04 nocna lowczyni j frost

Przeznaczona śmierci Nocna Łowczyni 4

Jeaniene Frost Tłumaczenie rainee (www.chomikuj.pl/rainee)

ROZDZIAŁ PIERWSZY Jeśli mnie złapie, zginę. Biegłam jak mogłam najszybciej, pędząc między drzewami, splątanymi konarami i skałami w pobliskim lesie. Potwór warknął, nie przestając mnie gonić, a dźwięk ten rozległ się bliżej niż poprzednio. Nie ucieknę mu. Potwór biegł coraz szybciej, a ja poczułam narastające zmęczenie. Las przede mną rozrzedził się, ukazując blond wampira stojącego na wzgórzu nieco dalej. Natychmiast go rozpoznałam i nabrałam nadziei. Jeśli tylko uda mi się do niego dobiec, nic mi się nie stanie. On mnie kocha. Ochroni mnie przed potworem. Wciąż jednak byłam od niego zbyt daleko. Pod wzgórze, na którym stał wampir, podpełzła gęsta mgła, przez co wyglądał jak zjawa. Krzyknęłam jego imię, gdy kroki potwora jeszcze bardziej się do mnie zbliżyły. Spanikowana rzuciłam się naprzód, o włos unikając uchwytu kościstych dłoni, które wciągnęły by mnie do grobu. Zwiększyłam wysiłki i popędziłam w stronę wampira. Pospieszał mnie, warcząc ostrzeżenia w kierunku wciąż goniącego mnie potwora. - Zostaw mnie! - krzyknęłam, kiedy nagle znalazłam się w żelaznym uścisku. - Nie! - Kotek! Okrzyk nie nadszedł ze strony wampira przede mną. Wydał go potwór, przygniatając mnie do ziemi. Gwałtownie odwróciłam głowę w stronę wampira na wzgórzu. Jego postać jednak rozmyła się w nicość, gdy mgła ukryła go w swych oparach. Tuż przed tym jak zniknął, usłyszałam jego głos. - On nie jest twoim mężem, Catherine. Gorączkowe potrząsanie zmyło resztki snu i obudziłam się. Bones, mój wampirzy kochanek, nachylał się nade mną. - Co się stało? Jesteś ranna? Pomyślałby kto, że to dziwne pytanie, skoro miałam zwyczajny koszmar. Lecz w połączeniu z mocą i magią, sny czasami okazywały się potężną bronią. Jakiś czas temu zostałam niemal zabita w jednym 2

z nich. Teraz jednak było inaczej. Nieważne jak bardzo był żywy, to był tylko sen. - Nic mi nie będzie, jeśli tylko przestaniesz mną trząść. Bones opuścił dłonie i westchnął z ulgą. - Nie mogłaś się obudzić i rzucałaś się na łóżku. Przywołało to straszne wspomnienia. - Nic mi nie jest. To był… dziwny sen. W wampirze ze snu było coś, co nie dawało mi spokoju. Jakbym powinna wiedzieć, kim jest. Jednak to nie miało sensu – był przecież jedynie wytworem mojej wyobraźni. - Dziwne było to, że nie mogłem nic z niego wychwycić – powiedział Bones. – Zazwyczaj twoje sny są dla mnie jak cicha muzyka rozbrzmiewająca gdzieś w tle. Bones był wampirem wysokiej rangi, potężniejszym niż większość tych, których kiedykolwiek spotkałam. Jedną z jego z dolności było czytanie w ludzkich myślach. Mimo, że byłam w połowie wampirem, zostało we mnie wystarczająco dużo człowieczeństwa, by Bones mógł słyszeć moje myśli. Dlatego też musiałam poćwiczyć blokowanie go. Wciąż jednak była to dla mnie nowość. - Słyszysz moje sny? Boże, pewnie nie masz chwili spokoju. Na twoim miejscu strzeliłabym sobie w łeb. Co nie na wiele by się jednak zdało. Jedyną skuteczną metodą na zabicie wampira było ścięcie głowy lub przebicie serca srebrnym ostrzem. Postrzał w głowę na stałe już rozwiązałby wiele moich kłopotów, lecz Bonesowi przysporzyłby jedynie bólu głowy. Ponownie oparł się o poduszki. - Nie bój się, słonko. Powiedziałem, że przypomina to muzykę w tle, jest więc dla mnie raczej kojące. Co do ciszy – tutaj, na wodzie – jest tak cicho jak wtedy, gdy niemal zginąłem, lecz bez obumierania po drodze. Położyłam się i poczułam, jak na wspomnienie jego bliskiej śmierci przeszedł mnie zimny dreszcz. Włosy Bonesa stały się wtedy całkiem białe, lecz teraz miały znów swój głęboki brązowy kolor. - Czy właśnie dlatego dryfujemy samotnie na Atlantyku? Żebyś miał trochę ciszy i spokoju? - Chciałem spędzić z tobą trochę czasu, Kotek. Ostatnio mieliśmy go dla siebie naprawdę mało. Co za niedopowiedzenie. Chociaż odeszłam z tajnej jednostki Departamentu Bezpieczeństwa Narodowego, który tropił bandytów wśród wampirów i ghuli, życie nie było nudne. 3

Najpierw musieliśmy poradzić sobie ze stratami, jakie w zeszłym roku ponieśliśmy podczas wojny z innym potężnym wampirem. Kilkoro z przyjaciół Bonesa – i Randy, mąż mojej najlepszej przyjaciółki – zostali zamordowani. Potem nastąpiły miesiące tropienia pozostałych sprawców tej wojny, żeby nie mogli więcej spiskować przeciwko nam. Kolejno, musiałam wyszkolić moją następczynię, by mój wuj Don miał kogoś innego do odgrywania roli przynęty, gdy jego agenci robili obławę na przestępców z nieumarłego świata. Większość wampirów i ghuli nie zabijało, kiedy się żywili, lecz byli i tacy, którzy zabijali dla zabawy. Albo z głupoty. Mój wuj dbał o to, by zajęto się takimi osobnikami i żeby zwyczajni obywatele nie dowiedzieli się o nieumarłym świecie. Kiedy więc Bones powiedział mi, że wypływamy w rejs założyłam, że stoi za tym jakiś zabójczy powód. Wyjazd tylko dla relaksu, cóż, nigdy nie zdarzył się w naszym związku. - To weekend tylko dla nas dwojga? – spytałam, nie mogąc ukryć niedowierzania w głosie. W odpowiedzi przesunął palcem po mojej dolnej wardze. - To nasze wakacje, Kotek. Ta wiadomość wprawiła mnie w wyraźne oszołomienie. - A co z moim kotem? – Zostawiłam mu jedzenie na kilka dni, ale nie na aż tak długo. - Nie martw się. Wysłałem kogoś do twojego domu, by się nim zaopiekował. Możemy popłynąć w każde miejsce na ziemi i nie spieszyć się z dotarciem tam. Powiedz mi więc, dokąd chcesz płynąć? - Do Paryża. Sama poczułam zaskoczenie na te słowa. Nigdy przedtem nie czułam jakiegoś wielkiego pragnienia, by tam pojechać, lecz z jakiegoś powodu teraz to się zmieniło. Być może dlatego, że Paryż jest niby miastem kochanków. Jednak jedno spojrzenie na Bonesa zazwyczaj wystarczało, by wprawić mnie w romantyczny nastrój. Musiał wyłapać tę myśl, gdyż uśmiechnął się, a jego twarz – moim zdaniem – stała się jeszcze bardziej zachwycająca. Na tle granatowych prześcieradeł jego skóra wręcz lśniła alabastrową bladością zbyt doskonałą, by być ludzką. Narzuta skłębiona była na jego brzuchu, prezentując mi jego doskonały, umięśniony tors. Ciemnobrązowe oczy zaczęły migotać zielenią, a spod warg wysunęły się kły. Najwyraźniej nie tylko mnie nagle zrobiło się gorąco. - W takim razie Paryż – szepnął i odrzucił prześcieradła. 4

- …niedługo dopłyniemy. Tak, ma się dobrze, Mencheres. Wierz mi, dzwoniłeś niemal codziennie… W porządku, do zobaczenia w doku. Bones odłożył słuchawkę i potrząsnął głową. - Albo mój Pan coś ukrywa, albo dostał niezdrowej obsesji na punkcie każdej twojej czynności. Wyciągnęłam się na hamaku na pokładzie. - Następnym razem pozwól mi z nim porozmawiać. Powiem mu, że nigdy nie było mi lepiej. Ostatnie trzy tygodnie rzeczywiście były cudowne. Jeśli mnie potrzebne były wakacje, to Bonesowi jeszcze bardziej. Jako Pan dużej linii i współwładca jeszcze większej, zawsze musiał obserwować, osądzać, odpowiadać na wyzwania oraz chronić swoich ludzi. Cała ta odpowiedzialność zbierała swoje żniwo. Dopiero w ostatnich kilku dniach zrelaksował się na tyle, by spać więcej niż jego zwyczajne kilka godzin. Była tylko jedna wada tego wspaniałego rejsu, lecz zatrzymałam ją dla siebie. Po co rujnować nasz wspólny czas i mówić Bonesowi, że miałam więcej tych głupich i pozbawionych znaczenia snów? Tym razem ich nie zauważył. Chyba nie miotałam się już we śnie. Po przebudzeniu nie pamiętałam z nich zbyt wiele. Jedyne co wiedziałam, to że były o tym samym blond wampirze bez twarzy. Tym, który nazwał mnie moim prawdziwym imieniem, Catherine, i znikał mówiąc tym samym grobowym napomnieniem – „To nie jest twój mąż”. Według ludzkiego prawa Bones nie był moim mężem. Jednak byliśmy związani krwią i poślubieni zgodnie z wampirzym prawem, a nieumarli nie uznawali rozwodów. Naprawdę nie żartowali, jeśli chodzi o zwrot „Póki śmierć nas nie rozłączy”. Może moje sny ujawniały moje podświadome pragnienie, by mieć tradycyjny ślub. Ostatnim razem, gdy tego próbowaliśmy, nasze plany pokrzyżowała wojna z wampirem, który myślał, że uwolnienie czarnej magii przeciw nam jest absolutnie w porządku. Mencheres spotkał się z nami w bloku. Mimo, że Bones nazywał go Panem - Mencheres był Panem wampira, który stworzył Bonesa - wyglądał równie młodo jak Bones. Prawdopodobnie byli w podobnym wieku, kiedy ich przemieniono. Mencheres był również niezwykle przystojny. Miał prawdziwie królewskie, egipskie rysy i długie, czarne włosy powiewające teraz na wietrze. Jednak moją uwagę zwrócił fakt, że Mencheresa otaczało osiem wysokich rangą wampirów. Jeszcze zanim zeszłam z pokładu łodzi poczu5

łam falę mocy, która iskrzyła w powietrzu niczym wyładowania elektrostatyczne. Pewnie, Mencheres zazwyczaj podróżował w towarzystwie, lecz ci wyglądali na goryli, nie na groupies. Bones podszedł do Mencheresa i krótko go uścisnął. - Witaj, Panie. Nie mogą być tylko na pokaz – głową wskazał w stronę czekających wampirów – więc zakładam, że mamy kłopoty. Mencheres skinął głową. - Powinniśmy stąd odejść. Ten jacht jest wystarczającym znakiem naszej obecności. Na całej długości łodzi widniał szkarłatny napis „Żniwiarz”. Nawiązywał on do mojego przezwiska, Czerwony Żniwiarz, które nadano mi dzięki kolorowi włosów i wysokiej liczbie zwłok na koncie. Mencheres rzucił mi krótkie, acz grzeczne „Witam”, po czym nie odezwał się do mnie więcej. Zeszliśmy z niewielkiej przystani i skierowaliśmy się do czarnego vana. Stał tam również drugi, identyczny samochód, do którego wsiadło sześć wampirów. Kiedy odjechaliśmy i zaczęliśmy nabierać prędkości, auto trzymało się tuż za nami. - Opowiedz mi o swoich snach, Cat - powiedział Mencheres, gdy tylko ruszyliśmy. Wbiłam w niego wzrok. - Skąd o tym wiesz? Bones również wyglądał na zaskoczonego. - Ja nic o tym nie mówiłem, Kotek. Mencheres zignorował oba nasze komentarze. - Co było w tym śnie? Bądź bardzo dokładna. - Są dziwne – zaczęłam i dostrzegłam, jak Bones uniósł brwi, słysząc liczbę mnogą. – Jest w nich zawsze ten sam wampir. We śnie wiem kim jest. Słyszę nawet siebie, jak mówię jego imię, lecz kiedy się budzę, nie pamiętam go. Gdybym nie była mądrzejsza, powiedziałabym, że Mencheres wyglądał na zaniepokojonego. Ale, oczywiście, jeśli chodziło o niego, nie byłam ekspertką. Mencheres miał ponad cztery tysiące lat i był geniuszem w ukrywaniu swoich emocji, lecz nieznacznie zacisnął usta. A może to złudzenie optyczne. - Ile takich snów miałaś? - spytał Bones. Nie był zbyt szczęśliwy. Sposób, w jaki zacisnął wargi nie był żadnym przywidzeniem. - Cztery. I nie zaczynaj. Gdybym ci o nich powiedziała, popłynąłbyś do najbliższej fortecy, po czym całymi dniami i nocami wisiałbyś mi nad głową. Bardzo przyjemnie spędzaliśmy czas, więc nic o nich nie mówiłam. To nic takiego. 6

Prychnął. - Ona mówi, że to nic takiego. Cóż, słonko, przekonajmy się o co tu właściwie chodzi. Przy odrobinie szczęścia nie skończy się to utratą twojego lekkomyślnego życia. – Odwrócił się do Mencheresa. – Wiedziałeś, że coś się dzieje. Dlaczego, do diabła, nie powiedziałeś mi o tym od razu? Mencheres pochylił się do przodu. - Życie Cat nie jest w niebezpieczeństwie. Jednak mamy… problem. Miałem nadzieję, że nigdy nie będziemy musieli przeprowadzać tej rozmowy. - Czy choć raz mógłbyś wyrzucić to z siebie, nie robiąc przy tym wprowadzenia? - Mencheres słynął z owijania w bawełnę. Chyba będąc tak starym jak on, nauczył się cierpliwości. - Czy kiedykolwiek słyszałaś o wampirze, który nazywa się Gregor? Na moment moją głowę przeszył ból. Minął jednak tak szybko, że rozejrzałam się, by zobaczyć czy ktoś jeszcze to poczuł. Mencheres wpatrywał się we mnie, jakby chciał obejrzeć od środka tył mojej głowy. Obok mnie Bones zaklął. - Znałem kilku Gregorów, lecz tylko jednego nazywano przeklętym Sennym Porywaczem. – Uderzył pięścią w oparcie, przez co pękło i rozpadło się. – To właśnie nazywasz zadowalającymi standardami bezpieczeństwa dla mojej żony? - Nie jestem twoją żoną. Gwałtownie zasłoniłam dłonią usta, a Bones spojrzał na mnie z niedowierzaniem. Skąd to się, do diabła, wzięło? - Coś ty powiedziała? – spytał Bones. Oszołomiona zaczęłam się jąkać. - M-miałam na myśli… Jedyną rzeczą, jaką pamiętam ze snów, to jego słowa: „On nie jest twoim mężem”. I wiem, że ma na myśli ciebie, Bones. Tylko to chciałam powiedzieć. Bones wyglądał, jakbym wbiła w niego nóż, a Mencheres przybrał chłodny wyraz twarzy. Nie mogłam nic z niej wyczytać. - Wiesz, mam wrażenie, że kiedy sprawy między nami zaczynają układać się naprawdę dobrze, zjawiasz się ty i zawsze wszystko psujesz! napadłam na Mencheresa. - Ze wszystkich miejsc na ziemi wybrałaś akurat Paryż - odparł Mencheres.

7

- No i co? Masz coś przeciwko Francuzom? – Nagle zalał mnie irracjonalny gniew na niego i poczułam, jak wzbiera we mnie krzyk. Dlaczego nie możecie zostawić mnie w spokoju?! Wtedy jednak otrząsnęłam się. Co się ze mną działo? Miałam jakiś zespół napięcia przedmiesiączkowego czy co? Mencheres potarł czoło. Odwrócił wzrok i zobaczyłam jego doskonały profil. - Paryż to wspaniałe miasto. Cieszcie się pobytem. Zwiedźcie wszystko. Lecz nie chodźcie nigdzie bez obstawy. A jeśli jeszcze raz będziesz śniła o Gregorze, Cat, nie pozwól mu się dotknąć. Jeśli zobaczysz go we śnie – uciekaj. - Nie ma mowy, żebyś skończył tekstem w stylu „Życzę wam miłego dnia” - powiedziałam. – Kim jest Gregor? Dlaczego o nim śnię? I dlaczego nazywają go Sennym Porywaczem? - Co ważniejsze, dlaczego teraz nagle pojawił się i chce ją odnaleźć? głos Bonesa był zimny jak lód. – O Gregorze nikt nie słyszał od ponad dekady. Myślałem nawet, że nie żyje. - On żyje – powiedział posępnie Mencheres. – Tak jak ja, Gregor potrafi przewidywać przyszłość. Na podstawie jednej z wizji próbował zmienić przyszłość. Kiedy się o tym dowiedziałem, uwięziłem go. To była jego kara. - A czego chce od mojej żony? - Bones podkreślił ostatnie słowo, przy czym spojrzał na mnie i uniósł brew, jak gdyby chciał mnie sprowokować. Nie zareagowałam. - W jednej z wizji zobaczył Cat i zdecydował, że chce ją mieć - odpowiedział Mencheres bez emocji. – Wtedy odkrył, że zwiążesz się z nią przez krew. Kiedy zbliżały się szesnaste urodziny Cat, Gregor miał zamiar ją odnaleźć i zabrać do siebie. Jego plan był niezwykle prosty – gdyby nigdy cię nie spotkała, wtedy byłaby jego, nie twoja. - Parszywy, podstępny sukinsyn - warknął Bones, a ja otworzyłam ze zdumienia usta. – Pogratuluję mu sprytu, lecz jednocześnie wbiję mu srebrny sztylet w serce. - Nie lekceważcie Gregora - powiedział Mencheres. – Miesiąc temu uciekł z mojego więzienia, choć do dziś nie wiem jak mu się to udało. Wydaje się być bardziej zainteresowany Cat niż zemstą na mnie. Wiem, że ona jest jedyną, z którą od tamtego czasu skontaktował się we śnie. Dlaczego te szalone wampiry wciąż starały się mnie zdobyć? Bycie jedynym znanym mieszańcem przysparzało mi więcej kłopotów niż to wszystko warte. Gregor nie był pierwszym, który pomyślał, że będzie 8

fajnie mieć mnie przy sobie jako egzotyczną zabawkę, lecz on zdobył ekstra punkty, że stworzył w tym celu prawdziwą intrygę. - A ty zamknąłeś Gregora na dwanaście lat, by nie mógł wpłynąć na moją wspólną przyszłość z Bonesem? – spytałam z wyraźnym sceptycyzmem. - Dlaczego? Nie zrobiłeś zbyt wiele, by powstrzymać stwórcy Bonesa, Iana, kiedy próbował tego samego. Stalowe oczy Mencheresa przesunęły się na Bonesa. - Były ważniejsze rzeczy – powiedział w końcu. – Gdybyś nigdy nie spotkała Bonesa, mógłby dłużej pozostać w linii Iana i nie stać się Panem własnej linii i współwładcą mojej, kiedy go potrzebowałem. Nie mogłem tego ryzykować. Nie chodziło więc o ochronę prawdziwej miłości. Kto by pomyślał. Wampiry rzadko robiły coś z czysto altruistycznych pobudek. - Co się stanie, jeśli Gregor dotknie mnie we śnie? - spytałam. – Co wtedy? Bones mi odpowiedział, a jego wzrok był tak żarliwy, że niemal poparzył mi twarz. - Jeśli Gregor pochwyci cię we śnie, to kiedy się obudzisz, będziesz tam, gdzie on. Właśnie dlatego nazywają go Sennym Porywaczem. Potrafi porwać ludzi we śnie.

9

ROZDZIAŁ DRUGI Spierałam się, rzecz jasna. Obaj jednak rzucili mi spojrzenie, które jasno mówiło, że to głupie z mojej strony kłócić się o coś, co wiedzieli na pewno. Zdolności Gregora zazwyczaj działały jedynie na ludzi, gdyż wampiry i ghule posiadały nadnaturalną kontrolę umysłu, która zapobiegała tego typu porwaniom. Jednak ponieważ ja byłam mieszańcem, istniała możliwość, że ze mną mu się uda. Poczekajcie, aż powiem wujowi, że istnieje wampir, który potrafi takie rzeczy. Z wrażenia chyba narobi w gacie. - Gregor spróbuje zniewolić cię we śnie – powiedział Mencheres. - Najlepiej by było, gdybyś zignorowała wszystko co mówi i obudziła się tak szybko, jak tylko to możliwe. - Możesz się założyć - mruknęłam. – A przy okazji, o co chodzi z Paryżem? Powiedziałeś, że wybraliśmy akurat Paryż, jakby to coś znaczyło. - Gregor jest Francuzem - odparł Mencheres. – Wybrałaś Paryż, który od ponad dziewięciuset lat jest jego domem. Wątpię, by był to zbieg okoliczności. Zjeżyłam się. - Cóż takiego sugerujesz? - To, co oczywiste - powiedział Bones, niemal szarpiąc mnie za ramię, gdy zmierzaliśmy do malowniczego domku, częściowo ukrytego w pnączach winorośli. - Gregor kazał ci tu przyjechać. Powitała nas urocza para wampirów, którzy wyszli nam na spotkanie i powiedzieli coś, czego nie zrozumiałam. Bones odpowiedział im w tym samym języku a jego akcent był niemal identyczny z ich. - Nie mówiłeś mi, że znasz francuski - mruknęłam. - Ty nie mówiłaś, że miałaś więcej snów – odparł. Wciąż był wściekły. Westchnęłam. Przynajmniej spędziliśmy ze sobą kilka spokojnych tygodni. Prezentacja odbyła się po angielsku. Sonya i jej mąż, Noel, byli naszymi gospodarzami podczas pobytu we Francji. - Jesteście po ślubie? – spytałam zaskoczona i zarumieniłam się. – Nie chciałam zabrzmieć na tak zszokowaną, lecz… - Jesteście pierwszą wampirzą parą małżeńską, mes amis – wtrącił gładko Bones. – Sądzę, że zaczęła myśleć, że ma monopol na ten status. 10

Oboje roześmiali się i dziwna chwila minęła. Sonya nawet nie mrugnęła na widok ponad dwunastu wampirów otaczających teren jej domu. Gospodarze odprowadzili nas do pokoju, z którego okien roztaczał się widok na ogród. Sonya była ogrodniczką, a jej ogrody mogły służyć za szkice Edenu. - Pracowitość i morze cierpliwości, ma chérie – powiedziała, kiedy powiedziałam jej komplement. – Wszystko może się udać, gdy zastosuje się obie rzeczy w odpowiedniej proporcji. Znacząco spojrzała na Bonesa, dając mi znać, że nie przeoczyła jego wcześniejszego komentarza. - Moja droga Sonyu, postaram się to zapamiętać – odparł sucho. - Pewnie chcecie się odświeżyć i rozpakować. Cat, znajdziesz tu owoce, ser i schłodzone wino. Bones, przysłać ci kogoś teraz czy później? - Później. Najpierw muszę porozmawiać z żoną. Ponownie w jego głosie pojawiło się wyzwanie, kiedy powiedział ostatnie dwa słowa. Sonya i Noel wyszli. Zanim ich kroki ucichły w korytarzu, Bones napadł na mnie. - Niech to cholera, Kotek. Myślałem, że mamy to już za sobą, a jednak znów bez rozmowy ze mną zdecydowałaś, co mogę znieść a czego nie. Słysząc jego arogancki ton część gnębiących mnie wyrzutów zniknęła. - Myślałam, że to nic takiego. Dlatego ci nie powiedziałam. - Nic takiego? To ciekawy sposób opisania tego, że wampir bez przerwy chce porwać cię we śnie. - Nie wiedziałam co się dzieje! - Wiedziałaś, że dzieje się coś dziwnego, lecz nic mi nie powiedziałaś. Myślałem, że sześć lat temu nauczyłaś się, że ukrywanie rzeczy przede mną jest błędem. To był cios poniżej pasa. Kilka miesięcy po tym, jak się poznaliśmy, moje nieludzkie pochodzenie wydało się, kiedy zostałam aresztowana za zamordowanie gubernatora stanu Ohio. Don był agentem FBI, który mnie przesłuchiwał. Nie wiedziałam jednak, że był bratem mojego nieumarłego ojca, który spłodził mnie tylko dlatego, że przespał się z moją matką zaledwie kilka dni po swojej przemianie. Nie miałam również pojęcia, że Don od chwili moich urodzin wiedział, że jestem mieszańcem. Myślałam po prostu, że był wysoko postawionym agentem FBI, który wiedział o wampirach… i który zabiłby Bonesa, gdybym nie zgodziła się przyłączyć do jego tajnej jednostki. Oszukałam więc Bonesa i odeszłam z Donem wierząc, że to jedyny sposób na ocalenie mu życia. 11

Bones nie przyjął porzucenia zbyt dobrze. Zajęło mu to cztery lata, lecz znalazł mnie i pokazał, jak wielce się myliłam myśląc, że to niemożliwe, byśmy byli razem. Wciąż gnębiło mnie potworne poczucie winy, a on teraz użył ich przeciwko mnie. - Jak długo jeszcze zamierzasz mnie za to karać? Jeśli twój ostatni komentarz ma być jakąś wskazówką to domyślam się, że będzie to trwało latami. Gniew po części zniknął z jego twarzy. Przeczesał dłonią włosy, rzucając mi sfrustrowane – lecz mniej potępiające – spojrzenie. - Wyobrażasz sobie przez co bym przechodził, budząc się i widząc, że zniknęłaś bez śladu? Oszalałbym, Kotek. Głęboko zaczerpnęłam powietrza i powoli je wypuściłam. Gdy pomyślałam, że to Bones zniknąłby we śnie, z nieznanych powodów porwany przez jakiegoś wampira, również straciłabym wszelki zdrowy rozsądek. Weź się w garść, Cat. To nie jest czas, byście wypominali sobie wszystko i mówili rzeczy, których żadne z was naprawdę nie myśli. - Dajmy temu spokój, dobrze? Powinnam była ci powiedzieć o tych snach. Jeśli kiedykolwiek jeszcze mi się zdarzą, powiem ci o nich, gdy tylko się obudzę. Słowo harcerza. Podszedł do mnie i chwycił mnie za ramiona. - Nie zniósłbym tego, gdybym stracił cię w taki sposób. Nakryłam jego dłonie swoimi. - Nie stracisz. Obiecuję. Budynek opery Palais Garnier był w każdym calu ekstrawagancki, wybudowany w antycznym stylu, jakby pochodził z tamtych czasów. Sonya i Noel poszli z nami, tak jak cała nasza ochrona. Bones nie zamierzał ryzykować, że Gregor wpadnie tu i zrujnuje nam zabawę. To była moja pierwsza opera. Zazwyczaj nie zakładałam pięknej kiecki, jeśli nie musiałam kogoś zabijać, lecz dopóki przedstawienie nie okaże się dużo bardziej obrazowe niż było to opisane w programie, dzisiaj się to nie zdarzy. Po drodze do wejścia Bones otrzymał tyle pełnych podziwu spojrzeń od kobiet, że mimowolnie uścisnęłam mocniej jego dłoń. Prawda, wyglądał zniewalająco w swoim czarnym smokingu i z białym szalikiem na szyi, lecz czy kobiety naprawdę musiały się na niego tak gapić? Przez większość czasu musiałam się szczypać, nie bardzo wierząc w to, że ktoś tak oszałamiająco piękny może być mój. Czasami jednak pełne 12

pożądania spojrzenia sprawiały, że życzyłam sobie, by nie był takim cholernym ciachem. - Nie patrzą się na mnie, skarbie - mruknął Bones. – Wpatrują się w ciebie. Tak jak ja. Uśmiechnęłam się na widok pożądliwego spojrzenia, jakim mnie obrzucił. - To tylko sukienka – drażniłam się. – Układa się na moim ciele w taki sposób, że mój tyłek i cycki wydają się większe. Wieczorowa suknia z cynobrowej tafty miała kilka dodatkowych pasów na piersi, ukrywających lekkie fiszbiny, które podtrzymywały ją na mnie. Pasy te zbiegały się na moich biodrach, po czym opadały w tren wzdłuż długiej, wąskiej spódnicy. Była to najbardziej szykowna rzecz, jaką kiedykolwiek na sobie miałam. Bones roześmiał się cicho. - Nie mogę przestać się zastanawiać w jaki sposób cię w niej wezmę. Na chwilę obecną zdecydowałem, że od tyłu, lecz do końca opery to się może jeszcze zmienić. - To po co tu przyszliśmy, skoro przez cały czas będziesz mnie w myślach molestował, a nie oglądał występ? - Ponieważ to samo w sobie jest niezłą zabawą – odparł z szelmowskim uśmiechem. – Będę wyobrażał sobie wszystkie te rzeczy, które z tobą zrobię, gdy będziemy już sami. - Wtedy spoważniał, a zadowolenie zniknęło z jego oczu. – Właściwie to myślałem, że obejrzymy operę, zjemy późną kolację, a potem rozprostujemy nogi i pozwiedzamy trochę miasto. Mimo, że wszędzie pójdzie za nami eskorta, to sądzę, że nie będą musieli siedzieć nam na karkach. Chciałabyś? Z wrażenia aż otworzyłam usta. Spacer bez wszystkich moich noży i w pełni uzbrojonego oddziału przy boku? Po prostu zwiedzanie, jak robią to wszyscy normalni ludzie? - Oui, sí… „Tak”, w każdym języku tego świata. Proszę, nie mów mi, że zaraz powiesz „głupia”. - Nie, nie zamierzam. Przedstawienie zaraz się zacznie. Znajdźmy nasze miejsca. - W porządku. - Coś bardzo jesteś dzisiaj zgodna, prawda? – W jego głosie ponownie pojawił się ten pełen zadowolenia ton. – Wykorzystam to później.

13

Kiedy kurtyna opadła, rozpoczynając antrakt1, wiedziałam trzy rzeczy: uwielbiałam operę, chciało mi się pić i musiałam siusiu. - Idę z tobą - ogłosił Bones, kiedy powiedziałam mu o konieczności skorzystania z łazienki. Przewróciłam oczami. - Co do tego obowiązują tu pewne zasady. - Muszę przypudrować nos, Cat. Mogłabym ci towarzyszyć? – spytała Sonya. – Bones, przyniósłbyś nam trochę szampana? Z chęcią również bym się napiła. Bar znajduje się zaraz przy pokoju dla pań, nie będziesz miał więc problemów ze znalezieniem nas. Tłumaczenie było jasne. Bones będzie blisko w razie jakichkolwiek kłopotów – bez względu na to czy byłby to jakiś niechciany adorator czy upiór z opery o morderczych zapędach – i będę miała ochroniarza. Skinął głową. - Odprowadzę was. To nie jest nadopiekuńczość. To po prostu dobre maniery. - Pewnie. – Moje wargi drgnęły w uśmiechu. – Cokolwiek zechcesz. Do pokoju dla pań ustawiła się długa kolejka. Bones prychnął z rozbawieniem, gdy zobaczył pełne zastanowienia spojrzenie, jakie rzuciłam w stronę pustego wejścia do męskiej toalety. - Co do tego obowiązują tu pewne zasady - zakpił. - Wiem, że nie wszystkie te laski czekają, by ulżyć swojemu pęcherzowi. Powinni mieć tu osobny pokój do makijażu, żeby reszta z nas mogła zrobić siku – burknęłam i z przepraszającym uśmiechem odwróciłam się do Sonyi. – Eee, nie miałam na myśli ciebie. Po prostu ignoruj wszystko co mówię, a będzie dobrze. Roześmiała się. - Wiem, co miałaś na myśli, chérie. Często sama o tym myślałam, odkąd latryny od dawna już nie były mi potrzebne. - Przynieś mi drinka, Bones. I to szybko, żebym zatkała sobie usta. Pocałował mnie w dłoń. - Zaraz się zobaczymy. Kiedy odszedł, nie byłam jedyną, która z podziwem odprowadzała go wzrokiem. - Mmm hmmm.

1

Antrakt – przerwa podczas przedstawienia w teatrze

14

Ciche westchnienie doszło ze strony brunetki stojącej dalej w kolejce. Spojrzałam na nią i uniosłam brew, po czym - dla lepszego efektu - pokazałam jej pierścionek zaręczynowy. - Zajęty, słonko. Była człowiekiem i tylko dlatego nie rzuciłam się na nią, gdy ponownie z pożądaniem spojrzała na Bonesa, po czym wzruszyła ramionami. - Nic nie trwa wiecznie. Zazgrzytałam zębami. - Poza śmiercią. Sonya powiedziała coś po francusku, przez co kobieta nadąsana wydęła wargi i odwróciła się z ostatnim komentarzem. - Jeśli nie możesz znieść, gdy podziwiają twojego mężczyznę, to lepiej trzymaj go w domu. Przy jej silnym, francuskim akcencie wszystkie bezdźwięczne spółgłoski wydawały się nieme. Nie możesz jej zabić tylko dlatego, że jest zdzirą, upomniałam się. Nawet, gdybyś dyskretnie pozbyła się jej ciała… - Pieprzy się jeszcze lepiej niż wygląda – powiedziałam tylko. W naszą stronę odwróciło się kilka głów. Nie obchodziło mnie to – byłam wściekła. – A gdy tylko wrócimy do domu, ta piękna twarz utknie między moimi nogami. Masz na to moje słowo. Z tłumu przy barze doszedł mnie śmiech Bonesa. Sonya również się roześmiała. Kobieta rzuciła mi pełne jadu spojrzenie i wyszła z kolejki. - Bon, jedna osoba przed nami mniej. Skończymy zanim dostaniemy drinki. - Sonya przestała się śmiać i spojrzała na kolejkę. - Jedna z głowy. – Zmierzyłam spojrzeniem kobiety, które z powodu tej małej sceny albo się uśmiechały, albo unikały mojego spojrzenia. – Zostało jeszcze jakieś dwanaście. Dziesięć minut później, gdy weszłyśmy do pomieszczenia, starałam się ze zniecierpliwienia nie skakać na jednej nodze. Resztką siły woli czekałam na swoją kolej, by nie zmuszać Sonyi do użycia hipnozy i usunięcia tych wszystkich kobiet z mojej drogi. To jednak nie było by fair. Kiedy wyszłam z toalety, Sonya chowała już szminkę do torebki. Dołączyłam do niej przy lustrze i umyłam dłonie. - Jaki ten świat mały – powiedział ktoś na prawo ode mnie. Odwróciłam się i zobaczyłam wpatrującą się we mnie śliczną blondynkę. - Słucham? 15

- Nie pamiętasz mnie? – Potrząsnęła głową. – Minęło trochę czasu. Nie byłam nawet pewna czy to ty, dopóki nie uciszyłaś tamtej kobiety. Jednak twoja kolorystyka cię wyróżnia. No i za pierwszym razem też byłaś rozdrażniona. Sądząc po jej akcencie, była Amerykanką. Nigdy w życiu jej nie widziałam. - Przykro mi, pomyliła pani osoby. – Jakby nie było, miałam dobrą pamięć. Półwampirzą, a w dodatku połączoną z moją dawną pracą. - To było w Ritzu na Placu Vendôme, pamiętasz? Ponownie potrząsnęłam głową. Westchnęła. - Nic się nie stało. Przykro mi, że nie wyszło ci z tamtym facetem, lecz zdaje się, że trafił ci się ktoś lepszy. I dobrze. - Słucham? Zaczęłam się zastanawiać czy nie zwariowała. Sonya przysunęła się bliżej mnie. Dziewczyna przypudrowała sobie nos, po czym schowała puderniczkę do torebki. - I tak wyglądałaś zbyt młodo, by wychodzić za mąż, więc cię nie winię… - Co? – spytałam, teraz już z wyraźnym niedowierzaniem. Westchnęła. - Nieważne. Miło było znów cię zobaczyć. Wyszła z łazienki. Sonya chciała chwycić ją za ramię, lecz powstrzymałam ją. - Daj spokój – mruknęłam. – Po prostu pomyliła mnie z kimś. Poczułam nagły ból w głowie, jakby w mózg wbijały mi się tysiące igieł. Potarłam skronie. - Nic ci nie jest, chérie? - spytała Sonya. - Wszystko w porządku. Pomyliła mnie z kimś - powtórzyłam. - Przecież to moja pierwsza podróż do Paryża. Szliśmy wzdłuż Rue de Clichy, z ochroniarzami podążającymi kilka metrów za nami. Nie chciałam pełnej kolacji i w jednej z ulicznych kafejek zamówiłam sobie rogalika i cappuccino. Sonya i Noel nie dołączyli do nas, chcąc dać nam trochę pseudo prywatności. Pomijając naszą eskortę i setki przechodniów miałam jednak poczucie pewnej intymności. Byliśmy po prostu jeszcze jedną parą, jedną z wielu przechadzających się po ulicach Paryża. Bones opowiadał mi o budynkach, ich architekturze… i ich funkcji w przeszłości. Śmiałam się, gdy opowiadał przy tym o sobie, swoim 16

najlepszym przyjacielu Spadzie oraz swoim stwórcy, Ianie. Już sobie wyobrażałam piekło, jaki musieli tu zrobić. Zatrzymaliśmy się na końcu jednej długich uliczek, gdzie budynki stały wyjątkowo blisko siebie. Bones krzyknął coś po francusku, po czym poprowadził mnie w głąb wąskiej alei. - Co takiego powiedziałeś? Uśmiechnął się. - Lepiej, żebyś nie wiedziała – powiedział. Nagle pocałował mnie i przyciągnął mnie do siebie. W następnej chwili poczułam, jak jego dłonie wsuwają się pod moją suknię i unoszą ją do góry. - Oszalałeś? W pobliżu jest z pół tuzina wampirów… - Żaden w zasięgu wzroku – roześmiał się. – Jak im polecono. - Ale wszystko słyszą, Bones – protestowałam dalej. Nagle obrócił mnie i stanęłam twarzą do ściany. Nie przestawał się śmiać. - W takim razie upewnij się, ze mówisz same pochlebne rzeczy. Objął mnie w talii ramieniem, przyciskając mnie mocno do swego ciała. Chciałam się uwolnić, lecz z jego dłońmi pod spódnicą, moja suknia zadarła się jeszcze wyżej. W pewnej chwili zamarłam, gdy poczułam jego kły zatapiające się w mojej szyi. Z jego gardła wydobył się głęboki pomruk zadowolenia. - Ach, Kotek, kochasz to niemal tak samo jak ja. Utoń we mnie, jak ja utonę w tobie. Miałam wrażenie, że wypływająca ze mnie i wpływająca w jego usta krew zmieniła się w płynny ogień. Bones miał rację – uwielbiałam, kiedy mnie gryzł. Moja skóra zdawała się płonąć, a serce zaczęło szybciej bić. Zaczęłam ocierać się o niego, jęcząc ze zniecierpliwienia, gdy rozpinał spodnie. - Bones – udało mi się wykrztusić. – Tak… Ściana budynku uderzyła we mnie z taką siłą, że poczułam, jak pęka mi kość w policzku. Potem usłyszałam strzały. Dochodziły przerywanymi seriami gdzieś z góry, ze wszystkich stron… oprócz budynku, przy którym staliśmy. Bones przyciskał mnie do ściany. Zakrywał mnie własnym ciałem, drżąc na całym ciele, gdy uderzył w mur przed nami. Starał się zrobić w nim drzwi, których nie było. Właśnie wtedy zrozumiałam, dlaczego tak się trząsł. Wszystkie kule trafiały w jego plecy. 17

Z tego co słyszałam, nasza eskorta była w jeszcze gorszym położeniu. Ze sporadycznych przerw, kiedy Bones szarpał się od trafiających w niego pocisków, musieli stworzyć krąg wokół naszych skurczonych ciał. Kiedy skoncentrowany ogień urwał się wraz z czyimś krzykiem, zaczęłam szarpać się w panice. Było o wiele gorzej niż myślałam. Kimkolwiek byli napastnicy, strzelali srebrnymi kulami. - Musimy uciekać. Boże, to cię zabije! – krzyknęłam, starając się uwolnić z kłębka, w jaki zwinął mnie Bones. Ściskał mnie jednak z taką siłą, że jedynie wierzgałam nogami niczym przewrócony na grzbiet żółw. - Jeśli zaczniemy biec, mogliby cię zabić – wychrypiał niemal bezgłośnie w hałasie wystrzałów. – Jeden z naszych zadzwoni po wsparcie. Poczekamy. Mencheres przyjedzie. - Do tego czasu będziesz już martwy - powiedziałam. Ciężko było zabić wampira z broni palnej, nawet mając w magazynku srebrne kule, gdyż zbyt długo trwało rozstrzelanie serca. Bones mnie tego nauczył. Żaden wampir nie będzie stał i dla ciebie pozował… tak powiedział do mnie ponad sześć lat temu, odrzucając broń palną z grupy tych najbardziej efektywnych. A jednak sam równie dobrze mógł siedzieć i dla nich pozować. Wsparcie przybędzie zbyt późno. Wiedział to równie dobrze jak ja. Po raz pierwszy mi skłamał. Budynek zatrząsł się, gdy uderzył pięścią w ścianę. Ludzie w środku krzyknęli ze strachu. Mając wystarczająco wiele czasu Bones mógłby przebić się przez budowlę i mielibyśmy schronienie przed bezlitosnym ogniem. Jednak uderzanie w mur jedną ręką, jednocześnie będąc napakowanym srebrem? Bones już poruszał się wolniej, a każdy jego cios przypominał uderzenie pijaka. Boże, on umrze skulony na ulicy, właśnie w tej chwili. Poczułam, jak obudziła się we mnie jakaś dzikość. W moim umyśle nie pojawiła się nawet jedna myśl, która wydałaby ciału jakiekolwiek polecenie. Jedyne co wiedziałam, to że Bones musiał wydostać się spod ostrzału na tyle długo, by móc się uleczyć. Z tym jednym celem w głowie udało mi się tak wymanewrować ciałem, że zerwałam się na nogi i wystrzeliłam po schodach, oplatając go ramionami. Dotarliśmy na szczyt pięciopiętrowemu budynku, o który się opieraliśmy. Kiedy byliśmy już na dachu, przetoczyłam się po ziemi razem z nim, jednak – co dziwne – nie trafiła w nas żadna kula. Nie zawracałam sobie głowy rozmyślaniami, dlaczego strzelcy już w nas nie celowali. Nie wtedy, gdy zobaczyłam, jak pod Bonesem ugięły 18

się nogi i zwisł bezwładnie w moim uścisku. Zalała mnie fala strachu, która dodała mi sił. Przeskoczyłam z nim na dach sąsiedniego budynku, a potem na następny i jeszcze następny. Nie traciłam nawet czasu na zdumienie tym, co właśnie robiłam. Kiedy pozostałe strzały ucichły w oddali, zatrzymałam się. Po tym, co musiałam zrobić, z pewnością padnę jak zabita, lecz Bones potrzebował krwi. Mnóstwa krwi. Nie ścigali nas żadni latający zabójcy. Może nasza obstawa wystarczająco ich powstrzymała, lecz to może nie potrwać długo. Chwyciłam bezwładną głowę Bonesa i przeciągnęłam jego kłem po nadgarstku, pozwalając, by moja krew wypełniła jego usta. Przez jedną, pełną przerażenia chwilę nic się nie działo. Nie przełknął, otworzył oczu czy zrobił cokolwiek, by powstrzymać wypływ szkarłatnego strumienia z jego warg. Oszalała ze strachu chwyciłam drugą dłonią jego szczękę i przechyliłam, sprawiając, że krew spływała wprost do jego gardła. Mój wzrok zamglił się od łez, gdyż każdy fragment jego ciała podziurawiony był od kul. Miał rany nawet na policzkach. Och Boże, proszę, nie pozwól mu umrzeć… W końcu przełknął. Nie otworzył oczu, lecz zaczął ssać z mojego nadgarstka. Ssał coraz mocniej, a ulga, jaka mnie ogarnęła, przytłumiła otępienie, które nadeszło po chwili. Oszołomiona patrzyłam, jak dziury w jego ciele zaczęły puchnąć, po czym rozbite srebrne pociski zaczęły wychodzić spod jego skóry. Uśmiechnęłam się, mimo że obraz rozmył mi się przed oczami i zapadłam w ciemność w chwili, gdy Bones otworzył oczy.

19

ROZDZIAŁ TRZECI - …budzi się… - …wkrótce wyjedzie, przybędzie jutro… Fragmenty rozmowy rozbrzmiewały gdzieś nad moją głową. Było mi ciepło. Cóż, może poza ramieniem. Poczułam na czole coś miękkiego i chłodnego. - Obudziłaś się, Kotek? Na te słowa otworzyłam gwałtownie oczy, budząc się z letargu. Chciałam usiąść, lecz powstrzymał mnie zdecydowany uścisk. - Nie ruszaj się. Daj mojej krwi chwilę, by zaczęła krążyć. Krwi? Mrugnęłam kilka razy i twarz Bonesa nabrała ostrości. Wciąż cały pokryty był czerwonymi smugami, lecz spojrzenie miał jasne. Uspokoiło mnie to na tyle, że ponownie opadłam na poprzednie miejsce, co okazało się być jego udami. Obok niego leżały dwie puste torby po krwi, igła i cewnik. - Gdzie jesteśmy? - W vanie, w drodze do Londynu - odparł. – Pamiętasz atak? - Pamiętam, jak wyłaziło z ciebie wystarczająco dużo srebra, by ufundować komuś studia – odpowiedziałam i rozejrzałam się. Razem z nami był Mencheres i cztery inne wampiry. – Mogłeś zginąć. Nigdy więcej tego nie rób. Roześmiał się cicho. - I to mówi kobieta, która wtoczyła we mnie niemal całą swoją krew. - Miałeś w sobie zbyt wiele srebra, by się wyleczyć. Co miałam robić, rozsiąść się wygodnie i patrzeć, jak umierasz? - A ci strzelcy mogli odstrzelić tobie głowę – odpowiedział spokojnie. - Kim oni byli? Udało im się uciec? Dotknęłam swojego policzka. Nie czułam bólu. Krew, którą podał mi Bones nie była tylko ludzka. Mogłam zdrowieć szybciej niż przeciętni ludzie, lecz tylko wampirza krew mogła w takim tempie wyleczyć złamane kości. - Przepraszam, słonko – mruknął Bones. – Przeze mnie niemal zginęłaś, kiedy tak bezmyślnie wprowadziłem cię w tę ścieżkę zdrowia. - Ilu zginęło? 20

- Trzech z sześciu. W jego głosie kryło się coś więcej niż samopotępienie i smutek. Nie potrafiłam jednak określić, co to. - Zaatakowały nas ghule. Były cholernie uzbrojone, jak wiesz. Zaraz po tym, jak mnie stamtąd zabrałaś, do walki dołączyło około ośmiu wampirów. - Przynajmniej pomoc nadeszła – uśmiechnęłam się do Mencheresa. – Dziękuję. Wargi Bonesa drgnęły. - To nie ludzie Mencheresa przyszli nam na pomoc. Jednak prawdopodobne jest, że gdyby Mencheres w końcu nie dotarł do nas ze wsparciem, za chwilę by nas zaatakowali. Być może nowa krew nie dotarła jeszcze do mojego mózgu, ponieważ nie rozumiałam jego słów. - Skoro nie byli naszymi ludźmi, to czyimi? - Śledziły nas dwie grupy - podsumował Bones. – Te ghule oraz ludzie Gregora, jak sądzę. Musiał zmęczyć się, starając dotrzeć do ciebie przez sny i zdecydował na bardziej fizyczną formę porwania. Nie uszło mojej uwadze, że Mencheres nie odezwał się nawet słowem. - A co ty o tym myślisz? Spojrzał na mnie. - Kiedy dotrzemy do Spade’a, będziemy mieć więcej swobody na przeprowadzenie tej rozmowy. - Teraz. – Jedno słowo Bonesa zabrzmiało, jakby wypowiedział ich tysiąc. - Crispin… - A teraz zwracasz się do mnie moim ludzkim imieniem, jak gdybym wciąż był człowiekiem – przerwał mu Bones. – Przez nasz sojusz jestem tobie równy i dlatego powiesz mi wszystko, co wiesz na temat Gregora. Bones rzucał Mencheresowi wyzwanie, by swoją odmową rozpoczął wojnę między nimi. Nie oczekiwałam, by w taki sposób ustalił granicę i praktycznie na nią nasikał, a sądząc po minie Mencheresa – on również. Wtedy jednak Mencheres uśmiechnął się lekko. - W porządku. Mówiłem wam, że uwięziłem Gregora za próbę wpłynięcia na przyszłość Cat w taki sposób, by nigdy cię nie spotkała. Czego nie powiedziałem, to że zanim to zrobiłem, Gregor zdążył już ją porwać. 21

Usiadłam gwałtownie. - Nigdy w życiu nie spotkałam Gregora! - Tak pamiętasz – odparł Mencheres. – Czujesz ból w głowie, gdy mowa o Gregorze, prawda? To ukłucia twoich ukrytych wspomnień. Zanim znaleźliśmy was dwoje w Paryżu, spędziłaś z nim kilka tygodni. Do tego czasu udało mu się rozkochać cię w sobie i omotać cię kłamstwami. Wiedziałem, że muszę wpłynąć na twoją pamięć, by wszystko naprawić. Właśnie dlatego nie masz żadnych wspomnień z tego czasu, który z nim spędziłaś. - To nie… On nie może… - Poczułam pulsowanie w głowie. On nie jest twoim mężem… Przykro mi, że nie wyszło ci z tamtym facetem… To było w Ritzu na Placu Vendôme… - Ale wampirza hipnoza na mnie nie działa – wykrztusiłam w końcu. – Jestem mieszańcem – to nigdy nie miało na mnie wpływu! - Właśnie dlatego tylko ja mogłem tego dokonać – powiedział cicho Mencheres. – Musiałem użyć całej mojej mocy i zaklęcia, by wymazać z twojej pamięci ten czas. Wampir niższej rangi nie zdołałby tego zrobić. Bones wydawał się również ogłuszony. - Partir de la femme de mon maître - mruknął. – Właśnie to krzyknął do mnie jeden z wampirów, zanim uciekł. To dlatego Gregor ma na jej punkcie taką obsesję. Mencheres milczał. Bones spojrzał na niego, a potem na mnie. - Nie obchodzi mnie to – powiedział w końcu. - Gregor może wsadzić sobie swoje roszczenia w dupę. Wciąż nie byłam przekonana. - Ale zanim spotkałam Bonesa nienawidziłam wampirów. Nigdy bym nie wyjechała z jednym z nich na tak długo. - Nienawidziłaś ich przez wpływ twojej matki - powiedział Mencheres. – Gregor najpierw nią się zajął. Zahipnotyzował ją, by powiedziała ci, że jest jej przyjacielem, który zapewni ci ochronę. Bones warknął. - Jak bardzo rozeszły się roszczenia Gregora? Mencheres przyjrzał mu się przez chwilę. - Nie spytaliście mnie czy to w ogóle się stało. Poczułam się, jakby mówił w innym języku. - Co? - Nieważne. Dostanie ją dopiero po moim martwym i pomarszczonym trupie. 22

- Co?! – Dla podkreślenia słów wsadziłam Bonesowi łokieć w żebra. - Roszczenia Gregora – powiedział zimno Bones. – Teraz, kiedy jest wolny, mówi ludziom, że gdzieś w ciągu tych paru tygodni jakie ze sobą spędziliście, poślubił cię. Wbrew powszechnej opinii, kilka razy w życiu zdarzyły się sytuacje, kiedy oniemiałam. Po pierwsze, w wieku szesnastu lat, kiedy moja matka powiedziała mi, że moje zdolności odziedziczyłam po ojcu – wampirze. Kolejny raz, gdy po czterech latach ponownie zobaczyłam Bonesa. To jednak przebijało wszystko. Przez kilka długich minut nie mogłam znaleźć wystarczająco gwałtownego zaprzeczenia. Nie tylko ja wytrzeszczyłam oczy na tę wieść. Nawet w tak wielkim oszołomieniu, w jakim byłam, dostrzegłam zdumienie na twarzach towarzyszących nam wampirów, które natychmiast zniknęło po tym, jak Bones poczęstował ich jednym ze swoich spojrzeń. Mencheres wciąż patrzył na nas tym samym, zdecydowanym wzrokiem. W końcu udało mi się powiedzieć coś spójnego. - Nie. – To jedno słowo poprawiło mi nastrój, powtórzyłam je więc głośniej. – Nie, to nieprawda. - A nawet jeśli, nie potrwa to dłużej niż do jego śmierci – obiecał Bones. Wskazałam na Mencheresa. - Byłeś tam, tak? Powiedz mu, że to się nie stało! Mencheres wzruszył ramionami. - Nie widziałem ceremonii krwi. Gregor twierdził, że stało się to tuż przed tym, jak przybyłem. Kilkoro jego ludzi powiedziało, że byli jej świadkami, lecz równie dobrze mogli kłamać. A uczciwość Gregora pozostawia wiele do życzenia. - A co ja powiedziałam? Nagle poczułam strach. Czyżbym poślubiła nieznanego sobie wampira? Nie mogłam przecież, prawda? Mencheres wbił we mnie wzrok. - Wpadłaś w histerię. Gregor manipulował twoimi emocjami, a właśnie zabierano go, by poddać go nieznanej karze. Powiedziałabyś wszystko, bez względu czy była to prawda, czy nie, byle tylko temu zapobiec. Innymi słowy… - Bones swoje zdanie w tej kwestii - Mencheres przesunął spojrzeniem po wszystkich w vanie. – Jako jego współwładca w pełni go popieram. Czy ktokolwiek z was ma inne zdanie? Na raz rozległy się zaprzeczenia. 23

- W takim razie wszystko jasne. Gregor rozgłasza bezpodstawne roszczenia, które zostaną zignorowane. Cat nie może sama potwierdzić, że to prawda, a jest jedyną, która mogłaby stwierdzić, że ceremonia miała miejsce. Bones? Na jego twarzy pojawił się nagle szeroki uśmiech, lecz był tak samo zimny, jak ja byłam w środku. - Zobaczmy jak długo pożyje ten, który będzie twierdził, że moja żona nie jest moją żoną. - Jak sobie życzysz. - Mencheres nie okazał żadnego poruszenia na wieść o ewentualnym uszczupleniu linii. – Przed świtem dotrzemy do Spade’a. Ja, choć raz, jestem zmęczony. W takim razie było nas dwoje. Jednak wątpiłam czy zasnę. Na myśl, że z mojej pamięci wymazano ponad miesiąc życia, poczułam się zbezczeszczona. Wbiłam wzrok w Mencheresa. Nic dziwnego, że zawsze miałam z tobą problem. Podświadomie musiałam pamiętać, że zmanipulował moją pamięć, nawet jeśli nie miałam żadnych konkretnych wspomnień. A może miałam? - Dlaczego nie możesz zajrzeć w mój umysł i sam zobaczyć czy ten fakt miał miejsce? Wymazałeś mi pamięć. Nie możesz jej przywrócić? - Ukryłem ją poza nawet moim własnym zasięgiem. Chciałem być pewien, że zniknie na zawsze. Świetnie. Jeśli wampir mega wysokiej rangi, jakim był Mencheres, nie mógł przywołać tych wspomnień, to rzeczywiście muszą być stracone. - Nie obchodzi mnie czy Gregor i pozostali w to wierzą – powiedział do mnie miękko Bones. – Liczy się jedynie to, co ty o tym myślisz. Co ja myślę? Że jestem bardziej popieprzona niż sądziłam. Z usuniętą pamięcią o ponad miesiącu spędzonym z obcym, którego mogłam poślubić lub nie? Do diabła, od czego miałam zacząć? - Chciałabym, żeby wszyscy po prostu zostawili nas w spokoju - powiedziałam. – Pamiętasz, kiedy byliśmy tylko we dwoje w twojej wielkiej, ciemnej jaskini? Kto by pomyślał, że to będzie najmniej skomplikowany okres w naszym życiu?

24

ROZDZIAŁ CZWARTY Baron Charles DeMortimer, który nadał sobie imię Spade, by nigdy nie zapomnieć, że niegdyś był więźniem kolonii karnej, do którego zwracano się jedynie po nazwie narzędzia swojej pracy, miał niezwykły dom. Był to rozległy budynek otoczony nieskazitelnymi trawnikami i wysokim żywopłotem. Zbudowany w osiemnastowiecznym stylu wyglądał, jakby wzniesiono go jeszcze w czasie, kiedy Spade był człowiekiem. Wewnątrz były długie, ogromne korytarze, a ściany pokrywała piękna, rzeźbiona boazeria. Sufity zdobiły malowidła, a zwieszające się żyrandole były z czystego kryształu. Pokoje urządzone były antykami i ręcznie tkanymi gobelinami, a w salonie znajdował się kominek tak wielki, że można by urządzić w nim spotkanie. - Gdzie jest królowa? – mruknęłam bez szacunku, kiedy odźwierny wpuścił nas do środka. - Nie w twoim guście, słonko? – spytał Bones z wiele mówiącym spojrzeniem. To mało powiedziane. Wychowałam się w wiejskiej okolicy Ohio, gdzie moje najlepsze, niedzielne ubranie było szmatą w porównaniu do materiału na kanapie, którą właśnie minęliśmy. - Wszystko jest takie doskonałe. Gdybym na czymś usiadła, miałabym wrażenie, że to bezczeszczę. - W takim razie może nie rozkładaj się w swojej sypialni. Najpierw zobacz czy w stajniach znajdziesz coś bardziej odpowiadającego twoim gustom – rozległ się kpiący głos. W drzwiach stanął Spade. Jego czarne włosy były wzburzone, jakby niedawno wstał z łóżka. Zapragnęłam zapaść się pod ziemię. - Masz cudowny dom - powiedziałam. – Nie przejmuj się mną. Nauczę się manier, gdy świnie zaczną latać. Spade na powitanie uścisnął Bonesa i Mencheresa, po czym – ku mojemu zdumieniu – ujął moja dłoń i pocałował ją. Zazwyczaj nie był tak oficjalny. - Świnie nie latają. – Jego usta drgnęły. – Chociaż słyszałem, że dzisiaj to ty dostałaś skrzydeł. Sposób, w jaki to powiedział sprawił, że poczułam zażenowanie. 25

- Nie latałam. Po prostu skakałam naprawdę wysoko. Nie wiem nawet, jak to zrobiłam. Bones rzucił mi spojrzenie, którego nie potrafiłam rozszyfrować. Spade otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz Mencheres podniósł dłoń. - Nie teraz. Spade poklepał Bonesa w plecy. - Racja. Już niemal świt. Pokażę wam wasz pokój. Blady jesteś, Crispin, więc zaraz kogoś do ciebie przyślę. - Jeśli jestem blady, to z pewnością nie z braku krwi - powiedział Bones matowym głosem. – Kiedy odzyskałem przytomność, wypiłem z niej większość krwi. Gdyby Mencheres nie przybył z tymi workami z plazmą, mogłaby ulec przemianie zanim byłaby na to gotowa. Podążyliśmy za Spadem na piętro. - Jej krew nie jest czysto ludzka, co dowiedziono naukowo, więc wciąż kogoś przyślę. - Mam na głowie inne rzeczy niż pożywianie się. Spade nie słyszał jeszcze o wisience na torcie naszego wieczoru. Wiedział tylko o ataku ghuli. Spade otworzył drzwi do pokoju, za którymi moim oczom ukazała się przestrzenna sypialnia urządzona meblami z epoki. Było tam również łoże z baldachimem, w którym mógł spać sam Kopciuszek – oczywiście po tym, jak książę już ją wyniósł – i kolejny ogromny kominek. Ściana, za którą znajdowała się łazienka wykonana była całkowicie z ręcznie malowanego witraża. Kolejny raz uderzyła mnie niechęć do dotykania czegokolwiek. Nawet wyszywane jedwabnymi nićmi prześcieradła na łóżku wydawały się zbyt piękne, by pod nimi spać. Bones nie podzielał żadnych z moich obaw. Zdjął marynarkę, ukazując podziurawioną koszulę i spodnie, które wciąż miał na sobie, kopnięciem zrzucił buty i opadł na najbliższe krzesło. - Wyglądasz jak kawałek szwajcarskiego sera - skomentował Spade. - Padam z nóg, lecz muszę ci o czymś powiedzieć. Spade przechylił głowę na bok. - Co? W kilku zwięzłych zdaniach Bones przekazał rewelację dotyczącą tych kilku zapomnianych tygodni, gdy miałam szesnaście lat… i roszczeń Gregora, według których byłam jego żoną, a nie Bonesa. Spade przez chwilę milczał. Zmarszczył brwi, by w końcu syknąć cicho. - Cholera, Crispin. 26

- Przepraszam – wymamrotałam, odwracając wzrok od Bonesa i wbijając je w podziurawione i podarte ubrania. Wszystko przez ciebie, zakpiło moje sumienie. - Nawet nie waż się przepraszać – powiedział natychmiast Bones. – Nie prosiłaś, by się w taki sposób urodzić i nie prosiłaś Gregora, by tropił cię w tak bezlitosny sposób. Nikomu nie jesteś winna przeprosin. Nie wierzyłam w to, lecz nie spierałam się. Zabrało by to więcej energii niż miało którekolwiek z nas. Zamiast tego ukryłam moje myśli za psychicznym murem. Było to coś, czego nauczyłam się w zeszłym roku. - Spade ma rację. Przyda ci się więcej krwi. Wezmę prysznic, a ty możesz wypić z kogokolwiek, kto jest w ofercie baru. Spade skinął z aprobatą. - W takim razie ustalone. Przyniesiono tu parę rzeczy, które chciałabyś mieć, Cat. Dla ciebie też, Crispin. Mencheres, pokażę ci twój pokój. Potem zajmiemy się resztą tego bajzlu. Ścigała mnie śmierć. Nieprzerwanie prześlizgiwała się wąskimi ulicami i zaśmieconymi alejkami, którymi biegłam. Każdym ciężkim oddechem krzyczałam, wzywając pomocy, lecz z przerażającą jasnością wiedziałam, że nie ma dla mnie ucieczki. W tych ulicach było coś znajomego, pomimo tego, że były tak bardzo opustoszałe. Gdzie się wszyscy podziali? Dlaczego nikt nie chciał mi pomóc? A ta mgła… niech będzie przeklęta. Przez nią potykałam się o ukryte przedmioty. Wydawała się też owijać wokół moich kostek, gdy z trudem się przez nią przedzierałam. - Tutaj… Znałam ten głos. Odwróciłam się w jego kierunku i zdwoiłam wysiłki, by do niego dobiec. Za moimi plecami Śmierć klęła, również przyspieszając. Od czasu do czasu jej szpony wbijały mi się w plecy, przez co krzyczałam ze strachu i bólu. - Jeszcze tylko trochę. Głos ponaglał mnie do biegu w kierunku skrytej w cieniu postaci, która pojawiła się na końcu uliczki. Gdy tylko go zobaczyłam, Śmierć pozostała z tyłu, tracąc kilka kroków. Z każdym wydłużonym krokiem oddalających mnie od niej czułam ogarniającą mnie ulgę. Nie martw się, jesteś już niemal przy mnie… Mężczyzna wyszedł z cienia. Rysy jego twarzy stały się wyraźne, ukazując gęste brwi nad szarozielonymi oczami, zakrzywiony, arystokratyczny nos, pełne usta i ciemnoblond włosy. Od jednej z brwi do skroni 27

biegła poszarpana blizna, a sięgające ramion włosy powiewały na nocnym wietrze. - Chodź do mnie, chérie. W mojej głowie rozbłysło ostrzeżenie. W jednej chwili opustoszałe ulice wokół nas zniknęły. Zostaliśmy tylko my dwoje i morze zapomnienia. - Kim jesteś? Wciąż czułam, że coś było nie tak. Część mnie chciała pobiec w jego stronę, lecz reszta kazała się cofnąć. - Znasz mnie, Catherine. Ten głos. Znajomy, a jednocześnie całkowicie obcy. Catherine. Nikt mnie tak już nie nazywał… - Gregor. Gdy tylko wypowiedziałam jego imię, moje oszołomienie zniknęło. To musiał być on, a to znaczyło, że śniłam. A skoro śniłam… Zatrzymałam się tuż przed jego wyciągniętymi w moją stronę ramionami i zrobiłam kilka kroków w tył. Ja pieprzę, niemal rzuciłam mu się na szyję. Jego twarz wykrzywiła się z frustracji, po czym powoli ruszył w moją stronę. - Chodź do mnie, moja żono. - Mowy nie ma. Wiem co chcesz zrobić, Porywaczu. Mój głos był znów zwyczajny. I ostry. Z każdym słowem cofałam się jeszcze bardziej, w myślach wołając do siebie, by się obudzić. Otwórz oczy, Cat! Pobudka kogutka! - Wiesz zaledwie to, co ci powiedzieli. Mówił z francuskim akcentem, co nie było dla mnie zaskoczeniem, a jego słowa rozchodziły się echem. Nawet we śnie wyczuwałam jego moc. O żesz, nie jesteś jakąś zwykłą halucynacją, co? Cofnij się, Cat. Ten szczeniak gryzie. - Wiem tyle, ile trzeba. Roześmiał się na moje wyzwanie. - Doprawdy, chérie? A czy powiedzieli ci, że wymazali mnie z twojej pamięci, bo był to jedyny sposób, by cię ode mnie oderwać? Powiedzieli ci, że wyrwali cię krzyczącą z moich ramion? Powiedzieli, że błagałaś, by cię zostawili? Że nie chciałaś mnie opuścić? Wciąż podchodził bliżej, na co ja nie przestawałam się cofać. Kto by pomyślał – we śnie nie byłam uzbrojona. - Coś w tym stylu. Ale nie jestem twoją żoną. 28

Gregor podszedł jeszcze bliżej. Był wysoki, miał ze dwa metry wzrostu, a gdy się uśmiechnął brutalne piękno jego rysów stało się jeszcze bardziej wyraźne. - Nie chciałabyś sama tego wiedzieć, zamiast tylko słuchać w co masz wierzyć? Przyjrzałam mu się podejrzliwie. - Sorry, koleś, śmieci już dawno trafiły do śmietnika w mojej głowie. Mencheres nie potrafi podnieść jego pokrywy, by zobaczyć co jest w środku, a tylko ty twierdzisz, że jesteśmy małżeństwem. - Oni nie mogą przywrócić ci wspomnień. - Gregor ponownie wyciągnął do mnie ręce. – Ja tak. Gregor spróbuje pochwycić cię we śnie. W głowie rozbrzmiało mi ostrzeżenie Mencheresa. Nie mylił się. - Kłamca. Odwróciłam się gwałtownie, rzucając w przeciwnym kierunku, lecz Gregor pojawił się tuż przede mną, jakby się teleportował. - Nie kłamię. Rozejrzałam się, lecz wokół była tylko bezużyteczna mgła. Musiałam się obudzić. Jeśli ten facet mnie dotknie, mogę obudzić się po uszy w kłopotach. - Słuchaj, Gregor. Wiem, że Mencheres zamknął cię gdzieś na bardzo długi czas, i jesteś o to wściekły… ale bądźmy rozsądni. Ceremonią krwi związałam się z mężczyzną, którego kocham, a na mnie świat się nie kończy. Powiedzmy sobie adieu, a potem znajdź sobie jakąś inną dziewczynę do porwania we śnie. Potrząsnął swoją jasną głową ze smutkiem. - Wcale tak nie myślisz. Nie chciałaś być zabójcą i spędzić reszty życia oglądając się przez ramię. Mogę to cofnąć, Catherine. Miałaś przedtem wybór. Wybrałaś mnie. Weź mnie za rękę. Zwrócę ci wszystko, co straciłaś. - Nie. – Za plecami usłyszałam jakiś dźwięk, jakby warknięcie. Po moim kręgosłupie przebiegł dreszcz strachu. Śmierć ponownie po mnie przyszła. Gregor zacisnął dłonie w pięści, jakby również to usłyszał. - Teraz, Catherine, musisz przyjść do mnie teraz! Warczenie stało się głośniejsze. Za mną była Śmierć, przede mną Gregor. Musiałam wybrać któreś z nich. Dlaczego nie mogłam się obudzić? Co takiego zbudziło mnie poprzednim razem? Wtedy też uciekałam, goniona przez potwora… 29

Obróciłam się do tyłu, ignorując krzyk Gregora, i pognałam wprost w kierunku czyhającej na mnie Śmierci. Albo to podziała, albo… Poczułam na twarzy uderzenie, a po chwili następne. Potrząsano mną tak bardzo, że niemal wyleciały mi zęby. Bones mówił coś do mnie, tak bardzo zajęty trzęsieniem mną, że dopiero przy moim trzecim okrzyku zwrócił uwagę, że nie śpię. - Przestań! - Kotek? Chwycił moją twarz w dłonie, a jego oczy błyszczały dziko, całe zielone. Nakryłam jego ręce swoimi i zauważyłam, że jestem mokra. I zimna. I obolała. I miałam publiczność. - Coś ty mi zrobił? Leżałam na podłodze. Bones siedział przy mnie, a sądząc po mokrym dywanie, licznym przedmiotach rozrzuconych wokół oraz zmartwionych spojrzeniach zgromadzonych tu osób, byłam nieprzytomna dość długo. Spojrzałam na siebie i dostrzegłam to, czego już się domyślałam. Byłam tak samo naga jak wtedy, gdy zasypaliśmy. - Boże, Bones! dlaczego po prostu nie zaprosimy wszystkich do łóżka następnym razem, gdy będziemy chcieli się bzykać? W ten sposób nie będą musieli obchodzić się smakiem! Przynajmniej Spade nie był nagi, jak ostatnim razem, gdy obudziłam się przy ludziach z koszmaru. Obok niego stał Mencheres i nieznana mi śmiertelniczka. - Jasna cholera. Jeśli jeszcze choć raz, nawet za tysiąc lat, przyjdzie mi przeżywać to ponownie, to będzie zbyt szybko – warknął Bones i przeciągnął dłonią po włosach. – Ten sen nie był taki, jak poprzednie, Mencheres. Co to oznacza? Bonesa wcale nie obchodził fakt, że był nagi. Wampiry nie miały nawet krzty skromności. Chwyciłam najbliższe mi przykrycie – którym okazała się kołdra – i wetknęłam mu ją w dłoń. - Znajdź sobie jakieś spodnie, a dla mnie szlafrok. Co…? Gdy tylko się poruszyłam, moje plecy przeszył ból, który zaraz przeszedł w silne pulsowanie. W ustach poczułam krew, a w głowie mi huczało. Mencheres ukląkł obok mnie. - Pamiętasz coś z tego snu, Cat? Ubranie. Teraz – pomyślałam do Bonesa.

30

- Kogo to obchodzi? – mruknął, lecz naciągnął na siebie parę spodni i rzucił mi szlafrok. – Trzymaj – powiedział, po czym skaleczył się w dłoń i przytknął mi do warg. – Przełknij. Zlizałam jego krew i poczułam natychmiastową ulgę, gdy zniknął ból w moim ciele. Podniosłam się z podłogi i usiadłam na łóżku, skąd dostrzegłam, co stało się z dywanem. - Co dokładnie żeście mi robili? – spytałam z niedowierzaniem. - Staraliśmy się ciebie obudzić - powiedział Bones zgryźliwie. – Kaleczyłem cię, oblałem wodą, uderzałem po twarzy i przypaliłem ci stopy zapalniczką. Tak na przyszłość… Jak myślisz, który z tych środków podziałał? - Dobry Boże - syknęłam. – Nic dziwnego, że w moim śnie byłeś wcieleniem Śmierci. Właśnie dlatego na początku zaczęłam biec w stronę Gregora! - W takim razie pamiętasz ten sen - stwierdził Mencheres. – To źle wróży. Strach sprawił, że moja odpowiedź była ostra. - Hej, Ty, Który Nosisz Się Jak Egipcjanin2! Może choć raz przestaniesz być tak cholernie oficjalny i zaczniesz mówić jak ktoś, kto żyje w dwudziestym pierwszym wieku? - Będzie rozpierducha. Zacznij nawijać, yo – odparł natychmiast Mencheres. Wbiłam w niego wzrok, po czym wybuchłam śmiechem. Zważywszy na jego iście grobowe ostrzeżenie, było to naprawdę niestosowne. - Nie wiem, co w tym śmiesznego - mruknął Bones. - Ja też nie, ale to wciąż prześmieszne – udało mi się wyksztusić. – Przepraszam za dywan, Spade. Krew, przypalanie, woda… Może rzeczywiście powinieneś umieścić nas w stajniach. - Jak już mówiłem – podjął znów Mencheres – to źle wróży. Spojrzał na mnie, jakby prowokując do kolejnego komentarza. Nie odezwałam się, chociaż usta wciąż mi drgały. - Pamiętasz sen i nie reagowałaś na żadne bodźce. To oznacza, że Gregor jest blisko. Musicie natychmiast wyjechać. Bones spojrzał na Spade’a. - Mówiłeś komuś, że przyjeżdżamy? Spade potrząsnął głową.

2

"Walk Like an Egyptian" – hit z roku 1986, śpiewany przez zespół The Bangles. Pochodzi z albumu “Different Light”

31

- Cholera, Crispin, sam dopiero co się o tym dowiedziałem. Jesteś moim najlepszym przyjacielem, a nie byliście znów tak daleko od mojego domu. To logiczne założenie, że możecie tu być. - Możliwe. - Bones nie brzmiał na przekonanego. – A może nie byliśmy wystarczająco ostrożni i nie zauważyliśmy, że ktoś nas śledzi. - Zaraz każę przyprowadzić samochód. - Trzy samochody. - Bones spojrzał na mnie z uwagą. – Wszystkie ruszą w innych kierunkach, a w każdym z nich będzie człowiek i przynajmniej dwa wampiry. Niech ktokolwiek, kto nas obserwuje, zgaduje, w którym jest Cat. - Żeby to naprawić będziesz potrzebował czegoś więcej niż jakiś wykręt. Sarkastyczna część mnie wpadła na pomysł. Pozwólmy Gregorowi spędzić ze mną trochę czasu. To kompletnie wyleczy go z chęci posiadania mnie w jego życiu. Kłopoty podążały za mną niczym przykry zapach. Jednak uśmiechnęłam się tylko z udawaną radością. - Spade, uwielbiam twój dom. Mencheres… pokazałeś klasę. Bones… – Zegar wybił dziewiątą rano. Spałam zaledwie dwie godziny, lecz niech mnie diabli, jeśli jeszcze choć na chwilę zmrużę oko. – Jestem gotowa. - Wyjeżdżamy. – Rzucił mi jakieś ubrania i wciągnął przez głowę koszulę, nie patrząc nawet jaką. – Gdy tylko się ubierzesz.

32

ROZDZIAŁ PIĄTY Samolot wylądował odbijając się kilka razy od powierzchni pasa. Nie przeszkadzało mi to, lecz zobaczyłam jak Bones zacisnął usta. Nie lubił latać. Gdyby nie odległość, sądzę, że starałby się namówić mnie na prawdziwie swobodny lot. Takim, gdzie byłabym przyciśnięta do jego piersi niczym mojego prywatnego samolotu. Wciąż jednak wszyscy mieli jakieś ograniczenia. Weszliśmy na pokład zaledwie trzy godziny po opuszczeniu domu Spade’a. Mój wuj, Don, po moim telefonie z informacją, że natychmiast wracamy do Stanów, pociągnął za kilka sznurków. Nagle okazało się, że w pełni obsadzonym locie z Londynu do Ontario znalazły się cztery dodatkowe miejsca. Posiadanie członka rodziny z powiązaniami w wysokich kręgach rządowych czasami okazywało się przydatne. Mencheres i Spade zostali w Londynie, lecz dwa wampiry - Hopscotch i Band-Aid – polecieli z nami. Dla zabicia czasu zapytałam ich, jak wybrali swoje imiona3. Hopscotch - Aborygen, który znał Bonesa od ponad dwustu lat – powiedział, że była to ulubiona gra jego przybranego dziecka. Band-Aid uśmiechnął się szeroko i powiedział, że powodem było to, że nie czuł bólu. Nie naciskałam, by podzielił się ze mną szczegółami. Byliśmy pierwszymi, którzy wysiedli z samolotu, ponaglani przez asystentów pokładowych. Samolot jeszcze nawet nie zbliżył się do terminala. Zamiast tego wyszliśmy na jedną z tych wysokich platform transportowych, zazwyczaj zarezerwowanych dla mechaników. Niedaleko zaparkowana była limuzyna. Szyba w jednym z jej okien obniżyła się, ukazując twarz mojego wuja. Nie widziałam go ładnych parę miesięcy. Kiedy jego poznaczona zmarszczkami twarz rozciągnęła się w uśmiechu uderzyło mnie, jak bardzo za nim tęskniłam. - Myślałem, że cię zaskoczę. - Bones rozejrzał się uważnie, po czym poprowadził mnie do pojazdu. Band-Aid i Hopscotch obrócili się dookoła, wąchając powietrze niczym myśliwskie psy. Potem wsiedli za nami i usiedli na przeciwko nas. Impulsywnie uściskałam Dona, zaska3

Hopscotch – gra w klasy; Band-Aid - plaster

33

kując tym nas oboje. Kiedy go puściłam, z przodu samochodu dobiegł mnie znajomy głos. - Querida, nie pocałujesz swojego hombre? - Juan? – roześmiałam się. – Don zatrudnił cię jako szofera? - Poprowadziłbym nawet traktor, by cię zobaczyć. – Obrócił się do mnie i uśmiechnął szeroko. – Tęskniłem za twoim uśmiechem, twoją twarzą i krągłym, ponętnym… - Prowadź, kolego – przerwał mu Bones. – Spieszy nam się. Don wydawał się zaskoczony jego obcesowością. Normalnie Bones i Juan byli względem siebie bardzo przyjacielscy, pomijając oczywiście całą hierarchię. W zeszłym roku Bones zmienił Juana w wampira i dlatego Juan należał do linii Bonesa. Sam Juan również wydawał się zdumiony komentarzem. Przecież zawsze ze mną flirtował – jak i z każdą kobietą w promieniu stu metrów - lecz teraz nic nie powiedział. Rzucił mi ostatni uśmiech i ruszył. - Prosiłem, żeby czekał na nas nierzucający się w oczy samochód, zaparkowany gdzieś w ukryciu - Bones napadł na mojego wuja. – Zamiast tego podjechałeś limuzyną pod sam samolot. Coś ty sobie myślał? Don zmarszczył brwi. - Poczekaj dwie minuty zanim zaczniesz krytykować. - Oboje jesteśmy zmęczeni – powiedziałam, po czym pomyślałam do Bonesa: Nikt nawet nie wie, że wróciliśmy do Stanów. Przestań odgryzać ludziom głowy. Jednocześnie uścisnęłam jego dłoń, obiecując w myślach, że po przybyciu na miejsce z pewnością poczujemy się lepiej. - Jestem trochę przewrażliwiony, Don. Przepraszam, że tak na ciebie warknąłem - powiedział Bones, splatając swoje palce z moimi. – Ciebie też, Juan, lecz wyświadcz mi przysługę. Ogranicz swoje komplementy do minimum. Obawiam się, że w chwili obecnej to bardzo drażliwy temat. - Bueno, pero cuál es el problema? - Po angielsku Juan - powiedziałam. - Chce wiedzieć, w czym jest problem. - Bones odchylił się i poklepał mnie po biodrze. – Zapnij pas. Jeszcze tego brakuje, żebyś została ranna w wypadku samochodowym. Zapięłam klamrę. - Zadowolony? Obok nas śmignęła czarna limuzyna. Potem kolejna. I jeszcze jedna. Zdumiona spojrzałam przez tylną szybę i zobaczyłam ponad tuzin takich samochodów na tej samej drodze, co my. 34

- Obsada nowego filmu wytwórni Miramax właśnie dostała pozwolenie na opuszczenie lotniska – powiedział Don i uniósł brew. – Biedni ludzie, zatrzymała ich ochrona. Czekali na was kilka ładnych godzin. Bones zaczął się uśmiechnąć. - Zręczny, stary pająk z ciebie, co? - Mam lata praktyki w ukrywaniu jej, pamiętasz? Bones prychnął szyderczo. - Tak, pamiętam doskonale. - Bądźcie grzeczni - powiedziałam. Konkurs miedzy nimi, kto dalej siknie, był ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebowaliśmy. Bones uścisnął moje palce. - Nie bój się, dawno minął mi gniew na niego. W gruncie rzeczy, to może być przydatny. Powiedz mi więc, staruszku, czy któryś z twoich stukniętych naukowców posiada pigułki, które mogą zapobiec snom? Z ponurą fascynacją Don słuchał, gdy opowiadałam mu o Gregorze, mojej możliwej z nim przeszłości i powodach, dla których nazywano go Sennym Porywaczem. Kiedy skończyłam odpowiadać na wszystkie jego pytania, minęły dwie godziny, a mój wuj wyglądał na coraz bardziej chorego. - Juan, skręć na następnym zjeździe. Na stacji Shella czeka na nas inny transport - polecił Bones. – Kotek, będziesz miała zaledwie kilka minut, zanim ruszymy. - Zobaczę, co da się zrobić w sprawie tabletek dla Cat - powiedział Don, kiedy doszedł już do siebie. – Powinienem mieć coś, co jej pomoże. Juan zjechał z międzystanowej i zatrzymał się na pierwszej stacji metra, należącej do Shella. - Ach, jesteśmy na miejscu. Juan, vaya con dios. Don… - Bones wyciągnął dłoń. – Trzymaj się. Don potrząsnął dłonią Bonesa. - Każę natychmiast rozpocząć pracę nad tymi pigułkami. Uścisnęłam wuja na pożegnanie, chociaż nigdy nie okazywaliśmy sobie uczuć. Jednak któż to wiedział, kiedy ponownie go zobaczę? Poza moją matką, Don był moją jedyną rodziną. - Dzięki, że zabrałeś się na tę przejażdżkę, Don. Musiało to piekielnie namieszać w twoim kalendarzu. - Moje spotkania mogą poczekać - Don uścisnął moje ramię. – Bądź ostrożna, Cat. - Obiecuję. 35

Hopscotch i Band-Aid wysiedli pierwsi. Szybko, acz dokładnie przeszukali teren stacji, po czym uniesionymi kciukami dali znać, że wszystko w porządku. Bones podszedł do brązowo-czerwonej terenówki, wymieniając kilka słów z kierowcą. To pewnie nasz transport. Przesunęłam się na siedzenie obok kierowcy. - Nie uściskasz mnie? Juan zaparkował samochód, lecz nie wyłączał silnika, i przechylił się, by uścisnąć mnie nie chwytając, jak zwykle, za tyłek. - Hombre jest w podłym nastroju - mruknął. - Po prostu nie spał. Nic nam nie będzie. - Kotek. - Bones postukał nogą w ziemię. - Jesteśmy za bardzo na widoku. Lepiej nie opóźniajmy niczego. - Racja. – Po raz ostatni uśmiechnęłam się do Juana. – Trzymaj się z dala od kłopotów. - Ty też, querida. Ruszyłam w stronę drzwi z napisem „Panie”, na zewnątrz budynku stacji. Przy okazji pomyślałam w stronę Bonesa, że nie musi pełnić straży przed toaletą. Wnętrze było ohydne, jednym słowem, lecz nie miałam zbytnio wyboru. Gdybym naprawdę nie chciała więcej odwiedzać publicznych toalet, przeszłabym zmianę w wampira. Ponieważ jednak postanowiłam pozostać w połowie człowiekiem, nie mogłam winić nikogo innego za towarzyszące temu niedogodności. Zanim przejechaliśmy przez trzydziestokilometrowy most wiodący do Nowego Orleanu, ponownie zapadł wieczór. Nigdy tu nie byłam, gdyż nie wymagało tego stanowisko, jakie piastowałam u Dona. „Wielki Relaks”4 może i miał niski wskaźnik przestępczości, lecz – co dziwne – większość przestępstw była popełniana przez ludzi, a nie wampiry czy ghule. Bones nie chciał spać podczas pięciogodzinnej drogi z Tallahassee do Nowego Orleanu. Zgadywałam, że bał się, że kiedy nie będzie mnie obserwował jak jastrząb, również przysnę. Hopscotch kierował, a Band-Aid siedział obok niego, na miejscu dla pasażera. Kiedy przejechaliśmy jednak przez most, w końcu spytałam się, dlaczego jedziemy akurat do tego miasta.

4

Wielki Relaks (The Big Easy) – zwyczajowa nazwa Nowego Orleanu, nadana dzięki swobodnemu i pełnemu zabaw stylu życia, jaki prowadzą mieszkańcy miasta.

36

- Muszę porozmawiać z Królową Orleanu – odparł Bones. – Gdyby sprawy z Gregorem stały się nieciekawe, byłaby potężnym sojusznikiem. Jednak nie lubi telefonów, kiedy ktoś chce poprosić ją o pomoc. - Kolejna królowa? – Europa miała mniej monarchii niż nieumarli. Spojrzał na mnie z ukosa. - Królową Nowego Orleanu jest Marie Laveau, chociaż teraz posługuje się imieniem Majestic. Marie należy do najpotężniejszych ghuli w kraju. Słyszałaś o voodoo? To wcale nie plotki, słonko. Nie podobało mi się to. Ostatnia królowa, jaką poznałam, a która posiadała magiczne zdolności, niemal zabiła nas wszystkich. Szczerze wierzyłam w to, że kobiety były bardziej przerażające od mężczyzn. - Czy bezpieczne jest spotykanie się z nią, skoro para się magią? - Marie postępuje według bardzo surowej etykiety. Jeśli zgodzi się na spotkanie z tobą, masz zapewnione bezpieczne przybycie, pobyt i powrót z tej wizyty. Może ci powiedzieć, że zaszlachtuje cię przy pierwszej nadarzającej się okazji, lecz pozwoli ci odejść w spokoju. Potem jednak bardzo mądre jest iść dalej. - Może być uprzejmą gospodynią, ale co z każdą inną osobą bez tętna w mieście? No wiesz, „Upss, Majestic, wykończyłem kilku turystów”? Bones prychnął ponuro. - Z Marie nie ma żadnych „upss”. Jeśli stanie po naszej stronie, nikt nie odważy się zaatakować nas w obrębie Dzielnicy. Nawet Gregor. - Zatrzymamy się w hotelu? - Mam tutaj dom, ale rzadko już z niego korzystam. Mieszka tam moja stara przyjaciółka, która wszystkim się zajmuje. Nie jestem pewien jak długo tu zostaniemy, jako że jeszcze nie mam ustalonego spotkania z Marie. Królowa woli, by ludzie byli już na miejscu, gdy postanowi się z nimi zobaczyć. Ulice stawały się coraz węższe. Zanim dotarliśmy do Francuskiej Dzielnicy, wszystkie były już jednokierunkowe. Cegła i kamień zastąpiły tynk i gips, a miasto zdawało się starzeć w oczach. Jednak rzeczą najbardziej rzucająca się w oczy wcale nie była architektura. - Bones. – Zdumiona zaczęłam rozglądać się dookoła. – Mój Boże, spójrz na nich… Jego wargi drgnęły. - Stanowią niezły widok, prawda? Z żadnym z nich nie zaczynaj rozmowy – od ich gadania odpadnie ci głowa. Duchy były wszędzie. Wisiały nad dachami, wałęsały się po chodnikach, siedziały na ławkach obok (lub na) niczego nie podejrzewających 37

turystów. Kiedy zatrzymaliśmy się na czerwonym świetle, staliśmy obok grupy ludzi na wyciecze, na temat – o ironio! – pełnej nawiedzeń historii Nowego Orleanu. Patrzyłam, jak trzy duchy spierały się o błędy w opowieści przewodnika. Jeden z nich był tak rozdrażniony, że wciąż przenikał przez ciało przewodnika, przez co nieszczęśnik przez cały czas drgał. Biedny frajer, pewnie myślał, że ma niestrawność. Co jednak miał, to wkurzonego ducha w kiszkach. Widziałam już wcześniej duchy, lecz nigdy w takiej liczbie. W jakiś sposób, razem z pulsowaniem, jakie dochodziło z tego miejsca - co czułam nawet w samochodzie – wydawały się tutaj pasować. - Tu jest pięknie – powiedziałam w końcu. – Naprawdę podoba mi się tu. Słysząc to Bones uśmiechnął się, a napięcie zniknęło z jego twarzy. - Ach, Kotek. Tak podejrzewałem. Terenówka zatrzymała się na skrzyżowaniu tuż za najbardziej ruchliwą częścią Dzielnicy. Bones wyskoczył z wozu i otworzył drzwi po mojej stronie. - Jesteśmy na miejscu. Rzędy, które okazały się miejskimi kamienicami stały rozrzucone wzdłuż ulic, lecz zaledwie kilka z nich miało drzwi frontowe. - W taki sposób je zaprojektowano – odpowiedział Bones na moje milczące pytanie, gdy Band-Aid odjechał. Hopscotch został z nami. - Kreolskie rodziny sądziły, że to pretensjonalne. Wchodzi się bocznym wejściem. Przeszedł przez bramę wejściową i skierował się w boczną alejkę. Po chwili otworzył drzwi umieszczone w jednej ze ścian. Weszłam za nim do środka, zaskoczona bogatym wnętrzem w porównaniu z niejako obskurną elewacją. - Liza - zawołał Bones. – Jesteśmy. Obróciłam się, z uprzejmym uśmiechem na twarzy i zobaczyłam dziewczynę schodzącą po schodach. - Miło mi cię poznać, chère – powitała mnie z lekkim akcentem. - Uhm… - Wyciągnęłam do niej dłoń, jąkając się przy odpowiedzi. Liza była ghulem – więc była pewnie sporo ode mnie starsza – lecz dobry Boże… Licząc w ludzkich latach, wyglądała najwyżej na czternaście. Jej dłoń była szczupła i delikatna, podobnie jak cała ona. Miała metr pięćdziesiąt wzrostu, zaokrąglając, i ważyła około czterdziestu pięciu kilo. Czarne włosy, które wyglądały na zbyt ciężkie dla niej, kołysały się, gdy podeszła do Bonesa. 38

- Mon cher… Wystarczyło jedno spojrzenie na jej twarz, gdy patrzyła na niego, bym domyśliła się natury łączącego ich niegdyś związku. Świnia z ciebie, Bones. Zawsze to podejrzewałam, ale teraz w końcu mam dowód. Bones uściskał ją. Liza praktycznie zniknęła w jego ramionach, lecz zdążyłam zauważyć wyraz jej twarzy. Jej rysy rozświetlił błogi uśmiech. Ładna jest, uświadomiłam sobie nagle. Na początku tego nie zauważyłam. Puścił ją, a ona cofnęła się i zwróciła na mnie całą swoją uwagę. - Cat, przygotowałam dla ciebie jedzenie i kawę. Domyślam się, że masz ochotę na kofeinę? - Tak, na mnóstwo. – Gdybym nie była tak zmęczona, już uderzyłabym Bonesa. Nie wyglądała nawet na wystarczająco dorosłą, by oglądać filmy dla dorosłych. – Dziękuję. Powstrzymałam się od komentarza, by usiadła nim przewróci ją podmuch z klimatyzacji. Zamiast natychmiastowej nienawiści, jaką czułam do kobiet, z którymi spał Bones, do Lizy nabrałam bardziej opiekuńczego stosunku. Wiem, to absurdalne. Po pierwsze, była martwa, nie potrzebowała więc mojej ochrony. Po drugie, sądząc po spojrzeniach, jakie rzucała w stronę Bonesa, była w nim zakochana. Pedofil! - Lizo, mogłabyś łaskawie powiedzieć Cat, ile miałaś lat w momencie przemiany? – poprosił dziewczynę Bones, patrząc na mnie znacząco. – Zaraz zostanę pobity na podstawie źle wyciągniętych wniosków. Roześmiała się nieśmiało. - Miałam siedemnaście lat. Myślę. Że gdybym była człowiekiem, można by mnie określić mianem „dziewczyny późnego rozkwitu”. - Och. – Przynajmniej w obecnych czasach nie było to przestępstwo. Z sygnałów, jakie wysyłała Liza, to najwyraźniej w czasach, kiedy jeszcze żyła, również nie. – W takim razie dlaczego nie poczekałaś, by przejść przemianę? Na twarzy Lizy pojawił się smutek. - Nie mogłam. Zostałam otruta i byłam już martwa. Jestem tu tylko dlatego, że tego samego dnia wypiłam wampirzą krew. Moja rodzina wysłała moje ciało do domu, by je pochowano. Po tym, jak je przywieziono, Bones wykopał mnie z grobu i wskrzesił jako ghula. - Och! – Teraz poczułam się jak jeszcze większa zdzira. – Przykro mi. Ktokolwiek to zrobił, mam nadzieję, że piekielnie się na nich zemścił. Uśmiechnęła się lekko, ze smutkiem. 39

- To był wypadek. Doktor podał mi truciznę myśląc, że mnie wyleczy. Od 1831 roku medycyna przeszła długą drogę. - Mówiąc o medycynie, powinniśmy zadzwonić do Dona. Być może ma już coś dla mnie. - Jesteś chora? - spytała Liza z zaskoczeniem w głosie. - Nie jest – odpowiedział za mnie Bones. – Czy plotki o roszczeniach Gregora już tutaj dotarły? Liza zerknęła na mnie. - Tak. - No dobrze. - Bones brzmiał na jeszcze bardziej poważnego. – To znaczy, że Marie również je słyszała. – Podszedł do telefonu i zaczął wybierać numer. Po sekundzie zaczął mówić w języku, który nie brzmiał jak francuski, lecz był mu bliski. Może po kreolsku? Oczywiście oznaczało to, że nie rozumiałam nawet jednego cholernego słowa. - W tej chwili przedstawia się i mówi, że chciałby odbyć naradę z Majestic – przetłumaczyła Liza, domyślając się mojej frustracji. – Mówi, że chciałby, by odbyła się jak najszybciej… Sądzę, że kazali mu czekać… - Miało to sens, gdyż Bones milczał. Bębnił palcami o nogę, a po kilku sekundach znów zaczął. - Tak… tak… Zgodził się poczekać na telefon. Bones rozłączył się. - Nie ma sensu, bym wam wszystko powtarzać. Możesz teraz zadzwonić do wuja, słonko. Zrób to jednak z komórki, nie chcę zajmować tej linii. Był niemal obcesowy. Przypomniałam sobie, że cierpi na jetlag5, brak snu i wcale nie taki mały stres. Podczas gdy Bones zapoznawał Lizę z detalami dotyczącymi Gregora, ja zadzwoniłam do Dona. Zanim się rozłączyłam, Don poinstruował mnie co do dawki lekarstwa i obiecał wysłać mi je niezwłocznie. - Don przygotował coś dla mnie – powiedziałam, gdy tylko się rozłączyłam. – Podobno te tabletki mają zadziałać tak, że z fazy świadomości zapadnę prosto w głęboki sen, omijając fazę REM. Działa to niestety zaledwie siedem godzin, będziesz więc musiał wszystko dokładnie obliczać i budzić mnie swoją krwią. W ten sposób nie znajdę się w fazie REM, kiedy leki przestaną już działać. Na twarzy Bonesa pojawiła się ulga. 5

Jetlag – nieprzystosowanie organizmu po znaczącej zmianie strefy czasowej, objawia się m. in. bezsennością, drażliwością.

40

- Cieszę się, że nie zabiłem staruszka przy pierwszym spotkaniu, tak jak tego chciałem. To wspaniałe wieści, Kotek. Nie sądziłem, że jeszcze pozwolę ci zasnąć, kiedy będę się zastanawiać czy nie znikniesz mi we śnie z moich własnych ramion. Uczucie w jego głosie zmyło ze mnie irytację, jaką czułam do niego za ten poprzedni komentarz. Gdyby sytuacja była odwrotna i to Bones mógłby zniknąć, to tak… ja również obgryzałabym paznokcie. - Nie zniknę – powiedziałam, po czym podeszłam i zarzuciłam mu ręce na szyję. Wtedy zadzwonił telefon Lizy.

41

ROZDZIAŁ SZÓSTY Wałęsałam się po domu, zdumiona jego rozmiarem. Budynek miał piękne wnętrza, balkony z kutego żelaza i trzy piętra. Ściany pomalowane były w mocnych odcieniach, z białymi i ozdobnymi gzymsami. Wszystkie łazienki, jakie znalazłam, wykonane były z marmuru. Słowem, dom urządzony był bogato i ze smakiem, i nie bałam się usiąść na żadnym osiemnastowiecznym krześle. W kobiecym stylu dawał się zauważać wpływ Bonesa. Była tam kolekcja srebrnych noży. Kanapy, które stwarzały przytulne wrażenie, zamiast zaśmiecać wnętrze. Oczywiście miałam czas na zauważenie tych rzeczy. Poszedł na spotkanie z Marie beze mnie. Słysząc jego decyzję, że zostawia mnie w domu zaczęłam protestować z taką wściekłością, że Liza szybko zniknęła z pokoju. Bones w milczeniu znosił mój gniew. Poczekał, aż skończę, po czym obojętnie odmówił zabrania mnie ze sobą. Powiedział, że moja obecność odwróciłaby uwagę Marie od tego, co chciał jej powiedzieć, albo jakieś podobne bzdury. Nawet na moment mu nie uwierzyłam. Bones znów próbował mnie bronić. Skoro nie szłam z nim, bez względu na „bezpieczne przejście”, jakie gwarantowała królowa, oznaczało to, że spotkanie z nią było niebezpieczne. Mogłam albo fizycznie z nim walczyć, albo pozwolić mu iść z obietnicą srogiego odwetu. Zdecydowałam się na to drugie. Po tym, jak już zwiedziłam dom, wzięłam kąpiel w wannie stojącej na lwich nogach. Potem ubrałam koronkowy szlafrok i ponownie ruszyłam w podróż po domu, szukając pralki i suszarki. Nie miałam ze sobą zapasowych rzeczy, a żadne z ubrań Lizy na mnie nie pasowało. Było też zbyt wcześnie, by cokolwiek kupić. Jedyne miejsca, które były otwarte o trzeciej nad ranem, to bary. Kiedy Bones wrócił, niemal już świtało. Wszedł i zatrzymał się w drzwiach na widok Lizy i mnie. Siedziałyśmy na podłodze, a ja zaplatałam jej warkocze. Podczas jego nieobecności zaczęłam rozmawiać z dziewczyną. Wydawała się prawdziwie miłą osobą i zadziwiająco szybko ją polubiłam. Spojrzałam na niego krótko i z gniewem, mimo ogromnej ulgi, że jest bezpieczny i ponownie poświęciłam uwagę włosom Lizy. 42

- Masz wspaniałe włosy. Są takie grube. Powinnaś je zapuszczać do chwili, aż zaczniesz się o nie potykać. - Widzę, że się dogadujecie - powiedział Bones z lekkim zdziwieniem. – Nie spytasz mnie, jak poszło, Kotek? - Wróciłeś i spokojnie zszedłeś po schodach - odparłam. – I nie warknąłeś na mnie, bym wsiadała do samochodu. Wnioskuję więc, że Majestic nie powiedziała ci, że nastąpił sezon polowań na nasze tyłki. Mylę się? Uśmiechnął się lekko. - Wciąż jesteś na mnie zła, jak widzę. W takim razie powinno cię to ucieszyć - Marie chce cię poznać i nie chce, bym był przy tym obecny. Roześmiałam się z satysfakcją. - Boże, Bones, musiałeś się z nią spierać tak bardzo, że pewnie zrobiłeś się siny na twarzy. Do diabła, już ją lubię. - Tak myślałem, że spodoba ci się ten pomysł. – Wyraz jego twarzy powiedział mi, jak bardzo on sam się nie cieszył. - Mam zostawić cię z warkoczami i położyć się do łóżka? Wydaje się, że wolisz towarzystwo Lizy od mojego. - To naprawdę wkurzające, kiedy musisz siedzieć na tyłku i obgryzać paznokcie, kiedy osoba, którą kochasz, idzie w sam środek niebezpieczeństwa, prawda? – spytałam, wcale nie czując się winna. - Nie podobała mi się myśl, że nie ma cię ze mną - powiedział. – A jednak czekasz na najbliższą szansę, by zrobić to samo mnie. Liza co raz odwracała głowę to na niego, to na mnie. Ponieważ jednak wciąż trzymałam w dłoniach trzy warkocze, przychodziło jej to z niejakim trudem. - Nie dbałeś o to, co czuję, dopóki zostałam w domu – wypaliłam, a napięcie z ostatnich kilku dni nareszcie znalazło ze mnie ujście. – Więc tak, bardzo cieszy mnie zemsta. Chyba jestem płytka. - Nie, jesteś złośliwą jędzą – rzucił Bones. Podszedł do mnie i nachylił się nade mną. – I co powiesz na to? Puściłam warkocze Lizy i wstałam. Cóż, nie bawiliśmy się w dyplomację, tak? - Przyganiał kocioł garnkowi. Co jest? Wściekasz się, że poszedłeś tam spacerkiem, pomachałeś fiutem przed Marie, przypominając jej dawne czasy, lecz nie spotkałeś się z oczekiwaną reakcją? - Dla twojej informacji, nigdy nie spałem z Marie. - Bones dosłownie dźgnął mnie palcem w pierś. Liza pospiesznie odsunęła się od nas. Z niedowierzaniem spojrzałam w dół na jego palec, wciąż wciśnięty w moje ciało. 43

- Zabieraj to ze mnie albo ci go złamię. Uniósł brew w wyraźnym wyzwaniu. - Spróbuj, słonko. Sam się o to prosiłeś, pomyślałam. W następnej sekundzie moja pięść wylądowała na jego twarzy. Bones zrobił unik, zanim trafiłam go po raz drugi, a jego oczy zalśniły zielenią. - Tylko na to cię stać? Marnie. – Ponownie dźgnął mnie palcem. Och, kochanie, przegiąłeś! Chwyciłam go za nadgarstek i szarpnęłam, jednocześnie kopiąc go w goleń, by pozbawić go równowagi. Jednak był zbyt szybki. Przeskoczył nad moją nogą i wykorzystał ten cios przeciwko mnie. Popchnął mnie lekko w plecy, co wystarczyło, bym opadła na kanapę. Liza pisnęła przerażona. - Proszę, przestańcie! Zignorowałam ją. Bones również. Zerwałam się na równe nogi, a mój puls przyspieszył w oczekiwaniu na walkę. Możliwość wyżycia się w porządnej bójce była tym, na co właśnie miałam ochotę. Sądząc po migotaniu jego oczu, Bonesowi również się to podobało. Jednak musiałam się upewnić… - Jesteś pewien, że chcesz grać ostro? – spytałam, ukrywając przed nim swoje zamiary. Przyciągnął mnie do siebie i uśmiechnął się powoli, z zadowoleniem i seksownie. - Dlaczego nie? Przecież wygrywam. Odpowiedziałam uśmiechem... i wpakowałam mu pięść w brzuch. Wykorzystaj każdy brudny chwyt, nauczył mnie, kiedy trenował mnie kilka lat wcześniej. Kto powiedział, że nie uważałam? Jednak zamiast zachwiać się, jak tego oczekiwałam, wyrzucił mnie w górę. Huknęłam o sufit, a z płuc uciekło mi całe powietrze. Miałam tylko ułamek sekundy, by zsunąć się z gzymsu, lecz zdążyłam. Bones wyskoczył w powietrze i uderzył już w puste miejsce. Opadłam na podłogę i przetoczyłam się po dywanie. Gramoliłam się, chcąc uciec i po drodze przewróciłam ławę. W następnej chwili był już przy mnie. Przycisnął mnie do podłogi i uśmiechnął się z triumfem. Góra mojego szlafroka rozchyliła się, przez co moja naga pierś ocierała się o jego koszulę, gdy próbowałam się spod niego uwolnić. Spojrzał w dół i przesunął językiem po wardze. - Poddajesz się? - spytał. 44

Moje serce szalało z podniecenia, mimo że jednocześnie miałam ochotę zetrzeć mu z ust ten uśmieszek. Nie przytrzymał moich ramion, co było błędem. - Jeszcze nie. – Sięgnęłam do tyłu i chwyciłam pierwszą rzecz, na którą natrafiły moje dłonie. Potem zamachnęłam się tym. Marmurowy stolik rozpadł się na kilka dużych kawałków, kiedy huknęłam nim w Bonesa. Trafiłam go w głowę, oszałamiając go na chwilę, co natychmiast wykorzystałam. Wydostałam się spod niego i właśnie miałam zacząć świętować zwycięstwo, kiedy poczułam dwie żelazne obręcze zaciskające się wokół moich kostek. Starałam się uwolnić stopy, lecz on nie puszczał, strząsając z siebie resztki marmuru. Jedyną rzeczą w moim zasięgu była cynowa taca. Chwyciłam ją i zaczęłam wymachiwać nią, niczym bronią. - Zaraz jej użyję! – ostrzegłam go. Wciąż trzymając mnie za kostki, Bones mrugnął do mnie. Rozejrzałam się i dostrzegłam Lizę. Stała w najdalszym rogu pokoju, z przerażeniem zakrywając dłońmi usta. Hopscotch i Band-Aid stali przy drzwiach, wyraźnie nie wiedząc, co zrobić. Nagle zaczęłam się śmiać. Usta Bonesa również drgnęły. Liza wytrzeszczyła oczy, kiedy się roześmiał. W końcu puścił mnie i obydwoje zaczęliśmy się śmiać. Bones, nie przestając chichotać, strząsnął z głowy pozostałości kamiennego stolika. - Do diabła, Kotek. Nigdy nie myślałem, że zostanę zaatakowany własnymi meblami. Wiesz, że zobaczyłem cholerne gwiazdy, kiedy to na mnie rozbiłaś? Uklękłam obok niego i przeczesałam dłońmi jego włosy, wyłuskując z nich ostatnie odłamki. Jego oczy jarzyły się zielenią, a śmiech zamarł mi w gardle, gdy przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Jego wargi były twarde i domagały się odpowiedzi. Adrenalina we mnie zmieniła się w coś innego, gdy chwyciłam go i pocałowałam z równą gwałtownością. Usłyszałam jeszcze, jak drzwi zamykają się szybko za świadkami naszej walki, po czym jego ciało ponownie przycisnęło mnie do podłogi. - Minęło trochę czasu, odkąd ćwiczyliśmy po raz ostatni – mruknął Bones, przesuwając usta na moją szyję. – Zapomniałem już, jak wielką frajdę mi to sprawiało. Jego dłoń pieszczotliwie przesuwała się w górę mojego uda. Nie napotykała przy tym żadnych przeszkód, gdyż wciąż nie miałam nic pod 45

szlafrokiem. Kiedy palcami musnął mnie między nogami, jęknęłam gardłowo. - Wygląda na to, że tobie również się podobało - szepnął. Wczepiłam się w jego koszulę i ignorując porozrzucane wszędzie fragmenty stolika owinęłam nogi wokół jego talii. - Potrzebuję cię. Nie mówiłam tylko o tym, jak bardzo go pragnęłam. Nie cierpiałam dzielącej nas w ostatnich dniach odległości. W tej chwili musiałam poczuć go przy sobie. Uwierzyć, że wszystko się ułoży, bez względu na to, jak bardzo skomplikują się sprawy. Popchnął mnie na kanapę, szarpnięciem zsuwając z siebie spodnie. Jęknęłam, czując falę różnych doznań, gdy wtargnął we mnie. Było mi tak dobrze, że musiałam wgryźć się w jego ramię, by nie zacząć krzyczeć z rozkoszy. Bones przyciągnął moją głowę bliżej, nie przestając się we mnie poruszać. - Mocniej – jęknął. Zatopiłam zęby w jego ciele i przełknęłam jego krew, gdy przecięły jego skórę. Niewielka rana zaleczyła się natychmiast po tym, jak odsunęłam od niej usta, by go pocałować. Nakrył moje usta swoimi, zapierając mi dech intensywnością pocałunku. - Kocham, jak mnie gryziesz – wychrypiał Bones, gdy odsunęłam od niego twarz i zaczerpnęłam powietrza. Objęłam go jeszcze ciaśniej i wbiłam paznokcie w jego plecy. - Pokaż mi, jak bardzo. Roześmiał się cicho i zaczął poruszać jeszcze szybciej. - Właśnie taki mam zamiar. Bones obudził mnie, przynosząc mi kilka pączków i kawę, po czym jeszcze trochę wylegiwaliśmy się w łóżku. Dzielący nas wcześniej gniew zniknął, przynajmniej na razie. Ponieważ moje spotkanie z Marie miało być dzisiaj, wciąż obowiązywała nas jej zasada bezpieczeństwa, jaką zapewniała. Dzięki temu mogliśmy swobodnie poruszać się po mieście. Wykorzystaliśmy ten fakt i zwiedziliśmy Francuską Dzielnicę. Nie potrzebowałam kurtki, gdyż panował sierpniowy upał, lecz nałożyłam krem z filtrem. Bones poprowadził mnie od Bourbon Street do Jackson Square, potem do katedry Świętego Ludwika, która przypominała mi niektóre 46

z kościołów, które widziałam w Paryżu. Na koniec zatrzymaliśmy się kawiarni Lafitte Blacksmith, mieszczącej się w jednym z najstarszych budynków w Dzielnicy. Kiedy siedzieliśmy przy jednym ze stolików i sączyliśmy gin z tonikiem, podniosłam wzrok i zobaczyłam pochylającego się nad nami ducha. - Spadaj, koleś – powiedział do niego Bones. – Jak już mówiłem, słonko, podczas Wielkiego Pożaru… - To parszywa niesprawiedliwość, że jedynie wariaci dbają o to, by się do ciebie odezwać, kiedy jesteś martwy – mruknął duch. – Żaden wampir czy ghul nawet nie powie ci „dzień dobry”. Bones chrząknął z irytacją. - No dobra. Dzień dobry. A teraz spadaj. - Będzie się zastanawiać, z kim rozmawiasz – powiedział duch, wskazując na mnie głową. – Pomyśli, że jesteś szalony. Z pewnością… - Widzę cię – przerwałam mu. Jeśli ktokolwiek częściowo przezroczysty mógł wyglądać na zdumionego, to był to on. Zmrużył oczy, które niegdyś mogły być niebieskie. - Nie wydajesz się dotknięta – powiedział z oskarżeniem w głosie. - Masz na myśli medium? Można powiedzieć o mnie wiele rzeczy, lecz nie to. Nie sądzisz jednak, że to nieco chamskie, tak wsadzić tu swój tyłek, gdy prowadzimy rozmowę? Nie powiedziałeś nawet „przepraszam”. - Kotek, ostrzegałem cię przed rozmawianiem z duchami – westchnął Bones. - Nie myślałem, że zaczniesz do mnie mówić – uśmiechnął się duch. – Nieumarli – skinął w stronę Bonesa – po prostu nas ignorują. Są jednymi z nielicznych, którzy nas widzą, ale nic to ich nie obchodzi! - Mówił tak smutnym głosem, że poklepałabym go, gdyby tylko miał ciało. Zamiast tego posłałam mu pełen współczucia uśmiech. - Jak masz na imię? Ja jestem Cat. Skłonił się tak nisko, że jego głowa przeniknęła przez stół. - Nazywam się Fabian du Brać. Urodziłem się w 1877, a zmarłem w 1922 roku. Bones odchylił się na oparcie krzesła. - Fabian, wspaniale było cię poznać. A teraz, jeśli pozwolisz, jesteśmy nieco zajęci… - To ty jesteś Bones – stwierdził duch. – Widziałem cię już. Zawsze jesteś zbyt zajęty, by z nami porozmawiać. - Do diabła! Masz rację, że jestem, ty wścibskie widmo… 47

- Bones. – Chwyciłam go za ramię. – On wie, kim jesteś! - Kotek, co to ma… Umilkł, kiedy dotarły do niego moje nieme krzyki. Wtedy odwrócił się do Fabiana i uśmiechnął do niego. - Cóż, kolego. Coś sądzę, że się nie mylisz. Czasami należy przypomnieć mi o manierach, niestety. Mówisz, że urodziłeś się w 1877? Pamiętam ten rok. Czasy były wtedy lepsze, prawda? Bones miał rację co do tego, że duchy były gadatliwe. Fabian zaczął rzewnie wspominać dawno minione dni, zepsucie współczesnej kultury, ulubionych prezydentów oraz zmiany, jakie zaszły w Luizjanie. Był niczym chodząca encyklopedia. Zdumiewające, jak dużo zauważał duch. Jak na przykład przypływ licznej ilości ghuli, jakie pojawiły się ostatnio w Nowym Orleanie. Ich tajemne zgromadzenia. Podczas ich trwania wciąż pojawiało się imię Gregora, wraz z szeptami o zagrożeniu dla ghuli. - Gregor i ghule, co? – zachęcił go Bones. – I co mówili? Fabian spojrzał na niego przenikliwie. - Nie chcę być więcej zapomniany. - Oczywiście, że nie – zgodził się z nim Bones. – Mam bardzo dobrą pamięć. Zapamiętam cię na wieki. - Nie o to mu chodzi - ponownie odezwałam się, przerywając im rozmowę. Do diabła, może i nie wymieniałam się opowieściami o życiu na początku dwudziestego wieku, smutku na widok samochodów zastępujących powozy konne lub o tym, jak powietrze pachniało zanim wypełniły je spaliny. Tę część jednak zrozumiałam bez problemu. - Fabian pragnie towarzystwa - wyjaśniłam. – Jest samotny. To miałeś na myśli, prawda? - Tak. – Może to odbicie promieni słońca, lecz w jego oczach mogły zabłysnąć łzy. – Chcę mieć dom. Och, wiem, że nie mogę już mieć własnej rodziny, ale chcę znów do kogoś należeć. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmienią. Potrzeba towarzystwa pokonuje granice śmierci. Na twarzy Bonesa pojawiła się rezygnacja. - Przygarniasz bezdomnych, Kotek? Ale nie bez warunków. Złamiesz którykolwiek z nich, Fabianie, a zatrudnię najlepszego łowcę duchów, jakiego znajdę, żeby przeprowadził na tobie egzorcyzmy. Rozumiesz? - Słucham. - Fabian starał się wyglądać obojętnie, lecz nie mógł usiedzieć na miejscu. 48

- Po pierwsze, nie będziesz donosił na mnie, moją żonę albo moich ludzi nikomu żywemu, martwemu, nieumarłemu lub komukolwiek. Rozumiesz? Fabian gwałtownie pokiwał głową. - Zgoda. - Prywatność masz szanować tak, jakbyś był rzeczywistym człowiekiem. Jeśli sądzisz, że bycie duchem usprawiedliwia twoje podglądactwo, jesteś w błędzie. Duch prychnął z oburzeniem. - Wybaczę ci błędną ocenę mojej osoby ze względu na panującą obecnie rozwiązłość. W dzisiejszych czasach jest ona naprawdę popularna wśród ludzi. - Czy to oznacza „tak”? – spytałam ze śmiechem. - Tak. - Dobra. - Bones strzelił kłykciami. – Po trzecie, nie będziesz paplał o tej umowie. Nie chcę, żeby wszędzie łaziły za mną duchy pragnące przygarnięcia. Nikomu ani jednego cholernego słowa. Zrozumiano? - Doskonale. - W takim razie umowa stoi, Fabianie du Brac. Twarz ducha rozświetlił jeden z najszczęśliwszych uśmiechów, jakie kiedykolwiek widziałam. Bones wstał z miejsca. Wzięłam ostatni łyk ze szklanki i zrobiłam to samo. - W porządku, Fabianie. Jesteś teraz jednym z moich. Nie mogę powiedzieć, by była to najlepsza umowa, jaką zawarłeś, lecz obiecuję ci, że jeśli będziesz stosował się do jej warunków, nigdy więcej nie stracisz domu. Opuściliśmy patio kawiarni i skierowaliśmy się w stronę domu. Duch szedł przy moim boku, trzymając rękę na moim ramieniu.

49

ROZDZIAŁ SIÓDMY Bones polecił mi nałożyć wysokie buty. Na początku myślałam, że mam w nich schować broń, lecz w moich nowych kozakach ze skóry nie zmieściło się nic oprócz moich nóg. Na pozostałe z moich nowych rzeczy składały się ciemnoniebieskie spodnie i biała bluzka. Poza pierścionkiem zaręczynowym nie miałam na sobie żadnej biżuterii. Liza chciała ułożyć mi włosy, lecz odmówiłam. Nie wybierałam się na przyjęcie. To była kurtuazyjna wizyta. Wyszliśmy z domu i ruszyliśmy piechotą zaraz po tym, jak przybyła nasza eskorta. Miał na imię Jacques i był ghulem. Miał skórę czarną jak smoła i emanowała z niego stłumiona, lecz wyraźna moc. Bones wynegocjował wcześniej, że będzie mógł odprowadzić mnie do pewnego miejsca. Po tym, jak mnie zostawi, Jacques miał wskazać mi drogę. Nie byłam uzbrojona, a przez co miałam wrażenie, że jestem w połowie naga. Brakowało mi moich noży. Ich znajomy kształt dawał mi poczucie bezpieczeństwa. Zdaje się, że robiło to ze mnie dziwadło. Bones szedł tuż przy moim boku, trzymając mnie za rękę. Stawiał kroki tak pewnie, że z pewnością wiedział dokąd szedł. Jacques nie odzywał się po drodze. Ja również nic nie mówiłam, nie chcąc, by ghul wykorzystał później moje słowa przeciwko mnie. Zupełnie, jakbym była aresztowana, miałam prawo zachować milczenie. Oczywiście wystarczyło, że pomyślałam wszystko, co chciałam powiedzieć Bonesowi. W sytuacjach takich jak ta, jego umiejętność czytania ludzkich myśli okazywała się nader przydatna. Fabian trzymał się jakieś trzydzieści metrów od nas. Wyłaniał się i znikał w różnych budynkach, jakby załatwiał swoje własne, widmowe sprawy. Jacques nawet raz na niego nie spojrzał. Zdumiewające, jak bardzo duchy były ignorowane przez tych, którzy je widzieli. Jednak stare uprzedzenia między nieumarłymi i duchami działały teraz na naszą korzyść. Bonesowi nie wolno było towarzyszyć mi do miejsca spotkania, lecz Fabiana nie wiązała taka umowa. Liza była prawdziwie zdumiona, gdy przyprowadziliśmy go ze sobą do domu. Jej również nie przyszło do głowy zaprzyjaźnienie się z duchem.

50

Zatrzymaliśmy się przy wejściu na Pierwszy Cmentarz Świętego Ludwika. Bones puścił moją dłoń. Spojrzałam na zamknięty teren pochówku i uniosłam brew. - Tutaj? - Tutaj znajduje się wejście do komnat Marie - odparł Bones, jak gdybyśmy czekali przed drzwiami jakiegoś domu. – Właśnie tutaj cię zostawiam, Kotek. Świetnie. Na cmentarzu. Jakie to pokrzepiające. - Czyli, że mam się z nią spotkać na środku cmentarza? - Niedokładnie. - Ton Bonesa był jednocześnie ironiczny i pełen współczucia. – Pod nim. Jacques przekręcił klucz w zamku i zachęcił mnie gestem. - Tędy, Żniwiarzu. Jeśli Marie Laveau chciała zaniepokoić kogoś swoją wersją przewagi ze spotkania na własnym terenie, to wejście na cmentarz, zamykając za mną bramę i prowadzenie przez budzącego grozę ghula zdecydowanie było na to sposobem. - No to w porząsiu. Prowadź, Jacques. Krypta Marie Laveau była jedną z większych na cmentarzu. Była wysoka, miała około dwóch metrów, o szerokiej podstawie i węższym szczycie. Na jednej ze ścian wymalowano graffiti voodoo, które przypominało rząd czarnych iksów. Przed mauzoleum, w miejscu, gdzie wyryte było nazwisko legendarnej królowej kultu, leżały świeże i zwiędłe kwiaty. Miałam zaledwie sekundę, by to zauważyć, gdyż Jacques wskazał na ziemię przed grobowcem i powiedział coś po kreolsku. Po chwili ziemia zaczęła się rozsuwać. Ze zgrzytliwych dźwięków wywnioskowałam, że mechanizm jest sterowany elektronicznie. Wewnątrz niewielkiej, ogrodzonej przestrzeni wokół krypty pojawił się otwór w ziemi. Dochodził z niego odgłos kapiącej wody, przez co zaczęłam się zastanawiać jak cokolwiek może istnieć w podziemiach Nowego Orleanu bez całkowitego zalania. Jacques nie podzielał moich obaw. Po prostu wskoczył w otwór i powtórzył wskazówkę. - Tędy, Żniwiarzu. Zerknęłam w kompletną ciemność ziejącej w ziemi dziury i zobaczyłam błyszczące oczy Jacquesa. Znajdował się jakieś sześć metrów poniżej. W myślach wzruszyłam ramionami i zeskoczyłam w ciemność. Lądując usłyszałam pod nogami plusk. 51

Jacques wyciągnął dłoń, by pomóc mi utrzymać równowagę, lecz odtrąciłam ją. Nie musiałam udawać bezradnej panny. Otwór nad nami zaczął zamykać się nad nami. Rozległ się ten sam, zgrzytliwy dźwięk, dodając do sytuacji jeszcze więcej grozy. Podłogę czegoś, co okazało się być podziemnym tunelem, pokrywała kilkucentymetrowa warstwa wody. Był tylko jeden kierunek, w którym mogliśmy iść, a drogi nie rozświetlały żadne światła. Brodząc przez wodę za plecami Jacquesa zrozumiałam, dlaczego Bones nalegał na wysokie buty. Izolowały mnie one od wszelkich oślizgłych stworzeń, po których deptałam. Powietrze było wilgotne i przepełnione zapachem pleśni. Kiedy wyciągnęłam dłoń, natrafiłam na ścianę, która również była mokra. Wciąż jednak szłam przed siebie. Byłam przy tym wdzięczna, że dzięki mojemu nieludzkiemu wzrokowi nie błądziłam w kompletnych ciemnościach. - Myślałam, że w Nowym Orleanie nie można nic budować pod ziemią powiedziałam. – Czy tunelu nie zalewa? Nie zwalniając tempa Jacques odwrócił się i spojrzał na mnie. - Tunel zawsze jest zalany. Jeśli nikt nie jest zaproszony, puszcza się tędy wodę. No cóż. Najwyraźniej Marie używała utonięcia jako środka odstraszającego. To jeden ze sposobów, by trzymać z dala wścibskich turystów. - To działa jedynie na tych, którzy muszą oddychać. A co z resztą społeczeństwa? Jacques nie odpowiedział. Jego możliwości wypowiedzi i tak już pewnie wykroczyły poza wszelkie granice. Po kolejnych trzydziestu metrach dotarliśmy do metalowych drzwi. Otworzyły się bezgłośnie, zawieszone na dobrze naoliwionych zawiasach, ukazując oświetlone pomieszczenie. Jacques odsunął się na bok, puszczając mnie przodem, a gdy go mijałam, dotknął mojego ramienia. - Patrz. Rozległ się świst i nagle tunel, który właśnie opuściliśmy, wypełniły ostrza. Wysunęły się ze ścian ze wszystkich kierunków, jak gdybyśmy weszli wprost w usta demona. Gdybym stała kilka kroków wstecz, natychmiast zmieniły by mnie w mizerię. - Sprytne – powiedziałam. – Potrafiłam docenić dobrą pułapkę. – To srebro musiało kosztować fortunę. - To nie srebro. Kobiecy głos rozległ się ze szczytu schodów, przed którymi stałam. Był głęboki i jedwabisty, niczym krem brulee dla uszu. 52

- To stalowe ostrza - ciągnęła. – Celem nie jest zabicie niechcianych intruzów. Chciałabym, żeby przyprowadzono ich do mnie żywych. Zupełnie jak przed skokiem w ciemną czeluść, teraz też zebrałam się w sobie i weszłam po schodach, na spotkanie z królową voodoo. Dokładnie jak widniało na jej nagrobku jakieś siedemdziesiąt metrów stąd, Marie Laveau zmarła w 1881 roku. Poza tym wiedziałam jedynie o tym, że jest ghulem i posiada ogromną wiedzę w dziedzinie voodoo. Bones nie chciał wdawać się w szczegóły na jej własnym podwórku, jeśli można tak powiedzieć, a jego ostrożność w tym temacie mówiła bardzo wiele o osobie, do której się teraz zbliżałam. Z tego, co słyszałam na temat Marie, w jakiejś części oczekiwałam zobaczyć ją siedzącą na tronie, w turbanie na głowie, z bezgłowym kurczakiem w jednej ręce i skurczoną czaszką w drugiej. Jednak na jej widok aż zamrugałam. Marie siedziała na wygodnym, skórzanym fotelu, schylona nad zwyczajną robótką. Miała na sobie czarną suknię z narzuconym na ramiona, białym szalem, a na stopach eleganckie szpilki, które określiłabym jako Pradę. Z jej ciemnymi, sięgającymi ramion włosami, kręcącymi się wokół rozjaśnionej lekkim makijażem twarzy, doznałam dziwnego skojarzenia z pewną sceną z filmu. Równie dobrze mogła pochylać się nad ciasteczkami, mówiąc: „Wspaniale pachną, prawda?”, a ja mogłam rozbić wazon, którego nawet tam nie było. - Wyrocznia? Słowo wypadło z moich ust zanim zdążyłam ugryźć się w język. Nic dziwnego, że Bones chciał przyjść ze mną. Wkurzę ją zanim jeszcze zdążę się przedstawić. Orzechowe, niezwykle czujne oczy, przyjrzały mi się od stop do głów. robótka i druty poruszyły się, gdy wskazała na mnie palcem. - Bingo. W jej głosie znów rozbrzmiał ten południowy, kreolski akcent, gdy przeciągała samogłoski. Gdyby uszy mogły trawić werbalne kalorie, tyłek urósłby mi od samego słuchania jej. A tym jednym słowem zacytowała dalszy fragment sceny z „Matrixa”, do którego nawiązałam. - Świetny film, prawda? – Nie siadałam, gdyż nie poprosiła mnie o to. – To jeden z moich ulubionych. Przynajmniej pierwsza część. Pozostałe dwie już nie tak bardzo. Wbiła we mnie swój uważny wzrok. - Myślisz, że jesteś tą Wybraną? Przyszłym liderem nas wszystkich? - Nie. – Podeszłam do niej i wyciągnęłam dłoń. – Jestem po prostu Cat. Miło mi cię poznać. 53

Marie uścisnęła moją rękę. Na moment zacisnęła na niej palce, lecz nie boleśnie. Potem puściła ją i skinieniem głowy wskazała mi miejsce obok siebie. - Usiądź, proszę. - Dzięki. Niewielkie pomieszczenie pozbawione było jakichkolwiek ozdób. Jego ściany wykonane były z betonu, w końcu suchego, a jedynymi meblami były tu dwa fotele. Wszystko kojarzyło mi się z więzienną celą. Nagą i ponurą. - Mam od razu przejść do rzeczy i powiedzieć, że Gregor pieprzy głupoty czy może chcesz najpierw pogadać? Bezsensowna rozmowa nie wydawała mi się sposobem na produktywne spędzenie czasu. Poza tym, gdybym potrafiła prowadzić takie gadki, nie wkurzyłabym tak ogromnej ilości ludzi. Pewnych zdolności jednak nie miałam. No dobra, wielu zdolności. - Czego chcesz? - spytała Marie. Jej podobna do mojej bezpośredniość sprawiła, że się uśmiechnęłam. - Nie spałaś z Bonesem i nie owijasz w bawełnę. Gdybyś nie rozważała poparcia Gregora zamiast Bonesa, natychmiast bym cię polubiła. Wzruszyła ramionami i powróciła do robótki. - To czy kogoś lubię, czy nie, nie ma nic wspólnego z moją decyzją czy go zabić. Albo trzeba to zrobić, albo nie. Słysząc jej słowa, jęknęła. - Mówisz jak Vlad. Śmigające druty nagle zamarły. - Kolejny powód, by się nad tobą zastanowić. Vlad Palownik nie nawiązuje łatwo przyjaźni. Tak jak Porywacz nie zakochuje się w kimś do tego stopnia. Twoja lista podbojów jest prawdziwie imponująca, Żniwiarzu. Uniosłam brew. - Jeśli dokonujesz podboju, to znaczy, że o to walczyłaś. Nie znam Gregora, Vlad jest po prostu przyjacielem, a Bones jest jedynym mężczyzną, na którym mi zależy. To tak po krótce. Roześmiała się gardłowo. - Albo jesteś świetną aktorką, albo jesteś… naiwna. Gregor chce cię odzyskać, a na poparcie swoich roszczeń ma fakt związania się z tobą ceremonią krwi. Vlad Tepesh mówi o tobie „przyjaciółka”. A Bones, który był notorycznie rozwiązły, ożenił się z tobą i rozpoczął dla ciebie dwie wojny. 54

- Dwie? Wiadomo mi o jednej. - Gregor, co zrozumiałe, jest wściekły za to, że Mencheres uwięził go na ponad dekadę. Zaproponował jednak rezygnację z odwetu w zamian za to, że zostaniesz mu zwrócona. Bones odmówił, a to znaczy, że jako jego współwładca, mówił również w imieniu Mencheresa. Technicznie rzecz biorąc, to stawia go w stanie wojny z Gregorem. Świetnie. Bones jakoś zapomniał mi o tym wspomnieć. - Gdyby Gregor nie nawiedzał moich snów, nie poznałabym go nawet wtedy, gdybym potrąciła go samochodem – odparłam spokojnie. - Pamiętam zaś, że przecięłam swoją dłoń i przysięgłam przed setkami świadków, że to Bones jest moim mężem. Gdzie są świadkowie Gregora? Albo dowody? Jeśli naprawdę zadał sobie trud pojęcia mnie za żonę, można by sądzić, że zachował sobie jakąś pamiątkę. - Sama mogłabyś dowiedzieć się prawdy - rzekła Marie. – Zastanawiam się, dlaczego tego nie zrobiłaś. Wyprostowałam się w fotelu. - Mencheres powiedział mi, że moich wspomnień nie można odzyskać. - Czyżby? Użył dokładnie takich słów? Zabębniłam palcami w oparcie fotela. - Mniej-więcej. - Mencheres nie potrafi przywrócić ci pamięci, lecz Gregor może to zrobić - powiedziała Marie bez emocji. - Mencheres o tym wie. Podobnie jak Bones. Zamilkłam na minutę. Królowa wpatrywała się we mnie, badając moją reakcję, po czym uśmiechnęła się. - Nie wiedziałaś o tym. Jakie to interesujące. - To niczego nie dowodzi - powiedziałam, ukrywając zaskoczenie. – Nie znam Gregora, lecz nie wydaje mi się typem, który przyszedłby, zwrócił mi wspomnienia i pomachał mi na pożegnanie, gdy udowodniono by, że się myli. - A co, jeśli się nie myli? Uważaj. Cholernie uważaj. - Jak już mówiłam, dlaczego wszystkie jego roszczenia opierają się na wspomnieniach? Równie dobrze może to być sztuczka, żebym znalazła się wystarczająco blisko, by mnie pochwycić. Potem mogła by to być walka, w której szybszy zwycięży. Marie odłożyła robótkę. Zdaje się, że zaczynałyśmy rozmawiać na poważnie. 55

- W tej chwili wierzę, że nie masz pojęcia czy związałaś się z Gregorem. Jeśli jednak zostanie udowodnione, że jesteś żoną jego, a nie Bonesa, to zgodnie z naszym prawem opowiem się po stronie Gregora. Taka jest moja odpowiedź w tej sprawie. - Marie, wcześniej spytałaś mnie, czego chcę. Chcę pojechać z Bonesem do domu i mieć spokój przez przynajmniej dziesięć lat. Nie pamiętam Gregora, lecz nawet gdyby było inaczej, nie zmieniło by to faktu, jakie uczucia żywię do Bonesa. Jeśli jednak jest to walka, jakiej ty lub Gregor chcecie, zmuszając mnie do bycia z nim, to możesz być pewna. będziecie ją mieli. Twarz Marie wydawała się bezczasowa. Przechodząc przemianę mogła mieć dwadzieścia lat. Albo pięćdziesiąt. - Miałam kiedyś męża - powiedziała. – Miał na imię Jacques. Pewnej nocy pobił mnie i wiedziałam, że podobało mu się to. Następnego ranka podałam mu zatruty napój, po czym pogrzebałam go pod werandą. Teraz, kiedykolwiek nie wezmę sobie kochanka, nadaję mu imię Jacques. Przypomina mi to, że jeśli będę musiała, zabiję go. Marie przechyliła na bok głowę i spojrzała na mnie z wyzwaniem. - Masz ochotę na coś do picia? Nie po tej historii. Jednak jeśli myślała, że podwinę pod siebie ogon, to srodze się myliła. - Z chęcią. – Pokaż co potrafisz, Królowo Voodoo. - Jacques! Ghul stanął w drzwiach. - Tak, ukochana? Z trudem stłumiłam prychnięcie, pamiętając o powodzie, z jakiego nadano mu takie imię. Taa, lepiej dobrze się podlizuj, koleś. Założę się, że nie zapominasz o rocznicach, co? - Przynieś mi wina, Jacques. Sądzę też, że znasz preferencje naszego gościa? Ghul szybko wrócił. Z ukłonem podał Marie kieliszek z czerwonym płynem, a mnie wysoką szklankę z czymś przezroczystym. W niemym toaście uniosłam ją w stronę gospodyni, po czym wypiłam wszystko duszkiem. Gin z tonikiem, bez dwóch zdań. Marie obserwowała mnie, biorąc zaledwie mały łyk wina. Kiedy skończyłam pić, wyciągnęłam rękę w stronę Jacquesa. - Bardzo dobre. Poproszę jeszcze. Marie odstawiła kieliszek i skinęła na Jacquesa, który wziął ode mnie szklankę i wyszedł. 56

- Twoje pochodzenie nie robi cię odporną na wszystkie substancje, Żniwiarzu. - Rzeczywiście. Wciąż jednak, z tego co słyszałam, postępujesz według pewnych zasad, jeśli chodzi o spotkania. Dlatego wypiję choćby beczkę wszystkiego, co mi podasz. A na imię mam Cat. - Czy masz jakikolwiek zamiar przejścia przemiany w ghula? – spytała Marie. Zrobiła to tak niespodziewanie, że milczałam chwilę, zanim jej odpowiedziałam. - Nie. Dlaczego pytasz? Marie spojrzała na mnie spod rzęs. - Związałaś się, z wampirem. Twoje życie jest w ciągłym niebezpieczeństwie, a jako mieszaniec jesteś słaba. Jednak nie wybrałaś przemiany w wampira. Doszły mnie słuchy, że zrobiłaś tak dlatego, bo chcesz połączyć swoje zdolności z mocą ghuli, stając się pierwszą hybrydą wampira i ghula. Rany, co ona piła? - Taka rzecz nigdy nie przyszła mi na myśl. - Wampir nie może zmienić się w ghula. Może zrobić to tylko człowiek. Tak więc ty, jako mieszaniec, mogłabyś połączyć zdolności wampira z brakiem awersji do srebra. Mogłabyś posiąść nieograniczoną moc. A ty nigdy o tym nie pomyślałaś? W jej słowach zabrzmiało wyraźne wyzwanie. Przypomniałam sobie słowa Fabiana, gdy mówił, że w Nowym Orleanie pojawiło się mnóstwo ghuli, szepczących o nowym zagrożeniu dla ich gatunku. Czy o to chodziło? Czy ludzie naprawdę myśleli, że zrobiłabym to z czystej rządzy władzy? - Po tym, jak mój ojciec rozerwał mi gardło, Bones powiedział mi, że wskrzesiłby mnie jako ghula, gdyby jego krew nie zdążyła mnie uleczyć. To jedyny raz, kiedy pomyślałam o zostaniu ghulem. Majestic, gdybym kiedykolwiek miała przejść przemianę, to będzie ona w wampira. Możesz więc powiedzieć to temu, kto rozsiewa plotki, że chcę być jeszcze większym dziwadłem niż jestem. Jacques wrócił z pełną szklanką dla mnie, lecz Marie ponownie skinęła na niego władczym gestem. - Nasz gość nas opuszcza. Wstałam, a przez mój umysł przebiegło tysiąc różnych reprymend. Nieźle, Cat. Wkurzyłaś ją w niecałe dziesięć minut. Zdaje się, że to ty będziesz biec po schodach, krzycząc: „Do wozu! Szybko!” - To zawsze przyjemność poznać słynną, historyczną postać. 57

Marie również wstała. Była wysoka, miała jakieś metr siedemdziesiąt, a w tych szpilkach nawet dziesięć centymetrów więcej. Wyglądała jak posąg i promieniowała dziwną mieszanką groźby i matczyności. - Nie jesteś taka, jak myślałam. Wyciągnęła do mnie dłoń – miękką, w kolorze kawy. Uścisnęłam ją i musiałam się powstrzymać, by nie potrząsnąć swoją po tym, jak poczułam potęgę jej mocy. - Ty również. Byłam pewna co do tych bezgłowych kurczaków. Dlaczego miałabym tego nie powiedzieć? Kiedy ktoś chciał cię zabić, nie można było wkurzyć go jeszcze bardziej. Uśmiechnęła się. - Ze wszystkich rzeczy, które mogłaś mi powiedzieć, cytat z mojego ulubionego filmu był ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewałam. Idź w pokoju, Cat. Jacques otworzył dla mnie drogę do tunelu. Długie, zakrzywione ostrza z cichym sykiem na powrót schowały się w ścianach. Na końcu tunelu zauważyłam chwiejny błysk. Fabian pełnił wartę. Zanim Jacques stanął za mną, duch zniknął. Mój przewodnik nie odzywał się przed całą drogę. Kiedy doszliśmy do wejścia do krypty, pokrywa w górze odsunęła się z cichym zgrzytem. Jacques wyciągnął ręce, by mi pomóc, lecz odmówiłam. - Dzięki, ale nie kłopocz się. Sama to zrobię. Wystarczyło szybkie zgięcie kolan, błysk koncentracji i jednym skokiem pokonałam sześciometrową przestrzeń. Z moją zwiększoną umiejętnością skoków, przynajmniej teraz przypominałam mojego kociego imiennika. Gdybym zrezygnowała z posiadania pulsu, mogłabym zrobić o wiele więcej niż tylko wysoko skakać. Bones czekał na mnie przy wrotach cmentarza. Kiedy brama stanęła otworem, uśmiechnął się, opierając o ogrodzenie, a ja nagle nie mogłam myśleć o niczym innym, jak kształt jego ust. To gładkie wygięcie bladoróżowych warg. Silna szczęka i wyrzeźbione policzki. Ciemnobrązowe oczy, rozglądające się po otoczeniu. Chwycił mnie za ręce, promieniując mocą nie mniej niż Marie, jednak nie poczułam odrętwienia, jak w jej przypadku. Czułam się bezpieczna. - Moglibyśmy wziąć kilka pączków na wynos - powiedziałam. Uścisnął moje ręce. - Nie bój się. Podejrzewałem, że nie przypadniecie sobie do gustu. Jesteśmy już spakowani, a Liza czeka w samochodzie. 58

Gdy zbliżaliśmy się do Dzielnicy, samochody mijały nas błyskając białymi i czerwonymi światłami. To miasto zamiast spać, obudziło się o północy. Jacques został za nami, najwyraźniej nie mając zamiaru odprowadzać nas do domu Bonesa. - Jakie były ostatnie słowa, jakie powiedziała do ciebie Marie? – spytał Bones, zanim nawet zdążyłam go o cokolwiek spytać. - „Idź w pokoju”. Czy to ma jakieś znaczenie? Bones zatrzymał się na środku ulicy. Za nami rozległ się klakson. Bones pokazał kierowcy palcem swoją opinię, po czym pociągnął mnie w przeciwną stronę. - Pewna jesteś, że tak powiedziała? - Nie jestem głucha. – Czyżby było aż tak źle? Jego uśmiech zmienił się w ochrypły śmiech. - Co dokładnie jej powiedziałaś? Znam Marie dobre sto lat, a jedyne co od niej usłyszałem, to „Uważaj w drodze powrotnej”, co jest eufemizmem na „Pilnuj własnego tyłka, koleś!”. „Idź w pokoju” oznacza, że cię popiera. Byłaś tam zaledwie pół godziny. O czym, do diabła, rozmawiałyście? Poczułam falę ulgi. - O filmach. Drinkach. Bezgłowych kurczakach. No wiesz, babskich rzeczach. Uniósł brwi. - Doprawdy? Wyszliśmy zza rogu. Od jego domu dzieliły nas zaledwie cztery domy. - Dobrze, że jest fanką „Matrixa”… Mój głos zamarł i zatrzymałam się. Bones również stanął i spojrzał na mnie ze zmartwieniem, po czym zesztywniał. Musiał go wyczuć, mimo że jedynie zerknęłam na mężczyznę stojącego trzy bloki przed nami. Nie poznałabym go, gdybym nawet potrąciła go samochodem… Ale poznałam Gregora. Od razu. I to nie był sen.

59

ROZDZIAŁ ÓSMY Oczy Gregora wydawały się płonąć, gdy wpatrywał się we mnie. Mimo, że z tej odległości nie potrafiłam określić ich koloru, wiedziałam, że są szarozielone. W jego złotych włosach było kilka ciemniejszych pasm, nadających całości popielaty kolor. Wyglądało to tak, jakby Gregor był zbyt jasny i ktoś posypał go popiołem, by go nieco przyciemnić. - Hopscotch, Band-Aid. Do mnie, natychmiast. Bones nie podniósł głosu, więc dwa wampiry nie mogły być daleko. Wyłoniły się z tłumu i stanęły po obu naszych stronach. Bones gwałtownie kiwnął głową w kierunku nieruchomej postaci i zaklął cicho. - Parszywy sukinsyn jest niemal przed samym moim domem. Czyżby myślał, że zadzwoni po ciebie do cholernych drzwi? Zacisnął swoją dłoń na mojej. Zrobił to z taką siłą, że aż jęknęłam. Rozluźnił uścisk, lecz niezbyt mocno. Nawet stąd dostrzegłam, jak Gregor zmrużył oczy, które rozbłysły zielenią, po czym ruszył w naszą stronę. Bones puścił mnie. Przetoczył głową po ramionach i strzelił kłykciami, ruszając do przodu. W każdym jego kroku czaiła się groźba. Poszłabym za nim, lecz Hopscotch i Band-Aid chwycili mnie za ramiona. - Bones! Zignorował mnie i szedł dalej. Gregor również nie zwalniał. Jasne było, że żaden z nich nie zamierzał rozmawiać. Poczułam falę mdlącego strachu i zaczęłam walczyć, usiłując uwolnić się z uścisku dwóch mężczyzn. Złapali mnie jednak naprawdę porządnie, gdy nie uważałam. Kiedy Bones i Gregor znajdowali się jakieś pięć metrów od siebie, pojawił się między nimi Jacques. Ghul zatarasował im drogę i wyciągnął ramiona w ich stronę. - Obaj, ani kroku dalej. Zignorowali go. Prawdopodobnie odtrąciliby Jacquesa na bok, lecz wtedy w powietrzu rozległ się inny głos. - Nie będziecie walczyć w moim mieście! Bones zatrzymał się. Gregor zwolnił i stanął zaledwie kilka centymetrów od wyciągniętych ramion Jacquesa. Marie nie tyle podeszła, co wpłynęła na ulicę. Bones rzucił je spojrzenie, które można nazwać jedynie sfrustrowanym. 60

- Rany Boskie, Majestic! Skoro nie chcesz, byśmy walczyli, to dlaczego powiedziałaś mu, gdzie jesteśmy? Wykorzystując fakt, że skupili się na tej scenie, wbiłam łokieć w oko Band-Aida i wyśliznęłam się z luźniejszego uchwytu Hopscotcha. - Nie ważcie się zrobić tego więcej – ostrzegłam ich i ruszyłam do przodu. - Nie powiedziałam mu – odparła Marie. – Ani nie zrobił tego żaden z moich ludzi. Na twarzy Gregora mignęła arogancja. W rzeczywistości budził jeszcze większy respekt niż w moich snach. Było w nim coś, co wytrącało mnie z równowagi, chociaż wpatrywał się we mnie bez wrogości. Jeżeli coś już było obecne w jego wzroku, to pragnienie, przez które zatrzymałam się gwałtownie. W głowie zaczęłam czuć bolesne ukłucia. …Ja również wychowałem się na farmie. Było to na południu Francji, lecz nie znalazłabyś tam wiśni… Uniosłam dłonie do skroni. Skrzydełka nosa Gregora zadrżały i zaczerpnął długi, prowokujący wdech. - Catherine. - Przestań gapić się na moją żonę. Bones warknął to z ledwie powstrzymywaną furią. Promieniująca z niego moc uderzyła mnie nawet z odległości kilku metrów. Gregor warknął równie nienawistnie i zrobił kolejny krok. - To na moją żonę się patrzę. Gregor pozwolił rozprzestrzenić się swojej mocy, niczym paw dumnie prezentujący swoje piękne pióra. Gwałtownie nabrałam powietrza. W moich snach czułam, że Gregor jest potężny, lecz musiała być to zaledwie widmowa wersja. Energia, jaka promieniowała z niego falami, mogła by zaspokoić wszelkie potrzeby elektryczne Francuskiej Dzielnicy. O żesz. Był przynajmniej tak silny, jak Bones. A może nawet silniejszy… W pobliżu nas zapiszczały hamulce, lecz żaden z mężczyzn nie odwrócił wzroku. Odwróciłam się i zobaczyłam, jak Liza otwiera okno w vanie. Wytrzeszczyła oczy i gwałtownie przywołała mnie gestem. - Proszę cię, Cat, wsiadaj. - Nie bez Bonesa. Powiedziałam to zarówno do niej, jak i Gregora. Nie miało znaczenia, że wspomnienie głosu Gregora przecinało moje wspomnienia niczym nóż. Nie liczyło się również to, że przez ułamek sekundy, gdy wbijał we 61

mnie wzrok, poczułam ukłucie tęsknoty. Na jawie czy we śnie, należałam do Bonesa. I nikogo innego. - Widzisz? Dokonała wyboru. Bones powiedział to z zajadłą nienawiścią obecną w każdej sylabie. Mimo, że stał odwrócony do mnie plecami, wyobrażałam sobie jego triumfujący uśmiech. Sądząc po wściekłej twarzy Gregora, nie myliłam się. - Ty podły synu dziwki. Mencheres wymazał z jej pamięci tego, którego wybrała. Odciągnął ją ode mnie siłą, krzyczącą, zaledwie godzinę po tym, jak się związaliśmy krwią! - Gówno mnie obchodzi czy Mencheres ściągnął ją z twojego pulsującego, parszywego fiuta - warknął Bones. – Idź sobie pofantazjuj, sukinsynu! Marie wkrótce nie będzie w stanie powstrzymać ich od walki. Poza śmiertelnym niebezpieczeństwem ze strony Bonesa, było tu zbyt wielu przypadkowych świadków. Ludzie by zginęli, gdyby ci dwaj rzucili się na siebie. Kątem oka zobaczyłam, jak Fabian wsuwa się do vana. - Bones. – Zmusiłam się, by powiedzieć to spokojnie. Nie należy straszyć rozwścieczonej bestii. – Skoro on wie, że tu jesteśmy, to inni też. Musimy jechać. - Jesteś w niebezpieczeństwie tylko i wyłącznie przez oślepiającą go ignorancję - powiedział Gregor. – Chodź do mnie, Catherine. Przy mnie będziesz bezpieczna. - Ty bezczelny skurwielu - rzucił Bones. – Nie ma nic gorszego od faceta, który chce ukraść żonę innego, zanim go jeszcze poznała. - Bones, odejdź. - Chociaż Marie nie podniosła głosu, w jej głosie czaiła się groźba. - Gregor, zostaniesz tu do następnego świtu. Przybyłeś do mojego miasta bez zaproszenia, by sprowokować przemoc. Bez względu na łączącą nas historię, powinieneś być mądrzejszy. - Marie… - Znajdujesz się w mojej Dzielnicy – przerwała mu. – Ze wszystkich ludzi, ty powinieneś wiedzieć lepiej. Gregor zacisnął dłonie w pięści. Przez chwilę miałam wrażenie, że uderzy Marie. Nie rób tego, koleś. Jak nic, natychmiast zakopie cię pod werandą! - Jak sobie życzysz – powiedział w końcu z napięciem w głosie. Bones kiwnął głową i – wciąż obserwując Gregora – odezwał się do mnie. 62

- Wejdź do vana, Kotek. Hopscotch, Band-Aid, wy też. Majestic, mam nadzieję, że pełne ignorancji bredzenie Gregora nie zachwieje w przyszłości twoim osądem. Wspięłam się do wozu, unikając tego zamglonego, zielonego spojrzenia. - Żegnaj, Porywaczu - ciągnął Bones wsiadając do samochodu. – Mam nadzieję, że podobało ci się dzisiejsze spotkanie, gdyż więcej jej już nie zobaczysz. - Catherine. – Nawet nie patrząc na Gregora czułam na sobie jego wzrok. – Twoje wspomnienia są uśpione w mojej krwi. Czekają na ciebie, ma bien-aimée, a ja dotrzymam przysięgi… Trzask drzwi urwał resztę jego słów. Podobnie pisk opon, gdy Liza ruszyła gwałtownie wąską ulicą, niczym pijany Tony Stewart. Zamknęłam oczy, by oprzeć się pokusie spojrzenia za siebie. - Jak myślisz, skąd wiedział jak nas znaleźć? Zadałam to pytanie dużo później. Mówiąc prawdę, nie miałam ochoty na rozmowę po tym, jak zobaczyłam Gregora. Bones również nie, sądząc po jego ponurym spojrzeniu. Słonce już wzeszło, lecz Liza wciąż prowadziła. Ghule nie odczuwały tak porannego zmęczenia, jak wampiry. Hopscotch i Band-Aid spali, a ich oczy przesłaniały okulary przeciwsłoneczne. W tej nowej terenówce było przynajmniej więcej miejsca niż w pozostałych dwóch wozach. Na wypadek, gdyby ktoś nas śledził, dwa razy zmieniliśmy samochody. Bones zahipnotyzował kierowców, by mu się poddali i oddali swoje pojazdy. Wszystko działo się tak szybko, że nasz ogon musiał by być dokładnie nad nami, by za wszystkim nadążyć. Nigdzie jeszcze nie było śladu Gregora, a byliśmy już niemal w Fort Worth. Bones burknął coś z irytacją. - Jeśli któryś z ludzi Marie nie działał za jej plecami – co jest mało prawdopodobne – albo zrobił to któryś z moich, to nie mam pojęcia. Zaczął bębnić palcami po nodze. – Być może Don maczał w tym palce. Jakiego nazwiska użył, wysyłając do mojego domu te tabletki? - Kathleen Smith. – Skrzywiłam się na myśl, że mój wuj byłby na tyle głupi, by użyć mojego prawdziwego nazwiska. – A jeśli weźmiesz pod uwagę ramy czasowe, minął jedynie dzień od czasu, kiedy powiedziałam mu, gdzie jesteśmy. To więc nie pasuje. Wiemy, że Gregor był w Paryżu i Londynie w czasie, kiedy my również tam przebywaliśmy, 63

musiał więc wyruszyć zaraz po nas, żeby zdążyć się tutaj znaleźć. To wyklucza Dona. Bones spojrzał na mnie. - Masz rację. Tylko Charles wiedział dokąd jedziemy po tym, jak opuściliśmy jego dom. Nie sądzę jednak, by biegał i wszędzie to rozgłaszał. Marie dowiedziała się już po naszym przyjeździe. To pozostawia zaledwie kilka osób, które mogły powiadomić Gregora, a wszystkie znajdują się w tym samochodzie. Te słowa zbudziły Band-Aida i Hopscotcha. Liza otworzyła szeroko oczy i spojrzała we wsteczne lusterko. Zesztywniałam, zastanawiając się czy któryś z siedzących naprzeciw nas wampirów nagle zaatakuje. Żaden jednak tego nie zrobił. Skierowali wzrok na Bonesa, a on odpowiedział na ich spojrzenia z chłodem na twarzy. Nie powiedział tego, lecz wiedziałam, że rozważał myśl zabicia ich. - Panie – zaczął Band-Aid. - Daruj sobie – przerwał mu krótko Bones. – Po tej sprawie z Rattlerem nie podejrzewam o zdradę jedynie trzech osób, a nie jesteście żadną z nich. Wciąż jednak, nie powinniśmy się spieszyć. Do póki nie znajdziemy się na miejscu, nie spuszczę z oczu żadnego z was. Potem zostaniecie odizolowani. Jeśli Gregor znajdzie nas mimo tego, będziemy wiedzieć, że nie wy. Na twarzy każdego z nich pojawiło się zdumienie. Hopscotch jako pierwszy do siebie doszedł i skinął głową. - Nie zdradziłbym cię. I z chęcią skorzystam z każdej możliwości, by to udowodnić. - Ja również – powiedział za nim Band-Aid, rzucając ukradkowe spojrzenie w stronę Lizy. - Zrobię, cokolwiek mi każesz – powiedziała miękko. - Do niczego cię nie zmuszę. - Bones niemal westchnął. – Lecz poproszę, Lizo. Uśmiechnęła się z takim smutkiem, że zrobiło mi się jej żal. - Poczujesz się bezpieczniej - powiedziała. – To naprawdę niewiele, co mogę dla ciebie zrobić. Podejrzewanie najbliższych ci osób było do dupy. Wielka, ciemna jaskinia. Brzmiało to coraz lepiej. - Wiem, że dopiero ja poznałam, ale nie sądzę, żeby to była Marie - powiedziałam. Bones uniósł brew. - Dlaczego nie? 64

- Cóż… Opowiedziała mi dziwną historię o tym, jak otruła swojego męża. Na początku myślałam, że zrobiła to po to, by mnie przestraszyć. Zrobiła to jednak po tym, jak stwierdziła, że jeśli jestem związana z Gregorem, opowie się po jego stronie, gdyż wampiry nie uznają rozwodów. - Naprawdę? - Bones zamyślił się na moment. – To interesujące. Och, wszyscy wiedzą, że Marie zabiła męża, gdy była jeszcze człowiekiem. Czego nie wiedziałem, to jak to zrobiła. - Zawsze myślałam, że zabiła go toporem – odezwała się Liza. – Właśnie taką historię mi opowiedziano. - Interesujące - odparł Bones. – Dlaczego myślisz, że stoi po naszej stronie, słonko? Zdaje się, że powiedziała już, kogo poprze. Wolałabym tego nie mówić. Poruszyłam się na siedzeniu żałując, że nie ugryzłam się w język. - Blokujesz mnie – powiedział, a jego oczy zalśniły zielenią. O tak, broniłam przed nim umysłu wznosząc wszelkie bariery, jakie zdołałam wypracować. Ależ mam długi język. Dlaczego nie potrafisz odpuścić? Nie była to myśl skierowana do niego – karciłam sama siebie. Było kilka rzeczy, które chciałam omówić z Bonesem na osobności, po tym, jak spotkałam się z Majestic. Tego otoczenia według żadnych standardów nie można było nazwać prywatnym. - Ustaliliśmy, że nie będziemy tego robić - ciągnął Bones. – Ukrywać jakichkolwiek informacji lub domysłów. Cokolwiek to nie jest, Kotek, powiedz mi. Odetchnęłam głęboko. Nie spodoba mu się to. - Marie powiedziała mi, że Gregor mógłby przywrócić mi pamięć i że Mencheres i ty wiedzieliście o tym. Zastanawiała się, dlaczego nie chcesz, żebym sobie przypomniała. Na tamtej ulicy miała szansę, by tego zażądać. Byliśmy na jej terenie i miała nad nami przewagę liczebną – mogła się przy tym upierać. A jednak puściła nas wolno. Myślę, że zrobiła to… ponieważ wierzy, że jestem związana z Gregorem i wie, że będzie musiała stanąć po jego stronie, gdyby okazało się to prawdą. Bones znieruchomiał. Blask w jego oczach jeszcze się wzmógł, aż miałam wrażenie, że wwierca się we mnie niczym dwa lasery. - Chcesz przypomnieć sobie czas, jaki z nim spędziłaś? Ponownie odetchnęłam, jeszcze głębiej niż poprzednio. - Niepokoi mnie, że nie pamiętam ponad miesiąca z mojego życia. Powinieneś był mi powiedzieć, Bones. Ty również obiecałeś, że niczego 65

nie będziesz przede mną ukrywał, a jednak musiałam dowiedzieć się tego od Marie. - Nie powiedziałem ci, bo nie byłem tego pewien. W każdym razie nie pozwolę, żeby ten parszywy bydlak cię obłapiał, żebyś dotykała go ustami… - Jaja sobie robisz? - przerwałam. – Skąd przyszło ci do głowy, że go pocałuję? Bones spojrzał na mnie ostrym wzrokiem. - Jak powiedział, moc przywrócenia twoich wspomnień jest w jego krwi. Musiałabyś go ugryźć. - Nie miałam pojęcia, jak to działa. - Dobrze. Ale zrobiłabyś to, gdybyś mogła - powiedział Bones z takim oskarżeniem w glosie, że musiałam zacisnąć dłonie w pięści, by nim nie potrząsnąć. - Gdyby ktoś ukradł ci pamięć o ponad miesiącu życia, też byś chciał wiedzieć, co zawiera – powiedziałam spokojnie. Jestem niezła. - Nie, nie chciałbym. – W jego głosie nie było spokoju – przypominało to warknięcie. - Gdyby ktoś usunął mi wspomnienia o wydarzeniu, przez które można by rozwiązać nasze małżeństwo, w żadnym wypadku nie chciałbym tego pamiętać. Jednak być może nasze małżeństwo znaczy dla mnie więcej niż dla ciebie. No i już po moim Zen i chwili spokojnego chi. Zimna furia, alejka piąta! - Jedyna osoba, która mogłaby rozwiązać nasze małżeństwo, to ty. Załóżmy, że dowiedziałam się, że rzeczywiście poślubiłam Gregora. Czy to oznacza, że myśl o szansie na to, że mógłbyś ponownie być wolny, jest dla ciebie taka kusząca? - Tylko ty szukasz dziury w całym - odparł Bones z równie wielką wściekłością. - Chcesz poszukać Gregora? Może masz ochotę pobzykać się z nim zamiast ze mną? Czy to dlatego chcesz sobie wszystko przypomnieć? Poczułam się tak obrażona, że wściekłam się jeszcze bardziej. - Oszalałeś! – Uderzyłam go, lecz ani drgnął. – Krwawiłam przy moim pierwszym razie z Dannym. Rozumiesz? Czy mam ci to narysować? W normalnych okolicznościach nigdy nie powiedziałabym czegoś takiego przy ludziach, lecz gniew to śmieszna rzecz. Sprawia, że na nic nie zwracasz już uwagi. Bones przysunął twarz do mojej. 66

- Ten bydlak mógłby pieprzyć cię całą noc, a i tak byś później krwawiła przy Dannym. Wszystko, co musiałby zrobić Mencheres, to dać ci kroplę swojej krwi po tym, jak cię odnalazł. Nasza krew przecież leczy wszystkie rany, prawda? Jeśli zabraliby cię od Gregora niedługo po tym, jak wziął cię do łóżka, miałabyś jedynie niewielką ranę, którą można by z łatwością uleczyć. - To… - Byłam tak osłupiała, słysząc to, że nie wiedziałam co powiedzieć. – To brednie! – udało mi się w końcu wykrztusić. - Czyżby? - Bones przysunął się jeszcze bliżej mnie. – Chyba jednak wiem lepiej. W końcu sam to robiłem. Łagodny sposób, w jaki to powiedział sprawił, że słowa te były jeszcze bardziej dobitne. Przez wściekłość, sprzeciw i zazdrość wyrzuciłam z siebie słowa, nim zdążyłam pomyśleć. - Bądź przeklęty, ty dziwkarzu bez sumienia. Bones nie odrywał ode mnie wzroku, a jego głos nie był równie łagodny, co wcześniej. - Właśnie takiego mnie poślubiłaś. Dziwkarza bez sumienia. Ale jak sobie przypominasz, nigdy nie ukrywałem, że nim jestem. Tak, wiedziałam, że za życia był żigolakiem, lecz nie to mnie zabolało. Gdyby tylko jego rozpusta nie trwała ponad to, gdy potrzebował pieniędzy na przeżycie, pomyślałam gorzko. Ale nie. Po tym, jak przeszedł przemianę w wampira, robił to – jak mi z chęcią przypomniał – dla zabawy. Nie chciałam, żeby wiedział, że jego przeszłość wciąż potrafiła mnie nieźle zranić, otoczyłam więc umysł barierami. Były jedynym sposobem na to, by go ode mnie odciąć. Wyjrzałam za okno. W tej chwili nie mogłam znieść widoku tej jego pięknej twarzy. Bones puścił mnie i opadł na siedzenie. Przez resztę podróży nie odzywaliśmy się.

67

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY - Juu-huu! Słysząc ten okrzyk potrząsnęłam głową. Byłam w barze z wewnętrznym rodeo. Nie, nie żartowałam. Był tam nawet żywy, prychający byk. Za odpowiednią cenę, dowód posiadanego doświadczenia, kilka egzemplarzy zrzeczenia się roszczeń i kompletny brak zdrowego rozsądku każdy mógł na nim pojeździć. Bones i ja ledwie się do siebie odzywaliśmy. Powiedziałam mu o plotkach, według których zamierzam zostać ghulem, lecz poza tym niewiele rozmawialiśmy. Nic się innego się również nie działo. Kiedy dotarliśmy do motelu w Fort Worth, natychmiast połknęłam tabletki od Dona i zapadłam w sen. Najbardziej intymny moment, jaki miałam z Bonesem, to gdy obudził mnie krwią ze swojego nadgarstka. Przełknęłam, powiedziałam, że potrzebuję prysznica i… to tyle. Kiedy skończyłam, w pełni ubrany czekał już na mnie i z chłodną rezerwą zaczął omawiać sprawy służbowe. Moim zdaniem niewidzialny mur, jaki wyrósł między nami, był jeszcze gorszy niż fizyczna walka. Bones miał spotkać się tu z ghulem, który był jego informatorem. Nie podobały mu się plotki krążące o mnie i mojej przemianie w ghula i chciał sprawdzić, jak poważnie były traktowane. Spade również miał się tu z nami spotkać, gdyż Hopscotch, Band-Aid i Liza zostali odizolowani. Fabian okazał się bardzo przydatny. Sprawdził dla nas bar i upewnił się, że ghule nie zastawiły na nas pułapki. Mój ponury nastrój rozjaśniały jedynie dwie rzeczy. Moja najlepsza przyjaciółka, Denise, mieszkała teraz w Teksasie i miała się dzisiaj pojawić. Drugim plusem tego wieczoru był Cooper, mój przyjaciel i członek mojej byłej jednostki, który również przychodził. Spade miał odebrać ich oboje. Kiedy zobaczyłam ich wchodzących do baru ogarnęło mnie takie szczęście, że niemal łokciami przepchnęłam się przez tłum. Denise przytuliła mnie, choć z mniejszą desperacją niż ja ją, a Cooper zdawał się zaskoczony moim gorączkowym uściskiem.

68

Za ich plecami pojawił się Spade. Przywitał się z nami, jednocześnie rzucając w stronę Bonesa i mnie badawcze spojrzenie. Bez wątpienia oceniał w myślach wagę naszego konfliktu. - Doprawdy, Crispin, wyglądałbyś lepiej, gdyby przebili cię kołkiem i wsadzili do trumny – powiedział i z niesmakiem rozejrzał się po barze. – Bez wątpienia to przez tę parszywą muzykę. Nie mam pojęcia, dlaczego muzycy country wciąż starają się zmienić depresję w melodię. Denise uśmiechnęła się. - Moim zdaniem ten kawałek jest świetny. Czy to byk? - Jak żywy. – Jak na zawołanie, byk prychnął, jakby nieszczęśliwy. Najwyraźniej byliśmy w takim samym nastroju. - Och, chciałabym się na nim przejechać. Dobrze było widzieć uśmiech na twarzy Denise. Tak po prawdzie, to ostatnio nie widziałam jej zbyt często – uśmiechniętej czy nie. Po tym, jak zabito jej męża, Randy’ego, Denise przez kilka tygodni mieszkała ze mną i Bonesem. Potem wróciła do Virginii, gdyż chciała odseparować się od wszystkiego, co nadnaturalne. Nie winiłam jej za to. Właśnie atak nadnaturalnych istot był przyczyną śmierci Randy’ego. Dlaczego miałaby nie chcieć oderwać się od wszystkiego, co jej o tym przypomina? Jakieś dwa miesiące temu przeniosła się do Teksasu. Twierdziła, że był to jedyny sposób, by jej matka przestała swatać ją z innymi mężczyznami. Denise nie była jeszcze gotowa, by wyjść z żałoby. Lecz za to też nie mogłam jej obwiniać. - Cooper, przyjacielu. Dobrze, że z nami jesteś – powiedział Bones. – Zostań z paniami. Ja i Charles musimy zniknąć na chwilę. Jestem pewien, że Kotek chciałaby się dowiedzieć, co słychać w jej dawnym oddziale. Z tymi słowami odwrócił się i odszedł. Spade ruszył za nim, zostawiając nas na skraju wybiegu dla byka. Co za skurwiel. Nie, żebym nie chciała spędzić czasu z Denise i Cooperem, lecz to o moim tyłku mieli rozmawiać z tym ghulem. Jedyną sprawiedliwą rzeczą w tym momencie było by, gdyby wtajemniczono mnie w szczegóły. - …ponownie urządził salę ćwiczeń, żeby wstawić jeszcze… Słuchasz mnie, Dowódco? Dopiero wtedy dotarł do mnie potok słów Coopera. - Ach, przepraszam cię, Coop. Muszę się napić – powiedziałam i ruszyłam w stronę baru. 69

Zamówiłam gin z tonikiem i wypiłam go, zanim szklanka dotknęła drewnianej lady. Barman spojrzał się na mnie dziwnie, gdy podstawiłam ją po kolejnego drinka. - Razem będzie dziewięć pięćdziesiąt, proszę pani. - Oczywiście – powiedziałam i sięgnęłam do kieszeni jeansów, po czym zamarłam zażenowana. Nie miałam przy sobie portfela. Nie, jedyną walutą, jaką miałam przy sobie, było pięć kilo srebrnych sztyletów przywiązanych do ramion i nóg. Boże, tego już za wiele. Barman, proszę poczekać. Muszę znaleźć Bonesa i wziąć od niego kieszonkowe. - Proszę, bez reszty. I nalej jeszcze dwa takie. Cooper położył pieniądze na ladzie. Denise otworzyła szerzej oczy i usiadła obok mnie. - Cat, nic ci nie jest? Wyglądasz, jakbyś miała wybuchnąć. Barman nalał drinki i przesunął je w naszą stronę. Wychyliłam drugiego, a Cooper natychmiast podał mi kolejnego. - Wszystko w porządku. Nie było sensu wspominać o tych licznych złych rzeczach. Nieszczęście może i lubiło chodzić w parach, lecz Denise i tak miała go ostatnio wystarczająco dużo, bym dokładała jej jeszcze swoich zmartwień. - Nie wyglądasz, jakby tak było. Nie chciałam się w to zagłębiać, ale nie mogłam jej tego powiedzieć. Zamiast tego westchnęłam głośno. - Patrz, wypuścili byka! Denise odwróciła wzrok na szalonego kowboja dosiadającego byka, przez co udało mi się uniknąć jej przesłuchania. Po drugiej stronie pomieszczenia dostrzegłam, jak Bones trącił Spade’a i obaj odwrócili się w stronę bardzo wysokiego, bardzo chudego i bardzo martwego mężczyzny, który się do nich zbliżał. Pewnie to był ten informator. Wkrótce cała trójka wmieszała się w tłum. Westchnęłam. Denise odwróciła się do mnie, lecz natychmiast na moją twarz wypłynął fałszywy uśmiech. - To jest super! Cat, napijmy się jeszcze. Może sama na następnego wskoczysz. Z chęcią wlałabym w siebie więcej, lecz od chwili, gdy Bones i Spade właśnie poszli gdzieś z tym ghulem, nie mogłam tak po prostu pójść do niego i zabrać mu portfel. - Denise, ile masz przy sobie pieniędzy? Zmarszczyła brwi. - Och, żesz. Zostawiłam torebkę w samochodzie Spade’a. 70

Cooper ponownie sięgnął do kieszeni. - Powinienem był zabrać kartę kredytową. To powinno wystarczyć na jakieś… - wyciągnął plik dwudziestek i przyjrzał mu się krytycznie …dziesięć minut. Dobry, stary Coop. Nie mogłam powiedzieć, że nie wiedział, jak bardzo pół-nieumarła babka mogła tankować. - Zwrócę ci wszystko – powiedziałam, czując się jak biedny krewny. Cooper mylił się w swoich przewidywaniach – minęło niemal pół godziny, zanim skończyła mu się gotówka. Oczywiście, nie liczyłam siedzących obok nas mężczyzn, którzy zaczęli stawiać Denise i mnie drinki. Ja odmawiałam, lecz Denise od każdego brała po jednym. Dziękowała im uprzejmie, lecz za drugim razem mówiła zdecydowane „nie”. Większość z nich przyjmowała to z przyjaznym, lekko kpiącym rozczarowaniem, lecz postawnego faceta z krzaczastymi brwiami trzeba buło dodatkowo przekonywać. - Ej, daj spokój, kochanie – powiedział do Denise. – Zatańczmy. Położył dłoń na jej udzie. Widząc to, uniosłam wysoko brwi. Cooper zaczął już wstawać, gdy strząsnęłam rękę natręta. - Moja przyjaciółka tańczy tylko ze mną. Denise uśmiechnęła się. - Przykro mi. Facet rzucił mi wściekłe i pełne obrzydzenia spojrzenie, po czym odszedł. Za nim ruszyło trzech jego ludzi. Masz pecha, panie Krzaczasty, pomyślałam. - Sprytnie, Dowódco - skomentował Cooper. - Nie nazywaj mnie tak. Nie chciałam zabrzmieć tak ostro. Do Coopera nie docierało, że ten tytuł wciąż mi przypominał, że moja pozycja lidera na zawsze przepadła. W tej chwili, gdy siedziałam przy barze i topiłam swoje smutki, czułam się cholernie bezużyteczna. Denise powiodła spojrzeniem między nami. - Sądzę, że już czas, byśmy poszli po moją torebkę. Cooper i ja poszliśmy z Denise do samochodu Spade’a. Ku mojemu zaskoczeniu, wóz był otwarty. Kiedy o to spytałam, Denise wzruszyła ramionami i powiedziała, że według Spade’a zamki powstrzymywały jedynie uczciwych ludzi. Jej torebka wciąż leżała pod siedzeniem pasażera, gdzie ją zostawiła. Wyjęła ją i wetknęła sobie przez ramię, gdy zatrzymał ją przeciągający samogłoski głos. - No, no, chłopcy. Patrzcie, co tu mamy. 71

Słyszałam, jak się zbliżają. Ich smród, ciężkie kroki i tętno wyraźnie sprawiały, że nie byli niezauważalni, lecz skoro byli ludźmi, nie martwiłam się zbytnio. - Spadajcie, chłopaki. Krzaczasty z baru nie zatrzymał się. Nie zrobili tego też dwaj jego kumple, równie potężni jak on. - Właśnie mówiliśmy… – zaczął Krzaczasty mocno zaciągając, co wskazywało, jak bardzo był pijany - …że to niesprawiedliwe, że takie dwie śliczne panny bawią się jedynie z tym czarnuchem. - Czarnuchem? Cooper powtórzył słowo z wyraźnym wyzwaniem w głosie. Boże, trzech bigotów. Właśnie tego nie zalecał mi lekarz. - Ja się tym zajmę – powiedziałam chłodno. Ci kretyni nie mieli pojęcia, że byłam najbardziej niebezpieczna w naszej małej grupie. Wciąż koncentrowali się na Cooperze, widząc zagrożenie tylko w dobrze zbudowanym mężczyźnie. - Dam wam naprawdę dobrą radę: wynoście się. Mam dziś naprawdę parszywy humor, więc zabierajcie dupy w trok, zanim stracę cierpliwość. Nie zadałam sobie nawet trudu, żeby sięgnąć po któryś sztylet. W przypadku ludzi nie potrzebowałam używać broni. Spade zaparkował w odległym zakątku parkingu. Te barany myślały, że trafiła im się niezła okazja. Ale mylili się. Jednak poczułam zaskoczenie, kiedy Krzaczasty wyciągnął spod koszuli broń i wymierzył ją w Coopera. - Ty. – W jego głosie zabrzmiała odraza. – Usiądziesz grzecznie na ziemi i popatrzysz, jak zabawiamy się z paniami. - Cooper - warknęłam. Nie zamierzałam ryzykować, że postrzelą go albo Denise. – Rób, co mówi. Cooper przez długi czas wykonywał moje rozkazy. Syknął z wściekłością, lecz zrobił, co kazałam. Sądząc po sposobie, jak podał kumplowi broń, był usatysfakcjonowany. - To było naprawdę mądre, ruda. – Spojrzał na mnie z pożądaniem. – Poczekasz teraz z moimi towarzyszami, a ja na tylnym siedzeniu zabawię się z twoją przyjaciółką. Jak powiedział, podeszłam do jego kumpli. Jakby nie było, jeden z nich miał broń. Jeśli uda mi się po cichu ich pokonać, nie było by sceny… 72

Krzaczasty ledwie dotknął Denise, gdy usłyszałam świst powietrza. Zesztywniałam na moment, zanim dotarło do mnie, kto to. W następnej sekundzie rozległ się chorobliwy, głuchy odgłos. Albo, mówiąc dokładniej, plaśnięcie. Trudno powiedzieć, kto miał na twarzy wyraz większego przerażenia – dwaj mężczyźni, których Bones trzymał w powietrzu za gardło, czy Denise, która wpatrywała się w oderwaną głowę Krzaczastego. Spade stał obok niej, mamrocząc przekleństwa, po czym kopnął jego drgające ciało wystarczająco mocno, by odbiło się od jej samochodu. Cisnął mężczyzną o ziemię z taką siłą, że jego głowa wyglądała, jak arbuz zrzucony z pięciu pięter. - Denise, nic ci nie jest? - spytał Spade. - On…. On jest… - Denise nie mogła wydusić z siebie słowa. - Naprawdę i całkowicie martwy – dokończyłam zadowolona, że dwa poruszające się z zawrotną szybkością wampiry nie przyciągnęły niczyjej uwagi. - Bones, puść ich. Zaraz ich udusisz. - O to właśnie chodzi – wycedził, nawet na chwilę nie zwalniając uścisku. – Z chęcią złamałbym im karki, jednak to było by zbyt szybko. Uderzali i wbijali paznokcie w jego nadgarstki, a spuchnięte języki zaczęły wysuwać się z ich ust. Denise wyglądała, jakby miała zaraz zwymiotować. - Dlaczego musiałeś go zabić? – szepnęła do Spade’a. - Z powodu tego, co zamierzał zrobić - odparł Spade cichym i pełnym wściekłości głosem. – Po czymś takim nikt nie zasługuje na życie. Cooper obojętnie spojrzał na zwłoki. - Musimy go przenieść, Dowódco. Puściłam ten tytuł mimo uszu. Najpierw najważniejsze. - Bones. Spojrzał na mnie, jakby dwaj mężczyźni nie umierali w jego uścisku. Ich kończyny poruszały się coraz wolniej. Jeden z nich zmoczył się, a ciemna plama odznaczała się na jego jeansach. Najwyraźniej Bones nie chciał ich tylko przestraszyć. - Przynajmniej nie rób tego tutaj. – Grałam na zwłokę. – Tutaj jest zbyt duży ruch, a w dodatku przerażasz Denise. Wrzuć ich do bagażnika, a pokłócimy się o to w drodze powrotnej. Jak wygrasz, będziesz mógł zabić ich dwa razy. Uśmiechnął się lekko. - Wiem, co chcesz zrobić, słonko. Lecz w tym przypadku masz rację. 73

Upuścił ich. Upadli na ziemię, niczym bliźniacze worki z gruzem. Gdy ponownie zaczerpnęli oddechu, z ich gardeł dobył się chrapliwy, bulgoczący odgłos. Usłyszałam zbliżających się ludzi. Śmiali się, zatopieni w swoich własnych sprawach… i niemal weszli w sam środek krwawej sceny morderstwa i dwóch na wpół uduszonych mężczyzn. - Spade, weź nasz samochód i zabierz stąd Denise - powiedziałam. – Spotkamy się później. Cooper, otwórz bagażnik, pozbędziemy się go. - Niebieska Toyota, kolego. Stoi po drugiej stronie parkingu – poinstruował go Bones i rzucił mu kluczyki. Po chwili w ten sam sposób podał mu kolejny komplet kluczy Spade’owi. – Zadzwonię rano. Spade odciągnął Denise, zatrzymując się tylko na tyle, by zahipnotyzować nadchodzących ludzi. - Wracajcie do środka. Postanowiliście zostać dłużej – nakazał im. Skinęli głową, odwrócili się w tył i z powrotem weszli do baru. Biedni, pewnie zostaną tam do rana. - Cooper, nie chcę, żebyś został ranny. W odróżnieniu od wampirów, nie możesz nikogo zahipnotyzować – powiedziałam i dźwignęłam martwego mężczyznę do bagażnika. – Weź jednego z tamtych i wrzuć go tu. Cooper posłuchał, chwytając najbliższego faceta i wepchnął go do bagażnika. Bones podniósł ostatniego z napastników i potrząsnął nim. - Jeśli którykolwiek z was choćby piśnie, uciszę was na zawsze. A teraz, zanim zamknę cię z kolegami, gdzie wasz wóz? - Unngghh – wychrypiał facet. - Unngghh… - Uszkodziłeś mu tchawicę. Nie może mówić – zauważyłam. - Rzeczywiście. - Bones skaleczył opuszek palca o kieł, uśmiechnął się drapieżnie do przerażonego mężczyzny i wepchnął mu do ust swój zakrwawiony palec. – A teraz mi odpowiedz. Spokojnie. Albo wyrwę ci język i spytam tego drugiego. Mimo, że mężczyzna przełknął tylko niewielką kroplę krwi Bonesa, mógł mówić, chociaż niezbyt zrozumiale. - …biała …rgonetka… - Biała furgonetka? Z konfederacką flagą na przedzie? - spytał Bones i ponownie nim potrząsnął. – To wszystko? - …akkk… - Kto ma kluczyki? Mężczyzną wstrząsnął atak strasznego kaszlu, po czym jęknął z bólem. - Kenny… szeń… biłeś go… 74

- W kieszeni tego martwego gościa? - Unngh. - Kotek, mogłabyś? Zaczęłam grzebać w kieszeniach trupa. Nie znalazłam nic w przednich ani tylnych. Wtedy poklepałam kieszenie na piersi. Bingo. - Mam. - Cooper, zabierz ich i zawieź na róg Dwudziestej Ósmej i Weber. Zaczekaj tam. Zabierzemy cię, jak tu skończymy. - Trzymaj komórkę w pogotowiu - dodałam, nie komentując ironii w tym, że czarny prowadził wóz z konfederacką flagą za szybą. - No dobra, koleś. - Bones wrzucił mężczyznę do bagażnika i zatrzasnął wieko. – Uważaj na głowę.

75

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Znak przy Candleridge Park mówił, że mieściło się w nim wiele tarasów widokowych i szlaków, lecz nie dlatego tu byliśmy. Byliśmy tu, by zakopać ciało. Miejmy nadzieję, że tylko jedno. Fabian unosił się nad drzewami, bez słowa podczepiając się wcześniej do samochodu Spade’a. Musiał czegoś dotykać, by móc podróżować na większe odległości. Jedynym wyjątkiem były linie ley6, których wciąż nie rozumiałam. Były niby energią łączącą miejsca, która działała jak duchowa autostrada. Później zapytam go o to bardziej szczegółowo. W chwili obecnej kłóciłam się z Bonesem. Znów. - To, że Spade zadziałał pod wpływem chwili, lecz jeśli teraz zabijesz tych dwóch, to zrobisz to z zimną krwią, Bones. Powinni trafić do aresztu i dodatkowo mieć wyprane mózgi, by - jak tylko zostaną wypuszczeni - regularnie uczestniczyć w paradzie Przejmij Noc7, nie mówiąc już o obronie praw obywatelskich. Ale mają rodziny, które będą opłakiwać ich cholerne, żałosne tyłki. - Każdy ma kogoś, komu na nim zależy - odparł Bones bezlitośnie. – Nawet potwory. To niesprawiedliwe, lecz nie zmienia tej konieczności. - Broń nie była naładowana – powiedziałam, zmieniając taktykę. – Sprawdziłam. Poza tym nie jest tak, że coś by się stało. Miałam wszystko pod kontrolą… - Czy to coś, cholera, znaczy? – Bones, zirytowany, wyłączył silnik i odwrócił się do mnie. – Nie słyszysz ich myśli. Ja tak. Nie pierwszy raz zrobili coś takiego, a nawet jeśli byś ich pokonała i zmusiła do gorączkowych przeprosin, ich zamiary były takie same. Gdyby nie byli ludźmi, spierałabyś się ze mną o to czy ich zabić? Miał mnie. A sądząc po wyrazie jego oczu, również o tym wiedział. - Wampiry i ghule mają swoje własne zasady – spróbowałam ponownie. – Wiedzieliby, co ich spotka, jeśli zrobiliby coś takiego. Te osiłki nie 6 Linie ley – przypuszczalne linie proste łączące miejsca w różnych miejscach świata, takie jak starożytne budowle i megality, które teoretycznie mają magiczną moc. Największe skupisko mistycznej energii znajduje się na przecięciach tych linii. Jednym z przykładów może być Stonehenge. Teoria głosi, że dzięki magicznej mocy wzdłuż tych linii przetransportowano megality z odległego o 300km kamieniołomu). 7 Parada Reclaim the Night – narodowy marsz kobiet przeciwko przemocy seksualnej oraz propagujący równość płci, organizowany co roku przez Londyńskie Towarzystwo Feministyczne.

76

mają takiego regulaminu. Owszem, zasługują na więzienie, lecz nie na śmierć. Bones prychnął. - Dlaczego nie przyszło im do głowy, że jeśli zostaną złapani, zostaną na miejscu zabici? Nie moja wina, że wampiry mają bardziej sprawiedliwy system kar dla gwałcicieli niż ludzie. Przyłożyłam dłonie do skroni. Pulsowały bólem. Pewnie, bolała mnie o wiele mniej niż Krzaczastego, gdy rąbnął głową o beton. Logicznie rzecz biorąc, Bones miał rację. A jednak wciąż miałam uczucie, że to złe. - Najwyraźniej podjąłeś już decyzję, cokolwiek nie zamierzasz zrobić. Jesteś zbyt silny, bym zdołała cię powstrzymać. Bones spojrzał na mnie dziwnie, po czym wyszedł z wozu i otworzył bagażnik. Słuchałam, jak polecił dwóm facetom zanieść ciało ich kumpla do lasu, po czym kazał im kopać grób rękami. Zanim skończyli minęło dobre czterdzieści minut. Potem usłyszałam coś na kształt zrezygnowanego westchnienia. - To wbrew mojemu zdrowemu rozsądkowi, Kotek… Spójrzcie na mnie, obaj. Pójdziecie na najbliższy posterunek policji i przyznacie się do każdego parszywego przestępstwa, jakie popełniliście, pomijając jednak dzisiejszy wieczór. Gdy was aresztują odmówicie adwokata, a jak staniecie przed sądem, będziecie się zarzekać, że jesteście winni. Spędzicie w więzieniu mnóstwo czasu świadomi, że zasługujecie na każdą jego chwilę. A teraz zabierajcie stąd swoje bezwartościowe tyłki. Kiedy Bones wrócił do samochodu, wciąż przecierałam oczy. Zamknął drzwi i prychnął, jakby zły na siebie. - Czy ostatnio było naprawdę tak nędznie, że pozwolenie, by bandyci uniknęli sprawiedliwej kary jest najlepszym momentem w naszym związku? Powiedział to żartobliwym tonem, choć wyraz jego twarzy był od tego bardzo daleki. Zanim przyoblekł obojętną maskę, dostrzegłam na niej żal. - Właśnie dlatego to pokazuje, że wciąż ci zależy, nieważne jak bardzo gówniane stały się ostatnio sprawy. Na jego twarzy ponownie pojawił się smutek. - Naprawdę myślałaś, że przestało mi zależeć? Kotek, zależy mi tak bardzo, że mnie to niszczy. Rzuciłam się na drugą stronę samochodu, zaplotłam mu ramiona na szyi i poczułam odrętwiającą przyjemność jego uścisku. 77

- Nie wierzę, ze wcześniej byłam wściekła o to, ze jestem bezrobotna i nie mam ze sobą portfela – powiedziałam zdając sobie sprawę, jak absurdalne to było w porównaniu z tym, co naprawdę się liczyło. - Co? - Nic. – Pocałowałam go głębokim, namiętnym pocałunkiem, który zatarł wyobcowanie paru ostatnich dni. – Jak szybko możesz dojechać do motelu? Jego oczy rozświetliły się cudowną, zgłodniałą zielenią. - Bardzo szybko. - To dobrze – odparłam niemal jęcząc. – Zadzwonię do Coopera i powiem mu, że zobaczymy się rano. Bones otworzył okno po swojej stronie. - Fabian – zawołał. – Wsadź swój widmowy tyłek z powrotem do samochodu. Wyjeżdżamy! Bones rzeczywiście nie grzebał się, jeśli chodzi o dojazd do zajazdu Red Roof. Nagle myśl o tych niewygodnych materacach i cienkich kocach stała się dla mnie bardzo pociągająca. Jednak gdy czekaliśmy na światłach jakieś półtora kilometra od motelu, poczułam przeszywający czaszkę ból. …Zrozum, on za nic nie przestanie. Nigdy nie będziesz bezpieczna… - Gregor – wykrztusiłam tak cicho, że niemal bezgłośnie. - Gdzie? - Bones gwałtownie rozejrzał się wokół. …zapewnię ci bezpieczeństwo, lecz musisz mi zaufać, chérie… - Och, Jezu - szepnęłam. - Bones… Myślę, że on jest w hotelu! Bones zawrócił w kierunku, z którego jechaliśmy i wcisnął gaz do dechy. Rozległ się pisk wielu hamulców, po których rozbrzmiał chór klaksonów. Bones nie zadał sobie trudu, by zaczekać na zielone. - Fabian – powiedział napiętym głosem. – Wróć do hotelu i sprawdź to. Będziemy na granicy parku, z którego właśnie wyjechaliśmy. - Pospieszę się - obiecał Fabian, po czym zniknął. Nie musieliśmy nawet zwalniać. Bones wciąż dodawał gazu, bez przerwy wpatrując się we wsteczne lusterko. Po kilku kilometrach zatrzymał się na stacji benzynowej. - Choć, słonko. Czas zmienić samochód. Wysiedliśmy. Mężczyzna tankujący Hondę obok nas zdążył jedynie powiedzieć: „Co do… ?”, zanim Bones zahipnotyzował go wzrokiem. - Teraz to jest twój samochód – powiedział do niego. – A twój jest teraz mój. - Mój samochód – powtórzył mężczyzna ze szklanym wzrokiem. 78

- Właśnie. Jedź do domu i umyj go – jest strasznie brudny. - Zaczekaj, aż zacznie od bagażnika – powiedziałam wsiadając do wozu. Tym razem Bones prowadził mniej agresywnie, lecz wciąż przekraczał dopuszczalną prędkość. Zamiast obrać bezpośrednią trasę do parku, pojechał bocznymi drogami. Gdy dojechaliśmy do celu, zatrzymał się pod drzewem i wyłączył silnik i światła. W zapadłej ciszy mój oddech wydawał się niewiarygodnie głośny. - Sądzisz… Czy sądzisz…? - Dlaczego wierzysz, że Gregor jest w motelu? Zadał pytanie tak swobodnym tonem, jakby pytał: “papier czy plastik”? Nie nabrał mnie jednak. Zaciskał dłonie na kierownicy z taką siłą, że aż zbielały mu kłykcie. Jak miałam to wyjaśnić? - Nagle zaczęłam czuć w głowie te straszne ukłucia bólu i usłyszałam go, chociaż nie mówił do mnie teraz. Sądzę, że to wspomnienia tego, co powiedział do mnie w przeszłości. Ostatnim razem, kiedy tak się stało, był blisko nas, tamtej nocy na ulicy w Nowym Orleanie. Przez chwilę się nie odzywał. - Co powiedział? – spytał w końcu - Nie słyszałeś go? - To mnie zaskoczyło. - Nie. – Obojętność zniknęła z jego tonu. – Inaczej bym nie pytał. - Eee, no dobrze. Najpierw był to krótki fragment. Coś o tym, że we Francji nie ma wiśniowych sadów. Tym razem ostrzegał mnie, że ktoś mnie ściga. Bones chrząknął. - To brzmi naprawdę na teraźniejszy czas, prawda? - Rzeczywiście – zamyśliłam się. – Jednak w jakiś sposób wciąż myślę, że to wspomnienie. Fabian pojawił się na przedniej szybie. Zrobił to tak nagle, że aż podskoczyłam. Z pewnością potrafił się zakradać. - Był tam złotowłosy wampir - powiedział. – Czekał na tyłach hotelu, wraz z sześcioma innymi. Nie sądzę, by mnie widzieli. Bones wpatrywał się we mnie. Jego wzrok przepełniało coś, czego nie mogłam nazwać. - Przepraszam – powiedział cicho. - Za co? - Za to. Jego pięść wystrzeliła ku mojej głowie. 79

Gdy otworzyłam oczy, dostrzegłam jasne punkciki na krawędzi ciemności. Siedziałam, chociaż nie w samochodzie. Sądząc po dźwiękach, byliśmy w samolocie. Natychmiast sięgnęłam do opaski na oczach, lecz powstrzymały mnie czyjeś dłonie. - Nie, Kotek. Odwróciłam się w kierunku, z którego dochodził głos. - Zdejmij to ze mnie. - Nie. Przestań się wściekać i posłuchaj. Zamarłam, gdy wróciła mi pamięć. - Znokautowałeś mnie. - Tak. – W jego głosie pojawiło się znużenie. – Nie będziesz się ruszać? - To zależy. Dlaczego mnie uderzyłeś? – Lepiej, żeby miał cholernie dobry powód. - Pamiętasz jak mówiłem, że jedyni, którzy mogli powiadomić Gregora o miejscu naszego pobytu znajdowali się w samochodzie? Liza, Band-Aid i Hopscotch nie wiedzieli gdzie dokładnie mieliśmy się zatrzymać w Fort Worth, a nawet gdyby wiedzieli, nie mieli żadnych środków komunikacji. Denise i Spade nie mieli pojęcia, gdzie będziemy. Fabian przez cały czas był z nami, a jeśli nawet byłby zdrajcą, powiedziałby, że Gregor nie czeka na nas w hotelu. Zostajesz więc ty i ja. Ja nie powiedziałem mu nic. Zostajesz więc… ty. Poczułam oszołomienie. - Myślisz, że za twoimi plecami kontaktowałam się z Gregorem? - Nie celowo, ale w taki sam sposób, w jaki Gregor pokierował tobą, byśmy pojechali do Paryża i pojawiał się w twoich snach. Kto powiedział, że nie znalazł sposobu, by również podsłuchiwać? To tylko przypuszczenia, lecz jeśli się mylę, po prostu stracisz trochę czasu, gdy nie będziesz spać. Ale jeśli masz rację… - Jaki masz plan? Walniesz mnie na tyle mocno, bym zapadła w śpiączkę i wtedy sprawdzisz czy Gregor zniknie? – Myślałam, że nie ma nic gorszego niż poczucie bezradności, lecz bycie prawdopodobnym przeciekiem? To jeszcze gorsze. - Oczywiście, że nie. Lecz gdy będziemy zmieniać lokalizację, chciałbym, byś brała swoje tabletki. Jeśli nie będziesz wiedziała gdzie jesteśmy, a Gregor wciąż będzie zdolny cię wytropić, będziemy wiedzieli, że to nie przez grzebanie w twojej głowie.

80

Boże, to było naprawdę do dupy. Jakby czekając, by sprawdzić czy królik cierpi na wściekliznę, będę poddawana badaniom i kwarantannie. - W takim razie po co w ogóle mnie budziłeś? Jesteśmy w samolocie. Słyszę silniki. Dlaczego nie poczekałeś, aż dotrzemy na miejsce? - Powinnaś coś zjeść. Pomyślałem też, że chciałabyś się odświeżyć. Ponownie sięgnęłam do opaski i znów mnie powstrzymał. - Zostaw. - Dlaczego? I tak już wiem, że jesteśmy w samolocie, lecz nie potrafię nawigować w chmurach! - Nie wiesz w jakim samolocie – odparł Bones uparcie. – Nie znasz produkcji, modelu, typu. Tych szczegółów mógłby użyć, by cię wytropić. To tylko na chwilę, Kotek. „Tylko na chwilę” okazało się błędem. Ale jak długo to potrwa? - W porządku. Co najpierw: jedzenie czy mycie? Nie wiem czy otwierać usta, czy zdejmować ubranie. Przez chwilę nic nie mówił. - Przepraszam – powiedział w końcu. - Czy to znaczy, że znów mnie uderzysz? Ostatnim razem, gdy to usłyszałam, pięścią wgniotłeś mi czaszkę. Czepiałam się impertynencji, by nie wybuchnąć płaczem na myśl, że to ja zdradzałam wszystko Gregorowi. - Jak wolisz. I nie, nie uderzę cię. Żałowałam, że nie widzę jego oczu. Powiedziałyby mi o wiele więcej o tym, co naprawdę myślał. Jednak wszystko, co miałam, to jego głos, a Bones bardzo go kontrolował. - W takim razie prowadź do łazienki. Nawet ja czuję, że śmierdzę. Na jakkolwiek długo straciłam przytomność, nie była to krótka przerwa. Mój pęcherz niemal pękał, a w ustach czułam okropny smak. Jakie to czarujące. Zacisnął palce wokół moich. - Chodź. Nie mając innego wyboru niż potykanie się, pozwoliłam Bonesowi mnie poprowadzić. Umyłam włosy w niewielkim zlewie. Interesującym doświadczeniem było robienie tego z zamkniętymi oczami, gdyż nalegałam na usunięcie opaski. Bones przez cały czas stał w drzwiach, podając mi cokolwiek potrzebowałam. Sądząc po dźwiękach, w samolocie byli jeszcze inni. Pomimo, że żaden z nich by nie podglądał, przy otwartych drzwiach czułam się obnażona. Gdy skończyłam, dał mi czyste 81

ubranie. Potem nakarmił mnie. Z każdym kęsem czegoś, co smakowało jak kurczak, moje poczucie rozpaczy rosło. Tyle by było po partnerstwie w naszym związku. Teraz nie mogłam być bardziej bezużyteczna. Kiedy Bones podał mi cztery tabletki, chętnie je połknęłam. Lepiej stracić przytomność niż to. Bones obudził mnie po jakimś czasie i wszystko powtórzył. Łagodne kołysanie powiedziało mi, że wciąż jesteśmy w powietrzu, lecz równie dobrze mogliśmy być w innym samolocie. Dźwięk silników był ostrzejszy. Ponownie połknęłam pigułki i popiłam je wodą, jednak tym razem odmówiłam karmienia. Nie zamierzałam głodować, lecz najbardziej zależało mi na nawodnieniu. Bones nie spierał się ze mną. Siedział przy mnie i głaskał mnie po włosach, gdy czekałam, aż lek zadziała. Ostatnie, co usłyszałam przed zaśnięciem to: - …wkrótce lądujemy, Crispin. – To chyba Spade. Albo już śniłam.

82

ROZDZIAŁ JEDENASTY Uniosłam powieki, przez chwilę przystosowując wzrok do jasnego światła w pokoju. W ustach wciąż czułam znajomy smak krwi Bonesa, gdy dotarło do mnie, że piłam ją ze szklanki, a nie z żyły. - Gdybym to ja musiała codziennie pić krew tego bydlaka, z chęcią zagłodziłabym się na śmierć. Och, dobry Boże. Proszę spraw, żeby to był tylko sen! - Mama? Zmarszczyła brwi z dezaprobatą, po czym odstawiła szklankę na nocnej szafce. - Znów schudłaś. Czy ta kreatura nie może dopilnować, żebyś jadła? Nie, nie śniłam. Miała to we krwi. - Co ty tu robisz? Gdzie jest Bones? Uniosła dłoń. - Gdzieś wyszedł. Nawet, gdybym wiedziała gdzie, pewnie nie mogłabym tego powiedzieć. No wiesz, na wypadek, żeby nie dowiedziały się inne wampiry. Muszę powiedzieć, Catherine, że masz żałosny gust, jeśli chodzi o mężczyzn. Słodki Jezu, pomóż mi. - Możemy sobie darować grę pod tytułem „Opluwanie Bonesa”? Nie jestem w zbyt dobrym nastroju. - I nie powinnaś być – powiedziała bez współczucia. Jakie to typowe. – Poślubiłaś kocioł, a tu się okazuje, że może i również garnek. Co Bones sobie myślał, kiedy ją tu przywoził? Pewnie, niech moja matka spędzi ze mną trochę czasu. Po tym będę wręcz błagać, by podano mi tabletki. - Nawet nie wspominaj o Gregorze, albo… Zamilkłam, a matka uśmiechnęła się nieznacznie. - Co zrobisz, Catherine? No właśnie, co? Była moją matką. Nie mogłam zagrozić jej, że dam jej po twarzy, wbiję w nią nóż, pobiję lub zwyzywam. Starałam się wymyśleć coś, co przeraziło by ją na tyle, by nigdy więcej nie wspominała o moim związku z Porywaczem. - Zostanę ciotą - powiedziałam. Wytrzeszczyła na mnie oczy. Surowe wychowanie sprawiło, że była bardzo negatywnie nastawiona do in83

nych stylów życia. - Właśnie. Trójkąty, czworokąty i inne orgie. Bones zna z tysiąc lasek, które z chęcią wskoczyłyby do naszego łóżka. To będzie prawdziwa perwersja. Będziemy się pieprzyć jak… Niemal się zachłysnęła. - Catherine! Gdzieś pod nami usłyszałam kobiecy śmiech. Znajomy i równie niespodziewany. - Jak to wy, Amerykanie, mówicie? Piszę się pierwsza! Annette, pierwszy wampir, jakiego stworzył Bones, ponownie się roześmiała. Był to cichy śmiech kogoś, kto nie żartował. Moja matka zerwała się na nogi. Drzwi do sypialni były otwarte i Annette odezwała się wystarczająco głośno, by usłyszała ją nawet moja matka. - Dzień po tym, jak skończy się nigdy, ty nienasycona angielska zdziro! Mimo, że w myślach przyklasnęłam tej obeldze, to właśnie ja wszystko zaczęłam. - Mamo, nie nazywam Annette zdzirą. To nie twój interes, z iloma się bzykała. No dobra, nie mogłam być tak do końca wspaniałomyślna. O czym Bones myślał, sprowadzając je obie pod jeden dach ze mną? Biorąc pod uwagę jego stuletni, obrazowy związek, jaki go z nią łączył, nie można było powiedzieć, że Annette i ja dogadywałyśmy się. Pomimo niedawnego złagodzenia swojego stosunku do nieumarłych – a jednego ghula w szczególności - między matką i mną wciąż było mnóstwo sporów. - Mamo, miło cię widzieć. A teraz chciałabym wziąć prawdziwą kąpiel. Wstała. - Wszyscy w domu wiedzą, że mają nie mówić o miejscu naszego pobytu, więc możesz robić wszystko co chcesz, pod warunkiem, że nie wyjdziesz na zewnątrz. Przywiozłam ci trochę ubrań - są w szafie. Och, i nie włączaj telewizji ani radia. Nie muszę też mówić, że nie wolno ci używać telefonu. Z tą pomocną informacją wyszła z pokoju. Zamarłam na sekundę, po czym zrzuciłam nogi z łóżka. Przynajmniej będę mogła się wykąpać bez żadnej asysty. Krok po kroczku, i tym podobne. Gdy się już porządnie umyłam, upiększyłam i ubrałam, zeszłam na dół, skąd dochodziły głosy innych. Jeśli chodziło o to, bym nie wiedziała gdzie jestem, to misja wykonana. Wszystko, czego się domyślałam to to, że dom był raczej stary, choć odnowiony w nowoczesny sposób, i znajdował się na wysokim klifie. Powiedział mi to widok za oknem. Jak okiem sięgnąć, wszędzie rozciągały się zielone wzgórza i skały, a i powietrze pachniało 84

inaczej. Mogła to być północna część Gór Skalistych, lecz jakimś sposobem nie miałam wrażenia, jakbyśmy byli w Ameryce. Może w Kanadzie. A może nie. Zdecydowałam, że powinnam dać sobie spokój ze zgadywaniem. Jakby nie było, przeczyło to całemu celowi. Kiedy weszłam do kuchni, rozmowa urwała się nagle, co wydało mi się niemal komiczne. Pięć głów podniosło się z fałszywą obojętnością. Poza moją matką i Annette, był tu również stwórca Bonesa, Ian, jak i Spade z Rodneyem. - Cześć wszystkim - powiedziałam. – Czy to już cała załoga? Czy w pobliżu czai się ktoś jeszcze? - Och, jest nas więcej – odezwała się moja matka, po czym krzyknęła cicho. - Auu! Kto mnie kopnął? Prychnęłam głośno, w stylu bardzo nieodpowiednim dla damy. - To pewnie Spade. To co, nie mogę nawet wiedzieć kto tu jest? Jakie to ma znaczenie? - Jest tu zaledwie kilkoro ze straży, Cat - odparł Spade lekceważąco, rzucając mojej matce ostrzegawcze spojrzenie. – Nic, czym powinnaś się przejmować. - W porządku. – Jeśli zacznę się dopytywać, znów założą mi opaskę. Ian siedział rozparty na krześle, z wyciągniętymi przed siebie nogami, które skrzyżował w kostkach. Gdy przesunął wzrok na moją matkę, w jego oczach pojawił się szelmowski błysk. - Brakowało mi ciebie wczoraj, gdy przyjechałem. Wspaniale cię znów widzieć, zwierzaczku - powiedział, przeciągając słowa. Rodney spojrzał się na niego z takim samym ostrzeżeniem, jak ja, lecz z innego powodu. Rodney i moja matka, Eee, umawiali się ze sobą. A przynajmniej jeszcze niedawno tak było. Rozmyślanie nad romantycznym życiem mojej matki napawało mnie odrazą, choć nie miało to nic wspólnego z tym, że Rodney był ghulem. - Zostaw ją w spokoju – powiedziałam do Iana, patrząc się na niego z gniewem. Uśmiechnął się, całkowicie nieporuszony. Ian nie wiedziałby co to wstyd nawet, gdyby zależało od tego całe jego nieumarłe życie. Chociaż okazał się lojalnym przyjacielem Bonesa, łączyła go ze mną niełatwa historia. Lubił kolekcjonować wszystko, co unikalne i niespotykane, bez względu na to czy były to przedmioty, czy ludzie. To upodobanie doprowadziło do tego, że kiedyś próbował szantażem zmusić mnie do związku typu „przyjaźń z pewnymi korzyściami”, zanim dowiedział się o moim związku z Bonesem. Teraz Ian nie próbował już nieczystych 85

chwytów względem mnie, lecz wydawało się, że czerpał przyjemność w znajdywaniu coraz to nowych sposobów na to, by mnie wkurzyć. Przykład: Ian rzucił mojej matce pełne pożądania spojrzenie – upewniając się, że dostrzegłam, jak zatrzymał je na pewnych częściach jej ciała – i uśmiechnął się. - Naprawdę to prawdziwa przyjemność, Justino. Wszystko, na co mogłam liczyć, to że nienawiść do wampirów, która zmieniła moje dzieciństwo w piekło, teraz przysłuży się mojej matce. Matka nienawidziła mojego ojca, Maxa, gdyż ją uwiódł, a potem powiedział, że właśnie przespała się z demonem – wszystko to dlatego, że sądził, że to zabawne. Zaszła wtedy w ciążę i była przekonana, że urodziła pół-demona – mnie. Całe życie płaciłam za pokręcone poczucie humoru ojca, dopóki Bones nie pokazał mi, że w wampirach jest więcej niż tylko kły. Sądząc po spojrzeniu, jakie matka rzuciła Ianowi, nie była jednak przekonana co do tego, że kły nie równały się czystemu złu. - Nie musisz przypadkiem być gdzieś indziej? – spytała nienawistnie. Uśmiech Iana stał się jeszcze szerszy. - Oczywiście. Podciągnij spódnicę, a pokażę ci gdzie. - Dość! – wrzasnęłam i rzuciłam się na Iana. W tym samym czasie Rodney odepchnął swoje krzesło i zrobił to samo. Oboje nas zaślepiała furia. Wszystko, co musiał zrobić Ian to odsunąć się, byśmy wpadli na siebie, zamiast na niego. - Ian, wystarczy – rzucił Spade, wkraczając między mnie i Rodneya, kiedy zerwaliśmy się na nogi, by spróbować ponownie. – Cat, Rodney – Ian już skończył. Prawda? - Na razie. Byłam zamknięta w jednym domu z moją matką, jej wkurzonym chłopakiem, byłą kochanką Bonesa, jego napalonym stwórcą oraz najlepszym przyjacielem. Jakikolwiek apetyt, jaki miałam schodząc na dół, teraz zniknął. Jedyną rzeczą, na którą miałam teraz ochotę, to znaleźć się z dala od nich wszystkich. To jednak oznaczało zamknięcie się w swoim pokoju, a tego również miałam dosyć. Może i była jedna rzecz, która mogła mi pomóc. Podeszłam do szafek i z desperacją zaczęłam je przeszukiwać. - Czego szukasz, Catherine? – spytała moja matka. - Wódy.

86

Kiedy przyjechał Bones, byłam przy trzeciej butelce Jacka Danielsa. Zapadał już zmierzch, a gasnące promienie słońca nadały jego włosom rudawy odcień. Wystarczyło jedno spojrzenie na jego twardą, umięśnioną sylwetkę, bym zacisnęła dłoń na szklance. Boże, wyglądał tak wspaniale! Jednak musiałam zapanować nad swoim zboczonym umyśle i poszukać innych rzeczy, o których mogłam myśleć. Sprzęt farmerski. Rolnictwo. Stan ekonomii. - Cholera, Kotek. Czy właśnie to robiłaś cały dzień? Piłaś? Osądzający ton, jakim odezwał się Bones momentalnie ugasił płonący we mnie ogień. Nie, nie ma potrzeby zastanawiać się nad wysokością długu narodowego! - Masz niezły rumieniec, więc kto to mówi - odparłam. – Czy dlatego cię nie było? Smakowała jakoś super? Byłam zazdrosna, jakkolwiek nieracjonalne to było w tej chwili. Bones wybierał kobiety jako pożywienie z dwóch powodów – z jego wyglądem niezwykle łatwo było wyciągnąć je na zewnątrz, a po drugie smakowały mu lepiej. Nie wierzyłam, że potrafił rozróżnić męską krew od kobiecej, dopóki sam mi tego nie udowodnił. Ten facet mógł określić według płci cały bank krwi. Kiedyś powiedział, że to może przez jego upodobanie estrogenu. - Z pewnością nie smakowała jak pięć litrów whiskey - odparował, podchodząc do mnie. Spojrzał na butelkę, którą ściskałam w dłoniach i uniósł brew. – Czy to wszystko, co dzisiaj wypiłaś? - Oczywiście, Crispin – powiedział śpiewnie Ian. – Piła razem z bandą Irlandczyków! Poza whiskey nie miałam pod ręką nic, czym mogłabym w niego rzucić, a nie zamierzałam jej poświęcać. - Ugryź mnie w tyłek, Ian! Bones chwycił za butelkę, ale byłam na to przygotowana. Nie puszczałam jej i zaczęliśmy walczyć niczym w przeciąganie liny. - Zostaw ją - warknął, siłą odrywając moją dłoń od butelki. - Potrzebujesz zjeść coś konkretnego, Kotek, i wypić ogromną kegę wody. Cholera, gdzie twoja mama? Czy tej kobiecie nie można zaufać nawet na tyle, że przypilnuje, byś coś zjadła? Jeśli próbował mnie wkurzyć, nie mógł wybrać lepszego sposobu. - Och, pewnie. Każ komuś mnie karmić, poić i założyć mi smycz. Wiesz, co powinieneś poślubić, Bones? Psa. Wtedy nie miałbyś tych wszystkich cholernych problemów, że czasami coś by zmalował. 87

- Właśnie tego było mi teraz trzeba - warknął i przeczesał dłonią włosy. – Powrotu do domu, do pijanej harpii, która tylko czeka, by urwać mi głowę. Nie tego chciał? To mnie uderzono w głowę, odurzono lekami i karmiono – a wszystko to przez szalonego wampira, który porwał mnie, gdy miałam szesnaście lat i teraz nie chciał przyjąć odmowy. - Bycie „pijaną harpią” to najjaśniejszy punkt w tym tygodniu. Więc wybacz, że nie czekam na ciebie przy drzwiach z wielkim „X” na szyi jako oznaczeniem miejsca, w którym możesz dorwać się do deseru. Część mnie była przerażona tym, co powiedziałam. W końcu nie byłam zła na Bonesa, lecz na okoliczności. Lecz w jakiś sposób mój psychiczny filtr, który oddzielał to, czego nie miałam na myśli i to, co powiedziałam, był zepsuty. Nie mogłam nawet zrzucić winy na alkohol. Fakt, że byłam w połowie wampirem wykluczał możliwość upicia się zwykłą wódą. - Powiedziałbym, że teraz właśnie tego ci potrzeba – odparował Bones. – O to chodzi? Mam cię zawlec do łóżka i wygryźć z ciebie trochę tego jadu osy? Mimo, że wolałbym wlać ci w głowę nieco rozumu, to jako wampir wywiążę się z tego zadania czy tego chcę, czy nie. Otworzyłam usta, a ręka aż zaswędziała mnie z chęci uderzenia go w twarz. Jednocześnie poczułam też chęć, by się rozpłakać. To wszystko było takie złe. Rozklejałam się i byłam w tym sama, pomimo tylu ludzi wokół mnie. Coś z tego musiało pokazać się na mojej twarzy, bądź usłyszał to w chaotycznym wirze myśli w mojej głowie. Jego rysy straciły swój lodowaty wyraz i Bones westchnął. - Kotek… - Nie. – Wykrztusiłam, dusząc w sobie płacz. Wydawało się, ze nie miałam kontroli nad tym, co czułam ani nad tym, co mówiłam, lepiej więc było, żebym została sama. I to szybko, żebym nie musiała żałować czegoś, czego nie miałam na myśli. – Jestem, eee, zmęczona. Wspięłam się po schodach, zostawiając za sobą whiskey. Nie pomogła. W gruncie rzeczy wszystko, co udało mi się dzisiaj zrobić, to tylko wszystko pogorszyć. Wiedziałam, że to nie była wina Bonesa. Robił to tylko dlatego, by zapewnić wszystkim bezpieczeństwo. Również mnie. Jednak w jakiś sposób skończyło się na tym, że się na nim wyżyłam. Przynajmniej nieprzytomna nie pogorszę jeszcze bardziej spraw między nami. 88

Zamknęłam za sobą drzwi. W sypialni nie było żadnych szklanek, więc poszłam do łazienki i wodą z kranu popiłam tabletki od Dona. Ich ilość zaczęła się zmniejszać. Będę musiała mu powiedzieć, żeby przesłał mi więcej – tylko, że nie miałam pojęcia, gdzie jesteśmy. Wkrótce poczułam, jakbym spadała, zapadając się w materac. Na moment ogarnęła mnie panika i zaczęłam szukać czegoś, czego mogłam się chwycić. Lecz tak jak chciałam, byłam sama. Później, kiedy poczułam przy ustach chłodne ciało, ogarnęła mnie ulga. Wtedy przełknęłam kilka razy i zdałam sobie sprawę, że to nie Bones. Byłam tego pewna, pomimo wciąż zamkniętych oczu i dopiero nadchodzącej przytomności. Krew smakowała inaczej. Przed moimi oczami pojawił się Spade. Zabrał rękę, lecz nie wstał z łóżka. Na zewnątrz wciąż było ciemno. Niestety, nie zdołałam przespać całego cholernego dnia. - Gdzie jest Bones? - spytałam. - Na zewnątrz. Powinien niedługo wrócić. Nie powiedziałam nic, lecz coś z mojej udręki, że Bones nawet nie znalazł czasu, by mnie obudzić, musiało pojawić się na mojej twarzy. Spade westchnął. - On do tego nie przywykł, Cat, i naprawdę źle to znosi. - Nie przywykł do czego? – Do małżeństwa z psychotyczną suką?, dodałam w myślach. - Do strachu. - Spade zniżył głos. – Crispin zawsze szczycił się swoim opanowaniem, jednak w twoim przypadku nie ma żadnej kontroli nad swoimi emocjami. Nigdy przedtem nie doświadczył obawy, że ktoś, kogo kocha, odejdzie do innego. Och, twój przyjaciel Tate mógł wkurzać Crispina, lecz wie, że nie był on żadną realną groźbą. Gregor to co innego. Jest starszy od Crispina i potężniejszy. Ponadto nikt nie wie, jak bardzo mogło ci na nim zależeć Bałam się, że Spade nie docenił wagi sytuacji. - Nie sądzę, by o to chodziło. Bones i ja nie możemy nawet być w jednym pokoju, żebyśmy się nie kłócili. - Oboje macie parszywe nastroje, nie mając do roboty nic innego prócz naskakiwania na siebie, lecz nie zapominaj o priorytetach. Czy to nie o niego walczyłaś? Zagryzłam wargi. - A co, jeśli to ja zdradzam miejsce naszego pobytu? Co, jeśli wszystko co wiem w jakiś sposób przekazuję we śnie Gregorowi? W takim wy89

padku samym budzeniem się narażałabym wszystkich! I wydaje się, że nie mogę wziąć się w garść. Mój głos załamał się. Pokój rozmazał mi się przed oczami, gdy napłynęły mi do nich łzy. Widzicie? Byłam emocjonalnym wrakiem - dokładnie tak, jak opisywałam. - Myślę, że powinnam pojechać do Dona – powiedziałam w końcu, wycierając oczy. – Ma ośrodki, o których nie mam pojęcia, a które zbudowane są tak, by wytrzymać atak bombowy. Mogłabym tam zaczekać, do czasu aż wszystko się uspokoi. Wtedy nie będę nikogo narażać… - Nigdzie nie jedziesz. Za plecami Spade’a pojawił się Bones. Nie słyszałam nawet, żeby wchodził po schodach – poruszał się równie bezgłośnie, co Fabian. W jego oczach zamigotały zielone iskry, a na twarzy pojawił się kamienny wyraz. - Na wypadek, gdybyś nie zrozumiała, powtórzę. Nigdzie nie jedziesz. Ani do Dona, ani do nikogo innego. Jesteś moja, więc nie waż się jeszcze raz wspominać o wyjeździe. Nie była to czuła deklaracja „Potrzebuję cię przy mnie”. Nie, to było beznamiętne wygłoszenie „Jesteś moją kulą z łańcuchem i to do mojej nogi jesteś przykuta”. Bones nie powiedział nic więcej, tylko odwrócił się i odszedł. Spade uścisnął moją dłoń i ześlizgnął się z łóżka. Przed wyjściem rzucił mi współczujące spojrzenie. - Wszystko będzie dobrze. Nie spierałam się, lecz nie wierzyłam w to. Bones wychodząc nie dał mi nawet możliwości, żebym przeprosiła go za wcześniejszy wybuch. Wszystko, co miało dla mnie znaczenie – mój związek z nim, moja niezależność, bycie przy przyjaciołach, ściganie morderców – wszystko to rozpadało się. W większości była to wina Gregora. Jednak po części również i moja. Przynajmniej ja mogłam coś z tym zrobić. Ale najpierw najważniejsze. Musiałam zapanować nad swoimi rozszalałymi emocjami, żebyśmy potem, gdy spotkam się z Bonesem, mogli spokojnie porozmawiać. Skoncentrowałam się na swoich psychicznych barierach – silnych tarczach, które stworzyłam jako dziecko, gdy nawet moja matka mnie odrzucała, a które potem umacniały się w latach, gdy opuściłam Bonesa. Były dla mnie jak druga skóra, a teraz stanowiły jedyną rzecz, która mogła trzymać mnie w kupie. Gdy poczułam się już wystarczająco spokojna, zaczęłam planować. Najpierw wezmę długi, gorący prysznic, a potem pójdę potrenować, by 90

spuścić nieco pary. Jeśli będę miała szczęście, Ian zgodzi się ze mną zmierzyć. Pomysł rozerwania go na strzępy bardzo mi się podobał, a i on prosił się o rewanż od dnia, kiedy go pokonałam. Cóż, Ian, dzisiaj jest twój szczęśliwy dzień! Potem porozmawiam z Bonesem. Spróbuję załagodzić nieco sprawy między nami.

91

ROZDZIAŁ DWUNASTY Ian wpatrywał się we mnie. - Gdyby świt nie był tak blisko, zmusiłbym cię, byś błagała o litość. Siedziałam na nim, z kolanami po obu stronach jego pasa. W innych okolicznościach pewnie byłby całkiem zadowolony. Teraz jednak, kiedy z piersi wystawał mu nóż, miał na głowie jednak zupełnie co innego. - Cienias – odparłam, po czym wyszarpnęłam z niego ostrze i zerwałam się na nogi. – Dalej. Jeszcze raz. - To naprawdę marny substytut seksu – powiedział i podniósł się. Na widok rozerwanej koszuli zmarszczył brwi. – Zniszczyłaś ją. - Mówiłam ci, żebyś ją zdjął – powiedziałam wzruszając ramionami. Ian uśmiechnął się do mnie. - Myślałem, że po prostu chcesz mnie trochę pomacać. Bez ustanku rzucał w moją stronę potokiem dwuznaczności i aluzji, co miało mnie rozproszyć. Nie brałam ich na poważnie. Wiedziałam, że po prostu taki był. - Gadaj dalej, pięknisiu. To tylko sprawia, że chwile, gdy milkniesz, są przyjemniejsze. Roześmiał się tylko. Zaczęliśmy krążyć wokół siebie, a oczy Iana lśniły z niecierpliwości. Uwielbiał podstępne bójki. Była to jedna z tych jego cech, które w nim ceniłam. - Myślisz, że jestem piękny? Och, zawsze o tym wiedziałem. Cóż, Żniwiarzu, wspaniale spędzilibyśmy razem czas, ale ty musiałaś poślubić Crispina. Teraz na zawsze już jesteś poza moim zasięgiem. Ale było by świetnie. Naprawdę świetnie. - Nigdy nie miałbyś szans, Ian. Ponownie się roześmiał i uchylił przed nożem, którym w niego rzuciłam. - Kiepski cel, słodziutka. Minął mnie o jakiś metr. Wciąż irytujesz się na myśl, jak łatwo mógłbym wziąć cię do łóżka, zanim Crispin na powrót pojawił się w twoim życiu? Czy naprawdę myślisz, że długo byłabyś w stanie opierać mi się, gdybym naprawdę postanowił cię zdobyć? Arogancki buc. Rzuciłam się na niego, lecz w ostatniej chwili uchylił się przed moim ciosem. Zbyt późno zdałam sobie sprawę, że popełniłam błąd. Jego stopa wystrzeliła w moją stronę, a po niej pięści, które 92

gwałtownym uderzeniem pozbawiły mnie równowagi. Poczułam też, jak wbił łokieć w moje plecy. Cios ten zwalił mnie na podłogę, a Ian wylądował na moich plecach. Szarpnął mnie za ramiona, wyginając je w odwrotną stronę, i przytknął usta do mojej szyi. - Jeden ruch kłami, a rozerwałbym ci gardło – mruknął, po czym puścił mnie. Z gniewem na twarzy przewróciłam się na plecy i zobaczyłam, że wpatruje się we mnie z triumfem w oczach. - Cóż za charakterek - powiedział. – To twoja siła, ale i słabość. Z mozołem podniosłam się na nogi. Poruszałam się powoli przez, jak się okazało, połamane żebra. Palący ból promieniował również z ekstremalnie rozciągniętych ścięgien moich ramion. - Udało ci się jeden z trzech razy, Ian. Na twoim miejscu nie spieszyłabym się z przechwałkami. - Wiedziałem, że cię w końcu pokonam - stwierdził. – Każdy z czasem popełni jakiś błąd. Usłyszałam zbliżające się kroki i po chwili do pomieszczenia weszła moja matka. Spojrzała na porozrzucane wokół meble, na mnie i w końcu na Iana. - Catherine, jak długo zamierzasz się tu rozbijać? - spytała. - Nie przywitasz się, zwierzaczku? Ian celowo wymruczał pytanie. Odwróciłam się do niego i bezgłośnie puściłam w jego kierunku wiązkę gróźb. W odpowiedzi jedynie szeroko się do mnie uśmiechnął. Zignorowała go, nagle zauważając nierówny oddech. - Nic ci nie jest, Catherine? We dwoje mogliśmy trochę ją rozdrażnić. Dla lepszego efektu głośno i ze świstem zaczerpnęłam powietrza. - Owszem, jest. Ian połamał mi żebra. - Skarżypyta – prychnął, domyślając się, co robię. Matka jednak, zamiast zacząć się zamartwiać, postukała stopą w podłogę. - Nie powinnaś była pozwolić mu podejść tak blisko. Być może przez to, że rzuciłaś pracę, zaczynasz tracić polot. Co za... Aż sapnęłam z gniewu, a Ian zdusił śmiech. W tej chwili włączył się telewizor upchnięty w rogu pokoju. Zdezorientowana rozejrzałam się wokół, oczekując pojawienia się kogoś z pilotem w ręku. W tej chwili jednak usłyszałam, Ian zaklął. - Cholera. - Co? 93

Jedną ręką chwycił mnie za ramię, a drugim złapał moją matkę. Mój protest zamarł, kiedy usłyszałam jego mamrotanie. - Świt. Dlaczego ghule zawsze muszą atakować o świcie? Ian wywlókł nas z pomieszczenia i pociągnął za sobą w górę schodów do piwnicy. Ze wszystkich zakątków domu wyłaniali się ludzie, a w pokojach za nimi migały włączone telewizory. Nie powodowały jednak hałasu, będąc niemal całkiem wyciszone. W końcu dotarło do mnie, czym był zsynchronizowany system włączania odbiorników. To alarm. I do tego bardzo subtelny. - Kto nas atakuje? - Nie mogę zostać i o tym pogadać - burknął Ian mijając następny róg i niemal wpadając na Bonesa. - Ach, Crispin. Jak ufam, czujesz ożywienie? Wszystko wskazuje na to, że będziemy mieć pracowity ranek. - Najwyraźniej – powiedział Bones, kładąc ciężką dłoń na moim ramieniu. – Pójdziesz ze mną, Kotek. Ian, zaprowadź jej mamę niżej. - Zaczekaj. – Złapałam jeden z kilku noży, jakie wisiały przy jego pasku. Może i atak nie był tak nieoczekiwany. – Mam połamane żebra i kilka zerwanych wiązadeł. Będziesz musiał dać mi trochę krwi, żebym nikogo nie spowalniała. Ian cmoknął kpiąco. - Nie będę czekać, by usłyszeć resztę. - Nawet nie powinieneś - odparował Bones. – Chodź, Kotek. Idziemy. Zignorował nóż, który miałam w dłoni i pociągnął mnie na trzeci poziom budynku. Na początku myślałam, że ma tam dla mnie broń. Albo rynsztunek ochronny - Bones miał fioła na punkcie tego, bym go nosiła. Lecz gdy weszliśmy do sypialni i wcisnął ukryty przycisk w szafie, odsłaniając niewielkie pomieszczenie, o istnieniu którego nie miałam pojęcia, zrozumiałam. I wpadłam we wściekłość. - Chyba oszalałeś, jeśli myślisz, że dam się zamknąć w tej puszce. - Nie mam czasu na sprzeczki – przerwał mi Bones i wepchnął mnie do środka. – Są tu monitory, telefon, twoja komórka oraz kilka innych twoich rzeczy. Atakują nas ghule. Biorąc pod uwagę krążące plotki, o których mówiła Majestic, jak myślisz, kto jest ich celem? Ty i każdy, kto ciebie pilnuje. Jeśli nie będziesz się pokazywać, zwiększy to szanse walczących. Więc na rany Chrystusa, Kotek, zostań tu. Jedno spojrzenie w płonące oczy Bonesa powiedziało mi, że przytomna czy nie, i tak zostanę w tym pomieszczeniu.

94

- Tu jest monitor, na którym widać wejście do twojego azylu – ciągnął i postukał palcem w jeden z ekranów. – Jeśli spróbuje się tu dostać ktokolwiek, kogo nie znasz, uderzasz w ten przycisk. A teraz wchodź. Nie czekając, aż go posłucham, wepchnął mnie do pomieszczenia i uruchomił mechanizm z zewnątrz. Drzwi zamknęły się z głuchym odgłosem wsuwających się na miejsce zasuw. Zaraz jednak wszystko ucichło. Byłam zamknięta. Coś w głębi tego pudełka na buty przyciągnęło moją uwagę. Monitory. Było ich sześć i wszystkie ukazywały obraz z innych punktów. Zgodnie z tym, co powiedział Bones, jeden z nich ukazywał wejście przez szafę. Na pozostałych jednak widać było teren wokół domu. Zaskoczył mnie ten widok, gdyż otoczenie budynku mówiło naprawdę wiele o naszej lokalizacji. Nic dziwnego, że nie pozwalano mi nawet wyjść na spacer. Sądząc po wyglądzie, znajdowałam się w niewielkim zamku. Nie mogłam tego stwierdzić z wnętrza, gdyż urządzone było bardzo nowocześnie. Nadchodził świt. Z lekka pojaśniałe niebo pozwalało dostrzec poruszenie na dworze, gdyż nie wydawało się, by kamery posiadały funkcję noktowizji. Na większości ekranów widniał obraz ścisłego otoczenia zamku, lecz jeden skierowany był na zbocze wzgórza nieco dalej. Gwałtownie zaczerpnęłam powietrza. Było ich tak wielu. Po nierównym gruncie maszerowało ponad sto ghuli. Wszystkie poruszały się z zabójczym zdecydowaniem. Każdy też był uzbrojony. Niektórzy jednak nieśli nie tylko standardową broń lub noże, ale i wyrzutnie rakiet. Ile osób było w zamku? Bones, Spade, Rodney, Ian… i kilku strażników, jak powiedział Spade. Walcząc przeciwko takiej armii, to będzie jatka. Wpadłam we wściekłość. Dlaczego nie zaminowali trawnika? Dlaczego nie było tu więcej ludzi? I dlaczego wszyscy ustawili się przed wejściem, jak jakieś tarcze strzelnicze, zamiast zabarykadować się za murami?! Ze zbliżających się szeregów wysunął się mężczyzna i zaczął iść w stronę zamku. Był średniego wzrostu, miał szpakowate włosy i zachowywał się jak dowódca. Mówił coś, lecz cholerne monitory nie przekazywały dźwięku. Ściany pokoju były zbyt mocno zbrojone, bym mogła cokolwiek usłyszeć, byłam więc niczym głucha. Cokolwiek jednak to było, nie spotkało się z dobrym przyjęciem. Bones stanowczo pokazał mu palec, a nie był to palec wskazujący. Facet splunął na ziemię, po czym odwrócił się i wrócił do swoich. 95

Z lub bez dźwięku, było dla mnie jasne, że negocjacje się nie powiodły. Zobaczyłam, że zaczynają padać pierwsze strzały. Jak jeden, wszystkie wampiry błyskawicznie uniosły się w powietrze, a Rodney zabrał się za obsługę własnego działka. Ulżyło mi, gdy zobaczyłam nieznajome twarze ludzi wybiegających z zamku i dołączających do Bonesa i pozostałych. Wampiry na kilka sekund zniknęły z monitorów, po czym na powrót się pojawiły, bombardując ghuli niczym pociski. Potem odleciały z niesamowitą prędkością, a ziemia usiana była ciałami bezgłowych lub oszołomionych ghuli. To był niesamowity widok. Z moich szybkich wyliczeń wynikało, że zamku pilnowało około dwanaście wampirów, z których każdy uderzał z siłą tornada. Okazało się jednak, że to nie wystarczy. Ghule, które przetrwały atak jeden na jednego, nie były długo oszołomione. Otrząsnęły się i wznowiły swój ponury marsz. Krok po kroku, coraz bardziej zbliżały się do zamku. Ich liczba była mniejsza, to prawda, lecz poruszały się z wyraźną determinacją. Bones i pozostali mogli być groźni, lecz matematyka jest matematyką. Było ich zbyt mało. Po około dwudziestu minutach ostrej walki, przedstawiciel ghuli wystrzelił racę, rozświetlając wciąż jeszcze ciemne niebo. Zamarłam z dłonią przyciśniętą do ekranu, jak gdyby mogło to coś pomóc. Oczywiście, tak się nie stało. Zza wzgórza wyłoniły się kolejne zastępy wrogiej armii. Krzyknęłam i rzuciłam się na zamknięte drzwi do mojej klatki. Nawet nie drgnęły. Zaczęłam szukać dźwigni, by je otworzyć. Musiał istnieć na to jakiś sposób. Moje serce waliło tak głośno, że wydawało się krzyczeć wraz ze mną. Zza wzniesienia wyłoniła się kolejna setka ghuli. Atakowali w dwóch falach, co było sprytne. Wybrali też świt, kiedy wampiry są najsłabsze. Niech zużyją swoją moc na pierwszej grupie, a potem pozostaną bezbronne. Potem, kiedy będą już kompletnie wyczerpane, zabiją je. A ja siedziałam tutaj, zamknięta w azylu, nie mogąc zrobić nic więcej, jak tylko patrzeć. Nagle rozległ się dzwonek telefonu. Przez ogarniającą mnie panikę poczekałam chwilę, zastanawiając się czy to sobie wyobrażałam. Dźwięk rozległ się jednak ponownie. Zaczęłam przebijać się przez różne porozrzucane rzeczy, by odnaleźć jego źródło. Pod warstwą moich ubrań znalazłam swoją komórkę. Chwyciłam ją gorączkowo, z płonną 96

nadzieją, że to Don. Może on mógłby pomóc. Może wysłałby oddział, chociaż nie miałam, cholera, pojęcia, gdzie byliśmy. - Catherine. Usłyszałam ten głos, zanim jeszcze zdążyłam powiedzieć „halo”. To nie był mój wuj. - Gregor. Przez połamane żebra, strach przed utratą Bonesa i bezowocne poszukiwanie wyjścia mój oddech był ciężki. - Nie bój się, żono. Mówił kojącym tonem, choć w jego głosie czaiło się coś jeszcze. Nie wiedziałam co, a może i nie obchodziło mnie to. - Nie mam na to czasu… - Po każdym słowie musiałam zaczerpnąć oddechu. – Muszę się stąd wydostać… - Nie grozi ci żadne niebezpieczeństwo. Słysząc to, prychnęłam śmiechem. - Koleś, naprawdę bardzo się mylisz. - Nie skrzywdzą cię, Catherine. Nagle zrozumiałam, co takiego kryło się w jego głosie i zacisnęłam dłoń na telefonie. Pewność siebie. - To twoje ghule? - wykrztusiłam. Na ekranie monitora Bones przegrupowywał wampiry stojące najbliżej niego, w każdej sekundzie uchylając się przed kulami. Wcześniejsza scena w końcu nabrała dla mnie sensu. Wysłannik ghuli wyszedł naprzód i przedstawił swoje żądania, którą Bones odrzucił. Nie trzeba było być geniuszem, żeby stwierdzić, czego żądał. Właśnie dlatego Bones mnie tu zamknął. Wiedział, że nie pozwoliłabym poświęcić kogokolwiek. - To nie musi się tak skończyć, ma chérie – powiedział Gregor. – Przyjdź do mnie, a przysięgam, że moi ludzie odejdą nie robiąc żadnej szkody waszym. - Nie wiesz jednak, że jestem zamknięta w azylu - rzuciłam. – Nawet, gdybym chciała, nie mogłabym nigdzie pójść. - Nie musisz nigdzie iść, by przyjść do mnie – niemal wymruczał. - Jestem Sennym Porywaczem. Złapię cię, jeśli tylko zaśniesz. Zaśniesz? Kto by w takiej sytuacji spał? Ściany wibrowały od odgłosów strzałów, a na widok tego, co działo się na ekranach miałam ochotę zwymiotować. Będąc bliska walenia głową w ścianę, jakoś nie widziałam możliwości, by zasnąć. 97

- Łatwiej powiedzieć niż zrobić. - W moim głosie zabrakło tonu desperacji. Bones z uwagą wyposażył ten pokój. Było tu kilka książek, przekąski, napoje, przybory piśmiennicze i – co najważniejsze - pigułki. Przez chwilę rozważałam tę decyzję, przenosząc wzrok z tabletek na dramatyczną scenerię ukazaną na monitorach. Mencheres powiedział, że Gregor nie chciał mnie skrzywdzić. Wszystkie środki zapobiegawcze, jakie zastosował Bones, miały uniemożliwić Gregorowi znalezienie mnie. Nie dlatego, że Gregor chciał mnie zabić, lecz dlatego, że chciał, bym z nim była. Pójście do niego mogło być niebezpieczne, lecz Bones i moi przyjaciele byli teraz w większym niebezpieczeństwie niż ja będę z Gregorem. Nie mogłam tak po prostu siedzieć i mieć nadzieję, że jakiś cud uratuje ich przed zaszlachtowaniem. - Zrobię to, ale mam swoje warunki. Gregor prychnął z niedowierzaniem. - Chyba nie zdajesz sobie sprawy, jak poważna jest sytuacja. - Mam widok z lotu ptaka – odparowałam. – Ale i tak mam warunki. Ponownie się oburzył. - Nie skrzywdzę cię, Catherine. - To miłe, lecz nie tego chcę. – Boże, nowe oddziały ghuli zaczęły również strzelać, wspierając pierwszą grupę atakujących. Nie miałam zbyt dużo czasu. – W chwili, kiedy będę z tobą, ten atak ma ustać. Jesteś odpowiedzialny za to, by ich odwołać, i to za dobre. Chcesz, żebym przypomniała sobie, co między nami zaszło? W porządku. Lecz jeśli po tym, jak już to sobie przypomnę, wciąż będę chciała wrócić do Bonesa… pozwolisz mi odejść w spokoju. Natychmiast i bez wahania. To ryzyko, Porywaczu. Jak bardzo pewny siebie jesteś? Celowo zagrałam na jego arogancji. Nie miałam żadnych wątpliwości, że czegokolwiek bym się nie dowiedziała, nie zmieni to moich uczuć do Bonesa. Gregor o tym nie wiedział, oczywiście. Dyby odmówił, przy tak jawnym wyzwaniu okazałby się niepewny, a nie wydawało mi się, by taki był. - Gdyby do tego doszło, nie oddałbym cię bez ochrony. Musiałbym zobaczyć, że eskorta bezpiecznie odprowadza cię na miejsce – odparł ostrożnie. – I owszem, jestem wystarczająco pewny siebie, by zaryzykować. Twoje warunki są do zaakceptowania. Nie zamierzałam stawiać na jego słowo. - Przysięgnij na swoje życie, Gregor. Bo jeśli kłamiesz, z pewnością ci je odbiorę. 98

- Grozisz mi? – Brzmiał na rozbawionego. – W porządku. Przysięgam na swoje życie. Westchnęłam głęboko. Tak naprawdę nie wierzyłam Gregorowi, lecz musiałam podjąć to ryzyko. Gdybym tego nie zrobiła, a wszyscy tutaj by zginęli, nigdy bym sobie nie wybaczyła. Panie, niech Gregor mówi prawdę i błagam… błagam spraw, by Bones zrozumiał. - No dobra. Przygotuj się do swoich czarów, bo oto nadchodzę. Zatrzasnęłam klapkę telefonu i chwyciłam butelkę z tabletkami. Bones zostawił je tu na wypadek, gdybym musiała trzymać Gregora z dala od swojego umysłu. Nie przewidział jednak, że mogłam ich użyć, by wpuścić do niego Gregora. Don bardzo dokładnie określił dawkę. Cztery tabletki na raz. Gdybym wzięła mniej, zapadłabym w normalny sen. Odkręciłam pokrywkę i włożyłam do ust dwie, popijając je wodą z butelki. Potem chwyciłam za długopis leżący obok książek. Tabletki szybko uległy rozpuszczeniu – już teraz czułam zawroty głowy. Nie było tu żadnego papieru, wydarłam więc kartkę z jednej z książek i nagryzmoliłam kilka słów na niewielkiej ilości pustego miejsca. Wracam tam… Słowa rozmyły mi się przed oczami, zanim jeszcze skończyłam je pisać. Ostatkiem sił umieściłam je na kartce. Wtedy ogarnęła mnie ciemność. Biegłam, lecz - choć raz – nikt mnie nie gonił. - Podejdź bliżej, Catherine. Podążyłam za jego głosem i wkrótce go zobaczyłam. Gregor uśmiechał się chłodno i triumfująco. Na ten widok zwolniłam. - Pamiętaj o naszej umowie – ostrzegłam go, czując niewidzialne macki jego mocy sięgające w moim kierunku. Oczy Gregora zaiskrzyły. - Chodź do mnie. Na sekundę zawahałam się i obejrzałam do tyłu, mając nadzieję, że jakimś cudem pojawi się za mną Bones. Oczywiście, tak się nie stało. Walczył o swoje życie oraz tych, którzy stali po naszej stronie. Cóż, przynajmniej teraz mogłam im pomóc. Pokonałam dzielącą nas odległość i pozwoliłam, by objął mnie ramionami. Poczułam na szyi coś, co mogło być muśnięciem jego ust, lecz poza tym… 99

- Nic się nie dzieje – powiedziałam w jego pierś. Był tak cholernie wysoki. To niewyraźne, senne uczucie wcale nie zniknęło, chociaż powietrze wokół nas zdawało się iskrzyć. - Nie rozumiem – powiedział w końcu. - Ze wszystkich możliwych sytuacji akurat teraz zachciało ci się mieć problemy z wykonaniem sztuczek? – syknęłam, coraz bardziej wściekła z niewiedzy, co się dzieje z Bonesem. – No dalej, Gregor. Włącz tryb Porywania. Mocniej przycisnął mnie do siebie. - To pewnie przez ciebie - szepnął. – Blokujesz mnie. O żesz. Opuszczenie obronnych tarcz było dla mnie najtrudniejszą rzeczą, szczególnie w przypadku obcego, któremu nie ufałam. - Staram się tego nie robić. Jego oczy zalśniły. - Twoje opóźnienie może okazać się bardzo kosztowne. Niech go szlag, miał rację. Musiałam to zrobić. I to szybko. Oplotłam jego szyję ramionami i nachyliłam do siebie jego głowę. Kiedy jego usta opadły na moje, pocałowałam go. Poczułam zaskoczenie, gdy doznałam wrażenia, jakbym już kiedyś to robiła. Całował mnie agresywnie, jakby wygłodniały. Rozproszyło mnie to na tyle, że poczułam, jak moje tarcze powoli znikają. Pozwól mu, Cat. Po prostu wyluzuj i zrelaksuj się… Przez moje ciało przelała się fala potwornego bólu. Miałam wrażenie, jakby ktoś wywracał mnie na lewą stronę. Pośród hałasu w tle i oszołomienia chciałam krzyknąć, lecz nie miałam ani gardła, ani ciała, ani duszy. Poczułam nieopisane przerażenie, że wyrwano mnie z własnego ciała i rzucono w pustkę. Najgorsze było uczucie spadania, jakby z ponaddźwiękową prędkością. Gdy doszła do punktu kulminującego, ponownie połączyłam się z własnym ciałem. A raczej zostałam w nie wtłoczona. Poczucie, że znów składam się z krwi i kości sparaliżowało mnie, a dźwięk mojego bijącego serca wydał mi się najsłodszym dźwiękiem, jaki kiedykolwiek słyszałam. - Catherine. Dopiero w tym momencie obudziła się we mnie reszta zmysłów. Zdaje się, że teleportacja zwaliłaby z nóg każdego, kto miałby na tyle wielkiego pecha, by go doświadczyć. Zdałam sobie sprawę, że już nie stałam, chociaż wciąż znajdowałam się w ramionach Gregora. Powoli mój mózg zaczął inwentaryzację. Dwie ręce, dwie nogi - są. 100

Palce u rąk i nóg – ruszają się. Żebra – wciąż bolały. To dobrze. Serce – w porządku, wciąż waliło niczym młot pneumatyczny. Jednak czegoś brakowało. Duże dłonie przesunęły się po moich plecach. Gregor, konkretny i bardzo nie-senny, miał na ustach triumfujący uśmiech. I – tak jak ja – oprócz niego nie miał na sobie nic więcej.

101

ROZDZIAŁ TRZYNASTY - Gdzie jest moje ubranie? – spytałam cicho i z wściekłością. W odpowiedzi Gregor zmarszczył ganiąco brwi. - Nie warcz tak, Catherine. Jestem w stanie transportować jedynie organizmy żywe. Może i była to prawda, jednak nie tłumaczyło to, dlaczego był w stroju Adama. Wątpiłam, by był to przypadek. Z całą pewnością przypadkiem nie było to, że czule pieścił moje ciało. - Zabieraj ze mnie łapska, Gregor. I odwołaj swoich ludzi, jak obiecałeś. Natychmiast. W moim głosie nie było już gniewu. Nie, teraz przepełniało go zimne i twarde żądanie. Popatrzyła na mnie w taki sposób, że miałam wrażenie, iż odmówi. Wtedy jednak, z celową powolnością w ruchach, odsunął się ode mnie. - Nie próbuj jeszcze wstawać. Potrzebujesz czasu, by odzyskać siły. Byłam w łóżku. Och, pewnie, jakby tego też nie zaplanował. - Nic mi nie będzie. Przynajmniej tak długo, jak dotrzymasz słowa. Nie odpowiedział, tylko ruszył do drzwi i otworzył je szarpnięciem. Pozostało mi tyle instynktownej skromności, że przewróciłam się na brzuch. Wciąż jednak czułam w ciele sztywność. Zaraz za drzwiami ktoś stał, a Gregor cofnął się, by wpuścić go do środka. - Lucius, przypatrz się. Lucius, wysoki blondyn o prawdopodobnie nordyckich korzeniach, rzeczywiście obserwował. Przyjrzał mi się od stów do głów, na co spojrzałam na nich obu z wściekłością. - Mam już moją żonę. Przyszła do mnie z własnej woli, możesz więc poinformować Simona, by wycofał swoje oddziały. - Najpierw muszę się dowiedzieć czy rzeczywiście jestem twoją żoną. A przyszłam do ciebie, bo mnie szantażowałeś – odparłam, wzrokiem dając mu do zrozumienia, że nie spodobała mi się jego gra słów. - Upewnij się, by Simon znał jej dokładne położenie, gdy będzie zdawał raport - powiedział Gregor, ignorując mnie. – I upewnij się, że pozna również moje. 102

Boże w niebiosach, Bones po prostu zwariuje. Poczułam falę ogarniającego mnie niepokoju. Może powinnam była lepiej to przemyśleć. - Oui, monsieur. Lucius wyszedł, nie patrząc na mnie więcej, a Gregor zamknął drzwi. Nie dbałam o to, jako że wciąż pozostał w pokoju. - Zadzwoni do tego Simona? Jak blisko tamtego miejsca jesteśmy? – spytałam, chwyciłam koc i owinęłam się nim. - Zadzwoni. – W jego oczach pojawił się blask. – Jesteśmy jednak daleko od Bawarii, Catherine. - Bawarii? – Rany, nic dziwnego, że to miejsce wydawało mi się odległe. – A gdzie jesteśmy teraz? Czy, jak podejrzewam, nie zamierzasz mi powiedzieć? Dziwnie mi było rozmawiać z nagim nieznajomym. Gregor ze swojej strony nie zrobił nic, by się okryć. Nie przypatrywałam się, lecz nie byłam też ślepa. Był zbudowany niczym futbolista – jego ciało było niezwykle umięśnione, a skórę znaczyło kilka blizn. - Powiem ci. Nie jestem jak ten bydlak, który woził cię w tę i z powrotem ślepą i bezsilną. Ostatnie zdanie powiedziało mi wszystko. Od samego początku chodziło mu o mnie. Spojrzałam na niego z namysłem. - Może już o tobie nie śnię, lecz wciąż grzebiesz mi w głowie. Musiałeś siedzieć w niej całkiem długo, skoro znasz takie szczegóły. Gregor usiadł na brzegu łóżka i wyciągnął rękę, bym się nie odsunęła. Przeraził mnie brak synchronizacji moich ruchów. Chciałam wyskoczyć z łóżka, a jedyne, co byłam w stanie zrobić, to zadrżeć. - Wiem to, co ty - powiedział, przesuwając dłonią po moim ramieniu. – Nie mogę nikogo przenieść lub wniknąć w czyjś umysł, jeśli wcześniej nie piłem jego krwi. Mimo, że było to wiele lat temu, twoja krew wciąż we mnie krąży, Catherine. Kolejna ciekawostka, o której nikt mi wcześniej nie wspomniał. - Skoro wiesz to samo, co ja, to wiesz również, że kocham Bonesa - odparłam. - Tylko myślisz, że tak jest. – Przesunął dłoń niżej, do krawędzi koca, po czym wsunął ją pod niego. Dotyk jego palców na mojej łydce nie podniecił mnie. Wręcz przeciwnie – wpadłam w furię. - Jaki kawał gnoja dobierałby się do kobiety, która nie jest w stanie go powstrzymać? 103

Jego dłoń zamarła na mojej nodze. Udało mi się ponownie obrócić i usiąść. Drżącymi rękoma przytrzymałam na sobie koc. Teraz przynajmniej mogłam spojrzeć mu prosto w oczy bez wykręcania sobie karku. - Jedyny powód, dla którego zgodziłem się wycofać swoich ludzi w zamian za twoją uległość, to fakt, że Bones kilka razy uratował ci życie – burknął Gregor. – Od tej pory jednak nie ma co liczyć na moją łaskę. - Czy właśnie tak nazywasz niezamordowanie jego, mojej matki i naszych przyjaciół w podłej zasadzce o świcie? Łaską? Poza tym, jak nas znalazłeś? Tym razem nie dowiedziałeś się tego ode mnie. Gregor zacisnął zęby. - Znalazłem cię przez głupotę Bonesa. A gdyby to on zaatakował mnie w podobnych okolicznościach, działałby z takim samym okrucieństwem. Otworzyłam usta, by mu odpowiedzieć, gdy rozległo się gorączkowe pukanie do drzwi. - Powiedziałem, by mi nie przeszkadzano – warknął Gregor, ruszając do drzwi i otwierając je szeroko. Ponownie był to Lucius. Był tak poruszony, że niemal podskakiwał w miejscu. - Panie, musisz pójść ze mną. Mam pewne… wieści. Sposób, w jaki na mnie spojrzał sprawił, że zwiesiłam swoje gumowe nogi z łóżka i wstałam. - Co się stało? Czy ten, jak-mu-tam, nie dostarczył wiadomości? - spytałam, walcząc z zawrotami głowy. - Chcesz, żebym teraz z tobą poszedł? - powtórzył Gregor i wskazał na mnie. – To pierwszy raz, kiedy po dwunastu latach spotykam się z żoną. Czy to nie może poczekać? - Nie, monsieur – szepnął Lucius i opuścił głowę. - Czy to Bones? – spytałam gwałtownie. Zaraz też zachwiałam się i upadłam, gdy moje nogi nie utrzymały ciężaru ciała. – Gregor, jeśli on nie żyje… - Czy ta świnia jeszcze żyje? – przerwał mi. – Odpowiedz, zanim dziewczyna wpadnie w histerię. - Ach, tak. Żyje. – Były to najsłodsze ze słów. – Proszę, jeśli zechcesz pójść ze mną… - Moja matka? – przerwałam mu, zastanawiając się, co mogło pójść tak bardzo źle. - Nic mi nie wiadomo na temat poległych wśród twoich bliskich - powiedział Lucius, niemal wykręcając sobie dłonie. 104

- Usłyszałaś to, o co prosiłaś - powiedział Gregor, podnosząc mnie z podłogi i ponownie kładąc na łóżku. – Jeśli nie chcesz zrobić sobie krzywdy, zostań tu. Zaraz wracam. Po tych słowach wyszedł. Gdy zamknął za sobą drzwi, rozległ się charakterystyczny dźwięk przesuwających się zasuw. Ponieważ nie miałam nic innego do roboty, położyłam się i zaczęłam ćwiczyć poruszanie kończynami. Gregor wrócił jakąś godzinę później. Miał na sobie spodnie, jednak wciąż był bez koszuli. Cóż, lepsze to niż nic. Usiadłam, podpierając plecy poduszkami i podciągając prześcieradło pod brodę. Kiedy napotkał moje spojrzenie, na krótką chwilę coś pojawiło się na jego twarzy. Jego usta nabrały łagodniejszego wyrazu, lecz nie uśmiechnął się. - Przypominasz mi dziewczynę, którą niegdyś byłaś. Już nią nie jesteś, lecz w tej chwili wyglądasz, jakbyś była. Poczułam się dziwnie. Wspominał kogoś, kim kiedyś byłam, choć ja sama nie miałam pojęcia, kim była ta osoba. Szesnastoletnia Catherine, która nie darzyła wampirów nienawiścią i nawet z jednym pojechała do Paryża? W życiu jej nie poznałam. - Nie, już nią nie jestem – zgodziłam się. – Ponieważ zaś nie można cofnąć czasu, dlaczego teraz nie moglibyśmy się po przyjacielsku rozstać? Nie odpowiedział na to. - Twoje ciało jest również inne. Jesteś nieco wyższa i trochę przytyłaś. - Każdemu coś się nie podoba – mruknęłam. Słysząc to uśmiechnął się, co uwydatniło bliznę na jego brwi. - Nie chciałem cię obrazić, ma femme. Twoim piersiom dodaje to jędrności oraz zaokrągla biodra. O wiele za dużo informacji i to w kompletnie niewłaściwym kierunku. - Gregor. – Poruszyłam się na łóżku, a z ust wyrwał mi się cichy jęk. Ruch ten zwiększył ucisk na moje żebra. W następnej sekundzie już się nade mną pochylał. - Jesteś ranna. Myślałem, że to tylko napięcie po transporcie, lecz ty cierpisz. - To nic takiego. – Odepchnęłam jego dłonie. – Poobijałam się trochę podczas sparringu z przyjacielem. Gdzie jesteśmy? Nie powiedziałeś mi. - W Austrii. – Bez zaproszenia usiadł obok mnie. Przesunęłam się, niezadowolona z jego bliskości. 105

- A czego to Lucius nie chce, bym się dowiedziała? – spytałam unosząc brwi, jakby rzucając mu wyzwanie. Nieznacznie wzruszył ramionami. - Żadna z bliskich ci osób nie zginęła ani nie została ranna. Zgodnie z wydanymi instrukcjami, moi ludzie wycofali się. Tym samym moja część obietnicy została wypełniona. - Nie wypełniłeś jej całej – odpowiedziałam ostro. - Ty również. Teraz twoja kolej. – Z kieszeni spodni wyciągnął niewielkie ostrze, na którego powierzchni widniał zawiły ryt. – Napij się ze mnie. Dowiedz się o rzeczach, które zostały ci skradzione. Teraz, kiedy nadszedł czas, bym odzyskała utracone wspomnienia, poczułam wahanie. Czy było możliwe, że kochałam stojącego przede mną wampira? Nie mogłam sobie tego wyobrazić, lecz Gregor wydawał się być taki pewny. Co, jeśli wiedza na temat tego kawałka mojej przeszłości zmieni wszystko między Bonesem i mną? Czy warto było to ryzykować? Z drugiej strony jednak, nie miałam wyjścia. Jeśli Gregor chciał zmusić mnie, bym wypiła jego krew, to – w moim stanie – nie będzie to problemem. Poza tym nie pozwalałam, by wątpliwości kierowały moimi czynami. Kochałam Bonesa. Żadne moje wspomnienia nie będą w stanie tego zmienić, bez względu na to, co sądził Gregor. Nie odwróciłam wzroku, biorąc od niego nóż. Jednakże gdy sięgnęłam po jego dłoń, Gregor powstrzymał mnie. - Nie. Pij z mojej szyi, jak ja niegdyś z twojej. Naprawdę nie chciałam być blisko niego, lecz odmowa była by irracjonalna. Przynajmniej Bones się mylił, pomyślałam. Przysięgał, że Gregor będzie zmuszał mnie, bym z niego piła. Bez wahania wbiłam ostrze w jego szyję i natychmiast przyssałam się do niej ustami. Przełykając jego krew poczułam, jak obejmuje mnie ramionami, lecz nie zwracałam na to uwagi. W moim umyśle coś eksplodowało. Tym razem nie spadałam – coś pchało mnie naprzód. Czekałam na parterze, przy głównych drzwiach, zgodnie z poleceniem Cannelle, gospodyni Gregora. Mruknęła coś po francusku, lecz nie do końca ją zrozumiałam. Co by to nie było, nie brzmiało przyjaźnie. Och, przy Gregorze Cannelle była niezwykle uprzejma. Jednak gdy tylko odwracał się plecami, stawała się zimna i złośliwa. Nie wiedziałam dlaczego, lecz czułam przez to smutek. Byłam daleko od domu, a poza tymi 106

kilkoma ludźmi w domu, nie widziałam żywej duszy. Naprawdę miło było by mieć jakiegokolwiek przyjaciela. Moim zdaniem hall w domu Gregora miał najbardziej zimny wystrój, jaki dotychczas widziałam. Wysokie sufity, które całkowicie zakrywały niebo. Szorstkie w wyrazie obrazy, na których pozbawione uśmiechu postaci z wyrzutem wpatrywały się w każdego, kto ośmielił się wejść do środka. Kolekcja toporów skrzyżowanych nad rzędem zbroi. Taa, było tu naprawdę przytulnie. Jeśli było się Adolfem Hitlerem. Chwilę później w drzwiach stanął Gregor. Wyglądał naprawdę imponująco, ubrany w długi ciemny płaszcz, pod którym miał czarną koszulę i spodnie. Mimo, że mnie onieśmielał, nie mogłam się powstrzymać, by go nie podziwiać. Wciąż wydawało mi się nierealne, że Gregor był wampirem. Ledwie pogodziłam się z faktem, że sama jestem mieszańcem, a już porwał mnie ze sobą wampir, któremu – co niebywałe – moja matka zdawała się ufać. A ponieważ nie ufała nikomu, Gregor musiał myć kimś naprawdę specjalnym. - Wyglądasz przepięknie w tej sukni – powiedział, obejmując mnie wzrokiem. – Jak czarująca młoda dama, a nie wiejska dziewka. Skuliłam sie wewnątrz, lecz nie chciałam, by zobaczył, że sprawił mi przykrość. - Podziękuj Cannelle. Wszystko dla mnie przygotowała. - Podziękuję jej później – powiedział z błyskiem w oku. – Czyż nie wolisz nosić tego od poplamionych jeansów i recepturek we włosach? W ciągu ostatnich dwóch dni niemal się nie odzywałam, zbyt oszołomiona jego osobą i okolicznościami, w jakich się znalazłam. Jednak słysząc te słowa, zesztywniałam. - Były dla mnie wystarczająco dobre przez całe moje życie - powiedziałam. – Skoro tak bardzo ci przeszkadza moje pochodzenie, to może powinieneś na powrót zapakować mnie w samolot. Możesz nazywać mnie jak chcesz, lecz zostaw w spokoju moją rodzinę. Nie są winni temu, że nie jesteśmy zamożni. Moi dziadkowie pracowali więcej niż przeciętni ludzie, a byli już posunięci w latach. Gregor rozłożył ramiona. - Nie chciałem cię obrazić, chérie. Ja również pochodzę z farmy, na południu Francji, lecz nie znajdziesz tam wiśni. Widzisz? Jeszcze jedna rzecz, która nas łączy. W jakiś sposób uspokoił mnie. - Co jeszcze mamy wspólnego? 107

- Ach – uśmiechnął się, co złagodziło jego twarde rysy. - Chodź. Sama zobaczysz. Gregor szedł ze mną paryskimi ulicami. Poprowadził mnie do rozświetlonych fontann na placu, opowiadając ich historię. Był by to wymarzony wieczór, gdyby tylko nie zmieniał tematu za każdym razem, gdy zadawałam mu kolejne z niezliczonych pytań. - Dlaczego tu z tobą jestem? – Spytałam w końcu, sfrustrowana niewiedza, dlaczego z takim pośpiechem zabrano mnie z Ohio. – To znaczy, moja matka powiedziała mi, że muszę z tobą jechać, bo chce mnie dorwać jakiś podły wampir. Nikt mi jednak nie powiedział, kim on jest. Byliśmy już niemal przy Wieży Eiffla. Widok zapierał dech w piersiach, lecz żadna sceneria nie odwróciłaby mojej uwagi od tego, co miało wydarzyć się w mojej przyszłości. Gregor wskazał stojącą niedaleko ławkę i usiedliśmy. Ponieważ od zapadnięcia zmroku temperatura wciąż spadała, zdjął swój płaszcz i podał mi go. Ten prosty gest wzruszył mnie i sprawił, że wróciła mi nieśmiałość. Właśnie w taki sposób facet zachowałby się na randce… a przynajmniej tak to sobie wyobrażałam. Gregor siedział niezwykle blisko mnie. Mimowolnie zaczęłam zastanawiać się czy mam brzydki oddech lub resztki jedzenia między zębami. - To, czym jesteś, Catherine – zaczął – jest naprawdę rzadkim zjawiskiem. Na tym świecie istnieją wampiry, tak jak ludzie i ghule, lecz w całej historii istniał zaledwie jeden znany mieszaniec, setki lat temu. Przez twoją unikalność znajdą się tacy, którzy zechcą cię wykorzystać. A znajdzie się jeden, który użyje wszelkich środków, by to zrobić. - Kto? – wykrztusiłam. Na wieść, że nie było nikogo takiego jak ja, poczułam ogromną samotność. – I dlaczego? - Nazywa się Bones. - Gregor niemal wypluł te słowa. – Zmusi cię, byś została zabójcą, takim samym, jak on. Zmieni cię w kurwę wabiącą dla niego ofiary. Zabije twoją rodzinę, byś oprócz niego nie miała nikogo, kto by cię chronił. A będziesz potrzebowała ochrony, Catherine. Po tych ohydztwach, do popełnienia których cię zmusi, do końca życia będziesz uciekała przed niebezpieczeństwem. - Nie! Na tak zarysowaną przede mną przyszłość, z moich ust wyrwał się krzyk protestu. Słysząc, że stanę się potworem, przez którego zginie moja rodzina, miałam ochotę uciec. Jakby to wyczuwając, Gregor objął mnie ramieniem, przytrzymując w miejscu. 108

- Właśnie dlatego przyjechałem, ma chérie. Nie znajdzie cię tutaj. Wkrótce zwiążę się z tobą, a wtedy już nikt ci nie zagrozi. Jeśli zrobisz to, co ci powiem, nigdy nie będziesz musiała cierpieć takiej egzystencji. - A moja rodzina? Moja matka? Będą bezpieczni? – Na myśl o ich śmierci zaczęłam drżeć. - Tak długo, jak jesteś ze mną, nic im się nie stanie. W jego głosie brzmiała taka pewność siebie. Dlatego moja matka mnie tu przysłała, pomyślałam w otępieniu. Gdybym nie odeszła, wszyscy by zginęli. Musnął dłonią mój policzek. - A jednak do końca mi nie ufasz, oui? W takim przypadku nie będę mógł cię ochronić. - No dobrze - westchnęłam. – Zrobię, co zechcesz. - Dobrze. – Zielone błyski zniknęły z jego oczu, a twarz się rozluźniła. – Tak będzie lepiej. A teraz chodź do mnie. Wyciągnął do mnie ramiona, na co zawahałam się. Czyżby chciał się przytulić? - Eee… - Poruszyłam się niespokojnie. – Co… - Już zadajesz pytania? – przerwał mi, mrużąc oczy. - Nie, nie. – Natychmiast zarzuciłam mu ręce na szyję, a serce zaczęło mi szybciej bić. Nie była to pozycja, do której przywykłam. - Tak lepiej – niemal warknął. Gregor przycisnął mnie do siebie, aż się zarumieniłam. – Wrócimy teraz do domu. Musisz być zmęczona. - Cóż – powiedziałam. – Troszeczkę. Co…? Uniósł nas oboje w powietrze. Moje przerażenie zmieniło się jednak w zachwyt, gdy spojrzałam w dół. Och, wow. Nic dziwnego, że Paryż nazywano też Miastem Świateł. Gregor płynął nad dachami budynków, zbyt wysoko, by można było nas dostrzec z dołu. Niesamowicie było czuć poryw wiatru i promieniującą od niego moc, patrząc się na tę niezwykły obraz w dole. Moje serce nie biło – ono waliło, niczym młot. Jeśli to jest sen, pomyślałam, to nie chcę się budzić. Zbyt szybko jak dla mnie, wylądował na dachu budynku, który był jego domem. Zanim odzyskałam równowagę, musiałam przytrzymać się go jeszcze chwilę, wciąż oszołomiona lotem. Latanie. Jeśli to było korzyścią z bycia wampirem, to nie mogłam być aż takim świrem. - Podobało ci się – stwierdził fakt. - Widzisz? Wszystko, co musisz zrobić, to mi zaufać. 109

- Nie wiem, co powiedzieć – wykrztusiłam z trudem. Puścił mnie, lecz wciąż był bardzo blisko. – Dzięki. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Widząc to, poczułam łaskotanie w brzuchu. Nikt nigdy nie uśmiechał się do mnie tak, jak Gregor. - Nie ma za co, Catherine.

110

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Następne trzy tygodnie minęły niesamowicie szybko. Poza ciągłą pogardą ze strony Cannelle i martwieniem się o moją rodzinę, musiałam przyznać, że nigdy nie byłam szczęśliwsza. Gregor był cudownym towarzyszem – przynajmniej do chwili, gdy mu się sprzeciwiłam lub prezentowałam odmienną od jego opinię. Szybko się tego nauczyłam. Kimże byłam, by spierać się z tysiącletnim wampirem, który posiadł moc i wiedzę większe niż byłam w stanie sobie wyobrazić? To było ulubione pytanie Gregora, gdy go zirytowałam. I całkiem trafne. Nie miałam na to zbyt wiele argumentów. Lecz gdy Gregor był w dobrym nastroju, czułam się jak w niebie. Całymi godzinami słuchał o moich wciąż narastających lękach. Zachęcał mnie do pokazywania swoich nieludzkich zdolności, które przy matce z całych sił starałam się ukryć. Potem kupował mi ubrania, buty i biżuterię, zbywając moje protesty twierdzeniem, że piękne dziewczyny powinny mieć piękne rzeczy. Żaden facet nigdy wcześniej nie nazwał mnie piękną. W gruncie rzeczy nikt nie zwrócił na mnie uwagi w taki sposób, jak Gregor. Przez niemal jedną noc przeszłam od bycia samotnym wyrzutkiem do poczucia, że jestem adorowana i wyjątkowa. Oto przystojny, obyty i charyzmatyczny mężczyzna spędzał ze mną cały swój czas. Chociaż wiedziałam, że to głupie, z każdym dniem coraz bardziej się w nim durzyłam. Gregor jednak zachowywał się wyłącznie jak opiekun. Każdego dnia starałam się przekonać samą siebie, że muszę dać sobie spokój z tym zauroczeniem. Gregor nie tylko jest dla ciebie o jakieś tysiąc lat za stary, ale też ma pewnie z dziesięć dziewczyn. Cannelle nie mogłaby wyraźniej już okazać, jak bardzo go pragnie, lecz – mimo, że jest piękna – nie poświęca jej chwili czasu. Jakie więc ty masz szanse? Żadne, ot co. Udało mi się wyperswadować sobie to głupie uczucie… do czasu, jak zabrał mnie na „Angielskiego pacjenta”. Po tych kilku tygodniach mój francuski był na tyle dobry, że nie musiałam czytać wszystkich napisów, by wiedzieć o co chodzi. Poza tym niektóre sceny nie wymagały tłumaczenia. Bohaterka miała na imię Catherine. Słuchając własnego imienia powtarzanego jękliwie podczas scen erotycznych miałam wrażenie, jakby 111

ktoś wystawił moje fantazje na widok publiczny. Byłam do bólu wręcz świadoma jego nogi opierającej się o moją, jego ramienia na oparciu oraz tego, jak duży wydawał się w fotelu. Poczułam, jak na twarz wypłynął mi rumieniec i zerwałam się z miejsca, gorączkowo szepcząc coś o toalecie. Nie dotarłam do niej jednak. W hallu ktoś chwycił mnie za ramię i obrócił. W jednej chwili znalazłam się przyciśnięta do piersi Gregora. Zaskoczona otworzyłam usta i poczułam, jak natychmiast nakrył je swoimi, szokując mnie wsuwającym się w nie językiem. Całując chwycił mnie za włosy i przytrzymał. Miałam wrażenie, że to jednocześnie cudowne i przerażające. W jego uścisku nie mogłam się nawet ruszyć, a przez jego głęboki pocałunek nie byłam w stanie oddychać. W końcu musiał zauważyć gwałtowne ruchy moich rąk, gdyż puścił mnie. Zachwiałam się, lecz szczęśliwie była tam ściana, która uchroniła mnie przed upadkiem. Moje serce musiało bić tak głośno, że z pewnością rozbolała go głowa. - To twój pierwszy pocałunek? – spytał niskim głosem Gregor, rzucając nieprzyjazne spojrzenie przyglądającej nam się parze. Nie chciałam tego przyznać, lecz wydawał się zawsze wiedzieć kiedy kłamię. - Tak. – Jakie to żałosne. Miałam szesnaście lat – połowa moich znajomych ze szkoły uprawiała już seks. Na jego wargach pojawił się uśmiech. - Właśnie taką odpowiedź chciałem usłyszeć. Bardzo dobrze ci idzie. – Objął mnie ramieniem, przyciskając do ściany. – Zastanawiam się, jak dobrze poradzisz sobie z innymi przyjemnościami, jakie zamierzam ci pokazać. Bez słowa wpatrywałam się w niego sądząc, że go źle zrozumiałam. Było to tak odmienne od tego, jak zwykle się przy mnie zachowywał, że nie mogłam za nim nadążyć. - Masz na myśli, że… eee… chcesz uprawiać ze mną seks? Słysząc mój oszołomiony szept, przyciągnął mnie do siebie. - A jak myślisz, dlaczego tu jesteś? Jak sądzisz, dlaczego przywiozłem cię do domu, odziałem cię w piękne szaty i spędzam z tobą dzień i noc? Czekałem, aż przywykniesz do swojego nowego domu i byłem bardzo cierpliwy, oui? Jednak moja cierpliwość wyczerpuje się. Jesteś moja, Catherine, i niedługo cię posiądę. Naprawdę niedługo. Zaniemówiłam. Pewnie, byłam szalenie zakochana w Gregorze, lecz nie byłam gotowa wskoczyć mu do łóżka. 112

Uśmiechnęłam się niepewnie. - Żartujesz, prawda? Natychmiast wiedziałam, że popełniłam błąd. Ściągnął brwi, naciągając bliznę, a jego cała twarz pociemniała. - Kpisz sobie ze mnie? Oferuję ci coś, za co Cannelle gotowa by zabić, a mimo tego prychasz i chichoczesz. Być może powinienem spędzać czas z prawdziwą kobietą, a nie z głupim dzieckiem. Moje oczy napełniły się łzami. Nie musiałam się rozglądać, by wiedzieć, że mijający nas w pośpiechu ludzie przyglądają nam się z uwagą. - Przepraszam, nie miałam na myśli… - zaczęłam. - Nie, nie miałaś – przerwał mi głosem niskim od przepełniającej go pogardy. – Nie masz na myśli, bo nie myślisz. Chodź, Catherine. Na dzisiejszy wieczór wystarczy już dla ciebie wycieczek. Z tymi słowami szarpnął mnie za ramię i wyprowadził z kina. Nie podnosiłam głowy, by nikt nie zobaczył, że płaczę. Gregor nie rozmawiał ze mną dwa dni. Zadzwoniłam do mamy, lecz jedynie nawymyślała mi, że obraziłam tak wspaniałego mężczyznę. Czy nie wiedziałam, ile miałam szczęścia, że mnie do siebie wziął? Czy nie dbałam o to, że moje dobro leżało mu na sercu? Nie wspomniałam jej, że moje serce nie było zachwycone tym, w jakim kierunku zmierzało jego zainteresowanie. Może rzeczywiście byłam niewdzięczna. Jakby nie było, Gregor tak dużo dla mnie zrobił. Bez niego ja i moja rodzina bylibyśmy w ogromnym niebezpieczeństwie. A on był dorosłym mężczyzną. Niezwykle dorosłym. Nie mogłam oczekiwać, że ktoś tak stary jak on, okazując mi zainteresowanie będzie chciał jedynie trzymać się za ręce. Odpowiednio skruszona, czekałam do trzeciego dnia, by z nim porozmawiać. Miałam pewien plan, lecz nie miałam pojęcia czy zadziała. Po pierwsze, nałożyłam na twarz makijaż. Gregor zdawał się woleć, gdy byłam umalowana. Następnie uczesałam się i dobrałam odpowiedni strój. Najbardziej lubiłam nosić spodnie, lecz Gregor ich nie cierpiał. Przeglądałam swoje nowe ubrania, coraz bardziej sobie wymyślając. Widzisz te wszystkie śliczne rzeczy? Kupił je dla ciebie. Popatrz na tę sypialnię. Jest tak wielka, jak niemal cały dom twoich dziadków. Nikt nigdy nie traktował cię tak dobrze. Pewnie, Gregor miał wahania nastrojów, lecz ty jesteś świrem mieszanej krwi. Kim więc jesteś, by pierwszej rzucać kamieniem? 113

Wybrałam białą sukienkę bez rękawów i przybrałam przepraszający wyraz twarzy. Potem po raz ostatni umyłam zęby i podeszłam do jego drzwi. Miałam właśnie zastukać, gdy nagle zawahałam się. A co, jeśli już zdecydował, że odeśle mnie do domu? Boże, jak mogłam być taką idiotką? - Wejdź, słyszę cię - zawołał. O żesz. Teraz albo nigdy. Weszłam do jego sypialni, a jej wnętrze sprawiło, że niemal zapomniałam po co przyszłam. Wow. Jakie to barbarzyńsko antyczne. Łóżko było niemal dwa razy większe od tego królewskiego w moim pokoju. W czterech narożnikach, pnąc się do góry, stały skręcone i wypolerowane pnie drzew. Pokrywały je różnorodne rzeźbienia kształtów i pokrywających się postaci, i wszystkie cztery spotykały się czubkami, tworząc drewniany baldachim. Całe łoże wyglądało, jakby było wykonane z jednego, powykręcanego sterydami drzewa. Nigdy w życiu nie widziałam czegoś takiego, a gdy bliżej przyjrzałam się niektórym rzeźbieniom, moją twarz pokrył rumieniec. Były tam zarówno postaci ukazane w walce, jak i w innych pozach. - Ma ponad czterysta lat i zostało wykonane na wzór łoża Odyseusza. Zbudował je dla mnie cieśla, który potrafił skręcać i wyginać drzewo według swojej woli – powiedział Gregor widząc mój milczący zachwyt. – Wspaniałe, non? - Tak. – przeniosłam na niego wzrok. Siedział przy stoliku z komputerem. Zminimalizował ekran i założył ramiona na piersi. Czekał. - Przepraszam cię za tamtą noc - zaczęłam. – Zaczęłam się w tobie porządnie zakochiwać, ale sądziłam, że to głupie, bo ty... ty nigdy byś się mną nie zainteresował. Dlatego, kiedy mnie pocałowałeś, a potem powiedziałeś… cóż, sam wiesz co… byłam tak zaskoczona, że pomyślałam… że to nie może być prawda. Nie mogłam przecież mieć aż tyle szczęścia. Układając swoje przeprosiny pomyślałam, że najlepiej będzie, jak przyznam się do mojego zauroczenia, bez względu na to, jak bardzo było to dla mnie żenujące. Ale, w gruncie rzeczy, była to prawda. Nie miałam pojęcia, dlaczego Gregor miałby pragnąć mnie, kiedy wokół było mnóstwo boskich wręcz kobiet, które byłyby zachwycone mogąc go mieć. Gdyby nie jego charakter, powiedziałabym, że jest doskonały. - Podejdź bliżej. Westchnęłam z ulgą, że w jego głosie nie było już gniewu i podeszłam do niego. Zatrzymałam się zaledwie krok od niego. - Bliżej. 114

Zbliżyłam się jeszcze bardziej, aż kolanami dotknęłam jego nóg. - Bliżej. Wymruczał to, lecz wciąż rozkazującym tonem. Jego oczy zaczęły się zmieniać – ich zwykła szarość ustąpiła miejsca zieleni. Położyłam dłonie na jego ramionach, czując jak moje ciało ogarnia drżenie. Rozchylił nogi, a ja stanęłam pomiędzy nimi. - Pocałuj mnie. Zdenerwowana tym poleceniem, ale zbyt lękająca się odmówić, dotknęłam jego ust swoimi, zastanawiając się czy w ogóle dobrze to robię. Rozchylił wargi, a jego ręce nagle ożyły. Oplotły mnie i przycisnęły do jego ciała, podczas gdy jego język przedarł się przez moje zamknięte usta. Oparcie fotela przechyliło się do tyłu i nagle znalazłam się na nim. Gregor całował mnie tak, jakby w moich ustach kryły się prawdziwe skarby. Lubiłam go całować, chociaż było to nieco przytłaczające. Jęknęłam z protestem dopiero wtedy, gdy podniósł mnie jedną, silną ręką i poczułam pod plecami materac. - Gregor, zaczekaj – wykrztusiłam, gdy przesunął usta na moją szyję. Chłodne powietrze owiało mi nogi, gdy podciągnął mi sukienkę. Wow. Miałam na myśli pogodzenie się i przywrócenie dobrych stosunków między nami – może przy okazji całowania – ale to nie było moim zamiarem. - Co powiedziałaś? Niemal warknął pytanie, odpinając zamek mojej sukienki. Zadrżałam na widok jego kłów wysuwających się spod warg. Do tej pory widziałam je tylko raz, na ganku moich dziadków w noc, gdy się poznaliśmy. Udowodnił wtedy, że naprawdę jest wampirem. Długie, ostre zęby przerażały mnie, lecz również nasunęły mi pewien pomysł. - Chcę, byś mnie ugryzł – zaimprowizowałam. Moje serce waliło niczym młot, również ze strachu przed ugryzieniem, lecz potrzebowałam jakiejś alternatywy. I to szybko. W dodatku takiej, dzięki której nie zacząłby kolejnej tyrady. – Pij ze mnie. Gregor wbił we mnie wzrok, po czym uśmiechnął się. - Oui. Dzisiaj krew z twojego ciała, a jutro krew twojej niewinności. Och Boże. Co ja najlepszego zrobiłam? Gregor usiadł i pociągnął mnie za sobą. Odsunął dłonią moje włosy, jednocześnie szarpnięciem odciągając kołnierzyk mojej sukienki. Cała zesztywniałam. Jak bolesne to będzie? 115

- Boisz się - mruknął. Podskoczyłam, gdy poczułam, jak językiem zatacza kręgi na mojej skórze. Zacisnął ramiona, przez co miałam wrażenie, jakby były to żelazne obręcze. – Będziesz przez to jeszcze słodsza. Zaczęłam coś mówić… lecz moje słowa zmieniły się w krzyk. Jego kły wbiły się w moją skórę i poczułam, jak moja krew dosłownie tryska z tętnicy. Gregor zaczął przełykać. Przeszył mnie silny ból, który wkrótce zmienił się w falę gorąca. Zaczął ssać mocniej, wzmagając ogarniające mnie oszołomienie. W końcu poddałam się ogarniającej mnie ciemności.

116

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY - Obudziłaś się. Zamrugałam oczami i zobaczyłam nad sobą Cannelle. Wyprostowała się i wskazała na stojącą obok tacę. - Masz. Jedzenie i tabletka żelaza. Potrzebne będą ci obie rzeczy. Do zmierzchu pozostało zaledwie kilka godzin. - Co? Słysząc to od razu się podniosłam. Elektryczny pastuch do poganiania bydła wywołałby ten sam efekt. Nawet jak dotarły do mnie jej słowa, poczułam zawroty głowy. Cannelle przypatrywała mi się bez współczucia. - Naprawdę dużo z ciebie wypił - powiedziała, po czym wymamrotała coś pod nosem po francusku. Pomimo, że nie byłam biegła w tym języku, wyłapałam słowa „koścista” i „koza”. - Co jest, Cannelle? – spytałam, będąc w naprawdę złym nastroju. – Nie wiesz, że to nieładnie jest obrażać kogoś w obcym języku, tak by nie mógł na to odpowiedzieć? Położyła tacę na łóżku, swoją niedbałością wylewając herbatę z filiżanki. - Powiedziałam, że nie mam pojęcia, dlaczego zdecydował się pożywić z tak małej, chudej kozy – powiedziała bezczelnie. – A teraz sugeruję, byś zjadła. Gregor nie będzie zadowolony, jeśli jedyne, co będziesz w stanie pod nim robić, to krwawić. Zbladłam, słysząc tę barwną analogię, schwytana w pułapkę niepokoju i braku pomysłu na to, jak się z tego wyplątać. Gregor nie był typem, który lekko przyjmował słowa: „Wiesz, zmieniłam zdanie”. Została mi więc tylko jedna możliwość: jakoś przez to przejść. Pomijając moje obawy, być może było to najlepsze wyjście. Gregor się nie wścieknie, nie zostanę odesłana do domu i – zgodnie z tym, co powiedział – nie będę musiała się martwić o zajście w ciążę czy zakażenie jakimś choróbskiem. Owszem, wolałabym poczekać trochę dłużej, o wiele dłużej, zanim zrobiłabym ten krok, lecz najwyraźniej skończył mi się czas.

117

- Cannelle. – Zniżyłam głos, przyzywając ją gestem. Podeszła bliżej, a na jej twarzy pojawił się dziwny wyraz. – Zastanawiałam się czy może mogłabyś mi powiedzieć… eee… czego mam się spodziewać. Nie miałam kogo o to spytać. Co niby miałam zrobić, zadzwonić do matki? Nie sądzę. Nigdy nie miałam przyjaciółek, a rzeczy, które podsłuchałam w szkole, teraz z pewnością mi nie pomogą. Pewnie, wiedziałam co gdzie się wsadza. Ale szczegóły na temat seksu z wampirem? O nie. - Czego oczekiwać? – powtórzyła. Pokazałam jej, by ściszyła głos, ale mnie zignorowała. – Oczekuj rżnięcia, ty mały, prosty cymbale! Nawet skrajnie zażenowana, doznałam chwilowego olśnienia. - Gregor powiedział mi, że jesteś z nim od sześćdziesięciu lat. Mówi, że daje ci swoją krew, byś zachowała młodość, ale tak naprawdę masz nadzieję na wielki awans, prawda? Chcesz być wampirem i dlatego mnie nienawidzisz. Doskonale wiesz, że gdybym go o to poprosiła, zmieniłby mnie w takiego. A tego nigdy ci nie zaoferował. Zmrużyła swoje jedwabiście błękitne oczy. Pochyliła się, a na jej ustach pojawił się nieznaczny, złośliwy uśmiech. - Wiesz, czego oczekiwać za pierwszym razem? – spytała łagodnie i niemal bezgłośnie. – Mnóstwa bólu. Bon appétit. Wyszła. Bez śladu apetytu wbiłam wzrok w tacę i w końcu ją od siebie odsunęłam. Dwie godziny później rozległo się pukanie do drzwi. Nie były to jednak drzwi do mojej sypialni, gdzie – niczym skazaniec czekający na wykonanie kary – wpatrywałam się we wskazówki zegara. Dochodziło sprzed drzwi wejściowych. Zerknęłam na nie i dostrzegłam, jak Gregor je otworzył. Nikt nas tu przecież nie odwiedzał. Fakt, że do domu weszło nie więcej niż sześć osób sprawił, że z ciekawości przeszłam na drugą stronę hallu. Rozmawiali po francusku i z taką szybkością, że nie byłam w stanie nic zrozumieć. - Merde! - zaklął Gregor, po czym powiedział jeszcze kilka słów. Być może również przekleństw. - Dzisiaj? Jeśli myśli, że ją ukradnie, to naprawdę mnie nie docenił. Catherine. Zejdź tu natychmiast! Zrobiłam, co kazał, jednocześnie zastanawiając się, jak wielka kara spotka mnie za podsłuchiwanie. Jednak ku mojej uldze, Gregor zdawał się nie przejmować faktem, że wszystkiego słuchałam. Otworzył szafę i podał mi płaszcz. - Załóż to. Wyjeżdżamy. 118

- Teraz? - spytałam. Część mnie niemal śpiewała z wdzięczności na tę nieoczekiwaną zwłokę. – Co się stało? - Powiem ci po drodze - odparł, biorąc mnie za ramię i niemal ciągnąc do drzwi. – Nie mamy czasu na żadne opóźnienia. Przy otwartych drzwiach do czarnego Mercedesa stały kolejne dwa wampiry. Weszliśmy do środka i samochód natychmiast ruszył. Szybkość, z jaką wystartował sprawiła, że wcisnęło mnie w oparcie. Nie miałam nawet czasu, by zapiąć pas. No dobra, chyba się spieszyliśmy. - Co się stało? – zapytałam ponownie. Gregor przez długi moment wpatrywał się we mnie, co mnie porządnie wystraszyło. Wyglądał, jakby na coś się zdecydował. - Catherine – powiedział. – Odkryto cię. W tej chwili sojusznicy Bonesa przeczesują miasto, szukając cię. Jeśli uda im się ciebie znaleźć, zmienią cię w potwora, o którym mówiłem. Zaskoczyło mnie to. - Och, proszę cię, nie pozwól im! Nie chcę być morderczynią. Nie chcę zostać jakąś … dziwką. Przez ułamek sekundy gotowa byłam przysiąc, że na jego twarzy pojawił się triumf. Potem jednak zmarszczył brwi i potrząsnął głową. - Ma chérie, jest tylko jeden sposób, by temu zapobiec. Musisz się ze mną związać. To jedyna rzecz, której nie można cofnąć. - Pewnie, zwiąż mnie ze sobą. – Cokolwiek to miało znaczyć. – Zwiąż się ze mną jak tylko chcesz, do diabła, ale nie pozwól oddać mnie tym potworom! - Lucius, do Ritza - warknął. Samochód zawrócił w taki sposób, że całe życie mignęło mi przed oczami, po czym wyrównał. – Powiedz pozostałym, by również tam przybyli. Nie zwiążę się na tylnym siedzeniu śmierdzącego samochodu. – Odwrócił się do mnie. - Catherine, jeśli to zrobisz, będziesz chroniona do końca swoich dni. Jeśli jednak nie, nie będę mógł uratować ciebie i twojej rodziny. Dlatego więc, gdy nadejdzie czas, nie wahaj się. To brzmiało złowróżbnie. Pomyślałam, że muszę skłonić go, by wyjaśnił co dokładnie oznaczało „związanie się”. - Eee, co muszę zrobić? Ujął moją dłoń, przeciągając palcem po jej wewnętrznej stronie. - Musisz skaleczyć skórę w tym miejscu – powiedział zwyczajnie. – Potem weźmiesz mnie za rękę i obwieścisz, że należysz do mnie. Ja natnę swoją dłoń i zrobię to samo. 119

- I to wszystko? – Bałam się, że pociągnie to za sobą przemienienie mnie w wampira. – Jezu, dajcie mi nóż i zróbmy to teraz! Uśmiechnął się, nie wypuszczając mojej dłoni. - Muszą być świadkowie tego wydarzenia, a sam Lucius nie wystarczy. Co więcej, to nie jest odpowiednie miejsce na nasze pierwsze połączenie, a gdy już powiesz, że jesteś moja, nie zamierzam czekać ze zdobyciem cię. Te słowa nie potrzebowały tłumaczenia. Cóż, biorąc pod uwagę alternatywę, gotowa byłam zapłacić tę cenę. - Więc to jest jak takie wampirze… zaręczyny? Skoro mówimy, że należymy do siebie? – Mówiąc to nie mogłam na niego patrzeć. Wszystko działo się tak szybko. Gregor nie odzywał się przez moment, wydając się uważnie dobierać słowa. - U wampirów nie ma takiego stanu. Jeśli chcesz użyć ludzkiej terminologii, można by uważać to jako zawarcie małżeństwa. Małżeństwo? Miałam wystarczająco dużo rozsądku, by nie wykrzyknąć: „Ale jestem zbyt młoda!”. Mówiliśmy o zasadach nieumarłych, a nie tych, które dotyczyły ludzi. - Nie oznacza to więc, że podpiszemy jakieś papiery i zmienię nazwisko, tak? - spytałam z nerwowym śmiechem. – To tylko coś typowego dla wampirów? Lucius spojrzał na nas w lusterku. Gregor powiedział coś ostro i szofer ponownie odwrócił wzrok na drogę. Gregor uśmiechnął się. - Właśnie. W waszej religii i zwyczajach nie ma to żadnego znaczenia. - Och. – Teraz martwiłam się ścigającymi nas zbirami i utratą dziewictwa. – No dobrze. Dwóch ludzi Gregora zameldowało nas w luksusowym hotelu. Gregor został z sześcioma towarzyszącymi mu wampirami, a mnie odesłał do pobliskiego sklepu. Chciał, bym poszukała nowych ubrań. Gregor zaczął mówić bardzo cicho, a wszyscy stanęli bliżej niego. Przy całym hałasie w tle, nie mogłam usłyszeć ani słowa. Musnęłam palcami sukienkę przede mną. Była jedwabista, w odcieniu pawiego błękitu, z boku ozdobiona rzędem paciorków. Obok mnie młoda blondynka również przeglądała sukienki, z tym, że robiła to z większym entuzjazmem. Zdejmowała je z wieszaków, przyglądała się uważnie, po czym odrzucała na bok. - Zawsze, kiedy ci się spieszy, nie możesz znaleźć nic do ubrania - odezwała się. Rozejrzałam się wokół. 120

- Mówisz do mnie? Roześmiała się. - Oczywiście. Nie mówię po francusku, a słyszałam jak ten facet, z którym przyjechałaś, kazał ci mówić tylko po angielsku. Ja też jestem Amerykanką. Długo już jesteś we Francji? Wydawała się nieszkodliwa, lecz wiedziałam, że Gregor nie chciałby, bym wdała się w pogaduchy z kimś obcym. Miałam nie zwracać na siebie uwagi. - Niedługo – odparłam udając, że przyglądam się sukience w sąsiedniej alejce. Poszła jednak za mną. - Hej, czy w tym odcieniu pomarańczowego moja cera wygląda okropnie? Uważnie przyjrzałam się ciuchowi. - Tak – powiedziałam szczerze. - Tak właśnie myślałam! – Posłała sprzedawczyni oskarżycielskie spojrzenie. – Francuzi nienawidzą Amerykanów. Powiedziałaby, że dobrze wyglądam nawet w worku na śmieci i do tego policzyłaby za niego, jak za złoto. Kątem oka dostrzegłam, że Gregor ruszył w moją stronę. Nie wyglądał na zadowolonego. - Muszę iść - mój narzeczony nadchodzi. Jesteśmy… eee… spóźnieni na obiad po próbie ceremonii. Wbiła we mnie wzrok. - Wychodzisz za mąż? Ale wyglądasz na tak młodą! Ruszyłam w jego kierunku i rzuciłam przez ramię: - Krem Oil of Olay. Prawdziwa fontanna młodości. - Chodź, Catherine – nakazał Gregor. Przywołał mnie niecierpliwym gestem, po czym rzucił dziewczynie gniewne spojrzenie. Pospieszyłam do niego. Gdy skierowaliśmy się do wind, usłyszałam, jak nieznajoma mruczy pod nosem: - Parszywy, chamski Francuz. Nasz pokój znajdował się na najwyższym piętrze. Jak tylko weszliśmy, nasi strażnicy zasunęli wszystkie zasłony, odcinając nas od niesamowitej panoramy nocnego Paryża. Przez otwarte drzwi po drugiej stronie salonu zobaczyłam sypialnię i zadrżałam. Jesteś na mecie, zakpił mój umysł. - Daj mi nóż – rozkazał Gregor, nie marnując czasu. Jeden z wampirów podał mu niewielki sztylet, na krawędzi którego wił się dziwny wzór. Gregor bez wahania przeciął nim swoją dłoń i uniósł ją do góry. 121

- Prawem krwi, jest moją żoną. Catherine. – Podał mi nóż. – Zrób to samo, co ja. Powtórz moje słowa. Przez sekundę się zawahałam. Siedem par oczu wbiło we mnie wzrok, a Gregor zacisnął groźnie usta. Otrząsnęłam się i zanim wybuchnął złością nacięłam swoją skórę. - Prawem krwi, jestem jego żoną – powtórzyłam. Poczułam falę ulgi, gdy jego twarz rozluźniła się. Uścisnął moją dłoń, a łaskotanie, gdy jego krew wniknęła w moją ranę, zaskoczyło mnie. Sześciu mężczyzn zaczęło wiwatować. Uścisnęli Gregora i ucałowali go w oba policzki, po czym powtórzyli to samo ze mną. On również się uśmiechnął, nie puszczając mojej dłoni. W jego oczach zamigotały zielone iskry. - Wystarczy, mes amis – przerwał im. - Etienne, Marcel, Lucius, roznieście wieści o naszym związku. François i Tomas, obserwujcie czy w hallu nic się nie dzieje. Bernard, ty zostaniesz na tym piętrze. Po tych słowach strażnicy wyszli, a Gregor odwrócił się do mnie. Zaczęłam się cofać. - Moja dłoń - wymamrotałam. – Powinnam ją zabandażować… - Nie ma takiej potrzeby – przerwał mi. – Rana już się zabliźniła, Catherine. Nie powstrzymasz mnie. Głód w jego głosie zmroził mnie. Tak samo jak widok, jak zrzucił buty i ściągnął z siebie koszulę. Przez cały czas szedł w moją stronę, nawet gdy ściągał spodnie. Opadły na podłogę, a Gregor stanął przede mną nagi. Jego ciało było umięśnione od szyi po same stopy. Miał również pełną erekcję. Na ten widok zachwiałam się i bym upadła, gdyby nie uwięził mnie w silnym uścisku. Wziął mnie na ręce i przeszedł do sypialni, po czym rzucił na łóżko i nakrył swoim ciałem. Starałam się spod niego uwolnić, lecz powstrzymał mnie. - Przestań się tak wiercić, chérie – powiedział kojąco, rozpinając guziki mojej sukienki. – Wiesz, że należysz teraz do mnie. Dlaczego tak się opierasz? - Nie moglibyśmy, eee, trochę poczekać? - Poczekać? – powtórzył, jakby nigdy nie słyszał tego słowa. – Chcesz mi odmówić mojej nocy poślubnej? Wyglądał, jakby w każdej chwili miał się wściec. - Naprawdę się boję - przyznałam. Przeciągnął dłonią po moim ciele, przerzucając jedno udo przez moje nogi. Miałam wrażenie, jakbym się kurczyła. Boże, był taki wielki. 122

- To naturalne, że się boisz przed swoim pierwszym razem, ma femme. Zrelaksuj się. Przy jego sile raczej nie miałam wyboru. Skinęłam głową, zamknęłam oczy i spróbowałam się rozluźnić. Gregor pocałował mnie, rozpinając kolejne guziki. Wkrótce poczułam, jak całkowicie ją ze mnie ściąga. - Piękna – szepnął i przeciągnął dłonią po moim brzuchu, by na końcu objąć nią moją pierś. Zadrżałam. Nigdy wcześniej nie czułam się aż tak bezbronna. Gregor nagle warknął i zerwał się na nogi. Zamrugałam, zdumiona i krzyknęłam. W sypialni stanęli dwaj mężczyźni. Od jednego promieniowała moc tak potężna, że miałam wrażenie, jakby mnie dławiła. - Ty głupcze – odezwał się. Przez moment myślałam, że mówi do mnie. On jednak wpatrywał się w Gregora, jakby nie było mnie w pokoju. - Mencheres. – W głosie Gregora brzmiała jawna bezczelność. – Spóźniłeś się. Wampir potrząsnął głową, a ja gramoliłam się na łóżku, chcąc się czymś okryć. - Gregor, wtrąciłeś się w coś, w co nie powinieneś. - Ty robisz to bez przerwy - warknął Gregor. - Ja używam moich wizji, by zapobiec śmierci, a nie zdobyć więcej władzy. Wiedziałeś, że to niewłaściwe. Inaczej nie dołożyłbyś tylu starań, by to ukryć. - Chcesz jej z tego samego powodu, co ja. Ale ona należy już do mnie. Związałem się z nią. - Gregor chwycił mnie i szarpnięciem przyciągnął do siebie. – Spójrz na krew znaczącą jej skórę. Jej gardło również nosi mój znak. Drugi z wampirów poszedł do łazienki i przyniósł stamtąd szlafrok. Podał mi go i po raz pierwszy się odezwał. - Proszę, załóż to. Wciąż w figach i staniku, byłam szczęśliwa, że mogłam włożyć na siebie coś jeszcze, lecz Gregor odrzucił szlafrok na drugą stronę pokoju. - Zostanie w takim stroju, w jakim jest, by stanąć twarzą w twarz z mężczyzną, który chce poświęcić ją temu morderczemu i kurwiącemu się szczeniakowi! Domyślałam się, że ci mężczyźni byli pomocnikami wampira, który na mnie polował, lecz pewność co do tego sprawiła, że nagle poczułam się gorzej. 123

- Nie rób tego – powiedziałam gorączkowo. – Chcę być z Gregorem. Dlaczego po prostu nie zostawicie nas w spokoju?! Kurczowo chwyciłam się ramienia Gregora, wpatrując się w dwie kamienne twarze przed nami. Gregor spojrzał na nich z triumfem. - Swoimi słowami odrzuca twoje zamiary. Teraz jest moją żoną i nie ma takiej rzeczy, którą mógłbyś to zmienić… Nagły podmuch mocy odrzucił mnie do tyłu. Ponownie wylądowałam plecami na łóżku. Przez chwilę oszołomiona myślałam, że moc wymierzona była we mnie. Potem jednak zobaczyłam, że Gregor zmaga się z jakimiś niewidzialnymi kajdanami i zrozumiałam, w kogo była ukierunkowana. Jego ramiona poruszały się niezwykle wolno, jak na filmie puszczonym w zwolnionym tempie. W końcu całkiem zamarł. - Co mu zrobiłeś? – wyszeptałam przerażona. Mencheres wyciągnął rękę w stronę Gregora. Nie widziałam wypływającego z niej strumienia energii, ale go czułam. Miałam wrażenie, jakby poraził mnie piorun. Gregor ledwie mógł mówić. - Zostaniesz ukarany za swoją interwencję - powiedział Mencheres. – Ona zostanie odstawiona do domu. Poniosłeś porażkę, Gregor. Ona nigdy nie miała być twoja. - To kupa gówna - wybuchłam. – Nie dam się zmienić w jakąś dziwkę o zabójczych zapędach, a jeśli kiedykolwiek spotkam tego mordercę, Bonesa, zabiję jego… lub siebie. Wolę być martwa niż stanowić zabawkę w rękach jakiegoś psychola-krwiopijcy! Nagle rzuciłam się do sąsiedniego pokoju. Obaj mężczyźni przyglądali mi się z ciekawością. To się jednak zmieniło, gdy chwyciłam nóż, którego wcześniej użył Gregor i przytknęłam go sobie do szyi. - Jeśli któryś z was się ruszy, przebiję sobie tętnicę - zagroziłam. Dwa wampiry wymieniły między sobą spojrzenia. Widząc to, głębiej wbiłam ostrze w swoją skórę. Nie żartowałam. Zabije twoją rodzinę i nikt nie będzie mógł cię ochronić, powiedział Gregor o tym całym Bonesie. Po moim trupie. Wtedy poczułam, jakby moje ramię zanurzono w ciekłym azocie. Podobne uczucie miałam w nogach i drugim ramieniu. Jedyne części ciała, które wciąż kontrolowałam, to głowa, szyja i klatka piersiowa. Przez to zmieniłam się w pień. Mogłam oddychać. Mogłam mówić. To wszystko. Mencheres podszedł do mnie, na co – niezdolna zrobić cokolwiek innego – plunęłam mu w twarz. Wyjął nóż z mojej sparaliżowanej dłoni. - Widzisz? – powiedział do Gregora. – Mogłeś zabrać ją z domu, zatruć jej głowę kłamstwami, przekonać ją, że jesteś jej wybawcą, starać się cał124

kowicie nad nią zapanować… a jednak w środku jest wciąż taka sama. Co zrobiła, gdy poczuła zagrożenie? Chwyciła za nóż. To jest mój dowód, Gregor. Twój jest tak samo pusty, jak twoje zamiary. - Nienawidzę cię – rzuciłam ostro. – Możesz zabrać mnie do domu, ale ja i tak znam prawdę. Moja matka również. Uciekniemy od ciebie i Bonesa. Mencheres zamyślił się na chwilę. - Wierzę ci. - Nie… możesz… Gregor z wysiłkiem wydusił z siebie te słowa. Mencheres rzucił mu badawcze spojrzenie, po czym pstryknął palcami. Efekt był taki, jakby ktoś przełącznikiem włączył mu z powrotem głos. - Nie możesz manipulować jej umysłem – powiedział już wyraźnie i z triumfem. – Próbowałem, lecz jej pochodzenie sprawia, że to niemożliwe. Bez względu na wszystko, nie zapomni mnie. Manipulować moim umysłem? Gregor starał się to robić? Głos Mencheresa zabrzmiał niczym syk. - Tylko dlatego, że nie wiesz, jak coś zrobić, nie znaczy, że nie da się tego zrobić. Odwrócił się od Gregora i kolejnym pstryknięciem palców uciął w połowie jego wściekły krzyk. Potem przyjrzał mi się, jakbym była projektem, który trzeba dokończyć. - Trzymaj się ode mnie z daleka – syknęłam. Jego egipskie, czarne oczy zatopiły we mnie swoje spojrzenie. Przez chwilę myślałam, że dostrzegam w nich współczucie. Potem zbliżył się do mnie. Byłam przerażona. Co zamierzał mi zrobić? Czy chciał zabrać mnie do wampira, który kiedyś zabije moją rodzinę? Czy zabiją również Gregora? Czy mogłam coś zrobić, by temu zapobiec? Popatrzyłam na Gregora i po raz ostatni odezwałam się do niego, nim chłodne palce dotknęły mojego czoła. - Jeśli uda mi się uciec, wrócę do ciebie. Gdyby tobie się to udało, obiecaj, że również mnie odnajdziesz. Wtedy ogarnęła mnie ciemność.

125

ROZDZIAŁ SZESNASTY Pierwsze, co zobaczyłam, gdy doszłam do siebie, to jego oczy - szarozielone i mieniące się szmaragdowymi iskierkami. Potem ukazała mi się cała jego twarz, jeszcze zamglona, acz dostrzegalna, której rysy z każda sekundą stawały się coraz bardziej wyraźne. W końcu uświadomiłam sobie ciężar jego ciała i to, że spoczywałam w jego ramionach, jakbym nigdy ich nie opuściła. W chwilach powracającej przytomności wydawało mi się, że nigdy nie miało to miejsca. - Gregor – wykrztusiłam, wciąż oszołomiona wspomnieniami. - Tak, chérie - szepnął. – Znów jesteśmy razem. Jego usta opadły na moje. Ogarnęła mnie ulga i zarzuciłam mu ramiona na szyję, oddając pocałunek. Mimo, że przygarnął mnie ciaśniej do siebie, a ja wciąż drżałam na myśl o tych ostatnich, przerażających chwilach, gdy myślałam, że go zabiją, dotarła do mnie reszta mojego życia. Bones. Uczucia, jakie żywiłam do Gregora były pogrzebane pod istną lawiną. Wspomnienia o nim ogrzały sobie drogę do mojego serca, to prawda, lecz Bones już i tak posiadał je całe. Odwróciłam głowę, przerywając pocałunek. - Nie. Cały zesztywniał. - Nie? Zdecydowanie naparłam na jego ramię. - Nie. Ściągnął brwi, ostrzegawczo naciągając bliznę, a jego następne słowa przypominały pełne niedowierzania warknięcie. - Odmawiasz mi? W pierwszej sekundzie skuliłam się w reakcji na jego gniew. Gregor wziął to za oznakę poddania i ponownie popchnął mnie na poduszki. Siedziałam, kiedy zaczęła się cała ta podróż w przeszłość, lecz w pewnym momencie ściągnął ze mnie okrycie i wygodnie się na mnie ułożył. Ponownie zaczął mnie całować, gdy uderzyłam. Może i mi na nim zależało, lecz o tym mógł zapomnieć. Szkoda, że zapomniał, iż wciąż miałam przy sobie nóż. 126

- Pozwól, że wyjaśnię ci coś, co mogło ci umknąć przez te kilkaset lat – „nie” znaczy „nie”. Sugeruję, byś nie wykonywał zbyt gwałtownych ruchów, Gregor. Srebrny nóż - ten sam, którym się związaliśmy - tkwił teraz w jego plecach. Trzymałam rękojeść tak pewnie, jak nigdy jeszcze nie trzymałam żadnej broni. Mowy nie było, żebym zdradziła z nim Bonesa, bez względu na to, jak silne uczucia do niego żywiłam. Nóż nie przebił serca Gregora, lecz ostrze tkwiło bardzo blisko niego. Musiał to czuć, gdyż natychmiast zamarł. - Ma femme, dlaczego chcesz mnie tak zranić? – spytał o wiele łagodniejszym tonem. – Jeśli naprawdę nie chcesz się kochać, oczywiście nie będę cię zmuszał. - Oczywiście? – powtórzyłam z prychnięciem. – Myślisz, że przypomniałam sobie tylko fragmenty? Ostrze zostaje. - Niepotrzebnie krępowały cię twoje obawy przed pierwszym razem. Każdy mężczyzna by się tak zachował - zaczął. - Gówno prawda. Nie zrobiłeś tego, co zrobiłby każdy facet. Zrobiłeś tylko to, co chciałeś. Jak zwykle. Nie chcę wyrządzić ci krzywdy, Gregor, ale nie ufam ci na tyle, by wyciągnąć ostrze. Słuchaj więc. Przypomniałam sobie wszystko, tak jak chciałeś… a teraz chcę odejść. Gregor wyglądał na zszokowanego. - By wrócić do tego zabójcy? - rzucił. – Chcesz wrócić do Bonesa, tego psa, który zrobił z ciebie tego… Czerwonego Żniwiarza? Wypowiedział moje przezwisko, jakby była to największa z obelg. Daleka od obrażania, roześmiałam się. - Bones nie zrobił ze mnie nikogo. Zanim się poznaliśmy, zabiłam już szesnaście wampirów. Bones po prostu sprawił, że stałam się w tym lepsza, i nigdy też nie zrobił ze mnie dziwki. Puszczasz się bardziej niż ja. Z iloma babami spałeś? Spojrzał na mnie z oburzeniem. - Jestem mężczyzną. To coś zupełnie innego. - Właśnie to jest dowodem na to, że nigdy by nam nie wyszło, bez względu na Bonesa - mruknęłam. - Zawołaj Luciusa. Każ mu tu przyjść. Pomimo faktu, że rozwiązało by to wiele problemów, nie chcę cię zabić. Jeśli jednak czegokolwiek spróbujesz, zrobię coś, co przychodzi mi naturalnie. I obydwoje wiemy, co to jest. Powinnam zabić Gregora, jak tylko zatopiłam w nim ten nóż. Odzyskanie wspomnień udowodniło, że mnie okłamywał, manipulował mną i podstępem skłonił do związania się z nim. Do tego był zagrożeniem 127

dla mnie i dla Bonesa, gdyż Gregor nie przyjmował odmowy zbyt łatwo. Lecz po pierwsze, nie byłam w stanie walczyć z ludźmi Gregora, gdybym go zabiła – a gotowa byłam się założyć, że poza Luciusem Gregor miał ich tu więcej. Po drugie zaś, zawarłam z nim umowę, która na samym końcu nie przewidywała zabicia go. A po trzecie, cień zakochanej dziewczyny, którą niegdyś byłam, nie mógł znieść myśli o zabiciu Gregora, chociaż dorosła kobieta we mnie wiedziała, że kiedyś do tego dojdzie. Wciąż jednak nie znaczyło to, że wyjmę nóż. Jeśli Gregor spróbuje wywinąć jakiś numer, użyję go. Gregor wbił we mnie wzrok, lecz nawet nie drgnęła mi powieka. Nie byłam już tą Catherine, którą znał. Byłam Cat, a on jej jeszcze nie poznał. - Lucius – krzyknął w końcu. – Natychmiast tutaj przyjdź! Po kilku sekundach drzwi otworzyły się. Na widok leżącego na mnie, nagiego Gregora i noża wystającego z jego pleców, Lucius stanął jak wryty. - Panie? - zaczął. – Co…? - Słuchaj, Lucius. – Nie odrywałam oczu od Gregora, kątem oka widząc drugiego wampira. – Weźmiesz telefon z zestawem głośnomówiącym i przyniesiesz go tu. Natychmiast. Przyjdzie ci do głowy jakiś inny pomysł, a zginiesz jako następny. Rozumiesz? - Monsieur? - Zrób to – powiedział jedwabistym głosem Gregor. Zdołał już się opanować. – Jakby nie było, obiecałem coś swojej żonie. Słysząc to podkreślenie uśmiechnęłam się, lecz o to pokłócę się z nim później. - Cieszę się, że zamierzasz dotrzymać słowa. Przy odrobinie szczęścia za kilka godzin pozbędziesz się noża z pleców. - Godzin? – Z niedowierzaniem zmarszczył czoło. - Powiedziałeś, że jesteśmy w Austrii – powtórzyłam zamyślona. – Jeśli zgodzi się przyjechać, dotarcie tu zajmie mu kilka godzin. Jak już tu będzie, wyciągnę sztylet. - Dzwonisz do Bonesa? – spytał Gregor z błyskiem w oczach, który przypomniał mi, jak bardzo był niebezpieczny. Założę się, że sądzisz, że właśnie to zrobię, a ty czekając na niego urządzisz tu zasadzkę stulecia, pomyślałam. - Chciałbyś - powiedziałam. – Ale nie. Do kogoś innego.

128

Po wejściu do pokoju Vlad Tepesh nie zapanował nad śmiechem. Wydobywał się on z niego takimi salwami, że na chwilę musiał oprzeć się o framugę. - Taak. To z pewnością było warte tej podróży – zachichotał, a w jego oczach zabłysły różowe łzy. – Jak leci, Gregor? Zapomniałeś o manierach, co? Gdybym wiedział, że zastanę cię w tak ryzykownej pozycji, postarałbym się, by droga tu potrwała nieco… dłużej. Szarpnęłam za koc pomiędzy naszymi ciałami, zmuszając Gregora, by uniósł biodra. Ponieważ jednak wciąż trzymałam ostrze w pobliżu jego serca, reszta jego ciała pozostała na miejscu. W efekcie Gregor leżał z tyłkiem wypiętym w górę i twarzą tuż przy mojej. Nie miałam zamiaru żartować – byłam jedynie praktyczna. - Dzięki, że przyjechałeś, Vlad. Już mdlała mi ręka. Spotkałam Vlada w zeszłym roku, w czasie tej okropnej wojny, lecz od razu mu zaufałam. Tak naprawdę to uratował mi życie. Mimo, że ostatnio go nie widziałam, miałam rację zakładając, że przyjedzie, jeśli go o to poproszę. W dodatku, robiąc listę wampirów ze Wschodniej Europy, którzy byli zarówno potężni i na tyle groźni, by Gregor nie próbował żadnych numerów, Vlad był jedynym, który się kwalifikował. Krwawa reputacja Draculi nie powstała jedynie na podstawie jego ostatnich dni jako księcia Wołoszczyzny. - No dobra, Gregor, powolutku wyciągnę z ciebie ostrze. Kiedy już to zrobię, zejdziesz ze mnie. I bez numerów. Gregor zerknął na Vlada, który uśmiechnął się do niego drapieżnie. W końcu skinął głową. Westchnęłam z ulgą i zaczęłam wyciągać srebrny sztylet. Gdy skończyłam, Gregor podniósł się z łóżka. Przez moment stał nade mną, a wyraz jego twarzy jasno mówił, że wciąż nie wierzył w to, co się właśnie stało. - Pozwolę ci odejść, bo to ci obiecałem, lecz wciąż jesteś ze mną związana, Catherine. Dam ci parę dni na wyjaśnienie wszystkich spraw, lecz później masz do mnie wrócić. - Ubrania – powiedziałam do Vlada, nie odpowiadając mu. Szczerze mówiąc, nie miałam pojęcia, co mam do cholery zrobić ze związkiem z Gregorem. Było jasne, że nie zrezygnuje tylko dlatego, że wybrałam Bonesa, nawet gdy wróciły mi wspomnienia. Czy Gregor naprawdę sądził, że kilka dni więcej sprawi, że opamiętam się i wrócę do niego? Boże, naprawdę mnie nie znał. 129

- Kolejna rzecz, dzięki której warto było tu przyjechać – skomentował Vlad, podając mi długą sukienkę. Usiadłam i bez większej skromności nałożyłam ją na siebie. Vlad nie wbijał we mnie pożądliwego wzroku, lecz wciąż był prawdziwym mężczyzną. Nie brałam tego do siebie. - Widziałeś już mój biust, więc mam nadzieję, że nie walczysz z rumieńcem. - Kiedy widział twoje piersi? - syknął Gregor. - Kiedy horda zombie zjadła większość mojego ramienia i stanik - ucięłam. Gregor burknął z odrazą. - I do tego wracasz? Jak chcesz żyć? pomyśl, Catherine! - Nie powiedziała ci? - wymruczał Vlad. – Ona nie lubi, jak się tak do niej mówi. Zatrzymałam się w drzwiach, obok Vlada. - Żegnaj, Gregor. Nie staraj się mnie szukać, na jawie lub we śnie. Na twarzy Gregora pojawił się twardy wyraz. Mówił on jasno i wyraźnie, że to nie koniec i że wciąż będzie mnie ścigał. Zastanawiałam się tylko, dlaczego. Czy to tylko przez to, że jego duma nie pozwalała mu zaakceptować faktu, że wybrałam kogoś innego? Vlad uśmiechnął się i zatarł ręce, z których ostrzegawczo sypnęły się iskry. - Chyba nie zamierzasz nas zatrzymać, prawda? – zapytał łagodnie. Vlad samym dotykiem mógł spalić kogoś na popiół - nawet kogoś tak potężnego, jak Gregor. Dlatego większość ludzi wolała, by Dracula nie zaczynał bawić się zapałkami. - Nie będę musiał - powiedział Gregor patrząc na mnie. – Pokażę ci, czym jest Bones. Wtedy będziesz błagać mnie o wybaczenie. - Żegnaj - powtórzyłam. Wszystko, co chciałam powiedzieć, zawarte było w tym jednym słowie.. Wyszliśmy z domu z czterema ochroniarzami Vlada po bokach. Nikt nie próbował nas zatrzymać. Boją się ciebie? - spytałam go w myślach. Czy Gregor coś knuje? Tak jak Bones i Mencheres, Vlad potrafił czytać w myślach. - I tak, i nie - powiedział, a jego brązowe włosy powiewały wokół jego twarzy. – Gregor jest w złym położeniu. Musi odzyskać swoje ghule. - Co? Tym razem zadałam pytanie na głos. Vlad rzucił mi sardoniczny uśmiech. 130

- Doprowadziłaś Bonesa do rzadkiego dla niego stanu. Mądrze postąpiłaś, nie sprowadzając go tutaj. Całkowicie by oszalał, gdyby zobaczył leżącego na tobie, nagiego Gregora. I tak Bones będzie musiał ponieść konsekwencje tego, co zrobił. - Powiedziałeś mi przez telefon, że Bonesowi nic nie jest. Że rozmawiałeś ze Spadem i że nikomu nic się nie stało! - wybuchłam. Vlad wskazał, bym pospieszyła do niewielkiego samolotu, a jego ludzie wspięli się za nami. Zaczęliśmy kołować po trawniku, a po chwili wznieśliśmy się w powietrze. Na swoją kryjówkę Gregor również wybrał odludne miejsce. - Z tego, co zrozumiałem z rozmowy ze Spadem, w czasie, gdy nastąpił atak, Bones zamknął cię w azylu? – spytał. Gdy skinęłam twierdząco głową, ciągnął dalej. – I w pewnym momencie Gregor zadzwonił do ciebie i powiedział, że zatrzyma atak, jeśli do niego przyjdziesz? Ponownie przytaknęłam. - Cat, to była podpucha. Nikt nie miał nad Bonesem przewagi, choć nie mam pojęcia, dlaczego o tym nie wiedziałaś. Bones wynajął ponad setkę najpodlejszych najemników, którzy ukrywali się w podziemiach domu. Czekali, aż armia Gregora stanie się arogancka i ruszy na nich. Zanim znalazłaś się u Gregora, Bones już wygrał tę bitwę. Poczułam oszołomienie. Czy to już cała załoga? Czy w pobliżu czai się ktoś jeszcze? - spytałam. A moja matka odpowiedziała – choć od razu ją uciszono – Och, jest ich więcej… - Szlag – wyszeptałam. Przez minutę oboje milczeliśmy, po czym Vlad wyciągnął komórkę. - Mam ją – powiedział do słuchawki. – Nic jej nie jest. Jesteśmy już w powietrzu. - To Bones? – Poczułam, jak żołądek zaczął zwijać mi się z nerwów. Będzie na mnie taki wściekły. - To Spade – odpowiedział Vlad zasłaniając telefon. Zaraz jednak wrócił do rozmowy. - Tak… Wiem… Nie, mamy paliwo… Chce rozmawiać z Bonesem… No, raczej. Będziemy na miejscu za trzy godziny. Rozłączył się, a ja zamrugałam oczami. - Nie ma go tam? Vlad schował telefon i rozparł się na fotelu. Gdy na mnie spojrzał, jego wzrok przepełniała ironia. - Spade nie sądził, by rozmowa z tobą była teraz dla niego najlepsza. Prawdopodobnie spędzi najbliższe trzy godziny na uspokajaniu Bonesa. 131

- Jest na mnie naprawdę wściekły, wiem. Ale wyglądało na to, jakby wszyscy mieli zaraz zginąć. Co niby miałam zrobić? - Oboje popełniliście błędy -zauważył Vlad. – Bez względu na konsekwencje, co się stało, to się stało. Doprawdy, Bones zaskoczył mnie całą tą wyprawą. Nigdy nie podejrzewałem, że jest taki sprytny, lecz w ostatnich kilku latach pokazał swój potencjał. - Jak to? – Na myśl o zbliżającej się konfrontacji, poczułam mdłości. - Po pierwsze, zatrudnił najemników. - Vlad uśmiechnął się złośliwie. – Bardzo to interesujące, lecz podejrzewam, że znał większość z nich z czasów, kiedy był jeszcze płatnym zabójcą. Gdyby Bones zgromadził ponad setkę z najsilniejszych członków swojej linii, Gregor usłyszałby o tym i wyczuł pułapkę. Ale najemnicy, którzy nie odpowiadają przed nikim? Któż by zauważył, gdyby cała ich horda zniknęła z radaru? - Bones zawsze był mądry - mruknęłam. – Po prostu jego inteligencja była pogrzebana pod górą cipek. Vlad roześmiał się, po czym na powrót spoważniał. - Być może, ale teraz okazuje również swoje okrucieństwo. Co godzinę, od chwili twojego zniknięcia, ścina głowy kolejnym ghulom, obiecując, że zabije ich wszystkich, jeśli nie dostanie cię z powrotem. - Co? Na jego słowa aż podskoczyłam w fotelu. Pewnie, nieumarli nie postępowali z zaręczynami tak, jak śmiertelnicy, lecz gdy chodziło o jeńców, byli całkiem stanowczy. Więzili ich, a potem nimi handlowali. Och, byli bardzo kreatywni, jeśli chodziło o uzyskiwanie informacji, lecz ponieważ nieumarłym nie można było wyrządzić żadnej trwałej szkody, to poza urazem psychicznym, była to norma. Bones bezdusznie zabijający swoich jeńców? Byłam zszokowana. Vlad jednak nie. Wyglądał na ledwie zaintrygowanego. - Jak powiedziałem, rzadki dla niego stan. Właśnie dlatego Gregor pozwolił ci odejść, nie robiąc przy tym zamieszania. Gdyby tego nie zrobił, następnym razem miałby poważne problemy z zatrudnieniem ludzi, by dla niego walczyli. Ale dość o tym. Nie wyglądasz zbyt dobrze. Roześmiałam się gorzko. - No co ty? Mój mąż nie może podejść do telefonu, bo jest zbyt zajęty ścinaniem głów. A to jest najlepsze – tak naprawdę nie jest moim… - Nie mów tego. - Vlad przerwał mi w pół słowa. Jego twarz stała się nagle śmiertelnie poważna. – Wiedza, a przyznanie tego, to dwie różne rzeczy. Gregor wciąż pragnie, byś publicznie to przyznała. Wtedy będzie miał dowód na swoje słowa. Nie dawaj mu go. 132

- A gdzie w tym jest twoja rola? – spytałam cicho. Postawiłam go pod ścianą, lecz nie mogłam nic na to poradzić. Wiedziałam, że Vlad nie ukryłby przede mną swojego prawdziwego stanowiska, bez względu na to, jakie ono było. Przyjrzał mi się. Vlad Tepesh nie był klasycznie przystojnym mężczyzną, jak niektórzy z aktorów, którzy grali Draculę w filmach. Miał owalną twarz, na której rysowały się cienkie wargi, głęboko osadzone oczy, szersze czoło i krótko ścięta bródka. Był również szczupły i miał dobre metr osiemdziesiąt wzrostu. Jednak żaden z aktorów nie miał jego postawy. Czego brakowało mu w wyglądzie, nadrabiał czystym magnetyzmem. W końcu ujął moją dłoń. Jego ręce znaczyły liczne blizny. Były znacznie bardziej niebezpieczne niż jego kły, gdyż właśnie z nich dobywał się ogień. Jednak Vlad mnie nie przerażał. Powinien, lecz tak nie było. - Jak już ci kiedyś powiedziałem, czuję jakieś z tobą powiązanie. To nie jest miłość ani pożądanie, i nie poświęcę się dla ciebie. Lecz jeśli będziesz mnie potrzebować, a będę mógł ci pomóc – jak dzisiaj - przyjdę. Skądkolwiek byś mnie nie wezwała. Ścisnęłam jego dłoń i puściłam ją. - Dziękuję. Wygodniej usadowił się w fotelu. - Nie ma za co.

133

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Nie powróciliśmy do domu w Bawarii. Pewnie, z powietrza nie byłam w stanie poznać czy to Bawaria, lecz nie było to to samo miejsce, które opuściłam. Pozbawiona pigułek podczas lądowania po prostu zamknęłam oczy. Potem przesiedliśmy się do samochodu. Z drugiej strony, nawet gdybym wciąż je przy sobie miała, zdecydowałam się więcej ich nie brać. Gregor nie mógł mnie porwać we śnie dopóki bym mu w tym nie pomogła, a z pewnością nie zamierzałam ponownie mu na to pozwolić. Poza tym nie byłam pewna czy tabletki nie pogarszały mojego samopoczucia, ponieważ – jak zdążył zauważyć Vlad – czułam się naprawdę podle. Będę musiała zadzwonić do Dona i zapytać czy są po nich jakieś skutki uboczne. Gdy Vlad wprowadził mnie do domu, Spade był pierwszą osobą, którą zobaczyłam. Stał w foyer, z założonymi na piersi ramionami i prawdziwie zrezygnowanym wyrazem twarzy. - Nie powinnaś była odchodzić. - Gdzie jest Bones? Nie zamierzałam wdawać się z nim w dyskusję. Taa, należało mi się, ale tylko jedna osoba miała prawo czynić mi wymówki. Fakt, że Bones nie wyszedł, gdy usłyszał, że przyjechaliśmy, był cholernie wymowny. Musiał być naprawdę wściekły. Spade spojrzał w lewo. - Idź za muzyką. Z kierunku, który wskazywał, dochodziły dźwięki fortepianu. Być może Bones słuchał jakiejś relaksującej płyty. Miałam nadzieję, że chociaż poprawiła mu nieco humor. - Dzięki – powiedziałam i ruszyłam przez pokoje. Kiedy weszłam do pomieszczenia, które okazało się dużą biblioteką, zobaczyłam, że muzyka dobiegała z fortepianu, a nie z płyty. Bones nachylał się nad nim, plecami zwrócony do mnie, i z wprawą przebiegał palcami po klawiaturze. - Cześć – powiedziałam po chwili czekania, aż odwróci się do mnie. Zamierzał mnie ignorować? Nie uda mu się, jeśli mam tu coś do powiedzenia. Wolałam mieć to już za sobą. - Nie wiedziałam, że potrafisz grać – spróbowałam znów. 134

Kiedy podeszłam na tyle blisko, by wyczuć jego aurę, zatrzymałam się. Czułam, że Bones był wystarczająco zraniony, by zaraz wybuchnąć, chociaż muzyka płynąca spod jego palców była niezwykle łagodna. Być może to Chopin. Albo Mozart. - Dlaczego przyjechałaś? – spytał z pozornym spokojem, nie podnosząc wzroku. Zaskoczył mnie. - B-bo ty tu jesteś – odparłam, ganiąc się w myślach za jąkanie. Zabrzmiałam jak przestraszona nastolatka. Miałam już dość takiej postawy. Bones wciąż patrzył w dół. - Jeśli przyjechałaś się pożegnać, to niepotrzebnie się trudziłaś. Nie musisz mi nic wyjaśniać. Po prostu wyjdź w ten sam sposób, jak weszłaś. Poczułam ściskanie w gardle. - Bones, to nie… - Nie dotykaj mnie! Wyciągnęłam dłoń, by pogładzić go po plecach, gdy nagle odwrócił się i odepchnął moją rękę z taką siłą, że musiałam się cofnąć. Bones wbił we mnie wzrok, a furia w jego oczach zmroziła mnie. - Nie. Nie będziesz tu wchodzić, cała śmierdząca Gregorem, i dotykać mnie. – Każde słowo było wściekłym warknięciem. – Wystarczająco długo w życiu traktowano mnie z góry. Masz mnie za słabego człowieka, który nie przetrwa bez twojej pomocy. A jestem wampirem wysokiej, kurwa, rangi! Ostatnie zdanie wykrzyczał. Drgnęłam. Bones zacisnął dłonie w pięści, starając się nad sobą zapanować. Po chwili odezwał się znów, cedząc słowa. - Gdybym tylko chciał, gołymi rękoma rozerwałbym cię na strzępy. Tak, jesteś silna. Jesteś szybka. Lecz nie na tyle, bym nie mógł cię zabić, gdyby przyszła mi na to ochota. A mimo to wciąż traktujesz mnie z pogardą, jaką okazujesz podwładnym. Nie brałem tego poważnie. Powiedziałem sobie, że to bez znaczenia… ale dość tego. Wczoraj uwierzyłaś w Gregora bardziej niż we mnie. Zostawiłaś mnie i odeszłaś do niego. To fakt, więc pozwól, że spytam jeszcze raz. Dlaczego przyjechałaś? - Przyjechałam, bo cię kocham i jesteśmy… - Miałam powiedzieć „małżeństwem”, ale słowo uwięzło mi w gardle. Przecież dowiedziałam się, że jeśli chodzi o wampiry, to nim nie jesteśmy. Bones prychnął. 135

- Nie będę tego znosił. Nie mam zamiaru trzymać cię w ramionach i zastanawiać się czy naprawdę jestem tym, o którym myślisz. - Bones, wiesz, że to nieprawda! – Jego uwaga dogłębnie mnie dotknęła. – Kocham cię, wiesz o tym. A nawet, jeśli nie… Boże, mógłbyś sam się przekonać i zobaczyć… - Same cienie – przerwał mi. – Dostrzegałem jedynie przebłyski, kiedy się nie pilnowałaś i ta cholerna ściana, za którą chowasz myśli, mnie nie blokowała. Ujawniłem przed tobą całą prawdę o sobie, nawet tę najgorszą. Sądziłem, że na to zasługujesz. Jednak ty nie odpłaciłaś mi tym samym. Nie, zarezerwowałaś to dla Gregora. Zaufałaś mu na tyle, by zaufać mu na słowo. Cóż, słonko, wiem, kiedy przegrywam, a Gregor pokonał mnie w naprawdę wielkim stylu. To jego szanujesz. To jemu ufasz. Dlatego, jeśli ty nie wychodzisz, ja to zrobię. Poczułam ogarniającą mnie falę chłodu, a gardło ścisnęło mi się jeszcze bardziej. To nie była kłótnia. To coś o wiele gorszego. - Odchodzisz ode mnie? Cofnął się i usiadł na krześle przy fortepianie. Jakby bezmyślnie, zaczął ponownie przesuwać palcami po klawiszach. - Zniosę wiele rzeczy. – Jego głos był aż szorstki od przepełniającej go obojętności. Słysząc ją wzdrygnęłam się. Przez moment naprawdę się go bałam. - Wiele - ciągnął. – Mogę znieść twoje uczucie do Tate’a, chociaż go nie znoszę. Twoją ciągłą zazdrość o kobiety, mimo że nie daję ci ku niej powodu. Wiem, że na twoim miejscu zachowałbym się tak samo. Mogę pogodzić się z twoim uporem, by uczestniczyć w niebezpiecznych sytuacjach, które naprawdę cię przerastają, gdyż – ponownie – mam taką samą naturę. Wszystkie te rzeczy dręczyły mnie, lecz dla ciebie postanowiłem je znieść. - Wstał. Ten spokojny, apatyczny ton zniknął, a jego głos podnosił się z każdym wypowiadanym słowem. - Postanowiłem też znieść rzeczy, do których nie chciałaś się przyznać. Na przykład to, gdy zastanawiałaś się czy przy Gregorze byłaś szczęśliwsza niż przy mnie. Mogłem nawet tolerować prawdziwy powód, dla którego nie chciałaś przejść przemiany, prawdziwy powód, dla którego trzymałaś się bicia swego serca. Mogłem znieść, że w głębi duszy jakaś część ciebie wciąż wierzy, że wszystkie wampiry to czyste zło! Ostatnie słowa wręcz ryknął. Cofnęłam się. Nigdy nie widziałam go takim. Jego oczy jarzyły się jaskrawą zielenią, a targające nim emocje sprawiały, że cały się trząsł. 136

- Nie myśl, że o tym nie wiem. Nie myśl, że nie wiedziałem o tym od samego początku! I owszem, potrafiłem to tolerować, nawet wiedząc o innych powodach twojego niezdecydowania. Pod warstwą twojego oddania, twojej miłości – a wciąż wierzę, że pomimo tego wszystkiego wciąż mnie kochasz – nie chcesz przejść przemiany, bo nie sądzisz, że nasz związek przetrwa. Jesteś zdania, że to, co nas łączy, to jedynie coś przejściowego, a zmiana w wampira to przecież coś na stałe, prawda? Tak, wiem o tym. Wiedziałem od chwili, gdy się poznaliśmy, lecz byłem cierpliwy. Powiedziałem sobie, że pewnego dnia nie będziesz na mnie patrzeć z tą czujnością w oczach. Że pewnego dnia pokochasz mnie tak samo, jak ja ciebie… Fortepian roztrzaskał się na ścianie po przeciwnej stronie pokoju. Rozległ się przy tym okropny brzdęk, jak gdyby cierpiało od uderzenia. Zakryłam dłonią usta i poczułam, jak pustka wypełniająca mi żołądek ogarnia całe moje ciało. - Byłem głupcem. To jedno zdanie sprawiło, że rozpadłam się na fragmenty mniejsze niż fortepian, który przed chwilą zniszczył. Jęknęłam z bólem, lecz zignorował to. - Jednak tego, tej jednej rzeczy nie zniosę… tego, że ode mnie odeszłaś. Wolałbym umrzeć niż zobaczyć notatkę, którą mi zostawiłaś. Z chęcią sam wsadziłbym się do trumny, byle tylko nie zobaczyć tego parszywego kawałka papieru! - Nie odeszłam od ciebie. Starałam się pomóc i napisałam, że wrócę… - Cokolwiek powiesz, jest bez znaczenia.. Poczułam się, jakby dał mi w twarz. Spojrzał na mnie, a na jego twarzy nie było nawet śladu czułości, miłości lub przebaczenia. Była niczym wykuta z kamienia. Moje serce zaczęło bić coraz szybciej ze strachu, że wszystko się rozpada. - Bones, poczekaj… - Nie. Czy to cokolwiek zmieni? Cofnie czas, że ode mnie nie odejdziesz? Nie, więc się nie trudź. Nauczono cię tylko jednej rzeczy. Tylko jednej, o której powinienem był pamiętać. Być może to w końcu przedostanie się przez tę twoją zbroję, którą z taką czcią polerujesz. Odwrócił się i ruszył ku wyjściu. Przez chwilę wpatrywałam się w niego oszołomiona, aż w końcu popędziłam za nim. Dogoniłam go, gdy był już niemal przy drzwiach wejściowych. - Zaczekaj! Boże, porozmawiajmy o tym. Możemy to rozwiązać, przysięgam. N-nie możesz tak po prostu odejść! 137

Z niepokoju znów zaczęłam się jąkać, a łzy płynęły mi po policzkach. Oślepiały mnie, lecz poczułam, jak wyciągnął dłoń i delikatnie musnął moją twarz. - Kotek. – Jego glos przepełniało coś, czego nie potrafiłam nazwać. – To jest ta część… gdzie nie masz wyboru. Dźwięk zatrzaskujących się za nim drzwi zwalił mnie z nóg.

138

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Annette puściła zasłonę, przesłaniając okno. - Pada. Mówiłam ci, że czuję zapach deszczu. Odwróciłam od niej wzrok i spojrzałam na pudełko lodów, które trzymałam w ręku. Praliny i śmietanka. Pojemnik był już niemal pusty. Zaraz otworzę te o smaku szwajcarskiej czekolady. - Taa. Po co ci jakaś lipna prognoza pogody. - Zamiast iść na spacer po prostu pooglądamy film - ciągnęła Annette. – Słyszałam, że jest niezły. Niezły? Nawet nie pamiętałam, o czym był. Miałam wrażenie, jakbym była jedną wielką, otwartą raną. Nie mogłam nawet spać dłużej niż kilka minut na raz, bez względu na to, jak bardzo byłam wyczerpana. Bałam się, że gdyby Bones wrócił, mogłabym stracić ten czas. Jedynym wytchnieniem od cierpienia był fakt, że nie było tu mojej matki. Pojechała gdzieś z Rodneyem, lecz – z oczywistych powodów – nie wiedziałam gdzie. - Crispin potrzebuje czasu – powiedział Spade po tej strasznej scysji. – Nie goń za nim. Nawet ja nie wiem, gdzie jest. Tak więc czekałam, rozpamiętując każdą okropną rzecz, jaką mi powiedział. Co gorsza, uświadomiłam sobie, że większość z tego to prawda. Nie miałam zamiaru trzymać go na dystans. Nie miałam pojęcia, dlaczego zamknęłam przed nim część siebie. Lecz ponad wszystko żałowałam, że tamtego ranka odeszłam do Gregora. A Gregor był bardzo zajęty. Niezbyt zadowolony ze swojej roli, jaką odegrał w zrujnowaniu mojego związku, rozpuszczał plotki, że bez jego interwencji mogłabym się zmienić w hybrydę wampira i ghula. Właśnie w ten sposób zebrał armię ponad dwustu ghuli, których wysłał do ataku w Bawarii. Gregor obiecał ghulom, że gdy tylko mnie dostanie, zmieni mnie w wampira. Miał nawet czelność twierdzić, że gdyby Mencheres nie odebrał mnie mu i nie uwięził go na ponad dekadę, już dawno byłabym wampirem i nie byłabym powodem tak wielkiego rozgłosu. Jednak Gregor pozwolił mi odejść z wciąż bijącym sercem. Teraz krążyły słuchy, że jego również opętałam. Nikt jednakże nie zwracał uwagi na to, że Gregor nie miał wyboru jeśli chodzi o moją przemianę. Srebr139

ny sztylet w jego plecach zadecydował za niego. Poza tymi wszystkimi pogłoskami o hybrydzie doszły moje niezwykłe skoki w Paryżu. Kto by pomyślał, że będą powodem wzrostu tej całej paranoi? Lecz umiejętność latania posiadały jedynie wampiry wysokiej rangi. Dlatego fakt, że mogłam ją demonstrować – jakkolwiek krótko – sprawił, że zaczęto się zastanawiać, jakie jeszcze moce ukrywam. Podsyciło to obawy, co mogło by się stać, gdybym posiadła również zdolności ghuli. Czy byłabym niepokonana? Czy nie można było by mnie zabić? Czy będę zdolna jednym skokiem pokonać wysokie budynki i odwrócić kierunek obrotu ziemi, by cofnąć czas? Teorie stawały się coraz bardziej bujne i szalone. Niewielu wiedziało, że jedyne, czemu mogłam obecnie zagrozić, to słodycze. Zanim nie rzucę się na alkohol w poszukiwaniu marnego pocieszenia. Teraz były to słodycze. Przepełniał mnie jednak wielki ból, którego nie mogła załagodzić żadna ilość cukru. - Kiedy wraca Spade? - spytałam Annette. Wyjechał wcześniej z jakimś mętnym wytłumaczeniem o interesach. Nikt nie powiedział mi nic, co mogło być użyte przeciwko mnie. Wszyscy wiedzieliśmy, że Gregor wciąż węszył w mojej głowie, nawet, jeśli ledwie spałam, i mógł dowiedzieć się niemal wszystkiego. Nie miałam pojęcia gdzie byliśmy. Ilu mieliśmy tu ludzi. Jaki był dzień. Właściwie, to każda z tych rzeczy gówno mnie obchodziła. Wszystko, co wiedziałam, to że minęło pięć dni, odkąd odszedł Bones. Właśnie tak mierzyłam czas. Minutami i sekundami, jakie minęły od chwili, gdy byłam z nim po raz ostatni. - Po zmierzchu – odparła. Fabian zszedł na dół i usiadł – w wielkim stylu – obok Annette. Duch wpatrywał się w nią z uśmiechem, który można nazwać jedynie ogłupiałym. Przewróciłam oczami. Wyglądało na to, że nawet widma czuły miętę do Annette. Pewnie znalazła już sposób na to, by uprawiać z nim seks. Chociaż był przezroczysty i miał konsystencję chmury, to jeśli ktokolwiek mógł tego dokonać, była to Annette. - Cóż za uroczy mężczyzna - zauważyła. – Daję słowo, Cat, mogłaś zacząć nową modę. Kiedy wyjedziemy, to – śmiem twierdzić – mogę spróbować ukraść ci go sprzed nosa. Ostatkiem sił musiałam się powstrzymywać, by nie spytać: „A kiedy to będzie?”. Jakby nie było, próbowałam zapanować nad moimi tendencjami „co w myśli, to i na języku”. 140

- Annette, myślę, że podaruję sobie film i coś poczytam. Obejrzyj go beze mnie. W połowie drogi na piętro minęłam się z Vladem. Zatrzymał się mówiąc, że odejdzie, gdy tylko sytuacja się uspokoi. Gotowa byłam się założyć, że nie myślał, że będzie musiał zostać tak długo. Byłam już niemal w sypialni, gdy usłyszałam dzwonek mojej komórki. Prawie wyrwałam drzwi z zawiasów i zanurkowałam, by jak najszybciej ją odebrać. - Bones? – spytałam. W moim uchu rozbrzmiał wzgardliwy śmiech. - Nie, chérie. Wciąż masz nadzieję, że twój kochanek wróci? To naprawdę zabawne. Gregor. Tylko tego było mi trzeba. - Co słychać, skarbie? – rzuciłam z sarkazmem. – Jak widzę, wciąż węszysz w moich snach. Skończyłeś już przepraszać swoje ghule, że wciąż wciągam ustami powietrze zamiast krwi? Już myślałeś, że masz małą pannę w garści, upss… zapomniałeś, że ma nóż. - Powinnaś była zostać ze mną i oszczędzić sobie poniżenia, jakim jest porzucenie przez tę wieśniacką, męską dziwkę - zamruczał. – Podczas gdy ty tęsknisz za Bonesem, on barłoży się z innymi. - Kłamca. Bones może być na mnie wściekły, ale nie zrobiłby tego. Oczywiście ty z pewnością tego nie zrozumiesz. Gregor tylko się roześmiał. - Och, Catherine, wkrótce przekonasz się, w jak wielkim błędzie jesteś. Naprawdę myślałaś, że się zmienił? Zobaczył drogę ucieczki i z niej skorzystał. Rozłączyłam się, powstrzymując od rozgniecenia telefonu stopą tylko z obawy, że Bones mógłby zadzwonić. Oddychałam ciężko, jakbym nie wiadomo ile biegła. Kiedy Vlad delikatnie zastukał palcami we framugę, odwróciłam się gwałtownie i chwyciłam go za ramiona. - Wiesz, gdzie jest Bones? Powiedz mi prawdę! Vlad spojrzał na swoją koszulę, jakby chciał powiedzieć: „Mogłabyś…?” - Nie, Cat. Potrząśniesz mną teraz? Puściłam go i z frustracji zacisnęłam dłonie w pięści. - Ten drań ze mną pogrywa. Wie, czego najbardziej się boję i wykorzystuje to, by mnie zranić! - Gregor? - spytał Vlad spokojnie. - Czy Bones? Zamilkłam i spojrzałam na niego z uwagą. 141

- Miałam na myśli Gregora, lecz… może i masz rację. Vlad uśmiechnął się. - I co zamierzasz z tym zrobić? - Gdy wróci Spade – powiedziałam ponuro – zamierzam nim potrząsnąć. Spade ledwie zdążył zamknąć za sobą drzwi, gdy uczepiłam się jego koszuli. - Skontaktuj się z Bonesem i powiedz mu, że pokazał swoje zdanie. Może i się myliłam, ale on jest okrutny. Mam tego dość. Spade strzepnął z siebie moje dłonie, jakby były to jakieś kłaczki. - Nie mogłaś tego powiedzieć bez gniecenia mi koszuli? - To miało przykuć twoją uwagę – odparłam z błyskiem w oku. – Tak na wszelki wypadek, gdybyś nie łapał. Vlad siedział z Fabianem i Annette po przeciwnej stronie pokoju. Wszyscy troje czekali, by się przekonać czy Spade mi ulegnie, czy odmówi. Na wypadek, gdyby zrobił to ostatnie, odsunęłam z drogi niektóre meble. Nie ma potrzeby niszczyć tego miejsca. - Cat – zaczął Spade. – Daj mi jeszcze kilka dni. - Zła odpowiedź – powiedziałam z uśmiechem i uderzyłam. Może to właśnie ten uśmiech pozbawił go czujności. Od mojego ciosu odrzucił głowę na bok, i w końcu potraktował poważnie. Rozluźnienie zniknęło z jego postawy i cofnął się o krok, zwijając dłonie w pięści. Czekał na mój następny atak. - To nie takie proste, ale nie mogę wyjaśnić, dlaczego. - Lepiej znajdź na to sposób. - Muszę mieć trochę więcej czasu – rzucił gwałtownie. Nagle mnie olśniło i zamarłam. - Och, już rozumiem – roześmiałam się. - Nie możesz do niego dotrzeć, prawda? To dlatego tak się wahasz. Nie masz pojęcia, gdzie on jest! Spade zaklął pod nosem. - Niezłe przedstawienie, Żniwiarzu! Jak tylko zaśniesz, Gregor dowie się o tym fakcie. Chcesz założyć Crispinowi na szyję parszywy stryczek? - Jak długo? – spytałam, czując pierwsze ukłucie strachu. – Czy ty w ogóle wiesz, dokąd pojechał? - Nie powiem nic więcej, co mogło by narazić… - Owszem, powiesz – przerwałam mu, a niepokój i gniew wyostrzyły mój ton. – Nie przejmuj się mną. Jeśli mam nie spać do chwili, gdy to 142

wszystko się wyjaśni, nie będę. Jeśli będzie trzeba, pobiję światowy rekord obywania się bez snu, ale zaczniesz sypać i to w tej chwili! Spade zacisnął usta. W jego brązowych oczach zalśniły szmaragdowe iskry, gdy spojrzał na mnie wzrokiem twardym jak stal. - Lepiej spełnij tę obietnicę, bo będę cię trzymał za słowo. Szczegóły, które przedstawił mi Spade wprawiły mnie w emocjonalną karuzelę. Tak, wiedział jak skontaktować się z Bonesem po jego odejściu. Zanim jeszcze wróciłam z Vladem, Bones zwięźle podał mu numer, którego miał użyć w razie nagłego wypadku, lecz nie powiedział, dokąd się udaje. Dwa dni temu Spade zostawił mu wiadomość, by dowiedzieć się, kiedy zamierza wracać. Nie dostał jednak żadnej odpowiedzi. Od tego czasu Spade dzwonił na jego pager, wysyłał mu maile i próbował skontaktować się z nim przez kilku zaufanych przyjaciół. Bones nie odezwał się do nikogo. - Rozpytywałem się dyskretnie – tak jak dzisiaj, gdy mnie tu nie było – i pomyślałem, że może chce się zobaczyć z Marie - skończył Spade. Rodney powiedział, że trzy dni temu rozmawiał z Crispinem, który wspomniał, że w Nowym Orleanie jest strasznie gorąco. Bo dlaczego inaczej miałby tam być? Wysłałem Rodneya, by tam trochę poszperał. To wszystko, co wiem. - Dlaczego po prostu nie zadzwoniłeś do Lizy i nie zapytałeś jej, zamiast czekać, aż Rodney tam dojedzie? - Zadzwoniłem do niej. - Spade zacisnął zęby. – powiedziała mi, że Marie tydzień temu kazała jej się wynieść z Dzielnicy i że dostała zakaz nawet komunikowania się z kimkolwiek w jej obrębie. Marie nie dała Lizie żadnego wyjaśnienia. Powiedziała tylko, że powiadomi ją, kiedy będzie mogła wrócić. - Kiedy się o tym dowiedziałeś? Jak mogłeś mi nie powiedzieć? - Crispin jasno nakazał trzymać cię od tego z daleka - powiedział Spade. – Ostatnim razem, gdy uciekłaś niczym Henny Penny, która krzyczała o spadającym niebie8, nie skończyło się to zbyt dobrze, prawda? Sugeuję, żebyś tym razem wykazała odrobinę cierpliwości. Uczynisz wszystkim ogromną przysługę. Miałam właśnie na niego napaść, gdy powstrzymało mnie sumienie. Ma rację. Rzeczywiście ostatnim razem uciekłaś, a teraz ponosisz za to konsekwencje. Może Bones po prostu nie może teraz nawiązać z nikim 8

Henny-Penny – /angielska bajka/ bohaterka, uderzona czymś w głowę, zaczęła wołać, że niebo spada na ziemię. Wraz z kilkorgiem przyjaciół ruszyła w drogę, by powiadomić o tym króla, lecz ich naiwność – a jej w szczególności doprowadziła ich do zguby.

143

kontaktu. Niech robią wszystko po swojemu. Zaczekaj, aż zadzwoni Rodney. - W porządku. - Usiadłam. – Poczekamy, aż Rodney się odezwie. Spade spojrzał na mnie podejrzliwie, jak gdyby czekając, aż zmienię zdanie. - Jestem pewien, że zrobi to niedługo. „Niedługo” okazało się trwać pięć godzin. Głos Rodneya był słyszalny dla wszystkich jeszcze zanim Spade włączył głośnik. Krzyczał. - …cholera, co się tam dzieje, ale zamknęli całą Dzielnicę! Majestic pozwala wejść tylko ludziom, którzy nie należą do linii żadnego wampira albo ghula. Nie wiem czy Bones tam jest. - Jak ona to robi? - Spade wyglądał na ogłuszonego. Ja sama również byłam oszołomiona. Jak Marie udało się odizolować całą dzielnicę miasta? - Na każdym skrzyżowaniu Dzielnicy mają policję i ghule. Oficjalnie szukają porwanego dziecka. Robią to w naprawdę prosty sposób – zawróć albo pożałujesz, że tego nie zrobiłeś. Próbowałem przedostać się przez rzekę, ale ta również jest strzeżona. Marie nie żartuje. Trzeba będzie spróbować czegoś innego. Annette zbladła. - Wykorzystują policję - wykrztusiłam, czując w głowie natłok myśli. – Mogłabym poprosić kogoś z mojej dawnej jednostki, by pojechał i to sprawdził. To ludzie i mają lepsze referencje… ale to ujawni nasze zaangażowanie. To musi być ktoś inny. Chwyciłam za telefon. To była ogromna przysługa, która mogła okazać się równie wielką stratą czasu, ale i tak zamierzałam o nią poprosić. Jakby nie było, powinno się liczyć na rodzinę, nie? - Don – powiedziałam, gdy mój wuj odebrał. – Na wypadek, gdybyś z wyprzedzeniem kupował mi prezent na urodziny, podpowiem ci, jaki podarek będzie idealny. Dam do telefonu Spade’a i zatkam sobie uszy, gdy powie ci, gdzie jesteśmy. Potem poproszę cię, byś jak najszybciej przysłał samolot, by przetransportować ducha do Luizjany. Po prostu wysadź go niedaleko miasta sąsiadującego z Nowym Orleanem, a on już zrobi resztę. - Cat? - Don zamilkł na chwilę, nim kontynuował. – Czy ty piłaś? Roześmiałam się z goryczą. - Bardzo bym chciała. 144

Znów czekałam. Miałam wrażenie, że to jedyne, co ostatnio mogłam robić. Spade zadzwonił jeszcze do kilku wspólnych przyjaciół, starając się okrężnie dowiedzieć czy mają jakieś informacje o Bonesie, lecz nic z tego. Mając na końcu języka pytanie: „Widziałeś gdzieś Crispina?”, był to bolesny i przyprawiający o frustrację proces. Dlatego, gdy przed domem zatrzymał się samochód, podbiegłam do okna modląc się, by to był Bones. Jednak to nie był on, a osoba zbliżająca się do drzwi nie mogła wprawić mnie w większe zaskoczenie. Tate, kapitan mojej dawnej jednostki i dobry przyjaciel, wszedł do pokoju i podszedł wprost do mnie, jakby w pomieszczeniu nie było nikogo innego. - Jak mogłaś mi o tym nie powiedzieć? - zapytał. Obaj, Spade i Vlad, rzucili Tate’owi wrogie spojrzenia. Tate mógł być moim przyjacielem, ale nie ich. Odsunęłam jego dłonie, nim skończył nabity na pal lub przebity srebrnym kołkiem. - Nie wiedziałam, że Bones zaginął. Myślałam, że jest po prostu wściekły. Tate prychnął. - Nie o Grobowego Ciecia mi chodzi. Gówno mnie on obchodzi. Mówiłem o tobie i wampirze, który – jak powiedział mi Don - prześladuje cię od tygodni. Och, rany. Tate był wściekły, że nie powiedziałam mu o Gregorze? Jakby jeszcze tego było mi mało. - Nie powiedziałam ci, bo niemal cię nie widziałam od chwili, gdy przestałam pracować dla Dona. To co, zamierzasz pomóc? W przeciwieństwie do ciebie, mnie bardzo obchodzi fakt, że Bones zaginął. - On nie zaginął – powiedział zimno Tate. – On jest po prostu dupkiem. Stał, kiedy to mówił, by w następnej sekundzie patrzeć się z podłogi. Spade pochylał się nad nim, a promieniujący z niego gniew sprawił, że stanęłam między nimi. - No dobra, pokazałeś, o co ci chodzi. - Crispina nie ma tu, by sam mógł odpowiedzieć na obelgi, a ja nie będę słuchał, jak ktoś go obraża - odparł Spade kładąc dłoń na srebrnym sztylecie. - Wasz chłoptaś nie zaginął - powtórzył Tate wstając. – Jest we Francuskiej Dzielnicy, jak myśleliście. Jednak jeśli trzymają go tam siłą, to z pewnością wykorzystuje to, jak tylko może. - O czym ty mówisz? 145

Tate rzucił mi smutne, lecz stanowcze spojrzenie i z kieszeni kurtki wyciągnął jakieś papiery. - Zdjęcia z satelity. Zanim tu przyjechałem, wydrukowałem je z komputera i dlatego obraz jest nieco rozmazany. Ale to bez wątpliwości on. Widzicie oznaczenie czasu? To zdjęcie jest z wczoraj, z 23.32. Jak dla mnie, Bones ma się świetnie. Spade i ja rozpostarliśmy zdjęcia na pobliskim stoliku. Pierwsze było ujęciem ulicy Bourbon. Nie bardzo wyraźny, ale owszem, to był Bones. Szedł środkiem ulicy. Nawet w tłumie ludzi, wciąż się wyróżniał. Dzięki Bogu, pomyślałam mimowolnie. Spojrzałam na drugie zdjęcie. Bones stal przed swoim domem, jeśli dobrze rozpoznałam budowlę. I trzymał w ramionach kobietę. Z gardła wyrwało mi się ciche warknięcie. Przeszłam do następnego obrazu. Widok na zdjęciu sprawił, że zaklęłam głośno i rzuciłam nim w Spade’a. - Potrzebował dla siebie trochę czasu, co? Zabawne, że nie wydaje się spędzać go sam! Ostatnie ujęcie ukazywało zaledwie część twarzy Bonesa. Stał w połowie ukryty w bramie prowadzącej do jego domu. Do jego boku przyklejona była ta sama zdzira – poznałam po ubraniu – a jego twarz była schowana, bo ją namiętnie całował. - Ten frajer zdradza Cat – powiedział Tate bez emocji. – Według danych z satelity, od chwili zrobienia tego zdjęcia nie wyszedł z domu. Cat, nie muszę ci mówić, że wkrótce będziemy musieli przestawić sprzęt na pierwotny cel. W tym przypadku Don naprawdę się naraża. - Skurwiel jeden – rzuciłam. - To niczego nie dowodzi - powiedział Spade, opanowując zdumienie. – Nie mamy pojęcia, co się dzieje albo kim jest ta kobieta. Ona może być jakimś kontaktem, a ta cała sytuacja podpuchą. - Och, tak. Mają ze sobą kontakt. – Jednocześnie chciałam wpatrywać się w zdjęcia i je zniszczyć. – Bezpośredni, z tego co widzę! - Mało powiedziane – mruknął Tate. - Zamknij się - warknął Spade do niego, łagodząc ton, gdy zwrócił się do mnie. – Crispin nie zdradziłby cię w ten sposób, bez względu na to, jak bardzo byłby zły. Jest na to wytłumaczenie. Niech Fabian pojedzie i je znajdzie. Poza wściekłością czułam też przeszywający ból. Chciałam wierzyć, że to wszystko to nieporozumienie. A jednak gdzieś w głębi czaił się oślizgły strach. A co, jeśli nie? 146

- No dobra – powiedziałam z wysiłkiem, czując pulsujący w skroniach ból. - Fabian, jedź tam i znajdź Bonesa. Niech ci powie, kim jest ta laska. Poczekam i zobaczę, co odpowie. - Czyś ty całkiem już oszalała? - wybuchł Tate. – Nie patrzyłaś na te zdjęcia? Czego więcej potrzebujesz, relacji na żywo? - Czasami to również nie wystarczy – wrzasnęłam na niego. Moje oczy piekły, lecz nie płakałam. – Dobitnie się o tym przekonałam i nie popełnię dwa razy tego samego błędu. Tate tylko wpatrywał się we mnie z niedowierzaniem. - Jesteś głupia – powiedział w końcu z odrazą i wyszedł. - Poinformuję cię o wszystkim - obiecał Fabian. - Bardzo cię proszę. – Ponownie spojrzałam na zdjęcia. – Bez względu na to, co to będzie.

147

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Juan przyjechał po Fabiana. Sądząc po przyjaznym, lecz ostrożnym powitaniu, domyśliłam się, że widział już zdjęcia. - Za ile tam będzie? - spytałam Juana, gdy mieli już wyjeżdżać. Wzruszył ramionami. - Querida, jeśli miałbym podać ci konkretny czas, zdradziłbym zbyt wiele. - Tak około – naciskałam. Nie cierpiałam całej tej tajemniczości, lecz Gregor udowodnił, że wciąż szpera w mojej głowie. Gdybym zasnęła, to niech mnie szlag, jeśli podam mu jakąkolwiek użyteczną informację. - Około dnia, wliczając w to czas na nawiązanie kontaktu i powrót. Aż tak długo? Z niecierpliwości wydepczę dziurę w dywanie. - No dobra. – Lata udawania obojętności, gdy byłam emocjonalnym wrakiem, na coś się w końcu przydały. – Zaopiekuj się moim duchem. Juan rzucił za siebie nieufne spojrzenie. Fabian uśmiechnął się do mnie, a jego dłoń zniknęła w obojczyku Juana. - Dobrze cię widzieć, querida - powiedział Juan, wciąż z ostrożnością patrząc się na swoje ramię. Zmusiłam się do uśmiechu i machnęłam ręką. Nie mogę wyglądać na zmartwioną, porzuconą żonę. Kątem oka dostrzegłam, jak Spade potarł skronie. Annette stała w drzwiach, opierając się o framugę. Minęło naprawdę dużo czasu, odkąd spaliśmy. - Odpocznijcie trochę, ludzie. To nie konkurs „Kto dłużej wytrzyma bez snu”. Szczególnie ty, Spade. Musisz mieć jasny umysł, kiedy dostaniemy jakieś wieści, więc nie masz wyboru. Skinął głową. - Tylko na parę godzin. Powinno mi wystarczyć. - Jeśli martwisz się, że przysnę, to nie masz o co. Mogę spokojnie powiedzieć, że mam wystarczająco dużo spraw na głowie, by nie zasnąć. Spade rzucił Tate’owi potępiające spojrzenie. - Z tego, co wiemy, te zdjęcia zostały sfałszowane. Jego zazdrość o Crispina jest bezgraniczna. W najmniejszym stopniu nie byłbym zdziwiony, gdyby Fabian powiedział, że nie ma tam żadnej kobiety. - Taa, jasne - prychnął Tate. – Nie zakładałbym się o to. Przede wszystkim, jestem przyjacielem Cat. A jeśli Bones nie ma nic do ukrycia, to dlaczego się ukrywa? 148

- Wystarczy, chłopaki. – Przez nich głowa bolała mnie coraz bardziej. Spade spojrzał na Tate’a ostatni raz. - Wkrótce sam zobaczysz, że się mylisz. Z chęcią poinformuję Crispina o tym, jak niepotrzebnie denerwowałeś Cat w daremnej pogoni za tym, by ją mieć. Sądzę, że przynajmniej za to cię zabije. Tate wyprostował się. - Denerwuję ją mówiąc prawdę, bo prędzej wolę zdechnąć niż milczeć, gdy on lata za jej plecami i robi z niej idiotkę. Spade wpatrywał się w Tate’a w sposób, który wzbudził we mnie niepokój. Wyglądał, jakby ze wszystkich sił starał się na niego nie rzucić. - Masz szczęście, że Crispin zmusił mnie do złożenia przysięgi, że nigdy cię nie skrzywdzę – powiedział w końcu. – W innym przypadku już nie miałbyś głowy. - Śpij słodko – odciął się Tate. - Lepiej nie mów już nic więcej – powiedziałam do Tate’a. Spade nie był mocny jedynie w gębie. Czyżby Tate o tym nie wiedział? Spade napiął mięśnie, jakby skończono przyjmować zakłady. Zaczęłam się zastanawiać czy nie powstrzymać go siłą, lecz w końcu zdecydowałam się zastosować inną taktykę. Westchnęłam i zachwiałam się, przykładając dłoń do czoła. W mgnieniu oka Spade znalazł się przy mnie. Rycerskość była w nim zakorzeniona głębiej niż porywczość. - Co ci jest, Cat? - Cały ten stres, brak snu… Czuję, że chyba zemdleję. Rzucając ostatnie groźne spojrzenie w stronę Tate’a, Spade dotknął mojego ramienia. - Przyniosę ci trochę wody. Wszedł do środka, a ja zwróciłam się w stronę Tate’a. - Prawdopodobnie właśnie uratowałam ci życie – powiedziałam do niego cicho. Vlad obserwował całe zajście z nikłym rozbawieniem. Wiedział, że udaję od chwili, gdy usłyszał moje myśli. - Młody człowieku, podejrzewam, że pewnego dnia będziesz miał okropny wypadek – powiedział do Tate’a. – Dalej prowokuj ludzi w ten sposób, a nastąpi to wkrótce. Tate przewrócił oczami. - Tak, tak, wiem. Zabijesz mnie w straszny sposób. Żebym dostawał centa za każdym razem, gdy to słyszę… 149

- Gdybym chciał cię zabić, to już byłbyś martwy. Powinieneś zważać na słowa. Wtedy, gdy sprowokujesz kogoś, kto nie będzie się kontrolował, będziesz mógł być na tyle silny, by to przetrwać. - Dobra rada - powiedziałam. – Powinieneś go posłuchać. Tate przeniósł na mnie wzrok. - Do diabła, Cat. Podskakiwałbym na widok własnego cienia, gdybym miał się obawiać każdej skierowanej do mnie groźby. Pewnego dnia umrę. Wszyscy umrą, nawet ci z naszego rodzaju. Będę przeklęty, jeśli spędzę ten czas chowając się i podlizując niczym tchórz, żeby tylko nikogo nie wkurzyć. Jedyne, nad czym panuję, to to, jak żyję. A jak umrę? To problem tego, kto mnie zabije. - Boże - mruknęłam. Nic nie kapował. Vlad zagwizdał cicho. - Zastanawiałem się, co takiego w tobie widziała. Przez większość czasu wydajesz się żałosny. Teraz przynajmniej zdradzasz pozory odwagi. - Ty skurwysynie… - zaczął Tate. Jego stopy zajęły się ogniem. Potem dłonie. Moment, kiedy rzucił się na Vlada, zmienił się w dziwny, skakany taniec, gdy starał się zdusić płomienie. Vlad zacmokał. - Widzisz? Uważaj na swój charakterek. - Ehm - chrząknęłam. - Mógłbyś? Płomienie powoli zaczęły zanikać na ciele Tate’a. Potrząsnęłam głową. Fabian mógłby już wrócić. Kto by pomyślał, że z taką niecierpliwością będę wyczekiwać ducha? - Vlad, mogę ci zaufać, że go nie zabijesz, gdy ja wrócę do środka i nie będę spać? - spytałam. Vlad uśmiechnął się. - Na chwilę możesz. Juan nie wrócił. Fabian również nie, chociaż minęło mniej niż osiemnaście godzin, nim się odezwali. Skontaktowali się telefonicznie. Zabawne, że najgorsze wieści otrzymywałam zawsze w ten sposób. - Cat. To był Juan. Gdy tylko się odezwał wiedziałam, że było źle. Brzmiał na całkowicie opanowanego. I na tak wymuszenie uprzejmego. - Nie chciałem ci mówić, querida… Vlad nie odrywał ode mnie wzroku. Tate również. Spade niemal położył mi głowę na ramieniu, by osobiście wszystko usłyszeć. 150

- Kiedy Fabian go znalazł jasne się stało, że nikt nie przetrzymuje Bonesa wbrew jego woli. On, eee… dał do zrozumienia, że chciałby, żeby Fabian odszedł… Weźmiesz się w końcu w garść, amigo? – Ostatnie zdanie skierowane było zapewne do ducha, ponieważ ja się jakoś trzymałam. Jeszcze. - Posłuchaj, querida… Fabian powiedział, że Bones był bardzo ostry. Powiedział mu, żeby spieprzał, albo coś w tym stylu. Głęboko zaczerpnęłam powietrza. - Mówisz więc, że chciał, by dalej zostawić go w spokoju. Czy… czy powiedział, na jak długo? Powiedział coś o mnie? Nie mogłam nic poradzić na to, że na ostatnich słowach załamał mi się głos. Moje serce biło jak oszalałe i czułam się, jakbym miała zemdleć, lecz nogi wciąż mnie trzymały. - Sí. - Juan brzmiał, jakby połknął coś zjełczałego. - Fabian spytał: „Jak mam powiedzieć o tym twojej żonie?”, a Bones odparł… Juan zamilkł. - Co? – niemal krzyknęłam. - Powiedział: „Ja nie mam żony”. Spade wyrwał telefon z moich odrętwiałych palców. - To parszywe kłamstwo! - Słuchaj, mnie również się to nie podoba – usłyszałam, jak Juan rzucił ostro. – Ale on nie kłamie. Spade nie przestawał się wściekać. - Znam tego faceta dwieście dwadzieścia lat i zapewniam cię… - Daj spokój, Spade. Słysząc mój spokojny ton zamilkł i wbił we mnie wzrok. - Chyba nie wierzysz w te bzdury, co? Może się roześmiałam. Niech mnie diabli, jeśli wiedziałam to na pewno. - Zdaje się, że biorąc pod uwagę zdjęcia satelitarne i relację świadków, postawię na „tak”. Odpowiedz mi na jedno - czy Bones w ogóle powiedział, że do mnie wróci? Czy tylko tak założyłeś? Spade wyprostował się. - Nie musiał dawać mi tego na piśmie, bym wiedział, jakie ma intencje… Teraz z pewnością się roześmiałam i nie był to przyjemny śmiech. - Innymi słowy: nie powiedział i tylko tak założyłeś. W ten sposób Bones wyraźnie mi przekazał, że to koniec, lecz wciąż nie mogłam się z tym pogodzić. Kurczowo czepiałam się skrawka nadziei, jaką zamachał mi przed nosem Spade. 151

Annette stała w odległym krańcu pokoju. Bardzo mądrze. Bez jednego słowa więcej Spade rozłączył się. - Cat, chodźmy stąd – powiedział Tate. – Możesz wrócić do Dona i do jednostki. Tam zawsze znajdziesz dom. Niczego stąd nie potrzebujesz. Wpatrywałam się w niego, aa w przemożny ból zaczęła wbijać się chłodna rzeczywistość. Właśnie, to nie jest twój dom. Nie należysz do tego miejsca. Ty nigdzie nie należysz. - Nie. Pomyślałam to, lecz nie ja powiedziałam to na głos. Vlad minął Tate’a, jakby go tam nie było. - Gregor pokazał, że z niej nie zrezygnuje, a nie obronisz jej przed nim. Sprawisz tylko, że zginą twoi żołnierze, a zaraz po nich ona. Zanim zdecyduje, co dalej zrobić, Cat może zostać ze mną. - Wątpię czy twoje intencje są czyste - powiedział Spade, a jego oczy zamigotały zielenią. - Gdyby Bones przejmował się moimi zamiarami, byłby tu, by je przejrzeć - odparł Vlad. Protesty Tate’a nie pomagały. Nastrój szybko zmieniał się na niezbyt bezpieczny. - Strzeżesz porzuconej kochanki, a nie żony najlepszego przyjaciela. Może popilnujesz swojego życia miłosnego, bo do tej pory za bardzo o nie nie dbałeś. Gdyby możliwe było, by wampir zbladł, Spade właśnie to zrobił. Aluzja Vlada do zamordowanej narzeczonej Spade’a, Giseldy, była dla mnie jasna. Szybko, nim sprawy wymknęły się spod kontroli, stanęłam między nimi dwoma. Nie, żebym martwiła się, że Vladowi stanie się krzywda. Bałam się, że gdyby Spade go dotknął, Vlad spaliłby go na popiół. - Spade, cokolwiek sobie myślisz, Bones jasno powiedział, że wszystko między nami skończone. Moja wina, że tego nie zaakceptowałam. Tate… Nie mogę wrócić. Tam nie ma powrotu. – Boże, gdyby tylko był. Vlad, co za to chcesz? Wampiry nigdy nie robią nic za darmo, czego więc chcesz za to, że pójdę z tobą, aż wszystkiego sobie nie poukładam? Vlad wydawał się to rozważać. - Sprawiedliwą ceną będzie, gdy pozwolisz mi z siebie pić. - Zgoda. – Albo raczej: „Sprzedana wampirowi o miedziano-zielonych oczach!”. Spade założył ramiona na piersi. - Mowy nie ma, bym pozwolił ci z nim odejść. 152

Nie wdawaj się w rękoczyny, pomyślałam do Vlada, widząc jak uśmiechnął się na to jawne wyzwanie. Spade jest moim przyjacielem, nawet jeśli nie ma racji. Usmaż go, a nie dostaniesz ze mnie ani kropli. To tyczy się również Tate’a, jako że wygląda, jakby zaraz miał się na ciebie rzucić. - Czyżbym czuł dym? - spytał Vlad, wciąż z uśmiechem na ustach. Sekundę później po ścianach zaczęły pełznąć płomienie. Wyglądały niczym rosnące, czerwone i pomarańczowe węże. Spade zaczął kląć. Poszedł do zlewu i zaczął napełniać wodą najbliższe naczynia, jednocześnie wołając o pomoc. - Jeśli jesteś szybki, zaraz ją dostaniesz – zapewnił go Vlad, wyciągając do mnie dłoń. - Idziemy? Pozostanie na miejscu oznaczało stworzenie jeszcze większego zagrożenia. Wiedziałam, że wszyscy troje zaczęliby walczyć i nic by ich nie powstrzymało. Tate już nie myślał racjonalnie. Chwycił Vlada za ramię… i przeleciał przez sufit. Nawet dwa, sądząc po odgłosach. W płomienie posypał się gruz. Vlad nawet nie mrugnął. - To ostrzeżenie. Następnego nie będzie. Zanim ujęłam Vlada za rękę, spojrzałam na dziurę w suficie i ogień, wciąż chwiejąc się od tego, co usłyszałam piętnaście minut temu. - Chodźmy. Wsiedliśmy do samochodu, który – jak zakładałam – należał do Vlada. Gdy odjeżdżaliśmy, rozległ się huk i cztery samochody na podjeździe wybuchły. - To na wypadek, gdyby chcieli nas śledzić - powiedział Vlad w odpowiedzi na moje zdumione spojrzenie. Niebo przecięła błyskawica. Była to ostatnia rzecz, jaką zobaczyłam, nim zamknęłam oczy.

153

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Jest pięć stopni rozpaczy. A przynajmniej tak twierdzą. Pierwszym jest zaprzeczenie. Od chwili, gdy wyjechałam od Spade’a, miałam go naprawdę dużo. Później był gniew i… ach, tak. Byłam wściekła. Nie chciałeś nawet dać sobie kilku dni na przemyślenie, albo na to, żeby po naszym rozstaniu opadł chociaż kurz? Och nie. Nie ty, Bones! Znalazłeś się z powrotem w siodle, co kowboju? Następnie targowanie się, być może najbardziej żałosne ze wszystkich, które zajęło mi większość czasu podczas lotu w nieznanym mi kierunku. Niech wróci. Kocham go tak bardzo, a on mnie również. Może wciąż uda nam się wszystko wyjaśnić… Niech idzie do diabła! - odparł mój gniew. Zawsze wiedziałam, że Bones wróci do starych zwyczajów. Lampart nie zrzuci swoich cętek, prawda? Nie ma żony, co? Kto w ogóle cię potrzebuje? Jeśli wampir obok mnie słuchał wewnętrznego monologu mojej schizofrenii, nie dał po sobie nic znać. Vlad pogwizdywał sobie, gdy moje emocje grały w rosyjską ruletkę. Do czasu, gdy powiedział, że dojechaliśmy, byłam w stanie całkowitej depresji. Albo, innymi słowy, w stanie Stopnia Numer Cztery. Samochód zatrzymał się i usłyszałam zbliżających się ludzi. Żadne z nich nie miało jednak tętna. Ktoś otworzył drzwi z mojej strony i poczułam, jak delikatnie chwyta mnie za rękę. - Jeszcze przez chwilę nie patrz. Poprowadzę cię do środka. Po minucie stawiania ostrożnych kroków zatrzymaliśmy się. - Cat, możesz już otworzyć oczy. Natychmiast to zrobiłam. Znajdowaliśmy się w pewnego rodzaju długim korytarzu, który wyglądał na naprawdę stary, z bardzo, bardzo wysokimi sufitami. Gotycki, w dosłownym znaczeniu tego słowa. Vlad uśmiechnął się. - Wejdź z własnej i nieprzymuszonej woli. Chyba to powinienem powiedzieć, tak? Rozejrzałam się po hallu. - Zostanę tu zaledwie kilka dni, zanim nie poukładam sobie wszystkiego. – I nie skleję na powrót swego serca. - Zostań tak długo, jak tylko chcesz. Jakby nie było, jesteś mi coś winna. Odebranie tego długu może zająć kilka dni. 154

Rzuciłam mu znaczące spojrzenie. - Nie zakładałabym się. Jedna rzecz przemawiała za zatrzymaniem się u niekoronowanego Księcia Ciemności. Nie posiadał leniwego i nieudacznego personelu. Po tym, jak do pokoju odprowadził mnie wampir o imieniu Shrapnel, zapytałam czy mają tu do picia coś więcej oprócz nich. Shrapnel nie zaczął wymieniać ich z pamięci, lecz przyniósł mi całą płynną zawartość lodówki. Na moją uwagę, że sama poszłabym do kuchni, by ją przejrzeć, spojrzał na mnie, jakbym była szalona. Cóż, przynajmniej w tym miał rację. Vlad każdego wieczoru towarzyszył mi przy kolacji, chociaż sam nie jadł. W dzień widywałam go niezwykle rzadko – jak sądzę, zajmował się własnymi sprawami. Nie żebym wiedziała to na pewno. Większość czasu spędzałam w swoim pokoju. Rozmyślałam, a moje emocje były prawdziwie rozhuśtane, sięgając od gniewu na Bonesa do samooskarżenia. Czy nasz związek od samego początku skazany był na porażkę przez to, że Bones był niezdolny do porzucenia swoich dawnych przyzwyczajeń? Czy może wszystko było by w porządku, gdybym tamtego dnia nie odeszła do Gregora? Nie wiedziałam tego, a brak wiedzy rozsadzał mi serce. O dziewiątej zeszłam do jadalni. Z oczywistych powodów obiad podawano późno. Vlad już siedział przy stole, a jego długie brązowe włosy były rozczesane i puszczone luźno. Gdy, jak zwykle, usiadłam obok niego, zakołysał kieliszkiem, wprawiając wino w ruch. Z leżących przede mną półmisków zaczęłam nakładać sobie jedzenie na talerz. Łopatka jagnięca ze szczyptą rozmarynu, marynowane szparagi z salsą z mango i malutkie, miękkie ziemniaczki. Vlad tylko patrzył, pijąc swoje wino. Mieszkając z wampirem przyzwyczajona byłam do tego, że wcinam sama, a ktoś mnie obserwuje, nie czułam więc zakłopotania. Po kilku minutach jedzenia zamarłam. - Jagnięcina jest niesamowita. Jesteś pewien, że nie chcesz spróbować? - Wkrótce zjem. Coś w jego głosie sprawiło, że zadrżała mi dłoń, w której trzymałam widelec. Vlad nie brzmiał, jakby nie mówił o uczcie, jaka rozpościerała się przed nim na stole. - Wspominasz o tym mimochodem czy przygotowujesz do tego, co się stanie? 155

- Oceniam twoją reakcję – odparł przechylając głowę. – Twoje oczy nie są dziś tak opuchnięte. I jesteś mniej zdołowana. Czy to znaczy, że w końcu pogodziłaś się z porzuceniem przez Bonesa? Po raz pierwszy od czterech dni wspomniał jego imię. Osobiście wolałabym, żeby poczekał z tym jeszcze trochę. - Nie martw się, nie będziesz musiał znów ściągać mnie z urwiska. - Cieszy mnie to. Wygodnie rozparł się na krześle i ponownie zakołysał kieliszkiem. - Od chwili, gdy tu jesteś nie skontaktowałaś się ze Spadem ani nikim innym. Nie jesteś ciekawa czy ktoś z nim rozmawiał? Na te słowa odłożyłam widelec. Nie wiedziałam, do czego zmierzał, lecz Vlad nie robił nic bez konkretnego celu. - Co jest, koleś? Chcesz przyspieszyć mój puls? Zmiękczyć mnie nieco, nim wbijesz we mnie zęby? Nie, nie rozmawiałam z nimi i nie zamierzam tego robić. Nie potrzebuję nowych, krwawych szczegółów. - Jak, na przykład, czy w tej chwili kogoś nie obłapia? Nie ściska jej, nie całuje… przyciskając do siebie jej nagie ciało? Mój talerz przeleciał przez pokój i z hukiem rozbił się na kamiennej ścianie. Sekundę po tym, jak nim rzuciłam, zaklęłam w duchu. Przeklinałam siebie, Vlada i przede wszystkim Bonesa. - Po prostu sprawdzasz, jak szybko tracę nad sobą panowanie, prawda? Oceniasz mnie? Cóż, jak widzisz, jestem nieco rozdrażniona, więc wybacz. Chwyciłam lnianą serwetkę i ruszyłam w stronę rozbitego naczynia, zdeterminowana, by samej posprzątać bałagan, jakiego narobiłam. Jednak Vlad był szybszy. Wciąż siedząc, szarpnięciem przyciągnął mnie do siebie. - Co robisz? – spytałam ostro. Zacieśnił uścisk tak bardzo, że niemal poczułam ból. - Odbieram swój dług. Zdążyłam zesztywnieć, nim przycisnął usta do mojej skóry i wbił w nią kły. Krzyknęłam, lecz nie z bólu. Vlad zaczął ssać mocniej, pijąc więcej krwi. Z każdym pociągnięciem jego ust czułam, jak po moim ciele rozprzestrzenia się pulsujące ciepło. Wampirzy jad. Nie był szkodliwy, lecz wywoływał fałszywe, niezwykle przyjemne uczucie gorąca. - Vlad, wystarczy… - Nie - mruknął. – Jeszcze. Przyciągnął mnie do siebie bliżej. Teraz w połowie na nim leżałam. Miałam wrażenie, jakby jego głębokie ssanie przeszywało mnie aż do 156

kręgosłupa. Vlad przesunął dłońmi po moich ramionach, na co gwałtownie nabrałam powietrza. Były takie gorące, tak różne od zwyczajnej temperatury wampirów. To pewnie przez pirokinezę. Moja krew nie mogła tak szybko ich rozgrzać. Tak samo szybko, jak mnie chwycił, Vlad puścił mnie. Oparłam się o stół czując, że moje kolana są o wiele bardziej miękkie niż przedtem. - To powinno dać ci inny powód do rozmyślań. - Nie. Z pewnością nie da – wykrztusiłam. Nagle zaczęłam płakać. – Ja go wciąż kocham, Vlad! Nienawidzę go, to też, ale… Wciąż go kocham. Wyraz jego oczu nawet na moment się nie zmienił. - Przejdzie ci. Czyżby? Nie powiedziałam tego głośno, ale nie miało to znaczenia. Vlad i tak mnie słyszał. - Nie jestem już głodna – powiedziałam jedynie i wyszłam z jadalni. W nocy, kiedy już zasypiałam, poczułam jak moje łóżko ugina się pod ciężarem. Zaalarmowana otworzyłam oczy, lecz w tym samym momencie ktoś położył mi palec na ustach. - To tylko ja. Chciałem pogadać. Zupełnie się przebudziłam. Ludzie zazwyczaj nie rozmawiają idąc do łóżka, co było doskonałym obrazem tego, co robił Vlad. - Naprawdę? – spytałam z wyraźnym sarkazmem. Lekceważąco machnął dłonią. - Nie ściskaj tak kołdry, Cat. Nie zamierzam cię zgwałcić. - Tam, skąd pochodzę, kiedy ludzie chcą porozmawiać, robią to siedząc. – Dla podkreślenia moich słów podniosłam się i usiadłam. Owszem, rzeczywiście kurczowo ściskałam prześcieradła. – To wygląda na wymuszenie. Vlad jedynie poprawił poduszkę pod głową i roześmiał się. - Jakiż wspaniały pokaz oburzenia, Żniwiarzu. Jednak oboje wiemy, że gdybym tylko chciał, spaliłbym te okrycia na popiół. Daj spokój. Pomijając twoje sztywne wychowanie, czy przeszkadza ci to, że tak tu z tobą leżę? Rozluźniłam uchwyt na kołdrze. W kilku punktach miał rację. Vlad był ode mnie o wiele silniejszy, więc nawet gdyby nie mógł spalić prześcieradeł, to jeśli chciałby wymusić seks, zrobiłby to. Plus, przesadne stosowanie się do zasad dobrego wychowania, gdy wypił ze mnie ponad pół litra krwi, nieco trąciło hipokryzją. 157

- W porządku. O czym chcesz pogadać? - O twojej przyszłości. Zesztywniałam. - Chcesz, żebym odeszła. No dobra… - Doprawdy sądzisz, że przyszedłem tu, by cię stąd wyrzucić? - przerwał mi. – Powinnaś znać mnie lepiej. - Przepraszam. To był naprawdę ciężki tydzień. - Tak. – W jego głosie nie było żadnej fałszywej nuty żalu. – Twoja pewność siebie została porządnie nadszarpnięta i jesteś teraz o wiele bardziej bezbronna. Gdybym chciał to zrobić, bardzo łatwo było by cię uwieść. - Masz o sobie wysokie mniemanie, prawda? – spytałam z prychnięciem. – Ale cholernie się mylisz, jeśli sądzisz, że szukam rżnięcia z litości. Uśmiechnął się lekko. - Mówiłem ci już, że nie żywię do ciebie tego typu uczuć. Jestem tu, bo jesteś moją przyjaciółką, a zaprzyjaźnienie się z kimś przychodzi mi trudniej niż znalezienie kogoś do rżnięcia. To, co do niego czułam, również nie miało nic wspólnego z miłością, chociaż Vlad bez dwóch zdań był przystojnym facetem. Nie. Zamiast tego, czułam jakąś dziwną, łączącą mnie z nim więź. - Cieszę się, ze tu jesteś. – To była prawda. Nie mogłam sobie z tym poradzić, gdy byłam z Mencheresem lub Spadem, lub kimś innym, kto zająłby się mną z czystej litości. Vlad uścisnął mi dłoń. - Przejdziesz przez to wszystko. Zanim jednak to się stanie, będziesz musiała stanąć z nim twarzą w twarz. Z nim. Z Bonesem. Odwróciłam wzrok. - Doceniam twój sentyment, lecz jeśli chodzi o ten temat, to na nic. Nie zamierzam się z nim spotkać. Nie chcę widzieć co teraz robi, albo z kim. - Catherine, jesteś głupia. Zesztywniałam, słysząc tę obelgę, jak i na dźwięk mojego pełnego imienia. - Jak to, Drac? – rzuciłam ostro, używając przezwiska, którego również nie lubił. - Tak naprawdę nie zaczęłaś jeszcze go sobie odpuszczać, bo wciąż zastanawiasz się czy to naprawdę koniec. Właśnie dlatego tak czepiasz się tego uczucia. I właśnie dlatego dasz się zabić – bo tak bardzo cię to rozprasza, że zauważyłaś wampira w swoim pokoju dopiero wtedy, 158

gdy wśliznął ci się do łóżka. Wyjaśnij z nim wszystko, i to raz na zawsze. A potem zacznij żyć dalej. Z nim lub bez niego. - Wiem, że to koniec – powiedziałam łamiącym się głosem. - Oznajmił mi to jasno i wyraźnie. - A ty się zastanawiasz czy naprawdę tak myślał. Zastanawiasz się czy nie zrobił tego tylko po to, by cię zranić, tak jak ty odeszłaś do jego wroga podczas bitwy. Popadasz w szaleństwo zastanawiając się czy Bones chce się przekonać, czy popędzisz do niego tak samo, jak on wiele razy gonił za tobą. - Przestań grzebać w mojej głowie! – Usłyszeć swoje myśli powiedziane na głos przypominało mi przechodzenie operacji bez znieczulenia. - To wcale nie jest bezsensowna myśl – dodał chłodno. – Zrealizowałby twoje najgorsze lęki, tak jak ty zrobiłaś z nim. Moim zdaniem to sprawiedliwa kara. Wątpię tylko czy Bones ma wystarczające jaja, by to zrobić. - To po cholerę każesz mi się tego dowiedzieć, skoro wiesz, że i tak mnie odtrąci? - Bo jeśli masz rację, to i tak wkrótce zapuka do twoich drzwi. Jeśli nie masz, będziesz zdruzgotana, lecz zdecydowana. Jesteś o wiele silniejsza niż ci się wydaje. Zagryzłam wargę. Miałam zaryzykować to, że ponownie złamie mi serce? Tylko po to, by się przekonać czy była to jakaś dziwna gra o władzę? A gdyby nawet, to czy potrafiłam to wybaczyć? Czy bym chciała? Tak czy inaczej, wiedziałabym. A to chyba lepsze niż doprowadzanie się do szału przez tak niewielkie wątpliwości. Vlad musiał usłyszeć moje myśli, bo skinął głową. - Z samego rana zadzwoń do Spade’a i ustal termin spotkania z Bonesem. Bones nie odmówi ci go, bez względu na to, jakie ma wobec ciebie zamiary. Dopiero potem dowiesz się czy to naprawdę koniec. Biorąc pod uwagę brak snu i niski poziom żelaza we krwi, to zbyt dużo rzeczy do rozmyślań. Z westchnieniem położyłam się, zapominając o tym, że powinnam czuć zażenowanie tym, że jestem z nim w łóżku. Vlad ułożył się przy mnie, kładąc głowę na mojej poduszce. - Uhm – chrząknęłam znacząco. – Czy właśnie nie zgodziliśmy się, że łączy nas jedynie przyjaźń? - Nie szukam seksu. Po prostu minęło wiele czasu od chwili, gdy po raz ostatni leżałem przy boku kobiety, która coś dla mnie znaczyła. 159

- Acha. No cóż… - Drzemka w objęciach Draculi? Biorąc wszystko pod uwagę, to… dlaczego nie? – W porządku. Ale ostrzegam – chrapię. Uśmiechnął się szeroko. - Mieszkam z tobą od tygodnia. Od dawna o tym wiem. Rzuciłam mu palące spojrzenie, lecz zaraz zwyczajnie rozłożyłam się na łóżku. Vlad objął mnie ramionami i ponownie położył głowę na mojej poduszce. Powinnam być zażenowana tym, że jestem z nim w jednym łóżku – szczególnie, że od góry był nagi, a ja miałam na sobie jedynie skąpą koszulkę – lecz tak nie było. Miło było znów mieć kogoś przy swoim boku. Nawet, jeśli nie była to osoba, za którą tęskniłam. - Dobranoc, Cat – powiedział, chociaż nadchodził już świt. Ziewnęłam i zamknęłam oczy. - Dobranoc, Vlad. Pukanie do drzwi mnie nie obudziło. Musiało być zbyt delikatne. Odzyskałam świadomość dopiero wtedy, kiedy mało przyjaznym tonem Vlad powiedział: „Wejść”. Boże, miał rację. Moje odruchy były do dupy. Shrapnel wetknął głowę do pokoju. W myślach zaczęłam przeklinać Vlada, że nie dał mi szansy ukrycia się w łazience. Jak musiało to wyglądać? - Wybacz mi, Panie, lecz rozmówca mówi, że to pilne. Czy mogę podać ci telefon? Wyraźnie nerwowy, przyciskał do siebie komórkę. Może Vlad był zrzędliwy, gdy się budził. Vlad gestem zaprosił go do środka. - No dobrze, daj go. Shrapnel szybko wszedł do pokoju, po czym wyszedł w pośpiechu i zamknął za sobą drzwi. - Kto mówi? – rzucił ostro Vlad. Głos Spade’a rozbrzmiał wystarczająco głośno, by poderwać mnie do góry. - Jeśli tym razem nie podasz Cat do telefonu, upiekę cię żywcem w twoich własnych, gnijących sokach… Wyrwałam Vladowi telefon. - O co chodzi? Już jestem. Coś się stało? Nastała długa chwila ciszy. Zbyt późno zdałam sobie sprawę z tego, co zrobiłam. Vlad uniósł rękę, jakby mówił: „No, to teraz leżysz”. - Powiedziano mi, że Vladowi nie można przeszkadzać, bo jest jeszcze w łóżku. – Każde jego słowo było wyraźnym oskarżeniem. – Że jest 160

absolutnie niedysponowany. Na cholerne jaja Lucyfera, czy to dlatego nie odpowiadałaś na moje telefony? - J-ja n-nie… - Dobry Boże, zaczynałam się jąkać. - W rzeczy samej! - Słuchaj, nawet nie zaczynaj! – Gniew przyszedł mi na ratunek. – Jeśli coś jest nie tak, to powiedz mi, lecz jeśli zamierzasz odgrywać Cipkową Policję, powinieneś zacząć od swojego najlepszego przyjaciela. W chwili obecnej prawdopodobnie jest po nos zagrzebany w jednej z nich. - Jego tyłek jest piekielnie zagrożony, jeśli wciąż cię to obchodzi - odparł zimno. Na te słowa cała złość nagle ze mnie wyparowała. Spade nie miał skłonności do histerycznej przesady. Chwyciłam kurczowo telefon, jakby był śliski. - Co się stało? Może brzmiałam na tak przerażoną, jak się czułam, ponieważ w głosie Spade’a było już mniej wrogości. - Fabian, twój niezwykle pomocny duch, pojechał do Nowego Orleanu, by spróbować z nim porozmawiać. Z tego, co zdołał wywnioskować, Crispin niedługo będzie zmuszony do opuszczenia Dzielnicy. A Gregor czeka na obrzeżach miasta, by móc zaatakować. - Co masz na myśli mówiąc: „będzie zmuszony”? – Mój głos nie mógł już bardziej drżeć. Vlad skrzywił się. - Crispin pojechał do Nowego Orleanu, by zobaczyć się z Marie. Po tym spotkaniu – z tego, co wiem – Marie zamknęła Dzielnicę przed jakimikolwiek nowo przybyłymi nieumarłymi, a Gregor wycofał swoje siły poza granice miasta. Wyskoczyłam z łóżka i zaczęłam szukać swoich ubrań. Vlad nieporuszony momentalnie przesunął się na moje miejsce. - Jesteście tam? Czy dopiero w drodze? - Nie możemy tam jechać, w tym cały cholerny problem! Przez ciebie, zgodnie z naszym prawem, Gregor ma pełne prawo pojmać Crispina. I żaden wampir nie może przyjść mu z pomocą. Kolana ugięły się pode mną i usiadłam na podłodze. Przez sekundę nie mogłam nawet oddychać. Wtedy zaczęłam planować. - Będzie trzeba wydostać go stamtąd drogą powietrzną. Najlepszy będzie helikopter. Możemy wyposażyć go w srebrne kule. Potem przesiądziemy się do samolotu. Mówiłeś, że zostawiałeś mi wiadomości na ten temat? - Rzuciłam Vladowi prawdziwie groźne spojrzenie. 161

- Zostawiałem ci wiadomości, żebyś oddzwoniła, ale o zasadzce Gregora dowiedzieliśmy się dopiero dzisiaj. Vlad lekceważąco wzruszył ramionami. - Powiedziałaś, że nie chcesz z nimi rozmawiać. Ta część jednak jest dla mnie nowością. Gdybym wiedział, powiedziałbym ci. Nie zaczęłam zrzędzić. Jakby nie było, moją winą było, że zaczęłam się ukrywać, a nie Vlada. - Jeśli chodzi o twój plan, to jest pewien problem, Cat – powiedział Spade z napięciem w głosie. – Inaczej sam zrobiłbym coś podobnego. Do miasta nie może dostać się nikt, kto należy do którejkolwiek z linii, a to oznacza każdą drogę. Również powietrzną. Nakazem Marie oznaczało by to dla nich śmierć, a królowa jest zbyt potężna, by ją lekceważyć. Sam bym zaryzykował, lecz jeśli granicę przekroczy jeden wampir lub ghul, Gregor i jego ludzie pójdą za nim. To muszą być ludzie, którzy nie mają żadnych powiązań z wampirami, rozumiesz? Owszem, rozumiałam. Teraz wiedziałam, dlaczego Spade był tak zdecydowany, by się ze mną skontaktować. - Podaj mi swój numer. Zaraz do ciebie oddzwonię.

162

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY - Raz, dwa, trzy… Słyszysz mnie, Geri? Porucznik Geri Hicks, zatrudniona na moje miejsce w jednostce, kaszlnęła cicho i mruknęła: - Potwierdzam. Bezpośrednio pod skórę miała wszczepiony implant, dzięki któremu słyszała mój głos bezpośrednio w swoim uchu. Gdybym krzyknęła, sprawiło by to jej ogromny ból. Mikrofon jednak umieszczony był w mniej inwazyjny sposób, w łańcuszku, który miała na szyi. - Jaka jest twoja lokalizacja, Geri? - Przechodzę przez ulicę Świętej Anny i zmierzam w kierunku Bourbon. Ptak wciąż pokazuje, że wciąż tam jest? Na pożyczonym laptopie sprawdziłam obraz z satelity, ukazujący Francuską Dzielnicę. Turbulencje w samolocie nie pomagały, lecz wciąż dostrzegałam Bonesa. I kobietę przy jego boku. - Tak. Jak wiesz, mamy małe opóźnienie, ale powinien tam być. Wszystko w porządku? Geri była zdenerwowana, lecz nie mogłam jej za to winić. Miała doprowadzić do nas Bonesa, nie dając przy tym zabić ani siebie, ani jego. Taa, ja też byłam walnięta. - Tak - odparła Geri. - Rozumiem. A teraz idź po niego. Byłam jedyną osobą, jaką znał Spade, która miała na podorędziu człowieka bez żadnych powiązań z wampirami i która mogła zgromadzić siły powietrzne i broń wraz z całym zapleczem technologicznym. Pewnie, kwestią sporną było czy moja dawna jednostka nie miała powiązań z Bonesem, lecz od chwili, gdy z niej odeszłam, nikt z nich nie przyjmował od niego rozkazów. Miałam za to u wuja naprawdę wielki dług. Ponieważ była człowiekiem, Geri nie mogła zobaczyć Fabiana. Jednak on tam był, starając się napomknąć o naszym planie bez rzucania się w oczy ludziom Marie. Nie było to łatwe zadanie. Kiedy wszystko się skończy, będziemy mieć u niego równie wielki dług. Jak można wynagrodzić ducha? Cóż, zastanowię się nad tym później. - Zbliżam się do celu. Brak odbioru - szepnęła Geri. 163

Na ekranie zobaczyłam, jak podchodzi do Bonesa. Siedział w ogródku pubu „Pat O’Brien”, pijąc coś, co – jak podejrzewałam – było jego ulubioną whiskey. Ramieniem obejmował ładną brunetkę, która niemal na nim leżała. Nawet teraz przesuwała dłonią po jego biodrze. Zacisnęłam dłonie w pięści. Ty suko, jak wszystko się skończy, ty i ja odbędziemy długą i cholernie bolesną dla ciebie rozmowę. Cannelle nie słyszała mojego niemego ostrzeżenia, lecz Vlad wręcz przeciwnie. Rozparł się na siedzeniu naprzeciwko mnie, całkowicie nie zwracając uwagi na turbulencje. Jeśli wszystko było w porządku, byliśmy w drodze na miejsce spotkania. - Naprawdę jej nie lubisz. Nie odpowiedziałam mu głośno. Ponieważ miałam na głowie zestaw słuchawkowy, mogło by to zdumieć Geri. Nie. Naprawdę, naprawdę jej nie lubiłam. - Wiem, że to bezczelne… – wymruczała Geri w mojej słuchawce. Na obrazie z satelity zobaczyłam, jak podchodzi do Bonesa i jego towarzyszki, Cannelle. – Lecz po tym, jak zobaczyłam was dwoje, wy przepiękne istoty, nie mogę się zdecydować, kogo przelecieć najpierw. - Zuch dziewczyna - szepnęłam. Boże, kibicowałam dziewczynie, która dobierała się do faceta, którego kochałam! Dlaczego nie mogłam mieć normalnego życia? Bones odstawił drinka. Jeśli był zaskoczony widokiem Geri, nie okazał tego. Zaczerpnęłam głęboko powietrza. Co teraz zrobi? Musiał wiedzieć, że to ja wysłałam Geri. Czy ją wyda? Czy raczej będzie odgrywał swoją rolę, by się stamtąd wydostać? - To nietrudna decyzja, słonko. – Jej łańcuszek wychwytywał każdy niuans jego akcentu. – Panie mają pierwszeństwo. Mam rację, Cinnamon? Znaczący śmiech Cannelle zakłuł mnie prosto w serce. Oparcie przy moim fotelu nagle rozpadło się na kawałki. - Wygląda na bardzo zawziętą, chéri. Miałam nadzieję na nieco łagodniejsze towarzystwo, non? Geri nie pozwoliła, by lekceważenie Cannelle zbiło ją z tropu. Zanurzyła palce w drinku Bonesa, po czym urządziła niezłe przedstawienie zlizując alkohol z palców. - Będę łagodna, jak baranek, kochana. Geri naprawdę przeszła długą drogę od chwili, gdy trenowałam ją tyle miesięcy temu. Cannelle złapała ją za nadgarstek, podniosła dłoń do ust i sama zlizała resztę płynu. 164

- Zobaczymy. Wtedy Cannelle objęła Bonesa i pocałowała go. Przez mikrofon Geri niemal słyszałam, jak Cannelle ociera się o niego, jęczy cicho z przyjemności oraz jego stłumiony pomruk, gdy przyciągał ją bliżej. Pełne dwie minuty później uniósł głowę. Do tego czasu niemal pragnęłam, by umarł. Vlad przyglądał mi się bez litości. - Ktoś inny mógłby to robić. Miał rację. Sama nalegałam na to, by być łącznikiem. Nie ufałam nikomu innemu, jeśli chodzi o tak ważną kwestię, bez względu na to, jak bardzo była dla mnie okrutna. - Niech się ruszy – powiedziałam bardzo cicho do Geri. Geri stanęła między nimi. - Nie potrzebuję gry wstępnej – zamruczała uwodzicielsko swoim lekko ochrypłym głosem. – Czy musimy poznawać się nawzajem? Po prostu chcę się z wami rżnąć tak, jak nigdy w życiu jeszcze z nikim się nie rżnęłam. Bones uwolnił się z objęć Cannelle i ujął dłoń Geri. - Nie mogę pozwolić, by urocza panna musiała czekać. Chodź, Cinnamon. Właśnie jej dzisiaj pragnę. - Czy mnie nie będzie wolno wybrać? W głosie Cannelle usłyszałam urazę. Musiałam siłą powstrzymać się, by nie krzyknąć. - Nie tym razem. - Chéri… - Poprzednio za każdym razem wybierałaś – przerwał jej, prowadząc je obie przez tłum. – Narzekaj dalej, a będziesz czekać aż skończę, zanim pozwolę ci się z nią zabawić. - Sukinsyn – rzuciłam ostro, nie mogąc się powstrzymać. Za każdym razem? Czyż to nie wspaniałe! Bones zatrzymał się przy krawężniku. Zesztywniałam. Czyżby usłyszał mnie przez implant Geri? Zaraz jednak ponownie ruszyli. Z ulgą wypuściłam powietrze z płuc. Jak dotąd, szło dobrze. Co za łajdak. - Kieruj się na kościół – niemal bezgłośnie powiedziałam do Geri. Następnie zdjęłam słuchawki i wybrałam numer na komórce. - Dobra, Don, przygotujcie się. Już są w drodze. Powiedz Cooperowi, żeby nie opuszczał drabinki, dopóki nie znajdą się piętnaście metrów od nich. - Zrozumiałem, Cat. 165

Ponownie nałożyłam słuchawki na głowę. Geri właśnie mówiła do Bonesa, że chciałaby uprawiać seks na dachu kościoła, lecz Cannelle zaczęła protestować. - Non, tam mogą być szczury! Dlaczego nie możemy wyjechać stąd na dzisiejszą noc? Mówiłam ci, że chciałam, żebyś poznał kilka moich pięknych przyjaciółek z Metairie. - Posłuchaj, słonko. Pojedziemy tam jutro. Od kilku dni nalegasz, żebyśmy odwiedzili te panny. Muszą być naprawdę niezwykłe. - Oui. Très magnifique. Tak więc Cannelle starała się wyciągnąć Bonesa z miasta, wprost do Gregora, pomyślałam czując przypływ wściekłości. Może hobby Vlada, polegające na palowaniu ludzi, wcale nie było takim złym pomysłem. Co się stało z Bonesem, że nie zastanowił go jej upór w tej kwestii? Czyżby tak bardzo zaślepiła go żądza? - Jutro zrobimy, cokolwiek zechcesz. Dzisiejsza noc jednak będzie należała do mnie - ciągnął Bones. – Obiecuję, że poznasz całkiem nową stronę mojej osoby. Ja również. Nie mogłam się wręcz doczekać ponownego spotkania z Cannelle. Nie widziałam już ich na ekranie – od chwili, gdy zaczęli znów iść, zniknęli z zasięgu satelity. - Rozejrzyj się, Geri. Czy ktoś za wami idzie? - Chyba nikt nas nie złapie, jak wejdziemy na górę, prawda? - spytała Geri niby niepewnie. Bones pocałował ją. Nie widziałam tego, ale doskonale słyszałam. - Absolutnie nie. No dobra. Wszystko jasne. Boże, z całego serca chciałam, żeby niedługo wszystko się skończyło. Niedługo i bezpiecznie. - Ach, oto i kościół. A teraz, moja kochana, spójrz na mnie. Nie musisz obawiać się moich oczu lub zębów, dobrze? Nie zauważysz w nich nic dziwnego. Nie będziesz się bać, ponieważ wiesz, że cię nie skrzywdzę. Powiedz to. - Nie skrzywdzisz mnie - powtórzyła Geri. – Nie boję się. Cóż, więc w taki sposób Bones radził sobie z płonącym spojrzeniem i ostrymi zębami, gdy pieprzył się z ludźmi. Tyle się domyślałam, chociaż nie śmiałam zapytać. O jego przeszłości wiedziałam więcej niż mi na tym zależało. Zgadłam, że ta scena była jedynie dla Cannelle, gdyż Bones wiedział, że Geri znała jego sekret. Po prostu robił to, co zawsze. Myślałam, że się porzygam. - Cinnamon, idziemy? 166

- Skoro nalegasz, chéri. - Musimy. Po kilku minutach hałasów, Bones ponownie się odezwał. - W końcu dach. Nie ma tu żadnych szczurów, petite. Przestań się tak krzywić. Vlad, jak najszybciej sprowadź helikopter. Posłuchał mojego niemego rozkazu i wybrał ostatni wybierany numer na mojej komórce. - Są już na dachu – poinformował Dona zwięźle. – Jak długo? …Tak. – Rozłączył się. – Sześć minut. - Masz sześć minut, Geri. Pamiętaj, Bones musi trzymać zarówno ciebie, jak i Cannelle, kiedy skoczy, a ona nie będzie chciała tego zrobić. - Podejdźcie do mnie, kochane. Tak lepiej. Głos Bonesa zmienił się. Przeszedł w ten aksamitny pomruk, który zazwyczaj mnie roztapiał. Słuchanie go w tej chwili tylko obudziło we mnie furię. Co gorsza, po nim doszły do mnie ciężkie oddechy i odgłosy całowania. Po chwili odezwała się Geri. - Hej, słodziutka. Wyluzuj trochę. - Dlaczego? – spytała Cannelle napastliwie. – Jestem gotowa, żebyś mnie zaspokoiła. Zerknęłam na zegarek. - Jeszcze dwie minuty. Graj na czas, ale nie trać głowy, Geri. - Cinnamon, nie bądź taka chciwa. Zmiękczę ją nieco dla ciebie. oczekiwanie sprawi, że spodoba ci się jeszcze bardziej. Wbiłam pięści w nogi, lecz zdusiłam krzyk. Zamiast tego patrzyłam, jak mijają sekundy i z kliniczną precyzją nasłuchiwałam odgłosów zbliżającego się niebezpieczeństwa. Niestety, większość z tego, co słyszałam, nie było zagrożeniem. Jeszcze trzydzieści sekund. Nawet, gdyby ktoś podsłuchał, nie mogliśmy dłużej czekać. - Przekaż mu ogólny rys, Geri - powiedziałam. - Bones, jakieś dwieście metrów w górę, za krawędzią dachu za chwilę pojawi się helikopter. Będzie się z niego zwieszać drabinka linowa. Kiedy go zobaczysz, zapakujesz w niego swój tyłek, razem z nami. Gdy tylko opuścimy miasto, przeskoczysz do drugiego samolotu. Na jego pokładzie będzie Spade. - Co to ma znaczyć? - syknęła Cannelle. - Dziesięć sekund - wychrypiałam. – Dziewięć, osiem, siedem… 167

- Wiesz co, Cinnamon? – Z głosu Bonesa zniknął uwodzicielski ton, zmieniając się w stal. – Mam dość twoich narzekań. - …jeden - krzyknęłam. W moich uszach rozbrzmiał odgłos helikoptera, a po sekundzie rozległo się dzwonienie metalu, łoskot i w końcu słowa, na które czekałam od Geri. - Jesteśmy! Helikopter wyposażony był w specjalny, cichy wirnik, który redukował jego normalny hałas. Jednakże wciąż sprawiał, że Cooper i dwóch pilotów byli niesłyszalni. Oczywiście z Geri nie było tego problemu. - Czy ona wciąż oddycha? - spytała Geri. – Uderzyłeś ją naprawdę mocno. - Żyje. Usłyszałam, jakby coś przesunęło się po podłodze, po czym rozległ się ostry głos Geri. - Chcesz wsadzić sobie moją głowę między nogi, co? No i kto się teraz cieszy, suko? - Nie czuje, jak ją kopiesz – powiedział Bones bez krytyki w głosie. - No cóż. Ja to czuję i sprawia mi to cholerną przyjemność! Usłyszałam odgłosy kolejnych uderzeń. Nie chciałam jej przerywać. Fakt, że kopano Cannelle, sprawiał mi zbyt wiele radości. - Gdzie ona jest? – spytał Bones. Zamarłam. Geri wyrwało się końcowe „oof!”, które brzmiało jak dobicie leżącego i dopiero odpowiedziała. - Jak przesiądziesz się do samolotu, polecisz do niej. Bones nie odezwał się, lecz jego milczenie mówiło wszystko. Nie ma potrzeby spotykać się z nim twarzą w twarz. Poprzednio za każdym razem wybierałaś, powiedział do Cannelle. Taa, to wszystko, co musiałam wiedzieć, by dotarło do mnie, że to naprawdę koniec. Wampiry mogły akceptować zdradę jako środek dokonania zemsty, lecz najwyraźniej ja byłam w zbyt dużej części człowiekiem. Wiele zniosłabym od Bonesa i potraktowała to jako odwet, ale nie to. Zdjęłam słuchawki dopiero po tym, jak Bones przesiadł się do samolotu Spade’a. Geri była pewnie zachwycona, że mój głos nie rozbrzmiewał już w jej uchu. Jedynie Bones wyskoczył z helikoptera; Geri i Cannelle zostały na jego pokładzie. Samolot Spade’a miał wylądować razem z moim w jednym z ośrodków Dona, lecz teraz nie było takiej potrzeby. Zadzwoniłam do Dona. 168

- Zmień plan lotu Bonesa - powiedziałam. – Nie mów mi, dokąd leci, ale nie kieruj go tam, gdzie mnie. Mój wuj nie zadawał niepotrzebnych pytań. - W porządku, Cat. Rozłączyłam się. Przez cały ten czas Vlad nie odrywał ode mnie wzroku. Udało mi się przywołać na twarz coś, co było nędzną imitacją uśmiechu. - To jedyna odpowiedź. - Nie jest tak, że nic nie wiedziałaś o jego dawnych zwyczajach – odparł Vlad bez fałszywej sympatii. Owszem, nie były mi nieznane. Jednak nie oczekiwałam tego, że usłyszę, jak Bones przyznaje się do licznych romansów. Czy może było inaczej? Gdybym spotkała się z nim osobiście, mógłby powiedzieć mi to samo. Boże, przynajmniej tego mogłam uniknąć. Wybuchłabym płaczem i straciła wszelkie resztki godności, jakie mi jeszcze zostały. Dwie godziny później wylądowaliśmy w bazie, chociaż nie wiedziałam w której. Nie, żebym się rozglądała, ale z zewnątrz wszystkie ośrodki wojskowe i tak wyglądały tak samo. Wysiadając z samolotu miałam zamknięte oczy i trzymałam dłoń na ramieniu Vlada, który prowadził mnie jak niewidomą. - Witaj, Dowódco – przywitał mnie męski głos. Uśmiechnęłam się, wciąż nie otwierając oczu. - Cooper. Powiedziałabym, że miło cię widzieć, ale musisz dać mi chwilę. Chrząknął, co było jego wersją śmiechu, i wkrótce znalazłam się wewnątrz budynku. - Możesz już otworzyć oczy - powiedział Cooper. Jego znajoma twarz była pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam: ciemnoskóra, okolona włosami jeszcze krótszymi niż u Tate’a. Uścisnęłam go krótko, co wydało się go zaskoczyć, lecz gdy już go puściłam, miał na twarzy uśmiech. - Brakowało mi cię, dziwolągu - powiedział. Roześmiałam się, choć z wysiłkiem. - Ciebie też, Coop. Co nowego? - Helikopter Geri dotarł trzydzieści minut temu. Pojmana jest w celi, przytomna. Ian tu jest. Przesłuchiwał ją.

169

Na te słowa szczerze się uśmiechnęłam. Kazałam sprowadzić tu Iana, ponieważ był zimnokrwistym draniem… a teraz bardzo lubiłam w nim tę cechę. - Możesz zostać tutaj albo iść ze mną – powiedziałam do Vlada. - Pójdę z tobą – odparł, rzucając Fabianowi, który właśnie się ukazał, przelotne spojrzenie. Duch unosił się nad ziemią obok Coopera, który – jako człowiek – nie dostrzegał go. - Fabian, byłeś niesamowity - powiedziałam. – Bez względu na wszystko, zaopiekuję się tobą. Zawsze będziesz miał swoje miejsce na ziemi. - Dziękuję – odparł i ze współczuciem swoją niematerialną dłonią musnął moją rękę. – Przykro mi, Cat. Nie musiał mówić, dlaczego. To oczywiste. Mój uśmiech stał się gorzki. - Jeśli mnie spytacie, to ktokolwiek powiedział, że ignorancja jest błogosławieństwem, był krótkowidzem. Ale co się stało, to się nie odstanie. A teraz muszę odnowić pewną znajomość. Na twarzy ducha pojawiła się nadzieja. - Z Bonesem? - Nie. Z tą mała suką w środku. Jednak chyba nie chcesz tam ze mną iść. To będzie bardzo nieprzyjemne. Nie musiałam powtarzać dwa razy. W jednej chwili Fabian zniknął. Sprytna sztuczka. Kiepsko, że trzeba było być duchem, by to robić. Mój wuj czekał na mnie w głębi korytarza. Wyglądał… naprawdę źle. - Coś się stało? – spytałam, nagle zmartwiona. Czyżby ktoś śledził samolot Bonesa, zaatakował go lub jeszcze coś gorszego? - Nie - kaszlnął. – Po prostu mam katar. - Och. – Przytuliłam go na powitanie. Zaskoczyło mnie, że również mnie uścisnął i nie puszczał. Nie należeliśmy do tych rodzin, które lubiły się tulić. Vlad powąchał powietrze. - Katar? Don puścił mnie i spojrzał na niego z irytacją. - Właśnie. Nie przejmuj się. To nie jest zaraźliwe dla twojego gatunku. Jego ton był bardzo ostry. Rany, może Don rzeczywiście czuł się podle. Mój wuj zazwyczaj nie był tak gburowaty, nawet biorąc pod uwagę, że wampiry nie należały do jego ulubieńców. Vlad przyjrzał mu się i wzruszył ramionami. Don przeszedł prosto do interesów. To było typowe dla niego. 170

- Właśnie wracam z niższych cel. Pojmana nie chciała za bardzo podzielić się tym, jaka była jej rola w tym wszystkim. - W takim razie teraz nadeszła moja kolej, bym przywitała się z dawną znajomą.

171

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Wydawało się, jakby Cannelle nie postarzała się nawet o dzień od czasu, kiedy dwanaście lat temu widziałam ją po raz ostatni. W gruncie rzeczy od poprzedniego wyglądu różniły ją jedynie krótsze w długości, rudawe włosy. Zgadywałam, że stąd właśnie wzięło się jej imię. Cannelle. Po francusku oznaczało „cynamon”. Usiadła na ławce, ciągnącej się na całej długości ściany niewielkiego pomieszczenia. Nie była związana, gdyż Ian i Geri byli tam razem z nią. Nawet, gdyby jakimś cudem zdołała ich minąć, na zewnątrz drzwi stało trzech strażników. Miała podbite oko, a ze skroni i warg kapała jej krew, lecz nie bała się. Kiedy weszłam, zamrugała zdumiona i roześmiała się. - Bonjour, Catherine! Minęło dużo czasu. W końcu wyglądasz jak kobieta. Jestem bardzo zaskoczona. Na moje usta wypłynął paskudny uśmiech. - Bonjour, Cannelle. Tak, urosły mi cycki, tyłek i wiele innych rzeczy. Jaką znów różnicę robi dwanaście lat, co? Natychmiast rzuciła mi się do gardła. - Muszę pochwalić twojego kochanka, Bonesa. Qu’un animal, non? Jego reputacja okazała się… niewystarczająco łaskawa. Suka. Pragnęłam zetrzeć jej ten uśmieszek z twarzy. - Wielka szkoda, że nie wydawał się powalony twoimi zdolnościami w łóżku. To znaczy, fakt, że nie udało ci się go namówić na wyjazd z miasta na ménage à cinq nie mówi o tobie zbyt dobrze, prawda? Ian roześmiał się nieprzyjaźnie. - Och, panie macie wspólną historię? Może raczej zacznij mówić, laleczko. Byłem dla ciebie łagodny, ale Cat ma złośliwy charakterek. Prawdopodobnie zabije cię, zanim zdołam przemówić jej do rozsądku. - Jej? - Cannelle lekceważąco wskazała mnie palcem. – Przecież to dziecko. Rany, wybrała sobie nie tę dziewczynę, i to w złym humorze. - Podaj mi nóż, Ian. Zrobił to, o co prosiłam, a jego turkusowe oczy rozbłysły. Geri wyglądała na nieco zdenerwowaną, lecz Cannelle nawet nie mrugnęła. 172

- Nie zabijesz mnie, Catherine. Grasz twardą, ale ja wciąż widzę przed sobą małą dziewczynkę. Ian spojrzał na nią ze zdumieniem. - Ona jest psychicznie niezrównoważona. - Nie, po prostu pamięta, kim kiedyś byłam. Gregor na początku popełnił ten sam błąd. Ponownie uśmiechnęłam się do Cannelle, przerzucając nóż z jednej ręki do drugiej. Wodziła za nim wzrokiem i po raz pierwszy wyglądała niepewnie. - Pamiętasz tę parszywą sukę, w którą Gregor nie chciał, żebym się zmieniła? Cóż, to i tak się stało. A teraz spieszę się, więc powiem ci, co zamierzam zrobić. Wbiję ci ten nóż w rękę, a jedyne, jak możesz mnie powstrzymać, to mówiąc. Więc proszę, bardzo proszę. Milcz. Nie uwierzyła mi. Kiedy Ian przytrzymał jej ramię, zmuszając, by położyła dłoń płasko, wciąż patrzyła na mnie wyzywająco. Gdy uniosłam ostrze i odczekałam chwilę, dając jej ostatnią szansę na udzielenie informacji, cały czas myślała, że blefuję. Dopiero, gdy wbiłam nóż w jej nadgarstek i przekręciłam ostrze, załapała. I nie przestawała krzyczeć. - Wiem, że to boli - powiedziałam. – W zeszłym roku mój ojciec zrobił mi to samo i, jasna cholera, bolało jak diabli. I potwornie mnie okaleczyło. Kiedy wyszarpnęłam sztylet, miałam poprzecinane wszystkie ścięgna. Żeby to wyleczyć, potrzebowałam wampirzej krwi. Ty również będziesz jej potrzebować, Cannelle. W innym razie już nigdy nie będziesz mogła używać tej dłoni. Możesz więc mówić, a wtedy kropla wampirzego soku momentalnie postawi cię na nogi. Albo nie mów. Wtedy rozwalę ci drugą rękę. - Napraw ją! Napraw! - Powiesz nam, co chcemy wiedzieć? - Oui! Westchnęłam i wyszarpnęłam nóż z rany. - Ian? Cannelle wciąż krzyczała, gdy Ian naciął sobie dłoń i przytknął ją do jej ust. - Przestań jęczeć i przełykaj. Przywarła do jego dłoni i zaczęła ssać. W ciągu kilku sekund przestała krwawić, a rana na jej ręku zniknęła. Geri nie mogła oderwać wzroku od leczącej się dłoni Cannelle. Zadrżała i mimowolnie potarła własne nadgarstki. Mnie bardziej obchodziła twarz Cannelle. Oceniałam czy cofnie dane słowo, czy nie. 173

- Ponieważ doszliśmy już do tego, że jestem w naprawdę parszywym nastroju, przejdźmy do etapu pytań i odpowiedzi. Och, a jeśli zmusisz mnie do ponownego użycia tego noża… nie uleczę żadnej rany. Jaka była twoja rola w pobycie przy Bonesie we Francuskiej Dzielnicy? Cannelle spojrzała na mnie z przerażeniem, nie przestając naprężać dłoni. - Miałam się z nim pieprzyć, naturellement. Potem miałam upewnić się, że dotarły do ciebie wieści o jego niewierności i zaprowadzić go do Gregora. Marie nie wpuściłaby ludzi Gregora do Dzielnicy, lecz powiedziała Gregorowi, że jemu wolno do niej wejść. To była dla mnie nowość. Sądziłam, że nikt nie ma tam wstępu. Ian również się tym zainteresował. - Skoro zapewniła mu wejście, to dlaczego Gregor nie spotkał się z Crispinem w samej Dzielnicy i – skoro tak bardzo chciał go zabić – tam z nim nie walczył? Cannelle wykrzywiła usta. - Gregor powiedział, że Bones nie jest wart uczciwej walki. - Albo Gregor jest po prostu tchórzem i chciał przechylić szalę na swoją stronę – mruknęłam. - Gregor jest silniejszy - syknęła Cannelle. – Ale dlaczego, biorąc pod uwagę zbrodnie swojego przeciwnika, miałby pozwalać mu umrzeć z honorem? Nie zamierzałam wdawać się z Cannelle w kłótnie o wyższość Gregora nad Bonesem. - Tak więc Gregor skłonił Marie, Królową Nowego Orleanu, żeby stanęła po jego stronie. Interesujące. Cannelle wzruszyła ramionami. - Marie powiedziała, że Gregor może zastawić zasadzkę na Bonesa jedynie poza granicami miasta. Właśnie dlatego nie pozwoliła Gregorowi wkroczyć ze swoimi siłami do Dzielnicy. Nie chciała mieć również nic wspólnego z nakłonieniem Bonesa do wyjazdu, lecz Gregor ją zmusił. - Ją? Zmusił? - Non, nie rozumiesz. On ją stworzył. To jego krew wskrzesiła ją jako ghula. Ponieważ Gregor zabił drugiego Pana Marie w nocy, gdy ją zmienił, jedynie jemu winna jest lojalność. W zamian Gregor zgodził się ją uwolnić, a Marie pragnęła uwolnić się od niego od ponad stu lat. - A Bones ufał Marie, bo zawsze gwarantuje bezpieczną drogę ze swoich spotkań. Co za sprytny, podły palant. Cannelle dosłownie prychnęła. 174

- Oui. Mój gniew nagle zmienił się w lód. - To wszystko, Cannelle? - Oui. Odwróciłam się do Iana. - Myślisz, że coś ukrywa? Równie zimnymi oczami napotkał mój wzrok. - Nie, laleczko. Sądzę, że to wszystko. W dłoni wciąż ściskałam śliski od krwi Cannelle nóż. - Cannelle – powiedziałam spokojnie i wyraźnie. – Zabiję cię. Mówię ci to, żebyś miała chwilę, by się pomodlić, gdybyś chciała, albo żebyś zdążyła porozmyślać. Cokolwiek ci przyjdzie do głowy. Zwodziłaś mojego męża z zamiarem sprowadzenia go na miejsce kaźni, a to nie jest coś, co mogę wybaczyć. - Cat, nie - powiedziała Geri. Nie odpowiedziałam jej. Cannelle rzuciła na mnie spojrzenie pełne złośliwości i wyzwania. - Ale Bones nie jest twoim mężem. Gregor nim jest. - Kwestia semantyki. Marnujesz czas. Pojednaj się z Bogiem. I radzę zrobić to szybko. - Jestem człowiekiem – syknęła. – Żyjącą, oddychającą osobą. Możesz żywić do mnie wystarczającą urazę, by mnie zranić, lecz nie zabić. To również zignorowałam. - Marie za spełnienie w tym swojej roli otrzymała wolność. Co obiecał ci Gregor? Że zmieni cię w wampira? Rzuciła mi kolejne wrogie spojrzenie. - Oui. To zapłata za te wszystkie lata, przez które mu służyłam. - Postawiłaś na złego konia - powiedziałam. – Nie zostaniesz wampirem, Cannelle, ale pozwolę ci umrzeć jak jeden z nich. Wstała. - Nie odważysz się. Gregor by cię zabił. Wtedy spojrzała w dół. Z jej piersi wystawała rękojeść srebrnego noża. Wibrował jeszcze przez kilka sekund, gdy jej serce biło te ostatnie kilka razy. Cannelle w zdumieniu patrzyła na niego, po czym jej oczy zaszkliły się, a kolana ugięły się pod nią. Stanęłam nad nią i poczułam jeszcze więcej tego ogromnego zimna. - Być może Gregor rzeczywiście mnie za to zabije, Cannelle… ale jestem gotowa podjąć to ryzyko. 175

Poszłam zobaczyć się z Donem. Był zajęty przygotowywaniem się do własnego wyjazdu. Nie miałam pojęcia gdzie stacjonowała teraz moja była jednostka, lecz nie miałam nic przeciw tej niewiedzy. Nie zaryzykowałabym, by Gregor dowiedział się o tym i wykorzystał tę informację przeciwko mnie. Don również by tego nie zrobił. Właśnie dlatego większość ludzi z oddziału wyjeżdżała stamtąd zaraz po mnie. W biurze Dona był Vlad. Gdy tylko weszłam do pokoju, obaj nagle zamilkli. Widząc to uśmiechnęłam się. - Już bardziej nie możecie rzucać się w oczy. No dalej, chłopcy, o czym gadacie? „Czy Cat przejdzie załamanie”? Czy może to „Dziesięć prostych kroków, jak zniechęcić kogoś do samobójstwa”? Obaj możecie sobie darować. Nic mi nie jest. Mój wuj kaszlnął. - Nie bądź taka melodramatyczna. Ponieważ nie do końca możesz przysłać mi pocztówkę, szukałem sposobu, by się z tobą skontaktować. Vlad właśnie informował mnie, że będziesz razem z nim. Rzuciłam Vladowi spojrzenie, które było by wyzywające… gdybym nie spędziła niezliczonych godzin w samolocie o pustym żołądku, bez snu i w stanie potwornego stresu. - Na razie. Vlad uśmiechnął się lekceważąco i zarazem z rozbawieniem. - Twój wybór, Cat. Do niczego cię nie zmuszam. Don patrzył na zmianę to na niego, to na mnie, mrużąc swoje szare oczy. Miały ten sam, popielaty odcień, co moje, a w tej chwili lśniły podejrzliwością. - Czy jest coś między wami dwojgiem, o czym powinienem wiedzieć? - A czy jest coś, co dotyczy ciebie, o czym ona powinna wiedzieć? – odpowiedział pytaniem Vlad. Teraz przyszła kolej na mnie, by przenosić wzrok z jednego na drugiego. - O co chodzi? Don ponownie kaszlnął i ukradkiem spojrzał na Vlada. - O nic. Vlad burknął wymijająco. - W takim razie tyle samo się ode mnie dowiesz, Williams. Już otwierałam usta, by zażądać wyjaśnienia tych podtekstów, gdy Don odezwał się. - Cat, pytałaś mnie kiedyś czy te leki na sen, które ci przesłałem, mają jakieś skutki uboczne. Sprawdziłem to w laboratorium i dowiedziałem 176

się, że możesz doświadczyć depresji, nagłych zmian nastroju, irytacji, paranoi i chronicznego zmęczenia. Zauważyłaś któreś z powyższych? Wróciłam myślą do moich kilku ostatnich kontaktów z Bonesem i nie mogłam powstrzymać wybuchu obłąkańczego śmiechu. - Owszem. Wszystkie… i to na raz. Ta informacja byłaby przydatna kilka tygodni temu, ale teraz jest już bez znaczenia. Nie zamierzałam więcej sięgać po te pigułki. Wolałam trwać w niewiedzy co do miejsca mojego pobytu niż być przedmiotem skutków ubocznych leków, które przyczyniły się do rozstania mojego i Bonesa. Don musiał domyślić się tego choć w części, gdyż na jego twarzy pojawił się smutek. Ta chwila minęła, gdy Cooper bez pukania wpadł do gabinetu. - B4358 podchodzi do lądowania. - Co? – warknął mój wuj. – Nie dostali pozwolenia! Otworzyłam szeroko oczy. Ten numer oznaczał samolot Dave’a. Ten, w którym byli Bones i Spade. - Wiem, sir. Wieża zakazała im lądować, lecz powiedzieli, że Anglik przejął radio i przekazał, żeby się zamknęli albo tak im dokopie, że skończą z dupami w niebieskie cętki. Bones. - Musimy jechać – powiedziałam do Vlada. – Teraz. - „Biegnij, Forrest, biegnij!” - zakpił Vlad. - Wypchaj się, Drac - rzuciłam. – Z tobą lub bez ciebie, zamierzam być w powietrzu, zanim jeszcze Bones wysiądzie z samolotu. - Ze mną. Williams… - Vlad skinął głową w kierunku mojego wuja Żegnaj. Niewielu ludzi ma tyle determinacji, by do końca kroczyć raz obraną drogą. Nie traciłam nawet czasu, by uścisnąć wuja na pożegnanie. Byłam już w połowie korytarza, rzucając przez ramię pospieszne „Dzięki! Pa!”. - Uważaj na siebie, Cat – zawołał za mną Don. Naprawdę się postaram. Było blisko. Wiedziałam, że ten obraz będzie mnie prześladował, a duch na pokładzie nie miał z tym nic wspólnego. Podczas, gdy ja zajmowałam się Cannelle, Cooper zatankował nasz samolot, nie trzeba było więc teraz tracić na to czasu. Vlad wyszedł za mną i wszedł na pokład z uwieszonym swojego ramienia Fabianem. Wszystko było by w porządku, gdybym podczas startu maniakalnie nie wyglądała za okno niewielkiego dwusilnikowca. Nasz samolot wzbił się w powietrze 177

dokładnie w chwili, gdy drzwi drugiej Cessny otworzyły się gwałtownie i pojawiła się w nich tak boleśnie znajoma mi sylwetka. Przez jeden szalony moment, w którym zamarło moje serce, poczułam się, jakby Bones patrzył wprost na mnie. - Dlaczego po głowie plącze mi się muzyka z „Casablanki”? – spytał Vlad ironicznie. Oderwałam wzrok od pasa startowego. - Jesteś chodzącą encyklopedią filmową, prawda? - A ty chłopcem, który wciąż krzyczał „wilk”9. Jeśli powiesz, że to koniec, to niech to będzie koniec. W innym razie przestań wygadywać bzdury, w które sama nie wierzysz. Cholerny bezlitosny rumuński uzurpator. Dlaczego w ogóle z nim leciałam? Dlaczego nie wyruszyłam sama przez leśny gąszcz i ukryła się w nim, dopóki Gregor, ghule i wszyscy inni nie zapomną o mnie, tak jak Bones? Po raz ostatni spojrzałam za okno. Wznieśliśmy się już na tyle wysoko, bym nie mogła stwierdzić czy jeszcze się w nas wpatruje, czy może odwrócił już głowę, jak musiałam to zrobić ja. - Masz rację – powiedziałam do Vlada. Wyciągnął do mnie rękę. Pokrywające ją blizny były niemym testamentem bitew, jakie toczył przez dziesięciolecia, i to tylko wtedy, gdy był jeszcze człowiekiem. Ujęłam ją ciesząc się, że moje dłonie nie były już puste, a jednocześnie nie cierpiąc się za to, że czułam w ten sposób. Jakże słaba byłam. Vlad uścisnął krótko moją dłoń. - Ja również nie chcę być sam – powiedział. Zabrzmiało to bardzo rozsądnie i wcale nie jak coś, czego należało by się wstydzić. Westchnęłam. Znów masz rację, koleś. To już dwa razy pod rząd.

9

Odniesienie do bajki Ezopa „Pastuszek i wilk”, w której chłopiec zabawiał się udając, że jego stado atakuje wilk. Gdy wieśniacy przychodzili mu na pomoc, przekonywali się jednak, że to nieprawda. Kiedy więc wilk naprawdę zaatakował, nikt z wioski nie uwierzył w krzyki pastuszka i nie uratował stada. Morał na końcu bajki mówi: „Nawet gdy kłamcy mówią prawdę, nikt im nie wierzy. Kłamca skłamie raz i drugi, i w końcu zginie, gdy tego nie zrobi”.

178

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Otaczała mnie woda. Wszystko wokół tonęło w ciemności i mgle. Gdzie byłam? Jak się tu dostałam? Powietrze miało okropny zapach, a ciecz, w której byłam zanurzona, stała się zbyt gęsta i lepka, by w niej pływać. Jej odrobina wlała się do moich ust, przez co dostałam mdłości. To z pewnością nie była woda. To była smoła. - Pomocy! Mój krzyk pozostał bez odpowiedzi. Smoła wydawała się wciągać mnie w swoją głębię. Krztusząc się zaczęłam gwałtownie łapać powietrze i poczułam piekący ból, gdy trochę cieczy dostało się do moich płuc. Substancja wciągała mnie coraz głębiej. Tonęłam. Przez głowę przemknęła mi mglista myśl. A więc tak umrę. Zabawne, zawsze myślałam, że stanie się to w walce… - Złap mnie za rękę – powiedział czyjś naglący głos. Na ślepo wyciągnęłam dłoń, niezdolna nic dostrzec zza zasłony atramentowej cieczy pokrywającej moje oczy… lecz nagle smoła zniknęła, a ja stałam naprzeciw mężczyzny, przed którym uciekałam. - Gregor - rzuciłam, starając zmusić się, by się obudzić. To sen, jesteś po prostu uwięziona we śnie. – Do diabła, zostaw mnie w spokoju! Gregor pochylił się nade mną. Niewidzialny wiatr rozwiewał jego popielatoblond włosy, a szarozielone oczy błyszczały szmaragdowym blaskiem. - Tym razem może i wydostałaś swojego kochanka spoza mojego zasięgu, lecz wkrótce i tak go dostanę. Jakie to uczucie, moja żono, być odrzuconą? Ach, chérie. Zasługujesz na swoje cierpienie. Gregor ściskał mnie za ramiona. Czułam, że stara się wyciągnąć mnie z mojej własnej skóry i przez moment walczyłam z paniką. Właśnie zorganizowałam Bonesowi ucieczkę. Dlaczego nie domyśliłam się, że Gregor tylko będzie czekał, aż zamknę oczy? Jego moc wydawała się sączyć się we mnie, powoli mnie wypełniając. Chciałam odwrócić jego uwagę, i to szybko, od owijania wokół mnie tej niebezpiecznej aury. - Popełniłeś błąd wysyłając Cannelle. Na wypadek, gdybyś nie słyszał, zabiłam ją. Ian przetransportuje do ciebie jej ciało, przewiązane wielką, czerwoną kokardą. Będziesz miał jeszcze więcej problemów z pozyskaniem nowych rekrutów, gdy ludzie o tym usłyszą. 179

Gregor skinął głową, nie wydając się ani trochę poruszonym. - Oui, to było niespodziewane i będzie cię drogo kosztować, ma femme. Wróć do mnie, a może moja cena nie będzie zbyt wysoka. - Dlaczego masz taką obsesję na punkcie tego, bym do ciebie wróciła? – spytałam sfrustrowana. – Jest jasne jak słońce, że do siebie nie pasujemy. Nie zachowujesz się, jakbyś mnie kochał. Przez większość czasu mam nawet wrażenie, że wręcz mnie nie lubisz. Po twarzy Gregora przemknął jakiś dziwny wyraz, lecz trwało to zbyt krótko, bym mogła określić co to. - Należysz do mnie – powiedział w końcu. – Wkrótce zobaczysz, że twoje miejsce jest przy mnie. Wiedziałam, że kryło się w tym coś więcej, ale w tej chwili miałam większe zmartwienia na głowie. Moc Gregora naprężając się wirowała wokół mnie. Starałam się odepchnąć od siebie jego ręce, lecz miałam wrażenie, że są do mnie przyspawane. - W takim razie mam dla ciebie przykre wieści. Mam wrócić do ciebie, żeby chodzić na paluszkach wokół ciebie i twoich nagłych zmian nastroju? Przykro mi, Gregor. Straciłeś u mnie szanse w chwili, gdy dorosłam i nabrałam pewności siebie. Nigdy do ciebie nie wrócę. - Dlaczego to robisz?! – krzyknął, zrzucając pozory spokoju. – Oferuję ci wszystko, a ty mną pogardzasz, jakbym stał niżej od tego twojego kochanka-dziwkarza, który cię zostawił! Jego gniew na powrót przyciągał do niego jego moc, jednocześnie odciągając ją ode mnie. Wykorzystałam okazję. - Bo jestem szczęśliwsza będąc odrzutkiem dziwkarza niż kiedykolwiek bym była jako twoja żona. Gregor odepchnął mnie od siebie. Wylądowałam z powrotem w smole, aż po barki zanurzając się w lepkiej, czarnej mazi. Stanął nade mną i potrząsnął pięścią. - Jesteś moja czy to ci się podoba, czy nie. Możesz nad tym pomyśleć, gdy dalej będziesz się przede mną chować. Znajdę Bonesa, gdy nie będą go otaczać jego ludzie. To tylko kwestia czasu. A wtedy, chérie, on umrze. Nie miałam szansy wykrzyczeć nienawiści, jaką do niego czułam, gdyż w następnej sekundzie smoła zamknęła się nad moją głową. Tonęłam bardzo szybko, jakbym spływała pchana olbrzymią falą. Gwałtownie usiadłam na łóżku. Prześcieradła były wilgotne, lecz nie od smoły. Cała byłam zlana zimnym potem. I do tego wściekła, jak diabli. 180

- Zabiję cię, Gregor – warknęłam do pustego pokoju. Jakiekolwiek resztki sentymentu, jakie miałam do niego z czasów, gdy byłam nastolatką, teraz zniknęły. Gdybym miała jeszcze jedną szansę wbić mu srebrny sztylet w plecy, z uśmiechem na ustach bym go przekręciła. Powinnaś była to zrobić, odezwał się kpiąco cichy głosik w mojej głowie. Albo ma się miękkie serce, albo twardą dupę. Vlad bez pukania wszedł do mojej sypialni. - Moja głowa od pięciu minut gotuje się od twojej wściekłości. - Nienawidzę go – powiedziałam, po czym wygrzebałam się z łóżka i zaczęłam nerwowo krążyć po pokoju. Vlad bez mrugnięcia okiem wpatrywał się we mnie. - Cat, nie mam powodu wszczynać wojny z Gregorem, ale widok ciebie w takim stanie sprawia mi ból. - To doprowadza mnie do szału - ciągnęłam. - Bones mógłby zabić Gregora, gdyby walczył z nim w uczciwej walce, ale Gregor na to nie pójdzie. A ja nie jestem wystarczająco silna, by samej go pokonać. Oddycham, krwawię, nie leczę się w jednej chwili… Nie stanowię dla niego zagrożenia. Bycie w połowie wampirem było odpowiednie dla mojej starej pracy. Wszystko, o czym wspomniałam, wabiło moje cele i sprawiało, że byłam jeszcze bardziej efektywnym łowcą. Jednak w przypadku naprawdę starych wampirów, takich jak Gregor, sprawia to, że jestem… słaba. Vlad nie odpowiedział. Nie musiał. Oboje wiedzieliśmy, że to prawda. - Co zamierzasz z tym zrobić? – spytał w końcu. Zatrzymałam się w pół kroku. To było pytanie za milion dolarów, czyż nie? Następnej nocy Vlad, Maximus, Shrapnel i ja siedzieliśmy na piętrze i graliśmy w pokera. Vlad bez przerwy wygrywał, za co winiłam jego zdolności czytania w myślach – chociaż twierdził, że ich na mnie nie stosuje – oraz fakt, że Shrapnel i Maximus prawdopodobnie obawiali się go pokonać, nawet gdyby mogli to zrobić. Była niemal północ, gdy rozległo się głośne pukanie do głównych drzwi. Momentalnie trzy wampiry zerwały się na nogi, a z dłoni Vlada już buchały płomienie. Vlad nikogo się nie spodziewał. Jego reakcja jasno na to wskazywała, natychmiast więc zrozumiałam powód ich niepokoju. Ktokolwiek to był, udało mu się niezauważonym ominąć ogromne straże Vlada i zapukać, pokazując, że nie potrzebuje elementu zaskoczenia. A wszystko 181

to zrobił tak, że niezwykle potężny wampir, który teraz wypadł z pokoju, do chwili obecnej z niczego nie zdawał sobie sprawy. Mówiąc krótko, siedzieliśmy po uszy w gównie. Ruszyłam za Vladem, lecz on z warknięciem obrócił się do mnie. - Zostań tutaj. Odpowiedziałam mu niemym wrzaskiem, jak to może iść sobie do diabła, jeśli oczekuje, że założę ręce i będę spokojnie czekać, gdy moją uwagę przyciągnął widok za oknem. - Popatrz – powiedziałam i wskazałam na niego. Ponad trzydziestu strażników Vlada wyraźnie unosiło się na tle nocnego nieba jakieś sześć metrów nad ziemią, wolno obracając się po niewidzialnych okręgach. Otwierali i zamykali usta, niezdolni nic powiedzieć, chociaż najwyraźniej próbując. To powiedziało mi, kto stał na dole i pukał do drzwi. Znałam tylko jednego wampira, który mógł okryć się swoją mocą tak, by nie zostać zauważonym i unieść uzbrojonych, nieumarłych strażników w powietrze, niczym świetliki. Po płomieniach powoli zamierających na zaciśniętych pięściach Vlada, on również tego się domyślił. - Mencheres - mruknął. Zamarłam w korytarzu, zastanawiając się czy ten mega wysokiej rangi wampir był sam… czy ktoś mu towarzyszył. Ponownie rozległo się pukanie. Teraz wydawało się jeszcze bardziej złowrogie niż wtedy, gdy myślałam, że to siły wroga. Vlad gestem nakazał Shrapnelowi i Maximusowi, by opuścili broń. - Zostań tu – powiedział do mnie ponownie, jednak bez poprzedniej gwałtowności. – Dowiem się, czego chce. - Mencheres – usłyszałam po chwili jego głos, tuż po odgłosie otwieranych drzwi. – Witam cię w moim domu, możesz wejść. Ty… - Moje serce na moment zamarło, gdyż nienawiść bijąca z jego tonu potwierdziła moje podejrzenia. - …nie. W odpowiedzi na to niegrzeczne powitanie rozległ się śmiech. Słyszenie Bonesa tak blisko uderzyło mnie, niczym młot. - Tepesh, przebyłem cholernie długą drogę, by tu dotrzeć, a jakkolwiek piękne są smocze kołatki na twoich drzwiach, nie mam ochoty, by je podziwiać choć chwilę dłużej. Mencheres, bardziej taktowny, zwrócił się do Vlada z cierpliwością, jaką rodzic okazywał krnąbrnemu dziecku. 182

- Vlad, wiesz, że nie mogę dopuścić, byś nie pozwolił wejść współwładcy mojej linii. Gdybyś to zrobił, oznaczało by to obrazę również dla mnie. A wiem, że nie masz zamiaru mnie obrażać. - Puść moich ludzi - powiedział Vlad z ledwo powstrzymywanym gniewem. - Oczywiście. - Mencheres powiedział to w taki sposób, jakby kompletnie zapomniał o tym, że lewitował ponad trzydzieści wampirów. Chwilę później rozległ się odgłos licznych, głuchych upadków. Gdybym była w innym nastroju, z pewnością by mnie to rozbawiło. - No dobrze, wejdźcie. – Ton Vlada był daleki od łaskawości. – Jednak nadużyjecie mojej gościnności, jeśli postąpicie choć krok w górę schodów. Wszyscy wiemy, kogo mam na myśli. Bones ponownie się roześmiał, jednak tym razem miałam wrażenie, że znajduje się jakoś bliżej. Musieli wejść do środka. - Doprawdy, kolego, jesteś jak pies warczący nad resztkami jedzenia. Uważaj, żebyś niechcący nie wybuchł, bo inaczej zrujnujesz tę wspaniałą imitację perskiego dywanu. - I mam już dość twoich komentarzy na temat mojego domu! – warknął Vlad. Praktycznie czułam wydobywający się z niego dym. – Czego chcesz? Nie, że masz jakiekolwiek pieprzone szanse, by to dostać, koleś. Przesadzony, cockneyowski akcent Vlada10 sprawił, że szok jaki czułam zniknął, zastąpiony przez nagły wybuch niepokoju. Bones nie marnował czasu, by porządnie wkurzyć Vlada. Co on knuł? - Przyjechałem po Cat – odparł Bones, już bez żartów. Zalała mnie tak wielka fala emocji, że aż dostałam zawrotów głowy. W następnej chwili jednak zamknęłam swój umysł, żałując, że nie mogę zrobić tego samego ze swoim sercem. Mogło chodzić jedynie o sprawy służbowe. Nie upokorzę się pozwalając Bonesowi dowiedzieć się, jak wielki wpływ ma na mnie jego głos. Kiedyś już mi mówił, jak świetna jestem w blokowaniu go. Miałam nadzieję, że nie wyszłam z wprawy. - Jeśli nie zechce się z tobą zobaczyć, to znaczy, że zmarnowałeś czas powiedział Vlad z jawnym wyzwaniem. Wciąż decydowałam czy chcę to zrobić, czy nie, gdy usłyszałam, jak Bones prychnął. - Nie zrozumiałeś, Tepesh. Nie jestem tu, by się z nią zobaczyć. Zabieram ją ze sobą. Z wrażenia otworzyłam usta. Vlad warknął. 10

Akcent Cockney – silny akcent londyńskiej gwary, powstałej w XIX wieku w niższych warstwach społecznych, głównie wśród kupców, robotników i miejskiej biedoty.

183

- Usmażę cię na miejscu. Na niezaprzeczalny dźwięk uderzających o siebie noży wypadłam z pokoju, z całej siły odpychając Maximusa na bok. - Spróbuj – usłyszałam odpowiedź Bonesa. - Stop! Trzy głowy jednocześnie odwróciły się w moim kierunku. Dłonie Vlada wciąż płonęły, a Bones trzymał w dłoniach dwa srebrne sztylety. Mencheres stał kilka kroków z tyłu, obserwując ich niczym piłkarski sędzia. Zeszłam ze schodów. Fabian unosił się za mną, co chwila chowając się i na powrót wyłaniając ze ściany. Jedno spojrzenie wystarczyło, bym dostrzegła, jak Bones zmienił się od naszego ostatniego spotkania. Jego włosy były krótsze, ostrzyżone niemal przy skórze i zawijające się na końcach. Jego oczy ściemniały, gdy napotkały mój wzrok. Nie było w nich nawet śladu emocji - ten widok był dla mnie najgorszy. - Co ty sobie wyobrażasz? Że co robisz? - spytałam. - Zabieram cię – odparł, unosząc brew. Gdyby powiedział to trzymając w dłoniach bukiet róż i przepraszając, może byłabym wzruszona. Jednak zrobił to w taki sposób, jakby mówił o butach, które gdzieś zapodział. Zmrużyłam oczy. - A co, jeśli nie chcę, byś mnie zabierał? Bones spojrzał na Vlada, na mnie, a na jego twarzy pojawił się przerażający uśmiech. - Wtedy, jako swojego gościa, Tepesh będzie musiał cię bronić. To znaczy, że on i ja będziemy musieli walczyć, a on i tak jest już wpieniony. Sądzę, że natychmiast będzie chciał spalić mnie na popiół. Oczywiście, jeśli najpierw ja nie wyrwę mu serca srebrnym nożem. Dlatego, jeśli odmówisz wyjazdu, w ciągu następnych kilku minut jeden z nas zginie. Możesz również pójść ze mną, a wtedy obaj będziemy żyć. Vlad zaklął strasznie, a ja spojrzałam na Bonesa z niedowierzaniem. - Czyś ty oszalał? To ty mnie zostawiłeś, pamiętasz? A teraz chcesz walczyć o mnie na śmierć i życie? Co to za gra? - To nie gra - odparł Bones. – Po prostu odzyskuję to, co moje. I lepiej, żebyś szybko podjęła decyzję. Vlad wygląda, jakby miał zaraz eksplodować. Zerknęłam na Vlada, który rzeczywiście wyglądał, jakby miał za kilka sekund wybuchnąć. - Przychodzisz do mojego domu, by szantażować moją przyjaciółkę? – warknął Vlad. Płomienie zaczęły wspinać mu się wzdłuż ramion. – Ja… 184

- Pojadę. Vlad spojrzał na mnie. Wyciągnęłam do niego dłoń, ignorując płomienie na jego skórze. - Nie rób tego. Nie mogłabym… Miałam nadzieję, że tylko Vlad usłyszał resztę zdania. Nie mogłabym sobie wybaczyć, gdyby coś mu się stało. Mogłam być wściekła na Bonesa. Do diabła, sama chciałabym przypiec go na rożnie, lecz swoim uporem nie mogłam ryzykować jego życia. Sądząc po promieniującej z Vlada energii, nie chciałby tylko zranić. Pomijałam już fakt, że nie ryzykowałabym życia przyjaciela – blask w oczach Bonesa mówił, że on również uderzałby, by zabić. Vlad szarpnął się za brodę i rzucił Bonesowi zimne spojrzenie. - Nie zapomnę tego. Bones uśmiechnął się w jawnym wyzwaniu. - Szczerze mam nadzieję, że tego nie zrobisz. W każdej sekundzie sprawy mogły przybrać brutalny obrót. Minęłam ich obu. Pal licho moje rzeczy – czas najwyższy stąd wyjść. - Idziesz czy nie? - spytałam Bonesa wychodząc na zewnątrz. - Oczywiście - odparł. Nie czekałam na niego, lecz ujęłam ramię, które uprzejmie zaproponował mi Mencheres i weszłam do samochodu, który – jak zakładałam – należał do nich. Fabian podążył za mną. - Piękny dom – rzucił na pożegnanie Bones do Vlada. Słysząc odpowiedź, jaką otrzymał, ucieszyłam się, że wyszłam. Gdyby tych dwoje zaczęło walczyć, nie było wątpliwości, że tylko jeden z nich wyszedłby z tej walki żywy. Po odjeździe odczekałam pełne pół godziny, zanim się odezwałam. Zaraz po wejściu do wozu Bones podał mi zestaw słuchawkowy - włączyłam więc muzykę wystarczająco głośno, by ogłuchnąć. Niech mnie diabli, jeśli przy całym tym hałasie wiedziałam, dokąd jedziemy. W końcu jednak zdjęłam słuchawki i – mając wciąż zamknięte oczy – zwróciłam się do niego. - Co ty, do diabła, sobie wyobrażasz? Gdybym nie zdecydowała się z tobą pojechać, Vlad mógł cię spalić. Zostałaby z ciebie jedynie plama na podłodze. Bones prychnął. - Nawet przez chwilę nie wątpiłem w twoje zachowanie. Nigdy nie byłaś w stanie przestać odgrywać bohaterki, jeśli chodzi o ratowanie mnie. 185

Łajdak, pomyślałam. Miałam nadzieję, ze dotarło to do niego jasno i wyraźnie. Jakikolwiek motyw miał Bones, by dzisiaj przyjechać, to jasne było, że nie kierowały nim romantyczne pobudki. Czy to tylko był wampirzy terytorializm? Pomimo tego, że mnie nie chciał, Bones nie życzył sobie, żebym była z kimś innym? To pewnie to. Cóż, jak on i Gregor się wkrótce przekonają, nie byłam niczyją własnością. - Pożałujesz tego – powiedziałam. Ponownie prychnął. - Kotek, w to również nie wątpię. Zamiast odpowiedzi jedynie ponownie nałożyłam słuchawki.

186

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY - Chyba oszalałeś. Spojrzałam na opuszczony budynek z wybitymi oknami, zagraconą, tylną ścianę i zrujnowany dach z czymś więcej niż odrobina przerażenia. Co gorsza, wszystko otaczało wysypisko śmieci. Naprawdę śmierdzące wysypisko śmieci. Nawet Fabian wyglądał, jakby chciał uciec. Bones wzruszył ramionami. - Nie widzę żadnego problemu. Jest tu relatywnie bezpiecznie. Ty mściwy, manipulujący… - Chcesz zobaczyć swój pokój? – przerwał moją niemą tyradę. Wyraz jego twarzy jasno wskazywał, że czerpał z tego niewiarygodną przyjemność. - Niech zgadnę – to ten rozwalony samochód – powiedziałam wskazując na starego, spłaszczonego Buicka. - Och, nie będziesz tu mieszkać - odparł Bones, podchodząc do skorupy budynku. – Quasimodo! – krzyknął. Rozległo się głośne skrzypienie, które brzmiało niczym cierpiąca z bólu maszyna. W następnej chwili ze zrujnowanej strony budynku, jakby spod ziemi, pojawiły się dwa wampiry. - Myśleliśmy, że będziecie godzinę temu – powiedział jeden z nich. – Jej jedzenie wystygło. Miałam właśnie zapewnić nieznajomego, że panujący tu zapach i tak zabił cały mój apetyt, gdy z pokruszonego betonu obok niego nagle wyłoniła się brunetka. - Catherine. Rzuciłam Bonesowi spojrzenie, które obiecywało straszną zemstę. Nie patrzył na mnie, lecz jego usta drgnęły. - Następnym razem – powiedziała moja matka zamiast powitania – zadzwońcie, gdy będziecie mieli się spóźnić. Budynek okazał się frontem kompleksu. Część, która się zawaliła, ukryła windę, na której dachu również były fałszywe, betonowe bloki. Przynajmniej na podziemnych poziomach zainstalowana była klimatyzacja, więc smród z wysypiska był zdecydowanie mniejszy w zamieszczonych tam kwaterach. Zgadywałam, że było to stary schron przeciw187

bombowy. Don w Stanach wykorzystywał je czasami jako bazę do swoich operacji. Co się nie zmarnuje, to się przyda, i takie tam. - Witajcie w Zamku Odpadków – powiedziała, oprowadzając mnie i Fabiana. – Gdy zobaczyłam go po raz pierwszy, musieli zawlec mnie do środka siłą. Jestem pewna, że twój podły mąż wybrał to miejsce z czystej zemsty. Ja również byłam tego zdania, lecz nie zamierzałam o tym dyskutować. - Bones nie jest moim mężem. Jestem pewna, że już ci o tym mówiono. Rzuciła mi przenikliwe spojrzenie. - Sama w to nie wierzysz. Sześć minut, dziesięć sekund. Tyle wystarczyło, żebym chciała uciec stąd z krzykiem na ustach. Bonesa tu nie było. Zostawił mnie tu i odjechał twierdząc, że ma coś do załatwienia. Z całych sił powstrzymywałam się, by nie wrzasnąć: „Po co ryzykowałeś życie, by zabrać mnie od Vlada, skoro wciąż nie możesz nawet stać obok mnie?”. Jednak to by ujawniło, jak bardzo mi zależy. Dlatego nie odezwałam się. Patrzyłam, jak odjeżdża, nie pytając nawet kiedy – lub czy w ogóle – zamierza wrócić. Czy wolałabym, żeby przywaliła mnie ogromna góra śmieci niż przyznać, jak wielki ból czułam na jego widok, a co dopiero na widok jego, gdy odjeżdża? Pewnie. Po trzech dniach w Zamku Odpadków zdecydowałam, że to idealne miejsce, jeśli chciało się zwariować, a nie miało się czasu, by zrobić to w normalnym trybie. Przebywanie piętnaście metrów pod śmietniskiem, zamknięta w odpowiedniku komórki z apatycznym duchem i bezpośrednią matką, myśląc o mężczyźnie, który mnie porzucił, musiało przyprawić mnie o szaleństwo szybciej niż jakiekolwiek okoliczności, w jakich się niegdyś znalazłam. Wkrótce myśl o tym, by walić głową w ścianę wydawała mi się zabawnym sposobem na spędzenie dziesięciu minut. Zaczęłam też fantazjować o sytuacjach śmiertelnego zagrożenia, jakby były deserem z czekolady. Okres dojrzewania był przy tym sesją aromaterapii. Pomimo zapachu zaczęłam wychodzić na powierzchnię i sprzątać wysypisko, żeby tylko coś robić. Fabian na własny sposób radził sobie z sytuacją - bez końca oglądał telewizję. Moja matka czytała lub rozwiązywała krzyżówki, a w przerwach nie przestawała mówić, że gdybym jej kiedyś posłuchała, nie było by mnie tu dzisiaj. Czy naprawdę dziwił fakt, że wolałam spędzać czas na śmierdzącym śmietniku? 188

Zamiatałam odległą część wysypiska, gdy usłyszałam pomruk zbliżającego się samochodu. Chociaż wiedziałam, że nie może to być żaden zbłąkany turysta, gdyż jasne było, że byliśmy na jakimś zadupiu, nie czekałam, by sprawdzić czy to przyjaciel, czy wróg, tylko wdrapałam się na najbliższą stertę odpadków. Śmierć? Nie bałam się jej. Byłaby wakacjami od stacji Smród Główny. - Kto wymyślił hasło „Quasimodo”? - mruknął Spade wysiadając z samochodu. - Witaj, Spade - zawołałam, potrząsając zdezelowanymi grabiami, jakie zrobiłam z pasów metalu i osi koła ciężarówki. Spade wbił we mnie wzrok, z odrazą i niedowierzaniem malującymi się na jego przystojnej twarzy. - Na owłosione jaja Lucyfera. Zmieniłaś się w Morlocka11. Widok Spade’a, tak układnego w swojej białej koszuli, czarnych butach i prasowanych w kant spodniach, przypomniał mi, że od stóp do głów pokryta byłam brudem i pewnie śmierdziałam niczym ktoś ze skrajnym przypadkiem wzdęcia. - Od kilku dni jestem zagrzebana pod górą śmieci. Czego żeś oczekiwał? Spade zatrzasnął drzwi samochodu. Na sam widok wozu musiałam zwalczyć impuls, by wskoczyć do niego i jechać tak długo, aż zasnę za kierownicą. - Nie mogę dłużej siedzieć i patrzeć, jak ty i Crispin toniecie we własnym uporze. Dobry Boże, Cat, po prostu umrzyj i miej to wszystko z głowy. Zamrugałam zdumiona. - Też się pieprz. - Wracaj do samochodu, nie czekaliśmy na ciebie – powiedział Techno, jeden z wampirów, który tu stacjonował. Wyszedł zza rogu budynku, trzymając w dłoniach naładowany srebrnymi kulami półautomat, którym celował w Spade’a. - Jestem na liście, imbecylu - warknął Spade. – A teraz odejdź, zanim wsadzę ci tę zabawkę w tyłek. Spade stał plecami do mnie. Chwyciłam leżącą w pobliżu oponę i rzuciłam nią w niego, uśmiechając się na widok czarnych smug plamiących jego nieskazitelną koszulę. - Nie mów tak do niego. Tylko wykonuje swoją pracę.

11

Morlock – postać z „Wehikułu czasu” H.G. Wellsa

189

Spade doszedł już do siebie po uderzeniu oponą w plecy i z wampirzą prędkością doskoczył do mnie. - Na miłość boską, Cat, przełam się. Na co czekasz? Przez chwilę myślałam, że rzeczywiście zwariowałam. Brzmiało to tak, jakby Spade namawiał mnie do samobójstwa. - Zrobiłam coś, czym cię wkurzyłam? Spade odwrócił się gwałtownie i zacisnął pięści. Techno spojrzał na mnie zdezorientowany, jakby pytając mnie czy coś mi grozi. - Chcesz, żebym go zastrzelił? - spytał. - Chcesz naprawdę zaognić sytuację? Już teraz ledwie jesteś człowiekiem. Dlaczego uparcie trzymasz się ostatniej bezużytecznej, śmiertelnej krzty swojej istoty? - Nie strzelaj – powiedziałam do Techno, który uniósł już półautomat. – W gruncie rzeczy odejdź. - On nie jest… - zaczął Techno. - Co znowu? - spytał Spade. – Nie mam jej o niczym mówić, jak sądzę? To dlatego patrzy na mnie jak na wariata, tak? Bo nie ma pojęcia, o czym mówię. Zacisnęłam zęby. Twarz Techno wszystko potwierdziła. Sukinsyn. - Znów chodzi o ghule? – spytałam. W duchu przeklinałam samą siebie. Byłam tak bardzo zaprzątnięta swoimi problemami, że nie przejmowałam się brakiem wiadomości na ten temat. Spade rzucił Techno ostatnie groźne spojrzenie, po czym założył ręce na piersi. - Tak, chodzi o ghule. Ich retoryka jest coraz śmielsza. Na pewnych obszarach zaczęły znikać wampiry, które nie mają swojego Pana. Może to przez to, że były głupie i dały się zabić innym z własnego gatunku, lecz jest powód, by myśleć, że jest inaczej. Wbiłam w niego wzrok. W jego tygrysich oczach było jedynie zdecydowanie. Zdałam sobie sprawę, że to Gregor za tym stoi. Im więcej paranoi wywołał plotkami o tym, że stanę się hybrydą wampira i ghula, tym więcej wsparcia otrzymywał dla swojego celu, by mnie odzyskać i kontrolować. - Dlaczego nikt mi nie powiedział? Spade przewrócił oczami. - A sama się nie domyślasz? Crispin nie chce, by to wpłynęło na twoją decyzję o przemianie w wampira. - Nie obchodzę go – mruknęłam, zanim zdołałam się powstrzymać. - Idiotka. 190

Czułam, jak moje oczy rozświetlają się wściekłą zielenią. - Słucham? - Idiotka - powtórzył Spade, dla podkreślenia przeciągając to słowo. Jak myślisz, dlaczego zabrał cię od Vlada? Crispin wiedział, że gdyby doszło do wybierania pomiędzy tobą, a ludźmi Draculi, to byś przegrała. Tepesh może i cię lubi, lecz jest piekielnie opiekuńczy, jeśli chodzi o jego ludzi. Na moment musiałam odwrócić wzrok. Po chwili jednak potrząsnęłam głową. - Skoro Bonesowi na mnie zależy, to pieprzenie się na prawo i lewo z połową Nowego Orleanu jest zabawnym sposobem na okazanie tego. Spade spojrzał na mnie z cynizmem. - Gdybyś myślała, że Crispin należy do ciebie, ale nie dbałabyś o to, co robi, to dlaczego nie czekałaś na niego po akcji w Nowym Orleanie, tylko uciekłaś z Tepeshem? Opadła mi szczęka. - Czy ty się słyszysz? - Nie myślisz jak wampir - mruknął Spade. – Im szybciej dasz sobie spokój ze swoim człowieczym postrzeganiem spraw, tym lepiej. Słuchaj, czy możemy podyskutować na temat twojego niewłaściwego myślenia później? Jeśli jeszcze choć chwilę będę musiał wdychać to zgniłe powietrze, to się chyba pochoruję. - Niewłaściwego myślenia? Pieprz się! Spade uśmiechnął się do mnie. - Powinnaś mniej przejmować się tym, co mówię, a bardziej skoncentrować się na tym, co powiesz Crispinowi, gdy będziesz chciała go przekonać, żeby zmienił cię w wampira. Na ułamek sekundy moje serce zamarło. Spade usłyszał to i prychnął. - Teraz zwróciłem twoją uwagę, co? To Crispin musi to zrobić. Ja z pewnością się na to nie odważę. Zabiłby każdego, kto by cię zmienił, więc nie popełnij błędu. - A w ogóle, to skąd wiesz, że zdecydowałam się na przemianę? Sarkazm i impertynencja zniknęły z twarzy Spade’a, który spojrzał na mnie z taką powagą, jak jeszcze nigdy dotąd. - Ależ, Żniwiarzu. Oboje wiemy, że zbyt długo już czepiasz się swojego człowieczeństwa. Po prostu potrzebowałaś zachęty, prawda? W mojej głowie pojawiło się jednocześnie mnóstwo myśli. Przypomniałam sobie wszystkie lata mojego dzieciństwa, ukrywanie moich rozwijających się, nieludzkich zdolności, by nie denerwować matki. To, 191

jak później, w szkole, czułam się nie na miejscu, gdy starałam się być „normalną”, chociaż nic we mnie takie nie było. Potem, gdy zbliżałam się do dwudziestki, czy moje człowieczeństwo nie było raczej przykrywką dla tego, jak naprawdę czułam się w środku? A teraz, jakże byłam sfrustrowana, że jestem zbyt słaba, by samej załatwić Gregora. Nie mając po swojej stronie elementu zaskoczenia co do mojej drugiej natury, zawsze będę za słaba, jeśli chodzi o pokonanie starych, naprawdę wysokich rangą wampirów… przynajmniej tak długo, dopóki będę w połowie człowiekiem. Jednak było coś jeszcze. Nawet, gdyby między Bonesem i mną naprawdę był koniec, problem z Gregorem magicznie by zniknął, a plotki o mojej przemianie w ghula by umilkły… czy kiedykolwiek mogłabym wrócić do życia wśród ludzi i udawać, że jestem jedną z nich? Nie. Nie mogłam więcej udawać, że nie było we mnie wszystkich tych rzeczy. Nawet, gdybym na zawsze rzuciła świat nieumarłych, wciąż byłabym bardziej wampirem niż człowiekiem. A skoro nie zamierzałam odchodzić lub znów udawać, że jestem człowiekiem, to dlaczego ciągle czepiałam się bicia mojego serca? Boże, czyżby Bones miał rację? Czy naprawdę to moje głęboko zakorzenione uprzedzenie powstrzymywało mnie wcześniej przed zrobieniem tego kroku? Było wiele powodów, które przemawiały za przemianą. Czy miałam chociaż jeden, dla którego powinnam pozostać człowiekiem? - Poproszę Bonesa, by to zrobił – usłyszałam samą siebie. – Ale, do diabła, pewnie odmówi. Spade nie miał słuchawek, dzięki którym nie słyszałam, dokąd jedziemy. Zamiast tego grzmotnął mnie w głowę, żebym spała przez większość naszej podróży. Spade był wampirem wysokiej rangi, więc kiedy już odzyskałam przytomność, głowa bolała mnie jak diabli. - Zanim się z nim zobaczysz, powinnaś wziąć porządny prysznic - powiedział Spade, gdy się obudziłam. – Wciąż strasznie śmierdzisz. Crispin mógłby odmówić zostania twoim Stwórcą tylko przez to, że nie zdołałby wystarczająco się do ciebie zbliżyć. Dobitnie przeklęłam Spade’a w myślach. Poczułam, jak coś chłodnego muska moją dłoń. Nawet bez otwierania oczu wiedziałam, że to Fabian, który na swój sposób mnie pocieszał. Zabrał się z nami na tę wycieczkę - wydaje się, że nawet duch nie mógł znieść życia na Zamku Odpadków. Przynajmniej Fabian nigdy nie narzekał na mój zapach. Była to jedna z zalet nieposiadania prawdziwego nosa. 192

- Ach, to tutaj – powiedział Spade. – Nie podglądaj. Nie możemy dopuścić, żeby Gregor dostrzegł w twoim śnie numer skrzynki pocztowej. Miałam po dziurki w nosie zasłaniania oczu za każdym razem, gdy gdzieś jechałam. Gdyby Bones odmówił przemienienia mnie, wiedziałam do kogo bym od razu poszła – prosto do Vlada. Już nawet zadzwoniłam do niego i spytałam czy zechciałby czynić honory. Natychmiast się zgodził. Nie miałam pojęcia co sprawiło, że nawiązała się między nami przyjaźń, lecz byłam za nią wdzięczna. Po kolejnej minucie samochód w końcu się zatrzymał. - Zostań tu – powiedział Spade. – Zapowiem nas, a potem po ciebie wrócę. - Chcesz powiedzieć, że idziesz sprawdzić czy pozwoli mi w ogóle postawić stopę na zewnątrz tego samochodu - odparłam z wciąż zamkniętymi oczami. - O to nie musisz się martwić. Wysiądziesz i weźmiesz prysznic nawet, jeśli będę musiał walczyć z Crispinem i powalić go na ziemię na tyle długo, byś to zrobiła. - Dzięki - powiedziałam. Spade po prostu ze śmiechem zamknął drzwi. Jako przyjaciel Bonesa, był lojalny jedynie wobec niego. Dlatego Spade nie przejmował się, jak ciężkie to dla mnie było, nawet bez jego komentarzy w stylu „śmierdzącego kota”. Na zewnątrz samochodu słyszałam wiele głosów, prawdopodobnie ludzi przebywających w domu. Wytężyłam słuch, by wyłuskać ten jeden najważniejszy. Jednak w panującym szumie trudno było to zrobić. Gdziekolwiek był, było z nim wielu ludzi. - …Crispin… - Spade na sekundę podniósł głos. - …cię sprowadza…? - To Bones. Reszta tego, co mówił umknęła mi. - …na zewnątrz… - powiedział Spade. - …zobaczyć się z tobą… Dlaczego nie mogą zamknąć się na chwilę tak, bym mogła cokolwiek usłyszeć? - pomyślałam. - …oczywiście… - Znów Bones. Klamka zapadła. Westchnęłam. - Fabian, wygląda na to, że jednak wejdziemy. - To dobrze – powiedział natychmiast, po czym zamilkł na moment. – Jeśli to jest to, czego naprawdę chcesz. Prawdę mówiąc, część mnie miała cichą nadzieję, że Bones nie pozwoli mi nawet wysiąść z wozu. Jednak nie wpłynęło to na poprawę mojego samopoczucia. Chwilę później Spade otworzył drzwi po mojej stronie. 193

- Poprowadzę cię prosto pod prysznic. Zobaczysz się z nim później. Powiedziałem mu, że w jego najlepszym interesie będzie zaczekać. - Jeszcze jeden komentarz na temat tego, jak pachnę, a wbiję ci kołek prosto w serce – zagroziłam, mając na myśli każde słowo. Zacmokał. - Mściwa dziewczyna. Chodź, weź mnie za rękę… Nie tak mocno! Z całej siły zacisnęłam dłoń na jego ręku. Na okrzyk Spade’a uśmiechnęłam się. - Będziesz musiał wyjąć moje ubrania z bagażnika, żebym po prysznicu miała się w co ubrać. W innym razie kąpiel będzie na nic. - Jesteśmy w środku - odparł Spade. – Możesz otworzyć oczy. Tak zrobiłam. Fabian unosił się przed nami, gdy szliśmy przez piękny hall. W zasięgu wzroku nie było nawet śladu rozwalonych samochodów i śmieci. Tak więc tutaj mieszkał Bones, podczas gdy ja tkwiłam pod górą odpadków? Tak bardzo się mylisz, Spade, pomyślałam. Bones najwyraźniej naprawdę ma mnie gdzieś. Szliśmy w głąb korytarza. Gdy mijaliśmy nieznanego mi wampira, ten z ciekawością nam się przyjrzał. - Co tak śmierdzi? - spytał. Fabian zniknął, jednak wcześniej dostrzegłam jego szeroki uśmiech. Spade roześmiał się głośno. - Pilnuj swoich spraw – rzuciłam ostro, lecz ugryzłam się w język, gdy wampir zbladł. Boże, to było chamskie z mojej strony! – Przepraszam powiedziałam. – Proszę, nie zwracaj na mnie uwagi. Ostatnio utknęłam w podziemnym śmietniku. Spade zaczął chichotać, więc niezbyt delikatnie dźgnęłam go łokciem w żebra. - Możemy już z tym skończyć? - Natychmiast – odparł wycierając różowe łzy. – Nie przeszkadzaj sobie, żołnierzu – powiedział do oszołomionego wampira. Odeszłam z taką godnością, jaką zdołałam z siebie wykrzesać… co oznaczało zero.

194

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Po godzinie energicznego szorowania nie został na mnie nawet ślad smrodu. Oczywiście to prawdopodobnie dlatego, że zerwałam też z siebie niemal całą skórę. Przynajmniej cztery razy umyłam też włosy, po czym dwa razy je odżywiłam. Ktokolwiek, kogo nos drażnił mój zapach, mógł mnie teraz pocałować w błyszczący z czystości tyłek. W sypialni przylegającej do mojej łazienki był już Spade, który wygodnie rozparł się na fotelu. Gdy wyszłam, wskazał na coś, co wisiało przewieszone przez oparcie najbliższego krzesła. - Przyniosłem ci trochę ubrań. Nie wiedziałem czy chcesz, żebym również pożyczył stanik i bieliznę, czy będziesz miała to gdzieś. Dyskutowanie ze Spadem o bieliźnie osobistej nie poprawiło mi nastroju. - Gdzie są moje ciuchy? Uśmiechnął się szeroko. - Wrzuciłem je do pieca. Nie śmiałbym wnieść cuchnącej walizki do domu Bonesa. Głęboko zaczerpnęłam powietrza. - Nie miałeś najmniejszego prawa tego robić. Spade wstał. - Pomińmy kwestie moralne i przejdźmy do tego czy chcesz, żebym zwinął dla ciebie jakieś gatki. - Dzięki, nie będę nosiła majtek jakiejś laski. Już wolę chodzić bez nich. Spade puścił do mnie oczko. - To się nazywa duch. Spraw, by Crispin był bardziej skłonny ulec każdej twojej prośbie. Wiem, co mówię. Wskazałam palcem drzwi. - Żegnam. Roześmiał się tylko i wyszedł. Szkoda, że mnie to nie rozbawiło. Z przerażeniem przyjrzałam się sukience. Kiedy już ją założę, nie będzie mowy o graniu na czas. - Pieprzyć to – powiedziałam głośno. Przedstawię moją ofertę Bonesowi, on ją pewnie odrzuci, a ja ruszę do Vlada. Zapięłam kieckę, założyłam pasujące do niej buty, które okazały się ździebko za ciasne, i poma195

szerowałam do pokoju gościnnego. Moje włosy były wciąż wilgotne. Potrząsnęłam nimi i rozejrzałam się po pustym wnętrzu. - Halo? - zawołałam. Niech mnie diabli, jeśli zacznę zaglądać za drzwi. Gdzie był Spade? Albo Fabian? - Na dole. To był głos Bonesa. Zwalczyłam dreszcz, dając sobie w myślach w twarz. Weź się w garść. - Czy mam powiedzieć „Marco”? – spytałam schodząc po schodach. Z pokoju na lewo u ich podnóża doszło mnie jego prychnięcie. - Jeśli chcesz. Wejdź z własnej i nieprzymuszonej woli. Wyprostowałam się i zrobiłam dokładnie to. Bones siedział na skórzanej, brązowej sofie, której odcień był zaledwie kilka tonów jaśniejszy od jego oczu. Ściany miały rdzawy kolor, zwieńczone przy suficie białym, ozdobnym gzymsem, a podłogę z ciemnego dębu zdobiły grube dywany. Swoim strojem Bones niemal doskonale pasował do wnętrza – miał na sobie kremową, rozpiętą przy szyi koszulę, której rękawy podwinął, i beżowe spodnie. Wyglądał tak cholernie bosko, że patrzenie na niego sprawiało mi niemal ból. - Nie spodziewałem się ciebie, nie mam więc ginu – powiedział napełniając szklankę. – Chcesz zamiast tego whiskey? - Pewnie. Dzięki – dodałam po chwili, opierając się o drzwi. Nalał drugiego drinka i spojrzał na mnie. - Nie przebyłaś całej tej drogi tylko po to, by tulić się do framugi, co? Mając ograniczone możliwości usiadłam, wybierając kanapę naprzeciwko niego. Jednak gdy tylko to zrobiłam, zesztywniałam, przypominając sobie o braku bielizny. Sukienka kończyła się kilkanaście centymetrów nad moimi kolanami. Co, jeśli Bones pomyślał, że próbuję świecić mu po oczach? - Eee… Masz coś przeciwko? – wyjąkałam, szybko przesiadając się na jego kanapę, lecz tak daleko od niego, jak tylko mogłam. Uniósł brew. - W żadnym razie. Podał mi whiskey. Jednym łykiem wychyliłam drinka. - Spragniona jesteś, co? – spytał. Zabrał mi szklankę i napełnił ją do pełna. – Musisz być. Inaczej pomyślałby kto, że musisz się napić, by ze mną porozmawiać.

196

Jego suchy ton powiedział mi, że doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co robię. Wzięłam od niego szklankę, lecz tym razem upiłam zaledwie łyk. Bones odchylił się na kanapie, badawczo mi się przyglądając. Poczułam się niezwykle zażenowana. Gdybym tylko miała na twarzy tarczę z makijażu, perfekcyjnie ułożone włosy i… ach. Majtki. Nie odezwał się nawet słowem, a cisza przeciągała się. Jakoś nie mogłam się zmusić do tego, by od razu wyjaśnić powód, dla którego tu przyjechałam. Być może miałam nadzieję, że sam wyłapie to z mojej głowy, a ja będę mogła pominąć całą tę część z rozmową. Odwróciłam wzrok, lecz czułam, jak się we mnie wpatruje. Bones wciąż wygodnie rozpierał się na sofie, powoli popijając whiskey i obserwując mnie tak intensywnie, że aż zaczęłam się wiercić. Jeśli to była metoda prowadzenia przesłuchania, to cóż… działała. Wkrótce zacznę paplać jak szalona, byle tylko złagodzić to pełne napięcia milczenie. - No dobra, to… przejdźmy do rzeczy. Starałam się patrzeć na niego, ale nie mogłam. To niesprawiedliwe, że jego widok był dla mnie tak druzgocący, a jednocześnie tak bardzo bez znaczenia dla niego. - Ja, eee… Jestem gotowa na przemianę w wampira. To się nazywa łagodnie zacząć temat. Na sekundę zerknęłam na niego. Zanim uciekłam spojrzeniem, ciemne oczy napotkały mój wzrok. Przez to napięcie stałam się nerwowa. Wstałam, gotowa, by zacząć krążyć po pokoju, gdy odstawił szklankę i błyskawicznie wyciągnął rękę, by mnie chwycić. Odsunęłam się natychmiast, lecz jego palce zacisnęły się na moim ramieniu. - Siadaj – powiedział spokojnym, acz stalowym głosem. Nawet, gdybym zaparła się nogami o jego pierś i pchnęła, i tak nie odzyskałabym ręki. Sfrustrowana klapnęłam z powrotem na kanapę. - Siedzę. A teraz mnie puść. - Nie sądzę, że to zrobię – powiedział tym samym, twardym tonem. – Nie robię ci krzywdy, więc przestań się tak na mnie patrzeć. A jeśli jeszcze raz się szarpniesz, rzucę się na ciebie i nie zejdę, aż skończymy tę rozmowę. W jednej chwili zamarłam. Bones nie rzucał słów na wiatr. Myśl o tym, że będę pod nim uwięziona zaalarmowała mnie z kilku powodów, jednak żaden z nich nie był strachem. - Tak lepiej. – Poluźnił uścisk, lecz nie puścił mnie. – No dobrze. Mam kilka pytań, a ty na nie odpowiesz. 197

Dlaczego nie nalegałam na omówienie tego przez telefon?, jęknęłam w myślach. - Pytaj. Przyszpiliłeś mnie – nigdzie nie pójdę. Jakże bym chciała, żeby mnie puścił. Wciąż zerkałam na jego dłoń, jakbym samym spojrzeniem mogła sprawić, że zniknie z mojej ręki. - Znów mnie blokujesz. Powiedział to swobodnym tonem, lecz zmrużył przy tym oczy. W ich głębinach zaczęły wirować zielone iskry, które nagle rozbłysły, całkowicie pochłaniając brąz. - Nieźle – warknęłam. - Ale myślałam, że już dawno doszliśmy do tego, że mam dobre tarcze obronne. O-o. Mówiąc, szarpnęłam się, w instynktownej reakcji na jego szperanie w moim umyśle. Błyskawicznie zostałam rozpłaszczona na kanapie, a Bones trzymał mnie za nadgarstki i wplótł swoje nogi w moje. - Zejdź z mnie. Zamiast tego wzmocnił uścisk. Nagle z całą jasnością zdałam sobie sprawę, że dalsze rzucanie się podsunie moją sukienkę jeszcze wyżej. Biorąc pod uwagę pozycję, w jakiej się znajdowałam oraz fakt, że materiał i tak nie zakrywał mi kolan, brak bielizny zaraz stanie się poważnym problemem. - Bones. – Przestałam się miotać i spróbowałam innej taktyki. – Proszę, zejdź ze mnie. - Dlaczego chcesz zostać wampirem? Zdaje się, że nie zamierzał zmienić pozycji. Nie przesuwał też ciężaru swojego ciała. Pozwalał, by jego waga trzymała mnie w miejscu, wyczuwając w ten sposób każde moje drgnięcie. Cholernie trudno było mi powstrzymać się od myśli, że minęły… wow… długie tygodnie od czasu, gdy po raz ostatni na mnie leżał. Co więcej, z tej odległości nie mogłam unikać jego spojrzenia. Odchrząknęłam. - Po pierwsze, mam dość bycia żywym nadajnikiem dla Gregora. Jeśli będę w pełni wampirem, Gregor zostanie odcięty od źródła wiedzy. Koniec z zamykaniem oczu i zatykaniem uszu w podróży. I koniec z włażeniem w moje sny. Nie odwrócił wzroku. - Czy to jedyny powód? Gdybym potwierdziła, rozmowa dobiegłaby końca. Bones nigdy by nie pomyślał, że taki powód by wystarczył. Zaakceptuje jedynie prawdę, mimo że przez nią moje oczy wypełniały się łzami. 198

- Miałeś rację - wyszeptałam. – Rzeczywiście myślałam, że bycie wampirem jest w jakiś sposób złe. Po tym wszystkim, co widziałam, wciąż byłam uprzedzona. Jestem głupia, prawda? Pewnie jesteś z siebie dumny, że rzuciłeś mi to w twarz. Kto by cię winił? Jego palce nie wbijały się już w moje nadgarstki. Nie, robiły coś znacznie gorszego – okrężnymi ruchami delikatnie mnie głaskały. Jego oczy jeszcze nie wróciły w pełni do swojej brązowej barwy. Miałam nadzieję, że to zaledwie pozostałości po jego gniewie. - Nie, nie jestem dumny z tego, że w taki sposób cię zwymyślałem. – Jego głos był bardzo cichy. – Po tym, jak Ian mnie przemienił, pogodzenie się z tym, czym byłem, zajęło mi piętnaście lat. Nic dziwnego, że miałaś w tej kwestii wątpliwości. Tego nie oczekiwałam. Przygotowałam się na to, by usłyszeć donośną opinię, że tak, byłam absolutnym osłem przez swoją dyskryminację. Przełknęłam, usuwając gulę, która wyrosła w moim gardle i zamrugałam, by powstrzymać napływające mi do oczu łzy. - No dobra… Czy to znaczy, że mnie przemienisz? - Nie tak szybko. Jedyny powód, dla jakiego chcesz tej przemiany, a który na razie wymieniłaś, to pozbycie się Gregora. - A może po prostu nie chcesz wziąć na siebie odpowiedzialności, jaką niesie ze sobą bycie moim Panem? – spytałam, nieco już sfrustrowana całym tym przesłuchaniem. – Jeśli tak jest, Vlad już zgodził się to zrobić. W jego oczach pojawił się jakiś błysk. - Jestem tego pewien. Lecz jeśli ktokolwiek ma cię zmienić, będę to ja. Sądzę, że na to zasłużyłem. A jeśli myślisz, by zrobić to za moimi plecami, to przysięgam ci, że zabiję każdego, kto cię przemieni. Bez względu na to, kim będzie. Zabiłby każdego, kto by cię zmienił, powiedział Spade. Zdaje się, że miał rację. Niech szlag trafi te zaborcze wampiry. - Jeśli pominiesz moje wcześniejsze uprzedzenie, to nie ma powodu, żebym pozostała w połowie człowiekiem – powiedziałam spokojnie. – Jako mieszańca łatwiej mnie zabić, a moje zdolności są ograniczone. Będąc wampirem sama określam limit moich możliwości, a oddychanie i tętno już mnie nie zatrzymają. Co więcej, nigdy nie wrócę do udawania, że prowadzę normalne, ludzkie życie. Pod wieloma względami już jestem wampirem. Po prostu nie mam jeszcze kłów. - Naprawdę w to wierzysz? – Jego glos był jedwabisty, lecz spojrzenie było twarde jak skała. 199

- Tak – powiedziałam bez wahania. - To udowodnij to. Wpuść mnie do swojego umysłu, żebym sam się przekonał. Za diabła. Mowy nie było, żebym opuściła swoje tarcze i w taki sposób się odsłoniła. Nie chodziło o to, że kłamałam. Za bardzo obawiałam się tego, co jeszcze zobaczy. - Przykro mi, Bones, lecz będziesz musiał po prostu zaufać mi na słowo. Przez dłuższą chwilę nic nie mówił. Resztką siły woli zmusiłam się, by nie wstrzymać oddechu. - W takim razie w porządku – powiedział w końcu. – Zrobię to jutro. Niemal odetchnęłam z ulgą, gdy ponownie się odezwał. - Pod jednym warunkiem. Kto by pomyślał. - Jakim? - Och, nic trudnego. Po prostu dziś w nocy będziesz dzielić ze mną łóżko. Czekałam chwilę, lecz nie wystąpił z żadną puentą dla tego żartu. - Mówisz poważnie? - wykrztusiłam. Spojrzał na mnie, jakbym była opóźniona. - Bardzo. - Czy to dlatego, że nie mam na sobie bielizny? Na te słowa uśmiechnął się szeroko. - Nie, ale nie pomaga to twojej sprawie. - Jesteś śmieszny! – odepchnęłam go, lecz efekt był taki sam, jakbym pchała ścianę. – Co to miało być? Jakieś wampirze pierdoły o dominacji? - Testuję twoją decyzję - odparł. – Odmawiasz mi spojrzenia w twój umysł, by przekonać się czy robisz to jedynie przez Gregora i ghule. Skoro naprawdę chcesz zrobić to dla siebie, to wtedy będzie to warte mojej ceny. W przypadku wampirów zawsze trzeba ją zapłacić, Kotek. Wiesz o tym. – Wzruszył ramionami. – Pozwól mi zobaczyć, że chcesz tego ze względu na siebie samą. Obnaż albo swoje ciało, albo emocje. Co za wybór. - Jestem zaskoczona, że w tak krótkim czasie zdołasz znaleźć dla mnie miejsce w swoim seks-grafiku – powiedziałam z nadzieją, że wkurzę go na tyle, by zmienił zdanie. Uniósł brew. - Mus to mus. 200

Nie miałam pojęcia, jak poradzę sobie z którąkolwiek z opcji. Obie zostawią blizny na mym sercu. - A fakt, że absolutnie nie chcę uprawiać z tobą seksu nic nie znaczy? Odwrócił mój policzek, aż ustami musnął moje gardło. - Cóż, słonko… Uważam za swój obowiązek, byś zmieniła zdanie. Jego głos wypełniała obietnica rozkoszy. Mimowolnie zadrżałam, gdy nosem musnął moją skórę. Niech diabli porwą moją wrażliwą szyję. Zdradzała mnie nawet wtedy, gdy starałam się wyglądać na nieporuszoną. Jednak wyobrażenie, że miałby wniknąć w mój umysł i zobaczyć, jak głęboko wciąż zatopiony był w każdej mojej myśli, przerażało mnie bardziej niż wszystko inne. Szach-mat, Cat. Przegrałaś. To jednak nie znaczyło, że będę wspaniałomyślna. Rzuciłam mu jędzowate spojrzenie. - Mam nadzieję, że to najgorszy seks, jaki kiedykolwiek miałeś, ty okrutny, manipulujący łajdaku. - Już zwierzenia do poduszki? – odparł z lekkim uśmiechem. – Teraz tylko mnie nakręcasz. Żałowałam tylko, że przed tym spotkaniem się wykąpałam. Gdzie było ropiejące zakażenie drożdżakami, gdy takiego potrzebowałam? - Sama ma pewien warunek - powiedziałam. – Kąpałam się w pustym pokoju gościnnym. Możemy to tam zrobić. – Ostatnia rzecz, jakiej potrzebowałam, to barłożyć się z Bonesem w jego łóżku, gdy noc wcześniej mógł bzykać się w nim z inną. Fuj. - Cokolwiek zechcesz. – Na ustach wciąż miał ten nieznaczny uśmieszek. Najwyraźniej nie mogłam go wkurzyć na tyle, by zmienił zdanie. – Jeśli masz życzenie, możemy też wykorzystać tę kanapę. Sposób, w jaki przesunął językiem po dolnej wardze powiedział mi, że naprawdę o tym myślał. To sprawiło, że poczułam obejmującą mnie falę gorąca, mimo że w myślach wciąż go przeklinałam. To będzie sprytna sztuczka. Trzymać uczucia na wodzy podczas seksu z nim. - Pokój gościnny wystarczy – wykrztusiłam. Jego oczy rozbłysły. - No, to w porządku. Idziemy? W tych słowach kryło się o wiele więcej niż samo pytanie. Rozejrzałam się w płonnej nadziei, że stanie się coś, co to opóźni. Trzęsienie ziemi. Pożar. Atak obcych. Cokolwiek, byle stało się teraz! Jednak nie było nic więcej oprócz niego, mnie i umowy, którą właśnie z nim zawarłam. - Chyba tak. 201

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Bones jednym zwinnym ruchem poderwał się ze mnie, ciągnąc mnie za sobą do pionu. Mimowolnie drgnęłam, gdy jego dłonie pozostały na mojej talii, a serce zaczęło mi bić tak mocno, że mogłabym je zatrzymać jedynie postrzałem. Szedł bardzo blisko mnie, dłonią na moich plecach popychając mnie naprzód. Nie ciągnęłam nogami, ale och… bardzo tego chciałam. Idąc na górę minęliśmy osobę lub dwie, lecz trzymałam głowę schyloną. Koncentrowałam się na wszystkim oprócz tego, co miało się zdarzyć, gdy już dotrzemy do pokoju. Jakim cudem miałam zachować spokój, gdy tak bardzo mnie pobudzał? Co, jeśli krzyknę coś strasznego, jak na przykład „Kocham cię!”? Co, jeśli dostanę ataku padaczki i zacznę ślinić się i pluć w samym środku… działań? Do czasu, kiedy wprowadził mnie do tej samej sypialni, którą niedawno opuściłam, doprowadziłam się do stanu umiarkowanej paniki. Szlafrok, który miałam na sobie wcześniej, wciąż leżał przerzucony przez oparcie krzesła. Bones zamknął drzwi, a ja w akcie desperacji zdecydowałam się przejąć kontrolę nad sytuacją. - No dobra. – Mój głos był wyższy niż zazwyczaj. – Miałeś na myśli coś konkretnego czy może mam zacząć od oczywistych rzeczy? Jego usta drgnęły. - Chcesz zrobić ze mnie zadanie do wykonania? Przykro mi, słonko, dzisiaj jest moja noc. Kiedy będę chciał, byś dla mnie coś zrobiła – a to jest twój warunek – wtedy będziesz mogła kontrolować, co tylko zechcesz. Do tego czasu ja tu decyduję. A teraz zdejmij te buty. Wyglądasz, jakby cię cisnęły. Z ponurą miną zrobiłam to. Łóżko wydawało się powiększać, a ściany kurczyć, przez co miałam wrażenie, że cały pokój wypełnia ta biała, czekająca na nas arena. Bones ściągnął koszulę. Odwróciłam wzrok od doskonale umięśnionego ciała, które odsłoniła. Wbiłam paznokcie w dłonie. Sprawy rozwijały się o wiele za szybko. - Odwróć się. 202

Byłam jednocześnie wdzięczna i niechętna, by to zrobić. Chociaż oznaczało to, że nie musiałam wpatrywać się w dywan, czułam się również bezbronna. Jakbym nie mogła się obronić, gdybym nie widziała, co mnie czeka. Chłodne palce odsunęły włosy z mojej twarzy, wprawiając mnie w drżenie. Nieznaczne pociągnięcie sukienki uprzedziło powolne, nieubłagane rozpinanie się zamka aż do jego podstawy. Bez niego sukienka zawisła na moich ramionach, rozsunęła się lekko, po czym została zrzucona aż do moich stóp. Z jego ust wyrwał się cichy syk. Co absurdalne, zamknęłam oczy, jakbym dzięki temu była mniej naga. Wstrzymałam oddech, a moje ciało ponownie ogarnęło drżenie. - Zmarzłaś, słonko. Zabierzmy cię do łóżka. Jego głos był niższy, a akcent silniejszy. Podeszłam do łóżka, pozwalając mu odrzucić okrycia, lecz okryłam się nimi zaraz po tym, jak się do niego wdrapałam. Bones ukląkł obok łóżka i delikatnie dotknął moich włosów. - Kiedy leżysz tak, przykryta po brodę i z szeroko otwartymi oczami, wyglądasz bardzo młodo. - Zdaje się, że przez to stajesz się przyszłym pedofilem. Przechylił na bok głowę. - Biorąc pod uwagę dzielącą nas różnicę wieku i wszystkie te rzeczy, które zamierzam ci zrobić, rzeczywiście tak jest. – Wtedy spoważniał. – Kotek, pod całym twoim sarkazmem, obojętnością i gniewem, wciąż myślę, że mnie pragniesz. W innym razie bym na to nie nalegał. Przyznaję, że jestem okrutnym, manipulującym łajdakiem – dokładnie tak, jak powiedziałaś – ale nie jestem gwałcicielem. Jeśli naprawdę mnie nie chcesz, zostawię cię w spokoju, a jutro i tak zmienię cię w wampira. – Zamilkł. Puścił lok, którym się bawił i ujął moją twarz w dłonie. – A jednak spróbuję przekonać cię, byś zrobiła inaczej. Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Och nie, pomyślałam. Jestem skończona. Pomyśl o wysypisku. O tym smrodzie. O pogardliwym prychnięciu Gregora. O wszystkim, byle nie o tym, że Bones właśnie rozpinał spodnie. Istniała tylko jedna rzecz, która mogła popsuć mi nastrój. - Bones, dlaczego mnie zdradzałeś? Zamarł. Zdążył rozpiąć guzik przy spodniach, lecz zamek nadal pozostawał zapięty. - Naprawdę wierzysz, że byłem ci niewierny? 203

Prychnęłam niegrzecznie. - Po tym, jak zobaczyłam zdjęcia, usłyszałam relację Fabiana, wspomnienia Cannelle i ciebie, gdy przyznałeś to tej nocy, kiedy Geri wyciągnęła cię z Nowego Orleanu… tak. Wierzę. Miałam wrażenie, że jego spojrzenie wwierca mi się w mózg. - Zobaczyłaś zdjęcia, jak wchodzę do domu z kobietami, lecz nie widziałaś już tego, co stało się, gdy zamknąłem drzwi. Pojechałem do Nowego Orleanu pod pretekstem świętowania odzyskanego kawalerstwa, mając nadzieję, że Gregor połknie przynętę. Zrobił to, a nawet wysłał do mnie Cannelle, jak gdybym był zbyt głupi, by wyczuć na niej jego zapach. Łatwo było pić jej krew i zahipnotyzować ją, by przekazywała Gregorowi, że jestem bezbronny w swojej rozwiązłości. Do czasu, nim rozmawiał ze mną Fabian, otoczyło nas troje szpiegów Gregora. Co miałem mu powiedzieć? Wirowało mi w głowie. - Ale słyszałam cię. Powiedziałeś Cannelle, że to ona wybrała wszystkie kobiety, z którymi się wcześniej pieprzyliście! - A ona w to uwierzyła - odparł Bones. – Pozwoliłem jej każdej nocy wybrać i przyprowadzać do domu nową dziewczynę. Wtedy piłem z nich do chwili, aż straciły przytomność, po czym budziły się w łóżku nagie. To było proste oszustwo. Wiem, jak musiało to dla ciebie wyglądać, Kotek, ale powinnaś była pozwolić mi wszystko wyjaśnić, zamiast uciekać z Tepeshem. Moje uczucia walczyły z podejrzliwością. To znaczy… jaka kobieta, po tym wszystkim, co widziała i słyszała, uwierzyłaby, że to była jakaś jedna wielka szarada, a jej chłopak jedynie udawał zdradę? - Ale odszedłeś ode mnie. – Nie mogłam ukryć bólu w moim głosie. – Powiedziałeś, że to koniec. Bones westchnął. - Wściekłem się, gdy odkryłem, że odeszłaś do Gregora. Nie wiedziałem czy wybierzesz pozostanie z nim z miłości, czy z musu – a żadna z tych możliwości nie wpłynęła na to, bym myślał racjonalnie. Do czasu twojego powrotu wciąż nie odzyskałem nad sobą kontroli. Jeden z powodów, dla których odszedłem, to że gdybym tego nie zrobił, powiedziałbym więcej rzeczy, których bym później żałował. Wtedy pojechałem do Nowego Orleanu, by zakończyć ten problem z Gregorem. Zamierzałem później wszystko ci wyjaśnić. Ale ty oczywiście jesteś w gorącej wodzie kąpana. – Jak zwykle, sugerował jego ton. - Bo cię ratowałam? 204

Rzucił mi zirytowane spojrzenie. - Zapomniałaś, że potrafię latać? Gregor o tym wiedział. Marie też. Chciała, żebym zabił Gregora, więc powiedziała mu, że zamierza zmusić mnie do opuszczenia Dzielnicy. Doskonale przy tym wiedziała, że Gregor zda sobie sprawę, że albo wejdzie do Dzielnicy i mnie porwie, albo odlecę do jakiegoś bezpiecznego miejsca. Jednak ty wysłałaś za mną swój dawny oddział, który wkrótce zaalarmowałby Gregora, bez względu na to, jak bardzo byłby tajny. Wiedziałem, że dadzą się zabić, gdybym stawiał opór i dał Gregorowi czas na to, by wparować, więc pozwoliłem im się zabrać. Ale to zrujnowało mój plan. Bones nie powiedział następnego, oczywistego słowa: Znów. O żesz. Gdybym stała teraz na ziemi, z chęcią bym się pod nią zapadła. Spade ma rację – jesteś idiotką. Przez duże „I”. Moje nieme wyrzuty musiały do niego dotrzeć, ponieważ powiedział: - Nie jesteś idiotką. Charles powiedział mi, że wciągnął cię w to, chociaż – ze wszystkich ludzi – powinien być mądrzejszy. Wciąż jednak stwierdził, że samotne zasadzanie się na Gregora jest zbyt ryzykowne, i właśnie dlatego o niczym mu nie powiedziałem. - Musisz mnie nienawidzić – powiedziałam z jękiem. – To już drugi raz, gdy wszystko spieprzyłam myśląc, że ci pomagam. Uniósł brew. - Trzeci, gwoli ścisłości. Jeszcze odeszłaś ode mnie do Dona, bo myślałaś, że mi pomagasz. Pomyślałem, że nie pozwalając mi toczyć własnych bitew okazujesz mi swój brak szacunku, ale uświadomiłem sobie, że nie możesz się powstrzymać. Taka po prostu jesteś. Nigdy nie będziesz siedzieć i cierpliwie czekać na wynik walki, która dotyczy twoich bliskich, lecz rzucisz się w sam jej środek. I nieważne, jak bardzo obiecasz się zmienić. Jego słowa były dla mnie niczym cios nożem w serce. To dlatego odszedł, drwiło ze mnie sumienie. Chciałabyś myśleć, że to tylko po to, by pieprzyć się naokoło, bo wtedy to byłaby jego wina, a nie twoja. Ale to przez ciebie. Bones ma rację – nigdy się nie zmienisz. I nikt o zdrowym umyśle by cię nie tolerował. Mówienie, że mi przykro, było bezużyteczne. Nawet więcej – było obraźliwe, biorąc pod uwagę wszystko, co się stało. Zrobiłam więc jedyną rzecz jaką mogłam, by pokazać, że chciałabym, aby wszystko było inaczej. Opuściłam swoje tarcze, pozwalając Bonesowi wejrzeć w mój umysł i usłyszeć wszystko co czułam, obnażając się ze wszystkich rzeczy, które racjonalizowały moje czyny. 205

Zamknął oczy. Zachwiał się lekko, jak gdyby moje myśli uderzyły go niczym fizyczny cios. Raz uwolnione z ograniczeń, jakie na nie nałożyłam, wydawały się ze mnie wypływać, a głęboko ukryte emocje zaczęły pienić się na powierzchni. - Kotek - mruknął. - Chciałam tylko żebyś wiedział, że rozumiem. – Gula w moim gardle utrudniała mi mówienie. – Zrobiłeś, co w twojej mocy, Bones. To ja wszystko zepsułam. Otworzył oczy. - Nie. To mój upór, by zgarnąć Gregora samemu doprowadził do naszej separacji. Mogłem ci powiedzieć, że to pułapka, jeszcze zanim zamknąłem cię w tym azylu. Mogłem powiedzieć ci o Nowym Orleanie i skłonić, byś wzięła te tabletki, żeby Gregor dowiedział się o tym z twoich snów. Jednak chciałem wszystko załatwić samemu. Moja duma i zazdrość nas rozdzieliła. Każdy błąd, jaki ze mną popełniłaś, Kotek, ja popełniłem z tobą. Ale nie chcę o tym więcej mówić. W ogóle nie chcę nic mówić. Rozpiął zamek w spodniach, a ja zamrugałam zdumiona. - Po tym wszystkim wciąż chcesz ze mną spać? Bones wyślizgnął się ze spodni. Jak zwykle, nic pod nimi nie miał. - Po tym wszystkim, wciąż cię kocham. To oszołomiło mnie tak bardzo, że zamilkłam. Potem zaś powiedziałam pierwsze słowa, jakie przyszły mi do głowy. - Musisz być szalony. Roześmiał się, a jego głos był miękki i ironiczny. - To właśnie przez twoją zuchwałą odwagę zakochałem się w tobie. Nawet, jeśli to samo doprowadza mnie teraz do szału, prawdopodobnie nie kochałbym cię, gdybyś była inna niż jesteś. Tak bardzo pragnęłam uwierzyć, że miłość wszystko pokona. Że wszystko ułoży się między mną a Bonesem tylko dzięki naszemu uczuciu. Jednak życie nie było tak sprawiedliwe. - Skoro żadne z nas się nie zmieni – powiedziałam ze ściśniętym gardłem - to prędzej czy później znów się od siebie oddalimy. Oparł kolano na łóżku. - Masz rację – nie zmienimy się. Zawsze chcę cię chronić i będę nieziemsko wściekły, gdy nie będę mógł. Zawsze będziesz dla mnie rzucać się w ogień, bez względu na to, jak bardzo będę chciał zapewnić ci bezpieczeństwo na uboczu. Żeby nam wyszło, przez cały czas będziemy musieli walczyć z naszą naturą. Chcesz zaryzykować? 206

Kiedy sześć lat temu zaczęłam umawiać się z Bonesem, wiedziałam, że związek z nim złamie mi serce. Rzeczywiście złamał, i to więcej niż raz, a Bones nie zapewniał mnie, że tym razem również się tak nie stanie. Jednak – tak jak przedtem – nie mogłam mu się oprzeć. - Brak ryzyka jest dla tchórzy – wyszeptałam. Kucnął na łóżku, prezentując muskuły i doskonałe ciało. Wtedy pochylił się do przodu, niespiesznie przesuwając ustami od mojego brzucha aż po szyję. Moje sutki stwardniały, pożądanie ścisnęło mi żołądek, i wygięłam się do niego. Wziął mnie w ramiona i nakrył moje usta swoimi. Dotyk jego nagiego ciała na moim pozbawił mnie kontroli. Skóra zaczęła łaskotać mnie w miejscach, których dotknął. Nie mogłam wystarczająco się do niego zbliżyć, więc odrzuciłam okrycia. Bones całował mnie, jakby tonął, pieszcząc mój język i jednocześnie ocierając się zmysłowo o moje ciało, głaszcząc mnie bez wchodzenia i dotykając mnie wszędzie na raz. Również przesunęłam dłońmi po jego ciele i zajęczałam mu prosto w usta. Moja żądza stała się niemal bolesna, kiedy wsunął we mnie palce, znalazł mój najbardziej wrażliwy punkt i zaczął go pocierać. Wbiłam paznokcie w jego plecy, a z oczu płynęły mi łzy. Rozkosz niemal sięgnęła szczytu, napinając mi skórę, aż oderwałam od niego usta. - Boże, Bones, tak! Był to jęk połączony z krzykiem. Słysząc go, Bones przewrócił mnie na siebie, jednym ruchem podnosząc mnie i zatapiając usta między moimi nogami. Natychmiast zaczęłam trząść się z ekstazy. Jego ręce zaciskały się na mojej talii, a on lizał i ssał moje ciało, jak gdyby spijał ze mnie przyjemność. Kurczowo uchwyciłam jego głowę i zadrżałam gwałtownie, gdy wstrząsały mną ostatnie fale rozkoszy. Bones położył mnie na materacu, nawet na chwilę nie odrywając ode mnie ust. Wciąż dyszałam od orgazmu i teraz bezwładnie opadłam na poduszki. Podniósł głowę i wbił we mnie wzrok, jednocześnie przesuwając się w górę. - Popatrz na mnie – powiedział, zbliżając do mnie biodra. Zrobiłam to, po czym rozchyliłam uda i wygięłam się w łuk, wychodząc mu naprzeciw. Och Boże, już zapomniałam, jak Bones mnie rozciągał, gdy jeszcze do niego nie przywykłam. Jego sztywny pal rozpychał się między moimi ścianami, wypełniając mnie tak bardzo, że poczułam napływające do oczu łzy. Tak. Tak. Tak bardzo cię pragnęłam.

207

- Mocniej – wyjęczałam, gdy zaczął się we mnie łagodniej poruszać. Nie chciałam łagodności. Chciałam tego, na co wiedziałam, że się czaił, choć starał się być delikatny. Zaczął poruszać się gwałtowniej, wciąż mając otwarte oczy. Ja również swoich nie zamknęłam. Widok jego twarzy, podczas gdy był we mnie, oszałamiał mnie. Chwyciłam go za włosy, wbiłam wzrok w jego oczy i pocałowałam go, odrywając usta dopiero wtedy, gdy musiałam zaczerpnąć powietrza. - Czuję na tobie swój smak - wydyszałam. – Chcę, byś ty spróbował siebie ze mnie. Chcę cię ssać i połknąć wszystko, gdy dojdziesz… - Przestań tak mówić, albo dojdę natychmiast. – Zacisnął dłonie na moich biodrach, przytrzymując mnie w miejscu. Był już blisko. Czułam to w sposobie, w jaki mnie trzymał oraz w tych mocnych, równych pchnięciach, które obezwładniały mnie namiętnością. Bliskość jego orgazmu sprawiła, że zapragnęłam doprowadzić go na skraj ekstazy. Otarłam się o niego wykrzykując, jak dobrze mi było. - Jeszcze. Bierz mnie mocniej. Przestał się hamować i momentalnie poczułam, jak zalewa mnie fala skoncentrowanych emocji. Był to najsłodszy ból. Czując go wychodziłam mu naprzeciw, pomimo jego ostrych i gwałtownych ruchów. Kiedy osiągnął szczyt, drżąc na całym ciele rzucił mnie na wezgłowie. Również drżąc uchwyciłam się go kurczowo, a moje serce niemal nie eksplodowało. Po kilku sekundach Bones odsunął się ode mnie – i od wezgłowia – i ponownie położył mnie na łóżku. - Do diabła, Kotek, nic ci nie jest? Gdybym wciąż nie dyszała, jego niepokój o moje przypuszczalne zranienia przyprawiłby mnie o śmiech. - Chodź tutaj. Przyciągnęłam go do siebie, aż z powrotem na mnie wylądował. Przesunął się nieco, przesuwając dłoń na moją głowę, a ja zsunęłam się niżej i zaczęłam ssać jego sutek. Smakował solą, lecz to prawdopodobnie przez pot. Wplótł palce w moje włosy i przycisnął mnie do siebie, a z jego gardła wyrwał się jęk. - Tym razem będę łagodniejszy, ale znów cię pragnę. Ugryzłam go i poczułam, jak przeszył go dreszcz. O tak, podobało mu się to. Mnie również, a w tej chwili nie mogłam przestać dotykać go i całować. 208

- Nie bądź delikatny. Uwielbiam, gdy tracisz nad sobą kontrolę. Chcę, żebyś stracił ją jeszcze raz. Ześlizgnęłam się jeszcze niżej, smakując coś, co było słonawe nie tylko od potu. Objęłam go wargami, wciągając go w usta tak głęboko, aż wypełnił je całe, i jęknęłam, gdy zmienił pozycję i zaczął się poruszać. Wszystko rozmyło się w jeden obraz skóry, ust, języków i twardego ciała. Moje pożądanie rosło, a on tylko bardziej je podsycał. Po czasie, który zdawał się godziną, zmrużyłam oczy, gdy nad jego ramieniem dostrzegłam wpadające do pokoju światło. - Włączyłeś lampę? – spytałam, zastanawiając się, kiedy mógł to zrobić. Bones wyciągnął szyję i również zmrużonymi oczami spojrzał na snop światła w rogu pokoju. - To niemożliwe. - Co? – spytałam, gdy wyskoczył z łóżka. Do pokoju wpadło jeszcze więcej promieni, kiedy Bones odsunął coś, co – jak teraz dostrzegłam – było zasłoną. Odwrócił się do mnie i uniósł brew. - To słońce. Niemożliwe, by był już ranek. A jednak dowód na to mieliśmy przed oczami, gdy złociste smugi oświetliły jego ciało. Bones wpatrywał się we mnie przez chwilę, po czym gwałtownie opuścił gruby materiał. - Nie obchodzi mnie to – powiedział wracając do łóżka. – A teraz… Na czym skończyliśmy?

209

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY - Ty kurwo! Pierwszy cios wstrząsnął mną, zanim jeszcze zdążyłam zauważyć, kto go zadał. Po nim nastąpił następny, a później jeszcze kolejny. Próbowałam się bronić, lecz nie mogłam ruszyć rękoma. Nogami również. Sekundę zajęło mi domyślenie się, dlaczego. Były przytwierdzone do podłogi. Gregor klęczał obok mnie i okładał mnie bez litości. - Pożałujesz tego – wykrztusiłam, gdy przerwał. - Grozisz mi? – Od brutalnego uderzenia w żołądek zgięłam się na tyle, na ile pozwalały mi metalowe uchwyty. Niech to szlag, kto powiedział, że we śnie nie czuje się bólu? - Jestem twoim mężem, chociaż nie zasługujesz, by mnie tak nazywać, ty zdradziecka dziwko! Nagle uderzenia ustały, a Gregor pogładził mój policzek. - Chérie, dlaczego to robisz? Dlaczego tak upierasz się, by wzbudzić mój gniew? Wiesz, że muszę ukarać cię za twą niewierność, chociaż sprawia mi to ból. Pomimo bólu udało mi się roześmiać. - Och, pewnie. Boli cię to bardziej niż mnie, co? Jesteś największym dupkiem na świecie, Gregor. - Będziesz robić, co ci każę! – Ta fałszywa słodycz zniknęła z jego głosu. Wrócił do okładania mnie przy każdym wypowiadanym słowie. – Wrócisz do mnie w tej chwili, albo pożałujesz, że tego nie zrobiłaś. - No, to dalej. Daj z siebie wszystko! Już mnie bito i torturowano, lecz w twoim przypadku to zniknie, gdy tylko otworzę oczy. Nie boję się ciebie, Gregor. Chwycił mnie za włosy i szarpnął tak mocno, że poczułam, jak wyrywa mi ich kępy. - Jeśli pozwolisz, by zmienił cię w wampira – powiedział – dopilnuję, byś cierpiała. Rozumiesz? Wbiłam w niego wzrok. - Gdy miałam szesnaście lat, zależało mi na tobie. Na początku, kiedy odzyskałam pamięć, jakaś część mnie wciąż coś do ciebie czuła. Teraz jednak – jak Bóg mi świadkiem – przysięgam, że cię zabiję. Rozumiesz? 210

Uderzył mnie tak mocno, że pociemniało mi przed oczami. Jednak jego gniew zadziałał na moją korzyść, gdyż przywrócił mnie do rzeczywistości. Usłyszałam pełen niepokoju głos. - Kotek, obudź się! Bones mną potrząsał. Mój policzek nieznacznie piekł i wiedziałam, że to nie było wspomnienie po ciosach Gregora. Bones nie tylko mną potrząsał. - Przestań, mam dosyć bicia – mruknęłam, starając się odsunąć jego ręce. Nie puścił mnie, lecz przestał mną trząść. - Bił cię? Płakałaś przez sen, bo cię bił? Usiadłam, naciągając na siebie prześcieradła i próbowałam otrząsnąć się z resztek snu. Bóle fantomowe po ciosach znikały z każdą sekundą. - Był wściekły. Bones warknął cicho i cały zesztywniał. - Spałaś zaledwie godzinę, lecz czy powinnaś już wstać? A może masz jeszcze te pigułki? Nie zniosę myśli, że będzie cię molestował, gdy znów zaśniesz. - Żadnych tabletek. – Skrzywiłam się na wspomnienie tego, jak się po nich czułam. – Gregor nigdy nie naszedł mnie dwa razy tej samej nocy – albo dnia. Sądzę, że pierwsza próba wymaga to od niego zbyt wiele energii i potrzebuje czasu, by zregenerować siły, zanim zrobi to po raz kolejny. - Nie będzie kolejnego razu - powiedział Bones posępnie. Nie, ponieważ już za parę godzin Bones zmieni mnie w wampira. Właśnie dlatego Gregor był taki wściekły. Wiedział, że gdy to się stanie, straci do mnie dostęp. Żegnaj, Gregor. Mam nadzieję, że śpisz spokojnie, bo wiem, że ja na pewno będę. Bones pocałował mnie w czubek głowy. - W takim razie spróbuj się przespać, słonko. To się wkrótce skończy. Nie, pomyślałam. To się nie skończy, dopóki nie zabiję Gregora. A kiedy już stanę się wampirem, będę kolejny krok bliżej do tego celu. Kiedy ponownie się obudziłam, Bonesa nie było. Zasłony wciąż były zaciągnięte, lecz gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że było dobrze po pierwszej. Mój ostatni poranek jako pół-człowieka minął. To może być najwcześniejsza pora, o jakiej – jako nowy wampir – będę się budzić przez najbliższe kilka miesięcy. No, chyba że fakt, iż byłam mieszańcem, wpłynie jakoś na skrócenie tego czasu. 211

Teraz, kiedy nastał już dzień, zaczęła ogarniać mnie nerwowość. A co, jeśli przemiana nie uczyni mnie silniejszą, lecz słabszą, jakbym zaczynała od początku? Boże, nie zniosłabym, gdybym obudziła się później i przekonała, że jestem mięczakiem. Co więcej, jakie to uczucie nie oddychać? Jak sobie poradzę, nie słysząc więcej bicia swego serca? Jak długo będzie trwała moja nowa żądza krwi? Kilka dni, tydzień? I jak to będzie, gdy nie będę już rzadkim mieszańcem, lecz zwykłą, dawną Cat, nowym wampirem? Tak naprawdę, to ta myśl mnie ucieszyła. Nie ma tu nic ciekawego, widzicie? Możecie iść dalej. Tak, całe życie tego chciałam. Drzwi otworzyły się i stanął w nich Spade. Ponieważ wciąż byłam naga, poderwałam prześcieradło do góry i rzuciłam mu zirytowane spojrzenie. - Nie wiesz, jak się puka? - Usłyszałem, że się obudziłaś - odparł Spade. - Trzymaj. Przyniosłem ci śniadanie… a może raczej lunch, zważywszy na porę. Położył tacę na najbliższym stole, po czym szelmowsko się do mnie uśmiechnął. - Widzę, że ty i Crispin wyjaśniliście sobie nieporozumienia. Doprawdy, wasza dwójka przez całą noc nie dała nikomu w domu usnąć. Zamknęłam oczy. Do tej pory zażenowanie faktem, że każdy z nieumarłych mógł wsłuchiwać się w moje intymne doznania powinno mi minąć, lecz wyglądało na to, że to wciąż ponad moje możliwości. - Spade, mam nadzieję, że brak snu nie zaszkodził przeze mnie twej urodzie. Złośliwość w moim głosie nie zbiła go z tropu. Machnął ręką. - Ależ absolutnie. Spraw, by Crispin był w dobrym nastroju. Ostatnio był z niego naprawdę ponury łajdak. To nasunęło mi na myśl pytanie, które już od dobrej chwili chodziło mi po głowie. - Gdzie jest Bones? - Odbiera Mencheresa. Oczywiście nie mogę ci powiedzieć skąd, na wypadek, gdybyś chciała zdrzemnąć się przed dzisiejszym wydarzeniem. Jeszcze długo go nie będzie. Och. Zrozumiałam, chociaż żałowałam, że nie zobaczyłam się z nim przed wyjazdem. Po tym, jak ostatnio źle się między nami układało, byłam teraz chciwa każdej jednej spędzonej z nim chwili. - Dzięki za przyniesienie śniadania - powiedziałam. - Nie ma problemu. A teraz pójdę po własne. 212

Kiedy Spade już poszedł, zaczęłam się zastanawiać co zrobić ze sobą przez następne kilka godzin. Śniadanie i prysznic na pewno nie zajmą mi aż tyle czasu. Może powinnam powiadomić kilka osób o tym, co zamierzałam zrobić. Mogłabym zadzwonić do Denise. Z drugiej strony jednak Denise nie potrzebowała teraz wspomnień o wampirach. Po brutalnej śmierci Randy’ego, widok Spade’a rozbijającego głowę tamtemu gościowi w barze rodeo, stanowił dla Denise zbyt wiele. Powiem jej, gdy już będzie po wszystkim. W ten sposób nie będzie musiała się martwić, że coś pójdzie nie tak. A nieprzysparzanie jej zmartwień było jedynym, co mogłam zrobić dla niej jako przyjaciółka. Wtedy pomyślałam o telefonie do wuja, lecz w końcu zdecydowałam, że to niezbyt dobry pomysł. Pierwsze słowa Dona to z pewnością nie byłyby gratulacje, chociaż pewnie wiedział, że tej przemiany nie można było uniknąć. Z pewnością nie zadzwonię do mojej matki. I tak wiedziałam, co by powiedziała, a słowa „nie rób tego!” padałyby co rusz. Miłe było jednak to, że nieważne jak bardzo by tego nienawidziła – a bez dwóch zdań nienawidziłaby z głębi serca – nie oznaczało to końca łączącego nas związku. Kilka lat temu nie mogłabym tego powiedzieć. Powinnam zadzwonić do Vlada i powiedzieć mu, że nie będzie już musiał zostawać moim Panem. Chociaż sądziłam, że jakoś nie będzie zaskoczony. Jednak gdy sięgałam już po słuchawkę, pomyślałam o innej osobie, z którą chciałabym porozmawiać. Zamknęłam drzwi i uklękłam przy łóżku. Cześć, Boże, tu Catherine. Wiem, minęło już trochę czasu… Usłyszałam, jak do domu wszedł Bones. Zapytał o mnie Spade’a, po czym jego długie, zdecydowane kroki skierowały się do salonu, w którym spotkaliśmy się wczoraj. Siedziałam na kanapie i czytałam, nie chcąc nieświadomie dowiedzieć się o naszej lokalizacji przez oglądanie miejscowego kanału telewizji. Wstałam, kiedy wszedł, poświęcając mu całość swojej uwagi. Miał na sobie czarne spodnie, czarną koszulkę z krótkim rękawkiem i czarne buty. W ciemnych kolorach wyglądał rewelacyjnie. Kontrast sprawiał, że jego jasna skóra wyglądała jeszcze bardziej świetliście. - Cóż, bardzo odpowiednio do sytuacji – powiedziałam, by zatuszować łaskotanie w żołądku. – Wyglądasz niczym prawdziwy Żniwiarz. Wpatrywał się we mnie tak intensywnie, że odchrząknęłam. - No dobra, to był kiepski żart… 213

- Jesteś co do tego absolutnie pewna, Kotek? Jeszcze nie jest za późno, byś zmieniła zdanie… - Chcę tego. - Mówiłam prawdę. Byłam gotowa. Z powolną gracją Bones podszedł do mnie, zatrzymując się zaledwie kilka centymetrów ode mnie. Wziął mnie za ręce i uniósł je do swoich ust, nawet na moment nie odrywając wzroku od moich oczu. - Ty zdecydujesz kiedy. Możemy zaczekać - nie ma pośpiechu. Przygotowywałam się na to cały dzień. Czekając nie będę już bardziej gotowa, najlepiej więc będzie, jak stanie się to bez dalszej zwłoki. - Teraz. Czy… eee… nie powinniśmy przejść gdzieś indziej? - Tutaj będzie idealnie. Rozejrzałam się po pokoju. Nie wydawało mi się, by był bezpieczny, biorąc pod uwagę kręcących się w pobliżu ludzi, lecz nie spodziewałam się, że po… cóż, po śmierci, zostanę tu długo. Zastanawiałam się, jak długo będę martwa. Czy śmierć będzie jak sen, czy może nie będę niczego świadoma do chwili, aż ponownie otworzę oczy. Był tylko jeden sposób, by się przekonać. - Dobrze. Widziałam już przemianę, gdy Bones zmieniał Tate’a i Juana, wiedziałam więc czego się spodziewać. Jednak obserwowanie tego, a doświadczanie na własnej skórze to dwa różne światy. Moje serce zaczęło coraz mocniej walić. Zdaje się, że w tej chwili to plus. Oczy Bonesa zalśniły zielenią, a z ust wysunęły się kły. Delikatnie odgarnął dłonią moje włosy i mocno mnie do siebie przygarnął. Zamknęłam oczy i przechyliłam głowę, dotykając policzkiem jego twarzy. Jego skóra była chłodna. Wkrótce będę miała tę samą temperaturę. - To normalne, że się denerwujesz, lecz nie ma się czego bać – szepnął. – Robiłem to naprawdę wiele razy i nawet na chwilę nie znajdziesz się poza moim zasięgiem. To zapewnienie naprawdę mi pomogło. Nie można spojrzeć śmierci w twarz i pokazać jej palca - bez względu na okoliczności. - Gotowa jesteś, Kotek? – spytał z ustami tuż przy mojej skórze, zębami delikatnie skubiąc moją szyję. Jakby szukał najlepszego miejsca, by ugryźć. - Tak… Zaczekaj! Nacisk jego kłów, jaki przez ułamek sekundy poczułam na skórze, natychmiast zniknął. Głęboko zaczerpnęłam powietrza.

214

- Nie chcę żywić się żywymi i nieważne czy sądzisz, że komuś się to należy. Daj mi krew z torebki. Nie chcę się obudzić z twarzą w czyjejś tętnicy. Bones odchylił głowę, by na mnie spojrzeć i pogłaskał mnie po karku. - Już się tym zajęto. Nie bój się. Obudzisz się, będę przy tobie i wszystko będzie dobrze. Przesunęłam dłońmi po jego karku zadowolona, że to właśnie on powiedzie mnie do grobu i z powrotem. - Bones. - Tak? - Zrób ze mnie wampira. Wiedziałam, że pewne rzeczy na zawsze zapamiętam. Wyraz jego oczu, gdy pochylił ku mnie głowę. To powolne, głębokie ukłucie, gdy wbił we mnie kły. Jego dłoń, którą przycisnął mnie mocniej do siebie, jednocześnie drugą biorąc mnie za rękę i splatając palce z moimi. Wypływ krwi z rany o wiele głębszej od tych, które zadawał mi wcześniej. Ogarniające mnie ciepło. Moje serce, bijące na początku tak szybko, a potem stopniowo zwalniające. Stające się coraz bardziej sporadyczne, gdy uciekało ze mnie życie. Moje myśli ogarnął chaos. Brzęczenie nie było już tak głośne. Nie widziałam już też wyraźnie. Zabawne – chwilę temu dostrzegałam maleńkie światełka, tysiące migających iskierek. Były śliczne. Gdzie się podziały? Robiło mi się coraz bardziej zimno. Skąd wziął się ten wiatr? Co to było? Coś mnie ciągnęło. Gdzie jestem? Nie mogę nic mówić. Czy się poruszam? Nic nie widzę. Dlaczego ja nic nie widzę? Dlaczego nie mogę się ruszyć? Gdzie jestem? Gdzie jestem? GDZIE JESTEM? Co? Ledwie cię słyszę… tak! Tak, to ja, jestem tu! Teraz już cię widzę. Zaraz tam będę, już idę. Zaczekaj, nie odchodź. Wróć! Zatrzymaj się, proszę! Tak dawno cię nie widziałam. Nie, zabierz mnie z powrotem! Muszę zobaczyć ich jeszcze raz… Byłam w piekle. Ogień, który mnie trawił, płonął z intensywnością, która powiedziała mi, że to, co do tej pory mi serwował, to jakieś oszustwo. Ten był bezlitosny i płonął w całym moim ciele. Spalał mnie, lecz nie zabijał. Poddawał mnie mękom niewyobrażalnej agonii. Nie mogłam krzyczeć, a nawet nie wiedziałam czy mam jeszcze usta. Jedyne, na czym mogłam się skupić, to ból. Już nie chcę, przestań, przestań, to boli, boli, BOLI! 215

I wtedy… zalało mnie coś chłodnego, co powoli ugasiło płomienie. Z całą desperacją nieumarłych sięgnęłam po jeszcze, gdyż w końcu ból zelżał. Więcej, och Boże, to wciąż boli, daj mi więcej tego chłodu. Więcej, och proszę, potrzebuję jeszcze, jeszcze troszeczkę… Znów usłyszałam dźwięk, który brzmiał niczym bicie w bęben. Światło. Głosy rozbrzmiewające ponad tym powolnym biciem. Tak wiele różnych zapachów. Otworzyłam oczy i zobaczyłam nie morze ognia, lecz zwykłe, betonowe ściany. Sekundę zajęło mi, nim rozpoznałam ludzi stojących obok mnie, a potem dotarło do mnie. Racja, byłam w domu Bonesa, który mnie zmienił. Nie byłam w piekle – byłam wampirem i wszystko było w porządku. Ból zniknął. Widziałam, słyszałam, czułam, czułam zapachy i smaki… Och Boże, smaki… Miałam w ustach coś pysznego. Och, tak, to było przepyszne. Tak dobre. Nagle dotarł do mnie ostatni fragment tej układanki. Do diabła, trzymałam kogoś w uścisku. Nie piłam z worka pełnego krwi, lecz z osoby. Przyciskałam usta do jego szyi, z moich kłów – ja pieprzę, miałam kły! – kapała mi krew, a pod nimi nie wyczuwałam pulsu. - Jezu! - krzyknęłam, z przerażeniem odpychając od siebie ciało. – Powiedziałam Bonesowi: żadnych ludzi! Gdzie on jest? Rozejrzałam się za nim, czując mdłości na myśl, że pozwolił mi kogoś zabić, lecz zatrzymałam się w pół ruchu na widok twarzy Spade’a. Wyglądał na prawdziwie zdumionego. - Właśnie rzuciłaś Crispina na podłogę. Spojrzałam w dół. Zwłoki, które z siebie zrzuciłam uniosły się do pozycji siedzącej i spojrzały na mnie z niedowierzaniem w brązowych oczach. W dłoni Bonesa znajdowała się pełna, nierozpoczęta torba z krwią. Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę z mojego drugiego problemu. - Eee, chłopaki… - zaczęłam z wahaniem. – Dlaczego wciąż bije mi serce?

216

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Rytmiczne bicie, które słyszałam, dochodziło z mojej własnej piersi. Na sekundę ogarnęło mnie oszołomienie. Czyżby coś nie wyszło? Para nowych kłów wbijających mi się w wargi wskazywała na coś odwrotnego, ale dlaczego moje serce wciąż biło? - Czy to wkrótce przestanie, czy co? Czyżby zapomnieli mi o czymś powiedzieć? Jak na przykład: „Och, przez pierwsze kilka minut będziesz słyszała pewne bum bum, ale to minie”. Sądząc jednak po wyrazie ich twarzy, to nie było normalne. - Było by świetnie, gdyby ktokolwiek z was zdecydował się mi to wyjaśnić. - Nie chcesz krwi? – wykrztusił Spade. Przelotnie spojrzałam na szkarłatną torbę w dłoniach Bonesa. - Nie za bardzo. Bones wstał. Spojrzał na mnie dziwnie, po czym zębami rozerwał torebkę i podał mi ją. - Pij. - Wolałabym nie. - Po prostu weź łyka! - zażądał. Z grymasem na twarzy przytknęłam usta do oderwanego rogu i wzięłam niepewny łyk. Fuj! Jakbym miała w ustach garść starych monet. Natychmiast wszystko wyplułam. - Co dałeś mi wcześniej? Tamto było świetne, ale to jest do dupy! Spade dosłownie zbladł. Bones wziął ode mnie torebkę i opróżnił ją kilkoma łykami. - Z krwią wszystko w porządku - powiedział. Potem wyjął z kieszeni nóż i bez ostrzeżenia przeciągnął nim po moim ramieniu. - Auu! Za co to? Chwyciłam się za zranioną rękę, lecz niemal natychmiast ból zmienił się w nieznaczne łaskotanie. Bones odciągnął moją dłoń, ukazując pokrytą krwią, lecz nienaruszoną skórę. Nie było tam żadnej rany. Moje ramię całkowicie się wyleczyło. Pomijając wszystko inne, zaczęłam się uśmiechać. - To zaoszczędzi mi mnóstwa kłopotów podczas walki. - Zdajesz sobie sprawę, że nie oddychasz? - spytał Bones. 217

Miał rację. Nie oddychałam… i nawet tego nie zauważyłam! Jak można nie zwrócić uwagi na to, że nie wciąga się powietrza do płuc? Kiedy go już nie potrzebujesz, oto kiedy! - Jej puls… - odezwał się Mencheres po raz pierwszy od chwili, gdy otworzyłam oczy. – …zwalnia. Spojrzałam na swoją pierś, jak gdyby to mogło mi coś powiedzieć. Oczywiście to, co zaczęło się jako regularne bicie, teraz zmieniło się w coraz wolniejsze, leniwe uderzenia. To było… cóż, to było cholernie dziwne uczucie, ot co. Jakbym na sam ten dźwięk powinnam była wpaść w panikę. - To dobrze, prawda? Może po prostu do mojego serca nie dotarło, że jego usługi nie są już potrzebne. Bones objął mnie ramieniem. - Kotek, jak się czujesz? - W porządku. Tak właściwie, to naprawdę dobrze. Wiesz, cudownie pachniesz. Naprawdę, naprawdę smakowicie. Kiedy tylko o tym pomyślałam, natychmiast zapragnęłam ponownie poczuć na języku ten smak. Tym razem jednak mnie powstrzymano poczułam, jak czyjeś ramię opasuje moją szyję, a drugie talię. Ponieważ wciąż widziałam Bonesa i Spade’a, to Mencheres musiał mnie trzymać. - Co się stało? – spytałam. - Ugryzłaś mnie - odparł Bones. - Co? Spade na potwierdzenie skinął głową. Osłupiałam. - Przepraszam. Nawet nie pamiętam, że to zrobiłam… - Nagle urwałam i zaczęłam wdychać woń skóry Mencheresa. Ten zapach. Mmmm. Następne, co pamiętałam, to że nadgarstek Mencheres’a znalazł się w moich ustach, a ja niczym rekin potrząsałam nim na wszystkie strony. Kiedy dotarło do mnie co robię, natychmiast go wyplułam. - Czy ktoś mi do diabła powie, co ze mną jest nie tak? Nawet, gdy to krzyczałam, nie mogłam się powstrzymać od oblizywania ust. Ten smak. Był po prostu boski. Słodki Jezu, nigdy w życiu nie próbowałam czegoś równie wspaniałego! - Żywisz się krwią nieumarłych. Mencheres powiedział to z typową dla siebie zimną krwią. Słysząc to, Bones uniósł brew. Potem zbliżył się do mnie. Przeciągnął kłem po nadgarstku i podstawił mi go pod nos. - Chcesz tego? 218

Kierowana instynktem, o którym nie zdążyłam się nawet zastanowić, rzuciłam się naprzód. Mencheres nieznacznie poruszył wolną dłonią i nagle w twarz uderzyła mnie niewidzialna pięść. - Nie ruszaj się. Nie miałam wyjścia – zamarłam na ugiętych kolanach, z wyciągniętymi dłońmi i ustami otwartymi w ściekłym warkocie. Co gorsza, nie dbałam o to. - Daj mi to. – Wiedziałam, że to mój głos, lecz nie rozpoznałam brzmiącej w nim dzikości. Ból ponownie wrócił i znów miałam wrażenie, że pali mnie od wewnątrz. - Daj! Mencheres puścił mnie. Gdy stanął obok Bonesa zauważyłam, że ten wyjął i rozerwał kolejną torebkę z krwią. Tym razem jednak Bones rozmazał krew bezpośrednio na moich ustach. - Chcesz tego? – spytał podtykając mi torbę pod nos. Zlizałam krew z warg. - Nie – warknęłam z furią. Trzech mężczyzn wymieniło spojrzenia. Po chwili Bones westchnął. - W porządku. Spróbujemy inaczej. Podniósł torebkę do ust i kilkoma łykami opróżnił worek. Oszołomiona przez cały czas patrzyłam, jak pracują mięśnie na jego szyi. Kiedy w końcu podszedł bliżej, ból przeszedł w agonię, a z oczu pociekły mi łzy. - Proszę. To pali, pali! Bones przyłożył nadgarstek do moich ust. Później będę pamiętała, że zaczęłam z wściekłością go rozrywać, lecz w tym momencie wszystko, z czego zdawałam sobie sprawę, to ulga jaką czułam, gdy ból zaczął znikać. Czułam, jak ten cudowny smak spływa w dół mojego gardła i moje ciało zadrżało w uczuciu bliskim orgazmowi. - Nigdy o tym nie słyszano – mówił Spade. Jego głos dobiegał jakby z oddali. Wciąż jeszcze drżałam, wstrząsana ostatnimi falami rozkoszy, jaką dawały mi krople krwi na nadgarstku Bonesa. - Zawsze jest ten pierwszy raz – odparł Bones. – To dowód na to, że w chwili, gdy myślisz, że wiesz już wszystko, nagle okazuje się, że jest inaczej. Posłuchajcie. Jej serce stanęło. To zwróciło moją uwagę. Cóż, to oraz suchy już nadgarstek, co pewnie przyczyniło się też do mojego powrotu do rzeczywistości. - Myślicie, że tak już zostanie?

219

Wszyscy spojrzeli po sobie. W końcu Bones wzruszył ramionami, po czym wziął jeszcze jedną torebkę z krwią i zwrócił się do mnie, nim ją opróżnił. - Sądzę, że wkrótce się przekonamy. Niewielki pokój w piwnicy był praktycznie więzieniem. Bez okien, jedynie z drzwiami, które zamknięto od zewnątrz. Poza tym pod jedną ze ścian stało podwójne łóżko, kilka książek, nowych i używanych. Długopis i papier. I, oczywiście, lodówka. Wypełniały ją worki z krwią i, ku mojemu zdziwieniu, butelki z wodą. Bones wyjaśnił mi, że pomoże mi ona utrzymać odpowiedni poziom nawilżenia, gdy moje ciało zacznie wariować i spalać pożywienie, jakiego dostarczała moja krew, jednocześnie jednak sprawiając, że będę wyglądać na… wysuszoną. Będę musiała pić wodę przez około tydzień. Potem, jak mi powiedziano, będę musiała wypić szklankę jakiegokolwiek płynu około raz na tydzień. Gin z tonikiem był na szczycie mojej listy. W powietrzu unosił się gęsty zapach krwi. Wyczuwałam tu również woń Spade’a, Bonesa, Mencheresa i innych, którzy byli tu przede mną. Starałam się je wszystkie rozróżnić, lecz – biorąc pod uwagę moje niewielkie doświadczenie – miałam z tym spore trudności. Ten wszechogarniający głód dopadł mnie jeszcze trzy razy. Za każdym z nich dochodziłam do siebie, niczym pijawka wczepiona w szyję Bonesa. Po tym, jak Bones stwierdził, że dopóki uzupełnia krew z torebek, nie ma znaczenia ile razy wysuszę go do dna, Mencheres wypuścił mnie ze swojego betonowego garnituru. A ponieważ szalałam za każdym razem, gdy dopadało mnie to pragnienie, nie było potrzeby, bym gryzła kogokolwiek innego. Miałam również wrażenie, że chcieli zachować moją niezwykłą dietę w sekrecie. - Zdaje się, że nawet tego nie mogę zrobić normalnie – powiedziałam, kolejny raz zlizując ostatnie krople z jego nadgarstka. Część mnie zastanawiała się, dlaczego nie czuję zażenowania swoim zachowaniem. Bezsilne wysysanie czyjejś żyły było największym symbolem uzależnienia, lecz nie obchodziło mnie to. Może dlatego, że wciąż przepełniała mnie euforia, jaką wywołał brzuch pełen krwi Bonesa. - Czego zrobić? Stać się wampirem? Czy gryźć? - Gryzę też źle? Bones roześmiał się cicho, odsuwając mi grzywę włosów z twarzy. - Gryziesz dokładnie w taki sam sposób, w jaki robią to wszystkie nowe wampiry – zbyt mocno i chaotycznie, ale zupełnie normalnie. Poza tym 220

nie możesz zapanować nad swoimi pragnieniami. Nikt nigdy nie zmieniał pół-wampira. Być może, gdyby tak się stało, efekt byłby taki sam. To by oznaczało, że odżywiasz się całkowicie normalnie. - Dzięki. – Teraz, kiedy zaspokoiłam już mój głód, mój umysł na krótko ogarnęła jasność. – Trzeba przyznać, że szybko myślisz. - Cóż, lata praktyki. Chodź, Kotek, umyjmy cię. Bones otworzył butelkę wody, wylał odrobinę na ręcznik, po czym wytarł nim moje usta i brodę. Materiał natychmiast stał się czerwony. Bones powtarzał wszystko trzy razy, zanim efekt go zadowolił. Nie było tu żadnych luster, więc nie mogłam zrobić tego sama. Poza tym wolałam, by on to robił. Jego dłonie były takie silne, a jednak dotykały mnie z niesamowitą delikatnością. Jakby coś więcej niż muśnięcie w jakiś sposób mnie uszkodziło. Poczułam kolejny zapach. Wypełniłam nim płuca i z zaskoczeniem uświadomiłam sobie, że pochodził ode mnie. Bones również go wciągnął, a jego oczy zalśniły zielenią. Teraz w powietrzu zawisła zmysłowa, woń piżma, palonego cukru i przypraw – zapach Bonesa, ostrzejszy i o wiele bardziej intensywny. - Czujesz, jak bardzo cię pragnę? Jego głos był teraz niższy. Nie było w nim żadnej nuty pocieszenia, z jakim mówił przez ostatnie kilka godzin, gdy walczyłam z moim niekontrolowanym głodem. Ponownie odetchnęłam, wchłaniając unoszący się w powietrzu zapach. - Tak. Mój głos również był ochrypły. Zmienił się w niemal pomruk, a schowane w dziąsłach kły ponownie się wysunęły. Poczułam ponowny atak głodu. Chociaż to nie bolało, było równie gwałtowne, jak wcześniej. Siedziałam na podłodze – nie pytajcie, jak się na niej znalazłam – gdy ogarnęła mnie żądza. Rozpłaszczyłam Bonesa na niewielkim łóżku, oplatając go nogami w biodrach. - Zaczekaj – powiedział sięgając po coś na podłodze. Nie chciałam. Fala czystego pragnienia sprawiła, że oślepłam na wszystko inne. Zerwałam z siebie ubranie i chwilę walczyłam z jego spodniami. Wtedy jednak krzyknęłam z frustracji, gdy zobaczyłam, co się w nich kryje. Bones chrząknął z rozbawieniem. - Nie bez powodu kazałem ci zaczekać. Wypiłaś mnie do cna, ale nie bój się. Mam tu mnóstwo krwi. 221

Wyciągnął z lodówki następną torebkę z krwią, wygodnie schowaną w zasięgu ręki, i wypił ją, po czym ściągnął z siebie resztę ubrań. Dobrze się składało, że cała spływała w jedno miejsce, gdyż w ciągu tych kilku sekund, jakie jej to zajęło, moje pragnienie osiągnęło szczyt. Bones nie zawracał sobie głowy grą wstępną. Wszedł we mnie, gdy tylko opróżnił torbę. Krzyknęłam i przesunęłam się na niego. Z moich ust zaczęły spływać słowa. Nie miałam pojęcia, co znaczą, lecz nie mogłam ich powstrzymać. Bones usiadł, chwytając mnie za biodra, ssąc moje piersi, gryząc moje sutki i trzymając mnie, podczas gdy poruszał się coraz szybciej. Otaczał nas zapach naszej żądzy, erotycznie dojrzałej i intensywnej. Poczułam się nią odurzona, lecz jednocześnie nigdy nie czułam się bardziej żywa. Jakby całe moje wcześniejsze życie było jedynie snem. Każdy centymetr mojej skóry był niezwykle wrażliwy, iskrzący pożądaniem i buzujący wewnętrznym napięciem, którego nigdy wcześniej tam nie było. Rosło ono z każdym dotykiem, pchając mnie ku szczytowi rozkoszy. Nie było nic poza tą chwilą i orgazmem, jeśli tak zwykłego słowa można użyć do opisania tego, co mną targało, a co nie było związane jedynie z moimi lędźwiami. Wybuchł we mnie pełną mocą. - Tak - jęknął Bones, przyspieszając. – Jest tak dobrze, słonko. Nie mamy za dużo czasu. Zostań ze mną, zostań… Przez ułamek sekundy zastanawiałam się: „niby gdzie mam iść?”… po czym wszystko ogarnęła ciemność.

222

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY - Gotowa jesteś? Skinęłam głową. - Zrób to. Bones zrobił na swoim ramieniu długie nacięcie, otwierając naczynia krwionośne i ranę natychmiast wypełnił ten przepyszny, czerwony płyn. Ślina napłynęła mi do ust. Następnie Bones zanurzył w krwi opuszki palców i uniósł je kilka centymetrów od moich warg. Przełknęłam głośno, zwalczając chęć rzucenia się do przodu i wbicia zębów w jego palce… a potem ramię. Wtedy przycisnął je do moich ust, drażniąc mnie ich niewiarygodną słodyczą. Zadrżałam, ale nie polizałam ich ani nie ugryzłam. Dasz sobie radę, Cat. Nie poddawaj się. Bones podał mi chusteczkę. - Wypluj to, Kotek. Zrobiłam to, pozbawiając się tych kilku kropli, których tak bardzo pożądały moje usta. Gdybym tylko mogła, spociłabym się przy tym jak mysz. - Jeszcze raz. Bones powtarzał tę torturę jeszcze pięć razy. Musiałam wypluwać to, czego pragnęło moje ciało. Robiłam to dotąd, aż Bones uśmiechnął się do mnie. - Udało ci się, słonko. - Świetna robota, Cat - powiedział Spade. - Więcej niż świetna. - Bones pocałował mnie w czoło. – Zapanowanie nad głodem w ciągu trzech dni jest naprawdę niezwykłe. - Która jest godzina? - Około 12.30 - odparł Spade. Mniej niż sześć godzin do świtu. To kolejny „efekt uboczny” tej transformacji. Gdy tylko wschodziło słońce, odpadałam. Nie tylko zapadałam w sen, jak zazwyczaj w całym poprzednim życiu, lecz dosłownie traciłam przytomność w środku zdania. W pewien sposób to martwiło mnie bardziej niż napady głodu. Gdyby zdarzyło się, że byłabym w samym środku walki, było by po mnie. 223

Pracowałam nad tym, by o świcie zachować przytomność. Jak dotąd udawało mi się utrzymać otwarte oczy, podczas gdy moje ciało wyglądało jak bezwładna kupa szmat. Z czasem to minie, lecz martwiło mnie, jak długo to potrwa. W chwili obecnej do południa nie byłam w stanie nawet drgnąć. - Chcę wyjść - powiedziałam. – Pojechać gdzieś, wpatrywać się w każdy znak drogowy, jaki napotkam, czytać mapy, aż oślepnę i pytać o radę każdego w odległości piętnastu metrów. Och, ale najpierw się wykąpię. Pod tym maleńkim prysznicem w piwnicy była tylko zimna woda. Do pokoju wszedł Mencheres. Gdy tylko stanął w drzwiach wiedziałam, że coś jest cholernie nie tak. - To Gregor, prawda? – powiedziałam, zanim zdążył się odezwać. – Co znowu zrobił? Mencheres położył mi ręce na ramionach. - Cat, twoja matka zniknęła. - Nie! Z oczu trysnęły mi łzy. Bones zacisnął ramię na mojej talii. - Jak? Czyżby zaatakowano wysypisko? - spytał. Mencheres potrząsnął głową. - Rodney powiedział, że zniknęła ze swojego pokoju. Jej koszula nocna wciąż była na łóżku. Porwał ją we śnie. O Boże, Gregor wyciągnął moją matkę z jej snu. - Powiedział, że sprawi, bym cierpiała - wyszeptałam, w myślach ponownie słysząc wściekłe warknięcie Gregora. – Nie sądziłam, że poszuka mojej matki. Jak mógł to zrobić, skoro nigdy nie pił jej krwi? Zamilkłam. Rzeczywiście mógł. Założyłam, że w nocy, kiedy go poznałam, jedynie zahipnotyzował moją matkę, by powiedziała mi, że jest jej starym przyjacielem. Ale oczywiście napił się również jej krwi. - Muszę porozmawiać z Gregorem – powiedziałam natychmiast. – Ktoś musi wiedzieć, jak to zrobić. Mencheres opuścił dłonie z moich ramion. - Wiesz, czego on chce. Będzie chciał wymiany – ty za twoją matkę. - W takim razie zrobię to. Uchwyt Bonesa stał się stalowy. - Nie, nie zrobisz. - A co niby mam zrobić? Wzruszyć ramionami i mieć nadzieję, że Gregor jej nie zabije? Wiem, że jej nie lubisz, Bones, ale to moja matka. Nie mogę jej porzucić! 224

- On z całą pewnością jej nie zabije, Kotek - odparł Bones twardym głosem. – Twoja matka to jedyna przewaga jaką teraz nad tobą ma, gdy jesteś wampirem i nie może już cię porwać. Strach, gniew i frustracja zagotowały się we mnie, tworząc ostry zapach, podobny do spalonego plastiku. Mogłabyś iść do Gregora. Jednak z drugiej strony Bones mógłby zaatakować, gdyby wiedział, gdzie on jest. Nie, Gregor będzie tego oczekiwał i zastawi pułapkę. Gdyby Bones zabrał ze sobą wystarczająco dużo ludzi, by się z niej wydostać, Gregor wiedziałby, że chcemy go przechytrzyć i pewnie zabiłby ją z czystej złośliwości. - Mencheres! – wykrzyknęłam, chwytając go za koszulę. – Mógłbyś pójść ze mną. Raz już uwięziłeś Gregora, więc mógłbyś zrobić to ponownie! Albo jeszcze lepiej – zabijmy go! W odpowiedzi potrząsnął głową. - Wcześniej uwięziłem go w sekrecie, żeby uniknąć wojny pomiędzy moimi i jego sojusznikami. Gdyby Gregor teraz zniknął, wszyscy by wiedzieli, że ja lub Bones maczaliśmy w tym palce. A wtedy sprzymierzeńcy Gregora z pewnością zemściliby się, atakując nas. Rozejrzałam się wokół, szukając innego wyjścia. - Mógłbyś zatrzymać Gregora i jego ludzi jak w imadle siłą swojego umysłu – sama widziałam, jak to robisz. Wtedy ja znajdę moją matkę i uciekniemy. Szarpnęłam go za ramię tak mocno, że pasmo jego długich, czarnych włosów przesypało się mu przez ramię, jednak jego spojrzenie było matowe… i smutne. - Cat, nie mogę tego zrobić. - Dlaczego? – rzuciłam gwałtownie. - Ponieważ zgodnie z naszym prawem Gregor ma prawo do twojej matki – powiedział cicho. - Zaatakowanie go w celu odebrania jednego z jego ludzi sprawiło by, że przeciw nam stanęliby nie tylko nasi sprzymierzeńcy. - Gregor nie ma żadnego prawa do mojej matki – ucięłam z pasją. Wtedy ogarnęło mnie zimno, które nie miało nic wspólnego z moją nową temperaturą. Owszem, miał. Zgodnie z wampirzym prawem byłam żoną Gregora, a to oznaczało, że każdy, kto był ze mną związany również do niego należał. Co więcej, Gregor ugryzł moją matkę, co pozwalało mu uznać ją za swoją własność, jeśli tylko tego chciał. O Boże. Żaden wampir nie złamałby tych praw, by pomóc mi odzyskać matkę. Nawet Vlad. 225

- Skoro prawo jest tak surowe, dlaczego nie zmuszono mnie, bym wróciła do Gregora? – spytałam z goryczą. – Dlaczego ja jestem wolna, a ona nie? - Po pierwsze, nigdy publicznie nie przyznałaś, że jesteś jego żoną. Mimo tego niektóre wampiry, które wierzą Gregorowi, poparły pomysł doprowadzenia cię do niego siłą, Kotek. Ale większość uważa, że to nie ich interes, że wybrałaś kogoś innego. Jednak zaatakowanie Gregora, by odbić twoją matkę sprawiło by, że to stałaby się ich sprawa. Wiesz, że w ten czy inny sposób uznano by ją za jego własność. A kradzież jego własności wzbudzi myśli w umysłach innych, że Mencheres i ja możemy bez powodu porwać również ich ludzi. - Bez powodu? – Mój ton był zabójczy. Bones spojrzał na mnie znacząco. - Powodu w ich oczach, nie w naszych. - Prawo czy nie, nie mogę tak po prostu pozostawić jej na pastwę Gregora – rzekłam. Odwrócił mnie, zwracając mnie do siebie twarzą. - Kotek, ja też nie, ale musimy poczekać. Kiedy Gregor już zginie, twoja matka będzie wolna. Gregor spodziewa się, że pospieszysz do niego bez chwili wahania. Nie będzie przygotowany na to, że postąpisz z rozwagą. Zaufasz mi i poczekasz na odpowiednią chwilę? Zagryzłam wargę. Krew, która napłynęła mi do ust przypomniała mi, że wciąż miałam wysunięte kły. Pośród tego wszystkiego poczułam, jak ogarnia mnie głód. Jak mogłam tak po prostu czekać i mieć nadzieję, że Gregor nie straci cierpliwości i nie zacznie przesyłać mi części ciała mojej matki jako zachęty, bym do niego wróciła? A z drugiej strony, jak mogłam rzucić się do walki bez żadnego planu lub wsparcia? Moja strategia wypuszczenia torped i rzucenia się pełną parą naprzód ostatnio jakoś się dla mnie nie sprawdzała. Bones dotknął mojego policzka. - Znajdę go, słonko. I zabiję. Obiecuję. Przełknęłam głośno, a z oka spłynęła mi łza. Wiedziałam, że była zabarwiona na różowo. - W porządku. Bones pocałował mnie, szybko i czule, po czym odwrócił się do Mencheresa. - Ogłosimy, że przeszła przemianę. Najlepsze by było oficjalne spotkanie. W ten sposób przedstawienie jej mogło by się odbyć w sytuacji absolutnego pokoju, bez niebezpieczeństwa ataku. 226

- Zgoda - powiedział Mencheres. – Natychmiast je zorganizuję. - Chcesz urządzić imprezę? – spytałam niepewna czy dobrze słyszę. To jest ten twój świetny pomysł? - Niektóre ghule wciąż postrzegają cię jako zagrożenie dla ich gatunku odparł Bones. - A jeden w szczególności. Apollyon robił w twojej sprawie najwięcej hałasu. Pokazanie mu i innym ciebie rozwiąże ten problem. W ten sposób zdobędziemy przychylność innych wampirów w społeczności. Będziemy tego potrzebować, gdy Gregora spotka nieszczęśliwa i przerażająca śmierć. Zimny i praktyczny. To najbardziej wyraźne cechy Bonesa. Jeśli chciałam odzyskać moją matkę żywą, lepiej bym również je nabyła. - Dobra myśl. – Mój uśmiech był gorzki. – Gdybym słuchała cię częściej, moja matka nie wylądowałaby w całym tym bagnie. Bones chwycił mnie pod brodę. - Nie waż się siebie obwiniać. Nie zapominaj, ilu ludzi uratowałaś w swoim młodym życiu. Zbyt wiele od siebie wymagasz. Nie musisz rozwiązywać wszystkich problemów, Kotek. Nie jesteś już sama. Przez te niecałe dwa lata jakie Bones był w moim życiu miałam wrażenie, że jestem sama. Nic dziwnego, że tak trudno było mi się przełamać. - No dobra. Urządzimy moje debiutanckie przyjęcie. Jeśli to pomoże, to nawet wyssę krew z żyły jakiegoś śmiertelnika. Bo zakładam, że wciąż utrzymujemy moje zwyczaje żywieniowe w sekrecie. Bones wzruszył ramionami. - Nie widzę powodu, by rozgłaszać tak trywialny fakt, więc tak, utrzymujemy to w sekrecie. Ale nie ma potrzeby, by robić coś tak dramatycznego. Jesteś w pełni wampirem. To wszystko, co muszą zobaczyć. - Gdzie odbędzie się cała ta impreza? - Tutaj. Wystarczająco długo mieszkamy w tym domu. Urządzimy zebranie tutaj, a po wszystkim wyjedziemy gdzieś indziej. A wtedy - już wkrótce - znajdziemy sposób, by uratować twoją matkę. Nie mogłam się tego doczekać. W tej chwili wydawało mi się, że przedarcie się przez straże Gregora da mi większą satysfakcję niż cokolwiek, co byłam w stanie sobie wyobrazić. A co, jeśli nie uda mi się przez nie przedostać? Mogłam być równie słaba, jak każdy nowy wampir. W ciągu ostatnich kilku dni nie było czasu, by sprawdzić moją nową siłę. Jedynie mój hart ducha, gdy przezwyciężyłam już szaleństwo spowodowane głodem. 227

- Bones. Musimy walczyć. Ku mojej ogromnej uldze odkryłam, że moje siły nie zostały zredukowane do tych u przeciętnego wampira. W gruncie rzeczy podczas naszej pierwszej walki Bones był naprawdę zdumiony, gdy wykorzystałam jego ostrożny atak i bez trudu go pokonałam. Zszokowany wpatrywał się w nóż wystający z jego piersi – stalowy, nie srebrny – po czym odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. W następnej sekundzie zaatakował mnie z taką siłą, że miałam wrażenie, jakbym spadła z klifu, a potem przejechał mnie pociąg. Czas, w jakim się leczyłam był błyskawiczny w porównaniu z tym, gdy byłam mieszańcem. Jednak za te ulepszenia była cena. Wszystko było o wiele bardziej intensywne. Sprawdzało się to w sypialni, ale nie w walce. Złamana kość lub inna rana może i goiły się w ciągu kilku sekund, lecz były to sekundy pełne otępiającego umysł bólu. Bones wyjaśnił, że to przez to, że moje ciało nie wpadało w szok. Po prostu przechodziłam wprost od potwornego bólu do całkowitego uzdrowienia. Oczywiście zakładając, że byłam wystarczająco szybka, by nie załapać jakichś nowych ran, nim zagoiły się te stare. Inną rzeczą, jaką odkryłam, to jak inaczej odczuwałam rany zadawane srebrem i zwykłym metalem. Nigdy wcześniej nie zdawałam sobie sprawy jak silną awersję na srebro mają wampiry, albo jak bardzo moje mieszane pochodzenie mnie przed nią chroniło. Gdy zraniono mnie srebrem, niesamowity ból porażał końce moich nerwów, a paląca agonia sprawiała, że rany zadane stalowym ostrzem wydawały się istną pieszczotą. Będę musiała się nauczyć jak radzić sobie z tym nowym rodzajem bólu. W tej chwili oszałamiały mnie i kosztowały mnie czas. Czas, na którego utratę nie mogłam sobie pozwolić w nadchodzącej walce o odzyskanie matki. Minęły cztery dni bez żadnych wieści o mojej matce. Spędziłam je w ciągłym ruchu – gdy tylko potęga świtu nie więziła mnie już w swych kajdanach. Odkryłam, że im więcej piłam z Bonesa, tym dłużej byłam w stanie wytrzymać, gdy słońce czaiło się nad horyzontem. Doszłam już do tego, że nie traciłam przytomności przez godzinę po wschodzie. Trzeba przyznać, że był to stan bliski paraliżowi, lecz i tak był to postęp. Chociaż z drugiej strony nie miałam żadnego wzorca, z którym mogłabym ten postęp porównywać. Nie byłam jedynym znanym świa228

tu mieszańcem, lecz najwyraźniej byłam jedynym, którego zmieniono w wampira. Nikt nie wiedział, jak wielki wpływ będzie miała na mnie zwyczajna słabość nowych wampirów na potęgę świtu. Za tydzień będę mogła fikać koziołki… a może zajmie mi to rok. Piątej nocy odbywało się moje przyjęcie. Nie byłam w nastroju, by tam stać, uśmiechać się i witać ludzi, którzy niedawno mogli chcieć mojej głowy, ale właśnie to będę robić. Skoro mogło to zapobiec napięciom pomiędzy wampirami i ghulami oraz zwiększyć moje szanse na odzyskanie matki, zrobiłabym to choćby i nago. Ponieważ było to oficjalne spotkanie nieumarłych, przewidziane było jedzenie – wszystkie jego rodzaje – napoje, tańce i inne atrakcje, a ci najpotężniejsi zastanawiali się czy nie wyrżnąć połowy ludzi wokół siebie. Inaczej mówiąc, istna studniówka. Właśnie skończyłam suszyć włosy, gdy usłyszałam jak zatrzaskują się drzwi wejściowe, a na schodach rozlegają się kroki. Wrócił Bones. Pojechał kupić mi sukienkę, ponieważ tylko z sobie znanych powodów był zdania, że nic w domu nie było wystarczająco dobre. Wszedł do mojego pokoju z dużą torbą w dłoni. - W samą porę - powiedziałam. – Właśnie miałam kręcić włosy. Cóż, zobaczmy tę kieckę. Bones otworzył zamek pokrowca. Moim oczom ukazała się długa czarna suknia na cieniutkich ramiączkach, zwężająca się do bliżej niesprecyzowanej talii, a której stanik podkreślał rząd kryształów. Poznałam po kroju, że będą układać się wokół moich piersi. Dostrzegłam też, że nawet w przyćmionym świetle migotały mnóstwem kolorów. - Piękna – powiedziałam i uśmiechnęłam się krzywo. – Jednak nie mogę nosić do niej stanika. Jestem pewna, że to z twojej strony przypadkowe niedopatrzenie. Uśmiechnął się szeroko. - Oczywiście. To naprawdę była piękna suknia. Prosta, w gotyckim stylu, a jednocześnie błyskotliwa. Bardzo odpowiednia na wampirze przyjęcie, na którym miałam się ujawnić. - Będzie świetnie pasować do moich kłów - powiedziałam, starając się pod nonszalancją ukryć nerwowość. Mimo to nadal ją na sobie czułam. Miała chorobliwie słodką woń, podobną do przejrzałej brzoskwini. Gdyby tylko istniał jakiś sposób na to, bym mogła zakamuflować napięcie zapachem eau de odwaga. 229

Bones pocałował moje nagie ramię, co było łatwe, gdyż wciąż miałam na sobie ręcznik. - Wszystko będzie dobrze, Kotek. Uśmiechnęłam się, ignorując ssanie w żołądku, które temu przeczyło. - Oczywiście. Ostatni raz pokazałam się publicznie na pogrzebie Randy’ego. Ta okazja była niemal tak samo radosna. Po pierwsze, moja rozmowa z Bonesem w większości ograniczała się do tego, że mówił: „To jest XY. XY, pozwól, że przedstawię ci Cat, najnowszego członka mojej linii”, po czym ściskałam dłoń kogoś, kto niedawno mógł chcieć spalić mnie na stosie. Rodney również tu był, wyglądając tak ponuro, jak ja się czułam. Winił się, że nie zbudził mojej matki, gdy Gregor nawiedził ją we śnie. Próbowałam mu powiedzieć, że nie było możliwości, by wiedział co się dzieje, lecz moje zapewnienia do niego nie docierały. Fabian unosił się w powietrzu niczym przezroczysty maître d’, zgłaszając nam, gdy skończyły się napoje lub przekąski. Spade i Ian oficjalnie się z nami przywitali. Jakieś trzydzieści powitań później przyszła kolej Annette. Miała na sobie suknię bez ramiączek, która sprawiała wrażenie, jakby oblano nią jej ponętną figurę. Seksowność sukni podkreślały jeszcze długie, czarne rękawiczki. Obok niej czułam się niczym marchewka w przebraniu. Podeszła do mnie i objęła mnie. Zdumiona zamarłam. Annette uścisnęła mnie raz i nachyliła mi się do ucha. - Podjęłaś słuszną decyzję – szepnęła i odsunęła się z uśmiechem. - Cat, czyż nie wyglądasz ślicznie? Widzę, że zmierzyłaś się ze śmiercią. To chyba sprawia, że naprawdę zostałaś Żniwiarzem. Nie oczekiwałam od niej aż tak ciepłego powitania. - Dziękuję – wykrztusiłam. – Słyszałam, że to był gorący temat w tym sezonie. Roześmiała się, a w jej głosie rozbrzmiał grzeszny ton. - Ośmielę się mieć nadzieję, że twoja heteroseksualność zniknęła wraz z twoim pulsem? To była Annette, jaką znałam. Żarłoczny i wiecznie nienasycony rekin w ciele pięknej kobiety. - To się nie zmieniło – odparłam sucho.- Jednak miło, że pytasz. Jej oczy rozbłysły. 230

- Jak mówią: „Kto nie ryzykuje, ten nie wygrywa”. Ach, cóż, muszę iść. Jakby nie było, jest tu mnóstwo kolesi, którzy aż palą się, by zobaczyć, że nie oddychasz. Spojrzałam za nią i dostrzegłam znajomą postać czającą się przy wejściu. Ciemne, proste włosy okalały wyrazistą twarz, a miedziane oczy napotkały mój wzrok. - Vlad! Napięcie w ciągu ostatniej godziny tak dało mi się we znaki, że teraz, gdy zobaczyłam kogoś komu ufałam, opuściłam swoje miejsce i podeszłam go powitać. Pachnie jak cynamon i dym, pomyślałam, gdy go przytuliłam. Co za interesujące połączenie zapachów. Wtedy dotarło do mnie, że w całym pomieszczeniu zapadła cisza. Gdy się rozejrzałam zobaczyłam, że wszyscy zamarli w pół ruchu i wbili w nas wzrok. Spojrzenie, jakie rzucił mi Bones, mogło by zamrozić parę w saunie. - Kotek, czy zechciałabyś wrócić tu… teraz? O-o. Zdaje się, że strzeliłam niezłą gafę witając przyjaciela poza kolejnością. - Muszę to zrobić – powiedziałam do Vlada. – Dzięki, że przyszedłeś. - Oczywiście. – Jego uśmiech przeszedł ze szczerego w jego zwyczajne, sardoniczne skrzywienie ust. – Idź, powitaj swoich fanów. Jasne, moich fanów. Nigdy nie czułam się bardziej oceniana i poddawana tak szczegółowym oględzinom, jak dzisiaj. Zapomnijcie o braku mojego tętna i oddechu. Nie byłabym zaskoczona, gdyby ktoś zażądał, bym otworzyła usta i pokazała kły. - Bardzo cię przepraszam – powiedziałam do Bonesa. Zaskoczyło mnie, że był taki sztywny, a gniew płonął w nim, jakby oblano go naftą. - Raczej – odparł. Lód był cieplejszy niż jego ton. – Pozwól, że przedstawię cię Malcolmowi Untare. Znasz go pod innym imieniem: Apollyon. Niemal wyrwałam rękę z miękkiego uścisku mężczyzny, na którego ledwie spojrzałam. To był ten ghul, który tak zaciekle rozpowiadał plotki na mój temat? Malcolme Untare - czy Apollyon, jak się nazwał był mojego wzrostu… gdy byłam na boso. Miał czarne, wyraźnie farbowane włosy, z których jedno pasmo zaczesał w sposób, w jaki niektórzy faceci chcieli oszukać innych, że nie są łysi. Zwalczyłam nagłą chęć, by odsunąć mu je z glacy i krzyknąć: a kuku! Ponieważ jednak dopiero co olałam go odchodząc, by powitać Vlada, pomyślałam, że mogłabym nieco przegiąć. Jednak na pewne rzeczy nie mogłam nic poradzić. 231

- Dobry wieczór – powiedziałam, silnie ściskając jego dłoń. Apollyon puścił moją dłoń, jakby mój dotyk go obrzydzał. Miał matowe niebieskie oczy i po dziecięcemu gładkie policzki, które zdawały się kłócić z jego charakterem. Z jakiegoś powodu pomyślałam, że powinien być pokryty brodawkami – może dlatego, że przypominał mi wredną, odrażającą ropuchę. - Jesteś dokładnie taka, jak oczekiwałem – powiedział lekceważącym uśmieszkiem. Wyprostowałam się. Na obcasach przewyższałam go o dobre pięć centymetrów. Taki frajer jak on pewnie nienawidził, gdy kobieta patrzyła na niego z góry. - Pozwól, że odpłacę ci tym samym komplementem. - Kotek – powiedział przeciągle Bones. A tak, to miała być okazja typu „nikt nie rzuca kamieniem”. - Wspaniale cię poznać, Apollyonie. Zachowaj dla mnie taniec. Założę się, że włożyłeś dziś buty do hasania na parkiecie. Vlad nawet nie próbował stłumić śmiechu. Mencheres rzucił mi jedno z tych swoich spojrzeń typu „nie jesteś roztropna”, a Bones sprawiał wrażenie, jakby chciał mną potrząsnąć. Cóż, wielka szkoda. Apollyon na podstawie jedynie kłamstw i paranoi starał się nakłonić ludzi, by zabili mnie i inne wampiry. Niech mnie diabli, jeśli będę całować go w dupę i twierdzić, że smakuje jak cukierek. Apollyon minął mnie kipiąc wściekłością – robiłam się coraz lepsza w całym tym rozpoznawaniu zapachów! – i ponownie przywołałam na twarz fałszywy uśmiech, gdy witałam kolejnego gościa, który niby dobrze mi życzył.

232

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Dopiero, gdy potrząsnęłam dłonią ostatniej osoby w kolejce Bones odwrócił mnie w swoją stronę i wycedził przez zęby: - Dlaczego zaprosiłaś Tepesha? Zerknęłam na Vlada, który w odległej części pokoju rozmawiał z wampirem o nazwisku Lincoln. Z tego co wiedziałam nie był to ten sam mężczyzna, który uwolnił niewolników, lecz z drugiej strony, był naprawdę wysoki. - Nie zaprosiłam. Bones wpatrywał się we mnie, jak gdyby namyślał się czy mówię prawdę. - Jeśli mi nie wierzysz, to sam go zapytaj – westchnęłam. – Nie żebym miała coś przeciwko temu, że Vlad tu jest, ale nie pomyślałam, by go zaprosić, bo nie był jednym z tych którzy żądali mojej głowy. - Mów ciszej - syknął Bones, po czym chwycił mnie za ramię i obcesowo zawlókł mnie do pustego pomieszczenia przy wejściu. Nie wiedziałam o co się tak wścieka. Czy naprawdę to tak wielki problem, że opuściłam kolejkę, by przywitać się z Vladem? Cholerne wampiry i ich zasady. Chociaż nie, może powinnam przemyśleć to stwierdzenie. W końcu, ponieważ sama byłam wampirem, obrażałam również siebie. - O co ci chodzi? – spytałam niemal bezgłośnie. Bones spojrzał na mnie, jakby nagle wyrosły mi dwie głowy. - Chodzi mi o to, słonko, że poszłaś przywitać swojego dawnego kochanka, jakbyś niezmiernie za nim tęskniła. Teraz ja spojrzałam na niego, jakby zmienił się w kosmitę. - Mój dawny kochanek? Oszalałeś? Ze zdumienia podniosłam głos. Bones zacisnął palce na moim ramieniu. - Chcesz dyskutować o naszych sprawach przed publicznością? To powiedz tak od razu. Zmusiłam się do spokoju, bo w innym przypadku zaczęłabym chyba wrzeszczeć. - Dlaczego sadzisz, że uprawiałam z Vladem seks? – udało mi się szeptem zapytać. Bones uniósł brew. 233

- Charles opowiedział mi, jak zadzwonił do ciebie, gdy byłaś w łóżku z Tepeshem. Och na litość Boską, racja. Spade zadzwonił do mnie tego ranka, gdy Vlad spał w moim pokoju. Przez wszystko, co się wtedy stało, zapomniałam jak to mogło wyglądać. - Pamiętasz jak mi powiedziałeś, że powinnam była zapytać cię o wszystko, co się stało w Nowym Orleanie, zamiast wyciągać pochopne wnioski? Cóż, Bones, vice versa. Gdybyś spytał, powiedziałabym ci, że nigdy nie uprawiałam seksu z Vladem. Nigdy go nawet nie pocałowałam. Spaliśmy razem, bo oboje czuliśmy się samotni i potrzebowaliśmy przyjaciela. Nic więcej. Sądząc po wyrazie jego twarzy, Bones zmagał się z tą informacją. Postukałam stopą w podłogę. Skoro ja wierzę, że razem z Cannelle podrywałeś dziewczynę za dziewczyną i wypijałeś z nich krew, aż usnęły, to lepiej uwierz mi na temat Vlada, pomyślałam z błyskiem w oku. - W porządku – powiedział w końcu. – Wierzę ci… i powinienem był spytać. - Nie mogę uwierzyć, że pomyślałeś, że spałam z Vladem, a jednak zdecydowałeś się o tym nie mówić. - Och, poruszyłbym ten temat, lecz dopiero wtedy, gdy rozwiązałaby się sytuacja z twoją mamą. – Jego głos był ostry. – Sądziłem, że to zrobiłaś, bo pomyślałaś, że cię rzuciłem i sam bzykam się z wieloma kobietami. Rozumiem jak mogło do tego dojść, lecz pewne jak diabli, że nie zamierzałem pozwolić, by wydarzyło się to ponownie. A więc to był drugi powód, dla którego Bones wyzwał Vlada na pojedynek tej nocy, gdy zabrał mnie z domu Palownika. Nie tylko nie chciał, bym przebywała z Vladem jedynie z obawy, że w przypadku ataku ghuli Vlad poświęciłby mnie zamiast swoich ludzi. - Przyjechałeś po mnie pomimo tego, że myślałeś, że cię zdradzam? Bones objął dłońmi moją twarz. - Ty wydostałaś mnie z Nowego Orleanu mimo tego, że myślałaś, że cię porzuciłem i upokorzyłem zdradzając z kilkoma innymi kobietami. Właśnie tak robią wampiry, Kotek. Zawsze przychodzimy po to co nasze, bez względu na okoliczności. Właśnie pomyślałam sobie, że nigdy nie byłam zadowolona z faktu, że jestem wampirem, gdy w powietrzu rozbrzmiał pełen nienawiści głos. - Zabieraj ręce od mojej żony. Zesztywniałam i obróciłam się z niedowierzaniem. Przez otwarte na oścież drzwi dostrzegłam zbliżającego się Gregora. Bones przesunął 234

się, stając pomiędzy mną a nadchodzącym wampirem. Poczułam raczej niż zobaczyłam, jak Mencheres ruszył w naszą stronę. - Nie jesteś tu mile widziany, Porywaczu – powiedział Mencheres z przerażającą uprzejmością. - Mencheres. – Gregor uśmiechnął się zimno. – Myślałeś, że odpierając jej pamięć i więżąc mnie na tyle lat wygrasz, lecz przegrałeś. Teraz każdy już wie, że Catherine i ja jesteśmy związani. A nasze prawo mówi, że na każde formalne zgromadzenie, na którym obecny jest jeden małżonek, drugiemu nie można odmówić wejścia. Gregor miał rację. Tak naprawdę to czemu sama o tym nie pomyślałam? Dlaczego nie pomyślał też liczący sobie kilka tysięcy lat wampir obok mnie? Do diabła, gdzie była jedna z tych słynnych wizji Mencheresa, gdy była potrzebna? - Nigdy nie czułam się bardziej znieważona niż wtedy, gdy nazywasz mnie swoją żoną – warknęłam. – Gdzie jest moja matka, Gregor? Vlad również podszedł bliżej. Stojąc pomiędzy nim i Mencheresem, gdyby Gregor odważył się zaatakować, zostałby unieruchomiony, po czym spalony na skwarkę. Może się okazać, że to jeszcze będzie świetne przyjęcie. - Twój ostry język gwarantuje ci jeszcze większą karę - odparł Gregor wchodząc do środka. Nieoczekiwanie Bones uśmiechnął się i w powolnej pieszczocie przeciągnął dłonią po moim ramieniu. - Nie podoba ci się jej język, co? A to dziwne. To jedna z kilku rzeczy, które w niej uwielbiam. Gregor z wściekłością ruszył w naszą stronę, lecz nagle zatrzymał się. Chytrze spojrzał na Mencheresa i Bonesa, po czym roześmiał się. - Nie – powiedział. – Nie zacznę pierwszy walki na formalnym spotkaniu. Przyjdzie na nas czas, chien, lecz nie dzisiaj. Tak naprawdę przyszedłem, bo mam prezent dla Catherine. Rodney przepychając się łokciami utorował sobie drogę przez tłum, wpatrując się w Gregora z nienawiścią niemal tak wielką jak moja. Gregorowi to nie przeszkadzało. Z uśmiechem na ustach obejrzał się do tyłu i spojrzał na kobietę wchodzącą właśnie do domu. Miała na sobie czerwoną suknię z futrzanym kołnierzem. W dłoni trzymała smycz, na końcu której czołgał się inny wampir. - Ty nie żyjesz – powiedziałam z niedowierzaniem. Kasztanowowłosa kobieta roześmiała się. 235

- Oui, Catherine! Ty z pewnością o tym wiesz. W końcu sama mnie zabiłaś. Jednak popełniłaś błąd. Tuż przed tym, jak mnie uśmierciłaś nakarmiłaś mnie wampirzą krwią, a potem odesłałaś do Gregora z nieodciętą głową. Dziękuję ci za to. W innym przypadku nie byłby w stanie wskrzesić mnie jako ghula. Cannelle przez cały czas uśmiechała się z wyższością. Miałam ochotę dać sobie w twarz. Oczywiście. Na chwilę przed tym, jak wbiłam nóż w jej serce, Cannelle wypiła kilka kropel krwi Iana. Gregor wiedział o tym z węszenia w moich snach - w ten sam sposób, w jaki dowiedział się o innych niezliczonych szczegółach. Cannelle chciała być wampirem, lecz zamiast tego pomogłam jej zostać ghulem. Cannelle kopnęła wampira u jej stóp. Zerknęłam w dół, zobaczyłam długie, ciemne włosy zakrywające kobiecą twarz… i poczułam, jak krew zastygła mi w żyłach. - Nie – wyszeptałam. Wampirzyca podniosła wzrok, a jej włosy opadły na bok. Gdy zobaczyłam jej twarz, rzuciłam się do przodu. - Mamo! Bones szarpnął mnie do tyłu. Walczyłam z nim, zdesperowana, by do niej dotrzeć i przerażona zielonym blaskiem, który pojawił się w jej poprzednio niebieskich oczach. - Catherine. – Jej głos drżał, daleki od jej zwykłego ostrego tonu. - Proszę, zabij mnie. - Bones, puść mnie! Zamiast tego bezlitośnie zacieśnił uścisk i odciągnął mnie do tyłu. Obok mnie Spade w podobny sposób trzymał Rodneya, podczas gdy ghul obrzucał Gregora wyzwiskami. Mencheres wyszedł do przodu i wycelował palec w jego pierś. - Co to ma znaczyć? Gregor odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się. - To jest prezent ode mnie dla mojej żony. Widzisz, jaki jestem litościwy? Teraz Catherine i jej matka będą mogły być na zawsze razem… To znaczy, kiedy już moja lojalna Cannelle nie będzie potrzebowała służącej. Cannelle uśmiechnęła się i kopnęła moją matkę w twarz. Matka przewróciła się. - Gregor, zabiję cię za to! W moich uszach rozbrzmiało dudnienie. Na początku myślałam, że to odgłos moich pięści uderzających w ramiona Bonesa, który trzymał 236

mnie z całej siły. Jednak zaraz dotarło do mnie, że ten dźwięk nie dochodził z moich rąk. Rozbrzmiewał z mojego wnętrza. Cannelle wytrzeszczyła oczy. W pomieszczeniu rozległy się pełne szoku szepty, a ludzie wokół mnie zaczęli się we mnie wpatrywać. Apollyon przepchnął się przez tłum i wbił we mnie wzrok. - Jej serce bije. Co to za sztuczka? Nie wiem, kto uderzył pierwszy, lecz nagle rozpętała się bijatyka. Apollyon i inne ghule z krzykiem rzucili się w moją stronę. - Zabierzcie ją stąd - rzucił Bones, po czym przekazał mnie w ręce Vlada i skoczył w sam środek zamieszania. Vlad, trzymając mnie niczym w imadle, zaczął się cofać. Mencheres miotał swoją mocą na wszystkie strony, starając się powstrzymać przemoc, lecz było tu zbyt wielu potężnych nieumarłych, by unieruchomić ich wszystkich. Rozległy się krzyki, potem w ruch poszły pięści i przez pokój przeleciało kilkoro ludzi, a w końcu płomienie, gdy Vlad zdecydował się wyjść. Wokół nas pojawiła się ściana ognia, chroniąc nas, gdy nie wypuszczając mnie z rąk uniósł się wprost w powietrze. W następnej chwili sufit wybuchł nad naszymi głowami. Potem następny i następny, aż nad nami nie było nic oprócz nocnego nieba. - Do diabła, nie zostawię ich! – wrzasnęłam, gdy wystrzeliliśmy przez zrujnowany dach. - To jedyny sposób - mruknął Vlad i ścisnął mnie tak mocno, że gdybym jeszcze mogła, to z pewnością bym rzygnęła. Bum. Bum. Bum. Serce wciąż biło w mojej piersi. Sprawiało, że kręciło mi się w głowie – co było uczuciem dziwnie nieznajomym po zaledwie tygodniu. Nasz dystans od domu zwiększał się, a przed oczami migały mi różne obrazy. Mama. Och Boże, mama. Zmieniona w wampira. Bita i przywleczona na smyczy. Bones rzucający się do walki. Gregor zaśmiewający się do łez. - Mencheres zapanuje nad wszystkim – powiedział Vlad. Musiał krzyczeć, bym mogła usłyszeć go ponad świstem wiatru, gdy lecieliśmy coraz szybciej. Ciągnęliśmy za sobą nawet płomienny ogon, niczym kometa. – Ale nie zrobi tego przy twojej furii na Gregora i dziwnym biciem serca. Zostań tam, a ten bajzel nie skończy się, dopóki nie zginie połowa z obecnych. Chciałam wyrwać się z jego ramion i wrócić do domu, lecz gorzka prawda była taka, że Vlad miał rację. Kolejny raz okazywało się, że dla moich bliskich lepiej będzie, gdy zniknę z pola widzenia. 237

Kiedy otworzyłam oczy, dojście do siebie zajęło mi kilka minut. Pierwsze, co do mnie dotarło, to że siedziałam na tylnym siedzeniu samochodu. Po drugie, wyglądało na to, że wóz nie jechał. Po trzecie, dziko zaciskałam zęby na czyimś gardle, a po smaku poznałam, że to nie był Bones. Rzuciłam się do tyłu i zobaczyłam, że gardło, które właśnie zaatakowałam, należało do Vlada. Koszula na jego piersi była rozerwana, a ja przyciskałam go do drzwi. Wyprostował się. - Co to było? – zapytał spokojnie. Zwymyślałam się za to, że nie powiedziałam mu o moich niezwykłych nawykach żywieniowych, chociaż była to ostatnia rzecz, o której myślałam. Po naszej powietrznej ucieczce z czegoś, co wcześniej było darmowym przyjęciem, Vlad porwał pierwszego człowieka, na jakiego się natknął, zahipnotyzował go i nakazał zawieźć nas na dworzec kolejowy. Tam wsiedliśmy w najbliższy odjeżdżający pociąg. Kiedy już zajęliśmy miejsca uparłam się, by zadzwonić do Bonesa. Jednak telefon pozostawał bez odpowiedzi. Podobnie było ze Spadem i Mencheresem. Vlad oddalił moje obawy mówiąc, że pewnie są zbyt zajęci, by zawracać sobie głowę odbieraniem telefonów. Moje kolejne próby połączenia się z nimi urwały się, gdy godzinę później wzeszło słońce, a ja siedząc na krześle straciłam przytomność. To była ostatnia rzecz, jaką zapamiętałam. - Bones się odzywał? - Rozmawiałem z nim kilka godzin temu. Powinien wkrótce tu być. Chwilę trawiłam tę informację. Zauważyłam też, że moje tętno, które było powodem całego zamieszania, teraz zniknęło. Co za ironia, że chcieliśmy urządzić to przyjęcie po to, by ukoić niepokoje ghuli. Teraz następstwa ostatniej nocy mogą stać się powodem dla Apollyona, by dolać jeszcze więcej oliwy do jego paranoicznego ognia. Mogłam jedynie mieć nadzieję, że Mencheresowi i Bonesowi udało się opanować sytuację, i że moje bycie wampirem okaże się dla ghuli mniej niebezpieczne niż bycie mieszańcem. Vlad ściągnął końce swojego porwanego kołnierzyka, co skłoniło mnie do wyjaśnienia swojego wcześniejszego zachowania. - Kiedy przeszłam przemianę, stało się coś dziwnego. Zamiast pić ludzką krew, rzucałam się na każdego wampira, który się do mnie zbliżył. Z jakiegoś powodu to właśnie wampirzej krwi… eee… pożądam. A teraz wiesz, że od czasu do czasu moje serce bije. 238

Po raz pierwszy widziałam tak wielkie zdumienie na twarzy Vlada. - Niezwykłe - mruknął. Nawet, gdy to powiedział, nie mogłam się powstrzymać, by nie oblizać ust. Pewnie, krew Vlada miała inny smak, ale wciąż była przepyszna. Vlad obserwował mnie, gdy to robiłam, na co natychmiast przestałam. Pomimo tego, że zrobiłam to mimowolnie, poczułam wyrzuty sumienia, że zaczęłam opychać się przyjacielem. - Przykro mi. Uśmiechnął się lekko. - Cat, nigdy nie można powiedzieć, że jesteś przewidywalna. Chciałabym być. Najpierw byłam dziwadłem jako mieszaniec, a teraz, jako wampir, stałam się jeszcze większym wybrykiem natury. W dodatku moja matka również była wampirem. Moja matka, która nienawidziła wampirów od chwili, gdy tylko się o nich dowiedziała. Moja matka, która wczoraj prosiła mnie, bym ją zabiła. - Powinieneś przemyśleć swoją przyjaźń ze mną, Vlad, bo zamierzam odzyskać matkę. Nawet, jeśli ma to oznaczać złamanie każdego wampirzego prawa, jakie istnieje. Spojrzenie miedziano-zielonych oczu Vlada było spokojne. - Nie oczekiwałbym po tobie niczego innego. Nie odpowiedziałam, jedynie spojrzałam przez okno. Słońce było w połowie drogi na niebie. Musiało dochodzić południe. Przez kilka godzin byłam nieprzytomna. Pomijając wszystkie wampirze prawa, prawdziwym pytaniem było: jak zdołam spełnić obietnicę dotyczącą matki, skoro świt pozbawiał mnie wszelkich sił? Nie mówiąc już o tym, że i tak nie miałam pojęcia gdzie Gregor ją ukrywał. W tej chwili mogła być już wszędzie. - Cat. – Podniosłam wzrok i zobaczyłam, jak się we mnie wpatruje. – Wiesz, że nie mogę ci w tym pomóc. Nieznaczny, smutny uśmiech wypłynął mi na usta. - Tak, wiem. – Rozumiałam to, ale… och, jakże podobała mi się myśl, że Vlad mnie wspiera. - Największą słabością Gregora jest jego duma - powiedział Vlad. – Użyj tego przeciwko niemu. Za każdym razem da się na to nabrać. Poczułam Bonesa na kilka minut przed tym, jak usłyszałam jego wóz. Ponieważ to on mnie stworzył, łączyła nas więź, która zaprzeczała lo239

gice. Nawet teraz wyczuwałam jego niecierpliwość, która niczym papier ścierny ocierała się o moją podświadomość. Znalazłam się na zewnątrz, zanim jeszcze czarny Mercedes zatrzymał się przy samochodzie Vlada. Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć Bones wysiadł i gwałtownie przyciągnął mnie do siebie, po czym pocałował mnie mocno. Przez ten pocałunek straciłabym oddech, gdybym tylko go miała. Potem odsunął mnie od siebie i zaczął muskać moje usta, a jego oczy zalśniły zielono. Wiedziałam, że czuł krew Vlada na moich ustach. Część mnie chciała go przeprosić, gdy inna część uparcie twierdziła, że ze wszystkich ludzi on powinien mnie zrozumieć. - Bones - zaczęłam. - Nie przejmuj się tym – mruknął i ponownie lekko mnie pocałował. Idziemy. Tepesh. – Bones krótko skinął głową w stronę Vlada. – Do następnego razu. Vlad oparł się o samochód ze swoim zwykłym półuśmiechem na twarzy. - Jakoś mam wrażenie, że nastąpi on wcześniej niż później.

240

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Zaskoczyła mnie wiadomość, że zeszłej nocy zginęły zaledwie trzy osoby. Ponieważ było to oficjalne, pokojowe spotkanie, większość gości było nieuzbrojonych. Tych troje, którzy zostali zabici, byli ludźmi, którzy nie mogli przeżyć wolnej amerykanki nieumarłych w taki sposób, jak wampiry i ghule. Jeśli chodzi o konsekwencje złamania praw takiego zgromadzenia, nikt nie wiedział – albo nie chciał powiedzieć – kto rozpoczął bijatykę. Mencheresowi i Bonesowi udało się uspokoić wszystkich na tyle, że nikt nie wypowiedział nikomu wojny. Gregor odszedł, a Cannelle i moja matka podążyły za nim. Jeśli chodzi o to, jak Apollyon i jego ghule poradzą sobie z moim zadziwiającym wampirzym tętnem… czas pokaże. To jednak nie martwiło mnie tak bardzo jak to, by wymyśleć plan odzyskania matki. Przez całą podróż samochodem, a później pociągiem do Bukaresztu rozmyślałam nad różnymi pomysłami. Don i moja dawna jednostka nie pomogą. To prawda, mój wuj posiadał międzynarodowe kontakty, lecz nie w kręgach nieumarłych. Byłby tak samo zagubiony jak ja. Ponadto zwlekałam z telefonem do niego, gdyż nie chciałam wszczynać całej tej rozmowy pod tytułem: „A więc jesteś już wampirem”. W tej chwili pokonanie zapiekłych uprzedzeń wuja było na ostatnim miejscu na mojej liście rzeczy do zrobienia. Po trzeciej nad ranem dotarliśmy do naszego celu – dworu, który wyglądał na wyjęty wprost z horroru. Ze zbliżającym się świtem, za kilka godzin znów zapadnę w śpiączkę. Myślałam, że przed przemianą przygotowałam się do myśli utraty poranków, lecz nie miałam pojęcia w jak okropnych okolicznościach to nastanie. Teraz każda minuta wydawała się kpiną. Co Gregor robił mojej matce? O Boże, co Cannelle jej robiła? Myślałam, że najgorszą rzecz, jaką Gregor mógł zrobić, to ją zabić. Powinnam była się domyśleć, że nie będzie tak litościwy. Rodney wyszedł nam na spotkanie. Ghul miał tę samą wściekłość w oczach, którą prawdopodobnie miałam i ja. Impulsywnie przytuliłam go i poczułam ściskanie w gardle, gdy mocno odwzajemnił mój uścisk. Gdyby było trzeba, Bones skoczyłby w ogień, by odzyskać moja matkę, lecz zrobiłby to jedynie z miłości do mnie. Nie przez jakiekolwiek ciepłe uczucie do niej. Moja matka nie miała wielu wielbicieli, czemu sama 241

była sobie winna. Jednak w tej chwili fakt, że był ktoś, komu na niej zależało – pomimo jej wszystkich wad – znaczył dla mnie naprawdę wiele. - Jest twarda - powiedział Rodney. Gdy się ode mnie odsuwał, otarł się szorstką brodą o mój policzek. – Jeśli możemy ją odzyskać, to wytrzyma. Nieważne co jej zrobił albo czym teraz jest. - Chciała, żebym ją zabiła - wyszeptałam. - Boże, Rodney, zawsze mówiła, że wolałaby umrzeć niż stać się wampirem. - Wytrzyma - powtórzył. Nagle jego głos stwardniał. – Lata dorastania były dla ciebie ciężkie, ale dla niej również. Justina jest teraz zszokowana i przerażona, lecz nie należy do tych, co łatwo się poddają. Stawiam na to własne życie. - Rodney, prawa… - zaczął Bones. - Daruj sobie. – Ghul puścił mnie i spojrzał na Bonesa.- Jeśli ty wkrótce nie zabijesz Gregora, sam po nią pójdę, prawo czy nie prawo. - Nie bądź głupcem, to by było samobójstwo - rzucił Bones. Rodney rzucił mu zimny uśmiech. - Zawsze mówiłeś, ze nikt nie żyje wiecznie. Byłam rozdarta między chęcią ponownego uściśnięcia Rodneya a wiedzą, że Bones miał rację. - Kiedy już ją odbijemy, będzie cię potrzebowała – powiedziałam, choć raz kierując się logiką. – Wiesz, że matka i ja ciągle się kłócimy. Jesteś jedyną osobą, której wydaje się słuchać, lecz nie pomożesz jej zaakceptować się jako wampira, jeśli będziesz martwy. Rodney rzucił mi uważne spojrzenie, po czym bez słowa wszedł do domu. Nie miałam pojęcia czy to znaczyło, że zaczeka, czy w ten sposób dawał nam znać, że nie. - Kotek, to nie potrwa długo - powiedział Bones, przerywając pełną napięcia ciszę. – Gregor wykorzystał już wszystkie sztuczki. Wkrótce będzie zmuszony mnie szukać. Jeśli tego nie zrobi, z każdym dniem ludzie coraz bardziej będą dociekać, dlaczego Gregor nie chce zmierzyć się z facetem, który ukradł mu żonę i który z jej powodu wyzwał go na pojedynek. To gwałtownie odwróciło moją uwagę od mojej matki. - Wyzwałeś go na pojedynek? Kiedy? Spojrzenie Bonesa było mroczne i spokojne. - Zrobiłem to oficjalnie, gdy tylko Mencheres powiedział mi, że nawiedza twoje sny. 242

Wiedziałam, że Bones planował walczyć z Gregorem w Nowym Orleanie, lecz nie miałam pojęcia, że rzucono jakiekolwiek wyzwanie. Fakt, że Gregor w każdej chwili mógł je przyjąć - co skutkowało by walką na śmierć i życie - napełniło mnie lodowatym strachem. - Ale on jest silniejszy niż ty. – Mój głos był ledwie słyszalny. Bones prychnął. - Wiem o tym, słonko, ale nie będzie pierwszym kolesiem, którego zabiłem, a który przewyższał mnie siłą. Wystarczy, że popełni jeden błąd, a będzie mój. Nie powiedziałam na głos tego, co napełniało moje serce strachem. A co, jeśli Gregor nie popełni błędu? Minęły całe dwa dni bez żadnych wieści od Gregora. Rodney i ja na zmianę nerwowo krążyliśmy po pokoju. Bones wciąż namawiał nas do cierpliwości. Jeśli Rodney choć trochę był do mnie podobny, to pewnie już znienawidził to słowo. Stres jednak okazał się dobry w jednym względzie – rankiem pomógł mi zachować przytomność. Teraz byłam w stanie nawet chodzić, chociaż musiałam wyglądać jak potykający się o własne nogi pijak. Pomijając czynnik motywujący w postaci stresu zauważyłam również, że im więcej wypijałam rankiem z Bonesa, tym skuteczniej opierałam się sile słońca pojawiającego się nad horyzontem. Być może odpowiednia dieta rzeczywiście była kluczem do dobrego zdrowia i dla ludzi, i dla wampirów Dzisiaj zrobiłam osobisty milowy krok – udało mi się dojść po kręconych schodach do kuchni i wrócić. Zajęło mi to bite dwie godziny. Po południu zajęło by mi to kilka sekund, lecz mimo tego, że wyczerpana padłam na najbliższe krzesło w pokoju, byłam niezwykle zadowolona. - Jutro wychodzę na zewnątrz - powiedziałam. Bezpośrednie światło słoneczne będzie miało na mnie jeszcze większy wpływ, ale musiałam zmusić się do zwiększenia tempa. I to szybko. W chwili obecnej byle który człowiek mógł skopać mi tyłek aż do południa. - Czy zdajesz sobie sprawę, że to niezwykłe, że w ogóle się budzisz? – spytał Bones, po czym wskazał na Mencheresa. – Powiedz jej. Przez pierwsze dwa miesiące spałem od zmierzchu do świtu. Uważano za niezwykłe, że w ogóle budzę się w ciągu dnia. To zaledwie drugi tydzień, Kotek. - To niespotykane – zgodził się Mencheres. 243

Jego ton sprawił, że spojrzałam na niego. Przez ułamek sekundy na jego twarzy dostrzegłam coś, co jednak szybko skryła maska obojętności. Bones musiał również wychwycić ten dziwny ton, ponieważ uniósł brew. - Czy jest coś, co chciałbyś dodać, Panie? Nieznajomy mi wampir wyszedł z kuchni i przerwał odpowiedź, jakiej chciał udzielić Mencheres. Musiał być jednym z jego ludzi, chociaż zamiast Egipcjaninowi, pokłonił się Bonesowi. - O co chodzi? – spytał Bones. - Wybacz, Panie, lecz na linii jest ktoś, kto twierdzi, że ktoś do pana dzwoni. Zdumiona uniosłam brwi. Bones również. - Ktoś dzwoni, żeby mi powiedzieć, że jest do mnie telefon? – spytał z wyraźnym sceptycyzmem. Wampir skrępowany podał mu aparat. - To mój przyjaciel, Lachlan. Zadzwonił do mnie i powiedział, że skontaktował się z nim Chill, znajomy wampir, do którego z kolei zadzwonił Nathan, członek linii Kyoko. Nathan twierdzi, że wampir o imieniu Rollo nawiązał kontakt z duchem, który utrzymuje, że należy do ciebie… - Fabian! – wykrzyknęłam. Nagle zdałam sobie sprawę, że nie widziałam go od fiaska, jakim było przyjęcie. Bones wziął komórkę od wampira i wszystko się zmieniło. Czekaliśmy trzy kilometry od położonego na urwisku domu w Mołdawii, gdzie Gregor trzymał w niewoli moją matkę. Rodney kucał po mojej prawej, obciążony licznymi nożami ze srebra o dziwnie wykrzywionych ostrzach. Po mojej lewej stał Bones, garbiąc ramiona, a jego ciało było tak napięte, że wydawało się wykute z kamienia. Starałam się naśladować jego bezruch, lecz nie mogłam. Niecierpliwie wodziłam dookoła wzrokiem. Gdzie był Fabian? Do tej pory powinien był już wrócić. Spade wysunął się z zarośli. Upewniał się, że żadne wrogie siły nie zachodzą nas od tyłu, podczas gdy czekaliśmy na raport Fabiana. Uspokajająco skinął głową. Byliśmy jedynymi, którzy obserwowali kogoś innego w tym zimnym, skalistym otoczeniu. Spade spojrzał w tym samym kierunku, co Bones, a wiatr zwiał czarne jak heban włosy z jego twarzy.

244

Po czasie, który wydawał się wiecznością, między drzewami pojawił się chwiejny cień. Po chwili ujrzeliśmy Fabiana unoszącego się tuż nad pokrytą mrozem ziemią. - Gregora tam nie ma, lecz sądząc po zachowaniu Cannelle niedługo wróci – powiedział duch, gdy już do nas dotarł. – W tej chwili jest tam około dwunastu strażników. Gdy Gregor przyjedzie, będzie ich więcej. Bones nie oderwał wzroku od rzeczy, w którą tak intensywnie się wpatrywał. - W takim razie teraz jest najlepsza pora. Fabian, pilnuj drogi. Gdy tylko zobaczysz Gregora lub jego ludzi, natychmiast nas o tym powiadom. Duch skinął głową, a na jego przezroczystej twarzy pojawiła się determinacja. - Nie zawiodę was. Po raz chyba setny dzisiejszego dnia poczułam ochotę, by uściskać Fabiana. Nigdy nie myślałam, że będę miała tak wielki dług u ducha, lecz byłam mu winna więcej niż mogłam mu odpłacić. Po tym koszmarnym przyjęciu Fabian był na tyle przytomny, by podążyć za Gregorem. Chował się w bagażniku każdego samochodu, jakim Gregor jechał lub czepiał się ludzi, którzy zdarzyli się być w pobliżu wampira. Zgodnie z uprzedzeniem nieumarłych Gregor wydawał się nie zdawać sobie sprawy, że ktoś go szpieguje, mimo że on lub któryś z jego ludzi mogli dostrzec ducha. Duma zawsze ważniejsza niż klęska. Najtrudniejszym zadaniem Fabiana po odkryciu kryjówki Gregora było nawiązanie z nami kontaktu i przekazanie nam informacji. Przecież widmo nie mogło zadzwonić, napisać maila lub wysłać listu. Ducha jak zwykle ignorowano, lecz Fabian miał mnóstwo czasu, by mówić. Sprzyjający nam wampir słuchał go wystarczająco długo, by rozpocząć łańcuch telefonów, który w końcu dotarł do Bonesa. Do chwili dotarcia do tego domu nie mieliśmy pewności czy Gregor jeszcze w nim będzie. Minęło półtora dnia od czasu, gdy Fabian opuścił nasze otoczenie do chwili, gdy niezmiernie zdumiony człowiek Mencheresa podał Bonesowi telefon. Potem kolejne kilka godzin, nim dotarliśmy do Mołdawii, i jeszcze kilka, by rozeznać się czy to nie pułapka. Nie żebym wątpiła w lojalność Fabiana, lecz zawsze była szansa, że Gregor rozpoznał ducha i dodał dwa do dwóch. Jednak wyglądało na to, że nikt w domu nie miał pojęcia, że zostaną zaatakowani. Ze zmartwieniem spojrzałam w niebo. Wszystko to były dobre wieści. Zła wiadomość była jednak taka, że świt miał nadejść za zaledwie pół godziny. 245

Jak gdyby słysząc moje myśli, Bones spojrzał na mnie. - Powinnaś się cofnąć, Kotek. W pierwszym odruchu chciałam się kłócić. Gwałtownie, głośno i z mnóstwem przekleństw. To moja matka była uwięziona w tym domu, więc niech mnie diabli, jeśli będę siedzieć spokojnie na tyłku mając nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Wtedy jednak spojrzałam na twarze wokół mnie. Wszyscy oni ryzykowali życie dla mojej matki, a co więcej, z tego powodu łamali wszelkie prawa nieumarłych. Jedynie ja byłam wrażliwa na siłę świtu. Pewnie, teraz już po wschodzie słońca zachowywałam przytomność i byłam w stanie chodzić, ale walczyć? Nie. Nawet, gdyby zależało od tego życie moje lub mojej matki. - Zostanę – powiedziałam. Bones uniósł brwi, jakby były to ostatnie słowa, jakich się po mnie spodziewał. – Dajcie mi detonator. Być może będziemy potrzebować dywersji, gdyby Gregor wrócił zanim wydostaniemy stamtąd moją mamę. Spade skinął głową i podał mi urządzenie, które miał przypięte do paska. Do drzew było przymocowanych kilka paczek dynamitu, tak blisko domu, na ile ośmieliliśmy się podejść niezauważenie. W walce wybuchy nie zranią wampirów ani ghuli – chyba że znajdą się oni bezpośrednio przy eksplodujących drzewach – jednak narobią cholernego hałasu. Czasami jednak odwrócenie uwagi stanowiło zasadniczą różnicę między życiem a śmiercią… czy ucieczką i schwytaniem. Bones pocałował mnie szybko i mocno. - Nie wrócę bez niej - obiecał. - Nie mów tak – odparłam natychmiast. – Jeśli coś się stanie i odzyskanie jej teraz będzie zbyt niebezpiecznie, wróćcie do mnie. Znajdziemy jakiś inny sposób. Rodney zaczął pełznąć przez krzaki. Spade rzucił mi ponure spojrzenie, po czym ruszył za nim. Bones pogładził mnie po twarzy i również poszedł. A za nim Fabian. Zostałam na miejscu i nie potrzebowałam lornetki, by widzieć jak zbliżają się do domu. Według Fabiana na zewnątrz było czterech strażników, wewnątrz kolejnych ośmiu oraz Cannelle. Element zaskoczenia był ich jedyną przewagą. Tamtych było cztery razy więcej, a wątpiłam by Gregor zostawił na straży słabeuszy. Mimo, że dystans wynosił niecałe trzy kilometry, doczołganie się do celu zajęło trzem mężczyznom dobre dziesięć minut. Po drodze jednak ledwie poruszali źdźbła trawy wokół nich. Do czasu, gdy dotarli do domu, miałam nerwy w strzępach. Mieszanina strachu, nadziei, fru246

stracji i zdenerwowania sprawiła, że czułam jakbym miała zaraz wyskoczyć ze skóry. Czy strażnicy mieli rozkaz natychmiast zabić moją matkę, gdyby nastąpił atak? Czy Bones, Spade lub Rodney dotrą do niej na czas, nie dając się zabić po drodze? Och Boże, niech to się uda. Nie mogłam się powstrzymać. Zaczęłam czołgać się za nimi. Obiecałam sobie, że zatrzymam się w połowie drogi – na tyle blisko, by dostrzec, co tak naprawdę się dzieje. Nieliczne drzewa zniekształcały widok domu. Wysoka trawa kończyła się niecałe trzydzieści metrów od budynku, więc Bones, Rodney i Spade nie będą mogli niepostrzeżenie wślizgnąć się do środka. Wszystko we mnie zesztywniało, gdy trzech mężczyzn jednocześnie podniosło się i ruszyło do domu. Zaalarmowani czterej strażnicy zaczęli krzyczeć, lecz poczułam dziką satysfakcję, gdy szybko ucichli. Bones sam pokonał dwóch, jednemu rzucając srebrnym nożem w pierś, a drugiemu przekręcając podobne ostrze w sercu. Spade i Rodney szybko poradzili sobie z pozostałą dwójką, po czym, idąc z trzech różnych kierunków, weszli do budynku. Wewnątrz rozległo się jeszcze więcej krzyków. Zaczęłam czołgać się szybciej, nie tracąc jednak domu z oczu. Nagle, w przerażającym staccato, rozległy się strzały z broni automatycznej i dał się słyszeć wysoki, wściekły kobiecy wrzask. Cannelle. Na wspomnienie, jak Cannelle kopnęła moją matkę w twarz, trzymając ja na smyczy poczułam, że pragnę jej śmierci równie mocno jak Gregora. Właśnie dotarłam do granicy, jaką sobie wyznaczyłam, gdy zobaczyłam Fabiana. Duch pojawił się przed budynkiem gorączkowo machając rękami. - Gregor wrócił! - wykrzyknął. O żesz. - Powiedz Bonesowi – powiedziałam wyjmując zza paska detonator. Z rosnącą desperacją spojrzałam w niebo. Świt był zdecydowanie zbyt blisko, bym rzucała się w wir walki, lecz wciąż mogłam przycisnąć kilka guzików. Przynajmniej tyle mogłam zrobić. Fabian zniknął w ścianie domu, nie zadając sobie trudu skorzystania z jednego z rozbitych okien jako wejścia. W szalonym napięciu czekałam aż pojawi się na zewnątrz, gdzieś w pobliżu dachu. Wyglądało, jakby wskazywał na lewo ode mnie, skąd doszedł mnie pisk opon. Niech szlag trafi Gregora za bycie cwanym krwiopijcą. Nie zamierzał podjechać bezpośrednio pod dom i w ten sposób stać się łatwym celem. Nie, chciał podkraść się miedzy drzewami, by zrobić swoją własną pułapkę. 247

Ostrożnie, żeby mnie nie zauważono, zamachałam do Fabiana. Duch opadł niżej i wydawało się, jakby wtopił się w ziemię. Kilka chwil później porządnie mnie wystraszył, wyłaniając się kilka centymetrów przed moją twarzą. - Powiedz mi gdzie są - szepnęłam. Fabian ponownie zniknął pod ziemią. Czekałam, a następne kilka minut działało na moje nerwy jak palnik. W końcu głowa Fabiana wyskoczyła z gruntu niczym mglisty świstak. - Krążą dookoła. – Jego głos był tak cichy, że niemal go nie słyszałam. – Zmierzają w tę stronę, lecz nieco dalej w górę niż ty. Uśmiechnęłam się ponuro. W ten sposób znajdą się bezpośrednio przy drzewach obłożonych dynamitem. No dawaj, Gregor. Pokaż, gdzie jesteś. Moje życzenie spełniło się, gdy usłyszałam ciche kroki w krzewach jakieś czterdzieści metrów ode mnie. Czekałam, odliczając odległość. Dwadzieścia metrów. Dziesięć. Już niemal na miejscu... Niemal… Odpaliłam ładunki w chwili, gdy Gregor i jego strażnicy przechodzili w pobliżu najbardziej obładowanego dynamitem drzewa. Jedna po drugiej nastąpiły serie eksplozji, dekoncentrując Gregora i innych i napawając ich niepewnością, gdzie będzie następny wybuch. Był to również głośny sygnał dla Bonesa, że muszą się wycofać, bez względu na to czy mają moją matkę, czy nie. Z tuzinem strażników, których miał ze sobą Gregor, wydostanie się stąd nawet dla nas samych będzie ryzykowne. Nie mogliśmy sobie pozwolić na to, by zwlekać choćby chwilę. Z nienawiścią spojrzałam na jaśniejące niebo. Gdyby wszystko działo się godzinę temu, mogłabym walczyć! Mogłabym pomóc odbić moją matkę lub odciągnąć jakichś strażników, lub zrobić cokolwiek innego niż tylko pilnować, by przez schwytanie sytuacja nie zmieniła się na gorsze. Jedno z okien w domu eksplodowało, gdy dwie postacie wyskoczyły przez nie na zewnątrz. Rozpoznałam je i poczułam ukłucie satysfakcji, gdy zobaczyłam Bonesa, który zaciskał dłoń na gardle Cannelle, po czym złapał ją za głowę i gwałtownie przekręcił, odrywając ją od tułowia. Adieu, suko, pomyślałam, patrząc jak kopniakiem odrzuca bezwładne ciało kobiety. Jednak moja chwila zwycięstwa miała krótki żywot. Gregor po francusku krzyknął jakiś rozkaz i nagle dwunastu strażników ruszyło na Bonesa. Zapominając o tym, że mam się ukrywać, zerwałam się na równe nogi, gdy zobaczyłam wybiegającego z domu Spade’a. Srebrnymi nożami 248

zaczął rzucać w hordę, która nacierała na jego najlepszego przyjaciela, odwracając ich uwagę od Bonesa i ściągając ją na siebie. Tchórz, pomyślałam złośliwie na widok Gregora, który nie ruszał się z miejsca przy odległym krańcu domu. Co zrobisz, Porywaczu? Uciekniesz, póki jeszcze masz szansę czy zaryzykujesz życie i zaczniesz walczyć? Ktoś wyważył kopniakiem wejściowe drzwi. Gwałtownie nabrałam powietrza, gdy pojawił się w nich Rodney z moją matką w ramionach. Ręce zaplotła na jego karku i poruszała się. Żyje. Och, dzięki Bogu. Gregor warknął coś i wyciągnął miecz. Rodney zatrzymał się i odwrócił, wciąż trzymając moją matkę w ramionach. Miecz Gregora wydawał się lśnić w stłumionym świetle nadchodzącego świtu. Bones i Spade walczyli każdy z pół tuzinem strażników. Żaden z nich nie mógł pomóc Rodneyowi. Zaczęłam biec, jednocześnie wyciągając srebrne noże zza paska i przeklinając. Gregor był zbyt daleko, bym zdołała go trafić. Boże, dlaczego nie potrafiłam biegać szybciej? Rodney postawił moją matkę na ziemi, przez krótką chwilę pogładził ją po policzku, po czym odwrócił się w stronę Gregora. Przy pasku miał zaledwie dwa noże, a Gregor był od niego znacznie silniejszy. - Gregor - wrzasnęłam. Jasnowłosa głowa odwróciła się w moją stronę i Gregor zobaczył jak biegnę w ich stronę. - Catherine. – Bardziej zobaczyłam niż usłyszałam jak mówi. W tej chwili, wykorzystując odwróconą uwagę Gregora, Rodney rzucił w niego jednym ze swoich sztyletów. Ostrze wbiło się w pierś wampira, lecz po szybkości, z jaką Gregor wyrwał je z piersi wiedziałam, że nie przebiło jego serca. Gregor odwrócił się gwałtownie w stronę Rodneya i mieczem przeciął powietrze między nimi. Zamiast się uchylić, Rodney natarł. Uderzył w Gregora z całej swojej nieumarłej siły. Gregor zachwiał się, lecz nie upadł. Nóż, który Rodney podniósł, by wbić go w pierś Gregora nigdy nie trafił celu. Wolną ręką Gregor chwycił nadgarstek Rodneya i brutalnie przekręcając szarpnął nim w dół, używając rozpędu Rodneya przeciwko niemu samemu. Długi miecz błysnął w szybkim i bezlitosnym ruchu. Moja matka rzuciła się do przodu. - Rodney, nie! - krzyknęła. Gregor nie podniósł wzroku. Nie zrobił tego dopóki ostrze miecza nie wbiło się w kark Rodneya i zakrwawione nie ukazało się po jego drugiej stronie. Wtedy Gregor spojrzał prosto na mnie. I uśmiechnął się. 249

Nie odwróciłam wzroku od szmaragdowego spojrzenia Gregora. Nie zrobiłam tego nawet wtedy, gdy kopnął odciętą głowę Rodneya w stronę mojej matki, ani gdy spokojnym, równym krokiem ruszył w moim kierunku. Jakby we śnie, przestałam biec. Upuściłam noże i patrzyłam, jak Gregor nadchodzi. Usłyszałam krzyk Bonesa, lecz wydawał się on tak daleko. Z mojej piersi zaczęło dobiegać głuche dudnienie, które rozpoznałam jako ponownie budzące się bicie mego serca, lecz nawet to było bez znaczenia. Wszystko na czym mogłam się skupić to czysta nienawiść płynąca w moich żyłach, napływająca coraz większymi falami, aż miałam wrażenie, że we mnie eksploduje. I dlatego nie wydało mi się nienaturalne, że trawa wokół mnie stanęła w płomieniach. Przez czerwoną mgłę spowijającą mój wzrok, miało to sens. Trawa, która wchłonęła krew Rodneya nie powinna istnieć. Dom, w którym Gregor torturował i zabił moją matkę również. W gruncie rzeczy wszystko tutaj powinno spłonąć. Każda. Jedna. Rzecz. Pomarańczowo-czerwone płomienie popełzły po trawie i zaczęły lizać ściany domu, wspięły się po nich i pokryły dach. Wtedy trawa wokół Gregora zmieniła się w arenę ognia i zaczęła palić jego nogi. Widok jego kończyn w ogniu ucieszył mnie, lecz to mi nie wystarczyło. Chciałam zobaczyć, jak jego skóra skwierczy i pęka. Chciałam patrzeć, jak wszystko wokół niego spala się na popiół. I chciałam, by stało się to teraz. Drzewa wokół mnie eksplodowały, lecz mimo to wciąż wbijałam w niego wzrok. Płoń. Płoń. Mogłam myśleć jedynie o tym. Nic nie wydawało się już realne. Ani moja matka zanosząca się płaczem nad ciałem Rodneya, ani wrzeszczący z bólu Gregor, gdy płomienie ogarnęły całe jego ciało. - Catherine, przestań! - krzyknął Gregor. Część mnie była zaskoczona. Dlaczego myślał, że to ja byłam odpowiedzialna za powstanie tego cudownego ognia? Spade po drodze musiał podłożyć jeszcze kilka ładunków. Albo zrobił to Bones. Powinnam teraz zabrać stąd matkę, gdy Gregor płonął. Jednak nie mogłam się ruszyć. Te pulsujące we mnie gorące, cudowne fale wściekłości przykuły mnie do ziemi. Płoń. Płoń. - Kotek! Głos Bonesa wyrwał mnie z transu. Spojrzałam na niego zdumiona, że wydawał się być zabarwiony na czerwono i niebiesko. Wszystko inne wokół również. Bones wbił ostrze w wampira naprzeciw siebie, po 250

czym odrzucił je na bok. Nic nie przesłaniało mi widoku i zobaczyłam, jak jego oczy rozszerzają się w szoku. Wzrok utkwił gdzieś w okolicach mojej talii. Spojrzałam w dół… i gwałtownie nabrałam powietrza. Od łokcia w dół moje ręce były niebieskie, pokryte pulsującymi płomieniami, których nawet nie czułam. Czerwień i szkarłat buchały z moich rąk, paląc wszystko na mojej drodze aż po dach domu. Bones podbiegł do mnie. Szarpnięciem przyciągnął mnie do siebie, ignorując wciąż wypływające ze mnie płomienie. - Charles, bierz Justinę! – krzyknął i poczułam, jak moje stopy nagle odrywają się od ziemi. Przez przesłaniającą mi wzrok czerwononiebieską mgłę patrzyłam, jak Spade chwyta moją matkę i unosi się w powietrze. Pod nami Gregora i dom wciąż trawił ogień, lecz nawet teraz widziałam jak Gregor tarza się na wolnej od płomieni trawie, gasząc ogień na sobie na tyle szybko, by na powrót się nim nie zająć. Morderca, pomyślałam, a fala wściekłości ponownie mnie zalała. Czerwień ponownie przesłoniła mi wzrok, a Gregor wrzasnął i zaczął jeszcze szybciej przewracać się po ziemi, gdy płomienie wybuchły na nim ze zdwojoną siłą. Chmury rozsunęły się, pozwalając, by promień światła padł na moją twarz. Miałam wrażenie, jakby ktoś kopnął mnie w głowę, a czerwona mgła zaczęła znikać mi sprzed oczu. W tej samej chwili Bones zatopił kły w mojej szyi i zaczął mocno ssać. Ostatnie, co zobaczyłam, to blade kolory świtu, przypominające płomienie wciąż trawiące ziemię u naszych stóp.

251

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Gdy otworzyłam oczy, mój wzrok padł na nagie betonowe ściany, które po chwili przesłoniła nachylająca się nade mną ciemna głowa. - Nic ci nie jest, Kotek? Twarz Bonesa znaczyły smugi sadzy. W gruncie rzeczy w całym pomieszczeniu unosiła się silna woń dymu. Natychmiast spojrzałam na swoje ręce. Spokojnie leżały na moim brzuchu, blade i niewinne. Może tylko wyobraziłam sobie to, co się stało. Usiadłam tak szybko, że głową uderzyłam Bonesa w czoło. Kilka kroków dalej stał Mencheres. W końcu rozpoznałam pokój - znajdowaliśmy się w jednej z celi do przetrzymywania wampirów. - Spokojnie słonko - powiedział Bones, kojącym gestem przesuwając dłońmi wzdłuż moich ramion. Miałam nadzieję, że po ustawieniu i zdetonowaniu ładunków straciłam przytomność i wszystko, co wydarzyło się później było koszmarnym snem. - Moja matka? Rodney? - Jest bezpieczna. On nie żyje. - Głos Bonesa był ochrypły. Śmierć Rodneya była prawdziwa, a to znaczyło, że niebieskie płomienie również. Ogień. Wypływający ze mnie. Nie chciałam w to wierzyć, lecz pamiętałam – och, jak dobrze pamiętałam! – uniesienie, gdy pozwoliłam dać ujście trawiącym mnie furii i nienawiści, i obserwowanie jak przybierają formę ognia. - Jestem pirokinetyczką. Powiedziałam to na głos, obserwując twarz Bonesa i mając nadzieję, że poda mi jakieś inne wyjaśnienie tego co się stało. Nie zrobił tego. - Na to wygląda. - Ale jakim cudem? – spytałam. Zrzuciłam nogi z łóżka, które jednak oklapły niczym flaki. No i już po moim chodzeniu. Czułam w ciele ogromne zmęczenie. – Powiedziałeś mi, że indywidualny talent wampira ujawnia się dopiero po kilku dekadach. Poza tym myślałam, że jest bezpośrednio związany z talentem jego stwórcy. Ale ty nie władasz ogniem, Bones. Chyba, że coś przede mną ukrywasz. - Nic przed tobą nie ukrywam. A nawet, gdyby dodać do równania twoje śmiertelne lata, to nigdy nie widziałem wampira – wysokiej rangi czy 252

nie – który manifestowałby swoje siły tak szybko po przemianie. – W głosie Bonesa brzmiała frustracja. Zerknęłam na Mencheresa i napotkałam spojrzenie jego chłodnych, czarnych oczu. Nie było w nich nawet śladu zaskoczenia czy zdumienia… i nagle wiedziałam dlaczego. - Ty łajdaku - wyszeptałam. Na początku Bones myślał, że mówię do niego, lecz później przesunął wzrok na ciemnookiego wampira, który nie odezwał się nawet słowem. - On wiedział od samego początku. – Zaczęłam podnosić głos, w miarę jak rósł mój gniew. – Wiedział, że Gregor widział mnie w swojej wizji i nie dlatego zdecydował, że musi mnie mieć, bo byłam mieszańcem, czy dlatego, że by we mnie zakochany. Wiedział, że Gregor zobaczył mnie jako wampira, podpalającą wszystko niczym wielki fajerwerk. Właśnie dlatego Gregor mnie pragnął, by móc kontrolować tę moc. Ale Mencheres również tego chciał. To inny powód, dla którego odebrał mnie Gregorowi i uwięził go na te wszystkie lata. Chciał mieć moją moc po swojej stronie. To o to w tym wszystkim chodziło! Bones nie spytał Mencheresa czy to prawda. Jego brązowe oczy zalśniły zielenią, gdy wpatrywał się w mężczyznę, którego znał ponad dwieście dwadzieścia lat. - Powinienem cię za to zabić – niemal warknął. Wyraz twarzy Mencheresa nie zmienił się ani na jotę. Szkło miało więcej emocji. - Być może to zrobisz. Moje wizje przyszłości sięgały jedynie dzisiejszego ranka, więc zakładam, że wkrótce będę martwy. Teraz, gdy jesteś współwładcą mojej linii, a Cat jest tym, kim miała być, to gdy mnie już zabraknie, moi ludzie będą chronieni. – Maska obojętności spadła z jego twarzy, na której teraz pojawił się bunt i zdecydowanie. – Tak, dwanaście lat temu odebrałem Cat Gregorowi, by jej moc służyła moim ludziom, a nie jego. Co więcej, Bones, to ja dałem ci cynk, dzięki któremu zjawiłeś się w tamtym barze w Ohio w noc, w której ją poznałeś. Sądzisz, że to zbyt duża manipulacja? Ja nie. Tysiące ludzi w mojej linii polegają na mojej protekcji, co teraz znaczy dla mnie więcej niż twoje poczucie zdrady. Gdy przeżyjesz tyle co ja, nauczysz się, że bycie zimnym manipulatorem jest konieczne. Nawet, gdy dotyczy twoich bliskich. Bones prychnął tak gorzko, jak ja się czułam. - Twierdzisz, że mnie kochasz? Jest oczywiste, że dla ciebie nie jestem niczym więcej, jak tylko pionkiem. 253

W ciemnych oczach Mencheresa nawet na moment nie pojawiło się wahanie. - Zawsze cię kochałem. W gruncie rzeczy, jak syna. Bones podszedł do niego. Miał na sobie ten sam strój co wcześniej, poplamiony krwią, sadzą i ziemią… przy którym wciąż miał kilka srebrnych noży. Mencheres nie poruszył się ani mnie mrugnął. Nawet, gdy Bones wyciągnął sztylet, nie dało się odczuć promieniowania jego mocy. - Tak bardzo jesteś siebie pewny? – spytał Bones, czubkiem noża przesuwając po piersi Egipcjanina. – Tak bardzo przekonany, że zdołasz mnie powstrzymać, zanim przekręcę ci to ostrze w sercu? Miałam ochotę zeskoczyć z łóżka i stanąć miedzy nimi. Nie dlatego, że martwiłam się o Mencheresa, lecz dlatego, że gdyby Bones zaatakował, a Mencheres zdecydowałby się bronić, ten nóż mógłby wylądować w sercu Bonesa. Jednak moje nogi wciąż nie chciały działać. - Mógłbym cię powstrzymać, ale nie zrobię tego. – W głosie Mencheresa brzmiało ogromne zmęczenie. – Jeśli musisz to zrobić, by zemścić się za to co zrobiłem, to zrób to. Już i tak dostatecznie długo żyłem. - Bones – szepnęłam nie wiedząc czy poganiam go, by rzucił sztylet, czy odwrotnie – by go użył. Bones zacisnął dłoń na nożu. Mencheres wciąż ani drgnął. Czekałam. Miałam wrażenie, że wstrzymywałam oddech, mimo że już nie oddychałam. W końcu Bones błyskawicznie poruszył ręką i sztylet wylądował w pochwie przy jego pasku. - Kiedyś zdarzyło się, że zasługiwałem na śmierć z twoich rąk, Mencheres, a jednak pozwoliłeś mi żyć. Teraz to ja daruję ci życie, więc jesteśmy kwita. Lecz tylko skłam lub jeszcze raz wykorzystaj ją lub mnie, a to się zmieni. Bones cofnął się. Wydawało mi się, że ramiona Mencheresa nieco opadły, jednak nie byłam pewna czy to z ulgi, czy z zaskoczenia. Wtedy Bones usiadł obok mnie i położył dłoń na mojej wciąż bezużytecznej nodze. - Żadnych więcej sekretów. Jak ona może posiadać tę moc? Jest zbyt młoda i nie odziedziczyła jej po mnie, więc jak to możliwe? Zanim odpowiedział, Mencheres przeciągnął dłonią po swoich długich, czarnych włosach. - Wampiry piją ludzką krew, by wyssać ze śmiertelników życie, którego sami nie mają. Ona jednak nie pije ludzkiej krwi, bo nie jest do końca martwa. 254

Ze zdumienia aż otworzyłam usta. Bones nie zareagował. - Mów dalej. - Jej serce bije, gdy emocje biorą w niej górę - podjął Mencheres. – To dowód, że życie wciąż się jej trzyma. Właśnie przez to jej ciało odrzuca ludzką krew, gdyż nie potrzebuje tego zawartego w niej życia. Lecz to, czego jej ciało potrzebuje by istnieć, to moc. Tak samo jak umierający człowiek pochłania moc z wampirzej krwi, by przejść przemianę, ona – będąc stale na granicy śmierci – absorbuje moc nieumarłych za każdym razem, gdy pożywia się z wampira. Ale ja żywiłam się jedynie z Bonesa. Nie, zaraz… również z Vlada. Pożywiłam się z Vlada, a on jest pirokinetykiem. Czy to naprawdę możliwe, że pijąc jego krew przejęłam jego moc władania ogniem? Musiało tak być. Nic innego nie tłumaczyło fajerwerków strzelających z moich rąk, a i tak zauważyłam już, że za każdym razem, gdy piłam z Bonesa, stawałam się silniejsza. O wiele silniejsza niż powinien być przeciętny nowy wampir. Głośno przełknęłam ślinę. - Czy Gregor wie, że posiadam tę moc? - Wizje Gregora nie są tak wyraźne i częste jak u mnie. Jedyne co widział, to twoja moc. Nie zna jej źródła. Prawdopodobnie sądził, że potrzebujesz czasu, by ją w sobie rozwinąć. W innym przypadku zmieniłby cię w wampira, gdy miałaś szesnaście lat. Znając Gregora, uwierzyłam w to. To również wyjaśniało, dlaczego Gregor wcześniej nie bał się, że użyję na nim tych nowych zdolności. Nie sądził, że tak szybko je posiądę. - Czy ta moc jest trwała? Czy może, no wiecie, z czasem zniknie, jeśli nie będę żywić się z wampirów posiadających jakieś umiejętności? Mencheres zerknął w bok. - Nie wiem - powiedział. – Już wam mówiłem: nie widzę już przyszłości. Ani twojej… ani niczyjej. Ponieważ nic nie można było poradzić na mój „stan”, jak o tym myślałam, pojechałam do mojej matki. Ostatnie dwa tygodnie były dla niej więcej niż piekłem. Jednak aby pokonać niedowład moich kończyn, piłam z Bonesa, zauważając przy tym z niepokojem jak szybko czułam się przez to lepiej. Byłam taka dumna z postępu, jaki do tej pory zrobiłam, lecz – jak się okazuje – ten postęp wcale nie był mój. Z mieszańca zmieniłam się w niemal martwą, żądną mocy pijawę. Czułam się jak 255

podróbka wampira, a mówiąc dokładniej, jak jeszcze większe dziwadło. Gdy nie poszliśmy na piętro, do pokoju mojej matki, lecz skierowaliśmy się w dół wąskiego korytarza w piwnicy, zaskoczyło mnie, że znajdowała się w pokoju podobnym do tego, w których przetrzymywano wampiry. - Dlaczego? - spytałam. – Czy żądza krwi jeszcze jej nie przeszła? - To dla jej bezpieczeństwa - odparł Bones krótko. – Próbowała się zranić. Wiele razy. Och nie. Spróbowałam wziąć się w garść. Bones skinął głową do strażnika przy drzwiach i wpuszczono nas do środka. Moja matka siedziała w rogu niewielkiego pomieszczenia. Sądząc po jej wyglądzie nie zmieniała odzieży, ani też nie brała prysznica. Jej długie, brązowe włosy były brudne od krwi i ziemi, podobnie jak całe jej ciało. Nawet nie uniosła głowy, by zobaczyć kto przyszedł. - Mamo – powiedziałam miękko. – To ja, Catherine. Słysząc mój głos uniosła głowę. Gwałtownie zaczerpnęłam powietrza, gdy utkwiła we mnie spojrzenie swoich jaskrawo zielonych oczu, a spod jej warg wysunęły się końce kłów. - Jeśli kiedykolwiek mnie kochałaś, to powiedz, że przyszłaś mnie zabić. Ja nie mogę tak żyć. Zacisnęłam dłonie w pięści i poczułam sączący się do mego serca ból. - Tak mi przykro z powodu tego, co się stało – zaczęłam. Nigdy jeszcze nie czułam się tak bezradna. – Ale możesz… - Mogę co? – przerwała mi ostro. – Żyć jako morderca? Zabiłam ludzi, Catherine! Rozerwałam im gardła i zamordowałam ich, gdy walczyli o ucieczkę. Nie mogę z tym żyć! Jedynie wściekłość powstrzymywała mnie przed wybuchnięciem płaczem. Ten łajdak Gregor po tym jak ją zmienił, zamknął z nią ludzi w jednym pomieszczeniu. A przecież wiedział co się stanie. Żaden nowy wampir nie mógł powstrzymać się przed wypiciem kogoś do cna podczas swojego pierwszego napadu głodu. Gdyby Bones już nie był martwy, sama kilkakrotnie już bym go zabiła, gdy zapanował nade mną ten głód. - To nie twoja wina – spróbowałam z desperacją. Z obrzydzeniem odwróciła wzrok. - Nie rozumiecie. - Owszem, rozumiemy. Słysząc spokojny ton Bonesa, moja matka uniosła głowę. 256

- Doskonale cię rozumiem - ciągnął. - Ian przemienił mnie wbrew mojej woli, wypijając ze mnie całą krew, gdy próbowałem się od niego uwolnić. Później obudziłem się na cmentarzysku, ściskając w rękach ciało młodego mężczyzny. Miał rozerwane gardło, a ja czułem w ustach najsłodszy ze wszystkich smak. Zanim zacząłem się kontrolować na tyle, by nie zabijać, zdarzyło się tak jeszcze sześć razy. I uwierz mi, Justino, za każdym razem pałałem do siebie nienawiścią. A jednak przetrwałem. I tobie też się uda. - Ja nie chcę przetrwać – powiedziała ostro, wstając. – Mam wybór i nie chcę tak żyć! - Rodney w ciebie wierzył. – Mój głos zadrżał na wspomnienie zmarłego przyjaciela. – Powiedział, że gdyby udało nam się ciebie odbić, to dasz sobie radę. Bez względu na to, co ci zrobiono. - Rodney nie żyje – odparła, a w jej oczach zalśniły różowe łzy. Zanim zdążyłam mrugnąć, Bones złapał moją matkę za kołnierz i szarpnął do góry, aż zawisła ze stopami kilka centymetrów nad podłogą. - Kiedy go znalazłem, Rodney miał sześć lat. Był zagłodzonym sierotą, włóczącym się po ulicach Polski. Wychowałem go, kochałem, po czym pomogłem zmienić się w ghula. A wszystko to ponad sto lat przed tym, zanim się narodziłaś. Umarł ratując cię, więc nie waż się znieważać jego ofiary tym, że się zabijesz. Nie obchodzi mnie czy każdego parszywego dnia będziesz nienawidzić tego, czym się stałaś. Będziesz żyć, bo Rodney na to zasłużył. Rozumiesz? Bones potrząsnął nią, po czym puścił. Upadła i zatoczyła się, lecz nie mogłam się zmusić, by go zganić. Ból w jego głosie był zbyt głęboki. Drzwi otworzyły się i pojawił się w nich Spade. Wyglądał na tak samo wściekłego, jak ja się czułam – jego normalnie droczące się spojrzenie było teraz posępne i twarde. - Gregor żyje i zdecydował się przyjąć twoje wyzwanie. Będzie tu jutro wieczorem. Na moment zamknęłam oczy. Dlaczego teraz? Dlaczego tak szybko po tym ostatnim, niszczącym ciosie? Oczywiście pewnie dlatego Gregor to zrobił. Miał nadzieję wykorzystać rozpacz Bonesa po stracie bliskiego przyjaciela. A może jego ego nie mogło znieść faktu, że każdy dowiedziałby się, że Bones porwał od niego moją matkę jako dodatek do tego, że już miał jego żonę. Największą słabością Gregora jest jego duma, powiedział Vlad. Może ta duma nie mogła znieść coraz to nowych ciosów, jakie jej zadawano. 257

- W takim razie jutro – powiedział Bones. - Co to za wyzwanie? – spytała moja matka. - Walka na śmierć – odparł Bones krótko. Moja matka wciąż zwinięta siedziała na podłodze, lecz w jej płonących zielenią i różowymi łzami oczach pojawił się nowy wyraz. Rozpacz i nienawiść do samej siebie zastąpił gniew. - Zabij Gregora. Jeśli to zrobisz, będę żyła w ten sposób, bez względu na to jak bardzo będę tego nienawidzić. - Zabiję – powiedział Bones tym samym, spokojnym tonem. Poczułam dreszcz strachu. Jutro wieczorem albo Bones dotrzyma tej obietnicy… albo zginie.

258

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI Bones stanął naprzeciwko mnie, mając na sobie jedynie luźne czarne spodnie. Starałam się przełknąć panikę, lecz bez względu na to, jak bardzo usiłowałam utrzymać obojętny wyraz twarzy, zdradzał mnie jej chorobliwie kwaśny zapach. Uścisnął moje dłonie. Niedawno się posilił, przez co jego własne były ciepłe. W porównaniu z nimi moje były zimne jak lód. - Może, gdybym miała wystarczająco dużo czasu, mogłabym wczoraj spalić Gregora – powiedziałam, z nienawiścią myśląc o tym co miało się stać. – Dlaczego mnie ugryzłeś, kiedy mnie zabierałeś? Może nie musiałbyś tego robić, gdybyś nie wypił ze mnie tyle krwi. Bones roześmiał się szorstko. - W rzeczy samej, ale to nie tak jak myślisz. Kiedy cię trzymałem, zaczęłaś mnie palić. Miałem do wyboru albo pozwolić ci spalić mnie na popiół, albo ugryźć cię i mieć nadzieję, że pozbawienie cię krwi połączone z mocą słońca zduszą płomienie, albo upuścić cię. Wciąż chcesz krytykować mój wybór? Bonesa też podpaliłam? - Mam nadzieję, że ta moc zniknie – powiedziałam szczerze. Wzruszył ramionami. - Może tak się stanie. Wampiry utrzymują moc dzięki ludzkiej krwi do czasu, aż będą potrzebować ponownie się pożywić, by odzyskać siły. Taki sam efekt osłabienia mógłby dotyczyć i ciebie, a nie podoba mi się pomysł, byś w tym celu za każdym razem gryzła Tepesha. - Nigdy więcej - powiedziałam, wzdrygając się na myśl podpalenia Bonesa. Kto chciałby mieć taką moc, skoro nie można jej kontrolować, a która rani tych, których kochasz? Spade wszedł bez pukania. - Już czas - powiedział. Jego twarz była twarda i bez emocji, chociaż wiedziałam, że był tak samo zraniony jak ja. Napotkałam wzrokiem brązowe spojrzenie Bonesa. Na jego ustach pojawił się uśmiech, lecz nie mogłam go odwzajemnić, nawet gdyby zależało od tego moje życie. Poczułam na skórze pieszczotę jego mocy. Łagodziła mój strach i wplatała się w podświadomość, jeszcze mocniej nas ze sobą łącząc. 259

- Nie bój się, słonko – powiedział miękko. – Wkrótce będzie po wszystkim, a Gregor będzie martwy. Skinęłam głową, obawiając się mówić. Och Boże, gdybym mogła zamienić się z Bonesem miejscami, zrobiłabym to. Natychmiast. - Poprosiłbym cię, żebyś tu została… – ciągnął Bones - …ale podejrzewam, że byś odmówiła. Nie mogłam opanować prychnięcia. - Jakbyś powiedział: „Nie inaczej”. – Za nic nie mogłabym chować się w pokoju, gdy Bones walczyłby z Gregorem na śmierć i życie. – Ale nie przejmuj się mną. Skup się na nim. Nic mi nie będzie. - Och, poświęcę mu całą uwagę, Kotek - powiedział Bones ponuro. – Możesz na to liczyć. Chciałam powiedzieć mu, że nie musi tego robić i że znajdziemy jakiś inny sposób, lecz wiedziałam, że było by to na darmo. Bez względu na wszystko, Bones nie zrezygnowałby z tej walki. Nawet gdyby Gregor nagle obiecał, że zostawi nas w spokoju, a moja matka zdecydowała, że jest zachwycona faktem, że jest wampirem. Gregor zamordował Rodneya. Bones walczył z Gregorem z powodów liczniejszych od moich. W drzwiach pojawił się Mencheres, a za nim Ian. Spojrzałam na dwa wampiry, jednego ciemnego i egzotycznego, a drugiego rudowłosego, o klasycznej urodzie. Obaj byli odpowiedzialni za istnienie Bonesa, jako że Mencheres przemienił Iana, a Ian zmienił Bonesa. Tak wiele wydarzeń doprowadziło do tej chwili. Bones pochylił się i w najlżejszym z pocałunków musnął moje usta. Kiedy podniósł głowę, przesunęłam palcami po jego wargach, zwalczając potrzebę, by go chwycić i za nic nie puszczać. Wokół mnie uniósł się ostry zapach mojej desperacji. Bones delikatnie ścisnął moje ramiona. - To nie pierwszy raz, gdy staję twarzą w twarz ze śmiercią, Kotek, i nie planuję, by był ostatni. Wybrałem bardzo niebezpieczny tryb życia, ale taki jestem. Ty również. Byłabyś taka nawet wtedy, gdybyśmy się nigdy nie spotkali. Wiedziałam, o czym tak naprawdę mówił. Jeśli umrę, to nie będzie twoja wina. Owszem, to prawda, że gdybyśmy się nie poznali, żylibyśmy równie niebezpiecznie, lecz fakt był taki, że gdyby dzisiaj zginął, to przeze mnie. - Kocham cię. To wszystko, co mogłam teraz powiedzieć. Cokolwiek innego mogło by go rozstroić, a musiał się skoncentrować, by pobić Gregora. 260

- Wiem - wyszeptał. – I ja cię kocham. Zawsze. Zanim zdążyłam mrugnąć, obrócił się i zniknął za drzwiami. Zdecydowano, że pojedynek odbędzie się na tyłach domu Mencheresa. Trawnik tam był wystarczająco duży, a na krańcach jego ogromnych połaci rosły rzędy wysokich drzew. Obszar wielkości boiska do baseballa został oczyszczony ze wszystkiego poza kurzem, podobnie jak miejsce, gdzie zmierzyć się mieli Gregor i Bones. Nie miałam pojęcia, dlaczego potrzeba im było aż tyle miejsca, lecz z drugiej strony po raz pierwszy brałam udział w czymś takim … i miejmy nadzieję, że był on ostatni. Gregor już był na miejscu i stał obok swojego krwawego służącego, Luciusa. Byłam zaskoczona, że Lucius żyje, gdyż sądziłam, że był jednym z wampirów, których Bones, Spade i Rodney zabili wcześniej w domu. Wczorajsza nieobecność Luciusa była dziwna, ponieważ za każdym razem, gdy spotykałam Gregora, Lucius mu towarzyszył. Wciąż jednak miałam większe zmartwienia od tego, że służącego nie było przy Gregorze podczas ostatniej zasadzki. Gregor i Lucius nie byli jedynymi nowymi przyjezdnymi. Najwyraźniej oficjalny pojedynek był nie lada wydarzeniem. Było tu kilka wysokich rangą wampirów, których nie rozpoznałam. Sojusznicy Gregora, jak wyjaśnił mi Mencheres, jak i kilkoro członków linii Bonesa i cztery wampiry, które przedstawiono mi jako Strażnicy Prawa. Z tej czwórki wysoka blondynka iskrzyła wystarczającą mocą, bym poczuła niepokój. Choć wyglądała na zaledwie osiemnaście lat, miałam wrażenie, że żyła już pięć tysiącleci. Pozostali trzej towarzyszący jej mężczyźni również byli wampirami najwyższej rangi. Bones, Spade i ja złamaliśmy prawo zabierając moją matkę od Gregora. Rodney również, oczywiście, lecz on był poza jakimkolwiek osądem. Może na resztę z nas wciąż czekała kara. Skoro mowa o mojej matce, to również była tu obecna. Sądziłam, że będzie unikać pojawiania się wszędzie tam, gdzie był Gregor, lecz stała na odległym końcu trawnika, obserwując Gregora oczami rozjarzonymi niczym uliczne latarnie. Każdy, kto stał w odległości dziesięciu metrów od niej, czuł promieniujące z niej nienawiść i gniew. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać co jeszcze mogło spotkać ją w czasie, gdy Gregor ją przetrzymywał. Na samą myśl ogarniała mnie furia tak wielka, że zaczynałam się martwić, by moje dłonie znów nie zajęły się ogniem. 261

Od chwili wyjścia z pokoju dwadzieścia minut temu Bones mnie unikał. Rozumiałam dlaczego – nie chciał myśleć o niczym poza walką. W jakiś sposób nawet odciął się od więzi, jaką czułam między nami od chwili, gdy obudziłam się jako wampir. Teraz nie czułam nic z jego strony. Miałam wrażenie, jakby między mną a jego obecnością w mojej podświadomości nagle wyrósł mur. Czułam się osamotniona, jakbym straciła nogę. Wiele razy słyszałam, jak Bones mówił o związku pomiędzy wampirem a jego stwórcą. Dopiero teraz, kiedy ta więź zniknęła, uświadomiłam sobie jak była silna. Bones stał na skraju pola i rozmawiał ze Spadem. Nie słyszałam ich, albo przez szum rozmów pozostałych zgromadzonych, albo przez to, że mówił zbyt cicho. Światło księżyca odbijało się od pięknej, bladej skóry Bonesa, a w srebrzystych promieniach jego ciemne włosy wydawały się poprzetykane jaśniejszymi pasmami. Nie mogłam przestać się na niego patrzeć, a mój niepokój rósł wraz z mijającym czasem. Bones nie mógł dzisiaj umrzeć. Po prostu nie mógł. Los chyba nie mógł być tak okrutny, by pozwolić Gregorowi wygrać po tylu okropnych rzeczach, jakich się dopuścił. Miałam nadzieję, że tak się nie stanie. Po przeciwnej stronie pola zobaczyłam, jak przez tłum zgromadzonych świadków przedziera się inna ciemna postać. Vlad. Zerknął na mnie, lecz wciąż szedł w przeciwnym kierunku. Zdziwiona uniosłam brwi, gdy Bones gestem przywołał go do siebie, a dwaj Strażnicy Prawa cofnęli się, by go przepuścić. Vlad pochylił się, by usłyszeć co mówi Bones i jego twarz przesłoniła zasłona włosów. Nie potrafiłam nic wyczytać z zamkniętej twarzy Spade’a i nie słyszałam ani słowa. Sfrustrowana patrzyłam jedynie, jak Vlad odpowiedział, również zbyt cicho dla mnie, a Bones krótko skinął głową. Wtedy Vlad odszedł, tym razem kierując się w moją stronę. - Co powiedział? – spytałam, gdy tylko do mnie podszedł. Vlad wzruszył ramionami. - To, czego można było się spodziewać. Poczułam, jak po kręgosłupie przeszedł mi lodowaty dreszcz. Znając Bonesa pewnie poprosił Vlada, by się mną zaopiekował, gdyby Gregor go zabił. Mimo, że nie lubił Vlada, coś takiego było dla niego typowe. Był jedynie ostrożny czy wiedział, że w żaden sposób nie zdoła pokonać Gregora? Boże, czyżby Bones wiedział, że nie wygra z Gregorem, a mimo to nie chciał się wycofać z walki? 262

Właśnie miałam podbiec do Bonesa i błagać go, żeby wszystko odwołać, kiedy na środek polany wyszła wysoka, blondwłosa strażniczka. - Pojedynek rozpocznie się teraz. Jak wcześniej uzgodniono, nie skończy się do chwili, aż jeden z walczących nie zginie. Każdy, kto przeszkodzi w walce, zapłaci za to życiem. Mencheres chwycił moją dłoń. - Już za późno, by to zatrzymać – powiedział łagodnie, jak gdyby wiedział, co zamierzam zrobić. – Jeśli teraz się wtrącisz, zginiesz. Z przyzwyczajenia przełknęłam ślinę, lecz moje usta były suche. Vlad położył dłoń na moich ramionach, a Bones i Spade ruszyli na środek pola. Gregor zrobił to samo, a Lucius podążył za nim. Nic z tego nie rozumiałam, dopóki Spade i Lucius nie podali swoim przyjaciołom noży, po czym wycofali się na skraj nieregularnego koła. Sekundanci, uświadomiłam sobie. Zarówno Spade jak i Lucius nieśli po trzy sztylety, z których teraz po jednym oddali. Gdy ta broń się skończy, będzie koniec. Ponownie przełknęłam. Strażniczka Prawa również opuściła pole. Teraz zostali na nim jedynie Gregor i Bones, oddaleni od siebie zaledwie o cztery metry. Ich oczy lśniły zielenią, kły wystawały spod warg, a powietrze wydawało się naładowane i ciężkie od promieniującej z nich mocy. Byłam tak spięta, że miałam wrażenie, że rozsypię się na kawałki, gdy Strażniczka powiedziała: - Zaczynajcie. Bones i Gregor z wampirzą szybkością rzucili się na siebie i zderzyli się kilka metrów nad ziemią. Jako że Gregor również był bez koszuli, przez sekundę nie mogłam poznać kto jest kim w szaleńczym wirze bladych ciał. Wtedy rozdzielili się, a ich ciała znaczyły szybko leczące się rany. Pomimo gniewu, jaki do niego czułam, złapałam Mencheresa za rękę i poczułam, jak w odpowiedzi ścisnął moją dłoń. Kątem oka on również wyglądał posępnie. Zalała mnie kolejna fala strachu. Czyżby wierzyli, że walka zakończy się śmiercią Bonesa? Czy wierzyli w to wszyscy prócz mnie? Gregor i Bones ponownie zwarli się w brutalnym chwycie. Tym razem dostrzegłam srebro wbijające się w ciało, najpierw lśniące w promieniach księżyca, a po chwili całe zbroczone krwią. Żaden z nich jednak nie wydał z siebie dźwięku. Wśród obserwatorów również panowało milczenie. Cisza była głośniejsza od krzyków. 263

Bones odskoczył przed zadanym od dołu ciosem w jego serce, odepchnął się od Gregora i kilka metrów dalej podniósł, cały umazany ziemią. W następnej sekundzie rzucił swoim nożem, który aż po rękojeść wbił się w mostek Gregora… lecz ten zdążył wyrzucić własne ostrze, które trafiło Bonesa w oko. Zdusiłam krzyk, zlękniona, że najmniejszy hałas okaże się dla niego śmiertelnym zagrożeniem. Bones natychmiast wyszarpnął sztylet i odparł atak Gregora, który uwolnił nóż ze swojej piersi i z niesamowitą szybkością rzucił się na niego. Gdybym nie była wampirem, rzuciłabym się na gęstą, czerwoną substancję pokrywającą sztylet Bonesa. On jednak nawet na sekundę nie przestawał walczyć z Gregorem, podczas gdy jego oko powoli odrastało. Gregor nagle udał cios z lewej, po czym zanurkował nisko, prześliznął pod Bonesem i pojawił się po jego drugiej stronie tak szybko, że początkowo nie uświadamiałam sobie co zrobił. Dotarło to do mnie dopiero wtedy, gdy Bones zgiął się w bólu, a ja zobaczyłam nóż tkwiący głęboko między jego łopatkami. Gregor warknął jakiś rozkaz do Luciusa, po czym złapał srebrny sztylet, który rzucił mu sługa i zaatakował Bonesa, gdy ten starał się dosięgnąć noża wystającego mu z pleców. Nie mógł jednak jednocześnie robić tego i odpierać ataku Gregora. Gregor przyspieszył i zaczął kaleczyć Bonesa. Wydawało mi się, jakby w jakiś sposób miał cztery ręce zamiast dwóch. Na ciele Bonesa pojawiały się coraz to nowe rany, mimo że nieustannie utrzymywał ostrze z dala od swojej piersi. Zdałam sobie sprawę, że Gregor do tej pory się powstrzymywał, i poczułam jak ogarnia mnie panika i strach. Był nawet szybszy niż wydawało się na początku. Bones zmuszony cofnął się, ze sztyletem wciąż wbitym między łopatkami. Gregor nasilił swój atak. W powietrzu rozchodził się dźwięk jedynie srebra uderzającego o srebro i wywołujący mdłości odgłos rozcinanego ciała… aż nagle w mojej piersi zaczęło narastać głuche dudnienie. Mencheres ścisnął moją dłoń tak mocno, że poczułam ból, lecz nie mogłam powstrzymać bicia mego serca. Każdy nowy cios lub rana, każda nowa szkarłatna wstęga krwi, wydawały się zwiększać tempo w mojej piersi. W tłumie zaczął narastać szum, w większości dochodzący ze strony nowoprzybyłych, a rytm wewnątrz mnie stał się równiejszy i bardziej słyszalny. Gregor zerknął na mnie… a Bones rzucił się do przodu. Z całej siły uderzył głową w pierś Gregora i od dołu wbił niego nóż tak brutalnie, 264

że połamał mu żebra. Gregor zawył, lecz szarpnął się do tyłu na tyle szybko, by ostrze nie dotarło do serca. Podciął Bonesowi nogi i skoczył na niego, nie zwracając uwagi na to, że sztylet przez to jeszcze bardziej zagłębiał się w jego ciele. Nie rozumiałam, dlaczego to robił, dopóki Bones nie zaczerpnął gwałtownie powietrza, a jego twarz wykrzywiła agonia. Nóż w jego plecach. Ich wspólny ciężar sprawił, że sztylet na całą długość zagłębił się w jego ciele, a srebrne ostrze wyszło z jego piersi niebezpiecznie blisko jego serca. Bones zebrał siły i odepchnął Gregora, po czym odwrócił się, szykując na jego następny atak. Wtedy zobaczyłam, że rękojeść noża niemal całkiem zniknęła w jego plecach. Teraz nigdy nie zdoła go wyciągnąć, pomyślałam, a łomot w mojej piersi stał się jeszcze głośniejszy. Jak Bones pokona Gregora, gdy od wewnątrz pali go srebro? Kiedy każdy cios, każdy unik przybliżał je do jego serca? Jednak Bones nie przestawał walczyć. Robił to z szybkością i dzikością, która przeczyła jego stanowi. Podstawił Gregorowi nogę ruchem zbyt szybkim, by nadążyć za nim wzrokiem, czym zmusił Gregora do cofnięcia się, po czym przeciągnął nożem głęboko po oczach wampira, gdy ten poruszył się, by chronić serce. W następnej chwili Gregor zamachnął się, próbując wbić Bonesowi nóż w plecy. Bones w uniku odskoczył od niego i kopnięciem sypnął mu piachem w oczy. Gdy Gregor uniósł ramię, by się bronić, Bones rozpłatał je z taką siłą, że połowa kończyny poszarpana opadła na ziemię. Wyszarpnęłam się z uścisku Mencheresa i splotłam dłonie w gorącej modlitwie, żeby to był dla Gregora koniec. Jednak on wyskoczył w powietrze, unikając kolejnego ciosu Bonesa, i zawołał do Luciusa po trzeci, ostatni już nóż. Jego oczy musiały już wystarczająco się wyleczyć, by dostrzec na ciemnym niebie błysk srebra, gdy Lucius rzucił ostrze tak wysoko, że Gregor musiał wyciągnąć ramię, by je złapać. Bones spotkał się z nim w powietrzu w chwili, gdy Gregor chwycił sztylet. Nóż, którym celował w pierś Gregora, trafił w żołądek, gdy zadany od spodu cios Gregora zablokował mu drogę. Bones zaczął szarpać sztyletem na wszystkie strony, natychmiast pokrywając się czerwoną posoką. Obydwaj runęli na ziemię - Bones skręcił ciało tak, by wylądować na nogach, podczas gdy Gregor spadł bezwładnie, trzymając się za olbrzymią ranę w trzewiach. Kiedy Bones rzucił się na Gregora, a Porywacz nie zrobił nic, by się obronić, poczułam falę uniesienia. Lecz, gdy sztylet Bonesa opadł na odsłonięte plecy Gregora, wbijając się dokładnie w miejsce, gdzie po265

winno być serce, Gregor wyrzucił przed siebie pięść, wbijając sztylet głęboko w brzuch Bonesa. W moim umyśle eksplodował ból, gdy mur jaki wzniósł między nami Bones teraz opadł, a jego emocje zalały moją podświadomość. Poczułam istną agonię z powodu srebra zatopionego w jego plecach i trzewiach. Ta ostatnia rana paliła o wiele mocniej, przez co instynktownie chwyciłam się za brzuch. Jeśli to był jedynie cień tego, co czuł Bones, to ból musi zżerać go niczym kwas. Sztylet Bonesa zachwiał się i zsunął z pleców Gregora, zamiast zagłębić się w jego sercu. Przerażona patrzyłam jak Bones cofnął się chwiejnie, wciąż trzymając nóż zagłębiony w jego brzuchu. Wyciągnął go w chwili, gdy Gregor podniósł się z ziemi. Ręka i rana na brzuchu Porywacza już się goiły. Bones nie przestawał się cofać, a jego kroki stawały się coraz bardziej chwiejne. Nie mogłam powstrzymać krzyku, gdy Gregor wyszarpnął sztylet z dłoni Bonesa i kopnął go na tyle mocno, że Bones zwalił się na plecy. Zalała mnie fala furii i udręki. Tak bardzo wplotły się w moje emocje, że nie wiedziałam już czy były moje, czy Bonesa. Pomimo, że Bones wyjął z ciała srebrny nóż, ból nie malał. Co dziwne, poczułam jak z powolnym natężeniem staje się tak silny, że w końcu jedynie ręka Vlada trzymała mnie w pozycji stojącej. Coś było nie tak. Ból nie powinien się nasilać – srebro zostało wyjęte. Dlaczego nie mógł się ruszać? Wstawaj, krzyczałam niemo. Wstawaj! Bum. Bum. Moje serce zagrzmiało, gdy Gregor stanął nad bezbronnym Bonesem. Jakby z oddali usłyszałam szloch Annette, poczułam jak Vlad ściska moje ramię, lecz wszystko zdawało się niknąć… Wszystko, oprócz dwóch postaci na ciemnej połaci ziemi. Jak gdyby w zwolnionym tempie patrzyłam, jak Gregor uniósł nóż. Zobaczyłam, jak kolanami przytrzymuje ramiona Bonesa, gdy ten starał się go z siebie zrzucić. Patrzyłam, jak ostrze zaczyna zniżać się ku jego piersi. Poczułam rozpacz Bonesa, gorzką jak trucizna. Dostrzegłam, jak lśniące zielono spojrzenie Gregora przesunęło się po tłumie, aż natrafiło na mnie. I wtedy Gregor uśmiechnął się. Był to ten sam uśmiech, jaki posłał mi po tym, jak zabił Rodneya. Pełen satysfakcji. Triumfujący. Bezlitosny. Gregor dotknął sztyletem piersi Bonesa, powoli zatapiając w niej ostrze, a jego uśmiech stał się jeszcze szerszy. Moje spojrzenie zasnuło się czerwoną mgłą, a w głowie grzmiała tylko jedna myśl: Nie. Gregor nagle stanął w płomieniach. Ogarnęły go tak 266

szybko, że uśmiech nie zdążył opuścić jego twarzy. Miałam jedynie ułamek sekundy, by go odwzajemnić … po czym głowa Gregora eksplodowała. Jego dłonie wciąż ściskały nóż wbijający się w pierś Bonesa, lecz po chwili jego ciało opadło na bok, całkowicie już strawione ogniem. Obok mnie Vlad zaklął zszokowany. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że oczy wszystkich wpatrzone były we mnie, a moje ręce pokrywały błękitne płomienie. - Ona umrze – beznamiętnie odezwała się Strażniczka Prawa.

267

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY Nikt nie próbował zatrzymać trzech Strażników Prawa, gdy ruszyli w moją stronę i pojmali mnie. Mówiąc prawdę, ja również nie starałam się tego zrobić. Byłam zbyt zajęta wypatrywaniem Bonesa, jako że widok na polanę przesłaniał mi teraz tłum ludzi. Od chwili, gdy widziałam go po raz ostatni, nie poruszył się. Czy powstrzymałam Gregora na czas? Czy może zdołał wystarczająco głęboko wbić swój sztylet? - Cat, coś ty zrobiła? – wychrypiał Vlad. Nie mógł przestać wpatrywać się w moje ręce. Płomienie zanikały, za co – jak sądzę – Strażnicy byli wdzięczni, skoro trzymali mnie pod ramiona. - Czy Bonesowi nic nie jest? – spytałam ignorując go. Ogarnął mnie dziwny spokój. Nie miałam świadomego zamiaru posłać w głowę Gregora tej ognistej kuli, lecz nie żałowałam, że tak się stało. Nawet, gdybym nie uratowała Bonesa, w ten sposób nie minęło by wiele czasu, nim bym do niego dołączyła. Poza tym zabicie Gregora oznaczało wolność dla mojej matki. Były o wiele mniej znaczące rzeczy, dla których warto było umrzeć. Mencheres wyglądał na równie oszołomionego jak Vlad. Musiał naprawdę stracić zdolność widzenia przyszłości, gdyż jego twarz mówiła, że nigdy sobie nie wyobrażał takiego obrotu spraw. Moja matka przepchnęła się przez tłum. Jej oczy wciąż lśniły zielenią, gdy podeszła do nas i zdzieliła pięścią jednego ze Strażników. - Ręce precz od mojej córki! - wrzasnęła. - Vlad – powiedziałam. – Proszę… Jego twarz zobojętniała i krótko skinął głową. Potem chwycił moją matkę i przycisnął ją do piersi w uścisku, z którego nigdy by się nie uwolniła. Posłałam mu pełen wdzięczności uśmiech. Wiedziałam, że zgodził się ją chronić dłużej niż tylko przez dzisiejszą noc. - Dobry z ciebie przyjaciel – powiedziałam do niego. Tylko tyle udało mi się wykrztusić. Jeden ze Strażników chwycił mnie za szyję, ucinając moją próbę pożegnania się z matką i zawleczono mnie na środek polany. Blondwłosa Strażniczka już tam była, trzymając w dłoni długi, srebrny nóż. Są szybcy w wymierzaniu kar, nieprawdaż? – pomyślałam, zbie268

rając się na odwagę. Nie mogłam się zmusić, by spojrzeć w kierunku miejsca, gdzie ludzie otaczali Bonesa. Jeśli żył, nie chciałam, żeby to widział. Miałam nadzieję, że Strażnicy załatwią sprawę naprawdę szybko i że będzie po wszystkim, nim Bones zda sobie sprawę z tego, co się dzieje. - Przestańcie. Usłyszałam chropawy głos Bonesa i moje serce podskoczyło. Żył. Proszę, niech to się szybko skończy i niech on tego nie widzi. - Złamała prawo – rzuciła ostro Strażniczka. Chwyciła mnie i szarpnęła moją głowę do tyłu, gdy Bones chwiejnie stanął przed nami. Napotkałam jego wzrok, w tej krótkiej chwili próbując mu niemo pokazać, że go kocham i że się boję, gdy powiedział coś, przez co Strażniczka zamarła. - Gregor oszukiwał. Strażniczka puściła mnie tak gwałtownie, że aż upadłam. Bones nie spojrzał na mnie ponownie. Całą swoją uwagę skupiał na Strażniczce, która teraz do niego szła. - Jeśli kłamiesz, zginiesz razem z nią – warknęła. Bones wskazał na swój brzuch, gdzie nawet pod warstwą krwi widoczne było coś ciemnego i dziwnego. - Płynne srebro – powiedział Bones i wyciągnął przed siebie sztylet Gregora. – Gdzieś w tym schowana jest strzykawka. Gregor swoim ostatnim ciosem zatruł mnie, żebym był słabszy i bardziej powolny w walce z nim. Pewnie sądził, że kiedy już zmienię się w pomarszczone zwłoki nikt się o niczym nie dowie. To wyjaśniało, dlaczego czułam potworny ból Bonesa – spowodowało go srebro sączące się w jego żyłach. Wiedziałam, że taki ból był zbyt silny, by mógł pochodzić ze zwyczajnej rany. Jakie to w stylu Gregora, oszukiwać w tak podły sposób, gdy już zdał sobie sprawę, że nie pokona Bonesa w uczciwej walce. Strażniczka wzięła nóż i dokładnie mu się przyjrzała. Ścisnęła go z każdej strony. Kiedy kciukiem nacisnęła koniec rękojeści, po ostrzu spłynął lśniący strumień. - Sprytne - mruknęła. Zaraz jednak spojrzała na mnie, a jej wzrok stwardniał. – W żaden sposób nie mogła o tym wiedzieć. Dlatego jej kara za wtrącenie się pozostaje taka sama. - Wiedziałam. Strażniczka odwróciła się do mnie. 269

- Czułam srebro palące Bonesa od środka - ciągnęłam. – Ponieważ jest zarówno moim stwórcą, jak i mężem, łączy nas więź. Stąd wiedziałam. Lucius ruszył w moją stronę. - On nie jest twoim mężem! Tylko Gregor! Bones spojrzał na zwłoki Gregora i uniósł brew. - Teraz ma tylko jednego męża, prawda? Sądząc po wyrazie twarzy Strażniczki Prawa, moje tłumaczenie było niewystarczające. Zesztywniałam. Jedną rzeczą było umrzeć, by uratować Bonesa, lecz jeśli była szansa na to, by żyć… - Poza tym Gregor pokazał mi podobny sztylet, gdy byłam jeszcze nastolatką - dodałam. – To było całe lata temu, całkiem o tym zapomniałam. Lecz kiedy Bones zaczął tak dziwnie się zachowywać po tym, jak dostał nożem, a mimo wyjętego ostrza wciąż czułam palące go srebro… - Kłamiesz - krzyknął Lucius. – Gregor nigdy nie miał takiego noża, dopóki sam go wczoraj dla niego nie odebrałem! Strażniczka wbiła w niego wzrok. Zbyt późno Lucius zdał sobie sprawę z tego, co zrobił. - Byłeś częścią tego oszustwa - powiedziała. – Brać go. Dwaj inni Strażnicy złapali Luciusa, gdy próbował zbiec. Wiedziałam jacy są silni i byłam pewna, że Lucius nie ma szans na ucieczkę. Z drugiej strony jednak, ja również. Inteligentne, wyraźnie podejrzliwe oczy Strażniczki spoczęły na mnie. - Przysięgasz na krew, że wtrąciłaś się w walkę dopiero wtedy, gdy zdałaś sobie sprawę ze zdrady Gregora? - Tak. Jakby nie było, większość z tego była prawdą. Wiedziałam, że coś było nie tak. Po prostu nie wiedziałam co. Pod tym więc względem nie zaingerowałam, dopóki nie dotarło do mnie, że Gregor oszukuje. Poza tym, gdyby tego nie robił, nie było by potrzeby do jakiejkolwiek interferencji, gdyż Bones w końcu by go zabił. Strażniczka wpatrywała się we mnie długą chwilę, lecz nawet nie drgnęłam. Potem rozejrzała się. Bones patrzył na nią twardo, podobnie jak Mencheres, Spade i Vlad. Ponieważ istniały poważne wątpliwości, to gdyby zadziałała przeciwko mnie, Bones by tego nie zaakceptował i wszystko zmieniło by się w krwawą łaźnię. Musiała o tym wiedzieć. Ale czy wpłynie to na jej decyzję? W końcu wzruszyła ramionami. - Nie mam dowodu na to, że kłamiesz, a wina Gregora jest niezaprzeczalna. Możesz odejść. 270

W następnej chwili Bones chwycił mnie, w uścisku tak mocnym, że pozbawiłby mnie tchu, gdybym takowy miała. Wczepiłam się w niego z równą siłą. Ze strony zwolenników Gregora dobiegły mnie pełne oburzenia sprzeciwy. Będą konsekwencje, pomyślałam. Podobnie jak będą następstwa pokazania ludziom, co potrafię zrobić z ogniem, chociaż nie mam pojęcia jak długo będę miała tę moc. Jednak odepchnęłam od siebie zmartwienia. - Musimy wydobyć z ciebie srebro, Crispin – usłyszałam głos Spade’a. - Jeszcze nie - odparł Bones. Trąciłam go lekko. - Owszem, teraz. Zwariowałeś? Prychnął i wypuścił mnie z objęć, a jego spojrzeniu czaiła się moc. - Nie, słonko. Za to ty – owszem. Bones wiedział, że wmieszałam się w walkę nie tylko dlatego, że wiedziałam o nieczystej grze Gregora. To też będzie miało swoje reperkusje, pomyślałam. Ale po kolei, zajmijmy się tym, co najważniejsze. Jak się dowiedziałam, płynne srebro musiało być wycięte z ciała Bonesa. Był to przerażający i krwawy proces, dzięki któremu żałowałam, że nie mogę zabić Gregora jeszcze z tysiąc razy. Nic dziwnego, że coś takiego było zakazane w pojedynkach. Nigdy bym nie użyła tak zdradzieckiej broni przeciwko wrogowi. Gdy Spade go kroił, Bones ponownie wzniósł między nami psychiczny mur, lecz nie potrzebowałam naszej nadnaturalnej więzi, by również odczuwać ból. W trakcie tego procesu Strażnicy Prawa stracili Luciusa. Kiedy skończyli, Strażniczka oznajmiła, że będziemy musieli zapłacić za kradzież jednego z członków linii Gregora – mojej matki. Szczęka mi opadła, gdy usłyszałam sumę jaką wymieniła, lecz Bones tylko skinął głową i powiedział, że zajmie się tym. Ponieważ Gregor nie żył, nie byłam pewna kto dostanie czek, czy może trafi on do rąk Strażników Prawa, lecz odsunęłam tę myśl do szuflady pod tytułem „przyszłe sprawy”. Mencheres ukląkł obok nas na poplamionej krwią ziemi. Wyciągnął dłoń do Bonesa, który zanim ją ujął wpatrywał się w nią przez kilka sekund. - Nic z tego nie widziałeś? – spytał Bones. Egipcjanin uśmiechnął się blado. - Absolutnie nic. Czuję, że nie cierpię nie wiedzieć, co nadejdzie. Bones prychnął. - Witaj w zwyczajnym życiu. 271

Spade skończył, wygrzebując z Bonesa ostatni fragment srebra i usiadł z westchnieniem. - Jasny gwint, Crispin. Mam nadzieję, ze nigdy więcej nie będę musiał tego robić. Bones ponownie prychnął. - Nie mogę się nie zgodzić. - Możemy się stąd wynieść? – Teraz, gdy Bones nie miał już w sobie zatruwającego go srebra, pomyślałam, że czas już odejść. Zwolennicy Gregora wciąż rzucali nam wrogie spojrzenia, chociaż obecność Strażników Prawa – i sojuszników Bonesa – powstrzymywała ich od jakichkolwiek czynów. Wciąż jednak nie było potrzeby ryzykować. Jeśli chodzi o mnie i Bonesa, dzisiejszej nocy wykorzystaliśmy chyba wszystkie dziewięć żyć. - Cudowny pomysł, słonko - powiedział Bones podnosząc się z ziemi. – Dokąd chcesz jechać? Roześmiałam się ironicznie. - Wszędzie, byle nie do Paryża, Bones. Wszędzie, byle nie tam.

272