Ianem, i kopałeś tak długo, aż znalazłeś kreta w jego jednostce. Osobę, która podała jej adres kolejnemu zabójcy i, co ważniejsze, zdradziła jej słabości. Dobry plan, koleś, ale chciałbym cię poinformować, że twój mały gryzoń i jego wspólnik zostali wytępieni. – Ty sukinsynu! – wykrztusiłam, kiedy wszystko nagle nabrało sensu. – O co tu chodzi? – podejrzliwie zapytał Ian. – Max odnalazł ją dużo wcześniej niż ja, ale zatrzymał tę wiedzę dla siebie. Od miesięcy działał za twoimi plecami, lanie, próbując zabić Cat, żeby ochronić swój żałosny tyłek. Niezbyt to lojalne z jego strony, nie sądzisz? – Nie mam pojęcia, o czym mówisz! – oświadczył Max. Przyjrzałam mu się uważnie i doszłam do wniosku, że teraz z pewnością kłamie. Po minie Iana poznałam, że on też jest tego zdania. – Masz na to jakikolwiek dowód, Crispinie? Nikogo nie zwiodło chłodne zachowanie lana. Jego oczy jarzyły się zielenią. Bones skinął głową. – Mam kopie przelewów bankowych i ostatnich transakcji. Głupi sukinsyn skorzystał z osobistego rachunku, żeby zapłacić szczurowi z jednostki za informacje. Na pewno znajdziesz również duży przekaz z kwietnia, kiedy zamordowano ludzi mieszkających w dawnym domu Cat. Wargi lana pobielały z gniewu. – Oho. Chyba ktoś ma kłopoty. – Złośliwie uśmiechnęłam się do Maksa. Prawda, że jego życie nie wisiało na włosku, ale sądząc po minie lana, Max wkrótce miał pożałować, że wcześniej go nie zabiłam. Ian rzucił Bonesowi ostatnie, długie spojrzenie, a potem odwrócił się i szorstkim gestem nakazał Maksowi pójść za sobą. – Hej, Max! – zawołałam za nim, kiedy ruszył przejściem. – Miej oczy z tyłu głowy. Nigdy nie wiadomo, kiedy ktoś zechce ci ją uciąć. Maksowi stężały ramiona, ale się nie odwrócił, tylko przeszedł przez wielkie, podwój ne drzwi i zniknął mi z oczu. Jeszcze się zobaczymy, obiecałam mu w duchu. Teraz już wiem, kim jesteś. Możesz uciekać, ale nie ukryjesz się przede mną. Przeżyłam chyba jeszcze większe zaskoczenie, kiedy pozostałe wampiry również zaczęły opuszczać salę bez nawet jednej groźby wymamrotanej pod nosem. Najwyraźniej wszyscy serio

potraktowali ostrzeżenie Bonesa, że kto spróbuje mnie skrzywdzić, będzie miał z nim do czynienia. Spade zbliżył się do areny i serdecznie poklepał Bonesa po plecach. – Do licha, ty żonaty? Teraz widziałem już wszystko. Napięcie wyraźnie opuściło Bonesa. Uśmiechnął się do przyjaciela i powiedział: – Charles, zdaje się, że potrzebny nam jest transport. *** Spade zawiózł nas na lądowisko, skąd ten sam helikopter, którym tutaj przyleciałam, zabrał nas z powrotem do magazynu. Kiedy tam dotarliśmy, Bones uwolnił sześciu zakładników i powiedział im, że mogą sobie iść. Ludzie lana wyglądali na oszołomionych, nie zadawali jednak żadnych pytań, tylko szybko zniknęli w mroku nocy. Zanim dotarliśmy do ośrodka, po drodze jeszcze wysadziliśmy Spade’a. Byłam zmęczona fizycznie i emocjonalnie, ale mieliśmy jeszcze parę spraw do załatwienia. Całą piątką udaliśmy się prosto do gabinetu Dona. Na mój widok stryj zmarszczył czoło i, wyraźnie zakłopotany, pośpiesznie odwrócił wzrok. No, tak. Byłam prawie goła. Całkiem zapomniałam, że jestem bardzo skąpo ubrana. – Eee, Cat, może chcesz jakiś fartuch laboratoryjny... albo coś? Bones zdjął kurtkę. – Włóż to, skarbie, zanim twój stryj się zarumień i. Zrób to, bo inaczej zaraz wychłoszczę Juana za próbę zapamiętania wszystkich krągłości twojego tyłka. Wzięłam od niego kurtkę i spiorunowałam Juana wzrokiem. W odpowiedzi uśmiechnął się bez cienia skruchy. – A czego się spodziewałeś? Jak nie chciałeś, żebym patrzył, trzeba było zabronić jej paradować przede mną w tym stroju, amigo. – Wszyscy tu jesteście, więc wygląda na to, że operacja zakończyła się sukcesem. – Don jak zwykle od razu przeszedł do rzeczy. – Cat, kazałaś przetransportować Noaha Rosę prosto do szpitala? I dopilnowałaś, żeby spisano policyjny raport o wypadku? – Tak. Bones mógłby pozbawić pracy twoich ludzi od prania mózgu, Don. Jutro rano Noah będzie pamiętał tylko to, że miał wypadek samochodowy i że powinien zadzwonić do firmy ubezpieczeniowej. Nie musisz się o niego martwić. – Przyszła mi do głowy pewna rzecz – odezwał się Tate, patrząc wrogo na Bonesa. – Skąd mamy wiedzieć, że przez cały ten czas on również nam nie mieszał w głowach? Może decyzja, żeby przyjąć go do jednostki, wcale nie była twoją, Don! – Don wie, że tak nie było – powiedział Bones. – Po pierwsze, wszystko, co dzieje się w tym gabinecie, jest rejestrowane przez kamerę na baterie, zamontowaną w suficie. Słyszę ją, staruszku – wyjaśnił zaskoczonemu Donowi. – Oczywiście mógłbym ci wmówić, że coś widziałeś, chociaż tego nie widziałeś, ale kiedy wyszło na jaw, że twoja bratanica bzyka się z wampirem, stałeś się czujny i zacząłeś zaglądać do butelki. Piłeś krew wampira, żeby uodpornić się na hipnotyczne działanie naszego wzroku. Czuję na tobie jej zapach. Wyraz twarzy Dona potwierdził słowa Bonesa. Pokręciłam głową. – Nigdy mi nie zaufasz, prawda? Słuchaj, jestem zmęczona, więc przejdźmy do rzeczy, Ian i Max wciąż żyją, ale nie będą nam już zagrażać. Zgodnie z prawem nosferatu, Bones jakby... eee, mnie poślubił. Don mocno szarpnął brew. – Co? Krótko mu wyjaśniłam w czym rzecz i wzruszyłam ramionami.

– Z ludzkiego punktu widzenia wciąż jestem singielką. Jednak dla każdego nieumarłego jestem poślubiona Bonesowi... z całym dobrodziejstwem inwentarza. Przykro mi, że nie mogłam przekazać Maksowi życzeń wszystkiego najlepszego od ciebie, Don, ale któregoś dnia go dopadnę. Obiecuję. Don wbił we mnie spojrzenie szarych oczu, takich samych jak u Maksa, ale on przynajmniej uśmiechnął się lekko. – Sam posłałem mu to co najlepsze. Ciebie. Poczułam ściskanie w gardle, oczy zaszły mi łzami. – Jest jeszcze jedna sprawa, którą musimy omówić – oznajmił nagle Bones. – Dobrze, byle szybko, bo zaraz zasnę na stojąco. – Wczoraj Tate powiedział, że wasz przyjaciel napił się krwi wampira, zanim umarł. To istotny szczegół. Podejrzliwie zmarszczyłam brwi. – Jak to? Przecież ta ilość nie zmieniła go w wampira. Zdążył przełknąć najwyżej kilka łyków. Pochowaliśmy go trzy dni później i uwierz mi, był martwy. – Jeśli chodzi o człowieka albo wampira, nie przeczę. Ale istnieje jeszcze jeden gatunek, prawda? Wszyscy wbiliśmy w niego wzrok. – Wampiry i ghule to siostrzane rasy, jak wam już mówiłem – ciągnął Bones. – Wiecie, że kiedy człowiek wykrwawi się na śmierć, a potem napije się dużo krwi wampira, sam staje się wampirem. Ghul rodzi się podobnie. Śmiertelnie rannemu człowiekowi daje się do wypicia krew wampira, ale nie na tyle dużo, by przeżył. Po śmierci inny ghul wyjmuje mu serce i zamienia je ze swoim. Ghule mogą żyć z wyrwanym sercem i dlatego jedynym sposobem na zabicie ich jest ścięcie im głowy. Po zamianie na serce człowieka wylewa się krew wampira, a ona je... aktywuje, z braku lepszego słowa. Powstaje nowy ghul. Powoli docierało do nas znaczenie jego słów. Przed oczami mignęła mi twarz Rodneya, kiedy wczorajszego wieczora spojrzał na Bonesa i powiedział: „ciekawe”. Nie miał na myśli śmierci Davea. Chodziło mu o jego ponowne narodziny. – Dave nie żyje już od kilku miesięcy, Bones. Wpompowano w niego litry formaldehydu i zakopano go w ziemi. Mówisz, że to możliwe? Oczywiście, że tak, inaczej po co w ogóle byś o tym wspominał? O, Boże. O, Boże. – To jest możliwe, ale czy tego chcecie? Wciąż byłby waszym przyjacielem, ze wszystkimi wspomnieniami i cechami osobowości, tylko z jednym wyjątkiem: tego, co je. Ghule żywią się głównie surowym mięsem, ale czasami muszą urozmaicić swoją dietę. Wiecie, o czym mówię. – Jezu – mruknął Tate. W myślach powtórzyłam za nim to samo. I już po moim apetycie. – Zapomnijcie na chwilę o odrazie – mówił dalej Bones. – Normalnie nawet nie rozważałbym przemiany bez zgody zainteresowanego, ale skoro on nie może się wypowiedzieć, pytam was. Byliście jego najbliższymi przyjaciółmi. Co by wybrał? Zostać w ziemi czy z niej wyjść? Możliwość, żeby Dave do nas wrócił – chodził, mówił, sypał żartami i po prostu był z nami, stała się realna. Nagle opuściło mnie całe zmęczenie. – Musimy decydować teraz? – spytał Don. Bones skinął głową. – Normalnie, z oczywistych powodów, wskrzeszenia dokonuje się w chwili śmierci. Możliwość odrodzenia maleje z każdym dniem spędzonym w grobie. To znaczy, że trzeba będzie

ogromnej mocy, żeby się udało. Rodney zaproponował, że zostanie stwórcą, ale chce wyjechać z miasta przez tę sprawę z Ianem. Jest panem własnego klanu, dlatego nie podlega mojej ochronie, a sądzi, że Ian mógłby spróbować zemścić się na tych, których może dopaść. Wyjeżdża jutro, więc jeśli mamy to zrobić, musi to być dzisiaj. – Skoro twój przyjaciel wyjeżdża, co stanie się z Dave’em, jeśli to zrobimy? – zapytał Don, jak zwykle praktyczny. – Będzie musiał wyjechać ze swoim panem? Bones niedbale machnął reką. – Niekoniecznie. Ja mogę się nim zająć. Wampiry od tysiącleci były dla ghuli rodziną zastępczą, i nawzajem. Jak już mówiłem, to siostrzane rasy. Po kilku tygodniach przystosowania dostaniecie go z powrotem, i to w ulepszonej wersji. – Jeśli my się zgodzimy, wy to zrobicie, a Dave zdecyduje, że woli być raczej martwy niż nieumarły, co wtedy? – Tate’a wyraźnie dręczyła ta myśl. Ja pomyślałam o tym samym. – Wtedy Dave dostanie to, czego pragnie – odparł łagodnie Bones. – I tak jest martwy, więc jeśli zdecyduje się wrócić do tego stanu, to wróci. Dlatego będziemy mieli pod ręką miecz. I Dave szybko wróci do ziemi. Kiedy ten obraz pojawił się w mojej głowie, ogarnęły mnie mdłości. Inni chyba poczuli się tak samo. Bones ścisnął moją dłoń. – Skoro żadne z was nie potrafi zaakceptować go jako ghula, nie oczekujcie, że on to zrobi. Musi mieć wasze pełne wsparcie albo kończymy tę rozmowę. Bycie ghulem nie zmieni go jako osoby, a jedynie jego możliwości. Będzie silniejszy, szybszy, z wyostrzonymi zmysłami, ale pozostanie tym samym facetem. Ważniejszy dla was jest Dave czy wasze obrzydzenie do tego, co będzie jadł? – Tak – powiedział Juan. Jego oczy lśniły od łez. – Obudźmy go i pozwólmy mu wybrać. Brak mi przyjaciela. Nie obchodzi mnie, co będzie jadł. W gardle znowu poczułam wielką gulę. Stojący obok mnie Cooper wzruszył ramionami. – Nie znałem go dobrze, więc moja opinia najmniej się liczy, ale skoro Cat daje sobie radę jako w połowie dziwadło, dlaczego Dave nie miałby sobie poradzić jako kompletne dziwadło? Wydaje mi się, że to nawet łatwiejsze. Tate wpatrywał się w Bonesa spokojnym wzrokiem. – Masz gdzieś nasze zdanie/Chcesz to zrobić wyłącznie dla niej. – Owszem – bez wahania przyznał Bones. – Przeszkadza ci to? Takie już twoje szczęście. – Tak. Cóż, ja mówię, żebyśmy spróbowali, ale myślę, że nie dasz rady wyciągnąć go spod tego nagrobka. Jeśli się mylę, z pewnością cię przeproszę. Tylko Don i ja jeszcze się nie wypowiedzieliśmy, a czas uciekał. Mój stryj wpatrywał się w Bonesa; jego brew była już w połowie wyskubana. – Mamy w wojsku zasadę: nie zostawiaj swoich – rzekł w końcu. – Nigdy tego nie zrobiliśmy i ja nie zamierzam być pierwszym, który to uczyni. Wskrzeście go. Pozostałam tylko ja. Pomyślałam, co będzie, jeśli spróbujemy przywrócić go do życia i nam się nie uda. Albo gorzej: uda się, ale Dave każe się zabić, przerażony tym, kim się stał. Na koniec przypomniałam sobie jego ostatnie słowa, kiedy wykrwawiał się na śmierć w moich ramionach: „...ie... po...ólcie... mi ...rzeć...”. – Zrób to – powiedziałam.

TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY

Cmentarz całkowicie odgrodzono. Zamknięto nawet obszar powietrzny nad jego terenem. Otoczyli go żołnierze z mojej jednostki, za nimi rozstawiono drugi pierścień straży. Don nie chciał ryzykować, że coś nam przeszkodzi. Postanowił również wszystko sfilmować. Jeden z jego ludzi stał przy samym grobie z przenośną kamerą. Rodney ogarnął to wszystko wzrokiem i pokręcił głową. – Chyba sobie żartujecie. Tylko spójrzcie na całe to gówno. „Całe to gówno” odnosiło się do ponad setki żołnierzy obecnych na cmentarzu. Rodney nie lubił występować przed kamerą, a poza tym nie ufał rządowi, tak że nie podobała mu się publiczność złożona w większości z wojskowych. Bones nie przejmował się widownią. Kiedy nadszedł czas, uniósł trzy palce. Do przodu wystąpiło dwunastu ochotników z naszej jednostki. Mogliśmy użyć worków z krwią, ale według Bonesa świeża dawała większego kopa. Moi trzej kapitanowie i ja nie byliśmy dzisiaj w menu, ponieważ mieliśmy zachować siły, w razie gdyby sprawy przybrały zły obrót. Na wszelki wypadek przy moich nogach leżał miecz. Uparłam się, że sama go użyję, jeśli to będzie konieczne. Dave był moim przyjacielem. Gdyby postanowił umrzeć po raz drugi, zginąłby z ręki kogoś, kto go kocha, choć to raczej wątpliwe pocieszenie. W pobliżu, ale nie rzucając się w oczy, czekali ratownicy. Bones wypił z trzech ochotników tyle krwi, że na chwiejnych nogach udali się do punktu medycznego, gdzie zrobiono im transfuzję. W końcu z ziemi wyciągnięto trumnę, uniesiono wieko i w świetle reflektorów ukazała się twarz Dave’a. Choć było już dawno po zmroku, znajdowaliśmy się w namiocie. Postawiono go na rozkaz Dona, który wręcz paranoicznie się bał, że ktoś zobaczy, co się tutaj dzieje. Był roztrzęsiony z powodu zwykłego wskrzeszenia trupa. Rodney miał już przygotowany specjalny, zakrzywiony nóż. Ciało Dave’a wyjęto z trumny i ułożono na ziemi, a cała nasza piątka zgromadziła się przy grobie. – Jezu – wymamrotał Tate na widok zwłok przyjaciela. Chwyciłam jego dłoń i zauważyłam, że drży. Podobnie jak moja. Nawet Juan dygotał, więc jego rękę też złapałam. Kiedy rozcięto ubranie Dave’a od pasa po szyję, bezwiednie wzmocniłam uścisk. Stłumiłam okrzyk, kiedy Rodney zagłębił straszne, zakrzywione ostrze w klatce piersiowej Dave’a gładko jak w cieście. Wyciął spory fragment żeber, odsłaniając serce i sąsiednie organy. Bones po prostu odłożył kawałek klatki piersiowej na stojącą obok tacę, która teraz przypominała półmisek. Kto zamawiał żeberka? – przemknęła mi przez głowę makabryczna myśl. Rodney zdjął koszulę, starannie ją złożył i umieścił poza naszym kręgiem, obok przygotowanych wcześniej zapasowych spodni. Następnie kucnął przy Bonesie, ubranym jedynie w ciemne szorty. Jego skóra lśniła w jaskrawym świetle fluorescencyjnych lamp, ale mój podziw gdzieś zniknął, kiedy zobaczyłam, jak Bones wbija ten sam zakrzywiony nóż pod żebra Rodneya i wycina mu serce z piersi.

Dwóch z oczekujących dawców krwi zwymiotowało, reszta wyglądała tak, jakby miała na to wielką ochotę. Wcale im się nie dziwiłam, ale na szczęście mój żołądek jakoś się trzymał. Przez cały ten czas Rodney był niezwykle cichy. Tylko jęknął kilka razy i wymamrotał coś o zemście. Słysząc to, Bones prychnął z rozbawieniem, po czym położył serce Rodneya na kolejnej tacy i zajął się Dave’em. Dzięki wycięciu żeber poszło mu łatwo. Wystarczyło kilka ruchów nożem i trzymał w dłoni serce Dave’a. Rodney bezceremonialnie wepchnął je sobie do piersi, a w tym samym czasie Bones umieścił dawną pikawkę ghula w ciele nieboszczyka. W końcu, usatysfakcjonowany, pochylił się nad torsem Dave’a i przesunął nożem po swojej szyi, robiąc głębokie nacięcie. Kiedy je zobaczyłam, wyrwał mi się cichy okrzyk, choć Bones uprzedzał, że widok będzie bardzo nieprzyjemny. Następnie użył siły woli, żeby wytłoczyć z siebie szkarłatną strugę krwi. Rana szybko się zagoiła, tak że musiał jeszcze trzy razy ją otwierać, przyprawiając tym o mdłości żołnierzy z jednostki. Gdy czerwony strumień wysechł na dobre, Bones odłożył nóż i gestem dłoni przywołał dawców. – Ruszać się – syknął, kiedy się zawahali. Siedmiu ludzi klękało przed nim jeden po drugim, a Bones przysysał się do szyi każdego z nich. Kiedy ostatni chwiejnym krokiem udał się do punktu medycznego, Bones znowu otworzył sobie tętnicę i strumień krwi trysnął z nową siłą. Coś zaczęło się dziać. W pierwszej chwili raczej to poczułam, niż zobaczyłam. Powietrze było coraz bardziej naładowane energią, a kiedy jej fala omyła moje ramiona, aż ścierpła mi skóra. Krew wypełniająca klatkę piersiową Dave’a zaczęła się przelewać przez brzegi. Zamarłam, kiedy drgnął mały palec Dave’a. – O, kurwa – wykrztusił Tate. Dłoń Dave’a powoli zacisnęła się i rozprostowała. Palce u nogi zaczęły sporadycznie się zginać, choć strumień krwi Bonesa znowu zmalał. – Potrzebuje więcej – stwierdził Rodney, ponieważ Bones nie mógł mówić z otwartym gardłem. – Dajcie tu następnych sześciu ludzi. Wykrzyknęłam rozkaz, nie odrywając oczu od sceny, która się przede mną rozgrywała. Powstało małe zamieszanie, kiedy zjawili się dawcy. Z pomocą Rodneya Bones uzupełnił zapasy, a ochotnicy zostali odprowadzeni do punktu medycznego. Miałam tylko nadzieję, że Don przywiózł wystarczająco dużo krwi, bo na razie poszło jej o wiele więcej, niż zakładaliśmy. Kiedy Dave przekręcił głowę na bok i otworzył oczy, opadłam na kolana. Rodney nałożył wycięte żebra z powrotem na jego klatkę piersiową, jakby dopasowywał fragment układanki, a Bones posmarował brzegi rany krwią. Musiałam dwa razy próbować, zanim w końcu udało mi wykrztusić: – Dave? Otworzył usta, a kiedy usłyszałam chrapliwy głos, z oczu popłynęły mi łzy. – Cat? Czy... ten wampir... uciekł? Boże, on myślał, że wciąż jest w jaskini w Ohio! Ale przecież takie było jego ostatnie wspomnienie. Bones i Rodney odsunęli się o kilka kroków. Juan szlochał, mamrocząc coś po hiszpańsku. Tate ukląkł, wstrząśnięty jak nigdy dotąd, i wybuchnął płaczem, kiedy dotknął dłoni Dave a i poczuł jego uścisk. – Nie wierzę. Kurwa, nie wierzę! Dave popatrzył na naszą trójkę i zmarszczył brwi. – Co się stało, ludzie? Wyglądacie okropnie... Czy ja jestem w szpitalu?

Już miałam mu odpowiedzieć, kiedy usiadł gwałtownie. – Tu jest wampir! Co... Zauważył krew. Siedzący za nami Bones również był nią pokryty Chwyciłam Dave’a za ramiona i gorączkowo zaczęłam do niego mówić. – Nie ruszaj się. Twoja pierś jeszcze nie całkiem się zasklepiła. – Co...? – Dave spojrzał na swoje ciało, potem na namiot, a w końcu zatrzymał wzrok na trumnie i nagrobku, na którym było wyryte jego nazwisko. – Posłuchaj mnie. – Głos miałam ochrypły. – Nie martw się o tego wampira. Nie zrobi ci krzywdy. Podobnie jak ghul, który obok niego siedzi. Wtedy w Ohio ty... nie zostałeś ranny, tylko zabity. To twój grób i trumna, w której leżałeś przez trzy ostatnie miesiące. Tamtego dnia umarłeś, ale... teraz sprowadziliśmy cię z powrotem. Dave przez chwilę gapił się na mnie, jakbym zwariowała, a potem na jego usta wypłynął uśmiech, od którego krajało się serce. – Próbujesz mnie nastraszyć za to, że złamałem szyk. Wiedziałem, że będziesz wściekła, ale nie sądziłem, że posuniesz się tak daleko... – Ona nie chce cię przestraszyć – wykrztusił Tate przez łzy. – Ty naprawdę umarłeś. Wszyscy widzieliśmy, jak umierasz. Dave spojrzał przerażony na Juana, a ten przełknął łzy i z całych sił go uścisnął. – Mi amigo, byłeś martwy. – Ale co... Jak... Podeszłam do Bonesa i Rodneya i położyłam im dłonie na ramionach. – Dokonaliśmy wyboru, Dave, a teraz ty musisz zrobić to samo. Ci dwaj cię wskrzesili, ale za wszystko trzeba płacić. Twoje człowieczeństwo umarło wraz z tobą i nic tego nie zmieni. Jesteś teraz z nami tylko dlatego, że... stałeś się ghulem. Bardzo przepraszam, że nie ostrzegłam cię w porę, kiedy tamten wampir wybiegł z jaskini. Zabił cię, ale możesz żyć dalej jako... nieumarły. Kiedy Dave popatrzył na nas, na otoczenie i na swój nagrobek, na jego twarzy pojawiło się niedowierzanie. – Posłuchaj, koleś, dotknij swojej szyi – odezwał się Bones rzeczowym tonem. – Nie masz tętna. Weź ten nóż, przeciągnij nim po dłoni i zobacz, co się stanie. Dave ostrożnie przyłożył do szyi dwa palce. Po chwili jego oczy się rozszerzyły. Następnie chwycił nóż i szybkim ruchem przeciągnął nim po ręce. Z rany wypłynęła wąska strużka krwi, ale przecięta skóra błyskawicznie się zrosła. Dave wrzasnął. Podbiegłam do niego i chwyciłam jego dłonie. – Dave, pozwól, że powiem ci coś z doświadczenia. Do wszystkiego można się przyzwyczaić. Stajemy się tacy, jakimi chcemy być. Ty nadal jesteś sobą. Będziesz się śmiał, płakał, wykonywał swoją pracę, przegrywał w pokera... Wszyscy cię kochamy, uwierz mi. Jest w tobie nie samo tętno, tylko dużo więcej! Z oczu Dave’a popłynęły różowe łzy. Juan, Tate i ja objęliśmy go we trójkę. W końcu nas odepchnął, wytarł łzy i spojrzał na krew plamiącą jego palce. – Nie czuję się martwy – wyszeptał. – Pamiętam... twój krzyk, Cat. I twoją twarz. Ale nie pamiętam umierania! I jak niby mam żyć, skoro jestem martwy? – Martwy byłeś w tej trumnie, ale już nie jesteś – odpowiedział mu ostro Tate. – Jesteś moim przyjacielem i zawsze nim będziesz. Nieważne, co będziesz jadł. Nie uwierzyłem temu blademu kutasowi, kiedy mówił, że może cię wskrzesić. Ale udało się i nawet nie waż się myśleć o tym, żeby znów pójść do piachu. Potrzebuję cię, chłopie. Bez ciebie to było piekło. – Brakowało mi ciebie, amigo – wybełkotał Juan. – Nie możesz znowu mnie opuścić. Tate jest nudny, a Cooper chce tylko trenować. Zostajesz.

Dave wbił w nas wzrok. – Co się stało, że wampir i ghul wskrzeszają dla was martwych? Wzięłam go za rękę. – Chodź z nami, to wszystko ci opowiemy. Nic ci nie będzie, obiecuję. Kiedyś mi ufałeś. Proszę, błagam, zaufaj mi i teraz. Dave jeszcze przez chwilę w milczeniu przyglądał się nagrobkowi i twarzom otaczających go ludzi. W końcu na jego ustach pojawił się cierpki uśmiech. – To najdziwniejsza rzecz na świecie. Czuję się dobrze. Umysł nadal mam jak z waty, ale jak na martwego czuję się cholernie dobrze. Czy my jesteśmy na cmentarzu? Kiedy potwierdziłam skinieniem głowy, Dave wstał. – Nie cierpię cmentarzy. Wynośmy się stąd w cholerę. Objęłam go i roześmiałam się przez łzy. – Chodźmy. Juan wyprowadził Daveła z namiotu. Don bez słowa poklepał go po plecach, a jego oczy również zalśniły. Bones wciąż siedział z Rodneyem na ziemi. Rzuciłam mu się na szyję z takim impetem, że przewrócił się na plecy. Nie zwracając uwagi na krew, którą był cały umazany, pocałowałam go z radością. Kiedy w końcu się odsunęłam, jego usta wykrzywił uśmiech. – Nie ma za co. – Uhm. – Rodney uśmiechnął się szeroko. – Ja też pomogłem, pamiętasz? Wyraziłam wdzięczność, dając mu gorącego całusa w usta, aż Bones odciągnął mnie od niego, prychając z rozbawieniem. – Wystarczy, skarbie. Jeśli nie przestaniesz, nigdy się go nie pozbędziesz. – Wyglądasz okropnie, Bones – stwierdziłam. – Boże, czy to zawsze jest takie brutalne? Odpowiedział mi Rodney. – Nie. Zwykle wystarcza pół litra krwi, ale wasz chłopak długo był martwy. Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że nam się uda. Masz szczęście, że Bones jest silny. – Mam szczęście – zgodziłam się, ale nie tylko z tego powodu. – Hej, Strażniku Krypty. To był Tate. Na jego twarzy malowało się zdecydowanie. – Zawsze dotrzymuję słowa, więc przyszedłem, żeby cię przeprosić za to, co powiedziałem. Nie jesteś dupkiem i cholernie się cieszę, że się myliłem. A ponieważ wampiry wolą działać, niż gadać, możesz sobie golnąć na mój koszt. Wyglądasz jak gówno. Ktoś ci kiedyś mówił, że jesteś zbyt blady? Bones się roześmiał. – Raz czy dwa, a że jestem wykończony, skorzystam z propozycji. Wstał z ziemi, a Tate przechylił głowę. – Tylko nie całuj mnie najpierw – ostrzegł drwiąco. Bones nie odpowiedział, tylko zatopił zęby w jego szyi. Minutę później wyprostował się i oznajmił: – Przeprosiny przyjęte. Kitten, nie chcemy, żeby twój przyjaciel czekał. Musi się dużo nauczyć. Rodney, bardzo dziękujemy ci za pomoc, ale wiem, że ci się śpieszy. Zadzwonię do ciebie za parę dni. Uściskałam ghula na pożegnanie, a on rozpłynął się w ciemności nocy. Bones objął mnie i też ruszyliśmy. Tate szedł obok nas. – Jeszcze musimy zająć się moją matką – powiedziałam.

– To prawda. Chyba nie może być tak, że wciąż będzie próbowała mnie zabić? Nie obawiaj się jednak. To nie będzie trudniejsze od wskrzeszenia umarłego. – Nie bądź taki pewny. Jednakże nawet myśl o matce nie mogła zepsuć mi nastroju. Nie w sytuacji, kiedy zostawiałam za sobą pusty grób, a ten, który niedawno go zajmował, teraz czekał na nas przy samochodzie.