Wynne Jones Diana - Ruchomy zamek Hauru 01

DIANA WYNNE JONES

Ruchomy zamek Hauru

Przekład Danuta Grórska

Tytuł oryginału HOWL'S MOVING CASTLE

Redaktorzy serii MAŁGORZATA CEBO-FONIOK EWA TURCZYŃSKA

Redakcja stylistyczna DOROTA KIELCZYK

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI 453943

Wydawnictwo Amber zaprasza do własnej księgarni internetowej

http://www.wydawnictwoamber.pl

Copyright © Diana Wynne Jones 1986. Ali rights reserved.

For the Polish edition Copyright © 2005 by Wydawnictwo Arnber Sp. z 0.0.

ISBN 83-241-2256-7

Ta książka jest dla Stephena.

Pomysł na tę opowieść podsunął mi pewien chłopiec w szkole, którą odwiedzałam. Poprosił, żebym napisała książkę o wędrującym zamku. Zapisałam jego nazwisko i tak dobrze schowałam kartkę, że do tej pory nie mogę jej znaleźć. Chciałabym mu bardzo podziękować.

Rozdział 1 w którym Sophie rozmawia z kapeluszami

W krainie Ingarii, gdzie siedmiomilowe buty i płaszcze-niewidki istnieją naprawdę, pechowo jest się urodzić jako naj starsze z trójki rodzeństwa. Wszyscy wiedzą, że ty pierwsza poniesiesz klęskę, i to najgorszą.jeśli cała trójka wyruszy szukać szczęścia.

Sophie Kapeluszniczka była naj starsza z trzech sióstr. Nie była nawet córką biednego drwala, który mógł jej zapewnić jakieś szanse na sukces. Jej rodzice, ludzie zamożni, prowadzili sklep z damskimi kapeluszami w kwitnącym miasteczku Market Chipping.Matka Sophie zmarła, kiedy dziewczynka miała dwa lata, a jej siostrzyczka Lettie zaledwie rok. Ojciec poślubił najmłodszą sprzedawczynię w sklepie, ładną blondynkę, Fanny. Fanny wkrótce urodziła trzecią siostrę, Martę. Sophie i Lettie powinny wtedy zmienić się w Brzydkie Siostry, ale w rzeczywistości wszystkie trzy wyrosły na bardzo ładne panny, chociaż Lettie uważano za najpiękniejszą. Fanny jednakowo dobrze traktowała wszystkie trzy siostry iani trochę nie faworyzowała Marty. Pan Kapelusznik był dumny ze swoich trzech córek i posłał wszystkie do najlepszej szkoły w mieście. Sophie uczyła się 7 najlepiej. Dużo czytała i bardzo szybko zdała sobie sprawę, że jej przyszłość zapowiada się nieciekawie. To ją rozczarowało, ale na razie 'dzielnie opiekowała się rodzeństwem i przygotowywała Martę, żeby w odpowiednim czasie wyruszyła szukać szczęścia. Dwie młodsze siostry często skakały sobie do oczu. Lettie bynajmniej nie pogodziła się z faktem, że jako drugą w kolejności czeka ją najgorszy los po Sophie. - To niesprawiedliwe! - krzyczała. - Czemu Marta ma dostać wszystk~ najlepsze tylko dlatego, że urodziła się ostatnia? To ja poślubię księcia i już! Na co Marta zawsze odpowiadała, że ona wcale nie musi za

nikogo wychodzić, i tak będzie obrzydliwie bogata. Potem Sophie odciągała od siebie skłócone dziewczynki i cerowała im sukienki. Bardzo zręcznie radziła sobie z igłą. Z czasem zaczęła również szyć stroje dla sióstr, Pewna ciemnoróżowa kreacja, którą uszyła dla Lettie, na Majowe Święto, zanim ta opowieść naprawdę się zaczyna, zdaniem Fanny wyglądała tak, jakby pochodziła z najdroższego sklepu w Kingsburry. Mniej więcej w tym czasie wszyscy znowu zaczęli gadać o Wiedźmie z Pustkowia. Podobno Wiedźma zagroziła życiu królewskiej córki, więc Król rozkazał swojemu osobistemu magowi, czarnoksiężnikowi Sulimanowi, żeby udał się na Pustkowie irozprawił się z Wiedźmą. Niestety Suliman nie tylko nie zdołał rozprawić się z Wiedźmą, ale sam poniósł śmierć z jej ręki. Więc kiedy kilka miesięcy później wysoki czarny zamek pojawił się nagle na wzgórzach nad Market Chipping, buchając kłębami czarnego dymu z czterech wieżyczek, wszyscy byli przekonani, że Wiedźma znowu powróciła z Pustkowia i zamierza gnębić cały kraj, jak to robiła przed pięćdziesięciu laty. Blady strach padłna ludzi. Nikt nie wychodził sam, zwłaszcza w nocy. Co jeszcze bardziej przerażające, zamek nie został na tym samym miejscu. Czasami wyglądał jak wysoka czarna chmura na bagnach na północnym zachodzie, czasami wznosił się na ska8 Iilch od wschodu, a kiedy indziej zbliżał się i siadał na wrzosoWiskach tuż za ostatnią farmą na północy Niekiedy widać było, jak zamek się porusza, a brudny szary dym snuje się z wieżyI zck. Przez pewien czas ludzie obawial~ się, że wkrótce zamek

wtargnie do samej doliny Burmistrz zamierzał nawet wysłać kogoś do Króla po pomoc. Lecz zamek nadal wędrował po wzgórzach i okazało się, że wcale nie należy do Wiedźmy, tylko do złego czarnoksiężnika I lauru. Wiadomo było, że Hauru porywał młode dziewczyny i wysysał z nich dusze. Albo pożerał ich serca.jak twierdzili nie- . którzy Zadna dziewczyna nie była bezpieczna przed bezlitosnym i zimnokrwistym czarnoksiężnikiem. Sophie, Lettie, Marta i wszystkie inne dziewczęta z Market Chipping zostały ostrzeżone, żeby nigdy nie wychodziły same z domu, co bardzo je rozzłościło. Nie rozumiały, po co czarnoksiężnikowi Hauru te wszystkie dusze, które kolekcjonował. Wkrótce jednak miały inne zmartwienia na głowie, ponieważ pan Kapelusznik zmarł nagle, akurat kiedy Sophie niedługo miała skończyć szkołę. Okazało się wówczas, że szkolne czesne, które płacił ojciec, obciążyło sklep pokaźnymi długami. Po pogrzebie Fanny usiadła w salonie domu sąsiadującego ze sklepem i wyjaśniła sytuację. - Niestety, wszystkie musicie opuścić szkołę - oznajmiła. _ Liczyłam tak i 9wak, ale nie dam rady utrzymać sklepu i całej waszej trójki. Nie ma innego wyjścia, trzeba oddać was na na- . ukę jakiegoś obiecującego zawodu. Nie mogę zatrzymać was w sklepie. Nie stać mnie na to. Więc oto, co postanowiłam. Najpierw Lettie ... Lettie podniosła wzrok, jaśniejąc zdrowiem i urodą, której nie przyćmił nawet smutek i żałobny strój. - Chcę się dalej uczyć - oświadczyła.

- I będziesz, kochanie - zapewniła ją Fanny. - Załatwiłam ci praktykę u Cesariego, w ciastkarni na Rynku. Oni traktują swoich uczniów po królewsku, więc będzie ci tam dobrze i jeszcze 9 nauczysz się pożytecznego fachu. Pani Cesari to dobra klientka i przyjaciółka, więc zgodziła się wcisnąć cię dodatkowo w ramach przysługi. Lettie zaśmiała się w sposób świadczący o tym, że wcale nie jest zadowolona. - No cóż, dziękuję - powiedziała. - Świetnie się składa, że lubię gotować, prawda? Fanny odetchnęła z ulgą. Lettie bywała czasami okropnie uparta. - Teraz Marta. Jesteś za młoda, żeby pójść do pracy, więc dla ciebie rozglądałam się za jakąś długą, spokojną praktyką, która później ci się przyda w każdym zawodzie. Znasz moją dawną szkolną przyjaciółkę, Annabellę Fairfax? Marta, smukła i jasnowłosa, niemal równie uparta jak Lettie, wbiła w matkę wielkie szare oczy. - To ta, co tak dużo mówi? - zapytała. - Czy ona nie jest czarownicą? - Tak, ma śliczny dom i klientów w całej Fałdowanej Dolinie - potwierdziła Fanny z zapałem. - To dobra kobieta, Marto. Nauczy cię wszystkiego, co potrafi, i pewnie przedstawi cię ważnym osobom, które zna w Kingsburry. Po zakończeniu praktyki będzie ci się dobrze wiodło w życiu. - To miła pani - przyznała Marta. - Zgoda.

Sophie czuła, że Fanny zorganizowała wszystko, jak należy Lettie jako druga córka nigdy nie osiągnie zbyt wiele, więc została umieszczona tam, gdzie mogła poznać przystojnego młodego ucznia i żyć z nim szczęśliwie. Marta, która musiała się wyróżnić i zdobyć fortunę, pozyska do pomocy możnych przyjaciół i czary. Co do własnej osoby Sophie nie miała żadnych złudzeń. Nie zdziwiła się więc, kiedy Fanny powiedziała: - A więc, droga Sophie, wydaje się słuszne i sprawiedliwe, żebyś odziedziczyła po mnie sklep z kapeluszami jako najstarsza. Postanowiłam sama przyjąć cię na praktykę, żebyś miała szansę nauczyć się zawodu. Co ty na to? Sophie nie mogła przecież powiedzieć, że czuje się skazana na handel kapeluszami. Podziękowała Fanny z wdzięcznością. - A więc załatwione! - zakończyła Fanny. Następnego dnia Sophie pomogła Marcie spakować ubrania do skrzyni, a nazajutrz rano wszystkie odprowadziły ją na dyliżans. Przewoźnik wydawał się nerwowy, ponieważ droga do Górnej Fałdy, gdzie mieszkała pani Fairfax, prowadziła przez wzgórza, obok wędrującego zamku czarnoksiężnika Hauru. Marta okazywała zrozumiały lęk. - Nic jej nie będzie - burknęła Lettie. Lettie nie pozwoliła sobie pomóc przy pakowaniu. Kiedy dyliżans przewoźnika zniknął w oddali, wepchnęła wszystkie swoje rzeczy do powłoczki na poduszkę i zapłaciła sześć pensów pucybutowi od sąsiada, żeby zawiózł je na taczce do Cesariego na Rynku. Sama maszerowała obok taczki z niespodziewanie weołą miną. Właściwie sprawiała wrażenie, jakby chętnie opusz-

czała sklep z kapeluszami. Pucybut wrócił z nagryzmoloną wiadomością od Lettie, że rozpakowała swoje rzeczy w dormitorium dziewcząt i że u Cesariegojest bardzo fajnie. Tydzień później przewoźnik przywiózł li t od Marty, że dojechała bezpiecznie i że pani Fairfax ,jest bardzo kochana i używa miodu do wszystkiego. Hoduje p zczoły". Przez dłuższy czas Sophie nie wiedziała o siostrach nic więcej, ponieważ w dniu wyjazdu Marty i Lettie rozpoczęła własną praktykę. Sophie oczywiście poznała już całkiem dobrze rzemiosło kapelusznika. Jako mała dziewczynka biegała do wielkiego warsztatu po drugiej stronie podwórza, gdzie kapelusze zwilżano i formowano na główkach, a z wosku i jedwabiu wyrabiano kwiaty i inne ozdoby. Znała ludzi, którzy tam pracowali. W większości nie zmienili miejsca pracy, odkąd jej ojciec był chłopcem. Znala Bessie, jedyną pozostałą sprzedawczynię w sklepie. Znała klientki, które kupowały kapelusze, i woźnicę, który przywoził ze wsi niewykończone słomkowe kapelusze do uformowania na główkach w warsztacie. Znała innych dostawców i wiedziała, jak się wyrabia filc na zimowe kapelusze. Właściwie Fanny niewiele mogła ją nauczyć, najwyżej jak skłonić klientkę, żeby kupiła kapelusz. - Doprowadzasz ją do odpowiedniego kapelusza, kochanie wyjaśniła Fanny. - Pokaż jej najpierw te, które nie pasują, żeby od razu zobaczyła różnicę, kiedy przymierzy odpowiedni kapelusz. Zresztą Sophie rzadko sprzedawała kapelusze. Po jednym dniu

przyglądania się w warsztacie i drugim, kiedy poszła z Fanny do kupca bławatnego i handlarza jedwabiu, Fanny usadziła ją do ozdabiania kapeluszy. Sophie siedziała w małej alkowie na tyłach sklepu, przyszywała róże do czepków i woalki do welurowych kapelusików, wszywała do wszystkich jedwabne podszewki, rozmieszczała stylowo na rondach wstążki i woskowe owoce. Ładnie jej to wychodziło. Nawet lubiła to zajęcie. Ale czuła się osamotniona i trochę się nudziła. Pracownicy z warsztatu byli za starzy, żeby z 'nimi pożartować, poza tym uważali ją za kogoś odmiennego, kto pewnego dnia odziedziczy interes. Bessie traktowała ją podobnie. Zresztą i tak gadała tylko o farmerze, którego zamierzała poślubić w tygodniu po Święcie Majowym. Sophie trochę zazdrościła Fanny, która w każdej chwili mogła wyjść ze sklepu, żeby się potargować z handlarzem jedwabiu. Najbardziej interesujące były rozmowy z klientkami. Nikt ni kupuje kapelusza bez plotkowania. Sophie siedziała w alkowie, szyła i słuchała, że burmistrz nie jada żadnych zielonych warzyw, że zamek czarnoksiężnika Hauru znowu przesunął się n skały ... Szept, szept, szept ... Głosy zawsze cichły, kiedy rozmowa schodziła na Hauru, ale Sophie dosłyszała, że w zeszłym miesiącu złapał dziewczynkę w dolinie. "Sinobrody!" - orzekły szepty, a potem znowu przeszły w głosy, żeby stwierdzić, że Jane Farrier wygląda jak obraz nędzy i rozpaczy w nowym uczesaniu. No, ona to nigdy nie przyciągnie nawet czarnoksięźnika 12 Hauru, nie mówiąc już o przyzwoitym mężczyźnie. Potem roz-

brzmiewały trwożne, urywane szepty o Wiedźmie z Pustkowia. Sophie doszła do wniosku, że czarnoksiężnik Hauru i Wiedźma z Pustkowia powinni się połączyć. - Oni wydają się stworzeni dla siebie. Ktoś mógłby ich wyswatać - zwróciła się do kapelusza, który właśnie wykańczała. Lecz pod koniec miesiąca w sklepie nagle plotkowano tylko o Lettie. Podobno u Cesariego od rana do wieczora tłoczyli się panowie, każdy kupował całe fury ciastek i żądał, żeby obsłużyła go Lettie. Otrzymała dziesięć propozycji małżeństwa, poczynając od syna burmistrza do zamiatacza ulic, jednak odrzuciła wszystkie. Wyjaśniła, że jest jeszcze za młoda, żeby podjąć taką decyzję. - Uważam, że to rozsądne z jej strony - zwierzyła się Sophie czepkowi, który pokrywała plisowanym jedwabiem. Fanny ucieszyła się z tych nowin. - Wiedziałam, że sobie poradzi! - zawołała uszczęśliwiona. Sophie zaczęła podejrzewać, że Fanny chętnie pozbyła się Lettie z domu. - Lettie miała zły wpływ na interesy - wyjaśniła czepkowi, plisując beżowy jedwab. - Nawet ty wyglądałbyś na niej wspaniale, stara paskudo. Inne panie spoglądały na Lettie i wpadały w rozpacz. W miarę, jak upływały tygodnie, Sophie coraz częściej rozmawiała z kapeluszami. Nie miała do kogo otworzyć ust. Ęanny przez większość dnia targowała się z dostawcami albo próbowała pozyskać klientelę, a Bessie obsługiwała i opowiadała wszystkim o swoich małżeńskich planach. Sophie nabrała zwy-

czaju, żeby każdy kapelusz po 'wykończeniu ustawiać na stojaku, gdzie wyglądał prawie jak głowa bez ciała, a potem opowiadała mu, jakie ciało powinien ozdobić. Trochę pochlebiała kapeluszom, ponieważ trzeba prawić komplementy klientom. - Masz w sobie tajemniczy urok - powiedziała do jednego, całego zakrytego migotliwą woalką. 13 Szerokiemu kremowemu kapeluszowi z rondem ozdobionym różami obiecała: - Na pewno wyjdziesz bogato za mąż! Groszkowozielony kapelusik z falującym zielonym piórem pochwaliła: - Wyglądasz młodo jak wiosenny liść. Różowym czepkom mówiła, że wyglądają słodko, a eleganckim kapeluszom wykończonym aksamitem, że są interesujące. Do plisowanego beżowego czepka powiedziała: - Masz złote serce i ktoś na wysokim stanowisku dostrzeże to i zakocha si~ w tobie. Wymyśliła to, ponieważ litowała się nad tym czepkiem. Wyglądał tak prostacko i niegustownie. następnego dnia Jane Farrier przyszła do sklepu i kupiła go. Jej włosy rzeczywiście wyglądają dziwnie, zauważyła Sophie, zerkając ukradkiem z alkowy - jakby Jane nakręciła je na pogrzebacze. Szkoda, że wybrała właśnie ten czepek. Ale ostatnio wszyscy kupowali czepki i kapelusze. Może handlowe chwyty Fanny podziałały, a może dlatego, że zbliżała się wiosna, tak czy owak, sprzedaż kapeluszy zdecydowanie rosła. Fanny zaczęła

powtarzać z lekkim wyrzutem sumienia: "Chyba nie powinnam była tak szybko odsyłać Marty i Lettie z domu. Przy takich obrotach dałybyśmy sobie radę". K!ientela dopisywała jeszcze bardziej, kiedy zbliżało się Majowe Swięto. Sophie musiała więc nałożyć skromną szarą sukienkę i pomagać.w sklepie. Nie miała ani chwili na próżnowanie. Jak me obsługiwala klientek, pośpiesznie wykańczała kapelusze. Co wieczór zabierała je do domu obok sklepu, gdzie pracowała przy lampie do późnej nocy, żeby następnego dnia sklep miał co sprzedawać. Groszkowozielone kapelusze, takie jak kapelusz żony burmistrza, cieszyły się wielkim powodzeniem, podobnie jak różowe czepki. Potem, na tydzień przed Majowym Świętem, ktoś wszedł i zapytał o plisowany czepek, taki sam, jaki nosiła Jane Farrier, kiedy uciekła z hrabią Catterackiem. 14 Tego wieczoru przy szyciu Sophie przyznała, że prowadzi nudny żywot. Zamiast rozmawiać z kapeluszami, po wykończeniu przymierzyła jeden przed lustrem. To był błąd. Surowa szara sukienka nie była twarzowa, zwłaszcza kiedy Sophie miala oczy zaczerwienione od szycia, a do jej rudoblond włosów nie pasował ani groszkowozielony, ani różowy kolor. W plisowanym beżowym czepku wyglądała po prostu okropnie. "Jak stara panna!" - powiedziała sobie. Nie żeby od razu zamierzała uciekać z hrabią, jak J ane Farrier, albo żeby pół miasta pragnęło się z nią żenić, jak z Lettie. Ale chciała robić coś - sama nie widziała, co - trochę bardziej interesującego niż zwykłe wykańczanie kapeluszy. Postanowiła, że następnego dnia znajdzie

chwilę czasu i pójdzie porozmawiać z Lettie. Ale nie poszła. Albo nie miała czasu, albo była zbyt zmęczona, żeby iść taki kawał na Rynek, albo przypominał jej się czarnoksiężnik Hauru zagrażający samotnym dziewczętom - tak czy owak, z każdym dniem coraz trudniej jej przychodziło wybrać się do siostry. Bardzo dziwne. Sophie zawsze uważała się za niemal równie upartą jak Lettie. Teraz odkryła, że niektóre rzeczy może zrobić dopiero wtedy, kiedy skończą się jej wymówki. - To absurd! - skarciła się głośno. - Rynek jest tylko dwie ulice dalej. Jeśli pobiegnę ... I przyrzekła sobie, że pójdzie do Cesariego, kiedy sklep z kapeluszami zostanie zamknięty na Majowe Święto. Tymczasem do sklepu dotarły nowe plotki. Podobno Król pokłócił się z własnym bratem, księciem Justynem, i książę został skazany na wygnanie. Nikt nie znał powodów kłótni, ale kilka miesięcy temu książę nawet przejeżdżał w przebraniu przez Market Chipping, nierozpoznany. Na poszukiwanie księcia Król wysłał hrabiego Catteracka, który właśnie wtedy poznał Jane Farrier. Sophie słuchała i robiło jej się smutno. Zdarzały się różne ciekawe rzeczy, ale zawsze komuś innemu. Nadeszło Majowe Święto. Od samego świtu ulice wypełniły się wesołością. Fanny wyszła wcześnie, ale Sophie musiała 15 najpierw wykończyć kilka kapeluszy. Śpiewała przy pracy. W końcu Lettie też pracowała. W święta sklep Cesariego był otwarty do północy. - Zafunduję tam sobie ciastko z kremem - postanowiła So-

phie. - Nie jadłam ciastek od wieków. Patrzyła, jak za oknem tłoczą się ludzie w naj rozmaitszych jaskrawych strojach, sprzedawcy pamiątek, akrobaci na szczudłach, i ogarniał ją narastający entuzjazm.

.

Lecz kiedy wreszcie narzuciła szary szal na szarą sukienkę' i wyszła na ulicę, nie czuła się już podniecona, tylko przytłoczona. Za dużo ludzi spieszących gdzieś ze śmiechem i śpiewem na ustach, za dużo hałasu i przepychania. Sophie miała wrażenie, jakby ostatnie miesiące siedzenia i szycia zmieniły ją w staruszkę czy wręcz inwalidkę. Owinęła się ciaśniej szalem i przemykała ukradkiem pod ścianami domów, żeby uniknąć podeptania przez stopy w najlepszych butach czy poszturchiwania przez łokcie w powłóczystych jedwabnych rękawach. Kiedy gdzieś wysoko nagle zagrzmiała salwa, Sophie mało nie zemdlała. Podniosła wzrok i zobaczyła zamek czarnoksiężnika Hauru tuż na wzgórzu ponad miastem, tak blisko,jakby opierał się na kominach ostatnich domów. Błękitne płomienie strzelały ze wszystkich czterech wieżyczek zamku, tworząc kule błękitnego ognia, które wybuchały wysoko na niebie z przerażającym hukiem. Czarnoksiężnik Hauru chyba nie pochwalał Majowego Święta. Albo próbował się do niego przyłączyć na swój sposób. Sophie za bardzo się bała, żeby zgadywać. Wróciłaby do domu, ale była już w połowie drogi do Cesariego. Więc pobiegła. Co we mnie wstąpiło, że marzyłam o interesującym życiu? zastanawiała się w biegu. To dla mnie zbyt straszne. Dlatego że jestem najstarsza z trzech sióstr.

Kiedy dotarła na Rynek., zrobiło się jeszcze gorzej, o ile to możliwe. Tłumy młodych podchmielonych mężczyzn paradowały od gospody do gospody, wlokąc po ziemi płaszcze, tupiąc 16 butami .ze sprzączkami,jakich nigdy nie włożyliby w dzień powszedni, wykrzykując głośno i zaczepiając dziewczęta. Panny spacerowały grzecznie parami, gotowe na zaczepki. Wszystko wyglądało całkiem zwyczajnie jak na Majowe Święto, ale śmiertelnie przerażało Sophie. A kiedy młody mężczyzna' w fantastycznym srebrno-błękitnym kostiumie spostrzegł ją i postanowi] zaczepić, próbowała się schować w drzwiach sklepu. Młodzieniec spojrzał na nią zaskoczony. - W. porządku, mała szara myszko - powiedział, śmiejąc się z lekkim politowaniem. - Ja tylko chciałem ci postawić drinka. Nie rób takiej przestraszonej miny. Sophie się zawstydziła. Kawaler był elegancki ze szczupłą, Interesującą twarzą - sporo po dwudziestce - z misterną blond fryzurą. Rękawy miał bardzo długie, obrębione ściegiem muszelkowym, ze srebrnymi wstawkami. - Och nie, dziękuję panu - wyjąkała Sophie. - Ja ... idę z wizytą do siostry. - Ależ idź, proszę bardzo. - Wygadany młodzieniec zaśmiał się. Za nic nie chciałbym przeszkodzić młodej damie w spotkaniu z siostrą, Mogę cię odprowadzić? Wydajesz się taka wystraszona. Zaproponował to z dobrego serca, co jeszcze bardziej zawstydziło Sophie.

- Nie. Nie, dzjękuję uprzejmie! - wykrztusiła i wyminęła go spiesznie Nawet był uperfumowany. Zapach hiacyntów ścigał uciekającą. Sophie .. Co za dworny młodzieniec! - pomyślała, przepychając SIę między stolikami ustawionymi przed cukiernią Cesanego. Przy stolikach panował tłok. W środku też było tłoczno i rówme hałaśliwie, jak na Rynku. Sophie wypatrzyła siostrę w szeregu sprzedawczyń za kontuarem dzięki grupce chłopskich synów, którzy opierali się na łokciach i wykrzykiwali do Lettie zaczepki. Lettie, łatniejsza niż kiedykolwiek i chyba trochę 17 szczuplejsza, wkładała ciastka do torebek w największym pośpiechu, każdą torebkę skręcała zręcznym ruchem i oglądała się z uśmiechem. przez ramię, rzucając cięte odpowiedzi. Wszyscy pękali ze śmiechu. Sophie musiała przepychać się do kontuaru, Lettie zobaczyła ją. Przez chwilę wydawała się wstrząśnięta. Potem szerzej otworzyła oczy, uśmiechnęła się od ucha do ucha i zawołała: - Sophie! - Mogę z tobą porozmawiać?! - krzyknęła Sophie. - Gdzie indziej - dodała trochę bezradnie, kiedy wielki łokieć odepchnął ją od kontuaru. - Chwileczkę! - odwrzasnęła Lettie. Odwróciła się do dziewczyny obok i coś szepnęła. Dziewczyna kiwnęła głową, wyszcźerzyła zęby i zajęła miejsce Lettie .. - Teraz macie moją zastępczynię - powiedziała do tłumu.

Kto następny? - Ale ja chcę rozmawiać z tobą, Lettie! - wrzasnął któryś chłopski syn. - Rozmawiaj z Carrie - odparła. - Ja chcę zamienić słówko z siostrą. Nikt więcej nie protestował. Kilkoma szturchańcami przepchnęli Sophie na koniec kontuaru, gdzie Lettie podniosła klapę i kiwała na siostrę. Ostrzegali tylko, żeby nie zajęła Letti całego dnia. Sophie przecisnęła się bokiem pod klapą, a siostra złapała ją za nadgarstek i pociągnęła na zaplecze, do pokoju, gdzie pod ścianami stały drewniane półki, każda z tacami pełnymi ciastek. Lettie wysunęła na środek dwa stołki. - Siadaj - powiedziała. Spojrzała z roztargnieniem na najbliższą półkę, wzięła ciastko z kremem i podała siostrze. Sophie opadła na stołek, wdychając słodki zapach. Zbierało jej się na płacz. - Och, Lettie! - powiedziała. - Tak się cieszę, że cię widzę! - A ja się cieszę, że siedzisz - odparła Lettie. - Widzisz, ja nie jestem Lettie. Jestem Marta. 18

Rozdział 2 w którym Sophie musi wyruszyć na poszukiwanie szczęścia

-Co?

Sophie wytrzeszczyła oczy. Dziewczyna siedząca na stołku naprzeciwko wyglądała całkiem jak Lettie. Nosiła jedną z naj'lepszych sukienek Lettie, bardzo twarzową, w pięknym odcieniu błękitu. Miała ciemne włosy i błękitne oczy Lettie. - Jestem Marta - powtórzyła siostra. - Kogo przyłapałaś na . rozcinaniu jedwabnych pantalonów Lettie? Ja nigdy tego Lettie nie powiedziałam. A ty? - Nie - przyznała Sophie, całkiem ogłupiała. Teraz widziała, że to Marta. Przechylała głowę jak Marta, obejmowała kolana rękami i kręciła młynka kciukami. - Dlaczego? - Bałam się, że przyjdziesz mnie odwiedzić - ciągnęła Marta - bo wiedziałam, że będę musiała wyznać ci prawdę. Teraz mi ulżyło. Obiecaj, że nikomu nie zdradzisz tej tajemnicy. Wiem, że dotrzymasz słowa, jeśli obiecasz. Jesteś taka honorowa. - Obiecuję - przyrzekła Sophie. - Ale jak? Dlaczego? - Zamieniłyśmy się z Lettie - wyjaśniła Marta, kręcąc kciukami. - Lettie chciała się uczyć czarów, aja nie. Ona ma rozum i chce go wykorzystać w przyszłości ... ale spróbuj to powiedzieć mamie! Mamajest zazdrosna o Lettie. Nigdy nie przyzna jej ani krzty rozumu. Sophie nie wierzyła, że Fanny jest taka, ale puściła to mimo uszu. - Ale co z tobą? - Zjedz ciastko - zachęciła ją Marta. - Jest smaczne. Och tak, ja też jestem sprytna. Wystarczyły mi tylko dwa tygodnie u pani Fairfax, żeby znaleźć zaklęcie, którego używamy. Wstawałam

w nocy i ukradkiem czytałam jej książki, i to było całkiem łatwe. 19 Potem zapytałam, czy mogę odwiedzić rodzinę, a pani Fairfax się zgodziła. Ona jest kochana. Myślała, że tęsknię za domem Więc wzięłam zaklęcie i przyszłam tutaj, a Lettie wróciła do pani Fairfax i udawała mnie. Najgorszy był pierwszy tydzień kiedy jeszcze niczego nie umiałam. Ale odkryłam, że ludzie mnie lubią ... no wiesz,jeślija ich lubię ... i potemjuż było w porządku. A pani Fairfax nie wyrzuciła Lettie, więc chyba jej też się udało. Sophie ugryzła ciastko, właściwie nie czując smaku. - Ale dlaczego chciałaś to zrobić? Marta zakołysała się na stołku z szerokim uśmiechem na twarzy Lettie i zakręciła radosnego różowego młynka kciukami. - Chcę wyjść za mąż i mieć dziesięcioro dzieci. - Jesteś za młoda! - zaprotestowała Sophie. - Trochę - zgodziła się Marta. - Ale widzisz, muszę zacząć już niedługo, żeby zdążyć z dziesięciorgiem dzieci. A w ten sposób mam czas, żeby sprawdzić, czy ta upragniona osoba lubi mnie taką, jaką jestem naprawdę. Zaklęcie zużywa się po trochu i coraz bardziej staję się sobą, rozumiesz? Sophie tak się zdumiała, że skończyła ciastko i nawet nie zauważyła, jakiego było rodzaju. - Dlaczego dziesięcioro dzieci? - Bo tyle chcę - odparła Marta. - Nie wiedziałam! - No, gadanie o tym niewiele by dało, kiedy tak gorliwie

popierałaś mamę w sprawie mojej świetlanej przyszłości - burknęła Marta. - Myślałaś, że mamie naprawdę na tym zależy. Ja też tak myślałam, dopóki ojciec nie umarł. Wtedy się przekonałam, że ona po prostu chciała się nas pozbyć ... Umieścił Lettie tam, gdzie kręci się wielu mężczyzn, a mnie wysłała jak najdalej od domu! Tak się złościłam, że pomyślałam sobie: czemu nie? Pogadałam z Lettie. Ona też była wściekła i wszystko załatwiłyśmy. Teraz jesteśmy zadowolone. Ale obie martwim się o ciebie. Jesteś za bystra i za ładna, żeby tkwić w sklepie do 20 końca życia. Rozmawiałyśmy o tym, ale nic nie wymyśliłymy. - Ale tam mi dobrze - sprzeciwiła się Sophie. - No, może trochę nudno. - Dobrze?! - wykrzyknęła Marta. - Tak, od razu widać, jak ci dobrze, skoro nie pokazujesz się całymi miesiącami, a potem zjawiasz się w koszmarnej szarej kiecce, taka zastraszona,jakbyś nawet mnie się bała! Co mama ci zrobiła? - Nic - odparła zażenowana Sophie. - Miałyśmy dużo roboty. Marto, nie powinnaś tak mówić o Fanny. To twoja matka. - Właśnie, i jestem do niej dostatecznie podobna, żeby ją rozumieć - oświadczyła Marta. - Dlatego wysłała mnie tak daleko, a przynajmniej próbowała. Mama wie, że nie trzeba traktować ludzi nieuprzejmie, żeby ich wykorzystywać. Wie,jakajesteś obowiązkowa. Wie, że uważasz się za przegraną, bo jesteś najstarsza. Omotała cię i zmusiła, żebyś dla niej harowała jak niewolnica. Założę się, że nawet ci nie płaci.

- Jestem jeszcze praktykantką - broniła się Sophie. - Ja też, ale dostaję pensję. Bo na to zasługuję - oznajmiła Marta. - Sklep z kapeluszami ostatnio przynosi duże zyski, wszystko dzięki tobie! Ty zrobiłaś ten zielony kapelusz, w którym żona burmistrza wygląda jak prześliczna uczennica, tak? - Groszkowa zieleń. Ja go wykończyłam - przyznała Sophie. - I ten czepek, który nosiła Jane Farrier, kiedy poznała hraI iego - mówiła dalej Marta. - Jesteś geniuszem od kapeluszy i trojów, a mama o tym wie! Przypieczętowałaś swój los, kiedy uszyłaś sukienkę dla Lettie na poprzednie Majowe Święto. Teraz zarabiasz dla Fanny pieniądze, a ona się włóczy ... - Jeździ po towar - sprostowała Sophie. - Dobre sobie! - wykrzyknęła Marta, coraz szybciej kręcąc kciukami. - To jej zajmuje połowę ranka. Widziałam ją nieraz, Sophie, i słyszałam plotki. Rozjeżdża się wynajętym powozem w nowych strojach za twoje pieniądze i odwiedza wszystkie 21 rezydencje w dolinie! Mówią, że zamierza kupić wielki dom na końcu doliny i urządzić stylowo. A gdzie ty jesteś? - No, Fanny ma prawo się trochę zabawić, skoro tak się napracowała, żeby nas wychować - powiedziała Sophie. - Ja pewnie odziedziczę sklep. - Co za los! - oburzyła się Marta. - Słuchaj ... Ale w tej samej chwili na drugim końcu pomieszczenia odsunęły się dwa puste regały na ciastka, zza których wystawił głowę jakiś praktykant.

- Zdawało mi się, że słyszałem twój głos, Lettie. - Wyszczerzył zęby w bardzo zalotnym i przyjaznym uśmiechu. - Nowe wypieki już gotowe. Powiedz im. Kędzierzawa, trochę umączona głowa znowu znikła. Sophie pomyślała, że wyglądał na miłego chłopca. Chciała zapytać, czy to on się Marcie naprawdę podoba, ale nie zdążyła. Marta zerwała się na równe nogi, mówiąc bez przerwy. - Muszę przekazać dziewczynom, żeby przeniosły to wszystko do sklepu! - zawołała. - Pomóż mi, złap za drugi koniec. Wyciągnęła z szeregu najbliższą tacę i Sophie pomogła siostrze przydźwigać towar do ruchliwego, gwarnego sklepu. - Musisz coś zrobić ze sobą, Sophie - sapała Marta, kiedy taszczyły ciastka. - Lettie wciąż powtarzała, że nie wie; co się z tobą stanie, kiedy nas nie będzie. Że powinnaś bardziej się szanować. Słusznie się martwiła. W sklepie pani Cesari wzięła od dziewcząt tacę w potężne ramiona, wywrzaskując polecenia. Szereg pracowników przepchnął się obok Marty, żeby przynieść następne porcje. Sophie wykrzyknęła pożegnanie i wymknęła się w zamieszaniu. Sądziła, że nie powinna zabierać Marcie więcej czasu. Poza tym chciała zostać sama i pomyśleć. Pobiegła do domu. Na polu nad rzeką, gdzie odbywał się jarmark, właśnie puszczano fajerwerki, rywalizujące z niebieskimi ogniowymi kulami nad zamkiem Hauru. Sophie poczuła się jeszcze bardziej jak kaleka. 22 Myślała i myślała przez cały następny tydzień, ale czuła tylko coraz Większy zamęt w głowie i narastające niezadowolenie.

Sprawy nie wyglądały tak ,jakjej się zdawało. Zaskoczyły ją Lettie I Marta. Przez tyle lat ich nie rozumiała. Ale nie wierzyła, że Fanny jest tak zła, jak twierdziła Marta. Miała mnóstwo czasu na rozmyślania, ponieważ Bessie zgodme z zapowiedzią wyszła za mąż i Sophie została sama w sklepie. Fanny wychodziła często, może się włóczyła, a obroty spadły po Majowym Swięcie. Po trzech dniach Sophie zebrała się na odwagę, żeby zapytać Fanny: - Czy nie powinnam dostawać pensji? - Oczywiście, kochanie, za tyle pracy! - przytaknęła gorąco Fanny, przymierzając przed sklepowym lustrem kapelusz przybrany różami. - Zajmiemy się tym, jak tylko zrobię wieczorem rachunki. Potem wyszła i nie wróciła, dopóki Sophie nie zamknęła sklepu i nie zabrała kapeluszy do wykończenia w domu. Początkowo Sophie czuła się podle, że słuchała Marty. L~cz kiedy Fanny nie wspomniała o pensji ani tego wieczora, ani przez cały następny tydzień, Sophie zaczęła myśleć, że Marta miała rację. - Mo.że n,aprawdę jestem wyzyskiwana - zwierzyła się kapeluszowi, ktory przybierała czerwonym jedwabiem i kiścią woskowych czereśni. - Ale ktoś musi to robić, bo inaczej nie będzie żadnych kapeluszy do sprzedania. Kiedy zaczęła ozdabiać następny kapelusz, surowy, czarno-bialy bardzo stylowy, zaświtała jej całkiem nowa myśl. - Jakie to ma znaczenie, że nie będzie kapeluszy na sprzedaż? - zapytała go.

Rozejrzała się po zebranych kapeluszach, umieszczonych na stojakach albo czekających na wykończenie. - jaki z was wszystkich pożytek? - zapytała. - Mnie z pewnoscią me przydacie się do niczego. 23 I już chciała opuścić dom i wyruszyć na poszukiwanie szczęścia, kiedy przypomniała sobie, że jest naj starsza, więc to bez sensu. Z westchnieniem znowu wzięła do ręki kapelusz. Następnego ranka siedziała sama VI sklepie, wciąż niezadowolona, kiedy do środka wpadła jakaś nieładna młoda klientka, wywijając plisowanym beżowym czepkiem. - Popatrz! - zapiszczała młoda dama. - Powiedziałaś mi, że jest taki sam jak czepek, który nosiła J ane Farrier, kiedy spotkała hrabiego. Skłamałaś. Nic mnie nie spotkało! - Wcale się nie dziwię - odparła Sophie, zanim zdążyła się powstrzymać. - Jeśli jesteś na tyle głupia, żeby nosić ten czepek z taką twarzą, nie zauważyłabyś samego Króla, gdyby padł przed tobą na kolana ... gdyby wcześniej nie skamieniał na twój widok. Klientka spiorunowała ją wzrokiem. Potem cisnęła w dziewczynę czepkiem i wypadła ze sklepu. Sophie, lekko zdyszana, wepchnęła czepek do kosza na śmiecie. Zasada głosiła: tracisz opanowanie, tracisz klienta. Sophie właśnie dowiodła prawdziwości tej zasady. Z niepokojem stwierdziła, że świetnie się przy tym bawiła. Nie miała czasu, żeby ochłonąć. Zaturkotały koła, zastukały końskie kopyta i powóz przesłonił okno. Dzwonek na drzwiach brzęknął i do sklepu wpłynęła najwytworniejsza klientka, jaką

Sophie dotąd widziała, w sobolowej etoli na ramionach i kosztownej czarnej sukni, usianej migotliwymi brylantami. Oczy Sophie pobiegły najpierw do szerokiego kapelusza damy - prawdziwe strusie pióro ufarbowane, żeby odbijać różowe, zielone i błękitne refleksy brylantów, ajednak wciąż czarne. To był bogaty kapelusz. Twarz damy jaśniała wypracowaną urodą. Kasztanowe włosy nadawały kobiecie młody wygląd, ale ... Sophie objęła spojrzeniem młodzieńca, który wszedł za damą, mężczyznę z rudawymi włosami i trochę nieforemną twarzą, całkiem dobrze ubranego, ale bladego i wyraźnie zdenerwowanego. Popatrzył na Sophie z lękliwą prośbą. Sophie była zdziwiona. 24 - Panna Kapeluszniczka? - zapytała dama melodyjnym, lecz rozkazującym głosem. - Tak - potwierdziła Sophie. Mężczyzna coraz bardziej się denerwował. Może dama była jego matką. - Słyszałam, że sprzedajecie naj cudowniejsze kapeluszeoświadczyła dama. - Pokaż mi, proszę. W obecnym nastroju Sophie wolała nic nie mówić. Poszła i przyniosła kapelusze. Żaden nię nadawał się dla klientki tej klasy, ale Sophie czuła na sobie wzrok mężczyzny i zrobiło jej się nieswojo. Im szybciej dama odkryje, że te kapelusze do niej nie pasują, tym szybciej ta dziwna para stąd wyjdzie. Zastosowała się do rady Fanny i pokazała najpierw najgorsze. Dama natychmiast zaczęła odrzucać kapelusze. - Przesłodzony - powiedziała na różowy czepek, a na grosz-

kowozielony: - "Smarkaty". Ten z migotliwą woalką skwitowała: - Tajemniczy urok. Jakież to oczywiste. Co masz jeszcze? Sophie wyjęła stylowy czarno-biały kapelusz, jedyny, który mógł chociaż trochę zaintere'sować damę. Kobieta zmierzyła go pogardliwym wzrokiem. - Ten nie nadaje się dla nikogo. Marnujesz mój czas, panno Kapeluszniczko. - To tylko mały sklepik w małym miasteczku, proszę pani _ odparła Sophie. - Dlaczego pani w ogóle ... - za plecami darpy mężczyzna głośno wciągnął powietrze i próbował dawać ostrzegawcze znaki - ... tu się fatygowała? - dokończyła Sophie, nie rozumiejąc, co się dzieje. - Zawsze się fatyguję, kiedy ktoś próbuje przeciwstawiać się Wiedźmie z Pustkowia - odparła dama. - Słyszałam o tobie, panno Kapeluszniczko, i nie podoba mi się twoja rywalizacja ani postawa. Przybyłam, żeby cię powstrzymać. Masz. Wyrzuciła rękę z rozczapierzonymi palcami w stronę twarzy Sophie. 25 - To znaczy, że pani jest Wiedźmą z Pustkowia? - wyjąkała Sophie. Głos jej się zmienił, ze strachu i zdumienia. - Tak - potwierdziła dama. - I niech to cię nauczy nie wchodzić mi w drogę. - Wcale nie wchodzę pani w drogę. To jakaś pomyłka - zaskrzeczała Sophie. Mężczyzna patrzył teraz na nią ze zgrozą, chociaż nie wiedziała, dlaczego.

- Zad na pomyłka, panno Kapeluszniczko - oświadczyła Wiedźma. - Chodź, Gaston. Odwróciła się i podpłynęła do wyjścia. Podczas gdy mężczyzna pokornie otwierał przed nią drzwi, obejrzała się na Sophie. - Jeszcze jedno, nie będziesz mogła nikomu powiedzieć, że rzucono na ciebie zaklęcie - dodała. Dzwonek na drzwiach pożegnał ją żałobnym dźwiękiem. Sophie przyłożyła ręce do twarzy, żeby sprawdzić, na co tak się gapił mężczyzna. Poczuła obwisłą, pomarszczoną skórę. Spojrzała na swoje ręce. Też były pomarszczone i kościste, z sinymi żyłami i guzowatymi stawami. Podciągnęła szarą spódnicę i spojrzała na chude, wykrzywione kostki i koślawe stopy rozpychające pantofle. Wyglądały jak nogi stuletniej staruszki. Sophie rzuciła się do lustra, ale odkryła, że moźe tylko kuśtykać. W lustrzanym odbiciu zobaczyła twarz wynędzniałej staruszki, szarą i zw!ędłą, otoczoną rzadkimi siwymi kosmykami. Oczy, żółte i wodniste, spojrzały na nią z tragicznym wyrazem. - Nie martw się, staruszko - pocieszyła się Sophie. - Wyglądasz całkiem zdrowo. Poza tym teraz jesteś bardziej podobna do prawdziwej siebie. Spokojnie zastanowiła się nad swoją sytuacją. Wszystko stało się jakieś odległe i nieważne. Nawet nie bardzo się gniewała na Wiedźmę z Pustkowia. - No, oczywiście powinnamją załatwić przy pierwszej okazjipowiedziała sobie - ale jeśli Lettie i Marta mogą wytrzymać zamianę w siebie nawzajem, ja mogę wytrzymać tę zamianę. Ale 26

muszę stąd odejść. Fanny dostanie spazmów. Zobaczmy. Ta szara sukienka całkiem pasuje, ale potrzebuję szala i trochę jedzenia. Pokuśtykała do drzwi sklepu i starannie zawiesiła na nich wywieszkę ZAMKNIĘTE. Przy każdym ruchu stawy jej skrzypiały. Musiała chodzić powoli, pochylona. Stwierdziła jednak z ulgą, że zmieniła się w całkiem krzepką' staruszkę. Nie czuła się słaba ani chora, tylko zesztywniała. Pokuśtykała po swój szal i narzuciła go na głowę i ramiona, jak to robią stare kobiety. Potem poczłapała do domu, skąd zabrała swoją portmonetkę z kilkoma monetami i paczuszkę z chlebem i serem. Wymknęła się z domu, starannie schowała klucz w zwykłym miejscu i pokuśtykała ulicą, zdumiona własnym spokojem. Zastanawiała się, czy powinna pożegnać się z Martą. Ale z przykrością pomyślała, że Martajej nie rozpozna. Najlepiej po prostu odejść. Sophie postanowiła, że napisze do sióstr, kiedy już dojdzie tam, dokąd zmierzała. Poczłapała przez pole, gdzie przedtem odbywał się jarmark, przez most i dalej wiejską drogą. Był ciepły wiosenny dzień. Starość nie przeszkadzała Sophie rozkoszować się widokiem i zapachem kwitnącego głogu w żywopłotach, chociaż widok trochę się rozmazywał. Rozbolały ją plecy. "Wytrwale kuśtykała naprzód, ale potrzebowała laski. Po drodze szukała w żywopłotach jakiegoś kija czy obluzowanego palika. Najwyraźniej wzrok miała już nie ten, co dawniej. Zdawało jej się, że w oddali zobaczyła kij, ale kiedy się do niego dowlokła, okazał się nogą starego stracha na wróble, którego ktoś wrzucił w żywopłot. Sophie dźwignęła Jgo i postawiła prosto. Miał

głowę ze zwiędłej rzepy. Poczuła się dziwnie do niego podobna. Zamiast rozerwać straszydło na kawałki i zabrać kij, wetknęła go pomiędzy dwie gałęzie żywopłotu tak, że stanął zawadiacko przechylony nad kwiatami głogu, trzepocząc postrzępionymi rękawami na patykowych ramionach. - Gotowe - powiedziała i zdziwiła się, kiedy jej cienki stary głos przeszedł w starczy skrzekliwy śmiech. - Żadne z nas nie 27 jest wiele warte, co, mój przyjacielu? Może wrócisz na pole, jeśli zostawię cię tutaj, na widoku. - Ruszyła dalej ścieżką, ale coś jej przyszło do głowy i znowu się odwróciła. - No, gdyby moja pozycja w rodzinie nie skazała mnie z góry na niepowodzenie - powiedziała do stracha - mógłbyś ożyć i pomóc mi zdobyć fortunę. Ale i tak życzę ci szczęścia. Znowu zarechotała skrzekliwie i poczłapała dalej. Wyglądało na to, że stała się trochę stuknięta, jak wiele staruszek. Znalazła kij godzinę później, kiedy usiadła na stoku, żebyodpocząć i zjeść chleb z serem. Za nią w żywopłocie rozlegały się jakieś hałasy: zdławione piski, a potem szamotanina, która strącała płatki z kwiatów głogu. Sophie podczołgała się na kościstych kolanach, żeby zajrzeć przez liście, kwiaty i ciernie. W gęstwinie zobaczyła chudego szarego psa. Tkwił uwięziony przez mocny kij, który zaplątał się w sznur zawiązany na psiej szyi. Kij zaklinował się pomiędzy gałęziami żywopłotu i pies ledwie mógł się ruszyć. Przewracał dziko oczami na widok Sophie. Jako dziewczynka Sophie bała się psów. Nawet jako staruszka poczuła niepokój na widok dwóch rzędów białych kłów w roz-

wartym pysku zwierzęcia. Ale pomyślała, że w obecnym stanie nie warto się przejmować, i poszukała w kieszeni nożyczek krawieckich. Sięgnęła w głąb żywopłotu i zaczęła przecinać sznur na SZył psa. Pies był bardzo dziki. Szarpał się i warczał. Ale Sophie dzielnie cięła dalej. - Jeśli mi nie pozwolisz przeciąć sznura, zdechniesz z głodu albo się udusisz, przyjacielu - powiedziała do psa skrzekliwym starczym głosem. - Właściwie myślę, że ktoś już próbował cię udusić. Może dlatego jesteś taki dziki. Sznur wpijał się w szyję psa. Sophie długo musiała ciąć, zanim sznur puścił i pies mógł się wyczołgać spod kija. - Masz ochotę na trochę chleba z serem? - zapytała. Ale pies tylko warknął, przecisnął się na drugą stronę żywopłotu i umknął. 28 - Ładna mi wdzięczność! - burknęła Sophie, rozcierając pokłute ramiona. - Ale niechcący zostawiłeś mi prezent. Wyciągnęła z żywopłotu kij, który więził psa, i odkryła, że to prawdziwa laska, porządnie wykończona, z okutym końcem. Sophie dokończyła chleb z serem i ruszyła dalej. Ścieżka robiła się coraz bardziej stroma i laska ogromnie się przydała. Poza tym Sophie mogła z nią rozmawiać. Dreptała ochoczo dalej i gawędziła z laską. Ostatecznie starzy ludzie często mruczą coś pod nosem. - To już dwa spotkania - mówiła - i ani krzty magicznej wdzięczności. No, ale nie narzekam, bo dobra z ciebie laska.

Ale na pewno czeka mnie trzecie spotkanie, magiczne czy nie. Nawet liczę na to. Ciekawe, kogo spotkam. Trzecie spotkanie nastąpiło wieczorem, kiedy Sophie wdrapała się wysoko na wzgórza. Jakiś wieśniak schodził ścieżką w jej stronę, pogwizdując. Pasterz, pomyślała Sophie, wraca do domu po obrządzeniu owiec. Był to krzepki młody człowiek około czterdziestki. - Wielkie nieba! - powiedziała do siebie Sophie. - Jeszcze dzisiaj rano wzięłabym go za starca. Jak bardzo może się zmienić sposób widzenia! Kiedy pasterz zobaczył Sophie mamroczącą do siebie, odsunął się przezornie na drugą stronę ścieżki i zawołał serdecznie: - Dobry wieczór, matko! Dokąd to wędrujesz? - Matko? - zdziwiła się Sophie. - Nie jestem twoją matką, młodzieńcze! - Tak się mówi - wyjaśnił pasterz, przesuwając się wzdłuż żywopłotu. - Chciałem tylko grzecznie zapytać, skoro widzę, że idziesz na wzgórza pod koniec dnia. Nie dojdziesz do Górnej Fałdy przed nocą. Sophie jeszcze się nad tym nie zastanawiała. Przystanęła na drodze i rozmyślała. - Właściwie to nieważne - powiedziała na wpół do siebie. Nie wolno grymasić, kiedy się wyrusza szukać szczęścia. 29 - Naprawdę nie wolno, matko? - rzucił pasterz, który właśnie zdołał wyminąć Sophie i wyraźnie mu ulżyło. - W takim razie życzę powodzenia, pod warunkiem że twoje szczęście nie

ma nic wspólnego z zaklinaniem cudzego bydła. I ruszył w dół wielkimi krokami, prawie biegnąc. Sophie odprowadziła go oburzonym spojrzeniem. - Wziął mnie za czarownicę! - powiedziała do laski. Miała ochotę nastraszyć pasterza, wykrzykując za nim brzydkie słowa, ale to się wydawało niegrzeczne. Więc poczłapała pod górę, mamrocząc. Wkrótce żywopłoty ustąpiły miejsca nagim stokom, a dalej rozciągał się płaskowyż porośnięty wrzosem, za którym zaczynały się stromizny pokryte żółtą, szeleszczącą trawą. Sophie ponuro wlokła się, noga za nogą. Terazjuż bolały ją stare wykoślawione stopy, grzbiet i kolana. Za bardzo zmęczona, żeby mamrotać, po prostu człapała przed siebie zdyszana, dopóki słońce się nie zniżyło. I nagle zrozumiała, że nie zrobi już więcej ani kroku. Osunęła się na kamień przy drodze i zastanowiła się, co robić. - Teraz, jedyne o czym marzę, to wygodny fotel! - wysapała. Z miejsca, w którym leżał kamień rozciągał się wspaniały widok na przebytą drogę. W dole rozpościerała się prawie cała dolina ozłocona zachodzącym słońcem, wszystkie pola, murki i żywopłoty, zakola rzeki i okazałe rezydencje bogaczy przeświecające spomiędzy drzew, aż do błękitnych gór w oddali. Tuż pod nogami leżał Market Chipping. Sophie spoglądała z góry na dobrze znane ulice. Tam był Rynek i cukiernia Cesariego. Mogła wrzucić kamień do komina domu obok sklepu z kapeluszami. - Jak to ciągle blisko! - powiedziała ze zdumieniem do laski.

- Tyle się nachodziłam i tylko weszłam nad własny dach! Na kamieniu zrobiło się zimno, kiedy słońce zaszło. Przenikliwy wiatr dmuchał z każdej strony, gdziekolwiek Sophie się obróciła. Teraz już nie wydawało się takie nieważne, że będzie 30 musiała spędzić noc na wzgórzach. Przyłapała się na tym, że coraz bardziej tęskni za wygodnym fotelem przy kominku, a coraz bardziej boi się ciemności i dzikich zwierząt. Ale gdyby zawróciła do Market Chipping, nie dojdzie tam przed północą. Równie dobrze mogła pójść dalej. Westchnęła i wstała. Kościjej zatrzeszczały. Czuła się okropnie. Wszystko ją bolało. - Nigdy przedtem, nie rozumiałam, co muszą znosić starzy ludzie! - wysapała, wspinając się mozolnie na wzgórze. - Ale myślę, że wilki mnie nie zjedzą. Pewnie jestem za twarda i łykowata. Zawsze to jakaś pociecha. Noc zapadała szybko, wrzosowiska zrobiły się szarozielone. Ostry wiatr dmuchał coraz mocniej. Sophie słyszała własne sapanie, a stawy trzeszczały jej tak głośno, że dopiero po chwili zorientowała się, że nie tylko ona trzeszczy i sapie. Podniosła zamglone oczy. Zamek czarnoksiężnika Hauru toczył się w jej stronę po wrzosowisku, dudnił i podskakiwał. Czarny dym buchał kłębami znad czarnych blanków. Zamek był wysoki i wąski, ciężki i brzydki, i bardzo złowrogi. Sophie przyglądała mu się, oparta na lasce. Nie była wystraszona. Zastanawiała się, jak zamek się porusza. Głównie jednak rozmyślała, że tyle dymu oznacza duży kominek gdzieś za tymi masywnymi czarnymi ścianami.

- Czemu nie? - zwróciła się do laski. - Czarnoksiężnik Hauru raczej nie zechce dołączyć mojej duszy do kolekcji. On porywa tylko młode dziewczęta. Podniosła laskę i pomachała władczo na zamek. - Stój! - wrzasnęła. Zamek posłusznie zahamował z łoskotem i zgrzytem piętnaście metrów dalej. Sophie pokuśtykała do niego, przepełniona wdzięcznością. 31 Rozdział 3 w którym Sophie wkracza do zamku i zawiera umowę

W czarnym murze przed Sophie znajdowały się wielkie czarne drzwi. Z bliska zamek wydawał się jeszcze brzydszy. Był o Wlele za wysoki jak na swoją wielkość i miał nieregularny kształt. O Ile Sophie dobrze widziała w zapadających ciemnościach, zbudowano go z wielkich czarnych brył, przypominających węgiel, które podobnie jak węgiel miały różne kształty i rozmiary. Od murów wiało przejmującym chłodem, ale Sophie wcale to me odstraszyło. Myślała tylko o fotelu i kominku. Skwapliwie wyciągnęła dłoń. Ale niewidzialna ściana zatrzymała jej rękę niecałe pół metra p~zed drzwiami. Sophie z irytacją szturchnęła palcem. Kiedy to me pomogło, dźgnęła ją laską. Sciana rozciągała się wysoko nad drzwiami aż do kępek wrzosu sterczących pod progiem. -Otwieraj! - zaskrzeczała Sophie.

Ściana ani drgnęła.

'

- No dobrze - mruknęła Sophie. - Znajdę tylne drzwi. Pokuśtykała do lewego narożnika zamku, jako najbliższego I stojącego trochę niżej. Ale nie mogła skręcić za róg. Niewidzialna ściana znowu ją zatrzymała, jak tylko Sophie podeszła do czarnych nieregularnych kamieni narożnych. Na to Sophie p.owiedziała słowo, którego nauczyła się od Marty, chociaz me powinny go znać ani młode dziewczyny, ani starsze panie, i poczłapała w drugą stronę, trochę pod górę, do prawego narożnika zamku. Tam nie natrafiła na barierę. Skręciła za róg i ochoczo pokuśtykała do drugich wielkich czarnych drzwi. Tych również strzegła bariera. Sophie zmierzyła je gniewnym wzrokiem. - To bardzo niegościnnie! - oświadczyła. 32 Chmura czarnego dymu spłynęła znad parapetu. Sophie zakaszlała. Teraz naprawdę się rozzłościła. Była stara, słaba, zmarznięta i obolała. Zapadała noc, a zamek tylko stał i dmuchał na nią dymem. - Porozmawiam o tym z Hauru! - zagroziła Sophie i pomaszerowała do następnego rogu. Tam również nie znalazła bariery - widocznie zamek należało okrążać w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara - ale w następnej ścianie, trochę z boku, znajdowały się trzecie drzwi, znaczne mniejsze i skromniejsze. - Nareszcie tylne drzwi! - stwierdziła.

Zamek. znowu się poruszył" kiedy Sophie podeszła do tylnych drzwi. Ziemia zadrżała. Sciana zaskrzypiała i zadygotała, a drzwi zaczęły się odsuwać od Sophie. - O nie, nic z tego! - krzyknęła. Pobiegła za drzwiami i mocno walnęła w nie laską. - Otwierać! - wrzasnęła. Drzwi otworzyły się do środka, wciąż przesuwając się w bok. Sophie, spiesznie kuśtykając, zdołała postawić jedną nogę na progu. Potem podskakiwała, dreptała i znowu podskakiwała, podczas gdy wielkie czarne bloki wokół drzwi trzęsły się i zgrzytały, kiedy zamek rozpędzał się po nierównym zboczu. Już się nie dziwiła, ze wyglądał trochę koślawo. Cud, że się nie rozleciał. - Co za głupia budowla! - wysapała, kiedy wreszcie wcisnęła się do środka. Musiała rzucić laskę i- uwiesić się na otwartych drzwiach, żeby zamek nie wy trząsnął jej z powrotem na ziemię. Kiedy trochę odsapnęła, zobaczyła, że ktoś przed nią stoi, również trzymając się drzwi. Był o głowę wyższy od Sophie, ale wyglądał jak chłopiec niewiele starszy od Marty. Wyraźnie próbował zamknąć drzwi i wypchnąć ją z ciepłego, przytulnego, oświetlonego lampą pokoju z powrotem w noc. - Nie waż się zatrzaskiwać mi drzwi przed nosem, chłopcze! - warknęła Sophie. - Nie chciałem, ale ty trzymasz je otwarte - zaprotestował chłopiec. - Czego sobie życzysz? 33 Sophie zajrzała w głąb mroku. Z niskiego, belkowanego sufitu zwisały rozmaite, pewnie czarnoksięskie rzeczy - wianki cebuli, pęczki ziół i wiązki dziwnych korzeni. Widziała też rzeczy

zdecydowanie czarnoksięskie: księgi oprawne w skórę, krzywe butle i starą, brązową, wyszczerzoną ludzką czaszkę. Po drugiej stronie chłopca znajdował się kominek. W palenisku płonął niewielki ogień, znacznie mniejszy, niż zapowiadałypotęźne kłęby dymu nad zamkiem. No, ale to był tylko pokoik na zapleczu. Co ważniejsze dla Sophie, nad polanami tańczyły małe niebieskie płomyki, obok zaś w najcieplejszym miejscu stał niski fotel z poduszką. Sophie odepchnęła chłopca i rzuciła się do fotela. - Ach! Moje szczęście! - westchnęła, sadowiąc się wygodnie. Ogarnęła ją błogość. Ogień rozgrzewał zziębnięte kości, fotel podpierał obolałe plecy. Wiedziała, że gdyby teraz ktoś chciał ją stąd wyrzucić, musiałby użyć wyjątkowo silnej i brutalnej magli. Chłopiec zamknął drzwi. Potem podniósł laskę Sophie i uprzejmie oparł ją o fotel. Sophie zauważyła, że nie docierają tutaj żadne odgłosy wędrówki zamku po wzgórzach, nawet najcichszy zgrzyt czy najsłabsze drżenie. Jakie to dziwne! - Przekaż czarnoksiężnikowi Hauru - zwróciła się do chłopca - że niedługo ten zamek rozleci mu się pod nogami. - Zamek jest zaklęty, więc się nie rozpadnie - odparł chłopiec. - A Hauru chwilowo nie ma. To była dobra wiadomość dla Sophie. - A kiedy wróci? - zapytała trochę nerwowo. - Pewnie dopiero jutro - odpowiedział chłopiec. - Czego sobie życzysz? Jestem Michael, uczeń Hauru.

To była jeszcze lepsza wiadomość. - Niestety tylko sam Hauru może mi pomóc - oświadczyła Sophie prędko i stanowczo. Zresztą pewnie mówiła prawdę. Zaczekam, jeśli to ci nie przeszkadza, 34 Michaelowi to wyraźnie przeszkadzało. Stał nad nią trochę bezradnie. Żeby mu pokazać, że nie da się spławić byle uczniowi, Sophie zamknęła oczy i udawała, że zasypia. - Powiedz mu, że mam na imię Sophie - wymamrotała. Stara Sophie - dodała na wszelki wypadek. - I chciałabym się z nim widzieć. - Musiałabyś czekać całą noc - ostrzegł Michael. Sophie właśnie o to chodziło, więc udała, że nie słyszy. Rzeczywiście prawie już zapadła w płytką drzemkę. Była bardzo zmęczona wędrówką. Po chwili Michael zrezygnował i wrócił do pracy przy warsztacie, gdzie stała lampa. Więc zdobyłam schronienie na noc, chociaż pod niezbyt prawdziwym pretekstem, rozmyślała sennie Sophie. Zresztą Hauru był taki podły, że bez żadnych skrupułów nadużywała jego gościnności. Zamierzała jednak się wynieść dużo wcześniej, zanim czarnoksiężnik wróci i zgłosi pretensje. Spod przymkniętych powiek ukradkiem zerknęła na ucznia. Trochęją zdziwiło, że znalazła w zamku takiego miłego, uprzejmego chłopca. W końcu wtargnęła tu 'nieproszona, a on nie robił jej żadnych wymówek. Może Hauru nauczył chłopca służalczego zachowania. Ale Michael nie wyglądał służalczo. Był wysoki, ciemnowłosy ze szczerą, sympatyczną twarzą, ubrany

bardzo przyzwoicie. Właściwie gdyby Sophie nie widziała przed chwilą, jak ostrożnie przelewał zielony płyn z retorty do szklanego słoja z czarnym proszkiem, wzięłaby go za syna zamożnego wieśniaka. Jakie to dziwne! No, ale wszystko, co dotyczy czarnoksiężników, musi być dziwne, pomyślała Sophie. A ta kuchnia czy pracownia była rozkosznie przytulna i bardzo spokojna. Sophie zasnęła głęboko i zachrapała. Nie obudziła się, kiedy na warsztacie coś błysnęło i huknęło, a potem rozległo się urwane przekleństwo. Nie obudziła się, kiedy Michael, ssąc poparzone palce, schował zaklęcie i przyniósł ze spiżarni chleb z serem. Nawet nie drgnęła, kiedy chłopiec z hałasem przewrócił laskę, sięgając nad nią, żeby 35 dołożyć do ognia, ani kiedy zajrzał w jej otwarte usta i powiedział do kominka: - Ona ma wszystkie zęby. To nie jest Wiedźma z Pustkowia, prawda? - Wtedy bym jej nie wpuścił - odparł kominek. Michael wzruszył ramionami i grzecznie podniósł laskę Sophie. Potem dołożył polano do ognia i poszedł gdzieś na górę do łóżka. W środku nocy Sophie zbudziło czyjeś chrapanie. Poderwała się i odkryła z irytacją, że to ona sama chrapała. Zdawało jej się, że zasnęła tylko na sekundę, ale przez tę sekundę Michael gdzieś zniknął i zabrał ze sobą światło. Uczeń czarnoksięznika poznaje takie sztuczki pewnie już w pierwszym tygodniu praktyki. I pozwolił, żeby ogień prawie wygasł. Płomienie gniewnie strze-

lały i syczały. Zimny przeciąg dmuchnął Sophie w plecy. Przypomniała sobie, że jest w zamku czarnoksiężnika, a także że gdzieś za nią na warsztacie leży ludzka czaszka. Wzdrygnęła się i obróciła sztywną starą szyję, ale za sobą widziała tylko ciemność. - Przydałoby się trochę światła - powiedziała. Jej starczy skrzekliwy głos brzmiał nie głośniej od trzaskania płomieni. Dziwne. Spodziewała się, że zbudzi echa w zamkowych lochach. Obok niej leżały polana w koszyku: Wyciągnęła trzeszczące ramię, dźwignęła polano i wrzuciła do ognia, który strzelił zielonymi i niebieskimi iskrami w głąb komina. Sophie dołożyła jeszcze jedno polano i usiadła z powrotem, ale przedtem obejrzała się nerwowo za siebie, gdzie błękitnopurpurowy blask płomieni tańczył na wypolerowanych brązowych kościach czaszki. W małym pokoju nie było nikogo, tylko Sophie i czaszka. - On już stoi obiema nogami w grobie, a ja tylko jedną - powiedziała sobie na pociechę. Znów odwróciła się do ognia, który teraz buzował błękitnymi i zielonymi płomieniami. 36 - Widocznie w tym drewnie jest sól - mruknęła Sophie. Usadowiła się wygodniej, oparła guzowate stopy na podnóżku i wtuliła głowę w róg oparcia. Wpatrywała się w kolorowe płomienie i zastanawiała się sennie, co powinna zrobić rano. Ale jej myśli błądziły i wreszcie zaczęła sobie wyobrażać, że płomienie przybierają kształt głowy.

- Chuda, sina twarz - mamrotała. - Chuda, z cienkim sinym nosem. A te kręcone zielone płomyki na górze to na pewno twoje włosy. Załóżmy, że nie wyjdę, dopóki Hauru nie wróci? Czarnoksiężnicy potrafią chyba odczyniać zaklęcia. A te purpurowe płomienie całkiem nisko to usta ... masz groźne zęby, przy.,. jacielu. Dwie zielone kępki płomieni zamiast brwi ... Co dziwne; jedyne dwa pomarańczowe płomyki w palenisku znajdowały się pod zielonymi płomiennymi brwiami, zupełnie jak oczy" a pośrodku każdego świecił maleńki purpurowy błysk. Sophie miała wrażenie, że te błyski patrzą na nią jak dwie źrenice. - Z drugiej strony - ciągnęła, spoglądając na pomarańczowe plamki - jeśli odczyni zaklęcie, pewnie pożre mi serce, zanim się obejrzę.

.

- Nie chcesz stracić serca? - zapytał ogień. Z całą pewnością to on przemówił. Sophie widziała, jak purpurowe usta wymawiają słowa. Głos miał skrzekliwy, pełen syków i trzasków płonącego drewna. - Pewnie, że nie - przytaknęła Sophie. - Kto ty jesteś? -Ogniowy demon - odparły purpurowe usta. Głosem bardziejjękliwym niż syczącym dodały: -Jestem przywiązany kan':' traktem do tego kominka. Nie mogę się stąd ruszyć. - 'Potem bardziej dziarskim tonem zatrzeszczały: - A kim ty jesteś? Widzę, że rzucono na ciebie zaklęcie. Te słowa wyrwały Sophie z sennego rozmarzenia. - Widzisz! - wykrzyknęła. - Możesz zdjąć to zaklęcie? Zapadła paląca, skwiercząca cisza, kiedy pomarańczowe oczy w sinej, falującej twarzy demona wędrowały po Sophie w górę

i w dół. 37 - To silne zaklęcie - odezwał się w końcu demon. - Wygląda mi na czar Wiedźmy z Pustkowia. - To jej zaklęcie - przyznała Sophie. - Ale jest w nim coś więcej - zatrzeszczał demon. - Wykryłem dwie warstwy. I oczywiście nie możesz o nim nikomu powiedzieć, chyba że już wie. - Przyglądał się Sophie jeszcze przez chwilę. - Muszę je zbadać. - Ile ci to zajmie? - zapytała Sophie. - No, pewnie trochę potrwa - odparł demon. I dodal-rniękkim tonem perswazji: - Może się dogadamy? Zdejmę z ciebie zaklęcie, jeśli ty zerwiesz mój kontrakt. Sophie popatrzyła nieufnie na chudą, siną twarz dernona. Wygłaszając tę propozycję, miał wyjątkowo chytrą minę. Wszystkie książki, które przeczytała, ostrzegały przed zawieraniem umów z demonami. A ten wydawał się szczególnie zły. Miał także długie purpurowe zęby ... - Na pewno jesteś uczciwy? - zapytała Sophie. - Nie całkiem - przyznał demon. - Ale chcesz zostać taka aż do śmierci? To zaklęcie skróciło Ci życie o sześćdziesiąt lat, jeśli prawidłowo oceniam. To była paskudna myśl, przed którą dotąd Sophie się broniła. - Ten kontrakt, który cię wiąże, zawarłeś z czarnoksiężnikiem Hauru? - zagadnęła .. - Oczywiście - potwierdził demon znowu nieco jękliwym tonem. - Jestem przykuty do tego paleniska i nie mogę się stąd

ruszyć dalej niż na metr. Każą mi tutaj robić prawie całą magię. Muszę dbać, żeby zamek się nie rozpadł, przesuwać go, tworzyć efekty specjalne, które odstraszają ludzi, i wszystko inne, czego Hauru sobie zażyczy. On jest bez serca. Sophie sama dobrze o tym wiedziała. Z drugiej strony, demon pewnie był równie podły. 38 - I nie masz żadnych korzyści z tego kontraktu? - zapytała. - Nie poszedłbym na to, gdybym nic nie skorzystał - odparł demon, migocząc smutno. - Ale gdybym wcześniej wiedział, jak to wygląda, nigdy bym się nie zgodził. On mnie wykorzystuje. Pomimo nieufności Sophie ogarnęło współczucie dla demona. Przypomniało jej się, jak robiła kapelusze, a Fanny przez ten czas się włóczyła. - No dobrze - powiedziała. - Jakie są warunki kontraktu? Jak mam go zerwać? Szeroki purpurowy uśmiech rozjaśnił sine oblicze demona. - Zgadzasz się na umowę? - Jeśli zdejmiesz ze mnie zaklęcie - oświadczyła Sophie z mocnym przeczuciem, że popełnia fatalny błąd. - Stoi! - zawołał demon i jego długa twarz radośnie podskoczyła do wylotu komina. - Więc powiedz, jak mam zerwać twój kontrakt - poprosiła Sophie. Pomarańczowe oczy błysnęły i umknęły przed jej wzrokiem. - Nie mogę. Kontrakt częściowo polega na tym, że ani ja, ani

czarnoksiężnik nie możemy nikomu zdradzić głównej klauzuli. Sophie zrozumiała, że ją oszukano. Otworzyła usta, żeby powiedzieć demonowi, że w takim razie może siedzieć w kominku aż do sądnego dnia. Demon zorientował się, co zamierzała. - Nie tak szybko! - zatrzeszczał. - Możesz się tego dowiedzieć,jeśli będziesz uważnie patrzeć i słuchać. Błagam cię, spróbuj. Ten kontrakt na dłuższą metę żadnemu z n4S nie przyniesie korzyści. A ja dotrzymuję słowa. Świadczy o tym sam fakt, . że tkwię tutaj! Z przejęcia podskakiwał na płonących polanach. Sophie znowu nie mogła się oprzeć współczuciu. - Ale jeśli mam patrzeć i słuchać, muszę zostać w zamku Hauru - zaprotestowała. - Tylko około miesiąca. Pamiętaj, ja też muszę zbadać twoje zaklęcie - przekonywał ją demon. 39 - Ale pod jakim pretekstem mogę tu zostać? - Coś wymyślimy. Hauru kiepsko sobie radzi w wielu sprawach. Zresztą - syknął zjadliwie demon - jest taki zadufany w sobie, że nie widzi dalej, niż ,koniec własnego nosa. Możemy go oszukać ... jeśli się zgodzisz zostać. - No dobrze - ustąpiła Sophie. - Nie ruszę się stąd. Teraz wymyśl pretekst. Rozsiadła się wygodnie w fotelu. Demon myślał na głos, cicho pomrukując i potrzaskując, co przypomniało Sophie własną roz-

mowę z laską. Podczas rozmyślań demon płonął takim gorącym, zadowolonym płomieniem, że Sophie znowu zmorzył sen. Zdawało jej się, że demon wysunął.kilka propozycji. Pamiętała niezbyt wyraźnie,jak pokręciła głową na pomysł, żeby udawała dawno zaginioną cioteczną babkę Hauru, i na kilka innych, równie naciągaI}ych. W końcu demon zaczął śpiewać cichą, migotliwą piosenkę. Spiewał w języku, którego Sophie nie znała - przynajmniej tak jej się zdawało, dopóki nie usłyszała słowa "rqndel" powtórzonego kilka razy i bardzo usypiająco. Zasnęła głęboko z nie jasnym podejrzeniem, że znowu ją zaczarowano i omamiono, ale nie bardzo się tym przejmowała. Wkrótce uwolni się od zaklęcia ...

Rozdział 4 w którym Sophie odkrywa kilka dziwnych rzeczy

Sophie zbudziła się w jasnym świetle dnia. Ponieważ przedtern me widziała zadnych okien w zamku, w pierwszej chwili pomyślała, że zasnęła przy wykańczaniu kapeluszy i przyśniła jej się ucieczka z domu. Ogień przygasł do różowego żaru i białego popiołu, co ją przekonało, że demon był tylko snem. Ale po pierwszych ruchach stwierdziła, że z pewnością nie wszystko jej się przyśniło. Ostre igły bólu przeszyły całe ciało. 40 - Au! - jęknęła. - Wszystko mnie boli! Głos miała słaby, skrzeczący i piskliwy Przyłożyła guzowate dłonie do twarzy i poczuła zmarszczki. Poprzedniego dnia prawdopodobnie była w szoku, bo teraz okropnie się rozzłościła na

Wiedźmę z Pustkowia. - Wchodzi sobie do sklepów i zmienia ludzi w staruszki! wykrzyknęła. - No, niech tylko ją dopadnę! Rozgniewana, zerwała się z fotela, wywołując salwę trzasków, i pokuśtykała do okna. Ku swojemu zdumieniu, w dole zobaczyła nabrzeżne miasteczko. Widziała strome, niebrukowane uliczki, małe, dość nędzne domy i maszty wystające nad dachami. Za masztami dostrzegła rozmigotane morze - coś, czego me widziała Jeszcze nigdy w życiu. . - Gdzie ja jestem? - zapytała czaszkę leżącą na warsztacie. Nie oczekuję od ciebie odpowiedzi, przyjacielu - dodała pospieszrue, gdy sobie przypomniała, że to zamek czarnoksiężnika. Rozejrzała się po pokoiku z grubymi czarnymi belkami na suficie. W dziennym świetle okazał się straszliwie brudny. Kamienną podłogę pokrywały tłuste plamy, popiół piętrzył się na palenisku, festony zakurzonych pajęczyn zwieszały się z sufitu. Na czaszce widniała warstwa kurzu. Sophie wytarła ją odruchowo i zajrzała do zlewu obok warsztatu. Wzdrygnęła się na widok zielone i różowej mazi wypełniającej zlew oraz białego szlamu skapującego z kranu. Widocznie Hauru wcale się nie przejmował, że jego służba mieszka w takich fatalnych warunkach. Do pozostałych części zamku prowadziły pewnie któreś; czterech niskich czarnych drzwi. Sophie otworzyła najbliższe, w głębi za stołem warsztatowym. Po drugiej stronie znajdowała się duza łazienka. W pewnym sensie była godna pałacu, pełna takich luksusów, jak spłukiwana toaleta, kabina prysznicowa,

ogromna wanna na lwich łapach i lustra na każdej ścianie - niestety jeszcze brudniejsza niż poprzednie pomieszczenie. Sophie się skrzywiła. Zamrugała, widząc kolor wanny, odsunęła się ze 41 wstrętem od zielonych chwastów wybujałych w kabinie prysznica i bez trudu uniknęła oglądania swojej starej twarzy w lustrach, ponieważ szkło oblepiały grudy jakichś nieznanych substancji. Te same substancje zapełniały bardzo szeroką półkę nad wanną, przechowywane w tubkach, słoikach, pudełkach oraz w niezliczonych podartych brązowych papierowych torebkach i paczuszkach. Największy słój miał etykietę wypisaną krzywymi literami: SUCHY TAK. Sophie nie mogła odczytać, czy była tam litera L. Na chybił trafił wzięłajedną paczuszkę. Nabazgrano na niej SKORA, więc pospiesznie odłożyła zawiniątko. Inny słoik podpisano takimi samymi bazgrołami: OCZY. Tubkę oznaczono: NA PRÓCHNICĘ. - Widać, że działa - mruknęła Sophie, zaglądając z drżeniem do umywalki. Woda popłynęła i spłukała trochę brudu, kiedy Sophie odkręciła kran pokryty niebieskozielonym nalotem, pewnie mosiężny. Obmyła twarz i ręce, nie dotykając umywalki. Nie odważyła sięjednak użyć SUCHEGO TA KU. Wytarła się spódnicą i ruszyła do następnych czarnych drzwi. Otworzyły się na rozchwierutane drewniane schody. Sophie usłyszała czyjeś kroki, więc szybko zamknęła drzwi. I tak schody prowadziły tylko na jakiś strych. Pokuśtykała do' następnych drzwi. Teraz poruszanie się już nie sprawiało jej bólu.

Trzecie drzwi wychodziły na ciasne podwórze otoczone wysokim ceglanym murem. Zohaczyła tam wielki stos drewna oraz sterty czegoś, co wyglądało na złom, druty, wiadra, koła, blachy, sięgające niemal do szczytu muru. Sophie zamknęła również te drzwi, trochę zaskoczona, ponieważ wygląd podwórza zupełnie nie pasował do zamku. Nad ceglanym murem widziała tylko niebo. Próbowała jednak sobie wytłumaczyć, że ta część znajdowała się po drugiej stronie, gdzie niewidzialna bariera zatrzymała ją w nocy. Otworzyła czwarte drzwi i znalazła tylko szafkę na miotły, a na nich wisiały dwa porządne, lecz zakurzone aksamitne płasz42 cze. Powoli zamknęła szafkę. Pozostały tylko drzwi w ścianie obok okna, te przez które weszła poprzedniej nocy. Pokuśtykała do nich I uchyliła je ostrożnie. Przez chwilę stała i spoglądała na poruszający się powoli krajobraz wzgórz. Patrzyła,jak wrzosy przesuwają się pod progiem, czuła wiatr rozwiewający jej rzadkie włosy, słyszała zgrzyt i hurgot WIelkich czarnych kamieni Wędrującego Zamku. Potem zamkęła drzwi i podeszła do okna. I znowu zobaczyła porto- . Miasteczko prawdziwe, nienamalowane. W domu naprzeciwko jakaś kobieta otworzyła drzwi i wymiatała kurz na ulicę. Za tym domem szarawy brezentowy żagiel wciągano na maszt krótkimi szarpnięciami, płosząc stado mew, które kołowały bez końca nad roziskrzonym morzem. - Nie rozumiem - powiedziała Sophie do ludzkiej czaszki. Potem, ponieważ ogień prawie wygasł, dołożyła kilka polan

do kommka I wygarnęła trochę popiołu. Zielone płomyki, małe i zwichrzone, wspięły się po drewnie i wyciągnęły w długą siną twarz, zwieńczoną zielonymi płormennyrm włosami. -Dzień dobry - powiedział ogniowy demon. - Nie zapominaj, ze mamy umowę. Więc to nie był sen ... Sophie, choć nie miała skłonności do płaczu, przez długą chwilę ze łzami w oczach siedziała w fotelu wpatrzona w migotliwego, rozmazanego ogniowego demona. Nie zwracała uwagi na odgłosy świadczące, że Michaeljuż wstał, dopóki me zjawił SIę obok niej, zakłopotany i lekko zirytowany. - Jeszcze tu jesteś - stwierdził. - Coś się stało? Sophie pociągnęła nosem.

'

-Jestem stara - mruknęła. - No, kiedyś nas wszystkich to czeka - odparł wesoło Michael. - Masz ochotę na śniadanie? Sophie odkryła, że podeszły wiek bynajmniej nie przytępił jej apetytu. Wczoraj zjadła tylko chleb z serem, więc konała z głodu. 43 - Tak! - zawołała i kiedy Michael podszedł do szafy ściennej, podbiegła i zajrzała mu przez ramię, żeby zobaczyć, co jest do jedzenia. - Niestety mam tylko chleb i ser - oświadczył dość sztywno Michael. - Ale przecież jest cały koszyk jajek! - zaprotestowała Sophie. - A to chyba boczek. I może znajdzie się coś ciepłego do picia.

Gdzie czajnik? - Nie ma - odparł Michael. - Tylko Hauru może gotować. -Aja to nie? - obruszyła się Sophie. - Zdejmij tę patelnię z haka. Zaraz ci pokażę. Sięgnęła po wielką czarną patelnię zawieszoną na ścianie szafki, ale Michael pierwszy chwycił naczynie. - Nie rozumiesz - tłumaczył. - Kalcyfer, ogniowy demon, nie zniży się do gotowania dla nikogo oprócz Hauru. Sophie obejrzała się na ogniowego demona. Złośliwie błysnął na nią oczami. - Nie pozwolę się wykorzystywać - oznajmił. - To znaczy - zwróciła się Sophie do Michaela - że musisz się obywać bez gorącego jedzenia, jeśli Hauru nie ma? - Kiedy chłopiec przytaknął z zakłopotaniem, zawołała: - Więc to ciebietu wykorzystują! Daj mi. to. Wyrwała Michaelowi patelnię z rąk, wrzuciła na nią boczek, wetknęła drewnianą łyżkę do koszyka z jajkami i pomaszerowała do kominka. - No, Kalcyfer - warknęła. - Dosyć tego. Zniż głowę. - Nie zmusisz mnie! - zaskwierczał ogniowy demon. - Owszem, zmuszę! - syknęła Sophie srogim tonem, który dawniej często powstrzymywał jej siostry w połowie bójki. Jeśli się nie zgodzisz, zaleję cię wodą. Albo wezmę szczypce i wyrwę ci wszystkie polana - dodała, klękając z trzeszczeniem stawów obok paleniska. Potem szepnęła: - Albo' wycofam się z urnowy i powiem o wszystkim Hauru. - Do licha ciężkiego! - splunął Kalcyfer. - Po coś ją wpuścił,

Michael? 44 Nadąsany, pochylił siną twarz do przodu tak, że został tylko krąg falistych zielonych płomieni tańczących na palenisku. - Dziękuję - powiedziała Sophie i szybko przycisnęła patelnią zielony pierścień, żeby Kalcyfer nagle nie podniósł głowy. - Mam nadzieję, że boczek ci się przypali - rzucił demon głosem stłumionym przez naczynie. Patelnia dobrze się rozgrzała. Wrzucony boczek zaskwierczał. Sophie musiała owinąć dłoń spódnicą, żeby utrzymać rączkę. Drzwi się otworzyły, ale nic nie zauważyła. -Nie wygłupiaj się - skarciła demona. - I leż spokojnie, bo chcę wbić jajka. - O, cześć, Hauru - powiedział Michael bezradnie. Na te słowa Sophie odwróciła się szybko i wytrzeszczyła oczy. Wysoki młodzieniec w krzykliwym srebrno-błękitnym kostiumie właśnie ustawiał gitarę w kącie. Odgarnął jasne włosy z dość niezwykłvch, szklistozielonych oczu i również zagapił się na se. phie. Najego długiej, kanciastej twarzy malowało się osłupienie. - Kim ty jesteś, na litość? - zapytał Hauru. - Gdzie ja cię przedtem widziałem? - My się nie znamy - skłamała stanowczo Sophie. Ostatecznie Hauru spotkałją przedtem tylko przelotnie (i nazwał myszką), więc prawie powiedziała prawdę. Powinna podziękować gwiazdom, że wtedy udało jej się uciec bezpiecznie, ale zamiast tego pomyślała: Wielkie nieba! Czarnoksiężnik Hauru to dzieciak ledwie po dwudziestce, a mimo to taki podły! Na

starość wszystko wygląda całkiem inaczej, rozmyślała, przewracając boczek na patelni. Wolałaby umrzeć, niż wyznać temu Wy_ strojonemu młokosowi, że to nad nią się zlitował w Majowe Święto. Uczciwość nie miała tu nic do rzeczy. Hauru nigdy się nie dowie. - Ona mówi, że nazywa się Sophie - odezwał się Michael. _ Przyszła wczoraj w nocy. - Jak zmusiła Kalcyfera, żeby się zniżył? - zapytał Hauru. - Groziła mi! - jęknął Kalcyfer żałosnym, stłumionym głosem spod skwierczącej patelni. 45 - Niewiele osób to potrafi - stwierdził czarnoksiężnik z namysłem. Oparł gitarę o ścianę w kącie i podszedł do kominka. Zapach hiacyntów zmieszał się z wonią smażonego boczku. Hauru stanowczo odepchnął Sophie na bok. - Kalcyfer nie lubi, kiedy ktoś inny na nim gotuje - oświadczył. Przyklęknął i owinął sobie jedną rękę powłóczystym rękawem, żeby przytrzymać patelnię. - Podaj mi jeszcze dwa plastry boczku i sześć jajek, proszę, i powiedz, po co tu przyszłaś: Sophie podawała mu jajka po jednym, patrząc na błękitny klejnot w jego uchu. - Dlaczego przyszłam, młody człowieku? - powtórzyła. Po obejrzeniu zamku odpowiedź była oczywista. - Jestem twoją nową sprzątaczką. - Doprawdy? - rzucił Hauru, rozbijając jajka jedną ręką i rzucając skorupki w płomienie, gdzie Kalcyfer chyba je zjadał z głoś-

nym trzeszczeniem i powarkiwaniem. - Kto tak mówi? - Ja - odparła Sophie i dodała świętoszkowato: - Zaprowadzę tu porządek, nawet jeśli nie zrobię z ciebie porządnego człowieka. - Hauru jest porządny - obruszył się Michael. - Wcale nie - zaprzeczył czarnoksiężnik. - Teraz nie pamiętasz, jaki jestem podły. - Wysunął podbródek w stronę Sophie. - Skoro tak się palisz do pracy, moja dobra kobieto, znajdź jakieś noże i widelce i uprzątnij stół. Pod warsztatem stały wysokie stołki. Michael wyciągnął je, żeby mieli na czym usiąść, i odsuwał przedmioty piętrzące się na stole, żeby Zrobić miejsce na sztućce, które wyjął z szuflady pod blatem. Sophie poszła mu pomóc. Nie spodziewała się oczywiście, że Hauru powita ją z otwartymi ramionami, ale na razie nie zaproponował nawet, żeby została po śniadaniu. Ponieważ Michael nie potrzebował pomocy, Sophie poczłapała do swojej laski i powoli, pokazowo ustawiła ją w schowku na miotły. Hauru jednak nie zwrócił na to uwagi, więc powiedziała: 46 - Możesz mnie przyjąć na miesiąc na próbę, jeśli chcesz. Czarnoksiężnik Hauru rzucił tylko: - Talerze proszę, Michael. Wstał z dymiącą patelnią w ręku. Kalcyfer zerwał się z rykiem ulgi i wzbił się wysoko do komina. Sophie jeszcze raz spróbowała przycisnąć gospodarza. - Jeśli mam. tu sprzątać przez następny miesiąc - powiedziała - chcę wiedzieć, gdzie jest reszta zamku. Znalazłam tylko ten

pokoi i łazienkę.

.

Ku jej zdumieniu, i Michael, i czarnoksiężnik ryknęli śmiechem. Dopiero. kiedy już kończyli śniadanie, Sophie odkryła, co ich tak rozśmieszyło. Hauru nie tylko opierał się wszelkim naciskom, ale nawet nie dawał się pociągnąć za język. Sophie w końcu przestała go wypytywać i zwróciła się do Michaela. - Powiedz jej wreszcie - poradził Hauru. - Niech przestanie nas zamęczać. -Nie ma więcej zamku - oznajmił chłopiec. - Jest tylko to, co widziałaś, I dwie sypialnie na górze. - Co?! - wykrzyknęła Sophie .. Hauru i Michael znowu się roześmiali. - Hauru i Kalcyfer wymyślili ten zamek - wyjaśnił Michael. I Kalcyfer mm porusza. W środku jest po prostu stary dom Hauru w Porthaven, jedyna prawdziwa część. - Ale Porthaven leży nad morzem, wiele kilometrów stąd! _ zaprotestowała .Sophie. - Do bani z takim interesem! Po co ciągasz ten wielki, brzydki zamek po wzgórzach i straszysz na śmierć całe Market Chipping? Hauru wzruszył ramionami. - Ale z ciebie wyszczekana staruszka! Osiągnąłem ten etap w karierze, kiedy powinienem zrobić na wszystkich wrażenie swoją potęgą i nikczemnością .. Nie mogę pozwolić, żeby Król miał o mnie. dobrą. opinię. A w zeszłym roku obraziłem kogoś bardzo potężnego i muszę mu schodzić z drogi. 47

Ta metoda unikania wrogów wydawała się dziwna, ale Sophie przypuszczała, że czarnoksiężnicy postępują inaczej niż zwykli ludzie. Wkrótce zresztą odkryła w zamku inne osobliwości. Skończyli jeść i Michael ustawiał talerze w oślizłym zlewie obok stołu warsztatowego, kiedy rozległo się donośne, głuche pukanie do drzwi. Kalcyfer zapłonął jaśniej. - Drzwi do Kingsburry! Hauru, który właśnie szedł do łazienki, zawrócił. Nad drzwiami znajdował się kwadratowy drewniany kołek osadzony w nadprożu, z plamką farby na każdym z czterech boków. W tej chwili na spodzie widniała zielona kropka, ale Hauru przekręcił kołek czerwoną plamką do dołu, zanim otworzył drzwi. Na progu stał osobnik w białej peruce, zwieńczonej szerokim kapeluszem. Odziany był w szkarłat, purpurę i złoto. W ręku trzymał laseczkę, ozdobioną wstążkami niczym miniaturowy maik. Skłonił się. Zapach goździków i kwiecia pomarańczy wpłynął do 'pokoju. - Jego Wysokość Król przesyła pozdrowienia i przekazuje zapłatę za dwa tysiące par siedmiomilowych butów - oznajmił osobnik w peruce. Za jego plecami Sophie dostrzegła powóz czekający na ulicy, przy której stały okazałe domy zdobione malowanymi rzeźbami, a dalej wznosiły się wieże, iglice i kopuły, wspaniałe ponad . wszelkie wyobrażenie. Żałowała, że tak mało czasu zajęło posłańcowi wręczenie długiej, jedwabnej, brzęczącej sakiewki, a Hauru przyjęcie sakiewki, ukłon i zamknięcie drzwi. Czar-

noksiężnik przekręcił kołek z powrotem zieloną plamką do dołu i wepchnął sakiewkę do kieszeni. Sophie zauważyła, że oczy Michaela śledzą sakiewkę z napięciem i niepokojem. Hauru ruszył prosto do łazienki, wołając: . - Potrzebuję tu gorącej wody, Kalcyfer! Zniknął na bardzo długi czas. Sophie nie mogła opanować ciekawości. 48 - Kim był człowiek za drzwiami? - zapytała Michaela. - A raczej gdzie on był? - Te drzwi prowadzą do Kingsburry - oznajmił Michael. Tam mieszka Król. Myślę, że odwiedził nas urzędnik kanclerza. - zwrócił się do Kalcyfera zmartwionym tonem - wielka szkoda, że dał Hauru wszystkie pieniądze. - Czy Hauru pozwoli mi tu zostać? - zapytała Sophie. - Nawet jeśli tak, nigdy go nie zmusisz, żeby ci powiedziałodparł Michael. - On nie znosi żadnych nacisków.

Rozdział 5 gdzie jest stanowczo za dużo sprzątania

Nie ma innej rady, pomyślała Sophie, muszę pokazać Hauru, Jaka ze mrue świetna sprzątaczka, prawdziwy skarb. Zawiązała starą szmatę na cienkich siwych włosach, podwinęła rękawy na chudych starczych ramionach i przepasała się starym obrusem ze schowka jak fartuchem. Z ulgą pomyślała, że ma do sprzątania tylko cztery pomieszczenia zamiast całego zamku.

Chwyciła wiadro, miotłę i zabrała się do roboty. - Co ty robisz?! - krzyknęli razem Michael i Kalcyfer strwozonym chórem. - Sprzątam - odparła stanowczo. - Tutaj jest jak w chlewie. - Wcale nie trzeba - burknął Kalcyfer. - Hauru cię wyrzuci! - ostrzegł Michael. Sophie nie zwracała na nich uwagi. Chmury kurzu wzbijały Się w powietrze. W samym środku zamieszania znowu rozległo się stukanie do drzwi. Kalcyfer poderwał się, wołając: " Drzwi do Porthaven!" - i kichnął potężnie, rozsiewając wokoło syczące purpurowe iskry. 49 Michael wstał od warsztatu i podszedł do drzwi. Sophie zerknęła przez kłęby kurzu i zobaczyła, że tym razem Michael przekręcił kwadratowy kołek nad drzwiami niebieską kropką do dołu. Potem otworzył drzwi na ulicę, którą widziała z okna. Stała tam mała dziewczynka. - Proszę, panie Rybaku - powiedziała. - Przyszłam po to zaklęcie. - Zaklęcie bezpieczeństwa dla łódki twojego taty, tak? - upewnił się Michael. - Jedną chwileczkę. Wrócił do warsztatu i odmierzył proszek ze słoja na półce na kwadrat papieru. Tymczasem dziewczynka zerkała na Sophie równie ciekawie, jak Sophie zerkała na nią. Michael zwinął papier z proszkiem w środku i wrócił, mówiąc:

- Powiedz mamie, żeby posypała tym łódź. Wystarczy na tam i z powrotem, nawet jeśli będzie sztorm. Dziewczynka wzięła papierek i podała monetę. - Czy teraz czarnoksiężnik ma do pomocy czarownicę? - zapytała. - Nie - odparł Michael. - Pytasz o mnie?! - zawołała Sophie. - O tak, moje dziecko. Jestem najlepszą i najczystszą czarownicą w Ingarii. Michael zamknął drzwi z irytacją. - Teraz to się rozniesie po całym Porthaven. Hauru nie będzie zadowolony. Sophie zaśmiała się skrzekliwie bez cienia skruchy. Pewnie uległa podszeptom miotły, którą trzymała w rękach. Ale może Hauru pozwoli jej zostać, jeśli wszyscy się dowiedzą, że ona u niego pracuje. Dziwne. Jako młoda dziewczyna Sophie spaliłaby Się ze wstydu za swoje zachowanie. Jako staruszka nie przejmowała się niczym, co zrobiła czy powiedziała. Co za ulga. Hałaśliwie zbliżyła się do Michaela, który podniósł kamień. w kominku i ukrył pod nim monetę' od dziewczynki. - Co robisz? 50 - Kalcyfer i ja próbujemy odłożyć trochę pien iędzy - wyznał Michael z miną winowajcy. - Inaczej Hauru wyda wszystko co do grosza. - Nieodpowiedzialny rozrzutnik! - zatrzeszczał demon. Wyda pieniądze Króla szybciej, niż spalę polano. Bez sensu. Sophie skropiła wodą podłogę, żeby kurz osiadł, na co Kalcy-

fer wycofaj się do komina. Potem zamiotła jeszcze raz. Zamiatała w stronę drzwi, żeby widzieć kwadratowy kołek w nadprożu. Na czwartym boku, jeszcze nieużywanym w jej obecności, miał czarną kropkę. Zastanawiając się, dokąd prowadziła, Sophie zaczęła żwawo zmiatać pajęczyny z belek sufitu. Michael jęknął, a Kalcyfer znowu kichnął. Akurat wtedy Hauru wyszedł z łazienki w smudze perfumowanej pary. Wyglądał nieskazitelnie jak spod igły. Nawet srebrne wstawki i hafty na kostiumie nabrały blasku. Spojrzał tylko raz i cofnął się do łazienki, osłaniając głowę srebrno-błękitnym rękawem. - Przestań, kobieto! - zawołał. - Zostaw w spokoju biedne pająki! - Te pajęczyny są okropne! - oświadczyła Sophie, ściągając całe kłęby z sufitu.

.

- Więc je zdejmij, ale zostaw pająki - polecił Hauru. Pewnie łączy go jakieś nikczemne powinowactwo z pająkami, pomyślała Sophie. - One tylko uprzędą więcej pajęczyn. - Ale zabijają muchy, więc są bardzo pożyteczne - oświadczył Hauru. - Proszę, przestań machać tą miotłą, żebym mógł przejść przez własny pokój. Sophie oparła się na miotle i patrzyła, jak Hauru przemierza pokój i bierze gitarę. Kiedy położył rękę na klamce, powiedziała: - Skoro czerwona kropka prowadzi do Kingsburry, a niebieska do Porthaven, dokąd prowadzi czarna? - Ale z ciebie wścibska starucha! - prychnął Hauru. - Prowa-

dzi do mojej prywatnej kryjówki i nie powiem ci, gdzie to jest. 51 Otworzył drzwi na rozległe wrzosowisko i wzgórza. - Kiedy wrócisz, Hauru? - zapytał Michael trochę rozpaczliWIe. Hauru udał, że nie słyszy. - Zebyś mi nie zabiła ani jednego pająka, kiedy mnie nie będzie - ostrzegł Sophie. Zatrzasnął za sobą drzwi. Michael spojrzał znacząco na Kalcyfera i westchnął. Demon zasyczał złośliwym śmiechem. Ponieważ nikt nie wyjaśnił, dokąd poszedł Hauru, Sophie wywnioskowała, że znowu wyruszył zapolować na młode dziewczęta, więc zabrała się do roboty z jeszcze większym zapałem. Po ostrzeżeniu Hauru nie odważyła się zrobić krzywdy żadnym pająkom, tylko stukała miotłą w belki sufitu i krzyczała: - Wynocha, pająki! Z drogi! Pająki czmychały w popłochu na wszystkie strony, pajęczyny spadały jak brudny śnieg. Potem oczywiście Sophie musiałajeszcze raz pozamiatać. Na koniec na kolanach wyszorowała podłogę. - Przestań wreszcie! - prosił Michael, siedząc na schodach, żeby jej nie przeszkadzać. Kalcyfer, skulony w głębi kominka, mruknął: - Teraz żałuję, że zawarłem z tobą umowę! Sophie szorowała gorliwie. - Będziecie dużo bardziej zadowoleni, kiedy zrobi się czysto i miło - obiecała.

- Ale ja teraz jestem nieszczęśliwy! - jęknął Michael. Hauru wrócił dopiero późnym wieczorem. Do tej pory Sophie tyle się nazamiatała i naszorowała, że ledwie mogła się ruszać. Siedziała zgarbiona w fotelu i wszystko ją bolało. Michael złapał Hauru za powłóczysty rękaw i zaciągnął do łazienki, gdzie długo skarżył mu się żarliwym szeptem. Sophie bez trudu wyłapała zwroty "okropna stara megiera" i "nie da sobie powiedzieć ani słowa", chociaż Kalcyfer ciągle wrzeszczał: - Hauru, powstrzymaj ją! Ona nas wykończy! 52 Ale Hauru powiedział tylko, kiedy Michael go puścił: - Zabiłaś jakieś pająki? - Skąd! - warknęła Sophie, rozdrażniona z powodu obolałych mięśni. - Tylko na mnie spojrzały i zwiały, gdzie pieprz rośnie. Kim one są? Dziewczynami, którym pożarłeś serca? Hauru parsknął śmiechem. - Nie, to zwykłe pająki - odparł i, ziewając, poszedł na górę. Michael westchnął. Otworzył schowek na miotły i szperał tam, aż znalazł stare polowe łóżko, materac ze słomy i kilka dywaników, które rozłożył w łukowej wnęce pod schodami. - Lepiej śpij tutaj - powiedział do Sophie. - Czy to znaczy, że Hauru pozwoli mi zostać? - zapytała Sophie. - Niie wiem! - zirytował się Michael. - Hauru nigdy niczego nie obiecuje. Mieszkałem tutaj przez sześć miesięcy, zanim mnie zauważył i zrobił swoim uczniem. Pomyślałem tylko, że łóżko jest lepsze od fotela.

- W takim razie bardzo ci dziękuję - powiedziała Sophie z wdzięcznością. Łóżko rzeczywiście okazało się wygodniejsze od fotela i kiedy Kalcyfer w nocy zaczął narzekać, że jest głodny, Sophie bez trudu wygramoliła się z posłania i dołożyła mu następne polano. W następnych dniach Sophie bezlitośnie sprzątała cały zamek. Naprawdę dobrze się bawiła. Powtarzając sobie, że szuka wskazówek, umyła okno, wyczyściła kapiący zlew i kazała Michaelowi zdjąć wszystko z warsztatu i półek, żeby mogła je wyszorować . Pozdejmowała szafki, żeby je wyczyścić. Miała wrażenie, że ludzka czaszka przybrała równie cierpiętniczą minę jak Michael, bo tak często ją przestawiano. Potem Sophie zawiesiła stare prześcieradło na belce przed kominkiem, kazała Kalcyferowi zniżyć głowę i przeczyściła komin. Kalcyfer był wściekły. Zasyczał złośliwym śmiechem, kiedy Sophie odkryła, że sadze wyleciały na cały pokój i trzeba sprzątać od nowa. Na tym polegał jej kłopot. 53 Nie miała skrupułów, ale brakowało jej metody. Jednak w tym braku skrupułów też tkwiła metoda: Sophie liczyła, że sprzątając tak dokładnie, prędzej czy później natrafi na ukryty zapas dziewczęcych dusz albo przeżutych serc, albo coś innego, co wyjaśni kontrakt Kalcyfera. Komin, strzeżony przez demona, wydawał jej się dobrą kryjówką. Ale nie krył niczego oprócz mnóstwa sadzy, którą Sophie składała w workach na podwórzu. Podwórze zajmowało wysoką pozycję na jej liście kryjówek.

Za każdym razem, kiedy zjawiał się Hauru, Michael i Kalcyfer skarżyli się głośno na Sophie. Ale czarnoksiężnik nie zwracał na nich uwagi. I jakby nie zauważał, że zrobiło się czysto. Ani że spiżarnia pękała w szwach od ciastek, dżemu i czasami sałaty. Zgodnie z przepowiednią Michaela, nowina rozeszła się po Porthaven. Wszyscy przychodzili więc zobaczyć Sophie. W Porthaven nazywali ją babcią Wiedźmą, a w Kingsburry - panią Czarodziejką. Nowina obiegła także stolicę. Chociaż ludzie, którzy zjawiali się przed drzwiami w Ki ngsburry, byli lepiej ubrani niż ci z Porthaven, w żadnym z tych miast nikt nie śmiał niepokoić tak potężnej osoby bez jakiegoś pretekstu. Sophie musiała więc przerywać pracę, uśmiechać się, kiwać głową i przyjmować podarek albo wołać Michaela, żeby przygotował dla kogoś szybki czar. Niektóre prezenty były miłe - obrazki, sznurki muszelek albo praktyczne fartuchy. Sophie używała fartuchów na co dzień, a muszelki i obrazki wieszała w swoim kąciku pod schodami, który wkrótce zaczął wyglądać bardzo przytulnie. Sophie wiedziała, że będzie jej tego brakowało, kiedy Hauru ją wyrzuci. Coraz bardziej się tego bała. Przecież nie mógł wiecznie ignorować gościa we własnym zamku. W następnej kolejności sprzątnęła łazienkę. To jej zajęło kilka dni, ponieważ Hauru spędzał tam codziennie bardzo dużo czasu przed wyjściem. Jak tylko opuszczał łazienkę, zostawiając po 54 sobie mnóstwo pary i zapachowych zaklęć, Sophie wkraczała

do środka. "Teraz zobaczymy ten kontrakt!" - mruczała nad wanną, ale oczywiście interesowały ją głównie słoiki, tubki i pudełeczka. Zdjęła wszystkie pod pretekstem wyszorowania półki i przeglądała je uważnie prawie przez cały dzień, żeby sprawdzić, czy te oznaczone SKÓRA, OCZY i WŁOSY naprawdę kryją w sobie szczątki dziewczyn. O ile zdołała ustalić, wszystkie zawierały tylko kremy, pudry i farby. Może poprzednią zawartość Hauru potraktował specyfikiem NA PRÓCHNICĘ i rozpuścił w zlewie, zastanawiała się Sophie. Miała jednak nadzieję, że zawsze były tu zwykłe kosmetyki. Ustawiła je z powrotem na wyszorowanej półce. Tego wieczoru, kiedy siedziała obolała w fotelu, Kalcyfer burknął, że przez nią wyczerpał jedno gorące źródło. - Gdzie są te gorące źródła? - zapytała Sophie. Ostatnio wszystko ją ciekawiło. - Głównie pod bagnami Porthaven - powiedział Kalcyfer. Ale jeśli dalej tak pójdzie, będę musiał dostarczać gorącą wodę z Pustkowia. Kiedy wreszcie przestaniesz sprzątać i odkryjesz, jak zerwać mój kontrakt? - W swoim czasie - odparła Sophie. - Jak mam wyciągnąć z Hauru warunki kontraktu, skoro nigdy go nie ma w domu? On tak zawsze wychodzi? - Tylko kiedy ugania się za jakąś panną - wyjaśnił Kalcyfer. Kiedy już łazienka lśniła czystością, Sophie wyszorowała schody i podest .na piętrze. Potem wtargnęła do małego pkoiku Michaela od frontu. Chłopiec, który już pogodził się z obecnością Sophie i traktował jąjak naturalną klęskę żywiołową, wydał

okrzyk rozpaczy i popędził na górę, żeby ratować swoje naj cenniejsze skarby. Trzymał je w starym pudle pod wąskim łóżkiem stoczonym przez korniki. Kiedy pospiesznie wynosił pudełko, Sophie dostrzegła w środku niebieską wstążkę i różę z waty cukrowej na stosie listów. - Więc Michael ma dziewczynę! - powiedziała sobie. 55 Szeroko otworzyła okno - również wychodziło na ulicę w Porthaven - i przewiesiła pościel przez parapet, żeby ją wywietrzyć. Zważywszy, jaka ostatnio zrobiła się wścibska, sama się dziwiła, że nie zapytała Michaela, jak się nazywa jego dziewczyna i jakją uchronił przed Hauru. Wymiotła z pokoju Michaela takie ilości kurzu i śmieci że mało nie zadusiła Kalcyfera, który próbował to wszystko spalić, - Ty mnie wykończysz! Jesteś bez serca, tak samo jak Hauru! - krztusił się demon; widać było tylko jego zielone włosy i wąski pasek sinego czoła. Michael włożył cenne pudełko do szuflady stołu warsztatowego i zamknął szufladę na klucz. - Szkoda, że Hauru nas nie słucha! - powiedział. - Czemu ta dziewczyna zabiera mu tyle czasu? Następnego dnia Sophie chciała posprzątać na podwórzu. Ale w Porthaven akurat padało. Deszcz zacinał w okno i bębnił w kominie, aż Kalcyfer syczał ze złości. Podwórze należało do domu w Porthaven i tonęło w strugach deszczu, kiedy Sophie otworzyła drzwi. Narzuciła fartuch na głowę i trochę poszperała. Zanim całkiem przemokła, znalazła kubeł wapna i duży pędzel. Zabrała

je do domu i zaczęła malować ściany. W schowku na miotły znalazła starą rozkładaną drabinę i pobieliła też sufit pomiędzy belkami. Przez-następne dwa dni w Porthaven padało, chociaż kiedy Hauru otwierał drzwi pod kołkiem obróconym zieloną kropką do dołu i wychodził, nad wzgórzami świeciło słońce i cienie wielkich chmur ścigały się po wrzosowiskach szybciej niż biegają krowy. Sophie pobieliła swój kącik, schody, podest i pokój Michaela. - Co tu się stało? - zapytał Hauru, kiedy wrócił trzeciego dnia. - Zrobiło się dużo jaśniej. - To robota Sophie - odparł posępnie Michael. - Mogłem się domyślić -; mruknął Hauru i znikł w łazience. - Zauważył! - szepnął Michael do Kalcyfera. - Dobra robota! Następnego dnia w Porthaven wciąż siąpiło.Sophie obwiązała głowę szmatą, przepasała się fartuchem i podwinęła ręka56 wy. Zabrała miotłę, wiadro i mydło, i jak tylko Hauru zamknął za sobą drzwi, wyruszyła niczym podstarzały anioł mściciel, żeby posprzątać jego sypialnię. Zostawiła ją sobie na koniec z obawy przed tym, co tam znajdzie. Nie odważyła się nawet zajrzeć do sypialni czarnoksiężnika. Zwykła głupota, myślała, kuśtykając po schodach. Nie ulegało wątpliwości, że to Kalcyfer robił wszystkie mocne czary w zamku, a Michael odwalał chałtury, podczas gdy Hauru uganiał się za dziewczynami i wykorzystywał tych dwóch tak samo, jak Fanny ją wykorzystywała. Sophie nigdy nie bała się zbytnio Hauru. Teraz budził w niej tylko pogardę. Weszła na podest i zastała Hauru w drzwiach jego sypialni.

Leniwie opierał wyciągnięte ramię o framugę i całkowicie zagradzał jej drogę- Nic z tego - oświadczył miłym głosem. - Dziękuję, ale chcę mieć brudno. Sophie wytrzeszczyła na niego oczy. - Skąd się tu wziąłeś? Widziałam, jak wychodziłeś. - Specjalnie tak zrobiłem - wyjaśnił Hauru. - Załatwiłaś już Kalcyfera i biednego Michaela. To jasne, że dzisiaj przyszła kolej na mnie. A cokolwiek ci mówił Kalcyfer, ja jestem czarnoksiężnikiem, wiesz? Myślałaś, że nie umiem czarować? Niedawne plany Sophie legły w gruzach, ale wolała umrzeć, niż się do tego przyznać. - Wszyscy wiedzą, że jesteś czarnoksiężnikiem, młody człowieku - powiedziała surowo. - Ale to nie zmienia faktu, że twój Zamek to najbrudniejsze miejsce na świecie. Zajrzała do pokoju pod zwisającym srebrno-niebieskim rękawem Hauru. Dywan na podłodze przypominał zaśmieconą plażę po odpływie. Dostrzegła odrapane ściany i regał pełen książek; niektóre wyglądały dziwnie. Nigdzie nie widziała sterty przeżutych serc, ale pewnie leżały za lub pod wielkim łożem z baldachimem. Zasłony, szare od kurzu, skutecznie przesłaniały widok za oknem. 57 Hauru machnął jej przed nosem rękawem. - Um-urn. Nie bądź wścibska. - Wcale nie jestem! - ,zaprotestowała Sophie. - Ten pokój ... ! - Dość - przerwał jej Hauru. - Jesteś okropnie wścibską,

obrzydliwie czystą, odrażająco pracowitą staruszką i ciągle się szarogęsisz. Opanuj się. Zamęczasz nas wszystkich. - Ale to chlew - zaprotestowała Sophie. - Nic nie mogę poradzić, że taka jestem! - Możesz, możesz - zapewnił Hauru. - A mój pokój podoba mi się taki, jaki jest. Musisz przyznać, że mam prawo mieszkać w chlewie,jeśli chcę. Wracaj na dół i znajdź sobie coś innego do roboty. Proszę. Nie cierpię się kłócić. Sophie nie miała wyboru. Pokuśtykała z powrotem, pobrzękując wiadrem. Była trochę wstrząśnięta i bardzo zdumiona, że Hauru z miejsca jej nie wyrzucił. Ale skoro tak, natychmiast pomyślała o następnym czekającym na nią zadaniu. Otworzyła drzwi obok schodów i zobaczyła, że siąpiący deszcz prawie ustał, więc wyszła na podwórze i zaczęła energicznie porządkować sterty ociekających wodą rupieci. Rozległ się metaliczny brzdęk i Hauru znowu się pojawił, potknąwszy się lekko, na środku wielkiej zardzewiałej blachy, do której Sophie właśnie się przymierzała. - Tutaj też nie - oznajmił. - Prawdziwe z ciebie utrapienie. Nie ruszaj podwórza. Dokładnie wiem, co gdzie leży, a jeśli posprzątasz, nie znajdę rzeczy, których potrzebuję do zaklęć transportowych. Więc pewnie gdzieś tutaj spoczywa węzełek z duszami albo skrzynka przeżutych serc, pomyślała Sophie. Poczuła się okropnie zawiedziona. - Po to tutaj jestem, żeby sprzątać! - krzyknęła do Hauru. - Więc musisz sobie znaleźć inny cel w życiu - oświadczył

Hauru. Przez chwilę zdawało się, że on też straci cierpliwość. Spiorunował Sophie spojrzeniem dziwnych bladych oczu. Ale opanował się i powiedział: - Wracaj biegiem do domu, stara 58 zrzędo, i znajdź sobie inną zabawę, zanim się rozzłoszczę. Nie cierpię się złościć. Sophie założyła chude ręce. Wcale jej się nie podobało, że piorunowały ją oczy przezroczyste jak szklane kulki. - Pewnie, że nie lubisz się złościć! - prychnęła. - Nie lubisz niczego nieprzyjemnego. Tylko się wykręcasz, ot co! Wymigujesz się od wszystkiego, czego nie lubisz! Hauru uśmiechnął się z przymusem. - No dobrze - powiedział. - Teraz oboje znamy swoje wady. Więc zmykaj do domu. Idź. Odejdź. Zamaszyście wskazał drzwi. Przy tym geście zaczepił rękawem o krawędź zardzewiałego metalu, szarpnął i rozdarł materiał. - A niech to! - zawołał, podnosząc zwisające srebrno-błękitne strzępy. - Popatrz, co przez ciebie zrobiłem! - Zaceruję - zaofiarowała się Sophie. Hauru przeszył ją kolejnym szklistym spojrzeniem. - Znowu zaczynasz - jęknął. - Ty chyba kochasz służbę! Delikatnie ujął rozdarty rękaw prawą ręką i przeciągnął pomiędzy palcami. Srebrno-niebieska tkanina wysunęła się z jego dłoni nieuszkodzona, bez śladu rozdarcia. - Proszę - powiedział. - Rozumiesz? Poskromiona Sophie pokuśtykała do drzwi. Widocznie czar-

noksiężnicy nie musieli pracować jak zwykli ludzie. Hauru pokazał, że naprawdę zna się na czarach i nie wolno go lekceważyć. - Dlaczego mnie nie wyrzucił? - zwróciła się ni to do siebie, ni do Michaela. - Nie mam pojęcia - przyznał chłopiec. - Ale myślę, że chodzi o Kalcyfera. Ludzie, którzy tu przychodzą, albo nie widzą demona, albo boją się go śmiertelnie. 59 Rozdział 8 w którym Hauru wyraża swoje uczucia za pomocą zielonego śluzu

Hauru nie wyszedł tego dnia ani przez następnych kilka dni. Sophie siedziała cichutko w fotelu przy kominku, nie wchodząc mu w drogę, i rozmyślała. Zrozumiała, że wyładowywała swoją złość na mieszkańcach zamku, chociaż tak naprawdę wściekała się na Wiedźmę z Pustkowia. Wprawdzie Hauru zasłużył sobie na złe traktowanie, ale czuła się trochę nieswojo, ponieważ przebywała w zamku pod fałszywym pozorem. Hauru może myślał, że Kalcyfer polubił Sophie, ona jednak wiedziała, że demon po prostu skorzystał z okazji, żeby zawrzeć z nią umowę. Miała wrażenie, że go zawiodła. Wyrzuty sumienia nie dręczyły jej jednak długo. Sophie znalazła stos ubrań Michaela, które wymagały naprawy. Wyjęła igłę, nitkę, nożyczki i naparstek z kieszonki z przyborami do szycia i zabrała się do pracy. Pod wieczór tak poweselała, że

dołączyła swój głos do niemądrej pioseneczki Kalcyfera o rondlach. - Zadowolona z pracy? - zagadnął z przekąsem Hauru. - Muszę mieć coś do roboty - odparła Sophie. - Trzeba naprawić moje stare ubranie, jeśli koniecznie chcesz się czymś zająć - oznajmił Hauru. To chyba znaczyło, że już się nie gniewał. Sophie poczuła ulgę. Rano trochę się przestraszyła. Najwyraźniej Hauru nie schwytał jeszcze tej dziewczyny, na której mu zależało. Sophie słuchała, jak Michael zadaje dość oczywiste pytania, a Hauru gładko wykręca się od odpowiedzi. - On zawsze się wykręca - mruknęła do pary skarpetek chłopca. - Nie potrafi się przyznać do własnej podłości. Hauru rzucił się w wir pracy, żeby ukryć swoje niezadowole-, nie. Sophie rozumiała go doskonale. 60 Przy warsztacie Hauru pracował ciężko i znacznie szybciej od Michaela, klecąc zaklęcia wprawnie, ale byle jak. Sądząc po minie ucznia, większość zaklęć była niezwykła i trudna do wykonania. Hauru zostawiał zaklęcie w połowie i pędził do sypialni, żeby dopilnować jakiegoś tajnego - i niewątpliwie złowrogiego - procesu, który tam się odbywał, a potem zbiegał na podwórze, żeby majstrować przy wielkim zaklęciu. Sophie uchyliła drzwi, wyjrzała przez szparkę i trochę się zdziwiła, widząc, jak elegancki czarnoksiężnik klęczy w błocie, z wysoko podwiniętymi rękawami, żeby nie zawadzały, i starannie osadza plątaninę zatłuszczonych metalowych rurek w specjalnie skonstruowa-

nej ramie. Wykonał ten czar dla Króla. Następny wystrojony, pachnący posłaniec przybył z listem i nie miłosiernie długą przemową, w której wyrażał nadzieję, że Hauru zechce poświęcić nieco cennego czasu, niewątpliwie przeznaczonego na ważniejsze rzeczy, żeby pochylić swój potężny intelekt nad drobnym kłopotem, jakiego doświadczył Jego Królewska Mość - a mianowicie, jak wojsko ma przeprawić ciężkie wozy przez bagna i bezdroża. Hauru udzielił niezwykle uprzejmej i obszernej odpowiedzi. Powiedział: "nie". Lecz posłaniec przemawiał jeszcze przez pół godziny. Wreszcie wymienili ukłony i Hauru zgodził się wykonać czar. - To nie wróży nic dobrego - powiedział Hauru do Michaela po odejściu posłańca. - Dlaczego ten Suliman musiał zaginąć na Pustkowiu? Król chyba myśli, że ja go zastąpię. - Podobno nie był taki pomysłowy, jak ty - zauważył Michael. - Jestem zbyt uprzejmy i cierpliwy - stwierdził ponuro Hauru. - Trzeba było mu policzyć jeszcze więcej. Hauru równie grzecznie i cierpliwie .odnosił się do klientów Porthaven, niestety jednak liczył im za mało, jak mu wytknął zmartwiony Michael. Chłopiec poruszył tę kwestię, kiedy Hauru przez pół godziny wysłuchiwał powodów, dla których żona rybaka nie mogła mu na razie zapłacić ani grosza, po czym obiecał 61 kapitanowi zaklęcie wiatru prawie za darmo. Hauru uchylił się od odpowiedzi na zarzuty ucznia, dając mu lekcję magii. Sophie przyszywała guziki do koszuli Michaela i słuchała, jak

Hauru omawia zaklęcie z Michaelem. - Wiem, że jestem niedbały - mówił. - Ale nie musisz mnie naśladować. Zawsze najpierw przeczytaj wszystko dokładnie. Sam kształt zaklęcia powinien ci dużo powiedzieć, czy to jest samospełniające, czy samopoznające, czy prosta inkantacja albo połączenie słów z działaniem. Jakjuż to ustalisz, znowu przejrzyj całość i zdecyduj, które kawałki znaczą to, co mówią, a które stanowią zagadkę. Teraz przechodzisz do silniejszych zaklęć. Przekonasz się, że każde zaklęcie mocy zawiera co najmniej jeden rozmyślny błąd albo tajemnicę, żeby uniknąć wypadków. Musisz je wyłapać. Weźmy to zaklęcie ... Słuchając niepewnych odpowiedzi ucznia na pytania mistrza i patrząc, jak Hauru gryzmoli uwagi na papierze dziwnym gęsim piórem, które nie wymagało atramentu, Sophie odkryła, że także mogła się wiele nauczyć. Przyszło jej do głowy, że skoro Marta potrafiła wykraść zaklęcie od pani Fairfax i zamienić się z Lettie, ona też tego dokona. Przy odrobinie szczęścia nie będzie musiała liczyć na Kalcyfera. Kiedy Michaeljuż całkiem zapomniał,jak mało płacili za czary rybacy z Porthaven, Hauru zabrał go na podwórze do pomocy przy zaklęciu dla Króla. Sophie dźwignęła się na nogi i pokuśtykała do stołu. Zaklęcie było całkiem jasne, ale nagryzmolone uwagi Hauru okazały się nieczytelne. - Nigdy nie widziałam takich bazgrołów! - burknęła do ludzkiej czaszki. - On pisze piórem czy pogrzebaczem? - Niecierpliwie przejrzała każdą kartkę na warsztacie, zbadała płyny i proszki w krzywych słojach. - Tak, przyznaję, że szpieguję -

zwróciła się znów do czaszki. - l mam z tego korzyści. Mogę się dowiedzieć, jak wyleczyć zarazę drobiu i koklusz, jak wywołać wiatr i usunąć włosy z twarzy. Gdyby Marta to znalazła, zostałaby u pani Fairfax. 62 Po powrocie z podwórza Hauru obejrzał chyba każdą rzecz, którą ruszała. Ale tylko wyrażał w ten sposób swoje zdenerwowanie. Potem jakby nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. Sophie słyszała, jak w nocy spacerował tam i z powrotem. Następnego ranka spędził w łazience zaledwie godzinę. Z wyraźnym trudem opanowywał nerwy, kiedy Michael zakładał swoje najlepsze aksamitne ubranie, żeby pójść do Pałacu w Kingsburry. Obaj owinęli pękate zaklęcie złotym papierem. Wydawało się zadziwiająco lekkie jak na swoją objętość. Michael podniósł je bez trudu, opasując paczkę ramionami. Hauru przekręcił kołek czerwoną kropką do dołu, otworzył drzwi przed Michaelem i wypuścił go na ulicę wśród malowanych domów. - Spodziewają się ciebie - powiedział HauTU. - Będziesz musiał czekać najwyżej do południa. Powiedz im, że to dziecinnie łatwe. Pokaż wszystko. A kiedy wrócisz, dam ci do roboty zaklęcie mocy. N a razie. Zamknął drzwi i znowu zaczął krążyć po pokoju. - Stopy mnie swędzą - oznajmił nagle. - Idę się przejść po wzgórzach. Przekaż Michaelowi, że zaklęcie, które mu obiecałem, jest na warsztacie. A to dla ciebie, żebyś miała zajęcie. Szkarłatno-szary strój, równie wymyślny, jak błękitno-srebrne ubranie, spadł znikąd na podołek Sophie. Hauru zabrał gita-

rę z kąta, przekręcił kołek zielonym do dołu i wkroczył pomiędzy falujące wrzosy nad Market Chipping. - Stopy go swędzą! - burknął Kalcyfer. Nad Porthaven wisiała mgła, więc demon kulił się nisko wśród polan i przesuwał nerwowo w różne strony, żeby uniknąć kropel spadających z komina. - Ajakja się czuję, uwięziony w takim wilgotnym palenisku?! - Więc musisz przynajmniej dać mi wskazówkę, jak zerwać kontrakt - powiedziała Sophie i rozłożyła szkarłatno-szare ubranie. - No, no, piękny z ciebie strój, chociaż trochę znoszony! Przyciągasz dziewczęta jak magnes, co? - Przecież dałem ci wskazówkę! - zasyczał Kalcyfer. 63 - Więc musisz mi dać jeszcze raz. Nie zrozumiałam - odparła Sophie. Odłożyła ubranie i pokuśtykała do drzwi. - Gdybym dał ci wskazówkę i powiedział, że to wskazówka, podałbym ci informację, a tego mi nie wolno - obruszył się Kalcyfer. - Dokąd idziesz? - Zrobić coś, na co się jeszcze nie odważyłam - wyjaśniła Sophie. Przekręciła kołek nad drzwiami tak, że czarna kropka znalazła się na dole. Potem otworzyła drzwi. Na zewnątrz było coś. Ani czarne, ani białe, ani szare. Ani gęste, ani przejrzyste. Nie ruszało się. Nie miało zapachu. Kiedy Sophie bardzo ostrożnie wsadziła w to palec, nie poczuła ani zimna, ani ciepła. Nie poczuła nic. To była całkowita, absolutna

nicość. - Co to jest? - zapytała Sophie demona. Kalcyfer był równie zaciekawiony, jak ona. Wysunął siną twarz z paleniska, żeby spojrzeć na drzwi. Zapomniał o mgle. - Nie mam. pojęcia - szepnął. - Ja jedynie to podtrzymuję. Wiem tylko, ze to po tej stronie zamku, której nikt nie może obejść. Wydaje się bardzo daleko. - Jak na księżycu! - zawołała Sophie. Zamknęła drzwi i przekręciła kołek zielonym do dołu. Zawahała się na chwilę, potem pokuśtykała na schody. - Zamknął na klucz - uprzedził ją Kalcyfer. - Kazał, żebym ci powiedział, jeśli znowu spróbujesz węszyć. - Och! - westchnęła zmartwiona Sophie. - Co on tam chowa? -Ja ci tego nie powiem - mruknął Kalcyfer. - Nigdy nie byłem na piętrze. Żebyś ty wiedziała, jakie to irytujące! Nawet nie mogę porządnie.wyjrzeć z zamku. Tylko na tyle, żeby zobaczyć, w ktorą stronę się poruszamy. Sophie, równie zirytowana, usiadła i zaczęła naprawiać szkarłatno-szary strój. Niedługo potem wrócił Michael. 64 - Król od razu mnie zobaczył! - zawołał od progu. - On ... Rozejrzał się po pokoju. Jego spojrzenie padło na pusty kąt, gdzie zwykle stała gitara. - O nie! - krzyknął. - Znowu ta przyjaciółka? Myślałem, że się w nim zakochała i już dawno po wszystkim. Co ją powstrzymuje? Kalcyfer zasyczał złośliwie.

- Pomyliłeś objawy. Hauru Bez Serca trafił na trudny orzech do zgryzienia. Postanowił opuścić damę na kilka dni, żeby zobaczyć, czy to pomoże. - Do licha! - zmartwił się Michael. - Zapowiadają się spore kłopoty. Ajuż miałem nadzieję, że Hauru odzyskałrozsądek. Sophie rzuciła robotę na kolana. - No nie! - zawołała. -Jak możecie spokojnie rozmawiać o takiej nikczemności! Przynajmniej do Kalcyfera nie można mieć pretensji, skoro to zły duch. Ale ty, Michaelu ... ! - Wcale nie jestem zły - zaprotestował Kalcyfer. - A ja wcale nie mówię o tym spokojnie! - oświadczył Michael. - Gdybyś wiedziała, ile Hauru przysparza nam kłopotów, dlatego że ciągle się zakochuje! Mieliśmy pozwy sądowe, zalotników z mieczami, matki z wałkami do ciasta, ojców i wujów z pałkami. I ciotki. Ciotki są okropne. Atakują szpilkami do kapelusza. Ale najgorzej, kiedy dziewczyna się dowie, gdzie mieszka Hauru, i zjawia się na progu, zapłakana i nieszczęśliwa. Hauru ucieka tylnymi drzwiami, a ja i Kalcyfer musimy ją uspokajać. - Nie znoszę tych nieszczęśliwych - zatrzeszczał Kalcyfer. Kapią na mnie. Wolę już, jak się złoszczą. - Postawmy sprawę jasno - zażądała Sophie, zaciskając gruzłowate pięści na czerwonej satynie. - Co takiego Hauru robi tym biedaczkom? Słyszałam, że pożera ich serca i kradnie dusze. Michael zaśmiał się z zakłopotaniem. - Więc na pewno pochodzisz z Market Chipping. Hauru wysłał mnie tam, żebym go oczernił, kiedy postawiliśmy ten zamek. Ja ... ee ... powiedziałem coś takiego. Ciotki zwykle

mówią podobne rzeczy. To prawda, ale tylko w przenośni. 65 - Hauru jest bardzo niestały - wyjaśnił Kalcyfer. - Interesuje się, dopóki dziewczyna się w nim nie zakocha. Wtedy przestaje mu zależeć. - Ale nie spocznie, dopóki jej w sobie nie rozkocha - podjął Michael. - Nie da sobie przemówić do rozumu. Musi postawić na swoim. Zawsze czekam z utęsknieniem, aż dziewczyna ulegnie. Wtedy robi się lepiej. - Chyba że go wytropią - zauważył Kalcyfer. - Mógłby podawać im fałszywe nazwiska - rzuciła pogardliwie Sophie. Pogardą chciała zamaskować fakt, że czuła się trochę głupio. - Och, on zawsze tak robi - zapewnił Michael. - Uwielbia zamieniać nazwiska i udawać kogoś innego. Nawet kiedy się nie zaleca do dziewczyn. Nie zauważyłaś, że w Porthaven wy_ stępuje jako czarnoksiężnik Jenkins, w Kingsburry jako Pendragon, a w tym zamku jako Hauru Straszliwy! Sophie nie zauważyła i zrobiło jej się jeszcze bardziej głupio. Więc się rozzłościła. - No, dalej uważam za nikczemne unieszczęśliwianie biednych dziewczyn - oświadczyła. - To okrutne i bezsensowne. - On już taki jest - westchnął Kalcyfer. Michael przyciągnął do ognia stołek na trzech nogach i usiadł. Sophie szyła, a on opowiadał jej o podbojach Hauru i kłopotach, jakie czasami powodowały. Sophie ciągle czuła się bardzo głupio. Mamrotała nad pięknym ubraniem:

- Więc pożerasz serca, co, garniturku? Czemu ciotki wygadują takie rzeczy, kiedy mówią o swoich siostrzenicach i bratanicach? Pewnie same na ciebie leciały, mój garniturku. Co byś zrobił z taką rozwścieczoną ciotką? Kiedy Michael opowiadał historię pewnej konkretnej ciotki, Sophie pomyślała, że może to lepiej, że plotki o złym Hauru dotarły do Market Chipping. Wyobrażała sobie, że w przeciwnym razie jakaś uparta i samowolna dziewczyna, jak Lettie, mogła się zainteresować okrutnym zalotnikiem i skończyć bardzo nieszczęśliwie. 66 Michael właśnie zaproponował posiłek i Kalcyfer jak zwykle narzekał, kiedy Hauru gwałtownie otworzył drzwi i wpadł do środka, wyjątkowo niezadowolony. - Coś do jedzenia? - zagadnęła Sophie. - Nie -warknął Hauru. - Gorąca woda do łazienki, Kalcyfer. - Markotnie przystanął w drzwiach łazienki. - Sophie, czy przypadkiem posprzątałaś tę półkę z zaklęciami? Sophie zdrętwiała. Za nic by się nie przyznała, że przejrzała wszystkie słoiki i pudełeczka, szukając szczątków dziewczyn. - Niczego nie dotykałam - odparła niewinnie i poszła po patelnię. - Mam nadzieję, że to prawda - mruknął niepewnie Michael. Z łazienki dobiegało pluskanie i chlupotanie, kiedy Sophie smażyła jajecznicę. - On zużywa mnóstwo gorącej wody - poskarżył się Kalcyfer spod patelni. - Chyba farbuje sobie włosy. Mam nadzieję, że

nie dotykałaś zaklęcia na włosy.Jak na przeciętnego faceta z czupryną koloru błota, on jest okropnie czuły na punkcie swojego wyglądu. - Och, zamknij się! -warknęła Sophie. - Odłożyłam wszystko z powrotem na miejsce! Tak się zirytowała, że wyrzuciła z patelni jajka i boczek na Kalcyfera. Demon oczywiście pożarł je z entuzjazmem, mlaskając i kłapiąc płomiennymi szczękami. Sophie usmażyła następną porcję na syczącym ogniu. Właśnie zmywała z Michaelem po posiłku, a Kalcyfer oblizywał purpurowe wargi sinymjęzorem, kiedy drzwi łazienki rozwarły się z hukiem i Hauru wybiegł stamtąd, jęcząc rozpaczliwie. - Patrzcie! - krzyknął. - Tylko popatrzcie! Co tajednoosobo-. wa klęska żywiołowa zrobiła z moimi zaklęciami? Sophie i Michael obejrzeli się na Hauru. Włosy miał mokre, ale poza tym nie zauważyli w ich wyglądzie żadnej różnicy. - Jeśli mówisz o mnie ... - zaczęła Sophie. 67 - A niby o kim?! Patrz! - wrzasnął Hauru. Usiadł z łomotem na trójnożnym stołku i podziugał palcem swoje mokre włosy. _ I co ty na to?! Zniszczyłaś mi włosy! Wyglądam jak patelnia z jajkami na boczku! Michael i Sophie nerwowo pochylili się nad głową czarnoksiężnika. Włosy aż do korzonków miały swój zwykły lniany kolor. Jedyną różnicę stanowił leciutki, niemal niedostrzegalny rudawy połysk. Sophie nawet się spodobał. Trochę przypominał odcień, jaki dawniej miały jej własne włosy.

- Myślę, że są bardzo ładne - oceniła. - Ładne! - zawył Hauru. - Wszystko przez ciebie! Naumyślnie to zrobiłaś! Nie wytrzymałaś, mnie też musiałaś zgnębić! Tylko popatrz! Rude! Będę musiał się ukrywać, dopóki nie odrosną! - Dramatycznie rozłożył ramiona. - Zgroza! Rozpacz! Potworność! W pokoju zrobiło się ciemno. Olbrzymie, mgliste,jakby ludzkie postacie wyrosły we wszystkich czterech kątach i wyjąc, natarły na Sophie i Michaela. Wycie zaczęło się od rozpaczliwego jęku, spotężniało w ryk bólu i wznosiło się coraz wyżej, aż do piskliwego wrzasku przerażenia. Sophie zatkała uszy rękami, ale wrzaski przemocą wdzierały się jej do głowy, z każdą sekundą coraz głośniejsze, bardziej przeraźliwe. Kalcyfer skurczył się i pospiesznie wycofał pod naj \mniejsze polano na samym spodzie paleniska. Michael złapał Sophie za łokieć i pociągnął do drzwi. Przekręcił kołek niebieskim w dół, kopniakiem otworzył drzwi i czym prędzej wyprowadził Sophie do Porthaven. Hałas dochodził tutaj aż nazbyt wyraźnie. Na całej ulicy otwierały się drzwi i ludzie wybiegali z domów, zakrywając uszy rękami. - Możemy go zostawić samego w takim .stanie? - zapytała drżącym głosem Sophie. -Tak - zapewnił Michael. - Jeśli on myśli, że to twoja wina, nie ma rady. Pobiegli przez miasteczko, ścigani grzmiącym rykiem. Razem z nimi biegł spory tłum. Chociaż mgła przeszła teraz w siąpiącą 68 słoną mżawkę, ludzie biegli do przystani lub na plażę, gdzie

hałas był łatwiejszy do zniesienia. Rozległy przestwór morza nieco tłumił dźwięk. Wszyscy stali zbici w drżące grupki, spoglądając na zamglony biały horyzont i opadające liny kotwiczne statków, podczas gdy hałas przeszedł w potężne, rozdzierające szlochanie. Sophie uświadomiła sobie, że po raz pierwszy w. życiu widzi morze z bliska. Szkoda, że nie mogła się tym nacieszyć. Szlochy ucichły do głębokich, żałosnych westchnień. Potem zapadła cisza. Ludzie ostrożnie ruszyli z powrotem do miasta. Kilka osób podeszło nieśmiało do Sophie. - Czy coś się stało biednemu czarnoksiężnikowi, pani Wiedźmo? - Dzisiaj jest trochę smutny - wyjaśnił Michael. - Chodźmy. Chyba już możemy wrócić. Kiedy szli po kamiennym nabrzeżu, kilku niespokojnych marynarzy zawołało do nich z zakotwiczonych statków. Chcieli wiedzieć, czy ten hałas zwiastuje sztorm albo pecha. - Nie, nie! - odkrzyknęła Sophie. - Już po wszystkim. Ale nie miała racji. Wrócili do domu czarnoksiężnika; z zewnątrz wyglądał jak zwyczajna koślawa chałupka. Sophie nie trafiłaby tam bez Michaela. Chłopiec ostrożnie otworzył odrapane niskie drzwi. Hauru wciąż siedział na stołku. Przybrał pozę krańcowej rozpaczy. I 'cały ociekał gęstym zielonym śluzem. Straszne, potworne, przerażające ilości zielonego śluzu pokrywały go od stóp do głów. Śluz spływał mu z głowy i ramion lepkimi festonami, piętrzył się na ramionach i kolanach, ściekał gęstymi strumyczkami po nogach i skapywał ciężkimi kropla-

mi ze stołka. Rozlewał się powoli po podłodze, tworzył głębokie kałuże i kleiste odnogi. Wpełzał długimi mackami aż do kominka. Cuchnął paskudnie. - Ratunku! - zawołał Kalcyfer ochrypłym szeptem. Przygasł do dwóch rozpaczliwie migoczących płomyczków. - Ta maź mnie zdusi! 69 Sophie podkasała spódnicę i podeszła do Hauru najbliżej, jak się dało - czyli niezbyt blisko. - Przestań! - zażądała. - Natychmiast! Zachowujesz się jak dziecko! Hauru nie odpowiedział ani się nie poruszył. Pod warstwą śluzu oczy miał szekoko otwarte w białej, tragicznej twarzy. - Ojej, co robić? Żyje? - zapytał Michael pod drzwiami, nerwowo przestępując z nogi na nogę. Michael to miły chłopiec, pomyślała Sophie, ale trochę bezradny. - Oczywiście, że żyje - odparła. - I gdyby nie Kalcyfer, dla mnie mógłby udawać węgorza w galarecie przez cały dzień! Otwórz drzwi łazienki. Kiedy Michael brnął przez lepkie kałuże do łazienki, Sophie zdjęła fartuch i wepchnęła do kominka, żeby zatamować dalszy dopływ śluzu. Potem złapała szufelkę, nagarnęła gorącego popiołu i wrzuciła do największej kałuży. Śluz syczał gwałtownie, kłęby pary wypełniły pokój, śmierdziało jeszcze gorzej. Sophie podwinęła rękawy, schyliła się, żeby lepiej uchwycić oślizłe kolana Hauru, i popchnęła go razem ze stołkiem w stronę łazien-

ki. Nogi jej się rozjeżdżały na śliskiej podłodze, ale maź ułatwiała przesuwanie stołka. Michael przyszedł jej z pomocą i pociągnął za oblepione śluzem rękawy czarnoksiężnika. Razem zataszczyli go do łazienki. Tam wpakowali Hauru do kabiny prysznica. - Gorąca woda, Kalcyfer! - wysapała wściekle Sophie. - Bardzo gorąca. Godzinę trwało, zanim zmyli śluz z Hauru. Przez następną godzinę Michael namawiał mistrza, żeby wstał ze stołka i przebrał się w suche ubranie. Na szczęście szkarłatno-szary strój, który Sophie właśnie zreperowała, wisiał przerzucony przez oparcie krzesła, poza zasięgiem lepkiej mazi. Srebrno-błękitne ubranie było zniszczone. Sophie kazała Michaelowi namoczyć je w wannie. Sama, stękając i narzekając, przyniosła więcej go70 rącej wody: Przekręciła kołek zielonym na dół i wypłukała cały śluz na wrzosowisko. Zamek zostawiał za sobą ślad jak ślimak, ale dość szybko pozbyli się śmierdzącej substancji. Mieszkanie w ruchomym zamku ma swoje zalety, rozmyślała Sophie myjąc podłogę. Zastanawiała się też, czy wrzaski Hauru słychać było wszędzie. Jeśli tak, żałowała mieszkańców Market Chipping. Po zakończeniu porządków była zmęczona i zła. Wiedziała, że Hauru zemścił się na niej tym zielonym śluzem, więc wcale nie zamierzała mu współczuć, kiedy Michael wreszcie wyprowadził go z łazienki; odzianego w szkarłat i szarość, i posadził delikatnie w fotelu przy kominku. - Co za głupota! - prychnął Kalcyfer. - Chciałeś zniszczyć

najlepszą część swojej magii czy co? Hauru nie zwracał na niego uwagi. Po prostu siedział, zrozpaczony i drżący. - Nie mogę z niego wyciągnąć ani słowa! - pożalił się szeptem Michael. - Urządza scenę i tyle - mruknęła Sophie. Marta i Lettie też urządzały niezłe sceny. Sophie potrafiła sobie z nimi radzić. Z drugiej strony, to trochę ryzykowne spuścić lanie czarnoksiężnikowi, który histeryzuje z powodu swoich włosów. W każdym razie Sophie wiedziała z doświadczenia, że prawdziwy powód awantury rzadko jest taki, jaki się wydaje. Kazała Kalcyferowi się przesunąć i ustawiła na palenisku rondel I mlekiem. Kiedy się zagrzało, wcisnęła Hauru kubek do rąk. - Wypij to - rozkazała. - No więc, o co tyle zamieszania? Chodzi o tę młodą damę, którą odwiedzasz? Hauru smętnie siorbnął mleka. - Tak - przyznał. - Zostawiłem ją samą, żeby sprawdzić, czy będzie mnie miło wspominać, ale nie podziałało. A ostatnio mi powiedziała, że jest ktoś inny. Wyglądał tak żałośnie, że Sophie poczuła litość. Teraz, kiedy włosy mu wyschły, zauważyła z poczuciem winy, że zrobiły się prawie różowe. 71 - To najpiękniejsza dziewczyna w całej okolicy - ciągnął smętnie Hauru. - Tak bardzo ją kocham, ale ona wzgardziła moim głębokim uczuciem. Jak mogła się zadawać z innym, kiedy okazywałem jej tyle względów? One zwykle zrywają z tym dru-

gim, jak tylko się zjawiam. Współczucie Sophie skurczyło się gwałtownie. Przyszło jej do głowy, że jeśli Hauru tak łatwo mógł się pokryć zielonym śluzem, to równie łatwo mógł przywrócić swoim włosom odpowiedni kolor. - Więc czemu nie zadasz jej lubczyku, żeby załatwić sprawę? - zapytała. - O nie - sprzeciwił się Hauru. - Wykluczone. Zepsułbym całą zabawę. Współczucie Sophie jeszcze bardziej zmalało. - Czy ty w ogóle czasem myślisz o tej biednej dziewczynie?warknęła. Hauru dopił mleko i zajrzał do kubka z sentymentalnym uśmiechem. - Myślę o niej przez cały czas - zapewnił. - Moja śliczna Lettie Kapeluszniczka. Współczucie Sophie wyparowało całkowicie z ostrym syknięciem. Zastąpił je niepokój. Och, Marto! - pomyślała. Naprawdę nie próżnowałaś! Więc nie mówiłaś o nikim od Cesariego!

Rozdział 7 w, którym strach na wróble nie pozwala Sophie wyjść z zamku

Tylko wyjątkowo silny atak reumatyzmu powstrzymał Sophie przed wyprawą do Market Chippingjeszcze tego wieczoru. Ale wilgotny klimat Porthaven właził jej w kości. Leżała cier-

72 piąca w swojej klitce pod schodami i martwiła się o Martę. Nie będzie tak źle, pocieszała się. Musiała tylko powiedzieć siostrze, że jej zalotnik, to czarnoksiężnik Hauru we własnej osobie. W ten sposób odstraszy Martę. I poradzi jej, że jeśli chce pozbyć się Hauru, musi mu wyznać miłość, a potem jeszcze zagrozić ciotkami. Ciągle trzeszczało jej w stawach, kiedy następnego ranka zwlokła się z łóżka. - Niech licho porwie Wiedźmę z Pustkowia! - mruknęła do swojej laski, gotowa do wyjścia. Słyszała, że Hauru śpiewa w łazience, jakby zupełnie zapomniał o wczorajszej tragedii. Cichutko pokuśtykała jak najszyb- . iej do drzwi. Oczywiście Hauru wyszedł z łazienki, zanim Sophie dotarła do wyjścia. Spojrzała na niego kwaśno. Wyglądał nieskazitelnie, wymuskany i wystrojony, pachnący lekko kwieciem jabłoni. Promień słońca z okna rozświetlił jego szkarłatno-szary strój i zabłysnął w różowej aureoli włosów. - Uważam, że moje włosy całkiem nieźle wyglądają w tym odcieniu - oznajmił. - Coś takiego? - burknęła Sophie. - Pasują do ubrania - wyjaśnił Hauru. - Masz smykałkę do szycia, wiesz? Dodałaś stylu temu strojowi. - Hm! - odchrząknęła Sophie. Hauru zatrzymał się z ręką na kołku nad drzwiami - Coś cię boli? - zagadnął. - Czy po prostu się złościsz?

- Złoszczę? - powtórzyła Sophie. - Dlaczego mam się złościć? Ktoś tylko zapaćkał cały zamek śmierdzącą galaretą, ogłuszył wszystkich ludzi w miasteczku i wystraszył Kalcyfera na popiół, nie licząc dobrej setki złamanych serc. Czy to powód do złości? Hauru parsknął śmiechem. - Przepraszam - powiedział, przekręcając kołek czerwonym na dół. - Król chce mnie dzisiaj widzieć. Pewnie każe mi czekać 73 w Pałacu do wieczora, ale kiedy wrócę, spróbuję coś zaradzić na twój reumatyzm. Nie zapomnij powiedzieć Michaelowi, że zostawiłem dla niego zaklęcie na warsztacie. - Obdarzył Sophie promiennym uśmiechem i wyszedł na bogatą ulicę Kingsburry. - I myślisz, że to wystarczy! - burknęła Sophie, wbrew sobie udobruchana. - jeśli ten uśmiech działa nawet na mnie, nic dziwnego, że zawrócił w głowie biednej Marcie! - Potrzebuję następnego polana, zanim wyjdziesz - przypomniał jej Kalcyfer. Sophie przykuśtykała, żeby dołożyć do kominka. Potem znowu ruszyła do drzwi. Ale wtedy Michael zbiegł po schodach, porwał ze stołu resztkę chleba i pospieszył do drzwi. - Nie masz nic przeciwko? - rzucił zaaferowany. - Przyniosę świeży bochenek. Muszę dziś załatwić coś bardzo pilnego, ale wrócę do wieczora. jeśli żona kapitana wpadnie po zaklęcie wiatru, leży na końcu warsztatu, wyraźnie oznaczone. - Przekręcił kołek zielonym do dołu i wyskoczył na wietrzny stok wzgórza,

przyciskając chleb do piersi. - Na razie! - zawołał. Zamek odtoczył się od niego i drzwi się zatrzasnęły. - Niech to licho! - zaklęła Sophie. - Kalcyfer, jak się otwiera drzwi, kiedy nikogo nie ma w zamku? - Otworzę tobie albo Michaelowi. Hauru sam sobie otwiera - wyjaśnił demon. Więc obaj bez kłopotu dostaną się do domu pod jej nieobecność. Sama nie wiedziała, czy wróci, ale nie zamierzała tego mówić Kalcyferowi. Odczekała, żeby Michael się oddalił, i znowu ruszyła do drzwi. Tym razem powstrzymał ją demon. - Jeśli wychodzisz na dłużej - powiedział - zostaw mi kilka polan pod ręką. -A sam nie możesz dołożyć drewna? - zapytała zaciekawiona mimo zniecierpliwienia. Zamiast odpowiedzi Kalcyfer wyciągnął niebieski płomień w kształcie ramienia, podzielony na końcu na pięć zielonych 74 palczastych płomyków. Ramię nie było zbyt długie i nie wyglądało na silne. - Widzisz? Prawie dosięgam paleniska - powiedział dumnie. Sophie ułożyła stos polan przed kominkiem, gdzie Kalcyfer mógł wziąć przynajmniej te z wierzchu. - Nie wolno ci spalić drewna, dopóki nie przeniesiesz go do paleniska - ostrzegła i po raz czwarty pokuśtykała do drzwi. Tym razem ktoś zapukał. Widocznie to już taki dzień, kiedy wszystko idzie na opak, pomyślała Sophie. To na pewno znowu kapitana. Podniosła rękę,

żeby przekręcić kołek niebieskim na dół. - Nie, to drzwi zamku - powstrzymał ją Kalcyfer. - Chociaż sam już nie wiem ... Więc to Michael wraca, bo czegoś zapomniał, pomyślała Sophie, otwierając drzwi. Głowa z rzepy łypnęła na nią guzikowymi oczami. Zapachniało wilgocią. Obszarpane patykowate ramię zatoczyło krąg na tle błękitnego nieba i próbowało złapać Sophie. To był strach na wróble, z badyli i łachmanów, ale żywy. Próbował się dostać do środka. - Kalcyfer! - wrzasnęła Sophie. - Czy zamek może poruszać się szybciej? Kamienne bloki wokół drzwi zgrzytnęły i zaszurały. Zielonobrązowe wrzosowisko nagle pomknęło do tyłu. Patykowe ramię stracha załomotało do drzwi, a potem przeszorowało po ścianie zamku, który odjeżdżał coraz szybciej. Strach na wróble zamachnął się drugim ramieniem, żeby uczepić się kamiennego muru. Za wszelką cenę zamierzał się dostać do środka. Sophie zatrzasnęła drzwi. Oto dowód, pomyślała, że najstarsze dziecko nie powinno wyruszać na poszukiwanie szczęścia! To był ten sam strach na wróble, którego ustawiła w żywopłocie po drodze na zamek. Żartowała sobie z niego. Teraz, jakby jej żarty obdarzyły go złowieszczym życiem, przyszedł aż tutaj i próbował ją podrapać. Podbiegła do okna, żeby zobaczyć, czy stwór wciąż próbuje się dostać do zamku. 75 Oczywiście zobaczyła tylko słoneczny dzień w Porthaven, tuzin żagli wciąganych na tuzin masztów ponad dachami do-

mów i stado mew kołujących na błękitnym niebie. - W tym kłopot, kiedy się przebywa w kilku miejscach jednocześnie! - powiedziała Sophie do ludzkiej czaszki na warsztacie. Potem nagle odkryła kolejny minus starości. Serce jej podskoczyło, zacięło się na chwilę, potem zaczęło walić o żebra tak mocno, jakby chciało się wyrwać z piersi. To bolało. Sophie dygotała na całym ciele i kolana się pod nią uginały. Myślałajuż, że umiera. Ledwie zdołała doczłapać do fotela przed kominkiem. Usiadła zdyszana, przyciskając ręce do piersi. - Coś się stało? - zapytał Kalcyfer, . - Tak. Moje serce. Za drzwiami był strach na wróble! -wysapała Sophie. - Co ma strach na wróble do twojego serca? - zdziwił się demon. - Próbował tutaj wejść. Okropnie mnie przestraszył. A moje serce ... ale ty nie zrozumiesz, głupi młody demonie! - sapnęła Sophie. - Ty nie masz serca. - Właśnie że mam - oświadczył Kalcyfer z taką samą dumą, zjaką wcześniej pokazywał swoje ramię. - Na samym dole, tam, gdzie żar pod polanami. I nie nazywaj mnie młodym. Jestem od ciebie starszy o dobry milion lat! Mogę już zmniejszyć szybkość zamku? - Tylko jeśli strach odszedł - odparła Sophie. - Nie ma go? - Nie wiem - przyznał Kalcyfer. - Mówiłem ci, że właściwie nie wyglądam na zewnątrz. Sophie wstała i znowu powlokła się do drzwi, chora i obolała.

Otworzyła je powoli i ostrożnie. Zielone stromizny, skały i purpurowe łąki przemykały obok tak szybko, że poczuła zawroty głowy, ale chwyciła się framugi i wyjrzała na wrzosowisko. Strach na wróble został dobre pięćdziesiąt metrów z tyłu. Przeskakiwał z kępy na kępę ze złowieszczą determinacją, ba76 lansując szeroko rozłożonymi ramionami, na których trzepotały łachmany. Stopniowo coraz bardziej się oddalał. Zamek go wyprzedzał, ale strach nie przerywał powolnego pościgu. Sophie zamknęła drzwi. - Ciągle tam jest - powiedziała. - Skacze za nami Przyśpiesz. - Ale to psuje wszystkie moje obliczenia - zaprotestował Kalcyfer. - Zamierzałem okrążyć wzgórza i wrócić wieczorem na to samo miejsce, żeby zabrać Michaela. - Więc poruszaj zamkiem dwukrotnie szybciej i zrób dwa okrążenia. Dopóki nie uwolnimy się od tego okropnego stwora! - zawołała Sophie. - Co za panikara! - burknął Kalcyfer. Zwiększył jednak szybkość zamku. Sophie po raz pierwszy poczuła, że zamek drży, kiedy siedziała skulona w fotelu i myślała, że śmierć jest już blisko. Nie chciała jeszcze umierać. Musiała porozmawiać z Martą. Z upływem dnia wszystko w zamku zaczęło się trząść od szybkości. Butelki brzęczały. Czaszka klekotała na warsztacie. Sophie słyszała, jak różne przedmioty spadają z półki w łazience i lądują z pluskiem w wannie, gdzie moczył się srebrno-błękitny strój Hauru. W końcu poczuła się trochę lepiej. Znowu po-

wlokła się do drzwi i wyjrzała. Wiatr rozwiewał jej włosy, ziemia umykała spod stóp. Wzgórza jakby powoli zataczały krąg wokół rozpędzonego zamku. Hurgot i zgrzytanie niemal ogłuszyły Sophie. Dym buchał z komina wielkimi kłębami. Ale strach na wróble wyglądał jak maleńka czarna kropka na odległym zboczu. Następnym razem, kiedy spojrzała, całkiem zniknął. - Dobrze. Więc zatrzymam się na noc - oświadczył Kalcyfer. - Porządnie się zmęczyłem. Hurgot ucichł. Przedmioty przestały brzęczeć. Demon zasnął. Opadł pomiędzy polana, które zmieniły się w różowe walce powleczone białym popiołem i tylko na samym spodzie drżał słabiutki niebieskozielony poblask. 77 Sophie czuła się już całkiem rześko. Poszła do łazienki i wyłowiła sześć paczuszek oraz jedną butelkę ze śluzowatej wody w wannie. Paczuszki były przemoczone. Po wczorajszej awanturze nie odważyła się ich tak zostawić, więc rozłożyła je na podłodze i bardzo ostrożnie posypała środkiem oznaczonym jako SUCHY TAK. Wyschły prawie natychmiast. To dodało jej otuchy. Wypuściła wodę z wanny i wypróbowała SUCHY TAK na ubraniu Hauru. Materiał też szybko wysechł. Zostały na nim zielone plamy i wyraźnie się skurczył, ale Sophie ucieszyła się, że przynajmniej coś może naprawić. W znacznie lepszym nastroju zabrała się do przygotowania kolacji. Spiętrzyła wszystko na stole obok czaszki i zaczęła siekać cebulę.

- Przynajmniej oczy ci nie łzawią, przyjacielu - zwróciła się do czaszki. - Dziękuj za to niebiosom. Drzwi rozwarły się gwałtownie. Sophie mało się nie skaleczyła przerażona, że to znowu strach na wróble. Ale to był Michael. Radośnie wpadł do pokoju. Rzucił chleb, zapiekankę i pudełko w biało-róźowe paski na pokrojone cebule. Potem objął Sophie w kościstej talii i przetańczył z nią przez pokój. - Wszystko dobrze! Wszystko dobrze! - wołał rozradowany. Sophie potknęła się i odskoczyła, żeby nie nadepnął jej na nogę - Uspokój się! - zasapała, próbując trzymać nóż w takiej pozycji, żeby nie skaleczyć ani Michaela, ani siebie. - Co jest dobrze? - Lettie mnie kocha! - krzyknął Michael i prawie wtańczył do łazienki, a potem do kominka. - Ona nigdy nawet nie widziała Hauru! To wszystko pomyłka! Okręcił Sophie dookoła na środku pokoju. - Puść mnie, zanim kogoś pokroję tym nożem! - zaskrzeczała Sophie. - I może co nieco wyjaśnisz. 78 - Juhuu! - zawołał Michael i wirując, zaciągnął Sophie do fotela, na który upadła bez tchu. - Wczoraj żałowałem, że nie ufarbowałaś mu włosów na niebiesko! -wyznał. - Terazjuż nie zaluję. Kiedy Hauru powiedział: "Lettie Kapeluszniczka", sam chciałem go wymazać na niebiesko. Wiedziałem, że zamierzał rzucić tę dziewczynę, jak wszystkie inne, gdy tylko ją w sobie

rozkocha. I jak pomyślałem, że to moja Lettie ... W każdym razie pamiętasz, jak mówił, że jest ktoś drugi, więc myślałem, że chodzi o mnie! Więc dzisiaj wyrwałem się do Market Chipping. I wszystko porządku! Widocznie Hauru uganiał się za inną dziewczyną o tym samym nazwisku. Lettie nigdy go nie widziała na oczy. - Zaraz, zaraz, wyjaśnijmy sobie sytuację - zażądała Sophie, której już kręciło się w głowie. - Mówimy o tej Lettie Kapeluszniczce od Cesariego, tak? - Oczywiście! - potwierdził Michael z entuzjazmem. - Pokochałem ją, jak tylko zaczęła pracować w cukierni, i ledwie mogłem uwierzyć, kiedy mi powiedziała, że też mnie kocha. Ona ma setki wielbicieli. Nie zdziwiłbym się, gdyby Hauru do nich należał. Ale mi ulżyło! Przyniosłem ci ciasto od Cesariego, żeby to uczcić. Gdzie je położyłem? Ach, tutaj. - Wcisnął Sophie biało-różowe pudełko. Cebula spadła jej na kolana. - Ile ty masz lat, moje dziecko? - zapytała Sophie . - Skończyłem piętnaście w Majowe Święto - odpowiedział Michael. - Kalcyfer wystrzelił fajerwerki nad zamkiem. Prawla, Kalcyfer? Och, on śpi. Pewnie myślisz, że jestem za młody na zaręczyny mam jeszcze trzy lata terminowania, a Lettie I lawet więcej ale przyrzekliśmy sobie i możemy zaczekać. Więc Michael jest w odpowiednim wieku dla Marty, pomylała Sophie. Wiedziała już, że był miłym, statecznym chłopcem i miał przed sobą karierę czarnoksiężnika. Kochana Marta! Wspominając tamto niezwykłe Majowe Święto skojarzyła sobie,

79 że Michael stał w grupie krzykaczy opartych o kontuar. Hauru jednak był wtedy na Rynku. - Czy twoja Lettie na pewno powiedziała prawdę o Hauru?zapytała niespokojnie. - Jasne - potwierdził Michael z przekonaniem. - Od razu widać, kiedy kłamie. Przestaje wtedy kręcić młynka kciukami. - Rzeczywiście! - zachichotała Sophie. - Skąd wiesz? - zdziwił się Michael. - Bo to moja sio ... siostrzenica - wyjaśniła Sophie. - I w dzieciństwie nie zawsze mówiła prawdę. Ale jest jeszcze bardzo młoda i .... No, a jeśli z wiekiem się zmieni? Za rok może wyglądać zupełnie inaczej. - Ja też - odparł Michael. - Ludzie w naszym wieku ciągle się zmieniają. Ale my się nie martwimy. Przecież ona dalej zostanie Lettie. W pewnym sensie, pomyślała Sophie. - Ale załóżmy, że mówiła prawdę - ciągnęła nerwowo - tylko zna Hauru pod fałszywym nazwiskiem? - Ha, pomyślałem o tym! - odparł Michael. - Opisałem Hauru ... przyznasz, że łatwo go rozpoznać ... i ona nigdy nie widziała takiego osobnika ani żadnej przeklętej gitary. Nawet nie muszę jej mówić, że on wcale nie umie grać. Nigdy go nie widziała na oczy i przez cały czas kręciła kciukami, kiedy to mówiła. - Co za ulga! - Sophie oparła się o zagłówek fotela. Rzeczywiście odetchnęła z ulgą. Ale tylko częściowo, bo prze-

cież istniała druga, prawdziwa Lettie Kapeluszniczka. Więc twarda, nieugięta Lettie oparła się Hauru? To do niej podobne. Natomiast Sophie zmartwiła się, że Lettie wyjawiła Hauru swoje prawdziwe imię. Może nie miała co do niego pewności, ale lubiła go dostatecznie, żeby powierzyć mu tak ważny sekret. - Nie rób takiej zmartwionej miny! - Michael roześmiał się. opierając się na zagłówku fotela. - Popatrz, jakie ciasto ci kupiłem. 80 Otwierając pudełko, Sophie uświadomiła sobie, że Michael przestał ją traktować jak klęskę żywiołową i nawet polubił. Tak się ucieszyła, że z wdzięczności postanowiła wyznać Michaelowi całą prawdę o Lettie, Marcie i nawet o sobie. Uczciwość wymagała, żeby poznał rodzinę, do której zamierzał się wżenić. Wreszcie pokrywka ustąpiła. W pudełku znajdowało się najdroższe ciasto od Cesariego, pokryte-kremem, wisienkami i małymi czekoladowymi zawijasami. - Och! - westchnęła Sophie. Kwadratowy kołek nad drzwiami sam przekręcił się czerwoną kropką do dołu. Wszedł Hauru. - Jakie wspaniałe ciasto! Moje ulubione - oświadczył. - Skąd macie? -Ja ... ee ... wpadłem do Cesariego - wybąkał Michael niepcwnie. Sophie popatrzyła na Hauru. Coś zawsze musiało jej przeszkodzić, kiedy chciała wyznać, że została zaczarowana. - Chyba warto było się pofatygować - stwierdził, oglądając

ciasto. - Słyszałem, że Cesari bije na głowę wszystkie cukiernie - Kingsburry. Aż głupio, że nigdy tam nie byłem. A czy to zapickanka na stole? - Podszedł, żeby zobaczyć. - Zapiekanka na Podkładzie z surowej cebuli. Ludzka czaszka została bezwzględnie wykorzystana. - Podniósł czaszkę i wytrząsnął krążek cebuli z oczodołu. - Widzę, że Sophie nie próżnuje. Nie mogłeś jej pohamować, przyjacielu? Czaszka zaklekotała do niego zębami. Hauru drgnął zaskoczony i odłożył ją pospiesznie. - Coś się stało? - zapytał Michael, który rozpoznał oznaki. - .Owszem.- potwierdził Hauru. - Muszę znaleźć kogoś, żeby mnie oczernił przed Królem. - Coś nie w porządku z zaklęciem dla wozów? - zaniepokoił się Michael. - Nie. Działa doskonale. W tym kłopot - oznajmił Hauru, nerwowo obracając na palcu krążek cebuli. - Teraz Król chce 81 mnie znowu zapędzić do roboty. Chwila nieuwagi i zostanę nadwornym magiem, słyszysz, Kalcyfer? Kalcyfer nie odpowiedział. Hauru podszedł do kominka i zobaczył, że demon śpi. - Obudź go, Michael - polecił. - Potrzebuję jego rady. Michael rzucił dwa polana na Kalcyfera i zawołał go po imieniu. Demon nie zareagował. Tylko cienka smużka dymu uniosła się z paleniska. - Kalcyfer! - krzyknął Hauru. To też nie pomogło. Hauru rzucił Michaelowi zdumione spoj-

rzenie i sięgnął po pogrzebacz, czego jeszcze nigdy nie robił w obecności Sophie. - Przepraszam, Kalcyfer - powiedział, grzebiąc pod niedopalonym drewnem. - Obudź się! Gęsty czarny kłąb dymu wzbił się i zawisł bez ruchu. - Odejdź - stęknął Kalcyfer. - Jestem zmęczony. Hauru wyraźnie się przestraszył. - Co mu się stało? Jeszcze nigdy go nie widziałem w takim stanie! - To chyba przez stracha na wróble - odezwała się Sophie. Hauru obrócił się na kolanach i wbił w Sophie szkliste oczy. - Coś ty znowu narobiła? - Przewiercał ją wzrokiem, kiedy się tłumaczyła. - Strach na wróble? Kalcyfer zgodził się przyspieszyć zamek z powodu stracha na wróble? Droga Sophie, powiedz mi, proszę, jak zmusiłaś ogniowego demona do takiego posłuszeństwa. Bardzo chciałbym wiedzieć! - Ja go nie zmuszałam - broniła się Sophie. - Zlękłam się stracha, a Kalcyfer mnie żałował. - Zlękła się stracha, a Kalcyfer jej żałował - powtórzył Hauru z przekąsem. - Moja droga Sophie, Kalcyfer nigdy nikogo nie żałuje. W każdym razie życzę smacznej surowej cebuli i zimnej zapiekanki na kolację, bo prawie zgasiłaś Kalcyfera. - Jest jeszcze ciasto - wtrącił Michael, próbując załagodzić sytuację. 82 Jedzenie trochę poprawiło humor Hauru, chociaż przez całą kolację spoglądał z troską na niedopalone polana na kominku.

Zapiekanka była smaczna na zimno, a cebula również nieźle smakowała, kiedy Sophie nasączyła ją octem. Ciasto okazało się pyszne. Kiedy je zajadali, Michael odważył się zapytać Hauru, czego chciał Król. - Na razie niczego konkretnego - odparł posępnie Hauru. ~ Ale wypytywał mnie o swojego brata, a to źle wróży. Widoczni~ porządnie się pokłócili, zanim książę Justyn się wyniósł. Król oczywiście chciał, żebym zgłosił się na ochotnika do poszukiwania jego brata. A ja jak głupi palnąłem, że moim zdaniem czarnoksiężnik Suliman żyje, co tylko pogorszyło sprawę. - Dlaczego chcesz się wykręcić od szukania księcia? - zapytala Sophie. - Nie potrafisz go znaleźć? - Nieuprzejmość to normalne u osoby, która wszystkimi pomiata - burknął Hauru, ciągle zły na Sophie za Kalcyfera. - Po prostu nie chcę się w to mieszać, skoro musisz wiedzieć. Justyn przyjaźnił się z Sulimanem i kłótnia wynikła dlatego, że powiedział Królowi, że sam pójdzie go szukać. Przede wszystkim uwaźał, że Król nie powinien wysyłać Sui imana na Pustkowie. Nawet ty chyba wiesz, że tam mieszka pewna dama, której lepiej schodzić z drogi. W zeszłym roku obiecała, że usmaży mnie zywcem, i nasłała klątwę, której na razie uniknąłem tylko dlatego ,że miałem tyle rozumu, żeby podać Wiedźmie fałszywe nazwisko. Sophie niemal poczuła przed nim respekt. - To znaczy, że rzuciłeś Wiedźmę z Pustkowia? Hauru z poważną, szlachetną twarzą ukroił sobie następny kawał ciasta.

- To nie jest odpowiednie określenie. Przyznaję, przez jakiś 1 zas myślałem, że ją lubię. W pewnym sensie to bardzo smutna kobieta, niekochana. Wszyscy mężczyźni w Ingarii śmiertelnie się jej boją. Ty chyba powinnaś wiedzieć, jak to jest, droga Sophie. 83 Sophie otworzyła usta, głęboko oburzona. Michael wtrącił pospiesznie: _ Myślisz, że powinniśmy przesunąć zamek? Przecież dlatego go wymyśliłeś. _ To zależy od Kalcyfera. - Hauru znowu obejrzał się przez ramię na ledwie tlące się polana., - Jak pomyślę, że i Król, i.Wiedźma się na mnie uwzięli, mam ochotę postawić ten zamek na jakiejś ładnej, niedostępnej skale tysiąc kilometrów stąd. Michael wyraźnie żałował, że się odezwał. Na pewno się martwi, że tysiąc kilometrów to strasznie daleko od Marty, pomyślała Sophie. _ Ale co się stanie z twoją Lettie, jeśli się wyprowadzisz? zapytała Hauru. _ Zakładam, że do tej pory będzie po wszystkim - odparł z roztargnieniem. - Gdybym tylko wymyślił sposób, żeby się uwolnić od Króla ... Mam! - Wycelował w Sophie widelcem, na którym tkwiła porcja ciasta ociekającego kremem. - Ty mnie oczernisz przed Królem. Możesz udawać moją starą matkę i wstawić się za swoim błękitnookim chłopcem. - Obdarzył Sophie olśniewającym uśmiechem, jakim niewątpliwie oczarował Wiedźmę z Pustkowia i pewnie też Lettie. - Skoro potrafisz

zmusić do posłuszeństwa Kalcyfera, z Królem nie będziesz miała żadnych kłopotów. Sophie zmrużyła oczy i nic nie odpowiedziała. Teraz ja się wykręcę, pomyślała. Odchodzę. Trudno, nie pomogę Kalcyferowi zerwać kontraktu. Mam już dość Hauru. Najpierw zielony śluz, potem pretensje za coś, co Kalcyfer zrobił z własnej woli, a teraz to! Jutro wymknę się do Górnej Fałdy i opowiem wszystko Lettie. 84 Rozdział 8 w którym Sophie opuszcza zamek w kilku kierunkach równocześnie

Ku uldze Sophie następnego ranka Kalcyfer buzował jasno i wesoło. Gdyby me miała dość Hauru, wzruszyłaby się, widząc, jak się z tego cieszył. - Myślałem, że już cię załatwiła, ty stary podżegaczu - powiedział czarnoksiężnik, klęcząc przed paleniskiem, z rękawami unurzanymi w popiele. - Byłem tylko zmęczony - wyjaśnił Kalcyfer. - Naharowałem się przy tym zamku. Jeszcze nigdy go tak szybko nie ciągnąłem. - No, więcej nie daj się do tego zmusić - poradził Hauru. Wstał i elegancko strzepnął popiół ze szkarłatno-szarego stroju. - Zacznij dzisiaj to zaklęcie, Michaelu. A jeśli przyjdzie ktoś od Króla, wyjechałem w pilnej sprawie prywatnej aż do jutra. Wybieram się do Lettie, ale on tego nie musi wiedzieć. - Wziął

gitarę, przekręcił kołek zielonym do dołu i otworzył drzwi na rozległe, pochmurne wzgórza, Strach na wróble już tam czekał. Rzucił się bokiem na czarnoksięźnika, wciskając głowę z rzepy w jego pierś. Gitara wydała przeraźliwy brzdęk. Sophie pisnęła słabo ze strachu i chwy'ila się fotela. Jedno patykowe ramię stracha sztywno drapało dookoła, żeby dosięgnąć drzwi. Hauru mocno zapierał się nogami, popychany do środka. Stwór za wszelką cenę usiłował się dostać do zamku.

,

Sina twarz Kalcyfera wychyliła się z kominka. Michael stał jak słup soli. - Tam naprawdę jest strach na wróble! - zawołali obaj. - Och, czyżby? Nie opowiadajcie! - wysapał Hauru. Oparł jedną stopę o framugę i pchnął drzwi. Strach na wróble niezgrabnie poleciał do tyłu i upadł z lekkim szelestem na wrzosy 85 kilka metrów dalej. Zerwał się natychmiast i podskakując, popędził z powrotem do zamku. Hauru pospiesznie odłożył gitarę i zeskoczył mu na spotkanie. - Nic z tego, przyjacielu! - zawołał, wyciągając rękę. - Wracaj tam, skąd przyszedłeś. Powoli ruszył przed siebie z wyciągniętą ręką. Strach na wróble cofnął się trochę, wolno i ostrożnie, skacząc do tyłu. Kiedy Hauru przystanął, strach także się zatrzymał. Stał na swojej jedynej nodze wbitej w kępę wrzosu, przechylając obszarpane ramiona na różne strony, jakby zamierzał się do ciosu. Łachmany furkoczące na jego ramionach wyglądały jak nędzna imitacja

rękawów Hauru. - Więc nie odejdziesz? - zapytał Hauru. Głowa z rzepy wolno zachwiała się na boki. Nie. - Niestety, musisz - oznajmił Hauru. - Sophie się ciebie boi, a nie wiadomo, co ona może zrobić ze strachu. Skoro o tym mowa, ja też się ciebie boję. Czarnoksiężnik uniósł powoli ramiona, jakby dźwigał wielki ciężar. Z rękami podniesionymi wysoko wykrzyknął dziwne słowo, na wpół zagłuszone nagłym grzmotem. Strach na wróble wystrzelił w powietrze i pofrunął do tyłu. Łachmany trzepotały, ramiona obracały się w proteście, kiedy wzbijał się coraz wyżej i wyżej, dalej i dalej, aż zmienił się w plamkę szybującą po niebie, potem w kropkę migającą w chmurach, aż całkiem znikł. Hauru opuścił ramiona i wrócił do drzwi, ocierając czoło wierzchem dłoni. - Cofam swoje twarde słowa, Sophie - powiedział zdyszany. - Ten stwór był przerażający. Mógł ciągnąć zamek do tyłu przez cały wczorajszy dzień. Miał chyba naj silniejszą magię, z jaką się spotkałem. Co to w ogóle było ... tylko tyle zostało z ostatniej osoby, u której sprzątałaś? Sophie zaśmiała się słabo i skrzekliwie. Serce znowu jej dokuczało. 86 Hauru zauważył, że z nią niedobrze. Przeskoczył przez gitarę leżącą na progu, chwycił Sophie za łokieć i posadził w fotelu. - Tylko spokojnie!

Potem coś się działo pomiędzy nim a Kalcyferem. Sophie to czuła, ponieważ Hauru ją trzymał, a Kalcyfer wciąż wychylał się z paleniska. Cokolwiek to było, serce prawie od razu przestało jej dokuczać. Hauru spojrzał na demona, wzruszył ramionami i odwrócił się, żeby wydać Michaelowi mnóstwo poleceń dotyczących opieki nad Sophie przez resztę dnia. Potem wziął gitarę i w końcu wyszedł. Sophie leżała w fotelu i udawała dwa razy słabszą, niż była. Musiała odczekać, aż Hauru zniknie. Szkoda, że też poszedł do Górnej Fałdy, ale ona szła o tyle wolniej, że powinna tam dotrzeć, kiedy on będzie wracał. Najważniejsze, żeby nie spotkać go po drodze. Ukradkiem obserwowała Michaela, jak łamał sobie głowę nad zaklęciem. Zaczekała, aż wyciągnął z półek wielkie księgi w skórzanych oprawach i gorączkowo, rozpaczliwie zaczął robić notatki. Wreszcie, kiedy już wystarczająco pogrążył się w pracy; Sophie mruknęła kilka razy: - Duszno tutaj! Michael nie zwrócił na nią uwagi. - Okropnie duszno - powtórzyła. Wstała i poczłapała do drzwi. - Potrzebuję świeżego powietrza. - Otworzyła drzwi i wyszła. Kalcyfer posłusznie zatrzymał zamek. Sophie wylądowała we wrzosach i się rozejrzała. Droga prowadząca przez wzgórza do Górnej Fałdy wyglądała jak piaszczysta kreska, przecinająca wrzosowisko tuż pod zamkiem. Oczywiście Kalcyfer nie chciał narażać Hauru na niewygodę. Sophie wyruszyła w stronę drogi. Zrobiło jej się trochę smutno. Wiedziała, że będzie tęsknić za Michaelem i Kalcyferem.

Prawie już dotarła do drogi, kiedy z tyłu usłyszała krzyk. Michael wielkimi susami zbiegał po zboczu wzgórza, a wysoki czarny zamek toczył się za nim, podskakując i puszczając trwożne kłęby dymu ze wszystkich czterech wieżyczek. 87 - Co ty wyprawiasz?! - zawołał Michael, kiedy ją dogonił. Patrzył takim wzrokiem.jakby podejrzewał, że po spotkaniu ze strachem na wróble staruszce pomieszało się w głowie. - Nic - odparła Sophie z oburzeniem. - Po prostu idę z wizytą do mojej drugiej sios ... trzenicy. Ona też się nazywa Lettie Kapeluszniczka. Teraz rozumiesz? - Gdzie mieszka? - zapytał surowo Michael, jakby zakładał, że Sophie nie wie. - W Górnej Fałdzie - odpowiedziała. - Ale to ponad pięć kilometrów stąd! - zawołał. - Obiecałem Hauru, że dopilnuję, żebyś odpoczywała. Przyrzekłem, że nie spuszczę cię z oka. Sophie wcale się z tego nie ucieszyła. Oczywiście teraz Hauru na niej zależało, bo zamierzał ją wysłać do Króla. Więc nie chciał, żeby wychodziła z zamku. - Hm! - odchrząknęła. - Poza tym - ciągnął Michael, powoli orientując się w sytuacji - Hauru chyba też poszedł do Górnej Fałdy. - Na pewno - potwierdziła Sophie. - Więc widocznie martwisz się o tę dziewczynę, skoro jest twoją siostrzenicą - zrozumiał wreszcie chłopak. - Jasne! Ale nie mogę cię puścić.

- Właśnie że pójdę - uparła się Sophie. - Ale jeśli Hauru tam cię zobaczy, będzie wściekły - ciągnął Michael, który rozumiał coraz więcej. - A skoro mu obiecałem, wścieknie się na nas oboje. Powinnaś odpoczywać. - Potem, kiedy Sophie już chciała go uderzyć, krzyknął: - Czekaj! W schowku jest para siedmiomilowych butów! Chwycił Sophie za kościsty nadgarstek i zaciągnął ją pod górę, do zamku. Musiała podskakiwać, żeby nie zaplątać się w kępkach wrzosu. - Ale - zasapała - siedem mil to ponad jedenaście kilometrów! Dwa kroki i dojdę prawie do Porthaven! 88 - A jeden krok to pięć i pół kilometra - wyjaśnił Michael- To prawie tyle, ile do Górnej Fałdy. Jeśli oboje weźmiemy po jednym bucie i pójdziemy razem, to nie spuszczę cię z oka i nie przemęczysz się. Poza tym zdążymy przed Hauru, więc nawet się nie dowie. Co pięknie rozwiązuje wszystkie nasze problemy! Michael był taki zadowolony z siebie, że Sophie nie miała serca protestować. Wzruszyła ramionami i pomyślała, że powinien się dowiedzieć o dwóch Lettie, zanim znowu się zamienią wyglądem. Tego wymagała zwykła uczciwość. Ale kiedy Michael przyniósł buty ze schowka, Sophie ogarnęły wątpliwości. Aż do tej pory myślała, że to dwa skórzane wiadra, trochę wgniecione, od których odpadły uchwyty. - Trzeba w nie włożyć stopę, razem z butem - objaśniał Michael, taszcząc do drzwi dwa ciężkie przedmioty. - To są prototypy butów, które Hauru zaprojektował dla królewskiej armii.

Później udało nam się zrobić lżejsze i bardziej kształtne. Usiedli z Sophie na progu i każde włożyło jedną nogę do buta. - Obróć się w stronę Górnej Fałdy, zanim postawisz' but na ziemi - ostrzegł Sophie Michael. Oboje stanęli na nogach w zwykłych butach i ostrożnie okręcili się twarzami do Górnej Fałdy. - Teraz zrób krok - powiedział Michael. Wiuu! Krajobraz przemknął obok nich tak błyskawicznie, że zmienił się w rozmazane smugi, szarozielone na ziemi i szaroniebieskie na niebie. Podmuch wywołany szybkością potargał włosy Sophie i ściągnął pomarszczoną skórę, aż staruszka się zlękła, że zjawi się na miejscu z twarzą za uszami. Pęd ustał równie nagle, jak się zaczął. Wszędzie było spokojnie i słonecznie. Stali po kolana w jaskrach na wiejskich błoniach Górnej Fałdy. W pobliżu krowa gapiła się na nich. Woddali chałupy kryte strzechą drzemały w cieniu drzew. Na nieszczęście podobny do wiadra but był tak ciężki, że Sophie zatoczyła się przy lądowaniu. 89 - Nie stawiaj tej nogi na ziemi! - wrzasnął Michael, ale za późno. Znowu wszystko rozmazało się w pędzie i dmuchnął silny wiatr. Kiedy ustał, Sophie znalazła się dokładnie przy wylocie Fałdowej Doliny, prawie na Fałdowych Bagnach. - A niech to! - zaklęła. Ostrożnie obróciła się, skacząc na jednej nodze, i spróbowała Jeszcze raz.

Wiuu! Pęd. - O rany! - jęknęła. Znowu znalazła się na wzgórzach. Czarna, krzywa sylwetka zamku spokojnie sunęła opodal. Kalcyfer zabawiał się wydmuchiwaniem kółek dymu z jednej wieżyczki. Tyle Sophie zobaczyła, zanim zawadziła pantoflem o kępkę wrzosu i znowu się potknęła. Wiuu! Wiuu! Tym razem odwiedziła w szybkim tempie Rynek w Market Chipping i frontowy trawnik bardzo okazałej rezydencji .. - Niech to szlag! - krzyknęła. - Cholera! Po jednym przekleństwie w każdym miejscu. Z rozpędu znowu przeniosła się z kolejnym wiuu! prosto na koniec doliny, gdzieś na pole. Wielki rudy byk podniósł zakolczykowany nos znad trawy i z namysłem pochylił rogi. --'- Już stąd znikam, mój poczciwy byczku! - zawołała Sophie, podskakując gorączkowo dookoła. Wiuu! Z powrotem do rezydencji. Wiuu! Na Rynek. Wiuu! I znowu ujrzała zamek. Zaczynała już to chwytać. Wiuu! Górna Fałda ... ale jak się zatrzymać? Wiuu! - Och, do diabła! - krzyknęła, znowu prawie na Fałdowych Bagnach. Tym razem okręciła się bardzo ostrożnie i zrobiła krok z wielką rozwagą. Wiuu! Na szczęście but wylądowal w krowim placku. Sophie usiadła z łomotem. Michael podbiegł, zanim zdążyła się ruszyć, i ściągnął jej but z nogi. 90

- Dziękuję! - wydyszała. - Myślałam, że już nigdy się nie zatrzymam! Serce biło jej trochę mocniej, kiedy szli przez błonia do domu pani Fairfax, ale tylko tak, jak zwykle bije serce po większym wysiłku. Była bardzo wdzięczna za to, co zrobili Hauru z Kalcyferem. - Ładny dom - zauważy! Michael, chowając buty w żywopłocie pani Fairfax. Sophie przyznała mu rację. Był to największy dom w wiosce. Miał słomianą strzechę i bielone ściany, przekreślone czarnymi belkami. Jak Sophie zapamiętała z wizyt w dzieciństwie, na ganek wchodziło się przez ogród pełen kwiatów, brzęczący od pszczół. Nad gankiem kapryfolium i biała pnąca róża rywalizowały ze sobą, które przysporzy pszczołom więcej roboty Był piękny, upalny letni poranek w Górnej Fałdzie. Pani Fairfax sama otworzyła drzwi. Miała włosy koloru masła, splecione w grubą koronę dookoła głowy. Należała do tych pulchnych, pogodnych dam, których sam widok poprawia humor. Sophie poczuła drobne ukłucie zazdrości o Lettie. Pani Fairfax przeniosła spojrzenie na Michaela. Ostatnio widziała Sophie przed rokiem jako siedemnastoletnią dziewczynę, więc nie mogła jej rozpoznać jako staruszki. - Dzień dobry państwu - powiedziała uprzejmie. Sophie westchnęła. - To jest cioteczna babka Lettie Kapeluszniczki - odezwał się Michael. - Przyprowadziłem ją z wizytą do Lettie. - Och, tak mi się zdawało, że twarz wygląda znajomo! - za-

wołała pani Fairfax. - Widać rodzinne podobieństwo. Proszę wejść. Lettie jest teraz trochę zajęta, ale zaczekajcie i poczęstujcie się placuszkami z miodem. Otworzyła szerzej drzwi. Natychmiast duży owczarek collie przecisnął się pod jej spódnicą, przepchnął pomiędzy Sophie a Michaelem i przebiegł przez najbliższą grządkę, łamiąc kwiaty na prawo i lewo. 91 - Och, zatrzymajcie psa! - krzyknęła pani Fairfax i rzuciła się w pościg. - Nie chcę go teraz wypuszczać! Przez kilka chwil trwała bezładna gonitwa. Zwierzę biegało tu i tam, skomląc trwożnie, pani Fairfax i Sophie biegały za nim, przeskakując grządki i wpadając na siebie, a Michael biegał za Sophie i wołał: - Stój! Nie możesz się męczyć! Potem pies dał susa za róg domu. Michael zrozumiał, że jeśli chce zatrzymać Sophie, musi schwytać psa. Rzucił się na skróty przez kwiatowe grządki, skręcił za dom i złapał obiema garściami za gęste futro, zanim zwierzę wpadło do sadu za domem. Sophie pokuśtykała do Michaela, który odciągał psa do tyłu i robił do niej takie dziwne miny, że w pierwszej chwili przestraszyła się, czy coś mu się nie stało. Ale tak gwałtownie pokazywał głową na sad, że w końcu zrozumiała, że tylko próbował zwrócić jej na coś uwagę. Wyjrzała zza rogu, spodziewając się co najmniej roju pszczół. Zobaczyła Hauru i Lettie. Omszałe jabłonie stały w pełnym rozkwicie, dalej ciągnął się rząd uli. Lettie siedziała na białym

ogrodowym krześle. Hauru klęczał przed nią na jednym kolanie i trzymał ją za rękę, w pozie szlachetnej i pełnej namiętności. Lettie uśmiechała się do niego czule. Najbardziej jednak zmartwiło Sophie, że Lettie wcale nie wyglądała jak Marta. Promieniowała własną wyjątkową urodą. Nosiła sukienkę w tym samym białoróżowym odcieniu co kwiaty jabłoni. Ciemne włosy spływały jej w lśniących lokach na jedno ramię, a oczy błyszczały uczuciem dla Hauru. Sophie cofnęła głowę i spojrzała z przerażeniem na Michaela, który trzymał skomlącego psa. - Widocznie wziął ze sobą zaklęcie szybkości - szepnął Michael, równie przerażony. Dotarła do nich zadyszana pani Fairfax, upinając rozwichrzone zwoje jasnych włosów. 92 - Niedobre psisko! - skarciła owczarka gniewnym szeptem. - Rzucę na ciebie zaklęcie, jeśli jeszcze raz to zrobisz! Pies zamrugał i przypadł do ziemi. Pani Fairfax pogroziła mu palcem. - Do domu! Owczarek wyrwał się z rąk Michaela i chyłkiem przemknął za róg. - Bardzo ci dziękuję - zwróciła się pani Fairfax do Michaela. - On ciągle próbuje ugryźć gościa Lettie. Już do domu! - krzyknęła ostro na psa, który chyba zamierzał obejść dom z drugiej strony, żeby się dostać do sadu. Owczarek rzucił swojej pani zgnębione spojrzenie i niechęt-

nie wlazł na ganek. - Ten pies chyba miał dobry pomysł - odezwała się Sophie. Czy pani wie, kim jest gość Lettie? Kobieta zachichotała. - Czarnoksiężnik Pendragon albo Hauru, czy jak tam się nazywa - powiedziała. - Ale Lettie i ja udajemy, że nie wiemy. Ubawiłam się, kiedy zjawił się po raz pierwszy i przedstawił jako Sylwester Dąb, bo widziałam, że mnie nie pamięta. Ale ja go zapamiętałam, chociaż włosy miał czarne w szkolnych czasach. - Pani Fairfax stanęła wyprostowana, z założonymi rękami, jak zwykle gotowa gadać przez cały dzień. - Był ostatnim uczniem mojej dawnej nauczycielki, zanim odeszła na emeryturę. Kiedy jeszcze żył pan Fairfax, lubił, kiedy czasem przenosiłam nas oboje do Kingsburry na przedstawienie. Mogę bez kłopotu zabrać dwie osoby, jeśli robię to powoli. I zawsze wpadałam do starej pani Pentstemmon, jak już byłam w pobliżu. Ona chętnie utrzymuje kontakt z dawnymi uczniami. I kiedyś przedstawiła nam młodego Hauru. Och, była z niego bardzo dumna. Ona uczyła też czarnoksiężnika Sulimana i mówiła, że Hauru jest dwa razy lepszy ... - Ale czy pani nie zna reputacji Hauru? - wtrącił Michael. 93 Rozmowa z panią Fairfax przypominała wskakiwanie w rozpędzony kołowrót. Kobieta lekko obróciła się w stronę Michaela. - Moim zdaniem w większości to zwykłe plotki - oświadczyła. Michael otworzył usta, żeby zaprzeczyć, ale wpadł już w kołowrót, który obracał się niepowstrzymanie. - Więc powiedzia-

łam do Lettie: "To twoja wielka szansa, kochana". Wiem, że Hauru może ją nauczyć dwadzieścia razy więcej niż ja ... bo nie wstydzę się przyznać, że Lettie jest znacznie bystrzejsza ode mnie I może kiedyś dorównać Wiedźmie z Pustkowia, tylko w dobrym sensie. Lettie to miła dziewczyna i bardzo ją lubię. Gdyby pam Pentstemmon Jeszcze uczyła, oddałabym jej Lettie już jutro. Ale przeszła na emeryturę. Więc mówię: "Lettie, sam czarnoksiężnik Hauru zaleca się do ciebie. Masz okazję odwazejmnić uczucie i zostać jego uczennicą. We dwoje możecie zajść daleko . Myślę, ze z początku Lettie nie bardzo się paliła do tego pomysłu, ale ostatnio jakby zmiękła i dzisiaj wszystko idzie doskonale. - Pani Fairfax zrobiła przerwę, żeby uśmiechnąć się dobrotliwie do Michaela. Sophie skorzystała ze sposobności i wskoczyła w kołowrót. -Ale ktoś mi mówił, że Lettie woli innego - odezwała się. - Chciałaś powiedzieć, że się nad nim lituje - odparła pani Falrfax. Zniżyła głos. - To straszne kalectwo - szepnęła z naciskiem - i nie można tego wymagać od dziewczyny. Sama go źałuję ... Sophie zdołała wtrącić zdumione: - Och? - ... ale to okropnie silne zaklęcie. Bardzo smutna sprawa Ciągnęła pani Fairfax. - Musiałam mu powiedzieć, że ktoś z moimi zdolnościami nie zdoła przełamać czaru rzuconego przez Wle.dźmę z Pustkowia. Hauru dałby radę, ale on oczywiście nie moze poprosić Hatiru, prawda? Michael, który wciąż oglądał się nerwowo w obawie, że Hau-

ru wyjdzie zza domu i ich zobaczy, wsadził nogę w kołowrót I zatrzymał go siłą, mówiąc: 94 - Musimy już iść. - Na pewno nie chcecie wstąpić i skosztować mojego miodu? - zmartwiła się pani Fairfax. - Używam go prawie dowszystkich zaklęć. - I znowu zaczęła opowiadać, tym razem o magicznych właściwościach miodu. Michael i Sophie z determinacją ruszyli ścieżką do furtki, a pani Fairfax deptała im po piętach, gadając bez przerwy i troskliwie prostując rośliny, które pies przygniótł podczas ucieczki. Sophie tymczasem łamała sobie głowę, jak sprawdzić, nie denerwując Michaela, skąd pani Fairfax wie, że Lettie to Lettie. Pani Fairfax przerwała i schyliła się z trudem, żeby podnieść wielki. łubin. Sophie zaryzykowała. - Czy to nie moja siostrzenica Marta miała do pani przyjść? - Niegrzeczne dziewczynki! - Pani Fairfax uśmiechnęła się i pokręciła głową, wyłaniając się spod łubinu. - Jakbym nie rozpoznała własnego miodowego zaklęcia! Powiedziałam wtedy: "Nikogo nie zatrzymuję przemocą i zawsze wolę uczyć kogoś, kto tego chce. Tylko żadnego udawania", uprzedziłam. "Zostajesz jako prawdziwa ty albo wcale". I wszystko skończyło się szczęśliwie, jak widać. Zresztą sami ją zapytacie. - Lepiej już pójdziemy - odparła Sophie. - Musimy wracać - dodał Michael, rzucając kolejne nerwowe spojrzenie w stronę sadu. Wyjął siedmiomilowe buty z żywopłotu i postawił jeden przed furtką dla Sophie. - Tym razem

będę cię trzymał - zapowiedział. Pani Fairfax wychyliła się zza furtki, kiedy Sophie wkladała stopę do buta. - Siedmiomilówki - stwierdziła. - Nie widziałam ich od lat, uwierzycie? Bardzo pożyteczne dla kogoś w naszym wieku, r pani ... ee ... mnie samej by się przydały. Więc to po pani Lettie dziedziczy magię, tak? Chociaż nie zawsze czary w rodzinie przechodzą na następne pokolenie, ale często ... Michael chwycił Sophie za ramię i pociągnął. Oba buty opadły na ziemię i reszta przemowy pani Fairfax rozpłynęła się 95 w szumie powietrza. Wiuu! W następnej chwili Michael musiał się zaprzeć nogami, żeby nie zderzyć się z zamkiem. Drzwi były otwarte. W środku Kalcyfer ryczał: - Drzwi do Porthaven! Ktoś się dobija, odkąd tylko wyszliście.

Rozdział 9 w którym Michael ma kłopoty z zaklęciem

Za drzwiami stał kapitan, który w końcu przyszedł po swoje zaklęcie Wiatru, niezbyt zadowolony, że musiał czekać. - Jeśli stracę odpływ, chłopcze - warknął do Michaela - porozmawiam o tobie z czarnoksiężnikiem. Nie lubię leniuchów. Michael, zdaniem Sophie, potraktował go o wiele za uprzejmie, ale czuła się zbyt przygnębiona, żeby się wtrącać. Po wyjściu kapitana Michael zasiadł przy warsztacie i znowu głowił

Się nad zaklęciem. Sophie siedziała cicho i cerowała pończochy. Miała tylko jedną parę i tak się już przetarły, że porobiły się w nich wielkie dziury. Szara suknia pobrudziła się i wystrzępiła. Sophie rozmyślała, czy odważy się wyciąć najmniej zaplamione kawałki zniszczonego srebrno-błękitnego stroju Hauru, żeby uszyć sobie nową spódnicę. Ale się nie odważyła. - Sophie - odezwał się Michael, podnosząc głowę znad jedenastej stronicy notatek. - Ile masz siostrzenic? Sophie cały czas się bała, że Michael zacznie zadawać pytania. - Kiedy dojdziesz do mojego wieku, chłopcze, sam stracisz rachubę - odparła. - Wszystkie są takie podobne. Te dwie Lettie wyglądają dla mnie jak bliźniaczki. - O nie, wcale nie - zaprzeczył Michael ku jej zdumieniu. Ta siostrzenica z Górnej Fałdy nie jest taka ładna, jak moja Lettie. - Wyrwał jedenastą stronicę i zaczął studiować dwunastą. 96 Cieszę się, że Hauru nie zna mojej Lettie. - Wyrwał również dwunastą i wziął się do trzynastej. - Śmiać mi się chciało, kiedy pani Fairfax powiedziała, że poznała Hauru, a tobie? - Nie - odburknęła Sophie. Lettie to nie robiło różnicy. Przypomniała sobie promienną, rozkochaną twarz siostry pod kwitnącą jabłonią. - Pewnie nie ma szans, żeby Hauru tym razem był naprawdę zakochany, co? - zapytała bez większej nadziei. Kalcyfer prychnął zielonymi iskrami do komina. - Bałem się, że tak pomyślisz - mruknął Michael. - Ale tylko się oszukujesz, tak jak pani Fairfax. - Skąd wiesz? - zapytała Sophie.

Kalcyfer i Michael wymienili spojrzenia. - Czy dzisiaj rano zapomniał spędzić co najmniej godzinę w łazience? - zagadnął Michael. - Zmarnował tam dwie godziny, nakładając czary na twarz. odparł Kalcyfer. - Próżny głupiec! - No więc widzisz - zwrócił się Michael do Sophie. - W dniu, kiedy Hauru o tym zapomni, uwierzę w jego prawdziwe uczucie, ale nie wcześniej. Sophie wspomniała, jak Hauru klęczał na jednym kolanie w sadzie, upozowany w najbardziej korzystny sposób, i zrozumiała, że mieli rację. Zapragnęła pójść do łazienki i wylać wszystkie upiększające czarodziejskie mikstury do ubikacji. Ale się nie odważyła. Zamiast tego przyniosła srebrno-błękitny strój i przez resztę dnia wykrawała z niego małe niebieskie trójkąty, żeby uszyć spódnicę. Michael pocieszająco poklepał ją po ramieniu, kiedy podszedł do kominka, żeby rzucić Kalcyferowi wszystkie siedemnaście stron notatek. - Każdy w końcu się otrząśnie - powiedział. Do tej pory stało się jasne, że Michael ma kłopoty z zaklęciem. Przestał notować i zdrapał trochę sadzy z komina. Kalcyfer z zaciekawieniem wyciągnął szyję. Michael wydobył skurczony korzeń z torby wiszącej pod sufitem i włożył go do sadzy. 97 Potem, po długim namyśle, przekręcił kołek niebieskim do dołu i wyszedł do Porthaven na dwadzieścia minut. Wrócił z dużą spiralną muszlą morską i dołączył ją do korzenia i sadzy. Potem

wydzierał kolejne kartki z notatnika i też dokładał do kupki. Umieścił stertkę przed ludzką czaszką i dmuchał na to, aż sadza i skrawki papieru wirowały nad stołem. - Jak myślisz, co on robi? - zapytał Sophie Kalcyfer. Michael zaczął rozcierać wszystko w moździerzu, włącznie z papierem, od czasu do czasu spoglądając wyczekująco na czaszkę. Nic się nie działo, więc wypróbował inne składniki ze słojów i z zawiniątek. - Mam wyrzuty sumienia, że śledziłem Hauru - oznajmił, kiedy już utłukł trzeci zestaw składników w moździerzu. - Może i jest niestały wobec kobiet, ale dla mnie zawsze był bardzo dobry. Wziął mnie do siebie, kiedy byłem zwykłym bezdomnym sierotą i siedziałem na jego progu w Porthaven. - Jak to się stało? - zapytała Sophie, wykrawając następny błękitny trójkąt. - Moja matka zmarła, a ojciec zatonął podczas sztormu .: odpowiedział Michael. - I nikt mnie nie chciał. Musiałem się wy_ nieść z domu, bo nie mogłem płacić czynszu. Próbowałem mieszkać na ulicach, ale ludzie przeganiali mnie ze swoich progów i z łodzi. W końcu mogłem pójść już tylko w takie miejsce, gdzie inni boją się zbliżać. Hauru właśnie założył skromny interes jako czarnoksiężnik Jenkins. Ale wszyscy mówili, że w domu Hauru są diabły, więc przez kilka nocy spałem na jego progu, aż któregoś ranka otworzył drzwi, żeby wyjść po chleb, a ja wpadłem do środka. Więc powiedział, że mogę zaczekać w domu, aż on kupi coś do jedzenia. Wszedłem i zobaczyłem Kalcyfera. Zacząłem z nim rozmawiać, bo jeszcze nigdy nie spotkałem demona.

- O czym rozmawialiście? - zapytała Sophie zaciekawiona, czy Kalcyfer prosił także Michaela o pomoc w zerwaniu kontraktu. 98 - Zwierzał mi się ze swoich kłopotów i kapał na mnie. Prawda? - powiedział Kalcyfer. - Jakoś nie przyszło mu do głowy, że ja też mogę mieć problemy. - A tam! Po prostu lubisz narzekać - odciął się Michael. Byłeś dla mnie całkiem miły tamtego ranka, co chyba zrobiło wrażenie na Hauru. Ale wiesz, jaki on jest. Wcale mi nie powiedział, że mogę zostać. Po 'prostu nie kazał mi odejść. Więc starałem się, żeby miał ze mnie jakiś pożytek, na przykład pilnowałem, żeby nie wydał wszystkiego, jak tylko dostanie pieniądze do ręki, i tak dalej. Zaklęcie zrobiło wtedy pufff! i nastąpiła niewielka eksplozja. Michael wytarł sadze z ludzkiej czaszki, westchnął i sięgnął po nowe składniki. Sophie zaczęła układać niebieskie trójkąty wokół swoich stóp na podłodze. - Na samym początku popełniałem mnóstwo głupich błędów - ciągnął Michael. - Hauru przyjmował to bardzo miło. Teraz już chyba się poprawiłem. I myślę, że pomagam przy finansach. Hauru kupuje niezwykle kosztowne ubrania. Mówi, że nikt nie zatrudni czarnoksiężnika, który wygląda, jakby nie potrafił zarobić na swoim rzemiośle. - Tylko dlatego, że lubi się stroić - zauważył Kalcyfer. Znacząco błysnął pomarańczowymi oczami na Sophie zajętą szyCłem.

- To ubranie było zniszczone - broniła się Sophie. - Nie chodzi tylko o ubrania - wtrącił Michael. - Pamiętasz, zeszłej zimy, kiedy zostało nam ostatnie polano dla ciebie, Hauru kupił czaszkę i tę głupią gitarę. Porządnie się na niego wściekłem. Powiedział, że ładnie wyglądają! - A co z drewnem dla Kalcyfera? - zapytała Sophie. - Hauru wyczarował trochę od kogoś, kto był mu winien pieniądze - wyjaśnił Michael. - Przynajmniej tak powiedział i mam nadzieję, że mówił prawdę. I jedliśmy wodorosty Hauru twierdził, że są zdrowe. 99 - Całkiem smaczne - mruknął Kalcyfer. - Suche i trzaskające. - Nie znoszę ich - oświadczył Michael, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w miskę pełną utłuczonych substancji. - Sam nie wiem ... powinno być siedem składników, chyba że to siedem procesów, ale i tak spróbujmy w pentagramie. Postawił miskę na podłodze i kredą narysował wokół niej koślawą pięcioramienną gwiazdę. Proszek wybuchnął z taką siłą, że podmuch cisnął trójkąty Sophie do kominka. Michael zaklął i pospiesznie starł kredowe linie. - Sophie, nie daję rady z tym zaklęciem - zawołał. - Mogłabyś mi trochę pomóc? Zupełnie jakby wnuczek prosił babcię o pomoc przy odrabianiu lekcji, pomyślała Sophie, cierpliwie zbierając kawałki materiału i układając je z powrotem. - Zobaczymy - powiedziała ostrożnie. - Nie znam się na

magii. ' Michael skwapliwie wcisnął jej do ręki kartkę dziwnego, lekko błyszczącego papieru. Zaklęcie wydrukowano dużymi literami, ale lekko rozmazanymi i szarawymi. Wokół wszystkich czterech krawędzi widniały rozmyte szare cienie, niczym odpływające chmury burzowe. - Powiedz, co o tym myślisz - poprosił Michael. Sophie przeczytała: - Ten, kto gwiazdę Ul locie schwyta, Sprawi dziecko mandragorze, Wie, skąd diabeł wziął kopyta Albo czemu gasną zorze, Umie słuchać Syren śpiewu, Strzec się zawistników gniewuTen jedyny Zna krainy, Gdzie nie znajdzie fałsz gościny. 100 Wyjaśnij, o czym to jest. Napisz sam drugą zwrotkę. Sophie zupełnie nie mogła się w tym połapać. Nie przypominało żadnego zaklęcia, z jakim się wcześniej zetknęła. jeszcze raz przebrnęła przez tekst, w czym wcale nie pomagał Michael, który zaglądał jej przez ramię i wyjaśniał gorliwie: - Hauru mi powiedział, że zaawansowane zaklęcia z reguły zawierają zagadki. No więc najpierw założyłem, że każda linijka to zagadka. Użyłem sadzy z iskierkami jako spadającej gwiazdy

i morskiej muszli zamiast śpiewu syren. I pomyślałem, że ja też się liczę jako dziecko, więc wyjąłem korzeń mandragory i wy_ pisałem z kalendarza wschody i zachody słońca, chociaż ... może z tym zrobiłem błąd ... i czy nie należy dawać powodów do zawiści? Jeszcze o tym nie pomyślałem ... w każdym razie nic nie działa! Sophie wzruszyła ramionami. - Dla mnie to wygląda jak lista rzeczy niemożliwvch. Ale Michael się nie zgadzał. jeśli te rzeczy były niemożliwe, zauważył rozsądnie, nikt nie mógłby rzucić takiego zaklęcia. - Tak mi wstyd, że podglądałem Hauru - wyznał. - W ramach przeprosin chcę porządnie zrobić to zaklęcie. - No dobrze - powiedziała Sophie. - Zacznijmy od polecenia: ,,wyjaśnij, o czym to jest". Coś powinno drgnąć, skoro wy_ jaśnianie to część samego zaklęcia. Ale Michael z tym również się nie zgadzał. - Nie - zaprzeczył. - To taki rodzaj zaklęcia, które samo się odsłania w miarę wykonywania. To właśnie znaczy ostatnia linijka. Kiedy napiszesz drugą połowę wyjaśniającą, co znaczy zaklęcie, wtedy zadziała. To są bardzo zaawansowane czary. Musimy najpierw złamać pierwszą część. Sophie ponownie zgarnęła niebieskie trójkąty na kupkę. - Zapytajmy demona -zaproponowała. - Kalcyfer, kto ... ? Ale na to również Michael się nie zgodził. 101 - Cicho bądź. Myślę, że Kalcyfer jest częścią zaklęcia. Najpierw przypuszczałem, że chodziło o czaszkę, ale nie podziała-

ło. - Sam to sobie rozwiązuj, skoro kręcisz nosem na wszystkie moje pomysły! - obraziła się Sophie. - Zresztą Kakyfer chyba wie najlepiej, kto mu dał kopyta! Kalcyfer lekko się rozjarzył. - Nie mam żadnych kopyt! Jestem demonem, nie diabłem. Skrył się pod stosem drewna, gdzie trzeszczał i pomrukiwał: Kupa bzdur! - przez cały czas, kiedy Sophie i Michael dyskutowali o zaklęciu. Zagadka całkowicie wciągnęła Sophie. Zaintrygowana schowała swoje niebieskie trójkąty, przyniosła papier i pióro, i zaczęła robić notatki równie obszerne, jak przedtern Michael. Przez resztę dnia oboje siedzieli, wpatrując się w przestrzeń, obgryzali gęsie pióra i prześcigali się w pomysłach. Przeciętna strona notatek Sophie wyglądała tak: Czy czosnek odstrasza zawiść? Mogę wyciąć gwiazdę z papieru, upuścić i schwytać. Czy możemy powiedzieć Hauru? Hauru syreny spodobają się bardziej niż Kalcyferowi. Nie myśl, że Hauru nie zna fałszu. A Kalcyfer? Właściwie dlaczego gasną zorze? Czy to znaczy, że ten zeschły korzeń ma wydać owoce? A może powinniśmy go zasadzić? W morskiej muszli? Wiele zwierząt ma kopyta. Podkuć konia ząbkiem czosnku? Kraina bez fałszu? Gościna bez fałszu? Czy Hauru jest diabłem? Akurat kiedy to napisała, Michael zapytał: - Czy te krainy są gdzieś daleko? I jak je poznać? Wystarczy mówić prawdę? - Zjedzmy kolację - zaproponowała Sophie. Przeżuwali chleb z serem, wciąż wpatrując się w przestrzeń.

Wreszcie Sophie powiedziała: - Michael, na litość boską, dajmy sobie spokój ze zgadywaniem i zróbmy dokładnie to, co tam napisano. Gdzie jest najlepsze miejsce, żeby schwytać gwiazdę w locie? Na wzgórzach? 102 - Bagna w Porthaven są bardziej płaskie - zauważył chłopiec. - Ale czy damy radę? Spadające gwiazdy lecą strasznie szybko. - My też, w siedmiomilowych butach - odparła Sophie. Michael zerwał się z ulgą i radością. - Chyba znalazłaś rozwiązanie! - zawołał, szukając butów. Chodź, spróbujemy. Tym razem Sophie przezornie zabrała szal i laskę, ponieważ już się ściemniło. Michael przekręcał kołek nad drzwiami niebieskim do dołu, kiedy wydarzyły się dwie dziwne rzeczy. Ludzka czaszka na warsztacie zaczęła szczękać zębami. A Kalcyfer buchnął płomieniem aż do komina. - Nie chodźcie nigdzie! - krzyknął. - Niedługo wrócimy - uspokoił go Michael. Wyszli na ulicę w Porthaven. Noc była jasna i pogodna. Zanim jednak dotarli do końca ulicy, Michael przypomniał sobie, że Sophie rano źle się czuła, i zaczął się martwić, czy nocne powietrze jej nie zaszkodzi. Sophie ofuknęła go, żeby się nie wygłupiał. Dzielnie kuśtykała, podpierając się laską, aż zostawili za sobą oświetlone okna i zanurzyli się w rozległą, zimną, wilgotną ciemność. Mokradła pachniały błotem i solą. Z tyłu szemrało lśniące morze. Sophie bardziej wyczuwała niż widziała całe hektary płaskich bagien, rozciągających się dookoła. Do-

strzegała natomiast smugi nisko płożącej się niebieskawej mgły i słabo połyskujące bagienne stawy, sięgające aż do jasnej linii, gdzie ziemia łączyła się z niebem. Niebo wydawało się jeszcze bardziej ogromne. Mleczna Droga wyglądała jak pasmo mgły, która uniosła się z bagniska. Przeświecały przez nią migoczące gwiazdy. Michael i Sophie stanęli, każde z jednym butem przed sobą na ziemi, i czekali, aż któraś gwiazda spadnie. Po godzinie Sophie musiała udawać, że wcale nie drży z zimna, bo Michael tak się o nią martwił. Po półgodzinie Michael stwierdził: 103 - Maj to nieodpowiednia pora roku. Najlepszy jest sierpień albo listopad. - Jeszcze pół godziny później zapytał zatroskanym głosem: - A co zrobimy z korzeniem mandragory? - Załatwmy najpierw jedno, zanim zaczniemy się martwić o drugie - odparła Sophie, zaciskając zęby, żeby nie dzwoniły z zimna. Jakiś czas później Michael powiedział: - Wracaj do domu, Sophie. W końcu to moje zaklęcie. Sophie już otworzyła usta, żeby pochwalić ten znakomity pomysł, kiedy jedna z gwiazd odpadła od firmamentu i śmignęła w dół jak biała błyskawica. - Jest! - wrzasnęła Sophie. Michael wepchnął nogę w but i wystartował. Sophie podparła się laską i wyruszyła sekundę później. Wiuu! Plask. Dalekie mokradła, wszędzie tylko mgła i pustka, i mętnie połyskujące

kałuże. Sophie wbiła laskę w ziemię i zdołała stanąć bez ruchu. But Michaela był czarną plamą tuż obok. Sam Michael z chlupotem szaleńczo biegł gdzieś dalej. Sophie widziała małą, białą, płomienną kropkę, opadającą kilka metrów przed ruchomym, niewyraźnym cieniem Michaela. Świetlisty punkt zniżał się teraz powoli i wyglądało na to, że Michael go złapie. Sophie wyciągnęła stopę z buta, - Dalej, lasko! - zaskrzeczała. - Zabierz mnie tam! I popędziła co sił w starych nogach. Przeskakiwała kępki trawy i brnęła przez. kałuże, nie odrywając oczu od białego światełka. Zanim dotarła na miejsce, Michael kocimi krokami skradał się do gwiazdy, wyciągając ramiona, żeby ją złapać. Sophie widziała jego sylwetkę odcinającą się na tle gwiezdnego blasku. Gwiazda unosiła się na wysokości rąk Michaela, ledwie parę kroków dalej. Oglądała się na niego nerwowo. Dziwne! - pomyślała Sophie. Gwiazda stworzona była ze światła, a jednak miała wielkie, płochliwe oczy, zerkające trwożnie z małej, trójkątnej twarzyczki. 104 Nadejście Sophie jeszcze bardziej przestraszyło gwiazdę. Wykonała rozpaczliwy podskok i krzyknęła ostrym, piskliwym głosem: - O co chodzi? Czego chcecie? Sophie chciała powiedzieć do Michaela: "Przestań ... ona się boi!", ale zabrakło jej tchu. - Ja tylko chcę cię złapać - wyjaśnił Michael. - Nie zrobię ci

krzywdy. - Nie! Nie! - zapiszczała rozpaczliwie gwiazda. - Tak nie wolno! Ja muszę umrzeć! - Ale ja cię uratuję, jeśli pozwolisz się złapać - łagodnie przekonywał Michael. - Nie! - wrzasnęła gwiazda. - Wolę umrzeć! Odleciała od wyciągniętych palców chłopca. Michael rzucił się .za nią, ale go wyprzedziła. Zanurkowała do najbliższej kałuzy. I czarna woda na ułamek sekundy rozjarzyła się białym blaskiem. Potem rozległ się krótki, zamierający syk. Kiedy Sophie tam dokuśtykała, Michael stał i patrzył, jak ostatnie błyski gasną na małej okrągłej bryłce, zanurzonej w ciemnej wodzie. - Smutne - powiedziała Sophie. Michael westchnął. - Tak. Trochę jej współczułem. Wracajmy do domu. Mam dość tego zaklęcia. Dwadzieścia minut zabrało im odszukanie butów. Sophie uwazała za cud, że w ogóle je znaleźli. - Wiesz - powiedział Michael, kiedy wlekli się markotnie przez ciemne uliczki Porthaven - ja chyba nigdy nie opanuję tego zaklęcia. Dla mnie jest za bardzo zaawansowane. Będę musiał. zapytać Hauru. Nie lubię się poddawać, ale teraz przynajmniej mogę z nim rozsądnie rozmawiać, odkąd Lettie Kapeluszniczka mu uległa. Sophie wcale to nie pocieszyło. 105 Rozdział 10

w którym Kalcyfer obiecuje Sophie wskazówkę

Hauru wrócił pod nieobecność Sophie i Michaela. Wyszedł z łazienki, kiedy Sophie smażyła śniadanie na Kalcyferze. Usiadł z wdziękiem w fotelu, wymuskany, wystrojony i pachnący kapryfolium. - Kochana Sophie - powiedział. - Zawsze zajęta. Napracowałaś się wczoraj pomimo moich rad, co? Dlaczego zrobiłaś szachownicę z mojego najlepszego ubrania? Tak tylko pytam, z życzliwości. - Przedwczoraj upaprałeś go galaretą - wyjaśniła Sophie. Chciałam go przerobić. - Ja to mogę załatwić - oświadczył Hauru. - Przecież ci pokazywałem. Zrobię też dla ciebie parę siedmiomilowych butów, musisz mi tylko podać swój rozmiar. Coś praktycznego, najlepiej z brązowej cielęcej skóry. Zadziwiające, że można robić pięciokilometrowe kroki i wciąż wdeptywać w krowie placki. - Pewnie znajdziesz na nich także błoto z bagien - burknęła Sophie. - Osoba w moim wieku potrzebuje dużo ruchu. - Więc wczoraj miałaś bardzo pracowity dzień - ciągnął Hauru. - Wiesz, kiedy oderwałem na moment wzrok od ślicznej twarzy Lettie, przysiągłbym, że widziałem twój długi nos wystawiony zza węgła. - Pani Fairfaxto przyjaciółka rodziny - odparła Sophie. - Skąd mogłam wiedzieć, że też tam będziesz? - Instynkt ci podpowiedział, ot co - oświadczył Hauru. - Nic

się przed tobą nie ukryje. Gdybym zalecał się do dziewczyny, która mieszka na górze lodowej pośrodku oceanu, prędzej czy później ... raczej prędzej ... zobaczyłbym, jak przelatujesz tamtędy na miotle. Właściwie bardzo bym się zdziwił, gdybym cię nie zobaczył. 106 - A co, wyjeżdżasz dzisiaj na lodowiec? - odgryzła się Sophie. - Sądząc z wczorajszej miny Lettie, nic cię już tutaj nie trzyma! - Źle mnie oceniasz, Sophie - odparł Hauru tonem głębokiej urazy. Sophie obejrzała się podejrzliwie. Profil czarnoksiężnika, ozdobiony czerwonym klejnotem dyndającym w uchu, wyglądał smutno I szlachetnie. - Długie lata miną, zanim opuszczę Lettie - oznajmił Hauru. - Ale owszem, dzisiaj znowu wybieram się do Króla. Zadowolona', pani Wścibska? Sophie nie bardzo mu wierzyła, chociaż rzeczywiście po śniadamu wyszedł do Kingsburry, pod kołkiem przekręconym czerwonym w dół. Wcześniej opędził się niecierpliwym gestem od Michaela, który chciał się go poradzić w sprawie nieszczęsnego zaklęcia, Michael: skoro nie miał nic do roboty, również wyszedł. Oznajmił, ze wybiera się do Cesariego. .Sophie została sama. Nadal nie wierzyła w to, co Hauru powiedział o Lettie, ale już raz pomyliła się co do niego. Zresztą polegała tylko na opinii Michaela i Kalcyfera. Gnębiona wyrzutami sumienia pozbierała wszystkie małe niebieskie trójkąciki

materialu I zaczęła je wszywać z powrotem w srebrną sieć rybacką, bo tylko tyle zostało z ubrania. Kiedy ktoś zastukał do drzwi, wzdrygnęła się gwałtownie na myśl, że to znowu strach na wróble. - Drzwi do Porthaven - oznajmił Kalcyfer, wykrzywiając się do mej w purpurowym uśmiechu. Sophie odetchnęła. Pokuśtykała do drzwi i przekręciła kołek niebieskim do dołu. Przed domem stał koń zaprzężony do furmanki. Pięćdziesięcioletni mężczyzna, który nim powoził, pragnął wiedzieć, czy pani Wiedźma ma coś, żeby powstrzymać zwierzaka od ustawicznego gubienia podków. - Zobaczymy - powiedziała Sophie i poczłapała do kominka. - Co robić? - szepnęła. 107 - Żółty proszek, czwarty słoik na drugiej półce od góry - odszepnął Kalcyfer. - Te zaklęcia to głównie wiara. Zrób pewną siebie minę, kiedy mu to dasz. Sophie nasypała żółtego proszku na papierek, jak to robił Michael, zręcznie zwinęła paczuszkę i zaniosła do drzwi. - Proszę bardzo, mój chłopcze - powiedziała. - To przytrzyma podkowy mocniej niż setka gwoździ. Słyszysz mnie, koniu? Przez następny rok nie potrzebujesz kowala. Należy się grosz, dziękuję. Przez cały dzień panował ruch w interesie. Sophie musiała odłożyć szycie i sprzedawać, z pomocą Kalcyfera, czar na przepchanie rur ściekowych, drugi na sprowadzenie kóz i coś na warzenie dobrego piwa. Kłopotliwy okazał się tylko klient, któ-

ry zastukał do drzwi w Kingsburry. Sophie otworzyła czerwonym w dół i zobaczyła bogato odzianego chłopca, niewiele starszego od Michaela, bladego i spoconego, który załamywał ręce na progu. - Pani Czarodziejko, na litość! - zawołał. - Jutro o świtaniu muszę odbyć pojedynek. Daj mi coś, żebym na pewno zwyciężył. Zapłacę każdą sumę! Sophie obejrzała się przez ramię na Kalcyfera, który odpowiedział jej grymasem oznaczającym, że nie mają takiego gotowego czaru. - To nieuczciwe - powiedziała surowo do chłopca. - Poza tym pojedynki są złe. - Więc daj mi tylko coś, żebym miał równe szanse! - jęknął rozpaczliwie przybysz. Sophie popatrzyła na niego. Był niewysoki i wyraźnie przerażony. Miał ten beznadziejny wyraz twarzy kogoś, kto zawsze przegrywa. - Zobaczę, co się da zrobić - zmiękła:' Sophie. Pokuśtykała do półek i przepatrzyła słoiki. Najbardziej pasował czerwony, z' napisem CAYENNE. Sophie nasypała szczodrą porcję na kwadrat papieru. Obok postawiła ludzką czaszkę. 108 - Ty musisz o tym wiedzieć więcej ode mnie - mruknęła do niej. Młody człowiek niespokojnie kręcił się przy drzwiach. Sophie wzięła nóż i udawała, że wykonuje mistyczne passy nad kupką pieprzu. - Masz zapewnić uczciwą walkę - wymamrotała. - Uczciwa

walka. Zrozumiano? Zwinęła papierek i pokuśtykała do drzwi. - Rzuć to w powietrze, kiedy rozpocznie się pojedynek - poradziła wątłemu młodemu człowiekowi. - To da ci równe szanse z przeciwnikiem. Potem tylko od ciebie będzie zależało, czy zwyciężysz. Chłopczyna z wdzięczności chciał wcisnąć Sophie sztukę złota .. Sophie odmówiła, więc dał jej dwa grosze i odszedł, pogwizdując wesoło. - Czuję się jak oszustka - wyznała Sophie, chowając pieniądze pod obramowaniem kominka. - Ale chciałabym zobaczyć ten pojedynek! - Ja też! - zarechotał Kalcyfer. - Kiedy mnie uwolnisz, żebym mógł oglądać takie rzeczy? - Jak dostanę wskazówkę co do kontraktu - odparła. - Może jeszcze dzisiaj dostaniesz - obiecał Kalcyfer. Michael zjawił się późnym popołudniem. Rozejrzał się niespokojnie, żeby sprawdzić, czy Hauru nie wrócił do domu pierwszy. Potem usiadł przy warsztacie i podśpiewując wesoło, rozłozył przybory, żeby wyglądało tak, jakby ciężko pracował. - Zazdroszczę ci, że możesz tak łatwo przejść całą drogę _ powiedziała Sophie, przyszywając błękitny trójkąt do srebrnego galonu. - Co słychać u Ma ... mojej siostrzenicy? Michael chętnie porzucił warsztat i usiadł na stołku przy korninku, żeby opowiedzieć Sophie, jak spędził dzień. Potem zapytał, co ona porabiała. W rezultacie, kiedy Hauru otworzył drzwi ramieniem, dźwigając naręcze paczek, Michael nawet nie

udawał, że pracuje. Kołysał się na stołku, zaśmiewając z pojedynkowego zaklęcia. 109 Hauru oparł się plecami o drzwi, żeby je zamknąć, i przybrał tragiczną pozę. - A to dobre! - zawołał. - Haruję na was przez cały dzień, a nikt, nawet Kalcyfer, nie raczy nawet powiedzieć: "Cześć"! Michael zerwał się z miną winowajcy, a Kalcyfer burknął: - Ja nigdy nie mówię "Cześć". - Coś się stało? - zapytała Sophie. - Takjuż lepiej - stwierdził Hauru. - Niektórzy z was udają, że dopiero mnie zauważyli. Jak to miło, że pytasz, Sophie. Owszem, coś się stało. Król oficjalnie poprosił mnie, żebym odnalazł jego brata ... wyraźnie sugerując, że przydałoby się też zniszczyć Wiedźmę z Pustkowia ... a wy sobie spokojnie siedzicie! Hauru był w takim nastroju, że w każdej chwili mógł chlusnąć zielonym śluzem. -Sophie pospiesznie odłożyła szycie. - Zrobię gorące grzanki z masłem - zaproponowała. - Tylko na tyle cię stać w obliczu tragedii? - prychnął Hauru•. - Grzanki z masłem! Nie, nie wstawaj. Przyszedłem tutaj obładowany sprawunkami dla ciebie, więc możesz przynajmniej okazać uprzejme zainteresowanie. Masz. - Rzucił jej na kolana stos paczek, a jedną podał Michaelowi. Zdumiona Sophie odwinęła pakunki: kilka par jedwabnych pończoch; dwie eleganckie batystowe halki z falbankami, koronkami i satynowymi wstawkami; pantofle z gołębioszarego zamszu z elastycznymi bokami; koronkowy szal; i suknia z szarej j edwab-

nej mory, wykończona koronką pasującą do szala. Sophie spojrzała na wszystko fachowym okiem i aż ją zatkało. Sama koronka była warta fortunę. Z zachwytem pogładziła jedwab sukni. Michael rozpakował piękne nowe aksamitne ubranie. - Chyba wydałeś wszystko co do grosza z jedwabnej sakiewki! - burknął bez cienia wdzięczności. - Wcale tego nie potrzebuję. To tobie przydałoby się nowe ubranie. Hauru zahaczył butem o strzępy srebrno-błękitnego odzienia i podniósł je wymownie. Sophie ciężko pracowała, ale ono nadal składało się głównie z dziur. 110 - Z natury jestem bezinteresowny - westchnął. - Ale nie mogę wysłać Ciebie I Sophie w łachmanach, żebyście mnie oczernili przed Królem. Gotów pomyśleć, że nie dbam o moją starą matkę. No jak, Sophie? Pantofle pasują? Sophie przerwała głaskanie nowych rzeczy. - Jesteś taki hojny czy po prostu tchórzliwy? - zapytała. _ Bardzo ci dziękuję i nie zrobię tego. - Co za niewdzięczność! - wykrzyknął Hauru, wznosząc ramiona. - Niech znowu popłynie zielony śluz! A potem przeniosę zamek tysiąc kilometrów dalej i nigdy już nie zobaczę mojej ślicznej Lettie! Michael spojrzał błagalnie na Sophie, ale ona spiorunowała go wzrokiem. Sama rozumiała, że szczęście obu sióstr zależy od jej zgody na wizytę u Króla. Zielony śluz czekał w rezerwie. - Jeszcze mnie o nic nie poprosiłeś - zwróciła uwagę czarno-

księżnikowi. - Tylko powiedziałeś, że pójdę. Hauru się uśmiechnął. - I pójdziesz, prawda? - No dobrze. Kiedy? - zapytała Sophie. - Jutro po południu - odparł Hauru. - Michael będzie twoim lokajem. Król cię oczekuje. Usiadł na stołku i zaczął wyjaśniać bardzo spokojnie i logiczme, co Sophie ma powiedzieć Królowi. Teraz, kiedy postawił na. swoim, całkowicie znikła groźba zielonego śluzu. Sophie miała ochotę dać Hauru klapsa.

•

- Masz do wypełnienia bardzo delikatne zadanie - mówił Hauru. - Chcę, żeby Król dalej zlecał mi wykonywanie zaklęć, ale me powierzał mi niczego takiego jak szukanie brata. Musisz mu opowiedzieć, jak rozgniewałem Wiedźmę z Pustkowia i jakim Jestem dobrym synem, ale właściwie do niczego się nie nadaję. Wyjaśniał dalej ze szczegółami. Sophie splotła ręce na paczkach i próbowała wszystko zapamiętać. Nie mogła jednak 111 odpędzić myśli, że na miejscu Króla nie miałaby pojęcia, o co chodzi staruszce! Michael tymczasem wisiał nad głową Hauru i usiłował go zapytać o kłopotliwe zaklęcie. Hauru wciąż wymyślał nowe, subtelne szczegóły do przekazania Królowi i opędzał się od ucz ma. - Nie teraz, Michaelu. I przyszło mi do głowy, Sophie, że chyba powinnaś najpierw poćwiczyć, żeby z nerwów nie zrobi-

ło ci się słabo w połowie audiencji. Później, Michael. Więc załatwiłem ci wizytę u mojej dawnej nauczycielki, pani Pentstemmon. To wielka dama. Pod pewnymi względami bardziej wielkopańska od Króla. U niej oswoisz się z tymi rzeczami, zanim pójdziesz do Pałacu. Sophie zaczęła już żałować, że się zgodziła. Odetchnęła z ulgą, kiedy Hauru w końcu odwrócił się do Michaela. - No dobrze. Teraz twoja kolej. O co chodzi? Chłopiec machnął błyszczącą szarą kartką i wyjaśnił pospiesznie, z nieszczęśliwą miną, że zaklęcie okazało się za trudne. Hauru wysłuchał go lekko ubawiony i wziął kartkę. - No więc w czym problem? - Rozłożył papier i spojrzał. Jedna brew podjechała mu do góry. - Raz próbowałem to rozwiązać jak zagadkę, a potem potraktować dosłownie - tłumaczył się Michael. - Ale Sophie i ja nie mogliśmy schwytać gwiazdy w locie ... - Na bogów! - wykrzyknął Hauru. Przygryzł sobie wargę, żeby się powstrzymać od śmiechu. - Ależ Michaelu, to zaklęcie nie jest dla ciebie. Gdzie to znalazłeś? - Na warsztacie, w kupce rzeczy, które Sophie położyła obok czaszki - odparł Michael. - To było jedyne nowe zaklęcie, więc myślałem. Hauru zerwał się i pogrzebał wśród przedmiotów leżących na warsztacie. - Sophie znowu atakuje - mruknął, rozrzucając rzeczy na prawo i lewo. - Mogłem się domyślić! Nie, tamtego zaklęcia tutaj 112

nie ma. Z namysłem postukał w lśniącą brązową kopułę czaszki. - To twoja sprawka, przyjacielu? Zdaje mi się, że stamtąd pochodzisz. Gitara na pewno. Hm ... droga Sophie... - Co? - przestraszyła się Sophie. - Wścibska, głupia, nieposłuszna starucha - stwierdził Hauru. - Czy słusznie się domyślam, że przekręciłaś kołek czarnym w dół i wystawiłaś długi nos za drzwi? - Tylko palec - odparła Sophie z godnością. - Ale otworzyłaś drzwi - ciągnął Hauru. - Ta rzecz, którą Michael uznał za zaklęcie, widocznie dostała się do środka. Czy żadnemu z was nie przyszło do głowy, że to nie wygląda jak zwykłe zaklęcie? - Zaklęcia często wyglądają niezwykle - bronił się Michael.A co to jest? Hauru parsknął śmiechem. - Wyjaśnij tekst. Napisz drugą zwrotkę! O rany! - zawołał i pobiegł na górę. - Pokażę wam! - krzyknął, tupiąc butami na schodach. - Chyba wczoraj w nocy niepotrzebnie traciliśmy czas na bagnach - powiedziała Sophie. Michael przytaknął ponuro. Widziała, że czuł się głupio. - To moja wina - dodała. - Otworzyłam drzwi. - Co tam było? - zapytał Michael z wielką ciekawością. Ale właśnie wtedy Hauru zbiegł po schodach. - Jednak nie mam tej książki - oznajmił z wyraźną irytacją.Michaelu, czy dobrze usłyszałem, że prób wałeś schwytać gwiazdę w locie?

- Tak, ale ona okropnie się bała, wpadła do kałuży i utonęławyznał chłopiec. - Całe szczęście! - oświadczył Hauru. - To było bardzo smutne - odezwała się Sophie. - Smutne, powiadasz? - rzucił Hauru, coraz bardziej rozłoszczony. - To był twój pomysł, prawda? Na pewno! Już widzę, jak skaczesz po bagnach i go zachęcasz! Powiem ci tyle, że to 113 największa głupota, jaką popełnił w życiu. Gdyby udało mu się złapać tę gwiazdę, dopiero by było smutno! A ty ... Kalcyfer sennie zamigotał w kominie. - O co tyle hałasu? - zapytał. - Przecież sam jedną złapałeś, nie? - Tak, i ... - zaczął Hauru, kierując na demona wściekłe spojrzenie szklistych oczu. Opanował się jednak i odwrócił do Michaela. - Przyrzeknij, że nigdy więcej nie spróbujesz chwytać gwiazd. - Przyrzekam - zgodził się chętnie Michael, - Więc co to za pismo, skoro nie zaklęcie? Hauru spojrzał na szarą kartkę, którą trzymał w ręku. - Nazywa się Piesti ... i pewnie tym właśnie jest. Ale nie ma jej tutaj całej, a ja nie pamiętam reszty. - Zamarł, jakby tknięty jakąś myślą, która wyraźnie go zaniepokoiła. - Następna zwrotka chyba jest ważna - powiedział. - Lepiej zabiorę to z powrotem i sprawdzę ... - Podszedł do drzwi i przekręcił czarnym na dół. Potem obejrzał się na Sophie i Michaela, którzy oczywiście wpatrywali się w kołek. - No dobrze - powiedział. - Wiem, że

Sophie jakoś się tam wciśnie, jeśli ją zostawię, co będzie niesprawiedliwe wobec Michaela. Chodźcie oboje, żebym przynajmniej miał was na oku. Otworzył drzwi i wszedł w nicość. Michael rzucił się za nim, przewracając stołek. Sophie również się zerwała. Paczki posypały się na podłogę przed kominkiem. - Pilnuj, żeby żadna iskierka na to nie spadła! - ostrzegła pospiesznie Kalcyfera. - Jeśli obiecasz, że mi powiesz, co tam jest - odparł demon.Przy okazji, dostałaś swoją wskazówkę. - O, tak? - Sophie za bardzo się spieszyła, żeby zwrócić na to uwagę. 114 Rozdział 11 w którym Hauru wyrusza do dziwnego kraju w poszukiwaniu zaklęcia

Nicość miała na}wyżej trzy centymetry grubości. Za nią w szarym, siąpiącym deszczu cementowa ścieżka prowadziła do ogrodowej bramy. Dalej zaczynała się płaska, ubita droga, wzdłuż której po obu stronach stały domy. Sophie obejrzała się za siebie, lekko drżąc na deszczu, i odkryła, że zamek zmienił się w dom z żółtej cegły, z dużymi oknami. Tak jak wszystkie inne domy, był nowy i kanciasty, z oszklonymi frontowymi drzwiami. Nikt nie kręcił się między budynkami, może z powodu mżawki, ale Sophie miała wrażenie, że znajdowali się na skraju miasta.

- Kiedy skończysz węszyć?! - zawołał do niej Hauru. Szkarłatno-szary strój czarnoksiężnika pociemniał od wilgoci. W ręku Hauru trzymał pęk dziwnych kluczy, płaskich i źółtych,jakby pasujących do domów. Kiedy Sophie podeszła, Hauru powiedział: - Musimy się ubrać odpowiednio do tego miejsca. Wytworny strój rozmazał się na chwilę, jakby deszcz nagle zmienił się we mgłę. Potem znowu zrobił się wyraźny, wciąż szkarłatny i szary, ale całkiem inaczej skrojony. Znikły zwisające rękawy, ubranie wyglądało na wytarte i znoszone. Kurtka Michaela zmieniła się w watowany kubrak do pasa. Chłopiec podniósł stopę w płóciennym bucie i spojrzał na ciasne niebieskie rury, opinające jego nogi. - Ledwie mogę zgiąć kolana - poskarżył się. - Przywykniesz - pocieszył go Hauru. - Chodź, Sophie. Ku jej zdumieniu, Hauru ruszył z powrotem ogrodową ścieżką do żółtego domu. Na plecach workowatej kurtki miał wypisane tajemnicze słowa: WALIA RUGBY. Michael poszedł za mistrzem sztywnym krokiem z powodu rur na nogach. 115 Sophie spojrzała na siebie i zobaczyła dwa razy więcej chudych nóg widocznych nad koślawymi pantoflami. Poza tym niewiele się zmieniła. Hauru jednym z kluczy otworzył drzwi z falistego szkła. Obok drzwi na łańcuchach wisiała drewniana tabliczka. RIVENDELL, przeczytała Sophie, zanim Hauru wepchnął ją do schludnego, lśniącego holu. W domu chyba byli ludzie. Zza najbliższych

drzwi dobiegały podniesione głosy. Jak się za chwilę okazało wydobywały się z magicznych kolorowych obrazów, poruszających się na przedniej ścianie dużej kwadratowej skrzyni. - Howell! - wykrzyknęła kobieta, która siedziała tam z robótką na drutach. Przerwałą pracę, jakby zirytowana, ale zanim zdążyła się podnieść, mała dziewczynka, która oglądała magiczne obrazy bardzo poważnie z brodą wspartą na piąstkach, zerwała się i rzuciła na Hauru. - Wujek Howell! - pisnęła i wskoczyła na niego. - Mari! - wykrzyknął Hauru. - Jak się masz, cariad? Byłaś grzeczna? Potem on i dziewczynka przeszli na obcy język, szybki i głośny. Sophie widziała, że łączyło ich gorące uczucie. Zastanawiała się nad językiem. Brzmiał podobnie jak niemądra piosenka Kalcyfera o rondlu: ale nie miała pewności. Pomiędzy potokami cudzoziemskiej paplaniny Hauru zdołał wtrącić niczym brzuchomówca: - To jest moja siostrzenica Mari i moja siostra, MeganParry. Megan, to Michael i Sophie ... ee ... - Kapeluszniczka - przedstawiła się Sophie. . Megan podała im rękę powściągliwie i trochę niechętnie. Była starsza od Hauru, ale bardzo podobna, z taką samą długą, kanciastą twarzą, ale oczy miała niebieskie i zatroskane, a włosy ciemniejsze. - Cicho, Mari! - rozkazała tonem, który uciął jak nożem cudzoziemską paplaninę. - Howell, długo zostaniesz?

116 - Wpadłem tylko na chwilę - odparł Hauru, stawiając ,Mari na podłodze. - Garetha jeszcze nie ma - oznajmiła Megan znacząco. - Jaka szkoda! Nie możemy zostać - powiedział Hauru z serdecznym, fałszywym uśmiechem. - Pomyślałem tylko, że przedstawię ci moich przyjaciół. l chciałbym zadać jedno pytanie, może trochę głupie. Czy Neil przypadkiem nie zgubił ostatnio pracy domowej z angielskiego? - A to ci dopiero! - zawołała Megan. - Wszędzie jej szukał w zeszły czwartek. Ma nową nauczycielkę angielskiego, bardzo wymagającą, nie tylko pod względem ortografii. Krótko ich trzyma i pilnuje, żeby oddawali prace w terminie. Trochę dyscypliny nie zaszkodzi temu leniowi! Więc w czwartek Neil przewrócił cały dom do góry nogami i znalazł tylko jakieś dziwaczne stare pismo ... - Ach - powiedział Hauru. - l co z nim zrobił? ' - Kazałam mu je oddać pannie Angorian. Nauczycielce wyjaśniła Megan. - Żeby pokazać, że przynajmniej próbował. - I oddał? - zapytał Hauru. - Skąd mam wiedzieć. Zapytaj Neila. Jest we frontowym pokoju z tą swoją maszyną - odparła kobieta, - Ale nie wyciągniesz z niego nic sensownego. - Chodźcie - powiedział Hauru do Michaela i Sophie, którzy rozglądali się po błyszczącym, brązowo-pomarańczowym pokoju. Wziął Mari za rękę i zaprowadził wszystkich po' schodach na

górę, Nawet na stopniach leżał dywanik w zielono-różowy wzór, więc cała procesja z Hauru na czele prawie bezszelestnie przeszła przez różowo-zielony korytarz i wkroczyła do pokoju z żółto-niebieskim dywanem, Sophie jednak podejrzewała, że dwaj chłopcy pochyleni nad rozmaitymi magicznymi pudełkami na wielkim stole pod oknem nie podnieśliby wzroku nawet wtedy, gdyby do pokoju wmaszerowała orkiestra dęta, Główna magiczna skrzynka miała z przodu szkło jak ta na dole, 117 ale pokazywała tylko słowa i wykresy zamiast obrazków. Z wszystkich skrzynek wyrastały długie białe łodygi, które chyba zapuściły korzenie w ścianie po drugiej stronie pokoju. - Neil! - odezwał się Hauru. - Nie przeszkadzaj - rzucił jeden z chłopców. - On straci ży. cie. Sophie i Michael odruchowo cofnęli się do drzwi, żeby nikogo nie narażać, ale Hauru, bez żadnych skrupułów gotów zabić siostrzeńca, podszedł do ściany i wyrwał łodygi z korzeniami. Obraz na skrzynce znikł. Obaj chłopcy wymówili słowa, których chyba nawet Marta nie znała. Potem jeden z nich obrócił się, krzycząc: - Mari! Pożałujesz tego! - Teraz to nie ja! - odkrzyknęła Mari. N eil odwrócił się jeszcze bardziej i spojrzał oskarżycielsko na Hauru. - Siema, Neil - powiedział przyjaźnie Hauru. - Kto to jest? - zapytał drugi chłopiec.

- Mój beznadziejny wujek - wyjaśnił N eil, przeszywając Hauru wściekłym spojrzeniem. Był wysoki, miał gęste brwi i jego wzrok robił wrażenie. - O co chodzi? Włącz wtyczkę z powrotem. - Ładne powitanie! - zrobił mu wymówkę Hauru. - Włączę, jeśli odpowiesz mi na jedno pytanie. Neil westchnął. - Wujku Howellu,jestem w środku gry komputerowej. - Nowej? - zainteresował się Hauru. Obaj chłopcy zrobili niezadowolone miny. - Nie, to ta, którą dostałem na Gwiazdkę - mruknął Neil. _ Chyba wiesz,jak oni narzekają, że to wyrzucanie pieniędzy. Nie dadzą mi następnej przed moimi urodzinami. - W takim razie przekupię cię nową grą ... - stwierdził Hauru. 118 - Naprawdę? - chłopcy wyraźnie się ożywili, a Neil dodał: - A możesz zrobić jeszcze jedną taką, której nikt inny nie ma? - Tak. Ale najpierw powiedz, co to jest - zażądał Hauru i podsunął Neilowi pod nos lśniący szary papier. Obaj chłopcy spojrzeli na kartkę. - Wiersz - powiedział Neil takim tonem, jakim większość ludzi mówi: "To zdechły szczur". - Parma Angorian dała nam go w zeszłym tygodniu - dodał kolega. - Parniętam gwiazdy i zorze. To o pogodzie. Sophie i Michael zamrugali, słysząc tę nową teorię, i nie mo-

gli zrozumieć, dlaczego sami na to nie wpadli. Neil tymczasem wykrzyknął: - Hej! To moja zgubiona praca domowa! Gdzie ją znalazłeś? Czy ten dziwny tekst, który się pojawił, jest twój? Panna Angorian powiedziała, że interesujący ... na szczęście dla mnie ... i zabrała go do domu. - Dzięki - powiedział Hauru. - Gdzie ona mieszka? - Nad herbaciarnią pani Phillips. Carditf Road c- odparł Neil. - Kiedy mi dasz nową grę? - Kiedy sobie przypomnisz, jak idzie reszta wiersza - odparł Hauru. - To nieuczciwe! - zaprotestował Neil. - Nie pamiętam nawet tego zapisanego kawałka! Nabrałeś mnie ... ! - Urwał, kiedy Hauru roześmiał się, pogrzebał w jednej workowatej kieszeni i podał mu płaskie pudełeczko. - Wielkie dzięki! - zawołał chłopiec żarliwie i natychmiast odwrócił się do swoich magicznych skrzynek. Hauru, szczerząc zęby, wsadził wiązkę korzeni z powrotem w ścianę i gestem ponaglił Sophie i Michaela do wyjścia. Neil z kolegą pogrążyli się w tajemniczym, gorączkowym działaniu, a Mari jakoś wcisnęła się między nich i patrzyła z kciukiem w bu119 Hauru pospiesznie wyszedł na różowo-zielone schody, ale Michael i Sophie ociągali się przy drzwiach pokoju, zaciekawieni, o co tam chodziło. W środku Neil czytał głośno: - Jesteś w zaklętym zamku z czterema drzwiami. Każde drzwi otwierają się na inny wymiar. W Wymiarze Pierwszym zamek

porusza się nieustannie i może pojawić się w każdej chwili ... Sophie, kuśtykając po schodach, stwierdziła, że to brzmiało bardzo znajomo. Niemal wpadła na Michaela, który zatrzymał się w połowie drogi, wyraźnie zażenowany. Hauru stał na dole i kłócił się z siostrą. - Jak to sprzedałaś wszystkie moje książki? - mówił. - Akurat jednej wyjątkowo potrzebuję. Nie były twoje. Nie miałaś prawa się ich pozbywać. - Przestań mi przerywać! - odparła Megan zniżonym, groźnym głosem. - Posłuchaj wreszcie! już ci mówiłam, nie prowadzę magazynu na twoje rupiecie. Przynosisz wstyd mnie i Garethowi, kiedy tak paradujesz w tych szmatach, zamiast kupić porządny garnitur i przynajmniej raz wyglądać po ludzku. Zadajesz się z hołotą i sprowadzasz jakichś podejrzanych włóczęgów do mojego domu! Próbujesz mnie ściągnąć do swojego poziomu? Masz wyższe wykształcenie i nawet nie znalazłeś przyzwoitej pracy, tylko się obijasz. Zmarnowałeś tyle czasu na studiach, tyle cudzego poświęcenia, tyle pieniędzy ... Megan mogła stanowić godną przeciwniczkę dla pani Fairfax. Usta jej się nie zamykały. Sophie zaczęła rozumieć, dlaczego Hauru tak często stosował wykręty. Megan należała do tych osób, przy których każdy ma ochotę wycofać się cichuttko do najbliższych drzwi. Niestety, Hauru mógł się cofnąć jedynie na schody, gdzie tkwili już jak w pułapce Sophie i Michael. - ... nigdy nie przepracowałeś uczciwie ani jednego dnia, nigdy nie miałeś posady zasługującej na szacunek, ja i Gareth wsry-

dzimy się za ciebie. Przychodzisz tutaj i rozpuszczasz Mari ... ciągnęła niepowstrzymanie Megan. 120 Sophie przepchnęła się obok Michaela i majestatycznie zeszła po schodach, przybierając postawę pełną godności. - Chodźmy, Hauru - powiedziała wyniosłym tonem. - Naprawdę musimy już wracać. My tu stoimy, a pieniądze przechodzą nam koło nosa i twoi słudzy pewnie już sprzedają złote półmiski. Miło było panią poznać - rzuciła do Megan, kiedy dotarła na dół - ale czas goni. Haurujest bardzo zajętym człowiekiem. Megan lekko się zakrztusiła i spojrzała na staruszkę. Sophie dostojnie skinęła głową i popchnęła Hauru w stronę oszklonych drzwi wejściowych. Michael był czerwony jak burak. Hauru jeszcze odwrócił się do Megan i zapytał: - Mój stary samochód wciąż jest w garażu, czy też go sprzedałaś? - Tylko ty masz kluczyki - odparła kwaśno Megan. Tak odbyło się ich pożegnanie. Frontowe drzwi trzasnęły i Hauru poprowadził ich do kwadratowego białego budynku na końcu płaskiej czarnej drogi. Nie wspomniał już ani słowem o Megan. Powiedział tylko, otwierając kluczem szerokie drzwi budynku: - Zakładam, że surowa nauczycielka angielskiego powinna mieć egzemplarz tej książki. Sophie wolałaby zapomnieć o następnym przeżyciu. Pojechali bezkonnym powozem, który pędził z przerażającą szybkością, warczał, śmierdział i podskakiwał na najbardziej stromych dro-

gach, jakie Sophie dotąd widziała - tak stromych, że nie rozumiała, dlaczego stojące przy nich domy nie zwalą się na kupę w dole. Zamknęła oczy, chwyciła się kurczowo jakichś kawałków oderwanych od siedzenia i miała tylko nadzieję, że podróż szybko się skończy. N a szczęście wkrótce wyjechali na bardziej płaską drogę z domami stłoczonymi po obu stronach. Zatrzymali się przy dużym oknie, zasłoniętym białą kotarą, z wywieszką: HERBACIARNIA ZAMKNIĘTA. Lecz kiedy Hauru nacisnął dzwonek przy małych drzwiach obok okna, panna Angorian otworzyła. 121 Wszyscy wytrzeszczyli na nią oczy. Jak na surową nauczycielkę była zadziwiająco młoda, smukła i atrakcyjna. Miała granatowoczarne włosy spływające po obu stronach twarzy w kształcie serca, oliwkową cerę i ogromne ciemne oczy. O jej zawodzie mogło świadczyć jedynie bystre spojrzenie. - Pan Howell Jenkins,jak sądzę - zwróciła się do Hauru. Miała niski, melodyjny głos, w którym dźwięczała pewność siebie i lekka nuta rozbawienia. HauTU przez chwilkę był zbity z tropu. Potem błysnął uśmiechem. I tak oto, pomyślała Sophie, prysły piękne marzenia Lettie i pani Fairfax. Panna Angorian była dokładnie taką osobą, w jakiej ktoś taki jak Hauru z pewnością natychmiast się zakocha. Zresztą Michael też patrzył z zachwytem. I chociaż wszystkie domy w sąsiedztwie wydawały się puste, Sophie nie miała wątpliwości, że pełno w nich ludzi, którzy znają zarówno Hauru, jak pannę Angorian i obserwują z zaciekawieniem rozwój

wypadków. Czuła na sobie niewidzialne oczy. Market Chipping był taki sam. - Panna Angorian, prawda? - odpowiedział gładko Hauru. Przepraszam, że niepokoję, ale w zeszłym tygodniu popełniłem głupi błąd i zabrałem wypracowanie domowe mojego siostrzeńca zamiast dość ważnego tekstu, który miałem ze sobą. Jak rozumiem, Neil dał go pani na dowód, że nie wymigiwał się od pracy. - Owszem - potwierdziła panna Angorian. - Niech pan wejdzie i go zabierze. Niewidzialna publiczność we wszystkich oknach na pewno wytrzeszczyła oczy i wyciągnęła szyje, kiedy Hauru, Michael i Sophie weszli do domu panny Angorian i pomaszerowali na piętro do maleńkiego, schludnego salonu. Panna Angorian powiedziała troskliwie do Sophie: - Może pani usiądzie? Sophie jeszcze się trzęsła po podróży powozem bez koni. Chętnie więc spoczęła na jednym z dwóch krzeseł. Okazało się 122 niezbyt wygodne. Pokój panny Angorian urządzono z myślą o nauce, nie odpoczynku. Obok wielu dziwnych rzeczy znajdowały się tam regały pełne książek, stosy papierów na stole i teczki spiętrzone na podłodze. Sophie siedziała i patrzyła, jak Michael gapi się cielęcym wzrokiem na pannę Angorian, a Hauru włącza swój czar. - Skąd pani wie, jak się nazywam? - zapytał uwodzicielsko. - Jest pan tematem licznych plotek w tym miasteczku - wyjaśniła panna Angorian, przetrząsając papiery na stole.

- I czego się pani dowiedziała z tych plotek? - ciągnął Hauru. Oparł się wdzięcznie na końcu stołu i próbował uchwycić spoj-: rżenie panny Angorian. - Na przykład, że pan się pojawia i niespodziewanie znika. - I co jeszcze? Hauru śledził każdy ruch panny Angorian takim wzrokiem, że Sophie wiedziała, że Lettie nie ma szans, chyba że panna Angorian natychmiast również zakocha się w Hauru. Ale nauczycielka najwyraźniej nie była kochliwa. - Wiele innych rzeczy, raczej mało pochlebnych - odparła i spojrzała na Michaela, który się zarumienił, a potem na Sophie i chyba uznała, że lepiej przemilczeć temat. Podała HauTU żółtawą kartkę z falistymi brzegami. - Pański tekst - powiedziała. - Wie pan, co to jest? - Oczywiście - zapewnił Hauru. - Więc proszę mi powiedzieć - zażądała. Hauru wziął kartkę. Nastąpiła krótka utarczka, kiedy próbował jednocześnie wziąć nauczycielkę za rękę. Panna Angorian wygrała i schowała ręce za plecami. Hauru uśmiechnął się rozbrajająco i przekazał papier Michaelowi. - Ty powiedz - polecił. Zaczerwieniona twarz Michaela rozjaśniła się jak tylko spojrzał na kartkę. 123 - Zaklęcie! Och, potrafię je zrobić ... to powiększenie, prawda?

- Tak myślałam - stwierdziła panna Angorian oskarżycielskim tonem. - Ciekawe, na co panu takie rzeczy. - Panno Angorian - powiedział Hauru. - Skoro tyle pani o mnie słyszała, musi pani wiedzieć, że napisałem doktorat o czarach i zaklęciach. Patrzy pani, jakby mnie podejrzewała o uprawianie czarnej magii! Zapewniam, nigdy w życiu nie rzuciłem żadnego czaru. Sophie nie mogła powstrzymać cichego parsknięcia, słysząc to oczywiste kłamstwo . - Z ręką na sercu - ciągnął Hauru, spoglądają na nią z irytacją. - To zaklęcie wyłącznie do celów naukowych. Jest bardzo stare i rzadkie. Dlatego chciałem je odzyskać. - N o więc je pan odzyskał - rzuciła energicznie panna Angorian. - Zanim pan wyjdzie, mogę dostać w zamian pracę domową Neila? Kserowanie jest drogie. Hauru usłużnie wyjął szarą kartkę, ale nie oddał jej nauczycielce. - Ten wiersz ... - zaczął. - Nie daje mi spokoju. Nie mogę sobie przypomnieć reszty. To Walter Raleigh, prawda? Parma Angorian zmiażdżyła go wzrokiem. - Bynajmniej. To wiersz Johna Donne'a, zresztą bardzo znany. Mam tutaj tom jego poezji, jeśli chce pan odświeżyć sobie pamięć. - Poproszę - powiedział. Z wyrazu oczu Hauru, kiedy śledziły pannę Angorian podchodzącą do regału, Sophie wywnioskowała, że to był prawdziwy powód wizyty w tej dziwnej krainie, gdzie mieszkała jego

rodzina. Ale to nie znaczyło, że nie próbował upiec dwóch pieczeni na jednym ogniu. - Parmo Angorian - powiedział prosząco, mierząc Wzrokiem jej figurę, kiedy sięgała po książkę. - Poszłaby pani ze mną na kolację dziś wieczorem? 124 Nauczycielka odwróciła się z dużą książką w ręku, jeszcze bardziej surowa niż wcześniej. - Nie poszłabym - odpowiedziała. Na pewno pan wie, że jestem zaręczona z Benem Sullivanem ... - Nigdy o nim nie słyszałem - wtrącił Hauru. -Mój narzeczony - wyjaśniła panna Angorian. - Zniknął kilka lat temu. Przeczytać panu ten wiersz? - Och tak - poprosił Hauru bez cienia skruchy. - Ma pani taki piękny głos. - Zacznę od drugiej zwrotki - zdecydowała panna Angorian -skoro ma pan pierwszą w ręku.

'

Czytała bardzo dobrze, nie tylko melodyjnie, ale też tak, że druga zwrotka wpadała w rytm pierwszej, do której zdaniem Sophie wcale nie pasowała. - jes1i tylko jest U! twe] mocy Niewidzia/nc widzieć dziwy, Pędź tvsiqce dni i nocy, aż ośnieży cię włos siwy: jedź, a powiesz po powrocie, Że widziałeś cudów krocie, Ale przecie

Nigdzie Ul świecie Nie dowierza się kobiecie. jes1i znajdziesz ... * Hauru straszliwie zbladł. Pot wystąpił mu na czoło. - Dziękuję - przerwał. - Tyle wystarczy. Nie będę już pani fatygował. Nawet wierna kobieta zdradza w ostatniej zwrotce, prawda? Teraz pamiętam. Głupiec ze mnie. John Donne, oczywiście. Panna Angorian opuściła książkę i popatrzyła na niego. Zdobył się na wymuszony uśmiech. 125 - Musimy już iść. Na pewno nie zmieni pani zdania co do kolacji? - Nie - odpowiedziała panna Angorian. - Dobrze się pan czuje, Jenkins? - Doskonale - zapewnił Hauru. Pospiesznie wygonił Sophie i Michaela na schody i na ulicę. Niewidzialni widzowie w domach pewnie pomyśleli, że panna Angorian ściga ich z szablą w ręku.jeśli sądzili po szybkości, z jaką Hauru wepchnął ich do okropnego bezkonnego powozu i odjechał. - Co się stało? - zapytał Michael. Hauru udał, że nie słyszy. Pojazd z rykiem i ze zgrzytem wspinał się znowu na wzgórze, a Sophie kurczowo trzymała się kawałków siedzenia. Michael odczekał, aż Hauru zamknie powóz na klucz w szopie, i ponownie powtórzył pytanie. - Och, nic - odparł nonszalancko Hauru, prowadząc ich z powrotem do żółtego domu o nazwie Rivendell. - Wiedźma

z Pustkowia dopadła mnie swoją klątwą i już. Prędzej czy później to musiało się stać. - Kiedy otwierał furtkę do ogrodu, zaczął coś obliczać w pamięci. - Najwyżej dziesięć tysięcy - mruknął. - Mniej więcej tyle wypada na Sobótkę. - Co wypada na Sobótkę? - zapytała Sophie. - Czas, kiedy przeżyję dziesięć tysięcy dni - odpowiedział Hauru. -A wtedy, pani Wścibska - ciągnął, wkraczając do ogrodu Rivendell - będę musiał wrócić do Wiedźmy z Pustkowia. Sophie i Michael zatrzymali się na ścieżce i zagapili na plecy Hauru, z tajemniczym napisem WALIA RUGBY. - Jeśli będę unikał syren - słyszeli jego mamrotanie - i nie dotknę korzenia mandragory ... Michael zawołał: - Musimy wracać do tego domu?! A Sophie zawołała: - Co zrobi Wiedźma?! - Boję się pomyśleć - odparł Hauru. - Nie wchodź, jak nie chcesz, Michaelu. 126 Otworzył drzwi z falistego szkła. Za nimi znajdował się znajomy .mroczny pokój w zamku. Senne płomienie Kalcyfera rzucały nikły błękitnozielony odblask na ściany. Hauru odrzucił do tyłu długie rękawy i dołożył Kalcyferowi polano. - Dopadła mnie, sinogęby - powiedział. - Wiem - odparł Kalcyfer. - Czułem, że się zaczyna.

Rozdział 12

w którym Sophie udaje starą matkę Hauru

Sophie nie widziała wielkiego sensu w oczernianiu Hauru Sprzed Królem, skoro Wiedźma i tak go dopadła. Ale Hauru oświadczył, że teraz tym bardziej mu na tym zależy. - Będę musiał się nieźle namęczyć, żeby się wymknąć Wiedźmie - wyjaśnił. - Nie mogę jeszcze do tego użerać się z Królem. Więc następnego dnia po południu Sophie włożyła nowe ubranie i siedziała wystrojona, chociaż trochę sztywna, czekając, aż Michael się przygotuje i Hauru wyjdzie z łazienki. Tymczasem opowiadała Kalcyferowi o dziwnej krainie, gdzie mieszkała rodzina Hauru. Przynajmniej nie musiała myśleć o Królu. Kalcyfer okazał żywe zainteresowanie. . - Wiedziałem, że on pochodzi z obcych stron - powiedział.Ale to wygląda na inny świat. Wiedźma z Pustkowia sprytnie zrobiła, że wysłała stamtąd klątwę. Bardzo pry tnie. Podziwiam taką magię, która wykorzystuje coś, co już istnieje, i zmienia to w klątwę. Sam się nad tym zastanawiałem, kiedy wczoraj czy taliście ten tekst z Michaelem na głos. Głupi Hauru za dużo jej o sobie powiedział. Sophie popatrzyła na chudą, siną twarz Kalcyfera. Nie zdziwiła się, że demon podziwia klątwę ani że nazwał Hauru 127 głupcem. Kalcyfer zawsze obrażał czarnoksiężnika. Ale czy naprawdę go nienawidził? Wyglądał tak demonicznie, że nie mogła tego odgadnąć.

Przeniósł na nią spojrzenie pomarańczowych oczu. - Ja też się boję - wyznał. - Dostanę za swoje, jak Wiedźma schwyta Hauru. Jeśli przedtem nie zerwiesz kontraktu, w żaden sposób nie zdołam ci pomóc. Zanim Sophie zdążyła zapytać o coś więcej, Hauru wypadł z łazienki, szykowny i wystrojony, napełniając pokój zapachem róż i wezwał Michaela. Chłopiec zbiegł z łomotem po schodach w nowym niebieskim aksamitnym ubraniu. Sophie wstała i wzięła swoją wierną laskę. Czas było iść. - Wyglądasz jak wielka pani! - pochwalił ją Michael. - Przynosi mi chlubę - zgodził się Hauru. - Tylko po co ten okropny kij. - Niektórzy ludzie myślą tylko o sobie - burknęła Sophie. Nigdzie się nie ruszę bez laski. Potrzebuję jej jako moralnego wsparcia. Hauru podniósł oczy do sufitu, ale nie dyskutował. Dostojnie wkroczyli na ulice Kingsburry. Sophie oczywiście obejrzała się, żeby sprawdzić, jak tutaj wygląda zamek. Zobaczyła duży łuk bramy ocieniający niewielkie czarne drzwi. Reszta zamku wyglądała jak ślepy, otynkowany mur wciśnięty pomiędzy dwie rzeźbione kamienne fasady domów. - Zanim zapytasz - odezwał się Hauru -w rzeczywistości to tylko nieużywana stajnia. Tędy. Wędrowali ulicami, równie wytworni, jak inni przechodnie. Spotykali jednak niewielu ludzi. Kingsburry leżało daleko na południu i panował tutaj straszliwy upał. Chodniki błyszczały w słońcu. Sophie odkryła kolejną ujemną stronę starości: źle

się czuła przy takiej pogodzie. Okazałe budowle pływały jej przed oczami. Złościła się, bo chciała obejrzeć miasto, ale pozostało jej tylko mętne wspomnienie wyniosłych budynków, zwieńczonych złotymi kopułami. 128 - Przy okazji - odezwał się Hauru - pani Pentstemmon będzie się zwracała do ciebie: pani Pendragon. Tutaj występuję pod tym nazwiskiem. - Po co? - zapytała Sophie. - Dla kamuflażu - wyjaśnił. - Pendragon to piękne nazwisko, znacznie lepsze niż Jenkins. - Mnie tam całkiem wystarczy zwyczajne nazwisko - burknęła Sophie, kiedy skręcili w wąską, na szczęście chłodną uliczkę. - Nie każdy może być Szalonym Kapelusznikiem - odparł Hauru. Dom pani Pentstemmon, wysoki i elegancki, stał na końcu wąskiej uliczki. Po obu stronach okazałych frontowych drzwi rosły w donicach drzewka pomarańczowe. Drzwi otworzył starszy lokaj w czarnym aksamicie, który wprowadził gości do cudownie chłodnego holu z marmurową posadzką w czarno-białą szachownicę, Michael ukradkiem próbował wytrzeć pot z czoła. Hauru, który nigdy nie wyglądał na zmęczonego upałem, żartował z lokajem i traktował go jak starego znajomego. Lokaj przekazał ich paziowi w czerwonym aksamicie. Sophie, prowadzona ceremonialnie przez chłopca po wypolerowanych schodach, zaczynała rozumieć, dlaczego to odpowiednia prak-

tyka przed wizytą u Króla. Już czuła się jak w pałacu. Paź wprowadził ich do zacienionej bawialni, prawdopodobnie znacznie szykowniejszej niż królewska. Dookoła wszystko było białe, niebieskie i złote, ozdobne i wytworne. Najwytworniejsza była sama pani Pentstemmon. Wysoka i chuda, siedziała sztywno Wyprostowana w złoto-niebieskim wzorzystym fotelu. Nieruchorną dłoń w mitence ze złotej siatki wspierała na lasce ze złotą rączką. Miała na sobie jedwabną suknię w kolorze starego złota, bardzo sztywną i staroświecką, a na głowie złocisty stroik przypominający koronę, zawiązany na dużą złotą kokardę pod kościstym wystającym podbródkiem. Sophie nigdy jeszcze nie widziała równie wytwornej i przerażającej damy. 129 - Ach, mój drogi Howell - powiedziała pani Pentstemmon, wyciągając złotą mitenkę. Hauru skłonił się i pocałował mitenkę, czego wyraźnie od niego oczekiwano. Zrobił to z wielkim wdziękiem, ale efekt został zepsuty nieco przez widok jego drugiej ręki, ukrytej za plecami i machającej wściekle na Michaela. Chłopiec trochę za późno zrozumiał, że powinien stanąć przy drzwiach obok pazia. Cofnął się tam aż nazbyt skwapliwie, zadowolony, że może się oddalić od pani Pentstemmon. - Pozwoli pani sobie przedstawić moją starą matkę - odezwał się Hauru i skinął na Sophie. Ponieważ podobnie jak Michael nie miała ochoty się zbliżyć, musiał również na nią pomachać. - Uroczo. Przemiło - powiedziała pani Pentstemmon i wyciągnęła do Sophie złotą mitenkę.

Sophie przypuszczała, że też powinna ucałować dłoń damy, ale nie mogła się na to zdobyć. Położyła więc własną dłoń na mitence. Palce okryte złotą koronką przypominały stare, zimne szpony Kiedy Sophie ich dotknęła niemal się zdziwiła, że pani Pentstemmon żyje. - Proszę wybaczyć, że nie wstanę, pani Pendragon - powiedziała pani Pentstemmon. - Moje zdrowie szwankuje. Z tego względu musiałam odejść na emeryturę przed trzema laty. Siadajcie oboje. Próbując opanować drżenie, Sophie zasiadła majestatycznie na wzorzystym fotelu naprzeciwko pani Pentstemmon i wsparła się na lasce w sposób, miała nadzieję, równie elegancki. Hauru z gracją wyciągnął się na krześle obok. Wydawał się całkiem swobodny, czego Sophie mu zazdrościła. - Mam osiemdziesiąt sześć lat - oznajmiła pani Pentstemmon. - A pani, droga pani Pendragon ? - Dziewięćdziesiąt - rzuciła Sophie pierwszą liczbę, która jej przyszła do głowy. - Aż tyle? - zdziwiła się pani Pentstemmon z odcieniem wielkopańskiej zazdrości. - Porusza się pani niesłychanie sprawnie. 130 - O tak, ona jest cudownie sprawna - zgodził się Hauru. Czasami nawet trudno za nią nadążyć. Pani Pentstemmon zmierzyła go spojrzeniem świadczącym, że dawniej była nauczycielką równie surową, jak panna Angonan. - Rozmawiam z twoją matką - zwróciła mu uwagę. - Przy-

puszczam, że jest z ciebie tak dumna jak ja. Obie przyłożyłyśmy rękę do uformowania ciebie. Można powiedzieć, że jesteś naszym wspólnym dziełem. - Więc nie uważa pani, że sam też trochę zrobiłem? - zapytał Hauru. - Dodałem kilka własnych akcentów? - Owszem, kilka, które nie całkiem przypadły mi do gustu odparła pani Pentstemmon. - Ale chyba nie chcesz tu siedzieć jako przedmiot dyskusji. Idź na taras i zabierz ze sobą swojego pazia. Hunch poda wam zimne napoje. Zmykaj. Gdyby nie zdenerwowanie, Sophie parsknęłaby śmiechem na widok miny Hauru. Widocznie wcale się nie spodziewał takiego obrotu rzeczy Ale wstał, tylko nieznacznie wzruszając ramionami, rzucił Sophie ostrzegawcze spojrzenie i wyszedł z pokoju, poganiając przed sobą Michaela. Pani Pentstemmon odrobinę przekręciła sztywne ciało i odprowadziła ich wzrokiem. Potem znowu zwróciła się do Sophie, którą ogarnęło jeszcze większe zdenerwowanie. - Wolę go z czarnymi włosami - oznajmiła. - Ten chłopiec zejdzie na złą drogę. - Kto? Michael? - zdumiała się Sophie. - Ależ skąd! - zaprzeczyła pani Pentstemmon. - Wątpię, czy jest dość bystry, żeby dać mi powody do niepokoju. Mówię o Howellu, pani Pendragon. - Och! - westchnęła Sophie, zastanawiając się, dlaczego pani Pentstemmon użyła czasu przyszłego. Z pewnością Hauru już dawno zszedł na złą drogę. - Weźmy jego wygląd - ciągnęła pani Pentstemmon. - Na

przykład ubranie. 131 - On bardzo o siebie dba - przyznała Sophie, chociaż pomyślała, że to za mało powiedziane. - Zawsze dbał. Ja też dbam o wygląd i nie widzę w tym nic złego - kontynuowała pani Pentstemmon. - Ale dlaczego on paraduje w zaczarowanym ubraniu? To olśniewający czar przyciągania, skierowany do pań ... bardzo dobrze zrobiony, muszę przyznać, i ledwie widoczny nawet dla mojego wyćwiczonego oka, ponieważ ukryty w szwach ... który czyni go niezwykle ponętnym dla płci pięknej. To oznacza tendencję zniżkową w czarnych sztukach i niewątpliwie budzi pani macierzyńską troskę, pani Pendragon. Sophie z zakłopotaniem pomyślała o szkarłatno-szarym ubraniu. Zacerowała rozdarte szwy, ale nie zauważyła w nich nic szczególnego. Pani Pentstemmon była jednak specjalistką od magii, a Sophie znała się tylko na strojach. Dama złożyła obie złote mitenki na gałce laski, pochyliła sztywny tułów i wwierciła w Sophie przenikliwe spojrzenie. Sophie czuła się coraz bardziej nieswojo. - Moje życie prawie przeminęło - obwieściła pani Pentsternmon. - Śmierć depcze mi po piętach. - Och, na pewno tak nie jest - zaprzeczyła Sophie, siląc się na kojący ton, co nie przychodziło łatwo pod świdrującym wzrokiem pani Pentstemmon. - Zapewniam, że tak jest - ucięła pani Pentstemmon. - Dlatego ,tak bardzo pragnęłam się z panią spotkać. Howell był moim

ostatnim uczniem i zdecydowanie najlepszym. Chciałam już odejść na emeryturę, kiedy przybył do mnie z obcego kraju. Sądziłam, że już zrobiłam swoje, kiedy wyszkoliłam Benjamina Sullivana ... którego pewnie pani zna jako czarnoksiężnika Sulimana, niech spoczywa w spokoju! ... i umieściłam go na stanowisku Nadwornego Maga. Co dziwne, pochodził z tego samego kraju co Howel!. Potem zjawił się pani syn i od razu zobaczyłam, że ma dwa razy więcej wyobraźni i dwukrotnie większe zdolności. Przyznaję, dostrzegłam u niego pewne wady 132 charakteru, ale wiedziałam, że posiada dobrą moc. A jaki jest teraz? - Właśnie, jaki? - zapytała Sophie. - Coś się z nim stało - oświadczyła pani Pentstemmon, wciąż przeszywając Sophie palącym wzrokiem. - I zamierzam to naprawić, zanim umrę. - Jak pani myśli, co się stało? - zapytała Sophie. - Tego mogę się dowiedzieć tylko od pani - powiedziała pani Pentstemmon. - Przeczuwam, że przeszedł tę samą drogę, jak Wiedźma z Pustkowia. Podobno dawniej nie była zła ... chociaż słyszałam tylko takie pogłoski, ponieważ onajest naj starsza z nas wszystkich i zachowuje młodość wyłącznie dzięki swojej sztuce. Howell posiada identyczny dar. Wydaje się, że ludzie obdarzeni wyjątkowymi zdolnościami nie potrafią się oprzeć pewnej dodatkowej, niebezpiecznej formie talentu, która wywołuje fatalną skazę i rozpoczyna powolną drogę do zła. Czy pani przypadkiem nie podejrzewa, co to może być?

Sophie usłyszała w myślach głos Kalcyfera: "Ten kontrakt na dłuższą metę żadnemu z nas nie przyniesie korzyści". Zrobiło jej się zimno pomimo upału, który napływał przez otwarte okna eleganckiego, cienistego pokoju. - Cóż ... - zaczęła niepewnie. - On zawarł jakiś kontrakt ze swoim ogniowym demonem. Dłonie pani Pentstemmon zadrżały lekko na rączce laski. - To jest to. Pani musi zerwać ten kontrakt. - Gdybym tylko wiedziała, jak - westchnęła Sophie. - Z pewnością macierzyńskie uczucia i własny silny magiczny dar podpowiedzą pani właściwy sposób - przekonywała wiekowa dama. - Przyglądałam się pani, chociaż może pani nie zauważyła ... - Och, zauwaźyłam - wtrąciła Sophie. - ... i podoba mi się pani dar - ciągnęła wyniosła nauczycielka. - Nadaje życie przedmiotom, jak tej lasce, z którą pani widocznie rozmawiała, aż zmieniła ją w coś, co laik nazwałby 133 magiczną różdżką. Myślę, że bez większych trudności zerwie pani ten kontrakt. - Tak, ale muszę znać warunki - zaznaczyła Sophie. - Czy Hauru pani powiedział, że jestem czarownicą, bo jeśli tak ... - Nie. Nie trzeba się wstydzić. Może pani polegać na moim doświadczeniu w tych sprawach - uspokoiła ją pani Pentstemmon. Potem, ku uldze Sophie, zamknęła oczy. Zupełnie jakby wyłączyła silne światło.

- Nie znam się na takich kontraktach ani nie chcę się znać podjęła. Laska znowu się zachwiała. Wargi pani Pentsternmon ściągnęły się w linię, jakby ich właścicielka niespodziewanie rozgryzła ziarnko pieprzu. - Terazjednak rozumiem, co się stało z Wiedźmą. Zawarła kontrakt z ogniowym demonem i po latach on przejął nad nią kontrolę. Demony nie odróżniają dobra od zła. Ale można je przekupić i nakłonić do ugody. Pod warunkiem że dostaną coś cennego, to mają tylko ludzie. To przedłuża życie zarówno człowieka, jak demona, a człowiek dodaje magiczną moc demona do swojej własnej. - Pani Pentstemmon otworzyła oczy. - Tyle tylko mogę powiedzieć na ten temat. Radzę jednak dowiedzieć się, co otrzymał ten demon. Teraz muszę panią pożegnać. Potrzebuję odpoczynku. I jakby za sprawą czarów, czyli prawdopodobnie za ich sprawą, drzwi otworzyły się i wszedł paź, żeby wyprowadzić gościa z pokoju. Sophie wyszła z największą radością. Przez ostatnie minuty dosłownie skręcała się z zakłopotania. Obejrzała się na sztywną, wyprostowaną sylwetkę pani Pentstemmon. Zastanawiała się, czy przeżywałaby takie katusze podczas tej wizyty, gdyby naprawdę była starą matką Hauru. Doszła do wniosku, że raczej tak. - Chylę czoło przed Hauru, że wytrzymał dłużej niż jeden dzień z taką nauczycielką! - mruknęła do siebie. - Tak, proszę pani? - zapytał paź, myśląc, że zwróciła się do mego. 134 - Mówiłam, schodź powoli ze schodów, bo za tobą nie nadą-

żę - skłamała Sophie. Kolana się pod nią uginały. - Wy, młodzi, zawsze tak pędzicie. Paź sprowadzał ją powoli i troskliwie po lśniących schodach. W połowie drogi Sophie na tyle otrząsnęła się z przytłaczającego wpływu pani Pentstemmon, że zaczęła rozważać kilka rzeczy, które usłyszała. Stara nauczycielka Hauru powiedziała, że Sophie jest czarownicą. Cóż, możliwe. To tłumaczyłoby popularność niektórych kapeluszy, pomyślała. I związek hrabiego z jane Farrier. I pewnie zazdrość Wiedźmy z Pustkowia. Zupełnie jakby Sophie zawsze o tym wiedziała. Ale dawniej, myślała, że nie powinna posiadać magicznego daru, jako najstarsza z trzech sióstr. Lettie znacznie bardziej się nadawała do takich rzeczy. Potem przypomniała sobie szkarłatno-szary strój i mało nie spadła ze schodów. To ona wszyła w niego czar. Pamiętała, jak z nim rozmawiała. "Przyciągasz dziewczęta jak magnes!" - tak powiedziała. I oczywiście przyciągał. Oczarował Lettie tamtego dnia w sadzie. Wczoraj, nieco zamaskowany, widocznie wywarł sekretny wpływ również na pannę Angorian.

.

O rety! - pomyślała Sophie. Przeze mnie Hauru złamie dwa razy więcej serc! Muszę jakoś z niego ściągnąć to ubranie! Hauru, w tymże ubraniu, czekał z Michaelem w chłodnym czarno-białym holu. Michael szturchnął Hauru z zaniepokojoną miną, kiedy Sophie powoli zeszła ze schodów za paziem. Hauru posmutniał. - Wyglądasz na zmęczoną - powiedział. - Lepiej dajmy sobie spokój z Królem. Sam się oczernię, kiedy pójdę przeprosić

.

w twoim imieniu. Wyznam, że wpędziłem cię w chorobę swoim złym postępowaniem. Zresztą to prawda, sądząc po twojej minie. Sophie rzeczywiście nie miała ochoty na wizytę u Króla. Ale przypomniała sobie, co mówił Kalcyfer. Jeśli Król wyśle Hauru 135 na Pustkowie i Wiedźma go złapie, Sophie już nigdy nie odzyska młodości. Pokręciła głową. - Po pobycie u pani Pentsternmon wizyta u Króla Ingarii to dla mnie pestka - mruknęła.

Rozdział 13 w którym Sophie oczernia Hauru

Sophie znowu źle się poczuła, kiedy dotarli do pałacu. Złote Opałacowe kopuły oślepiały ją swym blaskiem. Do głównego wejścia prowadziły szerokie schody, na których co sześć stopni stał wartownik w szkarłatnym mundurze. Biedni chłopcy na pewno prawie mdleją w tym upale, pomyślała zdyszana, półprzytomna Sophie, mijając ich w mozolnej wspinaczce. Na szczycie schodów zaczynały się łukowe przejścia, sale, korytarze, arkady, jedno za drugim. Sophie szybko straciła rachubę. Przy każdych łukowych odrzwiach wspaniale odziany osobnik w rękawiczkach - jakimś cudem wciąż białych pomimo panującego upału - pytał o cel ich wizyty, po czym prowadził do następnego wystrojonego pana przy kolejnych łukowych

drzwiach. - Pani Pendragon do Króla! - niósł się echem przez rozległe' sale głos każdego z nich. Mniej więcej w połowie drogi Hauru został uprzejmie oddzielony od grupy i kazano mu zaczekać. Sophie i Michaela dalej przekazywano z rąk do rąk. Zaprowadzono ich na górę, gdzie wspaniałe stroje zmieniły się z czerwonych na niebieskie, i przekazywano dalej, aż weszli do poczekalni wyłożonej boazerią z drewna w stu rozmaitych odcieniach. Tam odsunięto na bok Michaela i również kazano mu zaczekać. Sophie, która sama 136 już nie wiedziała, czy śni jakiś dziwaczny sen, została wprowadzona przez ogromne podwójne drzwi. Tym razem głos budzący echa oznajmił; - Wasza Królewska Mość, oto pani Pendragon. I oto był Król, prawie na środku dużej sali, zasiadający nie na tronie, lecz na zwykłym kanciastym krześle, ozdobionym tylko małym złotym listkiem, ubrany znacznie skromniej niż usługujcy mu osobnicy. Siedział całkiem sam, z jedną nogą wysurnętą .po królewsku do przodu. Był przystojny, nieco pulchny. Sophli wydał się całkiem młody i trochę za bardzo dumny, że jest królem. Uważała, ze z taką twarzą powinien okazywać mniej pewności siebie. - No - zaczął - w jakiej sprawie matka czarnoksiężnika Hauru chciała mnie widzieć? Sophie nagle przytłoczyła świadomość, że oto stoi i rozmawia z prawdziwym władcą. Pomyślała w oszołomieniu że to

zupełnie tak, jakby siedzący przed nią człowiek i ogromna 'ważna godność królewska. stanowiły dwie różne rzeczy, któr~ tylko przypadkiem zajmują to samo krzesło. I odkryła, że zapomniała każde słowo starannej, wyważonej przemowy, przygotowanej przez Hauru. Ale coś musiała powiedzieć. - Wysłał mnie z wiadomością, że nie będzie szukał pańskiego brata - palnęła. - Wasza Królewska Mość. Popatrzyła na Króla. Król popatrzył na nią. Całkowita katastrofa. - Na pewno? -zapytał Król. - Czarnoksiężnik wydawał się chętny, kiedy z nim rozmawiałem.

'

Jedno, co Sophie zostało w głowie, to że ma oczernić Hauru, więc powiedziała: - Skłamał. Nie chciał rozgniewać Waszej Królewskiej Mości. Zawsze się wykręca. - I tym razem próbuje się wykręcić od szukania mojego brata Justyna - odgadł Król. - Rozumiem. Niech pani usiądzie i wytłumaczy mi przyczyny jego postępowania. 137 Drugie zwykłe krzesło stało w sporej odległości od Króla. Sophie usiadła i oparła dłonie na lasce jak pani Pentstemmon, z nadzieją, że to pomoże. Ale w głowie wciąż miała ryczącą białą pustkę tremy. Nie wymyśliła nic lepszego niż: - Tylko tchórz wysyła swoją starą matkę, żeby się za nim wstawiła. Z tego widać, jaki on jest, Wasza Królewska Mość. - To niezwykły krok - stwierdził Król z powagą. - Ale uprzedziłem, że go wynagrodzę, jeśli się zgodzi.

.

- Och, jemu nie zależy na pieniądzach - odparła Sophie. On się śmiertelnie boi Wiedźmy z Pustkowia. Rzuciła na niego klątwę i ta klątwa właśnie go dopadła. - Więc ma wszelkie powody, żeby się bać - przyznał Król z lekkim drżeniem. - Ale proszę mi powiedzieć więcej o swoIm synu. Więcej o Hauru? - pomyślała rozpaczliwie Sophie. Muszę go oczernić! W głowie miała taką pustkę, że przez sekundę wydawało jej się, że Hauru nie ma żadnych wad. Co za głupota! - No więc jest kapryśny; niedbały, samolubny i rozhisteryzowany - wyliczała. - Czasami myślę, że nie dba o nikogo, tylko o siebie ... a potem się dowiaduję, jak wielkodusznie kogoś potraktował. I myślę sobie, że on spełnia dobre uczynki tylko wtedy, jeśli akurat to mu na rękę ... ale potem widzę, że liczy za mało biedakom. Nie wiem, Wasza Królewska Mość. On jest ni taki, ni siaki. - Moim zdaniem - odezwał się Król- Hauru to gładki, sprytny, pozbawiony skrupułów łajdak z giętkim językiem. Zgadza się pani ze mną? - Jak trafnie Król to ujął! - wykrzyknęła Sophie z entuzjazmtm. - Ale pominął Król jego próżność i ... Zerknęła podejrzliwie na Króla ponad dzielącymi ich metrami dywanu. Zadziwiająco chętnie pomagał jej oczerniać Hauru. Król się uśmiechał. Ten trochę niepewny uśmiech pasował raczej do zwykłego człowieka niż do królewskiego majestatu. 138

- Dziękuję, pani Pendragon - powiedział. - Dzięki pani szczerości kamień spadł mi z serca. Czarnoksiężnik zgodził się szukać mojego. brata tak chętnie, że zacząłem się obawiać, czy nie wy_ brałem Jednak niewłaściwego człowieka. Myślałem, że on należy do tych, którzy uwielbiają się popisywać albo zrobią wszystko dla pieniędzy Ale pani mnie przekonała, że on się nadaje ... - A niech to licho! - jęknęła Sophie. - On mnie wysłał, żebym powiedziała, że się nie nadaje! - I tak się stało. - Król przysunął swoje krzesło o centymetr w stronę Sophie. - Będę z panią równie szczery. Pani Pendragon, bardzo potrzebuję mojego brata. Nie tylko dlatego, że jestem do mego przywiązany i żałuję naszej kłótni. Nawet nie dlatego, że pewni ludzie szepczą, że sam kazałem go wykończyć ... oczywista bzdura dla każdego, kto znał nas obu. Nie, pani Pendragon. Chodzi o to, że mój brat Justyn jest świetnym generałem I teraz, kiedy Górna Norlandia i Strangia zamierzają wypowiedzieć nam wojnę, nie poradzę sobie bez niego. Wie pani, Wiedźma też mi groziła. Skoro wszystkie raporty potwierdzają, że J ustyn rzeczywiście udał Się na Pustkowie, Wiedźma z pewnością chciała .ml go zabrać wtedy, kiedy najbardziej go potrzebuję. Myślę, ze porwała czarnoksiężnika Sulimana na przynętę, żeby zwabić Justyna. Z czego wynika, że muszę mieć równie sprytnego I bezwzględnego czarnoksiężnika, żeby odzyskać obu. - Hauru po prostu ucieknie - ostrzegła Sophie. - Nie - zaprzeczył Król. - Myślę, że nie. Świadczy o tym fakt, ze parną przysłał. Chciał mi pokazać, ze-jest takim tchórzem że nie zależy mu na mojej opinii, prawda, pani Pendragon? '

Sophie przytaknęła. Załowała, że nie pamięta wszystkich subtelnych wskazówek Hauru. Król zrozumiałby je, nawet jeśli ona nie rozumiała. - Tak nie postępuje człowiek próżny - ciągnął Król. - Ale taki postępek to ostatnia deska ratunku, co dowodzi, że czarnoksiężnik Hauru spełni moje żądanie, jeśli mu pokażę, że jego ostatma deska ratunku zawiodła ... 139 - Myślę, że Wasza Królewska Mość ... ee ... dopatruje się subtelnych wskazówek, które nie istnieją - zasugerowała Sophie. - Ja tak nie myślę. - Król uśmiechnął się. Miękkie rysy jego twarzy stwardniały. Był całkowicie pewien swojej racji. - Proszę powiedzieć synowi, pani Pendragon, że od tej chwili mianuję go Nadwornym Magiem i wydaję mu królewski rozkaz, żeby znalazł księcia Justyna, żywego czy martwego, przed końcem roku. Teraz może pani odejść. Wyciągnął rękę do Sophie, podobnie jak pani Pentstemmon, tylko mniej królewsko. Sophie dźwignęła się z krzesła, znów nie wiedząc, czy powinna pocałować rękę: Ponieważ miałajednak ochotę raczej walnąć Króla laską po głowie, ujęła królewską dłoń i ograniczyła się do trzeszczącego dygnięcia. Chyba zachowała się właściwie. Król obdarzył ją życzliwym uśmiechem, kiedy kuśtykała do podwójnych drzwi. - A niech to! - mruknęła pod nosem. Nie tylko zrobiła dokładnie to, czego Hauru sobie nie życzył. Teraz Hauru przeniesie zamek tysiąc kilometrów dalej. Lettie, Marta i Michael będą nieszczęśliwi, a na dodatek niewątpliwie popłyną potoki zielo-

nego śluzu. - Wszystko przez to, że jestem najstarsza - mamrotała, popychając ciężkie skrzydło drzwi. - Nic mi się nie udaje! I jeszcze jedno się nie udało. Ze zdenerwowania Sophie pomyliła drzwi i wyszła do innego przedpokoju. Tutaj wszędzie były lustra. Widziała w nich własną drobną, zgarbioną, kuśtykającą sylwetkę w pięknej szarej sukni, mnóstwo ludzi w niebieskich dworskich liberiach, innych wystrojonych jak Hauru, ale nigdzie ani śladu Michaela. Chłopiec oczywiście czekał w przedpokoju z boazerią ze stu gatunków drewna. - Do licha! - zaklęła Sophie. Jeden z dworzan pospieszył do niej i się skłonił. - Pani czarodziejka! Mogę w czymś pomóc? Był to młody niski człowiek z zaczerwienionymi oczami. Sophie wlepiła w niego wzrok. - Wielkie nieba! - zawołała. - Więc czar podziałał! 140 - Rzeczywiście podziałał - przyznał mały dworzanin z pewnym żalem. - Rozbroiłem go, kiedy kichał, i teraz on mnie pozwał do sądu. Ale najważniejsze - rozciągnął usta w radosnym uśmiechu - że moja kochana Jane wróciła do mnie! Więc co mogę zrobić dla pani? Czuję się za panią odpowiedzialny. - Mam nadzieję, że to nie działa w drugą stronę - mruknęła Sophie. - Czy pan przypadkiem jest hrabią Catterackiem? - Do usług - skłonił się mikry dworzanin. Jane Farrier jest od niego wyższa o głowę! - pomyślała Sophie. To wszystko moja wina.

.

- Tak, może pan mi pomóc - odparła i wyjaśniła, że pomyliła

drogę. Hrabia zapewnił ją, że Michael zostanie zawiadomiony i przyprowadzą go do holu przy głównym wejściu. Żaden kłopot. Osobiście zaprowadził Sophie do lokaja w rękawiczkach i przekazał mu ją wśród wielu uśmiechów i ukłonów. Ten przekazał ją następnemu, a tamten jeszcze następnemu, tak jak przedtem, aż wreszcie dokuśtykała do schodów strzeżonych przez wartowników. Michaela tam nie było. Ani Hauru, choć akurat tym Sophie się me martwiła, Pomyślała, że mogła się tego spodziewać. Hrabia .Catterack widocznie należał do osób, które nigdy nic nie robią jak należy, całkiem jak ona sama. Pewnie miała szczęście, że w ogóle dotarła do wyjścia. Czuła się tak zmęczona, zgrzana I zniechęcona, ze postanowiła nie czekać na Michaela. Chciała usiąść w fotelu przed kominkiem i opowiedzieć Kalcyferowi, Jak sknociła sprawę. Wolno zresztą po imponujących schodach. Prze kuśtykała przez wspaniałą aleję. Skręciła w następną, gdzie wieże, iglice i pozłacane dachy piętrzyły się bezładnie, przyprawiając ją o zawrót głowy. I odkryła, że jest gorzej, niż myślała. Zabłądziła. Nie mjała zielonego pojęcia, jak znaleźć rzekome stajnie, czyli wejście do zamku ... Na chybił trafił skręciła w następną szeroką ulicę, ale tez Jej me rozpoznała. 141 Teraz nie potrafiła nawet znaleźć drogi powrotnej do Pałacu. Próbowała pytać napotykanych ludzi. Wydawali się równie zmęczeni upałem jak ona.

- Czarnoksiężnik Pendragon? - pytali. - Kto to taki? Sophie kuśtykała dalej. Chciała już się poddać i usiąść na najbliższym progu, kiedy minęła wylot wąskiej uliczki, na której końcu stał dom pani Pentstemmon. Ach! - pomyślała. Mogę tam pójść i zapytać lokaja. Tak przyjaźnie rozmawiał z Hauru, że na pewno wie, gdzie Hauru mieszka. Skręciła w uliczkę. N aprzeciwko niej szła Wiedźma z Pustkowia. Nie wiadomo, jak Sophie ją rozpoznała. Wiedźma miała inną twarz. Porządnie ułożone kasztanowe loki zastąpiła falująca ruda grzywa, spływająca prawie do pasa. Lekka, powłóczysta suknia w kolorach rdzawym i bladożółtym trzepotała na wietrze. Wiedźma wyglądała bardzo chłodno i ślicznie. Sophie natychmiast wiedziała, kto to jest. Prawie się zatrzymała. Nie ma powodu, żeby mnie pamiętała, pomyślała sobie. Na pewno zaczarowała setki ludzi. I śmiało człapała dalej, stukając laską po kocich łbach. Na wypadek kłopotów przypomniała sobie, co mówiła pani Pentstemmon o magicznej mocy laski. To był kolejny błąd. Wiedźma podpłynęła do niej wąską uliczką, uśmiechnięta, okręcając w ręku parasolkę od słońca, eskortowana przez dwóch nadąsanych paziów w pomarańczowym aksamicie. Zrównała się z Sophie i przystanęła. Piżmowe perfumy wypełniły nozdrza Sophie. - Ależ to panna Kapeluszniczka! - zawołała Wiedźma ze śmiechem. - Nigdy nie zapominam twarzy, zwłaszcza jeśli są moim dziełem. Co ty tu robisz taka wystrojona? Jeśli planowałaś odwiedzić panią Pentstemmon, możesz sobie oszczędzić fatygi. Starowinka nie żyje.

- Nie żyje? - powtórzyła Sophie. Zamierzała zawołać niemądrze: Ale przecież żyła jeszcze godzinę temu! Powstrzymała się jednak, bo śmierć już taka jest: ludzie żyją, dopóki me umrą. 142 - Tak, nie żyje – potwierdziła Wiedźma. - Nie chciała mi powiedzieć, gdzie jest ktoś, kogo szukam. Oświadczyła: "Po moim trupie! - Więc wzięłam ją za słowo. Szuka Hauru! - pomyślała Sophie. I co ja mam teraz zrobić? Gdyby nie była taka wykończona, pewnie straciłaby głowę ze strachu. Wiedźma, która zabiła panią Pentstemmon, mogła załatwić Sophie w mgnieniu oka, z laską czy bez laski. Tym bardziej, gdyby chociaż przez chwilę podejrzewała, że Sophie wie, gdzie jest Hauru. Może to i lepiej, że Sophie nie pamiętała drogi powrotnej do zamku. - Nie znam osoby, którą zabiłaś -powiedziała. - Ale jesteś podłą morderczynią. Wiedźma jednak mimo wszystko coś podejrzewała. Rzuciła: - Przecież mówiłaś, że idziesz z wizytą do pani Pentstemmon? - Nie - zaprzeczyła Sophie. - Ty to powiedziałaś. - Więc dokąd zmierzasz? - drążyła Wiedźma. Sophie miała ochotę jej odburknąć, żeby pilnowała własnego nosa. Ale wolała unikać kłopotów, więc powiedziała pierwszą rzecz, która Jej przyszła do głowy: - Idę do Króla. Wiedźma roześmiała się z niedowierzaniem. - I on cię przyjmie?

- Tak, oczywiście - zapewniła Sophie, drżąc ze strachu i gniewu. - Mam wyznaczoną audiencję. Chcę ... złożyć petycję o lepsze warunki dla kapeluszników. Widzisz, dalej pracuję, nawet po tym, co mi zrobiłaś. ' - Więc idziesz w złą stronę - zwróciła jej uwagę Wiedźma. _ Pałac Jest za tobą.

.

- Och, naprawdę? - Sophie nie musiała udawać zdumienia - Pewnie źle skręciłam. Trochę mi się mylą kierunki, odkąd mnie zmieniłaś, Wiedźma roześmiała się i nie uwierzyła w ani jedno słowo. - Chodź ze mną - zaproponowała. - Pokażę ci drogę do Pałacu. 143 Sophie nie miała wyboru, musiała zawrócić i pokuśtykać za Wiedźmą. Dwaj nadąsani paziowie wlekli się ponuro za nimi. Sophie kipiała bezsilnym gniewem. Spojrzała na Wiedźmę płynącą wdzięcznie obok niej i przypomniała sobie, co mówiła pani Pentstemmon, że w rzeczywistości Wiedźma jest bardzo stara. To niesprawiedliwe! - powtarzała w duchu, ale nic nie mogła poradzić. - Dlaczego mnie taką zrobiłaś? - zapytała, kiedy szły wspaniałą aleją z fontanną na końcu. - Nie pozwalałaś mi zdobyć pewnej informacji, której potrzebowałam - odparła Wiedźma. - W końcu oczywiście i takją zdobyłam. Sophie nic z tego nie rozumiała. Zastanawiała się, czy powinna wytłumaczyć, że zaszła pomyłka, kiedy Wiedźma dodała:

- Chociaż przypuszczam, że sama o tym nie wiedziałaś. Zaśmiała się, jak z dobrego żartu. - Słyszałaś o krainie zwanej Walią? - Nie - zaprzeczyła Sophie. - Czy leży pod wodą? Wiedźmę to jeszcze bardziej rozbawiło. - Jeszcze nie - zachichotała. - Stamtąd pochodzi czarnoksiężnik Hauru. Znasz go, prawda? - Tylko ze słyszenia - skłamała Sophie. - On zjada dziewczyny. Jest równie podły jak ty. - Zrobiło jej się jakoś zimno,' chyba nie dlatego, że właśnie przechodziły obok fontanny. Za fontanną, po drugiej stronie placu z różowego marmuru, wznosiły się kamienne schody, prowadzące do Pałacu. - Proszę bardzo. Oto Pałac - powiedziała Wiedźma. - Na pewno dasz radę wejść na takie wysokie schody? - No, ty mi tego nie ułatwiłaś - odgryzła się Sophie. - Oddaj mi młodość, to wbiegnę po nich nawet w takim upale. - Wtedy nie miałabym żadnej zabawy - odparła Wiedźma. Marsz na górę. Ajeśli się dostaniesz do Króla; przypomnij mu, że jego dziadek zesłał mnie na Pustkowie i za to żywię do niego urazę. 144 Sophie z rozpaczą popatrzyła na niebotyczny ciąg schodów. Przynajmniej nikogo tam nie było oprócz żołnierzy. Przy swoIm dzisiejszym szczęściu nie zdziwiłaby się, gdyby zobaczyła Haurui Michaela wychodzących z Pałacu. Skoro Wiedźma wyraźnie zamierzała stać i czekać, aż Sophie wdrapie się na szczyt, Sophie nie miała wyboru. Znowu kuśtykała mozolnie

obok spoconych. żołnierzy, nienawidząc Wieźmy coraz bardziej z każdym, stopniem. Na górze odwróciła się, spocona i zdyszana. Wiedźma ciągle tam stała, smukła sylwetka w powiewnej sukni, I czekała, aż Sophie wyrzucą z Pałacu. Za nią tkwiły dwie małe pomarańczowe figurki. - Niech ją szlag! - zaklęła Sophie. Pokuśtykała do wartowników przed łukowym wejściem. Pech Ciągle Ją prześladował. Nigdzie nie widziała ani śladu Hauru czy Michaela. Musiała skłamać wartownikom: - Zapomniałam coś powiedzieć Królowi. Pamiętali ją, ,więc wpuścili do środka, gdzie została przyjęta przez osobistość w białych rękawiczkach. I zanim Sophie zdążyła pozbierać myśli, pałacowa maszyneria znowu poszła w ruch, całkiem Jak za pierwszym razem, aż znalazła się przed tymi sao:yml podwójnymi drzwiami i ten sam osobnik w błękicie ogłosił: - Pani Pendragon po raz drugi, Wasza Królewska Mość. To jakiś zły sen, pomyślała Sophie, kiedy znów weszła do wiel-' kiej sali. Nie miała wyboru, musiała dalej oczerniać Hauru. Niestety, wyczerpanie oraz kolejny atak tremy sprawiły, że w głowie miała zupełną pustkę. Król tym razem stał przy dużym biurku w kącie i nerwowo przesuwał flagi na mapie. Podniósł wzrok. - Podobno pani zapomniała mi coś powiedzieć - odezwał się życzliwym tonem. - Tak - potwierdziła Sophie. - Hauru mówi, że poszuka księcia Justyna tylko wtedy, jeśli Wasza Królewska Mość obieca mu rękę

swojej córki. 145 Co mi strzeliło do głowy? - przeraziła się. Król każe stracić nas oboje! Władca zmierzył ją zatroskanym spojrzeniem. - Pani Pendragon, to wykluczone. Rozumiem, że pani to powiedziała, ponieważ bardzo martwi się o syna, ale on nie może wiecznie czepiać się maminej spódnicy. Zresztą już podjąłem decyzję. Proszę sobie spocząć w tym fotelu. Wygląda pani' na zmęczoną. Sophie podreptała do niskiego fotela, który wskazywał Król, i opadła na niego, zastanawiając się, kiedy przyjdzie straż, żeby ją aresztować. Król rozejrzał się z roztargnieniem. - Moja córka była tu jeszcze przed chwilą - powiedział. Ku zaskoczeniu Sophie nachylił się i zajrzał pod biurko. - Wale rio! - zawołał. - Walu, wyjdź. Tędy, grzeczna dziewczynka. Rozległo się szuranie. Po chwili księżniczka Waleria wygramoliła się spod biurka i usiadła na podłodze, radośnie uśmiechnięta. Miała cztery zęby. Ale włosy jeszcze jej nie wyrosły i tylko nad uszami sterczało kilka wiotkich białych kłaczków. Na widok Sophie księżniczka uśmie chnęła się jeszcze szerzej, wyjęła rękę z buzi i chwyciła suknię Sophie. Na materiale pojawiła się wilgotna plama. Księżniczka podźwignęła się do pozycji stojącej. Wpatrzona w nachyloną twarz Sophie, wygłosiła przyjazną mowę w swoim prywatnym 'obcym języku.

- Och! - westchnęła Sophie i zrobiło jej się strasznie głupio. - Rozumiem rodzicielskie uczucia, pani Pendragon - zapewnił Król. 146 Rozdział 14 w którym Nadworny Mag łapie katar

Sophie wróciła do wejścia na zamek w Kingsburry królewOską karetą zaprzężoną w czwórkę koni. Odwozili ją stangret, lokaj i foryś. Sześciu królewskich kawalerzystów pod dowództwem sierżanta eskortowało karetę dla bezpieczeństwa. Powodem wzmożonej ostrożności była księżniczka Waleria. Wdrapała się na kolana Sophie i pokryła jej suknię wilgotnymi dowodami królewskiej sympatii. Sophie uśmiechnęła się lekko, siedząc w turkoczącej karecie. Pomyślała, że Marta chyba ma rację w swoim pragnieniu dzieci, chociaż dziesięć Walerii ' wydawało się trochę za dużo. Trzymając na kolanach wiercącą się dziewczynkę, przypomniała sobie, że Wiedźma zagroziła też w jakiś sposób Walerii, więc odruchowo powiedziała do małej: - Wiedźma cię nie skrzywdzi, nie pozwolę jej! Król nic nie odpowiedział. Ale zamówił dla Sophie królewską karetę. Ekwipaż zatrzymał się z wielkim hałasem przed rzekomą stajnią, Michael wypadł zza drzwi i odepchnął lokaja, który pomagał Sophie wysiąść. - Gdzieś ty się podziewała?! - zawołał. - Tak się martwiłem! A Hauru strasznie się przejął. ..

- Ja myślę - mruknęła zaniepokojona Sophie. - Bo pani Pentstemmon nie żyje - dokończył Michael. Hauru również podszedł do drzwi. Był blady i przygnębiony. Trzymał zwój pergaminu z dyndającymi czerwonymi l niebieskimi królewskimi pieczęciami, na który Sophie zerkała z poczuciem winy. Hauru wręczył sierżantowi sztukę złota i nie powiedział ani słowa, dopóki kareta i kawalerzyści nie odjechali. Potem rzucił: - Cztery konie i dziesięciu ludzi, tylko po to, żeby się pozbyć jednej staruszki. Coś ty zrobiła Królowi? 147 Sophie weszła do środka za Hauru i Michaelem. Wbrew jej oczekiwaniom pokój nie tonął w zielonym śluzie. Kalcyfer buzował wysoko w k minie, szczerząc się szkarłatnym uśmiechem. Sophie opadła na fotel. -Myślę, że Król miał dosyć tego, jak cię oczerniałam. Rozmawiałam z nim dwa razy - oznajmiła. - Wszystko poszło źle. I spotkałam Wiedźmę z Pustkowia, jak wracała po zabiciu pani Pentstemmon. Co za dzień! Podczas gdy Sophie opowiadała o swoich przygodach, Hauru stał oparty o gzyms kominka i kołysał zwojem, jakby chciał nim nakarmić Kalcyfera. - Podziwiajcie nowego Nadwornego Maga - powiedział. Oczernionego od stóp do głów. - Potem zaczął się śmiać, ku wielkiemu zdumieniu Sophie i Michaela. - A co ona zrobiła z hrabią?! Nie powinienem jej dopuszczać' do Króla! - Przecież cię oczerniłam! - zaprotestowała Sophie.

- Wiem. To ja się przeliczyłem - przyznał Hauru. - No więc jak pójdę na pogrzeb biednej pani Pentstemmon, żeby Wiedźma się nie dowiedziała? Jakieś pomysły, Kalcyfer? Najwyraźniej Hauru znacznie bardziej się przejął panią Pentstemmon niż całą resztą. Natomiast Michael martwił się Wiedźmą. Następnego ranka wyznał, że w nocy dręczyły go koszmary. Śniło mu się, że Wiedźma weszła do zamku przez wszystkie wejścia naraz. - Gdzie jest Hauru? - zapytał niespokojnie. Hauru wyszedł bardzo wcześnie, i jak zwykle zostawił łazienkę wypełnioną pachnącą parą. Nie zabrał gitary i przekręcił kołek nad drzwiami zielonym w dół. Nawet Kalcyfer nie wiedział nic więcej. - Nie otwierajcie nikomu - ostrzegł. - Wiedźma zna wszystkie wejścia oprócz tego w Porthaven. Michael tak się przeraził, że przyniósł z podwórza kilka desek i zaklinował nimi drzwi. Potem wreszcie zabrał się do zaklęcia, które odebrali od panny Angorian. 148 Pół godziny później kołek przekręcił się nagle czarnym w dół. Drzwi zaczęły dygotać. Michael chwycił Sophie za ramię. - Nie bój .się - powiedział drżącym głosem. - ja cię obronię. Drzwi przez chwilę podskakiwały gwałtownie. Potem przestały. Michael właśnie z ulgą puścił Sophie, kiedy nastąpił silny wy_ buch. Deski z grzechotem spadły na podłogę. Kalcyfer opadł na spód .paleniska, a Michael zanurkował do schowka na miotły. Sophie została sama, kiedy Hauru wpadł do środka jak burza.

- Tego już za wiele, Sophie! - zawołał. - Ja tu mieszkam. Ociekał wodą. Szkarłatno-szare ubranie zrobiło się czarnobrązowe. Z rękawów i włosów skapywały wielkie krople. Sophie spojrzała na kołek nad drzwiami, nadal. przekręcony czarnym w dół. Panna Angorian, pomyślała. Poszedł ją odwiedzić w zaczarowanym ubraniu. - Gdzieś ty był? - zapytała. Hauru kichnął. - Stałem na deszczu. Nie twój interes - odparł ochryple. _ Do czego miały służyć te deski? - Ja je zamocowałem - wyznał Michael, wyłaniając się ze schowka na miotły. - Wiedźma ... - Chyba myślisz, że nie znam własnego fachu - prychnął z irytaqą Hauru. - Rzuciłem tyle czarów zwodzących, że większość ludzi w ogóle nas nie znajdzie. Daję Wiedźmie trzy dni. Kalcyfer, muszę się napić czegoś gorącego. Kalcyfer wspinał się po szczapach drewna, ale kiedy Hauru podszedł do kominka, demon znowu się skulrł. - Nie zbliżaj się! Jesteś mokry! - syknął. - Sophie, proszę - mruknął Hauru. Sophie bezlitośnie skrzyżowała ramiona na piersiach. - A co z Lettie? - zapytała Sophie. - Jestem przemoczony - poskarży t się Hauru. - Potrzebuję czegoś ciepłego. - A ja pytam: co z Lettie Kapeluszniczką? - powtórzyła Sophie. 149

- Więc niech cię licho porwie! - warknął Hauru. Otrząsnął się. Woda spłynęła z niego, tworząc równiutkie kółko na podłodze. Hauru wyszedł z kręgu z suchymi, lśniącymi włosami, w szkarłatno-szarym ubraniu bez jednej plamki wilgoci, i ruszył po rondel. - Na tym świecie pełno jest kobiet z twardymi sercami, Michaelu - powiedział. - Bez zastanawiania mogę wymienić trzy. - A jedna to panna Angorian? - odgadła Scphie. Hauru nie odpowiedział. Przez resztę poranka wyniośle ignorował Sophie, kiedy dyskutował o przeniesieniu zamku z Michaelem i Kalcyferem. On naprawdę zamierza uciec, tak jak ostrzegałam Króla, pomyślała Sophie, która siedziała i zszywała razem trójkąty powycinane ze srebrno-błękitnego ubrania, Wiedziała, że musi jak naj prędzej zdjąć z Hauru szkarłatno-szary strój. - Myślę, że nie musimy przenosić wejścia w Porthaven mówił Hauru. Wyczarował z powietrza chusteczkę i wydmuchał nos z takim głośnym trąbieniem, że Kalcyfer zamigotał niespokojnie. - Ale chcę przesunąć zamek daleko od wszystkich miejsc, gdzie stał przedtem, i zamknąć wejście w Kingsburry. Ktoś zapukał do drzwi. Sophie zauważyła, że Hauru podskoczył i obejrzał się równie nerwowo, jak Michael. Żaden z nich nie otworzył. Tchórz! - pomyślała pogardliwie. Nie rozumiała, dlaczego wczoraj zadała sobie tyle trudu dla Hauru. - Chyba zwariowałam! - mruknęła do srebrno-błękitnego ubrania.

- Co z czarnym wejściem? - zapytał Michael, kiedy stukanie ucichło. - Zostaje - oświadczył Hauru i pstryknięciem wyczarował sobie następną chusteczkę. Ja myślę! - powiedziała w duchu S<;>phie. Za nim jest panna Angorian. Biedna Lettie! 150 Do południa Hauru wyczarowywał już kilka. chusteczek. W rzeczywistości były to kwadraty miękkiego papieru, jak zauważyła Sophie. Czarnoksieżnikciągle kichał. Głos mu zachrypł. Wkrótce wyjmował z powietrza chusteczki całymi tuzinami. Popioły po zużytych chustkach piętrzyły się wokół Kalcyfera. - Och, dlaczego za każdym razem, kiedy się wybiorę do Walii, wracam z katarem! - zachrypiał Hauru i wyczarował sobie całą paczkę kawałków ligniny. Sophie prychnęła. - Mówiłaś coś? - zagadnął Hauru. - Nie, ale myślałam, że ludzie, którzy od wszystkiego uciekają, zasługują na najgorsze przeziębienie - odparła Sophie. _ A ktoś, kto zamiast wypełniać zadanie wyznaczone przez Króla, idzie się zalecać w deszczu, powinnien mieć pretensje tylko do siebie. - Nie wiesz, co robię, pani Mądralińska - burknął Hauru. _ Następnym razem dam ci listę, zanim wyjdę. Właśnie że szukałem księcia Justyna. Wychodzę nie tylko po to, żeby się zalecać. - Kiedy szukałeś? - zapytała Sophie. - Och, jak nadstawiasz wielkie uszy i wyciągasz długi nos! -

zachrypiał Hauru. - Oczywiście szukałem tam, gdzie zniknął. Ciekawy byłem, co książę Justyn tutaj robił, skoro wszyscy wiedzieli, że Suliman wyruszył na Pustkowie. Myślę, że ktoś mu sprzedał felerny czar szukający, bo pojechał prosto do Fałdowej Doliny i kupił następny od pani Fairfax. Po drodze wstąpił do zamku, gdzie Michael sprzedał mu następny czar szukający i zaklęcie maskujące ... Michael zakrył usta ręką. - Więc człowiek w szarym mundurze to był książę Justyn? wybełkotał. - Tak, ale wcześniej o tym nie wspominałem - przyznał Hauru - bo Król mógłby pomyśleć, że powinieneś mieć tyle rozumu, żeby sprzedać księciu następny bubel. Miałem przez to wyrzuty 151 sumienia. Sumienie. Zapamiętaj to słowo, pani Wścibska. Mam sumienie. Hauru wyczarował następną paczkę chusteczek i sponad nich popatrzył gniewnie na Sophie oczami, które zrobiły się czerwone i załzawione. Potem wstał. - Jestem chory - oznajmił. - Idę do łóżka, gdzie może umrę. Załośnie powlókł się na schody. - Pochowajcie mnie obok pani Pentstemmon - zachrypiał i zniknął w sypialni. Sophie jeszcze gorliwiej przyłożyła się do szycia. Teraz miała okazję zabrać Hauru szkarłatno-szary strój, zanim poczyni następne spustoszenia w sercu panny Angorian - chyba że Hauru poszedł do łóżka w ubraniu, co było do niego podobne, zdaniem

Sophie. Więc Hauru szukał księcia Justyna, kiedy wybrał się do Górnej Fałdy i spotkał Lettie. Biedna dziewczyna! - pomyślała Sophie, szybko przeszywając drobnym ściegiem pięćdziesiąty siódmy błękitny trójkąt. Zostało jeszcze tylko czterdzieści. Wkrótce dał się słyszeć słaby głos Hauru: - Niech mi ktoś pomoże! Umieram tutaj w zapomnieniu! Sophie prychnęła. Michael przerwał pracę nad nowym zaklęciem i biegał po schodach w górę i w dół. Zrobił się wielki ruch. Zanim Sophie zszyła następne dziesięć trójkątów, Michael zdążył zanieść na górę cytrynę i miód, pewną szczególną książkę, syrop na kaszel, łyżkę do syropu, a potem krople do nosa, tabletki na gardło, płyn do płukania gardła, pióro, papier, jeszcze trzy książki oraz napar z kory wierzbowej. Tymczasem ludzie ciągle pukali do drzwi, aż Sophie podskakiwała, a Kalcyfer migotał niespokojnie. Kiedy nikt nie otwierał, niektórzy dobijali się przez dobre pięć minut, słusznie podejrzewając, że zostali zignorowani. Tymczasem Sophie zaczęła się martwić stanem srebrno-niebieskiego stroju. Robił się coraz mniejszy. Nie można zszyć takiej ilości trójkątów, żeby nie zebrać na szwach całkiem sporo materiału. 152 - Michael - zagadnęła Sophie, kiedy chłopiec znowu zbiegł pospiesznie po schodach, bo Hauru zażyczył sobie kanapkę z boczkiem. - Znasz jakiś sposób, żeby powiększyć małe ubranie? - O tak - odparł Michael. - To właśnie moje nowe zaklęcie ...

muszę tylko nad nim popracować. Hauru chce sześć plasterków boczku do kanapki. Możesz poprosić Kalcyfera? Sophie i demon wymienili znaczące spojrzenia. - Myślę, że on wcale nie umiera - powiedział Kalcyfer. - Dam ci skórki do zjedzenia, jeśli pochylisz głowę - obiecała Sophie, odkładając szycie. Łatwiej było przekupić Kalcyfera, niż go zastraszyć. Zjedli kanapki z boczkiem, ale Michael w połowie posiłku musiał pędzić na górę. Wrócił z nowiną, że Hauru wysyła go do Market Chipping po kilka rzeczy, których potrzebuje do przesunięcia zamku. - Ale Wiedźma ... czy to bezpieczne? - zatroskała się Sophie. Michael oblizał z palców tłuszcz po boczku i zanurkował do schowka na miotły. Wyłonił się w zakurzonym aksamitnym płaszczu narzuconym na ramiona. A raczej ze schowka wyszedł krzepki mężczyzna z rudą brodą. Oblizał palce i odezwał się głosem Michaela: - Hauru uważa, że w tym będę bezpieczny. To nie tylko przebranie, ale czar mylący. Ciekawe, czy Lettie mnie pozna. Postawny młodzieniec otworzył drzwi zielonym do dołu i wyskoczył na powoli sunące zbocze wzgórza. Zapanował spokój. Kalcyfer przygasł. Hauru widocznie zdawał sobie sprawę, że Sophie nie zamierza koło niego skakać. Na górze było cicho. Sophie wstała i ostrożnie pokuśtykała do schowka na miotły. Teraz miała szansę odwiedzić siostrę. Lettie na pewno jest bardzo nieszczęśliwa. Hauru prawdopodobnie nie przyszedł do niej ani razu od tamtego dnia w sadzie. Mogło

pomóc, gdyby Sophie powiedziała, że uczucie wywołał zaczarowany strój. W każdym razie Lettie miała prawo wiedzieć 153 Siedmiomilowych butów nie było w schowku. Sophie nie wierzyła własnym oczom. Przewróciła wszystko do góry nogami. Znalazła tylko zwykłe wiadra, miotły i drugi aksamitny płaszcz. - Niech go szlag trafi! - zaklęła. Hauru widocznie dopilnował, żeby już nigdy więcej go nie śledziła. Wkładała .wszystko z powrotem do schowka, kiedy ktoś znowu zapukał. Sophie jak zwykle podskoczyła. Miała nadzieję, że natręt sobie pójdzie, ale okazał się znacznie bardziej uparty niż jego poprzednicy. Pukał dalej - czy raczej rzucał się całym ciałem na drzwi, ponieważ rozległo się donośne łup! łup! łup! Wcale nie przestał po pięciu minutach. Sophie spojrzała na drżące zielone płomyczki, bo tylko tyle widziała z Kalcyfera. - Czy to Wiedźma? - Nie - zaprzeczył Kalcyfer stłumionym głosem spomiędzy szczap. - Ktoś biegnie obok nas. Całkiem szybko. - Strach na wróble? - przeraziła się Sophie i na samą myśl serce jej podskoczyło w piersi. - To ciało i krew - odparł demon i wysunął do kominka siną, zdziwioną twarz. - Nie wiem, co to jest, ale bardzo chce wejść. Chyba nie ma złych zamiarów. Ponieważ łup! łup! nie ustawało, doprowadzając Sophie do

nąjwyższej irytacji, postanowiła otworzyć drzwi. Poza tym ciekawiło ją, kto tak się dobija. Trzymała jeszcze w ręku drugi aksamitny płaszcz ze schowka na miotły, więc narzuciła go na ramiona, idąc do drzwi. Kalcyfer wytrzeszczył oczy. Potem po raz pierwszy, odkąd go poznała, z własnej woli pochylił głowę. Spod kręconych zielonych płomyków dobiegły salwy trzeszczącego śmiechu. Zastanawiając się, w co ją zmienił płaszcz, Sophie otworzyła drzwi. Ogromny chudy chart wskoczył pomiędzy czarne, zgrzytające bloki zamku i wylądował na środku pokoju. Sophie zrzuciła 154 płaszcz i cofnęła się gwałtownie. Zawsze trochę się bała psów, a ten wcale nie wyglądał nieszkodliwie. Stanął pomiędzy Sophie a drzwiami i gapił się na nią. Sophie tęsknie spojrzała na skały i wrzosowiska przesuwające się za drzwiami i zastanawiała się, czy warto wezwać na pomoc Hauru. Pies zgiął jeszcze bardziej swój wygięty grzbiet i jakoś dźwignął się na chude tylne łapy. Teraz prawie dorównywał wysokością Sophie. Sztywno wyciągnął przed siebie przednie łapy i znowu się podźwignął. Potem, kiedy Sophie już otworzyła usta, żeby wrzasnąć do Hauru, stwór uczynił wyraźnie ogromny wysiłek i przekształcił się w postać mężczyzny w zmiętym brązowym garniturze. Miał rudawe włosy i bladą, nieszczęśliwą twarz. - Przychodzę z Górnej Fałdy! - wydyszał ten człowiek-pies. - Kocham Lettie ... Lettie mnie wysłała ... płacze i bardzo nieszczęśliwa ... wysłała mnie do ciebie ... kazała mi zostać ... Zgiął się wpół i zaczął się zmieniać, zanim dokończył zdanie.

Zaskowytał jak pies z rozpaczy i wściekłości. - Nie mów czarnoksiężnikowi! - zaskomlał i znowu stał się psem, tylko że z kędzierzawą rudą sierścią. Tym razem to był irlandzki seter. Pomachał frędzlastym ogonem.i spojrzał błagalnie na Sophie wielkimi oczami pełnymi żalu. - O rety - mruknęła Sophie, zamykając drzwi. - Masz spore kłopoty, przyjacielu. To ty byłeś owczarkiem collie, tak? Teraz rozumiem, o co chodziło pani Fairfax. Wiedźma sama się prosi o porządne lanie! Ale dlaczego Lettie cię tutaj przysłała? Jeśli nie chcesz, żebym powiedziała Hauru ... Pies zawarczał cicho na dźwięk tego imienia. Ale jednocześnie machał ogonem i patrzył prosząco. - No dobrze, nie powiem mu - obiecała Sophie. Pies się uspokoił. Podreptał do kominka, zmierzył Kalcyfera nieufnym spojrzeniem i zwinął się w rudy kłębek obok kraty paleniska. - Kalcyfer, co ty na to? - zagadnęła Sophie. 155 - To zaczarowany człowiek - powiedział niepotrzebnie demon. - Wiem, ale czy możesz zdjąć z niego czar? - zapytała Sophie. Lettie pewnie usłyszała, jak wielu innych ludzi, że u Hauru pracuje teraz czarownica. Tego psa koniecznie należało zmienić z powrotem w człowieka i odesłać do Górnej Fałdy, zanim Hauru wstanie z łóżka i znajdzie go tutaj. - Nie. Do tego muszę się połączyć z Hauru - odparł Kalcyfer.

- Więc sama spróbuję - oznajmiła Sophie. Biedna Lettie! Hauru złamałjej serce, a jedyny poza nim konkurent to pies! Sophie położyła rękę na okrągłym, miękkim psim łbie. - Zmień się z powrotem w człowieka - rozkazała. Powtórzyła to po wielekroć, ale tylko tyle wskórała, że pies głęboko zasnął, przytulony do jej nóg. Pochrapywał i rzucał się przez sen. Tymczasem z sypialni na piętrze zaczęły dochodzić bol~sne jęki i stękania. Sophie dalej mruczała do psa i nie zwracała uwagi na te odgłosy. Donośny, głuchy kaszel przebrzmiał i zamarł w kolejnym jęku. Sophie również to zignorowała. Po kaszlu nastąpiły grzmiące kichnięcia, od których szyby dzwoniły w oknach i drzwi dygotały. Sophie trudniej przyszło je zignorować, ale jakoś dała sobie radę. Tru-tu-tuuu! zatrąbił wydmuchiwany nos niczym fagot w tunelu. Ponownie rozległ się kaszel urozmaicony jękami. Kichnięcia przeplatały się z kaszlem i pojękiwaniem. Stopniowo odgłosy urosły do crescendo, kiedy Hauru jakimś cudem jednocześnie kichał, prychał, wycierał nos, kaszlał i żałośnie pojękiwał. Drzwi grzechotały, belki w suficie drżały, a jedno polano Kalcyfera stoczyło się z paleniska. - No dobrze, dobrze, wiadomość dotarła! - burknęła Sophie i wrzuciła polano z powrotem na ruszt. - Następny będzie zielony śluz.' Kalcyfer, dopilnuj, żeby pies tutaj został. Wdrapała się po schodach, gderając głośno: 156

- Ach ci czarnoksiężnicy! Myślałby kto, że żaden nigdy się nie przeziębił! No, o co chodzi? - zapytała, wchodząc na brudny dywan sypialni. - Umieram z nudów - odparł żałośnie Hauru. - Albo po prostu umieram. Leżał wsparty na brudnych szarych poduszkach, nakryty czymś, co wyglądało jak patchworkowa kołdra, tyle że koloru kurzu. Wyglądał dość marnie. Pająki, które tak lubił, pracowicie tkały sieci na baldachimie nad jego głową. Sophie położyła mu rękę na czole. - Masz lekką gorączkę - przyznała. - Mam delirium - poprawił ją Hauru. - Czarne plamy latają mi przed oczami. - To pająki - wyjaśniła. - Dlaczego nie wyleczysz się zaklęciem? - Bo nie ma zaklęcia na katar - oświadczył Hauru smętnie, Kręci mi się w głowie ... albo to pokój się kręci. Ciągle myślę o warunkach klątwy Wiedźmy. Nie zdawałem sobie sprawy, że tak mnie przejrzała. Źle się stało, chociaż na razie te rzeczy, które są prawdziwe, to moja własna robota. Sophie wróciła myślami do zagadkowego wiersza. - Jakie rzeczy? Powiedz, czemu gasną zorze? - Och, ja to wiem - odparł Hauru. - Czekam tylko na trzy rzeczy: syreny, korzeń mandragory i krainę bez fałszu. Zostały trzy tygodnie, żeby wszystko się spełniło, a wtedy Wiedźma mnie dostanie. Ale zjazd Klubu Rugby odbywa się w wigilię świętego Jana, więc przynajmniej tam będę. Reszta zdarzyła SIę już dawno temu.

- Czyli spadająca gwiazda i to, że nigdzie nie znajdziesz wiernej kobiety? - upewniła się Sophie. - Nic dziwnego, skoro szukasz w ten sposób. Pani Pentstemmon mówiła mi, że schodzisz na złą drogę. Nie myliła się, prawda? - Koniecznie muszę pójść na jej pogrzeb - powiedział Hauru ze smutkiem. - Pani Pentstemmon zawsze miała o mnie zbyt pochlebną opinię. Omamiłem ją swoim urokiem. 157 Łzy pociekły mu z oczu. Sophie nie wiedziała, czy Hauru naprawdę płacze, czy tylko łzawi od kataru. Ale zauważyła, że znowu się wykręcał. - Mówiłam o tym, że rzucasz kobiety, jak tylko je w sobie rozkochasz - przypomniała. - Dlaczego tak postępujesz? Hauru wskazał drżącą ręką na baldachim. - Dlatego kocham pająki. "Jeśli z początku ci się nie uda, próbuj, próbuj, próbuj dalej". Ciągle próbuję - zapewnił z wielkim smutkiem. - Ale sam to na siebie sprowadziłem, kiedy zawarłem umowę przed laty, i już nie potrafię nikogo prawdziwie pokochać. Teraz z oczu Hauru na pewno płynęły łzy. Sophie zmiękła. - No, no, nie trzeba płakać ... Za drzwiami rozległo się stąpanie. Sophie obejrzała się i zobaczyła, że człowiek-pies zwinnie wsuwa się do sypialni. Wyciągnęła rękę i chwyciła pełną garścią jego rude futro, przekonana, że przyszedł ugryźć Hauru. On jednak tylko oparł się o jej nogi, aż zatoczyła się na ścianę obłażącą z farby. - Co to? - zapytał Hauru. - Mój nowy pies - odpowiedziała Sophie, mocno trzymając

kędzierzawą sierść. Teraz, oparta o ścianę, miała widok z okna sypialni. Powinno wychodzić na podwórze, ale zamiast tego pokazywało schludny, kwadratowy ogródek z metalową dziecięcą huśtawką pośrodku. Zachodzące słońce zapalało czerwone i niebieskie blaski w kroplach deszczu wiszących na huśtawce. Mari, siostrzenica Hauru, przebiegła po mokrej trawie. Za nią szła Megan, siostra Hauru. Z pewnością krzyczała, żeby Mari nie siadała na mokrej huśtawce, ale żaden dźwięk nie dochodził przez szybę. - Czy to jest miejsce zwane Walią? - zapytała Sophie. Hauru zaśmiał się i uderzył pięścią w kołdrę. Kurz wzbił się jak dym. - Niech licho porwie tego psa! - zachrypiał czarnoksiężnik. _ Założyłem się ze sobą, że powstrzymam cię od podglądania przez okno przez cały czas, dopóki tu będziesz! 158 - Czyżby? :- mruknęła Sophie i puściła psa z nadzieją, że mocno ugryzie Hauru. Ale seter uparcie popychał ją do drzwi. - Więc to była tylko gra? Powinnam się domyślić. Hauru oparł się na szarych poduszkach, urażony i pokrzywdzony. - Czasami mówisz całkiem jak Megan - powiedział z wyrzutem. - Czasami rozumiem, czemu Megan taka się stała - odparła Sophie, wyganiając psa z pokoju. Z głośnym trzaskiem zamknęła drzwi za kurzem, pająkami i widokiem ogrodu.

Rozdział 15 w którym Hauru idzie w przebraniu na pogrzeb

Sophie wróciła do szycia, a człowiek-pies zwinął się w kłębek na jej stopach. Chyba miał nadzieję, że Sophie jakoś zdoła zdjąć zaklęcie, jeśli będzie się trzymał blisko niej. Kiedy potężny rudobrody mężczyzna wpadł do pokoju, niosąc pudło z różnościami, zrzucił płaszcz i zmienił się w Michaela, człowiek-pies wstał i zamerdał ogonem. Pozwolił, żeby Michael poklepał go po łbie i podrapał za uszami. - Mam nadzieję, że on zostanie - powiedział chłopiec. - Zawsze chciałem mieć psa. Hauru usłyszał głos swojego ucznia. Zszedł owinięty w brązową patchworkową kołdrę. Sophie przestała szyć i przezornie przytrzymała psa, ale ten jednak uprzejmie odniósł się do Hauru i nawet dał mu się poklepać. - No więc? - zachrypiał Hauru, wzbijając tumany kurzu, kiedy wyczarował jeszcze trochę chusteczek. - Mam wszystko - oznajmił Michael. - I naprawdę mi się poszczęściło. W Market Chippingjest na sprzedaż pusty sklep. 159 Przedtem sprzedawali tam kapelusze. Myślisz, że możemy tam przenieść zamek? Hauru usiadł na wysokim stołku, niczym rzymski senator odziany w togę, rozważając propozycję. - Zależy, ile to kosztuje - powiedział. - Nawet mnie kusi żeby tam przemieścić wejście do Porthaven. Niełatwe zdanie'

bo trzeba będzie przenieść Kalcyfera. Porthaven jest tam, gdzie naprawdę jest Kalcyfer. Co ty na to, demonie? - Przeniesienie mnie wymaga bardzo delikatnej operacji _ odparł Kalcyfer, bledszy o kilka odcieni. - Myślę, że powinieneś mnie tutaj zostawić. Więc Fanny sprzedaje sklep, pomyślała Sophie, kiedy pozostała trójka dyskutowała o przeprowadzce. A Hauru twierdził, że ma. sumienie! Ale najbardziej intrygowało ją dziwne zachowanie psa. Chociaż Sophie zapewniła go kilkakrotnie, że nie potrafi zdjąć czaru,jakoś nie chciał odejść. I nie zamierzał ugryźć Hauru. Pozwolił, żeby Michael zabrał go na spacer na bagna w Porthaven tego wieczoru i następnego ranka. Wyraźnie próbował się zadomowić. - Na twoim miejscu siedziałabym w Górnej Fałdzie i czekała, aż Lettie odmieni swoje uczucia - powiedziała Sophie do setera. Przez cały następny dzień Hauru na przemian kładł się i wstawał z łóżka. Kiedy leżał, Michael musiał ganiać tam i z powrotem po schodach. Kiedy wstawał, Michael musiał biegać za nim po zamku, mierzyć odległości i mocować metalowe wsporniki we wszystkich rogach. W przerwach Hauru zjawiał się spowity kołdrą i kłębami kurzu, żeby zadawać pytania i wygłaszać uwagi, głównie pod adresem Sophie. - Sophie, skoro pobieliłaś wszystkie znaki, które zrobiliśmy, kiedy wynaleźliśmy zamek, może pamiętasz, gdzie były znaki w pokoju Michaela?

160 - Nie - odparła Sophie, przyszywając siedemdziesiąty błękitny trójkąt. - Nie pamiętam. Hauru smutno pociągnął nosem i odszedł. Wkrótce znowu się pojawił. - Sophie, gdybyśmy przejęli ten sklep z kapeluszami, czym moglibyśmy handlować? Sophie stwierdziła, że do końca życia ma dosyć kapeluszy. - Na pewno nie kapeluszami - oświadczyła. - Można kupić sklep, ale nie firmę. - Skieruj swój diabelski umysł na tę sprawę - polecił Hauru. - Albo nawet pomyśl, jeśli potrafisz. I znowu pomaszerował na górę . Pięć minut później zszedł z powrotem. - Sophie, masz jakieś wymagania co do innych wejść? Gdzie chciałabyś mieszkać? Sophie natychmiast pomyślała o siedzibie pani Fairfax. - Najchętniej w ładnym domu z mnóstwem kwiatów - odparła. - Rozumiem - zachrypiał Hauru i ruszył na górę. Następnym razem pojawił się ubrany. Sophie nie zwróciła na niego uwagi, dopóki nie włożył aksamitnego płaszcza, którego przedtem używał Michael. Zmienił się w bladego, kaszlącego, rudobrodego mężczyznę z dużą czerwoną chustką przyłożoną do nosa. Wtedy zrozumiała, że Hauru wycho~zi. - Pogorszy ci się - ostrzegła. - Więc umrę i wszyscy będziecie mnie żałować - oświadczył

rudobrody mężczyzna, przekręcił kołek zielonym na dół i wyszedł. Przez następną godzinę Michael miał czas, żeby popracować nad swoim zaklęciem. Sophie doszła aż do osiemdziesiątego czwartego trójkąta. Potern rudobrody mężczyzna wrócił. Zrzucił aksamitny płaszcz i stał się Hauru, kaszlącym jeszcze bardziej niż przedtem i jeszcze bardziej, o ile to możliwe, użalają-. cym się nad sobą. 161 - Kupiłem sklep - oznajmił. - Tam jest przydatna szopa na tyłach i obok dom, więc wziąłem wszystko. Chociaż nie jestem pewien, ile zapłacę za całość. - A te pieniądze, które dostaniesz, jeśli znajdziesz księcia Justyna? - podsunął Michael. - Zapominasz, że przeprowadzamy tę operację, żeby nie szukać księcia Justyna - zachrypiał Hauru - musimy zniknąćKaszląc, poszedł na górę do łóżka, gdzie wkrótce zaczął kichać tak, aż trzęsły się belki w suficie. Michael musiał zostawić swoje zaklęcie i pędzić na górę. Sophie też zamierzała się pofatygować, tylko że człowiek-pies ciągle zastępował jej drogę. Kolejna dziwna cecha jego zachowania: nie chciał, żeby Sophie coś robiła dla Hauru. Sophie uznała, że to całkiem zrozumiałe. Zaczęła osiemdziesiąty piąty trójkąt. Michael wesoło zbiegł ze schodów i znowu zabrał się do pracy nad zaklęciem. Był taki uszczęśliwiony, że przyłączył się do piosenki Kalcyfera o rondlach i rozmawiał z czaszką całkiem jak Sophie. - Zamieszkamy w Market Chipping - poinformował czasz-

kę. - Codziennie będę mógł odwiedzać moją Lettie. - Dlatego podsunąłeś Hauru propozycję kupna sklepu? - zapytała Sophie, nawlekając nitkę. Doszła już do osiemdziesiątego dziewiątego trójkąta. - Tak - potwierdził radośnie Michael. - Lettie mi o tym powiedziała, kiedy nie wiedzieliśmy, czy się jeszcze zobaczymy A ja jej na to ... Przerwał mu Hauru, który zwlókł się ze schodów omotany kołdrą. - Ostatni raz tu schodzę - wychrypiał. - Zapomniałem przekazać, że pogrzeb pani Pentstemmon odbędzie się jutro w jej posiadłości niedaleko Porthaven i potrzebuję czystego ubrania. - Wyciągnął spod kołdry szkarłatno-szary strój i upuścił na kolana Sophie. - Zajmujesz się nie tym ubraniem - powiedział do 162 niej. - To ubranie lubię o wiele bardziej, ale nie mam energii, żeby samemu go wyczyścić. - Przecież nie musisz iść na pogrzeb - odezwał się Michael z niepokojem. - Uważam to za swój obowiązek - oświadczył Hauru. - Pani Pentstemmon zrobiła ze mnie czarnoksiężnika. Muszę okazać jej szacunek. - Ale przecież ci się pogorszyło :- zaprotestował Michael. - Sam się do tego doprowadził - burknęła Sophie. - Wstaje i łazi nie wiadomo gdzie. Hauru natychmiast przybrał najbardziej szlachetny wyraz twarzy.

- Nic mi nie będzie - wychrypiał. - Muszę tylko unikać morskiego wiatru. Posiadłość Pentstemmonów to ponure miejsce. Wszystkie drzewa gną się na boki i kilometrami nie ma żadnego schronienia. Sophie wiedziała, że próbował wzbudzić współczucie. Prychnęła. - A co z Wiedźmą? - zapytał Michael. Hauru zakaszlał żałośnie. - Pójdę w przebraniu, prawdopodobnie jako drugi trup oznajmił i powlókł się z powrotem na schody. - Więc potrzebujesz całunu, nie ubrania - zawołała za nim Sophie. Hauru nie odpowiedział, a ona dała mu spokój. Miała teraz w ręku zaczarowane ubranie, więc nie mogła zmarnować okazji. Wzięła nożyczki i pocięła szkarłatno-szary strój na siedem nierównych, postrzępionych kawałków. To powinno zniechęcić Hauru do tego ubrania. Potem zabrała się do ostatnich trójkątów srebrno-błękitnego odzienia. Głównie skupiła się na małych kawałkach wokół szyi. Strój istotnie zrobił się dużo mniejszy. Wydawał się o numer za mały nawet na pazia pani Pentstemmon. 163 - Michael - powiedziała Sophie. - Pospiesz się z tym zaklęciem. To pilne. - Już niedługo - obiecał chłopiec. Pół godziny później odkreślił po kolei wszystkie pozycje z listy i oznajmił, że chyba jest gotowy. Podszedł do Sophie, niosąc

miseczkę z odrobiną zielonego proszku na dnie. - Gdzie chcesz tego użyć? - Tutaj - odparła Sophie, przegryzając ostatnią nitkę. Odsunęła na bok śpiącego człowieka-psa i starannie rozłożyła na podłodze dziecięce ubranko. Michael ostrożnie przechylił miseczkę i posypał proszkiem każdą część ubrania. Potem oboje czekali z niepokojem. Upłynęła chwila. Michael westchnął z ulgą. Garnitur powoli się rozszerzał. Patrzyli, jak się powiększa coraz bardziej. Sophie musiała dalej odsunąć człowieka-psa, żeby zrobić więcej miejsca. Po pięciu minutach uznali, że garnitur znowu osiągnął rozmiar Hauru. Michael podniósł go i starannie strzepnął resztę proszku do kominka. Kalcyfer warknął i strzelił wysokim płomieniem. Człowiek-pies podskoczył przez sen. - Uważaj! - ostrzegł demon. - To było mocne. Sophie zabrała ubranie i cichutko pokuśtykała na schody. Hauru spał na szarych poduszkach, a pająki gorliwie tkały wokół niego nowe sieci. We śnie wyglądał smutno i szlachetnie. Sophie podeszła do okna, żeby położyć ubranie na starej skrzyni, przekonując samą siebie, że nie powiększył się, odkąd go wzięła do ręki. - Zresztą jeśli przez niego nie pójdziesz na pogrzeb, to mała strata - mruknęła i wyjrzała przez okno. Słońce stało nisko nad schludnym ogródkiem. Duży, ciemny mężczyzna entuzjastycznie rzucał czerwoną piłeczkę do Neila, kuzyna Hauru, który stał z min, cierpliwego męczennika, trzymając kij. Mężczyzna wyglądał 'na ojca Neila.

- Znowu podglądasz - powiedział nagle Hauru za plecami Sophie. 164 Zawstydzona, odwróciła się gwałtownie i zobaczyła, że Hauru tylko częściowo się rozbudził. - "Strzec się zawistników gniewu" ... to już przeszłość - mamrotał. - Kocham Walię, ale bez wzajemności. Megan mi zazdrości, bo jest szanowaną osobą, a ja nie. - Potem trochę bardziej przytomnie zapytał: - Co ty tu robisz? - Przyniosłam ci ubranie - wyjaśniła Sophie i pospiesznie wyszła z sypialni. Hauru widocznie znowu zasnął, bo nie pojawił się więcej tego wieczoru. Następnego ranka, kiedy Michael i Sophie wstali, czarnoksiężnik wciąż nie dawał znaku życia. Oboje chodzili na palcach, żeby go nie obudzić. Wcale im się nie podobało, że wybiera się na pogrzeb pani Pentstemmon. Michael zabrał człowieka-psa i wymknął się na spacer po wzgórzach. Sophie cichutko przygotowywała śniadanie z nadzieją, że Hauru zaspał. Nadal się nie pokazywał, kiedy Michael wrócił. Człowiek-pies umierał z głodu. Sophie i Michael szukali w szafie czegoś do jedzenia dla psa, kiedy usłyszeli, że Hauru wolno schodzi z piętra. - Sophie - rozległ się jego oskarżycielski głos. Czarnoksiężnik stanął w otwartych drzwiach, które przytrzymywał ramieniem całkowicie ukrytym w ogromnym srebrno-błękitnym rękawie. Stopami przydeptywał poły gigantycznej srebrno-błękitnej marynarki. Drugie ramię nie miało szans do-

sięgnąć do drugiego olbrzymiego rękawa. Sophie widziała zarys tego ramienia, gestykulującego pod obszernymi fałdami kołnierza. Całe schody za Hauru zajmował srebrno-błękitny strój, ciągnący się aż do sypialni. - O rany! - jęknął Michael. - Hauru, to moja wina, bo ... - Twoja wina? Brednie! - warknął Hauru. - Potrafię wyczuć na kilometr rękę Sophie. A tego ubrania jest kilka kilometrów. Kochana Sophie, gdzie moje drugie ubranie? Sophie pospiesznie przyniosła kawałki szkarłatno-szarego stroju ukryte w schowku na miotły. 165 Hauru obejrzał szczątki. - No, to już coś - stwierdził. - Balem się, że będzie za mały, żeby go zobaczyć gołym okiem. Dawaj tu wszystkie siedem kawałków. Sophie wyciągnęła do niego kłębek szkarłatno-szarych ścinków. Hauru z trudem wyplątał rękę ze zwojów srebrno-błękitnego rękawa i przesunął ją przez pustą przestrzeń pomiędzy dwoma ogromnymi ściegami. Odebrał tobołek od Sophie. - Teraz zamierzam się przygotować do pogrzebu - oznajmił. - Proszę, oboje powstrzymajcie się przez pewien czas od robienia czegokolwiek. Widzę, że Sophie jest w szczytowej formie, ale .chciałbym, żeby ten pokój zachował obecne rozmiary do mojego powrotu. Z godnością skierował się do łazienki, brodząc w srebrno-błękitnych zwojach. Reszta garnituru ciągnęła się za nim z szelestem, stopień po stopniu. Kiedy Hauru wszedł do łazienki,

większość marynarki znalazła się już na podłodze, a na schodach ukazały się spodnie. Hauru przymknął drzwi i zaczął wciągać ubranie do środka obiema rękami. Sophie, Michael i człowiek-pies patrzyli, jak kolejne metry srebrno-błękitnej tkaniny suną po podłodze, miejscami ozdobione srebrnym guzikiem wielkości młyńskiego kamienia i połączone ogromnymi, regularnymi ściegami jakby z okrętowej liny. - Chyba coś pokręciłem z tym zaklęciem - przyznał Michael, kiedy ostatni gigantyczny półokrągły rąbek zniknął za drzwiami łazienki. - Już on ci o tym przypomniał! - zatrzeszczał Kalcyfer. Następne polano, proszę. Michael dołożył Kalcyferowi polano. Sophie nakarmiła człowieka-psa. Żadne jednak nie odważyło się zrobić nic więcej, tylko zjedli chleb z miodem na śniadanie i czekali, aż Hauru wyjdzie z łazienki. Wynurzył się po dwóch godzinach, w obłoku zaklęć pachnących werbeną. Cały na czarno. Miał czarne ubranie, czarne buty 166 i włosy też czarne, z takim samym błękitnym połyskiem, jak u panny Angorian. Kolczyk w uchu zmienił się w długi dżetowy wisiorek. Sophie zastanawiała się, czy zmienił kolor włosów na cześć starej nauczycielki. Przyznała rację pani Pentsternmon, że z czarnymi włosami było mu do twarzy. Lepiej pasowały do jego szklistozielonych oczu. Ale bardzo ją ciekawiło, który strój zmienił się w czarne ubranie. Hauru wyczarował sobie czarną chusteczkę higieniczną i wy-

dmuchał nos. Szyba w oknie zabrzęczała. Hauru wziął ze stołu kromkę chleba z miodem i kiwnął na człowieka-psa. Seter popatrzył na niego z powątpiewaniem. - Chcę tylko cię mieć na oku - zachrypiał Hauru, wciąż mocno zaziębiony. - Do nogi, piesku. Pies niechętnie wypełznął na środek pokoju. Hauru dodał: - Nie znajdziesz mojego drugiego ubrania w łazience, pani Wścibska. Już nigdy nie tkniesz moich ubrań. Sophie przestała się skradać w stronę łazienki. Hauru obszedł dookoła człowieka-psa, na zmianę jedząc chleb z miodem i wycierając nos. - Co myślicie o takim przebraniu? - zagadnął. Rzucił czarną chusteczką w Kalcyfera i opadł na czworaki. Jeszcze w powietrzu zaczął się zmieniać. Zanim dotknął podłogi, stał się kędzierzawym rudym seterem. Całkowicie zaskoczony człowiek-pies instynktownie zjeżył sierść na grzbiecie, położył uszy po sobie i zawarczał. Hauru go naśladował - albo czuł to samo. Dwa identyczne psy krążyły dookoła siebie, warczały, szczerzyły zęby, jeżyły sierść i gotowały się do walki. Sophie złapała za ogon tego, którego uważała za człowieka-psa. Michael chwycił tego, którego uważał za swojego mistrza. Hauru pospiesznie zmienił się z powrotem. Wysoka czarna postać wyrosła przed Sophie, która puściła tylną połę ubrania Hauru. Człowiek-pies usiadł na stopach Michaela z tragicznym wyrazem pyska. 167

- Dobrze - stwierdził Hauru. - Skoro oszukałem drugiego psa, mogę oszukać wszystkich. Nikt na pogrzebie nie zwróci uwagi na bezpańskie psisko, które podnosi łapę przy nagrobkach. - Podszedł do drzwi i przekręcił kołek niebieskim na dół. - Zaczekaj chwilę! - zawołała Sophie. - Skoro idziesz na pogrzeb jako rudy seter, po co się przebierałeś na czarno? Hauru zadarł podbródek i zrobił szlachetną minę. - Z szacunku dla pani Pentsternmon - wyjaśnił. - Ona lubiła dbałość o szczegóły. Wyszedł na ulicę w Porthaven.

Rozdział 18 w którym jest mnóstwo czarów

Upłynęło kilka godzin. Człowiek-pies znowu był głodny. Michael i Sophie postanowili też coś zjeść. Sophie podeszła do Kalcyfera z patelnią. - Czemu dla odmiany nie zjecie chleba z serem? - burknął Kalcyfer. Pochylił jednak głowę. Sophie właśnie ustawiała patelnię na wijących się zielonych płomieniach, kiedy znikąd dobiegł ochrypły głos Hauru: - Przygotuj się, Kalcyfer! Ona mnie znalazła! Kalcyfer skoczył w górę. Patelnia spadła Sophie na kolana. - Musicie zaczekać! - ryknął Kalcyfer. Buchnął wysokim, oślepiającym płomieniem. Niemaljednocześnie z głośnym, gardłowym warkotem rozmazał się na tuzin

płonących sinych twarzy, jakby ktoś nim gwałtownie potrząsał. - To chyba znaczy, że oni walczą - szepnął Michael. Sophie possała oparzony palec i drugą ręką zebrała plastry boczku ze spódnicy. Kalcyfer miotał się w kominku na wszyst168 kie strony. Jego rozmazane twarze pulsowały, przechodząc od ciemnego granatu do jasnego błękitu, potem prawie do bieli. Raz miał mnóstwo pomarańczowych oczu, po chwili rzędy źrenic srebrzystych jak gwiazdy. Sophie nigdy nie widziała niczego podobnego. Coś przeleciało nad nią ze świstem i z hukiem, od którego zatrząsł się cały pokój. Drugie coś pędziło za nim z przeciągłym, przeraźliwym łykiem. Kalcyfer zrobił się prawie czarny. Sophie zapiekła skóra od odbitej magii. Michael rzucił się do okna. - Są całkiem blisko! Sophie pokuśtykała za chłopcem. Burza magii ogarnęła połowę rzeczy w pokoju. Czaszka kłapała szczękami tak mocno, że kręciła się w kółko. Paczki podskakiwały. Proszki kipiały w słojach. Książka spadła ciężko z półki i leżała otwarta na podłodze, przewracając stronice w przód i w tył. W jednym końcu pokoju pachnąca para buchała z łazienki; w drugim gitara Hauru brzdąkała fałszywie, nie do taktu. A Kalcyfer miotał się coraz gwałtowniej. Michael włożył czaszkę do zlewu, żeby od tego kłapania nie spadła ze stołu. Potem otworzył okno i wychylił się jak najdalej. Coś się działo, ale jak na złość tuż poza zasięgiem wzroku. Ludzie w domach naprzeciwko wyglądali z drzwi i okien, pokazu-

jąc coś w górze. Sophie i Michael pobiegli do schowka na miotły, gdzie każde chwyciło aksamitny płaszcz i narzuciło na ramiona. Sophie złapała ten, który zmieniał w rudobrodego mężczyznę. Dopiero teraz zrozumiała, dlaczego Kalcyfer śmiał się z niej, gdy wcześniej włożyła drugi płaszcz. Michael stał się koniem. Ale nie miała czasu na śmiech. Otworzyła drzwi i wybiegła na ulicę razem z człowiekiem-psem, który zadziwiająco spokojnie przyjmował tę sytuację. Michael pokłusował za nimi ze stukotem kopyt i zostawił Kalcyfera przeskakującego od granatu do bieli. Na ulicy tłoczyli się ludzie patrzący w górę. Nikt nie zwracał uwagi na takie rzeczy, jak konie wychodzące z domów. Sophie 169 i Michael też zadarli głowy i zobaczyli ogromną czarną chmurę, kotłującą się tuż nad wierzchołkami kominów. Chmura wirowała z olbrzymią szybkością. Białe błyski, przeszywały jej mroczne. wnętrze. Lecz niemal w tej samej chwili, kiedy Sophie z Michaelem podnieśli wzrok, zbitek magii przybrał kształt mglistego kłębowiska walczących wężów. Potem rozdarł się na dwoje z odgłosem zażartej kociej bójki. Jedna część, wrzeszcząc przeraźliwie, umknęła ponad dachami w stronę morza, druga z rykiem rzuciła się w pościg. Niektórzy wrócili wtedy do domów. Sophie i Michael przyłączyli się do grupki odważniejszych, którzy zeszli po stromych zboczach na nabrzeże. Tam chyba wszyscy doszli do wniosku że najlepszy widok rozciąga się z muru otaczającego przystań: Sophie tez pokuśtykała na mur, ale nawet nie musiała wysuwać

się spoza szopy zarządcy portu. Dwie chmury wisiały nad morzem, po drugiej stronie muru, jedyne na pogodnym błękitnym niebie, wyraźnie widoczne. Równie wyraźnie było widać ciemną plamę sztormu szalejącego na morzu pomiędzy chmurami, gdzie wzbijały się olbrzymie spienione bałwany. Jakiś pechowy statek dostał się w sztormowy wir. Maszty kołysały się w przód l w tył. Fontanny wody tłukły o burty ze wszystkich stron. Załoga rozpaczliwie próbowała zwinąć żagle, ale co najmniej jeden został poszarpany na fruwające szare strzępy. - Nie mogą uważać na statek?! - rzucił ktoś z oburzeniem. Potem wiatr i sztormowe fale uderzyły w mur przystani. Spieniona woda przelała się górą i śmiałkowie na murze czym prędzej zawrócili tłumnie na nabrzeże, gdzie zakotwiczone statki szarpały się. na cumach. Wśród tego zamieszania rozlegało się wysokie, śpiewne zawodzenie. Sophie wystawiła twarz na wiatr za szopą, skąd dochodziły głosy. Okazało się, że rozszalała magia nie tylko. wzburzyła morze i porwała pechowy statek. Jakieś mokre, śliskie z wyglądu damy o rozpuszczonych zielono-brązowych włosach wczołgiwały się na mur przystani, krzycząc I wyciągając długie ramiona do innych zawodzących dam, któ170 re unosiły się na morskich falach. Każda miała rybi ogon zamiast nóg. - A niech to! - zawołała Sophie. - Syreny z klątwy! A zatem pozostały jeszcze tylko dwie niemożliwe rzeczy do spełnienia. Sophie podniosła wzrok na chmury. Hauru klęczał na lewej,

znacznie większej i bliższej. Wciąż był ubrany na czarno. Co typowe dla niego, oglądał się przez ramię na przerażone syreny. Gapił się, jakby wcale nie pamiętał, że należały do klątwy. - Uważaj na Wiedźmę! - wrzasnął koń stojący obok Sophie. Wiedźma pojawiła się nagle na chmurze po prawej stronie, w rozwianej szacie barwy płomienia, z rozpuszczonymi rudymi włosami i ramionami wzniesionymi wysoko, żeby przywołać więcej magii. Kiedy Hauru odwrócił się i spojrzał na nią, opuściła ręce. Z chmury Hauru wystrzeliła fontanna różanego płomienia. Fala żaru przeszła przez zatokę, kamienny mur zaczął parować. - Uff, mało brakowało! - wykrztusił koń. Hauru stał na rozkołysanym, niemal tonącym statku w dole. Wyglądał jak niewielka czarna figurka, opierająca się o przechylony główny maszt. Pomachał bezczelnie do Wiedźmy, dając jej znać, że spudłowała. Wiedźma natychmiast go spostrzegła. Razem z chmurą błyskawicznie zmieniła się w drapieżnego czerwonego ptaka, gwałtownie pikującego na statek. Statek znikł. Syreny wydały żałosny śpiewny okrzyk. Tam, gdzie przedtem unosił się statek, pieniły się wzburzone fale. Lecz ptak pikował zbyt szybko, żeby się zatrzymać. Wpadł do morza z donośnym pluskiem. Wszyscy na nabrzeżu zaczęli wiwatować. - Wiedziałem, że to nie jest prawdziwy statek! - powiedział ktoś za plecami Sophie. - Tak, to na pewno była iluzja - przyświadczył mądrze koń. Fala wywołana upadkiem ptaka dotarła do muru, zanimjesz-

cze Michael skończył mówić. Sześciometrowa zielona góra wody 171 gładko przelała się na drugą stronę, zagarnęła wrzeszczące syreny z powrotem do zatoki, zakołysała gwałtownie każdym zacumowanym statkiem i uderzyła spienionym wirem o ściany szopy. Z boku konia wysunęła się ręka i pociągnęła Sophie w stronę nabrzeża. Sophie zachłysnęła się i potknęła w szarej wodzie, sięgającej kolan. Człowiek-pies pobiegł za nimi w podskokach, mokry po same uszy. Zaledwie dotarli na nabrzeże, a łodzie w żaglówce zdążyły się wyprostować, kiedy przez mur przewaliła się druga wodna nawałnica. Z gładkiej zielonej toni wyprysną! potwór. Długi, czarny, pazurzasty stwór, na wpół kot, na wpół lew morski, pomknął po murze w kierunku nabrzeża. Następny, równie długi i niski, ale bardziej łuskowaty, wyskoczył z fali, kiedy rozbiła się w zatoce, i popędził za pierwszym potworem. Wszyscy zrozumieli, że walka jeszcze się nie skończyła. Pospiesznie, z chlupotem cofnęli się pod osłonę budynków na nabrzeżu. Sophie potknęła się o linę, potem o próg domu. Koń znowu wysunął ramię i podtrzymał ją, kiedy dwa potwory śmignęły obok w rozbryzgach słonej wody. Kolejna fala przewaliła się przez mur i znów wyskoczyły z niej dwie kreatury. Wyglądały niemal identycznie jak pierwsze. Następny przyniósł dwa następne potwory. - Co się dzieje? - pisnęła Sophie, kiedy trzecia para przebiegła obok, wstrząsając kamieniami nabrzeża. - Iluzje - odezwał się głos Michaela z wnętrza konia. - Nie-

które. Oboje próbują oszukać się nawzajem, żeby ścigać nie tego, co należy. - Kto jest kto? - zapytała Sophie. - Nie mam pojęcia - odparł koń.

.

Gapiowie przerazili się potworów. Wielu wróciło do domu. Inni wskakiwali na rozkołysane statki, żeby wyprowadzić je z przystani. Sophie i Michael dołączyli do najbardziej wytrwałych widzów, którzy ruszyli za potworami przez ulice Porthaven. Najpierw szli za strumieniem morskiej wody, potem za 172 wielkimi, mokrymi odciskami łap, wreszcie za białymi rysami i zadrapaniami wyżłobionymi w bruku przez pazury stworów. Te ślady wyprowadziły tropicieli za miasto, na bagna, gdzie kiedyś Sophie z Michaelem ścigali spadającą gwiazdę. Teraz, na płaskim terenie, widzieli już wszystkie sześć potworów jako podskakujące czarne plamki w oddali. Tłum rozproszył się nierównym szeregiem na skraju bagna. Ludzie gapili się z nadzieją, że zobaczą coś więcej, i jednocześnie obawiali Się tego, co mogą zobaczyć. Po chwili widzieli już tylko puste bagniska. Nic się nie działo. Kilka osób odwróciło się, żeby odejść, a wtedy pozostali krzyknęli: - Patrzcie! Kula bladego ognia leniwie unosiła się w oddali. Musiała być ogromna. Grzmot, który jej towarzyszył, dotarł do obserwatorów dopiero wtedy, kiedy kula zmieniła się w rosnącą kolumnę dymu. Ludzie skrzywili się od głuchego huku. Patrzyli, jak dym się rozwiewa, aż zakryły go bagienne mgły. Wkrótce zapanował

spokój. Wiatr szeleścił w bagiennych chwastach, ptaki nieśmiało podjęły swój śpiew . . . - Pewno wykończyli się nawzajem - stwierdzili wytrwah mieszkańcy Porthaven. Tłum stopniowo rozpadł się na pojedyncze postacie, spieszące z powrotem do porzuconych zajęć. Sophie i Michael czekali aż do momentu, kiedy me mieli już wątpliwości, że wszystko się skończyło. Potem wolno ruszył z powrotem do miasta. Żadne nie miało ochoty rozmawiać. Tylko człowiek-pies wydawał się szczęśliwy. Biegł przodem w radosnych podskokach, jakby myślał, że Hauru na pewno zginął. Był w tak świetnym nastroju, że kiedy skręcili w ulicę, gdzie stał dom Hauru, zaszczekał wesoło na widok bezpańskiego kota i rzucił się za nim w pościg. Gnał z werwą i zapałem aż do drzwi zamku, gdzie kot odwrócił się i spiorunował wzrokiem prześladowcę. - Odczep się! - miauknął. - Tylko tego mi brakowało! 173 Pies cofnął się zawstydzony. Michael pogalopował do drzwi, łomocząc kopytami. - Hauru! - wykrzyknął. Kot skurczył się do rozmiarów kociątka i zrobił bardzo żałosną minę. -A wy oboje wyglądacie śmiesznie! - oświadczył. - Otwórz drzwi. Padam ze zmęczenia. Sophie posłusznie wykonała polecenie i kot wśliznął się do środka. Ruszył do kominka, gdzie Kalcyfer migota! słabiutkim

niebieskim płomykiem, i z wysiłkiem oparł przednie łapki na siedzeniu fotela. Potem powoli przemienił się w Hauru, zgiętego wpół. - Zabiłeś Wiedźmę? - zapytał niecierpliwie Michael, który zdjął płaszcz I znowu stał się sobą. - Nie - stęknął Hauru. - Obrócił się i opadł na fotel, rzeczywiście mocno wyczerpany. - Do tego wszystkiego jeszcze przeziębienie! - zachrypiał. - Sophie, na litość, zdejmij tę okropną rudą brodę i znajdź w szafie butelkę brandy ... chyba że sama ją wypiłaś albo zmieniłaś w terpentynę. Sophie zrzuciła z ramion płaszcz, znalazła brandy i kieliszek. Hauru łyknął pierwszą porcję alkoholu jak wodę. Potem nalał po raz drugi i zamiast wypić, ostrożnie wylał trunek kropla po kropli na Kalcyfera. Demon błysnął, zaskwierczał i trochę odżył. Hauru nalał sobie trzeci kieliszek i oparł się wygodnie, sącząc brandy. - Przestańcie się gapić! - zażądał. - Nie wiem, kto wygrał. Ogromnie trudno się dobrać do Wiedźmy. Ona polega głównie na swoim ogniowym demonie i trzyma się z daleka od kłopotów. Ale chyba daliśmy jej do myślenia, co, Kalcyfer? - Jest stary - zasyczał Kalcyfer słabym głosem spod drewna. Ja jestem silniejszy, ale on wie rzeczy, o jakich nie mam pojęcia. Wiedzma ma swojego demona od stu lat. Prawie mnie zabił! Syczał przez chwilę, potem wspiął się wyżej na polana i burknął: - Mogłeś mnie uprzedzić! 174 - Uprzedzałem, ty stary oszuście! - odparł Hauru ze znuże-

niem. - Wiesz tyle, ile ja. Leżał, popijając brandy, a Michael tymczasem znalazł chleb i kiełbasę. Posiłek dodał sił wszystkim, może oprócz człowieka-psa, który położył uszy po sobie, odkąd Hauru wrócił. Kalcyfer zapłonął mocniej i wyglądał już jak zwykle. - To na nic! - oświadczył Hauru i dźwignął się na nogi. Posłuchaj uważnie, Michael. Wiedźma wie, że jesteśmy w Porthaven. Teraz musimy nie tylko przesł.ll1ąć zamek i wejście w Kingsburry. Trzeba przenieść Kalcyfer do tego domu obok sklepu z kapeluszami. - Przenieść mnie? - zatrzeszczał Kalcyfer, lazurowy ze strachu. - Właśnie - potwierdził Hauru. _ M1asz wybór pomiędzy Wiedźmą a Market Chipping. Tylko nie utrudniaj. - Co za los! - jęknął Kalcyfer i zanurkował na spód paleniska.

Rozdział 17 w którym ruchomy zamek przesuwa dom

Hauru zabrał się do roboty tak energicznie, jakby właśnie wrócił z tygodniowego urlopu. Gdyby Sophie nie widziała, nigdy by nie uwierzyła, że przed godziną! stoczył wyczerpujący magiczny pojedynek. Razem z Michaelem uganiali się po domu, wykrzykiwali do siebie liczby i rysowali dziwne znaki w miejscach, gdzie wcześniej zamocowali metalowe wsporniki. Oznaczyli kredą każdy kąt, włącznie z podwórzem. Klitka Sophie pod schodami i sufit łazienki o nieregularnym , kształcie sprawiły im sporo kłopotów. Sophie i człowiek-pies czuli się jak intruzi, od-

suwani to w jedną, to w drugą stronę, a w końcu całkowicie zepchnięci pod ścianę, żeby Michael mógł na czworakach narysować na podłodze pięcioramienną gwiazdę wewnątrz okręgu. 175 Michael właśnie strzepywał z kolana kurz i kredę, kiedy wpadł Hauru, cały ubrudzony wapnem do bielenia ścian. Sophie i człowiek-pies znowu musieli usunąć się pod ścianę, bo teraz z kolei Hauru pełzał na czworakach i stawiał dziwne znaki wewnątrz i dookoła gwiazdy i okręgu. Sophie i seter usiedli na schodach. Człowiek-pies drżał. Chyba nie lubił magii. Hauru i Michael wybiegli na podwórze. Hauru wrócił biegiern. - Sophie! - krzyknął. - Szybko! Co będziemy sprzedawać w tym sklepie? - Kwiaty - odpowiedziała Sophie, myśląc o pani Fairfax. . - Doskonale - pochwalił Hauru i pospiesznie wrócił do drzwi z pędzelkiem i puszką farby. Starannie przemalował niebieską kropkę na żółto. Znowu zanurzył pędzel, który tym razem zrobił się purpurowy Hauru przemalował zieloną kropkę: Za trzecim razem farba stała się Pomarańczowa i Hauru pokrył nią czerwoną plamkę. Czarnej me dotykał. Odwrócił się i koniec rękawa wpadł. mu do puszki razem z pędzelkiem. - Do licha! - zawołał. Wyciągnął rękaw. Mokry materiał mienił się wszystkimi kolorami tęczy. Hauru potrząsnął ramieniem i rękaw znowu stał się czarny.

- Tak naprawdę które to ubranie? - zapytała Sophie. - Zapomniałem. Nie przeszkadzaj. Najtrudniejsze jeszcze przed nami - oświadczył Hauru. Odstawił puszkę farby na półkę i wziął mały słoiczek wypełniony proszkiem. - Michael! Gdzie srebrna łopata? Chłopiec przybiegł z podwórza z dużą, błyszczącą łopatą. Sryhsko było drewniane, ale ostrze wykonano z czystego srebra. - Tam wszystko przygotowane! - zameldował. Hauru oparł łopatę na kolanie, żeby narysować kredą znaki na ostrzu i stylisku. Posypał je czerwonym proszkiem ze słoika. 176 Starannie umieścił szczyptę tej samej substancji we wszystkich wierzchołkach gwiazdy, a resztę wysypał na środek. - Odsuń się, Michael - polecił. - Niech wszyscy się odsuną. Gotowy, Kalcyfer? Demon wyłonił się spomiędzy polan jako długi jęzor sinego płomienia. - Bardziej gotowy już nie będę - mruknął. - Wiesz, że to mnie może zabić? - Spójrz na wszystko z jaśniejszej strony - pocieszył go Hauru - To ja mogę zginąć. Trzymaj się mocno. Raz, dwa, trzy. Wsunął łopatę w palenisko, bardzo ostrożnie i powoli, trzymając Ją poziomo, równolegle do krat. Przez chwilę balansował nią delikatnie, żeby wcisnąć ostrze pod Ka1cyfera. Potem podniósł ją jeszcze wolniej i ostrożniej. Michael wstrzymał oddech. - Zrobione! - oznajmił Hauru.

Polana rozsypały się na boki. Wcale się nie paliły. Hauru wstał i odwrócił się, niosąc Kalcyfera na łopacie. Pokój wypełnił się dymem. Człowiek-pies zaskomlał i zadygotał. Hauru zakaszlał. Z trudem utrzymał łopatę nieruchorno. Oczy Sophie zaszły łzami i nie widziała wyraźnie, ale na ile się zorientowała, Kalcyfer - zgodnie z tym, co jej powiedział - nie miał kopyt ani nawet nóg. Wyglądał jak długa, spiczasta, sina twarz wyrastająca z czarnej, słabo świecącej grudki. Grudka miała z przodu wgłębienie, co na pierwszy rzut oka wyglądało tak, Jakby Kalcyfer klęczał tam na maleńkich nóżkach. Sophie jednak zobaczyła, że to nieprawda, kiedy grudka zakołysała się lekko i okazało się, że jest na dole zaokrąglona. Kalcyfer widocznie czuł się zagrożony. Pomarańczowe oczy miał szeroko otwarte ze strachu, wciąż wysuwał z obu stron słabiutkie płomyczki w kształcie ramion i daremnie usiłował przytrzymać się krawędzi łopaty. - Już niedługo! - wykrztusił Hauru, żeby uspokoić demona. 177 Musiał jednak zacisnąć usta i stanąć na chwilę, żeby powstrzymać kaszel. Łopata zakolebała się, Kalcyfer zrobił przerażoną minę. Hauru wziął się w garść. Zrobił długi, ostrożny krok do wnętrza kredowego kręgu, potem drugi do środka gwiazdy. Tam, trzymając łopatę poziomo, powoli obrócił się dookoła, a Kalcyfer razem z nim, błękitny jak niebo i przestraszony jak diabli. Zdawało się, że cały pokój też zawirował. Człowiek-pies przywarł do nóg Sophie. Michael zatoczył się na bok. Sophie odniosła wrażenie, że ich kawałek świata oderwał się od reszty

i chwiejnie się toczy, aż do zawrotu głowy. Nie dziwiła się, że Kalcyfer umierał ze strachu. Wszystko wciąż kołysało się i chybotało, kiedy Hauru takimi samymi długimi, ostrożnymi krokami wyszedł z gwiazdy i kręgu. Ukląkł przy kominku i z najwyższą starannością zsunął Kalcyfera z powrotem na palenisko. Potem ułożył wokół niego polana. Kalcyfer klapnął na kratę zielonymi płomieniami do góry. Hauru oparł się na łopacie i zakaszlał. Pokój zachwiał się i zastygł. Przez kilka chwil, dopóki dym się nie rozwiał, Sophie ku swemu zdumieniu widziała znajome zarysy bawialni w domu, gdzie się urodziła. Poznała ją, chociaż podłogę ogołocono z dywanów, a na ścianach nie wisiały żadne obrazy. Zamkowy pokój jakby wciskał się na miejsce bawialni, tu popchnął, tam naciągnął, obniżył sufit do poziomu własnego belkowanego stropu, aż oba stopiły się w jedno i stały się znowu pokojem w zamku, tyle że teraz trochę wyższym i bardziej kanciastym niż poprzednio. - Zrobiłeś to, Kalcyfer? - zakaszlał Hauru. - Chyba tak - odparł Kalcyfer, wznosząc się do komina. Widocznie przejażdżka na łopacie mu nie zaszkodziła. - Ale lepiej mnie sprawdź. Hauru, podpierając się łopatą, otworzył drzwi żółtą kropką do dołu. Na zewnątrz Sophie zobaczyła ulicę w Market Chipping, przy której dorastała. Znajomi spacerowali przed kolacją, jak to zwykle latem. Hauru kiwnął głową do Kalcyfera, zamknął 178 drzwi, przekręcił kołek pomarańczowym na dół i znowu otwo-

rzył. Teraz za progiem zaczynał się szeroki, zachwaszczony podjazd i wił się pomiędzy kępami drzew, nadzwyczaj malowniczo oświetlonymi przez zachodzące słońce. W oddali wznosiła się wspaniała kamienna brama, ozdobiona rzeźbami. - Gdzie to jest? - zapytał Hauru. - Pusta rezydencja na końcu doliny - odparł Kalcyfer obronnym tonem. - To ten porządny dom, który kazałeś mi znaleźć. Jest całkiem ładny. - O, tak - przyznał Hauru. - Mam tylko nadzieję, że prawowici właściciele się nie sprzeciwią. - Zamknął drzwi i przekręcił kołek purpurą do dołu. - Teraz wędrujący zamek - oznajmił i jeszcze raz otworzył drzwi. Na zewnątrz zapadał zmierzch. Ciepły wiatr niósł ze sobą rozmaite zapachy. Sophie zobaczyła przesuwającą się obok masę ciemnych liści, gęsto przetykaną wielkimi purpurowymi kwiatami. Powoli odpłynęły do tyłu, zastąpione przez kępę mlecznobiałych lilii i błysk słońca na wodzie w głębi. Zapach był taki niebiański, że zanim Sophie się spostrzegła, przeszła już połowę pokoju. - Nie, nie wytkniesz tam swojego długiego nosa aż do jutra oświadczył Hauru i zatrzasnął drzwi. - To jest dokładnie na skraju Pustkowia. Dobra robota, Kalcyferze. Doskonała. Ładny dom i mnóstwo kwiatów, zgodnie z zamówieniem. Odrzucił łopatę i poszedł do łóżka. Widocznie naprawdę był zmordowany, bo nie jęczał, nie narzekał i prawie nie kaszlał. Sophie i Michael też lecieli z nóg. Chłopiec opadł na fotel i siedział zagapiony w pustkę, głaszcząc człowieka-psa. Sophie

przysiadła na stołku. Dziwnie się czuła. Przeprowadzili się. Niby wszystko wyglądało tak samo, a jednak inaczej, przez co czuła się zmieszana. I dlaczego wędrujący zamek stał teraz na skraju Pustkowia? Czy to klątwa przyciągała Hauru do Wiedźmy? A może Hauru tak już się' zamotał we własne wykręty, że przechytrzył sam siebie i stał się niemal uczciwy? 179 Sophie popatrzyła na Michaela, ciekawa, co on myśli. Michael spał, podobnie jak człowiek-pies. Sophie spojrzała więc na Kałcyfera, sennie pełgającego wśród różowych szczap, z przymkniętymi pomarańczowymi oczami. Pamiętała, jak pulsował niemal bielą, a potem bojaźliwie wytrzeszczał oczy, kolebiąc się na łopacie. Coś jej przypominał. - Kalcyferze - zagadnęła. - Czy byłeś kiedyś spadającą gwiazdą? Demon odemknął jedno pomarańczowe oko. - Oczywiście - przyznał. - Mogę o tym rozmawiać, skoro wiesz. Kontrakt na to zezwala. - I Hauru 'cię złapał? - ciągnęła Sophie. - Pięć lat temu - potwierdził Kalcyfer. - Na bagnach Porthaven, zaraz jak założył interes jako czarnoksiężnik Jenkins. Ścigał mnie w siedmiomilowych butach. Okropnie się go bałem. W ogóle się bałem, bo kiedy spadasz, to wiesz, że umrzesz. Dałbym wszystko, żeby nie zginąć. Kiedy Hauru ofiarował mi życie, z miejsca zaproponowałem kontrakt. Żaden z nas nie wiedział, w co się pakujemy. Byłem wdzięczny, a Hauru chciał ocalić mi życie tylko dlatego, że mnie pożałował. - Całkiem jak w przypadku Michaela - zauważyła Sophie.

- Co takiego? - zapytał Michael, który się ocknął. - Wolałbym, żebyśmy nie stali na skraju Pustkowia. Nie czuję się bezpieczny, - Nikt nie jest bezpieczny w domu czarnoksiężnika - odparł Kalcyfer ze współczuciem.

Następnego ranka drzwi były ustawione czarnym w dół i nie dały się otworzyć przy żadnym innym ustawieniu, co bardzo irytowało Sophie. Chciała zobaczyć kwiaty, bez względu na Wiedźmę Więc żeby wyładować złość, napełniła wiadro wodą i zmyła z podłogi kredowe znaki. Hauru przyszedł, kiedy jeszcze szorowała. - Praca, praca, praca - powiedział, przestępując nad klęczącą Sophie. 180 Wyglądał trochę dziwnie. Nadal nosił czarne jak smoła ubranie, ale włosy znowu zmienił na jasne. Na tle czerni wydawały się niemal białe. Sophie popatrzyła na niego i pomyślała o klątwie. Hauru chyba myślał o tym samym. Wyjął czaszkę ze zlewu i podniósł ją jedną ręką. - Biedny Yoryku! - rzekł posępnie. - Ona słyszała syreny, z czego wynika, że jest coś chorobliwego w państwie duńskim*. Złapałem wieczne przeziębienie, ale na szczęście nie mam w sobie za grosz uczciwości. I tego .się trzymam. Zakaszlał żałośnie. Ale jego zdrowie się poprawiło i kaszel był trochę wymuszony. Sophie wymieniła spojrzenia z człowiekiem-psem, który

wpatrywał się w nią z miną równie smętną. jak Hauru. - Powinieneś wrócić do Lettie - mruknęła. - O co chodzi? zwróciła się do Hauru. - Nie poszło dobrze z panną Angorian? - Fatalnie - przyznał czarnoksiężnik. - Parma Angorian ma serce z kamienia ugotowanego na twardo. - Odłożył czaszkę z powrotem do zlewu i krzyknął na Michaela: - Jeść! I do pracy! Po śniadaniu wyjęli wszystko ze schowka na miotły. Potem Michael i Hauru wybili dziurę w bocznej ścianie schowka. Zza drzwi buchały kłęby kurzu i dolatywały dziwne łomoty. W końcu obaj zawołali Sophie. Przyszła, ostentacyjnie niosąc miotłę. Zamiast ściany zobaczyła łukowe przejście, prowadzące do schodów, które zawsze łączyły dom ze sklepem. Hauru kiwnął na nią, żeby podeszła i obejrzała sklep. Puste pomieszczenie dźwięczało echem. Podłogę pokrywała teraz czarno-biała szachownica z kafelków,jak w holu pani Pentstemmon, a na półkach, gdzie niegdyś leżały kapelusze, stała waza z różami z woskowanego jedwabiu oraz mały bukiecik aksamitnych pierwiosnków. Sophie zrozumiała, że oczekiwano od niej podziwu, więc zdołała się powstrzymać od złośliwych komentarzy. 181 - Znalazłem te kwiaty w szopie na tyłach - wyjaśnił Hauru. Chodź i wyjrzyj na ulicę. Otworzył drzwi i ZI16>WU brzęknął ten sam sklepowy dzwonek, którego Sophie słuchała przez całe życie. Wykuśtykała na ulicę, pustą wczesnym rankiem. Fasada sklepu została świeżo odmalowana na żółto i zielono. Pełne zakrętasów litery na wy-

stawie głosiły: JENKINS 'CODZIENNIE ŚWIEŻE KWIATY. - Więc zmieniłeś zdanie co do pospolitych nazwisk? - zagadnęła Sophie. - Tylko ze względuna kamuflaż - zapewnił Hauru - Wolę nazwisko Pendragon. - A skąd weźmiesz świeże kwiaty? - zapytała Sophie. - Nie możesz przecież sprzedawać woskowych róż do kapeluszy. - Zaczekaj, to zobaczysz - odparł Hauru i zaprowadził ją z powrotem do sklepu. Przeszli na podwórze. Teraz zmniejszyło się o połowę, ponieważjedną stronę zajęło podwórze wędrującego zamku Hauru. Sophie spojrzała ponad ceglanym zamkowym murem na własny stary dom. Wyglądał trochę dziwnie z powodu nowego okna, należącego do sypialni Hauru. Wyżej nad sklepem widziała okno swojej dawnej sypialni. Kuśtykając za Hauru z powrotem na górę, do schowka na miotły, Sophie pożałowała swojego szorstkiego zachowania. Powrót do własnego starego domu budził w niej mieszane uczucia. - Wszystko jest bardzo ładne - odezwała się. - Doprawdy? - rzucił chłodno urażony Hauru. On tak lubi, żeby go podziwiać, pomyślała Sophie i westchnęła. Hauru podszedł do drzwi zamku i przekręcił kołek purpurowym na dół. Z drugiej strony, chyba jeszcze nigdy go nie pochwaliła, podobnie jak Kalcyfer, więc nie uważała, że teraz powinna zaczynać. Drzwi się otworzyły. Wielkie krzaki obsypane kwiatami prze-

sunęły się łagodnie i zatrzymały, żeby Sophie mogła zejść. Po182 między krzakami alejki bujnej jaskrawo zielonej trawy prowadziły we wszystkich kierunkach. Hauru i Sophie ruszyli najbliższą alejką. Zamek sunął za nimi, strącając płatki z krzaków. Chociaż taki czarny, wysoki i koślawy, wypuszczający dziwaczne kłaczki dymu z jednej czy drugiej wieżyczki, pasował do tego otoczenia. Tutaj działała magia. Sophie o tym wiedziała. Powietrze była parne i gorące, przesycone zapachami tysięcy kwiatów. Sophie o mało nie powiedziała, że ten zapach przypominajej łazienkę po wyjściu Hauru, ale ugryzła się w język. To naprawdę było cudowne miejsce. Pomiędzy krzewami obsypanymi czerwonym, białym i purpurowym kwieciem, w wilgotnej trawie rosły mniejsze kwiaty: różowe z tylko trzema płatkami, olbrzymie bratki, dzikie floksy, różnokolorowy łubin, pomarańczowe lilie i wysokie białe irysy. Pnącza wypuszczały kwiaty wielkie jak kapelusze, maki i bławatki wyglądały spośród roślin o dziwacznych kształtach i jeszcze dziwniejszych barwach liści. Sophie wprawdzie marzyła o ogrodzie jak u pani Fairfax, który wyglądał całkiem inaczej, zapomniała jednak o zwykłej gderliwości i wpadła w zachwyt. - Widzisz? - Hauru machnął ręką. Czarny, powłóczysty rękaw spłoszył kilkaset błękitnych motyli, ucztujących na krzaku żółtej róży. - Możemy tutaj co rano ścinać całe naręcza kwiatów i sprzedawać je w Market Chipping, jeszcze wilgotne od rosy.

Na końcu zielonej alejki grunt stał się gąbcząsty Ogromne orchidee wyglądały spod krzewów. Hauru i Sophie nagle trafili na parującą sadzawkę, zarośniętą liliami wodnymi. Zamek ostrym zwrotem ominął sadzawkę i skręcił w następną aleję, wysadzaną innymi kwiatami. - Jeśli przyjdziesz tutaj sama, zabierz ze sobą laskę, żeby sprawdzać grunt - poradził Hauru. - Pełno tu źródeł i bagienek. I nie idź dalej w tę stronę. - Wskazał na południowy wschód, gdzie słońce wyglądało jak rozżarzony biały dysk w mglistym 183 powietrzu. - Tam się zaczyna Pustkowie ... bardzo gorące, jałowe i pełne Wiedźmy. - Kto stworzył te kwiaty na samym skraju Pustkowia? - chciała wiedzieć Sophie. - Czarnoksiężnik Suliman zaczął to przed rokiem - wyjaśnił Hauru, odwracając się w stronę zamku. - Myślę, że chciał doprowadzić Pustkowie do rozkwitu i w ten sposób wykończyć Wiedźmę. Wydobył gorące źródła na powierzchnię i sprowadził rośliny. Radził sobie doskonale, dopóki Wiedźma go nie przyłapała. - On pochodził z tego samego miejsca co ty, prawda? - przypomniała sobie Sophie. - Mniej więcej - przyznał Hauru. - Ale nigdy go nie spotkałem. Kilka miesięcy później spróbowałem jeszcze raz w tym miejscu. Pomysł wydawał się dobry. Właśnie w ten sposób poznałem Wiedźmę. Wyraziła sprzeciw. - Dlaczego? - zdziwiła się Sophie.

Zamek czekał na nich. - Ona lubi się uważać za kwiat - wyjaśnił Hauru, otwierając drzwi. - Samotna orchidea kwitnąca na Pustkowiu. Doprawdy żałosne. Sophie jeszcze raz popatrzyła na powódź kwiatów, zanim weszła za Hauru do środka. - Wiedźma nie wie, że tu jesteś? - Starałem się zrobić coś, czego najmniej się spodziewała odparł Hauru. - A starasz się znaleźć księcia Justyna? - przypomniała mu Sophie. Hauru wykręcił się od odpowiedzi. Biegł przez schowek na miotły, głośno wołając Michaela. 184 Rozdział 18 w którym ponownie pojawiają się strach na wróble i panna Angorian

Następnego dnia otworzyli sklep z kwiatami. Nic prostszego.jak wykazał Hauru. Codziennie wczesnym rankiem musieli tylko przekręcić kołek purpurowym na dół, wyjść w falującą zieloną mgiełkę i nazrywać kwiatów. Wkrótce to przeszło w rutynę. Sophie zabierała nożyce, laskę i kuśtykała po ogrodzie. Rozmawiała z laską, której używała do sprawdzania rozmiękłego gruntu albo naginania łodyg szczególnie pięknych wybujałych róż. Michael opracował własny wynalazek, z którego był bardzo dumny - duża blaszana wanna napełniona wodą uno-

siła się w powietrzu i sunęła za Michaelem wszędzie wśród krzaków. Człowiek-pies też im towarzyszył i wspaniale się bawił. Uganiał się po wilgotnych alejkach, ścigał motyle albo próbował chwytać maleńkie jaskrawe ptaszki, żywiące się pyłkiem kwiatowym. Podczas gdy on dokazywał, Sophie ścinała naręcza długich irysów albo lilii, albo pierzastych pomarańczowych kwiatów, albo gałęzi błękitnego hibiskusa, a Michael ładował do wanny orchidee, róże, gwiaździste białe kwiaty i błyszczące cynobrowe albo cokolwiek, co wpadło mu w oko. Wszystkim tam się podobało. Potem, zanim upał wśród krzaków zrobił się dokuczliwy, zabieral i kwiaty do sklepu i układali je w różnokolorowych wiadrach i dzbanach, które Hauru wyszperał na podwórzu. Dwa wiadra to były w rzeczywistości siedmiomilowe buty. Najlepszy dowód, myślała Sophie wstawiając do nich pęki gladiolusów, że Hauru całkowicie przestał interesować się Lettie. Teraz nie obchodziło go, czy Sophie ich używała. Hauru prawie nigdy nie zbierał kwiatów. Kołek nad drzwiami zawsze wskazywał czarnym w dół. Czarnoksiężnik wracał zwykle na późne śniadanie, rozmarzony, wciąż ubrany na czarno. 185 Nie powiedział Sophie, którym ubraniem był ten czarny strój. Mówił tylko: "Jestem w żałobie po pani Pentstemmon". Ajeśli Sophie czy Michael pytali, dlaczego Hauru ciągle wychodzi o tej porze, robił urażoną minę i odpowiadał: "Jeśli chcesz rozmawiać z nauczycielką, musisz ją złapać przed rozpoczęciem lekcji". Po czym znikał w łazience na dwie godziny.

Tymczasem Sophie i Michael przebierali się odświętnie i otwierali sklep. Hauru nalegał na eleganckie stroje. Twierdził, że przyciągają klientów. Sophie z kolei radziła, żeby wszyscy nosili fartuchy. I po pierwszych kilku dniach, kiedy mieszkańcy Market Chipping tylko gapili się przez szybę wystawową zamiast wejść do środka, sklep zyskał wielką popularność. Rozeszła się fama, że Jenkins ma kwiaty, jakich jeszcze nikt nie widział. Ludzie, których Sophie znała przez całe życie, przychodzili i kupowali kwiaty na pęczki. Nikt jej nie rozpoznawał, więc czuła się bardzo dziwnie. Wszyscy uważaliją za starą matkę Hauru. Ale Sophie miała dość bycia starą matką Hauru. - Jestem jego ciotką - powiedziała do pani Cesari. I tak stała się znana jako ciotka Jenkins. Zanim Hauru pojawiał się w sklepie, w czarnym fartuchu pasującym do ubrania, interes zwykle kręcił się na całego. Hauru rozkręcał go jeszcze bardziej. Wtedy właśnie Sophie nabrała pewności, że czarne ubranie to naprawdę zaczarowany szkarłatno-szary strój. Każda kobieta, którą obsługiwał Hauru, zawsze kupowała co najmniej dwa razy tyle kwiatów, ile chciała na początku. Najczęściej jednak Hauru czarował klientki tak, że kupowały dziesięć razy więcej, Wkrótce Sophie zauważyła, że panie zaglądają do sklepu i wolą nie wchodzić, jeśli widzą w środku Hauru. Nie miała do nich pretensji. Jeśli potrzebujesz tylko róży do butonierki, nie chcesz, żeby cię zmuszano do nabycia trzech tuzinów orchidei. Dlatego nie zniechęcała Hauru, kiedy zaczął spędzać długie godziny w warsztacie po drugiej

stronie podwórza. 186 - Ustawiam zapory obronne przeciwko Wiedźmie, zanim zapytasz - oznajmił. - Kiedy skończę, ona nie dostanie się tutaj żadnym sposobem. Czasami powstawał kłopot z nadwyżkami kwiatów. Sophie nie mogła patrzeć, jak więdną przez noc. Zauważyła, że pozostawały względnie świeże, jeśli do nich przemawiała. Od tej pory często rozmawiała z kwiatami. Poprosiła Michaela o zaklęcie na odżywianie roślin i eksperymentowała w alkowie, gdzie przedtem ozdabiała kapelusze. Odkryła, że potrafi utrzymać świeżość niektórych roślin przez kilka dni. Więc oczywiście dalej eksperymentowała. Wyniosła sadze na podwórze i zasadziła w nich rośliny, mamrocząc pracowicie. W ten sposób wyhodowała ciemnoniebieską różę, co bardzo ją ucieszyło. Pączki były czarne jak węgiel, a kwiaty otwierały się coraz bardziej niebieskie i przechodziły w błękit niemal tego samego odcienia co Kalcyfer. Sophie tak się uradowała, że wyjęła korzonki ze wszystkich woreczków wiszących pod sufitem i zaczęła na nich przeprowadzać doświadczenia. Powtarzała sobie, że nigdy w życiu nie czuła się taka szczęśliwa. Ale to nie była prawda. Coś jej doskwierało chociaż sama nie wiedziała co. Czasami myślała, że chodzi o to, że nikt z Market Chippingjej nie rozpoznał. Nie odważyła się odwiedzić Marty z obawy, że siostra też jej nie pozna. Z tego samego powodu nie ośmieliła się wyjąć kwiatów z siedmiomilowych butów i pójść z wizytą do Lettie. Nie mogła się pokazać siostrom jako stara

kobieta. Michael ciągle chodził do Marty z naręczami niesprzedanych kwiatów. Czasami Sophie myślała, że to przez niego się gryzie. Promieniował radością, a ona coraz częściej zostawała sama w sklepie. Ale chyba nie na tym polegał kłopot. Sophie lubiła sprzedawać kwiaty. Czasami zdawało jej się, że to wina Kalcyfera. Demon się nudził. Nie miał nic do roboty, tylko łagodnie przesuwał zamek po trawiastych alejkach, dookoła licznych jeziorek i stawów, 187 i pilnował, żeby co rano znaleźli się w nowym miejscu, z nowymi kwiatami. Zawsze ciekawie wychylał siną twarz z paleniska, kiedy Sophie i Michael wracali z kwiatami. - Chcę zobaczyć, jak tam jest - powtarzał. Sophie przyniosła mu do spalenia wonne, apetyczne liście, od których zamkowy pokój pachniał jak łazienka, ale Kalcyfer oświadczył, że tak naprawdę potrzebuje towarzystwa. Wszyscy wychodzili na cały dzień do sklepu i zostawiali go samego. Sophie kazała więc Michaelowi obsługiwać klientów każdego ranka co najmniej przez godzinę, a sama rozmawiała z Kalcyferem. Wymyślała zagadki, żeby zająć Kalcyfera na czas swojej nieobecności. Ale demon wciąż był niezadowolony. . - Kiedy zerwiesz mój kontrakt z Hauru? - dopytywał się coraz częściej. - Pracuję nad tym - zbyła go Sophie. - Już niedługo. Ale nie mówiła prawdy. Właściwie o tym nie myślała, jeśli nie musiała. Kiedy podsumowała wszystko, co usłyszała od pani

Pentstemmon, Hauru i samego Kalcyfera, doszła do bardzo niezaskakujących, wręcz przerażających wniosków. Nabrała pewności, że zerwanie kontraktu oznacza koniec zarówno Hauru, jak i Kalcyfera. Hauru może na to zasłużył, ale nie Kalcyfer. A ponieważ Hauru ciężko pracował, żeby wykręcić się od klątwy Wiedźmy, Sophie nie chciała nic robić, najwyżej mu pomóc. Czasami myślała, że po prostu przygnębia ją obecność człowieka-psa. Smętny był z niego towarzysz. Wykazywał entuzjazm tylko rano, kiedy uganiał się po zielonych alejkach wśród krzewów. Przez resztę dnia dreptał ponuro za Sophie i wzdychał ciężko. Na jego zmartwienia też nic nie mogła poradzić, więc poczuła ulgę, kiedy nadeszły coraz większe upały i człowiek-pies całymi dniami leżał na podwórzu w plamach cienia i ziajał. Tymczasem korzonki, które posadziła Sophie, sprawowały się całkiem nieźle. Cebula wyrosła na małą palmę, obsypaną orzeszkami o cebulowym zapachu. Z innego korzonka wykiełkował różowy słonecznik. Tylko jedna roślina się spóźniała. Kiedy 188 wreszcie wypuściła dwa okrągłe zielone listki, Sophie nie mogła się doczekać, co będzie dalej. Następnego dnia roślina wyglądała jak orchidea. Miała spiczaste liście nakrapiane fioletowo-różowymi plamkami, spomiędzy których wyrastała długa łodyga z pączkiem na czubku. Nazajutrz Sophie zostawiła świeże kwiaty w blaszanej wannie i pospieszyła do alkowy; żeby sprawdzić, czy roślina zakwitła. Pączek zmienił się w różowy kwiat, podobny do orchidei przepuszczonej przez wyżymaczkę. Był płaski, przytwierdzony do

łodygi tuż pod okrągłym czubkiem. Cztery płatki wystrzelały z miękkiego różowego środka, dwa skierowane w dół, dwa sterczące na boki. Sophie przyglądała mu się, kiedy mocny zapach wiosennych kwiatów ostrzegł ją, że wszedł Hauru. - Co to jest? - zapytał. - Jeśli się spodziewałaś ultrafioletowego fiołka albo podczerwonego geranium, źle się zabrałaś do rzeczy. Przestań odgrywać szalonego naukowca. - Dla mnie to wygląda jak przygniecione niemowlę - zauważył Michael, który przyszedł popatrzeć. Rzeczywiście tak wyglądało. Hauru rzucił Michaelowi zaniepokojone spojrzenie i wyciągnął kwiat z doniczki. Ostrożnie rozdzielił białe, nitkowate korzonki, sadze i resztki zaklęcia nawożącego, aż odsłonił brązowy, rozwidlony korzeń, z którego Sophie wyhodowała kwiat. - Mogłem się domyślić - mruknął, - To korzeń mandragory. Sophie znowu atakuje. Masz do tego talent, moja droga. Starannie włożył roślinę z powrotem do doniczki, podał Sophie i wyszedł nieco blady. Więc prawie cała klątwa się spełniła, pomyślała Sophie, kiedy układała świeże kwiaty w oknie wystawowym. Z korzenia mandragory wyrosło dziecko. Pozostało jeszcze tylko jedno: krainy bez fałszu. Jeśli to znaczyło, że Hauru musiał wyzbyć się fałszu, istniały spore szanse, że klątwa nigdy się nie spełni. Zresztą dobrze mu tak, skoro codziennie rano chodził się zalecać do panny Angorian w zaczarowanym ubraniu, powiedziała sobie 189 Sophie. A jednak czuła niepokój i wyrzuty sumienia. Ułożyła

pęk białych lilii w siedmiomilowym bucie i właśnie ustawiała je w oknie, kiedy usłyszała z ulicy miarowe stuk, stuk, stuk. Tak nie stukały końskie kopyta. Tak stukał kij na kamieniach bruku. Serce Sophie podskoczyło, zanim jeszcze odważyła się wyj_ rzeć przez okno. I oczywiście zobaczyła stracha na wróble, skaczącego powoli i wytrwale środkiem ulicy. Łachmany zwisające z rozłożonych ramion wystrzępiły się i zszarzały, zwiędła twarz z rzepy zastygła w wyrazie determinacji, jakby strach skakał bez przerwy, odkąd został odesłany przez Hauru. Nie tylko Sophie się. przestraszyła. Nieliczni poranni przechodnie uciekali przed strachem co sił w nogach. Strach jednak nie zwracał na nich uwagi i skakał dalej. Sophie schowała przed nim twarz. - Nie ma nas tutaj! - syknęła ostro do niego. - Nie wiesz, że tu jesteśmy! Nie możesz nas znaleźć. Skacz szybko dalej! Stuk, stuk skaczącego kija zwolniło, kiedy strach na wróble zbliżał się do sklepu. Sophie chciała wrzasnąć do Hauru, ale mogła tylko powtarzać: - Nie ma nas tutaj. Odejdź szybko! I stuk-stukanie przyspieszyło, tak jak rozkazała. Strach na wróble przeskakał koło sklepu i ruszył dalej przez Market Chipping. Sophie przez cały czas wstrzymywała oddech, aż zrobiło jej się słabo. Teraz odetchnęła głęboko i zadygotała z ulgi. Gdyby strach na wróble wrócił, mogła go znowu odesłać. Nie zastała Hauru, kiedy wróciła do zamkowego pokoju. - Okropnie się przejął - powiedział Michael. Sophie spojrzała na drzwi. Kołek wskazywał czarnym do dołu.

Nie tak okropnie! - pomyślała. Michael też wyszedł rano do Cesariego i Sophie została w sklepie sama. Było bardzo gorąco. Kwiaty więdły pomimo zaklęć i niewielu klientów chciało je kupować. Przez to wszystko, przez korzeń mandragory i stracha na wróble, Sophie popadła w czarny nastrój. Czuła się głęboko nieszczęśliwa. 190 - Może to przez tę klątwę, co wisi nad Hauru - westchnęła do kwiatów. - Ale myślę, że naprawdę chodzi to, że jestem najstarsza. Popatrzcie tylko! Wyruszyłam szukać szczęścia i skończyłam dokładnie tam, gdzie zaczęłam, stara jak świat! Na to człowiek-pies wysunął lśniący rudy pysk zza drzwi na podwórze i zaskomlał. Sophie znowu westchnęła. Co godzinę do niej zaglądał. - Tak, ciągle tu jestem - uspokoiła go. - A gdzie mam być? Pies wszedł do sklepu. U siadł i wyciągnął przednie łapy sztywno przed siebie. Sophie zrozumiała, że próbował zmienić się w człowieka. Biedaczysko. Starała się traktować go miło, bo przecież skończył gorzej niż ona. - No, spróbuj - zachęciła. - Musisz się bardziej przyłożyć. Moźesz być człowiekiem, jeśli chcesz. Pies wyciągnął się, wyprostował grzbiet, naprężył się i natężył. Sophie już myślała, że stwór się podda albo przewróci do tyłu, ale zdołał się podnieść na tylne łapy i przemienić w zrozpaczonego rudowłosego mężczyznę. - Zazdroszczę ... Hauru - wydyszał. - Robi to ... tak łatwo. Byłem ... psem w żywopłocie ... któremu pomogłaś. Byłem ...

tutaj, zanim ... - Zaczął się zmieniać z powrotem w psa i zawył z wściekłości, zgięty wpół. - Z Wiedźmą w sklepie! - zaskomlał i opadł na ręce, pokrywając się gęstą szarobiałą sierścią. Sophie popatrzyła na dużego kudłatego psa. - Ach tak! - zawołała. Teraz przypomniała sobie niespokojnego rudowłosego mężczyznę, który patrzył na nią ze zgrozą. Więc wiesz, kim jestem, i wiesz, że mnie zaczarowała. Czy Lettie też wie? Pies kiwnął wielkim kudłatym łbem. - I mówiła do ciebie "Gaston" - wspominała Sophie. - Och, przyjacielu, nie ułatwiła ci życia! Tyle futra w takim upale! Lepiej idź gdzieś w chłodne miejsce. Pies ponownie kiwnął głową i żałośnie powlókł się na podwórze. 191 - Ale dlaczego Lettie cię przysłała? - zastanawiała się głośno Sophie. To odkrycie całkiem wytrąciło ją z równowagi. Wdrapała się na schody i przeszła przez schowek na miotły, żeby pogadać z Kalcyferem. Kalcyfer niewiele jej pomógł. - Nie ma znaczenia, ile osób wie, że jesteś zaczarowana _ oświadczył. - Psu nie pomogło, prawda? - Nie, ale ... - zaczęła Sophie. W tej samej chwili drzwi zamku otworzyły się ze szczęknięerem. Sophie i Kalcyfer podnieśli wzrok. Zobaczyli, że kołek wciąż jest ustawiony czarnym w dół, więc spodziewali się Hau-

ru. Trudno powiedzieć, które bardziej się zdziwiło, kiedy przez prog nieśmiało przestąpiła panna Angorian. Ona również się zdziwiła. - Och, przepraszam! - powiedziała. - Myślałam, że zastanę tu pana Jenkinsa. - Wyszedł - oznajmiła sztywno Sophie, chociaż nie rozumiała, dokąd poszedł Hauru, jeśli nie na spotkanie z panną Angonan. - Nauczycielka puściła drzwi, których się przytrzymała w pierwszej chwili zaskoczenia. Zostawiła je otwarte na nicość i podeszła do Sophie z błagalną miną. Sophie odruchowo wstała i wyszła na środek pokoju, jakby chciała zastąpić drogę nieproszonemu goSCIOWI. -Proszę nie mówić panu Jenkinsowi, że tu byłam - powiedziała panna Angorian. - Prawdę mówiąc zachęcałam go tylko dlatego, że miałam nadzieję dowiedzieć się czegoś o moim narzeczonym ... Ben Sullivan, wie pani. Jestem pewna, że zniknął w tym samym miejscu, w którym ciągle znika pan Jenkins. Tylko ze Ben nie wrócił. -Tutaj nie ma żadnego pana Sullivana - burknęła Sophie. I pomyslała: Tak Się nazywa czarnoksiężnik Suliman! Nie wierzę w ani jedno słowo! 192 - Och, rozumiem - zapewniła panna Angorian, - Ale to wygląda na odpowiednie miejsce. Pozwoli pani, że trochę się rozejrzę, żeby się zorientować, jakie życie Ben obecnie prowadzi?

Odgarnęła skrzydło czarnych włosów za ucho i próbowała wejść dalej do pokoju. Sophie nie ustąpiła z drogi. Parma Angorian musiała więc skręcić w bok. Zbliżyła się do warsztatowego stołu. - Jakie to urocze! - zawołała, spoglądając na flaszki i słoje. Co za piękne miasteczko! - dodała, wyglądając przez okno. - Nazywa się Market Chipping - wyjaśniła Sophie i podeszła, żeby zagonić pannę Angorian z powrotem do wyjścia. - A co jest na górze? - Panna Angorian wskazała otwarte drzwi na schody. - Prywatny pokój Hauru - odparła twardo Sophie, prowadząc pannę Angorian do wyjścia. - A za tymi drugimi drzwiami? - wypytywała nauczycielka. - Kwiaciarnia - burknęła Sophie. Wścibska smarkula, pomyślała. Osaczona panna Angorian mogła już tylko skierować się do fotela albo do drzwi. Popatrzyła na Kalcyfera z roztargnieniem, marszcząc czoło, jakby sama nie miała pewności, co właściwie widzi. Demon bez słowa odwzajemnił spojrzenie. Na ten widok Sophie przestała sobie wyrzucać nieuprzejmość. Tylko osoby, które rozumiały Kalcyfera, były mile widziane w domu Hauru. Teraz jednak panna Angorian okrążyła fotel i 'spostrzegła gitarę opartą w kącie. Chwyciła ją ze zdławionym okrzykiem i zaborczo przycisnęła do piersi. - Skąd to macie? - zapytała niskim, wzruszonym głosem. Ben miał identyczną! Może to jego!

- Słyszałam, że Hauru ją kupił zeszłej zimy - odparła Sophie. - Znowu podeszła do panny Angorian, żeby wypłoszyć ją z kąta i skierować do drzwi. 193 - Coś się stało Benowi! - jęknęła przejmująco panna Angorian. - On nigdy się nie rozstawał z tą gitarą! Gdzie on jest? Wiem, że żyje. Poczułabym w sercu, gdyby umarł! Sophie zastanawiała się, czy zdradzić pannie Angorian, że Wiedźma złapała czarnoksiężnika Sulimana-. Obejrzała się za ludzką czaszką. Miała ochotę podsunąć ją pod nos natarczywej damie i poinformować, że to jest właśnie czarnoksiężnik Suliman. Czaszka jednak leżała w zlewie, schowana za wiaderkiem z zapasami paprotek i lilii. Sophie wiedziała, że gdyby tam podeszła, panna Angorian znowu wdarłaby się do pokoju. Zresztą to byłoby niegrzeczne. - Mogę wziąć tę gitarę? - poprosiła wibrującym głosem nieszczęśliwa narzeczona, przyciskając do siebie instrument. - Na pamiątkę po Benie. Drżenie głosu panny Angorian zirytowało Sophie. - Nie - odmówiła. - I po co te nerwy? Nie ma dowodu, że to jego gitara. Pokuśtykała do panny Angorian i chwyciła gitarę za gryf Panna Angorian wbiła w nią spojrzenie wielkich, udręczonych oczu. Sophie pociągnęła. Parma Angorian trzymała mocno. Gitara wydała przeraźliwy brzęk. Sophie wyrwała instrument z ramion czarnowłosej kobiety. - Niechże się panna nie wygłupia - warknęła. - Nie ma pan-

na prawa wdzierać się do cudzych zamków i zabierać cudze gitary. Mówiłam, że pana Sullivana tutaj nie ma. Proszę wracać do Walii. No już. - I za pomocą gitary Wypchnęła pannę Angorian za próg. Nauczycielka cofała się w nicość, aż znikła do połowy. - Twarda pani jest - powiedziała z wyrzutem. - A jestem! - przyświadczyła Sophie i zatrzasnęła jej drzwi przed nosem. Przekręciła kołek pomarańczowym w dół, żeby intruzka nic wróciła, po czym odstawiła gitarę do kąta ze stanowczym brzdękmęciem. 194 - I żebyś nie wygadał Hauru, że ona tu była! - zażądała niemądrze od Kalcyfera. - Założę się, że przyszła do niego. Reszta to stek kłamstw. Czarnoksiężnik Suliman osiedlił się tutaj przed laty; bo pewnie chciał uciec od tego jej okropnego wibrującego głosu! Kalcyfer zachichotał. - Jeszcze nie widziałem, żeby tak szybko kogoś wyproszono! Sophie ogarnęły wyrzuty sumienia. Ostatecznie ona sama wtargnęła do zamku w podobny sposób i była dwa razy bardziej wścibska niż panna Angorian. - Ha! - burknęła tylko. Pokuśtykała do łazienki i popatrzyła w lustrach na swoje stare, pomarszczone odbicie. Podniosła paczuszkę podpisaną SKÓRA i zaraz odłożyła z powrotem. Zdawała sobie sprawę, że jej twarz, nawet młoda i świeża, nie bardzo mogła się równać z twa-

rzą panny Angorian. - Ha! - powtórzyła. - Hu! - Szybko pokuśtykała z powrotem i wyciągnęła ze zlewu lilie i paprotki. Zaniosła je, ociekające wodą, do sklepu i wpakowała do wiadra z odżywczym zaklęciem. - Stańcie się żonkilami! - rozkazała im gniewnym, chrapliwym "głosem. - Bądźcie piękne jak w czerwcu, wy paskudy! Człowiek-pies wetknął kudłaty pysk w drzwi z podwórza. Kiedy zobaczył, w jakim Sophie jest nastroju, wycofał się z pośpiechem. Po chwili, kiedy Michael radośnie wrócił z wielkim ciastem, Sophie przeszyła go takim spojrzeniem, że natychmiast przypomniał sobie zaklęcie, które Hauru kazał mu przygotować, i umknął przez schowek na miotły. - Ha! - rzuciła za nim Sophie. - Znowu nachyliła się nad wiadrem. - Bądźcie żonkilami! Bądźcie żonkilami! - chrypiała. Wiedziała, że zachowuje się głupio, co tylko jeszcze bardziej ją złościło. 195 Rozdział 19 w którym Sophie wyraża swoje uczucia za pomocą środka chwastobójczego

Pod wieczór Hauru otworzył drzwi i pogwizdując, wkroczył do środka. Najwyraźniej już przebolał korzeń mandragory. Sophie widziała, że nie wybrał się do Walii, co wcale nie poprawiło jej nastroju. Zmierzyła go swoim najgroźniejszym spojrzemern. - Wielkie nieba! - zawołał Hauru. -. Prawie zmieniłaś mnie

w kamień! O co chodzi? Sophie warknęła tylko: - Jakie ubranie nosisz? Hauru spuścił wzrok na swój czarny strój. - Czy to ważne? - Tak! - zawarczała Sophie. - I nie wciskaj mi tu żadnych gadek o żałobie! Które to jest? Hauru wzruszył ramionami i podniósł jeden powłóczysty rękaw, jakby sam nie wiedział, co ma na sobie. Popatrzył na niego z namysłem. Czarny kolor spłynął po ramieniu do zwisającego spiczastego koniuszka. Rękaw od góry zrobił się brązowy, potem szary, podczas gdy spiczasty koniec coraz bardziej ciemniał, aż Hauru stał w czarnym ubraniu z jednym srebrno-błękitnym rękawem, na końcu jakby zanurzonym w smole. - To - powiedział i pozwolił, żeby czerń znowu rozlała się po ramieniu. Sophie jeszcze bardziej się rozzłościła. Wydała nieartykułowany pomruk wściekłości. - Sophie! - powiedział Hauru ze śmiechem, proszącym tonem. Człowiek-pies pchnął drzwi od podwórza i wczłapał do pokoju. Nigdy nie pozwalał Hauru za długo rozmawiać z Sophie. 196 Hauru popatrzył na kudłate zwierzę. - O, teraz masz owczarka angielskiego - zauważył, jakby zadowolony ze zmiany tematu. - Dwa psy potrzebują dużo je-

dzenia. - To tylko jeden pies - odparła kwaśno Sophie. - Jest zaczarowany. - Czyżby? - zainteresował się Hauru i podszedł do psa z szybkością świadczącą, że wolał się znaleźć jak najdalej od Sophie. Oczywiście człowiek-pies wcale sobie tego nie życzył. Zaczął się cofać. Hauru skoczył i chwycił obiema garściami za kudłatą sierść. - Rzeczywiście! - stwierdził i ukląkł, żeby zajrzeć w ledwie widoczne oczy stworzenia. - Sophie, co to ma znaczyć? Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Ten pies to człowiek! I jest w okropnym stanie! Okręcił się na jednym kolanie, wciąż trzymając psa. Sophie spojrzała w szkliste, gniewne oczy i zrozumiała, że Hauru jest naprawdę wściekły. I dobrze. Sophie była w nastroju do kłótni. - Mogłeś sam zauważyć - odparła wyzywąjąco, nie spuszczając wzroku, nieugięta pomimo groźby zielonego śluzu. - Zresztą pies nie chciał ... Rozgniewany Hauru nie słuchał. Zerwał się i zaczął ciągnąć zwierzę po podłodze. - I zauważyłbym, gdybym nie miał innych rzeczy na głowie - oświadczył. - No chodź. Musisz stanąć przed Kalcyferem. Pies zaparł się wszystkimi czterema kudłatymi łapami. Hauru wlókł go po kafelkach, pokonując stanowczy opór. - Michael! - wrzasnął. Pewna nuta w rym wrzasku sprawiła, że chłopiec przybiegł

pędem. - Wiedziałeś, że ten pies jest człowiekiem? - zapytał Hauru, kiedy razem z Michaelem taszczyli po schodach niechętną kupę futra. 197 - Niemożliwe! - zawołał Michael, zaskoczony i wstrząśnięty. - Więc nie winię ciebie, tylko Sophie - wysapał Hauru, przeciągając psa przez schowek na miotły. - Za każdym razem to przez Sophie! Ale ty wiedziałeś, prawda, Kalcyferze? - zapytał, kiedy przywlekli psa przed kominek. Demon cofnął się tak daleko, że oparł się o tylną ścianę komina. - Nie pytałeś - bąknął. - A musiałem? - warknął Hauru. - No dobrze, powinienem sam zauważyć! Ale napawasz mnie wstrętem, mój drogi! W porównaniu z tym, jak Wiedźma traktuje swojego demona, prowadzisz obrzydliwie łatwe życie, a w zamian proszę tylko, żebyś mówił mi co trzeba. Już po raz drugi mnie zawiodłeś! Teraz natychmiast pomóż mi przywrócić to stworzenie do jego własnej postaci! Kalcyfer przybrał nie zwykłą, chorobliwie siną barwę. - Takjest - burknął nadąsany. Człowiek-pies próbował się wyrwać, ale Hauru wsunął ramię pod jego klatkę piersiową i pchnął tak, że chcąc nie chcąc, stwór stanął na tylnych łapach. Hauru razem z Michaelem przytrzymali go w tej pozycji. - Czemu to głupie zwierzę się broni? - wysapał Hauru. - To mi wygląda na kolejną sprawkę Wiedźmy z Pustkowia, nie?

- Tak. Jest tego kilka warstw - potwierdził Kalcyfer. - No dobra, zdejmiemy przynajmniej tę część z psem - postanowił Hauru. Kalcyfer urósł do głębokiego, ryczącego błękitu. Sophie, przezornie wyglądała zza drzwi schowka na miotły. Postać kudłatego psa zaczęła zanikać wewnątrz postaci człowieka. Znowu przeskoczyła w psa, potem z powrotem w człowieka, rozmyła się i wreszcie okrzepła. Hauru i Michael trzymali za ręce rudowłosego mężczyznę w zmiętym brązowym garniturze. Sophie nie dziwiła się, że przedtem go nie rozpoznała. Poza udręką jego twarz nie wyrażała niemal niczego. - No więc kim jesteś, przyjacielu? - zapytał Hauru. 198 Mężczyzna podniósł drżące ręce i niepewnie pomacał się po głowie. - Ja ... nie wiem. - Ostatnio wołano na niego Percival- wtrącił się Kalcyfer. Mężczyzna popatrzył na Kalcyfera, jakby wolał, żeby demon o tym nie wiedział. - Naprawdę? - zapytał. - Nieważne. Od tej chwili tak będziemy cię nazywać - zdecydował Hauru. Obrócił byłego psa tyłem do fotela. - Siadaj tutaj, uspokój się i opowiedz, co pamiętasz. Biorąc na wyczucie, przez jakiś czas należałeś do Wiedźmy. - Tak -. potwierdził Percival, pocierając twarz. - Zdjęła mi głowę. Pamiętam, jak ... jak leżałem na półce i patrzyłem na resztę siebie.

Michael zdumiał się. - Przecież byś umarł! - zaprotestował. - Niekoniecznie - zaprzeczył Hauru. - Jeszcze nie doszedłeś do czarów tego rodzaju, ale mogę zabrać ci dowolny kawałek ciała i zostawić resztę przy życiu, jeśli zrobię to we właściwy sposób. - Spojrzał na byłego psa ze zmarszczonym czołem. Ale nie jestem pewien, czy Wiedźma dobrze złożyła go z powrotem. Kalcyfer, który wyraźnie próbował pokazać, jak ciężko pracuje dla Hauru, powiedział: - Ten człowiek jest nie kompletny i ma też części kogoś innego. Percival zrobił jeszcze bardziej zrozpaczoną minę. - Nie strasz go, Kalcyferze - poprosił Hauru. - On pewnie i tak źle się czuje. Dlaczego Wiedźma zabrała ci głowę, przyjacielu? - zwrócił się do Percivala. - Niczego nie pamiętam. - Mężczyzna wzruszył ramionami. Sophie prychnęła znacząco. Zdawała sobie sprawę, że to nieprawda. Michael nagle wpadł na rewelacyjny pomysł. Nachylił się nad Percivalem i zapytał: 199 - Czy kiedyś mówiono na ciebie Justyn ... albo Wasza Książęca Mość? Sophie znowu prychnęła. Wiedziała, że to śmieszne, zanim jeszcze Percival odpowiedział: - Nie. Wiedźma nazywała mnie Gaston, ale to nie jest moje rrmę.

- Nie naciskaj na niego, Michael - ostrzegł Hauru. - I niech Sophie więcej na ciebie nie prycha. W takim nastroju może następnym razem rozwalić cały zamek. Chociaż to znaczyło, że Hauru już się nie gniewa, Sophie jeszcze bardziej się rozzłościła. Pokuśtykała z powrotem do sklepu, zamknęła drzwi na noc i hałaśliwie zaczęła porządkować lokal. Poszła zajrzeć do żonkili. Coś z nimi okropnie nie wyszło. Zmieniły się w wilgotne brązowe paskudztwa, wypełzające z wiadra pełnego obrzydliwie śmierdzącej cieczy. - Och, do licha z tym wszystkim! - wrzasnęła Sophie. - Co znowu? - zapytał Hauru, wchodząc do sklepu. Pochylił się nad wiadrem i powąchał. - Masz tutaj całkiem skuteczny środek chwastobójczy. Może go wypróbujesz na chwastach na podjeździe rezydencji? - Wypróbuję - obiecała Sophie. - Mam ochotę mordować! Tłukła się po sklepie, aż znalazła konewkę. Potem zataszczyła konewkę i wiadro do zamku, przekręciła kołek pomarańczowym w dół i kopniakiem otworzyła drzwi wychodzące na podjazd opuszczonej rezydencji. Percival podniósł spłoszony wzrok. Dali mu gitarę jak się daje dziecku grzechotkę, więc siedział i brzdąkał, okropnie fałszując. - Idź z nią, Percivalu - poprosił Hauru. - Sophie gotowa wytruć wszystkie drzewa. Percival odłożył gitarę i ostrożnie wyjął wiadro z ręki staruszki. Sophie wyszła na końcu doliny w złocisty letni zmierzch. Do tej pory wszyscy byli zbyt zajęci, żeby porządnie obejrzeć

rezydencję. Okazała się znacznie wspanialsza, niż Sophie się 200 spodziewała. Był tam zachwaszczony taras z posągami ustawionymi wzdłuż krawędzi, z którego schody prowadziły na podjazd. Sophie obejrzała się - pod pretekstem ofuknięcia Percivala, żeby się pospieszył - i zobaczyła ogromny dom, jeszcze więcej posągów ustawionych na dachu, długie rzędy okien. Lecz rezydencja chyliła się ku ruinie. Zielone zacieki przecinały obłażącą z tynku ścianę pod każdym oknem. Wiele okien miało wybite szyby, a szare, łuszczące się okiennice zwisały smętnie na zawiasach. - Hm! - mruknęła Sophie. - Hauru mógł przynajmniej trochę zadbać o ten dom. Ale nie! On nie ma czasu, bo musi się szwendać po Walii! Nie stój tak, młodzieńcze! Wlej trochę tego do konewki, a potem idź za mną. Percival potulnie usłuchał. Wcale nie było zabawnie nim pomiatać. Sophie podejrzewała, że właśnie dlatego Hauru go z nią wysłał. Prychnęła i wyładowała złość na chwastach. Cuchnący płyn, który zabił żonkile, był niezwykle mocny. Chwasty umierały, jak tylko się z nim zetknęły. Podobnie trawa po obu stronach podjazdu, dopóki Sophie trochę nie ochłonęła. Zapadający zmierzch pomógł jej się uspokoić. Świeże powietrze napływało znad odległych wzgórz, drzewa zasadzone obok podjazdu szumiały majestatycznie na wietrze. Sophie wypaliła sobie drogę przez ćwierć podjazdu. - Pamiętasz o wiele więcej, niż mówisz - oskarżyła Percivala, kiedy ponownie napełniał konewkę. - O co chodziło Wiedź-

mie? Dlaczego wtedy przyprowadziła cię do sklepu? - Chciała się dowiedzieć o Hauru - wyznał Percival. - O Hauru? - zdziwiła się Sophie. - Przecież go nie znałeś. - Tak, ale widocznie coś wiedziałem. To miało jakiś związek z klątwą, którą na niego rzuciła - wyjaśnił Percival. - Ale nie mam pojęcia, co to było. Widzisz, ona to zabrała po wizycie w sklepie. Nie chciałem tego. Próbowałem ją powstrzymać, bo klątwa to zła rzecz, więc myślałem tylko o Lettie. Nie wiem, skąd ją znam, bo Lettie twierdziła, że nigdy mnie nie widziała, 201 kiedy poszedłem do Górnej Fałdy. Ale ja wiedziałem o ni _ wszystko ... więc kiedy Wiedźma kazała mi mówić o Lettie, powiedziałem, że dziewczyna prowadziła sklep z kapeluszami w Market Chipping. Więc Wiedźma tam poszła, żeby dać nam obojgu nauczkę. Ale zastała ciebie. Wzięła cię za Lettie. Byłe przerażony, bo nie wiedziałem, że Lettie ma siostrę. Sophie podniosła konewkę i hojnie polała chwasty, żałując. że to nie Wiedźma. - I zaraz potem zamieniła cię w psa? - Tuż za miastem - potwierdził Percival. - Jak tylko dowiedziała się ode mnie, czego chciała, otworzyła drzwi powozu i powiedziała: "Zmykaj. Wezwę cię, jeśli będziesz potrzebny". I pobiegłem, bo czułem, że rzuciła jakieś zaklęcie. Dopadło mnie kiedy dotarłem na farmę. Ludzie stamtąd zobaczyli, że zmieniam się w psa. Uznali, że jestem wilkołakiem i chcieli mnie zabić. Musiałem jednego ugryźć, żeby uciec. Ale utknąłem w żywopłocie.

Sophie, słuchając, wypaliła chwasty do następnego zakrętu. - Potem poszedłeś do pani Fairfax? - Tak. Szukałem Lettie. Obie były dla mnie bardzo dobre zwierzał się Percival. - Chociaż nigdy przedtem mnie nie widziały. A czarnoksiężnik Hauru chodził do Lettie w zaloty. Ona go nie chciała i poprosiła mnie, żebym ugryzł natręta. Ale Hauru nagle zaczął ją wypytywać o ciebie ... Sophie o mało nie polała sobie pantofli. I całe szczęście, że tego nie zrobiła, bo nawet żwir dymił w miejscach, gdzie spadły na niego krople zabójczej substancji. -Co?! - Powiedział: "Znam jedną Sophie, trochę podobną do ciebie", a Lettie bez namysłu: "To moja siostra - opowiadał Percival. - A potem strasznie się zmartwiła, zwłaszcza kiedy Hauru dalej ją wypytywał o siostrę. Mówiła, że chciała sobie odgryźć język. W dniu, kiedy tam przyszłaś, specjalnie była miła dla Hauru, żeby się dowiedzieć, skąd on cię zna. Hauru powie202 dział, że jesteś stara. A pani Fairfax potwierdziła, ze cię widziała. Lettie strasznie płakała. Powiedziała: "Coś okropnego stało się z Sophie! A najgorsze, że ona myśli, że ze strony Hauru nie grozi jej niebezpieczeństwo. Sama jest za dobra, żeby zrozumieć, że Hauru to bezdusznik! I tak się przejęła, że zdołałem zmienić się w człowieka na dość długo, żeby obiecać, że będę cię pilnował. Sophie rozlała truciznę szerokim, dymiącym łukiem. - A niech ją! To bardzo miło, że tak się o mnie troszczyła. Ja

też się o nią martwiłam. Ale nie potrzebuję psa obronnego! Właśnie że tak - oświadczył Percival. - Przynajmniej potrzebowałaś wcześniej. Przyszedłem o wiele za późno. Sophie obróciła się razem z tryskającą konewką. Percival musiał uskoczyć w trawę i schować się za najbliższym drzewem. Za nim ciągnął się długi brązowy zakos umierającej trawy. - Do pioruna z wami! - zaklęła Sophie. Ciągnęła dymiącą konewkę na środek podjazdu i pomaszerowała przez chwasty w stronę kamiennej bramy. - Za późno! - mamrotała w marszu. - Co za brednie! Hauru to kawał drania! Przecież jestem stara - dodała. Ale nie mogła zaprzeczyć, że coś było nie tak, odkąd Wędrujący Zamek zaczął wędrować czy nawet jeszcze wcześniej. I chyba miało to związek z tym, że Sophie z niewiadomych powodów nie mogła się spotkać z żadną z sióstr. - I wszystko, co powiedziałam Królowi, to prawda! - ciągnęła. Zamierzała odejść na własnych nogach> i nigdy nie wrócić. Już ona wszystkim pokaże! I co z tego, że biedna pani Pentstemmon ufała, że Sophie nie pozwoli Hauru zejść na złą drogę! Sophie i tak nic się nie udawało. Dlatego że była najstarsza. A zresztą pani Pentstemmon myślała, że Sophie jest starą kochającą matką Hauru. Myślała? Czy nie? Sophie uświadomiła sobie z dreszczem, że dama, której wyćwiczone oko dostrzegło 203 czar wszyty w garnitur, z pewnością nie mogła przegapić znacz-

nie silniejszego zaklęcia Wiedźmy. - Och, niech licho porwie ten szkarłatno-szary strój! - burknęła Sophie. - Nie wierzę, że sama się na niego złapałam! Kłopot w tym, że srebrno-błękitny strój działał zawsze tak samo. - Na szczęście nie podobam się Hauru! - powiedziała sobie z ulgą. Ta pocieszająca myśl wystarczyłaby Sophie na całą noc maszerowania, gdyby nagle nie owładnął nią znajomy niepokój. Z oddali doleciało do niej stłumione stuk-stuk-stuk. Wytężyła wzrok w zapadającym zmierzchu. A tam daleko, na drodze wijącej się za kamienną bramą, figurka z rozłożonymi ramionami skakała i skakała. Sophie zebrała spódnicę, obróciła się i popędziła z powrotem. Kurz i żwir tylko fruwały wokół niej. Porzucony Percival stał na podjeździe obok wiadra i konewki. Sophie złapała go za ramię i pociągnęła za najbliższe drzewo. - Co się stało? - zapytał. - Cicho! To znowu ten przeklęty strach na wróble - wysapała Sophie. Zamknęła oczy. - Nie ma nas tutaj - wymamrotała. Nie możesz nas znaleźć. Odejdź. Odejdź szybko, szybko, szybko! - Ale dlaczego ... ? - zaczął Percival. - Zamknij się! Nie tutaj, nie tutaj, nie tutaj! - rozpaczliwie recytowała Sophie. Otworzyła jedno oko. Strach na wróble stał w miejscu, pomiędzy słupami bramy, i kołysał się niezdecydowanie.

- Dobrze - powiedziała. - Nie ma nas tutaj. Odejdź szybko. Dwa razy szybciej, trzy razy szybciej, dziesięć razy szybciej. Odejdź! Strach na wróble z wahaniem obrócił się na kiju i zaczął skakać z powrotem drogą. Po kilku pierwszych skokach dawał już gigantyczne susy, szybciej i szybciej, tak jak mu kazała Sophie. 204 Sophie wstrzymała oddech i nie wypuszczała rękawa Percivala, dopóki strach nie zniknął jej z oczu. - Co z nim nie tak? - zapytał Percival. - Czemu go nie chciałaś? Sophie zadrżała. Skoro na drodze był strach na wróble, teraz nie miała odwagi odejść. Wzięła konewkę i pokuśtykała z powrotem do rezydencji. Jakieś trzepotanie przyciągnęło jej wzrok. Podniosła oczy na budynek. N a tarasie z posągami, w otwartych drzwiach balkonowych powiewały długie białe firanki. Posągi były teraz z czystego białego kamienia, we wszystkich oknach błyszczały szyby i falowały zasłony. Okiennice, złożone jak należy przy oknach, jaśniały świeżą białą farbą. Ani jedna zielona plama wilgoci nie szpeciła nowego kremowego tynku na frontonie domu. Drzwi wejściowe stanowiły majstersztyk z czarnej farby i złotej woluty, pośrodku którego umieszczono pozłacany łeb lwa z pierścieniem w paszczy, służącym za kołatkę. - Ha! - mruknęła Sophie. Powstrzymała pokusę, żeby wejść przez otwarty balkon i obejrzeć wnętrze. Tego właśnie chciał od niej Hauru. Pomaszero-

wała prosto do głównego wejścia, chwyciła pozłacaną klamkę i otworzyła drzwi z trzaskiem. Hauru i Michael pochylali się nad warsztatem, pospiesznie rozwiązując zaklęcie. Częściowo służyło pewnie do odnowienia rezydencji, ale reszta, jak Sophie dobrze wiedziała, stanowiła jakiś czar podsłuchujący. Kiedy Sophie wpadła do środka, obaj nerwowo obrócili głowy w jej stronę, Kalcyfer natychmiast schował się pod polanami. - Trzymaj się za mną z tyłu, Michael - poradził Hauru. - Podsłuchiwacz! - wrzasnęła Sophie. - Co się stało? - zapytał Hauru. - Okiennice też chcesz czarno-złote? - Ty bezczelny - zająknęła się Sophie. - Podsłuchałeś dużo więcej! Ty ... ty Od jak dawna wiesz, że byłam ... jestem ... ? - Zaczarowana? - dokończył Hauru. - No ... 205 - Ja mu powiedziałem. - Michael wyjrzał bojaźliwie zza pleców Hauru. - Moja Lettie ... - Ty! - pisnęła Sophie. - Ta druga Lettie też się wygadała - wtrącił szybko Hauru. Przecież wiesz. A pani Fairfax strasznie dużo mówiła tamtego dnia. Zdawało się, że wszyscy chcą mi przekazać tę wiadomość. Nawet Kalcyfer powiedział... kiedy go zapytałem. Ale czy naprawdę uważasz mnie za tak kiepskiego czarnoksiężnika, żebym nie rozpoznał silnego zaklęcia? Kilka razy próbowałem je zdjąć; kiedy nie patrzyłaś. Ale nic nie podziałało. Zabrałem cię do pani Pentstemmon z nadzieją, że ona coś poradzi, ale najwyraźniej nie mogła. Doszedłem do wniosku, że podoba ci się to

przebranie. - Przebranie! - wrzasnęła Sophie. Hauru się roześmiał. - Widocznie tak, skoro sama je podtrzymujesz. Co za dziwna z was rodzina! Czy ty też masz na imię Lettie? . Tego już było za wiele. Percival właśnie wtedy wsunął się nieśmiało do środka, dźwigając do połowy opróżnione wiadro ze środkiem chwastobójczym. Sophie upuściła konewkę, chwyciła wiadro i rzuciła nim w Hauru. Czarnoksiężnik wykonał unik. Michael też się uchylił. Środek chwastobójczy chlusnął błyskawicą zielonego syczącego płomienia od sufitu do podłogi. Wiadro z brzękiem wpadło do zlewu, gdzie wszystkie pozostałe kwiaty natychmiast zwiędły. - Au! - odezwał się Kalcyfer spod szczap drewna. - To było mocne. Hauru ostrożnie wyjął czaszkę spod dymiących 'szczątków roślin i wytarł ją rękawem. - Pewnie, że mocne - przyświadczył. - Sophie nigdy niczego nie robi połowicznie. Czaszka, którą wytarł Hauru, zrobiła się biała i . lśniąca, a na rękawie została wyblakła srebrno-błękitna plama. Hauru postawił czaszkę na warsztacie i z żalem popatrzył na swój rękaw. 206 Sophie prawie już postanowiła, że znowu wyjdzie z zamku i pokuśtyka, gdzie ją oczy poniosą. Ale tam był strach na wróble. Więc podeszła tylko do fotela, gdzie usiadła nadąsana i obrażona. Nie odezwę się do żadnego z nich! - przyrzekła sobie.

- Sophie, robiłem, co mogłem - powiedział Hauru. - Nie zauważyłaś, że twoje bóle i dolegliwości ostatnio ustąpiły? Czy może na nich też ci zależy? Nie odpowiedziała. Hauru machnął ręką i odwrócił się do Percivala. - Cieszę się, że jednak masz trochę rozumu - powiedział. Martwiłem się przez ciebie. - N aprawdę niewiele pamiętam - zapewnił Percival. Ale przestał się zachowywać jak półgłówek. Wziął gitarę i nastroił. W jednej chwili znacznie poprawił jej brzmienie. - Odkryłeś moje nieszczęście - westchnął żałośnie Hauru. U rodziłem się jako niemuzykalny Walijczyk. Czy powiedziałeś Sophie wszystko? I czy naprawdę wiesz, czego Wiedźma próbowała się dowiedzieć? - Pytała o Walię - odparł Percival. - Tak myślałem - stwierdził Hauru ponuro. - No nic. Wyszedł do łazienki, gdzie spędził następne dwie godziny. Przez ten czas Percival odegrał kilka melodii na gitarze, powoli i z namysłem, jakby uczył się grać, a Michael łaził po podłodze z dymiącą szmatą, wycierając resztki środka chwastobójczego. Sophie siedziała w fotelu i uparcie milczała. Kalcyfer ciągle wystawiał głowę i zerkał na nią, a potem znowu chował się pod polana. Hauru wyszedł z łazienki w ubraniu lśniąco czarnym, z włosami lśniąco białymi, w obłoku pary pachnącej gencjaną. - Pewnie wrócę późno - oznajmił Michaelowi. - Jutro Sobótka, więc Wiedźma może zaatakować. Proszę, podtrzymuj

wszystkie bariery ochronne i pamiętaj, co ci powiedziałem. -Dobrze - obiecał Michael, wrzucając do zlewu dymiące resztki szmaty. 207 Hauru odwrócił się do Percivala. - Chyba wiem, co ci się stało - oznajmił. - Trzeba sporo roboty, żeby cię doprowadzić do porządku, ale spróbuję jutro, jak wrócę. - Podszedł do drzwi i zatrzymał się z ręką na kołku. - Sophie, ciągle ze mną nie rozmawiasz? - zapytał żałośnie. Sophie doskonale wiedziała, że Hauru potrafi odegrać rozpacz nawet w raju. I właśnie ją wykorzystał, żeby wyciągnąć informacje od Percivala. - Nie! - warknęła. Hauru westchnął i wyszedł. Sophie podniosła wzrok i zobaczyła, że kołek wskazuje czarnym w dół. Więc sprawa zalatwiona! - pomyślała. Wszystko mi jedno, czy jutro jest Sobótka. Odchodzę!

Rozdział 20 w którym Sophie napotyka na dalsze przeszkody w opuszczeniu zamku

Zaświtał dzień świętego Jana. Prawie w tej samej chwili Hau~u otworzył drzwi z takim hałasem, ze Sophie poderwała się w swojej klitce, przekonana, że Wiedźma zaraz ją dopadnie. - Staram się daremnie, bo zawsze bawią się beze mnie! - za-

ryczał Hauru. Sophie zrozumiała, że tylko próbował śpiewać piosenkę Kalcyfera, więc znowu się położyła. Tymczasem Hauru wpadł na fotel i kopnął stołek, który przeleciał przez pokój. Potem próbował wejść na górę przez schowek na miotły i dalej przez podwórze. Najwyraźniej trochę się pogubił. W końcu jednak zauważył schody, wszystkie' oprócz pierwszego, na którym się wywrócił jak długi. Cały zamek zadrżał. 208 - Co się dzieje? - zapytała Sophie, wysuwając głowę spod balustrady. - Zjazd Klubu Rugby - wychrypiał Hauru z godnością. - Nie wiedziałaś, że byłem skrzydłowym w uniwersyteckiej drużynie, co, pani Wścibska? - Jeśli byłeś skrzydłowym, widocznie nie umiałeś latać - burknęła Sophie. - Pamiętaj, że jest w mej mocy niewidzialne widzieć dziwyodparł Hauru. - Dlatego nie śpię po nocy i wciąż jestem nieszczęśliwy. Wiem, skąd diabeł wziął kopyta albo czemu gasną zorze. - Idź do łóżka, głupcze - odezwał się sennie Kalcyfer. - Jesteś pijany. - Kto, ja? - obruszył się Hauru. - Zapewniam cię, przyjacielu, sze jestem zupełnie czeźwy. - Wstał i sztywno ruszył po schodach na górę, przytrzymując się ściany, jakby się bał, że mu ucieknie. Drzwi do sypialni rzeczywiście mu umknęły. - Cóż to było za kłamstwo! - stwierdził Hauru i wszedł na ścianę. - Moja

wzorowa nieuczciwość mnie ocali. Zderzył się ze ścianą jeszcze kilka razy w różnych miejscach, zanim odnalazł drzwi i przepchnął się przez nie hałaśliwie. Sophie słyszała, jak Hauru tłucze się po sypialni i narzeka, że łóżko robi uniki. - On jest niemożliwy! - oświadczyła Sophie i postanowiła natychmiast odejść. Niestety Hauru narobił tyle hałasu, że postawił na nogi Michaela i Percivala, który spał na podłodze w pokoju chłopca. Michael zszedł z sypialni i powiedział, że już się całkiem rozbudzili, więc mogą wyjść i nazbierać kwiatów na wianki świętojańskie, dopóki jeszcze nie ma upału. Sophie bez oporów zgodziła się pójść po raz ostatni do kwietnego ogrodu. Otulała go ciepła, mlecznobiała mgiełka, pełna zapachów i ledwie widocznych kolorów. Sophie brnęła przed siebie, sprawdzała laską bagnisty grunt, słuchała trzepotania i szczebiotania tysięcy ptaków 209 i ogarniał ją prawdziwy żal. Pogładziła wilgotną atłasową lilię i dotknęła wystrzępionego purpurowego kwiatu z długim, obsypanym pyłkiem pręcikiem. Obejrzała się na wysoki czarny zamek, rozgarniający mgłę za ich plecami. Westchnęła. - On tu zrobił dużo ładniej - zauważył Percival, wkładając naręcze hibiskusów do latającej wanny Michaela. - Kto? - zapytał Michael. - Hauru - odparł Percival. - Na początku rosły tu tylko krzaki, małe i wysuszone. - Parniętasz, jak tu byłeś przedtem? - zainteresował się gwał-

townie Michael. Za nic nie potrafił zrezygnować z pomysłu, że Percival to książę Justyn. - Chyba przyszedłem tutaj z Wiedźmą - odpowiedział niepewnie Percival. Przytaszczyli dwie wanny kwiatów. Sophie zauważyła, że kiedy wrócili po raz drugi, Michael kilkakrotnie przekręcił kołek nad drzwiami. To chyba miało związek z ochroną przed Wiedźmą. Potem oczywiście musieli upleść świętojańskie wianki i girlandy, co zabrało dużo czasu. Sophie chciała zostawić to Michaelowi i Percivalowi, ale chłopiec prawie nic nie robił, tylko zadawał Percivalowi podchwytliwe pytania, a ten z kolei pracował bardzo powoli. Sophie wiedziała, co tak intryguje Michaela. Percival rzeczywiście sprawiał wrażenie, jakby oczekiwał, że coś wkrótce się wydarzy. Sophie 'nawet zaczęła się zastanawiać, do jakiego stopnia on wciąż pozostaje we władzy Wiedźmy. Sama musiała upleść prawie wszystkie girlandy. To skutecznie wyleczyło ją z myśli, żeby jednak zostać i pomóc Hauru w walce z Wiedźmą. Hauru, który mógł wykonać całą tę pracę jednym machnięciem ręki, chrapał tak głośno, że słyszała go nawet w sklepie. Robienie girland i wianków okazało się tak czasochłonne, że zanim skończyli, nadeszła pora otwarcia sklepu. Michael przyniósł chleb z miodem i kiedy jedli, musieli uporać się z pierwszą nawałą klientów. Chociaż dzień świętego Jana, okazał się 210 chłodny i szary, połowa miasta przyszła wystrojona, żeby kupić wianki, girlandy i kwiaty. Na ulicach jak zwykle kłębiły się tłu-

my. Do sklepu cisnęło się tylu klientów, że minęło południe, zanim Sophie wreszcie wymknęła się po schodach i przez schowek na miotły. Zarobili tyle pieniędzy, rozmyślała, kręcąc się po pokoju, pakując do tobołka trochę jedzenia i swoje stare ubranie, że skarbiec Michaela pod obudową kominka powiększy się dziesięciokrotnie. - Przyszłaś ze mną porozmawiać? - zapytał Kalcyfer. - Za chwilę - rzuciła Sophie, przechodząc przez pokój z tobołkiem za plecami. Nie chciała, żeby demon podniósł krzyk z powodu kontraktu. Wyciągnęła rękę, żeby zdjąć laskę z oparcia fotela, ale w tej samej chwili ktoś zapukał do drzwi. Sophie zamarła i spojrzała pytająco na Kalcyfera. - To drzwi rezydencji - oznajmił. - Ktoś nieszkodliwy, z krwi i kości. Pukanie się powtórzyło. Zawsze coś mi przeszkodzi, kiedy próbuję odejść! - pomyślała Sophie. Przekręciła kołek pomarańczowym do dołu. Na podjeździe za posągami stał powóz zaprzężony w niezgorszą parę koni. Sophie widziała go za plecami bardzo dużego lokaja. - Pani Sacheverell Smith z wizytą do nowego sąsiada - oznajmił lokaj. Co za niezręczna sytuacja! - pomyślała Sophie. WSZYStko przez świeżą farbę i zasłony Hauru. - Nie ma nas w do ... - zaczęła. Ale pani Sacheverell Smith odsunęła lokaja na bok. - Zaczekaj w powozie, Teobaldzie - poleciła i przepłynęła obok

Sophie, składając parasolkę. To była Fanny. - Wyglądała bardzo zamożnie w 'kremowym jedwabiu. Nosiła kremowy jedwabny kapelusz przybrany różami, który Sophie pamiętała aż za dobrze. Pamiętała, co powiedziała do tego kapelusza, kiedy go wykańczała: "Na pewno 211 bogato wyjdziesz za mąż!" A wygląd Fanny jasno świadczył, że tego dokonała. - Ojej! - powiedziała Fanny, rozglądając się po pokoju. Chyba zaszła pomyłka. To kwatery dla służby! - No ... ee ... jeszcze nie całkiem się wprowadziliśmy, proszę pani - bąknęła Sophie. I pomyślała: ciekawe, co by powiedziała Fanny na to, że stary sklep z kapeluszami jest tuż za schowkiem na miotły. Fanny obróciła się i wytrzeszczyła oczy na Sophie. - Sophie! - wykrzyknęła. - Wielkie nieba, dziecko, co ci się stało? Wyglądasz na dziewięćdziesiątkę! Chorowałaś? - Po czym, ku zdumieniu Sophie, Fanny odrzuciła 'parasolkę, kapelusz oraz wielkopańskie maniery, chwyciła Sophie w objęcia i wybuchnęła płaczem. - Och, nie wiedziałam, co się z tobą stało! - szlochała. - Poszłam do Marty i posłałam do Lettie, ale żadna nie wiedziała. Zamieniły się miejscami, niemądre dziewczyny. Ale nikt nic nie wiedział o tobie! Wyznaczyłam nagrodę, ciągle czeka. A ty pracujesz tutaj jako służąca, kiedy mogłaś mieszkać w luksusie tam na wzgórzu ze mną i z panem Smithem! Sophie też miała łzy w oczach. Pospiesznie odłożyła tobo-. łek i zaprowadziła Fanny do fotela. Przyciągnęła stołeczek

i usiadła obok Fanny, trzymając ją za rękę. Teraz już obie jednocześnie śmiały się i płakały. Tak bardzo się cieszyły z tego spotkania. - To długa historia - powiedziała Sophie, kiedy Fanny zapytała ją po raz szósty, co jej się stało. - Kiedy spojrzałam w lustro i zobaczyłam staruszkę, doznałam takiego wstrząsu, że po prostu sobie poszłam ... - Przepracowanie - jęknęła rozpaczliwie Fanny. - Ciągle to sobie wyrzucam! - Nie całkiem - sprostowała Sophie. - I niepotrzebnie się martwisz, bo czarnoksiężnik Hauru wziął mnie do siebie i ... - Czarnoksiężnik Hauru! - wykrzyknęła Fanny. - Ten podły człowiek! On ci to zrobił? Gdzie on jest? Puść mnie do niego! 212 Wojowniczo chwyciła parasolkę. Sophie musiała powstrzymać Fanny. Wolała nie myśleć, jak zareagowałby Hauru, gdyby Fanny obudziła go, dźgając parasolką. - Nie, nie! Hauru bardzo dobrze mnie traktował - zapewniła. I to prawda, uświadomiła sobie. Hauru okazywał życzliwość w dość dziwny sposób, jednak biorąc pod uwagę wszystko, co zrobiła Sophie, żeby go zirytować, rzeczywiście był dla niej bardzo dobry. - Ale mówią, że on zjada kobiety żywcem! - zawołała Fanny i wciąż próbowała się wyrwać. Sophie zatrzymała wirującą parasolkę. ' - Wcale nie - zaprzeczyła. - Posłuchaj. On nie jest zły!

N a te słowa coś zasyczało w kominku, skąd Kalcyfer przyglądał się z zainteresowaniem. - Właśnie że nie jest! - powtórzyła Sophie tyle do Fanny, ile do Kalcyfera. - Przez cały czas, odkąd tu jestem, ani razu nie widziałam, żeby rzucał zły czar! I to również było prawda. - Cóż muszę ci uwierzyć. - Fanny wreszcie się uspokoiła. _ Chociaż na pewno wyłącznie dzięki tobie się poprawił. Ty zawsze miałaś swoje sposoby, Sophie. Potrafiłaś powstrzymać Martę od robienia scen, kiedy ja nic nie mogłam wskórać. I zawsze mówiłam, że jedynie ty umiałaś złamać upór Lettie. Ale powinnaś mi przynajmniej powiedzieć, gdzie jesteś, kochanie! Sophie wiedziała, że powinna. Bezkrytycznie przyjęła opinię Marty o Fanny, chociaż powinna znać przyrodnią matkę lepiej. Czuła wstyd. Fanny nie mogła się doczekać, żeby opowiedzieć Sophie o swoim mężu. Zapuściła się w długą i emocjonującą historię, jak to poznała pana Smitha w tym samym tygodniu, kiedy Sophie odeszła, i poślubiła go jeszcze przed końcem tygodnia. Sophie przyglądała się Fanny podczas tej opowieści. Starość pozwoliła jej zobaczyć macochę w całkiem nowym świetle. 213 Fanny była jeszcze młoda i ładna, a sklep z kapeluszami nudził ją tak samo, jak Sophie. Ale wiernie wypełniała swoje obowiązki wobec sklepu i trzech dziewcząt - aż do śmierci pana Kapelusznika. Wtedy nagle przestraszyła się, że skończy jak Sophie: stara, bez rodziny i żadnego zabezpieczenia.

- A potem, kiedy znikłaś i nie miałam komu przekazać sklepu, równie dobrze mogłam go sprzedać - ciągnęła Fanny, kiedy ze schowka na miotły dobiegł tupot. Do pokoju wszedł Michael. - Zamknęliśmy sklep - oznajmił. - I patrz, kto tu jest! - Trzymał za rękę Martę. Marta była szczuplejsza i wyglądała już prawie jak przedtem. Podbiegła do Sophie i chwyciła ją w objęcia. - Sophie, trzeba było mi powiedzieć! - zawołała. Potem uściskała Fanny, jakby nigdy nie mówiła o niej żadnych złych rzeczy. Ale na tym się nie skończyło. Za Martą przez schowek przeszły Lettie i pani Fairfax, dźwigając do spółki wielki kosz. Za nimi wkroczył Percival, bardziej ożywiony niż kiedykolwiek. - Przyjechałyśmy dyliżansem o pierwszym brzasku - poinformowała pani Fairfax. - I przywiozłyśmy ... O rety! To Fanny! Puściła kosz i podbiegła, żeby uściskać. Fanny. Lettie ruszyła uściskać Sophie. Nastąpiły hałaśliwe powitania i okrzyki. To cud, pomyślała Sophie, że cały ten zgiełk nie obudził Hauru. Słyszała jednak jego chrapanie przebijające się przez gwar. Odejdę dopiero wieczorem, postanowiła. Za bardzo się cieszyła ze spotkania, żeby ot tak zniknąć. Lettie bardzo lubiła Percivala. Kiedy Michael dźwigał kosz na stół warsztatowy i wyciągał z niego kurczęta na zimno, flaszki

wina i miodowy pudding, Lettie uwiesiła się na ramieniu Per214 civala, a on nie miał nic przeciwko temu. Lettie wyglądała tak ślicznie, że Sophie mu się nie dziwiła, choć sama nie pochwalała zachowania siostry. - Po prostu się zjawił i ciągle zmieniał się w człowieka - wyjaśniła Lettie, - Porem w coraz innego psa. I upierał się, że mnie zna. Wiedziałam, że nigdy przedtem go nie spotkałam, ale to nie miało znaczenia. - Poklepała Percivala po ramieniu, jakby wciąż był psem. - Ale spotkałaś księcia Justyna? - zapytała Sophie. - O tak - odparła niedbale Lettie. - Był przebrany, w zielonym mundurze, ale to na pewno on. Taki gładki i wytworny, nawet kiedy się złościł z powodu zaklęć znajdujących. Musiałam mu przygotować dwa zestawy, bo ciągle pokazywały, że czarnoksiężnik Suliman jest gdzieś pomiędzy nami a Market Chipping, a on przysięgał, że to nieprawda. I przez cały czas, kiedy je robiłam, ciągle mi przeszkadzał. I ironicznym tonem nazywał mnie "słodką panienką" i wypytywał, jak się nazywam, gdzie mieszka moja rodzina i ile mam lat. Bezczelny typ! Wolałabym już czarnoksiężnika Hauru, a to coś znaczy! Terazjuż wszyscy kręcili się po pokoju, zajadali kurczęta i popijali wino. Kalcyfer chyba czuł się onieśmielony. Przygasł do zielonych migotliwych płomyczków i nikt go nie zauważał. Sophie chciała, żeby poznał Lettie. Próbowała go wywabić z ukrycia. - Czy to naprawdę demon, który rządzi życiem Hauru? - za-

pytała Lettie, spoglądając z niedowierzaniem na zielone migotanie. Kiedy Sophie podniosła wzrok, żeby zapewnić siostrę, że Kalcyfer jest prawdziwy, zobaczyła w drzwiach pannę Angorian, niepewną i speszoną. - Och, przepraszam. Chyba przyszłam nie w porę - odezwała się nauczycielka. - Chciałam tylko porozmawiać z Howellern. 215 Sophie wstała, zmieszana. Trochę się wstydziła, że poprzednio tak obcesowo wyprosiła przybyszkę z Walii. Zrobiła to tylko dlatego, że Hauru się do panny Angorian zalecał. Z drugiej strony to nie znaczyło, że musiała ją lubić. Inicjatywę przejął Michael. Powitał promiennym uśmiechem i radosnym okrzykiem. - Hauru na razie śpi - poinformował. - Proszę, niech pani zaczeka i napije się wina. - Bardzo dziękuję - powiedziała panna Angorian. - To miłe z twojej strony. Ale nie dało się ukryć, że była nieszczęśliwa. Odmówiła wina i krążyła nerwowo po pokoju, skubiąc nóżkę kurczaka. Znalazła się wśród ludzi, którzy doskonale znali się nawzajem, więc czuła się jak intruz. Fanny nie poprawiła sytuacji, kiedy oderwała się od ożywionej rozmowy z panią Fairfax i wygłosiła uwagę: - Co za dziwaczny strój! Marta też nie pomogła. Zauważyła, z jakim entuzjazmem

Michael witał pannę Angorian. Zatroszczyła się więc, żeby Michael nie rozmawiał z nikim innym, tylko z nią i Sophie. A Lettie zignorowała pannę Angorian i usiadła na schodach z Percivalem. Nauczycielka dość szybko zdecydowała, że ma dość. Sophie zobaczyła ją przy drzwiach, sięgającą po klamkę. Pospieszyła do niej, gnana wyrzutami sumienia. W końcu pannie Angorian musiało bardzo zależeć na Hauru, skoro tutaj przyszła. - Proszę jeszcze nie odchodzić - powiedziała Sophie. - Pójdę i obudzę Hauru. - O nie, niech pani tego nie robi - zaprotestowała panna Angorian z nerwowym uśmiechem. - Mam wolny dzień, bardzo chętnie zaczekam. Pomyślałam, że wyjdę i obejrzę okolicę. Tutaj jest trochę duszno, przy tym dziwnym zielonym ogniu. Sophie uznała to za doskonały sposób, żeby pozbyć się panny Angorian, ale jej nie wyrzucić. Uprzejmie otworzyła przed nią 216 drzwi. Nie wiadomo dlaczego - może z powodu barier ochronnych, które Hauru kazał Michaelowi podtrzymywać - kołek przekręcił się purpurowym w dół. Na zewnątrz mgliste słońce świeciło nad kępami czerwonych i bordowych kwiatów. - Co za wspaniałe rododendrony! - wykrzyknęła panna An-' gorian swoim najbardziej wibrującym głosem. - Muszę je obejrzeć! - Skwapliwie wyskoczyła na bagienną trawę. - Niech pani nie idzie na południowy wschód - ostrzegła Sophie. Zamek odjeżdżał w bok. Panna Angorian zanurzyła piękną

twarz w gąszczu białych kwiatów. - Nie odejdę daleko - obiecała. - Wielkie nieba! - zawołała Fanny, podchodząc do Sophie. Co się stało z moim powozem? Sophie wyjaśniła najlepiej, jak umiała. Ale Farmy tak się martwiła, że Sophie musiała przekręcić kołek pomarańczowym w dół i otworzyć drzwi, żeby pokazać podjazd rezydencji w szarym świetle dnia, gdzie lokaj i stangret Fanny siedzieli na dachu powozu, zajadając kiełbasę i grając w karty. Dopiero wtedy Fanny uwierzyła, że jej powóz nie rozpłynął się w powietrzu. Sophie bez większego powodzenia próbowała wytłumaczyć, dlaczego jedne drzwi otwierają się na kilka różnych miejsc, kiedy Kalcyfer z rykiem wzbił się z paleniska. - Hauru! - zagrzmiał, wypełniając komin błękitnym płomieniem. - Hauru!!! Howellu Jenkinsie, Wiedźma znalazła rodzinę twojej siostry! Coś dwukrotnie mocno łupnęło na górze. Trzasnęły drzwi sypialni i Hauru zbiegł z łomotem po schodach. Odtrącił na bok Lettie i Percivala. Fanny pisnęła słabo na jego widok. Hauru miał rozczochrane włosy i podkrążone oczy. - Trafiła mnie w słaby punkt, niech ją! - krzyknął, przebiegając przez pokój z rozwianymi czarnymi rękawami. - Tego się bałem! Dzięki, Kalcyferze! Odepchnął Fanny i wybiegł z zamku. 217 Sophie pokuśtykała na górę. Wiedziała, że jest wścibska, ale musiała zobaczyć, co się stało. Kuśtykając przez sypialnię Hau-

ru, słyszała, że wszyscy pozostali cisną się za nią. - Jaki brudny pokój! - wykrzyknęła Fanny. Sophie wyjrzała przez okno. W schludnym ogrodzie padał drobny deszczyk. Na huśtawce wisiały krople wody. Falująca grzywa rudych włosów Wiedźmy lśniła od drobinek wilgoci. Wiedźma w czerwonych szatach stała oparta o huśtawkę i kiwała palcem. Mari, siostrzenica Hauru, podchodziła do Wiedźmy, szurając nogami po wilgotnej trawie. Wyglądała tak, jakby nie chciała iść ale nie miała wyboru. Za nią Neil, siostrzeniec Hauru, wlókł się w stronę Wiedźmy jeszcze wolniej, wykrzywiąjąc groźnie twarz. za dwójką dzieci stała Megan. Wymachiwała ramionami, usta jej się otwierały I zamykały. Widocznie próbowała przemówić Wiedźrme do rozumu, ale przyciąganie działało też na nią. Hauru wpadł na trawnik. Nie pofatygował się, żeby zmienić ubranie. Nawet nie rzucał zaklęć. Po prostu pędził jak szalony. Wiedźma próbowała złapać Mari, ale dziewczynka stała jeszcze za daleko. Hauru pierwszy dotarł do siostrzenicy, zasłonił ją sobą l nacierał dalej. Wiedźma zaczęła uciekać. Zmykała jak kot ścigany przez psa, przez trawnik, ponad schludnym płotem, w rozwłanych szatach barwy płomienia, a Hauru niczym zajadły pies deptał Jej po piętach. Wiedźma znikła za płotem w czerwonym wirze. Hauru skoczył za nią jak czarna smuga, trzepocząc rękawarm. Potem płot zasłonił ich oboje. - Mam nadzieję, że ją złapie - powiedziała Marta. - Ta dziewczynka płacze. Na dole Megan objęła Mari i zaprowadziła dzieci do domu. Nie wiadomo, co stało się z Hauru i Wiedźmą. Lettie, Percival,

Marta i Michael wrócili na dół. Fanny i pa hi Fairfax zamarły ze zgrozy na widok stanu sypialni Hauru. - Ile pająków! - jęknęła pani Fairfax. - I kurz na zasłonach! - dodała Fanny. - Annabello, widziałam miotły w korytarzu. 218 - Chodźmy po nie - podchwyciła pani Fairfax. - Upnę ci suknię, Fanny, i bierzmy się do roboty. Nie mogę patrzeć na ten pokój w takim stanie! Och, biedny Hauru! - pomyślała Sophie. On tak kocha pająki! Zawahała się na schodach, nie wiedząc, jak powstrzymać, Fanny i panią Fairfax. Michael krzyknął z dołu: - Sophie! Idziemy zwiedzić rezydencję. Chcesz pójść z nami? To wydawało się idealnym pretekstem, żeby powstrzymać dwie panie od sprzątania. Sophie zawołała Fanny i szybko pokuśtykała na dół. Lettie i Percivaljuż otwierali drzwi. Lettie nie słuchała wcześniej, kiedy Sophie udzielała Fanny wyjaśnień. Percival wyraźnie też nic nie rozumiał. Zdążyli otworzyć drzwi purpurowym na dół, zanim Sophie przekuśtykała przez pokój. Na tle kwiatów pojawił się strach na wróble. - Zamknijcie! - wrzasnęła Sophie. Zrozumiała, co się stało. Poprzedniego wieczoru właściwie pomogła strachowi, kiedy kazała mu odejść dziesięć razy szybciej. Po prostu popędził do wejścia na zamek i próbował się tędy dostać. Ale tam była panna Angorian. Pewnie leżała zemdlona gdzieś w krzakach.

- Nie, nie zamykajcie - powiedziała słabo Sophie. I tak nikt jej nie słuchał. Lettie miała twarz koloru sukni Fanny i kurczowo trzymała się Marty. Percival wytrzeszczał oczy, a Michael próbował złapać czaszkę, 'która tak gwałtownie kłapała zębami, że zsuwała się ze stołu i iągnęła za sobą butelkę wina. Wywarła też dziwny wpływ na gitarę. Instrument wydawał głośne, brzękliwe akordy: Noumm Harrummm! Noumm Harrummm! Kalcyfer ponownie wzbił się do komina. - Ten stwór mówi, że nie ma złych zamiarów - powiedział do Sophie. - Czeka na twoje pozwolenie, żeby wejść. Rzeczywiście strach na wróble tylko stał w progu. Nie usiłował wtargnąć do środka jak poprzednim razem. A Kalcyfer 219 widocznie mu zaufał, bo zatrzymał zamek. Sophie popatrzyła na twarz z rzepy i furkoczące łachmany. Właściwie strach nie był taki straszny. Na początku nawet mu współczuła. Podejrzewała, że po prostu wykorzystała go jako wygodny pretekst, żeby nie opuszczać zamku, bo tak naprawdę chciała zostać. Teraz to nie miało sensu. Sophie musiała odejść: Hauru wolał pannę Angorian. - Proszę, wejdź - powiedziała lekko zachrypłym głosem. - Ahmmmgng! - zabrzdąkała gitara. Strach na wróble wskoczył do pokoju jednym potężnym susem. Stał, kołysząc się na jedynej nodze, jakby czegoś szukał. Kwietne wonie, który za nim napłynęły, nie maskowały zapachu kurzu i gnijącej rzepy.

Czaszka ponownie zakłapała pod palcami Michaela. Strach na wróble okręcił się z zadowoleniem i upadł bokiem w jej stronę .. Michael w pierwszej chwili próbował ocalić czaszkę. Szybko Jednak usunął się na bok, bo kiedy strach upadł na stół warsztatowy, strzeliła sycząca błyskawica mocnej magii i czaszka wtopiła się w głowę z rzepy. Jakby wniknęła w rzepę i wypełniła ją od środka. Teraz na rzepie wyraźnie pojawiła się koścista twarz. Niestety, znalazła się z tyłu stracha. Strach na wróble zaszamotał się sztywno, podskoczył niepewnie, po czym szybko okręcił tułów tak, że przód znalazł się pod kościstą rzepową twarzą. Powoli opuścił sterczące ramiona. - Teraz mogę mówić - powiedział nieco mlaszczącym głosem. - Zaraz zemdleję - ostrzegła Fanny ze schodów. - Nonsens - odezwała się pani Fairfax. - To tylko magiczny golem. Musi robić to, po co go wysłano. One są całkiem nieszkodliwe. Lettie jednak wyglądała tak, jakby zaraz miała zemdleć. Ale tylko Percival zemdlał naprawdę. Cichutko osunął się na podłogę i leżał zwinięty w kłębek, jakby zasnął. Lettie, pomimo 220 przerażenia, podbiegła do niego, ale zaraz się cofnęła, kiedy strach na wróble znów skoczył i stanął przed Percivalem. - To jedna z części, które miałem znaleźć - oznajmił kleistym głosem. Okręcił się na kiju i stanął przodem do Sophie. - Muszę ci podziękować. Moja czaszka była daleko i opadłem z sił, zanim do niej dotarłem. Leżałbym w żywopłocie przez wiecz-

ność, gdybyś mnie nie ożywiła swoimi słowami. - Obrócił się do pani Fairfax, a potem do Lettie. - Wam też chcę podziękować. - Kto cię wysłał? Co masz zrobić? - zapytała Sophie. Strach na wróble zakręcił się niepewnie. - Coś jeszcze - zamlaskał. - Ciągle brakuje mi kilku części. Wszyscy czekali w milczeniu, wstrząśnięci i zdumieni, podczas gdy strach obracał się na różne strony, jakby się namyślał. - Czego, częścią jest Percival? - zapytała Sophie. - Niech on się pozbiera - zaproponował Kalcyfer. - Nikt przedtem nie kazał mu się wytłuma ... Nagle zamilkł i skurczył się do nikłego zielonego płomyczka. Michael i Sophie wymienili przestraszone spojrzenia. Potem znikąd przemówił nowy głos. Brzmiał donośnie i głucho, jakby przemawiał z wnętrza skrzyni, ale niewątpliwie należał do Wiedźmy. - Michaelu - powiedział głos. - Przekaż swemu panu, że złapał się na moją przynętę. Mam teraz kobietę zwaną Lily Angorian w mojej fortecy na Pustkowiu. Wypuszczę ją tylko wtedy, jeśli on sam po nią przyjdzie. Czy to jasne, 'Michaelu? Strach na wróble zawirował i skoczył do otwartych drzwi. - O nie! - krzyknął chłopiec. - Zatrzymajcie go! Wiedźma na pewno go wysłała, żeby się tutaj dostać! 221 Rozdział 21 w którym kontrakt zostaje zawarty przy świadkach

Prawie wszyscy pognali za strachem na wróble. Sophie pobiegła w drugą stronę, przez schowek na miotły do sklepu, łapiąc po drodze laskę. - To moja wina! - mruczała do siebie. - Wszystko psuję! Mogłam zatrzymać pannę Angorian w środku, biedactwo! Wystarczyło uprzejmie z nią porozmawiać. Hauru wybaczył mi wiele, ale tego nie daruje mi tak szybko! W kwiaciarni zdjęła siedmiomilowe buty z wystawy, wyrzuciła z nich hibiskusy i róże, i wylała wodę. Otworzyła kluczem drzwi sklepu i wystawiła mokre buty na zatłoczony chodnik. - Przepraszam - powiedziała do rozmaitych pantofli i powłóczystych rękawów, które wchodziły jej w drogę. Podniosła wzrok na słońce, niełatwe do wyśledzenia na szarym, zachmurzonym niebie. - Zobaczymy. Południowy wschód. Tędy. Przepraszam, przepraszam. - Zrobiła trochę miejsca na buty wśród świątecz-: nego tłumu. Potem weszła w nie i zaczęła iść. Wiuu, wiuu, wiuu, wiuu, wiuu, wiuu, wiuu. W obu butach świat uciekał do tyłu jeszcze szybciej niż w jednym. Pęd zapierał dech. Pomiędzy długimi podwójnymi krokami Sophie dostrzegała przelotne widoki: rezydencja błyszcząca wśród drzew, z powozem Fanny przed drzwiami; paprocie na zboczu wzgórza; mała rzeczułka wpływająca do zielonej doliny; ta sama rzeka sunąca powoli przez znacznie szerszy teren; ta sama dolina tak szeroka i rozległa, że wydawała się bezkresna, i hen w błękitnej dali spiczaste wieże Kingsburry; równina znowu zwężająca się ku górom; zbocze górskie tak strome, że Sophie pot-

knęła się pomimo laski i zatoczyła na skraj przepaści zasnutej błękitną mgiełką, z wierzchołkami drzew daleko w dole, gdzie musiała zrobić następny krok albo spaść. 222 Wylądowała na sypkim żółtym piasku. Wbiła w niego laskę i rozejrzała się ostrożnie. Za jej prawym ramieniem, kilka kilometrów dalej, biała falująca mgła niemal zakrywała górę, przez którą Sophie właśnie przemknęła. Białe opary unosiła się nad wstęgą ciemnej zieleni. Sophie kiwnęła głową. Chociaż z tej odległości nie widziała wędrującego zamku, nie miała wątpliwości, że mgła wisi nad kwiatowym ogrodem. Zrobiła następny ostrożny krok. Wiuu. Straszliwy upal. Żółty, migoczący piasek rozciągał się we wszystkich kierunkach. Tu i tam sterczały chaotycznie rozrzucone skały. Nic tu nie rosło prócz nielicznych szarych, wynędzniałych krzaczków. Góry wyglądały jak chmury spiętrzone na horyzoncie. - Jeśli to jest Pustkowie - powiedziała Sophie, z której pot spływał wszystkimi zmarszczkami - 'to żal mi Wiedźmy, że musi tu mieszkać. Zrobiła następny krok. Pęd powietrza wcale jej nie ochłodził. Skały i krzaki wyglądały tak samo, ale piasek zrobił się szary, a góry jakby zapadły się pod horyzont. Sophie spojrzała w drgający szary blask przed sobą, gdzie majaczył kontur czegoś wyższego niż skały Zrobiła jeszcze jeden krok. Teraz czuła się jak w piecu. Ale niecałe pół kilometra dalej wznosiła się budowla o dziwacznym kształcie, stojąca na niewielkim pagórku wśród skalistego krajobrazu. Wyglądała jak

fantastyczne skupisko małych skręconych wieżyczek, przylepionych do jednej głównej wieży, sterczącej trochę krzywo niczym węźlasty stary paluch. Sophie wygramoliła się z butów. Było za gorąco, żeby dźwigać taki ciężar, więc ruszyła dalej uzbrojona tylko w laskę. Budowla została wzniesiona z szarożółtego piaskowca Pustkowia. Z daleka początkowo przypominała jakiś przedziwny kopiec mrówek. Lecz kiedy Sophie podeszła bliżej, pomyślała, że ktoś spiętrzył tysiące żółtych słojowatych doniczek i ustawił w stertę zwężającą się u góry. Wyszczerzyła zęby. Wędrujący zamek często przypominał jej wnętrze komina. Ten budynek 223 wyglądał jak kolekcja ceramicznych kominów. Z pewnością był dziełem ogniowego demona. Sapiąc, wdrapywała się na pagórek, kiedy nagle otrzymała dowód, że widzi przed sobą fortecę Wiedźmy. Z ciemnego miejsca przy podstawie budynku wyszły dwie małe pomarańczowe figurki i stanęły, czekając na nią. Rozpoznała paziów Wiedźmy. Chociaż zgrzana i zdyszana, odezwała się do nich uprzejmie, żeby pokazać, że nic do nich nie ma. - Dzień dobry - powiedziała. W zamian otrzymała tylko nadąsane spojrzenia. Jeden z paziów skłonił się i wskazał ręką niekształtne ciemne wejście pomiędzy pochylonymi kominowymi kolumnami. Sophie wzruszyła ramionami i weszła za paziem do środka. Drugi paź zamykał pochód. Oczywiście wejście znikło, jak tylko przez nie przeszła. Sophie znowu wzruszyła ramionami. Zajmie się tym

problemem w drodze powrotnej. Poprawiła koronkowy szal, obciągnęła powłóczystą spódnicę i poszła dalej. Korytarz trochę przypominał jej przejście za drzwiami zamku z kołkiem przekręconym czarnym do dołu. Przez chwilę otaczała ją nicość, potem pojawiło się mgliste światło. Płynęło z żółtozielonkawych płomieni, które migotaływszędzie dookoła, ale nie dawały ciepła ani zbyt wiele światła. Nigdy nie znajdowały się tam, gdzie Sophie spojrzała, tylko zawsze gdzieś z boku. Ale tak już jest z magią. Sophie znowu wzruszyła ramionami i poszła za paziem krętą drogą pomiędzy cienkimi kolumnami tego samego kominowego gatunku co reszta budynku. W końcu paziowie doprowadzili ją do głównego pomieszczenia ... albo tylko pustego miejsca pomiędzy kolumnami. Teraz już Sophie całkiem straciła orientację. Forteca wydawała się ogromna, chociaż Sophie podejrzewała, że to zwykła sztuczka, jak z zamkiem. Czekała tam Wiedźma. I znowu Sophie sama nie wiedziała, jak ją rozpoznała, ale nie miała żadnych wątpliwości. Wiedźma była teraz bardzo wysoka i chuda, jasne włosy 224 miała związane w koński ogon podobny do liny, przerzucony przez jedno kościste ramię. Nosiła białą suknię. Kiedy Sophie podeszła prosto do niej, wymachując laską, Wiedźma się cofnęła. - Nie wolno mi grozić! - ostrzegła słabym, zmęczonym głosem. - Więc uwolnij pannę Angorian, to nic ci nie zrobię - obieca-

ła Sophie. - Zabiorę ją i odejdę. Wiedźma cofnęła się jeszcze dalej i machnęła obiema rękami - Obaj paziowie rozpłynęli się w lepkie pomarańczowe bąble, które w powietrzu popłynęły do Sophie. - Fuj! Odczepcie się! - zawołała Sophie, tłukąc ich laską. Pomarańczowe bąble z łatwością uniknęły trafienia, zawirowały dookoła Sophie i śmignęły za jej plecy. Myślała już, że się ich pozbyła, lecz kiedy próbowała się poruszyć, odkryła, że przykleiły ją do kominowej kolumny. Lepka pomarańczowa maź skrępowała jej kostki u nóg i boleśnie szarpnęła za włosy. - Już chyba wolę zielony śluz! - burknęła Sophie. - Mam nadzieję, że to nie byli prawdziwi chłopcy. - Tylko iluzje - zapewniła Wiedźma. - Wypuść mnie - zażądała Sophie. - Nie - odmówiła Wiedźma. Odwróciła się i jakby całkowicie straciła zainteresowanie dla Sophie. Sophie zaczęła się obawiać, że jak zwykle sknociła sprawę. Pomarańczowa maź z każdą sekundą robiła się coraz bardziej twarda i elastyczna. Kiedy Sophie próbowała się wyrwać, została przyciągnięta z powrotem tak gwałtownie, że uderzyła o ceramiczną kolumnę. - Gdzie panna Angorian? - zapytała. - Nie znajdziesz jej - odparła Wiedźma. - Zaczekamy, aż przyjdzie Hauru. - On nie przyjdzie - oświadczyła Sophie. - Ma więcej rozsądku. A twoja klątwa i tak nie podziałała.

225 - Podziała - zapewniła Wiedźma z lekkim uśmiechem. Zwłaszcza teraz, kiedy wpadłaś w naszą pułapkę. Hauru będzie musiał chociaż raz postąpić uczciwie. Znów machnęła rękami, tym razem w stronę bladych płomieni. Spomiędzy dwóch kolumn wytoczył się tron i zatrzymał przed Wiedźmą. N a tronie siedział mężczyzna w zielonym mundurze i długich, błyszczących butach. Sophie w pierwszej' chwili pomyślała, że mężczyzna śpi i oparł głowę gdzieś z boku. Wiedźma ponownie skinęła ręką. Mężczyzna się wyprostował. Wcale nie miał głowy! Sophie zrozumiała, że patrzy na szczątki księcia Justyna. - Fanny na moim miejscu zagroziłaby, że zemdleje - powiedziała Sophie. - Natychmiast włóż mu głowę z powrotem! Wygląda okropnie! - Pozbyłam się obu głów przed wieloma miesiącami - W)jaśniła Wiedźma. - Sprzedałam czaszkę czarnoksiężnika Sulimana razem z jego gitarą. Głowa księcia Justyna wędruje gdzieś sobie z innymi nadliczbowymi częściami. To ciało jest doskonałym połączeniem księcia Justyna i czarnoksiężnika Sulimana. Czeka jeszcze na głowę. Wtedy powstanie nasz idealny człowiek. Kiedy dostaniemy głowę Hauru, stworzymy nowego króla Ingarii, a ja będę rządzić jako królowa. - Oszalałaś! - krzyknęła Sophie. - Nie masz prawa robić z ludzi układanki. I wątpię, czy głowa Hauru bedzie ci posłuszna. Jakoś się wykręci. - Hauru zrobi dokładnie to, co mu rozkażemy - oświadczyła

Wiedźma z przebiegłym, ukradkowym uśmiechem. - Zapanujemy nad jego ogniowym demonem. Sophie poczuła narastający strach. Teraz już wiedziała na pewno, że sknociła sprawę. - Gdzie panna Angorian? - powtórzyła, wymachując laską. Wiedźmie to się nie podobało. Cofnęła się o krok. - Jestem bardzo zmęczona - westchnęła. - Wy, ludzie, ciągle psujecie mi plany. Najpierw czarnoksiężnik Suliman nie chciał 226 przybyć na Pustkowie, więc musiałam zagrozić księżniczce Walerii, żeby król go tutaj wysłał. A jak już przyjechał, wyhodował drzewa. Potem król przez całe miesiące nie puszczał księcia Justyna na poszukiwanie Sulimana, a kiedy wreszcie ten głupiec wyruszył, nie wiadomo dlaczego pojechał na północ i musiałam użyć całej mojej magii, żeby go tu ściągnąć. Hauru sprawił mi jeszcze więcej kłopotów. Raz uciekł. Musiałam przygotować odpowiednią klątwę, żeby go sprowadzić, a kiedy zbierałam o nim informacje, ty doprałaś się do resztek mózgu Sulimana i przysporzyłaś mi nowych problemów. A teraz, kiedy cię tutaj ściągnęłam, wymachujesz laską. Pracowałam bardzo ciężko na tę chwilę i nie wolno się ze mną kłócić. Odwróciła się i odeszła w mrok. Sophie odprowadzała wzrokiem wysoką białą postać, kroczącą wśród bladych płomieni. Ona chyba zgłupiała na starość! pomyślała. Całkiem zwariowała! Muszę sięjakoś uwolnić i uratować pannę Angorian! Pamiętając, że pomarańczowa maź omijała jej laskę podobnie jak Wiedźma, Sophie sięgnęła do tyłu

i pomachała w miejscu, gdzie lepkie paskudztwo przywierało do ceramicznej kolumny. - Złaź stamtąd! - zażądała. - Puszczaj! Maź boleśnie ciągnęła ją za włosy, ale pomarańczowe strąki zaczęły odfruwać na boki. Sophie mocniej pomachała laską. Zdążyła uwolnić głowę i ramiona, kiedy rozległ się głuchy grzmot. Blade płomienie zachybotały, kolumna za plecami Sophie zadrżała. Potem z brzękiem i szczękiem, jakby ktoś rozbił tysiąc serwisów do herbaty, część ściany wyleciała w powietrze. Przez długą, wyszczerbioną dziurę wpadło oślepiające światło. Do środka wskoczyła jakaś postać. Sophie odwróciła się z nadzieją, że to Hauru. Ale czarna sylwetka miała tylko jedną nogę. To był znowu strach na wróble. Wiedźma zaryczała z furii i rzuciła się na stracha z wyciągniętymi kościstymi ramionami, powiewając jasnym końskim ogonem. Strach skoczył na nią. Rozległ się kolejny huk i oboje 227 zniknęli w magicznej chmurze, takiej jak nad Porthaven, kiedy Hauru walczył z Wiedźmą. Chmura tłukła się na wszystkie strony z przeraźliwym hałasem, wzbijała kłęby kurzu, przemykała pomiędzy ceramicznymi kolumnami. Dziura w ścianie znajdowała się niedaleko. Tak jak Sophie się domyślała, forteca wcale nie była duża. Za każdym razem, kiedy chmura przesuwała się na tle oślepiająco białej szczeliny, Sophie widziała w środku dwie chude, walczące figurki. Patrzyła i wciąż machała laską za pIecamI. Już prawie cała się oswobodziła, kiedy chmura jeszcze raz

przecięła z wrzaskiem linię świat/a. Sophie zobaczyła; że jeszcze jedna postać przeskakuje przez szczelinę. Ten przybysz miał powiewające czarne rękawy. To był Hauru. Sophie widziała go wyraźnie. Stał z założonymi ramionami i obserwował walkę .. Przez chwilę zdawało się, że pozwoli Wiedźmie dokończyć pojedynek ze strachem na wróble. Potem długie rękawy załopotały i Hauru wzniósł ręce. Ponad wrzaskiem i hukiem Hauru wykrzyknął jedno długie, dziwne słowo, któremu towarzyszył przeciągły grzmot. Strach na wróble i Wiedźma zaszamotali się gwałtownie. Odgłos gromu odbijał się wśród ceramicznych kolumn, budząc kolejne echa, a każde zabierało ze sobą odrobinę magicznej chmury. Tuman znikał w wirujących kłębach i rozpływał się wiotkimi smugami. Wkrótce pozostała tylko najcieńsza biała mgiełka, w której zataczała się wysoka postać z końskim ogonem. Wiedźma stawała się coraz chudsza i bledsza. Wreszcie, kiedy mgła się rozproszyła, Wiedźma upadła na podłogę z cichym grzechotem. Nieprzeliczone łagodne echa ucichły, a Hauru i strach na wróble stanęli naprzeciwko siebie nad kupką kości. Dobrze! - pomyślała Sophie. Chlaśnięciem laski uwolniła nogi i podeszła do bezgłowej postaci na tronie. Ten widok działał jej na nerwy. - Nie, przyjacielu - powiedział Hauru do stracha na wróble, który wskoczył pomiędzy kości i rozgarniał je na wszystkie stro228 ny swoją jedyną nogą. - Nie znajdziesz tu jej serca. Zabrał je ogniowy demon. Myślę, że już od dawna miał nad nią przewa-

gę. Smutne, doprawdy. Sophie zdjęła szal i udrapowała go ładnie na ramionach bezgłowego księcia Justyna. - Chyba tam jest reszta tego, czego szukasz - dodał Hauru. W towarzystwie stracha na wróble podszedł do tronu. - Typowe! - zwrócił się do Sophie. - Pędzę tutaj na złamanie karku i zastaję cię, jak spokojnie' sprzątasz! Sophie podniosła na niego wzrok. Takjak się obawiała, ostre dzienne światło wpadające przez dziurę w murze zdradziło jej, że Hauru nie zdążył się ogolić ani uczesać. Oczy wciąż miał zaczerwienione, a czarne rękawy rozdarte w kilku miejscach. Niewiele się różnił od stracha na wróble. Ojej! - pomyślała So- . phie. Widocznie on bardzo kocha pannę Angorian. - Przyszłam po pannę Angorian - wyjaśniła. - A ja myślałem, że jeśli sprowadzę z wizytą twoją rodzinę, przynajmniej raz usiądziesz na miejscu! - powiedział Hauru z niesmakiem. - Ale nie ... Strach na wróble wskoczył przed Sophie. - Przysłał mnie czarnoksiężnik Suliman - oznajmił mlaszczącym głosem. - Strzegłem jego krzaków przed ptakami na Pustkowiu, kiedy Wiedźma go złapała. Przelał na mnie resztki swojej magii i rozkazał, żebym przyszedł mu na ratunek. Ale Wiedźma już go rozebrała na kawałki i rozrzuciła je w różnych miejscach. Miałem trudne zadanie. Gdybyś wtedy nie. ożywiła mnie swoimi słowami, poniósłbym klęskę. Odpowiadał na pytania, które Sophie zadała, zanim oboje wybiegli z zamku.

- Więc kiedy książę Justyn zamówił zaklęcia znajdujące, ciągle musiały wskazywać na ciebie - domyśliła się Sophie. - Ale dlaczego? - Na mnie albo na czaszkę - wyjaśnił strach na wróble. Wspólnie stanowimy jego największą część. 229 - A Percival został stworzony z czarnoksiężnika Sulimana i księcia Justyna? - upewniła się Sophie. Pomyślała, że Lettie raczej się z tego nie ucieszy. Strach na wróble kiwnął kościstą rzepową głową. - Obie części powiedziały mi, że Wiedźma i jej ogniowy demon już nie są razem i mogę pokonać samą Wiedźmę. Dziękuję, że dałaś mi dziesięciokrotnie większą szybkość. Hauru odsunął go na bok. - Zabierz to ciało do zamku - polecił. - Uporządkuję was na miejscu. Sophie i ja musimy wrócić, zanim tamten ogniowy demon znajdzie sposób, żeby się przebić przez moje bariery ochronne. - Wziął Sophie za kościsty nadgarstek. - Chodź. Gdzie są siedmiomilowe buty? -Ale panna Angorian ... ! - opierała się Sophie. - Nie rozumiesz? - Hauru pociągnął ją za sobą. - Ogniowy demon to panna Angorian. Jeśli się dostanie do zamku, wykończy Kalcyfera i mnie też! Sophie zakryła usta obiema rękami. - Wiedziałam, że zawalę sprawę! - zawołała. - Parma Angorian już tam była dwa razy. Ale wyszła. - O Boże! - jęknął Hauru. - Dotykała czegoś?

- Gitary - wyznała Sophie. - Więc ona ciągle tam jest - stwierdził Hauru. - Chodź! _ Pociągnął Sophie do rozwalonej ściany. - Idź za nami ostrożnie! - krzyknął do stracha na wróble. - Muszę wywołać wiatr! Nie mamy czasu szukać butów - zwrócił się do Sophie, kiedy przeciskali się przez wyszczerbione krawędzie w palące słońce. - Po prostu biegnij. I nie zatrzymuj się, bo nie będę mógł cię poruszyć. Sophie, pomagając sobie laską, puściła się kulawym truchtem, potykając się wśród skał. Hauru ciągnąłją za rękę. Zerwał się wiatr, świszczał, potem ryczał, gorący i kłujący. Szary piach zawirował wokół nich i zabębnił w ceramiczną fortecę. Teraz już nie biegli, tylko szybowali w podskokach. Kamienisty grunt 230 przemykał w dole. Kurz i piach otaczały ich grzmiącą chmurą, która wzbijała się wysoko i ciągnęła daleko za nimi. Hałas porządnie dawał się we znaki, ale Pustkowie śmigało do tyłu. - To nie wina Kalcyfera! - krzyknęła Sophie. - Zakazałam mu mówić. - I tak by nie powiedział! - odkrzyknął Hauru. - Wiedziałem, że nigdy nie wydałby kolegi ogniowego demona. Zawsze był moim naj słabszym punktem. - Myślałam, że Walia! - wrzasnęła Sophie. - Nie! Umyślnie to zostawiłem! - zaryczał Hauru. - Wiedziałem, że będę dostatecznie wściekły, żeby ją powstrzymać, gdyby spróbowała tam czarować. Musiałem dać jej sposobność, rozumiesz? Tylko wtedy miałem szansę znaleźć księcia Justyna,

gdybym wykorzystał klątwę, którą na mnie rzuciła, żeby się do niej zbliżyć. - Więc jednak zamierzałeś ratować księcia! - zawołała Sophie. - Dlaczego udawałeś, że uciekłeś? Żeby zmylić Wiedźmę? - Nie całkiem! - wywrzeszczał Hauru. - Jestem tchórzem! Mogę zrobić coś tak strasznego tylko wtedy, jeśli sobie wmówię, że wcale tego nie zrobię! O rety! - pomyślała Sophie, spoglądając na skały i wirujący kurz. On mówi prawdę! Znalazł się w krainie, gdzie nie ma fałszu! Ostatnia część klątwy się spełniła! Gorący żwir siekł ją boleśnie, a Hauru wzmocnił uścisk. - Nie zatrzymuj się! - ostrzegł. - Zrobisz sobie krzywdę! Sophie rozpaczliwie zaczerpnęła powietrza i zmusiła nogi do biegu. Widziała teraz wyraźnie góry i zielony pas kwitnących krzaków na dole. Chociaż wirujący żółty piasek znacznie przesłaniał widoczność, góry rosły w oczach, a zielony pas pędził ku nim, aż zmienił się w żywopłot. - Miałem same słabe punkty! - wrzasnął Hauru. - Liczyłem, że Suliman żyje. A kiedy myślałem, że nie zostało z niego nic oprócz Percivala, tak się przestraszyłem, że wyszedłem się upić. Potem ty sama ułatwiłaś Wiedźmie robotę! 231 - Jestem najstarsza! - zapiszczała Sophie. - Nic mi się nie udaje! - Brednie! - zagrzmiał Hauru. - Po prostu nigdy wcześniej nie pomyślisz. Hauru zwalniał. Kurz wzbijał się wokół nich gęstą chmurą.

Sophie słyszała szelest liści na wietrze i tylko po tym poznała, że ogród jest niedaleko. Wpadli z trzaskiem w krzaki, wciąż tak rozpędzeni, że Hauru musiał ostro skręcić i pociągnąć Sophie w długi ślizg po powierzchni jeziora. - I jesteś zbyt miła - dodał, przekrzykując chlupot wody i bębnienie piasku po liściach nenufarów. - Liczyłem, że będziesz za bardzo zazdrosna, żeby wpuścić tamtego demona do środka. Z impetem wylądowali na mglistym brzegu. Krzaki po obu stronach zielonej alejki chwiały się i uginały, kiedy mijali je w pędzie, wlokąc za sobą wir płatków i ptaków. Zamek szybko płynął ku nim, z pióropuszem dymu rozwianym na wietrze. Hauru zwolnił na tyle, żeby kopniakiem otworzyć drzwi. Razem z Sophie wpadli do środka. - Michael! - krzyknął Hauru. - To nie ja wpuściłem stracha na wróble! - bronił się Michael. Wszystko wyglądało tak, jak tuż przed jej odejściem. Sophie zdziwiła się, że była nieobecna tak krótko. Ktoś wyciągnął spod schodów łóżko, na którym leżał wciąż nieprzytomny Percival. Lettie, Marta i Michael zebrali się wokół niego. Z góry dochodziły głosy Fanny i pani Fairfax. Złowieszcze szuranie i skrobanie świadczyło, że pająki Hauru przeżywają ciężkie chwile. Hauru puścił Sophie i skoczył w stronę gitary. Zanim jej dosięgnął, wybuchnęła donośnym, melodyjnym BUM! Struny świsnęły w powietrzu. Drzazgi obsypały Hauru. Cofnął się, zakrywając twarz wystrzępionym rękawem. Nagle obok kominka stanęła uśmiechnięta panna Angorian.

Hauru miał rację. Widocznie przez cały czas ukrywała się w gitarze, czekając na swoją chwilę. 232 - Twoja Wiedźma nie żyje - powiedział do niej Hauru. - Och, to fatalnie - stwierdziła, wcale niezmartwiona. - Teraz mogę sobie zrobić drugiego człowieka, znacznie lepszego. Klątwa się wypełniła. Twoje serce należy do mnie. Sięgnęła w dół i wyrwała Kalcyfera z paleniska. Demon zachybotał się na jej zaciśniętej pięści, wyraźnie przerażony. - Niech nikt się nie rusza - ostrzegła. Wszyscy zamarli. Hauru stał najbardziej nieruchomo. - Na pomoc! - powiedział słabo Kalcyfer. - Nikt ci nie pomoże - oświadczyła panna Angorian. - To ty pomożesz mi zawładnąć moim nowym człowiekiem. Pokażę ci. Muszę tylko zacisnąć pięść. Dłoń trzymająca Kalcyfera zacisnęła się, aż kłykcie zrobiły się bladożółte. Hauru i Kalcyfer krzyknęli jednym głosem. Kalcyfer szarpał się na wszystkie strony w męce. Hauru posiniał na twarzy i runął na podłogę jak podcięte drzewo. Leżał bez ruchu, nieprzytomny jak Percival. Wydawało się, że nie oddycha. Panna Angorian ze zdumieniem popatrzyła na Hauru. - Udaje - orzekła. - Nie, wcale nie! - wrzasnął Kalcyfer, skręcony w drgającą spiralę. - On ma naprawdę miękkie serce! Puść! Sophie podniosła laskę, powoli i ostrożnie. Tym razem pomyślała przez chwilę, zanim coś zrobiła.

- Lasko - wymamrotała. - Zbij pannę Angorian, ale nie rób krzywdy nikomu innemu. - Potem zamachnęła się laską i z całej siły trzasnęła pannę Angorian po kostkach dłoni. Panna Angorian zasyczała przenikliwie niczym wilgotna szczapa rzucona w ogień i upuściła Kalcyfera. Biedny Kalcyfer potoczył się bezradnie po podłodze, siejąc płomieniami po kamiennych płytach i wrzeszcząc ochryple z przerażenia. Panna Angorian podniosła nogę, żeby go zadeptać. Sophie musiała wypuścić laskę i skoczyć mu na ratunek. Laska, ku jej zdumieniu, sama uderzyła pannę Angorian jeszcze raz, i jeszcze, i jeszcze. Ależ 233 oczywiście! - pomyślała Sophie. Ożywiła tę laskę swoimi słowami. Pani Pentstemmon jej o tym powiedziała. Panna Angorian syczała i zataczała się do tyłu. Sophie wstała, trzymając Kalcyfera, i zobaczyła, że laska aż dymi od gorąca, okładając pannę Angorian. Kalcyfer natomiast wydawał się ledwie ciepły. Od wstrząsu zrobił się mętnosiny Sophie czuła, że ciemna bryła serca już bardzo słabo bije pod jej palcami. Na pewno trzymała serce Hauru. Oddał je Kalcyferowi jako swoją część kontraktu, żeby utrzymać demona przy życiu. Z jednej strony szlachetny gest, z drugiej całkowita głupota! Fanny i pani Fairfax zbiegły po schodach, dzierżąc miotły. Na ich widok panna Angorian chyba doszła do wniosku, że przegrała. Pobiegła do drzwi, ścigana przez laskę Sophie, która wciąż wymierzała cios za ciosem. - Zatrzymajcie ją! - krzyknęła Sophie. - Nie pozwólcie jej uciec! Pilnujcie wyjść!

Wszyscy rzucili się, żeby wypełnić rozkaz. Pani Fairfax zajęła schowek i groźnie uniosła miotłę. Fanny stanęła na schodach. Lettie podbiegła do drzwi na podwórze, Marta do drzwi łazienki, a Michael rzucił się do frontowych. Percival zerwał się z łóżka i też skoczył do tych drzwi. Twarz miał białą i zamknięte oczy, ale wyprzedził chłopca. Dopadł do drzwi pierwszy i otworzył - je na oścież. Ponieważ Kalcyfer stracił moc, zamek się zatrzymał. Panna Angorian zobaczyła krzaki stojące nieruchoma we mgle i pomknęła do wyjścia z nieludzką szybkością. Zanim tam dotarła, stanął w nich strach na wróble, dźwigając na ramionach księcia Justyna, wciąż okrytego szalem Sophie. Rozłożył patykowe ramiona i zabarykadował przejście. Panna Angorian cofnęła się. Laska, która ją tłukła, zaczęła się palić. Metalowe okucie na końcu żarzyło się czerwono. Sophie widziała, że laska już długo nie wytrzyma. Na szczęście panna Angorian miała tak dosyć bicia, że schwyciła Michaela i zasłoniła się nim jak tarczą. Laska otrzymała rozkaz, żeby nie krzywdzić Michaela. Zawisła w powietrzu, pło234 nąc. Marta podbiegła i próbowała odciągnąć chłopca. Laska musiała ją także omijać. Sophie jak zwykle sknociła sprawę. Nie było czasu do stracenia. - - Kalcyferze, muszę zerwad twój kontrakt! - zawołała Sophie. - Czy to cię zabije? - Tak, gdyby ktoś inny go zerwał - odparł ochryple Kalcyfer. - Dlatego ciebie o to poprosiłem. Wiem, że potrafisz ożywiać rzeczy słowami. Popatrz, co zrobiłaś z czaszką i ze strachem na

wróble. - Więc żyj następne tysiąc lat! - zawołała Sophie i bardzo mocno sobie tego zażyczyła na wypadek, gdyby same słowa nie wystarczyły. Bardzo się tym martwiła. Ujęła Kalcyfera w palce i ostrożnie oderwała go od czarnej bryłki, jak się obrywa zwiędły pączek z łodygi. Kalcyfer wystrzelił w górę i zawisł nad jej ramieniem jako błękitna łza. - Czuję się tak lekko! - zawołał. Potem dotarło do niego, co się stało. - Jestem wolny! - krzyknął. Pomknął do kominka, zanurkował w niego i znikł. Sophie usłyszała stłumiony okrzyk: "Jestem wolny!", kiedy demon wylatywał przez komin sklepu z kapeluszami. Odwróciła się do Hauru z prawie martwą czarną bryłką w ręku, ogarnięta zwątpieniem. Musiała zrobić to jak należy, chociaż nie wiedziała, jak to się robi. - Zaczynamy - mruknęła. Uklękła obok Hauru i ostrożnie położyła czarną bryłkę na jego piersi po lewej stronie, gdzie wyczuwała własne serce w chwilach słabości. Potem nacisnęła. - Wchodź do środka! - rozkazała. -Wejdź tam i pracuj! Naciskała i wpychała. Serce zaczęło się zanurzać, bijąc coraz mocniej. Sophie ignorowała płomienie i zamieszanie przy drzwiach, tylko starała się naciskać równomiernie i bez przerwy. Włosy ciągle jej przeszkadzały. Spadały na twarz w jasnych, rudawych puklach, ale próbowała również na to nie zwracać uwagi. Naciskała i naciskała. 235

Serce zanurzyło się w całości. Jak tylko znikło, Hauru się poruszył. Jęknął głośno i przetoczył się na brzuch. - Na moce piekielne! - zawołał. - Ale mam kaca! - Nie, uderzyłeś głową o podłogę - sprostowała Sophie, Hauru chwiejnie dźwignął się na czworaki . - Nie mogę zostać - wymamrotał. - Muszę ratować tę głupią Sophie. - Jestem tutaj! - zawołała Sophie i potrząsnęła go za ramię. Ale panna Angorian też! Wstawaj i zrób coś z nią! Szybko! Laska płonęła już na całej długości. Włosy Marty skwierczały. Panna Angorian zorientowała się, że strach na wróble też jest łatwopalny. Manewrowała, żeby skierować na niego laskę. Do diaska, zaklęła w duchu Sophie, jak zwykle, nie pomyślałam wcześniej! Hauru wystarczyło tylko jedno spojrzenie. Zerwał się na nogi, wyciągnął rękę i wymówił zdanie złożone ze słów, które rozpłynęły się w łoskocie gromu. Tynk posypał się z sufitu. Wszystko zadrżało. Laska znikła i Hauru postąpił do przodu z małym, czarnym, twardym przedmiotem w ręku. To wyglądało jak bryłka węgla, ale miało taki sam kształt jak serce, które Sophie dopiero co wepchnęła do piersi Hauru. Panna Angorian zaskomlała jak przyduszony ogień i błagalnie wyciągnęła ramiona. - Za późno - odparł Hauru. - Miałaś okazję. Zdaje się, że próbowałaś zdobyć nowe serce. Chciałaś zabrać moje i pozwolić, żeby Kalcyfer umarł, tak? Ujął czarny przedmiot pomiędzy złożone dłonie i ścisnął. Stare serce Wiedźmy skruszyło się w piasek, sadzę, a potem nicość. W miarę, jak się rozsypywało, panna Angorian blakła coraz bar-

dziej. Kiedy Hauru otworzył puste dłonie, na miejscu panny Angorian też pozostała pustka. Stała się jeszcze jedna rzecz. Jak tylko panna Angorian przestała istnieć, zniknął również strach na wróble. Gdyby Sophie podniosła wzrok, zobaczyłaby w drzwiach dwóch wysokich mężczyzn, uśmiechających się do siebie. Ten z kościstą twarzą był rudowłosy. Ten w zielonym mundurze miał łagodniejsze 236 rysy i koronkowy szal udrapowany na ramionach. Ale właśnie wtedy Hauru odwrócił się do Sophie. - W szarym nie bardzo ci do twarzy - stwierdził. - Od razu tak pomyślałem, kiedy cię zobaczyłem pierwszy raz. - Kalcyfer odszedł - oznajmiła Sophie. - Musiałam zerwać twój kontrakt. Hauru trochę posmutniał, ale powiedział: - Obaj mieliśmy nadzieję, że tego dokonasz. Żaden z nas nie chciał skończyć jak Wiedźma i panna Angorian. Czy twoje włosy są rude? - Rudozłote - odparła Sophie. Hauru niewiele się zmienił, odkąd odzyskał serce, pomyślała. Może tylko jego oczy miały głębszy kolor ... już nie wyglądały jak szklane kulki. - To naturalny kolor - dodała z przekąsem. - Nigdy nie rozumiałem, dlaczego ludzie przywiązują taką wagę do naturalności - rzucił Hauru i Sophie zrozumiała, że wcale się nie zmienił. Gdyby miała podzielną uwagę, zobaczyłaby, jak książę Justin i czarnoksiężnik Su liman ściskają sobie ręce i radośnie pokle-

pują się nawzajem po plecach. - Lepiej wrócę do mojego brata - powiedział książę Justin. Podszedł do Fanny i złożył przed nią głęboki dworski ukłon. Czy zwracam się do pani tego domu? - Ee ... nie całkiem - odparła Fanny, próbując ukryć miotłę za plecami. - Panią tego domu jest Sophie. - Albo wkrótce będzie - dodała pani Fairfax, uśmiechając się dobrotliwie. Hauru zwrócił się do Sophie: - Przez cały czas się zastanawiałem, czy okażesz się tą śliczną dziewczyną, którą spotkałem w Majowe Święto. Dlaczego wte- . dy tak się bałaś? Gdyby Sophie zwracała uwagę na otoczenie, zobaczyłaby, jak czarnoksiężnik Suliman podchodzi do Lettie. Teraz, kiedy znowu był sobą, nie.ulegało wątpliwości, że ma co najmniej równie 237 silną wolę jak Lettie. Dziewczyna wyglądała na speszoną, kiedy pochylił nad nią kościstą twarz. - Zdaje się, że znałem cię ze wspomnień księcia, a nie z własnych - powiedział. - Nic nie szkodzi - zapewniła dzielnie Lettie. - To była pomyłka. - Wcale nie! - zaprotestował czarnoksiężnik Suliman. - Czy zechcesz przynajmniej zostać moją uczennicą? Lettie spłonęła ognistym rumieńcem i chyba nie wiedziała, co odpowiedzieć.

,

Sophie uznała, że .to już problem Lettie. Ona miała własny.

Hauru powiedział: - Myślę, że teraz będziemy żyli długo i szczęśliwie. Wiedziała, że mówił poważnie. Pomyślała, że długie i szczęśliwe życie z Hauru oznacza przygody, jakich żadne pióro nie opisze, chociaż była zdecydowana spróbować. - Nie będzie nudno - zapewnił Hauru. - A ty będziesz mnie wykorzystywał - powiedziała Sophie. - A ty potniesz moje ubrania, żeby dać mi nauczkę - zripostował. Gdyby Sophie i Hauru dostrzegali cokolwiek poza sobą, zobaczyliby, że książę Justin, czarnoksiężnik - Sulirnan i pani Fairfax jednocześnie próbują mówić do Hauru; Fanny, Marta i Lettie ciągną Sophie za rękawy, a Michael targa Hauru za marynarkę. - Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak składnie użył słów mocy - mówiła pani Fairfax. - Ja bym nie potrafiła sobie poradzić z tym stworem. Jak często powtarzam .. , - Sophie - mówiła Lettie. - Potrzebuję twojej rady. - Czarnoksiężniku Hauru - mówił Suliman. - Muszę przeprosić, że tak często próbowałem cię ugryźć. W normalnych okolicznościach nigdy bym nie atakował rodaka. - Sophie, ten dżentelmen to chyba książę - mówiła Fanny. - Panie - mówił książę Justin. - Chyba powinienem ci podziękować, że uratowałeś mnie przed Wiedźmą. 238 - Sophie - mówiła Marta. - Zdjęto z ciebie zaklęcie! Słyszysz? Ale Sophie i Hauru trzymali się za ręce, uśmiechali się i nie mogli oderwać od siebie oczu.

- Nie zawracajcie mi teraz głowy - oznajmił Hauru. - Zrobiłem to tylko dla pieniędzy. - Kłamczuch! - zarzuciła mu Sophie. - Mówiłem, że Kalcyfer wrócił!!! - wrzasnął Michael. To wreszcie przyciągnęło uwagę Hauru, a także Sophie. Spojrzeli na palenisko, gdzie rzeczywiście pośród polan migotała znajoma sina twarz. -Nie musiałeś wracać - powiedział Hauru. -Nie szkodzi, dopóki mogę wyjść w każdej chwili - odparł Kalcyfer. - Zresztą w Market Chipping pada.