Zajdel Janusz A - Zabawa w berka

Książka pobrana ze strony http://www.ksiazki4u.prv.pl lub http://www.ksiazki.cvx.pl

Janusz A. Zajdel - Zabawa w berka Niecierpliwie patrzyl na zegar, trzymajac glowe na oparciu fotela. Co ona tam jeszcze robi? pomyslal. - Przeciez juz po trzeciej! Za sciana pobrzekiwalo szklo laboratoryjne, obcasy damskich pantofli stukaly o terakote podlogi. Potem wszystko ucichlo nagle. Wstal zza biurka i ruszyl w kierunku drzwi, lecz ostry ból w lewym kolanie zmusil go do zwolnienia kroku. Utykajac i trzymajac sie klamki wyjrzal z gabinetu na korytarz. Drzwi laboratorium byly uchylone. Z trudem postapil kilka kroków i zajrzal do wnetrza. Tilli stala przed starym sczernialym i peknietym lusterkiem wiszacym obok szafki na odziez laboratoryjna. Odwrócila sie gwaltownie na skrzypniecie drzwi, gdy je szerzej otworzyl. Wlosy miala troche nastroszone, w rece trzymala duzy, czerwony grzebien. Trwala tak przez chwile, jak na migawkowym zdjeciu, a on przygladal sie jej twarzy. - Och, przestraszyl mnie pan, profesorze! - powiedziala z usmiechem i szybko przyczesala wlosy nad czolem. Odwrócona twarza do lusterka sprawdzala jeszcze efekt swych zabiegów. Teraz mógl swobodnie przeniesc oczy na jej zgrabna figure, pozbawiona oslony zbyt szerokiego zazwyczaj, laboratoryjnego kitla. W lekkiej, jasnej sukience wygladala jeszcze lepiej niz zwykle. - Pedze juz! - powiedziala, zbierajac jakies drobiazgi do torebki. - Zasiedzialam sie za dlugo przy chromatografie. O rety, juz osiem po trzeciej. - Zostaw mi klucz od pracowni - powiedzial przepuszczajac ja w drzwiach. - Pan zostaje dluzej, profesorze? Przeciez dzis piatek! - spojrzala na niego zdziwiona podajac klucz. - Przepracowuje sie pan! Tak nie wolno... - W moim wieku, chcialas powiedziec? - Usmiechnal sie smutno. - Powiedz portierowi na dole, ze bede tutaj jeszcze z godzine albo dwie. - Dobrze. Ale... prosze sie nie przemeczac, profesorze! I do zobaczenia w poniedzialek! - Jej duze, ciemne oczy usmiechnely sie przelotnie. Patrzyl za nia, dopóki nie zniknela w drzwiach windy, i dopiero wtedy znowu poczul, ze wciaz rwie go ten fatalny artretyzm. - Nie ma na co czekac dluzej - powiedzial do siebie pólglosem i wszedl do laboratorium, zamykajac drzwi za soba. Przygotowal naczynie z woda destylowana, otworzyl szyfrowy zamek sejfu z truciznami i wydobyl buteleczke z ciemnozielona ciecza, oznaczona symbolem "E" i nalepka z trupia czaszka. Zaczerpnal z niej pipeta odrobine cieczy i odmierzyl dziesiec kropli. Padaly w wode, rozsnuwajac sie w mlecznozielone obloczki. Zamieszal zawartosc zlewki i wrócil z nia do gabinetu, zamykajac po drodze sejf. Teraz wszystko sie rozstrzygnie - pomyslal, stawiajac naczynie na biurku.

Zauwazyl, ze dlon drzy mu z emocji, usiadl wiec w fotelu, by sie nieco uspokoic. Jeszcze nie... Za chwile. Opanowal drzenie rak, podniósl sluchawke telefonu i zadzwonil do portiera. - Tu Canter - powiedzial. - Czy móglby pan zajrzec tu do mnie, panie Matti? Potem ujal w dwa palce szklane naczynie, obejrzal pod swiatlo i wychylil jednym haustem polowe zawartosci. Nie miala zadnego okreslonego smaku, ot, jak woda destylowana. Po chwili dopiero poczul lekkie, a potem coraz silniejsze mrowienie w opuszkach palców, przechodzace w wibracje ogarniajaca dlonie az po nadgarstki. - Slucham, panie profesorze! - portier z uszanowaniem zatrzymal sie tuz przy drzwiach. - Prosze tu podejsc, panie Matti. - Canter wyciagnal dlon w strone tegawego starszego mezczyzny. - Dzien dobry panu! Scisnal mocno szeroka, szorstka dlon portiera. Nie poczul wlasciwie niczego szczególnego, tylko sciany pokoju rozmazaly sie na chwile, jak przy szybkim ruchu filmowej kamery, zwanym przez filmowców "szwenkiem". Twarda dlonia Mattiego sciskal teraz swoja wlasna, wiotka i bezwladna, o jasnej skórze pokrytej zóltawymi plamami, ze sladami starych oparzen kwasem azotowym. Oczami Mattiego widzial siebie, spoczywajacego w fotelu za profesorskim biurkiem. Widzial swoje bezwladne cialo, odchylona do tylu glowe z zamknietymi oczami, miarowo poruszajaca sie w oddechu klatke piersiowa. - Wiec jednak dziala! - powiedzial glosno. Uslyszal ten cudzy glos, wyrazajacy jego mysl przez cudze usta i docierajacy do jego swiadomosci poprzez cudze uszy. - Mój eliksir dziala! - powiedzial wsluchujac sie w ten obcy glos. - Bylem tego pewien! To bylo cos wiecej niz eliksir mlodosci, poszukiwany najpierw od wieków przez pokolenia alchemików, potem - biochemików. Mikstura Cantera byla eliksirem niesmiertelnosci. Stal wiec teraz profesor Canter obleczony w cielesna powloke poczciwego portiera Mattiego i patrzyl na swoje stare, schorowane cialo, spoczywajace w fotelu za biurkiem. Mikstura Cantera byla wynikiem dlugoletnich badan nad oddzialywaniem róznych substancji na system nerwowy czlowieka. Byla preparatem powodujacym tak silne pobudzenie mózgu, ze stawal sie on zdolny jak gdyby "wyemitowac" zawarta w nim informacje i przelac ja w analogiczny uklad nerwowy, bedacy niejako odbiornikiem calej informacji stanowiacej osobowosc ludzka. Mózg czlowieka, wykorzystywany zaledwie w znikomej swej czesci, jest w stanie pomiescic wiecej niz jedna osobowosc. Jesli ta druga, dodatkowa jest wystarczajaco silnie "wpisana" w centralny uklad nerwowy, zaczyna dominowac nad pierwsza osobowoscia: "siedzi" na tej pierwszej jak dobrze dopasowany czepek. Wedle przewidywan Cantera proces powinien miec charakter powtarzalny: ta "zwierzchnia" osobowosc, slabo zwiazana z obcym mózgiem, mogla byc przekazana innemu mózgowi z równoczesnym "uwolnieniem" swiadomosci prawowitego wlasciciela ciala. Mogla byc takze zwrócona pozostajacemu w letargu cialu, z którego sie pierwotnie uwolnila. Po zazyciu dawki preparatu wystarczylo zapewnic dostatecznie scisly kontakt systemów nerwowych, na przyklad przez silny uscisk dloni, by osobowosc z pobudzonego mikstura mózgu przeniosla sie na druga osobe. Doskonale! - pomyslal Canter, odkladajac ostroznie na biurko bezwladna dlon. - A teraz - z powrotem! Powinno sie udac bez kolejnej dawki eliksiru. Ponownie ujal dlon swego wlasciwego ciala i scisnal ja mocno...

...Matti stal przed nim, sciskajac podana dlon. Wzrok mial nieco metny, jakby przed chwila obudzil sie z drzemki. - Czy wszystko w porzadku, panie Matti? - spytal Canter troskliwie. - Wyglada pan jakos dziwnie. - Och, przepraszam. Chyba troche zakrecilo mi sie w glowie. To pewnie przez te zmiany cisnienia. Idzie wielki wyz znad Azorów. - Ma pan klopoty z krazeniem? - Cóz poczac, profesorze? Lata leca, nie ma rady! - Chcialem prosic o sprawdzenie zamka w drzwiach laboratorium. Czasem sie zacina. - Zaraz go obejrze. Gdy Matti wyszedl, Canter poczul znów silne strzykniecie w lewej nodze. To musial byc skutek zmian atmosferycznych, o których wspomnial portier. Juz niedlugo - pomyslal z ulga. - Jeszcze pare dni, najwyzej pare tygodni. Teraz nalezalo znalezc kogos odpowiedniego, jakies mlode, zdrowe cialo czlowieka samotnego, lecz z perspektywami. Najlepiej nadawalby sie do tego którys z asystentów albo moze, jeszcze lepiej, jakis student biochemii. Tak, koniecznie student, dwudziestoletni chlopak. Nie, raczej troche starszy, konczacy studia. Po co meczyc sie przez kilka lat, zaliczajac jakies tam dawno zapomniane przedmioty ogólne. Student przed dyplomem! Potem, predko i bez wysilku, doktorat habilitacja... Przeciez przy jego wiedzy i doswiadczeniu mialby szanse wkrótce znowu zajac swoje obecne stanowisko kierownika Zakladu Biochemii Molekularnej. - W porzadku, panie profesorze - powiedzial portier, wtykajac glowe przez uchylone drzwi. Naoliwilem ten zamek. - Dziekuje, Matti. Zabral pan klucz od pracowni? - Nie, zostal w zamku. Czy mam go wziac? - Prosze zostawic. Zajrze tam jeszcze, nim wyjde. Podszedl do otwartego okna. Popoludnie bylo pogodne, lekki wietrzyk rozgarnial drobne chmurki na blekitnym letnim niebie. W parku po drugiej stronie ulicy bawily sie rozkrzyczane dzieciaki, kilka par okupowalo lawki, obejmujac sie czule i calujac od czasu do czasu. Usmiechnal sie do swych mysli, wyobrazajac sobie, jak wkrótce on sam, jako mlody student, bedzie tak samo mógl sciskac jakas mloda, ladna dziewczyne na parkowej lawce. Wydalo mu sie to okropnie zabawne i postanowil zrealizowac te wizje jak najpredzej. Poszedl do laboratorium, przygotowal spora butelke roztworu i wlozyl ja do swej starej, wysluzonej teczki. Gdy mijal pekniete lusterko przy wyjsciu z pracowni, przypomnial sobie twarz Tilli. Alez... tak! Oczywiscie! - uprzytomnil sobie nagle. - Przeciez ona ma chlopaka, studenta biochemii! Poznali sie tutaj, w instytucie, w zeszlym semestrze, gdy studenci czwartego roku odbywali cwiczenia laboratoryjne! Chlopak byl sasiadem Cantera, mieszkal sam w wynajetej kawalerce na parterze. Profesor widywal go czesto na schodach. Kilkakrotnie spotykal ich razem i przylapywal sie na czyms w rodzaju zazdrosci o swoja sympatyczna laborantke. Trzeba to zrobic jak najszybciej. Ale to wymaga pewnych przygotowan - pomyslal, zabierajac teczke i wychodzac. Kroczyl powoli przez park, oddychajac gleboko i przystajac co pewien czas, by przeczekac kolejny atak bólu w lewej nodze. W polowie drogi usiadl na lawce i przymknawszy oczy zaczal sobie wyobrazac nieograniczone wprost mozliwosci, jakie otwierala przed nim cudowna mikstura.

Na drugim koncu lawki usiadlo dwoje mlodych ludzi. Canter slyszal ich glosy, lecz nie otwieral oczu. - Daj spokój - mówila dziewczyna. - Powiedzialam ci juz, ze nie! - Dlaczego? - Chlopak byl wyraznie zniecierpliwiony. - Twoje wasy mnie laskocza - zachichotala. Canter nieznacznie uchylil powieke. Zobaczyl plecy chlopaka i rozesmiana twarz kilkunastoletniej dziewczyny. - Przestan! - powiedziala cicho. - Obudzilismy staruszka! Chlopak obejrzal sie przez ramie. Byl brzydki, pucolowaty, ze slomkowa szczotka wasów sterczacych pod kartoflanym nosem. Wcale jej sie nie dziwie - pomyslal Canter. - Co za straszna geba! Nagle poczul nieprzeparta ochote splatania figla tej parze smarkaczy. Siegnal do teczki i ukradkiem pociagnal lyk z butelki. - Pozwól tu, chlopcze! - powiedzial usmiechajac sie. - Cos ci powiem. Chlopak przysunal sie blizej niego. Dziewczyna patrzyla w ich strone zaciekawiona. - Dam ci pewna rade! - Canter mrugnal porozumiewawczo. - Pokaz mi prawa reke. Chlopak niezdecydowanie wyciagnal ku niemu pulchna dlon, a Canter ujal ja mocno... ...zobaczyl siebie, siedzacego na lawce, z glowa przekrzywiona na ramie. Cofnal reke i sprawdzil, czy cialo spoczywa w dostatecznie stabilnej pozycji. Przez chwile udawal, ze wysluchuje czegos, co staruszek mówi mu do ucha, a potem wrócil do dziewczyny. - Co on ci powiedzial? - spytala szeptem. - To tajemnica. - Zobacz, on znowu zasnal. - Niech spi - powiedzial obejmujac dziewczyne. - Tym lepiej dla nas. Wyslizgnela sie spod jego ramienia. - Najpierw powiedz. - Dobrze ale na ucho. Schylila sie w jego kierunku, a on szybko objal ja i pocalowal. Próbowala sie wyrwac, chciala trzepnac go dlonia, lecz schwycil jej reke i przytrzymal... ...W tej samej chwili poczul, ze caluje go ten okropny, pu colowaty chlopak ze szczeciniastym klujacym wasem. Wyrwal sie z obrzydzeniem i pobiegl powiewajac szeroka spódniczka. Na skrzyzowaniu alejek zderzyl sie z patrolujacym park policjantem. - Och, przepraszam! - powiedzial zdyszanym, cienkim glosem. - Co sie stalo, panienko? - zainteresowal sie policjant. - O, tam! - wskazal za siebie. - Napastowal mnie ten wasaty mezczyzna! - Chwycil policjanta za reke... ...zobaczyl przed soba dziewczyne, zdyszana jeszcze i zupelnie zdezorientowana. - Co sie stalo? - spytal. - Nie... nie wiem. Nic sie nie stalo. - Biegla pani tak szybko, jakby ktos pania gonil! - Bieglam? - W tym wieku jeszcze sie czlowiek spieszy, nie wiadomo dokad - powiedzial poblazliwie. Zasalutowal i ruszyl za dziewczyne, która wracala powoli w strone lawki. Widzac zblizajacego sie policjanta chlopak zerwal sie i zniknal za najblizszymi krzewami. Widocznie nie mial najczystszych zamiarów albo moze nie po raz pierwszy zaczepial nastolatke w parku. Dziewczyna minela lawke i poszla dalej, rozgladajac sie jednak ukradkiem na prawo i

lewo. Widac nie byla az tak bardzo niechetna przypadkowemu podrywaczowi, jak Canter sadzil na poczatku. Podszedl do swojego ciala spoczywajacego na lawce i ujal bezwladna dlon... ...zobaczyl nad soba twarz policjanta, wpatrujacego sie w niego blednym spojrzeniem. - Co? - spytal. - Chyba zasnalem? - Nie wiem - policjant rozgladal sie niepewnie. - Jakos tak... Dziwne. Nigdy mi sie nie zdarzylo, zebym... - Co takiego? - Canter usmiechnal sie wyrozumiale. - Pewnie pan zmeczony? - Wie pan, sluzba od samego rana. - Juz po czwartej! - Canter spojrzal na zegarek. - Powinienem isc do domu. Dziekuje za zainteresowanie. W moim wieku w kazde chwili moze sie cos przydarzyc. Wstal i ruszyl powoli w kierunku domu. Smial sie w duchu. To wszystko bylo jeszcze zabawniejsze, niz przypuszczal. A wiec jego przewidywania okazaly sie sluszne: preparat potrzebny byl jedynie po to, by uwolnic sie z wlasnego ciala. Pózniej - jak sie przed chwila przekonal - wystarczy sam kontakt fizyczny, uscisk dloni, by "przeskoczyc" do kolejnego ciala. Obca osobowosc nie wiazala sie trwale z nowym podlozem. To dawalo zupelnie fantastyczne mozliwosci. Po cóz wiazac sie od razu z konkretnym cialem? - pomyslal, docierajac na obolalych nogach do swego mieszkania na trzecim pietrze. - Mozna by zmienic od czasu do czasu nosiciela. Nim zdecyduje sie ostatecznie porzucic moje stare, poczciwe cialo, wypróbuje kilka nowych. A potem trzeba bedzie zalatwic pewne formalnosci, zrobic cos z kontem bankowym, z mieszkaniem. To jednak skomplikowana sprawa. Szybko przygotowal sobie prosty, dietetyczny posilek, marzac równoczesnie o tym, ze wkrótce bedzie juz mógl zajadac wszystko, na co mu przyjdzie ochota. Potem wyciagnal sie na tapczanie i zaczal przegladac gazete. Nic mógl jednakze skupic sie na lekturze. Mysl o eliksirze nie dawala mu spokoju. Przypomnial sobie o studencie mieszkajacym na dole. Nie znal jego nazwiska, lecz to nie bylo przeszkoda. Siegnal po telefon i polaczyl sie z biurem numerów. Podal adres i po chwili mial juz numer telefonu tego chlopca. Wahal sie przez chwile, wreszcie wykrecil numer. - Dobry wieczór - powiedzial cicho. - Mówi Canter, sasiad z trzeciego pietra. Mam prosbe do pana. Zawiesil glos, odczekal chwile, dyszac w sluchawke. - Bardzo przepraszam, ale poczulem sie troche... zle, a ze mieszkam sam... Rozumie pan. Slowem, czy zechcialby pan zajsc do mnie na chwile? - Alez tak, oczywiscie, panie profesorze - odpowiedzial mu glos w sluchawce. - Zaraz tam bede. Przyszedl po chwili. Canter przyjrzal mu sie uwaznie spod na wpól przymknietvch powiek. - Czy móglby pan... podac mi lekarstwo, które mam w teczce? - To w butelce? - Tak. Prosze mi to dac. To mi zwykle pomaga. Prosze mi tylko nieco uniesc glowe, o tak... dziekuje. Zaraz bedzie mi lepiej. Czy pan sie bardzo spieszy? - No... troche... Oczekuje kogos. - Wiem, wiem! - usmiechnal sie Canter. - To przeciez moja laborantka. - Tak, panie profesorze. Ona... - Rozumiem, rozumiem. Nie bede pana zatrzymywal. Czuje sie juz lepiej. Czy móglby pan... podac mi reke? Spróbuje usiasc...

...Puscil dlon bezwladnego ciala, które opadlo na tapczan. Zgasil swiatlo i zamykajac za soba drzwi, zszedl na parter. Poszukal w kieszeni klucza. Otworzyl i wszedl do malego, skromnie umeblowanego pokoiku. Po chwili zadzwonil dzwonek u drzwi wejsciowych. W progu stanela Tilli. - Czesc, Ben - powiedziala. - Przepraszam, ze sie troche spóznilam. Polozyla na stole gruby zeszyt i ksiazke i usiadla na krzesle. Podszedl do niej i pochylil sie, by pocalowac ja na powi tanie. Odchylila sie, patrzac na niego ze zdumieniem. - Co ty? Wiesz, po co tu przychodze - powiedziala dosc ostro. - Mamy do przerobienia pare tematów z organicznej. Za ty dzien egzaminy wstepne. Zrozumial swój blad i zrobilo mu sie okropnie glupio. - Czy... twój szef wie, ze zdajesz? - spytal patrzac w okno. - Mówilam przeciez, ze nie chce, aby wiedzial... dopóki nie zdam. Potem mu powiem. - Wlasnie bylem u niego przed chwila. Zle sie poczul. Bede musial zajrzec tam jeszcze. - Profesor? - spytala z niepokojem. - Wlasnie dzis mówilam mu, ze nie powinien tyle pracowac. W jego wieku trzeba juz bardzo dbac o siebie. Musze wpasc do niego pózniej i zobaczyc, jak sie czuje. Z przyjemnoscia sluchal, gdy mówila o nim z taka troska i sympatia. Cóz z tego? Byl teraz tylko jej korepetytorem, choc dotad myslal, ze laczy ja cos wiecej z tym studentem, w którego sie wcielil. Siegnal do kieszeni i polozyl na stole klucz od mieszkania. - Posluchaj, Tilli - powiedzial ujmujac jej dlon... ... Jestes juz, Tilli? - zdziwil sie Ben sciskajac jego reke. - Cos dziwnego sie ze mna dzieje. Przysiaglbym, iz przed chwila bylem jeszcze u starego Cantera z trzeciego pietra. - Wlasnie przyszedles, pewnie stamtad. Nie wiedzialam, ze go odwiedzasz. - Prosil mnie. Zle sie poczul. - O! Czy to cos powaznego? Wlasnie dzis mówilam mu, ze nie powinien tyle pracowac. - Chyba juz mu lepiej, ale... no, slowo daje, nie pamietam, jak od niego wyszedlem. - Byles zamyslony. Mnie to sie tez czasem zdarza, ze robie cos machinalnie i potem niczego nie pamietam - powiedzial Canter glosem Tilli. - Zaczekaj tutaj, wpadne do niego na chwile. Zaraz wracam! Niepostrzezenie ukryl w dloni klucz od mieszkania i wybiegl na schody. Jego cialo lezalo na tapczanie oddychajac miarowo. Zamknal drzwi za soba i spojrzal w lustro. Zobaczyl zgrabna figure Tilli. Spojrzal w jej twarz i zmieszal sie. Ty stary osle! - powiedzial do siebie w duchu. - Stwarzasz zupelnie idiotyczne sytuacje! Sprowadziles tu ta dziewczyne - i co? Moze obejrzysz sobie w lustrze jej zgrabne nogi? I co z tego? Twoje zwloki leza sobie na tapczanie, twoja dusza rzadzi sie cudzym cialem. Nie wstyd ci, starcze? Ujal dlon swego starego ciala... ...zobaczyl Tilli pochylona nad nim, troche roztargnionym wzrokiem przygladajaca mu sie w slabym swietle nocnej lampki. - Dobrze, juz wszystko w porzadku - powiedzial wesolo. - A teraz idz, Ben czeka na ciebie. - Och, profesorze... baknela. - Skad ja sie tutaj wzielam? - Wpadlas odwiedzic starego szefa. Ale teraz juz powinnas wracac do Bena. - Tak... Wiec do zobaczenia w poniedzialek!

- To bylo strasznie skomplikowane doswiadczenie - powiedzial Canter do siebie, gdy wyszla. Ale, swoja droga: bawi mnie to coraz bardziej. To mi przypomina dziecinna zabawe w berka: dotkniety staje sie berkiem. Znów lupnelo go ostro w stawie kolanowym, az musial usiasc i rozetrzec obolale miejsce. Pomyslal, ze nie warto cierpiec, majac takie mozliwosci. Wieczór dopiero sie zaczynal, dlaczegóz by nie pobawic sie dalej. Moze jutro wyz wreszcie ustabilizuje sie i przestanie mnie lamac w tych starych kosciach - pomyslal siegajac po sluchawke telefonu. Wezwal znajomego lekarza, a nastepnie wyszedl w jego ciele, pozostawiajac klucze od mieszkania w szparze za futryna drzwi. Potem "przesiadl sie" w cialo jakiegos mlodego czlowieka, który spieszyl wlasnie gdzies w strone centrum miasta. Ktos spotkany przypadkiem - widac znajomy tego czlowieka uscisnal mu dlon, zaczepiajac go znienacka w podziemnym przejsciu. Pozegnal sie po kilku zdawkowych zdaniach i ruszyl w nowym ciele w strone stacji kolei podziemnej. - Panie! - uslyszal tuz za soba. - Daj pan na piwo! Obejrzal sie. Jakis wlóczega sunal za nim, patrzac proszaco i pokornie. Siegnal machinalnie do kieszeni, trafiajac na zwitek banknotów. Nieopatrznie wydobyl je wszystkie. Wlóczega chwycil jego dlon, usilujac wyrwac pieniadze, lecz w tej samej chwili cywilny policjant zlapal go za kolnierz. Niestety, Canter byl juz tym wlóczega. Nie bylo sensu tlumaczyc sie w jakikolwiek sposób. Canter wiedzial, ze to na nic sie nie zda. Odczekal wiec cierpliwie, az eskortujacy go tajniak znajdzie sie przed drzwiami posterunku policji. Chwycil go za przegub dloni, a nastepnie siegnal do kieszeni po klucz od kajdanek i uwolniwszy wlóczege, kazal mu zmiatac gdzie pieprz rosnie, co tamten uczynil nader skwapliwie, nie zastanawiajac sie nawet nad sposobem, w jaki znalazl sie w opresji. - Swietna zabawa! - powtarzal sobie profesor, zmieniajac sie kolejno w przechodniów, kierowców taksówek, sprzedawców wody sodowej, rozbawionych mlodzienców zaczepiajacych dziewczyny wychodzace z kin i kawiarn. Przemierzajac pustoszejace ulice nocnego miasta, aktualnie w skórze nobliwie wygladajacego starszego mezczyzny, pomyslal so bie, ze nalezaloby wreszcie wrócic do domu. Ten bylby dobry - pomyslal. - Kiedy znajde sie we wlasnym mieszkaniu i wlasnej postaci, musze przeciez jakos pozbyc sie tego, w czyim ciele tam dotre! Z pijanym zawsze latwiej. Mozna go po prostu wyrzucic z mieszkania jako nieproszonego natreta. Jednakze podpity mezczyzna tak niepewnie stal na nogach, ze profesor nie mógl zdecydowac sie na przywdzianie pólprzytomnego ciala. Nadjezdzal autobus. Canter zblizyl sie do skraju chodnika. Pijak takze ruszyl chwiejnie w strone jezdni, lecz zle obliczyl ostatni krok. Stopa nie trafila na kraweznik, mezczyzna zachwial sie i wywijajac ramionami przechylil sie w kierunku jezdni, tuz przed hamujacym autobusem. Nie kontrolowanym, instynktownym ruchem Canter chwycil nadgarstek jego dloni, bezradnie czepiajacej sie powietrza tuz przed nosem profesora. Ich rece zwarly sie na ulamek sekundy, lecz ciezar ciala przewazyl, dlon wysliznela sie... ...Canter runal na jezdnie tuz przed maska hamujacego pojazdu. Nim poczul uderzenie, w ostatnim odruchu chwycil krawedz zderzaka, jakby chcac zatrzymac nacierajaca mase zelastwa... KONIEC (dla Czytelnika, który lubi opowiesci z pojedyncza pointa. Tym którzy wola podwójna, proponuje do wyboru kilka wersji epilogu.) EPILOG PIERWSZY - TRANSCENDENTALNY: Szybujac ku górze, uslyszal nagle tuz za soba czyjs niewyrazny, przerywany czkawka glos: - Dziekuje panu, ppanie starszy. Chciales pan dobrze, przepra... szam, ze tak wyszlo...

Obejrzal sie. Duch szybujacy za nim, poruszal sie dziwnie falista trajektoria. EPILOG DRUGI - GROTESKOWY: ...Poczul, jak j e g o prawe przednie kolo podskoczylo na czyms miekkim. Zatrzymal sie gwaltownie, poniewaz ktos nadepnal mu pedal hamulca. Do licha! - pomyslal w poplochu. - Chcialbym wiedziec, co t e r a z jest moja d l o n i a? EPILOG TRZECI - KONSEKWENTNY: W sobotni poranek Ben wezwal dozorce i poinformowal go, ze lokator z trzeciego pietra, profesor Canter, w piatek po poludniu czul sie zle, a teraz nie odpowiada na telefon i dzwonek do drzwi. Wylamano wiec drzwi i znaleziono nieprzytomnego staruszka lezacego w ubraniu na tapczanie. Przewieziono go do szpitala, gdzie pozostaje po dzis dzien. Organizm profesora funkcjonuje zupelnie normalnie, jednak lekarzom nie udaje sie przywrócic mu przytomnosci. Poniewaz trwalo to juz szereg miesiecy, lekarze zastanawiaja sie, czy nalezy kontynuowac sztuczne odzywianie pacjenta, i w ogóle, co robic dalej z tym niezwyklym przypadkiem. EPILOG CZWARTY - ENIGMATYCZNY: W sobotni poranek znaleziono zwloki profesora Cantera na lawce w parku, w poblizu Instytutu Biochemii. Przy denacie znajdowala sie teczka zawierajaca butelke z zielonkawym plynem, którego sklad chemiczny nie wskazuje na trujace wlasciwosci. Lekarz sadowy nie znalazl zadnych oznak mogacych przemawiac za zabójstwem lub samobójstwem. Nalezy przypuszczac, ze przyczyna zgonu byla niewydolnosc krazenia. EPILOG PIATY - BEZ KROPKI NAD "i", CZYLI OTWARTY: Profesor Canter ocknal sie nagle, czujac szarpanie za ramie. - Niech pan tu nie spi, bo pana okradna! - powiedzial chudy policjant, przygladajac sie bacznie twarzy profesora. - Och, zdaje sie, ze juz to zrobili! - wykrzyknal Canter, macajac lawke obok siebie. - Nie ma mojej teczki! - Czy bylo w niej cos cennego? - Panie sierzancie! Tam byl... Tam byl eliksir niesmiertelnosci! - Hm... A jak on wygladal? - Byl w sporej butelce. - W butelce? - sierzant usmiechnal sie domyslnie. - Wie pan co, panie starszy? Odprowadze pana do domu! - Ale ta teczka! Trzeba ja koniecznie... - Znajdziemy, znajdziemy - mówil sierzant uspokajajaco, biorac staruszka lagodnie pod ramie. Lecz najpierw pójdziemy do domu. Jesli jeszcze cos bylo w tej butelce, to juz teraz pewnie i tak jest pusta. Ale to zadne zmartwienie. Tu, niedaleko, jest dobrze zaopatrzony sklep. Kupi pan sobie nowa, pelniutka. EPILOG SZOSTY - TRYWIALNY: Portier Instytutu Biochemii znalazl zwloki profesora Cantera w piatek okolo godziny szesnastej w jego gabinecie. Wezwany lekarz stwierdzil zgon wskutek naduzycia halucynogenów. EPILOG SIODMY - POGODNY: Profesor Canter ocknal sie w fotelu. W drzwiach gabinetu stal Matti, portier z popoludniowej zmiany. - Czas do domu, panie profesorze! Juz dwadziescia po trzeciej! - Och, rzeczywiscie! Czy Tilli juz wyszla? - Tak, jakis kwadrans temu.

- Aha... - mruknal profesor do siebie. - Widocznie sie zdrzemnalem. Szkoda. Bardzo lubil, gdy jego mloda, zgrabna laborantka towarzyszyla mu w drodze do domu przez park. Czul sie wtedy, jakby znów byl mlodym studentem i przez kilkanascie minut mógl nie pamietac o swym artretyzmie i siedemdziesiatce na karku.

Książka pobrana ze strony http://www.ksiazki4u.prv.pl lub http://www.ksiazki.cvx.pl