Zakochana w nikczemniku tom 5

Rozdział 16. Lord Reginald dokonuje podboju

Prolog Edward zostaje Nedem 1829 Cambridgeshire Zima przyszła do Bexham w tumanie śniegu, który nie miał szansy przetrwać, i klekocie nagich gałęzi. Ich zmarznięte koniuszki stukały w okno gabinetu dyrektora, drapiąc szybę niczym bezcielesne palce widma. Z dziedzińca poniżej dochodziły pokrzykiwania chłopców wybiegających z klas na obiad, na tyle głośne, aby zagłuszyć burczenie w brzuchu Edwarda. Pochylony na stołku, próbując uchronić się przed chłodem, szarpnął poły żakietu. Nie na wiele się to jednak zdało, gdyż dawno już z niego wyrósł, podobnie jak z wielu innych rzeczy w Bexham. Nic zatem dziwnego, że kiedy brzozowa rózga opadła z hukiem na blat biurka, mijając o centymetry jego twarz, zaledwie się skrzywił. – Cóż, chłopcze – warknął pan Pettibone. – Twój ojciec wreszcie się zjawił. I co mu powiesz na swoją obronę? Edward uniósł śmiałym gestem głowę i wzruszył ramionami. Sprawiło mu to satysfakcję, choć niewielką. Okazał przynajmniej siłę charakteru, pozwalającą utrzymać strach na wodzy, spojrzeć z pogardą wrogowi w twarz i odpłacić pięknym za nadobne. Z drugiej strony, w jego życiu nie działo się nic ważnego,

ot, błaha egzystencja, jakże odległa – o ile miało to znaczenie – od życia, jakie spodziewał się wieść. Dyrektor jął uderzać ze zniecierpliwieniem rózgą o blat. – Cóż, panie Hedge, myślę, że rozumie pan, w co Edward się wpakował? – spytał, spoglądając ponad głową chłopca. – I jeszcze to chłodne, szacujące spojrzenie! Ta niepohamowana zuchwałość! – Zupełnie jak u tej dziwki, jego matki – wymamrotał Hedge na tyle cicho, że tylko Edward był w stanie go usłyszeć. Nagle mężczyzna odwrócił się od okna. Guziki jego przesadnie modnego surduta zabłysły w świetle, gdy podszedł i zawisł złowróżbnie nad chłopcem. – Odpowiedz panu Pettibone – powiedział, wykręcając mu boleśnie ucho. – Odpowiedz albo chłosta, którą tu dostałeś, będzie niczym w porównaniu z laniem, jakie ja ci sprawię. Edward uniósł nieco wyżej brodę, lecz Hedge nie zwolnił chwytu. Tym razem chłopak czuł, że lepiej nie przeciągać struny. Nie, nie odda ciosu – przynajmniej do chwili, gdy będzie w stanie zadać tak mocny, żeby obalić Hegde’a. A taki dzień z pewnością kiedyś nadejdzie. Wzruszył więc tylko ramionami i odpowiedział wysokim, czystym głosem, właściwym klasom wyższym i bardziej stosownym w Eton niż w Bexham. – Uderzyłem go, to prawda – przyznał buntowniczo. – Zrobiłem to, bo nazwał mnie bękartem. – Tak jakbyś nim nie był – zaśmiał się Hedge. – A potem ja nazwałem go wypierdkiem nowobogackiego straganiarza – sprecyzował. – I wtedy on mnie uderzył. Musiałem więc mu oddać. Tak to już tutaj jest, Hedge. Gdy ktoś cię prowokuje, nie wolno spuszczać z tonu. Hedge chrząknął ponownie – tym razem z ewidentnym brakiem zainteresowania. Puścił ucho Edwarda i zwrócił się do Pettibone’a. – Czyli to była zwykła bójka. Chłopak trochę oberwał, nic wielkiego, prawda? Zniecierpliwiony dyrektor uderzył trzcinką w blat.

– Chłopiec ma złamane ramię, panie Hedge, a jest synem radnego miejskiego z City – stwierdził ponuro. – Nie muszę chyba wyjaśniać, jak bardzo taki ktoś może zaszkodzić człowiekowi prowadzącemu interes taki jak ten pański. – Tak? A jakiegoż to rodzaju interes prowadzę, panie Pettibone? Dyrektor uniósł nieco wyżej brodę. – Wspomniał pan chyba, że zajmuje się w Londynie finansami. – W rzeczy samej – odparł Hedge, wyjmując sakiewkę. – Cóż, na ile więc wycenia pan szkodę? – Szkodę? – powtórzył dyrektor ostro. – Tak. – Hedge wyjął banknot dwudziestofuntowy i upuścił go na podniszczony blat. – Ile tym razem będzie mnie to kosztowało? Dyrektor popchnął banknot z powrotem w stronę Hedge’a. – Nie wydaje mi się, aby właściwie zrozumiał pan cel tego spotkania – powiedział. – Edward nie jest już tutaj mile widziany. – Za żadne pieniądze? – spytał z niedowierzaniem Hedge, przywykły usuwać niedogodności za pomocą gotówki. – Co mam, u licha, zrobić z dwunastolatkiem? – Zabrać go do Londynu, cóż by innego? – odparł dyrektor. – Obawiam się, że nie możemy dłużej się nim zajmować. Bójki, wybite szyby, zły nastrój, gniew – tak, to byliśmy w stanie tolerować. Jednak złamane ramię? U syna radnego? Nie, drogi panie Hedge. Nawet pańskie brudne pieniądze nie pomogą panu wykupić się z czegoś takiego. Hedge przesunął dłonią po twarzy, która była kiedyś przystojna, zaczęła już jednak zdradzać oznaki hulaszczego trybu życia, i uniósł pytająco brwi. – Może poleci mi więc pan chociaż inną szkołę? – Wyczerpał pan już wszystkie możliwości – prychnął dyrektor. – Bexham było szóste. Hedge się uśmiechnął. – To prawda, byliśmy już wyrzucani z lepszych miejsc.

– W lepszych miejscach go nie zechcą – odpalił Pettibone. – Eton, Rugby, Harrow… cóż, kiedyś być może by go przyjęły. Ale nie teraz. Nie kiedy wyszło na jaw, że jego ojcem jest właściciel… eee… – Czego, panie Pettibone? – zapytał Hedge. – No, dalej. Niech pan to wykrztusi. – …podłej jaskini gry – wyrzucił z siebie Pettibone. – Podłej, ale bardzo dochodowej – uzupełnił Hedge. – Co powinienem teraz zrobić, Pettibone? Nie znam się na wychowywaniu chłopców. Wyraz twarzy dyrektora sugerował, że w takim razie nie powinien był żadnego płodzić. – Gdybym był na pańskim miejscu – stwierdził szorstko – wysłałbym go na praktykę do kantoru. I to prowadzonego żelazną ręką, gdyż chłopakowi potrzeba dyscypliny. – Jakbym o tym nie wiedział! – westchnął Hedge, znużony. – Lecz kantor? Z pewnością trzeba do tego zdolności, których… – Na Boga, panie Hedge! – zakrzyknął Pettibone. – Chłopak jest gwałtowny, nie głupi! Nie czytał pan niczego, co do pana wysyłaliśmy? Nie wie pan nic o własnym synu? Hedge potrząsnął jednak tylko, niezmieszany, głową. – Podrzucono mi go niczym bezpańskiego kota. – Cóż, ten bezpański kot jest cudownym dzieckiem – stwierdził Pettibone niecierpliwie – wielce uzdolnionym w dziedzinie liczb, geometrii, algebry, nie wspominając o wyliczaniu prawdopodobieństwa. Tym razem Hedge wreszcie się rozpogodził. – Nie! Zatem bystrzak z niego, co? – W rzeczy samej. – Pettibone podszedł do drzwi i otworzył je szeroko. – Świetnie pan to ujął. – Cóż, doskonale! – Hedge ściągnął chłopca z krzesła i powlókł go ku drzwiom. – Może więc będę miał jeszcze z niego pożytek. – Co za szczęśliwa nowina – stwierdził Pettibone sucho. – Owszem – przytaknął Hedge, znikając za rogiem. –

Zwłaszcza, jak sądzę, dla mnie.

Rozdział 1 Lady d’Allenay planuje przyjęcie Rok 1850 Somerset W rodzinie od dawna wierzono, że kiedy ród baronów d’Allenay wygaśnie, królestwo Wielkiej Brytanii się rozpadnie. Przez ponad pięćset lat nieprzerwany, choć mocno zawiły szereg szlachetnie urodzonych dżentelmenów sprawował kontrolę nad rozległymi włościami w hrabstwie Somerset, znanymi jako Bellecombe. Stanowiły one siedzibę baronii od czasów Henryka V. Lecz wreszcie, po zmiennych kolejach losu, nadszedł dzień, kiedy na zamku nie było już lorda d’Allenaya. Nikt nie był z tego mniej zadowolony niż Kate, lady d’Allenay. O dziwo, królestwo Brytanii jednak się nie rozpadło. Co zaś się tyczy włości, nie działo się w nich najlepiej. Jednak lady d’Allenay słynęła z pragmatyzmu. W rzeczy samej, gdy była jeszcze dziewczynką, dziadek, trzynasty baron d’Allenay, poklepał ją po głowie i nazwał rozsądną. Cóż, z pewnością nie była w rodzinie najpiękniejsza. Ten zaszczyt przypadł jej zmarłemu bratu, Stephenowi. Nie była też czarująca, skoro jej młodsza siostra, Nancy, zdążyła owinąć sobie wokół palca połowę męskiej populacji hrabstwa. Jedyne, co jej więc pozostało, to pragmatyzm. I odkąd – w wieku ośmiu zaledwie lat – zorientowała się, że na lekkomyślnych rodzicach nie można polegać, starała się rozwijać w sobie tę nudną zaletę. – Mam was, przeklęte poszewki – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Słucham, milady? – rozległo się tuż za nią. – Nieważne, Peppie! – zawołała do swojej gospodyni. A potem wynurzyła się zwinnie z czeluści wielkiej szafy na bieliznę i zaprezentowała pani Peppin stos czystych poszewek na poduszki.

– Nowe! – oznajmiła triumfalnie. – Rzeczywiście! – odparła pani Peppin zaskoczona. – Odłożyłam swego czasu tuzin – przyznała lady d’Allenay – na wypadek nagłej konieczności. Stare się pozszywa. Przypomnij pokojówkom, by układały je zacerowaną stroną w dół, gdy będą przygotowywały pokoje dla gości. – Zawsze była panienka rozsądną dziewczyną – zauważyła pani Peppin, wpatrując się z lubością w sztywny od krochmalu materiał. – Na dodatek praktyczną – dodała lady d’Allenay cokolwiek zbyt radośnie. Ale nie piękną. Ani dowcipną. Gospodyni nie widziała jednak nowych poszewek od dziesięciu lat i wpatrywała się w nie z podszytym uwielbieniem podziwem. – No dobrze, wszystko posortowane. Kate spojrzała na zegarek. – Muszę jechać, sprawdzić, jak postępują prace przy budowie nowego probostwa. Lecz pani Peppin skinęła głową w kierunku najbliższego okna. – Mocno się zachmurzyło, milady. – Do licha. – Kate spojrzała na niebo zwiastujące burzę. – Nancy pojechała na herbatę do probostwa, to zaś oznacza, że możemy spodziewać się na kolacji pana Burnhama i jego matki. Z pewnością odwiezie Nancy do domu. – Pewnie – przytaknęła sucho pani Peppin. – I to wyłącznie z chrześcijańskiego miłosierdzia. – Ostrzeż po prostu kucharkę. – Kate odwróciła się i zamknęła szafę. – Będę zajęta przygotowaniami do wizyty matki. Och, i przypomnij Fendershotowi, by sprawdził, co mamy w piwnicy. Przyjaciele Aurélie potrafią wypić zadziwiające ilości wina. – Ledwie nadążamy wnosić butelki – wymamrotała gospodyni pod nosem. – Mam nadzieję, że nie będziemy musiały zamawiać więcej

szampana – zaniepokoiła się Kate, ruszając korytarzem. – Jest okropnie drogi, lecz Aurélie utrzymuje, że włoskie wino jej nie służy. – O la, la, ta jej delikatna francuska krew! – Pani Peppin nie była wielbicielką matki swej chlebodawczyni. Ani jej przyjaciół. – Może należałoby powiedzieć wprost pani Wentworth, że nie możemy pozwolić sobie na szampana? – Zrobiłam tak w zeszłym roku – przypomniała jej Kate, kiedy schodziły krętą klatką schodową – jednak tym razem… Cóż, problem polega na tym, że dowiedziała się o ziemi dla parafii. – A to ci dopiero! Jak? – Pewnie napisała jej o tym Nancy. – Kate wzruszyła ramionami. – No i Aurélie doszła niechybnie do wniosku, że skoro budujemy nowe probostwo i dajemy ziemię Kościołowi, w Bellecombe musi dziać się choć trochę lepiej. – Wolałabym, panienko, by nie musiała pani zwracać się do matki po imieniu. Kate westchnęła. – „Mamo” sprawia, że czuje się staro, Peppie. Wiesz, jak lubi, by ją rozpieszczać. A to przecież drobiazg. Pani Peppin także westchnęła. – Ilu gości przywiezie tym razem na sezon polowań? – Tylko tych co zwykle. – Kate zaczęła liczyć w pamięci. – Zapewne hrabiego de Maceya… – Jeśli nie dopadnie go francuska choroba – wymamrotała pod nosem pani Peppin. – Jesteś doprawdy niemiłosierna, Peppie – zganiła ją delikatnie Kate. – Poza tym oni są teraz jedynie przyjaciółmi. Aktualnym kochankiem Aurélie jest, o ile się orientuję, jakiś bankier. – Nie wątpię, że bogaty. Kate zatrzymała się na podeście. – Owszem, lecz jeśli już musi się kochać, nie lepiej pokochać bogatego? Powtarzam to Nancy na okrągło. – Z marnym skutkiem – zauważyła pani Pepin. – Kto

jeszcze? – Jej nieodłączna towarzyszka, lady Julia. I, tak, młody dżentelmen. Sir Francis Jakiśtam. Może spodoba mu się Nancy, zacznie z dziewczyną flirtować i odwróci jej uwagę. – Zepsuci przyjaciele matki pani z zasady oczekują od kobiet czegoś więcej niż tylko flirtu. – Uraża pani moją dziewiczą wrażliwość, pani Peppin – powiedziała Kate, po czym odwróciła się i ruszyła w przeciwnym kierunku. – Pójdę lepiej do saloniku i zabiorę się do cerowania pościeli. – Hm – mruknęła gospodyni. – Może i pani powinna wybrać się na herbatkę z przystojnym dżentelmenem? Kate odmaszerowała korytarzem, udając, że nie słyszy. Ned Quartermaine był w ponurym nastroju. Zdjąwszy surdut i krawat, zasiadł przy dogasającym kominku w wygodnie urządzonym mieszkaniu, rozstawiwszy szeroko kolana, z barkami wspartymi na miękkim oparciu obitego skórą fotela. Jedynie cichy stukot szklaneczki z brandy, odstawianej na marmurowy stolik, zakłócał ciszę. Mężczyzna wpatrywał się w ogród, który powinien tonąć w księżycowym świetle, gdyby nie znajdowali się w Londynie, a nocnego nieba nie przesłaniały chmury i dym z niezliczonych, opalanych węglem pieców. Lecz Quartermaine był stworzeniem mroku – i, prawdę mówiąc, czuł się w ciemności bardziej komfortowo. A tej właśnie nocy chłonął ciemność, mając za towarzyszkę butelkę osiemnastoletniego armaniaku i sznur małych, lecz idealnych pereł, ozdobiony pojedynczym szafirem w kształcie łzy. Ciążyły mu w dłoni – i w sercu. Jednak ten organ tak rzadko dawał o sobie znać bólem, że mógł pomylić go z niestrawnością. Najlepiej spłukać dolegliwość koniakiem, zdecydował. Mimo to od czasu do czasu, pomiędzy łykami palącego napitku, podrzucał lekko sznur klejnotów, już choćby po to, by poczuć, jak opadają mu na dłoń, uderzając o siebie z cichym stukotem, zanim znieruchomieją, chłodniejsze i jakby odrobinę cięższe. I właśnie w takiej chwili, akcentując jego żal, złocony zegar

na kominku wybił godzinę. Trzy uderzenia. Trzecia. Godzina, kiedy można sporo zarobić, wykorzystując próżność i desperację innych. Ponad głową Quartermaine’a trwała gorączkowa, conocna aktywność, lecz tutaj docierał jedynie stłumiony szmer głosów, przerywany od czasu do czasu słabym szurgotem nóg krzesła na marmurowej podłodze. Upił kolejny łyk trunku. Podrzucił jeszcze raz perły. Znowu ścisnęło go za serce. Jakby po to, by choć ten jeden jedyny raz znalazł w sobie siłę, żeby postąpić właściwie. Lecz nim zdążył się zmobilizować, zapukano cicho do drzwi. Peters. Nikomu poza nim nie wolno było zakłócać Quartermaine’owi spokoju, kiedy opuścił już swój gabinet i zszedł do prywatnych pokoi. – Wejść! – zawołał. Zarządca klubu ukłonił się niedbale. – Uznałem, iż być może powinien pan wrócić na górę. Quartermaine przechylił butelkę i dolał sobie koniaku. – Dlaczego? – Chodzi o lorda Reginalda Hoke’a – odparł Peters. – Próbowałem go odprawić, tak jak pan polecił, ale nie przyjął tego dobrze. Najwidoczniej przeklętemu głupcowi wydaje się, że będzie miał dziś szczęście. Quartermaine odstawił butelkę, spojrzał na Petersa i uniósł brwi. – Na tyle, żeby uregulować rachunki? – wymamrotał. – Gdyż jeśli tego nie zrobi, nie postawi już w tym przybytku ani jednego wymanikiurowanego palca u stopy. Inaczej mu go odetnę i będę używał jako przycisku do papieru. – Przycisku do papieru, proszę pana? – Żeby przytrzymywał stos bezwartościowych weksli, które nam dał – odparł Quartermaine bez cienia uśmiechu. Nagle gdzieś z tyłu rozległ się skrzyp zawiasów, a po nim szelest materiału. Odwrócił się na krześle.

– Ned? – Maggie Sloan, której bujne wdzięki okrywał jedwabny szlafrok Quartermaine’a, stała oparta o postument lampy w jego sypialni. – Muszę pilnie zająć się interesami – powiedział chłodno. – Wracaj do łóżka, Maggie. Bardziej wyczuł, niż zobaczył na jej twarzy niechęć. – Nie, raczej już pójdę. Wykrzywiła z pogardą wargi i zatrzasnęła za sobą drzwi. – Gdzie jest teraz Hoke? – spytał bez śladu emocji. – Pinkie zatrzymał go w holu wejściowym, proszę pana. – Cóż, biedny Reggie – zauważył Quartermaine, odstawiając butelkę. – Jak myślisz, staruszku, mam spuścić psy? Czy też da się wycisnąć z tej rzepy jeszcze trochę soku? Peters się roześmiał. – O, niewątpliwie – powiedział. – Właśnie dlatego powinien pan wrócić na górę. Quartermaine uniósł jeszcze wyżej brwi. – Doprawdy? Zaskakujesz mnie, Peters. Sądziłem, że skończyliśmy już ze starym Reggiem. – Utrzymuje, że ma się tu spotkać za pół godziny z paroma kumplami w ważnej sprawie, lecz potrzebuje gotówki, aby zasiąść do stolika, a jest w nastroju, by się układać. Quartermaine sączył w zamyśleniu koniak. – Cóż, jestem znany z tego, że nie gardzę dobrym interesem, nawet jeśli trzeba się targować – powiedział, wstając. – Ale przyprowadź go tutaj. Wolałbym nie zakładać już dzisiaj surduta. Peters skinął głowa. – Oczywiście, proszę pana. Quartermaine podążył za Petersem do sąsiadującego z salonikiem gabinetu, gdzie mieściło się serce klubu. W jego ścianach nie odbywały się pijatyki ani nie miały tu wstępu rozwiązłe kobiety. Lokal Quartermaine’a był po prostu spokojnym salonem, gdzie grano o wysokie stawki, a rzesze szlachetnie urodzonych traciły pod czujnym okiem właściciela dorobek dziesięciu pokoleń.

Jednak to bogactwo, nie pochodzenie, decydowało, czy mężczyzna – albo kobieta – mogą wejść do świata Quartermaine’a. Sama tylko błękitna krew była w jego ocenie bezwartościowa, miał jej w żyłach dosyć, by o tym wiedzieć. Nagle uświadomił sobie, że nadal ściska w dłoniach sznur pereł. Zirytowany, otworzył szufladę biurka i pozwolił im spłynąć do wnętrza. Potem wziął cygaro i podszedł do francuskiego okna wychodzącego na ogród. Popiół na końcu cygara rozjarzył się w ciemności pomarańczowym blaskiem. Od strony pałacu St. James’s dobiegł turkot kół jadącego szybko powozu. Sprzedawca gazet krzyknął, zachwalając swój towar, a potem zapadła cisza. Co, u licha, zatrzymywało lorda Reginalda? Może podły tchórz podwinął ogon i uciekł, by schować się w którymś ze swoich wytwornych klubów. Nie obchodziło go to, ponieważ i tak dostawał zawsze swoje pieniądze – nie w ten, to w inny sposób. Zaciągnął się cygarem, przemyśliwując, która metoda byłaby w tym przypadku najskuteczniejsza. Nie należało się spieszyć, cierpliwość była bowiem, jak zdążył się już przekonać, nieocenioną zaletą. Nagle drzwi otworzyły się gwałtownie i odźwierny Pinkie Rinngold wepchnął do gabinetu opierającego się i czerwonego na twarzy lorda Reggiego. Reggie odwrócił się i jął obrzucać portiera wyzwiskami, kwestionując jego pochodzenie. Pinkie odpowiedział na obelgi, wykręcając lordowi ramię tak mocno, że wycie, jakie ten z siebie dobył, mogłoby obudzić umarłego. – Spokój! – rozkazał Quartermaine. Cisza opadła niczym całun. – Puść go – polecił portierowi. – Natychmiast! – Ale gałgan próbował się wymknąć! – odparł solidnie zbudowany odźwierny, płonąc oburzeniem. – Wydaje mu się, że jestem za głupi, aby go przyuważyć. – Byłby to z jego strony błąd – odparł Quartermaine grobowym głosem. – I z twojej, jeśli go nie puścisz. Ach, Peters, tu

jesteś. Pinkie, jeszcze chwila i się rozgniewam. Bądź tak uprzejmy i wyjdź. Pinkie minął Petersa i wyszedł. – Chcę, żeby ten prostak został zwolniony – prychnął Reggie. – Dziękuję panu – odparł gładko Peters – za wyrażenie opinii. Quartermaine okrążył biurko i stanął, wsparty biodrem o blat, nie prosząc żadnego z mężczyzn, aby usiadł. Zważywszy na brak surduta i krawatu oraz podwinięte rękawy koszuli, była to poza wyrażająca absolutne odprężenie. Poza, jaką mężczyzna może przyjąć późnym wieczorem w zaciszu swego domu – co właśnie miało miejsce. – Dobry wieczór, lordzie – powiedział spokojnie. – Peters poinformował mnie, że przyszedł pan uregulować dług. Reggie spojrzał niepewnie na Petersa. A potem, prychnąwszy z pogardą, wygładził klapy surduta. – Nie wiem, co za przybytek zamierzasz tu prowadzić, Quartermaine – wymamrotał – zważywszy na tych hultajów z Whitechapel, czających się przy drzwiach. Quartermaine uśmiechnął się chłodno i rozłożył szerokim gestem dłonie. – Proszę wybaczyć, lordzie Hoke – powiedział. – Być może zaskoczy pana wiadomość, że zdarza się, iż jakiś dżentelmen ociąga się z uregulowaniem długów wobec naszego lokalu. Ach, zawodzi mnie terminologia, czyż nie? Ktoś taki nie byłby przecież dżentelmenem, prawda? Reggie poruszył ramionami, jakby surdut nadal go uwierał. – W rzeczy samej. – Cóż, dość o niedostatkach honoru u naszych wyższych sfer – powiedział Quartermaine gładko. – Porozmawiajmy o panu. Konkretnie: proponuje pan jakiegoś rodzaju porozumienie? W spojrzeniu Reggiego dało się dostrzec rezygnację, był jednak zbyt sprytny, żeby się do niej przyznać. Sięgnął do kieszeni surduta i wyjął złożony wpół arkusz papieru listowego. Nie, nie listowego. Quartermaine przekonał się o tym, gdy

Reggie mu go podał. Był to dokument prawny w formie kilku kartek. Quartermaine odszukał na biurku okulary w złotych oprawkach, oddzielił poszczególne kartki, przeczytał wszystko uważnie, a potem znów poskładał. Spojrzał na Reggiego. – I co ja mam, u licha, z tym zrobić? – spytał, przesuwając arkusze pomiędzy palcami. – Cóż, w zasadzie absolutnie nic – odparł Reggie lekkim tonem. – Jak już wspomniałem temu tu Petersowi, pokazałem go jedynie po to, by udowodnić, że jestem wypłacalny. A może pożyczyć pod zastaw trochę gotówki? – Nie jestem bankiem – odparł Quartermaine – a to, lordzie Reginaldzie, jest tytuł własności domu. Oraz niepodpisany akt jego przeniesienia. Reggie poruszył się niespokojnie. – Cóż, zamierzałem go sprzedać – przyznał. – Nigdy tam nie bywam, to tylko niewielki dwór w Somerset, właściwie chatka myśliwska w pobliżu wrzosowisk. Transakcja nie doszła jednak do skutku. Mimo to posiadłość jest moja i mogę ją sprzedać, jeśli będę do tego zmuszony. – Drogi lordzie – powiedział Quartermaine. – Jest mi pan winien kilka tysięcy funtów. Uważam więc, że istotnie, będzie pan zmuszony sprzedać dwór. Reggie spojrzał na niego, jakby miał do czynienia z kimś niespełna rozumu. – Jak już powiedziałem, transakcja nie doszła do skutku. – A pańskie weksle – o ile pamiętam, przynajmniej dwa z nich – straciły ważność w zeszłym miesiącu. – Quartermaine strzepnął palcami, wskazując dokumenty. – Proszę mi powiedzieć, czy niedoszły nabywca zaproponował panu właśnie taką cenę? – Cóż, tak – odparł lord niepewnie. – Mój prawnik przygotował dokumenty. – I była to uczciwa cena? Reggie znalazł się pomiędzy młotem a kowadłem: mógł przyznać, że jest w przymusowej sytuacji lub temu zaprzeczyć. Wybrał to drugie.

– Całkiem dobra – powiedział, zadzierając wysoko brodę – inaczej bym się nie zgodził. Jak już wspomniałem, prawie nie bywam w tym niszczejącym błyskawicznie domiszczu. Quartermaine znowu rozłożył papiery, rozmyślając o perłach w szufladzie i własnych postępkach. Może nie powinien kpić z biednego Reggiego. Może nie był odeń lepszy. A jednak to robił – i Reggie o tym wiedział. Jednak potrzeba kogoś o zdecydowanie większej sile charakteru, by choć spróbować onieśmielić swym arystokratycznym pochodzeniem człowieka, któremu było się winnym tak przerażającą sumę. Quartermaine odłożył okulary. – Żebyśmy dobrze się zrozumieli – kontynuował. – Zamierzał pan sprzedać niewielką, zbyteczną i niezwiązaną z tytułem posiadłość, by uregulować dług wobec mnie i zachować to, co zostanie. Czy tak? Wcale tak nie było i wszyscy trzej o tym wiedzieli. Reggie zamierzał sprzedać pospiesznie dwór za dwie trzecie jego wartości po to, by zdobyć jak najprędzej gotówkę, a potem zasiąść do stolika z naiwną nadzieją każdego hazardzisty: że w końcu mu się poszczęści i będzie mógł spłacić Quartermaine’a. Spłacić go, kiedy, do diabła, zechce, i ani dnia wcześniej. Quartermaine wolał jednak, aby spłacono go od razu. – Myślę, że to dobry plan, lordzie Hoke – powiedział, uderzając o kolano zwiniętymi w rulon kartkami. – Nie pańska wina, że kupiec się rozmyślił. – W rzeczy samej – stwierdził Reggie z wyższością. – Mieliśmy dżentelmeńską umowę. – Dokładnie, jak pan i ja, choć z drugiej strony, nie jestem przecież tak do końca dżentelmenem, prawda, milordzie? – Cóż, jest pan lepiej wychowany niż moi znajomi – odparł Reggie w przypływie wielkoduszności – i to z pewnością nie pańska wina, że matka pana była… eee, mniejsza z tym. – Ukłonił się sztywno. – Czy mogę zatem kontynuować wieczór, Quartermaine? – Porozmawiajmy wpierw o posiadłości. Jak się to miejsce

nazywa? I w jakim jest stanie? Spojrzenie Reggiego znów stało się czujne. – Heatherfields – odparł. – Jak wspomniałem, to niewielki dwór na skraju Exmoor. O ile wiem, jest w przyzwoitym stanie. Zajmuje się nim kilkoro dawnych służących. – Jakieś folwarki? – Trzy. Wszystkie wydzierżawione, jak sądzę, wraz z areałem gruntów. – Uśmiechnął się chłodno. – Jakoś nie mam w sobie zadatków na farmera. – Rozumiem. – Quartermaine odpowiedział lekkim uśmiechem. – Cóż, opowiem o tym, co zamierzam, lordzie. Zdejmę panu z barków ciężar w postaci starego, rozpadającego się domostwa za cenę, jaką oferował tamten kupiec – pomniejszoną, oczywiście, o to, co jest pan mi winien. I zrobię to od razu, płacąc gotówką. Peters, otwórz kasetkę i wezwij… Jak też nazywa się ten prawnik? Bradley? – Bradson, proszę pana – odparł Peters, przebierając palcami wśród kluczy, które zwisały mu z łańcuszka od zegarka. Uśmiechnął się przelotnie do gościa. – Przebywa teraz na górze, lordzie Hoke, przy stoliku do kart, i jest nam winien kilka przysług. Z pewnością zgodzi się dopilnować, by przeniesienie własności odbyło się bez przeszkód. – Będziemy potrzebować trzech świadków – powiedział Quartermaine. – Sprowadź Pinkiego i poszukaj lokaja, który umie czytać i pisać. – Odwrócił się i przyjrzał bacznie Reggiemu. – Czy to dla pana dogodne? Wkrótce będzie pan mógł zasiąść przy stoliku i to z niezłą sumką w garści – o ile nie zawodzą mnie pamięć ani zdolności matematyczne. Oczywiście z jednym i drugim wszystko było w jak największym porządku. Nie minęło pół godziny, a sprawa była załatwiona. Reggie, pobladły na twarzy i pokonany, wypił lampkę koniaku, zabrał gotówkę i wyszedł. – I to by było na tyle – oznajmił Peters radośnie, zamykając kasetkę. – Poszło dość gładko.

– Dobra robota, staruszku – roześmiał się Quartermaine, wrzucając akt własności do szuflady, gdzie znajdowały się już perły Annie. – Nie mogę uwierzyć, że Reggie mógł być na tyle głupi, by wymachiwać ci tym dokumentem przed nosem. – Zdesperowany człowiek chwyta się desperackich środków – zauważył Peters. – Sądził, że dzięki temu uzyska wstęp do klubu. – I tak się stało. – Quartermaine zatrzasnął szufladę i dodał, poważniejąc: – Będę musiał na jakiś czas wyjechać, Peters. Zapewne na kilka tygodni. Peters spojrzał na niego, zaskoczony, lecz Quartermaine nie odpowiedział na niezadane pytanie. Peters powinien przywyknąć do tego, że jego zwierzchnik znika czasami, nie tłumacząc, dokad się udaje ani dlaczego. – Poradzisz sobie przez ten czas? – zapytał. – Oczywiście, proszę pana – odparł Peters. – Pojedzie pan napawać się swoim nowym nabytkiem? – Coś w tym rodzaju – odparł Quartermaine, wpatrując się w zamkniętą szufladę. Peters wahał się przez chwilę, w końcu jednak zapytał: – Co zamierza pan zrobić z dworem, jeśli wolno wiedzieć? Nie sądziłem, że lubi pan polowania. Quartermaine podniósł wzrok. – To będzie prezent – powiedział cicho. – Dla Annie.

Rozdział 2 Zakochani zostają okrutnie rozdzieleni Było cudowne popołudnie trzeciego dnia po obfitych opadach deszczu. Kate jechała konno skrajem Bellecombe, zmierzając ku probostwu. Należało sprawdzić, jak posuwa się budowa nowej siedziby pastora. Droga prowadziła za dzierżawionymi od majątku folwarkami, z tyłu wioski, graniczącej z największą, należącą do Bellecombe farmą. Gdziekolwiek spojrzała, dało się zauważyć ulepszenia. Nowe dachy, lepsze płoty, a nawet nowy spichlerz. Każdy pens, jaki udało im się z Anstrutherem, zarządcą, wycisnąć z majątku, zostawał weń na powrót zainwestowany. Dziadek zazdrościłby Kate możliwości odbudowy tego, czemu jej ojciec i brat tak beztrosko pozwolili niemal się rozpaść. I byłby z niej dumny – taką przynajmniej miała nadzieję. Gdy konna dróżka zbliżyła się do wioski, ujrzała jednego z dzierżawców, wwożącego ostatni pokos siana. Dotknęła na znak powitania harapem ronda kapelusza i zatrzymała klacz, Athenę. – Witajcie, Shearn – powiedziała. – Milady! – Pan Shearn rzucił grabie synowi. – Ike, zastąp mnie, a Tom niech grabi dalej – polecił, wycierając twarz chusteczką. – Musimy zdążyć, zanim się znowu rozpada! Kate podjechała bliżej i spojrzała na niebo. – Myślicie, że będzie znów padać? Staruszek tylko się skrzywił. – Och, wątpię, milady, ale groźba deszczu sprawi, że chłopcy będą bardziej się starać – odparł z uśmiechem. – Dobrze widzieć panią poza tym ponurym biurem. – Uciekłam, kiedy Anstruther nie patrzył. – Pochyliła się i przesunęła dłonią po kłębie klaczy. – A jak tam pani Shearn? Chata Shearnów należała, zdaniem Anstruthera, do tych, które najpilniej potrzebowały remontu, i to dość kosztownego. Trzeba było nie tylko położyć nowy dach, ale postawić też komin i

zbudować lepszą obórkę dla mlecznej krowy pani Shearn. Pogawędziwszy chwilę, odjechała, rozmyślając o tym, jak bardzo dzierżawcy szanowali jej dziadka. I nic dziwnego, zmarły lord d’Allenay starał się bowiem stawiać na pierwszym miejscu Bellecombe – tyle że kochał swe dzieci zbyt mocno. Zwłaszcza ojca Kate, Jamesa. A potem jej brata, Stephena. Tak, Kate zrozumiała w końcu, że James i Stephen Wentworthowie byli utracjuszami i hazardzistami najgorszego rodzaju. Takiego, który zawsze przegrywa. Co zatem mógł zrobić dziadek, żeby uchronić ich przed hańbą? Spłata długów karcianych była sprawą honoru, tak po prostu. Jednak James umarł, a niedługo po nim Stephen i w końcu upływ krwi z Bellecombe został powstrzymany. Na szczęście stara baronia d’Allenay mogła zostać odziedziczona, co było niezwykle rzadkie, nie tylko przez synów, ale, jeśli ich zabrakło, także przez córki. Uznano zatem, że Kate może odziedziczyć tytuł. Nie pozwolono jej wszakże zasiadać w Izbie Lordów ani doświadczać innych, związanych z tytułem zaszczytów. Te miały przypaść jej mężowi. O ile jakiegoś znajdzie. Westchnęła i poprowadziła Athenę wokół niewielkiego zagajnika. Wkrótce jej oczom ukazała się budowa, a raczej wielki, błotnisty dół w miejscu, gdzie miało stanąć nowe probostwo. Kamieniarze, których Anstruther sprowadził z Bostonu, zdążyli już niemal położyć fundamenty. Teraz jednak panowała tu cisza, robotnicy mieli bowiem zwyczajowe pół dnia wolnego od pracy. Wuj Upshaw, do którego zawsze zwracała się z prośbą o radę w kwestiach finansowych, uznał pomysł angażowania funduszy w budowę za szaleństwo, przynajmniej póki nie wyjaśniła mu powodów swojej decyzji. Areał ziemi, przynależnej do parafii, nie był powiększany od stulecia. Stare probostwo było małe i przeżarte przez korniki. Już samo to stanowiło wystarczający powód, aby wypełnić zobowiązania wobec Kościoła. Lecz był też inny, bardziej naglący. Obawy Kate. Obawy, które znalazły potwierdzenie, kiedy

minęła bramę i objechała stos drewna przygotowanego do budowy. Ziemia była wilgotna po deszczu, wielebny pan Burnham nie usłyszał więc, że ktoś się zbliża, i nie zaprzestał w porę cielesnych rozkoszy, którym oddawał się z zapałem i zaangażowaniem. Kate odwróciła nieco twarz. – Richardzie Burnhamie! – zawołała głośno i dźwięcznie. – Bądź tak łaskawy i puść moją siostrę! Para winowajców odskoczyła czym prędzej od siebie, Nancy z opuchniętymi od pocałunków wargami i palcami zaplątanymi we włosy wielebnego. – O Boże! – westchnął pastor. Tak, tak, wezwij lepiej na pomoc Boga, by uratował cię przed tą flirciarką! – pomyślała Kate. Jej uszu dobiegło ostre, pełne irytacji westchnienie. Spojrzała na siostrę i zobaczyła, że pan Burnham odsunął ją na odległość ramienia. Policzki Nancy płonęły pod masą rudozłotych loków, a oczy wezbrały łzami, kiedy spojrzała z gniewem na swego zalotnika. – Tak, wrócisz do domu – powiedział pastor z surową miną, opierając dłonie na barkach Nancy. – I to natychmiast. – Nie! Nie wrócę! – krzyknęła Nancy. – Załatwmy to tutaj i teraz – wszyscy troje! – To moja rola – powiedział Burnham, opuszczając dłonie. – Musisz być cierpliwa, kochanie. Nancy spojrzała ze złością na siostrę. – O tak, w rzeczy samej, musimy być cierpliwi! – zawołała z oburzeniem. – Wkrótce ja też będę zasuszoną starą panną! – Moja droga – powiedział Burnham spokojnie. – Ta uwaga była paskudna i niegodna ciebie. – Nie obchodzi mnie to! – zaperzyła się Nancy. – Mam się zestarzeć w samotności tylko dlatego, że Kate nie znalazła sobie męża? Po czym, rzuciwszy siostrze ostatnie, mordercze spojrzenie, obróciła się na pięcie i pomaszerowała w kierunku wsi. – Nancy, zaczekaj! – poleciła siostrze Kate. – Chciałabym z

tobą porozmawiać. – Nie! – Nancy zacisnęła opuszczone dłonie. – Nie mam ci nic do powiedzenia, Kate! Nie, skoro postanowiłaś zniszczyć mi życie! Burnham przesunął dłonią po niesfornych lokach. Wyglądał, jakby przejechał go powóz. To doprawdy nie w porządku, by sługa boży był tak młody – i tak przystojny. Jednak to do niej należała decyzja, kto zostanie w majątku duchownym. I zadecydowała, zwiedziona, bez wątpienia, miękkimi lokami i niewinnym spojrzeniem. – Panie Burnham – zaczęła swym najbardziej wyniosłym tonem. – Moja siostra jest niedoświadczona w sprawach tego świata. Burnham wyglądał, jakby walczył z chęcią wykręcenia w dłoniach kapelusza – tylko że nie miał kapelusza. Zapewne Nancy strąciła mu go z głowy w ferworze miłosnych uścisków. – Lecz ja ją kocham! – oznajmił. – I chcę poślubić. Wie pani o tym. – Rzeczywiście, wiem – przyznała Kate ponuro – i tylko to powstrzymuje mnie przed zastrzeleniem pana na miejscu. Burnham zbladł i uniósł dłonie w obronnym geście. – Daj spokój, Richardzie! – Kate położyła dłoń na łęku siodła. – Za bardzo pana lubię. Lecz moja siostra kręci panem jak chce – i będzie tak robić po kres pańskich dni, jeśli będziesz pan na tyle głupi, by jej na to pozwolić. – Nie szkodzi! – krzyknął, spoglądając w górę na Kate. – Kocham ją. Tak, Nancy jest młoda, ale to dobra chrześcijanka, lady d’Allenay, podziwiana przez wszystkich. Jest miła, oddana i – co najważniejsze – wie, czego chce. – Tak, a wkrótce będzie też wiedziała, czego pan chce, i to lepiej od niego – zripostowała Kate ostrzegawczo. – Będzie mówiła, co ma pan myśleć każdego ranka przy śniadaniu. Będzie pan musiał się z nią zgodzić albo zamieni pańskie życie – o ironio! – w piekło. Proszę mi zaufać, wiem coś o tym. – Nic nie uczyniłoby mnie szczęśliwszym – oznajmił pastor z

zapałem, zerkając na fundamenty swego nowego domu. – Lecz w rzeczy samej, milady, musi pani uważać mnie za niewdzięcznika. Pani szczodrość zdaje się nie mieć granic. Nagle zbladł i odwrócił się do niej plecami, intensywnie nad czymś rozmyślając. Aha. Wreszcie go olśniło. – No dalej – zachęciła młodzieńca Kate. – Proszę to powiedzieć. – Z pewnością… z pewnością, milady, nie sądzi pani, że moje zamiary mają cokolwiek wspólnego z nowym probostwem? – wykrztusił. – Albo… z ziemią? – Ma pan na myśli przekupstwo? Z pewnością nie. Wolałam jednak dopilnować, żebyś miał z czego utrzymać moją siostrę, kiedy za ciebie wyjdzie – dodała w duchu. Co niewątpliwie się stanie. Kate mogła przynajmniej kupić dziewczynie trochę czasu i zbudować dla niej przyzwoity dom. Ciotka Louisa będzie nalegać, by Nancy spędziła sezon w mieście. Wuj Upshaw będzie się boczył. A mama zarzuci na Bellecombe matrymonialną sieć, sprowadzając do zamku tuzin przystojnych szczeniaków. Lecz Nancy i tak zostanie w końcu żoną pastora, wybierając życie proste i pełne wyrzeczeń. Chrząknęła głośno. – Ziemia jest dla Kościoła – powiedziała. – W tym także dla pana, Richardzie, i wszystkich, którzy przyjdą po tobie. Poza tym, gdybym chciała pana przekupić, powinnam zrobić to jak należy – dając gotówkę, której nie mam za wiele. Pastor odetchnął z ulgą. – Cóż, skoro tak – wykrztusił. – Doskonale. Zatem ponawiam prośbę o rękę siostry pani. I proszę o pozwolenie na ubieganie się o jej względy. – Wygląda na to, że już zaczął pan to robić – odparła Kate chłodno. Richard zbladł gwałtownie. – Ja… nie wiem, co we mnie wstąpiło. – Mężczyzna w koloratce pozostaje mężczyzną – odparła

Kate spokojnie. – Ale znam pani zdanie w tej sprawie. – Nie mam w kwestii zamążpójścia Nancy nic więcej do powiedzenia, Richardzie – odparła Kate nieco życzliwiej. – Lecz jeśli będziecie upierać się przy tym szaleństwie – lub raczej, jeśli Nancy będzie się upierać – wuj Upshaw wywiezie ją do miasta już teraz, nie czekając na rozpoczęcie sezonu. Jest jej prawnym opiekunem. Co do mnie: nie mam wpływu na siostrę i nigdy nie miałam. Spojrzenie pastora złagodniało. – Ja… przepraszam, że przyprowadziłem ją tutaj. Naprawdę, bardzo mi przykro. – Myślę, że raczej ona przyprowadziła pana – zauważyła Kate. – Wiem, że jest pan człowiekiem honoru. Lecz to pewne, że sprzątanie zakrystii znudziło Nancy. Może kurz sprawił, że zaczęła kichać. Westchnęła kilka razy, a potem zaproponowała, byście wybrali się na krótki spacer. Bez wątpienia całkiem niewinna propozycja. Pan Burnham spuścił wzrok z poczuciem winy. Zirytowana postępowaniem siostry, obróciła Athenę. Straciła zainteresowanie budową. – Proszę po prostu zrozumieć punkt widzenia wuja, Richardzie, i trzymać dziewczynę krótko. Jeśli zamierza ją pan poślubić, musi pan zdobyć nie tylko jej uczucie, ale i szacunek. A jeśli twe postępowanie ją zirytuje – cóż, coś ci to chyba powie, mój panie, nieprawdaż? – Ja… nie wiem – odparł. – Co miałoby mi powiedzieć? Kate wzruszyła ramionami. – Jak Nancy inteligentnie zauważyła, jestem niezamężna i zamierzam taką pozostać – odparła. – Są dobre i złe strony takiej sytuacji. Nancy skończy niedługo dziewiętnaście lat i nie miała jeszcze sezonu. Nie była nigdy w Londynie. Nie zalecał się do niej nikt spoza hrabstwa. Nim zrobi coś tak drastycznego, jak… – …wyjście za mąż poniżej swego stanu – dokończył pastor, krzywiąc się.

– Och, Richardzie! Nie miałam tego na myśli. Absolutnie. – Ale lord Upshaw tak właśnie uważa. – Nie, obawia się po prostu, że Nancy wiodła dotąd proste życie na prowincji, i chce, by poznała nieco towarzystwo. Nie zmuszałby jej do poślubienia mężczyzny, którego by nie kochała. Doradzam jedynie cierpliwość, Richardzie. Musicie być pewni, że tego właśnie chcecie. Oboje. Burnham podniósł rękę i ujął dłoń Kate. Miękkie loki zafalowały na wietrze. – Ja jestem tego pewny – powiedział, spoglądając na nią. – Ale rozumiem, co chce pani powiedzieć, Kate. Będę postępował bardziej stanowczo. Skinęła głową i cofnęła delikatnie dłoń. Obróciła klacz i rzuciła przez ramię. – Ufam, że się panu uda. I, och, proszę się przygotować na kolejne zmagania. Moja matka zamierza przyjechać do Bellecombe na sezon polowań. – Pani Wentworth? – zapytał pastor, ewidentnie przerażony. – Jak… miło. I przywiezie ze sobą wesołych przyjaciół? – Tego się właśnie obawiam. Podczas ostatniej wizyty, która miała miejsce przed rokiem, kochanek matki Kate, hrabia de Macey, wytropił przez lornetkę podczas leniwego spaceru prowincjonalny kościółek i oznajmił – wydając przy tym odgłos podejrzanie przypominający chichot – że na gwałt potrzebuje się wyspowiadać. Wszyscy domownicy wiedzieli już wtedy, że Nancy zakochała się w pastorze. Bez wątpienia nagła potrzeba wyznania grzechów hrabiego wynikła z chęci zaszokowania prowincjonalnego księdza i z ciekawości. Panu Burnhamowi nie pozostało nic innego, jak tylko udzielić katolikowi w potrzebie chrześcijańskiego wsparcia, co miało miejsce w ciemnym kącie anglikańskiego kościoła, za zasłoną oddzielającą zakrystię. Cokolwiek de Macey zdecydował się wyznać, sprawiło, że biednemu Richardowi włosy stanęły dęba. Wyszedł z kościoła z czerwonymi policzkami i nigdy więcej o tym nie wspomniał.

Matka Kate ledwie zdołała powstrzymać śmiech i tylko zdzieliła żartobliwie hrabiego parasolką, udając dezaprobatę. – Cóż – powiedział Richard, przeciągając znów dłonią po włosach. – Kiedy się panie jej spodziewają? – Richardzie, chodzi o mamę – odparła Kate spokojnie. – Jej się nie spodziewa, lecz raczej bezradnie patrzy, jak ciemnieje horyzont. Co powiedziawszy, przytknęła harap do kapelusza i ścisnęła piętami boki Atheny, puszczając klacz w cwał. Nieokazanie gniewu, jaki nadal w niej szalał, wiele ją kosztowało. Pomijając okrutne docinki Nancy, nie było nikogo, kogo powitałaby w rodzinie chętniej niż Richarda. Młodzi powinni jednak zaczekać, aż Nancy osiągnie pełnoletniość. Tymczasem siostra ewidentnie starała się przyspieszyć bieg spraw. A skoro za nic ma życzenia rodziny, rozmyślała gniewnie Kate, nie mogłaby pomyśleć przynajmniej o Richardzie i o tym, żeby nie zniszczyć mu reputacji? Jest wiejskim pastorem, a Nancy doprowadziła do sytuacji, kiedy byle przechodzień mógł ich zobaczyć. Kierowana gniewem i pełna urazy puściła Athenę w galop. Pofrunęły nad polami, aż spod kopyt klaczy prysnęły grudy ziemi. Shearnowie zrzucili już siano i ładowali na wóz kolejną partię. Skupiona na celu – i nieco zaślepiona przez złość – minęła ich, ledwie skinąwszy głową. Dojeżdżając do głównej drogi, pochyliła się nad końskim grzbietem i przeskoczyła przez ogrodzenie, kierując klacz ku przerwie w żywopłocie. I wtedy rozpętało się piekło. Na drodze, która powinna być pusta, dostrzegła kątem oka solidny cień. Athena zarżała zaskoczona. Wielka czarna bestia, zbiegająca galopem ze wzgórza, zrobiła to samo, stając dęba i wymachując kopytami tak blisko Kate, że ta aż poczuła powiew na twarzy. Jeździec zaklął, próbując opanować wierzchowca, lecz było za późno. Koniem obróciło tak gwałtownie, że mężczyzna wyleciał z siodła i spadł, uderzając głową o pokryty mchem kamień milowy

tkwiący na poboczu niczym wielka, nieruchawa ropucha. Kate krzyknęła, kopnięciem pozbyła się strzemion i zeskoczyła na trawę, rzucając wodze. Opadła na kolana tuż przy mężczyźnie. Wystarczyło jedno spojrzenie, by dostrzec, że ze skroni nieznajomego cieknie krew, a jego oczy, chociaż otwarte, wpatrują się w nią niewidzącym spojrzeniem. Przerażona, podbiegła do żywopłotu i wsunęła głowę za ogrodzenie. – Shearn! – krzyknęła ile sił w płucach. – Shearn! Przyprowadź wóz! – O Boże! – Nancy postawiła miskę z parującą wodą na stoliku obok wielkiego mahoniowego łoża. – Och, Kate! Tak mi przykro! Biedny człowiek! Nie powinnam cię prowokować! – Nie, nie powinnaś – przyznała Kate. – Lecz wina leży po mojej stronie; nie byłam dość ostrożna. – Ty? – prychnęła Nancy z niedowierzaniem. – Nieostrożna? To się nigdy nie zdarza. – Żałuję, że nie masz racji. – Starając się zapanować nad drżeniem dłoni, odgarnęła z czoła mężczyzny pasmo gęstych, złotobrązowych włosów. – Podaj mi gąbkę. Nancy miotała się w poczuciu winy, mamrocząc coś o tym, że Richard zapewne ją udusi, podczas gdy Kate wyciskała gąbkę, zastanawiając się, jak by tu wytrzeć zasychającą krew, która spłynęła mężczyźnie po twarzy, plamiąc koszulę. Ranny spoczywał w pokoju Stephena naprzeciw sypialni Kate. Od kiedy Ike i Tom Shearnowie wnieśli go, a potem ułożyli na łóżku, nie odezwał się ani nie poruszył. Co gorsza, kiedy Kate wdrapała się na wóz z sianem, by zamknąć mu oczy, te nawet nie drgnęły. I tak już pozostało. – Czy on umrze, Kate? – wymamrotała Nancy, wpatrując się w twarz nieznajomego. Kate przestała wykręcać gąbkę i pochyliła się nad rannym. – Nic podobnego – oznajmiła stanowczo. Lecz spoglądając na blade, uderzająco przystojne oblicze mężczyzny, nie mogła się powstrzymać, by nie pomyśleć o bracie,

który żył po upadku kilka miesięcy, nim w końcu się poddał. Tam sytuacja była jednak inna: Stephen spadł z dużej wysokości i uszkodził, jeśli nie złamał, kręgosłup. To było okropne. Poczuła przypływ paniki i czym prędzej zdusiła ją w sobie. Zachowaj spokój – napomniała się w duchu – i rób, co należy. Nie będzie w stanie pomóc mężczyźnie, jeśli nie zapanuje nad emocjami. – On uderzył się tylko w głowę, Nan – powiedziała znacznie łagodniej. – Doznał niewielkiego wstrząsu, lecz serce bije mocno i równo. Ułożyła wokół twarzy rannego czysty ręcznik i zaczęła zmywać krew, która zlepiła jasne włosy na skroni. Nie, nie jasne, ani też nie całkiem brązowe, lecz barwy ciemnego, mieniącego się złota. Doliczyła się przynajmniej sześciu odcieni, jakby mężczyzna spędzał dużo czasu na słońcu. A jednak wąskie dłonie o długich palcach było bardzo zadbane, koszula uszyta z najdelikatniejszego płótna, a zaplamiony krwią kołnierzyk – sztywno wykrochmalony. Policzki i brodę zaczął już pokrywać zaskakująco ciemny zarost. Z kieszonki w kamizelce zwisał złoty zegarek na łańcuszku, a na małym palcu prawej dłoni połyskiwał sygnet z szafirem. Nie mogło być mowy o pomyłce: mężczyzna był dżentelmenem, i to zamożnym. Wkrótce woda w misce zabarwiła się na różowo, a Kate została nagrodzona widokiem paskudnego, czterocentymetrowego rozcięcia na linii włosów, z którego nadal sączyła się krew. – Jest – powiedziała, cofając się. – Rana będzie wymagała szycia. Kogo posłałaś po doktora? – Toma Shearna. – Nancy nadal wykręcała sobie dłonie, stojąc po drugiej stronie łóżka. Pani Peppin weszła do sypialni, niosąc przewieszony przez ramię ciemny surdut. W drugiej dłoni dzierżyła brązowy sakwojaż. – Rany, biedaczek! – zawołała cicho, stawiając walizkę na skrzyni w nogach łóżka. – To jego bagaż i okrycie. Były przywiązane do siodła. Sakwojaż wyglądał, podobnie jak cała reszta, na drogi.

Zmiękła ze starości skóra była gładka w dotyku. Pod rączką znajdowała się mosiężna blaszka. Kate pochyliła się i uniosła ją do światła. Na wąskim pasku metalu wygrawerowano litery. Cztery pierwsze dało się bez trudu odczytać: N.E.D., ostatnia była jednak zbyt wytarta i Kate mogła się jedynie domyślać, że może to być Q lub O z zadrapaniem na dole. Pani Peppin odwiesiła surdut do szafy, podeszła, ujęła na chwilę dłoń mężczyzny, potarła ją mocno, puściła i powiedziała: – Jeśli się szybko nie ocknie, panienko Kate, trzeba będzie przeszukać walizkę. Może dowiemy się, kto to taki. Ktoś pewnie gdzieś tam na niego czeka. Kate przechyliła głowę i wpatrywała się przez chwilę w twarz mężczyzny. – Za Boga nie potrafię go rozpoznać. – Nie, panienko, on nie jest stąd – zauważyła gospodyni. – Chociaż przystojniak z niego, prawda? – I mówisz, że nie był w zamku? – spytała Kate ponownie. – Zjeżdżał ze wzgórza, kiedy na niego wpadłam. – Nie, nikt go tu nie widział. Może źle skręcił, zobaczył zamek i zorientował się, że zabłądził? Może powinien zjechać jeszcze niżej, zamiast wspinać się na wzgórze? – Ale na dole także nic nie ma – zauważyła Kate. – Nic poza Heatherfields, a dwór jest zamknięty. – I prawie zupełnie zniszczony – dodała pani Peppin ponuro. – Ike Shearn zamierza rozpytać o niego we wsi – powiedziała Nancy. – Dobrze. Na lekarza trzeba będzie jeszcze trochę poczekać. – Kate wrzuciła do miski zakrwawioną gąbkę i odsunęła grzbietem dłoni pasmo włosów. – Sądzę, Peppie, że powinnyśmy go rozebrać i sprawdzić, czy nie odniósł innych obrażeń. Gospodyni spojrzała na Nancy, unosząc wymownie brwi. – Zejdź na dół, Nancy, i wypatruj doktora – poleciła Kate. – Och, i poproś kucharkę, żeby przygotowała trochę bulionu. Choć raz Nancy posłuchała, nie protestując. Nie mogło być jednak mowy o tym, by Kate także wyszła. Choć niezamężna i

przed trzydziestką, od kilku lat zarządzała w pojedynkę włościami. W tym czasie – a zapewne i wcześniej – otoczenie jęło postrzegać ją jako zdeklarowaną starą pannę, zadowoloną ze swego położenia i bardziej oddaną Bellecombe, niż byłaby kiedykolwiek mężowi. Nawet ciotka Louisa porzuciła nadzieję, że uda jej się wydać Kate za mąż. Jej londyński sezon – i krótkie narzeczeństwo, które po nim nastąpiło – okazały się katastrofą. Kate uciekła z podkulonym ogonem do Bellecombe, gdzie przystąpiła z zapałem do nauki, by jak najlepiej zarządzać majątkiem. Nie, pomimo okazjonalnych żarcików, na jakie pozwalała sobie w obecności pani Peppin, dziewicza wrażliwość nie była jej pisana. Zdjęły mężczyźnie buty, a potem zabrały się do ściągania surduta. Elegancka krawatka posłużyła do zatamowania krwi jeszcze na poboczu, więc teraz pani Peppin przystąpiła z wprawą do rozpinania guzików brokatowej kamizelki. – O rany, panienko, widziała pani kiedyś tak staranny szew? – zapytała, dotykając jedwabnej podszewki. Kate podniosła wzrok znad rękawa, z którym się właśnie zmagała. Kamizelka wyglądała na bardziej kosztowną niż wszystko, co nosił jej dandysowaty brat, a przy tym była zdecydowanie skromna. – Savile Row – wymamrotała – lub gdzieś w pobliżu. Proszę, pomóż mi go podnieść. Mężczyzna był solidnie zbudowany, mimo to udało im się zdjąć z niego wierzchnią warstwę ubrań. Pani Peppin wstrząsnęła je, rozdzieliła i odłożyła do czyszczenia. A potem poskładała kamizelkę i odłożyła kieszonkowy zegarek na nocny stolik, tuż obok miski. Po chwili, kierowana widać jakąś myślą, wzięła go znowu do rąk i otworzyła. Zamrugała, a potem skupiła spojrzenie bladoniebieskich oczu na kopercie. – Coś jest tam wygrawerowane? – spytała Kate. – Tak. – Gospodyni obróciła zegarek. – Dla Edwarda, z miłością – przeczytała – od ciotki Isabel. – Dla Edwarda. – Kate pochyliła się i przyjrzała zegarkowi. –

Inicjałów na torbie nie da się w całości odczytać, lecz pierwsze trzy litery to z pewnością N.E.D. Dobra robota, Peppie. Wygląda na to, że przynajmniej jedno z imion naszego pacjenta brzmi Edward. – Cóż, módlmy się, by przeżył i zobaczył jeszcze biedną ciotkę. Pani Peppin wydawała się poruszona faktem, że tak wysoki, mocno zbudowany mężczyzna może mieć kogoś, kto by go opłakiwał. – Jest zupełnie zniszczona – powiedziała Kate z żalem, wskazując mocno zakrwawioną koszulę rannego. – Najlepiej będzie po prostu ją rozciąć. Wyjęła z koszyka z przyborami do szycia nożyczki i wyciągnęła ze spodni poły koszuli, nadal ciepłe od dotyku męskiego ciała. I dobrze, powiedziała do siebie. Ciepło jest dobre. Tylko że wraz z nim do nozdrzy Kate napłynął też zapach: drażniący, kojarzący się z kasztanami i świeżymi cytrusami. I z mężczyzną. Tak, mimo poważnego stanu ich pacjent nadal pachniał – i to nader kusząco – jak mężczyzna. Zirytowana podobnymi myślami, chwyciła nożyczki i rozcięła koszulę. Delikatny materiał opadł, ukazując gładką, szeroką pierś pokrytą warstwą mięśni. – Spójrzcie tylko na to! – wyszeptała z zachwytem pani Peppin. – A mogłabym przysiąc, że nasz chory nie przepracował w życiu ani jednego dnia. Może i tak było, pomyślała Kate, najwidoczniej coś jednak robił. – Zapewne boksuje – wymamrotała. – Wielu bogatych mężczyzn zdradza upodobanie do tego brutalnego sportu. A potem spostrzegła paskudną, wypukłą bliznę biegnącą wzdłuż klatki piersiowej. Pani Peppin dotknęła jej leciutko. – Biedaczek – powiedziała. – Wygląda na ranę od noża. Czy mógł służyć kiedyś w wojsku? Lecz właśnie wtedy z ust rannego dobył się cichy dźwięk, niewiele głośniejszy od wydechu. Kate odłożyła pospiesznie

nożyczki. – Edwardzie? – powiedziała nagląco, pochylając się nad nim. – Słyszysz nas, Edwardzie? Oczy mężczyzny poruszyły się pod powiekami, a potem jego ciało przeszył dziwny dreszcz. Kierowana impulsem, chwyciła go za rękę. – Jesteś w zamku Bellecombe, Edwardzie – powiedziała nieco głośniej. – W Somerset. Słyszysz mnie? Jednak gałki oczne rannego znieruchomiały ponownie, a ręka opadła bezwładnie. Trzymała ją jeszcze przez chwilę, ale mężczyzna już się nie poruszył. Odłożyła więc jego dłoń, czując, jak ogarnia ją zimny strach. Kamień w sygnecie zabłysnął w popołudniowym słońcu niczym błękitny płomień. To nie tak jak ze Stephenem – powtórzyła sobie w myślach. – On nie umrze. Nie dopuszczę do tego. Odczekały chwilę i zdjęły mężczyźnie spodnie, pozostawiając go jedynie w bieliźnie i pończochach. Kate nie mogła się powstrzymać, aby nie zerkać na kępkę ciemnych włosów na piersi nieznajomego. Gęstniały ku dołowi brzucha, znikając sugestywnie pod kalesonami. Kalesonami, które opadły nieprzyzwoicie nisko, gdy zdejmowały spodnie. Cienki biały materiał opinał się na biodrach, nie pozostawiając zbyt wiele wyobraźni. Zastanawiała się właśnie, czy byłoby stosownie je podciągnąć, gdy zapukano do drzwi i do pokoju zajrzała podkuchenna Hetty. – Przepraszam bardzo, pani Peppin, ale spiżarnia jest zamknięta. Przesunęła spojrzeniem po muskularnej sylwetce na łóżku, zatrzymując wzrok na mocnych kościach biodrowych mężczyzny. – Do licha! Niebezpiecznie przystojny typ, prawda? – Zważaj na swój londyński język, Hetty. Porządna wiejska dziewczyna nie wyraża się tak bez ogródek. – Pani Peppin przeglądała już klucze przyczepione do paska. – Proszę obserwować jego oczy, panienko Kate – dodała, wstając. – Mam wrażenie, że coś zaczyna się dziać.

Gdy wyszły, Kate znów ujęła dłoń mężczyzny. Była ciepła i ciężka, ale zdecydowanie bezwładna. Gdzie, do diaska, podziewał się doktor Fitch? Spojrzała na zegar na kominku. Od wypadku minęło zaledwie nieco ponad pół godziny. Niebezpiecznie długo jak na pozostawanie bez przytomności. Pomimo poczucia winy przesunęła znowu spojrzeniem po niemal nagim ciele mężczyzny. Oczywiście, po to jedynie, by sprawdzić, czy oddycha. Nie była zupełnie niedoświadczona, nie widziała jednak dotąd mężczyzny aż tak rozebranego. Bo i która kobieta nie czułaby się zafascynowana widokiem rzeźbionych, twardych mięśni, pokrywających męskie ramiona i pierś? I te kości biodrowe. Tak, rozumiała doskonale podziw Hetty, ponieważ było w nich coś niesamowicie żywotnego. Tylko co właściwie? To po prostu kości. A przecież zdawały się sugerować coś… Była widać zbyt głupia, by wiedzieć, co mianowicie. Zerknąwszy po raz kolejny na twarz mężczyzny i jego zamknięte, nieruchome oczy, poddała się impulsowi i przesunęła dłonią wzdłuż twardych bicepsów aż do ciepłej, jedwabistej skóry w zagłębieniu łokcia. Jego oczy się nie poruszyły. Z wahaniem przeniosła dłoń na dolną część klatki piersiowej Edwarda i przyglądała się przez chwilę, jak jej ręka to unosi się, to opada wraz z ruchami mięśni, znikających w… Cóż, nie była tak do końca pewna, gdzie. Pod tasiemką kalesonów, z pewnością… Przez chwilę wahała się, walcząc z zaciekawieniem, lecz potem wrócił jej rozsądek, a wraz z nim zażenowanie. Cofnęła pospiesznie dłoń. Boże, nie była przecież wcale głupia. Wiedziała, jak zbudowani są mężczyźni. Jak… reagują. Miała brata. Spędziła sezon w Londynie. Bywała przytulana w sposób niezupełnie stosowny. A raz… tylko raz… Zaczerpnęła głęboko oddechu i zmusiła się, by o tym nie myśleć. A potem, zdecydowana zrobić coś, co pozwoliłoby jej nie gapić się na pięknego mężczyznę, wstała z łóżka i podeszła do sakwojażu. Otworzyła go i zaczęła wykładać zawartość na wieko

skrzyni. Natychmiast przyszło jej do głowy, że mężczyzna mógł mieć rzeczywiście coś wspólnego z wojskiem, podróżował bowiem szybko i z małym bagażem. Trzy zestawy świeżej bielizny spoczywały zwinięte ciasno w rulon obok pary bryczesów i kamizelki. Brzytwa, ale bez paska do ostrzenia. Mydło w srebrnej mydelniczce z otworami – źródło, jak sobie uświadomiła, kuszącego zapachu. Grzebień. Proszek do zębów i szczoteczka. Lecz ani śladu nocnej bielizny. Na dnie torby pozostały już tylko trzy przedmioty: para okularów w skórzanym etui, egzemplarz Księcia Niccola Machiavellego i, na koniec, sznur pereł w woreczku z niebieskiego aksamitu. Otworzyła książkę w nadziei znalezienia nazwiska właściciela. Nic. Zaciągnęła się po raz ostatni zapachem mydła i wróciła na posterunek przy boku mężczyzny. Nagle przyszło jej na myśl, że tym, czego ewidentnie brakowało, były pieniądze. Z pewnością tak bogaty mężczyzna nie podróżowałby bez środków finansowych? Nie miało to jednak znaczenia. Jej obowiązkiem było zaopiekować się nim, skoro uchronił ją przed uderzeniem końskiego kopyta. Mogła tylko się modlić, by nie zapłacił za ten altruizm najwyższej ceny. Poddając się niespodziewanej fali czułości, przyłożyła dłoń do ciepłego, pokrytego krótkim zarostem policzka. Powieki mężczyzny drgnęły, a potem się uniosły, ukazując oczy w niesamowitym odcieniu zieleni. Kate krzyknęła cicho i cofnęła dłoń. A raczej próbowała cofnąć, ponieważ mężczyzna chwycił ją mocno za nadgarstek. Była w pułapce, z twarzą oddaloną zaledwie o kilka centymetrów od jego twarzy. – E… Edward? – wyszeptała. Wpatrywał się w nią przez, jak się wydawało, wieczność, a potem głośno przełknął ślinę. – Kim jesteś? – wykrztusił ochryple.

– Kate – odparła pospiesznie. – Lady d’Allenay. Został pan ranny. Nie pamięta pan? Zacisnął mocniej dłoń na jej nadgarstku. – Gdzie ja, u diabła, jestem? – wyszeptał, rozglądając się gorączkowo. – W moim domu – odparła – w Somerset. Spadł pan z konia. Czy byłby pan tak uprzejmy i mnie puścił? Poruszył głową i spojrzał w dół, na swoje palce zaciśnięte wokół nadgarstka dziewczyny. Przez chwilę wpatrywał się w nie, jakby nie wiedział, do kogo należą, i Kate zaczęła już się obawiać, że stracił wzrok. – Edwardzie – powiedziała bardziej stanowczo. – Puść mnie. Powoli rozluźnił uścisk i jął przesuwać spojrzeniem po jej twarzy, jakby chciał ją rozpoznać. – Bardzo mi przykro – powiedziała z ulgą. – Nie spodziewałam się, że ktoś może być na drodze, i przeskoczyłam ogrodzenie zbyt pospiesznie. Zamrugał. – Kim jesteś? – Baronessa d’Allenay z Bellecombe – powtórzyła. – A pan… cóż, jest pan Edwardem, tak? Przepraszam, lecz nie znam pańskiego nazwiska. Czy jest ktoś – na przykład żona – po kogo powinnam posłać? – Nie jestem żonaty – wypalił. – A jak się pan nazywa? Zamrugał znowu i potrząsnął głową, zaciskając wargi. – Edward…? – zaryzykował. Jednak nie było w tym pewności. Kate poczuła znowu ten zimny lęk. Odruchowo przyłożyła znów dłoń do jego policzka. – A… nazwisko? Adres? Przyglądała się, przerażona, jak na twarz mężczyzny wypełza strach. – Ja… nie wiem. – Widać było, że zastanawia się gorączkowo. – Boże! – wykrztusił wreszcie. – Nie wiem!

Rozdział 3 Doktor Fitch bada pacjenta Doktor Fitch opuścił stanowczym ruchem wieko torby lekarskiej i wszedł za Kate do jej prywatnego saloniku. Zbył machnięciem dłoni propozycję, by usiadł; zamiast tego postawił torbę na stoliku do herbaty, a obok butelkę z brązowego szkła. – Cóż, ogólnie rzecz ujmując, pan Edward jest zdrowym mężczyzną w kwiecie wieku – oznajmił. – Zostawiłem go, by wypoczywał, lady d’Allenay. Nancy zdążyła odzyskać już kontenans i gdy tylko lekarz wszedł do pokoju rannego, zasypała Kate i panią Peppin pytaniami, komentarzami i opiniami. Teraz zaczęła przepytywać Fitcha. – Czy to jest laudanum, doktorze? – wskazała butelkę. – I czy uważa pan za rozsądne, by mu je podawać? Kiedy wróci mu pamięć? Czy pamięta cokolwiek? Na przykład wypadek? – Panno Wentworth, błagam! – doktor uniósł dłoń. – Jedno pytanie naraz. – Może laudanum jest dla mnie – stwierdziła Kate ponuro – bym mogła choć trochę się uspokoić. Nancy rzuciła jej mroczne, niepozbawione wszakże skruchy spojrzenie. – Miałam na myśli, że skoro biedak uderzył się w głowę… – Proszę się uspokoić, panienko! – złajała ją pani Peppin. – Dobrze wiem, kiedy należy podawać laudanum! Jutro będzie okropnie bolała go głowa. – W rzeczy samej – zgodził się z nią lekarz. – Poza poważnym wstrząsem mózgu ma liczne stłuczenia i skręconą kostkę. A także złamany lewy obojczyk, z czym niewiele da się zrobić. Zatem, choć nie jest to idealne rozwiązanie, pan Edward może dostać laudanum, jeśli ból stanie się trudny do zniesienia. – Dopilnujemy tego, proszę się nie martwić – zapewniła lekarza pani Peppin. – A teraz: czy biedak może jeść? I co?

– W zasadzie wszystko, ale lepiej będzie zacząć od bulionu i owsianki – poradził doktor. – Musi odpoczywać i nie ruszać się więcej niż tylko po to, aby załatwić naturalne potrzeby. I żadnego czytania ani wytężania wzroku przez dwa tygodnie. – Nie może czytać? – spytała Kate przerażona. – Doznał wstrząśnienia mózgu – odparł doktor krótko. – Może się zdarzyć, że już nigdy nie będzie mógł czytać. Coś takiego nazywa się aleksją. Co więcej, chorzy potrafią zachowywać się dziwnie i wykazywać pewien brak zahamowań. Jeden z moich kolegów miał pacjenta, który wyobraził sobie, że jest księciem Albertem. Został aresztowany, gdy wspinał się na bramę pałacu. Tak, odpoczynek do sprawa kluczowa. Lecz Kate widziała już dosyć, by wiedzieć, że mężczyzna nie zechce leżeć spokojnie. – A jeśli będzie protestował? – Musicie się postarać, by ograniczył się li tylko do protestów – odparł lekarz. – Czytajcie mu. Rozmawiajcie z nim. – Karty? – zasugerowała Nancy. – Mogłabym grać z nim w pikietę. – Nie przed upływem dwóch tygodni – ostrzegł ją Fitch. – Co najmniej. Poza tym, panno Wentworth, proszę mi wybaczyć, ale jest pani zbyt niespokojną osóbką, by opiekować się obłożnie chorym. – Zamilkł i wziął torbę do rąk. – Cóż, drogie panie, wrócę tu za dwa dni, poślijcie jednak po mnie, gdyby coś się zmieniło. Kate przesunęła dłońmi po spódnicy. – A co z pamięcią, doktorze? Powinniśmy skontaktować się jak najszybciej z jego rodziną. Doktor wzruszył ramionami. – Zwykle amnezja mija – powiedział – ale nie będę pani oszukiwał. Pan Edward może zagościć u pani na kilka tygodni. – A jeśli pamięć nie wróci? Doktor potrząsnął głową. – Nie miałem takiego przypadku – powiedział stanowczo. – Owszem, czyta się o czymś takim, ale w praktyce? Chyba nie. Nawet nasz książę Albert doszedł w końcu do siebie.

Co powiedziawszy, skłonił się i ruszył ku drzwiom, odprowadzany przez panią Peppin. Kate podniosła stosik nocnej bielizny, którą udało się jej zdobyć. – Cóż – powiedziała, spoglądając z zadumą na drugą stronę holu – sprawdźmy lepiej, jak miewa się nasz gość. – Nie ja! – W oczach Nancy zabłysło rozbawienie. – Jestem zbyt niespokojna. Poza tym to ty niemal go zabiłaś. – Ach, widzę, że doszłaś już całkiem do siebie – stwierdziła Kate chłodno. – Co zamierzasz robić, kiedy ja będę zajmowała się pacjentem? – Napiszę do wuja – odparła Nancy, wybiegając z pokoju – i powiadomię go, że chcę jak najszybciej wyjść za mąż! – Ach! – Kate podążyła za siostrą. – Jak najszybciej, co? – Wydaje się to rozsądne – odparła Nancy, wykonując dramatyczny piruet. – Ten przerażający wypadek uświadomił mi, że życie jest cenne, Kate. Nie chcę go marnować. Kate westchnęła i zapukała cicho do drzwi. Gdy weszła, przekonała się z niejakim rozczarowaniem, że pacjent leży przykryty po szyję kołdrą. Mimo to czuła się teraz bardziej skrępowana, niż kiedy był nieprzytomny i niemal nagi. Widząc ją, poruszył się, jakby próbował wstać. Tak właśnie zachowałby się dżentelmen, pomyślała. Szybko uświadomił sobie jednak, w jak niezręcznym położeniu się znajduje, i zamarł. – Nie wolno się panu ruszać – powiedziała, unosząc dłoń, by go powstrzymać. – Proszę. Przyniosłam kilka rzeczy. Koszulę nocną i szlafrok. Aha, i pantofle. Nie wiem jednak, czy będą pasowały. – Dziękuję – odparł zwyczajnie. – I proszę podziękować też temu komuś – zapewne mężowi pani – kto tak uprzejmie pożyczył mi… – Należą do Fendershota – wtrąciła Kate, strząsając koszulę. – Naszego kamerdynera. Nie jestem mężatką. – Och. – Przez chwilę przyglądał się jej z poważną miną. – Bardzo mi przykro. Lady… d’Allenay, czy tak?

– Tak. Ale ja nie… – Domyśliła się, do jakiego musiał dojść wniosku, i znów potrząsnęła głową. – Nie jestem wdową. Nigdy nie byłam zamężna. Spojrzał na nią zdziwiony. – Odziedziczyłam tytuł po dziadku – wyjaśniła. – Przed kilkoma laty. – Ach tak – wydawał się równie zakłopotany jak ona przed chwilą. – To raczej niezwykłe, prawda? – Rzeczywiście – przyznała. – Czy mam pomóc się panu przebrać? W zamku szaleją przeciągi. Otworzył szerzej oczy. – Może i uderzyłem się w głowę, milady, lecz nawet w takim stanie zdaję sobie sprawę, że byłoby czymś wysoce niestosownym, gdyby ubierała mnie niezamężna dama. – Ale to ja pana rozebrałam – odparła. – A teraz mogę sam się ubrać – odparł poirytowany. – Bez wątpienia – zgodziła się z nim. – Tylko że nie powinien pan za bardzo się ruszać, Edwardzie. Zamierzam wsunąć panu koszulę przez głowę, a pan… – Skąd pani wie, że mam na imię Edward? – przerwał jej. – Było wygrawerowane na pańskim zegarku. – Jakim zegarku? – Wspaniałym, złotym i kieszonkowym. Wiedziona współczuciem podeszła do skrzyni i wyjęła czasomierz. Wziął go i otworzył kopertę. – Od ciotki Isabel – powiedział cicho, spoglądając na Kate. – Ciotka Isabel – powtórzył, jakby miało mu to pomóc w przywołaniu wspomnień. – Dobry Boże. Kim ona jest? Kate się roześmiała. – Bogatą i kochającą ciotką, sądząc po zegarku – powiedziała, rozkładając koszulę. – Jest z osiemnastokaratowego złota i wykonano go w pracowni najlepszego londyńskiego zegarmistrza. Zmarszczył brwi i odłożył zegarek, mówiąc:

– Nie o to mi chodziło. – Wiem – powiedziała Kate łagodniej. – Musi się pan czuć przerażająco zagubiony – i zmarznięty – albo wkrótce będzie się pan tak czuł. Zamierzam przeciągnąć tę koszulę przez pańską głowę i ramiona. Potem się odwrócę, a pan spróbuje opuścić ją niżej – tylko bez poruszania się, z łaski swojej. – To jak mam, u licha, to zrobić? Zarzuciła mu koszulę na głowę i obciągnęła, zważając na świeże szwy, a potem nagrodziła go słabym uśmiechem. – Wiedziałam, że będzie pan próbował postawić na swoim – stwierdziła spokojnie. – A teraz proszę wsunąć się w nią. Ostrożnie! Odwróciła się i stała, przysłuchując się, jak Edward walczy z materiałem, pojękując z bólu. – Mam zawołać lokaja, żeby pomógł? – zaryzykowała zmartwiona. – Nie – burknął. – To znaczy dziękuję, nie. I co to miało znaczyć: postawić na swoim? No już, może się pani odwrócić, jeśli chce. – Chcę – odparła, odwracając się, aby ocenić rezultat jego wysiłków. – Chodziło mi o to, że wiem, jakim jest pan typem mężczyzny. – Ach! – Znów zerknął na nią z ukosa. – Jakim mianowicie? – Takim, który lubi nad wszystkim panować – odparła. – „Do diaska, wstanę, kiedy będę chciał!” – właśnie takim. – Muszę powiedzieć, milady, że nie przebiera pani w słowach. – Zganił ją z uśmiechem. – Wydajesz się też zadziwiająco dobrze poinformowana, zważywszy, że nie znam nawet swojego imienia. – Owszem, zna pan. Edward. – A czy nie przyszło pani do głowy, że mogłem ukraść ten zegarek? – zasugerował. – Lub kupić go w lombardzie? Roześmiała się znowu, a potem przysiadła na łóżku, by lepiej mu się przyjrzeć. – Nie, gdyż jest pan dżentelmenem – prawie na pewno z

Londynu – który przybył w te strony w określonym celu. – Ujęła jego dłoń i mocno ścisnęła. – Musimy tylko zaczekać, aż ten cel się ujawni. A do tego czasu nie wolno panu nadwerężać umysłu. Odpoczywaj, Edwardzie, jest pan tu mile widziany. – Złodziej zegarków z rozbitą głową, witany z otwartymi ramionami przez kobietę, która powinna być mężatką, lecz nie jest – odpowiedział żartobliwie. – W jakimże to kłopotliwym położeniu znaleźliśmy się oboje, lady d’Allenay. Puściła jego dłoń i oparła się łokciem o blat nocnego stolika, próbując przybrać zwyczajną pozę. – Kate – poprawiła go. – Póki nie poznamy pańskiego nazwiska, musi zwracać się pan do mnie po imieniu, ponieważ ja nie mogę nazywać pana inaczej, jak tylko Edwardem. – Kate – powtórzył, poważniejąc. – To od Katherine? – Tak – odparła. – A teraz zadzwonię, by przyniesiono ci nieco bulionu. Powiedz, boli cię głowa? Uśmiechnął się słabo. – Owszem – przyznał. – Skąd wiedziałaś? – Poznałam po minie – odparła. – Doktor Fitch zostawił laudanum. Weźmiesz trochę? – Na Boga, nie! Mam po nim nudności. – Zaraz… Skąd o tym wiem? Ich spojrzenia znów się spotkały i tym razem dostrzegła w jego oczach lęk. – Wiem to – powiedział, przełykając ślinę. – Wiem, że po laudanum wywraca mi się żołądek. I wiem, że powinienem – wygląda na to, że ponad wszystko inne – napić się bulionu. Boże, moja męskość może nigdy nie wrócić! – Och, jestem przekonana, że z nią nic złego się nie dzieje – odparła ze śmiechem. A potem, czując się nieco niezręcznie, wstała i sięgnęła do dzwonka. – Spróbuj tyle nie myśleć. – Mam nie myśleć? – powtórzył zirytowany. – Jak mogę nie myśleć? Staram się ze wszystkich sił przypomnieć sobie coś – cokolwiek – na swój temat. Wróciła na krzesło i utkwiła w nim poważne spojrzenie.

– Wątpię, by można było przywrócić wspomnienia siłą – wymamrotała, opierając brodę na dłoni. – Nie zdoła tego dokonać nawet ktoś tak silny jak ty. – Silny? – prychnął. – Jestem przerażony. – A mimo to udaje ci się zachować – nie wiem, jak to określić – zimną krew? Wydajesz się absolutnie opanowany. – Raczej zdrętwiały ze strachu. Roześmiała się i wstała, słysząc pukanie. Wydała polecenia Hetty, a potem wróciła na krzesło. – Zawrę z tobą układ – powiedziała. – Jeśli obiecasz, Edwardzie, że nie będziesz starał się zbyt intensywnie myśleć, zostanę tutaj i pogawędzimy sobie, aż zmorzy cię sen. – Pogawędzimy? – No wiesz, jak ludzie, którzy dopiero się poznają. Jakbyśmy spotkali się, powiedzmy, w podróży. Podczas długiej podróży. Może poruszy to jakieś wspomnienia. Rozejrzał się po pokoju, dużym i umeblowanym w stylu niemalże średniowiecznym. – Jesteś baronessą d’Allenay z Bellecombe – powiedział – i bez wątpienia możesz pozwolić sobie na to, by podróżować prywatnym, luksusowym powozem. – Och, byłbyś zaskoczony, gdybym ci powiedziała, na co nie mogę sobie pozwolić. – Tak czy inaczej, nie podróżowałabyś w towarzystwie kogoś takiego jak ja. Spojrzała na niego zaintrygowana. – A co to miało niby znaczyć – takiego jak ty? Zmarszczył brwi. – Nie wiem – przyznał w końcu. – Wiem tylko, że jestem bardzo złym człowiekiem, lady d’Allenay. A ty jesteś tu ze mną sama. – Nonsens – odparła szorstko. – Jestem u siebie, otoczona ludźmi, którzy, zapewniam, mają na względzie moje dobro – i twoje także. Co więcej, jesteś dżentelmenem. Poznaję po tym, co masz na sobie i przy sobie. Po głosie. Zachowaniu. Nie jestem

głupia, Edwardzie. Nigdy tak o mnie nie myśl. Lecz nagle zwracanie się doń po imieniu wydało się Kate dziwnie nienaturalne, może dlatego że nadal intensywnie się jej przyglądał. – Wielu dżentelmenów, milady – powiedział w końcu – to ludzie bardzo nikczemni. Prawdę mówiąc, zaryzykowałbym twierdzenie, że jest ich wśród tej klasy społecznej zdecydowanie więcej niż w pozostałej części populacji. – Wydajesz się o tym przekonany – zauważyła. – Studiujesz ludzką naturę? – Zapewne – odparł chłodnym i stanowczym głosem. – Może i jestem na wpół nagi i w dwóch trzecich przerażony, jednak zdolności, jakiekolwiek były, nie opuściły mnie. A tak nawiasem mówiąc, lady d’Allenay, większość ludzi to głupcy. – Nie mogę nie zgodzić się z tobą, choć brzmi to dość radykalnie. Zamierzasz wygłosić mi teraz wykład na temat wyłącznego prawa do głosowania dla mężczyzn? Bo jeśli tak, szkoda fatygi. – Ach, ukryta czartystka1! Na pewno uważasz, że prawo wyborcze powinno się zreformować? – zauważył ze śmiechem. – Czy kobiety będą też chciały wkrótce głosować? – Trudno sobie wyobrazić, by mogły spisywać się gorzej od mężczyzn, prawda? – Touché, lady d’Allenay – wymamrotał. – Mąciwoda. Zaczynam lubić cię bardziej i bardziej. Roześmiała się mimo woli, a potem przycisnęła dłoń do ust. – Boże, ty znowu myślisz – powiedziała. – Doktor Fitch urwie mi głowę. – I to całkiem ładną głowę – powiedział gładko. – Czy mógłbym zasugerować stroje barwy pietruszki i brokułu? Podkreśliłyby kremową karnację twojej skóry. Serce podskoczyło Kate w piersi, przywołała się jednak zaraz do porządku. – Obawiam się, drogi panie, że pan ze mną jawnie flirtuje – powiedziała. – Co nadweręża jeszcze bardziej twój umysł. Muszę

nalegać, abyś przestał. Oczy Edwarda zabłysły. Otworzył usta, jakby chciał odpowiedzieć ciętą ripostą, lecz zaraz je zamknął. Poprawił pościel, jakby było mu niewygodnie. – Przepraszam – powiedział. – Masz rację. To mi się po prostu wymknęło. Muszę wydawać ci się niewdzięczny. – Nie, to ja przepraszam. – Dobry Boże, ależ potrafił wyprowadzić ją z równowagi! – Jeśli bawi cię udawanie, że ze mną flirtujesz… – Udawanie? – W oczach Edwarda zabłysły wesołe ogniki. – Tak – odparła krótko. – Jeśli flirt pomaga ci odwrócić uwagę, muszę znieść to z godnością. Gdyby nie ja, nie znalazłbyś się w tym kłopotliwym położeniu. – Tak, wspominałaś o tym już wcześniej – zauważył. – Ja zaś jestem pewien, że nie masz racji. Mogłabyś jednak opowiedzieć mi – i to dokładnie – co się wydarzyło? – Zdecydowanie to ja zawiniłam. Wyjaśniła mu, jak ich wierzchowce omal na siebie nie wpadły i jak on zmusił swojego, by się obrócił, przyjmując na siebie cały impet. Edward machnął jednak tylko ręką i zapytał zwyczajnie: – A czemuż to byłaś tak zdenerwowana, lady d’Allenay? Nie wydajesz się typem kobiety, którą łatwo wyprowadzić z równowagi. – To dlatego, że mnie nie znasz – odparła. – Mam okropny temperament i nie wychodzi mi to na dobre. Tak jak dzisiaj, gdy pokłóciłam się z Nancy. Moją siostrą. – Ach, śliczna panna Wentworth – powiedział ironicznie. – Poznałem ją, gdy przyszedł lekarz. Powiesz mi, o co poszło? – Nie ma mowy – odparła. – Zresztą i tak by cię to nie zainteresowało. – Jestem przykuty do łóżka – przypomniał jej. – Jutro o tej porze nawet tablice pływów wydadzą mi się interesujące. Zapukano do drzwi i weszła służąca, niosąc tacę. Kate poleciła przygotować lekki posiłek: nie tylko bulion, ale też kilka

kawałków kurczaka, trochę chleba i sera. – Och, dziękuję – powiedział, rzucając się na jedzenie, jakby umierał z głodu. – Obawiałem się, że mogę dostać tylko owsiankę. – Lekarz właśnie to radził – odparła lekkim tonem. – Wydajesz się jednak w dobrej formie. Poza tym w wypadku ucierpiał przecież twój mózg, nie żołądek. I rzeczywiście. Po tym jak pomogła mu umieścić tacę na kołdrze, zmiótł wszystko co do okruszka, nie przejmując się zbytnio manierami, podczas gdy Kate paplała o pogodzie, starając się nie sterczeć nad Edwardem i nie narzucać się z pomocą. Pomogła za to odnieść tacę, a potem wróciła i stanęła w nogach masywnego łoża, splótłszy lekko dłonie. – Powinnam już sobie pójść – powiedziała. – W holu pełni przez cały czas służbę lokaj. Jeśli będziesz czegoś potrzebował, użyj tego dzwonka. Przechylił głowę i spojrzał na drut owinięty wokół słupka łóżka. – Twoja gospodyni musiała przeciągnąć go przez cały pokój. Kate rozłożyła ręce. – Haki były już na miejscu. To kiedyś był pokój mojego brata. Przebywał w nim przez jakiś czas przykuty do łóżka i dzwonek znajdował się zbyt daleko, by mógł go dosięgnąć. – Rozumiem. – Milczał przez chwilę. – On nie żyje, prawda? Inaczej nie odziedziczyłabyś tytułu? – Tak – odparła. – Drut prowadzi prosto do miejsca, gdzie czuwa lokaj. Przyjdzie, nawet gdybyś wezwał go w środku nocy. Pod żadnym pozorem nie wolno ci wstawać. Nie dziś wieczorem ani w nocy. Chyba że… Zerknęła, zakłopotana, na drzwi garderoby. – Rozumiem, lady d’Allenay – powiedział, widząc jej zażenowanie. – Prawdę mówiąc, czuję się tak, jakby spadł na mnie ładunek cegieł. Nie zamierzam nigdzie się ruszać. – Doskonale. – Skinęła lekko głową. – Zatem życzę ci dobrej nocy. – Myślałem, że porozmawiamy sobie jak w podróży – rzekł,

wpatrując się w nią. – Może rankiem – odparła, podchodząc do drzwi. – Uraziłem cię. – Ani trochę. – Zmusiła się, by spojrzeć na niego łagodniej. – Ale wydajesz się zmęczony, a ja chciałabym pójść teraz do biura i przejrzeć mapy. – Mapy? – Tak. Jutro, jeśli ci to odpowiada, wyślę któregoś ze stajennych na twoim czarnym wierzchowcu, żeby popytał w okolicy. – Popytał w okolicy? – Nie jesteś stąd. To zaś oznacza, że przyjechałeś prawdopodobnie z Londynu, a może nawet z Bristolu. Nie powozem, więc może pociągiem. Zastanawiał się przez chwilę. – Może byłem u kogoś z wizytą – zasugerował – i wybrałem się po prostu na przejażdżkę? Przechyliła w bok głowę. – Nie sądzę. Miałeś ze sobą płaszcz i torbę pełną czystej bielizny. Uśmiechnął się. – Grzebałaś w moich rzeczach, co? – Owszem. Szukałam czegoś, co pomogłoby cię zidentyfikować, ponieważ bałam się… Jego spojrzenie złagodniało. – …że mogę więcej się nie obudzić – dokończył. – Przykro mi, że cię przestraszyłem. – Z pewnością nie było to zamierzone – powiedziała nieco zbyt ostro. – Nie. Ale niczego nie znalazłaś? Potrząsnęła głową. – Nie. Nosisz jednak okulary i masz dość wyrafinowany gust w kwestii literatury. Jutro, jeśli ci się polepszy, przyjrzymy się twoim rzeczom i zobaczymy, czy coś przywoła wspomnienia. – Tak – odparł zniechęcony. – To dobry plan.

– Tymczasem – dodała – mój stajenny odwiedzi pobliskie domy i stajnie, gdzie można wynająć wierzchowca. Będzie zataczał coraz szersze kręgi, póki ktoś nie rozpozna konia albo nie pozna z opisu wielkiego, krnąbrnego mężczyzny, który nie śpi, kiedy powinien. Edward, zganiony, podciągnął kołdrę pod brodę. – Nie wiesz, co to zabawa – wymamrotał. Kate zapaliła lampę i przykręciła ją powoli. – Zajrzę tu po kolacji – powiedziała – i życzę sobie zobaczyć cię pogrążonego we śnie. Odpowiedział głośnym chrapnięciem i opuszczeniem powiek. Kate roześmiała się, a potem ruszyła ku drzwiom. Po kilku krokach zatrzymała się jednak i rzuciła: – Dobranoc, Edwardzie. Nie odezwał się, póki nie wyszła. Dopiero wtedy odparł cicho: – Dobranoc, Kate.

Rozdział 4 Ned zostaje Edwardem Odgłosy domu, budzącego się do życia, wyrwały go ze snu. Na chwilę osunął się głębiej w pościel i spróbował odepchnąć od siebie rzeczywistość. Nie podziałało, usiadł zatem na łóżku i przekonał się, że w bladym świetle poranka nic nie wygląda znajomo. Skonsternowany odrzucił przykrycie i spojrzał na koszulę nocną, której też nie poznawał. Zwłaszcza że nigdy nie miał koszuli. Kolejny fakt, o którym wiedział. Nie sypiał w koszuli. Rzeczywistość zaczęła powoli do niego docierać – przynajmniej ta z kilku ostatnich godzin. Westchnąwszy, opadł znowu na łóżko, podciągając puchową kołdrę i wełnianą kapę, pachnące świeżym wiejskim powietrzem. Uświadomił sobie, że budzenie się w miejscu tak bardzo kojarzącym się z domem sprawia mu dziwną przyjemność. Chociaż świadomość, że nie wie, kim jest, nieco mu ciążyła, odczuwał też pewną beztroskę związaną niewątpliwie z faktem, iż nie musiał nigdzie być i nie miał nic do zrobienia. Lepiej nie przyzwyczajać się zbytnio do tego uczucia. Z pewnością musi mieć jakieś zobowiązania. Prawdę mówiąc, wiedział, że je ma. W tym jedno dosyć naglące. Tylko co by to mogło być? Coś poruszało się na obrzeżach jego umysłu, trzepocząc niczym proporzec na wietrze, nie był jednak w stanie tego dosięgnąć. Nie mając innej alternatywy, posłuchał rady lekarza, przestał wysilać pamięć i przeciągnął się rozkosznie. Czuł lekki ból w barku i kostce, zapewne posiniaczonych. Nic, czego nie dałoby się wytrzymać. I choć ze wzrokiem nie wszystko było jeszcze w porządku, głowa przestała go boleć. Przez jakiś czas leżał, wsłuchując się w odgłosy domu: ciche,

szybkie kroki służących na grubym dywanie, szelest miotły, brzęk wiadra. We wszystkich dużych domach ranek wyglądał zapewne podobnie. Tylko że to nie był dom, lecz zamek. Zamek Bellecombe. W hrabstwie Somerset. Najwidoczniej tu przyjechał. Skądś. Zamknął oczy i spróbował sobie przypomnieć – choćby w niewielkim stopniu – jak też zamek wyglądał z zewnątrz. Czy był masywny, stary, z wieloma krenelażami? A może to jedna z tych budowli, tak kochanych przez nowobogackich, która jedynie miała udawać zamek, z dziwacznymi wieżyczkami i niczemu niesłużącym barbakanem? Nie, to był prawdziwy zamek. Na pewno. A jego intrygująca gospodyni, lady d’Allenay, była prawdziwą arystokratką. Och, byłbyś zdziwiony, gdybym ci powiedziała, na co nie mogę sobie pozwolić – wyznała zeszłej nocy. Spokojne przyznanie się do braku środków stanowiło dowód prawdziwej klasy. Oraz szczerości. Wielkie domiszcza wysysały często z właścicieli pieniądze niczym gąbki. A czasami robili to ich synowie. Skąd o tym wiedział? Wzruszył ramionami. Wiedział o tym tak, jak wiedział, że słońce na pewno wzejdzie. Rzeczywiście, wzeszło i zaczynało ogrzewać pokój. Spojrzał na grube, ciemne belki sufitu, które nie zostały, Bogu dzięki, pokryte dekoracyjnym tynkiem, oraz masywne łoże z baldachimem, z upływem czasu pociemniałe. Zdawało się tkwić w tym samym miejscu od czasów królowej Elżbiety. Podobało mu się to. I wszystko inne także. Czuł się tutaj jak w domu, chociaż nie wiedział dlaczego. Próbował przypomnieć sobie po raz kolejny, co przywiodło go w te strony. I znowu ten przebłysk czegoś – czegoś ważnego. Nie tracił zmysłów. Był raczej pewny, że jest rzeczywiście Edwardem. I że przyjechał do Somerset z jakiegoś powodu. Istotnego powodu. Co więcej, pamiętał doskonale wszystko, co

działo się po tym, jak ocknął się w zamkowej sypialni. Usiadł na łóżku, podbudowany faktem, że ból się nie nasilił. Nadal czuł się jednak dość słabo, a w głowie kręciło mu się jak po przepiciu. Boże, nie miał kaca, od kiedy… No właśnie… Od kiedy? Odkąd był… w wojsku? Zaraz. Służył w armii? Coś zamajaczyło mu w pamięci. Fragment obrazu. Siedział przy ognisku… Roześmiał się chrapliwie. Skoro tak, mógł być poganiaczem bydła. Albo pastuchem. Lecz przywołany obraz nie znikał. Migoczący płomień, butelka puszczona w krąg i odbijający się w szkle blask ognia. Potem obraz zbladł, pozostawiając go z nagłym, nieprzyjemnym uczuciem, że wcale nie chce, aby wspomnienie wróciło. Jakiekolwiek wspomnienie. Co za szalony pomysł! Kto nie chciałby odzyskać swojego życia? Przeklęte wątpliwości nie pozwalają mu logicznie myśleć. Chciałby, żeby zapukała znowu do jego drzwi. Lady d’Allenay. Kate. Bogini. Tylko że ona nie była wcale boginią. Nie naprawdę. Była na to zbyt wysoka, miała też najzwyczajniejsze w świecie szare oczy i nieokreślonego koloru włosy. Najlepiej pasowałoby do niej określenie: bezbarwna. Lecz te jej oczy błyszczały inteligencją i pełnym ironii poczuciem humoru. Miało się wrażenie, że lady d’Allenay często się śmieje – nierzadko z siebie. Tak, w jej wnętrzu było z pewnością koloru pod dostatkiem. A co do włosów – choć wyglądało na to, że nie są ani odrobinę falujące i uczesane zostały w możliwie najprostszy sposób, fryzura pasowała do niej, praktyczna i efektywna jak sama Kate. Lecz jeśli kobieta ma długie włosy, stanowią one jej chlubę, ponieważ zostały jej dane, by okrywała nimi swą nagość. Te słowa pojawiły się w pamięci Edwarda nieproszone. Dlaczego? Ponieważ to był ten rodzaj włosów. Włosy przyzwoitej i

skromnej kobiety – pomyślał. Takie, które okryłyby jej nagie ciało niczym zasłona z jedwabiu. Włosy, które połyskiwały i mieniły się odcieniami brązu, lecz tylko kiedy padało na nie światło. Zatem może była jednak boginią. Nie Wenus jednak, lecz Westą, świecącą mocnym, równym płomieniem domowego ogniska, miast żarzyć się uwodzicielsko. Mimo to uważał ją za nader pociągającą. Boże, co za niedorzeczna uwaga! Zawsze był takim idiotą czy uderzenie w głowę pozbawiło go rozumu? Nie potrafił pozbyć się uczucia, że nie zachowuje się tak jak zwykle. Tylko, co to znaczyło: jak zwykle? Zirytowany, odrzucił kołdrę i zrobił dokładnie to, co mu odradzano: wstał. Kiedy pokój przestał się kołysać, a przynajmniej zwolnił, mężczyzna podszedł niepewnie do wysokiej szafy z mahoniu, wiedząc już, co tam znajdzie. Odsunął zasuwkę i otworzył szeroko drzwi. Ujrzał swój surdut do konnej jazdy, dwie kamizelki i trzy świeżo odprasowane koszule. Na półce poniżej leżały dwie pary bryczesów, w tym te, które miał na sobie poprzedniego dnia – również dokładnie wyczyszczone – i poskładany starannie stosik bielizny oraz krawatek. Nawet buty zostały wypolerowane. Tak, pamiętał, co miał na sobie wczoraj, dlaczego nie mógł więc sobie przypomnieć, gdzie te rzeczy zakładał? Lub kupił? Tak czy inaczej, ból potłuczonych miejsc minie szybciej, gdy będzie się ruszał. Poza tym musi tu gdzieś być woda. Przytrzymując się mebli, powędrował do garderoby, która służyła też jako ubieralnia oraz łazienka. Załatwił naturalną potrzebę, a potem nalał wody z dzbanka do miski na umywalni. I była to ostatnia świadoma czynność, jaką wykonał. Nie słyszał brzęku tłukącej się porcelany ani odgłosu otwieranych w pośpiechu drzwi. Następnym wspomnieniem – niezbyt jasnym – był dotyk wielu chłodnych rąk niosących go do miękkiego, świeżo pościelonego łóżka. Kiedy znowu się ocknął, poprzez zasłony przenikało światło dnia. Uniósł się niezdarnie i zobaczył, że koło łóżka ustawiono niewielką pryczę, a tuż przy drzwiach siedzi, pogrążony teraz w

drzemce, młody lokaj w liberii. No cóż, wygląda na to, że bogini nasłała nań szpiega. I postąpiła bardzo rozsądnie. Cokolwiek zirytowany, Edward pociągnął za sznur przymocowany do słupka. Ku jego zaskoczeniu do sypialni weszła nie Kate, lecz panna Wentworth. Rudozłote loki miała upchnięte pod czepkiem, a w dłoni trzymała ścierkę do kurzu. – Jasper? – powiedziała, spoglądając na lokaja. – Niech biedak odpocznie – wykrztusił Edward zachrypłym głosem. Odwróciła się do niego. – Dzień dobry – rzekła. – Nie kręci się już tak panu w głowie? – Dziękuję, nie. Nie powinien czuć się zakłopotany tym, że ładna młoda dama ogląda go w koszuli nocnej. Najwidoczniej wiele kobiet widziało go bardziej rozebranym. Tym razem czuł się jednak dość niezręcznie. I właśnie to go irytowało. Nie należał do osób, które bywają przyłapywane w niezręcznej sytuacji. Był tego całkiem pewien. Lokaj zerwał się z krzesła i jął wygładzać kamizelkę, udając, że wcale nie spał. – Dziękuję, Jasper – powiedziała uprzejmie panna Wentworth. – Bądź tak uprzejmy, zejdź na dół i poproś kucharkę, aby przysłała panu Edwardowi lekkie śniadanie. Do licha, był rzeczywiście głodny. Jednak, co ciekawe, to nie zaspokojenie głodu wydało mu się najistotniejsze. – Gdzie lady d’Allenay? – zapytał. – Wyjechała rankiem z Anstrutherem, zarządcą – odparła panna Wentworth. – Często tak robi. Ale, jak pan widzi, wydała przedtem kilka poleceń. Wskazała gestem pryczę. – Psiakrew – zaklął pod nosem. – Była tu, kiedy zemdlałem? – zapytał, podnosząc nieco głos. – Ponieważ zemdlałem, prawda? – Och, w rzeczy samej, i tak, była tutaj – odparła panna Wentworth, otwierając szeroko oczy. – Przebiegła przez korytarz w

samej koszuli i pomogła Jasperowi oraz Fendershotowi położyć pana na powrót do łóżka. – Dźwignęła mnie? – zapytał przerażony Edward. – Zapewne uniosła tylko stopy, choć jest zaskakująco silna – kontynuowała dziewczyna. – Jasper i kamerdyner chwycili pana za ramiona. Ja zdążyłam akurat na czas, by wytrzeć wodę. – Przepraszam, że spowodowałem tyle zamieszania. – Nic się nie stało. Poza tym to była wina Kate i, cóż, moja. – Tak, słyszałem, że się posprzeczałyście – powiedział z uśmiechem. – I o cóż to mogły się kłócić tak miłe damy? – O mężczyznę – odparła panna Wentworth, wzruszając ramionami. – Bo czyż nie o nich kłócimy się najczęściej? Edward nie wiedział, co powiedzieć. Mężczyzna. Jakie to dziwne. Wyobraził sobie, że… – Kiedy wróci siostra pani? – zapytał, skrywając zniecierpliwienie. Oczy panny Wetworth zabłysły. – Za kilka godzin – odparła wesoło. – Pojechali na niżej położone pastwiska sprawdzić, czy są gotowe na jesień. Uniósł pytająco brwi. – Gotowe na jesień? Uśmiechnęła się olśniewająco. – Tak. Owce trzeba policzyć, upewnić się, czy są silne i zdrowe, a potem spędzić z gruntów, gdzie mogłyby nabawić się pasożytów. Rozumie pan, to choroba owiec. – Brzmi okropnie. – Tak, motylica wątrobowa, tasiemiec, tego typu rzeczy. Kate lepiej to panu objaśni. – Siostra pani ma zatem znaczną wiedzę – zauważył chłodno. – Każdy, kto mieszka tu dostatecznie długo, dowiaduje się wszystkiego o owcach, chce tego czy nie – odparła. – Poza tym Kate musi dużo wiedzieć. Niżej położone pastwiska są zbyt wilgotne, by trzymać tam owce zimą. – Chyba nie wychowałem się na wsi – zauważył Edward. Nic z tego, co mówiła Nancy, nie brzmiało znajomo. – Powinienem

jednak przeprosić. Zatrzymuję panią, a widzę, że jest pani zajęta. – O tak! – Panna Wentworth zmarszczyła nos i ruszyła ku drzwiom, wymachując dramatycznie ścierką. – Beznadziejne obowiązki wzywają! – Beznadziejne? Dlaczego? Twarz panny Wentworth przybrała na mgnienie oka wyraz irytacji. – Moja matka, Aurélie, przybywa z wizytą – odparła po chwili. – Pucujemy więc dom od strychu do piwnic, zwłaszcza pokoje gościnne. Wszyscy muszą się przyłożyć. Edward się roześmiał. – Ile pokoi gościnnych może być jej potrzebnych? – Kto wie? – Rozrzuciła szeroko ramiona, omal nie strącając przy tym wazonu. – To zaledwie połowa problemu. Powiadomi nas, że tylko cztery, a potem zjeżdża z tuzinem gości. Pewnego razu przyjechało osiem powozów i dwadzieścioro służby. Mama nie znosi pociągów, ale jej przyjaciele muszą sobie postrzelać, Aurélie zaś nigdzie nie rusza się bez swego orszaku. – Imponujące – powiedział. – Lecz matka pani nie mieszka na stałe w zamku? – Nie, uważa, że za dużo tu wrzosowisk. Spędza sezon w Londynie, a zimę we Francji. – Pani z nią nie jeździ? Panna Wentworth wzruszyła ramionami. – Nie – odparła. – Ciotka Louisa mawia, że Aurélie nie ma dość cierpliwości – a raczej, szczerze mówiąc, odpowiedniej reputacji – żeby wprowadzać do towarzystwa debiutantkę. – Hm. A jak brzmi pełne nazwisko pięknej damy? – Pani Jamesowa Wentworth – odparła dziewczyna – choć mama jest od kilku lat wdową. Nazwisko nic mu nie mówiło, ale cóż, nie pamiętał przecież nawet własnego. – Zatem wkrótce w domu odbędzie się przyjęcie. Muszę do tego czasu wyzdrowieć i się usunąć. – Nie! Mamy dwadzieścia trzy sypialnie gościnne. Nawet

mama nie potrafi wszystkich zapełnić. – Zmarszczyła nos. – Choć te w południowej wieży mogą być trochę zaniedbane. Edward przypomniał sobie uwagę lady d’Allenay w kwestii tego, na co nie może sobie pozwolić. Nie miał dotąd okazji, by zgłębić temat – poza tym byłoby to nie na miejscu. Wrócił lokaj z tacą i panna Wentworth ruszyła ku drzwiom. Wychodząc, odwróciła się i zawołała, gdy Jasper unosił pokrywę, pod którą spoczywał ciepły omlet: – A tak przy okazji, Edwardzie, pana ubranie zostało wyprasowane i odwieszone do szafy, a bagaż schowany do kufra. – Do kufra? Wskazała szczotką z piór średniowieczną z wyglądu skrzynię w nogach łóżka. – Uwaga na pokrywę – ostrzegła. – Jest bardzo ciężka, zapewne po to, by wikingom trudniej było dobrać się do naszych sreber. – Dziękuję – powtórzył. Panna Wentworth zniknęła razem ze swoją szczotką, a Edward zjadł z apetytem omlet, po czym zapadł, ku swemu zdziwieniu, znowu w sen. Jesień zagościła w Bellecombe na dobre. Minął dzień, potem drugi i trzeci. Sińce na ciele Edwarda zmieniły barwę z ogniście czerwonej na dość paskudny fiolet i żółć. Doktor Fitch wrócił, po czym zbadawszy pacjenta, orzekł, iż jego stan przedstawia się tak, jak można było oczekiwać. U łoża chorego pojawił się też Richard Burnham, oferując modlitwę i wsparcie duchowe. Kate zaczęła żałować, że zobaczyła mężczyznę niemal nagiego, gdyż wspomnienie umięśnionej piersi i pasma ciemnych włosów zaczęło prześladować ją nocami. – Jak tam nasz ranny? – spytała Nancy po kolacji. – Odpoczywa. – Kate spojrzała na siostrę znad widelca z porcją rzepy. – Wiedziałabyś o tym, gdybyś nie spędzała popołudni w St. Michael. – Boże – westchnęła Nancy. – Jak można łajać kogoś za to, że spędza zbyt dużo czasu w kościele?

– Cóż, to musi być najbardziej zadbany kościół w całym chrześcijańskim świecie, skoro spędzacie w nim z panią Burnham sześć dni w tygodniu. – Powinnaś wiedzieć, że wysprzątałyśmy dziś rano z Peppie cztery sypialnie w południowej wieży – odparła urażona Nancy. – Podczas gdy ty czytałaś Eclectic Review Edwardowi. – Pomyślałam, że nowinki z Londynu mogą pobudzić jego pamięć – odparła Kate spokojnie. – Było bardzo źle? – Gdzie? – W południowej wieży. Nancy wzruszyła ramionami. – Nie aż tak źle, jak się obawiałam. Teraz, kiedy mog-łyśmy pozwolić sobie w końcu na nowe materace i szyby, zapach stęchlizny zniknął. Nie wspominając o tym, że Peppie kazała wyprać wszystkie draperie. – Wyprać? – powtórzyła Kate z niedowierzaniem. Nancy podeszła do kredensu i wróciła z karafką wina. – Samo trzepanie i wietrzenie nic by nie dało – wyjaśniła, napełniając kieliszki. – Trzeba je było wyprać albo spalić. – I co, przetrwały? – spytała Kate zaniepokojona. – Ledwo. – Nancy westchnęła. – To zamek, Kate. Pokoje zostały zbudowane w szesnastym wieku. Nikt nie spodziewa się luksusów, ale sypialnie nadadzą się do zamieszkania, jeśli zajdzie potrzeba. Horda Mongołów wkrótce tu nadciągnie. Kate się skrzywiła. – Módlmy się więc, żeby nie trzeba było ich umieszczać w południowej wieży. – Co do mnie, najchętniej umieściłabym ich tam wszystkich. Przydałby się też porządny mróz. Widok lodowych kwiatów na nowych szybach skłoniłby ich do szybkiego spakowania manatków. – Mój Boże, biedny Richard! – Kate potrząsnęła głową. – Pragnąć żony tak dalece wyzbytej chrześcijańskiego miłosierdzia! Nancy obrzuciła siostrę mrocznym spojrzeniem. – Nikt nie potrzebuje praktycznej, mocno stojącej na ziemi

żony bardziej niż ksiądz o miękkim sercu – odparła. – A ty nie życzysz sobie gościć tu hordy Aurélie bardziej niż ja. Zwłaszcza że stwarza to kolejny poważny problem – co zrobimy z Edwardem? To pytanie dręczyło Kate, odkąd dowiedziała się o wizycie matki. Gość czuł się już zdecydowanie lepiej i zaczął mocno się niecierpliwić. Wkrótce nie da się utrzymać go w łóżku. Tymczasem goszczenie mężczyzny zbyt chorego, by mógł samodzielnie się poruszać, to jedno, lecz kiedy obrażenia staną się mniej widoczne, a on sam zacznie kręcić się po domu, jego dalszy pobyt w Bellecombe może zostać uznany za niewłaściwy. Tylko dokąd mogłaby go odesłać? Tak naprawdę nie było to ważne, gdyż Kate nie mogła znieść myśli, że mógłby wyjechać z Bellecombe, póki na dobre nie wyzdrowieje, nie wróci mu pamięć i aż będzie znowu mógł powiązać nitki swojego życia, które ona tak nierozważnie przecięła. Tak, miała poczucie winy. A jeśli czuła się też trochę zafascynowana nieznajomym… Cóż, nie musi na razie o tym myśleć. Zakazała mu, oczywiście, wstawania i od tej pory był… jeśli nie idealnym pacjentem, to przynajmniej posłusznym. Oznajmił wręcz, że zrobi wszystko, by zadowolić Kate, ponieważ jej widok sprawia mu zdecydowanie większą przyjemność niż spoglądanie godzinami na Jaspera. Po czym mrugnął porozumiewawczo, a żołądek Kate wykonał dziwnego fikołka. Mrugnięciu towarzyszył szelmowski uśmiech, który, po głębszym rozważeniu, wydawał się zupełnie nie na miejscu na tak surowym, męskim obliczu. – Kate – przywołała ją do rzeczywistości zniecierpliwiona Nancy. – Co zrobimy z Edwardem – powtórzyła? – Nie możemy zrobić nic, póki nie będzie znów sobą – odparła Kate. – Poza tym Aurélie uzna to za świetny żart. – Zapewne – zgodziła się z nią Nancy. – Podobnie jak wszyscy jej rozplotkowani przyjaciele. A nasza matka nie ma dość rozumu, by przewidzieć, jakie szkody mogą wyrządzić plotki. Kate westchnęła i zgniotła serwetkę. – Nie, będzie z biedakiem bezwstydnie flirtowała i przekona

samą siebie, że robi to w dobrej wierze – by podnieść go na duchu. Nancy wsparła głowę na dłoni i stwierdziła ponuro: – Czasami dziwię się, że Richard chce mnie poślubić, zważywszy, z jakiej rodziny pochodzę. Kate nie miała na to odpowiedzi, skinęła więc tylko na służbę, by posprzątano nakrycia, i próbowała nie myśleć o nadchodzącej burzy.

Rozdział 5 Niedopatrzenie Jaspera Trzy lub cztery dni po wypadku Edward obudził się i spojrzał na deseń, jaki na ścianie naprzeciw łóżka malowało popołudniowe słońce, przenikające poprzez gałęzie drzew. Lokaj znów drzemał, oparłszy krzesło o ścianę pod kątem sprzecznym, zdawałoby się, z prawami fizyki. Edward otrząsnął się z resztek dziwnego snu i sięgnął po leżący na nocnym stoliku zegarek. Lecz widać z jego wzrokiem nadal coś było nie w porządku, gdyż znaki na tarczy nic mu nie mówiły. Spojrzał, zniecierpliwiony, na okno o szybkach w kształcie diamentu, by sprawdzić, pod jakim kątem padają promienie. Słońce stało już bardzo nisko. Przespał kolejny dzień i miał już tego serdecznie dość. Leżenie i przysłuchiwanie się, jak bogini czyta mu pięknie modulowanym, niemal zmysłowym głosem artykuły z „Timesa” lub opowiada barwne historyjki o życiu na farmie, podczas gdy jego wzrok błądzi leniwie po twarzy o porcelanowej cerze i łabędziej szyi, a potem opada ku małym, zapewne doskonałym w kształcie piersiom, to jedno. Ale gapienie się na wystające zęby Jaspera i słuchanie jego chrapania – to coś zupełnie innego. W końcu głowa przestała go boleć. Prawa kostka rwała wszakże jak diabli, a poza szwami na czole miał też paskudny siniec w dole pleców i tylnej części uda. Co gorsza, nuda sprawiała, że zaczynał być zrzędliwy. Potrzebował czymś się zająć. Do licha, tęsknił za działaniem. Nie był typem mężczyzny, który czułby się szczęśliwy, całymi dniami się wylegując. Wiedział o tym pomimo amnezji. A zważywszy, jak jego ciało reagowało na bliskość Kate, wiedział także, że jest daleki od śmierci. Potarł dłonią zarośniętą twarz, a potem chrząknął głośno. Lokaj obudził się natychmiast. Nogi krzesła stuknęły o parkiet. – Tak, proszę pana? – wyjąkał, wyrwany ze snu.

Edward zastanawiał się przez chwilę, a potem wstał i czując się w miarę pewnie, sięgnął po szlafrok. – Jesteś żonaty, Jasperze? – zapytał w końcu. Jasper potrząsnął głową aż nadto zdecydowanie. – Nie, proszę pana. – Ale masz chyba matkę? – Tak, proszę pana. W Nether Stowey. Edward domyślił się, że to zapadła wioska w pobliżu drogi. – Cóż, próbuje cię stłamsić, obdarzając hojnie czułością i wełnianymi swetrami – powiedział. – Przyszedłeś jednak pracować na zamku także po to, by stać się niezależnym mężczyzną. Wyrwać się z farmy i spod matczynej opieki – choć to z pewnością czuła opieka. Jasper uśmiechnął się, prezentując wystające zęby. – Rzeczywiście, było trochę tak, jak pan mówi. – Kobiety już takie są. – Kolejny z faktów, które dobrze znał. – I lady d’Allenay postępuje zapewne podobnie? Jasper wytrzeszczył oczy. – Nie wiem tego, proszę pana. Edward zacisnął szczęki. – Sprawa wygląda tak – powiedział – że otuliła mnie wełnianym kokonem, lecz muszę się wykąpać. I porządnie ogolić. Jak sądzisz, mógłbyś to zorganizować? Jasper otworzył oczy jeszcze szerzej i odparł, że nie wie. – Czy gdyby inny gość zażyczył sobie kąpieli, przyniósłbyś wannę do jego sypialni? – zasugerował Edward. – Albo czy zabroniono ci, byś zorganizował mi kąpiel? Jasper potrząsnął głową. – Nie… niezupełnie. – Zatem bądź tak dobry i się tym zajmij. Wiem, że się obawiasz, iż lady d’Allenay cię złaje, lecz jeśli spróbuje, powiem jej, że nie dałem ci wyboru. Mam dość bycia obmywanym filiżanką wody. Jasper spojrzał zdesperowany na drzwi, jakby oczekiwał, że ktoś wejdzie i wybawi go z kłopotliwej sytuacji.

– Do licha, człowieku, leżę tu całą wieczność i nie nadaję się do przyzwoitego towarzystwa – powiedział Edward. – Ruszaj na dół i wracaj z gorącą wodą, podczas gdy ja wyciągnę tę starą wanienkę wielkości pantofla. Kate jadła właśnie podwieczorek z Nancy, panią Burnham i żoną miejscowego dziedzica, gdy zobaczyła, że pani Peppin krąży za podwójnymi drzwiami ewidentnie zaniepokojona. Rozmowa w salonie dotyczyła tożsamości tajemniczego gościa Bellecombe. Pani Cockram, żona dziedzica, zasugerowała, że mężczyzna może być francuskim szpiegiem przerzuconym zza kanału. Fakt, że Bellecombe leżało za daleko w głębi lądu, by opłacało się nasyłać tu szpiega, a Francuzi byli zbyt zajęci organizowaniem na nowo życia po ostatniej rewolucji, nie przekonał zacnej damy do porzucenia sensacyjnej teorii. Pani Burnham, wdowa po pastorze, zauważyła, że to nie po chrześcijańsku oczerniać człowieka zbyt chorego, by mógł się bronić. Kate nie przyszłoby co prawda na myśl uznać Edwarda za bezbronnego, zmilczała jednak. Tymczasem wyraz twarzy gospodyni nie dawał jej spokoju. Była bowiem niemal pewna, że zachowanie pani Peppin ma coś wspólnego z upartym pacjentem. W końcu wstała i uśmiechnęła się przepraszająco. – Nasz gość mnie potrzebuje – powiedziała, nie tak zupełnie niezadowolona z tego, że została wezwana. – Proszę więc mi wybaczyć. Nancy, nalej paniom herbaty. Lecz damy także wstały, stwierdziwszy, że zanosi się na deszcz, a one i tak się zasiedziały, co było po części prawdą. – To takie niepokojące – stwierdziła pani Cockram, dryfując ku drzwiom – że dwie niezamężne damy muszą gościć mężczyznę o nieznanym charakterze. Zastanawiam się, czy nie powinnyście odesłać go do nas, do Hall? – Cóż, jeśli ktoś musi przejąć biedaka – zaprotestowała pani Burnham – powinien trafić na probostwo. Czy tak nie byłoby najlepiej? – Nie – stwierdziła Kate, splatając dłonie stanowczym gestem przed sobą. – Dziękuję paniom, zapewniam jednak, że

doskonale sobie radzimy, a on nie może zostać przetransportowany. Jest bardzo słaby. – Zatem Richard powinien przyjść i znów mu udzielić duchowego wspar… Pani Burnham zamilkła, gdy tuż za progiem zamajaczył cień potężnej sylwetki. Pani Cockram wytrzeszczyła zaś oczy w sposób niemal komiczny. Kate obróciła się powoli, modląc się w duchu, by jej obawy się nie potwierdziły. Niestety, wydarzyło się to, czego tak się bała. Jej nieznośny gość stał oto w progu, odziany w elegancki czarny surdut i brokatową kamizelkę w kolorze burgunda, podkreślającą smukłą talię. Teraz wydawał się jeszcze wyższy – i nieporównanie bardziej męski – niż kiedy leżał bez przytomności na podłodze albo spoczywał na poduszkach. – Edwardzie! – wykrztusiła. – Co, u licha… Świeżo ogolony i niepachnący ani trochę jak ktoś, kto stoi u wrót śmierci, ubrany był w wysokie buty do konnej jazdy i obcisłe bryczesy. Przypomniała sobie, że to jedyne, co mógł na siebie włożyć. Panie nie miały jednak o tym pojęcia i spoglądały to na niego, to na Kate, jakby wątpiły w jej prawdomówność. – Dzień dobry – powiedział cokolwiek niepewnie. – Edwardzie, przecież nie wolno panu wstawać z łóżka! – Nancy wkroczyła do akcji, zrywając się z krzesła. – Proszę usiąść, nim się pan przewróci! Lecz Edward nie spojrzał nawet na fotel. Wydawał się nieco zawstydzony. – Przepraszam – powiedział sztywno. – Nie miałem pojęcia, że pani przyjmuje, i postanowiłem nieco poćwiczyć. Spostrzegła, że opierał się na lasce z mosiężną gałką, należącej kiedyś do Stephena. Wilgotne, sczesane z czoła włosy ukazywały otoczoną wielobarwnym sińcem zszytą ranę. – Trochę poćwiczyć? – powtórzyła. – Bez zgody doktora Fitcha? – Nie zakazał mi się ruszać – odparował ostro Edward. – Powiedział tylko, żebym odpoczywał, unikał jaskrawego światła i

za dużo nie myślał. – Rzeczywiście, wygląda pan dziś dużo lepiej – powiedziała Nancy, dygając lekko. – To istny cud, zapewniam! Lecz proszę mi wybaczyć, odprowadzałam właśnie panie Burnham i Cockram do wyjścia. Szacownym damom jakoś przestało się spieszyć. Niezachęcane jednak przez gospodynię do pozostania zwlekały tylko przez chwilę. Po wstępnych grzecznościach i wzajemnym przedstawieniu się podały przystojnemu rekonwalescentowi ręce, trzepocząc rzęsami, rumieniąc się, jakby był księciem, i życząc szybkiego powrotu do zdrowia. Lecz Kate nie mogła nie zauważyć szacujących spojrzeń, jakimi obrzuciły ich oboje, nim wyszły. Edward przyglądał się temu, a potem powiedział: – Mam przeczucie, że powinienem przeprosić. Źle się zachowałem? Złość Kate przygasła nieco w obliczu tak jawnej skruchy. Wyrzuciła w górę dłonie i roześmiała się: – Dopiero co złajano mnie delikatnie za to, że goszczę pod swoim dachem obcego mężczyznę o nieznanym charakterze – powiedziała. – Zapewniłam, że jesteś tak poważnie chory, iż nie stanowisz zagrożenia, a ty… Och, teraz naprawdę wyglądasz, jakbyś miał się przewrócić! Bo i tak się czuł. Kate podbiegła, chwyciła go za łokieć i posadziła w fotelu obok stolika do herbaty. – Przepraszam – szepnął, odstawiając laskę. – To ta przeklęta noga. Sprawia największe problemy. Kate oparła się chęci, żeby przyklęknąć i zbadać mu kostkę. – Jest gorzej, niż było? – Nie zdawałem sobie chyba sprawy, jak mocno ją skręciłem. – Ani ja. – Zaczęła przemierzać pokój. – Czy Fitch starannie ją zbadał? – dodała zaniepokojona. – Może być złamana? – Tak, zbadał, i nie, na pewno nie jest złamana – odparł Edward. – Proszę usiąść, lady d’Allenay. Kiedy tak krążysz, kręci mi się w głowie. Wiesz, jestem trochę osłabiony. Usiadła, przyglądając mu się czujnie i odsuwając na bok

fałdy spódnicy. – A teraz bądź tak łaskaw i powiedz mi, który ze służących spiskował za moimi plecami i przyniósł ci wodę na kąpiel? – Jasper – przyznał Edward – ale musiałem dosłownie wykopać go na dół, poganiając batem. Kate uniosła brwi. – Wykopać? Tą nogą? – Tak. Jest, biedak, strasznie powolny. – Hm… Cóż, nie powiem nic więcej. Jak już wspomniałam, znam mężczyzn twojego pokroju. Edward uśmiechnął się szeroko. – Rzeczywiście, tak powiedziałaś. Powinno być to dla ciebie nauczką. – Nauczką? – Następnym razem, gdy będziesz chciała wpaść na jakiegoś biednego, nic niepodejrzewającego faceta, wybierz kogoś o bardziej ustępliwym charakterze. – Zamilkł i spojrzał na tacę. – Czy to herbata? Kate pożegnała się z nadzieją, że uda jej się odesłać go błyskawicznie do łóżka. – Tak. Nancy nie piła – odpowiedziała, unosząc dzbanek. – Możesz wziąć jej filiżankę. Pijasz z mlekiem? Lub z cukrem? Edward zastanawiał się przez chwilę. – Nie wiem – odparł. – Poproszę jedno i drugie. Mam ochotę sobie pofolgować, wziąć wszystko, co życie ma mi do zaoferowania. Roześmiała się i przechyliła dzbanek. – Jakie to dziwne – zauważyła. – Nancy powiedziała niedawno coś podobnego. Usiedli i delektowali się przez chwilę herbatą w przyjaznej ciszy, Edward rozparty wygodnie w fotelu, a Kate przycupnięta na długiej sofie, gdzie siedziały z Nancy podczas wizyty sąsiadek. Po jakimś czasie Edward odstawił z głośnym stuknięciem filiżankę na spodek i spojrzał na Kate, uśmiechając się szelmowsko. – Zatem, lady d’Allenay, domyślam się, że mam rywala w

staraniu się o twoje względy? Kate omal nie zakrztusiła się herbatą. – Co takiego? Straciłeś rozum? – Nie jestem pewny – odparł poważnie. – Wszyscy wiemy, że mogłem uciec z zakładu dla umysłowo chorych w Bedlam i ukrywać się na wrzosowiskach. – O czym ty mówisz? – Czy nie tak to wygląda w gotyckich powieściach? – Uniósł brwi zakrzywione w mocny łuk. – Łotr ukrywa się pośród wrzosów i paproci, póki psy nie zapędzą go do jakiejś żałosnej, wilgotnej nory? – Boże! Nie o to mi chodziło i dobrze o tym wiesz. – Masz na myśli tę część o rywalizowaniu? Pytałem jedynie dlatego, że ciesząc się przez kilka dni twoją niepodzielną uwagą – jeśli nie liczyć owiec i zbiorów – przekonałem się, iż nie mam ochoty rezygnować z tego przywileju. – Jakież to pochlebne, Edwardzie, zważywszy, że gościsz u nas tak krótko – odparła Kate szorstko. – Lecz kontynuuj, proszę. Wzruszył pozornie niemrawo ramionami, choć Kate podejrzewała, że w tym mężczyźnie nie ma krztyny słabości. – Chodzi o to, że panna Wentworth zasugerowała, iż spoglądasz w innym kierunku – powiedział, wpatrując się w nią ciepło zielonymi oczami. – Nie jestem pewien, czy będziesz miała czas nadal to robić, lady d’Allenay. Zaczynam się obawiać, iż moja rekonwalescencja może się przedłużyć i będę potrzebował całej twej uwagi. – Z pewnością masz ją teraz – odparła ponuro. – Dlaczego nie powiesz mi, co dokładnie powiedziała moja siostra? – Ponoć pokłóciłyście się o mężczyznę. – Bo tak właśnie było. – Usiadła, odprężona, wygodniej na sofie. – Ale nie miało to nic wspólnego ze mną. – Musiało mieć – wytknął jej – inaczej byś się tak nie zdenerwowała. Kate przyglądała mu się przez chwilę czujnie. – Moja siostra zamierza popełnić coś w rodzaju mezaliansu –

powiedziała. – I o to się pokłóciłyśmy. – Ach! Czyli nie interesuje cię ten dżentelmen? – Richard Burhnam? – Kate przewróciła oczami. – Boże, mam nadzieję, że nie. – Richard… – powtórzył. – To imię ma w sobie stalową moc. – Gdybyś był w środę przytomny – zauważyła – wiedziałbyś, że Richard to nasz pastor. – Cóż, mimo to może być przecież silny niczym stal, prawda? – Lepiej, żeby tak było, skoro zamierza poślubić Nancy. – Powiedziałaś, że byłby to mezalians – wytknął jej. Kate wzruszyła ramionami. – Zły dobór słów. Wielce szanuję pana Burnhama. Lecz Nancy jest, jak już pewnie zauważyłeś, rodzinną pięknością. Wiązano z tym nadzieję, że może zawrzeć bardzo korzystne małżeństwo. – To znaczy kto wiązał? Kate zawahała się na mgnienie oka. – Ciotka Louisa, lady Upshaw. Mieszka z wujem w Londynie i żyją tam na wysokiej stopie. Wuj jest opiekunem prawnym Nancy. Chcą wprowadzić ją w wielkim stylu do towarzystwa i wydać, jak mniemam, za księcia. – Ach tak. A czego ty chcesz? – Chcę, by moja siostra była szczęśliwa – odparła Kate. – A będzie tak tylko wówczas, jeśli poślubi kogoś bogatego i o wysokim statusie? Kate westchnęła głośno. – Prawdę mówiąc, zaczynam wierzyć, że do tego będzie jej niezbędny Richard. Nie wiem jednak, co można w tej kwestii zrobić. – Interesujące – zauważył spokojnie. – Ale nie o to pytałem. – A o co? – Czego pragniesz dla siebie? – zapytał, zniżając sugestywnie głos. – Dla siebie? – Spojrzała na niego, nie rozumiejąc pytania. –

A czego więcej mogłabym pragnąć? Mam przecież Bellecombe. – W rzeczy samej, czego? – Zamilkł na dłuższą chwilę, a potem mówił dalej: – Cóż, domyślam się, że próbowałaś odwieść siostrę od uganiania się za pastorem. Kate skinęła głową. – Próbowałam. – Dlaczego? Zaczęła układać fałdy spódnicy. – Nancy ma dopiero osiemnaście lat. Nie wie nic o świecie. – A ty wiesz? – zapytał, przyglądając się jej z ciekawością. Uśmiechnęła się powściągliwie. – Wiem wszystko, co jest mi niezbędne do życia – odparła. – Pojechałam do Londynu i spędziłam tam jeden czy dwa sezony… Poznałam różnych ludzi. Niektórzy byli całkiem mili, lecz wielu przesadnie zaabsorbowanych sobą. Wolę Somerset. – A może z siostrą jest tak samo? To znaczy woli Somerset? – Młode dziewczęta nie wiedzą jeszcze, czego chcą. Dokonują złych wyborów. Rolą dorosłych jest temu zapobiec. – Zastanawiam się, dlaczego zabrzmiało to tak, jakby przemawiało przez ciebie doświadczenie, i to nie najlepsze? Proszę mi powiedzieć, lady d’Allenay… – Kate – przerwała mu. Rozmowa stawała się z każdą chwilą bardziej osobista i zbyt bliska prawdy, by mogła czuć się swobodnie. – Jeśli nie jesteś w stanie zwracać się do mnie po imieniu, będziemy musieli wymyślić ci jakieś nazwisko. Proponuję… Clutterbuck. Tak, pan Edward Clutterbuck. – Clutterbuck? – powtórzył szczerze rozbawiony. – Nie – poprawiła się. – Bracegirtle. Edward Bracegirtle. Mieszka ich tutaj, przy drodze do Lynmouth, cały klan. Kiedyś trudnili się przemytem. – Cóż, Kate – powiedział, drocząc się z nią. – Z tego, co wiemy, mogę być i przemytnikiem. Ale Bracegirtle? Nie, raczej nie. Jeśli odkryjemy, że właśnie tak się nazywam, będę zmuszony rzucić się z murów. Bo macie tu mury, prawda? – Owszem – potwierdziła – i kilka osób zostało z nich na

przestrzeni wieków zrzuconych. Wolałabym jednak, by nie spotkało to ciebie, gdyż czuję się za ciebie osobiście odpowiedzialna. – Wreszcie mam cię tam, gdzie chciałem. – Doprawdy? – Dziewczyna spojrzała na niego zaintrygowana. – To znaczy gdzie? – Chciałem, byś czuła się zobligowana. Wobec mnie. Ostatnie dwa słowa opłynęły Kate niczym ciepły miód. Nie spodobało jej się dziwne, łaskoczące uczucie, jakie wywołały w dole jej brzucha. Wiedziała jednak niemal od początku, że Edward lubi się droczyć. Z drugiej strony, doktor Fitch powiedział, że pacjent może przez jakiś czas czuć się wyzbyty zahamowań, przestała więc zwracać na to uwagę. Teraz jednak wydawało się, że lepiej powstrzymać go, nim powie coś, co wprawi ich oboje w zakłopotanie. – Znowu ze mną flirtujesz, Edwardzie – stwierdziła ponuro. – To ci z pewnością nie służy. – Może i nie, lecz jest zdecydowanie przyjemne – zripostował. – Jednak, milady, skoro nie możemy mówić o nas, z przyjemnością porozmawiam o tobie. – O mnie? W jakim sensie? – Jak to się stało, że czarująca oraz inteligentna dama pozostaje niezamężna w wieku tak zaa… – Chrząknął, zakłopotany. – Odpowiednim do zamążpójścia? – Wiem, wkrótce zostanę starą panną – stwierdziła chłodno. – Mam przecież prawie dwadzieścia osiem lat. A stało się tak, jak to zwykle bywa – stopniowo i niezamierzenie. – Zatem nie chodzi o to, że żywisz niechęć do całego rodzaju męskiego? Wspominano mi, że bywają takie kobiety. Wzruszyła ramionami. – Mężczyźni, których spotykałam, bywali na ogół aroganccy i zarozumiali. – Ja też taki jestem? – Jeszcze nie wiem – odparła ostrożnie.

Uśmiech rozjaśnił jego twarz, uwidaczniając parę wspaniałych dołeczków łagodzących ostre rysy. – Zatem Nancy ma godnego szacunku adoratora – powiedział z zastanowieniem – ale co z tobą? Nie kusiło cię nigdy, by wpaść w małżeńską pułapkę? – Jak na kogoś, kto nie pamięta swojego nazwiska, jesteś bardzo bezpośredni – zauważyła, ale nie było w tym złości. W rzeczy samej, rozmawiało się z nim zaskakująco łatwo – być może dlatego, że nie wiedziała, kim jest. Był jej całkowicie obcy i jako taki nie wydawał przedwczesnych sądów ani nie czuł się w obowiązku niczego jej doradzać. – Byłam przez jakiś czas zaręczona – wyznała po chwili. – Z przyjacielem rodziny. Uwielbiałam go od dzieciństwa, lecz w końcu zdecydowaliśmy, że do siebie nie pasujemy. – Innymi słowy, ty zdecydowałaś. – Tak… Tak, zapewne. – Współczuję, biedny czort. – Edward uśmiechnął się chłodno. – Pozostawiony ze złamanym sercem i porzucony przez Westę, boginię domowego ogniska, by nigdy nie otrząsnąć się z żalu. – Och, zapewniam, nie było w tym nic tak ckliwego. – Twój narzeczony otrząsnął się i ruszył dalej? – Lekki ton powrócił. – Dobrze się ożenił i spłodził pół tuzina dziatek? Kate odwróciła wzrok. – Więc…? – powiedział wyczekująco. Podniosła wzrok i zobaczyła, że Edward przygląda się jej z większą uwagą, niż wymaga tego rozmowa. – Prawdę mówiąc, to się nie ożenił – odparła. – Uważam, że nie spotkał nikogo, kogo kochałby bardziej niż siebie. – Albo ciebie? – Na pewno nie mnie. – Zatem podjęłaś słuszną decyzję, piękna Westo. Coś w tonie jego głosu wytrącało ją z równowagi, zerwała się więc z sofy i podeszła do okna. – Sprawdźmy lepiej, czy Motte już wrócił – rzekła.

Edward obrócił się w fotelu, podążając za nią spojrzeniem. – Kim, u licha, jest Motte? – Głównym stajennym. Wysłałam go znów rankiem na twoim koniu. Musimy się dowiedzieć, skąd tu się wziąłeś. A potem odesłać najbliższym pociągiem. Nie powiedziała jednak tego na głos. Prawdę mówiąc, nawet tak nie pomyślała – co stanowiło połowę problemu. Podejrzewała również, że Edward zdaje sobie sprawę z jej rozterek. Czuła na sobie jego spojrzenie, ciężar jego słów. Zamyślona, odsunęła jednym palcem zasłonę i zapatrzyła się na leżący poniżej mur obronny. Kiedyś była tego pewna, przekonana, że podjęła dobrą decyzję i dokonała właściwego wyboru. Pewna tego, co widziała i co to oznacza. Że Reggie jej nie kocha. A ona potrzebowała, żeby ją kochał. Pragnęła tego wręcz rozpaczliwie. I przekonała samą siebie, że kocha jego. Lecz czy tak było? W pewnym sensie. Ale czy była zakochana? Już sama ta myśl wydawała jej się teraz niedorzeczna. Co więcej, jeśli wierzyć plotkom, które ciotka Louisa przywoziła od czasu do czasu z Londynu, powinna się cieszyć, że uciekła w porę sprzed ołtarza. Wybryki Reggiego zaczynały już być powszechnie znane. Kate z pewnością nie podobało się, jak zarządza swoimi włościami. W końcu pociągnąłby także na dno Bellecombe. Wiedziała o tym. Dlaczego zaczęła więc kwestionować tamtą decyzję, i to właśnie teraz, po latach? Ponieważ zbliżała się do trzydziestki i nie pojawił się nikt inny? Nie, już raczej dlatego, że nawet gdyby pojawił się kolejny adorator, uczciwość nakazałaby jej odpowiedzieć szczerze na kłopotliwe pytania, to zaś zniweczyłoby jej szanse na zamążpójście i nadzieje na przyszłe szczęście. Czy zatem nie byłoby lepiej, gdyby po prostu poślubiła Reggiego? Połączyła ich majątki, urodziła mu dzieci, walczyła o to, aby zachować dla nich kapitał, i odwracała wzrok, kiedy jego

oczy – o innych organach nie wspominając – zbłądziłyby w inną stronę? Nie, nie byłoby. Prędzej wezmą ją diabli, nim pozwoli, by samotność rzuciła ją w objęcia żalu. Była na to zbyt silna. Pozwoliła zasłonie opaść. – Mury są puste – powiedziała, przywołując na twarz uśmiech. – Motte musi nadal być… Odwróciła się i ku swemu zaskoczeniu wpadła na twardą męską pierś. Edward stał tuż za nią, opierając się ręką o krzesło. – Co ty wyprawiasz? – zganiła go. Spojrzał na nią niepewnie. – Zamierzam chyba zachować się arogancko – wymamrotał. – I samolubnie. Kate zamarła niczym królik w obliczu wielkiego, groźnego drapieżcy. Wpatrywała się w oczy o nadzwyczajnym odcieniu zieleni, które nie spoglądały teraz żartobliwie. Wiedziała, pomimo braku doświadczenia, co ma się wydarzyć, i nie cofnęła się. A kiedy po nią sięgnął, opuściła jedynie powieki. Edward wsunął palce we włosy na karku Kate, a potem z wolna zbliżył wargi do jej ust. Był to pocałunek niespieszny, lecz także zaborczy. Przycisnął wpierw ciepłe wargi do jej warg, badając ich kształt, a potem rozchylił je, by zakosztować ich smaku w sposób bardziej intymny. Kate zamknęła oczy i rozkoszowała się przez chwilę przyprawiającym o zawrót głowy odczuciem, gdy jego wargi poruszały się delikatnie, acz z wielką pewnością na jej ustach. Powoli otoczył ją ramieniem, przyciskając mocniej do siebie. Jej dłonie się uniosły, jakby kierowane własną wolą, i wsunęły pod surdut. Objęła go w talii, a potem przesunęła rękami po bokach gładkiej, jedwabnej kamizelki, rozkoszując się ciepłem jego ciała i wyczuwając żebra koniuszkami palców. Edward jęknął cicho i pogłębił pocałunek. Przesunęła dłonie wyżej, na jego plecy, uwalniając ciepło jego ciała i odurzającą woń mydła oraz mężczyzny. Westchnęła, czując, jak ogarnia ją rozkoszna niemoc, pociągając za sobą i

zostawiając tylko jedno pragnienie: aby to coś – czymkolwiek było – trwało dalej. Obawiała się, że to coś więcej niż pocałunek. Coś ciepłego, bezpiecznego i przytulnego. Ocalił ją trzask zamykanych w pobliżu drzwi. Drgnęła, a potem oparła dłonie na piersi Edwarda i odsunęła się. Edward poddał się z wolna, odrywając usta od jej warg. – Och – powiedział cicho, cofając ciepłą, ciężką dłoń z jej pleców. – Świat domaga się naszej uwagi, moja bogini. Kate się odsunęła, nie odrywając od niego spojrzenia. Boże święty. Nie była boginią. A już na pewno nie jego boginią. Była za to niechybnie szalona. Albo zdesperowana. I w tej desperacji żałosna. Edward tymczasem przyglądał się jej poważnie, acz z iskierką rozbawienia w oczach. – Jesteś na siebie zła, Kate – powiedział głębokim uwodzicielskim głosem. – Niepotrzebnie. – Ale my… nie powinniśmy… – Zapewne nie – odparł. Opierał się znowu o krzesło, a dłoń, którą obejmował przed chwilą jej głowę, spoczywała na jego biodrze. Odchylona poła surduta ukazywała smukłą talię. – Nie, zapewne nie – powtórzył tym razem bardziej melancholijnie – ale nie potrafiłem się powstrzymać. Kate potrząsnęła głową. – Nie wierzę w to – powiedziała. – Jesteś człowiekiem bardzo zdyscyplinowanym. Wątpię, czy zrobiłeś kiedykolwiek coś wbrew swojej woli. – Może i masz rację – stwierdził Edward z zadumą. – Lecz żadne z nas tego nie wie, prawda? Nie wiemy nic o mnie. – Westchnął. – Masz rację, Kate. Nie powinniśmy. Nie dlatego że jesteśmy komuś przyobiecani, bo tak nie jest. Mogę być jednak największym łajdakiem na ziemi. I na tym polega problem. – Skąd wiesz? – wyszeptała.

– Skąd wiem co? – Że… że nie jesteś zaręczony. – Poczuła, że się rumieni. – Jak możesz to wiedzieć? Wzruszył ramionami, a potem uniósł niepewnym gestem lewą dłoń i przesunął nią po gęstej, lwiej czuprynie. – Wiem to tak, jak człowiek wie, że jest prawo- lub leworęczny – powiedział w końcu. – Nie da się tego wyjaśnić słowami, Kate. Nie ma drugiego mnie – jest tylko to, co masz przed sobą. I mam przeczucie…, jestem niemal pewien…, że nigdy… – Nie jesteś młody – zauważyła cicho. Zmrużył oczy. – Nie, nie jestem – zgodził się z nią. – Ktoś młodszy nie odczułby tak bardzo skutków zwykłego upadku. Kate znowu westchnęła i wyminęła go. – Och, to nie był zwykły upadek, możesz mi wierzyć. Roześmiał się i objął ją w talii, lecz był to teraz przyjacielski gest. – Zakładam więc, że nawet gdybym nie okazał się łotrem z piekła rodem, i tak byłbym dla ciebie zbyt niedołężny? – zapytał, podchodząc wraz z nią do sofy. Popchnęła go z powrotem na fotel. – Nie bądź śmieszny – odparła gwałtownie. – Nie widziałam dotąd mężczyzny, który byłby tak… tak bardzo… – Jaki? – ponaglił ją, mrugając szelmowsko. – Arogancki. No i masz, doczekałeś się. Znowu uśmiechnął się szeroko. – Och, nie wydaje mi się, byś chciała powiedzieć właśnie to, Kate. – No więc dobrze: żywotny. Pełen wigoru. Jesteś zadowolony? Gdyby grzech, niebezpieczeństwo i pokusa stanowiły nieświętą trójcę, byłbyś jej ucieleśnieniem. Edwardowi odebrało na chwilę głos. Tymczasem Kate wpatrywała się w niego z gniewem. Wreszcie roześmiał się cicho. – Dobry Boże, Kate – powiedział. – Może pójdę lepiej po

okulary. Nic nie potrafi osłabić męskiej żywotności szybciej i skuteczniej. To albo skrzypiący gorset. – Grzane wino z mlekiem i korzeniami – prychnęła. – I poduszka pod stopę podczas ataku podagry. Mogę też zrobić ci na kostkę okład z gorczycy. A potem, ku zażenowaniu Kate, parsknęli zgodnym śmiechem. – Cóż, moja droga, udało ci się zupełnie pozbawić mnie męskości. W żadnym razie – pomyślała Kate. Nancy wróciła do pokoju z kawałkiem papieru w dłoni. – Panno Wentworth – powitał ją Edward gładko, unosząc się z miejsca. – Nie waż się pan wstawać. – Wyrzuciła w górę dłoń, powstrzymując go. – Chciałam tylko powiedzieć, że Motte wrócił, niestety, z niczym. Przedłuży swoje zadanie jeszcze o dzień lub dwa. – Podała Edwardowi kartkę. – Proszę spojrzeć, czy cokolwiek wydaje się panu znajome. Edward utkwił natychmiast wzrok w arkuszu. – Taunton, czternaście mil – wymamrotał. – Bridgwater, dwanaście. Dalej, Nether Stowey, osiem. I wreszcie Minehead, osiemnaście. – Boże! Niezła wyprawa. – Kate wstała, zamierzając zerknąć Edwardowi przez ramię. – Odwiedził też każdą gospodę, stajnię, dworzec kolejowy i tawernę, na jakie się natknął. – Nancy zachowywała się dziwnie, jakby nie była pewna, czy jest mile widziana. – Zarówno Motte, jak i wierzchowiec wydają się mocno zmęczeni. Kate położyła dłoń na oparciu fotela Edwarda. – Dotarł aż do Minehead i to okrężną drogą! – zauważyła z podziwem. – Biedny Motte! Ile to razem mil? Lecz Edward nadal wpatrywał się w notatki. Nancy podeszła bliżej. – Edwardzie? – powiedziała ostro. – Widzi pan coś? Lecz nie spojrzał na nią. Zamiast tego popatrzył na Kate

wyraźnie zaszokowany. – Weź to – powiedział, podając jej kartkę. – Nie potrafię… Kate poczuła ukłucie strachu. – O co chodzi, Edwardzie? Potrząsnął głową. – Widzę liczby – powiedział – lecz nie potrafię ich dodać. Kate wyrwała mu papier. – To pewnie przez niewyraźne pismo Motte’a – powiedziała. – Jest prawie nieczytelne. Edward chwycił ją za nadgarstek i mocno ścisnął. – Nie – powiedział szorstko. – Jestem w stanie odczytać pismo. Nie potrafię… nie potrafię tylko zsumować liczb. Kate uświadomiła sobie, że jest przerażony. Przyklękła obok fotela, mając po przeciwnej stronie Nancy, i spojrzała na kartkę. Słowa i cyfry były jak najbardziej czytelne. – Boże święty! – wykrzyknęła Nancy z paniką w głosie. – Och, Kate! Nie wolno nam było dawać mu nic do czytania! – W porządku, Nancy, nie o to chodzi. Kilka słów na pewno nie zaszkodziło. – Odwróciła się i spojrzała na Edwarda. – Co widzisz, kiedy patrzysz na cyfry? Otworzył i zamknął usta, a potem głośno przełknął ślinę. – Znaki, które… nie są literami – powiedział, przesuwając palcem wzdłuż strony. – To samo było z zegarkiem. Myślałem, że… Sam nie wiem… Że chodzi o wzrok. – Potrafisz zatem powiedzieć, które znaki są cyframi? Potrząsnął głową, ściągając mocno zarysowane brwi. – Tak, widzę je – wykrztusił. – Znaki, o których wiem, że, logicznie rzecz biorąc, muszą być cyframi. Lecz one… nic dla mnie nie znaczą. A powinny, prawda? Muszę być w stanie odczytać cyfry, Kate. Muszę. Wszystko od tego zależy. – Wszystko? – Jego gwałtowność zaskoczyła Kate, powiedziała więc łagodnie, aby go uspokoić: – Tak, oczywiście. To wróci, Edwardzie. Na pewno. – Naprawdę? – Puścił jej nadgarstek. – Tak, oczywiście że wróci. Musi, prawda?

– Posłuchaj, Nancy słusznie zauważyła, że zrobiłyśmy coś, czego doktor Fitch kategorycznie zabronił – powiedziała Kate, wstając. – Pozwoliłyśmy, żebyś wytężał umysł. – Ujęła jego dłoń. – Nancy, bądź tak uprzejma i powiedz Peppie, że chciałabym, aby Fitch zajrzał do nas rankiem. A teraz chodź, Edwardzie. Odprowadzę cię do pokoju, byś mógł odpocząć. – Do licha, Kate, nie jestem dzieckiem – powiedział zirytowany. – Tego akurat jestem pewna – wymamrotała, nie puszczając jego dłoni. – Lecz zbytnio się zmęczyłeś. Twój umysł nie zacznie funkcjonować jak należy, jeśli nie będziesz odpoczywał. Tak powiedział Fitch i widzę, że miał rację. Musimy być wdzięczni, że nie wyobrażasz sobie, iż jesteś księciem Albertem. – Co takiego? – Spojrzał na nią z niedowierzaniem. Kate skinęła zachęcająco dłonią. – Chodź, opowiem ci zabawną historię, którą usłyszałam od Fitcha. – Ach, Kate – zatrzymała ją Nancy, kiedy ruszyli ku drzwiom. – Motte powiedział coś, co może być ważne. – Tak? – Kate spojrzała na siostrę przez ramię. – Twierdzi, że koń Edwarda nie jest młody, ma zapewne piętnaście, szesnaście lat. I jest zbyt dobry, żeby pochodzić ze stajni, gdzie wypożycza się wierzchowce. A uprząż i siodło muszą należeć do bogatego dżentelmena. Siodło, jak twierdzi, zostało wykonane u Sowtera w Haymarket – na zamówienie. To ponoć jeden z ich najbardziej kosztownych wyrobów. – Co myślisz, Kate? – zapytał Edward, spoglądając na nią spod oka, kiedy wchodzili po schodach. – Niewątpliwie jesteś do swego wierzchowca przywiązany – odparła. – George Motte zna się na rzeczy. Uczył się fachu w stajni wuja Upshawa w Londynie. Jeśli mówi, że twój koń jest stary, a uprząż kosztowna, to tak właśnie jest. Kate odniosła jednak wrażenie, że nie odpowiedziała na pytanie, które naprawdę jej zadał. Niełatwo było go przekonać, by znów oddał się pod opiekę

Jaspera i zdrzemnął godzinkę przed kolacją. Zdaniem Edwarda to, co mu się przytrafiło, było nie do zniesienia i stanowiło skazę na jego męskości. Dopiero obietnica, że jeśli się położy, Kate poczyta mu następnego dnia, zdołała nieco go uspokoić. Czuła jednak, że chwila, kiedy kobieta i tchórzliwy lokaj nie zdołają nakłonić Edwarda do zrobienia tego, na co nie miał ochoty, zbliża się nieuchronnie. Westchnęła, przyglądając się, jak Jasper pomaga Edwardowi zdjąć surdut. Upewniwszy się tym samym, że pacjent zamierza zostać, przynajmniej na razie, w pokoju, wróciła do salonu i przekonała się, że Nancy kazała rozpalić w kominku. Stała teraz przed paleniskiem, wyciągając dłonie ku pełgającemu nieśmiało płomieniowi. Gdy usłyszała, że Kate nadchodzi, spojrzała, ewidentnie zmartwiona, w kierunku drzwi. – Czy on wyzdrowieje? – spytała cicho. – Tak sądzę. Pamiętasz, doktor Fitch ostrzegał nas, że czasami ranny traci na jakiś czas zdolność czytania. To musi być coś podobnego. Uważam, że kiedy Edward wypocznie, jego umiejętności powrócą. – I bardzo dobrze – powiedziała Nancy zdecydowanie chłodniejszym tonem. – Będzie mógł wyjechać, zanim do reszty zniszczy ci reputację. Kate poczuła się tak, jakby uderzono ją w brzuch. – Słucham? Jej siostra odwróciła się wreszcie od ognia. – Jak myślisz, kto trzasnął tak głośno drzwiami? – spytała, wykrzywiając z goryczą usta. – To było ostrzeżenie, Kate. Miałaś szczęście, że to ja na was wpadłam, a nie ktoś ze służby. – Wielkie nieba! – Kate przycisnęła dłoń do skroni. – Ale… to był tylko pocałunek. Żałosna próba obrony, którą Nancy natychmiast udaremniła. – To było coś więcej – powiedziała wprost. – Boże, Kate, gdyby Reggie kiedykolwiek tak cię pocałował, dziadek i wuj za nic nie zgodziliby się na zerwanie zaręczyn. – Gdyby Reggie tak mnie pocałował, może nie zechciałabym z nim zerwać – stwierdziła Kate chłodno.

Nancy przewróciła oczami. – Kate! Straciłaś rozum? – Z pewnością nie. Co więcej, jestem ostatnią osobą, którą powinnaś krytykować, zwłaszcza z powodu pocałunku. – Cóż, Edward uderzył się mocno w głowę – odpaliła Nancy – więc trudno wymagać, by zachowywał się rozsądnie. – Sugerujesz, że ja tego nie potrafię? – spytała Kate, w głębi duszy obawiając się, że siostra może mieć rację. Nancy ruszyła gwałtownie ku drzwiom. – Ja przynajmniej wiem, że jestem oddana Richardowi – powiedziała złośliwie – a on ma czyste intencje. Znam jego nazwisko. Wiem, że nie jest żonaty. I nie jest łotrem. Albo hazardzistą. Czy wręcz przestępcą. – Edward to dobry człowiek – zaprotestowała Kate słabo. – Nie chciał mi zaszkodzić. – Richard jest pastorem i chce się ze mną ożenić! – krzyknęła Nancy. – Ale ty mu nie pozwalasz! Znamy go niemal tak dobrze, jak znamy siebie. Zastanów się nad swoją hipokryzją, Kate! Wyszła, trzasnąwszy drzwiami z taką siłą, że od podmuchu zgasła połowa świec. Kate stała jeszcze przez dłuższą chwilę w półmroku, rozmyślając o tym, jaką jest idiotką. Wiedziała, że krytyka Nancy nie była tak do końca nieuzasadniona. Tylko że ona nie była Nancy. Jej położenie było inne. Siostra nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo inne. A Edward jej pożądał. Nie, nie powinna pozwolić, żeby ją pocałował. Lecz jeśli spróbuje zrobić to znowu… cóż, to mu pozwoli. Uświadomienie sobie tego wzbudziło w niej dreszcz zmysłowego pobudzenia. Tak, zamierzała mu pozwolić. Wydawało się to szaleństwem. A zarazem najbardziej logiczną rzeczą na świecie. Był uderzająco przystojnym, pełnym życia mężczyzną, który patrzył na nią z takim żarem w oczach, że brakowało jej tchu. Coś takiego nie zdarzało się Kate w codziennym – jakże nudnym i monotonnym – życiu. A skoro Edward pragnął jej w ten sposób,

dlaczego nie miałaby z tego skorzystać? Oczywiście pociągnęłoby to za sobą ryzyko, i to różnego rodzaju. Złamane serce i inne sprawy. Lecz czy nie lepiej żyć z sercem złamanym niż pustym i zamarłym? Co zaś się tyczy tych innych spraw, istniały sposoby, żeby zapobiec niepożądanym skutkom namiętności. Spojrzała na pełgające cienie rzucane przez ogień i uświadomiła sobie, że obraca w kółko na palcu pierścień dziadka. Och, to rzeczywiście szaleństwo! Nie uda się. Edward był tylko czarującym flirciarzem, nikim więcej. A ona – tą kobietą, co zawsze: zwyczajną, pospolitą, o ciętym języku, pozbawioną zalet, które mężczyźni tak cenią w niewiastach. Zdmuchnęła resztę świec. Ma dość problemów bez pogrążania się w nierealnych marzeniach. Są listy do napisania. Rachunki do zapłacenia. I kilka skrzynek drogiego wina, na których zakup musi znaleźć w domowym budżecie pieniądze, ponieważ otrzymała właśnie kolejny list od matki. Horda stała już niemal u bram, na dodatek, jak napisała Aurélie, mając w swoim składzie szokującą niespodziankę. Aurélie słynęła z tego, że potrafi szokować i sprawiać niespodzianki. Obie te rzeczy, zapowiedziane w jednym zdaniu, nie wróżyły dobrze.

Rozdział 6 Krucha przyjaźń Edward, zdecydowany porzucić rolę inwalidy, wybrał się następnego dnia na poszukiwanie Kate. Poczciwy Jasper poinformował go, że dama popołudniami spędza większość czasu w biurze majątku. Wykąpawszy się, ogoliwszy i ubrawszy samodzielnie, ruszył na wyprawę, czując się nieco bardziej pewnie. I przekonany, że winien jest gospodyni przeprosiny. Za Boga nie potrafił sobie wyjaśnić, dlaczego ją pocałował, do tego tak namiętnie. I dlaczego śnił o niej w podobnie zmysłowy sposób. W sennych fantazjach Kate drżała pod nim, wplatając mu palce we włosy i wypychając ku niemu małe, doskonałe piersi. Obudził się spocony w skłębionej pościeli, płonąc chęcią, by znowu ją pocałować. To było… niepokojące. Może zawinił upadek? Nie uważał siebie za wzór cnót – przeciwnie, podejrzewał, że jest wręcz odwrotnie. Nie wydawało mu się jednak, żeby był typem faceta, który krąży po okolicy, uwodząc niewinne, młode dziewczęta – a jeśli jednak nim był, zasłużył na zdrową chłostę. Tylko że lady d’Allenay nie była przesadnie młoda. I nie całowała jak dziewica. Choć jak kobieta doświadczona także nie. Czy prawda mogła leżeć pośrodku? Powiedziała, że była kiedyś zaręczona. Z mężczyzną, który jej nie kochał. Jak coś takiego mogło się zdarzyć? Dama nie była może piękna, lecz odznaczała się kryształowym charakterem i silną wolą, czego nie sposób było przeoczyć, a także przewrotnym, zjadliwym poczuciem humoru. Z pewnością mężczyźnie trudno byłoby nudzić się w jej towarzystwie. Nie miała chyba wielkiego posagu. Posiadłości takiej jak Bellecombe, związanej z tytułem, nie można sprzedać, a jedynie przekazać następnym generacjom. Jeżeli włości nie przeżywają

akurat rozkwitu, z pieniędzmi bywa zapewne krucho. Wyglądało jednak na to, że przynajmniej jeden mężczyzna uświadomił sobie, jakim klejnotem jest Kate – i wypuścił ten klejnot z rąk. Intrygowało go to, nic więcej. W końcu uwielbiał zagadki. A także wyzwania. Z pewnością jego bogini stanowiła ciekawszy temat rozważań niż czarna, bezmierna pustka, jaką przedstawiał teraz jego umysł, oraz żałosna niemożność dodania dwóch do dwóch. Gdyby zaczął się nad tym zastanawiać, szybko popadłby w rozpacz. Wyruszył zatem, by ją odnaleźć. Przeprosić. I może podjąć niewinny flirt w miejscu, w którym go zakończyli. Ale czy mogło chodzić o coś więcej? Istniała granica, której nie zamierzał przekroczyć. Nie, nie wprowadzi w życie zmysłowych fantazji. Jak poinformował go Jasper, biura majątku zajmowały cały parter południowej wieży i można było się tam dostać, idąc szczytem wewnętrznego muru obronnego. Mimo że jego sypialnia znajdowała się w głównym budynku, Edward postanowił wspiąć się wpierw sześcioma ciągami schodów na otwarte blanki, łączące wschodnią wieżę z północną. Z tego podniebnego punktu widokowego można było zobaczyć, że oryginalna, średniowieczna konstrukcja składała się z czterech wież połączonych szerokim, zwieńczonym krenelażem murem, na którym właśnie stał. Jednak z czasem dobudowano dwa bardziej nowoczesne skrzydła, co uczyniło z Bellecombe jedną z najwspanialszych angielskich siedzib. Daleko w dole znajdował się wewnętrzny, brukowany dziedziniec, a za nim – dziedziniec zewnętrzny, otoczony drugim murem, w którego obrębie umieszczono stajnie i inne użyteczne pomieszczenia. Zauważył też bramy: zewnętrzną oraz wewnętrzną, obie z wieżami bramnymi i łączącym je długim, wysokim mostem. Solidna linia obrony w niepewnych czasach. Choć zamek nie miał fosy, pofalowanie gruntu, widoczne z góry, wskazywało, że kiedyś się tam znajdowała. Owo nadgryzione zębem czasu piękno otaczały zaś zielone, łagodne wzgórza Somerset. Zamek

spoczywał pomiędzy nimi jak diament. Bellecombe – „Piękna dolina”. Spojrzał w dół na wschodnią wieżę. Grube drewniane drzwi, wychodzące na brukowany dziedziniec, otwarto na oścież, zapewne po to, by wpuścić nieco porannego ciepła. Widział Kate schyloną nad masywnym biurkiem. Jej włosy połyskiwały w słońcu. Nagle ogarnęła go fala pożądania tak silnego, że aż zaparło mu dech. Stłumił ją, przełykając ślinę, i zmusił się, by spojrzeć na Kate obiektywnie. Z odległości wydawała się bardzo szczupła. A dźwigała przecież na wątłych barkach nie lada ciężar. Jakież to niespotykane, że tak rozległe i stare włości zostały przekazane w spadku właśnie kruchej kobiecie i to w stosunkowo młodym wieku. Po tym, jak poczytała mu rankiem, panna Wentworth opowiedziała, jak po śmierci ich brata Stephena Kate została ustanowiona dziedziczką. Młody człowiek najwidoczniej uszkodził sobie podczas upadku kręgosłup i wegetował potem, przykuty do łóżka, póki nie powaliło go zapalenie płuc. To Stephen Wentworth został wychowany do tego, by zarządzać majątkiem, nie Kate. Była do tej roli zupełnie nieprzygotowana. Mimo to wydawała się zadziwiająco kompetentna i pewna siebie. Wiedział, że kilka angielskich rodów dopuszcza dziedziczenie w linii żeńskiej, lecz tylko wtedy, gdy zabraknie męskich potomków. Sześć czy osiem całkowicie kompetentnych sióstr mogło zostać zastąpionych przez jednego brata, nawet jeśli miał dopiero dwa latka. Lub był pijakiem, utracjuszem czy po prostu idiotą. Edward znał wielu takich mężczyzn – a przynajmniej wiedział, że ich zna. Kim byli i w jakich okolicznościach ich poznał, umykało jego pamięci, za co powinien być zapewne wdzięczny. Uznał jednak za karygodne, że kompetentna kobieta może znaczyć o wiele mniej niż jakiś głupiec. Niestety, takie było angielskie prawo. Zakończywszy rozmyślania, zszedł wschodnią wieżą i znalazł się w małej kaplicy o łukowym sklepieniu, z wysokimi oknami o cudownych witrażach, połyskujących w słońcu czerwienią, złotem i błękitem. Czuł, że jeśli Bóg istnieje, to

znajduje się w miejscu takim jak to. Pięknym, a zarazem, za sprawą twardych dębowych ław i nierównej kamiennej posadzki, niesłychanie skromnym. Wszystko, co tego dnia zobaczył, utwierdziło go w przekonaniu, że bez względu na to, jak teraz przedstawia się sytuacja, ród d’Allenayów posiadał kiedyś olbrzymi majątek. A także wpływy, skoro pozwolono mu wybudować dla obrony blanki oraz przyznano prawo do własnej kaplicy. Przywileje takie przysługiwały bowiem jedynie tym, którzy byli nie tylko bogaci, ale i zaufani. Zamknął dębowe drzwi, mocując się z żelazną zasuwą grubą jak jego nadgarstek, po czym przeciął dziedziniec i skierował się ku otwartym drzwiom gabinetu Kate. Pochylił się i wszedł, zastukawszy lekko w pociemniały ze starości dąb. – Edward! Kate podniosła wzrok znad listu, który właśnie pisała, po czym uśmiechnęła się szeroko, wstała i podeszła do niego, wyciągając dłonie na powitanie. Nagle uświadomił sobie, że nic w niej nie jest zwyczajne ani pospolite. Jak mógł w ogóle tak myśleć? – Witaj, Kate. – Cieszę się, oczywiście, że cię widzę – powiedziała z nutką przygany w głosie. – Ale dlaczego wstałeś? Wyprostował się, nie opierając ciężaru ciała na eleganckiej lasce z mosiężną gałką, którą zaanektował, i także się uśmiechnął. – Czuję się lepiej – powiedział, kołysząc swobodnie laską. – Już nie kręci mi się w głowie, a Fitch powiedział, że wolno mi ćwiczyć kostkę przez godzinę dziennie. Co więcej, możesz zabrać z mojego pokoju Jaspera. Poleciłem już, by wyniesiono pryczę. – Doprawdy? – Zerknęła na niego ostrożnie, a potem wskazała krzesło obok biurka. – Usiądź, proszę. Co robiłeś, odkąd wyszedł Fitch? – Zwiedzałem twój zamek – odparł. – To istny klejnot średniowiecznej architektury, moja droga, cudownie nietknięty przez czas.

Spojrzała na niego ze smutkiem. – Tak, obawiam się, że Wentworthowie zawsze zdradzali szokującą skłonność do marnotrawienia pieniędzy, które powinny były zostać przeznaczone na modernizację. – Wygląda na to, że to naprawiasz. – Pięćset lat zaniedbań? – Skrzywiła się. – Cóż, robię, co mogę. – Z pewnością nie wszyscy twoi przodkowie byli utracjuszami. Roześmiała się tym lekko zachrypłym, na wpół świadomym śmiechem, który tak lubił. – Masz rację – przyznała. – Było też wielu doskonałych zarządców, no i mój dziadek bardzo się starał. Zamek został jednak raz czy dwa utracony – wiesz, Cromwell, wojna Dwóch Róż i tym podobne – baronowie d’Allenay zawsze bowiem opowiadali się nie po tej stronie, co trzeba. To w połączeniu z rodzinną skłonnością do hazardu oraz rozpusty – szósty baron był, jak wieść niesie, bigamistą – i, jak powiedziałaby Aurélie, et voilà! Dachy gniją, a kufry są puste. Rozejrzał się dookoła. – Nie wygląda to wcale tak źle – powiedział. – Ktoś ciężko pracował, przycinając knoty i polerując mosiądz. Uśmiechnęła się, przyznając mu rację. – Dziadek dobrze mnie wykształcił – powiedziała z dumą – zaś Anstruther, zarządca, jest dla nas jak członek rodziny. Ale dość o tym. Co powiedział lekarz? Tylko niczego nie zatajaj. – Madame, żaden mężczyzna nie odważyłby się mieć przed tobą tajemnic. – Ha! – prychnęła ze śmiechem. – Jestem pewna, że tobie nie zabrakłoby nigdy odwagi! Usiadła wygodniej na krześle, odsunąwszy je od biurka. Uświadomił sobie, że jest ubrana w strój do konnej jazdy: zwyczajny brązowy żakiet o niemal męskim kroju, który można byłoby opisać jedynie jako praktyczny. Kołnierzyk białej koszuli był mocno wykrochmalony i tylko aksamitne klapy łagodziły

surowość stroju. Podejrzewał, że odwiedziła rankiem którąś z wiosek, gdyż do jednego z obcasów przywarła grudka błota. Dziwne, lecz podobało mu się to, co widział. Kate wydawała się kompetentna i pełna życia. Nie wylegiwała się z pewnością w łóżku do południa, rozmyślając o czymś tak nieznaczącym, jak to, jaką biżuterię założyć do podwieczorku. Ileż to arystokratek postępowało w ten sposób? Z pewnością większość. – Tak? – ponagliła go. – Jakie są rokowania? – Fitch twierdzi, że z czasem wszystkie obrażenia się zagoją, także te niewidoczne – odparł. – Sądzi, że wkrótce będzie można zdjąć szwy. Nie był wcale zaskoczony, gdy powiedziałem mu o problemach z arytmetyką. I choć wolno mi już trochę pochodzić, nadal powinienem dużo odpoczywać i oszczędzać wzrok. – Zatem żadnego czytania? Potrząsnął głową, czując kolejny przypływ frustracji. – Nic ci się nie przypomniało? Nawet drobny fragment? Uśmiechnął się nieznacznie i zawahał. – Cóż, przez całą noc dręczyły mnie dziwne sny – powiedział w końcu. – O większości lepiej nie wspominać, lecz w jednym spacerowałem po parku. I we śnie wiedziałem, że jest to Green Park. To w Londynie, prawda? Spojrzał na Kate, szukając potwierdzenia. – Tak, w Londynie. Skinął głową. – Wiem, że już tam kiedyś byłem, i to nieraz. Czuję, jakbym… Zamilkł, próbując ubrać myśli w słowa. – Jakbyś co…? Kate pochyliła się nad biurkiem, a on zapragnął znowu ją pocałować. Przesunął spojrzeniem po twarzy dziewczyny, mając nadzieję, że nie dostrzegła w jego oczach pożądania. – Jakbym zdążał w jakieś znajome miejsce – powiedział cicho. – I było to pilne. Musiałem tam dotrzeć. Szedłem wąskim przesmykiem – czymś w rodzaju alejki – z latarnią gazową na

końcu. Obudziłem się z uczuciem dziwnej ulgi. Kate postukała palcem w blat. – Jest kilka miejsc, do których można się dostać wprost z parku St. James – powiedziała. – Może mieszkasz gdzieś w pobliżu? Uniósł brwi. – Nie wiedziałem, że tak dobrze znasz Londyn. – Niespecjalnie – przyznała. – Jednak zanim Belgravia stała się modna, wuj i ciotka mieszkali przy placu St. James. – Po tej modnej stronie, jak mniemam? – Widzisz? Wiesz, że istnieje także niemodna – powiedziała, spoglądając na niego szeroko otwartymi oczami. – No właśnie – przyznał zamyślony. – Można obrać taką drogę, by dotrzeć na przykład do klubu Carlton, ponieważ znajduje się bardzo blisko Spencer House – zasugerowała, pocierając bezwiednie obcasem pęknięcie w kamiennej płycie podłogi. – A może należysz raczej do White’a? Albo innego z modnych klubów dla panów? Są tam też chyba mniej przyzwoite miejsca – jeśli wierzyć temu, co opowiadał mój brat. – Hm. Raczej nie były to opowieści przeznaczone dla uszu damy? Kate wzruszyła ramionami. – Tak czy inaczej, jeśli wszystko inne zawiedzie, a ty całkowicie wydobrzejesz, możesz pojechać do Londynu i przejść się po okolicy. – Czy moja bogini chce zrzucić mnie jak najprędzej z Olimpu? – zapytał cicho. – Z pewnością nie – odparła, wstrzymując na chwilę oddech. – Proszę, Edwardzie, nie drocz się ze mną. Nie…, nie w ten sposób. – Przepraszam – powiedział i ujął jej dłoń. – To doskonały pomysł i zamierzam z niego skorzystać. – Kiedy obrażenia całkiem się zagoją – uzupełniła. Edward westchnął.

– Czuję się tu jak intruz, Kate. W jej oczach zabłysła konsternacja. – Nie wolno ci tak myśleć – stwierdziła stanowczo. – Gdyby nie ja, nic by ci się nie stało. Poza tym w końcu dowiemy się, skąd przybyłeś, Edwardzie. Na pewno. A wtedy będziesz mógł wrócić – do rodziny czy tego, co gdzieś tam zostawiłeś. Z pewnością pobudzi to twoją pamięć. Edward czuł jednak, że ściska go w piersi. Z każdym kolejnym jej słowem ucisk narastał. Ostatnie dobiegły do niego jakby z odległości. Nagle napięcie przerodziło się w falę emocji – nie, lęku tak silnego, jakiego nie zaznał nigdy przedtem. Jakby całe jego ciało ogarnęło odrętwienie. Oddech uwiązł mu w piersi. Nie chciał wracać. Był tego absolutnie pewien. Wypuścił gwałtownie powietrze. Boże, jakież to życie prowadził? Co leżało na dnie jego serca, ciążąc mu niczym wielki kawał czarnej, połyskującej smoły? Czy był nieszczęśliwy? Albo, Boże uchowaj, nieszczęśliwie żonaty? Sądził jednak, że nie ma żony. I to się nie zmieniło. W jego przeszłości kryła się wszakże ciemność, której nie chciał na powrót doświadczyć. Czy to możliwe, by spychał wspomnienia do ukrytego zakamarka duszy? Dlatego że pozwalało mu to pozostawać tutaj, w miejscu gdzie czuł się tak… tak dziwnie odprężony? Tak bardzo w domu? Bellecombe jawiło się oazą ciepła i bezpieczeństwa. Cóż za szalony pomysł! Boże, był przecież dorosłym mężczyzną! – Edwardzie? – Głos Kate, choć łagodny, miał w sobie nutkę niepokoju. – O co chodzi? Podniósł wzrok i spojrzał na nią. Wiedział, że w jego oczach maluje się jedynie pustka. – A jeśli ja nie chcę pamiętać? – powiedział, zmuszając umysł, aby się uspokoił. – Ja… Kate, na Boga, czasami wydaje mi się, że nie chcę, aby wróciła mi pamięć. Tylko jak to możliwe? – Niemożliwe – stwierdziła stanowczo. – Nadal nie jesteś w pełni zdrów, i to dlatego. Błagam, porzuć tę myśl. Co do mnie,

muszę wyznać, że cieszę się, iż jesteś z nami. – Cieszysz się? – powtórzył, patrząc jej w oczy. – Naprawdę, Kate? Tym razem to ona odwróciła wzrok. – Bardziej, niż zapewne powinnam – rzekła, po czym zamilkła na dłuższą chwilę, by potem kontynuować nieco zbyt szybko: – Cieszę się również, że dobrze ci u nas. Dlaczego nie miałbyś odpocząć? Pomyśl o tym jako o swego rodzaju… wakacjach. Co w tym złego? Co zyskasz, zamartwiając się? Nikt nie chce stracić swojej przeszłości, uwierz mi, Edwardzie. Edward utkwił wzrok w stojącej za biurkiem biblioteczce pełnej grubych ksiąg na temat rolnictwa. – Czasami mam wrażenie, że przeszłość jest tuż-tuż – przyznał. – Wystarczy sięgnąć. Wydaje mi się nawet, że prawie ją dostrzegam – a następnie, niemal w ostatniej chwili, znika jak wtedy, gdy podążasz ulicą za kimś, kto wydaje ci się znajomy, a potem ta osoba znika za rogiem, nim zdążysz dostrzec jej twarz i się upewnić. Nie zdawał sobie sprawy, że położył dłoń na biurku i zacisnął tak mocno, iż zbielały mu knykcie, póki Kate nie nakryła jej swoją i nie uścisnęła. – Przestań za nią gonić. Przestań się rozglądać. Dosłownie wszystko w życiu przychodzi do nas wtedy, gdy przestajemy się za tym uganiać. Roześmiał się szorstko. – Masz rację, Kate – powiedział. – Wiem, że tak jest, choć nie mam pojęcia skąd. Do diabła, nie wiem, skąd wiem cokolwiek. Wybacz mi niestosowny język. To wcale nie takie pewne, że jestem naprawdę dżentelmenem, za jakiego mnie bierzesz. – Jesteś nim, nawet jeśli nie z urodzenia, to z pewnością wychowano cię na takiego – powiedziała niemal szorstko. – A zapewne jedno i drugie. Edward wzruszył ramionami i spojrzał na list, który właśnie pisała. Był pokreślony, a na marginesach umieszczono liczne dopiski.

– Dość tego żałosnego użalania się nad sobą – powiedział, cofając dłoń. – Co robisz? Kate zarumieniła się nieznacznie. – Piszę do ciotki i wuja – powiedziała. – Zapraszam ich, by przyjechali z wizytą. – Naprawdę? – Tak. Spuściła wzrok i zaczęła się bawić, jak miała w zwyczaju, dziwnym pierścieniem, który nosiła na serdecznym palcu. Był to męski sygnet i Edward zastanawiał się, czy dostała go od narzeczonego. – Tak, chcę, by przyjechali na przyjęcie. Z dwóch powodów. – Czy mógłbym je poznać? Machnęła niedbale dłonią. – Chciałabym, żeby poznali Richarda Burnhama – wyznała. – Wczoraj znów pokłóciłam się z Nancy. Gdy później o tym myślałam, uświadomiłam sobie, że nie do mnie należy sprzeciwiać się temu małżeństwu czy dawać jej rady. – Jeśli to jakaś pociecha – powiedział cicho. – Nie uważam, by twojej siostrze brakowało rozumu. Albo zdrowego rozsądku. Z początku Kate nie odpowiedziała, bawiąc się nadal sygnetem. – Rzeczywiście – zgodziła się z nim w końcu. – Masz rację. Nancy jest tak urocza i ładna, że wszyscy się spodziewają, iż musi być głupiutka. Albo że komplementy przewróciły jej w głowie. Tylko że to nieprawda. Twierdzi, że chce poślubić Richarda i nikogo innego. – A ty zaczynasz jej wierzyć? Kate skinęła głową. – Chyba tak. Moja opinia ma jednak niewielkie znaczenie, a praktycznie żadne. Nie jestem jej opiekunką. Choć mogłam odziedziczyć Bellecombe i zarządzać wielkim, przynajmniej z definicji, majątkiem, nie mogę zostać opiekunką prawną siostry. Czy to nie głupie? – Jak najbardziej – powiedział.

– To ja sprowadziłam Richarda do St. Michael, więc to oczywiste, że mam o nim dobre zdanie – kontynuowała. – Nie powierzyłabym parafii człowiekowi, którego bym nie szanowała i nie podziwiała. Może jeśli wuj spędzi trochę czasu z Richardem i jego matką, dostrzeże, iż Nancy będzie z nim szczęśliwa. Przyglądał się jej przez chwilę, zastanawiając się, jakie uczucie skrywa jej spojrzenie, i doszedł do wniosku, że może to być niepewność. Jej dłoń spoczywała na blacie obok listu. Uniósł ją, podziwiając kształt długich, smukłych palców zakończonych przyciętymi krótko paznokciami. Kate nie cofnęła ręki, a z jej oczu powoli znikało zwątpienie. Po dłuższej chwili ścisnął dodającym otuchy gestem jej palce. – Nie przyszło ci do głowy, aby nalegać na to małżeństwo? – zapytał. – Mogłabyś powiedzieć wujowi, że jesteś przekonana, iż młodzi do siebie pasują. Przez chwilę wydawało się, że Kate nie odpowie. Kiedy w końcu przemówiła, zrobiła to z wahaniem, jakby słowa wyciągano z niej siłą. – A jeśli mój osąd jest wart tyle samo co jej? Co ja wiem tak naprawdę o życiu? I o małżeństwie? Dokonałam złego wyboru i cóż…, nie skończyło się to dla mnie najlepiej. – Nie uważam, żebyś była czemukolwiek winna – stwierdził Edward spokojnie. – Zaręczyłaś się, po jakimś czasie uznałaś, że do siebie nie pasujecie, i wycofałaś się, nim popełniłaś życiowy błąd. Lecz Kate przygryzała wargi w sposób niemal brutalny i uświadomił sobie, że nie mówi mu wszystkiego. Nie mógł jednak naciskać. I tak już narzucił jej swoje zaloty. Powstrzyma się więc z narzucaniem opinii. Uniósł jej dłoń, musnął ustami knykcie i puścił. Nie był to zmysłowy gest, ale – jak miał nadzieję – dodający otuchy. Niosący pociechę. – A drugi powód? – zapytał.

– Słucham? – była ewidentnie zakłopotana. Uśmiechnął się. – Powiedziałaś, że masz dwa powody, aby zaprosić wuja i ciotkę. – A, to. – Zarumieniła się uroczo. – Jak wiesz, spodziewamy się mojej matki – to znaczy Aurélie – a ciotka Louisa miewa na nią czasami, powiedzmy, uspokajający wpływ. – Interesujące – zauważył. – To siostra twojej matki? – Siostra przyrodnia, choć naprawdę trudno w to uwierzyć. – Kate się uśmiechnęła. – Matka Louisy zmarła, kiedy dziewczynka była jeszcze mała. Rok później ojciec zaskoczył rodzinę, żeniąc się z jej śliczną francuską guwernantką, która niemal natychmiast powiła mu Aurélie. Edward nie mógł powstrzymać uśmiechu. – A to ci dopiero. – W rzeczy samej – przytaknęła Kate. – Trzeba przyznać jednak Louisie, że nigdy nie miała za złe Aurélie jej pochodzenia. Starsi bracia nie byli chyba jednak zachwyceni. Po śmierci ich ojca Aurélie spędzała większość czasu we Francji w przeciwieństwie do reszty rodzeństwa. Oczekiwali, że to Louisa będzie miała na małą baczenie. Nie wiem jednak, czy ciotka zdoła przyjechać. – Dlaczego? – Ma liczną rodzinę. Najstarsza trójka jej dzieci ma już własne domy, lecz pozostało jeszcze kilka córek w wieku szkolnym. To nie w porządku zaprzątać jej głowę moimi problemami. – Zauważyłem, że obie z siostrą wolicie mówić o matce po imieniu. Rumieniec na policzkach Kate jeszcze się pogłębił. – Aurélie twierdzi, że kiedy mówimy o niej „mama”, czuje się staro. Wyszła za mąż nieprzyzwoicie wcześnie. Poza tym to nic takiego. Edward sądził inaczej, zmilczał jednak. – Kate – powiedział zamiast tego – nie po to przeszedłem taki kawał drogi, by wypytywać cię o rzeczy, które nie powinny

mnie interesować. – Przecież nie uznałam twoich pytań za natrętne – odparła. – Lecz powiedz, po co w takim razie przyszedłeś? – Myślę, że wiesz. – Nie – odparła. – Nie wiem. Spojrzał na nią, unosząc brew. – Przyszedłem przeprosić – powiedział – za swoje zachowanie wczoraj wieczorem. – Za to, że się zirytowałeś, kiedy próbowałam wyprawić cię do łóżka? Czy za to, że posłałeś Jaspera do diabła – i to w mojej obecności – kiedy próbował pomóc ci zdjąć surdut? – Kate – powiedział z naganą w głosie. Jej oczy pojaśniały. – Ach, masz na myśli pocałunek – zauważyła, udając, że dopiero teraz na to wpadła. – Żałujesz, że mnie pocałowałeś? – Oczywiście. Jak mogłoby być inaczej? – Boże, to po prostu okropne! Domyślam się więc, że nie zamierzasz zrobić tego znowu. Muszę przyznać, że jestem trochę zawiedziona. – Och, Kate – powiedział cicho. – Oboje wiemy doskonale, że nie jestem typem mężczyzny, który powinien cię całować. Jej oczy zabłysły. – Ach tak? A jakiegoż to mężczyznę powinnam wybrać? Łowcę posagów? Nie mam majątku, jeśli nie liczyć Bellecombe, i ledwie jestem w stanie utrzymać zamek. Mam ograniczone możliwości, Edwardzie. Próbował zrozumieć. – Miałaś wyjść za mąż – powiedział. – Zostawić Bellecombe pod opieką brata i założyć własną rodzinę. Odwróciła wzrok. – Nadal możesz to zrobić, Kate – naciskał. – Może to ty powinnaś pojechać do Londynu, zamiast wysyłać tam siostrę? Czy lady Upshaw nie może przedstawić cię kilku odpowiednim dżentelmenom? Zacisnęła wargi i potrząsnęła głową.

– Nie mam czasu – powiedziała. – Muszę wszystkiego dopilnować. Wyprowadzenie spraw na prostą zajęło nam pięć lat. – A czy twój zarządca nie mógłby… – Ja nie mogę – przerwała mu. – Co więcej, nie chcę. Spójrz na mnie. Nie jestem piękna i o tym wiem. – To nieprawda – zaoponował. – Poza tym masz wiele zalet, które… – Nie rozumiesz. – Potrząsnęła znów głową. – Nie jestem już panną Katherine Wentworth z niewielkim, acz solidnym posagiem. A czy chcę wyjść za mąż? Tak, oczywiście. Ale choćbym znalazła czas, żeby poznać odpowiednich dżentelmenów, jak mogłabym mieć pewność, że mężczyzna, którego wybiorę, pragnie mnie, a nie dochodu, jaki może – powtarzam – może pewnego dnia, jeśli urobię sobie ręce po łokcie, przynieść Bellecombe? To ten narzeczony, pomyślał Edward. Musiał zrobić coś, co tak skutecznie ją zniechęciło. – Nie wszyscy są tacy, Katherine. – Mężczyzna, który szuka żony, musi być praktyczny, Edwardzie – powiedziała. – Musi rozważyć, co żona może wnieść mu w posagu. Każdy, kto na mnie spojrzy, zobaczy nie zwyczajną kobietę o dobrym sercu, ale dziedziczkę Bellecombe. Mój ojciec i brat doprowadzili majątek niemal do ruiny i nie pozwolę, aby kolejny mężczyzna zrobił to samo. Uświadomił sobie, że zdenerwował Kate. Jakież to tragiczne, że nie zdaje sobie sprawy, ile jest warta. Mimo to miała rację: jej wartość była teraz nierozerwalnie związana z baronią, a jeśli dobrze znał prawo, ktokolwiek ją poślubi, zyska kontrolę nad żoną i majątkiem. – Potrafisz być bardzo przekonująca, – powiedział, próbując złagodzić atmosferę. – A także stanowcza. Nie wątpię, że poradziłabyś sobie z tego rodzaju mężczyzną. – Nie zawracałabym sobie głowy tego rodzaju mężczyzną – odpaliła gniewnie. – Mam tu prawdziwy problem. Szkoda czasu na toczenie bitew, których da się bez trudu uniknąć. Nie mogę podjąć takiego ryzyka – ze względu na Bellecombe i rodzinę.

– Przehandlujesz zatem… co? – zapytał. – Swoje przyszłe dzieci za przyszłość majątku? W szarych oczach Kate zabłysło coś na kształt bólu. – Owszem, jeśli ktoś chce tak to postrzegać – odparła spokojnie. – Uważam, że warto ponieść tę ofiarę. – Co się stanie z tym wszystkim, gdy ciebie zabraknie? – naciskał. – Dla kogo to budujesz – i się poświęcasz – jeśli nie dla swoich dzieci? – Nancy odziedziczy zapewne kiedyś po mnie Bellecombe – odparła. – Włości znajdą się w dobrych rękach, jeśli obejmą je Burnhamowie. Edward wyrzucił w górę dłonie. – Widzę, że podjęłaś już decyzję – powiedział. – Przepraszam, że cię pocałowałem. To, co jest między nami, ta krucha przyjaźń… Nie powinienem ryzykować, że ją utracę i to dla czegoś tak błahego. Uśmiechnęła się, ale w jej oczach nie było już ciepła. – Jesteś po prostu znudzony, a także zirytowany tym, że nie możesz robić wszystkiego, co byś chciał – jak na twoim miejscu każdy ambitny i pełen energii mężczyzna. – Odsunęła się nieco i spojrzała na stary zegar na kominku. – Co do mnie, przepraszam, ale muszę cię teraz opuścić. Obiecałam Anstrutherowi, że z nim pojadę. – Ach. Znowu owce? Kate uśmiechnęła się samymi tylko wargami. – Nie, mamy za Dulverton niewielką kopalnię – powiedziała, podnosząc z podłogi zniszczoną skórzaną torbę do zawieszenia przy siodle. – Pojedziemy tam teraz. – Węgiel? – zapytał. – Nie, kopalnia węgla znajduje się bliżej Bath – odparła. – W tej za Dulverton wydobywa się srebro. – Nie masz ochoty tam jechać – zauważył. – A może chodzi o mnie? Proszę, Kate, powiedz, że nie sprawiłem, iż czujesz się nieszczęśliwa. Bardzo bym tego nie chciał. – Jakiś ty niemądry, Edwardzie. – Wstała i zaczęła wpychać

do torby teczki oraz księgi. – Chodzi o to, że… Wiesz, znam się na rolnictwie. Owce, zboża. Zmiany pór roku. Ale kopalnie? Nie znoszę ich. – To je sprzedaj. – Kuszące, lecz niezbyt rozsądne. – Zapięła torbę. – Połowa dochodów Bellecombe pochodzi z innych źródeł niż rolnictwo. Teraz dyrektor chce omówić ze mną nową propozycję biznesową, a ja rozumiem zaledwie połowę z tego, co mówi. Nie, nie chodzi o ciebie, Edwardzie, wierz mi. Pozostawało mieć nadzieję, że mówiła prawdę. – Niełatwo być baronessą d’Allenay – zauważył z uśmiechem. – Cóż, nie będę dłużej cię zatrzymywał. Kate umocowała szpilkami na głowie brązowy cylinder z niewielką woalką, po czym chwyciła torbę oraz harap i ruszyła dziarsko ku drzwiom. – Och… jeszcze jedno – powiedziała, odwracając się. – Mogę wrócić dziś późno, lecz mam nadzieję, że skoro Fitch pozwolił ci wstać, zjesz z nami jutro kolację? – Dziękuję. – Odetchnął powoli, z ulgą. – Nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności. – Doskonale – skinęła oficjalnie głową. – Poproszę Anstruthera, żeby się do nas przyłączył. Polubisz go. Przyglądał się, jak odchodzi szybko przez dziedziniec. Jej obcasy stukały dźwięcznie na bruku, a torba kołysała się w jednym rytmie ze spódnicą. Dotarła, smukła i wyprostowana niczym księżna, do pierwszej bramy, po czym wyszła na zewnętrzny dziedziniec i znikła Edwardowi z oczu. Nagle zapragnął pójść za nią. Pójść i powiedzieć… Co właściwie? Boże, nie był nawet pewien, co mu zaoferowała. Kolejny pocałunek? Cokolwiek to było, jego odmowa, aczkolwiek delikatnie wyrażona, była niczym cios w serce. Dokładnie tak jak zamierzył. Mimo to podążył bezwiednie przez dziedziniec i zorientował się, co robi, dopiero w połowie drogi do bramy. Pójście za nią byłoby szaleństwem. Do diabła, nie wiedział przecież nawet, jak się

nazywa! Nic się nie zmieniło. Nagle do jego uszu dobiegł tętent kopyt. Gniada klacz Kate wybiegła truchtem ze stajni, a potem skierowała się na długi most i dalej, ku drodze. Tuż za Kate jechał wysoki, nieznany Edwardowi mężczyzna, dosiadający olbrzymiego siwego wierzchowca. Już po chwili konie się zrównały. Kate siedziała w siodle elegancko, w pełni panując zarówno nad swoją postawą, jak i zwierzęciem. Ani ona, ani mężczyzna na siwku nie odwrócili się, by spojrzeć na Edwarda stojącego w cieniu bramy i spoglądającego w ślad za Kate niczym zakochany uczniak. Nie był jednak uczniakiem. I z pewnością nie był zakochany. Mimo to stał, przyglądając się jej, póki nie zniknęła, i zmagając się z poczuciem, że oto popełnił koszmarny błąd, może największy w życiu. Ale skąd mógł o tym wiedzieć? Był nikim. Jego życie – i błędy, które popełnił – były niewidoczne. Jak mógłby dojrzeć, co czeka na niego w przyszłości, skoro ledwie zaczynał dostrzegać przeszłość. Na litość boską, nie znał nawet swojego nazwiska! Nie potrafił dodać prostych cyfr – a może nawet jasno myśleć. Po raz pierwszy od wypadku miał ochotę wznieść pięść i wygrażać niebiosom w bezsilnym gniewie.

Rozdział 7 Piękna muzyka Następnego wieczoru Kate przygotowywała się do kolacji z większą starannością, niż chciałaby przyznać nawet przed sobą. Pani Peppin siedziała w jej prywatnym saloniku na zwykłym miejscu obok kominka, robiąc na drutach i przyglądając się, jak Kate wyjmuje po kolei wieczorowe suknie, by wepchnąć je zaraz z powrotem do szafy. – Satynowa w kolorze klaretu – powiedziała w końcu, machając pracowicie drutami. – Suknia jest prosta, panienko, ale w niej ci do twarzy. – Wszystkie moje suknie są proste – wymamrotała Kate, wyjmując ciemnoczerwoną toaletę i przyglądając się jej bacznie. – A czyja to wina? – spytała Peppie, odstawiając koszyk. – Moja – przyznała Kate, rzucając gospodyni smutne spojrzenie. – Nie zostałam stworzona, żeby błyszczeć, Peppie. – Ale i nie po to, by wtapiać się w tło – odparła kobieta, podchodząc do dzwonka. – Hetty powinna wyprasować tę spódnicę. Nawet piękność wyglądałaby żałośnie w pogniecionym stroju, a ty gościsz dziś na kolacji przystojnego mężczyznę. Kate szeroko otworzyła oczy. – Peppie, na miłość boską – powiedziała karcąco. – To tylko Edward! – Tak, tylko Edward – zgodziła się z nią Peppie. – Jednak przyglądanie się mężczyźnie leżącemu bez sił w łóżku to jedno, a obserwowanie go, gdy jest na nogach i stąpa dumnie niczym ożywiony posąg Rzymianina, to coś zupełnie innego. Kate rzuciła gospodyni pełne nagany spojrzenie i weszła głębiej do saloniku. – On kuleje, nie stąpa – poprawiła ją. – Poza tym, Peppie, nic o nim nie wiemy. Równie dobrze mogłabym mówić do siebie – pomyślała. I powinna była. Boże, poprzedniego dnia próbowała nawet z nim

flirtować! I gdyby reakcja Edwarda na zawoalowaną propozycję nie sprowadziła jej na ziemię, ostry język Peppie powinien tego dokonać. Prawdę powiedziawszy, pani Peppin była dla niej, podobnie jak Anstruther, bardziej rodzicem niż gospodynią. Z pewnością miała prawo wyrażać swoją opinię, a nikt nie potrafił oblać zimną wodą skuteczniej niż ona. A jednak tego nie zrobiła. Nie całkiem. Przeciwnie, jej pomarszczona twarz posmutniała. – Tak, masz rację, panienko – powiedziała. – Lecz miło mieć znów w domu dżentelmena, na dodatek przystojnego. – Owszem – przytaknęła Kate ponuro. – Wolałabym, żeby nosił przez cały czas okulary, może odebrałoby mu to choć trochę powabu. Peppie się roześmiała. – Och, panienko, trzeba byłoby znacznie więcej niż tylko okularów, żeby pozbawić takiego mężczyznę powabu. Myślałam, że może panienka Nancy się nim zainteresuje, ale nie. – Obawiam się, że to nie o Nancy powinnyśmy się martwić – stwierdziła Kate. – Ja też uważam, że jest aż nadto pociągający. Przynajmniej zaczął coś sobie przypominać. – Tak, a pewnego dnia – przynajmniej tak twierdzi Fitch – wspomnienia wrócą i pozbędziemy się go na dobre. Co do mnie, będzie mi trochę żal. A mnie nie – powiedziała sobie w duchu Kate. – Z radością wrócę do normalnego życia i pozbędę się dręczących fantazji. Powtarzała to sobie, gdy Hetty prasowała jej spódnicę, a Peppie upinała zaplecione włosy w koronę na głowie. – Gotowe! – rzekła, umocowując fryzurę grzebykiem z pozłacanego filigranu, który należał kiedyś do babki Kate. – Wygląda panienka zupełnie jak zmarła lady d’Allenay. Nic dziwnego, że była panienka ulubienicą dziadka. Wyglądam dobrze – przyznała w duchu Kate, przeglądając się w wysokim lustrze. Grzebyk w kształcie wachlarza zdobiły drobne granaty, chwytając światło i przydając całej kreacji nie

tylko elegancji, ale wręcz królewskiego szyku. – A byłam jego ulubienicą, Peppie? – spytała z odrobiną tęsknoty. – Pewnie! – Peppie pochyliła się, by upiąć spódnicę wokół krynoliny. – Och, kochał oczywiście panicza Stephena, lecz wiedział doskonale, kto będzie najlepszy dla Bellecombe, i umarł spokojny, wiedząc, że to panienka je odziedziczy. – Chciałabym udowodnić, że się nie mylił – szepnęła Kate – lecz to niełatwe. Przysięgam, że nie zrozumiałam połowy z tego, co mówiono wczoraj na temat kopalni. – Jakiej kopalni? – dobiegł je chłodny głos. – Boże, Kate! Ale się wystroiłaś! Kate odwróciła się i zobaczyła Nancy. Dziewczyna stała w drzwiach oddzielających sypialnię od saloniku. – Mam na sobie suknię sprzed pięciu lat. Widziałaś ją setki razy – odparła spokojnie. – Jeśli to oznacza, że jestem wystrojona, w mojej garderobie znalazła się widać cudem kolekcja strojów z Paryża. Nancy skrzyżowała na piersi ramiona gestem, który jej siostra znała aż nadto dobrze. – Wpięłaś we włosy grzebyk babci – rzuciła oskarżycielskim tonem – i widzę, że wkładasz też jej kolczyki. Będą sięgały ci niemal do ramion. – Tak, a ty masz jej diamentowo-szmaragdowy naszyjnik – wytknęła siostrze Kate, zapinając kolczyk. – Może chcesz się zamienić? Bo ja bardzo chętnie. – Miałabym zamienić szmaragdy na granaty? – powiedziała Nancy z lekceważeniem. – Nie ma mowy. Stroisz się dla Edwarda i obie o tym wiemy. – Nic podobnego – skłamała Kate. – Stroisz się – powtórzyła Nancy wyzywająco. – Nie rozumiem, dlaczego tobie wolno flirtować z mężczyzną, który może być rozbójnikiem, a ja nie mogę poślubić tego, który być może zostanie kiedyś świętym. – Panienko Nan! – Peppie wsparła dłonie na biodrach. –

Dość tego! – Czego? – spytała Nancy niewinnie. – Jeśli twoja siostra ma wreszcie chęć, by trochę się wystroić i zabawić gościa, powinnyśmy tylko się cieszyć. Pan Edward jest dżentelmenem. A siostrze panienki należy się odrobina przyjemności. Lecz Kate odwróciła się już od lustra. Zarzuciła na ramiona czerwonozłoty szal i powiedziała wyniośle: – Edward może sobie być rzezimieszkiem, ponieważ nie jestem nim w najmniejszym stopniu zainteresowana. Co więcej, jestem od ciebie starsza o dziesięć lat, Nancy, i widziałam już trochę świata. – Rzeczywiście, trochę – burknęła jej siostra. – Powinnam napisać do wuja i poinformować go, że gościsz pod naszym dachem tajemniczego mężczyznę i trzeba położyć temu kres. Kate odwróciła się i olśniewająco uśmiechnęła. – Spóźniłaś się, Nan. Już to zrobiłam. A teraz chodź, nie możemy pozwolić, żeby panowie czekali. Edward natknął się na Anstruthera w salonie, gdzie zarządca przechadzał się ze szklaneczką whisky w dłoni. Od razu rozpoznał w nim mężczyznę, który jechał za Kate na siwku. Mocno zbudowany Szkot z bokobrodami przedstawił się bez ceremonii i nalał Edwardowi whisky, zachowując się, jakby był u siebie. – Co za okropna rzecz, ten wypadek – zauważył, podając trunek. – Na pewno nie może się pan doczekać, by zająć się znowu swoimi sprawami. – Na tym polega problem – odparł Edward z namysłem. – Nie wiem tego. Nie czuję, aby czekało na mnie coś szczególnie pilnego, lecz przykro mi, że sprawiam kłopot. – Nic podobnego! Panie wcale tak nie uważają – odparł Anstruther, klepnąwszy Edwarda solidnie w ramię. A potem jął raczyć go opowieścią o koledze, którego spotkał na uniwersytecie podobny los. – Upił się i wypadł z okna Old College. Na szczęście miękko wylądował i się nie zabił. Uderzył jednak głową o chodnik i przez

cholerne dwa tygodnie nie potrafił sobie przypomnieć, jak się nazywa. – I co stało się potem? Anstruther ściągnął szerokie brwi. – Nie pamiętam dokładnie – powiedział, zerkając na otwarte drzwi – ale chyba nagle wróciła mu pamięć. Nie powinniśmy jednak rozmawiać o tym przy damach. Za bardzo przypomina to wypadek biednego panicza Stephena. Przez chwilę Edward nie był w stanie się zorientować, o kim mowa. – A, tak – skojarzył po chwili. – Panna Wentworth wspomniała, że brat zmarł w wyniku upadku, ale nie powiedziała, jak do niego doszło. – Wybrał się na kontynent ze swoim kompanem, lordem Reginaldem – wyjaśnił Anstruther. – Przeklęty, zapijaczony arogant. – Lord Reginald? – Tak, ten sam. – Anstruther skinął głową w kierunku mniej więcej północno-wschodnim. – Ale nie powinienem tak mówić. Damy chyba nadal mają do niego słabość. – Domyślam się jednak, że pan nie – zauważył Edward z uśmiechem. – Dorastał po drugiej stronie wzgórza. Był najmłodszym synem markiza Yeltona, strasznie zarozumiałym. Ukochanym wnukiem swojej babki, wychowywanym jak książątko. A kiedy starsza pani zmarła, sytuacja szybko uległa pogorszeniu. – Tak? W jakim sensie? – Zostawiła temu bałwanowi dom i trzy wydzierżawione farmy, żeby je zmarnował. Nie mnie o tym mówić, ale zawsze uważałem, że głupiec ma na panicza Stephena zły wpływ. – Wydaje mi się, że młodzi mężczyźni szukają towarzystwa osób, które mają na nich zły wpływ – chłodno zauważył Edward. – Taa…, pewnie, lecz panicz Stephen nie był zepsuty, jedynie rozpieszczony. Pojechał więc do Toskanii z tym Reginaldem, wspiął się po pijanemu na jakąś wieżę i spadł. Stracił coś więcej

niż tylko pamięć. Edward zerknął na pożyczoną laskę. – Domyślam się, że trudno mu było się potem poruszać. Anstruther potrząsnął głową. – Nigdy już tak naprawdę nie chodził. Chociaż potrafił przekuśtykać parę kroków, wspierany przez lokaja. A kiedy ktoś nic, tylko leży, to już po nim. Zapalenie płuc dopadnie go prędzej czy później. Pan może i spadł z konia, ale chwała Bogu, nic poważnego się nie stało. Nagle uszu Edwarda dobiegł tupot lekkich stóp na schodach. Anstruther rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie, podniósł szklaneczkę i dopił whisky. – Anstruther! – zawołała panna Wentworth, wbiegając z wdziękiem do pokoju, by ucałować starego Szkota w policzek. – Jakże przystojnie wyglądasz bez wysokich butów i kurtki. Mężczyzna zarumienił się nieznacznie i wsunął palec pod krawatkę. – Jestem związany jak gęś na Boże Narodzenie, panienko Nan – powiedział. – Och, ma panienka na sobie naszyjnik babci! Jakże mi brakuje tej zrzędliwej starszej damy! Pogrążyli się w rozmowie na temat zalet poprzedniej lady d’Allenay, których ta miała najwidoczniej – pomimo zrzędliwego charakteru – niezliczoną ilość. – Musiałaby być nie lada dziwaczką – wymamrotała Kate, spoglądając na Edwarda znad sherry, które nalewała – a to nieprawda. Była po prostu pragmatyczna. Edward uśmiechnął się dyskretnie, unosząc szklaneczkę. – Wypijmy zatem – powiedział, dotykając brzegiem swojego szkła jej kieliszka – za pragmatyczne kobiety. Uważam, że są czarujące. Ku zadowoleniu Edwarda Anstruther wdał się w dłuższą pogawędkę z panną Wentworth. Paplali jak para srok, pozostawiając Edwarda i Kate samym sobie. Pomyślał, że Kate wygląda tego wieczoru wyjątkowo pięknie, ubrana w suknię w głębokim odcieniu czerwieni, z

rozciętą spódnicą, ukazującą kremową podszewkę. Obcisły stanik, zdobiony z jednego boku plisami, został wycięty na ramionach tak głęboko, że niemal się z nich zsuwał, ledwie podtrzymując biust. Mimo to dekolt, przesłonięty z lekka kremową koronką, wydawał się bardziej sugestywny niż prowokujący. Gładkiej skóry nie zasłaniał żaden naszyjnik. Zauważył również, że zdjęła sygnet po dziadku. Za całą ozdobę służyły jej tylko złote kolczyki w kształcie długich, cienkich liści wysadzane granatami oraz grzebyk umieszczony niczym korona na zaplecionych i spiętych wysoko włosach. Edward nie znał się zbytnio na damskiej modzie, potrafił jednak rozpoznać elegancję oraz szlachetną prostotę, kiedy je widział. Kate wróciła do niego po tym, jak wcisnęła siostrze do ręki kieliszek sherry. – Widzę, że Anstruther uraczył cię swoją whisky – zauważyła. – To jego whisky? Kate zmarszczyła nos. – Rzadko ją pijam – powiedziała. – Trzymam trunek, by łatwiej mi było zwabić go do domu. – Mówisz o nim tak, jakby był bezpańskim psem – zauważył z uśmiechem. – W żadnym razie – odparła Kate. – Ma dla siebie całą południową farmę. Jest tam też dwór, całkiem przytulny. – Jest z tobą od dawna? – Och, niemal odkąd się urodziłam. Był chrześniakiem babci, bardzo z nią zżytym. To dziadek go zatrudnił. – I ufasz mu? – zapytał. – Jest dobrym zarządcą? – Niemal należy do rodziny. Boże, kiedy tatuś jeszcze żył, Anstruther był jedyną osobą, która potrafiła przemówić mu do rozumu. Dziadek, mimo swojej mądrości, za bardzo kochał syna. Tak, ufam mu, podobnie jak wszystkim naszym dzierżawcom. Nawet mama uwielbia Anstruthera, choć droczy się z nim bezlitośnie, wytykając upór i surowość. – Musi mieć wiele obowiązków.

– Przerażająco wiele – przyznała Kate. – Zarządza majątkiem, pomaga w zarządzaniu kopalniami i jeździ przynajmniej raz w miesiącu do Londynu, by pozałatwiać nasze sprawy w banku. Wie, jak bardzo nie lubię stolicy. Jej słowa potwierdziły opinię, jaką zdążył już sobie wyrobić na temat Szkota. – A skoro mowa o kopalniach – powiedział – jak tam wczorajsze spotkanie? Było tak okropne, jak się obawiałaś? Uśmiechnęła się cierpko. – Nie, ale nie dałam dyrektorowi powodów do zadowolenia – wyznała. – Chce wykopać na wiosnę nowy szyb. – I co mu powiedziałaś? – Być może będziemy mogli sobie na to pozwolić – odparła z namysłem. – Lecz już nie na to, aby rozszerzyć zasięg i zainwestować w wydobycie cyny w Kornwalii. Jest tam kopalnia, która wpadła mu w oko. – Cyna to pewny interes – zauważył Edward. – A także przedmiot rywalizacji handlowej z Dalekim Wschodem, przynajmniej tak było do tej pory. – Potrząsnęła głową. – Nie, moim zdaniem to zbyt ryzykowne przedsięwzięcie. Może gdybym była bardziej obeznana z tematem… Ale nie jestem. I nie mam, niestety, czasu się uczyć. Edward pomyślał, że z pewnością warto byłoby czegoś się w tej kwestii dowiedzieć. Wydobywanie rudy z pomocą pary, którą to metodę ostatnio udoskonalono, miało zrewolucjonizować górnictwo cyny. Otworzył usta, by jej to wyjaśnić, a potem gwałtownie je zamknął. Co on mógł wiedzieć o górnictwie? A jeśli wiedział, to skąd? Gdzie się tego nauczył? Był jednak pewny, że wie całkiem sporo. Mimo to uważał, że udzielanie Kate rad w zakresie inwestowania byłoby z jego strony przejawem arogancji. – Chciałeś coś powiedzieć? – spytała uprzejmie. Potrząsnął głową. – Nie, ja tylko… Na szczęście w drzwiach pojawił się Fendershot. Skłoniwszy

się sztywno, oznajmił, że kolacja została podana. Zaskoczyło go, że panny Wentworth nie paplały przy stole, jak można byłoby się spodziewać, o modzie, ani nie plotkowały, podejmując zamiast tego bardziej praktyczne tematy, które mogły zainteresować Anstruthera. W trakcie posiłku Edward dowiedział się o ostatnich żniwach, rynku wełny i sadach jabłoniowych więcej, niżby sobie życzył, uznał jednak za interesujące przyglądanie się Kate, gdy była w swoim żywiole. Poza paroma chwilami w biurze, ukazującymi, jak wygląda jej codzienność w zamku, wiedział o niej tak naprawdę tylko to, że jest życzliwa. Kiedy podano wątłusza w słodkim sosie, Anstruther zaczął rozważać kwestię zakupu potencjalnej kopalni cyny. Nie był jednak w stanie przeciwstawić logice Kate dostatecznie mocnych argumentów, kiedy wytknęła mu, że aby zainwestować w Kornwalii, musieliby wziąć pożyczkę i odłożyć prace przy modernizacji domowej farmy. To zaś było, krótko mówiąc, niemożliwe. – Tak, lepiej nie mieć długów – zauważył Szkot z niejakim żalem. – Ale to taka okazja… Więcej już na ten temat nie rozmawiano i towarzystwo przeszło do salonu, gdzie pannę Wentworth poproszono, aby usiadła do fortepianu. Anstruther zaś, ku zaskoczeniu Edwarda, przed kolacją przyniósł skrzypce w nieco podniszczonym futerale i wsunął je za sofę. A teraz wyjął instrument i zasiadł na krześle niemal naprzeciw Nancy. – Jak cudownie – wyszeptał Edward. – Są w miarę dobrzy? Kate powściągnęła uśmiech. – Wystarczy, jeśli powiem, że już dla samej gry trzymam tu dla Anstruthera whisky. A skąd u Nancy wziął się taki talent, to zagadka. Ja nie mam za grosz słuchu. Szybko się przekonał, co Kate miała na myśli. Grający zaczęli od skomplikowanej sonaty na skrzypce oraz fortepian i wykonywali ją bez zarzutu. Najwidoczniej grywali razem od lat, idealnie dostrajając się do siebie. Już po chwili Edward poczuł, że

pogrąża się w niemal sennym odrętwieniu spowodowanym muzyką. Z drugiej strony czuł się też w pełni świadomy. Bardziej niż podczas kilku ostatnich dni. Kate siedziała tuż obok, promieniując ciepłem – niewymuszoną, podskórną zmysłowością, która wykracza poza urodę. Prawdę mówiąc, nie miała nic wspólnego z fizycznym pięknem, a bardzo wiele z nagłym przypływem pożądania, który zacisnął mu wnętrzności w węzeł. Boże święty, pomyślał, oddychając głęboko. Nie brakowało mu doświadczenia. Wiele kobiet ogrzewało jego łóżko, tego był pewien. Dlaczego akurat ta jedna skupia na sobie całą jego uwagę, przyciąga pełne żaru spojrzenia? Od rozmowy poprzedniego dnia w biurze czuł, że coś w jego głowie się zmienia, choć nie był wcale pewny, czy będzie to zmiana właściwa. Kiedy przebrzmiały ostatnie akordy, Kate spojrzała na niego i uśmiechnęła się. – I jak? Jesteś pod wrażeniem? – To było piękne – przyznał. – Mozart – powiedziała. – Wiem – odparł, marszcząc brwi. – Tylko skąd? – Nie myśl o tym – rzuciła, ponieważ Nancy i Anstruther zaczynali już następny utwór. – Ciesz się po prostu muzyką. Wątpię, czy usłyszałbyś takich artystów w Londynie lub nawet w Paryżu. – Zastanawiam się, czy byłem kiedykolwiek w Paryżu. – Wiele razy – powiedziała, unosząc brwi. – Wystarczy na ciebie spojrzeć. Roześmiał się i erotyczne napięcie zelżało nieco, zastąpione czymś bardziej słodkim. Poczuł się nagle tak, jakby spędzał przyjemny wieczór z bliskim przyjacielem. Tylko że wcale tak nie było. Nie, to coś więcej. Tylko w jakim sensie? Cóż to za dziwna tęsknota dręczyła go, gdy patrzył na Kate? Może chodziło o to, że była wszystkim, co miał? Co znał? Czy kiedy odzyska pamięć, Kate nadal będzie

dla niego ważna? Czuł z wielką pewnością, i niejakim lękiem, że owszem, będzie. Zerknął na nią, zauważając, z jaką wprawą posługuje się igłą. Rzeczywiście, nie była piękna. Jej szare oczy miały poważny, niemal smutny wyraz, a cera koloru bladej kości słoniowej była gładka, bez śladu makijażu. Jednak twarz miała małą, o doskonale owalnym kształcie, a oczy błyszczały inteligencją. Powiedziała, że nie zamierza wyjść za mąż. Co za szkoda, doprawdy. Byłaby doskonałą żoną dla jakiegoś wartościowego mężczyzny. Za tym spokojnym, nieugiętym spojrzeniem wyczuwał namiętność. Próbował skupić się znowu na Anstrutherze i pannie Wentworth, na próżno jednak. Muzyka, wybór żywych utworów, wznosiła się właśnie w crescendo. Kate spojrzała na niego i uśmiechnęła się. – Czasami – powiedziała cicho – zdarza mi się tęsknić za mamą. To jej ulubiony utwór. – Lubi muzykę? – Bardzo. – Ale nie życie pośród wrzosowisk, jak powiedziała twoja siostra. – Przyjeżdża co jakiś czas, lecz zdaje się rozkwitać dopiero w atmosferze Londynu – przyznała Kate. – Z tatusiem sprawa miała się podobnie. I ze Stephenem. Lecz Nancy i ja zawsze najlepiej czułyśmy się w Bellecombe. – Przez cały czas tu mieszkałaś? – Prawie. Tatuś uważał, że Londyn to niezdrowe miejsce dla dzieci. Zwłaszcza dla Nancy – jako dziecko miała bowiem słabe płuca. Zatem gdy przyszła na świat, odesłano nas tutaj na dobre. – Cóż za poświęcenie ze strony waszej matki – wymamrotał Edward kpiąco. – To nie tak. – Spojrzała na niego ze smutkiem. – Aurélie zostawała z nami, kiedy tylko mogła, lecz tatusia jej nieobecność irytowała. Mieszkaliśmy tu zatem we trójkę z dziadkami i

Anstrutherem, przynajmniej do wypadku Stephena. W tym czasie tatuś już nie żył. Aurélie uznała, że wiejskie powietrze będzie dla chorego najlepsze, więc przysłała go tutaj, by doszedł do siebie. Edward zaczynał wyrabiać sobie opinię na temat instynktu macierzyńskiego pani Wentworth i nie była to opinia pochlebna. Lecz jeśli Kate nie uważała postępowania matki za przejaw zaniedbania, jakże mógł z tym polemizować? I nagle coś zobaczył. Fragment odwracającej się twarzy. Błysk satyny w kolorze chłodnego błękitu. Wysoko upięte, wspaniałe złotoblond włosy połyskujące w słońcu. A potem wszystko zniknęło, nie pozostawiając nic poza zapachem lilii i okropną, bolesną tęsknotą oraz poczuciem straty… Lecz zapach nie był realny. Nic nie było realne. Jedynie przebłysk wydarzeń, jak scenka widziana z okna przejeżdżającego pociągu. – Edwardzie? – Usłyszał, jakby z oddali, ciepły głos Kate. – Dobrze się czujesz? – Co takiego? Otrząsnął się i uświadomił sobie, że znowu się w nią wpatruje. Przyglądała mu się intensywnie. – Myślę, że moja matka była wyjątkowo piękna – rzekł gwałtownie, jakby obawiał się, że wspomnienie znów go opuści. – Miała… znamię po lewej stronie ust. I ciemnoblond włosy sięgające talii. Lecz kiedy wychodziła, upinała je wysoko. – Doprawdy? – spytała Kate spokojnie. – W kok? A może je zaplatała? Jak? – W taki wyszukany sposób, ozdobione diamentową tiarą – powiedział. – Nie wiem, jak nazywa się ta fryzura. – A jak ona się nazywała? – spytała Kate bardzo łagodnie. Odwrócił wzrok, wytężając pamięć. – Mama…? Minęła dłuższa chwila. Próbował pochwycić umykającą wizję, na próżno jednak. Kate też to dostrzegła. Edward nie powiedział nic więcej, a ona nie nalegała, jakby

zdawała sobie sprawę, że kolejne pytania mogą jedynie spłoszyć wspomnienia. – Cóż – odezwał się w końcu. – Musimy cieszyć się drobnymi zwycięstwami. – Oto zasada, którą zawsze się kierowałam – powiedziała cicho Kate. Nie potrafił pozbyć się uczucia, że tych zwycięstw nie było w jej życiu wiele i zdarzały się nader rzadko. Tak, zwycięstwa niewielkie i oddalone od siebie w czasie, a przez to tym cenniejsze. Co do niego, zobaczył przynajmniej – no, prawie zobaczył – twarz matki. Tylko co z falą trudnych do wyjaśnienia, sprzecznych emocji, jakie ten obraz przywołał? Pewnego dnia wszystko sobie przypomni, choć nie był wcale pewny, czy tego chce. Czuł bowiem, że pod warstwą wspomnień spoczywa coś nieprzyjemnego, nieuświadomiona wiedza o tym, iż jego przeszłość skrywa bolesne przeżycia. Czy miało to coś wspólnego z niemal fizyczną reakcją na wzmiankę o matce Kate? To by dopiero było dziwaczne. – Cóż – powiedział, kiedy Anstruther zaczął chować do futerału skrzypce i smyczek. – Wieczór jest zbyt przyjemny, by przywoływać wizje mojej zmarłej matki. Kate pochyliła się ku niemu zaintrygowana. – To ona nie żyje? Był tego pewien, tak jak faktu, że zmarła jakiś czas temu. Powiedział o tym Kate. – Przykro mi – odparła. Panna Wentworth wstała od fortepianu i ruszyła ku nim przez pokój. Anstruther także podszedł do Kate, podziękował za kolację i się pożegnał. Wstała, by odprowadzić swego zarządcę. Wyszli z pokoju ramię w ramię, rozmawiając o kopalni cyny i wyglądając bardziej jak para przyjaciół niż pracownik i chlebodawca. Edward przyglądał się im, zastanawiając się, czy Anstruther czegoś nie kombinuje. Odrzucił jednak to przypuszczenie niemal natychmiast.

Nie, był solidny jak skała. Panna Wentworth przysiadła na skraju sofy i gawędziła z nim wesoło do powrotu siostry. Kate zjawiła się po kilku minutach i obrzuciła Edwarda szacującym spojrzeniem. – Myślę, Nan, że powinnyśmy się wybrać na drobne zakupy. – Choć raz w pełni się z tobą zgadzam, siostro – odparła panna Wentworth. – Dokąd się udamy? – Chyba do Taunton. Anstruther mówi, że jutro będzie mógł obejść się beze mnie. Trzeba zamówić kilka rzeczy w związku z wizytą Aurélie. Poza tym, Edwardzie, jest tam też parę niezłych sklepów z męską galanterią – oczywiście nie takich, do jakich przywykłeś, ale nie możesz chodzić na okrągło w stroju do konnej jazdy. – Mogę wrócić w nim po prostu do Londynu – zasugerował. Oczy Kate zabłysły uroczo. – I dokąd się udasz? – spytała. – Do jednego z tych okropnych hoteli? A potem będziesz wędrował ulicami i wypytywał przechodniów, czy cię nie znają? – To da się zrobić – odparł łagodnie. Prawdę mówiąc, było z nim już na tyle dobrze, iż mógłby spokojnie wyjechać. Mimo to wstrzymał oddech, czując się trochę jak Hefajstos przed tym, zanim zrzucono go z Olimpu. Jednak to panna Wentworth przemówiła pierwsza. – Och, Edwardzie – złajała go – to nie wchodzi w grę. – Właśnie – zgodziła się z nią szorstko Kate. – A gdyby do tego doszło – co na razie nie miało absolutnie miejsca – pojedziesz pociągiem i weźmiesz ze sobą Jaspera. – Przysparzając ci jeszcze więcej kłopotów, Kate? – To ty jesteś najbardziej poszkodowany. – Tak – poparła ją panna Wentworth, spoglądając ze współczuciem na Edwarda – zostawił pan rodzinę, a przynajmniej ciotkę Isabel, która gdzieś tam się o pana zamartwia. Proszę zostać jeszcze przynajmniej przez kilka dni, dać sobie czas. Pozna pan wuja Upshawa. Edward rzucił dziewczynie mroczne spojrzenie.

– Nie potrafię sobie wyobrazić, by lord Upshaw chciał mnie poznać – odparł. – Z pewnością moja obecność tutaj spotka się z jego dezaprobatą. – Twoja obecność spowoduje, że tym szybciej się u nas pojawi – zgodziła się z nim Kate. – Okoliczność, którą zamierzam w pełni wykorzystać. Wuj zna wszystkich i ma na swoje usługi licznych prawników. – Widzę, że panie nie dadzą się przekonać. Niech zatem będzie, jak sobie życzycie. Uważam jednak, że to, iż tu będę, rzuci cień na przyjęcie waszej matki. Panna Wentworth zaśmiała się perliście, wstając. – Edwardzie, nie mógłbyś bardziej się mylić! – powiedziała. – Pana obecność… Och, co za tajemnica! I dramat! Boże, gdyby Aurélie wiedziała, że gościmy przystojnego i tajemniczego mężczyznę, przyjechałaby tu natychmiast. Kate się uśmiechnęła. – Nan ma rację. To co, kładziemy się, Nan? – Na Boga, nie! Muszę zrobić listę zakupów! – wykrzyknęła dziewczyna z oczami błyszczącymi wesołością. Gdy wyszła, Kate westchnęła. – Musi być już po wpół do jedenastej, a ja mam do napisania kilka listów. Edward rzucił okiem na zegar przy drzwiach. – Obawiam się, że już prawie jedenasta – powiedział, kłaniając się jej. – Dziękuję, Kate, za wspaniałą kolację. Wszedłszy do sypialni, nie poprosił Jaspera, by pomógł mu się rozebrać. Zdjął surdut i krawatkę, a potem wysokie buty i podszedł do stolika, gdzie przewidująca pani Peppin postawiła przed kilkoma dniami karafkę z brandy. Nalał sobie, mając nadzieję, że jeśli wypije wystarczająco dużo, alkohol złagodzi dręczące pożądanie. Podszedł ze szklaneczką do okna i zapatrzył się na oblany księżycowym światłem krajobraz. Wieczór był bezchmurny i na dziedzińcu poniżej zauważył Anstruthera, zamykającego wewnętrzną bramę.

Przysiadł na kamiennym parapecie i sączył z wolna trunek. Za dwa lub trzy dni w zamku pojawi się pani Wentworth z gromadą swoich przyjaciół. Naprawdę wolałby, żeby go tu wtedy nie było. Z drugiej strony nie chciał też wcale wyjeżdżać. Tylko się oszukuję – pomyślał. To dziwne interludium – leniwa ucieczka od normalnego życia – nie może trwać w nieskończoność. Musi ruszyć w końcu dalej. Ma obowiązki, zobowiązania. Zaczął odczuwać już ich ciężar, choć nie był w stanie przypomnieć sobie, na czym polegają. Rozmyślania przerwało mu ciche pukanie do drzwi. Przeszedł przez pokój boso i w samej koszuli, spodziewając się przesadnie obowiązkowego Jaspera, chociaż odprawił go stanowczo przed kilkoma godzinami. Tymczasem to nie Jasper stał na progu jego sypialni, lecz Kate. W koszuli nocnej i szlafroku, z rozpuszczonymi włosami i twarzą jaśniejącą z radości. – Edwardzie! – powiedziała, chwytając oburącz jego dłonie. – Pomyśl! Pomyśl, co się wydarzyło! Cudowna rzecz! – Cudowna? – roześmiał się. – Westa zeszła z Olimpu, żeby zapukać do moich drzwi? Lecz Kate wyminęła go, zaaferowana, i weszła do pokoju. – Nie, nie teraz. Kilka minut temu, kiedy byliśmy na dole – powiedziała bez tchu. – Nim zaczęliśmy wchodzić. Edward zastanawiał się przez chwilę, a potem go olśniło. – Boże, zegar! – powiedział, podchodząc do stolika nocnego i sięgając po swój zegarek. – Spójrz. Jest kwadrans po jedenastej. – Tak! Spojrzał na nią zaszokowany. – Kate. Cyfry znów mają sens! – A arytmetyka? – spytała, rysując w powietrzu domniemane działanie. – Powiedzmy… sześć dodać dwanaście? – Osiemnaście – odparł. – Osiemnaście. Jedynka, a potem ósemka. Widzę je nawet bez pióra i papieru. – Wszystko inne też będzie w porządku! – Chwyciła

Edwarda za ramiona i zaczęła tańczyć z nim po pokoju. – Przypomniałeś sobie matkę. I arytmetykę. Och, Edwardzie, jestem taka szczęśliwa! Zwolniła i spojrzała na niego bez tchu, z twarzą jaśniejącą z radości. Wtedy Edward zrobił rzecz najgłupszą z możliwych – coś, o co nie mógł winić upadku. Chwycił Kate, dosłownie porwał ją w objęcia, uniósł i pocałował. Pocałował tak, jak sobie wymarzył, obejmując jedną dłonią jej twarz, kiedy nakrywał jej usta swoimi. Opierała przez moment dłonie na jego ramionach, a potem ona także poddała się chwili. Edward przytulił ją, ani na chwilę nie odrywając warg od jej ust. Pogładził przelotnie jedwabiste włosy na skroni Kate, po czym przesunął ręką wzdłuż jej pleców, a potem jeszcze niżej, przyciskając ją zmysłowo do siebie. Jęknęła cicho i musnęła dłońmi pierś Edwarda. Krew zaczęła pulsować mu w żyłach, gdy wsuwał język w jej usta. Pożądanie wstrząsnęło nim, wbijając się w lędźwie niczym rozżarzone ostrze. Członek, przyciśnięty do miękkiego brzucha Kate, stwardniał natychmiast jak u niedoświadczonego chłopca. Delikatne nozdrza Kate rozszerzyły się, kiedy oddawała pocałunek z niewinną śmiałością. Nagle zapragnął rzucić ją na łóżko i po prostu ją wziąć. Szaleństwo ogarnęło go z taką mocą, że potrzebował całej siły woli, by nad nim zapanować. Wiedział, że powinien przestać. Tak jak i to, że traci kontrolę, zarówno nad ciałem, jak i nad duszą. Zamiast tego objął dłonią rozkoszne zaokrąglenie jej biodra, przyciągnął ją do siebie mocno i trzymał, póki nie poczuł, że go odpycha. Poddając się trudnej do opisania mieszance ulgi i niemal bolesnego rozczarowania, oderwał usta od jej ust, dysząc ciężko. Ulga nie trwała jednak długo, gdyż Kate powiedziała: – Nie zamknęliśmy drzwi. Pomknęła przez pokój, zamknęła je i przekręciła klucz w zamku. – Kate – wykrztusił.

Odwróciła się tak gwałtownie, że koronkowy skraj jej koszuli zafalował na nagich stopach. Twarz miała ślicznie zarumienioną, a szarych oczu z pewnością nie można było nazwać smutnymi. – Nic nie mów – poleciła. – Och, proszę, nie zepsuj tego, Edwardzie! Podszedł do niej i zamknął w uścisku, jak miał nadzieję, trochę mniej namiętnym. – Kate – powtórzył. – Och, Kate, kochanie, bądź poważna. Oparła policzek na jego piersi, a on położył jej dłoń na karku, rozkoszując się jedwabistym ciepłem jej włosów. Zamknął oczy i pomodlił się o siłę, aby postąpić jak należy. Lecz Kate nie zamierzała ułatwiać mu zadania. – Edwardzie – wyszeptała. – A jeśli mówiłam poważnie? I tak właśnie było, słyszał to w jej głosie. Była jak najbardziej chętna. Zdecydowana mu się oddać. Sprawić, by jego marzenia się ziściły. Zaskoczyło go to na chwilę, lecz szybko się opanował. W końcu to on się z nią droczył, zachęcał, nazywając swoją boginią. Najwidoczniej posunął się we flircie za daleko. – Kochanie, przecież nie wiemy, jakim jestem człowiekiem – wyszeptał. – Ale na pewno nie takim, który igrałby z uczuciami młodych dam. Położyła mu dłonie na piersi i odepchnęła go zdecydowanie. – Nie jestem zbyt młoda – powiedziała, spoglądając mu w oczy. – I już nie tak głupia, aby pozwolić mężczyźnie igrać z moimi uczuciami. – Kate, Kate – wymamrotał. – Zaszczycasz mnie. Ale, kochanie, nie możemy… – Masz pojęcie, Edwardzie, jakie jałowe życie tu prowadzę? – przerwała mu. Przez chwilę się jej przyglądał. – Mam nadzieję, że takie, jakie sobie wybrałaś – odpowiedział. – Czy się mylę? Zacisnęła z uporem usta, zastanawiając się, jak sformułować myśl.

– Niezupełnie – przyznała w końcu. – I nawet w przybliżeniu nie takie, jakie spodziewałam się wieść. Często czuję się samotna, choć bywam bardzo zajęta – pracą, rozwiązywaniem problemów, staraniem, by sprostać oczekiwaniom – a potem, w nocy, nadchodzi ta… ta okropna, wsysająca pustka. Objął znów dłonią jej policzek. – Och, Kate – wyszeptał – chociaż to bardzo kuszące, wolałbym nie stać się przyczyną twojej zguby, jeśli o tym właśnie myślałaś. Rumieniec na twarzy Kate się pogłębił i Edward uświadomił sobie po raz kolejny, jaka jest jednak śliczna. – Do końca nie wiem, co miałam na myśli – odparła ochryple. – Przepraszam, Edwardzie. Nie chciałam stawiać cię w kłopotliwym położeniu. Zaczęła się odsuwać, lecz dostrzegł w jej oczach, że czuje się zraniona. – Nie, nie, Kate – powiedział, przyciągając ją do siebie. – Nie przypisuj moim słowom ukrytego znaczenia. Och, pragnę cię, moja droga, i to niemal od chwili, kiedy cię zobaczyłem. Wtuliła twarz w jego pierś. – Kiedy mnie zobaczyłeś, omal cię nie zabiłam. – Lecz przecież jesteśmy tu oboje – powiedział ze śmiechem. – Wygląda na to, że mam skłonność do niebezpiecznych kobiet. Ale daleki jestem od świętości, wiem to na pewno. Nie marnuj na mnie dziewictwa, Kate, ponieważ być może na to nie zasługuję. Na pewno byś potem żałowała. Uniosła ku niemu twarz, smutną, acz pełną żaru. – Wiem, co to żal – powiedziała cicho. – I mówiąc wprost, nie jestem dziewicą. Zmarnowałam dziewictwo, by zadowolić mężczyznę, który naprawdę na to nie zasługiwał. Nie, Edwardzie, nie musimy mówić o żalu. Czułam go zbyt często w ciągu ostatnich ośmiu lat. Była to dzielna przemowa, lecz czuł, że kryje się za nią cierpienie. Wpatrywał się w Kate przez dłuższą chwilę, starając się zapanować nad gniewem, gorzkim jak żółć. A potem się poddał i

powiedział to, co cisnęło mu się na usta: – Kate. Mógłbym zabić tego bękarta gołymi rękami. – Dlaczego? Zrobiłam to z własnej woli. Nie zostałam… nakłoniona. Znaczyło to, że nie została zgwałcona – pomyślał ponuro. Bardzo wątpił, czy wiedziała jednak, co robi. Dżentelmen jednakże – a raczej łajdak – wiedział na pewno. Lecz Kate nadal wpatrywała się w niego bez mrugnięcia. – Szczerze mówiąc, to okropne doświadczenie – wyznała. – Sądziłam, że go kocham i przeżyję chwile pełne magii. – Ach, narzeczony… – wymamrotał. Kate spuściła wzrok. – Tak. – Kim on był? – Bliskim znajomym rodziny. Przystojnym i czarującym. Zbyt późno się przekonałam, że kochałam złudzenie, wymyśloną postać, która była tym wszystkim, czym nie byłam ja. – Przykro mi, Kate, że twój ukochany nie okazał się taki, jakim chciałaś go widzieć – powiedział. – Jesteś kobietą, która zasługuje, by jej marzenia się spełniły. – Ja też tak uważam – przyznała szczerze. – A ostatnio… cóż, ostatnio marzyłam o tobie. Potrząsnął głową, przyciągając ją do siebie. – Kate, moja droga – wymamrotał z twarzą wtuloną w jej włosy – musimy być szaleni. Oboje. – Ja na pewno nie. Wiem doskonale, czym to jest, a czym nie jest. Wiem, że tu nie zostaniesz. Wkrótce wyzdrowiejesz, wrócisz do swojego życia i więcej się nie spotkamy. Podejrzewał, że Kate ma rację, i czuł, że powinien być zadowolony. Tymczasem jej słowa napełniły go, nie wiedzieć czemu, głębokim smutkiem, tęsknotą tak silną, że aż bolesną. – Kate… Nie było potrzeby mówić więcej. Pragnęła go. Dlatego zrobi wszystko, żeby być – przynajmniej tej nocy – kochankiem, o jakim marzyła. Na jakiego zasługiwała.

Mimo to nie mógł zaprzeć się tego, co w nim płonęło. Tęsknota, jaką odczuwał, zmierzała ku własnemu crescendo. Ból wydawał się dobywać ze studni smutku i tęsknoty, której źródła nie potrafił wyjaśnić. Ale, na dobre czy na złe, zamierzał ją ugasić. Rozchyliła usta pod dotykiem jego warg, kiedy całował ją namiętnie, z otwartymi oczami. Jęła szarpać za poły jego koszuli, wyciągając ją niemal całkiem z bryczesów. Dotykała go z początku niepewnie, a potem coraz bardziej niecierpliwie. Przesunął ją delikatnie w kierunku łóżka. Rozwiązał pasek szlafroka, zsunął go z jej smukłych ramion. A potem pospiesznie ściągnął z siebie koszulę przez głowę. Oczy Kate rozszerzyły się niewinnie na widok jego nagiego ciała. – Edwardzie – wyszeptała, pieszcząc wargami jego skórę. – Pragnęłam to zrobić już pierwszego dnia, gdy tylko zdjęłam ci odzienie. Jesteś tak cudownie męski. Na te słowa żądza zacisnęła mu wnętrzności w słodki, bolesny węzeł. Czuł, że jeszcze jedno jej westchnienie, i cały zniknie, rozpłynie się. Pocałował ją znowu i popchnął delikatnie na łóżko, wciskając kolano pomiędzy nogi. Upadła na plecy, pachnąc słońcem i trawą po wiosennym deszczu, uwodzicielsko, a zarazem niewinnie. Podążył za nią, wtulając twarz w jej szyję. Ciało Kate wygięło się pod jego ciężarem, a włosy rozsypały się po poduszce. Lampa na nocnym stoliku zamigotała, rzucając na białą pościel tańczące cienie. – Teraz, Edwardzie – powiedziała, pociągając za pasek jego bryczesów. Pocałował ją znowu z uczuciem triumfu, a potem z wolna się odsunął, wyciskając na jej szyi drżące pocałunki. Usiadł na łóżku, czując pod stopami chłodną podłogę, i wsparł dłonie na kolanach. Przez chwilę próbował wyperswadować sobie to, co zamierzał właśnie zrobić. Było jednak o wiele za późno, posunął się już za daleko. Wyciągnął rękę i zmniejszył płomień lampy, tak że ledwie żarzyła się w ciemności. Pragnienie, by posiąść Kate, było niemal namacalne, tęsknota za nią tak głęboka, że zastanawiał

się, jak zdoła kiedykolwiek się od niej uwolnić. Lecz nad tym zastanowi się jutro. Teraz znajdowali się tutaj, oboje. Wstał pospiesznie i zaczął rozpinać guziki bryczesów. – Edwardzie…? Zerknął za siebie przez ramię. Kate klęczała, trzymając w dłoniach skraj koszuli i wpatrując się w jego dłonie. – Nie – wykrztusił. – Nie zdejmuj. Jej ręce opadły. – Nie mogę? Rozpiął ostatni guzik. – Możesz zostać w koszuli, jeśli chcesz – poprawił się. Najwidoczniej nie chciała, chwyciła bowiem mocniej cienką bawełnę, zerwała z siebie koszulę i rzuciła ją w ciemność. Dłonie Edwarda zamarły, nim zdążył pozbyć się reszty ubrania, a w płucach zabrakło tchu. Wspaniały, jedwabisty woal jej włosów zsunął się na jedno ramię. W blasku świecy ich barwa była rdzaworuda. Piersi miała krągłe i wysokie, niemal zaskakująco pełne, o małych, różowych, teraz już twardych sutkach. Przesunął spojrzeniem w dół po miękkim wzniesieniu brzucha, ku kępce włosów pomiędzy udami i poczuł, jak w jego lędźwiach budzi się coś pierwotnie cielesnego. Męska potrzeba, aby ją posiąść. Zawłaszczyć. Zdominować. Wsunąć się w nią i oddać hołd jej kobiecości. Zamknął oczy, zdjął resztę ubrania i wczołgał się z powrotem na łóżko, pociągając Kate za sobą. Pocałował ją znowu, namiętnie. Kate zaczęła poruszać się nagląco, przesuwając dłońmi po jego ciele w sposób tyleż pożądliwy, co niedoświadczony. Po chwili zmusił się, by uspokoić oddech. Zdusić pożądanie po to, by móc jak należy ją zadowolić. Przetoczył się na bok, obrócony ku niej twarzą, i ucałował koniuszek idealnego nosa. – Kate, skarbie, jesteś pewna? Przytaknęła i wyciągnęła do niego ramiona. – Och, Edwardzie – wyszeptała. – Jeszcze jak! Dźwięk jego imienia omal nie pozbawił go opanowania. – Jestem pewna, że chcę to zrobić z tobą – mówiła dalej. – I

że to jest słuszne. Niech Bóg mu pomoże, sądził podobnie. Nawet w takiej chwili zdawał sobie jednak sprawę, że nie dopuszcza do siebie prawdy. Czuł bowiem, że mógłby pozostać przy Kate na zawsze, zagubiony w jej słodyczy. W odosobnieniu tego miejsca, niezmąconego ciepła jej spojrzenia. Lecz wiedział też z absolutną pewnością, że nie jest to możliwe. I że sięga po coś, na co nie zasługuje. Kalając, być może, czystą niewinność. Na chwilę gorące łzy znowu zakłuły go pod powiekami. – Kochaj się ze mną – powiedziała cicho. – Spraw mi rozkosz. Proszę. Nie miał dość siły, aby powiedzieć to, co nakazywał honor. Może nie miał zresztą honoru. Nie wiedział tego. – Sprawię, kochanie – zapewnił ją. – W odpowiednim czasie. Z kobietą taką jak ty mężczyzna chce się kochać powoli. Sięgnęła po niego, ale powstrzymał jej dłoń, chwytając za nadgarstek. A potem przyciągnął ją bliżej. – Powoli, Kate – powtórzył, muskając językiem jej sutek. Westchnęła. Objął wargami pierś, gładząc ją czubkiem języka. Kate krzyknęła cicho w ciemności, wyginając ku niemu biodra, i wsunęła mu palce we włosy, krzyknąwszy cicho z domagającej się zaspokojenia namiętności. Zmusił ją, przyciskając nogami i ramionami, by leżała spokojnie, po czym jął całować i ssać najpierw jedną pierś, a potem drugą. Wyszeptała jego imię. Była inna niż kobiety, z którymi kochał się wcześniej. Wiedział to, chociaż ich nie pamiętał. Miał przeczucie, że nawet kiedy wróci mu pamięć, niczego to nie zmieni. Kate westchnęła znowu, szczerze i z nieskrywanym oczekiwaniem. Pragnął jej. I, jak się obawiał, nie tylko w tej chwili. Położył dłoń po wewnętrznej stronie jej kolana i lekko je uniósł, przesuwając palcami po ciele tak gładkim i ciepłym, że najchętniej by w nim zatonął. Powędrował dłonią wyżej, ku kępie loków strzegących centrum jej kobiecości.

– Otwórz oczy – wyszeptał. Posłuchała, spoglądając na niego w półmroku rozszerzonymi źrenicami. – Edwardzie – wykrztusiła. – Chcę cię dotknąć, Kate – powiedział. – Uczynić moją. – Więc zrób to – wyszeptała. – Dotknij mnie. Wsunął w nią palec i poczuł, jak jej ciało kurczy się z szoku. Jęknęła. Pieścił ją, gładząc, póki nie zaczęła szybciej oddychać. Odnalazł kciukiem wilgotny, drżący klejnot i delikatnie go pogładził. Krzyknęła, a potem wyszeptała znów jego imię. Czuł się tak, jakby tracił zmysły. I pozwolił niemądrze, by ta głęboka potrzeba zdominowania jej skłoniła go do wypowiedzenia czegoś, co było niemożliwą do spełnienia obietnicą – a może raczej groźbą? – To jest moje, Kate – wykrztusił. – Rozumiesz? Zamknęła oczy i przytaknęła niemal niedostrzeżenie. Oddychał teraz ciężko, skupiony tylko na jednym: zawłaszczeniu jej. – Rozumiesz? – powtórzył. – Jeśli posuniemy się dalej – a nawet jeśli nie – to jest moje. Ty jesteś moja. – Tak – powiedziała cicho, chrapliwie. – Jestem twoja, Edwardzie. Spraw, by tak się stało. Wsunął w nią znowu palec, a potem dwa, zataczając kółka kciukiem. Nie przestawał, czując, jak jedwabiste mięśnie wewnątrz jej ciała zaciskają się na nim. Ponaglają go. Nie mógł już dłużej czekać. Rozsunął jej kolana swoimi. Ujął członek w dłoń i wprowadził go w Kate, czując, jak jej ciało napina się z szoku wywołanego tą inwazją. – Wszystko w porządku, kochanie – wyszeptał, wysuwając się nieznacznie. – Wiem – szepnęła, sięgając po niego. Opadł na nią i zaczął całować namiętnie i nieubłaganie, zawłaszczając ją i obejmując w posiadanie. Wepchnął język głębiej, odurzony smakiem jej ust. Uniósł się i znowu w nią wsunął. Kate krzyknęła i objęła go

w pasie kolanami. Oparł się na przedramionach i pchnął, prosząc Boga o siłę. Było tak, jakby Kate wiedziała doskonale, jak doprowadzić go do szaleństwa. Napierając biodrami, przesuwała ciepłymi dłońmi po jego plecach i pośladkach, wciągając go w siebie z nieomylnym kobiecym instynktem. Zadrżał, pchnął znowu i zacisnął powieki. To było kochanie się. To, czego doświadczał, było rzadkie. Jedyne w swoim rodzaju i doskonałe. Uświadomił sobie mgliście, że tak powinno być z kimś, kogo się kocha. Kate poruszyła się pod nim nagląco. Stłumił bezlitośnie niecierpliwość i ustanowił stały rytm, dostosowując ruchy do jej ruchów. – Tak, kochanie – powiedział śpiewnie. – Pokaż mi, czego chcesz. – Ciebie. Wbiła mu paznokcie w plecy. Każde kolejne pchnięcie było lepsze, posyłając go coraz wyżej, bliżej krawędzi. Uświadomił sobie, że mógłby się w niej zakochać, o ile już tak się nie stało. Odsunął zagrażającą jego emocjom prawdę i podążył za Kate, zdecydowany ją zadowolić. Przywiązać do siebie. Krzyknęła i przywarła do niego. Wsunął się w nią jeszcze głębiej, zmieniając nieco kąt, a wtedy odrzuciła do tyłu głowę i zadrżała, wciągając go w siebie. Zacisnęła palce na pośladkach kochanka, a kolana na biodrach i trwała tak, póki spazm nie minął. Edward wykonał ostatnie, głębokie pchnięcie i rzeczywistość wokół niego przestała istnieć. Było tak, jakby dusza wyrwała się z niego wraz z nasieniem. Pchnął znowu, czując, jak ścięgna w szyi napinają mu się niczym cięciwa łuku. Kate objęła go ramionami, wciągając coraz głębiej w przestrzeń, której nie potrafił ogarnąć ani zrozumieć.

Rozdział 8 Fendershot zabiera się do pracy Następnego dnia pojawił się rankiem w jadalni ociężały z braku snu i zjadł śniadanie w towarzystwie panny Wentworth, zastanawiając się, czy widać po nim, jak spędził ostatnie godziny i co powiedziałaby Nancy, gdyby domyśliła się, co on i Kate robili w nocy – przez całą noc, jeśli nie liczyć marnych trzech czy czterech godzin słodkiej nieświadomości. Na pewno by się jej to nie spodobało. Do licha, sam tego nie aprobował. Zrobił jednak to, co zrobił, i gdyby nadarzyła się okazja, zrobiłby to znowu, mimo że niemal czuł, jak osuwa się w niebezpieczną rozpadlinę. Choć wiedział, że sypiał z wieloma pięknymi kobietami – nie zastanawiając się zbytnio, co robi – to Kate stanowiła zagrożenie. Ponieważ była warta zastanowienia. Przed i po fakcie. Prawdę mówiąc, stawała się powoli jego obsesją. Nie powinno tak być, powiedział sobie w duchu. Nie była przecież olśniewająca czy nawet klasycznie piękna, ale cicha, momentami niemal przesadnie poważna. Nie uważał już jednak, że jest zwyczajna. O nie, w żadnym razie. Mimo to kobieta, którą dopiero co poznał, nie mogła stworzyć mu tak po prostu całego życia. Nie byłoby to rozsądne – zwłaszcza dla niej. Wcześniej czy później rzeczywistość wróci. Upomni się o niego, czy tego chce, czy nie. A wtedy tak, będzie musiał ją opuścić. I co potem? Dla każdego z nich? Co zostanie poza popiołem z ognia, który wybuchnął gwałtownie, lecz płonął tak krótko? Było, oczywiście, coś jeszcze: coś znacznie gorszego niźli popiół po przelotnej namiętności. Mógł zostawić Kate z dzieckiem. W świetle dnia uświadomienie sobie, jak bardzo był w tej sprawie lekkomyślny, zmroziło mu krew w żyłach. Kate mogła zapłacić za to straszną cenę: urodzić dziecko mężczyzny, którego nie znała.

Jeśli ona nie dostrzegała w tym niczego przerażającego, powinien myśleć za nią. – Jeszcze herbaty, Edwardzie? Podniósł wzrok i zobaczył, że panna Wentworth stoi obok kredensu z dzbankiem w dłoni. – Och! – Uśmiechnął się przelotnie. – Dziękuję, nie. Wróciła do stołu i odstawiła filiżankę z głośnym stukotem. – Co stało się z Kate dziś rano? Moja siostra nigdy się nie spóźnia. – Tak naprawdę jeszcze się nie spóźniła – powiedział, wyjmując zegarek. – Powiedziała, że wyjedziemy o ósmej. Przekazał już pannie Wentworth dobre wieści o tym, że jest w stanie znów odczytać cyfry. Teraz przyglądała się z uwagą jego zegarkowi, trzeba przyznać, wyjątkowo pięknemu. – Owszem – przytaknęła z nieobecną miną – tylko że ona nigdy nie pomija śniadania. Edwardzie, mogę zobaczyć pana zegarek? Spojrzał na nią zaciekawiony. – Ależ proszę. Odpiął łańcuszek i podał jej czasomierz. Panna Wentworth zaczęła przyglądać się inskrypcji, obracając kopertę w różne strony. – Co to za znak? – spytała po chwili. – Co, ten drobny wzór? – Tak. Odwróciła zegarek i postukała palcem w niewielki symbol pod napisem. Edward wyjął okulary i pochylił się nad kopertą. – To zapewne heraldyczny romb – powiedział. – Damy używają go zamiast pełnego herbu. – Tak myślałam – odparła panna Wentworth, a potem utkwiła wzrok w herbie. – Wygrawerowano go w stylu używanym przez wdowy i stare panny, prawda? – Nie mam pojęcia – odparł po chwili zastanowienia. – Dlaczego?

Panna Wentworth spojrzała na niego znacząco przez stół. – Należał do ciotki, która go panu podarowała – powiedziała. – Przypuszczam, że Kate i Peppie były tak zajęte odczytywaniem inskrypcji, iż nie przyjrzały się rysunkowi. – Jasperze? Młody człowiek wszedł pospiesznie do jadalni, kłaniając się – Przyślij do mnie, proszę, Fendershota. Po chwili kamerdyner, wysoki, postawny mężczyzna po sześćdziesiątce, skłonił się lekko i spytał: – Panienko Nancy, czym mogę służyć? – Wiesz co nieco o heraldyce, prawda? – spytała. – Mój ojciec był urzędnikiem w Kolegium Herbowym. A zmarły lord zgromadził w bibliotece niezły zbiór książek na temat heraldyki. Zatem tak, wiem co nieco. Panna Wentworth podała mu zegarek. – A co powiedziałbyś o tym? Zerknął przelotnie na kopertę. – To herb szlachetnie urodzonej wdowy – odparł. – Mówią nam o tym zarówno kształt, jak i wstążka. – A symbole? – Kombinacja herbu ojca i zmarłego męża damy – powiedział. – Przynajmniej tak być powinno. Panna Wentworth znów spojrzała na Edwarda. – Sądzę, że ciotka Isabel jest siostrą pańskiej matki – rzekła po chwili zastanowienia. – Gdyby była siostrą ojca, posłużyłaby się herbem rodziny, prawda? Lecz może chciała mieć na zegarku herb pana dziadka? – Nie wiem – odparł Edward. – Zawiłości heraldyki to coś, czego nie jestem w stanie pojąć. – Jak większość ludzi – zauważył Fendershot, nadal wpatrując się w zegarek. Panna Wentworth ponownie zwróciła się do kamerdynera: – Jakie są szanse, Fendershot, że mógłbyś się dowiedzieć, kim jest ta Isabel? Starszy mężczyzna potrząsnął głową. – Obawiam się, że byłoby to trudne. Lecz nic nie sprawiłoby

mi większej radości niż spędzenie poranka na przeglądaniu starych ksiąg dziadka panienki. Czy mogę zatrzymać dziś zegarek, panie Edwardzie? Edward machnął przyzwalająco dłonią. – Oczywiście, ale proszę nie zadawać sobie z mojego powodu zbyt wiele trudu. Tak naprawdę miał ochotę wyrwać kamerdynerowi zegarek z ręki i odwlec nieuniknione. Fendershot zniknął już jednak za drzwiami, a w jadalni pojawiła się Kate, ubrana w podróżną, ciemnoniebieską suknię, z płaszczem przewieszonym przez ramię. – Boże, zaspałam! – Jej szare oczy zabłysły, kiedy spojrzała na Edwarda. – Szybko, nalej mi herbaty, Nan, złapię tylko kawałek tosta. Posłałam Jaspera, by sprowadził powóz. Po dziesięciu minutach pomagał jej założyć płaszcz. – Wezmę okrycie i torebkę – powiedziała panna Wentworth, wybiegając z pokoju. Edward ruszył za Kate ku otwartym drzwiom. A potem, niemal w ostatniej chwili, jego cierpliwość się wyczerpała. Chwycił ją za ramię, obrócił i przycisnął do ściany. Spojrzała na niego zaszokowana. Całował ją, póki nie brakło jej tchu. Całował namiętnie, pieszcząc ustami, językiem i dłońmi, póki nie zaczął chrapliwie oddychać, a ona nie objęła go za szyję. Kate. Kate. Kate. Było tak, jakby jej imię krążyło mu w żyłach wraz z krwią, poruszane rytmem serca. Doprowadzała go do szaleństwa. Potrzebował jej i to, jak zaczynał się obawiać, rozpaczliwie. Kiedy wrócił mu rozsądek, oparł czoło o jej czoło, szukając słów, aby wyrazić coś, co musiało zostać powiedziane. – Do licha, Kate – zaczął w końcu. – Nie wiem, ku czemu to zmierza, ale… – Cicho bądź. Nic nie mów, Edwardzie. Nie psuj tego. – Będziemy musieli porozmawiać. To nie jest… bez znaczenia, Kate. Nie wiem, co to jest, ale z pewnością coś. Coś ważnego i prawie niemożliwego do pojęcia, przynajmniej dla

mnie. – Nie teraz – powiedziała, muskając wargami jego policzek. – Jasper nadchodzi. Edward zmusił się, by wrócić do rzeczywistości, i usłyszał odgłos kroków zbliżających się od strony holu. Odsunął się niechętnie od ściany, odwrócił z wymuszonym uśmiechem i podał Kate ramię. Podróż do Taunton nie trwała długo. Kate poprosiła, by podstawiono lando, którym powoził woźnica wyglądający, jakby urodził się przed co najmniej stu laty. Dzień był mroźny, mimo to panie zażyczyły sobie, by opuszczono budę. Edward posłuchał z ochotą, mając nadzieję, że szybka jazda oczyści mu umysł, a przynajmniej ochłodzi emocje. Jechali przez wiejski krajobraz Somerset, mijając kilka malowniczych wiosek, by dotrzeć następnie do rogatek Taunton. Nie potrafiłby powiedzieć dokładnie, w którym momencie uświadomił sobie, że sklepy i domy wyglądają znajomo. Nie stało się to w nagłym rozbłysku, ale powoli, stopniowo. A kiedy zobaczył w oddali niską, kamienną dzwonnicę, był już pewien. – Co to za miejsce? – zapytał szorstko. – Staplegrove – odparła panna Wentworth, wskazując dzwonnicę. – Kuzyn Richarda jest tam pastorem. Lecz Kate, bardziej spostrzegawcza, wychwyciła w jego głosie nutkę niepewności. – Byłeś już tutaj, Edwardzie? Skinął głową. – Tak. Jestem niemal pewny. – Czy to możliwe, żebyś pochodził stąd? – Panna Wentworth zmarszczyła brwi. – Nie sądzę. Richard by cię rozpoznał. I my zapewne także. Ponieważ Burnham pojawił się w zamku dwukrotnie, aby pomodlić się w intencji szybkiego powrotu Edwarda do zdrowia, zapewne Nancy miała rację. Pastor był inteligentnym dżentelmenem o przenikliwym spojrzeniu i przybył do zamku niemal na pewno nie tyle ze względu na Edwarda, ile po to, aby

przekonać się, że z jego ukochaną wszystko w porządku. Edward zrobił, co mógł, aby uciszyć jego obawy i wydać się tak niegroźnym, jak tylko mężczyzna jego wzrostu i postury mógłby. Richard odjechał usatysfakcjonowany, że jego upragniona narzeczona – jeśli nie dusza Edwarda – jest całkowicie bezpieczna. Z pewnością jednak go nie rozpoznał. – A ta gospoda? – panna Wentworth wskazała w przeciwnym kierunku. – Nie wydaje się znajoma? – Daj spokój, Nancy – ostrzegła siostrę Kate, siadając wygodniej. – W końcu Edward wszystko sobie przypomni, a zmuszanie go do niczego nie doprowadzi. Powiedz lepiej, masz pod ręką listę zakupów? Tymczasem Edward próbował oczyścić umysł, pozbyć się wrażenia, że rozpoznaje okolicę, na próżno jednak. Rzekł sobie w duchu, że to dobrze, choć czuł, iż jest inaczej. Wspomnienia niosły ładunek smutku, a także świadomość zobowiązań, która tak mu w ostatnich dniach ciążyła. Pomimo nie najlepszego nastroju wyprawa do sklepów okazała się sukcesem. Taunton było dość dużym miastem i jak zapowiedziała Kate, znalezienie magazynu z męską galanterią, kapelusznika i szewca nie nastręczyło trudności. Po tym, jak Kate pożyczyła mu znaczną sumę pieniędzy – żartując, że zatrzyma jako zastaw zegarek – opuściła go, aby zrobił zakupy sam. Umówili się, że zjedzą obiad w gospodzie, gdzie zostawiono powóz, po czym damy udały się w przeciwnym kierunku długą ulicą. Kate rzuciła mu jeszcze przez ramię ostatnie, pełne żaru spojrzenie. Kiedy otrząsnął się ze wspomnień, jakie przywołało, zaczął odwiedzać po kolei sklepy, zamawiając – a czasami od razu kupując – podstawowe rzeczy, niezbędne podczas wizyty na wsi, i podając jako adres, pod który należało odesłać rzeczy wymagające poprawek, Bellecombe. Przez cały czas pozostał jednak czujny, wpatrując się w każdą mijaną twarz i czekając na nieuchronny moment, kiedy ktoś go rozpozna i zawoła po nazwisku. Nic takiego się jednak nie stało.

A był taki pewny, że nastąpi to właśnie tego dnia. Dlaczego? Ponieważ jakaś dzwonnica wydała mu się znajoma? Nie mógł jednak zaprzeczyć, że reszta otoczenia również wygląda znajomo i świadomość tego legła mu ciężarem na żołądku. Nikt nie przemówił do niego jednak, nie odezwał się w innym celu, jak tylko po to, by podziękować za dokonanie zakupu lub wcisnąć do ręki rachunek. Zostawił laseczkę w powozie, by mieć wolne obie ręce, i teraz starał się pocieszać tym, że prawie nie odczuwa bólu w skręconej kostce. Okazało się, że postąpił słusznie, gdyż przed pierwszą miał już tyle paczek, iż pozazdrościłby mu nawet londyński dandys. Zjedli lunch, składający się z kurczaka na zimno oraz warzyw. Kate poleciła, by podstawiono powóz, i cała trójka ruszyła w kierunku, z którego przyjechali. Panna Wentworth zaczęła droczyć się z Edwardem bezlitośnie na temat stosu pakunków. Edward przyglądał się z tylnego siedzenia, jak Taunton znika w oddali, gdy lando podskoczyło nagle na torach kolejowych. I właśnie wtedy dostrzegł kątem oka siwowłosą kobietę w brązowym stroju, wysiadającą w pobliżu stacji z otwartego powozu. Poczuł się tak, jakby trafił go piorun. Natychmiast uświadomił sobie, że zna tę kobietę. I to dobrze. Szukał właśnie rozpaczliwie w pamięci jej nazwiska, kiedy ta odwróciła się i wbiła w niego wzrok, sztywna niczym posąg, z ręką wyciągniętą ku dziewczynce, mniej więcej dwunastoletniej, która czekała, by wysiąść z powozu. Dziewczynka także się odwróciła, zapewne po to, by sprawdzić, co zwróciło uwagę kobiety. Dostrzegła Edwarda, a potem uniosła dłoń i pomachała mu niepewnie z miną wyrażającą bolesne niemal zakłopotanie. Poczuł się tak, jakby wszystko w nim zamarło. To była Annabelle. Dobry Boże. Annabelle i jej babka, pani Granger. Wpatrywały się w niego,

jakby był duchem. Nic dziwnego, skoro powinien przebywać… gdzie? Gdzie, u licha, powinien teraz być? Dokąd się udał, opuściwszy dom pani Granger? Dom. Przeklęty dom, który przejął od Reggiego. Jak też się ta cholerna posiadłość nazywa? Heatherfields. Czy zdążył tam dotrzeć? Nie. Skręcił nie w tę stronę, zobaczył wspaniały zamek w dolinie. Nie dwór Reggiego. Zirytowany, zawrócił i skierował Aragona… Fragmenty wspomnień zaczęły wskakiwać na swoje miejsce niczym gałki liczydła, sumując się w przerażającą całość. Zabrał Aragona z bezpiecznej stajni pani Granger i ruszył do Heatherfields, by sprawdzić, co da się zrobić z posiadłością przejętą od Reggiego. Lorda Reginalda Hoke’a. Lorda Reginalda Hoke’a z Heatherfields. Przypomniał sobie, jak Anstruther potrząsał z dezaprobatą głową. Zostawiła temu bałwanowi dom i trzy wydzierżawione farmy, by je zmarnował. Nie mnie o tym mówić, lecz zawsze uważałem, że ma zły wpływ… Dostrzegał to z absolutną jasnością. Czuł, że twarz ma białą jak prześcieradło. Nadzieja i radość opuszczały go i wiedział bez cienia wątpliwości, czym jest ta czarna, twarda rzecz ciążąca mu w piersi. To było jego serce. Damy sprzeczały się, dyskutując o słuszności zakupu pewnej pary butów, i nie patrzyły na niego. Nie mogły więc zobaczyć, jakim jest kłamcą. Nagle zalała go istna powódź wspomnień. Myśli kłębiły mu się w głowie niczym wzburzona rzeka. Nieprawdopodobna rzeczywistość. I przeszłość. Rozejrzał się i poznał sklep modystki. Zobaczył żółty kapelusik, który wisiał na wystawie latem przed jego wyjazdem do Kolombo i Trincomalee. Bardzo podobał się Marii, a on nie miał pieniędzy, by jej go kupić. Lecz to było przed wojskiem. Zobaczył obozowe ognisko, usłyszał odgłos

strzałów. Ktoś… ktoś utonął. Okropna tragedia. Maria? Nie. Maria umarła w Anglii. Utonięcie – to wydarzyło się na Cejlonie. Potrząsnął głową, próbując uporządkować myśli. Oddzielić to, co ważne, od reszty. Cejlon był bez znaczenia, to już skończone. Lecz Maria była ważna. I Annie. – Edwardzie? Panna Wentworth spoglądała na niego dziwnie z siedzenia po przeciwnej stronie powozu. Przywołany gwałtownie do rzeczywistości przełknął mocno ślinę. – Tak? – Wszystko w porządku? – spytała delikatnie. – Wygląda pan, jakby zobaczył ducha. Nawet później nie był całkowicie pewien, czemu się zawahał. Może dlatego, że myśli – wspomnienia – kłębiły mu się w głowie bez ładu i składu. – Tak – wykrztusił. – Nic mi nie jest. Panna Wentworth uśmiechnęła się i wróciła do rozmowy o butach. Była pewna, że są bardziej zielone niż niebieskie. A obcasy za wysokie albo za niskie. Pozbawiony alternatywy zrobił coś, czego przyrzekł sobie nigdy nie robić – stchórzył. Nie był z tego dumny. Udał jednak, że zasnął, zsunąwszy kapelusz nisko na czoło i skrzyżowawszy ramiona na piersi. – Spójrz, Kate! – powiedziała panna Wentworth, kiedy sprawa butów została dokładnie omówiona. – Edward odpłynął! Muszę powiedzieć, że trochę się martwię. Nie wyglądał dobrze dziś rano. – Doprawdy? – spytała Kate niezobowiązująco. – Może się nie wyspał. – Najwidoczniej – stwierdziła Nan zdecydowanie. – Coś musiało zakłócić mu sen. Może powinnyśmy wezwać doktora Fitcha?

– To chyba płomykówka – skłamała Kate. – Na murach. Sama nie spałam zbyt dobrze. – Płomykówka? – powtórzyła panna Wentworth z niedowierzaniem. – A skąd wzięłaby się na murach? – Nie mam pojęcia – odparła Kate. – Może to inny gatunek sowy. – A może masz sowy w głowie – odparła jej siostra. Przekomarzały się wesoło przez całą drogę do domu. Edward starał się oddychać pomimo opuszczonego zbyt nisko ronda i próbując wymyślić sposób, w jaki dżentelmen może popełnić samobójstwo – a potem, zaczerpnąwszy kolejnego płytkiego oddechu, pocieszając się, iż gorzej już być nie może. Kolejne godziny udowodniły mu, jak bardzo się myli. Gdy tylko wrócili, w holu powitali ich Fendershot i Jasper. Lokaj odszedł, uginając się pod ciężarem pudeł i paczek, a kamerdyner poprowadził ich do biblioteki. – Zadziwiająca rzecz, proszę pani – powiedział do Kate. – Proszę tedy. Na jednym z długich dębowych stołów spoczywał stos książek, a obok szkło powiększające i zegarek Edwarda ułożony na podkładce z aksamitu. Fendershot zerknął na nich wyczekująco, a potem nabrał oddechu. – Im dłużej przyglądałem się grawiurze… Ten niezwykły gryf przyciągnął moją uwagę… bo, muszą państwo wiedzieć, mój stryjeczny dziadek był kiedyś na służbie u lorda Oakleya i pamiętam, że miał srebrną tacę, którą dostał od niego w nagrodę za… – W porządku, Fendershot – wtrąciła Kate, kładąc mu dłoń na ramieniu i przerywając nieskładny potok wymowy. – Nie musisz objaśniać tak dokładnie. Jak zrozumieliśmy, znalazłeś coś, co wygląda znajomo? Fendershot znowu odetchnął głęboko. – Tak, proszę pani – odparł, wskazując zegarek. – Ta część grawiury została wzięta z herbu lorda Oakleya.

– Nie znam lorda Oakleya – zauważyła Kate. – Lecz z drugiej strony, nie znam prawie nikogo. Kto to taki? – Nie wiem, kto jest nim teraz – odparł Fendershot. – Zapewne kuzyn szóstego lorda, ponieważ szósty lord miał jedynie córki. A jego tytuł, nie tak jak u nas, może być dziedziczony tylko w linii męskiej. Kate skinęła głową. – Przechodzi z ojca na syna. – Właśnie – zgodził się z nią kamerdyner. – Co więcej, jeśli zajrzymy do spisu parów dziadka pani, przekonamy się, że starsza córka lorda miała na imię Isabel, a młodsza Caroline. Edward poczuł nagły przypływ emocji: falę czegoś zimnego i trochę mdlącego. Lecz Kate i jej siostra przyglądały się już książce leżącej obok zegarka. – Zatem, jeśli pójdziemy dalej… – Fendershot przesunął palcem wzdłuż linijek tekstu. Nie, lepiej nie – pomyślał Edward. – …przekonamy się, że Isabel poślubiła barona Keltonbrooke’a – kontynuował kamerdyner – i została Isabel, lady Keltonbrooke, obecnie owdowiałą. Co więcej, trzeba koniecznie odnotować, że baron Keltonbrooke był jedynym dzieckiem… – Tak, tak – przerwała mu panna Wentworth, pochylając się nad książką – lecz te nazwiska nie są nam potrzebne. Co mogą mieć wspólnego z Edwardem? – Chciałem tylko wyjaśnić, że lady Keltonbrooke nie miała męskich krewnych ze strony męża, a właściwie żadnych krewnych. A także dzieci. Co więcej, ma tylko dwóch siostrzeńców, synów swojej siostry Caroline. – Tak? – Kate ściągnęła brwi. – A kim była ta siostra? – Lady Caroline Smithers – odparł Fendershot, a potem zrobił dramatyczną przerwę i dodał: – Poślubiła księcia Dunthorpe’a! – O Boże! – pisnęła panna Wentworth, klaszcząc w dłonie. – Czy Edward jest dawno zaginionym księciem? Edwardzie! Kate!

Jakież to romantyczne! – Eeee… cóż, niezupełnie – powiedział Fendershot. – Lecz jestem niemal pewny, że to lord Niall Edward Dagenham Quartermaine, drugi syn księcia. Edward musiał wydać bezwiednie odgłos, jakby się krztusił, gdyż Kate odwróciła się i spojrzała na niego. – Edwardzie – wyszeptała. – Te inicjały. Na twoim sakwojażu. Fendershot musi mieć rację. Prawda? Edward potrząsnął głową. – Nie – powiedział cicho. – Nie do końca. Kate przyglądała się, jak na twarzy Edwarda walczą ze sobą różne emocje. Nie, to nie były emocje, lecz raczej ich brak, dziwny i cokolwiek przerażający. W rzeczy samej, zachowywał się dziwnie, odkąd wyjechali z Taunton. Nie uwierzyła ani na chwilę, że usnął w powozie. Założyła – błędnie, jak się obawiała – że chciał po prostu uciec od paplaniny Nancy na temat butów. Ale nie o to chodziło. Nie. Coś tam zobaczył. Coś znajomego. – Lord Niall Quartermaine! – wykrzyknęła Nancy, podekscytowana. – Pasuje do pana. – Proszę mnie tak nie nazywać – wykrztusił. – Nie używałem nigdy tego imienia. Ani tytułu. Głos miał zimny, wyzbyty emocji jak jego rysy. Twarz Nancy spochmurniała. Popatrzyła na niego urażona. Kate zaczerpnęła głęboko oddechu i splotła dłonie. – Cóż, Fendershot – powiedziała – okazałeś się, jak zawsze, nieoceniony. Dziękuję ci. A teraz, czy moglibyście zostawić mnie i Edwarda samych? Musimy omówić pewne szczegóły w świetle tych szokujących informacji. Kamerdyner skłonił się i powiedział: – Ależ oczywiście. Nancy otworzyła usta, żeby zaprotestować, a potem, zerknąwszy jeszcze raz na Edwarda, wyszła za Fendershotem z biblioteki.

– To nie są dobre nowiny, prawda? – spytała Kate zmartwiona, gdy tylko za Nan zamknęły się drzwi. Edward zaczął przemierzać niewielkie pomieszczenie. – Nie – powiedział chłodno. – Obawiam się, że nie. Zaalarmowana tonem jego głosu podeszła za nim do okien. Stał odwrócony do niej plecami, z dłońmi zaciśniętym mocno, zbyt mocno, spoglądając na ogród różany Bellecombe, gdzie na krzewach pozostały już tylko resztki zbrązowiałych liści. Stał wyprostowany sztywno niczym żołnierz. – Przypomniałeś sobie coś, kiedy wracaliśmy do domu, prawda? – Postarała się, aby zabrzmiało to możliwie rzeczowo. Nie odpowiedział. Wydawał się być gdzieś daleko, gdzie jej głos nie docierał. – Edwardzie? – Dotknęła lekko jego ramienia i poczuła, że drgnął. – Byłaś dla mnie bardzo dobra, Kate – rzekł po chwili. Jego głos nadal brzmiał jak u dżentelmena z klasy wyższej, lecz zdawał się należeć do innego mężczyzny. – I jestem ci winien wyjaśnienie. Przede wszystkim tobie. Obawiam się jednak, że to nie będzie przyjemne. Opuściła dłoń. – Edwardzie – wyszeptała. – Przerażasz mnie. Nie powiedział nic więcej, jakby zastanawiał się, ile jej powiedzieć lub jak złagodzić cios. – Kate – zaczął w końcu. – Ostatniej nocy musiałem postradać zmysły. Powiedziałem rzeczy, których nie miałem prawa mówić. Sugerowałem coś… Ja… przepraszam. Kate poczuła, że ogarnia ją lodowate odrętwienie. Przez chwilę obawiała się, że może zemdleć, ponieważ przyszło jej do głowy coś w najwyższym stopniu przerażającego. – Boże święty, Edwardzie – wykrztusiła. – Proszę, powiedz, że nie jesteś żonaty. – Nie. – Wreszcie odwrócił się do okna, lecz w jego spojrzeniu widać było jedynie pustkę. – Nie, nigdy nie miałem żony. Byłem raz zaręczony, a przynajmniej się za takiego

uważałem. Dziewczyna umarła, gdy byłem w wojsku. – Tak mi przykro! Wzruszył ramionami, jakby nie miało to znaczenia. – Zapewne i tak byśmy się nie pobrali. Była bardzo młoda, a jej rodzina mnie nie aprobowała. – Rozumiem. – Bardzo wątpię – przerwał jej. – Ale to nie ma nic do rzeczy. Zdaniem Kate miało bardzo wiele, lecz wyraz twarzy Edwarda tak ją przeraził, że nie zaprotestowała, porzucając temat. – Twój kamerdyner zasugerował, że jestem potomkiem księcia Dunthorpe’a – kontynuował tymczasem Edward. – Rzeczywiście, urodziła mnie księżna Dunthorpe i przez jakiś czas byłem lordem Edwardem Quartermaine’em. Lecz kiedy miałem dziesięć lat, wyjaśniono mi, że nie jestem jednak synem księcia. – Och! – Kate westchnęła głośno. – To okropne. – Jestem pewien, że wyjawienie mi tego sprawiło księciu nie lada przyjemność – powiedział Edward, ściągając wargi. – Nie przepadał za mną, ponieważ nie byłem ani trochę do niego podobny. Przypominałem matkę, która, jak się domyślam, nie była przesadnie cnotliwa. – Ależ to okrutne! – wykrzyknęła Kate. – Powiedzieć coś takiego dziecku! Poza tym prawo nie pozwalało mu cię odsunąć. Skoro urodziła cię księżna Dunthorpe, w świetle prawa byłeś jego synem. Nie można tak po prostu tego zmienić. Edward wzruszył obojętnie, niemal wyniośle, ramionami. Jego profil rysował się ostro na tle szyby. – Prawo to jedno, a rzeczywistość drugie – powiedział. – W ferworze kłótni matka rzuciła mu w twarz, że nie jest moim ojcem. I to był koniec. – Koniec? – wyszeptała Kate. – Co się wydarzyło? Edward odwrócił się i spojrzał na nią. – Powiedział jej, że ma mnie odesłać do prawdziwego ojca, a jeśli tego nie zrobi, wyrzuci nas oboje i zwróci się do Izby Lordów o zgodę na rozwód. Na pewno by go uzyskał. – A ona… posłuchała? Odesłała cię z domu? Do twego ojca?

Lecz kim on był? – Niezbyt miłym człowiekiem. Takim, którego syn nie byłby zapewne przyjmowany w tym domu. Wolałbym nie mówić nic więcej na ten temat. – Zgodnie z prawem nadal jesteś synem księcia – powiedziała Kate. – O ile nie przedsięwziął kroków prawnych. W oczach Edwarda zabłysnął na chwilę gniew. – Jeśli to jest ta słomka, której chwyta się twoje serce, to jest doprawdy cienka. – Wyrzucił przed siebie ramię, wskazując długi stół. – Mogę sobie figurować w starych, oprawnych w skórę księgach twojego dziadka, lecz nic nie zmieni faktu, że jestem tylko bękartem pięknej, acz lekkomyślnej księżnej i łajdaka, który nie był godzien czyścić jej butów, a co dopiero uwieść ją i nakłonić, żeby… żeby… Odwrócił się znów gwałtownie do okna. – Chryste! Nie mogę uwierzyć, że to się naprawdę stało i że wciągnąłem cię w to bagno. – Posłuchaj, Edwardzie – powiedziała ostrzegawczo Kate – to wszystko zdarzyło się, ponieważ doprowadziłam do wypadku. I na tym koniec. Co więcej, nie obchodzi mnie, co inni myślą albo co sądzą… – A powinno – przerwał jej z gniewem. – Jeśli nie potrafisz zatroszczyć się o swoje dobre imię, pomyśl o siostrze. O ile pamiętasz, chce poślubić pastora. No i jest jeszcze lady Upshaw, która ma, ileż to… dwie, trzy córki na wydaniu? I lada dzień się tu zjawi!? – Przykro mi z powodu tego wszystkiego, Edwardzie, ale za bardzo się przejmujesz. Co się zaś tyczy Richarda, jest zbyt porządnym człowiekiem, żeby obchodziły go takie głupstwa. Ciotka nie zabiera w podróż córek, a nawet gdyby zabrała, w tym domu liczy się moja opinia. Nie wolno ci sądzić nawet przez chwilę, że jest inaczej. – Chryste! – powtórzył. – Nie zamartwiaj się tak, proszę. Posłuchaj. Cieszę się, że wraca ci pamięć. Wszystko się ułoży. Musi.

Lecz była wstrząśnięta. Nie mogła wyzbyć się obawy, że jej życie zmieniło się nieodwracalnie, stało równie wyschnięte i ogołocone z nadziei jak krzaki róż, tracące z każdym powiewem wiatru ostatnie jesienne liście. Nie oszukiwała się: to z pewnością nie wszystko. Czekały ich kolejne rewelacje. Nic zatem dziwnego, że czuła się jak Maria Antonina z ostrzem gilotyny nad głową. Co więcej, uzmysłowiła sobie, że w domu nie panuje już cisza. Dobiegały ją odgłosy świadczące o gorączkowej krzątaninie, pospieszne kroki służby na schodach, nawoływania. Z pewnością wieści o odkryciu tożsamości Edwarda nie mogły rozejść się aż tak szybko. Nagle ktoś głośno zapukał do drzwi. – Kate? – zawołała Nancy zdyszana. – Och, Kate, lepiej tu przyjdź. Kate odwróciła się i spojrzała na drzwi. – O co chodzi? – spytała niezadowolona. Nancy zawahała się, a potem powiedziała: – Mama właśnie przyjechała i myślę… cóż, myślę, że nie spodoba ci się niespodzianka. Kate spojrzała w dół i spostrzegła, że drżą jej dłonie. Rozzłościła ją własna słabość. – Cóż – stwierdziła szorstko – musisz mi wybaczyć, Edwardzie. Przybyli moi goście. – Kate. – Edward chwycił ją za ramię, a jego rysy na chwilę złagodniały. – Naprawdę musimy porozmawiać. Muszę powiedzieć ci o paru rzeczach. – Wiem, ale nie teraz. Porozmawiamy, kiedy poradzę sobie z tym, co bez wątpienia zdążyła już nabroić Aurélie. Co się zaś tyczy ciebie, Edwardzie, jesteś w Bellecombe mile widzianym gościem, póki nie zdecydujesz się wyjechać. Nalegam więc, byś poszedł ze mną. Wyszła do holu, gdzie nieszczęsny Jasper uginał się pod stosem pudeł, które Nancy pomagała utrzymać w równowadze, podczas gdy Aurélie szczebiotała w łamanej francuszczyźnie, próbując pocałować jednocześnie Fendershota i Peppie w oba

policzki, z pudłem na kapelusze zwisającym z jednego ramienia, oraz z Filou, jej wiecznie cierpiącym na wzdęcia mopsem, ułożonym bezpiecznie na drugim. Na burzy czarnych loków tkwił wielki czerwony kapelusz ozdobiony czarnym piórem, opadającym elegancko w tył. Kate zatrzymała się na progu. – Mama uważa się za Francuzkę – rzuciła cicho – lecz tylko na pokaz. – Boże – powiedział Edward. – To jest twoja matka? – Nie sposób jej nie zauważyć, prawda? – Ilu powozów potrzebuje, podróżując? – Odchylił się, by wyjrzeć na podjazd. – Bóg jeden wie. Mamma nienawidzi pociągów. Uśmiechnęła się do niego po raz ostatni i wkroczyła w sam środek zamieszania. – Ma chérie, ma chérie! – zawołała jej matka, odsuwając dramatycznym gestem pudło na kapelusze. – Alors, daj biednej maman całusa. Och, jakże się za tobą stęskniłam! Porwała Kate w objęcia, otaczając chmurą gronostajowego futra, wody kolońskiej i psiej sierści, a potem nieco się odsunęła. – Cóż, Katherine, jak sobie radzisz? Och, ma fille! Twoje włosy! Co z nimi zrobiłaś? – Nic, dlaczego pytasz? – odparła Kate, próbując wyswobodzić się z uścisku. – I właśnie o to chodzi. – Aurélie wydęła z lekka wargi. – Och, ma chérie, wyglądasz jak myszka. – Tak, rzeczywiście. – Kate uśmiechnęła się z przymusem. – A gdzie le comte? Lady Julia? – La, gdzieś tam. – Aurélie wzruszyła obojętnie ramionami. – Sir Francis chciał zatrzymać się na chwilę w wiosce, a ja przywiozłam bagaże. Mówiłyśmy jednak o włosach, ma petite chou! W Paryżu, wiesz, modne są teraz warkocze. Upięte wysoko, bardzo ozdobnie – ça alors, a to kto? – spytała, otwierając szeroko oczy. Zauważyła Edwarda. Kate cofnęła się nieco.

– Aurélie, to pan Quartermaine. Gości u nas od kilku dni. Panie Quartermaine, to moja matka, pani Wentworth i eee…. Filou. Matka Kate wyglądała co najmniej dziesięć lat młodziej, niż wskazywałby na to jej wiek. Mężczyźni zawsze spoglądali na Aurélie z nieskrywanym zainteresowaniem – jednak spojrzenie Edwarda pozostało nieodgadnione, jakby uroda kobiety nie zrobiła na nim wrażenia. Aurélie otworzyła oczy jeszcze szerzej. – Ach – powiedziała lekkim tonem. – Pan Quarter-maine, tak? – W rzeczy samej. – Edward ukłonił się chłodno, podnosząc do ust jej dłoń. – Bardzo mi miło, madame. Aurélie zaśmiała się lekko. A potem, nim zdążył się wyprostować, rzuciła Kate mroczne – i bardzo domyślne – spojrzenie, unosząc wysoko jedną brew. – Pan Quartermaine i ja wpadliśmy na siebie na wiejskiej drodze – wyjaśniła Kate. – Obawiam się, że dla niego skończyło się to znacznie gorzej i był przez jakiś czas nieprzytomny. – Quel dommage! – oznajmiła Aurélie, zerkając na ranę na czole Edwarda. – Taki ładny mężczyzna. Cóż, pora na drzemkę Filou, ma fille. Podróż… Nie jesteś w stanie wyobrazić sobie tego kurzu! Zmęczenia! Byliśmy nieustająco potrącani. Ale zaczekaj! Gdzie twoja niespodzianka? Uśmiechnęła się figlarnie i odwróciła, by spojrzeć na otwarte drzwi i schody za nimi. Kate, wiedziona niemiłym przeczuciem, pochyliła się w bok i także spojrzała, omijając wzrokiem matkę. A on tam stał. Dobry Boże. Nagle zabrakło jej tchu. Czy z całej hałastry, którą mogła przywieźć ze sobą z Londynu, musiała wybrać akurat jego, lorda Reginalda Hoke’a, byłego narzeczonego swej córki? Oczywiście, w Londynie obracali się w tych samych kręgach, a i Kate z rzadka też się na niego natykała. Była wtedy zawsze uprzejma, a Reggie przypochlebny.

Towarzyska, dwuminutowa szarada. Tym razem było jednak inaczej. Czuła się tak, jakby naruszył jej spokój. Pokalał świętość jej domu. Cóż, niech ją diabli, jeśli okaże aroganckiemu diabłu choć odrobinę słabości, albo, broń Boże, żalu. – Przywiozłaś zatem Reggiego – stwierdziła ponuro. – Mogę zapytać dlaczego? – Ach, ma chérie, on za tobą tęskni! – oznajmiła jej matka, mrugając teatralnie. – Niestety, nie jest ostatnio w najlepszym nastroju. Rozweselisz go trochę, oui? – Nie mam najmniejszego zamiaru – oznajmiła Kate stanowczo. – Nie wyrzucę go, lecz jeśli chce być zabawiany, będziesz musiała zająć się tym sama. – Och, ależ jesteś męcząca, Katherine! Reggie to stary przyjaciel. – Przyłożyła dłoń do czoła, trzepocząc uwodzicielsko rzęsami. – Eh bien. Panie Quartermaine, może podałby mi pan to swoje silne ramię i pomógł dostać się do pokoju? A moja torba podróżna? Muszę mieć ją od razu, bo jest tam kocyk Filou. Edward wydawał się bardziej niż kiedykolwiek posępny. – Oczywiście, madame – powiedział sztywno. Właśnie ten moment wybrał sobie Reggie, by wejść do holu, poganiając przed sobą lokaja uginającego się pod ciężarem wielkiej, okutej mosiądzem walizy. Wydawał się równie gibki, smukły i szatańsko przystojny jak zawsze. Natychmiast poczuła chęć, by zdzielić go w zęby. Od razu ją zauważył. – Kate, staruszko! Kapitalnie! Nie mając wyboru, podeszła się przywitać. Edward zerknął na górę bagaży i wyłuskał spośród nich niebieską torbę. – Jak się masz, Reggie? – spytała. – Kate, kochanie! – Ucałował jej dłonie. – Jesteś jak woda dla spragnionych ust! Kate się uśmiechnęła. – Nie próbuj mi pochlebiać, Reggie, bo nie przystoi to nam

obojgu – stwierdziła rzeczowo. – Mam nadzieję, że podróż nie była męcząca. Jak tam twoja matka w Devon? – Doskonale – odparł. – Przesyła pozdrowienia. – Cudownie. Pozwól, że ci przedstawię… – Boże święty, Ned Quartermaine? – wykrzyknął Reggie z niedowierzaniem, a potem spojrzał na torbę w dłoniach Edwarda. – Zatrudniono cię tu jako lokaja? Czy przyjechałeś, aby napawać się swoim nabytkiem? – Nie bądź osłem, Reggie – zganiła go Kate. – Jak się pan ma, lordzie Hoke? – zapytał Edward chłodno. Reggie wyciągnął rękę i powiedział, uśmiechając się szyderczo: – Cóż, stary druhu, widzę, że to, co o tobie mówią, nie mija się z prawdą. Nie zadowolisz się zwykłym zyskiem, gdy możesz sięgnąć po więcej. – Istotnie – zgodził się z nim Edward. Była to dziwna uwaga, podobnie jak dziwne było to, że panowie się znali. Reggie popatrzył teraz na Kate, obserwując Edwarda kątem oka i, zanim zdążyła zaprotestować, ujął ją po przyjacielsku pod ramię. – Cóż, staruszko, jak ci się żyje w rodzinnej kupie gruzów? – spytał wesoło. – Wejdziesz ze mną na górę i pomożesz mi wybrać pokój z dala od chrapiącego hrabiego de Maceya? Kate oswobodziła ramię. – Muszę przywitać się z pozostałymi, Reggie – stwierdziła chłodno. – Powiedz po prostu Peppie, gdzie chcesz… – Moja, droga, de Macey, Julia i sir Francis są dwie mile za nami – powiedział sugestywnie. – Czy nie poświęcisz mi nawet pięciu minut swojego czasu? Zaufaj mi, wolałabyś porozmawiać ze mną, nim dotrą tu pozostali – ponieważ i oni znają bardzo dobrze pana Quartermaine’a. Kate zawróciła, wyprostowana sztywno, ku bibliotece, lecz zatrzymała się tuż za rogiem. – Dobrze, Reggie – rzekła, krzyżując ramiona na piersi. – Twoje pięć minut właśnie się zaczęło.

Przymilny wyraz twarzy zniknął zastąpiony mrocznym spojrzeniem. – Kate – westchnął – co ty sobie, u Boga Ojca, myślałaś, wpuszczając do domu tego człowieka? Kate uniosła z rozmysłem brwi. – Masz na myśli mój dom? Poza tym odniosłam wrażenie, że się znacie. – Z pewnością nie! – prychnął Reggie. – Nie towarzysko. I to, że Heatherfields jest teraz w jego rękach, nie daje mu prawa – a już na pewno nie ma ku temu stosownej pozycji – aby wdzierać się do wiejskiej siedziby dżentelmena. Kate była tak wściekła, że nie od razu dotarło do niej to, co zostało powiedziane. – Ale to nie jest siedziba dżentelmena, prawda? – zauważyła ostrzegawczo. – To moja siedziba, Reggie. Mój dom. Jesteś tu mile widziany – byłeś w końcu przyjacielem Stephena. Lecz nie zapomnij ani na chwilę, czyja to własność. – Cóż – wycedził Reggie z twarzą wykrzywioną gniewem. – Do tego rzecz się zawsze sprowadzała, czyż nie? Twój dom – i trzeba wskazać dobremu staremu Reggiemu, gdzie jego miejsce! – Nie bądź śmieszny – odparła, przytupując ze zniecierpliwieniem. – Zatem to on ma teraz Heatherfields? – Boże, nie powiedział ci? Kate nie odpowiedziała, zastanawiając się gorączkowo. – Jak do tego doszło? Sprzedałeś mu je? – Cóż, tak. – Reggie wydawał się zmieszany. – Co ten czort knuje? Kręci się po okolicy w daremnej próbie zaprzyjaźnienia się z miejscową szlachtą? – Prawdę mówiąc, Reggie, pan Quartermaine zatrzymał się u nas – powiedziała Kate. – W dawnym pokoju Stephena. Domyślam się, że jesteś tak zaszokowany, ponieważ nie zauważyłeś szwów na jego czole. – Zatrzymał się tutaj? – powtórzył Reggie zaskoczony. – Kate, ty… wiesz, kim on jest, prawda? – Tak, wyjaśnił mi to – odparła. – Poza tym jest

dżentelmenem, którego spotkał na drodze wypadek – spowodowany przeze mnie – a skoro nie mógł zostać w Heatherfields z racji tego, w jakim stanie znajduje się dom… – Do licha! – zaklął Reggie. – Heatherfields to najładniejszy dwór w Somerset. – Owszem, i pewnie najbardziej zaniedbany. Anstruther powiada, że dopuściłeś, aby zawalił się dach południowego skrzydła. – Zapomnij na moment o Heatherfields, Kate. – Reggie nadal spoglądał ponuro. – Za chwilę będą tu goście. Nie chciałabyś zapewne, by dowiedzieli się, że gościsz… – Uważaj, Reggie – wtrąciła Kate, pochylając się ku niemu. – Nie życzę sobie, byś go obrażał. Twarz Reggiego straciła wszelką barwę. – Moja droga Kate, zastanów się tylko, co mówisz – odparł. – Za chwilę na twoim progu pojawi się największa plotkarka w Londynie. Chcesz, by to się wydało? Ona rozpowie, kogo tu widziała! – To lady Julia? – zauważyła Kate z niedowierzaniem. – Nawet ja wiem, że spała z połową mężczyzn w Mayfair, a mieszkam dwieście mil od Londynu! Hrabia de Macey to po prostu elegancki szaławiła. A ten najnowszy szczeniaczek mamy, sir Francis Smythe-Jakiśtam? Wzór wszelakich cnót? Lub jej przyjaciel, bankier? Sami święci, z pewnością! – Kate, ona niedawno zerwała z bankierem – powiedział Reggie. – Poczuła się urażona, gdyż zbytnio zachwycał się w zeszłym tygodniu pewną śpiewaczką z Opery Królewskiej. – Tylko o to chodziło? – Wiesz, jaka ona jest. Tak czy inaczej, musiałem wysłuchiwać jej żalów przez całą drogę, więc możesz skreślić go z listy gości. Jedna gęba mniej do wyżywienia – pomyślała Kate bezlitośnie. – Cóż, bardzo mi przykro – powiedziała. – Jednak nikt tutaj nie ma prawa spoglądać z góry na pana Quartermai-ne’a.

Ostrzegam cię, nie będę tego tolerowała. – Kate. Kate, moja dziewczyno, nie wiesz, co robisz. Sądziła jednak, że wie bardzo dobrze. I pomyliła się po raz kolejny. – Nie jestem twoją dziewczyną. Twarz Reggiego przybrała wyraz czułości, który wydawał się niemal szczery. – Nie, Kate, nie jesteś, i nie ma dnia, bym nie żałował tego, że mnie opuściłaś. Był to tak oczywisty nonsens, że nie pofatygowała się nawet, by odpowiedzieć. – Muszę iść, Reggie, pomóc Peppie rozlokować gości – powiedziała sztywno. – Witaj w Bellecombe. Miło znowu cię widzieć. – Kate. – Chwycił ją za ramię i obrócił. – Nie mów do mnie tak chłodnym tonem. Łamiesz mi serce. – Nie bądź śmieszny. Ty nie masz serca. – Jak możesz być tak okrutna? Po tym, czym dla siebie byliśmy? – Och, Reggie, nie dramatyzuj! Nie poświęciłeś mi ani jednej myśli, odkąd ostatni raz się widzieliśmy. – To nie tak, Kate. Tęskniłem za tym, by cię zobaczyć, tak bardzo, że przebyłem całą tę długą drogę z Londynu – i to nie w pociągu jak każdy cywilizowany człowiek, ale w trzęsącym się powozie, uwięziony na wiele godzin z twoją matką i tym jej przeklętym, pierdzącym psem. Zabrzmiało to niemal dziecinnie. Czyżby naprawdę spodziewał się, że padnie mu w ramiona? – Przykro mi z powodu psa – odparła niecierpliwie. – Co zaś się tyczy reszty, jesteśmy przyjaciółmi z dzieciństwa, którzy byli przez krótki czas zaręczeni. I nic poza tym. – Ależ, Katherine, moja droga – rzekł, przysuwając się niestosownie blisko – przecież łączyło nas coś więcej! Chyba nie zapomniałaś? – Nie zapomniałam, że dałeś mi jasno do zrozumienia, iż

wolisz inną. Reggie niespodziewanie objął ją w talii. – Kate, kochanie, mężczyźni miewają drobne przygody. Dlaczego nie powiedziałaś mi, co czujesz? – I co byś zrobił? Zerwałbyś z kochanką? – Z Bess? – Reggie wzruszył ramionami. – Owszem. Dlaczego nie? Westchnęła i spróbowała się odsunąć. – Nazwałabym cię kłamcą, gdyby zależało mi wystarczająco, żeby się kłócić, ale tak nie jest, więc bądź uprzejmy zabrać rękę z… Zamiast posłuchać, Reggie pocałował ją mocno i szybko, a kiedy podniósł głowę, w jego oczach zabłysło coś jakby groźba. Kate wpatrywała się w nie zaskoczona, czując, że przeszywa ją zimny dreszcz. – Katie, kochanie – wyszeptał – wiesz, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Mogę sprawić, że poczujesz się… – Przepraszam, lady d’Allenay. – Głęboki głos Edwarda przeniknął mrok korytarza. – Matka pani potrzebuje. Upokorzona odepchnęła Reggiego i się odwróciła. Edward stał w promieniach popołudniowego słońca. – Wybacz nam, staruszku – powiedział Reggie. Roześmiał się i przemknął obok nich. – Odnawialiśmy po prostu stary romans. Kate, kochanie, zobaczymy się przy kolacji. Edward zmierzył ją spojrzeniem. – Nic ci nie jest? Miała ochotę splunąć, by pozbyć się smaku ust Reggiego. – Wszystko w porządku – powiedziała – a Reggie to zarozumiały osioł. – Chcesz, żebym się z nim rozprawił? Zaśmiała się szorstko. – Co? Pistolety o świcie z powodu takiej błahostki? – Nie. Nie jestem dżentelmenem, więc aby uzyskać satysfakcję, nie muszę zawracać sobie głowy bzdurami w rodzaju rzucania chusteczki.

Kate lekceważąco machnęła dłonią. – Nie uczynię mu zaszczytu i nie dam do zrozumienia, że traktuję go poważnie, by cię zachęcać – odparła. – Poza tym zapewnia rozrywkę Aurélie. I był dla Stephena jak brat. – Westchnęła. – Czy pozostałe powozy dotarły? – Tak. Aż trzy. W jego głosie dało się słyszeć napięcie, które się jej nie spodobało. Zatrzymała się i spojrzała na niego. – Edwardzie, czy jest tam jeszcze ktoś, kogo znasz? – Tak. Prawdę mówiąc, to dokładnie ten typ ludzi, jakich znam najlepiej – odparł bez emocji. – Lady Julię także? – Tak. – I moją matkę? – Rozpoznaję nazwisko – przyznał. – I wiem, że jest podziwiana w pewnych kręgach jako dama piękna i pełna uroku. Wielce dyplomatyczny sposób ujęcia sprawy. Kate przyglądała mu się przez chwilę, ale czas naglił. Słowa Reggiego trochę ją wystraszyły. – Dlaczego nie powiedziałeś mi, że kupiłeś Heatherfields? – Częściowo dlatego, że nie dałaś mi szansy, abym wyjaśnił ci to dziś w bibliotece – odparł. – Poza tym niełatwo mi o tym mówić. Widzisz, dokładnie rzecz ujmując, nie kupiłem tej posiadłości. Ja ją przejąłem. – Przejąłeś? – Zmarszczyła brwi. – Ale Reggie powiedział… – Nieważne, co powiedział – przerwał jej. – Wymusiłem to na nim, aczkolwiek w kulturalny sposób. Przejąłem Heatherfields jako spłatę długów karcianych, a były olbrzymie. I właśnie to musisz zrozumieć. Podobnie jak wielu jemu podobnych, lord Reginald był u mnie zadłużony. A ja zawsze – zawsze – dostaję to, co mi się należy, Kate. Prowadzę prywatny klub, gdzie uprawia się hazard. Z braku delikatniejszego określenia powiedzmy, że gra idzie tam o wysokie stawki. Tym właśnie zajmował się mój ojciec – mój prawdziwy ojciec – a ja uczyłem się od mistrza. Mogła się w niego tylko wpatrywać. Przerażenie rozkwitało

jej w piersi niczym plama krwi po ranie zadanej nożem. – Rozumiesz, co to oznacza, Kate? – zapytał, wbijając nóż jeszcze głębiej. Skinęła głową. – O tak – wykrztusiła po chwili. – Dowiedziałam się tego w najgorszy możliwy sposób. Mój ojciec i brat praktycznie mieszkali w takich miejscach. Jak sądzisz, co omal nie doprowadziło Bellecombe do bankructwa? Spadek wartości akcji na giełdzie? W jego oczach dostrzegła jakby ból. Kate zamknęła swoje i przypomniała sobie jego dotyk. I to, że nadal był Edwardem. I że kimkolwiek był, ona nadal… co? Kochała go? Bzdura! Kiedyś wierzyła, że kocha Reggiego, i proszę, co z tego wynikło. – Boże święty… – wymamrotała, czując pustkę w głowie. – Zatem twoja niezdolność do odczytania cyfr, nadania im sensu… Dlatego tak cię to przeraziło? – Owszem, przeraziło, ale nie wiedziałem wtedy czemu. Kate, nigdy bym cię nie okłamał. – Poczuła, jak wsuwa jej pod ramię dłoń, ciepłą i silną. – Kate – powtórzył, tym razem łagodniej. – Och, Kate. Bardzo mi przykro. Z powodu tego wszystkiego. Coś ścisnęło ją za serce. – Zatem słyszałeś, co powiedział Reggie? – Tak. – Cóż, to tylko Reggie – wyjąkała. – Nie wolno nam się tym przejmować. – Ale ja się przejmuję, i to bardzo, a to dlatego, że on… ma rację. – Czyli że nadal chcesz wyjechać. Zostawić… – Zagryzła wargi, by nie powiedzieć: mnie. – Nie chcę wyjeżdżać – zaprzeczył. – Czy koniecznie muszę to powiedzieć? Nie chcę cię zostawiać. – Więc nie rób tego. Nie dawaj mu satysfakcji. – Powiedz matce prawdę: że właśnie odkryliśmy, kim jestem. Zapewniam, że o mnie słyszała, o ile już się nie spotkaliśmy.

Fendershot cię poprze. Jeśli chcesz, możesz powiedzieć nawet, że zostałaś oszukana i że powinna mnie odesłać. Zminimalizuj szkody. Lecz szkoda już się stała, uświadomiła sobie Kate. Reggie go widział. Podobnie jak jej matka, która miała zapewne pojęcie, kim był. Zważywszy, w jakich kręgach się obracała, nie mogło to być niczym dziwnym. Edward przyznał także, iż lady Julia, de Macey i sir Francis nie są mu obcy. A nikt na świecie nie potrafi powstrzymać służby przed plotkowaniem. Nie, lepiej stawić światu czoło z otwartą przyłbicą. Poza tym nie da Reggiemu satysfakcji, przyznając, że się nie mylił. Położyła dłoń na ramieniu Edwarda, czując, jak jej palce zagłębiają się w miękką wełnę. – Jaskinia hazardu – wyszeptała. – Gdzie? – Czy to istotne? – odparł, spoglądając na nią. – W St. James. Pomiędzy Carlton Club i Spencer House. – Spostrzegłszy zaskoczenie, dodał: – Mówiłem, że to ekskluzywny klub. I usytuowany pomiędzy najdroższymi rezydencjami w chrześcijańskim świecie, uświadomiła sobie. Dekadencja i nałogi, oto na czym żerował Ned Quartermaine. Tak, Reggie miał jednak rację. Nie wiedziała, że Edward należy do osób, które doprowadzają młodych ludzi dla własnej korzyści do bankructwa. Ale poznała jego dotyk – i to w intymny sposób. Wiedziała, że zaciemnia jej to osąd, a jednak rzekła: – Proszę, nie wyjeżdżaj. Masz jeszcze niezagojone rany. A ja nadal jestem odpowiedzialna. Edwardzie, ja nadal… – Co? – zapytał tak cicho, że ledwie go usłyszała. Opuściła powieki. – Nadal chcę, żebyś został – wykrztusiła. – Nie będę udawała, że podoba mi się to, co robisz, ponieważ tak nie jest. Ale ty… ty taki nie jesteś. Nie dla mnie. Nie potrafię tego pogodzić. Jeszcze nie. Widziała jednak, że coś w nim się zmieniło od chwili, kiedy wrócili, przeobraziło w sposób, którego nie była w stanie do końca uchwycić. Nawet rysy jego twarzy stwardniały.

– Kate, moja droga, nie bądź naiwna – powiedział w końcu. – Właśnie taki jestem. Przeszedłem twardą szkołę, nim nauczyłem się tego, czym się teraz zajmuję. – Skoro tak mówisz – odparła. – Lecz jesteś też z urodzenia dżentelmenem i, jak podejrzewam, lepszym człowiekiem niż ci, którzy za chwilę się tu pojawią. – Sądząc po tym, co zobaczyłem przed chwilą w holu – powiedział chłodno – nie jest to dalekie od prawdy. – Aurélie woli otaczać się ludźmi, którzy potrafią ją zabawić – przyznała Kate. – Jak dobrze ich znasz? – De Maceya tylko ze słyszenia. Sir Francis to stały klient. Lady Julia pojawiła się raz czy dwa w towarzystwie dżentelmena. Kate westchnęła. – Lepiej pójdę i ich przywitam – powiedziała. – Jutro… jutro, Edwardzie, nie będziemy już tacy spięci. Nie decydujmy o niczym od razu. – Jak sobie życzysz. Skinęła głową i ruszyła korytarzem. A potem zatrzymała się nagle i odwróciła. – Ale czy możesz zostać? – spytała. – Przepraszam, nie pomyślałam. Masz rodzinę? Kogoś, kto się o ciebie martwi? Oczekuje cię? Z pewnością… – Nie ma nikogo takiego – przerwał jej. – Zarządca klubu spodziewa się mnie dopiero za kilka tygodni. Być może w Heatherfields czeka na mnie list, choć raczej wątpię. – Rozumiem. Coś zabłysło w oczach Edwarda i domyśliła się, że nie mówi jej wszystkiego. Musiało być coś jeszcze. Coś, czego pewnie nie chciałaby usłyszeć. Nie naciskała wszakże. Jak na jeden dzień miała dość niespodzianek. – To co – powiedziała. – Do zobaczenia przy kolacji? Skinął głową i ruszył za nią, trzymając się nieco z tyłu. Wróciła z rozdartym sercem do holu, by wpaść natychmiast w objęcia lady Julii Burton – pulchnej, ładnej wdowy, której wieku, podobnie jak zasad moralnych, nie dało się dokładnie

określić, oraz hrabiego de Maceya, niemal stałego towarzysza jej matki i okazjonalnego kochanka. – Kate, moja droga! Elegancki dżentelmen ucałował jej policzek, łaskocząc wąsami w ucho. – Jak to dobrze, że jesteś i możesz przyjąć nas w Bellecombe. Kate zmusiła się do uśmiechu. Hrabia był podstarzałym lowelasem, to prawda, ale nie sposób było go nie lubić. Przed laty miała nawet nadzieję, że jej niespokojna matka poślubi hrabiego i wreszcie się ustatkuje. Teraz wyglądało jednak na to, że znów są na etapie przyjaźni. – To przyjemność, de Macey – powiedziała. – Mój dom jest zawsze dla ciebie otwarty. – Ciągle to powtarzasz – rozpromienił się hrabia. – Chodź, pozwól, że przedstawię ci naszego młodego przyjaciela, sir Francisa Smythe’a-Feldona. Z drugiej strony holu ruszył ku nim modnie odziany dżentelmen, zajęty dotąd prawieniem komplementów Nancy. Pochylił się nad dłonią Kate, mówiąc, iż jest oczarowany. Razem stanowili niewielką grupkę, zważywszy, jaki orszak zwykła przywozić z sobą Aurélie. Sir Francis, mężczyzna około trzydziestki, miał czarne, wypomadowane loki i fałszywe spojrzenie. Czy Aurélie naprawdę sądziła, że zdoła podsunąć go Nancy? Już teraz lady Julia uczepiła się z miną posiadaczki jego ramienia. Może, tak jak Filou, dżentelmen był tylko zabawką dam przywiezioną dla rozrywki? Jeśli tak, mogła jedynie mieć nadzieję, że nie narobi zamieszania. – De Macey powiada, że warunki do polowania są w tym roku znakomite – rzekł sir Francis. – To bardzo uprzejme ze strony pani i jej matki, że chcecie nas gościć. Postaramy się odwzajemnić, dostarczając towarzystwu rozrywki. Kate uśmiechnęła się olśniewająco. – Przyjaciele Aurélie zawsze to robią – odparła szczerze. – A skoro o mamie mowa, zażyczyła sobie, bym przyszła do niej na górę. Lady Julio, pani Peppin ulokuje panią obok mnie, naprzeciw

Aurélie. Wiem, że woli pani być blisko niej. De Macey, sir Francisie, wasze pokoje znajdują się piętro wyżej. Dajcie mi znać, jeśli coś nie będzie wam odpowiadało. Zostawiła ich zajętych – z pomocą pokojówki matki i dwóch służących, których nie poznawała – rozchwytywaniem ostatnich bagaży. Lecz zamiast pójść do matki, stchórzyła i schroniła się w salonie, walcząc ze łzami, które, czuła to, lada moment popłyną. – Tu jesteś, mon chou! – dobiegło od strony kominka. – Wiedziałam, że w końcu się pokażesz. Gdy oczy przywykły jej do mroku, zauważyła, że matka spoczywa na ulubionej otomanie w pobliżu kominka, ze stopami wspartymi na poduszce, osłaniając twarz ramieniem. Filou pochrapywał, umoszczony w fałdach jej spódnicy. – Mamma? Powąchała z obrzydzeniem powietrze. – To najpiękniejszy ciąg pokojów w całym zamku – rzekła jej matka rozmarzona. – Zawsze mi się podobały. – Zatem, na litość boską, zajmij je. – Kate odsunęła draperie. – Nie możesz jednak zamykać okien. Czym nakarmiłaś tego psa? – Och, ta otomana jest cudowna – oznajmiła Aurélie, przeciągając się rozkosznie. – A Filou zjadł… niech pomyślę… oui, confit z królika. – Jesteś pewna, że to nie była kapusta? Filou zeskoczył z kolan swej pani i podreptał ku Kate, węsząc głośno, gdy otworzyła jedno z okien. – Vraiment, Filou za tobą tęsknił, Katherine! – oznajmiła Aurélie, unosząc się nieco. – No dalej, podnieś go. Oui, oui, możesz go pocałować, jeśli chcesz. Kate podniosła psa i zaczęła drapać go za uszami, głównie po to, by ukryć, że miała oczy pełne łez. – Doprawdy, mamo, to niemal okrutne wlec za sobą wszędzie to stworzenie! – Mais no, Filou nie może obyć się beze mnie! Ani ja bez niego! A teraz, ma cherie, musisz nalać mi kieliszek… Masz jeszcze tę nalewkę Peppie z czarnych porzeczek?

– Chyba tak. – Położyła psa matce na kolanach. – Sądziłam, że chcesz się zdrzemnąć. – Mais oui, taki miałam zamiar – przyznała. – A potem powiedziałam sobie: Aurélie, ty głuptasie, jak często masz okazję pogadać od serca ze swoją starszą córką? Kate zbladła. – Od serca? Aurélie machnęła wiotką, białą dłonią ponad oparciem kanapy. – Nalewka, ma petite – powiedziała żałośnie. – Przekonałam się, jak bardzo dodaje mi sił. A potem oui, usiądź obok mnie. Musimy – jak nazywa to Peppie? Rozsiąść się wygodnie? – Mniej więcej tak – odparła Kate z rezygnacją. Pomimo omdlewających póz, słabych gestów i ciągłych skarg na to, jaka jest krucha i znużona światem, Kate nie wątpiła ani przez chwilę, że matka potrafi być niezmordowana. Już teraz uszy sterczały jej jak u myśliwskiego psa. Ewidentnie na coś polowała. Kate obawiała się, że wie, kto ma być zwierzyną. Otworzyła drzwiczki niewielkiego kredensu, wyjęła nalewkę, odkorkowała i nalała matce kieliszek. Ustawiła butelkę na srebrnej tacy, a potem zmieniła zdanie, otwarła ją znowu i nalała też sobie. Szczodrze. Podała matce kieliszek i usiadła na sofie przylegającej do otomany. – No dalej, powiedz to, mamo. Zapewne chcesz natrzeć mi uszu z powodu pana Quartermaine’a. Albo sposobu, w jaki potraktowałam Reggiego. Aurélie usiadła z wdziękiem. – Moi? – spytała, przyciskając do biustu bladą, wiotką dłoń. – Och, chérie, ja miałabym ganić kogoś z powodu mężczyzny? Celna uwaga – pomyślała Kate. Lecz Aurélie machała już dłonią, wskazując otwarte drzwi sypialni Kate. – Spójrz, ma petite, co maman przywiozła ci od madame Odette z Paryża. Wisi na drzwiach. Kate odstawiła kieliszek, podeszła do drzwi i rozsunęła

płócienny pokrowiec. W środku była szmaragdowozielona wieczorowa suknia, wykończona połyskującą złotą koronką. Rękawy, stanik i rąbek oblamowano delikatnie złotem, a dekolt wydawał się zdecydowanie, jak na Kate, za głęboki. Mimo to suknia była prześliczna. – Mamo, jest oczywiście piękna – zaczęła – ale… – Non, non, Kate! Jakże bardzo męczysz mnie tymi protestami! – poskarżyła się Aurélie. – To jest zbyt obcisłe, tamto za bardzo wydekoltowane. Non, non. Załóż tę suknię do kolacji, mon chou. I oui, została uszyta dokładnie pod twoje wymiary, więc nawet nie myśl, by oddać ją Nancy. Kate spojrzała na matkę z niedowierzaniem. Suknia z pewnością nie nadawała się dla młodej panny. Czasami wydawało jej się, że Aurélie nie ma za grosz rozumu. Czasami jednak…, cóż, lepiej teraz o tym nie myśleć. Ale Filou, o ile sobie przypominała, znaczy w luźnym tłumaczeniu „oszust”. Bywały chwile, kiedy zastanawiała się, kto powinien nosić taki przydomek – mops czy jego pani. – Suknia jest cudowna, mamo – przyznała, wracając na sofę. – Założę ją któregoś dnia do kolacji. Lecz chyba nie dziś. – Jak sobie życzysz – powiedziała Aurélie, wzruszając ramionami bardzo francuskim gestem. – Lecz jeśli to zrobisz, Reggie padnie ci z podziwem do stóp. Kate westchnęła. – Och, mamo, co ty sobie myślałaś? – Oui, oui, mon chou, przecież on usycha z tęsknoty za tobą! – zaćwierkała Aurélie, wyginając wargi w swawolnym uśmiechu. – Błagał mnie na kolanach, bym go do ciebie zabrała. To było bardzo wzruszające. – Już prędzej chodziło mu o to, żeby podreperować swój rachunek bankowy – zauważyła Kate ponuro. – To nie tak, że go nie lubię, mamo, lecz prędzej piekło zamarznie, niż zacznę się choćby zastanawiać, czy za niego wyjść. – Eh, tant pis. Obiecałam mu tylko, że zobaczę, co da się zrobić.

– I zobaczyłaś. Przypomnij sobie, jeśli łaska, że nie zerwałam z nim bez powodu. – Oui, i to dość niemądrego. Nie stajesz się młodsza, Katherine. W pokoju na chwilę zapadła cisza. Kate odstawiła z głośnym stukotem kieliszek i przyłożyła dłoń do czoła. Nie potrzebowała matki, żeby pamiętać, ile ma lat. – Mamo, przyłapałam go in flagranti delicto z kochanką. Moim zdaniem był to wystarczający powód. – Oui, oui – wymamrotała matka. – Reggie źle się zachował, to rzecz pewna. Źle się zachował? Czy można upokorzyć przyszłą żonę jeszcze bardziej? Na wspomnienie tamtego okropnego wydarzenia nadal piekły ją policzki. Zaledwie tydzień po tym, jak ogłoszono zaręczyny, wybrała się na ostatni bal kostiumowy sezonu przebrana, cóż za ironia!, za Wenus. Chciała zaskoczyć Reggiego. I zaskoczyła. Za kotarą, z dłońmi i językiem w miejscach, gdzie ani jedno, ani drugie nie powinno się znajdować. Co gorsza, nie ona jedna to widziała. Jej mrożący krew w żyłach wrzask z pewnością w niczym nie pomógł, potęgując tylko upokorzenie. Kiedy przestała krzyczeć, ruszyła, na pozór spokojna, z twarzą jak maska, do pokoju dla pań, gdzie, ukryta za jednym z parawanów, dała upust łzom. W dziesięć minut po niej do toalety weszły trzy dobrze ubrane damy, rozprawiając o tym, co się wydarzyło. Doprawdy, czy taka mysz z prowincji mogła spodziewać się, że ujarzmi kochliwego lorda Reginalda? Nie przyszło jej do głowy, że chce poślubić ją dla pieniędzy? Powinna uważać się za szczęściarę, że tak przystojny i czarujący mężczyzna zechciał w ogóle poprosić ją o rękę. Najgorsze zaś było to, że nie mogła oprzeć się wrażeniu, iż Reggie zaaranżował całą scenę, by skłonić ją do zerwania zaręczyn i wykręcić się od ślubu. Stephen nie żył już wtedy od ośmiu miesięcy, a oni zbliżyli

się do siebie jeszcze bardziej. Mimo to dziadek Kate wyszedł z gabinetu, gdzie omawiano przedślubny kontrakt, zmartwiony i nieszczęśliwy. Uświadomiła sobie, że nigdy go nie spytała, co wówczas ustalono. Niewykluczone, że bała się tego, co mogłaby usłyszeć. Podejrzewała jednak, że Reggie nie zdawał sobie sprawy, jak zadłużone jest Bellecombe, gdy się oświadczał. Po skandalu w Londynie lord d’Allenay nie zaprotestował nawet słowem, kiedy Kate oznajmiła, że zrywa zaręczyny. Wyglądało wręcz na to, że mu ulżyło. – Słuchasz, ma petite? – cienki, nieco zawodzący głos matki wyrwał Kate z zamyślenia. Uniosła gwałtownie głowę. – Tak. Nie, przepraszam, co mówiłaś? Aurélie westchnęła teatralnie. – Pytałam o kolację. Chciałabym, żeby podano zupę z porów. I żeby Nancy zagrała potem z Anstrutherem. Polecisz mu? – Mamo, nie mogę polecić mu czegoś takiego – odparła. – Zaproszę go jednak na kolację i mam nadzieję, że zgodzi się zagrać. Matka zacisnęła usta w grymasie niezadowolenia. – Wątpię – poskarżyła się. – John Anstruther to najbardziej uparty człowiek na Ziemi. A ty – weźmy choćby tę sprawę z Reggiem – jesteś taka sama. To ta okropna szkocka krew, jak u waszej babki. I jesteście obie tak samo staromodne. Kate nie była pewna, dlaczego znalazła się w towarzystwie Anstruthera, lecz było to dobre towarzystwo, więc nie zaprotestowała. – Nie uważam, by wymaganie od męża wierności było staromodne. – Nie, tylko nierealistyczne – westchnęła Aurélie. A potem dodała łagodniej, spoglądając ze zrozumieniem na Kate. – Och, daj spokój, ma chérie, nie jestem głupia. Wiem, jaki jest Reggie. – Zatem dlaczego, na litość boską, go przywiozłaś? Aurélie uniosła kieliszek i mrugnęła do Kate. – Ponieważ, mon chou, nigdy nie wiadomo, co się wydarzy,

kiedy zmącimy trochę wodę, prawda? Sprawy w Bellecombe nie rozwijają się dostatecznie szybko. A teraz twoja siostra zamierza poślubić tego… tego pastora? Zut! Co za nuda! – Naprawdę przeszkadza ci, że Richard jest pastorem? – Mais non, ma petite. Przeszkadza mi, że nie ma w sobie dość zdecydowania i się ociąga. – Czeka na zgodę wuja – przypomniała jej Kate. Aurélie prychnęła zdegustowana. – Mężczyzna godny tego miana by nie czekał! Porwałby damę swego serca i uciekł. Mogliby pobrać się po kryjomu. Kim jest dla niego lord Upshaw? – Och, tylko opiekunem prawnym Nancy! – Nie było sensu wyjaśniać Aurélie, że anglikańscy pastorzy nie uciekają z wykradzionymi narzeczonymi do Szkocji, spróbowała zatem innego podejścia. – Co więcej, trzyma rękę na jej pieniądzach. – Tak, to rzeczywiście problem, n’est-ce pas? A jednak… to tylko drobna przeszkoda. Zapewniam cię, że nawet sir Francis miałby dość rozumu, żeby poradzić sobie z tak nieznaczącym drobiazgiem. Kate potrząsnęła, zaintrygowana, głową. A potem ją olśniło. – Czy o to właśnie chodzi? Przywiozłaś tu sir Francisa, żeby rywalizował z Richardem? To próbujesz zaaranżować? Zawody? Aurélie się uśmiechnęła. – Jeżeli o mnie chodzi, niech wygra najlepszy – odparła. – Jeśli po tygodniu, spędzonym w towarzystwie przystojnego sir Francisa twoja siostra nadal będzie wolała nudnego pastora, eh bien, trudno. Chyba poproszę też Reggiego, by z nią flirtował. Skoro nie chcesz tego biedaka dla siebie, niech się przynajmniej na coś przyda. Kate potrząsnęła tylko głową, przekonana, że Nancy nie da się omamić. Lecz Aurélie chciała poddać jej uczucia próbie. Cóż, w takim razie: eh bien. – Richard Burnham nie jest nudny, mamo – powiedziała karcąco. – Co zaś się tyczy Reggiego, musi być doszczętnie spłukany, skoro zrezygnował z Heatherfields.

Matka Kate westchnęła i upiła malutki łyk nalewki. – Przyznaję, nie wiedziałam o tym drobnym fakcie, kiedy wyjeżdżaliśmy z Londynu – powiedziała z niejakim żalem. – Lecz żeby spotkać tego szelmę Neda Quartermaine’a – akurat jego! – w Bellecombe! Ach, chérie, może woda została już zmącona? – Ned. – Reggie też tak go nazywał, jednak zdrobnienie nie pasowało do Edwarda. – To brzmi tak brutalnie. – Bo on potrafi być brutalny – zauważyła jej matka. – Znasz go? – Bien sûr, a kto go nie zna? – odparła z przejęciem. – Jest osławiony. – Osławiony? Nie brzmi najlepiej. Aurélie machnęła znowu z lekceważeniem dłonią. – Och, to nie mój problem – powiedziała. – Lecz jeśli chodzi o przystojnych młodych mężczyzn, takich jak sir Francis? Oui, boją się go jak diabli – a mimo to przychodzą! Niczym jagnięta na rzeź, przynosząc grube sakiewki. A on je przyjmuje. Oui, Ned Quartermaine w końcu zawsze wygrywa. – Jest zatem bogaty? – spytała Kate. – Bardzo. – Matka się uśmiechnęła. – Zwróć uwagę, jak Julia będzie się do niego wdzięczyła podczas kolacji, jeśli mi nie wierzysz. – I ty go naprawdę znasz? – Mais non, Katherine, ja tylko wiele o nim słyszałam – sprostowała Aurélie. – Chociaż mam wiele wad, mon chou, nawet ja zdaję sobie sprawę, że w naszej rodzinie wystarczył jeden hazardzista. Na więcej nie mogliśmy sobie pozwolić. – Mieliśmy przecież jeszcze Stephena – zauważyła Kate ponuro. – A nie mogliśmy pozwolić sobie na żadnego z nich. – Oui, oui – przytaknęła Aurélie. – Przynajmniej mieli jakąś wspólną pasję: ojciec i syn. Wiele rodzin nie ma nawet tego. Tylko Aurélie mogła dostrzec coś pozytywnego w fakcie, że ojciec i syn dzielili ten sam nałóg. – Byłoby znacznie lepiej, gdyby łączyło ich coś innego – zauważyła Kate.

– Mon Dieu, Katherine, nie ma sensu ganić zmarłego! – Przysunęła bliżej do siebie mopsa i zaczęła gładzić go po wydatnym brzuchu. – Nie, nie uprawiam hazardu, ale wszyscy moi przyjaciele jak najbardziej. Tak, ci okropni ludzie, których postępowania nie aprobujesz. I wiem co nieco o panu Quartermainie. Bądź bardzo ostrożna, ma petite. – On wyjeżdża – poinformowała ją Kate. – Za dzień lub dwa. – Vraiment! – Aurélie wyraźnie się ożywiła. – A ty nie chcesz, żeby wyjechał? Kate wzruszyła ramionami. – Nie wiem, czego chcę – wyznała. – Reggie z taką satysfakcją odmalował mi w czarnych barwach jego charakter, że niemal odczuwam pokusę, by błagać go o pozostanie. – Och, to naprawdę zły człowiek. Lecz ci porządni są, jak zwykłam mawiać, zbyt nudni, aby brać ich pod uwagę. – On z pewnością nie jest nudny – przyznała Kate. – Jest… intrygujący. Mimo to uwaga matki trafiła w czuły punkt, obracając w proch i pył resztki marzeń, których nawet nie ośmielała się snuć. Jakaż była głupia. Pierwszy mężczyzna, na którego zwróciła od lat uwagę, okazał się gorszy niż Reggie. Właściciel jaskini hazardu. Znaczenie tego faktu wreszcie w pełni do niej dotarło, mimo to czuła, że nie chce, by wyjechał. Jeśli to grzech śmiertelny, będzie musiała z nim żyć. Pragnęła Edwarda i rozum nie miał tu nic do rzeczy. Była widać nieodrodną córką swej matki. – Zatem Ned Quartermaine przebywa w Bellecombe od kilku dni? – spytała Aurélie ostrożnie. – Zaczynam dochodzić do wniosku, że jest jeszcze dla ciebie nadzieja, ma chérie. Może masz w sobie więcej charakteru, niż sądziłam. Powiedz mi, jak doszło do tego, że się tu znalazł? – Przypuszczam, że jechał do Heatherfields i źle skręcił – powiedziała. – Prawie na siebie wpadliśmy. Spadł z konia i uderzył się w głowę.

– To przerażające – stwierdziła jej matka obojętnie. – Mam nadzieję, że troskliwie go pielęgnowałaś i spędzałaś przy jego łożu dużo czasu. – Mamo, tylko ty mogłabyś zachęcać mnie do czegoś takiego – zauważyła Kate zdesperowana. – Zastanawiam się, która z nas jest bardziej niemądra. – A jesteś niemądra? – spytała Aurélie. – Nie ma się czego wstydzić, chérie, mądrzejsze niż ty kobiety traciły głowę dla przystojnego pana Quartermaine’a. Przyznaję jednak, że to twój list z zeszłego miesiąca zachęcił mnie do przyjazdu. Obawiałam się, że dokucza ci samotność. Lecz może nie powinnam była przyjeżdżać? – Oj mamo, więc o to chodzi? – spytała Kate gwałtownie. – Popełniłam błąd, zwierzając się matce, i tak mi dziękujesz? Przywożąc byłego narzeczonego, ponieważ uznałaś, że jestem zdesperowana? Aurélie znowu wzruszyła leniwie ramionami. – Cóż, jak powiedziałam, nie stajesz się młodsza, Katherine. Julia pokłóciła się z lady Bushwell o to, że spała z ulubionym lokajem tamtej, a ja zerwałam – w powodzi łez – ze swoim bankierem. – Łez? – Kate uniosła lekko brwi. – Jego? Czy twoich? – Jego, ma chérie. Ja już nie płaczę z powodu mężczyzn. Tak czy inaczej, uznałam, że wyjazd z Londynu to dobry pomysł. Kate uśmiechnęła się z przymusem. – Cóż, co do pana Quartermaine’a – przystojny czy nie, wyjeżdża z Bellecombe. Niektórzy i tak uznaliby to, że tu w ogóle przebywał, za skandal. Jej matka westchnęła. – Tak, bez wątpienia – przyznała. – Nie chciałabyś pojechać do Londynu, trochę się rozerwać? Nie, Paryż będzie o tej porze roku lepszy. Oui, mogę cię tam zabrać, mon chou. Czy nie jestem dobrą maman? Zamówię na jutro powóz. Panowie mogą sobie strzelać bez nas. – Mamo, nie mogę wyjechać ot tak, do Paryża i nawet nie

chcę. Doprawdy, nie powinnaś aż tak przejmować się moimi listami. Użalałam się po prostu nad sobą. Aurélie zrobiła smutną minę. Wypadło to całkiem przekonująco. – Czy to z powodu nowego wnuka Louisy? – spytała łagodnie. – To już które? Drugie dziecko małej Lydii? A może trzecie? Vraiment, nie mogę się doliczyć. I czy chodziło o Lydię? A może o Cassandrę? – To dlatego przyjechałaś? Z powodu najnowszego siostrzeńca? I mojego użalania się? Aurélie wzruszyła ramionami. – Może tak – odparła – a może nie. Wiem, że nie jestem zbyt oddaną matką, Katherine, lecz, mam nadzieję, nie tak zupełnie nieczułą? A teraz powiedz mi coś więcej o panu Quartermainie. – Nie ma o czym mówić – odparła Kate ostro. – Z początku był nieprzytomny i Fitch polecił położyć go do łóżka. Lecz teraz czuje się dobrze. Można byłoby zdjąć już szwy, lecz Fitch wyjechał i wróci dopiero za kilka dni. A potem pan Quartermaine pójdzie swoją drogą. – A musi? Naprawdę? No, no. Co też dałoby się w tej kwestii zrobić? – Ty nic nie zrobisz – powiedziała Kate stanowczo. Jej matka usiadła i przycisnęła mopsa do piersi. – Oczywiście, Kate, to wyłącznie twoja sprawa i nie mam zamiaru się wtrącać. Filou wybrał sobie akurat ten moment, by donośnie zanieczyścić powietrze. Akcentując tym samym w bardzo odpowiedni sposób to oczywiste kłamstwo. Kate westchnęła i otworzyła drugie okno.

Rozdział 9 Zaproszenie na przyjęcie Edward wrócił do swego pokoju okrężną drogą, starając się uniknąć tłumu w holu – a także siebie samego, co nie wchodziło jednak, niestety, w grę. Czuł się tak, jakby zamarzał od środka, popadając w odrętwienie – tak znajome, że niemal niosące pociechę. Od jak dawna tak żył? Zapewne od lat. A ponieważ odrętwienie równało się brakowi uczuć, nie wiedział nawet, że cierpi, póki czucie nie zaczęło wracać. Wtedy uświadomił sobie nagle, co znaczy prawdziwy ból. Dla niego było już za późno – roztapiał się przy ognisku domowym Westy zbyt długo, zaznając obcego mu wytchnienia. A potem pamięć wróciła. Tak, z wdzięcznością powitał odrętwienie. Pomyślał znowu o ludziach na dole i zaklął cicho. Pasował do nich aż nadto dobrze. Nawet z odległości rozpoznał otoczoną aurą skandalu piękność, lady Julię Burton, uwieszoną ramienia innego stałego klienta klubu, sir Francisa Smythe’a-Feldona. Francuza znał słabo. Pomimo całej swej elegancji oraz poloru de Macey nie był w klubie zbyt chętnie widziany – a to dlatego że stanowił niezwykle rzadki przykład zdyscyplinowanego gracza. Człowieka, który pomimo manifestowanej dobroduszności, mógł stać się niebezpiecznym przeciwnikiem. Chciał uniknąć spotkania ich wszystkich. Zwłaszcza lorda Reginalda Hoke’a. Na górze zamknął drzwi pokoju i oparł się o nie, odciążając stopę, która trochę go bolała. W zamieszaniu zostawił gdzieś laskę Stephena Wentwortha – i dobrze się stało, bo gdyby miał ją przy sobie, mógłby zetrzeć przeklętego Hoke’a na miazgę. Odetchnął powoli i oparł głowę o drzwi. Boże, co za zbieg okoliczności! Dług lorda Reginalda. Heatherfields. Jego spotkanie z Kate. Jakie były szanse, że coś takiego może się wydarzyć? Jednakże przetrwał – i prosperował – wykorzystując okazje, nawet

ryzykowne. Jak dotąd, ryzyko zawsze się opłaciło. Ale tym razem? Kiedy czuł, że dzieje się coś naprawdę ważnego? I sam to na siebie sprowadził. Jeszcze zanim odzyskał pamięć, podejrzewał, że coś jest z nim nie tak, że nie jest osobą o kryształowym charakterze, ponieważ charakteru nie da się zmienić, tak jak nie można zmienić koloru oczu. Czuł bardzo wyraźnie, że nie ma dla niego miejsca w tym pięknym Edenie. Przy niej. Mimo to pozwolił sobie – na co? Zbliżyć się do Kate? Nie nazwie tego po imieniu, ponieważ rzecz raz nazwana zyskuje nad człowiekiem władzę. Odrobił tę lekcję dawno temu. Lecz, dobry Boże, będzie musiał się z tym uporać. Ta nienazwana tęsknota, te emocje nie mogą – i nie będą – się liczyły w ostatecznym rozrachunku. Sfrustrowany, podszedł do masywnego dębowego kufra w nogach łóżka i uniósł pokrywę. W środku, jak obiecała panna Wentworth, znalazł swój sakwojaż. Wyjął go, zatrzasnął wieko i usiadł na nim, żeby otworzyć torbę. Teraz, gdy pamięć wróciła, wiedział, co zrobić; przesuwał dłonią, póki nie poczuł znajomego występu, a potem zaczepił o niego palec i pociągnął, unosząc fałszywe dno. Dokument potwierdzający jego prawo własności do Heatherfields leżał na swoim miejscu, a pod nim pięćset funtów w gotówce. Fortuna dla większości ludzi i drobne dla niego. Przynajmniej będzie w stanie zwrócić Kate pożyczkę – zakładając, że ona zechce tknąć jego brudną forsę. Lecz jej współczucie? Sympatia, jaką otaczano go w Bellecombe? Za to nie zdoła się odpłacić. Nieświadomie zapewnili mu chwilową ucieczkę od życia, które gwarantowało kiedyś przetrwanie, lecz już dawno temu zmieniło się w czystą, zapewniającą dochody bezwzględność. Było tak, jakby kręta ścieżka, biegnąca przez jego niebezpieczny i brzydki świat, wiodła równolegle do innej, bardziej zwyczajnej i zdążającej do celu, a teraz granica pomiędzy nimi jęła się zacierać. Jeden fałszywy krok sprawił, że znalazł się po drugiej stronie wąskiej doliny po to jedynie, by mógł przyjrzeć

się temu, czego mieć nie może. Co odrzucił zapewne dawno temu. Kiedyś wmówił sobie, że prowadzi tak niegodną egzystencję dla Annie, by móc zapewnić jej życie, jakie wybierze, i jakie można kupić dziecku za brudne pieniądze. Jednak potrzeby Annie – jeśli nie jej babki – zostały zaspokojone dawno temu. Opłacał suknie i guwernantki, a potem zapewnił dziewczynie posag, który tylko najbardziej surowy w swoich zasadach mężczyzna odrzuciłby ze względu na niejasne okoliczności, w jakich przyszła na świat. A teraz miała dostać także Heatherfields, majątek wart zapewne tego, by nazwać go siedzibą dżentelmena. Wspomnienie Annie sprawiło, że pomyślał o tym, czego w torbie nie było: o perłach. Naszyjniku z pereł i szmaragdów, który pakował w takim pośpiechu, gdy wracał z Cejlonu. Ślubnym prezencie dla Marii. Tylko że ślubu nie było. Był pogrzeb i dziecko tak słabe i chorowite, że nikt nie spodziewał się, iż przeżyje. I pan Granger, zagniewany i niedowierzający, niezdolny do wzięcia na siebie odpowiedzialności za niewypowiedzianą tragedię, jaką sprowadziła na nich jego duma. Zastanawiał się, co mogło się stać z perłami. Chociaż nie znosił jeździć do Somerset – i rzadko to robił – zabierał zwykle ze sobą perły jako talizman. Lecz pani Granger nadal nie pozwalała Annie ich przyjąć. Jeszcze nie teraz – mówiła. A to znaczyło nigdy. Nie chciała go w życiu Annie i robiła wszystko, na co tylko starczyło jej odwagi, by trzymać go z dala od niej. Duma poprzedza jednak zwykle upadek, a pani Granger musiała wyzbyć się jej krótko po śmierci męża, gdy Annie miała zaledwie sześć lat. Pochowawszy córkę i męża, po tym, jak ich niewielki dwór został sprzedany, by spłacić długi Grangera, odpowiedziała w końcu na jeden z listów Edwarda. Tak, przyjmie wreszcie jego brudne pieniądze i zgodzi się nazywać go, choć nader niechętnie, ojcem chrzestnym Annie. Zamieszkać w domku, który kupił, i jadać na jego koszt. Ale perły

– i to, co się z nimi wiązało? Nie. Annie jest zbyt młoda, aby zrozumieć. Dziwny powód do odmowy, zważywszy, że Edward nie był nawet pewien, co zamierza powiedzieć dziecku. Prawdę? Była zbyt paskudna. Prawdopodobnie powiedziałby po prostu, że dawno, dawno temu zobaczył jej matkę stojącą na Chain Pier w Brighton i się zakochał. Że czcił ją za urodę oraz pogodę ducha i miał szczerą nadzieję poślubić, jednak do ślubu nie doszło. I byłaby to prawda, przynajmniej w tej części. Nie wspomniałby jednak o tym, że po śmierci Marii postanowił, iż się wzbogaci, ponieważ bogaci mężczyźni brali, co chcieli, nie zważając na arogancko wyrażoną odmowę. A także dlatego, że skoro Maria nie żyła, jego dobre imię oraz jego kariera w wojsku, którą tak pieczołowicie zaplanował, nie miały znaczenia. Nie odczuwał już potrzeby, aby być szanowanym. I tak oto stał się, po raz kolejny, synem swego ojca. Zaangażował się w rodzinny interes, gdzie słabości ludzkiego charakteru oraz głupotę zamieniano na pieniądze, i odniósł błyskotliwy sukces. A wszystko z urazą w sercu. Ponieważ wiedział, jakim zarozumiałym głupcem jest Granger, podobnie jak to, że zanim wreszcie trafi go szlag, doprowadzi rodzinę do ruiny. I w końcu wszystko przypadnie temu, kto będzie w stanie zapewnić byt Annie. Tak jak wiedział, że tym kimś będzie oschły bękart Alfreda Hedge’a, a Grangerowie będą musieli nauczyć się z tym żyć. Ponieważ dziecko potrzebowało odpowiedzialnego mężczyzny, by się nim opiekował. Nikt nie wiedział tego lepiej niż on. Nie wątpił nigdy, że zdoła się utrzymać. Nie dopuszczał też myśli o porażce – nawet w najmroczniejszych dniach samotnego dzieciństwa. Zawsze wierzył w siebie. W to, że wywalczy sobie miejsce w świecie i będzie mógł sprawić, by ci, którzy staną mu na drodze, gorzko tego pożałowali. Ale tak, duma poprzedza upadek. A jego zgubą, jak się obawiał, była Kate. Jeśli ten zadufany głupiec Granger spogląda teraz na niego z nieba – lub z piekła – zapewne śmieje się ostatni.

Popatrzył w dół i spostrzegł, że kurczowo zaciska dłoń na rączce torby. Opanowawszy emocje, umieścił na swoim miejscu dno, nie wyjmując dokumentów, po czym ruszył na poszukiwanie panny Wentworth. Skoro schowała torbę, zabrała też zapewne perły, by je bezpiecznie przechować. Nie wydawało się prawdopodobne, by ktoś w tym rajskim otoczeniu je ukradł. Podobnie jak to, że wyszedłszy, natknie się w korytarzu na Kate. A jednak tak właśnie się stało. Wychodziła z salonu za panią Wentworth, trzymając na rękach jej tłustego mopsa. Twarz miała bladą i ściągniętą. – Bonjour, panie Quartermaine! – zawołała śpiewnie pani Wentworth, mierząc go pełnym aprobaty spojrzeniem. – Czyżby zamierzał pan pozbawić trójkę moich przyjaciół swego towarzystwa? Jest pan doprawdy tak okrutny, jak powiadają. – Madame. – Ukłonił się sztywno, zerkając przy tym na Kate. – Nie sądziłem, że komuś będzie mnie brakować. – Jakże byłoby to możliwe? – Dama uśmiechnęła się tak olśniewająco, że nie musiał sobie przypominać dlaczego, pomimo jej wieku, stanowi obiekt pożądania połowy londyńskich dżentelmenów. – To dla nich ekscytująca perspektywa spędzić kilka dni w towarzystwie wielkiego Neda Quartermaine’a – i moim, oczywiście. Towarzyska sensacja. – Jest pani bardzo uprzejma – powiedział, nadal zerkając na Kate – lecz rozmawialiśmy o tym z lady d’Allenay. Uważam, że już czas, żebym wyjechał z Bellecombe. – Ach, lecz słyszał pan zapewne o mojej godnej pożałowania skłonności do otaczania się przystojnymi szelmami? – Pani Wentworth ujęła go pod ramię, obrzucając kokieteryjnym spojrzeniem. – Poza tym był pan chory. Cóż to za wypoczynek dla dżentelmena? Przyjechaliśmy, żeby ucztować, tańczyć i polować. Zostanie pan jako mój gość. Domagam się tego. Edward utkwił wzrok w twarzy Kate. – Dziękuję, madame, lecz muszę dostosować się do życzeń lady d’Allenay. – Phi! – Pani Wentworth skwitowała odmowę lekceważącym

machnięciem dłoni, nie spojrzawszy nawet na córkę. – Dlaczego miałaby mieć coś przeciwko? Od zawsze przywożę do Bellecombe swoich przyjaciół. Przywykła do tego – i kogo może to obchodzić? To był dom mojego męża, prawda? Jak ktoś może się spodziewać, że Katherine mnie nie przyjmie? Lub moich gości? Czy nie byłoby to okrutne wobec drogiej maman? Zorientował się, że dama oferuje mu sposób wyjścia z sytuacji. A może było to raczej wejście? Jakkolwiek to nazwać, jej przesłanie, mimo że tak kokieteryjnie wyrażone, było jasne. Miał być w Bellecombe jej gościem – dołączyć do osób, które i tak poruszały się na obrzeżach przyzwoitego towarzystwa. Osób, którym zadawanie się z nieślubnym synem księżnej Dunthorpe nie mogło przesadnie zaszkodzić. Mógłby więc zostać, nie szkodząc Kate. Czy o to chodziło Aurélie? Wiedział jednak, że powinien wyjechać. Tylko co z tym łajdakiem Reggiem? Czy nadal będzie narzucał się Kate? Nie była, oczywiście, głupia, mimo to wolałby nie zostawiać jej samej. – Jest pani bardzo uprzejma – powtórzył. – Bien sûr – odparła pani Wentworth słodko – jak zawsze, gdy mogę postawić na swoim. – Zostanę więc kilka dni – powiedział niechętnie, spoglądając pytająco na Kate. – Chyba że córka pani sobie tego nie życzy. – Nic podobnego – odparła Aurélie ostro. Po czym odwróciła się, wzięła mopsa z rąk Kate i odeszła tanecznym krokiem, pozostawiając ich samym sobie. Spoglądał przez chwilę w ślad za nią, czując się nieswojo. Miał niepokojące wrażenie, że został wymanewrowany, i to przez kobietę tak niemądrą i próżną, iż wydawało się to niemożliwe. – Strzeż się sił natury – wymamrotała Kate. – Nie mogę uwierzyć, że ona jest twoją matką – powiedział szczerze. – A kto może? – odparła Kate. – Cała ta uroda i czar jakoś

mnie ominęły. – Do licha, Kate, wolałbym, żebyś… – Umilkł i zacisnął wargi. Odwróciła się ku niemu. – Żebym co? Nie ośmielił się na nią spojrzeć. – Nic – powiedział przez zaciśnięte gardło. – Wiesz, co czuję. Nie ma potrzeby tego powtarzać. Potrząsnęła głową. Jej oczy połyskiwały w mroku korytarza niczym ciemne, głębokie jeziora. – Wiedziałam, co czuł Edward, i to w wielu sprawach. Może nawet trochę to, co czuł do mnie. Lecz nie znam Neda Quartermaine’a. – I nie chcesz poznać – stwierdził ponuro. – Zapewne masz rację. Ale czy nie ja powinnam o tym zdecydować? Nie odpowiedział, ale też nie zostawił jej i nie wrócił, jak powinien, do sypialni. Zamiast tego podniósł bezwiednie dłoń, aby zatrzymać ją niemal natychmiast w pół gestu. Odczuwał przemożną chęć, by dotknąć jej policzka, przyciągnąć ją do siebie i zapewnić, że jest dwa razy więcej warta, niż Aurélie kiedykolwiek będzie. Że jest bez skazy: skromna, uczciwa i doskonała. Uroda i płochość przemijają, poza tym nietrudno je znaleźć, a dobry charakter zostaje. Lecz Kate przyglądała mu się zbyt czujnie. Poza tym, co ktoś taki jak on może wiedzieć o uczciwości? Opuścił więc dłoń, zanim na dobre ją uniósł. Spojrzenie Kate straciło czujny wyraz. – Edwardzie, Aurélie daje ci czas – powiedziała. – Nie musisz wyjeżdżać od razu, chyba że nie jesteś tu szczęśliwy. – To nie ma nic wspólnego z tu i teraz, Kate – powiedział szorstko. – Jestem po prostu… do licha, Kate, nie wiem, czym jestem. Ledwie wiem, kim jestem. A to, co wiem, niezbyt mi się podoba. – To bądź kimś innym – powiedziała po prostu, po czym odwróciła się i ruszyła w ślad za matką. – A tak przy okazji –

rzuciła przez ramię – kolacja jest o siódmej. – Kate, proszę!… – zawołał za nią. – Tak? Wahał się przez dłuższą chwilę, rozdarty pomiędzy tym, co chciał powiedzieć, a tym, co podpowiadał mu rozsądek. W końcu rozsądek zwyciężył. Chociaż ten jeden raz. – W moim bagażu były perły schowane w kasetce wykładanej niebieskim aksamitem. – A, tak – przypomniała sobie. – Z szafirową łezką. Nancy schowała je do sejfu w biurze. Anstruther jest tam teraz, poproś go, by je wyjął. Widział, że dręczy ją ciekawość, nie zapytała jednak. Nie, teraz przecież w niego wątpiła – i w jego charakter. Nie zaryzykuje pytań, na które wolałaby nie znać odpowiedzi. Edward skinął lekko głową. – Dziękuję. Wpatrywali się w siebie przez chwilę. Chciał podejść i powiedzieć… coś. Coś, co upewniłoby ją, że nadal czuł to samo, cokolwiek to było. I chciał opowiedzieć jej o perłach. Ale czy by mu uwierzyła? Prawie nikt nie wierzył. Nie kiedy chodziło o Annie. A on, niech Bóg mu pomoże, po prostu tak to zostawił. Aż do tej pory wydawało się bowiem, że niepewność jest dla Annie lepsza niż prawda. – Dziękuję – powtórzył. Kate, ewidentnie rozczarowana, skinęła po królewsku głową, odwróciła się i zniknęła za zakrętem korytarza. W godzinę później, po tym, jak napisał do kierownika klubu, Petersa, przemierzył wewnętrzny dziedziniec i spostrzegł, że drzwi do biura są zamknięte, zapewne dla ochrony przed chłodem. Uchylił je i zobaczył Anstruthera. Zarządca siedział za zniszczonym biurkiem ustawionym tak, że stykało się blatem z biurkiem Kate. Pogrążony w myślach, zwrócony plecami do kominka, przesuwał ołówkiem wzdłuż kolumny cyfr w wielkiej zielonej księdze rachunkowej, poruszając miarowo imponującymi bokobrodami.

– Dzień dobry – powitał go Edward od progu. Anstruther podniósł wzrok. – Ach, pan Edward! Proszę wejść. Uśmiechnął się przyjaźnie i odłożył księgę. Mimo to Edward dostrzegł w jego oczach błysk nieufności. – Nazywam się Quartermaine – powiedział, nie wchodząc głębiej do pokoju. – Panu Fendershotowi udało się pobudzić moją pamięć. Anstruther skrzywił się nieznacznie. – Tak – przyznał. – Słyszałem. Jak rozumiem, jest pan człowiekiem interesu. – To grzeczny eufemizm. Mogę usiąść? – Oczywiście, proszę zająć krzesło panienki Kate – odparł zarządca. – Napiłby się pan czegoś mocniejszego? Otworzył szufladę, nie czekając na odpowiedź, a kiedy Edward skinął głową, wyjął butelkę i dwie szklaneczki, po czym przyjrzał się im uważnie pod światło. – Jak dla mnie są wystarczająco czyste – powiedział Edward. Anstruther nie pożałował trunku, lecz nalał whisky niemal do pełna, a potem przesunął jedną ze szklaneczek na biurko Kate. – Zatem, pan Quartermaine, tak? – powiedział zwyczajnie, nim podniósł szkło. – Jako przeciwieństwo lorda Edwarda? – zauważył Edward szorstko. – Nie posługiwałem się tym tytułem od ponad dwudziestu lat. – Ale mógłby pan – zauważył Anstruther. – Niektórzy by tak robili. – Grzecznościowy tytuł nie jest wart funta kłaków, Anstruther, i obaj o tym wiemy. Wystarczy mi to, co mam. – A jak ocenia to jej lordowska mość? Edward potrząsnął głową. – Nie sądzę, by Kate – lady d’Allenay – przywiązywała wagę do tytułów. Ale nie cieszy jej to, czym się zajmuję. Powinienem wyjechać, Anstruther. I tak zabawiłem tu zbyt długo. Wiesz o tym równie dobrze jak ja.

– Tak? – Zarządca upił solidny łyk whisky. – To proszę wyjechać. – Miałem szczery zamiar to zrobić, lecz wtedy pani Wentworth powiedziała… – Ach! – Anstruther uśmiechnął się domyślnie. – Znowu się wtrąca, tak? – Wydaje się negować życzenia Kate w sposób niemalże nonszalancki. – Nie, to nie tak. Lecz ona jest bardzo sprytna, ta Aurélie Wentworth. – Manipuluje mną, prawda? – spytał Edward, podnosząc wzrok. – Najpierw rozkazując mi, bym nie wyjeżdżał, a potem pochlebiając i trzepocząc rzęsami? Anstruther roześmiał się ponuro. – Lepszym od pana zdarzało się jej nie docenić. Co zaś się tyczy tego, jakie ma zamiary, wie o nich tylko ona. Może nie ma żadnych. – Zna ją pan od dawna – zauważył Edward. Coś zabłysło w oczach Szkota, lecz kiedy się odezwał, jego głos brzmiał jak zwykle obojętnie. – O tak – odparł. – Gdy przyjechałem do Bellecombe, panienka Kate była malutka, a i przedtem zdarzało mi się tu bywać. Poprzednia lady d’Allenay była moją krewną. – Tak, i matką chrzestną. – Zgadza się. Znam Aurélie Wentworth dobrze i od dawna. Niech pan się nie da oszukać, dama nie jest głupia. Pili przez jakiś czas w milczeniu, Edward zaskoczony po raz kolejny przenikliwością Anstruthera. Stary Szkot był szczery i prostolinijny, dokładnie taki, jakim się wydawał, i Edward nie wątpił, że podobnymi zasadami kieruje się też w pracy. Dla kogoś, kto obraca się na co dzień pośród ludzi fałszywych i obłudnych, rozmowa z nim stanowiła odświeżające doświadczenie. – Zatem kogo tym razem przywiozła? – zapytał Anstruther lekkim tonem, obejmując szklaneczkę dłonią. – Cóż, starego przyjaciela Reginalda – powiedział Edward z

półuśmiechem. – Lady Julię Barton, a także Francuza, de Maceya, i młodego zucha, z którym łączy mnie…, powiedzmy…, przelotna znajomość. Zarządca uniósł krzaczaste brwi. – Tak, słyszałem, że i lord Reginald jest panu dobrze znany. Edward zastanawiał się przez chwilę, co odpowiedzieć. – Mój klub to z konieczności bardzo prywatne przedsięwzięcie – rzekł w końcu. – Nie można zarabiać i być jednocześnie ekskluzywnym, nie zapewniając dyskrecji. – Tak, zapewne – zgodził się z nim Anstruther. – Dżentelmeni, którzy lubią tracić czas i pieniądze, potrzebują dyskrecji. Boże broń, by dowiedziano się, jakimi są głupcami. Edward się roześmiał. – Powinienem chyba dziękować Bogu za to, że są właśnie tacy – odparł. – Bez nich byłbym jedynie biednym kapitanem żyjącym z połowy żołdu. Anstruther uniósł pytająco brew. – Pan nie grywa? – Nie, lecz od dzieciństwa przyglądam się, jak robią to inni. Niektórzy po prostu muszą trwonić pieniądze i robiliby to w każdym dostępnym miejscu. Gdybym nie wziął ich złota, zrobiłby to ktoś inny, może nie tak uczciwy. – Hm – mruknął zarządca i nie było w tym kpiny. – A pan jest? To znaczy… uczciwy? – Nikt nigdy nie nazwał mnie kłamcą ani oszustem. Bękartem bez serca, owszem – ale z tym akurat nie sposób polemizować, prawda? – Nie moja rzecz o tym wyrokować. – Cóż, powiem tak: znam lorda Reginalda na tyle dobrze, że byłem w stanie przejąć majątek, który, jak sądzę, sąsiaduje z Bellecombe. Uwolniłem go od Heatherfields. – Coś podobnego! – Anstruther uśmiechnął się szeroko. – To właśnie dlatego przyjechałem do Somerset. Dzięki Bogu, że sobie przypomniałem. – Zawahał się na moment, a potem zaryzykował: – A przy okazji, Anstruther…

– Tak? – Szkot uniósł brwi. – Czy należałoby się martwić – powiedział, dobierając starannie słowa – że lady d’Allenay może być… cóż, niepokojona przez lorda Reginalda? – Próbuje starych sztuczek, tak? – Nie wiem nic o starych – odparł Edward ponuro – ale nie spodobało mi się to, co zobaczyłem dzisiaj. Anstruther przesunął dłonią po szczęce. – Och, spodziewam się, że Kate poradzi sobie z Reggiem. Lecz jeśli mam być szczery, nie bardzo wiem, co myśli o nim jej matka. – Skoro tak – powiedział Edward – zostanę chyba jeszcze przez kilka dni. I tak muszę przyjrzeć się Heatherfields. – Zaprawdę, każdy będzie lepszy niż tamten dureń – burknął Szkot. – Co do tej sprawy, uważam pana za człowieka doświadczonego i posiadającego stosowną wiedzę – kontynuował Edward. – Dlatego byłbym wdzięczny za każdą radę, która pomoże przywrócić Heatherfields do stanu dawnej świetności. – Niech pan przywiezie z Londynu całą taczkę pieniędzy – powiedział zarządca. – Będzie pan ich potrzebował. – Jest aż tak źle? Podejrzewałem to, gdy przejmowałem prawo własności. Miałem chyba jednak nadzieję… – To niech ją pan porzuci – przerwał mu Anstruther. – W jednym ze skrzydeł zawalił się dach, a budynki gospodarcze są w jeszcze gorszym stanie. Nawet już ich nie dzierżawią i teraz rządzą tam szczury. Założę się, że lord Reggie zapomniał panu o tym powiedzieć. – Podejrzewam, że sam nie wiedział, zważywszy, jak niewiele uwagi poświęcał swemu majątkowi. – Edward westchnął. – Cóż, przynajmniej nie brakuje mi czasu. – Zamierza pan tam mieszkać? – spytał zarządca i jego spojrzenie przybrało znów czujny wyraz. Edward przygwoździł go wzrokiem. – Dwór stanowi jedynie inwestycję. Kiedy już będzie

nadawał się do zamieszkania, nie będę niepokoił dłużej lady d’Allenay. Anstruther wzruszył ramionami. – Nie mnie sądzić, czy ją pan niepokoi – odparł. – Panienka Kate potrafi mówić sama za siebie. Jednakże, skoro ma to być inwestycja, może Bellecombe mogłoby wykupić dwór i ziemię, oszczędzając panu kosztów remontu. Edward się zawahał. – Źle się wyraziłem – powiedział. – Inwestycja to niewłaściwe określenie. Mam względem dworu pewne zamiary, lecz nie dotyczą one mnie. Anstruther wydawał się zakłopotany i Edward szukał właśnie odpowiednich słów, by uściślić swoje wyjaśnienia, gdy zapukano głośno do drzwi i do pokoju wpłynęła panna Wentworth w powodzi niebieskiego aksamitu i złotych loków. – Och, bardzo przepraszam! – powiedziała, dostrzegłszy Edwarda. – Właśnie miałem wyjść – zapewnił ją. – Och, byle nie z mojego powodu! – Panna Wentworth przycupnęła na skraju biurka Anstruthera i spojrzała z uznaniem na Edwarda. – Słyszałam, że zmienił pan sojuszników. – Sojuszników? – Edward popatrzył na nią zaciekawiony. Twarzyczkę panny rozjaśnił szeroki uśmiech. – Jest pan teraz gościem mamy, nie Kate i – och, to mi przypomniało! Anstruther, polecono nam, żebyśmy wystąpili po kolacji. Kucharka przygotowuje swoją słynną zupę z porów, więc może wynagrodzi ci to choć trochę tę nieprzyjemność? Anstruther skrzywił się i spojrzał z nieszczęśliwą miną na dziewczynę. – Kolacja z nimi? – poskarżył się. – Mam wybór? – Z pewnością nie! – Panna Wentworth strzepnęła niewidoczny pyłek z klapy jego surduta. – Możesz pójść do Aurélie i spróbować się wykręcić. Wiemy jednak oboje, że to nic nie da. Anstruther trzepnął dziewczynę lekko po dłoni.

– Zostaw to, Nan – powiedział, odpychając się z westchnieniem od biurka. – Przepraszam, Quartermaine, lepiej pójdę się przebrać. Wymaszerował z pokoju, chwytając po drodze płaszcz. – Cóż – rzekła panna Wentworth, gdy zniknął. – Spróbujmy jeszcze raz. – Wyciągnęła do niego rękę, czemu towarzyszył szczery uśmiech. – Jak się pan ma, panie Quartermaine? Mogę nadal nazywać pana Edwardem? Natychmiast pożałował, że przedtem tak szorstko potraktował dziewczynę. Ujął jej smukłą dłoń i powiedział, ściskając ją niemal z czułością: – Nie może pani. Nie w towarzystwie, czy to jasne? – Ależ tak – odparła, drocząc się z nim. Opuściła dłoń. – Ponieważ zarządza pan jaskinią hazardu. – Myślę, że to określenie jest nieco przesadzone. A swoją drogą, kto pani powiedział? Oczy Nan zabłysły. – Reggie, a któż by inny? – odparła konspiracyjnym tonem. – I nie przebierał w słowach. Nie wahał się ani chwili, żeby powiedzieć, jakim jest pan okropnym człowiekiem. – Jeśli ma pani choć trochę rozumu, panno Wentworth, to go pani posłucha, tak jak i pani siostra powinna. Dziewczyna wzruszyła zuchwale ramionami. – Niestety, jesteśmy nieodrodnymi córkami Aurélie Wentworth – powiedziała, zsuwając się z biurka – i jako takie nie mamy, podobnie jak ona, za grosz rozumu. Edward się roześmiał. Podejrzewał, że ta trójka ma go więcej niż cały brytyjski rząd, i wydało mu się doprawdy zabawne, że siedzi sobie tutaj, dyskutując o moralności z niewinną panienką ze wsi. Przyszło mu też do głowy, że może Anstruther umyślnie zostawił ich samych. Nikt w Bellecombe nie wydawał się przesadnie zgorszony jego profesją, być może dlatego, że przetrwali już tutaj niejeden skandal. – Cóż, idę sobie – powiedziała panna Wentworth, zmierzając

ku drzwiom. – Do zobaczenia podczas kolacji, Edwardzie. Miał ochotę zawołać ją i złajać, lecz Nancy pobiegła za Anstrutherem, wołając, by nie zapomniał natrzeć kalafonią smyczka. Edward wyszedł na dziedziniec i stanął, przyglądając się, jak rozmawiają w cieniu zamkowej bramy, gawędząc niczym para bliskich przyjaciół. Pomyślał o tym, jak bardzo polubił to miejsce, panującą tu atmosferę koleżeństwa i współpracy. Zaczynał też lubić Anstruthera, podobnie jak innych mieszkańców Bellecombe, i trochę żałował, że pani Wentworth i jej przyjaciele musieli zjawić się akurat teraz i skazić otoczenie. Z drugiej strony, był tu przed nimi. Tak, pora się zbierać. Czy nie wyjaśnił tego przed chwilą zarządcy? Mimo to nie dalej niż przed półgodziną napisał do Petersa, wydając mu nowe instrukcje. Co więcej, załączył też liścik do Maggie Sloan. Z pewnością ulży jej, kiedy się dowie, że ich romans się zakończył. Nie był to stały związek, a piękna aktorka oczekiwała, że będzie troszczył się o jej potrzeby. Edward nie utrzymywał jednak kochanek. A Maggie… – cóż, Maggie nie zwykła wylewać łez. Chyba że jej płacono. Zatem nie, nie wyjedzie z Bellecombe. Jeszcze nie. Zostanie jako gość Aurélie Wentworth przez dzień lub dwa – głównie po to, by mieć oko na lorda Reginalda Hoke’a i upewnić się, że nie będzie narzucał się Kate. Tak przynajmniej sobie wmawiał. Na otoczonym murem dziedzińcu zrobiło się chłodno i wkrótce miał zapaść zmierzch. Odwrócił się więc i wszedł do domu, miotany sprzecznymi uczuciami. Dopiero kiedy był już niemal u szczytu schodów, przypomniał sobie o perłach Annie.

Rozdział 10 Dylemat Kate Następnych kilka dni przeżyła w dziwnym odrętwieniu, towarzysząc gościom podczas śniadania oraz kolacji, a potem spędzając dzień na różnych zajęciach związanych z prowadzeniem majątku. Resztę zostawiła matce, która i tak załatwiłaby wszystko według swojego uznania. Na szczęście pogoda utrzymywała się piękna i Kate mogła unikać przyprawiających o mdłości zalotów Reggiego, ponieważ dżentelmeni spędzali niemal całe dnie w lasach i dolinach, uganiając się za zwierzyną. Edward zaskoczył ją, przyłączając się, podobnie jak lady Julia, do towarzystwa – jego kostka niemal się zagoiła, a obojczyk, na którym opierał strzelbę, nie ucierpiał w wypadku. Dama, choć nie na tyle odważna, by strzelać, włożyła wysokie buty i wyruszyła podziwiać myśliwych. Zaproszono też kilku miejscowych dżentelmenów, w tym Richarda Burnhama. Pastor przyłączył się do grupy zapewne nie z powodu z miłości do sportu. Zgodnie z życzeniem pani Wentworth kosze z jedzeniem – a także drugi co do jakości serwis porcelanowy Bellecombe, białe wino dla gości i piwo dla naganiaczy – wykładano na stołach zbudowanych specjalnie przez zamkowego cieślę i przykrytych obrusami z najlepszego irlandzkiego lnu. Wino zaś było francuskie. Filou siedział na kolanach Aurélie, ubrany w czerwony kubraczek, i podjadał z jej talerza, podczas gdy psy gończe wyły donośnie, protestując przeciwko temu, że choć wykonały całą robotę, ominęła je nagroda. Kate było ich żal. Wszystko to zakrawało na farsę, zwłaszcza że Nancy i Aurélie przybywały na miejsce pikniku nie zwyczajnymi wozami, jak służba, lecz dobrze resorowaną dwukółką Anstruthera, ponieważ rządca, choć nie przestawał się uskarżać, zaspokajał każdy kaprys Aurélie. Musiała przyznać jednak matce, że nie pomyliła się, przewidując zachowanie lady Julii. Już drugiego popołudnia dama

wróciła do zamku wsparta swobodnie na ramieniu Edwarda, rozwodząc się nad jego umiejętnościami strzeleckimi i oznajmiając z wielkim przejęciem, że Edward pozwolił jej potrzymać swoją strzelbę! Kate poczuła natychmiastową chęć, by wyrwać mu ją z rąk i przystawić lady Julii do głowy. Zamiast tego trzymała język za zębami i zjadła tyle duszonego bekasa, że pewnie wystarczy jej do święta Zwiastowania. Tymczasem sir Francis, zaniedbywany przez lady Julię, przeniósł swojej starania na Nancy, starając się ze wszystkich sił oczarować dziewczynę. Wywołało to ponury grymas na twarzy wielebnego pana Burnhama i pełne dezaprobaty spojrzenia Anstruthera. Le comte zszedł na dół, pociągając nosem, co przypisywał skutkom przemoczenia nóg. Pomimo usilnych starań, zarówno subtelnych, jak i dość oczywistych, lady Julii nie udało się zapędzić Edwarda – i jego strzelby – do narożnika. W końcu nikt poza Aurélie nie czuł się szczęśliwy – ta zaś była, jak zwykle, w świetnym humorze. Jeśli chodzi o Kate, Edward trzymał się od niej z daleka, nawet podczas posiłków. Czuła się zirytowana tym, że matka notorycznie sadza ją po przeciwnej stronie stołu, do tego z Reggiem u boku. Nawet służba zaczęła zwracać na to uwagę. W wiosce oraz w obu majątkach zerwane zaręczyny stały się tematem plotek zaledwie na dwa tygodnie. Teraz plotkarze jęli zastanawiać się, czy istnieje możliwość, że Kate i Reggie się pogodzą. Widziała w ich spojrzeniach nadzieję i napełniało ją to przerażeniem. Jej przeczucia potwierdziły się pewnego popołudnia, kiedy wracała z panią Peppin z wioski po tym, jak gospodyni kupiła funt wosku i trochę oleju lnianego, by natrzeć przemakające buty hrabiego. – Nie widziałam dotąd tak nieudolnego lokaja, jak ten de Maceya – poskarżyła się, gdy okrążyły dwukółką fatalny kamień milowy, o który uderzył głową Edward, i zaczęły wspinać się na wzgórze. – Potrafi zapastować obuwie, trzeba mu to przyznać, lecz robi to tak, jakby nie widział nigdy kałuży!

– Myślę, że kiedy Fitch przyjdzie po południu zdjąć panu Quartermaine’owi szwy, poprosimy go, by przyjrzał się hrabiemu. Niepokoi mnie ten kaszel – powiedziała Kate, spoglądając przed siebie ponad głową konia. – Dziś po południu, tak? – Teraz to pani Peppin pociągnęła nosem. – Cóż. Ośmielę się przypuścić, że zaraz potem pan Edward spakuje się i wyjedzie, ku wielkiej radości lorda Reginalda. Kate uśmiechnęła się, jakby wyjazd Edwarda zupełnie jej nie obchodził. – Sugerujesz, że Reggie zagiął parol na lady Julię, Peppie? – Panienko Kate! – Kobieta spojrzała na nią z niesmakiem ponad siedzeniem kolaski. – Pana Edwarda ona zupełnie nie obchodzi. Węszy po prostu za nim jak ten mops biegający za twoją matką. Co zaś się tyczy lorda Reginalda, wszyscy wiemy, skąd wiatr wieje. Kate obrzuciła gospodynię ponurym spojrzeniem. – Plotkowałaś znów z panią Shearn, Peppie? Pani Peppin zaczerwieniła się mocno. – Ona mówiła – przyznała – a ja słuchałam. – Ach, dziękuję ci za to dzielenie włosa na czworo! I o czymże mówiła ta dobra kobieta? Gospodyni się zawahała. – We wsi dużo mówi się o tym, że lord Reginald wrócił – przyznała – i jeszcze chętniej spekuluje, czy znów się zejdziecie. Kate aż obróciła się na siedzeniu. – Mam nadzieję, że szybko wyprowadziłaś ją z błędu. Pani Peppin wzruszyła ramionami. – Nie da się powstrzymać plotki – powiedziała spokojnie – póki są tacy, co chcą w nią wierzyć. – Dlaczego kogokolwiek miałoby to obchodzić? – spytała Kate z niedowierzaniem. – Chodzi o to, że Hearthfields popadło w ruinę, panienko – odparła gospodyni. – Wieśniacy cierpią, kiedy dwór stoi pusty. Nie ma komu zatrudniać ludzi, sprzedaje się mniej świec, mąki i mydła. Wszystko to szkodzi wiosce.

– A Reggie jest taki czarujący – zauważyła Kate cicho. – Do tego się wszystko sprowadza. – Nie sądzę – odparła pani Peppin z namysłem. – Och, to największy czaruś na świecie, lecz wszyscy wiedzą, że dopuścił, by dwór podupadł. Nie, panienko, chodzi raczej o ciebie. Wieśniacy woleliby, żeby w Bellecombe zamieszkała znowu rodzina. Rodzina. Ona i Nancy zapewne nie wystarczały, nie w oczach wsi. Chcieli pana na włościach, który siadywałby wieczorem w salonie, opierając buty o kratę kominka, spłodziwszy pół tuzina dzieci, by miał kto po nim dziedziczyć. Jakby ona nie pragnęła tego samego. – Przepraszam, że tak wszystkich rozczarowałam – powiedziała z goryczą. – Zastanawiam się, czego po mnie oczekują. Że uprowadzę kogoś i go poślubię? Pani Peppin położyła jej pocieszającym gestem dłoń na ramieniu. – Och, panienko, proszę nie brać tego sobie tak bardzo do serca. Wszyscy tu życzą ci jak najlepiej. Z pewnością o tym wiesz. – Tak, zapewne. – Wjechały na wzgórze i Kate ściąg-nęła lekko wodze. – Ale Reggie? Naprawdę? Pani Peppin milczała przez dłuższą chwilę. – Słyszałam, że pan Edward prowadzi wyjątkowo paskudny interes – odpowiedziała cokolwiek zbyt obojętnie. – W rzeczy samej. – Kate zacisnęła wargi. – Jest właścicielem salonu gry. – A to bardzo źle, prawda? – Cóż, nie jest z pewnością Kirke wabiącą marynarzy ze skał. Przychodzą dobrowolnie. Ale tak, to niegodne zajęcie. Jestem pewna, że nie powinnyśmy w ogóle go znać. Lecz mama nie dba o to ani trochę – a ja chyba też nie. Wiem, że powinnam, ale… Słowa zamarły jej na ustach. Nie była w stanie wyjaśnić, nawet drogiej Peppie, jak się czuje. Zraniona. Rozczarowana. Odrzucona. Oszukana. Edward ją ostrzegał, i to nieraz. Nie wiedział, kim jest, lecz zdawał się wyczuwać, jaki jest.

Z tego, co wiem, lady d’Allenay – powiedział – jestem bardzo złym człowiekiem. Było to pierwsze z wielu ostrzeżeń dotyczących jego charakteru. Nieznanej przeszłości. A mimo to nie słuchała. I nawet tego nie żałowała! Boże, co jest z nią nie tak? Kilka dni temu powiedziała mu, że nie zna Neda Quartermaine’a, ale nie była to prawda. Znała go bardzo dobrze. Wręcz intymnie. Poszła z nim do łóżka, wiedząc, że może okazać się niegodny, gdyż sam jej o tym mówił. A gdyby nadarzyła się okazja, zrobiłaby to znowu. Pani Peppin westchnęła głęboko. – Nie czujesz się na siłach, żeby przebaczyć lordowi Reginaldowi, panienko? – spytała. – Wiem, że go nie kochasz i że mocno zawinił, ale… – …ale powinnam się ustatkować – przerwała jej Kate. – Och, Peppie! Ty także! – Nie ustatkować, kochanie. – Pani Peppin położyła dłoń pomiędzy łopatkami Kate i zaczęła masować plecy, jak robiła to często, gdy ta była jeszcze dzieckiem. – Lecz Hearthfields pozostawało w rękach jego rodziny niemal tak długo, jak Bellecombe twojej. Poza tym wiem, że pragniesz dzieci. A skąd miałyby się wziąć, jeśli nie pojedziesz do Londynu i nie możesz mieć pana Edwarda? – Mieć Edwarda? – Kate czuła, że zaraz się rozpłacze. – Na Boga, Peppie! Nawet mnie nie poprosił. Poza tym… właściciel salonu gry? Po wszystkim, przez co przeszliśmy? Czy to nie przeciwieństwo tego, co jest nam potrzebne? Pani Peppin chrząknęła. – Powiedziałabym raczej, że już najwyższy czas, by do Bellecombe napłynęło nieco gotówki, miast nieustannie wyciekać – odparła obojętnie. – A mężczyźni z rodu Wentworthów, niech mi będzie wolno to powiedzieć, nadają się głównie do jej trwonienia. Poza tym to wyłącznie twoja sprawa, kogo poślubisz. Nawet gdyby Edward był nią zainteresowany, co z Nancy?

Nancy, która rozpaczliwie pragnęła zostać żoną pastora. Czy skandal nie zniszczyłby jej perspektyw na zamążpójście? A ciotka Louisa i jej córki, które też trzeba będzie wydać kiedyś za mąż? I wuj Upshaw? Już swobodny tryb życia Aurélie stanowił dla wujostwa poważny problem, lecz gdyby Kate – prawowita dziedziczka i głowa rodu Wentworthów – zawarła tak skandaliczny związek… Cóż, to po prostu wykluczone. Jak powiedziała, Edward nie poprosił jej o rękę i tego nie zrobi. Sam pomysł wydawał się szalony. Poza tym w życiu takiego mężczyzny nie ma zapewne miejsca na małżeństwo, a co dopiero na dzieci. Mimo to był mężczyzną w każdym calu. I chociaż rzucało się w oczy, że nie stanowi materiału na męża, czy nie mogłaby – przy odrobinie starań – zwabić go znowu do łóżka? Czy reszta jej dni musi być jeszcze bardziej pusta i jałowa? Wspomniała suknię z mieniącego się, zielonego jedwabiu, którą matka przywiozła jej z Paryża, tę z głębokim dekoltem i obcisłym stanikiem unoszącym piersi. Do licha, jeśli nie był to uwodzicielski strój, to nie wiedziała, co nim jest. A potem uświadomiła sobie, jakim torem biegną jej myśli, i zamknęła ze zgrozą oczy. Boże, hazard i lekkomyślność zubożyły nie tylko jej dzieciństwo, ale i całe włości. – Tak czy inaczej – powiedziała pani Peppin, jakby czytała jej w myślach – to najbardziej stuprocentowy mężczyzna, jakiego widziałam, a miałam okazję dobrze mu się przyjrzeć, i to bez ubrania. Nie jest, oczywiście, czarujący, lecz komplementy nie ogrzeją kobiety w nocy. – Nie pomagasz, Peppie – zganiła ją Kate. – Cóż, Bóg pomaga tym, którzy pomagają sami sobie, a gdybym była, jak ty, młoda, z pewnością nie przepuściłabym takiemu mężczyźnie. – Peppie – Kate zakryła dłonią oczy. – Zabrzmiało to skandalicznie. – Możliwe – zgodziła się z nią gospodyni – lecz nie mów mi, panienko, że o tym nie myślałaś.

Kate nie odpowiedziała. Zamiast tego puściła konia w kłus i ruszyła szybciej ku domowi. Zatem spodziewali się po niej, że postąpi rozsądnie, tak? Poślubi Reggiego i będzie się cieszyła, że łajdak ją zechciał? Cóż, niech idą do diabła. Miała serdecznie dość bycia rozsądną, przewidywalną i odpowiedzialną. Zamierzała wrócić do domu i przymierzyć suknię – bez zakrywającej dekolt koronkowej wstawki. I zrobić z siebie idiotkę. Kolejny raz. W słynnym przyjęciu w Bellecombe miało uczestniczyć dwanaście złaknionych rozrywki osób. Jako że było w zwyczaju, iż w zamku gości się przy tego rodzaju okazji okoliczną szlachtę, tym razem postąpiono podobnie, zapraszając kilkoro sąsiadów. Aurélie uparła się, jak zwykle, żeby Anstruther też był obecny. Zasiedli do kolacji w dobrych nastrojach. Edward przekonał się, że posadzono go pomiędzy lady Julią a żoną dziedzica Cockrama, którą poznał przelotnie, kiedy to zjawił się niespodziewanie w salonie, zaskakując Kate i jej gości. Mops leżał pod stołem, u stóp swojej pani, podnosząc się od czasu do czasu, żeby posapać. Podczas posiłku Edward przysłuchiwał się z uwagą paplaninie Julii, lecz szybko go znudziła. Poza tym trudno mu było się powstrzymać, by nie zerkać na siedzącą dalej Kate. Uświadomił sobie, że przywykł do jej skromnego sposobu ubierania się – i gdyby go spytano, odparłby, że taki styl bardzo mu się podoba. Lecz było to, zanim ujrzał ją w zielonozłotej toalecie ukazującej śliczne, nagie ramiona, przylegającej do smukłej talii niczym druga skóra. I doprawdy, nie sposób było przyglądać się spokojnie, jak suknia uwydatnia pozostałe atrybuty jej figury. Nie tylko on je podziwiał. Jeszcze nim zasiedli do stołu, Reggie to obejmował leniwym, niemal zaborczym spojrzeniem Kate, to rzucał przez pokój mroczne spojrzenia Edwardowi. Niechęć Reggiego była jednak najmniejszym z jego kłopotów. Nie stanowił, przynajmniej na razie, prawdziwego

zagrożenia, był jedynie uciążliwy. Lecz później towarzystwo przeniosło się do salonu i Julia przylgnęła do niego w obłoku zbyt słodkich perfum. – Jak pan sądzi, panie Quartermaine, będzie z nich para? – wymamrotała, wskazując stojących samotnie w kącie pokoju Kate i Reggiego. – De Macey uważa, że nie, ale sir Francis założył się z nim o dwdzieścia funtów. Edward poczuł, że sztywnieje z niesmaku i oburzenia. – Słucham? Lady Julia uśmiechnęła się szerzej. – Lady d’Allenay i lord Reginald – sprecyzowała. – Jej mamma ostrzegła mnie, bym nie próbowała niczego z Reggiem, zanim wyjechałyśmy z Londynu. Domyślam się, że rodzina liczy na pojednanie. Cóż, że biedna dziewczyna nie miała w ciągu ostatnich lat innego adoratora, jak mniemam. – Jeśli tak było – powiedział – to z pewnością dlatego że taka była jej wola. – Tak pan sądzi? Ponoć chce wyjść za mąż. Baronia potrzebuje dziedzica. Jej mamma miała chyba nadzieję, że niechęć Kate do Reggiego nieco zelżała. A potem sąsiad, namówiony przez Nancy, zasiadł do fortepianu i uderzył w klawisze. Panna Wentworth poleciła, by zrolowano dywany, i wkrótce jeden z dżentelmenów prowadził ją już w skocznym, ludowym tańcu. Pani Wentworth próbowała zaciągnąć na parkiet Anstruthera, lecz wielki Szkot potrząsnął głową. Dama zwróciła się wtedy ku de Maceyowi, a hrabia z radością zgodził się jej towarzyszyć. – Co za osobliwy sposób tańczenia! Wiejska rozrywka. – Julia wysunęła łokieć w kierunku Edwarda. – Pokażemy im, jak robi się to w stolicy, panie Quartermaine? – Nie sądzę – odparł lakonicznie. – Proszę spróbować z sir Francisem. Ciemnooki Francuz właśnie się do nich zbliżał. Lady Julia obdarzyła Edwarda ostatnim, nieco niechętnym spojrzeniem, i porzuciła go dla bardziej obiecującej propozycji, wciskając mu w

dłoń swój kieliszek. Edward westchnął w duchu z ulgą, zastanawiając się, dlaczego to robi. Lady Julia była przecież dokładnie w typie kobiet, z którymi zwykł się zadawać. Piękna wdowa, na tyle doświadczona, aby zabawić go w łóżku, i wystarczająco praktyczna, by wiedzieć, że nigdy się z nią nie ożeni. Powinna być zatem idealną kandydatką. Przez chwilę próbował przekonać sam siebie, że należało skorzystać z okazji. Zmusił się, by wodzić za nią spojrzeniem, gdy kołysała się i wirowała, strzelając uwodzicielsko oczami. Sączył jej wino, zastanawiając się, ile traci, nie ulegając jasno wyrażonym zachętom damy. Lecz potem jego uwagę przyciągnął błysk żywej zieleni i myśl uciekła. Kate, z zaciśniętymi mocno wargami podążała za lordem Reginaldem na parkiet. Poczuł, że budzi się w nim gniew, lecz szybko go stłumił. Był zazdrosny, choć nie miał po temu prawa ani powodu. Reggie był dwulicowy i leniwy, ale, jak sądził, nie tak do końca zły. Wśród dżentelmenów trafiali się gorsi. O wiele gorsi. Prawda wyglądała tak, że Edward gardził większością swoich klientów. Przyzwoici gracze – tacy jak de Macey, z którym mogłby zasiąść nawet przy sklaneczce whisky i ciekawie porozmawiać – należeli do rzadkości. Co gorsza, nie przynosili dochodu. Dotąd traktował Reggiego z umiarkowaną pogardą, tak jak i resztę. Teraz zaczynał go naprawdę nienawidzić. Nie oszukiwał się co do powodów tej zmiany. Lecz wiedział również, że nie jest w stanie nic zrobić, by pomóc Kate w trzymaniu go na dystans. Kate tańczyła tak, jak robiła wszystko inne w życiu: sprawnie i z wdziękiem, unikając przesady podczas wykonywania figur. Suknia, którą miała na sobie, śmiałej barwy, z głębokim dekoltem, nie została uszyta dla debiutantki, lecz dla kobiety odważnej, która wie, czego chce, i nie boi się po to sięgać. Ale czy Kate wiedziała, czego chce? I czy pragnęła lorda Reginalda Hoke’a? Czy kiedyś go kochała? Julia zasugerowała, że Kate chciałaby wyjść za mąż. Czy była to prawda? Mówiła mu przecież, że nie może pozwolić sobie na podobne ryzyko. Nie był

pewien, czy jej uwierzył, nawet wtedy. A tym bardziej nie wierzył teraz. Przyglądał się jej, póki muzyka nie umilkła, wspominając, jak poruszała się pod nim z tą samą gracją i zaangażowaniem. Niemal natychmiast zjawiło się tamto bolesne poczucie straty, osuwania się w otchłań, z której może już nigdy się nie wydostać. Odkąd odzyskał pamięć, starał się wrócić do swego dawnego ja. Chłodnego. Zdystansowanego. Uprzejmego na pozór, lecz tak naprawdę bezlitosnego. Zdarzało się jednak, że czuł, iż prawdziwa natura próbuje poruszyć się w nim jak luźny kamień pod stopą. Wiedział, że to uczucie nie potrawa długo. Był tym, kim był, i nie zmieniła tego nawet miłość do Marii. Podobnie będzie z Kate, jakiekolwiek uczucia wobec niej żywił. I lepiej nie przyglądać się im zbyt dokładnie. Reggie ujął dłoń Kate i wirowali wokół pokoju. Mąż. Potrzebowała jakiegoś. Zasługiwała na mężczyznę dobrego i miłego. Lecz nie na niego. Nie, to by się nie sprawdziło. A już z pewnością na kogoś lepszego niż lord Reginald Hoke. Kiedy muzyka umilkła, Kate odsunęła się od Reggiego ślicznie zarumieniona. Wyciągnął rękę i wsunął jej za ucho kosmyk, który wymknął się z upięcia. Aurélie Wentworth otoczyła ramieniem młodszą córkę i szepnęła coś do niej. Nancy roześmiała się i odsunęła, po czym chwyciła Reggiego za ramię i przyciągnęła ku sobie. Wydawali się tacy weseli, jakby dzielili sekret, do którego on nie będzie miał nigdy dostępu. Tu, w Bellecombe, nawet pani Wentworth zdawała się wzmacniać atmosferę przytulności i bezpieczeństwa, która tak się mu spodobała, kiedy dochodził do siebie po wypadku. Zanim dowiedział się, kim i jaki jest. Teraz był jedynie kolejnym, przyglądającym się z boku outsiderem, mężczyzną obeznanym z ciemną, brutalną stroną życia. Nie przynależał do tej oazy piękna i spokoju. Nie zasługiwał na wdzięk, choćby bardzo go pragnął. Lub pragnął jej, uosobienia wdzięku.

Przerwał żałosne rozważania, by się rozejrzeć. Kate zniknęła – podejrzewał, że musiała wyjść do różanego ogrodu, ponieważ zasłony przy drzwiach nadal falowały. Nagle poczuł na plecach ciepło, odwrócił się i zobaczył, że stoi przy nim pani Wentworth. Uśmiechała się leciutko, rozbrajająco. – Ça alors, panie Quartermaine, nie tańczy pan? – Rzadko – odparł. – Zaprasza mnie pani? Zaśmiała się. – Vraiment, sir, słowo „zapraszać” wydaje się zbyt łagodne w stosunku do mężczyzny o tak posępnym spojrzeniu. Czy zaprasza się lwa na obiad? – Pani to zrobiła. Zachichotała, jakby był najdowcipniejszym człowiekiem na świecie. – To prawda – przyznała. – Ach, widzę, że Fitch usunął panu szwy! Teraz ma pan już tylko bliznę, która dodaje charakteru pańskiej przystojnej twarzy. – Ktoś taki jak ja – odparł obojętnie – powinien dodawać sobie charakteru, gdy tylko nadarzy się okazja. Pani Wentworth wzruszyła ramionami, a potem przechyliła kokieteryjnym ruchem głowę. – C’est bien – rzekła, przyglądając się uważnie jego czołu. – Przedtem był pan aż nazbyt przystojny. Edward pociągnął długi łyk wina z kieliszka Julie, zastanawiając się, co odpowiedzieć. – Pani Wentworth – zaryzykował w końcu. – Czy pani przypadkiem ze mną nie flirtuje? Roześmiała się, ale nie było w tym zwykłej pewności siebie. – A gdyby tak właśnie było? – Podziękowałbym za komplement, jakim byłoby dla mnie pani uznanie – powiedział, odstawiając z głośnym brzękiem kieliszek – i powiedział, że najlepiej się stanie, jeśli wrócę jak najszybciej do Londynu. Zaalarmowana otwarła szerzej piękne oczy. – Non! – zawołała, chwytając go za ramię. – Nie wolno panu

wyjechać! Jeszcze nie! – Nie wolno? – Spojrzał na smukłe, blade palce zaciśnięte na rękawie jego surduta niczym piękne szpony. – To mocne słowa, madame. Puściła jego ramię. – Być może, lecz chyba pan się ze mną droczy – powiedziała, opuszczając rzęsy. – Zostanie pan, oui? Dostrzegam w pańskim spojrzeniu zgodę, aczkolwiek niechętną. Jestem wdzięczna, gdyż jest mi pan potrzebny. – A to dlaczego? – zapytał. – Ma tu pani cały orszak adoratorów. – Nic mi po nich – odparła, zerkając spod oka na Reggiego. – Obawiam się, sir, że przywiozłam do domu córki węża. A pan mógłby pomóc – jak brzmi to powiedzonko? – Strzec bram? Edward uniósł brew w grymasie, który sprawiał zwykle, że jego klienci i pracownicy umykali w popłochu. Pani Wentworth była jednak zbudowana z bardziej odpornego materiału, toteż zatrzepotała jedynie rzęsami. – Proszę się wytłumaczyć – powiedział. Dama westchnęła. – Chodzi o lorda Reginalda – wyszeptała. – Nakłonił mnie, bym go tu przywiozła, roniąc łzy i zapewniając o uwielbieniu dla Kate. A teraz dowiedziałam się – ma foi! – że stracił wszystko, a przynajmniej jest tego bliski! Co gorsza, stracił Heatherfields. Na rzecz pana. Edward zachował przez dłuższą chwilę milczenie. – Przejąłem majątek w sposób uczciwy – odparł w końcu – zgodnie z dżentelmeńską umową. Proszę nie być tak śmiałą – lub tak niemądrą – by prosić mnie o współczucie dla niego. Nie otrzyma go pani. – Mais non, nie tylko o to chodzi – odparła pospiesznie. – Prosiłam jedynie o… Nagle tuż obok nich pojawił się Reggie, a za nim Nancy, spoglądająca z konsternacją na matkę. – Bądź ostrożny, Quartermaine – powiedział Reggie

jedwabistym głosem, wsuwając sobie pod ramię dłoń madame Wentworth. – Ta pani słynie z łamania męskich serc. Nawet ty mógłbyś napotkać w niej godnego przeciwnika. Dama klepnęła go żartobliwie po dłoni. – Reginaldzie! Uśmiechnął się i przeniósł wzrok na Edwarda. – Och, może odpuścić takim szczeniaczkom jak sir Francis – powiedział ze śmiechem – ale prawdziwie złych mężczyzn zjada na śniadanie. – Myślę, że sobie poradzę – odparł Edward. Ukłonił się sztywno pani Wentworth, odszedł i jął krążyć po pokoju. Zauważył, że dama szepcze Reggiemu do ucha, jakby dzielili jakiś sekret. O co mogło jej chodzić? Czy knuła coś z Reggiem? A może była naprawdę zaniepokojona? Wydawała się ostatnią osobą, którą można byłoby posądzić o altruistyczne zachowania. Z drugiej strony, co właściwie o niej wiedział? W tej chwili niewiele o to dbał. Wsunął się za ciężką aksamitną kotarę i pchnął drzwi. Ogród miał kształt koła. Pośrodku stała masywna marmurowa urna, z której na klomby z różami spływała woda. Dookoła usytuowano okrągłą ławkę. Latem widok z niej musiał być doprawdy malowniczy. Teraz można było tutaj najwyżej zamarznąć. Znalazł Kate drżącą pośród umierających róż. – Zamarzniesz – powiedział czule, zdejmując surdut – i na zawsze unicestwisz marzenia Reggiego. Kate zaśmiała się histerycznie. – To właśnie przez niego tu uciekłam, do diabła! – Co za język! – zauważył Edward bez śladu nagany w głosie, a potem otulił ją dokładniej surdutem. – I jak, cieplej? – Dziękuję – odparła, pociągając nosem. – Powiedz, co takiego zrobił? Wyrzuciła w górę dłonie. – Błaga mnie, żebym z nim tańczyła, spacerowała w świetle księżyca, grała w pikietę lub wspominała dawne czasy – odparła. – Krótko mówiąc, chce, żeby nadal mi zależało. A nie zależy – i on

uważa to za wysoce niedogodne. Robi się złośliwy. Zastanawiam się, ile pieniędzy jest winien. Suma musi być olbrzymia. Edward był pewny, że tak jest w istocie, ale się nie odezwał. Nie do niego należało powiadamianie okolicy, że lord Reginald tonie w długach. Kate westchnęła i opadła na najbliższą ławkę. Nie mając wyboru – i wcale nie życząc sobie go mieć – dołączył do niej i też usiadł. Czując, że późnej gorzko tego pożałuje, otoczył Kate ramieniem i przyciągnął do siebie. Przylgnęła do niego i dreszcze stopniowo ustąpiły. Podejrzewał, że spowodowało je nie tylko zimno, ale i zmęczenie. – Ci ludzie – zauważył posępnie – pozbawiają cię sił. – To nie tak. Nie jestem aż tak wrażliwa. – A więc to Reginald Hoke. Najchętniej wypróbowałbym na nim moją szpicrutę. – Nie przejmuj się Reggiem. Jestem po prostu zmęczona. Miałam za sobą trudny dzień, jeszcze nim zaczął mnie prześladować. Edward zacisnął odruchowo dłoń na jej ramieniu. – Co się wydarzyło? Zaśmiała się gorzko. – Jak wiesz, pojechałam z Peppie na zakupy do wioski – odparła – i dowiedziałam się, że wszyscy tam spekulują, czy wyjdę w końcu za Reggiego. – Jeśli oni sądzą, że dasz sobą pomiatać – powiedział cicho – to chyba nie znają cię tak dobrze, jak im się wydaje. – W rzeczy samej. – Westchnęła znużona. – Tak czy inaczej, wróciłam do domu i dowiedziałam się, że dwa jagnięta zdechły na zapalenie płuc. A na biurku znalazłam list od wuja Upshawa. Zapomniałam, Edwardzie. Zapomniałam, że go zaprosiłam. Przyjedzie, ale bez ciotki Louisy. – Do licha. Powinienem wyjechać, Kate. – Wolałabym, żebyś został. – Wiem co nieco na temat lorda Upshawa. Ma zdecydowanie konserwatywne poglądy.

– Do tego uwielbia moralizować – dodała Kate – ale i tak go kocham. I bardzo szanuję. – Na pewno nie będzie zachwycony, gdy mnie tu zobaczy – ostrzegł ją. Wzruszyła ramionami okrytymi obszernym surdutem. – Nie lubi żadnego z przyjaciół Aurélie – odparła spokojnie. – A czy nie przebywasz tutaj jako jej gość? Rzeczywiście, pomyślał. I natychmiast zaczął się zastanawiać, co próbuje osiągnąć matka Kate. Jak na kobietę, która śpi do południa i spędza resztę dnia, snując się po domu ze swym brzydko pachnącym psem, wydawała się aż nadto skuteczna w snuciu intryg. – Kate – powiedział cicho. – Przepraszam, jeśli wydawałem ci się ostatnio zbyt… szorstki. Ale to musi się skończyć. Zależy mi na tobie – bardzo – i właśnie dlatego… – Nie wyjeżdżaj. Wiem, że nie powinnam o to prosić, lecz jeśli wyjedziesz, będę się tu czuła okropnie samotna. Sama przeciwko wszystkim. – Do diabła, Kate, czy wszyscy oczekują, że poślubisz tego człowieka? Nawet Upshaw? Potrząsnęła głową. – Wszyscy poza wujem. Nigdy nie lubił Reggiego i chyba mu ulżyło, kiedy zerwałam zaręczyny. Edward przycisnął wargi do jej czoła i trwał tak dłuższą chwilę. Był to pocałunek, który miał przynieść pociechę, więc go nie odpechnęła. – Kate – wyszeptał w końcu. – Bardzo żałuję, że znalazłem się w Bellecombe. – Cóż, przecież niedobrowolnie, prawda? – odparła szorstko. – Najechałam na ciebie. Uświadomił sobie, że sprawił jej przykrość – i to nie po raz ostatni. – Przestań się obwiniać – powiedział łagodnie. – Przydały mi się wakacje od… – Nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. Człowiek nie może uciec od siebie, przynajmniej nie na długo.

– Czego? – spytała. – Co chciałeś powiedzieć? – Nic – odparł, lekko ściskając jej dłoń. – Ślicznie dziś wyglądasz, Kate. Ta suknia… Wprost zapiera dech. Zaśmiała się, nie podnosząc głowy z jego ramienia. – Założyłam ją po to, żeby cię uwieść – wyznała. – Ale chyba mi się nie udało. Przeciwnie – pomyślał. Został uwiedziony, i to w najbardziej niebezpieczny sposób. Taki, który sprawia, że serce boli z tęsknoty i żalu za tym, co nie może się stać. – Ach, Kate. Jesteśmy żałośni. – Być może. Teraz nie pozostało mu już nic innego, jak tylko ją pocałować, ryzykując, że potem sprawi jej jeszcze większy ból. Poza tym Kate podniosła już głowę, usłyszawszy w jego głosie rezygnację. Wsunął jej zatem palec pod brodę, uniósł ku sobie jej twarz i musnął ustami wargi. – Kate – wyszeptał. Otoczyła ramieniem jego szyję i pocałunek stał się bardziej namiętny. Słodszy. Jęknęła cicho. Smakowała cierpko jak wino, pachniała mydłem i świeżo skoszoną trawą. Czysto. Niewinnie. Tak, uwiedzenie najgorszego rodzaju. Dokonane w niezamierzony sposób na mężczyźnie, który nie znał dotąd niczego poza zepsuciem. Każda kobieta, gdy jej się zapłaci, może uwieść ciałem i kobiecymi sztuczkami. Niektóre zrobiłyby to już choćby dlatego, by udowodnić, że potrafią. To było jednak uwiedzenie serca. Tęsknota tak głęboka, że przebiła jego duszę niczym ostrze włóczni. Próbował zachować chłodny umysł, spoglądać na drzwi, pozostać czujnym na każdy odgłos, na próżno jednak. Był bezsilny wobec pożądania. To Kate przerwała w końcu pocałunek i odsunęła się, oddychając szybko. – Przyjdź w nocy do mojego pokoju – poprosiła. Natychmiast poczuł, że krew zaczyna szybciej krążyć mu w

żyłach, a członek twardnieje. Odmowa nie wchodziła w grę. Musnął ustami jej wargi. – Tak – wyszeptał. – O północy? Skinęła głową. – Teraz lepiej już sobie pójdę – powiedziała, wstając. – Przyjdziesz? Uwiodłam cię? Poczuł, że się uśmiecha, i po raz pierwszy nie było w tym goryczy. – Uwiodłaś mnie, Kate, już w chwili gdy otworzyłem po raz pierwszy oczy w Bellecombe. – Nie musisz tego mówić, Edwardzie – zaprotestowała cicho. – Wiem, że nie jestem… – …piękna? – podsunął łagodnie. – Twoja uroda, Kate, jest cicha. Spokojna. To elegancja i wdzięk. A póki jesteśmy kochankami, wolałbym, żebyś nie mówiła mi, co myślę. – Cóż, wygląda na to, że masz w tej kwestii własne zdanie. – Ruszyła ku drzwiom, lecz zatrzymała się i spojrzała na niego w półmroku. – Jesteś bardzo miły – wyszeptała. – A ja cię znam. Wybacz, że powiedziałam co innego. – Kate, kochanie. Nie jestem człowiekiem, który otworzył oczy i spostrzegł twoją twarz. Tym, który droczył się z tobą i beztrosko flirtował. Nie jestem nim i nigdy nie będę. Oszukałem cię, chociaż bezwiednie, i jest mi z tego powodu bardzo przykro. Kate potrząsnęła głową. – Może pozwoliłeś, by twoja praca – lub twoja przeszłość – zdeterminowały to, jak o sobie myślisz – powiedziała nieco drżącym głosem. – Ale jest w tobie także ktoś inny. Wiem, bo go widziałam. – Widziałaś człowieka z pękniętą czaszką. Zaśmiała się cicho. – Tylko potłuczoną. Widziałam ciebie, Nedzie Quartermainie. A jesteś bardzo przyzwoitym człowiekiem. Tylko że nie była to prawda. Nie był nawet na tyle dżentelmenem, by zaprotestować. Tym bardziej że to i tak niczego by nie dało. Kate była w nim już niemal zakochana. Albo

przynajmniej zakochana w myśli o tym, że jest zakochana. Mimo to sprawiała, że żałował, iż jego życie nie potoczyło się choć trochę inaczej. Nie powinien był rezygnować w pośpiechu ze służby w armii, podążając z gniewem za czymś, co nigdy nie miało być jego. Nawet bękart księżnej Dunthorpe miał szansę zostać przyzwoitym człowiekiem. Odrzucił ją wszakże – w przypływie młodzieńczej furii – po to, by zostać kimś podobnym do swego prawdziwego ojca. A teraz ten człowiek zamierzał iść z Kate do łóżka. To było niewybaczalne. Jego intencje nie były uczciwe. I on nie był uczciwy. Wstał i podszedł do lampy, a potem wyjął z kieszeni zegarek. Wyglądało na to, że do północy zostało jeszcze sporo czasu. Nie mógł się już doczekać, by nadeszła.

Rozdział 11 Romantyczne spotkanie Powinnaś mieć prawdziwą pokojówkę, Kate – powiedziała Nancy, przesuwając szczotką po włosach siostry. – To znaczy taką, która potrafi zająć się damą. Jak Tillie mamą. – Czyli kogoś, komu płaciłabym za to, by znosił moje napady złości? Wysłuchiwał żalów i zbierał pantofle rozrzucone po pokoju? – Zaśmiała się i spojrzała w lustro. – Mam ciebie, Nancy. Przynajmniej na razie. – Na razie – zgodziła się z nią siostra. Stała tuż za Kate, ubrana w koszulę nocną i szlafrok, z bujnymi złotoblod włosami, opadającymi w powodzi loków i połyskującymi w świetle kominka, i rozczesywała skomplikowaną fryzurę Kate, tak różniącą się od uczesania, które nosiła na co dzień. Zawsze tak było: pomagały sobie, szczotkując nawzajem włosy, zapinając i rozpinając haftki oraz guziki. Kate była biegła w przyszywaniu guzików i zszywaniu rozdarć. Nancy doskonale radziła sobie ze wstążkami i z doborem kolorów. Często żartowała też z Kate, mówiąc, że gdyby pozostawić ją samą sobie, ubierałaby się od stóp do głów na brązowo, byle nie musieć niczego dopasowywać. W tej sytuacji zatrudnienie pokojówki zakrawało rzeczywiście na ekstrawagancję. Zatem, jeśli szykowały się do snu, a Peppie udała się już na spoczynek, zostawały zawsze tylko we dwie. Nan znalazła zabłąkaną szpilkę we włosach Kate i właśnie starała się ją wydobyć. – Co sądzisz o zachowaniu Aurélie dziś wieczorem? – spytała na pozór obojętnie. – To ci dopiero pytanie – odparła Kate, spoglądając na siostrę w lustrze. – Ogólnie rzecz biorąc, zachowywała się zadziwiająco poprawnie. Nie flirtowała zbyt ostentacyjnie i nie wypiła za dużo

szampana. No i przestała narzucać mi Reggiego. – Nadal upiera się, byście siedzieli obok siebie przy kolacji – zauważyła Nancy, rzucając szpilkę na toaletkę. – Tak. – Kate westchnęła. – Rzeczywiście. Zerknęła na zegar na kominku. Wpół do dwunastej. – I co, spodobał jej się Richard? – spytała, spoglądając znów w lustro. – Uwielbia go tak samo jak ja – odparła Nancy. – Nie zauważyłaś? – A jednak tańczyłaś dziś ze wszystkimi dżentelmenami poza Richardem. Cóż, i Edwardem. – Prawdę mówiąc, Edward był jedynym, którego poprosiłam, by ze mną zatańczył – przyznała Nancy. – Odmówił jednak. Co masz na myśli? – To, że Aurélie podsuwa ci innych mężczyzn – burknęła Kate. – Podejrzewam, że po to, by skłonić Richarda do zrobienia czegoś szalonego. Bądź ostrożna, Nan, proszę. Rzeczywiście, wyglądało na to, że i Aurélie uległa bezsprzecznemu urokowi Richarda i jego oddaniu dla Nan. Kate nie była jednak w stanie powiedzieć, czy przełoży się to na konkretną pomoc w zawarciu małżeństwa, czy też matka spróbuje przeprowadzić swą wolę podstępem. Może była zbyt zaprzątnięta własnymi pragnieniami, żeby poświęcić więcej uwagi Nancy. Tak czy inaczej, poparcie Aurélie bądź jego brak nie miały znaczenia. Zgodnie z obowiązującym w Anglii archaicznym prawem kobieta nie była uważana za wystarczająco kompetentną, by udzielić córce zgody na ślub. Tylko jej ojciec lub opiekun mogli to uczynić. A skoro ojciec Nan nie żył, pozostawał jedynie opiekun. – Wiesz, że wuj Upshaw wkrótce tu będzie – ostrzegła siostrę. – Najdalej w połowie tygodnia. Nancy westchnęła i rzuciła szczotkę na toaletkę. – I wszystko zniszczy – powiedziała. – Wuj wystraszy Richarda na śmierć. A fakt, że Aurélie popiera to małżeństwo, nastawi go do niego jeszcze gorzej. Kate otworzyła szeroko oczy.

– Czy ona uważa, że powinnaś wyjść za mąż? Nancy odwróciła wzrok i wzruszyła ramionami. – A czy ktokolwiek wie, co myśli Aurélie? – odparła zrezygnowana. – Nic, tylko puszcza oko, uśmiecha się i powtarza, że wszystko będzie dobrze. – Tak jak w bajce! – przytaknęła Kate zjadliwie. Wstała ze stołka i objęła siostrę. – Porozmawiam z wujem, Nan – obiecała – jeśli wierzysz głęboko, że nie będziesz szczęśliwa z nikim innym. Do oczu Nan napłynęły łzy. Jak we wszystkim, co robiła, nawet płacząc, pozostawała piękna. – Żaden inny mnie nie uszczęśliwi – powiedziała. – Chcę być żoną Richarda, pracować u jego boku dla dobra parafii. Dlaczego nikt nie widzi w tym niczego szlachetnego? – Ja widzę. – Kate ścisnęła dłonie siostry. – Porozmawiam z wujem, Nancy, i postaram się, aby i on to dostrzegł, obiecuję. – Z twoim zdaniem będzie liczył się o wiele bardziej. Mama zawsze powtarza: nie zważajcie na Upshawa! Jest zbyt pozbawiony fantazji, żeby dało się go przekonać. – Cóż, obiecuję, że zrobię, co będę mogła – zapewniła Kate, całując siostrę w policzek. – Dobranoc, Nan. – Tak. Dobranoc. – Nan ruszyła ku drzwiom, w połowie drogi odwróciła się jednak i powiedziała, marszcząc brwi: – Ale, Kate… – Tak? – Kate położyła się już do łóżka, żeby zniechęcić Nan do pozostania. – O co chodzi? – O co mama kłóciła się dziś z Anstrutherem? – Kiedy? Nic nie zauważyłam. – Tuż po tym, jak zaczęły się tańce. Próbowała pociągnąć go na parkiet, lecz się opierał, chwyciła zatem pierwszego lepszego, który się nawinął. De Maceya? Potem zamieniła kilka słów z Edwardem – to znaczy panem Quartermaine’em – i on gdzieś zniknął. Chyba wyszedł na zewnątrz. Następne, co zobaczyłam, to jak stoją z Anstrutherem w przejściu, rzucając sobie zabójcze spojrzenia. – Boże święty!

– Oczywiście nie podnosili głosu. Mama jest zbyt wyrafinowana, by rzucać obelgami czy też butami poza sypialnią. Potrafię jednak poznać, kiedy jest wściekła. Kate się skrzywiła. – Porozmawiam z nim – zapewniła siostrę. – Cokolwiek Aurélie zrobiła, ja to odkręcę. Bez wątpienia kłótnia miała coś wspólnego z jutrzejszym polowaniem. – Tak, zapewne. – Lecz Nancy nie wychodziła. – I, Kate, chciałam ci powiedzieć, że pani Cockram przed kolacją przyparła Reggiego do muru. – Jezu. – Żona dziedzica była drugą we wsi plotkarką, dorównującą niemal pani Shearn. – I co mu powiedziała? Nancy zawahała się. – Tylko że cała wieś cieszy się, widząc go znowu – odparła. – Wierzą, że oboje dorośliście. I że wszyscy na niego liczą. Nietrudno się domyślić, o co jej chodziło. – Pewnie – zauważyła Kate odrobinę zgryźliwie. – Cóż, domyślam się, że wieści o tym, iż Heatherfields zostało sprzedane Edwardowi, jeszcze się nie rozeszły. – Nie, nikt o tym nie wspomniał. – Nancy zacisnęła lekko dłonie. – Źle zrobiłam, że ci powiedziałam, Kate? Nie chciałam przysparzać ci zmartwień. Kate się uśmiechnęła. – To bez znaczenia – skłamała. – Dobranoc, Nancy. Gdy tylko za siostrą zamknęły się drzwi, Kate wyskoczyła z łóżka i popędziła do garderoby. Wyszczotkowała jeszcze raz zęby, umyła się i skropiła delikatnie wodą różaną. Kiedy wkładała najlepszą koszulę nocną, pochwyciła swoje odbicie w lustrze. I nagle poczuła się jak oszustka. Nie wyglądała na kobietę, która umawia się na nocną schadzkę z przystojnym, niebezpiecznym mężczyzną. Wyglądała jak panna Katherine Wentworth, szara myszka z prowincji. Westchnęła i opadła na stołek przed toaletką. Aurélie

wiedziałaby, jak się zachować, i pewnie udzieliłaby jej kilku rad, gdyby znalazła w sobie dość odwagi i o nie poprosiła. Nawet Nancy wiedziała, jak wyglądać pociągająco – przychodziło jej to w sposób zupełnie naturalny. Podniosła szczotkę, którą Nancy rzuciła na toaletkę, i jęła obracać ją w dłoniach, żałując, że nie może sprawić, aby spłynęło na nią choć trochę czaru siostry. Od przypadkowego spotkania w ogrodzie różanym zdążyła już sobie uświadomić, że pomiędzy nią a Edwardem wszystko się zmieniło. Jak mogłaby mieć nadzieję, że zdoła teraz go zadowolić? Przedtem wszystko było prostsze. Kochanie się z mężczyzną bez życiorysu – żadnych komplikacji, wad, wspomnień – niczym fantazja. Czuła się tak, jakby przywarli do siebie w osobnym, prywatnym świecie, niezwykłym miejscu, dokąd zwyczajne życie nie miało wstępu. Ponieważ, w pewnym sensie, tak właśnie było. Lecz teraz to zwykłe życie wróciło, otaczało ją, a Edward tkwił w jego środku – ani trochę mniej godny pożądania – już nie jako fantazja, ale prawdziwy mężczyzna, z przeszłością, do tego niebezpieczny. Powinna była lepiej się zastanowić, zanim wśliznęła się w uwodzicielską złotozieloną suknię. Suknie tego rodzaju nie były stworzone dla takich jak ona. Nie uczyniła jej piękną, pozwoliła jedynie bardziej się wyróżnić. A to skomplikowało sprawy. Ponieważ jej życie nie wróci do normalności, gdy Edward wyjedzie. Nierozsądnie dopuściła do tego, by się w nim zakochać. Tak, zakochała się w Nedzie Quartermainie, absolutnym przeciwieństwie mężczyzny, jakiego potrzebowała. Nie był już panem Edwardem, przystojnym, miłym i cokolwiek niepełnosprawnym. Był jak wypuszczony z klatki lew, krążący swobodnie po domu. Uparty, gwałtowny, o wątpliwej przeszłości. Miała pewność, że jest w nim też dobro, całe mnóstwo dobra. Mimo to był ostatnim mężczyzną, w którym powinna się zakochać – i ostatnim, który mógłby zakochać się w niej, ponieważ teraz pamiętał aż nadto dokładnie wszystkie swoje poprzednie kochanki. A Kate nie potafiła się oszukiwać. Na pewno w jego łóżku gościło

wiele, wiele kobiet. Chciała ufać, że uważa ją za godną pożądania, ale nie było to łatwe. Kiedyś wierzyła, że Reggie jej pragnie. I tylko jej. Teraz wiedziała już, że mężczyźni często tak mówią, lecz wtedy ufała mu bez zastrzeżeń, zarówno jako przyjacielowi, jak i narzeczonemu. Zapomniała o rozsądku, otumaniona jego zapewnieniami i okazywanym jej uwielbieniem, a zwłaszcza planami, jakie czynili na przyszłość. I choć nie kochała być może Reggiego z namiętnością, która sprawia, że dusza zdaje się szybować, to jednak kochała go szczerze. Była młoda, a on był Reggiem, znała go – i jego słabostki – przez całe życie. I chciała być szczęśliwa. Nie rozpaczliwie, szaleńczo zakochana. Nie tego oczekiwała. Tak, przyjmując oświadczyny, zamierzała wieść spokojne, zwyczajne życie i założyć rodzinę. Lecz Reggie ani myślał się ustatkować. Planował zatrzymać Bess, śliczną, choć biedną wdowę, którą urządził w mieszkanku w Bloomsbury. O ile wiedziała, nadal ją utrzymywał – i dwoje lub troje wspólnych dzieci. Przekonała się, i to w bardzo bolesny sposób, że nie można wierzyć ani jednemu słowu, jakie wychodzi z ust Reggiego. Rzuciła szczotkę na toaletkę i spróbowała opanować drżenie dłoni. To było głupie. Edward nie był Reggiem. Mężczyźni – nieważne, co wykrzykiwała w złości Aurélie, ciskając butami – nie wszyscy byli tacy sami. A gdyby Edward pragnął pięknej, doświadczonej kochanki, wybrałby lady Julię, przekonywała się w duchu, zwłaszcza że dama nie ukrywała, iż ma ochotę na romans. Kate spojrzała na zegar, rozdarta pomiędzy niepokojem a oczekiwaniem. Było już trochę po północy. Edward się spóźniał. Może nadal grali z de Maceyem w bilard. A może oprzytomniał i wrócił mu rozsądek. Lub lady Julia pokazała mu, co straci, odrzucając jej awanse. Zła na siebie o to, że aż tak denerwuje się z powodu mężczyzny, wstała, zgasiła lampę i weszła do łóżka. Teraz już tylko ogień na kominku oświetlał pokój. Przyglądała się, jak liże węgle, rzucając na ściany tańczące cienie, i rozmyślała o tym, czy

to już wszystko, co przyszłość ma jej do zaoferowania. Wielkie, puste łóżko. W zamku, który także wydawał się dzisiaj wielki i pusty. Nim hrabia de Macey uderzył po raz ostatni bilę i wybawił Edwarda od katuszy oczekiwania, było już dobrze po północy. Francuski dandys rozważał każdy strzał, jakby od tego zależał los całego narodu. Był jednak doskonałym graczem, a Edward przebywał myślami daleko. A dokładniej w łóżku Kate. Wreszcie odstawił kij, wypłacił hrabiemu tytułem wygranej dziesięć funtów – największą stawkę, na jaką sobie pozwalał – i spojrzał na zegarek, zastanawiając się, czy Kate zamknęła już przed nim drzwi sypialni. Ruszył pospiesznie z odległego krańca zamku, gdzie znajdował się pokój bilardowy, do jego głównej części i wchodził właśnie po schodach, kiedy usłyszał głosy dobiegające z holu poniżej. Spojrzał w dół ponad balustradą i zobaczył Aurélie Wentworth oraz Richarda Burnhama. Stali w progu, rozmawiając. Zawahał się, niepewny, co zrobić, by go nie usłyszano. Ostatni goście zaczęli właśnie wychodzić, gdyż przez otwarte drzwi wejściowe widział, jak Jasper pomaga wejść do powozu Burnhamów czcigodnemu Cockramowi. Młody pastor chętnie podążyłby w ślady sąsiada, lecz pani Wentworth ujęła jego dłonie i lekko ścisnęła, przemawiając żartobliwie: – Zatem chce pan poślubić moją starszą córkę, n’est-ce pas? – spytała z charakterystycznym dla siebie półuśmiechem. – Jest bardzo młoda. – Tak, rozpaczliwie pragnę poślubić Nan. – Burnham przełknął ślinę, zdenerwowany. – Bardziej niż czegokolwiek, madame. – To bardzo dobrze. – Poklepała go nieco protekcjonalnie po dłoni. – Lecz jak mawiają nasi przyjaciele Amerykanie, to zwycięzca bierze łup. Richard cofnął się nieco. – Nie myślę o miłości jak o wojnie. Pani Wentworth zaśmiała się i puściła jego dłonie.

– Niesłusznie, doświadczenie podpowiada mi bowiem, że to jest wojna – powiedziała. – Na wielu frontach. Toczymy bój o miłość, czasami każdego dnia. – Doprawdy, madame? – Pastor jął obracać w dłoniach elegancki kapelusz z bobrowego futra. Pani Wentworth pochyliła się ku niemu jeszcze bardziej. – Powiedz mi, Richardzie – mogę tak się do ciebie zwracać, prawda? – Byłbym zaszczycony. – Powiedz mi zatem, Richardzie, czy jesteś jednym z tych rzadkich stworzeń, jakich pragnie każda kobieta? – Mam nadzieję, że tak, madame. A jakież to dokładnie stworzenie? – Wojownik – odparła pani Wentworth – i mężczyzna, któremu można ufać w każdej sprawie. – Jestem pastorem – rzekł młodzieniec. – I mam nadzieję, że można mi ufać. Jeśli zaś chodzi o walkę, tam gdzie gra toczy się o Nancy, zrobię, co będę musiał. – Doskonale! – wykrzyknęła pani Wentworth i poklepała Richarda na pożegnanie po ramieniu. – Może powinniśmy porozmawiać o tym któregoś dnia? Edward odwrócił się i ruszył ku sypialni Kate. Nie zamierzał przeszkadzać w rozmowie ani też ryzykować, że dama spostrzeże go i wyśle z jakąś misją w odległy zakątek wielkiego domostwa. Zatem, o ile nie myliło go przeczucie, pani Wentworth rzeczywiście coś knuła. Czy zaprzestała już popychania Nancy w ramiona sir Francisa? Dżentelmen ewidentnie zajął się na poważnie emablowaniem lady Julii i pielęgnowaniem przyjaźni z lordem Hoke’em, ponieważ spędzali razem większość czasu. Pomyślał o Kate i o tym, czy powinien ją ostrzec. Lecz przed czym właściwie? Co takiego usłyszał? Nic poza zwykłą, z lekka filozofującą pogawędką między dwojgiem inteligentnych ludzi. Lecz w pani Wentworth nie było ani odrobiny filozofa. Cokolwiek robiła, zawsze miało to jakiś cel. Jednak to nie Aurélie stanowiła problem, ale jej starsza córka. Na tyle poważny, by nie dał mu spać

w nocy, pogrążając w zwątpieniu i czymś podejrzanie przypominającym rozpacz. Wypchnął szaloną, nieustająco podekscytowaną matkę Kate z pamięci i zbiegł schodami dla służby. Skrzypnięcie drzwi zabrzmiało jak część snu. Stała zamknięta w długim pomieszczeniu z beczkowym sklepieniem, wyłożonymi elegancką boazerią ścianami, z meblami pokrytymi płótnem i pajęczynami. Panowała tam atmosfera porzucenia, a w promieniach nisko stojącego, popołudniowego słońca tańczyły tumany kurzu. Gdzie się znajdowała? W miejscu znajomym, którego jednak nigdy wcześniej nie widziała. To coś znaczyło, tego była pewna. Walczyła z mgłą pochłaniającą umysł, by poznać znaczenie snu. A potem drzwi skrzypnęły znowu i stanęły otworem. We śnie Kate się odwróciła. Jednak w pokoju nie było drzwi i nadal pozostawała sama. Sama w pięknym opuszczonym miejscu. – Kate… – Hm…? Materac ugiął się pod ciężarem ciepłego, ciężkiego ciała. – Kate? Wielka dłoń objęła jej twarz i resztki snu się rozwiały. – Przepraszam, Kate. De Macey, niech go diabli, grał nieznośnie wolno. Nie potrafiłem wymyślić wiarygodnej wymówki. – Edward…? – Spróbowała się przysunąć, lecz mężczyzna leżał na kołdrze nadal ubrany. – Zasnęłam? – Tak, wskazując mi, gdzie moje miejsce – powiedział ze śmiechem, całując ją w szyję. Przyłożyła mu dłoń do piersi. – Uznałam, że o mnie zapomniałeś. – Nigdy. – Uniósł się nieco, by móc patrzeć Kate w oczy, i musnął dłonią włosy na jej skroni. – Nie jesteś tego rodzaju kobietą, Kate. Nie taką, którą się zapomina. Objęła go za szyję. W blasku ognia, z grzywą opadających na czoło włosów, wydawał się niebezpiecznie przystojny. Pochylił się

i zaczął ją całować – powoli, zmysłowo. Czuła, jak budzi się w niej pożądanie, a także niejasny lęk, że nie potrafi odmówić mu siebie. Po chwili uniósł głowę. – Twoje zaproszenie nadal jest aktualne? – Po tym pocałunku? – Spojrzała na niego w półmroku. – A jak myślisz? – Dzięki Bogu. Nie jestem dżentelmenem, Kate. Nie powiem nie. – Powiedz tak. Chcę, żebyś znowu się ze mną kochał. Ujął ją pod brodę i spojrzał głęboko w oczy. – Nie zasługuję na ciebie, kochanie. I powinienem powiedzieć też… Zamilkł i odwrócił wzrok. – Co takiego? – wyszeptała. – Że bardzo mi przykro, Kate. Przepraszam, że sprawy nie potoczyły się inaczej i że nie okazałem się kimś innym. Potrząsnęła głową. – Żałuję, że między nami nie może być nic więcej niż tylko przelotny romans – kontynuował, opuszczając dłoń. – To wszystko, co mamy. Wiemy o tym oboje, prawda? Zmusiła się, by skinąć głową. – Spraw po prostu, bym znowu się tak poczuła – wyszeptała. – Jak tamtej nocy, w twoim łóżku. Próbowałam o tym nie myśleć, lecz nie potrafię. – Dobrze. Tylko ani mi się waż czuć się winną. – Dlaczego miałabym? Chcę tego, Edwardzie. To nie błąd. To tylko… my. I nasz sekret. – Przyzwoity mężczyzna by ci odmówił, Kate. – Nonsens. – Uniosła głowę z poduszki i pocałowała go, przesuwając dłonią wzdłuż nadal odzianego w spodnie biodra. – Niczego od ciebie nie oczekuję. – A powinnaś. A raczej, powinnaś być z mężczyzną, który sprostałby twoim oczekiwaniom. – Ach tak, a ty przyniosłeś mi listę takich przyzwoitych

mężczyzn? – spytała chłodno. – Nic podobnego. Nie znam nikogo, kto by na ciebie zasługiwał. – Kłamca. – Zachichotała. – Usiądź. Nie mogę się poruszyć. – Zamknąłem drzwi – te na korytarz i te do saloniku – powiedział, sięgając do krawata. – Dobrze. – Kate wyszeptała spod kołdry. Usiadła za Edwardem i przesunęła spojrzeniem po jego szerokich ramionach, zwężających się ku szczupłej talii odzianej w brokatową kamizelkę. Pochyliła się i objęła go od tyłu, kiedy rozwiązywał węzeł krawata i rozwijał z wprawą tworzący go pas materiału. – Zrobione – powiedział, rzucając krawat na łóżko. – Pozwól mi. – Uniosła się i zaczęła rozpinać guziki kamizelki. Odchylił głowę i oparł ją na piersi Kate. – Nie ma to jak przyjacielska pomoc. Uśmiechnęła się i zdjęła mu kamizelkę. – Może powinnam wyuczyć się na lokaja, na wypadek gdyby ten interes z baronią nie wypalił – powiedziała, składając ją starannie. Roześmiał się i zsunął szelki, a potem ściągnął przez głowę koszulę, wywracając ją na lewą stronę i rzucając w ślad za krawatem. Ma ciało wojownika – pomyślała Kate. – Smukłe i pięknie wyrzeźbione. Położyła dłoń na białej bliźnie u dołu jego torsu. – Czy to bolało? – spytała. Spojrzał na bliznę, jakby zdążył już o niej zapomnieć. – Jak diabli – odparł. – Nadziałem się na Cejlonie na bagnet. Paskudna, prawda? – Podoba mi się. Nikt nie powinien być zbyt doskonały. Roześmiał się i obrócił ku niej twarz. – Twoja matka poczyniła podobną uwagę na temat mojego czoła – zauważył, zakładając Kate za ucho kosmyk włosów. –

Nowa blizna przydaje mi, jej zdaniem, charakteru. – Och, ta Aurélie! – Dziewczyna przewróciła oczami. – Nie słuchaj jej. Paple bez zastanowienia. – Naprawdę? Czasami się zastanawiam… Wstał i obrócił się ku niej, z szelkami zwisającymi z bioder. Kate uklękła i położyła mu dłonie na ramionach. – Cudownie jest na ciebie patrzeć – powiedziała. – Wiem, że nieraz ci to mówiono, a ja nie znam nawet właściwych słów. – Nie potrzebujesz słów, Kate. – Z wolna przeczesał jej palcami włosy na skroniach. – To jest w twoich oczach. Twoje uczucia do mnie – twój podziw – są w twoich oczach. – Mogę cię pocałować? – Nie musisz pytać. Kate przyłożyła wargi do barku, a potem torsu Edwarda. Przytuliła do niego na chwilę policzek i poczuła, jak bije mu serce: wolno i mocno. Pierś miał gładką, z niewielką ilością włosów, które gęstniały i ciemniały, znikając sugestywnie pod spodniami. Przypomniała sobie, jak to było, czuć usta Edwarda na swojej piersi, i musnęła wargami, poddając się impulsowi, jego sutek. Przytrzymał jej głowę rękami. – To znaczy, że ci się podoba? – spytała przekornie. – Rób tak dalej, niegrzeczna dziewczynko, a zobaczysz, jak bardzo – odparł. Odszukał dłonią, nie patrząc, skraj jej koszuli i uniósł go. – Zdejmij ją – poprosił ochryple. Kate, nagle onieśmielona, rozwiązała tasiemki przy szyi i zdjęła koszulę. Utkwił w niej rozpalone namiętnością spojrzenie i znów zaczął delikatnie ją pieścić. Z głową pochyloną tak, że jego włosy płonęły w blasku ognia, wziął do ust jej sutek. Jęknęła cicho, czując, jak ogarnia ją znajomy żar. Edward wziął go po chwili pomiędzy zęby i leciutko przygryzł. Coś, co powinno być bólem – choć nim nie było – przeszyło Kate na wskroś. Grzeszne, a zarazem rozkosznie dręczące uczucie sprawiło, że wrażliwe miejsce pomiędzy jej udami zaczęło pulsować. Musiała krzyknąć, ponieważ zmniejszył trochę nacisk, a

potem wszystko zaczęło się na nowo, doprowadzając ją do szaleństwa. Wbiła mu paznokcie w ramiona i odchyliła w tył głowę. – Edwardzie – wyszeptała. – O, tak. Chcę znowu to poczuć. To słodkie uczucie. Nie jestem w stanie myśleć o niczym innym poza tym rozkosznym doznaniem. – Nawet o mnie? – parsknął zduszonym śmiechem, a potem wtulił twarz w jej szyję. – Ale nie przejmuj się, kochanie, gdy patrzę na ciebie, myślę za nas oboje, zwłaszcza o tym, co chciałbym i mogę zrobić. – I jak zamierzasz zaspokoić tę potrzebę? – Dobrze wiesz jak, czarownico – odpowiedział zdyszany. – Kate, kochanie. Jesteś cudowna. A potem zaczął ją całować: namiętnie, łapczywie, wsuwając Kate język głęboko do ust, jakby chciał nią zawładnąć i nigdy nie puścić. Poddała się płynnemu, roztapiającemu żarowi pocałunku, odpowiadając na pchnięcia jego języka własnymi i przesuwając niecierpliwie dłońmi po jego ciele. Wsunął rękę pomiędzy jej uda, dając znak, by szerzej je rozsunęła. Kate nadal klęczała, co wykorzystał, odzwierciedlając każde pchnięcie języka ruchem palców, póki nie brakło jej tchu. Dłonie Kate powędrowały, jakby wiedzione własną wolą, ku jego talii. Chwyciła za pasek spodni i pociągnęła niecierpliwie. Szarpnął pierwszy guzik, odpinając go. Kate dokończyła zadanie, zmagając się z guzikami, póki Edward nie zsunął spodni wraz z bielizną, demonstrując onieśmielającą wręcz erekcję. Zignorowała dreszcz niepewności i przyglądała się, jak pozbywa się reszty ubrania. Potem pchnął ją na łóżko i opadł na nią całym ciężarem, wgniatając w miękki materac. Podciągnęła kolano, chwytając kurczowo skraj prześcieradła. Pragnęła tego, i to tak rozpaczliwie, że odsunęła od siebie wszelką myśl o bólu serca, który z pewnością wkrótce nadejdzie. Czuła na brzuchu nieporównywalny z niczym dotyk jego męskości. Sięgnęła w dół. – Proszę – wyszeptała. – Och, Edwardzie, proszę…

Nadal ją całował. Przesunął zmysłowo językiem po zamkniętych wargach Kate, a potem pomiędzy piersiami. Odnalazł pępek, okrążył go i powędrował niżej. – Co… co robisz? – wyszeptała. – Zamierzam cię zniewolić, Kate – wymamrotał z twarzą wtuloną w jej brzuch. Pisnęła cicho zaskoczona. Podniósł wzrok. Jego oczy wydawały się w świetle ognia niemal szalone. – Pozwól, bym wziął cię w ten sposób, Kate. Dał ci coś, co na pewno zapamiętasz. Kate wiedziała aż za dobrze, że to, jak ją pieścił – i pamięć o nim – zostaną z nią na zawsze. A gdy zanurkował pomiędzy rozpalone fałdki, zadrżała przemożnie. Mruknął, napierając delikatnie językiem i palcami. Dotyk był tak słodki, że nadal drżała. – Och, Edwardzie, nie myślałam… – I dobrze, nie myśl – wyszeptał znowu, nie podnosząc głowy. – Pozwól mi udowodnić, że niegodziwi mężczyźni mają swoje zalety. Chciała go zganić, powiedzieć, że go kocha i że nie ma w nim niczego niegodziwego. Jednak lekki, dręczący dotyk języka był nie tylko grzeszny. Tak, to było zniewolenie albo coś bardzo tego bliskie. Kobieta mogła stracić dla takiego doznania swój moralny kompas… Odetchnęła głęboko, ściskając dłońmi prześcieradło. Doznanie stawało się coraz silniejsze. Odrzuciła w tył głowę, chwytając łapczywie haustami powietrze. Naparł językiem nieco mocniej i zagubiła się w rozkoszy, pulsującej intensywności doznania. Jakby ktoś nagle odciął ją od ciała i posłał niczym promień białego światła ku miejscu, gdzie był tylko on. Tylko Edward. I doskonała błogość. Piękno tego doznania przetoczyło się przez nią i wrzuciło, oszołomioną, na powrót w jego ramiona. Gdy doszła nieco do siebie, trzymał ją w objęciach, przygniatając nogą jej nogi i

otaczając swym ciepłem i zapachem. Pachniał mydłem, potem i nią. Wtulił twarz w jej szyję, przyciskając usta do miejsca, gdzie bił puls. – Kate, kochanie – wyszeptał. – Jesteś piękna. Nie waż się mówić, że to nieprawda. Odprężyła się, zaspokojona przynajmniej na chwilę. Czuła się tak, jakby poza tym pokojem świat nie istniał, jakby zatrzymał się czas. I była piękna. Wiedziała o tym. Dostrzegała to w gorącym spojrzeniu jego oczu. Było to tak oczywiste jak jej miłość do niego. Po jakimś czasie wsparł się na łokciu i spojrzał na nią. Otoczyła ramionami jego szyję i uniosła się, żeby go pocałować. – Pozwól, że teraz ja sprawię ci rozkosz – wyszeptała mu do ucha. – Pokaż mi tylko jak. Jestem przecież twoją niewolnicą. – Ach, baronessa na moich usługach! – zaśmiał się, a potem objął Kate w talii i przetoczył się na plecy, pociągając ją za sobą i unosząc tak, by usiadła mu na biodrach. – Zatem, marsz na górę! Pisnęła, zaskoczona, opierając dłonie na jego szerokiej piersi. Rozsunął jej kolana. – Właśnie tak – powiedział, uśmiechając się szelmowsko. – Mężczyzna lubi, gdy jego seksualna niewolnica zna swoje miejsce – a ty wyglądasz teraz wyjątkowo pociągająco. Kate poczuła, że pali ją twarz, mimo to uniosła się niepewnie i objęła kolanami jego biodra. – Tak? – Idealnie. – Wsunął niżej dłoń, by poczuć wilgoć pomiędzy jej udami, i jego uśmiech zbladł, zmieniając się w coś znacznie poważniejszego. – Kochana, doprowadzasz mnie do szaleństwa. – Ujął w dłoń jej pierś, muskając kciukiem sutek. – Tak, doskonale – wyszeptał. – Z wyjątkiem pewnego drobnego szczegółu. – Tak? – Unieś się trochę. – Tak? – Przyklęknij. – Wsunął w jej wilgotne wnętrze twardy,

aksamitny członek. – Boże – wykrztusił. – Właśnie tak, Kate. Właśnie tak. Wszedł w nią nieco głębiej i zamknął oczy, a z jego piersi dobył się głęboki jęk. Obejmował ją dłońmi w talii. Jego palce kontrastowały z jasną skórą jej brzucha, gdy dopasowując ją do rytmu swoich ruchów, jęknął cicho. Poluzował chwyt. Kate poruszyła się niepewnie, a wtedy pchnął mocniej, wypełniając ją sobą. Wsparła dłonie na piersi Edwarda, uniosła się tym razem z większą pewnością i opadła na niego. – Boże święty! – wykrztusił. – Kate! Och! Uniosła się znowu i napotkała jego pierwsze, mocne pchnięcie. Czas rozmów dobiegł końca. Ustanowił rytm, unosząc ją w talii, choć tak naprawdę nie było to potrzebne. Kate rozkoszowała się każdym mocnym pchnięciem. Czuła, jak jego członek gładzi wnętrze jej ciała. Pochyliła się i całowała, jak on całował ją, wsuwając mu język głęboko do ust. Otoczył ją ramionami i trzymał, to wbijając się w nią, to z niej wychodząc. Czuła się tak, jakby ogień pożądania miał strawić ją bez reszty. Rozkoszowała się władzą nad nim, póki nie poczuła, że zbliża się do szczytu. Wtedy uniosła się znowu, wsparła dłonie na piersi Edwarda i zatonęła spojrzeniem w jego oczach. Oddychał gwałtownie, czoło zrosił mu pot. A potem jego brzuch napiął się niczym cięciwa łuku. Wbijał się w nią wciąż od nowa, popychając coraz bliżej błogiego zatracenia. A potem zagubiła się w jego pchnięciach, jakby światło, żar i dogłębna tęsknota złączyły ich w jedno. – Chodź do mnie, kochanie – usłyszała, nim zatonęła w pulsującej rozkoszy. Doszli razem w cudownym rozbłysku światła i Kate poczuła, że unosi ją wir. Pogrążona w ekstazie, ledwie uświadomiła sobie, że Edward wycofał się z niej w ostatniej chwili doskonałej przyjemności. Światło i przyjemność bladły z wolna, a Kate rozkoszowała się każdą mijającą sekundą. A kiedy wróciła do realnego świata,

przekonała się, że leży w ramionach Edwarda, nie bardzo wiedząc, jak się tam znalazła. Dostrzegła na jego udzie nasienie. Nie zdążyła jeszcze zdecydować, co o tym sądzi, kiedy przyciągnął ją mocniej do siebie. Zerknęła na jego zgrabne, umięśnione nogi. – Uważałeś – powiedziała, spuszczając wzrok. – Dziękuję. – Musiałem. – Nadal oddychał nierówno, z palcami wplecionymi w jej włosy. – Ponieważ zależy mi na tobie, Kate. I nic nie zmieni faktu, że to, co się przed chwilą stało, było… – …cudowne? – podsunęła z nadzieją. Roześmiał się. – Dlaczego nie potrafię znaleźć przy tobie właściwych słów? – powiedział. – Nie tak zwyczajnie cudowne, kochanie. Porażająco cudowne. Westchnęła, muskając wargami jego wilgotną od potu szyję. – Czasami wydaje mi się… Pocałował ją w czubek głowy. – Co takiego? – …że mogłabym się w tobie zakochać – wyznała – albo że to się już stało. Zastygł w bezruchu i natychmiast zorientowała się, że powiedziała za wiele. Co gorsza, nie dało się już tego cofnąć. Zaczęła pogrążać się w rozpaczy, gdy Edward westchnął cicho, z żalem. – Nic by z tego nie wyszło. Wiesz o tym – powiedział, przetaczając się na bok, by spojrzeć na nią spod nieco opuszczonych powiek. – Wiem – wyszeptała. Spojrzenie Edwarda złagodniało. – Tak, kochasz mnie w tej chwili. Kochasz to, co ci daję. I czuję się nagrodzony. Lecz jutro zorientujesz się, że to nie miłość. – Wydajesz się tego bardzo pewny. Przesunął dłonią po ciemnym zaroście. A potem przemówił bardzo powoli, jakby zastanawiał się nad każdym słowem. – Zdarza się, że kobiety sądzą, iż muszą kochać mężczyznę, by czerpać z seksu przyjemność – powiedział w końcu. – Nie

wpadnij w tę pułapkę, błagam. Jest nam dobrze razem. Lepiej, niż sądziłem, że to możliwe. Lecz nie zakochuj się we mnie, Kate. Po prostu… nie. Weź to, czego pragniesz i potrzebujesz, i żyj dalej. Wzruszyła lekko ramionami, świadoma, że nie ma co się sprzeczać. Wiedziała, i to z absolutną pewnością, że już za późno. I że nie będzie z tego powodu ani odrobinę szczęśliwsza niż on. – Byłeś kiedyś zakochany – powiedziała cicho. – Prawda? Nawet się zaręczyłeś. – To skomplikowane, Kate. I nieprzyjemne. Możemy na tym poprzestać? – Oczywiście – wyszeptała, odwracając się, by spojrzeć na ogień. Zaczerpnął głęboko oddechu. – Prawda wygląda tak – powiedział – że nie jestem dziś pewny, czy ją kochałem. Byłem zadurzony po uszy, to fakt, i w gorącej wodzie kąpany. Do tego młody – dopiero co skończyłem osiemnaście lat – i nadal we władzy ojca. A Maria była jeszcze młodsza, zbyt młoda, by wiedzieć, czego chce. Teraz to dostrzegam. – Powiedziałeś, że jej rodzina cię nie aprobowała. Przymknął powieki. – Jej rodzice nie byli szczęśliwi, gdy się dowiedzieli, że się przyjaźnimy. A także kim jest mój ojciec. Ale i tak nie miało to znaczenia. Zdążyli już zaaranżować jej ślub z sąsiadem. – Dlaczego? – Pożyczył ojcu Marii mnóstwo pieniędzy pod zastaw ich ziemi. Ojciec Marii nie mógł spłacić długu, a Maria była jego jedynym dzieckiem. Uzgodniono więc, że sąsiad ją poślubi i tym samym ziemia i dwór przejdą na niego po śmierci dłużnika. – A co na to Maria? Zgodziła się? Edward się zawahał. – Twierdziła, że nie. – Przeciwstawiła się ojcu? – Próbowała. Przez jakiś czas. – Nie wiedziałeś tego?

Potrząsnął głową. – Wyjechałem z Anglii – powiedział. – W Londynie był pożar, spłonął klub hazardowy ojca. Nie podłożyłem ognia, lecz skorzystałem z okazji, by odejść z resztą gotówki, jego księgami rachunkowymi i wystarczającą liczbą dowodów, aby go powieszono. Posłużyłem się nimi, by zmusić go do porzucenia dotychczasowego zajęcia. Włożyłem gotówkę do banku, na konto, które mogłem kontrolować. Kupiłem patent oficerski w sześćdziesiątym pierwszym pułku piechoty i popłynąłem z nim na Cejlon, aby zrobić coś ze swoim życiem. – I udało ci się? – Radziłem sobie całkiem dobrze i szybko awansowałem. Poczyniłem też kilka inwestycji. Teraz wiem, że były to próżne wysiłki. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo ojciec Marii zadłużył się u sąsiada. Sądziłem naiwnie, że wystarczy, jeśli stanę się szanowanym człowiekiem. Lecz żaden oficer nie mógłby nawet marzyć o tym, by spłacić dług tej wysokości. – Biedna Maria – westchnęła Kate. – Nie wiedziała, co robić, i była bardzo nieszczęśliwa. – Edward się zawahał. – Uważam, że właśnie to sprawiło, iż zająłem się hazardem. Kiedy spoglądam teraz za siebie, widzę jasno, że chciałem być czyimś księciem na białym koniu. Byłem na tyle młody, aby wierzyć, że tacy istnieją. – Teraz już w to nie wierzysz? – Och, Kate, nie wierzę w książęta na białym koniu, bajki oraz zacierające różnice dobro od ponad dwudziestu lat – powiedział. – Teraz wiem już, jaka naprawdę jest ludzka natura: grzeszna i skorumpowana. – Żyjesz w bardzo ponurym świecie, Edwardzie – zauważyła cicho Kate. – I bezlitosnym. – Pamiętaj o tym, proszę – odparł – kiedy odczujesz znowu pokusę, by wyobrazić sobie, że mnie kochasz. – Tak, chyba rzeczywiście powinnam wybić to sobie z głowy – stwierdziła smutnym głosem. – Kate – powiedział z naganą w głosie, całując ją w czubek

nosa. – Przykro mi. Ty nie jesteś ponura ani bezwzględna. – Czasami tego żałuję – odparła szczerze. – Cóż, jak mawia Aurélie: c’est la vie. – Twoja matka bardzo się myli. Mam sobie iść? Zostawić cię, byś odpoczęła? Westchnęła, czując się dziwnie rozdrażniona. – Nie, jeszcze nie – odparła, spoglądając na zegar. – Jutro niedziela, nie będzie strzelania. Masz jakieś plany? – Zamierzam wybrać się z Anstrutherem do Heatherfields – odparł. – Pokaże mi, co gdzie jest i jak wygląda sytuacja. A jest podobno zła. – To, że Heatherfields niszczeje, bardzo go frustruje. – Zawahała się, a potem dodała: – Wspomniałeś dzisiaj, że ta posiadłość to dla ciebie rodzaj inwestycji. I że nie zamierzasz tam mieszkać. – Rzeczywiście, nie zamierzam. Nie zdawała sobie sprawy, ile znaczy dla niej ta odpowiedź. Na chwilę ogarnął ją wstyd. Czy naprawdę dopuszczała możliwość kontynuowania romansu? I jak miałoby to wyglądać? Miałaby posyłać po dwukółkę, żeby wyskoczyć na chwilę do Heatherfields, ilekroć poczuje przyływ pożądania? Westchnęła w duchu niezadowolona ze swojej szczerości. W sypialni zapadła cisza. Leżeli przez jakiś czas objęci. Powrócił błogi spokój, rozkoszne uczucie, że jest się kochaną i zaspokojoną. Lecz w końcu trzeba było się otrząsnąć, wrócić do rzeczywistości. – Jutro, Kate – powiedział Edward, jakby czytał jej w myślach – powinienem przenieść się na piętro. Zająć pokój obok innych dżentelmenów. To znaczy, jeśli mam zostać. – Mm – mruknęła z twarzą wtuloną w jego pierś. – To… powinno ułatwić sprawę – rzekł, muskając wargami jej skroń. – Nie musiałbym myśleć o tym, że leżysz tu sama, o kilka kroków ode mnie. Mniej pokus, mniej komplikacji. – Może masz rację – odparła cicho.

Wiedziała jednak, że po tej nocy już nic nie będzie mniej skomplikowane. Ponieważ była po uszy zakochana. A żadna kobieta nie może kochać takiego mężczyzny i spodziewać się, że jej życie stanie się proste.

Rozdział 12 Aurélie chwyta za wodze Kate wstała jak zwykle o siódmej i przekonała się z nie lada zaskoczeniem, że Aurélie jest już na nogach. A kiedy kwadrans później weszła do pokoju śniadaniowego, zastała tam matkę w całym porannym rozkwicie, z mopsem pochrapującym na jej kolanach i hrabią de Maceyem czekającym obok kredensu na polecenia. Poza nimi w pokoju była tylko Nancy. Na widok siostry przewróciła oczami i skinęła głową w kierunku matki. – Dobry Boże – powiedziała Kate, zatrzymując się w progu. – O mało nie padłam trupem z szoku. – Już raczej z braku snu – wymamrotała Aurélie, nie podnosząc wzroku znad gazety. – Chcesz powiedzieć, mon chou, że jestem widmem, które przybyło ze świata zmarłych? – Doprawdy, Aurélie – wymamrotała Kate, podchodząc do dzbanka z herbatą. – Czy ty się w ogóle kładłaś? – Mais qui – odparła jej matka, szeleszcząc czytaną gazetą. – Uznałam jednak, że wstanę dziś wcześnie, mamy bowiem wielkie plany. – Zabrzmiało groźnie. – Kate uniosła pokrywę naczynia z parującymi jajkami. – Ty zawsze masz jakieś plany. Jak dotąd, nie wymagały jednak wczesnego wstawania. – To prawda – odparła Aurélie ugodowo. – Lecz dziś jest inaczej. Zamierzam pójść na mszę. A jutro zabieram Nancy na zakupy. Trzeba to dobrze zaplanować. Wzmianka o mszy wzbudziła czujność Nancy. – Chcesz iść do kościoła? – Uniosła się z miejsca po drugiej stronie stołu. – Dlaczego? Co ty knujesz, mamo? – Non, non. – Matka pogroziła jej palcem. – Nie przy hrabim. – Mon Dieu, Aurélie – zauważył de Macey, pochylając się, by zagrzać jej kawę. – Znamy się wystarczająco długo – i dobrze – bym zauważył, że masz dzieci. – Och, doprawdy? – Trzepnęła go żartobliwie po ręce gazetą.

– Cóż! Może wybieram się do kościoła, by wyznać swoje grzechy? Na pewno wiesz przynajmniej o paru. – Od kilku lat już nie, kotku – odparł z nieobecną miną. – I bardzo tego żałuję. – Na miłość boską – jęknęła Kate pod nosem. – Kawy? – zapytał de Macey, unosząc dzbanek. – Nie, dziękuję, napiję się herbaty – odparła. – Co ty kombinujesz, Aurélie? Mam nadzieję, że nie zamierzasz wprawić Richarda w zakłopotanie. Choć raz Aurélie wyglądała na szczerze urażoną. – Moi, mon chou? – spytała, przyciskając dłoń do piersi. – Jak mogłaś tak pomyśleć? – Wiemy, że lubisz się przekomarzać – zganiła ją starsza córka. – A zmieniając temat, skoro już tutaj jesteśmy sami, w gronie rodziny… – Dziękuję, dziecko. – De Macey poklepał ją po ramieniu i usiadł. – Tak, włączam w to pana – odparła szorstko – ponieważ zamierzam go obarczyć pewnym zadaniem. Aurélie musi zaprzestać podsuwania Nancy swoich fircyków. Tylko denerwuje Richarda. Widziałam jego minę wczoraj podczas tańców. Poza tym nie sądzę, by sir Francis był Nancy choć trochę zainteresowany. – Rzeczywiście – zgodził się z nią de Macey. – Jestem o tym przekonany. Kate spojrzała na niego, z lekka zaskoczona, a potem machnęła dłonią. – Tak – kontynuowała – lecz mama – Aurélie – mąci wodę i robi to świadomie. A teraz jeszcze ta sprawa z kościołem. Aurélie wydęła pełne wargi. – Może, mon chou, chciałabym poznać bliżej mężczyznę, który chce zostać moim… eee, moim… – Zięciem – wtrąciła Nancy zdecydowanie. – Tak, mamo, zięciem. Będziesz miała przynajmniej jednego. – Ma foi, teściowa pastora! – zawołała Aurélie ze zgrozą, wznosząc oczy ku niebu. – I jeszcze wnuki! Nawet nie chcę o tym

myśleć. Lecz powiedz, ma fille, czy bardzo pragniesz za niego wyjść? – Aurélie! – zawołała Nancy, pochylając się nad talerzem. – Pragnę tego najbardziej na świecie! Po raz pierwszy Aurélie wydawała się zakłopotana. – Oui, ma chérie, zastanów się jednak, co oznacza to najbardziej. – Właśnie to – powtórzyła Nancy. – I nie podsuwaj mi już dżentelmenów, by ze mną flirtowali. Jeśli wuj Upshaw nie wyrazi zgody na ślub, zamierzamy poczekać, aż skończę dwadzieścia jeden lat. – Och, chérie, wtedy będziesz już pomarszczona! I on cię nie zechce. Zaczęły paplać niemądrze na temat jutrzejszej wyprawy do Exeter. Aurélie najwidoczniej udało się przekonać Anstruthera, by je tam zawiózł. Zamierzał kupić przy okazji nowy pług, możliwy do nabycia jedynie w dużym sklepie żelaznym, Aurélie zaś – wzornik i parę czerwonych pantofli, ponieważ stare ośmieliły się cisnąć ją poprzedniego wieczoru w palce. Kate nie obchodziły buty matki, choć kupno pługa zasługiwało na uwagę. Zamknęła jednak uszy na paplaninę i jadła, milcząc. Sprawy nie uległy jednak ani trochę poprawie, gdy pół godziny później do pokoju wmaszerował Reggie, ubrany w jedwabny szlafrok i wyglądający w każdym calu jak dżentelmen zamierzający zjeść z rodziną śniadanie. – Mama wybiera się dziś do kościoła – poinformowała go Nancy z odcieniem triumfu w głosie. – I co ty na to, Reggie? Mężczyzna odwrócił się od kredensu i uniósł czarną brew. – Na Boga, Aurélie, czyżby świnie zaczęły nagle latać? A może Filou potrzebuje rozgrzeszenia za tę potrawkę z kraba, którą ściągnął wczoraj ze stołu i zeżarł? Kate poderwała się z krzesła. – Muszę napisać przed mszą jeszcze kilka listów – skłamała. – I polecić, by przyprowadzono powozy. Tylko dla naszej piątki, tak?

– Ja nie jadę – odparł de Macey. – Nikt więcej nie zamierza wstać, prawda? – spytała Nancy, tłumiąc ziewnięcie. – Czyli będzie tam tylko nasza czwórka. Jej matka uniosła wzrok i zerknęła z niejakim rozbawieniem na Kate. – W rzeczy samej, mon chou – powiedziała. – Pan Quartermaine zdążył już wstać, zjeść i pójść do Anstruthera. Reggie zaśmiał się nieprzyjemnie. – O, ten z pewnością nie zbliży się do kościoła. Aurélie prychnęła ponad gazetą. – Prawdę mówiąc, chyba właśnie to zamierza – powiedziała. – Nie masz nic przeciwko temu, prawda, Katherine? – Nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności – odparła, uśmiechając się do Reggiego, po czym wyszła. Jak się okazało, matka miała rację. Edward wkroczył do kościoła pod wezwaniem świętego Michała w ślad za Anstrutherem i na dwie minuty przed tym, jak zamknięto drzwi. Ku zadowoleniu Kate zawahał się na chwilę, spoglądając na puste miejsce, które Nancy pozostawiła dla matki Richarda goszczącej właśnie siostrę ze Staplegrove. Miejsce obok Kate też pozostało puste, gdyż położyła na nim modlitewnik, który teraz czym prędzej podniosła. Edward uśmiechnął się ledwie dostrzegalnie i usiadł. I choć patrzył prosto przed siebie, ledwie dotykając jej ramienia, jego obecność i tak niosła pociechę. W czarnych, wysokich butach, tych samych, które miał na sobie w dniu wypadku, wydawał się wręcz niebezpiecznie przystojny. Musiała się powstrzymywać, by nie zerkać podczas mszy na jego interesujący profil i nie wspominać tego, co zaszło w nocy. Matka miała rację, żadne z nich wiele nie spało. Otworzyła modlitewnik na złej stronie, ledwie to zauważając, póki Edward nie pochylił się ku niej i nie odwrócił kartki. Przerażona zamknęła gwałtownie książkę, czując, jak płoną jej policzki, i utkwiła wzrok w ołtarzu. Richard przemawiał ze zwykłą elokwencją, nieprzesadnie onieśmielony obecnością Aurélie. Po komunii wyszli wszyscy na

dziedziniec, tworząc grupki rozprawiające o świętej trójcy każdej angielskiej wioski: zbiorach, pogodzie i najnowszych plotkach. Kate odwróciła się do Edwarda. – Dzień dobry, panie Quartermaine – powiedziała z łagodnym uśmiechem, potykając się na kępie trawy. – Do licha, ależ ten grunt jest nierówny! – Lady d’Allenay. – Podał jej ramię. – Dziękuję! – odparła. – Inspirujące kazanie, nie uważa pan? – A potem ściszyła głos do szeptu: – Zabierz mnie z dala od Reggiego, błagam. Nie chcę podsycać wiejskich plotek. – Szczerze wątpię, byś uciszyła plotki, prowadzając się ze mną – odpowiedział cicho. – Lecz z przyjemnością pomogę ci spróbować. Kate wmówiła sobie, że to jednak mniejsze zło. Tym bardziej że Reggie już spoglądał na nią gniewnie. Nie miała ochoty go zachęcać. To, że pół wioski widziało, jak wysiada z ich kolaski, było wystarczająco dwuznaczne. Rozejrzała się po dziedzińcu i zobaczyła, że Nancy towarzyszy, jak zwykle, matce Richarda. Przeszły wraz z siostrą pani Burnham przez ulicę i stały teraz zatopione w rozmowie przed maleńkim probostwem, pochyliwszy ku sobie głowy. Aurélie brylowała, otoczona kilkoma starszymi wioskowymi kocurami. Choć potępiali jej styl życia, nie mogli się oprzeć, by nie zamienić z grzesznicą choć paru słów, które potem mogliby z lubością powtarzać. – Mama i Nancy jeszcze tu chwilę zabawią – powiedziała. – Pospacerujmy po dziedzińcu, dobrze? – Jak sobie życzysz. Widać było jednak, że nie uważa tego za dobry pomysł. Po tym, jak oddalili się od reszty, nie rozmawiali wiele. Pomimo złych przeczuć Edward zdawał się zadowolony, mogąc spacerować z nią po sztywnej od mrozu trawie. Wkrótce znaleźli się w cieniu kościoła, błądząc pomiędzy nagrobkami. Choć pozostali doskonale widoczni, docierały do nich zaledwie strzępki rozmów.

Kate otuliła się ciaśniej płaszczem, a Edward pomógł jej przejść ponad wystającym kamieniem wypchniętym z gruntu przez korzeń. – Czy wszyscy twoi przodkowie zostali tu pogrzebani? – zapytał. – Tak, większość – odparła. – Niektórzy w samym kościele, a inni na przykościelnym cmentarzu. – O, widzę. Tu leży jakiś Wentworth. – Pochylił się i zdrapał z nagrobka mech. – Chyba Harold. – A tak, młodszy brat dziadka. I nic dobrego. Edward się wyprostował. – Baronia musiała przetrwać nie tylko jego, prawda? Takich jak Harold musiało być co najmniej kilku. – Poza moim ojcem i bratem? Tak, więcej, niżby należało. Podszedł do zniszczonego marmurowego obelisku, wysokiego na jakieś dwa metry. – Żołnierz piechoty – powiedział z podziwem. – Pięćdziesiąty pułk! Musiał być wart o wiele więcej niż ten utracjusz Harold. – Kuzyn dziadka, James, po którym mój ojciec otrzymał imię – odparła Kate. – Poległ pod Vimerio, broniąc wzgórza przed Francuzami. Ty służyłeś na Cejlonie, prawda? – Tak, głównie. – Edward okrążył pomnik, odczytując liczne inskrypcje. – Zatem twój kuzyn, podpułkownik, otrzymał wiele odznaczeń. Walczył dzielnie pod Vimerio. Zabili tamtego dnia dwa tysiące Francuzów. – Tracąc niewielu swoich – dodała Kate. – Kuzyn James był ponoć zbyt dzielny, by mogło wyjść mu to na dobre. – Czy wy, Wentworthowie, zawsze musicie popadać w skrajności? Grzesznicy albo święci? Kate się uśmiechnęła. – Owszem. „Nic połowicznie” to praktycznie nasza dewiza. – Jesteś pewna? – Mrugnął do niej, znów okrążając pomnik. – Ponieważ zaczynam podejrzewać, że przynajmniej niektórzy z was, chociaż wydają się tak anielscy, kryją w sobie grzeszne

skłonności. Nagle Edward spoważniał i zatoczył dłonią szeroki łuk. – Wiesz, Kate, trochę ci tego zazdroszczę. – Czego? – spytała. – Dziedzińca pełnego zmarłych przodków? Położył dłoń na szczycie najbliższego nagrobka i pochylił się, spoglądając na rzędy kamieni. – Tak, w rzeczy samej – przyznał po chwili. – Zazdroszczę ci związanej z nimi historii. Tego, że przynależysz do tego miejsca ze wszystkimi jego opowieściami i legendami. Znasz ludzi, wiesz dokładnie, kto był przed tobą. To dar, Kate. – Wiem. Dlatego tak ciężko pracuję, żeby utrzymać Bellecombe. – Zerknęła spod oka na rzednący tłum. – A co z twoją rodziną? – spytała, poddając się impulsowi. – Wiesz, gdzie są pochowani? Zawahał się, a potem odparł: – Oakleyowie pochodzą z północy. Nigdy tam nie byłem i nie poznałem żadnego poza ciotką Isabel. A mój ojciec zmarł w zeszłym roku w Brighton. – Jak się nazywał? – Hedge – odparł po chwili. – Alfred Hedge, brutal, bandyta i urodzony przestępca. Jednym słowem, diabelski pomiot. Jeśli miał jakąś rodzinę, z pewnością się go wyrzekła. – Boże święty! Domyślam się zatem, że nie masz rodzeństwa. A także niczego, co przypominałoby w najmniejszym choćby stopniu życie rodzinne – dodała w myśli. – Dopóki nie skończyłem dziesięciu lat, miałem brata, Frederika, starszego ode mnie o dwa lata. To on jest teraz księciem Dunthorpe. – Ach tak. – Zganiła się w duchu za to, że nie pomyślała, zadając tego rodzaju pytanie. – Masz z nim jakiś kontakt? Edward potrząsnął głową. – Nie widzieliśmy się, odkąd nas rozdzielono. Miał wtedy dwanaście lat. Wcześniej byliśmy nierozłączni.

– Musiał być zdruzgotany – zauważyła Kate. – Płakał – przyznał Edward cicho – gdy pakowano moje rzeczy. A ojciec – to znaczy Dunthorpe – spuścił mu za to lanie. – A to bękart. – Nie, Kate – sprostował Edward chłodno. – Bękart to ja. I dlatego zostałem usunięty. – Nie rób tego, Edwardzie – powiedziała, zaciskając dłonie. – Nie życzę sobie słuchać, jak się dyskredytujesz. – Stwierdzam tylko fakt – odparł obojętnie. Odwróciła się ku niemu. – Wybacz, że to powiem – stwierdziła spokojnie – lecz nie znasz faktów. Wiesz tylko, co twoja matka powiedziała Dunthorpe’owi – i to podczas kłótni. – Mówisz jak ciotka Isabel. Ona też zawsze chce wierzyć w to, co najlepsze. – Ja nie chcę w nic wierzyć – odparła Kate. – I nie miałoby dla mnie znaczenia, gdybyś był synem rzeźnika. Prawdę mówiąc, nawet bym to wolała. Ponieważ jedno nie ulega kwestii: cała trójka twoich rodziców przedłożyła dumę nad obowiązek, co uważam za godne pogardy. – Wiem, że chcesz dobrze, Kate, ale daj sobie spokój. A jeśli chodzi o dyskredytowanie, lord Reginald wygląda tak, jakby chciał zrobić to za mnie. Gdyby spojrzenie mogło zabijać, leżałbym już martwy. – Nie przejmuj się Reggiem – odparła Kate niecierpliwie. – Opowiedz mi o ciotce Isabel. – O Isabel? – powtórzył z niedowierzaniem. – Czy ona żyje? Lubisz ją? Bo najwyraźniej ona ciebie tak. Edward uśmiechnął się nieznacznie. – Owszem, trochę mnie lubi. – Opowiadasz bzdury. Dała ci zegarek wart małą fortunę. Uśmiechnął się szerzej. – Ja też bardzo ją lubię – przyznał. – Choć rzadko się widujemy. – Gdzie ona mieszka?

– Przy placu Belgrave. – Naprawdę? To dlaczego rzadko się widujecie? – To skomplikowane. – Na pewno nie – stwierdziła Kate szorstko. – Lubi cię, a ty ją. I mieszka w odległości niespełna mili od St. James. Dotarli już niemal do końca cmentarza i nawet ktoś tak niezależny jak Kate wiedział, że znikanie wiernym z widoku w towarzystwie osławionego Neda Quartermaine’a nie byłoby dobrym pomysłem. Zawróciła i spostrzegła, że Nancy i Richard rozmawiają o czymś z przejęciem obok dzwonnicy. Richard miał posępną minę, a Nancy stała sztywno, zaciskając dłonie w pięści. Co ty znów wykombinowałaś, Aurélie? – pomyślała Kate ponuro. Matka była nie do opanowania. Tym razem i tak zachowywała się względnie spokojnie i – zapewne aż do tego dnia – obywała bez dramatów. – Zamierzałeś opowiedzieć mi o ciotce? – przypomniała Edwardowi, uśmiechając się z przymusem. Wzruszył ramionami. – Widuję się z nią na gruncie prywatnym, gdy tylko mogę, ale sytuacja jest niezręczna – powiedział. – Klub Quartermaine to nie miejsce, gdzie można zaprosić kogoś takiego jak Isabel, lady Keltonbrooke. – Czyli mieszkasz w klubie. – Kate zastanawiała się przez chwilę. – Mógłbyś kupić dom. – Owszem – przyznał. A potem dodał: – Ciotka rzeczywiście chciałaby widywać mnie częściej. Starzeje się i nie ma dzieci. Zostaliśmy jej tylko my dwaj: Frederick i ja. – Boisz się spotkać z bratem? – Byłoby to krępujące. Poza tym wolałbym nie wracać do przeszłości. Wybacz Kate, lecz widzę, że Anstruther przyprowadził konie. Lepiej odprowadzę cię do matki. Anstruther rzeczywiście wydawał się zniecierpliwiony. – Zapomniałam – przyznała. – Wybieracie się do Heatherfields.

Zanim dotarli do nasłonecznionego trawnika, ostatni z parafian wychodzili właśnie przez bramę. Przyglądała się ze ściśniętym sercem, jak Edward zmierza w ślad za nimi, stawiając pewne, długie kroki. Naprawdę beznadziejnie się w nim zakochała, nieważne, kim i jaki był. I co robił. Był dobrym człowiekiem, a w kwestii tego, jak zarabiał na utrzymanie, zostało mu to narzucone – tak przynajmniej sobie powtarzała. Poza tym pozostawał w każdym calu dżentelmenem. Na ulicy Fendershot pomagał pani Peppin wsiąść do dwukółki. Przez chwilę kusiło ją, by usiąść obok gospodyni i uniknąć w ten sposób rozmowy z Reggiem. Uznała jednak, że to niemądre. Westchnęła, po czym odwróciła się i zobaczyła, że na dziedzińcu została już tylko Aurélie. Przystanęła w obramowaniu kamiennego łuku, wyglądając bardzo malowniczo, gdy machała Anstrutherowi koronkową chusteczką, podczas gdy Edward wskakiwał właśnie na wielkie czarne siodło. – Aurélie, woźnica czeka – zauważyła Kate, kiedy mężczyźni odjechali. Kobieta odwróciła się i spojrzała na córkę nieprzytomnie. – Ach, tak – odparła przywołana do rzeczywistości. – Jeszcze chwileczkę, mon chou. Muszę wrócić i porozmawiać z panem Burnhamem. Kate uniosła z dezaprobatą brwi. – O czym? Aurélie błysnęła swoim zwykłym szelmowskim uśmiechem, jednak tym razem kryło się za nim coś jeszcze. – Nie żartowałam podczas śniadania, mon chou – powiedziała cicho. – Zamierzam poprosić naszego dobrego pastora, żeby mnie wyspowiadał. – Jak możesz robić sobie żarty z Richarda? – zganiła ją Kate. – W przeciwieństwie do ciebie i de Maceya poważnie traktuje swoje obowiązki. A ty nie jesteś nawet katoliczką. Dama wzruszyła lekko ramionami. – Oui, choć z drugiej strony, może jestem nią przynajmniej w połowie? Po matce? Poza tym, czy ktoś, kto mocno grzeszył, nie

może wyspowiadać się pastorowi i prosić o wybaczenie? – Nie. Przynajmniej zgodnie z prawem kanonicznym. – Nawet traktując to jedynie osobiście? Kate nie wyobrażała sobie nigdy, że będzie omawiać sprawy doktryny kościelnej z matką. – Cóż, to nie jest zabronione. Każdy, kto zgrzeszył, może poprosić o rozgrzeszenie. Uśmiech Aurélie mówił jasno, że znowu udało jej się postawić na swoim. – Może więc zgrzeszyłam raz czy dwa? I teraz odczuwam potrzebę, by opowiedzieć o tym wielebnemu Burnhamowi? W zaciszu konfesjonału? – W naszym kościele nie ma konfesjonału, mamo. Naprawdę czasami wydaje mi się, że tracisz rozum. Aurélie machnęła lekceważąco dłonią. – Nie tobie jednej, ma foi. Cóż, jak powiadają, gdy nie ma wiatru, chwyćcie się wioseł. A jeśli twoja siostra nie będzie w połowie drogi do ołtarza, zanim opuszczę to dzikie miejsce, to jestem gorszą matką, niż się o mnie mówi. – Och, Aurélie. – Kate potrząsnęła głową. – Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. – Zawsze to wiem. – Spojrzała na zegarek przyczepiony łańcuszkiem do torebki. – Spotkajmy się tu za pół godziny, s’il te plait. A gdzie podziali się Nancy i Reggie? Mon Dieu, Katherine, idź i ich poszukaj. Zamachała dłońmi, jakby chciała odpędzić Kate, a wtedy masywne dębowe drzwi kościoła otwarły się z głośnym skrzypieniem zawiasów i z wnętrza wyłonił się Reggie, obracając w dłoniach wysoki kapelusz z bobrowego futra. Utkwił gniewne spojrzenie ciemnych oczu w Kate. Aurélie natychmiast skorzystała z okazji i wsunęła się do kruchty. – Mama potrzebuje chwili sam na sam z panem Burnhamem – wyjaśniła Kate, podchodząc ku plamie słonecznego światła. – Ufam, że nie masz nic przeciwko temu, by zaczekać. Reggie jednak milczał, odwróciła się zatem, żeby na niego

spojrzeć. – Prawdę mówiąc, Kate – powiedział z fałszywą słodyczą – zaczynam mieć dość czekania. – Słucham? – Tam, gdzie chodzi o ciebie, nic, tylko czekam – wypalił rozdrażniony. – Czekałem osiem lat, byś przyjęła moje przeprosiny. A teraz czekam od kilku dni w nadziei że usłyszę choć jedno płynące z głębi serca słowo. Wyraziłem jasno swoje zamiary i czekałem – milcząc! – podczas gdy ty obrażasz mnie… – Do licha, Reggie, ty… – …spacerując uwieszona niczym dziwka ramienia tego człowieka. Na Boga, Kate, nie zamierzam znosić dłużej takiego upokorzenia. To poniżej mojej godności, grać drugie skrzypce przy kimś takim jak Quartermaine. I lepiej, moja droga, byś o tym pamiętała. – Uważaj, Reggie, bo jeszcze chwila i usłyszysz to płynące z głębi serca słowo, za którym tak tęsknisz. Lecz on już nie mógł się powstrzymać. – Sądzę, że to przekracza granice przyzwoitości, Kate – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Paradujesz przed wioską, uczepiona jego ramienia. Zapraszasz go na niedzielną mszę i prowadzasz się z nim, kiedy ja ukorzyłem się i płaszczyłem przed tobą, a cała parafia wstrzymuje oddech, spodziewając się usłyszeć lada dzień… – Usłyszeć – co? Prawdę o Heatherfields? – przerwała mu chłodno. – Ponieważ to jedyna plotka, która ma jakiekolwiek podstawy, Reggie. – Jak śmiesz wytykać mi pecha w interesach? – Przychodzi mi to bez najmniejszego trudu, jeśli mam być szczera – odparła – ponieważ nie chodzi tu o pecha. To nie on doprowadził cię do ruiny, ale głupota. Po prostu. I ufam, że nikt – zwłaszcza ty – nie okaże się na tyle niemądry, by sugerować publicznie, iż możemy znów się zaręczyć. Zaciśnięte pięści Reggiego zbielały, a twarz pociemniała mu z gniewu.

– Jak śmiesz – powtórzył. – Gdyby Stephen żył, przerzuciłby cię przez kolano i wlepił parę klapsów. – Och, zapewne, gdyby żył. – Kate z trudem panowała nad emocjami. – A mógłby żyć, Reggie, gdybyście nie upili się niemal do nieprzytomności i nie wdrapali w środku nocy na wieżę. I gdybyś nie założył się z nim o pięćdziesiąt funtów, że nie straci równowagi na tym przeklętym występie w murze. – Nie zepchnąłem twojego brata, Kate – powiedział, zbliżając twarz do jej twarzy. – Nie musiałeś! Twoje zachowanie, to ciągłe droczenie się z nim i rzucanie wyzwań wystarczyło! – Nagle zalała się łzami. – Byłeś starszy, Reggie! Stephen wzorował się na tobie. Jak mogłeś być tak nieostrożny? Jej płacz nie poruszył Reggiego ani trochę. – No tak, jak zwykle moja wina! – warknął. – Do cholery, Kate, próbowałem to naprawić. – Naprawić! – krzyknęła. – Mój brat umarł i całe moje życie się zmieniło. To – Bellecombe – miało przypaść Stephenowi, nie mnie. Tego się nie da naprawić. – Czy nie zaproponowałem, że cię poślubię? Zdejmę z twoich ramion ten ciężar? Atak płaczu minął równie szybko, jak się pojawił. Kate wydmuchała głośno nos w chusteczkę wyszarpniętą drżącą dłonią z kieszeni. – Posłuchaj, Reggie, gdyż powiem to tylko raz. Przepraszam. Słabostki Stephena to nie twoja wina. Nie, nie zepchnąłeś mojego brata z muru i bardzo przeżyłeś jego śmierć. Wiedziałeś jednak, że to ja odziedziczę baronię i dlatego się oświadczyłeś. – Nieprawda! – Przeciwnie. Dziadek o tym wiedział – dostrzegł, jak bardzo byłeś rozczarowany, gdy się dowiedziałeś, ile wynoszą nasze dochody. Tak, wiedziałam, dlaczego się oświadczyłeś, mimo to byłam gotowa przyjąć oświadczyny. Ale nie wyjdę za zdeklarowanego cudzołożnika i osławionego hazardzistę. Widziałam, jak wyglądało życie mojej matki, i ze mną tak nie

będzie! – Przyganiał kocioł garnkowi. Aurélie była równie niewierna jak twój ojciec. – Nie na początku. Ale nie o to chodzi. Musisz przyjąć wreszcie do wiadomości, że nigdy za ciebie nie wyjdę. – Kate, nie wiesz, co… – Owszem, wiem – przerwała mu. – Co więcej, ty nawet nie chcesz mnie poślubić. Po prostu znalazłeś się w beznadziejnej sytuacji. Od lat byłam dla ciebie jedynie asem w rękawie. Sądziłeś, że kiedy znajdziesz się w finansowych tarapatach, znów zdołasz oczarować dobrą starą Kate i skłonić ją, by wpadła ci w ramiona. – Tak, a może nawet do mojego łóżka – dodał Reggie złośliwie. – Tęsknisz za tym, Kate? Może dałbym się namówić. – Ty łajdaku! – syknęła. – Uwiodłeś mnie. Wykorzystałeś śmierć Stephena i moją naiwność. – To twoja wersja, skarbie. O ile ja sobie przypominam, rzuciłaś mi się w objęcia, błagając, bym ukoił twój smutek i rozpacz, a ja się po prostu zgodziłem. Potem nie mogłaś już wyjść za nikogo innego. Czy mam powiedzieć o tym Nedowi Quartermaine’owi? – Nie ośmielisz się. – Ośmielę i to zrobię – zagroził – jeśli nie ogłosisz, że się zaręczyliśmy. – Zaręczyliśmy? – Ogłoś to – rozkazał. – Dziś przy kolacji. I nie drażnij się ze mną więcej albo się przekonasz, do czego jestem zdolny. Kate wyprostowała się i spojrzała na niego z pogardą. – Cóż, Reggie – rzekła stanowczo – lepiej się pospiesz. Pan Quartermaine pojechał właśnie obejrzeć swój nowy majątek, lecz może uda ci się go dogonić. Jeśli nie, porozmawiacie na miejscu. W Heatherfields. – Do licha, Kate… Lecz ona zmierzała już ku plebanii. – Mam nadzieję – rzuciła przez ramię – że zdołasz dotrzeć jakoś do Bellecombe, ponieważ nie mam ochoty jechać dziś z tobą

w jednym powozie. Nie odwróciła się więcej; podeszła do drzwi probostwa i zapukała głośno. Nancy otworzyła niemal natychmiast. Głowę trzymała nisko opuszczoną. – Możemy jechać? – spytała, mijając Kate. – Tak, za chwilę. Nancy nie patrzyła na siostrę, gdy przechodziły przez ulicę. Coś się wydarzyło – pomyślała Kate. – Czy Nancy podsłuchała kłótnię z Reggiem? A może chodziło o to, o czym dyskutowali tak zawzięcie z Richardem przy wieży? Albo o Aurélie? Nie miała czasu jej wypytać, bo kiedy tylko znalazły się po drugiej stronie, z drzwi kościoła wybiegła Aurélie, przytrzymując dłonią kapelusz. – Dépêchez-vous! – poleciła, machając niecierpliwie dłonią. – Nie mamy całego dnia. Julia i pozostali czekają. Ani Nancy, ani jej matka nie spytały, co stało się z Reggiem, zaprzątnięte najwidoczniej czymś innym. Aurélie wyglądała znowu na rozmarzoną, podczas gdy Nancy wydawała się zdenerwowana. Gdy przyjechały, Aurélie poszła od razu do gości. Lady Julia i pozostali siedzieli, rozleniwieni, we frontowym salonie nad poranną kawą. Pogoda nie sprzyjała polowaniu, a było zbyt wcześnie na alkohol czy nawet karty, wydawali się więc do głębi znudzeni. Nancy minęła ich, nie obdarzając nawet spojrzeniem. – Wejdźmy na górę, Kate – powiedziała cicho. – Muszę z tobą porozmawiać. Kate ruszyła za Nancy do jej prywatnego saloniku. Pani Peppin już tam była, przyniosła flaszkę kordiału, który tak posmakował Aurélie. – No dalej, Nancy, wyduś to wreszcie z siebie – poleciła Kate. – Czy mama znowu droczyła się z Richardem? Albo z nim flirtowała? Nancy spojrzała na nią zaskoczona. – Na Boga, nie! Nie o to chodzi.

– Powinnam was zostawić – powiedziała pani Peppin, odwracając się od kredensu. Nancy uniosła dłoń, by ją powstrzymać. – Nie, Peppie, jesteś mi potrzebna. Usiądź, proszę, z nami. – Zaniepokoiłaś mnie, Nancy – powiedziała Kate, siadając i wygładzając fałdy spódnicy. – Co, na Boga, się stało? Nancy pochyliła się na sofie i zacisnęła dłonie. – Chodzi o ciotkę Richarda – powiedziała. – Tę damę, która przyjechała dziś ze Staplegrove? – sprecyzowała pani Peppin, marszcząc brwi. – Tak. Pani Lovell. – Co z nią? – spytała Kate z troską. – Mam nadzieję, że nie jest chora. – Och, nie. – Nancy na moment przygryzła wargi. – Rozmawiałyśmy o pani Granger, tej, która mieszka naprzeciw kościoła, gdzie pastorem jest mąż pani Lovell. – Pani Granger? – powtórzyła Kate. – Czy my ją znamy? – Trochę – odparła Nancy. – Pani Lovell przedstawiła nas sobie podczas letniego jarmarku w Taunton. Kate potrząsnęła głową. Pamiętała jarmark, ponieważ pogoda była wtedy wyjątkowo piękna, nawet jak na czerwiec. Richard i jego matka zaprosili ją wraz z Nancy, by z nimi pojechały, i wstąpiły potem na herbatkę do pani Lovell. – Poznałyśmy wtedy tyle osób – odparła niepewnie. – Co w tej pani Granger tak cię zaniepokoiło? – Pani Lovell plotkowała o niej tamtego dnia – przypomniała jej Nancy. – Ponoć pani Granger sprowadziła się do Stapleton z wnuczką i nikt nic o nich nie wie. – A, tak – przypomniała sobie Kate. – Mieszka z dzieckiem, córką swojej córki. Śliczna dziewczynka, choć nie pamiętam, jak ma na imię. – Annabelle – odparła Nancy. – Annie. – Zgadza się. Matka została uwiedziona przez ojca dziewczynki i umarła w połogu. Smutna historia. – Tak, a właścicielem domu, jak również przynależnej do

niego stajni, jest bogaty dżentelmen z Londynu. – Nancy mówiła pospiesznie, jakby chciała mieć to jak najszybciej za sobą. – Ponoć ojciec chrzestny dziewczynki czy też jej wuj. Pojawia się rzadko i ledwie poświęca dziewczynce chwilę. Tak przynajmniej mówi pani Lovell. – Zapewne to jej ojciec – odparła pani Peppin domyślnie. – Tak to już jest z bogatymi dżentelmenami, ukrywają owoce swoich grzeszków na wsi. – Tak właśnie powiedziała pani Lovell – stwierdziła Kate. – Bardzo ją to rozgniewało. Nie znamy jednak prawdy, Peppie, może to naprawdę jej wuj. Pani Peppin spojrzała z powątpiewaniem na Kate. – I nikt nie wie o tym nic bliższego? – Masz rację. – Kate wyrzuciła w górę dłonie. – Ludzka natura nieustannie dostarcza nam rozczarowań. Ale, Nancy, co ta tragedia ma wspólnego z nami? Nancy spojrzała na nią ze współczuciem. – Och, Kate – wyszeptała. – Pani Lovell twierdzi, że to Edward jest tym dżentelmenem. – Edward? – Kate zamarła. – Twierdzi, że Edward… utrzymuje to dziecko? Czuła każde uderzenie serca. Czas się zatrzymał, gdy próbowała pojąć sens słów Nancy. – Nie, pan Edward…? – Peppie przycisnęła dłoń do ust, jakby chciała cofnąć wypowiedziane słowa. – Pani Lovell rozpoznała go w kościele – powiedziała Nancy z żalem. – I tego czarnego wierzchowca także. Wierzchowiec. Zupełnie o nim zapomniała. Kiedy poznali wreszcie tożsamość Edwarda, nie było powodu dociekać, skąd pochodzi koń, a przecież w dzisiejszych czasach rzadko kto zdobywał się na to, by podróżować do Somerset konno. Pociąg był znacznie szybszy. – Twierdzisz zatem, że ta… ta pani Lovell sądzi, iż Edward jest ojcem Annie? – wykrztusiła. – I właścicielem domu, w którym mieszkają? I że utrzymuje tę rodzinę z pieniędzy z hazardu?

Nancy skinęła głową. – Tak, i Lovellowie tego nie pochwalają. Przyjeżdża ponoć raz czy dwa w roku i zachowuje się, jakby to miejsce należało do niego. – Bo i należy – wtrąciła pani Peppin. – Tak – zgodziła się z nią Nancy. – Trzyma konia na ich pastwisku. Nagle Kate zrozumiała: Edward rozpoznał kościół w Staplegrove, gdy go mijali, i nawet się tego nie wypierał. To była zatem tragedia z czasów jego młodości. Historia Marii, której rodzice nie pozwolili za niego wyjść. Umarła, gdy byłem w wojsku – powiedział. Ale jak to możliwe? Czy mógł być tak podły – lub nieświadomy – aby wyjechać, zostawiając ukochaną w odmiennym stanie? A może zaszło nieporozumienie? Nie miało to jednak większego znaczenia. Ukrył dziecko i je ignorował. Nie wyrzekł się córki, nie całkiem. Ale Kate miała o nim zdecydowanie lepsze mniemanie. – Panienko Kate? – Peppie otoczyła ją ramieniem. – Ale Edward… nic mi nie powiedział. Uświadomiła sobie, że osunęła się na sofie. Nancy i Peppie wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. – Kate! – Nancy przysunęła się do siostry i ujęła jej dłonie w swoje. – Nie powinnam ci mówić. Richard jest po prostu wstrząśnięty! To dziwne, lecz zdążył polubić Edwarda. Nalegał, twierdząc, że powinnaś się dowiedzieć. Źle zrobiłam? – No, no, panienko Nancy – powiedziała Peppie uspokajająco, nie przestając poklepywać jej pleców. – Oczywiście, że nie. A jak zauważyła słusznie siostra panienki, może jest w tym coś więcej, niż wie pani Lovell. Kate zebrała się w sobie i wstała. Musiała zostać sama. – Dziękuję, Nancy. Dobrze postąpiłaś. Jestem… rozczarowana, delikatnie rzecz ujmując. Nie mając innego wyjścia, Nancy także wstała. – Porozmawiasz z nim, Kate? Zażądasz, by powiedział ci

prawdę? Co do mnie, najchętniej zdzieliłabym go w tę przystojną twarz. Czuję się tak, jakby nas oszukał. – To nie nasza sprawa. – Kate zmusiła się, by się uśmiechnąć, choć wiele ją to kosztowało. – Miał widać powody, aby utrzymać całą rzecz w tajemnicy. Nie będę się wtrącać. W końcu nie głodzi Annie ani jej nie bije, pozbawia jedynie ojcowskiej miłości i towarzystwa. – Ależ to okrutne! – wykrzyknęła Nancy. – Jak możesz usprawiedliwiać coś takiego, właśnie ty! – Nie usprawiedliwiam – odparła Kate. – Dzieci powinny przebywać z ojcami, nieważne czy przyszły na świat w legalnym związku. Nie powinno się ich ukrywać, jakby były czymś, czego należy się wstydzić. Lecz Nancy nie dała się tak łatwo ułagodzić. – Obie wiemy, jak to jest być odesłanym na wieś i porzuconym! – rzuciła z gniewem. – Aurélie nie jest być może najlepszą z matek, lecz zostałaby z nami, gdyby ojciec jej pozwolił, wiesz, że tak! – Nie usprawiedliwiam naszego ojca. Ale tu chodzi o Edwarda, nie o niego. Niech nas pocieszy fakt, że i tak postępuje lepiej, niż postąpiłoby wielu innych na jego miejscu. Owszem, Nan, jestem zdruzgotana. Dziecko jest zapewne jego. Ale co ma to wspólnego z nami? Wkrótce Edward i tak wyjedzie. – Nie, jeśli pani Wentworth będzie miała w tej kwestii coś do powiedzenia – ostrzegła je pani Peppin. – Najwidoczniej wbiła sobie do głowy, żeby go tu zatrzymać. – Na pewno powiem o Annie mamie – oznajmiła Nancy żarliwie. – I będę nalegała, żeby go odprawiła. – Daj spokój, Nan – ostrzegła siostrę Kate, przemawiając z taką godnością, na jaką tylko była w stanie się zdobyć. – Edward wkrótce wyjedzie. Ja z pewnością nie będę go zatrzymywała. A teraz wybaczcie, mam do napisania kilka listów. Przyglądała się z zamierającym uśmiechem na twarzy, jak wychodzą. W ostatniej chwili pani Peppin rzuciła jej przez ramię współczujące spojrzenie. A potem Nancy także się odwróciła.

– Mam zrezygnować z jutrzejszego wyjazdu do Exeter, Kate? – spytała. – Chętnie zostanę i dotrzymam ci towarzystwa. Nie potrzebuję tak naprawdę nic kupować. – Boże, nie – zaprotestowała Kate. – Aurélie dostałaby ataku. Ale to właśnie prosta życzliwość siostry sprawiła, że Kate się załamała. Ledwie za wychodzącymi zamknęły się drzwi, rzuciła się na sofę i zaczęła szlochać. Nie była nawet pewna, dlaczego płacze – co tylko pogarszało sprawę. Co sobie wyobrażała? Że Edward przestanie być tym, kim jest, i rzuci się jej do stóp? I że na gruzach jej życia zbudują nowe, szczęśliwsze? Cóż, tak się nie stanie. To przecież niemożliwe. Nawet taki podlec jak Reggie miał dość rozsądku, by dostrzec, ku czemu zmierza jej życie. Prawdę mówiąc, złożył jej najlepszą ofertę, jaką otrzymała kiedykolwiek – a była to oferta oparta, ni mniej, ni więcej, na szantażu. Z pewnością od Neda Quartermaine’a nie dostałaby nic lepszego. Lecz on przynajmniej jej nie oszukiwał. Wyraził się jasno: może oczekiwać jedynie przelotnej namiętności, dziwnej więzi powstałej w niespotykanych okolicznościach. A teraz musiała stawić czoło temu, że nie był człowiekiem, za jakiego go uważała – po tym, jak niemal przekonała samą siebie, iż prowadzenie domu gry nie jest czymś niewybaczalnym. Lecz zaniedbywać córkę? Tego nie dało się usprawiedliwić. Nie po tym, co spotkało ją i Nancy ze strony własnego ojca. Tacy mężczyźni z pewnością byli w stanie uzasadnić swoje postępowanie na tysiąc sposobów. Jej ojciec to potrafił. Nim urodziła się Nancy, jego małżeństwo było już fikcją, a zważywszy, że i tak nie poświęcał córkom niczego poza przelotnym spojrzeniem, po prostu spakował je i wysłał na dobre do Somerset. I właśnie z powodu tego porzucenia Nancy była teraz na Edwarda aż tak zagniewana. Gdyby spytać go wprost, odparłby zapewne, że jego zajęcie sprawia, iż nie jest odpowiednim opiekunem dla dziecka, a mężczyźni nie są z natury zdolni zrozumieć córek. Albo, jak twierdził ojciec Kate, utrzymywałby, że dzieci potrzebują

zdrowego, wiejskiego powietrza. Lecz dzieci – a zwłaszcza córki – potrzebują ojców. Kogoś, kto nauczy je jazdy na kucyku i gry w krykieta. Zapewni, że są śliczne, i będzie to powtarzał nawet tym pospolitym i niezdarnym jak kołek w płocie. Dziecko potrzebuje miłości ojca. A odmawianie mu jej to egoizm w najczystszej postaci. Przepełniona żalem, zwinęła się w kłębek na sofie i wcisnęła głowę w poduszkę. Nagle drzwi uchyliły się odrobinę, a potem otwarły szerzej. Filou wszedł do saloniku, węsząc i kołysząc się na krzywych łapach. Podszedł do sofy, przystanął i spojrzał na Kate z nieskrywanym współczuciem w wyłupiastych oczach. – Niech ci będzie – powiedziała i poklepała miejsce obok siebie. Podskoczył i oparł się przednimi łapami o skraj sofy, wymachując rozpaczliwie tylnymi w poszukiwaniu punktu podparcia. Sięgnęła w dół, podniosła go, otoczyła ramieniem i przytuliła. Westchnął znowu, wzdrygnął się i zaczął pochrapywać. Oto, na co mi przyszło – pomyślała Kate. – Niezły wybór: pierdzący, astmatyczny pies albo lord Reginald Hoke, bezczelny szantażysta. Wybrała psa. Otoczyła mopsa ramieniem i zapadła w niespokojny sen.

Rozdział 13 Dylemat panny Wentworth Przez resztę dnia udawało jej się unikać Edwarda, i to bez zbytniego wysiłku. Prawdę mówiąc, nie widziała prawie nikogo. Jak doniosła jej pani Peppin, Nancy zamknęła się na dwie godziny z Anstrutherem, planując wyprawę po zakupy. Lady Julia uznała wyjazd za nazbyt męczący i zwinęła się w fotelu z książką. Sir Francis i hrabia de Macey wybrali się na długi spacer po wrzosowisku, Reggie zaś spędził dzień w pokoju bilardowym, mając za towarzystwo butelkę najlepszego koniaku z zamkowej piwniczki. Edward natomiast nie pokazał się od powrotu z kościoła i przypuszczała, że spędza dzień z Anstrutherem. Wymówiwszy się więc od kolacji bólem głowy, jak najbardziej prawdziwym, poszła prosto do łóżka. Po to jedynie, by zostać wyrwana przed świtem ze snu przez panią Peppin. – Proszę się obudzić – powtarzała, szturchając Kate delikatnie w ramię. Kate uniosła się na łokciu, omal nie zrzucając biednego Filou, który choć raz przedłożył ją nad Aurélie. Odsunęła z twarzy włosy i zobaczyła gospodynię. Stała przy łóżku otoczona kręgiem żółtego światła lampy. – Co się stało? Chodzi o mamę? – Nie, skarbie – odparła pani Peppin, stawiając lampę na nocnym stoliku. – Na dziedzińcu czeka młody Tom Shearn. Powiada, że przysłał go Jenks. Ponoć cieli się jałówka, a poród wygląda na pośladkowy. – Do licha. – Kate przesunęła dłonią po włosach. – To jedna z devonek? – Nie, nowych herefordek. Zbyt droga, żeby pozwolić jej umrzeć. Tak przynajmniej twierdzi Jenks. – Ma rację. – Kate odrzuciła kołdrę. – Przerasowane stworzenia. Co mówi Anstruther? To on nalegał, żeby je kupić.

Posłano już do Taunton po weterynarza? – Tak, lecz Jenkins uważa, że doktor nie zdąży – raportowała pani Peppin. – Anstruther się ubiera, by zawieźć panią Wentworth do Exeter, i nie ma odwagi jej odmówić. Powiedział Tomowi, żeby przyszedł do panienki i zrobił, co mu każesz. – Exeter? – Kate odwróciła się, nalewając zimnej wody do miski, i spytała z niedowierzaniem: – Zakupy są ważniejsze niż jałówka warta czterdzieści gwinei? Na Boga, czy świat zwariował razem z mamą? – Proszę się ubrać, panienko – zachęciła ją pani Peppin. – Anstruther nie posłałby po ciebie, gdyby nie wierzył, że sobie poradzisz. – Doskonale. Zabierz Filou do pokoju mamy i każ osiodłać Athene. A, jeszcze jedno. Powiedz Fendershotowi, by załadował mój pistolet i włożył go do torby przy siodle. Pani Peppin się skrzywiła, lecz Kate nie zamierzała pozwolić, by biedna krowa, wszystko jedno, warta czterdzieści czy też czterysta gwinei, cierpiała bez potrzeby, jeśli nie da się nic dla niej zrobić. I tak niektóre rzeczy, które trzeba będzie zrobić, aby jej pomóc, były wystarczająco okropne. Czasami zastanawiała się, jak to się stało, że jej życie przybrało taki obrót. Dorastała, spodziewając się tego, czego oczekują inne kobiety z jej sfery: szczęśliwego małżeństwa, dzieci… I prawdę mówiąc, aż do wczorajszego dnia nie zarzuciła tak zupełnie tych marzeń. A teraz spędzała najgorszą noc od czasu, kiedy umierał Stephen. Nawet pies jej współczuł. Była zła na siebie i… tak, na Edwarda. Czy o to, że nie powiedział jej, iż ma córkę? Naprawdę wyobrażała sobie, że jest dla niego aż tak ważna? Naiwnie sądziła, że jeśli mężczyzna z nią sypia, powinien opowiedzieć jej historię swojego życia? Wyznać wszystkie grzechy, wyjawić tajemnice? A nie wątpiła, że w życiu Edwarda było ich wiele. Wiedziała, że lubi jej towarzystwo. Jednak pod koniec dnia znaczyła zapewne dla niego nie więcej niż biedna Annie Granger. Była przecież tylko zwyczajną Katherine Wentworth, którą wzywało się do rodzącej krowy!

– Jakbym miała o tym cholerne pojęcie – wymamrotała pod nosem, cokolwiek niestosownie. To był właśnie język, jakim posługiwano się na farmie. Taki, którego dama nie powinna znać ani nawet słyszeć. Tylko że ona znała go aż za dobrze – przecież nie pierwszy raz wzywano ją do porodu. Owce, bydło, raz nawet klacz pociągowa. Anstruther i dziadek zaczęli domagać się jej obecności podczas każdego kryzysu, nim ciało Stephena ostygło w grobie. W końcu jaki miała wybór? Poślubić Reggiego? – Ha! – powiedziała głośno. – Jakby on wiedział, co robić, mięczak jeden. Już lepiej, bym poślubiła Toma Shearna. Umyła twarz, ubrała się i spięła włosy w ciasny węzeł. Darowała sobie gorset, włożyła wysokie buty, chwyciła harap i zbiegła na dół, by poszukać Toma. Edward zaspał, co nie zdarzało się często, więc kiedy wstał, ruszył pospiesznie na śniadanie. Poprzedniego dnia spędził popołudnie w siodle, zwiedzając każdy zakamarek swych włości. Teraz, ubrany, czuł, że budzi się w nim nadzieja – przynajmniej na froncie uczuć. Owszem, Heatherfields było tak zaniedbane, że jak obliczył Anstruther, doprowadzenie majątku do jakiego takiego stanu będzie kosztowało pięć, sześć tysięcy funtów. Ale jak piękny będzie to dom, kiedy się go wyremontuje! Praktycznie wykradł go temu przeklętemu, zdesperowanemu głupcowi. Niewielki elżbietański dwór o doskonałych proporcjach, otoczony zaniedbanymi teraz ogrodami, nie przypominał w niczym chatki myśliwskiej. Anstruther ubolewał zwłaszcza nad zniszczeniami w niezamieszkanym od dawna wnętrzu, ale co dziwne, Edwarda to nie zaskoczyło. Wiedział, że lord Hoke to utracjusz pierwszej wody, spodziewał się więc najgorszego. Lepiej, że pokoje pozostały zaniedbane i w nieładzie, niż miałyby zostać zeszpecone dwoma wiekami braku gustu i niepotrzebnego tynkowania. Heatherfields, przywrócone do szesnastowiecznej świetności, stanie się dla Annie wymarzonym miejscem na rozpoczęcie

dorosłego życia. Domem, do którego może zaprosić starających się o jej rękę adoratorów, przeznaczonym pierwotnie dla angielskiej arystokracji, lecz idealnym dla młodego przedstawiciela bogatego mieszczaństwa, aspirującego, by wejść w szeregi lepszego towarzystwa. Ktoś taki nie kręciłby zbytnio nosem na niepewne pochodzenie Annie, a gdyby już ją poślubił, z pewnością nie zadawałby sobie trudu, by zdusić w zarodku spekulacje, że młoda żona może być – choć tylko może – wnuczką księcia, choćby wydawało się to nad wyraz nieprawdopodobne. Uprzedzał jednak wydarzenia, podczas gdy doprowadzenie domu do stanu świetności może zająć lata, zwłaszcza jeśli, jak podejrzewał Anstruther, drewniane belki naruszyły korniki. Do tego czasu Annie będzie gotowa, żeby poślubić któregoś z bogatych zalotników. I choć pani Granger robiła, co mogła, aby uniemożliwić mu przebywanie z nią, i tak chciał dziewczynie pomóc. Wiążąc krawat, spoglądał na swoje odbicie w lustrze, zastanawiając się nie po raz pierwszy, jak bardzo nie nadaje się do tego zadania. Nagle zapragnął poradzić się Kate, nie tylko w kwestii renowacji, ale i Annie. Co on mógł wiedzieć o potrzebach młodych dziewcząt? Wprowadzaniu ich do towarzystwa? Albo – wracając do spraw bardziej naglących – o tym, jak przekonać panią Granger, by na to zezwoliła? Przeklęta kobieta nadal odrzucała zarówno jego pomoc, jak i ingerencję, choć była zmuszona znosić jedno i drugie. Za wszelką cenę starała się ochronić dziewczynę, ale czy nie zdawała sobie sprawy, że ukrywanie jej tylko podsyca plotki? Och, Edward nie miałby nic przeciwko plotkom, gdyby mogły mu się przysłużyć. Niejasność związana z tym, kto spłodził Annie, była i tak lepsza niż prawda. Lecz Annie dorastała i trzeba będzie powiedzieć światu… coś. Chętnie wyznałby prawdę Kate – na tyle, na ile ją znał. Tylko po co? W Bellecombe nie było dla niego miejsca. Teraz ani w przyszłości. Kate go nie zechce i ze względu na nią nawet by sobie tego nie życzył. Po co zatem składać Annie w ofierze na ołtarzu

jego ewidentnie złych wyborów? Węzeł nie dawał się zawiązać, ściągnął zatem krawat i rzucił na łóżko. Czy tego właśnie chciał? Obnażyć przed Kate duszę? Obiecać, że zawsze będzie ją kochał i stanie się lepszym człowiekiem? Cóż, i tak nic by z tego nie wyszło. Jego pochodzenie może i było niejasne, za to przeszłość, niestety, pozostawała aż nazbyt oczywista. Co więcej, stary Pettibone miał rację: była w nim jakaś bezwględność, z której nie zamierzał rezygnować. Przeciwnie, pielęgnował ją, ponieważ pomogła mu przetrwać, nawet jeśli naznaczyła go przy tym na zawsze. Jak wiadomo, każdy kij ma dwa końce. Nie, lepiej cieszyć się towarzystwem Kate przez kilka ostatnich dni, wykuwając, jeśli okaże się to możliwe, coś w rodzaju trwałej przyjaźni. Nie zamierzał angażować jej w tani, przeciągający się romans – a ona nie była, Bogu dzięki, na tyle głupia, by na to pozwolić. Tylko jak miałby odwiedzać w ciągu najbliższych miesięcy, a pewnie i lat, Heatherfields i nie ulec pokusie, żeby przynajmniej ją zobaczyć? W jego sercu i wspomnieniach Kate, Bellecombe, a nawet służba byli związani ze sobą tak ciasno jak ten przeklęty krawat. Zerwał go z szyi, odłożył na bok i sięgnął po czarny. Jakiegokolwiek wyboru przyjdzie mu dokonać, nie musi robić tego już dziś. Może jeśli Kate poczuje się lepiej, zgodzi się pojechać z nim do Heatherfields, aby obejrzeć płoty. Nie szkodzi zapytać. Tym bardziej że skoro ich ziemie ze sobą sąsiadują, byłoby to nawet rozsądne. Na myśl o tym, że spędzi z nią czas, poprawił mu się humor. Włożył surdut i zszedł do pokoju śniadaniowego. Niestety, zastał tam jedynie Nancy i panią Wentworth. Tuż za drzwiami stała wypchana torba podróżna, a obok pochrapywał mops. – Bonjour, panie Quartermaine – zawołała śpiewnie pani Wentworth spod jedwabnego kapelusza z szerokim rondem ozdobionego różową koronką. – Czyż to nie piękny poranek? Odpowiedni na nową przygodę? – W rzeczy samej, madame – odparł, rozglądając się w

nadziei zobaczenia Kate. – Pomyślałem, że wybiorę się znowu do Heatherfields. Czy lady d’Allenay już wstała? – Nie widziałam jej – odparła Aurélie, machając upierścienioną dłonią. – Podejrzewam, że musiała wyjść bardzo wcześnie. Nancy ledwie na niego spojrzała. Siedziała ze wzrokiem wbitym w obrus i z zaciśniętymi w pięści dłońmi. – Wiem od Peppie, że jedna z krów zachorowała w nocy – powiedziała. – Kate poszła się nią zająć. Edward był rozczarowany. – Jak długo zwykle to trwa? – Bywa, że cały dzień – odparła dziewczyna. – Fatalnie. Podszedł do kredensu i nalał sobie filiżankę kawy, zastanawiając się: pójść za Kate czy po prostu na nią zaczekać. Spojrzał jeszcze raz na torbę i śpiącego psa. – Ktoś nas opuszcza? – spytał. – Non, non, jedziemy tylko na zakupy – odparła Aurélie nieco za głośno. – Muszę kupić koronki do sukni, a moje buty! Ileż przy nich ozdóbek! A wszystko musi do siebie pasować, n’est-ce pas? – Oczywiście. Edward nałożył sobie duszonych cynaderek i jajek. Ledwie zdążył wrócić do stołu, kiedy pojawił się Anstruther. – Cóż – oznajmił zarządca burkliwie. – Przyszedłem, Nan. A co z tobą? Gotowa? Witam, Quartermaine. Nancy Wentworth wstała. Twarz miała bladą jak prześcieradło. – Tak… tak, jestem gotowa. Anstruther podał dziewczynie ramię oficjalnym gestem. Pani Wentworth ruszyła za nimi, pomachawszy Edwardowi kokieteryjnie palcami, a potem dodała, jakby po namyśle: – Bonjour, panie Quartermaine. Będziemy mieli mnóstwo do omówienia, gdy wrócę. Edwardowi trudno było to sobie wyobrazić, zważywszy, że

nie interesował się w najmniejszym stopniu modą ani damskimi fatałaszkami. Nie zadał sobie nigdy trudu, by utrzymywać kochankę, która wymagałaby tego rodzaju uwagi. Jeśli w ogóle o tym myślał, wolał już sposób ubierania się Kate: prosty, funkcjonalny, służący określonemu celowi. Cóż, może z wyjątkiem zielonozłotej toalety… Co do Nancy zaś, biedna dziewczyna wyglądała na nieco oszołomioną, choć kiedy patrzyła na Anstruthera, w jej oczach widać było nadzieję. Ewidentnie musiała mieć w jakiejś kwestii sprzeczne odczucia. A tak nawiasem mówiąc, dlaczego właśnie Anstruther zapewniał im eskortę? Czy miało to coś wspólnego z kupnem pługa? Edward potrząsnął głową. Anstruther, pomimo narzekań, wydawał się w równym stopniu co inni podporządkowany życzeniom Aurélie Wentworth. Kate wróciła późnym popołudniem z Tomem Shearnem u boku. Raz czy dwa biedak niemal musiał podtrzymywać ją w siodle, tak bardzo była wyczerpana. – Ciężki dzień, proszę pani – powiedział, kiedy wjeżdżali na wewnętrzny dziedziniec. – Dziękuję, że zostałeś, Tom – odparła, kiedy zeskoczył z siodła. – Nie dalibyśmy sobie z Jenksem rady. Dwa cielaki, i to za jednym zamachem. Kto by pomyślał? – Cieszę się, że mogłem na coś się przydać – odparł, pomagając jej zsiąść z konia. – Zabiorę teraz Athene do Motte’a, dobrze? – Na litość boską! – wykrzyknęła pani Peppin, kiedy natknęła się na Kate przy drzwiach. – Wyglądasz okropnie, panienko. – Pogratuluj mi, Peppie – Kate uśmiechnęła się z trudem. – Zostałam dwa razy matką i jesteśmy teraz o dobre dwadzieścia funtów bogatsi. – Mam nadzieję, choć pewnie pani Wentworth wyda je dzisiaj na wstążki. Przygotuję kąpiel, dobrze? Przestań się gapić, Jasper, i zajmij się tym, gamoniu. Nie widziałeś dotąd krwi i błota?

Młodzieniec pospiesznie umknął. – Dziękuję, Peppie – rzekła Kate. – O której kolacja? – Nikt nam nie powiedział – poinformowała ją gospodyni. – Może o wpół do siódmej? Kate odwróciła się, zmierzając ku schodom. – To mama jeszcze nie wróciła? – Ani widu, ani słychu, panienko, odkąd pojechały o ósmej do wioski. – Do wioski? Po co? Trzeba przejeżdżać przez wioskę, by dotrzeć do Exeter? Gospodyni wzruszyła ramionami. – Nie potrafię powiedzieć, ale tam właśnie się udały. Hetty akurat trzepała na wieży dywany i je widziała. – Wszystko jedno. – Kate odwróciła się z powrotem ku schodom. – Niech będzie o wpół do siódmej. Aurélie i Nancy będą musiały zjeść coś zimnego, jeśli się spóźnią. Na półpiętrze wpadła wprost na Edwarda, który wychodził ze swojego nowego pokoju. Wyczerpana i zdenerwowana nocną walką o życie krowy poczuła, jak jej puls przyspiesza, a w sercu budzi się ta dziwna tęsknota. A potem przypomniała sobie o Annie Granger. – Kate! – zatrzymał się gwałtownie i wyciągnął dłoń, jakby chciał chwycić ją za ramię. – Kate, na Boga! Nic ci nie jest? Spojrzała w dół na poplamiony fartuch, ale się nie zatrzymała. – Wszystko w porządku – odparła chłodno. – To tylko rozkosze bycia wiejską damą. Zobaczymy się na kolacji? Stał na podeście jak wrośnięty. – Tak, oczywiście – rzucił w ślad za nią. – Lecz chciałem ci powiedzieć… – Czy to nie może poczekać? – spytała rzeczowo, odchodząc korytarzem. – Po kolacji będę miała więcej czasu. – Cóż. Oczywiście. Nie odwróciła się, póki nie dotarła do pokoju. A wtedy zatrzasnęła za sobą drzwi i przygryzła wargi. Następnie, klnąc pod

nosem, podeszła do kredensu i wyjęła butelkę dobrej szkockiej whisky Anstruthera, którą trzymała schowaną właśnie na taką okazję. Nalała trunku na dwa palce i połknęła od razu połowę, czując, jak pali ją w gardle i wyciska z oczu łzy. A może łzy nie były spowodowane jedynie mocą whisky? Ależ była obolała! Nie chodziło wyłacznie o serce. Prawe ramię rwało, jakby wyszarpnięto je ze stawu, a i z lewym nie było najlepiej. Co więcej, była brudna. I cuchnęła. Błotem, krwią, nawozem, a także potem. Z pewnością to nieodpowiednia chwila, aby przejmować się jeszcze Edwardem – pomyślała. – I Annie. Dopiła whisky i przeszła do garderoby. Kiedy się rozbierała, zza drzwi dobiegły ją dźwięki wskazujące, że wniesiono wannę – dużą i miedzianą, zarezerwowaną zwykle na dwugodzinne posiedzenia Aurélie w szampanie i maślance. Przygotowania do takich ablucji doprowadzały biedne mleczarki do szaleństwa. Nieoceniona Peppie poganiała w sypialni lokajów, by wnosili szybciej wiadra z wodą, i już po chwili Kate mogła zanurzyć się po szyję w kąpieli tak gorącej, że aż zaczerwieniła się jej skóra. A potem do pomieszczenia wmaszerowała pokojówka matki, Tillie, przysłana bez wątpienia przez gospodynię. Umyła Kate włosy najlepszym marsylskim mydłem swojej pani i wypłukała je w wodzie z octem, po czym wyszorowała ramiona, nogi i plecy Kate solą z Morza Śródziemnego. Zanim kąpiel się skończyła, Kate czuła się nie tylko czysta, ale i nieprzyzwoicie rozpieszczona. Następnie pokojówka rozczesała i wysuszyła jej włosy, by upiąć je w sposób nieco zbyt wyszukany. Kate była jednak za bardzo zmęczona, by protestować, a skoro mięśnie przestały jej dokuczać, znów mogła skupić się na sercu. Nie potrafiła przestać myśleć o Annie, chociaż za Boga nie mogła sobie przypomnieć, jak też dziewczyna wygląda. Może jak Edward? A jak wyglądałoby dziecko Edwarda? Miałoby ciemnozłote włosy i zielone oczy? Na pewno byłoby ładne. Poddając się fali smutku, podeszła do szafy i wyjęła szal. Pora otrząsnąć się z ponurych myśli – tyle jest przecież do

zrobienia! Podczas nieobecności matki i siostry to do niej należało zapewnienie gościom rozrywki. Na pewno zbierają się już na dole w oczekiwaniu zabawy i kolacji. Nietypowo jak na siebie rozdrażniona uznała nagle, że szal nie pasuje do sukni, i rzuciła go na łóżko. Poszybował w stronę poduszki niczym obłok kaszmiru i opadł na nią jakby z cichutkim stuknięciem. Była już w połowie drogi do garderoby, kiedy uświadomiła sobie, że coś tu nie ma sensu. Szal powinien opaść bezgłośnie… Podeszła zaciekawiona do łóżka, uniosła materiał i odsunęła przykrycie. Na środku poduszki spoczywał złożony arkusz grubego, kremowego papieru. Wzięła go do rąk, czując się dziwnie zaniepokojona. Lady Julia wyszła ze swojego pokoju i zatrzymała się w korytarzu, by dotknąć, niepewna wyboru, kolczyków, kiedy drzwi sąsiedniej sypialni otwarły się gwałtownie i wybiegła z nich Kate z listem w ręku. – Na Boga, Katherine, wyglądasz przerażająco! – wykrzyknęła lady Julia. – Julio! – wykrztusiła Kate. – Wiedziałaś o tym? Podsunęła jej list, który dama wzięła do ręki, przeczytała pospiesznie i parsknęła perlistym śmiechem. – Och! – zawołała. – I co teraz?! – Teraz? – huknęła Kate, wyrywając jej papier z dłoni. – Powiem ci, Julio: wuj Upshaw urwie mojej matce głowę i zatknie na pice w Temple Bar, oto co będzie! Julia cofnęła się, jakby histeria mogła być zaraźliwa. – Biedna Kate. Przepraszam, że się zaśmiałam. To okropne. Co mogę zrobić? Kate nie zastanawiała się ani chwili. – Idź na górę – poleciła, oddalając się korytarzem – i powiedz panu Quartermaine’owi, że go potrzebuję. Ja poszukam Peppie. Okazało się to całkiem proste: zbiegając ze schodów, omal nie wpadła na gospodynię. – Rany, co za pośpiech! – wykrzyknęła zaskoczona kobieta. –

Zobaczyła panienka ducha? Powaga sytuacji zaczęła w pełni do Kate docierać i czuła się teraz bardziej chora ze zmartwienia niż gniewu. – Nie, Peppie, obawiam się jednak, że wkrótce jakiegoś zobaczę. I będzie to duch mamy. Wuj Upshaw ją udusi! Pani Peppin wzięła od niej list. – A niech mnie! – wykrzyknęła po chwili. – Wziąć ślub…? Kate nie zdążyła odpowiedzieć, kiedy po schodach zbiegł Edward. Jego obcasy stukały głośno na marmurowej posadzce. – Kate? – zawołał. – Co się stało? Spojrzała na niego z rozpaczą. – To przechodzi wszelkie wyobrażenie! Aurélie namówiła Richarda i Nancy, żeby uciekli i się pobrali! – Boże w niebiesiech! Uciekli? Ale… jak? Pani Peppin wcisnęła mu list do rąk. – Dobre pytanie, proszę pana – powiedziała. – Nie wiemy jak, ale wiemy, kto za tym stoi. Co można jeszcze zrobić, panienko? Kate przyłożyła dłoń do czoła. Tymczasem Edward czytał list. Myśl, myśl – powtarzała sobie. – Trzeba ich powstrzymać – rzekł stanowczo. – Albo… zaraz, może Anstruther zrobi to za nas? Pojechał z nimi, a to człowiek rozsądny. – Ktoś z pewnością powinien spróbować ich powstrzymać – oznajmiła złowróżbnie pani Peppin. – Może być już za późno – zauważył Edward, ściągając brwi. – Jezu! Wuj będzie tu najdalej jutro. Prawdę mówiąc, spodziewałam się go już dziś. Edward złożył list i teraz przesuwał go w zamyśleniu między palcami. – Zatem pani Wentworth spróbuje uzyskać od biskupa Exeter specjalne pozwolenie na ten ślub – powiedział. – Nie potrafię nawet sobie wyobrazić, jak byłoby to możliwe – rzuciła Kate. – Bez zgody wuja nic nie da się zrobić.

– To prawda, takiej zgody może udzielić jedynie ojciec albo opiekun – zgodził się z nią. – Cóż, tatuś od dawna nie żyje, a wuj przebywa w Londynie albo jest w drodze do Bellecombe. I mogę cię zapewnić, że nie wyraził zgody. Aurélie musiała ją sfałszować. Lub wykombinowała coś innego. – Droga Kate. – Edward położył szeroką, kojąco ciepłą dłoń na jej plecach. – Mam za nimi pojechać? Powiedz tylko słowo. – Nie wiem! – Westchnęła ciężko. – Może reagujemy przesadnie? Z pewnością Anstruther nie pozwoli, by Aurélie ukręciła na siebie bat. Albo zniszczyła reputację Nancy. Kiedy dotrą do Exeter i on zorientuje się, co knuje Aurélie, zawróci powóz, prawda? – Nie byłbym taki pewny. – Dlaczego? To mężczyzna o silnym charakterze. – Jak daleko stąd do Exeter? – zapytał Edward zdecydowanym tonem. – Czterdzieści mil? – Myslę, że trochę mniej. – Kate oblizała nerwowo wargi. – Dlaczego pytasz? – Cztery osoby w kolasce pani Wentworth? – zauważył. – To za daleko, Kate. Jestem pewien, że wybrali pociąg, choć twoja matka tak ich nie cierpi. Zapewne przed południem byli już na miejscu. Kate stłumiła niepokój i zaczęła się zastanawiać. – Tak, na pewno masz rację. Jednak biskup Exeter nie da się otumanić łzawym opowieściom Aurélie ani kobiecym sztuczkom. – Kate, kochanie, możliwe, że w ogóle tam nie pojechali. Twoja matka jest bardzo sprytna. Mogli pojechać na północ, do Szkocji. – Do Szkocji? – Kate zaparło dech. – Pobrać się bez zgody opiekuna? Richard nie zgodziłby się na tak haniebny czyn. – Zatem zostaje Exeter. Najlepiej będzie, jak za nimi pojadę. – Dziękuję, Edwardzie – odpowiedziała z wdzięcznością Kate. – Nie powinnam cię w to mieszać. Przynajmniej wypadałoby z tobą pojechać.

– Nie. – Edward odparł stanowczo, spoglądając na nią z czułością. – Każ zaprząc konie. Widziałem w powozowni szybką dwukółkę. – Masz na myśli kariolkę Stephena? – Tak. Jest lekka i będę przemieszczał się szybciej, podróżując samotnie. – Tak. Tak, oczywiście – zgodziła się z nim. – Jest szansa, że mama przynajmniej cię wysłucha. – Powinnaś zostać w domu, na wypadek gdyby pojawił się wuj. Będziesz musiała mu coś powiedzieć, choć nie potrafię sobie wyobrazić, co by to mogło być. – Na przykład, że Aurélie uprowadziła Nancy – oznajmiła Kate. – Bo prawie tak było. Nancy postanowiła, że przeczeka wuja. Wiem, że mama chce dobrze, ale ona nie myśli. Edward wchodził już po schodach. – Wezmę tylko płaszcz! – zawołał. – Gdzie jest najbliższa stacja? Pojadę najpierw tam i spytam, czy je widziano. – Dopilnuję, by podstawiono kariolkę – powiedziała pani Peppin, zmierzając ku drzwiom. – Edwardzie. – Kate pospieszyła za nim. Zatrzymał się. – Tak? – Przepraszam – rzekła, przytrzymując się słupka poręczy. – Za to, że byłam wcześniej tak opryskliwa. – Byłaś zmęczona. Dobry Boże, nadal jesteś. A potem uniósł jej brodę jednym palcem, prawie jakby zamierzał ją pocałować – a ona, głupia, pewnie by mu pozwoliła. – Nie martw się, Kate – powiedział łagodnie. – Znajdę twoją matkę, obiecuję, choć prawie na pewno jest już za późno. Co się stało, to się nie odstanie. – Ja chcę, żeby Nancy poślubiła Richarda. Naprawdę. Ale mama zrobiła tylko wielkie zamieszanie, zrazi do niego wuja Upshawa jeszcze bardziej i splami reputację Nancy. – Moja droga, twoja matka nie zaryzykowałaby tego ostatniego. Nie jest tak niemądra, za jaką ją uważasz. Znalazła

sposób, by małżeństwo zostało zawarte legalnie. Lecz Upshaw będzie wściekły, to rzecz pewna. I rzeczywiście, mogą powstać plotki – lecz tylko jeśli zrodzą się tutaj. W tym domu. Rozumiesz, co chcę powiedzieć? – Ja… Tak, chyba tak. – Znajdę twoją matkę – powtórzył – a ty powstrzymasz w zarodku niestosowne domysły i po jakimś czasie wszystko się ułoży. – Chciałabym mieć twoją pewność. – Poklepała go po dłoni i odsunęła się. – Idź. Wyjedź, zanim pojawi się wuj. – Dobrze zatem. – Edward błysnął uśmiechem i się odwrócił. – Już mnie nie ma. – I… Dziękuję! – zawołała za nim.

Rozdział 14 Żona pastora Najciemniej jest zawsze przed burzą, a nim Edward wrócił z Aurélie Wentworth do Bellecombe, noc była prawie bezksiężycowa. Burza rozpętała się zaś, ledwie przekroczyli próg. Nietrudno było znaleźć Aurélie. Stała na peronie stacji Wellington, próbując wynająć kogoś, kto zawiózłby ją do zamku. Podczas krótkiej podróży nie wypytywał, co zaszło. Powiedziała jedynie, że pokłóciła się z Anstrutherem i zostawiła całą trójkę w Exeter. Siedziała obok niego niezwykle, jak na siebie, cicha. Nie chciał, by Kate martwiła się choć minutę dłużej, niż było to niezbędne, zmuszał więc konie do największego wysiłku. Dopiero kiedy wjechali na most ponad rowem, który był kiedyś fosą, nie wytrzymała i westchnęła zaskoczona. – Mon Dieu! Tym razem mi się dostanie. Wiem jednak przynajmniej za co. Podniósł wzrok, wyjeżdżając z ciasnego kamiennego przejścia, i zobaczył, że matka Kate spogląda na wewnętrzny dziedziniec, gdzie krzątała się gorączkowo służba, wypakowując bagaże z wielkiego podróżnego powozu. – Lord Upshaw, jak sądzę – powiedział Edward. – Przypuszczam, że tak – odparła Aurélie zrezygnowana. – Zdecydowanie nie w porę. Z drugiej strony, wiedziałam, że trzeba się spieszyć. Ma foi, panie Quartermaine, to nie będzie przyjemne. Nie miało takie być. Nawet tutaj docierał ku nim władczy męski głos, domagający się czegoś – zapewne od Kate. Edward zeskoczył z kozła i pomógł wysiąść jej matce. – Wygląda na to, że Upshaw ma ochotę pokroić kogoś na kawałki – stwierdził ponuro. – Nie byłoby w porządku, gdyby tym kimś okazała się Kate. – Znam swój obowiązek, sir – odparła Aurélie, skinąwszy głową. – Dziękuję, że przywiózł mnie pan tak szybko.

Chwycił ją za ramię i nie pozwolił się odwrócić. – Myślę, że wiem, co pani zrobiła – powiedział – a jeśli ma pani nadzieję stłumić w zarodku plotki, sugeruję, by postarała się pani uciszyć Upshawa. – Doskonała rada, panie Quartermaine – odparła, obdarzając go wyrażającym rozbawienie uśmiechem, tak dla niej charakterystycznym. Edward zamienił szybko kilka słów z Mottem i podążył za Aurélie. Szła ze stoickim spokojem przez dziedziniec, ze zwieszającą się z jednego ramienia wielką torbą. Dogonił ją przy schodach i weszli razem. Wysoki, zażywny mężczyzna, nadal ubrany w płaszcz, przemierzał gniewnie hol z dłonią przyciśniętą do czoła. Edward dotknął ramienia pani Peppin. – Czy służba wie? – wyszeptał. Gospodyni potrząsnęła głową. – Nie, i zrobię wszystko, by się nie dowiedzieli, może mi pan wierzyć. Kate stała naprzeciw mężczyzny. Wyraz twarzy miała stanowczy. – Mamo! – zawołała z ulgą. – Och, Edwardzie, dziękuję! – Aurélie! – Zażywny jegomość odwrócił się z zadziwiającą szybkością. – Możesz mi wyjaśnić, co tu się, u licha, dzieje? Gdzie byłaś? – Mon Dieu, Archie, czy teraz i ja mam się przed tobą tłumaczyć? – odparła Aurélie. Wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. – Nikt mnie nie poinformował. – Tam, gdzie chodzi o Nancy, z pewnością powinnaś! – oznajmił. – Wuju, proszę! – wtrąciła Kate. – Przejdźmy do biblioteki i porozmawiajmy jak ludzie rozsądni. – Rozsądni! – zagrzmiał Upshaw. – Pochopne założenie! Kate odwróciła się i spojrzała na panią Peppin. – Moglibyśmy dostać herbatę, Peppie? – poprosiła. – Oczywiście, proszę pani.

Kate wskazała korytarz. – Wuju, jestem pewna, że otrzymasz odpowiedź na swoje pytania, i to we właściwej kolejności. – Mam nadzieję, moja dziewczyno! – stwierdził ponuro. A potem dostrzegł Edwarda, zapytał bowiem: – A pan kim jest? – To mój przyjaciel, pan Ned Quartermaine. – Aurélie wsunęła mu dłoń pod ramię. – Pójdziesz z nami, Edwardzie – poleciła. – Mogę potrzebować bezstronnego świadka. O czym, u licha, miałby zaświadczać? Już bardziej martwiło go, by Kate nie wzięła na siebie winy matki. Spojrzał na nią i uniósł pytająco brew. Skinęła głową na znak, że zgadza się z Aurélie. Wiedział, że nie powinien tego robić. Najlepiej byłoby schronić się z butelką brandy w sypialni, z dala od pola walki. Lecz pani Wentworth trzymała jego ramię w żelaznym uścisku, a Kate wyglądała tak, jakby przydało jej się moralne wsparcie. Podążyli więc w ślad za lordem Upshawem, przypominającym do złudzenia przerośniętą wersję mopsa Aurélie. Choć bardzo się pilnował, by nie zadawać po drodze pytań, nietrudno było się domyślić, co dama zrobiła. Nie wiedział tylko jak. Kobiety pokroju Aurélie Wentworth miały jednak mnóstwo sekretów i potrafiły owinąć sobie mężczyzn wokół palca. Kiedy zamknęły się za nimi drzwi biblioteki, pani Wentworth nie usiadła, lecz odrzuciła na bok wymyślny kapelusz i zaczęła niespokojnie przemierzać pokój. – I cóż, madame? – Upshaw zapytał tonem żądania. Pani Wentworth przełknęła nerwowo ślinę. – Alors, Archie, podejrzewasz najgorsze – powiedziała w końcu – i masz całkowitą rację. Nancy tu nie ma. Wyszła dziś za mąż. Postąpiłam wbrew twoim życzeniom i dopilnowałam, by tak się stało. A teraz możesz już na mnie wrzeszczeć. – Jak śmiałaś! – krzyknął, wysuwając oskarżycielsko palec. – Co więcej, jak mogłaś sądzić, że ujdzie ci to na sucho? – Och, mamo – jęknęła cicho Kate. – Powiedz, że to żart! – Bo to jest żart. Małżeństwo tak zawarte nie może być

ważne – odparł Upshaw. – Zatem cokolwiek próbowała zrobić Aurélie, cofnę to przed końcem tygodnia. Aurélie wzruszyła szczupłymi ramionami. – Bien sûr, Archie, możesz próbować – powiedziała. – Byle nie za szybko. Nancy i Richard spędzają właśnie noc poślubną w najlepszym hotelu w Exeter i nie chciałabym zakłócać im spokoju. Spojrzenie Upshawa pociemniało z gniewu. – Na Boga, madame, to przekracza wszelkie granice! – zagrzmiał, uderzając pięścią w stół. – Noc poślubna! Dziewczyna jest skończona! – Zut alors! – odparła Aurélie, otwierając szeroko oczy. – Doprawdy? – Jej ładna twarz posmutniała. – Oui, masz zapewne rację. Biedna Nancy! Żaden inny już jej nie zechce! Edward musiał uszczypnąć się w udo, by nie roześmiać się na widok niewinnej miny pani Wentworth. Upshawa jednak to nie rozbawiło. – Tak, jest skończona! Jej reputacja właśnie legła w gruzach. – Pochylił się, spoglądając z góry na Aurélie, która nie zamierzała jednak okazać, że się boi. – I o to ci właśnie chodziło, ty intrygantko! Na Boga, Aurélie, masz pojęcie, co zrobiłaś? – Mais oui, tak sądzę – odparła, poważniejąc. – Wybrałam męża dla mojej córki, co powinno być mi dozwolone, gdyby prawo tego kraju traktowało kobiety i mężczyzn na równi. Przekonała mnie, że kocha Richarda Burnhama i że jest wystarczająco dojrzała, by dokonać wyboru, więc jej na to pozwoliłam. – Ale nie miałaś prawa tak postąpić! – powtórzył Upshaw, jakby zwracał się do dziecka. – Jesteś tylko kobietą bez odrobiny rozumu w ślicznej główce, co potwierdza prawo, o powyższych okolicznościach nie wspominając. – Oui, oui! – Aurélie wyrzuciła w górę dłonie, jakby się poddawała. – Zawsze mi to zarzucano! Za grosz rozumu! Lecz jakoś trzeba sobie radzić. – Proszę nie być bezczelną, madame! Wykorzystam wszelkie środki, by odwrócić to, co się stało. A do tego czasu Nancy nie dostanie ze swojego spadku nawet pensa.

Kate odsunęła nagle krzesło. – Wystarczy, wuju – powiedziała, wstając. Potężny mężczyzna odwrócił się ku niej niczym szarżujący byk. Edward położył dłonie na poręczy krzesła, gotów stanąć w obronie Kate, lecz ta ostrzegawczym gestem podniosła dłoń i Upshaw zatrzymał się w pół kroku. – Musimy pogodzić się z wyborem mamy – stwierdziła stanowczo. – Nancy wyszła za mąż – mniejsza o to, w jakich okolicznościach – za dobrego, przyzwoitego człowieka, którego w pełni akceptuję, i właśnie spędza z nim noc. Nawet gdybyśmy okazali się na tyle niemądrzy, by ruszyć natychmiast do Exeter, nie zdążymy na czas. Zatem, jak powiedziałaby mama, c’est fini. – Ty też brałaś udział w tym spisku, Katherine? – ryknął Upshaw. – Spiskowałaś ze swoją matką? Kobietą o moralności ulicznej kotki i prawie całkiem szaloną? – Proszę mi wybaczyć, Upshaw – przerwał mu Edward. – Chciałbym porozmawiać z panem na zewnątrz. – Na zewnątrz? – Mężczyzna potrząsnął głową, jakby usiłował sobie przypomnieć, kim jest ten człowiek. – Nawet pana nie znam. I z pewnością nie zamierzam dyskutować z panem o niczym na zewnątrz. – A jednak pan to zrobi. – Edward utkwił w nim zimne, twarde spojrzenie, to samo, które nieodmiennie skłaniało opornych dżentelmenów do współpracy. – Uważam lady d’Allenay i jej matkę za przyjaciółki. Żadna władza nie daje panu prawa, by zwracał się do nich tonem pozbawionym szacunku. Proszę się opanować albo, jak powiedziałem, dokończymy rozmowę na zewnątrz. – Mam wszelkie prawo! – huknął Upshaw głosem, w którym pobrzmiewała teraz nuta skargi. – Odpowiadam za to dziecko, gdyż jestem jej opiekunem. – Zatem jeśli chce pan złożyć dobre imię Nancy na ołtarzu swej dumy, niech pan szuka prawnych możliwości unieważnienia tego związku – powiedział Edward spokojnie – lecz proszę z łaski swojej wyrażać się z szacunkiem.

– Czy to nie pan jest tym facetem, który jeszcze w zeszłym tygodniu nie potrafił przypomnieć sobie, jak się nazywa? Teraz wydaje się pan bardzo pewny siebie. – Proszę usiąść. Lady d’Allenay nie miała z tym nic wspólnego. Kate spojrzała na Edwarda z wdzięcznością. – W rzeczy samej, nie miałam, lecz nie zawaham się powiedzieć ci, wuju, że doszłam do wniosku, iż mylisz się co do Nancy. Jest wystarczająco dorosła, by wiedzieć, co robi. – Wystarczająco dorosła! Nie wie nic o życiu. Nie przebywała nawet dłużej w Londynie, nie dała się poznać towarzystwu. – Nie interesuje jej Londyn ani bywanie w towarzystwie. Kocha Richarda i chce pomagać mu w pracy dla parafii – odparowała Kate, czując się bardziej pewna siebie. – Co więcej, ma prawie dziewiętnaście lat. Mamę wydano za mąż, gdy miała siedemnaście. Nim ukończyła dwadzieścia, zdążyła urodzić dwoje dzieci. Louisa poślubiła cię w osiemnaste urodziny, o ile nie myli mnie pamięć. Zatem jeśli chcesz winić mamę, to musisz oskarżyć też mnie. Jestem zadwolona, że się pobrali. No proszę, powiedziałam to. – Ślub nie jest prawomocny – burknął Upshaw. – Przeciwnie, Archie. – Aurélie wzruszyła ramionami. – Uważam, że jest. – Przekonamy się – odparł Upshaw zdecydowanie grzeczniejszym tonem. – Zamierzam skonsultować się z prawnikami, gdy tylko wrócę do Londynu. – Błagam, wuju, nie rób tego – wtrąciła Kate. – Musimy mieć na uwadze dobro Nancy. Lepiej, by żyła skromnie, niż żeby jej imę zostało zbrukane przez… co? Unieważnienie? Nad tym się zastanawiasz? – Nie wiem jeszcze, co zrobię – odparł Upshaw, a potem dodał, spoglądając z niesmakiem na Aurélie: – Może będziesz tak miła i powiesz mi, jak udało ci się to przeprowadzić? Najwidoczniej skłoniłaś kogoś, by złamał prawo.

Aurélie rzuciła ukradkowe spojrzenie na Kate. – Nie zamierzam wyjść – oznajmiła Kate ponuro. – Lecz może ja powinienem – powiedział Edward, kładąc dłoń na podłokietniku. – Zaczekam za drzwiami. – Nie! – Aurélie stanowczo zaprotestowała. – Podejrzewam, że i tak, drogi Edwardzie, domyśliłeś się już, co zamierzam powiedzieć. Zawahał się. – Mam pewne podejrzenia, madame – przyznał. – Lecz to nie moja sprawa. Aurélie uśmiechnęła się i upuściła torebkę na stolik. – Na koniec może się okazać, że jednak nią jest – odpowiedziała, siadając naprzeciw z szelestem jedwabnej sukni – a pan znany jest z dyskrecji, czyż nie? Edward zerknął niepewnie na Upshawa. – Owszem. Aurélie wzruszyła ramionami. – Proszę zatem pozostać. Otwarła torebkę i wyjęła gruby plik papierów. Wyglądały jak listy związane czerwoną wstążką. – Cóż to takiego? – zapytał Upshaw podejrzliwie. – Liściki miłosne, Archie – odparła Aurélie zmysłowym głosem. – Z latami nabrałam zwyczaju gromadzenia ich – wielu z nich – a jako że mam zasady moralne ulicznej kotki, nie wszystkie są od męża. – Twoje romanse, Aurélie, mnie nie obchodzą – powiedział Upshaw sztywno. – Tak jak nie obchodziły Jamesa. – Oui, lecz może chciałbyś przeczytać jeden lub dwa? – zasugerowała, uśmiechając się wdzięcznie. – Są od dżentelmena pozostającego obecnie w służbie Jego Miłości biskupa Exeter – i to na stanowisku, które daje mu władzę, by mógł występować w imieniu zwierzchnika. – Zatem odpokutował swoje winy! – powiedział Upshaw. – Z pewnością. Właśnie dlatego jestem pewna, że byłoby najlepiej, gdyby jego żona nie dowiedziała się o chwilowym

zachwianiu zasad moralnych małżonka. – Szantażowałaś tego człowieka listami miłosnymi! Wiedziałem! To do ciebie podobne – iść z biednym głupcem do łóżka, a potem wykorzystać to przeciwko niemu. – Ranisz moje uczucia, Archie! I to w obecności córki! Jak mam powstrzymać mężczyzn, żeby nie pisywali do mnie listów, w których obiecują wieczną miłość – oraz szaloną namiętność – i to w tak poruszający wyobraźnię sposób! Vraiment, nie poszłam z tym biedakiem do łóżka. Nie było takiej potrzeby. Mężczyźni potrafią zrobić z siebie głupców bez dodatkowej zachęty. – Lecz zatrzymałaś listy! – Oui, z czystej próżności! Gdyż teraz, u schyłku życia, gdy moja uroda przemija, stanowią nie lada pociechę. Chyba zażyczę sobie, żeby mnie z nimi pochowano. – Mam nadzieję, że nie nastąpi to szybko – wtrąciła Kate. – Doprawdy, mamo, przestań nawet o tym mówić. – Eh bien, w końcu wszystkich nas to spotka – odparła Aurélie spokojnie. – Jednak asystent biskupa nie umrze zbyt szybko – przynajmniej nie z ręki swej żony. Czyż to nie było nader uprzejme z jego strony udzielić wielebnemu Richardowi Burnhamowi pozwolenia, aby mógł wziąć ślub jeszcze tego samego dnia? – Tak, bez zgody ojca lub opiekuna panny młodej! – odparował Upshaw. – A to już czyste bezprawie! – Mon Dieu, Archie! – Aurélie niecierpliwie przewróciła oczami. – Ślub jest ważny, chyba że okażesz się na tyle niemądry, by go oprotestować. – A jeśli…? Aurélie rzuciła Kate kolejne spojrzenie, a jej policzki z lekka poróżowiały. – Cóż, skoro tak, muszę ci powiedzieć, że uzyskałam zgodę ojca Nancy – odpowiedziała. – Zabrałam go ze sobą do Exeter. W pokoju zapadła śmiertelna cisza. – Byłabym bardzo wdzięczna – kontynuowała Aurélie – gdybyś nie zmuszał mnie do wyznania tego w sądzie i oszczędził

zażenowania mojej córce. – Och, mamo! – jęknęła Kate, przyciskając dłoń do ust. – Ty chyba nie… – Och, jak najbardziej – odparła jej matka. – Przypominasz sobie zapewne, że spytałam twoją siostrę, co byłaby gotowa poświęcić, żeby wyjść za Richarda. Oczywiście, miałam jednak nadzieję, że sprawy nie zajdą tak daleko. – Ale ty… spałaś z Anstrutherem? Lord Upshaw zaczerpnął głośno powietrza. – Biedaczysko! Mamo, jak mogłaś? Aurélie uniosła brwi, spoglądając na córkę. – Bez problemu, mon chou – odparła lekko. – Powinnaś widzieć go w młodości! Nawet teraz, każdy to przyzna, John Anstruther jest w każdym calu mężczyzną. Upshaw potrząsnął głową, jakby próbował obudzić się ze złego snu. – To nie czyni go ojcem Nancy – powiedział. – Nie w oczach prawa. Nie możesz udowodnić, że to on ją spłodził. Aurélie przesunęła ku niemu stos listów. – Non? Asystent Jego Miłości uznał, że dostatecznie udokumentowałam całą sprawę. Mam listy miłosne Anstruthera. Jego pełne gniewu żądania, bym pozwoliła mu uznać Nancy za swoją. Nalegania, byśmy wyjechali do Francji, a potem, po uzyskaniu przeze mnie rozwodu, pobrali się. Albo porwali Kate i Stephena i uciekli z nimi do Szkocji. I jeszcze więcej szalonych pomysłów. Czy to nie dobrze, Archie, że jedno z nas zachowało zdrowy rozsądek? – Boże, dopomóż – wymamrotał Upshaw z twarzą pokrytą potem. – Chyba dostanę ataku serca. Aurélie wydostała z pliku kolejny list. – Ach, co my tu mamy? James oskarża mnie, że Nancy nie może być jego córką – powiedziała, wachlując się zapisaną kartką papieru. – Rzeczywiście, w okresie, gdy mogła zostać poczęta, przebywał przez cały miesiąc w Paryżu. Z kochanką. – A kiedy wrócił, z pewnością miał chęć cię udusić –

oznajmił Upshaw. – Zaczynam podzielać to uczucie. – Nie był zachwycony, że żona sypia z chrześniakiem jego matki – przyznała Aurélie, wzruszając po raz kolejny ramionami – ale od dawna przestałam go obchodzić, podobnie jak nasze dzieci. Nie poświęcił Nancy nawet jednej myśli. Chciał tylko się jej pozbyć. – Mamo! – Kate zakryła dłonią oczy. – Przykro mi, mon chou, wiesz jednak, że to prawda. Nim Stephen nie dorósł na tyle, by uprawiać z nim hazard i uganiać się za kobietami, nie poświęcił mu nawet jednego spojrzenia. Jednak Anstruther – ho, ho! – wyraził się jasno. Chciał, żeby jego mała dziewczynka dorastała tutaj, gdzie mógłby nad nią czuwać. I miała tu pozostać, inaczej rozpętałoby się piekło. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – westchnął Upshaw. – Ponieważ się wstydziłam? – zasugerowała. – Tego, że nie mam dość siły woli, żeby zostawić męża i zamieszkać z dziećmi i mężczyzną, którego kochałam? – Machnęła lekceważąco dłonią. – Było mnóstwo powodów, Archie, a żaden interesujący. Tragedie, które dotykają innych, nigdy takie nie są. – Boże święty – westchnął Upshaw po raz kolejny, ocierając czoło chusteczką. – Jestem wyczerpany. Muszę się położyć. Weszła pokojówka z tacą i rozmowa przycichła. – Dziękuję, Hetty – powiedziała Kate. – O której kolacja? – Przesunęliśmy na wpół do dziewiątej, milady – odparła dziewczyna. – Czy mam powiedzieć Jasperowi, żeby nakrył na dziewiątą? – Dziękuję, Hetty, nie trzeba – rzekł zrezygnowany Upshaw, wstając. – Straciłem apetyt. Kate także wstała. – Przygotuj pokój naprzeciwko mojego dla lorda, dobrze? – Pokój panicza Stephena? – spytała Hetty. – Już to zrobiono, panienko, a bagaże są w środku. – Wreszcie jakieś dobre nowiny – mruknął Upshaw, zmierzając ku drzwiom. – Przynajmniej ktoś tu zna się na swojej robocie.

Wyszedł za Hetty, a oni zostali, wpatrując się w nietkniętą tacę. W pokoju zapadło ciężkie milczenie. Twarz Aurélie złagodniała, przybierając wyraz dziwnej tęsknoty, i Edward zaczął się zastanawiać, czy ktokolwiek naprawdę ją zna. Być może Anstruther. Przyłapał ich kiedyś, gdy się kłócili. Tamtego wieczoru, gdy pocałował Kate w ogrodzie różanym, skorzystał później z bocznych drzwi, by wśliznąć się niepostrzeżenie do domu, i natknął się na panią Wentworth i Anstruthera. Stali, sprzeczając się, w przejściu. Kłótnia wyglądała na bardzo osobistą, Anstruther zaś obejmował wielką dłonią nadgarstek Aurélie, jakby chciał przed czymś ją powstrzymać. Już wtedy Edward nie mógł oprzeć się wrażeniu, że to dla obojga nic nowego. Była pomiędzy nimi jakaś… tak, fizyczna bliskość. Teraz uświadomił sobie, że także namiętność. – Jak długo, mamo? – spytała głucho Kate, nie podnosząc wzroku znad tacy z herbatą. – Jak długo ty i Anstruther… – Mieliśmy affaire d’amour? – podpowiedziała jej matka. – O la, la, dziecko! Gdy jest się w moim wieku, niechętnie liczy się lata. – Sądzę, moja droga, że matka próbuje ci powiedzieć, iż romans wcale się nie skończył – zasugerował delikatnie Edward. – Ty i Anstruther? Nadal…? Aurélie machnęła dłonią. – Przez większość czasu jest tak uparty, że trudno wytrzymać. – Ale… co z hrabią? – spytała Kate z niedowierzaniem. – Wszystkie te lata z nim – oraz innymi dżentelmenami z twojego otoczenia… – Mon chou, de Macey i ja jesteśmy bardziej przyjaciółmi niż kochankami. Co zaś się tyczy sir Francisa, on także jest przyjacielem de Maceya. Był mi potrzebny, choć się mną nie interesuje. – Tak, przywiozłaś go dla Nancy. – Po części – odparła jej matka, wydymając lekko wargi. –

Jednak sir Francis wolałby raczej polować od świtu do zmierzchu z de Maceyem. Poza tym uznałam, że ma zbyt przebiegłe spojrzenie. Zostawiłam go Julii, choć wątpię, by miała z niego pożytek. Nancy i tak wolała Richarda, a ty… Ale nie pora teraz o tym mówić. Zdaniem Edwarda pora była jak najbardziej odpowiednia, nie umiał jednak wytrzymać spojrzenia Aurélie. Kate, nawet siedząc spokojnie z rękami złożonymi na kolanach, i tak skupiała na sobie całą jego uwagę, wyzwalając potrzebę, żeby ją chronić. Wrócił myślami do nadętego lorda Upshawa i tego, jak o mało nie wywlókł go na korytarz i nie rozbił mu nosa za to, jak potraktował Kate. Wydawało się zapewne, że w pełni nad sobą panuje, ponieważ nauczył się sprawiać takie wrażenie, wiedział jednak bez cienia wątpliwości, że był o włos od użycia przemocy. Można ubrać bandytę na Savile Row, lecz jego charakter pozostanie niezmieniony. Choć tak bardzo pragnął troszczyć się o Kate, był z pewnością ostatnim mężczyzną, którego dobrze urodzona i wychowana baronessa d’Allenay potrzebowała w swoim życiu. – Eh bien! – Aurélie wstała, pochyliła się i pocałowała Kate w policzek. – Muszę przebrać się do kolacji. Jeśli ktokolwiek zapyta, Nancy wyszła za mąż i Upshaw udzielił jej błogosławieństwa – bo będzie musiał to zrobić, kiedy już trochę ochłonie. Edward także wstał, a wraz z nim Kate. Przyglądali się, jak jej matka wychodzi z torbą wypchaną listami miłosnymi i wysoko uniesioną głową. – Cóż – Kate odwróciła się do niego z bladym uśmiechem na twarzy. – Powinnam już iść, sprawdzić, czy… czy… Zamilkła, a jej dolna warga zadrżała wymownie. – Kate – powiedział cicho, otwierając ramiona. – Kochanie. Wiem. Wsunęła się w jego objęcia, a on po prostu ją przytulił. – Och, Edwardzie! To były okropne dwa dni! Wszystko wydaje się takie… wywrócone do góry nogami! – Zrobiłbym z tym porządek, gdybym mógł – odpowiedział,

całując ją w czoło. – Lecz, Kate, doskonale poradziłaś sobie z wujem. Jestem z ciebie taki dumny. Rzeczywiście to ty powinnaś być baronessą d’Allenay. Lord Upshaw potrafi być przerażający. – Chce dobrze. Pocieszam się tą myślą. A potem uniosła głowę i odepchnęła go lekko, jakby chciała mu się przyjrzeć. – Dziękuję, że się za mną wstawiłeś. Budziłeś strach, Edwardzie – byłeś tak zimny i rozgniewany. Myślałam, że jeszcze chwila i rzucisz się na tego biedaka. Na to nie było odpowiedzi, mógł jedynie wpatrywać się w jej poważne szare oczy. A potem coś w Kate jakby się poddało – przez jej twarz przemknęły jedna po drugiej dziwne, mieszane emocje. Wspięła się na palce, zawahała na moment, a potem przycisnęła wargi do jego ust. Odwzajemnił pocałunek. Objęcia, które miały przynieść pociechę, zmieniły się w pełen namiętności uścisk, zmysłowy i przesycony pożądaniem. Tulił ją do siebie, obejmując i przesuwając dłonią po gładkich, okrytych jedwabiem plecach, słodkiej krzywiźnie kręgosłupa, którą uwielbiał. Pomyślał, że zna jej ciało tak dobrze, iż bez trudu mógłby odtworzyć dłońmi w ciemności jego kształt. Połączyła ich niedająca się opanować namiętność i Edward jął zastanawiać się po raz kolejny, jak zdoła sobie z nią poradzić. Jak mógłby wspominać tę chwilę i nie tęsknić za tym, aby się powtórzyła? Odwiedzać Annie i nie spoglądać ponad wrzosowiskiem ku Bellecombe, zastanawiając się, co by było, gdyby… – Kate – odezwał się cicho. – Wiesz, jak bardzo mi na tobie zależy, prawda? Odsunęła się, przerywając niechętnie pocałunek. – Wiem – powiedziała, opuszczając rzęsy. – Mówiłeś jednak, że nie możesz zostać. – Nie tutaj. Lecz gdzieś w pobliżu? – W pobliżu… – Westchnęła. – Czasami żałuję, że pojawiłeś się w Bellecombe. Że spotkałeś Reggiego i kupiłeś ten przeklęty

dwór, a ja musiałam się przekonać, jak to jest pragnąć kogoś tak bardzo. Przeczesał palcami miękkie włosy na skroni Kate, zastanawiając się, co odpowiedzieć. – Wiesz, nim odzyskałem pamięć – zaczął cicho – obawiałem się, że to, co czuję do ciebie, wynika jedynie z desperacji, potrzeby samotnej duszy, która czepia się rozpaczliwie jedynego stałego punktu, jaki znajduje się w jej zasięgu. Wmawiałem sobie, że kiedy wydobrzeję, przestaniesz być mi potrzebna. Będę ci, oczywiście, wdzięczny – i oddany – lecz na tym koniec. Podniosła wzrok i spojrzała na niego z obawą. – A teraz? – To nie koniec, Kate – stwierdził poważnie. – Czasami chciałbym, żeby amnezja wróciła. Nadal chcę być przy tobie, a to niemądre. Na świecie są tysiące mężczyzn, z których każdy byłby dla ciebie bardziej odpowiedni, i gdybym był w najmniejszym stopniu dżentelmenem, zachęcałbym cię, żebyś jakiegoś sobie znalazła. – Byłabym w stanie to zrobić bez zachęty z twojej strony. Problem w tym, że nie chcę. Uśmiechnął się z trudem. – Jeśli to zrobisz, zawsze będę cię szanował. A cząstka mnie pozostanie z tobą na wieki. Odsunęła się. – To nie w porządku! Bo i nie było. Chciał powiedzieć jej całą prawdę, wyznać, że dawno już się w niej zakochał – że jej prostota, powaga i ciche, spokojne piękno zwabiło go niczym syreni śpiew, a miłość do niej wypełniła małe, ciemne miejsce w jego sercu, dotąd boleśnie puste. Chciał wyznać, że nie wie, jak zdoła powrócić do swojej ponurej egzystencji, która teraz wyda mu się zapewne jeszcze trudniejsza do zniesienia. Kate stała się dla niego synonimem ciepła, światła i spokoju. I że przez cały czas podświadomie zastanawiał się, czy nie dałoby się jakoś tego zatrzymać. Czuł jednak, że w tym celu musiałby sprowadzić ją do swego poziomu –

kolejna Persefona, uprowadzona do podziemnego świata, by zaspokoić czyjeś pożądanie. Czy musiałoby tak się stać? Nie było innego sposobu? Nie mógłby uczynić siebie godnym jej miłości? Ale próbował już tego kiedyś i zakończyło się tragedią. – Cóż – westchnęła, opuszczając ramiona. – To był doprawdy okropny dzień. Tyle zamieszania. – Nie osądzaj matki zbyt surowo – powiedział, zmuszając się, by mówić normalnie. – Znam wiele osób, które skomplikowały sobie życie jeszcze bardziej. – Tak, lecz pomyśl o Nancy! Wyobraź sobie, jakie to musiało być dla niej trudne! Edward wzruszył ramionami. – Dowiedziała się, że jej ojciec jest dobrym i godnym szacunku człowiekiem, którego i tak od dawna bardzo lubiła. A także tego, że chciał zatrzymać ją przy sobie za wszelką cenę, choć nie mógł powiedzieć jej prawdy. Mężczyzna mniej godny szacunku mógłby po prostu zignorować jej istnienie. Rysy Kate stężały. – A to byłoby okrutne, czyż nie? – stwierdziła chłodno. – Mnóstwo mężczyzn nie przejmuje się tym, że spłodzili dziecko, i po prostu je zaniedbuje. Edward przechylił głowę w bok zaskoczony tonem jej głosu. – Anstruther z pewnością do nich nie należy, Kate – powiedział. – A Richard jest na tyle mężczyzną, by nie przejmować się pochodzeniem Nancy. Prawdę mówiąc, może się nawet poczuć przez to lepiej. O ile zna prawdę. – Oczywiście, że ją zna. Teraz już wiem, co się wydarzyło. Mama wyznała mu ją w niedzielę – dla bezpieczeństwa podczas spowiedzi. Edward otworzył szerzej oczy. – I teraz wiąże go tajemnica? Do licha, twoja matka jest sprytna. Przerażająco. – W rzeczy samej. – Kate położyła dłoń na klamce. – Powinnam zajrzeć do jadalni, sprawdzić, czy stół został

przygotowany do kolacji. Zamierzasz przyjść? Edward się zawahał. – Wybaczysz mi, jeśli zostanę ten jeden raz w swoim pokoju? Nie zdążyłem się przebrać, a mam do napisania pilny list. – Oczywiście. – Uśmiechnęła się z przymusem. – Każę posłać ci tacę. – Jesteś dla mnie za dobra, Kate. – Tak, zapewne. – Uśmiech zniknął z jej twarzy. Zostawiła drzwi otwarte i ruszyła przed siebie korytarzem z wysoko uniesioną głową, wyprostowana niczym księżna – zupełnie jak jej matka. Edward przyglądał się, jak odchodzi, a pomysł, który tak nagle przyszedł mu do głowy, zmieniał się w odległą, choć, wydawałoby się, nieroztropną możliwość. Kate przycisnęła palce do warg, na których pozostał jeszcze ślad pocałunku. Czuła się jak idiotka, ponieważ szukała u niego oparcia. Nie mogła jednak zaprzeczyć, że była zadowolona, iż Edward poszedł za nią do biblioteki. Przynajmniej z początku. A teraz, po tym, jak się pocałowali, była już raczej skonsternowana i zła. Opuściła dłoń i ruszyła szybkim krokiem do jadalni przekonana, że ostatnie dwa dni z pewnością należały do najgorszych w jej życiu. Do diabła, czy on musi być aż tak przystojny? I przemawiać tak rozsądnie? Gdyby sprawa z Annie Granger nie złamała jej serca, słowa Edwarda z pewnością by to zrobiły. A teraz sekret jej matki zna już połowa rodziny, a także, co gorsza, Nancy. Wuj nadal kipiał gniewem. Podejrzewała również, że jej następna rozmowa z Anstrutherem odbędzie się w atmosferze pełnej skrępowania. A wyglądało na to, że kłopoty dopiero się zaczęły. Reggie kręcił się po holu, czekając, aż Kate się pojawi. – Reggie – powitała go chłodno. Na nic więcej nie była w stanie się zdobyć. – Kate, moja droga. – Zastąpił jej drogę z wyrazem niemalże szczerej skruchy na twarzy. – Służący szepczą, że w bibliotece miała miejsce wielka awantura. – Raczej ożywiona dyskusja – sprostowała Kate. –

Dowiedziałam się właśnie, że Nancy i Richard wyjechali do Exeter i wzięli ślub. – Wielkie nieba! Mam nadzieję, że Upshaw nie wini za to ciebie? Potrząsnęła głową. – Nie. Dlaczego miałby? Muszę jednak przyznać, że nowina bardzo mnie zaskoczyła. Reggie ujął jej dłonie i mocno uścisnął, co miało zapewne przynieść jej pociechę. – Szukałem cię, Kate, żeby przeprosić – powiedział, odsuwając się z szacunkiem o krok. – Zachowałem się wczoraj w niedopuszczalny sposób. – Na miłość boską, Reggie – odparła, mijając go – nie zaczynaj znowu. – Oczywiście, porozmawiamy o tym innym razem – zapewnił pospiesznie. – Ale, Kate, ta sprawa z Nancy: co mógłbym zrobić? Czy Nancy by mnie posłuchała? Mogę wyjechać do Exeter pierwszym porannym pociągiem. Kate odwróciła się do niego i potrząsnęła głową. – Dziękuję, ale nic już nie da się zrobić. Mama pojechała z nimi, a wuj udzielił błogosławieństwa, choć niezbyt chętnie. Jutro i tak byłoby za późno na cokolwiek. Reggie zrobił, co mógł, aby wyglądać na zmartwionego. – Czyli że Upshaw nie będzie próbował tego odkręcić? Kate uniosła brwi. – Oczywiście że nie – odparła. – Stało się i państwo młodzi są teraz razem w hotelu. Zresztą nawet gdyby wuj nie zgodził się na ten związek, to pewnie przystawiłby Richardowi do głowy pistolet, gdyby ten zechciał się teraz wycofać. Reggie wpatrywał się w nią przez chwilę w milczeniu. – Doprawdy? – powiedział w końcu. – Tak, masz bez wątpienia rację. Wszyscy uznaliby, że reputacja Nancy została bezpowrotnie zniszczona… – Reggie. – Uniosła dłoń. – Wiemy oboje, co ludzie skłonni są myśleć. Najważniejsze jest jednak to, czego życzy sobie Nancy,

a ona chciała wyjść za Richarda. – Tak, tak, jestem pewien. – Skłonił się jej z dziwnie nieobecnym wyrazem twarzy. – Cóż, życzmy im szczęścia. Do zobaczenia przy kolacji, Kate. A potem odszedł równie szybko, jak się pojawił – albo jak osoba, która tylko wygląda jak on. Prawdziwy Reggie nie odnosił się do niej z taką atencją od lat. Potrząsnęła głową i ruszyła zająć się gośćmi. Nawet lady Julia wyczuła panujące w domu napięcie i wydawała się nieco przygaszona. Po kolacji, jako że było już późno, wszyscy udali się na spoczynek. Kate, zadowolona, że może zostać wreszcie sama, padła na łóżko i pogrążyła się w niespokojnym śnie. Śniła o Edwardzie, jego ciepłym ciele, wciskającym ją w miękki materac. O namiętnych pieszczotach, gorących pocałunkach. Lecz w jej fantazji nie było słów. Żadnych wyjaśnień ani wymówek. Ponieważ rozsądek stał się jej wrogiem i miała go już serdecznie dość.

Rozdział 15 Spotkanie w ogrodzie różanym Ścieżka prawdziwej miłości bywa wyboista, a ilość dokumentów, którymi trzeba się zająć, aby ją zalegalizować, trudna do ogarnięcia. Toteż następny dzień, mglisty i pochmurny, Kate spędziła zamknięta z wujem, próbując najpierw go udobruchać, a potem namówić, by pomógł jej zabezpieczyć stan posiadania Nancy. Ku niesłabnącemu zażenowaniu Upshawa wymagało to obecności Anstruthera. Ojciec Nancy wrócił rannym pociągiem z Exeter i wparował do gabinetu Kate najeżony i gotów do walki. Wydawał się zmęczony i nader drażliwy. Jednak nocny wypoczynek złagodził nieco gniew Upshawa. Podniósł się na powitanie Anstruthera i stał z założonymi z tyłu rękami, powściągając, jak obiecał, język. Anstruther nie zamierzał jednak się krępować. – Nie będę znosił połajanek z twojej strony, Kate, ani od tego tam – powiedział dobitnie, stając przed biurkiem. – Powiedz mi, proszę, mam zostać czy odejść? Spojrzała na niego z niedowierzaniem. – Jak możesz o to pytać? Czy nie byliśmy dotąd jak rodzina? – Tak, lecz sprawy uległy zmianie – odparł Anstruther, a jego imponujące bokobrody zafalowały niemal komicznie. – Nie ja wpadłem na ten pomysł, Kate. To znaczy, żeby uciec i pójść do biskupa. Lecz twoja matka… Kiedy już wbije sobie coś do głowy… Kate uniosła dłoń, by go powstrzymać. – Nie próbuj nawet wyjaśniać, jak działa umysł mamy! Usiądź. Upshaw chce, byśmy przekonali go, że ziemia, którą oddaliśmy parafii, będzie w stanie zapewnić byt Nancy i jej dzieciom oraz utrzymać ich na przyzwoitym poziomie. – Ach tak – rzekł Anstruther znacznie mniej wojowniczo. – Rozumiem. To doskonała ziemia orna, bez wątpienia.

Zasiedli we trójkę nad księgami, mapami i wykresami, szacując potencjalne zbiory. A kiedy skończyli i okazało się, że wszystko jest w porządku, Upshaw ścisnął z zastanowieniem nos. – Nie muszę przypominać ci, Kate, o obowiązkach powierniczych względem Bellecombe – powiedział. – Oderwałaś jednak od majątku spory kawał ziemi, który nie wróci już do Wentworthów. – Nancy na zawsze pozostanie Wentworthówną, wuju, przynajmniej dla mnie – odparła Kate łagodnie. – Poza tym – Anstruther zapewne to potwierdzi – ten areał nie był pierwotnie częścią majątku. Odziedziczyliśmy go po babci, a Anstruther był jej chrześniakiem. Dlaczego ziemia nie miałaby zatem wrócić do tamtej gałęzi rodziny? Oczywiście jeśli musimy dzielić rodzinę na tę i tamtą. – Pozostaje kwestia umowy małżeńskiej – rzekł Upshaw, nie mogąc się powstrzymać, by nie obrzucić Anstruthera podejrzliwym spojrzeniem. – Pańska córka, sir, wyszła za mąż, nie podpisując jej. Właśnie po to ustanawia się opiekunów. By nie dopuścić do podobnego zaniedbania. – Tak, i ochronić ją przed łowcami fortun – przyznał Anstruther z zakłopotaniem. – Lecz Nancy nie ma wielkiego majątku, a Burnham to uczciwy chłopak. – Kiedy osiągnie pełnoletność, otrzyma dwadzieścia tysięcy funtów z majątku mojego zmarłego teścia oraz na mocy umowy małżeńskiej Aurélie – oświadczył Upshaw z namaszczeniem. – A w tej chwili sytuacja przedstawia się tak, że jej mąż miałby wszelkie prawo wziąć to wszystko następnego dnia do Epsom i postawić na pierwszego konia, którego zobaczy. Anstruther potarł szczękę. – Aurélie coś o tym wspomniała – przyznał – choć nie ogarniam na razie szczegółów. Burnham powiedział jednak, żebyśmy przygotowali umowę, a on ją podpisze. – Cóż! – Kate rozłożyła szeroko dłonie. – Nie ma chyba powodu, wuju, by Richard nie mogł podpisać takiej umowy po ślubie?

– Dlaczego miałby to zrobić? – zapytał Upshaw. – Ponieważ jest człowiekiem honoru – odparła Kate stanowczo. – Ja go znam, wuju. Możesz uważać tę sprawę za załatwioną. Każ przygotować papiery. Lecz Upshaw nie zamierzał tak łatwo się poddać. – Pozostaje kwestia domu – powiedział. – Probostwo to niemal chata, a Burnham ma owdowiałą matkę. – Nowe probostwo pomieści całą trójkę i dziesięcioro ich potomstwa – zapewniła go Kate. – Może spotkalibyśmy się tam jutro we trójkę? – Zamilkła, by sprawdzić, jak wygląda jutrzejszy rozkład jej dnia. – Powiedzmy, o jedenastej? Jeśli dom nie spełni twoich oczekiwań, wuju, wprowadzimy zmiany. – Wygląda na to, że pomyślałaś o wszystkim! – Upshaw chrząknął. Kate upuściła ołówek z głośnym stukotem. – Dziękuję, sir. Staram się. Po godzinie towarzystwo się rozstało i Upshaw z Anstrutherem ruszyli we względnej zgodzie do Taunton, by u tamtejszego prawnika sporządzić stosowne dokumenty. Uzgodniono, że Upshaw zostanie w Bellecombe jeszcze jeden dzień, by wydać uroczysty obiad dla powracającej pary i zdusić tym samym w zarodku wszelkie plotki. Kate wyszła z gabinetu, walcząc z pokusą, by odszukać Edwarda i opowiedzieć mu, co ustalono. Nie była to jednak jego sprawa, a kryzys został zażegnany. Skoro Upshaw nie zamierzał wnieść sprawy do sądu, małżeństwo zawarte przez wiejskiego pastora i nieznaną nikomu panienkę z prowincji na pewno nie wzbudzi zbędnych spekulacji. De Macey już uznał całą sprawę za tak nieciekawą, że Kate zastała go drzemiącego w bibliotece, podczas gdy tuż obok lady Julia i Aurélie grały jak gdyby nigdy nic w karty o symboliczne, sześciopensowe stawki. W głębi pomieszczenia miała jednak miejsce poważniejsza rozgrywka. Sir Francis grał w coś zdecydowanie mniej nieszkodliwego niż damy. Kate przyglądała się przez chwilę, jak

gruby plik pieniędzy przechodzi z rąk do rąk – oczywiście do rąk Reggiego – a potem wyjrzała przez okno, by sprawdzić, jaka jest pogoda. Nie padało, lecz na niebie wisiały nisko ciężkie i szare chmury. Zastanawiała się przez chwilę, czy wybrać się do wioski, by poinformować osobiście panią Burnham o powitalnym przyjęciu, lecz Jasper zdążył już zapewne wyruszyć z wiadomością. Nie dało się jednak zaprzeczyć, że odczuwała dziwną i ledwie dającą się opanować potrzebę opuszczenia domu. Uświadomiła sobie, że chodzi o Edwarda. Chciała się z nim zobaczyć, chociaż rozsądek podpowiadał jej, by dała sobie spokój. Tęskniła za dniami, gdy nie wiedzieli jeszcze, kim jest. Kiedy był tylko Edwardem, nie osławionym Nedem Quartermaine’em z jaskinią hazardu i nieślubną córką. Podeszła z ciężkim sercem do półek, by wybrać sobie coś do czytania. Uznała, że powieść najskuteczniej oderwałaby od niepożądanych myśli jej uwagę, sięgnęła zatem po zaczytany egzemplarz Emmy i była w połowie drogi do ulubionego fotela, gdy przypomniała sobie, iż książka opisuje losy biednej Harriet Smith, nieślubnej i porzuconej córki dżentelmena. Nie miała ochoty zagłębiać się akurat teraz w tego rodzaju tematykę, wróciła zatem do półek i wsunęła książkę na miejsce. Sir Francis wstał od stolika i przeszedł obok z ponurą miną i zaciśniętymi szczękami. – Lady d’Allenay. – Zatrzymał się i ukłonił grzecznie, acz nieco sztywno. – Dzień dobry. – Sir Francisie, doradzałabym, żeby nie grał pan. Prowadzi to nieuchronnie do tragedii – na ogół jego, lecz bywa, że cierpią też inni. – Tym razem padło na mnie – przyznał, uśmiechając się słabo. – Zanim nastanie świt, powinienem wymyślić jednak sposób, by się odegrać. Ukłonił się ponownie i zostawił ją stojącą samotnie pośrodku biblioteki. Patrzyła, jak odchodzi, i czuła, że przenika ją dreszcz. Uwielbiała hrabiego de Maceya, ale nie przepadała za jego przyjacielem.

Uznałam, że ma zbyt przebiegłe spojrzenie – powiedziała Aurélie. A matka, jak nieustająco przypominał jej Edward, nie była tak głupia, na jaką wyglądała. Tego popołudnia Edward ubrał się do kolacji w najelegantszy frak, jedwabną żakardową kamizelkę i śnieżnobiały krawat, który udało mu się – czystym przypadkiem – zawiązać idealnie. Choć ograniczony zasób garderoby, nabytej w Taunton, zazwyczaj wystarczał, czuł się jednak o wiele lepiej w ubraniach, które jego lokaj przysłał pospiesznie z Londynu. Prawie nie widział Kate, odkąd rozstali się poprzedniego popołudnia w tak nieoczekiwanie chłodny sposób, i zdawał sobie sprawę, że była to jego wina. Przemawiał bez zastanowienia, co było zupełnie do niego niepodobne i, jak się obawiał, z głębi serca. Cóż za ironia, kiedy tak wielu twierdziło, że Quartermaine nie ma serca. I chyba sam uważał podobnie. Spoglądał teraz w lustro, sprawdzając strój i wyczekując niecierpliwie spotkania z Kate. Wysoki, szczupły mężczyzna odwzajemnił spojrzenie, wpatrując się weń bez zmrużenia powiek. Uznał, że jest dość przystojny, choć jego szczęka miała nieco zbyt stanowczy kształt, a w oczach nie było ciepła. Przesunął dłonią po rzeczonej szczęce i uświadomił sobie, że jednak należało powtórnie się ogolić. W Lodynie lokaj golił go dwa razy dziennie. Nie chciał jednak sprowadzać go do Bellecombe, choć nie potrafił podać przyczyny. Może chodziło o to, że gdyby lokaj pojawił się w zamku, Edward musiałby wrócić w pełni do swego „ja”. A mimo że odzyskał całkowicie pamięć, tu, w Bellecombe, nie był tak do końca sobą, lecz człowiekim bardziej melancholijnym, a może nawet łagodniejszym. Pomyślał o liście, który napisał poprzedniego wieczoru. Ciekawe, co też pomyśli i zrobi Peters. Może pojawi się w Somerset, by sprawdzić, czy jego chlebodawca nie postradał aby rozumu. A może i nie. Wbił pospiesznie w krawat szpilkę z rzadkim i

nieskazitelnym szafirem, odpowiadającym temu w pierścieniu, i zbiegł na dół podzielić się z Kate najnowszymi, dobrymi nowinami. Anstruther podał mu nazwisko nadzorcy, który kierował budową nowego probostwa, i mężczyzna zgodził się rzucić okiem na Heatherfields. Zważywszy, że najważniejsze etapy budowy zostały już ukończone, pan Moreland zaproponował, iż zajmie się następnie Heatherfields. Ekipa murarzy, cieśli i tynkarzy, którzy pracowali kolejno przy budowie plebanii, mogłaby przenieść się po prostu do Heatherfields, zamiast wracać do Bristolu. Zaoszczędziłoby to Edwardowi kilku miesięcy. Lecz kiedy wszedł do jadalni, Kate rozmawiała akurat z lordem Upshawem. Rozczarowany, gawędził przyjaźnie z de Maceyem, póki nie wezwano ich do stołu. Kate siedziała, jak zwykle, u szczytu, a Edward kilka miejsc dalej. Na szczęście nie zatrzymano ich długo po posiłku. Jako że Upshaw uważał porto za szatański wynalazek, panowie opróżnili szybko szklaneczki i dołączyli do pań w salonie, gdzie podano kawę. Kate, zajęta nalewaniem, rozmawiała z lady Julią. Edward wziął filiżankę. Ich spojrzenia się spotkały, a dłoń Kate musnęła jego dłoń. A potem wrócił do kąta, dziwiąc się własnej głupocie. Czuł się jak zakochany chłopak i był jak on niecierpliwy. Kate zasługiwała na więcej. O wiele więcej. Strzeż się kobiety cnotliwej – pomyślał – ponieważ cenniejsza jest niż rubiny. Co za ironia, że akurat ona musiała przyciągnąć jego uwagę. Niewielu było mężczyzn mniej zasługujących na to, by pokochała ich kobieta cnotliwa, zważywszy na fakt, iż sam stał się przez lata przeciwieństwem cnoty, jakkolwiek pojmowanej. Tego wieczoru miała na sobie prostą suknię, skromniejszą niż zielonozłota toaleta. Jednak różowofiołkowy odcień jedwabiu uwydatniał szarą barwę jej oczu, opływając zmysłowo kształty. – Bonsoir, panie Quartermaine – rozległo się tuż przy jego łokciu wypowiedziane ciepłym, zmysłowym głosem. – Uosobienie spokojnego piękna, czyż nie? Spojrzał w dół i zobaczył Aurélie Wentworth. Nie miała przy

sobie mopsa – rzadka okoliczność! – a w jej oczach płonęły figlarne ogniki. Ewidentnie znowu coś knuła. – Madame, twoja spostrzegawczość dorównuje śmiałości – powiedział, odstawiając filiżankę na spodek. – Alors, zostałam skomplementowana? – spytała lekkim tonem. – Czy raczej obrażona? Edward uśmiechnął się. – Skomplementowana, pani Wentworth – odparł. – W moim zawodzie spostrzegawczość i odwaga bywają bardzo przydatne. – Ach, zatem dziękuję. A skoro już mówimy o pańskim zawodzie, zastanawiam się, czy nie przeszedłby się pan ze mną po ogrodzie różanym? Spojrzał na nią, zaskoczony, ale odstawił natychmiast filiżankę. – Oczywiście – powiedział, spoglądając jeszcze raz na Kate, by sprawdzić, czy nadal jest zajęta. – Jeśli nie przeszkadza pani chłód. – Mnie nigdy nie jest zimno – odparła. Francuskie okna, wychodzące na ogród, zasłonięto ciężkimi storami z zielonego aksamitu. Wysunęli się na zewnątrz prawie niezauważeni. W ogrodzie pani Wentworth wsunęła Edwardowi dłoń pod ramię i powiedziała, zaskakując go: – Wie pan, Edwardzie, nie uważam pana za głupca. – Doprawdy? Zaśmiała się swobodnie. – Francuzi mają takie powiedzonko: Le coeur qui soupire n’a pas ce qu’il desire. Moja babka bardzo je lubiła. Wie pan, co oznacza? – Coś o pragnieniu serca? – zaryzykował. – Serce, które tylko wzdycha, nie dostaje tego, czego pragnie – przetłumaczyła. – Rozumiem. I pani uważa, że moje serce wzdycha, tak? Roześmała się znowu. – Bien sûr, drogi Edwardzie, twoje oczy wzdychają. Cóż, muszę przyznać, że nawet mnie trudno jest pana rozszyfrować,

choć zawsze wiem, co myślą mężczyźni. – Cokolwiek trapi moje serce, będzie musiało jakoś to przetrwać. Czy potrzebuje pani zawodowej porady? Mam nadzieję, że nie zaciągnęła pani długów hazardowych. – Z całą pewnością nie. Lecz właśnie o nie chciałam zapytać. Tyle że nie o moje, lecz lorda Reginalda. – Nie jestem pewien, jak mógłbym pomóc. Pociągnęła go na ławeczkę. – Zna pan ludzi i może się pan dużo dowiedzieć. Reggie jest zdesperowany, czuję to. Lady Julia twierdzi, że opowiada dziwne rzeczy, zwłaszcza kiedy za dużo wypije. Powinnam wiedzieć, jak poważnie się zadłużył. – Jest bankrutem, madame – powiedział Edward, nie owijając w bawełnę. – Nie muszę rozpytywać, ponieważ w moim zawodzie wie się takie rzeczy. Facet tonie w długach, których nie będzie mógł żadną miarą spłacić, i jest ponaglany przez wierzycieli – w tym kilku nieprzesadnie życzliwych. – Tak, ale pan zdołał odebrać mu Heatherfields. – W rzeczy samej, ponieważ jestem najmniej życzliwy ze wszystkich – odparł. – Nie pozwalam, by pozbawiano mnie tego, co mi się należy, i Reggie o tym wie. Pani Wentworth zastygła nagle, wpatrując się w najbardziej odległe z francuskich okien. Podniósł wzrok i zobaczył lorda Reginalda. Stał odwrócony plecami do ogrodu, a obok niego tkwił sir Francis. Rozmawiali o czymś, pochyliwszy ku sobie głowy, a właściwie, sądząc z intensywności dyskusji, raczej się sprzeczali. – Strzegł pan za mnie bram, panie Quartermaine, i to z oddaniem – powiedziała pani Wentworth z zadumą. – Dziękuję. Edward się nie odezwał. Nagle Reggie wepchnął rękę do kieszeni surduta, wyjął gruby plik banknotów i pokazał go sir Francisowi, a ten wziął je, po czym odwrócił się i położył dłoń na klamce. – Mon Dieu, zamierzają wyjść? – wymamrotała pani Wentworth. – Wątpię – zapewnił. – Nie, jeśli nas widzą.

– Och, powinnam się dowiedzieć, co ten nieudacznik znowu knuje! – Zerknęła na Edwarda. – Dépêchez-vous! Niech pan idzie! Proszę wracać! – Mam panią zostawić? – Oui, oui. – Już popychała go ku drzwiom. – Jest pan zbyt duży, by zdołał się ukryć. – Co pani zamierza? – Podsłuchiwać! – odparła bez ogródek, wskakując na ławkę w pantofelkach na obcasie. – Wsunę się do tej kamiennej urny. Chwyciła obiema rękami za skraj ozdobnego dużego naczynia i zawisła na chwilę w powietrzu, by zsunąć się zaraz na łeb na szyję do wnętrza. – Boże święty – jęknął Edward. Usłyszał skrzyp zawiasów. Skoro dama nie zostawiła mu wyboru, ruszył ku otwartym drzwiom salonu. Sir Francis zdążył już go zauważyć. – Ach, ktoś tu jest! – Wracam, za zimno dla mnie – powiedział Edward. – Usiądźcie, panowie, na ławce, to jedyne miejsce osłonięte jako tako przed wiatrem. – Dziękujemy – odparł Reggie sztywno. – Dobranoc, sir Francisie – rzucił Edward, mijając obu dżentelmenów. – Lordzie Hoke. Wszedł do salonu i przekonał się, że Kate znów siedzi z lordem Upshawem. Boże, czy nie będzie mu dane porozmawiać z nią dziś nawet przez minutę? Zniecierpliwiony nalał sobie kolejną filiżankę kawy, powtarzając w duchu, że ze względu na Kate lepiej byłoby dopilnować, aby jej matka wydostała się bezpiecznie z pułapki. Okazało się jednak, że pani Wentworth nie potrzebuje go ani trochę bardziej niż jej córka. Reggie i sir Francis wrócili po dziesięciu minutach. Edward odstawił filiżankę, gotów pospieszyć z pomocą Aurélie. Nie zdążył jednak wyjść na korytarz, kiedy dama minęła go, rzucając w przelocie: – Mon Dieu, panie Quartermaine, chyba pan nas już nie

opuszcza? Wyszłam tylko po świeżą talię kart. – Dziękuję, nie grywam w karty – odparł, strzepując dyskretnie odrobinę mchu z jej ramienia. – Podziwiam pani zdolności akrobatyczne, madame – dodał niemal szeptem. – Cóż, będzie nam pana brakowało – oznajmiła dama radośnie. – O, jest Reggie! Gdzie się podziewałeś, niedobry chłopaku? Jesteś mi potrzebny do wista. Przyglądał się, jak odchodzi, i dopiero poniewczasie spostrzegł uczepioną rąbka jej sukni gałązkę zwiędłej róży. Odwrócił się, wstrzymując uśmiech, skinął na pożegnanie głową Kate i ruszył na górę. Butelka brandy zostawiona przez kompetentną panią Peppin i dobra książka, czytana przy kominku, okażą się z pewnością mniej frustrujące niż wpatrywanie się ponad skrajem filiżanki w to, czego mieć nie może.

Rozdział 16 Lord Reginald dokonuje podboju Zapewne po raz pierwszy w życiu Kate ruszyła do swojej sypialni, idąc pod ramię z matką. – Skoro nie ma Nancy, to ja muszę wyszczotkować Kate włosy – wyszeptała Aurélie do lady Julii, gdy ją mijali. – Zostawię cię, byś mogła flirtować swobodnie z sir Francisem. Propozycja wyszczotkowania włosów była miłym gestem; tym milszym, że niespodziewanym. Kate była zadowolona, że może skupić się choć na chwilę na intrygach innych osób. Tego wieczoru trudno było ocenić, kto kogo uwodzi. Sir Francis wywabił Julię od karcianego stolika i poił przez cały wieczór w kącie maderą, czytając poezje. Jego zaloty były tak oczywiste, że lord Upshaw wymamrotał coś z dezaprobatą i poszedł wcześniej się położyć. Z naprzeciwka nadeszła Hetty, niosąc tacę z dzbankiem i szklanką wody. – Jego lordowska mość znów cierpi na niestrawność – wyszeptała, kiedy spotkały się w połowie drogi między pokojem Kate a sypialnią wuja. – Pomyślałam, że trochę mleka i wody gazowanej mogłoby pomóc. – Mon Dieu, butelka porto po kolacji lepiej by mu się przysłużyła – zauważyła Aurélie, otwierając drzwi pokoju Kate. – Cnota nigdy nie bywa nagradzana. – Dziękuję, Hetty – powiedziała Kate z wdzięcznością. – Dobrze zrobiłaś. Dziewczyna skinęła głową i zniknęła w pokoju naprzeciw sypialni Kate. Pokoju, który należał jeszcze nie tak dawno do Edwarda. Mądrze zrobił, że się przeprowadził – pomyślała. Dziś wieczorem, nie mając okazji zamienić z nim więcej niż tylko kilka słów, czuła się dziwnie oszukana. Westchnąwszy, weszła do sypialni i zobaczyła, że matka

rzuca swoje rzeczy nonszalancko na łóżko, jakby od dawna tam mieszkała. Najpierw torebkę, potem szal oraz jedwabne rękawiczki. Na koniec rozpięła w talii krynolinę, opuściła ją i wystąpiła z wdziękiem z kałuży jedwabiu, pozostawiając go na podłodze. – Ach! – westchnęła. – Zdecydowanie lepiej! Kate, niepewna, co sądzić o zachowaniu matki, postanowiła zmienić temat. – Mamo, czy Julia naprawdę ugania się za sir Francisem? – spytała, siadając na stołku przed toaletką. – Aż do dzisiejszego wieczoru odpierał skutecznie jej zaloty. Aurélie wzruszyła ramionami i zrzuciła kopnięciem buty. – Eh bien, Julia nie jest już taka młoda – powiedziała obojętnie – i nie jest bogata. Przypomnij sobie jednak, ma fille, że najpierw zagięła parol na Quartermaine’a, co mogło zniechęcić sir Francisa. – Tak, wybrał się nawet z nimi kilka razy na polowanie – odparła z zastanowieniem Kate, kiedy matka zaczęła wyjmować z jej włosów szpilki. – Lecz teraz jego uwagę zdaje się zaprzątać Heatherfields. – Całą uwagę, mon chou? Kate, zajęta wyjmowaniem kolczyków, spojrzała w lustro. – Całą, co? – Uwagę – powtórzyła jej matka, tłumiąc śmiech. Kate zarumieniła się i wrzuciła kolczyk do szkatułki. – Skąd mam wiedzieć? Aurélie westchnęła i cisnęła garść szpilek na porcelanową tacę. – Ach, ma fille, nie widzisz, jak wodzi za tobą oczami? A biedny Reggie! Jego rozgoryczenie jest wręcz komiczne! – Nic, co dotyczy Reggiego, mnie nie bawi – odparła Kate ponuro. – O co ci tak naprawdę chodzi? – O co mi chodzi? – Aurélie zaśmiała się lekko. – Jeśli sytuacja wygląda tak, że nadal trzymasz się swojej cnoty, błagam, byś dała sobie spokój i skorzystała z tego, iż złotowłosy bożek

fortuny zagościł pod twoim dachem. Jest może trochę zbyt twardy i szorstki w obyciu, ale z czasem okaże się, że to zalety, możesz mi wierzyć. – Jesteś okropna, mamo. – Oui, czasami samą mnie to przeraża – westchnęła Aurélie. – Ale nie mogę patrzeć spokojnie, jak odrzucasz rzadki dar losu. Jako baronessa z własnym tytułem posiadasz majątek oraz pozycję, które są tylko twoje. Mężczyzna nie może zabrać ci domu i dzieci ani zagrozić ubóstwem. A jeśli jesteś absolutnie pewna, że nie zamierzasz wyjść za mąż… – Owszem, jestem – wtrąciła Kate. – Eh bien, widzę – zauważyła Aurélie z nutką sarkazmu. – Skoro tak, dlaczego nie miałabyś cieszyć się życiem? – Och, dziękuję bardzo za mądre rady – powiedziała Kate – lecz w przeciwieństwie do ciebie nie jestem zainteresowana łamaniem dla sportu męskich serc. Ani też nie mam po temu warunków. – Łamaniem serc dla sportu? – powtórzyła Aurélie urażona, wrzucając na tacę kolejne szpilki. – Katehrine! Nigdy czegoś takiego nie robiłam! – Ale zraniłaś Anstruthera – zauważyła Kate oskarżycielskim tonem. – Znam go, mamo. Choć tak gderliwy na pozór, nie należy do mężczyzn, którzy łatwo się zakochują. – La, ma petite, Anstruthera nie obchodzi już, z kim sypiam. Nie wiem nawet, czy w ogóle mnie kochał. Coś w tonie jej głosu wzbudziło podejrzenia Kate. – Czy ty przypadkiem nie próbowałaś skłonić po prostu Anstruthera, żeby się zdeklarował? – spytała, odwracając się na stołku. – Stąd te bardzo publiczne romanse z de Maceyem, bankierem i ich poprzednikami? – Nie bądź śmieszna, Katherine! – Mam nadzieję, że jestem. Bo musiałabyś być szalona, by sądzić, że mężczyzna taki jak Anstruther będzie zazdrosny o fircyka w rodzaju de Maceya, jakkolwiek bogaty i przystojny by on był.

Matka wydęła wargi. – Oui, najwidoczniej masz rację. – A sam de Macey – Boże – nie zasłużył na to, by cierpieć. Lubię go, nawet bardzo. – Tut, mon chou, niepotrzebnie się martwisz. Obawiam się, że de Macey nigdy nie dostanie tego, czego pragnie. A to nie mnie pragnie – przynajmniej nie teraz. – Nic, co mówisz, nie ma sensu. Aurélie, zaniechawszy wyciągania szpilek z włosów Kate, podeszła do łóżka i rzuciła się na nie, wzdychając dramatycznie. – Mon Dieu! – wykrzyknęła, wznosząc oczy ku sufitowi. – Czy nikt tu nie wierzy w to, co mówię? Czyż nie powtarzałam ci od dawna, Katherine, że de Macey to tylko bliski przyjaciel? – Tak, owszem. Sądziłam jednak, że to eufemizm. – Och, Kate! Jesteś taka naiwna! Pomimo mojej urody de Macey zawsze uganiał się za innymi. A jego wybory potrafią być… cóż, powiedzmy, nietypowe. Nagle przed oczami Kate pojawił się obraz: de Macey i sir Francis, idący ramię w ramię przez ogród różany. Natknęła się na nich niespodziewanie, a de Macey mocno się wtedy zaczerwienił… – Och – powiedziała bez wyrazu. – Och, wielkie nieba. Sugerujesz, że de Macey… albo sir Francis… że mogliby być… – Właśnie zaczynam sądzić, że to możliwe – odparła Aurélie. – Przyznaję jednak, że zachowanie sir Francisa dzisiejszego wieczoru nieco te podejrzenia osłabiło. – Wielkie nieba – powtórzyła Kate. Jej matka, rozciągnięta wygodnie na łóżku, ziewnęła tylko, jakby cała ta sprawa serdecznie ją nudziła. – Wiesz, Katherine, ten apartament jest najwygodniejszy w całym domu. – Ciągle to powtarzasz – odparła Kate, wyjmując z włosów pozostałe szpilki. – Oui, i gdyby twój ojciec nie umarł – zauważyła Aurélie z żalem – należałby teraz do mnie.

Kate odłożyła szpilki i się odwróciła. – Przyszłaś tu ze mną, żeby wyłudzić pokoje? Mówiłam ci setki razy: możesz je sobie wziąć. – Oui, może i powinnam – zgodziła się. – Lecz jeśli ich nie polubię? Bo, na przykład, poranne słońce świeci tu zbyt mocno? Albo koguty pieją za głośno? – Pokoje wychodzą na wschód – odparła Kate, wzdychając. – Nie mogę tego zmienić. Ale zapewniam, że nie ma tu kogutów. To jak, mam polecić jutro Peppie, żeby przeniosła twoje rzeczy? – Mais non. Wypróbuję wpierw twoją sypialnię – odparła, podskakując na łóżku, jakby chciała się przekonać, czy jest wygodne. – Prześpię się dziś tutaj. Ty możesz spać z Filou. Ale, ale, mon chou, masz jakąś koszulę? Jestem zbyt zmęczona, by iść po swoją. Kate westchnęła w duchu. – Nie zamierzam spać z psem cierpiącym na wzdęcia – odparła. Podeszła do szafy i wyjęła koszulę. – Już wolę przespać się w pokoju lokaja. – Jak sobie życzysz, ma fille. Ziewnęła szeroko i zwinęła się w kłębek. Kate weszła do ubieralni, gdzie się umyła i przebrała w nocny strój. Zirytowało ją nieco, że musi zrezygnować na tę noc z własnego łóżka. Lecz Aurélie miała rację: w doskonałym świecie te pokoje należałyby do jej rodziców. Apartament składał się z dużej garderoby, wychodzącej na główną sypialnię, oraz połączonego z nią saloniku, za którym znajdował się pokój lokaja. Wszystkie pomieszczenia poza ostatnim miały też wyjście na korytarz. Kate kochała wygodę i prywatność tych pokoi, lecz bardziej kochała swą rozpieszczoną matkę. Minęła sypialnię, zatrzymując się, by pocałować Aurélie na dobranoc, i zauważyła po raz pierwszy wokół jej oczu cienkie linie. – Jest jeszcze ciepła woda – powiedziała. – Nie zasypiaj w sukni, mamo, i pamiętaj, że moja koszula będzie na ciebie za długa. Mam przynieść Filou?

– Non, merci. Śpij dobrze, kochanie. Kate wzięła jedną z lamp, przecięła salonik i weszła do pokoju lokaja. Wąskie łóżko było całkiem wygodne. Wdrapała się na nie i wstrząsnęła puchową poduszkę. Słowa Aurélie nie dawały jej spokoju. Miała rację, mówiąc, że sytuacja Kate jest wyjątkowa. Musiała zwracać co prawda uwagę, by nie narazić na szwank dobrego imienia, lecz posiadanie tytułu dawało wymierne korzyści. Nie będzie nigdy cierpiała z rąk mężczyzny, jak przydarzyło się to Aurélie – o ile, oczywiście, jej matka cierpiała. Zaczynała jednak podejrzewać, że tak właśnie było i że za wesołym, często płytkim zachowaniem Aurélie kryły się smutek, a może nawet rozpacz. Powinna wyciągnąć z tego wnioski. Nadal chcę być przy tobie – powiedział – choć to tak nierozsądne. Ale czy rzeczywiście takie było? Nagle zapragnęła go zobaczyć. Zrezygnować z dotychczasowej ostrożności. Pojść za radą matki, nie marnować dłużej darów losu i skończyć z bezbarwną egzystencją, wyzutą z pożądania i przyjemności. Nie aprobowała życia, jakie wiódł, ani wyborów, jakich dokonał, co to, to nie. Lecz jeśli będzie czekała, aż na progu jej zamku pojawi się uosobienie cnót wszelakich, może osiwieć. Wróciła do saloniku i wzięła do rąk „Journal of Royal Agricultural Society”. Napisała krótki liścik, wsunęła go do czasopisma i pociągnęła za sznur dzwonka. Po chwili do drzwi saloniku zapukał Jasper. – Bądź tak miły i zanieś to szybko panu Quartermaine’owi, jeśli pod drzwiami jego sypialni nadal pali się światło – powiedziała. – Obiecałam dać mu coś do czytania na temat środków chemicznych używanych w rolnictwie. Jasper skinął głową i odszedł. Zerknęła na zegarek. Nie było jeszcze jedenastej. Edward był nocnym markiem, zapewne nie zdążył się więc położyć. Przeciwnie niż jej matka. Szmery w sypialni ucichły już jakiś czas

temu, a lampa została zgaszona. Kate zaczęła przemierzać niespokojnie pokój, a potem podeszła do kredensu i nalała sobie lampkę wina. Ledwie zdążyła ją wypić, gdy cicho zapukano do drzwi. Otwarła je pospiesznie. Edward, ubrany jedynie w koszulę, wydawał się wysoki, smukły i nieprzejednany. Kate zerknęła na korytarz, przekonała się, że jest pusty, i wciągnęła go do środka. – Szybko – powiedziała. – Do pokoju lokaja. Pociągnęła go za sobą w krąg lampy, oświetlającej niewielkie pomieszczenie. Oparł się z założonymi rękami o drzwi, wpatrując się w nią z twarzą oświetloną do połowy blaskiem świecy. Uświadomiła sobie, że pił. – Jak się domyślam, chcesz porozmawiać o rolnictwie – powiedział niewyraźnie. – W nocnej koszuli. – Może innym razem – odparła. – Ta koszula jest zbyt skromna, Kate, na dyskusje jakiegokolwiek rodzaju. Naliczyłem aż osiem guzików. A szlafrok można określić jedynie jako cnotliwy. – Mam zdjąć jedno i drugie? – spytała, spoglądając na niego szacująco. – Kate. – Oderwał się niespiesznie od drzwi. – Jest późno. Czego naprawdę sobie życzysz? Nagle poczuła się niepewnie. Może to był błąd? Lub należało poczekać, aż Edward wytrzeźwieje? Teraz wydał jej się onieśmielający. – Nie jestem pewna – przyznała. – Pozwól, że pomogę – powiedział, podchodząc bliżej. – Może tego? Uniósł jej brodę, przymknął powieki i pocałował ją leciutko, zaledwie muskając wargi Kate swoimi. Mimo to aż zaparło jej dech. Niestety, ku jej rozczarowaniu, niemal natychmiast się cofnął. Przesunął wzrokiem po jej twarzy.

– Twój ruch, kochanie – rzekł. Cofnęła się nieco. – Piłeś? – spytała. – Więcej niż zwykle – przyznał. – Lecz nie posłałaś chyba po mnie, by zganić za złe nawyki? Potrząsnęła głową i przysunęła się bliżej. – Nie – wyszeptała. – Chciałam zapytać, co miałeś na myśli, mówiąc to, co powiedziałeś wczoraj wieczorem w bibliotece. Nie próbował udawać, że nie rozumie. – Gdy powiedziałem, że zależy mi na tobie? Skinęła głową. – Tak. Chciałam cię też zapytać, czy zawsze będzie ci na mnie zależało? Odsunął się o krok, a jego twarz przybrała mroczny wyraz. – A co by to miało być takiego, Kate? – zapytał. – Chcesz, bym przysiągł, że zawsze będę ci oddany? Padł ci do stóp? – Chcę tylko prawdy – odparła. Podniósł dłoń i objął jakże znajomym gestem jej policzek. – Prawdy? – powtórzył. – Prawda, jak to rzeczowo wyłożyłaś wczorajszego wieczoru, wygląda tak, że byłoby lepiej dla nas obojga, gdybym nie pojawił się nigdy w Bellecombe. Nie kupił domu Reggiego ani nie wziął cię do łóżka. – Żałujesz? Pocałował ją znowu, głęboko, namiętnie, obejmując w talii, aż zaczęły uginać się pod nią kolana. Wsparła się na nim, ledwie zdolna oddychać. – Czy to wygląda, jakbym żałował? – zapytał, odsuwając usta zaledwie o cal. – Nie, Kate, żałuję jedynie tego, na co nam przyszło. – To znaczy? – naciskała. – Co miałeś na myśli, mówiąc, że mógłbyś pozostać w pobliżu? – Myślałem zapewne o Heatherfields – odparł. – Jest blisko i miałem nadzieję – jako że jestem łajdakiem – że moglibyśmy… moglibyśmy… – A oto, co ja o tym wszystkim myślę – przerwała mu

gwałtownie. – Uważam, że powinniśmy pozostać kochankami. Nie tylko teraz, ale… przez jakiś czas. Na tak długo, jak będzie nam to odpowiadało. Jego oczy zabłysły. Otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz Kate go uprzedziła. – Wiem, Edwardzie, że twój dom jest w Londynie, nie tutaj. Wiem, jakie życie prowadzisz i że w końcu wiejskie rozrywki cię znudzą. Ale czy nie mógłbyś od czasu do czasu mnie odwiedzić i znaleźć w tym przyjemność? Moglibyśmy wypracować sposób, by móc być razem, przynajmniej do czasu, aż jednemu z nas nie wyda się to zbyt uciążliwe. – Uciążliwe! – zaśmiał się ostro. – Nie śmiej się, Edwardzie. Nie będę się tobą dzieliła. Nie jestem aż tak zdesperowana. Właśnie dlatego o tym rozmawiamy. Jeśli nie możemy mieć nic więcej, czy nie moglibyśmy zadowolić się choćby… wzajemnym oddaniem? I przyjemnością? Pogładził wierzchem dłoni jej policzek. – To wszystko, czego ode mnie chcesz, Kate? – zapytał. – Przyjemności? Tanio się sprzedajesz, moja droga. – Chcę ciebie – odparła. – Niech Bóg mi pomoże, ale chcę po prostu… Przerwał jej kolejnym pocałunkiem, o wiele mniej delikatnym. Jego uścisk był niemal bezlitosny, język zanurzał się głęboko, a ramię opadało coraz niżej, póki nie objął dłonią jej bioder i nie uniósł jej ku sobie. – Przyjemność, Kate – wymamrotał, wędrując ustami w dół, ku zakrytemu koronką obojczykowi. – O tak, tyle mogę ci dać. Zorientowała się, że rozpina drugą dłonią guziki jej koszuli. Podniósł nieco głowę i wtulił usta we wrażliwe miejsce pod uchem, liżąc je leciutko. Jej puls przyspieszył w oczekiwaniu tego, co miało nastąpić. Co tylko on mógł jej dać. Szarpnął za brzegi koszuli, nadrywając szew. Objął dłonią pierś. – Edwardzie – wyszeptała. – Oddychała szybko w półmroku. – Edwardzie, chcę… chcę…

– Już mówiłaś – wymamrotał z ustami tuż przy jej ustach. – Bądź cicho i pozwól, bym ci to dał. Nagle podniósł ją i odwrócił tak, że plecami opierała się o drzwi, a potem wsunął pomiędzy nich dłoń i zaczął rozpinać spodnie. Pomyślała o łóżku, lecz myśl uleciała równie szybko, jak się pojawiła. Uniosła nogę i oparła ją instynktownie o biodro Edwarda, po czym objęła go za szyję. Edward jęknał cicho i wcisnął pomiędzy nich dłoń, by podciągnąć wyżej delikatny materiał. Dotknął jej intymnie i gładził wrażliwe miejsce, aż zadrżała, czując, jak robi się śliska i wilgotna. – Och, Kate! – wydyszał. – Jesteś taka słodka. – Proszę, Edwardzie – wyszeptała, opierając się mocniej o drzwi. – Wejdź we mnie. Błagam. – Tego właśnie chcesz, Kate? – spytał ochryple. – Powiedz to, kochanie. – Tak. Tak. – Próbowała skinąć głową. – Chcę tego. Wiesz… och, Edwardzie… och! Ujął Kate wolną dłonią pod kolano i podniósł wyżej, otwierając całkowicie. A potem uniósł ją jeszcze o kilka cali i wsunął się w nią, lecz tylko na cal. Jęknęła. To było brutalne i zmysłowe. Nie piękne, nie, ale głęboko erotyczne. I, jak się obawiała, uzależniające. Wypchnęła lekko do przodu biodra. Pchnął mocno, wchodząc w nią do końca. – Och, Boże. Kate! – wydyszał tak ochryple, że ledwie dało się go zrozumieć. Nagle ogarnęło ich szaleństwo. Pchnął znowu, namiętnie i pożądliwie, gładząc ją, i Kate krzyknęła z rozkoszy. Nakrył jej usta swoimi i pchnął ponownie. Ustanowił szaleńczy rytm, unosząc ją wyżej, wypychając mocnymi ruchami biodra i przyciskając ją do siebie. Namiętność wezbrała niczym woda zalewająca tamę, gdy wchodził w nią i wychodził, wtuliwszy twarz w jej szyję i popychając ją ku granicy świadomości.

Skóra Kate płonęła, drżąc w każdym miejscu, którego dotknął. Pchnął mocniej i ciałem Kate wstrząsnął spazm, a po nim kolejne. Unosiła się na fali nieziemskiej rozkoszy, drżąc przemożnie. Czuła, jak Edward wbija się w nią szaleńczo. Nagle z jego piersi dobył się głęboki, głuchy jęk. Odrzucił w tył głowę. Wreszcie jęknął po raz ostatni i zamarł, oddychając ciężko. – Boże! – jęknął. – Tak. – Tak? – wyszeptała. – Tak, Kate, na wszystko – wykrztusił. – Na wszystko. Zniewoliłaś mnie. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie zadać śmiałego, niebezpiecznego pytania. Lecz potem z wolna wrócił jej rozsądek, a wraz z nim świadomość, że wypytywanie go o podobne sprawy w tym akurat momencie byłoby bardzo nie w porządku. Popełniłaby poważny błąd. Westchnęła, zmęczona, i opuściła nogę. Edward, jak zawsze dżentelmen, pozwolił jej zsunąć się po swoim ciele, a potem pomógł uporządkować strój, pochylając się tak, że włosy opadły mu na czoło, zasłaniając piękną twarz. Przesunęła po nich leniwie dłonią. – Przydałoby ci się strzyżenie – wymamrotała. Roześmiał się. – Boże, wie pani doskonale, jak wskazać mężczyźnie jego miejsce – powiedział. – Przepraszam. – Objęła go ramionami za szyję i pocałowała. – Nie jestem w tym dobra – nie wiem, co należałoby powiedzieć. Zresztą, na to nie ma słów. Uśmiechnął się w półmroku. – Jesteś doskonała, Kate. Spojrzała poza niego, na pokój. – W rogu jest łóżko – zasugerowała. – Choć bardzo wąskie. Wziął ją na ręce i zaniósł. – Rzeczywiście – przyznał, opuszczając Kate na materac. Przesunęła się pod ścianę, zostawiając mu dość miejsca, by mógł się położyć. Zdjął buty i tak właśnie zrobił.

– Jesteś tuż-tuż – rzekł, muskając ustami jej szyję. – Och, Kate. – Tak? – wyszeptała. Uniósł głowę, a wyraz wpatrzonych w nią oczu złagodniał. – Minęło sporo czasu, odkąd kochałem się po raz ostatni jak uczniak – powiedział. – Na stojąco i w ubraniu! Mogę winić za to jedynie brandy i nadmiar… – Czego? – Pożądania. – Odwrócił wzrok. – Boże miłosierny, jak ja cię pragnę, Kate! Pochyliła się i pocałowała go w czoło. – Zastanowisz się nad moją propozycją, Edwardzie? – W kwestii… kontynuowania romansu? – Tak – odparła, bawiąc się guzikiem jego koszuli. – Właśnie. Milczał przez długą, pełną grozy chwilę, a w końcu powiedział: – Możemy mieć coś więcej niż tylko romans. To, co przed chwilą zrobiliśmy… Nie uważałem, a powinienem. Mimo to… – Nie będziemy o tym myśleć – wtrąciła, całując go znowu. – Odpowiedz po prostu na pytanie. Nie zostawiaj mnie w niepewności. To… boli. – Tak – odparł ochryple. – Do licha, Kate, jesteś niemądra, że chcesz się ze mną zadawać, ale: tak. Na wszystko, czego zechcesz. Zbliżyła się jeszcze bardziej, wtulając twarz w jego szyję. Odpięła kolejny guzik koszuli Edwarda i przesunęła zmysłowo językiem wzdłuż obojczyka. – Rób tak dalej, łobuziaku, jeśli sądzisz, że to łóżko nas utrzyma. – Wątpię – odparła, tłumiąc śmiech. – Kate? – ucałował czubek jej głowy. – Dlaczego jesteśmy w sypialni lokaja? – Ponieważ odszedł już na emeryturę. Wyjechał po śmierci dziadka do Lyme Regis. A mama zajęła moje łóżko. – Boże święty! Dlaczegóż to? Nagle z korytarza dobiegło ich słabe „bum”.

Edward usiadł, klnąc pod nosem. – Zaczekaj – powiedziała, chwytając go za ramię. – Kate, ostatnią rzeczą, jakiej ci potrzeba, jest zostać przyłapaną ze mną w łóżku, zwłaszcza gdy w zamku przebywa Upshaw. – To był tylko służący. W korytarzu. Mimo to Edward wstał i zamknął drzwi na klucz. Dźwięk dobiegł ich jednak znowu – głośniejszy. Towarzyszył mu zduszony chichot. Edward usiadł na skraju łóżka. – Służący? – powiedział z powątpiewaniem, ściągając brwi. – To zapewne lady Julia. – Kate sięgnęła po szlafrok i wstała. – Kiedy szłyśmy z mamą na górę, nadal piła w salonie z sir Francisem. I znów ten pijacki śmiech, tym razem nieco dalej w korytarzu. – Rzeczywiście, wydaje się zawiana – zauważył Edward ponuro. – Jeszcze obudzi wuja – mruknęła Kate, wkładając szlafrok. – Zaczekaj. Otwarła drzwi służbówki, po czym minęła salonik i wyjrzała na korytarz. Zobaczyła lady Julię w objęciach sir Francisa. Przyciskał ją do drzwi sypialni Kate, drugą ręką starając się utrzymać w górze lampę. – Nie, nie, Francisie! – szczebiotała, wychylając się znad jego ramienia. – To nie te. Jeszcze dwoje drzwi. – Julio, skarbie, uważaj na lampę. – Sir Francis pocałował ją. – Chyba wiem, które drzwi są twoje. Kate postąpiła krok w przód, by zganić gości za nazbyt swobodne zachowanie, gdy nagle sir Francis wsunął dłoń za plecy Julii, nacisnął klamkę pokoju Kate i pchnął drzwi tak mocno, że kobieta aż zatoczyła się do środka. A potem rozpętało się piekło. Z sypialni Kate dobiegł mrożący krew w żyłach i niemal teatralny krzyk, a po nim drugi, jeszcze bardziej histeryczny i okraszony wiązanką soczystych

przekleństw. Kate ruszyła przez mroczny korytarz i wpadła na Upshawa, który nadchodził z przeciwnego kierunku, przyodziany w opadającą na oko szlafmycę. – Co tu się, u diabła, dzieje! – zawołał. – Przepraszam, sir – odparła Kate. – Lady Julia trochę się wstawiła. Lecz Upshaw nie dał się zatrzymać. Pomaszerował ku sypialni Kate, zajrzał do środka i dosłownie zamarł. – Aurélie Wentworth! – krzyknął. – Co, na Boga…? Kate przepchnęła się obok wuja i jej oczom ukazała się scena niczym wyjęta z farsy. Lord Reginald Hoke siedział, nagi do pasa, na łóżku Kate, a obok niego, upozowana na jednym łokciu, z masą ciemnych loków opadających wdzięcznie na obnażone ramię, spoczywała Aurélie. Lady Julia zwijała się ze śmiechu, podczas gdy sir Francis stał oniemiały, trzymając dzielnie lampę. Wyglądał jak burza gradowa. – Zut alors! – Aurélie uniosła się leniwie do pozycji siedzącej. – Reggie, mon amour, zostaliśmy przyłapani! – Do wszystkich diabłów, Reggie! – zaklął sir Francis, wskazując wolną dłonią łóżko. – To ma być według ciebie dowcip? – Proszę zważać na język i się wynosić! – zawołał Upshaw. – A pani, madame – wskazał oskarżycielsko palcem Julię – jest pijana! Julia wyprostowała się z niejakim trudem, po czym odwzajemniła gest, mówiąc: – Zaś pan, sir, jest nadętym świętoszkiem! Po czym rozchichotała się na nowo. – Eh bien, Reggie. – Aurélie poklepała nagi bark mężczyzny. – To się musiało tak skończyć. Lecz Upshaw ruszył ku niej niczym fregata pod pełnymi żaglami. – Aurélie, na miłość boską, czy ty nie masz za grosz wstydu? – zagrzmiał, przystając u nóg łóżka. – Ten chłopak jest od ciebie o połowę młodszy!

– Vraiment, Archie, to doprawdy upokarzające! – odparła Aurélie. – I czuję się upokorzona, choć tak naprawdę nie jest ode mnie młodszy aż o połowę. Reginaldzie, mój drogi, czy mamy wyjawić nasz okropny sekret i skończyć z tym raz na zawsze? Lecz Reggie zsunął się z łóżka, ubrany jedynie w kalesony, i cofał się teraz, z wyrazem absolutnego przerażenia na twarzy, jakby Aurélie była wężem. – Jaki okropny sekret? – wykrztusił, zbierając gorączkowo ubranie z podłogi. – Do diabła, Francis! W co ty mnie wpakowałeś? – Zrobiłem to, za co mi zapłaciłeś, zarozumiały durniu. – Sir Francis zazgrzytał zębami, chwycił Julię za ramię i pociągnął ku drzwiom. – Boże święty! – Upshaw zasłonił dłonią oczy. – Nie wierzę w to. – Ça alors, Archie – powiedziała Aurélie, zapinając guziki koszuli. – Wiesz, że jestem niepoprawna. Lecz błagam! Mogę zerwać z Reggiem choćby natychmiast. Nie zmuszaj go tylko, by mnie poślubił. Jest za młody, a co gorsza, o wiele za biedny! – Poślubił cię! – Reggie wyprostował się z rękami pełnymi ubrań. – Oszalałaś? – Chwileczkę, prostaku! – wykrzyknął Upshaw, opuszczając dłoń. Na korytarzu Julia nadal zaśmiewała się do łez. Sir Francis daremnie próbował ją uspokoić. Reggie zatrzymał się w pół drogi do drzwi i obrzucił mrocznym, pełnym nienawiści spojrzeniem najpierw Aurélie, a potem Kate. Zaczerpnął powietrza i wykrztusił: – Nie wiem, jak to przeprowadziłyście, ale ktoś zapłaci mi za upokorzenie, i to słono. Słyszycie? Kate oprzytomniała w końcu na tyle, by się odezwać. – Co robiłeś w mojej sypialni, Reggie? Zechcesz to wyjaśnić? Reggie przepchnął się obok lorda. – Zejdź mi z drogi, Upshaw.

W jego spojrzeniu było tyle skumulowanego zła, że Upshaw faktycznie się cofnął. A potem z głębi korytarza dobiegł głęboki, leniwy głos. – No, no, Reggie! – powiedział Edward. – Nieładnie tak paradować w bieliźnie. Poza tym płoszy to konie. Aż tutaj słychać, jak hałasują. Kate wyjrzała i zobaczyła, że Reggie zatrzymuje się gwałtownie. – Idź do diabła, Quartermaine! – wykrztusił, trzęsąc się z gniewu. – Widzę w tym twoją rękę. Cóż, nigdy jej nie będziesz miał. Nigdy. Mogłeś zabrać mi dom, ale, na Boga, na tym koniec! Aurélie wyskoczyła z łóżka i sięgnęła po szlafrok. Kate, wstrząśnięta, położyła dłoń na ramieniu wuja. – Ostrożnie, wuju, to nie jest to, na co wygląda – ostrzegła go po cichu. – Wracaj do łóżka i pozwól mi wszystkim się zająć. – Młoda damo, wiedz, że… – Wuju, proszę – powtórzyła tym razem bardziej stanowczo. – To mój dom. Wracaj do łóżka, porozmawiamy rano. Obfite policzki Upshawa zatrzęsły się z oburzenia. – Mam tylko nadzieję, że wiesz, co robisz, Katherine! Katherine też miała taką nadzieję. I że jej matka nie postradała do reszty zmysłów. Uświadomiła sobie, że drżą jej kolana. Uniknęła o włos skandalu po to jedynie, by zostać wplątaną w inny, potencjalnie gorszy, z matką. Nie przyszłoby jej do głowy, że Reggie może być tak okrutny! A gdyby jego ohydny podstęp się udał… wielkie nieba! Oczywiście, nikt nie mógłby zmusić Kate, by za niego wyszła. Lecz nawet tytuł nie ochroniłby jej przed skandalem tego rodzaju i ogólnym potępieniem. Czując lekkie mdłości, wyszła za Upshawem na korytarz i zobaczyła Edwarda. Stał w półmroku ze skrzyżowanymi ramionami, a obok niego de Macey, nadal w wieczorowym stroju i z wyrazem zatroskania na twarzy. Pozostali zniknęli. Upshaw wrócił do sypialni i zatrzasnął za sobą drzwi, nie wypowiedziawszy już ani słowa.

– Cóż, to było interesujące – zauważył Edward. – Bonsoir, panie Quartermaine! – powiedziała Aurélie, wysuwając się zza Kate. – Jakiż ma pan znakomity słuch! – Tak, już mi to mówiono – odparł Edward spokojnie. – Och, mon Dieu, de Macey! Ciebie też zbudziliśmy? – Nie, wchodziłem właśnie po schodach, gdy usłyszałem twój krzyk – odparł niewyraźnie hrabia. – Godzien występu w Opéra Comique. Czy znów mnie zdradzałaś? – Tak, mon coeur, ze znacznie młodszym mężczyzną – odparła. – Mam nadzieję, że nie zakłóciliśmy panu zbytnio wypoczynku, panie Quartermaine? – Jakoś przeżyję – odparł. – Ja także – powiedziała Aurélie – jeśli ktoś poda mi brandy. – Przypuszczam, że możemy darować sobie formalności – burknęła Kate, ruszając korytarzem. – Poza tym sama chętnie się napiję. Weszła z powrotem do swego saloniku, a pozostała trójka za nią. Edward przyniósł lampę i ją zapalił. Kate podeszła prosto do kredensu i wyjęła szkocką whisky Anstruthera, uznając, że delikatny francuski trunek nie podoła zadaniu. De Macey ruszył za Kate i widząc, jak trzęsą się jej dłonie, postawił na stole szklaneczki i zajął się nalewaniem. Aurélie ułożyła się w wymyślnej pozie na otomanie i mrugnęła do Edwarda. – Jak miło! – oznajmiła. – Cała nasza czwórka w dezabilu, prawie jak rodzina. – Jestem całkowicie ubrany, kochanie – zaprotestował de Macey, wciskając jej w dłoń szklaneczkę. Aurélie upiła łyk i zmarszczyła z odrazą nos. – Ma foi, to ta trucizna Anstruthera! – Po prostu wypij, Aurélie – poleciła matce Kate, siadając naprzeciw. – A teraz bądź tak miła i wyjaśnij nam, co zaszło. – Mon Dieu, zostałam przyłapana w łóżku z młodszym kochankiem! – odparła Aurélie, trzepocząc rzęsami. – Czy to nie oczywiste?

– Oczywiste jest jedynie to – powiedziała Kate, gdy Edward usiadł obok niej na sofie – że mną dziś manipulowałaś. I że twoja reputacja legła w gruzach. Muszę wybronić cię jutro jakoś przed wujem, więc lepiej mów. – Och, Archie! On i tak będzie myślał o mnie jak najgorzej. – Pani Wentworth – odezwał się Edward spokojnie – mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko temu, bym opowiedział córce pani, co wydarzyło się dziś w ogrodzie różanym. Kate spojrzała na niego z gniewem. – Miałeś z tym coś wspólnego? – Nieświadomie – odparł. – Wiem, że znacząca suma pieniędzy została ostatnio przekazana sir Francisowi przez Reggiego. Jak zakładam, niebezinteresownie. – Bez wątpienia – mruknęła Kate. – A, jak się domyślam, twojej matce udało się podsłuchać, co Reggie spodziewał się za te pieniądze uzyskać. Kate spojrzała na matkę. – Mów, Aurélie. Pani Wentworth wzruszyła ramionami. – Usłyszałam, jak się zmawiali, by cię skompromitować. Reggie jest wściekły, że nie przyjęłaś jego oświadczyn. Oddał sir Francisowi pieniądze przegrane w karty w zamian za drobną przysługę. – Ach – wtrącił Edward. – Plan wyglądał więc tak, że sir Francis wpada do sypialni, udając pijanego, i nakrywa, ku swemu przerażeniu, Reggiego w łóżku z Kate, zachowując się przy tym na tyle głośno, by wszystkich obudzić – zwłaszcza lorda Upshawa. – Zważywszy, że Katherine śpi jak suseł, mogłoby mu się udać – dodała Aurélie. De Macey przysiadł z ponurą miną na otomanie. – To przechodzi wszelkie pojęcie – stwierdził. – Reggie wyobraził sobie, że Upshaw zmusi Kate, by poślubiła mężczyznę, który ją skompromitował, lecz żeby plan się udał, potrzebował idealnego świadka. – Na przykład lady Julii, najbardziej niestrudzonej plotkarki

w całym Londynie – stwierdziła Kate gniewnie. – To byłoby okropne, przyznaję, ale i tak bym nie ustąpiła. Och, mamo! Dlaczego nie powiedziałaś mi po prostu, co knuje Reggie? – Ponieważ, mon chou, on nigdy by z tego nie zrezygnował – odparła znużonym głosem jej matka. – I teraz też może nie zrezygnuje. Ale to ja popełniłam błąd, przywożąc go tutaj, i ja powinnam ponieść tego skutki. Nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie oczekiwał, że poślubisz odrzuconego kochanka swej matki. – Ale co z tobą, mamo? – zaprotestowała Kate. – Teraz ty będziesz musiała stawić czoło skandalowi. No i Anstrutherowi. Aurélie wzruszyła ramionami. – Eh bien – powiedziała. – Jego to nie obejdzie. Tak sobie właśnie powiedziałam: Aurélie, ty idiotko! Zniesiesz kolejny skandal, więc go sprowokuj. Jestem w tym dobra, prawda? To znaczy w wywoływaniu skandali. – Och, mamo! – westchnęła Kate. – I co teraz? – Teraz? Julia będzie mnie męczyła, bym opowiedziała jej wszystko ze szczegółami. Zachowam milczenie oraz stoicki spokój, a wtedy wróci czym prędzej do Londynu, by opowiedzieć, co widziała, i wyciągnąć od wspólnych znajomych, jak długo Reggie był moim kochankiem. Co się zaś tyczy Reggiego – mam nadzieję, że zrezygnuje. – Wszyscy mamy taką nadzieję – dodał de Macey z powątpiewaniem. – Nie powinnaś tego robić! – jęknęła Kate. – Boję się, że Reggie zechce się na tobie mścić. – Phi! Nie ma się czym przejmować! – odparła Aurélie z iście galijską pogardą. – Co mógłby powiedzieć? Prawdę? Przyznać, że próbował zmusić przyjaciółkę z dzieciństwa do małżeństwa? I to w najbardziej godny pogardy sposób? Non, mon chou, z pewnością nie zechce przyznać się do czegoś takiego. – Istna diablica z ciebie, kochanie – powiedział de Macey, wstając. – Domyślam się jednak, że Katherine woli złajać cię na osobności, udam się więc na spoczynek. A rano wyjaśnię Reggiemu – i sir Francisowi – że z przyjaźnią koniec i nie są tu już

mile widziani. Aurélie także wstała. – Filou na pewno za mną tęskni. Wracaj teraz do łóżka, Katherine. Jutro będziesz mogła łajać mnie do upojenia. – Dobranoc, pani Wentworth, hrabio de Macey. – Edward podszedł do drzwi i otworzył je przed wychodzącą parą. – Mam nadzieję, że będą państwo dobrze spali. – I pan także – odparła z uśmiechem Aurélie, mijając go. – Musi pan być wyczerpany po jakże ekscytujących wydarzeniach wieczoru. Edward uświadomił sobie, że w normalnych okolicznościach nikt rozsądnie myślący nie zostawiłby Kate w nocnym stroju sam na sam z dżentelmenem, który też nie był kompletnie ubrany – i miał na dodatek mocno zszarganą reputację. Lecz tego wieczoru nikt nie zachowywał się normalnie. Teraz jednak bardziej martwił się o Kate. Wiedział, że musi żyć w ciągłym stresie – ucieczka siostry, dom pełen gości, o których trzeba się troszczyć, a teraz jeszcze zdrada Reggiego. I romans. Tak, zapewne on również ponosi część winy. – To okropne – powiedziała ostro. – Mogłabym udusić Reggiego! A co myślała sobie mama? Jak mam uspokoić wuja po tym wszystkim? Tak jakby ucieczka Nancy nie wystarczyła… Edward podszedł bliżej. – Myślę, że matka próbowała ci na swój sposób pomóc. – Pomóc? – Kate spojrzała na niego z niedowierzaniem. – A jak miałoby to pomóc komukolwiek z nas? Jeśli Anstruther choć trochę ją jeszcze kochał, to już z tym koniec. A ja muszę przekonać wuja, że jego szwagierka nie oszalała. No i Nancy! Nancy, która dopiero co poślubiła wiejskiego pastora! Tak się starałam, by z domu nie wydostała się żadna plotka! Mama nie zastanowiła się po prostu, jak paskudnie będzie to wyglądać. I niby zrobiła to dla mnie? Nie, Edwardzie. To czyste szaleństwo. Ruszyła ku oknu, a on za nią. Gdy przystanęła, zamyślona, wspomniał dzień, gdy po raz pierwszy ją pocałował. Stała wtedy w salonie, wyglądając przez okno. Przypomniał sobie o tym zapewne

nie bez powodu. – Kate – powiedział, kładąc jej delikatnie dłoń na ramieniu. – Twoja matka nie jest taka jak inne kobiety, lecz stara się być rodzicem w jedyny sposób, jaki zna. – Tylko dlaczego nie nauczyła się, jak to dobrze robić? – krzyknęła Kate, odwracając się. – Dlaczego, Edwardzie? Czy Nancy i ja nie zasługujemy na odrobinę wysiłku? Jak trudno może jeszcze być? – Trudniej, niż sobie wyobrażasz – mruknął Edward. – Trzeba znaleźć odpowiedni sposób – powiedziała przez zaciśnięte zęby. – Kiedy ma się dzieci, ma się także zobowiązania. Wychowuje się je. Czuwa nad nimi i uczy, jak sobie radzić. Lecz Nancy i ja nie miałyśmy normalnej rodziny. Nie byłyśmy otaczane opieką, nie przez rodziców. Musiałyśmy znosić wybryki mamy i brak zainteresowania ze strony ojca. Mam już tego serdecznie dość. – Przeżyłaś szok, Kate. – Próbował otoczyć ją ramieniem, ale go odepchnęła. – Ledwie uniknęłaś niszczącego skandalu. Nie zdawałaś sobie sprawy, jak daleko Reggie może się posunąć – zresztą mnie również nie przyszło to do głowy. – Doceniam fakt, że starasz się jakoś mi to wytłumaczyć – powiedziała sztywno – lecz mogę myśleć jedynie o tym, że Nancy i Richard wrócą jutro, tuzin sąsiadów stawi się, by uczcić ich ślub i będą rozmawiać jedynie o tym, że jej matkę przyłapano w łóżku z byłym narzeczonym jej siostry. – Reputacja Richarda to przetrwa, Kate – odparł Edward spokojnie. – A może nikt się nie dowie, co zaszło tu dziś w nocy? – Sekrety zawsze wychodzą na jaw – powiedziała z goryczą. – Zawsze! Skandalu nie da się wyciszyć, jakkolwiek byśmy się starali. Nie miej w tym względzie złudzeń, Edwardzie. Nagle ogarnął go chłód. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że nie rozmawiają już o jej matce, lecz o czymś zdecydowanie bardziej okropnym. Podszedł do kredensu i nalał sobie whisky, chociaż ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował, był kolejny drink. Potrzebował

natomiast czasu, żeby się zastanowić. Dobry, stary Ned – pomyślał – zawsze kalkulujący, obliczający szanse. Kate nadal stała przy oknie, wpatrując się w noc. – Edwardzie – powiedziała na pozór obojętnie – wcześniej tego wieczoru powiedziałeś… powiedziałeś, że możemy mieć coś więcej niż tylko romans. I że nie uważałeś. – To prawda. – Odwrócił się niechętnie od kredensu, uświadamiając sobie, że jej gniew nie dotyczy już tylko lekkomyślnego postępku Aurélie. – Co miałeś na myśli? – Stała ze skrzyżowanymi ramionami, wpatrując się w szybę. – To nie miało raczej nic wspólnego z tym, co tu się dziś wydarzyło, Kate – przemówił ostrożnie. – Rozmawialiśmy o twojej matce, czyż nie? – Mimo to chciałabym wiedzieć. Gdyby, Boże uchroń, okazało się, że jestem w ciąży, co byś zrobił? – Postąpiłbym jak należy. – Przyglądał się czujnie odbiciu jej twarzy w szybie. – Co innego mógłbym zrobić? – Tak, to byłoby kłopotliwe, prawda? – zauważyła. – Jestem baronessą d’Allenay, nie byle kim. Nie mógłbyś ukryć mnie w domku na wsi i widywać dziecka raz na rok, prawda? – Cóż. – Odstawił z brzękiem szklankę na stolik. – Wygląda na to, że powinniśmy przeprowadzić poważną rozmowę, Kate. Odwróciła się gwałtownie. – Naprawdę, Edwardzie? Powinniśmy? Podniósł dłoń, czując, jak budzi się w nim gniew. – To ty mnie do siebie dziś zaprosiłaś, Kate – przypomniał jej. – Próbowałem trzymać się z daleka. – Masz całkowitą rację – wyszeptała. – Jesteś moją słabością, nie przeczę. Od pierwszej chwili nie mogłam poradzić nic na to, że tak cię pragnęłam. Ciebie i rozkoszy, jaką mi dajesz. Chociaż wiedziałam, że nie powinnam ulegać tej słabości. – A nie powinnaś? – spytał chłodno. – Dziękuję, Kate, że powiedziałaś coś oczywistego w taki sposób, jakby było to nie lada

odkrycie. Oczywiście, że nie powinnaś ulec pożądaniu. Ja nie powinienem. A jednak to zrobiliśmy. I nadal robimy. A jeśli przydarzy się najgorsze, wyjdziesz za mnie – i będziesz tego żałowała do końca życia, nie mam co do tego wątpliwości. Podjęliśmy jednak ryzyko, nie rozumiałaś tego? – Nie w pełni – odparła. – Póki nie uświadomiłam sobie, że to dziecko byłoby najpewniej dziedzicem baronii d’Allenay. Podszedł i chwycił ją za nadgarstek. – Chwileczkę, moja droga. Zabrzmiało to jak paskudne oskarżenie. Powiedz, o co dokładnie ci chodzi. – O Annabelle Granger – i myślę, że o tym wiesz. A teraz, czy byłbyś uprzejmy puścić mój nadgarstek? Puścił ją, jakby stanęła nagle w płomieniach. – Cóż, jeśli chodziło o Annabelle – rzucił gniewnie – dlaczego po prostu tego nie powiedziałaś? Zacisnęła wargi i potrząsnęła głową. – Nie chodziło – przyznała. – Nie od razu. Lecz teraz? Tak, chcę wiedzieć, kim jest dla ciebie ta dziewczyna. – Jestem jej… ojcem chrzestnym albo kimś w tym rodzaju – odburknął. – Rodzonym ojcem także? – spytała, rzucając mu wyzwanie. Przez długą chwilę zastanawiał się, czy nie posłać Kate do diabła. Ale nie było to nieuzasadnione pytanie. Nie dla kobiety, która mogła nosić jego dziecko. – W zaufaniu? – zapytał w końcu. Zawahała się. – Tak, w zaufaniu. – Nie jestem – odparł krótko. – A jeśli ci nie wierzę? Potrząsnął głową. – To twój wybór, Kate – powiedział. – Jak my wszyscy, możesz zdecydować, w co wierzysz. Możesz uznać, że jestem ojcem Annie, jej zbawcą albo bogatym wujkiem. Nie zawracam sobie głowy prostowaniem tego, w co ludzie wierzą, ponieważ nie obchodzi mnie, co o mnie myślą.

– Nie uważasz jednak, że powinieneś był mi o niej powiedzieć? Po tym, czym… Zamilkła, a jej twarz pokryła się rumieńcem. – …dla siebie byliśmy? – dokończył, uśmiechając się gorzko. – Kate, twoje pożądanie jest jak błoto na bucie. Istnieje, póki go nie zmyjesz. – To nie o to… Jak możesz… – umilkła, zamrugała i potrząsnęła głową. – Przepraszam. Masz absolutną rację. To nie moja sprawa. – Tego nie powiedziałem, droga Kate – odparował spokojnie. – Przeciwnie, można by znaleźć mocny argument za tym, że jest to jak najbardziej twoja sprawa. Ale nie wkładaj mi słów w usta i nie waż się nazywać mnie kłamcą. Odwróciła od niego wzrok. – Żałuję, że tak bardzo cię pragnę – wyszeptała. – Potrafię temu zaradzić. Powiedz słowo, a po dziesięciu minutach już mnie tu nie będzie. Upewnij się tylko, na kogo tak naprawdę się gniewasz i dlaczego. – Na siebie – odparła. – Jestem tego w pełni świadoma. Stali przez chwilę w milczeniu. W saloniku panowała cisza tak głęboka, że słychać było, jak w przyległym pokoju tyka zegar. Edward czuł się odrzucony, zły i urażony – lecz przede wszystkim głęboko zraniony. Do licha, czy nigdy się nie nauczy? – Wyjadę jutro do Heatherfields – powiedział szorstko, zmierzając ku drzwiom. – Przepraszam, Kate, jeśli cię czymś uraziłem. – Heatherfields nie nadaje się do zamieszkania. – Poradzę sobie. – Otworzył drzwi szarpnięciem. – Spędziłem zbyt wiele lat w wojsku, żeby wystraszyć się przeciekającego dachu i paru szczurów. Dobranoc, Kate. Poślij mi wiadomość – do Heatherfields lub Londynu – jeśli wydarzy się najgorsze. – Ach, tak. Najgorsze – powiedziała nieobecnym głosem. – Dziękuję, Edwardzie, że tak jasno to ująłeś. – Proszę bardzo – powiedział i wyszedł, trzaskając drzwiami.

Rozdział 17 Rada lady d’Allenay dla cierpiących z miłości Pani Peppin umieściła zeszyt z listą zadań w promieniu porannego słońca, założyła okulary i dopisała kolejną linijkę do części zatytułowanej menu. – Dobrze, słodkości mamy z głowy – powiedziała z satysfakcją. – Co się tyczy serów: kucharka wyłożyła stilton i camembert. Nie zdobędziemy w tak krótkim czasie niczego innego, panienko. – Tak, oczywiście – wybąkała Kate z łokciami opartymi na długim stole. Gospodyni westchnęła cicho i zerknęła na nią ponad blatem. – Proszę się skupić, panienko Kate – zganiła ją delikatnie. – Nie skomentowałaś menu nawet słowem, a wiesz, jaki lord Upshaw potrafi być wybredny, jeśli chodzi o ser. – Wybacz, Peppie. – Kate wsunęła za ucho opadający kosmyk i wyprostowała się na krześle. – Wuj lubi stilton wystarczająco, by nie narzekać. Lecz po ostatniej nocy… – Tak. – Pani Peppin zmarszczyła nos. – Mogłybyśmy podać ten stilton na złotej tacy, a i tak nie byłby zadowolony. Kate zjadła śniadanie w swoim pokoju, a potem zeszła na dół i opowiedziała Peppie w skrócie o nocnych wydarzeniach. Peppie odparła z przejęciem, że jeśli chodzi o nią, lord Reginald może smażyć się w piekle. Lecz co ważniejsze, zapewniła Kate, że choć służący słyszeli hałasy, uznali je za kolejny wybryk gości pani Wentworth. – Co za bałagan, Peppie! – Kate oparła brodę na dłoni. – Były jakieś wieści z plebanii? – A i owszem! Jasper powiada, że panienka Nan przyjechała z mężem pierwszym pociągiem – odparła gospodyni. – Tak, jak zapowiedziała pani Wentworth. – Mam nadzieję, że nie będą mieli nic przeciwko temu, żeby przyjść dziś na kolację. Wszyscy przyjęli zaproszenie?

– Na uroczystą kolację z okazji pospiesznego ślubu pastora? – prychnęła pani Peppin. – O tak, wszyscy chcą przyjrzeć się brzuchowi panienki Nancy. Przynajmniej możemy wykreślić z listy lorda Reginalda. Co powiedziawszy, pochyliła się i przekreśliła grubą czarną kreską jego nazwisko. – Hrabia de Macey był tak uprzejmy i kazał mu się wynieść – powiedziała Kate cicho – oszczędzając mi zażenowania. Szczerze mówiąc, Peppie, był już najwyższy czas. – W rzeczy samej, panienko, wyjechał bardzo wcześnie, w stroju do konnej jazdy, zabierając tylko torbę i płaszcz. Jasper powiedział, że zostawił na górze lokaja, by spakował jego rzeczy. Kate odetchnęła z ulgą. – Dzięki Bogu, to koniec. Lokaj może zostać, jak długo zechce. To Reggiego chciałam się pozbyć. Pani Peppin spojrzała na nią spod oka. – Wygląda na to, że wkrótce dom niemal opustoszeje, skoro panienka Nancy wyszła za mąż, a pan Edward wyjechał. Kate poczuła, jak ogarnia ją przygnębienie. – A wyjechał? – Na Boga, panienko, dobrze przed śniadaniem! – odparła Peppie nieco oskarżycielskim tonem. – Nie wiedziałaś? Pojechał na tej swojej czarnej bestii, żeby zamieszkać w Heatherfields, choć nie wiem, jak będzie to możliwe, skoro dach przecieka tam jak sito, stary Cutler, który ma opiekować się domem, jest głuchy jak pień, a pani Cutler to najbardziej niedbała gospodyni, jaką widziałam. – Pan Quartermaine zapewnił mnie, że niestraszne mu przeciekający dach ani szczury – powiedziała Kate. – Wątpię zatem, czy niedbalstwo pani Cutler będzie dla niego wielkim problemem. – Och, panienko! – Pani Peppin spojrzała na nią karcąco. – Co z jajkami? Kto usmaży mu je tak jak lubi? Kate uniosła brwi. – A jakie jajka lubi, Peppie?

– Dobrze wysmażone, panienko! – odparła gospodyni, jakby był to jedyny słuszny sposób przyrządzania jajecznicy. – I bekon też. – …co wyjaśnia, dlaczego nasze śniadania były ostatnio zbyt wysuszone – dodała Kate półgłosem. – Sądziłam, Peppie, że uznałaś go za bogatego łajdaka, który ukrywa na wsi nieślubne dziecko? Pani Peppin spuściła wzrok. – Cóż, panienko, nie mnie go osądzać. Trudno nie lubić tego dżentelmena, to wszystko, co mam w tej chwili do powiedzenia. Jest zawsze taki uprzejmy, także wobec służby. Kate poczuła, że zaczyna boleć ją głowa – jako dodatek do oczu, tak czerwonych i opuchniętych, że musiała przykładać do nich ręcznik zmoczony zimną wodą, nim odważyła się zejść rankiem do jadalni. – Cóż – powiedziała, odsuwając się od stołu. – Idę do biura poszukać Anstruthera, a potem spotkam się z wujem przy nowej plebanii, by mógł się upewnić, że dom jest wystarczająco obszerny dla Nancy. A jeśli starczy mi czasu, przejdę się po wiosce i poszukam nowożeńców. Dobrze byłoby ostrzec ich przed wujem. – Ale co Upshaw może teraz zrobić? – spytała pani Peppin. – Postawić sprawę na ostrzu noża? Dom albo małżeństwo? Kate potrząsnęła głową. – Nie może tak powiedzieć, zważywszy, iż Nancy spędziła z Richardem noc – odparła. – Nawet anulowanie ślubu zniszczyłoby doszczętnie jej reputację. Lecz mama potraktowała wuja parszywie, jakby jego zdanie nie miało w ogóle znaczenia. – No nie wiem, panienko. Ja powiedziałabym raczej, że jego lordowska mość nie zachowywał się racjonalnie, a matka panienki znalazła sposób, by ominąć jego sprzeciwy. – Wielkie nieba, mówisz jak Edward – mruknęła Kate. – Cel uświęca środki! Zresztą może tak jest. Nie wiem. Mimo to zamierzam ułagodzić jakoś wuja, ponieważ jego uczucia się liczą, Peppie. Był zawsze dobry dla mnie i dla Nancy. – Och, pewnie, na swój władczy, nieznoszący sprzeciwu

sposób. – Należy jednak do rodziny – powiedziała Kate, wstając. – A kłótni z krewnymi powinno się unikać. – Cóż, chwała tym, którzy zaprowadzają pokój. – Pani Peppin wstała i zaczęła grzebać w kieszeni fartucha. – Co zaś do pana Edwarda… – Co z nim, Peppie? – spytała Kate szorstko. Gospodyni wyjęła list. – Przyszedł z poranną pocztą – odparła. – Z Londynu. Czy pan Edward będzie dziś na kolacji? – Och… Boże. Kate zastanawiała się przez chwilę. Edward był nowym sąsiadem, a do dziś także gościem w jej domu. – Nie wiem. Daj mi ten list, Peppie, zastanowię się, jak go doręczyć. Wzięła kapelusz oraz harap i wyszła z saloniku gospodyni, czując się bardziej przytłoczona, niż kiedy tam weszła, i zastanawiając, czy Peppie również zamierza wziąć stronę Edwarda. Co byłoby niemądre – powiedziała sobie – ponieważ nie istnieją żadne strony. Nie toczyła z Edwardem wojny. Walczyła sama ze sobą. A tego ranka obudziła się z okropnym przeczuciem, że go skrzywdziła. Powiedział, że nie jest ojcem Annabelle Granger, a dotąd zawsze był wobec niej uczciwy. Nie próbował udawać innego, niż jest. Od początku przyznawał się do rzeczy, które mógł łatwo zataić albo przynajmniej wybielić. Ale nie wolno jej myśleć o tym teraz, napomniała się w duchu, wychodząc na zalany słońcem dziedziniec. Ich relacja była w najlepszym razie niebezpieczna, a jeśli naprawdę wszystko skończone… Zamrugała, żeby odpędzić łzy, weszła do biura i przekonała się z ulgą, że nie ma tam nikogo. Wydmuchała nos, otarła podpuchnięte oczy i, czekając na Anstruthera, zabrała się do przeglądania rachunków zaniedbanych od przyjazdu matki. Pojawił się po półgodzinie, w ubłoconych butach,

zachowując się niezwykle oficjalnie. Przywitał Kate uprzejmie i zasiadł za swoim biurkiem, by poinformować ją, co wydarzyło się w majątku od rana. Ona z kolei przedstawiła mu bieżący stan finansów. Przez jakiś czas zastanawiali się, skąd wziąć pieniądze na zakup kopalni cyny w Kornwalii. W końcu Anstruther westchnął. – Tego nie da się zrobić, dziewczyno – powiedział, potrząsając głową. – Zapytaj Upshawa, lecz pożyczanie pieniędzy teraz, kiedy odsetki w City są tak… – Nie, żadnego pożyczania. – Zamknęła z hukiem księgę rachunkową. – Ledwie udało nam się wypłynąć na powierzchnię i zamierzam dopilnować, byśmy tam pozostali. Nie potrzebuję rady wuja. Anstruther, któremu wyraźnie ulżyło, wsparł wielkie dłonie na udach, jakby zamierzał wstać. – Nie, nie – powstrzymała go. – Musimy porozmawiać. – A czyż właśnie tego nie robiliśmy? – Usiadł z powrotem, spoglądając czujnie na Kate. – Ostatniej nocy coś się wydarzyło – powiedziała, zaczerpnąwszy głęboko powietrza. – Niezbyt przyjemna sprawa i ma związek z Aurélie. Nie chciałabym, żebyś usłyszał o tym z innego źródła i źle ją osądził. Uniósł pytającym gestem głowę. – To nie ma ze mną nic wspólnego, milady. – Och, proszę, nie „miladuj” mi tu, Johnie Anstrutherze! – odparła Kate niecierpliwie. – Masz nie więcej rozsądku niż Aurélie. A tak przy okazji – jak długo – i jak często – ty… eee, dotrzymywałeś towarzystwa mojej matce? – To nasza sprawa. – Była wasza – przyznała Kate – aż do ostatniego tygodnia. Dalej, wykrztuś to. Z mamą nie da się rozmawiać, szkoda w ogóle zaczynać. Jesteśmy teraz rodziną, Anstruther, i chcę wiedzieć wszystko. – To się panienka rozczaruje – powiedział sztywno. Kate zmarszczyła brwi, a potem potrząsnęła głową.

– No nie dosłownie wszystko – powiedziała znużona. – Tylko… kiedy i kto o tym wie. Co jeszcze może wyjść na jaw i w nas uderzyć, Anstruther? Nie mogę pilnować waszych pleców, jeśli nie będę nic wiedziała. Anstruther milczał przez dłuższą chwilę, postukując palcem wskazującym w blat biurka. W końcu przestał i przesunął nim wzdłuż nosa. – Od dawna – przyznał – jeśli już musisz wiedzieć. Odkąd byłaś małą dziewczynką, a ja przyjechałem, by objąć tu posadę. I, o ile się orientuję, nikt o tym nie wie. – Byłeś… zakochany w mamie? – Tak, dawno temu – przyznał – gdy ją poznałem. Wróciłem właśnie z uniwersytetu i przyjechałem do was z wizytą. Aurélie była wtedy młoda, mniej więcej w takim wieku, jak teraz Nan, a twój brat nie wyrósł jeszcze z pieluch. – Lecz wtedy nic się nie wydarzyło? Potrząsnął głową. – Nie, póki wasz ojciec nie zszedł kilka lat później z prostej drogi, żeby pić i uprawiać hazard. Lecz nie chcę źle się o nim wyrażać, więc na tym poprzestańmy. – Domyślam się, że nie czujesz się winny – zauważyła z wymuszonym uśmiechem. – Nie powiedziałbym – zaprotestował ponuro. – Tak czy inaczej, znamy się z twoją matką długo i dobrze, Kate. Czasami po prostu się przyjaźniliśmy, czasami łączyło nas coś więcej. Kate zaczynała się domyślać, że było to głównie „coś więcej”, gdyż elementy układanki zaczęły nagle do siebie pasować. – Zatem wszystkie te wyjazdy w sprawach majątku do Londynu, kiedy pracowałeś dla dziadka, a potem dla mnie… – zaryzykowała. – Nie chodziło jedynie o to, żeby oszczędzić mu trudów podróży, a mnie zakłopotania, gdybym natknęła się na Reggiego? Wzruszył ledwie dostrzegalnie ramionami. – Nie.

Kate oparła się na krześle i założyła ręce na piersi. – Podsumowując: ty i moja matka poznaliście się, zakochali i nawiązali romans, który trwał z przerwami zarówno tutaj, jak i w Londynie. A przez ten czas plotka łączyła ją z de Maceyem oraz paroma innymi szelmami i hultajami? – Co jakiś czas rozstawaliśmy się i wtedy wiązała się z kimś innym – odparł Anstruther ponuro. – Tak, ale mówimy o ponad dwudziestu latach – zauważyła Kate. – Zaczynam się domyślać, że obecny romans mamy z de Maceyem musiał być bardzo krótkotrwały. Anstruther spojrzał na nią zakłopotany. – Tak, przetrwał zaledwie kilka miesięcy – przyznał – dopóki nie wrócił mi rozsądek. – Aha, uparłeś się przy czymś? Wolę nie wiedzieć, o co chodziło. Jednak Aurélie jest wdową i to od ładnych kilku lat. De Macey mógł znaleźć sobie inną, żeby służyła mu za parawan. Dlaczego nie starasz się oficjalnie o względy mamy, skoro ci na niej zależy? – Co, miałbym się do niej zalecać? – Wydawał się szczerze zaskoczony. – Nic by z tego nie wyszło, panienko Kate. – Nie wiem doprawdy dlaczego – odparła Kate. – Chyba że przeszkadza ci to, iż jest tak niezrównoważona. – Nie miałbym możliwości utrzymać jej na poziomie, do którego przywykła – oznajmił Anstruther. – Nie jestem taki jak ona. – Rzeczywiście, jesteś o wiele bardziej rozsądny – zauważyła Kate. – Co zaś się tyczy środków utrzymania, nie wątpię ani przez chwilę, że jesteś bogaty jak Krezus. Masz w South Farm ładny dwór, a co do pochodzenia, jesteście sobie równi. Jej matka była guwernantką, a dziadek paryskim handlarzem zieleniną, któremu się powiodło. – Nie, to by się nie udało – powtórzył. Kate wzruszyła ramionami. – Rób, jak uważasz. Nie każdy mężczyzna potrafiłby poradzić sobie z moją matką. A twoja posada tutaj nie jest w

najmniejszym stopniu zagrożona i dobrze o tym wiesz pomimo protestów i całej tej gadki o poświęcaniu się. Zatem jeśli chcesz zdobyć Aurélie, lecz nie masz odwagi zabrać się do tego na poważnie, możesz winić tylko siebie. No dobrze – powiedziała, chwytając harap i kapelusz. – Jadę do wioski zobaczyć się z Nancy i Richardem. Czy mogę cię poprosić, byś zawiózł wuja na miejsce budowy nowej plebanii i mu je pokazał? – Tak, zawiozę starego zrzędę i pożałuję, że nie zatkałem sobie uszu woskiem. – Nie mam pojęcia, co powiedziałeś – odparła Kate spokojnie – ale chcę widzieć was obu punktualnie o jedenastej. Proszę, nie spóźnijcie się, bo mamy dziś na kolacji ponad dwudziestkę gości. – Tak, tak, wiem – zniecierpliwiony machnął dłonią. Nagle przypomniała sobie o liście. Zawróciła i podeszła do biurka. – Mógłbyś podrzucić to do Heatherfields i powiedzieć panu Quartermaine’owi, że nadal spodziewamy się go na kolacji? W końcu jest teraz naszym sąsiadem. Twarz Anstruthera przybrała na moment trudny do odczytania wyraz. – Dobrze, dziewczyno, to żaden kłopot. Kate przygryzła wargę. – A co do tej małej awantury wczoraj w nocy… – Nie ma potrzeby – powiedział, machając znów dłonią, jakby ją odprawiał. – Już wszystko wiem. Na pewno doskonale się przy tym bawiła. – Och – powiedziała Kate. – Ale mama jest jeszcze w łóżku, a nikt inny… Anstruther uniósł głowę znad księgi rachunkowej i uśmiechnął się leciutko. Kate włożyła energicznie kapelusz. – Rozumiem. No cóż, w takim razie wychodzę. A potem zawróciła – po raz trzeci. – Anstruther?

– Tak? – zapytał, rzucając ołówek na blat. Zawahała się, szukając właściwych słów. – Zastanawiałeś się kiedyś, czy… czy jeśli ktoś pragnie tego, czego mieć nie może, czy wtedy… Uniósł krzaczastą brew. – Tak? – Chodzi o mamę – powiedziała szczerze. – Te jej kaprysy. Samowola. Czy mogą mieć jeden powód? – Na przykład jaki? – To, że nie czuje się szczęśliwa. Bujne bokobrody Anstruthera poruszyły się, jakby zacisnął mięśnie szczęk. Kate westchnęła. – No cóż, wreszcie to powiedziałam. Boję się, że mama jest nieszczęśliwa – na swój sposób, oczywiście. A ponieważ najwidoczniej nie przyszło ci do głowy, że mógłbyś zmienić ten stan rzeczy, zastanów się, czy to, czego chcesz, nie jest aby bliskie temu, czego pragnie ona. I… – Wystarczy – przerwał jej stanowczo. – Doskonale. Skinęła głową i chwyciła za klamkę. – Chciałem powiedzieć, Kate, że tak to już jest. – Zawahał się, a potem dodał: – Lecz zastanowię się nad tym. Tak, dziewczyno, obiecuję. Kate, zaskoczona, wyszła na zewnętrzny dziedziniec i pomogła Mottemu osiodłać konia. Athena rzucała głową w chłodnym jesiennym powietrzu, a boks obok niej wydawał się bardzo pusty i dziwnie porzucony. Motte przesunął dłonią po boku klaczy. – Tak, wielki facet pojechał do nowego domu – powiedział uspokajającym tonem. – Więcej jabłek dla ciebie, moja śliczna. Marna pociecha, kilka jabłek – pomyślała Kate, dziękując Mottemu za to, że pomógł jej wsiąść. Przez całą drogę w dół wzgórza i potem, kiedy wspinała się na następne, nie mogła opędzić się od myśli o Edwardzie. Przekonanie, że popełniła

okropny błąd, rosło w niej z każdą chwilą, a wraz z nim wzrastało przygnębienie. Powtarzała sobie na okrągło, że pomijając sposób, w jaki traktował Annabelle Granger, i tak nie był dla niej odpowiednim mężczyzną, a to, czym się zajmował, sprawiało, iż nie powinna nawet go znać. I że jego dalszy pobyt w Bellecombe, nawet w charakterze gościa Aurélie, zagrażał jej dobremu imieniu. Tylko że jakoś już o to nie dbała. Jakby słabość w nogach rozmiękczyła też jej zdolność rozumowania. Przypomniała sobie Nancy i słodką obietnicę, że jej małżeństwo z Richardem przetrwa. Pomyślała też o trzech córkach ciotki Louisy, które trzeba będzie wydać kiedyś za mąż. Już i tak musieli zmagać się z plotkami spowodowanymi swobodnym trybem życia Aurélie. Nie potrzebowali, by także Kate dostała się na języki. Aurélie była w końcu wdową i jako takiej przysługiwała jej pewna doza wolności. Lecz Kate, jak zwykle, utknęła gdzieś pośrodku i, uczciwie mówiąc, była już nieco zmęczona tym, że jest za wszystko odpowiedzialna. Jej użalanie się nad sobą zostało jednak przerwane, kiedy wjechała na szczyt kolejnego wzgórza i spojrzała w dół, ku kamieniowi milowemu, o który uderzył kiedyś głową Edward. Tam, tuż przy nowym znaku, wskazującym drogę do wioski, stało jagnię – o wiele za małe, by oddzielać je od matki. Biedactwo beczało tak rozpaczliwie, że słyszała je przez całą drogę w dół zbocza. Gdy podjechała zupełnie blisko, szarpnęło się, ale nie odsunęło, jak można byłoby się spodziewać. – Biedne maleństwo! – wymamrotała Kate, zaintrygowana. – Przesadzę cię z powrotem za ogrodzenie. Zsiadła z konia, przywiązała Athenę do płotu i pochyliła się, by zbadać zwierzę. Nie próbowało uciekać, beczało tylko, a jego różowy język drżał żałośnie. – Jak udało ci się wydostać? – spytała, wyciągając ramiona, aby je podnieść. Dopiero wtedy zorientowała się, że malec zaplątał się w linę. Przyklękła, by go wyplątać, i przekonała się ze zgrozą,

że jagnię nie tyle się zaplątało, ile zostało przywiązane. Wokół jego pęcin owinięto cienką linę i przytroczono ją do podstawy słupka. – Przeklęte wiejskie urwisy! – powiedziała do stworzenia, szarpiącego niebezpiecznie linę. – Dopadniemy ich za to, moje jagniątko. Uspokój się, to cię uwolnię. Rozwiązała błyskawicznie sznurek i wsunęła ramiona pod brzuch jagnięcia, lecz nim zdążyła się podnieść, zwierzę zaczęło się wyrywać. A potem coś białego mignęło jej przed oczami i nagle nie mogła już oddychać. Puściła jagnię i zaparła się obcasami o grunt, drapiąc dłoń, zaciśniętą na jej twarzy, i próbując zerwać wielką szmatę zakrywającą usta i nos. Nie widziała nic poza żywopłotem w oddali i biegnącym ku niemu w podskokach jagnięciem. A potem zapadła ciemność.

Rozdział 18 Anstruther wymierza zgrabnego kopniaka Komin kuchenny w Heatherfields dymił. Przesycone kwaśnym odorem chmury wydostawały się z jego ponurych trzewi, wznosząc leniwie ku nagim, poczerniałym belkom sufitu – nie wcześniej jednak, nim zdążyły podrażnić nos i gardło Edwarda, sprawiając, że zgiął się wpół w ataku kaszlu, przywodzącym na myśl gruźlicę i rychłą śmierć. Gdzie jest Westa – pomyślał ponuro – kiedy jej potrzebuję? Nie było tu żadnego domu. Do licha, nie było nawet ogniska. Tylko brudna, całkowicie zrujnowana kuchnia z wielką czarną dziurą, bekającą popiołem i sadzą. – Mówiłem, że dymi – powiedział stojący tuż za nim skurczony starzec. – Rzeczywiście, powiedział pan. Cytuję: będzie okropny swąd, choć dopiero teraz zaczynam w pełni ogarniać, co miał pan na myśli. W przypływie gniewu chwycił pogrzebacz i zaczął rozgrzebywać ze złością ogień. – Niech pan uważa na hak w palenisku! – krzyknął stary. – Moja pani musi mieć na czym powiesić garnek! – Garnek z czym? – Edward odwrócił się, nie wypuszczając pogrzebacza. Cutler wysunął przedramiona, jakby chciał zasłonić się przed ciosem. Edward zaklął. – Garnek z czym? – powtórzył łagodniej. – Z kolacją – odparł stary. – Życzy pan sobie, żeby przygotować sypialnię? – zapytał z tak ciężkim akcentem, że Edward ledwie go zrozumiał. Boże, czy ci ludzie nie umieją mówić po angielsku – pomyślał. – Nie, ale chętnie bym się wykąpał. W gorącej wodzie.

– Moja pani powiedziała, że chce pan tu zostać po kolacji. A może wróci pan potem do wielkiego domu? – Ach tak, sypialnia – powiedział Edward, czując, jak złość zmienia się w przygnębienie. – Nie, Cutler. Nie wracam do Bellecombe. Zostaję w Heatherfields. – No i bardzo dobrze. Nagłe pojawienie się nowego właściciela wprowadziło w życie dozorcy nieliche zamieszanie, a jego nie tak znów stara „pani” także nie wydawała się zadowolona. O ile zdołał zrozumieć starego, przebywała gdzieś na podwórku, próbując zabić kurczaka na kolację. Odrzucił pogrzebacz, oparł pełnym uporu gestem dłonie na biodrach i objął spojrzeniem żałosne pomieszczenie z pociętym drewnianym stołem i masywnym walijskim kredensem zastawionym pokrytymi kurzem talerzami i półmiskami. Niektóre wyglądały tak, jakby nadal znajdowały się na nich resztki jedzenia. A potem upór także zmienił się w smutek. Jakim prawem zmuszał tych biednych, niewyszkolonych ludzi, by ponosili konsekwencje jego lekkomyślnego działania? – Przepraszam, Cutler – powiedział, szczypiąc się mocno w nasadę nosa. – To się nie uda, prawda? Poślij do Białego Lwa, niech zatrzymają dla mnie łóżko i kolację. Stary pokiwał głową niczym pełne zapału ptaszysko. – Tak, mogę to dla pana zrobić – rzekł znacznie uprzejmiej. – Zostanie pan tutaj? – Przez jakiś czas – odparł Edward, przesuwając dłonią po brudnych od sadzy włosach. – Zamierzam wywlec na zewnątrz kilka mebli i je porąbać. Będzie czym napalić w kominku. Stary pokiwał znowu ochoczo głową. Pewnie zachowałby się tak samo, gdyby Edward poinformował go, że zamierza podpalić dom, rozebrać się i tańczyć nago wokół ogniska. Swoją drogą, kusząca perspektywa – pomyślał. Stary wyszedł, potykając się, przez niskie kuchenne drzwi, za którymi rozciągał się zaniedbany teraz warzywny ogród. Kiedyś musiał robić imponujące wrażenie. Edward przyglądał się przez

chwilę, jak dozorca odchodzi, a potem wywlókł na dwór brudny stół, szurając drewnianymi nogami po płytach posadzki. Po jakimś czasie jego los podzieliła antyczna szafka na mięso z przerdzewiałymi drzwiczkami i tuzin krzeseł z powyrywanymi siedzeniami. Kiedy zostało mu już tylko jedno, w miarę całe, opadł na nie wyczerpany, by zastanowić się nad sytuacją. Powinienem powiedzieć Kate o Annie – pomyślał, przygnębiony. Należało to zrobić, gdy tylko przypomniał sobie o jej istnieniu. I wyznać jej też całą resztę. Nie chodziło o to, że jej nie ufał. Jednak historia była tak paskudna, a jego poczucie winy tak dolegliwe, że wolał dusić wszystko w sobie. Po części obawiał się także, iż zniszczy to ich kiełkującą przyjaźń, choć nadal dziwiło go niepomiernie, że mógłby się zaprzyjaźnić – co więcej, cenić sobie tę przyjaźń – z damą o tak nieskazitelnym charakterze. Lecz to nie była tylko przyjaźń, prawda? Zmieniła się w coś znacznie poważniejszego, gdy pocałował ją po raz pierwszy w salonie. Nie wiedział jeszcze nawet, kim jest, lecz kiedy Kate rozchyliła wargi, wzdychając słodko, uświadomił sobie od razu, że przepadł. Od tamtej chwili należała do niego – jeśli nie w pełni świadomie, to w sercu, choć nigdy jej tego nie powiedział. Ani tego, że ją kocha. Nie przyznał, że coś w nim się zmieniło, zerwało cumy i pożeglowało ku niej. Miała rację. Ukrywał Annie, jak robił to zawsze, za zasłoną gniewu, bólu i poczucia winy. Czuł się winny, że nie zdążył stawić się w porę u boku jej matki, a zwłaszcza tego, iż żałował danej Marii obietnicy. Choć dotrzymałby jej bez wątpienia, gdyby los dał mu taką szansę. Poślubiłby ją, uznał dziecko za swoje i spreparował dość kłamstw, aby uwiarygodnić sprawę. Wszystko, byle oszczędzić Marii cierpienia i ocalić Annie przed losem nieślubnego dziecka. Oparł łokcie na kolanach i ukrył twarz w dłoniach. Nozdrza wypełniał mu zapach popiołu, oczy szczypały i łzawiły. Powiedział

sobie, że to z powodu dymu, i prawie w to uwierzył. Tak jak uwierzył, że jego życie legło w gruzach i nic się nie da na to poradzić. A mógł wrócić przecież do Kate, błagać ją o wybaczenie i zapewnić, że jest już innym człowiekiem. Co było prawdą. Czerpanie korzyści z ludzkich słabości nie przynosiło satysfakcji, lecz tylko niesmak. Stopniowo i niezauważalnie stał się nie lepszy niż ten wyrzutek Alfred Hedge, i dobrze o tym wiedział. Był tylko lepiej urodzony – niezbyt wielki powód do dumy – i jeszcze bardziej bezlitosny. Jak mógłby narzucić kogoś takiego Kate? Nie mógłby. Nawet gdyby Peters stanął za chwilę na progu z torbą wypchaną gotówką. Lecz co by na to powiedziała Kate? Nie była naiwna. Była inteligentną kobietą, która wiodła dość skomplikowane życie, zarządzając wielkimi włościami z wdziękiem i talentem. A jeśli, pogrążony w żalu i rozpaczy, wybrał bezwiednie ścieżkę, nie oglądając się na to, czego życzy sobie Kate? Czy powinien powiedzieć jej, co czuje? Może była tak nim rozczarowana, że nie będzie to miało znaczenia. Jak na człowieka przekonanego, iż potrafi sprostać każdemu wyzwaniu, nie potrafił myśleć jasno. Mógł pójść do Kate i przyznać, że był zarozumiałym osłem. Wszystko, byle nie siedzieć w tym okropnym miejscu, walcząc z łzami. Trzeba porzucić to żałosne skomlenie i przypomnieć sobie, co udało mu się osiągnąć: spokojną przyjaźń, której tylko głupiec nie próbowałby ratować. Wybrał odpowiedni moment, by zebrać się w sobie i zdecydować, co dalej, ponieważ gdy tylko wstał i kopnął nieszczęsne krzesło, wejście przesłonił wielki cień. – To ty, Quartermaine? – dobiegł go znajomy, szorstki głos. – Wejdź, człowieku – polecił, chociaż zarządca zdążył już przekroczyć próg. – To miejsce nie jest ogrodzone, na miłość boską! Anstruther obrzucił wzrokiem wnętrze i zrzedła mu mina.

– Dzień dobry – powiedział, podając Edwardowi list. – Miałem nadzieję, że znajdę tu panienkę Kate. – Kate? – Edward zerknął na list, odłożył go i dodał z niedowierzaniem: – Tutaj? – Nie ma jej? – Anstruther zmarszczył brwi. – Na pewno? – Co? Dlaczego spodziewał się pan znaleźć ją tutaj? Gdzie ona, u licha, jest? Wahanie zmieniło się w coś znacznie bardziej mrocznego i Anstruther potrząsnął głową. – Nie zastałem jej w zamku – powiedział zaniepokojony. – Właśnie stamtąd wracam. Rano poprosiła, bym przyniósł panu list, a potem miałem spotkać się z nią na budowie nowej plebanii, ale się nie pojawiła. Edward potrząsnął głową. – To do niej niepodobne – powiedział cicho. – Może jest z Nancy? – Nie dotarła na plebanię, choć właśnie tam się wybierała. Coś się stało, Quartermaine, czuję to. – Niech to wszyscy diabli! Ten przeklęty bękart Hoke! – Tak, słyszałem, że nie spodobało mu się, iż jego podstęp spalił na panewce – powiedział Szkot. – Och, rzucił kilka czczych pogróżek. A może nie były tak znowu czcze? – Posłałem Burnhama, żeby poszukał jej w wiosce, a Jaspera na farmę. Tom Hearn zwołuje po cichu dzierżawców, a Upshaw wrócił do zamku i teraz pewnie rozwala go kamień po kamieniu. Nikt jej nie widział. Edward wkładał już płaszcz. – Ten człowiek jest jak wściekły pies – powiedział, chwytając harap – i trzeba się go pozbyć. Dokąd mógł ją zabrać? – Nie ma powozu – zauważył Anstruther, gdy wychodzili – a nie ośmieliłby się przewozić uprowadzonej kobiety pociągiem. Jest w okolicy tak znana, że nie zdołałby ukryć jej w żadnej gospodzie. Nie, myślę, że są gdzieś tutaj. W Heatherfields, miejscu, które Reggie zna od podszewki.

– Boże, czyżby zamierzał ją skrzywdzić? Odwiązał Aragona i wskoczył na siodło, starając się zapanować nad gniewem. Nie pora poddawać się wzburzeniu, tu potrzebna była chłodna logika. Anstruther nie dosiadł swojego wierzchowca. – Zastanawiałem się nad tym i nie sądzę, żeby ją skrzywdził – powiedział, drapiąc się po imponujących bokobrodach. – Ale wieczorem ma być przyjęcie. – Dobry Boże. Czyżby zamierzał skompromitować ją przed całą wioską? – Owszem, jeśli nie gorzej – odparł Anstruther. – Jest zdesperowany, a desperaci, nawet ci zniewieściali i pozbawieni rozumu, bywają niebezpieczni. – Tak, a on rozpaczliwie chce ją poślubić – zgodził się z nim Edward. – Inaczej długi go zrujnują. Anstruther prychnął z pogardą. – Cóż, Kate i tak nie mogłaby mu pomóc, nawet gdyby chciała. Bellecombe to duże włości, ale ubogie w gotówkę, a ona nie jest tak naiwna, by ryzykować pożyczkę pod zastaw majątku. Reggie wrócił przekonany, że zdoła ją bez trudu oczarować. – Co oznacza, że poważnie jej nie docenił. – Właśnie. Ale pan – Anstruther przerwał i obrzucił Edwarda szacującym spojrzeniem – nie byłby tak głupi, prawda? Mam na myśli, że docenia pan zdrowy rozsądek damy i jej charakter? Edward nie był pewny, o co Anstruther tak naprawdę pyta, nie miał jednak wątpliwości, co odpowiedzieć: – Nie spotkałem dotąd kobiety równie rozsądnej i o podobnych przymiotach charakteru. Z pewnością nie powinna ich zmarnować na kogoś takiego jak lord Reginald Hoke. Anstruther skinął głową, jakby udzielał Edwardowi swego rodzaju błogosławieństwa. – Jak dobrze pamięta pan okolicę? – zapytał. – Puste chaty, stodoły, obory? Edward zastanawiał się przez chwilę. – Całkiem dobrze – odparł. – Przeszukam północną część

włości graniczącą z Bellecombe. – Ja sprawdzę odległy kraniec wioski i będę kierował się ku północy. Jeśli nic nie znajdziemy, spotkamy się na dolnym pastwisku, przy strumieniu. Włożył stopę w strzemię i dosiadł wielkiej bestii. A potem, jakby po namyśle, sięgnął do podniszczonej skórzanej torby przy siodle i wyjął pistolet. – Nie potrzebuję tego, żeby rozprawić się z kimś takim jak Reggie – zaprotestował Edward. – Może się przydać – powiedział Anstruther. – Mam drugi od pary. Jeśli natknie się pan na podstępnego drania, proszę wypalić. Znajdę was. A potem weźmiemy diabła za rogi. Kate ocknęła się, czując mdłości. Powietrze było wilgotne, gęste od zapachu ziemi. Belki ponad jej twarzą odpłynęły, zblakły, a potem pojawiły się znowu, tym razem proste, poczerniałe ze starości i grubo ciosane. Szopa – pomyślała niejasno. – A może chata? Leżała na czymś twardym i zimnym. Przewróciła się na bok, uniosła na prawym łokciu i przycisnęła dłoń do ust, wstrzymując wymioty. Budząca lęk woń rozkładu uderzyła w nią z taką mocą, że aż się zachwiała. Zataczając się, ruszyła po zniszczonej podłodze z płyt ku drzwiom. Okazały się zamknięte. Zaczęła uderzać w nie dłońmi i po chwili ustąpiły, wydając metaliczny dźwięk. Otwarła je szeroko, wbiegła w zarośla i zwróciła w oślepiającym blasku dnia śniadanie. Ktoś stojący za nią chrząknął. – Bardzo mi przykro, staruszko. Efekt uboczny. Kate wyprostowała się nieco, próbując dociec, czyj to głos. I dlaczego sprawił, że przeszył ją dreszcz. Reggie. Piekło i szatani, to sprawka Reggiego. Co zrobił? Zatruł ją? Oparła dłonie na udach, próbując myśleć. Jechała do wioski i ktoś przycisnął jej do twarzy cuchnącą mdląco szmatę. Wyprostowała się i sięgnęła do kieszeni po chustkę. Otarła usta, zaczerpnęła oddechu i świat przestał wirować. Zobaczyła, że

stoi pośród zarośli i wrzosu. Daleko za nimi Exmoor wznosiło się ku niebu, popołudniowe słońce rzucało zaś na wzgórza cień chmur. Był to znajomy widok. Musiała zostać odurzona i przewieziona w miejsce niezbyt odległe od domu. Schowała chustkę, odwróciła się i pomaszerowała błotnistą, zarośniętą ścieżką, czując, jak wzbiera w niej słuszny gniew. Reggie stał oparty o framugę z pełnym samozadowolenia uśmieszkiem na twarzy. Tego było już za wiele. Zamierzyła się i zdzieliła go na odlew grzbietem dłoni. Uderzył głową o kamienną ścianę, zatoczył się, wyprostował, pochwycił ją i zaciągnął, wyrywającą się i wierzgającą, do wnętrza chaty. – Ty… mała… dziwko! – wrzasnął, popychając ją na zniszczoną niemal zupełnie pryczę. – Zawsze byłaś jędzą. Działanie narkotyku spowalniało reakcje Kate, a Reggie przewyższał ją pod względem wagi i siły. Walczyła dzielnie, wymierzając mu ciosy łokciami, szarpiąc za włosy i wszystko, co tylko zdołała pochwycić, na próżno jednak. W końcu Reggiemu udało się przewrócić ją na brzuch i przygnieść do ziemi. A potem poczuła znowu tę mdlącą woń i osunęła się w mrok. Krótka, lecz barwna kariera w armii w połączeniu z dwoma dekadami spędzonymi na opróżnianiu kieszeni najbardziej fałszywych i śliskich przedstawicieli gatunku ludzkiego wyostrzyły zmysły Edwarda do niespotykanego poziomu. Nim dotarł na skraj wrzosowiska, mijając wzgórze oraz dolinę, przedzierając się przez żywopłoty, pokonując rowy i ogrodzenia dla bydła, minęły trzy godziny i z lęku krew niemal zlodowaciała mu w żyłach. Nauczył się wyczuwać podstęp, nim jeszcze go dostrzegł, i uważał, podobnie jak Machiavelli, że pokonanie wroga podstępem jest równie dobre i skuteczne jak dokonanie tego siłą. Dlatego kiedy zobaczył opuszczoną chatę z przylegającą do niej szopą, poczuł, że jest u celu. Cofnął się do zagajnika po drugiej stronie wzgórza, uwiązał

Aragona i wrócił piechotą do chaty, zbliżając się ostrożnie od strony bez okien. W środku nic się nie poruszało – przynajmniej na tyle głośno, by dało się to usłyszeć przez gruby mur. Wyczuwał jednak, że ktoś tam jest. Przesunął się bezszelestnie w kierunku szopy. W połowie drogi usłyszał ciche parskanie i odgłos stąpania podkutych kopyt. Zerknął ostrożnie za róg i został nagrodzony widokiem długiego, czarnego ogona omiatającego tylne nogi czarnogniadej klaczy. A potem z wnętrza chaty dobiegł szmer głosów. Oparł się o ścianę, zastanawiając, jaką obrać taktykę. Przypuszczał, że Reggie może być uzbrojony – tchórze zwykle bywali. Mógł wyważyć drzwi i rzucić się na niego. Prawdopodobnie dopadłby łobuza, nim ten zdążyłby wystrzelić. Nie wiedział jednak, gdzie dokładnie znajduje się Kate. Mogłaby zostać postrzelona. Zważywszy, że z pewnością nie poddała się bez walki, zapewne musiał ją związać, uczynić niezdolną do stawiania oporu. Nie, lepiej wpierw wypłoszyć winowajcę. Przekradł się ku bocznej ścianie i wyjrzał ostrożnie, badając możliwości ataku. Jedne drzwi z nisko umieszczoną framugą i dwoje okien, zakrytych okiennicami. Szyby, jeśli w ogóle tu kiedyś były, zostały dawno wybite. Do licha. Nie dało się sprawdzić, co dzieje się w środku. Obliczając bezgłośnie, jak daleko może znajdować się Anstruther, wrócił do szopy i uwolnił klacz Kate, a także drugiego wierzchowca, którego tam znalazł. Tymczasem rozmowa przybrała bardziej gwałtowny obrót, co było mu na rękę, gdyż podniesione głosy zagłuszyły odgłos kopyt. Odprowadziwszy konie, wrócił do szopy i zaczął zgarniać pod ścianę siano, wyschnięty nawóz i suche chwasty. Gdy uznał, że stos jest dostatecznie wysoki, sprawdził pistolet, a potem wyjął zapałki i pomodlił się do Westy. Kate ocknęła się wciśnięta w kąt, ze związanymi dłońmi i z ustami zatkanymi chustką. Sznur, otaczający ciasno jej talię, przywiązano do metalowego pierścienia w ścianie.

Reggie siedział na drewnianym stołku pod oknem zasłoniętym okiennicą. Promień słońca przedzierał się przez szczelinę w drewnie, przydając jego spojrzeniu dziwnego, nieziemskiego blasku. – Witaj pomiędzy żywymi, Kate – powiedział cicho. Wysunęła nogę, próbując wykopać spod niego stołek, i zaklęła bezgłośnie. – O co chodzi, skarbie? – zapytał drwiąco. – Nie wykorzystałbym nieprzytomnej kobiety! Poza tym odebrałem ci dziewictwo dawno temu, cokolwiek było warte. Tupnęła bezsilnie nogą, grożąc, że obetnie mu jądra tępym nożem. Niestety, knebel znacznie osłabił efekt groźby. – Och, przestań się miotać. Jesteś zbyt odurzona, żeby biec, a jeśli się nie uspokoisz, będę musiał znowu pozbawić cię przytomności. Kate skrzywiła się z pogardą i oparła o ścianę, rozważając, co mogłaby zrobić. Umysł miała przytępiony, to prawda, lecz zaczynała się domyślać, dokąd Reggie ją zabrał. Najwidoczniej zorientował się, że to odgadła, powiedział bowiem, uśmiechając się i odsłaniając wielkie białe zęby: – Tak, stara chata pastucha. Często bawiliśmy się tu ze Stephenem, dlatego pewnie ją rozpoznałaś. Kiedy Kate się nie odezwała, uśmiechnął się z aprobatą. – Dobra dziewczynka – powiedział, rozprostowując nogi. – Siedź spokojnie, a do rana będzie po wszystkim. Do rana? Co ten diabeł znowu wykombinował? Kate omiotła spojrzeniem izbę, zastanawiając się, jakie ma możliwości. Nie było ich wiele, przynajmniej tak podpowiadał jej otumaniony umysł. Zauważyła jednak mały pistolet na rozkładanym stoliku obok Reggiego; nie tyle broń przydatną w walce, ile coś mniejszego, krótszego i sprawiającego zdecydowanie bardziej zabójcze wrażenie. – Och, to nie na ciebie, kochanie – powiedział Reggie, gdy zauważył jej spojrzenie. – Jak mogłaś nawet tak pomyśleć?

Wziąłem go, żeby nas obronić, gdyby ktoś cię znalazł, zanim zostaniesz do reszty skompromitowana. – Skompromitowana…? – warknęła Kate, lecz knebel stłumił słowa. – Oszalałeś? Oczywiście, tak właśnie musiało się stać. Oczy Reggiego błyszczały nienaturalnie, a wyrażające upór i pogardę linie wokół zaciśniętych w grymasie ust jeszcze się pogłębiły. – Kate – powiedział łagodnie – nie będziesz miała wyboru. Połowa wsi stawi się dziś w Bellecombe, żeby świętować. Obawiam się, że twoja nieobecność nie pozostanie niezauważona. Kate jęknęła i zamknęła oczy. Przyjęcie wuja! Reggie się nie mylił – w zamku stawi się tego wieczoru cała okolica. I wszyscy zauważą jej nieobecność. – Tak, to coś, o czym warto będzie plotkować, czyż nie? – zauważył z triumfem, widząc, jak przeraziła ją ta perspektywa. – Jestem pewien, że rankiem zarówno ty, jak i lord Upshaw uznacie, że pospieszny ślub ma sens. Kate wierzgnęła znowu, posyłając w powietrze chmurę kurzu, lecz Reggie tylko się roześmiał. – Tak, lady d’Allenay i jej były narzeczony wymknęli się, żeby wzniecić na nowo namiętność – powiedział. – A może ludzie pomyślą, że to fakt, iż siostra prześcignęła cię w drodze do ołtarza, wpłynął na twoją decyzję? Tak czy inaczej, z przyjemnością będę patrzył, jak Upshaw się wścieka, nie mówiąc o Quartermainie. Kate wypchnęła knebel językiem i zaklęła soczyście. – Widzę, iż dobrze zrobiłem, że cię związałem! – zapiał Reggie radośnie. – Upshaw nie będzie się mógł doczekać, żebym uczynił z ciebie uczciwą kobietę, gdy twoja reputacja legnie w gruzach. – Zniszczyłeś ją dawno temu, przeklęty głupcze! – krzyknęła. – Dlaczego po prostu mu tego nie powiedziałeś? – Żebyś nazwała mnie kłamcą? – Twarz Reggiego pociemniała. – Nie, nie, moja droga, to by się na nic nie zdało. A po tym, jak twoja podstępna matka wycięła mi ten numer, potrzebuję czegoś naprawdę dużego, żeby przeciągnąć Upshawa

na swoją stronę. Kate potrząsnęła tylko głową. – Reggie, desperacja pozbawia cię rozumu. Ja to nie Nancy. Jestem pełnoletnia i jestem baronessą, na miłość boską! Nigdy za ciebie nie wyjdę. Już prędzej pogodzę się z utratą dobrego imienia. – Nie mówisz poważnie – przerwał jej z gniewem, po czym zerwał się ze stołka i chwycił pistolet. – Kochałaś mnie, Kate! Ty… ty mi się oddałaś! Przysięgłaś, że mnie poślubisz! – Nie myślałam jasno! – wykrzyknęła. – Byłam oszalała z bólu po śmierci Stephena, Reggie. Tak, spałam z tobą i zgodziłam się za ciebie wyjść, ponieważ czułam się samotna. Nie możesz tego zrozumieć? – Nie, ty… Czekałaś na mnie! – krzyknął, wymachując dziko bronią. – Liczyłem na ciebie! A ty czekałaś, Kate! To nie w porządku udawać, że było inaczej! – Tak sądziłeś? – Teraz i ona krzyczała. – Naprawdę? Wierzyłeś, że wyczekuję, aż wrócisz, błagając nieprzekonująco o wybaczenie? – Tak, ponieważ nie miałaś wyboru. Przyzwoity mężczyzna nie weźmie zhańbionej narzeczonej, a ty nie jesteś nawet piękna. Poza tym ja… mogę cię zmusić! Nie nadużywaj mojej cierpliwości, Kate! Nie wiesz, do czego jestem zdolny! – Do robienia potwornych świństw. To oczywiste. Drażnienie go było jednak błędem. – Nie śmiej się ze mnie, bezczelna dziwko! – krzyknął, przystawiając jej pistolet do głowy. – Nikt inny cię nie zechce, przysięgam na Boga! – Odsuń pistolet, Reggie – powiedziała spokojnie. Lufa drżała mu w dłoni. – Och, jakże zirytowało mnie, Kate, kiedy przyjechałem do Bellecombe i zastałem tę zakałę ludzkości, Quartermaine’a, ulokowanego wygodnie na moim miejscu! To był poważny błąd, dziewczyno! Nie zniosę tego. Na Boga, nie zniosę. Kate poczuła strach. Reggie nie przypominał już człowieka, którego znała. Twarz wykrzywiał mu gniew, pot perlił się na czole,

a dłoń drżała pod ciężarem broni. – Po prostu mnie wypuść – powiedziała spokojnie. – Uwolnij mnie i zapomnijmy o tym, co się dziś wydarzyło. Nie bądź głupi. – Och, powiem ci, kto tu jest głupi. Ty, Kate, jeśli myślisz, że Quartermaine zrobi coś dla ciebie. Ten człowiek nie wie, co to litość ani współczucie. Zadrze ci spódnicę i wróci, śmiejąc się, do Londynu. – I kto tu mówi o zadzieraniu spódnicy i ucieczce do Londynu! – Nie uciekłem, Kate, ja tylko trochę się zapom… Nastawił uszu, spoglądając w stronę przeciwległego kąta chaty. Kate także to usłyszała: najpierw odległy szum, jakby zbliżał się rój rozgniewanych pszczół, a potem trzask. Nagle poczuła też dym. Spojrzała w górę i spostrzegła, że gromadzi się przy belkach. – Reggie! – krzyknęła. – Tam się pali! – Pali się? – Reggie obrócił się, ściskając pistolet. Słyszała odległe potrzaskiwanie ognia. Dobiegało od strony szopy. – Rozwiąż mnie, Reggie – powiedziała stanowczo, szarpiąc za linę. – Boże, mój koń! Gdzie jest Athena? Lecz Reggie biegał od ściany do ściany, sprawdzając, czy są gorące. Nagle pomiędzy nich wpłynęła wielka chmura dymu, a odgłos szalejących po drugiej stronie płomieni przybrał na sile. Teraz Kate zaczęła naprawdę się bać. – Musimy się wydostać, Reggie! – krzyknęła, sięgając rękami za siebie. Lecz ani lina, ani pierścień nie chciały ustąpić. Reggie krzyknął coś – zapewne było to przekleństwo, po czym odwrócił się, nadal ściskając broń. Poprzez dym widziała jego błyszczące szaleństwem oczy. Podbiegł do drzwi, lecz najwyraźniej się zacięły. Rzucił się zatem ku oknu i zaczął walić pięściami w okiennice. – Reggie! – Powietrze było już gęste od dymu. – Gdzie

Athena? Musimy wyjść! Lecz podbiegł z powrotem do drzwi i uderzył w nie barkiem. Z powały opadł deszcz iskier. Spróbował znowu i tym razem drzwi otwarły się szeroko. Wypadł na ścieżkę, drzwi się za nim zamknęły, a Kate przekonała się, co to znaczy być śmiertelnie przerażoną. – Reggie! – krzyknęła. – Ty tchórzu! Po chwili okiennice zatrzęsły się, a ona wrzasnęła i szarpnęła z całej siły za pierścień. A potem z dymu wyłonił się Edward z wyrazem ponurej determinacji na twarzy. – Kate! Dobry Boże! – Wsunął za pasek spodni trzymany w dłoni pistolet i przykląkł na jedno kolano. – Czy on cię skrzywdził? – Nie, ale… och, Edwardzie! – Przełknęła ślinę, starając się zapanować nad przerażeniem. – Ogień! Athena! – Jest bezpieczna, a ogień to był podstęp, przynajmniej do tej pory – powiedział, próbując rozplątać pętające ją węzły. – Kate, przepraszam! – Strzeliłeś do Reggiego? – spytała, czując, jak zalewa ją fala ulgi. – Tak. – Czyli nie masz za co przepraszać. – Nie zabiłem go. – Szarpnął z furią węzeł za plecami Kate. – A powinienem? – Cóż – zaśmiała się, drżąc. – Tak mi ulżyło na twój widok, że chyba wybaczę ci to małe niedopatrzenie. Ogień wspiął się po ścianie i zaczynał lizać belki w rogu chaty. Nagle poczuła, że lina opada. Edward pomógł jej się podnieść. Uniósł ją jak piórko i ruszył z nią ku drzwiom. Gdy wyszli, dostrzegła Reggiego – leżał obok ścieżki, dokładnie w miejscu, gdzie Kate zwróciła przedtem śniadanie, i trzymał się za udo. Nogawka spodni zdążyła przesiąknąć już krwią. Pistolet leżał o kilka metrów dalej. – Postrzeliłeś mnie! – wrzasnął. – Do diabła, Quartermaine! Próbowałeś mnie zabić!

– Tylko trochę cię uszkodziłem – warknął Edward. – Postaraj się, bym nie żałował swej wstrzemięźliwości! Kate spojrzała na wijącego się z bólu mężczyznę i nagle absurdalność sytuacji w pełni do niej dotarła. – Muszę przyznać, że przyglądanie się, jak tarzasz się w kałuży wymiocin, rozgrzewa mi serce, Reggie. – Ty mała dziwko! – Reggie skrzywił się z bólu. – Mogę już nigdy nie chodzić! – Jeszcze raz obrazisz damę – odezwał się Edward lodowatym tonem – a nie będziesz już nigdy oddychał. Reggie rzucił mu paskudne spojrzenie. Wyglądał, jakby miał się rozpłakać. Nagle zza chaty dobiegł tętent kopyt. Kate odwróciła gwałtownie głowę. – Anstruther – wyjaśnił Edward, przyglądając się jej uważnie. – Przepraszam, że się przestraszyłaś, lecz najbezpieczniej było wykurzyć wpierw Reggiego z chaty. Dasz radę stanąć, kochanie? – Och, tak, postaw mnie, proszę – odparła Kate z wdzięcznością. – Zdrętwiały mi ręce, ale zaczynają już mrowić. Po chwili zza węgła wyłonił się dosiadający potężnego wierzchowca Anstruther, rozrzucając dokoła błoto i połamane gałązki paproci. – Kate, kochanie, jesteś cała? – zapytał, zeskakując z siodła. – Tak, tak – odparła, próbując przygładzić włosy. – Jedynie brudna i trochę mi niedobrze. Przycisnął mi do twarzy jakieś paskudztwo. – Ach tak? – Anstruther cofnął stopę w ciężkim bucie do konnej jazdy i wymierzył Reggiemu solidnego kopniaka w tyłek. Reggie pisnął i spróbował usiąść. – Od wieków kusiło mnie, by to zrobić – przyznał Anstruther. – Nie mogę uwierzyć, że kopnął pan leżącego – zauważył Edward. – Tak? A ja, że nie wycelował pan wyżej i nie oszczędził mi fatygi. – Anstruther spojrzał na płonącą chatę w oddali. – Wykurzył go pan i załatwił, co? Chata i tak potrzebowała nowego

dachu. Edward uśmiechnął się do Kate i wzruszył ramionami. – Miałem ochotę coś dzisiaj spalić. Uznałem, że albo ta chata, albo Heatherfields. Otoczył ramieniem talię Kate i nie wyglądało na to, by miał ochotę je cofnąć. Anstruther westchnął, schylił się i dźwignął Reggiego, stawiając go na zdrowej nodze. – Poskacz sobie, kulawy wyrzutku – powiedział. – Coś mi się zdaje, że będziesz potrzebował Fitcha i jego skalpela. – Co zrobimy z nim potem? – zastanawiał się głośno Edward. – Zwiążemy jak gęś na Boże Narodzenie i zawleczemy przed oblicze sprawiedliwości? Reggie wyglądał, jakby miał się rozpłakać. – Uważam, że powinniśmy po prostu się go pozbyć – stwierdziła Kate obojętnie. – Tak? – spytał Anstruther z nadzieją. – A co zrobimy z ciałem? Kate się zaśmiała. – Nie, po prostu dokądś go wyślemy – odparła. – Zawieź go do Southampton i wsadź na statek płynący ku jakiejś piekielnie gorącej, malarycznej wyspie. – Polecam Cejlon – wtrącił Edward. – O! – burknął Anstruther, szukając czegoś w torbie przytroczonej do siodła. – Na razie zamknę go w wioskowym areszcie – powiedział, wyjmując linę i pokaźną menażkę. – Lepiej poczekam tutaj, aż ogień się wypali – rzucił Edward do Kate. – Zostanę – odparła Kate. – Dziękuję wam obu. Dziękuję, że mnie uratowaliście. Anstruther związał jak należy Reggiego, a potem przerzucił go, z niewielką pomocą Edwarda, przez siodło. Lina nie była szczególnie potrzebna, gdyż wola walki zupełnie tchórzliwego łajdaka opuściła. Edward poprowadził Kate dookoła chaty i w górę wzgórza.

Przyglądali się stamtąd, jak płonie stary dach. Nie było wiatru, który mógłby pomóc rozprzestrzenić się płomieniom. Kate usiadła na trawie, wzdychając z ulgą. – Wiesz, przez chwilę bałam się, że Reggie naprawdę mnie zastrzeli – przyznała. – I bardzo mnie to zaskoczyło, ponieważ nie sądziłam, że jest zdolny wykazać aż tyle inicjatywy. – Postradał rozum. – Usiądź obok mnie – poprosiła cicho. – Teraz i tak nie możemy nic zrobić. Zamiast tego przykląkł na jedno kolano, zwilżył chusteczkę wodą z menażki i jął zmywać z twarzy Kate brud i sadzę. – Wyglądasz okropnie, lady d’Allenay – powiedział cicho. – Nadal mam ochotę wychłostać tego psa. – Mnie zaś kusi, żeby ci na to pozwolić. Kiedy skończył, spojrzał jej w oczy, a potem odłożył chustkę. – Kate – odezwał się cicho. – Och, Kate. Nie powinienem spuszczać cię z oczu. – Nie wiem, dlaczego miałoby to… – zaczęła skonsternowana. Nie dokończyła, ponieważ chwycił ją w ramiona i mocno przytulił. – Kate – wyszeptał jej we włosy. – Najdroższa. Nie zniósłbym, gdyby cokolwiek ci się stało… – Ale się nie stało – przerwała mu, odsuwając się nieco, by móc na niego spojrzeć. – Nic się nie wydarzyło, Edwardzie. Zjawiłeś się w porę. I Anstruther. A Reggie jest osłem. – Nie powinienem był cię zostawiać. – Objął delikatnie dłonią jej policzek, rozmyślając o tym, czego omal nie utracił. – Nie kiedy ten szaleniec przebywał na wolności. – Nie zostawiłeś mnie. Podjęliśmy decyzję – być może niemądrą – że powinieneś wyjechać. – Spójrz na mnie, proszę. Posłuchała i dostrzegł w jej oczach szczerość. – Ta decyzja, Kate… Czy była niemądra? – Och, Edwardzie! Zdenerwowałam się i powiedziałam coś,

czego nie należało mówić. Przyłożył jej palec do ust. – A ja nie byłem z tobą szczery. Gdy tylko przypomniałem sobie o Annie, powinienem… – Nie – potrząsnęła głową. – Byłam zła na mamę – niesłusznie – ale z pewnością nie miałam prawa domagać się… – Dałem ci takie prawo – zapewnił pospiesznie. – Dałem ci prawo, byś mogła żądać ode mnie wszystkiego, co będzie ci potrzebne, teraz i zawsze. Nie chodzi o to, że ci nie ufam, bo tak nie jest. Nigdy nie było. Lecz Annie zawsze stanowiła część mojego życia, którą… cóż, starałem się trzymać w cieniu. Tak, to najlepsze określenie. – To nie moja sprawa – odparła, zaciskając wargi. Ujął jej dłonie w swoje. – Przeciwnie – powiedział, ściskając je. – Ale cię nie okłamałem. Annie nie jest moja. Kiedy została poczęta, byłem po drugiej stronie świata, na Cejlonie. – Przecież tak bardzo kochałeś Marię! – Zapewne. – Poczuł znowu, że ogarnia go ta dziwna, chłodna niepewność. – Trudno powiedzieć, gdy jest się tak młodym. Byłem wtedy zapalczywym głupcem, a ona… jak wiele młodych dziewcząt, uwielbiała romanse. Zaloty. Dramat. – Dramat? Uśmiechnął się. – Ty tego nie zrozumiesz – powiedział. – Założę się, że kiedy miałaś siedemnaście lat, także nie przepadałaś za melodramatem. – Nie, byłam obrzydliwie praktyczna – przyznała. – Lecz wiele dziewcząt uwielbia dramatyzować, zwłaszcza gdy chodzi o uczucia. – A ja doskonale nadawałem się na bohatera dramatu. – Zaczerpnął powoli powietrza. – Chcesz wiedzieć, co zaszło? Mam ci to wyjaśnić? Wzruszyła ramionami. – I tak nie mamy czym się zająć. – Rzeczywiście.

Wpatrywał się przez chwilę w ogień, zastanawiając, jak wyjaśnić coś, co sam nie do końca rozumiał. – Poznałem Marię pewnego lata w Brighton – zaczął. – Wspomniałem ci już, że kiedy spróbowałem oficjalnie się do niej zalecać, jej ojciec zareagował gwałtownie. Byłem wtedy lekkomyślny, impulsywny i wściekły o to, że uznano, iż nie nadaję się na adoratora. I, jak to bywa z młodymi ludźmi, gniew sprawił, że tym bardziej się zawziąłem. Musiałem zdobyć Marię. – Tak to zwykle bywa z młodymi mężczyznami. I jaką formę przyjęła twoja determinacja? – Kiedy Maria przysięgła, że mnie kocha, zacząłem nalegać, by odmówiła poślubienia mężczyzny, którego wybrał dla niej ojciec. Powiedziałem, by na mnie zaczekała, że stanę się jej godny, spłacę jakoś długi jej ojca i już nic nie stanie nam na przeszkodzie. – Dlatego wstąpiłeś do armii – dodała Kate. Skinął głową. – Tak, a po kilku miesiącach oprzytomniałem i zacząłem się zastanawiać, czy rzeczywiście jestem aż tak zakochany, czy też kierował mną gniew, spowodowany odrzuceniem. Byłem wówczas pełen gniewu, Kate. – Domyślam się – wtrąciła, jakby chciała go bronić. – Wiele przeszedłeś. Oderwano cię od rodziny – matki i brata – i pozostawiono, byś radził sobie sam w nieprzyjaznym świecie. – Dobra wymówka, jak sądzę. Tak czy inaczej, Maria ciągle do mnie pisywała, użalając się nad okrucieństwem ojca, a także nad tym, jak okropny i apodyktyczny potrafi być jej ewentualny narzeczony. I jak dzielna oraz niezłomna jest ona, płaczem utulając się codziennie do snu. Po jakimś czasie coś w tych słowach zaczęło budzić jednak mój niepokój. – Zbyt napawała się swoim nieszczęściem? – podsunęła Kate. – Zrobiłem się niespokojny – przyznał – i nadal nie jestem pewny dlaczego. Może nie czułem się godny tak szlachetnego poświęcenia lub zmęczył mnie nieustający dramat. W każdym razie zacząłem zastanawiać się, czy postępuję słusznie. Nie

pomogło również to, że nim opuściłem Anglię, matka Marii oskarżyła mnie, iż wchodzę pomiędzy nią a sąsiada. Oznajmiła, że nim się zjawiłem, Maria była szczęśliwa. – Z pewnością kłamała – zapewniła Edwarda Kate. Spojrzał na nią i skrzywił się nieznacznie. – Tak wówczas założyłem… – Ale? Westchnął. – Kiedy wróciłem do domu i przekonałem się, że Maria nie żyje, jej matka rzuciła mi w twarz stare listy miłosne córki – powiedział. – Najwidoczniej napisała do tego mężczyzny co najmniej kilka, a ja rzeczywiście coś zepsułem, chociaż nie miałem takiego zamiaru. Absolutnie. Kate przyłożyła mu dłoń do policzka. – Skąd miałeś wiedzieć? – Była młoda – powtórzył. – Ja… powinienem wiedzieć. Nie mącić jej w głowie, żądając, by na mnie czekała, a potem wyjechać, zostawiając ją samą. Czułem się wtedy trochę tak, jak czuję się dzisiaj – jakbym porzucił kogoś, na kim mi zależy i komu zagraża niebezpieczeństwo. – Och, Edwardzie, to nie tak. W dole wzgórza chata nadal płonęła – a przynajmniej unosił się nad nią dym. Edward pomyślał, że wysuszone, stare belki wkrótce się poddadzą. Czuł na sobie spojrzenie Kate, nieruchome i wyczekujące. Mimo to milczał. Czekał, by zapytała. Jakby to mogło go rozgrzeszyć. – Kto zatem jest ojcem Annie? – padło w końcu. – Mężczyzna, za którego chciał wydać ją ojciec – odpowiedział. – Znudziło mu się czekanie na to, co mu obiecano – tak przynajmniej twierdziła Maria – i za co zapłacił, przyszedł zatem pewnego dnia, gdy była sama, aby oświadczyć się jej po raz ostatni, a kiedy mu odmówiła, zgwałcił ją. Później, jak twierdzi pani Granger, rzucił jej w twarz listy miłosne i powiedział, że książęcy bękart może wziąć sobie to, co zostało, ponieważ prędzej piekło zamarznie, niż on poprosi ją znowu o rękę.

– Boże święty! – Kate zaczerpnęła drżącego oddechu. – A jej ojciec nic nie zrobił! – Nie powiedziała mu. Ani mnie, jeśli już o to chodzi, póki nie okazało się, że jest w ciąży. Do tego czasu tamten mężczyzna zdążył się ożenić. Co mógł zrobić jej ojciec? Sąsiad był właścicielem jego domu i ziemi. Pan Granger zastawił wszystko. – Ależ to okropne! – Biedna dziewczyna! I co zrobiłeś? – Napisałem do niej, by powiedziała, że dziecko jest moje. To było szaleństwo, owszem, lepsze jednak od przyznania, że została zgwałcona, czyż nie? Poza tym czułem się winny. – To nie było tak! – Powiedziałem jej przecież, żeby wytrwała, choćby nie wiem co – zaprotestował. – Kim byłem, Kate, by nakazywać jej coś takiego? Kiedy teraz o tym myślę, uświadamiam sobie, że ledwie ją znałem. Byłem po prostu zadurzony i zły. Naburmuszony jak dziecko. Nauczyło mnie to, że mężczyna musi panować nad emocjami, bo inaczej to one zapanują nad nim. Co gorsza, Maria czekała zbyt długo, żeby powiedzieć mi o dziecku. Uzyskanie zwolniena z armii zajęło tygodnie, a znalezienie statku płynącego do Anglii i sama podróż – miesiące. A kiedy dotarłem… – …już jej nie było – wyszeptała Kate głucho. – Nie żyła i zostało jedynie dziecko. A skoro powiedziała wszystkim, że jest twoje… – Jej rodzice oczywiście wiedzieli, że to kłamstwo – odparł. – Nie potwierdzili tego ani nie zaprzeczyli, a Granger jął nawet utrzymywać – i niech Bóg mu wybaczy, zapewne było to możliwe, choć mało prawdopodobne – że Maria bawiła się z nami oboma. Oddała się tamtemu, próbując zatrzymać, a on ją wykorzystał, po czym odmówił poślubienia, by tym mocniej upokorzyć kobietę, która go odrzuciła. – Chryste… – westchnęła Kate. – Ale to jest… to jest… po prostu brak mi słów. – Bardzo pogmatwane – zasugerował gorzko Edward. – Lub może jej ojciec był tylko słabym, pogrążonym w długach człowiekiem, próbującym poradzić sobie z tym, że jego córka

została zgwałcona, a on nic nie uczynił? – A pani Granger? Wzruszył ramionami. – Twierdzi, że nie jest pewna – przyznał. – Miała jednak listy, musiało więc być w tym ziarno prawdy. Stawiłem czoło łajdakowi, próbując wydobyć od niego, co się wydarzyło, lecz milczał. Rzuciłem mu więc rękawicę, ale wtedy jego żona była już w ciąży. Skończyło się tak, że postrzeliłem go w ramię i wróciłem pospiesznie do Londynu. On przeżył, a Granger nie. Umarł, zgrzkniały i zrujnowany, pozostawiając Annie i żonę bez grosza. Wtedy przejąłem nad małą opiekę. Do tego czasu nie wolno mi było nawet jej zobaczyć. – Wielkie nieba. Jak przejmuje się opiekę na dzieckiem w tak tragicznych okolicznościach? – Umieściłem je w wiosce, gdzie nikt nie wiedział o skandalu – wyjaśnił Edward. – Kupiłem nieduży dom, zatrudniłem służbę i guwernantkę – tyle przynajmniej mogłem zrobić – i pozwoliłem pani Granger, by powiedziała ludziom, co jej się podoba, na mój temat. Uwierz mi, nie miałem pojęcia, co wymyśliła. Wygląda na to, że uchodzę tutaj za kogoś w rodzaju ojca chrzestnego Annie. Grzeczny eufemizm. Odwiedzam ją dwa razy w roku, choć pani Granger to się nie podoba, a i ja, szczerze mówiąc, nie przepadam za wizytami. – Naprawdę? – Dziecko nic o mnie nie wie i chyba trochę się mnie boi. A pani Granger nie pozwala, bym opowiedział, co łączyło mnie z jej matką ani kim jest jej ojciec. Ludzie szepczą za ich plecami, a biedna mała nie wie dlaczego. Lecz Annie ma już dwanaście lat, Kate. Nie jest głupia. Coś trzeba będzie przedsięwziąć, i to szybko. Poczynić ustalenia. – Co za bałagan! – westchnęła Kate. – Lecz jakie ustalenia masz na myśli? – To. – Edward rozłożył szeroko ramiona. – To właśnie był powód. – Co, Heatherfields?

– Tak, zdobyłem je dla Annie. Miało stanowić część jej posagu. Coś, co mogłoby skusić przyzwoitego mężczyznę, kiedy przyjdzie czas. Heatherfields, przywrócone do świetności… Tylko to sobie wyobraź, Kate. – Tak, ewentualny mąż mógłby przymknąć oczy na niepewne pochodzenie narzeczonej, gdyby wniosła w posagu taką posiadłość. A gdyby okazał się przyzwoitym człowiekiem… – Właśnie. – Edward zamilkł na chwilę, a potem westchnął. – Teraz wiesz już to co ja i możesz spróbować dopatrzyć się w tym sensu. Jeśli zaś chodzi o Heatherfields… – Tak? – To dziwne, lecz jakoś nie mam ochoty się z nim rozstawać – powiedział, dobierając starannie słowa. – Podoba mi się sąsiedztwo. Annie może mieszkać w dziesiątkach innych miejsc, lecz moje serce będzie szczęśliwe i spokojne jedynie tutaj. – Jedynie tutaj? – powtórzyła Kate cicho. Edward zamilkł na dłuższą chwilę, choć to, co zamierzał powiedzieć, przemyślał, zdawałoby się, wieki temu. Kiedy tak zwlekał, dach chaty zawalił się z hukiem, posyłając w niebo snop iskier. – Jedynie tutaj? – powtórzyła Kate. – Z przyjemnością zaczekam, aż mi odpowiesz. – Och, Kate – szepnął. – Kochana. – Nie próbuj się wymigać. To ja dzisiaj o mało nie umarłam. I to ja muszę myśleć o wszystkich tych rzeczach, których zaniechania bym żałowała, gdyby temu mordercy udało się mnie zastrzelić. Otruć. Albo zanudzić na śmierć. Otoczył ją ramionami i wsparł brodę na czubku jej głowy. Przez chwilę wpatrywali się w dogasające płomienie. – Możesz wybrać lepiej – ostrzegł ją. – To znaczy? – spytała, udając, że nie wie, o co mu chodzi. Uświadomił sobie, że jeśli będzie miał szczęście, czekają go długie, długie lata podobnego przekomarzania się. – Jestem człowiekiem niepewnego pochodzenia i o wątpliwym charakterze – zaczął. – Spędziłem młodość, prowadząc

księgi jaskini hazardu, oceniając szanse… – Nie z własnego wyboru – wtrąciła. Roześmiał się. – Jakkolwiek byś to polerowała, i tak nie będzie błyszczeć. Przez dziesięć ostatnich lat drenowałem kieszenie angielskiej arystokracji i napełniałem własne. Nie zawsze postępowałem honorowo, chociaż nie byłem też nieuczciwy. Jestem najbardziej godnym pogardy stworzeniem, Kate, człowiekiem o elastycznych zasadach. Obracałem się w podejrzanym towarzystwie i zadawałem z rozwiązłymi kobietami. Jestem bogaty jak Krezus, a wszystko, co mam, zdobyłem w niechlubny sposób. Westchnęła. – Wiem. Nie potrafię wszakże pogodzić tego z twoimi cudownymi zielonymi oczami oraz tysiącem innych powabów. – Jeśli zamieszkam w Heatherfields, będziesz mogła korzystać z tych powabów do końca moich dni. Ty i tylko ty. – I myślisz, że to się nie wyda? – spytała szorstko, odwracając głowę, żeby na niego spojrzeć. – Służba nie będzie plotkować? A może sądzisz, że pomiędzy moją sypialnią a Heatherfields jest tajne przejście? Zapewniam cię, Edwardzie, że niczego takiego nie ma. Nie, nie pozwolę na to. Może i nie jestem pięknością ani wytrawną uwodzicielką, lecz zasługuję na więcej. Roześmiał się i wtulił twarz w jej szyję. – Tak bardzo cię kocham, Kate – powiedział. – A ty? Kochasz mnie? – Rozpaczliwie, do licha! – odparła zniecierpliwiona. – Przyznałam się do tego już kilka dni temu. – Uwielbiam, kiedy przeklinasz – powiedział z ustami nadal wtulonymi w jej szyję. – Przedtem tego nie robiłam – zapewniła. – Ciekawe, skąd wzięła mi się ta skłonność? Roześmiał się znowu i przesunął ustami wzdłuż długiej, bladej kolumny jej szyi. – Kate, moja piękna uwodzicielko, porzucę niechlubny styl życia, Londyn i hazard, jeśli…

– I dobrze – przerwała mu. – Powinieneś. Złe prowadzenie się nie popłaca, nieważne, co twierdzi Aurélie. Przesunął wyżej dłoń, obejmując jej ciepłą, krągłą pierś. – Nigdy? – Cóż… prawie nigdy – odparła bez tchu. – Lecz ci przerwałam. Chciałeś chyba zapewnić mnie o swoim wiecznym… czymś. – Chciałem cię zapytać, czy zostaniesz panią Niallową Edwardową Dagenham Quartermaine – powiedział. – Uświadomiłem sobie jednak, że jesteś baronessą d’Allenay i nigdy nie będziesz panią Jakąś-tam. Odwróciła się ku niemu. – Czy to ci przeszkadza? – spytała łagodnie. Potrząsnął głową, wiedział jednak, że w jego oczach widać smutek. – Ani trochę – przyznał uczciwie. – Martwi mnie tylko, że jeśli się pobierzemy, ciężar mojej niesławy spadnie także na ciebie. Ale czy zechcesz jednak za mnie wyjść? Dasz mi szansę, jeśli pozbędę się najgorszego? Będzie, oczywiście, dużo gadania. Upshaw dostanie zapewne apopleksji, a twoja matka przestanie być czołową gorszycielką w rodzinie. Podsumowując, kochanie, ośmielę się twierdzić, że chyba lepiej, byś wykorzystywała po prostu moje powaby bez ślubu. Zacisnęła mocniej dłonie na jego ramionach. – A czy ty chcesz mnie poślubić, Edwardzie? – zapytała poważnie. – Pragnę tego bardziej niż czegokolwiek – zapewnił żarliwie. – Niczego dotąd nie pragnąłem aż tak bardzo. – Zatem przyjmuję oświadczyny – odpowiedziała, przyciskając usta do jego warg. Oszołomiony pożądaniem całował ją namiętnie, zaborczo, ponieważ była jego. A on – niechaj Bóg jej pomoże – należał do niej. Kate ewidentnie się z tym zgadzała, objęła go bowiem za szyję i wsunęła palce w złotobrązowe włosy. Gdzieś w trakcie tego procesu Edward zapomniał, że miał obserwować dopalającą się

chatę, a Kate zapomniała o przyzwoitości. A kiedy się wreszcie rozdzielili: zdyszani, z ubraniami w nieładzie, stało się jasne, że najlepiej byłoby, gdyby zabrali Aurélie i pojechali z nią pod koniec tygodnia do Exeter. – Lecz w takim przypadku – zauważyła Kate, poprawiając fryzurę – nie będziesz miał czasu, żeby uporządkować swoje sprawy w Londynie. – Ach, jeśli o to chodzi… – Oderwał dłonie od sukni Kate, którą starał się przywrócić do w miarę przyzwoitego stanu, i zaczął poklepywać kieszenie surduta – …może nie będę musiał. Znalazł list od Petersa, który przywiózł mu Anstruther, otworzył go i przebiegł wzrokiem pierwszy akapit. – Pogratuluj mi, kochanie – rzekł, podnosząc wzrok. – Nie ma już Klubu Quartermaine’a, a my będziemy wkrótce bogatsi o kilka tysięcy funtów. Kate otworzyła szeroko oczy. – Jak to? Jego spojrzenie złagodniało. – Sprzedałem go – powiedział – mojemu zastępcy. Wiedziałem, że jakkolwiek potoczą się sprawy pomiędzy tobą a mną, muszę wycofać się z tego interesu. Zdawałem sobie sprawę, że jeśli tego nie zrobię, pomiędzy nami nie będzie możliwa nawet przyjaźń. To musiało zostać zrobione. – Moja przyjaźń była dla ciebie tyle warta? Uniósł dłoń Kate do ust. – Twoja przyjaźń jest dla mnie wszystkim – wyznał. – Dlatego będziemy mieli cudowne, absolutnie szczęśliwe małżeństwo. Jej twarz pojaśniała, a oczy zabłysły ciepłym blaskiem czystego srebra. – Kilka tysięcy funtów niechlubnych zysków – powiedziała, odsuwając się, aby na niego spojrzeć. – Będziesz w stanie kupić mi niewiarygodnie wspaniały prezent ślubny! – Właśnie o tym myślałem. – Zawsze podobały mi się rubiny. I platyna.

– A szafiry by nie wystarczyły? W końcu jedno i drugie to korund. – Pewnie, szafiry także uwielbiam! – oznajmiła. – Doskonale. A teraz wstań, lady d’Allenay. Trzeba zorganizować wieczorne przyjęcie i może – jeśli odważysz się zaryzykować – oznajmić ważną nowinę?

Epilog Wesela Wentworthów W końcu, po istnej lawinie prawnych obwarowań, transakcji związanych z nieruchomościami i rodzinnych dramatów – oraz pomimo wielkiego zniecierpliwienia zainteresowanych stron – Katherine, baronessa d’Allenay, i pan Niall Edward Dagenham Quartermaine oznajmili, że zamierzają się pobrać. Nie natychmiast, ale pod koniec listopada. Katherine była damą, zamożną posiadaczką rozległych włości, podczas gdy on nie był uważany za dżentelmena – ich skandaliczne zaręczyny stały się zatem tematem rozmów w całym Londynie. Na dwa tygodnie. Potem zaś dziedzic lorda Brendle’a uciekł jakże dogodnie do Gretna Green z ciężarną pokojówką swojej matki, aby ją tam poślubić. Po drodze został napadnięty przez męża rzeczonej pokojówki, rozbójnika, i przez ową parkę oszustów uprowadzony dla okupu, z czym postępowanie pań Wentworth nie było w stanie rywalizować. Lord Upshaw odetchnął z ulgą i wysłał lordowi Brendle’owi kondolencje. Już wcześniej postanowiono, że ceremonia w prywatnej kaplicy Bellecombe będzie skromna. Wydawało się to rozsądne, póki Kate nie popełniła błędu, zapraszając w sekrecie Isabel, lady Keltonbrooke. Panna młoda o roziskrzonym spojrzeniu popełniła ten skryty czyn po tym, jak zapewniła niezgodnie z prawdą, że nic nie wie o krewnych narzeczonego – zapewne kierując się przypuszczeniem, iż lady Keltonbrooke może przywieźć członków rodziny, których uda jej się do tego nakłonić. Lady Keltonbrooke, która obracała się w najwyższych sferach wystarczająco długo, aby nauczyć się czytać pomiędzy wierszami, odłożyła list i ze stalowym błyskiem w oku ujęła pióro

w dłoń. Ledwie zdążyła zanurzyć je w kałamarzu, gdy kamerdyner zaanonsował przybycie Louisy, lady Upshaw. Jeśli jedna seniorka z towarzystwa potrafi nieźle namieszać, dwie są w stanie dokonać prawdziwego przewrotu. Damy porozmawiały, a potem, jak powiedziałby zmarły i nieszczególnie opłakiwany Alfred Hedge, konie ruszyły. Lista gości została skompletowana, bilety na pociąg zakupione, sypialnie wywietrzone, a pieczyste wbite na ruszt. Goście weselni zaczęli napływać zaskakująco licznie na wewnętrzny dziedziniec. W końcu niezawodni Hearnowie posłużyli się wozem na siano i zaczęli zwozić ławki z kościoła św. Michała, które Tom i Ike ustawiali następnie wzdłuż ścian kaplicy. Przypominające farsę wysiłki upchania osiemdziesięciu siedmiu osób w przestrzeni przeznaczonej dla zaledwie czterdziestu zostały przyćmione przez zamieszanie, jakie wynikło przy ołtarzu. Główny powód tego, że ślub miał się odbyć dopiero pod koniec listopada, pojawił się po długim oczekiwaniu w zakrystii kaplicy, odziany w suknię z tiulu oraz satyny w kolorze lodowatego błękitu, uszytą przez madame Odette z rue SaintHonoré w Paryżu. Aurélie miała włosy przyozdobione perłami na przemian z niebieskimi stokrotkami, a na twarzy pełen satysfakcji uśmiech kobiety, której udało się postawić w końcu na swoim i zmusić do uległości stawiającego opór mężczyznę. Pannę młodą poprowadził do ołtarza ze wszech miar godny szacunku szwagier, którego Anstruther zapewnił stanowczo, że jeśli zdoła wytrzymać jeszcze ten jeden skandal, nic gorszącego więcej się nie wydarzy. Po tym pokazie kobiecego blasku i bezlitosnej determinacji przyszła pora na coś wręcz przeciwnego. Lady d’Allenay, ubrana w prostą suknię z kremowego jedwabiu, ruszyła nawą wsparta na ramieniu wiernego zarządcy. Sytuacja przy ołtarzu zrobiła się odrobinę niezręczna, gdyż kiedy Anstruther przekazał Kate najbardziej osławionemu londyńskiemu nikczemnikowi, musiał ominąć dostawione ławki i wcisnąć się na miejsce obok własnej narzeczonej.

Lord Upshaw usiadł, ocierając pot z czoła i modląc się, by te dwa śluby były ostatnimi w rodzinie Wentworthów, jakimi przyszło mu się kłopotać. I wreszcie wielebny Richard Burnham – któremu także nieobcy był skandal – mógł powiedzieć: – Ukochani, zebraliśmy się tutaj… Godzinę później Kate stała pośrodku sali balowej, wsparta na ramieniu męża. – Wielkie nieba, moglibyście być bliźniakami! – powiedziała cicho, patrząc przed siebie. – Rzeczywiście, podobieństwo jest uderzające – przyznał Edward, spoglądając ponad zaskakująco licznym tłumem gości. Za sprawą przyjaciół Aurélie weselne śniadanie szybko zmieniało się w wieczorne przyjęcie, jeśli nie coś gorszego. Uwagę Kate przyciągnął jednak książę Dunthorpe. Powściągliwy, niemal posępny mężczyzna nie był równie wysoki jak jego młodszy brat i nie poruszał się z kocią gracją, lecz włosy, rysy twarzy, a także intensywnie zielone oczy mieli niemal identyczne. Obok nowożeńców przeszedł Jasper, niosąc tacę z szampanem. Edward porwał dwa kieliszki, a potem odwrócił się ku żonie i jeden wcisnął jej do ręki. Przyjęła go, po czym spojrzała prosząco na męża. – Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewasz, Edwardzie – powiedziała. – W końcu to tylko ciotka, twój brat i kilku dziwnych kuzynów. Powiedz, że nie jesteś na mnie zły. – Nie, moje uczucia do ciebie zmierzają w zupełnie innym kierunku – odparł, uśmiechając się ciepło, sugestywnie. – Jestem jednak trochę zły na ciotkę Isabel, ponieważ to wszystko jej robota. Tak przynajmniej twierdzi. – Rzeczywiście – przyznała Kate. – Mimo to cieszę się, że twój brat tu jest. Książę wybrał akurat ten moment, by odejść od ciotki i ruszyć ku nowożeńcom. A potem nastąpiła niezręczna chwila, której Edward obawiał się od dwudziestu z górą lat.

Książę ukłonił się Kate i podziękował za gościnność. Następnie wyciągnął z wolna dłoń do Edwarda. – D-o-o-obrze cię widzieć, Ned – powiedział. – Ciebie też, Freddie – odparł Edward uprzedzająco grzecznym tonem. Wymienili uścisk dłoni, po czym zapadła krępująca cisza. Po chwili Kate chrząknęła. – Cóż – powiedziała nieco zbyt radośnie. – Cudownie, że mogłam pana poznać, Wasza Miłość. Mieszka pan na stałe w Londynie? – Nie – odparł książę. – Rzadko tam przebywam. Mieszkamy z żoną na wsi. Dzieci są j-e-e-eszcze małe i tak jest wygo-o-odniej. – Dzieci, jak miło! – zawołała Kate, nie przestając się uśmiechać. – Ile ich państwo macie i w jakim wieku? Książę wydawał się nieco zmieszany. – T-t-trójkę – powiedział – i czwarte w drodze. Charles ma dzie-e-ewięć lat, Margaret siedem, a najmłodszy, Edward, cztery. – Edward – powtórzyła Kate. – To imię często pojawia się w naszej rodzinie – wtrącił Edward obojętnie – i jest dość popularne. – Eee, tak, w każdym pokoleniu mamy zwykle jakiegoś Edwarda – przyznał książę. Przemawiał sztywno i chłodnym tonem, jak zauważyła Kate, jąkając się lekko, co mogło być przyczyną nieco zbyt oficjalnego zachowania. Postanowiła sprawdzić swoją teorię. – A jakie są? – spytała, zdecydowana skłonić go do mówienia. – Które jest najbardziej do pana podobne? Które najbardziej bystre, a które psotne? – Chyba najbardziej przypomina mnie Edward – odpowiedział książę nieco cieplejszym tonem. – Jest spokojnym dzieckiem. Meg jest podobna do matki i dobrze wychowana. Lecz Charles to drugi Ned: bystry i skłonny do psot. Pierwszy do płatania figli. M-u-u-usicie… – Tak? Policzki księcia oblał rumieniec.

– Musicie przyjechać i je po-o-oznać. Jeśli, oczywiście, zechcesz, Ned, to znaczy przepraszam, jeśli zdołasz się przemóc. – Skłonił się sztywno. – Ciotka Isabel chyba mnie potrzebuje. Lepiej już pójdę. Kate odprowadziła go wzrokiem. – Chyba nie jest szczególnie zadowolony, że się tu znalazł – zauważył Edward chłodno. – Ciekawe, czym ciotka mu zagroziła? – Chyba nie o to chodzi – zaprotestowała Kate. – Jąka się. I wydaje się smutny, niemal nieśmiały. Był taki już jako chłopiec? – Tak, Freddie był zawsze spokojny. Ojciec bił go za jąkanie i powtarzał, że jest tak beznadziejnie opóźniony w rozwoju, iż nie nadaje się na księcia. – To okropne – powiedziała Kate, przyglądając się, jak Dunthorpe przeciska się niezręcznie przez tłum. – Twój ojciec winien jest wielu krzywd. – Ojciec! – Edward roześmiał się i nie było w tym goryczy. – Po wszystkich tych latach nadal tak go nazywam, a teraz ty robisz to samo. Kate odwróciła się ku niemu. – Nie byłabym taka pewna, że nim nie był – stwierdziła cokolwiek ponuro. A kiedy Edward otworzył usta, gotów zaprotestować, uniosła dłoń. – Nie wiesz tego, Edwardzie, ani ja – powiedziała stanowczo. – I to nas nie obchodzi. Prawdę mówiąc, równie dobrze Alfred Hedge mógł spłodzić was obu – bo niech mnie powieszą, jeśli nie macie tego samego ojca. Jesteście do siebie zbyt podobni. – Hm – mruknął Edward. – Nie myślałem o tym. – Dopił szampana. – Ciotka Isabel powtarzała zawsze, że nie dowiemy się prawdy, lecz wiesz co, Kate? Masz rację. Zupełnie mnie to nie obchodzi. – Zatem doszedłeś wreszcie ze sobą do ładu. Albo prawie. Odstawił stanowczym gestem kieliszki i objął żonę w talii. – Tak, rzeczywiście – przyznał. – Patrzę dziś na Freddiego, myślę o tym, jak też musiało wyglądać jego życie, i zastanawiam

się, który z nas trafił gorzej. – Stracił brata – powiedziała cicho – i został sam z człowiekiem, który wydaje się potworem. – Zapewne ojciec go terroryzował, podczas gdy ja wychowywałem się pośród mętów. Lecz to, że nikt się mną nie zajmował, dawało mi pewną dozę wolności, nauczyłem się też szybko, iż nie muszę być od nikogo zależny i mogę żyć – i prosperować – polegając tylko na sobie. – Bywają gorsze lekcje, dużo trudniejsze do przyswojenia – zauważyła Kate. – Twój ojciec nie był miłym człowiekiem, a mimo upływu lat Freddie nadal wydaje się boleśnie skrępowany. Może podszedłbyś do niego i powiedział… sama nie wiem. To, co powiedziałeś mnie? Edward odwrócił się i spojrzał żonie głęboko w oczy. – Może jutro. – Pochylił się ku niej i dodał. – Dziś chcę myśleć tylko o nocy i o tym, co ty i ja… – De Macey! – wykrzyknęła Kate z nieco przesadnym entuzjazmem. – Spójrz, kochanie, kto stoi tuż za tobą! Hrabia uścisnął dłoń Kate. – Drogie dziecko! – powiedział, kłaniając się elegancko. – Tak mi przykro, że nie zdołałem dotrzeć do Bellecombe już wczoraj. Lecz muszę powiedzieć, że dziś, w tym najszczęśliwszym dniu, promieniejesz jaśniejszym blaskiem niż twoja matka. – Och, nie wątpię – odparła Kate. – Aurélie nie tyle promienieje, ile triumfuje. – Ma minę kota, który dobrał się do śmietanki – mruknął Edward. – Biedny Anstruther! Czeka go niezły taniec! Hrabia zaśmiał się dźwięcznie. – Och, dawno temu nauczył się tańczyć z Aurélie, mon ami, tylko że teraz to nie ona będzie prowadzić! Nie użalajcie się nad farmerem Johnem, nim minie tydzień, madame Łamaczka Serc będzie za nim biegała! – Tak sądzisz? – spytała Kate. – Owszem. Ona tego chce, dziecko. Kobiety pokroju twojej matki nie szanują mężczyzn, których mogą owinąć sobie wokół

palca. Zaufaj mi, dobrze o tym wiem. Ona i ja – mon Dieu! Widział ktoś równie niedobraną parę? – Rzetelny z pana człowiek. – Edward poklepał hrabiego po plecach. – A teraz proszę mi powiedzieć: jak tam nasz mały interes? Załatwiony? De Macey uśmiechnął się jeszcze bardziej łobuzersko. – W rzeczy samej, tak jak obiecałem – powiedział zwodniczo łagodnym głosem. – Lord Reginald Hoke przybędzie wkrótce na słynącą ze zdrowego klimatu wyspę Gwadelupę, gdzie znajdzie pracę na plantacji trzciny cukrowej. – Podpisał papiery bez oporu? – Oczywiście! – De Macey rozłożył szeroko dłonie. – A jaki miał wybór po tym, gdy przedstawiłem mu naszą propozycję? – Jakie papiery? – wtrąciła Kate. – Jaką propozycję? – Och, skarbie, nader szczodrą – zapewnił ją hrabia. – Twój mąż obiecał mu, że nie zostanie powieszony za porwanie. – W zamian za…? De Macey położył sobie dramatycznym gestem dłoń na sercu. – Za dziesięć lat poświęcone na zastanawianie się nad swoją głupotą. Czy nie mówiłem ci, że poradzę sobie z Reggiem? Spędzi te dziesięć lat, służąc staremu przyjacielowi. Czego więcej może oczekiwać człowiek budzący powszechną pogardę? – Boże – westchnęła Kate. – Wysłałeś do kolonii syna szlachcica? – Oui, do moich włości! – odparł de Macey radośnie. – W charakterze… Jak byś to powiedziała? Urzędnika od rachunków? Tak, Reggie w końcu nauczy się liczyć. Drogi chłopiec nie będzie musiał brudzić ślicznych rączek pracą w polu, dziecko, musi tylko nauczyć się na siebie zarabiać. Uciekł angielskim wierzycielom, wyjeżdżając na francuskie ziemie, a teraz pozna, co to praca. – Jesteś bardzo uprzejmy, hrabio – przyznała Kate. – Sam byłem kiedyś lekkomyślny – rzekł hrabia de Macey. – Choć, chwała Bogu, nie na tyle, by przegrać majątek. Ktoś pomachał ku niemu z drugiego końca pokoju. Goście

zaczęli pomału się rozchodzić, choć Aurélie nadal brylowała w tłumie, rozdając pocałunki i komplementując wszystkich. Anstruther i Richard trzymali się blisko drzwi, pilnując Nancy, która, choć promieniała szczęściem, wydawała się mizerna. – O nie – wymamrotała Kate. – Nancy znów gorzej się czuje. – Tak, a ludzie spekulują, ile wlezie – wyszeptał hrabia, osłaniając usta dłonią. – Mądra i wszystkowiedząca Hetty twierdzi, że wieśniacy liczą miesiące – nie tyle jednak złośliwie, ile z nadzieją. – Tak czy inaczej, jeśli spodziewają się skandalu, to się przeliczą – powiedziała Kate. Cóż, jeśli mieli nadzieję na skandal, to przyglądali się niewłaściwej pannie Wentworth. Kate zaczynała żałować, że uległa prośbie Aurélie i zgodziła się odłożyć ślub o kolejne dwa tygodnie, by matka mogła wystąpić w sukni od madame Odette. Nancy puściła ramię męża i ruszyła ku nim. Czuła się już widać lepiej, gdyż policzki nieco się jej zaróżowiły. – Wszystkiego najlepszego, Kate – powiedziała, ściskając siostrę. – Tak się cieszę, że jesteś szczęśliwa! Kate przesunęła ukradkiem dłonią po jej brzuchu. – Ty chyba także, prawda, Nan? – wyszeptała jej do ucha. Odsunęły się od siebie. Nancy spoglądała, mocno zarumieniona, to na Kate, to na Edwarda. – Tak – rzekła w końcu. – To prawie pewne. – Biedactwo. Czujesz się fatalnie? – O, tak! – odparła Nancy ze łzami wzruszenia w oczach. – A zarazem absolutnie wniebowzięta! Dwa tak cudowne wydarzenia w ciągu zaledwie roku. Dziękuję ci. Dziękuję za wszystko i życzę tego samego. Ucałowała Edwarda, zanim odeszła. – Jest szczęśliwa, moja droga – zauważył, ściskając dłoń żony. – I spójrz tylko, jak Richard wodzi za nią spojrzeniem. Będzie cudownym ojcem. – Nigdy w to nie wątpiłam – odparła Kate. De Macey także się oddalił. Aurélie nadal paplała, tym razem

do pani Granger, którą ciotce Richarda udało się nakłonić, by przyszła na wesele. Kate i Edward powitali ją serdecznie i na tym się skończyło. Kate miała jednak nadzieję, że początek został zrobiony i z czasem połączy ich przyjaźń. Już teraz Aurélie z powodzeniem udawało się czarować starszą damę, choć Anstruther wstał właśnie z krzesła i widać było, że ma dość. Kate wzruszyła ramionami i powiedziała do męża: – Chętnie odpoczęłabym nieco przed kolacją. – Mam nadzieję, że to jedynie eufemizm i nie zamierzasz wcale odpoczywać – odparł cicho. – W rzeczy samej – szepnęła, wsuwając mu dłoń pod ramię jak na stateczną mężatkę przystało. Ruszyli ku drzwiom, przyjmując po drodze życzenia i gratulacje od tych niewielu osób, z którymi nie udało im się jeszcze porozmawiać. Dotarli do nich akurat w chwili, kiedy Anstruther wsunął sobie dłoń żony pod ramię i wyprowadził ją z sali balowej. Kate i Edward podążyli za nimi. Gawędzili niezobowiązująco w holu, podczas gdy służba przygotowywała powóz Aurélie, jej mufkę, futro, ciepły koc i gorące cegły. Gdy okazało się, że nie są jeszcze gotowe, Anstruther po prostu wyciągnął żonę na dwór. – Och, daj spokój, Aurélie – burknął. – Nie sądzisz chyba, że nie potrafię ogrzać cię tu czy tam? – Cóż, sama nie wiem, Johnie Anstruther! – oznajmiła, zatrzymując się na brukowanym dziedzińcu. – Czasami masz tak zimne serce! Anstruther nie odpowiedział, wziął żonę na ręce i poniósł, podczas gdy Edward pomagał Jasperowi dźwigać dwie ciężkie walizy, a Hetty podążała za nimi, niosąc Filou w wiklinowym koszyku. – Naprawdę uważasz, że dasz sobie radę z tą kobietą? – spytał Edward, kiedy Anstruther wsadził żonę do powozu. – Na dłuższą metę? Nie wiem, chłopcze. Ale tymczasem? Będzie mnie mocno kusiło, by wypróbować końcówkę bata na jej tyłku, to rzecz pewna.

– Mam nadzieję, że tego nie zrobisz. Anstruther uśmiechnął się i pokazał Hettie, gdzie ma postawić koszyk. – Nie, nie zrobię – przyznał – ale nie wątpię, że będę zmuszony często jej tym grozić. Edward otworzył usta, by odradzić mu tak niecny czyn, a potem przypomniał sobie, co powiedział im de Macey. Anstruther ogrzewał łoże tej damy od blisko dwudziestu lat. Oboje wiedzieli zatem, w co się pakują. – Cóż – rzekł z wahaniem – powodzenia. – Dziękuję. – Anstruther wskoczył do powozu, a Edward wrócił powoli do holu, gdzie czekała zniecierpliwiona panna młoda. – Odpoczynek przed kolacją? – przypomniała mu, przytupując odzianą w jedwabny pantofelek stopą. – Oczywiście, kochanie. Idąc za przykładem Anstruthera, porwał żonę w objęcia i zaniósł – rozchichotaną i protestującą – na piętro, a potem korytarzem aż do jej apartamentu. Gdy tam dotarli, zamknął kopniakiem drzwi i upuścił ją na środek łóżka, po czym wrócił do saloniku i wyjął długie, wąskie pudło, ukryte dotąd za kanapą. Wrócił z nim do pokoju i podał Kate, naśladując wytworny ukłon de Maceya. – Lady d’Allenay – powiedział – twój ślubny prezent. Kate uniosła się z błyskiem w oku, a kremowa suknia wydęła się rozkosznie wokół jej bioder. – Dziwny kształt pudełka – zauważyła przekornie – jak na platynę i szafiry, które mi obiecałeś. – Bo to coś nieskończenie lepszego – powiedział, siadając obok niej. Kate, podekscytowana, otworzyła pudło. To, co leżało wewnątrz, można byłoby opisać jedynie jako pierścionek o zaburzonych proporcjach: olbrzymi, wyszczerbiony kamień, który wyglądał w każdym calu jak kawałek węgla, osadzony został w topornej oprawie wykonanej z metalu tak

pozbawionego blasku, że musiał być bezwartościowy. W obrączce pierścienia tkwił zwinęty w rulon dokument. Edward wyjął go, po czym wsunął Kate pierścień na palec, całując ją w policzek. – Jak powiedziałem wcześniej przy ołtarzu: całym swym majątkiem poślubiam cię. – Jakie to wzruszające. – Kate uniosła kamień ku światłu. – Cóż, jest z pewnością niepowtarzalny. Wątpię, czy jakaś narzeczona dostała kiedykolwiek podobny. – Jestem pewien, że nie – odparł – ponieważ muszę ci powiedzieć, droga baronesso d’Allenay, że masz na palcu słynny szafir Wentworthów. – Doprawdy? Nie słyszałam o niczym takim. Jest dość brzydki, kochanie, ale i tak będę bardzo go sobie ceniła. Edward pocałował żonę, a potem zdjął jej z uśmiechem pierścień z palca. – Jest brzydki, ponieważ nie został oszlifowany – wyjaśnił. – A będzie nazywany szafirem Wentworthów, ponieważ to ty zdecydujesz, jaki będzie miał szlif, i przekażesz go kiedyś swoim córkom Wentworthównom. – Moim córkom Quartermaine’ównom – poprawiła go. – Jak sobie życzysz. Zasługujesz na kamień, który jest jednym z najpiękniejszych fioletowoniebieskich szafirów, znalezionych kiedykolwiek na Cejlonie. Wiem o tym, ponieważ sam go wydobyłem. – Osobiście? – Cóż, nie dosłownie. Powiedziałem ci kiedyś, że popłynąłem na Cejlon, by stać się kimś. Nie dałoby się tego osiągnąć jedynie z oficerskiego żołdu. Kupiłem więc – wykorzystując do tego celu brudne pieniądze Hedge’a – udziały w kopalni, która nie wydawała się wówczas wiele warta. – A teraz? – spytała bez tchu. – Z czasem sytuacja znacząco się zmieniła – przyznał. – Pompowałem w nią stopniowo zarabiane w klubie pieniądze. Wykupiłem pozostałych udziałowców i teraz inwestycja przynosi

całkiem przyzwoity zysk. To tam się nauczyłem co nieco na temat zarządzania kopalniami. – Rozumiem. Zastanawiałam się swego czasu, skąd u ciebie ta wiedza. – To zaś – kontynuował, lekko postukując palcem w kamień – będzie zapewne najczystszy, najdoskonalszy szafir o wadze sięgającej stu dwudziestu karatów – większy nawet niż słynny szafir Stuartów w koronie Jej Wysokości. Krótko mówiąc, bezcenny. – Boże święty – wyszeptała ochrypłym głosem zaszokowana Kate. – A oprawa? – To cyna. – Cyna? Wyjął z pudełka zwinięty w rulon dokument. – Z twojej nowej kopalni – powiedział. – W Kornwalii. Tej, na którą mieliście z Anstrutherem od dawna ochotę. – Ty… kupiłeś mi kopalnię cyny? – Spoglądała na niego oczami wielkimi jak spodki. – Jako prezent ślubny? – W rzeczy samej – przyznał. – Postąpiłem bardzo nieromantycznie? Wydawało mi się, że to jedyne, czego pragniesz naprawdę. – Poza tobą? – spytała ze śmiechem. – Nie, Edwardzie, to najbardziej romantyczny z prezentów podarowanych żonie przez męża, który naprawdę ją zna, i nie przeszkadza mu, że jest tak zwyczajna i pragmatyczna. – Nie jesteś ani trochę zwyczajna, kochanie – zganił ją. – Co zaś się tyczy spraw praktycznych, to jeśli chcesz, zajmę się kopalnią w twoim imieniu. Prawdę mówiąc, mogę pokierować wszystkim twoimi przemysłowymi inwestycjami – jeśli tylko sobie tego zażyczysz. W końcu będziesz miała ręce pełne roboty, zarządzając włościami i zamkiem, a Anstruther… Cóż, będzie miał Aurélie, co dostarczy mu aż nadto zajęcia. – Nie pozwolę, by przeszkadzała mu w pracy! – oznajmiła Kate stanowczo. Wsunęła z powrotem pierścionek na palec i obracała go, przyglądając się z podziwem kamieniowi.

– Cóż, życzę powodzenia. – Och, mam plan. Wiem, jak dostarczyć Aurélie zajęcia. Opowiem ci o nim, lecz najpierw mnie pocałuj. Jestem pewna, że to najbardziej niezwykłe prezenty ślubne, jakie dostała kiedykolwiek panna młoda. Pocałowała go bardzo sumiennie, a Edward oddał pocałunek z równym zapałem. W końcu pudełko spadło na podłogę, a w ślad za nim dokument. A kiedy jakiś czas później całowanie i pieszczoty wreszcie się skończyły, Kate nadal nosiła pierścionek. I nic poza tym. Edward przytulił ją i powiedział: – A teraz opowiedz mi o swoim wielkim planie. Jak zamierzasz utrzymać w ryzach Aurélie? Prawdę mówiąc, nie bardzo wierzę, iż uda ci się to przeprowadzić. – Cóż – odparła Kate. – Chyba zdołam udowodnić ci, że się mylisz. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, zamierzam poprosić Anstruthera, aby zajęli wraz z mamą zachodnie skrzydło zamku, to, które sięga poza mury. To odrębny dom z osobnym wejściem i kilkoma sypialniami, całkiem przestronny, jeśli nie liczyć kuchni, która jest rzeczywiście niewielka. W ten sposób będę mogła mieć mamę na oku. – Dla mnie wygląda to raczej tak, że Aurélie zyska dodatkową widownię – ostrzegł ją Edward. – A co z farmą Anstruthera? I dworem, który się tam znajduje? – Cóż, myślałam o tym, żeby umieścić w nim Annabelle i panią Granger – zasugerowała – przynajmniej dopóki Heatherfields nie będzie nadawało się do zamieszkania. Dwór jest większy i bardziej wygodny niż jakakolwiek chata. Przydałby pani Granger znaczenia. Weszłaby w naszą sferę i do parafii Richarda. Już go trochę poznała i zna dobrze jego ciotkę. Teraz to twój szwagier. – Błyskotliwy plan, Kate – wymruczał. – Zupełnie jakby ułożyła go Aurélie. – Pani Granger do nas przywyknie, Edwardzie. Z czasem będzie zupełnie naturalne to, że Annabelle wpadnie z wizytą do

zamku albo ja zajrzę do nich, przebywając w okolicy. Zawojujemy panią Granger uprzejmością, jestem tego pewna. Staniemy się dla niej czymś normalnym. Zwyczajnym. Edward pocałował ją w policzek. – Jesteś najlepszą z żon, Kate – powiedział – a pobraliśmy się dopiero przed czterema godzinami! Mimo to nadal uważam, że Aurélie będzie próbowała się rządzić. – Nie, nie sądzę. Zważywszy, jak wyglądała dziś Nancy i jak ja się ostatnio czuję, Aurélie będzie miała wkrótce dosyć zajęcia. – Och… – westchnął Edward, zataczając dłonią kółka na jej brzuchu. – Och, Kate. O mój Boże. – Będzie się oczywiście skarżyła, utyskiwała, że jest za młoda na babcię – powiedziała Kate, wtulając się w niego. – W końcu nie pogodziła się jeszcze z tym, że jest matką. Lecz macierzyństwo to ciężka praca, podczas gdy bycie babcią sprowadza się do rozpieszczania, dogadzania i zapewniania rozrywki. – Zaczynam dostrzegać w tym logikę. – No właśnie. Znasz kogoś, kto wiedziałby równie dobrze, jak dogadzać i rozpieszczać? Albo dostarczać rozrywki? – Nie, kochana. Aurélie zostanie bez wątpienia Cesarzową Babć. – Oczywiście – zgodziła się z nim Kate, a potem dodała: – A kiedy weźmie wnuki na spacer, będzie wmawiała przechodniom podziwiającym maluchy, że jest ich starszą siostrą. – Kate, kochanie, ten plan jest po prostu doskonały. Chylę przed tobą kapelusza. Edward przycisnął wargi do włosów Kate i zatoczył dłonią kółko na jej brzuchu. – Jesteś absolutnie pewna, że nosisz moje dziecko? – Cóż, z pewnością nie noszę potomka innego mężczyzny – odparła Kate nieco szorstko. – Ale czy jestem absolutnie, całkowicie pewna? Nie… jeszcze nie. – Dobrze, musimy się zatem postarać, aby było to absolutnie pewne – zamruczał, przesuwając z wolna wargami wzdłuż jej szyi.

– Ponieważ, jak wytknął mi kiedyś poczciwy Reggie, nie jestem facetem, który zadowoliłby się przeciętnym zyskiem, gdy odrobina trudu może zapewnić mu zdecydowanie większy profit… e.h.

1

Czartyzm – ruch polityczny w XIX-wiecznej Wielkiej Brytanii dążący do reformy prawa wyborczego i poprawy warunków ekonomicznych robotników.